MARC OLDEN

KRAIT

(Krait)
Przełożyła ERIKA KOWALIK
Prolog
Włosem z głowy kobiety można związać olbrzymiego słonia.
Japońskie
Południe Francji, czerwiec
O zachodzie słońca Albert Martins pociągnął łyk mocnego, czerwonego wina z 
własnej 
winnicy i zdecydował, że grubas musi umrzeć. Był to jedyny sposób, by ochronić 
żonę.
Martins wraz z grubasem znajdowali się sami w obszernej sali bankietowej w 
zamku, 
wznoszącym się nad otoczonym murami miastem Avignon. W tym ponad sześćsetletnim 
średniowiecznym gmaszysku był labirynt komnat i korytarzy. Dwie groźne fortece 
zamykały 
obszerny podwórzec. Martins, były agent CIA, kupił zamek za pieniądze skradzione 
podczas 
pobytu w Wietnamie.
Gościł na kolacji Paula du Carri, otyłego pięćdziesięcioletniego Korsykanina z 
obwisłą dolną 
wargą i o zwierzęcej żądzy seksu. Du Carri miał ekskluzywną, prywatną klinikę w 
Marsylii, 
w której Martins przez ostatnie dwa lata prał brudne pieniądze, pochodzące z 
handlu 
narkotykami.
Siedzieli naprzeciwko siebie. Du Carri obserwował sufit ozdobiony freskami ze 
scen 
biblijnych.
– Miała czarną skórzaną maskę – mówił grubas. – Nigdy nie widziałem jej twarzy. 
Tylko 
oczy. Najbardziej intrygujące, szare oczy, jakie można sobie wyobrazić. Smukła 
Euroazjatka 
około trzydziestki. Kazała nazywać się Zani. Wiesz, na orgiach nie używa się 
prawdziwych 
imion.
Opowiadał z plugawymi szczegółami o wizycie w klubie S and M* 
[*Sadomasochistyczny.] 
w Paryżu podczas ostatniego medycznego zjazdu. Klub znajdował się w mieszkaniu 
przy placu 
Vendóme, należącym do niemieckiego producenta filmowego, który twierdził, że 
jest synem 
Goeringa z nieprawego łoża. Orgie odbywały się co miesiąc.
Du Carri dostał się tam dzięki pewnym Francuzom o błękitnej krwi, którzy 
przechodzili 
kurację antynarkotykową i antyalkoholową w jego klinice w Marsylii. Pobyt w 
klinice nie był 
tani. Grubas więc na wiele sposobów wykorzystywał pacjentów. Długie palce 
Martinsa gładziły 
walkie-talkie, służące do wzywania służby. Patrzył, jak du Carri otarł usta 
serwetką.
– Miała kolczyk w każdym sutku – ciągnął Paul. – I wycięte majtki, takie, co to 
nie 
zasłaniają ani tyłu, ani przodu. Nic więcej, oprócz maski, oczywiście. 
Przyprowadzili ją do mnie 
na łańcuchu nagą.
– Dziękuję, że dzielisz się ze mną wrażeniami – powiedział Martins płynnym 
francuskim.
Jego lodowate spojrzenie poprzez długi dębowy stół powinno zaniepokoić du 
Carriego, jeśli 
nie całkowicie przerazić. Powinno go ostrzec, żeby uciekał natychmiast jak 
najdalej. Ale zwykle 
czujny, Paul teraz całkowicie skoncentrował się na kawiorze i przypominaniu z 
lubością tego, co 
działo się podczas orgii. Był tak pochłonięty sobą, że nie zwrócił uwagi na oczy 
Martinsa.
Nie dojrzał również sześciu psów, które niepostrzeżenie weszły jeden za drugim 
do 
olbrzymiego pokoju i usiadły na wydeptanej, kamiennej podłodze obok ogromnych 
drzwi. Cichy 
sygnał Martinsa dany zwierzętom małym gwizdkiem też nie został dostrzeżony.
Były to owczarki z gór Atlasu, białe wilki o różowych spiczastych uszach i 
ślepiach koloru 
zakrzepłej krwi, jarzących się lodowatą wrogością. Piękne, lecz agresywne, 
pochodziły z północy 
Afryki, gdzie strzegły obozów Berberów i Tuaregów. Martins trzymał je w ryzach 
dając ręką 
znaki. Nauczyła go tego Rosjanka, która tresowała psy obronne dla KGB w Moskwie.
Dobrze wyszkolone i opanowane, nie szczekały ani nie zbliżały się do stołu, by 
żebrać 
o jedzenie. Nie podlizywały się w nadziei, że się je poklepie po łbie. Martins 
podziwiał je za 
niezależność.
Tego wieczora był zadowolony, że psy wpatrywały się w niego z przerażającą 
intensywnością. Ich przywódca z obciętym ogonem ogarnął swoich podwładnych 
wzrokiem, aby 
upewnić się, czy też patrzyły z uwagą na Martinsa. Usatysfakcjonowany, ponownie 
wbił ślepia 
w swego pana, jakby świadom, że jego drzemka na podwórcu nie została przerwana 
bez powodu.
Podczas gdy du Carri wciąż paplał o orgii, zielone oczy Martinsa pociemniały. 
Zbadał puls 
na przegubie ręki. Za szybki. Albert był zawsze spokojny, gdy jednak w grę 
wchodziło 
bezpieczeństwo żony, jego nerwy stawały się napięte jak postronki. Tylko wtedy, 
kiedy ona 
będzie bezpieczna, uspokoi się i znów zacznie cieszyć się życiem.
Aż do dziś nie miał zamiaru zabijać du Carriego. Nie byli bliskimi przyjaciółmi, 
ale 
prowadzili wspólne interesy i zarabiali razem pieniądze. Tego wieczora spotkali 
się przy kolacji 
również w interesach. Bez żon. Bez gości. Martins nie był z tych, co łączą pracę 
z przyjemnością, 
jeszcze nawet nie przedstawił Paulowi żony.
Prowadził usługi kurierskie, a pomagał mu trzydziestopięcioletni Wietnamczyk, 
któremu 
odciął język w Sajgonie siedemnaście lat temu. Jego klientami byli azjatyccy 
handlarze 
narkotyków, którzy chcieli, aby ich pieniądze przerzucano do banków z dala od 
wybrzeża. Jako 
kurierów zatrudniał weteranów wojennych, byłych gliniarzy i płatnych najemników 
z całego 
świata. Jego partnerem był ukrywający się finansista Charles Hocq, euroazjatycki 
bankier 
poszukiwany za wielomilionowe szwindle w największej azjatyckiej kompanii 
holdingowej. 
Hocq naraił większość klientów, ale wiedza i doświadczenie Martinsa sprawiły, że 
ich usługi 
stały się bardziej efektywne i dochodowe. Martins potrafił opracowywać plany 
działania 
i realizować je bez względu na trudności. Część brudnych pieniędzy prał poprzez 
du Carriego, 
który stworzył w tym celu fikcyjną listę pacjentów, płacących rachunki gotówką. 
Paul rozważnie 
gospodarował forsą i był całkiem biegły w ukrywaniu aktywów innych. Ale chociaż 
Martins 
podziwiał zdolności grubasa w praniu brudnych pieniędzy, uważał jego lubieżność 
za odrażającą.
Cztery dni temu Triada Złotego Kręgu wynajęła Martinsa, aby przerzucił 
trzydzieści 
milionów dolarów z Bangkoku do Ameryki. Triada potajemnie negocjowała kupno 
kasyna 
w Atlantic City, inwestycja ta została podyktowana zbliżającym się przejęciem 
Hongkongu przez 
komunistów w 1997 roku. Trzydzieści milionów, powierzone Martinsowi, 
przeznaczono na 
łapówki dla amerykańskich polityków, przywódców mafii i związkowych oraz zarządu 
gier 
hazardowych. Bez łapówek nie będzie kasyna.
Płacąc Martinsowi hojnie, Złoty Krąg wyznaczył mu jednak nieprzekraczalny 
termin. Miał 
jeden miesiąc na przerzucenie forsy do Ameryki. Triada – to odpowiednik 
sycylijskiej mafii 
w Hongkongu, ale Martins nie widział zbyt wiele podobieństw miedzy nimi. Triada 
istniała 
dłużej, była lepiej zorganizowana, groźniejsza i nieskończenie bogatsza. W 
porównaniu z nią 
Sycylijczycy to dzieci zagubione w lesie. Późną wiosną w Złotym Kręgu toczyła 
się walka 
o władzę. Kiedy się skończyła, poprzedni przywódcy byli albo martwi, albo 
zostali zmuszeni do 
wycofania się. Zastąpili ich młodsi i bardziej bezlitośni – nazywani Głowami 
Smoka – liderzy, 
nie tolerujący wymówek ani nie okazujący pobłażania. Ostrzegli Martinsa, że 
pieniądze na 
łapówki muszą znaleźć się w Ameryce na czas albo zostanie uznany za kogoś, na 
kogo nie można 
liczyć.
Pogróżki? Jak najbardziej.
Do dzisiaj był przekonany, że uda mu się to zrobić. Miał dobrą organizację i 
zdolnych ludzi. 
Ale rano otrzymał telegram, który zjeżył mu włosy na głowie. Złoty Krąg 
wyznaczył mu nowy, 
nieprzekraczalny termin. Zadanie trzeba wykonać w dwa tygodnie.
Martins miał mniej szans na dotrzymanie tego terminu niż śnieżka w piekle na to, 
że nie 
stopnieje. Na jego nieszczęście nowi przywódcy Triady chcieli pokazać swoją 
władzę. Martins 
teraz musiał mieć do czynienia z grupą ajatollahów.
– W walce miedzy tobą i żółtkami stawiam na żółtków – oznajmił Hocq.
Charles zorganizował spotkanie z Triadą, właścicielami kasyna i członkami mafii 
amerykańskiej. On i Martins nic nie wskórali. Zmiana terminu nie wchodziła w 
grę. Jeżeli kupno 
kasyna nie przejdzie według planu, Triada straci miliony dolarów na honoraria 
prawników, 
bezzwrotne depozyty i wcześniej wypłacone łapówki.
Martins poprosił o dodatkowe pieniądze na pokrycie zwiększonych kosztów 
związanych 
z dotrzymaniem nowego terminu. Prośba odrzucona. Próbował wtedy wycofać się z 
interesu. 
Prośba odrzucona. Chińczycy nie mieli czasu na wprowadzanie nowych ludzi. 
Martins dosiadał 
tygrysa i nie mógł z niego zsiąść.
Albert Martins był pięćdziesięciopięcioletnim, wysokim Amerykaninem o kościstej 
twarzy, 
zielonych oczach i z lekką blizną na czubku nosa po operacji plastycznej. 
Przeszczepy 
farbowanych włosów przysłaniały białe kawałki odbarwionej skóry. Swe niebieskie 
oczy ukrył 
pod szkłami kontaktowymi zielonego koloru. Dieta i odsysanie tłuszczu sprawiły, 
że ważył 
o kilka kilogramów mniej niż kiedyś w Wietnamie.
Zmiana wyglądu, dokonana piętnaście lat temu, była konieczna, gdyż go ścigano.
Albert Martins to jeden z wielu pseudonimów, których używał, kiedy z żoną 
uciekli 
z Sajgonu po wkroczeniu komunistów. Dla nich wojna jeszcze się nie skończyła. 
Oficjalnie nie 
żyli. Nieoficjalnie generał wietnamski wziął sobie za punkt honoru, że ich 
odszuka. Krait – tak 
nazywali go prześladowcy – był ścigany i nie wierzył nikomu.
Krait, nazwisko przybrane w Sajgonie, to nazwa jadowitego węża wietnamskiego. 
W ostatnich dniach wojny wietnamskiej Martins przesłuchiwał agenta 
komunistycznego, którego 
zakatował prawie na śmierć. Jednak agent nie zdradził swojej komórki.
Wiedział, że Martins znany jest z brutalności. Zdając sobie sprawę z tego, że 
prześladowca 
w końcu zwycięży, przegryzł aortę na przegubie i wykrwawił się na śmierć. Zanim 
umarł, napisał 
dwa słowa własną krwią na ścianie celi: Krait – prawdziwe nazwisko Martinsa. Ten 
incydent 
sprawił, że agent CIA był kilka dni w szoku.
Zani. Szare oczy
Irytacja Martinsa w stosunku do Paula przerodziła się w kontrolowaną wściekłość 
i strach. 
Obleśny grubas stał się niebezpieczny dla Fabienne. I właśnie dlatego Albert 
wezwał psy.
– Zani jest tygrysicą – zachichotał grubas. – Trochę nieśmiała, ale o silnym 
seksualnym 
apetycie. Ciągle nie miałem jej dosyć. Wiesz, dlaczego mnie wybrała? Powiedziała 
naziście: 
„Chcę iść do łóżka z najbrzydszym tutaj mężczyzną”. Wyobrażasz sobie? Kochanie 
się ze mną 
było dla niej karą. Karą za przyjemność, jaką czerpie z seksu. Kara i 
przyjemność. Dla 
sadomasochistów to jedno i to samo. Została moją niewolnicą. Robiliśmy wszystko, 
co można 
sobie wyobrazić. – Westchnął. – Jutro rano jadę do Paryża na spotkanie z 
prywatnym 
detektywem. Był agentem wywiadu, więc zna swój fach. Znajdzie mi moją Zani.
Martins zacisnął pięści. Nie miał zamiaru pozwolić, aby du Carri wyśledził 
dziewczynę. 
Przypuśćmy, że ten prywatny detektyw trafi po śladach Zani do miasta Ho Szi 
Mina, jak 
komuniści nazywali Sajgon. Ten trop na pewno doprowadzi wietnamskiego generała 
do Martinsa 
i Fabienne. Jeśli du Carri dotrze do Paryża, to koniec dla Fabienne.
Wziąwszy walkie-talkie, Martins wstał zza stołu i spojrzał na psy. Opuściwszy 
prawą rękę, 
zacisnął ją w pięść i wskazał głową na du Carriego. Wilczury spokojnie utworzyły 
półkole wokół 
krzesła grubasa.
– Jesteście takie piękne. – Paul uśmiechnął się do zwierząt. Przyszłyście 
zaśpiewać mi 
serenadę, czy tak? – Spojrzał na Martinsa. – Ciągle czekam, aby poznać twoją 
żonę.
– Ten twój detektyw – spytał Martins – jak on się nazywa?
– Jean Paul Boussuet. Dlaczego pytasz?
– Co wie o Zani?
Du Carri ofiarował łyżkę duszonego królika psom, ale one go zignorowały.
– Podałem mu krótki rysopis. Nie wiem dokładnie, jak wygląda, przecież miała 
maskę na 
twarzy. On chce popytać nazistę, ale to strata czasu. Szwab nie będzie nic 
opowiadać o swoich 
gościach, jeśli zależy mu na urządzaniu orgii.
– A ty pytałeś Szwaba o Zani? – dociekał Martins.
– Już mówiłem, że to strata czasu. Zaoferowałem łobuzowi pieniądze, a nawet 
bezpłatny 
pobyt w mojej klinice. Za cholerę nie chciał nic gadać. Wszystko, co mogłem 
zrobić, to zostawić 
mu numer telefonu. Jeśli Zani zapragnie zobaczyć się ze mną znowu, skontaktuje 
się z nim, a on 
da mi znać.
Du Carri przełknął kawałek duszonego królika, którym psy wzgardziły.
– Dowiedziałem się, że wtedy była pierwszy raz na przyjęciu. Myślę, że nazista 
ją równie 
mało zna jak i ja.
– Wstań i odejdź od stołu – warknął Martins.
– Co?
– Wstawaj.
– Jeszcze nie skończyłem obiadu. Niech Chińczycy poczekają.
Martins zagwizdał. Psy wskoczyły na grubasa, przewracając go razem z krzesłem na 
kamienną podłogę. Wrzeszcząc zniknął pod warczącymi zwierzętami.
Albert gwizdnął znowu i psy cofnęły się.
– Idź do tamtych drzwi na drugim końcu sali bankietowej – rozkazał.
Du Carri z trudem usiadł na posadzce.
– Ty sukinsynu, czyś ty zwariował?
– Mówię ci, idź!
– Do cholery z tobą, te bydlaki mogły mnie zabić. Jestem pokrwawiony. Co to, 
jakiś żart?
– Jeśli nie wstaniesz, poszczuję cię znów psami.
Dysząc ciężko du Carri podniósł się i patrzył na Martinsa.
– Na miłość boską, dlaczego? Spotkaliśmy się w interesach, a nie dla żartów.
Albert powiedział coś przez walkie-talkie i je wyłączył.
– Idź tam – powtórzył, wskazując na koniec sali bankietowej. – Ja i psy 
pójdziemy za tobą. 
Jeżeli spróbujesz biec, rozerwą cię na strzępy.
Paul dotknął twarzy i spojrzał na zakrwawione palce. Nie bał się, ale był 
wściekły i urażony. 
Nienawidził, kiedy z niego drwiono.
– Nie zapomnę ci tego – zaznaczył. – Od jutra znajdź sobie kogo innego do 
zajmowania się 
twoimi pieniędzmi.
– Ruszaj – rzekł Martins.
Martins, du Carri i psy w ciszy mijali zawieszone na ścianach średniowieczne 
gobeliny, 
strzały, miecze i dzidy. Zatrzymali się przy starych drewnianych wrotach. Psy 
nie odrywały 
błyszczących ślepi od naburmuszonego grubasa.
– Otwórz drzwi – rozkazał Martins. – Po prostu wyciągnij rygiel i odsuń się. 
Dobrze. Teraz 
wejdź do korytarza. Trochę historii ci się przyda. System alarmowy pochodzi z 
czternastego 
wieku i ciągle działa.
– Niech cię szlag trafi – zaklął du Carri.
Wszedł do słabo oświetlonego korytarza, wyłożonego szorstkimi kamieniami. 
Zaślepiony 
wściekłością chwiejnie zrobił krok naprzód i obejrzał się przez ramię na 
Martinsa, który mówił 
coś do nadajnika.
– No, a teraz co? – zapytał grubas.
Martins gwizdnął i psy wybiegły z korytarza. Światło z sali bankietowej 
zarysowywało jego 
sylwetkę.
– Za bardzo się zbliżyłeś do nas – powiedział i zaryglował drzwi.
Du Carri zwiesił głowę i zastanawiał się, jak wytłumaczy się z tego wieczoru 
żonie. Myślał 
o zemście na Martinsie. Nagle poczuł powiew zimnego powietrza. Usłyszał dźwięk 
olbrzymiego 
kołowrotu i brzęczenie łańcuchów. Kiedy coś zagrzmiało, spojrzał w górę i 
zobaczył 
rozsuwający się sufit w końcu korytarza. Grad kamieni posypał się do środka. 
Przez kilka sekund 
patrzył zafascynowany, jak głazy spadały i toczyły się ku niemu.
System alarmowy.
Oparty o ścianę, przerażony zasłonił głowę rękami i zaczął wrzeszczeć do 
Martinsa, by 
otworzył drzwi. Sufit odsuwał się coraz dalej, kamienie z hukiem zawalały 
przejście wznosząc 
pył wieków. Du Carri postanowił uciekać. Zrobił dwa kroki w kierunku sali 
bankietowej, kiedy 
spadający blok granitu powalił go na podłogę.
Będzie wyglądało na wypadek, pomyślał Martins. Nic to nowego we Francji. Każdy w 
tym 
kraju jeździ jak nieprzytomny. Ciało i samochód zostaną zepchnięte ze skały.
Martins i Fabienne stali przy gotyckich oknach w sypialni i patrzyli na 
podwórzec zamku, 
znajdujący się dwa piętra niżej. Był miły, chłodny zmierzch. Zabudowania 
Avignonu, jeszcze 
widoczne, brązowiły się w blasku zachodzącego słońca.
– Omal nas nie odkrył – kontynuował Martins. – Bogu dzięki za problemy z Triadą. 
Inaczej 
nigdy nie dowiedziałbym się o paryskim epizodzie.
– Możemy porozmawiać o tym później.
Martins ujął jej twarz w swoje ręce. Była piękna niemal nie do zniesienia. 
Prawdziwy prezent 
od Boga. Czasami zastanawiał się, czy taka olśniewająca uroda nie znaczy więcej 
niż geniusz. 
Zwracała uwagę mężczyzn w Sajgonie już jako dziewczynka. Jej ojciec stale 
odrzucał wszystkich 
adoratorów, z których jeden w końcu go zastrzelił. Później siostrzeniec ojczyma, 
opętany jej 
urodą, roztrzaskał mu czaszkę kluczem samochodowym. Zanim Fabienne skończyła 
piętnaście 
lat, zginęło przez nią już trzech mężczyzn.
Martins poczuł, że oplata go ramionami, a jej cudowny, zmysłowy uśmiech wyzwala 
w nim 
żar. Serce zaczęło bić mu szybciej. Ten uśmiech mówił, że pragnie zatopić go w 
swojej 
zmysłowości i odczuć jego rozkosz, jakby była jej własną.
Patrząc w jej szare oczy, wręczył Fabienne czarną skórzaną maskę, którą trzymał 
w ręce.
– Pokaż mi, co ty i du Carri robiliście w Paryżu – powiedział.
Rozdział 1
Erika Styler pomyślała, że przecież nie zawsze będzie tak wygrywać. Wcześniej 
czy później 
dostanie w tyłek. Od siedemnastego roku życia była hazardzistką, dostatecznie 
długo, żeby 
wiedzieć, iż jednego dnia tłusto, a drugiego pusto. Lecz tego wieczora w ciągu 
dziesięciu godzin 
wygrała w pokera dwieście dziesięć tysięcy dolarów.
Najwięcej przegrał Charles Hocq, karłowaty, czterdziestoletni Euroazjata, 
finansista, 
poszukiwany za kradzież pięciuset milionów dolarów z banku. Grali na jachcie 
Hocqa, 
zacumowanym w portorykańskim porcie San Juan. Jacht nosił imię jego zmarłej 
siostry Rachelle, 
wypisane na burcie dużymi złotymi literami.
Nazwa ta przypomniała Erice to, co usłyszała kiedyś od Texasa Billy’ego 
Quinniego, 
sześćdziesięciopięcioletniego karcianego wygi, który odważny był jak lew, gdy 
miał kartę. 
Opowiadał, iż natknął się na pannę Rachelle we własnej osobie. Tak go to 
przestraszyło, że 
przeszły mu ciarki po plecach i omal nie narobił w portki.
– Przecież ona nie żyje od ponad dwudziestu lat – powiedziała wtedy Erika. – Czy 
mam złe 
informacje?
– Sześć miesięcy temu – ciągnął Texas Billy Quinnie – grałem w pokera na jachcie 
Hocqa na 
Haiti. W niecałą godzinę umoczyłem pięćdziesiąt baniek. Musiałem pomyśleć, co 
robię nie tak 
i wyszedłem przejść się po pokładzie. Przypiliło mnie, więc otwieram pierwsze z 
brzegu drzwi, 
wchodzę i rozglądam się za kiblem. A tu nagle patrzę: siostra Hocqa!
Billy Quinnie wzdrygnął się.
– Wyglądała jak siedemnastolatka. Tyle akurat miała lat, kiedy umarła. To 
znaczy, widzę jej 
zabalsamowane ciało, leżące w złotej trumnie inkrustowanej kością słoniową. 
Zwłoki wystrojono 
w białą suknię i obwieszono biżuterią. Jakby tego było mało, żeby mi się zjeżył 
włos na głowie, 
obok trumny stał stół nakryty na dwie osoby. Wydawało się, że zaraz siądzie do 
kolacji 
z braciszkiem Charliem. Zorientowałem się, że znalazłem się w kajucie Hocqa.
Erika nie bardzo wiedziała, co o tym wszystkim sądzić. Była to makabryczna 
historia, ale też 
Hocq miewał koszmarne pomysły. Kiedyś wydał przyjęcie. Goście mieli przebrać się 
za swoje 
ulubione, nieżyjące już postaci. Sam wystąpił jako Wbijacz na Pal.
Za każdym razem, kiedy wchodziła na jacht, postępowała tak samo: z trapu 
kierowała się do 
stołu i zasiadała do poważnej gry, a kiedy gra się kończyła, na złamanie karku 
pędziła na 
lotnisko. Z Hocqa był kawał bezwzględnego, podstępnego drania. Nie miała zamiaru 
spędzać 
w jego towarzystwie ani minut dłużej, niż to konieczne.
Do jedynej pociągającej w nim rzeczy należały jego pieniądze. Jednak ten 
finansowy geniusz 
przy kartach okazywał się głupcem i jak wszyscy głupcy, którzy zajmują się 
hazardem, wierzył, 
że rachunek prawdopodobieństwa przyniesie mu wygraną. Jak dotąd Erika nie 
zauważyła, żeby 
to się sprawdzało. W ciągu dwóch lat przegrał z nią prawie milion dolarów.
Jako zbieg, poszukiwany na wielką skalę, powinien być aresztowany w momencie, 
gdy jego 
jacht zarzucał kotwicę na portorykańskich wodach. Tymczasem Rachelle spokojnie 
kołysała się 
w porcie San Juan, przycumowana niemal pod oknami Urzędu Celnego Stanów 
Zjednoczonych. 
Hocq miał wysoko postawionych przyjaciół.
Erika wiedziała, dlaczego mógł czuć się tak swobodnie. Dziś przy trapie musiała 
pokazać 
swój paszport dwóm osobnikom w garniturach. Obaj posturą przypominali goryli. 
Byli to 
detektywi z policji w San Juan po cywilnemu.
– Pieniądze są jak gnój – powiedział Hocq do Eriki. – Rozrzuć je, a zobaczysz, 
jakie 
zbierzesz plony.
Miał głowę do interesów, to pewne. Kiedyś Erika była świadkiem, jak prowadził 
trzy 
rozmowy telefoniczne w trzech różnych językach jednocześnie i panował nad każdą. 
Grali wtedy 
w karty, więc słyszała rozmowę po angielsku. Trzy razy podnosił cenę za obiecaną 
dostawę 
broni, zmuszając klienta do tego, aby przepłacił, gdyż w przeciwnym wypadku broń 
trafiłaby do 
rąk jego największego wroga. Sfinalizowanie transakcji zajęło Hocqowi mniej niż 
godzinę 
i przyniosło mu pięciomilionowy procent.
Dzisiejszego wieczoru siedział przy okrągłym stole w salonie na jachcie, odziany 
w ręcznik 
i białe kowbojskie buty. Na jego gołych piersiach i ramionach jeżyły się srebrne 
igły do 
akupunktury. Na szyi, na cienkim złotym łańcuszku, miał zawieszoną komputerową 
dyskietkę. 
Podobno zawierała dane o jego kontach bankowych, transakcjach narkotykowych, 
łapówkach 
oraz inwestycjach w turystykę w Wietnamie. Nie zdarzyło się, żeby Erika widziała 
go bez 
dyskietki.
Podczas gry Werner Tautz – zielonooki, trzydziestoletni niemiecki kulturysta w 
ciemnych 
okularach i obciętych dżinsach – robił Hocqowi zastrzyki z witaminy B12. Po 
każdym zastrzyku 
całował Charlesa w policzek, co sprawiało, że na twarzy defraudanta pojawiał się 
radosny 
uśmiech pięcioletniego dziecka. Tautz, w opinii Eriki, był męską kurwą i przez 
łóżko robił 
karierę. Jeśli nie tkwił przy stole, pomagał niskiemu, uśmiechniętemu 
Wietnamczykowi podawać 
w salonie jedzenie i drinki z baru. Oficjalnie Niemiec uchodził za kierowcę i 
osobistego trenera, 
a czasami goryla Hocqa. Nieoficjalnie dostarczał mu narkotyków i młodych 
chłopców. Erika 
wierzyła, że za odpowiednią zapłatę gotów był nawet jeść z podłogi.
Mimo tych pocałunków i zastrzyków szczęście nie dopisywało Hocqowi. Erika 
czytała 
w nim jak w otwartej księdze i wiedziała, dlaczego ciągle przegrywał. Może i był 
geniuszem 
finansowym, ale w pokerze nie potrafił zapanować nad sobą. Hazardzistą trzeba 
się urodzić. 
Sztuki panowania nad emocjami nie można się nauczyć.
Erika Styler – trzydziestodwuletnia, zgrabna, ładna kobieta – była zawsze 
opalona i miała 
mocno zarysowany podbródek. W hazardzie przestrzegała zasady: jeśli masz złą 
kartę – wycofaj 
się, a jak dobrą – wyciśnij z przeciwnika forsę. Zawsze miała się na baczności. 
Uważnie 
obserwowała innych graczy, a sama pilnowała się, żeby żadnym ruchem czy w 
jakikolwiek inny 
sposób nie zdradzić, jaką dostała kartę. Dla utrzymania dobrej kondycji 
uprawiała jogging i nie 
jadała mięsa. Z medykamentów zażywała wyłącznie aspirynę i witaminy.
Gra o wielkie pieniądze była jej żywiołem. Grała, ponieważ lubiła stale 
potwierdzać własne 
umiejętności. Jej przeciwnikami byli najwyższej klasy kombinatorzy, handlarze 
narkotyków, 
prawnicy pozbawieni prawa wykonywania zawodu, azjatyccy bankierzy, sprzedajni 
maklerzy, 
meksykańscy politycy i osobnicy pokroju Charlesa Hocqa. Wszyscy oni istnieli dla 
niej tylko 
jako przeciwnicy w pokerze. Interesowała ją wyłącznie gra oraz związane z nią 
rozkosze 
wygrywania i przegrywania.
Zazwyczaj była jedyną kobietą wśród graczy i dzisiejszy wieczór nie należał do 
wyjątków. 
Grało z nią czterech niezłych kombinatorów, trzech z nich już spotkała. Oprócz 
Hocqa znała 
Abby’ego Langwaya, zasuszonego prawnika z Nowego Jorku, który zajmował się 
stroną prawną 
większości interesów Hocqa. Ostatnio trafił na pierwsze strony gazet, gdyż znowu 
udało mu się 
wybronić Andy’ego Lama, chińskiego biznesmena z Manhattanu. Doprowadził do 
umorzenia 
sprawy o narkotyki i po raz trzeci uratował go od pudła.
Erika podejrzała Lama o handel białym proszkiem. Widywała go na jachcie, gdy 
konferował 
z Langwayem i Hocqiem w kajucie. Co do Hocqa, to wśród różnych jego ciemnych 
interesów nie 
zabrakło też i narkotyków, więc ci trzej mieli o czym rozmawiać. Langway zaś 
byłby lepszym 
graczem, gdyby nie zdradzający go odruch pocierania palcami żetonów, gdy 
blefował.
Erika znała także Sala Altaburę, krępego pięćdziesięcioletniego Amerykanina 
włoskiego 
pochodzenia, który w imieniu swego wuja mafiosa kierował największym w 
Filadelfii związkiem 
robotników budowlanych. Grał z przymkniętymi oczami, od czasu do czasu wodząc 
palcami po 
linii włosów, zaczynającej się tuż nad brwiami. Parę razy próbował dobierać się 
do Eriki, ale nic 
z tego nie wyszło. Nigdy nie umawiała się z graczami.
Kochała się w mężczyźnie, który miał więcej zimnej krwi niż ktokolwiek inny, 
nawet niż ona 
sama. Zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia, gdyż jego opanowanie czyniło 
go tak 
pociągającym, iż uległaby mu nawet w samochodzie pędzącym nad przepaścią.
Jedynym graczem, którego nie znała, był czterdziestoletni, mały Chińczyk 
imieniem Deng. 
Ubrany w garnitur i krawat, nie pocił się i nigdy się nie uśmiechał. Jak dotąd, 
nie odezwał się ani 
słowem. Było w nim coś, co nie pozwalało się do niego zbliżyć.
Hocq jak zawsze sprawiał wrażenie czarującego świrusa, któremu mogło odbić w 
najmniej 
oczekiwanym momencie. Erika ignorowała zarówno jego grzechy przeszłości, jak i 
przebiegłość. 
Wiedziała, że to maniakalny egocentryk, który walczył o dominację i zawsze 
chciał postawić na 
swoim. Nie potrafił pójść na kompromis i sprzeciwiał się wszystkiemu, co 
ograniczało jego 
swobodę. Ale w pokerze był jej ofiarą, frajerem do robienia na szaro. Chuckles* 
[*Chucklehead 
– cymbał, bęcwał.], jak go nazywała, mógł sobie do woli rwać zębami na strzępy 
karty, albo 
gryźć wargi do krwi, zwłaszcza gdy stracił dużą sumę. Raz sprawdziła go na 
blefie i omal nie 
udławił się z wściekłości.
W styczniu w Panamie ograła Charlesa na dziewięćdziesiąt tysięcy dolarów. Ta 
przegrana, 
jak się później dowiedziała, tak rozjuszyła Hocqa, że ukręcił łeb kotu i obdarł 
zwierzaka ze 
skóry. A ten sam facet był przecież doradcą finansowym pół tuzina azjatyckich 
rządów. 
Przewidział dwa ostatnie krachy na giełdzie, czym ocalił Erice kupę pieniędzy. 
Wysyłał jej róże 
na urodziny i przysłał kondolencje, kiedy ojciec dziewczyny został zamordowany.
Ta brutalna śmierć zmusiła Erikę do przeanalizowania stosunków, jakie łączyły ją 
z Hocqiem. Oczywiście wściekał się, że ogrywała go kobieta. Niestety, przy jej 
umiejętnościach 
było raczej mało prawdopodobne, żeby kiedykolwiek z nią wygrał. Ale mógł zrobić 
jej coś złego, 
ta myśl nie dawała Erice spokoju. Była tak samo twarda dla Hocqa, jak dla 
każdego innego 
gracza. Poker jest grą na pieniądze, a nie zabawą dla zabicia czasu; żeby 
wygrać, idzie się na 
całość. Erika wiedziała, na jakim świecie żyje; grała według swoich reguł i 
odnosiła sukcesy.
Jacht zaczynał działać jej na nerwy. Obawiając się, że któryś z wrogów mógłby go 
porwać, 
Hocq przemienił Rachelle w pływającą fortecę. Z początku podniecało ją to, że 
gra toczy się 
wśród uzbrojonych strażników i karabinów maszynowych. Jednak dreszczyk emocji 
szybko się 
ulotnił, kiedy próbne strzały rozległy się właśnie wtedy, gdy Erika próbowała 
dokupić fula.
Znienawidziła ukryte kamery, reflektory, alarmy, ochroniarzy z bronią, 
patrolujących jacht 
dwadzieścia cztery godziny na dobę. Jednakże Hocq jako gospodarz wypadł bez 
zarzutu. 
Ponieważ gra trwała kilka dni, Erika dostała kajutę, w której mogła się przebrać 
lub zdrzemnąć. 
Pomieszczenie było urządzone z przepychem – dwie duże sypialnie ozdobione 
orientalnymi 
antykami, w salonie zaś wyłożono różową wykładzinę na całą podłogę, a na ścianie 
wisiał 
oryginalny Picasso. W telewizji mogła oglądać wiadomości CNN i amerykańskie 
opery mydlane.
Na Rachelle znajdowały się również siłownia, miniszpital, sala kinowa i 
dyskoteka, w której 
rzucał się w oczy ogromny olejny portret siostry Hocqa. Kiedyś w czasie 
zwiedzania jachtu Erika 
zauważyła, że w każdym pomieszczeniu są fotografie Rachelle, co uznała za trochę 
niesamowite. 
Gościom nie pokazywano pokoju, w którym leżała Rachelle w trumnie.
Erika przebierała się do gry w swojej kajucie, gdy zadzwonił Hocq. Od razu, jak 
zwykle, 
zaczął nawijać, jakby dopiero przed chwilą wyszedł.
– Sensem życia Charlesa jest rewanż – powiedział. – To dziecinne, ale ja tego 
żądam. Dziś 
będziemy grać dotąd, aż Charles wygra. Mniejsza o to, jak długo to potrwa.
Erika odłożyła słuchawkę i spojrzała w lusterko. Ze złości zazgrzytała zębami. 
Aż Charles 
wygra. Niedoczekanie. Chucklesowi prędzej kaktus wyrośnie na tyłku, niż mu 
pokaże, że dała się 
zastraszyć.
Nie była własnością tego drania. Po zabawkę niech idzie do K-Marta* [*Sieć domów 
towarowych.]. Cymbał o tym nie wiedział, że właśnie sam przyczynił się do tego, 
co miało go 
spotkać. Teraz Erika zamierzała zgnoić gada. Dzisiejsza gra będzie ich ostatnią.
W salonie, tuż po świcie, Erika parą asów wygrała od Hocqa jedenaście tysięcy 
dolarów. 
Wygrywała, czy przegrywała, nigdy nie dała po sobie poznać emocji. Gracze 
nazywali ją 
Lodowatą Księżniczką, zimną babą, która nikomu nie popuści. Księżniczki nie 
grają w pokera 
dla zabawy.
Przez okienko widać już było słońce, które pomarańczowym blaskiem zalewało El 
Moro, 
ogromny szesnastowieczny fort zbudowany przez Hiszpanów. W starej części San 
Juan, na 
szczycie wzgórza nad portem, dzwony kościelne witały nowy dzień. Wychodzący w 
morze statek 
wycieczkowy zahuczał trzy razy. Kiedy po skończonej grze Erika opuszczała 
Rachelle, też 
chciało jej się zahuczeć.
Langway oznajmił, że wypada z gry. Przegrał pięćdziesiąt tysięcy dolarów. 
Wystarczy jak na 
jedną noc.
– O której jutro wypływamy? Albo raczej powinienem powiedzieć, dziś? – zapytał.
– W południe – odpowiedział Hocq. – Nigdy nie zostaję za długo w jednym miejscu.
– Co z naszą grą?
– A co ma być?
Prawnik potrząsnął głową.
– Otrzeźwiej! A jak inni nie zjawią się na dwunastą? Odpływamy bez nich?
Hocq zerknął na swoje beznadziejne karty.
– Ich sprawa, powinni być punktualni. Teraz, jeżeli pozwolisz, chciałbym w 
rewanżowej 
partyjce odzyskać swoje pieniądze od panny Styler. Zanim wyruszymy, skończymy 
grę. Śpij 
spokojnie, mecenasie.
Dobra nasza, pomyślała Erika, chwała Bogu. Za sześć godzin będzie wolna. Nie 
miała 
zamiaru żeglować po siedmiu morzach, aż do Cymbała uśmiechnie się szczęście. 
Nawet gdyby 
sześciu godzin nie starczyło na to, żeby się odegrał, też nie dostałaby zawału.
Jako następny odszedł ponury pan Deng z osiemdziesięcioma tysiącami dolarów 
wygranej. 
Hocq nie znosił, gdy ktoś wstawał od stołu z wygraną, ale najwidoczniej Deng był 
kimś 
szczególnym. Erika obserwowała, jak Cymbał kłaniał się w pas wychodzącemu 
Chińczykowi, 
polecając dwóm stewardom, Wietnamczykom w białych marynarkach, by odprowadzili 
go do 
kajuty i byli na każde jego zawołanie. Czy bał się Denga, czy tak jej się tylko 
zdawało?
Po półgodzinie Altabura oświadczył, że ma dosyć. Nie zdziwiło jej, gdy 
stwierdził, że stracił 
dwadzieścia pięć tysięcy dolarów, ponieważ grał kiepsko. Jednakże zaskoczyło ją 
to, że wsadził 
szpilę Hocqowi.
– Lodowata Księżniczka zabrała mi trochę szmalu – powiedział – ale to nic w 
porównaniu 
z tym, jak ciebie załatwiła. Ile to już lat minęło, kiedy wygrałeś z nią chociaż 
jedno rozdanie? 
Chryste, przecież ty siedzisz u niej w kieszeni! Całym swoim chudym tyłkiem. 
Może nie? 
Przegrałeś już chyba tyle, że wystarczyłoby na spłatę całego narodowego długu 
pieprzonej 
Gwatemali!
Erika wpatrywała się w swoje karty. Nie mieszajcie mnie do tego, kłóćcie się 
miedzy sobą, 
durnie. Altabura miał czelność wyjechać z takim tekstem, ponieważ po stracie 
pieniędzy znalazł 
powód, żeby się upić i wlał w siebie trzy pina coladas. Altabura był figurą w 
mafii swojego wuja. 
Przyzwyczaił się do pomiatania ludźmi. Ale teraz znajdował się daleko od domu i 
miał do 
czynienia z Hocqiem.
Czerwony na twarzy defraudant położył dłonie na stole i westchnął:
– Dziękuję za grę, Sal. Twój nieokiełznany zmysł obserwacji jest nieco 
prowokujący. Jak to 
się stało, że wcześniej nie związaliśmy się uczuciowo? Radzę ci, żebyś nie 
zagłębiał się w analizę 
moich przegranych. Innymi słowy: zamknij swój włoski ryj, zanim wybiję ci oko i 
wyślę pocztą 
twojemu wujowi.
Erika dostrzegła, że drgnęła mu powieka, nerwowo zatarł ręce i spojrzał w 
okienko na 
wschodzące słońce. Dwa razy przełknął ślinę, uśmiechnął się do Hocqa i 
powiedział:
– Uspokój się.
Zwrócił się do Eriki i złożył jej propozycję, żeby przyszła go pocieszyć w 
kajucie. Nie 
zareagowała.
– No, skoro nie mogę mieć ciebie, słodki buziaczku – powiedział Altabura – muszę 
zorganizować sobie coś innego.
Puścił oko do Hocqa, ten kiwnął ze zrozumieniem. Na jachcie było kilka 
prostytutek – towar 
importowany ze Stanów Zjednoczonych na osłodę interesów z Hocqiem. Już wcześniej 
Erika 
zauważyła parę kurewek o ptasich móżdżkach, opalających się na pokładzie. 
Ponieważ Altabura 
życzył sobie towarzystwa, jakaś „pracująca dziewczyna” zostanie teraz wyrwana ze 
snu 
z rozkazem stawienia się do pracy.
Przy stole zostali tylko Erika i Charlie. Była do przodu na prawie dwieście 
pięćdziesiąt 
tysięcy dolarów. Cymbał nie miał nawet dwudziestu tysięcy. Jeżeli szczęście jej 
dalej dopisze, 
wykończy go w parę minut. Grali va banque. Przegrana ręka i już po nim.
Niezamierzenie dał jej fory nierozważnymi posunięciami i tym, że wchodził do 
każdej puli. 
Jak szybko się przejedzie? Jeszcze najwyżej dwa, trzy rozdania. Teraz musiała 
grać ostro – im 
wcześniej on padnie, tym prędzej ona pojedzie na lotnisko.
Sączyła wodę Perrier. Hocq posłał po nową talię. Czy to może odwrócić jego 
niefart? Nie ma 
mowy. Już osiem razy zmieniał talię i nic mu to nie pomogło. Będzie przegrywać, 
aż przestanie 
wchodzić z pustą ręką.
W grach o wysokie stawki hazardziści sami nie rozdawali kart. Ktoś niezależny 
rozdawał 
i przekładał karty, by gracze nie szachrowali.
Tego wieczora zajmował się tym Frank, łysiejący Haitańczyk z kasyna w San Juan. 
Dzisiaj 
stale musiał znosić objawy frustracji Hocqa – wrzaski i rasistowskie wyzwiska, 
jakimi defraudant 
go obrzucał, wyładowując się na nim za to, że przegrywał.
Erika nie znosiła takich skamlących frajerów. Przełykała właśnie ostatni łyk 
Perrier, gdy 
Hocq zaczął wykrzykiwać coś do Franka po wietnamsku. Ten, wyglądając jak królik 
złapany 
w światła reflektorów, przecząco potrząsnął głową.
– Nie rozumiesz języka wietnamskiego, to chcesz mi powiedzieć? – ryczał. – 
Jesteś durnym 
czarnuchem, wiesz?
Złapał ze stołu popielniczkę i cisnął nią w Haitańczyka. Przeleciała o cal od 
jego głowy. 
Oburzenie Eriki przeważyło nad strachem. Zapomniała o ostrożności.
– Ty głupi sukinsynu – powiedziała do Hocqa – co się z tobą dzieje, do cholery? 
Mogłeś go 
zabić. Jeśli nie umiesz się kontrolować, trzymaj się z dala od kart. Jesteś 
zboczonym imbecylem! 
Zrób to raz jeszcze i ja spadam. I gówno mnie obchodzi, że się nigdy nie 
odegrasz.
Nie była odważna, ale ten porąbany pedał właśnie omal nie zabił człowieka i nie 
miała 
zamiaru cicho siedzieć. Hocq z uśmiechem lekko trzepnął się po ręce.
– Zły chłopiec, Charles, zły chłopiec. Erika, mon chou, masz całkowitą rację. 
Frank, uniżenie 
przepraszam, moje zachowanie było ubliżające i niewybaczalne. Przyjmij wyrazy 
ubolewania, 
błagam o wybaczenie.
Rzucił w kierunku Franka dwa studolarowe żetony.
– Premia. Wymień, jak skończysz pracę.
Skinął na zawsze uśmiechniętego wietnamskiego barmana.
– Tuan, kieliszek szampana dla Franka.
Jego głos był pełen skruchy i przeprosin. Mrugnąwszy do Eriki nacisnął przycisk 
na stole. 
W drugim końcu salonu Werner Tautz drzemiący na zielonej skórzanej kanapie 
poruszył się 
i wyłączył swój pager. Po chwili pochylał się nad Hocqiem, słuchając, co 
defraudant szeptał mu 
do ucha. Kiedy skończył, pocałował Tautza w koniuszek nosa.
– Idź – powiedział.
Wychodząc, Niemiec posłał Erice uśmiech, który ją przestraszył. Co Charles 
szeptał do 
Szwaba?
Żałowała, że nie ma swego pistoletu. Dostanie go z powrotem przy zejściu z 
jachtu. 
Widziała, jak Tautz rozsunął szklane drzwi, wyszedł na pokład i zbliżył się do 
relingu. Patrzył na 
brazylijski frachtowiec przycumowany w sąsiedniej przystani. Zapalił papierosa, 
zaciągnął się 
i przywołał kogoś skinięciem głowy. Uzbrojony ochroniarz, Wietnamczyk, wyłonił 
się 
z ciemności i po krótkiej wymianie słów wrócił na posterunek. Tautz zaciągnął 
się raz jeszcze, 
wyrzucił peta za burtę i odszedł w przeciwnym kierunku.
Erika nerwowo bawiła się żetonami. Przemknęła jej myśl, że może mieć kłopot 
z opuszczeniem jachtu. W końcu uznała jednak, że ponosi ją wyobraźnia. Co by 
Hocq zyskał, 
zatrzymując ją tutaj? Czas zabrać się za Cymbała i go wykończyć. Grali w 
amerykańskiego 
pokera. Pięć kart – pierwsza zakryta, następne odkryte.
W nagłym przypływie złej passy Erika zaczęła przegrywać. Dwa króle Hocqa 
przebiły jej 
parę dziesiątek, co kosztowało ją piętnaście tysięcy dolarów. Wygrał dwa 
następne rozdania. 
W dziesięć minut utopiła prawie czterdzieści tysięcy dolarów.
Kolejne rozdanie. Hocq miał dziesiątki odkryte. Czuł się mocno, przebijał 
brawurowo. Erika 
trzymała się równo z nim, stawiała tyle samo i nie przebijała. Kiedy dokupił 
waleta karo, oczy 
niemal wyszły mu z orbit. Obiema rękami posunął wszystkie swoje żetony do puli.
Dwa razy spojrzał na ostatnią kartę, tę zakrytą. Zagryzał wargę, na próżno 
usiłował ukryć 
podniecenie. Erika nie musiała dużo główkować, żeby się domyślić, iż Charles 
dokupił albo do 
waleta, albo do dziesiątek. Obliczała go na dwie pary lub na trójkę. Sama 
trzymała trójkę, piątkę 
i siódemkę trefl. Nic.
Nawet nie tknęła swojej zakrytej karty. Wyglądało na to, że Hocq jest górą. 
Powinna złożyć 
karty, wycofać się i pozwolić, aby wziął pulę. Ale chciała już skończyć grę, 
nawet gdyby to 
oznaczało utratę części wygranej.
Poza tym miała swoją dumę, chciała jednak przerwać dobrą passę Hocqa. Oznaczało 
to, że 
musiała zerwać ze swoimi regułami gry.
– Dziesiątki stawiają dwadzieścia tysięcy – powiedział Hocq.
– Dodaję dwadzieścia – rzuciła.
Hocq pomachał jej przed nosem palcem wskazującym.
– Nie tym razem, księżniczko, nie tym razem. Tej puli nie uda ci się sprzątnąć. 
Charles daje 
twoje dwadzieścia i przebija jeszcze dziesięć. Zobaczymy, co tam masz.
Trzeba z tym skończyć. Przed chwilą postawiła pięćdziesiąt tysięcy dolarów na 
zasadzie „a 
może”. Niemądrze. Ostatnia karta. Przerażony Frank rozdał drugiego waleta 
Hocqowi, który 
z okrzykiem radości złożył ręce jak do modlitwy, potem ucichł.
Jezu, nie, pomyślała Erika. Sama się załatwiła. Hocq miał teraz odkryte dwie 
pary i pasującą 
do którejś z nich zakrytą ostatnią kartę. Starała się zachować spokój. Nie 
patrzyła na Hocqa, 
tylko na Franka. Ten spojrzał na nią przelotnie, ściągnął górną kartę i dał 
Erice czwórkę trefl. 
Teraz trzymała trójkę, czwórkę, piątkę i siódemkę trefl.
Zachciało jej się pić. Oznaka zdenerwowania. Pokręciła głową, aby rozluźnić 
zesztywniały 
kark. Nie tknęła zakrytej karty.
Hocq chuchnął w dłonie.
– Mam odkryte dwie pary, a u ciebie różne możliwości albo strit, albo kolor, 
albo poker. 
Biedny Charles. Ma tylko te dwie marne parki, jakie to smutne.
Zrezygnował ze wszelkich prób panowania nad sobą.
– Ja, tak jak mądra dziewica, daję tylko wtedy, kiedy warto. Teraz się opłaca. 
Dwadzieścia 
tysięcy.
Erika oblizała zeschnięte wargi.
– Sprawdzam – powiedziała spokojnie.
– Nie zablefujesz Charlesa tym razem. Zostało mi piętnaście tysięcy, stawiam 
wszystko.
– Sprawdzam – rzuciła Erika i odliczyła żetony.
Hocq odkrył ostatnią kartę, trzeci walet. Miał fula. Zapiszczał, klasnął w ręce.
– Charles jest wytrwały, to sekret jego sukcesu. Charles wygrał, Charles wygrał!
Erika odkryła swoją ostatnią kartę – szóstka trefl.
– Poker – powiedziała.
Właśnie wygrała największą pulę wieczoru. Salon pogrążył się w złowieszczej 
ciszy. 
Wiedziała, że Hocq lada chwila wybuchnie. Czuła kołysanie jachtu i słyszała 
dziki wrzask mew. 
Zastygła. Charles wścieknie się za moment. Helikopter patrolujący port 
przeleciał nad jachtem, 
skręcił w lewo i skierował się w głąb lądu.
Uśmiechnięty Wietnamczyk przestał wycierać szklankę i znieruchomiał, gapiąc się 
w lustro 
za barem. Frank nerwowo szarpał pasek zegarka. Erika czekała. Hocq zesztywniał w 
fotelu. 
Potrząsnął głową z niedowierzaniem, jakby nie zdawał sobie sprawy, że przegrał. 
Po kilku 
sekundach już walił w stół zaciśniętymi pięściami, przewracając szklanki z 
drinkami i stosy 
żetonów. Zaczął się ślinić. Wyciągnął z piersi jedną z igieł do akupunktury i 
wbił ją sobie miedzy 
kostki małego i serdecznego palca.
Wstrząśnięta Erika chciała uciekać, ale musiałaby zostawić trzysta tysięcy 
dolarów.
Frank skulił się, wiedząc, że może być w każdej chwili zarżnięty. Erika 
pomyślała, że 
pomagając mu doda sobie odwagi. Dotknęła jego ręki.
– Możemy wziąć do spółki taksówkę – powiedziała.
Kiwnął głową, zbyt przerażony, żeby mówić.
– Wygrałaś – wyszeptał Hocq.
Czy coś nie w porządku z twoją głową? Oczywiście, że wygrałam – pomyślała Erika.
– O dziesiątej trzydzieści odlatuje samolot do Miami. Pojutrze mam uczestniczyć 
w Atlantic 
City w światowych rozgrywkach pokerowych. Przydałby mi się dzień odpoczynku – 
stwierdziła.
– Tak, oczywiście, rozumiem doskonale – zgodził się Hocq. Dziękuję za grę. Do 
szybkiego 
zobaczenia.
– Oczywiście – uśmiechnęła się.
– Bądź łaskaw odprowadzić pannę Styler i pomóż jej wymienić żetony. I, Frank, 
nie 
zapomnij o swojej premii – dodał.
– Dobrze, proszę pana – Haitańczyk kiwnął głową.
Przy barze Erika i Frank w milczeniu napełnili torbę pieniędzmi. Wygrała prawie 
trzysta 
pięćdziesiąt tysięcy. Jej rekord w jednej grze. Z minuty na minutę czuła coraz 
większe uniesienie. 
Dziękuję ci, Cymbałku, i do widzenia, palancie.
Hocq siedział przy stole pokerowym sam, tyłem do Eriki i Franka. Poranne słońce 
wślizgiwało się do salonu, a on wyciągał sobie z ciała igły do akupunktury i 
jedną po drugiej 
wbijał w stół.
Kiedy wszyscy wstali, powoli podarł na drobne kawałeczki karty, które przyniosły 
mu 
przegraną, i sypnął nimi na igły.
– Pada śnieg – powiedział.
Instynkt podpowiadał Erice, by opuściła statek już teraz. Spojrzała na Franka. 
Wyglądał, 
jakby miał za chwilę zemdleć. Musi być silna za nich oboje. Z uśmiechem wręczyła 
mu premię 
i dodała tysiąc dolarów ze swej wygranej. Jego oczy napełniły się łzami. 
Spojrzał na 
odwróconego plecami Hocqa, ujął jej ręce i uścisnął je mocno.
– Dziękuję – wyszeptał.
– Wkrótce się zobaczymy, Eriko – zaznaczył Hocq.
– Do widzenia, Charles – odrzekła.
Z bijącym sercem wyszła za Frankiem z salonu na pokład, oświetlony promieniami 
wschodzącego słońca. Poklepała torbę z pieniędzmi. Cóż za miły ciężar. Przez 
kilka sekund 
rozważała, czy nie skierować się wprost do trapu. Zostawi ubranie i biżuterię na 
jachcie, kupi 
nowe ciuchy w Miami i Atlantic City. Odrzuciła jednak ten pomysł. Przywiozła 
tutaj kilka 
naprawdę wspaniałych rzeczy, miedzy innymi koralowe kolczyki od ukochanego. Nie 
mogła ich 
zostawić.
Powiedziała Frankowi, aby poczekał na nią na przystani.
– To nie potrwa długo – zapewniła. – Muszę tylko zabrać swój bagaż i wychodzimy. 
Czy 
mogłabym poprosić strażników, aby zwrócili mój pistolet?
– Dobrze, panno Styler. Wróci pani prędko?
– Równie szybko chcę opuścić to miejsce jak i ty. Idź w tym czasie po taksówkę.
Ale kiedy wróciła z walizką, Franka nie dostrzegła nigdzie w zasięgu wzroku. Ani 
na 
przystani, ani na jachcie. Zaniepokojona skierowała się do trapu. Może szuka 
taksówki. Nie było 
ich wiele na przystani o tak wczesnej, rannej porze. Zauważyła też coś jeszcze: 
zniknęli dwaj 
detektywi strzegący drugiego końca mostka od strony doku. Kiedy dotarła do 
kładki, dwaj 
uzbrojeni Wietnamczycy zastąpili jej drogę. Nie może opuścić jachtu, 
stwierdzili.
Erika wpadła w panikę. Nie cierpiała, gdy ktoś mówił jej, co ma robić. Omal nie 
rozerwało 
jej na strzępy ze złości. Dała upust wściekłości, krzycząc:
– Co, do cholery, się tutaj dzieje?! Z drogi, zanim ja...
– Och, księżniczko! – odezwał się Hocq za nią, lekko ubawiony.
Erika powoli odwróciła się. Jacht, skrzypiąc, ocierał się o przystań. Oparła się 
o reling. Musi 
zachować spokój. Hocq i Tautz stali koło łodzi ratunkowej, popijając mocną 
kubańską kawę. 
Werner poza tym trzymał resztki rogalika.
Zrobiła dwa kroki w kierunku Hocqa i zatrzymała się. Jeśli chciała przeżyć, 
musiała uważać 
na każdy swój gest. Zdecydowała, że zachowa się tak, jakby ostatnie kilka sekund 
było zwykłym 
nieporozumieniem. Po co drażnić Cymbała? Postara się jak najszybciej opuścić 
jacht.
– Charles, zrobiło się tutaj jakieś zamieszanie. Nie chcą mnie wypuścić. Czy 
mógłbyś coś na 
to poradzić?
Hocq spojrzał na słońce.
– Powiedziałem, że zobaczymy się wkrótce, nieprawdaż? Nazwałaś mnie zboczonym 
imbecylem. Charles uznał to za obraźliwe. Obrażać człowieka przy innych jest w 
złym tonie. 
Jako imbecyl Charles nie ponosi odpowiedzialności za swoje czyny, czyż nie?
Tautz zarechotał, Hocq zaś ciągnął dalej:
– Zostaniesz na statku, dopóki Charles nie wygra. Gdy celowo pozwolisz mi 
wygrać, nie 
będzie się to liczyło. A teraz marsz do kabiny i odpocznij. Zasiądziemy do gry 
już wkrótce.
Hocq ubrany w niebieski krótki szlafrok i espadrile stał przed dużym lustrem w 
swojej 
kabinie trzymając w każdej ręce jedwabną koszulę. Była prawie dwunasta 
trzydzieści i Rachelle, 
oddalona o dwadzieścia mil od Puerto Rico, zmierzała na zachód w kierunku Kuby. 
Czuł się 
lepiej zawsze, gdy był dobrze ubrany. Na spotkaniu, które miało zacząć się za 
pół godziny, 
będzie na pewno najbardziej eleganckim mężczyzną.
– Czarna czy zielona – spytał Wernera Tautza, który leżał na dużym, okrągłym 
łóżku 
i oglądał mecz piłki nożnej, transmitowany w telewizji z Mediolanu.
Nie odrywając wzroku od ekranu, Niemiec powiedział:
– Czarna, pasuje do twego serca.
– Czarna z beżową marynarką i kremowymi spodniami?
Ktoś zapukał do drzwi.
– Kto tam? – zapytał Hocq.
– Albert – odpowiedział męski głos.
– Wejdź.
Albert Martins wszedł do kabiny. Ubrany był w lekki garnitur, ciemne okulary i 
słomkowy 
kapelusz, wciśnięty głęboko na czoło. Trzymał damską torebkę w jednej ręce i 
fotografię formatu 
pocztówkowego w drugiej. Wyłączając telewizor, posłał Tautzowi pogardliwe 
spojrzenie i usiadł 
na sofie. Miał przed sobą przepiękny widok na ocean. Położył torebkę i zdjęcie 
na bambusowym 
stoliku do kawy, zapalił Gitana i wydmuchnął dym przez okno. Przez kilka sekund 
patrzył na 
ocean, który w promieniach ognistego słońca lśnił jak wypolerowane szkło. Albert 
wydawał się 
spokojny. Ale pulsująca na czole żyła i przedłużające się milczenie wskazywały, 
że chciał 
przemyśleć wszystko dokładnie, zanim zacznie mówić. Milczenie było również 
ostrzeżeniem, 
aby się do niego nie zwracać.
Hocq położył obie koszule na łóżku, usiadł obok i założył nogę na nogę. Znał 
swego 
partnera. Kiedy zamierzał wykłócać się, przybierał kwaśną minę. Martins podniósł 
fotografię.
– Jakbyśmy nie mieli dość kłopotów – powiedział, spojrzawszy na Hocqa. – Są 
problemy 
z transakcją w sprawie kasyna, a ty uparłeś się, aby jeszcze przysporzyć nam 
problemów. Przez 
ciebie będziemy mieć teraz do czynienia z kimś, kogo miałem nadzieję już nigdy 
nie zobaczyć. 
Z człowiekiem bardziej niebezpiecznym niż możesz to sobie wyobrazić.
– Spotkałeś się z panną Styler – powiedział Hocq. – To jej torebkę przyniosłeś. 
Czy też 
zamieniłeś się w jednego z tych łebków, o których uwielbiają pisać amerykańskie 
magazyny?
– Kto ci doniósł, że ona jest na pokładzie? – zapytał Tautz.
Martins wstał i podszedł do łóżka.
– Jej kabina sąsiaduje z moją, gdybyś zapomniał. Przed drzwiami stoi uzbrojony 
strażnik.
Tautz obserwował paznokcie.
– I naturalnie pobudziło to twoją ciekawość.
Martins zignorował go i podał Hocqowi fotografię.
– Panna Styler i ja odbyliśmy krótką pogawędkę. Uwierzyła, że pomogę jej w 
ucieczce. Ty 
nie lecisz na dziewczyny, a ona nie jest jedną z tych dziwek, których używasz 
jako swoich kart 
przetargowych. Domyśliłem się, że to nie ślepe pożądanie kazało ci zatrzymać ją 
na jachcie. 
Kiedy wyjawiła mi prawdziwy powód, nie mogłem uwierzyć. Czy ty masz źle w 
głowie?
Hocq spojrzał na fotografię, a potem podał ją Tautzowi.
– Całkiem przystojny – rzekł Hocq. – Blondyni nie są w moim typie, ale w tym 
przypadku 
mogę zrobić wyjątek. Kto to? Przypuszczam, że jest w jakiś sposób związany z 
panną Styler.
– Podobałby się w tureckim więzieniu – zauważył Tautz. – Sam nie miałbym nic 
przeciwko 
temu, aby się z nim pokochać.
Chowając fotografię do kieszeni, Martins zwrócił się do Hocqa:
– Nie powinieneś zapraszać jej tutaj i na dodatek zatrzymywać na pokładzie wbrew 
jej woli. 
Gdybym wiedział, że grywasz z nią regularnie, ostrzegłbym cię wcześniej. Ona 
może nam 
zaszkodzić.
– Jesteś bardzo rycerski – powiedział Hocq. – Przypuszczam, że tak postępuje się 
mieszkając 
w zamku ze swoją własną królową. Jak się miewa Fabienne?
– Panna Styler widziała Altaburę, Langwaya i Denga – stwierdził Martins. – 
Jesteśmy 
w trakcie negocjacji, żeby wprowadzić największą Triadę do Atlantic City i oto 
nagle pojawia się 
kobieta, która zna tych graczy. Czy to ma dla ciebie jakiś sens? Bo dla mnie – 
żadnego!
– Erika nic nie wie. – Hocq wstał z łóżka. – Nikt nie rozmawia o interesach przy 
kartach. 
Poza tym ona przywykła zadawać się z lewym towarzystwem. Poza tym kto ma 
pieniądze i czas 
na grę w karty? Szczerze wątpię, czy Styler interesuje się w najmniejszym 
stopniu czymkolwiek 
innym niż pokerem. Została tutaj, bo musi dostać nauczkę.
– Jest to dla mnie kłopotliwe. Widziała moją twarz – zaznaczył Albert.
– No to co z tego? – uśmiechnął się Tautz.
– Werner wie o tobie i Fabienne – wyjaśnił Hocq. – Ufam mu całkowicie. Poza tym 
on zdaje 
sobie sprawę, że jeśli mnie opuści, zabijesz go, gdyż za dużo wie.
Wracając na kanapę, Martins zdusił papierosa w popielniczce i zapatrzył się na 
ocean:
– Wszystko to z powodu pokera. – Po chwili spojrzał na Hocqa.
– Pytałeś o tego blondasa. On jest kochankiem Eriki Styler. Przyjdzie po nią.
Hocq i Tautz wymienili spojrzenia i wybuchnęli śmiechem. Martins czekał. Kiedy 
się 
uspokoili, powiedział:
– Nazywa się Simon Bendor. Byliśmy razem w Wietnamie. Panna Styler miała jego 
zdjęcie 
w portfelu.
– Rozumiem. Czy to przypadkiem nie ma nic wspólnego z cudowną Fabienne? – 
dociekał 
Hocq.
Martins w milczeniu bawił się obrączką na palcu.
– Sprostuj mnie, jeśli się mylę – ciągnął Charles. – Boisz się, że Simon Bendor 
zjawi się 
w poszukiwaniu Eriki Styler i przy okazji na ciebie wpadnie. Wyłuszczę to w inny 
sposób: 
w Wietnamie go sprzedałeś. Okłamałeś, żeby zdobyć Fabienne. Albercie, Albercie! 
Czego byś 
nie uczynił dla tej kobiety! Szokujące. To przez Fabienne zamartwiasz się o 
Erikę Styler, 
nieprawdaż?
– Nasz Simonek wcale nie wygląda groźnie. Przypomina niewiniątko – powiedział 
Tautz.
– Załatwi ciebie w dwie sekundy – zaznaczył Martins.
Werner złapał się za krocze.
– Ojejku, trzęsę się ze strachu! Jeszcze mi powiesz, że na piersi ma wymalowane 
duże 
czerwone „S”, jak Superman.
Albert przyglądał się zdjęciu.
– Nie zmienił się ani na jotę. Zawsze wyglądał jak uczniak – surfingowiec.
– Co konkretnie złoty chłopiec robił w Wietnamie? – zapytał Hocq.
– Ssał paluszek – stwierdził Tautz.
– Zabijał ludzi – powiedział Martins.
Nastała cisza. Jacht miękko kołysał się na falach. Tautz zastygł w trakcie 
zapalania 
papierosa. Nachmurzony Hocq obgryzał paznokieć dużego palca.
– Przydzielono go do tajnej jednostki CIA, stworzonej przez tajemniczy Komitet 
Zmian 
Zdrowotnych – wyjaśnił Martins. – Sprawdź dokumenty, przekonasz się, że taki 
komitet 
rzeczywiście istniał. Natomiast o tej tajnej jednostce nawet teraz Kongres nic 
nie wie. Każdy jej 
członek był zabójcą, a Bendor i jego brygada należeli do najlepszych. Simon był 
instruktorem 
walki wręcz.
Tautz mrugnął. Martins z zadowoleniem zauważył, że Szwab odłożył papierosa, 
zapominając 
go zapalić. Co za głupek!
– Ten człowiek wie, co robi – zaznaczył Albert. – Nawet ja nie chciałbym się z 
nim 
zmierzyć. Poza tym był kurierem, ochroniarzem i rabusiem. Jego specjalność to 
mokra robota. 
Egzekucje. Wierzcie mi, świetnie to robi.
Charles zrobił krok do przodu.
– Ja nie zamierzam zlać się w portki ze strachu przed kimś, kogo nie znam i 
nigdy nie 
poznam. Ten jacht to pływająca forteca. Nikt mnie tu nie dopadnie.
– A więc nie uwolnisz dziewczyny? – upewnił się Martins.
– Mam swoją dumę! – krzyknął Hocq. I nawet nie myśl o tym, żeby Erikę wykraść 
z Rachelle. Tylko spróbuj, a komuś stanie się coś złego!
Martins spojrzał na ocean za oknem. Spodziewał się, że Hocq uprze się, ale nie 
aż tak. 
Przecież to była błaha sprawa. Charlie, genialny finansista, mógł zarobić 
fortunę nie wstając 
z łóżka. Jednak w życiu prywatnym często zachowywał się jak kapryśne dziecko, 
które nie 
potrafi wziąć się w garść. Martins nigdy nie spotkał tak utalentowanego 
człowieka, który nie 
umiał poradzić sobie z rzeczywistością.
Spotkanie na temat kasyna rozpoczyna się za kilka minut. Albert wiedział, że nie 
należy teraz 
jeszcze bardziej bulwersować partnera. Hocq sprowadził członków Triady i rodzinę 
mafijną Sala 
Altabury’ego z Filadelfii. Bez Charlesa transakcja nie przejdzie, a za fiasko 
Martins odpowie 
przed Chińczykami i straci furę pieniędzy. Prowizja w wysokości dwu procent 
czekała na niego 
i Hocqa, gdy sfinalizują transakcję.
Poza tym Hocq był szefem kurierów, naraił większość klientów. Niektórzy z nich 
zatrudniali 
go w charakterze doradcy finansowego. Charlie musi uspokoić się dla ich 
wspólnego dobra.
– Nawet cała armia nie jest w stanie zdobyć jachtu. A ty chcesz, żebym bał się 
jednego 
człowieka? – wściekał się Hocq.
– Proszę cię, wypuść ją! – nalegał Albert.
– Moja odpowiedź brzmi: nie! Bendor działa w pojedynkę, więc niepotrzebnie się 
pienisz. 
Z całym szacunkiem, Albercie, ale Fabienne nie najlepiej działa na twoje nerwy.
– Nie znasz Bendora, a ja go znam.
– Ustaliliśmy, że nie będziemy wtrącać się w nasze życie prywatne. Panna Styler 
musi dostać 
nauczkę. Obraziła mnie publicznie, tego nie toleruję. Ta kobieta ograła mnie na 
milion dolarów 
i zamierzam się zrewanżować. Pozwól, że cię spytam, dlaczego po tylu latach 
wciąż uważasz, że 
Bendor jest aż tak niebezpieczny? Przecież Wietnam był piętnaście lat temu!
– Średnia wieku żołnierza amerykańskiego w Wietnamie wynosiła dziewiętnaście 
lat. Bendor 
miał niespełna dwadzieścia jeden, kiedy go poznałem. A może mniej, nie wiem. Na 
tym zdjęciu 
nie wygląda na staruszka. Już wtedy był niebywale sprawny fizycznie i do tego 
najbardziej 
zimnokrwistym draniem, jakiego znałem w życiu.
– To przeszłość. A teraz co? – warknął Hocq.
– Panna Styler powiedziała mi, że Bendor ma siłownię na Hawajach – zaznaczył 
Martins. – 
Na pewno cały czas ćwiczy, aby utrzymać świetną formę. Erika zdaje sobie sprawę, 
że 
przekupujesz policję. Dlatego woli Bendora sprowadzić na pomoc.
Hocq wykrzywił usta w pogardliwym uśmiechu.
– Przybiegnie jej na pomoc, co? On ne badine pas avec l’amour. Z miłością...
– Z miłością nie ma żartów – wtrącił Albert. – Doskonale znam francuski.
– Wydaje mi się, że pan Martins jest dość szczęśliwy w swoim zamku i nie pragnie 
znowu 
uciekać. Czy nie tak, panie Martins? – kpił Tautz.
– Chciałbyś, żebym ci wsadził do dupy z tuzin cegieł z muru berlińskiego?
– Chętnie załatwiłbyś mnie krańcowo, czy tak się to u was nazywało? – wycedził 
Tautz.
– Uważaj, Werner – Hocq zarechotał. – Jeżeli w grę wchodzi Fabienne, nasz pan 
Martins 
robi się wściekły, zły i niebezpieczny.
– Bendor myśli, że nie żyję. Chcę, żeby tak uważał nadal – powiedział Martins. – 
Wierz mi, 
musimy wysadzić pannę Styler, gdy tylko zawiniemy do portu.
– Ona nie wie, kim ty naprawdę jesteś, więc o czym ma go zawiadomić? – zapytał 
Tautz.
– W odróżnieniu od ciebie Bendor potrafi myśleć. Styler naprowadzi go na mój 
ślad zupełnie 
przypadkowo. Jedno słowo nie tak – i wszystko stracone. Nie zdążę się obejrzeć, 
jak Simon 
zacznie zadawać pytania.
– A czego się spodziewasz? Zastrzeliłeś sześcioro ludzi, żeby zdobyć Fabienne, 
dwaj z nich 
byli przyjaciółmi Bendora. Na pewno chciałby ich pomścić. Ale osobiście uważam, 
że zapomniał 
już o tobie. Niesłychane, tak kochać kobietę, żeby dla niej zabijać. Słyszałem, 
że Fabienne jest 
tego warta.
Tautz przewrócił oczami. W obecności swego szefa mógł gadać, co mu się żywnie 
podoba. 
Lubił wsadzić szpilę Albertowi.
– Między nami, panie Martins, czy Fabienne i Bendor byli kochankami?
Nie dał się sprowokować temu machającemu jęzorem pedałkowi.
Bez Charliego, Tautz nie miałby odwagi naśmiewać się z niego. Na razie musi 
zacisnąć zęby. 
Mógłby mu odpalić, ale Hocq się wścieknie, co w obecnej sytuacji nie jest 
wskazane ze względu 
na interesy. Przyjdzie, przyjdzie taki moment, koleżko...
– Czy powiedziałeś komukolwiek, że Erika znajduje się na pokładzie? – zwrócił 
się do 
Charlesa.
Hocq skrzyżował ręce na piersi.
– Nikomu nie mówiłem. Wiem, że ty też będziesz milczał, aby uniknąć kłopotów ze 
Złotym 
Kręgiem. Ty masz swoją królową i teraz ja mam swoją.
– Nie wystarcza ci Tautz? Wypuść dziewczynę.
– Panna Styler jest moją Szeherezadą. Z tym, że nie będzie opowiadać mi bajek z 
tysiąca 
i jednej nocy, lecz grać ze mną w karty. Jeżeli Bendor sprawi nam problemy, 
dostanie ukochaną 
w kawałkach. Na razie ta dama zostaje na pokładzie. Ty nie zamierzasz oddawać 
swojej kobiety, 
dlaczego więc Charles ma stracić swoją?
Hocq i Tautz wybuchnęli śmiechem. Niemiec wskazywał na przyjaciela rechocząc. – 
Twoją 
kobietę!
Martins utkwił oczy w kryształowym żyrandolu. Po chwili odezwał się:
– Powiedziała mi, że Bendor umówił się z nią w sobotę w Nowym Jorku. W razie gdy 
ona 
nie zjawi się na randkę, on zechce to wyjaśnić.
Wstał i ogarnął wzrokiem ocean.
– Musimy przygotować się do akcji wyprzedzającej.
– Do czego? – zdziwił się Tautz.
– Och, ty mój Tautzie! – uśmiechnął się Hocq i spojrzał na Martinsa. – Albercie, 
uważam, że 
nie powinieneś pozwolić, aby Bendor zawładnął twoim życiem. Strach śmierdzi, nie 
wiesz?
Defraudant spojrzał na Niemca.
– Akcja wyprzedzająca polega na tym, iż czynisz bliźniemu to, co on pragnie 
tobie zrobić, 
tyle że działasz pierwszy. Więc Albert zabije Simona, zanim ten jego zabije.
Rozdział 2
Starzy Hawajczycy znali słowa takie jak śnieg, deszcz i wiatr, ale nie używali 
wyrazu 
pogoda. Ponieważ aura na wyspach zawsze prawie dopisywała, nie było o czym 
mówić. Średnie 
temperatury w zimie oscylowały w granicach dwudziestu pięciu stopni, a latem 
około dwudziestu 
ośmiu. Wszystkie pory roku są identyczne dzięki wiejącym pasatom.
Klimat na Hawajach zależy jednak od wysokości. W górach bywa chłodno, można 
przeziębić 
się, trzeba wkładać swetry i rozpalać w kominku. Góry ściągają wiatry, te zaś 
chmury 
deszczowe. Na każdej z ośmiu wysp codziennie pada. Dwieście centymetrów deszczu 
w górach 
każdego roku powoduje, że opady na Hawajach uznawano za największe na świecie.
Jak zwykle czerwcowa ulewa na górze Tantalus, najwyższym w Honolulu obszarze, 
gdzie 
wzniesiono rezydencje, spowodowała grząskie błoto. Samochody psuły się stale i 
Simon Bendor, 
zbiegając ze szczytu ku morzu, zauważył piaskowy powóz z pękniętą osią, turystę 
górskiego 
naprawiającego motor i trzech zmokniętych surfingowców pchających zepsuty 
mikrobus. 
Autobus pełen japońskich turystów staczał się ze wzgórza, aż wpadł do rowu 
pełnego wody. 
Simon zobaczył też dwie studentki w bluzach z West Oahu College, które zamiast 
zawrócić 
prowadziły rowery po błotnistej drodze. Zapowiadano, że deszcz będzie padał aż 
do wieczora.
Tantalus zamieni się w morze błota na kilka dni. Bendor zszedł z drogi i pobiegł 
szlakiem 
turystycznym, prowadzącym w głąb ogromnego, tropikalnego lasu pokrywającego 
wzgórze.
Ulega odstraszyła górskich piechurów, turystów z kampingów i takich, jak on, 
biegaczy. Ale 
można było domyślić się, że ludzie odpoczywali tutaj wcześniej, gdyż pozostawili 
maszty 
namiotowe, śpiwory, materace gumowe, baterie do latarek. Wstrętny obrazek, jeśli 
kocha się 
naturę. Simon wybrał szlak turystyczny obrośnięty orchideami, plumerią, owocami 
pasji 
i drzewami koa. Drzewo to używane jest przez starych Haitańczyków do żłobienia 
canoe, robi się 
z niego także deski surfingowe. Ale dziś droga była nie do przebrnięcia, pokryta 
grząskim po 
kostki błotem. Porzucając ją, skierował się głębiej w las, ku skałom i 
przepaści. Biegł ku twardej 
nawierzchni ze skamieniałej lawy. Wskoczył do płytkiego bajorka, wyrytego przez 
dziki, które 
uciekając pozrywały ściółkę leśną. Miał na sobie poncho z kapturem, spodnie od 
dresu i buty 
wojskowe. Zwykle adidasy nie stanowiły zabezpieczenia przed a’a’, czyli ostrą, 
chropowatą 
lawą, która darła wszystko oprócz najmocniejszego obuwia. Nazwano ją tak z 
powodu okrzyku 
bólu wydawanego przez tych, którzy przewrócili się. A’a’ przecinała wszystko jak 
gorący nóż 
masło. Była niebezpieczna niczym rafa koralowa, na której Simon połamał nogi 
siedemnaście lat 
temu. Pływał wówczas na desce surfingowej na niebezpiecznej fali banzai, 
tworzącej tunele 
wodne. Stało się to przy plaży Ehukai na Oahu.
Teraz był we wspaniałej formie. Ćwiczył dwie godziny dziennie ciężary, bieganie, 
boks 
i karate. W wieku trzydziestu czterech lat zachował taką samą żylastą sylwetkę, 
którą miał jako 
mistrz gimnastyki w gimnazjum kalifornijskim. Za miłą powierzchownością blondyna 
o przyjaznym uśmiechu kryły się żelazna wola i doskonała pewność siebie. Tylko 
jego zimne, 
zielone oczy dawały odczuć, że może fascynować i przerażać.
Był zawodowym złodziejem. Przez ostatnie piętnaście lat zrabował prawie dwieście 
milionów w gotówce, obligacjach, biżuterii i antykach. Kradł nie dla pieniędzy, 
lecz dla rozrywki 
i uczucia podniecenia. Nie był w stanie żyć bez ryzyka. Pracował sam, zazwyczaj 
w nocy i unikał 
konfrontacji. Nigdy nie nosił broni, gdyż prowokowała do przemocy, która 
zwracała uwagę 
policji. Nie był karany, nawet nie dostał mandatu. Nigdy nie zostawił choćby 
jednego odcisku 
palca. Okradał bogaczy, lecz nie kierowało nim szczytne poczucie sprawiedliwości 
społecznej, 
po prostu to oni mieli pieniądze.
Nigdy nie kradł na Hawajach, gdzie mieszkał na zboczu góry Tantalus ze swoją 
sześćdziesięciosiedmioletnią owdowiałą matką. Wyspy były jego azylem, miejscem, 
w którym 
mógł siedzieć w swoim domu na tarasie i zachwycać się ogromnymi tęczami, 
rozciągającymi się 
nad dolinami poniżej jego willi. Jeździł na motorze wśród skał, wyrzeźbionych 
przez wieki 
uderzeniami oceanu. Kradł wyłącznie na kontynencie. Zwykle na wschodnim 
wybrzeżu, tylko od 
czasu do czasu wyprawiając się na zachód. Nowojorscy gliniarze w podziwie dla 
jego zdolności 
przezwali go Czarodziej. Dodawali mu sławy, przypisując kradzieże popełnione 
przez innych. 
Taka jest sława, powiedziała matka, twoje czyny żyją w pamięci nawet 
łatwowiernych.
Inwestował swe zdobycze mądrze. Posiadał dom na Hawajach, apartament na 
Manhattanie, 
posiadłości na wyspach i kontynencie. A także pakiet najwyżej notowanych akcji 
na giełdzie, 
wybranych przez matkę. Finansował również jej księgarnię na Waikiki i sklep z 
antykami swego 
przyjaciela w Honolulu. W celu uniknięcia podatków prowadził dwa świetnie 
prosperujące kluby 
gimnastyczne w Honolulu i na Manhattanie.
Zaczął się pocić, dobiegając do czarnej, lśniącej lawy, która tworzyła wąską 
ścieżkę pośród 
doliny gęsto zarośniętej drzewami bambusowymi, imbirowymi, eukaliptusowymi i 
wielkimi 
filodendronami. Dolinę okrążały pali, kamienne skały wyrzeźbione przez wiatr i 
wodę, 
uformowane w kolumny o pięknych kształtach. Wąskie wodospady spadały z nich 
setki stóp 
w dół do gęstego, wilgotnego lasu. Simon kochał jego ciszę. Trenował tutaj 
codziennie nie tylko 
dla sprawności, ale dlatego, że las dawał mu spokój, którego nie było w nim 
samym. Biegł przez 
stwardniałą lawę w kierunku kamiennego szlaku, ze wspaniałym widokiem plaży 
Waikiki 
i oceanu. Kilka jardów przed nim ucztowały dwie wynędzniałe, dzikie świnie. 
Jadły małe, białe 
kwiatki z krzaku kopiko i resztki martwego nietoperza. Słysząc biegnącego 
człowieka, przestały 
jeść i uciekły do porośniętego bambusem wąwozu, kwicząc z oburzenia, że 
przerwano im ucztę. 
Martwy nietoperz przypomniał Simonowi, że Erika nie znosiła tych ptaków. 
Dostawała gęsiej 
skórki na widok nietoperzy wiszących na drzewach albo fruwających na tle 
ciemniejącego 
hawajskiego nieba. Brzydziła się też hawajskich ślimaków drzewnych, ogromnych 
karaluchów 
i moskitów. Ale nie tak jak nietoperzy. Są obrzydliwe, mówiła.
Grała w pokera z Charlesem Hocqiem w Puerto Rico. Zwariowany Charlie. Co tydzień 
udawało mu się dostać na pierwsze strony najgorszych szmatławców. Simon 
zastanawiał się, czy 
to prawda, że Hocq zatłukł na śmierć swego służącego za to tylko, że ten 
postawił słoik 
z dżemem po niewłaściwej stronie tacy.
Wcześniej czy później Erika będzie musiała przestać grać z Charlesem w karty. 
Nie miał od 
niej wiadomości od trzech dni, co nie dziwiło go specjalnie. Kiedy grała, mógł 
nastąpić koniec 
świata, a ona nie zauważyłaby tego. Poker nie jest sprawą życia i śmierci, 
mawiała, to coś dużo 
bardziej poważnego. Simon otrzyma od niej wiadomość, kiedy Erika zdobędzie 
większą sumę 
pieniędzy. Ostatnio powiedziała mu:
– Cymbał posyłał mi spojrzenia sępa, jakby miał zamiar zjeść moją wątrobę. 
Patrzył na mnie 
niczym Ted Bundy, ten wyrachowany morderca studentek w college’ach. Pieniądze 
się liczą, ale 
są też i inne gry.
– Teraz twój ruch – odrzekł Simon.
Chciała, żeby słuchał, a nie pouczał. Sama rozwiąże sprawę z Hocqiem. Simon zaś 
nie miał 
zamiaru wtrącać się w jej sprawy. Wiodła życie gorączkowe i pełne napięcia, 
jeszcze zanim go 
spotkała, a nic nie wskazywało na to, by miało się w jakikolwiek sposób zmienić. 
Pociągali ją 
niebezpieczni ludzie, ale Hocq był zbyt groźny. Niedawno kupiec złota z 
Hongkongu, który 
stracił miliony, wynajął płatnych morderców, aby porwali Hocqa z jego domu w 
Manili. Trzej 
zabójcy zostali zastrzeleni przez ochroniarzy, pozostali dostali długie wyroki 
dzięki politycznym 
powiązaniom Charlesa.
Simon kochał Erikę bardziej niż jakąkolwiek kobietę. Kochał ją, gdyż poddawała 
się chwili 
z kompletnym zapamiętaniem, angażowała się całkowicie we wszystko, czegokolwiek 
się 
podjęła. Bywała uparta, często nie cofała się, nawet jeśli szanse przemawiały na 
jej niekorzyść. 
Ale nic nie ukrywała, była uczciwa. A jako hazardzistka zawsze szła na całość. 
Nigdy w życiu 
nie spotkał bardziej fascynującej kobiety. Zanim poznał Erikę, żył z głęboko 
zakorzenionym 
uczuciem samotności, które ukrywał nawet przed matką. Erika uwolniła go od tej 
samotności. To 
uczucie jednak zawsze wracało, gdy nie było jej przy nim. W sercu miał miejsce 
tylko dla niej, 
jej potrzeby stawały się jego potrzebami. Popełnił dużo błędów w swoim życiu, 
ale ta miłość do 
nich nie należała.
Po ucieczce dzikich świń został sam na zboczu pokrytym lawą. Cietrzew w pełnym 
zarośli 
kanionie nawoływał swoją samicę, a trójka rozwrzeszczanych ptaków amakihi 
przeskakiwała 
z gałęzi na gałąź drzewa koa w poszukiwaniu owadów i owoców. Opuściwszy stok 
pobiegł 
w ulewnym deszczu ku wąskiej ścieżce, ledwie widocznej pod gęstym poszyciem. 
Była 
niewielka, pokryta mieszaniną kamieni i żwiru, jakby za chwilę miała ją 
pochłonąć dżungla. 
Lepsze to jednak niż bieganie po kolana w błocie.
Zwolnił na kamieniach w obawie, że skręci sobie kostkę. Kamienisty szlak wił się 
wśród 
bambusów, gdzie skryły się świnie, i skał, z których liczne wodospady wpadały do 
wąwozu. 
Simon nie pobiegnie dziś na szczyt, aby rozkoszować się widokiem Honolulu i 
Pacyfiku, 
ponieważ ścieżki turystyczne były całkowicie rozmyte przez deszcz.
Ulewa obluzowała również bryły kamieni, które spadając rozbijały się na 
szlakach. Simon 
obserwował uważnie pobliskie skały, aby nie uderzył go jakiś głaz. Nie mógł 
teraz rozbić sobie 
czaszki, ma przecież spotkać się z Eriką na Manhattanie za pięć dni.
Unikał panini, wysokich kłujących kaktusów, rosnących po obydwu stronach 
wąskiej, 
skalistej ścieżki. Panini znaczy „bardzo nieprzyjazny”, a to z powodu ostrych 
kolców 
pokrywających płaskie liście. Kaktusy te, podobne do tych z południowo-
zachodniego wybrzeża 
Ameryki, miały przepiękne żółte i pomarańczowe kwiaty, które zamieniały się w 
owoce 
w kształcie gruszek. Owoce były bardzo smaczne, ale pełne żółtych igiełek, 
wbijających się 
w skórę i język. Simon nie tykał ich od lat.
Zbliżył się do wodospadu, czujnie wypatrując spadających kamieni. W odległości 
około 
trzydziestu jardów zauważył dwie dzikie świnie, biegnące przez porośniętą 
bambusem dolinę. 
Zastanawiał się, czy to nie ta sama para, która pożerała martwego nietoperza.
Za nimi podążała trójka dzikich kóz. Nagle całe tuziny ptaków wyfrunęły spod 
bambusów – 
szare rybołowy, żółtookie papugi, wróble, sowy, ognistoczerwone i’wisy – i 
rozpierzchły się 
z wrzaskiem na tle ciemniejącego nieba. Nietoperze, ptaki, świnie, kozy ruszyły 
się jednocześnie. 
Coś musiało je wypłoszyć. Nietoperze zdumiały Simona najbardziej, nie płoszyły 
się bowiem tak 
łatwo.
Nagle coś plusnęło z tyłu, odwrócił się i zobaczył, że kamienie posypały się ze 
szczytu pali 
do kałuż ukrytych pod roślinnością. Obluzował je potok spadający z hukiem po 
skale do 
wąwozu. Kamienie mogły roztrzaskać mu głowę. Lepiej stanąć gdzie indziej.
Zrobił krok, usłyszał dziwny dźwięk, a potem coś uderzyło w wysoki kaktus tuż za 
nim. 
Instynkt podpowiedział mu natychmiast: kula. Ktoś ukryty w wąwozie o mało go nie 
zabił.
Odgłos strzału jeszcze nie przebrzmiał, gdy Simon zauważył błysk strzelby. W 
sekundę 
później pocisk przestrzelił mu poncho. Przeleciał, nie raniąc Bendora, pod lewym 
ramieniem. 
Simon przykucnął za krzakami. Przez jego zewnętrzny spokój przebijała zimna 
wrogość.
Wpatrywał się w wąwóz, usiłując dostrzec strzelca. Nie widział nikogo. Ale kiedy 
podpełznął w lewo, żeby wyjrzeć zza drzewa eukaliptusowego, dwa obłoczki białego 
dymu 
pojawiły się jednocześnie w wąwozie i zaraz potem kule rozerwały kaktus obok 
Simona. Padł 
plackiem, raniąc piersi i uda o kamienie. Co najmniej dwóch strzelców do niego 
celowało.
Nie ma co myśleć o stawieniu im czoła. Mieli karabiny prawdopodobnie z silnymi 
lunetkami, 
ustrzeliliby go, nim zdążyłby przebyć dwadzieścia jardów. Nawet teraz mało 
brakowało, 
a dostałby. Jedynym wyjściem była ucieczka.
Dał nura w kierunku skał, przelatując nad wielkim filodendronem i lądując w 
błotnistej 
wodzie. Przeturlał się do wodospadu, kiedy kule rozdarły błyszczące liście 
filodendrona. Czołgał 
się po błocie wśród dzikiej roślinności aż do wielkiego głazu, który zagrodził 
mu drogę. Na 
czworakach obszedł go dookoła, zdzierając sobie skórę z ręki o zardzewiałe 
wiadro leżące na 
drodze.
Przerażona przepiórka wyfrunęła spod wiadra. Musnęła twarz Simona skrzydłami. 
Ptak 
schował się tam przed deszczem. Gdy tylko uniósł się nad ziemią, dostał kulę nad 
głową Simona. 
Opryskała go krew i oblepiły okrwawione pióra. Kopnął wiadro na bok i poczołgał 
się szybko do 
przodu. Poczuł silne szarpnięcie w stopie, ale nie obejrzał się. To kula obcięła 
obcas buta.
Przed nim była mała sadzawka pełna różnych odpadków, złamanych gałęzi i 
splątanego 
bluszczu. Poderwał się i wskoczył do wody, porywając za sobą kłęby trawy. 
Zanurzył się ze 
sprawnością byłego mistrza drużyny szkolnej w nurkowaniu. Za nim kula trafiła w 
zgniły pień 
ukryty w trawie, rozpryskując drzazgi wysoko w górę.
Wynurzył się i łykając powietrze dużymi haustami zaczął brnąć przez sadzawkę, w 
wodzie 
po pas. Lekka mgiełka zasłaniała pobliskie pali, ale słyszał ryk wody spadającej 
w wąwóz. 
Kierował się na ten dźwięk.
Czuł kwaśny zapach zgniłej wody z sadzawki, a usta miał pełne błota. Był 
kompletnie 
przemoczony. Podarł poncho oraz spodnie dresowe o kamienie i ostre bambusy 
ukryte w błocie. 
Splunął, żeby oczyścić usta.
Otarł twarz materiałem. Kto tak bardzo chciał go zabić? Może to zemsta. Może 
obrabował 
niewłaściwego faceta. Takiego jak na przykład były szef irańskiej tajnej 
policji, mieszkający 
teraz w Waszyngtonie, którego żonie ukradł naszyjnik wart cztery miliony. A może 
kubański 
agent podróży, który prał brudne pieniądze i stracił siedemset pięćdziesiąt 
tysięcy dolarów, gdy 
Simon zrobił skok na jego biuro przy Piątej Alei. Albo antypatyczny szef 
manhattańskiej firmy 
finansowej, którego obrobił na milion dolarów w czekach na okaziciela.
Każdy z nich miał tyle pieniędzy i wytrwałości, żeby znaleźć Simona i kazać go 
zabić. Nie 
ma co, sam przyciął sobie jaja. Inaczej, po co ci strzelcy chcieliby go 
rozwalić? Nie był już 
bezpieczny na Hawajach. Wszystkie nadzieje na spokojne życie na jego ukochanych 
wyspach 
wyparowały. Ta gorzka myśl bardzo go zasmuciła.
Obwiniał się za to, że nie typował swych skoków bardziej rozważnie. Ale przecież 
był 
rozsądny. Wiedział wszystko o złodziejskim fachu. Pracował z jednym tylko 
paserem, redukując 
w ten sposób możliwość, że ktoś go wyda. A Joe d’Agosta, były nowojorski 
detektyw, 
udowodnił, że można na nim polegać. Jak dotychczas, w każdym razie.
Zawsze tak planował swoje posunięcia, przewidując ruchy przeciwników, że 
wszelkie 
konfrontacje bankowo miał wygrane. Myślał trzeźwo, nie pozwalał, żeby uczucia 
przyćmiły 
ostrość jego rozumowania. Coś jednak schrzanił.
Z poncho w ręce wygrzebał się z sadzawki i zaczął przeciskać przez skłębione 
winoroślą oraz 
dzikie orchidee, aż dotarł do otwartej przestrzeni. Przebiegł przez nią i 
skierował się na pagórek 
pokryty grząską lawą, na szczycie którego rosło wielkie drzewo jacaranda. Jak 
tylko skoczył za 
drzewo, trzy strzały uderzyły w ziemię. Wylądował w kupie śmieci i odpadków. 
Zalany wodą 
wąwóz był o piętnaście jardów dalej.
Usiadł, opierając się o gruby pień drzewa i spojrzał na swoje pokrwawione, 
poranione 
kaktusem ręce. Spodnie były kompletnie podarte. Zgubił też swój kosztowny 
zegarek.
Naciągnął kaptur na głowę, aby ochronić się przed deszczem i wyjrzał zza drzewa. 
Obok 
kamienistego szlaku, który dopiero co opuścił, ujrzał trzech mężczyzn w 
spodniach w ochronnym 
kolorze, poncho i kapeluszach myśliwskich. Byli ubrani jak komandosi piechoty 
morskiej. Jeden 
z nich kulał i za każdym razem, gdy dotykał ziemi, kurczył się z bólu.
Chora Stopa, jak go nazwał Simon, prawdopodobnie zranił się o ostrą jak żyletka 
lawę. 
Najwyraźniej strzelcy nie znali lasu, oznaczało to, że nie byli z Hawajów.
Chora Stopa i niski, okrągły człowieczek, którego Simon nazwał Dżokejem, nieśli 
strzelby 
okręcone dla kamuflażu szmatami. Trzeci strzelec, ogromnego wzrostu mężczyzna, 
przez 
lornetkę obserwował drzewo. Nie miał przy sobie broni, tylko zieloną płócienną 
torbę na ramię. 
Simon rozpoznał w nim przywódcę i nazwał go Jumbo.
Chora Stopa i Dżokej strzelili w stronę jacarandy, zatrzymując Simona na 
miejscu. Jumbo 
kierował ogniem. Powiedział coś do strzelców, a oni natychmiast skoncentrowali 
ogień wokół 
drzewa. Simon przycupnął za pniem. Polowali na niego zawodowcy.
Kule odrywały kawałki kory, Bendor zaś oceniał swoją sytuację. Był w potrzasku. 
Nie mógł 
się wycofać ani iść naprzód. Znajdował się miedzy strzelcami i wodospadem. Poza 
drzewem nie 
miał gdzie się schować. Nie było żadnych kamiennych ścieżek.
Mógł więc zostać i czekać na niechybną śmierć albo uciekać. W drugim wypadku 
przeszkodą było błoto, które na tyle spowolniłoby jego bieg, że z łatwością 
mogliby go ustrzelić. 
Jumbo z koleżkami mieli tylko jeden cel. Nie odejdą, zanim go nie dostaną.
Wpatrywał się w szare niebo pokryte chmurami. Przy dobrej pogodzie dobiegłby 
szybkim 
sprintem na szczyt jakiejkolwiek pali i ukrył się w jednej z tuzina jaskiń. 
Jeżeli czegoś nie 
wymyśli, aby zniknąć, koniec z nim.
Usłyszał wybuch. Ziemia zatrzęsła się pod nim. Kaptur na jego głowie rozdarł się 
nagle pod 
ciężarem błota, liści i potoków brudnej wody. Granat. Wyjrzał zza drzewa i 
zobaczył, że Jumbo 
wyjmuje następny ze swojej zielonej płóciennej torby. Simon rzucił się na 
ziemię, zasłaniając 
twarz.
Granat wybuchł przed drzewem i grudy ziemi obsypały boleśnie gołe ramiona 
Simona. Po 
trzecim wybuchu zasypały go prawie całkiem błoto i purpurowo-niebieskie kwiaty 
jacarandy. 
Kiedy błoto przestało lecieć, wyjrzał spod poncho. Drzewo porządnie oberwało, 
nie wytrzyma 
już długo. Deszcz mieszał się z płomieniami wybuchów, gęsty, czarny dym unosił 
się nad ziemią. 
Kule waliły w konary. Chora Stopa i Dżokej byli dobrymi strzelcami.
Simon obmył deszczową wodą szczypiące od dymu oczy. Wtedy właśnie spostrzegł, że 
pagórek był teraz pokryty czarną mgłą, utworzoną z mieszaniny deszczu i 
płomieni. Nie widział 
strzelców, a więc i oni nie mogli go dostrzec.
Pora, aby Czarodziej uczynił niemożliwe możliwym. Czas złapać wilka za uszy i 
trzymać. 
Poczuł przypływ adrenaliny we krwi. Kurtyna w górę. Pod osłoną czarnego dymu 
poczołgał się 
w kierunku wodospadu.
Rozdział 3
W strugach ulewnego deszczu Mickey Henry usadowił się na głazie, w lesie na 
górze 
Tantalus. Była dziewiąta rano. Z tyłu za nim potoki wody spadały w dół skały 
zatapiając wąwóz 
na dole. Na ramieniu miał zawieszoną strzelbę z wmontowaną lunetką, firmy 
Heckler i Koch 
300. Musiał usiąść, bo prawa stopa strasznie go bolała.
Znalazł puszkę po tuńczyku, zeskrobał nią glinę z podeszwy buta na zranionej 
nodze i potem 
go zdjął. But był przesiąknięty krwią, zelówka pęknięta. Noga wyglądała coraz 
gorzej, krew lała 
się z głębokiej na cal rany koło pięty. Mickey Henry nastąpił na stwardniałą 
lawę, która przecięła 
mu stopę szybciej niż ostry nóż przeciąłby gówno.
Wyciągnął nogę, żeby deszcz obmył okaleczone miejsce, Kiedy była czysta, wytarł 
ją 
poncho Simona. Bendor został właśnie zaliczony do nieżyjących przez Mickeya 
Henry’ego i jego 
dwóch strzelców. Jeden z nich specjalnie po to przyjechał tu z Afryki.
Ci dwaj to Joe Dean LaBudd, wielki, czterdziestoletni wieśniak z Georgii i Anton 
Mulder, 
drobniutki, dwudziestoletni Holender, tak zezowaty, że mógłby zobaczyć tył 
własnej głowy. 
Wszyscy trzej należeli do kurierów Alberta Martinsa, ale w wolnych chwilach 
mogli przyjmować 
inne zlecenia. LaBudd pełnił funkcję ochroniarza w jednym z większych hoteli w 
Atlancie, 
Anton Mulder był najemnikiem mieszkającym z trzema murzyńskimi żonami w Zairze.
Mikey Henry z Key West na Florydzie przeniósł się teraz do Londynu i gdy nie 
pracował dla 
Alberta Martinsa, był gorylem dyrektorów korporacji. Żądza przygód powodowała, 
że ciągle coś 
kombinował, niecierpliwy i nienasycony. Dlatego właśnie pracował dla Martinsa. 
Pieniędzmi też 
nie gardził.
Bendor zgonił ich do upadłego, ale w końcu wykończyli drania. Jeden z hawańskich 
pośredników Martinsa dostarczył informacji o tym, gdzie Simon się porusza, ale 
nie wspomniał, 
jak zimno może być w górach. Mickey Henry czuł, że odmarzają mu jaja.
Deszcz był okropny, ale błoto jeszcze gorsze. Nawet ze zdrowymi stopami 
trzydziestodziewięcioletni, pulchny Mickey Henry miałby trudności z poruszaniem 
się w tym 
terenie. Takiej koszmarnej pogody nie pamiętał od czasu, gdy służył w Wietnamie 
jako oficer 
wywiadu. Ani on, ani pozostali strzelcy nie byli odpowiednio ubrani, aby biegać 
po hawajskiej 
dżungli. Nie mieli butów wojskowych, ciepłych rzeczy ani kompasu. Bendor też im 
tego nie 
ułatwił, gdyż w ostatniej chwili zmienił kierunek ucieczki. Omal go nie zgubili 
w deszczu.
Mickey Henry oderwał kawał poncho Bendora i owinął nim zranioną stopę, usiłując 
następnie wsadzić ją do buta. Nie wchodziła. Odwinął nogę i znów ostrożnie 
wsunął. Dla 
ochrony przed błotem obwiązał but kawałkiem materiału. Nie palił się do 
chodzenia. Ale 
niestety, będzie musiał, nie przefrunie do samochodu zaparkowanego o milę stąd.
Na zlecenie Martinsa zabijał donosicieli, złodziei, skorumpowanych gliniarzy i 
to mu nigdy 
nie przeszkadzało spokojnie spać w nocy. To był biznes. Ale nie tym razem. 
Mickey Henry znał 
wszystkich, z którymi Martins robił interesy. Bendor do nich nie należał. Albert 
załatwiał 
prywatną sprawę. Bardzo delikatną, szef nawet nie powiedział, dlaczego chciał 
się go pozbyć.
Mickey Henry mrużył oczy w ulewnym deszczu, patrząc na LaBudda i Muldera, którzy 
moknąc nie opodal, kłócili się o to, który z nich zabił Bendora. Simon nie żyje. 
Martinsowi 
będzie wszystko jedno, kto to zrobił, byle tylko wykonano zadanie.
LaBudd beształ ich za to, że nie zatłukli Bendora pierwszymi strzałami, 
zapominając, że 
deszcz im nie sprzyjał. Nalegał, by odnaleźli ciało, obolały Mickey Henry 
okropnie się wściekał. 
Krzyczał, że Bendor leży w wąwozie zalany tonami wody. Nic nie pomogło, LaBudd 
domagał 
się dowodu zabójstwa.
Szukali za drzewami koa, za lśniącymi od deszczu głazami, w zaroślach bambusu i 
pod 
gęstymi kępami splątanego bluszczu. Brodzili w kałużach po kolana, w lodowatej 
ulewie, która 
siekła im skórę. Szum nieustającego deszczu doprowadzał Henry’ego do szału.
Po chwili LaBudd kazał zaprzestać poszukiwań oznajmiając, że ciało leży na dnie 
wąwozu. 
Zadanie zostało wykonane. Bendor żyje już tylko w pamięci. Mickey Henry oparł 
się o głaz. 
Noga bolała go coraz bardziej, deszcz lał jak z cebra, a on rozmyślał, ile 
trzeba byłoby materiału 
wybuchowego na tego wielkiego draba ze wsi.
– Wracamy do samochodu – powiedział LaBudd. – Trzymajcie się tej ścieżki, po 
której biegł 
Bendor.
Drab ruszył, a ponury Mulder poczłapał za nim. Mickey Henry spróbował zrobić 
krok, ale 
poczuł ból w stopie, za mocno zawiązał but kawałkiem materiału. Nie mógł stąpnąć 
na zranioną 
nogę.
LaBudd i Mulder myśleli tylko o tym, żeby dotrzeć do samochodu, Henry’ego nie 
bardzo to 
zachwycało. Nie podobało mu się łażenie po lesie w pojedynkę. Chociaż może to i 
nie takie złe, 
nie musiał wysłuchiwać przechwalania się LaBudda, jak przy pomocy swoich 
granatów wysłał 
Bendora do królestwa wiecznego. Zerknął na LaBudda i Muldera, którzy właśnie 
dotarli do 
wysokich kaktusów przy kamienistej ścieżce. W dalszym ciągu sprzeczali się, kto 
wykończył 
Bendora. Chryste, miał tego dosyć. Ześlizgując się z głazu, Mickey Henry 
ostrożnie postawił 
nogę w błoto i wstał. Postanowił się wysiusiać, zanim wyruszy.
Simon widział, jak się rozdzielili – dwóch mężczyzn udało się w kierunku wąwozu, 
a trzeci 
pozostał z tyłu, zajęty swoją stopą. Wszyscy trzej minęli o kilka cali jego 
kryjówkę. Z ogniem 
w oczach obserwował każdy ich krok. Narastał w nim entuzjazm do tej gry. 
Przyczaił się 
w zalanym wodą wąwozie, trzymając się koniuszkami palców kamiennej ściany, a 
nogami 
balansując na granitowym występie. Cały zanurzył się w wodzie, a głowę schował 
pod 
przewróconym plastikowym wiadrem, które znalazł pośród zgniłych liści i odłamków 
bambusa. 
Ramiona drżały mu z wysiłku. Trzymał się śliskiej ściany. Martwy szczur pływał 
tuż koło jego 
głowy.
Ignorując go, skoncentrował całą uwagę na nieprzyjacielu. Zachował całkowity 
spokój. Już 
nie był celem, tylko myśliwym, gotowym uderzyć, gdy zwierzyna okaże chwilę 
słabości.
Martins. To imię tętniło mu w mózgu. Czyżby nie pamiętał wroga, który był aż tak 
niebezpieczny? Pamięć potrafi płatać figle, ale nie zapomina się przecież kogoś, 
kto chce twojej 
śmierci. Simon musi wrócić do przeszłości, żeby zrozumieć, dlaczego na niego 
polują.
Mickey Henry zasunął rozporek, rozmyślając o nowym kłopocie. Pasek strzelby 
wrzynał mu 
się w ramię, przez co tracił równowagę. Zrzucił broń i nagle zauważył 
pogniecione plastikowe 
wiadro. Ruszyło się. Palcami wycisnął z oczu krople deszczu. Wcześniej widział 
przecież, że 
kubeł pływał po wodzie. Czy to cholerne naczynie miało nogi? Oparł karabin o 
głaz i pokuśtykał 
w kierunku wąwozu, żeby lepiej się przyjrzeć. Zastanawiał się, czy to może 
aligator wypchnął 
wiadro, wyłażąc na brzeg. Aligatory na Hawajach? Strach pomyśleć. To wiadro 
przedtem 
pływało po wodzie, miało te same plamy, urwane ucho, dziury po kulach. Jak się 
dostało na 
brzeg?
Zdenerwowany Mickey Henry spojrzał w kierunku LaBudda i Muldera. Zniknęli już z 
pola 
widzenia. Prawdopodobnie są za wysokimi kaktusami na kamienistej ścieżce. 
Głęboko nabrał 
powietrza. Nie ma co się na razie przejmować.
Wsunął rękę pod poncho i położył ją na smith and wessonie 22. z tłumikiem, który 
miał za 
pasem. Wtem serce przyśpieszyło bicie, zaczął mrugać bezustannie oczami. Czy 
wypatrywał 
aligatorów, czy też martwego człowieka, który może nie był martwy? Piękny 
wodospad teraz 
wydał mu się groźny. Wyciągnął rewolwer zza pasa i odciągnął spust.
Obejrzał się. Objął wzrokiem wszystko, od liści pływających w wodzie po wiszące 
liany. Nie 
było zagrożenia. Zmrużywszy oczy znowu dokładnie zlustrował okolicę. Wszystko 
wydawało się 
w porządku. Włożył spluwę z powrotem za pas. Struchlał bez powodu. Bendor nie 
żyje.
Pokuśtykał w kierunku głazu, żałując, że musi taskać karabin, ale gdyby zostawił 
broń, 
zwymyślałby go LaBudd. Mickey Henry już słyszał: „Zranioną nogą nie wykręcisz mi 
się z tego, 
żeś porzucił strzelbę. Prawdziwy żołnierz raczej kutasa sobie utnie, niż zostawi 
broń”. 
Prawdziwy żołnierz może i tak, ale Mickey Henry nie.
Przy głazie szukał strzelby, ale zniknęła. Szmata, w którą była zawinięta, 
walała się na ziemi 
przemoczona deszczem. Splunął ze złością. Co jeszcze złego się wydarzy? Gdzieś 
tu musi leżeć, 
był tego pewien. Pewno upadła w błoto i utopiła się na amen. Rozejrzał się za 
kijkiem, 
kawałkiem bambusa, którym można by pogrzebać w błocie, żeby nie szperać na 
czworakach. 
Popatrzył na wąwóz. Pełno tam śmieci, choćby ten zardzewiały maszt od namiotu, 
blisko brzegu. 
Zrobił krok w kierunku wąwozu i zastygł. Chryste. Jakiś człowiek pojawił się 
jakieś cztery stopy 
od niego i patrzył mu prosto w oczy.
Facet stał obok głazu, przy którym Mickey Henry siedział parę minut temu. Był 
szczupły 
i dobrze umięśniony. Nie miał na sobie ani poncho, ani czapki. Sukinsyn był 
kompletne 
zmoczony i nic mu to nie przeszkadzało. Spodnie, koszulkę i ramiona miał 
kompletnie umazane 
błotem. Facet nie wydał dźwięku.
Bendor. Mickey widział go na zdjęciu, które miał ze sobą LaBudd.
W rękach trzymał karabin Henry’ego, z palcem na spuście, i celował prosto w 
niego. Zimny 
drań. Miał w sobie coś takiego, że skóra ścierpła na karku i po raz pierwszy od 
wielu lat Mickey 
poczuł strach. Stał oko w oko z człowiekiem, którego kazano im zabić, i po to 
przyjechali tutaj 
z drugiej strony kuli ziemskiej. Zły był na samego siebie, że dopuścił go tak 
blisko. Jak mógł? 
Złość zaczęła przeważać nad strachem. Zbierał się w sobie do walki. Czas 
sprawdzić, z jakiej 
gliny ten Bendor jest ulepiony.
Mickey Henry napiął palce, szykując się do walki. Więc facet użył wiadra jako 
kamuflażu. 
Nieźle. Tylko, że Simon powinien go wcześniej zabić. Wiara w siebie wróciła.
– Jesteś Bendor? – Mickey Henry postarał się wymówić te słowa spokojnym głosem.
Cisza. Mickey błysnął niewinnym uśmiechem. Deszcz wzmógł się. Musiał głośniej 
mówić.
– Nie chcesz mnie zabić, bobyś już to zrobił. Jak naciśniesz spust, moi 
przyjaciele usłyszą 
strzał. To cię udupi. Więc co ty na to, żebyśmy sobie pogadali, tylko we dwóch?
Wpatrywał się w twarz Bendora, szukając jakiejś reakcji, jakiegoś znaku, że da 
się namówić. 
Nic. Zimny jak bryła lodu Simon ani drgnął. Było to nawet dziwne. Zastanawiał 
się, czy może 
Bendor... nie kojarzy. Milczy, gdyż we łbie nie ma dosyć rozumu, ale także ikry, 
żeby zabić. 
Większość ludzi jej nie miała. Mickey Henry musi tylko jakoś go namówić, żeby 
opuścił 
strzelbę. Wtedy zabije faceta.
Nagle Bendor wykonał ruch, którym zaskoczył przeciwnika kompletnie. Było to jak 
grom 
z jasnego nieba – rzucił mu karabin. Po prostu go oddał. Nie do wiary. Mickey 
Henry pomyślał, 
co za pieprzony półgłówek, tacy naprawdę zasługują na śmierć.
Bendor nie rzucił prosto w niego strzelby, lecz od dołu tak, że przeleciała nad 
głową 
Mickeya. Ten cofnął się, patrząc w górę na broń. Poczuł potężny ból w nodze. 
Zraniona stopa 
zabolała go okrutnie, ale jeżeli Bendor oddawał mu strzelbę, musi ją przecież 
złapać.
Już miał chwycić ręką karabin, kiedy spostrzegł, że Simon rzucił się w jego 
stronę. Fatalnie. 
Bendor pruł przez błoto jak rakieta przyciągana ciepłem. Henry był tak 
przerażony, że omal nie 
popuścił, a skóra ścierpła mu na karku. Złapał karabin, oparł go o udo i 
pociągnął spust. Celował 
w sam środek klamry na pasku Bendora. Stevie Wonder mógłby zabić z takiej 
odległości. 
Mickey Henry poczuł się u szczytu szczęścia. Uwielbiał zabijać ludzi. Czekał na 
reakcję. Nic. 
Bendor rzucił mu nie naładowany karabin! Zmusił go do użycia tej spluwy zamiast 
pistoletu. 
Zrobiło mu się niedobrze. Dał się nabrać. Zobaczył twarz Simona, która wydała mu 
się młoda 
i zimna. Najbardziej przerażające były oczy – wilcze, wyzute z uczuć, mrożące mu 
krew 
w żyłach. Poczuł nieludzki strach. Ryk wodospadu wydał mu się jeszcze bardziej 
złowieszczy. 
Pomyślał – użyj dwudziestki dwójki.
W tym momencie Bendor był już na nim i wsadził obcas buta w rzepkę lewego 
kolana, 
zrywając mu ścięgna i okaleczając. Mickey Henry zawył. Zapomniał o broni. Z 
rozrzuconymi 
ramionami upadł w błoto piekielnie obolały. Przyciskając okaleczone kolano do 
piersi, zwijał się 
w mazi, która zalewała jego twarz, uszy i nos. Ten śmierdzący śluz stał się 
przekleństwem jego 
życia.
Próbował podnieść się, ale nie mógł. Strzaskane kolano nie mogło udźwignąć jego 
ciężaru 
i zwalił się z powrotem na ziemię. W dzikim szale tarzał się w błocie 
przyciskając kolano 
oburącz do piersi, by w ten sposób zmniejszyć ból.
Kiedy Mickey Henry próbował usiąść, Simon podczołgał się od tyłu, wsunął mu rękę 
pod 
brodę i odciągając głowę, miażdżył jego gardło. Mickey zacharczał, nie mógł 
złapać oddechu, 
czuł, że głowa mu za chwilę eksploduje. Krew pociekła mu z kącika ust. Wpił się 
zabłoconymi 
paznokciami w ramię Bendora.
Simon nagle rozluźnił chwyt. Henry gwałtownie zakasłał, łykając powietrze 
obolałym 
gardłem. Myślał o tym, jak słodko jest żyć, gdy Simon wepchnął go w błoto, 
zanurzając mu 
głowę aż po ramiona w obrzydliwej mazi. Mickey Henry wyzionął ducha.
LaBudd był tak wściekły, że omal szlag go nie trafił. Stoi tu pod drzewem po 
kolana 
w błocie, tonąc w deszczu, gdyż te dwa głupki ciągną się jak gówno przez morze. 
Ta gruba dupa, 
Mickey Henry, ze zranioną stopą, nie może prawie chodzić. Mulder gra obrażonego. 
LaBudd 
zwymyślał go od gównianych strzelców. Niech to szlag trafi, jak się mierzy do 
człowieka trzy 
razy i pudłuje, to się jest pierdołą.
LaBudd przesłonił oczy ręką i złorzeczył pod nosem, kiedy w końcu zobaczył 
Muldera. Lało 
jak z cebra. Nie można było dojrzeć przed sobą własnej ręki. Holender szedł 
jakieś dwadzieścia 
jardów za nim, owinięty w poncho i pewnie wciąż jeszcze wkurwiony.
Może LaBudd posunął się za daleko, a Holender był nie od tego i dla wyrównania 
rachunków strzeliłby komuś w plecy. Kłócili się przez cały czas. W końcu LaBudd 
został sam. 
Oglądał się i póki miał Muldera w polu widzenia – w porządku. Ale gdy Holender 
pozostał 
daleko w tyle, lekko się wzdrygnął. Postanowił zaczekać na tego kutasinę, aż do 
niego dobije.
Odwrócił się tyłem do nadchodzącego Muldera, oparł się o wielkie drzewo koa i 
przetarł 
oczy. Oddałby tygodniówkę za kubek czarnej kawy. Wyjąwszy z torby kawałek 
tytoniu Red 
Mon, odgryzł kęs i powiesił torbę na gałęzi koa. Zasrany deszcz. Splunął sokiem 
z tytoniu na 
drzewo i spojrzał przez ramię. Muldera dzieliło od niego już tylko parę kroków, 
lecz kaptur 
poncho zakrywał draniowi twarz i nie wiadomo było, co ten mały gnojek kombinuje. 
LaBudd 
skrzywił się w uśmiechu, bo przypomniał sobie kawał o afrykańskiej ruletce. „Jak 
idziesz do 
łóżka z trzema czarnymi kobietami, nie wiesz, która z nich jest kanibalem”. Na 
razie lepiej nie 
opowiadać Mulderowi tego dowcipu.
– Widziałeś Mickeya? – spytał LaBudd. Nie będziemy czekać na niego cały dzień. 
Raczej 
pozwolę się zerżnąć w kościele niż będę taszczyć go na plecach.
Splunął pod stopy Muldera, a sok z tytoniu wylądował tuż koło jego wojskowych 
butów. 
LaBudd uśmiechnął się do Holendra. Człowiekowi należy się trochę radości, no 
nie? Potem 
spojrzał znowu na stopy Muldera. Holender miał na nogach wojskowe buty.
LaBudd popatrzył mu w twarz akurat w momencie, kiedy ten wyciągnął dwudziestkę 
dwójkę 
spod poncho i bez słowa strzelił mu w prawą rękę. LaBudd wybałuszył oczy i z 
krzykiem cofnął 
się za drzewo koa.
– Do diabła, dlaczego strzelasz do mnie? Zabiję cię, Bóg mi świadkiem!
Oparł się o pień. Ból był straszny, przeszywał całe ciało, ale jedna kula to za 
mało, żeby go 
złamać. Nie opuści Hawajów przed wyrównaniem rachunków z Mulderem. Jak Bóg na 
niebie, 
dobierze się do tej kochającej czarnuchy dupy Holendra.
Spojrzał na płócienną torbę. Tylko jedna ręka jest potrzebna do rzucenia 
granatu. Jeden 
wystarczy, żeby posłać Holendra z powrotem do Afryki. Sięgnął po torbę, lecz 
Mulder zamachał 
ostrzegająco dwudziestką dwójką. LaBudd na niego popatrzył.
To nie był Mulder.
Simon znów strzelił, tym razem w lewe biodro LaBudda, który klapnął w błoto i 
obserwował 
zaskoczony, jak deszcz zmywa krew z jego nogi.
Potrząsnął gwałtownie głową. Noga i ręka bolały jak diabli, Boże, jak 
niemiłosiernie rwały. 
Ból był straszny, ale wściekłość, że został wykiwany przez Bendora, jeszcze 
gorsza. Simon 
przechytrzył trzech strzelców. Mieli go samego, bez broni, a jednak nie dali 
rady. Postrzał 
przypomniał LaBuddowi czasy w Wietnamie. Poczuł w ustach smak szynki i fasoli. 
Ostatni raz 
jadał oficerskie racje tam właśnie.
Ukucnąwszy obok rannego Simon podetknął mu broń pod brodę. Wrogość promieniowała 
z szerokiej, nieokrzesanej twarzy draba. Ten prostak naprawdę wściekał się. 
Dostał dwie kule, ale 
stale był niebezpieczny. LaBudd wciąż jeszcze mógł zabić Bendora, gdy tylko 
nadarzy się 
okazja. Simon poklepał go z góry do dołu, lecz nie znalazł przy nim broni. 
Wstał, zdjął płócienną 
torbę z gałęzi drzewa i zajrzał do środka. Zobaczył granaty, obłe M 26, takie 
same, jakich 
używano w Wietnamie. Znalazł też jeden granat dymny, M 34. Nawet bardzo silny 
mężczyzna 
rzucając go, nie mógł uniknąć poparzenia przez wydobywającą się zeń flarę 
płonącego fosforu.
W torbie były też półautomatyczny colt i duży karabin. A ponadto mapa Honolulu, 
na której 
zaznaczono na czerwono cały rejon, w którym zwykł poruszać się Simon, tytoń do 
żucia, 
miętówki, paczka cygar, kluczyki samochodowe, portfel. I nie zaklejona biała 
koperta.
Simon obejrzał dowód, który wyciągnął z portfela, a następnie skierował wzrok na 
kopertę. 
Trzymał ją w torbie, aby ochronić przed deszczem. Wyjął dwie kartki z koperty, 
rozwinął je 
i patrzył na komputerowy wydruk miejsc jego stałej marszruty, adresów na wyspach 
i kontynencie, niezliczonych numerów telefonów, jego kont bankowych, ulubionych 
restauracji 
i numerów rejestracyjnych samochodów, czasu i miejsc jego treningów 
gimnastycznych. Simon 
był śledzony.
Skontrolować oddech – to klucz do utrzymania w karbach niepokoju. Wciągnął 
powietrze 
głęboko w płuca, potem wypuszczał je powoli, tak aby dotarło do górnych partii 
płuc. 
Natychmiast poczuł się spokojniej. Rozluźnił ramiona i wyprostował się.
Raport ze śledztwa okazał się doskonały. Martins, kimkolwiek był, miał władzę. 
Tacy ludzie 
wzbudzali strach. Dla Simona nastał piekielny dzień. Noc gorszego nie mogło się 
już zdarzyć. 
Mylił się jednak.
Spojrzał na ostatnią rzecz, jaka znajdowała się w kopercie. Żyła zaczęła 
pulsować mu na 
skroni. Zamknąwszy oczy wziął głęboki oddech, aby odzyskać jasność myślenia. 
Otworzywszy 
je patrzył na swoją fotografię formatu pocztówkowego. Tę samą, którą dał Erice 
miesiąc temu. 
Nic dziwnego, że zidentyfikowali go strzelcy. Wcisnął kopertę za pasek. Wyjął z 
torby 
i odbezpieczył rewolwer. W drugiej, opuszczonej ręce trzymał karabin.
– Czy Erika Styler żyje? – spytał.
– Nigdy nie spotkałem żadnej Eriki Styler. Ale nie zapomnę ci tych dwóch kul, 
które 
wpakowałeś we mnie – odpowiedział LaBudd, patrząc na bok.
Simon umieścił colta cal od prawego ucha faceta, skierował ku ziemi i nacisnął 
spust. Strzał 
odbił się echem w lesie. Czaszka LaBudda pękała od nieznośnego bólu. Mięśnie 
szyi 
zesztywniały w męczącym napięciu. Półprzytomny upadł w błoto zastanawiając się, 
czy to dzień, 
czy noc. Był pewny, że poszedł mu w uchu bębenek. Simon przytknął colta do 
drugiego ucha 
strzelca.
– Czy Erika Styler żyje?
LaBudd to twardziel. Mógł znieść dużo bólu, ale, na Boga, było naprawdę ciężko. 
Piekielnie 
dzwoniło mu w uszach. Na dodatek głowa bolała go wprost monstrualnie, ale nie da 
się wodzić 
za nos temu kutasinie. Czuł się tak, jakby zamiast głowy miał rozklepane gówno.
– Mówię ci, że nie znam żadnej Eriki Styler. Możesz odstrzelić mi uszy, jeśli 
cię to 
uszczęśliwi, ale odpowiedź będzie stale ta sama. Nigdy nie słyszałem o tej 
kobiecie – wycedził 
przez zaciśnięte zęby.
– Czy ona jest z Albertem Martinsem?
– Skąd mam to wiedzieć?
– Ale znasz Charlesa Hocqa, partnera Martinsa?
Oczy LaBudda zwęziły się.
– Skąd wiesz o Hocqu?
– To ostatnia rzecz, jaką Mulder powiedział mi, zanim umarł.
– Zanim co?
– Masz moją fotografię, która należy do Eriki Styler. Pytam po raz ostatni, 
gdzie ona jest?
LaBudd usiadł, poncho miał poplamione krwią. Był silny jak byk, sześć stóp i 
siedem cali 
wzrostu oraz czterysta pięćdziesiąt funtów żywej wagi. Nie był jednak 
kuloodporny. Czas zacząć 
mówić jakieś bzdury. Byle przeżyć i oderwać tego gnojka.
– Gdybym mógł pomóc ci w sprawie twojej pani, zrobiłbym to. Możesz zapytać 
Hocqa. 
Martins nigdy o niej nie wspominał. Klnę się na Boga, że to najprawdziwsza 
prawda. Poza tym 
nie zadaję pytań. Martins każe skoczyć – skaczę. Powiedz mi, rzeczywiście 
załatwiłeś Muldera 
i Mickeya?
– Erika leci grać w karty z Hocqiem, a jego partner wysyła na mnie trzech 
bandziorów. 
Dlaczego?
– Koleś, musisz to wyjaśnić z Martinsem. Ma coś do ciebie. Tyle wiem. Chcesz 
poznać 
szczegóły, jego zapytaj. Z moją nogą nie jest tak źle, ale ręka mnie dobija. 
Znasz się na robocie, 
wiesz? Podejść do faceta i strzelić bez słowa!
– Czy Martins wspomniał kiedykolwiek o Erice Styler?
LaBudd splunął sokiem z tytoniu.
– Nie. Co przyszłoby mi z tego, żeby teraz kłamać?
– Mulder uważał, że ten skok to sprawa osobista. Myślał, że może było to 
związane z żoną 
Martinsa.
– Znasz ją? – LaBudd uśmiechnął się.
– Nie. – Simon potrząsnął głową.
– Widziałem ją raz w domu Martinsa. Bardzo ładna babka. Chyba obaj nie mamy 
szczęścia. 
Ja nie znam Eriki Styler, ty nie znasz Fabienne Martins.
Simon przestał słuchać. Szept w jego mózgu nagle zmienił się w krzyk. Fabienne 
żywa? To 
niemożliwe. Ale nawet gdyby łudził się, że chodzi o kogoś innego, instynktownie 
wyczuwał 
prawdę. Długo skrywany gniew wrócił z taką siłą, że Simon zaczął się trząść. Jak 
wydostała się 
z Wietnamu żywa? Odpowiedź znał Martins.
Przygnieciony czarnymi wspomnieniami Bendor wpatrywał się niewidzącym wzrokiem 
w pobliskie pali. Dawno zapomniana przeszłość odnowiła stare rany. Minuta stała 
się 
wiecznością.
– Co powiedziałeś, jak się nazywa? – zapytał cicho.
– O kim mówimy, o twojej kobiecie, czy żonie Martinsa? – chrząknął LaBudd.
Błąd. Bawił się w kotka i myszkę z niewłaściwym facetem. W jednej chwili Bendor 
spojrzał 
i przygniótł go, wciskając mu colta między jaja, zły jak Bóg w dzień Sądu 
Ostatecznego.
– Nie zabawiaj się ze mną – powiedział. – Nie rób ze mnie wariata.
LaBudd spoważniał natychmiast.
– Dobra, koleś. Uspokój się. Fabienne. Nazywa się Fabienne. – Jego oczy zwęziły 
się.
– Czy jest bardzo piękną Euroazjatką? – Simon wstał.
LaBudd przytaknął, zaskoczony tym przejawem ludzkiej wrażliwości.
– Bomba. Nokaut. Pół-Francuzka, Pół-Wietnamka. Brzytwa, jak mówił mój stary. Raz 
ją 
zobaczysz i niełatwo zapomnisz – gadał.
– Ja jej nie zapomniałem.
– Z całym szacunkiem, przyjacielu – zachichotał LaBudd – jeśli masz coś do 
Fabienne, to 
tracisz czas. Martins cię nie dopuści.
– Wiem, co on do niej czuje. – Simonowi zalśniły oczy.
– Znasz Martinsa? Dlaczego mi nie powiedziałeś? – zdziwił się LaBudd.
– Byliśmy razem w Wietnamie, ale on wtedy nie nazywał się Martins.
– Człowieku, wiedziałem, że nie jesteś cywilem – zarechotał drab. Jesteś zbyt 
dobry. Rzecz 
w tym, że nie wiesz, z kim grasz. I nie mam na myśli tylko Martinsa. Mówię o 
tych, którzy za 
nim stoją.
LaBudd przycisnął zdrową ręką dziurę po kuli na udzie. Musiał wstrząsnąć tym 
człowiekiem, 
uprzytomnić, że potrzebna mu jego pomoc. Potem będzie już łatwo dorwać tego 
sukinsyna. 
Wypluł przeżuty tytoń.
– Martins i Hocq są powiązani z bardzo potężnymi ludźmi, tak wpływowymi, jak 
tylko 
możesz sobie wyobrazić. To oni pociągają za sznurki i trzęsą wszystkim. Mierzą 
wysoko 
każdego dnia tygodnia. Wuj Sam pracuje w rękawiczkach z Martinsem i Hocqiem, 
pomaga nam 
na każdym kroku. Dlatego nikt nie może nas powstrzymać.
Patrzył, czy wywarło to wrażenie na Simonie.
– Mów dalej – powiedział Bendor.
– Nie chciałbym zobaczyć, jak obrywasz. Pragniesz odzyskać swoją babkę. Mogę ci 
w tym 
pomoc. Ubijmy interes. Ty weźmiesz mnie do lekarza, a ja zadzwonię do Martinsa w 
sprawie 
twojej pani. Może uda mi się wyprostować sprawy miedzy wami. Pozwól mi chociaż 
spróbować.
– Mulder twierdził, że Martins mieszka gdzieś w południowej Francji, w 
Avignonie.
– Ręka boli mnie niemiłosiernie – stęknął LaBudd. – Tak, on i Fabienne mają tam 
duży, stary 
zamek. Pomóż mi, to zaczniemy działać w sprawie twojej kobity.
Jedna ręka mi wystarczy, pomyślał. Zbliż się tylko trochę przyjacielu, a 
pocałujesz się 
w dupę na dobranoc. Simon spojrzał w oczy LaBudda. Drab zamarł modląc się, aby 
podstęp nie 
malował mu się na twarzy. Bendor schował rękę z karabinem pod poncho, a LaBudd 
pękał 
z radości. Złamie kark temu łobuzowi w sekundę. Jedną ręką. Nic więcej nie 
potrzebuje.
– Więc ty i Martins walczyliście razem w Wietnamie. Sam też tam jeździłem trzy 
razy. 
Uwielbiałem to. Było bombowo. Gdy wojna wybuchnie, już jutro wsiadam w pierwszy 
lecący 
tam samolot – powiedział.
Simon wyciągnął lewą rękę, prawą trzymając cały czas ukrytą. LaBudd oblizał 
wargi. Zgasić 
światła, zabawa skończona.
– Mówiłeś, że Martins używał innego nazwiska w Wietnamie. Jakiego?
– Krait – odrzekł Simon i wypalił spod poncho prosto w głowę LaBudda.
Rozdział 4
Albert Martins odetchnął z ulgą, jak zwykle, kiedy opuszczał tak ponure miejsce, 
jakim była 
Kuba. Tego popołudnia stał samotnie na rufie Rachelle, piłując paznokcie, 
podczas gdy jacht 
wypływał z zatoki. Niedługo zejdzie pod pokład do łączności, może otrzyma faks z 
wiadomością, 
że Simon Bendor nie żyje.
Odwrócił się tyłem do wybrzeża i zaczął wycinać skórkę na małym palcu. 
Obsesyjnie dbał 
o paznokcie i o czystość, dlatego kąpał się trzy razy dziennie. Martins nie 
robił tego z powodu, że 
czystość była miła Bogu. Bóg w ogóle go nie obchodził, po prostu bardzo 
troszczył się o własny 
wygląd.
Hawana. Gdzież podziało się to czarujące miasto, które odwiedził po raz pierwszy 
jako 
młody student. Spędził tu wtedy cały weekend pieprząc się jak dzika małpa z 
piętnastoletnią 
czarnoskórą kurewką, którą się tak zachwycił, że chciał się z nią ożenić. 
Stolica Kuby zmieniła 
się nie do poznania. Pod władzą komunistów była teraz zdewastowana i obskurna. 
Na 
przedmieściach aż roiło się od tablic z cytatami wypowiedzi Castra. Straciła 
kontakt ze światem.
W mieście prawie nic nie można było kupić. Martins zdobył dla Fabienne słomkowy 
koszyk 
i koszulkę z napisem Cuba Si. Nie był to szczyt mody, ale nic innego nie 
znalazł. Kraj 
kompletnie zubożał. Kubańskie kobiety nosiły kolczyki zrobione z krążków tektury 
wyjętych 
z kapsli od butelek i wisiorki z plastikowych stopionych szczotek do zębów. Na 
ulicy 
sprzedawano lody, wkładając je do puszek po coca-coli, z obciętym dnem.
Przybył na Kubę w interesach. Rachelle zawinęła tutaj, żeby wziąć na pokład 
Francois 
DuChampsa, krzywonogiego czterdziestoletniego byłego członka Legii Francuskiej, 
a teraz 
kuriera Martinsa. DuChamps przyleciał tu z Bangkoku z trzema milionami dolarów 
Triady na 
transakcję w Atlantic City. Rachelle zawiezie go do Republiki Dominikańskiej, 
skąd odleci do 
Miami amerykańską linią lotniczą.
Przez dwa dni kurierzy przerzucili dziesięć milionów dolarów Triady do Stanów. 
Nieźle, ale 
nie najlepiej. Martins miał tylko dwanaście dni na dostarczenie reszty. 
Dwanaście dni na 
przeszmuglowanie dwudziestu milionów dolarów przed nosem agentów do walki z 
narkotykami, 
FBI i naciągaczy, nie mówiąc już o amerykańskich celnikach i inspektorach 
bankowych. Nigdy 
więcej nie postawi się w podobnej sytuacji. Kosztuje to za dużo nerwów.
W Hawanie weszła na pokład Rachelle jeszcze jedna osoba. Był to szef ochrony 
Hocqa, 
wysoki czterdziestoczteroletni Kubańczyk Jesse Borrega, sierżant i były mistrz 
bokserski wagi 
ciężkiej. W Hawanie spędzał tydzień z żoną i dziećmi. Niegdyś walczył w Angoli, 
Gwatemali, 
Nikaragui i Peru, był także gorylem Castra. Pogodny i spokojny, wszędzie i 
zawsze pewny 
siebie.
Wariackie zachowanie Hocqa nie wyprowadzało go z równowagi. Rok temu w Macao 
dostał 
kulę przeznaczoną dla Hocqa, zdołał zabić strzelającego, zanim zemdlał. Martins 
podziwiał 
Borregę za jego profesjonalizm, ale z niewiadomego powodu coś między nimi nie 
grało. Już dwa 
razy Borrega odrzucił bardzo intratną propozycję dowodzenia ochroną w zamku 
Martinsa bez 
żadnego wyjaśnienia powodów odmowy. Ten Kubańczyk był jedynym godnym szacunku 
człowiekiem z otoczenia Hocqa. Niemożność nawiązania z nim bliższych stosunków 
bardzo 
Martinsa rozczarowała.
Poza tym Martins i Hocq brali udział w spotkaniu pomiędzy małym, kochającym grę 
w pokera Dengiem, jednym z nowym liderów Złotego Kręgu, a Edmundo Coliną, 
tęgawym 
trzydziestoletnim szefem kubańskiego ministerstwa turystyki. Kubie zależało na 
odbudowaniu 
turystyki, a ludzie Denga mieli miliony dolarów, które chcieli zainwestować na 
Zachodzie. Hocq 
zaaranżował spotkanie, zauważywszy, że nawet sam pan Bóg nie wymyśliłby lepszego 
układu. 
Jak tylko ci dwaj „staną przed ołtarzem”, Martins i Hocq dostaną pięć milionów 
prowizji.
Na zebraniu Deng zachowywał się ostrożnie i z rozwagą. Nigdy pochopnie nie 
podejmował 
decyzji. Nie dał się do niczego zmusić. Jak daleko Martins sięgał pamięcią, 
Triada nie miała 
głupiego szefa.
Colina natomiast był gotów na wszystko. Kuba rozpaczliwie potrzebowała 
zachodniej 
waluty, więc obiecywał gwiazdki z nieba. Przez lata osobiście eskortował 
kurierów Martinsa na 
Kubie. Za pieniądze można było na nim polegać.
Dzisiejsze spotkanie nie przyniosło ugody. Nie otwierali szampana ani nie 
rozdawali ręcznie 
skręconych czarnych kubańskich cygar, które Martins tak kochał. Denga cechowała 
tradycyjna 
chińska nieufność do obcokrajowców. Nie ładował się w żadne interesy, dopóki nie 
sprawdził 
każdego szczegółu. Nie bez powodu wszedł na szczyty podziemnego świata 
Hongkongu.
Martins przyglądał się, jak on grzecznie słucha, z nawyku kiwając od czasu do 
czasu głową. 
Colina zaproponował, że będzie mówił po angielsku, ale Deng przeprosił za 
nieznajomość tego 
języka. Posłuży się kantońskim, a Hocq i Martins zrobią mu grzeczność tłumacząc 
na angielski 
oraz hiszpański. Podjęli tę grę. Deng perfekcyjnie znał angielski, a także 
hiszpański, francuski, 
rosyjski, niemiecki i cztery dialekty chińskie. Pracował z tłumaczami, bo tak 
było dla niego 
korzystniej. Podczas tłumaczenia szacował przeciwnika, odkrywał słabe punkty, 
ustalał, kto był 
w porządku, a kto nie. Martins podziwiał go za to. To bardzo mądre z jego 
strony, że ukrywał 
znajomość języków.
Colina ślinił się na myśl o pieniądzach Triady, szeroką rzeką płynących na Kubę. 
Marzył 
o swojej doli. Castro, jego brat Raul, generałowie, tajna policja nieźle się 
tuczyli na pieniądzach 
kolumbijskiego kartelu handlu narkotykami. Ale całą robotę prowadzili 
biurokraci, tacy jak 
Colina. Martins był pewien, że Colina podkradał nieco z kolumbijskich wpływów. 
Miliony 
Triady stwarzały wspaniałą okazję na dużo więcej. Najbardziej wpływowi 
dygnitarze Kuby 
osobiście będą nadzorować inwestycje Triady, obiecywał Colina, ci sami, którzy 
się opiekują 
chińskimi pieniędzmi i heroiną przerzucanymi przez Kubę do Ameryki. Kuba szczyci 
się 
osiągnięciami w takich sprawach i opieką, jaką otacza swoich przyjaciół.
Jednak ostrożny Deng odłożył na razie sprawę. Martins zazgrzytał zębami z 
rozczarowania. 
Nic nie pomogły obrazy świetlanej przyszłości, roztaczane przez Colina. Deng nie 
miał zamiaru 
wejść w żadne układy, aż dokładnie przestudiuje wszystkie aspekty i możliwości 
turystyki na 
Kubie. A także, dopóki nie sfinalizuje sprawy kasyna w Atlantic City.
– Mądry człowiek nie próbuje łapać dwóch srok za ogon – powiedział. – Każdy 
wybór grozi 
pomyłką. Trzeba zmniejszyć taką możliwość. Najlepiej postępować z rozwagą, krok 
za krokiem.
Krok za krokiem. Martins poczuł skurcz w dołku. Czyżby Deng adresował te słowa 
do 
Martinsa i Hocqa, żeby się pośpieszyli z przerzutem trzydziestu milionów do 
Ameryki? Nie 
zdziwiłoby to Martinsa, szczególnie, jeżeli Deng wiedział, iż Erika Styler nie 
opuściła pokładu 
Rachelle. Deng miał zdolność trzymania własnych spraw w ścisłej tajemnicy, 
podczas gdy 
wiedział wszystko o wszystkim. Dzięki Bogu po naradzie udał się do Meksyku. 
Podróżował sam 
i wyglądał jak nieszkodliwe szczenię. Stamtąd leci do Nowego Jorku na spotkanie 
z chińskimi 
i amerykańskimi biznesmenami, którzy mieli aranżować interes z kasynem.
Przed zejściem z pokładu Deng zażyczył sobie sprawozdania w sprawie szmuglu 
pieniędzy 
na łapówki. Taki sobie szybki test podczas pożegnania. Martins wiedział, jak 
podejrzliwi są 
członkowie Triady, więc uprzedził Hocqa, żeby się przygotował. Charlie, Bóg mu 
zapłać, 
wywiązał się na piątkę.
– Teraz, kiedy Amerykanie złapali Noriegę – zapytał Deng – czy pieniądze wciąż 
idą przez 
Panamę?
Hocq przecząco pokręcił głową.
– Wycofaliśmy się z Panamy jeszcze przed inwazją. W tym kraju jest kompletny 
chaos, 
szczególnie w systemie bankowym. Przewidzieliśmy ten stan rzeczy i zaleciliśmy 
naszym 
klientom, aby nawiązali inne kontakty.
– Rozumiem, że niektórzy kolumbijscy handlarze narkotykami nie mogą wydostać 
swoich 
pieniędzy ze Stanów – stwierdził Deng. – Bez Noriegi nie mają gdzie się podziać. 
Czy to 
prawda?
Z pewnym siebie uśmiechem Hocq odpowiedział:
– Przestrzegałem ich. W Ameryce ci Kolumbijczycy muszą trzymać w domach miliony 
dolarów w gotówce. Boją się amerykańskich banków, a bez Noriegi nie mają gdzie 
posłać 
pieniędzy.
– W dalszym ciągu uważasz, że nie powinniśmy wysłać pieniędzy na zakup kasyna do 
naszych banków w Chinatown w Nowym Jorku i San Francisco? – zapytał Deng.
– Tak – potwierdził Hocq. – Ludzie, służący wam za parawan, są pod mikroskopem. 
Amerykańska komisja gier hazardowych, FBI, policja, media, wszyscy przeczeszą 
was gęstym 
grzebieniem. Nawet cień podejrzenia i koniec z kasynem. Zostawcie sprawę tych 
pieniędzy 
w naszych rękach.
– FBI wie, że niektóre banki w Chinatown to parawany Triady i agenci będą je 
obserwować 
– wtrącił Martins. – Nie chcecie chyba prać wielkich pieniędzy pod okiem FBI, 
teraz, kiedy 
szykujecie się, aby kupić kasyno.
– Właśnie dlatego uważam, że jak tylko forsa znajdzie się w Ameryce, musi 
przejść przez 
legalne interesy – powiedział Hocq. – Proszę mi zaufać.
– Każdy z nas jest złodziejem – uśmiechnął się Deng. – Czy można ufać 
złodziejom? Należy 
ufać dzisiejszym przyjaciołom tak, jakby jutro mieli być wrogami.
Langway, prawnik Hocqa, też miał coś do powiedzenia przed zejściem z pokładu w 
Puerto 
Rico. Dowiedział się od plotkarza Wernera Tautza, że Erika Styler była uwięziona 
na Rachelle. 
Kiedy usłyszał o tym, opadła mu szczęka i teraz, w obecności Martinsa, próbował 
przekonać 
Hocqa, by natychmiast ją uwolnić.
– Twoja opinia na tematy prawne ma dla mnie znaczenie – odrzekł Hocq, natomiast 
twoje 
zdanie o moich osobistych sprawach w ogóle się nie liczy. Nie należy mnie 
prowokować, 
powinieneś już chyba o tym wiedzieć.
Martins domyślał się, co zaraz nastąpi. Charlie dostawał lekkiego zeza przed 
atakiem furii. 
Langway rozpoznał to też i pośpiesznie wycofał się. Później, kiedy został sam na 
sam 
z Albertem, powiedział:
– Co, do cholery, ona mu zrobiła? Siedzi zamknięta na klucz w kabinie, pod 
strażą. Co mam 
mówić, jeśli ktoś się o nią będzie pytał?
Martins uśmiechnął się.
– Skłamiesz. Nie trzeba długich wyjaśnień. Ty, jako prawnik, dobrze o tym wiesz.
Stojąc przy relingu jachtu, Martins spoglądał na Castillo de la Fuerza, 
najstarszą budowlę na 
Kubie, wzniesioną czterysta lat temu. Robi wrażenie. Nie jest taka misterna jak 
forty we Francji, 
ale wspaniała. Ogromny sowiecki tankowiec wchodził do portu i zasłonił mu widok. 
Morskie 
powietrze nagle wypełniło się zapachem ropy. Skończywszy piłować paznokcie, 
Martins włożył 
pilniczek do małego skórzanego futerału, w którym znajdowały się nożyczki, 
scyzoryk, 
szczypczyki i zapasowy pilnik.
Miał z tuzin takich neseserów, trzy brał ze sobą, kiedy podróżował. Lubił 
gładkość i ciężar 
stali, jej precyzja odpowiadała jego pedantycznej naturze. Poza tym za pomocą 
stali miał 
wypielęgnowane ręce, co, w przekonaniu Martinsa, świadczyło o społecznym 
statusie.
Z kieszonki koszuli wyciągnął zegarek, zabytkowego Hampdena, w złotej oprawie 
w kształcie róż i liści laurowych, oraz z krótkim złotym łańcuszkiem, 
przymocowanym do 
oprawki.
Nacisnął zatrzask i pokrywka się otworzyła. Prawie piąta po południu. Faks, z 
dobrą 
wiadomością na temat Bendora, pewno już przyszedł.
Zamknął zegarek, odwrócił na drugą stronę i paznokciem dużego palca otworzył 
tylną 
pokrywkę. W środku było wygrawerowane Dla Alberta od Fabienne. 25.12.75. Jej 
prezent 
z okazji pierwszego Bożego Narodzenia, które spędzili razem. Pomyślał, ile 
kosztowała go 
miłość do niej. Miłość jest za młoda, żeby wiedzieć, co znaczy sumienie.
Schował zegarek i wytarł szyję jedwabną chusteczką.
Właśnie składał chusteczkę, kiedy zobaczył Borregę idącego w jego kierunku. 
Kubańczyk 
miał kręcone włosy i był prawie wzrostu Martinsa. Szedł mocnymi, dużymi krokami, 
nie 
zwracając uwagi na kołysanie jachtu i lipcowy upał. Na ramieniu zawiesił magnum 
z czternastocalową lufą izraelskiej produkcji. Poza tym miał jeszcze dwa 
pistolety i nóż, ukryte 
gdzieś pod ubraniem.
Zatrzymawszy się w odległości trzech stóp od Martinsa oparł się o reling, 
patrząc przez 
lustrzane okulary na oddalającą się Hawanę.
– Dostałem przed chwilą wiadomość z łączności. Otrzymali faks.
– Dziękuję. Zajrzałeś do panny Styler?
Borrega pogłaskał gęste czarne wąsy.
– Nie moja sprawa, dopóki jej chłopak nie postawi nogi na pokładzie.
– Widzę, że rozmawiałeś z Tautzem.
Borrega odszedł nie komentując. Martins domyślił się, iż on wie, że dziewczyna 
nie powinna 
tu przebywać, że to jeszcze jeden wygłup Charlesa. Borregę i Martinsa łączyło 
jedno – obaj 
musieli znosić wybryki szaleńca. Ponury Martins, z pilniczkiem do paznokcie w 
ręku, siedział na 
szezlongu na pokładzie i przyglądał się Hocqowi, czytającemu faks. Kiedy 
skończył, przekazał 
papier Borredze i spojrzał na Martinsa.
– Dobrze zrozumiałeś kod? Mogłeś się pomylić.
– Wykończył trzech facetów – zapewnił Borrega, kiwnąwszy z podziwem głową.
Tautz z kieliszkiem koktajlu Margarita w ręku sięgnął po faks.
– Niech zobaczę.
Borrega go zignorował. Wyciągnięta ręka Tautza opadła.
– Muszę przeprowadzić kontrolę ochrony – Borrega zwrócił się do Hocqa. – Może 
trzeba 
wprowadzić zmiany.
– Myślisz, że zjawi się tu? – Hocq gryzł paznokieć dużego palca.
– Jest już o krok bliżej, czy nie tak? – Borrega podał faks Martinsowi.
Ten nagle poczuł zmęczenie.
– Miałem potwierdzenie tej informacji. Bendor zabił trzech kurierów. Potem z 
matką 
zniknęli. Nikt nie wie, dokąd zmierzają.
– Na jacht – stwierdził Borrega. – Przyjdzie tu po tę kobietę. I po pana.
Hocq złożył ręce.
– Ale nie może mnie dostać, prawda, Jesse?
– Pan mnie zatrudnił, żeby nic takiego nie mogło się wydarzyć. I nie wydarzy 
się.
– Zleciłem moim ludziom w Stanach, by wyśledzili go i zabili na miejscu – 
wtrącił.
Tautz zlizał sól z kieliszka.
– Ugryzłeś psa – zwrócił się do Alberta – a teraz pies przyjdzie ugryźć ciebie.
Hocq wstał i skierował się do schodków, wiodących na górny pokład. Martins 
zmarszczył 
brwi.
– Gdzie idziesz? Mamy sprawy do omówienia. Bendor...
– Chcę zagrać z Eriką. Będę w jej kajucie, nie przeszkadzajcie nam. Ta historia 
z Bendorem 
jest bardzo podniecająca.
Tautz uśmiechnął się obleśnie.
– Nie rób nic, czego ja bym nie zrobił. Wiecie, może Bendor wcale nie jest psem, 
tylko 
słoniem. Słonie, jak wiadomo, mają dobrą pamięć.
Borrega spojrzał na nich i kiwnął głową na pożegnanie. Za sekundę już był na 
schodach 
prowadzących pod pokład. Bardzo zdenerwowany. Tautz został sam na sam z 
Martinsem. 
Szybko dopił drinka, podskoczył z krzesła i też pomknął na dół.
Martins patrzył na ocean. Jak łatwo przywołać w pamięci przeszłość. Przez lata 
budował 
spokojne życie dla siebie i Fabienne zwalczając wrogów. Musiał stać się wilkiem 
wśród wilków, 
żeby przeżyć. Teraz poczuł się stary i smutny. Przez piętnaście lat uciekał od 
siebie samego, 
takiego, jakim był kiedyś. I próbował uciec od Simona Bendora.
W obu wypadkach nie udało mu się.
Rozdział 5
Detroit, 1942
Pewnego zimnego grudniowego poranka w opuszczonym zaułku czarny włóczęga o 
kościstej 
twarz przerwał spijanie mleka z porzuconego kartonu. Usłyszał właśnie dźwięk 
tłuczonej szyby. 
Przez ramię zobaczył nagą białą kobietę, wrzeszczącą w tanim pokoiku w 
suterenie. Pewnie 
dostaje wciry od męża.
Miała krew na cyckach, może więc też była porznięta nożem. Włóczęga, eks-dżokej 
o nazwisku Smokey Pendergrass, patrzył, jak kobieta trzymając się framugi 
odbierała razy. Ale 
to nie jego problem. Czarny nie powinien mieszać się do spraw białej kobiety.
Zobaczył, że masywnie zbudowany biały mężczyzna odciągnął ją od okna i uderzył w 
twarz. 
Smokey nie chciałby być na jej miejscu. Wślizgnął się między dwa śmietniki, 
zlewając się 
z ciemnością i gapił się w okno sypialni. Patrzył na tych dwoje głupków, i to 
wszystko.
Willard Crews, krzepki biały trzydziestolatek o grubej szyi, był kierowcą 
trolejbusu 
w Detroit. Kilka minut temu wyjął kij baseballowy z szafy i wszedł do sypialni, 
znajdującej się 
w suterenie walącego się domu czynszowego na brzegu rzeki.
Kij rozdwoił się na jednym końcu i gdyby pijany Crews nie śpieszył się tak 
bardzo, aby 
zatłuc Mary Morell, poszukałby w tej dziurze dla szczurów pewniejszej broni. Ale 
w zapamiętaniu, myśląc tylko o zabiciu smukłej dwudziestosześcioletniej 
barmanki, swojej eks-
kochanki, przeoczył niedoskonałość kija, który podarował dziewięcioletniemu 
synowi Edwinowi 
na Gwiazdkę.
Mary Morell spała z nagim Edwinem w ramionach, kiedy Crews uderzył ją w głowę. 
Koniec 
uszkodzonego kija odłamał się i walnął w stojącą obok komodę. Kobieta 
przebudziła się 
z krzykiem. Edwin poderwał się i z przerażeniem w oczach patrzył na ojca.
W desperacji, naga Mary Morell złapała zakrwawioną poduszkę i rzuciła nią w 
Crewsa, 
wytrącając mu z ręki złamany kij. Potem z wrzaskiem wyturlała się z łóżka i 
jednym skokiem 
znalazła przy zakratowanym oknie, zasłoniętym kotarą. Zdarła zasłonę w nadziei, 
że zwróci 
uwagę żebraków śpiących w zaułku za domem. Szybko podniosła okno, pozostawiając 
ślady 
krwi na szybie.
Odciągając barmankę od okna, mężczyzna uderzeniem pięści złamał jej nos. 
Następny cios 
w twarz powalił ją na podłogę. Oszalała z bólu Mary Morell walczyła o życie. 
Odepchnęła 
bosymi nogami Willarda tak, że wpadł na komodę i stracił równowagę.
Skoczyła na równe nogi, złapała podręczne lusterko i walnęła nim Crewsa w twarz. 
Z krwawiącymi ustami cofnął się w stronę łóżka i spojrzał na swoją pokrytą krwią 
dłoń.
– Suko! – wrzasnął – chcesz walczyć ostro, proszę bardzo!
Mary Morell skoczyła do drzwi sypialni. Trzeba biec na górę, pomyślała, obudzić 
innych 
lokatorów, uciec na ulicę i poprosić o pomoc robotników, rozładowujących 
ciężarówki z mięsem 
na rynku naprzeciwko. Niech szlag trafi pijaka Willarda Crewsa, za szybko łapie 
się do bicia bab.
Ze swojej strony musiała przyznać, że była za szybka do mężczyzn. Matka 
ostrzegała ją 
przed zadawaniem się z każdą parą portek, która pojawiła się na drodze. 
Dziewczyna porzuciła 
Kanadę, aby uwolnić się od tej świętoszkowatej, starej suki.
Mary była przy drzwiach sypialni, gdy Crews złapał ją za ramię i pociągnął na 
podłogę. Miał 
tylko jedno na myśli – ukarać tę dziwkę za to, że kochała się z Edwinkiem. 
Usiadłszy okrakiem 
na piersiach Mary, bił ją po twarzy i tłukł głową o podłogę. Po chwili przestała 
się poruszać. Jej 
twarz spuchła i nabrzmiała. Teraz już nie była taka piękna. Jęknęła. Suka, 
jeszcze żyje, ale już 
niedługo. Nie ruszała się. Była wciąż nieprzytomna, gdy Crews wziął sznur od 
lampy i udusił ją 
za zdeprawowanie Edwina, ich syna. To przecież jej własne ciało i krew.
Jako nastolatek Edwin Morell mieszkał z owdowiałą matką Mary Morell w Kanadzie, 
w południowym Ontario, w mieście Windsor nad rzeką Detroit. W Windsor, 
znajdującym się 
w odległości mili od Detroit, produkowano samochody – kanadyjskie fordy, 
chryslery i auta 
firmy General Motors.
Babka Edwina wynajmowała pokoje dla robotników z fabryk samochodowych. Zmuszała 
go 
do zarabiania na utrzymanie sprzątaniem pokojów gości, podawaniem obiadów, 
rąbaniem 
drzewa. Mówiła tylko po francusku i miała obsesję na punkcie czystości. Ta 
obsesja przeszła na 
Edwina.
W wieku szesnastu lat mierzył już ponad sześć stóp wzrostu i ważył ponad sto 
dziewięćdziesiąt funtów. Pracował na pół etatu w fabryce Forda i grał w szkolnej 
drużynie 
futbolowej. Łatwo się nudził, był cyniczny i bawiło go zastraszanie ludzi. 
Zaznawszy w życiu 
mnóstwo bólu, z lubością zadawał go innym. Seks był jego obsesją i największą 
przyjemnością, 
ale miewał stosunki sporadyczne z prostytutkami, kelnerkami i barmankami, 
kobietami, do 
których nic nie czuł. Prowadził dzienniki swego życia seksualnego, opisując 
kobiety i każdy 
stosunek z detalami. Lubił to, co szokujące i zakazane.
Kiedy miał siedemnaście lat, babka przeszukała pokój Edwina w czasie jego 
nieobecności 
i natknęła się na te dzienniki. Zbrzydziło ją to, co przeczytała. Tym chłopakiem 
trzeba 
pokierować, zanim skończy na krześle elektrycznym, jak jego ojciec, pomyślała.
Zawinąwszy dzienniki w gazetę pospieszyła do kuchni. Te świństwa powinny spłonąć 
w ogniu piekielnym. Tymczasem musi wystarczyć piec na drzewo. Zamknęła się w 
kuchni na 
klucz, aby jej nie przeszkadzano.
Wściekłość zaślepiła ją i zapomniała o ostrożności. Nie zauważyła, że płomienie 
z pieca 
zajęły rękaw szlafroka. Kiedy się spostrzegła, ubranie było w ogniu, który 
rozprzestrzeniał się. 
Wpadła w panikę.
Odsunęła się od pieca i runęła na pień rzeźnicki, wywracając na siebie garnek z 
tłuszczem. 
Tłuszcz podsycił płomienie na szlafroku. Jej krzyki zwróciły uwagę lokatorów, 
ale nim zdążyli 
wyłamać drzwi kuchenne, już cała płonęła. Dwa dni później zmarła, nie 
odzyskawszy 
przytomności.
Zaraz po pogrzebie babki Edwin wrócił do Detroit, do kraju bardziej 
odpowiedniego dla jego 
agresywnego temperamentu. Kanada była nudna, pogoda tam nieprzerwanie zimna, a 
ludzie 
meczący. Po raz ostatni wyszorował ubikację i przepracował ostatni dzień w 
fabryce 
samochodów. Gdy autobus opuścił Windsor, zaczął czyścić sobie paznokcie, 
usuwając resztki 
Kanady ze swego życia.
W Detroit uczęszczał do college’u, gdzie studiował historię, psychologię, 
doskonalił swój 
francuski, w którym był już i tak dostatecznie biegły. Grał również w piłkę. 
Należał do gwiazd 
w ataku, dopóki nie złamał obojczyka, co zmusiło go do wycofania się z tego 
sportu. Trzy tysiące 
dolarów ze spadku po babce nie starczyły na długo. Jednak z rosnącą wiarą w swą 
inteligencję 
Edwin postanowił ukończyć szkołę.
Wstąpienie na wydział policyjny rozwiązało jego problemy finansowe. Opłacono 
naukę 
i większość kosztów utrzymania. W zamian zajmował się pracą biurową, uczęszczał 
na kursy 
kryminologii i zobowiązał się do pracy w policji po ukończeniu szkoły. Będąc pod 
wrażeniem 
koleżeńskich stosunków chętnie dotrzymał obietnicy.
Patrolując dzielnicę odbierał porody, rozdzielał walczące koguty, był 
postrzelony dwukrotnie 
i nauczył się znosić zapach rozkładającego się ludzkiego ciała, który na zawsze 
został mu 
w pamięci. Miał do czynienia z wariatami, narkomanami, żebrakami, pijakami. Jako 
ochronę 
przed brudem i chorobami nosił przy sobie dwie pary rękawiczek chirurgicznych i 
czyścił 
paznokcie po każdej zmianie. Podnietą w pracy był seks, który uprawiał z 
prostytutkami. 
W zamian pozwalał im pracować bez nękania przez policję. Po trzech latach 
awansował na 
detektywa i został przydzielony do wydziału zabójstw, gdzie przydało mu się 
wszechstronne 
doświadczenie, który zdobył jako dzielnicowy. Nauczył się wiele o pracy policji, 
przestępczości, 
a nawet o ludzkiej naturze. Nic go nie szokowało.
Żona okazała się mniej odporna na przeciwności losu i różne wydarzenia. 
Małżeństwo 
Morella z tancerką z nocnego klubu zakończyło się, kiedy wróciła do domu 
niespodziewanie 
i znalazła go w sypialni gołego od pasa w dół z dwiema prostytutkami. Jedna z 
nich była naga, 
skuta kajdankami i miała zawiązane oczy, posiniaczona płakała. Drugą, czarną 
nastolatkę, 
przywiązał do krzesła i zakneblował jej usta. Spokojnie zwrócił się do porażonej 
tym widokiem 
małżonki. – No i co?
Obsesyjnie przywiązywał wagę do informacji, stał się ekspertem w ich zbieraniu 
i analizowaniu. Aby zamknąć przestępcę potrzebny jest świadek, który zechce 
zeznawać. 
Dziewięćdziesiąt procent spraw kryminalnych zostało wyjaśnionych dzięki 
informatorom. Im 
lepsi informatorzy, tym lepszy detektyw.
Korzystał z ich usług uważając jednak, aby go nie wykorzystywali. Przeciętny 
informator był 
małym, mściwym szczurkiem dbającym o własne interesy. On czy też ona zwykle 
chcieli zemsty, 
pieniędzy, władzy albo podniet, z przestawania z gliniarzami. Kobiety to 
najlepsi informatorzy, 
ponieważ zemsta była zwykle jedyną bronią, jaką dysponowały.
Po trzydziestce Morell natknął się na Maggie Seat, energiczną, rudowłosą 
dwudziestodwuletnią, która została prostytutką w wieku czternastu lat. Uważał ją 
za zmysłową, 
figlarną i ordynarną panienkę. Widział dość pracujących dziewczyn, żeby 
wiedzieć, iż ta była 
prawdziwym klejnotem. Tandetnym, ale mimo to klejnotem. I miała tyłeczek klasy 
światowej.
Przyszła do Morella, ponieważ dwóch Arabów próbowało ją zabić i spodziewała się, 
że nie 
zrezygnują. Dlaczego do Morella? Ponieważ znano go jako opiekuna pracujących 
dziewczyn.
– To dlatego, że one potrafią się odwdzięczyć – powiedział.
Wytrzymała jego spojrzenie.
– Najpierw pogadajmy o tym, jak ja się w to władowałam. Potem podyskutujemy, ile 
twoja 
pomoc będzie mnie kosztowała i czy okaże się tego warta.
Pracowała w agencji Starlight Escort, która przyjmowała karty kredytowe i 
chętnie 
wystawiała rachunki na firmę. Dwa tygodnie temu agencja wysłała ją do hotelu na 
Woodward 
Avenue na randkę z George’em Bisharą, małym Arabem koło czterdziestki. 
Nieprzyjemnie 
pachniał, nie miał pojęcia o tym, co się robi w łóżku i zabrało to całe wieki, 
nim swoje zrobił.
Maggie była gotowa do wyjścia, gdy dało się słyszeć głośne pukanie do drzwi i 
Bishara 
pośpieszył otworzyć. Myślała, że to detektyw do spraw moralności. Mogła stracić 
zarobek 
i jeszcze dołożyć, żeby puścił ją wolno. Okazało się jednak, że to brat Bishary 
– Anvar, gruby 
pięćdziesięciolatek o tłustej skórze.
Bracia zaczęli kłócić się o pieniądze. Anvar narzekał, że został wykiwany w 
numerze 
z ubezpieczeniem. Maggie zrozumiała, że usłyszała za dużo. Cuchnący George 
wiedział to także 
i nie pozwolił jej wyjść. Odsunął się, gdy przypomniała mu, że dziewczyny z 
agencji 
przyjeżdżają zawsze z uzbrojonym kierowcą. Nie sprzedaje mu kitu. Facet czekał 
przed wejściem 
do hotelu i jeśli ona nie wyjdzie, on wejdzie na górę. W zamian za połowę 
zarobku dziewczyn 
agencja zapewniała im ochronę.
– Nie miałam zamiaru ich wydać – opowiadała Morellowi. – Myślisz, że potrzebuję, 
żeby 
gliny węszyły w moim życiu? Ale zaraz potem omal nie zostałam zabita przez 
samochód. 
A potem ktoś chciał wepchnąć mnie pod trolejbus. Wiem, że to te arabskie gnojki. 
Czy mógłbyś 
zdjąć mi ich z karku?
Tymczasem George Bishara nie przestawał dzwonić do agencji. Maggie nie chciała 
się z nim 
spotkać. Morell poprosił ją o numer telefonu, zobaczy, co się da zrobić.
Poszli do łóżka dwa dni później, kiedy miał już jej coś do powiedzenia.
– Bracia Bishara posiadają dwie restauracje w Detroit i wypożyczalnie wideo w 
trzech 
stanach. Nieźle, jak na takich szczurów z Marsylii, którzy są tutaj zaledwie od 
pięciu lat. W tym 
czasie wnieśli tuzin skarg o odszkodowanie za pożary i włamania, zgarniając 
blisko dwa miliony 
dolarów. Nikt nie złapał ich na tym, że nabierają agencje ubezpieczeniowe, co 
nie znaczy, że tego 
nie robią. Czy wiedziałaś o tym, że w Detroit mieszka najwięcej Arabów w skali 
Ameryki?
– Nie możesz ich aresztować na podstawie tego, co ja słyszałam? – spytała 
Maggie.
– Twoje słowo przeciwko ich zeznaniom? Nie masz żadnego dowodu. Z twoim kontem 
miałabyś kłopoty, aby przekonać prokuratora nawet o tym, że Nixon jest wciąż 
prezydentem.
– Dlaczego?
– Złapano cię na prostytucji, kradzieży kart kredytowych i posiadaniu 
narkotyków. 
A wracając do Bisharów, każdy ma teraz swoje prawa. Czarnuchy, pedały, 
długowłose naiwniaki 
protestujące przeciwko wojnie. Nie mogę aresztować Bisharów tylko dlatego, że 
jeden nie 
zmienia gaci, a drugi ma pypcie. Trzeba czegoś więcej. Może obserwowali cię, a 
to znaczy, iż 
widzieli, że rozmawiałaś z gliną. To chyba dobrze, nie?
– Tak i nie. Mogło ich to wystraszyć lub zaniepokoić tak bardzo, że zechcą cię 
uziemić 
i skończyć sprawę. Musisz uważać, z kim się umawiasz.
Morella podniecało dzielenie się kobietą z innymi mężczyznami. Maggie Seat 
stanowiła 
intrygującą kombinację seksbomby i zagubionego dziecka. W pewien sposób była 
podobna do 
Morella, skomplikowana, zmiennego usposobienia, samotnica o wnikliwym umyśle. 
Wydawało 
się, że rozumie jego awersję do ludzi o miękkich sercach i do mądralińskich 
prawników, którzy 
wypuszczają przestępców z powrotem na ulicę. Ciągle lubił swoją pracę, ale 
zaczynała go jednak 
przygniatać. Maggie była więc przyjemną odmianą pod koniec ciężkiego dnia.
Przyniosła Morellowi choinkę na Boże Narodzenie. Od lat nie miał drzewka na 
święta. 
Ubrali je razem, a potem kochali się na podłodze, w świetle choinkowych lampek. 
A jeszcze 
później opiłowywał jej paznokcie, ona zaś mruczała jak kotka.
Po trzech tygodniach od pierwszego spotkania Morell czekał na nią w swoim 
mieszkaniu. 
Miał dla niej prezent – czarną skórzaną kurtkę ozdobioną futerkiem z królika, 
wartą pięćset 
dolarów, którą nabył od pasera za pięćdziesiąt. Zamierzali zamówić sobie 
chińskie jedzenie do 
domu.
Tego wieczora spóźniała się już godzinę. Zadzwonił do agencji, nie mieli o niej 
wiadomości. 
Okazało się, że kierowca Paul Rovin zaginął także. Morell, znany w agencji jako 
przyjaciel-glina 
Maggie, otrzymał nazwisko klienta i adres hotelu, w którym miała randkę.
W hotelu minął windę, wszedł piechotą na szóste piętro i zaczął nasłuchiwać pod 
drzwiami. 
Cisza. Otworzył zamek posługując się kartą kredytową. Z pistoletem w ręku wszedł 
do pokoju 
i zamknął za sobą drzwi. Światło było zapalone. Oparł się o framugę i słuchał, 
jego dzikie oczy 
notowały kolejno pusty pokój, rozesłane łóżko, fotel z poręczami, pustą szafę i 
małe biurko koło 
jedynego okna. Na Biblii leżącej na nocnym stoliku stała opróżniona do połowy 
butelka wódki. 
Torebkę Maggie zauważył na telewizorze. A więc dziewczyna była tu.
Znalazł ją w małej łazience. Nagie ciało, z rajstopami zaciśniętymi wokół szyi, 
wisiało na 
prysznicu. Jej ubranie rozrzucono na podłodze. Morell nie dostrzegł żadnych 
śladów walki. 
Zamknął oczy i oparł się o drzwi. Nie był tak całkiem obojętny. Zginęła przecież 
Maggie.
Opuścił pokój, nie martwiąc się o odciski palców. W Detroit wszyscy trzęśli się 
z zimna na 
rekordowym styczniowym mrozie, nosił więc rękawiczki. Po wyjściu na zewnątrz 
chodził po 
ulicach bezmyślnie. W końcu znalazł bar i wykonał anonimowy telefon na policję, 
podając 
miejsce, gdzie znajdowało się ciało Maggie.
Potem wrócił pod hotel, stanął po przeciwnej stronie ulicy i czekał na 
dwudziestostopniowym mrozie. Kiedy usłyszał sygnał syren policyjnych, wyszeptał: 
do 
widzenia, dziecinko, i odszedł.
Niestety, oficer śledczy był niekompetentnym ramolem. Już dawno wyleciałby, 
gdyby nie 
miał koneksji w radzie miejskiej. Ten siedemdziesięcioletni pijaczyna spartaczył 
wyniki sekcji 
zwłok Maggie, mylnie interpretując wszystkie dostępne ślady zbrodni. Morell 
wiedział, że ktoś 
zabił dziewczynę i upozorował samobójstwo.
Ciało Paula Rovina, czterdziestoletniego kierowcy Maggie, znaleziono trzy dni 
później 
w bagażniku jego limuzyny. Ktoś wpakował mu dwie kule w serce, obrabował 
samochód 
i porzucił w dzielnicy murzyńskiej. Rovin był karanym narkomanem. Policja 
przypuszczała, że 
został zamordowany podczas kupna narkotyków.
Po godzinach, na własną rękę, Morell prowadził śledztwo w sprawie morderstwa 
Maggie. 
Nikt w Starlight Escorts nie znał jej ostatniego klienta. Korzystał z ich usług 
po raz pierwszy, 
przedstawił się jako Dudley Ganz, miejscowy agent handlu nieruchomościami. 
Telefonicznie 
zarezerwował pokój w hotelu i zapłacił gotówką przez posłańca.
Kiedy Morell stanął twarzą w twarz z łysiejącym, czterdziestoletnim Ganzem, gość 
zaprzeczył, jakoby znał Maggie. Był z rodziną w Ontario na nartach, fakt ten 
został sprawdzony 
i potwierdzony przez Morella. Faceta oraz agencję wykorzystano do wciągnięcia 
Maggie 
w pułapkę. Morell spytał, czy Ganz wie coś o braciach Bishara. Agent ich znał. 
Ostatnio 
zrezygnował z nich jako klientów, a nawet podał do sądu, aby odzyskać zaległe 
opłaty 
i powstrzymać drani od wykonywania nie autoryzowanych zmian budowlanych w 
podlegających 
mu posiadłościach. Niewielu agentów handlu nieruchomościami miało do czynienia z 
Bisharami 
więcej niż raz.
Najszybszą drogą uzyskania informacji o kimkolwiek, Morell wiedział o tym, było 
śledzenie 
przepływu pieniędzy. Jeśli Bisharowie kradli, znaczyło to, że potrzebowali 
gotówki. Dowiedział 
się, że zalegali z podatkami i z forsą dostawcom w restauracjach. Byli też 
zapamiętałymi 
hazardzistami. Gdzież podziewali się, kiedy Maggie umierała? Na pewno w domu 
George’a, 
głowiąc się nad zwrotem długów, otoczeni żonami i dziećmi jako świadkami.
Morell zawziął się, zadzwonił do policji marsylskiej i swoim płynnym francuskim 
spytał, czy 
Bisharowie byli u nich notowani. Nie, odpowiedziano. To ludzie czyści jak śnieg. 
Jednak, jeśli 
chodzi o resztę rodziny – to już inna historia.
Tatuś udzielał się w gangu przemycającym samochody w latach pięćdziesiątych na 
Riwierze. 
Członkowie organizacji, Francuzi i Arabowie, specjalizowali się w wynajdywaniu 
najnowszych 
sportowych modeli aut i odsprzedawali je w Afryce Północnej. Matka prowadziła 
księgi 
rachunkowe gangu, który działał pod płaszczykiem legalnie prosperującej firmy 
rodzinnej, 
zajmującej się naprawą samochodów. Bracia George i Anvar pracowali dla gangu w 
charakterze 
złodziei i goryli. Ale zgodnie z tym, co mówiła policja marsylska, żaden z braci 
nie był 
notowany. W trzech różnych sprawach świadkowie, którzy mieli złożyć przeciwko 
nim zeznania, 
zostali znalezieni martwi. Dwóch powieszono na prysznicu w łazience.
Sześć lat temu państwo Bishara zginęli w Tunisie od wybuchu bomby, podłożonej 
w samochodzie przez korsykańskich gangsterów. Rodzina rozprowadzała fałszywe 
pieniądze na 
Riwierze. Hazardziści George i Anvar upłynniali trefną gotówkę w małych 
kasynach. Aby 
uniknąć losu rodziców, bracia wyemigrowali do Ameryki.
Morell chciał, aby prokurator zezwolił na ekshumację ciała Maggie i nakazał 
zbadanie zwłok 
przez innego lekarza policyjnego. Wezwał Kinga Sommerville’a, niskiego, 
czterdziestoletniego 
Irlandczyka, zdolnego, ambitnego prawnika. Morell umorzył kiedyś sprawę 
przeciwko jego 
żonie, więc Sommerville był mu dłużny przysługę.
Po ekshumacji ciała Maggie prawnik wyznaczył młodszego lekarza policyjnego do 
przeprowadzenia ponownej sekcji. Ten znalazł dowody wskazujące, że umarła od 
ciosu w gardło. 
Została zabita, zanim ją powieszono.
Morell powiedział Sommerville’owi, że Maggie mogła wyjawić kanty z 
ubezpieczeniami 
i dlatego zginęła. Facet nie był głupcem i zapytał Morella o jego powiązania z 
dziewczyną. To 
informatorka, wyjaśnił detektyw. Zwyczajna donosicielka. Somerville uśmiechnął 
się.
– Musiała być dobrą dupą.
– Kiedyś kupiła mi choinkę na Boże Narodzenie – rzekł Morell.
Następnie poprosił jeszcze o zezwolenie na przesłuchanie jednego z braci 
Bishara. Morell 
podejrzewał wybuchowego George’a o popełnienie morderstwa, ale postanowił na 
razie zostawić 
go w spokoju. Skupił się na Anvarze, który miał pretensje do brata za to, że 
kantował. Morell 
złamał Anvara przed upływem godziny. Zaczął od tego, że położył mu książkę 
telefoniczną na 
głowę, przez którą walił go kluczem samochodowym. Arab odczuwał straszny ból i 
dziki strach 
przed Morellem, ale nie miał żadnych śladów, które mógłby pokazać w sądzie.
– Wiem o twojej ostatniej sprawce – powiedział Morell. – Sfingowałeś włamanie do 
własnej 
restauracji na Fort Wayne. A potem George oszukał cię przy podziale zysków.
Anvarowi błysnęły oczy. Mam cię, pomyślał Morell.
– George robił cię w konia przez cały czas – ciągnął detektyw. – Brał lwią część 
łupów, a ty 
nie domyślałeś się nigdy. Myślisz, że kłamię? Spójrz na to.
Pokazał mu listy kompanii ubezpieczeniowych podające prawdziwe i fałszywe 
liczby. 
Liczby wskazywały, że braciszek George zatrzymywał większą część forsy i płacił 
mu mniej, niż 
dostawał z ubezpieczenia. Twarz Anvara poczerwieniała w minutę. Morell piłował 
sobie 
paznokcie. Wymyślił sam te dane.
Żądza odwetu i strach przed Morellem sprawiły, że Arab wydał brata, podpisał 
oświadczenie 
wskazując George’a jako zabójcę Maggie Seat i Paula Rovina. Anvar mówił, że on 
sam nikogo 
nie zabił, ale ukradł numer karty kredytowej Dudleya Ganza. Pomógł George’owi 
włamać się do 
biura Ganza, kiedy ten był w Kanadzie.
Brat nastawił sekretarkę w telefonie Ganza w taki sposób, aby każda wiadomość z 
agencji 
Starlight Escorts przekazywana była do Anvara, pod inny numer. Anvar wówczas 
udawał, że jest 
Dudleyem.
W hotelu, kiedy Maggie usiłowała uciec, wybuchowy George trzasnął ją w gardło, 
zabijając 
ją na miejscu. Anvar przyznał się do współudziału w upozorowaniu samobójstwa 
Maggie.
Sprawa Bisharów znalazła się na pierwszych stronach gazet w Detroit, oferując 
czytelnikom 
pikantną historyjkę pełną morderstw, seksu, pieniędzy, dodając do tego 
prokuratora 
prowadzącego krucjatę na rzecz rzekomo niewinnych, który odważył się stawić 
czoło systemowi 
i wygrał. George Bishara został skazany na dożywocie, jego brat Anvar tylko na 
dziesięć lat, 
ponieważ zgodził się współpracować z władzami. Za zgodą Morella Sommerville 
przypisał sobie 
wszystkie zasługi.
W tydzień po rozprawie Morell dostał propozycję nowej pracy. Rozmawiali z nim 
dwaj 
dobrze ubrani mężczyźni, reprezentujący urząd federalny, ale celowo nie 
ujawniali, z jakiej są 
agencji. Starszy facet o długiej twarzy, niejaki Pfeil, powiedział, że zajęcie 
polega na rozlicznych 
podróżach zagranicznych, wymaga znajomości przynajmniej jednego obcego języka i 
związane 
jest ze ścisłą współpracą z Departamentem Stanu USA.
Jego towarzysz Leveen, kłapouchy mężczyzna w okularach, twierdził, że ich 
agencja docenia 
ludzi, którzy potrafią przeprowadzić dobrze przesłuchanie. Morell był znany już 
z tego, że umiał 
zmusić podejrzanych do wyjawienia wszystkiego, co wiedzą.
– Skąd dowiedzieliście się o mnie? – zapytał.
Pfeil pociągnął się za owłosione ucho.
– Ta arabska historia. FBI dostaje odciski palców z każdej ważniejszej sprawy w 
kraju, 
włącznie z tymi, przy których ty pracujesz. Otworzyłeś ponownie zamknięte już 
dochodzenie, 
współdziałałeś z francuską policją, a potem uwieńczyłeś wszystko perfekcyjnym 
przesłuchaniem 
tego jebaki wielbłądów. I nie mów nam o Somerville’u. Nie byłby tam, gdzie jest, 
gdyby nie 
ożenił się z córką sędziego. Masz przed sobą przyszłość, ale nie jako glina.
Morell spojrzał na swoje paznokcie.
– Czy wiecie coś, czego ja nie wiem?
– Przy odrobinie szczęścia możesz zostać co najwyżej porucznikiem – zaznaczył. 
Twój 
życiorys i zainteresowanie dziwkami będą zawsze przeszkodą. Niczego więcej już 
nie osiągniesz 
w policji, czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy nie.
– Mówicie mi, że mam się spakować?
– W Detroit jest jeden wielki bałagan i robi się coraz gorzej – wtrącił 
kłapouchy Leveen. 
Trzy lata temu, w roku 1967, doszło tutaj do największych murzyńskich rozruchów 
w kraju. Biali 
wieją stąd. Wcześniej czy później będziecie mieli czarnego mera, czarną radę 
miasta i czarnego 
komisarza policji. A jak to nastąpi, bracie, to koniec z tobą.
Morell kiwnął głową. Zarząd miasta wydaje prawie cały budżet na budowę szos 
wiodących 
na przedmieścia, żeby umożliwić białym podróżowanie do pracy w centrum i powrót 
do 
bezpiecznych, zamieszkanych wyłącznie przez białych dzielnic za miastem.
– Damy ci na początek dwa razy tyle, co teraz zarabiasz – zaproponował Pfeil.
– Więc nikomu nie podoba się to, że lubię dziwki? – spytał Morell. – Ale 
jesteście dokładni, 
chłopaki. Trzeba wam to przyznać.
– Robimy, co do nas należy – stwierdził Leveen. – Pracując w agencji będziesz w 
pełni 
kontrolował swoje działania, teraz tego nie masz.
Morell położył ręce na kolana. Lubił patrzeć na tych urzędowych typków, kiedy 
zachowywali się tak jak w kinie. Pewnie puszczają filmy w domu i ćwiczą 
odpowiednie miny 
przed lustrem.
– Dlaczego praca dla was ma być taka pełna radości? – zapytał.
– Dlatego, że to my sami tworzymy reguły gry. – Pfeil rozpromienił się. – Można 
powiedzieć, że naszym zadaniem jest pilnowanie tego, żeby żadna organizacja nie 
stała się 
większa niż nasza.
– Nie pamiętam, żeby to zapisano w konstytucji – zauważył Morell.
– W konstytucji jest to, co my chcemy – podkreślił Pfeil.
– Tak właśnie słyszałem – powiedział Morell. – Myślę, że wasza oferta jest 
lepsza niż to, co 
mam. Ja i CIA. Kto by pomyślał?
Rozdział 6
Sajgon, marzec 1975
Simon Bendor, stawiając ultimatum Morellowi, ujawnił jego seksualne stosunki 
z więźniarką, co było nie tyle kompromitujące, ale też bardzo niebezpieczne. 
Bendor zerwał 
dzisiejsze zebranie CIA, grożąc Morellowi śmiercią. Ten nie lubił, gdy ktoś mu 
stawiał 
ultimatum, ale Simon zmuszał do uwagi, więc go wysłuchał. Nie dalej jak wczoraj 
prześliznął się 
pod okiem uzbrojonych ochroniarzy do willi w Chinatown i poderżnął gardło 
sajgońskiemu 
bankierowi, który kierował kurierami przewożącymi pieniądze dla Vietkongu z 
Kambodży. 
Uciekł, nie zauważony przez nikogo.
Morell wiedział już, że Bendor stanowił zagrożenie. Ten szczupły 
dziewiętnastolatek 
z Hawajów był najlepszym zabójcą agencji w południowo-wschodniej Azji. Przez 
ostatnie cztery 
miesiące zlikwidował na zlecenie CIA dwadzieścia dwie osoby. Z takim nie 
zadziera się, chyba 
że ma się pewność, że można go zabić. Morell zastanawiał się nad tym od pewnego 
czasu 
i doszedł do przekonania, że trzeba zlikwidować Bendora. Jutro facet umrze.
Z okna swego biura w ambasadzie USA Morell przyglądał się tłumowi Wietnamczyków, 
tłoczących się po wizy amerykańskie. Ścisnął w dłoni sznurek małych niebieskich 
perełek. 
Korale należały do Fabienne Bao, wrogiego jeńca i jego kochanki. Miała 
osiemnaście lat, połowę 
mniej niż on i była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widział. Ciągnęło 
go do niej jak 
igłę do magnesu.
Pracowała w oddziale B-36, tajnej komórce wywiadowczej Wietnamu Północnego, 
która 
infiltrowała rząd i wywiad południowowietnamski na najwyższych szczeblach. 
Morell robił 
wszystko, żeby zablokować jej powrót do komunistów, ponieważ zakochał się w niej 
i nie umiał 
zapanować nad tą miłością ani jej się wyrzec. Przetrzymywał Fabienne także po 
to, żeby 
uchronić ją przed egzekucją w Wietnamie Południowym za kolaborację.
Był agentem CIA przydzielonym do południowowietnamskiego wywiadu i jednym z 
tysiąca 
stu Amerykanów wciąż znajdujących się w Sajgonie, dwa lata po wycofaniu się 
amerykańskich 
sił zbrojnych. Oficjalnie Amerykanie byli doradcami Wietnamczyków z Południa, 
nieoficjalnie 
współpracowali z każdą grupą zwalczającą komunistów.
Do obowiązków Morella należało przesłuchiwanie najbardziej znaczących jeńców. 
Przez 
pięć lat był w agencji instruktorem tajnej policji i agentów wywiadu z tuzina 
różnych krajów. 
Ćwiczył ich w technikach wywiadowczych, kontrwywiadzie i utrzymywaniu 
wewnętrznego 
bezpieczeństwa. Oprócz tego zajmował się szkoleniem oddziałów śmierci.
Widział siebie w roli patrioty, który pomaga wolnym krajom bronić się przed 
terroryzmem 
i anarchią. Nie zwracał uwagi na fakt, że przesłuchanie to inna nazwa tortur. 
Torturowanie było 
najlepszym sposobem na utrzymanie porządku w społeczeństwie i zarazem 
ostrzeżeniem dla 
opozycji. W Sajgonie Morell tak rzetelnie wcielał w życie to ostrzeżenie, że był 
znany jako Krait. 
Tak nazywa się wietnamski wąż, którego ukąszenie zabija w oka mgnieniu.
Komuniści chcieli natychmiast odzyskać nie tylko Fabienne Bao, ale także Quanga 
Bai, 
dwudziestoletniego sajgońskiego fotografa o miłej twarzy. Torturowany ujawnił 
prawdziwą 
tożsamość – był wrogim agentem oraz jedynym synem założyciela Vietkongu, 
generała, który 
stracił prawie całą rodzinę podczas wojny. Teraz, kiedy komuniści wygrali, 
generał chciał dzielić 
swój triumf z ukochanym Quangiem.
W zamian komuniści oferowali czterech amerykańskich jeńców wojennych, miedzy 
innymi 
Pete’a Sancheza, krępego trzydziestoletniego Teksańczyka, który był 
zwierzchnikiem Bendora 
w wojsku i jego bliskim przyjacielem. To Sanchez został z tyłu, by kryć ucieczkę 
Bendora 
z wioski na wzgórzach centralnych razem z rannym amerykańskim pułkownikiem, 
doradcą CIA 
w tym rejonie. Uciekinierzy dotarli do helikoptera Air America w momencie ataku 
Wietnamczyków z północy na pozycje Sancheza.
Dziś rano, kiedy Bendor groził Morellowi w obecności innych agentów, tamci 
odsunęli się 
od niego, jak gdyby Morell nagle spuścił gacie i pokazał im swoje hemoroidy.
– Blokujesz tę wymianę na każdym kroku – powiedział Bendor. – Najpierw 
przekonywałeś 
ambasadę, że nie dosyć oferują nam w zamian za Bao. Później twierdziłeś, że nie 
możemy jej 
wypuścić, gdyż przekazuje nam cenne informacje. Mącisz, bo ją pierdolisz. Pete 
Sanchez dostał 
kulę przeznaczoną dla mnie. Albo odeślesz Bao, albo cię zabiję.
O nie, koleżko, to ty jesteś skończony, pomyślał zdenerwowany Morell. Jutro dasz 
dupy.
Bendor był agentem kontraktowym. Jako wolny strzelec został przydzielony do 
najbardziej 
tajnej komórki CIA, o której nawet nie wiedziano w Kongresie. Komórka ta, 
stworzona przez 
Komitet Zdrowia i Przekształceń, nie miała żadnej oficjalnej nazwy. Ktoś 
określił ich Weseli 
Kawalarze i przezwisko przylgnęło. Mniejsza o nazwę, był to po prostu pluton 
egzekucyjny. 
W Sajgonie podlegali bezpośrednio szefowi placówki CIA lub jego zastępcy.
Simon Bendor wyróżniał się znacznie wśród około tuzina członków, których 
powszechnie 
uważano za pomyleńców z samobójczymi odchyleniami. Był nie do pokonania jako 
zabójca oraz 
instruktor sztuki wojennej. Nieustraszony, zawsze zachowywał zimną krew i kiedy 
nie pracował, 
spędzał czas samotnie. Wiedziano, że czeka go gwałtowny koniec.
Zainteresował się sprawą wymiany jeńców, gdy dowiedział się, że komunistom 
zależy na 
odzyskaniu Fabienne i Quanga. Przewidując konflikt, Morell z kolei zainteresował 
się Bendorem. 
Natychmiast przejrzał jego akta.
Simon Bendor urodził się w 1956 roku w Kalifornii. W gimnazjum był mistrzem 
w gimnastyce i bokserem amatorem. Ojciec, Shea Bendor, pilot brytyjskiego 
królewskiego 
lotnictwa podczas II wojny światowej. Matka, Aleksis Bendor, wykładała angielską 
literaturę 
i obce języki w college’u w Santa Monica. W czasie wojny była także krótko 
zatrudniona przy 
rozszyfrowywaniu kodów dla wywiadu. Kiedy Bendor miał szesnaście lat, rodzina 
przeniosła się 
na Hawaje. Ojciec latał w różnych liniach lotniczych, matka pracowała na 
uniwersytecie, ale 
oboje kontynuowali współpracę z CIA. Simon został najlepszym lekkoatletą w 
gimnazjum, dostał 
oferty stypendiów do różnych college’ów na wyspie i kontynencie. W tym czasie 
miał wypadek 
podczas surfingu. Koralowa rafa, ostra jak żyletka, omal nie obcięła mu nóg. 
Lekarze zalecali 
amputację, by ratować mu życie. Pani Bendor nie zgodziła się i załatwiła, że 
operowali go 
chirurdzy marynarki wojennej. Operacja udała się.
Nie był to koniec nieszczęść rodziny Bendorów. Shea Bendor został zabity, 
przewożąc na 
prośbę agencji broń do Indonezji. Po jakimś czasie pani Bendor zamieszkała z 
Wiktorem 
Yashimą z Honolulu, czterdziestoczteroletnim Amerykaninem japońskiego 
pochodzenia, 
eksporterem ryb i hodowcą róż, za które otrzymywał najwyższe nagrody. Wywiadowcy 
agencji 
nazywali go jej stałym kochankiem.
Historia rodziny Yashimy była wyjątkowa. Jego prawdziwe nazwisko brzmiało Kanna 
i poszukiwano go za morderstwo. Podczas II wojny światowej całą rodzinę zesłano 
do obozu 
w Kalifornii. Po kilku miesiącach spróbowali ucieczki. Wszyscy, oprócz jednego, 
zostali 
zastrzeleni.
John Kanna, obecnie Wiktor Yashimą, był tym, który przeżył. Udało mu się uciec z 
obozu, 
zabijając przy tym dwóch strażników. Później doszła jeszcze jedna ofiara, 
prawnik z San 
Francisco, który miał w swojej pieczy posiadłość ziemską rodziny. Okazał się 
złodziejem. 
Sprzedał ziemię i zabrał pieniądze. Bojąc się zemsty, opłaci strażników obozu, 
żeby zabili 
Kannów. Obawy prawnika nie były bezpodstawne. Spokojnie wyglądający Kannowie 
pochodzili 
z ninji, słynnych japońskich średniowiecznych szpiegów i morderców. Należeli 
także do 
buddyjskiej szkoły Mikkyo, która była połączeniem sztuki wojennej, czarnej magii 
i niekonwencjonalnej medycyny. Wiktor Yashimą przekazał tę wiedzę Simonowi 
Bendorowi, 
który okazał się wyjątkowo pojętnym uczniem.
Teraz Yashimą już nikogo nie uczył. Rok temu w Honolulu szalony weteran 
wietnamskiej 
wojny, myśląc, że atakuje wietnamski sztab, ostrzelał buddyjską świątynię, 
zabijając Yashimę 
i trzech innych. Morell pragnął śmierci Bendora. Agent CIA postanowił, że 
najlepiej pozbyć się 
go, obracając przeciw niemu nauki, jakie Simon otrzymał od Yashimy. Morell 
uważał, że Bendor 
potrzebował podniecenia i gotów ryzykować życie w każdej chwili. Czemuż nie 
przygotować 
pułapki, gdzie przynętą byłaby jedyna rzecz, której Simon nie umiał się oprzeć, 
mianowicie 
niebezpieczeństwo?
Morell dotknął plastikowej szyby w oknie swojego biura w ambasadzie. Poczuł 
wibrację 
spowodowaną bombardowaniem przedmieść miasta przez komunistyczną artylerię. 
Przed chwilą, 
we wschodniej części, zaczął się atak Wietnamczyków z Północy, pilotujących 
zdobyczne 
amerykańskie bombowce. Szesnaście północnowietnamskich batalionów – sto 
czterdzieści 
tysięcy żołnierzy – posuwało się, by otoczyć miasto. Południowowietnamscy 
generałowie, 
w większości skorumpowani i niekompetentni, twierdzili, że wygraliby wojnę, 
gdyby dostawali 
więcej amerykańskich pieniędzy. Nikt nie zwracał uwagi na te kretyńskie 
tłumaczenia.
Na biurku stał telefon, który Morell przed chwilą wyjął z zamkniętej na klucz 
szuflady. Była 
to jego prywatna linia, numeru nie znała ambasada ani większość personelu 
agencji. Spodziewał 
się wiadomości dotyczącej jego jutrzejszego udziału w kradzieży. Nie znał 
szczegółów, ale 
wiedział, że zarobi majątek. W Sajgonie każdy bogacił się, mając po temu okazję 
i możliwości.
Planował natychmiast potem ucieczkę z Fabienne. Nie podobało mu się, że zostawia 
jeńców 
amerykańskich w rękach wroga, ale to był jedyny sposób na utrzymanie dziewczyny 
przy sobie. 
Wiedział, że jeżeli Pete Sanchez zginie w niewoli, Bendor nie spocznie, dopóki 
Morella nie 
upoluje. Ale martwy Bendor nie będzie na nikogo polował.
Morell zajął się polerowaniem paznokci, żeby się uspokoić. Fabienne. Kusząca i 
zmienna, 
słaba i chłodna. Ponad wszystko – zniewalająca i tajemnicza. Dzięki niej 
namiętność wtargnęła 
po raz pierwszy w jego samotne życie. Nigdy nie widział piękniejszej kobiety. 
Jest Euroazjatką, 
córką bogatego francuskiego importera i jego wietnamskiej kochanki. Oboje 
zginęli podczas 
wojny. Zagorzała marksistka, z oddaniem pracowała na rzecz planu Ho Szi Mina, 
nawołującego 
do eliminacji wszystkich zachodnich wpływów w strefie południowo-wschodniej 
Azji. Jej 
komórka operowała w Sajgonie, zbierając informacje i likwidując Wietnamczyków z 
Południa na 
wysokich stanowiskach. Uroda była jej bronią. Na początku roku została kochanką 
południowowietnamskiego oficera tajnej policji, aby wykryć podwójnych agentów. 
Kiedy już 
dowiedziała się wszystkiego, oficera i agentów wyeliminowano. Zwabiła urzędnika 
odczytującego kody do przejścia na drugą stronę, oczarowała na tyle 
wietnamskiego tłumacza, że 
wyjawił informacje na temat komunistycznych jeńców, trzymanych w więzieniach 
śledczych 
w Wietnamie Południowym.
Morell przestał piłować paznokcie i podniósł perły. Gdyby Fabienne nie była taka 
piękna, 
nigdy nie zostałaby pojmana. Zainteresował się nią francuski dyplomata, który 
dowiedział się 
o jej prawdziwej tożsamości poprzez kontakty z komunistami. Kiedy mu nie uległa, 
wydał ją 
tajnej służbie Wietnamu Południowego.
Ta zemsta jednak miała dla dyplomaty nieoczekiwany rezultat. Ludzie z komórki, 
do której 
należała Fabienne, najpierw go wykastrowali, a potem odrąbali mu głowę.
Z początku Morell miał zamiar zrobić z Fabienne zdrajczynię. Chciał zmusić ją do 
zidentyfikowania agentów wroga, którzy przeniknęli do kręgu doradców prezydenta 
Wietnamu 
Południowego. Każdy szpieg albo się boi, albo jest pomylony. Zachwycająca panna 
Bao nie była 
aż tak nieustraszona, jak jej się wydawało. Morell postanowił stosować 
psychologiczną presję na 
zmianę z fizycznymi torturami.
Trzy dni przesłuchiwał ją godzinami, pozwalając jej zasnąć, żeby za chwilę 
obudzić. 
Obwiązał głowę dziewczyny namoczoną czarną torbą. Fabienne o mało nie udusiła 
się. Wpadła 
w panikę. Usunął torbę i przyglądał się, jak Bao łapała oddech. Zaczynała zdawać 
sobie sprawę, 
do czego on zmierza. Morell zauważył jej seksualne podniecenie, które 
rozpaczliwie usiłowała 
ukryć. Na niego to też podziałało. Postanowił użyć taktyki zaskoczenia. Zabrał 
ją z malutkiej celi 
więziennej, w której mogła tylko siedzieć lub leżeć zwinięta w kłębek. Znalazła 
się nagle 
w hotelu naprzeciwko prezydenckiego pałacu. To ją jeszcze bardziej 
przestraszyło. Była teraz 
otoczona luksusem.
Morell umieścił ją w trzypokojowym apartamencie, którego okna wychodziły na 
restaurację 
w ogrodzie. Miała nową bieliznę pościelową, świeże kwiaty, szafę pełną modnych 
ubrań, kosze 
owoców i dobrze zaopatrzony barek. Dwie wietnamskie pokojówki były na każde 
zawołanie. 
Jedna z nich wręczyła Fabienne mały magnetofon i kilka kaset.
Morell zwrócił się do zdumionej Fabienne po francusku:
– Jeżeli czegoś sobie zażyczysz, dwaj chłopcy na posyłki są na twoje rozkazy 
dwadzieścia 
cztery godziny na dobę.
Zadrżała, nie wiedząc, co powiedzieć.
Morell uśmiechnął się. Wietnamczycy zawsze dają się nabrać na przejawy uczucia. 
Okaż im 
trochę dobroci, a zamieniają się w słodkie szczeniaczki. Tradycyjnie są brutalni 
w stosunku do 
swoich wrogów i spodziewają się takiego samego traktowania, gdy zostaną pojmani. 
Trochę 
czułości dawało doskonałe wyniki.
– Jesteśmy w jednakowej sytuacji – stwierdził. – Oboje wypełniamy rozkazy. 
Zrozum, że 
wykonuję tylko moją pracę. W zasadzie podobasz mi się.
– Podobam ci się? – odzyskała głos.
– Szanuję cię za to, że nie złamałaś się.
Wierutne kłamstwo. Wcześniej albo później Krait łamał ich wszystkich. Z 
łatwością 
wpędziłby ją w rozstrój nerwowy. W Brazylii przesłuchiwał pewną dziennikarkę 
bite trzydzieści 
sześć godzin, doprowadzając ją do obłędu.
Samolubna Fabienne z wyczuciem szybko oszacowała sytuację. W pracy agentki 
zachowanie 
czujności sprawiało jej największą trudność. Teraz wyglądało na to, że może 
odetchnąć. 
Amerykanin nie odrywał od niej oczu.
– Nie powinnaś być szpiegiem – powiedział Morell. – Nie uważam cię za złą 
agentkę, dobrze 
się spisałaś, ale czas pomyśleć o przyszłości. Co będziesz robić, kiedy wojna 
się skończy?
Zapalił papierosa.
– Kiedy wasza armia wejdzie do Sajgonu, będzie tu niebezpiecznie dla kobiety. 
Gdybym cię 
wypuścił, miałabyś trudności z przekonaniem kolegów, że nie sypałaś. Wszyscy 
wiedzą, że 
potrafię złamać więźniów.
– Ofiarowujesz mi opiekę? – zapytała. – Może rzeczywiście czas pomyśleć o 
przyszłości?
– Z przyjemnością dbam o kobiety – stwierdził Morell.
Wytrzymała jego spojrzenie.
– Naprawdę?
– Zawołaj obsługę, zamówię coś do jedzenia. Lubisz szampana?
Ich romans zaczął się następnego dnia. Morell uważał, że nie ma dla niego już 
żadnych 
seksualnych tajemnic. Zrozumiał, że się mylił.
Położyła się na wznak, owinęła mu nogi wysoko na plecach i delikatnie 
wprowadziła jego 
jądra pomiędzy wargi sromowe. Przyciskając członek do swojej łechtaczki, 
rytmicznie kołysała 
biodrami i ssała jego palce.
– Gdzieś się tego nauczyła? – zapytał.
– Od ojca – odrzekła.
Morell nie zdążył nic powiedzieć i miał wytrysk, orgazm był tak silny, że omal 
nie zemdlał.
Chciała tylko zaspokajać swoje pożądanie, ale chętnie znosiła ból. Takiej oznaki 
poddania 
się Morell wymagał od swoich kobiet.
W niecały tydzień wyjawiła wszystko: kody, meliny, nazwisko swego zwierzchnika. 
Podała 
też nazwiska członków swojej komórki, wszyscy zostali później złapani i zabici. 
Ujawniła 
również wysokich południowowietnamskich urzędników, którzy pracowali jako 
podwójni 
agenci. Jeszcze jedno udane śledztwo Kraita.
Morell nawrócił Fabienne. Ale zarazem znalazł kobietę, która obudziła w nim 
nieopisaną 
namiętność. Był gotów na wszystko. Wietnam Północny napiętnował Fabienne jako 
zdradziecką 
dziwkę, dołączając do listy tych, których się podda egzekucji po wojnie. Była 
hoi chanh – 
zdrajczynią.
– Nie masz dokąd pójść – powiedział Morell. – Twoje miejsce jest teraz przy 
mnie.
Miała dopiero osiemnaście lat, a on planował wspólną przyszłość! Nie był już w 
stanie 
postępować racjonalnie. A Fabienne?
– Dla mnie wszystko jest jasne, bo cię kocham – wyznała. – Ty wszystko 
załatwisz.
***
Kiedy telefon prywatnej linii zadzwonił, Morell tak mocno ścisnął pilniczek, że 
wpił mu się 
w rękę. Potem podniósł słuchawkę i czekał, aż usłyszy głos.
– Edwin? Tu Charles.
– Charlie, jesteśmy umówieni na dziś?
– Piąta po południu w mojej willi.
Charles Hocq to drobny Euroazjata pod trzydziestkę. Większość Amerykanów brała 
go za 
przygłupka, pedała w białym, lnianym garniturze. Morell wiedział, jak jest 
naprawdę. Hocq był 
geniuszem w sprawach finansów. Miał talent do wymyślania przeróżnych kombinacji, 
które 
owocowały dużymi pieniędzmi. Był jednym z najwybitniejszych bankierów 
inwestycyjnych 
w Sajgonie, oprócz tego prał pieniądze CIA na czarnym rynku. Mógłby już dawno 
wyjechać, ale 
widział możliwość wzbogacenia się w chaosie wojny.
Morell ścisnął słuchawkę.
– A nasza mała sprawa na jutro, też aktualna?
– Oczywiście. Charles wie, co robi.
Znowu to gówno z trzecią osobą. Charles był dziwakiem, jedno zaś z jego dziwactw 
polegało 
na mówieniu o sobie w trzeciej osobie. Poza tym to paranoik i diabelny krętacz.
– Do zobaczenia o piątej.
Morell odłożył słuchawkę. Ostatnia chwila, żeby się wycofać. Ale przecież nie 
mógł, jeżeli 
chciał Fabienne. Spojrzał na jej perły. Kiedy wątpisz, graj tak, żeby wygrać.
Charles Hocq bawił się cienkim złotym łańcuszkiem na szyi.
– Przy odrobinie szczęścia wyjedziesz z Sajgonu z dwudziestoma milionami 
dolarów.
Morell gwizdnął. Niewiarygodne. Spodziewał się, że zarobi pieniądze w tym skoku 
z Charlesem, ale nie aż takie.
– Dwadzieścia milionów? Jesteś pewien?
– Dwadzieścia baniek za dwadzieścia minut roboty. Milion z każdą minutę. Niezła 
gaża, co?
Siedzieli w willi Hocqa, w salonie z widokiem na zatokę. Przez ogromne okno 
widać było 
frachtowiec rosyjski, podnoszący kotwicę w oczekiwaniu wieczornego przypływu. 
Morell miał 
tylko trzy godziny, by wrócić do hotelu przed godziną policyjną, oznajmianą 
wyciem syren, trzy 
razy po trzydzieści sekund.
– Ja wyrównam rachunki, a ty się wzbogacisz. W zasadzie ja też zarobię – 
stwierdził Hocq.
Morell dmuchnął dymem z papierosa w kierunku wentylatora pod sufitem. Charles 
prowadził 
wojnę z jedną z szych sajgońskich, asystentem prezydenta Wietnamu Południowego. 
Wendety 
były tu na porządku dziennym, waśnie nigdy się nie kończyły. Toczyły się 
pomiędzy grupami 
religijnymi, partiami politycznymi, rodzinami i pojedynczymi osobami. Obcy, tak 
jak Morell, 
narażaliby się na wielkie niebezpieczeństwo, wplątując się w te sprawy. Ale za 
dwadzieścia 
milionów dolarów zaryzykuje.
Dzięki Charliemu zrobił forsę sprzedając dolary na czarnym rynku. Poza tym Hocq 
był jego 
przewodnikiem po świecie korupcji i chaosu, jakim stał się Sajgon. Wiedział 
wszystko 
o wszystkich, co czyniło z niego najlepszego konfidenta. W zamian za informacje 
o sajgońskich 
grubych rybach Morell przekazywał mu dane z wywiadu CIA do wykorzystania w 
interesach. 
Umożliwił także korzystanie z linii lotniczych CIA, dzięki czemu Hocq mógł 
poruszać się po 
świecie bezpiecznie i potajemnie. Jako dodatkową premię dostał od Morella 
papiery, pozwalające 
mu omijać punkty kontrolne przy wjeździe i wyjeździe z Sajgonu. Ich wzajemne 
stosunki 
świetnie się rozwijały, każdy znał wartość swoich usług.
– Te dwadzieścia milionów to twoja część z rabunku – powiedział Hocq. – Mam 
także dla 
ciebie pół miliona w gotówce, które chciałeś na wydatki. Możesz je zabrać, kiedy 
będziesz 
wychodził. Ponieważ ten skok ja wymyśliłem, reszta należy do mnie.
– Dwadzieścia milionów całkowicie mnie zadowala – stwierdził Morell. – Moi 
ludzie są 
gotowi, mam im tylko powiedzieć, co i gdzie.
– Wspaniale. Zarobisz swoje pieniądze. Ryzykujesz życie.
Morell pomyślał, że najpierw Bendor, a teraz Charles ostrzegają go o śmiertelnym 
niebezpieczeństwie. I wszystko dlatego, że chce Fabienne.
– Zdaję sobie sprawę z ryzyka – zaznaczył – ale wchodzę. Nie mogę już zbyt długo 
obijać się 
po Sajgonie. Szczególnie, kiedy zacznie się śledztwo w sprawie śmierci Bendora.
– Skontaktowałeś się z twoim kolegą lekarzem? – spytał Morell.
– Wszystko załatwione. Operację zrobi na swoim brazylijskim ranczo. Tam też 
odbędziesz 
rekonwalescencję. Jest dobry, więc sporo zapłacisz.
– Chirurgia plastyczna to tylko początek. Mam zamiar kompletnie się odmienić. 
Zgubić 
wagę, zmienić nazwisko, wszystko.
– Czy to znaczy, że zostaniesz znowu prawiczkiem? A propos nie tkniętych i nie 
zepsutych, 
kiedy mam się spodziewać Fabienne?
Morell dokładnie zgasił papierosa w popielniczce.
– Jutro przed robotą. Przyprowadzę ją tu, jak było ustalone.
Charlie nalegał, że będzie uważał na Fabienne, aż Morell zrealizuje swoją część 
umowy. Ten 
jednak wiedział, dlaczego Hocq chciał gościć jutro u siebie dziewczynę. Ona była 
jego 
zabezpieczeniem, żeby go nie wykiwano.
Charlie przeżył, gdyż nikomu nie ufał. Przebył daleką drogę, od kiedy jego 
ojciec – 
Chińczyk, został zamknięty w domu wariatów, a matka – Francuzka, uciekła, 
zostawiając jego 
i siostrę. Nie wspinał się na wyżyny społeczne dla zabawy.
Morell miał przyjemność obserwować go w akcji, jak wkręcał się w łaski możnych 
Sajgonu. 
Charlie dzwonił do nich codziennie, obsypywał drogimi prezentami i łapówkami, 
zapraszał na 
wykwintne obiady i kolacje do swojej willi. W zamian wykorzystywał ich słabostki 
i żerował na 
błędach. Ten sposób gry zazwyczaj dobrze działał, ale nie ostatnio. Hocq został 
przechytrzony 
przez polityka wietnamskiego, który miał niebezpieczne koneksje. Groźne dla 
innych, ale nie dla 
Charliego, który tym rabunkiem chciał się z dostojnikiem porachować.
Niedawno asystent prezydenta, niejaki Van Tien Cao, kupił kawał ziemi pod 
Paryżem. 
Zaaranżował przy pomocy przyjaciół lewe oszacowanie gruntu, dużo ponad wartość 
rynkową. 
Dając tę ziemię jako zabezpieczenie, dostał pożyczkę z banku Hocqa w wysokości 
dziesięciu 
milionów dolarów. Teraz odmawiał spłacenia długu.
Stanowisko Cao i fakt, że był kuzynem prezydenta Wietnamu Południowego, dawały 
mu 
wielką siłę przebicia. Poza tym miał w kieszeni sędziów, generałów i lokalnych 
cwaniaków. 
Wyglądało na to, że Charlie pożegna się ze swoimi dziesięcioma milionami 
dolarów. No, 
niezupełnie.
– Za miesiąc komuniści zawładną tym miastem – zwrócił się do Morella. – Mądrzy 
ludzie 
wycofują swoje pieniądze, dopóki mogą.
Bingo! Morell poczuł mróz w żyłach. Teraz wiedział, jaki skok Hocq zaplanował i 
dlaczego 
mógł odpalić działkę w wysokości dwudziestu milionów dolarów.
Hocq złożył ręce pod brodą.
– Mam zamiar nauczyć Cao, że Charlesa nie da się wykołować i ujść bezkarnie. 
Zapłaci za 
wszystko.
Wszystko, oznaczało także wypadek z Rachelle, zmarłą siostrą Hocqa. Była 
siedemnastoletnią pięknością marzącą o karierze piosenkarki. Utonęła w basenie 
na początku 
tego roku z powodu ataku astmy, na którą cierpiała całe życie. Hocq pomścił jej 
śmierć 
wysadzając w powietrze basen i zalewając go cementem. Pokój Rachelle był nie 
naruszony. 
Ubrania, kosmetyki i książki leżały tak, jak je zostawiła. W pokoju, w złotej 
trumnie okolonej 
świeżymi kwiatami i płonącymi świecami, spoczywało jej zabalsamowane ciało.
Dziesięć dni temu zamaskowani bandyci zaatakowali willę i oblali zwłoki naftą. 
Jeśli Hocq 
nie wycofa wszystkich swoich finansowych roszczeń w stosunku do Van Tien Cao, 
ciało 
Rachelle spłonie. Szybko podpisał papiery stwierdzające, że Cao uiścił 
dziesięciomilionową 
pożyczkę w całości.
– Cao myśli, że mnie pobił – powiedział Hocq. – Zaraz się dowie, jak bardzo się 
myli. 
Odzyskam swoje pieniądze z odsetkami.
Postukał się palcem po głowie.
– Zabicie Cao nie zwróci Charlesowi jego pieniędzy. Trzeba wymyślić coś innego.
Morell słuchał dzwonów z pobliskiej katedry. Przypominają pogrzeb, pomyślał. 
Mój, jeśli 
nie będę ostrożny. Zapalił znowu papierosa.
– Pomówmy o moich dwudziestu milionach.
Hocq postawił pustą filiżankę po herbacie na wiklinowym stoliku.
– Jutro rano jedenaście kobiet odjedzie stąd do Tan Son Nhut, bazy lotnictwa 
wojskowego za 
miastem. Mają wsiąść na pokład odrzutowca wojskowego z Wietnamu Południowego i 
odlecieć 
prywatnym lotem do Hongkongu. To śmietanka sajgońskiej socjety. Ich mężowie to 
przedstawiciele rządu, prezesi banków, generałowie i, oczywiście, handlarze 
narkotyków. Ty 
i twoi ludzie porwiecie samolot z lotniska. Mój pilot zawiezie was do Tajlandii.
Morell zmarszczył brwi.
– Bądź poważny. Jeżeli chcesz zatrzymać te kobiety dla okupu, to zwariowałeś. 
Ich mężowie 
mają po tuzinie kochanek. Wietnamskim mężczyznom nie trzymają się spodnie na 
tyłku. Nawet 
nie zauważą nieobecności swoich żon. Hocq uniósł wskazujący palec.
– Żony mnie nie interesują, lecz ich bagaż. Każda walizka, torba, neseser, 
siatka, kufer. Za 
kilka godzin te kobiety opróżnią sajgońskie banki do czysta, wszystkie skrytki, 
sejfy ścienne. Są 
kurierami, Edwin. Muszą wywieźć mężowskie pieniądze, póki czas. Mówimy o 
ogromnych 
sumach. Chcę je zgarnąć.
Morell gwizdnął. Więc taka jest zemsta Charliego i fortuna Morella.
– One opustoszą banki, a my odbierzemy im wszystko. Ładnie.
– Te kobiety często latają poza Sajgon po zakupy. Ze względu na mężów nigdy nie 
są 
sprawdzane przez celników, policję ani nawet przez twoją CIA.
Morell kiwnął głową.
– Żadnych punktów kontrolnych, żadnych drak. Dla tych pań droga na lotnisko 
otwarta. 
Masz rację. Lotnisko to najlepsze miejsce do przeprowadzenia tej akcji. Trzeba 
zaczekać, aż 
załadują bagaż i przechwycić samolot.
– Tam będą miliony w dolarach, frankach, piastrach i złotych sztabkach – 
zaznaczył Hocq. – 
Większość to pieniądze z handlu narkotykami, nic dziwnego, jak się zna Sajgon. 
Te panie także 
będą wiozły antyki, biżuterię i, oczywiście, kilogramy heroiny, która jest nawet 
lepsza od złota. 
I nie zapominajmy o brylantach, popularnym środku płatniczym w Azji.
Nerwowo obgryzał paznokieć dużego palca.
– Potrzebuję wszystkich akt. Szczególnie mnie interesuje generał Tung. Stary 
pierdoła zbił 
majątek, handlując narkotykami. W jego aktach są odnotowani partnerzy, klienci, 
hurtownicy 
i drogi szmuglowania. Mądry człowiek może obrócić te informacje w gotówkę.
– Dwaj mądrzy ludzie, pracujący razem, osiągną nawet więcej – stwierdził Morell.
– Wykorzystując te wiadomości, można by stworzyć siatkę kurierską do przewozu 
pieniędzy 
z handlu narkotykami po całym świecie.
– Dobry pomysł.
– Banki zostawiają ślad na papierze, a to problem. W przyszłości usiądziemy i 
omówimy mój 
pomysł. Na razie zajmijmy się tymi jedenastoma damami. Czy bardzo cię zdziwi, że 
jedna z nich 
to pani Cao?
– Nie bardzo. – Morell uśmiechnął się.
– Cholerna baba, za dużo pije i przez to zbyt wiele gada.
– A jak inaczej dowiedziałbyś się o tych pieniądzach?
– Jakich ludzi weźmiesz?
– Najemników. W Sajgonie jest ich pełno.
Najemnicy. Byli to amerykańscy żołnierze i policjanci, francuscy legioniści, 
angielscy 
i izraelscy komandosi. Znaleźli się w Sajgonie, uciekając od problemów świata 
bez wojny. 
Wszyscy gotowi gonić anioła śmierci.
– Są zawodowcami – powiedział Morell. – Jeżeli im się płaci, zrobią wszystko. 
Nie powinni 
wiedzieć, o jakie pieniądze tu chodzi. Może to być kuszące. Powiem im, że 
złapiemy trochę 
forsy, ale głównie mamy zdobyć informacje.
Hocq uśmiechnął się złośliwie.
– Och, dobrze, że sobie przypomniałem. Chcesz zobaczyć Mariannę?
– Gdzie ona jest?
– Odpoczywa na górze. Wniebowzięta twoją dobrocią. Nie posiada się z radości, że 
zabierasz 
ją jutro ze sobą. Przyznam, że ja też. Ostatnio jesteś otoczony kobietami.
– To pewno zasługa nowego płynu po goleniu.
– Większość Amerykanów wyjeżdżających z Sajgonu rzuca swoje wietnamskie miłości 
i nawet się nie ogląda. Ale nie ty. Oto i teraz, kilka godzin przed kolosalnym 
przedsięwzięciem, 
znajdujesz czas na ratowanie młodej kobiety przed nadciągającymi hordami 
komunistów. Taki 
delikatny kwiatuszek nie przeżyłby ich wychowawczego więzienia.
Hocq spojrzał na Morella przymrużonymi oczami.
– Edwin, Edwin. Czuję, że jest coś więcej w tej historii z Mariannę, niż chcesz 
powiedzieć. 
Na pewno nie życzysz sobie, żebym zabrał ją razem z Fabienne do Tajlandii? 
Fajnie by było 
posłuchać, jak rozmawiają o tobie, wymieniając doświadczenia.
– Zostaw Mariannę w spokoju, to moja sprawa. – Morell ostrożnie dobierał słowa. 
Wywiozę 
ją z Sajgonu po prostu w rewanżu za to, co nas kiedyś łączyło.
– Mówi, że jesteś wspaniałym kochankiem, chociaż czasem lubisz ekscesy. Wydaje 
mi się, 
że użyła wyrazu – wymagający. I pomyśleć, że to Charles was skojarzył, moje dwa 
gołąbki.
– Czy postąpiła zgodnie z moją instrukcją?
– Sądzę, że tak. Nikomu nie powiedziała, że wyjeżdża z Sajgonu, tak jak kazałeś. 
Zjawiła się 
u mnie mniej więcej godzinę temu, niosąc walizkę i zalewając się łzami. 
Błogosławiła twoje imię 
za uratowanie jej życia.
Hocq zmarszczył brwi.
– Czy zauważyłeś duże podobieństwo między nią a Fabienne? Ten sam wzrost, kocie 
oczy 
i długie czarne włosy. Wyglądają jak siostry.
Morell spojrzał w sufit.
– Powiedz jej, iż pozdrawiam i że zobaczymy się jutro.
– Tak, oczywiście – wycedził Hocq.
Patrzyli sobie prosto w oczy. Morell starał się skoncentrować na dźwięku fal, 
uderzających 
o kamienne ściany zatoki. Charlie rzucił mu swe słynne spojrzenie barakudy, po 
którym można 
było poznać, że jego przebiegły, zdradziecki umysł pracował na pełnych obrotach. 
Ból głowy 
Morella nasilał się.
– Charles chce wiedzieć wszystko dokładnie o twoim planie odnośnie Marianne – 
nalegał.
– Spokojnie. Nie ma nic do powiedzenia. Po prostu pojedzie ze mną – wyjaśnił 
Morell.
Z rękami założonymi za głowę Hocq patrzył na zdjęcie swojej siostry w srebrnej 
ramce, 
stojące obok na fortepianie.
– Nie chciałbym, żeby coś nawaliło jutro z powodu twojej obsesji na punkcie 
Fabienne. 
A tak jest, Edwin. Zakochani potrafią być fałszywi. Zakochany mężczyzna pójdzie 
na wszystko, 
żeby zdobyć wybrankę swego serca. Będzie kłamał, kradł i nawet poświęcał 
najbliższych.
Spojrzał na Morella z zadowolonym uśmieszkiem na twarzy.
– Czy naprawdę uważasz, że ja się nie domyślam?
– Czego? – Morell poczuł suchość w ustach.
– Kiedy znudziło ci się pieprzyć Mariannę, rzuciłeś ją w cholerę. Teraz nagle 
zachciało ci się 
być jej dobrodziejem?
– O co ci chodzi?
– Masz krople potu nad górną wargą, Edwin. Jak Nixon. Wybrałem ciebie do tej 
sprawy, 
sądząc, że się rozumiemy i dlatego, że jako agent CIA masz wolny wstęp na Tan 
Son Nhut. Ale 
mogę znaleźć inną osobę.
Nagle skoczył na nogi, wrzeszcząc i wymachując rękami. Morell omal nie zesrał 
się ze 
strachu.
– Nie weźmiesz udziału w akcji, jeżeli w tej chwili nie wyjawisz mi, dlaczego 
ratujesz 
Mariannę Bong. Nigdy przy mnie nie kręć! Nigdy!
Serce Morella waliło jak szalone. Charlie go przygwoździł, a on nie mógł nic na 
to poradzić. 
Trzeba wszystko wypluć. Hocq przymknął oczy.
– Opowiedz Charlesowi o Marianne albo na zawsze pożegnaj się z Fabienne i 
dwudziestoma 
milionami dolarów.
Tan Son Nhut – baza lotnicza
Morell i jego dziesięciu ludzi ruszyli w kierunku rozwalającego się hangaru. 
Wszyscy, 
oprócz niego, mieli twarze pomalowane ciemną farbą dla kamuflażu, a włosy 
schowane pod 
czapkami. Twarz Kraita budziła strach. Powstrzymało to strażników od zadawania 
pytań.
Jego umysł swobodnie szybował po amfetaminie, którą zażył dla kurażu. 
Koncentrował się 
na każdym hałasie z wyostrzoną narkotykiem percepcją. Wydawało się, że cebulki 
włosów 
przebijają się poprzez skórę, ogrzane jakimś niewidzialnym ogniem. Słyszał 
skrzypienie butów 
wojskowych na cementowej podłodze, krzyk kobiety i ładowanie automatycznej 
czterdziestki 
piątki. Jego oczy wślizgiwały się w każdy ciemny zakamarek, w opuszczone 
helikoptery 
i zepsute jeepy.
Zaskoczyli jedenaście świetnie ubranych Wietnamek i strażników wspaniałych 
limuzyn, 
jeepów oraz dwóch wojskowych ciężarówek. Trójka filipińskich mechaników została 
również 
złapana. Nawet się nie spostrzegli. Ludzie Morella szybko objęli komendę. 
Zamknęli hangar od 
wewnątrz, rozbroili strażników i ustawili w kolejkę przerażone kobiety koło 
szkolnego autobusu, 
który miał je zabrać do samolotu.
Bagaż i pakunki zostały szybko usunięte z limuzyn i przeładowane do ciężarówek 
wojskowych. Wietnamki, w wieku między dwadzieścia a sześćdziesiąt lat, patrzyły 
na to ze 
wzrastającym przerażeniem. Żona polityka błagała o litość, ale spojrzawszy na 
wykrzywioną 
narkotykiem twarz Morella, zamilkła.
Nagle stał się jednym, wielkim, gigantycznym okiem, wypełniającym olbrzymi 
hangar swoją 
obecnością niczym jakiś Bóg. Zobaczył wszystko z przeraźliwą jasnością. Widział 
solidnie 
zbudowanego trzydziestoletniego Amerykanina, który zgarniał torebki i bagaż 
podręczny do 
worków. Jego gigantyczne oko dostrzegło również smukłego Australijczyka z uzi 
wiszącym 
u pasa, ciągnącego dwa pełne worki po poplamionej olejem podłodze do ciężarówek. 
Ujrzało 
także pulchnego małego Szkota, stojącego na straży przed oknem frontowym, z 
lornetką przy 
oczach i AK-47 zawieszonym na ramieniu.
Jego gigantyczne oko objęło trzech filipińskich mechaników, klęczących koło 
podnośnika 
z rękami założonymi z tyłu na szyi. Za nimi Amerykanin celował z dwudziestki 
dwójki w ich 
głowy. Oko przeniosło się na szkolny autobus. Smukła kobieta w ciemnych 
okularach i w 
chustce na głowie siedziała samotnie na przednim siedzeniu. W autobusie byli też 
dwaj 
Wietnamczycy. Szczupły, młody major przykuty kajdankami do kierownicy i 
energiczny, 
o gładkiej twarzy mężczyzna, który siedział koło przedniego wejścia, paląc 
papierosa za 
papierosem. Nazywał się Ly i był pilotem Hocqa. Niski, ogorzały Anglik pilnował 
autobusu. 
Tkwił na schodkach z karabinem na kolanach.
Położone na północ od Sajgonu Tan Son Nhut skupiało cały ruch lotniczy, wojskowy 
i handlowy Wietnamu Południowego. Ludzie Morella nie mogli pozostawać tu długo 
bez 
wzbudzenia podejrzeń. Pomiędzy barakami, terminalami, pasami startowymi, 
magazynami 
otoczonymi kolczastym drutem stały luksusowe wille wietnamskich generałów, 
strzeżone przez 
wietnamską piechotę morską. Morell kradł właśnie ich pieniądze i heroinę. Jeśli 
go złapią, 
zostanie natychmiast zabity.
Ktoś dotknął jego ramienia. Zdenerwowany odwrócił się z ręką na automatycznej 
czterdziestce piątce, którą miał zatkniętą za pasem. Amerykanin, Felix Chapin, 
syknął 
i powiedział, że skończył ładować worki. Wyostrzony jak u królika słuch Morella 
pochwycił 
oddech Chapina, dźwięk jego blaszek identyfikacyjnych, skrzypienie skórzanego 
paska od broni. 
To były kapral piechoty morskiej. Morell korzystał z jego usług już wcześniej, 
uważając go za 
posłusznego, ale niezbyt inteligentnego. Do Tajlandii poleci jako zastępca 
pilota Hocqa, 
nerwowego pana Ly i za pilnowanie go zarobi ekstra dziesięć tysięcy dolarów. 
Inni wynajęci do 
tego zadania pozostaną, nikt więcej nie był potrzebny w samolocie. Ponadto 
wszyscy chcieli 
wrócić do Sajgonu w nadziei zarobienia większych pieniędzy w tym chaosie, jaki 
nawiedził 
miasto.
– Worki załadowane – zameldował Chopin.
– Chodź ze mną – skinął Morell.
W szkolnym autobusie huczało mu w głowie.
– Czy ktoś próbował skontaktować się z majorem? – zapytał.
– Nie. Cisza jak na cmentarzu w tym naszym zakątku. Tylko wy robicie cholernie 
dużo 
hałasu – odpowiedział mały Anglik, były sierżant SAS – Colin Hayes.
– Nasz major Vien nie otrzymał żadnej wiadomości z samolotu, wieży kontrolnej 
ani 
z Sajgonu. Mówię po wietnamsku, więc bez kłopotu go skłonię, aby informował 
pilota, że 
jesteście w drodze. Jak tam z paniami?
Morell zerknął do tyłu przez ramię.
– Siusiają w majtki. Gdy tylko bagaż znajdzie się na ciężarówkach, zmywamy się. 
Będziesz 
miał dwóch ludzi dopilnowania żołnierzy i mechaników. Kiedy znajdę się na 
pokładzie, reszta 
wróci razem z kobietami i majorem. Załóż im kajdanki i zostaw w hangarze. Potem 
wszyscy 
opuścicie bazę.
Morell wyjął z kieszonki koszuli kluczyk do skrytki bankowej i wręczył Hayesowi. 
Ten 
dokładnie go obejrzał, znalazł inicjały oraz kreseczkę, którą sam potajemnie 
zaznaczył kluczyk, 
i kiwnął głową. Poprzedniego dnia Morell zapłacił swoim ludziom połowę 
należności gotówką. 
Reszta została zdeponowana w banku Hayesa do odebrania po wykonaniu roboty. To 
tym 
bardziej skłoni najemników do pozostania w Sajgonie.
– Jesteśmy wdzięczni za pomoc w tej sprawie – podziękował Morell.
Najemnikom powiedziano, że biorą udział w jednej z wielu operacji CIA w 
Sajgonie. Celem 
akcji, według Morella, była konfiskata skradzionego bagażu i dokumentów 
szmuglowanych 
z kraju przez podwójnych agentów komunistycznych. Samotna kobieta, znajdująca 
się pod 
ochroną Colina Hayesa, jest byłą agentką komunistyczną, która przeszła na naszą 
stronę i ma być 
wywieziona dla bezpieczeństwa.
– Ciężarówki są załadowane. Czas, żeby major Vien zawiadomił pilota-powiedział 
Hayes. – 
Zabij go, jeżeli zacznie podskakiwać – rozkazał Morell i skierował wzrok na 
dwójkę Niemców, 
byłych legionistów drobnej budowy, mogących ujść z daleka za Wietnamczyków. – 
Przebierzcie 
się w mundury, włóżcie hełmy straży i wyprowadźcie ciężarówki. Reszta do 
autobusu. 
Przyprowadzić kobiety.
Kiedy major zawiadomił pilota, Morell zwrócił się do Chapina:
– Ty, Vien, nasz pilot i ta dama pojedziecie ze mną w białej limuzynie.
Wsiadł pierwszy, zajmując miejsce obok kierowcy. Obserwował, jak szlochające 
kobiety 
zagoniono do autobusu. Czterej najemnicy weszli za nimi i położyli się na 
podłodze w przejściu, 
żeby ich nie było widać z zewnątrz.
Popychany przez Chapina, opierający się Vien, wcisnął się za kierownicę 
limuzyny. Chopin 
usadowił się za nim na rozkładanym siedzeniu. Pilot i Wietnamka w ciemnych 
okularach 
siedzieli z tyłu. Morell nacisnął klakson. Dwaj żołnierze otworzyli bramę 
hangaru, Biała 
limuzyna wyjechała pierwsza, potem szkolny autobus, a za nim wojskowe 
ciężarówki.
Do samolotu 747, czekającego na kobiety i ich bagaż, było pół mili drogi. Mijali 
spalone 
budynki, rozwalone terminale, ochroniarzy nerwowo wypatrujących komunistycznych 
komandosów i oddziały wietnamskich żołnierzy, pragnących uciec z Sajgonu z 
życiem. Nad bazą 
nisko krążyły bombowce A-l, poszukujące wrogich zasadzek.
Trzęsącymi się rękami Morell sięgnął do kieszeni koszuli po buteleczkę. Proszki 
przestawały 
działać. Otworzył ją i połknął kilka pastylek amfetaminy.
Samolot stal na trawiastym pasie startowym, pooranym przez rakiety. Sześciu 
żołnierzy 
wietnamskiej piechoty morskiej oraz pilot w żółtym kombinezonie palili i gadali 
wokół jeepa 
zaparkowanego pod skrzydłem samolotu. Wszyscy się odwrócili, kiedy zauważyli 
konwój. 
Limuzyna się zatrzymała, Morell włożył swoją czterdziestkę piątkę do torby, 
którą miał na 
ramieniu, i powiedział do majora Viena:
– Jeżeli spróbujesz ostrzec swoich przyjaciół, umrzesz.
Groził mu sam Krait. Major kiwnął głową, wysiadł z limuzyny, a za nim Morell 
trzymając 
rękę w podręcznej torbie. Nigdy jeszcze nie czuł się bardziej pewny swej władzy. 
Chapin 
podążył za nimi w kierunku jeepa. Wepchnął pod pachę zwiniętą gazetę, a w niej 
broń. Ly, pilot 
i tajemnicza Wietnamka pozostali w limuzynie. Tymczasem wietnamskie żony, 
popychane przez 
byłych legionistów w wietnamskich wojskowych koszulach i hełmach, w milczeniu 
wysiadły 
z autobusu i szły do samolotu. Morell słyszał ich kroki i czuł śmiertelne 
przerażenie kobiet. 
Nagle wyczuł zagrożenie. Uczucie to było tak mocne, że wyciągnął czterdziestkę 
piątkę 
z podręcznej torby, skoczył do przodu i z rozmachem walnął pilota w żółtym 
kombinezonie 
w głowę. Kiedy pilot, krwawiąc, upadł mu pod nogi, poczuł ulgę. Wietnamscy 
żołnierze piechoty 
morskiej skamienieli ze strachu rozpoznawszy Kraita. Ludzie Morella wyskoczyli z 
autobusu 
i przyłączyli się do legionistów, trzymających na muszce żołnierzy. Felix Chapin 
wyjął uzi spod 
gazety i stanął obok Morella. Przerażony Vien upadł na kolana i podniósł ręce, 
krzycząc:
– Nie strzelaj! Nie strzelaj!
Morell wycelował w jego głowę.
– Daj rozkaz strażnikom, aby załadowali wszystko do samolotu. Potem spojrzał na 
białą 
limuzynę.
– Fabienne! Do samolotu! Szybko!
Po godzinie lotu z Sajgonu Morell zostawił Felixa oraz Ly w kabinie pilota i 
poszedł do tyłu. 
Miał potężny ból głowy, który jeszcze się wzmacniał przez huśtanie samolotu i 
huk motorów. 
Przeszedł między rzędami pustych siedzeń i usiadł obok uśmiechającej się 
Mariannę Bong.
– Łeb mi pęka – powiedział.
Dotknął jej twarzy. Delikatna, cicha, słaba dziewczyna z klasą, bywalczyni barów 
w Sajgonie. Często smutna, zmienna, dwudziestodwuletnia piękność, szukająca 
protektora 
i opiekuna. To dawało kiedyś Morellowi poczucie przewagi. Nie narzekał na ich 
życie seksualne. 
Było kompletnie nie skrępowane, absolutnie rozwiązłe. W końcu jednak zmęczył się 
zmianami 
jej nastroju i ciągłymi kaprysami. Rzucił ją bez pardonu. Położyła mu głowę na 
ramieniu.
– Taka jestem szczęśliwa, że wziąłeś mnie ze sobą. To była cudowna 
niespodzianka, kiedy 
po mnie znowu przyszedłeś. Nie pożałujesz, że mnie zabrałeś.
Wsunęła mu rękę pod koszulę.
– Czy mam dalej udawać Fabienne, gdy przylecimy do Tajlandii?
Morell wziął w ręce jej twarz, ucałował delikatnie i poczuł, że jej usta się 
rozwarły, wsunął 
więc język, a kiedy chciała go objąć, ścisnął ją za gardło i udusił. Zdruzgotał 
jej krtań, wciskając 
złoty łańcuszek z krzyżykiem w miękką skórę szyi. Dziewczyna osunęła się na 
siedzenie. Morell 
sięgnął do torby, wyjął niebieskie perły Fabienne i założył na szyję martwej. 
Torebkę Fabienne 
rzucił jej na kolana. Wstał, poszedł do kabiny pilota i zapukał do drzwi.
– Felix! – zawołał. – Potrzebuję ciebie.
Wielki mężczyzna otworzył drzwi do kabiny. Morell wskazał na tył samolotu.
– Fabienne. Zdaje się, że zemdlała. Chyba z braku tlenu. Pomóż mi przenieść ją w 
przejście 
i poszukać maski tlenowej.
Chapin kiwnął głową. Morell odsunął się, przepuszczając go przodem. Chapin objął 
dziewczynę ręką w talii i podniósł z siedzenia. Ale ma cyce jak donice, myślał. 
Położyłbym się 
chętnie w brudnej wodzie po jej kąpieli, żeby mi tylko pozwoliła. Zrobił krok w 
kierunku 
przejścia, a Morell wyciągnął czterdziestkę piątkę i walnął go w łeb. Chapin 
upadł na kolana, 
wypuszczając z rąk ciało. Uderzając Chapina raz po raz, Morell przypomniał sobie 
słowa 
Charliego, kiedy wtajemniczał go w swój plan.
– No cóż, jeżeli taką drogę obrałeś do swego szczęścia. Daj ci Boże. Jesteś 
barbarzyńcą. 
Absolutnym barbarzyńcą. Życzę powodzenia w tym uknutym przez ciebie planiku. 
Opowiesz mi, 
jak się udało.
Chcę wiedzieć wszystko – powiedział wtedy Charlie.
Z podręcznej torby Morell wyjął swój paszport ze zdjęciem i wsunął Chopinowi pod 
koszulę. 
Portfel i swoją kartę identyfikacyjną CIA schował mu do kieszeni. Kiedy 
skończył, opadł na 
sąsiednie siedzenie. Straszliwy ból brzucha przeszył jego wnętrzności. Pożądanie 
Fabienne go 
zamroczyło. Zamknął oczy, myśląc o tym, jaką moc miała nad nim ta dziewczyna. 
Przecież 
okłamywał się, że życie ułoży im się gładko.
Zapadł w niespokojną drzemkę, podczas której mózg jego dalej pracował, 
rozmyślał, że 
Fabienne trzyma go w szponach miłości i o tym, że przyjdzie czas, kiedy będzie 
się jej bał. 
Dobrze, że chociaż nie musi już przez całe życie obawiać się Simona Bendora. 
Jeżeli nie jest 
jeszcze martwy, to wkrótce będzie.
O 22.15 tego wieczora Simon Bendor, z rewolwerem w ręce, wszedł do biura Chase’a 
Knoxa 
w ambasadzie amerykańskiej i usiadł na skórzanej kanapie obok flagi. Knox tkwił 
za biurkiem 
z wiśniowego drzewa, na którym leżała czarna teczka. Był niskim mężczyzną pod 
czterdziestkę, 
o małych uszach po obu stronach długiej twarzy, w której dominowały niebieskie 
oczy 
o zdradliwie dobrodusznym wyrazie. Był zastępcą szefa sajgońskiego oddziału CIA.
Milczał, gdy Simon położył pistolet na kanapie i roztargnionym ruchem poprawił 
pas na 
biodrach, z którego zwisały automatyczna czterdziestka piątka i wojskowy nóż. Na 
pasie 
i koszuli widniały plamy krwi.
– To była zasadzka – powiedział Simon. – Morell ją zaplanował, żeby mnie zabić. 
Spodziewali się nas.
– Słyszałem. Wszystko wskazuje na to, że gnój nagle zbzikował. Nie za dobrze to 
dla mnie 
wygląda. Wysłałem ciebie na jego polecenie. Podobno mieliście ofiary.
Mówił niecierpliwie, jakby chciał zakończyć rozmowę i zająć się czymś 
przyjemniejszym.
– Poszło nas czterech – wyjaśnił Simon. – Jeden zabity, dwaj ranni, jeden z nich 
poważnie. 
Kiedy spostrzegliśmy, że to pułapka, utorowaliśmy sobie drogę kulami. Gonili nas 
po całym 
Chinatown. W końcu podeszliśmy ich od tyłu i unieszkodliwiliśmy.
– Wygląda na to, że mieliście ciężki dzień. Jak się wam udało ich zaskoczyć?
– Byli przekonani, że mnie zabili. Wtedy stali się nieostrożni – dodał Simon.
Knox uśmiechnął się. Zrobiło to na nim wrażenie.
– Przypomnij mi, żebym nie grał z tobą w pokera. Skąd dowiedziałeś się, że to 
Morell 
ukartował?
– Wymusiłem to zeznanie jednego z napastników. Morell wynajął sześciu wolnych 
strzelców, pokręconych gówniarzy, z tych, co obijają się po salonach masażu 
paląc tanie opium. 
Gdzie on jest?
Knox położył ręce na biurku.
– Zwolnijmy trochę tempo, nie panikujmy. Są pewne sprawy, o których powinieneś 
wiedzieć.
– Gdzie jest Morell? Nikt tu nie chce o tym typie mówić. Wystarczy wymienić jego 
nazwisko, a nagle wszyscy są ślepi, głusi i niemi.
Knox wyjął kablogram z czarnej teczki i podał Simonowi.
– Morell i Fabienne Bao nie żyją – powiedział. – Ich ciała zostały znalezione w 
szczątkach 
uprowadzonego 747, który wybuchł podczas lądowania w Tajlandii. Oba spalone 
i pokiereszowane nie do poznania. Policja tajlandzka ustaliła ich tożsamość na 
podstawie 
paszportów, biżuterii i innych dokumentów.
Simon przeczytał kablogram i potrząsnął głową.
– Sukinsyn. To oznacza śmierć dla Pete’a Sancheza. Bez Fabienne Bao nie 
wymienimy 
jeńców, mamy jedynie Qanga Bai.
– On też nie żyje.
– Co?
– Morell zabił go dziś rano przed ucieczką z Sajgonu – oznajmił Knox wzruszając 
ramionami. – Za żadne skarby nie mogę zrozumieć dlaczego. To nie ma sensu. Można 
pomyśleć, 
że pośrednio usiłował zabić Sancheza. Morell ostatni widział Quanga żywego, stąd 
wiemy, że to 
on go zabił. Co do panny Bao, najwyraźniej jego stosunek do niej był raczej, 
nazwijmy to, 
subiektywny. Żywy czy martwy narobił nam poważnych komplikacji.
Knox wyjął jeszcze jedną kartkę papieru z teczki i podał Simonowi.
– Dzisiaj po południu dokonano napadu rabunkowego na lotnisku Tan Son Nhut. 
Napastnicy 
uciekli z fortuną – w pieniądzach, złocie i Bóg wie, z czym jeszcze. Podobno 
zrabowali ponad sto 
milionów dolarów, należących do kilku bardzo wysoko postawionych Wietnamczyków. 
Morella 
z całą pewnością zidentyfikowano jako przywódcę gangu – Odleciał, zabierając ze 
sobą całą 
zdobycz.
Simon spojrzał na kartkę.
– Słyszałem o napadzie, kiedy tu wchodziłem. Czy dlatego on i ta Bao zginęli?
– A z jakiego innego powodu? On zdradza nas, a kto inny jego zdradza. Przecież 
mówię 
o komplikacjach. Właśnie w tej chwili nasz szef wydziału połączył się 
telefonicznie z pałacem 
prezydenckim. Stara się jakoś udobruchać prezydenta, który twierdzi, że 
osobiście stracił w tym 
napadzie ponad dziesięć milionów dolarów. Teraz rozumiesz, dlaczego wszyscy 
tutaj nabrali 
wody w usta?
Simon podszedł do okna, przez które widać było domki w Quonset, zbudowane obok 
ambasady.
– Miałem wątpliwości, czy podjąć dla was pracę – powiedział. – Matka mnie 
namówiła, gdyż 
potrzebowaliśmy pieniędzy. Kiedy przyjechałem do Langley, niektórym nie podobało 
się, że 
jakiś chłopak zjawia się nie wiadomo skąd i odbiera im chleb. Musiałem się 
wykazać.
Knox zmarszczył nos z niesmakiem.
– Słyszałem. Posłałeś dwóch naszych instruktorów walki wręcz do szpitala. Czy to 
było 
konieczne?
Simon odwrócił się od okna.
– Myśleli, że jeżeli mnie pokaleczą, wycofam się. Pete Sanchez był oficerem CIA, 
ale ujął 
się za mną i nie straciłem pracy. Kiedy goniliśmy saperów Vietkongu, którzy 
wysadzali 
w powietrze prawie cały Sajgon, Pete osłonił mnie własnym ciałem przed kulą. 
Dlatego wziąłem 
udział w dzisiejszej akcji. Chciałem zdobyć zakładnika do wymiany za Pete’a.
– Zgodnie z tym co twierdził Morell, moglibyśmy schwytać Parisa Kelly, jeśli 
napadniemy 
na pewną restaurację w Chinatown – powiedział Knox. – Kelly jest najbardziej 
poszukiwanym 
amerykańskim zdrajcą, który przeszedł na stronę Vietkongu. Nie muszę ci mówić, 
dlaczego 
chcemy go dopaść. On nie tylko zdradził, ale pracuje dla komunistów. Kiedy nie 
prowadzi 
audycji propagandowych z Hanoi, prześlizguje się do Sajgonu i zabija Amerykanów. 
Nie ma 
człowieka, którego bardziej chcielibyśmy dostać w nasze ręce.
– W restauracji był jakiś podstawiony Amerykanin. To on odsłonił się, kiedy 
uznał, że udało 
mu się mnie zabić. – Simon dotknął noża. – On też mi powiedział, że Morell 
przygotował na 
mnie zasadzkę.
– Dlaczego?
– Wiedziałem, że specjalnie sabotuje wymianę jeńców, bo chce zatrzymać dla 
siebie 
Fabienne Bao. Powiedziałem mu, że jeżeli Pete Sanchez zginie z jej powodu, 
zabiję go.
Knox pociągnął się za ucho.
– No tak. Nie jest to historia, jaką by agencja chciała przeczytać na pierwszej 
stronie New 
York Timesa. Przyprowadziłeś jeńców?
– Nie.
– Aha. Może to i lepiej. O jeden problem mniej dla naszego szefa wydziału. I tak 
ma dosyć 
na głowie. Mnóstwo rozwydrzonych wietnamskich świrusów. A stracone pieniądze 
wściekają ich 
bardziej niż przegranie wojny z komunistami. Nasz ambasador i Departament Stanu 
też próbują 
ich jakoś udobruchać. Musimy uspokoić Wietnamczyków, jeżeli usiłujemy wygrać tę 
wojnę.
– Wojna jest przegrana. Morell wiedział o tym, dlatego uciekał. Czy ktoś 
właściwie widział 
jego i Fabienne odlatujących z Tan Son Nhut?
– Mamy co najmniej dwudziestu świadków. Kobiety, które zostały okradzione, i ich 
ochroniarzy. Przykro mi, że uważasz, iż nasze wysiłki tutaj poszły na marne. 
Zdaję sobie sprawę, 
że jesteś bardzo młody, ale myślę, że praca w agencji powinna cię przekonać, jak 
ważne jest 
zwalczanie komunistów, gdziekolwiek się znajdują. Czy wolałbyś walczyć z nimi w 
Honolulu? 
Bo tak się stanie, jeżeli nie zatrzymamy ich tu.
Simon wrócił na kanapę.
– Pozwól, że cię o coś spytam. Kiedy ostatni raz ktoś do ciebie strzelał?
Cisza.
– Tak też myślałem. Może jestem młody, ale niegłupi. Siedzimy tu, bo uważamy się 
za 
lepszych od tych ludzi. A komunizm jest do dupy, tak samo jak i wasza agencja.
Twarz Knoxa poczerwieniała.
– Będę musiał złożyć raport o tym, co przed chwilą powiedziałeś.
– Gówno mnie to obchodzi. Co z gangiem Morella, biorącym udział w napadzie? Czy 
ktoś 
ich szuka?
– To leży w gestii policji wietnamskiej. Nie mamy ludzi, żeby przesłuchiwać 
każdego 
wolnego strzelca w Sajgonie. Chciałbym dodać, że świadkowie słyszeli, że Morell 
zwrócił się do 
Fabienne po imieniu, kiedy wchodziła do samolotu.
Simon założył ręce za głowę.
– Dosyć wygodnie.
– Jeżeli masz coś do powiedzenia, to gadaj.
– Moja matka zna wywiad lepiej niż wy wszyscy razem wzięci. Mówi, że zdobywacie 
tylko 
część informacji, z czego dziewięćdziesięciu procent nie można zweryfikować. 
Powinniście 
patrzeć wszechstronnie. Zajmujecie się szczegółami, które trudno potem złożyć w 
jedną całość.
– O co ci chodzi?
– Morell musiał pojechać po Fabienne, potem spotkać się ze swoimi ludźmi i udać 
się na 
lotnisko, żeby dokonać rabunku. Jednak znajduje czas na zabicie Quanga Bai. Robi 
coś, co jest 
kompletnie niepotrzebne. Podczas akcji nie chowa twarzy. Chce, żeby wszyscy go 
widzieli. Inni 
posmarowani czarnym kremem dla kamuflażu, a on nie. Czy was to nie zastanawia?
Knox potrząsnął przecząco głową.
– Jeżeli chcesz powiedzieć, że Morell wciąż żyje, fantazjujesz, jego ciało 
zostało 
zidentyfikowane. Według oficjalnego komunikatu ambasady Edwin Morell i Fabienne 
Bao 
zginęli. Czy zdajesz sobie sprawę, jakie mielibyśmy problemy, gdyby Wietnamczycy 
myśleli, że 
oni żyją?
– Zabił Pete’a Sancheza i chciał mnie zlikwidować. Muszę mieć pewność, że nie 
żyje.
Knox pociągnął się znów za swoje malutkie ucho. Zaczynał tracić cierpliwość.
– Jeżeli ci to pomoże, jedź do Tajlandii, odkop Morella i zabij go jeszcze raz. 
Ale teraz 
wracaj do pracy i wypełniaj rozkazy. Jeszcze i tego matka powinna cię nauczyć. 
Morell jest 
martwy. To fakt.
– A jeśli żyje?
Knox włożył papiery z powrotem do teczki. Co sobie ten młokos wyobraża, 
kwestionując 
jego słowa?
– Dziś składasz sprawozdanie. Jutro rano znajdziesz się w pierwszym samolocie 
lecącym do 
Stanów. Dla ciebie wojna skończona, synku.
– Coś czuję, że już mnie nie chcecie. Planujecie oddać sto milionów dolarów 
podatników 
amerykańskich handlarzom narkotyków, którzy rządzą tym krajem?
Knox walnął rękami w biurko.
– Możemy jeszcze wygrać tę wojnę, ale nie wówczas, jeżeli ludzie tacy jak ty 
odstraszą 
naszych sprzymierzeńców. Przepraszam za to, co ci się dziś przydarzyło, ale nic 
nie można było 
poradzić.
Wstał, miało to oznaczać, że spotkanie skończone. Simon usłyszał otwierające się 
drzwi, 
odwrócił się i zobaczył czterech uzbrojonych żołnierzy amerykańskiej piechoty 
morskiej, 
wchodzących do biura. Uśmiechnął się pogardliwie do Knoxa.
– Zadzwoń trzy razy, jeśli będziesz miał kłopoty, tak? Może któregoś dnia 
jeszcze 
podyskutujemy o Morellu.
– Odprowadzić pana Bendora do pokoju konferencyjnego i zatrzymać do odprawy. 
Kiedy się 
skończy, odprowadzić go do kwatery. Niech tam zostanie do czasu, aż zawieziecie 
go do 
samolotu. W imieniu agencji dziękuję panu za pracę. A Edwin Morell już nie 
istnieje.
Rozdział 7
Santo Domingo, czerwiec
W katedrze Santa Maria de la Menor Albert Martins odszedł od sarkofagów z 
marmuru 
i brązu, które podobno zawierały szczątki Krzysztofa Kolumba. Był zły.
Nieokrzesana przewodniczka, czterdziestoletnia Dominikanka o wydatnym podbródku, 
przeszkodziła mu w zwiedzaniu. Tego południa oprowadzała grupę francuskich 
marynarzy po tej 
liczącej czterysta pięćdziesiąt lat najstarszej katedrze na zachodniej półkuli.
Jej francuski był okropny, zarzynała każde zdanie, opisując ołtarze i delikatne, 
rzeźbione 
ornamenty katedr, bezcenne złote i srebrne skarby. Martins, znając płynnie język 
francuski, 
podzielał pogardę Francuzów dla tych, którzy mówili niepoprawnie.
Opuścił zacumowaną w porcie Rachelle, by zaznać trochę ciszy i spokoju. Tego 
ranka już od 
siódmej pracował nad planem przerzutu swoich kurierów do Stanów.
Charlie był dzisiaj zbyt zmęczony, aby rozmawiać z nim o interesach, ponieważ 
całą noc grał 
w karty i teraz jedynie chciał spać. Miał podły humor, co znaczyło, że Styler 
ograła go do czysta.
Dlatego Martins był sam odpowiedzialny za sprawdzanie faksów, teleksów, rozmów 
telefonicznych, wiadomości radiowych napływających od kurierów z różnych punktów 
kontrolnych w drodze do Stanów. Godzinę temu odprowadził Francois DuChampsa, 
byłego 
legionistę, którego zabrali z Hawany z trzema milionami należącymi do Triady. 
Limuzyna 
i uzbrojeni strażnicy czekali na nabrzeżu, aby odwieźć go na międzynarodowe 
lotnisko Las 
Americas w Santo Domingo, skąd miał odlecieć na pokładzie samolotu należącego do 
CIA, 
dwugodzinnym rejsem do Miami.
Z Miami DuChamps złapie pasażerski lot do Nowego Jorku i odda forsę Langwayowi, 
prawnikowi Hocqa. Abby wypierze brudne pieniądze, zanim kupi kasyno w Atlantic 
City dla 
Złotego Kręgu Triady. Później tego wieczora Rachelle odpłynie w kierunku 
Kajmanów, aby 
zabrać na pokład następnych kurierów i przerzucić ich do Stanów.
W katedrze usiadł w rzeźbionej dębowej ławce, wdychając dym z kadzidła i 
obserwując, jak 
mały kościelny zapala dwie duże białe świece na pozłacanym ołtarzu. Chłodna, 
kamienna 
podłoga, mrok, uroczysta cisza były przyjemną odmianą po przebywaniu w 
towarzystwie 
Charliego. Kościelny przyklęknął, przeżegnał się, a potem odszedł do drugiego 
ołtarza.
Być może Martins powinien zapalić świecę i pozwolić, aby Pan Bóg zajął się 
Simonem 
Bendorem. Cokolwiek Bóg robił, czynił to dobrze. Prawie tak świetnie, jak 
Bendor, który zabrał 
mu trzech najlepszych ludzi. A wszystko dlatego, że Fabienne wymusiła od 
Martinsa obietnicę 
dawno temu.
Sajgon, 1975
Rankiem, w dzień napadu na Tan Son Nhut, zamyślona Fabienne wreszcie przerwała 
milczenie tuż przed wyjściem z Morellem z apartamentu hotelowego do willi Hocqa.
– Chcę, byś zabił Quanga Bai – powiedziała. – To nas zbliży do siebie.
Morell był zaszokowany. Czy ona zwariowała? Co miała przeciwko Quangowi Bai?
– Jeśli mnie kochasz – dodała – zrobisz to.
– Co ma wspólnego miłość z zabiciem więźnia?
– Quang Bai nie jest zwyczajnym więźniem. Jego ojciec...
– Wiem, kim jest jego ojciec. Nie mam czasu na zabawy. Nie dziś rano. Muszę 
podrzucić cię 
do Hocqa, zabrać moich ludzi i jechać na lotnisko.
Nigdy nie wyglądała piękniej.
– Nie mogę wrócić do swoich. Jeślibyś mnie opuścił, nie zostałoby mi nic.
– Nie mam zamiaru cię porzucić.
– Spaliłam za sobą mosty. Teraz ty swoje spal. Zlikwiduj Quanga Bai, a jego 
ojciec zabije 
Pete’a Sancheza. Kiedy to się stanie, twoi ludzie nigdy ci tego nie wybaczą. 
Zastrzel Quanga Bai, 
wtedy żadne z nas nie będzie miało powrotu.
Morell szukał słów.
– A jeśli odmówię?
Patrzyła na niego długo, pozwalając mu domyślać się najgorszego, że nie znajdzie 
jej 
w Tajlandii, kiedy 747 wyląduje, gdyż zdoła namówić Hocqa, by puścił ją wolno.
– Jeśli zabiję Quanga Bai – powiedział – twoi ludzie nie tylko uśmiercą 
Sancheza. Zrobią 
dużo więcej, będą na nas polować. I Amerykanie też.
– Zrób to dla mnie.
Wziął ją w ramiona. Zastanawiał się, czy nie kocha jej za bardzo. Rozmyślał, że 
miłość 
znowu popchnie go do okrucieństwa.
– Dla ciebie – przyrzekł.
W katedrze Martins popatrzył na zegarek i zdecydował, że pora na lunch. Już 
widział siebie 
odpoczywającego w kafejce ulicznej, z ponczem rumowym i talerzem pokrojonego w 
plasterki 
mango. Musi tylko przejść przez plac, przecisnąć się przez tłum turystów, 
żebraków, 
kieszonkowców, ulicznych komediantów i żołnierzy w ciemnych okularach.
Po lunchu pojedzie na zakupy na ulicę Las Damas, którą piętnastowieczna 
architektura 
czyniła jedną z najpiękniejszych w obu Amerykach. Dziesięć lat temu Edwin Morell 
szkolił tajną 
policję Republiki Dominikańskiej w technice przesłuchań. Teraz jako Albert 
Martins mógł 
podróżować wszędzie. W nowym wcieleniu był sam sobie królem i panem, swym 
własnym 
przewodnikiem.
Na stopniach katedry cofnął się, nagle uderzony żarem gorącego słońca. Włożył 
ciemne 
okulary, a potem poszukał wzrokiem kamienia węgielnego pod budowę kościoła, 
położonego, 
jak powiadają, przez Diego Kolumba, syna Krzysztofa. Od czasu, kiedy Kolumb w 
1492 r. 
wylądował na wyspie, była ona sercem turystyki. Martins uważał, że historia 
miasta jest 
fascynująca. Ponco de Leon, Cortes, Ballboa, de Velazquez, wszyscy oni wyruszali 
stąd, aby 
odkrywać i podbijać hiszpańską Amerykę.
Wysoki Martins rzucał się w oczy w swym nowym, letnim, gabardynowym garniturze. 
Przyciągał żebraków, sprzedawców biletów na loterię i handlarzy owoców. Odgonił 
wszystkich, 
odór ich ciał bowiem był bardziej odrażający niż towary. Przypomniał sobie, że 
Dominikańczycy 
zwariowali na punkcie baseballu. Młodzi i starzy nosili koszulki z podobiznami 
Juana Marichala, 
Cesara Cedeno i Pedra Guerrery, urodzonymi w Dominikanie zawodnikami, którzy 
grali w ligach 
amerykańskich. Wielu Dominikańczyków chodziło z tranzystorami, nastawionymi na 
sprawozdania z miejscowych meczów baseballowych. Martins czasami zaglądał do 
International 
Herald Tribune, by zobaczyć, ile punktów zdobyli Detroit Tigers, ale nie był już 
tak zażartym 
kibicem jak przed laty.
Turyści wchodzili i wychodzili z katedry, Martins zaś odwrócił się plecami do 
placu 
Kolumba, szukając wzrokiem kamienia węgielnego. To, co stało się później, 
kompletnie go 
zaskoczyło.
Na widok stojącego przed katedrą mężczyzny natychmiast cofnął się z 
przerażeniem. Przed 
wejściem opierał się niedbale o ścianę jasnowłosy, opalony, z rękami założonymi 
na piersi, 
z oczami ukrytymi za lustrzanymi okularami Simon Bendor.
Martinsowi zakręciło się w głowie. Złapał go nagły skurcz brzucha, zachwiał się 
trochę, nim 
zdołał złapać równowagę, rozstawiając nogi. Serce waliło mu jak młot.
Jak Bendor go wytropił? Martins zamarł na moment. Patrzyli sobie w oczy. Czekał 
na atak. 
Dzieliło ich około sześciu stóp. Ku najwyższemu zdziwieniu i uldze Alberta Simon 
przeniósł 
wzrok dalej. Martins odwrócił się plecami. Drań nie wie, jak wyglądam.
Znów zerknął na Bendora. Ten spojrzał na zegarek i zaczął rozglądać się po 
placu. Czekał na 
kogoś. Martins mógł podejść i go zabić.
Nie nosił broni. Było to zbyt ryzykowne w obcym kraju. Dostał paszport na 
nazwisko 
George’a Page, francuskiego sprzedawcy oliwy z oliwek, zamieszkałego w Marsylii. 
Gdyby 
policja dominikańska posłała odcinki palców Martinsa do Marsylii, dowiedziałaby 
się, że 
prawdziwy Page nie żyje.
Jednak miał jakaś broń. Trzęsącymi się rękami wyjął małe skórzane etui z 
kieszeni 
marynarki, otworzył je i wziął największy pilnik. Zaczął piłować paznokcie.
Bendor wpatrywał się w tłum na północnym końcu placu Kolumba. Martins był silny, 
sześć 
cali wyższy od Simona i miał dosyć stali w ręce, aby mu przebić gardło. W 
dodatku mógł go 
zaskoczyć. Wystarczy jedna sekunda, by to zrobić.
Z pilnikiem w ręce zaczął torować sobie drogę do Bendora.
Rozdział 8
Aleksis Bendor przyjechała do Santo Domingo, aby pomóc swemu synowi uwolnić 
Erikę 
Styler. Poranny lot z Miami trwał tylko dwie godziny. Wylądowała w kraju, gdzie 
z megafonów 
płynęły rytmy merengue tak głośno, że pękały bębenki w uszach.
Była w starej dzielnicy miasta, minęła House of Cord, znany z tego, że tu 
przekupiono sir 
Francisa Drake’a, aby zaprzestał palenia miasta. Już spóźniła się na spotkanie z 
Simonem 
w południe, w katedrze Santa Maria de la Menor. Myśl o wyzwaniu, jakie rzucili 
Charlesowi, 
zmieniła Aleksis w kłębek nerwów. Aby dotrzeć do Eriki Styler, będą musieli 
wykołować tyle 
uzbrojonych ludzi i psów, że wystarczyłoby dla całego narodu małego kraju.
Simon miał zmierzyć się z Albertem Martinsem, enigmatycznym partnerem Hocqa. Dwa 
dni 
temu Martins usiłował zabić Bendora. Aleksis nie znosiła każdego, kto chciał 
skrzywdzić jej 
syna. Opuściła Hawaje kilka godzin po Simonie, przedtem sprawdziła jednak na 
jego prośbę 
powiązania Martinsa z wywiadem.
Jako agentka OSS w II wojnie światowej zajmowała się określaniem 
psychologicznych 
sylwetek zdrajców, dezerterów i podwójnych agentów – ludzi, których zdradzieckie 
zachowanie 
ją fascynowało. Nazywała ich Obcymi. Zawsze w stanie wojny. Albert Martins był 
Obcym, 
a ponieważ starał się zabić Simona, walczył teraz z Aleksis.
Dzięki związkom z wywiadem dowiedziała się bardzo dużo o Martinsie. Wykonała 
jeden 
tylko telefon do byłego agenta OSS, obecnie członka Starych Mędrców, 
nieformalnej grupy 
doradczej seniorów, którzy służyli radą w sprawach szpiegowskich prezydentowi 
Stanów 
Zjednoczonych. Aleksis skontaktowała się z siedemdziesięcioletnim wdowcem, 
którego zamożna 
rodzina była na tyle politycznie zapobiegliwa, że poparła pierwszego czarnego 
gubernatora stanu.
Wdowiec ostatnio zaproponował Aleksis małżeństwo, popierając prośbę o jej rękę 
przyrzeczeniem, że dostanie w dniu ślubu czek na sumę pięciu milionów dolarów. 
Odmówiła mu, 
wyjaśniając, że ludzie, którzy chcą się pobrać, powinni widywać się częściej niż 
raz na dziesięć 
lat. Tymczasem przefaksował parę barwnych danych o Martinsie. Nie mogła się 
doczekać, kiedy 
podzieli się tymi informacjami z Simonem.
Była to pierwsza podróż Aleksis do Santo Domingo, miasta, którego atrakcyjna, 
kolonialna 
architektura została zeszpecona wąskimi uliczkami, zatłoczonymi przez ludzi i 
samochody. 
Kolumb i Pizarro może ścigali się tutaj, ale teraz powolne autobusy, zaparkowane 
samochody 
i tysiące pieszych uniemożliwiały taksówce Aleksis szybką jazdę. Wysiadła więc i 
pospieszyła 
pieszo w kierunku placu.
Aleksis Gladys Bendor była kobietą po sześćdziesiątce, wysoką, o ostrych rysach 
twarzy, 
szarych oczach i farbowanych blond włosach, zaczesanych tak, by zakrywały szramę 
po obcięciu 
prawego ucha.
W ostatnich dniach II wojny światowej członek wywiadu brytyjskiego wydał jej 
grupę OSS 
Japończykom. Trzej koledzy, agenci, zostali zamęczeni na śmierć. Aleksis, która 
straciła ucho na 
torturach, uciekła zabijając dwóch swoich oprawców.
W Honolulu miała księgarnię, sprzedawała pierwsze wydania książek i białe kruki. 
Aleksis 
była energiczna, wymagająca i nie znosiła, gdy coś jej się nie udawało, zawsze z 
uporem dążyła 
do celu. Sama cierpiała okrutnie w niewoli, więc doskonale rozumiała sytuację 
Eriki Styler. 
Więzienie zostawiło ślad na Aleksis, to samo czeka tę młodszą kobietę. Pomimo że 
wczuwała się 
w położenie Eriki, prawda była taka, że jej nie lubiła.
Styler stała się zawodową hazardzistką już w wieku siedemnastu lat, co czyniło 
jej charakter 
i zachowanie wysoce podejrzanym. Gracz spędza czas w towarzystwie mętów i 
bandziorów. Jej 
ojciec, także karciarz, został zamordowany przez szefa mafii nowoorleańskiej za 
oszukiwanie 
w pokerze. Jak to świadczyło o córce?
Zapewne największym wykroczeniem tej dziewczyny była młodość. Jej piękna twarz i 
długie 
nogi mogły wywołać eksplozję zazdrości każdej kobiety. Aleksis mogła 
znienawidzić tę karciarę 
w minispódniczce właśnie za jej urodę i młodość. Czas jest najgorszym wrogiem 
kobiety. 
Podeszły wiek może zdecydowanie doskwierać niczym korona cierniowa.
Simon twierdził, że Erika nie oszukiwała. Wygrywała, ponieważ miała odwagę 
działać 
zgodnie z tym, w co wierzyła. Aleksis mówiła na to:
– Nigdy nie zapominaj, że większość kłopotów tego świata wywołują głupcy, którzy 
kierują 
się odwagą płynącą z tak zwanych przekonań.
Jednak musiała przyznać, że Erika wykazała dużo charakteru. Wywaliła męża, 
tancerza 
flamenco, który wyszedł z przyjęcia w drugą rocznicę ich ślubu z tancerką z 
Desert Inn 
w poszukiwaniu lodu do trunków i nie wrócił przez miesiąc. Zastrzeliła 
meksykańskiego 
robotnika w motelu w Phoenix, kiedy próbował ją zgwałcić. Wpakowała kulę 
bandycie, który 
zaatakował ją na parkingu w Chicago.
Aleksis miała dług wdzięczności w stosunku do Eriki. Dziewczyna uratowała 
Simonowi 
życie. W październiku zeszłego roku, pewnej ciepłej nocy w Nowym Jorku, wstała 
od stołu 
pokerowego i wyszła do łazienki, aby odświeżyć się. Przestraszyła się, gdy 
usłyszała stukanie 
w okno. Toaleta znajdowała się na ósmym piętrze od strony ulicy w 
dwudziestopiętrowym 
wieżowcu. Nie było schodów pożarowych lub jakichkolwiek występów. Ale ktoś skrył 
się cudem 
na zewnątrz.
Z magnum w ręce otworzyła okno i znalazła się twarzą w twarz z zamaskowanym 
osobnikiem, uczepionym zakrwawionymi palcami niezwykle wąskiej krawędzi. 
Zgadnijcie, kto 
to był?
Resztę historii Aleksis usłyszała od syna. Erika pozwoliła mu wspiąć się i wejść 
do toalety, 
a następnie oskarżyła go o to, że jest złodziejem. Potwierdził i swą otwartością 
wywarł na niej 
wrażenie. Właśnie dobierał się do sejfu w czcigodnym manhattańskim klubie, gdy 
inny 
włamywacz wślizgnął się do tego lokalu, uruchamiając alarm. Włamywacz numer dwa 
dostał 
natychmiast trzy kule w pierś od strażników.
Drużyna specjalna odpowiedziała na alarm przynosząc ze sobą dość broni, aby 
zabić Simona 
tuzin razy. Złapany w potrzask miedzy strażników i gliniarzy nie miał innego 
wyjścia, jak tylko 
wspinać się po frontonie budynku. Z rękami pokrwawionymi byłby zsunął się i 
spadł, ponosząc 
śmierć.
Z kwaśną miną Aleksis musiała jednak przyznać Erice punkty za to, co zrobiła. 
Simon wspiął 
się tak wysoko, jak tylko pozwoliły mu pokaleczone ręce. Jeśliby Erika nie 
otworzyła okna 
w toalecie, zginąłby. Dlatego właśnie Aleksis przyjechała teraz do Santo 
Domingo.
Plan Simona był następujący: matka odwróci uwagę Hocqa, a w tym czasie on 
unieruchomi 
jego jacht. Założy ładunki wybuchowe, zmuszając wszystkich do ewakuacji. Plan 
nie był całkiem 
bezbłędny, ale wydawał się bezpieczniejszy niż przedzieranie się przez 
ochroniarzy Hocqa oraz 
policję. I jak twierdził Simon, jeśliby nawet zdołał wedrzeć się na jacht, 
mógłby nie znaleźć 
miejsca, w którym znajdowała się Erika. Musi więc przechytrzyć Hocqa i skłonić 
go do 
wyprowadzenia dziewczyny na brzeg.
Aleksis zaproponowała, żeby spotkali się w katedrze i przedyskutowali wszystko 
raz jeszcze.
– Ten twój głupawy plan potrzebuje chyba wsparcia cudotwórcy – powiedziała. – 
Nie ma 
lepszego miejsca do tego niż dom wszechmogącego Boga. W kościele będą tylko 
turyści, którzy 
przyjdą oglądać grobowiec Kolumba i kupować kredowe statuetki Jezusa w kioskach 
z pamiątkami.
Na ulicy Isabel la Catolica zapytała policjanta płynnym hiszpańskim o kierunek, 
potem 
zatrzymała się w ulicznej kafejce na szybką cokę, wypiła ją z pastylką halazonu, 
która czyniła 
wodę zdatną do picia. Piekące karaibskie słońce wymagało silniejszym okularów 
słonecznych, 
więc kupiła je sobie od ulicznego sprzedawcy, wytargowawszy cenę z dziesięciu na 
pięć 
dolarów.
Rozumiała, że Simon potrzebował mocnych wrażeń, akceptowała jego poczucie 
wolności. 
Ale czy musiał kraść, aby żyć? Każde włamanie zabierało dziesięć lat z jej 
życia. Kiedy wybierał 
się na rabunek, Aleksis denerwowała się, nie była w stanie spać, dopóki nie 
wrócił. Z całym 
spokojem ryzykował życie! Z jaką pewnością siebie i odwagą wymykał się policji 
lub włamywał 
do sejfu!
Słuchał, gdy ostrzegała, że złodziejstwo jest niebezpieczne, zgadzał się z nią, 
a potem robił 
swoje.
Nie mówili sobie do widzenia w takich razach, nie życzyła mu powodzenia. Kochała 
syna 
zbyt mocno, by odprowadzać go, gdy wychodził na spotkanie śmierci. Kiedy rankiem 
budziła się 
i czuła pustkę w domu, wiedziała, że wyszedł. Nie do klubu czy też na 
pięciomilową przebieżkę, 
ale na kontynent, aby znów wystawić swe życie na próbę.
Wkładała wtedy szlafrok i szła do pustego pokoju syna. Dokumenty leżały na 
białym 
wiklinowym biurku: testament, akty notarialne, książeczki czekowe, polisy 
ubezpieczeniowe, 
kluczyki do skrytek bankowych. Był tam także list do adwokata wyznaczający 
Aleksis jako 
współzarządzającą spadkiem. W tych momentach jej modlitwa brzmiała zawsze tak 
samo. Drogi 
Boże, nie pozwól mu umrzeć.
Przed wyjazdem do Santo Domingo był zmuszony zabić trzech ludzi w obronie 
własnej. 
Odkrycie to spowodowało, że Aleksis omal nie wyskoczyła ze skóry. Ukrył ciała w 
pobliskim 
lesie, gdzie nie zostaną odnalezione przez długi czas.
– Człowiek, który wysłał ich przeciwko mnie, spróbuje jeszcze raz – powiedział. 
– Jesteśmy 
obserwowani. Najlepiej będzie, jeśli opuścimy wyspy na kilka dni.
– Mówisz poważnie? – spytała zaskoczona Aleksis.
Simon wręczył matce kopertę.
– Znalazłem to przy jednym z mężczyzn, których zabiłem. Znali każdy nasz ruch.
– Kto za tym stoi?
– Człowiek o nazwisku Morell. Byliśmy razem w Wietnamie piętnaście lat temu. 
Teraz 
nazywa się Albert Martins. On i Hocq za pośrednictwem kurierów rozprowadzają 
pieniądze 
pochodzące z handlu narkotykami. Hocq więzi Erikę na swoim jachcie, który cumuje 
teraz 
w Santo Domingo. Martins boi się, że przyjdę po nią i przysporzę mu kłopotów. I 
ma rację. Może 
zechce mnie dopaść krzywdząc ciebie. Dlatego musisz opuścić Hawaje.
Aleksis spojrzała znad raportu.
– Morell. Czy to nie on starał się zabić ciebie w Wietnamie z powodu jakiejś 
kobiety? 
Powiedziałeś mi, że zginęli.
– Tak myślałem. Ale zgodnie z tym, co mówił jeden z ludzi, których zabiłem, 
Morell i jego 
pani żyją i mieszkają na południu Francji. Strzelec opisał Fabienne Bao 
bezbłędnie. Powiedział, 
że jest żoną kogoś, kto bardzo przypomina Morella.
– Nazywaj go Martins. Wątpię, aby ktokolwiek znał go jako Morella. Nazywał się 
Krait, 
nieprawdaż? Przypominam sobie teraz. Był naszym wirtuozem tortur w Sajgonie.
– Tak, to ten.
Aleksis posmutniała nagle.
– Jest winien śmierci Pete’a Sancheza. Pete był takim kochanym chłopakiem.
– Nie tylko Pete zginął. Czterech amerykańskich jeńców wojennych zostało 
rozstrzelanych, 
gdy Martins zabił syna lidera Vietkongu. A zrobił to, aby wywrzeć wrażenie na 
Fabienne.
Ręka Aleksis powędrowała do włosów, który skrywały szramę na jej głowie.
– Zło na tym świecie nigdy nie ginie, prawda?
Simon objął ją ramieniem.
– Przykro mi, że cię w to wmieszałem. Wiesz, że nie chcę kłopotów na wyspach.
– Nie bądź śmieszny. To wszystko zaczęło się, gdyż Martins zapragnął tej 
kobiety. Poza tym 
jesteś moim synem. Czy mam siedzieć i szydełkować, gdy ktoś chce wpakować ci 
kulę w głowę?
Simon wziął ją za rękę.
– Natychmiast wyruszysz na kontynent. Nie mów nikomu, że wyjeżdżasz. Ani 
służbie, ani 
w klubie joggingowym, ani w księgarni. Trzymaj się z dala od Hawajów, zanim ta 
sprawa nie 
wyjaśni się.
Aleksis pokazała na raport.
– Ktokolwiek to opracował, zna wyspy. Nikt z zewnątrz nie mógłby zrobić tego w 
tak 
krótkim czasie od zniknięcia Eriki. Powiedziałeś, że przyszli po ciebie zaraz po 
tym, gdy panna 
Styler wyjechała na swą zwykłą przejażdżkę po kruchym lodzie.
– Sprawdź naszego Martinsa, ale zadzwoń z telefonu publicznego. Chcę wiedzieć, 
czy 
rzeczywiście ma przyjaciół w CIA, czy też jego człowiek mnie okłamał. Wyjmij 
dziesięć tysięcy 
dolarów z konta w banku Oahu National na wydatki. – Simon podniósł palec do 
góry. – Nie 
zamykaj księgarni. Powiedz po prostu personelowi, że zamieszkasz z chorą 
przyjaciółką 
i wkrótce wrócisz.
– Kiedy wyjeżdżam?
– Zaraz. Wylatujemy z Honolulu osobnymi samolotami. Przynieś tylko torbę i kup 
wszystko, 
czego będziesz potrzebowała. Jeśli ktoś obserwuje dom, nie chcę, by się 
zorientował, że się 
wynosimy. Liczę na twoją pomoc w Santo Domingo.
– Nie zawiodę cię. A co z Joem D’Agostą, twoim przyjacielem paserem? Czy coś 
mógłby 
zrobić?
Simon skinął głową.
– Zbiera dla mnie materiały wybuchowe w Santo Domingo. Zna sprytnych chłopaków, 
którzy przemycają statkami kradzione samochody na Karaiby. Joe dostarczy przez 
nich materiały 
wybuchowe.
– Czy następnym razem mógłbyś zakochać się w kimś mniej niezwykłym? – zapytała 
Aleksis.
Columbus Square
Aleksis torowała sobie drogę wśród turystów, cinkciarzy, sprzedawców biletów 
loteryjnych 
oraz soków owocowych, stłoczonych pod katedrą Santa Maria de la Menor.
Z natury sceptyczka, czuła się nieswojo pośród tak różnorakich przejawów religii 
katolickiej, 
jakie spotykało się na każdym kroku w tym kraju. Zameldowała się w hotelu 
naprzeciwko 
Panteonu narodowego, mauzoleum wybitnych osobistości Dominikany. Idąc w kierunku 
katedry 
mijała zakonników, sprzedawców zachwalających głośno obrazy świętych i liczne, 
namaszczone 
przez gołębie, statuetki Dziewicy. Antychryst miałby tu co robić.
Zatrzymała się koło grupy japońskich turystów, fotografujących się na schodach 
katedry. 
Osłoniła oczy ręką i odciągała bluzkę, która przylepiła się do spoconego ciała. 
Słońce było 
zabójcze. Zaczynała się czuć jak pieczone jabłko. Dominikańskie insekty i muchy 
krążyły nad 
nią niczym kanibale wokół misjonarzy. Im szybciej wejdzie do katedry, tym 
lepiej.
Stanęła na palcach, wypatrując Simona poprzez tłum Japończyków. O, tam był jej 
chłopiec, 
oparty o filar z boku wejścia.
Ubrany w dżinsy i białą koszulkę polo wyglądał jak gwiazdor rocka. Jak sam Joe 
Cool. 
Zwracał uwagę kobiet, które spoglądały nań wchodząc i wychodząc z katedry. Był 
również 
obiektem zainteresowania mężczyzny, który przyciągnął wzrok Aleksis. Ten 
pięćdziesięcioletni, 
dość wysoki, siwowłosy facet nosił kosztowny letni garnitur i bardzo drogi 
zegarek. Zbliżał się 
do Simona od tyłu, jakby skradał się do swojej ofiary.
Aleksis poczuła chłód. Serce zaczęło bić gwałtownie, zabrakło jej tchu. Dzięki 
uprzejmości 
wdowca miała fotografię tego człowieka w torbie. Był to Albert Martins i trzymał 
pilnik do 
paznokci w zaciśniętej pięści. Zamierzał zabić Simona.
– Simon, za tobą! To Albert Martins! – krzyknęła.
Przedzierała się prze tłum Japończyków, odpychając ich na lewo i prawo. Rękę 
włożyła do 
torby i sięgnęła po jedyną broń, jaką miała – walkmana. Rzuciła nim w Martinsa, 
który odwrócił 
się, aby zobaczyć, co to za kobieta znała jego nazwisko.
Walkman okazał się wspaniałym pociskiem. Aleksis celowała w głowę, ale Martins 
podniósł 
ręce jak tarczę i walkman uderzył go w łokieć. Była przerażona i zła 
jednocześnie, ale także 
poczuła dziką radość w sercu, kiedy zobaczyła szok na twarzy Martinsa. Boże, jak 
pragnęła jego 
śmierci.
Ruszyła w jego kierunku i aż jęknęła z bólu, kiedy zderzyła się z tęgą Japonką 
fotografującą 
jakieś dziewczynki na stopniach katedry. Aleksis i kobieta spadały w dół, 
tworząc plątaninę rąk 
i nóg. Aleksis wykrzykiwała imię Simona, a Japonka piszczała, uderzając 
kręgosłupem o beton. 
Wypuściła z rąk aparat. Simon odwrócił się i zobaczył swoją matkę na ziemi, 
machającą rękami 
i nogami jak wiatrak. Coś było nie tak.
Zauważył wysokiego, siwowłosego mężczyznę, który cofał się. Simonowi wydawało 
się, że 
ten człowiek go zna. Mężczyzna bał się, co nie miało sensu. Simon nie widział 
faceta nigdy 
przedtem. A może widział?
Ich oczy spotkały się, żaden nie odwrócił wzroku. Wysoki mężczyzna pokiwał 
głową, jakby 
chcąc powiedzieć: następnym razem. Bez słowa, wolno zmieszał się z tłumem 
turystów 
i Dominikańczyków. Poruszał się z rozwagą ani razu nie odwróciwszy się do 
Simona, który 
pomyślał – ten facet jest bezwzględnym mordercą. Coś w tym człowieku mówiło, że 
był bardziej 
niebezpieczny niż szczur w ciemnym kącie. Tylko że Simon nie da się zapędzić w 
ciemny kąt.
Przypatrzył mu się, zauważył jego długi nos, ostry kant w spodniach, krople potu 
na czole 
i pilnik do paznokci w zaciśniętej pięści. Im dłużej przyglądał się, tym 
bardziej znajomy 
wydawał mu się ten mężczyzna. Wpatrywał się w pilnik do paznokci w jego ręce, 
kiedy usłyszał 
krzyk Aleksis.
– Simon!
Aleksis. Leżała na ziemi otoczona przez japońskich turystów, starających się 
podnieść ją i tę 
tęgą kobietę. Simon pospieszył do matki. Zapomniał o mężczyźnie, który tymczasem 
zniknął 
w katedrze.
Rozdział 9
Santo Domingo, Port
O godzinie 2.32 po południu niski Wietnamczyk z pistoletem i rozwichrzonymi 
włosami 
przyprowadził Erikę Styler do salonu na Rachelle. Charles Hocq siedział przy 
stole pokerowym 
i jadł ananasa. Erika usiadła naprzeciwko.
Hocq odesłał strażnika i przez następne kilka minut maczał kawałki ananasa w 
kieliszku 
wódki i wkładał je do ust. Ananas leżał na cynowej tacy skradzionej z 
londyńskiego muzeum 
przez jasnookiego Walijczyka, który często dostarczał mu antyki i inne dzieła 
sztuki.
– Dlaczego kazałeś mnie obudzić? – spytała w końcu Erika.
– Musimy coś zrobić z tym twoim poczuciem ważności.
– Nie będziemy chyba dziś grać aż do wieczora.
Hocq nakłuł na wykałaczkę kawałek ananasa.
– Charles ma własną teorię wygrywania. To jest jak seks. Sprawia taką 
przyjemność, że nie 
można się doczekać następnego razu.
Przyglądali się sobie w milczeniu. Oboje wiedzieli, że im mniej Erika śpi, tym 
większe są 
szanse Hocqa na wygraną. Trzy dni uwięzienia odbiły się na poziomie jej gry. Te 
trzy dni 
wystarczyły, żeby frustracja i wściekłość skręcały jej wnętrzności.
Dwie godziny temu, pod koniec dwunastogodzinnej gry, Hocq, znalazłszy się na 
niebywałej 
fali, wygrał pięćdziesiąt kawałków. Nic nie powiedziała, mając nadzieję, że 
dzięki temu wyrwie 
się z tego domu wariatów. Był moment, kiedy Hocq stawiał tak rozrzutnie, jakby 
się w ogóle nie 
znał na grze. Jego szalona pewność siebie dała jej do myślenia. Kantował, ale 
ona jeszcze nie 
załapała, w jaki sposób. Z łatwością wygrywał rozdanie za rozdaniem, klaszcząc w 
ręce 
i chichocząc. Jego zachowanie sprawiało, że Erika zgrzytała zębami. Ten mały 
szaleniec ogrywał 
ją dlatego, że była tak okropnie zmęczona, iż nie mogła położyć temu kresu.
Rachelle stała zakotwiczona w Santo Domingo, drugim z kolei porcie po 
opuszczeniu Puerto 
Rico. Erika i Hocq zaczęli grać poprzedniego wieczora, kiedy jacht zawinął do 
portu, a skończyli 
następnego dnia po południu. Hocq chciał kontynuować grę aż do wieczora, gdy 
odpłyną 
w kierunku Kajmanów. Wyspy te są centrum lewych pieniędzy. Erika domyślała się, 
że Hocq 
i Albert Martins mają zamiar prać tam brudną forsę.
Kiedy nie grała w pokera, była zamknięta w swojej kajucie. Telefon z linią 
zewnętrzną został 
wyłączony, miała do dyspozycji wyłącznie telefon wewnętrzny, używała go tylko do 
rozmów 
z Hocqiem i kucharzem, który przyrządzał dla niej posiłki. Kiedy Hocq ją wzywał, 
strażnik za 
drzwiami walił do drzwi kajuty kolbą pistoletu. Gdyby nie zareagowała, miał 
rozkaz siłą 
przyprowadzić Erikę do salonu.
Utrata wolności zdruzgotała ją i była istnym piekłem, czuła się przerażona, 
niepewna 
i wściekła. Na początku straciła apetyt, spała sporadycznie i przestała zwracać 
uwagę na swój 
wygląd. Ale determinacja, która czyniła z niej świetnego gracza, sprawiła, że 
zdecydowała 
przetrwać. Postanowiła, iż ustanowi regularny rytm dnia i będzie trzymać się go 
niezależnie od 
samopoczucia.
Zmuszała się do jedzenia trzech niedużych posiłków dziennie, przebierała się do 
każdej gry 
i spacerowała dwadzieścia minut przed snem po pokoju. Spacer działał na nią 
uspokajająco, 
a lekkie zmęczenie pomagało zasnąć.
Była teraz jedyną kobietą na pokładzie; dziwki zostały wysadzone na brzeg tego 
ranka, kiedy 
jacht zawinął do portu. Siedzenie pod kluczem wydało jej się lepsze od 
lubieżnych spojrzeń 
uzbrojonych mężczyzn, mających za dużo wolnego czasu.
Zazwyczaj ona i Hocq znajdowali się sami przy stole pokerowym, jedno z nich 
tasowało, 
a drugie rozdawało karty, grali w milczeniu, przerywanym tylko dzwonkiem jego 
pagera. Wtedy 
prowadził rozmowy o interesach przez telefon komórkowy w jednym z wielu języków, 
jakie 
znał. W tym czasie Erika spacerowała po salonie, żeby rozprostować nogi i nie 
sprawiać 
wrażenia, że podsłuchuje.
Jednak usłyszała rozmowę o wielkiej transakcji, jaką Hocq i jego prawnik Abby 
Langway 
przeprowadzali z jakimiś krętaczami z Filadelfii i Chińczykami z Hongkongu. To 
wyjaśniało 
niedawną obecność na pokładzie Sala Altabury’ego i jego tajemniczego pana Denga.
Werner Tautz natomiast rozdawał karty w chwilach, gdy nie był zajęty 
wstrzykiwaniem 
sobie sterydów albo zwiększaniem rachunków na kartach kredytowych Hocqa. Ciągle 
zamawiał 
coś przez telefon. Tego lizusa, oprócz intymnych spraw, łączyła z Hocqiem 
przyjaźń. Zalecał się 
do Eriki na jego oczach, ten zaś uważał biseksualne zagrania Niemca za zabawne i 
prowokujące.
Na początku uwięzienia Erika naumyślnie przegrała kilka rozdań, mając nadzieję, 
że 
zadowoli poczucie wartości Hocqa i przyspieszy wysadzenie jej na brzeg. Taktyka 
ta obróciła się 
przeciwko dziewczynie. Hocq się połapał, oszalał z wściekłości, rozrzucając 
karty i jedzenie po 
całym salonie. Dał jej dobitnie do zrozumienia, że podstawianie się mu nie 
przejdzie. Musi 
zwyciężyć sam, bez żadnej pomocy, żeby osiągnąć ten cel, potrzebuje czasu, a z 
Eriką na 
pokładzie Rachelle ma go tyle, ile trzeba. Czas, oznajmił, jest teraz 
zawieszony. Ostrzegł ją przed 
poddawaniem się.
– Jeszcze raz spróbujesz mnie wystrychnąć na głupca – powiedział – a każę cię 
rozebrać do 
naga i oddam załodze. Tautzowi polecę, by filmował, jak cię gwałcą i dołączę ten 
film do mojego 
zbioru dzieł kinematografii porno. Czy widziałaś moją kopię porno z Joan 
Crawford w roli 
głównej, którą zagrała jako początkująca aktoreczka w Hollywood? Film ma prawie 
siedemdziesiąt lat, czarno-biały, nie najlepsza jakość, ale można rozpoznać jej 
twarz. Kosztował 
mnie ćwierć miliona.
– Przekonałeś mnie – powiedziała Erika.
– Uczysz się, księżniczko.
W takich sytuacjach myślała o Simonie bardziej niż kiedykolwiek. Albert Martins 
zwrócił jej 
torebkę, ale zatrzymał jego fotografię. Erika zastanawiała się, dlaczego to 
zrobił, aż do czasu, 
kiedy była świadkiem sprzeczki na temat jej obecności na jachcie. Martins żądał 
niezwłocznego 
wyprawienia dziewczyny na brzeg, Hocq odmówił. Nigdy się nie cofał, gdy w grę 
wchodziło 
jego zranione ego. Erika musi zapłacić za to, że go znieważyła.
Martinsowi nie podobała się decyzja partnera, ale nie obstawał przy swoim ku 
zmartwieniu 
Eriki. Wolałaby, żeby podjął wielką kłótnię, która skończyłaby się wyrzuceniem 
jej z jachtu. 
Bardzo zdumiało ją coś innego – Martins boi się spotkania z Simonem.
– Styler jest lufą wymierzoną we mnie – powiedział Hocqowi. – Bendor nie 
spocznie, aż jej 
nie wydostanie.
– Jak ci nie wstyd? Tak się go boisz? – zdziwił się Hocq. – W każdym razie na 
pewno przyda 
się nam twoja przestroga. Teraz uspokój się, bo ci pęknie żyłka w mózgu.
Przy pierwszym spotkaniu Martins przyrzekł Erice, że ją wydostanie, a ona, jak 
idiotka, 
uwierzyła. Okazał się kłamliwym sukinsynem, który omotał ją obietnicą uwolnienia 
w następnym porcie. Zamiast tego zabrał fotografię Simona z jej portfela, 
wypompował z niej 
informacje i posłał ludzi, żeby go zabili.
Dziś rano dowiedziała się o zamachu od Wernera Tautza, któremu sprawiało 
przyjemność 
zadzieranie z Martinsem. Ten zjawił się podczas gry, mając zamiar namówić Hocqa, 
żeby 
przestał grać i zajął się interesami. Charles akurat wygrywał, więc odmówił 
stanowczo, co 
spowodowało nową kłótnię na temat Eriki.
Tautz włączył się do awantury, drażniąc Martinsa nieudaną próbą zamachu na 
Simona. 
Zaszokowana Erika podskoczyła z krzesła i rozsypała żetony po stole, zwracając 
tym na siebie 
uwagę Martinsa. Jego zimne spojrzenie tak ją przeraziło, że zaczęła szybko 
zbierać karty 
rozrzucone po podłodze.
Albert znowu zwrócił wzrok na Hocqa.
– Coś nie klapuje we łbie Tautza. Powinien zacząć używać gęby do czegoś innego 
oprócz 
obciągania laski.
Erika podniosła się z kartami w ręce akurat w momencie, kiedy Werner zrobił minę 
mającą 
znaczyć „pocałuj się w dupę”. Rozbawiony Hocq mrugnął i kazał mu, aby przestał 
przekomarzać 
się z Martinsem i przyniósł wszystkim świeżej kawy. Roztrzęsiona Erika trzymała 
się za krzesło 
dla równowagi, zbyt zdenerwowana, żeby coś powiedzieć. Dlaczego Martins chciał 
zabić 
Simona?
Albert ogłosił, że schodzi na brzeg na spacer. Posłał Tautzowi mordercze 
spojrzenie. Kiedy 
skierował się do wyjścia, Niemiec powiedział:
– Kobiety dostarczają dużo zmartwień i kłopotów, nieprawdaż?
Martins nie obejrzał się, ale Erika zauważyła, że Tautz trafił w sedno. 
Przypuszczała, że to 
była aluzja do niej, ale Werner zawołał jeszcze:
– Pozdrów ode mnie Fabienne!
Hocq zwrócił się do Tautza poważnym i zarazem sarkastycznym tonem:
– Chcę ci coś przypomnieć. Cierpliwość Martinsa ma swoje granice. Albert nie ma 
też 
skłonności do miłosierdzia. Posuniesz się za daleko, a twoje życie stanie się 
udręką.
Tautz prychnął, pokazał palec w wymownym geście za wychodzącym, wziął papierosa 
z paczki Hocqa, zapalił i zaciągnął się głęboko. Potem włożył go przyjacielowi 
do ust, ucałował 
go w policzek i posłał Erice słoneczny uśmiech mający oznaczać: „Tatuś ochroni 
mnie przed 
całym światem”.
– Kto to jest Fabienne? – spytała.
– Pani Martins – wyśpiewał Tautz.
– Jaki ma związek z Simonem?
– Z jej powodu Albert próbował zabić twojego chłopaka w Sajgonie piętnaście lat 
temu. 
Wygląda na to, że dotąd będzie próbował, aż mu się uda. Twój chłopak ma dużo 
szczęścia, 
księżniczko, ale ono nie potrwa wiecznie. Albert ma dosyć koleżków w CIA, a on 
uwielbiają się 
bawić w Indian i kowbojów.
Objął Erikę w talii.
– Prędzej czy później wycofają twojego Romea z obiegu. Może wtedy ja i ty 
będziemy 
oglądać zachód słońca z okna mojej kajuty.
– Nie sądzę. – Odepchnęła go.
– Aż taką masz wiarę w jego zdolność przeżycia? To prawda, wygrał pierwszą 
rundę, ale 
mecz się jeszcze nie skończył. Chodź, założymy się. Ile stawiasz na niego 
przeciwko Albertowi 
i CIA?
– Najbardziej chory pomysł, o jakim słyszałam. Nie mam zamiaru zakładać się o 
życie 
Simona ani z tobą, ani z nikim innym.
– Rzeczywiście wyglądamy na degeneratów – zgodził się Hocq.
– Pieprzonych degeneratów, to lepiej nas określa – uściślił Tautz. – Założę się, 
że Erice też 
zdarzyło się, iż uprawiała kiedyś zwyrodniałe pieprzenie się.
– Nauczyłam się nowego wyrazu – powiedziała Erika sięgając po papierosa. 
Wypaliła przez 
te dwa dni więcej niż normalnie przez tydzień.
– Więc nie chcesz postawić na kochasia – stwierdził Hocq. – Ja się z tobą 
założę. Rozerwę 
się trochę. O ile się założysz? – Tautz podniósł rękę.
– Nie wypada mi stawiać przeciwko Albertowi, więc stawiam na niego pięćdziesiąt 
do 
jednego. Podoba ci się? – zachichotał Hocq.
– Stoi. Tysiąc dolarów, że Bendor zabije Alberta. Nie, żebym w to wierzył, ale 
śledzenie jego 
poczynań będzie interesujące. Jeżeli przeżyje kilka następnych dni albo uda mu 
się zabić 
Martinsa, zostaną przyjaciele z CIA, którzy zlikwidują Bendora na pewno. 
Zaczynam się wahać 
co do tego zakładu, Charles.
– Tautzie, Tautzie. Chciałbyś gwiazdkę z nieba na srebrnej tacy. No dobrze. 
Jeżeli Simon 
zabije Alberta, wygrałeś. Jeżeli Bendor przeżyje dziesięć dni, też wygrałeś. 
Podoba ci się?
– Stoi – uśmiechnął się Tautz.
Erika przyglądała się im z niesmakiem. Napawali ją obrzydzeniem. Ci dwaj 
pomyleńcy 
traktują świat jak śmietnik na odpadki ich chorej fantazji. Zdawała sobie 
sprawę, że Bendor sam 
stawia czoło Albertowi i CIA. Odwróciła się, by ukryć łzy.
W salonie przyglądała się Hocqowi, który odsunął resztki ananasa i otarł usta 
serwetką. 
Jedząc, przypominał jej pytona połykającego żywego prosiaka, kawałek po kawałku. 
Tak samo ją 
pożerał, odbierając po trochu wolność, spokój, zdrowie i nadzieję na ratunek. 
Dążenie Martinsa 
do śmierci Simona i lodowata obojętność Hocqa w tej sprawie jeszcze zwiększyły 
jej zagrożenie. 
Jeżeli ci szaleńcy mają zamiar zabić Simona, zastrzelą i ją z tą samą 
bezwzględnością.
Zastanawiała się, jak długo będzie mogła dobrze grać w tych warunkach. 
Uwięziona, traciła 
zdolność koncentracji. Co będzie, gdy wszystko przegra? Hocq chciał ją złamać, 
zniszczyć jej 
wiarę w siebie. Zamierzał zabić Erikę albo doprowadzić do samobójstwa.
– Proszę trochę kawy – powiedziała.
– Julio. – Hocq machnął ręką do pięćdziesięcioletniego Peruwiańczyka o 
kruczoczarnych 
brwiach, urzędującego przy barze. Cafe por favor. Para la se?orita.
– Si.
Erika pomasowała sobie kark i popukała się w nasadę czaszki, żeby otrząsnąć się 
z zamętu, 
który spowił jej mózg jak pajęczyna. Plecy miała zesztywniałe z napięcia. 
Potrzebowała masażu, 
gorącej kąpieli i godziny nieprzerwanego snu. Gdyby tylko wypoczęła, wykryłaby w 
oka 
mgnieniu, w jaki sposób Hocq szachruje. Niepostrzeżenie przysnęła. Otworzyła 
oczy, gdy 
poczuła zapach mocnej kubańskiej kawy. Filiżanka parującej kawy stała przed nią 
na stole, obok 
taca z plasterkami owoców mango, ananasów, papai i guawy oraz miseczka z utartym 
orzechem 
kokosowym, posypanym gałką muszkatołową. Hocq właśnie mówił o tym, jak bardzo 
podobają 
mu się jej kolczyki i że widział podobne na statui bogini płodności w Sri Lance.
Sięgnął ręką w kierunku lewego kolczyka i nagle zastygł, wpatrując się w pokład. 
Zobaczyła, 
że zmarszczył brwi i zmrużył oczy, by lepiej widzieć. Erika obejrzała się w 
momencie, kiedy 
Martins odsuwał szklane drzwi za jej plecami. W pośpiechu wszedł do salonu. Był 
w okropnym 
stanie. Krawat miał przekrzywiony na bok, a zwykle przylizane włosy kompletnie 
zwichrzone. 
Za nim podążali Jesse Borrega i Willie Ahn, czterdziestoletni Chińczyk o nalanej 
twarzy, kapitan 
Rachelle. Werner Tautz w obciętych dżinsach zamykał flanki, żując marchewkę.
Erika nie mogła oderwać oczu od Martinsa. Jego twarz była zaczerwieniona ze 
wzburzenia 
i gniewu. Przestraszona, pomyślała nawet, czy on aby nie szykuje się, aby ją 
zamordować.
– Ostrzegałem cię, ale nie słuchałeś – zwrócił się do Hocqa. – Bendor jest tu, w 
Santo 
Domingo! Przed chwilą miałem wpadkę z nim i jego matką. Już prawie go dopadłem 
przed 
katedrą, ale matka wrzasnęła. Przez ciebie Bendor teraz wie, jak wyglądam.
Hocq uniósł rękę, żeby powstrzymać potok słów.
– Albert, zwolnij tempo. Mówisz, że Simon z matką są w Santo Domingo?
– Znała moje nazwisko i wygląd. To było nie do wiary. Bendor patrzył prosto na 
mnie, ale 
nic nie kojarzył. Już byłby skończony, gdyby nie zjawiła się mamusia.
Erika zacisnęła ręce na oparciu fotela. Słyszała głos Martinsa jakby przez sen. 
Walczyła, 
żeby nie stracić panowania nad sobą, nie poddać się przerażeniu. Ani... nadziei. 
Simon jest tu, 
w Santo Domingo. Aleksis go uratowała.
Dzięki ci, matko nad matkami! Aleksis zasługuje na najwyższe uznanie, rozpoznała 
Martinsa 
i zdążyła ostrzec Simona, ratując mu życie. Przysięgła sobie, że już nigdy nie 
zlekceważy jej 
opowieści o nieprawdopodobnych przygodach, nie potraktuje ich jako przechwałek 
starego 
wojaka.
Martins oparł się obiema rękami o stół, nie zwracając uwagi na Erikę i rzucił 
Hocqowi 
mordercze spojrzenie. Patrzył na niego przez kilka sekund, potem na dziewczynę i 
znowu 
przeniósł wzrok na Charlesa. Kiedy przemówił, głos jego brzmiał miękko, równo i 
tak lodowato, 
aż Erika raptownie odsunęła się razem z fotelem od stołu.
– Radzę, abyśmy natychmiast odpłynęli na Kajmany, zanim Bendor to uniemożliwi. 
Próbowałem wyjaśnić sytuację twojemu kapitanowi i panu Borredze, ale oni 
nalegają, żebym 
uzgodnił z tobą tę sprawę.
Hocq przeglądał resztki ananasa.
– Słuchają tylko moich rozkazów. Jesteś bardzo zaczerwieniony, Albercie. Może 
trochę za 
dużo słońca. Gdzie się podziała ta piękna chusteczka, którą dostałeś od 
Fabienne? Czy zgubiłeś, 
uciekając?
Borrega zrobił krok do przodu i stanął obok Martinsa. Erika czuła, że on nie 
lubi Alberta, ale 
go słucha, bo w grę wchodzi bezpieczeństwo jachtu.
– On twierdzi, że Bendor przybył do Santo Domingo po tę kobietę. Uważa, że 
jeżeli 
zostaniemy, wpadniemy w tarapaty – powiedział Kubańczyk.
– A ty, co myślisz, Jesse? – Hocq grzebał widelcem w tacce z resztkami ananasa.
– Trzej zabici strzelcy świadczą o tym, że Bendor nie jest dyletantem. Sądzę, że 
użyje 
jednego z dwóch sposobów napadu: albo wedrze się na pokład pod gradem kul, albo 
zrobi to, co 
ja uczyniłbym w takiej sytuacji.
– To znaczy? – Hocq robił papkę z kawałka ananasa.
– Wysadzi jacht w powietrze. Zmusi wszystkich do zejścia na lad, gdzie ma 
większe szanse.
Widelec wypadł Hocqowi z ręki.
– Na jego miejscu unikałbym strzelaniny, gdyż ryzykowałbym życie kobiety – 
powiedział 
Borrega. Unieruchomiłbym więc jacht i zmusił ludzi, by przyprowadzili do mnie 
dziewczynę.
Hocq odgryzł kawałek paznokcia dużego palca.
– Mówisz, że mamy pozwolić temu tajemniczemu człowiekowi, aby wygnał nas z Santo 
Domingo? Facetowi, którego widział tylko Albert?
– Bendor nie przyjechał tu na wypoczynek. – Borrega skinął głową w stronę Eriki. 
– Chce 
uwolnić dziewczynę i jest zabójcą. Może nam zatruć życie, jeśli go nie dorwiemy. 
Moja rada – 
natychmiast odpłynąć w kierunku Kajmanów.
– A co myślisz o tym, że Albert natknął się na matkę i syna w katedrze? – 
prychnął Hocq.
– Zbieg okoliczności, nic więcej. – Kubańczyk wzruszył ramionami. – Martins 
zszedł na ląd, 
żeby połazić bez celu. Uważam, że Bendor po prostu przypadkowo znalazł się w 
katedrze w tym 
samym czasie co on.
– Wypuść Erikę, wtedy najprawdopodobniej Simon się usunie.
– Ona zostaje – powiedział Martins.
– Słyszysz, Tautzie? Czemu nagle taka zmiana, przyjacielu? – uśmiechnął się 
Hocq.
Martins położył rękę na ramieniu Eriki, ale przemówił do Charlesa.
– Bendor chce mojej śmierci. Miał to wypisane na twarzy, tam w katedrze. Oddanie 
panny 
Styler nic mi nie pomoże. On chce porachować się za dawne sprawy.
– Teraz ma dodatkowo jeszcze jedną, znów chciałeś go zabić, i to znienacka.
Albert wyjął pilniczek i zajął się małym palcem.
– Panna Styler jest moją kartą atutową.
– Jak szybko wszystko się zmienia w życiu. Twoją atutową kartą, mówisz? – 
zachichotał 
Hocq.
Martins potarł paznokieć małego palca o klapę marynarki.
– Charlie, czy ty chociaż się orientujesz, ile pieniędzy Chińczyków udało się 
przerzucić 
dotychczas?
Oczy Hocqa zwęziły się.
– Czy wiesz, gdzie się znajdują w tym momencie nasi kurierzy? – zapytał 
wsunąwszy 
pilniczek z powrotem do skórzanego etui. Albo o tym, że zostało zwołane 
specjalne zebranie 
pomiędzy naszymi ludźmi z Nowego Jorku i wtyczką z komisji do spraw gier 
hazardowych stanu 
New Jersey? Lub o tym, że pewni naciągacze chcą od nas jeszcze większych 
łapówek?
Z dłońmi opartymi o stół Martins przysunął twarz do twarzy Hocqa.
– A co się stanie, jeżeli coś mi się przytrafi i będziesz zmuszony sam 
poprowadzić interesy? 
Nie myślisz, że Chińczycy zdenerwowaliby się trochę, gdyby nie udało ci się 
dostarczyć ich 
pieniędzy na czas? Ja osobiście bałbym się oznajmić Dengowi, iż utopiłem 
interes, gdyż byłem 
zajęty grą w karty z panienką.
Martins skrzyżował ręce na piersi.
– Z drugiej strony może nie obawiasz się żółtków, myśląc, że nie dobiorą się do 
ciebie na 
jachcie. Czy naprawdę postawisz na szali życie?
– Przekonałeś mnie – westchnął Hocq. – Panna Styler zostaje. My chcemy, żeby 
została. 
Kapitanie, ile czasu potrzebujesz, żeby odpłynąć?
– Nurkowie powinni sprawdzić pod wodą, czy Bendor nie zdążył już przymocować 
materiałów wybuchowych – powiedział Borrega. Także policja portowa będzie 
uważać, czy ktoś 
nie wypytuje o cel naszej podróży i zawiadomi nas przez radio, gdyby się nami 
interesowano.
Spojrzał na Martinsa.
– Czy masz tu wciąż kontakty w wywiadzie?
– Tak, ale już nie zajmuję się tym, wszystko przekazałem Charlesowi.
– W swoim nowym wcieleniu woli zachować anonimowość – zaznaczył Hocq.
– To bez znaczenia – dodał Borrega. – Chcę, aby wywiad i policja dominikańska 
zaczęli 
poszukiwać Bendora i jego matkę.
Martins kiwnął głową.
– Mam tylko kilka fotografii Simona.
– Jeszcze podaj mi rysopis jego matki – powiedział Borrega.
Nachmurzony Hocq gryzł paznokieć i patrzył na Borregę.
– Będziesz potrzebował forsy. Ani stare szpiegowskie wtyczki Alberta, ani 
policja nie 
pracują za darmo. Kapitanie!
Pulchny Ahn ukłonił się z czapką w ręce.
– Wciąż tankujemy, ale mamy dosyć, aby dopłynąć na Kajmany. Potrzebuję pilota, 
który 
wyprowadzi nas z portu i trzeba jeszcze zabrać prowiant oraz członków załogi, 
znajdujących się 
na lądzie.
Hocq uniósł wzrok do góry. Myślał o potencjalnych kłopotach z Triadą.
– Pieprzę członków załogi i żarcie. Wydostań nas stąd natychmiast.
Nagle schylił się nad Eriką, która zadrżała, zobaczywszy jego twarz pełną 
gwałtownej 
nienawiści.
– To wszystko z twojej winy – wyszeptał. – Niech ktoś wyprowadzi tę kobietę! 
Zabrać mi ją 
z oczu!
W sypialni Erika łyknęła jeszcze trochę wódki. Siedziała na wielkim łożu pod 
jedwabnym 
baldachimem w kwiaty, patrząc przez otwarty iluminator. Rachelle opadała i 
podnosiła się na 
falach niespokojnego morza. W telewizji namawiano na kupno kompletu do włosów – 
szamponu, 
odżywki i grzebieni za jedynie trzydzieści cztery dolary, połowę ceny 
producenta. Jacht był już 
godzinę drogi od Santo Domingo i kierował się na Kajmany.
Dzięki temu, co usłyszała i wydedukowała, Erika dowiedziała się, dlaczego 
pływali po 
Atlantyku, po co przerzucano pieniądze do Stanów. Wiedziała o krętaczach z 
Filadelfii, 
politykach i członkach komisji gier hazardowych, opłacanych w celu zawarcia 
transakcji kupna 
kasyna. Łyknęła jeszcze wódki. Hocq i Martins mieli zamiar ją zabić. W 
przeciwnym razie nie 
rozmawialiby przy niej tak otwarcie. Jej oczy napełniły się łzami. Czuła się 
zdruzgotana 
świadomością, że Simon znajdował się tak blisko, a cud, na który czekała, nie 
nastąpił. Jak on ją 
teraz znajdzie? Była bliska kompletnego załamania.
Skończyła butelkę wódki i nasłuchiwała cichego buczenia motorów. Zawsze 
rozumiała 
opętanie hazardem albo tak jej się zdawało. Jednak doświadczenie z Hocqiem 
dowiodło, że nie 
znała drugiej, bardzo ważnej strony tego opętania – przemocy, która towarzyszyła 
hazardowi.
Powinna to pojąć wcześniej, po śmierci rodziców. Ojciec, antropolog z 
wykształcenia 
i utalentowany pianista, nauczył ją wszystkiego, co tylko można wiedzieć o 
pokerze. Ale mimo 
to, że wygrał trzydzieści milionów dolarów, umarł bez grosza. Był ofiarą 
przemocy, której się nie 
da oddzielić od hazardu, tak jak się nie da oddzielić ciepła od ognia. Pod 
koniec kariery stracił 
odwagę. Bał się wchodzić do puli i przebijać. Ale nie przestał grać, dołączył do 
bandy szulerów 
pracujących w zmowie. Podczas sezonu wyścigowego w Kalifornii włamali się do 
hurtowni 
i podmienili kilka kartonów kart na oznaczone talie. Kiedy te karty pokazały się 
w hotelach, 
prywatnych salonach i w sklepach, Colly Styler i inni z bandy bardzo się 
wzbogacili.
Niebawem oszustwo wyszło na jaw i pewien członek mafii nowoorleańskiej, który 
przegrał 
pół miliona dolarów, ustanowił nagrodę za głowy członków bandy. Ojciec i matka 
Eriki zginęli, 
kiedy bomba zamontowana w samochodzie wybuchła przed ich domem w New Jersey. 
Ludzie 
pokroju Hocqa imają się każdej formy przemocy. Tego Erika nigdy nie mogłaby 
zrobić.
Przez te wszystkie lata uważała się za księżniczkę hazardu. W rzeczywistości tak 
nie było, bo 
nie przewidziała sytuacji, w jakiej się znalazła. Nawet, jeżeli przeżyje tę 
gehennę, jej pewność 
siebie została na zawsze unicestwiona.
Wódka zaczęła działać. Powieki zrobiły się ciężkie. Dobrze byłoby się zdrzemnąć. 
Nieprzywykła do alkoholu. Dawniej piła trochę whisky i wódki, ale od kiedy 
poznała Simona, 
przerzuciła się na wodę Evian i okolicznościowy kieliszek szampana. Bendor 
przestrzegał przed 
grą z Hocqiem, ale zostawił jej prawo wyboru. Wybrała źle. Kiedy jacht 
podskoczył na ogromnej 
fali, Erika, przytłoczona rozpaczą i skruchą, upadła na poduszki i pogrążyła się 
w niespokojnym 
śnie.
Nagle obudziła się. Słońce wciąż świeciło. Zerknęła na zegarek. Minęło tylko 
kilka minut. 
Instynkt alarmował ją o zagrożeniu. Obie stopy miała bose. Jej zmęczony, zmącony 
mózg 
wiedział, że przed chwilą tak nie było.
Na siłę podniosła się i usiadła na krawędzi łóżka. Mocno potrząsnęła głową, żeby 
przyjść do 
siebie. Kiedy przejaśniło jej się przed oczami, zobaczyła Tautza stojącego przy 
łóżku. Uśmiechał 
się do niej z lubieżnie wysuniętym językiem. Ponownie zaczął ssać jej duży palec 
u nogi. Erika 
kopnęła go, upadł do tyłu, rycząc ze śmiechu. Oprócz niego byli tu jeszcze dwaj 
mężczyźni: 
chudy, silny Chińczyk, który zawsze stał na straży za drzwiami kajuty, i 
łysiejący, pyzaty 
Brazylijczyk, trzymający w ręku kamerę wideo.
– Co wy tu robicie, w mojej kabinie? Won, w tej chwili! – krzyknęła wściekła, z 
trudnością 
stanąwszy na nogi.
Tautz podrapał się w głowę.
– Charlie twierdzi, że przysporzyłaś mu sporo zmartwień. Mówi, że nie ma teraz 
czasu na 
pokera, gdyż załatwia sprawy z Martinsem. Ale chce, żeby twoja nauka pokory 
trwała dalej. 
Więc ja i chłopcy będziemy cię tego uczyć. I nagramy wszystko.
Zacisnął stopy Eriki w bolesnym uścisku.
– Czas się zabawić, księżniczko. Rozbieraj się. Jeżeli nie chcesz sama, pomożemy 
ci. 
Powiedziałem, rozbieraj się!
Rozdział 10
Nowy Jork
Simon Bendor pojawił się w biurze prawniczym Abby’ego Langwaya przy Madison 
Avenue 
w środę o 12.35, kiedy trzej adwokaci i większość sekretarek wyszli na drugie 
śniadanie. Na 
głowie miał perukę z brązowych włosów, na nosie okulary bez oprawki, ubrany był 
w niebieski 
kombinezon ze znakiem firmy utrzymującej porządek w budynku. Żuł gumę.
Na pasie z narzędziami przyczepił blaszkę z napisem „Elektrycy robią to za 
darmo”, którą 
dała mu Aleksis.
– Jeżeli już masz się tarzać w morzu kiczu, rób to na całego – powiedziała.
Po dokładnym przeglądzie wszystkich kontaktów i przewodów znalazł się w 
sekretariacie, 
gdzie urzędowała Wynona Jackson, wyjątkowo szczupła Murzynka. Była osobistą 
sekretarką 
Langwaya, została w biurze, żeby odbierać telefony. Simon właśnie przerwał jej 
śniadanie, 
składające się z odrobiny tuńczyka z puszki i wody Evian, co spowodowało, że 
była raczej oschła 
oprowadzając go po pokojach biurowych.
Skończył zapiski w bloczku i uśmiechnął się do pani Jackson, która stała w 
drzwiach 
łączących jej pokój z biurem Langwaya. Nie odpowiedziała na uśmiech i 
zmarszczyła nos.
– To chyba wszystko – powiedział i wyjął z ust gumę do żucia. – Macie tu gdzieś 
kosz na 
śmieci?
– Pod moim biurkiem. Czy coś jeszcze? – spytała rozdrażniona.
– Nie, proszę pani. To już wszystko.
Simon położył bloczek do notatek na biurku obok komputera, przykrywając nim 
puste 
pudełko od kasety. Potem wrzucił gumę do kosza.
Kiedy uniósł głowę, zobaczył rozszerzone nozdrza i zmrużone oczy pani Jackson. 
Gotowała 
się z wściekłości. Sięgnął po notes, zabierając go razem z pudełkiem. Podniósł 
rękę w geście 
pożegnania.
– Wszystko wydaje się w porządku. Nie widzę żadnych problemów.
– Jeśli następnym razem pan wpadnie bez uprzedzenia, powiem parę słów waszemu 
kierownikowi. Słyszy pan?
– Tak, proszę pani. Życzę miłego dnia.
– Będzie miły, jak tylko pan wyjdzie.
O 13.33 tego dnia Aleksis Bendor, siedząc w hotelu przy Piątej Avenue, odłożyła 
słuchawkę 
i klasnęła tryumfalnie w ręce. Uśmiechnęła się do Joego D’Agosty, niskiego, 
łysiejącego, 
czterdziestoośmioletniego byłego detektywa nowojorskiej policji, który stał przy 
niej obok 
krzesła.
– Zwycięstwo unosi nas pod niebiosa – powiedziała.
D’Agosta podniósł duży palec na znak zgody. Był paserem Simona i wynajdywał mu 
napady 
rabunkowe. Miał sklepik z monetami w Queens, gdzie mieszkał z żoną pijaczką, z 
którą się nie 
rozwodził z powodu katolickiego wyznania. Życie walnęło go ponownie, kiedy 
jedynaczka, 
nastolatka, zachorowała na stwardnienie rozsiane. Bez pieniędzy z rabunków 
Simona nie mógłby 
jej leczyć.
Nigdy nie wspominał Aleksis o kłopotach. To Simon opowiedział jej, że Dag miał 
trzydzieści trzy odznaczenia za odwagę i został wyrzucony z pracy, bo był 
niesłusznie oskarżony 
przez informatora w sprawie narkotyków. Liczyła, że pomoże utrzymać Simona przy 
życiu 
dzięki swojej rozwadze i odpowiedzialności, których brakowało synowi.
Dag nie zgadzał się na skoki zbyt niebezpieczne. Pracował tylko z Simonem, 
obniżając 
ryzyko zdrady. Nigdy nie trzymał skradzionego towaru dłużej niż dwadzieścia 
cztery godziny. 
Kupcy byli przygotowani zawczasu, co sprawiało, że Simon kradł na zamówienie. 
Jeżeli klient 
rezygnował z zakupu, Dag natychmiast znajdował innego albo wyrzucał trefny 
towar.
Aleksis nie zdziwiła się, że teraz był gotów pomóc Simonowi.
– Troska o nią z pewnością zaważy na jego działaniu – powiedział do Aleksis. – 
Stanie się 
zwykłym, nerwowym złodziejaszkiem, jakich pełno. Dopóki jej nie odbije, jest 
gówno wart. 
Jeżeli ona umrze, będzie siebie winił. To koniec jego wiary we własne siły. Bez 
tej pewności 
siebie popełni błędy. Albo zdobędzie dziewczynę, albo musi przestać kraść. 
Śmierć Eriki 
odmieni Simona, pomiesza mu się w głowie, a to będzie dla nas obu groźne.
Aleksis zgadzała się z tym. Żywa czy umarła, Erika trzymała w ręku los Simona. 
Jeżeli 
umrze, chłopak nigdy się z tego nie otrząśnie. Pozostanie to jakby wyryte w 
kamieniu, pomyślała 
Aleksis, a dokładniej – nagrobkowym kamieniu.
W hotelu przy Piątej Avenue Aleksis siedziała przy biurku, zapisując coś na 
papierze 
firmowym. D’Agosta w milczeniu patrzył przez okno na lodowisko w Central Park 
South 
dziesięć pięter niżej.
– Simon! – zawołała skończywszy pisać.
– Za chwilę.
Siedział na wygiętej kanapie, bose nogi oparł na skórzanym pufie i robił notatki 
w bloczku, 
który przyniósł z biura Abby’ego Langwaya. Po kilku sekundach wstał i z notesem 
pod pachą 
podszedł do matki. D’Agosta odwrócił się od okna i spojrzał na nich.
– Przed chwilą rozmawiałem z panią Margaret O’Keeffe z agencji nieruchomości 
Lebedeff-
Goldsmith – powiedziała Aleksis. – Ta firma zarządza budynkiem, w którym 
znajduje się biuro 
prawnicze Langwaya. Poinformowała mnie, że jest tam kilka pomieszczeń do 
wynajęcia. Na 
moją prośbę podała mi spis numerów pokojów i ich metraż. W każdej chwili gotowa 
jest pokazać 
nam te wolne biura.
– Fajnie. – Simon wyglądał na zadowolonego.
– Da ci to możliwość wyboru miejsca, w którym ukryjesz się przed skokiem na 
biuro 
Langwaya – dodał D’Agosta. Zbadałem dziś system ochrony budynku. Clara Alvarez 
stanęła na 
wysokości zadania.
Dag był bywalcem baru w Queens, do którego stale przychodzili portorykańscy, 
kubańscy, 
kolumbijscy i dominikańscy studenci. Ignorując mężczyzn wszczynał rozmowy z 
kobietami, 
które pracowały jako sprzątaczki i zależało im na podciągnięciu się w 
angielskim. Oprócz tego 
Dag zapisał się na wieczorowe kursy sztuki, tańca i hiszpańskiego dla 
początkujących. Nauczył 
się nieźle tańczyć meringue i mówić po hiszpańsku, dzięki temu łatwiej 
nawiązywał kontakty ze 
sprzątaczkami i korzystał z ich pomocy przy ustalaniu skoków.
Kobiety te pracowały u bogaczy i same potrzebowały forsy.
– Pamiętasz Clarę Alvarez? Naprowadziła nas na apartament przy Central Park 
South, 
należący do słynnego pisarza książek podróżniczych. Tego, który w programie 
telewizyjnym 
opowiadał, jak napadł na niego niedźwiedź polarny na biegunie północnym.
– Pamiętam. Wyniosłem wtedy rzeźbę malutkiego chińskiego Buddy. Poszła za prawie 
pół 
miliona.
– No właśnie. Clara teraz pracuje w kilku budynkach przy West Side. Jeszcze 
miesiąc temu 
sprzątała biura w gmachu Langwaya. Opowiada, że ochrona tam nie jest 
nadzwyczajna. Można 
swobodnie wchodzić i wychodzić aż do osiemnastej. O tej godzinie są zamykane 
wszystkie 
wejścia oprócz frontu. Później trzeba się wpisywać do księgi wizyt.
– Jeden albo dwóch ochroniarzy będzie w hollu, bez broni, jak zwykle. Ci 
policjanci 
chałturzą za cztery dolary za godzinę, siedzą i słuchają na tranzystorku 
transmisji z meczu. Przy 
wyjściu tylko podpiszesz księgę.
D’Agosta wziął się pod boki i spojrzał na buty.
– Jednak możesz wpaść w tarapaty.
– Na przykład? – Simon potarł kark.
– Niektórzy z tych gryzipiórków pracują w nocy. Biuro działa przez okrągłą dobę. 
Langway 
ma dwóch wspólników. Jeżeli któryś z nich zostanie po godzinach, czeka cię długa 
noc.
Simon schylił głowę i zamyślił się. Po chwili odezwał się:
– Nie ma innej drogi. Holender, który chciał mnie sprzątnąć na Hawajach, 
powiedział, że 
kurierzy dostarczają pieniądze Langwayowi, a on przekazuje dalej. Czasem komuś w 
Chinatown, 
niekiedy bankierom lub innym biznesmenom. Mam zamiar ukraść pieniądze Martinsa, 
znajdujące się w biurze i wykorzystać je, żeby wydostać Erikę.
D’Agosta usiadł na parapecie.
– Żółtkom się nie spodoba, że ich oskubano – zaznaczył.
– Nieważne, czy się wygra, czy przegra, istotne, na kogo padnie wina – zauważył 
Simon.
– Rozumiem. – D’Agosta uśmiechnął się. – Nie zamierzasz oddać tych pieniędzy za 
Erikę, 
masz coś innego na myśli.
– Przypuśćmy, że dostałeś się do biura Langwaya. Czego konkretnie szukasz? – 
spytała 
Aleksis.
– Tego – powiedział Simon, unosząc puste pudełko po kasecie, które zabrał z 
biurka pani 
Jackson. – Należy do jego sekretarki. Zawierało taśmę do przechowywania 
informacji 
w komputerze.
– Ja też używam komputera – stwierdziła Aleksis – ale gromadzę dane na 
dyskietkach.
Simon podał jej puste opakowanie.
– To jest dla ludzi, którzy mają coś do ukrycia. Taśma zabezpiecza tajne 
informacje, 
eliminuje wykradanie danych przez piratów komputerowych. Pod koniec dnia 
wyjmujesz kasetę 
z komputera i koniec. Nie ma nic. Zniknęły wszystkie fakty, informacje, 
instrukcje. Chowasz ją 
na noc do sejfu, a rano znowu ładujesz w komputer.
– Amnezja tymczasowa – powiedział D’Agosta. – Podoba mi się. Wiem, że Hocqa 
poszukują 
za kradzież, ale mam mgliste pojęcie o szczegółach. O co tu chodzi? Co sprawiło, 
że jest 
przestępcą najwyższej klasy, a nie zwykłym złodziejem grubej forsy?
– Można go różnie nazywać, ale nigdy zwykłym złodziejem. – Aleksis parsknęła 
śmiechem. 
Po zajęciu Sajgonu przez komunistów zwiał do Hongkongu z sześćdziesięcioma 
milionami 
cudzej forsy. Tam spotyka Benny’ego Leonga, Chińczyka zajmującego się sprzedażą 
obligacji, 
który chce działać na własną rękę.
– Ale nie ma na to pieniędzy – wtrącił D’Agosta.
– Mały Charlie pomógł mu zgromadzić własny fundusz. Pieniądze zaczęły wpływać 
i niebawem Benny rozszerzył działalność. Założył Oli – międzynarodową firmę 
inwestycyjną. 
Firma ta ma własne banki, towarzystwa ubezpieczeniowe, nieruchomości i Bóg jeden 
wie, co 
jeszcze. Wiedzie się mu wspaniale, aż znowu ma problemy z gotówką. Stało się 
tak, bo za 
szybko się rozwijał.
– Już domyślam się, co dalej – uśmiechnął się D’Agosta.
– A zatem jesteś bystrzejszy od Chińczyka – mrugnęła Aleksis. – Charlie znowu go 
ratuje, 
ale przedtem już przyszykował pułapkę. Rozgłasza plotkę, że finansowe problemy 
Benny’ego są 
dużo poważniejsze, niż ten twierdzi. Następnie opłaca policję w kilku krajach, 
aby zamknęła 
tamtejsze biura firmy, co ma fatalny wpływ na wiarygodność właściciela. 
Zamknięto je 
nielegalnie, ale kto się będzie sprzeczał z policją uzbrojoną w karabiny 
maszynowe? Oprócz tego 
Charlie przekupuje kilku dziennikarzy, żeby pisali, iż firmą kierują nieudolni 
ludzie i mnóstwo 
tam skrzętnie ukrywanych, wewnętrznych skandali. – Najgorsze dopiero nastąpiło – 
westchnęła. 
Pada giełda. Przez noc akcje Oli lecą na łeb, na szyję. Ludzie starają się ich 
pozbyć jak 
najszybciej. W tym momencie Charlie proponuje pożyczkę pod warunkiem, że Benny 
spełni 
pewne żądania.
D’Agosta założył ręce za głowę.
– Wygląda na to, że Hocq jest z tych, co siusiając komuś na głowę zapewniają, że 
to pada 
deszcz.
– Chciał pozbyć się Chińczyka i na jego miejsce postawić swoich ludzi – 
powiedziała 
Aleksis. – Benny walczył, ale okoliczności były niesprzyjające. W końcu przyjął 
dziesięć 
milionów za akcje i opuścił firmę, którą budował w pocie czoła. Sześć miesięcy 
później 
przyłożył pistolet pod brodę i pociągnął za spust.
– Ile czasu zajęło Hocqowi przejęcie firmy? – spytał D’Agosta.
– Już po kilku miesiącach wydoił prawie pięćset milionów dolarów – zachichotała 
Aleksis. – 
Założył firmy, które pożyczały pieniądze od Oli bez zamiaru zwrotu. Zmuszał Oli 
do kupowania 
drogich akcji innych swoich firm. Oczywiście nie muszę mówić, że te akcje były 
mniej warte niż 
papier, na którym zostały wydrukowane. Forsą obracał w fikcyjnych korporacjach. 
Znienacka 
zamykał firmy, żeby jeszcze bardziej zagmatwać sytuację. W ten sposób nie można 
było 
wyśledzić przepływu pieniędzy. W wyniku takich operacji pół miliarda dolarów 
zniknęło 
w czarnej dziurze w kosmosie. Można powiedzieć, że Charlie ma wielki szacunek do 
prywatnej 
własności. Do tego stopnia, że im więcej komuś zgarnie, tym bardziej sobie ceni 
ten majątek.
D’Agosta kiwnął głową z uznaniem.
– Pięć milionów dolców. A sam siedzi na jachcie, opala się i nikt nie może go 
dosięgnąć. 
Czytałem, że wozi wszędzie trupa siostry. – Spojrzał na Simona. – Zamierzasz coś 
zrobić 
z łebkami, którzy kręcą się koło twego mieszkania i klubu?
– Może wyślę im rachunek za hotel – powiedział Bendor. – Masz numery tablic 
rejestracyjnych ich wozów?
– Pozapisywałem podczas pierwszej przejażdżki. Mogę sprawdzić adresy, jeśli 
chcesz.
– Tylko uważaj na siebie. Przy odrobinie szczęścia Martins jeszcze nas nie 
skojarzył jako 
partnerów. Trzymaj się od niego z daleka. On i jego tak zwani koledzy z CIA 
operują ostro.
– Tak zwani? – zdziwił się D’Agosta.
– Bardzo mi przykro, ale obecny wywiad już nie przypomina dawnego – Aleksis 
smutno 
pokiwała głową. – Ci kowboje z dwoma pistoletami czytają zbyt wiele szmatławców. 
To kretyni, 
którzy bawią się w szpiegów zamiast wynosić śmieci.
– To zasługa Reagana, jeśli już mowa o śliniących się kretynach. Sama na niego 
głosowałaś.
Aleksis zamknęła oczy i zadrżała.
– Ten błazen i CIA zgodzili się, że nadszedł czas na prywatyzację wywiadu. 
Uważają, że 
każdy chętny może w Ameryce kierować siatką wolnych strzelców – agentów. Możecie 
to sobie 
wyobrazić? Nagle ten, kogo wywalono z CIA za nieudolność, działa znowu. Agenci, 
którzy 
musieli odejść z powodu choroby fizycznej lub psychicznej, są z powrotem w 
akcji.
– Nasz błazen uszczęśliwił wszystkich chorych na głowę. – Simon uśmiechnął się. 
– Dostali 
pozwolenie, żeby swoje idiotyczne pomysły wprowadzać w życie pod przykrywką 
patriotyzmu.
– Takich typków nie wolno wypuszczać z domów, a oni bawią się w Johna Wayne’a 
z prawdziwą bronią – powiedział D’Agosta.
– A ile kłopotów sprawiają nam wszystkim. – Aleksis skinęła głową. – Carter nie 
lubił 
kowbojów, natomiast Reagan kochał. Kiedy wpadał na jeden z wariackich pomysłów, 
korzystał 
z ich usług, żeby nie zadawać się z Kongresem. Właśnie w ten sposób władowaliśmy 
się 
w sprawę afganistańskich powstańców i w wojnę irańsko-iracką. A powinniśmy 
unikać tego jak 
zarazy. Przez błazna mamy podziemny świat wywiadowczy, który przed nikim nie 
odpowiada.
– Wspaniale – powiedział D’Agosta. – Więc kiedy ci gówniarze nie pozują na 
patriotów, 
pracują jako najemni zabójcy i kurierzy Martinsa.
– Lepsze to niż fucha na stacji benzynowej albo sprzedawanie ubezpieczeń – 
stwierdziła 
Aleksis.
– Opowiedz, czego dowiedziałaś się o Martinsie – poprosił Simon. – Matka zna 
jednego 
staruszka mającego koneksje w Białym Domu. Facet jest wart trzy czwarte miliarda 
dolarów 
i chce się ożenić, a jej to nie interesuje.
D’Agosta wzruszył ramionami.
– Za takie pieniądze sam bym się z nim ożenił.
– Wdowiec, jak go nazywam, jest o dwadzieścia lat starszy ode mnie – zaznaczyła 
Aleksis. 
Nie mam zamiaru wyjść za człowieka, któremu wypada górna szczęka, gdy je 
kukurydzę. Ale 
muszę przyznać, że główkuje jeszcze całkiem nieźle. Mówi, że Martins ma 
powiązania 
z Random Group, niby-firmą konsultingową, a w rzeczywistości prywatną instytucją 
wywiadowczą z filiami w całym kraju. Cokolwiek wygrzebią, przekazują różnym 
agencjom 
rządowym, również CIA. Twierdzi, że to wywiad pierwszej klasy, a Martins i Hocq 
dostarczają 
najlepszych informacji pochodzących od klientów, którymi w wielu wypadkach są 
pracownicy 
rządowi, handlujący narkotykami.
Firma odpłaca Martinsowi i Hocqowi za te soczyste kawałki. Zapewnia kurierów i 
prywatne 
samoloty, którymi przewożą brudne pieniądze po całym świecie. Rządowe koneksje 
Random 
Group gwarantują, że samoloty nie są kontrolowane. Firmą kieruje Hugh Hensos, 
skrajnie 
prawicowy pomyleniec, który ogromnie wzbogacił się na żyletkach, kosmetykach, 
środkach do 
czyszczenia i Bóg wie, czym jeszcze. Jest bogatszy niż Krezus, a Dżingis-chan w 
porównaniu 
z nim był barankiem.
– Henson, Henson. Czy nie widziałem go ostatnio w telewizji? – D’Agosta podrapał 
się 
w głowę i strzelił palcami. – Kilka dni temu była powódź w Santo Domingo. 
Niektóre wioski 
dosłownie zmyło z powierzchni ziemi. Ponad stu ludzi utonęło. W mieście 
brakowało 
elektryczności, wody pitnej, no i wybuchła epidemia cholery. Henson przyleciał 
tam z ładunkiem 
jedzenia i medykamentów. Jest właścicielem linii lotniczej specjalizującej się w 
dostarczaniu 
pomocy humanitarnej.
– Ta linia nazywa się Zawsze tam – przytaknęła Aleksis.
Henson i jego ludzie są zawsze w rejonach powodzi, trzęsienia ziemi, rewolucji. 
Rozdają 
koce, gorącą kawę, dziecięce zabawki, tabletki chininy i amerykańskie 
chorągiewki. Ten 
superpatriota z uwielbieniem ogląda swoje nazwisko na łamach gazet. Jest 
zapraszany do Białego 
Domu, Moskwy, Watykanu i do pałacu Buckingham, a jego działalność charytatywną 
popiera 
wielu znanych ludzi, nawet wiceprezydent z żoną. A teraz wróćmy do bolesnej 
rzeczywistości. 
Zawsze tam pana Hensona jest parawanem dla działalności wywiadowczej. Przewozi 
agentów, 
broń i wojennych doradców po całym świecie. Także brudne pieniądze Hocqa i 
Martinsa, 
pochodzące z handlu narkotykami. Niektórzy pracownicy CIA wiedzą o tym, ale 
przymykają 
oczy, dopóki faceci dostarczają cennych informacji.
– Na przykład w 1981 roku Izrael powstrzymał Irak od zmontowania bomby atomowej, 
bombardując reaktor w Osiraku. Wdowiec mówił, że Saddam Hussein w dalszym ciągu 
próbuje 
zrobić bombę, ale w pięciu różnych miejscach, żeby zapobiec nowemu uderzeniu 
Izraela. 
Random Group, jako jeden z pierwszych przekazał wiadomość do CIA. Zgadnijcie, od 
kogo się 
o tym dowiedzieli?
– Od Hocqa – powiedział D’Agosta.
– Tak. Drań pierze brudne pieniądze kuzyna Saddama. Taka informacja jest warta 
worki 
złota. Dlatego właśnie Henson i CIA bawią się z łapki z Martinsem i Hocqiem.
Simon wyrwał kartkę z bloczka i podał wspólnikowi.
– Potrzebuję tego wieczorem. Nie kupuj wszystkiego w jednym sklepie, ale w 
różnych 
miejscach i płać gotówką. Żadnych kart kredytowych.
– Jak szybko mam ci to dostarczyć? – Dag podniósł głowę znad kartki.
– Najpóźniej za półtorej godziny. Za dwie wyruszam do budynku Langwaya. Zaszyję 
się 
gdzieś, utnę drzemkę i uderzę na biuro w nocy, jeżeli będzie puste.
Aleksis wyciągnęła rękę po spis i studiowała go przez kilka minut.
– Za dużo dla jednej osoby. Dwie załatwią to szybciej. Oddarła jedną trzecią 
kartki. 
Pozostałą część oddała Dagowi.
– Rozchmurz się – spojrzała na Simona, nic mi się nie stanie.
Musisz się dostać do biura Langwaya, jeżeli mamy uratować Erikę. Co zrobisz, gdy 
Dag 
utknie w korku i nie wróci na czas?
– Niewykluczone, że Random Group ma twoją fotografię – powiedział Simon. – Ktoś 
z nich 
może zobaczyć cię na ulicy. Wiemy już, że obstawili mój klub na Manhattanie i 
nasze 
mieszkanie.
– Włożę tę koszmarną perukę, którą kupiłeś mi w Santo Domingo i ciemne okulary. 
Słuchaj, 
potrzebujesz każdej pomocy. Nie martw się. Mój wiek i przebiegłość biją na głowę 
młodość 
i siłę.
Uśmiechnęła się do D’Agosty.
– Nie opowiadałam ci, jak z Simonem wymknęliśmy się z Santo Domingo. Nigdy nie 
dokonalibyśmy tego bez pomocy Papieża. Nie znamy jego prawdziwego imienia, ale 
to 
nieważne. Stanął na wysokości zadania. Proszę, pozdrów go ode mnie, gdy znowu 
będziesz 
kontaktował się z krzywonosymi przyjaciółmi.
Ludzie, którzy dzielnie znosili tortury, wcale nie robili wrażenia na Albercie 
Martinsie. Takie 
stawianie się, dobrze wiedział, było tymczasowe i dawało podobny wynik jak 
leczenie raka 
plastrem. Ludzie nie poddawali się tylko wtedy, gdy niedostatecznie cierpieli.
Martins zawsze czekał na moment przełomowy, kiedy oczy ofiary miękły, wyrażając 
poddanie się, kiedy on lub ona zrozumieli, że żaden opór nie pomoże. Oczy 
mówiły, jestem 
bezradny, wszystko powiem. Ten wyraz oczu zawsze przypominał Martinsowi ledwo 
żywe 
zwierzęta złapane w pułapkę, bezradne stworzątka, czepiające się życia, które 
nieuniknienie je 
opuszczało. Nie mógł pojąć, po co ten upór, kiedy nie ma już żadnej nadziei.
Tego wieczora Martins i czterej agenci wywiadu dominikańskiego znajdowali się w 
suterenie 
niedużej willi pod lasem w Los Tres Ojos. Ta piękna miejscowość nie opodal Santo 
Domingo 
znana z mikroklimatu tworzonego przez podziemne jeziora słonej, słodkiej i 
siarkowej wody, 
okolona jest skałami i bogatą roślinnością. Willa, zbudowana z białego marmuru, 
była własnością 
głównego agenta, człowieka z wybałuszonymi oczami, którego brudne pieniądze z 
handlu 
narkotykami Martins prał od lat.
Pod okiem czterech agentów kończył przepytywanie tęgiego, czterdziestoletniego 
kapitana 
dominikańskiej policji. Guzman Sousa uważał się za twardziela, obrzucał 
prześladowcę 
wyzwiskami i zaklinał się, że go zabije przy pierwszej okazji. Martins nigdy nie 
zwracał uwagi 
na podobne nonsensy. Wystarczy piętnaście minut, żeby każdy twardziel przemienił 
się 
w plastelinę. Kapitan, ze swoim wielkim brzuchem i cienkimi ramionami, właśnie 
zamieniał się 
w plastelinę, gotowy wypluć informacje. Jeszcze kilka pytań i Martins skieruje 
się na lotnisko, 
udając się na Kajmany, kontynuując pełną wrażeń podróż z Charliem.
Wytarł zakrwawione ręce wilgotnym ręcznikiem i rzucił go na stolik obok 
chirurgicznych 
noży, obcążków, strzykawek i dwóch buteleczek z przezroczystym płynem.
– Kapitanie, rozumiem, że pan pomógł pani Bendor i jej synowi uciec do Stanów 
Zjednoczonych – powiedział po hiszpańsku.
Goły, krwawiący Sousa, przykuty kajdankami za ręce i nogi do stalowego krzesła, 
umocowanego śrubami do kamiennej podłogi, podniósł zamglone oczy na Martinsa.
– Tak. Pomogłem.
– Dokładnie, jak pan to zrobił?
Martins pociągnął nosem. Zapach siarki z podziemnego jeziora przenikał przez 
wilgotne, 
kamienne ściany. Poza tym twardziel Guzman stracił kontrolę nad sobą i popuścił. 
Śmierdziało 
w piwnicy nie do wytrzymania.
– Zawiozłem ją na lotnisko – powiedział Sousa – przeprowadziłem przez cło i 
policję. Ona 
nosiła perukę.
– Też coś. Dlaczego nie fałszywy nos i wąsy. A syn?
– Odleciał sam. Matka mówiła, że chłopak ma kilka paszportów.
Sousa kaszlnął krwią. Martins, studiując paznokcie, na nikogo nie patrzył, ale 
zdawał sobie 
sprawę, z jaką uwagę przyglądali mu się dominikańscy agenci. Byli pod wrażeniem, 
oglądali 
mistrza przy pracy.
– Mówiłeś, że nowojorska rodzina mafijna poprosiła cię o załatwienie materiałów 
wybuchowych dla Simona Bendora. Kto skontaktował się z tobą?
– Mickey Torchia z rodziny Randolfo.
– Jakie są jego powiązania z Bendorem?
– Żadne. Nie znają się. Torchia robił komuś grzeczność.
– A kim jest ten ktoś?
– Nie pytałem. Dostałem pieniądze. Dziesięć tysięcy dolarów zaliczki i 
piętnaście, kiedy 
dostarczyłem materiały wybuchowe. – Zamknąwszy oczy Sousa łapał powietrze.
– Bendorowie zapłacili ci za pomoc w ucieczce. Ładnie z ich strony, nie uważasz? 
– Martins 
potarł nie ogoloną brodę.
– Tak.
– Niestety, pochwaliłeś się forsą kobiecie, która jest informatorką członka 
tajnej policji, 
opłacanego przez nas dosyć hojnie. Poślę kogoś do pana Torchii, żeby wyjawił, 
kto zlecił mu 
zdobycie materiałów wybuchowych dla Bendora.
Borrega ma rację, myślał Martins. Jacht nie jest bezpieczny w porcie. Simon może 
wywalić 
w nim dziurę, kiedy tylko zechce. Albert schroni się w Avignonie, za grubymi 
murami zamku.
– Powiedz mi coś, kapitanie. Dlaczego nazywają ciebie Papieżem?
– Mam dużo dzieci, potrzebuję pieniędzy.
– Ojciec święty, rzeczywiście. – Martins wziął do ręki skalpel. – Dużo dzieci, 
mówisz? Ile?
– Piętnaścioro. – Sousa odchylił głowę, odsłaniając szyję.
– No to ciesz się, że od nich się odczepisz – powiedział Martins i przeciął mu 
gardło.
Rozdział 11
Jesse Borrega czekał przed kabiną Eriki Styler, aż Rachelle zejdzie z wysokiej 
fali. Kiedy 
poczuł stabilny pokład pod nogami, włożył klucz do zamka, potem wyciągnął magnum 
z futerału 
i powoli otworzył drzwi. Wszedł na palcach do przedsionka, a stamtąd do 
korytarza wyłożonego 
czerwonym dywanem. Nikogo nie było.
Wszystkie ściany zawieszono rycinami przedstawiającymi nagie kobiety afrykańskie 
w przeróżnych pozach. Przypomniało mu to Angolę, gdzie walczył pod dowództwem 
oficerów 
rosyjskich. W ten sposób Castro spłacał Sowietom pożyczki. Na końcu korytarza 
promień 
popołudniowego słońca oświetlał miejsce, gdzie znajdowały się schodki do 
saloniku. Dlaczego 
wszedł do kajuty tej kobiety? Żeby sprawdzić swoich ludzi, wmawiał sobie. A może 
dlatego, że 
sam miał żonę i trzy córki. Zabiłby każdego, kto wyrządziłby im krzywdę. 
Zabijałby powoli 
i boleśnie, używając maczety w taki sposób, jak uczył go stary Indianin, kiedy 
razem ścinali 
trzcinę cukrową w prowincji Oriente.
Jednak najważniejsze, żeby Borrega występował tylko jako szef ochrony, a nie 
zbawca 
dziewczyny. Strażnik postawiony przed jej drzwiami, Ho Tse, opuścił posterunek 
bez 
pozwolenia. To był duży błąd.
Od razu po objęciu funkcji dowódcy ochrony na jachcie Borrega zwołał zebranie 
wszystkich 
strażników i wyłożył im reguły postępowania. Tylko dwie. Pierwsza – on jest 
szefem, druga – 
pod żadnym pozorem nie opuszcza się posterunku aż do przyjścia następnej zmiany; 
czyn taki 
pociągnie za sobą najcięższe konsekwencje.
Ho Tse odszedł, żeby sobie popieprzyć. Borrega straciłby szacunek, gdyby go nie 
ukarał. 
Musi natychmiast zdusić w zalążku takie postępowanie, w przeciwnym razie wszyscy 
mężczyźni 
zatrudnieni na jachcie ustawią się w kolejce przed drzwiami Styler, próbując 
szczęścia.
Bendor chciał odzyskać swoją kobietę, a Hocq uparł się, by ją zatrzymać. Jacht 
może 
zamienić się w krwawe pole walki. Dopóki Bendor nie zostanie unieszkodliwiony, 
wszyscy na 
pokładzie Rachelle stąpają po cienkim lodzie. Facet jest nieustraszony i 
nieobliczalny. Dlatego 
stanowi takie zagrożenie. Wszystko wskazywało na to, że to wariat, ale który 
żołnierz jest 
normalny?
Wojacy to wyrzutki społeczeństwa, kto jak kto, ale on, Borrega, wie o tym 
najlepiej. 
Zdarzało się, że bardziej się obawiał towarzyszy broni niż wroga. Dlatego 
właśnie rządził 
ochroną Rachelle żelazną ręką.
Członkowie ochrony byli płatnymi mordercami, w większości żołnierzami, którzy na 
samą 
myśl o władowaniu komuś kuli w łeb dostawali erekcji. Borrega trzymał ich w 
ryzach przy 
pomocy pięści, pistoletu i niekiedy dobrego słowa. Udawało mu się głównie 
dlatego, że dawał im 
porządnie w dupę. Wiedział, że tej zgrai nie da się trzymać za mordę, czytając 
wyjątki z Pisma 
Świętego.
Poczuł na szyi i barkach chłodne powietrze z otworów wentylacyjnych w korytarzu. 
Aby nie 
hałasować, zdjął klucze z paska, wyjął z kieszeni drobne i położył na 
wykładzinie. Potem 
odciągnął spust magnum i poszedł wzdłuż korytarza, zostawiając otwarte drzwi do 
kajuty. 
Pomimo dużych fal utrzymywał równowagę nie dotykając ścian. Jako były bokser 
poruszał się 
bardzo zręcznie.
Na końcu korytarza zaczął nasłuchiwać. Głosy. Nie z salonu, a z prawej strony, z 
sypialni. 
Usłyszał męski śmiech i krzyk bólu Eriki Styler.
Borrega przebiegł przez ciemny salon i przywarł plecami do ściany, przed 
wejściem do 
sypialni. Drzwi były otwarte. Kubańczyk ostrożnie zajrzał do środka. Z 
obrzydzeniem potrząsnął 
głową.
Werner Tautz, goły, tylko w czapce kapitańskiej na głowie, siedział na brzegu 
łoża patrząc 
w obiektyw kamery wideo. Przed nim dwaj mężczyźni, Mateos, tłusty Brazylijczyk, 
i Ho Tse, 
który miał stać przed wejściem, usiłowali powalić nagą, krzyczącą dziewczynę na 
podłogę. 
Kubańczyk ścisnął mocniej magnum.
Tautz położył kamerę na łóżko i podniósł ręce, zniecierpliwiony.
– Do cholery! Przecież to tylko kobieta! Nie możecie, kretyni, poradzić sobie, 
na miłość 
boską? Złamcie jej ramię, wytargajcie za włosy. Zróbcie coś. Chcę widzieć tę 
sukę na 
czworakach.
– Ho, daj mi nóż i weź kamerę. – Niemiec wstał z łóżka. – Po prostu skieruj na 
nas obiektyw, 
a kiedy dam sygnał, naciśnij czerwony guzik. To bardzo proste. Nakręcimy sobie 
własne 
Głębokie gardło* [*Tytuł głośnego filmu pornograficznego.]. Wy będziecie 
następni.
– A ty, kurewko, nie opieraj się, bo wyrżnę moje inicjały na twoich ślicznych 
cyckach – 
zagroził.
Borrega spokojnie wkroczył do pokoju, kręcąc głową, żeby rozluźnić się, podobnie 
jak robią 
bokserzy na dźwięk dzwonka. Ten gest wyrażał pogardę dla znajdujących się przed 
nim 
mężczyzn.
Podszedł do Mateosa stojącego tyłem. Z Brazylijczyka był kawał chłopa. Ten 
policjant 
w San Paulo pracował w plutonie egzekucyjnym na zlecenie grupy właścicieli 
sklepów, zabijał 
młodocianych złodziei kieszonkowych, którzy odstraszali turystów. Pogardzany 
przez większość 
załogi, zgwałcił jednego z barmanów na Rachelle, wietnamskiego chłopca, który 
nie przyznał się 
do tego. Chłopak się wstydził, a Borrega to rozumiał.
Mateos. Z siłą walnął kolbą magnum w głowę Brazylijczyka, zwalając go z nóg. 
Upadł na 
Erikę i oboje rozpłaszczyli się przy nogach Tautza. Ten szybko odskoczył do 
tyłu, jakby bał się 
czymś zarazić. Zamroczony Mateos przewrócił się na plecy i usiadł. Trząsł głową, 
a Borrega 
z rozmachem rąbnął go bronią w twarz i znokautował.
Zaskoczony Ho Tse, kościsty, dwudziestodwuletni bandzior uliczny z Hongkongu, 
poszukiwany za gwałt i morderstwo dziesięcioletniej dziewczynki, stał jak 
skamieniały. Dotknął 
swego colta za pasem, myśląc, że Kubańczyk go zabije.
Borrega miał wyraz twarzy bezlitosnego kata. Ho Tse widział podobny kiedyś na 
twarzy 
Hunga Kwana, Czerwonego Kija, żołnierza Triady, odpowiedzialnego za karanie 
członków 
gangu, którzy złamali reguły gry. Przerażony, zastanawiał się, czy zabić 
Borregę, czy wiać, 
ratując życie. Marnował cenne chwile, tymczasem Borrega kopnął go w kolano i 
rzucił na 
toaletkę. Upadł twarzą na szklany blat stolika, zwalając kosmetyki na podłogę. 
Leżał plecami do 
Borregi, który z całej siły wsadził mu lewy sierpowy prosto w nerki. Kubańczyk 
nazywał ten cios 
„sikawcem” i stosował już nieraz – ofiary zawsze po nim sikały krwią. Ho upadł, 
wrzeszcząc 
wniebogłosy. Borrega kopnął go w jaja i błyskawicznie odwracając się, wycelował 
magnum 
w głowę Tautza.
Niemiec przeraził się. Wciąż trzymał sprężynowy nóż, który teraz skierował 
trzęsącą ręką 
w stronę Borregi. Drżąca Erika przykryła się suknią. Spojrzał na nią przelotnie 
i z powrotem na 
Borregę.
– Spieprzaj, ty kupo łoju – powiedział. – Charlie wie, że jestem tutaj, sam mnie 
przysłał.
Borrega wsunął magnum do kabury.
– Nie lubię, kiedy nazywają mnie kupą łoju. Hocq kazał ci to zrobić?
– Właśnie że tak, kupo łoju. A ty pracujesz dla niego, nie dla niej. Poczekaj, 
aż się dowie, jak 
wszystko schrzaniłeś.
– Opowiemy mu razem. Proszę się ubrać, panno Styler.
Wyciągnął do niej rękę, a ona podała swoją maleńką, miękką dłoń. Poczuł magię 
kobiety. Od 
takiej urody lód by się roztopił. Przed taką kobietą mężczyzna obnażyłby duszę. 
Ścisnęło go 
w gardle. Zmusił się, żeby odwrócić wzrok.
– Idziemy pogadać z Hocqiem – powiedział do Tautza.
– W Niemczech takich jak ty nazywamy Bloder Trottel. Nieprzydatny imbecyl. – 
Werner 
odrzucił nóż i popukał się palcem w czoło. – Schwachsinning. Niedorozwinięty. To 
właśnie ty, 
żrący czosnek, koleżko. Jesteś tylko wynajętym gorylem, nie wiesz o tym? Trzeba 
ci 
przypomnieć, kto tu rządzi. Tak, chodźmy do Charliego. A kiedy cię ustawi z 
powrotem na 
miejsce, dokończę robotę z tą kurwą.
Erika, już ubrana, zamarła. Szła do sypialni, ale teraz wróciła i stanęła jak 
wryta obok 
Borregi. Nie widział jej twarzy, ale czuł przerażenie, ból, jaki odczuwała na 
myśl o strasznym 
poniżeniu. Zobaczył, że skuliła się, sparaliżowana strachem. Przypomniała mu 
kobiety w Angoli, 
ofiary wojny, których twarze wykrzywił grymas niemego krzyku. To, co uczynił za 
chwilę, nie 
było na poziomie, ale nie dbał o to.
Wyprowadził prawy sierpowy w brzuch Tautza, klasyczne uderzenie znienacka, 
którego 
Niemiec zupełnie się nie spodziewał. Z wybałuszonymi oczami Werner zwymiotował. 
Próbował 
złapać powietrze, kiedy Borrega walnął go lewą ręką w żebra, a prawą 
błyskawicznie znowu 
w brzuch. Tautz odleciał do tyłu, lądując na łóżku Eriki. Wymiotował obficie. 
Jego umięśnione 
ciało skręcało się jeszcze chwilę w torsjach. Potem rozpłakał się, z sykiem 
wciągając powietrze.
Borrega złapał go za kostki i zrzucił na podłogę.
– Dotkniesz ją jeszcze raz, to cię zabiję. Hocq się nie dowie, gdyż upozoruję 
wypadek. 
Z poderżniętym gardłem wylecisz za burtę albo stalowa beczka potoczy się po 
pokładzie i złamie 
ci kręgosłup. Możesz się poślizgnąć i wpaść pod okrętowe śruby lub utonąć w 
tysiącu litrach 
paliwa. Spróbuj tylko zaczepić pannę Styler, a zginiesz na oceanie. Masz moje 
słowo, compadre.
Kubańczyk spojrzał znowu na Erikę. Przyglądała się im, przenosząc z jednego na 
drugiego 
smutne, zaczerwienione oczy. Bosa, w sukience bez rękawów, z włosami 
zmierzwionymi wokół 
zalanej łzami twarzy wydawała się taka krucha, a jednak silna. I piękna w swej 
bezradności, aż 
przykuło to uwagę Borregi, jakby widział ją po raz pierwszy. Często gościła na 
jachcie przez 
ostatnie trzy lata, ale wymieniali tylko grzecznościowe ukłony, po jakimś czasie 
zaś słowa 
powitania. Dawała wyraźnie do zrozumienia, że była tu tylko po to, aby grać w 
pokera – nic 
innego. A Borrega ożenił się przecież ze wspaniałą niewiastą.
Ale teraz, gdy zobaczył Erikę Styler, zdał sobie sprawę, że nie istniało nic 
bardziej 
zniewalającego niż piękna kobieta w niebezpieczeństwie. Dostrzegł w niej coś 
wspaniałego 
i zarazem niezwykłego. Jej łzy przypomniały mu najstarszą córkę, która przyszła 
pewnego dnia 
ze szkoły zapłakana, ponieważ nie dostała roli w szkolnym przedstawieniu, gdyż 
była za wysoka.
Ale Erika Styler nie była już dzieckiem. Ich oczy spotkały się i Borrega 
wiedział, że może 
namiętnie się w niej zakochać. W kobiecie, której kochanka zabije, ponieważ musi 
chronić jacht.
Erika się odwróciła i uciekła do sypialni. Gdy drzwi zatrzasnęły się za nią, 
Kubańczyk 
pomyślał – nie pozwól tej kobiecie zawładnąć tobą, compadre, nie zbliżaj się do 
niej, inaczej 
możesz stracić zdrowy rozsądek i podążyć za pożądaniem.
– Umyj się – zwrócił się do Tautza. – Śmierdzisz. Mam coś do załatwienia, zanim 
zobaczymy się z Hocqiem.
Charles Hocq nie znosił komputerów, kalkulatorów ani żadnych innych urządzeń, 
wyręczających człowieka. System komputerowy, zainstalowany na Rachelle, nadawał 
się dla 
jego księgowych, natomiast on wolał używać prostych liczydeł. Uważał je za 
pewniejsze niż te 
kosztowne bajery, które psują się znienacka i bez powodu.
Pracował zawsze sam, siedząc na kanapie w swojej dwupoziomowej kajucie. Dziś, 
gdy Jesse 
Borrega zadzwonił do niego, Hocq odłożył na bok papiery dotyczące kasyna i od 
razu zgodził się 
go przyjąć. Dziwił się, że Kubańczyk tak nalegał na natychmiastowe spotkanie. 
Zazwyczaj rano 
przy śniadaniu omawiali problemy związane z bezpieczeństwem jachtu. Borrega 
świetnie 
spisywał się jako szef ochrony, więc takich spraw było niewiele. Hocq przyznał, 
że Kubańczyk 
miał rację twierdząc, iż Simon Bendor zechce wysadzić w powietrze Rachelle. 
Charles myślał 
o tym schodząc po schodkach z saloniku. Przytrzymywał się poręczy. Pamiętał, że 
kiedyś 
podczas huraganu spadł ze schodków i złamał sobie nogę w kostce.
Na pewno Borrega miał coś do zakomunikowania na temat Bendora, rozważał Hocq. 
Traktował wszystko, co było z nim związane, jakby groziła trzecia wojna 
światowa. Charlie 
dziwił się, dlaczego wszyscy tak bardzo bali się Simona, przecież nie zrobił nic 
wielkiego, zabił 
tylko trzech nieudolnych snajperów. No, ale nie zaszkodzi trochę ostrożności. 
Czyż nie dlatego 
właśnie zatrudnił Borregę?
Ta kupa łoju, jak nazywał go Werner, zmusiła wywiadowców dominikańskich, by 
złapali 
policjanta o przezwisku Papież. Dobra robota. Nawet Albert, stary tchórz, też 
tak uważa. Teraz 
w Santo Domingo zadaje katusze Papieżowi, aby wydostać od niego informacje o 
miejscu pobytu 
Bendora. Albert nigdy nie roztkliwiał się nad wrogiem.
W korytarzu pokrytym miękką wykładziną, ze ścianami obitymi jedwabiem, Hocq 
zapalił 
tureckiego papierosa i czekał na Borregę. Zdjął z języka kawałek tytoniu, 
zgniótł w palcach 
i pomyślał, że jednak powinien posłuchać się Wernera i rzucić palenie. Kiedy 
Tautz zalecił mu 
lekturę o szkodliwości palenia, odpowiedział, że woli rzucić czytanie.
Werner zachowywał swoje piękne ciało wstrzykując sterydy. Hocq mu to wytknął, 
wówczas 
Tautz błysnął swoimi cudownymi zębami, za które Charlie zapłacił fortunę, i 
powiedział: 
„Środki, które ja zażywam, nie są uzależniające, liebchen, wiem dobrze, gdyż 
biorę je od lat”.
Hocq zdusił papierosa w kamiennej popielniczce. Już zamierzał zapalić 
następnego, gdy ktoś 
zapukał do drzwi. Otworzył je i zobaczył Wernera, zgiętego w pół. Włosy miał 
zwichrzone, 
ubranie w strzępach i śmierdział. Widać było, że płakał.
Następnie dostrzegł Kubańczyka, który stał obok zimny jak głaz. Charlie zamrugał 
oczami, 
po raz pierwszy widział tak zdeterminowanego Borregę.
– Jesse, Werner, o co tu chodzi?
Borrega podrapał się w nos.
– Przepraszam, że przeszkadzam, ale pomyślałem, że tę sprawę trzeba natychmiast 
załatwić.
– Oczywiście. Proszę wejść.
Hocq wprowadził ich do salonu z ogromnym oknem, przez które roztaczał się 
przepiękny 
widok na ocean.
– Werner, co się stało? Wyglądasz, jakby przydarzyło ci się coś złego.
Wskazał gościom chińskie krzesła ustawione wokół niskiego stolika z laki.
– Daj mi spokój, dobrze? – jęknął Werner.
Hocq i Tautz usiedli, Niemiec usadowił się tyłem do przyjaciela i wpatrywał w 
portret jego 
siostry, wiszący nad kominkiem. Borrega stał. Nie spuszczał oczu z nachmurzonego 
Szwaba. 
Charlie wyczuł miedzy nimi napięcie. Zapalił papierosa i czekał, żeby któryś 
odezwał się 
pierwszy.
– Chodzi o bezpieczeństwo na jachcie. – Borrega zwrócił się do Hocqa. – 
Chciałbym raz na 
zawsze ustalić reguły.
– Oczywiście, Jesse. Ale w czym rzecz? Przecież to twoja domena. Płacę ci za to, 
abyś 
chronił moje życie i wspaniale wywiązujesz się z tego. Jaki to ma związek z 
waszą kłótnią?
Borrega opowiedział o napadzie na Erikę Styler, ani słowem nie sugerując, że sam 
Hocq 
maczał w tym palce. A z Tautzem Kubańczyk po prostu posprzeczał się z powodu 
tego incydentu 
i wymienili kilka szturchańców, nic poważnego. Kiedy Borrega skończył, Hocq 
położył rękę na 
ramieniu Tautza.
– Werner, czy to prawda? – zapytał.
Niemiec zrozumiał swoją rolę w tej grze. Nie bardzo mu się to podobało. Musiał 
wziąć na 
siebie całą winę i nie wplątywać przyjaciela.
– Jesse, przysięgam, nie miałem nic wspólnego z tym obrzydliwym wydarzeniem – 
zapewnił 
Charlie. – Nigdy w życiu nie pozwoliłbym na takie poniżenie płci odmiennej. Dla 
mnie kobieta 
jest niczym anioł. Z taką samą czcią, z jaką odnoszę się do własnej siostry, 
traktuję wszystkie 
kobiety.
Tautz szybko odwrócił się na krześle i ze złością spojrzał na Hocqa. Był tak 
wściekły, że już 
chciał się odezwać, ale nagle poczuł zagrożenie. Nie tylko je przeczuł, ale i 
poczuł ból, kiedy 
Hocq, nie patrząc na niego, bezlitośnie wpił mu w ramię swoje ostre paznokcie. 
Ubawiło to 
Borregę. Przygotuj się compadre, zaraz będziesz miał ubaw po wsze czasy, 
pomyślał.
– Jesse, Jesse – powiedział Hocq. – Może jestem trochę kapryśny, jeżeli chodzi o 
pokera, ale 
nigdy nie wydałbym rozkazu, aby skrzywdzono pannę Styler. Przecież gościnność 
wymaga 
kurtuazji, a Erika jest moim miłym gościem.
W oczach Hocqa błysnęła łezka, tak wzruszył się własnymi słowami. Borrega 
patrzył 
w podłogę.
Wiedział, że Hocq kłamie jak najęty, ale gdyby mu to wytknął, pedałek dostałby 
szału. 
Lepiej zignorować jego krokodyle łzy i mieć nadzieję, że jakoś mu to ujdzie, iż 
poobijał jego 
ulubieńca. Nie było widać śladów pobicia, Borrega celowo nie walił Tautza w 
twarz. Gdyby 
Hocq zobaczył podbite oczy u kochanka, Jesse pożegnałby się z pracą.
Charlie założył ręce na kark i uśmiechnął się podejrzliwie do Borregi.
– Twierdzisz, że atak na pannę Styler zaważył na naszym bezpieczeństwie? W jaki 
sposób?
– Wiadomość o napaści szybko rozeszła się wśród załogi i do mnie dotarła. 
Chłopaki pytali, 
dlaczego właśnie Mateos i Ho Tse mogą Erikę gwałcić, a oni nie. Nagle nikt już 
nie myśli 
o Simonie Bendorze, tylko o tym, żeby się zabawić.
Hocq rozpogodził się.
– I co ty na to?
– Jeżeli mam skutecznie ciebie chronić, muszę panować nad załogą. Ale nie jestem 
w stanie 
tego robić, gdy strażnicy opuszczają bez pozwolenia posterunki i marzą o 
pieprzeniu. Wolno 
jednemu, więc pozostali nie uspokoją się, dopóki nie dopadną kawałka dupy. 
Myśląc 
o dziewczynie, zapominają o tobie.
Hocq powoli skinął głową.
– Rozumiem. Dbasz o moje bezpieczeństwo. Podoba się to Charlesowi, naprawdę jest 
zachwycony.
– Na twoje polecenie trzymałem człowieka przed jej kabiną przez okrągłą dobę, 
żeby 
dziewczyna siedziała w środku, a załoga na swoim miejscu. Rozkaz musi być 
wykonany. Jeżeli 
rozkażę im oddać życie w twojej obronie, mają to zrobić. Zaczyna się od tego, że 
nikt nie może 
opuścić posterunku bez zezwolenia.
– Zgadza się – zaznaczył Charlie. – Muszą mnie bronić do upadłego, z pełnym 
poświęceniem.
Borrega wiedział już, że ten pedałek połknął haczyk.
– Gdyby Ho Tse stał na straży u twoich drzwi i odszedł samowolnie, ukarałbym go 
również. 
Tak jak oberwał za porzucenie służby, żeby zabawić się z panną Styler.
– Oczywiście – zgodził się Hocq. Nie mogłeś inaczej postąpić. O Boże, Werner, 
słyszałeś, co 
ten głupi Ho Tse chciał uczynić? Chryste, biedna dziewczyna! Gdyby Jesse nie 
pojawił się na 
czas, kto wie, co by się z nią stało!
Tautz przewrócił oczami. Charlie spojrzał na Borregę niczym wdzięczny 
szczeniaczek na 
dobrego pana.
– Tylko na tobie mogę całkowicie polegać, Jesse. Masz wolną rękę, jeżeli w grę 
wchodzi 
moje bezpieczeństwo.
– Tak też to rozumiałem.
– I właśnie tego życzy sobie Charles. Jesse, jesteś moim pierwszym szefem 
ochrony, który 
umie trzymać załogę w garści. Twój poprzednik był tchórzem, nawet przezywaliśmy 
go 
„tchórzem pokładowym”. Rozpraw się z gwałcicielami panny Styler tak, jak uważasz 
za 
stosownie. Zadzwonię do niej z wyrazami współczucia. Może posłać jej kwiaty i 
flakonik 
perfum? A Wernerem sam się zajmę.
Tautz spróbował poruszyć się, ale syknął z bólu.
– Pan Borrega już rozprawił się z napastnikami według własnego uznania – 
wycedził.
Charlie uśmiechnął się, zadowolony z takiego szybkiego działania Borregi.
– Rzeczywiście? Wspaniale. Po prostu wyśmienicie! – zachwycił się.
– Strzelił im w łeb – wyjaśnił Tautz – a potem wyrzucił ich ciała za burtę.
Uśmiech Hocqa zniknął. Myślał przez chwilę o tym, co usłyszał. Przełknął ślinę i 
wzruszył 
ramionami.
– No cóż, kula w łeb jest dosyć odstraszającą karą. Sprawiedliwość dla 
nieposłusznych, 
można by powiedzieć.
– Moja praca nie polega na uszczęśliwianiu ochroniarzy, tylko na utrzymaniu ich 
w gotowości bojowej. Myślę, że Tautz zobaczywszy otwarte drzwi do pokoju panny 
Styler 
wszedł, żeby sprawdzić, czy wszystko w porządku. A mnie poniosło. Wiesz, jak to 
bywa 
w chwili zaskoczenia.
– Pozwolisz, żeby uszło mu bezkarnie to, co mi zrobił? – spytał Werner.
– A co ci zrobił? – dociekał Hocq.
– Pobił mnie, groził mi. Powiedział, żebym nigdy nie zbliżał się do tej kurwy.
– Nie jest kurwą. Żebym więcej tego nie słyszał – zagroził Borrega.
Nastała martwa cisza. Hocq bawił się kciukami i patrzył w sufit. Po chwili 
odezwał się:
– Nie jest kurwą, Werner, i nie zapominaj o tym. Więc mówisz, że Jesse ci 
dołożył?
– Owszem. Nie walił po twarzy, ale po ciele.
– Mam nadzieję, że nie za nisko? Następnym razem spróbuj uciekać. Na pewno ci to 
nie 
zaszkodzi. Czy aby go nie obraziłeś? Nie przeszkodziłeś mu w wykonywaniu 
obowiązków? 
Wiesz, że nie wolno ci obrażać pana Borregi?
– Robiłem tylko to, co mi kazano – stwierdził rozgoryczony Tautz.
– A co niby ci kazano, Werner? – spytał Hocq, skrzyżowawszy ręce na piersi.
Niemiec odwrócił oczy.
– Nic, już nic. Nie mówmy o tym.
– Nasz latynoski rycerz na białym koniu... – Charlie uśmiechnął się do Borregi. 
– Jesse, od 
dzisiaj chcę, żebyś osobiście uważał na pannę Styler.
– Postaram się. Do usług. Muszę wracać do pracy.
– Czy strata Mateosa i Ho Tse nie zaważy na naszym bezpieczeństwie? – 
zaniepokoił się 
Hocq.
– Spokojnie – zaznaczył Borrega. – Już skontaktowałem się z Hawaną. Dwóch moich 
kumpli, kombatantów z Angoli, wyleciało już na Kajmany, stamtąd ich zabierzemy. 
Są bardzo 
dobrzy.
– Jeśli tak mówisz, to mi wystarczy. Rozszyfrowałeś Bendora, rzeczywiście 
planuje 
wysadzenie jachtu. Pozwól, że spytam, co przewidujesz, jakie będzie następne 
posunięcie?
Kubańczyk zastanowił się chwilę i powiedział:
– On już wie, że wpadliśmy na jego ślad. Na razie zostawi nas w spokoju. Ale 
musimy być 
przygotowani, że zrobi teraz coś wariackiego. Pokaże się na pewno w najbardziej 
niespodziewanym miejscu.
– Rozumiem, dziękuję, Jesse. Zawiadomię pannę Styler, że od tej chwili jest pod 
twoją 
opieką.
Hocq i Tautz zostali sami.
– Jak mogłeś mi to zrobić? Ta kupa łoju myśli, że nie miałeś nic wspólnego z 
tym, co 
przydarzyło się tej kurwie – użalał się Werner.
Hocq pogroził mu palcem.
– Proponuję, byś wyeliminował takie zwroty jak „kurwa” i „kupa łoju” ze swego 
słownictwa. 
W każdym razie przy Borredze. Jesse jest za mądry na to, żeby połknąć to gówno, 
które przed 
chwilą rzuciłem mu w twarz. On zna prawdę. Nie wynająłbym głupka.
– Więc jaką grę z nim prowadzisz?
– Borrega nie chce stracić pracy, a ja świetnego goryla. Jesse nienawidzi 
Alberta, Charlie zaś 
to wykorzysta.
– Nie rozumiem.
– Nie zauważyłeś? Martins nagle zainteresował się panną Styler. Wygląda na to, 
że teraz ona 
stała się jego kartą atutową, nie moją. Jeżeli Bendor zbliży się za bardzo, 
Albert zamierza użyć 
jej w swojej obronie i do diabła z Charlesem.
– Wiec?
– Co się ze mną stanie, jeśli Albert spróbuje dogadać się z Bendorem, by ratować 
własną 
skórę?
Tautz uśmiechnął się.
– Zatem chcesz, żeby ta kupa łoju trzymała Martinsa z dala od panny Styler w 
razie 
niepomyślnego rozwoju wydarzeń.
– Charles to czuje – stwierdził Hocq dotknąwszy nosa. – Nie zdziwiłbym się, 
gdyby 
Kubańczykowi zaczęła się podobać ta dziewczyna. Wyczułem pewne ciepło w tonie 
jego głosu, 
gdy o niej mówił. Szczególnie, kiedy zabronił ci określać ją słowem „kurwa”.
– Pieprzony gentleman.
– Gentleman to ktoś, kto nie uderzy kobiety, nie zdejmując kapelusza.
– Nie dostrzegłem, żeby był dla niej zbyt sympatyczny.
– To ja jestem pokerzystą, a nie ty. Jedno spojrzenie i wiem, czy facet ma jaja 
do robienia ze 
mną interesów. Jesse skłania się ku Erice. Ach, te długie samotne noce na morzu. 
Słabość do tej 
kobiety może tylko zdopingować go do walki z Bendorem.
Hocq wyciągnął splecione ręce nad głową i ziewnął.
– Całe to gadanie o miłości nastawiło Charlesa jakoś romantycznie. Zachciało mu 
się taniej 
rozryweczki. Idź na górę i przynieś moją specjalną wideokasetę. Dobrze będzie 
przypomnieć 
sobie, dlaczego Borrega tak bardzo nie cierpi Alberta.
Uśmiechnął się.
– Oprócz nas tylko Jesse widział ten film. Kiedyś przyszedł do mojej kajuty w 
jakiejś 
sprawie, a ja akurat oglądałem to dzieło. Naturalnie szybko wyłączyłem 
magnetowid, lecz 
Borrega dosyć zobaczył, żeby znienawidzić Alberta na resztę życia. Wiem, o czym 
myślisz, ale 
nie bój się. Kubańczyk para się taką pracą, w której trzyma się język za zębami, 
albo traci się 
zajęcie.
– Jak długo współpracujesz z Albertem? – zapytał Tautz, wstając z krzesła.
– Piętnaście lat, a bo co?
– Pewno sporo zarobiliście przez ten czas.
– Co cię tak interesuje moja sytuacja finansowa?
– Właściwie forsa się nie liczy. Albert cię zabije, jeśli kiedykolwiek dowie się 
o tej taśmie.
– Chyba tak – stwierdził Hocq, uśmiechając się słodko do Wernera – jeżeli 
kiedykolwiek się 
o niej dowie.
Jego oczy nabrały groźnego wyrazu i Niemiec zrozumiał, że igra z ogniem. Szybko 
spróbował zażegnać niebezpieczeństwo spowodowane własną gadatliwością.
– Na pewno niczego nie powiem, na sto procent!
– Cieszę się. Zdradź mi, Werner, dlaczego byś nie podrzucił tej taśmy Albertowi? 
Odpaliłby 
ci bardzo hojną nagrodę.
– Uspokój się! Martins zabije każdego, kto pojawi się z tą kasetą. No wiesz, tak 
bywało 
w dawnych czasach. Posłańcowi przynoszącemu złą nowinę król obcinał głowę.
Hocq pomyślał nad tym i mrugnął do Niemca z uznaniem.
– Zawsze wolałem wiedzieć o ludziach więcej niż oni o mnie. Ten film daje mi 
przewagę nad 
Albertem. Nigdy nie poznasz faceta do końca, dopóki nie zobaczysz go wraz z żoną 
na filmie, 
robiących coś bardzo zdrożnego, coś bardzo nieprzyzwoitego.
Rozdział 12
O 20.55 Simon Bendor podszedł do okna w opuszczonym pokoju w wieżowcu przy 
Madison 
Avenue i wybrał numer biura Langwaya na swoim telefonie komórkowym. Gdy telefon 
dzwonił 
piętro niżej, Simon patrzył w dół na ciemny budynek, którego okna były tak 
usmolone 
zanieczyszczonym powietrzem Manhattanu, że zachodzące słońce nie mogło się przez 
nie 
przedrzeć.
Spędził trzy godziny w pustym, zaśmieconym biurze, drzemiąc na zapadającej się 
sofie, 
dopóki nie obudził go alarm. Poprzednim najemcą lokalu był hinduski psychiatra, 
który łączył 
prywatną praktykę lekarską z pracą konsultanta tuzina agencji miejskich. 
Psychoanalityk 
odsiadywał teraz trzyletnią karę więzienia. Brał gotówkę i narkotyki jako 
łapówkę za wydawanie 
lewych orzeczeń o chorobie pracownikom miejskim, którzy mieli sprawy sądowe.
Dwadzieścia minut temu Simon zatelefonował do biura Langwaya i rozmawiał z 
latynoską 
sekretarką o szorstkim głosie, która wydawała się zmęczona i zniecierpliwiona. 
Szybko wymyślił 
pytanie, czy to stanowa agencja ubezpieczeń dla bezrobotnych. Sekretarka zła, że 
musiała 
odpowiedzieć na pomyłkowy telefon, nazwała go świrusem i odwiesiła słuchawkę. 
Teraz słuchał 
sygnału i miał nadzieję, że panienka jest już w windzie zjeżdżającej w dół do 
hallu. Po dwóch 
minutach wsunął z powrotem antenę telefonu komórkowego. Kurtyna w górę.
Tego wieczora ubrał się w szary garnitur, pasujący do niego krawat, miał 
chusteczkę 
w kieszonce marynarki, perukę z krótko przystrzyżonymi włosami i rękawiczki 
chirurgiczne.
– Wyglądasz jak mazgaj w tym zestawie – powiedziała Aleksis. – Ale myślę, że 
właśnie o to 
chodzi.
Podręczna aktówka leżała na parapecie, a obok resztki sałatki, którą zjadł na 
kolację. Zgarnął 
je do plastykowej torby. Włożył ją i telefon komórkowy do teczki. Rozejrzał się 
wkoło, 
sprawdzał, czy nie zostawił czegoś, co mogło być obciążającym dowodem. W 
porządku.
Przed wyjściem przyłożył ucho do drzwi z matową szybą. Głosy. Przylgnął do 
ściany. 
Dokładnie przed biurem usłyszał kłótnię. Dwie haitańskie sprzątaczki handryczyły 
się, a słowa 
niosły się echem po korytarzu. Simon przywarł mocniej do ściany. Czekał, aż 
kobiety ominą 
pokój.
Parę minut później weszły do biura obok, ciągnąc za sobą wózek z przyborami do 
czyszczenia. Jedna z nich trzasnęła drzwiami, aż szyba zadygotała u Simona w 
pokoju. 
Potrząsnął głową. Przynajmniej kłótnia skończyła się, nim zaczęły wymachiwać 
maczetami. 
Podniósł teczkę, zbił matową szybę i wyjrzał na zewnątrz. Pusto.
Przeszedł przez korytarz i dotarł do małego, zakurzonego pomieszczenia. Czekał, 
aż oczy 
przyzwyczają się do półmroku. Potem podążył do następnego lokalu i uchylił drzwi 
wyjściowe. 
Cisza.
Mijał opuszczone biura i windy, zmierzając do celu. Kiedy miał kraść, był zimny 
jak lód. Ale 
tym razem nie czuł podniecenia, które zwykle odczuwał przy robocie. Myślał o 
Erice. 
Wykluczył, że mogła zginąć. Simon musi być w najlepszej formie, więc wierzy, iż 
dziewczyna 
żyje.
Ochrona w budynku kulała. Gdyby kierownik administracji tego gmachu zapytał 
Simona 
o opinię, powiedziałby mu, że w większości zabezpieczenia są bezużyteczne. 
Ludzie, którzy 
decydują się wreszcie na założenie alarmu, nie znają się na rzeczy. Przeciętny 
obywatel ma zbyt 
wygórowaną opinię o sobie i umiejętnościach ochrony własnego mienia.
Przed biurem Langwaya dotknął drzwi dłonią w rękawiczce. Dobre drzewo, grube na 
cal. 
Zatrzask w solidnej framudze. Wszystkie zawiasy były wewnątrz, uniemożliwiając 
wyważenie 
drzwi, obramowanie zaś wzmocnione metalowymi sztabami. Nieźle, na piątkę z 
plusem.
Zamiast zamka Langway zainstalował alarm cyfrowy, który nastawiało się przez 
dotyk. 
Klucze nie były potrzebne. Aby wyłączyć alarm i wejść do biura, po prostu 
wystarczy wycisnąć 
czterocyfrową liczbę. Zwykli włamywacze ominą takie drzwi i poszukają 
łatwiejszego celu. 
Narkomani mogli wybrać inną zdobycz, Simon nie.
Wyjął z teczki cyfrowy selektor, komputerek dwa razy większy niż dłoń. Obejrzał 
się dla 
pewności, że wciąż nie jest śledzony, podłączył selektor do alarmu. Potem 
nakierował na drzwi 
i nacisnął kciukami dwa czerwone guziczki. Obserwował mały ekranik selektora, na 
którym 
ukazywały się tysiące czterocyfrowych kombinacji. Simon nie martwił się 
specjalnie, selektor za 
niego wybierze odpowiednią liczbę. Dwadzieścia sekund później podświetlone, 
szybko 
przeskakujące cyferki zatrzymały się nagle na ekraniku pokazując kombinację 
1963.
Zwykle ludzie układali szyfr z ważnych dla siebie cyfr. Na przykład Langway w 
1963 może 
ukończył studia prawnicze lub ożenił się. Był to także rok zabójstwa Johna 
Kennedy’ego, 
sukcesu Beatlesów w Ameryce. Wtedy też Stan Musiał przeszedł na emeryturę. 
Możliwe, że 
Langway myślał o czasach, kiedy był bardziej niewinny i mniej skorumpowany.
Simon wycisnął ten numer, otworzył drzwi i odłączył selektor. Wszedł do środka, 
zamknął 
drzwi, schował z powrotem przyrząd do teczki i nałożył noktowizor. Spojrzał 
dookoła. Dużo 
lepiej.
Parę sekund temu stał w całkowitych ciemnościach. Przez działający na 
podczerwień 
noktowizor widział teraz wszystko wyraźnie, choć z lekkim zielonkawym 
zabarwieniem. 
Znajdował się w sekretariacie, w którym było biurko i dwie małe, skórą obite 
sofy. Pośrodku stał 
stolik do kawy, na nim czasopisma i waza z czekoladowymi całuskami Hersheya. 
Simon wrzucił 
dwa całuski do ust, chowając do kieszeni srebrne foliowe opakowanie. Ruszył w 
poszukiwaniu 
drogi odwrotu. Była to pierwsza czynność, którą wykonywał przy każdej robocie.
Sprawdził biuro Langwaya, przyległe pomieszczenia, bibliotekę prawniczą, która 
również 
służyła jako pokój konferencyjny. Wrócił z niczym.
Naraz szczęście mu dopisało. Znalazł mały balkonik za oknem, skąd tylko mały 
skok dzielił 
go od balkonu należącego do innego biura. To była droga ucieczki.
Wrócił do sekretariatu, wziął dwa magazyny ze stolika do kawy i położył na 
biurku 
sekretarki. Wszedł na biurko, stanął na czasopismach i małym śrubokrętem 
odkręcił osłonę 
alarmu przeciwpożarowego w suficie. Wyjął baterie, włożył do kieszeni, potem 
wsunął do 
alarmu zużyte i przykręcił osłonę. Ślady, rysy? No problem. Nie zostawił 
żadnych.
Odłożył prasę z powrotem na stolik, wziął teczkę i poszedł korytarzem wyłożonym 
dywanem 
do biblioteki. Tutaj zlokalizował alarm przeciwpożarowy już wcześniej, nad 
drzwiami wysokiej, 
sięgającej do sufitu półki na książki. Zdjął buty, stanął na poręczach 
drewnianego fotela i znów 
wymienił baterie alarmu na zużyte. Włożył buty i wrócił do pokoju sekretarki, 
drażliwej pani 
Wynony Jackson.
Z teczką w ręce wszedł do biura Langwaya i zatrzymał się przed ścianą, w której 
był sejf. Po 
cichu dziękował pani Jackson za wskazanie mu skrytki. Oczywiście sam też dałby 
sobie radę.
Sejf znajdował się po lewej stronie dębowego biurka za reprodukcją autoportretu 
van Gogha. 
Simon pamiętał, że pani Jackson jeszcze bardziej zirytowała się, gdy zatrzymał 
się przy obrazie. 
Mogła równie dobrze krzyknąć: tam jest sejf, chłopie.
Zdjął obraz ze ściany i popukał w zewnętrzne drzwi schowka. Nic nadzwyczajnego. 
Był to 
siedmio – lub ośmioletni sejf, już całkowicie przestarzały w dzisiejszym świecie 
o wysokim 
poziomie technologii. Miał solidny stalowy korpus, niedostępne zawiasy i stalowe 
płytki nad 
zamkiem, zabezpieczające przed świdrem. Dla Simona nie było to specjalnym 
wyzwaniem.
Jednak miał pewne zmartwienie. Langway mógł zabezpieczyć sejf alarmem lub 
sensorem 
wrażliwym na dym czy wibracje. Istniała jednak szansa, że tego nie zrobił. 
Człowiek na tyle 
głupi, aby trzymać takiego grata, nie myśli o dodatkowych zabezpieczeniach przed 
złodziejami.
Przyjrzał się bliżej sejfowi, szukając klasyfikacji. Znalazł ją wygrawerowaną na 
tabliczce 
z nazwiskiem producenta. TL-15. Czy Langway był poważny? To najniższa 
klasyfikacja ochrony 
przed włamywaczami. Oznaczała, że zwykły złodziejaszek po piętnastu minutach 
otworzy sejf, 
używając prostych narzędzi.
Na tabliczce znajdował się jeszcze znak TR-B. TR – czyli odporny na lampę 
lutowniczą, B – 
dziesięć minut. Sejf wytrzyma działanie lampy lutowniczej przez dziesięć minut. 
Naprawdę 
Langway był niepoważny. Prawdopodobnie nigdy go nie obrabowano, odkąd kupił to 
pudło. 
Rozwinęło to w nim fałszywe poczucie bezpieczeństwa. W życiu każdego zdarzyć się 
muszą 
pochmurne dni, a teraz Langway miał stanąć w obliczu sztormu.
Simon wyjął z teczki stetoskop, włożył słuchawki do uszu i przytknął membranę do 
tarczy 
sejfu. Używał tonoskopu, specjalnego rodzaju stetoskopu lekarskiego z bardzo 
czułą membraną 
i wbudowanym wzmacniaczem, który wzmagał odgłosy stukrotnie. Przekręcił tarczę 
pięć razy 
w lewo. Następnie zmienił kierunek. Kombinacje na tym modelu zawsze zaczynały 
się od obrotu 
w prawo.
W połowie pierwszego obrotu usłyszał kliknięcie. Mam cię. Jeszcze dwie minuty i 
dźwignia 
oraz pokrętło staną w pozycji otwierającej sejf. Ponieważ jednak nie znalazły 
się w linii, skrytka 
jeszcze była zamknięta.
Potrząsnął tarczą delikatnie, słuchając stukania dźwigienki w bębenku. Potem 
manipulował 
chwilę przy pokrętle tak, aby pokryło się z dźwignią. Znał już cyfry kombinacji, 
ale nie ich 
kolejność. No problem.
Simon przekręcił tarczę zaczynając od dziewiętnastu, a potem dodał pozostałe 
liczby. Sejf 
nie otworzył się. Niedobra kolejność. Przestawił dwie ostatnie cyfry, obrócił 
tarczę ponownie 
i przekręcił rączkę. Usłyszał głośny dźwięk w słuchawkach. Tak! Sejf został 
odblokowany. 
Uchylił drzwiczki. Niektórzy ludzie rodzą się dobrzy, inni wytwarzają dobra, a 
jeszcze inni je 
kradną.
Taśmy komputerowe były na wierzchu. Wyjął wszystkie dziewięć i przeliczył 
dwukrotnie, 
upewniając się, że liczba się zgadza. Następnie położył je na podłodze, a z 
teczki wyjął podobne 
taśmy w plastikowej torebce. Odliczył dziewięć i umieścił w sejfie.
Potem sprawdził pozostałą zawartość skrytki. Znalazł około czterech tysięcy 
dolarów 
w gotówce i pomyślał o zabraniu pieniędzy. Jednak odrzucił ten pomysł, kradzież 
zniszczyłaby 
plan. W sejfie schowano również pudełko na monety, kontrakty, korespondencję, 
umowę najmu 
lokalu, wzory podpisów dla maszyny wystawiającej czeki. Wziął kilka kontraktów i 
listów.
Czas na finał. Wyregulował noktowizor, aby lepiej widzieć, wyjął mały palnik 
propanowy 
z teczki i skierował płomień na kasę pancerną. Przypalił tarczę, rączkę, drzwi. 
Iskry odbijały się 
od noktowizora. Odczekał dwadzieścia minut, aż cała zawartość zamieniła się w 
popiół.
Skończywszy, wyjął z teczki kilka przedłużaczy, wtyczek, suszarkę do włosów i 
małe radio. 
Dwa przedłużacze i trzy wtyczki były połączone z klimatyzatorem, oświetleniem i 
małą lodówką 
oraz wetknięte do jednego gniazdka. Simon włączył wszystkie światła w biurze. 
Nic się nie 
wydarzyło, dopóki nie przekręcił termostatu w lodówce na maksimum. Wtedy 
przeładowane 
gniazdko w ścianie wybuchło i płomienie zaczęły ogarniać kable przedłużaczy.
Nieźle na początek. Ogień należało jednak podsycić. Simon zapalił palnik 
propanowy 
i skierował na zasłony, papiery na biurku i na ścianę, gdzie był sejf. Podpalił 
też dywan. Kiedy 
dym stał się zbyt niebezpieczny, opuścił pokój.
W bibliotece włączył przedłużacze i suszarkę do włosów, aby przeciążyć 
pojedynczy kontakt 
i zwiększyć pobór prądu. Gniazdko wywaliło natychmiast. Spalił suszarkę, żeby 
zatrzeć ślady. 
Przed wyjściem z biblioteki podpalił dywan, kotary i książki prawnicze.
W sekretariacie też podłożył ogień. Włączył trzy komputery, suszarkę i radio do 
jednego 
gniazdka. Wszystko zapaliło się jasnym płomieniem.
Wykrywacze dymu pozostały ciche. I nie było żadnych śladów.
W hallu na dole strażnik o dziecinnej twarzy siedział przy małym biurku, ze 
wzrokiem 
przyklejonym do czasopisma otwartego na stronie z dowcipami. Nawet nie spojrzał, 
gdy smukły 
mężczyzna w szarym garniturze kręcił się koło księgi, w której podpisywali się 
wchodzący 
i wychodzący goście. Strażnik nie zauważył, że mężczyzna nie wpisał nazwiska, a 
tylko 
podkreślił ostatni podpis.
Gdy nieznajomy w szarym garniturze szedł w kierunku drzwi wyjściowych, strażnik 
śmiał 
się z dowcipu porównującego prezydenta Busha do tamponu. Tampon, podobnie jak 
prezydent, 
był zawsze we właściwym miejscu w stosownym czasie.
Rozdział 13
Dochodziła prawie 23.00. Albert Martins popchnął Lizę Rizal, pucołowatą, 
siedemnastoletnią filipińską prostytutkę na podłogę sypialni, w górskiej willi 
na północ od 
Manili.
Kopnął półnagą nastolatkę, a potem zdarł z siebie lekką, haftowaną koszulkę, 
ulubiony strój 
Filipińczyków, który nosili zamiast żakietu w tropikalnym upale. Koszula była 
poplamiona krwią 
Lizy Rizal. Krew znajdowała się także na moskitierze, okalającej szerokie łóżko.
Szlochająca prostytutka czołgała się w kierunku drzwi sypialni. Podniecony 
Charles Hocq 
ścisnął rękę Tautza i pochylił się do przodu krzesła, aby lepiej zobaczyć twarz 
dziewczyny. 
Zaklaskał w dłonie, kiedy Martins zdjął pas i zaczął ją dziko chłostać. Hocq 
ponownie ścisnął 
rękę Tautza, by zwrócić jego uwagę na drugą kobietę, stojącą w ciemności przy 
kominku.
Była naga, około trzydziestki, i nadzwyczaj piękna. Z nożem do otwierania listów 
w ręce 
zmierzała do Martinsa i prostytutki. Hocq zapalił tureckiego papierosa i 
wydmuchnął dym 
w kierunku zbliżającej się kobiety.
– Fabienne, moja mała ladacznico – powiedział. – Wyglądasz jak zwykle wspaniale.
Pomachał do niej, podczas gdy Martins wciąż bił ciemnowłosą studentkę college’u, 
która 
wieczorami dorabiała jako prostytutka. Fabienne podeszła do Alberta i 
uśmiechnęła się do Rizal.
– Głupia, mała dziwka. Zapłacisz za to, że byłaś taka uparta – stwierdziła.
– Oto zbliża się lekcja dobrych manier od cioci Fabienne – powiedział Tautz do 
Hocqa.
Fabienne trzymała nieszczęsną, a Martins ją gwałcił. Wierzgając i krzycząc 
dziewczyna 
ugryzła go w rękę. Wściekły, uderzył Lizę w twarz, a Fabienne dźgnęła ją nożem 
do otwierania 
listów. Zmęczony szarpaniną Albert położył się na podłodze, patrząc, jak 
Fabienne dalej 
atakowała dziewczynę, która krzyczała przeraźliwie.
Hocq, z wyrazem zniecierpliwienia na twarzy, włożył obydwa palce wskazujące do 
uszu. 
Irytacja ustąpiła miejsca radości, gdy Fabienne zaczęła uprawiać seks oralny. 
Dziewczyna 
umierała. Po kilku minutach Fabienne podniosła okrwawioną twarz i uśmiechnęła 
się do 
Martinsa.
– Fabienne dostaje dziesiątkę. Ta ma styl – powiedział Tautz.
Liza Rizal skomlała w agonii, a krok dalej Martins i Fabienne kochali się na 
podłodze.
– Uwielbiam szczęśliwe zakończenia – stwierdził Hocq.
Parę minut później leżeli przytuleni, nie zwracając uwagi na konającą 
dziewczynę. Fabienne 
szepnęła coś do ucha ukochanego, Hocq zaś wtrącił, żeby mówiła głośniej. 
Obserwował ich. 
Martins poszedł do łazienki, a Fabienne do garderoby.
Kiedy wróciła z flakonikiem perfum i lakierem do włosów, Albert wylewał na Rizal 
płyn po 
goleniu. Przyłączyła się, polewając ją perfumami i skrapiając lakierem do 
włosów. Skończyła, 
a Martins upuścił płonącą zapalniczkę. Dziewczyna skurczyła się i zwinęła, 
próbując podnieść 
się z podłogi. Ale była zbyt słaba. Zawodziła, gdy płomienie objęły jej ciało. 
Patrząc na nią 
z chłodnym spokojem, Martins i Fabienne odeszli od dymu.
Tautz wyjął kasetę z magnetowidu, który znajdował się na telewizorze w sypialni 
Hocqa na 
jachcie.
– Za to Martins mógłby dostać dożywocie – powiedział.
Zrzuciwszy kapcie Charles usiadł w pozycji kwiatu lotosu na czerwonej skórzanej 
kanapie. 
Zamknął oczy i złożył dłonie pośrodku ciała. Płomienny zachód słońca zalał 
spokojne morze 
jasną purpurą.
– Medytacja pomaga w koncentracji – stwierdził.
– Bez jaj – odrzekł Tautz.
– Zapewnia spokój ducha. Naszej Fabienne go brakuje, inaczej ta kurewka nie 
byłaby 
morderczynią. Zamęczyła małą Rizal i nie odczuła najmniejszych wyrzutów 
sumienia. Robi to, 
co jej sprawia przyjemność, a potem zaprzecza, jakoby czyniła coś złego.
– Martins ma pipę zamiast głowy. – Tautz obrócił kasetę w rękach. – Na pewno raz 
w miesiącu krew leci mu z nosa. Czy wiedziałeś, że mieli zamiar zabić tę 
dziewczynę?
– Nie. – Hocq potrząsnął głową nie otwierając oczu. – Ale nie zdziwiłem się. 
Taki pomysł na 
zabawienie się raczej mnie oszołomił. Panna Rizal była chyba najbardziej 
zaszokowana.
Uśmiechnął się słodko.
– Ciągle trzymam ukrytą kamerę w gościnnym pokoju, ale nie widziałem jeszcze 
niczego tak 
barwnego jak Martins w akcji. Można dowiedzieć się bardzo wiele o człowieku, 
kiedy obserwuje 
się go podczas orgietek.
– Nie chciałbym dożyć czasów, gdy coś takiego stanie się modą. – Tautz znów 
obrócił kasetę 
w ręce.
– Fabienne chciała zniszczyć coś dla niej już nieosiągalnego – młodość i 
niewinność – 
powiedział Hocq. No, względną niewinność. W przypadku panny Rizal to właściwsze 
określenie. 
Albert i Fabienne to wilki w skórze baranków.
Wziął kilka szybkich oddechów, a potem długo wypuszczał powietrze.
– Biedna Liza. Kurwiła się tylko dla pieniędzy na ukończenie szkoły 
pielęgniarskiej, więc 
zaoszczędzili jej wydatku na wysokie czesne. – Hocq uśmiechnął się figlarnie. – 
Kiedy Albert 
poprosił mnie o kogoś nie zepsutego i zdrowego, natychmiast pomyślałem o tej 
małej. 
Korzystałem z jej usług już wcześniej i zawsze byłem zadowolony. Myślałem, że 
Albert chce ją 
dla siebie. Nie wiedziałem, iż planował orgietkę, i na pewno Liza nie 
spodziewała się tego.
– Ile lat ma ta taśma? – zapytał Tautz, sadowiąc się obok przyjaciela na 
tapczanie.
– Cztery, co nie zmniejsza oczywiście jej wartości. Filipińczycy gwałtownie 
sprzeciwiają się 
seksualnemu wykorzystywaniu kobiet przez cudzoziemców, którzy żerują na ich 
biedzie.
Hocq przycisnął palcem jedną dziurkę od nosa.
– Każdy cudzoziemiec winny przestępstwa seksualnego na Filipinach nie może 
oczekiwać 
litości. Powiedziałem policji, że panna Rizal zasnęła z papierosem w łóżku. 
Jeśli zobaczą tę 
taśmę, mojemu partnerowi grozi ekstradycja za morderstwo. Chyba że wybierze 
ucieczkę, aby 
ratować życie.
– Kutas Alberta jest bezpieczny w twojej tylnej kieszeni – wtrącił ubawiony 
Tautz.
– Dlaczego tak bardzo się nie lubicie? – Hocq podniósł do góry jedną brew.
– Nazwał mnie kurwą.
– Jesteś kurwą.
– To jeszcze nie daje mu prawa tak o mnie mówić. Przecież on sam ożenił się z 
dziwką.
– Werner, Werner. Nie powinieneś wiedzieć zbyt dużo o Fabienne, zapomniałeś?
– Nie dam się temu facetowi okładać gównem.
– Posłuchaj się Charlesa. Zachowaj ostrożność. Albert może być bezlitosny.
Otworzył oczy, rozprostował nogi i wskazał na kasetę.
– Odłóż ją, zanim Albert się pojawi. Całą noc będziemy pracować nad transakcją 
Złotego 
Kręgu.
Tautz spojrzał na zegarek.
– Niespełna czterdzieści pięć minut do doków na Kajmanach. Schowam kasetę, zanim 
Martins pojawi się na pokładzie. Myślisz, że robią takie rzeczy cały czas?
– Pytasz, czy rozbierają kurwy do naga i testują ich wytrzymałość na ból?
Werner potaknął.
– Przypuszczam, że zachowują się podle od czasu do czasu. Jeśli chodzi o 
kobiety, Martins 
zawsze skakał z kwiatka na kwiatek. A Fabienne też nie jest niewiniątkiem. 
Kazirodcze stosunki 
z własnym ojcem. Dziwna afera z liderem Vietkongu, który zwykł rozbierać ją i 
ustawiać na 
czworakach do numerów. A potem współpraca z komunistycznym wywiadem, oczywiście 
większość spraw załatwiała w łóżku. Jeśli kiedykolwiek chcieliby ją obsadzić w 
roli Mary 
Poppins, włożyłaby sobie parasol do dupy. Miałem zawsze trudności z wybraniem 
prezentu dla 
Fabienne. Cóż możesz dać dziewczynie, która miała każdego?
– Zabijała ludzi w Wietnamie, prawda?
– Mężczyźni dla niej zabijali. – Hocq zapalił papierosa. Bez wysiłku ich 
zmuszała, aby się 
poniżali. Albert pozwalał jej wychodzić z innymi facetami od czasu do czasu. 
Potem 
podekscytowany słuchał opowieści o jej przygodach.
Tautz zmarszczył brwi, jakby chciał sobie coś przypomnieć.
– Ten ważny gość z Wietnamu stale chce położyć na niej łapy.
– Phan Bai. Stary bohater Vietkongu, którego syna Martins zamordował. Nigdy nie 
uwierzył, 
że Albert i Fabienne zginęli w wypadku samolotowym. Ściga ich z tą samą 
determinacją, z jaką 
wypędził Francuzów i Amerykanów ze swojego kraju.
– Czy wyznaczono nagrodę za schwytanie Fabienne?
– Pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Niezbyt dużo, według zachodnich standardów, ale 
w Wietnamie to cholerna fortuna.
– Mówiąc o pieniądzach, pamiętaj o naszym zakładzie.
– Kiedy chodzi o forsę, Charles nie zapomina o niczym. Tysiąc dolarów i 
pięćdziesiąt do 
jednego, że Bendor zabije Alberta.
– Lub Simon nie zginie przez dziesięć dni.
– Został już tylko tydzień. Tyle samo czasu mamy na dostarczenie do Stanów 
pieniędzy 
Złotego Kręgu. A teraz idź i odłóż taśmę, zanim Albert odgryzie nam głowy.
Werner schował kasetę z powrotem w środkowej części trumny, przestrzegając 
dokładnie 
instrukcji przyjaciela. Nigdy nie dotykaj ciała Rachelle. Nigdy koło niej nie 
pal ani nie jedz. 
Zdejmij buty, wchodząc do jej pokoju. Zachowuj się z szacunkiem w jej obecności. 
Pomyślałby 
kto, że to księżna Walii, a nie kawał zimnego mięsa, skonstatował.
Trumna znajdowała się w dwupokojowej kabinie, przylegającej do głównej sypialni. 
Niska 
temperatura, która chroniła ciało przed gniciem, sprawiła, że Tautz poczuł 
większy chłód, niż 
gdyby dotknął zimnej dupy Eskimosa. Wszyscy mieli tutaj wstęp wzbroniony nie 
dlatego, że 
załoga rwała się strasznie do oglądania trupa. Trumna była doskonałym schowkiem 
do kasety 
wideo.
W jednym pokoju znajdowały się ubrania, wypchane zabawki, kosmetyki, gitara 
i bambusowy flet. W drugim, zimnym niczym skrzynia lodu, nikt nie zakłócał 
Rachelle spokoju. 
Ciało wystawiono w otwartej trumnie z drzewa cedrowego, pięknie polakierowanej, 
przyozdobionej złotym pyłem i inkrustowanej kością słoniową. Olbrzymi Budda z 
brązu, 
w pagodzie z drzewa tikowego, strzegł martwej.
Skromny uśmiech malował się na twarzy Rachelle za sprawą 
dziewięćdziesięcioletniego 
Chińczyka, właściciela zakładu pogrzebowego, który dwa razy do roku doglądał 
ciała. Ubierał 
w biały jedwab, zakładał złote i diamentowe pierścionki na wszystkie palce. 
Różowe światło 
punktowe pod sufitem sprawiało, że Rachelle wyglądała jak żywa. Tautz nie 
wiedział, czy ją 
pieprzyć, czy wziąć na tańce.
Dla niego śmierć była prosta. Kładziesz się jednego dnia i nie wstajesz. 
Wszystko. Charlie 
patrzył na to inaczej. Dla niego Rachelle nie umarła, lecz drzemała.
Tautz podróżował po świecie – Rzym, Riwiera, Kalifornia i Rio de Janeiro – żył 
z dziewczynami, starymi kobietami, z młodymi i zgrzybiałymi pedałami. Z każdym, 
kto był 
dostatecznie bogaty, aby pozwolić sobie na jego usługi. Myślał, że widział już 
wszystko, dopóki 
nie spotkał Hocqa, dziwoląga, który taszczył wszędzie ciało siostry. Gdyby 
pieniądze i inne 
bonusy nie były takie miłe, już dawno zmyłby się z pokładu.
Włożył taśmę z powrotem do trumny i rozejrzał się, czy nie zostawił czegoś na 
podłodze. 
Raz przypadkowo upuścił kawałek surowej marchewki i Charlie zrobił mu piekło. 
Nie chciał już 
nigdy więcej przechodzić przez coś takiego.
Spojrzał na ciało Rachelle, suknię i biżuterię. Takie bogactwo marnuje się na 
zimnym trupie 
tej małej dziwki! Poczuł znów ból. Uderzenie Borregi było jak kopnięcie muła. 
Masował żebra 
i rozmyślał o przyszłości. Wcześniej czy później Charlie przestanie się nim 
interesować i weźmie 
sobie kogoś młodszego. Tautz powinien uważać również na Borregę, żeby ten znów 
go nie pobił 
lub nawet zabił. Musiał też baczyć na Martinsa, kiedy Charliego nie było w 
pobliżu. Bez przerwy 
myślał o sugestii Charlesa, że pobiorą się, gdy zakończy się to gówno ze Złotym 
Kręgiem. 
Małżeństwo Wernera z mężczyzną?
Urodziła go prostytutka w Hamburgu na Reeperbahn, sławnej dzielnicy z czerwonymi 
światłami. Nie miał najmniejszego pojęcia, kto był jego ojcem ani też nie dbał o 
to. Charlie 
przybliżył mu smak dobrego życia i teraz Tautz nie miał zamiaru rezygnować. Ale 
czy za cenę 
ślubu?
Sprawa z Eriką Styler i jej przyjacielem – mordercą, mogła wymknąć się z rąk. 
Tautz może 
będzie musiał opuścić Charliego z niczym więcej, jak całus na do widzenia. Ale 
czemu 
odchodzić z pustymi rekami? Wpatrywał się w pierścionki, bransoletki złote i 
diamentowe, 
turkusowe naszyjniki, wisiorki. Te małe świecidełka ustawiłyby go na całe życie.
Wystarczy jedynie napełnić nimi torbę na zakupy i zejść ze statku. Znał miejsca 
w Niemczech, gdzie Charlie nigdy by go nie znalazł. Uśmiechnął się na myśl o 
tym, w jaki 
sposób zabezpieczy się przed Hocqiem. Kaseta przecież bardzo łatwo dostanie się 
w ręce Alberta 
dzięki uprzejmości anonimowego nadawcy. Krótki rzut oka na taśmę i Martins 
zorientowałby się, 
kogo za to winić. Do widzenia, Charlie. A Tautz wolny mógłby żyć, nie oglądając 
się za siebie.
Czy Charlie mówił poważnie, że go zabije, gdyby chciał odejść? Charlie, ten 
mistrz oszustów 
i naciągaczy. Musiałby najpierw złapać Tautza. To nie będzie takie proste.
Niemiec posłał całusa ciału Rachelle i zdeterminowany opuścił kabinę. Przetrwa 
za wszelką 
cenę.
Rozdział 14
O godzinie 14.20 Erika Styler, pod eskortą Borregi, wyszła z kajuty na Rachelle 
i udała się 
w kierunku apartamentów Hocqa, który twierdził, iż jest zbyt zmęczony, aby 
przejść do salonu. 
Poza tym nie mógł narażać swoich zatok na szkodliwe działanie chłodnego 
powietrza na 
pokładzie. Może Erika zechciałaby zagrać u niego kilka rozdań amerykańskiego 
pokerka? Czyż 
miała wybór?
Po przejściach z Wernerem Tautzem była zbyt przerażona, żeby zasnąć. Valium, 
papierosy 
ani wódka nie pomagały na roztrzęsione nerwy. Od chwili przybycia na Kajmany 
oczekiwała, aż 
Hocq ją wezwie. Cały czas chodziła w kółko po kajucie, aż padła we łzach na 
łóżko.
W jasnym świetle księżyca łodzie ratunkowe, stanowiska armatnie i helikopter na 
pokładzie 
jachtu wyglądały jak straszne zjawy. Cienie wydłużały się, wszędzie czyhało 
niebezpieczeństwo.
Zauważyła, że strażnicy byli bardziej czujni, spięci i uzbrojeni po szyję. Dziś 
nie śmiali się, 
nie popijali na wachcie, nie słuchali tranzystorków. To wszystko jeszcze dobiło 
dziewczynę. 
Jacht jest zupełnie nie do zdobycia.
Mimo że wartownicy obawiali się Simona, Erika wyczuła ich strach przez Borregą. 
Tym 
razem, kiedy przechodziła obok posterunków na pokładzie, powstrzymali się od 
lubieżnych 
spojrzeń i obleśnych okrzyków. Zdobyła respekt dzięki temu, że Borrega 
zastrzelił dwóch 
niedoszłych gwałcicieli.
Jest jego dłużniczką. Wykazał się odwagą, kiedy sprał Tautza. Ale jednocześnie 
wiedziała, 
że ten facet zabije Simona bez zmrużenia oka. Nic w tym osobistego, taką miał 
pracę.
Szli w milczeniu. Trzęsło nią. Starała się ukryć drżenie, mocno zaciskając 
pięści. Odczuwała 
wilgoć w powietrzu. Zbiera się na deszcz. Jeszcze bardziej ją to przygnębiło.
Przystanęli przed drzwiami do kajuty Hocqa. Borrega obserwował opustoszałe molo, 
po 
którym młody Murzyn w okularach jechał powoli na podnośniku w kierunku składu. 
Ociągała się 
z wejściem, gdyż czuła się przy Borredze bezpiecznie. Wyczuwała, że on też 
zwlekał 
z odejściem. Przypomniała sobie, jak patrzył na nią po bijatyce. Serce zabiło 
jej mocniej. Muszę 
pamiętać o Simonie, pomyślała.
– Chciałam jeszcze raz podziękować za to, co pan uczynił dziś dla mnie – 
powiedziała.
Borrega, opierając się o reling, machnął ręką do strażnika na molo. Ten 
odpowiedział 
skinięciem i wyszeptał coś do kolegi, niższego wzrostem. Obaj kiwnęli do 
Borregi, który wskazał 
dłonią na kierowcę podnośnika. Kubańczycy natychmiast skierowali się do Murzyna, 
żeby go 
wylegitymować.
– Musiałem zastopować dalsze łamanie dyscypliny, dopóki nie było za późno. – 
Borrega 
wyciągnął papierosa z kieszonki koszuli.
– To było coś więcej. – Erika przecząco potrząsnęła głową.
– Mam łatwiejszą pracę, panno Styler, kiedy strażnicy trzymają się w ryzach.
– Proszę zwracać się do mnie po imieniu.
Uśmiechnął się. W ciepłym świetle księżyca wyglądał bardzo przystojnie. Serce 
uderzyło jej 
mocniej. Zaczęła szukać w torbie papierosa.
– Martins twierdzi, że Tautz jest głupkiem, kretynem, który nie kapuje, ile 
zażyć witamin 
z buteleczki z napisem: jedna dziennie – powiedział Borrega.
Erika roześmiała się. Odprężyła się w jego towarzystwie. Może za bardzo?
– To jedyna rzecz, co do której się zgadzamy. Oboje nie znosimy Tautza – 
zauważył 
Kubańczyk.
– Martinsa też nie lubisz – dodała.
Borrega patrzył na papierosa.
– Nie podoba mi się, że źle traktuje kobiety. Wszedłem pewnego dnia do kajuty 
Hocqa, 
kiedy on i Tautz – przerwał i zaciągnął się dymem.
– Znam jeszcze tylko jednego mężczyznę, który potrafi stawić czoło trzem 
przeciwnikom 
i zwyciężyć – powiedziała.
– Słyszałem, że jest całkiem niezły ten twój chłopak – Borrega spojrzał na nią. 
– Ponoć 
w Wietnamie miał poważne wyczyny na koncie, a skończył wówczas dopiero 
dziewiętnaście lat. 
Ja zacząłem się boksować jako ośmiolatek. Jakiś gówniarz ukradł mój rower. 
Poskarżyłem się 
policjantowi, który stwierdził, żebym się nauczyć bić, jeżeli chcę coś mieć.
– Podobnie było z Simonem – powiedziała Erika. – Pracował po szkole w 
supermarkecie 
w Kalifornii. Któregoś dnia chciał powstrzymać chłopców kradnących piwo. 
Porządnie dostał. 
Wtedy matka zaprowadziła go do trenera bokserskiego.
Borrega wydmuchnął dym w kierunku fińskiego statku pasażerskiego przycumowanego 
w pobliżu.
– Mądra kobieta. Martins jej nie znosi, to pewne.
– A czego się spodziewa? Próbował zabić Simona. Kto wie, co by Aleksis zrobiła, 
gdyby się 
dowiedziała o zakładzie Hocqa i Tautza.
– O jakim zakładzie? – spytał.
Opowiedziała mu.
– Nie tylko pani Bendor by się to nie spodobało, ale i Martinsowi. – Borrega 
pokiwał głową. 
Nie będzie zachwycony taką zabawą.
Erika wzięła do ust papierosa, a Borrega podał ogień, zapalając zapałkę o 
paznokieć dużego 
palca. W migającym świetle ich oczy się spotkały.
– Uważasz, że taki zakład nie jest w porządku, ale sam chcesz zabić Simona – 
odezwała się.
Mógłbym utonąć w jej oczach, pomyślał, i na pozór obojętny odwrócił wzrok.
– Staram się go powstrzymać, tylko spełniam mój obowiązek. Przykro mi, że cię tu 
uwięziono, ale to nie z mojej winy. Twój mężczyzna nie jest głupi, rozumie 
sytuację. Zechce cię 
wydostać, a ja spróbuję mu przeszkodzić.
Erika ze złością cisnęła papierosa za burtę.
– Prawdziwi mężczyźni w akcji. Gotowi jesteście zabijać w imieniu dzieci i 
kobiet. Ale 
nigdy nie pytacie nas o zdanie.
– Cóż, to prawda – stwierdził Borrega.
– O Boże, ależ plotę? Przecież gdyby nie ty, co by Tautz ze mną zrobił? Nie mogę 
już 
myśleć normalnie.
– Nie ma łatwych odpowiedzi. Mnie jest trudno zrozumieć życie, nie mówiąc już o 
osądzaniu 
czegokolwiek.
– Przepraszam za to, co powiedziałam.
– Nie kłopocz się. Masz dosyć zmartwień ostatnio.
Uśmiechnęła się do niego. Przez dłuższy czas patrzyli sobie w oczy.
– Muszę iść – powiedziała w końcu. – Nie wiem, czy zdołam grać po tym, co 
zaszło.
– Graj, żeby wygrać. Tak jak zawsze.
Podała mu rękę. Borrega był gotów objąć dziewczynę, czując współczucie, a może 
dlatego, 
że stali sami w ciemnościach. Erika powoli odsunęła się bez słowa. Otworzył 
drzwi, odprowadził 
ją wzrokiem i zamknął kajutę. Powtarzaj sobie w duchu, że zabijesz Simona nie 
dlatego, iż 
chcesz zdobyć Erikę, pomyślał. Poszedł do trapu, nie oglądając się za siebie.
Po chwili drzwi do kajuty Hocqa rozwarły się, odsłaniając ciemny korytarz. 
Albert Martins 
wyszedł na pokład, cicho zamykając kabinę i skierował się do łodzi ratunkowej. 
Schował się 
poza zasięgiem wzroku Borregi, który schodził z trapu na molo. Babcia miała 
rację. 
Podsłuchiwacze nigdy nie usłyszą o sobie nic dobrego.
Martins i Charlie właśnie skończyli po kilku godzinach pracę nad transakcją 
Złotego Kręgu. 
Kontaktowali się z kurierami przez telefon, radio i wysyłali telefaksy. Na 
Kajmanach wzięli na 
pokład kuriera, przewożącego dwa miliony dolarów. Pojutrze, niedaleko Florydy, 
zabierze go 
łódź łowiąca krewetki, którą dotrze do Tampy. Stamtąd zostanie odwieziony 
samochodem do 
Nowego Jorku, gdzie przekaże dwa miliony prawnikowi. Martins i Hocq rozmawiali 
już 
z Langwayem. W mieście na razie wszystko w porządku, jutro Abby spodziewa się 
również 
czterech milionów dolarów z Kanady, które po przeliczeniu przekaże człowiekowi z 
Chinatown. 
Ostrzegli go, żeby nie przeoczył ani jednego dolara, gdyż ściągnie na siebie 
nieopisany gniew 
Martinsa i Złotego Kręgu. Charlie nareszcie skoncentrował się na interesach, 
załatwili więc dużo 
w pięć godzin. Kiedy skończyli, Albert oznajmił, że idzie się wyspać do kajuty. 
Natomiast 
Charlie chciał zagrać w pokera z Eriką Styler.
Martins dowiedział się o próbie zgwałcenia dziewczyny od Manuela da Gamy, 
chudego, 
młodego Portugalczyka, radiooperatora, który był płatnym informatorem Alberta. 
Przekazał mu 
pełne sprawozdanie z całego zdarzenia i podjętej przez Borregę akcji, w której 
zginęli dwaj 
strażnicy. Martins był rozwścieczony. Charlie zachował się idiotycznie. Styler 
mogła zostać 
zabita i straciliby zakładniczkę.
A w dodatku ten zakład, o którym przed chwilą usłyszał. Jeszcze bardziej się 
wściekł 
i poczuł się rozgoryczony. Przecież Charlie go zdradził, igrając jego życiem.
Nie powinno to dziwić Martinsa, zdrada towarzyszyła Hocqowi jak cień. Wcześniej 
czy 
później wystawiał każdego, z kim współpracował. Okłamał ludzi w Wietnamie, 
Hongkongu 
i Bóg jeden wie, gdzie jeszcze. Martins powinien przewidzieć, że przyjdzie 
dzień, kiedy Hocq 
kopnie go w dupę.
Ten Euroazjata uważa, że lepiej kogoś wycyckać, niż dać się wycyckać samemu. Ten 
zakład 
to egoistyczna zagrywka, postępek złośliwego chłopczyka, ale zmienił stosunek 
Martinsa do 
Charliego.
Hocq twierdził, że zawsze trzeba być górą. Albert miał sporo przestępstw na 
koncie i Charlie 
wiedział o tym, ale to nie martwiło Martinsa, przecież Charlie potrzebował 
wspólnika.
Pojawienie się Simona Bendora na horyzoncie zmieniło sytuację. Wygląda na to, że 
Hocq 
posłał poczucie lojalności do wszystkich diabłów. Możliwe, iż wyda Martinsa i 
Erikę Styler 
Bendorowi. Wtedy problemy Charlesa skończą się, Alberta zaś dopiero zaczną. Na 
twoim 
miejscu, Edwinie, bardzo bym się martwiła o przyszłość – mówiła mu babcia.
Teraz, dowiedziawszy się o zakładzie, powziął decyzję. Musi dopaść Charliego, 
zanim ten 
dopadnie jego. Przypomniał sobie, że Borrega zwrócił się przeciwko niemu po 
wizycie w kajucie 
Hocqa. Zobaczył coś związanego z traktowaniem kobiet i znienawidził Martinsa.
Albert odwrócił się plecami do mola, oparł się o łódkę ratunkową i patrzył na 
księżyc. 
Skoncentruj się – powiedział do siebie. – Zamień się na chwilę w Charliego. Stań 
się takim 
samym palantem. Zajrzyj mu pod czaszkę i rozejrzyj się. Co miał na niego 
Charlie? Dlaczego jest 
górą? Kobiety są słabością Martinsa. Były nią zawsze. Nagle oczy rozbłysły mu z 
radości. Zrobił 
olśniewające odkrycie. Wideokaseta.
– Liza Rizal – wyszeptał.
Nad ranem wyczerpana Erika przesunęła dziesięć tysięcy dolarów w sztonach do 
puli.
– Sprawdzam.
Źle grała, Hocq wygrywał bez kantowania. W salonie duże kwadratowe okno 
zabarwiło się 
purpurą wschodzącego słońca. Erika sączyła gorącą kawę, Hocq zaś kręcił głową 
z niedowierzaniem.
– Co, nie przebijasz? – zdziwił się. – Masz mało samozaparcia, jak by się kto 
pytał. – 
Odwrócił przykrytą kartę. – Charles dokupił do koloru. Charles znowu wygrywa.
Zdawał sobie sprawę z fizycznego i psychicznego wycieńczenia Eriki, więc szedł 
na całość. 
Ta gra kosztowała ją siedemdziesiąt tysięcy dolarów.
Straciła pewność siebie i robiła błędy. Krańcowe zmęczenie przytępiło jej 
refleks i pozbawiło 
energii. Już nie grała, żeby wygrać, lecz nie przegrać. Nie wykorzystywała 
omyłek Hocqa i na 
domiar złego sama myliła się.
Franklin Chao, trzydziestoletni Chińczyk, księgowy o mięsistych ustach rozdał 
jeszcze jedną 
kolejkę amerykańskiego pokera. Musiał rozdawać karty, choć tego nie lubił, robił 
to nieudolnie, 
ale jakoś udawało mu się nie upuścić kart na podłogę. Cudem udawało mu się także 
nie rozjuszyć 
Charlesa.
Wcześniejsze oszustwa Hocqa nie stanowiły już tajemnicy. Erika wydedukowała, że 
ułatwiały mu to ścinki, wsunięte do talii przez Wernera Tautza, czyli znakowane 
karty. Przy 
poziomie dzisiejszej gry już nie potrzebował pomocy ścinek.
– Pozwól, że przeproszę cię za dzisiejsze wydarzenia – powiedział. – Tautza 
poniosły 
sterydy.
– To nie był jego pomysł, tylko twój.
– Chcesz powiedzieć, że ja dałem mu rozkaz, aby ciebie zaatakował?
Złość dodała jej odwagi.
– Jesteś dupa, Charlie – warknęła.
– To mój cały urok.
– Następnym razem, jak Werner będzie chciał dać dupy, powiedz mu, niech się 
wypnie 
i czeka.
– Z całą pewnością to uczynię. A propos. Co zrobisz, gdy Borrega zabije Simona? 
– Hocq 
pokiwał głową. – Złamię cię, księżniczko. Będziesz na zawsze przegrana.
Franklin Chao dał mu drugą dwójkę. Erika dokupiła trójkę do tej, którą miała w 
ręku. 
Stawiała ostrożnie. Zbyt rozważnie. Dawniej z łatwością wyparłaby go z gry. Ale 
nie teraz.
Dokupiła siódemkę do przykrytej karty, też siódemki. Dwie pary, siódemki na 
trójkach. 
Postawiła dwadzieścia tysięcy dolarów. Hocq dał tyle samo i dorzucił jeszcze 
dziesięć. Erika 
również dołożyła dziesięć. Ostatnia jej karta, walet pik, był niepotrzebny. Hocq 
dokupił czwórkę, 
to dało mu dwie pary, czwórki na dwójkach. Jeżeli zakryta karta nie pasuje, Hocq 
przegra.
Skup się, pomyślała. Pamiętaj, w jaki sposób Charles obstawia, jego słabe 
punkty. Niestety, 
mózg odmawiał jej posłuszeństwa.
– Twoja kolej, księżniczko. – Hocq od niechcenia bawił się uchem.
– Sprawdzę.
– Podnoszę trzydzieści tysięcy – powiedział.
Erika z trudem przełknęła ślinę. Spociły jej się ręce. Nie rzuciła kart.
– Sprawdzam.
Hocq odwrócił zakrytą kartę. Trzecia dwójka. Przegrała osiemdziesiąt tysięcy 
dolarów.
– Jakie to uczucie, kiedy się przegrywa, księżniczko? – Posłał jej całusa. 
Charles chciałby się 
dowiedzieć.
Rozdział 15
Avignon, Francja
Martins zatelefonował z Kajmanów i przykazał Fabienne, żeby pozostała w zamku, 
dopóki 
nie zadzwoni znowu. Przypuszczała, że ten nakaz związany jest z zamordowaniem du 
Carriego. 
Myliła się.
– Charlie może zechce mnie przechytrzyć – powiedział. – Trzymaj się blisko domu, 
tam 
będzie mu trudno dostać się do ciebie.
Fabienne zamknęła oczy.
– Bałam się, że to zdarzy się pewnego dnia. Ale przecież on nie poprowadzi sam 
interesów. 
A co z Simonem Bendorem? Czy Charlie chce stawić mu czoło w pojedynkę?
– Logika i Charlie nie chodzą w parze. Facet działa bardziej samolubnie niż 
zazwyczaj. 
A instynkt samozachowawczy powoduje, że ludzie robią dziwne rzeczy.
Martins opowiedział Fabienne o tym, że Charlie założył się o jego życie. Wyjawił 
jej także, 
że Hocq mógłby wykorzystać przeciwko niemu zabójstwo Lizy Rizal. Dla nich 
oznaczałoby to 
ekstradycję na Filipiny pod zarzutem morderstwa, co również naprowadziłoby 
Wietnamczyków 
na ślad Martinsa i Fabienne.
– Charlie jeszcze czymś może uderzyć – zaznaczył. – Na przykład odda Erikę 
Styler 
Bendorowi, pozostawi mnie samego w tej walce i jeśli zostanę zabity, wygra 
zakład.
– Po tych wszystkich latach postępuje w ten sposób! – oburzyła się Fabienne.
– Znasz Chińczyków równie dobrze jak ja. Zawsze muszą być górą, Charlie zaś jest 
w połowie żółtkiem. Mam uczucie, że gdy Bendor stanie się zbyt groźny, Hocq mnie 
poświęci. 
Instynkt samozachowawczy, pamiętasz?
– A Simon wie, że żyjemy.
– Widział mnie w Santo Domingo. I przypuszczam, że przesłuchał tych ludzi, 
których 
wysłałem na Hawaje, zanim ich zastrzelił. On wie wszystko.
Fabienne bała się. W Wietnamie Bendor był legendą, mitycznym mordercą, który 
potrafił 
niepostrzeżenie dotrzeć do najlepiej strzeżonej ofiary. Miał fioła na punkcie 
zabijania i nigdy nie 
dręczyły go wyrzuty sumienia czy żal. Mimo upływu czasu nie zmienił się, 
pozostał takim 
samym bezwzględnym zabójcą. I pragnął ich zabić.
– Charlie przechwalał się, że ma zawsze haka na tego, z kim pracuje – powiedział 
Martins. – 
Potrzebowaliśmy się nawzajem i dlatego nigdy nie myślałem o naszych stosunkach w 
tych 
kategoriach. Okazuje się, że byłem w błędzie.
– Co zamierzasz zrobić?
– Przygwożdżę go, zanim on mnie dopadnie. Przykro mi, że to musi się skończyć w 
ten 
sposób, ale nie daje mi wyboru.
– Charlie potrafi być czasami upiorny.
– Dlatego też chcę, abyś pozostała na miejscu. W Paryżu czy Mediolanie mógłby 
łatwo...
– Rozumiem – przerwała. – Zrobię, jak każesz.
– Powiedz Trachowi, żeby natychmiast zamknął wejście do zamku i pilnował przez 
cały 
czas. Ma być ostrożny, wpuszczając kogokolwiek do środka. Niech sprawdza 
wszystkim 
dokumenty – robotnikom, dostawcom, sprzątaczkom.
Trach Dai, trzydziestopięcioletni pół-Chińczyk, pół-Wietnamczyk pomagał 
Martinsowi 
w prowadzeniu usług kurierskich. Miał kontakty w Triadzie z elitą narkotykową, 
którą poznał, 
kiedy działał w komunistycznym wywiadzie podczas wojny w Wietnamie. Ochraniał 
też 
Fabienne, gdy wyruszała na swoje seksualne eskapady.
On i Martins byli zaciętymi wrogami w Wietnamie. Albert wyłapał jego komórkę 
szpiegowską i zabił wszystkich z wyjątkiem Tracha Dai, któremu uciął język. Obaj 
mężczyźni 
utrzymywali pewien krępujący rozejm, oparty na wspólnocie interesów i obsesji na 
punkcie 
dziewczyny. Trach nie miał żadnych potrzeb seksualnych, ale jego uczucie do 
Fabienne, chociaż 
pozbawione pożądania, było prawie tak gwałtowne jak Martinsa.
Głodował, grzebał w śmietnikach na ulicach w Sajgonie, kiedy zabrała go do domu. 
Świadoma swej siły przebicia, już jako dziecko bez kłopotu przekonała ojca, by 
pozwolił 
zamieszkać z nimi choremu sierocie. Trach Dai zjadał resztki ze stołu i spał w 
kuchni na 
podłodze z psami, ale nigdy nie zapomniał o dobroci Fabienne.
Stał się jej cieniem, przyjacielem, który rozumiał i przebaczał, Chroniła go, 
dopóki nie dorósł 
i nabrał dostatecznej krzepy, aby bronić ich oboje. Przed i po wojnie w 
Wietnamie zabijał 
w obronie jej życia. Myśleli tak samo. Chłopak wiedział wszystko o Fabienne i 
mimo to ją 
kochał.
Kiedy Sajgon był bliski upadku, uratowała Tracha znowu. Kazała Martinsowi 
wsadzić go do 
jednego z samolotów Hocqa, odlatujących do Hongkongu. Dai był częścią jej samej, 
powiedziała 
Albertowi. Gdyby zginął, to tak, jakby ją zabito. Nie ma potrzeby dodawać, że 
Martins uznał ten 
związek swej żony z Trachem Dai za irracjonalny. Jednak spełnił żądanie, by 
sprawić jej 
przyjemność.
Z czasem przekonał się, iż podjął słuszną decyzję. Fabienne balansowała na 
cienkiej linie. 
Upodobania seksualne do tego, co szokujące i zakazane, narażały ją na 
niebezpieczeństwa. Trach 
był wspaniałym ochroniarzem, zdolnym do stawienia czoła każdemu, kto 
skrzywdziłby Fabienne 
podczas orgii poza zamkiem. Łączył ich dziwny związek, uznał Martins, daleki od 
tradycyjnego.
Ale taka była Fabienne.
Ubrała się na niebiesko i srebrno tego wieczora. Włożyła niebieskie jedwabne 
spodnie, 
bluzkę bez rękawów, diamentową kolię i pasujące do niej kolczyki. Bransoletki, 
pasek i sandały 
były srebrne. Żadnego makijażu, tylko szminka. Wyglądała niewiarygodnie pięknie.
Fabienne i Trach Dai mijali przestronny podwórzec zamkowy. Teraz o zmierzchu 
kładły się 
tu cienie masywnych wież. Już zaszło słońce, ale było jeszcze ciepło. Dai prawie 
zakończył 
sprawdzanie zabezpieczeń. Rozmawiał z nią w języku migowym, a kiedy musiał wydać 
rozkaz 
strażnikom, Fabienne mówiła za Tracha.
Zmierzali w kierunku stróżówki, mieszczącej się w najbardziej narażonej na 
niebezpieczeństwo części zamku, gdzie znajdowały się wejście i zwodzony most. 
Przeszli koło 
psiarni. Dai pomachał owczarkom z gór Atlasu, ale zignorowały go i dalej 
pożerały świeże 
końskie mięso. Koło stróżówki wskazał na dwie granitowe wieżyczki strzelnicze, a 
potem 
okalające mury, które zabarwił na różowo ogień podłożony dwieście lat temu przez 
zwolenników 
Rewolucji Francuskiej.
Mury są grube na siedem stóp. Hocq nie zdoła ich zburzyć – pokazał na migi.
Fabienne potaknęła. Położenie zamku było znakomite pod względem strategicznym. 
Tkwił 
samotnie na szczycie skalistego wzniesienia, niedostępny dla saperów i 
niemożliwy do 
staranowania. Potężne wieże, brak okien i otwory strzelnicze w murze, 
wykorzystywane dawniej 
przez łuczników, roztaczały wokół aurę grozy i niedostępności. Fabienne powinna 
czuć się 
bezpiecznie, a była przerażona tajemniczością i potęgą zamku, gdyż stała się 
teraz więźniem.
Patrzyła przez zardzewiałą kratę w bramie w dół na skałę, równe rzędy cyprysów 
wzdłuż 
pustej zakurzonej drogi, wijącej się dalej wśród drzew oliwnych, pól lawendy, 
maku i winorośli. 
Obserwowała potężnie zbudowaną cyklistkę. Do ramy roweru miała przytroczony 
bochenek 
chleba, pedałowała w kierunku oddalonego o dwie mile Avignonu. W wyschniętej 
fosie 
zamkowej drobniutki Francuz z wąsami jak u morsa jeździł leniwie w kółko na 
kosiarce. Takie 
dwa zera, pomyślała Fabienne, a mają tyle swobody.
– Kocham tę ziemię – powiedziała do Tracha. – Winnice, domy wiejskie z kamienia, 
wodospady, rzymskie ruiny, ogrody. Ale muszę być wolna, wychodzić i przychodzić, 
kiedy 
zechcę.
Niebezpiecznie. Hocq mógłby porwać cię, jak zrobił to z Eriką Styler. – Dai 
szybko zamigał.
– W Sajgonie więził mnie jako zakładniczkę, dopóki Albert nie dokonał tego 
wielkiego 
rabunku – przyznała Fabienne. – Martwię się o Martinsa. Trzeba być bardzo 
ostrożnym przy 
Charliem. Potrafi wybuchnąć z byle jakiego powodu.
Mądry człowiek wykorzystuje pomyłki wroga.
– Nie można walczyć defensywnie – zaznaczyła. – Sukces odnosi się tylko podczas 
natarcia. 
Ale Albert nie może atakować, będąc na jachcie.
Zwabcie Hocqa tutaj.
– Mamy zmusić Charliego, aby przyjechał do nas?
Trach twierdząco kiwnął głową.
Użyjcie podstępu, wówczas tygrys opuści legowisko. Albert zna tygrysa. Będzie 
wiedział, 
jakiej użyć przynęty.
– Może powinnam mu to powiedzieć.
To jedyna szansa. Tylko na łodzi Hocq jest silny.
– Zadzwonię zaraz do Alberta i przekażę mu twoje rady. – Fabienne uścisnęła ręce 
Tracha.
Zrobiłem to dla ciebie, nie dla niego.
– Wiem – powiedziała.
Dai skrzętnie skrywał swe animozje do jej męża. Wojna w Wietnamie toczyła się 
piętnaście 
lat temu i już dawno została zapomniana lub tak się wydawało. Ale Fabienne 
wiedziała, że Trach 
jako pół-Chińczyk, pół-Wietnamczyk był w stanie latami czekać na zemstę. Mogła 
jedynie 
wymóc obietnicę, że Dai nie skrzywdzi Alberta, dopóki ona żyje.
Na podwórcu owładnęło nią poczucie winy za krzywdy, które Martins wyrządził 
Trachowi 
w Sajgonie. Uczyniła więc to, co zawsze robiła w takich chwilach. Wzięła go w 
ramiona 
i nazwała swoim małym, ukochanym braciszkiem.
Szli do sali bankietowej, gdzie mieli zjeść kolację wietnamską przygotowaną 
przez Tracha. 
Martins nienawidził kuchni wietnamskiej. Fabienne mogła więc delektować się nią 
tylko wtedy, 
kiedy wyjeżdżał.
– Dlaczego Bendor i Hocq nie zapomną o przeszłości i nie zaczną żyć własnymi 
sprawami? – 
spytała.
Ponieważ niektórzy ludzie mogą wymazać przeszłość tylko krwią. – Dai przekazał 
tę 
informację z lekkim uśmiechem.
– Czy zrobiłbyś coś takiego? – dociekała.
Nie – skłamał Trach Dai.
Rozdział 16
Musi pozostać nieznany, nie rozpoznany. Nie może zwrócić niczyjej uwagi na 
siebie ani na 
swój plan.
Nastawi wroga przeciw wrogowi. Nakarmi ich fałszywymi informacjami, które będą 
musieli 
sami rozwikłać. Nikt nie przewidzi jego taktyki.
Abby Langway wyszedł z biura przy Madison Avenue o 16.20. Przy swojej limuzynie 
zobaczył policjanta w lustrzanych słonecznych okularach i hełmie, trzymającego 
pod pachą 
pałkę. Wypisywał mu mandat. Langway zatrzymał się. To miasto jest okropne.
Norman Lins, czterdziestoletni kurier o cienkich wargach, także zauważył glinę i 
stanął przed 
Langwayem. Pochodził z Teksasu. Eskortował prawnika i cztery miliony dolarów do 
Chinatown 
na Manhattanie. Teksańczyk trzymał dłoń w kieszeni marynarki na rękojeści 
automatycznego 
browninga. Drugą zaś ściskał uchwyt metalowej walizeczki. Langway niósł podobny 
neseser.
– Ja z nim pogadam – powiedział Abby. – Do diabła, a gdzie jest Jody? Miał 
czekać przy 
samochodzie.
– Pewnie chrapie na tylnym siedzeniu – stwierdził Lins, wyjmując rękę z kieszeni 
marynarki. 
– Podróżowaliśmy prawie bez odpoczynku. Tymczasem ten gliniarz ustawił swój 
śliczny 
skuterek przed autem, blokując nam drogę.
– Nie zatrzymuj się – Langway pchnął Linsa teczką w umięśnione udo. – Chodzi o 
mandat, 
a nie o jakiś cholerny test na AIDS.
– Mam dowód rejestracyjny z innego stanu – zaznaczył Norman, dając do 
zrozumienia 
tonem głosu, że nie lubi niespodzianek.
– Powiedziałem, że z nim pogadam. A teraz bądź uprzejmy i rusz dupę.
Langway spojrzał na policjanta, który przeszedł do przodu samochodu, aby spisać 
numer 
rejestracyjny. To tylko jeszcze jeden przypadek w moim codziennym, wspaniałym 
życiu, 
pomyślał. Dwa dni temu ogień zniszczył w biurze wszystkie dokumenty, taśmy, 
gotówkę, nie 
wspominając o rzeczach osobistych, które trudno zastąpić innymi. Z powodu braku 
gaśnic 
w starym budynku towarzystwo ubezpieczeniowe nie kwapiło się z wypłaceniem 
odszkodowania. Pewnie Langway będzie musiał się sądzić.
We wstępnym raporcie straży pożarnej stwierdzono, że pożar wywołała wadliwa 
instalacja 
elektryczna. Ale sekretarka zaznaczyła, iż przewody sprawdzano właśnie w dniu 
pożaru 
i oceniono, że były w dobrym stanie. Langway skontaktował się z administracją 
budynku, gdzie 
mu powiedziano, że nikogo nie wysyłano do biura. Potem zmienili śpiewkę. Ktoś 
mógł 
kontrolować instalację, co do tego pracownicy administracji nie mieli pewności, 
ponieważ nie 
prowadzili ewidencji na bieżąco. Innymi słowy, ni cholery nie wiedzieli, co się 
u nich dzieje.
Langway i tak miał dość na głowie bez pożaru i policjanta, wypisującego mu 
mandat. 
Poświęcał piętnaście godzin na dobę sprawie kasyna i pracował jeszcze w 
weekendy. Dzięki 
Bogu dobrze zarabiał, potrzebował pieniędzy. Eks-żona żądała podwyższenia 
alimentów na 
dziecko, a spółdzielnia mieszkaniowa w Sutton Place zwiększyła o połowę opłaty 
na utrzymanie 
budynku. W dodatku zamówił nowy jacht, aby spędzać wolny czas na Long Island z 
blondynką, 
technikiem dentystycznym, która uwielbiała otwierać zębami zamek błyskawiczny 
jego rozporka.
Langway i Lins zbliżyli się do samochodu. Smukły, wąsaty policjant posłał im 
uśmiech 
człowieka uszczęśliwionego, że może komuś wlepić karę. Trzymał blankiet miedzy 
kciukiem 
i palcem wskazującym.
– Komu, komu? – zapytał tak wesoło, że Langway miał nieodpartą chęć kopnąć go w 
dupę.
– Wrzuć na tylne siedzenie. – Podał swoją walizkę Linsowi i spojrzał na 
policjanta. – Za co 
tym razem, źle jechałem? Przekroczyłem czas postoju? Chociaż, jak widzę, licznik 
tego nie 
wykazuje, czy to i tak bez znaczenia?
Wesołek, jak go w myśli nazwał Langway, podał mu mandat, potem odsunął się, 
przepuszczając Linsa, który stał do niego tyłem. Abby już niecierpliwił się, 
ruszył za Normanem, 
żeby wsiąść do samochodu. Wtedy Wesołek rąbnął go pięścią w pierś. Był to 
niespodziewanie 
mocny cios jak na drobnego faceta. Langway zatoczył się do tyłu, sądząc, że 
policjant postradał 
zmysły, ten zaś zdzielił Linsa pałką, zwalając biedaka z nóg.
Lins wylądował na plecach, po drodze uderzając ręką o samochód. Próbował się 
podnieść, 
ale Wesołek kopnął go w głowę. Norman osunął się na chodnik i znieruchomiał. 
Przerażony 
Langway stwierdził, iż Jody nie wyjdzie z samochodu, żeby mu pomóc, gdyż Wesołek 
już też 
o to zadbał. Teraz prawnik jedynie myślał o tym, aby przeżyć. Przez ten czas 
zebrała się grupka 
ludzi, patrzyli tylko, co się dzieje, ale nie wtrącali się. W Nowym Jorku 
policjanci robią to, co im 
się żywnie podoba. Langway obserwował razem z tłumkiem, jak Wesołek spokojnie 
zawiesił 
metalowe walizeczki na kierownicy, wsiadł na skuter i ruszył. Minutę później 
jechał Madison 
Avenue na północ, zręcznie manewrując w ruchu ulicznym.
Langway omal nie krzyknął, kiedy nagle ktoś uderzył go z tyłu. Boże, to ten 
bezdomny 
Murzyn. Chudy, śmierdzący, prawie bezzębny pomyleniec. Na szyi miał zawieszoną 
starą ramę 
od obrazu. Langway rozpoznał tego miejscowego wariatuńcia, który mówił o sobie 
Kapitan 
Przyjemniak. Tak nazywał się bohater telewizyjnej kreskówki. Murzyn łaził po 
ulicy z głową 
w tej wstrętnej, brudnej ramie, krzycząc „oprawili mnie w ramkę”. Potem wyciągał 
rękę i żądał 
zapłaty za ten kretyński popis.
Teraz stał obok Langwaya, żując resztki hamburgera wyciągnięte ze śmietnika. 
Nagle 
wskazał na leżącego Linsa.
– Kręcicie film, no nie? – zagdakał z satysfakcją, że zgadł. – Hej, nakręćcie i 
mnie. Dajcie 
tylko piątaka. Za pięć dolarów wystąpię w waszym filmie.
Rozdział 17
Zaraz po zmierzchu Joe D’Agosta jechał swoim fordem combi z Manhattanu do 
Astorii. 
W tej niewielkiej części Queens z bliźniaczymi domkami, kafejkami i bogato 
zdobionymi 
kościołami mieszka tylu Greków, ilu nie ma chyba w żadnym innym miejscu na 
świecie, oprócz 
samej Grecji.
Zatrzymał samochód na Ditmars Boulevard i kupił w delikatesach dwa pudełka 
świeżych 
greckich ciastek. Przed delikatesami na rozkładanych krzesłach siedziało pełno 
starych Greków. 
Dag miał słabość do chocolatinas, kremówek nadziewanych czekoladą i bitą 
śmietaną. Są 
przepyszne, ale tuczące. Niedługo będzie musiał smarować tyłek wazeliną, żeby 
wciągnąć 
spodnie.
Wróciwszy do zaparkowanego samochodu, poczęstował Aleksis ciastkiem. Siedziała 
w słonecznych okularach i ciemnej peruce, w której, jak twierdziła, wyglądała 
niczym Cesar 
Romero. Jechali do domu D’Agosty kilka ulic dalej, gdzie Aleksis miała czekać, 
podczas gdy 
Simon załatwiał sprawy na Manhattanie.
– Co za fascynująca dzielnica – powiedziała. – Zupełnie jak małe Ateny.
D’Agosta przełknął kawałek ciastka.
– Grecy mieszkają tu przez całe życie, ale nie mówią ani słowa po angielsku. 
Kiedy się 
urodziłem, byli tu sami Włosi. Grecy zaczęli się wprowadzać w latach 
sześćdziesiątych i wtedy 
Włosi się wynieśli. Oprócz mego starego, Panie świeć nad jego duszą. Nikt by go 
stąd nie 
wypędził. Na końcu tej ulicy miał sklep z akcesoriami do wyrobu wina. Sprzedawał 
prasy do 
wyciskania winogron, beczki, gąsiory, ekstrakty i wszystko, co potrzeba do 
domowej produkcji 
wina.
– Nienawidził Greków. – Joe potrząsnął głową. – Zwykł mawiać, że pięć 
najcięższych lat dla 
greckiego dzieciaka to druga klasa szkoły podstawowej.
Aleksis ze śmiechu aż zakrztusiła się ciastkiem i D’Agosta poklepał ją po 
plecach.
– To obraźliwe stwierdzenie, ale bardzo zabawne – stwierdziła. – Smaczne, lecz 
więcej nie 
mogę. Nie chcę stracić apetytu.
Z radością czekała na pierwszy porządny posiłek od czasu wyjazdu z Honolulu. 
D’Agosta, 
który poznał tajniki kuchni francuskiej, obiecał, że przygotuje chateaubriand na 
sposób 
europejskich szefów kuchni lat trzydziestych – gruby filet zapiekany między 
dwoma kawałkami 
polędwicy.
– Czy jesteś pewien, że twoja żona nie będzie miała nic przeciwko temu, iż 
zatrzymam się 
u was? – zapytała Aleksis.
– Zależy, ile wypiła i czy zażywa lekarstwo, za które płacę ciężkie pieniądze – 
powiedział 
wyjmując z pudełka następne ciastko. Wskazał na torbę Aleksis. – Najpierw musimy 
zatrzymać 
się w moim sklepie i schować kopie kaset Langwaya do sejfu.
Aleksis popatrzyła w stronę restauracji. Przez frontową szybę widniał namalowany 
na ścianie 
sali restauracyjnej Partenon w świetle księżyca. Była czymś zafrasowana.
– Simon wie, co robi – zapewnił Joe.
– Jeśli coś się nie uda, koniec z nim. – Wzięła d’Agostę za rękę.
– Czasem słuchając Simona można pomyśleć, że jest narwany jak dziki osioł – 
uśmiechnął 
się – ale tylko on sprawi, iż te taśmy spełnią swoją rolę.
Aleksis poklepała torbę.
– Już samo posiadanie ich może nas kosztować życie.
– Nie musisz mi tego mówić. Nie ma nic bardziej trefnego.
Obejrzeli taśmy we wschodniej części Harlemu, w lombardzie, należącym do Alayny 
Spertell, byłej policjantki, która przeszła na wcześniejszą emeryturę, aby 
uniknąć przesłuchania 
w sprawie zniknięcia skonfiskowanej kokainy. Spertell nie dociekała, co jest na 
kasetach 
i dlaczego je kopiują. Gliniarze oddawali sobie przysługi bez zbędnych pytań.
– Martins i Hocq zabiliby nas za to, że znamy wszystkie ohydne szczegóły, 
dotyczące 
transakcji związanej z kasynem – powiedziała Aleksis i przymknęła oczy. – 
Triady, mafiosi, 
skorumpowani politycy i szefowie kasyn. Te taśmy to dynamit. Nie zapominajmy o 
udziale 
zamożnego Hugha Hensona, który przydziela wywiadowców Martinsowi i Hocqowi, aby 
jego 
kurierzy przerzucali pieniądze pochodzące z handlu narkotykami. Mogę dziś mieć 
kłopoty 
z zaśnięciem.
– W przyszłym roku wybory prezydenckie, prawda? – D’Agosta oblizał krem z 
kciuka.
– Niestety, tak.
– Badania opinii publicznej wykazują, że prezydent nie przegra. I teraz 
przypuśćmy, że 
wyjdzie na jaw, iż ktoś z jego otoczenia jest w zarządzie linii lotniczej 
należącej do Hensona, 
którą przypadkowo szmugluje się do kraju brudną forsę.
– To pachnie dużą gotówką. – Aleksis usiadła prosto. – Przekazując tę informację 
odpowiedniej osobie, można się nieźle obłowić. Akurat znam kogoś takiego.
– Wdowca?
– Mógłby uratować prezydentowi dupę i jednocześnie nam pomóc.
– Cokolwiek się zdarzy, chcę zobaczyć upadek Andy’ego Lama. – D’Agosta ugryzł 
jeszcze 
jeden kawałek chocolatiny. – To człowiek Langwaya w Chinatown. Nie zaskoczyło 
mnie jego 
nazwisko na taśmach. Kiedy pracowałem w policji, nazywał mnie rasistą i karmił 
tymi bzdurami, 
że niby my, biali, z góry zakładamy, iż wszyscy Azjaci to kryminaliści. A sam 
zajmował się 
praniem brudnych pieniędzy i przerzutem nielegalnych imigrantów do kraju. Po 
prostu nigdy go 
nie złapano. Wtedy posiadał jeden bank, a teraz już dwa do niego należą, rządzi 
też połową 
Chinatown.
Aleksis kiwnęła głową.
– I mówisz, że ma wpływy w zarządzie miasta?
– A jakże. Jada obiadki z burmistrzem, zasiada w radzie, dostaje corocznie 
nagrodę 
przykładnego obywatela. Wspiera obie partie polityczne i przekazuje pieniądze na 
zacne cele. 
Ten facet zawsze był przestępcą, ale nie dał się przyłapać.
– Taśmy mogą go udupić.
– Jasne. Wiążą jego tyłek z Triadą i mafią. W każdym razie zawieźmy je do sklepu 
i chodźmy do domu. Jestem głodny. Nie pojmuję tych, którzy wiecznie są na 
diecie. Co za sens 
umierać z głodu, żeby dłużej żyć? Według mnie to nie jest życie, a ty jak 
uważasz?
Sklep D’Agosty znajdował się naprzeciw kortów w parku przy Steinway. Dopiero 
wpół do 
dziesiątej wieczorem pojechali na parking przy tej ulicy włoskich piekarzy, 
greckich delikatesów 
i chińskich pralni chemicznych, zamkniętych już o tej porze. Teraz była ciemna i 
wyludniona, 
tylko dwójka wietnamskich wyrostków odbijała piłkę przed jedną czynną jeszcze 
wietnamską 
restauracją.
– Mój stary uważał, że Grecy są okropni, a na widok tych Azjatów by się usrał – 
powiedział 
D’Agosta, kiedy wysiedli z samochodu. – W jego rodzinnej Sycylii jest się 
lojalnym tylko 
w stosunku do rodaków. Wszyscy inni to wrogowie. Wierz mi, nie było tam żadnych 
żółtków. 
Zaraz wracam, zaznaczył przed wejściem do sklepu. Sejf jest na zapleczu. Przez 
dwanaście lat 
nie myłem tu okien ani razu.
Nagle zauważył kątem oka niebiesko-biały samochód. Radiowóz stanął za 
zaparkowanym 
combi. Wysiadło trzech mężczyzn w cywilu. Szli w kierunku D’Agosty i Aleksis, 
blokując drogę 
ucieczki.
– Mamy kłopoty – stwierdził Joe.
– To są gliniarze – powiedziała. – Przecież nic nie zrobiliśmy. Myślałam, że 
znasz tu 
wszystkich policjantów.
– Tych nigdy nie widziałem. Zacisnął zęby. – Poza tym gliniarze w cywilu nie 
jeżdżą 
radiowozami.
Przywódcą był dość przystojny Murzyn o szerokich barach i trochę nalanej twarzy, 
elegancko ubrany w biały letni garnitur. Miał około trzydziestki. Uśmiechał się 
niedbale jak 
człowiek pewny swego uroku.
– Mili państwo, kłania się detektyw Cleveland. – Błysnął zębami. – Ci panowie ze 
mną to 
detektywi Crisp i Brendal. Przepraszam za kłopot, ale potrzebna nam jest wasza 
pomoc 
w sprawie pewnych skradzionych przedmiotów, a konkretnie monet – powiedział z 
uśmiechem, 
tym razem nie pokazując zębów.
Crisp był małym człowieczkiem ze sterczącymi włosami, Brendal zaś łysiejącym 
facetem ze 
szczęką buldoga. Czerwcowy upał wyraźnie dawał mu się we znaki.
– Obstawiliście mój sklep – stwierdził D’Agosta.
Cleveland uśmiechał się.
– Chcę zobaczyć wasze legitymacje. – Joe głęboko wciągnął powietrze.
– Pokazaliśmy przed chwilą nasze odznaki – zaznaczył Cleveland.
– Widziałem tylko twoją – wyjaśnił D’Agosta. – Chciałbym spojrzeć na dokumenty 
ze 
zdjęciem każdego z was. Nie masz nic przeciwko temu, że zadzwonię na posterunek 
i pogadam 
z oficerem nocnej zmiany w tej dzielnicy?
– Prawdę powiedziawszy, mam – Cleveland popatrzył na paznokcie. – Wolałbym zająć 
się 
naszą sprawą bez niepotrzebnej zwłoki albo zobaczysz, co się robi z takimi 
mądralami. To zależy 
od ciebie, mój drogi.
Odchylił marynarkę, pokazując broń za pasem spodni. D’Agosta zauważył, że 
rewolwer był 
nieduży – elegancik Cleveland nie chciał wypychać garnituru. Joe zwiesił głowę.
– Wyśmienite posunięcie z twojej strony, chłopie – powiedział Cleveland. – 
Właśnie kupiłeś 
sobie i paniusi w tej okropnej peruce kilka minut tego drogocennego życia. Aha, 
póki pamiętam, 
pozdrowienia od Mikeya i Papieża. Jeżeli myślałeś, że na przyjaciół można liczyć 
na tym 
świecie, cóż mogę rzec?
Rozdział 18
Abby Langway, ze szklanką whisky z wodą sodową w ręku, stał przy oknie w swym 
dwupoziomowym mieszkaniu przy Sutton Place. Patrzył w dół na willę, należącą do 
Sekretarza 
Generalnego ONZ. Była prawie dziesiąta wieczorem, a elegancko ubrani goście 
ciągle 
podjeżdżali na przyjęcie.
Langway opróżnił szklankę i właśnie sięgał po butelkę, kiedy zadzwonił telefon. 
Złapał 
słuchawkę po pierwszym sygnale.
– To ja – odezwał się Hugh Henson. – Właśnie rozmawiałem z Martinsem.
Przez ostatnie sześć godzin od włamania Hugh i Albert okupowali międzynarodową 
linię 
telefoniczną między Rachelle a Waldorf Towers, gdzie Henson wynajmował dwa 
apartamenty. 
Langway był prawnikiem Hocqa, a Henson trzymał stronę Martinsa. Ten podział 
jeszcze się 
pogłębił po kradzieży. Teraz, kiedy trzeba było dopaść winnego, Langway z 
Hocqiem i Martins 
ze swoim koleżką Hensonem znaleźli się w przeciwnych obozach.
– Albert nie jest w dobrym nastroju – powiedział Hugh. – Strata czterech 
milionów dolarów 
go rozwścieczyła. Cieszę się, że dzieli nas ocean.
Ten szerokonosy, sześćdziesięciopięcioletni przemysłowiec uwielbiał 
niebezpieczeństwo, ale 
stronił od ryzyka. Tak nie znosił nudnej pracy w swoich firmach, iż specjalnie 
założył prywatną 
agencję wywiadowczą, żeby uczestniczyć w brudnych sprawkach, jak sam to 
określał. 
Nienawidził komunistów, Kongresu USA, wydziału podatkowego, kobiet, filmów z 
napisami 
i zwolenników ochrony środowiska, których nazywał gówniarzami, przytulającymi 
się do drzew.
Był wart dwa miliardy dolarów i miał wystarczające wpływy, żeby załatwić 
Normanowi 
Linsowi i Jody’emu Brillowi przyjęcie do najbardziej ekskluzywnego prywatnego 
szpitala. 
Wesołek stłukł Linsowi czaszkę i kość policzkową. Natomiast Brill miał złamane 
rękę i nos. 
Langway nie doznał fizycznego uszczerbku, ale jego nerwy były w strzępach.
– Przypuszczamy, że złodziejem jest Simon Bendor – powiedział Henson. – Kto 
jeszcze 
zrobiłby coś takiego?
– Zawsze gadasz to, co ci każe Martins. Żadnemu z was nie przychodzi do głowy, 
że ten 
numer wykonał któryś z kurierów.
– Albert uważa, że niedługo Bendor zgłosi się z propozycją wymiany. Pieniądze za 
dziewczynę. Jak tylko to się stanie, musimy natychmiast zawiadomić Martinsa.
Langway patrzył na swoją zmęczoną twarz, odbijającą się w kryształowym lustrze 
nad 
kominkiem na końcu obszernego salonu. Osiemnastowieczny chiński parawan z laki, 
który żona 
chciała odebrać podczas podziału majątku, przysłaniał palenisko. Strata żony to 
dla niego nic 
wielkiego, ale nie parawanu.
– Zwalenie kradzieży na Bendora ułatwi sprawę – powiedział Langway. – I zwolni 
nas od 
dalszych poszukiwań. Przestaniemy myśleć o innych, którzy mogą być zamieszani w 
tę aferę.
– Czyli jest wielu graczy. – W głosie Hensona zabrzmiała rezygnacja. Wolałby 
tego nie 
słyszeć.
– Zacznijmy od mądrali z Filadelfii, którzy chcą dla siebie większy kawał tortu 
– ciągnął 
Abby. – Poza tym inne Triady zwalczają Złoty Krąg, gdyż pragną się tu zadekować. 
Może też 
opłaceni celnicy uważają, że za mało dostali. A twoi ludzie, Hugh?
– Czekałem, kiedy o to zapytasz.
– Kurierzy, piloci, wywiadowcy. Wiedzieli o forsie. Dlaczego nie mieliby zrobić 
skoku, żeby 
zachapać taką fortunę?
Henson westchnął.
– Martins pokrywa część straconych pieniędzy. Jeżeli Bendor je zwinął, wina 
spada na 
twojego klienta Hocqa, który sprowadził go nam na głowę.
– Zawiadomienie Charliego o kradzieży było najtrudniejszym zadaniem mego życia. 
Zbzikował, dostał absolutnego fioła.
– Ty też byś fiksował, gdybyś miał zwrócić Triadzie cztery miliony dolarów 
następnego dnia 
rano. Co powiedziałeś Andy’emu Lamowi?
– Wyjaśniłem, iż kurierzy mieli kłopoty z przekroczeniem kanadyjskiej granicy, 
że nasz 
celnik nie stawił się do pracy i musimy zorganizować inne dojście. Nie będzie 
żadnego 
problemu, jeżeli do jutra załatwimy wszystko z Triadą. Mówię ci, ta sprawa mnie 
wykańcza.
– Albert twierdzi, że Chińczycy nie są tacy głupi. Lam mógł dowiedzieć się o 
kradzieży 
z innych źródeł. W tej wyjątkowej sytuacji proponuję Charliemu pomoc.
– Podaj sumę. Ile?
– Dwa miliony. Takie jest jego finansowe zobowiązanie. Hocq do jutra też 
skombinuje dwie 
bańki. Moi kurierzy byli zamieszani w sprawę, więc poczuwam się do pewnej 
odpowiedzialności.
– Nie dzwonisz chyba, żeby mi powiedzieć, iż dajesz Charliemu dwa miliony. – 
Langway 
przymknął oczy.
– Albert uważa, że pożar w twoim biurze ma związek z rabunkiem.
– Jezu, jeżeli będziesz słuchał tych dupków, zarazisz się AIDS przez uszy. 
Martins jest 
wariatem, możesz mu to przekazać.
– Tylko powtarzam jego słowa. Sądzi, że dwie wpadki w tak krótkim czasie muszą 
mieć ze 
sobą coś wspólnego.
Langway ścisnął ręką słuchawkę.
– Wyczuwam panikę. Martins potrzebuje kozła ofiarnego. Coś mi mówi, że wybór 
padł na 
mnie i Charliego. A przecież sam Albert mógł chapnąć forsę. Odda połowę i dwa 
miliony ma do 
przodu. Wróć na ziemię, Hugh, za żadne pieniądze nie postawiłbym się w takiej 
sytuacji. Martins 
jest zupełnie pieprznięty, jeśli mnie podejrzewa.
– Powiedz mu to osobiście. – Henson odchrząknął. – Przylatuje jutro do Nowego 
Jorku.
– Co? – Langway znieruchomiał.
– Załatwiłem mu samolot do Tampy. Zawiadomił kurierów, żeby siedzieli cicho aż 
do jego 
przyjazdu. Nie wolno nigdzie się ruszać bez rozkazu. Wszystkie inne loty 
kurierów są 
wstrzymane do ogłoszenia nowego planu. Ty, ja i Martins mamy tym się zająć. Poza 
tym chce 
przeprowadzić kontrolę systemu ochrony w agencji i w twoim biurze.
Langway przełknął resztę whisky. Natychmiast poczuł gorąco w żołądku. Zemdliło 
go.
– Albert zjawi się jutro? – upewnił się. – Chryste, tylko tego mi brakowało.
– Kazał, żebyśmy pozostawali w ścisłym kontakcie do czasu wyeliminowania Bendora 
– 
zaznaczył Hugh.
– Więc teraz mistrz wywiadu mnie śledzi. Wspaniale – zirytował się Abby.
– Uważaj, jak z nim będziesz rozmawiał – ostrzegł Henson. Nie jest w łagodnym 
usposobieniu. Pamiętaj, czasem dobro słowo to niczym powiew wiosny.
– Pewnie. A mokry ptak nigdy nie fruwa w nocy.
– Co to znaczy?
– Nic.
– Aha.
– Straciłem cztery miliony, należące do Triady, moje biuro wygląda jak po 
przemarszu armii 
Iraku, a Martins myśli, że go nabieram! Urocze. – Langway tarł palcami oczy.
Z rozmachem rzucił słuchawkę, Poszedł na piętro do łazienki, nachylił się nad 
ubikacją 
i zwymiotował.
Na dole Simon Bendor wyprostował się za parawanem z laki przy kominku. Miał na 
twarzy 
wełnianą maskę i włożył skórzane rękawiczki. Trzymał metalowe walizeczki, które 
wziął z biura 
Langwaya sześć godzin temu.
Podszedł do obrazu Franka Stelli, wiszącego na ścianie, odsunął go i nastawił 
szyfr sejfu. 
Poprzednio już prawie otworzył skrytkę, ale usłyszał kroki Langwaya, wchodzącego 
do salonu. 
Teraz jeszcze kilka minut i skończy. Spojrzał przez ramię. Spokój. Więc Martins 
przylatuje do 
Nowego Jorku. Ciekawe. Zamknął sejf i przesunął obraz na miejsce. Podniósł 
walizki, doszedł do 
drzwi i zdjął maskę. Po cichu opuścił mieszkanie. Telefon, w którym uprzednio 
zamontował 
podsłuch, zaczął dzwonić.
Rozdział 19
Dochodziła północ, w sali konferencyjnej na Rachelle Charles Hocq słuchał teorii 
Martinsa 
na temat kradzieży i pożaru w biurze Langwaya. Nie przerywał, wykazując rzadkie 
u niego 
opanowanie.
– Masz bujną wyobraźnię, trzeba przyznać – powiedział dopiero wtedy, gdy Albert 
skończył. 
Uważasz, że Bendor dowiedział się o kurierach od prawnika. Według twojej teorii 
Abby ponosi 
winę za stratę pieniędzy, a ja się z tym nie zgadzam.
– Nie lubię niespodzianek – stwierdził Martins. – Lecę do Nowego Jorku, aby 
zabezpieczyć 
się przed kolejnym uderzeniem.
– Jeden z facetów, których nasłałeś na Bendora, mógł mu wypaplać o forsie. 
Oczywiście 
zakładając, że to Simon jest naszym złodziejem.
Hocq bawił się guzikiem szlafroka.
– Cofnijmy się w czasie, dobrze? Twoje pożądanie Fabienne poprzedziło ten 
kryzys. Wydaje 
mi się, że można znaleźć więcej winnych. Chciałbym, żebyś nie wykluczał Hensona. 
Jego ludzie 
nie potrafili obronić Langwaya i nie udało im się zabić Bendora na Hawajach.
– Jeżeli podejrzewasz Hensona o kradzież – wtrącił Martins – wypada tylko 
stwierdzić, że 
głęboko się mylisz. Czy wolno nadmienić, że on jest na tyle bogaty, że nie musi 
kraść?
– Może. A jego ludzie?
Hocq oderwał guzik od szlafroka i spojrzał na Borregę.
– Jesse, twoja rada będzie mile widziana.
– Jeżeli Bendor dokonał kradzieży, dlaczego dotychczas nie odezwał się? I nie 
próbuje 
dogadać się w sprawie wymiany pieniędzy na swoją kobietę? – zastanawiał się 
Kubańczyk.
– Tak, Albercie. Dlaczego Simon jeszcze się nie zgłosił? – Hocq uśmiechnął się.
– A czemu uważasz, że to nie nastąpi? – zapytał Martins. Już chciał zażartować, 
że się 
założy, iż wkrótce Bendor się odezwie, ale powstrzymał się. Żadnych dowcipów na 
temat 
zakładów, dopóki nie upewni się, że sam Charlie nie miał nic wspólnego z 
kradzieżą. Albert 
dostał już obsesji na punkcie zakładu, w którym stawką było jego życie i coraz 
bardziej 
podejrzane wydawało mu się każde posunięcie Charlesa.
Przypuśćmy, że Hocq dokonał rabunku z zamiarem obwinienia za to Martinsa. Cztery 
miliony dolarów to dość, żeby dźgnąć kogoś nożem w plecy i Charlie przejmie 
wpływy 
z transakcji turystycznych z Kubańczykami i kasyna. A poza tym na martwego 
Martinsa można 
zwalić wszystkie wpadki.
Fabienne i Trach Dai mają rację. Lepiej mieć do czynienia z przebiegłym Charliem 
wśród 
grubych murów zamku, niż stawić mu czoło na tym pływającym wariatkowie. Z 
Bendorem też 
łatwiej rozprawi się w zamku. Ale najpierw musi dopaść Erikę Styler.
– Bendor nie jest z tych, co się poddają – powiedział Borrega. – Jeżeli dokonał 
rabunku, musi 
się z nami skontaktować. Na razie tego nie zrobił. To nie daje mi spokoju.
Martins zaczął ciąć pilniczkiem serwetkę na drobne kawałki.
– Ani mnie. Ciekawe, czy porozumiał się z Langwayem?
– Mówię ci, Abby nie jest złodziejem – zaprotestował Hocq. – Ufam mu. Polegam na 
nim. 
Nie mamy wiadomości od Bendora, gdyż on nie ukradł tych pieprzonych pieniędzy.
– Simon nie robi głupstw. – Borrega pogładził wąsy. – Gdyby nawet chciał 
odzyskać 
dziewczynę w zamian za pieniądze, wie przecież, że nie uda mu się ujść 
bezkarnie. Wy, mafia, 
Triada, wszyscy będą go ścigać. Zginie.
– Co chcesz przez to powiedzieć? – Martins zmarszczył brwi.
– Twierdzę, że kradzież forsy jest, w najlepszym wypadku, tymczasowym 
rozwiązaniem. 
Nawet jeśli Simon uwolni swoją kobietę, będzie musiał walczyć o przeżycie.
– Słyszysz, Albercie? – Hocq gryzł mosiężny guzik. – Bendor nic nie zyska 
zgarniając nasze 
pieniądze. Cały czas próbuję ci wytłumaczyć, że wziął je kto inny.
Martins miał właśnie coś powiedzieć, gdy Manuel da Gama, radiooperator, z 
telegramem 
w ręce wszedł do pokoju. Podał depeszę Martinsowi i czekał na odpowiedź.
Po przeczytaniu Albert wręczył telegram Hocqowi, który zerknął nań i z kolei 
przekazał 
Borredze.
– Nie mogę w to uwierzyć. – Charlie potrząsnął głową. – Henson nareszcie popisał 
się. 
Złapał matkę Bendora i tego faceta od dynamitu.
– Jeszcze jeden powód, żeby jechać do Nowego Jorku – stwierdził Martins. – 
Osobiście ją 
przesłucham. Na pewno powie mi, gdzie jest synek i czy wziął pieniądze.
Zaczął piłować paznokcie.
– Przez te wszystkie lata nauczyłem się jednego – nikt nie kłamie cierpiąc 
koszmarnie z bólu. 
A kto ma wiedzieć to lepiej niż pani Bendor? Przeszła potworne tortury pod 
koniec II wojny 
światowej. Obcięto jej jedno ucho. Czas, żeby straciła drugie.
Rozdział 20
Aleksis Bendor położyła na kolanach skute kajdankami ręce. Siedziała w obskurnym 
motelu 
w Queens i patrzyła przez okno na znajdujące się nie opodal lotnisko La Guardia.
Okazały terminal i pas startowy zbudowano na wodzie z okazji targów 
międzynarodowych 
w 1939 roku w Nowym Jorku. Właśnie wystartował samolot 707. Dwa policyjne kutry, 
prawie 
niewidoczne w gęstej ciemności, krążyły wolno po czarnej wodzie, zostawiając za 
sobą białe 
ogony piany. W ślad za kutrami mewa, ciemna kropka w świetle księżyca, nurkowała 
w toni 
poszukując pożywienia.
Aleksis, Joe D’Agosta i ich trzej prześladowcy czekali w obdrapanym pokoju na 
samolot 
linii lotniczych Hensona. Więźniowie zostaną zabrani na pokład i natychmiast 
odlecą. 
Przesłuchanie odbędzie się w samolocie krążącym nad Nowym Jorkiem, a pytania 
zada im Albert 
Martins.
Dag tkwił obok Aleksis na składanym metalowym krzesełku i wycierał pot z szyi 
dłońmi 
w kajdankach. Aleksis była przerażona i podejrzewała, że on też wystraszył się, 
choć wyglądał na 
całkiem spokojnego. Pomaga mu praktyka policyjna, pomyślała. Ona musiała z całej 
siły 
zaciskać pięści, żeby powstrzymać drżenie.
Spojrzała na Clevelanda. Ubrany na biało Murzyn sprawiał wrażenie przywódcy. 
Siedział na 
jedynym miękkim fotelu w pokoju i czyścił swoje szpiczaste buty mokrą serwetką 
zabezpieczywszy kolana powłoczką z poduszki. Kiedy skończył, zawiązał 
precyzyjnie 
sznurowadła w kokardki. Prawdziwy pedant, zauważyła Aleksis, zranić go, a 
zamiast krwi 
popłynie płyn do dezynfekcji.
Cleveland rzucił wilgotną szmatką w Brendala, który leżał na zapadającym się 
łóżku 
i zaabsorbowany oglądał wiadomości w telewizji.
– Pieprzony z ciebie dowcipniś niczym Eddie Murphy – powiedział, zrzucając 
serwetkę na 
podłogę.
Stałe pił piwo, więc co chwila musiał wychodzić do toalety. Aleksis widziała, 
jak opróżniał 
puszki z Coors Gold, znikał w kiblu i wracał, żeby napocząć następny karton. 
Tłumaczył chlanie 
tym, że doskwiera mu upał. Klimatyzacja nie pomagała, narzekał, że wlatywało 
gorące powietrze 
zamiast chłodnego. Oczywiście pił dlatego, że lubił piwo. Natomiast Crisp 
uwielbiał z kolei 
palić. Popielniczka, na stoliku obok niego, przepełniona była petami.
Ten zapuszczony motel znajdował się w Jackson Heights, gdzie według rozmownego 
Clevelanda była największa w całym kraju gmina Latynosów. Nie ukrywał swojej 
antypatii, 
nazywając ich nie szanującymi prawa leniuchami i nieukami.
– W portorykańskiej szkole samochodowej uczą jedynie, jak otwierać drzwi auta 
metalowym 
wieszakiem – wyjaśnił Aleksis. – Latynowska karta kredytowa to ostry nóż.
Dziwne, pomyślała, każdy ma potrzebę poniżania innych. Daga wraz z nią 
przywieziono tu 
w kajdankach, przez całą drogę leżeli twarzą na opaćkanej olejem podłodze 
samochodu. 
Rozczochrany Crisp siedział naprzeciwko, niedbale trzymając w lewej ręce 
automatyczną 
czterdziestkę piątkę. Przez całą podróż słuchał piosenki Patsy Cline’a i 
wymachiwał w rytm 
pistoletem. Jego wybałuszone oczy przypominały ślepia szczura podczas cieczki.
Ociekający potem Brendal kierował fordem, a Cleveland, jak zawsze elegancki, 
prowadził 
radiowóz. Odmówił jazdy samochodem Daga, gdyż otworzywszy drzwi orzekł, że 
cuchnie 
w środku, jakby ktoś przed chwilą zesmrodził się.
– Twoje auto to istne szambo – powiedział do D’Agosty. – Czy wszyscy Włosi są 
takimi 
brudasami?
– Tylko ja i niektóre znane mi flamingi.
– Flamingi?
– A co mam powiedzieć, kolorowi?
– W dechę. Podoba mi się, że humor cię nie opuszcza w tej niezwykle trudnej 
sytuacji – 
odparł Cleveland z uśmiechem.
W motelu Aleksis widziała przez otwarte drzwi ciasnej łazienki schylonego nad 
umywalką 
Crispa, myjącego ręce. Przed chwilą sikał i krzywiąc twarz w uśmiechu patrzył 
przez ramię na 
Aleksis, która odwróciła się z obrzydzeniem. Teraz narzekał na robactwo, którego 
było pełno 
wszędzie.
– Istny karaluchowy raj – ogłosił, wycierając ręce papierową serwetką. – Za 
każdym razem 
jest to samo. Nazywam to TSG – to samo gówno. Brud, nie ma pościeli i karaluchy 
włażą 
w dupę. Wolę spać pod gołym niebem. Już nigdy nie zawitam do tej dziury. 
Tutejszy środek 
przeciw karaluchom jest do niczego. Pryskasz, a one to olewają.
Poprosił Brendala o piwo.
– Weź sobie z lodówki – powiedział ten wciąż zapatrzony w program telewizyjny.
Crisp podszedł do starej, małej chłodziarki obok telewizora, otworzył ją i 
pokręcił głową. 
Niezbyt wielki wybór. Dwa kartony Coors Gold, litr Evian dla Clevelanda i pół 
butelki wody 
sodowej. Wyjął dwie puszki piwa i zatrzasnął drzwiczki.
Aleksis masowała przeguby rąk, żeby pobudzić krążenie. Dag mrugnął do niej 
porozumiewawczo, jakby chciał powiedzieć, że Simon jest w drodze. Drogi Boże, 
oby tak było. 
Ale czy ich znajdzie? Przecież nie wie, gdzie są. Kochany Dag, chce ją 
pocieszyć. Czy wyczuł, 
że strasznie bała się tortur?
– Tak, moi drodzy, polecicie w przestworza z panem Martinsem. – Cleveland, 
ziewając, 
wstał z krzesła. – Pan Henson też tu zmierza. Chce was obserwować podczas 
przesłuchania. Od 
razu więc powiedzcie Martinsowi wszystko, to błyskawicznie skończy 
przesłuchanie. Jego nie 
zadowoli byle co, o nie... Rozumiecie, o co mi chodzi?
– Sugerujesz, że im szybciej wszystko wyśpiewam, tym prędzej umrę – zauważyła 
Aleksis.
– No właśnie. – Cleveland kiwnął głową.
– Odwal się od kobity – warknął Brendal, drapiąc się po jajach. Niech pozbiera 
do kupy 
strzępy swego życia i zacznie od nowa, jak mówi poeta. Martins pokroi ją i tego 
makaroniarza, 
i zrzuci ich kilka tysięcy metrów w dół, prościutko do oceanu. Czy to nie 
okropne? Mnie by się 
nie spodobało.
Cleveland potrząsnął smutno głową, jakby ubolewał nad nieokrzesaniem swoich 
podwładnych.
– Większość tego, co wypływa z ust Brendala, kłóci się z ludzkim rozumem – 
powiedział.
– Czy ktoś wymienił sumę czterech milionów dolarów? – zapytał Brendal. – 
Słyszałem, że 
Martins zechce się dowiedzieć, co się stało z jego forsą. Podobno będzie 
prowadził własny quiz 
na ten temat.
Uśmiechnął się obleśnie do Aleksis.
– Hej, panienko, a może byśmy odstawili błyskawiczny numerek, zanim samolot 
wyląduje? 
Przytul się do tatusia i poturlamy się trochę. Co ty na to?
– Człowieku, ale z ciebie złotousty diabelec. – Cleveland wyglądał na 
zgorszonego. – Proszę 
nie zwracać na niego uwagi, pani Bendor. On nawet nie zna znaczenia słów 
kurtuazja i szacunek.
– Najlepsze zupki są ze starych kur – ciągnął Brendal. – Żartuję, żartuję.
Crisp patrzył na podłogę. Nie przeleciałby tej starej baby, gdyby nawet położyli 
mu stertę 
banknotów na stole.
– Mam szczerą nadzieję, że naprawdę żartujesz. – Głos Clevelanda nagle zmiękł, 
co nie uszło 
uwagi Brendala. – Gdybyś spróbował jakiegoś wariactwa z panią Bendor, byłbym 
bardzo 
niezadowolony. Dlatego radzę ci, wyładuj się kiedy indziej.
– Nie znasz się na żartach, palancie – odpalił Brendal i odwrócił wzrok.
Przeklęty Cleveland. Jak każdy czarnuch chce udawać białego, ale oczywiście nie 
powie tego 
głośno. Niewiele było ludzi, którzy zatłukli tylu innych i przesiedzieli lata w 
najgorszych 
więzieniach, co Charles Parker Cleveland. Nazwano go tak na cześć jakiegoś 
bambusa, grającego 
na saksofonie. Brendal nigdy nie słyszał o tym muzyku. Doskonale wiedział, co 
może się 
zdarzyć, gdy za bardzo się podskoczy Clevelandowi. Natychmiast przypomniał sobie 
jednego 
z nowych pracowników Hensona. Facet niedawno wyszedł z pierdla o nazwie Folsom, 
był szychą 
u Braci Arian, chyba najzacieklejszej na całym świecie więziennej bandzie 
białych. Za każdym 
razem, gdy widział Clevelanda, ględził – czarnuchu to, czarnuchu tamto, aż 
któregoś dnia ten 
przestrzelił mu gardło. Tak się daje nauczkę głupcom – powiedział wtedy.
Cleveland stanął nad Aleksis, trzymając w ręce jej perukę i torbę.
– Nie noś peruki. Masz problemy z włosami, zrób sobie trwałą, podobnie jak 
czarne kobiety. 
Posiadasz dość niecodzienne rzeczy. Dziesięć tysięcy dolarów w gotówce, czarny 
notesik 
z numerami telefonów do Białego Domu, taśmy komputerowe.
– Zwyczajne kasety. Nic specjalnego – zaznaczyła Aleksis, odwróciwszy wzrok.
– U ciebie nic nie jest zwyczajne. Z akt wynika, że należysz do niezwykłych 
kobiet. Mojego 
siostrzeńca, dwunastoletniego chłopczyka, już uznano za geniusza komputerowego. 
Może on mi 
wyjaśni, co to za taśmy.
– No to go się spytaj – powiedziała drżącym ze złości głosem.
– Spokojnie, nie trzeba dać się ponieść hormonom. Raczej nie jesteś typem 
kobiety, która 
nosi w torbie bezużyteczne przedmioty. Skończyłaś kursy dla wywiadowców.
– Tak, ale dalekie od tego, co wy wyrabiacie. To oburzające, że zatrudnia was 
oficjalna 
agencja.
– Czasy się zmieniają. Nikt już nie wie, co jest legalne, a co nie. Dobro i zło 
to teraz puste 
słowa. Jedni wygrywają, drudzy przegrywają i nic pośrodku.
– Kimkolwiek jesteście, trudno nazwać was patriotami. Możecie jedynie zabijać 
albo zginąć.
– Wiem tylko, że ta praca daje możliwość łamania wszelkich praw i za to jeszcze 
płacą. – 
Cleveland wzruszył ramionami. – Taka jest Ameryka, dlatego nazywamy ją krajem 
wielkich 
szans. Ja na przykład cieszę się, że stanowię choć małe ogniwo w całym łańcuchu 
zdarzeń. A na 
razie proszę powiedzieć wujkowi Clevelandowi, co nagrano na tych oto taśmach.
Aleksis z trudem poruszyła się na krześle. Wszyscy skierowali na nią oczy. 
Zagryzła wargę. 
Nie mogąc znieść wzroku Clevelanda, odwróciła się.
– Wygląda na to, że nie chcesz ujawnić szczegółów – powiedział. – No cóż, 
zostawimy 
Martinsowi rozwikłanie tej sprawy. A jeżeli już o tym mowa, to wcześniej czy 
później złapiemy 
twojego synalka. Zabił trzech naszych ludzi i zgarnął cztery miliony dolarów, 
należące do 
Martinsa. – Cleveland się uśmiechnął. – Chłopak jest fenomenalny, ale stracił 
nieco poczucie 
rzeczywistości. Nie wzbudził zachwytu w Martinsie, rozumiesz?
– Czy Henson jest właścicielem tego motelu? – zapytała, zmieniając temat.
– Tej dziury i całego pustego terenu dookoła – przytaknął Cleveland. – Pozwala 
czasem 
gliniarzom trzymać tutaj świadków.
– Jak długo nas obserwowaliście?
– Wcale was nie śledziliśmy. Dostaliśmy adres pana D’Agosty od tego Włocha, 
który 
dostarczył mu dynamit w Santo Domingo. Więc obstawiliśmy dom i sklep. Nasi 
ludzie wciąż 
czekają tam na twojego syna.
– On się nie zjawi.
– A dlaczego jesteś taka pewna?
– Nie włóczy się za mną. Nawet nie wiem, gdzie się teraz podziewa.
– To już sprawa między tobą a Martinsem. On na pewno dowie się prawdy. – 
Cleveland 
poprawił chusteczkę w kieszonce i wziął krótkofalówkę z parapetu. – Czas się 
zameldować. 
I również dowiedzieć się, co dzieje się w wesołym, zwariowanym życiu Simona 
Bendora. 
Wybaczysz mi? Aparat nie za dobrze odbiera w środku. Muszę wyjść na zewnątrz. 
Czy życzysz 
sobie czegoś?
Aleksis otarła pot z czoła. Zapach środka na karaluchy dochodzący z łazienki 
dawał się we 
znaki. W dodatku komary cięły ją w ramiona.
Brendal wypił piwo i zgniótł pustą puszkę w tłustej łapie. Teraz oglądał program 
rozrywkowy i ciągle palił jak lokomotywa. Dym z papierosów, środek na insekty, 
picie. Od tego 
wszystkiego zakręciło się jej w głowie. Omal nie podskoczyła na krześle. 
Niemożliwe, 
pomyślała, ten numer nigdy się nie uda, choćby próbowała milion razy. Ale jeżeli 
nie zaryzykuje, 
straci szansę na przeżycie.
– Chciałabym pójść do łazienki, pozwoli pan? – zapytała Clevelanda.
– Uprzejmie proszę. Brakuje zamka w drzwiach, ale można je przymknąć, jeśli 
sobie 
życzysz. Nie ma innego wyjścia, okno jest zakratowane, więc nie opuścisz nas 
niespodziewanie.
– A jeśli, do diabła, spróbuję?
Usłyszała śmiech Daga.
– Wciąż zadziorna, po tylu latach. – Cleveland błysnął zębami. – Już wiem teraz, 
skąd twój 
syn ma takie zamiłowanie do przygód.
Aleksis podniosła się, chwilę postała, żeby przestało się jej kręcić w głowie z 
napięcia 
i poszła do łazienki. Zapaliła światło i zamknęła drzwi. Zasłoniwszy oczy 
skutymi rękami, 
zaczęła płakać. Po chwili otrząsnęła się. Nie czas użalać się nad sobą.
Z biciem serca złapała garść papierowych serwetek do wycierania rąk. Szybko 
obejrzała się 
za siebie i wepchnęła je do miski klozetowej. Boże, żeby tylko nie weszli, zanim 
skończę. Omal 
nie zwymiotowała od odoru uryny i kału. Wsunęła chusteczki głęboko do brudnej 
wody, aż na 
dno klozetu. Potrzebowała więcej papieru.
Podniosła się z klęczek, czując ostry artretyczny ból w lewej nodze. Gołe 
przedramiona były 
pokryte brązowymi grudkami fekaliów. Ledwo powstrzymywała się od wymiotów. 
Chwyciła 
więcej papieru w garść, padła na kolana i wepchnęła go do dziury. Dopiero za 
trzecim razem 
udało jej się zatkać miskę klozetową.
Wstała i otworzyła pokrywę rezerwuaru, krzywiąc się z obrzydzenia. Widok był 
odrażający. 
Zardzewiały pojemnik do połowy wypełniała brązowa woda. Wsunęła rękę do środka i 
chwyciła 
cienki, metalowy uchwyt pływaka. Wyglądało na to, że łatwo da się odłamać. 
Aleksis szarpnęła 
z całej siły, ale ani drgnął.
Znowu pociągnęła. Nic z tego. Jeszcze raz i urwał się, obryzgując ją wodą. 
Poleciała do tyłu, 
ale w dłoni trzymała ośmiocentymetrowy, zardzewiały, ostry pręt. Zakrwawiła 
sobie rękę.
Zawinąwszy skaleczenie papierem, znowu sięgnęła do pojemnika i targnęła 
plastikowy 
pływak rozmiaru małej dyni. Od razu oderwał się. Ubikacja była zepsuta. Aleksis 
przykryła 
pojemnik.
– Hej, chcesz, żebym ci podtarł to i owo? – odezwał się Brendal.
– Zaraz wychodzę – powiedziała. Wzięła środek na karaluchy i spryskała ustęp 
wewnątrz, aż 
zalśniła się woda, potem boki miski i deskę. Złapała jeszcze kilka serwetek, 
oczyściła rezerwuar 
z krwi. Właśnie wycierała ręce, kiedy Brendal otworzył drzwi do łazienki.
Był już kompletnie pijany. Wciąż palił. Aleksis chciała przejść, ale zastąpił 
jej drogę.
– Z drogi! – warknęła, ściskając kawał papieru w pięści.
– Nie chcesz się pobawić przed odlotem? – Spojrzał na nią z góry do dołu. Możemy 
to robić 
jak smerfy. Pieprzyć się, aż nam twarze posinieją.
– Powtarzam, odsuń się.
– Powiedz, proszę.
– Myślę, że zawołam Clevelanda. On ci to powie.
Brendal podniósł ręce do góry, jakby poddawał się i uśmiechając się obleśnie, 
pozwolił 
Aleksis przejść.
W pokoju zerknęła na rewolwer Brendala, leżący na szafce przy łóżku. Ale Crisp 
przyglądał 
się jej, również Cleveland zostawił otwarte drzwi i zerkał na nią, stojąc na 
popękanym, 
zarośniętym trawą chodniku. Aleksis ominęła stolik i usiadła na krześle. 
Cleveland odwrócił się 
plecami do wejścia i kontynuował rozmowę przez krótkofalówkę.
Crisp zaczął znowu oglądać telewizję. Tkwił na składanym metalowym stołeczku 
oczarowany rozpromienioną Dolly Parton, która opowiadała Johnny’emu Carsonowi 
o Dollywood, wesołym miasteczku, które wybudowała w Tennessee. Automatyczna 
czterdziestka piątka Crispa była ciężka, więc położył ją na telewizorze.
– Przygotuj się – wyszeptała Aleksis, patrząc na Daga.
Zmarszczył brwi. Co ona, do cholery, wymyśliła?
Siedziała sztywno jak drut. D’Agosta zastanawiał się, czy napięcie i upał nie 
rzuciły się jej na 
mózg. Podążył za jej wzrokiem, ale jedynie zobaczył plecy Brendala.
Facet sikał i palił papierosa.
Kiedy skończył lać, zaciągnął się dymem i chciał spuścić wodę. D’Agosta 
usłyszał, że 
Aleksis z trudem wciągnęła powietrze i odwrócił się, aby upewnić się, czy nie 
dostała ataku 
astmy.
Oczy wlepiła w prześladowcę. Przygotuj się. Dag znowu spojrzał na Brendala, 
który miotał 
się przy spłuczce. Woda nie spływała.
– Kurwa – powiedział wściekły i wrzucił do klozetu papierosa.
Aleksis podskoczyła z krzesła cała spięta. Nie zdążyła zrobić nawet dwóch 
kroków, gdy 
nagle płomień buchnął z ubikacji i przypalił krocze Brendala. Facet wrzeszcząc, 
wpadł do 
pokoju. Aleksis pognała do stolika, złapała trzydziestkę ósemkę, odwróciła się i 
strzeliła trzy razy 
do Clevelanda, który chciał wejść właśnie, słysząc krzyk Brendala. Upadł do tyłu 
i znikł z pola 
widzenia.
Crisp spojrzał tylko w kierunku łazienki, ale nie ruszył się z miejsca. Fatalny 
błąd w ocenie 
sytuacji. Zobaczywszy, że stary babsztyl zerwał się z krzesła, pomyślał, że 
Aleksis leci na pomoc 
Brendalowi. Po chwili zdał sobie sprawę, o co jej naprawdę chodziło, lecz było 
już za późno.
Gdy Aleksis chwyciła pistolet, Crispowi opadła szczęka. Co do diabła? Kiedy 
wypaliła do 
Murzyna, zerwał się po rewolwer. Już był przy telewizorze, gdzie leżała broń, 
niemal chwycił 
rękojeść, wtedy babsko strzeliło. Pudło.
Kula przeleciała o kilka centymetrów od jego uda, roztrzaskała ekran telewizora. 
Iskry 
i odłamki szkła rozsypały się po dywanie. Crisp ucieszył się. Mamuśka, gówniany 
z ciebie 
strzelec. Z bronią w ręce odwracał się właśnie, by wykończyć ohydnego babsztyla, 
kiedy druga 
kula trafiła go w bark. Upadł na kolana, tyłem do Aleksis, ale nie zwracał uwagi 
na ból i nie 
dawał za wygraną. Przekręcił się ku niej, wtedy strzeliła mu w głowę i pierś. 
Runął twarzą na 
potłuczone szkło oraz stare czasopisma.
Dag przebiegł przez pokój, złapał spluwę Crispa i ruszył do drzwi frontowych.
– Padnij! – krzyknął do Aleksis. – I uważaj na faceta w sraczu.
Skuliła się pod łóżkiem, pistolet wycelowała w wejście do łazienki. Brendal 
leżał na 
podłodze, skręcając się z bólu. Spojrzała na Daga, który w klasycznej pozie 
policjanta, trzymając 
czterdziestkę piątkę w obu wyprostowanych rękach, czaił się po prawej stronie 
drzwi. Szybkie 
spojrzenie na Aleksis, głęboki wdech i skoczył na dwór, znikając w ciemności.
Za kilka sekund był z powrotem w pokoju. Wsunął rewolwer za pas i otwierał 
kajdanki 
małym kluczykiem.
– Cleveland nie żyje – stwierdził.
Aleksis zemdliło. Dag podszedł do niej.
– Nie miałaś wyboru. Musiałaś to zrobić. I byłaś doskonała, absolutnie kurewsko 
wspaniała.
Chciała coś powiedzieć, ale wtedy zobaczyła, że Brendal pełznie w jej kierunku. 
Uda miał 
zwęglone i zakrwawione, a dłonie czarne od ognia.
– Chryste, mój kutas! Potrzebuję lekarza. Jezu, jak boli – jęczał.
Dag zdejmował jej z rąk kajdanki. Dopiero teraz zauważyła u niego za pasem 
drugi, 
mniejszy pistolet. To srebrne, zgrabne cacko należało do elegancika Clevelanda. 
Biedaczek. 
D’Agosta stopniowo dochodził do siebie po tych mocnych wrażeniach. Objął 
Aleksis.
– Myślałem, że już po nas. Nie mogło być gorzej. Jesteś fantastyczna.
Drżąca Aleksis odwróciła się od niego i rzuciła broń Brendala na łóżko.
– Nie wiedziałam, czy się uda.
– Powiodło się. Uratowałaś nasze tyłki.
– Po piwie ganiał do łazienki, cały czas kopcił. Wiedziałam, że jeżeli wrzuci 
żarzącego się 
papierosa do klozetu, spryskanego łatwo palnym środkiem na insekty, to wybuchnie 
pożar.
– Nawet Simon nie poradziłby sobie lepiej. Kobieto, sądziłem, że to już koniec. 
Zmywamy 
się stąd, zanim przybędą Martins i Henson. Muszę także zabrać moją rodzinę. 
Ludzie Hugha 
mogą się do nich dobrać.
– Zadzwonię do wdowca, żeby przysłał agentów FBI do twojego domu. Kiedy powiem 
mu 
o taśmach, chętnie nam pomoże.
Wskazała na cierpiącego Brendala.
– Trzeba go zawieźć do szpitala.
– Wychodź – powiedział Dag lodowatym głosem. Zaszokowana Aleksis nie wierzyła 
własnym uszom.
– Nie możemy faceta tak zostawić.
– Ja się tym zajmę. – Dag delikatnie popchnął ją w kierunku drzwi.
Zbyt osłabiona, by się opierać, wyszła na ciepłe nocne powietrze. Ciało 
Clevelanda 
wydawało się małe i słabe. On już nie cierpi, jej udręka jeszcze się nie 
skończyła.
Wszystkie inne okna motelu były ciemne. Combi Daga i radiowóz stały przodem do 
ogromnych cystern paliwa na lotnisku. Aleksis czekała w samochodzie. Jej noga 
już nigdy nie 
postanie w tym motelu. Zaczęła płakać, nagle usłyszała strzał.
Kiedy się odwróciła, Dag już stał przy aucie i na nią patrzył.
– Musiałem to zrobić – stwierdził.
Była oburzona. Co za podłość, zabijać bezbronnego człowieka?
– Musiałeś zastrzelić rannego człowieka? – zapytała. – Ja tak nie uważam. 
Naprawdę tak nie 
uważam.
– Aleksis, posłuchaj... – D’Agosta wyciągnął do niej ręce.
– Odejdź ode mnie.
– Przecież mógł zniszczyć Simona i jego plany. Wystarczyłoby, gdyby powiedział 
Hensonowi i Martinsowi o taśmach. Musiał umrzeć. Nie widziałem innego wyjścia.
Aleksis, milcząc, otarła łzy. Oczywiście, Dag miał rację. Gdyby ten facet 
przeżył, Simon 
zginąłby.
Rozdział 21
Albert Martins siedział w bibliotece, w okazałym domu przy Piątej Alei, 
popijając 
bezkofeinową kawę. Patrzył na ogromny bambusowy wentylator pod sufitem.
Należał dawniej do Ferdynanda Marcosa, z którym Hugh Henson miał przyjemność 
prowadzić interesy przez trzydzieści lat. Na widok tego wentylatora Henson 
roztkliwiał się do 
łez. Przypominał mu prezydenckie bale, kiedy to akompaniował na fortepianie 
Imeldzie Marcos, 
gdy śpiewała swą ulubioną piosenkę Don’t fence me in.
Lustrzane ściany i podłogi z zielonego marmuru sprawiały, że był to 
najpiękniejszy pokój 
w willi. Mieściła się tu siedziba Random Group, prywatnej agencji wywiadowczej 
Hensona. Ten 
budynek z witrażowymi oknami należał ongiś do J.P. Morgana.
Dochodziła 8.30. Martins odstawił filiżankę i wziął pilniczek do paznokci. Na 
nic zdały się 
przeprosiny Hensona. Pani Bendor oraz D’Agosta uciekli ostatniej nocy i niewiele 
można było 
teraz na to poradzić. Dom D’Agosty w Queens obserwowali agenci z FBI przez 
dwadzieścia 
cztery godziny na dobę, co sprawiało, że Dag i Aleksis stali się nietykalni.
Hugh Henson nie podzielał zawodowego szacunku Martinsa dla pani Bendor. Nie 
cenił jej 
osiągnięć zarówno dawnych, jak i obecnych. Uważał ją za starego babsztyla, który 
nie miał dość 
rozsądku, by po prostu położyć się i umrzeć. Ucieczka zeszłej nocy to czysty 
przypadek.
– Mylisz się – powiedział Martins. – Pani Bendor wciąż ma doskonałe znajomości 
w wywiadzie. Dlatego dowiedziała się o mnie tak szybko. Nie pomniejszaj 
znaczenia tego, co się 
zdarzyło ostatniej nocy. Ta dama odnalazłaby nawet Elvisa, jeśliby tylko 
zechciała.
Jako były agent działający w terenie Martins mógł powiedzieć Hensonowi, że to 
idiotyzm 
generalizować na temat kobiet. One potrafią perfekcyjnie wykorzystać męskie 
słabości, a nawet 
zamienić je w broń przeciwko facetom. Fabienne była żywym tego przykładem.
Henson nerwowo szurał nogami po marmurowej posadzce patrząc, jak Martins piłuje 
paznokcie. Ten nie odzywał się naumyślnie, aby jeszcze bardziej wyprowadzić go z 
równowagi. 
Obwiniał Hugha za fiasko ostatniej nocy. Przecież to jego ludzie pozwolili 
więźniom uciec, dali 
się zmasakrować.
Strata pani Bendor i D’Agosty była trudna do zniesienia, ale dość już chyba tego 
dręczenia 
Hensona. To jego pieniądze szły na opłacenie Chińczyków. A koneksje i dobra wola 
Hugha 
pomogą Martinsowi przechytrzyć Charliego. Odłożył pilniczek do paznokci. Nie 
pora rozdzielać 
włos na czworo.
– Wybacz, że tak na ciebie napadłem, ale żyję w strasznym napięciu. Musimy 
przeszmuglować do kraju jeszcze dużo forsy, a zostało tylko pięć dni.
– Rozumiem. – Hensonowi wyraźnie ulżyło. – Martwiłeś się i ja też. A tak bardzo 
chciałem 
zobaczyć, jak będziesz ich przesłuchiwał.
– Za panią Bendor, kobietę, której wciąż nie brak sprytu. – Martins podniósł 
filiżankę 
z kawą. – Wycina numer trzem facetom i załatwia sobie ochronę FBI. Oto dama, z 
którą trzeba 
się liczyć.
– Dotychczas nie zgłosiła w FBI śmierci tych ludzi – powiedział Henson. – Ich 
ciała nie 
zostaną znalezione. Zajęliśmy się tym.
– Dobrze. Pani Bendor nie mówi o wszystkim, gdyż nie chce zwrócić uwagi na syna. 
Wiemy, 
że podała federalnym jakąś wersję. Pytanie tylko – jaką?
– W dalszym ciągu uważasz, że nie mieli pomocy z zewnątrz?
– Nie – zaprzeczył. – Wczorajszej nocy dokładnie przeczesałem motel. Żadnych 
oznak 
włamania, walki, brak śladów innych pojazdów w okolicy, oprócz wozu D’Agosty, 
radiowozu 
i twojej limuzyny. Simon Bendor musiałby dojechać do motelu samochodem albo 
rowerem. Nie 
dotarł tam.
Martins odsunął filiżankę na bok.
– W misce klozetowej był ładunek wybuchowy. Uroczy pomysł – złapać wroga na 
nocniczku, gdy jest najbardziej bezbronny. Jaja Brendala spaliły się na amen. 
Przypomina mi to 
taktykę OSS, stosowaną podczas II wojny światowej.
– Aleksis Bendor była w OSS – uśmiechnął się Henson.
Martins potarł szyję.
– Brendal zginął ostatni. To mnie zastanawia.
– Skąd wiesz?
– Charlie Cleveland był znakomitym oficerem operacyjnym. Jego należało utłuc 
najpierw, 
w innym przypadku udałoby mu się wypalić ze dwa razy. Takiego człowieka nie da 
się łatwo 
zaskoczyć. Nie wystrzelił ze swego pistoletu. Jakoś go jednak dopadli znienacka.
Henson kiwnął twierdząco głową.
– Hugh i Crisp zostali zabici spluwą Brendala, którego znaleźliśmy w motelu – 
powiedział 
Martins. – On mnie najbardziej zastanawia.
– A dlaczego? – zapytał Henson.
– Zamordowano go z zimną krwią. Do innych strzelano raczej w obronie własnej. 
Ale 
Brendal był nieprzytomny, gdy ktoś wycelował do niego z bliska. Chcąc uniknąć 
zachlapania 
krwią, zabójca mierzył przez poduszkę, zatem miał doświadczenie w tych sprawach.
– D’Agosta – stwierdził Henson. – Czterdziestka piątka to potężna broń. Robi z 
człowieka 
sito. Za ciężka dla kobiety – zaznaczył Martins piłując paznokcie. Tylko po co 
zabijali Brendala, 
kiedy i tak był na wpół żywy.
– Żeby nie gadał.
Martins uważnie oglądał skórki przy paznokciach.
– Ale o czym? Oddałbym całoroczny zbiór wina, żeby się dowiedzieć, z jakiego 
powodu go 
skasowali.
– Dlaczego nie mielibyśmy powiedzieć FBI, że to jest sprawa bezpieczeństwa 
narodowego 
i sprawić, aby przekazali nam panią Bendor i D’Agostę?
– Zwróć się z tym do federalnych, a zjedzą cię żywcem. – Reprezentujemy prywatną 
agencję. 
Takie gadanie wykracza poza nasze kompetencje i może na nas ściągnąć śledztwo.
Amatorzy, pomyślał Martins. Henson i jego brat Random zaczynali od sprzedaży 
suszarek do 
włosów i lodówek w Nebrasce, a gdy zarobili dość pieniędzy, kupili kilka małych 
firm 
elektronicznych. Potem rozwinęli też handel ręcznymi i elektrycznymi 
narzędziami, sprzętem 
komputerowym i nieruchomościami. Obaj byli rzutkimi biznesmenami i dobrze 
znanymi 
sponsorami prawicowych ugrupowań politycznych.
Kiedy osiem lat temu Random zginął wraz z trzystoma pasażerami koreańskiego 
samolotu, 
zestrzelonego przez rosyjską rakietę, Henson stał się fanatycznym antykomunistą. 
Nazwał ją 
imieniem brata. Czasami Henson tak się zachowywał, jakby zajmował się 
szpiegostwem od 
wielu lat. Martinsa niezmiernie to bawiło. – Langway spóźnia się, jak zwykle. 
Jeszcze nie wie 
o wczorajszej nocy? – spytał, spojrzawszy na kieszonkowy zegarek. – Ani on, ani 
Charlie nie 
zostali o niczym powiadomieni – wyjaśnił Henson. – Daj Langwayowi jeszcze 
dziesięć minut, 
a potem zadzwoń do niego do domu. Chcę mieć przygotowany nowy plan przerzutu 
forsy. Musi 
to sprawiać wrażenie, że podejmujemy środki ostrożności przeciwko ewentualnym 
„wypadkom 
losowym”. – Wciąż uważasz, że Abby jest zamieszany w tę kradzież? Martins nie 
zdążył 
odpowiedzieć. Zadzwonił czerwony telefon, stojący obok Hensona. Hugh, 
rozdrażniony, 
podniósł słuchawkę. – Zaznaczyłem, żeby nam nie przeszkadzano. Kto mówi? – 
Stephen Velez 
z recepcji. Jakiś facet twierdzi, że musi z panem porozmawiać. Nie chce podać 
nazwiska. 
Nadmienił, że chodzi o pożar w biurze Langwaya i cztery miliony, które 
straciliśmy wczoraj.
– Chwileczkę. – Henson nacisnął guzik wyciszający głos w telefonie i powtórzył 
Martinsowi, 
co przed chwilą usłyszał.
– Postaw kogoś przed drzwiami – rozkazał Albert. – Niech nie wpuszcza Langwaya, 
dopóki 
nie pozwolę. Nie mów, że ktoś jeszcze słucha rozmowy.
– Velez, przyślij tu natychmiast strażnika – powiedział Henson, zwalniając 
przycisk. – 
Wydam mu polecenia, kiedy się zjawi. Połącz mnie z tym gościem.
– Tak, proszę pana.
Henson odłożył słuchawkę na widełki, żeby rozmowę było słychać w całym pokoju. 
Patrząc 
w sufit zbliżył ucho do aparatu.
– Hugh Henson przy telefonie. Kto mówi?
– Smith – odpowiedział szorstki, męski głos. – Dzwoniłem do hotelu Waldorf i 
powiedziano 
mi, że jest pan tutaj. Spaliłem biuro Langwaya wczoraj i nie otrzymałem forsy.
Martins i Henson wymienili spojrzenia.
Albert pochylił się do telefonu z nagłym zainteresowaniem. Rozmówca mówił z 
lekkim 
brooklyńskim akcentem i celowo zniekształcał głos. Martins szybko napisał na 
karteczce: 
Dlaczego? i podał ją Hensonowi.
Ten zsunął okulary na koniuszek nosa i kiwnął głową.
– Po co pan dzwoni do nas, panie Smith?
– W sprawie zapłaty.
– A dlaczego my mamy wyłożyć gotówkę? – zapytał Hugh.
– Langway chce mnie zabić, potrzebuję pieniędzy na podróż.
– I to my mamy je panu dać? – powtórzył Henson.
– Właśnie dlatego dzwonię – powiedział Smith.
– Proszę mi powiedzieć, dlaczego Langway pana wynajął? – dociekał Henson, 
przeczytawszy kolejną karteczkę od Martinsa.
– Ubezpieczenie. A cóż by innego? Płaci słono za rozwód i lubi hazard. Nabrał 
mnie. Nie 
lubię tego.
– A jakie były warunki waszej umowy?
– Dwadzieścia pięć tysięcy z góry, następne dwadzieścia pięć po wykonaniu 
roboty. Nie daje 
drugiej połowy i jeszcze się odgraża, że naśle na mnie swoich kolesiów z 
Filadelfii, jeśli się nie 
wyniosę. Nie chcę mieć do czynienia z tymi facetami, więc zwracam się do pana. W 
biurze 
znalazłem dokumenty, z których wynika, że pracujecie razem.
Henson pokręcił głową z niedowierzaniem.
– Panie Smith, mam tylko pańskie słowo na to, że podpalenie było celowe.
– Wie pan co, niech pan zadzwoni do straży pożarnej i zapyta o zawartość sejfu w 
biurze 
Langwaya. Dam panu coś jeszcze do przemyślenia – Chińczycy uważają, że pożar 
wiąże się 
z kradzieżą. Odezwę się wkrótce.
– Proszę nie rozłączać się – powiedział Martins, ale na linii nie było już 
nikogo.
Rozdział 22
Avignon, Francja
Trach Dai kupił nóż rzeźnicki w sklepie z artykułami gospodarstwa domowego. Miał 
go 
w plecaku tego popołudnia, gdy szedł pustym korytarzem w tanim hoteliku 
naprzeciw stacji 
kolejowej. Twarz ukrył za ciemnymi okularami i daszkiem czapki baseballowej.
Piętnaście lat życia poświęcił, aby przeniknąć umysł Martinsa, sam pozostając 
tajemniczym 
i pełnym rezerwy. Dzisiaj już mógł zrzucić maskę. Dopełni zemsty otwarcie.
Był człowiekiem nieustępliwym, nieubłaganym, wytrwałym i nieodgadnionym dla 
ludzi 
z Zachodu. Bezgranicznie nienawidził Martinsa. Dla niepoznaki okazywał mu 
wdzięczność za 
pomoc w ucieczce z Wietnamu i rozprowadzał po świecie pieniądze z handlu 
narkotykami. Ale 
w najgłębszych zakamarkach duszy z determinacją obmyślał zemstę.
Zatrzymał się w ciemnym korytarzu i obejrzał. Zobaczył szczura umykającego pod 
ścianą 
i znikającego w stercie starych gazet. Minął pokój, z którego dobiegała awantura 
prostytutki 
z klientem. Panienka się opierała, gdyż facet nie chciał użyć kondomu. Pies, 
uderzony przez 
kogoś, zaskomlał. Trach Dai zmarszczył nos, czując ostry zapach moczu. Stanął w 
końcu 
korytarza przed drzwiami udekorowanymi fotografiami z magazynów, 
przedstawiającymi 
ajatollaha Chomeiniego i Diego Maradonę, argentyńskiego piłkarza.
Zaczerpnął powietrza, wyciągnął z plecaka skórzane rękawiczki i je założył. 
Schował nóż za 
cholewkę.
Zapukał do drzwi drżącą pięścią. W dłoni ściskał złożony kawałek papieru.
– Oui? – rozległ się zniecierpliwiony męski głos.
Trach Dai zastukał znowu.
– Oui?
Właśnie chciał zapukać ponownie, kiedy usłyszał kogoś na schodach. Żyła zaczęła 
pulsować 
mu na skroni, w lewym oku miał tik nerwowy. Nie mógł dopuścić, żeby go 
ktokolwiek zobaczył 
w tym hotelu. Ani dziwki, ani Arabowie, ani żadna inna szumowina odwiedzająca 
często tę 
zapchloną dziurę.
Na szczęście otworzyły się drzwi. Trach Dai wszedł szybko i znalazł się w małym, 
niechlujnym pokoiku, zajmowanym przez Saada Selima, wysokiego, 
dwudziestoośmioletniego 
Marokańczyka, który pracował jako strażnik w zamku Martinsa. Ten były legionista 
stracił oko 
podczas bijatyki w koszarach i dlatego nie od razu rozpoznał gościa. Właściwie 
miał zamiar 
walnąć intruza. Hotel pełny był narkomanów, złodziei i bandziorów.
Trach Dai podniósł daszek czapki baseballowej. Selim opuścił pięść. Zamknął 
drzwi i wziął 
od niego kartkę. Strażnik przezywał go Pan Milczek. W ciągu sześciu miesięcy 
służby Selima 
w zamku Pan Milczek odwiedził Saada po raz pierwszy. Dopiero po roku pracy 
Selimowi będzie 
przysługiwało prawo zamieszkania w zamku bez płacenia czynszu.
Zastanawiał się, dlaczego Pan Milczek nie kazał recepcjoniście, aby ten wywołał 
go przez 
wewnętrzny telefon. Może przyszedł, żeby wytłumaczyć, z jakiego powodu strażnicy 
otrzymali 
rozkaz wzmożonej czujności. Jeżeli zechcą, aby Selim wrócił na posterunek, to 
niech zapłacą za 
nadgodziny. Marokańczyk przysunął papier do zdrowego oka.
Kartka była czysta.
Skoczywszy zwinnie do przodu, Trach Dai wbił mu nóż rzeźnicki w brzuch aż po 
rękojeść. 
Selim zgiął się wpół. Konał. Trach szybko przeciął strażnikowi gardło, uciszając 
go na zawsze. 
Zdjął plecak i położył na podłodze obok umierającego Saada. Świstek włożył z 
powrotem do 
kieszonki koszuli.
Wydobył z plecaka wielki zielony worek na śmieci i wsadził biedaka do środka, 
wysuwając 
jego ręce i nogi przez uprzednio wycięte otwory. Następnie wyjął puszkę zielonej 
farby 
i starannie pomalował nią czoło, policzki oraz brodę Selima. Odłożywszy pojemnik 
na bok, 
podniósł nóż rzeźnicki i zrobił cięcie pod prawym żebrem Saada. Marokańczyk 
umarł, kiedy 
Trach Dai wyrywał mu wątrobę.
Trach odłożył nóż i wbił zęby w wątrobę.
Rozdział 23
O 10.22 w siedzibie Random Group zadzwonił czerwony telefon. Martins i Henson 
popatrzyli nań w milczeniu.
– Smith – powiedział Hugh po chwili. – Nareszcie.
Żaden z nich nie opuścił biblioteki od czasu, gdy dwie godziny temu Smith 
zadzwonił po raz 
pierwszy. Pili litry kawy, kopcili papierosy i opracowywali nowy rozkład kursów 
kurierów. 
Langway wściekał się za drzwiami, ale oni ignorowali te napady furii. Prawnik 
oburzał się na to, 
że trzymano go pod strażą, bez wyjaśnienia powodu. Powiedziano mu tylko, iż 
został zatrzymany 
z rozkazu Martinsa.
Teraz nie telefonował Smith, lecz zaniepokojona Fabienne dzwoniła z Francji.
– Simon Bendor jest tutaj – powiedziała do Martinsa po francusku.
Albert zakrył oczy ręką. Powinien to przewidzieć. Bendor planował wymianę 
zakładników – 
Erikę na Fabienne. W ten sposób szybciej wydostanie dziewczynę, niż zabijając 
kurierów 
jednego po drugim.
Niestety, Martins nie miał Styler na wymianę. Na razie.
– Skąd wiesz, że Bendor przebywa we Francji? – zapytał. – Czy ktoś go widział?
– Policja przesłuchuje ochroniarzy. Przed chwilą skończyłam rozmowę z 
inspektorem. – 
Albert, myślałam, że zostawiłam to wszystko za sobą, w Sajgonie.
– Co? Dlaczego w zamku są gliniarze?
– Jeden ze strażników, Selim, został zamordowany w hotelu. To było okropne.
– Nie ma powodu, żebyś się tym denerwowała. Przecież go nie znałaś.
– Słuchaj, pomalowano mu twarz na zielono, wycięto wątrobę, a na ciele 
zostawiono asa 
pikowego.
– Rozumiem. Czy coś jeszcze zrobiono ze zwłokami?
– Policja twierdzi, że zabójca odgryzł kawałek wątroby. Wiesz, co to znaczy?
– Obawiam się, że tak.
Specjalne oddziały armii amerykańskiej w Wietnamie czasami okaleczały zabitych 
członków 
Vietkongu, aby zastraszyć żyjących. Zgodnie z religią buddyjską okaleczone ciało 
jest nieczyste, 
a zhańbieni nigdy nie mogą znaleźć szczęścia i dostać się do nieba. Dla 
większości 
Wietnamczyków nie ma bardziej wstrząsającego widoku niż pocięte, pomalowane i 
porznięte 
ciało kochanej osoby. Farba oraz as pik na ciele ofiary to były wizytówki 
zabójców dodające 
dramatyzmu temu rytuałowi.
– Co Bendor zyskał zabijając jednego z naszych strażników? – spytała Fabienne.
– Chciał mnie przestraszyć – powiedział Martins. – Na pewno usiłuje też 
zaniepokoić 
ochroniarzy.
– Czy możesz przyjechać natychmiast? Jestem przerażona. Trach Dai uważa, że 
Bendor 
spróbuje mnie porwać i wymienić na swoją kochankę.
– Ma rację. Jutro będę w domu. Najpóźniej pojutrze. Nie mogę zawalić terminu tej 
chińskiej 
transakcji. Przylecę jednym z samolotów Hensona, gdy tylko skończę pracę. 
Trzymaj się blisko 
Tracha, niech cię nie spuszcza z oczu. Przefaksuję mu fotografię Bendora. Ma 
rozdać ją 
wszystkim. Niech Simona szlag trafi. Akurat teraz musiał pojawić się w 
Avignonie.
Każdego lata odbywał się tam letni festiwal sztuki hołdującej tradycji i 
prezentującej 
osiągnięcia kulturalne. W lipcu i sierpniu wystawiano spektakle teatralne, 
odbywały się warsztaty 
filmowe, koncerty, występy teatrów ulicznych, pantomimy i kabaretów. W tym 
okresie prawie 
podwajała się liczba mieszkańców w Avignonie. Bendor mógł łatwo się zgubić 
pośród dwustu 
tysięcy ludzi.
– Albert, jestem przerażona, przecież on nas nienawidzi.
– Pomyśli dwa razy, zanim coś zrobi, gdy schwytam pannę Styler.
Po odłożeniu słuchawki Martins powtórzył rozmowę Hensonowi. Bendor to wściekły 
pies, 
a wściekłe psy zabija się. Nagle czerwony telefon zadzwonił znowu. Tym razem 
rozległ się 
szorstki głos pana Smitha. Hugh wcisnął przycisk w aparacie.
– Słucham? – zapytał.
– I co powiedziała straż pożarna?
– Panie Smith, zawołam mojego współpracownika.
– Pracuję z panem Hensonem – odezwał się Martins.
– Henson, nie lubię niespodzianek – warknął Smith nieco rozdrażniony.
Martins ścisnął w ręce pilniczek do paznokci.
– Proszę się nie rozłączać, panie Smith.
– Nowi gracze mnie denerwują – zaznaczył tajemniczy rozmówca.
– Zobaczy pan, że potrafię szybciej załatwić sprawę niż pan Henson, a to będzie 
dla pana 
korzystniejsze – stwierdził Martins. Rozmawialiśmy ze strażą pożarną. Miał pan 
rację.
– Czyżby?
– Rzeczywiście w sejfie znajdowały się puste taśmy, a zabezpieczenie skrytki 
przed 
włamaniem i pożarem było bardzo kiepskie.
Smith prychnął.
– Widziałem, jak Langway podmieniał taśmy.
– W straży pożarnej twierdzą, że sejf jest przestarzały co najmniej o dziesięć 
lat, a może 
i więcej – dodał Martins i uśmiechnął się przelotnie.
– Langway celowo nie wymienił tego klamota – stwierdził Smith.
Abby chciał zarobić pieniądze, pomyślał Albert. Szanowny mecenas odebrał 
odszkodowania 
z ubezpieczenia, a potem zaaranżował kradzież czterech milionów dolarów Triady. 
Bendor był 
we Francji, więc nie mógł mieć nic wspólnego z pożarem ani kradzieżą. Puste 
taśmy, stary sejf 
i podpalacz, którego wykiwano, wszystko przemawiało przeciwko prawnikowi.
– Więc Abby panu groził – powtórzył Martins.
– Powiedział, że naśle na mnie ludzi Altabury’ego. Z Langwayem dam sobie radę. 
Ale nie 
z jego kolesiami.
– Twierdzi pan, że Chińczycy łączą pożar z kradzieżą. Czy może pan to bliżej 
wyjaśnić?
– Owszem, ale nie zrobię tego, dopóki nie dacie mi pięćdziesięciu patyków. Ta 
informacja 
jest co najmniej tyle warta.
Martins wbił pilniczek w notatki.
– Pięćdziesiąt tysięcy? Za co, panie Smith?
– Zdradzę wam, gdzie Langway ukrył to gówno, które wyniósł z biura przed 
pożarem. 
Widziałem, jak wychodził z aktami, dokumentami rozwodowymi i brązową kopertą z 
wypisanym 
na niej nazwiskiem Andy’ego Lama, tego faceta, któremu winni jesteście cztery 
miliony dolarów.
Martins i Henson wymienili spojrzenia.
– Nadstawcie uszu, bo powiem to tylko raz – zaznaczył Smith. – Żółtki nie są 
głupie, czują 
pismo nosem. Skąd wiem? Chcą ze mną gadać.
– Dlaczego z panem właśnie? – spytał Martins.
– W mieście jest tylko trzech lub czterech naprawdę dobrych podpalaczy. A żółtki 
skontaktowały się już prawie ze wszystkimi. Dopytują się o pożar i rabunek. 
Dotrą do mnie 
wcześniej czy później.
– Szukają pana? – Martins zamarł.
– Dlatego właśnie muszę opuścić miasto.
– Proszę powiedzieć, co ta kradzież...
– Nie, to pan mi powie, czy dostanę pieniądze i czy chce pan dowiedzieć się, 
gdzie Langway 
ukrył rzeczy, które wyniósł z biura.
– Pięćdziesiąt tysięcy to dużo pieniędzy.
– Cztery miliony też.
– I opowie pan o grabieży? – upewnił się Martins.
– Nie, wyłącznie o pożarze. O kradzież musisz zapytać Langwaya. Wiem tylko to, 
co mi 
przekazał jeden z podpalaczy przepytywany przez żółtków.
Martins napisał nazwisko prawnika na kartce. Adwokat mógł wynająć ludzi 
Altabury’ego, 
aby zwinęli cztery miliony dolarów. Te pieniądze plus forsa z ubezpieczenia 
załatwiały problemy 
finansowe Langwaya. Jeśli Martins nie rozprawi się z nim szybko, Triada zacznie 
węszyć wokół 
sprawy. A przy okazji może wyjść na jaw, że Fabienne i Erika Styler są stawką w 
tej grze.
Niewykluczone też, że rzekomy pan Smith jest oszustem żerującym na nieszczęściu 
Martinsa 
albo to jakiś kurier dzwonił. Niestety, termin i porywczość Triady nie pozwalały 
Albertowi 
ignorować tajemniczego rozmówcy.
– Mogę zawsze zwrócić się do żółtków – zaznaczył Smith.
– I co wtedy? – dociekał Martins.
– Za pieniądze wydam im Langwaya. Oni go zapytają, gdzie schował pewne papiery i 
taśmy 
komputerowe, żeby nie poszły z dymem. Uściślą też, dlaczego nie został pobity, 
tak jak dwaj 
kurierzy. Kto wie, do czego to doprowadzi? Nie lubię pracować dla Chińczyków, 
ale za 
pięćdziesiąt patyków warto spróbować.
– Umowa stoi – wtrącił szybko Martins. – Pięćdziesiąt tysięcy dolarów za 
informację o tym, 
co Langway wyniósł z biura przed pożarem.
– Mądre posunięcie. Za godzinę niech wasz człowiek czeka z forsą przed 
budynkiem. Ma 
być sam. Jeśli mnie wykiwacie, to koniec z nami.
– Zastosujemy się do pana instrukcji co do joty.
– Zapakujcie pieniądze do pudełka po butach i zaklejcie dokładnie karton taśmą. 
Same setki. 
Włóżcie paczkę do małej plastikowej reklamówki.
Martins zapisywał.
– Człowiek, który zgłosi się po odbiór, da wam kostkę domina w zamian za 
pudełko. Nie 
fatygujcie się z zadawaniem pytań. Nie będzie wiedział, kto go wysłał, ani co 
jest w torbie. 
Zróbcie tylko wymianę.
– Zgoda.
– Znaczenie banknotów to strata czasu. Mogę je upłynnić na każdym torze 
wyścigowym 
w mieście. Wyrzucę pudełko, jeśli włożycie sygnalizator do środka. Nie zdążycie 
mnie złapać, 
będę już daleko.
– Zadzwoni pan po odebraniu pieniędzy? – spytał Martins, zapaliwszy papierosa.
– Skontaktuję się z wami.
– Przypuśćmy, że skłonimy Langwaya, aby wyjawił pana nazwisko.
– Nie zna mego prawdziwego nazwiska. A mój wygląd? Możemy być w jednym pokoju 
i mnie nie rozpoznacie. W każdym razie żółtki wiszą wam nad głową. Nie macie 
czasu do 
stracenia.
Martins wydmuchnął dym z papierosa.
– Za godzinę. Na dole przed budynkiem – zgodził się. Smith rozłączył się.
– Przygotuj pieniądze – Albert zwrócił się do Hensona.
– Zamierzasz go puścić? – Hugh aż podskoczył z krzesła.
– A jak myślisz? – zapytał Martins.
Rozdział 24
Tego ranka siedemnastoletni B.W. co sił w nogach pedałował na rowerze przez 
zatłoczone 
ulice Manhattanu. Rower nie miał hamulców, gdyż zwiększały wagę pojazdu, 
zmniejszając 
szybkość.
Duży ruch nie dziwił B.W., z domu Carmel Gavin Lynch. Była środa, ulubiony dzień 
zakupów i wyjść do teatru. Po mieście krążyło mnóstwo autobusów wycieczkowych, 
ludzi, 
uliczni sprzedawcy kłębili się na chodnikach, spychając przechodniów na jezdnię. 
B.W. musiał 
także zważać na taksówkarzy, którzy jakby się sprzymierzyli, aby najechać jego 
czarny tyłek bez 
żadnego powodu.
Chłopak pracował dla firmy posłańców Kwik-N-Ezee. Prowadził ją stary Żyd Orbach, 
który 
kiedyś siedział za sprzedaż fałszywych pigułek antykoncepcyjnych. B.W. lubił to 
zajęcie, gdyż 
przebywał dużo na powietrzu i mógł wybierać sobie godziny pracy. Teraz miał 
zlecenie 
specjalne. Orbach zawsze dawał je najszybszym posłańcom, którzy w dodatku umieli 
trzymać 
gębę na kłódkę. B.W. musiał dostarczyć komuś paczuszkę na Grand Central Station.
Nie powiedziano mu, co jest w pudełku, a on się nie pytał. Obchodziło go tylko 
pięćdziesiąt 
dolarów, które miał otrzymać za to, że zjawi się na dworcu w piętnaście minut. 
Jak się spóźni, 
dostanie od Orbacha tylko dziesięć dolców. Pół setki to była całodzienna stawka, 
a teraz mógł 
zarobić taką forsę w kwadrans. Fantastycznie.
Te pieniądze przeznaczy na spłatę ostatniej raty za deskę surfingową o trzech 
płetwach, na 
której zamierzał wystartować w zawodach na plaży w Rockaway. B.W. to było 
przezwisko, skrót 
od Born to be Wild, czyli odważny jak lew. Wymyślili je surfingowcy, gdy po raz 
pierwszy 
zobaczyli jego wyczyny. Patrzyli, jak przy pełnej szybkości wchodził na falę, 
wyskakiwał 
w powietrze, opadał i mknął na fali ku brzegowi.
Teraz pędził Piątą Aleją, ubrany w spodenki elastyczne, nakolanniki, w ochronnym 
hełmie 
i okularach firmy Ray-Ban. Do pasa miał przyczepiony pager, w ustach gwizdek, 
którym bez 
przerwy ostrzegał przechodniów, żeby te wszystkie głupki schodziły mu z drogi. 
Jazda pod prąd 
jest niedozwolona. Jeśli się komuś nie podoba, to niech spróbuje go złapać.
Policjanci z drogówki i ci ze straży miejskiej wołali za nim, żeby się 
zatrzymał. 
Niedoczekanie ich. Chcieliby mu wlepić mandat. Chyba są pieprznięci.
– Zjeżdżaj na bok! – wrzasnął brzuchaty biały gliniarz.
– Idź golić cipę swojej matki! – odkrzyknął B.W. i nawet nie zwolnił.
To Orbach wymyślił jazdę pod prąd. Nie powiedział dlaczego, a B.W. nie dociekał. 
Milcz 
i rób, co każą, a jak wrócisz, też nic nie gadaj. Wiadomo, że pod prąd nikt nie 
może ścigać 
chłopaka samochodem, a jechał za prędko, żeby go dogonić na piechotę.
Na Piątej Alei zwolnił i ostrożnie lawirował w tłumie Haitańczyków, 
zmierzających do 
gmachu ONZ. Przy Sześćdziesiątej Pierwszej skręcił w prawo i dojechał do Madison 
Avenue. 
Nie zwracając uwagi na czerwone światło, znowu skręcił w prawo i podążył w dół 
ulicy. Trzymał 
się krawężnika. Maksymalnie skoncentrowany pedałował zawzięcie. Kolanem zawadzał 
o plastikową torbę, przymocowaną taśmą do kierownicy.
Skręcił w lewo na Pięćdziesiątą Siódmą, jechał w dużym ruchu aż do Park Avenue. 
Teraz 
w prawo i kolejny spadek w dół. Wyminął szkolny autobus, wózek z hot-dogami, 
radiowóz 
z dwoma policjantami w środku. W pobliżu hotelu Waldorf Astoria zagwizdał, 
ostrzegając 
umundurowanego szofera, który właśnie wysiadł z zaparkowanej limuzyny i zaszedł 
mu drogę.
Kierowca, wielki czarnoskóry brat, jak zwracają się do siebie Murzyni w Ameryce, 
nie znosił 
być popędzany. Już szykował się, by bronić swojej pozycji, ale coś w wyglądzie 
rowerzysty 
zmusiło go do zastanowienia. Odskoczył do tyłu, a chłopak śmignął o centymetry. 
Szofer 
przeklął jego matkę. Wyzywał ją tak, jak tylko czarni to potrafią. Nie oglądając 
się, B.W. uniósł 
środkowy palec do góry. Odpieprz się, bracie.
Orbach pozwolił mu na pewną swobodę ruchów. Przez ostatnie pięć minut możesz 
robić, co 
ci się żywnie podoba, bylebyś dotarł na dworzec, powiedział. Na rogu 
Czterdziestej ósmej i Park 
Avenue B.W. skręcił w lewo. Włączę się do ruchu i dojadę za samochodami aż do 
Grand Central 
Station, pomyślał. Popedałował do Lexington Avenue i dalej w prawo. Spojrzał na 
zegarek. 
Jeszcze sześć ulic do dworca i tylko sześć minut, żeby się tam dostać.
Nienawidził Lexington Avenue, tej wąskiej arterii z drapaczami chmur, 
zasłaniającymi 
słońce. W pobliżu dworca pełno było samochodziarzy dojeżdżających codziennie do 
pracy. 
Sznur aut blokował chłopakowi drogę. Zwolnił, skręcając lekko przednim kołem. 
Rower toczył 
się siłą rozpędu. Szeroko otwarte oczy B.W. lśniły jak gwiazdy.
Miał do przejechania już tylko dwie ulice, gdy utknął w korku. Gliny były 
wszędzie. Ci 
cholerni ludzie igrają z jego zarobkiem. Zastanawiał się, czy nie dokonano 
jakiegoś napadu na 
bank. Później zauważył dwa wozy strażackie stojące w poprzek jezdni. Zobaczył 
też samochód 
naczelnika straży pożarnej, radiowozy, ludzi wybiegających z wieżowca i gapiów 
na chodnikach. 
Jak przedostać się przez to gówno?
Dłonią w rękawiczce otarł pot z czoła. Musi jakoś uporać się z tym problemem. 
Dworzec 
znajdował się nie opodal Czterdziestej Drugiej i Czterdziestej Piątej, pomiędzy 
Vanderbilt Place 
oraz Madison Avenue. Można było tam dotrzeć z każdej strony.
Zsiadł z roweru i poszedł w kierunku Grand Central Station. Trzymał się z prawej 
strony 
chodnika, ostrzegał przechodniów gwizdkiem. Niech te gnojki wiedzą, że się 
śpieszy. Patrzył na 
nich swoim ulubionym spojrzeniem szalonego czarnucha. Odsuwali się.
Jeszcze kawałek i już dopadł wejścia od Lexington Avenue. Przemierzał pasaż 
pełen 
sklepów, kiosków z gazetami i bezdomnych, żebrzących lub śpiących na ziemi. B.W. 
za ciężko 
pracował, żeby dawać jałmużnę. Każdy czarnuch, który spróbowałby zastąpić mu 
drogę, zostałby 
stratowany.
Z tego przejścia wszedł do hali głównej. Było to największe pomieszczenie, jakie 
kiedykolwiek widział w życiu. Wpadał w dziki zachwyt za każdym razem, gdy ją 
oglądał. Hala 
miała pięćset stóp długości i sto pięćdziesiąt wysokości. Sufit pomalowano tak, 
że przypominał 
niebo w nocy usiane tysiącem gwiazd. Tylko przy kilku kasach stali ludzie w 
kolejce po bilety.
Przeprowadził rower w pobliże sześciu budek telefonicznych. Pierwsze trzy były 
zajęte, 
a pozostałe wolne. Nie zwrócił na nie uwagi. Czekał, aż tęgi, biały mężczyzna z 
teczką w dłoni 
skończył rozmawiać i doszedł. B.W. wsunął się na jego miejsce i usiadł na 
jeszcze ciepłym 
stołku. Podniósł słuchawkę do ucha, drugą ręką przytrzymując rower, żeby nie 
upadł.
Przycisnął słuchawkę brodą do ramienia i chciał nakręcić numer, gdy ktoś rzucił 
mu kostkę 
domina na kolana. B.W. ją podniósł. Szóstka z obu stron. Oparł rower o ścianę 
budki 
telefonicznej. Zaczął wybierać numer Kwik-n-Ezee, a w tym czasie pojazd zniknął 
mu z oczu.
B.W. zachował zimną krew. Po chwili na książkę telefoniczną spadła koperta. 
Chłopak 
odprężył się. Za moment znów zobaczył rower, ale na kierownicy nie było już 
plastikowej 
reklamówki.
Telefon odebrał Orbach.
– Małe piwo, człowieku, pestka – powiedział B.W. Gładka droga od początku do 
końca.
Odłożył słuchawkę i siedział w budce, patrząc na pięćdziesięciodolarowy banknot.
W tę samą środę o 12.48 Martins znajdował się w bibliotece, w siedzibie agencji 
Random 
Group. Z zamkniętymi ze złości oczami rozmawiał przez telefon z Gavinem McBee, 
sympatycznym Irlandczykiem, poszukiwanym przez Interpol za zabójstwo 
brytyjskiego oficera 
w Niemczech.
– Kiedy go zgubiliście? – zapytał.
– Niestety na samym początku. Zwinny, mały gówniarz. Leciał przez Piątą Aleję 
pod prąd. 
Pędził po Park Avenue jak wariat. Nie było żadnej możliwości, żeby go dogonić. 
Przykro mi.
– Chcesz mi powiedzieć, że chłopak na rowerze przechytrzył wyszkolonych agentów, 
jadących w dwu samochodach?
– Próbowaliśmy go złapać, ale się nie udało. Ludzie w jednym z naszych wozów 
zauważyli 
gnojka, gdy kierował się w dół Lexington. Nawet za nim jechali. Już prawie go 
mieli.
– I co dalej?
– Jakieś zamieszanie, wozy strażackie, policja, pogotowie, tłumy. Zablokowano 
ulicę. 
Chłopak zsiadł z roweru, wszedł w gromadę gapiów i zniknął.
– Czy próbowaliście za nim iść?
– Tak. Niestety, nadaremnie. Całe wieki przepychaliśmy się przez tłum. Nie było 
lepiej, gdy 
dotarliśmy na miejsce. Ten cholerny dworzec jest olbrzymi. Próbowaliśmy 
przeszukać cały, ale 
nie mieliśmy ludzi, by obstawić wszystkie wyjścia i wejścia. Chłopak mógł tam 
dostarczyć 
pieniądze albo tylko minąć dworzec i iść dalej. Tego nie wiemy.
Martins popatrzył na Hugha, który uważnie przysłuchiwał się rozmowie.
– No to już koniec – powiedział do Gavina – jedyne, co można teraz zrobić, to 
czekać na 
odzew. Nie zawracaj sobie głowy pisemnym sprawozdaniem. I jeszcze jedno.
– Słucham pana.
– Nie pokazuj mi się na oczy, dopóki jestem w Nowym Jorku. Nie chcę cię widzieć 
w najbliższym czasie.
W pokoju hotelowym w Brooklynie panowała kompletna ciemność. Z zamkniętymi 
oczami 
Simon siedział na łóżku. Nogi złożył w pozycji kwiatu lotosu. Otwarte dłonie 
spoczywały na 
udach. Otwarte pudełko z pieniędzmi Martinsa leżało zapomniane na nocnym 
stoliku.
Musiał uporządkować myśli, które kłębiły mu się w głowie. Chciał nastawić 
Martinsa 
przeciwko Hocqowi i wyciągnąć Erikę z jachtu. Zakładał, że dziewczyna jeszcze 
żyje. Jeśli 
zginęła, jakaś część jego umrze także.
Poznaj siebie i swojego wroga, mówił John Kanna, a wygrasz każdą walkę. Simon 
wiedział, 
że Martinsowi nie można wierzyć i dlatego zadzwonił do straży z fałszywą 
informacją o pożarze 
w okolicy dworca. Chaos, który nastąpił, uniemożliwił ludziom Alberta 
przechwycenie posłańca, 
który pracował dla firmy należącej do przyjaciela Daga.
Simon nigdy nie wybaczy Hocqowi i Martinsowi tego, co musiała przez nich przeżyć 
Erika. 
Czy była żywa, czy martwa i tak za to zapłacą. Również Hugh Henson, który chciał 
oglądać 
Aleksis podczas tortur. Teraz nic jej nie groziło pod nadzorem FBI, w domu Daga. 
Jeśli matka 
i Erika zginą, Simon poniesie porażkę. Siedział w ciemności niespokojny i 
milczący.
Musi pozostać nieznany, nie rozpoznany. Nie może zwrócić uwagi na siebie ani na 
swój 
plan. Będzie zwalczał ogień ogniem. Nastawi wroga przeciw wrogowi. Pamiętał 
dawne konflikty 
z Martinsem i wiedział, czego się spodziewać. Nikt nie przewidzi taktyki Simona 
Bendora.
Otworzył oczy. Czas naprowadzić Martinsa na ślad skradzionych czterech milionów 
dolarów.
Rozdział 25
Abby Langway stał w salonie w swoim dwupiętrowym domu w Sutton Place. Próbował 
wytrzymać spojrzenie Martinsa. Po sekundzie spuścił oczy i podszedł do obrazu 
Franka Stelli, 
przysłaniającego sejf.
Zastanawiał się, jak przeciwstawić się Martinsowi. Może po prostu twardo odmówić 
otwarcia skrytki. Ale Albert miał paskudny nastrój i przyprowadził ze sobą dwóch 
ochroniarzy. 
Gdyby wybuchnął, byłoby po Langwayu.
Nastało późne popołudnie. Od wczesnego ranka prawnika, na rozkaz Martinsa, 
trzymano pod 
strażą. Nie pozwolono mu zadzwonić ani do współpracowników, ani do kochanki, ani 
do 
Charlesa Hocqa. Przez ostatnie osiem godzin Martins traktował go jak jakieś 
gówno, nawet nie 
powiedział, o co właściwie chodzi. Abby zaczął rozumieć, co czuje Erika, 
trzymana 
w zamknięciu.
Właśnie nastawiał szyfr, kiedy ktoś krzyknął do Martinsa. Malcolm Hoey, wielki 
czterdziestoletni były gliniarz z Kansas, głośno oznajmił, że już skończył 
przeszukiwanie całego 
domu.
– Nic nie ma – powiedział.
– To w twojej głowie jest pustka – stwierdził Reggie Lau, łysiejący 
trzydziestopięcioletni 
Murzyn.
Inni ochroniarze uśmiechali się niewinnie. Langway z obrzydzeniem potrząsnął 
głową. Ci 
kretyni traktowali wszystko jak zabawę. W końcu Martins będzie musiał wyjaśnić, 
co takiego 
zabawnego się tutaj dzieje. Nigdy nie lubił Alberta, uważał go za wyzutego z 
uczuć, zimnego 
drania. Nie zaprzyjaźniłby się z nim, gdyby nawet znaleźli się razem na 
bezludnej wyspie.
Martins zdusił w popielniczce do połowy wypalonego papierosa.
– Często rozmawiasz z Charliem?
– Prawie co dzień – powiedział Langway, przekręcając tarczą sejfu. – Czasem dwa 
razy 
dziennie. A co, masz z tym problem?
– A powinienem?
– Nie pozwolę sobą pomiatać. – Abby ostro się postawił. Jeżeli nie słuchasz 
mnie, to może 
Charlie cię przekona. Wyjaśnisz mu, dlaczego trzymasz mnie pod strażą od ośmiu 
godzin. Nawet 
aresztowani mają prawo do jednego telefonu.
– Jeżeli już nastawiłeś szyfr, to otwórz drzwiczki i odsuń się.
– Do usług, panie Martins.
Nagle zadzwonił telefon.
– Odbiorą w sekretariacie – powiedział Martins.
– To pewno Charlie chce się dowiedzieć, czemu do niego nie telefonuję – 
stwierdził prawnik.
– Otwórz sejf.
– Domyślam się, że Andy Lam dostał dziś rano swoje pieniądze, a raczej pieniądze 
Hensona.
– Otwórz sejf.
– A propos, co się stało z panią Bendor i D’Agostą? Dziwne, jakoś nikt nic na 
ten temat nie 
mówi. Ciekaw jestem dlaczego?
– Marnujesz czas.
– Nie ja jeden.
Zauważył, że Martins zapalił nowego papierosa. Miał zapuchnięte oczy i wyglądał 
na 
wykończonego. Coś go złamało. Langway pomyślał, że z jakiegoś powodu Albert 
nabrał wody 
w usta. Może ma to coś wspólnego z matką Bendora i D’Agostą? Albo z Simonem, 
który 
ponownie pojawił się w życiu Martinsa, a ten tak wystraszył się, że robi w 
portki. Abby oddałby 
swój nowy jacht, żeby się dowiedzieć, o co chodzi.
Otworzył sejf i odsunął się o krok.
– Proszę bardzo, wielmożny panie. Tylko nie zachachmęć znaczków pocztowych.
Martins podszedł do skrytki. Prawnik zdjął krawat i usiadł na kanapie. 
Zastanawiał się, czy 
zrobić sobie drinka, czy też lepiej wypić piwo meksykańskie. A najbardziej 
przydałby mu się 
tygodniowy odpoczynek na Bermudach.
– Wytłumacz to – powiedział Martins.
– Co?
Langway obejrzał się przez ramię. Martins trzymał w ręku kilka kaset 
komputerowych.
– To – Martins wskazał na taśmy. – Podobno zostały zniszczone podczas pożaru w 
twoim 
biurze.
– Pokaż no je.
Abby podniósł się, ale spojrzenie Martinsa zatrzymało go na miejscu.
– Przewrócić mi tu wszystko do góry nogami – polecił swoim ludziom. – Zacznijcie 
od tego 
pokoju i potem przejdźcie na górę.
– Czego szukamy? – spytał Reggie Lau.
– Czterech milionów dolarów – wyjaśnił Martins.
– Zwariowałeś? – Langway uniósł ręce w górę. Nie znajdziesz tu żadnej forsy. 
Więc o to ci 
chodzi?
Martins położył taśmy na ramę obrazu.
– Pan Smith życzy sobie, żebyś zapłacił mu to, co obiecałeś.
– Smith? Jaki znowu Smith? O czym ty mówisz, do cholery?
Martins sięgnął w głąb sejfu.
– Spalił twoje biuro, żebyś mógł dostać odszkodowanie. Zobaczmy, co tu jeszcze 
masz.
– Pożar w moim biurze był przypadkiem. Nie zatrudniałem podpalacza. Posłuchaj, 
jeśli tak ci 
się wydaje...
– Ale to mi się nie wydaje.
Wsunął rękę do dużej żółtej koperty, którą znalazł w sejfie i wyjął kilka stron 
maszynopisu. 
Pobieżnie przejrzał papiery i włożył je z powrotem do koperty, na której 
widniało nazwisko 
Lama.
– Mogę zobaczyć? – Langway zdenerwował się.
Ignorując to pytanie, Martins zajrzał do sejfu.
– W tych dokumentach są szczegóły, dotyczące zakupu kasyna w Atlantic City na 
zlecenie 
Złotego Kręgu. Co miałeś zamiar z tym zrobić?
Z tyłu za prawnikiem Reggie Lau klęcząc zaglądał pod kanapę. Malcolm Hoey 
odsuwał 
chiński parawan od kominka.
– Uważaj no na ten parawan! Jest bezcenny! – krzyknął otumaniony Abby.
– Aha, na pewno – ironizował Hoey.
Langway odwrócił się do Martinsa, który czytał jakieś inne dokumenty wyjęte z 
sejfu.
– Więc Charlie kontaktuje się z wywiadem wietnamskim – powiedział. – Tu jest 
napisane, że 
mógłby im pomóc w odnalezieniu pewnego amerykańskiego agenta i jego żony – 
Wietnamki. 
Wietnamczycy poszukują tej pary od piętnastu lat.
Langway zaczął się trząść pod wzrokiem Martinsa. Ledwo powstrzymywał się od 
krzyku. 
Czuł się jak w kabinie górskiej kolejki w lunaparku, która wypadła z szyn na 
szczycie i spadała 
nieuchronnie ku ziemi.
– Wygląda na to, że Charlie ofiarowuje im swoje usługi w zamian za pewne prawa 
do 
wydobywania ropy naftowej u wybrzeży Wietnamu – ciągnął Albert.
– Przysięgam, że nic nie wiem o tym liście i innych rzeczach w sejfie. – Langway 
odzyskał 
głos.
– Na tym liście jest twój podpis.
– Patrzcie, ludzie! – krzyknął Malcolm Hoey. – Panie Martins, Reggie, spójrzcie 
tu.
Wszyscy, łącznie z Langwayem, podeszli do kominka, gdzie uśmiechnięty Malcolm 
Hoey 
klęczał na poduszce od kanapy, żeby nie zabrudzić kolan sadzą. Jego umorusane 
dłonie były 
pełne studolarówek. Wskazał palcem na stojącą obok plastikową torbę pełną 
banknotów.
– Znalazłem to w kominie. Ale tu jest masa forsy!
– Jezu, słodki Jezu – wyszeptał Reggie Lau.
Martins patrzył na pieniądze.
– Mogę się mylić, ale coś mi mówi, że znaleźliśmy cztery miliony dolarów. – 
Spojrzał na 
Langwaya. – A jak tobie się wydaje? Zaspokoisz moją ciekawość?
– Uwierz mi, nie mam pojęcia, skąd te pieniądze się tu wzięły. – Abby wyciągnął 
do niego 
ręce.
– Wydaje mi się, że ty i Charlie mieliście zamiar zainwestować je w wasz nowy 
interes 
z naftą – powiedział Martins.
Langway zrobił kilka kroków w jego kierunku.
– Wysłuchaj mnie. Przysięgam, nie wiem, o co chodzi. Posłuchaj, gdybym wziął te 
dolce, na 
pewno tu bym ich nie schował, nie jestem taki głupi.
– No, wpadłeś w wielkie tarapaty. Kosztowny rozwód, drogie mieszkanie, nowa 
damulka 
twego serca. Nie zapominajmy także o przyszłej karierze potentata naftowego, to 
wszystko 
kosztuje.
– Powtarzam, nic nie ukradłem.
– Ludzie Altabury’ego prawdopodobnie ci w tym pomogli. Mądrze zrobiłeś, że nie 
pozwoliłeś im przechować pieniędzy. To by było tak, jakby królik strzegł pola 
marchewki. Na 
pewno nie mogłeś pozbyć się tych trefnych czterech milionów dolarów, nie 
przyciągając niczyjej 
uwagi. Musiałeś je tu schować, niestety...
Przerażony Langway zorientował się, do czego prowadzi ta rozmowa.
– Albert, tyle lat pracowaliśmy razem.
– Nie tak znowu długo, ale mów dalej.
– Wiem, co robisz, kiedy uważasz, że ciebie nabierają. Nie przeżyję tortur. Na 
samą myśl...
Martins wrzucił setki do torby. Jego głos brzmiał uspokajająco.
– Mylisz się. – Położył rękę na ramieniu Langwaya. – Żadnych tortur, uspokój 
się.
Nagle, wyjmując dłoń z kieszeni, przycisnął mu rewolwer do skroni i strzelił w 
głowę. 
Langway upadł do tyłu na podłogę. Dziwne, prawie nie było krwi.
Martins wytarł broń chusteczką do nosa, żeby usunąć odciski palców i włożył ją 
do prawej 
ręki prawnika.
– Dokończ – powiedział do Reggiego. – Zrób tak, żeby dobrze wyglądało. Ja muszę 
zorganizować podróż Charlesa. On jeszcze o tym nie wie, ale będzie moim gościem.
Telefon wyrwał Erikę Styler z niespokojnego snu.
– Tu Jesse Borrega. Obudziłem cię?
– Tak.
– Przepraszam. Proszę się spakować. Schodzimy ze statku.
Usiadła na łóżku.
– Co robimy?
– Hocq, Tautz, ty i ja jedziemy do Francji. Będziemy przez jakiś czas u 
Martinsa.
– Dlaczego?
– Podobno szykuje się jakaś zawierucha na statku.
– Simon? – Erika ścisnęła słuchawkę.
– Zaraz lecimy do Marsylii. Proszę się błyskawicznie spakować.
– Czy możesz mi coś więcej wyjaśnić?
– Abby Langway nie żyje – powiedział Borrega po chwili wahania. – Hocq 
dowiedział się 
o tym przed sekundą od Martinsa z Nowego Jorku.
– O Boże! Jak to się stało?
– Zastrzelony. Ktoś chciał zaaranżować samobójstwo. Hocqowi trzeba było dać 
zastrzyk 
uspokajający.
– Ktoś upozorował samobójstwo?
– Martins twierdzi, że to sprawka Simona Bendora. Zabił Langwaya i zrobił 
wszystko, żeby 
wyglądało, jakby prawnik sam wypalił sobie w łeb.
– Przecież nie miał powodu zabijać Abby’ego.
– Widziano Simona wychodzącego z domu Langwaya.
– Kto go widział?
– Hocq nie powiedział. Ciężko przeżywa tę śmierć. Teraz też chce zatłuc Bendora, 
tak jak 
Martins. Może dlatego Simon to zrobił, żeby wstrząsnąć Hocqiem, a może zbzikował 
po śmierci 
matki.
Erika wyskoczyła z łóżka jak z procy.
– Aleksis nie żyje? Kiedy to się stało?
– Wczoraj w nocy. Ludzie Alberta dorwali ją i D’Agostę w Nowym Jorku. Domyślam 
się, że 
Aleksis i Dag nie przeżyli przesłuchania przez Martinsa. Współczuję. Wiem, że to 
byli twoi 
przyjaciele.
Z twarzą zalaną gorącymi łzami Erika stała przy okienku, patrząc na nocne niebo. 
Biedacy. 
Przecież tylko chcieli mi pomóc, pomyślała.
– Martins twierdzi, że Bendor zamierzał jego zabić, ale nie udało mu się, więc 
dopadł 
Langwaya. Przed śmiercią matka Simona wyznała, że jacht ma być zaatakowany.
– Kiedy?
– Podobno za kilka dni. Jacyś kolesie Bendora z Wietnamu ostrzelają Rachelle z 
bombowca. 
Martins też był w Wietnamie i mówi, że ci ludzie to prawdziwi mordercy. My nie 
mamy obrony 
przeciwlotniczej, więc musimy natychmiast opuścić jacht. Wygląda na to, że Simon 
chce 
pomścić śmierć matki.
Coś tu nie gra. Coś, co powiedział Borrega, nie ma sensu, pomyślała Erika.
Kubańczyk przekazał jeszcze inne złe wiadomości.
– Ludzie Bendora planują atak na szeroką skalę. Chcą zniszczyć domy Hocqa w 
Manili, 
w Hongkongu, wszędzie. Zamierzają nawet zatruć wodę i jedzenie, znajdujące się 
na pokładzie.
– Mówisz, że to wszystko uczynią przyjaciele Simona?
– Tak. Kompani z CIA.
Erika odetchnęła z ulgą. On zawsze sam pracuje. Wierzy, że im więcej ludzi jest 
w coś 
zamieszanych, tym większe jest prawdopodobieństwo, iż coś sknocą. Poza tym gdyby 
chciał 
zabić Martinsa, ten już by nie żył. A jeśli chodzi o to, że ktoś go widział, 
wychodzącego 
z budynku Langwaya, to po prostu nieprawda. Na to Simon jest za sprytny. Poza 
tym za śmierć 
matki zemściłby się na zabójcy, a nie na prawniku czy Hocqu.
Martins kłamie, pomyślała Erika, może Aleksis i Joe wcale nie zginęli.
– Przyjdę po ciebie za dwadzieścia minut – zaznaczył Borrega.
– Będę gotowa – odpowiedziała podniecona Erika.
Rozdział 26
Jasny gwint! – powiedział Vinnie DeCarlo patrząc przez lornetkę.
Lista znanych osobistości, które przewijały się każdego roku przez 
międzynarodowe lotnisko 
w Tampie, była długa. DeCarlo, pięćdziesięcioletni nowojorski gliniarz na 
emeryturze, od pięciu 
lat pracował tu jako ochroniarz. Zazwyczaj stał przy dużym sklepie z pamiątkami. 
W tym czasie 
spotkał na lotnisku więcej prezydentów, królów, gwiazd filmowych i generałów, 
niż mógłby 
zliczyć.
Tego popołudnia obserwował kogoś, kto przyćmił ich wszystkich. Nastawił 
lornetkę, aby 
przyjrzeć się twarzy z bliska. No, chodź bliżej do taty.
Siedział w samochodzie ochrony, zaparkowanym za hangarem, w południowo-zachodnim 
krańcu lotniska. Obszar ten był zastrzeżony dla prywatnych samolotów, aby mogły 
lądować 
z dala od głównych terminali, prasy i publiczności. DeCarlo skierował lornetkę 
na człowieka, 
który za wszelką cenę pragnął pozostać anonimowy. Patrzył na Charlesa Hocqa, 
najsławniejszego złodzieja na świecie.
Hocqa poszukiwano w dwunastu krajach za kradzież pół miliarda dolarów. Miał na 
sobie 
biały garnitur i ciemne okulary, właśnie wysiadł z helikoptera i podążał za 
trumną, którą 
wieziono na kółkach w kierunku 747. Na samolocie widniał symbol towarzystwa 
lotniczego 
Zawsze Tam.
DeCarlo obniżył lornetkę. D’Agosta, w co ty, do cholery, mnie pakujesz? – 
zastanawiał się.
Krótko przed północą Simon Bendor wszedł do sali odpraw na międzynarodowym 
lotnisku 
J.F. Kennedy’ego. Był w okularach w rogowej oprawie i koloratce. Niósł torbę na 
ramię 
i walizkę.
Podszedł do kasy Air France. Przed nim stał krępy Pakistańczyk w średnim wieku 
wraz 
z równie korpulentną żoną. Obydwoje zadawali mnóstwo pytań o miejsca w 
samolocie, posiłki, 
czas przylotu do Londynu. Młoda, czarna urzędniczka doprowadzona do granic 
wytrzymałości, 
odpowiadała nie patrząc na nich. Te informacje, powiedziała wreszcie, można 
uzyskać przy 
odprawie. Pakistańczycy byli tak uparci, że w końcu zwróciła się do Simona.
– Następny.
Terminal świecił pustkami. Większość punktów sprzedaży biletów już zamknięto. 
Młody 
Latynos, z włosami zawiązanymi w koński ogon i z plecakiem, stał samotnie. 
Patrzył na tablicę 
informującą o lotach i popijał wodę Evian z butelki. Kilka jardów dalej 
umundurowany strażnik 
zakazał bezdomnemu mężczyźnie żebrania. Simon naliczył w sali odpraw nie więcej 
niż tuzin 
pasażerów.
Czekał na bilet do Marsylii na nazwisko Jim Tyrone, które podsunęła mu Aleksis – 
wzięła je 
ze sztuki Eugene’a O’Neilla. Ciągle jeszcze zdenerwowana Pakistańczykami 
urzędniczka 
wręczyła blankiet Simonowi bez słowa.
Samolot odlatywał za dwie godziny.
Nadał walizkę prosto do Marsylii, otrzymał kartę pokładową, potem poszedł do 
kasy 
walutowej i wymienił tysiąc dolarów na franki francuskie. Następnie zgłosił się 
na odprawę. 
Portorykańczyk o kwadratowych ramionach przejechał po jego ciele ręcznym 
wykrywaczem 
metalu, sprawdził torbę i przepuścił ją przez komorę rentgenowską.
Pulchna Azjatka podstemplowała paszport Simona.
– Bezpiecznej podróży, ojcze – powiedziała.
Poszedł do księgarni, która znajdowała się naprzeciw rzędu budek telefonicznych. 
Oczekiwał 
na połączenie, miał jeszcze dwadzieścia minut, aby wybrać sobie jakąś książkę.
Opuścił sklep po osiemnastu minutach z egzemplarzem Nowego Testamentu w dłoni. 
Usiadł 
przy automacie wiszącym najbliżej księgarni i położył rękę na słuchawce. 
Dziewięćdziesiąt 
sekund później zadzwonił telefon.
– Ojciec Tyrone? – zapytał Joe D’Agosta.
– Błogosławię cię, synu – powiedział Simon. – Jak leci?
– Nie może być lepiej. Metsi wygrywają na odmianę. Czy chcesz mówić z Aleksis?
– Tak, ale jak my skończymy. Skąd dzwonisz?
– Z własnego podwórka. Nie martw się o podsłuch. Korzystam z telefonu 
komórkowego.
– Jak wam się żyje pod skrzydłami FBI?
– Nie jest źle – stwierdził Dag. – Może się starzeję, ale ci agenci wyglądają 
coraz młodziej. 
Odebrałeś bilet bez kłopotów?
Simon poklepał się po kieszeni marynarki.
– Bez problemu. Coś jeszcze od DeCarla?
– Potwierdził, że samolot Hocqa odleciał do Marsylii.
– Na pewno widział Charlesa i Erikę?
– DeCarlo nie kłamie.
Dla Simona była to dobra i zła wiadomość. Dobra, gdyż Erika nie zniknęła z pola 
widzenia, 
zła – goryle Martinsa będą bowiem bardziej dokładni niż Hocqa. Martins vel Edwin 
Morell nie 
przeżył tak długo dlatego, że był nieostrożny.
– Po co oni jadą teraz do Francji? – zastanawiał się Simon. – Triada wyznaczyła 
im przecież 
ścisły termin załatwienia sprawy kasyna. Myślałem, że pozostaną tutaj jeszcze 
najkrócej przez 
tydzień.
– Aleksis może zna odpowiedź – zasugerował D’Agosta.
– Czy jest coś nowego w kwestii śmierci Langwaya?
– Nie. Gliny wciąż mówią o samobójstwie, chociaż nie zostawił żadnego listu. Ale 
przecież 
większość samobójców nie pisze nic na pożegnanie, chyba że w filmach. Nie 
zażywał 
narkotyków ani nie chorował psychicznie. Nie figuruje w rejestrach, że posiadał 
broń, przyjaciele 
twierdzą, że nie był typem samobójcy, ale na razie to nie ma żadnego znaczenia.
– Dziel i rządź – powiedział Simon. – Taki był plan i jak dotąd sprawdza się. 
Teraz 
zobaczymy, czy uda nam się spowodować, aby Martins zabił Hocqa. Strata Langwaya 
z pewnością zaboli naszego pokerzystę.
– Jeśli Charles dowie się, że to Albert zabił prawnika, jeszcze bardziej będzie 
cierpiał.
– Czy jesteś pewien, że gliny nie znalazły pieniędzy w mieszkaniu Abby’ego?
– Chłopcy z działu zabójstw mówią, że tylko osiemset dolarów zostało w sejfie, 
nic więcej. 
Z pewnością nie znaleźli czterech milionów. Taśmy komputerowe, dokumenty, które 
zostawiłeś 
w skrytce, wszystko zniknęło. To, co robisz tym ludziom, jest wstrętne i złe, 
ale naprawdę godne 
podziwu i szacunku.
Simon zmarszczył brwi.
– Mam wrażenie, że Hocq i Martins są przerażeni. Charles nie opuściłby jachtu 
bez 
naprawdę ważnego powodu. Nie teraz.
– Aleksis chce z tobą mówić. Już ją daję.
– Simon, wszystko dobrze?
– W porządku. A u ciebie?
– Kocham Joego, ale nie mogę znieść tego życia pod strażą. Rozmawiałam dziś z 
Białym 
Domem. Wiceprezydent zrezygnował z działalności Hensona, ale nie ogłosi tego 
jeszcze przez 
tydzień. Rząd chce sprawić wrażenie, że Hugh wycofał się, zanim FBI przejęło 
nadzór. A jeśli 
o tym mowa, agenci przeglądają taśmy, które wziąłeś od Langwaya. Obawiam się, że 
ta 
transakcja z kasynem nie dojdzie do skutku. Simon, posłuchaj. Myślę, że oni 
wiedzą, że jesteś 
w drodze i oczekują cię we Francji.
– O czym ty mówisz?
– Martins i Hocq spodziewają się ciebie we Francji – powtórzyła.
– Nie ma mowy – zaprzeczył. Tylko my troje wiemy o mojej podróży.
– Dziś po południu wybraliśmy się pod eskortą FBI na Manhattan. Chciałam wyjść 
trochę 
z domu, więc Joe zaproponował, żebyśmy przejechali koło twego mieszkania i klubu 
gimnastycznego. Chciał pokazać agentom, jak Martins cię obstawił. Simon, tam nie 
było jego 
ludzi. Wszyscy zniknęli.
– Co ty bredzisz?
– Przestali śledzić cię tutaj. Szukają cię we Francji.
A to klops, pomyślał. Miał nadzieję, że niespodziewanie zjawi się w zamku, 
podczas gdy 
Martins będzie w Stanach. Może porwie Fabienne i wymieni ją na Erikę. Jeśli 
matka miała rację, 
to nikogo nie zaskoczy.
– Czy jesteś pewna, że oni wiedzą, iż przyjeżdżam? – dociekał.
– Posłuchaj mnie – powiedziała Aleksis. – Hocq opuścił jacht dla bezpieczeństwa. 
Na razie 
nie boi się Triady ani Martinsa, więc po co miałby jechać do Francji? Zostajesz 
tylko ty. Nikt 
inny nie jest w stanie go zastraszyć. Ciągnie ze sobą Erikę, aby trzymać cię w 
szachu.
Simon potrząsnął głową.
– Jeszcze mu bezpośrednio nie zagroziłem.
– A śmierć Langwaya? My wiemy, że to sprawka Martinsa. Przypuśćmy tylko, że 
przekonał 
Hocqa, iż to ty zabiłeś prawnika.
– I teraz chcę dopaść Charliego – zgodził się Simon.
– No właśnie. Joe powiedział, że jego przyjaciel z Florydy widział, jak ładowano 
trumnę do 
samolotu, którym Hocq leciał do Marsylii. To było chyba ciało Rachelle. Założę 
się, że Martins 
tak pokierował Hocqiem, aby ten myślał, że zlikwidowałeś Langwaya i właśnie 
planujesz atak na 
jacht.
– Nieraz już miałaś rację – przyznał.
– Dałeś Martinsowi powody, aby nie ufał naszemu hazardziście – dodała. – Jak 
inaczej 
można wytłumaczyć ten ich nagły wyjazd do Francji?
Simon zamknął oczy. A więc przejrzeli jego plan. Aleksis wydawała się 
zaniepokojona.
– Wiedzą, że przyjedziesz po Erikę. Czekają na ciebie.

Rozdział 27
Avignon, Francja
Martins zdawał sobie sprawę, że Hocqa nie można oszukiwać zbyt długo.
W końcu Charlie dowie się, że Albert chytrze zwabił go do Avignonu i wtedy 
rozpęta się 
całe piekło. Wariackie postępowanie wspólnika jest po prostu tylko grą. 
Zdradzony jednak, 
w jednej chwili stanie się bardzo niebezpieczny.
O zachodzie słońca Martins i Trach Dai stali w wyschniętej fosie zamkowej 
otoczeni 
wilczurami. Popijali z kieliszków wino, a białe psiska ganiały do kosiarki i z 
powrotem. 
Pokręciły się radośnie koło nich, zadowolone z siebie, a następnie startowały do 
kolejnego biegu.
– Ach, jak one wyrywają – powiedział Martins – można by pomyśleć, że ścigają się 
dla 
pieniędzy. Gdybym był tak szybki w szkolnej drużynie piłkarskiej, wszedłbym do 
ligi 
ogólnoamerykańskiej.
Mrugnął do Tracha Dai, który uśmiechnął się skromnie, składając pełen szacunku 
ukłon. 
Martins ponownie napełnił kieliszki i westchnął zadowolony. Jak dobrze być znowu 
w domu, 
czuć ciepło słońca Prowansji i cieszyć się winem, które samemu się zrobiło. 
Patrzył na odległe 
wały obronne Avignonu, teraz poczerwieniałe od zachodzącego słońca. Gdy odwrócił 
się, twarz 
Tracha Dai stężała. Ale opanował się natychmiast, kiedy Martins spojrzał na 
niego znowu.
– Czy on ciągle nas obserwuje? – zapytał Albert.
Z kieliszkiem przy ustach Trach Dai kiwnął głową.
– Czy ten człowiek nigdy nie odpoczywa? – zastanawiał się Martins.
Jesse Borrega patrzył na nich z murów zamkowych. Jeśli Kubańczyk nie zostanie 
wyeliminowany, może zepsuć cały plan Martinsa. Borrega przywiózł trzech 
kolesiów. 
Najlepszych, podobno. Ich też trzeba będzie zabić.
Po przyjeździe żmudnie sprawdzali zamek i podwórzec od wałów obronnych po lochy. 
Martins w napięciu śledził, jak przepytywali personel i chociaż bardzo chciał 
ich powstrzymać, 
nie zrobił tego. Wzbudziłoby to podejrzenia.
Borrega nie był głupi. W końcu dowiedziałby się, że strażnik zamkowy został 
zamordowany, 
a wtedy sytuacja stałaby się śmierdząca, jak gówno w wentylatorze. Rozszarpana 
wątroba 
i pomalowana twarz wskażą na Simona Bendora jako zabójcę. Oznaczałoby to 
również, że 
Martins wciągnął Hocqa w pułapkę.
Strażnicy Alberta byli wyraźnie podrażnieni, co Borrega prawdopodobnie zauważył. 
Dziś 
rano Algierczyk, strzegący frontowej bramy, zastrzelił zabłąkanego psa. Martins 
siłą 
powstrzymał się, żeby nie zwymyślać drania. Borrega mógł zainteresować się, 
dlaczego facet to 
zrobił.
Martins rozkazał ludziom, aby nie wspominali o zamordowaniu Selima. Powiedział 
im, że 
może Hocq miał z tą zbrodnią coś wspólnego. Należało jednak traktować pana Hocqa 
ze 
zwykłym szacunkiem. I powstrzymać się od próżnej gadaniny w jego obecności.
Martins odwrócił się tyłem do zamku. Stał teraz przodem do Tracha Dai.
– Borrega musi umrzeć pierwszy. Inaczej nie będziemy mogli dopaść Hocqa. Wiem, 
jak 
pozbędziemy się el se?ora. Ale o tym za moment. Teraz należy się nam pochwała za 
osiągnięcia 
dnia.
Trach Dai potaknął.
– Nawet Charlie pracował – powiedział Martins. – Zrezygnował z orgietek i 
pokera. 
Specjalnie umieściłem pannę Styler w pokoju gościnnym, przylegającym do mojego i 
Fabienne, 
abyśmy mogli mieć na nią oko. Jest moją kartą atutową.
Trach Dai uśmiechnął się i podniósł kieliszek w geście aprobaty dla mądrości 
swego pana.
Martins uniósł również swój i wciągnął aromat wina.
– Zapewniliśmy Chińczyków, że pieniądze na łapówki będą w Stanach na czas. Od 
razu cała 
suma, żeby nadrobić stracony czas. Mogę powiedzieć, że był to dobry dzień.
Plan jest zbyt niebezpieczny – zamigał Trach Dai.
– Wiem – odrzekł Martins. – To niezbyt mądrze wkładać wszystkie jajka do jednego 
koszyka. Ale nie mam wyboru. Przez Hocqa i pannę Styler doszło do opóźnienia. 
Zmiana trasy 
kurierów tylko je powiększyła. Aby dotrzymać terminu, muszę ryzykować. A poza 
tym sam 
wpadłeś na ten pomysł.
Teraz żałuję.
– To dobra koncepcja. Samoloty Hensona przywiozły nas tutaj, stoją jeszcze w 
Marsylii. 
Skorzystamy więc z okazji i odlecą nimi do kraju kurierzy z gotówką. Całkiem 
nieźle pomyślane.
Trach Dai skinął głową.
– Rano jadę do Marsylii. Dopilnuję, żeby kurierzy bezpiecznie wsiedli do 
samolotów – 
stwierdził Martins.
Trach Dai poruszał palcami energicznie. Henson?
– Jest odpowiedzialny za pieniądze. Powiedziałem mu, że jeśli coś spieprzy, to 
Triada urwie 
mu jaja. A ja będę go potrzebować, gdy Charlie odejdzie od nas.
Kiedy zabijesz Hocqa?
Martins zerknął na mury zamku. Borrega już zniknął.
– Jutro wieczorem, po powrocie. Nie mogę zwlekać dłużej, gdyż połapie się, że 
coś jest nie 
w porządku. Gdy tylko forsa znajdzie się w Stanach, Charlie stanie się zbędny. I 
tak transakcja 
będzie już tylko w rękach prawników.
Odwrócił się do Tracha Dai.
– Chcę, aby podczas mojej nieobecności kontrolowano wszystkie połączenia 
telefoniczne 
Charlesa. Muszę wiedzieć, z kim rozmawiał i o czym. Zatrwożył mnie jego plan. 
Chce wydać 
mnie i Fabienne w ręce Wietnamczyków. Przestałem mu ufać.
Spojrzał w kierunku Avignonu.
– Jutro rano jedź do miasta i sprawdź, czy policja nie miała jakichś problemów z 
turystami 
amerykańskimi. Wszyscy powinni szukać Bendora. I żadnych telefonów. Nie chcę, 
aby Charlie 
lub Borrega podsłuchali jakąś rozmowę. Gdyby Hocq wiedział, że Simon jest tutaj, 
dostałby 
ataku serca.
Możesz na mnie liczyć. Nic nie powiem.
Obaj mężczyźni zaśmiali się. Śmiech Tracha Dai zabrzmiał jak pisk zwierzątka 
złapanego 
w potrzask. W oczach nie miał radości.
Avignon
O 11.33 wieczorem Simon stał z obnażoną piersią w oknie hotelowym, wychodzącym 
na 
plac z Wieżą Zegarową. To dawne rzymskie forum teraz okalały gigantyczne planty, 
kafejki na 
otwartym powietrzu i sklepy z pamiątkami. Huczny letni festiwal trwał 
nieprzerwanie. Avignon 
był miejscem jednej wielkiej zabawy, a turyści wypełniali plac od wczesnych 
godzin rannych. 
Simon tkwił już tutaj trzydzieści sześć godzin, lecz ani jednej nocy nie wyspał 
się porządnie.
Po przeciwnej stronie korytarza zabawa doszła do zenitu. Jeszcze jedną 
komplikacją było to, 
że w pokoju Simona brakowało klimatyzacji. Elektryczny wentylator zdał się na 
niewiele, a przez 
otwarte okna wpadały tylko hałas i komary.
Rozważał, czy nie opuścić tego pomieszczenia. Zarezerwował sobie miejsca w 
trzech 
różnych hotelach, płacąc gotówką za tydzień z góry. Dawało mu to możliwość 
swobodnego 
poruszania się, bez narażenia się na to, że ktoś zapamięta jego twarz. Nie mógł 
doczekać się, 
kiedy opowie Aleksis, że miedzy innymi zamówił pokój w Hotelu de Sade, 
mieszczącym się 
w szesnastowiecznym dworku, który, jak mówią, należał do markiza de Sade.
Na placu mim dawał przedstawienie dla dwunastu widzów. Był to młody Francuz o 
pociągłej 
twarzy, w podartych spodniach, czarnej bluzie, z przyklejonym sztucznym nosem i 
wąsami. Jego 
gag polegał na tym, że wślizgiwał się za przechodniów i perfekcyjnie ich 
naśladował. Simon 
popił Perrier z butelki. Chyba wymyślił, jak dostanie się do zamku Martinsa. Po 
prostu będzie 
udawał strażnika.
Łyknął jeszcze trochę Perrier, nagle usłyszał łomot za drzwiami. Jakaś kobieta 
wzywała 
pomocy. Krzyczała po angielsku i francusku. Ktoś ją bił.
Nie jest mi to potrzebne, pomyślał Simon. Wrzaski kobiety świdrowały w uszach. 
Wydawało 
się, że tłucze ją dwóch facetów. Simon podszedł do drzwi. Lubił widok z hotelu 
na plac pełen 
młodych ludzi z plecakami, starych francuskich duchownych i szwedzkich dziewczyn 
w minispódniczkach. Ale teraz hałasy odwróciły jego uwagę.
Otworzył drzwi i zobaczył dwóch półnagich młodych mężczyzn, stojących nad gołą 
kilkunastoletnią zapłakaną dziewczyną, która leżała na podłodze korytarza. Zanim 
Simon zdążył 
się nawet poruszyć, jeden z nich złamał jej kciuk. Wrzasnęła z bólu.
Panienka, pucołowata Skandynawka, miała wypalone papierosem znaki na piersiach, 
na 
głowie zaś czerwone place po wyrwanych włosach. Drugi facet, mocno zbudowany i z 
brodą, 
strzepnął z palców na podłogę włosy dziewczyny. Zerknął na Simona i powiedział 
coś po 
francusku do Palcołamacza. Obaj Francuzi roześmiali się.
Trzeci młody mężczyzna i druga nastolatka patrzyli z pokoju, znajdującego się 
naprzeciwko 
pomieszczenia Simona. Ocenił, że to turystki zabawiały się z miejscowymi i 
wpadły jak śliwki 
w kompot. Poczuł marihuanę i alkohol. Czekają go nieuniknione kłopoty.
Pijany Palcołamacz spojrzał na niego z pogardą. Mówił po francusku, a kiedy 
Simon nie 
zareagował, odezwał się po angielsku.
– Co się tak gapisz, panie turysta? Ty pieprzony draniu.
– Zostaw ją w spokoju – powiedział Simon.
Palcołamacz splunął na dziewczynę, która teraz leżała skulona w kłębek na 
podłodze. Jego 
małe oczka wyrażały niechęć do kompromisu. Chciał kogoś skrzywdzić. Podszedł do 
Simona. 
Jego brodaty koleżka zrzucił resztki włosów dziewczyny z ręki i spojrzał na 
Bendora wzrokiem 
zgłodniałego drapieżnika. Simon czekał spokojnie, wiedząc, że żaden z Francuzów 
nie puści go 
bez walki. Najlepiej, gdy załatwi to szybko i zniknie.
– Chcesz kłopotów, panie turysto? To będziesz je miał – stwierdził Palcołamacz.
Wypuścił prawy sierpowy prosto w głowę Simona, atakując nieporadnie jak zwykły, 
pijany 
zabijaka uliczny. Brodacz przesunął się na prawą stronę. Walnie Bendora, kiedy 
ten odwróci się 
plecami.
Simon zrobił unik, pozwalając, aby cios Palcołamacza przeszedł koło głowy. 
Ciągle 
schylony, chwycił faceta za genitalia i ścisnął.
Francuz krzyknął, zgiął się wpół. Wtedy Simon grzmotnął go ramieniem w twarz, 
lewym 
sierpowym w skroń i szybko odwrócił się do brodacza. Palcołamacz upadł do tyłu, 
lądując na 
podłodze, ledwo łapał oddech. Brodacz wycofywał się z mdłym uśmieszkiem na 
twarzy. Inni 
uczestnicy przyjęcia stali jak wryci.
Simon wrócił do pokoju i szybko się spakował. Kiedy skończył, włożył koloratkę, 
czarną 
sutannę i okulary w rogowej oprawie. Wsunął paszport wielebnego Tyrona do 
kieszeni koszuli. 
Rozejrzał się po raz ostatni dokoła i otworzył drzwi. Zobaczył trzech 
umundurowanych 
policjantów.
Jeden z nich mierzył z pistoletu w jego głowę.
Rozdział 28
Dochodziła 10.00, Trach Dai bazgrał coś w notesie. Siedział w komisariacie. W 
pustym 
biurze czekał na powrót inspektora Bonnieux. Po namyśle zdecydował się ostrzec 
Hocqa, że 
Martins planuje go zabić.
Powie mu, że Albert zamordował Langwaya i zdobył dokumenty z sejfu prawnika, 
wyjawi, 
że były one podrobione przez Martinsa i miały zdyskredytować Hocqa. Doda też, że 
to wspólnik 
ukradł cztery miliony dolarów Triady i próbował winę zwalić na Langwaya. Dziś 
wieczorem, 
kiedy Martins wróci z Marsylii, jego życie będzie liczyło się w sekundach.
Pan Smith, podpalacz, był też prezentem niebios, wspaniałym ciastkiem ryżowym, 
które 
najbardziej niespodziewanie wpadło w usta. Dzięki niemu Martins chciał teraz 
pozbyć się Hocqa. 
Trach Dai zamknął oczy. Już widział Alberta w trumnie.
Usłyszał kroki na korytarzu komisariatu. Kiedy drzwi otworzyły się, spojrzał 
znad bazgrołów 
i zobaczył Bonnieux oraz policjanta mundurowego, eskortujących młodego 
duchownego 
w kajdankach.
Trach Dai był ateistą, więc nie zainteresował się nim wcale.
Inspektor usadowił się za biurkiem. Trach Dai przestał rysować podłużony płatek.
Milczenie księdza było dziwne. Zdawało się, że kontrolował każdy gest. Gra, 
pomyślał Trach 
Dai. Jako doświadczony agent dostrzegł, że człowiek w sutannie bardzo uważa na 
to, co mówi 
i robi. Na pewno miał coś do ukrycia.
Nagle serce Tracha Dai zabiło szybciej. Żyła na szyi zaczęła pulsować. Poczuł 
zawrót głowy. 
Gorączkowo szukał logicznego uzasadnienia myśli, która uporczywie tętniła mu w 
mózgu. Nie 
mylił się. Simon Bendor przebrał się za księdza.
Trach Dai cudem pozostał na miejscu. Wbił w dłoń końcówkę długopisu i 
skoncentrował się 
na bólu, to pomogło mu zapanować nad sobą. W końcu odwrócił się od Bendora i 
zaczął 
wpatrywać się w zakratowane okno. Bał się, a jednocześnie czuł się 
podekscytowany. Znów 
spojrzał na Simona.
Zauważył amerykańskie okulary, farbowane włosy, sutannę. Nie było w nim nic 
przerażającego, dopóki nie spojrzało się w jego oczy, te same bezlitosne, oczy, 
które Trach Dai 
widział w Wietnamie u młodego zabójcy z CIA. Niewiarygodne. Los sprawił, że miał 
przed sobą 
najbardziej zawziętego wroga Martinsa.
Mundurowy policjant wyszedł z biura. Trach spostrzegł, że Bendor był bardziej 
ubawiony 
niż wystraszony. Dai chlubił się tym, że potrafił zachować zimną krew w 
momentach 
kryzysowych, ale teraz czuł się dziwnie nieswojo. Czy ten głupiec nie zdawał 
sobie sprawy, że 
jego życie wisiało na włosku?
Inspektor podał Trachowi paszport Bendora. Nazwisko było oczywiście fałszywe. 
Stempel 
władz imigracyjnych wskazywał, że Simon przeszedł posterunek graniczny w 
Marsylii dwa dni 
temu.
– Ma trzy paszporty – powiedział Bonnieux po francusku.
Trach Dai skinął głową. To zwykła praktyka agenta CIA.
Rozkaz Martinsa, aby kontrolować wszystkich Amerykanów sprawił, że trafili na 
Bendora. 
Niestety, mógł też doprowadzić do śmierci Tracha Dai. Albert dowiedziałby się, 
że Simona nie 
było we Francji, kiedy Selima zamordowano, zorientowałby się, że został 
ściągnięty z Ameryki 
pod fałszywym pretekstem. A wina spadłaby na Tracha Dai, który podpowiedział 
Fabienne, żeby 
nakłoniła Martinsa do jak najszybszego powrotu.
Trach Dai musiał ratować swoją skórę. Na poczekaniu wymyślił plan zlikwidowania 
Martinsa. Plan zakładał, że zastrzeli go Bendor, doświadczony zabójca, który też 
miał powody, 
aby zlikwidować Martinsa.
Frederic Bonnieux, o kartoflowatym nosie, czterdziestoczteroletni inspektor 
Surete 
Nationale, jednym tchem odczytał protokół z zatrzymania czterech turystów 
amerykańskich.
Dwie studentki wyniosły papugę ara z miejscowego sklepu zoologicznego. Były 
sierżant 
armii amerykańskiej upił się i ukradł elektryczny wózek inwalidzki w pobliżu 
katedry 
Najświętszej Marii Panny. Ksiądz pobił jednego z czołowych obywateli Avignonu. 
Bonnieux 
przeczytał to wszystko, po czym wskazał na Simona.
– Nastolatka twierdzi, że wystąpił w jej obronie, gdy biło ją dwóch miejscowych 
mężczyzn.
Inspektor spojrzał teraz na Tracha Dai.
– Ten dobroduszny księżulo załatwił Jackie Sainte-Claire’a.
Trach Dai podniósł brew. Znał go. Bendor wykonał dobrą robotę strażnika porządku 
miejskiego.
– Jackie powinien znaleźć się w szpitalu wariatów – powiedział Bonnieux. – Ale 
ponieważ 
do jego matki należą domy towarowe w całej Prowansji, myśli, że może robić, co 
mu się podoba. 
Dziewczyna, którą chciał zgwałcić, jest jedną z dwóch sióstr przybyłych na 
festiwal z Danii.
Zachichotał.
– Wielebny Tyrone omal nie urwał Jackiemu jaj. Jeden z kolesiów zadzwonił do 
kierownika 
hotelu, a ten wezwał policję. Nie obchodzi nas, co się stanie z gówniarzem, ale 
jego matka jest 
bardzo wpływową osobą w tym mieście.
Bonnieux nie znał języka migowego, więc Trach Dai napisał coś w notesie i wydarł 
kartkę. 
Inspektor przeczytał w ciszy.
– To jeden z twoich ludzi? – zapytał.
Trach Dai skinął głową.
– To wyjaśnia, dlaczego jest takim twardzielem. Czy potrzebujecie go do waszej 
transakcji 
z Chińczykami? – dociekał.
Trach Dai znów kiwnął głową.
Bonnieux zapalił papierosa, aby zyskać czas na zastanowienie. Martins opłacał go 
za 
informacje policyjne. Niech więc też buli za uwolnienie z aresztu rzekomego 
księdza. Coś, co nic 
nie kosztuje, nie ma żadnej wartości. Rzucił zadrukowaną kartkę na biurko.
– Jeśli pozwolę temu facetowi odejść, matka Jackiego mnie zabije.
Kiedy dziewczyny zaczną zeznawać i tak zostanie uwolniony – napisał Trach.
– Francuskie prawo stanowi, że można trzymać go w więzieniu aż do czasu, gdy 
władze 
zdecydują, czy jest podstawa do wytoczenia procesu. A to może potrwać miesiące.
Pięć tysięcy dolarów, jeśli załatwisz zwolnienie.
– Będę musiał porozumieć się z biurem mera.
Zrób to.
– Mógłbym powiedzieć matce Jackiego, że te Dunki zamierzają oskarżyć go o gwałt. 
Wyjaśnię, że takie zeznanie plus oświadczenie księdza może wpakować synka do 
więzienia, więc 
wypuszczamy wielebnego, żeby ochronić chłopaka.
Bonnieux poczuł nagle chłód. Nie miało to nic wspólnego z klimatyzacją. To 
ksiądz patrzył 
na niego najzimniejszymi, zielonymi oczami, jakie można sobie wyobrazić. 
Inspektor wstał zza 
biurka.
– Pójdę zrobić porządek w papierach. Wrócę za pięć minut.
Kiedy drzwi zamknęły się za nim, Trach Dai wręczył Simonowi krótką notatkę.
Witamy we Francji, panie Bendor.
– Trach Dai. Byłeś agentem Vietkongu – stwierdził Simon. – Wyczytałem w 
papierach 
prawnika, że teraz pracujesz dla Martinsa. Czy też raczej powinienem powiedzieć 
dla Morella, 
człowieka, który uciął ci język.
Chcę, byś go zabił.
– Mam wrażenie, że ty i ten gliniarz coś razem kombinujecie. Dlaczego sam nie 
zastrzelisz 
Alberta?
Przyrzekłem Fabienne, że tego nie zrobię.
– Więc chcesz, żebym wykonał za ciebie brudną robotę. Fabienne zawsze umiała 
przekonać 
mężczyzn, aby skakali, jak zagrała.
Simon patrzył na notatki.
– Przez wszystkie te lata Martins myślał, że nie pamiętasz o tym, co ci zrobił. 
Czy on nie 
wie, że tacy jak ty nigdy nie zapominają?
Twarz Tracha Dai stężała.
– Jeśliby to o mnie chodziło, zabiłbym go o wiele wcześniej – dodał.
Pomogę ci uwolnić Erikę Styler.
– Naprawdę?
To nie pułapka. Policja mogłaby cię tutaj zabić.
– Bez wahania sprzedałbyś mnie, byle dostać Martinsa i obaj to wiemy.
Trach Dai podał Simonowi jeszcze jedną kartkę z notesu, którą ten przeczytał 
uważnie.
– Martins wysyła piętnaście milionów dolarów z Marsylii do Stanów? Czy jesteś 
tego 
pewien?
Trach skinął głową, potem napisał: Są twoje.
Rozdział 29
O 20.22 tego samego wieczora Martins, w świeżo odprasowanym białym garniturze, 
przeszedł przed podwórzec zamku i wspiął się po kamiennych schodkach do kaplicy 
z kolumnami i sufitem w stylu gotyckim, gdzie znajdowało się teraz biuro 
łączności. Witrażowe 
okna oświetlały zainstalowane tam komputery, nadajniki o rozszerzonym zasięgu i 
automatyczne 
tablice rozdzielcze.
Podróż do Marsylii była męcząca, ale raczej zadowalająca. Ostatnia część 
pieniędzy Triady 
jest w drodze do Stanów. Martins czekał na lotnisku do momentu odlotu obydwu 
samolotów. 
Wyda dzisiaj kolację dla Fabienne, Tracha Dai, Charlesa z okazji dobrze 
spełnionego zadania.
Dla Hocqa to będzie ostatnia wieczerza. Przed końcem posiłku on i Borrega zginą. 
Teraz, 
kiedy forsa leci bezpiecznie w przestworzach, pomoc Charliego jest zbyteczna. 
Wymówienie już 
w drodze.
Kolacja musi się trochę odwlec, gdyż Martinsa wezwał główny księgowy, 
pięćdziesięcioletni 
Francuz o kręconych włosach, Marcel Thomassin. Sprawa pilna. Thomassin nie jest 
z tych, co 
przesadzają albo łatwo się podniecają.
– Kazał mi pan, żebym uważał na Hocqa i jego ludzi, dlatego pana wezwałem – 
wyjaśnił.
Wskazał na sejf stojący na ołtarzu kaplicy.
– Werner Tautz przed chwilą wyszedł stąd ze stu tysiącami dolarów. Powiedział, 
że Charlie 
potrzebuje pieniądze na grę w pokera z panną Styler. Myślałem, że nie będzie 
grał, aż samoloty 
wylądują w Nowym Jorku.
– Charlie nie wspominał o grze – zaznaczył Martins.
– Więc po co Tautz wziął sto tysięcy dolarów? – zdziwił się księgowy.
Werner Tautz, drżąc, zamknął na klucz dębowe drzwi małej komórki, wychodzącej na 
podwórzec zamku. Potem doskoczył do trumny z ciałem Rachelle Hocq i zaczął kraść 
kosztowności. Zamierzał napełnić torbę podróżną biżuterią i natychmiast udać się 
do Marsylii, 
a stamtąd pierwszym samolotem do Niemiec.
Miał przy sobie paszport. Poza tym cenne cacka, które dostał od Charliego, oraz 
kilka 
świecidełek należących do Hocqa. No i sto tysięcy jego dolarów.
Dwa dni w tej kamiennej szczurzej norze to wystarczająco długo. Co za wilgotne, 
stęchłe 
i straszne miejsce! I te odległości, godziny się traci, żeby przemieścić się z 
miejsca na miejsce. 
Nie czuł się też zbyt pewnie przy ochroniarzach Martinsa, łapiących za broń przy 
lada okazji. 
Jeden z nich zastrzelił zabłąkanego psa, myśląc, że to napastnik.
A jeszcze ten Bendor, szykujący się do bombardowania Hocqa po całym świecie. 
Czyż Tautz 
ma zginąć dlatego, że Hocq życzy sobie grać w karty z dziewczyną Bendora? 
Skończyły się 
dobre czasy z Charliem.
Wszystkie wątpliwości co do ucieczki z zamku rozwiały się wczoraj po rozmowie z 
Nicolą 
Pitti, dwudziestoletnią włoską pokojówką, która sprzątała w pokoju Tautza. Po 
pierwszym 
spojrzeniu na przystojnego Wernera dupiasta dziewczyna poczuła do niego 
nieodparty pociąg. 
Kiedy Charlie był zajęty interesami, Tautz szybko wypieprzył panienkę na 
wykwintnym łóżku, 
bębniąc ją z szybkością szczura uciekającego po rynnie, co sprawiło, że Nicola 
darła się 
z zachwytu.
Teraz Nicola czekała na niego na podwórcu. Zjedzą obiad w Avignonie i udadzą się 
do jej 
domu. Tautz miał zamiar ukraść jej samochód, gdy dziewczyna tylko zaśnie i 
pojechać na 
lotnisko w Marsylii.
Nicola opowiedziała mu o zabójstwie strażnika przez Simona Bendora, a przecież 
Martins 
trzymał to przed wszystkimi w tajemnicy. Jednak morderstwo jest trudno ukryć. 
Tautz zrozumiał, 
że Bendor nie mógł zabić w tym samym czasie Langwaya w Ameryce i strażnika zamku 
we 
Francji. Nie trzeba być Einsteinem, żeby zdać sobie sprawę, iż Martins coś 
knuje.
Tautz nie wspominał o śmierci strażnika, gdyż nie chciał ściągnąć na siebie 
gniewu Alberta. 
Tylko idiota zaczepia króla w jego własnym zamku. Natomiast Nicola wystraszyła 
się 
morderstwem, ale nie na tyle, żeby rzucić swoje zajęcie. Pracę jest trudno 
dostać, a poza tym 
jeszcze spłaca raty za nowego fiata.
Tautz zdjął brylantową tiarę z głowy Rachelle Hocq, a potem zerwał naszyjnik ze 
szmaragdów z jej szyi. Czyżby pierś się uniosła w oddechu? Chryste, trzeba wiać 
stąd jak 
najszybciej. Jeszcze tylko wrzuci do torby dwie broszki szmaragdowe, każda warta 
sto tysięcy 
funtów. Tautz towarzyszył przyjacielowi, kiedy ten kupował je w Londynie.
Rachelle wyglądała jak żywa. Werner bał się, że zaraz wsadzi mu język do ucha. 
Uśmiechnął 
się na wspomnienie, jak kiedyś zastanawiał się zalany, czy nie posmarować jej 
zębów gównem, 
albo czy nie przelecieć siostrzyczki. Ale by się to podobało Charliemu!
Tautz zerwał brylantowe kolczyki z uszu Rachelle, zadrapując jej skórę i 
wichrząc włosy. 
Zdjął z palców nieboszczki pierścionki. Jeden brylant był wielkości włoskiego 
orzecha. Chwilę 
się namyślał, czy go nie podarować Nicoli, ale zdecydował, że to byłoby błędne 
posunięcie.
Już chciał wyjść, kiedy przypomniał sobie o kasecie wideo. Film będzie jego 
zasłoną dymną, 
odwróci uwagę Martinsa od Tautza i skieruje na Hocqa. Wytrąci też z równowagi 
Fabienne, tę 
babę, która się zachowuje tak, jakby miała dupę niczym słodkie lody, które 
wszyscy chcieliby 
polizać. Jego nie nabierze, ona jest jak motocykl, na którym każdy może sobie 
pojeździć.
Tautz wrzucił kasetę do torby podróżnej. Wyśle ją Martinsowi z lotniska w 
Marsylii.
Posłał pożegnalny całus Rachelle Hocq. Otworzył drzwi i omal nie wrzasnął.
Za drzwiami stał uśmiechnięty Martins i piłował paznokcie.
Rozdział 30
Wieczorem tego samego dnia Erika Styler patrzyła na swoją nie tkniętą kolację, 
którą 
przyniesiono na srebrnej tacy do pokoju. To kulinarne arcydzieło przygotował 
osiemnastoletni 
francuski szef kuchni, cudowne dziecko z trzygwiazdkowej restauracji należącej 
do Martinsa.
Z radia na nocnym stoliku dobiegała wiązanka jazzu, muzyki klasycznej i popowej. 
Erika 
piła czerwone wino i słuchała Bobby’ego Blue Blanda, śpiewającego piosenkę pod 
tytułem Jeśli 
chcesz deptać moją miłość, zdejmij chociaż buty. Siedziała zamknięta przez 
dwadzieścia cztery 
godziny na dobę w wielkiej sypialni z oknami wychodzącymi na podwórzec zamku. 
Przed 
drzwiami zawsze stał strażnik. Znajdowała się na terenie Martinsa i on teraz ją 
więził, była jego 
zakładniczką, a nie Hocqa.
Charlie pracował nieustannie, od przyjazdu do Francji nie wspominał o pokerze. 
Borrega też 
był bardzo zajęty, znajdował jednak czas, by do niej zadzwonić. Pytał, czy nic 
jej nie brakuje 
i czy jest dobrze traktowana. Odpowiadała, że tak. Pragnęła tylko wolności.
Większość dnia wyglądała przez okno, obserwowała strażników, co chwila 
sprawdzających 
bramę i Martinsa bawiącego się z wilczurami. Borrega i jego Kubańczycy chodzili 
tam i z 
powrotem jak tygrysy w klatkach. Czuła, że Martins spodziewa się kłopotów. 
Simona?
Im dłużej kazał na siebie czekać, w tym większą Erika wpadała depresję. 
Najgorsze było to, 
że znalazła się tu z własnej winy. Lodowata Księżniczka zaryzykowała o jeden raz 
za dużo. 
Zadawanie się z Hocqiem drogą ją kosztuje.
Nagle rozległo się stukanie do drzwi. Miała nadzieję, że to tylko Jesse 
przyszedł, żeby ją 
trochę rozerwać. Potrzebuje towarzystwa, ucieszyłaby się nawet, gdyby to stukali 
świadkowie 
Jehowy.
– Albert Martins. Chcę wejść.
Otworzyła drzwi. Natychmiast spostrzegła jego biały garnitur zaplamiony krwią. 
Potem 
zauważyła lśniącą biżuterię w otwartej torbie podróżnej, wiszącej na jego 
ramieniu. W lewej ręce 
trzymał kasetę, w prawej zaś skalpel chirurgiczny. Przerażona Erika zrobiła 
kilka kroków do tyłu.
Martins wszedł do pokoju.
– Zaproś tu Borregę – warknął.
– Po co?
– Bo ja tak każę.
– Nie zrobię tego – stwierdziła, odwróciwszy się do niego plecami.
– O, na pewno zrobisz.
– Coś pan knuje. Nie wiem co, ale nie wróży mu to nic dobrego. Inaczej 
zadzwoniłby pan do 
niego sam.
Martins popatrzył na swoje białe buty.
– Panno Styler, jest tu pewien człowiek, który dla mnie pracuje. Zapewne nieraz 
widziała go 
pani przez okno. On nie ma języka, bo piętnaście lat temu ja mu go odciąłem. 
Jeżeli nie zadzwoni 
pani natychmiast do Borregi, wytnę pani język.
Erika, wciąż stojąc tyłem do Martinsa, zaczęła drżeć na całym ciele.
Martins wydał rozkaz po francusku i dwaj mężczyźni z pistoletami weszli do 
pokoju.
– Drugi raz nie będę powtarzał – zagroził.
Charles Hocq tkwił zgarbiony na dębowym krześle w sali bankietowej, bębniąc 
palcami po 
stole. Gdzie, do diabła, podziewa się ten Martins. Nawet Fabienne i Trach Dai, 
którzy siedzą 
naprzeciw, słyszą, że burczy mu w brzuchu. Umiera z głodu, zjadłby nawet kość.
Przyglądał się, jak rozmawiają w języku migowym, ich palce latały tak szybko, że 
przypominały mu latynoskich kieszonkowców przy pracy. Fabienne wciąż jest 
zachwycająca. 
Piękna i elegancka w czarnej sukni z perłami. Nie ma nic prócz urody. Ale za to 
jakiej urody!
Od czasu do czasu Fabienne włączała Hocqa do rozmowy, tłumacząc mu język migowy 
Tracha na wietnamski. Jednak Charlie czuł, że naumyślnie się go ignoruje. 
Uważali, iż to on 
sprowadził na wszystkich obecne kłopoty, zatrzymując Erikę Styler. Nie mogą 
zrozumieć, że 
musi wygrywać za wszelką cenę.
Nie zabawi tu długo. Jutro z rana opuszcza zamek i wraca na jacht. Borrega 
powiedział, żeby 
nic nie mówić Martinsowi do chwili wyjazdu, to nie będzie mógł ich nakłonić, 
żeby zostali. 
Wernera też nie uprzedził, gdyż facet jest gadułą.
Jesse odradzał mu tę podróż, pewniej czuł się na własnym gruncie. Trzeba było 
zostać na 
Rachelle i niechby Bendor uganiał się za nimi po świecie. Ale Hocq, zbyt 
przerażony, żeby 
gruntownie to przemyśleć, nie posłuchał dobrej rady. Albert go przekonał, że 
zamek jest nie do 
zdobycia. Za późno zrozumiał, że nuda była gorsza od śmierci.
Ugryzł oliwkę i zastanawiał się, kiedy zjawi się „wesoły hormonek”, jak nazywał 
Tautza. 
Pewno akurat szturcha młodą makaroniarkę. Jeżeli tak, to Hocq chce usłyszeć 
relację ze 
wszystkimi szczegółami.
Zanurzył rzodkiewkę w majonezie. To żarcie dla królików. Czy dostanie porządne 
jedzenie? 
Dosyć się dziś napracował. Jeżeli go szybko nie nakarmią, zejdzie na dół i zje z 
Borregą i jego 
Kubańczykami. Porzuci jutro rano ten zabytek. Brakuje mu jachtu i tych ponętnych 
młodych 
Latynosów.
Wrzucił rzodkiewkę do ust, kiedy usłyszał ujadanie psów, tych stworów z piekła 
rodem. 
Dobiegało z podwórca, wilczury szczekały tak głośno, że mogłyby obudzić 
umarłego. Tylko ktoś 
taki jak Martins może hodować tak krwiożercze zwierzęta.
Fabienne i Trach Dai nie zwracali uwagi na ten jazgot i kontynuowali rozmowę na 
migi. 
Hocq wstał z krzesła. Ciekawość wzięła górę, zobaczy, o co chodzi. W tym 
momencie spostrzegł 
wchodzącego do sali Alberta. Do diabła ze szczekającymi psami, czas na kolację.
Martins położył kasetę na stole, obok nakrycia Hocqa.
– Przepraszam za spóźnienie – powiedział.
Na widok krwi na jego białym garniturze Charlie pokiwał głową ze zdziwienia. Nie 
spodziewał się takiego niechlujstwa u czyściocha Martinsa.
Albert uśmiechnął się do Hocqa.
– Wybacz, Charlie, ale coś pilnego mi wypadło, nie mogłem tego tak zostawić.
– Zaciąłeś się przy goleniu? – spytał Hocq patrząc na garnitur.
– Albert, twoje ubranie. – Fabienne zmarszczyła brwi.
– Wszystko ci wytłumaczę za chwilę, kochanie – uspokoił ją Martins.
Wyjął skalpel z torby podróżnej i wsunął go do kieszeni marynarki.
– Nie zaciąłem się przy goleniu, Charlie. Ale ciąłem, to fakt. W każdym razie 
obiecałem ci 
wspaniałe jedzenie. Pierwsze danie podane.
Teraz wyjął tiarę z torby i położył na talerzu Hocqa, potem brylantowy naszyjnik 
i broszkę 
ze szmaragdów.
– Charles nie widzi w tym nic zabawnego, Albercie.
Poczuł przypływ gniewu. Albert nigdy przecież nie zbliżał się do trumny z ciałem 
Rachelle. 
W jaką zasraną grę się bawi? I nagle ogarnęła go zgroza. Zakołowało mu się w 
głowie 
z przerażenia. Obgryzając paznokieć dużego palca, zerknął na kasetę.
– To dosyć krępujące zobaczyć siebie na ekranie, walącego jak drzwi wychodka na 
wietrze 
podczas sztormu – powiedział Martins wskazawszy na taśmę. Udało ci się kilka 
wybornych ujęć 
mego „ogórka”. Tak filmowcy porno nazywają w swojej gwarze męskie genitalia. 
Tautz 
powiedział mi, że rżnęliście się jak króliki, oglądając tę kasetę.
– Co zrobiłeś z Wernerem? – wymamrotał Hocq.
– Pamiętasz tę sprawkę z Lizą Rizal w Manili? – Martins zwrócił się do Fabienne. 
– Okazuje 
się, że w naszej sypialni była zainstalowana kamera wideo.
Fabienne opadła szczęka.
– Nie widziałem całego nagrania – zaznaczył Martins – ale to, co obejrzałem, 
wystarczy, 
żeby nas wsadzono za morderstwo.
Przewrócił torbę do góry nogami, wyrzucając biżuterię pod stopy Charlesa. 
Wypadły też 
paszport i neseser Tautza. Z kieszonki Martins wyjął białą kopertę. Była 
zaklejona i poplamiona 
krwią. Rzucił ją Hocqowi.
– Werner powiedział mi, że kasetę schowano w trumnie.
– Niemożliwe – wyszeptał Hocq.
– To były jego ostatnie słowa.
– Ostatnie słowa? Co masz na myśli?
– Tautz uciekał, Charlie. Simon Bendor przeraził go na śmierć.
– Kłamiesz, on mnie nie opuści.
– Chciał zwiać ze wszystkimi świecidełkami Rachelle. Dziwię się, że nie obciął 
jej cycka 
i też nie wrzucił do torby. Wpadliśmy na siebie, kiedy wychodził z pokoju. Oto 
jego paszport 
i pieniądze. W tej saszetce znajduje się sto tysięcy twoich dolarów.
Hocq objął się rękami.
– Jesteś wredny i Charlesowi się to nie podoba. Werner mnie kocha. Nigdy nie 
zostawi 
Charlesa. Podstępem skłoniłeś mnie do opuszczenia jachtu, co?
– Ty i Langway zabiliście kuriera w Nowym Jorku.
– Oszalałeś?
– Wiem, że planujecie interes z naftą.
– O czym ty mówisz?
– Za chwilę mi powiesz, że nigdy nie nakręciłeś na wideo tego filmu z Fabienne, 
Lizą Rizal 
i ze mną w rolach głównych.
Hocq zamknął oczy.
– To nie Bendor zabił Abby’ego, lecz ty go wykończyłeś. Powinienem słuchać się 
Jessego. 
Wpadłem w panikę. W panikę.
– Borrega zna swój fach, trzeba mu to przyznać. Niestety, teraz nie jest w 
stanie ci pomóc. 
Jesteś zdany na samego siebie, mon ami.
Wskazał na zakrwawioną paczuszkę leżącą na podłodze pod nogami Hocqa.
– Otwórz. Udawaj, że to pierwszy dzień świąt i właśnie sięgasz po upragniony 
prezent, 
a twoje oczka błyszczą z zachwytu i niecierpliwości.
Charlie podniósł kopertę dwoma palcami. Spojrzał na Martinsa, ale nie znalazł 
litości w jego 
oczach. Rozerwał kopertę i bez słowa wpatrywał się w zawartość. Nagle w jego 
oczach błysnęło 
zrozumienie. Upuścił kopertę, jakby parzyła.
– Dawno obiecałem sobie, że obetnę mu język – powiedział Martins. Zgodzisz się, 
że nikt 
nie kocha gaduły.
Hocq wskazał palcem na podłogę.
– To język Wernera? Czy Tautz nie żyje?
– Jak najbardziej.
Fabienne patrzyła na Tracha Dai, który nie spuszczał oczu z Martinsa. Nigdy nie 
widziała 
takiej nienawiści w jego spojrzeniu. Położyła mu rękę na ramieniu, lecz on ją 
strząsnął. Martins 
ujął skamieniałego Hocqa pod ramię i zaprowadził go do okna.
– Jest tu coś na zewnątrz. Chciałbym, żebyś to zobaczył – powiedział.
Fabienne podeszła do nich, Trach Dai zaś siedział bez ruchu przy stole. Nie 
drgnął nawet 
wtedy, kiedy Hocq krzyknął na cały głos. Na dole, w światłach reflektorów, białe 
wilki 
rozrywały na kawałki ciało Rachelle.
– Niech przestaną! – ryknął Hocq.
Martins zagwizdał. Wilczury natychmiast znieruchomiały i uniosły w górę łby. 
Ponownie dał 
sygnał, psy pobiegły do zamku.
Na ziemi zostały poszarpane zwłoki Rachelle Hocq, z urwanymi rękami i resztką 
twarzy. 
Włosy, części ubrania i kawałki ciała były porozrzucane po całym, zalanym 
światłem podwórcu, 
na którym ochroniarze i służba stali osłupiali w milczeniu, przenosząc oczy z 
trupa na Martinsa 
i Hocqa.
– Teraz wkracza drużyna A – powiedział Albert i odsunął się od okna.
Z wiszącymi ozorami psy wbiegły do sali i zbliżyły się do Martinsa, który 
położył rękę na 
udzie. Zwierzaki, widząc ten gest, natychmiast okrążyły pana i Hocqa. Martins 
objął go za ramię.
– Teraz pójdziemy o tam, do tych małych drewnianych drzwi. Nie biegnij, bo psy 
cię 
rozerwą na kawałki. Pamiętaj, co przed chwilą zrobiły z twoją siostrzyczką.
Martins prowadził biedaka przez salę bankietową, a białe wilki podążały za nimi. 
Uśmiechał 
się, widząc w wyobraźni dwie tony kamieni spadające na Charliego.
Otworzył drzwi i odskoczył do tyłu, zszokowany widokiem, jaki ukazał się jego 
oczom. 
Zobaczył trupa z twarzą pomalowaną na zielono, przeciętym gardłem i wielką 
krwawą raną pod 
żebrami. Do koszuli był przypięty as pik. Zabitym okazał się Borys Neilsen, 
postawny Szwed, 
który pracował dla Martinsa przez ostatnie pięć lat.
Martins poczuł bolesne pulsowanie w prawej stroni.
– Bendor – wyszeptał.
Odwrócił się, żeby coś powiedzieć do Tracha Dai, ale ten już opuścił salę. 
Fabienne stała 
sama.
– Simon jest w zamku? – zapytał Hocq patrząc na zwłoki.
– Albert, o co chodzi?
Fabienne podbiegła do męża. Ten zrobił gest ręką, żeby ją powstrzymać. Stanęła 
jak wryta. 
Zatrzeszczało walkie-talkie, który miał u pasa. Przysunął je do ust.
– Tu Martins.
– Mówi Hendrik Speke – rozległ się głos z akcentem południowoafrykańskim. – 
Właśnie 
znaleźliśmy ciało Pascala w zaparkowanym samochodzie. Ma poderżnięte gardło, 
jest 
wysmarowany zieloną farbą. Wygląda na to, że wycięto mu wątrobę, ale nie wiemy 
dokładnie. 
Ktokolwiek to zrobił, musi być wciąż w zamku.
Martins ścisnął słuchawkę.
– Speke, nie rozgłaszaj tego, gdyż będziemy mieli zawieruchę.
– Boję się, że jest na to za późno. Już się rozniosło. Trzej strażnicy zwiali, a 
może i więcej. 
Nie są przygotowani na coś takiego.
– Musisz to trzymać w tajemnicy.
– Nie da się, proszę pana. Ludzie odchodzą tłumnie. Zrobił się istny dom 
wariatów. Jak, do 
cholery, mógł się Bendor tu dostać? Sprawdzaliśmy każdy pojazd przejeżdżający 
przez wrota.
– Zachowaj spokój. Simon chce nas wystraszyć.
– Udaje mu się to znakomicie, zapewniam pana. Sam się czuję nieswojo. 
Zadzieranie z nim 
trochę przewyższa nasze kwalifikacje.
Martins przyczesał ręką włosy.
– Dezerterów zastrzel, inni muszą zostać.
– Brałem udział w niejednej wojnie, ale zabijanie dezerterów oznacza przyznanie 
się do 
przegranej.
Albert chciał coś dodać, ale nagle usłyszał strzały z pistoletu. Pukanina i 
męskie krzyki 
dochodziły z sypialni Eriki Styler. Fabienne ścisnęła jego rękę i w tym momencie 
cały zamek 
pogrążył się w ciemności.
Rozdział 31
Była 21.16, kiedy Erika zaniechała układania pasjansa w swoim pokoju w zamku. 
Przed 
chwilą, w obecności Martinsa, który nie spuszczał z niej lodowatego spojrzenia, 
zadzwoniła do 
Borregi, żeby mu powiedzieć, iż Tautz znowu ją napastuje. Jesse był już w drodze 
do niej. 
Martins odszedł, zostawiając dwóch uzbrojonych strażników, którzy mieli zabić 
Kubańczyka.
Erika ściskała drżącymi rękoma talię kart, podczas gdy psy ujadały na podwórcu. 
Zwierzęta 
te napawały ją przerażeniem. Tylko Martins nad nimi panował. Na pewno dlatego, 
że mają ze 
sobą dużo wspólnego. Ściskając karty wstała od stołu. Musi być sama. Ci dwaj 
goryle przy 
drzwiach działali jej na nerwy.
– Idę do łazienki – powiedziała.
– Ale szybko – zaznaczył młody Anglik z łysiejącymi blond włosami. – Jeśli nie 
wrócisz, 
twój przyjaciel przyjdzie w odwiedziny, będziemy strzelać przez drzwi.
Jego partner, siwiejący Francuz, przytaknął.
Roztrzęsiona dziewczyna zamknęła drzwi do łazienki na klucz. Nie pojmowała, 
dlaczego 
Martins chce zabić Borregę. Bez Kubańczyka Hocq stanie się bezbronny. Może 
właśnie o to 
chodziło i dlatego opuścili jacht w takim pośpiechu. Jak ostrzec Borregę, nie 
narażając własnego 
życia? Patrzyła na swoje odbicie w lustrze. Wyglądała na kompletnie wycieńczoną. 
Żaden 
makijaż na świecie nie pomoże ukryć worków pod oczami. Makijaż. Zakryła usta 
dłońmi, żeby 
nie krzyknąć. Już wie, jak uprzedzić Jessego. Ale jeśli to nie wypali, będą 
oboje skończeni. 
Kredką do brwi napisała coś na jednej z kart i włożyła ją do talii. Potem 
odkręciła kurki nad 
umywalką i słuchała szumu wody. Nagle otworzyła oczy. Kiedy Jesse się zjawi, ona 
musi być 
przy drzwiach, inaczej z tego nic nie wyjdzie. Obmyła twarz, wytarła i spuściła 
wodę w ubikacji. 
Teraz potrzeba ci tylko łutu szczęścia, powiedziała do siebie.
Usiadła w salonie i nerwowo tasowała karty. Właśnie miała nalać sobie kieliszek 
wina, kiedy 
usłyszała pukanie do drzwi. Łut szczęścia.
– Jesse? – spytała, wstając z krzesła.
– Tak. Czy wszystko okay?
– Chwileczkę.
Trzymając w ręku talię kart, podeszła do dwóch ludzi Martinsa, stojących przy 
wejściu. Już 
sięgała do klamki, ale Anglik złapał ją za przegub i wskazał na karty.
– Oddaj je – wyszeptał.
– Sekundę, Jesse – powiedziała.
Uśmiechnięta wyciągnęła rękę, w której trzymała karty. Ale gdy Anglik po nie 
sięgnął, 
przełożyła i nagle je przetasowała, drugi raz przełożyła i znowu przetasowała. 
Jej wprawne palce 
poruszały się coraz szybciej, wykonując manipulacje z błyskawiczną szybkością. 
Obaj strażnicy 
stali jak zaczarowani.
Zakończyła potrójnym przełożeniem i rozsypała karty przed twarzami ochroniarzy. 
W powietrzu zawirowały kara, trefle i piki, obaj strażnicy na sekundę zasłonili 
oczy.
Szybko skorzystała z chwili zamieszania, otworzyła drzwi i podała Borredze rękę. 
Wziął 
kartę, którą miała ukrytą w dłoni.
– Miło cię znowu widzieć – powiedział.
Zbyt zdenerwowana, nie mogła wykrztusić ani słowa, uśmiechała się tylko. Rzucił 
okiem na 
kartę, schowaną teraz w jego dłoni.
– Jest już Tautz? – zapytał.
Trzymał w ręku asa pik, kartę śmierci, na której Erika napisała: Pułapka. Dwoje 
uzbrojonych 
wewnątrz. Borrega zauważył, że dziewczyna zerka z lewa na prawo.
– Zaraz przyjdzie – odpowiedziała. – Czy możesz zaczekać?
– Z przyjemnością.
Borrega powoli wyciągnął z kabury pod pachą magnum. Złapał Erikę za ramię, 
odepchnął ją 
od wejścia i wpadł do środka. Styler wylądowała na kamiennej podłodze w 
korytarzu. Przez 
otwarte drzwi zobaczyła Borregę, który leżał na plecach i strzelał do 
strażników. Jeden z nich 
trafił go w bok, Erika krzyknęła i w tym momencie zgasło światło.
Simon wjechał na teren zamku. Przycupnął na podłodze w aucie, w mercedesie 
Tracha Dai. 
Samochodu Tracha nigdy nie przeszukiwano. Bendor włożył słoneczne okulary, 
czapkę 
baseballową, przylepił sobie brodę oraz wziął plecak. W ręce trzymał 
automatyczną strzelbę, 
a przy pasie miał sprężynowy nóż. Trach Dai wprowadził go do zamku i potem do 
pustego 
kamiennego tunelu, ukrytego za drewnianymi wrotami. Nikt tu nie wchodził, więc 
Simon mógł 
bezpiecznie się schować.
Kiedy został sam, dokładnie zbadał tunel. Drzwi na drugim końcu zamknięto od 
zewnątrz. 
Nie podobało mu się to. Te, przez które wszedł, Trach Dai zostawił otwarte, więc 
w razie 
potrzeby tędy ucieknie, jeśli nikt ich nie zablokuje.
Dai nie powiedział mu o masywnych kamieniach na dachu tego przejścia. Widać miał 
swoje 
sekrety. Na razie Dai mi nie zagraża, ale tylko do czasu, gdy dopadnę Martinsa, 
pomyślał Simon.
Teraz siedział na podłodze w kompletnej ciemności, przeglądając plan zamku przez 
noktowizor. Zaznaczył punkty, które go interesują – generator energii, parking 
samochodowy, 
salę bankietową. A także pokój, gdzie trzymano Erikę.
Ze słów Tracha wynikało, że zamknięte drzwi prowadziły do sali bankietowej, 
gdzie Dai, 
Martins, Fabienne i Hocq będą dziś jeść kolację. Czy Simon zamierza zabić tam 
Alberta? Nie. 
Najpierw musi wystraszyć strażników, wtedy Martins zostanie bez ochrony.
Przestudiowawszy plan, Bendor podłożył sobie pod głowę plecak i zasnął na 
kamiennej 
podłodze. O 7.30 obudził go podręczny budzik. Simon zjadł lekki posiłek, 
składający się 
z owoców i sera. Potem zarzucił plecak i podszedł do wyjścia. Chwilę słuchał pod 
drzwiami. 
Cisza. Wyszedł na zewnątrz. Martins jest obezwładniony strachem. Strach każe 
człowiekowi 
obawiać się najgorszego.
Z latarką w ręku Trach Dai pędził przez ciemny korytarz do kaplicy. Widok 
obciętego języka 
Tautza dosłownie go sparaliżował. Nagle wróciło wspomnienie z przeszłości. Wpadł 
w panikę. 
Stracił cenne chwile i teraz czas naglił. Już nie zdąży zniszczyć nadajnika i 
awaryjnego 
generatora. Musi wybierać.
Ciemność w zamku wskazywała na to, że Bendor rozwalił główny generator prądu. 
Miejmy 
nadzieję, że przeciął też kable telefoniczne, pomyślał Trach Dai. Postanowił 
zniszczyć nadajnik. 
Bez łączności Martins będzie odcięty od świata. Podziękował Bogom, że mu zesłali 
Bendora. 
Dzisiejsze spotkanie z Simonem spadło na Tracha jak grom z jasnego nieba. Serce 
Martinsa jest 
z żelaza, ale Bendor stopi je niczym piec hutniczy. Jaka szkoda, że Dai musi go 
zabić, ale już po 
wszystkim. Dopóki ten Amerykanin żyje, Fabienne nie będzie miała spokoju.
W mrocznym korytarzu lawirował pomiędzy kobietami i mężczyznami, którzy biegali 
z latarkami i świecami w rękach. Wszyscy chcieli się wydostać na zewnątrz, gdzie 
było 
bezpiecznie. Niektórzy mężczyźni uzbroili się w dzidy i miecze zerwane ze ścian. 
Jakaś 
rozhisteryzowana kobieta poznała Tracha i uczepiła się jego rękawa. Odepchnął 
ją, nie przestając 
biec.
Zbliżył się do kaplicy, gdzie znajdował się nadajnik. Wtem zapaliły się lampy. 
Nagły blask 
uderzył go w oczy. Klnąc, przystanął, żeby oswoić się ze światłem. Włączył się 
awaryjny 
generator. Ludzie wydawali okrzyki radości. Wszyscy jednak nadal uciekali. Może 
Bendor 
pomyślał, że Trach go zdradził. Wyjąwszy pistolet zza pasa, zmierzał do kaplicy.
Martins zamrugał oczami, gdy światło zabłysło na sali bankietowej. Jego ludzie 
dotarli do 
awaryjnego generatora. Rozkazał im, aby pozostali na miejscu i chronili 
urządzenie przed 
Bendorem. Głównego generatora nie uruchomią przez kilka dni. Druty zostały 
przecięte 
i wsypano cukier do motoru. Zerwano też kable telefoniczne. Strażnicy zbiegli z 
zamku. Martins 
potrzebował krótkofalówki, aby prosić o pomoc z zewnątrz, gdyż walkie-talkie 
miały mały 
zasięg. Chyba, że ucieknie natychmiast.
Porzucił myśl, żeby użyć Eriki jako żywej tarczy. Nie otrzymawszy żadnego 
sygnału 
z pokoju dziewczyny, Martins uznał, że Borrega albo Bendor zabił strażników, 
którzy jej 
pilnowali. W każdym razie nie pośle ludzi na poszukiwanie Eriki, gdyż ich też 
mógł stracić. Na 
razie z panną Styler poczekajmy, zdecydował.
Tak prawdę powiedziawszy, Martins nie miał pojęcia, ilu jeszcze ochroniarzy 
zostało 
w zamku. Gnoje dezerterowali tłumnie. Jego miejsce jest przy Fabienne. Nie 
opuści jej, aby 
wyruszyć w pogoń za Eriką. To wykluczone. Więc musi uciekać od Bendora, tak jak 
zrobił 
piętnaście lat temu.
Ale najpierw trzeba rozprawić się z Charliem, który stał otoczony białymi 
wilkami. Strzegli 
go również dwaj strażnicy – Henrik Speke, wielki czterdziestoletni Afrykańczyk i 
Dwayne 
Knuckles, młody mormon o zaspanych oczach. Martins nie był pewien, czy może na 
nich 
polegać.
– Wchodź, Charlie – wskazał w stronę korytarza – uważaj, nie potknij się o ciało 
Neilsena.
– Albercie! Proszę, nie chcę tam iść!
– Do środka.
– Przepraszam za ten film, naprawdę przepraszam.
– Charlie, nic nie pomoże zaciskanie dupy po pierdnięciu. Gdybyś nie uprowadził 
Eriki 
Styler, nigdy bym się nie dowiedział o kasecie.
Martins dwa razy klepnął się po udzie. Warcząc, wilczury zbliżyły się do Hocqa. 
Ten 
nieszczęsny defraudant szlochał, potykał się i cofał, ale w końcu wszedł do 
korytarza. Psy szły 
tuż za nim. Martins gwizdnął i zwierzaki wróciły do sali bankietowej. Dwayne 
Knuckles 
zatrzasnął drzwi przed nosem wrzeszczącego Hocqa. Martins wyjął ze ściany małą 
cegłę, wsunął 
rękę w dziurę i po chwilowym wahaniu pociągnął za stalową rączkę. Au revoir, mon 
ami.
Rumor kamieni, walących się do tunelu, był nie do wytrzymania. Kurz wydobył się 
spod 
wrót i kamienna podłoga zatrzęsła się pod nogami Martinsa. Białe wilki pokręciły 
się w kółko 
i ułożyły u jego stóp, wpatrując się w wejście. Fabienne, Speke i Knuckles 
przycisnęli dłonie do 
uszu.
Kiedy grzmot ucichł, Martins wyciągnął rękę do Speke’a.
– Daj pistolet.
Strażnik podał mu broń.
– Nie chcę, żeby Bendor dostał cię w swoje łapy. Zmywamy się – Albert zwrócił 
się do 
Fabienne.
– Znowu uciekamy!
– Nie mamy wyboru.
– Trach Dai musi nam towarzyszyć.
Na czole Martinsa zapulsowała żyła. Wziął Fabienne za rękę.
– Chodźmy go poszukać. Trzymaj się blisko. Pójdziemy do sejfu po pieniądze. 
Potem 
wyjeżdżamy. Bez bagażu, bez biżuterii. Nie ma na to czasu. Zadbam o ciebie. Tak 
jak zawsze.
– Wiem o tym. – Uniosła jego rękę do ust.
– Zapłacę każdemu po pięćdziesiąt tysięcy dolarów, jeżeli pomożecie nam dostać 
się do 
Marsylii – powiedział do strażników.
Knuckles i Speke skinęli głowami. Martins dał im znak do wyjścia. Fabienne i 
Albert udali 
się za nimi. Na końcu podążały białe wilki z uszami położonymi po sobie i 
ślepiami pełnymi 
groźnego blasku.
Simon gnał wzdłuż korytarza. Po obu stronach były ustawione zbroje i 
średniowieczne 
krzesła z wysokimi oparciami. Automat przewiesił przez ramię. Zdjął noktowizor. 
Już go nie 
potrzebował, w zamku paliło się światło. Dlaczego Trach Dai nie zniszczył 
awaryjnego 
generatora? Może zdradził Bendora albo wpadł w tarapaty.
Simon śpieszył się, żeby wykonać za niego robotę. Teraz rozwali nadajnik. 
Znajduje się 
bliżej niż generator. Martins nie będzie mógł przywołać pomocy.
Zamek opustoszał. Natomiast podwórzec zamienił się w dom wariatów. Ludzie pchali 
się 
przez bramę samochodami i na piechotę. Wystraszeni zabójstwami strażników, 
widzieli 
zagrożenie nawet w cieniu. Światło znowu paliło się wszędzie, ale każdy bał się 
zamienić w trupa 
pomalowanego na zielono. Przez moment Simon rozważał, czy nie iść do Eriki, ale 
postanowił, 
że jeszcze nie teraz. Jeśli Martins zginie, zamek zostanie bez przywódcy. 
Obetnie mu głowę 
i wąż – Krait – umrze. Najpierw więc załatwi Alberta. Za rogiem Simon wbiegł do 
wąskiego 
przejścia, na końcu którego zaczynały się kamienne schody. Według planu kaplica 
znajdowała 
się przy schodach. Nagle, pośrodku korytarza, Simon zamarł. Ktoś dostał się tam 
przed nim 
i rozbijał wszystko, co znajdowało się w pomieszczeniu. Trach Dai? Możliwe.
Simon podszedł na palcach do schodów i zajrzał z góry do środka. Trach Dai 
właśnie walił 
krzesłem w komputer. Nadajnik już rozbił. Zabił też radiooperatora, który leżał 
twarzą w dół, 
w kałuży krwi, przy ołtarzu. Krew ciekła mu z głowy. Rewolwer leżał na sejfie 
stojącym obok.
Czy Dai chce zastrzelić Bendora teraz czy później? Nagle Simon padł na podłogę i 
przyłożył 
ucho do wytartych przez wieki kamieni posadzki. Miał niezmiernie wyostrzony 
słuch. Przed 
chwilą rozległy się kroki, których Trach nie mógł słyszeć przez hałas panujący w 
kaplicy. Co 
najmniej trzy osoby szły w tym kierunku, a z nimi psy, co oznaczało, że między 
innymi Martins 
zmierza tutaj.
Simon wstał. Na dole Dai znowu cisnął krzesłem w komputer. Istne pobojowisko, 
zupełnie 
jak w dzielnicy murzyńskiej w South Bronx. Bendor był w pułapce. Znajdował się 
pomiędzy 
Trachem, któremu nie ufał, i Martinsem, który zabije go przy pierwszym 
zetknięciu. Nie mógł iść 
ani do przodu, ani do tyłu.
Ninja. Zamknąwszy powieki skoncentrował się. Martwy człowiek. On jest tym 
człowiekiem. 
Otworzył oczy. Drastycznie zmienił się. Wzrok miał zamglony, mięśnie twarzy 
opadły. Oparł się 
o ścianę i zsunął się na podłogę. Martins i psy nieuchronnie się zbliżali. 
Bendor posmarował 
sobie twarz zieloną farbą i podciągnął w górę rękaw koszuli. Pewną dłonią 
dotknął ramienia 
ostrzem sprężynowego noża. Natychmiast ukazała się krew. Wtarł ją w szyję i 
twarz. Teraz już 
było słychać głosy Martinsa i jego ludzi. Simon rozpiął koszulę i przejechał 
zakrwawioną ręką po 
żebrach, po czym zamknął oczy i zapadł w letarg. Jego oddech stał się płytki, 
bicie serca 
spowolniło się. Oparł się o ścianę i udawał umarłego.
Speke wskazał na trupa przy schodach i zatrzymał się.
– Chryste – wyszeptał. – Jeszcze jeden.
Dwayne Knuckles sprawdził spust swojej strzelby. Bendor to jakiś psychopata, 
gorszy od 
seryjnego zabójcy. Może już teraz czai się gdzieś z tyłu, żeby przeciąć mu 
gardło i zjeść jego 
wątrobę.
Knuckles nie chciał umierać w ten sposób. W ogóle nie chciał umierać.
Martins dał znak ręką i białe wilki usiadły. Fabienne przysunęła się do męża. 
Przed nimi, 
w kaplicy, ktoś rozbijał urządzenia.
– Dalej już nie idę – wyszeptał Speke.
– Ani ja – zapewnił Knuckles. Martins wskazał na drzwi.
– Jeżeli to Bendor, mamy go. Nas jest trzech i psy. Speke wziął Alberta na 
muszkę.
– Posłałeś trzech ludzi za nim na Hawaje, ale źle skończyli. Psy? Simon 
udowodnił, że nie 
jest łatwą zdobyczą. Jeśli masz zginąć, po co ci forsa? Zatrzymaj swoje 
pięćdziesiąt tysięcy, ja 
uratuję swoją wątrobę.
– Bendor to król szaleńców – dodał Knuckles. – Kto wie, co się dzieje w tym 
pokoju.
– Możecie odejść. Obaj. – Martins zwęził oczy.
Speke zaczął się wycofywać z karabinem wciąż wymierzonym w Alberta.
– Przepraszam, ale to nie moja bitwa.
Knuckles, nie spuszczając oczu z Martinsa, podążył za Afrykańczykiem. Strażnicy 
skręcili za 
róg i zniknęli. Fabienne wbiła paznokcie w ramię Martinsa.
– Co teraz zrobimy? – wyszeptała.
– Zabezpieczymy tyły – powiedział i wskazał w kierunku ochroniarzy. – Poczekają 
na nas. 
Wiedzą, że będziemy wracać z pieniędzmi.
– Jesteś pewien, że nie uciekną? – zapytała Fabienne.
Martins skinął głową. Sam oszukiwał przez całe życie, więc takie sztuczki go nie 
zaskoczą. 
Użył gwizdka. Psy, łaknące krwi, pognały za facetami. W sekundę zniknęły za 
zakrętem. Męskie 
okrzyki oznajmiły, że dopadły swoje ofiary.
Albert, trzymając pistolet w ręce, przeprowadził Fabienne obok trupa z zieloną 
twarzą 
i zeszli po schodach. Przystanęli przy wejściu do kaplicy. W środku Trach Dai 
nastawiał szyfr 
sejfu. Na podłodze leżał martwy radiooperator. Martins wszedł do środka.
– Trach – powiedział.
Ten rzucił okiem na broń leżącą na sejfie.
– Nawet nie próbuj – ostrzegł Albert. – Gdzie jest Bendor?
Fabienne wyczuwała napięcie. Jej oczy przeskakiwały z męża na przyjaciela. 
Wyczuwała 
między nimi jeszcze większą nienawiść niż wówczas w sali bankietowej. Dai 
wydawał się mniej 
spięty. Stał dumnie z rękami założonymi na piersi i uśmiechał się.
– Dobry byłeś, mon ami – westchnął Martins. – Czekałeś piętnaście pieprzonych 
lat, aż 
zrobiłeś swój ruch. A ja nigdy się tego nie spodziewałem. Jestem pod wrażeniem.
– Albert, o czym ty mówisz? – zapytała Fabienne, dotykając jego ręki.
– Tylko Trach i ja przechodziliśmy przez bramę nie sprawdzani. Dai wie także o 
tunelu 
z kamieniami. Przywiózł Bendora do zamku i tam go schował. – Uśmiechnął się 
smutnie. – 
Fabienne mnie namówiła, żebym darował ci życie. Wielki błąd z mojej strony.
Zalana łzami Fabienne patrzyła na Tracha Dai.
– Obiecałeś, że nie podniesiesz ręki na Alberta.
– To nie ja, ale Bendor.
– Nie możesz go zabić! – krzyknęła do Martinsa.
– Tak myślisz?
Odepchnął ją i wycelował z pistoletu. W oka mgnieniu Fabienne rzuciła się 
pomiędzy nich 
i kula trafiła ją w pierś. Odwróciła się do Tracha Dai. Ten złapał swą panią i 
ostrożnie położył na 
podłogę. Wstrząśnięty Martins wpatrywał się w żonę, której czarna suknia była 
zbroczona krwią.
Dai z namaszczeniem odsunął się od Fabienne. Nagle skoczył po swój pistolet. 
Oprzytomniawszy, Martins wystrzelił magazynek w jego plecy. Biedak, czepiając 
się przez 
chwilę ołtarza, osunął się twarzą na podłogę. Cały przód ołtarza był usmarowany 
krwią. Trach 
leżał bez ruchu tuż obok umierającej Fabienne.
Martins padł na kolana i wziął w ramiona żonę. Jego łzy kapały na jej twarz. 
Chciała coś 
powiedzieć, jej oczy rozjaśniły się i Fabienne umarła. Albert pogrążył się w 
rozpaczy. Świat na 
zawsze przestał dla niego istnieć. Nie zauważył zakrwawionego człowieka z 
zieloną twarzą, 
który wszedł do kaplicy. Z nożem w ręku stał za łkającym Martinsem i patrzył, 
jak ten 
obejmował kobietę, która była jego życiem. Albert nigdy jeszcze nie wyglądał tak 
samotnie 
i bezsilnie. Ból, to cena, którą zapłaciłeś za miłość Fabienne, pomyślał 
człowiek pomalowany na 
zielono. Wsunął nóż za pas. Nie będzie mu potrzebny. Martins wyczuł, że ktoś za 
nim stoi.
– Ona nie żyje – powiedział, spojrzawszy na Simona.
Zdejmując brodę, Bendor pokazał mu swoją twarz.
– Gdybym był z panem w jednym pokoju i tak by mnie pan nie rozpoznał.
Martins zmarszczył brwi. Słyszał już kiedyś ten głos.
– Smith – wyjaśnił przybysz.
Albert myślał intensywnie. Simon dostrzegł, jak straszne przerażenie odmalowało 
się na 
twarzy Martinsa. Widział, że facet zaczyna coraz bardziej zdawać sobie sprawę, 
iż został 
oszukany. To oszustwo kosztowało go wszystko co miał, łącznie z Fabienne.
– Za Pete’a Sancheza – wyszeptał Simon i udusił Martinsa gołymi rękami.
Znalazł Erikę na drugim piętrze w sypialni, z oknami wychodzącymi na pusty 
ciemny 
podwórzec. Siedziała na podłodze, obejmując zakrwawionego mężczyznę. Trafiony 
dwa razy, 
żył, ale obficie krwawił z rany w prawym boku. Dwaj martwi ludzie leżeli obok.
Kiedy dziewczyna ujrzała Simona, sięgnęła po magnum. Skamieniał i cicho 
powiedział:
– To ja, Simon. Przyszedłem, żeby cię zabrać do domu.
Długo mu się przyglądała. Nagle odłożyła pistolet, podniosła się i rzuciła mu 
się w ramiona. 
Przez długi czas żadne z nich nie wymówiło ani słowa. W końcu odezwała się przez 
łzy:
– Wiedziałam, że przyjdziesz. Wiedziałam, że przyjdziesz!
Rozdział 32
Honolulu, lipiec
Szary datsun wjechał do Chinatown. Erika Styler drzemała na tylnym siedzeniu. 
Simon 
siedział obok i czytał Wall Street Journal.
Obudziła się i zobaczyła, że Aleksis prowadzi nadal samochód. Nie zatrzymała 
się, choć 
mieli zjeść tu obiad. A tymczasem mijali czerwone pagody, wietnamskie kasyna 
gry, tajlandzkie 
salony masażu. Wjechali na autostradę Nimitza, tak nazwaną ku czci admirała, 
który dowodził 
amerykańską flotą na Pacyfiku podczas II wojny światowej. Dlaczego taka zmiana 
planów?
Simon był zaabsorbowany czytaniem wyników giełdy. Dla niego wybór restauracji 
przez 
Aleksis nie miał żadnego znaczenia. Niezależnie od miejsca zawsze zamawiał 
sałatę i wodę 
Evian.
– Miałam rację co do Muriel Hostetler – stwierdziła Aleksis. – Pracowała dla 
Departamentu 
Stanu do zeszłego roku. Tyle razy robiła operacje plastyczną, że nie zostało 
skóry do 
naciągnięcia. Dziesięć lat temu zabawiała się z Hensonem. Jego żona dowiedziała 
się o tym 
i zaczęła wspominać o rozwodzie i podziale majątku. Był to koniec Muriel 
Hostetler. Należymy 
do tego samego klubu brydżowego, mogła więc bez problemu szpiegować Simona i 
przekazywać 
informacje Martinsowi.
Spojrzała na odbicie twarzy dziewczyny w przednim lusterku.
– Lepiej wyglądasz. Ładnie ci z opalenizną.
Erika poklepała się po brzuchu.
– Utyłam pięć funtów przez te dwa tygodnie.
– Wdowiec dzwonił, żeby przekazać mi podziękowania z Białego Domu za uratowanie 
tyłka 
wiceprezydenta – dodała Aleksis. – Zaofiarował mi kupę forsy.
– Więc wyjdź za tego starego piernika – wtrącił Simon.
– Proponował mi dziesięć procent od pieniędzy Triady, skonfiskowanych przez FBI. 
To jest 
obowiązująca prowizja za wskazanie przestępców. Nie przyjęłam tej gotówki. 
Trzeba by zapłacić 
podatek, a chyba nie chciałbyś, żeby w wydziale podatkowym i FBI wiedziano za 
dużo o twoim 
prywatnym życiu.
– Dziękuję – powiedział Simon. – Czy wdowiec mówił coś na temat Hensona?
– Henson ma stanąć przed ławą przysięgłych. Andy Lam już został aresztowany i 
czeka go 
trzysta lat więzienia, jeżeli go skażą. Dag uważa, że Lam jak najbardziej na to 
zasłużył. 
Oczywiście FBI przypisuje sobie wszystkie zasługi. Chłopcy są dumni, że 
zapobiegli transakcji 
związanej z kasynem. Oznacza to, że zostaniesz zaproszony na konferencję 
prasową, na której 
federalni będą się pysznili, jacy to wspaniali z nich obrońcy prawa.
– Jakoś to przeżyję – powiedział Simon wzruszając ramionami.
– Media porównują tę sprawę do afery irańskiej. W obu wypadkach ci sami agenci 
popełnili 
takie same głupstwa.
– Chińczycy nie mają ani pieniędzy, ani kasyna – zaznaczyła Erika, ścisnąwszy 
rękę Simona.
Simon złożył gazetę.
– Gdyby Martins i Hocq jeszcze żyli, ich dni byłyby policzone – stwierdził. – 
Triada straciła 
trzydzieści milionów i, oprócz tego, reputację. Ktoś musi za to zapłacić.
– Cieszę się, że nie ja – dodała Erika.
Spojrzała w okno. Zbliżali się do międzynarodowego lotniska w Honolulu. Nagle ją 
olśniło. 
Puściła rękę Simona.
– Czyj to pomysł? – zapytała.
– Mój – powiedziała Aleksis. – I zrobisz to, nawet gdybym miała siłą wtaszczyć 
cię do 
samolotu.
Erika przecząco potrząsnęła głową.
– Nie czuję się na siłach grać w karty. Może kiedyś, ale nie teraz.
– Złe czasy się skończyły, dziecko – przekonywała ją Aleksis. – Hocq cię 
nastraszył, ale nie 
straciłaś odwagi. W przeciwnym razie już byś nie żyła.
– Czekają na ciebie w Las Vegas na rozgrywkach o milion dolarów – wyjaśnił 
Simon, 
wręczając Erice bilet lotniczy. Pięćdziesięciu zawodników, przyjeżdżają z całego 
świata. 
Niektórzy tylko po to, żeby zmierzyć się z tobą.
– Ze mną? Naprawdę? – Zmusiła się do uśmiechu.
– Tak – zapewnił Simon ujmując jej dłoń.
– Nie mam pieniędzy na stawki.
– Z banku w Las Vegas możesz podjąć trzysta tysięcy dolarów.
– Czy to pieniądze Hocqa?
– Są twoje, był ci winien. Wygrałaś je, a potem zbzikował. Wziąłem tylko to, co 
do ciebie 
należy.
Erika spojrzała na Aleksis.
– A może chcecie się mnie pozbyć, co?
– Uchowaj Boże! – krzyknęła pani Bendor.
– Przyjadę za kilka dni – powiedział Simon. – Wejdź do sali bez obstawy, tak jak 
zawsze. 
Nie ma powodu, żeby postępować inaczej.
– Jeśli się nie zjawisz, sama przyjadę po ciebie – zagroziła i pocałowała go w 
policzek.
– Teraz zajmiesz się Hensonem? – Aleksis zwróciła się do syna.
– Nie, to już skończone.
– Chyba żartujesz?
– Jak zaznaczyłem, Chińczycy nie znoszą utraty twarzy. Dostanie za swoje. Ja nie 
muszę 
nawet kiwnąć palcem.
O 16.45 Hugh Henson wyjechał z Manhattanu w swojej limuzynie.
O 17.14 utknął w korku na szosie Long Island i przeklinał jamajskiego kierowcę 
za to, że 
w godzinach szczytu wybrał tę trasę.
Dzisiaj został oskarżony przez Sąd Federalny na Manhattanie o trzysta 
pięćdziesiąt pięć 
przekroczeń prawa związanych z praniem brudnych pieniędzy i handlem narkotykami 
przez 
ostatnie sześć lat. FBI wykazało jego powiązania z eksporterami heroiny, 
podejrzanymi 
bankierami, prawicowymi pomyleńcami, związkami zawodowymi, znajdującymi się w 
rękach 
mafii, ze skorumpowanymi politykami. Nigdy w życiu nie był tak poniżony. 
Przecież zakładał 
agencję wywiadowczą dla rozrywki, a nie po to, żeby zanurzyć się po uszy w 
gnoju.
Próbował zapobiec aresztowaniu, dzwonił do przyjaciół w Waszyngtonie z prośbą o 
pomoc. 
Ale żaden z jego telefonów do Białego Domu, Wydziału Sprawiedliwości i CIA nie 
został 
odebrany. Sformułowano akt oskarżenia, a jego wszyscy tak zwani przyjaciele 
unikali go jak 
ognia. Jest zupełnie sam.
Ma dwa miliardy dolarów, wystarczy, żeby nie pójść do więzienia. Gdyby uznano go 
za 
winnego, może składać odwołania przez lata. Nigdy nie będzie siedział, pieniądze 
gwarantują mu 
wolność.
Prokurator generalny Sądu Najwyższego, obrzydliwa kupa łoju, Bolivar Infante, 
już napalał 
się, żeby wyrobić sobie nazwisko. Skupił całą uwagę na Hensonie, najbardziej 
znanym ze 
wszystkich oskarżonych, grożąc mu największym wymiarem kary. To przez niego Hugh 
stoi 
w obliczu wyroku od pięćdziesięciu lat do dożywocia w federalnym zakładzie 
karnym 
i dwudziestu milionów dolarów grzywny. Niech pan Bolivar na razie nie zaciera 
rąk. Henson ma 
dosyć forsy, żeby rozporządzać swoją przyszłością. Nie trzeba być geniuszem, aby 
zrozumieć, że 
to Bendor załatwił Martinsa i Hocqa, i zarazem wyzwolił swoją dziewczynę. Nie 
miałby nic 
przeciwko temu, żeby go poznać. Ten, kto potrafił zabić Martinsa, jest godny 
przyjaźni. Niestety, 
Henson nie mógł wspomnieć o Bendorze, gdyż wplątałby się w kłopoty.
A tymczasem jest chłopcem do bicia dla mediów, jego zdjęcia i nazwisko widnieją 
na 
okładkach wszystkich szmatławców, sprzedawanych w supermarketach. Reporterzy z 
Europy, 
Azji i Ameryki Południowej dołączyli się do miejscowych dziennikarzy, osaczając 
jego rodzinę, 
znajomych i pracowników. Dziś rano, w sądzie, nie było gdzie palca wsadzić. Nie 
przyznał się do 
winy. Sędzia Ruth Crowe zwolniła go za kaucją dwóch milionów dolarów do rozprawy 
we 
wrześniu. Crowe, którą przezywano Maksymalistką Ruth, za to, że feruje najwyższe 
dozwolone 
prawem wyroki, będzie sędzią w jego procesie. Jeżeli zostanie skazany, może być 
pewny, że 
dowali mu po całości.
Jechał teraz na weekend do swego obrońcy Abrahama Levina, który mieszkał w Cold 
Springs Harbor, miejscowości na Long Island, w której zachowała się urocza 
atmosfera 
dziewiętnastowiecznej wioski rybackiej. Henson zatrudnia w firmie tuziny 
wymoczków, 
zajmujących się prawem finansowym, ale żaden z nich nie zna się na prawie 
karnym. Zgłosił się 
więc do Levina, gwiazdy pierwszej wielkości pośród karnistów. Jest tak dobry, że 
uniewinniłby 
Hitlera w Tel Awiwie. Nie pracował za darmo, nalegał na zadatek w wysokości 
miliona dolarów. 
„Domniemanie niewinności”, według niego, zaczyna się od wpłacenia zaliczki.
Ta rozprawa już kosztuje Hensona pięćdziesiąt milionów. To wartość dwóch 
samolotów, 
skonfiskowanych w zeszłym miesiącu przez FBI i celników. Wtedy zaaresztowali też 
kurierów 
Martinsa, przybywających z Marsylii. Skonfiskowali również piętnaście milionów 
Złotego 
Kręgu, czyli prawie wszystkie pieniądze Triady z łapówek. Zatem jej straty 
wyniosły trzydzieści 
milionów dolarów. Natomiast kasyno wciąż było na sprzedaż.
Nie tylko Henson potrzebował dobrego specjalisty z prawa karnego. FBI wręczało 
wezwania 
do sądu członkom komisji gier hazardowych, politykom, gangsterom i 
przewodniczącym 
związków zawodowych. Niektórzy z nich bez wątpienia zaczną sypać w nadziei, że 
unikną 
więzienia. Będą wskazywać palcem znajomych, nie wyłączając Hensona.
Miał niewielki problem z Chińczykami, którzy uznali, że to on odpowiada za ich 
straty 
finansowe. Martinsowi i Hocqowi dostałoby się za to, ale nie żyją, więc żółtki 
szukają kozła 
ofiarnego. Andy Lam domaga się, żeby Hugh zwrócił trzydzieści milionów, które 
Triada straciła 
w niedoszłej transakcji.
Henson roześmiał mu się w twarz. Nie do niego ta gadka. Martins i Hocq 
odpowiadali za 
przerzucanie pieniędzy do Stanów. Henson tylko zapewniał transport, nic poza 
tym. Nie miał 
zamiaru oddawać trzydziestu baniek tylko dlatego, że Chińczycy go o to proszą.
Lam tak nie uważał. Martins i Henson byli wspólnikami. Albert wszedł z nimi w 
układ 
i Hugh musi wypełnić zobowiązania. Może zapłacić Triadzie gotówką albo przekazać 
swoje 
akcje w tej wartości.
Martins mówił, że praca z Chińczykami przypomina taniec z niedźwiedziem. Wtedy 
przestaje się tańczyć, kiedy niedźwiedź się zmęczy.
Gówno go obchodzą tańczące niedźwiedzie. Nie dlatego dorobił się fortuny, że był 
mięczakiem. Nie zarabia się dwóch miliardów dolarów, rozdając forsę na prawo i 
na lewo. 
Henson raczej da sobie obciąć koniec kutasa, niż sprzeda żółtkom choćby jedną 
akcję swojej 
firmy.
Bardziej go niepokoiły inne konsekwencje tego, że został aresztowany. Skreślono 
go z listy 
osób zapraszanych do Białego Domu. Wiceprezydent z żoną wycofali się z zarządu 
Zawsze tam 
i nie odpowiadają na jego telefony. Skreślono go także ze spisu gości z wyższych 
sfer Nowego 
Jorku, Waszyngtonu i Palm Beach.
Nikt nie pomoże człowiekowi w biedzie.
Przełknął łyk brandy, siedząc w limuzynie i pomyślał o naiwności Triady. Czy 
naprawdę 
mają nadzieję, że im odda trzydzieści milionów dolarów za coś, co się stało nie 
z jego winy? 
Żółtki żyją w świecie marzeń. Jeśli chcą prowadzić interesy w Ameryce, niech się 
nauczą, że nie 
zawsze wszystko może się udać.
Zapewne Złoty Krąg w końcu go zrozumie. Zapomną o tej błahostce. Zapomną i 
wybaczą. 
Był gotów założyć się o własne życie, że tak się stanie.
Avignon
Z okna szpitalnego pokoju Jesse Borrega patrzył na kaplicę. Od frontu dwaj 
kamienni 
aniołowie trzymali tacę z głową Jana Chrzciciela. Jesse był ubrany w szary dres 
i opierał się 
o laskę. Drzwi do sali stały otworem.
Wtem ktoś zapukał, Borrega odwrócił się od okna. Do pokoju wszedł doktor Clement 
Pertuis, wysoki pięćdziesięcioletni dyrektor lecznicy. Trzymał w ręku plik 
dokumentów 
i zaklejoną żółtą kopertę. Borrega został wypisany ze szpitala po 
trzytygodniowym pobycie.
Lekarz podał mu papiery i długopis.
– Proszę podpisać wszystkie sześć kopii.
Mówił po francusku, w jednym z czterech języków, którymi władał Borrega. Pertuis 
rzucił 
żółtą kopertę na łóżko.
– Proszę podpisać tam, gdzie krzyżyk. Za drzwiami jest dwóch policjantów.
– Wiem.
Zabrał się do podpisywania formularzy. Gliniarze są tu po to, żeby go 
odprowadzić na 
lotnisko i wsadzić do czeskiego samolotu udającego się do Hawany. I dopilnować, 
aby nie puścił 
pary. Policjanci, opłacani przez Martinsa, chcieli jak najszybciej pozbyć się 
Borregi, dopóki nie 
zdążył z nikim porozmawiać. Opuszczał Francję, mając tylko ubranie na sobie i 
żółtą kopertę.
Podpisał i podał dokumenty Pertuisowi.
– Miał pan szczęście, że ksiądz i ta kobieta znaleźli pana w parku na czas – 
powiedział. – 
Przywieźli pana do szpitala w ostatniej chwili.
Borrega usiadł na łóżku, trzymając się za bok. To była Erika, której zawdzięczał 
życie. 
I Simon Bendor. Zasłużył na swoją reputację. Przewrócił zamek do góry nogami, 
zabił Alberta 
i odzyskał dziewczynę. Jest lepszy od Borregi. Dużo lepszy.
Francuska policja i amerykańskie FBI zajęli się sprawą Martinsa. Bonnieux 
poradził 
Borredze, żeby podał się za ofiarę napadu rabunkowego, to uniknie śledztwa. 
Jeżeli wykona 
polecenie, dostanie bezpłatny bilet w jedną stronę do Hawany. W przeciwnym razie 
może 
skończyć w więzieniu.
– Wykrwawiłby się pan na śmierć, gdyby nie ksiądz i kobieta – zaznaczył. – Rana 
na nodze 
była groźna, a na boku jeszcze poważniejsza. To pewno Arabowie na pana napadli. 
Należy ich 
deportować z naszego kraju, gdyż nas wszystkich pozabijają.
Borrega podniósł kopertę, którą lekarz rzucił na łóżko. Widniało na niej 
nazwisko 
Kubańczyka. Postanowił, że zajrzy do środka, gdy się wysiusia.
Pertuis zaczął stawiać swoje inicjały przy podpisach Borregi na formularzach.
– Policja podała nam jedną wersję wydarzeń, a ludzie z zamku inną. Barmanka 
powiedziała 
mojej kuzynce, że kochanek pani Martins, zwariowany Niemiec, którego zaproszono 
na kolację, 
zabił panią Fabienne, ponieważ nie chciała z nim uciec.
Borrega uśmiechnął się.
– Naprawdę?
– Męża jej też zastrzelił. Kiedy próbowano powstrzymać zabójcę, dosłownie 
zamienił się 
w Rambo. Zamordował wszystkich biesiadników i odebrał sobie życie.
Lekarz szykował się do wyjścia.
– Nigdy się nie dowiemy prawdy. Może gdzieś tu grasuje maniak, kto wie? W razie 
problemów proszę wpaść, obejrzymy te pana rany.
– Dziękuję, doktorze.
Borrega został sam. Wziął kopertę, poszedł do malutkiej łazienki i zamknął się 
na klucz. 
Prawa noga mało doskwierała, ale bok porządnie mu dokuczał. Spuścił spodnie i 
usiadł na 
klozecie. Nie mógł za długo stać.
Martwił się, że wraca na Kubę z pustymi rękami. To biedny kraj, a teraz, kiedy 
Rosjanie 
odchodzą, nie będzie lepiej, tylko gorzej. Borrega nie zacznie szukać pracy, 
dopóki rany zupełnie 
się nie zagoją. A przecież musi karmić rodzinę.
Rozerwał kopertę. W środku znajdowała się torebka. Nigdy takiej nie miał. Należy 
do kogoś 
innego, w szpitalu się pomylono.
Zajrzał do saszetki. Madre de dios* [*Matko Boska – hiszp.]. Patrzył na piękne, 
nowe 
studolarówki. Skubnął włoski na ramieniu. Nie, nie śni. Przecież tu jest chyba z 
pięćdziesiąt 
tysięcy dolarów! A nawet i sto.
Nie może zabrać tych pieniędzy, chociaż tak mu są potrzebne. Nie należą do 
niego. Nie 
wiedział, czy zwrócić forsę. Nagle przestał się zastanawiać. Zauważył kartę – 
damę kier, a na niej 
jedno słowo, napisane kredką do ust. Dziękuję.
Uśmiechnięty Borrega podniósł kartę do nosa i wciągnął powietrze. Poczuł zapach 
perfum. 
Pamięta te oczy, które mogą sprawić, że mężczyzna zapomni o wszystkim na 
świecie. Ucałował 
kartę.
– Gracias, Erika – powiedział. – Gracias, mi querida. Dziękuję ci, dziękuję, 
moja droga.