James Herbert

Dom czarów


Przełożyła MAGDALENA NIEMCZUK
AMBER
Tytuł oryginału THE MAGIC COTTAGE
Autor ilustracji STEYE CRISP
Opracowanie graficzne Studio Graficzne „Fototype"
Redaktor MARIA B. FEDEWICZ
Copyright © 1986 by James Herbert
For the Polish edition Copyright © 1993 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
ISBN 83-7082-222-3
Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
Warszawa 1993. Wydanie I
Skład: „Fototype" w Milanówku
Druk: Prasowe Zakłady Graficzne w Bydgoszczy


„Magia ma moc doświadczania i zgłębiania prawd niedostępnych ludzkiemu 
rozumowi. Magia bowiem jest wielką tajemną mądrością, tak jak rozum — wielkim, 
powszechnym głupstwem".
Paracelsus

„Rzeczą Magii jest odkrycie i wykorzystanie nie znanych dotąd sił natury".
Crowley

„Magia polega na wierzeniu w to, w co się wierzyć nie powinno — i radości, że 
się w to wierzy".
Stringer


Ostrzegam:
to nie jest bajka...



Czary


ATRAKCYJNA POSIADŁOŚĆ na ustroniu. Dom wiejski, położony w pobliżu lasu, 
wymagający renowacji. 2 sypialnie, salon, kuchnia, łazienka. Ogród 1/2 akra. 
Oferty składać: Cantrip 612.
Czy wierzycie w Czary?
Mówię o prawdziwych Czarach, przez duże C. Nie o królikach wyskakujących z 
kapelusza, znikających paniach w kostiumach obszytych cekinami czy o 
srebrzystych kulach wirujących w powietrzu. Mówię o prawdziwych cudach, a nie 
sztuczkach czy iluzjach. Mam na myśli moce tajemne, uroki, nawet czarną magię. 
Rany gojące się z dnia na dzień, zwierzęta ufające ludziom, ożywające obrazy. 
Mgliste postaci nie z tego świata. I wiele, wiele więcej, ale za wcześnie 
jeszcze, by o tym mówić.
Zapewne nie wierzycie. Może wierzycie na poły tylko. A może chcecie uwierzyć.
Czarodziejskie moce, które kiedyś poznałem, na długo przedtem zanim kupiliśmy 
dom, pochodziły z proszku i pigułek zażywanych razem z przyjaciółmi. Ale to 
była złuda. I strata czasu. Prawdziwe czary poznałem dopiero po przybyciu do 
Gramarye.
Dobre Czary.
Wszystko ma jednak swoje przeciwieństwo i tym razem także je odkryłem.
Jeśli macie ochotę i jeśli jesteście gotowi na chwilę zwątpić — tak jak ja w 
końcu musiałem — opowiem wam o tym.


Poszukiwania


Pierwsza zobaczyła ten anons Midge. Od tygodni pilnie studiowała ogłoszenia w 
„Sunday Times", zakreślając czerwonym flamastrem interesujące oferty kupna 
posiadłości. Szykowała się do opuszczenia tego brudnego miasta z zapałem nieco 
większym niż ja.
Co tydzień przedstawiała mi do rozpatrzenia mnóstwo propozycji zaznaczonych 
czerwonym kółkiem. Rozważaliśmy każdą, omawiając jej zalety i wady i 
sprawdzaliśmy te, które wydawały się obiecujące. Jak dotąd żadna nie spełniała 
naszych oczekiwań.
Tej pamiętnej niedzieli było tylko jedno kółko. Posiadłość wiejska. W pobliżu 
lasu, na ustroniu. Wymagająca niewielkiej renowacji.
I co w tym nadzwyczajnego, pomyślałem.
— Hej, Midge! — Była w kuchni naszego wynajętego niedaleko w Londynie, 
wielkiego mieszkania z wysokimi sufitami i równie wysokim czynszem, z takim 
rozkładem pokoi, który umożliwiał Midge malowanie, a mnie uprawianie muzyki 
bez przeszkadzania sobie nawzajem. Chodziło nam jednak po głowie coś własnego, 
najlepiej na wsi, chociaż, jak mówię, Midge paliła się do tego bardziej niż 
ja.
Stanęła w progu. Ciemnowłosa, o figlarnym spojrzeniu.
pięć stóp i jeden cal drobnokościstej słodyczy (w każdym razie dla mnie, a 
należę do wybrednych). Postukałem palcem w gazetę.
— Tylko jedno?
Midge wrzuciła do zlewu ściereczkę — właśnie skończyliśmy późne (bardzo późne) 
śniadanie — i podeszła bosa do sofy, na której rozpierałem się leniwie. 
Uklękła, skromnie naciągając na kolana cienki, letni szlafroczek. Kiedy się 
odezwała, nie patrzyła na mnie, ale na ogłoszenie.
— Tylko to jest interesujące. Zdziwiłem się.
— Niewiele z niego wynika, poza tym że to zrujnowany dom. Zresztą, gdzie, do 
diabła, jest Cantrip?
— Sprawdziłam. Niedaleko Bunbury. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu.
— Ach tak?
— To w Hampshire.
— Przynajmniej to za nim przemawia. Zaczynałem już się martwić, że to jedno z 
tych odległych miejsc, którymi się interesowałaś.
— W odległej części Hampshire. Jęknąłem.
— Czyżby?
— Jakiej wielkości, twoim zdaniem, może być New Forest?
— Większy od Hyde Parku?
—  Nieco. Spore nieco.
— A Cantrip leży w sercu tego lasu.
— Niezupełnie, ale ciepło — i uśmiechnęła się, a jej oczy przybrały jeszcze 
bardziej figlarny wyraz. — Nie martw się. bez kłopotu dotrzesz do Londynu na 
sesje. Masz wiele dobrych dróg dojazdowych.
Powinienem wam powiedzieć, że jestem muzykiem sesyj-
nym. Jednym z tego spokojnego gatunku, który niezłe zarabia na tyłach scen 
świata muzyki pop, pracuje w studiach nagrań i od czasu do czasu akompaniuje 
koncertującym artystom — zwykle takim, których zespołów nie wpuszczano tu ze 
Stanów. Mój instrument to gitara, a gram, cóż, wszystko, co chcecie: rock, 
pop, soul (przygrywałem nawet punk), trochę jazzu i, kiedy się da, nawet lekką 
klasykę. Może później opowiem o tym więcej.
— Ciągle nie wyjaśniłaś, dlaczego właśnie ten — nalegałem.
Zamilkła na moment, wpatrując się w stronicę gazety, jakby sama szukała w niej 
odpowiedzi. Potem odwróciła się do mnie.
— Czuję, że jest odpowiedni — powiedziała.
No tak. Czuje, że jest odpowiedni. I to wszystko.
Westchnąłem wiedząc, że Midge ma ogromną intuicję, ale nie będąc wcale 
przekonany, czy i tym razem powinienem jej zaufać.
— Midge — ostrzegłem.
— Mikę — odparła równie twardo.
— Daj spokój, bądź poważna. Nie będę się tłukł do Hampshire jedynie dla 
kaprysu. Ta diablica wzięła moją rękę i ucałowała knykcie.
— Lubię lasy — miała czelność powiedzieć — a cena jest odpowiednia.
— Nie piszą nic o cenie.
— Oferty składać. Będzie dobrze, zobaczysz. Trochę poirytowany, ale nie 
rozzłoszczony, odparłem:
— Pewnie kompletna rudera.
— Tym tańszy.
— Pomyśl, ile to pracy!
— Wyślemy tam najpierw robotników.
— Nie bądź taka szybka, maleńka.
10
Przez jej twarz przemknął słaby cień niepewności, a może nagła obawa. Wiedząc 
to, co wiem dzisiaj, mogę sobie tłumaczyć ów cień na tysiąc sposobów.
— Nie potrafię ci tego wyjaśnić, Mikę. Pozwól mi jutro tam zadzwonić, 
dowiedzieć się czegoś więcej. Mogę się zupełnie mylić.
Ostatnie zdanie nie było zbyt przekonujące, dałem jednak spokój. To dziwne, 
ale sam zaczynałem mieć dobre przeczucia, jeśli chodzi o ten dom.


Gramarye


Widzieliście ten film. Czytaliście tę książkę. Znacie to, tyle było tych 
historii: młoda para znajduje swój wymarzony dom, żona jest zachwycona, mąż 
szczęśliwy, chociaż bardziej opanowany; wprowadzają się, dzieci (zwykle jedno 
takie, drugie takie) biegają po pustych pokojach. Ale my wiemy, że w tym domu 
czai się coś złowrogiego, bo czytaliśmy reklamówki i za to przecież 
zapłaciliśmy. Powoli coś zaczyna się dziać. Coś paskudnego mieszka w 
zamkniętym pokoju na szczycie skrzypiących schodów albo kryje się głęboko w 
piwnicy, która jest najprawdopodobniej Bramą Piekieł. Wiecie, co dalej. 
Początkowo tata udaje, że nie widzi, jak całej rodzinie, poza nim, odbiło.
Nie wierzy w zjawiska nadprzyrodzone i w duchy włóczące się po nocy; dla niego 
nie rna czegoś Takiego Jak Wampir. Oczywiście dopóki jemu samemu coś się nie 
przydarzy. Wtedy rozpętuje się piekło. Znacie to tak, jakbyście sami to 
napisali.
Cóż, tu jest podobnie. Chociaż inaczej. Zobaczycie.
Pojechaliśmy do Cantrip w następny wtorek (nasza praca pozwala na taką 
swobodę). Poprzedniego dnia Midge zadzwoniła pod numer z ogłoszenia i okazało 
się, że to telefon pośrednika handlu nieruchomościami. Opowiedział
12
trochę o domu. Niewiele, lecz wystarczyło, żeby podsycić jej zapał. Obecnie 
dom nie był zamieszkany, właścicielka umarła parę miesięcy wcześniej; tyle 
czasu zajęło uporządkowanie jej spraw, przed wystawieniem domu na sprzedaż.
Midge przez całą drogę była bardzo podekscytowana i powtarzała, że nie 
oczekuje zbyt wiele, że pomysł niewątpliwie okaże się niewypałem, ale opis 
pośrednika brzmiał interesująco i dom może się też okazać wprost idealny.
Podróż trwała około dwóch godzin, właściwie prawie trzy, bo parę razy źle 
skręciliśmy w poszukiwaniu wioski Cantrip. Jednakże sam krajobraz, kiedy 
dotarliśmy do New Forest z jego lasami i wrzosowiskami, wynagrodził długą 
jazdę. Natknęliśmy się nawet na stada kucyków i choć nie udało się nam 
zobaczyć żadnego jelenia, wszędzie widzieliśmy znaki informujące, że są w tej 
okolicy (dla chłopaka z miasta to prawie to samo co żywe zwierzę).
Była piękna, majowa pogoda, powietrze rześkie i rozświetlone słońcem. Od 
chwili gdy zjechaliśmy z ostatniej szosy, mieliśmy otwarte tylne okno i, mimo 
z trudem ukrywanego lęku, Midge wtórowała mi w podśpiewywaniu Blue Suede, Mean 
Woman i tym podobnych (moje muzyczne nastroje zmieniały się z dnia na dzień, a 
tego ranka przechodziłem okres starego rocka).
Świeże powietrze sprawiło, że ochrypłem, zanim jeszcze zobaczyliśmy wioskę.
Muszę przyznać, że Cantrip trochę nas rozczarowało. Spodziewaliśmy się chat 
krytych strzechą, starych gospod, wiejskich błoni i pompy z zardzewiałą rączką 
— takich tam sielskich obrazków: zamiast tego zobaczyliśmy zupełnie nieciekawą 
ulicę, z domami i sklepami zbudowanymi chyba w późnych latach dwudziestych lub 
wczesnych trzydziestych. Nic, po bliższym przyjrzeniu się nic było tak źle. 
Miedzy nowszymi domami rzeczywiście stało kilka rozsypujących
się, zabytkowych budynków, ale ogólne wrażenie nie napawało entuzjazmem. 
Czułem, że Midge ogarnia przygnębienie.
Minęliśmy garb niewielkiego mostu, wjechaliśmy w główną ulicę, i starając się 
ukryć rozczarowanie, zaczęliśmy rozglądać się w poszukiwaniu biura agenta. 
Znaleźliśmy je wciśnięte między pocztę połączoną ze sklepem spożywczym i 
mięsnym; fronton był tak mały, że o mało go nie przegapiliśmy. Już go 
mijaliśmy, gdy Midge stuknęła mnie w ramię i wskazała palcem.
— Tutaj! — krzyknęła, jak gdyby odkryła brakujące ogniwo w ewolucji człowieka.
Jakiś rowerzysta przesyłał nam gniewne spojrzenie, bo samochód zatrzymał się 
gwałtownie, zmuszając go do raptownego manewru. Podniosłem rękę w 
przepraszającym geście i wskazałem na Midge, zwalając na nią winę, ale nie 
dosłyszałem mrukliwej odpowiedzi. Całe szczęście: wyglądał na wrednego 
tubylca.
Zaparkowaliśmy samochód i ruszyliśmy w stronę biura. Midge nagle stała się 
nerwowa jak kocię. To mnie zaskoczyło. Byliśmy z sobą od dawna i przywykłem 
już do tego, że niekiedy traci pewność siebie, zwłaszcza po przyjęciu nowego 
zamówienia (powinienem był wspomnieć, że Midge jest ilustratorką, i to 
cholernie dobrą, specjalizującą się w książkach dla dzieci: możecie zobaczyć 
jej książki na półkach obok Shirley Hughes i Maurice Sendak, chociaż znacie ją 
pod nazwiskiem Margaret Gudgeon), ale zdenerwowana spotkaniem z handlarzem 
cegieł? Szybko jednak uświadomiłem sobie, że to nie pośrednik, lecz 
perspektywa zobaczenia domu tak ją niepokoi. Do diabła, ten nastrój narastał 
od niedzieli, a ja nie mogłem zrozumieć dlaczego.
14
Zatrzymałem ją tuż przed drzwiami. Popatrzyła na mnie z roztargnieniem, zajęta 
raczej tym, co znajdowało się za szybą.
— Uspokój się — powiedziałem łagodnie. — Będzie jeszcze tyle domów do 
kupienia, a zresztą ten może się nam nie podobać. Zaczerpnęła tchu, ścisnęła 
moją rękę i weszła pierwsza.
Wewnątrz biuro nie było tak ciasne, jak można by się spodziewać, bo choć 
wąskie, ciągnęło się w głąb budynku. Wzdłuż ścian, niczym źle przyklejona 
tapeta, wisiały rysunki i opisy posiadłości. W samym przejściu sekretarka o 
obfitych kształtach waliła w maszynę do pisania.
Siedzący nieco dalej mężczyzna w dobrze skrojonym garniturze i grubych 
okularach w czarnej oprawie podniósł wzrok.
Zerknąłem ponad ramieniem Midge i zapytałem:
— Pan Bickleshift?
Uśmiechnął się szeroko; wyraźnie spodobała mu się Midge.
— We własnej osobie — odrzekł wstając i gestem zaprosił nas do środka.
Skinąłem głową sekretarce, która przerwała stukanie, żeby obrzucić nas 
spojrzeniem. Z równym skutkiem mógłbym się witać z ponurym wielorybem.
— Zapewne państwo Gudgeon — domyślił się Bickleshift, wyciągając rękę nad 
biurkiem, żeby uścisnąć dłoń Midge, a potem moją. Wskazał dwa krzesła stojące 
naprzeciw biurka.
— Niezupełnie... To jest pani Gudgeon. Ja nazywam się Stringer.
Usiedliśmy. Pośrednik przenosił wzrok z jednego, na drugie, po czym sam 
usiadł:
15
— A więc to tylko pani szuka posiadłości. Nie jestem pewien, ale mógł chyba 
tego nie mówić i okazać się trochę nowocześniejszy.
— Oboje szukamy — odparła Midge. — I chcielibyśmy zobaczyć dom z ogłoszenia w 
ostatnim „Sunday Times". Mówiłam panu przez telefon.
— Oczywiście. Rotunda Flory Chaldean.
Oboje unieśliśmy brwi. Bickleshift uśmiechnął się.
— Kiedy zobaczycie państwo dom, sami zrozumiecie.
— A Flora Chaldean, czy to jego była właścicielka? — zapytała Midge.
— Zgadza się. Dosyć, hm, ekscentryczna starsza pani. Miejscowa dziwaczka, 
dobrze znana w okolicy. Znana, ale o niej samej niewiele wiadomo. Właściwie 
nie utrzymywała z nikim stosunków.
— Mówił pan, że umarła... — powiedziała Midge.
— Tak, parę miesięcy temu. Jedyna jej żyjąca krewna to siostrzenica 
mieszkająca w Kanadzie. Nigdy się nie spotkały. Adwokat pani Chaldean odnalazł 
ją w końcu i zawiadomił o spadku. Sądzę, że została także jakaś suma 
pieniędzy, ale chyba niewielka. O ile się nie mylę, Flora Chaldean wiodła 
bardzo skromne życie. Siostrzenica poleciła sprzedać dom i przesłać jej 
pieniądze.
— Sama nie chciała go zobaczyć? Bickleshift potrząsnął głową.
— W ogóle nie była zainteresowana. Florę Chaldean obchodził jednak przyszły 
los domu, bo dołączyła do testamentu pewną klauzulę dotyczącą sprzedaży.
Midge znowu się zaniepokoiła.
— Co to za klauzula? Pośrednik uśmiechnął się szeroko.
— Nie sądzę, żeby pani musiała się nią martwić.
16
Podniósł ręce i rozpostarł je na biurku, jednocześnie odchylając na zewnątrz 
łokcie tak, że przez chwilę wyglądał jak konik polny w okularach.
— A teraz — powiedział energicznie — radziłbym rzucić okiem na dom; szczegóły 
omówimy później, jeżeli będziecie państwo zainteresowani.
— Już jesteśmy — odparła Midge, a ja kopnąłem ją w kostkę; po co okazywać 
zbytni zapał, zanim jeszcze rozpoczęliśmy pertraktacje.
Bickleshift sięgnął do szuflady i wyciągnął komplet trzech kluczy, starych i 
długich, przymocowanych do kółka z tabliczką.
— Oczywiście dom jest pusty, więc nie krępujcie się państwo. Nie będę wam 
towarzyszył, chyba że sobie tego życzycie; wiem, że klienci wolą sami 
dokładnie się rozejrzeć i przedyskutować kupno ze sobą.
Midge złapała klucze i trzymała je z takim uszanowaniem, że można by pomyśleć, 
iż to Klucze do Królestwa Niebieskiego.
— Dobra — zwróciłem się do Bickleshifta. — Jak się tam dostać?
Od ręki naszkicował mapę; właściwie bardzo prosto, pod warunkiem, że (jak 
podkreślił) nie przegapimy niewielkich zakrętów.
Ruszyliśmy w drogę.
— W porządku — powiedziałem, kiedy jechaliśmy krętą aleją, pod liściastym 
baldachimem, który tłumił światło s chłodził powietrze. -— Wciąż nie kapuję.
Midge popatrzyła na runie ze /dziwieniem, ale wiedziała, och, wiedziała, co 
mam na myśli.
— Zachowujesz się tak, jakbyś już była zakochana w tym domu. — Grzbietem dłoni 
uderzyłem w kierownicę. — Dalej, wyrzuć to z siebie, Midge. Co w ciebie 
wstąpiło?
Wsunęła mi palce we włosy na karku i lekko pogłaskała, lecz mówiła tak, jakby 
myślała o czymś innym.
— To tylko przeczucie, Mikę. Nie, raczej przekonanie, że tam będzie... nam 
dobrze. Króciutka chwila wahania nie uszła mojej uwagi.
— Dlaczego więc ja nie czuję tego samego?
Teraz patrzyła na mnie i w jej oczach zabłysła wesołość.
— Och, pewnie dlatego, że w najbliższej okolicy nie ma żadnego pubu, a 
prowincjonalne kino jest dla ciebie zbyt mało cywilizowane.
To mnie zabolało.
— Wiesz, że chcę uciec tak samo jak ty. Zaśmiała się.
— Może niezupełnie tak samo, ale dobrze — przyznaję, że twój system wartości 
ostatnio się zmienił. Chociaż nie byłabym pewna, czy nie przyczyniły się do 
tego skargi naszych sąsiadów.
— No, rzeczywiście muszę mieć gdzie grać, ale to nie wszystko. A poza tym 
hałas, który oni robili, też mi nie odpowiadał.
— Ani mnie. Albo ten ruch i ten kurz...
— Ta krzątanina...
— ...i bieganina...
— ...uciekajmy więc gdzieeeś... — zakończyliśmy harmonijnie, policzek przy 
policzku. Kiedy Midge przestała chichotać, powiedziała:
— A jednak to prawda. Czasem myślę, że całe to miasto pożre kiedyś samo 
siebie.
— Może masz rację. — Byłem zajęty wypatrywaniem
18
skrętu w lewo, jednego z tych, przed których przegapieniem przestrzegał nas 
Bickleshift.
— Wiem, że to dziwaczne — ciągnęła, podnosząc z kolan ulotkę ze szczegółami 
dotyczącymi domu, którą dał nam pośrednik — ale kiedy w niedzielę przeglądałam 
gazetę, poczułam, że to ogłoszenie po prostu do mnie woła. Nie mogłam się 
skoncentrować na żadnym innym, wciąż wracałam do niego wzrokiem. Wszystko inne 
było jakby niewyraźne, zamazane.
Jęknąłem głucho.
— Midge, mam nadzieję, że się nie rozczarujesz.
Nie odpowiedziała, patrzyła prosto przed siebie. Nagle zapragnąłem zawrócić i 
jechać, nie zatrzymując się, z powrotem do starego, zadymionego miasta, tą 
samą drogą, którą przyjechaliśmy. Dreszcz przeczucia? Tak, chyba tak. Ale 
wówczas nie wierzyłem w takie rzeczy, myślałem, że to tylko gęsia skórka na 
myśl o przeprowadzce. Może Midge miała rację; nie byłem jeszcze przygotowany 
na mały domek na prerii.
Oczywiście jechałem dalej. Na jakiego głupca wyszedłbym, gdybym zawrócił? Jaki 
powód mógłbym podać?
Kochałem Midge na tyle, żeby się zmienić i wiedziałem, że to, co jest dobre 
dla niej, z czasem stanie się dobre i dla mnie. Miała zasady i motywacje, za 
które ją podziwiałem i kochałem. Nie byłem aż tak zarozumiały, żeby nie 
przyznać, że sam chciałbym je od niej przejąć. Spędziłem dotąd życie aż nadto 
przejemnie, ale nie wystarczająco dobrze. Z nią spędzało się czas właściwie.
Wkrótce ukazała się boczna droga, której wypatrywałem. Pośrednik miał rację, 
łatwo ją było przegapić. Zwolniłem, prawie zatrzymując wóz, żeby wziąć ostry 
zakręt. Nasz volkswagen passat zajmował niemal całą szerokość prowa-
19
dzącego wciąż przez las i wijącego się traktu. Po obu stronach ciągnęły się 
drzewa. Midge, z rozjaśnionymi oczami podziwiała każdy mijany jard, podczas 
gdy ja uważałem na drogę, od czasu do czasu ukradkiem zerkając na jej 
uszczęśliwioną twarz.
— Nie powinniśmy go już widzieć? — Zacząłem się zastanawiać, czy dobrze 
skręciłem.
Midge zajrzała do naszkicowanej mapy.
— Chyba już niedaleko...
Z całej siły nacisnąłem na hamulec, odruchowo wyrzucając w bok ramię, by Midge 
nie rzuciło na szybę, mimo że miała zapięty pas. Zakołysała się wraz z 
samochodem i spojrzała na mnie zdumiona.
— Popatrz, ale ma stalowe nerwy. — Ruchem głowy wskazałem drogę przed nami.
Na środku szosy przycupnęła na tylnych łapkach wiewiórka, skubiąc trzymany 
żołądź czy coś w tym rodzaju; za nią puszył się jasny ogon, rudawy, 
przechodzący w biały. Widziała nas — zwracała w naszą stronę rozczochrany 
łepek — ale wyglądało na to, że wcale się nami nie przejmuje.
— Och, Mikę, ona jest wspaniała! — Midge pochyliła się do przodu, tak daleko, 
jak tylko pozwalał jej pas, prawie dotykając nosem przedniej szyby. — Czikari! 
Słyszałam, że wracają do tej części kraju. Och, jaka śliczna!
— Jasne, ale ona... blokuje drogę. — Już miałem nacisnąć klakson, Midge 
musiała jednak czytać w moich myślach.
— Pozwól jej posiedzieć jeszcze chwilkę — zaraz sobie pójdzie.
—Westchnąłem, chociaż i mnie podobał się widok puszystego stworzonka 
chrupiącego swój obiad.
Midge z pstryknięciem wyzwoliła się z pasów i wychyliła
20
przez boczne okno, cały czas się uśmiechając. Tego było za wiele naszemu 
przyjacielowi.  Upuściło żołądź i uciekło w popłochu. Nie mogłem powstrzymać 
śmiechu.
— Świetnie! Nawet nie drgnęła na widok wielkiego, głośnego, metalowego 
potwora, za to twoja uśmiechnięta twarz przyprawiła ją o szok.
Natychmiast musiałem to odszczekać.
Wiewiórka wróciła błyskawicznie i złapała swój obiad, patrzyła na nas przez 
chwilę, po czym kicając zbliżyła się do passata.
— Cześć — powiedziała Midge życzliwie.
Nie widziałem, ale możliwe, że zwierzątko odwzajemniło uśmiech! Wychyliłem się 
i zdążyłem zauważyć tylko poruszone poszycie, kiedy wiewiórka jeszcze raz 
odbiegła.
Spodziewałem się, że Midge obdarzy mnie jednym ze swych pełnych wyższości 
uśmieszków, lecz na jej szczęśliwej twarzy malowała się jedynie niezmierna i 
niewinna radość. Rozbawiony musnąłem ustami jej policzek i przerzuciłem 
dźwignię automatycznej skrzyni biegów.
— Naprzód — powiedziałem.
Midge odchyliła się do tyłu i przyglądała okolicy.
Wkrótce wyjechaliśmy spomiędzy drzew. Gęsta trawa po obu stronach drogi 
przeszła w pasy ciemnozielonych paproci i żółtego janowca, spychając w głąb 
gęsty las, jak gdyby mówiąc: „co za dużo, to niezdrowo". Słońce stało teraz 
wysoko, w zenicie, a niebo wokół spłowiało do jasnego błękitu.
Wybraliśmy idealny dzień na wycieczkę na wieś i mój zapal znów zaczął rosnąć, 
rnimo zawodu, jaki sprawiło nam samo miasteczko.
Midge ścisnęła moje ramie.
— Chyba widzę — powiedziała, powściągając podniecenie. Zmrużyłem oczy, niczego 
jednak nie zauważyłem.
— Zniknęło — powiedziała Midge. — Wydawało mi się, że widzę przed nami białą 
plamę, ale zasłoniły ją drzewa.
Samochód zataczał właśnie szeroki łuk i las znowu przybliżył się do drogi, 
jeszcze gęstszy niż przedtem.
Gdzieniegdzie liściaste, nisko zawieszone gałęzie ocierały się o okna.
— Ten las przydałoby się przystrzyc — mruknąłem i wtedy zobaczyliśmy dom. 
Odsunięty od drogi, niski, zblakły płot z wieloma przechylonymi lub 
poprzewracanymi sztachetami otaczał ogród. Niewielka furtka była zamknięta. Na 
sfatygowanej i obłażącej z farby tabliczce wypisano pięknymi, choć spłowiałymi 
już literami: Gramarye.


Dom


I oto mieliśmy go przed sobą. Już na pierwszy rzut oka był czarujący.
Wjechałem samochodem na trawnik przed rozsypującym się płotem i siedzieliśmy 
patrząc na Gramarye, rotundę Flory Chaldean. Wyglądało na to, że Midge z 
lękiem, a ja, no cóż, powiedzmy, mile zaskoczony. Nie jestem zupełnie pewien, 
czego oczekiwałem, ale na pewno nie tego.
Budynek był rzeczywiście okrągły, chociaż z frontonem tradycyjnie prostym i 
tylko z jednej strony lekko zaokrąglonym (jego układ mieliśmy zrozumieć nieco 
później). Miał trzy kondygnacje, jeśli wliczyć w to strych, więc „dom wiejski" 
nie był najlepszym określeniem. Mimo to nie wydawał się okazały, bo trawiasty 
nasyp przysłaniał niejako jego rozmiary.
Nasyp otaczał go ze wszystkich stron, zarośnięte mchem kamienne schodki 
wżerały się w lewe zbocze opadające ku ogrodowi przed domem. Wzniesienie 
porastały drzewa. Kilka gałęzi ocierało się o białe cegły. Z tyłu znów 
rozpościerał się las (czyżbyście nie wiedzieli?). Dom pokryty był wypłowiałymi 
dachówkami, a okna frontowe, małe i podzielone na wiele szybek, dodawały mu 
uroku.
Tyle na pierwszy rzut oka. Ogólne wrażenie było bardziej niż miłe.
— Mikę, jest cudowny — powiedziała Midge, błądząc wzrokiem po jaskrawych 
kolorach szalejących w ogrodzie, po kwiatach, które przywykły do samowoli.
— Ładny — musiałem przyznać. — Przyjrzyjmy się bliżej, zanim...
Midge już wysiadła z samochodu.
Biegiem okrążyła auto i stanęła przy mnie. Jej oczy pojaśniały jeszcze 
bardziej. Żadnego zawodu, żadnych rozwianych złudzeń. Przygryzała nerwowo 
dolną wargę, ale nie przestawała się uśmiechać. Podszedłem i otoczyłem 
ramieniem jej szczupłą talię. Najpierw z uśmiechem przyjrzałem się jej twarzy. 
Później przeniosłem wzrok na Gra-marye, żeby obejrzeć je dokładniej.
Przez jedną krótką chwilę miałem uczucie, że rozpoznaję ten dom, ale zbyt 
ulotne, zbyt mgliste, aby je pojąć. Czyżbym tu kiedyś był? Nie, nie w ostatnim 
tysiącleciu. Nie pamiętam nawet, żebym kiedykolwiek odwiedzał tę część kraju. 
A jednak było coś znajomego w... otrząsnąłem się z tego, co uznałem za rodzaj 
deja vu, może szczególne, choć nieostre, przeczucie.
Nie było potrzeby pytać Midge o dotychczasowe wrażenie; jej oczy mówiły 
wszystko. Zostawiła mnie i powoli podeszła do furtki. Musiałem zawołać, aby 
przypomniała sobie o moim istnieniu. Odwróciła się i film się zatrzymał.
Ten zatrzymany kadr pozostał w mej pamięci do dziś, pozostanie na zawsze, 
wyraźny, ostry i prawie mistyczny; Midge, drobna i szczupła, ciemne proste 
włosy okalające jej kark, lekko rozchylone usta i w tych słodkich niebiesko-
szarych oczach o lekko skośnych kącikach błysk zaciekawienia i radości, wyraz, 
który mnie jednocześnie zaniepokoił i uszczęśliwił; stała w luźnej bluzce / 
krótkimi rękawami wsuniętej w dżinsy, sandałach na drobnych stopach, /a nią 
zaś majaczyło — nie, nic majaczyło, bo cała scena / Midge
24
na pierwszym planie łączyła się w jedno, była całością — stało Gramarye z 
białymi ścianami, kruszącymi się i poplamionymi, oknami pozbawionymi życia, a 
jednak obserwującymi, i zalanym słońcem trawnikiem, pośrodku 
wszechogarniającego lasu. Można by powiedzieć, że to scena wyjęta z książki, 
niewątpliwie pozostająca w pamięci.
Potem Midge odwróciła się i czar prysnął. Pochyliła się nad zamkiem. Furtka 
zaskrzypiała i Midge weszła do środka, ja zaś ruszyłem za nią. Wyciągnąłem 
rękę, żeby ująć ją za ramię, ale znów mi uciekła. Zbiegała w dół zarośniętą 
drogą, radosna jak dziecko, kierując się w stronę drzwi domu.
Podążyłem za nią spokojniejszym krokiem. Z bliska późnomajowe kwiaty okazały 
się nie tak jaskrawe. W rzeczywistości cechował je ten schyłkowoletni wygląd, 
kiedy to większość ma już za sobą okres świetności i w zmęczeniu, z 
pozwijanymi i uschniętymi płatkami chyli się ku upadkowi. Bez przesady, można 
by powiedzieć, że wyglądały nie całkiem zdrowo. Wszędzie rozrastały się 
chwasty, najzdrowsze spośród wszystkich gatunków. Droga była wyłożona 
płaskimi, popękanymi kamieniami. Przez szczeliny przedzierała się długa trawa, 
gdzieniegdzie niemal zupełnie zasłaniając kamienne płyty.
Znalazłem Midge, gdy jedną dłonią osłaniając oczy i przytykając niemal czoło 
do szyby, zaglądała do środka przez brudne, pozbawione zasłon okno. Toporne na 
pozór tafle zrobione były ze staroświeckiego, grubego szkła. Zauważyłem 
drobne, gładkie zmarszczki u podstawy, powstałe, zanim zastygło. Niestety, 
ramy były nadgniłe i łusz-czyły się.
— Niezupełnie ,,House and Gardens", co? — rzuciłem, nachylając się, aby 
zajrzeć wraz 7 nią.
— Jest pusty — powiedziała.
25
— A czego się spodziewałaś?
— Myślałam, że może w środku zostało trochę mebli.
— Pewnie oddano je na licytację zaraz po załatwieniu spraw związanych z 
testamentem. Wyrobimy sobie lepszy obraz bez gratów tej staruszki.
Midge wyprostowała się i obrzuciła mnie pełnym wyrzutu spojrzeniem.
— Obejdźmy dom, zanim wejdziemy do środka.
— Oho-ho! — Ciągle zaglądałem przez okno, dla lepszego widoku przecierając 
szybę palcami. Wypatrzyłem tylko wielki, czarny piec kuchenny wmontowany w 
komin. — Będzie się na tym świetnie gotować.
— Na piecu? Może być zabawa. — Nic nie mogło ostudzić jej zapału.
— Wygląda jak kuźnia — dodałem. — Myślę, że równie dobrze możemy mieć dwie, 
kuchenkę elektryczną i tego potwora. W każdym razie nie brak tu drewna do 
palenia w nim.
Midge pociągnęła mnie za ramię.
— Może być bardzo awangardowe, coś w stylu „powrót do korzeni". Chodź, 
obejrzymy dom z tyłu.
Odsunąłem się od okna, a ona cmoknęła mnie w policzek i pobiegła znowu. 
Powlokłem się z tyłu, uważnie przyglądając się mijanym drzwiom frontowym. 
Drewno wyglądało solidnie, chociaż przez dolne kasetony przebiegały dwie 
wąskie szczeliny. Wyżej znajdowały się dwa obramowane okna osadzone nie 
głębiej niż na cztery cale, z boku był dzwonek z rączką, przymocowany do muru. 
Wejście osłaniał ganek bez bocznych ścian. Wyglądał na kompletnie 
bezużyteczny. Z drugiej strony wisiała osnuta pajęczynami lampa. Przechodząc 
pociągnąłem za uchwyt dzwonka, odgłos był głuchy i obojętny, ale dźwięk 
sprawił, że Midge się obejrzała. Zgarbiłem się i z oczami wy-
26
chodzącymi z orbit, i językiem wypychającym policzek, zrobiłem dla niej 
Quasimodo.
— Uważaj, bo ci tak zostanie — zawołała, wspinając się na schody biegnące 
wzdłuż zaokrąglenia budynku.
Dogoniłem ją na czwartym z porosłych mchem stopni. Ramię w ramię obeszliśmy 
zakręt i dopiero teraz zaczęliśmy lepiej rozumieć konstrukcję domu.
Główną część, rzeczywiście zaokrągloną, zajmowała kuchnia (gdzie znajdował się 
piec), wyżej budynek rozwidlał się na dwa skrzydła, w których mieściły się 
pokoje. Wszystko, rozumiecie, niezbyt wielkie. Ten kształt niewątpliwie 
nadawał charakter i przysparzał Gramarye dziwnego uroku. Niestety, ogólny stan 
domu był równie nędzny jak stan chorych kwiatów w ogrodzie.
Ściany, kiedyś pomalowane na biało, a teraz z wyraźnymi plamami, kruszyły się; 
między poszczególnymi elementami brakowało zaprawy. Na ziemi, pod stopami, 
walały się dachówki. Pomyślałem, że dach musi być cały w dziurach. Schody 
zawiodły nas pod kolejne drzwi, niegdyś pomalowane na ponury oliwkowozielony 
kolor, teraz całe w bąblach i obłażące, odsłaniające pod spodem nadgniłe 
drewno. Drzwi wychodziły na południe i las, od którego dzieliło nie więcej niż 
jakieś sto jardów wysokiej trawy i krzewów jeżyn; kilka rozproszonych w 
pobliżu drzew wyglądało jak ostrożnie wysunięte naprzód czujki. Dziesięć, 
dwanaście jardów od budynku rozpościerał się zadeptany przez lata obszar 
porośnięty mniejszymi drzewami, jak mi się wydawało śliwami i dzikimi 
jabłoniami, chociaż wówczas mało się na tym znałem. Stały bliżej domu, 
pozbawione owoców (i jakby opuszczone, co też przyszło mi na myśl). Ponieważ 
Gramarye częściowo wbudowane było w skarpę, z tej strony wydawało się mieć 
tylko dwa piętra i swoim okrągłym kształtem przypominało suszarnię chmielu. 
Okna pozor-
27
nego parteru miały łukowate sklepienia u góry.  Midge porzuciła mnie, aby 
przycisnąć nos do szyby.
— Mikę, chodź i zobacz! — zawołała. — W środku jest fantastycznie.
Przyłączyłem się do niej i choć określenie „fantastycznie" było pewną 
przesadą, na mnie też wnętrze zrobiło wrażenie. W zaokrąglonych ścianach 
znajdowały się trzy podłużne okna, dzięki którym do pokoju przez cały dzień 
wpadało słońce. Naprzeciwko, przez otwarte drzwi zauważyłem hol ze schodami 
wiodącymi w górę i w dół; prawdopodobnie jeszcze inne drzwi prowadziły do 
pozostałej części budynku. Słoneczne promienie oświetlały ściany, nigdzie nie 
znalazłbyś ciemnego kąta, nawet kurz na oknach nie był w stanie stłumić 
blasku. Mimo pustki wnętrze wyglądało ciepło i radośnie. I, och tak, wyglądało 
zachęcająco.
— Usiądźmy na chwilę. — Zauważyłem sfatygowaną, drewnianą ławeczkę wciśniętą w 
kąt, gdzie prosta ściana przechodziła w łuk; wyglądała, jak gdyby się 
zakorzeniła albo wyrastała z ziemi.
— Chcę wejść do środka — odparła Midge niecierpliwie.
— Jasne, za chwilę. Podsumujmy na razie to, co mamy.
Niechętnie podeszła ze mną do ławki. Usiedliśmy, patrząc na pobliski las. 
Wyglądał na gęsty i niezbadany, ale wówczas jeszcze w najmniejszym stopniu nie 
złowrogi.
— Jest cudownie — westchnęła Midge niepotrzebnie. — O wiele lepiej, niż się 
spodziewałam.
— Naprawdę? Tak między nami, myślałem, że sporo oczekiwałaś.
Zmarszczyła się, ale nie odebrało jej to ani trochę urody.
— Jakoś... instynktownie wiedziałam, że będzie dobrze. Podniosłem rękę.
— Zaczekaj, jeszcze nie weszliśmy.
— Nie musimy.
28
— Właśnie że musimy. Żeby nas tylko nie poniosło. W ogłoszeniu była mowa o 
konieczności renowacji, tak? To może kosztować więcej, niż planowaliśmy. Już z 
zewnątrz wymaga to poważnych reperacji, a Bóg wie, jak wygląda wnętrze.
— Możemy to uwzględnić przy ustalaniu ceny.
— Myślę, że pośrednik już to zrobił. Powiedział ci przez telefon, o jaką kwotę 
im chodzi, ale jeśli nie opuści, możemy mieć kłopoty ze znalezieniem pieniędzy 
na przystosowanie tego miejsca do użytku.
Mówiłem Midge o samych niedogodnościach, musiałem ją jednak zmusić, aby zdała 
sobie sprawę z realnej sytuacji. Patrzyła uważnie w ziemię, jakby tam leżała 
odpowiedź. Kiedy znów podniosła oczy, zobaczyłem w nich upór — może 
niezupełnie upór, Midge nie była osobą tego rodzaju, powiedzmy: spokojną 
determinację. Na ogół była dość miękka, nawet uległa (cecha, która mnie często 
drażniła, kiedy agentowi udawało się namówić ją na przyjęcie zlecenia, które 
jej nie odpowiadało ze względu na temat albo z powodu braku czasu), ale kryła 
się w niej także stanowczość, ujawniająca się tylko wtedy, gdy była 
przekonana, że ma absolutną rację, albo gdy pozwalało to przetrwać trudności. 
W istocie podejrzewałem, że jej spokojna determinacja zrodziła się z ciężkich 
przejść, a uwierzcie mi, Midge miała ich trochę w życiu.
Otoczyłem ją ramieniem i przytuliłem do siebie.
— Nie chciałbym tylko, żebyś mierzyła zbyt wysoko, Chochliku — powiedziałem 
czule, używając przezwiska zarezerwowanego na chwile największej tkliwości. — 
Na razie i mnie się tu podoba, choć położenie nieco mnie przeraża.
— Będzie ci się tu dobrze pracować, Mikę — odparła, -'t w joj "losie była 
wzruszaiaea żarliwość. — Teao właśnie
potrzebujesz, znaleźć się gdzieś daleko, z dala od tych szaleństw... tych...
Urwała, a ja dokończyłem za nią:
— Przyjaciół.
— Tak zwanych przyjaciół. A poza tym Gramarye będzie doskonałe dla mnie. Po 
prostu wiem, że mogę tu pracować.
— Nie boisz się, że będziemy samotni? Zdecydowanie potrząsnęła głową.
— Nie ma mowy. Nie razem, Mikę, przecież wiesz. Już zapomniałeś, ile razy 
rozmawialiśmy o tym, żeby uciec od wszystkich, znaleźć się gdzieś, gdzie nie 
będą się nam naprzykrzać agenci i muzycy wpadający z wizytą albo żeby 
przenocować? Samotność to będzie rozkosz. Zresztą założę się, że w okolicy 
jest jakieś wesołe towarzystwo. Szybko zaprzyjaźnimy się z nowymi ludźmi, co 
prawda innego rodzaju, ale za to będziemy mogli ich trzymać na bezpieczną 
odległość.
— Mogą być za bardzo inni jak na nasz gust.
— Jesteśmy w Hampshire, a nie w Mongolii. Parę godzin jazdy od miasta. Ludzie 
mówią tu tym samym językiem.
— Może niezupełnie tym samym. Midge zwróciła oczy ku niebu.
— A wy, mieszczuchy, wciąż to samo. Nauczysz się.
— W porządku, ale nie zapominaj, że dzisiaj jest pogodnie i świeci słońce...
— I ani jednej chmurki na horyzoncie — zrymowała.
— Kiedy zacznie padać, kiedy przyjdzie zima i mrozy albo śnieg odetnie nas od 
świata...
— Mmm — zamruczała przytulając się. — Cudownie. Pewnie całymi tygodniami nie 
będziemy mogli wyjść z domu i trzeba będzie rozpalić wielki ogień, żeby się 
rozgrzać albo na parę dni zakopać się w pościeli. Wyobraź sobie tylko, co 
można by wymyślać, żeby się rozerwać.
30
Midge miała talent do uderzania poniżej pasa, w najsłabszy punkt.
— Bądź rozsądna — jęknąłem.
— Jestem. Urządzę wszystko tak przytulnie, że zostaniesz pustelnikiem.
— Tego się właśnie obawiam.
— I będę cię musiała wyganiać na ten ostry, zimny wiatr, żebyś przyniósł 
kawałek chleba.
— Niezbyt zachęcające.
Znowu spoważniała, lecz nadal się uśmiechała mówiąc:
— Wczuj się w to miejsce, Mikę. Zamknij oczy i naprawdę się wczuj. Gramarye 
jest dobre, idealne dla nas.
Co prawda, nie zamknąłem oczu, wypełniło mnie jednak osobliwe uczucie 
błogości, odurzenie bardzo łagodne, ale wszechogarniające. Nie, nie takie jak 
po dobrym skręcie, lecz inne, prawdziwsze, trwalsze. Powiedzmy, że było to 
ciepło słonecznych promieni, urok tego dnia i okolicy. Załóżmy nawet, że 
udzieliło mi się silne wewnętrzne przekonanie Midge; to przecież zdarza się 
prawdziwym kochankom. Kiedyś uznałem, iż tak właśnie było. Dzisiaj nie. Och 
nie, nie dzisiaj, kiedy wiem o tyle więcej.
— Zajrzyjmy do środka — powiedziałem, żeby uniknąć wiążącej odpowiedzi. Midge 
uśmiechnęła się znacząco.
Wstała i wyciągnęła z kieszeni dżinsów trzy klucze z tabliczką. Wręczyła mi je 
z powagą, jak gdyby ten gest miał oznaczać: „proszę, los jest w twoich rękach, 
a znajdziesz go wewnątrz".
Wziąłem je i ruszyłem w kierunku domu, a Midge deptała mi po piętach. 
Zatrzymałem się przed poznaczonymi, odrapanymi, starymi drzwiami; trzymałem 
klucze, zastanawiając się, który wypróbować najpierw. Dwa były wycięte w ten 
sam sposób, więc doszedłem do wniosku, że
31
są od drzwi frontowych. Wepchnąłem do dziurki trzeci. Pasował, ale nie chciał 
się obrócić.
Drugi także nie. Ani trzeci, bliźniaczy.
Jęknąłem.
— Wygląda na to, że Bickleshift dał nam zły komplet.
— Spróbujmy od frontu — zaproponowała Midge.
— Dobrze, ale jeden z nich musi być od tych drzwi, jeżeli to właściwy komplet 
kluczy.
Zeszliśmy ostrożnie, by nie poślizgnąć się na mchu, po krętych schodkach i w 
chwilę później stanęliśmy na ganku. Wybrałem klucz numer jeden i włożyłem go 
do zamka, by znów przekonać się, że nie pasuje. Zirytowany spróbowałem 
drugiego i trzeciego, też bez powodzenia. Drzwi nawet nie drgnęły, gdy 
pokręciłem klamką i naparłem na nie ramieniem. Drewno zaskrzypiało, ale nie 
ruszyło się nawet o milimetr.
— Może ja — powiedziała Midge, wsuwając się między mnie a drzwi.
— To bez sensu. Albo zamek zardzewiał na amen, albo Bickleshift pomylił 
klucze. — Uważnie przyjrzałem się tabliczce: wyraźnie wypisano tam „Gramarye".
Midge bez słowa wzięła je ode mnie i przez sekundę trzymała jeden z 
„bliźniaków" tuż przy twarzy, zanim zdecydowanie wsunęła go w zamek. Lekko 
poruszyła ręką w nadgarstku i miałem wrażenie, że na chwilę zaparło jej dech, 
jak gdyby klucz przekręcił się sam. Ale mogłem się mylić.
Drzwi otworzyły się gładko, bez cienia skrzypnięcia rodem z filmu grozy; 
powietrze, które w nas uderzyło, było stęchłe i wilgotne, i chyba cieszyło 
się, że je wreszcie uwolniono.


Okrągły pokój


Zaskoczony, że Midge udało się tam, gdzie ja nie dałem rady, byłem mimo to 
gotów wejść do środka; ona jednak się wahała. I znowu nie jestem pewien, kilka 
rzeczy zatarło się w mojej pamięci, ale w jej zachowaniu wyczułem cień 
niepokoju. Wystarczający, żeby nie robiła mi złośliwych przycinków. Nie jestem 
pewien, bo ta nagła zmiana nastroju nie trwała długo: pamiętam, że Midge 
zniknęła we wnętrzu domu, zanim zdążyłem spytać, o co chodzi.
Wzruszyłem ramionami i poszedłem za nią. Chłód, który nas gwałtownie ogarnął, 
nieprzyjemnie kontrastował z ciepłym powietrzem na zewnątrz. Znaleźliśmy się w 
małym pokoju, na oko miał nie więcej niż dziesięć na dwanaście stóp (plany 
domu zostawiliśmy w samochodzie). Przez otwarte drzwi widać było schody 
prowadzące na pierwsze piętro. Z prawej strony znajdowało się wejście do 
kuchni. W obu pomieszczeniach podłoga, pokryta kamiennymi płytkami, była 
nienaturalnie ciemna. Schyliłem się, żeby jej dotknąć.
— Chyba wilgotna — powiedziałem i pomacałem listwę. Nie było wątpliwości, 
wilgotna, ciemna smuga ciągnęła się wzdłuż ściany na wysokości kilku cali nad 
podłogą. — Ta ściana musi się wrzynać w skarpę i kiedy pada deszcz, cegły 
przesiąkają wodą z gleby.
Midge nie wyglądała na zainteresowaną, co mnie trochę zirytowało; wiedziałem, 
że tego rodzaju wilgoci nie należy lekceważyć, a poza tym myślałem w 
kategoriach finansowych. Ona jednak była już w kuchni. Rozdrażniony pokręciłem 
głową i poszedłem za nią.
—— Midge, powinnaś te rzeczy brać pod uwagę — poprosiłem błagalnie. — Od tego 
zależy, czy kupimy ten dom.
— Przepraszam, Mikę. — Przytuliła się, udając skruchę, i na moment oparła 
głowę o moją pierś. W następnej chwili była w drugim końcu pomieszczenia, przy 
dużym czarnym piecu, który widzieliśmy przez okno. Pochyliła się, żeby 
otworzyć drzwiczki, zajrzała do środka i zapiszczała z zachwytu. Jeszcze 
głośniej wykrzyknęła na widok wieszaków na garnki w kuchennej wnęce. Wisiały 
na nich rondle o długich rączkach i jedna dość duża patelnia. Wszystkiemu 
dodawał uroku żelazny czajnik, stojący na trójnogu przed kuchnią.
— Wygląda jak ze starej bajki! — zawołała Midge.
— Czy tej, w której wiedźma gotowała żaby i niemowlęce nóżki dla rzucania 
uroków? — zapytałem podchodząc. Zauważyłem, że w największej z duchówek też 
stały garnki z ciemnego metalu.
— Nic aż tak paskudnego — odparła Midge strofująco. Wsunęła głowę do wnęki i 
mrużąc oczy zajrzała w komin. Szarpnąłem ją gwałtownie w tył, widząc 
niebezpieczną rysę w masywnym kamiennym gzymsie nad piecem. Popatrzyła na mnie 
zdziwiona, wskazałem więc szczelinę.
— Wygląda, jakby się miało zawalić — ostrzegłem. Rozsądek zwyciężył i Midge 
cofnęła się.
— Wątpię, żeby była głęboka.
— Może i nie, ale po co ryzykować? To kolejna sprawa, którą trzeba by się było 
zająć.
Midge zmarszczyła się. Nie podobała się jej sporządzana przeze mnie lista 
usterek.
34
— Dziesięć do jednego, że komin jest zatkany i nikt go nie przeczyści, dopóki 
nie będzie bezpieczny.
Nie bawiło mnie wyliczanie tego wszystkiego, ale ktoś musi być realistą.
— Może wilgoć i ta rysa to największe minusy — rzuciła Midge z nadzieją.
Wzruszyłem ramionami. Dotąd obejrzeliśmy tylko parter.
Pod oknem, przez które zaglądaliśmy wcześniej, znajdował się jeden z tych 
wielkich, fajansowych zlewów, w których bez trudu można by wykąpać 
szetlandzkiego kuca. Odkręciłem oba kurki. Rury zahuczały, krany prych-nęły i 
z obu poleciała brązowa woda. Spuszczałem ją przez jakąś minutę, ale prawie 
nie zmieniła koloru.
— Pewnie zbiornik przerdzewiał — zawyrokowałem. — Chyba że tu taką piją.
Zaczął mnie ogarniać ponury nastrój.
Midge tymczasem otwierała szafki i szuflady; drewno było wiekowe, lecz w 
niezłym stanie. Zajrzałem za następne drzwi, spodziewając się znaleźć za nimi 
spiżarnię lub schowek na miotły, zamiast tego jednak odkryłem ubikację z 
wysoko zawieszonym rezerwuarem.
— Przynajmniej nie będziemy musieli biegać do jakiejś szopy w ogrodzie. — 
Pociągnąłem za zardzewiały łańcuch i instalacja głośno zaryczała. Jak się 
łatwo domyślić, muszlę zalał potok brązowej wody, która spływała niezwykle 
długo, gulgocząc i czkając.
— Wydawało mi się, że w ulotce wspominano o szambie — powiedziałem, zamykając 
drzwi. — Ciekawe, kiedy ostatnio je opróżniano.
Ciekawe, czy kiedykolwiek je opróżniano.
Midge stała pośrodku kuchni. Widać było, że żadna z moich uwag nie jest w 
stanie jej odstraszyć.
— Możemy już iść na górę? — zapytała.
35
— Nie mogę się doczekać.
— Nie sądź zbyt pochopnie, Mikę.
— A obiecasz mi to samo?
W naszych słowach nie było irytacji. Zbyt sobie wzajemnie ufaliśmy, żeby bawić 
się w małoduszne przytyki. Podejrzewam, że oboje czuliśmy lekki niepokój, 
bojąc się, by to drugie nie doznało zawodu. Midge pragnęła, bym ja też chciał 
kupić ten dom, a ja byłem gotów zrobić wszystko, żeby sprawić jej przyjemność. 
Problem jednak był nie tyle finansowy, co życiowy. Jeżeli ma się udać, to z 
domem musi być wszystko jak trzeba.
Trzymając się za ręce, weszliśmy na pierwsze piętro. Midge szła przodem, 
niejako ciągnąc mnie za sobą.
Schody przechodziły w niewielki hol i tam rozwidlały się. Te z prawej 
prowadziły do drzwi, które wcześniej próbowałem otworzyć, te z lewej do 
okrągłego pokoju.
Blask słońca poraził nas jak błysk cichej eksplozji i przez jeden 
niewiarygodny moment miałem uczucie, że szybuję w powietrzu. Wrażenie było tak 
silne, że zakręciło mi się w głowie i gdyby Midge nie przytrzymała mnie za 
rękę, spadłbym ze schodów. Szybko zamrugałem powiekami, oślepiony nagłą 
jasnością, i przez chwilę obraz Midge pływał mi przed oczami, jak gdybym 
powoli tracił świadomość. Pamiętam troskę w jej oczach i ciepło, jakąś ufność, 
która przywróciła mi spokój. Mimo iż całe zdarzenie trwało minutę, może dwie, 
nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że doświadczyłem jakiegoś bezmiaru czasu.
Stałem w okrągłym pokoju, chociaż nie pamiętałem, jak do niego wszedłem. Na 
zewnątrz lśniło słońce, a widziany przez wielkie okna krajobraz był niezwykle 
klarowny, jak gdyby każdy liść i źdźbło trawy istniały osobno. Niebo miało 
odcień najczystszego, najjaśniejszego błękitu, jaki kiedykolwiek oglądałem. 
Wydało mi się, błędnie, że wiem, skąd ta
36
nagła niezwykła ostrość widzenia. Słyszałem, że skutki zażywania pewnych 
narkotyków mogą się odezwać wiele lat później w najmniej spodziewanym 
momencie. Ta myśl nie ucieszyła mnie; przeciwnie, napełniła uczuciem 
dojmującego wstydu. Doszedłem do wniosku, że nagłe przejście z chłodnego 
cienia w pełen blask wyzwoliło w moim mózgu jakąś reakcję chemiczną, tak jak 
czasem błysk flesza — i miałem krótki, niepokojący odlot. Tak to sobie wówczas 
wytłumaczyłem i nadal nie wykluczam tej możliwości.
Moje widzenie szybko wróciło (a może cofnęło się byłoby tu lepszym 
określeniem) do normy i wszystko straciło tę szczególną, linearną głębię. 
Midge ujęła moją twarz w obie ręce i przez moment przyglądała mi się z tym 
samym wyrazem czułego zatroskania co przed chwilą.
— Dobrze się czujesz? — zapytała. Jej delikatne dłonie spoczywały na moich 
policzkach.
— Och, chyba tak. Już mi lepiej. — I rzeczywiście, poczucie nagłej zmiany 
percepcji ustąpiło bez żadnego śladu poza wspomnieniem. — Przez chwilę było mi 
słabo; to pewnie zmiana wysokości — zażartowałem.
— Jesteś pewien, że wszystko w porządku?
— Tak, słowo daję, już dobrze.
Rozejrzałem się, tym razem oglądając pokój, a nie krajobraz za oknem. 
Gwizdnąłem nisko i z uznaniem.
— To jest coś — stwierdziłem.
— Prawda, że piękny, Mikę? — Uśmiech Midge był promienny i tak szeroki, że 
niemal przeciął jej twarz na pół. Wyrwała mi się i i obiegła pokój (w kółko 
oczywiście). Zatrzymała się przy niezwykłym kominku obmurowanym chropowatymi 
cegłami. Oparła łokieć o gzyms i uśmiechnęła się do mnie. Jej oczy błyszczały 
radością.
— To zmienia postać rzeczy, co? — zapytała. Rzeczywiście zmieniało. Słońce 
odbijające się bez prze-
37
szkód od zaokrąglonych ścian sprawiało, że cały pokój jaśniał; ale było w nim 
coś jeszcze, coś nieuchwytnego, a jednocześnie bardzo realnego. Radość, 
witalność. „Musisz się na to otworzyć" — podszeptywała jakaś cząstka mojej 
istoty. — „Musisz to najpierw chcieć poczuć". Może i bywam cyniczny, ale nie 
jestem zupełnie wyzbyty wrażliwości i atmosfera pokoju (w połączeniu z 
entuzjazmem Midge) w dziwny sposób wyzwalała we mnie te lepsze strony mej 
natury. Tak, Boże, naprawdę chciałem to poczuć, naprawdę chciałem tu być. A 
przecież jakiś głos pytał we mnie, czy będzie tu tak samo zimą, kiedy burzowe 
chmury zakryją słońce? Czy ta energia ulotni się? Czy zniknie czar — wtedy po 
raz pierwszy przyszło mi do głowy to słowo, chociaż nie zdawałem sobie sprawy, 
jak jest ważne — pryśnie? Wówczas jednak mało mnie to obchodziło. Liczyła się 
tylko teraźniejszość i nagłe pragnienie.
Podszedłem do Midge i przyścisnąłem ją do siebie tak mocno, że aż zaparło jej 
dech.
— Wiesz co? To zaczyna na mnie działać — powiedziałem, nie w pełni pojmując, 
co mam na myśli.
Pozostała część domu stanowiła przykry kontrast. W sąsiednim, bardziej 
standardowym pokoju odkryliśmy długą rysę biegnącą od podłogi po sufit, a w 
następnym — za-pleśniałe ściany. Maleńka łazienka była co najwyżej 
funkcjonalna, całą wannę pokrywały ciemne plamy. Schody wiodły do pomieszczeń 
na poddaszu, niezbyt przypominających pokoje i ciemnych, przez małe okienka 
wpadało niewiele światła. Klapa w suficie wskazywała, że tędy można wejść na 
strych, ale żeby się do niej dostać, musiałbym wdrapać się na krzesło albo na 
drabinę, więc dałem sobie spokój. Sądząc po rozbitych dachówkach leżących 
przed domem, w dachu musiało być kilka wcale pokaźnych dziur. Myszkując po 
pierwszym i drugim piętrze.
38
natknęliśmy się na zgniłe ramy okienne, spaczone, nie dające się zamknąć drzwi 
od szafek, ślady wilgoci oraz kolejne rysy na ścianach, chociaż były mniej 
groźne niż tamta, biegnąca od podłogi po sufit. Nawet schody protestowały 
przeciwko ciężarowi naszych ciał, jeden stopień ugiął się tak głęboko, że 
zeskoczyłem w obawie, iż się pode mną załamie. Oczywiście wszystko pokrywała 
gruba warstwa kurzu.
Nie wiem dlaczego, ale oboje unikaliśmy okrągłego pokoju. Może podświadomie 
czuliśmy, że jego działanie jest zbyt silne, a może po prostu chcieliśmy 
zachować obiektywizm po obejrzeniu reszty domu. Bez problemu zamknąłem 
frontowe drzwi i ruszyliśmy ścieżką z powrotem, dużo wolniej niż przyszliśmy.
Otoczyłem Midge ramieniem i staliśmy przez chwilę oparci o maskę passata, 
każde zatopione w swoich myślach. Opłakany wygląd ogrodu i kiepski stan domu 
bardzo mnie przygnębiły i kiedy zerknąłem na Midge, w jej oczach także 
zobaczyłem cień zwątpienia.
Sam walczyłem z nieustającymi przypływami i odpływami entuzjazmu, oczekiwałem, 
że podsyci mój zapał. Jej niepewność zupełnie mnie zaskoczyła.
Spojrzałem na zegarek.
— Resztę przedyskutujemy przy piwie i kanapce — zaproponowałem.
Wsiadła do samochodu, nie spuszczając wzroku z Gra-marye. Kiedy odjeżdżaliśmy, 
odwróciła głowę i patrzyła przez tylną szybę. Nie zawróciłem pamiętając, że po 
drodze 2 Cantrip nie minęliśmy żadnego pubu. Ruszyliśmy przed siebie. Dobre 
dziesięć minut później ujrzałem to, czego szukałem, i widok ten bardzo mnie 
ucieszył. Krzepkie dębowe belki, ściany lśniące białą farbą, a nawet 
postrzępiony, kryty strzechą dach. Żadne jaskrawe, reklamowe
39
parasolki nie psuły sielskiego wdzięku surowych drewnianych stołów i ław 
stojących w ogródku. Tak, „Forest Inn" należała do mojego ulubionego typu 
knajpek.
W środku też nie spotkał nas zawód: niskie belki, uprzęże z mosiądzu i grubej 
skóry wiszące na ścianach, kominek wystarczająco duży, by upiec w nim prosię i 
automat z papierosami dyskretnie ukryty w kącie. Żadnej grającej szafy, 
żadnych „Najeźdźców z Kosmosu". Na ladzie nie zauważyłem nawet kuchenki 
mikrofalowej, mimo że menu, wypisane kredą na tablicy, obejmowało gorące 
przekąski. Gospoda była pełna, ale nie zatłoczona. Zamówiłem kufel gorzkiego 
piwa dla siebie i sok pomarańczowy dla Midge. Masywnie zbudowany barman miał 
twarz pokrytą sinymi żyłkami i cienkie pasma włosów zaczesane wokół łysiejącej 
czaszki oraz pańskie obejście.
— Przejazdem? — zagadnął bez cienia zainteresowania.
— Coś w tym rodzaju — odparłem z roztargnieniem, pochłonięty studiowaniem 
jadłospisu. — Nagle zdałem sobie sprawę, że może mi dostarczyć informacji o 
okolicy, jeśli już nie o samym domu. — Oglądaliśmy posiadłość na sprzedaż, 
niedaleko stąd — dodałem.
Uniósł brwi.
— Dom starej Flory Chaldean, co? — mówił z bardzo uchwytnym akcentem tej 
części kraju. Skinąłem głową.
— Tak, Gramarye.
Zachichotał i odwrócił się, żeby sięgnąć po małą butelkę soku. Oboje z Midge 
wymieniliśmy zdziwione spojrzenia.
— Bardzo ładny domek — rzuciłem, przyglądając się, jak nalewa sok.
Nie przestając się  uśmiechać,  popatrzył  najpierw  na
40
mnie, potem na Midge. Skończył nalewać i powiedział, ile jesteśmy mu winni.
Zwykle Midge jest pełna rezerwy, żeby nie powiedzieć nieśmiała, żeby nie 
powiedzieć strachliwa, zaskoczyło mnie więc, kiedy odezwała się chłodno i 
wyraźnie:
— Co w tym śmiesznego?
Barman przyjrzał jej się ponownie. Zauważyłem, że jak wielu przed nim, nie 
pozostał nieczuły na jej rzucającą się w oczy urodę. Co do mnie, poczułem się, 
jakbym miał w żołądku bryłę betonu. Mówiłem już, facet był dość potężny. 
Powinienem był dodać, że jego ręce, wsparte teraz o kontuar, wyglądały tak, 
jakby mógł nimi młócić zboże. Pochylił się ku nam, a ja przełknąłem piwo.
— Przepraszam, panienko — powiedział. — Nie chciałem być nieuprzejmy. — I 
oddalił się w drugi koniec baru, żeby obsłużyć kolejnego gościa.
— Następnym razem lepiej uważaj — przestrzegłem cicho jego plecy i, 
oczywiście, siebie.
— Chodzi o to, Midge — mówiłem cierpliwie — żeby nawiązać stosunki z 
tubylcami. Nie zdążyliśmy nawet zamówić jedzenia.
— Nie jestem już głodna. Może wyjdziemy do ogródka?
Tylko kilka stolików było zajętych i usiedliśmy w pewnej odległości od nich. 
Postawiłem nasze szklanki na blacie z surowych desek i wśliznąłem się na ławkę 
naprzeciw Midge (zawsze ceniliśmy sobie kontakt wzrokowy). Widziałem, że 
ciągle jeszcze jest zła na barmana, więc ścisnąłem jej dłoń i uśmiechnąłem 
się.
— Taki mają sposób postępowania z obcymi. Dają do zrozumienia, że wiedzą 
więcej niż my — pocieszyłem ją.
— Co takiego? Ach, ten. To nie ma znaczenia. Flora Chaldean była jedyną 
ekscentryczką w tych stronach, kimś, 7. kogo zawsze można się pośmiać. 
Najprawdopodobniej
41
była po prostu starą, samotną i mało się udzielającą osobą. Nie, myślałam o 
samym Gramarye. — Wypiła łyk soku.
— Już się tak nie palisz do kupna. Wyglądała na zaskoczoną.
— Och, więcej niż palę, tylko że w tym domu pewne elementy kłócą się ze sobą. 
Teraz ja byłem zaskoczony.
— O czym ty mówisz, do diabła?
— Ta dziwna pustka...
— Od dawna nikt tam nie mieszka.
— Tak, ale czy nie zauważyłeś? Nie ma tam pająków ani pajęczyn, ani żadnych 
owadów. Żadnych śladów myszy. Ptaki nie zakładają gniazd pod okapem, a 
przecież dom stoi w środku lasu. Gramarye to tylko pusta skorupa.
Wcześniej nie zwróciłem na to uwagi, ale Midge miała rację. Dom powinien być 
przystanią dla wszelkiego robactwa i ptaków.
— Chociaż — ciągnęła — okrągły pokój tchnął czymś niezwykłym. Poczułeś to; coś 
się tam z tobą stało.
— No jasne, zrobiło mi się słabo i to wszystko. Pewnie z głodu — rzuciłem 
tęskne spojrzenie w kierunku gospody.
— I nic więcej?
Nie miałem ochoty tego roztrząsać.
— Na przykład co? Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, to oślepiło mnie słońce, 
kiedy wchodziłem po schodach. Blask musiał zakłócić jakieś impulsy odbierane 
przez mój mózg.
Przez sekundę czy dwie przyglądała mi się uważnie. Wreszcie powiedziała.
— W porządku.
Tylko tyle. Żadnych sporów, żadnych dyskusji. Zaakcep-
42
towała albo to co jej powiedziałem, albo to, że nie chcę dłużej wałkować 
tematu. Właśnie dzięki temu życie z Midge jest takie proste.
Wychyliłem pół piwa. Midge nie spuszczała ze mnie wzroku. Skośne oczy, ciemne 
włosy i odrobinę trójkątna broda. Tak, to dlatego czasem nazywałem ją 
Chochlikiem.
— No, więc dokąd teraz pojedziemy? — zapytałem, ocierając usta wierzchem 
dłoni. — Wiesz, trochę się martwię tym, ile by kosztowało doprowadzenie domu 
do porządku.
— Ale podoba ci się, prawda? — powiedziała konspiracyjnym szeptem i pochyliła 
się do mnie nad stołem. Znowu posłała mi ten zniewalający uśmiech. — Nie 
sądzisz, że miejsce jest idealne? Wyobraź sobie, czego tam dokonamy. Moje 
obrazy, twoja muzyka. Zobaczysz, ile skomponujesz, Mikę. I może wreszcie 
zabierzesz się za pisanie tych opowiadań dla dzieci, które miałam zilustrować. 
Będzie z nas świetny zespół!
Zastanawiałem się. Czasem Midge uciekała przed rzeczywistością w swój własny 
świat, daleko od dławiących się spalinami miast i skąpych śmiertelników i 
potrafiła zabrać w tę podróż innych — oczywiście kiedy tego chciała. Ja z 
kolei musiałem myśleć pragmatycznie, chociaż nigdy nie przestało mnie 
zadziwiać, jak potrafi być przyziemna i praktyczna, kiedy sytuacja tego 
wymagała.
— Posłuchaj, zrobimy tak — powiedziałem. — Wrócimy do pośrednika i wyłożymy 
karty na stół. Wytkniemy wszystkie braki, małe i duże, i zaproponujemy niższą 
cenę. Jeżeli Bickleshift na to pójdzie, wszystko pięknie, jeśli nie, no cóż, 
będziemy musieli pogodzić się z faktami.
Trudno było polemizować z moją propozycją, a mimo to nie mogłem sobie darować, 
że zasiałem w Midge ziarno niepokoju.
43
Zrobiliśmy tak, jak powiedziałem. Wróciliśmy do Cantrip; ja z burczącym 
żołądkiem, Midge w ponurym milczeniu. Kiedy mijaliśmy Gramarye, nie odrywała 
oczu od domu i jeszcze raz odwróciła się wyglądając przez tylną szybę, dopóki 
nie zniknął jej z oczu.
Kiedy dotarliśmy do wioski, było już po przerwie obiadowej i Bickleshift 
zastanawiał się, co począć z resztą dnia. Wyjaśniłem naszą sytuację. 
Powiedziałem, że jesteśmy zachwyceni domem i bardzo chcemy go kupić, jest 
jednak kilka paskudnych usterek, które wymagają naprawy, co poważnie uszczupli 
nasz budżet. Może obniżyłby cenę przynajmniej o cztery tysiące?
Podzielał nasze zdanie. Rozumiał doskonale. Ale powiedział: nie.
W ogłoszeniu wspomniano, że Gramarye wymaga renowacji i niewykluczone, że 
koszty mogą być wysokie. Nie jest jednak upoważniony do przyjęcia naszej 
propozycji ani też, ze względów zawodowych, nie chce tego robić. W końcu jest 
to „atrakcyjna posiadłość" w niezwykle „atrakcyjnym" zakątku świata.
Wyczułem, jak przybita jest Midge i sam spuściłem nos na kwintę. Mimo 
mieszanych uczuć, jakie budził we mnie dom, myśl, że nie możemy sobie pozwolić 
na jego kupno, przygnębiła mnie bardziej, niż się spodziewałem. Zaproponowałem 
trzy tysiące.
Bickleshift był nieubłagany. Wyjaśnił, że wykonawcy testamentu Flory Chaldean 
ustalili cenę minimalną, a poza tym, jesteśmy dopiero pierwsi w długiej 
kolejce chętnych. Mówił to bardzo uprzejmie, lecz, jak wiadomo, pośrednicy 
handlu nieruchomościami nie słyną z wielkoduszności.
Nasz problem polegał na tym, że chcieliśmy nie tylko mieszkać, ale i pracować 
w Gramarye, warunki życia były
44
więc dla nas sprawą zasadniczą. Myślałem także o wybudowaniu małego studia 
nagrań, nic specjalnego, rozumiecie, niemniej jednak i to wymagało gotówki. 
Nie było sensu się oszukiwać. Pomysł był fajny, tyle że nie do zrealizowania. 
Żegnaj przytulne gniazdko na wsi.
Odjechaliśmy z ciężkim sercem i zapewnieniem Bickle-shifta, że odezwie się, 
jeśli coś się zmieni. Midge przez całą powrotną drogę milczała, a ja nie 
mogłem powiedzieć nic, żeby ją pocieszyć.
Tej nocy płakała przez sen.


Trzy uśmiechy losu


Właśnie wymyśliłem stare chińskie przysłowie. Brzmi ono: „Jeżeli dopisuje ci 
szczęście, liczby nie mają znaczenia".
Następnego dnia, około wpół do dziewiątej, obudził nas dzwonek do drzwi. Midge 
musiała wygrzebać się z łóżka, ponieważ dla mnie ta pora dnia nie istnieje. 
Otworzyłem jedno oko i zauważyłem, że jej twarz ciągle jeszcze jest 
zapuchnięta, a oczy zaczerwienione od łez. Naciągnęła koszulkę i wyszła z 
sypialni. Dobiegło mnie znajome, grzmiące: „dzień dobry". Jęknąłem, nakrywając 
głowę poduszką. Val Harradine, agentka Midge, oznajmiła nadejście poranka.
Ich głosy dobiegały teraz z kuchni. Midge mówiła prawie niedosłyszalnie, 
Wielka Val zgrzytała jak astmatyczna betoniarka. Właściwie Val była w 
porządku, mimo że należała do gatunku dragonowatych lesbijek; irytował mnie w 
niej tylko sposób, w jaki starała się zmusić Midge do przyjmowania zamówień, 
na które ta nie miała ochoty. Kiedy dowiedziałem się, z jaką misją przybyła 
tego ranka, zapragnąłem ucałować jej dużą głowę, wąsy i całą resztę.
Midge wpadła do pokoju i wskoczyła do łóżka. Usiadła mi okrakiem na brzuchu i 
potrząsała moimi ramionami. Zawyłem i próbowałem ją z siebie zrzucić.
46
— W życiu nie zgadniesz! — zawołała, śmiejąc się i przygniatając mnie całym 
ciężarem.
— Daj spokój, Midge, jest za wcześnie — protestowałem.
— Wczoraj Yalerie cały dzień próbowała mnie złapać...
— To cudownie. Zejdziesz ze mnie?
— Nie złapała, bo nas nie było, prawda? Wczoraj wieczorem nie mogła zadzwonić, 
bo sama wyjechała...
— To fascyn...
— Słuchaj! Wczoraj rano spotkała się z szefem działu zleceń „Gross i Newby".
— Nie lubisz tej agencji.
— Kocham ich. W przyszłym tygodniu urządzają wielką wystawę i szef artystyczny 
chce, żebym im zrobiła plakaty. Chcą mieć trzy projekty, Mikę. I dobrze 
zapłacą.
W przeciwieństwie do wydawców książek i magazynów, agencje reklamowe płacą 
zdumiewająco dobrze za prace artystyczne — oczywiście pieniędzmi klientów. 
Przez głowę przemknęła mi wizja setek funtów, płosząc resztki snu.
— Pięćset od projektu — oznajmił tubalny głos.
Rzuciłem okiem w stronę drzwi i zobaczyłem w nich szerokie oblicze Wielkiej 
Val. Niezbyt przyjemny widok na pusty, choć z leżącym na nim ciężarem Midge, 
żołądek. Tego ranka Val była jednak wyjątkowo pożądanym gościem i starałem się 
jak mogłem być miły.
— Minus twoje dwadzieścia procent — powiedziałem.
— Naturalnie — odparła bez uśmiechu.
Mimo to przesłałem jej całusa. Byłem nagi i nie wypadało mi zrobić nic poza 
tym symbolicznym gestem. Położyłem ręce na udach Midge i zapytałem 
podejrzliwie:
— Na kiedy masz je zrobić?
— Na poniedziałek — powiedziała.
— Och, Midge, wykończysz się.
47
— Będzie dobrze. Popracuję przez weekend. Jeśli kampania się uda, agencja 
podwoi stawkę.
— Trzy tysiące?
— Minus moje dwadzieścia procent — wtrąciła Wielka Val.
— Naturalnie — odparłem.
Zmartwiłem się; Midge nigdy nie oszukiwała w pracy i nie oszczędzała się. 
Wiedziałem, że da z siebie wszystko, mimo tak ograniczonego czasu.
— Zdajesz sobie sprawę, co to znaczy, Mikę? — Jej oczy były duże i lśniące. — 
Będziemy mogli sobie pozwolić na dom, będzie nas stać.
— Niezupełnie. — Przypomniałem jej, jakie sumy wchodzą w grę. — Ciągle będzie 
nam brakowało tysiąca, nawet jeśli dostaniesz podwójną cenę.
Myliłem się sądząc, że zmąci to jej entuzjazm: moje słowa nie miały 
najmniejszego znaczenia.
— Po prostu wiem, że wszystko będzie dobrze. Obudziłam się z tą myślą.
— Naprawdę musimy już iść, Margaret — przerwało Dwadzieścia Procent. — 
Obiecałam w agencji, że przyprowadzę cię na spotkanie informacyjne około 
dziewiątej. Schodzę po taksówkę. Masz pięć minut.
Siedem minut później Midge wyszła, zostawiając mnie z pewnym zamętem w umyśle 
i mokrym śladem pocałunku na policzku. Byłem jednocześnie zadowolony i 
zaniepokojony. Te pieniądze pozwoliłyby nam może osiągnąć porozumienie w 
sprawie kupna i renowacji Gramarye. Może. W każdym razie przyrzekłem Midge, że 
zadzwonię do Bickleshifta i złożę mu nową propozycję. Stało się inaczej.
Ogoliłem się i wziąłem prysznic. Właśnie popijałem łyżeczką moją „Alpenę" z 
nosem utkwionym w ,,The
48
Rolling Stone", kiedy odezwał się telefon. Dzwonił Bi-ckleshift.
— Pan Stringer?
— Tak. — Łyknąłem kawy przyniesionej do holu i skrzywiłem się, bo poparzyłem 
usta.
— Tu Bickleshift.
Z miejsca zrobiłem się czujny.
— Och, witam.
— Obiecałem, że zadzwonię, kiedy będzie coś nowego w sprawie Gramarye. Widzi 
pan, naprawdę rozumiem państwa położenie i pozwoliłem sobie skontaktować się z 
wykonawcami testamentu Flory Chaldean.
Nie przypomniałem mu o kolejce chętnych, o której wspominał poprzedniego dnia.
— Naprawdę? To miło z pana strony.
— Tak. Widzi pan, nie bardzo wiem, jak to powiedzieć, ale sprzedaż Gramarye w 
niczym nie przypomina transakcji, jakie dotąd prowadziłem.
— Nie rozumiem.
— No cóż, poza ceną kupna istnieją warunki dodatkowe. Adwokat, niejaki pan 
Ogborn z „Ogborn, Puckridge i Quen-by" prosił, abym informował go, hmm, 
jakiego rodzaju osoby są zainteresowane domem. Zdaje się, że Florze Chaldean 
nie było obojętne, kto kupi Gramarye, jeśli siostrzenica postanowi je 
sprzedać.
— Rozumiem. — Nic nie rozumiałem, ale co innego mogłem powiedzieć?
— Pan Ogborn zastanawiał się, czy pan i pańska... przepraszam, panna Gudgeon, 
moglibyście wpaść do jego biura w Bunbury jutro albo nawet dzisiaj.
— O, z tym może być kłopot. Nie sądzę, żeby Midge dała radę, przez najbliższe 
dni będzie bardzo zajęta. — Poza tym nie uśmiechała mi się wizja 
przesłuchania.
49
— Och. — Przez chwilę w słuchawce panowała cisza. — No cóż, to dość ważne, 
żeby pańska narzeczona też przyjechała. Panu Ogbornowi bardzo zależy na 
spotkaniu z obojgiem.
Niekiedy i ja miewam przebłyski intuicji. Coś mi mówiło, że w tym układzie 
naprawdę liczy się Midge.
— W tej chwili jej nie ma, więc nie mogę dać panu wiążącej odpowiedzi. Być 
może uda nam się przyjechać. — Biedna Midge rzeczywiście będzie bardzo 
zapracowana.
— Byłoby wspaniale. Podam telefon i będzie się pan mógł umówić osobiście. Co 
zaś się tyczy pańskiej wcześniejszej oferty, myślę, że pan Ogborn skłonny jest 
pertraktować, jakkolwiek może nie zgodzić się na obniżenie ceny do 
proponowanej przez pana sumy. W każdym razie życzę powodzenia.
Zapisałem numer i pożegnaliśmy się. Myślę, że byłem nieco otępiały, bo 
usiadłem w kuchni gapiąc się w miskę z muesli i zastanawiając, o co tu, u 
licha, chodzi. Tego ranka jednak niespodziankom nie było końca.
Godzinę później odebrałem następny telefon. Midge jeszcze nie wróciła i biłem 
się z myślami, czy zadzwonić do agencji, żeby przekazać jej wiadomość, czy 
nie. Nie mogąc się zdecydować, siadałem przy kuchennym stole, ubrany już w 
dżinsy i szary sweter, i liczyłem. Naprzeciwko mnie, oparta o butelkę mleka, 
stała kartka z listą usterek, które trzeba było usunąć (jak tę szczelinę 
biegnącą od podłogi po sufit). Włożyłem ołówek za ucho i ciągle jeszcze 
mamrocząc cyfry pod nosem, podszedłem do telefonu.
— Mikę? Tu Bob.
Bob to mój dobry, stary przyjaciel; organizuje trasy (dla grup rockowych i tym 
podobnych). Jeśli chodzi o grę, był z nas niegdyś niezły tandem, ale to ja 
zdobyłem tę dziewczynę. Na szczęście Bob nie ma w sobie nic z zazdrośnika.
50
— Hej, Bob, coś się stało, że dzwonisz?
— Nie bój się. Jesteś zajęty w przyszłym tygodniu?
— Znalazłbym trochę czasu.
— Mam na myśli cały tydzień. Przyjeżdżają „The Everlys".
— Znowu się zeszli?
— Jak zwykle. Albert kompletuje drugą grupę akompaniującą i chciał wiedzieć, 
czy jesteś wolny.
— Żartujesz?
— Czy ja kiedykolwiek żartuję?
— Zdarza ci się. Mogę odwołać wszystkie inne spotkania.
— Znasz ich styl?
— To trochę starsze pokolenie, ale znam większość kawałków, reszty Albert mnie 
nauczy.
— Świetnie. A przy okazji, dostaniesz za to tysiąc funtów. Uśmiech losu numer 
trzy.
Kiedy ustaliliśmy szczegóły i umówiliśmy się z Bobem na „definitywnie 
ostatniego" (określenie muzyków na popijawę) w najbliższej przyszłości, 
odwiesiłem słuchawkę i poszedłem do kuchni, kręcąc głową zadziwiony tym 
niezwykłym dniem. Teraz nie miałem już żadnej wymówki, żeby nie kupować domu i 
nie bardzo wiedziałem, co o tym myśleć. W każdym razie uśmiechnąłem się, 
wyobraziwszy sobie minę Midge, kiedy przekażę jej wszystkie wiadomości.


Ogborn


Następnego dnia wczesnym rankiem wyruszyliśmy do Bunbury. Zdziwiła mnie 
reakcja Midge, kiedy powiedziałem jej o dwóch telefonach; uśmiechnęła się 
tylko, jak gdyby wszystko to nie było dla niej zaskoczeniem. Zarzuciła mi 
ramiona na szyję, pocałowała w nos i powiedziała zagadkowo:
— Było nam pisane.
Kierując się niezbyt precyzyjnymi wskazówkami dyrektora artystycznego 
(klientem była sieć magazynów dostarczających modne ciuchy dla dzieci, od 
bobasów po nastolatki), do późnego wieczora naszkicowała wszystkie trzy 
projekty. Wcześniej zadzwoniłem do tego adwokata, Ogboraa, i umówiłem się z 
nim na dziesiątą trzydzieści następnego dnia. Powiedział, że będzie nas 
oczekiwał z niecierpliwością.
Podróż oznaczała, że przepadnie nam cały dzień i Midge nie będzie mogła 
rysować, ona jednak gotowa była pracować dzień i noc przez resztę tygodnia, 
aby zdążyć na poniedziałek. Agencja chciała odpowiednio wcześnie przedstawić 
propozycje klientowi do akceptacji. Jak to często bywa w sztuce, projekty albo 
od razu wychodzą świetnie, albo zupełnie beznadziejnie. Ze względu na Midge 
modliłem się, aby tym razem się udały.
52
Bunbury okazało się dobrze prosperującym miasteczkiem. Miało znacznie więcej 
uroku niż Cantrip; wąskie uliczki, drewniane domy i gospody, wysunięte dachy i 
łukowato sklepione okna wystawowe. Nie opodal placu targowego ciągnął się 
nowoczesny pasaż handlowy, ale i on harmonizował ze starszymi budynkami. 
Panująca wszędzie radosna krzątanina sprawiła, że odżyliśmy po wczesnej 
pobudce i długiej podróży. W cichej, ślepej uliczce znaleźliśmy biuro „Ogborn, 
Puckride i Quenby". Po obu jej stronach stały domy z wiekowej, czerwonej cegły 
z wysokimi, sięgającymi ramienia ogrodzeniami i balustradami przy schodach. W 
porównaniu z fasadą wnętrze firmy było dość surowe; funkcjonalne i 
bezpretensjonalne, dostojne, choć pozbawione charakteru. Bezpretensjonalny był 
także pan Ogborn, mimo iż niewątpliwie cechowała go staroświecka powaga i 
sposób bycia przypominający bohaterów Dicken-sa. Niełatwo by określić jego 
wiek, mógł mieć od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu lat.
Spokojny, choć rześki, lekko zgarbiony, drobnokościsty. Na bezwstydnie 
wydatnym nosie spoczywały okulary w złotych oprawkach. Oczy o dużych, ciężkich 
powiekach, miały niespotykany, jasnoszary odcień, ale spoglądały życzliwie.
Wyciągnął długą, kościstą dłoń i kiedy nią potrząsnąłem, zdziwiła mnie siła 
jego uścisku. Wydawało mi się, że patrzył na Midge ze znacznie większym 
zainteresowaniem niż na mnie i trzymał jej rękę odrobinę za długo. Może 
człowiek nigdy nie jest na to za stary?
Do biura wprowadziła nas sekretarka Ogborna, będąca mniej więcej w tym samym 
wieku co szef i traktująca go z nabożną czcią należną kardynałowi czy 
spikerowi telewizyjnemu. Kiedy wyszła, cicho zamykając drzwi, wskazał nam dwa 
krzesła naprzeciwko obitego skórą biurka. Usiedliśmy.
53
— To bardzo uprzejmie z państwa strony, że zechcieliście przyjechać z tak 
daleka — zaczął, a dźwięk jego głosu nasuwał skojarzenie z jego starymi 
kośćmi. — Pan Bickleshift poinformował mnie, że jesteście państwo 
zainteresowani Gramarye, pomyślałem więc, że wskazane będzie się spotkać. 
Rozumiem, że jesteście państwo poważnie zainteresowani?
— Marzymy o kupnie tego domu — odparła błyskawicznie Midge.
Poprawiłem się w krześle i skinąłem głową, gdy Ogborn przeniósł wzrok na mnie.
— Ale warunki finansowe niezupełnie państwu odpowiadają. Tym razem byłem 
szybszy od Midge.
— Dom trzeba by wyremontować. Na przykład te wielkie szczeli...
— Tak, zdaję sobie sprawę, że dom zniszczał w ciągu kilku ostatnich miesięcy — 
przerwał. — Jako wykonawca testamentu Flory Chaldean jestem upoważniony do 
rozważenia każdej rozsądnej propozycji, a moim zdaniem im wcześniej ktoś 
zamieszka w Gramarye, tym lepiej dla posiadłości.
— No, wie pan, zabezpieczenie domu przed dalszym niszczeniem będzie wymagać 
sporych nakładów — zaznaczyłem.
— Zgadzam się. Dużo pieniędzy i dobrej woli.
Dobrej woli?
Uśmiechnął się, widząc moje zdumienie.
— Jestem przekonany, że domy żyją i oddychają dzięki zamieszkującym je 
ludziom, proszę pana.
Nie chciałem się spierać, zwłaszcza że rozmowy były wciąż w tak delikatnej 
fazie. Midge jednak najwyraźniej w pełni się z nim zgodziła.
54
— Tego właśnie Gramarye potrzebuje, życia w starych murach — przytaknęła.
W niewzruszonym spojrzeniu prawnika nie dostrzegłem cienia zażenowania, ale 
mimo to szybko dodałem:
— Wszystkie nie zamieszkane domy są jak mauzolea, prawda? Zatęchłe i 
zgrzybiałe. Wietrzenie zazwyczaj dobrze im robi. Wie pan, czasami...
— Czy mogę pani zadać osobiste pytanie? — zwrócił się Ogborn do Midge.
— Proszę bardzo — odparła.
— Ciekaw jestem, czym się pani zajmuje.
— Jestem plastykiem.
— Ach. — Chyba się ucieszył.
— Ilustruję głównie książki dla dzieci.
— Rozumiem. — Przyglądał się jej przez kilka sekund, aż zaczęło mnie to 
irytować.
— Ja jestem muzykiem — powiedziałem.
— Ach tak. — Tym razem jego uśmiech był nieco bledszy.
— Czy mógłby pan opowiedzieć nam coś o Florze Chaldean? — poprosiła Midge. — 
Pewnie dość długo mieszkała w Gramarye.
— Rzeczywiście — odparł Ogborn, prostując się w krześle, na ile pozwalały mu 
zgarbione plecy. — Jeśli się nie mylę, była sierotą wziętą na wychowanie przez 
poprzednich, bezdzietnych właścicieli domu, jeszcze przed pierwszą wojną 
światową. Traktowali ją jak własną córkę. Nie ma oficjalnego dokumentu 
adopcji, toteż nikt nie znał jej prawdziwego wieku, kiedy umarła. Nie sądzę, 
żeby lata miały jakieś znaczenie dla niej samej.
— Czy kiedykolwiek była zamężna? — dopytywała się Midge.
— Bardzo krótko. Jej mąż zginął w czasie drugiej wojny,
55
o ile wiem, po jakichś trzech latach małżeństwa. To właśnie jego siostrzenica 
odziedziczyła dom. Powinienem dodać, że jej odnalezienie zajęło piekielnie 
dużo czasu. Sama jest panią około sześćdziesiątki i Gramarye wcale jej nie 
interesuje, zresztą zmarła ciotka też nie bardzo.
— Z czego utrzymywała się pani Chaldean? Nawet jeśli Ogborn uznał pytanie za 
niestosowne, nie dał tego po sobie poznać.
— Och, przybrani rodzice zostawili jej niewielki spadek. O ile mi wiadomo, 
dostawała też skromną rentę po mężu. Zresztą jestem przekonany, że prowadziła 
z tutejszymi mieszkańcami rodzaj handlu wymiennego, tak popularnego na 
prowincji.
— Handlu wymiennego? — Nie miałem pojęcia, co to może mieć wspólnego z samym 
domem, ale grałem na zwłokę.
— Flora Chaldean cieszyła się w okolicy sławą uzdrowicielki. Żadnych tam 
nadzwyczajnych wyczynów, rozumieją państwo. Sporządzała lecznicze napoje dla 
niedomagających sąsiadów, na przeziębienia, chore gardła i tym podobne. W 
zamian ludzie przynosili jej kurczaka lub królika, jarzyny czy coś w tym 
rodzaju. Drobne rzeczy, nic wielkiego, nic co zainteresowałoby urząd skarbowy. 
Przygotowywała swoje medykamenty według starych receptur przekazywanych ustnie 
z pokolenia na pokolenie. Potrafiła też wspaniale zajmować się chorymi i 
rannymi zwierzętami. — Ogborn popatrzył na swoje dłonie splecione na blacie 
biurka i dodał, jak gdyby do siebie:
— Nadzwyczajnie.
Prawie się uśmiechnąłem na myśl o zaklęciach, naparach czarownic i gotowaniu 
nóżek niemowląt. Gdybym mógł, chętnie trąciłbym łokciem Midge. Zerknąłem na 
nią: była zupełnie pochłonięta słowami Ogborna.
56
Chrząknąłem i zwróciłem się do adwokata:
— A jeśli chodzi o cenę?...
W jednej chwili stał się bardzo oficjalny.
— No tak, oczywiście. Rozumiem, że bardzo państwa interesuje sprawa ceny. 
Gotów jestem wziąć pod uwagę fakt, że stan domu pogorszył się w ciągu zimy po 
zgonie ostatniej właścicielki i wycena sprzed miesięcy jest może zbyt wysoka, 
chociaż muszę nadmienić, że obecnie ceny domów właściwie nie spadają.
— Proszę pana, ta cena nie jest... — zaczęła Midge, ale jej przerwałem.
— Myślę, że moglibyśmy pójść na kompromis.
— Panu Bickleshiftowi proponowaliście państwo obniżenie ceny o trzy tysiące.
— No, właściwie była mowa o czterech. — Nie zwracałem uwagi na spojrzenie 
Midge. Ogborn zajrzał do swoich notatek.
— Ach tak, wydawało mi się, że chodzi o trzy — powiedział.
— No cóż, padła taka suma, ale im więcej zaoszczędzimy przy zakupie, tym 
więcej będziemy mogli przeznaczyć na remont.
— Widziałem się dziś z pewnym małżeństwem, oni też byli bardzo zainteresowani 
kupnem...
— Myślę jednak, że uda nam się jakoś uskładać ten tysiąc.
— Przez żyjącą krewną mojej klientki jestem zobowiązany do uzyskania jak 
najwyższej ceny, ale muszę też postępować zgodnie z życzeniami Flory Chaldean 
wyrażonymi w testamencie. To znaczy znaleźć osobę czy też osoby odpowiednie do 
przejęcia Gramarye.
Nie bardzo podobały mi się te słowa, a jeszcze mniej uczucie, że niezupełnie 
zaliczam się do tej kategorii. Znowu patrzył na Midge.
57
— Co by państwo powiedzieli — ciągnął — na obniżkę o 1500 funtów.
— Powiedzielibyśmy „tak" — odparła natychmiast Midge.
— Powiedzielibyśmy „tak" — zgodziłem się nieco wolniej.
— W takim razie przyjmuję ofertę państwa — oświadczył Ogborn.
Odetchnąłem z ulgą, niedosłyszalnie, a Midge, bardziej niż ja żywiołowa, 
podskoczyła na krześle.
— To cudownie! — wykrzyknęła z entuzjazmem i bez cienia skrępowania pocałowała 
mnie w policzek.
— Naturalnie konieczna jest zaliczka — powiedział Ogborn. — Byłoby dobrze, 
gdyby adwokat państwa skontaktował się ze mną natychmiast. Rozumiem, że 
posiadłość będzie zapisana na nazwiska obojga państwa?
Widząc jego uniesione pytająco brwi, skinęliśmy głowami. Uśmiechałem się 
głupkowato, chcąc pokryć zażenowanie z powodu wylewności Midge. Chociaż nie 
tylko dlatego. Sam cieszyłem się z transakcji. Nagle ogarnęło mnie głębokie 
przeświadczenie. Tak, zasmakuję w wiejskim życiu. Nikt nie twierdzi, że ma to 
być zupełny „powrót do natury". Gramarye będzie naszym pierwszym prawdziwym 
wspólnym domem.
A jednak mój duch przekory ciągle dawał o sobie znać.
— Hmm, trochę mnie to dziwi — zwróciłem się do Ogborna. — Pan Blickleshift dał 
nam do zrozumienia, że domem interesowało się wiele osób.
— Od chwili zamieszczenia anonsu mieliśmy sześć poważnych zgłoszeń i, jak już 
państwu wspominałem, sam spotkałem się wczoraj z parą młodych ludzi.
Poczułem się niezręcznie, nie chciałem jednak tego po sobie okazać.
58
— A więc dlaczego właśnie my? Proszę mnie źle nie zrozumieć, naprawdę chcemy 
kupić ten dom i jeśli o nas chodzi, traktujemy umowę jak już podpisaną, ale 
ciągle się zastanawiam, czy inne oferty były gorsze niż nasza?
Moje słowa szczerze go rozbawiły.
— Wręcz przeciwnie, proszę pana. Pozostali zainteresowani gotowi byli zapłacić 
pełną sumę.
Zdziwniej i zdziwniej, jak powiedziała Alicja w Krainie Czarów.
— Ale, jak już wyjaśniałem, Flora Chaldean nalegała, aby w Gramarye 
zamieszkali ludzie odpowiedni — ciągnął. — Kilku potencjalnych nabywców 
wyglądało na handlarzy nieruchomościami, którzy odnowiliby i zmodernizowali 
dom po to, żeby natychmiast go odsprzedać za wygórowaną cenę, inni natomiast 
przyjeżdżaliby do Gramarye tylko na weekendy, a to byłoby sprzeczne z wolą 
mojej klientki. — Zamilkł, po czym dodał bardzo cicho, jakby do siebie:
— Byli też tacy, którzy mieli całkiem inne zamysły.
— Słucham? — zapytałem. Odchylił się w fotelu.
— To nieistotne, proszę pana, nieistotne. No cóż, przed państwem długa podróż, 
nie będę więc zatrzymywał. Zawiadomię pana Bickleshifta o naszej umowie. Będą 
państwo łaskawi przekazać zaliczkę jutro albo pojutrze — oczywiście moja firma 
zajmie się wszystkim.
— Mikę... — ponagliła mnie Midge.
— Mogę dać panu czek już w tej chwili — sięgnąłem do kieszeni.
— Świetnie. Wypiszę panu kwit i wszystko załatwione. Pośrednik mówił mi, że w 
wypadku państwa nie wchodzi w grę sprzedaż żadnego domu, więc ten problem 
odpada.
— To prawda, wynajmujemy mieszkanie. Ale skąd Bick-leshift mógł o tym 
wiedzieć?
59
— Powiedziałam mu, kiedy dzwoniłam w poniedziałek — odparła Midge. — 
Pomyślałam, że to okoliczność przemawiająca na naszą korzyść.
Rzeczywiście była przekonana do tego domu.
Dobiliśmy targu i pożegnaliśmy się z Ogbornem. Kiedy wyszliśmy, Midge 
natychmiast zrobiła się potulna, chociaż widziałem, że jest nieprzytomna ze 
szczęścia; zapewne rozładowało się napięcie, w jakim żyła przez ostatnie dni. 
Chcieliśmy od razu, na miejscu uczcić nowy nabytek tam i wtedy, jeśli chodzi o 
ścisłość, ale niestety Midge musiała wracać do pracy. Ja też byłem umówiony z 
Albertem Lee, żeby obgadać szczegóły błyskawicznego tournee. Miałem 
świadomość, że program będzie męczący i cieszyłem się na to; dawno nie byłem w 
trasie i trochę zapomniałem już o związanych z takimi występami niewygodach.
Przegadaliśmy całą drogę powrotną. Byliśmy zdumieni, że tak się nam 
poszczęściło, i pełni planów na przyszłość. Czekała nas ciężka praca, ale 
wiedzieliśmy, że warto. Och tak, wiedzieliśmy.


Przeprowadzka


Następne pięć czy sześć tygodni przeleciało tak szybko, że pamiętam je jak 
przez mgłę. Tournee z „The Everlys" okazało się sukcesem kasowym. Cieszyłem 
się każdą minutą i to, że telepaliśmy się po całym kraju, dając koncerty w 
sześciu różnych miastach, wcale mi nie przeszkadzało. Byłem na haju, który nie 
miał nic wspólnego z nielegalnymi substancjami. Zanim wyruszyłem w trasę, 
miałem okazję obejrzeć wyniki wielodobowej pracy Midge, i muszę przyznać, że 
były olśniewające.
Kampania dotyczyła głównie maluchów i szef artystyczny zaplanował baśniową 
oprawę — białe zamki, ciemne lasy i pląsające elfy, czyli to, co zwykle — a 
wśród nich nasze współczesne bachory. Ich zdjęcia, przy zręcznym fotomontażu, 
powinny wtopić się w tło. Nie pamiętam już dokładnie odbitek próbnych, ale 
wiem, że były całkowicie spartolone. Mimo to wierzyłem, że zaprojektowane 
przez Midge plakaty zrobią swoje; przedstawiały nostalgiczne wizje bliskie 
wszystkim matkom, prezentując równocześnie eleganckie i stylowe stroje. Nie 
potrafiłem wyrobić sobie zdania, czy całe założenie jest nachalne, czy też 
wyrafinowane, ale wiedziałem, że jeśli odniosą sukces, będą go zawdzięczać 
głównie pracy Midge.
61
Dzięki pewnej renomie Midge oraz mojej dość stabilnej sytuacji zawodowej 
uzyskanie pożyczki na hipotekę nie stanowiło problemu. Nawet to, że nie 
byliśmy małżeństwem, nie było problemem, gdyż każde z nas było wypłacalne. Bez 
trudu więc udzielono nam pożyczki z funduszu mieszkaniowego, na który, odkąd 
byliśmy razem, wpłacaliśmy pieniądze, tak że teraz uzbierała się już pokaźna 
sumka.
W ciągu kilku następnych tygodni tylko dwa razy udało nam się wpaść do 
Gramarye. Podczas obu wizyt było pochmurnie i dom nie robił takiego wrażenia 
jak za pierwszym razem. Światło słoneczne potrafi wywołać różne rodzaje 
ciepła, nie tylko fizyczne. Cieszyłem się mimo wszystko, ponieważ po każdej 
wizycie dom wydawał mi się ładniejszy.
W miejscowej firmie budowlanej zamówiłem robotników. Mieli się zjawić, kiedy 
tylko dopełnimy formalności związanych z kupnem. Dałem im listę usterek, które 
wymagały natychmiastowego usunięcia, i spis drobniejszych napraw. Z malowaniem 
i urządzaniem wnętrzy mogliśmy poradzić sobie sami, ale sprawy poważniejsze 
należały do fachowców. W dniu, w którym zgodnie z umową mieli zacząć pracę, 
odebrałem dziwny telefon.
Dzień był deszczowy. Midge wyszła po zakupy, a ja przestrajałem mojego 
„martina", trochę zawstydzony, że go tak zaniedbałem. Wtedy właśnie zadzwonił 
majster, O'Malley. Chciał się dowiedzieć, czy lista usterek, którą mu dałem, 
jest aktualna. Kuchnia rzeczywiście jest wilgotna, a ściana wrzynająca się w 
skarpę wymaga izolacji, ale żebym go zabił, nie może znaleźć żadnych śladów 
wilgoci na pierwszym piętrze. Jaka szczelina w okapie nad kuchnią? Jego 
zdaniem kamień wygląda doskonale. Pęknięcie w sypialni biegnące od podłogi po 
sufit też przedstawia się znacznie lepiej, niż to opisałem, niewiele z tym 
będzie roboty. Trzeba
62
wymienić dwie czy trzy spróchniałe ramy okienne, ale żebym go zabił, nie widzi 
żadnych niebezpiecznych schodów. Dach rzeczywiście wymaga reperacji, chyba że 
lubię spać pod gołym niebem, ale zbiornik na wodę nie jest taki znów 
zardzewiały, chociaż radziłby go wymienić, żeby oszczędzić sobie kłopotu w 
przyszłości.
Nie wiem, co mnie bardziej zaskoczyło; czy to, że przesadziłem w ocenie 
usterek Gramarye, czy to, że znalazłem tak uczciwego robotnika. Tak czy owak, 
wiadomości były pocieszające, choć dziwne. Poleciłem O'Malleyowi, żeby zrobił 
wszystko, co uważa za konieczne, i wróciłem do strojenia gitary zaskoczony, 
lecz i ucieszony.
Kiedy Midge wróciła z zakupów, wszystko jej opowiedziałem. Stała przemoczona, 
z wilgotnymi włosami oblepiającymi twarz. Patrzyła na mnie ze zdumieniem. Tę 
listę ułożyliśmy razem na podstawie notatek sporządzonych podczas jednej z 
wizyt w Gramarye, nie było więc mowy o mojej nazbyt wybujałej wyobraźni. 
Pamiętam, że usterki nie wydawały się nam już tak widoczne jak za pierwszym 
razem, ale przecież były. Rozmawialiśmy o tym przez cały dzień, nie udało się 
nam jednak wymyślić żadnego zadowalającego wyjaśnienia. Zasnęliśmy nie 
rozwikławszy tej zagadki.
W ciągu kilku następnych dni byliśmy zbyt zajęci, żeby się nad tym 
zastanawiać. Ja miałem jedno nagranie po drugim, głównie muzycznych 
przerywników do reklam — bardzo dobrze płatnych — a Midge zaczęła serię 
ilustracji do nowej książki kucharskiej, tematu zupełnie dla niej świeżego. 
Musieliśmy też dopilnować spraw organizacyjnych; wysłać karty zawiadamiające o 
zmianie adresu, przenieść telefon do Gramarye, podłączyć elektryczność, 
oczyścić szambo, podpisać czeki, by zapłacić za to, owo i Bóg wie co jeszcze, 
dokupić brakujące meble, zainstalować nową kuchenkę... lista ciągnęła się w 
nieskończoność.
63
Bob załatwił mi trzytonową ciężarówkę ford cargo, używaną zwykle do 
transportowania sprzętu muzycznego na koncerty, i paru „garbusów" do pomocy 
(„garbusy" to rodzaj trolli, przenoszących ogromne wzmacniacze z koncertu na 
koncert), wszystko za drobną opłatą, nie potrzebowaliśmy więc wynajmować firmy 
przewozowej.
Ustalono Dzień Przeprowadzki i oboje postanowiliśmy nie przyjmować żadnych 
zleceń czy zamówień przez najbliższy miesiąc. Sądziliśmy, że tyle czasu zajmie 
nam urządzanie się i, chociaż po tych wszystkich wydatkach nie cierpieliśmy na 
nadmiar forsy, mieliśmy wystarczająco dużo, by jakoś przeżyć ten okres — 
bogowie byli łaskawi. Zleceniodawcy przyjęli projekty Midge, a w związku z 
tym, że Wielka Val zastrzegła w umowie 2,25% za każdy dzień zwłoki w płaceniu 
po upływie dwutygodniowego terminu przyjęcia (trzeba być dobrym, żeby tak 
namotać), honorarium było już w banku. Ja z kolei dostawałem pieniądze pod 
koniec każdego dnia nagraniowego. Jako podstawę rozliczeń przyjmowano 
trzygodzinną pracę.
Dzień Przeprowadzki okazał się dla odmiany bardzo piękny. Staliśmy w 
opustoszałym mieszkaniu, na dole czekała załadowana ciężarówka. Nagle zrobiło 
się nam przykro; przeżyliśmy tu piękne chwile, mimo że zawsze marzyło się nam 
coś własnego. Ale to tutaj dojrzała nasza miłość.
Objęliśmy się i po raz ostatni spojrzeliśmy dokoła. W końcu trzeba było wyjść.
Z ciężarówką jadącą tuż za nami ruszyliśmy w drogę do Hampshire, do New 
Forest, do Gramarye.


W domu


Tego dnia o szóstej po południu trolle odjechały z dychami w kieszeniach i 
znużonymi uśmiechami na obliczach. Zostaliśmy w Gramarye sami.
Staliśmy na progu, czekając, aż trzytonową ciężarówka zniknie za zakrętem, a i 
później marudziliśmy trochę, rozkoszując się chłodnym powietrzem wieczoru. 
Błądziłem wzrokiem po ziemi porośniętej trawą i po ścianie lasu naprzeciw 
domu, zastanawiając się, czy na tej drodze kiedykolwiek panuje ruch i czy ta 
cisza nie doprowadzi mnie pewnego dnia do lekkiego obłędu. Z Londynu wprost do 
leśnej głuszy, jednym zuchwałym krokiem. Przerażające.
Lecz było mi dobrze, och, jak dobrze. Czułem się znużony, ale przyjemnie; nie 
przeszkadzały mi bolące mięśnie. Przyciągnąłem do siebie Midge, a ona objęła 
mnie w pasie i położyła mi głowę na ramieniu.
— Jestem taka szczęśliwa, Mikę — powiedziała cicho. — Nie potrafię wyrazić, 
jak bardzo. Gramarye tyle dla mnie znaczy.
Uśmiechnąłem się i pocałowałem ją w czoło.
— Ja też, Chochliku. Ja też. Myślę, że to była właściwa decyzja. Zobacz, nawet 
kwiaty odżyły na nasz przyjazd.
65
— To dlatego, że ostatnio miały tyle deszczu. Stąd te piękne kolory.
— Tutaj nie będziesz musiała długo szukać natchnienia.
— Wszystko, czego mi trzeba, mam obok siebie.
— He-he.
— Wiem, ale lubię ci to mówić. — Patrzyła na mnie rozświetlonymi oczami. — 
Będzie dobrze, prawda, Mikę?
— Też pytanie! Będzie świetnie. Boże, słyszę już swoją nową piosenkę!
— Oszczędź mi tego!
— Nie mogę!
Otworzyłem usta, lecz dała mi sójkę w bok.
— Wystraszysz zwierzęta.
— Och, rzeczywiście. Zapomniałem. Jezu, przespałbym cały tydzień!
— Przynieść ci piwo?
— Chcesz powiedzieć, że Igor i Mongo nie wypili wszystkiego?
— Zagoniłam ich do ustawiania mebli. Pozwoliłam wam tylko na półgodzinną 
przerwę na piwo i kanapkę.
— Pamiętam. Wiesz, na co mam ochotę?
— Mówiłeś, że jesteś zmęczony.
— Nie na to. W każdym razie nie w tej chwili. Nie, napiłbym się herbaty.
— Czy to mówi ten sam miłośnik mocnych wrażeń, z którym mieszkałam w Londynie? 
To chyba czyste wiejskie powietrze. A może kawy?
— Nie, mam ochotę na herbatę.
— Po prostu dlatego, że jesteś przy mnie.
— „To zabawne, ale kiedy jesteś przy mnie — zacząłem śpiewać — nastaw tylko 
czajnik". Uciekła do domu, zaśmiewając się.
66
Ruszyłem leniwie w stronę furtki i usłyszałem nadjeżdżający samochód. Wkrótce 
wyłonił się zza zakrętu i mogłem mu się przyjrzeć, kiedy mnie mijał. Taka 
rozrywka rzadko musi się zdarzać w tej części lasu. Pasażerowie citroena też 
gapili się na mnie, więc pomachałem im przyjaźnie. Siedząca z tyłu dziewczyna 
uśmiechnęła się i samochód odjechał, zostawiając w powietrzu lekki zapach 
spalin.
Koniec przedstawienia. Zawróciłem w stronę domu, napawając się widokiem, 
przypominającym cukierkowy obrazek: dom na tle mrocznego lasu, z orgią kwiatów 
na pierwszym planie. Ogarnęła mnie fala zadowolenia. Minie trochę czasu, zanim 
się przyzwyczaimy do nowego życia, czeka nas też sporo ciężkiej pracy, ale 
atmosfera tego miejsca zaczynała działać. Czułem radość i głęboki spokój, 
zarazem wyostrzone zmysły chłonęły wszystko dookoła. Wyraźnie też czułem 
obecność Midge w tych nieregularnych murach, jakby natychmiast stała się 
częścią domu, częścią jego istoty. Świetnie pasowała do takiego otoczenia.
Przystanąłem gwałtownie. Chwileczkę, upomniałem samego siebie. Nie dajmy się 
ponieść emocjom. Nie chciałbym robić pani przykrości, pani Chaldean, ale 
mówimy o cegłach, zaprawie i przyjemnym widoku, a nie o jakiejś cholernej 
świątyni. Kręcąc głową nad własnymi myślami, ruszyłem dalej.
Po raz drugi stanąłem jak wryty, widząc siedzącą na progu ziębę. Siedziała do 
mnie tyłem i zaglądała do mrocznego wnętrza domu, co chwila wyciągając 
gwałtownie szyję i przekrzywiając łepek, jak gdyby nasłuchiwała. Czekałem, nie 
chcąc jej przestraszyć; było to moje pierwsze bliskie spotkanie ptasiego 
stopnia.
67
W drzwiach pojawiła się Midge i powoli zaczęła zbliżać się do ptaka, gruchając 
zachęcająco. Kiedy była już całkiem blisko, uklękła, a ja zauważyłem w 
zdumieniu, że zięba nie cofnęła się, ani nie odleciała. Patrzyła na nią z 
zuchwałą ciekawością.
Midge wyciągnęła rękę z okruchami chleba i zięba przyjrzała się im 
podejrzliwie. Zamarłem, nie mogąc oderwać oczu od tej sceny. Midge wysypała 
okruchy na podłogę przy drzwiach, zaledwie kilka cali od ptaszka. Zięba 
jeszcze raz przekrzywiła łepek i przyglądała się jej, nie zwracając uwagi na 
jedzenie. Potem w podskokach zbliżyła się jeszcze bardziej i byłem pewien, że 
odważy się wejść do domu. A jednak nie; cofnęła się gwałtownie, wydała jedno 
przenikliwe ćwierknięcie, które zapewne znaczyło „do widzenia", i odleciała.
Roześmieliśmy się, ptak okrążył ogród i zniknął w pobliskim lesie. Myślę, że 
ten drobny epizod uszczęśliwił Midge.
— No to koniec — powiedziałem wesoło i wszedłem do domu. — Teraz już wiedzą, 
że jesteśmy, i będą oczekiwać parapetówy.
— Wtedy przyjmiemy je serdecznie — odparła zarumieniona z radości.
Ciągle się uśmiechając, przeszedłem przez pokój i kucnąłem przy ścianie. 
Dotknąłem jej palcami, sprawdzając, czy nie jest wilgotna.
— Wygląda na to, że O'Malley i jego ludzie odwalili kawał dobrej roboty — 
zauważyłem. — Sprawdzałaś może, co z tym pęknięciem na górze?
Midge otwierała kartonowe pudełka z paczkowaną i puszkowaną żywnością.
— Tak — odparła  wbijając  nóż w  karton.  — Nie
68
poznałbyś, że tam w ogóle było. Odmalowali cały pokój i nie ma żadnych skaz. 
Nie jesteś jeszcze głodny?
— Wystarczy coś lekkiego.
— Możesz dostać wyłącznie coś lekkiego. Jutro wyskoczę do wioski i zrobię 
zakupy, a teraz masz do wyboru: pizza, hamburger czy zupa?
— Och, zupa! Ale poczekaj z godzinę, aż nabierzemy apetytu.
— Dobrze. — Podała mi kubek świeżo zaparzonej herbaty. — Aha, woda już jest 
czysta.
— Tak, sprawdzałem. — Wziąłem kubek z jej ręki. — Chyba jesteśmy w domu, co? — 
Zdaje się, że mój uśmiech był coraz bardziej rzewny. Objąłem Midge.
Jej oczy błyszczały wilgotnie i nie musiała nic odpowiadać. Wcale nie musiała.
Nieco później wypoczywaliśmy na ławce z tyłu domu, mocząc kawałki chleba w 
kubkach z zupą i patrząc, jak słońce zapada za ciemną ścianę lasu. Wieczór był 
ciepły i oboje byliśmy skąpani w łagodnym blasku. Białe mury Gramarye nabrały 
różowego odcienia. Ekipa O'Malleya fachowo zabrała się do roboty; najpierw 
oskrobali i uszczelnili ściany, a potem położyli kilka warstw rzadkiej zaprawy 
cementowej. Słuchaliśmy szczebiotu ptaków przygotowujących się do snu, co 
jakiś czas docierał do nas stłumiony odgłos przejeżdżającego drogą samochodu.
Większość rzeczy była jeszcze nie rozpakowana; moje instrumenty, ciągle w 
pudłach i futerałach, znajdowały się w jednym z pomieszczeń na poddaszu, w 
którym miałem zamiar pisać i nagrywać, przybory do rysowania i rajzbret Midge 
tkwiły w okrągłym pokoju, który z czasem miał się
69
stać naszym salonem, ale i jej pracownią. Było to sensowne rozwiązanie, biorąc 
pod uwagę, jak niekłopotliwa jest praca Midge. Ustawiłem nasze łóżko w pokoju 
sąsiadującym ze świeżo pomalowanym, bo żadne z nas nie chciało spać w oparach 
świeżej farby. Kiedy zapach wywietrzeje, przeniesiemy je z powrotem. O ściany 
opierały się obrazy w ramach, a bibeloty stały w małych grupkach, jak 
przyjaciele zagubieni w obcym otoczeniu. Rozstawiliśmy już jako tako stoły i 
krzesła i zawiesiliśmy lampy. Kilka najbliższych dni zostawiliśmy sobie na 
dopracowanie szczegółów. Wcześniej dzwoniła Wielka Val pytając, czy 
zainstalowaliśmy się na dobre; na szczęście nigdy nie należała do osób 
tracących czas na pogawędki przez telefon. Zresztą słychać było fatalnie i 
Midge rozmawiała z nią krótko. Kiedy słońce zaczęło zmierzać leniwie ku 
zachodowi, doszliśmy do wniosku, że dość już tej pracy na pierwszy dzień.
— Smaczna — powiedziałem mlaszcząc z uznaniem.
— Jesteś pewien, że nie chcesz nic więcej?
— Wystarczy. Jestem zbyt zmęczony, żeby jeść.
— Mm, ja też. Czy ten las nie wygląda intrygująco? Na górze oświetlony 
czerwonym słońcem, a w dole taki mroczny i tajemniczy.
— Moim zdaniem, wygląda trochę niesamowicie. — Dopiłem resztę zupy, odstawiłem 
kubek i wziąłem do ręki puszkę piwa.
— Mgła już się podnosi.
— Ziemia jest tu pewnie nieźle przesiąknięta po deszczu. — Otworzyłem puszkę i 
pociągnąłem łyk. — Myślisz, że w nocy jest tu bardzo zimno?
— Może trochę zimno dla chłopca z miasta, ale nie sądzę, żebyś potrzebował na 
razie swoich grzejników.
— Pewnie w nocy jest strasznie ciemno. Nie ma latami.
70
Midge oparła się o ławkę i wyciągnęła smukłe nogi.
— Przywykniesz, Mikę. — Wydała z siebie długie, głębokie, pełne błogości 
westchnienie i powiedziała: — Znowu w domu.
— W głębi duszy ciągle jesteś wiejską dziewczyną, co?
— Myślę, że tak. Dziewięć lat w mieście nie wymaże tego, w czym się wyrosło, 
zresztą nigdy tego nie chciałam. — Zmiana nastroju, jak często u Midge, 
przyszła błyskawicznie. Spuściła wzrok. — Żałuję, że nie mogą zobaczyć 
Gramarye; wiem, że by im się tu spodobało.
Odstawiłem puszkę, wziąłem jej dłoń w swoje ręce i trzymałem mocno.
Mówiła cicho.
— Chyba mieli nadzieję, że wyjdę kiedyś za miłego, wiejskiego weterynarza albo 
pastora. — Uśmiechnęła się, ale był to smutny uśmiech. — Tata by to uwielbiał, 
mogliby spędzać długie wieczory rozmawiając o pracy.
— Nie znalazłby wiele wspólnego ze mną.
— Och, Mikę, nie chciałam, żeby to tak zabrzmiało. Tata by cię pokochał. Pod 
wieloma względami jesteście bardzo podobni.
— Ja też bym go lubił, Midge. Po tym wszystkim, co o nim opowiadałaś, pewnie 
także bym go pokochał.
— Matka uważałaby cię za hultaja. Tak właśnie by o tobie mówiła: h u 11 a j. I 
uwielbiałaby cię. Pierwsza łza spłynęła jej po policzku.
— To było takie okrutne, Mikę, takie potwornie okrutne. Objąłem ją i 
przytuliłem twarz do jej głowy.
— Musisz spróbować zapomnieć. Oni chcieliby, żebyś pamiętała to, co najlepsze.
— Tego nie da się zapomnieć.
— A więc pogódź się z tym. Pogódź to, co okrutne,
71
z dobrymi wspomnieniami. I pomyśl, jacy byliby z ciebie dumni.
— Właśnie to boli. Nie wiedzą, nigdy się nie dowiedzą o mojej pracy, o 
tobie... o, o tym domu, a tak wiele by to dla nich znaczyło. I dla mnie też, 
gdybym wiedziała, że są ze mnie dumni.
Niewiele mogłem powiedzieć, więc objąłem ją mocno i pozwoliłem płakać. Miałem 
nadzieję, jak wiele razy przedtem, że łzy były rodzajem wyładowania, częścią 
leczniczego procesu pozbywania się bólu. Ile jeszcze miała go w sobie, nie 
wiedziałem, ale musiałem być cierpliwy; była tego warta.
— Przepraszam, Mikę — powiedziała po chwili. — Nie chciałam wszystkiego 
zepsuć. Scałowałem łzy.
— Nie zepsułaś. Jeśli masz płakać, to tu i teraz, przy mnie. Chciałbym tylko 
móc ci jakoś ulżyć.
— Zawsze mi pomagałeś, zawsze rozumiałeś. Wiem, że to głupie, ciągle rozpaczać 
po tylu latach...
— Na to nie ma reguły, Midge, to nie zegarek na baterię, który możesz w każdej 
chwili wyłączyć. Musi samo przejść. — Podniosłem palcem jej brodę. — Pamiętaj 
tylko, co mówił lekarz, żal nie może wszystkiego zatruć. Masz prawo do 
szczęścia, tego chcieliby twoi rodzice.
— Jest ze mną aż tak źle?
— Nie, wcale nie. Chociaż właśnie wtedy, kiedy jesteś szczęśliwa, wkradają się 
wspomnienia.
— Wtedy najbardziej mi ich brakuje.
Poczułem się niezręcznie. Myślę, że w takich okolicznościach wszyscy czują 
podobnie. Niczego nie mogłem jej ofiarować poza kojącym objęciem i uczuciem, 
które do niej żywiłem. Łkanie umilkło, a rozpacz rozproszyła się na tyle, aby 
dopuścić do głosu inne uczucia.
72
Pocałowała mnie czule i zatopiłem się w niej wszystkimi zmysłami. Przywykłem 
już do namiętności cechującej naszą miłość, zwłaszcza po łzach, ale tym razem 
poczułem się oszołomiony. Kiedy wreszcie odsunęliśmy się od siebie, poczułem 
zawrót głowy i musiałem nabrać powietrza jak płetwonurek po wynurzeniu. Midge 
także była trochę otumaniona.
— To wiejskie powietrze działa przedziwnie — zażartowałem, nie mogąc ukryć 
lekkiego drżenia głosu.
— Chyba... chyba powinniśmy wejść do środka — powiedziała. Jej twarz była 
skąpana w ciepłym blasku zachodzącego słońca. Mimo że w jej głosie nie było 
cienia pożądliwości, oboje rozpoznaliśmy wspólne pragnienie.
Podniosłem się i pomogłem jej wstać.
— To był męczący dzień — wymruczałem.
— Długi dzień — odparła.
— Trzeba odpocząć.
Skinęła głową. Wzięła mnie za rękę i poprowadziła w stronę domu. Nagle, na 
widok jednego z okien, stanęliśmy zdumieni. Midge wstrzymała oddech i ścisnęła 
moją dłoń. Promienie słońca tak żywo odbijały się od zakrzywionych ścian, że 
okrągły pokój zdawał się płonąć.
W zjawisku tym nie było jednak nic przerażającego; promieniowanie łagodne, 
przedziwnie uspokajające, nie miało w sobie nic z płomiennej gwałtowności. 
Patrzyliśmy, a nasze cienie stały się ledwie widoczne na tle czerwieni.
Odwróciłem się do Midge i przez jeden szalony moment wydawało mi się, że widzę 
tańczące w jej oczach ogniki, ale kiedy zamrugała, zniknęły i promieniowała 
już tylko odbitym ciepłem. Wyglądała spokojnie, stojąc tak z tajemniczym 
uśmiechem na ustach, włosami zabarwionymi słonecznym światłem na kasztanowo, i 
z jakiegoś powodu
73
poczułem lekkie ukłucie... nie wiem czego — niepokoju, zdenerwowania? Nie 
potrafiłem określić tego uczucia.
Tym razem ja ruszyłem pierwszy. Weszliśmy do środka, zamykając drzwi na 
zasuwę. Nie zdawaliśmy sobie sprawy z tego, jak jesteśmy senni. Zmęczenie 
spadło na nas nagle jak ciężki koc i poruszaliśmy się powoli, niemal ospale. 
Zrzuciwszy z siebie ubranie i pozostawiając je tam, gdzie upadło, znużeni 
wsunęliśmy się do łóżka.
Nie mam pojęcia, jak długo spaliśmy. Obudziliśmy się równocześnie, w jednej 
chwili, jak gdyby czując nawzajem swoje podniecenie. Wokół panowała głęboka 
ciemność, ale i w tej czarnej pustce nie było nic przerażającego. Midge 
przysunęła się do mnie, a ja do niej.
Później <znów odpłynęliśmy w głęboki, kamienny sen.


Hałasy


Obudziły mnie przenikliwe odgłosy, rytmiczne postukiwania o różnej 
częstotliwości, wdzierające się w sen. Natychmiast otworzyłem oczy, nie 
starając się odwlec tej chwili, jak to zwykle robię, i odwróciłem głowę do 
Midge, rześkiej i radośnie uśmiechniętej. Patrzyła ponad moim ramieniem w okno 
— źródło hałasu.
Podążając za jej spojrzeniem zobaczyłem winowajców. Trzy, może cztery ptaki 
usadowiły się na parapecie i dziobały szybę, jak gdyby oburzone, że wciąż 
jesteśmy w łóżku.
— O Chryste — jęknąłem. — Nastawiłaś budzik?
— Nie, ptaszki wzięły na siebie obowiązek budzenia nas.
— Która godzina?
— Trochę po wpół do siódmej.
— Nie do wiary. Myślisz, że one tak codziennie?
— Najprawdopodobniej. Rozkoszne, prawda? Naciągnąłem poduszkę na głowę, mimo 
że tak naprawdę byłem całkowicie rozbudzony.
— Cisza byłaby rozkoszniejsza.
— Uroki życia na wsi, Michael. To z pewnością lepsze niż ruch w godzinie 
szczytu czy młot pneumatyczny.
— Ale niewiele lepsze.
75
Odrzuciła kołdrę i na czworakach przeszła po mnie do okna. Przesunąłem się w 
wygrzane przez nią miejsce.
— Powiedz im cześć ode mnie — mruknąłem, naciągając kołdrę pod brodę.
Schyliła się do okna i przez chwilę rozkoszowałem się widokiem jej małej gołej 
pupy. Choć pozbawione grama zbędnego tłuszczu, ciało Midge miało wiele 
krągłości, które nie przestawały mnie pociągać i fascynować. Chciałem, żeby 
wróciła do łóżka.
Zwabiła ptaki i zaczęła z nimi rozmawiać. Nie odleciały nawet, gdy postukała 
palcem w okno. Przeciwnie, przekrzywiły łepki, szczebiocąc coraz głośniej, 
podczas gdy inne trzepotały nad nimi, tłukąc skrzydłami o szyby.
— Chyba domagają się śniadania — zawołała. — Założę się, że pani Chaldean 
ciągle je karmiła.
— No to powiedz im, że Gramarye jest pod nowym zarządem. Koniec z resztkami.
Przymknąłem oczy na wypadek, gdyby sen zechciał wrócić, lecz zamiast tego 
poczułem, jak Midge przygniata mnie całym ciężarem.
— Tylko udajesz takiego wrednego — powiedziała, boleśnie szczypiąc mnie w 
odsłonięty nos. — Ale pod tą szorstką, pojękującą powłoką kryje się serce z 
czystego... — kolejne szczypnięcie — ...granitu.
Przekręciłem się na plecy, a Midge usiadła na mnie okrakiem. Jej oczy 
połyskiwały psotnie. Trudno było protestować z dwojgiem małych, ale ślicznych 
piersi o różowych sutkach kołyszących się kilka cali od moich ust.
— Zawstydzasz zwierzęta — powiedziałem.
Pochyliła się, żeby mnie pocałować, jej język sondował mnie delikatnie, jej 
usta były wilgotne i słodkie. Wyciągnąłem ręce spod kołdry, chcąc chwycić jej 
biodra.
Ale ta czarownica tylko się ze mną droczyła.
76
— Mamy mnóstwo roboty — wyszeptała mi do ucha, nie zapominając przy tym 
zwilżyć go swym samowolnym językiem, tylko po to, żeby zyskać pewność, że 
wszystkie moje zmysły są w pogotowiu.
— Pójdę na dół i zrobię śniadanie, a ty ogolisz się i ogólnie ucywilizujesz.
— Hej, jeszcze wcześnie — odszepnąłem, nie chcąc przyprawiać ptaków o 
rumieńce. — Mamy cały miesiąc na uporządkowanie trybu życia. To nasz pierwszy 
ranek i powinniśmy go uczcić. — Teraz mój język zaczął ją przekonywać na swój 
sposób.
Fałszywa skromność nie leżała w naturze Midge: jeżeli coś lubiła — brała to w 
ramiona. Wzięła w ramiona mnie.
Podniosłem kołdrę i wciągnąłem Midge pod spód. Jej ciało, chłodne od porannego 
powietrza, było cudowne. Midge i ja zawsze do siebie pasowaliśmy w pełnym 
znaczeniu tego słowa — nasze ciała, nie tylko osobowości, zostały dla siebie 
stworzone (dokładnie to mam na myśli) — i ilekroć się kochaliśmy, zawsze było 
to przeżycie niesamowite; ale wspólne uniesienie, którego doświadczyliśmy tego 
ranka, nie dało się porównać z żadnym z wcześniejszych. Nie pytajcie mnie 
dlaczego, po prostu nazwijmy to Czarami. Tak, Czarami.
Nieco później, ubrany w stary sweter, wyblakłe dżinsy i tenisówki (mój zwykły 
strój), zszedłem na dół i zastałem Midge w szlafroku, przykucniętą na progu 
kuchni i karmiącą tłumy. Ptaki — strzyżyki, sikory bogatki i modre, pliszki, 
zięby, prawdziwe wielorasowe zgromadzenie — nie okazywały strachu. Kilka 
dziobało wprost z dłoni Midge, pozostałe trzymały się na odległość 
wyciągniętej ręki. Zauważyłem, że odwaga nie ma nic wspólnego z wielkością.
77
Midge zachęcała je do jedzenia słowami, których nie mogłem usłyszeć. 
Zachichotałem, kiedy strzyżyk usadowił się na przegubie jej ręki i wybierał 
okruchy małym, ostrym dziobkiem. Odczekałem, aż Midge podzieli ostatni kawałek 
chleba i wszedłem do kuchni. Przez uchylone drzwi frontowe wpadał orzeźwiający 
prąd powietrza, i choć było bardzo wcześnie, nie czuło się porannego chłodu.
— Hej, a to co takiego? — Wskazałem stół nakryty do śniadania. Stała na nim 
butelka szampana i szklany dzbanek z sokiem pomarańczowym.
Midge obejrzała się przez ramię i uśmiechnęła.
— To też dla uczczenia. Przemyciłam wczoraj butelkę w jednej z paczek. — 
Wstała otrzepując ręce z okruchów. Ptaki na zewnątrz nie przestawały ćwierkać, 
zapewne domagając się drugiego dania. Podszedłem do Midge i uścisnąłem ją tak 
mocno, że straciła dech w piersi.
— Ale z ciebie gagatek — powiedziałem, a mój głos był cichy i namiętny.
— Ptaszki zjadły ci śniadanie — odparła. Rozluźniłem uścisk.
— Powiedz, że to nieprawda.
Skinęła głową z powagą, nie przestając się jednak uśmiechać.
— Miał być szampan z sokiem pomarańczowym i grzanka, ale cały chleb, który 
został z wczoraj, rozdałam naszym upierzonym przyjaciołom. Jest ich tylu, że 
mnie poniosło. Przykro mi.
— Tobie jest przykro?
— Pojadę coś kupić, kiedy tylko otworzą sklepy. Obiecuję.
— Czy w szafce rzeczywiście nic nie ma?
— Jest kilka czerstwych biszkoptów...
78
— Cudownie. — Mój głos brzmiał apatycznie, ale wiedziała, że tylko udaję.
Stanęła na palcach i pocałowała mnie.
— Otwórz butelkę, a ja przyniosę biszkopty.
— Jesteś pewna, że twoi kumple nie mają ochoty na szampana? Może chcą się 
wykąpać?
Mój nos zaliczył kolejne uszczypnięcie, a Midge uciekła do sąsiedniego pokoju, 
gdzie biszkopty rozsypały się już w proch w jednej z szafek.
Śniadanie okazało się świetne. Nawet Midge, która zwykle nie tknęłaby wina, 
wypiła trochę soku z szampanem. Wznosiliśmy toasty za zdrowie, szczęście i 
osiągnięcia seksualne, a w przerwach wcinaliśmy biszkopty (nawiasem mówiąc 
wcale nie były takie złe). Za trzecim czy czwartym razem wypiliśmy na cześć 
Gramarye, stuknąwszy się kubkami — jako że nie rozpakowaliśmy jeszcze 
kieliszków. Te z ptaków, które wciąż były zainteresowane, przyglądały się nam 
przez otwarte drzwi wejściowe, zastanawiając się pewnie, dlaczego tak 
gdaczemy.
Po „śniadaniu" przyszedł czas na obowiązki: Midge wykąpała się i ubrała, 
podczas gdy ja umyłem kubki i zakorkowałem butelkę z resztką szampana 
(niedopuszczalne, wiem, ale nie zamierzałem go zmarnować). Jeszcze raz 
popatrzyłem na okap nad starą kuchnią, ciągle zdumiony faktem, że cienka jak 
włos szczelina najwyraźniej sama się zasklepiła. To zabawne, jak pamięć ulega 
zdrowemu rozsądkowi, gdy dzieje się coś nielogicznego; przypuszczam, że jest 
to rodzaj myślowego odruchu, bo każdy z nas odczuwa potrzebę wewnętrznej 
równowagi, która chroni przed szaleństwem. Zacząłem rozumować, że to, co wtedy 
widzieliśmy, było zeschniętą pajęczyną przylepioną do ciemnego kamienia i 
tylko wyglądało na szczelinę wskutek załamania światła.
79
Częściowo uspokojony swoją teorią, zabrałem się do rozpakowywania tego, co 
zostało w kartonowych pudłach, i ucieszyłem się, gdy natrafiłem na radio. 
Włączyłem je i aż podsoczyłem, kiedy z głośnika popłynęła fala trzasków. 
Szybko ściszyłem dźwięk, próbując złapać jakąś stację przy pomocy anteny. 
Ciągle jednak były zakłócenia w odbiorze. Pomyślałem, że baterie się 
wyczerpały, sięgnąłem więc do pudła po przewód i podłączyłem radio do gniazdka 
w ścianie. Zakłócenia nie ustępowały.
Mamrocząc do siebie, wyłączyłem radio i odwróciłem się, słysząc kroki na 
schodach.
— Kłopoty? — zapytała Midge, wchodząc do pokoju.
— Bardzo tu źle odbiera — odparłem. — Chociaż dziwi mnie, że aż tak źle. 
Potrzebna będzie antena zewnętrzna, może na dachu.
Niezbyt się tym przejęła.
— Dobra, ja wyjeżdżam — powiedziała. — Przywieźć ci coś z wioski?
— Och, przypomnę sobie pewnie, kiedy wrócisz. Uważaj na tubylców, zwłaszcza na 
tych z oczkami jak guziczki i wysokimi czołami.
Rzuciła mi pełne wyrzutu spojrzenie, posłała całusa i wyszła. Podszedłem do 
drzwi i patrzyłem, jak biegnie ścieżką, co chwila przystając, żeby powąchać 
kwiaty. Kiedy znalazła się przy furtce, pomachała mi, wsiadła do samochodu i 
włączyła silnik. Zjechała passatem z trawy i pomachała mi po raz ostatni. 
Samochód zniknął za zakrętem, a ja zostałem sam. Przez chwilę pomarudziłem w 
progu, napawając się rześkim porankiem, odrobinę zamroczony szampanem z 
sokiem.
Póki co wszystko gra, powiedziałem do siebie.
Reszta przedpołudnia zeszła na rozpakowywaniu się. przestawianiu mebli, 
łączeniu elementów wyposażenia, dopasowywaniu wtyczek i szukaniu przedmiotów, 
które się
80
gdzieś zapodziały — zwykła kolej rzeczy, kiedy się przeprowadzasz i nachodzą 
cię wątpliwości, czy twoje życie kiedykolwiek znów powróci do ładu. Na 
szczęście, mimo że mieszkaliśmy dotąd w całkiem dużym apartamencie, nie 
mieliśmy zbyt wielu mebli, ale te, które przywieźliśmy, zupełnie wystarczyły w 
Gramarye.
Wreszcie znalazłem się na górze, w jednym z pokoi na poddaszu, do którego, 
muszę przyznać, ciągnęło mnie od rana. Stał w nim mój sprzęt muzyczny, a w 
przyszłości chciałem urządzić tam własne studio nagrań. Przysiadłem na jednym 
ze wzmacniaczy i zacząłem rozważać związane z tym problemy.
Pierwszym był hałas. Nie miałem na myśli dźwięków, które wyjdą na zewnątrz — 
komu, u diabła, miałyby przeszkadzać? — to te z zewnątrz mogły się okazać 
kłopotliwe. Nie miałem ochoty nagrywać przy akompaniamencie chóru ptaszków. 
Tafle z włókna szklanego poprze-kładane listwami uszczelniającymi powinny 
zlikwidować ten problem, przyda się też podwójna warstwa płyty gipsowej na 
sufit. Dwa małe okna trzeba będzie albo podwójnie przeszklić, albo zamurować.
W myślach ustawiałem już konsoletę, magnetofon wielo-ścieżkowy i wszystko 
inne, zapominając na chwilę o koszcie takiego wyposażenia i oddając się 
marzeniom. Stelaże byłyby niewygodne ze względu na spadzisty dach, ale 
dziewiętnastocalowe elementy można by złożyć wszerz zamiast wzdłuż, jeśli 
zajdzie taka potrzeba.
Cieszyło mnie, że atmosfera w samym pokoju jest tak przyjemna. Oczywiście w 
pomieszczeniu pachniało pleśnią, lecz zapach ten można było szybko zlikwidować 
otwierając okna i instalując ogrzewanie. Zastanowiłem się nad akustyka i 
natychmiast sięgnąłem po przedmiot mojej dumy — martina 28.
81
Kiedy wyjąłem instrument z futerału, byłem zaskoczony, że po podróży nie 
wymagał prawie strojenia. Złapałem E i dźwięk zabrzmiał czysto i głęboko, był 
miękki, ale drzemała w nim twardość, którą można wyciszyć albo wydobyć, w 
zależności od tego, jak uderzy się w strunę. Spróbowałem kilku przebiegów, 
kilku skomplikowanych palcówek, kilku zjazdów; zagrałem gamę molową wyżej, to 
znów niżej, smakując dźwięki, delikatnie trącając basy, lekko przenosząc palce 
na coraz to wyższe progi. Moje uszy i cały pokój wypełniła muzyka, a ja 
rozkoszowałem się jedną z tych rzadkich i radosnych chwil, kiedy czuję się 
absolutnym panem swojego instrumentu.
Jakieś dźwięki dobiegające ze strychu kazały mi nagle przerwać i podnieść 
głowę.
Popatrzyłem w górę i, jestem pewien, rozdziawiłem usta.
Cisza. Wydawało mi się? Przebiegłem wzrokiem po suficie i dostrzegłem małą, 
kwadratową klapę prowadzącą na strych. Wstałem powoli i pomyślałem, że 
niepotrzebnie obejrzałem w młodości tyle filmów grozy, zamiast zająć się czymś 
pożytecznym. Zrobiłem krok do przodu i odchyliwszy głowę uważnie przyglądałem 
się klapie parę stóp nade mną.
Serce podskoczyło mi do gardła, kiedy znowu usłyszałem jakieś odgłosy. 
Szarpnąłem się w tył, niemal przewracając martina opartego o wzmacniacz. 
Złapałem gryf, żeby ocalić gitarę przed upadkiem, i struny zawibrowały 
metalicznie. Zacisnąłem rękę, aby stłumić dźwięk.
Nad tamtymi odgłosami nie miałem jednak takiej władzy. Znowu je usłyszałem — 
coś w rodzaj gorączkowego skrobania. Może niezupełnie, ale dźwięk był trudny 
do określenia.
Och, dajże spokój! — powiedziałem do siebie, wpadając w jeden z tych 
monologów, którymi próbowałem samego siebie pobudzić do działania, gdy czułem 
się nieswojo.
82
Zachowujesz się jak stara panna! Pierwszy raz zostałeś sam w nowym domu i 
robisz w gacie ze strachu z powodu jakichś szmerów? No więc dobrze, na górze 
są myszy. I co ci zrobią? Zaskubią na śmierć? To stary dom i wszędzie gnieździ 
się mnóstwo małych zwierzątek. Jesteś na wsi, do diabła, i pełno tu dzikich 
lokatorów! Ptaki, myszy, pająki...
Ale przedtem ten dom był pusty.
Nie, po prostu pierwszego dnia niczego nie zauważyłeś. A teraz wejdź tam na 
górę i rozejrzyj się.
Wziąłem krzesło i przyciągnąłem je na środek pokoju, pod klapę. Dźwięki 
umilkły, lecz wcale nie dodało mi to odwagi.
Nie wiem, dlaczego byłem taki zdenerwowany — pewnie to „lęk przed nieznanym" — 
ale kiedy wspiąłem się na górę, poczułem, że mam miękkie kolana.
Teraz moja twarz znalazła się zaledwie kilka cali od klapy, nasłuchiwałem w 
napięciu. Nic. Ha! Żadnego zakutego w kajdany, siwego, szponiastego obłąkanego 
stworzenia, które babcia Chaldean trzymała w zamknięciu przez ostatnie pół 
wieku, bo była, bo TO! było wstydliwym produktem kazirodczego związku. Och, 
nie. Żadnego szczęku łańcuchów, żadnego obłąkańczego wycia, tylko...
...Och, Chryste, tylko to gorączkowe skrobanie. Znowu, po drugiej strome 
drewna.
Wyciągnąłem rękę, która nie była zbyt pewna. Oparłem palce o klapę. Pchnąłem.
Opierała się przez pół sekundy, wreszcie ustąpiła. Uchyliłem ją w górę na cal. 
Głęboka czerń nie zdradziła swej tajemnicy. Powoli zacząłem prostować ramię, a 
szczelina rozwierała się jak czarne, bezzębne usta... — Mikę!
Omal nie spadłem z krzesła i zatrzasnąłem klapę (wydawało mi się, że znowu 
usłyszałem to skrobanie). Zawahałem
83
się z wyciągniętą ręką, gotów spróbować jeszcze raz, kiedy na schodach 
ponownie rozległo się wołanie Midge.
— Mikę, wróciłam! Gdzie jesteś? Chodź, przywiozłam coś gorącego — no, w każdym 
razie było gorące — na obiad. Gnałam z powrotem, żeby nie zdążyło wystygnąć. 
Mikę, słyszysz?!
— Słyszę! — odkrzyknąłem.
Spojrzałem na właz i wzruszyłem ramionami. Nie spieszyło mi się, żeby 
sprawdzać, co tam jest. Pewnie myszy w krokwiach. Będę miał na to mnóstwo 
czasu później. Poza tym nic prawie nie zjadłem na śniadanie i byłem głodny jak 
wilk.
W każdym razie taką miałem wymówkę.
Zeskoczyłem z krzesła i zszedłem na obiad.


Szary Dom


„Gorące" zapiekanki, które Midge kupiła w wiosce, ledwo były letnie, kiedy do 
nich usiedliśmy, okazały się jednak znakomite i pożywne. Pochłonąłem dwie 
(Midge jedną) i sięgnąłem po torbę z jabłkami.
— Wieczorem ugotuję prawdziwy posiłek — powiedziała Midge.
— Ten jest świetny — odparłem między jednym a drugim kęsem. — Jak było w 
Cantrip?
— W porządku. Ludzie w sklepach zrobili się bardzo mili, kiedy powiedziałam, 
gdzie mieszkam.
— Mówiłaś im?
— Zapytali mnie w sklepie warzywnym i w piekarni, czy jestem przejazdem. Z 
początku byli pełni rezerwy, dopóki nie powiedziałam, że będę stałą klientką. 
A nawet wtedy patrzyli na mnie podejrzliwie. Dopiero gdy powiedziałam, że 
mieszkamy w Gramarye, naprawdę się otworzyli.
— Mówili coś o babci Chaldean?
— Mikę, nie mów o niej w ten sposób! Popatrzyłem w sufit.
— Nie obrażaj się. Floro. Zawsze tak gadam.
— Nie mówili wiele, ale wydaje się, że była kimś w rodzaju •okalnej legendy, a 
jednocześnie kimś bardzo skrytym.
85
— Nic dziwnego, skoro mieszkała na takim odludziu.
— Nie jest stąd znowu tak daleko do miasteczka.
— Dla starszej pani, owszem. Właściwie nie wiemy, na co umarła.
— Myślę, że ze starości — odparła Midge z żalem w głosie. — Mam nadzieję, że 
nie cierpiała tu samotnie.
— Chyba nie. Mogła przecież zadzwonić do sąsiadów czy przyjaciół. Myślę, że 
opieka społeczna też jej nie zaniedbywała. A jednak jej życie musiało być 
smutne, samotne. Nie miała krewnych, widywała niewielu ludzi.
Midge obróciła się w krześle, aby móc wyjrzeć przez otwarte kuchenne okno.
— Nie sądzę. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek była samotna w Gramarye. — 
Zapatrzyła się gdzieś, w coś odległego, nie z tego świata.
— Robisz się dziwna, Midge — ostrzegłem. Roześmiała się. Już nie błądziła 
duchem gdzieś daleko.
— Ja, dziwna? Kto kładł się na torach i kazał mi przysięgać dozgonną miłość? 
Kto jada jajka na twardo w skorupkach? Kto w Nowy Rok zjawił się w policyjnym 
kasku, ale bez spodni? Kto...
Podniosłem rękę.
— Jajko zjadłem, bo się założyłem. Zresztą to było w młodości.
— Historia z kaskiem zdarzyła się dwa lata temu.
— Widzisz jak wydoroślałem? Dobra, mamy trochę roboty. — Moja polityka to 
szybka zmiana tematu, kiedy znajdę się na niepewnym gruncie. Wstałem od stołu, 
ze zgrzytem odsuwając krzesło. Midge wyciągnęła rękę i dotknęła mojego 
ramienia.
— Cały ranek ciężko pracowałeś, dlaczego nie zrobić sobie przerwy? Nie ma 
pośpiechu, nie musimy kończyć wszystkiego w jednej chwili.
— Zostało mnóstwo szorowania, malowania...
— Jeszcze nie poznaliśmy okolicy. Chodź na spacer, przewietrzymy się, 
zobaczymy, gdzie mieszkamy.
— No nie wiem... — zastanawiałem się.
— Ale z ciebie hipokryta, wiesz? Nie możesz się doczekać, żeby uciec od tej 
roboty. Wyszczerzyłem zęby.
— Masz rację. Robota może poczekać. Pojedziemy gdzieś?
— Nie — przeciągnęła to słowo z pogardą. — Chcę się rozejrzeć. Chcę iść do 
lasu.
— Do tego lasu? To on jest prawdziwy? Myślałem, że to tylko dekoracja.
— Bardzo śmieszne — powiedziała, kręcąc głową.
Gorące powietrze na zewnątrz uderzyło we mnie, jak gdybym otworzył drzwi od 
piekarnika, i poczułem, że dobroczynnie przenika mnie do szpiku kości. 
Przeleciała brzęcząc pszczoła i krążyła nad kwiatami, rozbestwiona nadmiarem 
możliwości. Trzepotanie skrzydeł w górze kazało mi podnieść głowę; zobaczyłem 
ptaki wpychające się pod okap.
— A więc to one — powiedziałem głośno. Midge popatrzyła na mnie ze zdumieniem.
— Co one? — Podążyła wzrokiem za moim spojrzeniem.
— Wydawało mi się, że na strychu są myszy. Właśnie chciałem tam zajrzeć, kiedy 
mnie zawołałaś. Pewnie to ptaki się tak tłukły.
— Wewnątrz?
— Nie jestem pewien. Mogły przedostać się pod okapem. Sprawdzę później.
— Mój mężczyzna — westchnęła Midge i zdążyła uskoczyć, zanim ją uszczypnąłem.
Wspięliśmy się na skarpę od strony prostej ściany domu,
86
87
a nie krętymi schodami. Ciągnąc za sobą Midge, chwyciłem gałąź wyrastającą zza 
krawędzi pochyłości. Przecięliśmy pas trawy, zarośli i pojedynczych drzew i 
trzymając się za ręce, jak dwoje dzieci, weszliśmy do lasu.
Nie było to takie proste, jak mówię, bo najpierw musieliśmy przedrzeć się 
przez plątaninę paproci i jeżyn, które tworzyły gęstą zaporę na krawędzi lasu. 
Było tu kilka przejść, chociaż nie wszystkie widoczne na pierwszy rzut oka, 
przy czym część z nich wiodła do drugiej linii obrony. A jednak w końcu 
odnaleźliśmy drogę i już wkrótce straciliśmy z oczu dom, a powietrze wokół 
stało się ciężkie i wilgotne. Stopy tonęły w czymś, co przypominało elastyczny 
puszysty dywan, i Midge poinformowała mnie, że podszycie składa się z opadłych 
liści, roślin i rozkładających się zwierząt. Ta ostatnia wiadomość sprawiła, 
że poczułem się niewyraźnie i uczucie to nie ustąpiło, gdy w chwilę później 
dowiedziałem się, że w tym, po czym idziemy, roi się od żywych organizmów, 
które rozkładają wyżej wymienione i powodują procesy gnilne. W ten oto sposób 
las ciągle się rozwija, rok po roku — nic się nie marnuje, każdy obumarły 
organizm, roślina czy zwierzę, przyczynia się do nowego życia. Ciekawe, 
powiedziałem Midge, i rzeczywiście było to ciekawe.
Uradowana pokazywała mi drzewa — nie dlatego, że chciała poszerzyć moją 
powierzchowną miejską wiedzę, ale po to, żeby mnie zainteresować i wciągnąć w 
nowe środowisko. Dąb, jesion, jawor, klon — zaczynałem powoli odróżniać 
sylwetki i cechy charakterystyczne (nie jestem w końcu taki głupi, jakiego 
udaję). Wyjaśniła mi, że las składa się z kilku warstw. Runa i podszytu, w 
skład których wchodziły rośliny zielne i drzewiaste, młode drzewka, paprocie i 
takie tam. Później następowała warstwa krzewów, na którą składały się krzewy 
kwitnące, takie jak
dereń, głóg, czarny bez itp. Nad tym wszystkim wznosiły się górne partie 
drzew, czyli korony, jak określiła je Midge; tam gniazdowała większość dużych 
drapieżników, takich jak puszczyki i krogulce, a wraz z nimi wrony, sroki i 
tym podobne.
Wspominam to nie jako lekcję przyrody, lecz przejaw zapału, z jakim Midge 
starała się mi wszczepić — nie, to złe słowo: raczej przekazać wiedzę o życiu 
na wsi. Szczerze pragnęła, żebym stał się częścią tego świata, tak jak ona; 
wiedziała w swej mądrości, że teraz, kiedy znalazłem się tak daleko od zgiełku 
życia wielkomiejskiego, trzeba będzie mnie zająć czymś innym.
Wciągnąłem się w tę zabawę, nie tylko dlatego, żeby sprawić jej przyjemność, 
ale dlatego, że naprawdę chciałem zrozumieć ów nowy świat. Można by 
powiedzieć, że tamten stary mnie rozczarował, i to jednak niezupełnie byłoby 
prawdą; myślę po prostu, że szukałem czegoś więcej, może czegoś lepszego od 
tego, co znałem dotąd. Przypuszczam, że większość z nas tego doświadcza, lecz 
tylko niewielu ma sposobność, żeby coś zmienić. Może gdybym wiedział, co 
znajdę, nie szukałbym tak gorliwie.
Zatrzymaliśmy się przy zwalonym drzewie; wewnątrz pień był przegniły i 
zmieniony w brązowy, gruzłowaty proszek, z zewnątrz zaś porośnięty 
ciemnozielonym mchem. Paprocie robiły co mogły, żeby ukryć martwe drzewo, ale 
jego śmierć unosiła się nad cichą polaną jak duch nad grobem. Moją uwagę 
przykuły łaty jaskrawej czerwieni, podszedłem bliżej, chcąc się uważnie 
przyjrzeć.
Kucnąłem i przez ramię rzuciłem do Midge:
— Popatrz na nie, a potem powiedz mi, że chochliki i elfy nie istnieją.
— Nigdy tak nie twierdziłam. — Przyklękła obok mnie. — Och, na twoim miejscu 
zostawiłabym je w spokoju, Mikę.
Szturchnąłem muchomory palcem. Kępka mogłaby pochodzić z książeczki z bajkami, 
albo jakiegoś rysunku Midge, tak baśniowo wyglądały ze swoimi jasnymi nóżkami 
i szkarłatnymi kapeluszami w białe kropki.
— Trujące? — spytałem zafascynowany.
— Brzuszek bardzo by cię po nich bolał przez kilka dni. To niejadalne grzyby, 
z całą pewnością.
— Wystarczy, że są ładne. Myślisz, że elfy są w domu? — Postukałem w kapelusz.
— Elfy nie wychodzą, kiedy na zewnątrz są ludzie. Zostawmy je w spokoju, bo 
mogą się wkurzyć. Podniosłem się opierając ręce na kolanach.
— W porządku. Nie mam ochoty, żeby rzuciły na mnie jakąś klątwę. — Popatrzyłem 
na nią z powagą i zacząłem: — Ciekaw jestem, czy są tu...
— Nie, Mikę, o ile wiem, ten rodzaj „czarodziejskich" grzybów można spotkać 
tylko w niektórych częściach Walii. Wątpię, czy rosną w Hampshire.
Zauważyłem, że nie spodobała się jej moja ciekawość, więc przyciągnąłem ją do 
siebie.
— Hej, przecież wiesz, że nie dotknąłbym czegoś takiego. Oparła się o mnie.
— Ta myśl mnie przeraża, Mikę. Gdyby powtórzyło się to, co wtedy...
Zdanie zawisło w powietrzu, nie dopowiedziane. Midge chodziło o dawne czasy, 
kiedy trochę ćpałem, trochę wąchałem — nic poważnego, żadnych igieł, ot, to co 
wszyscy i czego trudno było uniknąć, poruszając się w dość szczególnym kręgu 
muzyków. Pewnej nocy, na przyjęciu ktoś dał mi wyjątkowo złą kokę. Później 
opowiadali mi, że zrobiłem się niebieski i straciłem kontakt z otoczeniem na 
kilka dni. Przez cały ten czas, kiedy moje życie wisiało na włosku, a mój 
oddech był ledwie wyczuwalny, Midge nie
odstępowała mnie ani na krok, kurowała mnie też potem, czule jak chore 
dziecko, i nigdy nie słyszałem od niej słowa wymówki. Miałem szczęście, że 
obyło się bez uszkodzenia mózgu i policyjnego dochodzenia — pewnie doszli do 
wniosku, że wystarczająco odpokutowałem. Zresztą tylko mnie poczęstowano, nie 
można mnie było oskarżyć o posiadanie. Jeśli chodzi o narkotyki, to mi 
najzupełniej wystarczyło. Nigdy więcej, żadnych. Nie brałem dużo, unikałem 
silniejszego towaru, więc odzwyczajenie się nie było specjalnym problemem. Ale 
może teraz zrozumiecie, dlaczego tak się przeraziłem, kiedy zasłabłem 
pierwszego dnia w Gramarye. Trudno uniknąć w życiu pewnych pomyłek.
Przytuliłem Midge i pogłaskałem ją po głowie, cisza panująca w lesie też 
wywarła na nią dobroczynny wpływ.
— Dalej mi ufasz, Midge? Odpowiedziała natychmiast:
— Oczywiście, że tak. Tylko nie chcę już nigdy tak się bać, to wszystko.
Wydała mi się taka mała i bezbronna, że mogłem się tylko uśmiechnąć.
— Prędzej obciąłbym sobie nogę, niż cię zmartwił — powiedziałem.
Pociągnęła nosem, ale cień uśmiechu pojawił się w kącikach jej ust.
— A co ja bym robiła z zapasową nogą?
— Musiałabyś wygospodarować jakiś składzik. Jęknęła  tak głośno, że  spłoszony 
ptak poderwał się z pobliskiego krzaka.
— To obrzydliwe. — Złapała garść zeschłych liści i rzuciła we mnie. — To 
naprawdę obrzydliwe!
Zacząłem uciekać, otrzepując głowę z paprochów. Skoczyła za mną z garściami 
pełnymi runa, ale potknęła się
90
91
o wystający korzeń i przewróciła, wzniecając tuman zeschłych liści. Zaklęła i 
pogroziłem jej palcem.
— No, no, co powiedzieliby twoi mali miłośnicy, gdyby to usłyszeli? Czy 
takiego języka używa się w książkach dla dzieci? Czy Krzyś mówił tak do 
Kubusia Puchatka?
Schyliłem się, kiedy gałąź ze świstem przeleciała mi nad głową.
Zacmokałem z dezaprobatą.
— Czy twój wydawca wie, że używasz takich słów?
— Dopadnę cię, Stringer. Poczekaj, dopadnę cię. — I zaczęła opisywać, co 
stanie się z pewnymi delikatnymi częściami mojego ciała, kiedy tylko dostanie 
je w swoje ręce.
Trzymałem się w bezpiecznej odległości.
— Nie wierzę własnym uszom. Czy Małgosia zwracała się tak do Jasia? Czy Gerda 
traktowała Kaja w ten sposób? Czy księżniczka pastwiła się tak nad śliczną 
żabką?
— Ropuchą.
— Co?
— To była ropucha, nie żabka.
— Cokolwiek cię podnieca, kochanie.
Pozbierała się i ruszyła prosto na mnie, więc zacząłem uciekać, zaśmiewając 
się z pełnych wściekłości wrzasków za plecami. Zbłąkany pocisk uderzył mnie w 
kark, ale bez trudu ją wyprzedziłem.
Przebyliśmy już kawał lasu, posuwając się wzdłuż ledwo widocznej ścieżki, od 
której odchodziły jeszcze mniej widoczne odnogi i, zanim się zorientowałem, 
znalazłem się na otwartej przestrzeni, zupełnie jak gdybym przekroczył próg 
między nocą a dniem.
Słońce oślepiło mnie na chwilę. Mrugnąłem parę razy i osłoniłem oczy ręką; 
stałem na skraju rozległej, opadającej
92
w dół łąki. Niżej, na tle lasu wznosił się wielki, szary dom — właściwie 
rezydencja.
Był to jednopiętrowy budynek z mansardowymi oknami w dwuspadowym dachu, nad 
nimi sterczały kominy, niczym ustawione pionowo pudła. Na parterze ciągnęło 
się osiem czy dziewięć długich okien i tyleż mniejszych nad nimi. Zauważyłem 
szerokie schody wiodące do głównego wejścia z kolumnami i wystającym gzymsem. 
Łąka zbiegała ku prostokątnemu podjazdowi, a droga dojazdowa niknęła za węgłem 
domu, gdzie łączyła się zapewne z drogą publiczną wiodącą przez las.
Miejsce sprawiało wrażenie odludnego, a szarość ścian nadawała domostwu ponury 
wygląd mimo słonecznej pogody. Chociaż okolica była urocza, nie mogłem się 
oprzeć wrażeniu, że jest w tym budynku coś odpychającego.
Usłyszałem za sobą ciche, skradające się kroki i jakieś ręce jak klesze objęły 
mnie w pasie, sięgając ku tym delikatnym częściom mojego ciała, które tak 
usilnie starałem się chronić. Złapałem Midge za ręce, zanim zdołała wyrządzić 
jakąkolwiek krzywdę. Wydała pełen zawodu jęk. Odwróciłem się i przyciągnąłem 
ją do siebie tak mocno, że była zupełnie bezradna, po czym ugryzłem ją w nos.
Odrzuciła głowę w tył, śmiejąc się i z trudem łapiąc oddech. Przestała się 
wyrywać, kiedy zobaczyła, że nic to nie da.
— Brutal — mruknęła zachwycona.
— Będziesz grzeczna?
— Mhmmm.
— Co mówisz? Nie usłyszałem.
— Drań.
— Niech ci  będzie. Ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Poczułem, jak 
kiwnęła głową tuż przy mojej piersi.
93
— Czy to oznacza „tak"?
Stłumiony pomruk i nieznaczne poruszenie.
— W porządku. — Puściłem ją bardzo ostrożnie. Odskoczyła i kopnęła mnie w 
goleń.
— Ty wredna małpo! — zaskowyczałem, podskakując i rozcierając łydkę.
— Tatuś nauczył mnie, jak postępować z takimi łajdakami, jak ty, kiedy jeszcze 
byłam małą dziewczynką — naigrawała się, podrygując radośnie poza zasięgiem 
moich rąk.
Rzuciłem się szczupakiem, złapałem ją za kostkę i pociągnąłem na siebie. 
Stoczyliśmy się z pochyłości, Midge chichotała, klęła i okładała mnie 
pięściami, ja zaś przyciskałem ją mocno do siebie ciesząc się bliskością 
naszych ciał.
Zatrzymaliśmy się, ciężko dysząc. Leżałem na plecach, Midge oparła się o moją 
pierś. Okrągłymi oczami patrzyła na dom.
— Jaki dziwny — wykrztusiła zadyszana. Usiadła,  a ja  wsparłem  się  na  
łokciu  i  patrzyłem razem z nią.
— Trochę ponury, co? — zauważyłem. Lekki wiatr pochylił trawę na łące, owiał 
nas przez chwilę i pognał dalej. Zadrżałem, mimo że było ciepło.
— Ciekawe, kto tu mieszka — powiedziała Midge.
— Ktoś, kto ma więcej pieniędzy, niż możemy sobie wyobrazić, i kto z pewnością 
ceni sobie spokój. Nawet wejściem dom odwrócony jest od drogi.
— Wygląda... wygląda na opuszczony.
— Może właściciel wyjechał, a może to jedna z tych starych rodzinnych 
rezydencji, na których utrzymanie nikogo już nie stać. Podobno to nie 
najlepsze czasy dla panów na włościach.
— Nie, nie w tym sensie opuszczony. — Zmarszczyła
brwi, próbując znaleźć odpowiednie słowa. — Wygląda jak na pustkowiu — 
powiedziała w końcu. — Taka piękna okolica, a ten dom jest... ponury. — 
Spojrzała na mnie. — Taki nieprzyjazny.
— Och, nie przesadzałbym. Chociaż niewykluczone, że weszliśmy na teren czyjejś 
posiadłości. Mogą się zdenerwować, kiedy nas tu zobaczą.
Natychmiast zerwała się na nogi.
— Spokojnie — powiedziałem, nie ruszając się z miejsca. — Żartowałem. Nie 
widzieliśmy żadnych znaków zakazu.
Rozejrzała się, jak gdyby w obawie, że wyskoczą na nas gajowi z naładowanymi 
strzelbami.
— Nie podoba mi się tutaj. Mam wrażenie, że ktoś nas obserwuje. Wstałem 
otrzepując dżinsy z trawy.
— Niepojęte. Takie spokojne miejsce, a ty zamieniasz się w galaretę.
— Po prostu czuję się tu nieswojo. Chodźmy, dobrze, Mikę?
Tym razem popatrzyłem na nią z pewnym zaniepokojeniem; w jej tonie wyczułem 
jakieś niezrozumiałe dla mnie napięcie.
— W porządku, Midge — powiedziałem, biorąc ją za rękę. — Idziemy do domu.
Ruszyliśmy w stronę drzew z powrotem, przed wejściem w las raz jeszcze 
obejrzałem się przez ramię. Z tej odległości ,,Dom na pustkowiu" wyglądał 
całkiem niewinnie.
Rannego paszkota znaleźliśmy wracając wzdłuż tej samej ścieżki, którą 
przyszliśmy — w każdym razie Midge twierdziła, że to ta sama. Prowadziła mnie 
nieomylnie, a ja szedłem za nią z palcami wetkniętymi w kieszenie spodni,
94
95
od czasu do czasu pogwizdując: „hej-ho" z „Królewny Śnieżki".
Wystraszyłem się, kiedy Midge nagle przystanęła i zatrzymała mnie ruchem ręki. 
Znieruchomiałem z ustami złożonymi do gwizdu.
— Co się stało? — szepnąłem, ale tylko machnęła na mnie ręką i przykucnęła na 
ścieżce. Usłyszeliśmy szaleńcze trzepotanie i sam opadłem na kolana.
Midge rozgrzebała liście obok drogi. Rozległo się cichutkie, ostrzegawcze 
„czip"; ptak patrzył na nas czarnymi, przerażonymi oczami, nerwowo kręcąc 
łepkiem.
— Och, biedaku — zawołała ze współczuciem Midge. — Popatrz, Mikę, on ma 
złamane skrzydło.
Przysunąłem się bliżej i nieszczęsny ptak uderzył w ziemię zdrowym skrzydłem, 
próbując uciec. Midge łagodnie wyciągnęła rękę i szamotanina natychmiast 
ustała, chociaż nadal zerkał na mnie z przerażeniem. Mówiła coś do niego 
cichym głosem i, ku mojemu zdumieniu, ptak dał się pogłaskać po dropiatej 
piersi.
— To paszkot — powiedziała cicho Midge. — Musiał zranić się o drzewo albo 
zaplątać w krzakach. Nie wygląda na to, żeby zaatakowało go jakieś zwierzę. 
Nie ma śladów krwi ani ran.
Przez chwilę przyglądałem się szaro-brązowemu ptakowi. Dotyk Midge wywierał na 
niego prawie hipnotyczny wpływ; powieki zakryły czarne oczy, jak gdyby zapadał 
w drzemkę.
— Co z nim zrobimy? — szepnąłem.
— Nie możemy go tutaj zostawić. Nie przeżyje nocy wśród tych wszystkich 
drapieżników.
— Nie możemy go wziąć do domu.
— Dlaczego nie? Przechowamy go przez noc, a jutro zabiorę go do Cantrip czy 
Bunbury do weterynarza.
— Midge, on ma paskudnie złamane skrzydło — zobacz,
96
jakie jest skręcone. Nawet jeśli nie zdechnie wskutek szoku, to skrzydło nigdy 
mu się nie zrośnie.
— Nie uwierzyłbyś, jak twarde potrafią być te maleństwa; zaopiekujemy się nim, 
zobaczysz. — Wzięła ptaka w złożone dłonie i podniosła; prawie nie 
protestował. Delikatnie przytuliła go do piersi i musiał chyba docenić ten 
luksus, bo zamknął oczy i wyglądał tak, jak gdyby zasnął. Popatrzyła w dół na 
przytulone do niej małe, pierzaste ciałko z taką czułością, że coś we mnie 
stopniało. Niezależnie od czułości, jaką i tak we mnie budziła, często łapało 
mnie tak za gardło w jej obecności. Nazwijcie mnie sentymentalnym głupcem.
Wstaliśmy oboje i kiedy ruszyła ścieżką z jeszcze większą gracją niż zwykle, 
żeby nie niepokoić śpiącego ptaka, położyłem jej rękę na ramieniu.
Wkrótce zobaczyłem w oddali błysk bieli i wiedziałem już, że zbliżamy się do 
granicy lasu i do Gramarye.
Zauważyłem też coś innego. W każdym razie wydawało mi się, że zauważyłem, bo 
zanim zdołałem skupić na tym spojrzenie, zniknęło.
Wydawało mi się, że ujrzałem stojącą w pewnej odległości wśród drzew postać. 
Uwaga Midge była przez cały czas skupiona na ptaku, którego niosła w dłoniach, 
wiedziałem wiec, że nic nie dostrzegła. Zmrużyłem oczy, starając się widzieć 
wyraźniej. Zastanawiałem się, czy nie był to przypadkiem ocieniony krzak 
poruszany wiatrem i przebiegłem wzrokiem fragment lasu. Pusto, nikogo.
Mimo to z trudem otrząsnąłem się z wrażenia, że ktoś •-łoi miedzy drzewami. 
Jakaś postać w czerni, zupełnie nieruchoma i obserwująca. Obserwująca nas.


Gość


Tego wieczoru wypoczywaliśmy w okrągłym pokoju. Midge leżała na dywanie z 
głową wspartą o poduszki, ja siedziałem na sofie z gitarą — koncertową 
hiszpańską — na kolanach, obok mnie na stoliku stała butelka wina i kieliszek. 
Rannego paszkota umieściliśmy na dole, w kuchni. Leżał w kartonowym pudle 
wyściełanym miękką tkaniną, bezpieczny, choć nieco zgaszony. Midge wmusiła w 
niego trochę chleba maczanego w mleku i najlepiej, najdelikatniej, jak umiała, 
złożyła złamane skrzydło. Reszta zależała od samego ptaka.
Słońce zniknęło prawie za drzewami i cały pokój skąpany był w złocistym, 
ciepłym świetle jak poprzednio, chociaż tym razem było ono łagodniejsze, 
głęboko kojące. Dotknąłem czułych strun gitary i dźwięki odbiły się od 
zaokrąglonych ścian, wypełniając pokój cudowną muzyką. Kiedy przeszedłem do 
kawałka, z którym od pewnego czasu miałem kłopoty, Wielkiej Sonaty Paganiniego 
(o tak, gram nie tylko rock-and-rolla), Midge nie była po prostu pod wrażeniem 
— była wręcz zachwycona. I ja także, własną muzyką. Nie zawahałem się ani 
przez chwilę, moje palce nie popełniły żadnego błędu. Nie posiadałem się z 
radości: moje ręce były silne i zwinne, długość utworu
98
i trudność, jakie nastręczał, już mnie nie zrażały jak przedtem. Oczywiście 
popełniłem pomyłki, ale utonęły one w powodzi cudownych dźwięków. Myślę, że 
nawet stary Segovia skinąłby mi głową, gdy skończyłem. Wystarczyło mi jednak 
zdumienie na twarzy Midge. Podczołgała się i objęła ręką moje kolana.
— To było... — potrząsnęła głową — ...genialne. Podniosłem dłonie do oczu i 
patrzyłem na nie, jak gdyby należały do kogoś innego.
— Tak — zgodziłem się bez tchu. — Dobry byłem, co? Jezu, byłem niewiarygodny.
— Jeszcze — poprosiła. — Zagraj jeszcze. Ja jednak odłożyłem gitarę.
— Lepiej nie, Midge. To dziwne, ale wydaje mi się, że dziś wieczorem nic już z 
siebie nie wykrzesani. A może nie chcę wszystkiego zepsuć — może lepiej 
przestać, kiedy dobrze idzie.
Była to po części prawda — nie chciałem zepsuć pierwszego wrażenia grając 
gorzej — poza tym jednak czułem się wyczerpany, fizycznie i psychicznie. 
Opadłem na sofę i z uśmiechem zamknąłem oczy. Och, jak mi było dobrze! Midge 
przytuliła się i oparła mi głowę na piersi.
— Gramarye ma czarodziejską moc, Mikę, która działa na nas oboje.
Powiedziała to bardzo cicho i nie byłem pewien, czy dobrze usłyszałem. 
Sięgnąłem po kieliszek i pociągnąłem łyk, szczęśliwy, że siedzę tu, blisko 
Midge, a świat wokół — jeżeli w ogóle istnieje jakiś świat — jest taki 
spokojny i pewny.
Zdążyłem już, oczywiście, uznać postać przyczajoną na skraju lasu za wytwór 
wyobraźni, mój zdrowy rozsądek przytłumił pamięć: dlaczego ktoś miałby się 
ukrywać, skoro go zauważyłem, a poza tym, jak udałoby mu się zniknąć
99
tak szybko? Zresztą, kiedy dotarliśmy do domu, moje myśli zaprzątnęło kolejne 
wydarzenie: okno kuchenne było otwarte, a wewnątrz znaleźliśmy gościa.
Na stole przycupnęła wiewiórka czikari chrupiąc okruchy pozostałe z lunchu. 
Kiedy otworzyłem drzwi Midge niosącej rannego paszkota, zwierzątko poderwało 
głowę i popatrzyło w naszą stronę. Najpierw zobaczyło Midge i, jeśli wiewiórki 
mogą się uśmiechać, ta z pewnością to zrobiła. Nasz mały gość nie okazywał 
cienia strachu i wcale nie spieszył się do wyjścia. Spokojnie wcinał swoje 
okruchy.
Dopiero gdy podszedłem do stołu, wiewiórka zrobiła się nerwowa. Obrzuciła mnie 
jednym długim spojrzeniem i dała wielkiego susa na pobliski kredens, aż 
zagrzechotały wiszące tam filiżanki i kubki. Podniosłem rękę w geście pokoju, 
ale ów międzynarodowy znak najwyraźniej nic nie mówił uciekającemu 
zwierzakowi. Skoczył na parapet i, rzuciwszy nam ostatnie zuchwałe spojrzenie, 
zniknął w ogrodzie.
Roześmieliśmy się oboje, a Midge powiedziała:
— Myślisz, że wszystkie wiewiórki czikari w tej części świata są tak 
bezczelne?
Przypomniała mi się ta, którą spotkaliśmy podczas pierwszej wizyty w Gramarye.
— Możliwe — odparłem. — Chyba, że to ta sama co wtedy.
Midge otworzyła usta, jak gdyby rzeczywiście brała pod uwagę taką możliwość. 
Wreszcie powiedziała:
— Mamy szczęście, że w ogóle udało nam się jakąś zobaczyć. Parę lat temu 
zdziesiątkowała je epidemia i wiem, że niewiele przeżyło w tym rejonie. Ich 
terytoria przejęły szare.
— Następnym razem lepiej upewnijmy się, czy zamknęliśmy okna, bo inaczej 
kiedyś możemy po powrocie zastać dom pełen nieproszonych gości.
100
— To byłoby całkiem miłe.
— Nie wtedy, gdyby to były myszy czy szczury.
— Ty zawsze znajdziesz jakieś ciemne strony. Na chwilę spoważniałem, chociaż 
wcale nie chciałem drwić.
— Jedno z nas musi stać twardo na ziemi.
Popatrzyła na mnie figlarnie, potem nagle przypomniała sobie, że wciąż trzyma 
w rękach zranionego ptaka.
Znalazłem gdzieś kartonowe pudło i wymościłem je moim starym swetrem oraz 
szalikiem Midge, ona zaś umieściła ptaka w kącie przy kredensie. Nieco później 
próbowała go nakarmić. Po chwili zrezygnowała, żeby spróbować drugi raz z 
lepszym skutkiem. Resztę popołudnia — a nie było to tak dużo czasu — 
spędziliśmy na układaniu rzeczy i bibelotów, szukaniu stałego miejsca na 
narzędzia, sprzęt i inne przedmioty gospodarstwa domowego, wieszaniu obrazów, 
zamiataniu, sprzątaniu i ogólnym porządkowaniu całego domu. O'Malley i jego 
ludzie sprawili się świetnie. Nawet drzwi kredensu przylegały idealnie i 
doszedłem do wniosku, że zheblowano je przed powtórnym malowaniem. Niektóre z 
desek podłogi ciągle trzeszczały pod nogami, ale nie zapadały się i nie 
zauważyłem nigdzie poważnych pęknięć.
Po kolacji, strogonowie, w którego przygotowanie Midge włożyła wiele serca i 
staranności, gdyż miał to być nasz pierwszy „prawdziwy" posiłek w Gramarye, 
udaliśmy się na górę do okrągłego pokoju. Próbowałem wyregulować telewizor, 
lecz obraz był denerwująco niewyraźny, poza tym żadne z nas nie miało ochoty 
niczego oglądać i wkrótce go wyłączyłem. Postanowiłem, że następnego dnia 
zajmę się antenami radia i telewizora. Odpoczęliśmy trochę przy wybornym 
Schmilsonie i odetchnąłem, że przynajmniej płyt można było słuchać bez 
zakłóceń. Tego wieczoru oboje
101
czuliśmy się tacy spokojni, żadne smutne wspomnienia nie mąciły radości Midge, 
mnie zaś nie nękały żadne wątpliwości dotyczące przeprowadzki. Gdy płyta się 
skończyła, poprosiła, żebym dla niej zagrał, co czasem robiłem, kiedy 
pracowała przy rajzbrecie albo po prostu wtedy, gdy mieliśmy odpowiedni 
nastrój. Poszedłem po gitarę, a Midge otworzyła mi butelkę wina.
Teraz na wpół leżałem na sofie, z palcami obu rąk ciągle zdrętwiałymi od 
kontaktu ze strunami gitary, z głową Midge na piersi; wkrótce nasze wzajemne 
ciepło przeszło we wzajemne pożądanie.
Tym razem nie kochaliśmy się tak gwałtownie, jak rano, ale powoli i 
wyrafinowanie, delektując się każdą chwilą i każdym ruchem, z całą 
żarliwością, lecz bez pośpiechu. W miarę jak narastała w nas namiętność, pokój 
wokół zdawał się falować, ostatnie gasnące promienie słońca załamały się, 
tworząc tęczę zabarwioną krwawą poświatą na ścianach. To było coś więcej niż 
akt miłosny; uczucia wzbierające nie tylko w naszych fizycznych ciałach, lecz 
i w duszach. Uczucia te nie tyle eksplodowały w nas, ile wyzwoliły się jak 
potężne strumienie energii. Wyobraźcie sobie film w zwolnionym tempie, w 
którym szkło rozpryskuje się na tysiące — miliony — kawałeczków, każdy z nich 
prześwietlony słońcem, pojedynczy, osobny: tak mógłby wyglądać fizyczny 
odpowiednik zmysłowej reakcji, jaka w nas powstała, chociaż zestawienie jest 
niezbyt wierne, gdyż takie gwałtowne rozpryśnięcie się na drobne kawałeczki w 
niczym nie przypomina miękkich eksplozji, których oboje doświadczyliśmy. 
Połączyliśmy się i zlaliśmy w jedno nie tylko ze sobą, ale i z powietrzem 
wokół nas, ze ścianami, ze wszystkim, co w nich żyło. W jakiś sposób 
osiągnęliśmy inną płaszczyznę bytu, która od czasu do czasu wszystkim nam się 
ukazuje na mgnienie oka, chociaż zawsze pozostajemy na jej
102
skraju, zawsze na granicy, mgliście zdając sobie sprawę z jej istnienia, lecz 
niezdolni postrzegać ją wyraźnie, bo nasze umysły nie potrafią wykroczyć poza 
własną ograniczoną prawdę.
Zawracam głowę, co? Tak, ale na swój własny, nieudolny sposób staram się 
przybliżyć wam jakieś wyobrażenie o tym, co się nam przydarzyło tamtego 
wieczoru w Gramarye. A może również samemu sobie, patrząc na to z perspektywy.
Było coś jeszcze. Wyczuwaliśmy aurę Gramarye, ducha tego domu, który nie miał 
nic wspólnego z Florą Chaldean ani wszystkimi innymi poprzednimi mieszkańcami, 
lecz stanowił istotę tego miejsca. Jego własną naturę, jeśli wolicie. Z samego 
budynku, ziemi, otaczającej je atmosfery, płynęło nieskończone dobro, 
czystość.
Ponieważ jednak każdy pozytyw ma swój negatyw, było tu też mroczne, 
przyczajone zło. Gdzieś na obrzeżach drzemała słaba moc, krył się niewyraźny 
cień.
Wszystkiego tego doświadczyliśmy wówczas, choć niezbyt jasno i krótko, wraz z 
odpływaniem fizycznej rozkoszy, wrażeń zmysłowych, podstawowego, pierwotnego 
popędu, które na chwilę odebrały nam świadomość i powiodły nas ku poznaniu.
Dopiero teraz, po wszystkim, co się N wy darzyło, można częściowo wyjaśnić to, 
co nas wtedy spotkało. A jednak wszystko jest tylko moją interpretacją, w 
dodatku po tak długim czasie.
Odezwałem się pierwszy — Midge była wciąż zbyt oszołomiona albo wyczerpana, a 
może jedno i drugie:
— Dodałaś coś do tego strogonowa? — Miał to być żart, próba powrotu do 
rzeczywistości, podczas gdy starałem się uporządkować myśli, lecz Midge się 
nie roześmiała.
— Wszystko w porządku, Midge? Popatrzyła w moją stronę, ale jakby mnie nie 
widziała; jej oczy ciągle były pełne sennego zamyślenia.
103
— Midge?
Odetchnęła głęboko, jej ramiona i pierś podniosły się, następnie równie wolno 
opadły. W końcu powiedziała:
— Co się stało?
Pytanie to skierowała zarówno do mnie, jak i do siebie.
Uśmiechnąłem się leniwie.
— Kochaliśmy się.
To dziwne wrażenie powoli zaczynało mnie opuszczać, stopniowo zastępowała je 
materialna rzeczywistość, tak jak się to dzieje, gdy budzimy się ze snu.
Midge przetarła dłońmi oczy i kiedy znowu podniosła wzrok, wyglądały, jak 
gdyby starła z nich wyraz zdumienia. Potem ziewnęła, tak zaraźliwie, że 
ziewnąłem także. Pomogłem jej się rozebrać, marudziła przy guzikach jak 
zmęczone dziecko. Jej ruchy były roztargnione i nieskoordynowane.
— Nie rozumiem... — wymamrotała. — Nie mogę zebrać myśli, Mikę...
Moje ruchy też były zwolnione i bardziej niezdarne, niż bym tego chciał, ale 
wypełniało mnie ciepło, a zmysły miałem przyjemnie stępione. I nie 
przestawałem się uśmiechać.
— Chyba udało nam się właśnie przekroczyć pewną granicę ekstazy, Midge. Chyba 
ziemia naprawdę się dla nas poruszyła. Jezu, nigdy nie myślałem, że to 
możliwe.
Widzicie, jak pracuje ludzki umysł, jak stara się racjonalizować to, co 
nieracjonalne? Na miłość boską, sprowadzałem to wszystko do romantycznych 
przeżyć miłosnych.
Midge jednak nie dawała się łatwo przekonać.
— Nie, Mikę, to było coś więcej... Zamknąłem jej usta pocałunkiem.
— Oboje jesteśmy zmęczeni, Chochliku. Tak jak mówiłaś, wiejskie powietrze na 
ciebie działa. Pójdę zamknąć drzwi, a ty zapakuj się do łóżka.
104
— Muszę się wykąpać...
— Wcale nie musisz.
— Umyć zęby...
— To zajmie ci pół minuty. Będę z powrotem, zanim dotkniesz głową poduszki.
— Dobrze, Mikę. Mikę?...
— Tak?
— Kochasz mnie, prawda?
— Przecież wiesz.
Pomogłem jej wstać i zatoczyła się na mnie.
— Boże — wymruczała. — Nie wiedziałam, że jestem taka zmęczona. Czuję się, 
jakbym była pijana.
— A skąd miałabyś wiedzieć, jakie to uczucie? Chodź, zaprowadzę cię.
Zrobiłem znacznie więcej: podniosłem Midge i zaniosłem ją do sypialni; ważyła 
tyle co nic. Położyłem ją na łóżku i przez chwilę stałem nad nią.
— Myślisz, że poradzisz sobie, dopóki nie sprawdzę drzwi i okien?
Skinęła głową i nie mogąc sobie darować docinka, zapytała:
— Ciągle boisz się wsi, Mikę?
— Na zewnątrz pełno wilków i niedźwiedzi.
— I leśnych demonów. Nie zapominaj o leśnych demonach. — Zasypiała i jej słowa 
były ledwo dosłyszalne.
— Wolałbym, żebyś nie wspominała o demonach — pochyliłem się, żeby pocałować 
ją w czoło. Kiedy się wyprostowałem i popatrzyłem na nią, zamknęła już oczy.
Po cichu wyszedłem z pokoju, zszedłem do niewielkiego holu i zaryglowałem 
drzwi, później ruszyłem do kuchni. Najśmieszniejsze było to, że sam siebie 
wystraszyłem mówiąc o wilkach i niedźwiedziach, nie dlatego, żebym choć przez 
chwile wierzył, że bywają tu takie zwierzęta, ale dlatego, że
105
słońce zaszło, na dworze panowały nieprzeniknione ciemności i dopiero teraz 
zdałem sobie w pełni sprawę, na jakim jesteśmy odludziu. Zresztą gadanie o 
leśnych demonach też mi nie pomogło.
Zaryglowałem drzwi na dole, potem otworzyłem okno i wytknąłem głowę na 
zewnątrz, czując chłodny powiew na skórze. Wszystko, co mogłem dostrzec, to 
niewyraźne zarysy najbliższych drzew. Nie było widać gwiazd, zapewne zakryły 
je chmury, też niewidoczne, bo nie podświetlał ich księżyc.
Poczułem się jeszcze bardziej nieswojo, cofnąłem głowę do środka i zamknąłem 
okno na haczyk. Przez chwilę stałem patrząc na własne widmowe odbicie w 
szybie, przebiegł mnie dreszcz.
— Idiota — powiedziałem do siebie i wróciłem na górę, pogwizdując niewesoło.
Obudziłem się gwałtownie jak poprzedniej nocy. Tyle że tym razem byłem 
przytomny i w pogotowiu. Słyszałem obok równy oddech Midge pogrążonej w 
głębokim śnie.
Pełen napięcia leżałem zastanawiając się, co mnie obudziło. W przytłaczającej 
ciemności rozróżniałem jedynie fosforyzujące cyferki zegarka i mgliste zarysy 
mebli.
Rozważałem, czy nie obudzić Midge, lecz byłoby to z mojej strony brzydkie i 
tchórzliwe. Kiedy poprzedniego wieczoru wróciłem do sypialni, rzeczy Midge 
leżały w stosie na podłodze, a ona sama pod kocem, pogrążona w głębokim śnie. 
Gdy ją pocałowałem, nie poczułem zapachu pasty do zębów. Pomyślałem, iż całe 
zmęczenie związane z przeprowadzką i poprzedzającymi ją tygodniami gorączkowej 
pracy wreszcie dało o sobie znać.
Hałasy. Na górze. I to znajome.
106
Trąciłem Midge, ale się nie poruszyła.
Spojrzałem w górę, w czarną przestrzeń sufitu. Coś tam było!
Wciąż z głową odchyloną do tyłu, uniosłem się na łokciach, nie wiedząc, czy 
gęsią skórkę na moim ciele spowodowało zimno, czy coś innego. Dźwięki były 
stłumione i zorientowałem się, że dobiegają nie bezpośrednio z pokoju na 
górze, lecz z poddasza. Westchnienie ulgi utknęło mi w gardle. Przecież ptaki 
nie tłuką się o tej porze w środku nocy. Więc co, u diabła, tam jest? Złośliwa 
wyobraźnia natychmiast podsunęła wizję szczurów i opadłem z powrotem na łóżko, 
naciągając kołdrę na pierś. Może myszy? Chciałbym móc to sobie wmówić, ale 
myszy jednak tak nie hałasują.
Wybijcie sobie z głowy bohatera, który w środku nocy opuszcza łóżko, żeby 
zbadać, skąd dochodzą tajemnicze odgłosy, faceta, który z latarką albo świecą 
w ręce wspina się — przy akompaniamencie złowróżbnej muzyki, jeśli jest 
gwiazdą filmową — po skrzypiących schodach na poddasze. To wytwór czyjejś 
kretyńskiej wyobraźni: ja jestem sobą i urodziłem się z pewną dozą zdrowego 
rozsądku.
Mowy nie ma, żebym opuścił to przytulne łóżko i poszedł na strych. Mowy nie 
ma. Mogłem poczekać do rana.
Najdziwniejsze jest to, że dość szybko zasnąłem. Przez chwilę nasłuchiwałem, 
serce skakało mi w piersi przy każdym nowym dźwięku — a zacząłem teraz słyszeć 
mnóstwo skrzypnięć i pojękiwań, choć mówiłem sobie, że to odgłosy wydawane 
przez stare drewno po gorącym dniu — wkrótce jednak zmęczenie okazało się 
silniejsze niż strach.
Zasnąłem ze skrzyżowanymi palcami, żeby złe moce nie zrobiły mi krzywdy.


Powtórne odwiedziny


Mike, wstawaj, szybko!
Nie pamiętam, jak bardzo niecywilizowana była moja odpowiedź, nie powstrzymało 
to jednak ręki, która tarmosiła mnie za ramię. Otworzyłem oczy i światło 
wdarło mi się pod powieki.
— Mikę, chcę żebyś to zobaczył — upierała się Midge.
Jej twarz znajdowała się tuż przy mojej, znacznie bardziej ożywiona niż 
poprzedniego wieczora. Szczerze mówiąc, Midge tryskała życiem, a jej 
dotknięcie było tak elektryzujące, że ocknąłem się w jednej chwili. To już 
drugi ranek, kiedy budziłem się rześki i zregenerowany, choć, jak już 
wspominałem, nie jest to mój normalny stan. Jak nowo narodzony zaczynałem się 
zmieniać w rannego ptaszka.
Pociągnąłem ją na siebie, ale opierała mi się ze śmiechem.
— Nie, chcę, żebyś zszedł na dół i zobaczył! — Wyrwała się, złapała szlafrok 
wiszący na oparciu krzesła, rzuciła nim we mnie i zdarła ze mnie kołdrę.
Przełożyłem nogi przez krawędź łóżka i wsunąłem ramiona w rękawy.
— Czy będziesz tak dobra i powiesz mi, skąd to podniecenie? — burknąłem, 
udając obrażonego.
— Zobaczysz.
108
Roześmiana pociągnęła mnie z łóżka w stronę drzwi. Biała nocna koszulka (jedna 
z moich starych koszul bez kołnierzyka z podwiniętymi rękawami) trzepotała 
wokół jej nagich ud. Przyjemny widok z samego rana.
— Znowu ładny dzień — stwierdziłem, kiedy mijaliśmy okno. Nasze sympatyczne 
ptaszki z sąsiedztwa zaczęły manifestować swą obecność.
— Każdy dzień jest tu ładny.
Uznałem za bezcelowe nadmienić, że mieszkamy tu dopiero od dwóch dni, i dałem 
się wciągnąć na schody.
— Och, oby to było coś miłego. — Dywan, który położyliśmy na schodach przed 
wprowadzeniem się, był miękki i sprężysty pod moimi bosymi stopami, a podłoga 
pod nim twarda i pewna. O'Malley niczego nie przegapił.
Dotarliśmy do kuchni-jadalni i Midge cofnęła się, puszczając mnie pierwszego. 
Stanąłem w progu z rękami w kieszeniach szlafroka, w pozie pełnej 
wyczekiwania. Pokój wyglądał dokładnie tak samo, jak zwykle.
Odwróciłem się do Midge, żeby coś powiedzieć, i w tej samej chwili 
podskoczyłem, słysząc łopot skrzydeł. Ptak przeleciał przez pokój i wylądował 
na kredensie. Ćwierknął powitalnie, a może ostrzegawczo, nie jestem pewien.
— Jak on się tu dostał? — Zdążyłem już zauważyć, że okno jest zamknięte.
— To ten paszkot, głupolu. Ten sam, który wczoraj miał złamane skrzydło.
Z rozdziawionymi ustami popatrzyłem najpierw na nią, a potem na ptaka żwawo 
podskakującego na szczycie kredensu. Wzbił się w powietrze, żeby w chwilę 
potem opaść na parapet.
— Niemożliwe, Midge. To nie może być ten sam. Roześmiała się, rozbawiona moim 
niedowierzaniem.
— Zajrzyj do pudełka. Tam go nie znajdziesz.
109
— Ale to jest niemożliwe — powtórzyłem, podchodząc jednak do kartonowego 
pudła, które ciągle stało w kącie. Paszkot przy oknie pozwolił sobie być 
innego zdania i wylądował na stole, gdzie znajdowała się kupka okruchów, 
pewnie usypanych przez Midge. Ptak dziobał je z apetytem, tryskał wprost 
zdrowiem.
— Midge — powiedziałem ostrzegawczo — co to za głupie żarty? Czy to jeden z 
twoich przyjaciół z lasu?
— Przysięgam, Mikę, to ten sam ptak. Czy to nie fantastyczne?
— Nie wierzę. — Potrząsnąłem głową, przyglądając się paszkotowi i wciąż 
podejrzewając oszustwo. — Nie ma mowy, Midge — nie ma mowy — żeby to skrzydło 
zrosło się przez jedną noc. Szczerze mówiąc, myślałem, że w jego stanie nie 
dożyje do rana.
— Myliłeś się. — Midge podeszła do stołu i nasz ozdrowieniec przestał dziobać, 
żeby się jej przyjrzeć. Podniosła okruszek i podała go ptakowi, który, ku memu 
zdumieniu, wziął go z jej palców bez cienia strachu.
Wszystkie ptaki tego samego gatunku są do siebie podobne, trudno mi więc było 
rozpoznać, czy to rzeczywiście nasz pacjent, czy też nie. Niemniej pytanie 
pozostawało bez odpowiedzi: jeśli to inny paszkot, to co się stało z tamtym, 
zranionym? I wtedy zauważyłem, że jedno skrzydło jest postrzępione, brakowało 
w nim kilku piór. Coś we mnie zamarło. Teraz byłem już pewien. Rzeczywiście, 
to tamten ptak, chociaż jego błyskawiczne ozdrowienie było niewiarygodne. Czy 
to możliwe, żebyśmy poprzedniego dnia tak pomylili się co do jego stanu?
Myślę, że właśnie wtedy podskórne zaniepokojenie niektórymi aspektami Gramarye 
zaczęło docierać do mojej świadomości. Nic konkretnego, po prostu mgliste 
poczucie niepokoju z powodu nagromadzenia wydarzeń, o których
110
trudno było jednak powiedzieć: „Hej, to zupełnie nieprawdopodobne". Gdyby 
kryło się w nich coś złego albo przynajmniej nie dającego się wyjaśnić, 
wówczas miałbym powód do niepokoju. Ale przecież możliwe, że poprzedniego dnia 
skrzydło ptaka skręciło się groteskowo, w nocy zaś ptak, trzepocząc się, 
zdołał je wyprostować (i znowu mózg starał się zracjonalizować to, co 
nieracjonalne). A cała reszta — no cóż, jaka reszta? Dobra muzyka, wspaniała 
miłość (prawdziwe wspomnienie poprzedniej nocy trochę się już zatarło), 
szczelina w kamiennym okapie, która wcale nie była szczeliną. Z pewnością dom 
wydzielał dobre fluidy, zwłaszcza okrągły pokój, ale cóż to znaczy? Byliśmy 
zakochani i to był nasz pierwszy prawdziwy dom. Zaokrąglone ściany po prostu 
kumulowały promienie słońca i dosłownie wydzielały łagodne ciepło. To 
wszystko. A jednak. A jednak...
Paszkot przysiadł teraz na ręce Midge, pogwizdując radośnie. Widząc jej 
szczęście zapomniałem o wątpliwościach. Gdy rozmawiała ze stworzonkiem, które 
zdawało się odpowiadać, jej oczy pałały wewnętrznym podnieceniem. Powoli 
podniosła dłoń z siedzącym na niej ptakiem na wysokość twarzy i delikatnie 
dmuchnęła. Tchnienie lekko zwichrzyło mu piórka i sprawiło, że mrugnął.
Patrzyłem oczarowany, jak Midge cicho, na bosaka idzie do wejścia. Odwróciła 
się do mnie i szepnęła:
— Mikę...
Równie ostrożnie podszedłem do drzwi i odsunąłem zasuwy, starając się robić 
przy tym jak najmniej hałasu. Ptak nie zwracał na mnie uwagi. Przekręciłem 
klucz w zamku i cicho otworzyłem drzwi. Midge stanęła na stopniu schodów.
Podniosła wysoko rękę i powiedziała:
— Leć. Znajdź swoją rodzinę i pozdrów ich ode mnie.
111
Ptak ociągał się z odlotem, ale Midge gwałtownie opuściła rękę, zatrzepotał 
więc skrzydłami i już był w powietrzu. Wzbił się wysoko nad ogród i nawoływał 
głośno, to znów pikował nad głową Midge. Przeleciał nisko, muskając klomby 
przed domem, po czym jeszcze raz wniósł się w powietrze i odleciał w stronę 
lasu, z którego go przynieśliśmy.
Midge z radości klasnęła w ręce, a ja stojąc obok na schodku otoczyłem ją 
ramieniem i wyszczerzyłem zęby, zachęcając ptaka do lotu. Kiedy odfrunął, 
przytuliłem Midge i zmierzwiłem jej włosy.
— Naprawdę to zrobiłaś? — zapytałem.
— To on wszedł mi na rękę.
— Miałem na myśli to skrzydło... Potrząsnęła głową, jej oczy ciągle lśniły.
— Sam się wyleczył. To jego własna czarodziejska moc.
Znowu „czarodziejska moc". Po raz drugi od czasu, kiedy sprowadziliśmy się 
tutaj, nieświadomie użyła tego zwrotu. Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, 
ale nagle na schodku zaroiło się od ptaków hałaśliwie domagających się 
śniadania. Daliśmy nura do domu, z dala od skrzeków. Midge podeszła do 
zapakowanego chleba leżącego na stole i wzięła kilka kromek.
— Dobra, chłopaki! — zawołała, wracając na schody. — Wystarczy dla wszystkich, 
więc może najpierw mniejsi.
Ptaki odmówiły utworzenia kolejki, lecz nawet najmniejszym wróblom nie 
zabrakło śmiałości: rzuciły się wszystkie skrzecząc i drąc pierze, najszybsze 
ze zdobyczami w dziobach uciekały ze ścisku.
Zostawiłem Midge karmiącą te tłumy i poszedłem na górę, żeby się ogolić, 
ciągle zaintrygowany „cudownym" ozdrowieniem paszkota. Skrzydło musiało 
wyskoczyć ze stawu, nie było innego wyjaśnienia. Dziesięć rninut pó/niej 
zszedłem na dół; muesli, grzanka i mocna kawa już na mnie
czekały, a pojedyncza róża, świeżo zerwana w ogrodzie, stała w maleńkim 
porcelanowym wazoniku, ożywiając stół. Znacznie bardziej ożywiała pokój 
promienna twarz Midge.
Po schodach wałęsało się wciąż parę ptaków, jak gdyby zachęcając się nawzajem 
do wejścia, większość jednak rozproszyła się i odleciała, żeby zająć się 
swoimi ptasimi sprawami.
— Ciągle nie mogę tego zrozumieć. Ten paszkot wyglądał mi wczoraj na ciężko 
chorego — powiedziałem, smarując grzankę masłem.
Midge wypiła łyk kawy, zanim odparła:
— Jakie to 'ma znaczenie? Skrzydło się wyleczyło, więc po co się zastanawiać, 
w jaki sposób?
I tak właśnie myślała. Właściwie miałem wrażenie, że nie chce więcej 
dyskutować o wyzdrowieniu, że nie ma ochoty dłużej tego drążyć. Wzruszyłem 
ramionami, gotów dać temu spokój, skoro prawie przyjąłem swoją teorię 
„wyskoczenia ze stawu". Niezbyt przekonującą, ale musiała wystarczyć.
— Jakie plany na dzisiaj? — zapytała Midge, myśląc już o czym innym. W mojej 
koszuli, która była na nią za duża, wyglądała drobno i dziecinnie.
— Och, najpierw małe dochodzenie — odparłem i uniosła brwi. — Wczoraj 
słyszałem hałasy na strychu.
— Wydawało ci się, że to ptaki pod okapem.
— Tak,   wczoraj  wieczorem.   Ale  to  coś  hałasowało w środku nocy, kiedy 
wszystkie grzeczne ptaszki dawno śpią. Wyglądała na trochę wystraszoną.
— Domyślasz się, co to mogło być?
— Nie bardzo, lecz niech to diabh, dowiem się dzisiaj, za dnia. Nic mam ochoty 
leżeć znowu w aemności z rnoja szaieuic;] wyobraźnią.
112
13
— Trzeba mnie było obudzić.
— Nie chciałem cię niepokoić — odparłem, chrupiąc grzankę.
Midge obeszła stół i wcisnęła mi się na kolana, aż musiałem odsunąć krzesło, 
żeby się zmieściła. Cmoknęła mnie w czoło.
— Chcesz, żebym poszła z tobą na strych? — zapytała i jej kpiący ton nie 
uszedł mojej uwagi.
— Żebyś dostała ataku histerii na widok myszy? — potrząsnąłem głową i dodałem 
mężnie: — Pójdę sam, dziękuję ci. — W dzień wszystko jest znacznie mniej 
groźne.
— Wiesz, że nie boję się myszy. Ale jest mnóstwo sprzątania i szorowania, więc 
im szybciej zacznę, tym lepiej. Zdaje się, że ludzie O'Malleya więcej 
nabałaganili, niż naprawili.
— Ach, spisali się całkiem nieźle, biorąc wszystko pod uwagę. Niewątpliwie 
doprowadzili dom do ładu, nawet jeśli zostało nam trochę malowania i spraw 
kosmetycznych. Zresztą znacznie mniej, niż sobie wyobrażałem po pierwszym 
rekonesansie. Masz jakiś pomysł na okrągły pokój? Bo ten jest najważniejszy.
Zmarszczyła brwi.
— Podoba mi się taki, jaki jest. Myślę, że nie powinniśmy niczego zmieniać.
— Jak chcesz. Przyznaję, że jest w niezłym stanie. Może Flora Chaldean 
odnowiła go niedługo przed, ee, śmiercią.
— Trzeba będzie powiesić zasłony, może białe albo beżowe, wszystkie kolory da 
nam słońce. Zauważyłeś, jak ściany zmieniają się w ciągu dnia?
— Tak, rano są biało-żółte, tuż po zachodzie słońca ciepłoczerwone, a 
wieczorem robią się ogniście złote. Żyją własnym życiem, jak ten wielki kamień 
w Australii, który ciągle zmienia kolor.
— Ayers Rock. Mówią, że ma mistyczne właściwości...
— Kto mówi?
— Aborygeni.
— Aborygeni widzieli okrągły pokój? Mój nos zaliczył swoje normalne 
uszczypnięcie (przysięgam, że miał inny kształt, zanim poznałem Midge).
— Co mam zrobić, żeby zmusić cię do poważnej rozmowy? — zapytała nadąsana.
— Pogadać o mnie? — podsunąłem, ostrożnie doprowadzając do porządku swój nos.
— Nudne — powiedziała znużonym głosem. Moja ręka wśliznęła się pod jej koszulę 
i zatrzymała na wysokości dolnych żeber.
— Nudne? — zapytałem.
— Nie, Mikę! Wiesz, że tego nie znoszę!
Skinąłem głową i wcisnąłem lodowate palce gwałtownie i mocno we wrażliwe 
miejsca między żebrami. Zapiszczała i podskoczyła na moich kolanach, ale 
przytrzymałem ją drugą ręką.
— Nudne? — spytałem z miłym uśmiechem.
— Mikę, proszę, wiesz że...
Moje palce zacisnęły się kurczowo, bez litości. Podskoczyła znowu i skręciła 
się na moich kolanach, krztusząc się ze śmiechu, podczas gdy ja badałem dalej.
— Mikę, nieeee!
— Powiedziałaś, że jestem nudny?
— Nie, nie! Interesujący! Nie — fascynujący! Tak, fascynujący! Najbardziej... 
Mikę!... urze... urzekający... na świecie... przestań już, Mikę, proszę...
Ledwie mogłem ją utrzymać, mimo że była tak lekka, bo śmiałem się tak jak ona. 
Zamachała nogami w powietrzu i zsunęła się z moich kolan, a koszula podwinęła 
się jej do góry.
114
115
Wrzasnęła dotknąwszy kamiennych płyt podłogi nagimi pośladkami.
— Zimne! Och ty drą... — reszta utonęła w wybuchu śmiechu.
Ukryłem twarz w jej włosach, przesunąłem rękami wzdłuż ciała i złapałem ją 
wpół pod piersiami. Kiedy wsunąłem nos za jej ucho, wróciło do mnie 
wspomnienie zeszłej nocy. Delikatnie skubałem zębami jej kark.
— O, cześć po raz drugi — powiedziała trzeźwo.
Nie była to reakcja, jakiej się spodziewałem. Podniosłem wzrok i zobaczyłem, 
że powitanie było skierowane do kolejnego gościa w drzwiach. W przejściu 
siedziała znajoma wiewiórka i śmiała się z naszych wygłupów.
— Proszę, wejdź. — Zauważyłem, że Midge skromnie obciąga koszulę na udach. — 
To dom otwarty, wstęp bez biletów.
Wiewiórka wyglądała na niezbyt przekonaną.
— Cicho, Mikę — upomniała mnie Midge — bo się wystraszy. Chodź, malutka, nie 
zwracaj uwagi na tego wielkiego, brzydkiego brutala za mną. Wystarczy, że 
warkniesz, a schowa się pod stół.
Wiewiórka wskoczyła do środka. Jeszcze jeden sus i była tuż przy poruszających 
się palcach Midge. Moje brwi w zdumieniu dotknęły linii włosów. Midge 
zachichotała, kiedy wiewiórka zaskrzeczała.
— Tak, wiem, że wygląda jak wielki, zły niedźwiedź, którego bolą zęby, ale 
przy bliższym poznaniu jest bardzo miły — odpowiedziała pyskatemu 
zwierzaczkowi.
Wiewiórka popatrzyła najpierw na mnie, potem na nią, potem znowu na mnie. 
Uśmiechnąłem się do niej najmilej jak potrafiłem i zwierzak machnął ogonem z 
rozdrażnieniem.
— Hej, mieszkam tu, wiesz? — powiedziałem i zastanowiłem się, co ja, do 
cholery, robię. Rozmawiam
116
z wiewiórką? Chłopcy z zespołu ostrzegali, że mi odbije, kiedy wypadnę z 
naturalnego środowiska. Zwierzątko potrząsało śmiesznie czubatym łepkiem, 
kuląc wąskie ramiona i, moim zdaniem, najwyraźniej zarykiwało się ze śmiechu.
— Ten facet nie traktuje mnie poważnie — poskarżyłem się Midge.
— To ta sama wiewiórka, która była tu wczoraj — powiedziała w zamyśleniu.
— Czy tamta nie miała bardziej semickich rysów? Zostałem uderzony w stopę 
zwiniętą w pięść ręką.
— Daj spokój, Midge, jak możesz ją rozpoznać? Wszystkie są podobne. Zresztą 
skąd możesz wiedzieć, że to on?
— Po prostu wiem. On ma osobowość.
Oparła ręce na moich kolanach i podniosła się z podłogi.
— Poszukamy ci czegoś do zjedzenia, co? — powiedziała do wiewiórki, która 
wyglądała na ucieszoną tym pomysłem; nie czekając na zaproszenie, wskoczyła na 
stół i zaskrzeczała jeszcze głośniej. Midge ułamała kawałek mojej grzanki i 
dała ją naszemu nieproszonemu gościowi. Ten, nie okazując żadnego strachu, 
skoczył naprzód i chwycił okruch w małe łapki, potem zlizał masło i od razu 
zaczął go ogryzać.
— Nie mogę w to uwierzyć — powiedziałem, opierając łokieć na stole, a brodę na 
dłoni.
— Ani ja. Wiewiórki czikari rzadko się tak oswajają, nie tak jak szare.
— Czikari?... Midge, żadne dziko żyjące zwierzę nie da się tak oswoić. To 
znaczy, może w ogrodach zoologicznych, ale nie na wolności.
— Możliwe, że przywykły do Flory. Założę się, że wykarmiła tu całe pokolenia 
zwierząt. Pamiętasz ptaki na parapecie pierwszego ranka? Traktują to miejsce 
jak swoje naturalne środowisko, jak fragment lasu.
117
— Chcesz chyba powiedzieć, jak lokalny bar z przekąskami. Widzę, że bardzo 
popularny. Problem w tym, kiedy zaczną nam przeszkadzać w cichym, wiejskim 
ustroniu? Mogą coś zniszczyć.
— Och, Mikę, ptaki, wiewiórki i inne zwierzaki, które tu zabłądzą, są częścią 
Gramarye nie mniej niż my. Nie zapominaj, że były tu przed nami. — Kucnęła i 
chwiejnie przysiadła na piętach, z rękami wspartymi o moje kolana. — Musimy do 
nich przywyknąć, nie rozumiesz, Mikę? Karmić je i pomóc im przeżyć. Traktować 
je jak przyjaciół.
— Sprzeciwiam się wężom i jaszczurkom. Uśmiechnęła się.
— Pozwalam ci też nie wpuszczać za próg szczurów.
To mi przypomniało, że mam przeprowadzić małe dochodzenie. Pochyliłem się i 
pocałowałem Midge w usta, cały czas zdając sobie sprawę z obecności wiewiórki, 
która przyglądała się nam, chrupiąc grzankę.
— Świntuszek! — zawołałem, kiedy skończyliśmy się całować. — W porządku, 
Chochliku, wszystkie zwierzątka duże i małe są tu mile widziane, pod 
warunkiem, że nie są zbyt duże albo wystarczająco małe, żeby wygryzać dziury w 
drewnie. Umowa stoi?
— Nie wiem, czego się spodziewasz — dotąd mieliśmy tu tylko ptaka i wiewiórkę 
— ale zgoda, umowa stoi. Słonie i korniki nie mają prawa wstępu.
Uścisnęliśmy sobie ręce i mrugnąłem do wiewiórki.
— W porządku, Rumbo, jesteś przyjęty. Tylko mnie nie doprowadzaj do zazdrości 
ani szału. Midge roześmiała się.
— Dlaczego Rumbo?
— Nie mam pojęcia. Wygląda jak Rumbo, nie? W każdym razie bardziej jak Rumbo 
niż jak Rambo.
Wiewiórka odrzuciła w tył łepek, zatrzęsła maleńkimi
ramionami, i dźwięk, jaki z siebie wydała, był niewątpliwym śmiechem. To 
przyprawiło Midge o atak histerycznej wesołości.
— Chyba się zgadza — powiedziała chichocząc.
— Tak, prawdziwy trefniś — odparłem sucho. Wstałem cicho, żeby nie 
przestraszyć naszego ubawionego gościa. — Ten mężczyzna ma mnóstwo roboty.
— Ta kobieta też.
— Myślisz, że Rumbo ma coś przeciwko temu, żeby samotnie skończyć śniadanie? — 
Odkąd nadałem mu imię, Rumbo przestał być dla mnie „zwierzakiem".
— Zaproponowałam, żebyśmy zaprzyjaźnili się ze zwierzętami, a nie niańczyli 
je. Niech sam się zabawia.
Zostawiliśmy go więc, żeby się najadł. Midge poszła do sąsiedniego 
pomieszczenia pozmywać, ja zaś wziąłem latarkę i udałem się na strych. Czułem 
się radośnie idąc na górę, szczęśliwy, że żyję, szczęśliwy, że jestem 
zakochany, i myśląc o tym, że w prawdziwej miłości zdarzają się chwile tak 
świeże, jak gdybyś dopiero co się zakochał, stale podniecające, stale 
ekscytujące. Poznaliśmy się nawzajem — Midge i ja — naprawdę poznaliśmy, ale 
nie znużyliśmy sobą, przyzwyczajenie nie wyparło uczucia. Nie zrozumcie mnie 
źle — nasz związek nie zawsze był tak rozkoszny jak obrazek, który tu maluję; 
prawdę mówiąc mieliśmy parę burzliwych przejść, które o mało nie doprowadziły 
do zerwania. Na szczęście zawsze udawało nam się jednocześnie opamiętać i 
pogodzić z wadami tego drugiego (albo odmiennym punktem widzenia, jakby to 
ujęła Midge). Bez fałszywej skromności: oboje jesteśmy utalentowani, jedno 
muzycznie, drugie plastycznie, a czy widzieliście kiedyś artystę bez odrobiny 
temperamentu? Te rzeczy idą w parze, jak powiadają. Nie mówię o arogancji czy 
próżności, ale o upartym dążeniu do słusznego (oczywiście w ich mniema-
118
119
niu) celu i frustracjach, które się rodzą, gdy coś nie wychodzi. W takich 
chwilach najbardziej dostaje się najbliższej ci osobie, która musi wtedy umieć 
robić uniki, albo po prostu przemówić do rozsądku. Przez lata nauczyliśmy się 
czegoś od siebie. Nauczyliśmy się też nie traktować swoich własnych „ja" zbyt 
poważnie. Dobrze mieć tę świadomość, zanim jest się za starym, żeby miało to 
jakiekolwiek znaczenie.
Oparłem się pokusie wzięcia do rąk gitary wiedząc, że gdybym to zrobił, 
miałbym z głowy ranek. Podszedłem do krzesła stojącego pod włazem na strych, w 
miejscu, gdzie zostawiłem je poprzedniego dnia. Latarka była świetna, krzesło 
stabilne, klapa czekała, aż ją otworzę: czas na mój ruch.
Dlaczego więc się wahałem?
Może powinienem był wziąć drabinę, byłoby łatwiej. Nie, sufit nie jest wysoko; 
krzesło wystarczy.
Z góry nie dobiegały żadne dźwięki, więc pewnie niczego tam nie znajdę. 
Dlaczego by jednak się nie rozejrzeć?
Strach mnie obleciał i wiedziałem o tym. Ale coś mi mówiło, że wcale nie chcę 
zaglądać na strych. Czy to możliwe, że w jakimś zakątku umysłu każdego z nas 
przyszłość rozgrywa się tu i teraz, że mieszczą się w owym zakątku archiwa 
zdarzeń, które mają nadejść, i że archiwariusze (którymi jesteśmy my sami) 
podsuwają nam czasem pod zamkniętymi drzwiami kartkę z jakąś wskazówką. 
Możliwe. To dla mnie tajemnica i domyślam się, że dla was też; wiem tylko, że 
chęć wycofania się, ucieczki na dół i wynalezienia sobie jakiejś wymówki, by 
nie iść na strych, była przemożna.
No, Stringer, zbeształem się, zasuwaj na górę rozgromić szczury, chyba że 
chcesz okryć się hańbą i wystawić na pośmiewisko. Ciągle jednak wahałem się, 
patrząc na klapę: hańba i pośmiewisko nie są aż takie straszne.
120
W końcu zdrowy rozsądek przeważył, zwyciężył we mnie pragmatysta; wspiąłem się 
na krzesło i włączyłem latarkę. Jedną ręką uniosłem klapę — ale tylko na parę 
cali. Żadne złowrogie ślepia nie spojrzały na mnie przez szczelinę, nic się 
nie poruszyło, nic nie „mlasnęło wilgotno". Panowała zupełna cisza i spokój. 
Poczułem się odrobinę odważniejszy, uniosłem klapę wyżej i poświeciłem wokół 
latarką, wspinając się na palce, żeby zajrzeć do środka. Skądś, znad podłogi 
sączyło się słabe światło, ale nie mogłem go zlokalizować. Wyłączyłem latarkę 
i przekonałem się, że bierze się ono spod okapu.
Oto i miałem odpowiedź: ptaki wciskały się pod okap i urządziły tu sobie miłą, 
przytulną ptaszarnię. Pewnie ostatniej nocy postanowiły to uczcić. Włączyłem 
latarkę i pchnąłem klapę dalej. W końcu przeważyła i odchyliła się, ale tylko 
trochę, uderzając o coś z łupnięciem.
Położyłem latarkę na jej skraju, oparłem ręce o krawędzie podłogi i 
podciągnąłem się w górę. Brak sprawności fizycznej nadrobiłem przekleństwami, 
moje białe tenisówki trzepotały jak dwa oszalałe gołębie. Przez chwilę 
odpoczywałem z nogami wiszącymi w powietrzu. Zaczerpnąłem tchu i natychmiast 
tego pożałowałem. Powietrze cuchnęło; zmarszczyłem nos, czując kwaśny odór.
— Jezu — powiedziałem głośno. Wydało mi się, że obok coś się poruszyło.
Światło padało w inną stronę, mimo to mogłem odróżnić przymglone zarysy krokwi 
i belek. W samym dachu nie było dziur, robotnicy wyraźnie przyłożyli się do 
pracy. Ale na poprzecznych belkach zobaczyłem coś innego, ciemne, zdające się 
z nich zwisać kształty, niewyraźne w mroku; przeszedł mnie dreszcz, gdy 
zobaczyłem więcej — znacznie więcej — na pochyłych krokwiach.
Wiedziałem, co to takiego, sięgnąłem jednak po latarkę
121
i poświeciłem w ich stronę. Zadrżałem czując, jak krew ucieka mi z twarzy na 
widok setek małych, czarnych, włochatych ciał zwisających głową w dół jak 
wyschnięte owoce z gałęzi, ściśniętych razem i cuchnących.
Kiedy tak patrzyłem, jedno ze skrzydeł drgnęło, drżąc rozpostarło się na 
chwilę i z powrotem owinęło wokół czarnego ciała.
— O Boże — mruknąłem zdrętwiały. W ciszy wyobraziłem sobie, że słyszę 
uderzenia ich maleńkich serc, bijących jak jedno, regularny rytm jednoczący te 
stworzenia w masę.
Drżałem, kiedy powoli schodziłem ze strychu, bojąc się, że na najlżejszy hałas 
nietoperze zerwą się do lotu, skrzecząc i trzepocąc skrzydłami.


Pod obserwacją


W łazience opłukałem twarz wodą, zmywając krople potu. Potem starannie 
wyszorowałem ręce, zupełnie jak gdyby zostały skalane przez te stwory ze 
strychu. Było mi niedobrze, ale opanowałem falę mdłości.
Nietoperze! Ohydne, złowrogie, pomarszczone potworki. I z tego, co widziałem — 
krocie! O'Malley musiał przecież wiedzieć, że tu były: dlaczego, do diabła, 
nic nie powiedział? Pożałowałem, że chcąc oszczędzić pieniądze na naprawy nie 
posłuchałem rozsądnej rady i nie wynająłem rzeczoznawcy, który obejrzałby dom 
dokładnie; przynajmniej odkryłby obecność nietoperzy i poinformował nas. Bałem 
się powiedzieć o nich Midge, nie chcąc zepsuć idylli; ale musiała się 
dowiedzieć, tego faktu nie można przed nią ukrywać.
Paskudne małe dranie! Ktoś w okolicy musiał zajmować się tępieniem szkodników, 
może nawet miejscowy zarząd świadczy tego typu usługi. Czy nietoperze stanowią 
zagrożenie dla zdrowia? Dla psychicznego z całą pewnością.
Wytarłem twarz i ręce, w głowie huczało mi od jeżących włos myśli. Zapewne 
reagowałem trochę przesadnie, ale złożyły się na to nieprzyjemne uczucia, 
które miałem przed wejściem na strych, i późniejszy szok, jaki przeżyłem na
123
widok wszystkich tych zwisających ciał. Zastanawiałem się, od jak dawna 
Gramarye było stałym schronieniem nietoperzy; zjawiły się po śmierci Flory 
Chaldean, czy też zadomowiły się tu, gdy jeszcze żyła? To ostatnie trudno było 
sobie wyobrazić, chociaż z drugiej strony znaliśmy opinię o niej jako osobie 
nieco ekscentrycznej, może więc sama je zaprosiła. No cóż, obecne kierownictwo 
zarezerwowało sobie prawo do zmian; słonie, korniki i nietoperze nie miały 
prawa wstępu.
Wszedłem do sąsiedniego pokoju, aby otworzyć okno i zaczerpnąć pełne płuca 
świeżego, nie zatęchłego powietrza; wstrzymałem oddech, widząc przy ogrodowej 
furtce grupkę ludzi. Midge, już ubrana, stała odwrócona do mnie plecami, 
rozmawiając z dwoma mężczyznami i kobietą. Cała trójka miała na sobie stroje 
dość swobodne, mężczyźni rozpięte pod szyją koszule i luźne spodnie, 
dziewczyna długą, wzorzystą spódnicę i bluzkę. Jej sylwetka i długie jasne 
włosy nawet z tej odległości zdawały mi się mgliście znajome. Na trawie za 
nimi stał citroen (do tego czasu znaleźliśmy już wolny kawałek drogi przy 
ogrodzie, wystarczająco szeroki, żeby zmieścił się tam nasz passat). Przez 
ogród płynęły ku mnie ich głosy, ale nie mogłem rozróżnić słów. Ponieważ 
czułem się w owej chwili wyjątkowo spragniony ludzkiego towarzystwa, wyszedłem 
z sypialni i zbiegłem na dół. Jeżeli to tutejsi, może nawet wiedza, jak 
poradzić sobie z nietoperzami.
Kiedy maszerowałem ścieżką, silny, czysty zapach kwiatów oczyścił mi głowę z 
odoru. Obcy patrzyli na mnie ponad głową Midge, a ona sama odwróciła się, żeby 
mnie pozdrowić.
— Mikę, mamy pierwszych gości — powiedziała, najwyraźniej ucieszona wizytą.
— Pierwszych ludzkich gości — odparłem i uśmiech-
124
nąłem się, widząc ich zaskoczenie. Na chwilę zdołałem odsunąć od siebie myśl o 
małych, skrzydlatych bestiach.
— Mikę mówi o pewnych zwierzakach, które wpadały z wizytą od chwili naszego 
przyjazdu — wyjaśniła Midge i wszyscy się uśmiechnęli.
— Obawiam się, że wkrótce się przekonacie, iż to ludzie są intruzami w tym 
zakątku lasu. — Nasz rozmówca, o włosach równie jasnych jak włosy dziewczyny, 
chociaż nieco krótszych, obciętych po wojskowemu, był mojego wzrostu — pięć 
stóp dziesięć cali — i miał newmanowsko błękitne oczy. Przypominał mi 
odhibernowanego kalifornijskiego surfera z lat sześćdziesiątych, a jego 
amerykański akcent wzmagał jeszcze to wrażenie; w jego swobodnym zachowaniu 
wyczuwałem jednak napięcie. Szczerzył zęby w hollywoodzkim uśmiechu.
— Cześć — powiedział, wyciągając rękę ponad furtką — nazywam się Hub Kinsella, 
a... — wskazał dwoje pozostałych — ...to Gillie Slade i Neil Joby.
Midge przedstawiła mnie i uścisnęliśmy ręce. Wszyscy wyglądali na mniej więcej 
dwadzieścia pięć lat.
— Widzieliśmy cię kiedyś przejeżdżając — powiedziała dziewczyna; uścisk jej 
dłoni był ledwie wyczuwalny.
— Och tak, wydawało mi się, że gdzieś już cię widziałem — odparłem. — 
Pomachałaś mi, prawda? Skinęła głową.
— Ty pomachałeś pierwszy.
Roześmialiśmy się tak, jak robią to speszeni nieznajomi przy najmniejszym 
powodzie do żartów. Była bardzo angielska i dość ładna, choć niezbyt 
efektowna, bez makijażu, z nosem i policzkami usianymi piegami; cechowała ją 
jakaś nerwowa płochliwość, urocza albo drażniąca, nie mogłem się zdecydować. 
Kiedy podszedłem bliżej, zauważyłem, że drugi mężczyzna, Joby, niski i 
szczupły, ubrany
125
był bardziej oficjalnie niż pozostali, miał bowiem na sobie krawat i koszulę z 
krótkim rękawem, spodnie z zaprasowa-nymi kantami i wypolerowane buty. Jego 
nieowłosione ręce wystawały z rękawów koszuli jak dwa białe, wygięte patyki; 
uścisnął mi dłoń odrobinę za mocno, jak gdyby chciał stwarzać wrażenie 
silnego. Mówił z lekko nosowym akcentem, charakterystycznym dla mieszkańców 
środkowej Anglii.
— Mam nadzieję, że podoba się wam nowy dom — powitał mnie.
— O tak — odparłem — ale minie trochę czasu, zanim się urządzimy na dobre.
— Oboje jesteście z Londynu? — zapytał Kinsella. W jego głosie słychać było 
uprzejme zainteresowanie, ale nie wścibstwo.
— Skąd wiedziałeś? Uśmiechnął się rozbrajająco.
— Tak mi wyglądacie.
— Jak z innego świata?
— Och nie, nie to chciałem powiedzieć. Wydawało mi się tylko, że to dla was 
nowość.
— Nie dla Midge, wychowała się na wsi. To ja jestem nowicjuszem.
— Szybko pokochacie to miejsce — wtrąciła dziewczyna imieniem Gillie. — Ja 
pokochałam. Midge oparła się o mnie.
— Pamiętasz ten duży dom, który widzieliśmy wczoraj na spacerze, Mikę?
— Ten... szary dom? Skinęła głową.
— Hub, Gillie i Neil są stamtąd.
— Naprawdę? Mieszkacie tam? Wszyscy troje?
— Więcej niż troje, Mikę — odparł Kinsella.
— A co tam jest, hotel czy rodzaj wczasów zdrowotnych?
126
— Ani jedno, ani drugie. Może wpadniecie, kiedy się już urządzicie? 
Oprowadzimy was.
— Tak, proszę, wpadnijcie — powiedziała Gillie i ku naszemu zdumieniu 
wyciągnęła ręce, żeby dotknąć naszych ramion. — W środku dom jest bardzo 
piękny i tak bardzo chcielibyśmy, żebyście nas odwiedzili. Proszę, obiecajcie, 
że przyjdziecie.
Zmieszałem się trochę, widząc ich entuzjazm, ale Midge wyraźnie się ucieszyła.
— Będzie nam bardzo miło. — Zwróciła się do dziewczyny: — Wczoraj 
zaintrygowało nas to miejsce, prawda, Mikę?
— Tak, zaintrygowało. — Poczułem, jak Midge ostrzegawczo zaciska mi dłoń na 
ramieniu. — Ale chwilowo mam niewielki problem, z którym muszę sobie poradzić. 
Pomyślałem, że może poddacie mi jakiś pomysł, skoro tu mieszkacie.
Ich twarze wyrażały pełną gotowość pomocy. Midge była zdziwiona.
— Górny apartament został zajęty przez nietoperze — wyjaśniłem, wskazując dom 
kciukiem. Odwróciwszy się do Midge, powiedziałem: — To one hałasowały 
ostatniej nocy. Teraz są na strychu, odsypiają przyjęcie.
— Nietoperze? — zapytała.
— Nietoperze — odparłem.
— Och, to niewielki problem, Mikę — zapewnił mnie Amerykanin. — Są 
nieszkodliwe.
— Może, ale sprawiają, że czuję się niepewnie. Nie mam ochoty obudzić się 
którejś nocy i zobaczyć, jak wznoszą toasty naszą krwią.
Zachichotali, chociaż Gillie wyglądała, jakby ją zemdliło.
— Nie ma obawy — rzekł Joby, zakładając na piersi swoje owadzie ręce. — Polują 
głównie przed świtem i o zmie-
127
rzchu. Poza tym nie bardzo wierzę, żeby w Hampshire były wampiry. Jeżeli dasz 
im spokój, nie będą ci przeszkadzać.
— Już mi przeszkadzają.
— Och, daj spokój, Mikę — powiedziała Midge. — To tylko takie chomiki ze 
skrzydłami.
Jej reakcja — a raczej brak reakcji — zupełnie mnie zaskoczyła. Wiedziałem, że 
uwielbia zwierzęta, ale żeby wszystkie?
— Niestety, niewiele możesz osiągnąć na drodze prawnej — ciągnął Joby. — 
Widzisz, to gatunek chroniony. Większość wyginęła w tym kraju głównie przez 
pestycydy i ignorancję — ludzie tępili je rozmyślnie. Rzecznicy ochrony 
przyrody wkroczyli w samą porę i zmusili rząd do zajęcia się tą sprawą.
— Chcesz powiedzieć, że nie mogę tknąć tych stworów? — zapytałem z 
niedowierzaniem. Z powagą skinął głową.
— Ssaków, mówiąc ściśle. To pewnie karliki albo gacki wielkouchy, zależy od 
rozmiarów — karlik jest najmniejszy.
— Nie przyglądałem się dokładnie.
— Karlik zamieszkuje lasy, ale można go też spotkać w okolicach zabudowań, 
natomiast gacek lubi sypiać w jaskiniach, piwnicach i na strychach.
— W takim razie nasi koledzy to gacki.
— Przysięgam, że nie grozi wam z ich strony żadne niebezpieczeństwo. Jadają 
insekty i ćmy, przy okazji oddadzą wam więc przysługę.
Miałem wątpliwości, ale wyglądał na kogoś, kto wie, o czym mówi. Powoli 
potrząsnąłem głową.
— Wygląda na to, ze już się od nich nie uwolnimy — powiedziałem.
Facet o nazwisku Kinsella zniżył głos do konspiracyjnego szeptu.
128
— Posłuchaj, Mikę, jeżeli staną się naprawdę uciążliwe, to pomożemy ci je 
wykurzyć czy coś w tym rodzaju. Nikt nie musi się dowiedzieć.
— No cóż, dobrze, na razie poczekamy. Znowu błysnął tymi swoimi perełkami.
— Teraz już wiesz, gdzie nas znaleźć, gdybyś potrzebował pomocy, ale 
oczywiście zawsze będziecie mile widziani.
— Mogę już dać prezent, Hub? — Dziewczyna patrzyła na niego jak piesek na 
swojego pana.
— Och, jasne, o mało nie zapomniałem.
Gillie wsunęła głowę do samochodu i wyjęła stamtąd kwadratową, metalową puszkę 
na biszkopty. Wyciągnęła ją ponad furtką w stronę Midge.
— Jedna z naszych sióstr jest fantastyczną kucharką, więc kiedy odkryliśmy, że 
wprowadziliście się do Gramarye, poprosiliśmy ją, żeby upiekła dla was ciasto 
powitalne — powiedziała. — Nic nadzwyczajnego, ale myślę, że będzie wam 
smakować.
— To nasze skromne powitanie nowych sąsiadów — dodał Kinsella, otwierając 
ramiona, jak gdyby chciał nas objąć.
— Co za uroczy pomysł! — zawołała z entuzjazmem Midge, biorąc prezent i 
rozpromieniając swoją ładną buzię. — Może przyjedziecie do nas, kiedy już się 
zadomowimy, będzie nam bardzo miło, prawda, Mikę?
Kinsella odezwał się, zanim zdążyłem odpowiedzieć.
— Możecie być pewni, że od czasu do czasu wpadniemy powiedzieć wam cześć. 
Skoro już mamy przyjaciół, nie chcemy ich stracić.
Powiedział to z całą serdecznością, zdziwiłem się więc, że poczułem się 
nieswojo.
— A póki co — ciągnął — pozwolimy wam się przyzwyczaić do nowych warunków — 
jestem przekonany, że
129
dom wymaga wiele pracy. Poprzednia właścicielka była chyba trochę za stara, 
żeby utrzymywać to miejsce w należytym porządku.
— Znaliście Florę Chaldean? — zapytała Midge.
— Och, była znana większości ludzi w okolicy — odparła Gillie.
— Ale nikt jej naprawdę nie z n a ł — dorzucił Kinsel-la. — Rozmawialiśmy z 
nią kilka razy, to wszystko. I proszę, nie zapomnijcie, co wam powiedziałem: 
jeśli potrzebujecie pomocy, wystarczy zadzwonić.
— Będziemy pamiętać, ee, Hub — powiedziałem i dodałem: — Czy to przezwisko?
— Skrót od Hubrisa. Moi starzy mieli poczucie humoru. Niespecjalne, 
pomyślałem.
— No cóż, miło było was poznać i dzięki za informację o nietoperzach. Niedużo 
to pomogło, ale wiem przynajmniej, na czym stoję.
Uścisnęliśmy sobie ręce dość oficjalnie i cała grupa wsiadła do auta; Kinsella 
zajął miejsce za kierownicą. Pomachali nam jeszcze wycofując auto, a my także 
pozdrowiliśmy ich, odprowadzając wzrokiem samochód, dopóki nie zniknął z pola 
widzenia.
— Czy nie są niesłychanie mili? — zawołała Midge, pokazując mi pudełko z 
ciastem.
— Owszem. Jak dla mnie odrobinę zbyt przyjacielscy.
— Och, Mikę, czasem wyłazi z ciebie taki stary cynik. Po prostu nawiązali 
dobrosąsiedzkie stosunki. Chciałabym, żeby więcej ludzi zachowywało się tak, 
jak oni.
— Tak, Midge, ale kim oni są? Dlaczego całą grupą mieszkają w tej posiadłości? 
Zauważyłaś, że dziewczynę, która zrobiła dla nas ciasto, Gillie nazwała 
siostrą?
— Co za różnica? Pewnie należą do jakiejś organizacji religijnej. Czy to 
ważne, skoro są mili?
130
Wzruszyłem ramionami.
— Tak, masz rację. Po prostu czułem się troszkę przymuszony, to wszystko, 
trochę za bardzo chcieli nas poznać.
— Ile razy mam ci powtarzać: na wsi jest inaczej, ludzie są bardziej 
przyjaźni. Nie powinieneś być taki podejrzliwy.
— Przepraszani,  Midge,  nie chciałem.  Te nietoperze trochę mnie rozstroiły. 
Jej głos złagodniał.
— Rozumiem. Ale to prawda, są zupełnie nieszkodliwe.
— Według nich.
Lekki wietrzyk zaszeleścił w pobliskich drzewach i poruszył kwiatami. Midge 
włożyła pod pachę puszkę z ciastem i wzięła mnie pod rękę. Wolno ruszyliśmy w 
stronę domu, ciepły blask słońca oświetlał nasze twarze.
— Zerknijmy na te potwory, które tak cię przeraziły — powiedziała przymilnie.
— Chcesz iść na górę? Obruszyła się.
— Oczywiście. Nie mogę się doczekać, kiedy je zobaczę.
— Ciągle mnie zaskakujesz.
— Zgłębiam życie dzikiej fauny, nie pamiętasz? Mam narysować zwierzęta do 
bajek. Lubię je obserwować. Poza tym może te małe diabły podsuną mi jakiś 
pomysł do książki, którą kiedyś sama napiszę. Albo, jeszcze lepiej, ty ją dla 
mnie napiszesz. Pora już, żebyś spożytkował swój szczególny talent.
— Horror dla bachorów? Masz skąd czerpać inspirację.
— Nie, nic z tych rzeczy. Zresztą w nietoperzach nie ma nic wstrętnego.
— Poczekaj, aż je zobaczysz.
Zostawiła ciasto na kuchennym stole i ruszyliśmy na górę. Szedłem przodem, 
pomrukując cicho o straszliwych konsekwencjach bratania się z krewnymi 
Drakuli. Midge
131
szturchała mnie w pośladki i poważnie ostrzegała, żebym przestał krakać.
W pokoju na poddaszu, moim przyszłym studio, stanąłem naprzeciw Midge, 
uderzając latarką o dłoń.
— Naprawdę chcesz się na to ważyć... — zapytałem ponuro — ...po tym, co 
zdarzyło się Pandorze?
— Wynoś się — powiedziała, szturchając mnie w pierś sztywnymi palcami i 
stawiając nogę na krześle.
— Dobra, dobra. Teraz poważnie, Midge: naprawdę nie mam ochoty więcej tam 
wchodzić.
— Nie musisz — podsadź mnie tylko. Nie powiem o tym twoim kumplom.
Przybrała wystudiowaną pozę, z ręką na biodrze i stopą ciągle wspartą o 
krzesło. Jej uśmiech był nieubłagany. I, oczywiście, wyzywający.
Jęcząc żałośnie, odsunąłem ją i sam wspiąłem się na krzesło. Wcześniej 
zamknąłem klapę, bojąc się chyba, że nietoperze mogą mnie ścigać.
— Otworzę klapę i podsadzę cię, chyba że chcesz, bym przyniósł drabinę — 
powiedziałem.
— Ty wystarczysz. — Stanęła czekając z założonymi rękami.
— Tak jest, psze pani. — Pchnąłem klapę, która znów otworzyła się z trzaskiem. 
— Nie denerwujcie się, chłopcy — zawołałem cicho. — Właściciel przyszedł tylko 
sprawdzić klimatyzację.
Wiedząc teraz co nieco o naszych sennych gościach, nie byłem już tak 
zdenerwowany jak poprzednio, jednak mój lekki żart sprawiał wrażenie trochę 
wymuszonego.
Klapa uderzyła o pionową belkę tak, jak za pierwszym razem. Schyliłem głowę, 
słysząc huk. Zauważyłem, że Midge roześmiała się, zasłaniając twarz ręką.
— Nie mów, że cię nie ostrzegałem — gderałem, schodząc
132
z krzesła i podając jej latarkę. Zrobiłem krzesełko ze splecionych rąk. — Złap 
brzeg podłogi i połóż na niej latarkę, potem cię podsadzę.
— Mój ty bohaterze — powiedziała, stawiając nogę na moich rękach.
Wyprostowałem się, a Midge się uniosła, włączyła latarkę i położyła ją na 
podłodze strychu jednym, pełnym gracji ruchem. Usiadła na brzegu, z nogami 
wiszącymi w powietrzu.
Wlazłem za nią po krześle, starając się, żeby wyglądało to tak, jakbym zrobił 
to bez wysiłku, skoro miałem widownię; odsunęła się szybko, robiąc mi miejsce.
Kiedy już znalazłem się w środku, szepnąłem:
— Teraz wiesz, o co mi chodziło? — Zmarszczyłem nos czując znajomy odór.
Midge poświeciła wokół latarką i przebiegł mnie dreszcz, gdy zobaczyłem 
zwisające czarne kształty.
— Och, Mikę, wcale nie jest ich tak wiele — rzekła pogardliwie.
Zamrugałem, podążając wzrokiem za błądzącym światłem latarki. Rzeczywiście, 
wydawało się, że nietoperzy było mniej niż poprzednio.
— Ja, uch... jestem pewien, że było ich więcej.
— Moim zdaniem zdenerwowałeś się i wyobraziłeś sobie więcej. Ale i tak jest 
ich tutaj trzydzieści, może czterdzieści.
— Przedtem wisiały jeden przy drugim. Większość musiała odlecieć.
— W biały dzień? Nie, pewnie rzucały cienie w świetle latarki i wyglądało to 
tak, jakby było ich więcej — uspokajająco poklepała mnie po udzie. — Kiedy z 
natury jest się tchórzem, często ma się skłonność do przesady. — Podświetliła 
swoją uśmiechniętą twarz od dołu, co upodobniło ją do złośliwej maski.
133
— Och, bardzo śmieszne, naprawdę śmieszne. Daj mi latarkę, dobra?
Złapałem latarkę i poczołgałem się w głąb strychu, trzymając się belek, żeby 
nie przebić kolanem sufitu. Oświetliłem dalsze zakamarki, mimo że nie mogłem 
zobaczyć, co znajduje się za zbiornikiem na wodę; nic jednak nie czyhało w 
mroku. Midge dołączyła do mnie. Raczej szła, niż pełzała, przez co było mi 
jeszcze bardziej głupio.
Podniosłem się i złapałem dla równowagi poprzecznej belki, uważając, żeby nie 
dotknąć śpiącego nietoperza. Podejrzewałem, że Midge uśmiechnie się drwiąco, 
ale była zbyt pochłonięta studiowaniem najbliższego z wiszących ciał.
Wyciągnęła rękę i pociągnęła złożone skrzydło.
— Hej — syknąłem — co ty wyprawiasz?
— Poświeć mi tu, Mikę. Chcę się dobrze przyjrzeć temu koledze.
— Midge, on może być niebezpieczny. Chryste, pewnie ma wściekliznę!
— Uspokój się, ale z ciebie cykor. W tym kraju nie ma wścieklizny. Pamiętasz, 
co ci mówiłam o chomikach ze skrzydłami? Po prostu myśl o nich w ten sposób. A 
teraz poświeć mi tu.
Odważna smarkula, pomyślałem robiąc, co mi kazano, i ostrożnie stąpając po 
belkach.
— Nie miej do mnie pretensji, jeśli cię pogryzie — ostrzegłem zirytowany.
Nietoperz wyrwał się i próbował uwolnić rozciągnięte skrzydło; ale Midge 
trzymała je mocno. Podrażniony zwierzak otworzył swój brzydki pyszczek, 
odsłaniając zęby jak u Lugosiego, chociaż nie wyglądało na to, żeby się 
obudził. Mimo wszystko nie podszedłem bliżej, wyciągając tylko rękę, żeby 
poświecić Midge.
134
— Widzisz, jakie ma palce? — Przynajmniej ściszyła głos. — Zobacz, jakie 
długie są trzy ostatnie. Skrzydło to tylko skóra między nimi. Rozciąga się aż 
do tylnych łap i ogona.
— To naprawdę bardzo ciekawe. Nie sądzisz, że powinniśmy pozwolić mu się 
zdrzemnąć w spokoju?
— I popatrz na to futerko. Przystojniak z niego.
— Przystojniak! Jest brzydki jak noc! — Natychmiast pożałowałem, że podniosłem 
głos: okazałe błoniaste uszy drgnęły i nastroszyły się.
— Jest urażony — zauważyła Midge.
— Będzie musiał się z tym pogodzić. Popatrz na ten okropny spłaszczony nos i 
spiczaste uszy. — Wydałem pełen obrzydzenia odgłos.
— Ma radar wokół nosa.
— Nie poprawia mu to urody. Czy możemy już zejść na dół, Midge? To, że mamy 
mieszkać z tymi suszonymi śliwkami nie znaczy wcale, że musimy się z nimi 
bratać.
Puściła skrzydło nietoperza i uszczypnęła mnie nad biodrem.
— Nie wiedziałam, że jesteś taki uczulony.
— Szczerze mówiąc, ja też nie wiedziałem. Po prostu budzą we mnie dziwne 
uczucie — nic na to nie poradzę.
— Przynajmniej wiesz, że jest ich mniej, niż myślałeś.
— Mógłbym przysiąc... Nieważne, w szoku musiałem widzieć podwójnie.
— Albo potrójnie. Chodźmy na dół, tam powietrze jest świeższe.
Stanąłem w rozkroku nad otwartą klapą, żeby pomóc zejść Midge. Rozejrzałem się 
po raz ostatni i rzuciłem latarkę w jej nastawione ręce. Potem sam opuściłem 
się w dół i balansując na krześle, starałem się zamknąć za sobą klapę. Tym 
razem udało mi się nie wpaść w panikę.
135
Zeskoczyłem na podłogę i otrzepałem ręce z kurzu, szczęśliwy, że wydostałem 
się z tego mroku. Midge tymczasem podeszła do jednego z małych okien na 
poddaszu i zaczęła się z nim mocować.
— Pomyślałam,  że wpuszczę trochę świeżego powietrza — rzuciła przez ramię — 
ale okno się zacięło. Podszedłem do niej.
— Może zamalowali je od zewnątrz. Powinni byli zostawić je otwarte, dopóki nie 
wyschnie. Daj, ja spróbuję.
Zanim grzmotnąłem pięścią w ramę lewego skrzydła, Midge przytrzymała mnie za 
ramię.
— Te nietoperze naprawdę tak cię niepokoją, Mikę? Zawsze możemy się ich 
pozbyć, tak jak mówił Hub, nikt się nie dowie.
Popatrzyłem na nią uważnie.
— To by ci się nie podobało, prawda?
— Nie podoba mi się, że mogą cię zniechęcić do Grama-rye. Najważniejsze dla 
mnie jest to, żebyś był tu szczęśliwy, więc jeśli mam wybierać między tobą a 
nietoperzami, to przegrały.
Na chwilę zetknęliśmy się czołami.
— Pewnie masz rację — powiedziałem. — Nie będą sprawiać kłopotu.
Odwróciłem się do okna.
— Ale jeśli urządzą sobie o północy jakąś nietoperza orgię — wywalę. Łopot 
tych skrzydeł doprowadza mnie do szału.
Rąbnąłem ręką w skrzydło okna, potem jeszcze raz i zagryzłem wargę, czując 
piekący ból. Za trzecim razem okno drgnęło o cal i łatwiej je było otworzyć. Z 
drugą połową poszło równie ciężko, ale i ona ustąpiła za trzecim uderzeniem. 
Otwierając okno i blokując je na haczyku, zerknąłem w stronę lasu, wciągając 
głęboko nagrzane
136
słońcem powietrze. Nagle znieruchomiałem, wstrzymując oddech.
Czy jakaś postać stoi w cieniu za pierwszą linią drzew? Znowu ktoś nas śledzi?
— Midge — powiedziałem zduszonym głosem, bo wciąż miałem pełne płuca 
powietrza. Wypuściłem je dopiero, gdy się do mnie przysunęła. — Midge, tam 
ktoś jest i obserwuje dom.
Nie patrzyłem na nią, wiedziałem jednak, że spogląda w stronę lasu.
— Gdzie, Mikę? Nikogo nie widzę. Na chwilę spuściłem z oka nieruchomą postać, 
objąłem Midge ramieniem i przyciągnąłem ją jeszcze bliżej.
— Tam — wyszeptałem zupełnie niepotrzebnie i wskazałem palcem. — Tam, między 
drzewami. Ciemna postać patrząca wprost na dom.
Ale kiedy spojrzałem ponownie w tamtą stronę — postać zniknęła.
— Nadal jej nie widzę, Mikę — powiedziała Midge. Popatrzyłem na nią, niezdolny 
wymówić słowa, a potem jeszcze raz w stronę lasu. Z pewnością nikogo tam nie 
było.
Zaczynałem się zastanawiać, czy to nie świeże wiejskie powietrze powoduje 
przywidzenia.


Postępy


Przez następne parę tygodni byliśmy tak zajęci, że nie miałem czasu na 
„przywidzenia". Dnie (a często noce) spędzaliśmy zdzierając stare tapety i 
zastępując je nowymi, malując i zajmując się robotami ciesielskimi, których 
nie zleciliśmy robotnikom. Nadeszły chłodne wieczory i wkrótce odkryliśmy, że 
dom jest pełen zdradliwych, przyprawiających o dreszcze, przeciągów; robiłem, 
co mogłem, żeby ustalić, skąd pochodzą, i zalepić dziury. Szorowaliśmy, 
skrobaliśmy, polerowaliśmy i sprzątaliśmy. Naprawiłem dzwonek przy drzwiach i 
nareszcie brzęczał zamiast grzechotać.
Kazaliśmy przeczyścić komin, ciesząc się perspektywą długich zimowych 
wieczorów przy kominku, i opróżnić szambo (kiedy je wypompowywali, odór był 
tak okropny, że podczas całej operacji musieliśmy pozamykać wszystkie drzwi i 
okna). Wezwaliśmy też hydraulika, który między innymi naprawił pralkę i 
sprawił, że z kranu z gorącą wodą zaczęła lecieć naprawdę gorąca, nie zaś 
letnia (musieliśmy zamontować nową grzałkę na górze, co uczyniło sporą wyrwę w 
naszym budżecie). Dzięki zbiornikowi, który O'Malley zainstalował na poddaszu, 
woda była czysta, a po tygodniu nawet radio i telewizor zaczęły jakoś 
odbierać.
138
Obraz nadal nie był rewelacyjny, ale w końcu znajdowaliśmy się w odległej 
części kraju.
Urządziłem sobie studio muzyczne, ciągle marząc o kosztownym sprzęcie, na 
który za jakiś czas (miałem nadzieję, że niedługo) będzie mnie stać, podczas 
gdy Midge przygotowała swoją osobistą pracownię pod jednym z okien w okrągłym 
pokoju. Widziałem, że korci ją, żeby wrócić do malowania — obrazów, nie ścian, 
ma się rozumieć — tak jak mnie ciągnęło do komponowania. Mimo że zajmowałem 
się głównie pracą fizyczną, głowę miałem pełną pomysłów piosenek, tekstów i 
skeczów do pełnospektaklowego musicalu rockowego. Wszystkie te plany były dość 
mgliste, ale takie są najbardziej podniecające; byłem ciekaw, czy okażą się 
równie dobre na papierze i równie świetne na taśmie. Mimo weny, która nas 
opanowała, oparliśmy się pokusie i wytrwaliśmy przy postawionym sobie celu — 
zmienieniu Gramarye w wygodne i odpowiednie do pracy domostwo.
Staraliśmy się doprowadzić do porządku ogród — czy raczej Midge się starała, 
zwłaszcza jeśli chodzi o rabaty — ale, co dziwne, wydawał się on żyć własnym 
życiem. Nawet króliki — od których roiło się w okolicy — grzecznie zostawiły w 
spokoju nasze kwiatki. Oczyściliśmy rabaty i ku naszej uldze zauważyliśmy, że 
część chwastów zniknęła z własnej woli rezygnując z walki najwyraźniej 
zniechęcona rozpasaniem kwiatów (byłem wystarczająco naiwny w sprawach 
ogrodniczych, aby uwierzyć, że to możliwe, a Midge, która znała się na tym 
lepiej, nic nie powiedziała). W wiejskim sklepie z artykułami żelaznymi 
kupiłem kosiarkę, żeby przystrzyc pas trawy przed płotem i trawnik za domem, i 
z radością, rozebrany do pasa, zabrałem się do pracy. Naprawiłem płot 
uzupełniając brakujące sztachety, przybijając stare, ochoczo malując gnijące 
deski kilkoma warstwami białej farby.
139
Podczas paru wypadów do Bunbury kupiliśmy trochę używanych mebli i trochę 
przypadkowych drobiazgów.
Rumbo stał się naszym częstym gościem i nieraz pytałem go, dlaczego nie 
przeprowadzi się na stałe. Był zapalonym rozmówcą, lecz chociaż niekiedy 
mieliśmy wrażenie, że wie, co do niego mówimy, sami rozumieliśmy niewiele z 
jego trajkotania. Domyśliliśmy się jednak, że gdzieś w lasach mieszka pani 
Rumbo, a może nawet małe Rumbiątka, rodzina, do której chętnie wracał po dniu 
pełnym przygód. Uwielbiał się ten nasz Rumbo bawić, biegał za rzuconą tenisową 
piłką, wskakiwał nam na ramiona, gdy najmniej się tego spodziewaliśmy, z pasją 
gryzł na kawałki książki i magazyny i uciekał ze skrawkami papieru, podczas 
gdy my ściągaliśmy go po całym domu. W tej wiewiórce było coś z psa, swego 
rodzaju głupkowata inteligencja połączona z przebłyskami sprytu, które często 
nas bawiły, ale nierzadko również złościły. Był dobrym kompanem.
Dzwoniło do nas wielu znajomych i współpracowników, ci ostatni z kuszącymi 
ofertami — oparliśmy się jednak wszystkim. Zdecydowaliśmy przez miesiąc nie 
przyjmować żadnej pracy ani zlecenia i zamierzaliśmy przy tym wytrwać. Z 
początku na linii było mnóstwo zakłóceń, jak gdyby nie używane druty 
zardzewiały, ale z czasem słyszeliśmy swoich rozmówców coraz wyraźniej.
Nasz skrzydlaty przyjaciel, którego podejrzewaliśmy o złamane skrzydło, wrócił 
(ciągle brakowało mu paru lotek, byliśmy więc pewni, że to ten sam paszkot) i 
bez oporów wlatywał do kuchni, żeby przysiąść na stole czy oparciu krzesła. 
Wkrótce za jego przykładem poszły inne, ich czujność przeszła z czasem w 
ostrożność, a ta z koiei stopniowo ustąpiła miejsca zaufaniu. Ptaki i 
wiewiórka nie były zresztą jedynymi gośćmi: zjawiały się też myszy, pszczoły, 
jeden lis; pewnego dnia przyszedł nawet gronostaj.
140
Przyzwyczailiśmy się już w domu do zbłąkanego pająka czy ślimaka, braliśmy je 
wtedy na gazetę i ostrożnie wynosiliśmy na klomb.
Trójka naszych nowych znajomych dotrzymała słowa wpadając raz na jakiś czas, 
zwykle przynosząc ze sobą skromny upominek — coś do jedzenia, butelkę domowego 
wina, niezbyt kosztowny drobiazg; nic nadzwyczajnego, raczej konwencjonalne 
drobiazgi. Zawsze byliśmy zbyt zajęci, żeby dłużej z nimi porozmawiać, oni zaś 
nigdy się nie narzucali, nigdy nie nadużywali naszej gościnności. Byli 
sympatyczni i chętnie udzielali informacji o okolicy, ich rady dotyczące życia 
na wsi bardzo nam pomogły. Byli w porządku.
Po kilku nocach hałasy dobiegające ze strychu przestały mnie niepokoić; co 
więcej, siadywaliśmy na ławce przed domem i zafascynowani patrzyliśmy na 
nietoperze wymykające się spod okapu do pobliskiego lasu. Im dłużej je 
obserwowaliśmy, tym mniej niesamowity wydawał nam się ten widok. Tak jak 
pouczono nas wcześniej, okazały się zupełnie, nieszkodliwe i (dzięki Bogu) 
bardzo nietowarzyskie. Żyły własnym życiem.
Pracowaliśmy bez wytchnienia, zdecydowani odpocząć dopiero, gdy skończymy to, 
co sobie postanowiliśmy. Przez cały ten czas mieliśmy tylko kilka pochmurnych 
dni, reszta była olśniewająco słoneczna. Powietrze, rankiem ożywcze i czyste, 
po południu stawało się przyjemnie ospałe.
Robiliśmy postępy. Życie było cudowne.


Bójka


Pewnego dnia pojechałem do wioski, żeby kupić gwoździe, specjalną mieszankę 
olejową do kosiarki, wtyczki elektryczne i jeszcze trochę białej farby — takie 
tam drobiazgi. Zaparkowałem passata na małym, ale zupełnie wystarczającym 
parkingu na tyłach głównej ulicy. Dzięki częstym w ciągu ostatnich tygodni 
wycieczkom do Cantrip niektóre twarze były mi już znajome, a kilku miejscowych 
skinęło mi głowami na powitanie. Przypuszczam, że, jak to zwykle bywa w 
niewielkich społecznościach, rozeszła się wiadomość, iż jesteśmy z Midge 
nowymi właścicielami Gramarye; przywykłem już do podejrzliwych spojrzeń, tym 
więc przyjemniej było teraz czuć się powszechnie znanym.
Późnym rankiem w sklepie było niewielu kupujących. Wziąłem koszyk ze sterty 
przy drzwiach i zacząłem przechadzać się między półkami, sięgając po rzeczy, 
których potrzebowałem i naturalnie wrzucając do koszyka artykuły, które mogły 
się przydać w przyszłości (to zabawne, jak rzadko naprawdę się przydają).
Właśnie oglądałem przeróżne „super" kleje spowite w plastikowe kokony i 
zwisające z metalowych prętów jak poczwarki, zastanawiając się, czy coś się z 
nich wykluje i uleci w powietrze, kiedy czyjś szorstki głos przerwał mi ten 
sen na jawie.
142
Kasa znajdowała się za regałem, przy którym stałem. Obszedłem go zaciekawiony, 
i tak zresztą chciałem już płacić. Burkliwy głos należał do sprzedawcy, 
krzepkiego mężczyzny nazwiskiem Hoggs, którego zawsze uważałem za 
dobrodusznego człowieka (byłem tu stałym klientem w związku z moimi niezbyt 
ambitnymi przedsięwzięciami majsterkowicza), zdumiał mnie więc jego obcesowy 
ton.
Przy ladzie, tyłem do mnie, stała jakaś dziewczyna w długiej wzorzystej 
spódnicy i luźnej koszuli, z włosami splecionymi w warkocze. Rzemienie 
sandałów, związane tuż pod rąbkiem spódnicy, oplatały jej łydki. Na ladzie 
stał koszyk, sprzedawca gniewnie sięgał do niego po kolejne rzeczy i 
wystukiwał ceny na klawiaturze kasy. Dziewczyna trzymała w górze dwie puszki — 
z tej odległości nie widziałem, co zawierały — i, jak mi się wydawało, pytała, 
który z artykułów jest lepszy. Ku memu zaskoczeniu Hoggs, zwykle taki 
uprzejmy, odpowiedział coś w rodzaju: „Niech sobie pani sama sprawdzi".
Z godnym podziwu opanowaniem wręczyła mu jedną z puszek, drugą zaś odstawiła 
na pobliską półkę.
Hoggs dostrzegł mnie i skierował oczy ku niebu, żeby dać do zrozumienia, jaki 
jest udręczony. Kiedy dziewczyna wróciła, zauważyłem, że ma bladą, niemal 
ziemistą twarz, zupełnie pozbawioną wyrazu, co mogło być mistrzowską maską 
ukrywającą smutek albo prawdziwym odbiciem jej wnętrza. Zanurzyła rękę w 
płóciennej torbie na ramieniu i wyciągnęła portmonetkę, podczas gdy sprzedawca 
wyrzucał zakupy z drucianego koszyka na ladę, w oczywisty sposób manifestując 
swój zły humor.
Zrobiło mi się żal dziewczyny, kiedy na jego warknięcie pokornie podała 
pieniądze. Niosąc zakupy upchnięte do plastikowej torby, wybiegła ze sklepu, 
ledwie na mnie spojrzawszy.
143
Postawiłem koszyk na ladzie i popatrzyłem na sprzedawcę z niejaką obawą.
— Dzień dobry panu. — Nabrałem otuchy słysząc jego serdeczne powitanie. 
Wskazałem głową w stronę zamkniętych drzwi.
— Jakieś kłopoty z płaceniem?
— Co? Ach, nie, nie o to chodzi — zapewnił mnie, w jego głosie ciągle brzmiała 
nutka irytacji. — Ona po prostu też należy do tej bandy.
— Ach tak. Do jakiej bandy?
Przestał wyjmować zakupy z koszyka, żeby posłać mi zdumione spojrzenie. Jego 
twarz była szeroka i miejscami zaczerwieniona, jak gdyby nie zdążył się 
porządnie opalić.
— No tak, skąd miałby pan o nich wiedzieć? — Potrząsnął głową i twardym palcem 
wcisnął klawisz staromodnej kasy. — Jest z tej Świątyni, to jedna z tych... — 
kolejne stuknięcie palcem — ...Synergistów.
Znowu podniósł wzrok.
— Cholernie głupia nazwa.
Skinąłem głową na znak, że też tak uważam.
— Co to dokładnie znaczy?
— To znaczy, że to zgraja pomyleńców, ot co. — Pochylił się naprzód 
konspiracyjnie. — Nie lubimy ich, wie pan, takich nie lubimy. Przyłażą tu ze 
swoimi zwariowanymi pomysłami. Nie chcemy ich tutaj.
— Należą do jakiejś sekty religijnej, czegoś w tym rodzaju? — Powoli 
zaczynałem kojarzyć: dziewczyna pasowałaby do Huba, Gillie i Neila.
— Do czegoś w tym rodzaju, ale dokładnie nie wiem. Po prostu nie chcemy, żeby 
plątali się po wiosce i żebrali o pieniądze.
— Żebrzą?
144
— No, prawie. Sprzedają różne rzeczy, wie pan, ludzie tak naprawdę nie chcą 
tego kupować. Wyplatają kosze, maty i takie tam. A potem próbują przekabacić 
młodych, zaciągnąć ich do tej swojej Świątyni, tak ją nazywają. Jak nic, mówię 
panu, coś z nimi nie tak.
— I mieszkają w tej ukrytej w lesie posiadłości?
— Kiedyś nazywała się Croughton Hali, teraz już nie. Zamienili to w jakiś 
kościół, w tę swoją cholerną Świątynię Synergistów.
Pomacałem kieszenie w poszukiwaniu portfela.
— Wydają się całkiem niegroźni.
Sposób, w jaki popatrzył na mnie Hoggs, sprawił, że poczułem się jak ostatni 
dureń. Powiedział, ile jestem winien, zainkasował pieniądze i odwrócił się 
tyłem.
— Poszukam panu pudła na te rzeczy — powiedział, idąc wzdłuż lady i sięgając 
pod nią.
Gdy już zapakował mi zakupy, ukłoniłem się głupkowato i wyszedłem ze sklepu z 
pudłem upchniętym niewygodnie pod pachą.
A więc pewne skrępowanie, jakie odczuwałem w towarzystwie naszych nowych 
znajomych, nie było całkiem bezzasadne. Niemniej jednak rzeczywiście wyglądali 
dość niewinnie i moją ostrożność należało zapewne złożyć na karb stworzonego 
przez środki przekazu wizerunku tego typu sekt. Dziewczyna w sklepie 
niewątpliwie zachowała się bez zarzutu, mimo że miała powód, aby odgryźć się 
Hoggsowi. Przypuszczam, że musi upłynąć wiele lat, zanim mieszkańcy tak cichej 
i odosobnionej wioski, jak Cantrip, zaakceptują obcych, toteż grupa wyznająca 
jakąś nieznaną religię mogła spodziewać się kłopotów. A swoją drogą, kim, u 
diabła, byli Synergiści? Ostatnio namnożyło się mnóstwo dziwnych religii, ale 
o tej nigdy nie słyszałem. Co to za wiara: autentyczna czy wariacka? Może 
autentycznie
!45
wariacka? Kinsella i jego przyjaciele wyglądali na dość normalnych, nie na 
religijnych fanatyków (chociaż trochę mnie zrażała ta ich bezkompromisowa 
szczerość).
No cóż, Midge i ja nie byliśmy już tacy młodzi i podatni na wpływy, cóż więc 
szkodzi, jeśli wpadną od czasu do czasu? Nic.
Skręciłem w wąską przecznicę wiodącą na parking i ruszyłem w stronę passata 
stojącego w drugim końcu placu, kiedy znowu zauważyłem dziewczynę ze sklepu. 
Stała przy znajomym citroenie i nie była sama. Obok zobaczyłem Gillie Slade 
pakującą zakupy do bagażnika. Obie z kamiennym spokojem ignorowały zaczepki 
trzech wyrostków.
Podszedłszy bliżej, zauważyłem, że chłopców — chyba mieli nie więcej niż 
piętnaście czy szesnaście lat — najlepiej dałoby się określić jako popłuczyny 
po punkach: włosy na jeża, podarte i spłowiałe dżinsy, wysoko sznurowane buty. 
Mimo upału jeden miał na sobie skórzaną kurtkę nabijaną ćwiekami, jego dwaj 
koledzy zaś nosili wystrzępione i pochlapane sprayem podkoszulki. Życie na wsi 
trochę się zmieniło, powiedziałem do siebie.
Ten w skórzanej kurtce tańczył wokół dziewczyny ze sklepu, ciągnąc ją za 
warkocze i rechocząc głupkowato. Drugi złapał koszyk, który Gillie usiłowała 
wstawić do samochodu, podczas gdy punk numer 3 stał z boku dłubiąc w nosie.
Jeśli o mnie chodzi, staram się unikać kłopotów i damy w tarapatach nie robią 
na mnie wrażenia. Zastanawiałem się, czy są zbyt zajęci, żeby mnie zauważyć. 
Może zapomniałem coś kupić? Miałbym pretekst, żeby zawrócić. Nie, nawet jak na 
mnie to przesadne tchórzostwo. Szedłem więc dalej udając, że nic nie 
spostrzegłem.
Wszystko zepsuł punk numer 2, który wyrzucił na ziemię zawartość koszyka 
Gillie i schylił się, żeby podnieść coś, co
146
mu się spodobało. Gillie odepchnęła go, a on oddał jej tak mocno, że zatoczyła 
się na maskę samochodu. Poczerwieniała, bliska płaczu. Na nieszczęście 
zauważyła mnie. Ulga i błaganie w jej oczach były silniejsze niż łzy.
Jęknąłem bezgłośnie. Wpadłem. Nie ma wyjścia. Cholera! Ruszyłem wolno w ich 
stronę: sama nonszalancja i drżące kolana. Zniżyłem głos i w najlepszym 
eastwoo-dowskim stylu zapytałem:
— Nic ci nie jest, Gillie?
Punki zwróciły się do mnie, z pryszczatej twarzy tego w skórzanej kurtce nie 
znikał idiotyczny uśmieszek. O Boże, pomyślałem, scena jak z marnego filmu dla 
nastolatków.
Gillie dochodziła do siebie, podczas gdy druga dziewczyna przyglądała mi się z 
zainteresowaniem.
— Nie, wszystko w porządku, Mikę — odparła Gillie i schyliła się, żeby 
pozbierać rozsypane zakupy. Punk numer 2 odkopnął je na bok, kwicząc z 
uciechy.
Podszedłem do niego, zadowolony, że był ode mnie niższy.
— Chyba lepiej będzie, jeśli się odwalisz — powiedziałem. — Wystarczy.
Jego zaczepny uśmiech nieco przygasł, chłopak rozejrzał się szukając poparcia 
u kumpli. Z boku przysunął się ten w skórze, numer 3 w dalszym ciągu dłubał w 
nosie.
— A co nam, kurwa, zrobisz? — zapytał, tchnąć mi w kark ciężkim oddechem 
skórzany (ten był wyższy).
— Lepiej nie pytaj — odparłem zły, że głos mi się lekko załamał w połowie 
zdania.
Z bliska zobaczyłem, że w gruncie rzeczy to dzieciaki, a nie prawdziwi 
twardziele; grali swoje role, ale nie jestem pewien, czy przekonali samych 
siebie. To mnie ośmieliło.
Niemniej jednak było ich trzech, co oznaczało, że jestem w tarapatach. 
Przyszła kolej na replikę Skórzanej
147
Kurtki, on jednak wyraźnie miał kłopot ze sformułowaniem zdania (a może nawet 
myśli). Oszczędziłem mu kłopotu.
— Zostawisz dziewczyny w spokoju, czy mam cię stuknąć? — Robiłem co mogłem, 
aby wyglądać wrednie.
Te słowa przestraszyły mnie, ale zdaje się, że na niego miały zupełnie 
odwrotny wpływ: złapał mnie za koszulę i usiłował uderzyć głową. Schyliłem się 
błyskawicznie, wskutek czego ustami i brodą trafił z całą siłą w moją czaszkę. 
Jego pełen zdumienia skowyt szczerze mnie ucieszył, mimo że natychmiast 
straciłem czucie w miejscu zderzenia. Kiedy się wyprostowałem, stał 
przyciskając ręce do ust, krew sączyła się spomiędzy palców, jęczał 
monotonnie.
— To dopiero przygrywka — ostrzegłem zadowolony, z trudem powstrzymując się 
przed rozmasowaniem czaszki.
Jego koleś, Nr 2, widać wystarczająco inteligentny, by zdać sobie sprawę, że 
obrażenia doznane przez Skórzaną Kurtkę były dziełem przypadku, a nie 
planowego działania, natarł na mnie, wydając przy tym wojenny okrzyk, który 
brzmiał trochę jak: „tyyyyyyyhhhhhh..."
Tam, gdzie w grę wchodzi ból, potrafię być całkiem zwinny: uskoczyłem w bok 
przed wyciągniętymi łapami, a jego żołądek napotkał moją zwiniętą pięść. 
Trudno nazwać to ciosem — zadziałała głównie siła rozpędu napastnika — ale 
skrzywił się i gwałtownie zassał powietrze. Rzuciłem go na maskę najbliższego 
samochodu, z pewnością nieźle rozgrzaną na słońcu. Musiał sparzyć się w 
policzek, bo zaskamlał i podskoczył jeszcze raz. Ja jednak byłem tuż za nim i 
przygiąłem mu kark, żeby się trochę przysmażył.
Nr 3 przestał wreszcie dłubać w nosie i zaczął drapać się pod pachą; na jego 
twarzy pojawił się wyraz zaskoczenia, nikły ślad inteligencji. Skórzana Kurtka 
wydawał stłumione odgłosy, zakrwawione palce zasłaniały brodę jak czerwona 
apaszka.
148
Brakowało mi tchu, ale zdołałem zebrać się w sobie i uśmiechnąć koso.
— Nie mów, że cię nie ostrzegałem — rzuciłem niedbale, prawie czerpiąc z tego 
wszystkiego przyjemność i obniżając głos o następną oktawę.
Ku mojemu przerażeniu, dwóch pozostałych zaczęło się zbliżać, ten, który 
dostał w szczękę, bełkotał jakieś przekleństwa, jego kolega, przyciśnięty do 
maski, próbował się wyrwać.
— Chłopcy, chłopcy, co się tu dzieje?
Nowy głos należał do małej główki wychylonej z okna zatrzymującego się tuż 
obok samochodu. Chętnie pocałowałbym tę głowę, która, jak zauważyłem, 
wyrastała z białego, okrągłego kołnierza. Pastor, czy może ksiądz, był tak 
wstrząśnięty, jak gdyby oglądał właśnie upadek Gomory.
— Miles Carver, czy to ty? — Patrzył na Skórzaną Kurtkę. Miles? Uśmiechnąłem 
się, ponownie odzyskując dobry humor.
— Co ty, na Boga, wyprawiasz, chłopcze?
Duchowny wyłączył silnik samochodu i wysiadł spoglądając na nas ze zgrozą. Był 
to niski mężczyzna o jednej z tych młodzieńczych gładkich twarzy, pozwalającej 
umieścić go w przedziale wiekowym od szesnastu do pięćdziesięciu lat; 
przerzedzone włosy, spomiędzy których przeświecała różowa czaszka, zaczesane w 
równe pasma niczym nici osnowy, plasowały go w górnej części tej skali. Miał 
na sobie tweedową marynarkę, czarną koszulę z koloratką, a żółtawobrązowe 
spodnie, spięte na kostkach, wyglądały, jak gdyby odziedziczył je po starszym 
bracie.
— Czy ktoś mógłby mi powiedzieć, co się tu dzieje? — zapytał.
Miles wymamrotał coś, czego nikt z nas nie /rozumiał. Punk Nr 2 przesiał się 
wyrywać, chociaż odsunął twarz jak
149
najdalej od rozgrzanego metalu, Nr 3 zaś wepchnął ręce do kieszeni, 
najwyraźniej po to, żeby trzymać je z dala od nosa i pachy. Pierwsza odezwała 
się Gillie.
— Ci chłopcy próbowali nas okraść, ale zjawił się pan Stringer i ich 
powstrzymał.
Zerknąłem na nią zdziwiony. „Okraść" to trochę za mocne słowo.
— Mój Boże! — zawołał pastor. — Czy to prawda, Miles? — Nie zważając na 
mamrotane niezrozumiale protesty, zapewne do nich przyzwyczajony, ciągnął: — 
Czy ty się nigdy nie nauczysz? Ostatnim razem tylko dzięki mojemu 
wstawiennictwu zawieszono ci karę, a teraz znowu mnie zawiodłeś. Obawiam się, 
że będę musiał jeszcze raz porozmawiać z twoim ojcem.
Miles wyraźnie zbladł.
— Nic takiego się nie stało — pospieszyłem z wyjaśnieniem. — Wynikło 
nieporozumienie, to wszystko.
Pastor obrócił się w moją stronę i obrzucił mnie dość chłodnym spojrzeniem.
— Sądzę, że można już puścić tego chłopca — powiedział, wskazując na mego 
więźnia.
— Jasne. — Rozluźniłem uścisk i chłopak odskoczył, jak wystrzelony z procy. 
Stanął rozcierając kark i przyglądając mi się posępnie.
— Thomas Bradley, ty też? — Pastor potrząsnął głową ze smutną rezygnacją.
Punk Nr 3 zwiesił głowę ze wstydem, jakiego po nim oczekiwano; z jego ojcem 
pastor też pewnie rozmawiał.
— Mogę tylko prosić państwa, żebyście wybaczyli tym chłopcom — duchowny 
zwrócił się błagalnie do mnie i do dziewcząt. — W poprzednim semestrze odeszli 
ze szkoły, a ze znalezieniem zatrudnienia jest u nas bardzo ciężko.
150
Pastor posłał każdemu z podrzędnych punków potępiające spojrzenie, potem kazał 
im ruszać w drogę i to „migiem". Oddalili się powłócząc nogami, Miles (Miles? 
Och naprawdę?) pozostawiając za sobą krwawy trop. Rozbawiło mnie, że tak 
niepozorny facet jak pastor potrafił ich bez trudu poskromić i nie po raz 
pierwszy zdałem sobie sprawę z różnicy dzielącej życie na wsi od miejskiego.
Gillie i druga dziewczyna pozbierały swoje rzeczy i zapakowały je do 
bagażnika; zauważyłem, że duchowny spogląda na nie z ledwie ukrywaną pogardą.
— Dziękuję za pomoc — zwróciłem się do niego. — Zaczynałem już tracić 
cierpliwość.
Obrócił się ku mnie, zarówno z jego głosu, jak i wyrazu twarzy, przebijała 
wrogość.
— No tak, to rzeczywiście niefortunny incydent. Jednakże chciałbym prosić, 
żebyście państwo... — po raz drugi pozostawił zdanie niedopowiedziane.
Gillie skończyła układanie rzeczy i podeszła do mnie, podczas gdy jej 
koleżanka zamykała bagażnik.
— Och, Mikę, jak mamy ci dziękować? Obie z Sandy tak bardzo się 
przestraszyłyśmy.
— To tylko dzieciaki — powiedziałem skromnie.
— Zbiry — poprawiła, a ja dyplomatycznie wzruszyłem ramionami. Druga 
dziewczyna, Sandy, przyłączyła się do nas i zauważyłem, że ciągle jeszcze 
drży.
— To ty jesteś Mikę? — spytała. — Opowiadali mi o tobie i Midge. Mam nadzieję, 
że udało wam się już zadomowić w Gramarye?
Pastor natychmiast wykazał nowe zainteresowanie moją osobą.
— Jesteście tą parą, która wprowadziła się do domu Flory Chaldean?
— Połową pary — sprostowałem.
151
Natychmiast postąpił krok do przodu, z wyciągniętą ręką.
— W takim razie witam w naszej parafii i proszę o wybaczenie, że jeszcze do 
państwa nie wpadłem. Oczywiście słyszałem, że przyjechaliście, ale obowiązki 
duszpasterskie nie pozostawiły mi ostatnio wiele czasu. Miałem zamiar...
Potrząsnąłem jego ręką, zaczynałem się już przyzwyczajać do nie dokończonych 
zdań i nieustannych przeprosin.
— Nic nie szkodzi, sami byliśmy ostatnio zajęci. Jestem Mikę Stringer.
— Peter Sixmythe. — Uścisnął moją dłoń. — Wielebny Sixmythe.
— Musimy już wracać, Mikę — wtrąciła Gillie. — To takie miłe z twojej strony, 
że nam pomogłeś — mam nadzieję, że pozwolisz nam spłacić dług.
— Nie ma o czym mówić — odparłem trochę zakłopotany (ale dumny). — I nie 
musicie niczego spłacać. Cieszę się, że mogłem wam pomóc. Pewnie wkrótce się 
zobaczymy, co?
— Z pewnością.
Nie miałem wcale na myśli zaproszenia. Ku mojemu zdziwieniu, obie dziewczyny, 
zanim wsiadły do samochodu, pocałowały mnie w policzek. Pastor odsunął się, 
gdy Gillie wycofywała citroena z podjazdu. Wyjeżdżając z parkingu pomachała 
nam przez okno.
— Czy pan — odezwał się Wielebny Sixmythe, a jego chłopięca twarz spoważniała 
— ee, zna dobrze tych ludzi? Zmarszczyłem brwi.
— Niezbyt. Gillie parę razy wpadła do nas z kilkoma przyjaciółmi. Są bardzo 
życzliwi.
— Tak. Tak. — Miałem wrażenie, jak gdyby doszukiwał się w moich słowach 
ukrytego znaczenia. — Proszę posłuchać, czy ma pan coś przeciwko lemu, żebym 
jutro
152
państwa odwiedził? Wiem, że powinienem był to zrobić wcześniej, ale jak już 
wyjaśniałem...
Zawahałem się. Religia — a w każdym razie zorganizowana religia — nie była 
moją mocną stroną — i nie potrafiłem wyobrazić sobie siebie regularnie 
uczęszczającego na niedzielne nabożeństwo; może Midge, ale z pewnością nie ja. 
Nie, żebym był niewierzący — nie o to chodzi — lecz wiara jest dla mnie sprawą 
bardzo prywatną, osobistą i praktykując ją w większym gronie czuję się 
niezręcznie. W kościołach nie potrafię usiedzieć spokojnie. Cóż jednak mogłem 
odpowiedzieć temu gorliwemu duchownemu?
— Jasne, świetnie. Powiem Midge, że pan przyjedzie.
— Midge to pańska żona?
— Moja dziewczyna.
— Aha. — To było malutkie „aha", bez podtekstu typu: „żyjecie w grzechu". — 
Chętnie zobaczę was oboje. Czy mogę przyjechać przed południem?
Zgodnie skinąłem głową.
— No to świetnie. Mam nadzieję, że dzisiejszy incydent nie zaszkodzi naszej 
wiosce w pańskich oczach. Takie historie rzadko się tu zdarzają, zaręczam 
panu. — Otworzył drzwi samochodu, ale nie wsiadł od razu; najpierw zadał mi 
pytanie:
— Czy wiedział pan, że pańscy nowi znajomi należą do sekty zwanej Świątynią 
Synergistów?
— Dowiedziałem się o tym dzisiaj.
— Rozumiem. Wspominali o tym wcześniej?
— Nie. Właściwie to pan Hoggs ze sklepu z artykułami żelaznymi mi powiedział.
— Ciekaw jestem, czy mówili coś o samym Gramarye? Cokolwiek.
Dziwaczne pytanie, pomyślałem.
153
— Hmm. Interesują się ogólnie, jak nam się mieszka, nic więcej. Dlaczego pan 
pyta? Zerknął na zegarek.
— Jestem już trochę spóźniony na spotkanie, muszę więc zaparkować samochód i 
uciekać. Może porozmawiamy o tym jutro? — Wsiadł do auta, w chwilę później 
jego głowa pojawiła się w otwartym oknie. — A tymczasem przestroga: proszę 
bardzo uważać z tymi ludźmi. Tak, bardzo uważać.
Zostawiłem go parkującego w miejscu zwolnionym przez citroena Gillie i 
ruszyłem do swojego samochodu, niezbyt pewien, czy powinienem brać poważnie te 
ostrzeżenia. Może po prostu nie lubi niezależnych odłamów religijnych. A może 
ci ludzie rzeczywiście są groźni.
Tak czy owak, byłem przekonany, że wkrótce się dowiemy. Czułem to w kościach.


Synergiści


Tego samego dnia wieczorem zjawił się Kinsella. Sam, jeśli nie liczyć dwóch 
butelek domowego wina.
Siedziałem na progu i rzucałem okruchy chleba Rumbo, który łapał je zwinnie i 
spieszył ułożyć je niedaleko, po drugiej stronie ścieżki, hałasując przy tym, 
żeby odstraszyć ptaki czekające na swoją dolę. Midge zmywała naczynia po 
kolacji.
— Będziesz potrzebował walizki, żeby zataszczyć to wszystko do domu — 
uprzedziłem Rumbo. W odpowiedzi zaskrzeczał, przynaglając do dalszej zabawy. 
Zawsze myślałem, że wiewiórki żywią się tylko orzechami, żołędziami i 
jagodami, a ten łobuz wcinał wszystko, co mu dałem.
Tym razem Kinsella przyjechał innym autem, czerwonym escortem. Kiedy zatrzymał 
samochód przed bramą, przyjrzałem mu się zaintrygowany. Zorientowałem się, kto 
przyjechał i coś we mnie drgnęło: słowa pastora najwyraźniej wzmogły moje 
obawy co do tego blond przy stój niaczka i jego przyjaciół.
Pomachał mi zza furtki i z jakiegoś powodu pozostał tam, jak gdyby czekając na 
zaproszenie. Przypomniało mi się, że noga jego ani żadnego z jego przyjaciół 
nie postała nigdy w Gramarye, rozmowy zawsze prowadziliśmy przez
155
płot. Czysta grzeczność, powiedziałem sobie, zwykłe, dobre staroświeckie 
wychowanie. Podniosłem się i podreptałem do furtki. Rumbo, rozzłoszczony, że 
przerwałem zabawę, dał wyraz swojej irytacji zaciskając małe łapki i skrzecząc 
ze złością. Przechodząc obok, rzuciłem ostatnie okruchy na jego kupkę. Nieco 
go to uspokoiło, chociaż zrzędził układając zapasy.
— Cześć, Mikę! — zawołał Kinsella, podnosząc jedną rękę; w drugiej trzymał 
wino. Uśmiechał się szeroko, sama opalenizna i białe zęby. — Przyniosłem małe 
co nieco w ramach rewanżu.
— Och, mówisz o tej historii w wiosce? — zapytałem skromnie, udając 
zdziwienie. — To tylko dzieciaki chciały sobie porozrabiać.
— Nie takie znowu dzieciaki, o ile wiem. Gillie mówiła, że nieźle im 
dołożyłeś. Obie z Sandy prosiły, żeby cię pozdrowić i jeszcze raz podziękować, 
a ja przywiozłem ci wino.
— Nie trzeba było, naprawdę.
— Jasne, że trzeba. Słuchaj, może otworzymy butelkę? Zapewniam, że jest bardzo 
dobre.
Stał tak, w wyciągniętej ręce trzymając nad płotem butelki i zachowałbym się 
jak ostatni gbur, gdybym go nie zaprosił. Otworzyłem furtkę i gestem 
zachęciłem go do wejścia.
— Świetny pomysł — powiedziałem.
Spodziewałem się, że przemknie obok mnie, tryskający zdrowiem i jowialny; ale 
nie — stanął na progu jak speszona panna młoda. Przyglądałem mu się uważnie, i 
dopiero gdy zdał sobie z tego sprawę, jego poprzednia pewność siebie wróciła.
— Och, przepraszam — powiedział szybko. — Nagle przyszło mi do głowy, że się 
narzucam. IMoże jesteście zajęci'7
156
— Nie o tej porze. Szczerze mówiąc, chętnie bym się napił.
Wszedł i wydawało mi się — t y l k o mi się wydawało — że zadrżał.
— O rany, napracowaliście się nad tymi klombami — zauważył, gdy prowadziłem go 
w stronę domu.
— Większość to zasługa Midge. Byłem zdumiony widząc, jak radzi sobie z tymi 
wszystkimi kwiatami. Zdaje się, że przeprowadzka wyzwoliła w niej ogrodnicze 
instynkty.
Rumbo, który niewątpliwie zastanawiał się, jak zataszczyć swoje zapasy do 
gniazda, odwrócił się do nas i przestraszony odsłonił małe, ostre ząbki. 
Rozbawiło mnie, że jest taki nieśmiały wobec obcych — wystrzelił niczym 
rakieta i pomknął w górę zbocza, gdzie zaszył się wśród liści.
— Fajny zwierzak — powiedział Kinsella i zaśmiał się głośno.
— Nie tyle zwierzak, co stały gość. Zwykle bywa bardziej przyjacielski.
Dotarliśmy do drzwi frontowych i Kinsella zatrzymał się w progu podziwiając 
ogród.
— Fantastyczne kolory — usłyszałem. — Niewiarygodne.
— Midge? — zawołałem. — Mamy gościa.
Wyłoniła się z sąsiedniego pokoju, wycierając dłonie w ściereczkę i 
uśmiechając się wyczekująco. Wskazałem palcem i wyjrzała zza drzwi.
— Hub, co za miła niespodzianka!
— Cześć, Midge. Przyniosłem twojemu bohaterowi dowód wdzięczności.
— Bohaterowi? Ach, mówisz o jego porannym rycerskim wyczynie.
(Nie będąc z natury typem skrytym, uznałem, że incydent był wart, by o nim 
wspomnieć. Nie powtórzyłem tylko słów
157
wielebnego Sixmythe'a dotyczących Synergistów; chciałem, żeby sam je wyjaśnił 
następnego dnia).
— Naprawdę pomógł naszym siostrom w poważnych kłopotach. Wróciły roztrzęsione, 
ale urzeczone Mikem.
— Hej, nie stój za drzwiami — powiedziałem czując, że się czerwienię. — Wejdź.
Przyjął zaproszenie, chociaż zawahał się, tak jak poprzednio. Może nie tyle 
zawahał, co zbierał się na odwagę, bo wszedł do środka niczym płetwonurek — 
powoli i ostrożnie. Zapadał zmierzch i w kuchni panował większy niż zwykle 
mrok. Kinsella szybko mrugając powiekami starał się rozejrzeć wokół.
— Mieliśmy zamiar otworzyć butelkę — zwróciłem się do Midge i pomysł ten 
najwyraźniej jej się spodobał.
— Przyniosę kieliszki — powiedziała, ruszając w stronę kredensu. Najpierw 
jednak otworzyła szufladę i rzuciła mi korkociąg, potem przykucnęła przy 
szafce i wyciągnęła dwa kieliszki.
— Nie napijesz się z nami, Midge? — zapytał, pocierając dłońmi ramiona, jak 
gdyby było mu zimno.
— Nie pijam alkoholu. Ale wiecie co? Potowarzyszę wam colą.
Usiedliśmy we trójkę przy kuchennym stole, nalałem wina Amerykaninowi i sobie, 
Midge piła colę prosto z butelki.
— Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, Mikę — powiedział Kinsella, podnosząc 
kieliszek.
— Ach, znasz ten typ — robią dużo szumu. Zobaczyli dwie samotne dziewczyny i 
pomyśleli, że się zabawią. Nie odważyliby się, gdybyś był tam z Gillie i 
Sandy.
— Nie wiem. Wygląda na to, że nie jesteśmy tu zbyt popularni.
— Naprawdę? — zapytałem, udając zdziwienie.
158
Ponuro skinął głową.
— Uważają nas za bandę religijnych świrusów czy coś w tym rodzaju. Wiesz, jak 
to jest w małych, zapadłych mieścinach. Podejrzliwość w stosunku do obcych, 
zwłaszcza jeśli zajmują się czymś, czego inni nie mogą zrozumieć.
— Świątynia Synergistów? Muszę przyznać, że sam nie bardzo rozumiem. Czy to 
jakiś nowy rodzaj religii?
Kinsella wyszczerzył zęby w uśmiechu, a Midge uniosła brwi.
— Synergiści? — zapytała.
— Ktoś w wiosce już ci o nas opowiedział — rzekł.
— Tak, właściciel sklepu z artykułami żelaznymi.
— W takim razie wiesz już, że nas nie lubią. Poczułem się, jak gdyby złapano 
mnie na kłamstwie, ale Kinsella uśmiechał się do mnie.
— Synergiści? — powtórzyła Midge, stukając butelką o blat stołu, żeby zwrócić 
naszą uwagę.
— To nazwa naszego zakonu — wyjaśnił jej Kinsella.
— Dziwne, nigdy o czymś takim nie słyszałam. Co to dokładnie znaczy? Kinsella 
pochylił się naprzód w krześle.
— Przede wszystkim nie wyznajemy żadnej z tych głupich religii, których tak 
się w ostatnich czasach namnożyło, i nie należy nas z nimi kojarzyć. Nie 
żyjemy z datków i nie jesteśmy sektą religijną w ścisłym znaczeniu tego słowa. 
— Ciągle się uśmiechał, chociaż zerkał na nasze twarze szukając w nich 
zachęty. — Pozwólcie, że wyjaśnię, czym jest synergizm. Ogólnie rzecz biorąc, 
opiera się na założeniu, że wola ludzka i Boski Duch to dwa czynniki, które 
współdziałają w procesie regeneracji.
Minęła chwila, zanim w pełni dotarło do nas to, co powiedział. Patrzyliśmy 
tępo na Kinsellę, który uśmiechał
159
się coraz szerzej. Mimo całej jego swobody widziałem, że oczy ma poważne.
— Wierzymy, że tak jak związki chemiczne działają wzajemnie na siebie — 
ciągnął — wierzymy, że tak procesy myślowe ludzi — które, jak wiecie, są tylko 
serią reakcji chemicznych — mogą połączyć się z Boskim Duchem czy, jeśli 
chcecie, naszymi duszami, tworząc jedyną w swoim rodzaju moc.
Kopnąłem Midge pod stołem, ale nie zwróciła na mnie uwagi.
— Jakiego rodzaju moc masz na myśli? — zapytała Kinsellę.
— Och, najprzeróżniejszą. Moc leczenia, wywierania wpływów, tworzenia... może 
się ona przejawiać na wiele różnych sposobów.
— Wspomniałeś o regeneracji...
— Tym słowem obejmujemy wszystkie aspekty naszej doktryny. Oznacza zarówno 
regenerację naszej duszy, jak i... — urwał i uśmiechnął się, tym razem 
przepraszająco. — Pewnie uważacie, że wszystko to brzmi po wariacku, co?
Zgodziłem się w duchu, chociaż nie powiedziałem ani słowa.
— Ale pomyślcie, wyznawcy każdej religii modlą się do swego określonego 
bóstwa: chrześcijańskiego, muzułmańskiego, żydowskiego — ta lista nie ma 
końca. Modlą się głównie o boską interwencję, o to, żeby coś się stało albo 
nie stało. Mogą się modlić za siebie, za tych, których kochają, a nawet za 
cały świat. Starają się w ten sposób ukierunkować naturalny bieg rzeczy, 
traktując swojego boga jako pośrednika lub katalizator czy wręcz twórcę biegu 
wydarzeń. Nasza doktryna niezbyt się różni od tamtych.
160
Odchylił się do tyłu w krześle, czekając aż przyswoimy sobie to odkrycie.
— Ale jest jakaś różnica — podsunąłem, chcąc, by mówił dalej.
— Polega ona tylko na tym, że z pomocą naszego założyciela i przewodnika 
uczymy się łączyć i ukierunkowywać naszą energię w bardziej fizyczny sposób, 
oczywiście współdziałając z Boskim Duchem.
— Przepraszam — wtrąciłem — ale nie bardzo rozumiem. Ten „Boski Duch" to niby 
co?
— Ty, ja, nasze myśli — zatoczył krąg rękami. — Samo powietrze wokół nas. I 
ziemia, siła, którą emanuje. — Ściszył głos i poczułem, że sam wstrzymuję 
oddech. Jego entuzjazm niejako naładował atmosferę.
Przez chwilę żadne z nas nie odważyło się przerwać milczenia i zauważyłem, że 
w kuchni robi się coraz ciemniej. Wieczór przyniósł też ze sobą chłód.
Midge podniosła do ust butelkę coli, nie spuszczając z oka Kinselli.
— Czy... czy dużo was jest w tym szarym domu? — zapytała.
— Chyba jakieś czterdzieści—pięćdziesiąt osób. A przy okazji, nazywamy to 
miejsce naszym sanktuarium: to zarówno nasza świątynia, jak i schronienie. Ale 
jest nas coraz więcej. — Oparł ręce na stole i wyciągnął szyję. — Wiecie co, 
powinniście wpaść nas odwiedzić, myślę, że byłoby to dla was interesujące 
doświadczenie.
Odpowiedziałem, zanim Midge zdołała otworzyć usta.
— Ciągle jeszcze mamy mnóstwo roboty... Roześmiał się i poklepał mnie po 
ramieniu.
— Nie denerwuj się. Mikę. nie będziemy próbowali cię ii;iwracać. Nie działamy 
w ten sposób.
161
Przypomniały mi się słowa Hoggsa świadczące o czymś wręcz przeciwnym.
— Spotkacie ciekawych ludzi — ciągnął serdecznie Kin-sella — z różnych 
zakątków świata. Może nawet poznacie Mycrofta.
Rozlałem trochę wina podnosząc kieliszek.
— Mycrofta?
— Mhmm. Eldrich P. Mycroft to nasz założyciel, bardzo niezwykły człowiek. — 
Kinsella dotąd prawie nie tknął wina, teraz pociągnął długi łyk. — Niezłe, co? 
Zarabiamy trochę sprzedając ten soczek. Nigdy nie prosimy o wsparcie 
finansowe, sprzedajemy różne domowe wyroby.
— Czy to wystarcza, żeby utrzymać organizację? — zapytała Midge.
— Świątynię, Midge, nazywamy ją Świątynią. Odpowiedź na twoje pytanie brzmi: 
nie, niezupełnie. Mamy jednak własne fundusze. Chyba robi się zimno. — Tym 
razem energicznie potarł ramiona. Najdziwniejsze było to, że nad brwiami 
ukazały mu się krople potu. — Tak, robi się zimno. — Znowu napił się wina, 
błądząc wzrokiem po pokoju.
— Może zaniknę drzwi — zaproponowała Midge.
— Nie, nie trzeba — powiedział szybko, zerkając w stronę wejścia. — Zapach 
płynący z ogrodu jest taki miły. Te kwiaty to czysta przyjemność, Midge. Tak, 
Mikę, bardzo dzisiaj pomogłeś dziewczynom. W domu wszystko w porządku? Żadnych 
wielkich problemów? Poza nietoperzami. Dalej tak się nimi przejmujesz?
Wymieniliśmy z Midge ukradkowe spojrzenia. Czyżby ten facet upił się 
kieliszkiem wina?
— Jeszcze nie dały się nam we znaki — odparłem. Ponownie umoczyłem usta w 
winie, ale nie wydało mi się aż tak mocne.
162
— Zawsze możesz na nas liczyć, wiesz o tym. — Palcami obracał kieliszek. — Tu, 
w samym środku lasów, szybko robi się ciemno — powiedział i roześmiał się. 
Jego śmiech zadźwięczał ostro w panującej dokoła ciszy.
— Chyba zbiera się na burzę — zauważyłem.
— Burzę? Tak, masz rację, pewnie będzie burza. — Kinsella wciąż uśmiechał się 
idiotycznie, ale najwyraźniej czuł się nieswojo — wyglądał, jak gdyby znalazł 
się w potrzasku. Sam zaczynałem się denerwować.
Myślę, że Midge chciała go uspokoić pytając:
— Czy wszyscy w Świątyni są w twoim wieku, Hub?
— Och, nie. Są tam ludzie w różnym wieku. Na przykład paru z naszych 
Wychowanków ma już koło sześćdziesiątki. Tak nazywamy naszych wyznawców — 
Wychowankami.
Jezu, pomyślałem.
— Czy ty jesteś jednym z nich?
— Nie, Mikę. Jestem pierwszym oficerem.
— Brzmi groźnie.
— To ważne stanowisko w Świątyni, bardzo odpowiedzialne. Mam nadzieję, że nie 
będzie strasznie lało. Czujecie burzę w powietrzu?
Czułem. Była prawie namacalna. Wydawało mi się, że jeśli strzelę palcami, mogę 
wykrzesać iskrę.
Kinsella przełknął resztę wina. Podniosłem butelkę, ale podziękował gestem.
— Naprawdę muszę już iść, robi się późno.
— Strzemiennego? — zapytałem.
— Dzięki, ale powinienem wyjechać, zanim zacznie się burza.
Wstał, ze zgrzytem odsuwając krzesło. Zanim Midge i ja podnieśliśmy się, był 
już przy drzwiach.
— Pamiętajcie, co wam mówiłem. — Lewy kącik roz-
163
ciągniętych w uśmiechu ust drgał mu nerwowo. — Wpadnijcie kiedyś — przywitamy 
was z wielką radością. Wysunął się przez drzwi.
— Zostańcie — powiedział pospiesznie. — Nie odprowadzajcie mnie do furtki, bo 
zmokniecie.
Nawet w mroku widziałem, że jego czoło lśni od potu, a jednak drżał niczym 
człowiek, któremu zimny wiatr owiewa plecy.
Wyszedł szybko i pognał ścieżką, jak gdyby spieszył się na ważne spotkanie. 
Popatrzyliśmy po sobie w zdumieniu.
— Myślisz, że z nim wszystko w porządku? — zapytała Midge, szczerze 
zaniepokojona.
— Wiem tyle co i ty. Może powiedzieliśmy coś niewłaściwego.
Zadrżała, najwyraźniej padając ofiarą tego samego przeciągu.
— To dziwaczne, Mikę. Dziwaczne. Lepiej pójdź za nim i zobacz, czy jest w 
stanie prowadzić samochód.
Zasalutowałem i wyszedłem z domu w chwili, gdy nasz gość wsiadał do escorta. 
Nawet nie zamknął za sobą furtki.
— Hej, Hub! — zawołałem, ale nie mógł mnie słyszeć; samochód ruszył tak 
szybko, że musiał zostawić głębokie koleiny na trawie. Podszedłem do furtki, 
ale zanim do niej dotarłem, escort zniknął już z pola widzenia.
— Miłego dnia — powiedziałem do pustej drogi.
Zamykając bramę odwróciłem się tyłem do Gramarye. Podniosłem wzrok i nie 
dostrzegłem żadnych burzowych chmur. Zatrzymałem się. Nad horyzontem zawisło 
wprawdzie kilka obłoków, przysłaniając ostatnie promienie blednącego słońca, 
ich brzegi barwiła czerwień, ale niebo nad moją głową było stosunkowo czyste. 
Lekki wiatr poruszył
164
kwiatami i kolory, przytłumione przez zmierzch, zafalowały w łagodnym rytmie. 
Od dachu domu oderwał się mały ciemny kształt, nietoperz na wieczornych 
łowach. Stałem tak, zachodząc w głowę, dlaczego wydawało nam się, że nadciąga 
burza.
Nagle i mnie przeniknął prąd zimnego powietrza.
Zadrżałem, kuląc ramiona. Moją uwagę zwróciło coś za ogrodem. Żaden ruch. 
Żaden dźwięk. Tylko znowu ta postać stojąca na skraju lasu, w miejscu twarzy 
mglisty owal.
Wiedziałem jednak, że mnie obserwuje. Wiedziałem, że czeka.
Postać postąpiła krok w przód. A ja uciekłem do domu.


Sixmythe


Zapewne domyśliliście się już, że nie należę do największych bohaterów na 
świecie i macie rację. Miewam wprawdzie swoje chwile chwały, lecz wieczór po 
wizycie Kinselli trudno było do takich zaliczyć.
Nie wspomniałem Midge o tym, co widziałem, nie chcąc jej niepotrzebnie 
denerwować. Ponadto czułem się trochę zawstydzony, że nie wyszedłem zbadać 
sprawy dokładniej. Znalazłszy się w domu, natychmiast pognałem na górę i 
wyjrzałem przez okno w okrągłym pokoju; mimo słabego światła stwierdziłem że 
postać zniknęła. Z pewnością nie zdążyłaby w tak krótkim czasie dotrzeć do 
domu, mogła więc tylko schować się za osłonę drzew. Kiedy Midge zapytała, co 
robię, odpowiedziałem, że chyba zauważyłem jednego ze słynnych jeleni z New 
Forest. To był błąd, bo podekscytowana chciała go poszukać i musiałem jej 
wyperswadować ten pomysł. Zbyt ciemno, powiedziałem, a zwierzę pewnie dawno 
zaszyło się w lesie.
Zgodziła się niechętnie i tęsknie zerkała na przesiekę, dopóki nie zapadła noc 
(ja z kolei patrzyłem na nią, chociaż nie tęsknie, lecz z troską).
Przez resztę wieczoru byłem rozdrażniony, choć robiłem, co mogłem, żeby 
wszystko zracjonalizować. Poranna bój-
166
ka, osobliwa zmiana w zachowaniu Kinselli, gdy piliśmy wino, spodziewana 
burza, która nie nadeszła: przekonywałem sam siebie, że wszystko to mnie 
rozstroiło i zmęczyło. Ani na chwilę nie zwątpiłem, że widziałem kogoś 
obserwującego nasz dom, ale wcześniejsze wydarzenia wytrąciły mnie trochę z 
równowagi i nerwowość nasiliła się, gdy ponownie zobaczyłem tajemniczą postać. 
W podobnych okolicznościach czulibyście pewnie to samo.
Spałem fatalnie, budząc się często i nasłuchując, wyobrażając sobie, że 
złoczyńcy próbują otworzyć okna na dole, dobierając się do drzwi. Każde 
skrzypnięcie oznaczało krok, każde stuknięcie — bębnienie paznokciami w szybę.
Poczułem ulgę, gdy wreszcie nadszedł ranek.
Właśnie skończyłem koszenie trawy na tyłach domu i czyściłem ostrza kosiarki, 
gdy zjawił się wielebny Sixmythe. Midge, w szortach i podkoszulku, pracowała w 
ogrodzie, kiedy zawołał do niej przez płot. Była zaskoczona (zapomniałem 
powiedzieć jej o jego zapowiedzianej wizycie), ale oczywiście powitała go z 
wdziękiem i przyprowadziła za dom, tam gdzie pracowałem, robiąc do mnie miny 
za jego plecami.
— Dzień dobry panu — rzekł pogodnie i podszedł, by uścisnąć mi rękę. Tym razem 
miał na sobie brązowy kapelusz, w którym wyglądał jak mały chłopiec przebrany 
w rzeczy taty, bo był na niego o numer za duży. — Miło widzieć pana przy 
ciężkiej pracy. Mam nadzieję, że kosi pan dwa razy w tygodniu?
— Trzy. Tutejsza trawa jest zdrowa aż do przesady. Taksujące rozejrzał się 
wokół.
— O, tak, przekonacie się, że życie zwierzęce i roślinne rozwija się tu 
szalenie bujnie. Domyślam się, że Flora
167
włożyła sporo pracy w utrzymanie go w ryzach. Chyba nie przyszedłem nie w 
porę? Umówiliśmy się wczoraj.
— Właśnie miałem zrobić sobie przerwę — odparłem.
— Ja też — dorzuciła Midge. — Napije się pan herbaty, kawy? Może lemoniady?
— Lemoniady bardzo chętnie, pani — ach, panno...
— Gudgeon — dokończyła za niego.
— Gudgeon — powtórzył. — Zaraz, coś mi świta...
— Margaret Gudgeon — podsunąłem. — Książki dla dzieci?
— Ależ tak, oczywiście. — Aż zadygotał z radości. — Witam w naszej parafii. 
Mój Boże, dobrze znam pani prace, sam mam trzy pociechy. Moja najstarsza córka 
czyta już poważniejsze rzeczy, ale wciąż jeszcze trzyma ilustrowane przez 
panią książki. Jak to cudownie, że postanowiliście osiedlić się właśnie tutaj. 
I w dodatku w tym właśnie domu! Domyślam się, że wie pani, co znaczy Gramarye?
— Tak — odparła — znaczy „Czary". Popatrzyłem na nią zdumiony. Nigdy mi o tym 
nie mówiła.
— Jakże to się pięknie składa! — paplał Sixmythe. — Jakże się składa! Czy to 
nie o czarach traktuje większość pani bajek?
— Ja tylko ilustruję książki.
— Tak, ale ilustracje to t e ż bajka, prawda? W rzeczywistości słowa jedynie 
wspomagają pani obrazki. Czy mogę mówić do pani po imieniu? I Mikę, prawda? 
Pan i pani to takie oficjalne, a tu wszyscy jesteśmy przyjaciółmi.
Ciekaw byłem, czy powinienem zwracać się do niego Pete.
— Jeszcze lemoniady, Mikę? — Midge uśmiechnęła się, posyłając mi jednocześnie 
sekretne spojrzenie, które znaczyło: „kim jest ten facet?"
168
— Z rozkoszą — odwzajemniłem uśmiech.
Wcześniej kupiliśmy mały, ogrodowy stolik oraz kilka tanich krzeseł i 
ustawiliśmy je wokół starej ławki; wskazałem w ich stronę i pastor usiadł. 
Zdjął kapelusz i położył na stole. Usadowiłem się na ławce naprzeciwko. Z tego 
miejsca widziałem las i, nie po raz pierwszy tego ranka, przebiegłem wzrokiem 
po jego obrzeżach, szukając, wiecie czego.
— Chciałbym przeprosić za to, co wczoraj wydarzyło się w wiosce — powiedział 
Sixmythe, ocierając brwi czerwoną chusteczką. — Myślę, że w każdej 
społeczności zdarzają się niezdyscyplinowane jednostki i pechowo natknąłeś się 
na najgorsze z nich. W gruncie rzeczy to nie są źli chłopcy, po prostu 
zbuntowani i zagubieni.
— Prawie zapomniałem o tym — skłamałem (zabawne, że mamy skłonność do kłamania 
duchownym, przybierając maskę fałszywej skromności). — Zresztą nic się nie 
stało.
— To miło z twojej strony, że tak do tego podchodzisz. Zwykle jesteśmy 
pokojowo nastawioną społecznością, Mikę, i może trzymamy się reguł zbyt 
prostych na obecne czasy. Takie życie odpowiada jednak mieszkającym tu ludziom 
i nie wyobrażam sobie, żeby w ciągu najbliższej dekady miały zajść jakieś 
drastyczne zmiany. Chyba, że zdecydują przeciągnąć szosę przez nasz las, 
chociaż nie wydaje mi się to prawdopodobne.
Zaśmiał się krótko, lecz odniosłem nieprzyjemne wrażenie, że uważnie mi się 
przygląda. Miałem głęboką nadzieję, iż nie opanuje go ten sam rodzaj histerii 
co naszego przyjaciela Kinsellę poprzedniego dnia.
Rozmawialiśmy o pogodzie, wsi, wymieniliśmy parę uwag o polityce; z 
poruszeniem bardziej osobistych tematów zdawał się czekać na powrót Midge.
Wróciła w samą porę (nie jestem zbyt dobry w zabawianiu gości) niosąc tacę ze 
szklankami i mrożoną lemoniadą.
169
Widok jej smukłych nóg, teraz lekko opalonych i, jak zawsze, jedwabiście 
gładkich od góry do dołu, sprawił mi prawdziwą przyjemność. Zauważyłem, że 
Sixmythe też rzucił jej ukradkowe spojrzenie. No, ale w końcu, mimo 
przepoconej koloratki, był mężczyzną z krwi i kości.
Midge usiadła na ławce obok mnie i zaczęła nalewać lemoniadę z dzbanka. Był 
kolejny cudowny dzień — to lato biło rekordy słonecznej pogody — i sama uroda 
otoczenia rozproszyła nerwowe wspomnienie poprzedniej nocy. Prawie. Gdzieś w 
głębi kołatał niepokój, niemiłe, trudne do sprecyzowania uczucie. Popijałem 
lemoniadę, starając się skupić uwagę na duchownym, a nie lesie za jego 
plecami.
— I jak, Margaret — zapytał Sixmythe, kiedy już jednym haustem wypił połowę 
szklanki — pracujesz w tej chwili nad jakąś książką?
— O, nie. Zdecydowaliśmy z Mikem, że nie weźmiemy żadnej pracy, dopóki nie 
zadomowimy się w Gramarye. Można to nazwać okresem adaptacyjnym.
— Bardzo mądrze. A czym ty się zajmujesz, Mikę? Także jesteś artystą? — 
Naprawdę chciał wiedzieć; jasne, chłopięce oczy błyszczały ciekawością.
— Gram na gitarze, czasem piszę piosenki. Wyglądał na zawiedzionego.
— Rozumiem. To znaczy, że nie pracujesz regularnie? Roześmieliśmy się oboje.
— Ależ tak, pracuje — odparła mimo rozbawienia Midge, z pewnym oburzeniem — 
Mikę gra zwykle na sesjach nagraniowych, chociaż czasami jeździ w trasę.
— W trasę?
— Akompaniuję innym wykonawcom — wyjaśniłem — Podczas tournee, wie pan.
— Ach.
170
— A kiedy nie gra, pracuje bardzo ciężko w domu, pisząc piosenki. Mikę ma już 
właściwie szkic musicalu...
— Midge — ostrzegłem dobrodusznie.
— Przepraszam. — Ścisnęła moje udo, a potem zwróciła się do Sixmythe'a: — Mamy 
taką umowę, że nigdy nie mówimy o swoich projektach w towarzystwie. Uważamy, 
że przez to ubyłoby nam energii twórczej.
— Tak, myślę, że was rozumiem. Sądzę, że nadmiar słów przytępia siły twórcze.
— Dobrze pan to ujął — powiedziałem. — Zbyt wiele świetnych pomysłów, 
zwłaszcza w moim fachu, zostaje zagadanych na śmierć, zanim zdążą się 
rozwinąć.
— Daję słowo, ależ musicie mieć ciekawe życie. Zachichotaliśmy oboje.
— Kiedy wyjdzie nowa książka albo praca idzie naprawdę dobrze, wtedy robi się 
ciekawie — odparła Midge. — Ale na co dzień to ciężka, wymagająca 
samodyscypliny harówka.
— A mimo to musicie znać wiele interesujących osób — upierał się. — Mam 
nadzieję, że nie znudzicie się szybko nami, prostymi ludźmi.
— Proszę mi wierzyć, jednym z powodów, dla których się tu przeprowadziliśmy, 
była chęć ucieczki przed tak zwanymi „interesującymi osobami". Życie na wsi 
jest dla nas bardzo odświeżające.
— Tak, trochę byłem za surowy dla siebie i moich parafian. Przekonacie się, że 
wielu z nas jest znacznie mniej ograniczonych, niż by się mogło wydawać. — 
Pokiwał głową i w zamyśleniu popatrzył na ściany domu. — Tak, to prawda — 
zadumał się — jest w tych okolicach parę interesujących typów. Myślę, że Flora 
Chaldean by was oczarowała. Niezwykła postać.
Midge oparła łokcie na stole i złożyła ręce przed sobą.
171
— Dobrze ją pan znał? — zapytała.
— Florę? Nie, chyba nikt jej dobrze nie znał. Widzicie, należała raczej do 
odludków. Ale ludzie z wioski i okolic odwiedzali ją, kiedy mieli kłopoty. — 
Uśmiechnął się smutno. — Szczerze mówiąc, wielu z tych, którym ja nie byłem w 
stanie pomóc, przychodziło do niej, i może znajdowało tu lepszą pociechę. Och, 
nigdy nie mówili mi o tych wizytach, trzymali je w wielkim sekrecie. Ale 
wiedziałem. Znałem ich stare, wiejskie sposoby.
Poruszyłem się na ławce, widziałem, że Midge też była zaintrygowana.
— Jakiego rodzaju pomocy udzielała im pani Chal-dean? — zapytałem. — Czy była 
jedną z tych osób, do których ludzie przychodzą się wygadać?
— Była kimś więcej. Tak, znacznie więcej, jak sądzę. — Nagle zmarszczył brwi. 
— Była wielką uzdrowicielką. Uzdrowicielką zarówno duszy, jak i ciała. 
Niestety, jeśli chodzi o to drugie, jestem beznadziejny, a i w tym pierwszym 
nie zawsze dobry. Wygląda na to, że Flora miała pewien odwieczny dar.
Ptaki zatrzepotały wokół i wylądowały u naszych stóp; gdyby nie było tu 
Sixmythe'a, siedziałyby już na stole i dopominały się o jedzenie.
— Jej adwokat powiedział nam, że była czymś w rodzaju uzdrowicielki — rzekła 
Midge. — Czy chce pan powiedzieć, że leczyła dzięki wierze pacjentów?
— Niezupełnie. Och, z pewnością wiele efektów należy przypisać temu, że ludzie 
wierzyli w jej moc, lecz to nie wyjaśnia wszystkiego. Przyrządzała napary, 
których receptury można znaleźć w starych księgach i które przekazuje się z 
pokolenia na pokolenie, ale umiała też leczyć bez pomocy tych medykamentów, 
poprzez rozmowę czy dotknięcie. Nie wszystkim jednak robiła tę grzeczność! Co 
to.
172
to nie! Byli tacy, których nie wpuściłaby za furtkę! — potrząsnął głową, 
uśmiechając się jak marionetka brzucho-mówcy. — No i oczywiście potrafiła w 
cudowny sposób obchodzić się ze zwierzętami. Podobno umiała wyleczyć je z dnia 
na dzień.
Midge rzuciła mi szybkie spojrzenie.
— Często można było zobaczyć chorą krowę lub kucyka spętanego przed domem, 
które w dwa dni później, gdy właściciele przyjeżdżali po nie, były zupełnie 
zdrowe. Psy, koty — czasami cała menażeria! Nie powiecie mi przecież, że 
zwierzęta uwierzyły w jej moc, trudno więc wyjaśnić, dzięki czemu zdrowiały. 
Tak, tak, wspaniały dar miała Flora. Szkoda, że ją poznałem dopiero u schyłku 
jej życia. Czy mógłbym dostać jeszcze lemoniady, Midge? W taki dzień jak 
dzisiaj miło jest się ochłodzić.
Napełniła mu szklankę, najwyraźniej poruszona tym, co powiedział o poprzedniej 
właścicielce Gramarye.
— Wobec tego aż dziwne, że jej sława nie sięgała dalej.
— Wielkie nieba, skąd! Widzicie, tutaj wszystko trzyma się w wielkim sekrecie. 
Cicho-sza. Flora, zanim przystąpiła do leczenia, zobowiązywała każdego do 
zachowania tajemnicy. A mimo to, jak zawsze w przypadku takich wspaniałych 
sekretów, szeptano o tym, słyszało się różne plotki i aluzje. Okoliczni 
mieszkańcy uważali chyba, że mówienie o tych rzeczach otwarcie może w jakiś 
sposób zniweczyć czary.
— To dziwne słowo w ustach pastora — zauważyłem. Trochę się speszył.
— Tak, przyznaję, że „czary" wywołuje pewne pogańskie skojarzenia, ale mówię 
tylko o tym, co myśleli tutejsi ludzie. Nie sądzisz, że to urocze?
— Hmm... owszem, tak mi się wydaje. Po prostu zdziwiłem się, słysząc pastora 
używającego takich określeń.
173
Roześmiał się głośno.
— No właśnie! Mogę zrozumieć twoje zaskoczenie. Lecz zaklęcia, uroki i, ależ 
tak, nawet Czary mają wiele wspólnego z moim zawodem, chyba zgodzicie się? 
Kiedy my, duchowni, prawimy kazania o wszechmocnej boskiej dobroci, mówimy w 
końcu o Czarach.
— Ja... nigdy nie myślałem o tym w ten sposób — przyznałem.
— Oczywiście, że nie. Trochę się z tobą drażnię. Flora Chaldean była niezwykłą 
osobą, ale podobne uprawianie czarów wyszło z mody jakieś kilkaset lat temu. 
Nowa Magia to mikroprocesor, prawda? — Pociągnął łyk lemoniady, najwyraźniej 
bardzo spragniony. (Dowiedziałem się potem od Midge, że przyjechał z wioski na 
rowerze, w przekonaniu, że trochę ruchu dobrze mu zrobi. Za duży kapelusz 
utrzymywał wprawdzie w porządku jego starannie zaczesane włosy, z pewnością 
jednak nie chłodził.
— Mikę — powiedział, stawiając szklankę na stole i mierząc mnie czujnym 
spojrzeniem. — Ci Synergiści... mówiłeś mi wczoraj, że odwiedzali was kilka 
razy.
Zastanawiając się, co teraz nastąpi, skinąłem potakująco.
— Odwiedzali też Florę Chaldean. Nie widziałem w tym nic nadzwyczajnego, nie 
odezwałem się więc.
— Rzecz w tym, że nie byli mile widziani. Flora z całego serca nienawidziła 
tej pseudoreligijnej grupy. Do tego stopnia, że skarżyła się komisarzowi 
policji w wiosce, ale niewiele mógł zrobić, żeby powstrzymać ich od 
przychodzenia tutaj. — Wskazał gestem obszar za swoimi plecami. — Te lasy są 
wspólnym dobrem, tak jak drogi wokół posiadłości: mieli prawo chodzić czy też 
włóczyć się tędy, kiedy tylko przyszła im ochota.
174
— Chwileczkę, chce pan powiedzieć, że niepokoili starszą panią?
— Z tego, co mi mówiono, tak, niewątpliwie.
— Ale dlaczego mieliby to robić? — wtrąciła Midge. — Trójka, którą poznaliśmy, 
jest wyjątkowo przyjacielska i nieszkodliwa. Dlaczego, u licha, mieliby nękać 
Florę?
Podniósł ręce i pozwolił im opaść na stół.
— Któż to wie? Flora była osobą skrytą mimo — albo mówiąc ściślej, z powodu — 
dyskretnych usług świadczonych tym, którzy zwracali się do niej o pomoc. Z 
pewnością była ekscentryczna, żeby nie powiedzieć: czasem lekko stuknięta, 
mogła więc powziąć do nich wyjątkową niechęć z najróżniejszych osobistych 
przyczyn.
— Odniosłem wczoraj wrażenie, że ludzie w ogóle za nimi nie przepadają, nie 
była więc w tym odosobniona — powiedziałem. — Dalej jednak nie mogę zrozumieć, 
dlaczego są aż tak niepopularni. Czym tak wszystkich wku... urazili?
— To dziwni ludzie, prowadzą dziwne życie. Westchnąłem.
— To jeszcze nie powód...
— Są podejrzaną organizacją, Mikę, nie taką, jak kilka innych, które znam. 
Zjawili się tu pięć lat temu pod wodzą człowieka nazwiskiem Mycroft. Z 
początku było ich niewielu, wprowadzili się do Croughton Hali i trzymali się w 
swoim towarzystwie. Potem jednak przybyli inni, z różnych stron świata, 
gromadząc się w posiadłości Croughton, jak gdyby była punktem zbornym ich 
religii. Niedługo później zaczęli werbować nowych wyznawców, często 
mieszkających w pobliżu, głównie młodych, odciągając ich od rodziców. Robili 
im pranie mózgu, żeby zaakceptowali ich sposób życia i nauki Mycrofta, rodzice 
czy przyjaciele nie byli potem w stanie skłonić ich do powrotu do zwykłego 
życia.
175
— Władze na pewno wkroczyłyby, gdyby było tak źle, jak pan to opisuje. — 
Przejęta Midge przewiercała go wzrokiem.
— Ponieważ sprawa nie dotyczyła nieletnich, nie złamano też prawa, władze 
oświadczyły, że nie mają podstaw nawet do przeprowadzenia dochodzenia. Zresztą 
dziwaczne kulty i religie nie należą w tych czasach do rzadkości. Synergiści 
nie są zarejestrowani jako grupa utrzymująca się z datków, nie można więc 
nawet kwestionować ich statusu majątkowego, dopóki księgowość jest w porządku.
— Czy nie ma jakiegoś prawa dotyczącego tajnych stowarzyszeń? — zapytałem.
— Świątynię Synergistów trudno tak określić. Są dość skryci, ale nie nazwałbym 
ich tajnym stowarzyszeniem.
— Czy kiedykolwiek spotkał pan tego Mycrofta? — Midge patrzyła na pastora znad 
brzegu szklanki.
— Nie, nigdy, chociaż parę razy odwiedzałem ten dom. Przypuszczam, że 
powinienem nazywać go świątynią, ale to dla mnie strasznie trudne. Nie, 
podczas moich wizyt pan Mycroft zawsze niedomaga albo podróżuje w interesach. 
Szczerze mówiąc, nie wierzę, żeby ktoś w okolicy kiedykolwiek widział na oczy 
tego człowieka.
— Nie wyjaśnił pan, dlaczego przejawiali takie zainteresowanie Florą Chaldean 
— powiedziałem. — Była już chyba trochę zbyt wiekowa, żeby zostać jedną z ich 
wychowanek, prawda?
Sixmythe uniósł brwi.
— Wiesz, jak nazywają swoich wyznawców?
— Jeden z tych, którzy odwiedzają nas regularnie, wpadł wczoraj, żeby 
podziękować mi za to, że wtedy w wiosce pomogłem dziewczynom. Opowiedział nam 
trochę o Syner-gistach.
— Rozumiem.
176
Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu.
— Proszę się nie obawiać, nie próbował nas nawrócić. Wykazaliśmy 
zainteresowanie i zadaliśmy parę pytań. A on udzielił nam odpowiedzi.
Sixmythe milczał przez chwilę. Wreszcie powiedział:
— Z uporem twierdzę, że powinniście oboje być wyjątkowo ostrożni z tymi 
ludźmi. Tak, zdaję sobie sprawę, że wyglądają na bardzo przyjacielskich, nawet 
zupełnie niewinnych, ale nie mogę się oprzeć wrażeniu, że kryje się za tym 
coś, do czego się nie przyznają.
— Brzmi to bardzo złowróżbnie.
— Być może.
— Och, powinien pan dostarczyć jakichś dowodów — zadrwiła lekko Midge.
— Obawiam się, że nie mogę. Nazwijmy to przeczuciem, które podziela wielu 
moich parafian. Gdyby znalazło się coś jeszcze, jakikolwiek dowód łamania 
prawa przez Synergistów, wówczas tutejsza rada byłaby władna pozbyć się ich 
stąd. Na razie jednak trzymają się na uboczu i, jak dotąd, nie popełnili 
żadnego wykroczenia.
— Więc o co tyle szumu? — Teraz Midge była już naprawdę rozdrażniona. — To, że 
nie chcą dostosować się do tutejszego trybu życia, nie znaczy, że trzeba się 
od nich odwracać.
— Moja droga, gdybyż to było takie proste. Jak powiedziałem, nazwijcie to 
przeczuciem, intuicją — czymkolwiek chcecie, ale tutejsi ludzie są wobec nich 
ostrożni i ja, jako sługa boży, także. Otacza ich aura tajemnicy, która wydaje 
się nam wyjątkowo niepokojąca.
Midge zachichotała, a Sixmythe zmarszczył brwi.
— Nie miałem zamiaru cię rozśmieszyć — rzekł, jak mi się zdawało, z lekką 
złością. — Może w tej części kraju żyjemy w odosobnieniu, zapewniam cię 
jednak, że uieko-
177
niecznie jesteśmy wszyscy zabobonnymi, wiejskimi gamoniami. Dałem wam swoją 
radę i niewiele więcej mogę zrobić. — Sięgnął po kapelusz przygotowując się do 
wyjścia. — Moim zdaniem nie można ufać ludziom z sekty Synergistów, wy zaś 
sami musicie to rozważyć. Zaskoczyła mnie jego drażliwość.
— Hej, proszę posłuchać, wcale się nie wyśmiewamy i naprawdę jesteśmy 
wdzięczni, że przejechał pan taki kawał drogi, by nam o nich powiedzieć. 
Prawie nie znamy tych ludzi, lecz zachowywali się wobec nas tak przyjaźnie, że 
trudno nam teraz ślepo uwierzyć w to, co słyszymy. Musi pan otwarcie przyznać, 
że nie przedstawił żadnych konkretnych dowodów.
Przybrał łagodniejszy wyraz twarzy, mimo to wstał.
— Tak, doprawdy rozumiem, jak to musi wyglądać z waszej strony — odparł. — 
Wyobrażam sobie, że musiało to zabrzmieć wyjątkowo głupio, ale proszę was 
tylko o jedno: zapamiętajcie, co wam mówiłem. A jeśli będziecie mieć jakieś 
wątpliwości — jakiekolwiek — zadzwońcie do mnie. Czy przynajmniej to możecie 
mi obiecać?
— Jasne — odparłem wstając wraz z nim.
Midge zachowała większą rezerwę i wiedziałem dlaczego: oto w jej raj na ziemi 
wymierzono pierwszą strzałę; nie chciała słyszeć o żadnych złych sąsiadach, 
zwłaszcza że zdążyła ich już polubić. Mimo to wstała grzecznie i odprowadziła 
pastora aż do roweru. Sixmythe doskonale zdawał sobie sprawę z jej nastroju i 
chyba czuł się trochę skruszony, bo usilnie starał się, żeby skierować rozmowę 
na przyjemniejsze tematy — piękne położenie Gramarye, cudowny ogród, 
prześliczny las (jego zdaniem jeszcze śliczniejszy jesienią, kiedy korony 
drzew zabarwiały się niezliczonymi odcieniami rdzawego złota) i na to. czy
178
zobaczy nas w niedzielę w kościele (wiedziałem, że ten temat wypłynie). O 
Synergistach nie wspomniał już słowem. Otworzyłem mu furtkę; wyszedł, spiął 
spodnie na kostkach, wreszcie podniósł rower, który opierał się o płot, jak 
gdyby wyczerpany podróżą.
— Pastorze? — zapytała Midge, gdy przerzucił nogę przez ramę roweru. Odwrócił 
się i popatrzył na nią pytająco.
— Czy mogę o coś zapytać?
— Oczywiście, o ile znam odpowiedź.
— No, my... ja... zastanawiałam się, jak umarła Flora Chaldean.
Bardzo się ożywił.
— Och, moja droga. Mam nadzieję, że nie zaniepokoiłem cię zbytnio mówiąc tyle 
o tamtej historii. Proszę, wybacz mi, jeśli cię zdenerwowałem.
— Nie, naprawdę. Zastanawiałam się nad tym od pewnego czasu.
— Flora była bardzo wiekową panią, Margaret. Nikt nie wie na pewno, ile żyła, 
ale można przypuszczać, że miała osiemdziesiątkę, może po osiemdziesiątce. — 
Uśmiechnął się do Midge. — Myślę, że Flora umarła ze starości. Jej serce 
zmęczyło się i zgasła w swoim ukochanym Gramarye. Na nieszczęście, ponieważ 
była odludkiem, odkryto to dopiero po wielu tygodniach, choć niektórzy 
twierdzili, że widzieli ją w ogrodzie zaledwie na kilka dni przed tym, jak 
znaleziono jej ciało. Ale... ludziom często przecież mylą się poszczególne 
pory czy daty; trudno być absolutnie pewnym takich rzeczy.
— Dlaczego miałyby się mylić? — zapytała Midge.
— Ach — odparł pastor, jak gdyby zadała odpowiednie pytanie. — Tak się 
złożyło, że to ja znalazłem ją martwą. Wpadałem do niej niekiedy, żeby 
zobaczyć, jak się czuje;
179
uważam, że to należy do moich obowiązków, choć nie przypominam sobie, żebym 
widział ją w kościele. Dbam o to, żeby odwiedzać moich starszych parafian, gdy 
tylko mam czas, zwłaszcza podczas zimowych miesięcy.
Poprawił kapelusz, naciągając go mocno na głowę, by wiatr nie zerwał go 
podczas jazdy. Rondo przygięło mu czubki uszu.
— Zobaczyłem ją przez okno kuchenne, siedziała przy stole, przed nią stały 
filiżanka i spodek, jak gdyby właśnie zaparzyła sobie świeżą herbatę. Dzień 
był pochmurny, w kuchni panował półmrok, więc nie widziałem dokładnie. 
Pamiętam, że zwróciło moją uwagę, jak zapuszczone są okna, także z tego powodu 
trudno coś było zobaczyć. Kiedy zastukałem w szybę i nikt nie odpowiedział, 
cóż, wtedy zacząłem się naprawdę niepokoić. Wcześniej próbowałem otworzyć 
drzwi, ale były zamknięte, co wydało mi się dziwne, bo Flora nigdy nie 
zamykała drzwi ani okien. Osobliwe, pomyślałem, natychmiast podjechałem do 
najbliższej budki telefonicznej i zadzwoniłem po posterunkowego Farnesa w 
wiosce.
Smutno potrząsnął głową, jak gdyby wspomnienie wciąż jeszcze było zbyt żywe.
— Czekałem na niego przed domem i odkryłem, że również z tyłu drzwi i okna są 
zamknięte. Kiedy zjawił się posterunkowy, wybiliśmy szybę w oknie kuchennym, 
przekręciliśmy klamkę i Farnes wszedł do środka.
Midge przysunęła się do mnie. Minął nas samochód, drewniany pies za tylną 
szybą pokiwał łbem, jak gdyby znał dalszy ciąg.
— Gdy otworzył drzwi i powiedział, żebym wszedł, był całkiem blady. Widząc 
wyraz jego twarzy i czując paskudny smród dochodzący z kuchni, przekroczyłem 
próg z pewnym drżeniem.
180
Sixmythe nie patrzył na nas, lecz na dom.
— Jak już mówiłem, Flora siedziała przy stole, jak gdyby właśnie zamierzała 
napić się herbaty. Ale filiżankę wypełniała płynna, zielona pleśń. A ciało 
samej Flory było w pośmiertnym stanie rozkładu i roiło się od robactawa. Nie 
ulegało wątpliwości, że nie żyła od paru tygodni.
Żołądek obrócił mi się jak niemrawa suszarka bębnowa i zauważyłem, że mimo 
opalenizny Midge zbladła. Przytuliła się do mnie, a ja ją objąłem.
Sixmythe zdawał się o nas zapomnieć, skupił się na zagadce, którą sam zadał.
— Niemożliwe więc, żeby przechodnie widzieli ją w ogrodzie parę dni przedtem. 
Później koroner potwierdził to, co już wiedzieliśmy: stopień rozkładu ciała 
Flory świadczył o tym, że umarła przynajmniej dwa czy trzy tygodnie wcześniej, 
samotnie i aż do mojego przyjazdu nikt o jej śmierci nie wiedział. To smutne? 
Tak, dość smutne.
To mówiąc wsiadł na rower i popedałował drogą, na pożegnanie machając nam 
przez ramię i ani razu nie oglądając się za siebie.
Na szczęście: wyraz mojej twarzy mógłby sprawić, że straciłby równowagę i 
paskudnie się potłukł.
Jak możecie sobie wyobrazić, nieco zepsuło nam to resztę dnia. Kuchnia 
Gramarye straciła wiele ze swojego rustykalnego wdzięku, bo cały czas mieliśmy 
w pamięci obraz rozkładającego się ciała biednej, starej Flory siedzącej przy 
stole nad spleśniałą herbatą. Midge milczała ponuro do wieczora. Długo 
siedziała samotnie w okrągłym pokoju i dałem jej spokój.
Sam czułem się nieswój, żeby nie powiedzieć roztrzęsiony, i z radością 
udusiłbym pastora za gruboskórność (długo
181
zastanawiałem się, czy nie z rozmysłem opisywał wszystko tak plastycznie, czy 
nie była to malutka zemsta za to, że trochę dworowaliśmy sobie z jego 
ostrzeżeń — ale w końcu duchowni nie należą do mściwych, prawda? No, chyba nie 
należą?).
A jednak dzień nie był całkiem zły. Nieco później tego wieczoru zadzwonił Bob 
ze wspaniałymi wiadomościami. Philowi Collinsowi spodobała się jedna z 
piosenek, którą napisaliśmy wspólnie z Bobem, i chciał nagrać ją na nowy album 
w następnym tygodniu. Czy miałbym ochotę wziąć udział w sesji? Czy miałbym? 
Bob uznał mój zniekształcony bełkot w słuchawce za zdecydowane „tak".
Midge oczywiście ucieszyła się, kiedy tylko przekazałem jej wiadomość — nasz 
dobrowolny okres niepodejmowania żadnej pracy kończył się w przyszłym 
tygodniu, a nagrywanie z mega-gwiazdą było niezłą metodą powrotu do obiegu, 
zwłaszcza że chodziło o jedną z moich piosenek. Midge starała się otrząsnąć z 
przygnębienia i chociaż ciągle była trochę przybita, spędziła resztę wieczoru 
ciesząc się wraz ze mną. Nieco później radośnie ruszyliśmy na górę, do 
sypialni, gdzie nie opuściło nas miłe podniecenie. Można powiedzieć: 
przyjemnie się dopełniło.
Późniejszy sen zmącił mi obraz herbatki z zarobaczoną Florą Chaldean w kuchni 
na dole, maleńkie, wijące się kształty odpadały od jej trędowatych rąk i 
wpadały w napar. Zamieszała go i przysunęła mi filiżankę.
Dzięki Bogu, obudziłem się przed wypiciem, bo ostatni koszmarny obraz, który 
pamiętam, to rozkładający się, niemal pozbawiony ciała palec pływający na 
powierzchni gęstego, zielonkawego płynu.


Mycroft


W następną niedzielę pojechaliśmy do Forest Inn na dobrze zasłużony obiad. 
Sesja nagraniowa, która miała się odbyć we środę, oraz ukończenie większości 
prac w Gra-marye domagały się uczczenia.
Do obiadu wypiłem dwa kufle piwa, Midge natomiast pozostała przy swoim soku 
pomarańczowym. Chyba wyszedłem z wprawy, bo kiedy osuszyłem drugi kufel, 
poczułem lekki zawrót głowy i ochotę na jeszcze jeden. Midge jednak miała 
dosyć pubu i trudno jej się dziwić: w zestawieniu z ciszą Gramarye, tłum i 
hałas — gospoda najwyraźniej ściągała w niedziele tłumy turystów i miejscowych 
— były trudne do zniesienia. Nieustanna krzątanina i zadymiona atmosfera 
stanowiły dokładne przeciwieństwo spokoju i czystego powietrza, do których tak 
szybko przywykliśmy (chociaż muszę przyznać, mnie ta odmiana cieszyła). Bez 
przesadnych protestów z mojej strony wyszliśmy i ramię w ramię ruszyliśmy do 
passata.
To Midge zaproponowała, żeby wybrać się na przejażdżkę. Przedtem nie mieliśmy 
wielu okazji poznać okolicy poza spacerami po lesie otaczającym Gramarye czy 
zakupami w Cantrip albo Bunbury. Pomysł był niezły pod warunkiem, że będziemy 
omijać główne drogi pełne wyciecz-
183
kowiczów. Wycofałem samochód z parkingu i ruszyliśmy przed siebie śpiewając 
głośno.
Wkrótce skręciliśmy w boczną drogę znikającą w leśnej gęstwinie i musiałem 
skupić całą uwagę na zakrętach. Wyższe gałęzie drzew tworzyły liściasty tunel, 
przyjemnie osłaniając przed upałem. Szczerze mówiąc, podejrzewam, że oboje 
wiedzieliśmy, dokąd prowadzi ta droga, mimo że żadne z nas nie powiedziało 
tego na głos: byliśmy ciekawi Synergistów, a ostrzeżenie Sixmythe'a podsyciło 
to zainteresowanie, zamiast je ochłodzić. Nie chcieliśmy się z nimi spotykać — 
właściwie cieszyliśmy się, że ani Kinsella, ani żaden inny członek grupy nie 
odwiedził nas od ostatniej wizyty; chcieliśmy tylko przyjrzeć się bliżej 
szaremu domowi, samej Świątyni. Nic poważnego, żadnej głębokiej motywacji — 
potraktowaliśmy to po prostu jako cel wycieczki. Oczywiście rozmawialiśmy 
porzednio o Synergistach i doszliśmy do wniosku, że nie stanowią zagrożenia 
dla tak dojrzałych i rozsądnych ludzi jak my. Najprawdopodobniej Sixmythe swą 
głupią opowieścią o makabrycznej śmierci Flory Chaldean zraził nas nieco do 
siebie, nie braliśmy więc zbyt poważnie jego przestróg. Przez następne dni 
Midge była nieco melancholijna, w końcu jednak odegnała czarne myśli i na 
powrót odprężyła się w ciepłej atmosferze Gramarye. Myślę, że pomogła w tym 
bardzo nieustanna obecność ptaków i innych zwierząt wokół domu, kipiące tam 
życie przegnało mroczne upiory. Dom nigdy nie miał już być taki, jak 
poprzednio, ale nasz wewnętrzny spokój został tylko lekko zachwiany, nie 
całkowicie zniszczony.
Jak już zapewne zauważyliście, było to wyjątkowo piękne lato i przyszło nam za 
to zapłacić. Mieliśmy spłacić dług, właśnie jadąc odludną drogą.
Passat był przez całe tygodnie wystawiony na bezlitosne
184
działanie słońca i, co źle o mnie świadczyło, rzadko przeglądany. Zobaczywszy 
unoszącą się nad maską parę, usiłowałem sobie przypomnieć, kiedy to po raz 
ostatni dolewałem wody do chłodnicy. Wskaźnik temperatury przekroczył 
dopuszczalną granicę i czerwone światełko błyskało na mnie z oburzeniem.
— Cholera — warknąłem, kiedy znad maski zaczęły unosić się kłęby pary.
Midge, która nigdy nie miała technicznego zacięcia, zapytała:
— Coś się stało, Mikę?
Musiałem łypnąć równie groźnie jak to cholerne światełko, bo odwróciła głowę.
— Przepraszam, że pytałam — powiedziała. Gwałtownie zatrzymałem samochód i 
pozwoliłem ostygnąć trochę silnikowi i sobie.
— Możesz to naprawić? — odważyła się spytać po chwili, wpatrzona w kłębiące 
się obłoki pary, jak gdyby należały do atrakcji popołudnia.
Starając się nadać głosowi spokojne brzmienie odparłem:
— Tylko plując w chłodnicę. — Też wpatrywałem się w chmurę, tyle że ze 
znacznie mniejszym podziwem niż Midge.
— Nie sądzisz, że powinieneś coś zrobić? Westchnąłem.
— Tak, masz rację. Może to tylko pasek klinowy. Masz dzisiaj na sobie 
rajstopy?
Jednym spojrzeniem odebrała mi nadzieję. Z jękiem otworzyłem drzwi.
— Pociągnij to, dobrze? — Wskazałem dźwignię po stronie pasażera. Zrobiła, o 
co ją prosiłem, i maska uniosła się na cal.
Wysiadłem, obszedłem samochód; mrucząc pod nosem,
185
wsunąłem palce w szczelinę i zwolniłem blokadę. Podniosłem maskę, oparłem o 
wspornik, odwracając twarz od kotłującej się pary, i zajrzałem prosto w 
paszczę smoka. Pasek był w dobrym stanie.
Może to piekielne piwo tak mnie otępiło albo też miałem chwilowe zaćmienie 
umysłu, bo zrobiłem coś bardzo głupiego, coś, przed czym mądrzy ludzie 
ostrzegają wszystkich kierowców: wyjąłem chusteczkę, owinąłem nią korek 
chłodnicy i przekręciłem.
Chodziło o zmniejszenie ciśnienia, ale oczywiście, kiedy tylko poluzowałem 
korek, wrząca woda eksplodowała jak gejzer. Odruchowo zasłoniłem oczy lewą 
ręką, zatoczyłem się w tył i wrzasnąłem — nie, zawyłem — gdy wrzący strumień 
dosięgną! mojej skóry.
Upadłem na drogę ściskając rękę i wijąc się z bólu. Mgliście zdałem sobie 
sprawę, że Midge klęczy obok, starając się utrzymać mnie w miejscu i obejrzeć 
ranę. Miałem oparzoną część twarzy i szyi, ale przejmujący ból czułem w lewej 
ręce i części ramienia. Moja drelichowa koszula z krótkim rękawem była cała 
mokra, uchroniła jednak pierś przed wrzątkiem.
Udało mi się usiąść z pomocą Midge; obraz miałem tak rozmazany przez łzy, że 
nie widziałem wyraźnie oparzonej ręki. Nigdy przedtem nie doświadczyłem równie 
straszliwego bólu.
Nagle Midge poderwała się na nogi, gorączkowo machając rękami. Dostrzegłem 
podjeżdżający czerwony samochód. Wysiadły z niego dwie osoby i pospieszyły w 
moją stronę, jedna z nich mgliście mi kogoś przypominała. Uklękli na drodze i 
mężczyzna — drugą osobą była młoda dziewczyna — delikatnie ujął moje ramię.
— O Boże, o Boże. — Usłyszałem, jak mamrocze do siebie. Potem otoczył mnie 
ramieniem i podniósł na równe
186
nogi. — Lepiej weźmiemy cię ze sobą, żeby szybko się tym zająć.
Popatrzyłem w dół na oparzoną rękę, mrugając załzawionymi oczami, i 
zobaczyłem, że skóra zaczęła pokrywać się bąblami. Zacisnąłem zęby i dałem się 
poprowadzić do ich samochodu.
Midge była jeszcze bardziej przerażona niż ja, więc teraz, po pierwszym szoku, 
starałem się uśmiechnąć, by dodać jej otuchy. Mój uśmiech musiał jednak 
przypominać grymas bólu, bo kąciki jej ust opadły jak u małego dziecka i z 
trudem powstrzymała łzy.
Posadzono mnie na tylnym siedzeniu — rękę trzymałem przed sobą niczym świeżo 
ugotowanego homara. Kiedy dziewczyna usiadła na miejscu kierowcy, rozpoznałem 
splecione w warkocz włosy, a w chwilę później zatroskaną twarz, gdy odwróciła 
się ku mnie: to była Sandy, dziewczyna, którą tydzień wcześniej uratowałem z 
rąk wiejskich punków.
— Mikę, zabierzemy cię do nas i tam zajmiemy się poparzeniem. Świątynia jest o 
minutę drogi stąd.
— Trzeba go zawieźć do szpitala — upierała się Midge siedząca przy mnie w 
samochodzie.
Mężczyzna otworzył drzwi od strony pasażera i zajrzał do środka. Był w średnim 
wieku, łysawy i bardzo szczupły, policzki miał tak zapadnięte, że kości nad 
nimi rzucały cień.
— Najbliższy szpital jest wiele mil stąd, a jemu trzeba natychmiast jakiegoś 
środka przeciwbólowego. Możesz zabrać go do szpitala później, jeśli uznasz to 
za konieczne. — Wsiadł do samochodu i przez resztę krótkiej podróży już się 
nie odezwał.
Sandy wykręciła szybko na wąskiej drodze i ruszyła w kierunku, z którego 
przybyli. Kiedy Midge małą chusteczką ścierała wilgoć z mojej twarzy, 
zorientowałem się, że
187
siedzę w tym samym escorcie, którym Kinsella przyjechał do nas parę dni temu. 
Midge nie dotykała mojego ramienia i dłoni, pokrytych szkarłatnymi cętkami i 
zaczynających puchnąć.
Samochód zatrzymał się i Sandy wyskoczyła na zewnątrz. Znajdowaliśmy się przed 
wysoką, kutą z żelaza bramą umieszczoną między dwiema szarymi kolumnami, po 
obu stronach ciągnął się wysoki mur ze starych cegieł. Za bramą zobaczyliśmy 
olbrzymi dom, ten sam, który widzieliśmy od tym podczas spaceru w lesie — dom 
na pustkowiu, jak go w myśli nazwałem. Dziewczyna otworzyła bramę, podczas gdy 
jej starszy towarzysz beznamiętnie patrzył przez okno. Sandy wróciła biegiem, 
twarz miała równie zatroskaną co Midge, i znowu uruchomiła escorta.
Mimo że zajęty byłem głównie własnymi dolegliwościami, przyjrzałem się domowi, 
który rósł w oczach, w miarę jak się do niego zbliżaliśmy. Przedziwne było 
jego ustawienie, część tylna znajdowała się na końcu długiego podjazdu 
naprzeciw bramy; niemniej jednak Croughton Hali vel Świątynia Synergistów 
robiła imponujące wrażenie niezależnie od strony, z jakiej się ją oglądało.
Okrążyliśmy budynek, wjeżdżając na prostokątny podjazd. Z tego miejsca łąka 
wznosiła się w górę aż do ściany lasu. Dostałem dreszczy, przypuszczam, że 
wskutek opóźnionego szoku. Mężczyzna siedzący z przodu wysiadł i otworzył mi 
drzwiczki; ostrożnie chroniąc ramię wygramoliłem się z samochodu i popatrzyłem 
na dom. Nie pytajcie dlaczego, ale nawet wtedy gdy nie mogłem myśleć o niczym 
poza palącym bólem, nie kwapiłem się z wejściem do środka. Midge jednak 
wydawała się nie mieć takich oporów.
— Chodź, Mikę, im szybciej zanurzymy w wodzie twoją rękę, tym lepiej dla 
ciebie — powiedziała, ciągnąc mnie za
188
łokieć. Sandy podpierała mnie z drugiej strony, podążając za kościstym 
mężczyzną w stronę głównego wejścia. Zanim dotarliśmy do szczytu schodów, 
jedno skrzydło wielkich podwójnych drzwi uchyliło się i w progu stanął 
Kinsella.
— Mikę, co się, u diabła, stało?! — zawołał.
— Miałem nieporozumienie z chłodnicą — zażartowałem, chociaż wcale nie było mi 
tak wesoło. Prawdę mówiąc, myślałem, że zaraz zwymiotuję.
Twarz mu pobladła, gdy zobaczył moją zakrzywioną jak szpon rękę.
— O Boże, lepiej od razu go tu wprowadźcie. — Otworzył drugie skrzydło, żeby 
nas wpuścić.
Cały dygotałem już, mimo że starałem się opanować. Midge przylgnęła do mnie 
jak gdyby w obawie, że upadnę.
Staliśmy w ogromnym holu, szerokie schody naprzeciw nas wiodły na galerię. Ból 
przybierał na sile, nie zwracałem więc zbytnio uwagi na otoczenie, nagle 
poczułem jednak, że w domu panuje mroczny chłód.
— Czy możemy zaprowadzić go do kuchni albo łazienki i zanurzyć tę rękę w 
wodzie? — Usłyszałem błagalny głos Midge.
— Możemy zrobić znacznie więcej — odparł Kinsella. Zwrócił się do Sandy 
głosem, który był ledwie dosłyszalny. — Powiedz Mycroftowi, kto tu jest i co 
się stało. Pospiesz się.
Sandy pospieszyła się.
Następnie zwrócił się do Kościstego. Dopiero później uderzyło mnie, jaki miał 
posłuch.
— Zawiadom wszystkich — powiedział tylko i starszy mężczyzna wybiegł truchtem.
— Dobra, Mikę, spróbujemy ci ulżyć. — Amerykanin otworzył drzwi i wpuścił nas 
do środka. Znaleźliśmy się w wielkim salonie, a może bibliotece —
189
ściany były zastawione książkami. Ciężki zapach zbutwiałego papieru, nawet w 
moim ówczesnym stanie, wyraźnie wyczuwalny i nieprzyjemny, wskazywał, że 
większość tomów to wydania bardzo stare. Nie byłem jednak w nastroju do 
wertowania.
Kinsella posadził mnie przy dużym, owalnym stole o wypolerowanym blacie. 
Światło słońca załamywało się w szybach i wpadało do pokoju długimi, prostymi 
smugami jak światło reflektorów. Kinsella zasłonił okna, zostawiając 
niewielkie szparki, przez które przedostawały się tylko cienkie promyki. Zza 
otwartych drzwi dobiegały odgłosy krzątaniny. Byłem zlany potem, jakbym miał 
gorączkę, a ból nasilił się tak, że chciałem krzyczeć. Zupełnie, jak gdyby 
moje nerwy, dotąd przytłumione przez szok (czy upał), nagle ocknęły się i 
zaczęły pełniej przewodzić, potęgując doznania bólu.
— Musimy coś zrobić! — popędzała Midge, kiedy wciągnąłem powietrze przez 
zaciśnięte usta, żeby stłumić jęk.
— Cierpliwości, jeszcze tylko chwila — powiedział łagodnie Kinsella. Łatwo mu 
mówić. Usiadł obok mnie na stole i położył moją rękę na lśniącym blacie, 
ostrożnie ujmując ją za łokieć. Midge stała z tyłu, trzymając mi ręce na 
ramionach.
— Chłodnica wybuchła, tak? — zapytał Kinsella.
— Nie — odparłem przez zaciśnięte zęby. — Byłem na tyle głupi, że sam ją 
odkręciłem.
— Masz szczęście, że wszystko poszło na rękę. Gdyby twoja twarz...
— Tak, wiem. Byłem głupi i jednocześnie miałem szczęście.
Właśnie oglądał moją pokrytą plamami twarz, kiedy drzwi otworzyły się na 
oścież i do pokoju wszedł jakiś mężczyzna.
190
— Mycroft — powiedział Kinsella.
Nie wiem dokładnie, czego się spodziewałem, ale samo nazwisko w połączeniu z 
ostrzeżeniami pastora dotyczącymi Synergistów nasuwało myśl o kimś wysokim i 
potężnym, o pomarszczonej skórze i jasnych oczach, których przeszywające 
spojrzenie mrozi krew w żyłach. Jakieś skrzyżowanie Yincenta Price'a i 
George'a C. Scotta czy nawet starszego brata Basila Rathbone. Tymczasem ten 
facet był średniego wzrostu, z brzuszkiem, o gładkiej skórze bez jednej 
zmarszczki; prawie, choć niezupełnie, pozbawionym charakteru. Miał na sobie 
szare spodnie i brązową wełnianą kamizelkę, a pod nią śnieżnobiałą koszulę; 
beżowy krawat nadawał mu wygląd nieco bardziej oficjalny (jak się domyślacie, 
zaobserwowałem to wszystko nieco później, kiedy ból trochę zelżał — w chwili, 
którą opisuję, jego wygląd nie interesował mnie zbytnio). Myślę, że jego oczy 
można by opisać jako przenikliwe, chociaż spoglądał łagodnie. Przykro mi — 
zważywszy późniejsze wypadki — że nie mogę go przedstawić bardziej 
demonicznie, ale tak właśnie wtedy wyglądał. Wcielenie ukochanego wujka.
Na widok zbliżającego się Mycrofta Kinsella wstał i odsunął krzesło, żeby 
zrobić przejście siwowłosemu mężczyźnie. Mycroft pochylił się nade mną, 
opierając jedną rękę o blat stołu i doleciał mnie lekki powiew jego oddechu. 
Popatrzył najpierw w moją twarz, potem przeniósł wzrok na oparzone ramię.
— Musi to pana bardzo boleć — powiedział domyślnie (i zupełnie niepotrzebnie). 
Mówił cicho i osobliwie sucho, z amerykańskim akcentem wskazującym, że 
pochodził raczej z Nowej Anglii niż południa. W jego głosie brzmiało też 
współczucie, jakby dzielił mój ból.
— Jeśli chce pan znać prawdę, to nie czuję poprawy — przyznałem się, zaczynało 
mnie męczyć całe to badanie
191
i brak jakiegokolwiek działania. Poparzone ramię zaczęło niepokojąco puchnąć.
Jeszcze raz popatrzył mi prosto w oczy, potem przeniósł wzrok na Midge.
— Nie marnujmy czasu — powiedział bardzej do niej niż do mnie. Podniósł rękę i 
drzwi znów otworzyły się na oścież: do środka weszła Sandy z naszą 
przyjaciółką Gillie; obie niosły przezroczyste, prostokątne naczynie 
wypełnione zielonkawym płynem. Postawiły je na stole naprzeciw mnie i 
Mycrofta.
— Zawołaj ich — zwrócił się Mycroft do Kinselli, ten zaś od razu ruszył do 
drzwi i wydał polecenie. Rozejrzałem się, trochę zdenerwowany; Gillie 
uśmiechnęła się uspokajająco, ale nic nie powiedziała. Zauważyłem, że Midge 
też jest zaniepokojona.
W pokoju zaczęli gromadzić się ludzie, wszyscy przyglądali mi się w milczeniu. 
Był wśród nich Neil Joby, lecz chociaż patrzył mi prosto w oczy, nic nie 
wskazywało na to, że mnie poznaje.
Próbowałem wstać.
— Hej, chwileczkę...
Mycroft położył mi dłoń na ramieniu, stanowczo, ale nie nakazująco.
— Proszę usiąść i nie bać się. Za parę chwil ból przejdzie.
— Nie sądzę — zacząłem, teraz jednak wtrąciła się Midge.
— Zaczekaj, Mikę.
Popatrzyłem na nią. Nieznacznie potrząsnęła głową.
— Chcę, żebyś mi zaufał, Mikę. — Głos Mycrofta zmienił się ledwo uchwytnie: 
był jednocześnie kojący i rozkazujący — i trudno mu się było oprzeć. Usiadłem 
z powrotem, a on przysunął sobie krzesło. — Chcę, żebyś zaufał nam wszystkim — 
powiedział, zawijając rękawy do łokci.
192
Otarłem pot, czekając w napięciu, co się stanie, niezbyt pewien, czy 
powinienem na to pozwolić.
Mycroft uśmiechnął się do mnie, jak gdyby wiedział, że uważam go za szaleńca i 
gotów był wraz ze mną uważać to wszystko za żarty. Tym uśmiechem, wyrażającym 
pewność siebie, dodawał mi odwagi. Nagle zrobił coś, czego się nie 
spodziewałem: sam zanurzył ręce w płynie.
Ludzie zgromadzeni w pokoju — w różnym wieku i różnych narodowości — wzięli 
się za ręce i zamknęli oczy. Mycroft zrobił to samo, jego usta poruszały się 
lekko, jak gdyby recytował cichy pacierz. Myślałem, że lada chwila cała banda 
zacznie zawodzić „ommmm".
Przypuszczam, że musiałem wyglądać na zupełnie zdesperowanego, bo Midge 
przytrzymała mnie, jakby bała się, że ucieknę.
— Midge?...
W jej oczach lśniło łagodne podniecenie, wewnętrzne światło, które mówiło mi, 
że zaczyna wierzyć tym świrom.
Poczułem, że ktoś podnosi moją oparzoną rękę i odwróciłem się do Mycrofta, 
gotów wyrwać się w każdej chwili. Jego uśmiech onieśmielił mnie i pozwoliłem 
zanurzyć swoją rękę w zielonkawym płynie.
Byłem przygotowany na własny krzyk, chociaż nie starałem się wyszarpnąć — 
zaczynałem rozumieć, że ten niepozornie wyglądający człowiek ma wielką siłę 
przekonywania. Zanurzył moją dłoń, a potem przedramię aż po łokieć i chociaż 
nie czułem płynu, wiedziałem, że jest znacznie gęstszy niż zwykła woda. 
Wyglądał na oleiście gładki.
Piekący ból natychmiast ustąpił, uśmierzony przez chłodną ciecz; miałem 
wrażenie, że zamrożono mi rękę.
Palce Mycrofta delikatnie gładziły skórę, zamknął oczy i nieznacznie poruszał 
ustami. Ulga była tak ogromna, że niemal podskoczyłem z radości; odetchnąłem. 
Czułem
13 — Doi
m czarów
193
zaciśnięte na ramionach palce Midge, a kiedy odwróciłem się, by na nią 
spojrzeć, zobaczyłem, że też ma zamknięte oczy, zaś między brwiami pojawiła 
się zmarszczka koncentracji.
— Midge — powiedziałem — ból przeszedł.
Otworzyła oczy, popatrzyła na mnie i rękę zanurzoną w płynie. Objęła mnie za 
szyję, jej ulga była nie mniejsza niż moja.
Mycroft nie przestawał łagodnie głaskać mojej skóry. Jego palce zostawiały na 
niej lekko mrowiący ślad. Rozglądając się po pokoju zauważyłem, że wszyscy 
wciąż jeszcze mają zamknięte oczy, jedna czy dwie kobiety chwiały się na 
nogach, jak gdyby miały zemdleć; wszyscy trzymali się mocno za ręce i miałem 
wrażenie, że czuję przepływającą przez każde z nich energię, przechodzącą od 
jednego do drugiego, zataczającą pełen krąg.
„Obłęd", powiedziałem do siebie. Nie mogłem jednak zaprzeczyć, że ból ustąpił. 
„No tak, a co się stanie, kiedy wyjmę rękę z wody? Płyn jest oczywiście 
znieczulający, więc co poczuję bez niego?" Wkrótce miałem się dowiedzieć.
Mycroft otworzył oczy i podniósł moje ramię. Przez chwilę trzymał je w górze, 
żeby ściekła resztka płynu. Spojrzał na mnie i nie jestem pewien, ale wydawało 
mi się, że w jego uśmiechu dostrzegłem cień kpiny.
Opuchlizna wyraźnie się zmniejszyła, chociaż palce miałem obrzmiałe; skóra 
ciągle była okropnie czerwona, lecz pęcherze przestały się tworzyć. 
Najwspanialsze było to, że nie czułem bólu, tylko mrowiące odrętwienie.
— Nie wierzę — powiedziałem.
— Nie ma takiej potrzeby — odparł. — Musisz to tylko przyjąć do wiadomości.
Mycroft wstał i zgromadzeni w pokoju ludzie zaczęli otwierać oczy, niektórych 
podtrzymywali ci stojący obok. Puścili ręce sąsiadów i zaczęli klaskać; ciekaw 
byłem, czy
194
Mycroft się ukłoni. On jednak podniósł rękę i oklaski ucichły.
— Możemy jedynie być wdzięczni, że nasz młody przyjaciel już nie cierpi — 
zwrócił się do nich. — Doświadczyliście naszej wspólnej mocy, a teraz 
zastanówcie się nad tym przez chwilę.
Mówił tak zwyczajnie i rzeczowo, spokojnym, łagodnym tonem; żadnych kazań, 
żadnego zadęcia, jakiego można by się spodziewać po ąuasi-religijnym 
przywódcy, któremu udało się właśnie wykonać numer.
Jego uczniowie opuścili pokój, większość radośnie uśmiechnięta, część 
zatopiona w myślach. Niezła mieszanina; wszelkie nacje i w różnym wieku, jak 
już mówiłem, ale też różne typy, od lekko nawiedzonych (rozwiany włos, dzikie 
wejrzenie) po zupełnie przeciętnych (pospolite twarze, zwykłe ciuchy).
Podeszła do mnie Gillie i ostrożnie owinęła wokół mojego ramienia lniany 
ręcznik, pozwalając wsiąknąć weń resztkom płynu. Potem przyszła kolej na 
Sandy, która wyciągnęła skądś gazę i bandaż i delikatnie zaczęła opatrywać mi 
ramię.
— Tym powinni chyba zająć się w szpitalu — powiedziałem niepewnie.
Kinsella rozpromienił w uśmiechu swoją arcyamerykań-ską twarz.
— Nie ma potrzeby, Mikę. Wszystko będzie w porządku, zobaczysz.
— Opatrunek jest całkowicie sterylny — zapewnił mnie Mycroft. — Żadna 
pielęgniarka nie zrobi nic więcej.
— Mogą dać mi zastrzyk, pigułki czy co tam.
— To niepotrzebne, ale oczywiście zrobisz, jak będziesz uważał. Proponuję, 
żebyś dzisiaj odpoczął, a jutro, jeśli wciąż będziesz się źle czuł, pojechał 
do lekarza. Ból nie będzie ci już dokuczał.
195
Ostatnie zdanie wydało ml się trochę zabawne — Chryste, przecież byłem 
naprawdę poparzony — nie chciałem jednak okazać irytacji, nie po tym, co dla 
mnie zrobił.
— Tak, zobaczymy, co przyniesie jutro.
Udało mi się uśmiechnąć.
Mycroft najwyraźniej stracił zainteresowanie moją osobą i przyglądał się Midge 
z tym (dla mnie wyraźnie nieco kpiącym) uśmieszkiem.
— A ty jesteś Midge — powiedział.
Jak na mój gust jego spojrzenie było zbyt przenikliwe, dziwnie przywodzące mi 
na myśl tego prawnika, Ogborna, i jego ledwie skrywane zainteresowanie Midge. 
Nigdy nie lubiłem obleśnych staruszków.
— Nie wiem, jak mamy panu dziękować — odparła. Widziałem, że napięcie powoli 
ją opuszcza. Mimo mroku panującego w pokoju zauważyłem, że jest bardzo 
zmęczona.
— Podziękowania są zbyteczne. Wiele o was słyszałem i wybaczcie mi, jeśli 
powiem, że cieszę się, iż nareszcie odwiedziliście naszą Świątynię, choć w tak 
niefortunnych okolicznościach.
Gillie i Sandy odsunęły zasłony. Światło zalało pokój i od razu zrobiło się 
przyjemniej.
— Hub zapraszał nas kilka razy — odparła Midge — ale mieliśmy tyle pracy w 
domu... — Zamachała rękami, jakby na poparcie naszej stałej wymówki.
— Ach tak, Gramarye — z zadowoleniem wymówił nazwę, jego uśmiech stał się 
cieplejszy.
— Zna pan nasz dom? — zapytałem. Nawet na mnie nie spojrzał.
— Opisywano mi go. Proszę mi powiedzieć, młoda damo, jesteś tam szczęśliwa?
Nawet jeśli pytanie zdziwiło Midge, nie dała tego po sobie poznać.
196
— Tak, bardzo. Oboje jesteśmy. To cudowny dom.
— W jakim sensie cudowny? Tym razem była zaskoczona.
— Jest... taki spokojny, taki pogodny. A mimo to pełen życia. Przychodzi tam 
mnóstwo zwierząt, i tyle tam... — urwała nie mogąc znaleźć właściwych słów.
Mycroft dokończył za nią:
— Witalności — nawet nie zabrzmiało to jak pytanie.
— Właśnie — zgodziła się skwapliwie. — Dokładnie o to mi chodziło.
Mycroft wyglądał na zadowolonego. Wytarł ręce i odwinął rękawy.
— Chętnie bym z tobą jeszcze kiedyś porozmawiał — rzekł w końcu.
Midge skinęła tylko głową i zwróciła się do mnie.
— Jak się czujesz, Mikę?
— Ja? Dobrze. Ale nie zagram już więcej na pianinie... — urwałem i jęknąłem. 
Zdałem sobie sprawę z konsekwencji wypadku. — Sesja jest we środę; nie ma 
mowy, żebym zagrał.
— Och, Mikę, zapomniałam. — Midge zagryzła dolną wargę i uklękła obok, 
obejmując mnie w pasie. Byłem jednak zbyt wściekły, żeby się uspokoić.
— Nie wiem, czy dobrze zrozumiałem — wtrącił się Mycroft. — Myślisz, że nie 
będziesz mógł wywiązać się z jakiegoś zawodowego zobowiązania?
— Jestem muzykiem — wyjaśniłem. — Umówiłem się na ważną sesję w tym tygodniu, 
ale chyba nic z tego.
Popatrzyłem na obandażowaną rękę i nagle zapragnąłem walnąć nią w stół. 
Oczywiście nie zrobiłem tego.
Mycroft jeszcze raz usiadł naprzeciwko i położył mi dłoń na ramieniu.
— Proszę jechać do domu i posiedzieć tam dzień czy
197
dwa. Proszę nigdzie nie wychodzić, po prostu siedzieć w domu. — Pochylił się i 
dodał konfidencjonalnie: — Do środy ręka będzie zupełnie zdrowa.
Mimo całej wdzięczności, jaką czułem, musiałem się powstrzymać, żeby na niego 
nie wrzasnąć.
— Dobrze — powiedziałem spokojnie. — Pojadę do domu. Nie będę wychodził. 
Dziękuję bardzo. — Wstałem. — Pora jechać, Midge. — Moje spojrzenie mówiło: 
żadnych „dziękuję bardzo", żadnego gadania, spływamy.
Zrozumiała mnie doskonale.
Ale to Mycroft wyszedł pierwszy.
— Muszę was pożegnać — powiedział, nie okazując cienia urazy z powodu mojego 
opryskliwego tonu. — Proszę nie zapominać o moim zaproszeniu.
— Nie zapomnę — odparła Midge; mówił do niej, nie do mnie. Wyciągnęła rękę na 
pożegnanie, udał jednak, że tego nie zauważył; odwrócił się na pięcie i 
wyszedł z pokoju. Mówię „udał", bo jestem pewien, że jego oczy prześliznęły 
się po dłoni Midge; niechętnie cofnął się i natychmiast płynnie odwrócił, jak 
gdyby myślał już o czymś innym. Mogłem się mylić, chociaż, w świetle 
późniejszych wypadków, nie sądzę.
— Macie jeszcze jeden problem, Mikę. — Kinsella wyszczerzył się do mnie w 
uśmiechu. Stał z palcami wetkniętymi w kieszenie obcisłych wranglerów.
Popatrzyliśmy na niego zdziwieni.
— Wyschnięta chłodnica — przypomniał. O mało nie palnąłem się w czoło chorą 
ręką. Zachichotał.
— Nie ma sprawy. Zorganizuję kanister wody i podrzucę was do gabloty. Miejmy 
nadzieję, że silnik jest w porządku.
— Tak, miejmy nadzieję.
Wyszliśmy z domu. Ucieszyłem się, że znów jestem na
198
zewnątrz i rozkoszuję się ciepłem słońca. Dziwne, ale czułem oparzenia tylko 
na twarzy i szyi, gdzie padły krople wrzącej wody, choć ten ból był niczym w 
porównaniu z tym, którego wcześniej doświadczyłem. Nękało mnie lekkie 
pieczenie skóry na piersi, mimo że gruby materiał koszuli osłonił ją przed 
poważniejszymi obrażeniami. Odczuwałem też mrowienie w zabandażowanej ręce, 
lecz to nie było nieprzyjemne.
— Niewiarygodna sprawa — powiedziałem do Kinselli, kiedy szliśmy w stronę 
escorta.
— Co takiego? — zapytał, mrużąc oczy w słońcu.
— Ten zielony płyn, którym mnie potraktowaliście.
— Och, to nic takiego, zwykły płyn do przemywania, z domieszką środka 
aseptycznego.
— Ale uśmierzył ból.
— To Mycroft uśmierzył ból, przyjacielu.
— Niemożliwe.
— Owszem, obaj to wiemy.
— Więc jak?...
Błysnął swymi nieznośnie białymi zębami.
— Mycroft to wspaniały człowiek.
Wydawało mu się, że to wyjaśnienie mi wystarczy.
Doszliśmy do samochodu i Kinsella otworzył nam tylne drzwi. Midge wsiadła 
pierwsza, ja za nią, uważając, żeby nie zawadzić o nic ręką. Kinsella zajął 
miejsce kierowcy i czekaliśmy, aż ktoś przyniesie kanister z wodą.
Midge nachyliła się ku niemu.
— A ty, Hub, czujesz się już lepiej? Odwrócił się do niej zdziwiony.
— Nie rozumiem.
— Tamtego wieczoru wyjechałeś tak nagle. Myśleliśmy, że zachorowałeś.
Niepewnie poruszył się w fotelu i wskazał w stronę domu.
199
— O, idzie Neil z wodą. — Chrząknął i dodał: — Chyba rzeczywiście nie 
najlepiej się wtedy czułem. Przepraszam, to niegrzecznie z mojej strony, że 
tak zwiałem. Zdaje się, że zaszkodziło mi coś, co wcześniej zjadłem.
Drzwi od strony pasażera otworzyły się i Neil J oby wsiadł, stawiając 
plastikowy kanister na podłodze.
— Dobra, odjazd — powiedział Kinsella, włączając silnik. — Kochani, zaraz 
będziecie w domu.
Okrążyliśmy budynek i na podjeździe oboje z Midge obejrzeliśmy się. Szary dom 
— Świątynia Synergistów — był znacznie większy, niż myśleliśmy, oglądając go 
po raz pierwszy ze skraju lasu.
W każdym razie mnie wydawał się teraz znacznie bardziej złowieszczy. Midge 
patrzyła nań z leciutkim uśmiechem igrającym na ustach.


Uleczony


Druga myśl po przebudzeniu dotyczyła mojej ręki: czy opuchlizna rozsadza już 
bandaże?
Poprzedniego wieczora postanowiliśmy nazajutrz rano pojechać do szpitala w 
Bunbury, by oparzeniami zajęli się specjaliści, mimo idiotycznych zapewnień 
Mycrofta, że nie będzie to potrzebne. Spodziewałem się, że ból nie pozwoli mi 
zmrużyć oka, tymczasem spałem jak dziecko, śniąc o Gramarye i całym mnóstwie 
przyjemnych rzeczy — kwiatach, przyjaznych zwierzętach, słońcu i przejrzystym 
niebie. Nie czułem najlżejszego bólu.
Chciałem od razu zadzwonić do Boba i przekazać mu złą wiadomość, ale Midge mi 
to wyperswadowała. Poczekamy, zobaczymy — powiedziała. Poczekamy, zobaczymy.
Midge opiekowała się mną czule przez resztę wieczoru, pocałowała nawet każdy z 
odsłoniętych i obolałych palców, żeby przynieść mi ulgę; pod jej opieką było 
mi rozkosznie, chociaż myślałem z przerażeniem o chwili, gdy silny środek 
przeciwbólowy, który z pewnością wchodził w skład zielonej mikstury (zupełnie 
nie wierzyłem Kinselli, który twierdził, że to tylko środek antyseptyczny), 
przestanie działać. Na szczęście nie przestał.
Midge, śpiąca u mego boku, wyglądała jak dziesięciolat-
201
ka, co sprawiło, że moje pierwsze poranne myśli były prawie przestępcze; 
wkrótce jednak przypomniałem sobie, co tak naprawdę mnie nęka. Lewą rękę 
miałem pod kołdrą i prawie bałem się na nią spojrzeć. Czułem lekki ucisk — 
bandaż był ciasny — ale żadnego pulsowania. Może ciągle jeszcze byłem otępiały 
od snu; zacisnąłem zęby, czekając na pierwszą falę bólu. Nie czułem nic, 
zebrałem więc całą odwagę, żeby obejrzeć rękę.
Odkryłem kołdrę i powoli podniosłem do oczu poparzoną dłoń. Bandaże rozluźniły 
się trochę w ciągu nocy i jeśli coś mi przeszkadzało, to plaster, którym je 
przylepiono, a nie spuchnięte ciało. Palce wystające spod bandaża były tylko 
trochę zaczerwienione. Zgiąłem je, nie czułem właściwie zdrętwienia. 
Pokręciłem nadgarstkiem i dłoń obróciła się gładko, skrępowana tylko przez 
opatrunek. Pomachałem ręką w powietrzu — była wspaniała, poruszałem nią, nie 
bolała. Niewiarygodne!
— Midge!
Zerwała się wystraszona i skuliła na łóżku, oczy miała szeroko otwarte z 
przerażenia.
— Midge! Moja ręka! Wcale nie boli!
Popatrzyła na mnie i zapiszczała z radości. Złożyła dłonie, z trudem 
powstrzymując się przed uściśnięciem mojej ręki.
— Mikę, jesteś pewien?
— Czy jestem pewien? Jezu, Midge, chyba wiem, czy boli, czy nie. Spójrz, mogę 
nawet poruszać palcami. — Poruszyłem palcami.
— Wiedziałam, Mikę, po prostu wiedziałam! Byłam pewna, że nic ci nie będzie!
— Więc uwierzyłaś w brednie Mycrofta?
— Nie, poczułam pewność, gdy wróciliśmy do domu. Nie potrafię wyjaśnić...
202
Nawet nie próbowała. Rzuciła mi się na szyję i oboje opadliśmy na poduszki.
— Hej, hej, uspokój się! — krzyknąłem, wyciągając w górę zabandażowaną rękę. — 
Nie zepsujmy wszystkiego nadmiernym entuzjazmem.
Zasypała mnie pocałunkami.
— Wiedziałam, wiedziałam — powtarzała. Odciągnąłem ją od siebie podnosząc za 
kołnierz zdrową ręką.
— Może sprawdzimy, zanim nas poniesie, hę? Wiesz, to, co się tu dzieje, jest 
dość nieprawdopodobne. Sama widziałaś, jak uderzył we mnie strumień wrzącej 
pary.
— Masz rację — powiedziała z żartobliwą powagą. — To niemożliwe, żeby Czary 
nie mogły zadziałać.
Żartowała, nie chciała naprawdę powiedzieć tego ostatniego zdania. W każdym 
razie nie świadoma część jej osobowości.
Trzymałem ramię między nami.
— Dobra, Chochliku. Chcę, żebyś bardzo delikatnie zdjęła mi bandaż, jeśli 
zaboli, dam ci znać wrzaskiem. Może wtedy wrócimy do realnego świata.
Ostrożnie odlepiła plaster i zaczęła odwijać bandaż, odsłaniając stopniowo 
opatrunek z gazy. W ciągu piętnastu sekund moje lewe ramię było zupełnie 
odbandażowane.
— Szszszsz...\— to tylko ja wypuściłem powietrze.
Skóra była podrażniona i pokryta czerwonymi plamami, ale nie było na \ niej 
pęcherzy, złażącej skóry czy śladów oparzeń. Miałem najpiękniejsze ramię na 
świecie.


Żywy obraz


Wróciłem do Gramarye dopiero we czwartek późnym wieczorem. Sesja nagraniowa 
była fantastyczna — Collins jest jednym z najlepszych profesjonalistów w 
muzycznym biznesie, do tego łatwym we współpracy (dopóki wywiązujesz się ze 
swoich zobowiązań) i dzięki niemu nasza piosenka zabrzmiała sto razy lepiej. 
Zostałem przez cały dzień (środę), bo zaproszono mnie do pracy nad jeszcze 
jednym utworem do albumu. Rozkoszowałem się każdą radosną chwilą. Nie zdawałem 
sobie sprawy, jak bardzo brakowało mi tego wszystkiego, wspaniale było 
poplotkować z Bobem i dwoma innymi muzykami w pobliskim barze.
Starałem się nie przedawkować alkoholu, ale byłem szczęśliwy i miałem melodię 
do picia. W dodatku czułem wielką ulgę, że ręka mnie nie zawiodła (poprzednie 
dwa dni spędziłem z moimi gitarami, starając się rozruszać lekko zesztywniałe 
palce — czego powodem mogła być zresztą długa przerwa w grze). Lekki szum w 
głowie wkrótce sprawił, że zapomniałem o wszelkich dolegliwościach i zacząłem 
pić jeden kieliszek za drugim, jakbym był na zwolnieniu warunkowym.
Bob wcale nie uwierzył w mój poważny wypadek, upierał się, że musiałem 
uskoczyć wcześniej, niż myślałem, oparzenie
204
było nieznaczne, a teraz, jak zwykle, rozczulam się nad sobą. Rzeczywiście mam 
zaczerwienione ramię i parę paskudnych plam na twarzy, ale oparzenie jest 
zupełnie powierzchowne. Powiedziałem mu o Synergistach i zielonym płynie. 
Pieprzenie w bambus, skomentował.
Zaproponował mi, bym u niego przenocował, a musiałem przyznać, że sama myśl o 
jeździe do Hampshire w stanie, w jakim się znajdowałem, nie była zachęcająca. 
Znalazłem telefon i zadzwoniłem do Midge.
Zgodziła się, że powrót do domu o tak późnej porze nie miałby sensu, 
powiedziała, żebym został z Bobem i dobrze się bawił. Ale uważaj na siebie, 
ostrzegła i doskonale wiedziałem, co ma na myśli: Bob lubił niekiedy seanse 
narkotykowe.
Kiedy już obgadaliśmy mój dzień, Midge powiedziała, że spędziła czas malując i 
ciesząc się samotnością, choć oczywiście tęskniąc za mną. Jak bardzo? Tak jak 
góry wysokie, tak jak morze szerokie.
Ostrzegłem, że zapłaci za tę ironię, gdy tylko wrócę do domu, potem nagle 
opanowała nas prawdziwa ckliwość. Powiedzieliśmy sobie, że nie znosimy 
rozstań, nawet jednodniowych, że to nienormalne być osobno, że miłość boli — 
znacie to. Łzawe banały, być może, ale naprawdę tak myśleliśmy. Kiedy wróciłem 
do Boba i pozostałych, miałem oczy w mokrym miejscu.
Mimo to udało mi się dobrze bawić. Poszliśmy coś zjeść i wylądowaliśmy w końcu 
u Boba, w wiktoriańskim domu w Fulham, mniej więcej o pierwszej w nocy. Do 
tego czasu byliśmy już nieźle znieczuleni. Ostatnia dama Boba (był dwa razy 
żonaty, obecnie w separacji z drugą żoną) leżała już w łóżku i stanowczo (z 
lekkim niezadowoleniem, jak mi się wydawało) odmówiła przyłączenia się do 
zabawy. Puszczaliśmy sobie hard rocka na stereo,
205
dopóki walenie w ścianę nie uświadomiło nam, że sąsiedzi także nie są w 
balowym nastroju. Nasi kumple wyszli wkrótce potem, a ja i Bob oddaliśmy się 
rozpamiętywaniu starych dobrych czasów — to znaczy występów, kawałów, jakie 
robiliśmy, i kobiet — otwieraliśmy jedną puszkę za drugą i chichotaliśmy jak 
pensjonarki. To była dobra noc, noc do przegadania, i rad byłem, że mój 
przyjaciel nie potrzebował innych środków pobudzających niż piwo i rozmowa. 
Nie mam pojęcia, o której w końcu padliśmy.
Obudziłem się około południa. Leżałem na sofie, okryty szlafrokiem. Co 
zdumiewające, Bob wstał przed dziesiątą i wyszedł „załatwić pewną sprawę", jak 
sam się wyraził; jego dziewczyna, Kiwi (do dziś dnia nie wiem, jakie było jej 
prawdziwe imię, ani dlaczego nosiła to przezwisko), poinformowała mnie o tym i 
wręczyła mi wielki kubek pełen mocnej, czarnej kawy. Siedziałem tak 
półprzytomny, sior-biąc kawę i lecząc kaca. Wreszcie (to znaczy, w chwili gdy 
przyjaciółka Boba włączyła odkurzacz w odległości trzech stóp ode mnie) 
doszedłem do wniosku, że czas się pożegnać.
Kiwi ucieszyła się na tyle, żeby wyłączyć swoją turbo maszynę. Uśmiechnęła się 
ślicznie.
— W takim razie do soboty — powiedziała.
— Do soboty? — zdziwiłem się.
— Bob powiedział mi przed wyjściem, że zaprosiłeś nas na kolację — 
zaszczebiotała.
— Och tak — odparłem, coś sobie mgliście przypominając. — No to do soboty — 
dodałem.
— Do zobaczenia — powtórzyła.
Wyniosłem się szybko, słysząc, że wraca do odkurzania.
W drodze do Hampshire wstąpiłem na lekką przekąskę i klina, przy okazji 
zadzwoniłem do Midge, żeby zawiadomić ją o powrocie bohatera. Ponieważ w 
Gramarye nikt nie podnosił słuchawki, doszedłem do wniosku, że Midge
206
musiała wyjść na spacer mimo nie najlepszej pogody; nie padało, ale niebo było 
zachmurzone. Nie mogła pojechać po zakupy, bo wziąłem samochód.
Wkrótce ruszyłem znów w drogę i ból głowy zaczai zanikać. Dotarłszy do granicy 
Hampshire czułem się już prawie dobrze, mimo że z niecierpliwością czekałem na 
moment, kiedy znajdę się we własnym łóżku i w godzinkę odeśpię resztki kaca.
I wiecie co? W miarę jak zbliżałem się do domu, byłem coraz szczęśliwszy: 
wyrwałem się na wolność i świetnie bawiłem, cieszyło mnie fajne towarzystwo i 
możliwość pracy z profesjonalistami; ale dzień i noc zupełnie mi wystarczyły — 
w każdym razie na jakiś czas. To było wspaniałe uczucie. I zupełnie nowe.
Gdy dojechałem do Cantrip na głównej ulicy, zauważyłem przed sobą Wielebnego 
Sixmythe'a na rowerze. Ciągle byłem zły, że tak zdenerwował Midge (nie mówiąc 
już o mnie) ponurą opowieścią o babci Chaldean, i miałem ochotę zatrąbić, żeby 
trochę go postraszyć, oparłem się jednak pokusie.
Minąłem wioskę i skręciłem w leśne drogi. Lekkie krople znaczyły przednią 
szybę passata.
Jeszcze kilka zakrętów i oto jest nasz dom, niech go Bóg błogosławi, plama 
bieli w oddali. Kiedy parkowałem od strony ogrodu, uśmiechałem się od ucha do 
ucha. Tym razem zatrąbiłem dając Midge znać, że już jestem. Otworzyłem 
bagażnik i wyciągnąłem obie gitary. Trzymając je w jednej ręce przeszedłem 
przez płot i przestąpiłem rabaty wchodząc na ścieżkę; oczekiwałem, że lada 
chwila w drzwiach ukaże się chochlikowata buzia Midge. Zawiodłem się jednak. 
Albo nie usłyszała, jak podjeżdżałem, albo też nie wróciła jeszcze ze spaceru. 
Ale nie mogła przecież być na dworze przez cały ten czas, zwłaszcza że pogoda
207
była niezbyt sprzyjająca. Może kąpie się albo śpi: zarówno jedno, jak i drugie 
świetnie nadawało się do moich celów.
Popatrzyłem w okna na piętrze: były ciemne i pozbawione życia.
Dobiegło mnie cichutkie skrobanie i zwróciłem spojrzenie w stronę drzwi. Rumbo 
ogryzał farbę ze ściany. Obrzucił mnie spojrzeniem, które wydawało się mówić: 
„No i gdzie, u diabła, się podziewałeś?"
Zachichotałem, a Rumbo mi zawtórował. Bob nabijał się ze mnie, kiedy po pijaku 
opowiadałem mu o domu — o ptakach i zwierzętach, zjawiających się co dnia, o 
bujnie rosnących pięknych kwiatach — chciał wiedzieć, co to za „zielsko" tam 
uprawiam i czy mógłby zamówić sobie całą skrzynię. Nie dałem się sprowokować, 
bo sam czułem, że większość tego, co mówię, może uchodzić za przesadę w 
prawdziwym świecie cyników i ludzi poważnie zajętych swoim zawodem. Żeby to 
zrozumieć, trzeba było siedzieć w Gramarye, gdzie indziej zwyciężała logika.
— Posuń się, Rumbo, daj człowiekowi wejść do domu — powiedziałem do zwierzaka, 
delikatnie odsuwając go nogą. Moje sznurowadła bardzo mu zasmakowały.
Sięgnąłem po klucz, ale najpierw nacisnąłem na klamkę. Tak jak przewidywałem, 
Midge nie zamknęła drzwi na zasuwę mimo moich ostrzeżeń. Upierała się, że nie 
jesteśmy już w wielkim złym mieście.
Pchnąłem drzwi i Rumbo wśliznął się do środka przede mną. W kuchni panował 
półmrok i przez głowę przemknęła mi wizja rozkładającego się ciała, witającego 
mnie bezwargim uśmiechem. Och Stringer, powinieneś zapomnieć o tej historii!
— Midge! Gdzie jesteś? — Postawiłem gitary na podłodze. — Midge? Chłop wrócił!
Nie było jej. W domu panowała taka cisza, że aż dudniło w uszach.
208
Zawiedziony wszedłem do sąsiedniego pomieszczenia i napełniłem czajnik. Rumbo 
wyprzedził mnie i biegał w tę i z powrotem po starym, żelaznym piecyku.
— Nie właź do tego komina — poradziłem mu. — Wyjdziesz taki czarny, że rodzina 
cię nie pozna. A słyszałem, że wy, czikari, macie wystarczająco dużo kłopotów 
z szarymi wiewiórkami. Wyobraź więc sobie, co się stanie, jeśli w okolicy 
pojawi się c z a r n a.
Rumbo zajrzał w komin, który musiał być dla niego odpowiednikiem szybu windy, 
i zastosował się do mojej rady (może wiedział coś o rasizmie), przeskoczył z 
pieca na lodówkę. Tam przycupnął i zazgrzytał na mnie swoimi małymi ząbkami.
— Dobra, koleś, wiem, o co ci chodzi. — Sięgnąłem na półkę po słoik z 
herbatnikami i odkręciłem wieczko. — Jeden dla ciebie, jeden dla mnie.
Rzuciłem mu ciastko, które chwycił zwinnie i natychmiast zaczął chrupać. Ja ze 
swoim uporałem się w dwóch kęsach, Rumbo natomiast potrzebował więcej czasu; 
obgryzał kurczący się herbatnik dookoła, od czasu do czasu spoglądając w moją 
stronę, zapewne chcąc się przekonać, czy nie mam nic więcej. Był naprawdę 
fascynującym małym draniem, uroczo bezczelnym (kiedyś znaleźliśmy go 
zagrzebanego w naszą pościel i pogrążonego w rozkosznej drzemce), ale i skorym 
do gniewu (zrzucił mi na głowę skórki od bekonu po tym, jak zrugałem go za 
bieganie po stole i przewrócenie cukierniczki). Miesiąc wcześniej nie 
uwierzyłbym, że zwierzę może być tak oswojone — zwłaszcza wiewiórka — ani tak 
bystre (zawsze wiedział, kiedy zbliżała się pora śniadania czy obiadu, i 
rzadko zdarzało mu się wówczas nie pokazać — myślę, że wolał nasze resztki od 
zwykłego, wiewiórczego pożywienia).
14 — Dom c/.aróv
209
Nad czajnikiem unosił się obłok pary. Wsypałem do filiżanki rozpuszczalną kawę 
i cukier, a potem dodałem mleko. Wlewając gorącą wodę zdenerwowałem się trochę 
i nie po raz pierwszy od pamiętnej niedzieli zamyśliłem. Miałeś szczęście, to 
wszystko, powiedziałem sobie. Miałeś szczęście, że twoje ramię zanurzono od 
razu w Czarodziejskim Płynie Synergistów. Mogliby sprzedać recepturę za 
milion. Nie, za parę milionów. Ale muszą skończyć z tym czarnoksięskim 
obrządkiem, jeśli chcą, żeby brano ich poważnie. Tylko środek antyseptyczny — 
akurat! Kogo ten Kinsella chciał nabrać?
Siorbałem kawę parząc sobie usta. A może już rozprowadzają to zielone 
lekarstwo, tyle że w niewielkich ilościach — niejako spod lady? To by 
wyjaśniło, dlaczego mogą sobie pozwolić na taką posiadłość jak Croughton Hali. 
Co prawda ich skrytość nie miała najmniejszego sensu, no ale jeśli byli jakąś 
zwariowaną sektą religijną, nie należało dopatrywać się sensu. Mimo wszystko 
to ciekawe.
Wyszedłem z kuchni, biorąc ze sobą filiżankę z kawą. Rumbo wbiegł na schody 
przede mną, w pośpiechu wcinając ostatni herbatnik. Dom był wyjątkowo posępny 
i mroczny, przy braku słońca robił zupełnie inne wrażenie niż zazwyczaj. 
Długie, deszczowe ponure dni będą dla nas prawdziwą próbą. Lecz czyż nie są 
nią zawsze, bez względu na to, gdzie się mieszka? Prosto z holu wszedłem do 
sypialni — czy wspominałem już, że przeprowadziliśmy się do większego pokoju, 
tego, w którym przed remontem przez całą ścianę biegła szczelina? — chcąc 
sprawdzić, czy Midge przypadkiem nie zasnęła. Nie było jej jednak; zgoniłem 
Rumbo z łóżka, gdzie baraszkował, zaplątany w poszwę, i udałem się do 
okrągłego pokoju. Nawet tam, mimo trzech dużych okien panowała ponura 
atmosfera. W powietrzu unosił się zapach farb, przyjemny, bo znajomy
210
i kojarzący się z Midge. Zobaczyłem jej sztalugi ustawione pod ostrym kątem i 
przypomniałem sobie, że mówiła, iż poprzedni dzień spędziła malując. Każda 
nowa ilustracja Midge sprawiała mi przyjemność (a co dopiero jej wielbicielom, 
starszym i młodszym) więc i tym razem nie tracąc czasu ruszyłem, żeby ją 
obejrzeć.
Zanim jednak spojrzałem na pracę, odstawiłem kawę na mały, obrotowy blat, na 
którym stały farby, pędzle i inne drobiazgi. Mieliśmy z Midge zasadę, że nie 
wolno mi — ani nikomu innemu — zbliżać się do jej prac z niebezpiecznymi 
substancjami. W okresie gdy dopiero się poznawaliśmy, popełniłem raz ten błąd: 
oglądając jej rysunek otworzyłem puszkę piwa; domyślacie się pewnie, w którą 
stronę wystrzelił strumień pod ciśnieniem. Midge zniosła to dobrze, ale ja 
powiedziałem sobie: „nigdy więcej".
Dopiero gdy odstawiłem filiżankę w bezpieczne miejsce, przyjrzałem się pracy. 
I natychmiast zatonąłem w czystym i pełnym czci podziwie dla talentu Midge.
Obraz, malowany jej ulubioną techniką, gwaszem, przedstawiał Gramarye.
Musiała malować stojąc na trawniku za furtką, używając małych sztalug, 
świadczyło o tym ujęcie domu z szalejącym od kolorów ogrodem w tle. Las na 
drugim planie stanowił intrygującą, mroczną zasłonę, chociaż bladł w 
zestawieniu z przepychem samego Gramarye, z jego murami olśniewająco białymi, 
a przecież oddanymi w każdym szczególe — poznaczonymi plamami tam, gdzie 
widniały one w rzeczywistości, z gdzieniegdzie podniszczonymi cegłami. Kolory 
były może trochę przejaskrawione — żaden dach nie mógł mieć odcienia rdzawej 
czerwieni, trawa i bliższe drzewa nie mogły być tak intensywnie zielone — 
oddawały jednak pulsującą życiem atmosferę domu i otoczenia, jego ożywczy 
wpływ, z którego oboje zdaliśmy sobie sprawę zaraz na
211
początku, ale który tylko Midge, ze swoim talentem i dziecięcą wrażliwością, 
potrafiła wyrazić. I wiecie co, kiedy się temu wszystkiemu przyglądałem — 
kolana się pode mną ugięły.
Lecz to drobiazg w porównaniu z tym, co miało nadejść.
Za oknami słońce przedarło się przez chmury i nagle zalało pokój migotliwym, 
ciepłym światłem, barwy rozjarzyły się i zaczęły falować, tak, falować od 
wewnętrznej energii, ta jasność uderzyła mnie i obraz odtworzył się, a nie po 
prostu odbił w mojej głowie, stał się równie rzeczywisty, jak oryginał.
Przypominacie sobie dzień, gdy przyjechaliśmy z Midge obejrzeć dom i miałem 
wrażenie, że doświadczyłem jakiegoś opóźnionego odlotu? No więc teraz było 
podobnie. Albo ja zacząłem się słaniać, albo też obraz zaczai się poruszać, bo 
nagle zatańczył przed moimi oczami.
Słońce grzało mi ramiona i tył głowy tak mocno, że przez chwilę zastanawiałem 
się, czy nie płoną. Poczułem, że idę przed siebie na ugiętych kolanach, a 
obraz uwięziony w mojej głowie rozrasta się, nie może w niej pomieścić, zaraz 
rozsadzi mi mózg i naprze na wewnętrzne ściany czaszki. Ciśnienie było prawie 
nie do zniesienia.
W jakiś fantastyczny i przerażający sposób stałem się częścią obrazu Midge, 
żyłem w nim i oddychałem, jak gdybym znalazł się przed furtką prowadzącą do 
ogrodu; tyle że nie wiedziałem, czy to ja jestem w obrazie, czy też on we 
mnie. Zapach świeżej farby był ledwie wyczuwalny, za to zapach kwiatów, trawy, 
płotu, drogi — nieba! — odurzający. Miałem halucynację i doskonale zdawałem 
sobie z tego sprawę. Ale nic, żaden wysiłek woli, nie zdołało mnie przywrócić 
rzeczywistości. Jestem pewien, że krzyczałem, bo bałem się, Jezu, ależ się 
bałem!
212
Wszystko to było barwną repliką, ilustracją, a jednocześnie było prawdziwe — 
prawdziwe było niebo, prawdziwy las i prawdziwe Gramarye, choć stylizowane, 
zbyt kolorowe, sztuczne — zbyt cholernie bajkowe! Chmury się poruszały, ptaki 
leniwie wzlatywały łukiem w powietrze. Wszystko to żyło, istniało. Przecież to 
tylko farba! Poruszająca się, oddychająca farba! A ja znajdowałem się w 
środku!
I zobaczyłem ścieżkę, kwiaty wzdłuż niej chwiały się lekko na wietrze. Ścieżka 
wiodła oczywiście do drzwi domu. Były otwarte. Chłodny mrok zapraszał mnie do 
środka, wabiła mnie pustka, nie będąca jednak pustką, bo chociaż nie mogłem 
dostrzec w mroku, wewnątrz coś było, ktoś tam był. Ktoś siedział przy 
kuchennym stole. Ktoś, kto naprawdę zmienił się już w coś. I to coś poruszyło 
się, wstawało zza stołu, na którym stała filiżanka z nie dopitą, pokrytą 
pleśnią herbatą rojącą się od setek maleńkich istot.
I ten ktoś, kto był już tylko czymś — ciemniejszym cieniem poruszającym się 
między innymi cieniami — zbliżał się powłócząc nogami, szedł ku otwartym 
drzwiom, żeby mnie powitać, żeby zaprosić mnie do środka, podnosił rękę — 
widziałem tę rękę i palce, będące tylko kośćmi oblepionymi płatami 
rozkładającego się ciała.
I to coś znalazło się teraz tuż przy drzwiach, prawie w kręgu światła. Ale 
wahało się, bo światło ukazywało zbyt wiele, światło było wrogie. Widziałem, 
co zostało z zagiętego palca, poruszającego się, przywołującego, nakazującego 
mi, bym się zbliżył.
Otworzyłem furtkę, wszedłem na ścieżkę i ruszyłem przed siebie, oszołomiony, 
zastanawiając się, dlaczego nie mogę się oprzeć; kwiaty zaczęły więdnąć i 
kurczyć się, brzegi płatków brązowiały, a drzwi były otwarte na moje 
przyjście, wewnątrz czekała ciemność i w tej ciemności czekało coś.
213
Światło zaczęło blednąc — ściany domu poszarzały, okna stały się czarne, dach 
zmienił się w brudnobrązowy, czarne dziury ziały w miejscach, gdzie kiedyś 
były dachówki, a kiedy się ściemniło i malowane, hebanowe, burzowe chmury 
połknęły słońce, z tych dziur wyfrunęły nietoperze. Krążyły w ciężkim, 
mrocznym powietrzu, skrzecząc i zataczając kręgi nad domem, czasem zniżając 
lot, ale nigdy nie zbliżając się do mnie, gotowe czekać, aż wejdę do środka. 
Wtedy powrócą...
Byłem tuż przy drzwiach, szedłem ciężko, niezgrabnie, z ramionami odchylonymi 
w tył, próbowałem się cofnąć. Ciągle jednak mozolnie parłem naprzód, 
przynaglany przez to, co było za drzwiami, obserwowało mnie i czekało 
cierpliwie.
Postawiłem stopę na schodku. Szła ku mnie. Nawet w mroku widziałem, że prawie 
nie ma twarzy. A kiedy wyciągnęła do mnie obie ręce, otworzyłem usta w niemym 
krzyku...
...Jakiś głos przywołał mnie z powrotem...


Oskarżony


Najpierw głos, a potem sama Midge stojąca w korytarzu na górze, w szeroko 
otwartych drzwiach, zieleń ogrodu w tle przytłumił mżący deszcz.
Patrzyła na mnie, jak gdybym był intruzem, złodziejem wkradającym się do jej 
ukochanego domu i, szczerze mówiąc, tak właśnie się czułem.
Namalowana scena cofnęła się gwałtownie jak wir, którego centrum był sam 
obraz. Wizja sięgających po mnie kościotrupich rąk częściowo rozmyła się, a 
właściwie została połknięta, wessana. Zatoczyłem się w tył, nagle uwolniony od 
uciekających obrazów jak startująca rakieta, i uderzyłem ramieniem we framugę 
okna. Nagły ból przywrócił mi zmysły, odzyskałem zdolność widzenia.
Zobaczyłem przed sobą obraz Midge zgodny z oryginałem we wszystkich 
szczegółach, lecz wyidealizowany. Ładny domek w ładnym otoczeniu. A przecież 
przed chwilą dostrzegłem w nim coś mrocznego.
— Mikę? Mikę, co się dzieje?
Odwróciłem się do niej, ciągle oparty o framugę okna i zbyt wzburzony, żeby 
mówić.
Midge wbiegła do pokoju, jej włosy i twarz były mokre
215
od  deszczu,   kurtka  z  kapturem  połyskiwała  wilgocią. Podeszła do mnie i 
niemal osunąłem się w jej ramiona.
— Wyglądasz okropnie — powiedziała. — Jesteś taki blady. A twoje oczy... och 
Boże, twoje oczy!
— Pozwól... pozwól mi usiąść.
Język tak mi się plątał, że ledwie mogłem zrozumieć własne słowa, ale musiałem 
robi wrażenie kogoś, kto zaraz upadnie, bo zaprowadziła mnie do sofy i pomogła 
usiąść. Z ulgą oparłem się o poduszki.
Gapiłem się na rajzbret — przyczepiony do niego rysunek był niewidoczny pod 
tym kątem; Midge gładziła mój policzek wilgotną i chłodną ręką. Wyszła z 
pokoju i wróciła po chwili niosąc niewielką szklaneczkę.
— Brandy — powiedziała, trzymając naczynie przy moich ustach.
Wziąłem szklankę z jej rąk, ledwie mogłem ją utrzymać. Brandy było paskudne, 
lecz rozgrzewało.
— Och, Midge, nie wyobrażasz sobie...
— Masz przekrwione oczy, Mikę. Ile wczoraj wypiłeś?
— Ten obraz...
— Nie musi ci się podobać, ale nie przesadzasz z reakcją?
— Nie, Midge, bez żartów... — Napiłem się jeszcze brandy.
Przytrzymała mi drżącą rękę.
— Co się dzieje? — zapytała cicho.
— Jezu, chodzi o ten dom, Midge. Dzieje się tu coś, czego nie rozumiemy.
— Och, Mikę, daj spokój! Jak możesz tak mówić? — żachnęła się. — Tu jest 
cudownie i doskonale o tym wiesz!
— Ten obraz wciągnął mnie w siebie! Patrzyłem na niego, a ten obraz wciągnął 
mnie!
Nie bez powodu popatrzyła na mnie, jakbym postradał zmysły.
216
— To prawda, Midge! On... ożył! Byłem w nim, czułem zapach kwiatów i powiew 
wiatru. I ktoś był w środku, w domu. I jestem pewien, że to...
Spodziewałem się, że będzie wstrząśnięta, zaskoczona. Spodziewałem się, że 
będzie zatroskana, może nawet przerażona moim stanem. Nie spodziewałem się 
natomiast, że wpadnie w furię.
— Powiedz mi, co, do cholery, wzięliście, ty i Bob! Przyrzekłeś mi, Mikę, sam 
mi przyrzekłeś! Nigdy więcej ćpania! Nigdy więcej tego świństwa! — Rozpłakała 
się.
— Nie, to nie tak, Midge! Przysięgam, piliśmy, i to wszystko! Wiesz przecież, 
że nigdy bym tego nie...
— Kłamiesz! — wrzasnęła, jej oczy błyszczały od łez. O mały włos nie upuściłem 
szklanki.
— Tylko piliśmy...
— Ostrzegali cię, lekarze cię ostrzegali! Mówili ci, jakie miałeś szczęście, 
że przeżyłeś! Boże Wszechmogący, Mikę, nie wyciągnąłeś z tego żadnych 
wniosków? Przyjechaliśmy tu po to, żeby uciec od tego tłumu, od tego 
środowiska. Wyrwałeś się na jedną noc i już...
— To nie tak. Co w ciebie wstąpiło?
— We mnie? To ty masz odloty, ty widzisz żywe obrazy! Czym się wczoraj 
nafaszerowałeś? Znowu koką? Heroiną? Pamiętasz, jak nie znosiłam cię nawet na 
małym haju? Czy to już nic dla ciebie nie znaczy?
Wówczas nie zdawałem sobie jeszcze sprawy, że jej wybuch był raczej obroną 
przed czymś, czego nie chciała dopuścić do świadomości, niż atakiem na mnie. 
Dopiero później dowiedziałem się, że Midge zaczęła, wiele rozumieć znacznie 
wcześniej niż ja, ale nie chciała tego roztrząsać, nie chciała, żeby logika 
zniszczyła to, co budziło się w niej i odradzało w samym Gramarye. Wtedy 
jednak żadne z nas nie rozumiało, co się dzieje.
217
— Midge, możesz zapytać Boba, zaprosiłem go na weekend...
— Och, cudownie! Właśnie jego chciałam tu zobaczyć!
— Bądź rozsądna. Dlaczego mnie najpierw nie wysłuchasz?
— Mam słuchać, jak opisujesz swoje halucynacje? Myślisz, że to lubię?
— A zwierzęta, ptak ze złamanym skrzydłem, więdnące kwiaty w ogrodzie, które 
nagle odżyły — to wszystko nie jest normalne.
— A co ty możesz o tym wiedzieć? Co ty znasz poza murami miasta, poza 
rynsztokiem?
Popatrzyłem na nią w osłupieniu, odwróciła ode mnie wzrok.
Klęczała przede mną, jej pierś unosiła się i opadała szybko, jak gdyby nie 
mogła pomieścić gniewu. Kiedy wreszcie się opanowała, jej głos brzmiał niemal 
wrogo:
— Nie chciałam tego powiedzieć. Przepraszam...
Urwała i odsunęła się szybko, łzy spłynęły po jej mokrych od deszczu 
policzkach. Wybiegła z pokoju trzaskając drzwiami. Dobiegł mnie stłumiony 
szloch.
Siedziałem jak ogłuszony. I zbity z ropu. Całkowicie. Co się dzieje, u diabła? 
Z nią. Ze mną. Co, u diabła, się dzieje?
Wlałem w siebie resztkę brandy, niemal zakrztusiłem się, i postawiłem szklankę 
na podłodze. Otarłem dłońmi oczy i policzki, nie wiem, co było bardziej mokre 
— twarz czy ręce. Zacząłem się podnosić, wiedziałem, że nie mogę tego tak 
zostawić, nie mogę pozwolić, by Midge tak strasznie się co do mnie myliła; i 
wtedy doleciało mnie cichutkie skrobanie. Dochodziło zza sofy.
Wstałem wystraszony, bo ciągle jeszcze byłem zdezorientowany i bezbronny, 
niewiele więcej zniósłbym tego wieczo-
218
ru. Hałas nie ustawał. Zajrzałem za sofę, w czarną otchłań między oparciem a 
/aokrągloną ścianą. Odetchnąłem z ulgą widząc, kto się tam ukrył.
Odsunąłem sofę od ściany. Rumbo siedział skulony i drżący, z nastroszonym 
ogonem, nerwowo wczepiony łapkami w dywan.
Rzucił mi jedno przerażone spojrzenie i wyskoczył ze swojej kryjówki, 
przebiegł przez pokój i wyśliznął się przez uchylone drzwi, żeby zniknąć wśród 
liści.
Miałem wrażenie, że ostatni pasażer opuścił tonący okręt.


Bliżej


Po namyśle zdecydowałem, że nie pójdę do Midge od razu: łatwiej będzie się z 
nią dogadać, kiedy gniew trochę ostygnie. Zresztą w mojej własnej głowie 
szalała burza, którą uspokoić mogła tylko kolejna szklaneczka brandy. Wziąłem 
szklankę i zszedłem do kuchni. Cały alkohol (a nie było tego dużo) trzymaliśmy 
w spiżarni na dole (równie dobry barek jak każdy inny), ale butelka brandy 
wciąż stała tam, gdzie Midge ją zostawiła.
Ze zgrzytem odsunąłem krzesło i siadając sięgnąłem po butelkę. Właściwie 
brandy niewiele mi pomogło, przynajmniej jednak miałem co robić, starając się 
tymczasem uspokoić.
Możecie uważać, że trochę długo to trwało, zanim uświadomiłem sobie, że nie 
wszystko jest całkiem, jak być powinno, ale nic z tego, o czym tutaj 
wspomniałem, nie wydawało się wtedy aż tak nienaturalne — poza ostatnim 
zdarzeniem. Niezwykłe, tak, ale nie spektakularne. Warto powtórzyć: umysł ma 
zawsze skłonność do racjonalizowania tego, co niezwykłe. Nawet ożywający obraz 
można złożyć na karb halucynacji (wtedy sam byłem o tym przekonany, chociaż 
poprzedniej nocy nic nie brałem, wbrew temu, co sądziła Midge). Przyroda w tym 
miejscu była wyjątkowo
220
bujna, to wszystko. A sama atmosfera domu wytwarzała własny czar, wyostrzała 
nasze zmysły, pozwalając rozkwitnąć talentowi Midge i pomagając mi osiągnąć 
lepsze wyniki w muzykowaniu. Wierzę, że odpowiednie otoczenie może pobudzić w 
człowieku to, co najlepsze, lub to, co najgorsze, tak właśnie na nas oboje 
działało Gramarye. Może to paskudna pogoda wpłynęła na zmianę nastroju i 
wydobyła z nas coś złego. Jednego byłem pewien: nieczęsto widywałem Midge 
zachowującą się w taki sposób.
Popijałem brandy i rozmyślałem siedząc w kuchni (w której dokonała żywota 
Flora Chaldean), mając nadzieję, że nie wystraszyłem biednego Rumbo na dobre. 
Bóg wie jak musiałem wyglądać, kiedy słaniałem się przed obrazem Midge, nic 
dziwnego, że biedak uciekł za sofę. Zanim wybiegł z pokoju, rzucił mi takie 
spojrzenie, jakbym próbował zrobić z niego wiewiórkę w sosie własnym.
Wkrótce szklanka była pusta i z trudem powstrzymałem się przed nalaniem sobie 
następnej. Ciągle jeszcze czułem się oszołomiony odlotem i załamany tym, co 
powiedziała Midge, ale siedzenie tu, w ponurym półmroku niczego nie 
załatwiało. Nadszedł czas, by porozmawiać, by znowu zostać przyjaciółmi. 
Wszedłem po schodach, zamykając po drodze drzwi, żeby deszcz nie napadał do 
środka. Wycieraczka przesiątknięta wodą, wyglądała żałośnie. Doskonale 
wiedziałem, jak musi się czuć.
Kurtka Midge leżała rzucona na podłogę, ona sama zaś na łóżku, obejmując 
rękami podkulone nogi, w pozycji embriona i sprawiając wrażenie bardzo 
samotnej. Wskutek wilgoci w powietrzu w pokoju pojawiła się woń pleśni. 
Stanąłem w progu niemal bojąc się wejść dalej, nie wiadomo dlaczego czułem się 
winny.
— Midge? — zaryzykowałem.
Nie odpowiedziała. Potem oparła się na łokciu, żeby na
221
mnie popatrzeć. Wyciągnęła rękę, a ja podbiegłem i położyłem się przy niej. 
Otoczyłem ją ramionami i przytuliłem mocno do siebie, leżała tuż przy mnie 
drżąc i pociągając nosem.
Potarłem policzkiem o jej czoło, jej włosy ciągle pachniały deszczem i świeżym 
powietrzem.
— Midge, chcę żebyś mi uwierzyła — wczoraj piłem tylko alkohol. Przyznaję, że 
sporo, ale nie tknąłem nic innego, żadnych prochów, żadnych narkotyków — nic z 
tych rzeczy.
Zesztywniała, drżenie ustąpiło na chwilę. Potem jej ciało rozluźniło się.
— Więc co się stało, Mikę? — wyszeptała. — Dlaczego tak wyglądałeś, dlaczego 
powiedziałeś, że mój obraz ożył?
— Sam chciałbym to zrozumieć — westchnąłem. — To wydawało się takie prawdziwe, 
jak gdybym był w środku, szedł ścieżką, czuł zapach kwiatów i wszystko wokół. 
— Musiałem się uśmiechnąć. — Pamiętasz ten stary film, w którym Gene Kelly 
tańczył z rysunkową myszą? To było coś w tym rodzaju, jak gdyby życie i 
animacja zlały się w jedno, tylko bez konturów wokół tego, co namalowane. 
Wszystko było takie realne, nie miało w sobie nic z fantazji. I było straszne. 
Jezu, nigdy się jeszcze tak nie bałem. — Odchyliłem głowę, żeby popatrzeć jej 
w twarz i w oczy, tak żałośnie ogromne. — Musisz mi uwierzyć, Midge — 
poprosiłem.
— Chyba wierzę — odparła i na jej twarzy pojawiła się znów znajoma czułość. — 
Mówili, że skutki mogą się długo ciągnąć, że nikt nie wie dokładnie, jak długo 
ślady narkotyków pozostają w organizmie. Ale żeby przez te wszystkie lata?...
— Wydaje się mało prawdopodobne, co? Niemniej to chyba jedyne wytłumaczenie. 
Chyba, że zwariowałem.
222
— Chcesz przez to powiedzieć, że kiedykolwiek byłeś normalny? — próbowała 
zażartować, choć w głosie wciąż brzmiał smutek. Wsunąłem palce w jej włosy.
— Powinieneś pójść na kontrolę, Mikę. To może być niebezpieczne.
— Nic się nie stało, tylko napędziłem nam obojgu lekkiego stracha.
— Więcej niż stracha. A co będzie, jeśli to się powtórzy, tyle że z gorszymi 
konsekwencjami? Nie zapytałem, jakie mogą być te konsekwencje.
— Jestem zmęczony, większą część nocy przegadałem i przepiłem z Bobem. A 
przedtem ciężko pracowaliśmy podczas sesji. Może jestem bardziej wyczerpany, 
niż myślę. Może zmęczenie i alkohol wyzwoliły we mnie coś, co wciąż kryje się 
jeszcze w środku.
Chciałem powiedzieć: „Ale równie dobrze to może być ten dom, Midge. Może 
dzieje się tu coś wykraczającego poza nasze granice pojmowania, coś co 
powoduje przywidzenia (czyż nie widziałem na strychu setki nietoperzy, gdy 
naprawdę było ich o połowę mniej? Czyż nie widziałem postaci śledzącej nas z 
lasu? Czyż nie zostałem wciągnięty w obraz, nie stałem się jego częścią, 
ludzkim elementem wśród ożywionej farby?), swego rodzaju Czary, dzięki którym 
zdrowieją zwierzęta, nawet ludzie, jeśli wierzyć opowieściom o Florze Chaldean 
(a moje ramię? Czy to Synergiści wyleczyli mnie z oparzeń, czy też gdy spałem, 
podziałała na mnie moc Gramarye? Zielony płyn mógł uśmierzyć ból, ale czy 
rzeczywiście zagoił oparzenia?)". To właśnie chciałem powiedzieć, lecz 
przecież byłoby to śmieszne. Midge pomyślałaby, że naprawdę mi odbiło i chyba 
nie bez racji. Milczałem więc, zamiast wyrzucić to wszystko z siebie, co 
powinienem był wówczas zrobić. W ten sposób przynajmniej Midge uświadomiłaby 
sobie własne przeczucia
223
dotyczące Gramarye, podejrzenia, przed którymi dotąd się broniła. Tak się 
jednak nie stało, jeszcze nie wtedy.
— Przyrzeknij mi, że pójdziesz do szpitala, Mikę, do tego samego, w którym 
byłeś przedtem. Znają twój przypadek, więc zbadają cię właściwie i przekonamy 
się, czy wszystko w porządku.
— Mówisz to tak, jakbym kiedykolwiek był uzależniony, Midge. Dobrze wiesz, że 
nie ćpałem nałogowo.
— Brałeś.
— Od czasu do czasu i tylko lekki towar, na miłość boską. I nigdy od tamtego 
czasu.
— Dobrze, Mikę. Proszę, nie złość się, nie chcę już się kłócić.
— Ani ja. Ale nie popadaj w przesadę: nigdy nie byłem prawdziwym narkomanem. 
Tak, wiem, prawie wszyscy tak mówią, ale wiesz, że w moim przypadku to prawda. 
Za dużo widziałem świetnych ludzi, którzy się zmarnowali, żeby dać się AV to 
wciągnąć.
Zacisnęła palce na moim karku, lecz jej pocałunek był delikatny.
— Wybaczysz mi, że tak się wściekłam?
— Trudno ci się dziwić — Bóg wie, jak wyglądałem.
Oddałem jej pocałunek, szczęśliwy, że runęła ściana, która nas dzieliła 
(chociaż tylko częściowo: ciągle jeszcze kryłem w sobie niesprecyzowane i 
złowróżbne przeczucia; podobnie jak ona — z tego jednak nie zdawałem sobie 
sprawy). Żeby zmienić temat, zanim znów się zagalopuję, powiedziałem:
— Próbowałem się do ciebie dodzwonić rano, w drodze powrotnej, ale cię nie 
było. Wyszłaś na cały dzień?
— Poszłam na długi spacer.
— W taki deszcz?
— Trochę deszczu mi nie przeszkadza. Czułam potrzebę pobycia na powietrzu, 
wśród drzew, pochodzenia po trawie.
224
Pracowałam nad tą ilustracją cały wczorajszy dzień i dzisiejszy ranek, 
musiałam nieco przewietrzyć głowę.
— Więc poszłaś do lasu?
— Tak. Możesz mi wierzyć albo nie, ale straciłam orientację i znowu wyszłam na 
Croughton Hali — ściszyła głos, jakby nie miała wielkiej ochoty rozwijać tego 
tematu.
Oczywiście zrobiłem się dociekliwy.
— Mówisz o Świątyni Synergistów — ten dom nie nazywa się już Croughton Hali. 
Co robiłaś? Poszłaś tam?
— Pomyślałam, że wpadnę powiedzieć im cześć — wiesz, byli dla nas wtedy tacy 
mili. Pomyślałam, że będą chcieli wiedzieć, co z twoją ręką.
— Ach, tak? Z kim się widziałaś? Z Kinsellą, z Gillie?
— Z Mycroftem.
— Jak na postać podobno tak tajemniczą dość często się ujawnia, gdy ty 
pojawiasz się na horyzoncie.
— Spotkałam go dopiero dwa razy, Mikę.
— To dwa razy częściej niż tutejszy pastor.
— Z nim mało kto chciałby się widywać!
— Podejrzewam, że nasz Wielebny nie przypuszczał, iż sprawił ci przykrość — 
nam obojgu — tą ponurą historyjką. Pewnie wyobrażał sobie, że w ten sposób 
Gramarye stanie się dla nas bardziej intrygujące. No wiesz, że doda mu 
charakteru.
— I dodał — nieprzyjemnego. Kiedy teraz schodzę rano do kuchni denerwuję się, 
bo nie wiem, co zobaczę przy stole. Nie powiedziałem jej, że mam te same 
obawy.
— Daj sobie z tym spokój. Zresztą i tak nie wierzysz w zjawy.
— Nie w takie. Nie wierzę jednak, że śmierć jest końcem wszystkiego — musi być 
coś, co nadaje temu jakiś sens. Nie możemy istnieć, a potem nie istnieć; wtedy 
wszystko, co robimy czy staramy się robić, nie miałoby znaczenia.
15 — Dom czarów
225
— No cóż, tego się nie dowiemy, dopóki nie zamkną nad nami wieka, prawda? I 
muszę przyznać, że w tej chwili wcale nie jestem ciekaw.
— Mycroft powiedział, że możemy się dowiedzieć. Albo przynajmniej uzyskać 
pewne pojęcie, co dzieje się z nami po śmierci.
— Oooch, Midge, chyba nie wierzysz w te bzdety, co? „Czy ktoś tu jest? Wujku 
George, czy mnie słyszysz, czy jest przy tym stole ktoś, komu niedawno, 
powiedzmy w ciągu ostatnich dwudziestu lat, umarła siwa babcia?" Chyba 
żartujesz!
— Nie, nie w takie bzdury. Nie pociąga mnie spirytyzm na pokaz. Jest jeszcze 
gorszy niż niektóre religie żerujące na ludzkiej wierze — urwała, niepewna, 
czy ma mówić dalej. Wreszcie powiedziała: — Mycroft naucza, że gdy nasza wola 
jest zestrojona z Boskim Duchem, możemy dostąpić wyższego poznania. Wierzy, że 
nasza siła duchowa może zjednoczyć się z wiecznym pierwiastkiem tych, którzy 
odeszli.
Mój cichy, pełen udręki jęk przerwał jej na chwilę.
— Nie, Mikę, nie przy pomocy uproszczonych i szemranych metod stosowanych 
przez tak zwane media i tym podobne, lecz prawdziwie, wyłącznie przez 
świadomość. Może w formie mniej materialnej niż głosy czy poruszanie się 
przedmiotów, czy nawet wizje, ale dzięki temu czystszej i nie wypaczonej. Bez 
mądrzenia się, bez iluzji; poprzez połączenie się psychicznych energii, w 
którym Mycroft odgrywa rolę przewodnika czy, jeśli wolisz, interpretatora. 
Słowa tego nie wyjaśnią — z pewnością nie moje; po prostu trzeba uwierzyć.
— Założę się, że ty wierzysz. Założę się, że cały ten kult opiera się na tego 
rodzaju ślepej wierze. Jak możesz brać serio to, co ci opowiada?
226
— Wcale tak nie twierdzę. — W jej głosie znowu pojawiło się napięcie. — Ale 
jego idee i koncepcje są interesujące i jeśli podchodzi się do nich bez 
uprzedzeń, można w nich znaleźć sporo sensu. Sam powinieneś go posłuchać, Mikę 
— jego, nie mnie. Przekonasz się, że to niezwykły człowiek.
— Nie, dziękuję. Raczej zostanę sobie spokojnym ignorantem.
— Powinnam była wiedzieć, że nie można się po tobie spodziewać niczego innego. 
Wieczny cynik, wierny swojej niewierze. Musisz czasem wyjść z tego twojego 
świata kpinek, Mikę, i spróbować czegoś więcej.
— Jezu, on cię naprawdę nawrócił.
Midge odwróciła się ode mnie jednym gwałtownym, wściekłym ruchem i natychmiast 
pożałowałem swojej uszczypliwości, mimo że była usprawiedliwiona. Położyłem 
rękę na jej ramieniu i poczułem, jak dygocze od szlochu.
— Midge, przepraszam, nie chciałem być złośliwy. Chyba dzisiaj biorytmy nam 
się nie pokrywają, hę? — Daj spokój z żartami, ostrzegłem samego siebie i 
przytuliłem się do niej tak, że dopasowaliśmy się do siebie idealnie jak jin i 
jang. Z żalem czułem, że nasze nastawienia do siebie nawzajem nie były równie 
idealne. — Powinienem już wiedzieć, że lubisz słuchać nowych idei i filozofii, 
niekoniecznie je akceptując. To zawsze była jedna z twoich wielkich zalet, 
umiejętność przyswajania nowych myśli i rozważania ich. — Myślałem, że usłyszę 
„wazeliniarz"; zawsze tak reagowała na moje komplementy, tym razem jednak była 
zbyt przygnębiona. — Może nie poznałem się na Mycrofcie i jego podopiecznych. 
Jestem przekonany, że on wierzy w to, co mówi, ale nie możesz przecież 
spodziewać się po zatwardziałym starym cyniku, że przełknie coś takiego.
Pociągnęła nosem.
— Porozmawiajmy o tym — kontynuowałem. — Opo-
227
wiesz mi więcej, a potem może ja dorzucę parę uwag z innego punktu widzenia. 
Zawsze dotąd udawało nam się jakoś osiągnąć w ten sposób porozumienie, prawda? 
Odpowiedziała mi nie odwracając się.
— Mycroft mówi, że pomoże mi dotrzeć do moich rodziców.
Byłem zbyt wstrząśnięty, żeby od razu odpowiedzieć, i to chyba dobrze. W końcu 
wydusiłem z siebie:
— Och, dziecinko... — i natychmiast poczułem, że zesztywniała.
Ale tym razem byłem nieustępliwy i odwróciłem ją twarzą do siebie. O tym 
naprawdę musieliśmy porozmawiać.
Kiedy obudziłem się nieco później, było ciemno, mimo że księżyc starał się 
rozjaśnić mrok, światło wlewające się przez okno tworzyło na kołdrze 
monochromatyczny wzór. Odwróciłem się do Midge, jej równy oddech wskazywał na 
głęboki sen.
Wcześniej dużo mnie kosztowało, żeby powstrzymać się przed uwagami na temat 
Mycrofta i jego zwariowanych pomysłów. Wiem, że zachowałem się jak tchórz, ale 
chciałem usunąć tę niedorzeczną ścianę, która wyrosła między nami; niestety 
Midge uznała brak argumentów z mojej strony za przyzwolenie i coraz bardziej 
ekscytowała się pomysłem skontaktowania się z rodzicami przy pomocy tych 
nawiedzonych Synergistów. Próbowałem utrzymać ją w ryzach, ale pomysł 
„rozmowy" z rodzicami porwał ją zupełnie, jak gdyby miało to pomóc ich duszom 
osiągnąć spokój. Widzicie, ich śmierć nie była lekka, nie zapadli spokojnie w 
wieczny sen, i Midge dręczyła myśl, że dramatyczne okoliczności, w których 
umarli, przeszkadzają im osiągnąć spokój w tamtym życiu (czymkolwiek ono 
jest).
228
Zadrżałem i naciągnąłem kołdrę na kark; po całodziennym deszczu noc była 
chłodna. W pokoju czułem zapach pleśni jeszcze silniejszy niż rano. 
Elektroniczny zegarek na małym okrągłym stoliku przy łóżku wskazywał 22.26 i 
dopiero po paru sekundach zrozumiałem, że jest dwadzieścia sześć po 
dziesiątej. Przespaliśmy całe popołudnie i wieczór.
Kiedy tak leżałem, za oknem przemknął jakiś cień, nietoperz albo sowa na 
nocnych łowach. Łopot skrzydeł zabrzmiał głucho w nie zmąconym wiatrem 
powietrzu.
Gardło miałem wciąż wyschnięte wskutek kaca i kusiło mnie, żeby obudzić Midge 
i pójść razem do kuchni, napić się kawy czy gorącego mleka, zjeść kanapkę i 
jeszcze trochę pogadać. Czułem, że w naszej popołudniowej rozmowie nie 
wyczerpaliśmy tematu, miałem nadzieję wprowadzić odrobinę logiki do tego 
wszystkiego. Musiałem jednak postępować dyplomatycznie, bo nigdy przedtem 
Midge nie zdradzała podobnej łatwowierności, byłem jednak pewien, że cierpliwa 
argumentacja prędzej czy później do niej dotrze.
Nachyliłem się i pocałowałem jej odsłonięte ramię. Poruszyła się przez sen i 
wymamrotała coś niezrozumiałego, co mogło mieć sens tylko we śnie, który 
właśnie śniła, potem odwróciła się na brzuch, tyłem do świata. Potarłem brodą 
jej kark, ale spała kamiennym snem. Oparłem się na łokciach i spojrzałem w 
okno; na błękitno połyskujące niebo, z żalem przypomniałem sobie, jak 
kochaliśmy się przed zaśnięciem. Fizyczny akt, który miał uwieńczyć pogodzenie 
kochanków, nie był udany. Och, wcale nie był udany. Chęć osiągnięcia 
jakiegokolwiek zaspokojenia chyba tylko nas zmęczyła, bo zaraz potem zapadłem 
w sen. Teraz w myślach przepraszałem Midge bardziej za to, że tak szybko 
zasnąłem, niż za to, że się nie popisałem (byliśmy
229
wystarczająco dorośli i doświadczeni, by wiedzieć, że takie chwile zdarzają 
się nawet w najbardziej dobranych seksualnie związkach).
Odrzuciłem kołdrę w nadziei, że mój ruch obudzi Midge, ale spała dalej. 
Włożyłem szlafrok i na palcach podkradłem się do drzwi. Doszedłem do wniosku, 
że nieładnie byłoby budzić ją z tak głębokiego snu. Po omacku dotknąłem ściany 
i ze zdumieniem zorientowałam się, że mam mokrą dłoń. Przesunąłem palcami po 
tynku, pokrywała go lśniąca warstwa wilgoci. Przeciek? Nie, niemożliwe — nie 
czułem, żeby po ścianie spływała woda. A więc kondensacja. Latem? Nie było 
innego wyjaśnienia, poza tym przez cały dzień padało. Zacząłem się 
zastanawiać, co przyniesie zima! To oczywiste, że czeka nas mnóstwo roboty, 
lecz nie dowiemy się jakiej, dopóki pogoda się nie popsuje.
Przeszedłem korytarz na szczycie schodów. Włączyłem światło, za zakrętem 
jednak schody nadal tonęły w cieniu. Prawdę mówiąc nie bardzo uśmiechało mi 
się schodzenie do kuchni, pewnie domyślacie się dlaczego, ale przekonałem 
samego siebie, że jestem dorosły i do tego niewierzący. Zacząłem schodzić i 
zamarłem w połowie drogi; czarna czeluść będąca kuchnią wyglądała wyjątkowo 
mało zachęcająco. Przywidzenie z obrazem musiało rozstroić mnie znacznie 
bardziej, niż myślałem.
Zacisnąłem zęby i w najlepszym bohaterskim stylu ruszyłem w dół, macając przed 
sobą w poszukiwaniu kontaktu, by zapalić światło. Wyobrażenie — uczucie — 
zimnych, kościstych palców zaciskających się na moim przegubie było tak 
nieznośnie silne, że o mały włos nie zwiałem na górę, niemniej jednak mężnie 
(chociaż może stanowczo byłoby lepszym określeniem) zwalczyłem ten odruch 
ucieczki.
Zapłonęło światło i z ulgą stwierdziłem, że pomieszczenie
230
jest puste. Obszedłem stół idąc prosto do lodówki (ten sam przycisk zapalał 
lampy w obu częściach kuchni) i wyjąłem karton mleka. Napełniłem nim po wręby 
wysoką szklankę stojącą na suszarce, wypiłem stojąc nad zlewem i napełniłem ją 
znowu. Jeszcze raz zajrzałem do lodówki i znalazłem w niej kawałek szynki. 
Kiedy smarowałem masłem kromkę chleba, opanowało mnie dziwne, nieprzyjemne 
wrażenie, że nie jestem sam w kuchni. Rozejrzałem się, okno nad zlewem ukazało 
tylko moje widmowe odbicie. Z miejsca, w którym stałem, nie mogłem widzieć 
stołu i krzeseł w sąsiednim pomieszczeniu. Ale oczyma wyobraźni widziałem, że 
ktoś tam siedzi.
Odwróciłem się powoli twarzą do wejścia. Nie chciałem tam zaglądać, wcale nie 
chciałem. Prawdę mówiąc, miałem ochotę złapać kij od szczotki i walnąć nim w 
sufit, żeby ściągnąć Midge na dół. Dla towarzystwa. Naturalnie nie mogłem tego 
zrobić i naturalnie musiałem wetknąć nos do sąsiedniego pomieszczenia, jeśli 
nie miałem zamiaru czekać tu do rana. Powoli, krok za krokiem zacząłem zbliżać 
się do wejścia, jak kamera prowadzona tak, by osiągnąć jeden z tych słynnych 
efektów Hitchcocka, kąt widzenia poszerzał się stopniowo, w miarę jak się 
zbliżałem. Róg stołu, lista zakupów, pojemniczek z pieprzem, krawędź 
krzesła...
Powolne, ostrożne ruchy przyprawiały mnie o gęsią skórkę, ale uczucie, że ktoś 
czeka, aż wyjrzę zza rogu, siedzi tam i uśmiecha się nad nietkniętą, pokrytą 
pleśnią herbatą, było wszechogarniające.
Ostatnie parę stóp przebyłem więc jednym susem.
Nie było jej, stara Flora Chaldean leżała na wiejskim cmentarzu, a nie 
siedziała przy kuchennym stole w Grama-rye. Dzięki Bogu.
Oparłem się o framugę drzwi i czekałem, aż oddech mi się uspokoi. Jej nie 
było, niemniej jednak w tym pokoju
231
czuło się coś dziwnego. Może znowu ponosiła mnie fantazja, ale wyczuwałem 
czyjąś obecność, coś prawie namacalnego wisiało w powietrzu. Zapach starości, 
wiecie, co mam na myśli? Słodki, stęchły i wiekowy jednocześnie. Czytałem 
kiedyś, że zdaniem niektórych psychologów duchy to nic innego jak resztki aury 
zmarłej osoby, które zostają po jej śmierci, i pomyślałem sobie, że ta teoria 
świetnie pasuje do Gramarye; resztki psychiki Flory Chaldean przenikały 
otoczenie, uciekająca z niej żywotność wsiąkała w meble i ściany. Takie to 
sprawiało wrażenie: odeszła, ale część jej osobowości pozostała zamknięta w 
Gramarye, żeby z czasem rozpłynąć się w niebycie.
Na tę myśl przeszedł mnie dreszcz, ale wykluczała ona przynajmniej romantyczne 
teorie o duchach straszących w starych domach.
Wróciłem do części kuchennej i skończyłem przygotowywać kanapkę, wziąłem 
szklankę z mlekiem i ruszyłem po schodach, nie mogąc się oprzeć, by po drodze 
nie zerknąć w stronę stołu. Czułem, że jeśli wyciągnę rękę, dotknę Flory, tak 
silna była moja wizja. Trochę mnie kosztowało zgaszenie światła.
Wbiegłem po schodach szybciej, niż z nich zszedłem, zostawiając światło w holu 
zapalone, i skręciłem do okrągłego pokoju. Mimo zdenerwowania tutaj nie 
zapaliłem światła, powód był prosty: nie chcąc budzić śpiącej Midge 
zamierzałem zjeść poza sypialnią, jednak nie miałem ochoty oglądać znowu tego 
obrazka, nie w pełnym świetle, na wypadek gdyby jaskrawe barwy znowu zaczęły 
płatać mi figle. Światło w korytarzu i księżycowy blask wpadający przez okna 
pozwalały wszystko widzieć wystarczająco, lecz nie nazbyt wyraźnie. Rozparłem 
się na sofie i wbiłem zęby w chleb z szynką, gołe kolana sterczały przede mną 
jak dwie czaszki, szklanka z mlekiem spoczywała na udzie.
232
Siedząc tak zastanawiałem się nad zapewnieniami Myc-rofta, że jest w stanie 
pomóc Midge skontaktować się z rodzicami, i nad tym, że dała się nabrać, 
naprawdę wierzyła, że ta łajza jest jakimś mistykiem, zdolnym rozmawiać z 
duszami zmarłych (mogłem przyjąć możliwość życia po śmierci, nie byłem jednak 
w stanie zgodzić się z wariacką teorią, że istnieje bezpośrednia łączność z 
owym innym światem — przesada z tą zamiejscową). A jednak serce mi się 
krajało, gdy myślałem o tym, jak Midge ciągle cierpi z powodu rodziców. Myślę, 
że poniekąd sama szukała spokoju ducha. Powiedzmy sobie szczerze, dla 
większości z nas najstraszniejsza w śmierci jest jej nieodwracalność — „był 
człowiek, nie ma człowieka" — ból spada na tych, którzy zostają. Midge miała 
rodziców i nagle została zupełnie sama. Między śmiercią jednego i drugiego 
minęło wprawdzie trochę czasu, zbyt mało jednak, by zdążyła się otrząsnąć.
Jej matka, wówczas po pięćdziesiątce, cierpiała od wielu lat na chorobę 
Parkinsona. Midge wraz z ojcem opiekowali się nią czule przez kolejne etapy 
wyniszczenia. Leki takie jak levodopa miały niestety skutki uboczne, trudne do 
zniesienia; słyszałem od Midge, że jej matka cierpiała bardzo. Myślała jednak 
tylko o mężu i córce, wyrzucała sobie, że jest dla nich ciężarem i że przez 
nią marnują — czy też ograniczają — swoje życie, zwłaszcza córka, która przez 
jej chorobę nie mogła w pełni rozwinąć talentu. Midge i ojciec gotowi byli do 
wszelkich poświęceń, byle tylko stworzyć jej jak najlepsze warunki, i radzili 
sobie zupełnie nieźle.
Aż do chwili, kiedy ojciec Midge został śmiertelnie ranny w wypadku 
samochodowym.
Miał strzaskaną czaszkę, mimo to zmarł dopiero po pięciu dniach udręki. W 
przebłyskach świadomości myślał tylko o Midge i jej matce.
233
Jego śmierć odebrała żonie ostatnie rezerwy siły, a wraz z nimi hart ducha, 
który dotąd pomagał jej znosić chorobę. W ciągu kilku dni jej stan pogorszył 
się tak bardzo, że nie mogła pójść na pogrzeb. Kiedy Midge po ceremonii 
wróciła sama do domu, znalazła matkę ubraną. Siedziała w fotelu z fotografią 
męża na kolanach. U jej stóp leżała buteleczka po lekarstwach i przewrócona 
szklanka. Na głowie miała plastikową torebkę owiniętą wokół szyi grubym 
plastrem.
Zostawiła list, w którym błagała córkę o wybaczenie i zrozumienie. Życie po 
śmierci ukochanego męża stało się dla niej nie do wytrzymania, zarówno 
psychicznie, jak i fizycznie; nie chciała też swoją chorobą zatruć życia 
swojej młodej córce, krępując ją więzami obowiązków, kradnąc jej wolność. 
Żałowała tylko, że ani ona, ani ojciec nie będą dzielić z Midge radości z 
sukcesu, jaki z pewnością osiągnie, ale przynajmniej ona sama nie będzie stała 
na przeszkodzie rozwojowi talenu córki.
Nietrudno było zrozumieć, dlaczego Midge tak chętnie wierzyła w podejrzane 
zapewnienia Mycrofta.
Jej rajzbret majaczył w mroku, ustawiony pod kątem, z przyczepionym doń 
obrazkiem. Nie patrząc wiedziałem, że księżyc iluminuje go na swój dziwaczny 
sposób, tworząc wrażenie innej faktury, może nawet innego wymiaru. Nie byłem 
aż tak ciekaw, żeby zerknąć.
Wystraszyłem się, gdy ciemne kształty przemknęły po podłodze, ale szybko 
zdałem sobie sprawę, że to cienie skrzydeł naszych nocnych przyjaciół, rzucane 
w blasku księżyca. Zjadłszy kanapkę wstałem z sofy i ze szklanką w ręce 
podszedłem do jednego z wysokich okien, łukiem obchodząc rajzbret, by nań nie 
spojrzeć.
Krajobraz za oknem skąpany był w jasności, która nie miała nic wspólnego z 
ciepłem, natomiast wiele z lodem i pustką. Trawa była tak srebrzysta, że 
wyglądała jak
234
pokryta szronem, a cienie pod pojedynczymi drzewami i krzewami tak głębokie, 
że przywodziły na myśl czarne czeluście. Korony drzew falowały srebrem kryjąc 
grobowe ciemności pod spodem.
Upiłem łyk mleka i płynny chłód rozszedł mi się po ciele. Moje oczy ostrożnie 
błądziły po skraju lasu szukając czegoś, czego wcale nie chciałem znaleźć. Nie 
sposób byłoby zresztą dostrzec żadnej czającej się postaci, tak głębokie były 
cienie, ale mimo to nie przestałem szukać. I westchnąłem z ulgą, gdy niczego 
nie znalazłem.
Ulga okazała się jednak przedwczesna. Moją uwagę przykuło coś stojącego w 
połowie drogi między lasem a domem. Coś, czego tam przedtem nie było.
Tak nieruchomy mógł być tylko krzak. Ale z kolei blady owal wieńczący ów 
nieruchomy kształt mógł być tylko twarzą.
A mniejszy, bielejący kształt, który teraz wznosił się powoli, mógł być tylko 
dłonią.
Ta dłoń kiwała na mnie, przyzywając.


Nie ma nikogo


Bałem się. Nie, byłem cholernie przerażony. Ale miałem też dosyć wrażeń jak na 
jeden dzień. Byłem rozżalony posądzeniem o ćpanie, wytrącony z równowagi przez 
popołudniowe przywidzenie i znużony nękaniem przez tego tajemniczego kogoś, 
kto nas obserwował, a który nie miał odwagi zapukać do drzwi i przyzwoicie się 
przedstawić. Wszystko to razem sprawiło, że nagle zawrzałem gniewem.
Myślę, że do ostatecznego wybuchu doprowadziło upuszczenie szklanki z mlekiem 
na palce u nóg.
Rycząc z wściekłości, rzuciłem się do drzwi i pierwsze kilka stopni przebyłem 
w podskokach z bólu. Ze szczękiem odsunąłem zasuwy (Midge nawet to nie 
obudziło), szarpnąłem drzwi i wyskoczyłem w noc. Biegiem okrążyłem dom, 
kierując się ku miejscu, w którym stała postać, ślizgając się na trawie, 
sprężystej i mokrej od niedawnego deszczu. Poły szlafroka furkotały w 
powietrzu, czułem powiew wiatru na nagim ciele.
Nie zwracałem na to jednak uwagi; co za dużo, to niezdrowo. Miałem zamiar raz 
na zawsze skończyć z tym cholernym podglądaczem. Żadne tam bezcielesne istoty, 
zakwefione kobiety w czerni, psychoza, omen, egzorcysta czy martwe zło — 
biegłem na spotkanie bestii, nie będącej
236
bestią, tylko kimś strojącym sobie głupie żarty moim kosztem. Wściekłość i 
oburzenie wzięły górę nad resztkami strachu.
Gnałem przez otwartą przestrzeń, nie zważając na ostre kamienie i gałązki 
raniące mi stopy, w gniewie zapominając o ostrożności.
Ale biegłem do nikogo.
Kierując się pozycją okna i kępą krzewów po lewej, dotarłem wreszcie tam, 
gdzie stała przedtem postać. Rozejrzałem się nie zwalniając kroku, dopóki nie 
byłem pewien, że znajduję się w miejscu, z którego do mnie machała.
Ktokolwiek to był, nie zdążyłby uciec z powrotem do lasu, ani przebiec na 
drugą stronę domu. Gdzie więc, do cholery, się podział? Nie rozpłynął się 
przeciąż w powietrzu.
Biegłem dalej, raczej po to, żeby podtrzymać swoją słabnącą brawurę niż z 
jakiegokolwiek innego powodu, okrążałem drzewa, trącałem krzaki, chcąc 
wypłoszyć cokolwiek się tam znajdowało. Niemal umarłem ze strachu, kiedy coś 
wyskoczyło spod liści, okazało się jednak, że to zwierzątko, małe i przerażone 
nie mniej ode mnie.
Ten niewielki wstrząs trochę mnie ostudził. Stanąłem rozglądając się wokół, 
pierś podnosiła mi się od przyspieszonego oddechu, pot stygł na prawie nagim 
ciele.
Owinąłem się szlafrokiem i padłem na kolana. I rozpaczliwie zawyłem do 
księżyca.


Towarzystwo


Siedzieliśmy z Bobem na ławce z tyłu domu, między nami stał pojemnik z 
sześcioma puszkami piwa, słońce zaczynało czerwienieć. Wieczór był ciepły i 
wokół brzęczały trzmiele nie chcąc jeszcze spać. Dziewczyny w kuchni mieszały 
sałatkę, kroiły szynkę i najprawdopodobniej robiły mnóstwo szumu wokół tak 
zwanego „niewyszukanego posiłku".
Bob nalał sobie kolejne piwo i popatrzył w ciemniejący las. Potrząsnął głową.
— Kurewska sielanka.
Uśmiechnąłem się, widząc, jak bardzo czuje się tu nie na miejscu.
— Jutro rano wezmę cię na spacer do lasu.
— Na pewno nie bez długiego sznurka. — Pociągnął łyk i rozparł się wygodnie. 
Zmrużył oczy w słońcu i szybko odwrócił wzrok. — Nie wnerwia cię czasem cała 
ta cisza i spokój? To znaczy, jest świetnie, ale nie wkurwia na dłuższą metę?
— Można się przyzwyczaić — odparłem.
— Tak, ale nie brakuje ci... — przez chwilę szukał właściwego słowa — 
...życia?
— Pełno go dookoła, jeżeli tylko umiesz patrzeć.
238
— Nie o ten rodzaj życia mi chodzi. Nie o przyrodę. O życie, o coś do roboty.
— Zabawne, ale z tym nie ma problemu. Jasne, że czasem chce się poszaleć — 
dlatego tak świetnie się bawiłem podczas nagrywania sesji. Zresztą do 
Wielkiego Smogu jest na tyle blisko, że w każdej chwili możemy wziąć samochód 
i wyskoczyć na wieczór.
— A ile razy ci się to zdarzyło od przeprowadzki?
— Dopiero co się urządziliśmy, Bob. Nie mieliśmy jeszcze czasu zatęsknić za 
światłami wielkiego miasta. Otarł brodę z piwa.
— Tak, no cóż, może i masz rację. Może to i metoda na spędzenie reszty życia: 
patrzeć, jak ptaszki budują gniazdka, i słuchać, jak trawa rośnie. Możecie 
zacząć wyplatać koszyki, zawsze jakiś grosz wpadnie.
Zachichotałem słysząc ostatnie słowa.
— Jeśli myślisz, że przez cały weekend zamierzam wysłuchiwać... Klepnął mnie w 
udo, wyraźnie uradowany.
— Żartowałem, Mikę, słowo. Prawdę mówiąc, uważam, że to było mądre posunięcie. 
Może nawet sam kiedyś tak zrobię; ale najpierw poczekam na pierwszy siwy włos. 
Hej, zobacz, znowu ta cholerna wiewiórka. Nie boi się, skubana, co?
W polu widzenia ukazał się Rumbo, najwyraźniej zaintrygowany naszymi gośćmi. 
Godzinę wcześniej, kiedy zjawili się Bob i jego dziewczyna, uciekł z progu 
domu. Od tego czasu trzymał się w pewnej odległości, ale nie zniknął całkiem. 
Cieszyło mnie, że zdołał się już otrząsnąć z szoku, jaki przeżył parę dni 
przedtem. Ja jeszcze nie.
Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie wtajemniczyć Boba w wydarzenia 
ostatniego czwartku, ale jakoś nie mogłem wyobrazić sobie, by mój stary kumpel 
od kielicha
239
wziął to serio. Szczerze mówiąc doskonale wiedziałem, że by mnie wygwizdał. 
Dlaczego nie powiedziałem Midge o nocnej wyprawie na spotkanie tamtej 
złowrogiej postaci? Ponieważ przepełniała ją nowa nadzieja (oczywiście 
związana z Mycro-ftem). Przestała już myśleć o epizodzie z „ożywającym" 
obrazem, lecz nasze stosunki ciągle jeszcze były troszkę napięte. Jeśli mam 
być całkiem szczery, to przyznam, że sam zacząłem mieć niejakie wątpliwości. 
Nie byłem już pewien, czy nie cierpię przypadkiem na jakieś zaburzenia 
psychiczne (jeśli chcecie, nazwijcie to neurozą spowodowaną zmianą 
środowiska); w chłodnym świetle dnia wszystko wydawało mi się takie nierealne 
i fantastyczne. Zdecydowałem, że uzbroję się w cierpliwość i zobaczę, jak 
sytuacja się rozwinie. Zresztą nic innego mi nie pozostawało.
Rumbo zbliżył się, jednym okiem zezując na obcego. Bob cmoknął, jak gdyby 
chciał przywołać psa czy dziecko, i łepek wiewiórki podskoczył; przez chwilę 
Rumbo mierzył Boba uważnym spojrzeniem, a potem bezczelnie wskoczył na stół, 
gdzie zostały puste puszki po piwie. Zapuścił żurawia w trójkątny otwór w 
wieczku, o mały włos nie przewracając puszki. Przytrzymał ją łapkami i, ku 
uciesze mego przyjaciela, zlizał z brzegu resztkę piwa.
— To mi się podoba, to mi się naprawdę podoba! — wrzasnął Bob. — Wiewiórka 
alkoholik. Widzę, że tępisz szkodniki, Mikę — pozwalasz im się zapić na 
śmierć?
— Rumbo to nie szkodnik, należy do rodziny.
Bob popatrzył na mnie pobłażliwie i wyszczerzył zęby. Nie powiedział nic 
więcej.
Bardzo cieszyłem się na ich przyjazd i choć oczekiwałem ich z pewnym 
niepokojem, było to miłe uczucie. Bob, Kiwi i Wielka Val, która miała się 
zjawić lada chwila, byli pierwszymi gośćmi, jakich zaprosiliśmy do Gramarye, i 
obojgu nam (mimo wcześniejszych obaw Midge co do
240
Boba) sprawiało to dużą przyjemność. Teraz zaczynałem się odprężać, drugie 
piwo i obecność przyjaciela działały kojąco. Króliki zaczęły znów harcować 
wokół domu, mimo że trzymały się w bezpiecznej odległości, jak gdyby 
wyczuwając obecność obcych, kilka ptaków przemknęło niczym przechodnie 
spieszący po spóźnione zakupy. Wiał lekki wietrzyk, a i on niósł ze sobą 
ciepłe powietrze. Sączyłem piwo i pogrążyłem się w miłym nastroju.
Przed obiadem napiliśmy się, już w komplecie, w okrągłym pokoju. Wszyscy 
zażyczyli sobie czegoś mocniejszego, tylko Midge została przy swojej 
lemoniadzie z wodą sodową. Jej agentka zjawiła się dwadzieścia minut wcześniej 
i rozpaczliwie potrzebowała mocnego ginu z tonikiem, żeby dojść do siebie po 
podróży. Wielka Val i Bob spotkali się przedtem raz czy dwa i ich wzajemne 
przekomarzania przerodziły się w jowialną wrogość. Bob lubił kobiety delikatne 
i pozbawione agresji — Kiwi zdawała się najlepszym tego przykładem — i Val 
stanowiła dla niego nie lada problem. Zaczął od komplementowania jej butów — 
„idealne do skakania przez świńskie gówno", jak to ujął. Odwdzięczyła się 
podziwiając jego różowy skórzany krawat — „idealny do duszenia", zauważyła.
Po wymianie uprzejmości wypiliśmy z Midge za zdrowie naszych pierwszych 
„oficjalnych" gości, oni zaś wznieśli toast za naszą szczęśliwą przyszłość w 
Gramarye. Przez chwilę plotkowaliśmy na różne tematy, ale jasne było, że Val z 
niecierpliwością czeka, by obejrzeć ostatnią pracę swojej klientki — oczy jej 
zaświeciły, kiedy weszła do pokoju i zobaczyła sztalugi — nie ociągając się 
podeszła do obrazu. Ciągle jeszcze spoczywał na tablicy, chroniony przed 
kurzem cienkim pergaminem. Nie oglądałem go
16 — Dom czarów
241
od tamtego czwartku, lecz teraz patrzyłem jak agentka Midge podnosi arkusz. 
Byłem ciekaw jej reakcji. Nie wiem, czego się spodziewałem, z pewnością jednak 
nie tego, że zmarszczy brwi.
Dostrzegłem to, bo przyglądałem się jej bardzo uważnie; zaraz potem Val 
uśmiechnęła się.
— Doskonały — oceniła. — Absolutnie doskonały.
W ustach twardego agenta muszącego zarobić swoje Dwadzieścia Procent, 
przywykłego do znakomitych prac, taki sąd oznaczał najwyższą, prawie 
niespotykaną pochwałę i Midge rozpromieniła się z wdzięczności.
— Nie jest na sprzedaż — powiedziała szybko. — Tylko dla Mike'a i dla mnie, 
żeby przypominało nam pierwsze tygodnie. Wrażenie, jakie zrobiło na nas 
Gramarye, zanim zdążyliśmy do wszystkiego przywyknąć. Wiecie, jak łatwo 
stracić wrażliwość na najpiękniejsze nawet rzeczy w swoim codziennym 
otoczeniu.
Val studiowała obraz, a Kiwi i Bob zaglądali jej przez ramię.
— No, to jest coś! — oświadczył Bob w swój żywiołowy sposób. — Spójrz, 
kochanie. To jest, kurde, sztuka. A nie jakiś łeb z cyckiem na trzech nogach i 
nosem w miejscu ucha.
— Widzę, że wiesz, co ci się podoba, Bob — zauważyła sucho Val. Skinął głową, 
niezbyt pewien, czy sobie z niego żartuje.
— Lubię wiedzieć, na co patrzę. I popatrzył na nią znacząco.
— A jak tam plakaty, które Midge robiła dla agencji? — zapytałem, żeby zmienić 
temat.
Val odsunęła się od pozostałej dwójki.
— Mam w samochodzie odbitki — mini, oczywiście, tylko dla korekty koloru. 
Pomyślałam sobie, Midge, że obejrzymy je jutro i naniesiesz wszelkie poprawki.
242
Ona też zostawała na noc i przygotowanie wszystkim spania nie należało do 
rzeczy prostych.
— Świetnie — zgodziła się Midge. — Nie mogę się już doczekać, kiedy je 
zobaczę.
— Nie zapominaj, że to dopiero pierwsze odbitki. Mamy mnóstwo czasu, żeby je 
poprawić.
— Brzmi to złowieszczo.
— Wiem, jaka jesteś staranna. Tak przy okazji — szef artystyczny był bardzo 
zadowolony. Prawdę mówiąc ma dla ciebie kolejną robotę, ale porozmawiamy o tym 
jutro. Och, i Hamlyn chce porozmawiać o nowej książce.
— Wygląda na to, że nadciąga pracowity okres — zauważyłem.
— Obawiam się, że to taka pora roku. Klienci chcą nadgonić z robotą, zanim 
wyjadą na wakacje.
— Ciągle nie jestem gotowa podejmować wielu prac — ostrzegła Midge.
— Nie chcielibyśmy, żebyś zbyt długo cieszyła się urokami wiejskiego życia — 
powiedziała Val, opadając na sofę. — Sprawiłabyś zawód wielu osobom, zwłaszcza 
twoim młodszym wielbicielom.
— Nie mówiąc już o zaprzyjaźnionym kierowniku banku, niech go Bóg błogosławi — 
wciął się Bob, naumyślnie siadając tak blisko Val, że musiała przesunąć 
szerokie siedzenie, żeby zrobić mu miejsce. — Jemy coś, czy czekamy na kolejne 
sprawozdanie kaprala? Poza tym widzę, że alkohol idzie jak krew z nosa. — 
Pomachał opróżnioną szklanką.
Kiedy ma się przyjaciela równie przyjemnego, co Bob, najgorszy wróg może się 
przy nim wydawać słodki. Przywykłem do niego; znałem go od tak dawna, a 
starych przyzwyczajeń trudno się wyzbyć. Poza tym wiedziałem, że zachowuje się 
tak głównie ze względu na Val: lubił się drażnić z tymi, którym nie mógł 
dorównać.
243
Kiwi cmoknęła z dezaprobatą, zakładając za ucho pasmo jasnych włosów.
— Czasem wstydzę się za ciebie — zbeształa go, co nie przeszkodziło jej w 
chwilę potem klęknąć, a później usiąść u jego stóp.
— To za to nieokrzesanie tak mnie kochają, mam rację, Mikę?
— Tak, uwielbiają — odparłem, biorąc od niego szklankę. — Jeszcze raz to samo?
— Tym razem trochę więcej wódki. Dzisiaj nie prowadzę.
— A od kiedy to ma znaczenie?
Objął swoją dziewczynę i uśmiechnął się tym swoim bezczelnym, chytrym 
uśmiechem kota, który mało tego, że wypił śmietankę, to jeszcze liczy na 
dokładkę.
W myśli przesłałem mu prośbę: „Zachowuj się przyzwoicie, stary, i nie spraw mi 
dziś zawodu".
Właściwie nie sprawił. To, co stało się później, tylko częściowo było jego 
winą.
Kolacja była bardzo udana.
Z każdym kolejnym kieliszkiem wina rozmowa toczyła się coraz swobodniej. Bob i 
Val szybko wdali się w słowną szermierkę, w miarę jak wieczór się rozkręcał, 
każda następna riposta i docinek stawały się coraz śmieszniejsze i mniej 
złośliwe. Sałatki nigdy nie należały do moim ulubionym dań, ale ponieważ 
agentka Midge była wegeta-rianką, menu musiało odpowiadać wszystkim gościom; 
zresztą nie zabrakło też zimnego mięsa dla nas, mięsożerców. W taką pogodę — 
siedzieliśmy przy kuchennym stole (przybranym koronkowym obrusem, czerwonymi 
świecami i innymi drobiazgami), przez otwarte drzwi wchodziło powietrze z 
ogrodu — zimna kolacja była najodpowiedniejsza. Kiwi okazała się znacznie 
inteligentniejsza, niż się z początku wydawała (nie chciała, nawiasem mówiąc,
244
wyjawić, skąd to przezwisko, ale Bob zaznaczył z naciskiem i trochę lubieżnie, 
że ma to coś wspólnego z pastą do butów), i bez najmniejszych oporów 
opowiedziała nam o latach, które spędziła jako członek grupy rockowej (pewnego 
dnia uczeni powinni się zająć socjologicznymi badaniami nad tym szczególnym 
gatunkiem, bo ich motywy są niezupełnie takie, jakich można by się 
spodziewać).
Nieraz tego wieczoru łapałem się na tym, że obserwuję Midge, światło świec 
zmieniło jej drobną buzię. Księżniczka zajęła miejsce chochlika, migdałowe 
oczy błyszczały, lecz biła z nich łagodność, promieniowało jakieś wewnętrzne 
piękno. Wino, płynące nieprzerwanie, mogło do pewnego stopnia wpłynąć na mój 
osąd, samo uczucie nie było jednak niczym nowym; wiele już razy rozczulała 
mnie ta trudna do określenia cecha, nawet kiedy byłem zupełnie trzeźwy. Może i 
stawiałem Midge na piedestale (nie ja jeden), ale znałem ją wystarczająco 
długo, żeby zauważyć rysy w tym cokole. Żadna się jednak nie pojawiła, nigdy. 
Nie myślcie, że jestem otumanionym idiotą: zdawałem sobie sprawę z jej wad i 
słabości, czyniły tylko ją bardziej kruchą, ludzką. Powiedzmy, że wprowadzały 
w ten sen trochę realizmu, sprawiały, że była dla mnie bardziej dostępna. A 
najbardziej chyba związało mnie z nią to, że dostrzegła we mnie dobro; w 
pewien sposób wyzwoliła mnie, pozwoliła mi odsłonić uczucia jak nigdy 
przedtem. Nazwijcie mnie romantycznym głupcem.	;
Tego wieczoru okazałem się też głupcem w zupełnie innej sprawie. Bob, mający 
zazwyczaj stalowy pęcherz, kilkakrotnie w ciągu kolacji wychodził do toalety, 
a ja dopiero za drugim razem zorientowałem się, że wracając coś żuje. Znacznie 
później dotarło do mnie, że znikał po to, by odcinać sobie po kawałku konopii 
indyjskich, bojąc się zapalić skręta w obecności gospodyni, której niechęć do
245
narkotyków była w naszych kręgach ogólnie znana. Wyraźnie czuł potrzebę 
zażycia silniejszego środka pobudzającego niż alkohol, nic dziwnego, że tak 
tryskał humorem.
Przeszedłem nad tym do porządku, chociaż bałem się, że Midge zauważy, co się 
święci: już mi się dostało za narkotyki w tym tygodniu, w dodatku niesłusznie. 
Na szczęście nie zorientowała się, składając pewnie dobry humor Boba na karb 
zacnego wina, jedzenia i towarzystwa.
Było już dosyć późno, kiedy zamknęliśmy drzwi wejściowe i poszliśmy na górę, 
Midge została w kuchni, żeby przygotować kawę. Tego dnia kupiłem w wiosce 
niezłą brandy, nalałem jej, Val, Bobowi i sobie; nie mogłem służyć Kiwi jej 
ulubionym malibu, więc zdecydowała się na wódkę i „dużo, dużo lemoniady".
Oparłem się chęci przyniesienia gitar, wiedząc, że jeśli zaczniemy z Bobem 
grać, nie skończymy, dopóki wszyscy naokoło nie pozasypiają; zamiast tego 
nastawiłem magnetofon, na tyle cicho, żebyśmy nie musieli przekrzykiwać 
muzyki.
Nawet Val wydawała się łagodniejsza i bardziej ujmująca niż kiedykolwiek i 
ucięliśmy sobie sympatyczną dyskusję na temat: Agent — pasożyt czy 
dobroczyńca? Myślę, że wyszła z tego obronną ręką i wcale mi to nie 
przeszkadzało.
Pierwsze ziewnięcia zaczęły się około pierwszej — zapewne wpływ czystego, 
wiejskiego powietrza — i choć Bob gotów był przegadać całą noc, Midge, trzeźwa 
jak zwykle, pokazywała gościom, gdzie będą spać, i zaproponowała rozsądny 
porządek korzystania z łazienki. Bob i Kiwi mieli nocować w okrągłym pokoju na 
sofie, którą można było rozłożyć, Val natomiast w gościnnym, obok naszej 
sypialni, na łóżku polowym przywiezionym z poprzedniego mieszkania.
Zeszliśmy z Midge na dół, żeby pozmywać po kolacji,
246
podczas gdy nasi goście przygotowywali się do snu. Zachichotałem, słysząc Boba 
parodiującego Michaela Jacksona.
Postaliśmy trochę w progu, patrząc w gwiazdy, które w przejrzystym powietrzu 
wyglądały jeszcze bardziej nierealnie niż na filmie, którego akcja rozgrywa 
się w kosmosie. Całowaliśmy się i pieściliśmy jak dwoje nastolatków 
wracających z randki. Cieszyłem się, że nie muszę zdążyć na ostatni pociąg.
Kiedy znowu spojrzeliśmy w górę, większość gwiazd znikła przysłonięta czarnymi 
chmurami. Zupełnie jakby w niebie odcięto prąd.
Nie mam pojęcia, która była godzina, gdy obudziły nas krzyki.
Oboje, jak za pociągnięciem sznurka usiedliśmy jednocześnie na łóżku. W słabym 
świetle dostrzegłem zarys Midge i poczułem, że kurczowo ściska mnie za rękę.
— O Boże, Mikę, co to jest?
— Nie jestem pewien...
Wrzask rozległ się znowu, piskliwy i przerażający, nie sposób było powiedzieć, 
czy wydał go mężczyzna, czy też kobieta. Sięgnąłem do lampki przy łóżku i omal 
jej nie przewróciwszy, włączyłem światło. Oboje byliśmy nadzy; Midge 
błyskawicznie naciągnęła na siebie koszulę nocną, ja sięgnąłem po szlafrok. 
Razem dopadliśmy drzwi.
Muszę przyznać: wahałem się przez ułamek sekundy, zanim je otworzyłem. Na te 
krzyki przeszył mnie zimny dreszcz, lodowaty chłód ogarnął ciało aż po jądra. 
Wzdrygnąłem się i nacisnąłem klamkę
Wrzaski stały się jeszcze głośniejsze i bardziej przeraźliwe.
W okrągłym pokoju paliła się lampa, obok niej, na
247
podłodze klęczała Kiwi. Przerażona patrzyła na postać skuloną pod przeciwległą 
ścianą. Tą postacią był Bob, z twarzą wykrzywioną grymasem zgrozy niczym 
ohydne twarze kamiennych gargulców, które sterczą czasami z dachów katedr. 
Najbardziej jednak przeraziło mnie to, że był biały. Słowo daję — zupełnie 
biały. Twarz, pierś i brzuch — aż do pasa. Nawet ramiona. Nie blady czy 
popielaty, lecz biały.
Patrzył w stronę otwartych drzwi wiodących na schody niewiarygodnie szeroko 
otwartymi oczami. Szczęka opadła mu niemal na pierś, rozdziawione usta 
zamieniły się w wielką dziurę, wrzask przeszedł w suche piski.
Podbiegłem do niego, wykrzykując jego imię, jak gdyby to mogło go wyciągnąć z 
otchłani szaleństwa widocznej w jego spojrzeniu, i opadłem przy nim na kolana. 
Jego ręce jak zesztywniałe szpony zasłaniały twarz przed jakąś upiorną wizją, 
ale spoglądał między palcami obłąkańczo wytrzeszczonymi oczyma. Wstrząsały nim 
gwałtowne dreszcze. Sprawiał takie wrażenie, jakby miał się rozsypać.
— O co chodzi, Bob? Uspokój się i powiedz mi, co się stało!
Nie słyszał mnie, próbował się jeszcze bardziej wcisnąć w łukowatą ścianę, 
kopiąc dywan bosymi stopami. Złapałem go za przeguby rąk, były jak drżące 
stalowe pręty, nie dawały się ruszyć. Gdzieś w tle usłyszałem głośne łkanie, 
miałem nadzieję, że Midge zajmie się dziewczyną Boba — ja musiałem coś zrobić 
z nim samym.
— Bob, na miłość boską, uspokój się!
Potrząsnąłem go za ramiona, chociaż prawie bałem się dotknąć ich mlecznej 
bieli. Wzdrygnął się gwałtownie. Przytrzymałem go jednak siłą i wykręciłem mu 
ręce do dołu, przysuwając jednocześnie twarz do jego twarzy i zmuszając go, 
żeby na mnie spojrzał.
248
Może już wówczas powinienem był zdać sobie sprawę z tego, co się dzieje, bo 
mimo że światło w pokoju było przyćmione, jego źrenice były maleńkie, 
skurczone, jak gdyby patrzył prosto w słońce. Oczy miał szkliste, tylko 
wewnątrz czaiło się przerażenie; latami obserwowałem podobny wyraz na twarzach 
tych, którzy przedawkowali.
Ale atmosfera była jednak zbyt naładowana, za bardzo tu wiało grozą, żebym od 
razu zrozumiał jego stan. Kiedy go uspokajałem, starałem się panować nad 
głosem.
— Nic się nie dzieje, Bob, wszystko w porządku. Miałeś jakiś zły sen, to 
wszystko. Albo usłyszałeś coś, co cię przestraszyło. Może nietoperze? Nie 
mówiłem ci, że mamy nietoperze, co? Czasem potrafią napędzić stracha, ale 
przyzwyczailiśmy się. Daj spokój, Bob, jesteśmy tu wszyscy, nic ci nie grozi.
Było mi trochę głupio, że mówię mu takie rzeczy, lecz naprawdę czułem się, 
jakbym trzymał na rękach przerażone dziecko.
Na krótką chwilę udało mu się skupić spojrzenie na mnie i chyba mu to trochę 
pomogło. Przestał się wyrywać i próbował coś powiedzieć, znowu jednak zaczai 
chrypieć. Miał trudności z artykułowaniem słów.
Obejrzałem się, żeby sprawdzić, co z innymi, i natychmiast tego pożałowałem. 
Okrągły pokój uległ jakby przepb-rażeniu. Och, wszystko było na swoim miejscu, 
meble się nie zmieniły, dywan miał ten sam kolor, zasłony też: a jednak 
znajdowałem się gdzie indziej. Wszystko było zimne — bez dotykania wiedziałem, 
że jest grobowo zimne — i wszędzie kładły się cienie, których być nie powinno. 
Powrócił też stęchły zapach wilgoci. Wydawało mi się, że widzę grzyb 
porastający zaokrąglone ściany, ale cienie były zbyt głębokie, żebym miał 
pewność. Pokój się kurczył, ściany zbliżały się do siebie tak powoli, że nie
249
wiedziałem, czy to jawa, nawet kiedy zamrugałem, nie mogłem tego ustalić, 
zmierzyć. To kurczenie się musiało istnieć w mojej wyobraźni, musiało! 
Stęchlizna dławiła mi gardło, utrudniała oddychanie.
Kiwi jęczała, Midge klęczała obejmując ją ramieniem, starając się ją uspokoić 
z takim skutkiem, z jakim ja uspokajałem Boba. Kiwi usiłowała coś powiedzieć, 
lecz wyłowiłem tylko kilka zdławionych słów:
— ... pić... zszedł na dół... och, mój Boże, usłyszałam krzyk... zobaczył 
kogoś tam... na dole...
To wystarczyło, żebym się połapał, i poczułem jak stonogi prosto z lodówki 
przebiegają mi po karku. Chyba domyśliłem się, co Bob zobaczył w kuchni.
Paznokcie wczepione w moją pierś przywróciły mi poczucie rzeczywistości, 
popatrzyłem na mojego przyjaciela wtulonego w ścianę i złapałem go za 
przeguby, żeby powstrzymać to bolesne drapanie. Głowa trzęsła mu się jak u 
paralityka, a jedną ręką wskazywał gdzieś w stronę drzwi — mówię „gdzieś", bo 
drżała tak potwornie, że ledwie mógł ją utrzymać w powietrzu.
Pobiegłem wzrokiem za jego spojrzeniem zahipnotyzowany przez czyste szaleństwo 
widoczne w jego oczach: w komiksach przedstawiają to przerywaną linią — od oka 
do przedmiotu.
Na korytarzu było ciemno, ale zza zakrętu schodów docierał przytłumiony blask; 
z kuchni. Bob musiał zapalić tam światło.
Pokój, widziany kątem oka, stawał się coraz ciaśniejszy, cienie coraz głębsze, 
jak gdyby się zmówiły, by zmiażdżyć nas w środku. Moja podświadomość 
podpowiadała, że to tylko wytwór mojej wyobraźni, mojego lęku; ta przelotna 
myśl nie dodała mi jednak otuchy. Ciągle ściskałem przeguby rąk Boba, ale 
teraz trząsłem się nie mniej niż on.
250
Szczęka mi opadła, kiedy patrzyłem w stronę otwartych drzwi.
Schodami piął się w górę cień. Krępy, niewyraźny kształt atramentowo czarny. 
Nadchodził z kuchni.
Coraz wyżej. Mgliście podświetlony od tyłu. Teraz znalazł się prawie w 
kompletnej ciemności, mijał zakręt schodów.
Powoli wchodził w przyćmione światło okrągłego pokoju.


Zły odlot


Omal się nie przewróciłem, gdy w drzwiach stanęła agentka Midge.
— Do   kurwy   nędzy,   Val,   ale   nas   przestraszyłaś! — Ze złości 
walnąłem pięścią w podłogę. Szczerze ją to zdumiało.
— Dobry Boże, dlaczego? Zeszłam na dół, żeby sprawdzić, co wywołało histerię 
naszego przyjaciela.
Sięgnęła do kontaktu i zapaliła górne światło. Ściany natychmiast wróciły na 
swoje miejsce, cienie się rozpłynęły. Zdecydowanie wkroczyła do pokoju, za nią 
ciągnęła się fałdzista flanelowa koszula nocna, noszona bez względu na porę 
roku. Nigdy na widok Wal nie doznałem takiego uczucia szacunku. I 
bezpieczeństwa.
— Na dole nic nie ma, Bob, zupełnie nic — powiedziała nachyliwszy się nad 
nami. — Co to za bzdury?
Otuliłem się szlafrokiem, bo nagle poczułem się ubrany niezbyt stosownie, i 
wstałem. Patrzyliśmy na Boba i z ulgą zauważyłem, że cień koloru powraca na 
jego skórę. Ale mimo to nie wyglądał zdrowo, o nie.
— Pomóż mi — powiedziałem do Val. Złapaliśmy go pod ręce i postawiliśmy na 
nogi. Nie opierał się, był prawie bezwładny, więc praktycznie musieliśmy go 
zanieść na sofę.
252
— Kiedy tu weszłam, czołgał się po podłodze i wrzeszczał jak opętany, 
wskazując na schody. Myślałam, że ktoś się włamał i natychmiast pobiegłam na 
dół.
Zawsze wiedziałem, że to baba z jajami, ale żeby z takimi?
— Kuchnia, oczywiście, pusta, nikogo. Sprawdziłam drzwi i okna — nigdzie 
śladów włamania. Naszemu Bobowi musiało się przyśnić coś strasznego.
Kiwi ciągle pochlipywała, zdołała jednak wykrztusić:
— Nie, nie. Nie spał. Chciał się napić wody. Zszedł na dół.
Ciągle byłem na tyle wstrząśnięty, by nie zwracać uwagi na jej smukłe uda 
wyłaniające się spod krótkiej nocnej koszulki.
— Zapalałaś światło w kuchni? — zapytałem Val.
— Nie, było włączone. No dobra, zszedł na dół, ale nie rozumiem, skąd ten 
raban.
Pomogliśmy Kiwi usiąść na krawędzi sofy; Bob leżał na plecach gapiąc się w 
sufit i mamrocząc do siebie.
Podniosłem palcem brodę Kiwi tak, że spojrzała mi w twarz.
— Co Bob wziął? Wiem, że był na trawce przez większą część wieczoru, za to 
kiedy poszliśmy spać, wziął coś mocniejszego, prawda?
Poczułem na sobie spojrzenie Midge i odważyłem się na nią zerknąć. 
Potrząsnąłem lekko głową i ten gest oznaczał również przeprosiny.
— No, Kiwi, musimy to wiedzieć — nalegałem.
— Wziął... trochę chińskiej.
Zaniknąłem oczy i zakląłem cicho. Heroina. Tani, brunatny proszek wymieszany z 
różnego rodzaju zanieczyszczeniami, często strychniną i innymi toksynami. 
Przeklęty idiota!
— Nie... niewiele — dodała szybko. — Tylko trochę
253
powąchał. Chciał, żebym się przyłączyła, ale to świństwo mi szkodzi. Źle 
działa na moje zatoki.
Bob zaczai głośno jęczeć i skręcać się na łóżku. Nagle usiadł i rozejrzał się 
po pokoju. Ciągle był blady, lecz nie niesamowicie biały jak przedtem, nie 
dygotał już spazmatycznie, tylko drżał lekko.
— To... mm-miejsce... — zająknął się.
Midge podeszła i delikatnie położyła mu dłoń na karku.
— Bob, nic złego cię tu nie spotka — powiedziała. Jej głos był cichy i tak 
delikatny jak dotyk.
Minęła chwila, zanim udało mu się skoncentrować spojrzenie na niej, jego pierś 
opadła, jakby nagle poczuł się wyczerpany. Kiedy się odezwał, był bliski łez.
— Co za pieprzone miejsce... Chcę stąd wyjechać!
— Cicho, uspokój się — powiedziała i zobaczyłem, jak uspokajająco zaciska dłoń 
na jego ramieniu. — Nie ma się czego bać.
Byłem tak wściekły, że miałem ochotę go stuknąć. Nie miał prawa przywozić tego 
świństwa do naszego domu, żadnego prawa, zwłaszcza że wiedział, jaki jest 
stosunek Midge do narkotyków, obojętne: silnych czy słabych. Musiałem się 
pohamować, by go nie udusić.
— Przestań, Bob — powiedziałem ostro. — Wziąłeś jakieś gówno i proszę, jak na 
ciebie podziałało. — Przypomniałem sobie jednak, czego sam ostatnio 
doświadczyłem i jak się bałem.
Wydawał się bardziej panować nad sobą i myślę, że to głównie zasługa Midge. 
Mówiła do niego bez przerwy, uspokajającym tonem, nie przestając jednocześnie 
masować naprężonych mięśni jego karku i ramienia.
Kiedy po chwili się odezwał, udało mu się powstrzymać histerię, chociaż 
niezupełnie.
— W kuchni coś było...
254
— W domu nie ma nikogo poza nami — powiedziałem.
— Nie ktoś, tylko coś! Czekało na mnie w ciemności, siedziało tam...! Jezu, 
ale tam cuchnęło! Jeszcze to czuję. Wy nie? Tam jest coś potwornego! — jego 
głos znowu podniósł się o ton.
— Nie, Bob — odparła łagodnie Midge. — Gramarye to dobre miejsce, nie ma tu 
nic złego.
— Mylisz się. Coś jest... coś... — Rozdziawił usta, nie mógł znaleźć słów.
Kiwi znowu wybuchnęła płaczem i Bob odwrócił się do niej, a potem, niemal z 
rozpaczą, do mnie.
— Mikę, ja tu nie zostanę, nie zostanę...
— Uspokój się — powiedziałem. — Zaszkodziło ci. To przejdzie, tylko się 
uspokój.
— Nie, mowy nie ma... ten pokój... ściany...
Wiedziałem, co ma na myśli. Czyż sam nie byłem przekonany, że ściany się 
przybliżają, że widzę porastającą je pleśń? A może jego halucynacja, jego 
histeria udzieliła mi się? Niczego już nie byłem pewien, jeśli chodzi o ten 
dom.
— Nie możesz wyjechać w środku nocy — starałem się mówić łagodnie, choć 
przychodziło mi to z trudem. — Po pierwsze nie możesz prowadzić w tym stanie, 
a po drugie musisz się uspokoić i odespać.
— Odespać? Chyba, kurwa, oszalałeś, jeśli myślisz, że zamierzam spać tutaj! — 
Rozejrzał się, tym razem nie-, przytomnie.
— Jest prawie trzecia — wtrąciła Vał, stojąca nad nami. — Za późno na 
podróżowanie. Posiedzimy z tobą do rana, potem będziesz mógł wyjechać, jeśli 
będziesz chciał.
Podskoczyliśmy wszyscy, gdy wrzasnął.
— Tera z! Chcę jechać teraz!
Wił  się jak   rozpuszczony  bachor.   Złapałem  go  za
255
ramiona i przygwoździłem do łóżka, musiałem użyć przy tym całej siły. 
Przestraszyłem się, widząc ślinę błyszczącą w kącikach jego ust.
— Zostaw go! — krzyknęła Kiwi, szarpiąc mnie za ramię. — Ja go zawiozę, 
zabiorę go do domu!
— Ale jego stan...
— Myślę, że tak będzie lepiej, Mikę. Zdumiony zerknąłem przez ramię na Midge.
— To niebezpieczne dla nich obojga wieźć go w takim stanie.
— Poczuje się lepiej, kiedy stąd wyjedzie — odparła.
— Tego nie można być pewnym.
— Będzie bezpieczniej, jeśli tu nie zostanie. Popatrzyłem niepewnie na Boba; 
teraz łzy spływały z jego twarzy na poduszkę.
— Ona ma rację — powiedziała Val. — Puściłabym go, Mikę. Nie całkiem 
przekonany, rozluźniłem chwyt.
— Posłuchaj mnie, Bob — powiedziałem, przytrzymując mu szczękę. — Ubierzesz 
się i zabierzemy cię do samochodu. Kiwi będzie prowadzić, dobra? Rozumiesz, co 
do ciebie mówię?
— Jasne, kurwa, że rozumiem. Może byś mnie puścił? O Chryste... — znowu nie 
skończył zdania.
Puściłem go i wstałem. Kiwi odepchnęła mnie i zarzuciła mu ręce na ramiona.
— Pomóż mu się ubrać — poleciłem jej. — Poczekamy na dole.
Zostaliśmy jeszcze przez chwilę, by się przekonać, czy zdołał zapanować nad 
sobą. Choć jego ruchy były niezborne i drżał, jak gdyby przemarzł, wyglądało 
na to, że trochę już oprzytomniał. Widać było jednak, że wciąż jest 
przerażony.
— Zrobię kawę — powiedziała Midge i wraz z Val
256
ruszyły w stronę schodów. Ja wróciłem do sypialni, żeby włożyć dżinsy i 
trampki. Potem otuliłem się szlafrokiem i przed zejściem na dół zajrzałem do 
Boba. Zastałem Kiwi już ubraną, wrzucającą do torby ciuchy i przybory 
toaletowe, podczas gdy Bob starannie zapinał guziki koszuli, nie przestając 
lękliwie rozglądać się po pokoju, jak gdyby bał się, że ściany znowu zaczną 
się poruszać.
Żal mi go było, a jednocześnie byłem na niego wściekły. Martwiłem się o niego, 
ale zaczynałem też obawiać się o siebie i Midge.
Kiwi pomogła Bobowi wciągnąć marynarkę, patrzyłem na to gotów ruszyć z pomocą, 
gdyby znowu wpadł w panikę: widziałem, że tylko krok dzieli go od z trudem 
opanowywanej histerii.
— Bob — powiedziałem — czułbym się lepiej, gdybyś nie wyjeżdżał...
Popatrzył na mnie tak, jakbym to ja wymagał leczenia, dziki wyraz jego oczu 
nie przypominał zwykłego wyrazu oczu kogoś po heroinie: było w nich wprawdzie 
coś sennego, lecz kojarzącego się raczej ze snem koszmarnym.
Nagle wczepił się w moje ramiona, mówił z wysiłkiem, niewyraźnie.
— Co to... za miejsce?
To wszystko.
Puścił mnie równie gwałtownie i zaczął ciągnąć Kiwi w stronę drzwi. Zatrzymał 
się jednak w progu holu i żar chwiał tak, że dziewczyna musiała go podtrzymać. 
Głowa mu się trzęsła i przez chwilę myślałem, że zemdleje.
— On nie chce tam schodzić — zawołała do mnie Kiwi. — Wypuść nas drugim 
wyjściem, Mikę, proszę pospiesz się. Przecisnąłem się między nimi i odry-
glowałem drzwi w holu. Wyszli, zanim zdążyłem ich powstrzymać.
17  _. Dr
257
— Hej, tu jest ciemno. Pójdę pierwszy, schody są niebezpieczne. — Jedyną 
odpowiedzią było pohukiwanie sowy gdzieś w lasach.
Byli już na schodach, Kiwi zarzuciła sobie na kark rękę Boba, dłonią szukając 
oparcia w murze, w drugiej niosła torbę z rzeczami. Zachwiali się 
niebezpiecznie i pobiegłem, żeby podtrzymać ich, zanim upadną.
Chwyciłem Boba wpół, zarzuciłem sobie na szyję jego rękę i mocno złapałem za 
nadgarstek. Zaczęliśmy niezgrabnie schodzić i cieszyłem się w duchu, że 
oczyściłem schodki z mchu. Mimo to były śliskie.
Kiedy przesunąłem palcami po tynku domu, poczułem jedwabistą wilgoć.
Dwa razy się pośliznąłem i dwa razy udało mi się utrzymać na nogach spychając 
Boba na ścianę, żeby nie stracić równowagi. Odetchnąłem z ulgą, gdy 
znaleźliśmy się w ogrodzie.
Drzwi frontowe otworzyły się, padające z kuchni światło oświetliło drogę. Val 
pomogła mi prowadzić Boba do samochodu, Kiwi pobiegła przed nami, żeby 
otworzyć drzwiczki. Przy furtce odwróciłem się na chwilę i popatrzyłem na dom.
W drzwiach rysowała się czarna sylwetka Midge stojącej w progu, nieruchoma, 
tak jakby stanowiła część samego domu. To był dziwny, ulotny moment.
Złożyliśmy nasz ciężar na tylnym siedzeniu, Kiwi szybko zajęła miejsce 
kierowcy, Bob leżał z zamkniętymi oczami. Wsunąłem mu nogi do środka i zanim 
się wyprostowałem, moja twarz znalazła się na wysokości jego twarzy. Otworzył 
oczy i popatrzył na mnie. To wspomnienie ciągle jeszcze budzi we mnie dreszcze 
(mimo że czekały nas znacznie gorsze przeżycia), bo w jego wzroku zobaczyłem 
nie tylko strach, ale i rozpacz. Patrząc w te oczy czułem się tak, jak
258
gdybym zaglądał w głęboką, ocienioną studnię, na której dnie coś nie dającego 
się opisać wiło się w ciemności sięgając w górę w błagalnym geście. Narkotyki, 
które wziął tej nocy, zamknęły pewne drzwi w jego umyśle — na tym polega ich 
działanie — lecz otworzyły również przejście ku innym, wewnętrznym zmysłom. 
Cokolwiek zobaczył, cokolwiek wydawało mu się, że widział na dole w kuchni, 
wzięło się z jego najczarniejszych myśli.
Cofnąłem się i szybko zamknąłem drzwi, w samochodzie zgasło automatycznie 
światło i nie widziałem już jego spojrzenia.
Usłyszałem, jak Val mówi do Kiwi: „jedź bardzo ostrożnie", potem samochód 
zjechał z trawnika i przyspieszył.
Bez żalu patrzyłem, jak czerwone światła znikają za zakrętem.


Szczelina


Nie sądzę, żeby któreś z nas spało dobrze tamtej nocy. Przez jakiś czas 
siedzieliśmy pijąc kawę, ale byliśmy zbyt wstrząśnięci, żeby dyskutować o 
napadzie histerii Boba, a może nawet trochę nim zawstydzeni. Midge nie 
odezwała się ani słowem, gdy Val rozprawiała o zgubnych i nieprzewidzianych 
skutkach zażywania narkotyków. Sam też nie bardzo włączałem się do rozmowy, w 
głowie huczało mi od innych myśli.
Drugi raz tej nocy położyliśmy się spać. Przytuliłem Midge, lecz nie 
odwzajemniła uścisku; tak jakby uważała, że częściowo ponoszę winę za 
zachowanie Boba (w głębi duszy było mi głupio, że nie znalazłem dyskretnego 
sposobu powstrzymania go, gdy tylko zorientowałem się, że coś wziął, nawet 
jeśli wtedy była to tylko trawka). Przynajmniej Midge nie przestraszyła się, w 
przeciwieństwie do mnie.
Czułem, że muszę uporządkować wszystko we własnej głowie, zanim powiem Midge 
co, moim zdaniem, Bob zobaczył w kuchni; należało też poczekać, aż będzie w 
przy-stępniejszym nastroju: wiedziałem już, że jeśli chodzi o Gra-marye, Midge 
była w pewnym sensie zaślepiona. Trudno było uleżeć tak w ciemności z 
zamkniętymi oczami, ale w końcu przed świtem udało mi się zdrzemnąć. Budziłem
260
się potem parę razy, zupełnie ocknąłem się jednak dopiero czując poruszenie 
obok. Midge właśnie wstawała, a ja z radością powitałem światło poranka. Razem 
zeszliśmy na dół.
Wkrótce zjawiła się Val, w pełnym rynsztunku i gotowa do pracy; nie wracaliśmy 
do wydarzeń poprzedniego wieczoru. To ona przygotowała śniadanie i ze 
zdziwieniem odkryłem, że jestem przeraźliwie głodny, Midge natomiast prawie 
nic nie tknęła. Śniadanie przebiegało w dość ponurym nastroju, mimo że Val, 
niech jej Bóg błogosławi, robiła co mogła, żeby ożywić rozmowę; poruszała 
mnóstwo tematów, z wyjątkiem tego, o czym wszyscy myśleliśmy.
Midge rozpogodziła się dopiero, gdy w drzwiach pojawił się Rumbo, a za nim 
zaczęły nadlatywać ptaki, niecierpliwie żądając posiłku. Ich obecność 
podniosła ją na duchu.
Val patrzyła z rozbawieniem, jak Midge kruszy chleb dla ptaków, lecz 
bezczelność Rumbo pobudziła jej szeroką pierś do huczącego śmiechu. Rumbo 
wskoczył na stół i sprzątnął mi skórkę od bekonu z talerza. Ogryzał ją, a w 
przerwach skrzeczał pewnie, wyjaśniając swoje plany na ten dzień.
Delikatnie trąciłem go palcem.
— Nie poznałeś naszego gościa — powiedziałem. — Rumbo, to jest Val, Val, 
poznaj Rumbo. Kocha jeść.
— Nie mogę uwierzyć, że to takie oswojone! — krzyknęła Val.
— Ciii — ostrzegłem. — Nie mów o Rumbo „to"; jest obrażalski. — Jego obecność 
i mnie podnosiła na duchu.
— Jakim cudem udało wam się tak go obłaskawić? — Wzięła się pod boki i 
potrząsnęła głową.
— Nie musieliśmy — wyjaśniła Midge z progu — był taki od pierwszej chwili. 
Wszystkie zwierzęta tutaj są ufne. To Flora Chaldean, poprzednia właścicielka 
Gramarye, zaskarbiła sobie ich przyjaźń.
261
— To musiał być ktoś.
— O, tak.
Midge powiedziała to z takim przekonaniem, że aż się do niej odwróciłem.
— Opowiedzcie mi o Florze Chaldean — poprosiła Val, zbierając brudne filiżanki 
i talerze. Rumbo uciekł na drugi koniec stołu, obronnym gestem przyciskając do 
piersi ogryziony kawałek bekonu.
— Niewiele o niej wiemy — powiedziałem, dopijając kawę. — Poza tym, że była 
bardzo stara, kiedy umarła, większość życia spędziła w Gramarye i cieszyła się 
sławą uzdrowicielki. Mówiono nam, że potrafiła leczyć zwierzęta i ludzi.
— Leczyć?
— No cóż, podejrzewam, że drobniejsze dolegliwości. Naparami i wiarą, nie 
sądzę, żeby kiedykolwiek przeprowadzała poważniejsze operacje.
— Mieszkała tu sama? Skinąłem głową.
— Wkrótce po ślubie jej mąż zginął podczas drugiej wojny.
Val zaniosła naczynia do części kuchennej i wrzuciła do zlewu. Poszedłem za 
nią z pustą filiżanką po kawie.
— Pozmywam — powiedziała Midge, odkręcając kurek z gorącą wodą.
— Dobra, ja powycieram. — Val zrobiła jej miejsce. Potem zwróciła się do mnie: 
— Nie powinieneś czasem zadzwonić do Boba i sprawdzić, jak się czuje?
Zerknąłem na zegarek.
— Jest dopiero po dziewiątej; będzie jeszcze nieżywy. — Uśmiechnąłem się 
ponuro. — Ale obudzę go z wielką przyjemnością.
Dopiero kiedy wchodziłem na górę do telefonu, przyszło
262
mi do głowy, że Val chciała zostać sama z Midge. Midge nie dorzuciła wiele do 
naszej rozmowy o Florze, więc Val myślała pewnie, że powie jej więcej w cztery 
oczy. Val wstała wprawdzie radosna jak skowronek (jak niedźwiedź byłoby 
bardziej odpowiednie w jej przypadku), zauważyłem jednak kilka zamyślonych 
spojrzeń, jakimi obrzuciła Midge. Czego jak czego, ale zmysłu obserwacji tej 
kobiecie nie brakowało.
Nakręciłem numer Boba. Szczerze mówiąc, trochę się o niego niepokoiłem: 
naprawdę chciałem wiedzieć, czy wszystko w porządku.
Telefon dzwonił przez dłuższą chwilę, wreszcie odebrała Kiwi.
— Kto mówi? — zapytała z nie ukrywaną irytacją.
— Mikę. Wróciliście bez problemów?
— Prawie. Mój nawigator przespał większość drogi, więc parę razy źle 
skręciłam.
— Jak on się czuje?
— Sam go zapytaj.
Prawie natychmiast usłyszałem głos Boba.
— Przepraszam, stary — powiedział ze skruchą.
— Jesteś kretyn.
— Tak, wiem. Ale nie rozumiem tego, Mikę. Nie wziąłem dużo.
— Piłeś też. Jakim cudem jesteś taki przytomny?
— Naprawdę było ze mną wczoraj tak źle?
— Jeż... Kiwi nic ci nie mówiła? — O mało nie walnąłem pięścią w ścianę.
— Powiedziała, że trochę histeryzowałem.
— Trochę! Kompletnie ci odbiło!
— Miałem jakiś zły sen.
— Żaden, kurwa, sen! Nic nie pamiętasz?
— Niewiele. Nieźle się przestraszyłem, co?
263
— Zobaczyłeś coś w kuchni, Bob. To chyba pamiętasz? Zapadło milczenie. 
Wreszcie powiedział:
— Posłuchaj, Mikę, to był odlot — nie wiem, co tam sobie wyobraziłem, nie 
pamiętam nawet, żebym schodził na dół.
— Kiwi powiedziała, że schodziłeś.
— Dobra, dobra, może i tak. Wszystko mi się trochę... pomieszało. Naprawdę mi 
przykro, że wszystkich zdenerwowałem. A jak, uch, jak Midge to zniosła?
— Och, cholernie ją to rozbawiło.
— Przeproś ją w moim imieniu, dobra?
— Nie wyłgasz się tak łatwo. — Potrząsnąłem głową. — Spróbuj sobie 
przypomnieć, Bob, dobra? Kiedy leżałeś na podłodze, a ja podszedłem do 
ciebie... pamiętasz, żeby coś działo się ze ścianami? Coś... dziwnego?
— Gorzej ci? Z jakimi pieprzonymi ścianami? Przegiąłem i tyle, więc 
przynajmniej ty nie przesadzaj, Mikę. Czuję się wystarczająco podle.
— To coś więcej niż kiepski odlot. Zobaczyłeś w kuchni coś, co cię przeraziło, 
a potem w pokoju wydawało ci się, że ściany chcą cię zmiażdżyć.
— To nic nadzwyczajnego, nie? No wiesz, potwory wyłażące ze ścian, czające się 
w ciemności — klasyczne przy kiepskim towarze.
— Sam powiedziałeś, że nie wziąłeś dużo.
— Wystarczyło, żeby wyczuć złe wpływy.
— Co takiego?
Znowu pauza, tym razem dłuższa.
— Muszę wracać do łóżka — powiedział w końcu. — Nie czuję się jeszcze tak 
dobrze, jakby się mogło wydawać. Zadzwonię w tygodniu, Mikę, i sam przeproszę 
Midge. Uważajcie na siebie.
— Zaczekaj...
Odłożył słuchawkę. Przez chwilę zastanawiałem się, czy
264
nie zadzwonić do niego jeszcze raz, ale jakoś nie miałem ochoty. Może 
obawiałem się jeszcze go przyciskać. Wróciłem do kuchni.
Siedziały obok siebie na schodach, Midge z brodą wspartą o kolana i rękami w 
fałdach nocnej koszuli, Val oparta o słupek, z wyciągniętymi przed siebie 
krzepkimi nogami. Ptaki dziobały okruchy, nie zwracając uwagi na jej ciężkie 
buty. Kiedy podszedłem bliżej, dziewczyny przestały rozmawiać i obejrzały się 
przez ramię.
— Co z nim? — zapytała Midge, robiła wrażenie naprawdę zatroskanej.
— Nie uwierzysz, ale on nic nie pamięta!
— O, tak, ja w to wierzę — powiedziała sucho Val. — Był taki napruty, że 
wszystko jest możliwe.
— Może nie chce pamiętać — odparłem.
Przyjrzała mi się uważnie, lecz nie powiedziałem nic więcej.
Midge podniosła się.
— Muszę się ubrać i trochę ogarnąć.
— Pomogę ci posprzątać na górze — zaofiarowałem się.
— Nie, pogadajcie sobie z Val To nie zajmie mi dużo czasu.
Złapałem ją za rękę, kiedy mnie mijała.
— Bob cię przeprasza.
Uśmiechnęła się blado.	;
— Cieszę się, że nic mu nie jest. Mikę, ale nie chcę, żeby tu więcej 
przyjeżdżał. Wiesz dlaczego.
Wziąłem ją w ramiona, nie przejmując się obecnością agentki.
— Ja też cię przepraszam — szepnąłem. Przytuliła mnie, lecz była w tym geście 
pewna powściągliwość.
— Skąd mogłeś wiedzieć, Mikę — powiedziała. — Ciebie nie winie.
265
Mimo to jej oczy nie błyszczały dla mnie tak jak zawsze. Odwróciła się i 
wbiegła na schody, a ja zostałem gapiąc się w pustą przestrzeń.
— Masz problem.
Val stanęła w progu, zasłaniając światło i otrzepując z kurzu spódnicę.
Uniosłem brwi, zastanawiając się, jak wiele Midge jej powiedziała.
Weszła do środka, stukając w kafle podłogi ciężkimi buciorami.
— Obok. — Wskazała głową sąsiednie pomieszczenie.
— Co?
— Nie zauważyłeś? Zobaczyłam ją, kiedy wasza wiewiórka wskoczyła na piec. Na 
razie jest cienka jak włos, ale może się zrobić niebezpieczna.
— O czym ty...
— O szczelinie w okapie nad piecem. Na pierwszy rzut oka rzeczywiście trudno 
ją zauważyć.
Ruszyłem tam, nie zważając na Rumbo buszującego w szafce z garnkami, którą 
ktoś nierozważnie zostawił otwartą i podszedłem do żelaznej kuchni.
Nie było wątpliwości: szczelina przecinała kamień od góry do dołu. Drżącą ręką 
dotknąłem okapu, wydawał się dość solidny. Z niedowierzaniem potrząsnąłem 
głową, jakiś cień padł na mnie z tyłu.
— Powinieneś to jak najszybciej pokazać fachowcowi — poradziła Val. — Szczerze 
mówiąc, dziwię się, że nie zrobiliście tego przed przeprowadzką; gdyby to 
spadło, mogłoby kogoś zabić. Strach pomyśleć, co może się stać zimą, kiedy 
kamień rozgrzeje się od ognia. Mój Boże, źle się czujesz? Jesteś taki blady. 
Ten okap nie spadnie przecież zaraz; w końcu wygląda na to, że już trochę 
wytrzymał.
Wyprostowałem się i popatrzyłem na tę dużą kobietę,
266
która, miałem wrażenie, zawsze trochę mnie lekceważyła, chociaż nie mogę 
powiedzieć, żeby mnie nie lubiła — nigdy nie było między nami prawdziwej 
wrogości — ale też nie szalała za mną; coś w moim zachowaniu musiało ją 
zaalarmować, bo w jej głosie zabrzmiała prawdziwa troska. Powiedziała:
— Chyba powinieneś wyjaśnić mi to i owo, Mikę.
Tak też zrobiłem. Usiedliśmy przy stole i opowiedziałem jej o wszystkim, od 
pierwszej wizyty w Gramarye aż do dziwacznych wydarzeń ostatniej nocy.
Potem dodałem szczegóły, wyłożyłem swoje teorie. Czułem się trochę głupio, ale 
nie przestawałem mówić, musiałem to z siebie wyrzucić.
Przerwałem te wynurzenia dopiero, gdy zobaczyłem Midge stojącą u stóp schodów. 
Jej twarz była żałośnie wykrzywiona i mokra od łez, palce wczepiła we włosy i 
przebierała nimi mechanicznie.
Pomyślałem, że musiała usłyszeć, co mówiłem. Ale ona wskazywała ręką schody za 
swoimi plecami.


Zniszczony obraz


Nie mogłem z niej nic wydobyć. Złapałem ją za ramiona i próbowałem uspokoić, 
lecz potrząsała tylko głową, powtarzając coś bez związku i łkając głośno.
Odsunąłem ją na bok najdelikatniej jak mogłem i pobiegłem na górę przeskakując 
po dwa stopnie. Zatrzymałem się dopiero pośrodku okrągłego pokoju i 
rozejrzałem wokół, zachodząc w głowę, co też mogło ją tak przestraszyć. Pokój 
był wysprzątany, łóżko złożone, ani śladu po wczorajszym przyjęciu: światło 
słoneczne wpadało przez okna, dodając uroku ścianom i meblom. Na zewnątrz las, 
ujęty w ramę okna jak mozaika, soczystozielony, zupełnie niegroźny.
Nie mogłem się dopatrzeć niczego niezwykłego, niczego, co mogłoby stać się 
źródłem takiego przerażenia.
Wbiegłem do sypialni.
Pusto.
Do łazienki.
Pusto.
Do pokoju gościnnego.
Pusto.
Z powrotem do okrągłego pokoju.
W którym teraz stała Midge wsparta na ramieniu agentki.
268
Wskazywała ręką okno. Nie, rajzbret pod oknem. Chyba bała się do niego 
podejść.
Val zostawiła ją i zdecydowanym krokiem przeszła przez pokój, pospieszyłem za 
nią i jednocześnie stanęliśmy nad pracą Midge.
I jednocześnie spojrzeliśmy na obraz Gramarye. Usłyszałem, że Val z trudem 
łapie oddech i sam pewnie wydałem głośne westchnienie.
Obraz zamienił się w chaos rozmazanych barw, wszystkie kształty powykrzywiały 
się i rozmyły, zamiast wibrującego życiem obrazu mieliśmy teraz przed sobą 
wstrętny nieład, mieszaninę przypadkowych kolorów, twór obłąkanego artysty.
Nawet słoneczny blask odbijający się od powierzchni nie zdołał mu przydać ani 
odrobiny ciepła.


Kuszenie


Jakbyśmy mieli za mało problemów, kilka dni później do naszych drzwi zapukał 
Kinsella.
Nie pamiętam dokładnie, która była godzina, ale zmierzch przechodził już w 
noc. Właśnie skończyliśmy z Midge kolejny melancholijny posiłek — mówię 
kolejny, bo od poprzedniego tygodnia wyraźnie brakowało w Gramarye radości, 
chyba domyślacie się dlaczego.
Bóg jeden wie, co też Val Harradine musiała sobie myśleć opuszczając dom owej 
niedzieli, po wariackim napadzie Boba, mojej opowieści — rodem z filmu grozy — 
o życiu na wsi i wreszcie po ataku histerii Midge w okrągłym pokoju. Musiała 
sobie pomyśleć — i czyż można się dziwić? — że tutejsze wiatry powodują burze 
mózgu i paranoję.
Pominę wzajemne obwiniania się i inne smutne sceny, przez które przeszliśmy z 
Midge w ciągu kilku następnych dni, żeby was nie nudzić (i nie przygnębiać 
samego siebie); wystarczy powiedzieć, że z trudem udało nam się utrzymać nasz 
związek. Rozpaczliwie starałem się przekonać ją, że Gramarye kryje w sobie nie 
wyjaśnione tajemnice, i chyba w głębi ducha zgadzała się ze mną; ale nie 
chciała tego otwarcie przyznać, jak gdyby musiała wtedy uznać, że dom
270
nie jest owym wymarzonym miejscem, którego tak gorączkowo szukała i jak jej 
się zdawało, znalazła.
Oczywiście oskarżyła Boba o zniszczenie obrazu. Kiedy do niego zadzwoniłem, 
zaprzeczył (i to zdecydowanie). Uwierzyłem mu. Midge nie.
Wyliczałem wszystko, co wydarzyło się od przyjazdu do domu — zwłaszcza 
uzdrowienie mojej oparzonej ręki (które Midge uparcie przypisywała cudownym 
mocom Mycrof-ta) — raz po raz, ale... no cóż, jak mówiłem, nie chcę was 
nudzić. W końcu nastąpił chwilowy rozejm, żadne z nas nie chciało się już 
kłócić (ani spierać).
A więc siedzieliśmy naprzeciw siebie przy kuchennym stole, w przedwieczornej 
ciszy, kiedy usłyszeliśmy stukanie do drzwi (ostatnio nabraliśmy zwyczaju 
zamykania ich zaraz po zapadnięciu zmroku).
Popatrzyliśmy po sobie zdziwieni i wstałem, żeby otworzyć.
Na schodach stał Kinsella z rękami wetkniętymi w tylne kieszenie dżinsów i 
beztroskim uśmieszkiem na tej swojej cholernie przystojnej gębie.
— Cześć, miło was znowu widzieć. — Zerknął nad moim ramieniem w stronę Midge. 
— Mam nadzieję, że nie przeszkadzam w kolacji.
Wydawało się, że Midge ucieszyła się na jego widok;.
— Skądże, skończyliśmy parę minut temu. — Podeszła do drzwi.
— Jak twoje ramię, Mikę? Niechętnie pokazałem mu rękę.
— Hej, wygląda świetnie! Ani śladu. — Kąciki jego rozciągniętych w uśmiechu 
ust niemal dotykały uszu. — Nie boli?
Potrząsnąłem głową.
— Rany, to jest coś. — Zerknął w stronę furtki i znowu
271
zwrócił się do nas. — Słuchajcie, nie chcielibyśmy się narzucać, ale jest tu 
ktoś, kto bardzo chciałby się z wami zobaczyć. Domyślacie się kto? „Cholera", 
powiedziałem w myśli.
— Mycroft — powiedziała Midge na głos. Stanęła na palcach, żeby wyjrzeć zza 
ramienia Kinselli.
— Przyjechał? — zapytała.
— Aha. Spodobaliście mu się. Przejeżdżaliśmy tędy i pomyślał, że miło byłoby 
złożyć wam uszanowanie i zobaczyć, jak się miewacie. Chyba chciałby obejrzeć 
twoje ramię, Mikę.
— Noo... — zacząłem.
— Och, bardzo chętnie się z nim zobaczymy! — zawołała Midge. — Proszę, pójdź 
po niego.
Przez chwilę Kinsella wyglądał, jakby poczuł się niezręcznie.
— Rzecz w tym, że Mycroft jest trochę staroświecki, rozumiecie? Bardzo szanuje 
cudzą prywatność i nie lubi się narzucać. Byłoby miło, gdybyście zaprosili go 
osobiście, jeśli nie macie nic przeciwko temu.
— Oczywiście, że nie — odparła Midge, pogodniejsza niż przez cały ostatni 
tydzień. — Jest w samochodzie?
— Tak, siedzi z tyłu. Ucieszy się, kiedy cię zobaczy. Kinsella odsunął się i 
Midge pospieszyła ścieżką. Obaj patrzyliśmy, jak otwiera furtkę.
— Szczęściarz z ciebie, że masz taką dziewczynę — powiedział Amerykanin i nie 
jestem pewien, czy podziw w jego oczach odnosił się do mnie, czy do Midge. 
Oparł się o framugę drzwi, cały czas trzymając ręce w kieszeniach. — No i jak 
tam w Gramarye? — zapytał i zacząłem się zastanawiać, czy zadał to pytanie 
rzeczywiście tak od niechcenia.
— Cudownie — odparłem. — Lepiej być nie może.
272
— To świetnie.
Nabija się ze mnie? Czy naprawdę to początki paranoi?
Wskazał palcem ogród.
— Nie miej mi tego za złe, ale powinniście uważać na te chwasty. Popuścicie im 
trochę i zniszczą ogród.
Spojrzałem we wskazanym kierunku i zakląłem w duchu. Nie zauważyłem ich 
wcześniej; gęsta sieć zielonych macek porastała rabaty, wpychały się wszędzie, 
im uważniej się przyglądałem, tym więcej ich widziałem.
— Natura ma swoje metody, żeby wejść nam na głowę — oświadczył Kinsella i 
skwitowałem tę domorosłą filozofię skinieniem głowy. — Jeśli chcesz, przyjadę 
z kilkoma pomocnikami i raz dwa pozbędziemy się tego świństwa.
— Nie, dzięki. Sam jutro zacznę. Będę miał co robić.
— Nie piszesz?
— Och, ostatnio zajmowałem się czymś innym.
— Cóż, w każdym razie podtrzymuję propozycję; po prostu zadzwoń, jeśli się 
zdecydujesz.
Od furtki zbliżała się Midge, za nią Mycroft, za nim jeszcze dwie osoby. 
Wyglądało to bardziej jak delegacja niż przyjacielska wizyta. Mycroft pomachał 
do mnie i zobaczyłem, że towarzyszą mu Gillie i Neil Joby.
Kiedy podeszli bliżej, przywódca Synergistów przyjrzał się domowi — dość 
uważnie, jak mi się wydawało, niczym inspektor budowlany szukający usterek. 
Gdy znalazł się kilka stóp ode mnie, odniosłem wrażenie, że wcale nie jest tak 
spokojny, na jakiego chciał wyglądać. Zdradziły go oczy — zbyt ruchliwe, nigdy 
nie zatrzymujące się na niczym przez dłuższą chwilę. Nawet ściskając mi dłoń 
nie mógł się powstrzymać od zaglądania do wnętrza domu. Później, nie 
odezwawszy się ani słowem, podniósł moją lewą rękę, dokładnie obejrzał palce i 
przedramię, obrócił ją i obejrzał
18 — Dom c/a rów
273
z drugiej strony. Reszta uroczej grupki poprzestała na achach i ochach.
Tak bardzo dawali mi do zrozumienia, jaki mam wobec niego dług wdzięczności, 
że zacząłem się zastanawiać, czy nie powinienem mu zapłacić.
Mycroft utkwił we mnie spojrzenie.
— Wola ludzka i Boski Duch, Mikę — powiedział cicho tonem wyjaśnienia.
— No i ten płyn, w którym zanurzył pan moją rękę? — podpowiedziałem.
— To tylko środek dezynfekujący. Mam nadzieję, że nie sprawiliśmy wam kłopotu 
tym najściem? Pokręciłem głową z czystej uprzejmości.
— Nie wejdziecie? — szczebiotała Midge. — Od weekendu siedzimy sami i miło 
byłoby porozmawiać dla odmiany z kimś jeszcze.
Zdumiała mnie ta ledwie ukrywana uszczypliwość, to zupełnie nie było w jej 
stylu.
— Będzie nam bardzo miło — odparł Mycroft, najwyraźniej nie potrzebował 
większej zachęty. — Nie planowaliśmy tej wizyty, w przeciwnymi razie 
przywieźlibyśmy wino.
— Ciągle jeszcze mamy butelkę, którą dostaliśmy od Huba — odparła Midge. — 
Możemy ją otworzyć. Chyba że nie pijacie tego, co nawarzyliście.
Goście docenili jej żarcik i wszyscy się roześmiali. Przypuszczam, że mój 
uśmiech wypadł raczej kwaśno.
Midge'przecisnęła się między mną a Kinsellą, zapraszając Mycrofta, by wszedł 
do domu. Już miał to zrobić. I nagle się zawahał. Wszedł na schodek i 
raptownie się zatrzymał. Mimo że światło było przyćmione, dam głowę, że 
zbladł.
— Chętnie obejrzałbym najpierw wasz cudowny dom z zewnątrz — powiedział 
szybko, trochę zbyt szybko. — Te schody są fascynujące.
274
Fascynujące? Wydeptane kamienne schody?
— Może skorzystamy potem z tylnych drzwi? — dodał i z uznaniem popatrzył na 
białe mury. Dla zabawy pociągnął za dzwonek, a jego stadko zachichotało 
skwapliwie.
Midge wyszła z powrotem na zewnątrz, i sądząc z jej uśmiechu troski całego 
tygodnia gdzieś się ulotniły. Zaczynałem zazdrościć Mycroftowi charyzmy.
— Miło mi, że podoba się panu Gramarye — powiedziała rumieniąc się. Przelotnie 
dotknął jej ramienia.
— To dom wielkiej radości.
Midge popatrzyła na mnie niepewnie, ale nie odezwałem się.
— Schody mogą być śliskie, więc proszę uważać — ostrzegła ich.
Mycroft wziął ją pod ramię.
— A więc musimy wspierać się nawzajem — powiedział lekko, chciaż jego oczy 
były nieruchome i poważne.
— Ja pójdę mniej romantyczną trasą — odparłem, kiedy zaczęli wspinać się na 
schody. — Przyniosę na górę wino i kieliszki, dobrze?
Nie zwrócili na mnie uwagi, Midge pochłonięta była zachwalaniem uroków 
Gramarye.
— Możesz odejść, Jeeves — mruknąłem pod nosem.
— Hej, Mikę. — Gillie nie poszła z innymi. Stała /na drodze w długiej 
wzorzystej spódnicy i cygańskim szalu, który zlewał się z barwami ogrodu w 
tle. Na nogach miała sandały bez palców, cienkie rzemienie oplatały jej 
kostki. Kiedy się zbliżyła, zauważyłem, że jest lekko umalowana, na tyle 
delikatnie, żeby dodać uroku jej i tak ładnej twarzy.
— Pomóc ci z winem? — zapytała.
— Jasne, jeśli nie bierzesz udziału w zwiedzaniu.
— Mam wrażenie, że świetnie znam Gramarye. To najspokojniejsze miejsce, jakie 
kiedykolwiek widziałam.
— Ostatnio nie bardzo — palnąłem, zanim zdołałem się powstrzymać. Zmarszczyła 
brwi i uśmiechnąłem się do niej.
— Kłopoty domowe — wyjaśniłem niezręcznie.
— Och, więc przyjechaliśmy nie w porę. Westchnąłem, ciągle się uśmiechając.
— Nie, może przyda nam się teraz trochę towarzystwa. — Nie dodałem, że mimo to 
nie uważam za wymarzone właśnie Mycrofta i jego klanu. Jednakże Gillie była 
trochę inna od całej reszty; lubiłem jej delikatną prostotę. Pasowałaby do 
epoki dzieci-kwiatów.
— Chodź, skoczymy po wino — powiedziałem i wszedłem do środka.
Gillie ruszyła za mną i zatrzymała się w progu kuchni; panująca tam ciemność 
sprawiła, że się zawahała.
— Zapalę światło. — Przeszedł mnie dreszcz; wraz z mrokiem w kuchni zagościł 
chłód.
Wskazałem szafkę i wyjaśniłem, gdzie znajdzie szkło. Sam poszedłem do spiżarni 
po wino. Kiedy wróciłem, Gillie ustawiała kieliszki na stole.
— Otworzę tutaj — powiedziałem, wyjmując korkociąg z szuflady. — Nie jest 
dostatecznie schłodzone, ale chyba nikomu nie będzie to przeszkadzało. Dużo 
tego robicie w Świątyni?
— Dla nas wystarczy. Nie tyle, żeby sprzedawać hurtowo. Nie mamy na to 
pozwolenia. Zacząłem otwierać wino.
— Przepraszam, że pytam, ale skąd bierzecie pieniądze na organizację? Nie 
zarabiacie przecież wiele na tych koszach i innych drobiazgach.
Nie musiałem wyciągać z niej odpowiedzi jak korka z butelki.
— Mycroft jest bardzo zamożnym człowiekiem.   Był
276
kiedyś właścicielem wielkiej fabryki w Stanach z filiami na całym świecie.
— Naprawdę? Co produkował?
— Zabawki.
— Nabijasz się ze mnie?
Potrząsnęła głową, rozbawiona moim zaskoczeniem.
— Jego firma robiła lalki, puzzle, klocki — przeróżne rzeczy dla najmłodszych.
— Ach, to dlatego tak interesuje się Midge. Popatrzyła na mnie najwyraźniej 
nie rozumiejąc.
— Jako ilustratorką książek dla dzieci — wyjaśniłem. — Poniekąd robią w tym 
samym biznesie. Zaśmiała się.
— A, o to ci chodzi. Ale Mycroft odrzucił materialne podejście do życia, odkąd 
założył Świątynię Synergistów. Lubi opowiadać o tym, że dzieci pomogły mu 
dotrzeć do jego Wybranych Dzieci, jego Wychowanków, dostarczając mu podstawy 
finansowej.
— Ale Świątynia musi przecież zarabiać.  Wciąż wytwarzacie te świecidełka na 
sprzedaż? To ją rozbawiło.
— Z tego nie da się wyżyć, Mikę. Mamy z tego niewielki dochód, lecz tak 
naprawdę sprzedajemy po to, żeby spotykać nowych ludzi, informować ich o 
naszym ruchu. /
— Więc jak?...
— Mówiłam ci: Mycroft jest bardzo zamożny, sprzedaż fabryki i filii zapewniła 
nam byt. I oczywiście, tak jak Mycroft oddał wszystko, co ma, na rzecz 
Świątyni, tak samo oddają inni. Przyjmujemy i cieszymy się z każdej sumy, 
nawet z kilku funtów. Wychowankowie wyrzekają się wszystkich dóbr 
materialnych, żeby oczyścić się przed wstąpieniem do Świątyni.
Coś mi się zdaje, że Mycroft robi na tym niezły interes,
277
pomyślałem i powąchałem otwartą butelkę, żeby ukryć cyniczny uśmieszek. 
Chociaż wygląda na to, że umoczył swój majątek w sekcie. Zżerała mnie jednak 
ciekawość.
— Aż czego ty musiałaś zrezygnować, Gillie?
— Och, wniosłam parę funtów, prawie nic. Ale przywitali mnie, jak witają 
każdego.
— Nie, pytam, z czego zrezygnowałaś — z domu, rodziny?
— Podopieczny musi odrzucić zewnętrzne wpływy, jeśli ma w pełni pojąć 
doktrynę. Ładna próbka żargonu.
— Podopieczny?
— Tak nazywamy się w okresie inicjacji.
Przesuwała palcem po krawędzi kieliszka. Usłyszałem nad głową stłumione głosy, 
reszta towarzystwa musiała wejść do Gramarye tylnymi drzwiami.
— Nie widujesz już swojej rodziny? — drążyłem dalej.
— Nie ma takiej potrzeby. Rzuciłam college, żeby przyłączyć się do 
Synergistów, a oni mi tego nigdy nie wybaczyli. Robili co mogli, żeby mi 
przeszkodzić, Mikę, i jedyne co udało im się w ten sposób osiągnąć, to 
kompletnie zerwać rodzinne więzy.
— Jak możesz tak mówić o rodzicach? Chryste, musieli się zamartwiać na śmierć, 
pewnie wciąż się martwią.
Wyglądała na trochę spłoszoną, jak gdyby rozmowa nie przebiegała według jej 
planu. To mnie nie powstrzymało.
— A ktoś taki jak Kinsella? — zapytałem, zmieniając taktykę. — Jak został 
Synergistą i czego musiał się wyrzec?
— To nie tak, niczego się nie wyrzekamy — dajemy, aby móc otrzymać. Jeszcze 
lepszy żargon.
— No więc co on dał?
278
— Nie wiemy, co inni wnoszą do Świątyni. Tylko Mycroft i jego doradcy się w 
tym orientują.
— Doradcy finansowi? Więc zatrudnia księgowych.
— Oczywiście, tak jak wszystkie kościoły. Wszelkie duże i średnie organizacje 
muszą to robić. Jeśli chciała mnie skarcić, to ujęła to bardzo delikatnie. 
Przysunęła się i dotknęła palcami przegubu mojej ręki.
— Interesuje cię nasza Świątynia, Mikę? To dlatego zadajesz tyle pytań? — 
Miała ciepłe palce, w jej głosie brzmiała nadzieja.
— Nie na tyle, żeby się przyłączyć — odparłem. Cofnęła dłoń, ale jej oczy 
patrzyły w moje uważnie.
— Znalazłbyś u nas wiele szczęścia — powiedziała. — Stopniowo uświadomiłbyś 
sobie wiele rzeczy, których innym nie dane jest rozumieć.
— Jakich rzeczy*!
Tym razem spuściła wzrok.
— Jestem tylko Wychowankiem. Jedynie Wybrani mają prawo nauczać.
— Kinsella?
— I inni. Ale mogę ci pomóc, Mikę. Każdemu Podopiecznemu przydziela się 
towarzysza duchowego. — Jej palce znowu odnalazły moją dłoń, teraz jednak 
zacisnęły się na niej mocno. — Moglibyśmy rozmawiać na tematy nie mające 
bezpośredniego związku z główną doktryną. Moglibyśmy się spotykać...	v
Nie myślcie, że mnie nie kusiło. Była atrakcyjną dziewczyną, poza tym ostatnio 
czułem się trochę odtrącony przez Midge. Ucisk jej ręki dawał zaś do 
zrozumienia, że chodzi tu nie tylko o rozmowę, że bycie „duchowym towarzyszem" 
zawierało w sobie inne, zgoła nieduchowe aspekty. A może to tylko moja 
wyobraźnia?
— Jesteś bardzo miła, Gillie — odparłem po chwili —
279
ale ja nie mogę mieć dwóch „towarzyszek duchowych" naraz, moja jest w tej 
chwili na górze. Weź kieliszki, dobrze? — Złapałem butelkę i podniosłem za 
nóżki trzy kieliszki.
Jeżeli nawet poczuła się odtrącona, nie dała tego po sobie poznać, i zacząłem 
się już zastanawiać, czy aby nie wydawało mi się, że mnie podrywała.
— Rozumiem, co masz na myśli — powiedziała, trzymając w każdej ręce po 
kieliszku — ale gdybyś kiedyś czuł potrzebę...
Umyślnie nie dokończyła zdania, żeby moja wyobraźnia mogła sobie pohulać. 
Odwróciła się, przedtem jednak uśmiechnęła do mnie — nie kpiąco, nawet nie 
kokieteryjnie, tylko tak, jakby rozumiała znacznie więcej niż ja. Pewnie tak 
było.
— Powiedz mi jeszcze jedno — zatrzymałem ją. — Dlaczego tutaj?
Z wyrazu jej twarzy wyczytałem, że nie wie, o co mi chodzi.
— Dlaczego Mycroft wybrał na siedzibę Świątyni Syner-gistów właśnie to 
miejsce? Jest Amerykaninem, tak jak, o ile wiem, większość jego uczniów, więc 
po co przenosić organizację taki kawał drogi, do Anglii?
— Ponieważ tu jest...
— Gillie.
Głos był cichy, ale dziewczyna odwróciła się tak gwałtownie, jak gdyby ktoś ją 
uderzył.
Na dolnym schodku stał Kinsella, jak zawsze z rękami w kieszeniach. Uśmiechał 
się przyjaźnie, ale dostrzegłem na jego twarzy cień rozdrażnienia.
— Zastanawialiśmy się. co się z wami stało — powiedział, wciąż z tym miłym 
uśmiechem.
— Już idziemy — odparłem, podnosząc do góry butelkę
280
i kieliszki. — Gillie właśnie wprowadzała mnie w podstawy Synergizmu, chociaż 
nie mogę powiedzieć, żebym był dużo mądrzejszy.
— No cóż, Mikę. Gościsz pod swoim dachem właściwego człowieka. Mycroft wyjaśni 
ci to lepiej niż ktokolwiek z nas. Widzisz, nigdy nie chcieliśmy wpychać ci 
niczego na siłę. To nie w naszym stylu.
— Nie interesuję się tym aż tak bardzo. Po prostu rozmawialiśmy.
— Jasne. Wezmę od ciebie te kieliszki.
— Poradzę sobie. Idź przodem.
Kinsella rozejrzał się po kuchni, jakby chciał coś sprawdzić przed wejściem na 
schody.
I znowu zadałem sobie pytanie, co w Gramarye wprawiało go w stan takiego 
niepokoju.
— Człowiek sam narzuca ograniczenia swojemu umysłowi.
Mycroft popatrzył po twarzach, sprawdzając efekt, jaki jego słowa wywarły 
zarówno na wtajemniczonych, jak i nowicjuszach — czyli na Midge i mnie. 
Usadowił się w jedynym fotelu w okrągłym pokoju, Midge i Gillie siedziały na 
sofie, ja na poręczy; Kinsella i Joby w pozycji pół leżącej rozwalili się na 
podłodze, popijając wino i nie spuszczając oka z mistrza. W pokoju paliła się 
tylko jedna lampa, za oknami niepodzielnie panowała czerń.
— Cywilizacja przytępiła naturalne zdolności naszego umysłu — ciągnął. — 
Zdobycze materialne i nowa wiedza naukowa stopniowo uszczuplają naszą wiedzę 
wrodzoną. To nie przypadek, że dziecko, zanim osiągnie etap dojrzałej 
świadomości, ma większe zdolności psychiczne niż dorosły.
— Rozumiem, co ma pan na myśli — powiedziałem —
281
ale trudno to nazwać oryginalną teorią. — Świadomie byłem niegrzeczny. Mycroft 
nawracał nas już od prawie dwudziestu minut i coraz bardziej mnie nudził. — 
Proszę pomyśleć, doświadczenie mówi mi, że nie mogę latać: moja niewiara czy 
nieświadomość nie zmienia postaci rzeczy.
— Nie, Mikę — odparł cierpliwie — samowiedza informuje cię, że nie możesz 
latać. Ale nawet w tym przypadku nauczyłeś się myśleć w kategoriach tylko 
swojego fizycznego ciała, a nie świadomości. Prawda jest taka, że nic nie może 
ograniczyć twojej siły psychicznej. Siły, która drzemie w nas wszystkich — 
energii psychicznej, jeśli wolisz — nie da się ograniczyć przez fizyczne 
aspekty naszego życia. Chyba że sami tego chcemy.
Nie wyglądał już tak dobrotliwie. Może to cienie nadały jego rysom 
wyrazistość, której wcześniej zdawały się nie mieć; a może sprawiło to jego 
przenikliwe spojrzenie.
Dopiero gdy Midge odezwała się, zobaczyłem, że siedzi skulona, jak gdyby 
zmarzła.
— Jeżeli ta energia jest w każdym z nas, to dlaczego nie możemy do niej 
dotrzeć? Użyć jej?
— Najpierw musimy odnaleźć w sobie tę zdolność. Musimy zdać sobie sprawę z jej 
źródła, uświadomić ją sobie i zaakceptować. Musimy się nauczyć panować nad 
wszelką wiedzą, która nie jest istotna dla naszego prawdziwego ja, i trzymać 
ją w ryzach. A do tego potrzebny nam przewodnik. — Posłał Midge pobłażliwy 
uśmiech, chociaż dla mnie wyglądało to raczej na uśmiech, jakim pająk 
obezwładnia muchę. Dlaczego im bliżej poznawałem tych ludzi, tym mniej ich 
lubiłem? Może dlatego, tłumaczyłem sobie, że mam wrodzony wstręt do 
wszystkiego, co pachnie fanatyzmem. Synergistów zaś przy całej ich 
serdeczności i łagodności otaczała aura fanatyzmu.
— Świątynia Synergistów — ciągnął Mycroft, jego język
282
stawał się coraz mniej konkretny, coraz bardziej górnolotny — jest niczym 
więcej jak tylko organizacją, w której szukamy swojej prawdy, uczymy się 
łączyć świadomość i podświadomość z wszechobecnym duchem, który nami rządzi, 
duchem, który istnieje w każdym z nas, a jednak poza nami, jest jednostkowy, 
lecz potężniejszy niż jednostka.
Moje spojrzenie zrobiło się trochę szkliste. To było gorsze od niedzielnego 
kazania (o ile pamiętam).
Zerknąłem na Midge; słuchała z powagą z oczyma utkwionymi w Mycrofcie.
— Jak można to osiągnąć? — zapytała, a ja niezgrabnie poprawiłem się na 
poręczy sofy; ułatwiała mu zadanie, takich właśnie pytań było mu trzeba. — Jak 
człowiek może nauczyć się współdziałać z tym duchem?
Mycroft uśmiechnął się do swoich uczniów, oni zaś odwzajemnili uśmiech, jak 
gdyby dzielili z nim sekret.
— To wymaga czasu — odparł, znowu spoglądając na Midge — i dużej dozy pokory. 
Wychowankowie muszą podporządkować swoje myśli, swoją wolę. Muszą się zgodzić, 
żeby Założyciel wziął na siebie całą odpowiedzialność za ich czyny.
Nawet Midge, mimo że znajdowała się w stanie ślepej fascynacji, zbladła 
słysząc te słowa.
— Niemało wymagacie od ludzi, co? — zauważyłem;'
— Czeka ich wspaniała nagroda — odparował gładko.
— Mianowicie jaka?
— Jedność w duchu.
— Brzmi rewelacyjnie.
Przez twarz przemknął mu ledwie dostrzegalny grymas irytacji.
— Odrodzenie mocy umysłu.
Skinąłem głową, jak gdybym sprawdzał poszczególne pozycje jakiejś listy.
283
— Wykorzystanie taumaturgicznej potencji ziemi.
No, to robiło wrażenie, bez względu na to, co, u diabła, znaczyło. Uznałem za 
stosowne zapytać. W odpowiedzi usłyszałem:
— Dopóki nie poddasz się kolejnym etapom synergis-tycznego rozwoju, nie ma 
nadziei, żebyś to zrozumiał. Czy teraz na przykład zdajesz sobie sprawę z 
faktu, jak ogromne źródła energii leżą pod naszymi stopami?
Zauważyłem, że zgromadzeni w pokoju popatrują na niego nerwowo, Mycroft 
zachował jednak niewzruszony spokój.
— Oczywiście — odparłem. — Wszyscy zgadzają się co do tego, że ziemia zawiera 
wielkie zasoby energii. Nie ma w tym twierdzeniu nic nadzwyczajnego.
— Mam na myśli moc znacznie bardziej nieuchwytną, ale równie realną, Mikę. Coś 
niematerialnego, choć jego zasoby są niezmierne. A my, ludzkość, prawie — 
prawie — zapomnieliśmy, jak wykorzystać tę siłę dla naszych potrzeb.
Samowiedza, jedność, odrodzenie, potencja, taumatur-giczny (taumaturgiczn y?), 
nieuchwytny, niematerialny (to zawsze robi wrażenie), a teraz jeszcze, 
oczywiście, ludzkość — wszystkie te mądre (i oklepane) słowa, które znaleźć 
można w książkach z zakresu religii i okultyzmu, brzmią świetnie, lecz 
sprawiają, że zaczynasz drapać się w głowę i zastanawiać, o co właściwie 
chodzi.
— Zgubiłem się — oświadczyłem, chcąc uciąć dyskusję.
Znowu uśmiechnął się w ten irytujący sposób i miałem wrażenie, że moja 
ociężałość umysłowa przyniosła mu pewną ulgę, jak gdyby sprowokowany wyjawił 
zbyt dużo, a teraz mógł się z tego wycofać. Najwyraźniej jego filozofię 
należało podawać w znacznie mniejszych dawkach.
Midge jednak była bardziej uparta.
— Czy to w ten sposób wyleczył pan tak szybko ramię
284
Mike'a, łącząc swoją wolę z tą szczególną siłą? Czy ta siła to duch, Boski 
Duch, o którym pan wcześniej wspomniał? Upiłem głęboki łyk wina.
— Ach, taka młoda i taka pojętna — jego ton stał się protekcjonalny. — Ale 
mylisz się nieco. Wola ludzka sama w sobie może być nadzwyczaj silna.
Midge wyglądała na skołowaną, i miałem ochotę przytulić ją do siebie. 
Zastanawiałem się, jak by zareagowała, gdybym zaproponował naszym gościom, 
żeby już sobie poszli.
Coś na zewnątrz uderzyło w szybę — pewnie ptak, a może nawet zdezorientowany 
nietoperz — i Kinsella rozlał trochę wina. Wszyscy odwrócili się do okna, 
tylko Midge skupiła całą uwagę na przywódcy Synergistów.
— Kiedy... kiedy rozmawialiśmy ostatnio, tydzień temu w Świątyni, mówił mi 
pan, że nasz jednostkowy duch nigdy nie traci swej mocy nawet wtedy, gdy ciało 
umrze i nawet jeśli zaniedbywano go za życia ciała.
Powoli skinął głową.
— Mówił pan, że możemy dotrzeć do dusz zmarłych.
— Z przewodnikiem — rzekł Mycroft. — Ale dlaczego jesteś taka ostrożna? 
Dlaczego tak się boisz głośno powiedzieć, o czym marzysz? Rozmawialiśmy o 
twoich rodzicach i zapewniłem cię wtedy, że dusze, które kiedyś w nich 
istniały, można ujrzeć, usłyszeć raz jeszcze. Ta cząstka aas nigdy nie umiera.
— A więc pomoże mi pan?	v
— Midge! — Nie chciałem, żeby to ciągnęła.
— Nie, Mikę. Jeśli to osiągalne, tego właśnie pragnę. Bardziej niż 
czegokolwiek! — Odwróciła się z powrotem do Mycrofta.
— I co to da? — zapytałem. — Narazisz się tylko na jeszcze większy ból, nie 
pojmujesz tego?
— Rozumiem twoją troskę o Midge — wtrącił Myc-
285
roft. — Jednak właśnie dlatego, że ją kochasz, powinieneś dodawać jej otuchy w 
tej sprawie. Domyślam się, iż jesteś świadomy tego, jak bardzo zależy jej na 
pogodzeniu się z rodzicami.
— Pogodzeniu? — Wbiłem zdumiony wzrok w Midge, a ona spuściła głowę.
Mycroft też się jej przyglądał. Otworzył usta w bezgłośnym „ach", jak gdyby 
nagle pojął, o co chodzi, po czym oparł się wygodnie w fotelu.
— O czym on mówi? — Pochyliłem się i złapałem ją pod brodę zmuszając, żeby na 
mnie popatrzyła.
— Mikę, ja... Cofnęła głowę.
— Może wolałabyś, żebym ja to wyjaśnił? — rzekł Mycroft. — Nie miałem pojęcia, 
że nie mówiłaś o swych uczuciach z Mikem, ale teraz rozumiem. Czasami łatwiej 
zwierzyć się współczującemu nieznajomemu niż ukochanej osobie.
— Midge, jeśli jest coś, o czym powinienem wiedzieć, wolałbym to usłyszeć od 
ciebie — powiedziałem stanowczo. — I wolałbym, żebyśmy byli wtedy sami.
Gillie położyła dłoń na dłoni Midge. Teraz odezwał się Kinsella:
— To brzmi znacznie bardziej dramatycznie, niż jest w rzeczywistości. Naszym 
zdaniem poczucie winy Midge jest bezpodstawne, ale trzeba je wykorzenić i 
odrzucić, zanim stanie się groźne. Możemy jej w tym pomóc.
— Poczucie winy? O czym wy, kurwa, mówicie? — Popatrzyłem po ich twarzach 
oszołomiony, rozdrażniony i porządnie rozgniewany.
Midge odwróciła się do mnie gwałtownie, łapiąc mnie rękami za nogę.
— W  dniu pogrzebu  ojca,  kiedy zostawiłam mamę
286
w domu — wiedziałam, Mikę, wiedziałam, że odbierze sobie życie! Tyle razy o 
tym mówiła, jeszcze przed jego śmiercią, nie mogła znieść tego, że stała się 
dla nas ciężarem. Kiedy umarł, nie przestawała myśleć o samobójstwie, 
wspominała o nim co dzień i co noc! Spokojnie, nigdy histerycznie, nigdy 
nerwowo. Była taka smutna, Mikę, ale nigdy nie rozczulała się nad sobą. 
Zależało jej tylko na tym, żeby jej nieszczęście nie zniszczyło mi życia! A 
kiedy tamtego ranka zostawiłam ją w domu — samą w tym zimnym, pustym domu — 
przeczuwałam to tak silnie, tak wyraźnie, lecz nie zawróciłam. Nie próbowałam 
wcale jej powstrzymać! Potrząsnąłem głową z rozpaczą.
— Midge, nie mogłaś wiedzieć, że się zabije. Dobra, mogłaś mieć takie 
wrażenie, bo była tak strasznie nieszczęśliwa i cierpiała fizycznie, ale nie 
dałaś jej tych pigułek, nie założyłaś plastikowej torby na głowę! Nie mogę 
uwierzyć, że obwiniałaś się przez te wszystkie lata.
— Zdawałam sobie sprawę, że gdy nadarzy się sposobność, matka może...
— M o ż e! To nie to samo, co wiedzieć na pewno. Sama podjęła decyzję, nie 
rozumiesz? I co w tym złego, na miłość boską! Nie myślisz, że twoja matka 
wystarczająco się nacierpiała? Po prostu okazała sobie odrobinę litości. /
— To nie takie proste.
— Nic nie jest proste. Ale skoro czułaś się tak winfta, dlaczego zwróciłaś się 
do tych ludzi? Co by się stało, gdybyś powiedziała mnie?
— Ja... ukrywałam to tak długo. — Mocniej zacisnęła rękę na moim udzie. — Ta 
świadomość nigdy nie ciążyła mi tak jak ostatnio, Mikę. Dopiero w rozmowie z 
Mycrof-tem zdałam sobie sprawę, że od dawna noszę w sobie poczucie winy.
287
Przyjaciel Mycroft. Obrzuciłem go chłodnym spojrzeniem.
Poczułem pewną satysfakcję, widząc, że wygląda na zaniepokojonego. Myliłem się 
jednak przypisując to obawie przed moim gniewem.
Niemniej jednak dar wymowy go nie opuścił.
— Próbowałem jedynie zrozumieć naturę głęboko zakorzenionego bólu Midge, może 
uświadomić jej wątpliwości, jakie żywi. Czy nie widzisz, że ona potrzebuje 
naszego przewodnictwa?
— Widzę, że zdołaliście jej to wmówić. Jeśli potrzebuje jakiejkolwiek pomocy, 
znajdzie ją u mnie.
— Nie taką, jak u nas.
Rozglądał się po pokoju, jakby coś rozpraszało jego uwagę.
— A cóż wy możecie zrobić? — odparowałem. — Urządzić seans, tak chcecie jej 
pomóc?
— Ma wyjątkowy dar... — zaczął Mycroft, gdy nagle ktoś jęknął. Neil Joby 
siedzący na podłodze szarpnął kołnierzyk koszuli, jak w napadzie duszności. 
Atmosfera w pokoju rzeczywiście była gęsta, ale nie do tego stopnia.
— Nie zrozumiałeś ich, Mikę. — Midge żarliwie patrzyła mi w oczy. — Synergizm 
przynosi odpowiedź, jeśli posługujesz się nim właściwie. Jeśli...
— Jezu, ty naprawdę wierzysz w to gówno. Odskoczyła, jak gdybym ją uderzył. 
Szybko zmieniłem ton.
— Posłuchaj mnie: jeżeli miałaś jakieś poczucie winy z powodu śmierci matki, 
to tylko bardzo lekkie. Chryste, znam cię lepiej niż ktokolwiek inny i tego 
nigdy byś przede mną nie ukryła. A ten facet... — wycelowałem palec w stronę 
Mycrofta — ...rozdmuchał je w tobie. Czy nie widzisz, jak on działa? To nic 
nowego — większość religijnych świrów wykorzystuje skłonność ludzi do 
samoobwiniania się.
Cały czas potrząsała głową, nie chcąc mnie słuchać.
— Mylisz się — powtarzała — tak bardzo się mylisz...
Coś kazało mi spojrzeć na Mycrofta i zobaczyłem w jego spojrzeniu błysk 
triumfu. Natychmiast uśmiechnął się pobłażliwie, jak gdyby rozgrzeszał mnie z 
głupoty.
— Pieprzę cię — powiedziałem cicho.
Wino z przewróconego kieliszka rozlało się na dywan. Kinsella patrzył, jak 
płyn wsiąka w materiał, dopiero później spojrzał na swego przywódcę i mentora.
Mycroft nie wyglądał już tak promiennie.
Okna załomotały i uwaga wszystkich zwróciła się w ich stronę. Zobaczyłem, że 
Joby jest trupioblady i wygląda, jakby ciągle miał kłopoty ze złapaniem 
oddechu.
Zaksrzypiały krokwie.
Ostry dźwięk tak bardzo przeraził Gillie, że poderwała się i spojrzała w 
sufit.
— To wiatr — powiedziałem do niej, nie czując jakiejś szczególnej niechęci. — 
Nie bój się, dach się nie zawali.
Miała niepewną minę.
Wskazałem Joby'ego i następną uwagę skierowałem do Mycrofta.
— Mam nadzieję, że nie zwymiotuje na dywan.
Mycroft wstał, podszedł do młodego człowieka i położył mu rękę na czole. 
Wymamrotał kilka słów, które starałem się uchwycić, ale mówił zbyt cicho.
	;-
Joby chrząknął i poczuł się lepiej na tyle, żeby uklęknąć. Kinsella, który sam 
kiepsko wyglądał, chwycił kolegę pod pachy i pomógł mu wstać.
Nawet Gillie słaniała się na nogach.
Mycroft stanął naprzeciwko Midge i patrzył na nią spod opuszczonych powiek. 
Czy to możliwe, że jego twarz wydawała mi się kiedyś dobrotliwa? To nie cienie 
sprawiły,
288
— Dom czarów
289
że jego rysy nabrały złowrogiego wyrazu. Teraz przezierał przez nie Mr Hyde.
Mówił wolno i dobitnie, choć przyciszonym głosem.
— Pamiętaj, możemy ci pomóc. Uwierz w odrodzenie ducha, zrozum, że ludzka wola 
prawie nie zna ograniczeń.
Nie zdziwiłbym się, gdyby wręczył jej wizytówkę.
Oderwał wzrok od niej i znów rozejrzał się po pokoju, zatrzymując spojrzenie 
na oknach, potem znów przenosząc je dalej, zapamiętując każdy szczegół.
Z góry dobiegł nas inny odgłos, stłumione tupanie, niemal łagodna wibracja, 
coraz szybsza, o zmiennym natężeniu i rytmie.
Szaleńczy łopot małych skrzydeł.
Wiedziałem, skąd pochodzi ten hałas i co go powoduje, więc zdenerwowałem się 
nie mniej niż nasi goście.
— Mycroft — powiedział z błagalną nutą w głosie Kinsella. — Powinniśmy już 
iść.
Joby, który wyraźnie ledwo trzymał się na nogach, wydawał się z nim zgadzać. 
Właściwie cała trójka młodych Synergistów wyglądała, jak gdyby z każdą chwilą 
ubywało im sił. Wszyscy bardzo pobledli.
Szyby drżały tak silnie, że bałem się, iż popękają. Tym razem to ja zerwałem 
się na równe nogi. Tylko Midge nie ruszyła się z miejsca.
— Odprowadzę was — powiedziałem do Synergistów. Mycroft odwrócił się do mnie, 
w jego taksującym mnie na zimno wzroku nie było wrogości.
— Nie wolno ci stawać jej na drodze — rzekł.
— Jednego tylko nie rozumiem — odparłem, czując, że i mnie zaczynają ogarniać 
dreszcze — dlaczego tak bardzo interesuje cię Midge. Zawsze zadajesz sobie 
tyle trudu, żeby kogoś nawrócić?
Na pozór zachowywał się swobodnie, niemal obojętnie;
290
ale wydały go nieustannie rozbiegane oczy, przeskakujące z jednego przedmiotu 
na drugi, jak oczy podróżnika w dżungli czekającego na pierwsze jadowite 
ukąszenie.
Wtedy odezwała się, skulona na sofie, z dłońmi złożonymi na kolanach, Midge:
— Może przestałbyś mówić o mnie tak, jak gdyby nie było mnie w pokoju? Mikę, 
są pewne rzeczy, które najwyraźniej cię nie interesują i których nie 
rozumiesz, więc proszę, nie wtrącaj się. Ci ludzie są moimi — naszymi — 
przyjaciółmi i chodzi im tylko o to, żebym miała spokojne sumienie.
— Myślisz, że mnie na tym nie zależy?
— Więc udowodnij to! Pomóż mi!
— Porozmawiamy, kiedy pójdą — odparłem z całym spokojem, na jaki mogłem się 
zdobyć.
— Tak, powinniście — powiedział protekcjonalnie ten drań Mycroft. — Mikę ma 
prawo do swojego zdania. Nietrudno zrozumieć jego sceptycyzm, jeśli weźmie się 
pod uwagę opinie, jakie głoszą o nam podobnych ludzie płytcy i uprzedzeni. 
Członkowie naszej sekty uznają i tolerują te uprzedzenia, mimo że są błędne. 
Mamy dużo cierpliwości.
Moja już się wyczerpała. Podszedłem do otwartych drzwi, jasno dając do 
zrozumienia, czego oczekuję.	/
Mycroft uśmiechnął się, ale zauważyłem, że był to ponury uśmiech. Wyciągnął 
rękę i dotknął czoła Midge tak, jak przedtem dotykał Neila Joby.
Szaleńczego, choć stłumionego, bębnienia na górze nie sposób już było 
ignorować, powietrze w pokoju wydawało się zbyt ciepłe, zbyt gęste, mimo że na 
zewnątrz wiatr łomotał w szyby.
Odwróciłem się gwałtownie, kiedy załomotały drzwi w holu.
291
Cofnąłem się wystraszony, ale przynajmniej Synergis-tów pobudziło to do 
działania. Młodsi skupili się wokół Mycrofta, który dał znak, żeby poszli za 
nim. Zbliżyli się do mnie jak grupka zagubionych skautów szukających drogi do 
domu, Kinsella i Gillie podtrzymywali swojego towarzysza. Zauważyłem, nie bez 
przyjemności, że nawet przywódca Synergistów osłabł trochę w ciężkiej 
atmosferze.
Tymczasem nietoperze nad naszymi głowami jakby oszalały, a ja zacząłem się 
zastanawiać, czy to wskutek dzikiej wichury wpadającej pod okap i 
wytwarzającej coś w rodzaju nawałnicy na strychu. Wydawało mi się, że słyszę 
piskliwe skrzeki, ale złożyłem to na karb wybujałej wyobraźni.
Mycroft zatrzymał się przy drzwiach w holu i przez chwilę myślałem, że zejdzie 
na dół; zamiast tego odwrócił się do Midge i rzekł:
— Jestem twoim sprzymierzeńcem, gdy tylko będziesz mnie potrzebować, gdy 
zbierzesz się na odwagę. Jedynie szukając znajdziesz.
Popatrzyła na niego, mała, zagubiona figurka. Ciągle siedziała z rękami 
splecionymi na kolanach. Nie odpowiedziała jednak ani słowem.
Mycroft pomaszerował do drzwi wejściowych i otworzył je bez wahania.
Spodziewałem się uderzenia wiatru z zewnątrz. Ale nic takiego się nie stało. 
Najmniejszy nawet powiew nie zwichrzył nam włosów.
Przywódca Synergistów wyszedł w noc, reszta tłoczyła się za nim, jak gdyby 
chcieli trzymać się blisko. Pospieszyłem korytarzem, żeby zamknąć drzwi. Zanim 
to zrobiłem, popatrzyłem, jak schodzą niepewnie po kamiennych schodach, powoli 
ze względu na mrok. Gdyby nie to, że taki
wypadek byłby dla mnie kłopotliwy, życzyłbym sobie, by przynajmniej jedno z 
nich złamało nogę.
Zniknęli za załomem muru i odetchnąłem, że zeszli mi z oczu. Zamrugałem 
powiekami zdumiony, iż wichura tak szybko się uciszyła. Nie drgnęło ani jedno 
źdźbło trawy, ani jeden liść. Powietrze było łagodne i świeże, przyjemnie się 
oddychało.
Kiedy wróciłem do domu i zamknąłem drzwi na zasuwy, okazało się, że nawet 
nietoperze się uspokoiły, z góry nie dobiegał żaden dźwięk.
Niepokoił mnie tylko silny, zatęchły odór.


Duchy


Czekało nas jednak coś jeszcze. To nie był koniec tej nocy.
Kiedy obudziłem się nieco później, w sypialni panował mrok. Cienie zlewały się 
w głębsze cienie, pojedyncze meble stawały się czymś więcej, przeobrażone w 
złowrogie kształty, raczej czaiły się, niż stały.
Midge siedziała na łóżku obok mnie. To jej ruch, albo wyczuwalne napięcie 
musiały mnie obudzić, bo nie dotknęła mnie ani nie zawołała.
Zaalarmowany, uniosłem się na łokciach. Dotknąłem ramienia Midge; było sztywne 
i oporne, pokryte gęsią skórką.
— Co się dzieje? — wyszeptałem gorączkowo, nie wiedząc, dlaczego szepczę.
Nie odpowiedziała od razu.
Wyciągnąłem rękę, żeby zapalić lampę, kiedy powstrzymał mnie jej głos.
— Byli tu — powiedziała bez tchu. — Och, Mikę, oni tu byli.
Odwróciłem się i w ciemności złapałem ją za rękę.
— Kto tu był? O czym ty mówisz? Zadrżała w moich ramionach.
294
— Czułam ich oboje. — W jej głosie słychać było lęk i podniecenie zarazem. — 
Czułam prawie, że mogłabym wyciągnąć rękę i ich dotknąć. Byli w tym pokoju.
— O kim, do diabła, mówisz, Midge? Załkała, ale kiedy odezwała się znowu, w 
jej głosie nie było smutku.
— Moja matka... mój ojciec. Próbowali mi coś powiedzieć. Potrzebują tego, nie 
rozumiesz?
Objąłem ją mocno i poczułem, że sam mam gęsią skórkę.


Narodziny


Następnego ranka budziłem się stopniowo.
Ciągle otępiały od snu przewróciłem się na drugi bok, żeby przytulić Midge. 
Nie było jej.
Podniosłem powieki ciężkie jak drzwi od garażu, by sprawdzić wzrokiem to, co 
powiedział mi dotyk (a raczej jego brak). Dalsze myśli napływały powoli, 
leniwie, upłynęło trochę czasu, zanim zdołałem je zebrać, dopiero wspomnienie 
wieczornej wizyty Mycrofta oraz nocnych przeżyć rozproszyło resztki snu.
Przekręciłem się na plecy i popatrzyłem w sufit. Chłodne światło dnia i tak 
dalej: dramatyczne wydarzenia poprzedniego wieczora i nocy, teraz wydawały się 
nierealne. Po głębszym zastanowieniu, zagrożenie ze strony Syner-gistów wydało 
mi się niemal komiczne — przecież żadne z nas nie było aż tak naiwne, żeby im 
ulec, nie byliśmy już dziećmi podatnymi na wpływy różnych niedorzecznych 
kultów. Byliśmy dorosłymi ludźmi. Niewątpliwie jednak Midge była więcej niż 
tylko trochę urzeczona osobą Mycrofta, i zdałem sobie sprawę, że w tym 
człowieku było więcej, niż mi się wydawało przy pierwszym spotkaniu, podczas 
którego nie ujawniał wcale swojej charyzmy. Może ta właśnie zwyczajność, 
wykluczająca myśl o ja-
296
kiejkolwiek szarlatanerii, stanowiła częściowo o jego sile przyciągania.
Po opuszczeniu przez niego, niezbyt może dostojnie, naszego domu poprzedniego 
wieczora, byliśmy z Midge zbyt zdenerwowani, żeby rozsądnie rozmawiać o tym, 
co zaszło i do czego to wszystko prowadzi. Kiedy po raz kolejny wykazywałem, 
że w samym Gramarye coś się dzieje, oświadczyła tylko, że jest zbyt zmęczona 
na dalsze kłótnie i idzie do łóżka.
Poszedłem za nią, starając się przemówić jej do rozsądku (rozsądku? To, co 
próbowałem jej uzmysłowić, nawet mnie wydawało się szaleństwem!), ale nie 
chciała mnie słuchać. Powiedziała, że mam klapki na oczach. No, to mnie 
naprawdę wściekło, w końcu to ona przymykała oczy na dziwne rzeczy, które 
działy się wokół nas! Choćby ostatni wieczór: wicher szarpiący oknami i 
drzwiami domu, nietoperze tłukące się na strychu — i wszystko uspokoiło się w 
chwili, gdy Mycroft opuścił Gramarye. Nasuwało się pytanie: czy na dworze 
rzeczywiście była wichura? Czy to możliwe, żeby ucichła tak błyskawicznie? A 
jak ten dom działa na Synergistów! Chryste, Joby wyglądał, jakby miał ducha 
wyzionąć na naszych oczach, Kinsella zaś już po raz drugi w pośpiechu 
opuszczał Gramarye. Wyliczałem dalej. I dalej. I jeszcze, aż w końcu sarn się 
zmęczyłem. Wszystkp: zniszczony obraz, halucynacje Boba — moje halucynacje, na 
miłość boską! — niespodziewane ozdrowienie paszkota* ufność zwierząt i ptaków, 
widoczne odżycie kwiatów w ogrodzie. Nawet nasze cudowne akty miłosne (do 
niedawna), nawet jej piękne dzieło sztuki (zanim uległo zniszczeniu), nawet 
moją natchnioną grę. Wydobywałem z pamięci wszystko, co się dało.
Ale czułem się, jakbym mówił do jakiejś cholernej ściany. Nie chciała nic 
wiedzieć.
297
Zainteresowała się jednak, kiedy wystąpiłem z teorią, że być może to ona 
wyleczyła moje oparzone ramię, ona, a nie Mycroft ze swoimi czarodziejskimi 
płynami i szemraną projekcją myśli, ona i ten czar, zawarty w murach samego 
Gramarye, w ziemi, w otaczającej je atmosferze — w całym tym cholernym 
dziedzictwie! — działającym poprzez nią, POPRZEZ NIĄ, Midge Gudgeon, 
nieświadomy katalizator, pośredniczkę, a może nawet sprawczynię. Taką, jaką 
była Flora Chaldean! I ci, co mieszkali przed nią w tym domu!
Przeskakiwałem z tematu na temat, wymyślałem teorie, sypałem koncepcjami jak z 
rękawa. Tak mi się w każdym razie wydawało. Może zmęczenie i napięcie 
emocjonalne, jakie we mnie narosło, doprowadziły mnie do jednego z tych 
rzadkich stanów, kiedy podświadomość bierze górę i podsuwa myśli, które zwykle 
są mgliste czy wręcz niewyobrażalne.
A może, podkreślam, może moją podświadomość pobudziło coś znacznie głębszego i 
bardziej tajemniczego, coś pochodzącego z zewnątrz.
Kiedy zaś skończyłem, powiedziałem wszystko, sam straciłem zainteresowanie. 
Oczy mi się zamykały, zrzuciłem ciuchy i wczołgałem się do łóżka, całkowicie 
wyczerpany, wyprany z wszelkich myśli.
Jak już powiedziałem, zainteresowało ją to, ale nie próbowała mnie zachęcać. 
Ostatni obraz, jaki zapamiętałem przed zaśnięciem, to Midge siedząca w rogu 
łóżka i przyglądająca mi się z jakimś dziwnym błyskiem w oku. Potem zapadłem w 
sen i to z radością.
Później jednak obudziłem się i zobaczyłem, że Midge siedzi wyprostowana, 
wpatrując się w pustą przestrzeń.
Teraz zacząłem się nad tym zastanawiać. Oczywiście miała zły sen wywołany 
wszystkim, co wydarzyło się tego wieczoru. Wciągnąłem ją wtedy z powrotem pod 
kołdrę
298
i próbowałem o tym przekonać. Mimo że nie zaprzeczyła moim wyjaśnieniom, byłem 
pewien, że ich nie uznała. Leżała nieruchoma i milcząca, a kiedy dotknąłem jej 
policzka, był mokry od łez.
Robiłem, co w mojej mocy, żeby ją ukoić, niestety, jednak trwało to krótko — 
no, wiecie: „duch ochoczy, ale ciało mdłe" — i znowu zasnąłem. Miałem tylko 
nadzieję, że zmęczenie w końcu zmoże ją tak jak mnie; sama myśl o tym, że leży 
tak w ciemności wierząc, iż widziała duchy swoich zmarłych rodziców, może 
łudząc się, że wrócą, przyprawiała o dreszcze. I budziła we mnie poczucie 
winy.
Odrzuciłem wreszcie kołdrę i spojrzałem na zegarek. Dochodziła dziesiąta. 
Cmoknąłem z niezadowoleniem. Szkoda, że nie obudziła mnie wcześniej.
Pierwsze, co zauważyłem siedząc nago na brzegu łóżka i drapiąc się po żebrach, 
to, że w powietrzu wisiał wciąż ciężki zapach wilgotnego i starego tynku; 
potem uświadomiłem sobie, że gapię się na przeciwległą ścianę pokoju, do mego 
otumanionego umysłu wciąż nie bardzo docierało to, co widziałem: długa rysa 
biegnąca od podłogi po sufit.
— Cholera — powiedziałem, kiedy wreszcie dotarło. Wstałem szybko, żeby to 
obejrzeć, ale po kilku krokach poczułem pod nagą stopą coś miękkiego, a zaraz 
później użądlenie. Zakląłem jeszcze głośniej, padając na łóżko i łapiąc się za 
stopę. Odnalazłem maleńkie, podobne do ciernia żądło i wyciągnąłem je 
paznokciami (te w prawej ręce mam odrobinę dłuższe, żeby łatwiej było zahaczyć 
o struny). Skóra wokół ukłucia zrobiła się czerwona i zaczęła puchnąć, a ja 
rozglądałem się za winowajcą. Rozdeptana pszczoła leżała na podłodze, jej 
przedśmiertne bzyczenie przypominało mściwy chichot.
299
Zdrapałem z podłogi rozpłaszczoną, puszystą kupkę i razem z jej bronią, do 
której uciekła się w ostateczności, zabrałem do łazienki, kuśtykając przez 
całą drogę. Tam wrzuciłem je do ubikacji i spłukałem (przedtem nasikałem na 
zwłoki w ramach osobistej zemsty). Po powrocie do sypialni obejrzałem 
dokładnie szczelinę w ścianie; nowy tynk pękł, z dwiema wyszczerbionymi 
krawędziami. Rozstęp był minimalny, ale pęknięcie to pęknięcie.
To tyle, jeśli chodzi o fachowość CTMalleya.
Włożyłem szlafrok i wyszedłem z sypialni udając się na poszukiwanie Midge. 
Siedziała na schodach, z brodą opartą na kolanach i patrzyła na ogród. Znowu w 
pierwszej chwili nie zauważyłem niczego niezwykłego, a właściwie braku czegoś 
zwykłego.
Pochyliłem się i pocałowałem ją w szyję. Odzew był niewielki. Przesunęła się 
robiąc mi miejsce.
Znajdowaliśmy się po ocienionej stronie domu, ale ogród, w pełnym słońcu, grał 
jaskrawymi barwami kwiatów. Niebo w górze miało kolor spłowiałego drelichu, 
spranego błękitu poznaczonego na horyzoncie cienkimi pasmami chmur. Tutaj 
jednak, gdzie siedzieliśmy, powietrze było chłodne.
— Jak się dzisiaj czujesz, Chochliku? — rozmyślnie zadałem pytanie lekko, 
niejako na próbę. Oparłem rękę na jej ramieniu.
Odpowiedź była lakoniczna.
— Mam zamęt w głowie.
— Tale, ja też. Ale nie na tyle, żebym nie zdawał sobie sprawy, kim jest 
Mycroft i jego zwariowana sekta. Jej ton był beznamiętny.
— Nie mówmy o tym, Mikę. Mój natomiast był rzeczowy.
— Chyba powinniśmy o tym pomówić. Za bardzo cię urzekli i zaczyna mnie to 
niepokoić.
300
Wzruszyła ramionami, nieznacznie, zaledwie drgnęły.
— Midge, myślałaś o tym, co mówiłem wczoraj? Wciąż nie patrząc na mnie, 
odparła.
— Mówiłeś tyle rzeczy, ty sam je pamiętasz?
Teraz spojrzała na mnie.
Nie wszystko zdołałem sobie wtedy przypomnieć. Powiedziałem poprzedniego 
wieczoru tak wiele, że dopiero później ówczesne koncepcje, przebłyski 
prawdziwego poznania wyraźnie odżyły w pamięci. Tego ranka głowa mi pękała, a 
język mógł służyć za papierek lakmusowy; zastanawiałem się, jakim cudem mam 
kaca po jednym kieliszku wina. Nagle zorientowałem się, czego brakuje w 
ogrodzie.
— Co się dzisiaj stało z naszymi przyjaciółmi? O tej porze zwykle trochę kręci 
się jeszcze w pobliżu, czekając na jedzenie.
— Wcześniej też nie było ptaków — odparła Midge bezbarwnie. Zmarszczyłem brwi.
— Może znalazły sobie lepszą stołówkę? — powiedziałem bez przekonania, nie 
chcąc przypisywać temu odstępstwu od obyczaju zbytniego znaczenia. — Ale Rumbo 
już był, co? — zapytałem z nadzieją.
Potrząsnęła głową.	y
— Nie, jeszcze nie.
To mnie zaniepokoiło. Coś nie tak, jeśli nawet ten pazerny łobuz się nie 
pokazał. Przypomniały mi się słowa Boba: „złe wpływy".
Midge wstała, moja ręka zsunęła się z jej ramienia jak niepotrzebny dodatek.
— Muszę się ubrać i pojechać do wioski po zakupy — powiedziała sztywno i 
odwróciła się, zanim zdążyłem wstać.
301
— Hej, zaczekaj chwilę — złapałem ją za ramię i przyciągnąłem do siebie. — 
Jesteśmy kumplami, zapomniałaś? Nie tylko kochankami, ale i dobrymi 
przyjaciółmi, najlepszymi, jakich uda nam się znaleźć. Nie zamykaj się przede 
mną, Midge, bez względu na to, jak źle o mnie myślisz. Dobra, moje poglądy na 
pewne sprawy cię irytują, ale przez to nie możemy przestać ze sobą rozmawiać, 
prawda? Wszystko, co dotyczy ciebie, robię dla twojego dobra. Chryste, nie 
potrafię opisać, jak cię kocham...
Kiedy indziej dodałaby:
— Coraz bardziej każdego dnia... — Potem ja zaśpiewałbym: — Jutro będę kochał 
cię jeszcze bardziej... — i resztę dokończylibyśmy unisono. Tego ranka jednak 
nie usłyszałem niczego w odpowiedzi. Pełne zakłopotania milczenie. I cienia 
uśmiechu.
Potem na chwilę jej ciało jakby się rozluźniło. Patrzyła w ziemię, unikając 
mojego spojrzenia.
— Ja też bardzo cię kocham, Mikę, i nic tego nie zmieni. Ale muszę się 
dowiedzieć... Złapałem ją mocniej.
— Nie zrobiłaś nic, czego musiałabyś się wstydzić.
— Nie chcesz mnie wysłuchać, prawda? Opanowałem się.
— Usiłuję tylko przemówić ci do rozsądku, nie rozumiesz? Wiesz, co sobie 
myślę? Myślę, że dręczy cię poczucie winy z powodu własnego szczęścia. Tak ci 
się — tak nam się — dobrze układa, więc ubzdurałaś sobie, że twoja matka 
musiała umrzeć, żebyś ty mogła to osiągnąć. To cię gryzie, Midge.
Gwałtownie potrząsnęła głową.
— To bez sensu.
— Naprawdę? Uwolniłaś się, kiedy umarła...
— Popełniła samobójstwo — powiedziała z uporem.
302
— Dobra, popełniła samobójstwo. Byłaś młoda, miałaś wielki talent, może więc 
zastanawiałaś się, jakby to było, gdybyś nie miała żadnych więzów, obowiązków. 
Do diabła, kto w twojej sytuacji, by o tym nie myślał? Ale powiedziałem, 
zastanawiałaś się, Midge. Nie pragnęłaś tego. Nigdy. Teraz nie jesteś pewna; 
to było tak dawno temu, że teraz nie wiesz już, jak bardzo się nad tym 
zastanawiałaś. Nie zdziwiłbym się, gdyby to ten łajdak, Mycroft, zasiał w 
tobie wątpliwość.
— On nie jest...
— Co chcesz zrobić? Błagać ich o przebaczenie? Kiedy tylko się tu 
sprowadziliśmy, powiedziałaś, że chciałabyś jakoś dać znać rodzicom, jaka 
jesteś szczęśliwa... Pamiętasz? A teraz tamta myśl przemieniła się w potrzebę 
rozgrzeszenia za swoje cholerne szczęście! Jak to się stało? Czy to było tego 
dnia, kiedy sama poszłaś do Świątyni? Kiedy wyjechałem do Londynu?
Próbowała mi się wyrwać, ale trzymałem ją mocno.
— On mi to uświadomił! — krzyknęła. — Nie znasz go...
— I wcale nie muszę, do cholery. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego ci to robi.
Tym razem zdołała się wyszarpnąć. Popatrzyła na mnie z wściekłością i 
przegięła lekko w talii jak krnąbre dziecko.
— Wczoraj wieczorem powiedziałeś, że w Gramarye jest coś niezwykłego. — 
Brzmiało to prawie jak oskarżenie. -»r-Nie użyłeś takich słów, ale do tego się 
to sprowadzało. Mówiłeś też, że to wiąże się ze mną.
Mgliście pamiętałem, że mówiłem coś podobnego, chociaż trudno mi było 
przypomnieć sobie dokładnie.
— Masz mnie za kompletną idiotkę, Mikę? Myślisz, że nie zauważyłam, co dzieje 
się wokół nas?
— Więc dlaczego nie...
303
— Bo nie należy w to wnikać, żeby nie prysło! Dobra, przyznaję, że nie 
chciałam przyjmować tego do wiadomości, ale to dlatego, że bałam się 
stracić... stracić...
Rozpaczliwie potrząsnęła głową, nie mogąc znaleźć właściwego słowa. Myślę, że 
nie potrafiła zwerbalizować własnych myśli. Postąpiłem krok w jej stronę, lecz 
cofnęła się.
Zacisnęła ręce w małe pięści.
— Tylko Mycroft może mi pomóc.
— Nie! — Teraz ja krzyknąłem.
— On to rozumie. — Rozwarła dłonie i opuściła ręce wzdłuż ciała. Jak zwykle 
ostatnio, nie chciała się już spierać.
Prześliznęła się obok mnie i usłyszałem, jak na bosaka wbiega po skrzypiących 
schodach. Zastanawiałem się, czy nie pobiec za nią, ale tak naprawdę to i ja 
miałem już dość kłótni. Za bardzo bolała mnie głowa.
— Pan O'Malley?
— Przy telefonie.
— Mówi Mikę Stringer.
— Pan, ee, Stringer?
— Remontował pan nasz dom. Gramarye.
— Ach, pan Stringer. — Potem nieco wolniej — Tak... Gramarye. W lesie. Czym 
mogę służyć?
— Obawiam się, że wyszły pewne braki.
Jego śpiewny irlandzki akcent zrobił się twardy.
— Nie wydaje mi się to możliwe. Wykonaliśmy wszystko bardzo starannie.
— Tak, no cóż, ściana w głównej sypialni jest znowu pęknięta. Niektóre drzwi 
się nie domykają...
— Proszę chwilę poczekać, poszukam planu napraw w pańskim domu.
304
Usłyszałem stuknięcie, kiedy odłożył słuchawkę. Stałem w niewielkim 
korytarzyku na szczycie schodów z ręką wetkniętą w kieszeń dżinsów i miałem 
nadzieję, że trzy paracetamole, które wziąłem dwadzieścia minut wcześniej, 
zaczną działać. Stęchlizna w powietrzu też nie pomagała na ból głowy.
— Mam go, niech no popatrzę... — dobiegł mnie znowu głos Irlandczyka. 
Zakłócenia na linii były takie, że na chwilę musiałem odsunąć słuchawkę od 
ucha. — Ano tak, napracowaliśmy się nad tą ścianą. Dziwne, że znowu pękła. 
Rozumiem, że od tego czasu nie przeprowadzał pan w domu jakichś prac 
budowlanych?
— Żadnych.
— Rozumiem. No cóż, to dziwne. O czym pan jeszcze wspominał?
— O drzwiach. Musiały się znowu spaczyć.
— Nie mam drzwi na mojej liście.
— Musiał pan je zheblować przed malowaniem.
— Nie, nie mam tu nic takiego. Wygładziliśmy je oczywiście tam gdzie trzeba 
papierem ściernym tuż przed malowaniem. Teraz sobie przypominam, tak, 
pamiętam, że wspominał pan o nich przy zleceniu. Nie chodziło czasem o 
drzwiczki od szafek?
— No właśnie.	y
— Ach tak, mój brygadzista powiedział mi, że drzwi były w porządku. Musieli 
tylko wygładzić powierzchnie* Niektóre ramy okienne były okropnie przegniłe, 
więc je wymieniono. Wszystko zostało zamieszczone w fakturze, proszę pana.
Dobiegł mnie hałas z góry.
— Uch, czy przy ciepłej pogodzie drzwi mogą się spaczyć?
— Cóż, to zależy. Wystawione bezpośrednio na słońce
2!) — Dom czarów
305
albo kiedy jest bardzo wilgotno. To jasne, że dom, w którym państwo 
mieszkacie, jest bardzo stary i drewno też niemłode.
— Zauważyłem, że farba na zewnątrz nie wygląda najlepiej. Chyba się łuszczy.
Usłyszałem, jak wciąga oddech; wskazywało to raczej na znużenie niż 
zdziwienie.
— No cóż, to zupełnie inna sprawa. Mogę wysłać kogoś, żeby na to spojrzał, ale 
obawiam się, że nie w ciągu najbliższego tygodnia. Teraz, przy tak dobrej 
pogodzie, mamy dużo roboty.
— Jest jeszcze coś, czym należy się zająć jak najszybciej.
— Co takiego?
— Kamienny okap nad kuchnią. Jest pęknięty i zauważyłem, że pośrodku kamień 
zaczyna się zapadać. Tylko troszeczkę, ale wszystko razem wygląda mi dosyć 
niebezpiecznie.
— Trzeba więc będzie wykonać dodatkowe prace. Jak już mówiłem, mamy teraz 
bardzo pracowity tydzień...
— Okap był na liście, którą dla pana zrobiłem. Zauważyliśmy pęknięcie przed 
wprowadzeniem się.
— Nie przypominam sobie... ach, chwileczkę. Tak rzeczywiście, teraz pamiętam 
szczegóły. Miał pan całą listę napraw, które wcale nie były konieczne. To 
dlatego policzyliśmy panu mniej niż w umowie; moi ludzie nie mogli znaleźć 
połowy wymienionych przez pana usterek.
— To wszystko nie ma sensu.
— Też tak myślę. Mój brygadzista powiedział, że musiał pan pomylić listy dwóch 
posiadłości, których kupno pan rozważał. Jakaś inna firma, która zarabia na 
szaro...
— Co takiego?
— ...szemrana — zażyczyłaby sobie kupę pieniędzy i nic panu nie powiedziała. 
Tak czy owak, mogę przysłać kogoś,
306
żeby się rozejrzał, ale nie za szybko, obawiam się. Co pan powie na przyszły 
wtorek? Pasuje?
— Ten okap jest niebezpieczny...
— Używają państwo pieca? Myślę, że nie. Niech pan podeprze czymś kamień i nie 
podchodzi do kuchni, to wszystko. We wtorek przyślę mojego człowieka i 
zobaczymy, co się da zrobić. Proszę, zapisałem w notesie. Przy okazji zobaczy, 
czy coś jeszcze nie wymaga naprawy i raz dwa doprowadzi wszystko do porządku. 
Do widzenia panu, mam nadzieję, że dobrze się panu mieszka w tym pięknym 
lesie.
Odłożył słuchawkę. Jeśli chodzi o O'Malleya, problem został rozwiązany.
Znowu te dziwne dźwięki dobiegające ze strychu.
Wszedłem na drugi stopień i popatrzyłem w górę. Wiedziałem, co to za dźwięk.
Ale usłyszałem też inne, z dołu.
Nasłuchiwałem w napięciu, zastanawiając się, które zbadać najpierw, i nie 
mając ochoty badać ani jednych, ani drugich.
Znowu dobiegły z dołu. Skrobanie, potem szelest papieru.
— Midge?
Mogła już wrócić z wioski. Nie odpowiadała, ale w końcu mogła ciągle być na 
mnie trochę zła.	j
— Midge, jesteś tam?
Ktoś tam z pewnością był, lecz się nie przedstawiał, Stanąłem na szczycie 
schodów, ostrożnie przechyliłem się przez poręcz i zajrzałem do kuchni. Mojego 
ulubionego miejsca.
Na kredensie zagrzechotała filiżanka (nie zostawiłem żadnej na stole).
Nie pozwoliłem sobie na dalsze rozmysły, miałem już dosyć tego strachu i 
pomaszerowałem na dół dzielnie jak
307
lew (właściwie pokuśtykałem; ślad po użądleniu pszczoły ciągle mnie jeszcze 
bolał).
Stanąłem w progu kuchni i odetchnąłem z ulgą.
— Rumbo, ty głupolu.
On też ochrzanił mnie ze swojego miejsca na półce za to, że go przestraszyłem. 
Na stole leżała rozdarta paczka herbatników, zawartość była rozsypana, 
większość nadgryziona.
— Przynajmniej ty nas nie opuściłeś — powiedziałem, biorąc kawałek herbatnika, 
który porwał z mojej ręki, wciąż głośno narzekając.
— Gdzie się wszyscy podziali? — przerwałem mu. — Oni też czują, że coś się 
popsuło w Gramarye? To dlatego ptaszki nie przyszły na śniadanie?
Był nie mniej zdziwiony niż ja.
— Ale ciebie nie tak łatwo wystraszyć, co? Muszę cię ostrzec — nie jest już 
tak jak kiedyś i sam trochę się boję. Coś wisi w powietrzu, czujesz? Jakby coś 
się skradało i znikało z pola widzenia zawsze, gdy się odwrócisz. Wiesz, co 
mam na myśli?
Nie sądzę, żeby wiedział. Po prostu wcinał swój herbatnik, co jakiś czas 
przekrzywiając łepek na ten swój psi sposób, ale nie zwracał specjalnej uwagi 
na to, co mówiłem. Czego zresztą spodziewałem się po wiewiórce?
Drzwi na strych nie dawały się otworzyć (chociaż przemknęła mi przez głowę 
myśl, że ktoś opiera się o nie z drugiej strony).
Stałem o stopień niżej, kręcąc gałką i popychając je ręką. Rumbo dotrzymywał 
mi towarzystwa w niebezpiecznej wyprawie w górę po krętych schodach, równie 
zaintrygo-
308
wany tajemniczymi dźwiękami jak ja. Za każdym razem, kiedy usłyszał ten odgłos 
— a następowały między nimi długie pauzy — łepek mu podskakiwał i rozglądał 
się nerwowo dookoła. W tych dźwiękach było jakieś melodyjne „trum" i dlatego 
wydawały mi się takie znajome.
To był dźwięk kciuka trącającego struny gitary.
Ale cichszy, zaledwie pogłos, wibracje zamierały powoli, po czym zapadała 
głęboka, pełna zadumy cisza, dopóki struny znowu nie zostały potrącone.
Na szczęście — całą brawurę zużyłem dzielnie maszerując do kuchni — przyszło 
mi już do głowy wyjaśnienie. Ptak albo nawet cierpiący na bezsenność nietoperz 
dostał się do mojego studia i ocierał skrzydłem o jedną z gitar, ilekoroć obok 
niej przelatywał. Albo może rodzina myszy założyła gniazdo w instrumencie i 
jej członkowie trącali struny wchodząc i wychodząc z pudła rezonansowego. Oba 
wyjaśnienia wydawały mi się rozsądne, a cały czas wierzyłem jeszcze w rozsądek 
(mimo wszystkiego, co się wydarzyło).
Pchnąłem mocniej i drzwi ustąpiły odrobinę. Wewnątrz od ponad minuty panowała 
cisza.
W końcu uderzyłem w drzwi ramieniem i otworzyły się z chrobotem drewna trącego 
o drewno; przytrzymałem ręką klamkę, żeby nie poleciały za daleko. Pchnąłem 
delikatnie.
Na pierwszy rzut oka pokój o niskim suficie wydawał się pusty. Na drugi rzut 
oka nic się nie zmieniło. Dopiero gdy zobaczyłem, w jakim stanie znajdują się 
moje dwie gitary akustyczne, które tam zostawiłem, głośno jęknąłem. 
Przebiegłem pokój i upadłem na kolana, mój jęk przeszedł w pełne udręki 
zawodzenie.
Gryf martina, znajdującego się na stojaku, blisko ocienionej ściany, wygiął 
się w moją stronę, jak gdyby składał
309
powitalny ukłon. Ibanez leżał obok na podłodze, musiał upaść i żadne z nas nie 
usłyszało tego odgłosu; gryf wygiął się w górę jak szyja chudego człowieka, 
który próbuje wstać. Pierwsza i trzecia struna pękły, reszta była tak 
naciągnięta, że niewiarygodne napięcie dawało się niemal wyczuć. Nie mogłem 
zrozumieć, jak to się stało, żadna z nich nie była bezpośrednio narażona na 
działanie słońca, co mogłoby spowodować spaczenie drewna — w takim wypadku 
struny by się obluzowały, a nie napięły — żadnej tak silnie nie podkręcałem, 
na ogół zostawiałem je lekko napięte, tylko wtedy, gdy wiedziałem, że przez 
dłuższy czas nie będę ich używał, poluzowywałem je. Struny nylonowe mogą się 
skurczyć, kiedy są wystawione na działanie skrajnych temperatur i pod 
warunkiem, że wcześniej nie pękną; ale stalowe struny Martina? Niemożliwe.
Potrząsnąłem głową, oszołomiony i zgnębiony, czułem ból podobny temu, jaki 
czujemy, gdy samochód przejedzie nam ukochanego psa.
Przez okno, które parę dni temu zostawiłem uchylone, żeby przewietrzyć pokój 
(może to silniejszy wiatr przewrócił klasyczną) wpadł łagodny wietrzyk i 
zagrał na napiętych strunach; wibrację spotęgował rezonator. Echo zabrzmiało 
raczej jak jękliwe westchnienie niż muzyczny pogłos.
Uderzyłem się w udo zwiniętą pięścią i zakląłem, potem zakląłem jeszcze raz. 
Mimo że gitary były już nie do odzyskania (gryfy można co prawda wymienić, ale 
to kosztowna operacja i nie ma gwarancji, że będą brzmiały jak przedtem) 
poluzowałem w obu te struny, które się zachowały. Z pewnym niepokojem 
otworzyłem pudło Fen-dera i obejrzałem leżącą w środku gitarę elektryczną 
(miałem wrażenie, jakbym otwierał trumnę, żeby zerknąć na nieboszczyka). Na 
szczęście mój warsztat był w porządku.
310
Potem położyłem się na podłodze patrząc na swoje okaleczone — nie, śmiertelnie 
chore — instrumenty, podczas gdy Rumbo skakał sobie po pokoju, obojętny na 
moje nieszczęście. Pozwoliłem mu dokazywać, zadowolony, że chociaż jeden z nas 
nie ma żadnych trosk.
Przez jakiś czas siedziałem w ponurym milczeniu i nie pamiętam, co mnie w 
końcu otrzeźwiło — wrzaski wiewiórki czy ruch nad moją głową. Przez cały ranek 
dobiegały skądś jakieś dźwięki, nie czułem więc niepokoju ani zdziwienia 
słysząc nowe hałasy. Tym razem ich źródło było oczywiste; coś zdenerwowało 
nietoperze.
Ale to nie zainteresowanie nimi kazało mi postawić krzesło na środku pokoju i 
sięgnąć do klapy. Tamtego dnia, kiedy odkryliśmy groteskową zmianę na obrazie 
Midge, wrzuciłem go na górę, po prostu podniosłem klapę i cisnąłem — co z 
oczu, to z serca. Spalenie go za bardzo przypominałoby jakiś obrzęd. Ciągle 
zaintrygowany tą zmianą, chciałem popatrzeć na niego jeszcze raz. Może 
odzyskał dawny wygląd, pomyślałem sobie, głupi optymista; w tym domu wszystko 
jest możliwe. Tak czy owak, chciałem dokładnie obejrzeć ten obraz po raz 
ostatni.
Balansowałem na krześle, jedną ręką podtrzymując klapę, w drugiej miałem 
latarkę, którą trzymaliśmy na poddaszu specjalnie na wypadek wizyt na strychu 
(zwykle przeprowadzanych przez Midge, żeby sprawdzić, jak się miewa nasz 
chroniony gatunek). Wyprostowałem się podnosząc klapę; nasi nocni przyjaciele 
budzili we mnie niejaki lęk, ale wierzyłem, że skoro wszyscy tak mówią, muszą 
być nieszkodliwe.
Klapa otworzyła się z potwornym zgrzytem typu „stary ponury dom" i Rumbo z 
wrzaskiem zbiegł po schodach. Obiecałem sobie, że przy najbliższej okazji 
naoliwię zawiasy. Z zapaloną latarką wspiąłem się używając oparcia krzesła
311
jako chwiejnej podpory i podciągnąłem na rękach z charakterystycznym dla mnie 
brakiem stylu. Siedząc na brzegu, skląłem się za to, że rzuciłem obraz z taką 
siłą. Ledwo mogłem dostrzec biały prostokąt i zdałem sobie sprawę, że będę 
musiał przeczołgać się po belkach, by go dosięgnąć.
Omiotłem strych światłem latarki i zadrżałem na widok zwisających kształtów, 
przekonany, że znowu jest ich więcej niż ostatnim razem. Wypełniały ściśle 
całą długość krokwi i belek. Tak jak za pierwszym razem.
Zamarły w bezruchu, zupełnie jakby moje przyjście przerwało im dotychczasowe 
zajęcia. Ciekaw byłem, jak traktowały moją obecność. Ze strachem? Wrogością? A 
może czuły, że ja i Midge nie zrobimy im krzywdy?
Pojedynczy, cichutki pisk zwrócił moją uwagę w stronę belki na lewo od 
miejsca, w którym siedziałem. Oświetliłem wyjątkowo gęsto zbitą grupkę 
nietoperzy; jeden z nich, mniej więcej w środku, podrygiwał, wyginając głowę w 
stronę brzucha. W świetle błysnęły zakrzywione zęby, kiedy nietoperz otworzył 
swój brzydki pyszczek i wydal kolejny, ledwie słyszalny pisk.
Odpowiedziały mu piski z ciemnych zakamarków strychu, pojedyncze i jakieś 
takie żałosne.
Podciągnąwszy nogi zacząłem się czołgać w stronę obrazu, nie chcąc zostawać w 
tej atramentowoczarnej jaskini ani chwili dłużej niż to konieczne. Twarde 
belki wrzynały mi się w kolana, a zapach nietoperzych ekskrementów wydawał się 
silniejszy i jeszcze bardziej dokuczliwy niż zwykle; pocieszałem się myślą, że 
odchody mogą się okazać rodzajem naturalnej izolacji strychu. Próbowałem ich 
nie dotykać, ale były wszędzie i wkrótce musiałem wytrzeć rękę o dżinsy. 
Doszedłem do wniosku, że spróbuję iść zgięty, starając się zachować równowagę, 
wstałem więc i przez chwilę chybo-tałem się niezgrabnie na szeroko 
rozstawionych nogach.
312
Natychmiast otarłem się o jednego z nietoperzy.
Pisnął i zatrzepotał cienkimi skrzydłami, a ja wzdrygnąłem się, chwiejąc na 
niepewnych nogach i machając rękami w powietrzu. Zgięty w pół złapałem 
wreszcie równowagę i poświeciłem na urażonego nietoperza, chcąc się upewnić, 
czy nie ma zamiaru mnie zaatakować.
To, co zobaczyłem, sprawiło, że poczułem w gardle miękką kluchę, która groziła 
wybuchem i rozpryśnięciem się po całym strychu. Z trudem przełknąłem ślinę.
Kilka cali ode mnie nietoperz, na którego wpadłem, podrygiwał spazmatycznie, 
skrzydła zwinął do wewnątrz, błoniasty ogon wygiął w dół. Spomiędzy jego 
tylnych łap wydobywało się coś różowego, błyszczącego i odrażającego.
Patrzyłem jak zahipnotyzowany, przerażony, a jednak z pełną grozy fascynacją.
Różowy, zwinięty w kłębek kształt rósł w oczach, połyskując w świetle latarki. 
Wyłoniło się maleńkie ciało, gładkie i wilgotne, przybierając formę — ohydną 
formę — wystrzeliło jak różowy lukier z tubki i spadło na brzuch matki 
podtrzymywane przez pępowinę. Matka natychmiast okryła noworodka skrzydłami i 
ogonem, wyginając szyję zaczęła wylizywać świeżo narodzone lepkie ciało.
Te narodziny mogłyby zachwycić miłośnika przyrody, ale we mnie, w tym ciemnymi 
pomieszczeniu, wśród masy zwisających głowami w dół gargulców, budziły odrazę. 
„
Rozpaczliwie starałem się wycofać, ostrożnie, żeby nie pośliznąć się na 
belkach, lecz tylko poruszyłem znajdujące się za mną nietoperze. Obejrzawszy 
się zobaczyłem inne różowe pęcherzyki, wyłaniające się w mroku, by w chwilę 
później przyczepić się do sutków matki. Nie jedno czy dwa, ale krocie. 
Przysięgam — krocie. Gdziekolwiek skierowałem latarkę, wszędzie widziałem ten 
sam, przyprawiający
313
o mdłości ruch, błyszczącą lepkość maleńkich ciał odbijających światło.
Poczołgałem się w stronę jasnego kwadratu włazu, ześlizgując się z belek, 
rozbijając o nie kolana, wbijając drzazgi w ręce, latarka gwałtownie 
podskakiwała mi na piersiach, niepokojąc nietoperze do tego stopnia, że 
zaczęły piszczeć na znak protestu, strachu, a może i tego, i tego.
Jeden z nich musnął moją twarz i poczułem powiew wilgotnego powietrza. Coś 
miękko pacnęło na mój kark i zatrzymało się tam na chwilę, zanim spadło.
Niemal krzyknąłem.
Byłem już przy włazie, spuściłem nogi, przez chwilę zawisłem wsparty na rękach 
i łokciach. Moje stopy odnalazły oparcie krzesła i pociągnąłem za sobą klapę, 
schylając głowę przed nadlatującym nietoperzem.
Stałem na krześle z rękami wspartymi o kolana, latarka potoczyła się łukiem po 
podłodze i wciągnąłem wielki haust powietrza, mając nadzieję, że minie się ze 
śniadaniem, które właśnie wracało do góry.


Strona dwudziesta siódma


Wyjeżdżając z Bunbury czułem się zły, skołowany i nie wiem... Chyba oszukany. 
O właśnie, i jeszcze wykorzystany.
Adwokat zmarłej Flory Chaldean niechętnie zgodził się spotkać ze mną; prawdę 
mówiąc, nie miał innego wyboru. Do pewnego stopnia ponosił odpowiedzialność za 
sprzedaż Gramarye, a ja bardzo nalegałem na to spotkanie. Możliwe też, że sam 
czuł lekkie wyrzuty sumienia.
Chciałem się z nim zobaczyć, bo pewne fakty dotyczące starszej pani i domu 
wymagały wyjaśnienia, Ogborn zaś był tu najważniejszym (jeśli nie jedynym) 
ogniwem. Potrzebowałem informacji. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o 
Florze Chaldean. O Gramarye. Chciałem wiedzieć, j#ki związek mają z tym domem 
Synergiści.
No cóż, otrzymałem odpowiedzi, ale trudno powiedzieć, żeby coś wyjaśniły. 
Teraz dręczyło mnie co innego.
Pierwszą osobą, z którą próbowałem się skontaktować po przyprawiającym o 
mdłości doświadczeniu z nietoperzami, był Bickleshift, pośrednik, który 
sprzedał nam posiadłość. Wyjechał jednak na dwutygodniowe wakacje. Moja 
reakcja może się wam wydawać nieco przesadna — w końcu to tylko małe, 
skrzydlate ssaki o spiczastych uszach rodziły
315
małe na moim strychu — ale powinniście byli sami to zobaczyć. Drobne, 
galaretowate potomstwo w niczym nie przypominało jelonka Bambi, nie było w nim 
nic rozkosznego, ten akt wydawania na świat nowego życia kojarzył się raczej z 
wydalaniem niż z narodzinami. Miałem wrażenie, że jestem świadkiem ekspansji 
chaosu, utwierdzania się zła. Stało się dla mnie jasne, że Gramarye ma dwie 
strony, strefy czy też bieguny, jakkolwiek zechcecie określić te przeciwstawne 
klimaty. Może różne obszary. Pozytywny i Negatywny. Kiedy się wprowadziliśmy, 
doświadczyliśmy dobrego, Pozytywnego. Teraz wypierany był przez coś innego. 
Mówiąc słowami Dylana (Boba): „czasy się zmieniają". I kiedy zacząłem się nad 
tym zastanawiać, uświadomiłem sobie, że zmiany datują się od pierwszej wizyty 
Synergistów.
Nowo narodzone nietoperze w pewien sposób symbolizowały niezdrową metamorfozę, 
której ulegało Gramarye, zmianę, która następowała powoli, wkradała się jak 
potwór wypełzający z morza na brzeg i zbierający siły. Przywoływany przez 
tych, którzy będą potrafili wykorzystać jego moc.
Absurd? Niezupełnie.
Ale uprzedzam wypadki, wspominam o tym tylko dlatego, że tak właśnie, 
stopniowo, zaczynałem rozumieć, poszczególne elementy spadały na mnie jak 
krople, kapiące skądś z wysoka i rozpryskujące się na mojej głowie, zanim 
powoli przesiąknęły do świadomości. Tego dnia, jadąc do domu, przypomniałem 
sobie, jak mówiłem Midge, że jest rodzajem katalizatora czy też pośrednika. 
Zastanawiałem się, czy Synergiści, a konkretnie Mycroft, nie są innego rodzaju 
katalizatorem.
316
Tak czy inaczej, Bickleshift był na urlopie, zadzwoniłem więc do adwokata, 
który po wielu „hmmm" i „aaach" zgodził się wreszcie na spotkanie późnym 
popołudniem następnego dnia.
Nie wspomniałem o niczym Midge, kiedy wróciła z wioski, nie powiedziałem nawet 
o moich spaczonych gitarach i o tym, jak ich stalowe struny skurczyły się w 
niewyjaśniony sposób. Potrzebowałem kilku faktów, zanim będę mógł przedłożyć 
jej swoją argumentację. Zresztą wyglądała na pochłoniętą własnymi myślami i 
była przekonana, że pojechałem do Bunbury po nuty.
Miałem ciężką noc, Midge też spała niespokojnie. Mamrotała i rzucała się na 
łóżku, kurczowo łapiąc kołdrę, jakby w obawie, że wpadnie w jakąś otchłań 
otwierającą się we śnie.
Moje niemrawe wysiłki, żeby przełamać jej rezerwę, następnego ranka spełzły na 
niczym, tak z mojej winy, jak i jej. Byliśmy jak para bokserów oszołomionych 
ciosami w głowę, zbyt zamroczeni, żeby dokładnie widzieć przeciwnika, nie 
mówiąc już o zadaniu ciosu. Dopiero gdy wyjechałem z domu, poczułem, że wraca 
mi jasność umysłu (i energia). Tak, czułem ulgę, zostawiając za sobą to 
miejsce.
Kiedy wracałem, Cantrip wyglądało prawie jak wymarłe. Zerknąłem na zegarek. 
Dochodziła szósta — nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak późno. Sklepy 
pozamykany, a mieszkańcy przygotowywali się pewnie do kolacji. Słońce zaczęło 
wędrować w stronę wzgórz.
Przeciąłem wioskę i wjechałem w leśną drogę. Wkrótce będę w domu. Nasuwało się 
pytanie: cóż to będzie za dom? Mycroft wiedział to pewnie lepiej niż 
ktokolwiek inny.
Jechałem  ze  stałą  szybkością  ciesząc  się,  że  wkrótce
317
zobaczę Midge, mając nadzieję, że tym razem wysłucha tego, co mam jej do 
powiedzenia, czego dowiedziałem się od Ogborna. Nie, z m u s z ę ją, żeby 
wysłuchała. Niezależnie od jej nastawienia, zmuszę ją. A potem razem 
zdemaskujemy Mycrofta.
Głęboki las po obu stronach drogi dziwnie mnie niepokoił.
Zobaczyłem Gramarye, o wciąż świetliście białych murach, w coraz 
chłodniejszych promieniach słońca. Ogród kipiał od barw. Dopiero gdy się 
zbliżyłem, kwiaty okazały się przywiędłe, cegły zaczęły odsłaniać swoje skazy. 
Zaparkowałem samochód na trawie i przeskoczyłem przez płot.
Usłyszałem, że w domu dzwoni telefon.
Drzwi były zamknięte, co mnie zdziwiło; Midge lubiła, gdy świeże powietrze 
wpadało do pokojów i uwielbiała widok ogrodu ujęty we framugę drzwi. Telefon 
wciąż dzwonił.
Szybko przekręciłem klucz w zamku i pchnąłem drzwi, napotykając pewien opór. 
Pchnąłem mocniej i drzwi odskoczyły; przez chwilę stałem w progu czekając, aż 
oczy przywykną do mroku. A mrok rozpraszał się niezrozumiale wolno, jakby 
niechętnie ustępując miejsca jasności.
Zawołałem Midge, chociaż byłem prawie pewien, że jej nie ma: zamknięte drzwi 
frontowe, dzwoniący telefon i coś jeszcze — prawie namacalny chłód jej 
nieobecności. Tylko uparty dzwonek telefonu dźwięczał w wilgotnym powietrzu.
Ruszyłem w stronę schodów w nadziei, że to Midge dzwoni, aby powiedzieć mi, 
gdzie jest. Ale dokąd mogła się wybrać bez samochodu?
Biegłem po schodach przekonany, że telefon przestanie dzwonić, zanim zdążę go 
odebrać, i złapałem słuchawkę w pół sygnału.
318
Aż szarpnąłem głową, gdy buchnęły mi w ucho trzaski.
— Halo... halo?...
Ledwie słyszałem głos dochodzący przez zakłócenia, jakby dzwoniono z odległego 
pola bitwy w trakcie obstrzału artyleryjskiego. Ścisnąłem słuchawkę w dłoni, 
odblokowując na moment membrany i strzelanina ucichła.
— Słyszysz mnie? — zapytał znajomy głos.
— Tak, to ty, Val?
Głos agentki znowu stał się odległy.
— Mikę? Midge jest z tobą?
— Nie. Sam przed chwilą wróciłem i wygląda na to, że jej nie ma.
— Może to i lepiej — to z tobą chciałam porozmawiać. Lodowaty strach ścisnął 
mi gardło.
— O co chodzi? — zapytałem z wymuszoną swobodą.
— Nie jestem pewna. To wszystko jest dosyć dziwne. Nagle zawieszenie broni 
skończyło się i jej głos prawie utonął w ogniu zaporowym.
— Słyszysz mnie, Mikę? Słyszałem, ale słabo.
— Co za cholerna linia.
— Zaczekaj, Val! — wrzasnąłem. Jeszcze raz trzasnąłem w słuchawkę, tym razem 
mocniej. Zakłócenia nie zanikły, ale stały się mniej dokuczliwe.
— Dobra — powiedziałem — co mi chciałaś powiedzieć?
— Pomyślisz, że to bardzo dziwne. Och, doprawdy? Uśmiechnąłem się blado.
— Chodzi o obraz Midge — wyjaśniła. — Ten obraz Gramarye.
— Słucham — rzekłem ostrożnie.
— Kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy, zanim... zanim został zniszczony... coś 
mnie w nim uderzyło. Miałam
319
wrażenie, że gdzieś już to widziałam... — na sekundę czy dwie trzaski 
zagłuszyły jej głos — ...przypomnieć gdzie. Wmawiałam sobie, że głowa płata mi 
figle po długiej podróży. Widziałam przecież dom w naturze tego wieczoru, 
pomyślałam więc, że to, co biorę za deja vu, jest w istocie skojarzeniem 
rzeczywistości z obrazem.
— Val, zaraz przerwie nam połączenie...
— Dobra, przechodzę do sedna. Mikę, znajdź egzemplarz książki, którą Midge 
ilustrowała parę lat temu...
Jej głos zginął znowu, kiedy trzaski przeszły w crescendo. Uspokoiły się, 
kiedy po raz kolejny solidnie grzmotnąłem pięścią w słuchawkę. Ręka mi 
poczerwieniała.
— Przepraszam, nie usłyszałem. O jakiej książce mówiłaś?
— Pod tytułem „Królestwo Czarnoksiężnika", pamiętasz ją?
— Tak, pamiętam.
— No to popatrz na stronę dwudziestą siódmą.
— Co?
— Przyjrzyj się u w a ż n i e, a zobaczysz, o co mi chodzi...
Odskoczyłem, kiedy trzask niemal eksplodował mi w uchu. Zabrzmiało to tak, jak 
gdyby ktoś wystrzelił w słuchawkę na drugim końcu.
— Mikę... słyszysz mnie?
— Ledwo, ledwo.
— Słyszysz?...
— Słuchaj Val, oddzwonię później!
— ...na ilustrację...
— Dobrze, dobrze! — Nie wiem, czy usłyszała moje pospieszne zapewnienie, ale 
poczułem ulgę odkładając słuchawkę.
Nie zastanawiałem się ani chwili nad tym, co powiedziała
320
mi Val. Ruszyłem prosto do okrągłego pokoju i mieszczącej się tam szafki z 
książkami. Przebiegłem wzrokiem po tytułach, ale nie mogłem znaleźć tego, 
którego szukałem. Mieliśmy w końcu sporo książek, a Midge nie afiszowała się 
specjalnie z tymi ilustrowanymi przez siebie. Udałem się do pokoju gościnnego, 
w którym trzymaliśmy większą część naszych zbiorów. Przeglądając zapchane 
półki, wkrótce natknąłem się na „Królestwo Czarnoksiężnika".
Była to niewielka książeczka, opowieść o wróżkach, czarownicach, 
czarnoksiężnikach i smokach, zdaniem wydawcy przeznaczona dla pięcio-, 
ośmiolatków, chociaż chętnie kupowana przez dorosłych dla pięknych ilustracji. 
Jedna z tych, które chętniej się ogląda, niż czyta.
Zahaczyłem palcem o grzbiet i wyciągnąłem ją. Mimo że w pokoju nie było 
ciemno, podszedłem ze swoim znaleziskiem do okna.
Las za oknem był nieruchomy i gęsty.
Przekartkowałem książkę, szukając strony dwudziestej siódmej, kolorowe 
ilustracje migały jak w kalejdoskopie.
Dwadzieścia siedem.
Przytrzymałem ręką stronicę.
Centrum ilustracji stanowił biały zamek o wielu wieżyczkach. Mgliście 
przypominałem sobie fabułę: zaczarowany zamek, w którym mieszkał pewien 
czarodziej, gruba ryba. Był jednak stary i nie tak sprawny jak niegdyś, szukał 
godnego następcy, który poradzi sobie z wrogami grasującymi w lesie i ujarzmi 
ciemne siły opanowujące jego królestwo.
Zmarszczyłem brwi, nie mogąc doszukać się żadnego związku z ostatnim obrazkiem 
Midge. Dopóki nie przyjrzałem się bliżej.
Na pierwszym planie widać było wioskę elfów, grzyby
321
o czerwonych kapeluszach służyły im za domki, wiodły do nich ścieżki 
wybrukowane jaskrawymi kamieniami. Same elfy stanowiły wesołą grupkę. Dalej 
zaczynał się las bujny i gwaszowo zielony. Ale, tak jak ten prawdziwy las za 
oknem — nieruchomy i bardzo gęsty.
Dalej były blade zarysy wzgórz, z lasu wyłaniała się droga prowadząca prosto 
do zaczarowanego zamku, w najwyższej z wież widać było wyraźnie miniaturowego 
czarnoksiężnika.
Pośrodku lasu znajdowała się polanka, a pośrodku tej polanki stał maleńki, 
chociaż namalowany z wszystkimi szczegółami domek. Z jednej strony był 
zaokrąglony.
Nie miałem wątpliwości. Ten domek to Gramarye.


Głosy


W lesie nie obowiązuje cisza nocna — życie kipi tu przez okrągłą dobę. Na ogół 
jest to życie niezauważalne, bez względu na godzinę. A jednak wieczorami albo 
nocą słychać więcej hałasów, więcej ruchu, szelestu liści, czasem trzaskanie 
gałęzi. Im później, tym bardziej las wydaje się nieprzyjazny i tajemniczy. Dla 
mieszczucha, ma się rozumieć.
Starałem się nie zboczyć z drogi, którą chadzaliśmy wcześniej z Midge. 
Wiedziałem mniej więcej, gdzie mnie zaprowadzi, i miałem tylko nadzieję, że 
słońce nie zajdzie, zanim tam dotrę. Wychodząc z domu złapałem jeszcze kurtkę, 
pamiętając, jak chłodno bywa o tej porze pod drzewami.
Miękka pokrywa liści uginała się pod moimi stopami, każdy krok brzmiał jak 
krótkie westchnienie, kiedy prze-dzierałem się przez grube warstwy poszycia. 
Elastyczna gałązka wystrzeliła gwałtownie, jak gdyby chciała wyładować na mnie 
złość.
Zadzwoniłem do Świątyni Synergistów, by się dowiedzieć, czy jest tam Midge, 
ale wskutek zakłóceń na linii ledwie słyszałem głos rozmówcy, nie było więc 
sensu zadawać pytań. Instynkt jednak podpowiadał mi, że Midge tam jest
323
i byłem zły, że czekała, aż wyjdę z domu, by się do nich wymknąć. Położyłem 
słuchawkę, nie mówiąc ani słowa.
Jeżeli nie przyjechali po nią samochodem, to poszła sama ścieżką przez las i 
dlatego ja również wybrałem tę drogę; nie chciałem się z nią rozminąć, bo może 
już wracała. Zresztą na piechotę było szybciej niż okrężną i krętą szosą.
Gdyby tylko zaczekała, gdyby dała mi szansę powiedzenia jej, czego się 
dowiedziałem. Czy i wtedy tak ślepo ufałaby Synergistom? Przyspieszyłem kroku.
Ilustracja w książce była kolejną kroplą w tym szybko przepełniającym się 
kielichu. Zrozumiałem teraz, dlaczego Gramarye mgliście mi coś przypominało, 
jak tylko wysiadłem z samochodu, gdy przyjechaliśmy tu po raz pierwszy. A 
także to niejasne poczucie, że już to widziałem, kiedy parę tygodni później 
oglądałem obraz Midge. To Val Harradine odkryła powiązanie, chociaż nie od 
razu; musiała sprawdzić poprzednie prace Midge, żeby się upewnić. Fragment w 
ilustracji był drobny, ale wyraźny i przedstawiony bardzo szczegółowo, każdy z 
elementów kompozycji wypracowany z równą starannością. Domek na obrazku miał 
nawet wielobarwny ogród i ścieżkę wiodącą do drzwi.
A w drzwiach stała jakaś postać, ciemny kształt, nie więcej niż cień.
To szaleństwo, powtarzałem sobie. Cholera, czyste szaleństwo! Przecież to 
tylko książka, dziecinna bajeczka do poduszki. Ale oto przedzierałem się przez 
las, żeby uwolnić damę swego serca, gotów wyrwać ją z okrutnych szponów złego 
czarnoksiężnika, czarownika, maga czy cholera wie którego z mrocznych, żeby 
nie powiedzieć czarnych charakterów braci Grimm. Brakowało mi tylko białego 
rumaka.
Kupa śmiechu.
324
Nawet na chwilę nie zwolniłem kroku.
To dlatego, że nauczyłem się wątpić we własne przekonania. Pewnego dnia każdy 
z nas musi zwątpić.
Raz czy dwa myślałem już, że zgubiłem drogę, zaraz potem dostrzegałem jednak 
coś znajomego — powalony, gnijący pień, przedziwnie ukształtowany dąb, staw 
utworzony przez deszcze — i wiedziałem, że idę mniej więcej w dobrą stronę. 
Nie minęło wiele czasu, kiedy wyszedłem z lasu i ujrzałem w dole u podnóża 
stromej pochyłości szary dom.
Świątynia, w miarę jak się do niej zbliżałem, sprawiała wrażenie coraz 
bardziej zniszczonej. Słońce czerwieniejące w tle nie dodawało budynkowi 
ciepła. Schodziłem łąką równym, pewnym krokiem, śmiało, chociaż z 
nieprzyjemnym uczuciem, że może jestem obserwowany przez któreś z tych 
ciemnych okien.
Wkrótce znalazłem się na dole, na twardszym, choć wciąż nierównym, gruncie. Na 
podjeździe stały cztery samochody, jednym z nich był znajomy citroen. 
Poszedłem na skos, obserwując dom tak, jak on, nie wątpiłem, obserwował mnie, 
i wszedłem na schody wiodące do dwuskrzydłowych drzwi. Chciałem wmaszerować do 
środka, ale drzwi oczywiście były zamknięte.
Przycisnąłem pięścią dzwonek, dla równowagi drugą pięścią waliłem w skrzydło 
drzwi wkładając w to całą wściekłość.
Usłyszałem kroki po drugiej stronie i zgrzyt otwieranego zamka. Ktoś odsunął 
zasuwę, drzwi uchyliły się. Przez szparę wyjrzał Kościsty.
Udał, że mnie nie poznaje, ale obaj wiedzieliśmy, że to nieprawda.
— Midge tu jest. — To nie było pytanie, nie oczekiwałem wiec odpowiedzi.
325
— Midge? — zapytał głosem równie kościotrupim, co rysy.
— Nie próbuj żadnych cholernych sztuczek — powiedziałem i pchnąłem drzwi tak, 
że poleciał w tył. Szybko wśliznąłem się do środka.
— Chwileczkę, nie może pan tu wejść — oświadczył, dotykając mojej piersi 
kościstym palcem. Odtrąciłem jego rękę.	•••'  * '-,-<••'-•
— Gdzie ona jest?
— Nie mam pojęcia, o kim pan mówi.
— Midge Gudgeon. Ona tu jest.
— Myślę, że pan...
— Chcę się widzieć z Mycroftem.
— Obawiam się, że nie można mu przeszkadzać. Westchnąłem z udanym żalem.
— Posłuchaj, nie pozbędziesz się mnie, dopóki nie zobaczę się z nią albo z 
Mycroftem.
— Już powiedziałem...
W głębi otworzyły się jakieś drzwi i stanęła w nich Gillie Slade. Popatrzyła 
na nas zaskoczona, niewątpliwie zastanawiając się, o co chodzi.
Zdecydowanie ruszyłem w jej stronę, Kościsty podążył za mn4> Jego protesty 
przypominały bzyczenie komara.
— Gillie, powiedz mi, gdzie znajdę Midge? — zapytałem, zbliżając się do niej.
— Mikę, nie możesz...
— Dobra, dobra. Jest tu, prawda? Popatrzyłem na nią uważnie, spuściła wzrok.
— Prawda?
— Tak, Mikę. Ale jest z Mycroftem i nie wolno im przeszkadzać. — Jej oczy 
spoczęły na mnie znowu, błękitne i szczere.
— Przeszkadzać? Co tu się, do cholery, dzieje?
Otworzyły się kolejne drzwi i wyjrzały przez nie inne głowy.
— Na miłość boską, powiedz mi!
Unikała mojego spojrzenia, miałem ochotę nią potrząsnąć. Zamiast tego minąłem 
ją i zajrzałem do pokoju, z którego właśnie wyszła. Twarze pozbawione wyrazu 
zwróciły się w moją stronę. Jedynymi meblami w pomieszczeniu były meble o 
sztywnych oparciach, ustawione w dużych odstępach, siedzący na nich Synergiści 
wydawali się zupełnie bezczynni — żadnych książek, niczego. Zapewne ich 
godzina szczęśliwości. Czas medytacji.
Nie było wśród nich Midge.
Wycofałem się i przeszedłem przez korytarz, dwie osoby w progu rozstąpiły się 
bezgłośnie, robiąc mi przejście. Znowu Synergiści na krzesłach, sprawiających 
wrażenie niewygodnych, i prawie żadnych innych mebli. Kilku z nich siedziało 
na podłodze, też najwyraźniej nie zajmowali się niczym.
Tu jej nie było.
Ani w następnym pokoju.
Ani w kolejnym.
Teraz biblioteka. Czułem, że mi się poszczęści.
Nie poszczęściło się. Pokój, do którego zaprowadzono nas podczas pierwszej (a 
dla mnie dotychczas jedynej) wizyty, gdzie zanurzono moje oparzone ramię w 
zielonkawym płynie, mogącym służyć do mycia naczyń lu.b czyszczenia metalu, 
pokój, w którym Mycroft usiłował wywrzeć na nas wrażenie swoją wyjątkową mocą, 
był pusty. Ani żywej duszy.
Narastała we mnie złość. Ominąłem szerokie schody i wpadłem do pokoju 
naprzeciwko. Nikogo w nim nie zastałem, ale samo pomieszczenie było bardziej 
interesujące niż poprzednie. Skórzane fotele, małe, ozdobne stoliki,
326
327
wspaniały kominek zajmujący niemal całą długość ściany. Nad okapem długi 
gobelin przedstawiający wyszukany krzyż z symboliczną różą pośrodku, ramiona i 
część pionowa zdobne jakimiś powtarzającymi się symbolami. Na pozostałych 
ścianach, pomiędzy wysokimi oknami, rozpoznałem symbole znaków zodiaku, a w 
odległym rogu znajdowała się duża mozaikowa mandala, wewnątrz niej kwadrat, w 
nim druga mandala. Na stoliku obok leżała drewniana maska: długie, spiczaste 
uszy i skośne, wąskie jak szparki oczy nad sterczącym pyskiem — rzeźbiona 
podobizna szakala. Mimo że zasłony były do połowy zaciągnięte i w pokoju 
panował licujący z wystrojem półmrok, szczegóły wryły mi się w pamięć, jakbym 
długo oglądał wnętrze. W istocie zaś stałem w progu nie dłużej niż kilka 
sekund. Silnie wrażenie, jakie wywołał na mnie ten pokój, należało chyba 
przypisać temu, że czegoś podobnego oczekiwałem — nie zaskoczeniu.
Odwróciłem się, niezadowolony. Synergiści tłoczyli się teraz w holu, niektórzy 
mamrotali coś między sobą, podczas gdy większość przyglądała mi się w 
milczeniu, z wyrazem tępego oburzenia. Czułem się jak gość w szpitalu dla 
umysłowo chorych, którego pacjenci biorą za wariata.
Gillie stała w pierwszym rzędzie i przynajmniej jej twarz nie wyrażała jedynie 
zimnej wrogości. Podszedłem i wziąłem ją za łokieć, delikatnie, nie chcąc jej 
płoszyć.
— Proszę, pomóż mi, Gillie — powiedziałem. — Chcę tylko pomówić z Midge.
Nie odezwała się, ale jej oczy zdradziły mi, gdzie mam szukać. Zastanowiłem 
się, czy to spojrzenie w górę było mimowolne, czy też umyślne.
Popatrzyłem w tę samą stronę, puściłem ją i zacząłem biec po schodach 
przeskakując po dwa stopnie. W połowie
328
schodów pojawili się Kinsella i Kościsty. Ten drugi wskazywał mnie, zupełnie 
niepotrzebnie, i Kinsella uśmiechnął się z pewnym ociąganiem.
— Cześć, Mikę, jakiś problem?! — zawołał. Nie odpowiedziałem, dopóki nie 
znalazłem się na najwyższym stopniu.
— Szukani Midge — powiedziałem. — I wiem, że tu jest.
— Jasne. Chodźmy na dół, zrobię ci kawy i pogadamy. W przyjacielskim geście 
położył mi rękę na ramieniu, lecz strząsnąłem ją.
— Chcę się z nią widzieć teraz — oświadczyłem.
— Och, wiesz, teraz to niemożliwe, Mikę. — Jezu, nienawidziłem tego uprzejmego 
tonu. — Widzisz, ona jest z Mycroftem i nie należy im przeszkadzać.
— Dlaczego nie?
— Wiesz, czego chciała.
Przypuszczam, że musiałem wyglądać na nieźle przerażonego.
Skinął głową, nie przestając się uśmiechać. Tylko w arcy-amerykańskim błękicie 
jego oczu dostrzegłem maleńką iskierkę złośliwej satysfakcji.
— Zgadłeś, Mikę. Mycroft pomaga jej skontaktować się z rodzicami.
— O chole... — Rzuciłem się naprzód, gotów przeszukać każdy pokój. Jego ręka 
zablokowała moją pierś jak metalowa sztaba. Odepchnąłem go i ruszyłem ko% 
rytarzem.
Złapał mnie za ramię i obrócił. Przez jeden krótki moment grymas wykrzywił 
jego śliczną buzię. W chwilę później wrócił na nią uśmiech, równie ciepły co 
uśmiech piranii.
— Przepraszam — zaczai — ale...
Tym razem pchnąłem mocniej i zatoczył się w tył. Nie
329
zdążyłem się jeszcze odwrócić, kiedy złapał mnie jedną ręką za kark, drugą pod 
pachę i rzucił na przeciwległą ścianę. Straciłem równowagę i upadłem. Jak 
widzicie, bohater nie zawsze zwycięża, gdy dochodzi do rękoczynów.
Gillie, która weszła za mną na górę, uklękła teraz obok, ja zaś próbowałem 
złapać oddech. Kinsella już się nie uśmiechał i bardzo mi to odpowiadało. 
Zacząłem się podnosić.
— Nie, Mikę — poradziła Gillie.
Kinsella wyglądał, jakby tylko na to czekał.
Wizja najbliższych kilku minut nie przedstawiała się zbyt różowo, ale byłem 
pewien jak cholera, że nie wrócę do domu sam.
Stanąłem już na nogach, zbierając się do kontrataku, kiedy nagle wszyscy 
poczuliśmy czyjąś obecność. Kinsella i Kościsty odwrócili się, jakby ktoś ich 
zawołał (nie usłyszałem, żeby padło choć jedno słowo). W głębi korytarza stał 
Mycroft z cienką laską w dłoni. W drzwiach za jego plecami dostrzegłem Midge.
Zobaczyła mnie i oniemiała. Korzystając z tego, że ich uwaga była odwrócona, 
minąłem dwóch mężczyzn tarasujących mi drogę i pospieszyłem korytarzem w jej 
stronę.
— Co ty tu robisz? — powitała mnie. To mnie zatrzymało; w jej głosie brzmiało 
takie rozdrażnienie.
— O to samo mógłbym zapytać ciebie — odparłem. A potem, ciągle łapiąc oddech, 
dodałem: — Chcę, żebyś ze mną wyszła. Zaraz.
Obruszyła się, wreszcie odpowiedziała z ociąganiem:
— Nie...
— Myślę, że to nieodpowiednia chwila, by o to prosić. Popatrzyłem na Mycrofta, 
bo to on się odezwał. Wyglądał, jakby przybyło mu sto pięćdziesiąt lat, nagle 
stracił
330
całą tę gładkość. Jego głos nie był jednak suchy ani drżący, lecz łagodny jak 
zawsze.
— Jest kilka spraw, które Midge i ja chcemy przedyskutować, Mikę, więc 
zaprosiłem ją, żeby została z nami dziś wieczorem. Nie ma powodu do 
zdenerwowania — później ktoś odwiezie ją do Gramarye.
Potrząsnąłem głową.
— Wraca do domu ze mną.
Midge podeszła do mnie, jej oczy płonęły, ale nie czułością.
— Za kogo ty się masz, żeby mi dyktować, co mogę robić, a czego nie? Jakim 
prawem?
— On chce naszego domu — powiedziałem nie podnosząc głosu.
Popatrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami, potem przeniosła wzrok na 
Mycrofta.
— Oszalałeś? To było do mnie.
— Próbowali odebrać dom Florze Chaldean. — Wciąż mówiłem spokojnie. — 
Próbowali kupić go od niej legalnie, ale nie chciała o tym słyszeć. Czy wiesz, 
że zadała sobie trud zamieszczenia w testamencie klauzuli, na mocy której 
Gramarye nie może być sprzedane Synergistom ani żadnej związanej z nimi 
osobie. To dlatego tak nas przesłuchiwano. To dlatego adwokat wypytywał nas o 
życie prywatne. -Dziś wieczorem widziałem się z Ogbornem i powiedział mi 
wszystko, choć niezbyt chętnie. Nie chciała, żeby kiedykolwiek dostali 
Gramarye, Midge, i musiała mieć po teniu ważne powody.
— To nie może być prawda.
— Sama zapytaj Ogborna. A może Mycroft ci wytłumaczy? Wątpię jednak, żeby 
udzielił ci szczerej odpowiedzi. Nie chciała sprzedać domu, więc spróbowali 
innych metod. Myślę, że próbowali ją zastraszyć.
331
W odpowiedzi Mycroft smutno potrząsnął głową.
— Mieliśmy uwierzyć, że nigdy nie byłeś w Gramarye — zwróciłem się do niego — 
ale parę dni temu doskonale wiedziałeś, że jest drugie wyjście z tyłu.
— Oczywisty wniosek, zobaczyłem schody na zewnątrz. Zresztą, czyż większość 
domów nie ma drzwi kuchennych?
— Racja. Ale twoje zachowanie dało mi do myślenia. Byłeś taki cholernie 
spięty, zupełnie jak gdybyś się bał wejść przez kuchnię. Nawet Kinsella kiedyś 
dostał dreszczy siedząc w niej. Nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że tak się 
denerwujecie, bo to tam umarła Flora Chaldean.
Midge nabrała powietrza.
— Mikę, nie wiesz, co mówisz.
— Na własne oczy widziałaś, co się stało, kiedy przyjechali z wizytą, Midge. 
Chryste, przecież w końcu niemal uciekali. — Czułem, że Kinsella i pozostali 
podchodzą do mnie z tyłu. Złapałem Midge za ramiona. — Dobra, brzmi to po 
wariacku, przyznaję; ale działo się tyle, że zacząłem się martwić. Chryste, 
to, co się działo, odkąd tam zamieszkaliśmy, powinno nas wystraszyć do 
nieprzytomności! Ale ty udawałaś, że niczego nie widzisz i tego też nie mogę 
zrozumieć. Dlatego w końcu pojechałem zadać Ogbornowi parę pytań.
— Jeżeli Florze coś groziło, dlaczego nie zawiadomiła policji? — dopytywała 
się Midge.
— I co by im powiedziała? Widziałaś, jak ci tu działają, jak gładko wśliznęli 
się w nasze życie. Żadnej nachalności — są na to zbyt subtelni. I, oczywiście, 
żadnej przemocy fizycznej wobec starszej pani. Podejrzana organizacja 
religijna nie może sobie pozwolić na taki błąd, prawo od razu dobrałoby się im 
do tyłka. O tak, ludzie w okolicy cieszyliby się, sądząc z tego, co mówił 
Sixmythe. Ale Mycroft i jego kompania nie są głupi, nie podejmują ryzyka. Nie 
mogę
332
tylko zrozumieć, dlaczego Gramarye jest dla nich takie ważne. Na karku czułem 
oddechy Kinselli i Kościstego.
— Masz bujną wyobraźnię, Mikę — powiedział Mycroft bez śladu irytacji. — 
Doceniam oczywiście twoje zainteresowanie naszą sektą, choć trudno mi pojąć, 
dlaczego wyciągnąłeś tak krzywdzące nas wnioski.
— Nie zaprzeczysz, że prześladowaliście Florę Chaldean.
— To nieodpowiednie słowo. Tak, stale ponawialiśmy propozycję, ale nasze 
intencje zostały źle zrozumiane. Flora była samotną i pozbawioną pomocy 
starszą panią, żyjącą w fatalnych warunkach. Ofiarowaliśmy jej tylko opiekę i 
troskę.
— Chcieliście domu! Uśmiechnął się dobrodusznie.
— Tylko pod takim pozorem dumna dama przyjęłaby naszą pomoc. Mogłaby mieszkać 
w domu, pod naszym zarządem, a zyskałaby finansowo, dzięki czemu mogłaby się 
czuć niezależna.
Palnąłem się w czoło gestem bohatera komiksu.
— O Boże, dobry jesteś. Cholernie cwany.
— Miałem nadzieję pomóc Midge dojść do ładu z poczuciem winy, które nękało ją 
zbyt długo.
— A przy okazji zrobić z niej swoją tak zwaną, Wychowankę?
— Może nią zostać, jeśli zechce. Chciałbym też pomóc tobie. Mikę, i może 
przekonać cię o naszych dobrych zamiarach. Masz kłopoty z samym sobą, jesteś 
młodym człowiekiem o wypaczonych pojęciach, przepełnionym cynizmem. Pomógłbym 
ci odnaleźć drogę.
— Nie zauważyłem, żebym ją zgubił.
— Ależ ty nigdy nie znałeś właściwej drogi. Czy wierzysz w Magię?
333
Nagły zwrot przestraszył mnie.
— Magię? — zapytałem głupio.
— Odkrywanie i wykorzystywanie nieznanych sił Natury przez ludzką wolę? 
Przymierze między tymi dwiema siłami. Można to opisać jako synergizm.
— A co to ma...?
— Najistotniejszym celem Magii jest odkrycie swojego prawdziwego i 
ostatecznego ja. Pod moim kierunkiem możesz to osiągnąć.
— Midge, wychodzimy — pociągnąłem ją za łokieć.
— Poświęć mi tylko chwilę na wyjaśnienie — powiedział Mycroft.
— Proszę cię, Mikę. — Midge opierała się.
— Nie widzisz, że to wariat?
— Mikę, właśnie rozmawiałam z rodzicami. Najpierw się przeraziłem, teraz 
zgłupiałem.
— Pomógł mi do nich dotrzeć. — Prawie płakała, a jednocześnie uśmiechała się. 
— Rozmawiałam z nimi zaledwie parę chwil temu, zanim hałasy na dole zakłóciły 
sygnały myślowe wysyłane przez Mycrofta.
— Widziałaś matkę i ojca?
— Nie, lecz słyszałam ich głosy. — Pierwsza łza zaczęła spływać ku kącikowi 
jej ust. — Przebaczyli mi, Mikę.
— Tu nie ma nic do przebaczania, na miłość boską!
— Posłuchaj mnie. Są ze mnie dumni, ale powiedzieli, że jest droga, którą 
powinnam iść...
— Niech zgadnę...
— Słuchaj, do diabła!
Mycroft położył jej dłoń na ramieniu.
— Uspokój się, w Świątyni nie ma miejsca na gniew. Przewróciłem oczami.
— Może uwierzy dopiero, gdy zobaczy na własne oczy.
334
Czy jesteś gotów otworzyć przed nami umysł i serce, Mikę, i pozbyć się 
nieufności?
— Czy dzięki temu będzie im się lepiej rozmawiało? Midge uderzyła mnie 
boleśnie w pierś.
— Czy możesz choć raz wysłuchać kogoś innego? Czy... czy nie możesz pogodzić 
się z tym, że wokół nas jest coś więcej niż tylko to, co widzisz czy słyszysz?
— Jeżeli powiem nie, czy wyjdziesz stąd ze mną? Poczułem, jak jakiś ciężar 
przygniata mi serce, wiedziałem, że ją tracę. Ona także wiedziała.
— Nie mogę pójść z tobą — odparła; była taka mała i bezbronna. — Potrzebuję 
tego, Mikę, nie rozumiesz?
Skończony dureń, odwróciłem się do Mycrofta i powiedziałem:
— A więc porozmawiajmy.
W głębi jego oczu, za dobrodusznym spojrzeniem, czaiła się satysfakcja. Niemal 
usłyszałem, jak Kinsella i jego kumpel odetchnęli z ulgą: doszli do wniosku, 
że już mnie ma.
Mycroft cofnął się o krok i wskazał laską pokój, z którego wyszli przed chwilą 
z Midge. (Ten nowy rekwizyt w postaci laski trochę mnie zdumiał, dopiero 
później odkryłem jej znaczenie).
— Myślę, że najlepiej będzie, jeśli porozmawiamy tutaj — powiedział 
zapraszająco.
Midge się nie wahała. Wyglądało na to, że pilno jej tam wrócić.
Ruszyłem za nią mniej ochoczo.
Znalazłem się w najdziwniejszym pokoju, jaki w życiu widziałem.


Pokój w kształcie piramidy


Miał kształt piramidy, wysokie strome ściany zbiegały się w górze tak, że nie 
było sufitu.
Czarny.
Nawet podłoga czarna.
Ponad nami — przynajmniej dziesięć stóp wyżej — na każdej z pochyłych ścian 
umocowano mały, ukryty reflektor, cienkie wiązki światła, w których wirowały 
drobiny kurzu, tworzyły na gładkiej podłodze księżyce o miękko zarysowanych 
konturach. Dopiero kiedy drzwi zamknęły się za nami, ich blask nabrał mocy.
Poza tymi promieniami panowała nieprzenikniona ciemność.
Zrozumiałem, że pokój na górze musi być częścią piramidy, że strome ściany 
wrzynają się w jego podłogę, a może i sufit.
Pośrodku stało pojedyncze krzesło. Cztery snopy światła otaczały je jak cztery 
smukłe kolumny.
— Co tu robicie? Ostrzycie żyletki? Pomimo mroku zauważyłem, że moja uwaga nie 
rozśmieszyła Mycrofta.
— Tak jak iglica kościoła ma ściągnąć duchową łaskę na wiernych w dole, tak 
piramida ukierunkowuje psychiczną
336
energię — odparł. — Ten sam kształt powtarza się pod nami, z tym że oczywiście 
odwrócony tak, iż wierzchołek dotyka ziemi. Usiadł na krześle, wspierając 
dłonie o gałkę laski.
— Midge, czy zechciałabyś usiąść tak jak przedtem, ty zrób to samo. (Nie zadał 
sobie trudu, żeby wymienić moje imię).
Wcale mnie nie korciło, żeby siadać u stóp Synergisty, ale w końcu bieg przez 
las był dość wyczerpujący. Poszedłem za przykładem Midge, chociaż nie usiadłem 
w pozycji kwiatu lotosu, a skrzyżowałem nogi w kostkach i oparłem się na 
łokciu, udając odprężonego. Znajdowaliśmy się z Midge między dwoma snopami 
światła. Odwróciłem głowę, żeby zerknąć na jej profil, z napięciem patrzyła na 
Mycrofta. W pokoju unosił się zapach kadzidła.
Synergista nachylił się ku mnie.
— Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.
— Pytanie?
— Wierzysz w Magię?
— Znam parę sztuczek z kartami... Przerwał mi, chociaż jeszcze się nie 
wściekł. (Uparte udawanie kretyna może wyprowadzić z równowagi).
— Czy potrafisz wyobrazić sobie, że Człowiek stanowi dokładny odpowiednik 
wszechświata i wszystkich zawartych w nim sił, że wszechświat sam w sobie nie 
jest niczym więcej i niczym mniej niż nieskończenie mały ludzki organizm? Że 
energia kierująca i rządząca wszechświatem to ta sama energia, którą mamy w 
sobie? Czy rozumiesz, że Człowiek ze swoją wewnętrzną wiedzą jest w stanie 
przekroczyć wszelkie bariery materialne, z barierą czasu i przestrzeni 
włącznie?
Nie byłem pewien, czy oczekiwał odpowiedzi, ale mimo to udzieliłem jej, dla 
własnej przyjemności, dalej udając kretyna, może w nadziei, że straci 
cierpliwość.
337
— Nie zrozumiałem nawet pytania — odparłem.
— No tak, oczywiście. Zapewne przeceniałem twoją inteligencję.
No i proszę, pierwsza rysa. Skinąłem głową z ponurą satysfakcją, doceniając 
uszczypliwość.
— Niemniej — ciągnął; jego oczy pozostawały w cieniu — jesteś na pewno w 
stanie zrozumieć, że ludzka wiedza celowo ogranicza się do pewnego tylko 
wycinka rzeczywistości, takiego, którego może się nie obawiać i którego 
prawdziwość wykazują naukowcy i materialiści. To przykre, że wolimy znać tylko 
najmniej istotną rzeczywistości. Wszystkim innym — tym otaczającym nas i tym w 
nas samych — przez ostatnie kilkaset lat nie poświęcano właściwej uwagi.
— Poważnie?
Jego ręce odrobinę mocniej zacisnęły się na gałce laski.
— Z tym że obecnie jasnowidzenie, percepcja ponad-zmysłowa i psychokineza 
zostały uznane nawet przez najbardziej zagorzałych sceptyków. Owe ukryte siły, 
które naukowcy tak długo odrzucali, stały się teraz przedmiotem studiów 
naukowych.
Zaczynałem się niecierpliwić.
— A co to ma wspólnego z tak zwaną Magią?
— Rozumiesz chyba, do czego zmierzam? Te siły, nieuchronnie już uznawane przez 
najbardziej pragmatyczne umysły naszej epoki, kiedyś uważano za magiczne czy 
też nadprzyrodzone. Panował pogląd, że zakłócały one naturalny porządek w 
naturze, ale to było wielkie nieporozumienie: ludzie parający się magią 
próbują jedynie odkryć owe ukryte moce i działać poprzez nie i z nimi, bez 
względu na to, czy są one częścią nas samych, czy całości.
Usilnie starałem się zachować dystans do tego wszystkiego, muszę jednak 
przyznać, że nie bardzo mi się to
338
udawało. Nie chcę przez to powiedzieć, że śledziłem jego wywody, ale jego głos 
stał się łagodnie przekonujący, działał niemal hipnotycznie (poddawaliście się 
kiedyś hipnozie? Człowiek wie, co jest grane, a mimo to nie rozumie, co się 
dzieje); dziwny pokój, zapach kadzidła i padające z góry światła, dostarczyły 
dodatkowych efektów specjalnych. Musiałem świadomie stawić temu opór.
—Udałem, że ziewam. Udał, że tego nie widzi.
— Musimy uczyć się stopniowo, najpierw zrzucając więzy nałożone nam od 
dzieciństwa, oczyścić się. Konwencja, racjonalizm, materializm, nasze zasady i 
etyka są niczym innym jak tylko psychologicznymi zasłonami. Musimy na powrót 
stać się dziećmi, wolnymi od tych wpływów. Dzieci wierzą w Magię, dopóki nie 
zmienią się pod wpływem dorosłych. Trzeba obalić przekonania dojrzałości 
nieoświeconej i odrzucić krępujące kajdany doktryn religijnych, ponieważ 
religia rezerwuje boską moc tylko dla Boga, podczas gdy Magia ofiarowuje ją 
każdemu.
Skurczyłem się wewnątrz, czekając na uderzenie pioruna. Niestety, nie 
doczekałem się.
— Trzeba opanować każdy kolejny krok na drodze do wtajemniczenia, zastanowić 
się głęboko nad każdą nową tajemnicą, jaka się objawia, rozważać każdą fazę 
rozwoju. A pierwszą i najważniejszą chyba tajemnicą jest to, co kryje się w 
nas samych.
Pochylił się do przodu tak, że jego głowa spoczęła niemal na rękach złożonych 
na lasce, zniżył głos.
— To jest — powiedział poważnie i konfidencjonalnie — tajemnica naszej 
wewnętrznej energii, sił astralnych naszej ziemi, a także niezmiernych sił 
wszechświata. Czarodziej, mój przyjacielu, zawsze poszukuje tych ukrytych 
związków.
339
Wyprostował się, jego twarz skamieniała. Zaschło mi w gardle.
— A kiedy je odkryje — dodał tym samym cichym głosem — może je wykorzystać do 
swoich celów.
Zamilkł, bym miał czas dogłębnie zrozumieć jego słowa.
— Tyle zachodu, żeby wyciągnąć królika z kapelusza? — powiedziałem.
Pozwolił sobie na chłodny uśmiech.
— Tyle zachodu po to, żeby odkryć prawdziwe ja i ukrytą moc, która w nas tkwi. 
Nie ma niczego bardziej pierwotnego, bardziej transcendentnego. Człowiek, 
posiadający tę wiedzę, ma dostęp do nieograniczonych sił swojej woli. Może 
pobudzić wyobraźnię tak skupioną, tak żywą, że w świetle astralnym stworzy ona 
inną rzeczywistość. — Wskazał końcem laski podłogę obok mojej nogi. — Taka 
rzeczywistość może znaleźć odbicie w tym świecie fizycznym, jeśli zechcemy.
W miejscu, na które wskazał, pojawił się mój królik.
Podskoczyłem, a Midge otworzyła usta.
Królik poruszył nosem.
Ostrożnie wyciągnąłem rękę w stronę białego, puszystego kłębka, nie wierząc, 
że jest prawdziwy.
Natychmiast ją cofnąłem, gdy zamienił się w czarnego szczura. Cholera, nie 
znoszę szczurów.
Potem zniknął, Mycroft zaś uśmiechnął się tak, jakby mówił: „no i co na to 
powiesz, mądralo?"
Zamrugałem oczami, ale powstrzymałem się od pytania, jak to zrobił. Nikt nie 
lubi, gdy inni się popisują. Poza tym chciałem zebrać myśli.
— Swego rodzaju czary — rzekł lekceważąco — trywialny przykład siły woli.
Wskazał laską przestrzeń między dwiema wiązkami światła i pojawił się tam 
wąski stolik, stały na nim butelka
340
i pusty kieliszek. Na naszych oczach butelka podniosła się, przechyliła i do 
kieliszka popłynęło wino.
Zdumiony odwróciłem się do Midge. Na jej twarzy malował się zachwyt i podziw, 
jak na twarzy dziecka w „Bliskich Spotkaniach". Ujrzawszy ten wyraz szczerej, 
naiwnej niewinności zapragnąłem złapać ją i szybko uciekać z owego ciemnego, 
stożkowatego pokoju, gdzie w zapachu kadzidła wyczułem teraz lekką domieszkę 
woni rozkładu. Rozważałem w myślach ucieczkę i na chwilę zapomniałem o 
stoliku; gdy spojrzałem nań ponownie, jego obraz był niewyraźny, falujący. 
Potem zaś się ustalił, znieruchomiał raz jeszcze.
— Możesz się poczęstować — zaproponował niedbale Mycroft. — Ręczę, że będzie 
ci smakowało.
— Nie, dziękuję — odparłem i opuścił laskę, obraz rozwiał się błyskawicznie.
Wiedziałem, co robi, nie rozumiałem tylko jak: zawsze mi się wydawało, że 
hipnotyzerzy muszą najpierw powiedzieć ci, co masz zobaczyć albo jak 
powinieneś zareagować. W każdym razie byłem przekonany, że to, co widzieliśmy, 
nie istniało nigdzie poza naszą wyobraźnią.
Zastanawiałem się właśnie nad następną kpiącą uwagą, kiedy Mycroft sprawił, że 
promienie światła załamały się. Jasne kręgi światła na podłodze zaczęły -
powoli zbiegać się ku środkowi, dwa z nich dotarły do stóp Synergisty, podczas 
gdy dwa pozostałe zaczęły pi$ć się po nogach jego krzesła. Odwrócił laskę i 
skierował jej koniec w swoją twarz, tam właśnie dążyły smugi światła, w 
których wirowały drobinki kurzu. Wygięły się jak rury kanalizacyjne, niemal 
pod kątem prostym, na wysokości jakichś czterech stóp nad podłogą. Głowa 
Mycrofta była teraz oświetlona ze wszystkich stron, skóra lśniła.
341
W tej chwili wyczułem w tym człowieku więcej niż kiedykolwiek przedtem.
Energia, witalność — jakkolwiek nazwać tę wewnętrzną siłę — wydawała się 
tańczyć na jego twarzy jak małe wyładowania elektryczne, a jego oczy, utkwione 
w moich, były krystaliczne i oślepiające, wielokątne źrenice odbijały światło. 
Zniknęły gdzieś głębokie bruzdy jego twarzy, każda jej płaszczyzna skąpana 
była w promiennym blasku, inaczej odbijała światło, tu jaskrawe, gdzie indziej 
przytłumione, chociaż nigdy matowe. Żadnych cieni, jego rysy zlały się w 
jedno, nos zrównał z ustami, czoło z oczodołami; miałem przed sobą maskę 
wyrzeźbioną przez światło. Nawet włosy promieniały srebrzyście.
Na ten widok trudno było nie przełknąć śliny.
Przez krótką chwilę cała jego głowa promieniała — albo wydawała się promienieć 
— światło rozeszło się wokół, stożkowaty pokój wypełnił feerią barw, które 
rozproszyły czerń i kazały nam przysłonić oczy.
Przedtem jednak ujrzeliśmy w tych tęczowych pastelach inne światy, wirujące 
planety, które przypominały komórki ciała, gwiazdy i słońca pulsujące 
zielenią, błękitem i głębokim fioletem, kształty, które czasem były ludzkie, a 
kiedy indziej stanowiły niezmierzone masy protoplazmy, ogromne stężenie 
życiowych sił. Doświadczyliśmy samotnej ciemności nieobjętej przestrzeni i 
nieskończoności czasu, a obie były odpryskami tego samego niebytu; poczuliśmy 
przenikające przez delikatne jak pajęczyna galaktyki olbrzymie przypływy i 
odpływy zmiennych uczuć, kształtujące losy i tworzące siły, które przeobrażą 
się w tkankę i kamień, i jeszcze więcej emocji, emocji, będącej twórczą 
energią, która karmi się samą sobą, jest źródłem, praojcem wszystkiego, co nam 
znane i nieznane.
W samym zaś centrum tego objawienia dostrzegliśmy
342
biel, która by nas oślepiła, gdyby była prawdziwa; to ona, nie jasność 
panująca w pokoju kazała nam zasłonić twarze.
A był to tylko przebłysk poznania, przebłysk, na który pozwolił nam Mycroft.
Przypadliśmy do ziemi i wizja zniknęła.
Powróciła ciemność i ciężki zapach kadzidła.
W oszołomieniu potrząsnąłem głową, bardziej zmęczony niż wystraszony; miałem w 
żołądku dziwne uczucie, jak gdyby coś stamtąd promieniowało, coś jaśniało i 
wlewało ciepło w moje żyły. Ciepło rozlało mi się po całym ciele, dotarło do 
czubków palców rąk i nóg, a potem uszło nimi i ulotniło się.
Przysunąłem się do Midge, niezbyt pewien, czy zdołam już wstać. Mycroft znów 
wyglądał zwyczajnie, patrzył na nas beznamiętnie, jak entomolog obserwujący 
chrząszcza przebitego szpilką.
— Midge, Midge, wszystko w porządku?
Wciąż zasłaniała twarz rękami, odsunąłem je delikatnie. Zamrugała oczami, jak 
gdyby mnie nie poznawała i zobaczyłem, że białe światło nadal jarzy się w jej 
źrenicach, choć odległe, blednące z każdą chwilą, aż wreszcie zupełnie znikło. 
Popatrzyła nad moim ramieniem na Synergistę, z ostrożnym, niepewnym uśmiechem.
Odwróciłem się ku Mycroftowi i napotkałem spokojne, chłodne spojrzenie.
— Co to było? — zapytała Midge cichym, zdyszanym głosem.
Spodziewałem się po nim jakiejś głębokiej wypowiedzi, lecz tylko uśmiechnął 
się enigmatycznie.
— Tak, ja też chciałbym wiedzieć — powiedziałem.
— Byliście świadkami tajemnic. Rzeczywiście głęboka wypowiedź.
— To niewiele wyjaśnia.
343
— A jak wam się wydaje, co widzieliście? Odpowiedziała Midge.
— Czułam, że jestem świadkiem początku wszechrzeczy, ale to był jedynie 
fragment.
Powoli skinął głową (miałem wrażenie, że ze zbytnią powagą, jakby to też 
należało do przedstawienia).
— Wizja zaledwie fragmentu. Nic więcej. Twoja wyobraźnia przetworzyła prawdę w 
wizję, którą twój umysł mógł przyswoić — tylko tyle. W takich chwilach wzrok 
staje się równie bezużyteczny jak słowa, wyobraźnia równie bezradna jak rozum. 
Nawet sny dają zaledwie przeczucie Jedności.
Cokolwiek to było, rozbolała mnie głowa.
— Ładny pokaz, Mycroft, tylko po co? Żeby zrobić na nas wrażenie?
— Być może.
— Jesteśmy pod wrażeniem. Możemy już iść?
— Pozwól nam ujrzeć twoją moc — powiedziała żarliwie Midge, pochylając się ku 
niemu.
— Odsłoniłem przed wami pewien kanał mocy, ten, który przechodzi przez moje 
ciało i umysł — odparł Mycroft. — Są też inne... potężniejsze kanały wokół 
nas, których należy szukać. Punkty przejścia, przewodniki — nazwijcie je jak 
chcecie. Można ich użyć...
Nagle zaciął się, unikał naszego spojrzenia. Myślę, że własny geniusz zaczynał 
go ponosić.
— Nie rozumiem, czego od nas chcesz — nie dawałem za wygraną. — Nie chcemy 
zostać Synergistami ani niczym w tym rodzaju...
— Myślę, że twoja dziewczyna chce — znowu opanowany, tajemniczy jak zawsze.
— Niech pan ich jeszcze raz odnajdzie — powiedziała Midge. — Niech pan pozwoli 
im przemówić do mnie. Niech Mikę usłyszy na własne uszy.
344
Obaj wiedzieliśmy, o kim mówiła. Dotknąłem jej dłoni.
— To szaleństwo, Midge. Nie widzisz, co on robi? Projekcja myśli, manipulacja 
umysłem, stara, dobra hipnoza — wszystko to jedno i to samo. Nic się nie 
wydarzyło. Mycroft chce, żebyśmy to widzieli, to złudzenie...
— Czuję ich obecność w pokoju — przerwał. — Czuję ich i ty także — zwrócił się 
do Midge.
— Tak — odparła po prostu.
— Chcą ci powiedzieć coś jeszcze. Skinęła głową.
— Chcą, żebyś słuchała. Ponownie skinęła głową i zamknęła oczy. Teraz i ja 
poczułem w pokoju czyjąś obecność, ale nie byłem pewien, czy to dlatego, że 
uległem sugestii Mycrofta.
— Mówią — powiedziała Midge przyciszonym głosem.
— Nic nie słyszę — odezwałem się również szeptem. Lekki powiew powietrza wokół 
nas.
— Są bardzo słabi, ale są tutaj. — Midge otworzyła oczy.
Zauważyłem, że Mycroft wpatruje się w nie z natężeniem. Potem przeniósł wzrok 
na mnie, jego źrenice były jak maleńkie czarne dziurki, bezdenne, lecz nie 
puste.
Za nim zobaczyłem cień. Zbliża} się, szary i niewyraźny. Za nim pojawił się 
drugi i zatrzymał tuż za lewym ramieniem Mycrofta. Oba zaczęły przybierać 
migotliwe kształty. ,
Głosy oddalone o całą wieczność. Takie słabe. Z innego wymiaru. Chociaż wcale 
nie głosy. Raczej myśli wciskające się w nasze.
— Tato? — zapytała Midge.
Jeden z niewyraźnych obłoków za ramieniem Mycrofta drgnął, jakby poruszany 
prądem powietrza. I myśl w moim mózgu odpowiedziała na jej pytanie.
345
Powiew przeszedł w podmuch.
— Pokaż Mike'owi, że naprawdę tu jesteś — poprosiła Midge.
Obłok zaczai przybierać inną formę: przezroczysta głowa, zarys ramion. Stał 
się niemal płynny, począł się układać w rysy twarzy. Rysy powoli zaczęły 
wydawać się znajome, chociaż wciąż falowały niewyraźnie.
W mój umysł wkradło się słowo:
— ... zaufaj...
Ale ja nie chciałem zaufać, bo mówił mi, żebym uwierzył Mycroftowi, mglisty 
duch ojca Midge kazał mi zawierzyć temu Synergiście, a ja nie chciałem mu 
wierzyć, bo wiedziałem, że to szarlatan i że chce czegoś od Midge, choć nie 
wiedziałem czego, i nie miałem zamiaru ustąpić, nie miałem zamiaru...
Moje niedowierzające spojrzenie przyciągnął drugi kształt unoszący się za 
ramieniem Mycrofta. On także wydał mi się znajomy, znałem tę twarz ze zdjęć, 
które tak często w przeszłości pokazywała mi Midge. Zjawa kobiety powtórzyła 
to samo:
— ... zaufaj... mu...
Midge klęczała, wyciągając do nich ręce, jej uniesiona twarz jaśniała 
wewnętrznym blaskiem mimo panującego w pokoju mroku. Złapałem ją za ramię i 
przytrzymałem w miejscu, drugą dłonią ściskałem przegub jej ręki; mimo to 
wyrwała się do przodu, na kolanach, pełznąc ku Mycroftowi jak kaleka ku 
uzdrowicielowi, jak wyznawca ku wysokiemu kapłanowi.
Na ułamek sekundy z jego twarzy spadła maska obojętności i zobaczyłem, że 
napawa się triumfem.
Zauważyłem ten radosny błysk w jego oku i coś zaskoczyło mi w głowie, jakbym 
usłyszał paznokieć stukający w okno mojego mózgu, jakby ktoś chciał mnie 
ostrzec,
346
żebym w nic nie wierzył. Te duchy były tylko oparami, pozbawionymi kształtu i 
myśli.
— To sztuczka! — ryknąłem na Midge, pociągnąłem ją w dół i oboje upadliśmy na 
ziemię, u stóp Mycrofta. — To nie są twoi rodzice! Widzimy to, co on chce, 
żebyśmy widzieli!
Krzyknęła głośno, nie chcąc uwierzyć w moje słowa, zaczęła się wyrywać.
Wiatr przybrał na sile, szarpał nasze ubrania, rozpraszał te obłoczne 
kształty, mgła rozwiewała się i wreszcie zniknęła.
Mycroft rozejrzał się wokół, jak gdyby niemile zaskoczony i to mnie zdziwiło. 
Ciekaw byłem, jaką też nową zagrywkę wymyśli. Nagle wydawał się równie 
zdezorientowany, jak ja sam. Próbował wstać, ale wiatr pchnął go tak, że 
zatoczył się w tył. Podniósł laskę chcąc go powstrzymać, i w tej samej chwili 
nasze oczy się spotkały.
W innych okolicznościach pewnie bym się roześmiał, widząc jak opada mu 
szczęka, tym razem jednak sytuacja nie sprzyjała wybuchowi wesołości. Patrzył 
na mnie z niedowierzaniem, a ja nie rozumiałem dlaczego.
Dopóki nie zobaczyłem, że z moich ust sączy się obłok, niczym dym z papierosa.
Wydobywał się także z czubków moich palców jak długie macki, wił i skręcał w 
powietrzu, wreszcie ginął rozszarpany podmuchami wiatru, który wyrwał się ze 
mnie i rozszalał po pokoju. Miałem takie wrażenie, jakby wnętrzności mi 
płonęły, a czubki palców i usta byry jedynymi otworami, przez które ten dym 
mógł się wydostać. Nic mnie jednak nie bolało, czułem tylko lekkość w środku.
Wydobywająca się ze mnie mgła kłębiła się w całym pokoju, obracała wokół nas, 
tworząc miniaturowy wir.
Z tego wiru dobiegały znowu głosy.
347
Mogły to być, tak jak poprzednio, nasze myśli, wydawało się jednak, że te 
pochodzą z zewnątrz. Nie miały nic wspólnego z Mycroftem, bo skulił się za 
swoją laską jak za tarczą.
Kiedy wypowiadane przez owe głosy słowa stały się zrozumiałe, usłyszeliśmy coś 
zupełnie innego niż przedtem:
— ... Uciekajcie stąd... uciekajcie z tego domu...
Dwa głosy, dwie myśli rozbrzmiewały w naszych umysłach, wśród wyjącego wiatru.
Midge patrzyła na kłębiącą się mgłę, z twarzą mokrą od łez.
Jej głos przypominał głos dziecka, pięcioletniej dziewczynki:
— Mamusiu... Tato... Bałem się jak cholera.
— Mamusiuuuu... Tatooo...!
Teraz wyglądała jak dziecko.
Stanąłem na nogi, zauważyłem z ulgą, że przynajmniej przestały się ze mnie 
wydzielać te dymy. Midge spoglądała błagalnie w przestrzeń szeroko otwartymi 
oczyma. Mycroft wciąż kulił się na podłodze, jego oczy też były szeroko 
otwarte, ale ze strachu. W to mi graj.
— Chodź, Midge. — Wyciągnąłem do niej rękę. Jej spojrzenie natychmiast skupiło 
się na mnie.
— Tak! — krzyknęła. — Tak!
Gdy wstała, wiatr się uspokoił, strzępy mgły przez chwilę wisiały w powietrzu, 
potem zaczęły się rozwiewać.
Nie czekałem ani chwili dłużej. Pociągnąłem ją za sobą do wejścia, po drodze 
obcierając kark o pochyłą ścianę. Szarpnąłem drzwi, za nimi stali Kinsella, 
Kościsty i kilku jeszcze Synergistów. Wyglądali na zaniepokojonych.
Podniosłem zaciśniętą pięść.
348
— Nie zbliżajcie się do nas! Tylko się, kurwa, nie zbliżajcie!
Kinsella popatrzył niepewnie, ale nie dał za wygraną. Podchodził do mnie 
powoli.
— Nie! — dobiegł ze stożkowatego pokoju głos Mycrof-ta: — Nie tutaj! Puśćcie 
ich! — A potem ciszej: — Puśćcie ich...
Uciekaliśmy. Uciekaliśmy, jakby goniła nas śmierć.


Ucieczka


Pole wznoszące się ku lasowi nie wydawało się takie strome, kiedy schodziłem 
nim wcześniej, inaczej było jednak przy wchodzeniu pod górę: miałem wrażenie, 
że wspinamy się po ruchomych schodach jadących w dół. Wkrótce rozbolały mnie 
mięśnie ud, a ciężar tulącej się do mnie Midge utrudniał wspinaczkę. Pierwsza 
linia drzew zdawała się być bardzo daleko.
Byliśmy jednak przerażeni, nic zaś tak nie pobudza adrenaliny jak strach. Może 
uciekaliśmy w nie najlepszym stylu, ale z pewnością wkładaliśmy w to wiele 
wysiłku.
Midge potknęła się w połowie podejścia i kiedy pomagałem jej wstać, spojrzałem 
przez ramię na dom. Stał jak olbrzymi monolit, posępnie szary i zimny jak 
grób; wyglądał jak gdyby za chwilę miał się zerwać i ruszyć w pościg. Mimo że 
nie mogłem zajrzeć w ciemne oczy okien, czułem, że Synergiści nas śledzą.
Midge oddychała ciężko, niepokoiło mnie jej osłabienie.
— Co... co tam się stało, Mikę? — wykrztusiła.
— Mycroft — odparłem tylko.
Złapałem ją za łokieć i podtrzymywałem w biegu, chcąc czym prędzej dotrzeć pod 
osłonę drzew, z dala od tych oczu. Biegliśmy wolno jak w męczącym śnie, 
wydawało się,
350
że grzęźniemy w błocie, chociaż grunt był suchy i pewny. W końcu musiałem 
złapać ją wpół i przycisnąć do swego biodra.
Światło było coraz słabsze, słońce przypominało wymyślną kopułę na horyzoncie. 
Zapadała noc. W lesie wkrótce zrobi się ciemno.
Nie przystając, jeszcze raz zerknąłem za siebie, spodziewając się chyba, że 
zobaczę Synergistów (to jest uczniów), jak wysypują się ze Świątyni i ruszają 
w pościg; nikt nas jednak nie gonił, dom był cichy i nieruchomy jak przedtem. 
Dlaczego więc, u diabła, miałem wrażenie, że ktoś podąża tuż za nami?
Zbliżaliśmy się do drzew, biegnąc niczym w takt ścieżki dźwiękowej Yangelisa, 
nasze ruchy wydawały się niezmiernie zwolnione, wyczerpanie przesadne. Kiedy 
wreszcie dotarliśmy do lasu, ulga była natychmiastowa. Spadł z nas ciężar, 
napięcie opadło. Tłumaczyłem to sobie ożywczym chłodem lasu, ale czułem, że 
chodzi o coś więcej. Już nie można nas było dostrzec z domu.
Midge oparła się o moją pierś i zarzuciła mi na szyję bezwładne ramiona, jej 
pierś falowała, gdy starała się odzyskać oddech. Pocałowałem ją w czubek 
głowy, zanurzając palce we włosy i tuląc do siebie, szczęśliwy, że jest znowu 
ze mną. Dałem jej czas na odzyskanie sił,;na uspokojenie, szeptem dodając 
otuchy. Nie chciałem jednak czekać zbyt długo.
Zmierzch zapadał zastraszająco szybko, cienie pod drzewami stawały się coraz 
głębsze. Gałęzie przypominały wykręcone ramiona, poruszone naszym 
wtargnięciem, niektóre sięgały w dół, jak gdyby chciały nas pochwycić, 
poszycie zaszeleściło, gdy coś przemknęło dołem. Ten las też miał oczy; 
ostrożne, zaniepokojone naszą obecnością.
— Ruszajmy lepiej — powiedziałem do Midge, gładząc
351
jej policzek wierzchem palca — zanim zrobi się za ciemno, żeby znaleźć drogę 
do domu.
— Muszę to zrozumieć, Mikę, muszę wiedzieć, co stało się w Świątyni.
— Porozmawiamy po drodze. Przylgnęła do mnie.
— Wybacz mi, że ostatnio tak się zachowywałam — powiedziała cicho. — Nie 
potrafię wyjaśnić, co właściwie i dlaczego we mnie wstąpiło — dlaczego tyle 
miałam ci za złe.
— To nie twoja wina. Myślę, że... inne wpływy odegrały tu niemałą rolę. Nie 
wiem, wszystko to takie dziwne, wszystko, co zdarzyło się od naszego przyjazdu 
do Gra-marye, było trochę zwariowane, ale jakoś się z tym godziliśmy — albo, 
powiedzmy, nie zadawaliśmy sobie zbyt wiele pytań. To nie twoja wina, Midge, 
ale jakoś wiąże się z tobą. Z tobą i domem.
Prowadziłem ją za rękę jak dziecko i cały czas mówiłem, opowiadałem o 
ilustracji, którą namalowała parę lat wcześniej — tej wypartej ze świadomości 
— o tym, że namalowała Gramarye, zanim po raz pierwszy zobaczyła dom na oczy, 
że musiało istnieć gdzieś, w głębi niej, zamknięte w podświadomości, 
przeczucie przyszłych wydarzeń albo gdzie się mają rozegrać. Przypomniałem 
jej, że to ona znalazła ogłoszenie dotyczące Gramarye w gazecie — sama tam 
zadzwoniła, nie zwracając uwagi na wszystkie inne. A w momencie kiedy tu 
przyjechała, ten związek został przypieczętowany, nastąpiło zjednoczenie. Tak 
miało być! Adwokat Flory Chaldean przekazał mi instrukcje, które starsza pani 
wydała przed śmiercią, szczegółowe wymagania, jakie należy spełniać, by kupić 
Gramarye i zamieszkać w nim. Musi to być ktoś młody, wrażliwy, ktoś o 
nieposzlakowanej prawości. Ktoś „wyjątkowy". Takie były warunki, nic więc
352
dziwnego, że stary prawnik wykazał takie zainteresowanie Midge.
— Ten dom przeznaczony był dla kogoś takiego, jak ty, Midge. — Odsunąłem 
gałęzie blokujące nam drogę. — Nie pytaj mnie dlaczego, nie dam ci żadnej 
sensownej odpowiedzi. Wszystko co wiem, to, że jest w tobie coś, co współgra z 
czarami Gramarye.
Zatrzymała mnie gwałtownie.
— Czarami? Wzruszyłem ramionami.
— Tak, sam jestem zażenowany. Ale jak inaczej można to nazwać? Pamiętasz ptaka 
ze złamanym skrzydłem? Kiedy rano znaleźliśmy go latającego w kuchni, 
wmawialiśmy w siebie, że poprzedniego dnia mylnie oceniliśmy jego stan. I 
wszystkie te drobiazgi. Kwiaty, które ozdro-wiały, ptaki i zwierzęta tłoczące 
się pod drzwiami. To nie było normalne, po prostu nauczyliśmy się tak to 
traktować. Może udałoby się nam z czasem zaprzyjaźnić ze zwierzętami, ale tak 
od razu?
Ruszyłem naprzód i Midge podbiegła, żeby dotrzymać mi kroku.
— A sam dom. Przypomnij sobie wszystkie usterki — spaczone drzwi, przegniłe 
drewno, pęknięty okap! O'Malley ich nie naprawił. Same się naprawiły, na 
miłość boską! Dzięki tobie!
Mój głos przetoczył się echem po lesie. Przystanąłem znowu, żeby na nią 
popatrzeć.
— No tak, i moje ramię. Myśleliśmy, że Mycroft wyleczył oparzenia, teraz 
jednak wiem, że to wcale nie on. Jasne, ma jakąś moc — właśnie nam ją 
zademonstrował. Ale ona bierze się z jego głowy, moc sugestii! Przekonał mnie, 
że ramię przestało mnie boleć — może ten płyn trochę pomógł — i coś pokonało 
mój sceptycyzm. Cholera, kto lubi,
23 — Dom c/arów
353
żeby go bolało? Moim zdaniem współdziałasz z tym domem. Tak naprawdę moje 
ramię wyleczyłaś ty! Jezu, wcale się nie dziwię, że Mycroft tak się tobą 
zainteresował! Co za gratka dla ruchu Synergistów. Wola ludzka i Boska Siła — 
jesteś chodzącą reklamą.
Patrzyła na mnie potrząsając głową, ale po jej oczach poznałem, że mi wierzy. 
Jakiś ptak zerwał się z drzewa przed nami i rozejrzeliśmy się wokół nerwowo. 
Liściasta gałąź zakołysała się, patrzyliśmy na nią, dopóki nie znieruchomiała. 
Las znowu ucichł i zdaliśmy sobie sprawę, że o zmroku powietrze jest cięższe.
— Dobrze idziemy? — zapytałem Midge spoglądając to tu, to tam. Przez chwilę 
była niepewna; wreszcie skinęła głową.
— Za chwilę będą rozstaje, skręcimy w prawo.
— Skoro tak mówisz — powiedziałem ponuro.
Poruszaliśmy się szybko, mając oczy i uszy otwarte. Czasem w lesie o zmroku 
panuje taka cisza, że staje się on podobny do kościoła, gdzie każde 
kaszlnięcie, każdy szept brzmią niestosownie głośno; mówiłem cicho, nie chcąc 
zakłócić tego spokoju.
— Nie mogę przestać myśleć o tym, co takiego zaszło między Florą a Mycroftem, 
że zadała sobie trud zamieszczenia klauzuli, która uniemożliwia mu nabycie 
Gramarye pod jakimkolwiek pozorem. Jaką różnicę mogłoby jej to robić po 
śmierci? I dlaczego, do cholery, jeśli nie miał nic wspólnego z jej śmiercią, 
powiedział nam, że nigdy nie był w Gramarye?
— Naprawdę myślisz, że próbowali ją zastraszyć?
— Myślę, że udało im się napędzić jej takiego stracha, że to ją zabiło. 
Widzieliśmy, do czego zdolny jest Mycroft. Wyczarowanie królika czy szczura z 
powietrza to dla niego pestka. Wino? Założę się, że mógłbym je wypić i nawet 
nie
354
zauważyć, że to iluzja. Uwierzyliśmy nawet, że umie zgiąć promień światła. To 
as, Midge, iluzjonista numero uno. Nie chcę nawet myśleć o tym, co zobaczyła 
nasza staruszka. Tygrysa na progu? Płonącą wokół niej kuchnię? Jej własne 
serce rozsypujące się w piersi? Nie musiał jej nawet tknąć palcem.
— Nie wierzę, że była taka bezbronna, Mikę.
— Prawdę mówiąc, ja też nie. Musiała walczyć do ostatka, ale wiek działał na 
jej niekorzyść. Może stare serce samo się poddało.
Dotarliśmy do rozstajów i puściłem Midge przodem.
— Prowadź, Wielki Wężu. To ty masz nosa. Jesteś pewna, że dobrze idziemy?
— Jeśli w ciągu dwóch minut nie natkniemy się na zwalony cedr, to znaczy, że 
się pomyliłam.
— Pamiętam, leży przewrócony w wąwozie.
— Otóż to.
xaa
Wysforowała się naprzód, a ja podążałem za jej szczupłą sylwetką; nie 
zwalnialiśmy ani na chwilę, oboje chcieliśmy czym prędzej znaleźć się na 
otwartej przestrzeni. Nie podobało mi się, że Midge nerwowo rozgląda się po 
lesie, zamiast patrzeć na drogę przed sobą. I mimo że zostawiliśmy Synergistów 
daleko w tyle, nie opuszczało mnie przyprawiające o dreszcze wrażenie, że ktoś 
idzie naszym śladem.
Midge wskazała palcem i jakieś sto jardów przed nami zobaczyłem zwalone 
drzewo. Ruszyliśmy do niego biegiem,, jakby było ostatecznym celem, w ciszy 
odgłos naszych stóp na sprężystym podłożu rozlegał się nieprzyjemnie. 
Zobaczyłem puszczyka, siedzącego wysoko na gałęzi i patrzącego na nas z 
rezerwą, powieki co chwila opadały na wielkie, okrągłe oczy, jak przesłona 
aparatu utrwalającego wszystko wokół.
Midge oparła się o chropowaty pień, a ja obok niej.
355
— Lepiej ruszajmy dalej — poradziłem, dysząc ciężko. Przesunęła rękami po 
twarzy i szyi.
— Czy to byli oni, Mikę? Czy kolejna sztuczka Mycrofta? Ich głosy... brzmiały 
tak bardzo...
Zawahałem się, zanim odpowiedziałem.
— Jestem pewien, że na początku to był jeden z jego numerów. Ale potem... do 
diabła, nie mam pojęcia, co stało się potem.
— A na samym końcu to byli moi rodzice. Wiem, że to byli oni! Oprzytomniałam 
słysząc ich ostrzeżenie. Wszystkie złudzenia, jakie miałam co do Mycrofta, po 
prostu nagle prysły...
Przelazłem przez zwalone drzewo i wyciągnąłem rękę, żeby jej pomóc.
— Nie czas teraz się nad tym zastanawiać, za dużo tego, Midge. Wracajmy do 
domu, póki jeszcze coś widać.
Wdrapała się za mną i zdążyła pocałować mnie w kark, zanim ruszyliśmy dalej. 
Myślę, że bez niej nigdy nie znalazłbym drogi, zmrok zapadał szybko; ale ona 
szła pewnie, z rzadka tylko przystając, żeby sprawdzić jakiś szczególny punkt 
orientacyjny (jedynym, który sam pamiętałem, była kolonia czerwonych 
muchomorów pod spróchniałym drzewem). Plecy miałem mokre od potu, uda 
zesztywniały mi z wysiłku; Midge zaczęła się potykać, jej kroki gubiły rytm.
Nie minęło też nasze zdenerwowanie, toteż kiedy jakiś wielki kształt w białe 
pasy wybiegł nam na drogę, niemal wyskoczyliśmy ze skóry. Borsuk był nie mniej 
przerażony i szybko ukrył się w krzakach po drugiej stronie drogi. 
Patrzyliśmy, jak przedziera się przez ściółkę, liście zaszeleściły głośno.
Kawałek dalej potknąłem się o korzeń, przez który Midge widocznie 
przeskoczyła, i jak długi rozciągnąłem na
356
ziemi. Usiadłem chwytając powietrze, a ona pochyliła się nade mną i usiłowała 
mnie podnieść. Stanąłem niepewnie, z jedną ręką wspartą na kolanie, drugą 
obejmując ramiona Midge.
— Daleko jeszcze? — zapytałem w przerwach między haustami powietrza.
Zrobiło się tak ciemno, że widziałem tylko jej rozmazane rysy, dyszała równie 
ciężko, jak ja.
— Chyba już nie, przebiegliśmy kawał drogi.
— Tak, jakieś sto mil. W porząd...?
Cień, który zobaczyłem, nie był niczym więcej, jak tylko krzakiem 
przypominającym zakapturzoną postać ukrytą za drzewem. Westchnienie, które 
usłyszałem, niczym więcej, jak powiewem wiatru wśród liści. Łomot w mojej 
piersi niczym innym, jak tylko moim własnym sercem.
— Chryste, mam dreszcze — przyznałem się. Jej głos był cichy.
— Czy to wszystko nam się śni?
— Moje posiniaczone kolana mówią mi, że nie. Ale głowa nie jest pewna.
Teraz szliśmy ramię w ramię, nie dbając o to, że tak było mniej wygodnie. 
Potrzebowaliśmy bliskości dla dodania sobie odwagi i ochrony przed duchami. 
Ciemność zaległa w lesie jak dym w płucu.
Kuśtykaliśmy podtrzymując się nawzajem, najszybciej jak było można i wkrótce, 
dzięki Bogu, zobaczyliśmy fragmenty nieba w prześwitach między drzewami. Ulga 
wlała nowe siły w nasze zmęczone ciała i znowu ruszyliśmy biegiem, trzymając 
się za ręce. Wrzeszczałem w uniesieniu, a Midge śmiała się z mojego wrzasku.
Wystrzeliliśmy z lasu jak dwie pestki.
Zmierzch przeszedł już właściwie w noc, ale było odrobinę jaśniej niż pod 
osłoną drzew. Biegliśmy w stronę
357
Gramarye, chcąc czym prędzej znaleźć się za zamkniętymi oknami i zaryglowanymi 
drzwiami. Dopiero gdy znaleźliśmy się bliżej, zdaliśmy sobie sprawę, że to, co 
widzimy, nie ma najmniejszego sensu. Zwolniliśmy. Szliśmy powoli, ze zgrozą 
patrząc na dom.
Trąciłem stopą coś miękkiego i zatrzymałem się widząc zdechłego królika. Był 
maleńki, prawie niemowlak, zęby wyszczerzone miał w grymasie przerażenia. 
Obręcz krwi zastygła mu na karku. Palce Midge zesztywniały w mojej dłoni. 
Odkryła kolejne, bezwładne ciało. To było większe, pewnie matka, od głowy do 
ogona biegła pręga zakrzepłej krwi.
Nie odzywaliśmy się. Myśleliśmy, że padły ofiarą lisa, ale żadne z nas nie 
powiedziało słowa. Wokół pełno było martwych królików. Ostrożnie posuwaliśmy 
się do przodu.
Wciąż nie mogliśmy pojąć, na czym polega zmiana, która zaszła w Gramarye.
W słabym świetle widzieliśmy tylko szare fragmenty murów.
Dominującym kolorem była czerń.
Wciąż nie rozumieliśmy.
Dopóki ściany nie ożyły.
Czarnym, pokrytym futrem życiem.
Składające się i prostujące skrzydła.
Ciała, o wiele większe niż przedtem, pulsujące oddechem.
Byliśmy jak sparaliżowani, patrząc na oblepiające dom nietoperze;


Znowu w domu


Przez chwilę staliśmy tak gapiąc się na Gramarye, zdrętwiali z przerażenia, 
niezdolni zebrać myśli. Jak to możliwe, że jest ich tak dużo? Nie mogły 
przecież wszystkie wylecieć z naszego strychu, musiały tu skądś przylecieć. 
Może to jakiś zlot nietoperzy? Ale jakim cudem urosły do tak monstrualnych 
rozmiarów? I co najważniejsze: jakie mają zamiary? Wszystkie te pytania 
zadawaliśmy sobie w duchu, nie chcąc przerywać im drzemki.
Mieliśmy zamiar dopaść samochodu, wskoczyć do środka i wynosić się z tego 
zanietoperzonego miejsca tak szybko, jak tylko się da. Problem w tym, że 
zostawiłem kluczyki w domu. Kiedy wspomniałem o tym Midge (bardzo cicho), 
zachwiała się na nogach.
— Zaczekaj w samochodzie — szepnąłem.
W tej samej chwili dwa nietoperze oderwały się od ściany i przeleciały na 
drugą stronę budynku. Księżyc stał wysoko na bezchmurnym niebie, ukazując 
jedynie profil, i w jego czystym, tajemniczym świetle zobaczyłem skrzydła 
nietoperzy w pełnej okazałości. Ich rozpiętość poraziła mnie. Skuliliśmy się, 
gotowi uciec z powrotem do lasu.
— Idź, Midge — ponagliłem ją.
359
— Nie, Mikę — odszepnęła. — Zostaję z tobą; razem pójdziemy po kluczyki.
— To głupi pomysł.
— Nie pozwolę ci iść samemu! Jej głos, choć cichy, był tak ostry, że wtuliłem 
głowę w ramiona.
Wciągnąłem powietrze i ścisnąłem jej rękę.
— Dobrze, dobrze. Ale jeśli się obudzą, masz biec do samochodu nie czekając na 
mnie.
— A ty gdzie będziesz?
— Przed tobą.
Odwzajemniła uścisk, nie zdołała się jednak uśmiechnąć.
— Obejdziemy dom i spróbujemy dostać się przez drzwi kuchenne — 
zaproponowałem. — Może tam będzie ich mniej.
Zebrała się na odwagę i ruszyła za mną, oddychając szybko i płytko, nie tylko 
księżyc nadawał jej twarzy ten nienaturalny odcień. Kolor mojej skóry zapewne 
był podobny.
Powoli, zgięci wpół, zaczęliśmy się skradać, starając się nie ściągnąć na 
siebie ich uwagi. Miałem wrażenie, że cała ściana porusza się jak oleiście 
gładka fala. Podkradaliśmy się w stronę skarpy, zamieraliśmy, ruszaliśmy 
znowu. Wszystko wokół było nieruchome i nieziemskie, w tle majaczył ciemny 
masyw lasu, a przed nami przedziwny obraz domu okrytego nietoperzami niczym 
wystrzępionym kapturem; Półksiężyc oświetlał coraz więcej ciał rozrzuconych w 
trawie, przyprawiający o mdłości finał króliczych harców.
Dotarliśmy do skarpy i ześliznąłem się z niej cicho. Podałem rękę Midge, kiedy 
znów znalazłem się na płaskim terenie. Wpadła mi w ramiona i przylgnęła do 
mnie na chwilę, bojąc się wyjść zza ich osłony. Szary pas
360
ścieżki wiodącej do furtki zdawał się przyzywać zachęcająco, droga w dali 
należała do normalnego świata, reprezentowała rzeczywistość, i pokusa, żeby 
ruszyć na piechotę, była ogromna; ale wioska znajdowała się daleko, a droga 
biegła przez mile lasu. Lepiej wziąć samochód.
Nie myliłem się co do nietoperzy po tej stronie: przylgnęły głównie do górnych 
partii muru niczym drgająca, pulsująca życiem strzecha. Ostrożnie, nie 
odrywając od nich wzroku, podprowadziłem Midge do drzwi kuchennych.
Jakiś nietoperz z trzepotem oderwał się od ściany. Za nim następny. I jeszcze 
jeden.
Odruch, żeby rzucić się do drzwi, był prawie nie do pokonania, powstrzymała 
nas jednak myśl, że to poderwałoby je wszystkie do lotu.
Uspokój się, powtarzałem sobie. To tylko latające ssaki, nie ma między nimi 
ani jednego wampira.
Powiedz to króliczkom, odpowiedziałem wrednie sam sobie.
Drzwi były zamknięte na zatrzask i ręce mi drżały, kiedy je wyciągałem, żeby 
zwolnić przycisk. Nacisnąłem go najdelikatniej, jak umiałem, a mimo to dźwięk, 
który dał się słyszeć, sprawił, że zacisnąłem zęby. W każdej chwili 
spodziewałem się kłów wbitych w moją szyję.
Pchnąłem drzwi. Woń pleśni i zgnilizny ostrzegała, że i wewnątrz domu coś było 
nie w porządku; czyhająca w środku czerń też niezbyt zachęcała do wejścia. 
Gdyb^y cienie potrafiły szczerzyć zęby, te uśmiechałyby się od ucha do ucha.
Wnętrze było groźne, a jednak... jednak w jakiś sposób kuszące. Czułem się jak 
mały chłopiec w progu gabinetu grozy; przestraszony, ale ponieważ zapłaciłem, 
zdecydowany wejść tam, żeby nie wiem co.
361
O mały włos nie przewróciłem się o coś na progu. Byłem tak zdeterminowany, że 
nawet nie spojrzałem pod nogi. Wszedłem ciągnąc za sobą Midge i natychmiast 
zacząłem macać ścianę w poszukiwaniu kontaktu. Nacisnąłem go i, chwilowo 
oślepiony, sięgnąłem za siebie, żeby zamknąć drzwi. Zanim zdążyłem to zrobić, 
Midge złapała mnie za ramię.
Zamrugałem pytająco, chcąc czym prędzej odciąć nas od n i c h; rozszerzonymi 
oczami patrzyła na próg.
W drzwiach leżał Rumbo, futerko miał przesiąknięte krwią, zęby wyszczerzone z 
przerażenia. Jego szklane oczy były martwe.


Wtargnięcie


Położyliśmy go na stole, Midge płakała głośno, ja z trudem dławiłem łzy. Dotąd 
nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo byłem do niego przywiązany.
Miał wstrętne rany na grzbiecie; głębokie, krwawe pręgi biegły przez całą 
długość ciała, gdzie nietoperze — na pewno było ich kilka — dosięgnęły go 
pazurami. Ślady wokół szyi były jeszcze głębsze, zastanawiałem się jednak, czy 
ostatecznie nie zabił go strach. W niektórych miejscach futro było wyrwane, 
jedno z uszu w strzępach; musiał walczyć do ostatka.
Bez cienia nadziei nasłuchiwałem najlżejszego choćby uderzenia serca, bez 
skutku. Jego ciało nie zdążyło jeszcze ostygnąć i zacząłem go głaskać szepcąc, 
jak gdybym chciał zachęcić tę zwierzęcą duszę, żeby wróciła i ożywiła 
krzepnące arterie.
Rumbo jednak odszedł i, co dziwne (a może nie — kiedy przyjdzie co do czego, 
kobiety są zawsze większymi realistkami niż mężczyźni), to Midge pierwsza 
pogodziła się z tym faktem. Ujęła moje dłonie w swoje.
— Biedny głuptas — powiedziałem, nie mogąc odwrócić spojrzenia od nieruchomego 
ciałka na stole.
— Czym są te stworzenia na zewnątrz, Mikę? To nie
363
mogą być nietoperze z naszego strychu. Ich wielkość... Dlaczego zaatakowały 
zwierzęta?
Wzruszyłem ramionami, to jedyna odpowiedź na szaleństwo. Oczy zaszły mi mgłą i 
nie chciałem przez chwilę nic mówić, bojąc się, że mógłby mi się załamać głos. 
Rozejrzałem się po kuchni, odwracając głowę od Midge i mrugając. To nie ból 
chciałem przed nią ukryć — wycierpieliśmy razem tyle, że łzy nie budziły już 
wstydu: nie chciałem, żeby spostrzegła mój strach.
Gramarye zmieniło swój charakter. Chorobę, która toczyła dom od śmierci Flory, 
zahamował nasz przyjazd, tak jak nowe lekarstwo powstrzymuje na chwilę raka. 
Proces rozpadu zatrzymał się, nastąpiła regeneracja. Czary ponownie zaczęły 
działać.
Uświadomiłem to sobie, chociaż wewnętrzny głos mówił: „Posłuchaj, chyba 
zwariowałeś, mówisz o kamieniu i drewnie, nie o żywym człowieku, nawet nie o 
bezmyślnym organizmie. O nieożywionej, głupiej kupie cegieł, na miłość boską!" 
Wiedziałem jednak, że tak nie jest. Coś szeptało mi do ucha, sączyło domysły, 
może nawet naigrawało się ze mnie. A może było śmiertelnie poważne i bało się, 
że nie posłucham. Albo nie zrozumiem.
I, szczerze mówiąc, głos ten był tak nikły, tak cichy, że sam nie wiedziałem, 
czy go słyszę, czy tylko sobie wyobrażam. Kimże byłem, by oceniać stan 
własnego umysłu?
A jednak wrażenie było przemożne. To nie sam dom żył, lecz a n im a tych, 
którzy żyli kiedyś w jego murach, przenikająca ściany, sufity, podłogi, 
zamknięta jak energia w baterii. Dzięki niej, z czasem, budynek upodobnił się 
do żywej istoty. Dopóki ten ożywający go pierwiastek nie uległ zatruciu, 
rakowaceniu, nieczystym wpływom. Zrozumiałem, że rozpad zaczai się, gdy dom po 
raz pierwszy odwiedzili Synergiści.
364
Wraz ze śmiercią Flory moc Gramarye zaczęła słabnąć, podlegać rozkładowi. 
Dopiero nasza obecność — a raczej obecność Midge — powstrzymała ten proces, 
nawet pobudziła regenerację. To właśnie powiedział mi cichy głos i uwierzyłem 
mu. I po części miałem rację.
Chrząknąłem i powiedziałem szybko:
— Gdzie, do cholery, położyłem kluczyki? — ostatnie słowo wyszło trochę 
zdławione i Midge mocniej ścisnęła mnie za rękę.
— Pewnie na górze. Boże, ależ tu zimno.
Jakby na dowód tych słów zadrżała lekko. Ja byłem mokry od potu. Przyszło mi 
do głowy, że oboje odczuwaliśmy gorączkę Gramarye.
Głuchy łomot w sąsiednim pokoju rzucił Midge w moje ramiona, ledwie usłyszałem 
jej krzyk poprzez łoskot walących się kamieni. Do kuchni wtargnął tuman pyłu. 
Odgadliśmy, co się stało, tak jak wąchając mleko wie się, że skisło, ale 
podeszliśmy do drzwi, żeby przekonać się na własne oczy. Stanęliśmy w progu 
rozgarniając rękami pył, który nie zdążył osiąść.
Okap poddał się w końcu i roztrzaskał o piec, a za nim spadła pokaźna część 
muru. Echo rozbrzmiewało jeszcze w zakurzonym powietrzu, wyszczerbiona rana w 
piersi komina odsłaniała czarne jądro Gramarye, pęknięcie, kamiennej tkanki, 
przez które widać było jego mroczną istotę.
— Nie, to nieprawda, to niemożliwe! — jęknęła Midge i zrozumiałem, że odniosła 
to samo wrażenie. W wyrazie jej twarzy było tyle rozpaczy i obrzydzenia, jak 
gdyby dowiedziała się, że jej ukochany wujek jest zboczeńcem.
Chciałem czym prędzej znaleźć się jak najdalej od tego miejsca. Uciekliśmy ze 
Świątyni Synergistów tylko po to, żeby przekonać się, że i tutaj nie ma dla 
nas schronienia; nasz dom sprzymierzył się z szarym domem, rządziła nim
365
ta sama złowroga siła. Nie wiedziałem, czy bardziej jestem oszołomiony, czy 
oszalały; wiedziałem tylko, że musimy się stąd wydostać.
Deski skrzypiały nam pod nogami, gdy biegliśmy na górę, jedna z nich 
zatrzeszczała tak głośno, jakby miała się pode mną załamać, zapobiegł temu 
dywan i ruszyliśmy dalej, Midge omijając niebezpieczny stopień. Po drodze 
zapalałem światła, które jakby dopiero po pewnym wahaniu zapłonęły zwykłym 
blaskiem. Wpadliśmy do okrągłego pokoju, gdzie odór był wprost nie do 
zniesienia, a ściany ociekały wilgocią. Nie zatrzymałem się nawet, żeby o tym 
pomyśleć.
Kluczyki do samochodu leżały na małym stoliku do kawy i rzuciłem się w ich 
stronę.
— Weź z sypialni najpotrzebniejsze rzeczy, Midge, nie chcę zostawać tu dłużej 
niż to konieczne.
Bez słowa obróciła się na pięcie i zniknęła w sypialni, zostawiając mi chwilę 
na rozejrzenie się. Nie podobała mi się plama czarnej pleśni u zbiegu ścian i 
sufitu, grzyb pełznął w dół grubymi łatami, jak gdyby Midge ochlapała ściany 
używając najgrubszego ze swoich pędzli. Jeszcze dziwniejsze były burchle na 
dywanie: deski pod spodem spaczyły się, w niektórych miejscach brzegi 
sterczały w górę. Wyglądało to tak, jakby krety chciały wydostać się na 
zewnątrz, ale powstrzymała je gruba warstwa na powierzchni.
— Mikę!
W ułamku sekundy dopadłem drzwi sypialni.
— Och nie...
Na ścianie, przez którą do niedawna biegła cienka jak włos rysa, teraz 
widniało jednocalowe pęknięcie. Wydawało mi się, że widzę zaglądającą przez 
nie noc.
— Daj spokój pakowaniu — zwróciłem się do Midge. — Zabierajmy się stąd, zanim 
wszystko runie.
366
Zawahała się. Widać było, że kłębią się w niej myśli i uczucia. Rozumiałem jej 
konsternację i przerażenie; dziwiłem się, że zachowała w ogóle przytomność 
umysłu. Sen Midge okazał się koszmarem, wszystkie wydarzenia straciły pozór 
logiczności, napawały lękiem (łagodnie mówiąc). Idylla została zniszczona 
przez siły, których żadne z nas nie rozumiało i, jeśli o mnie chodzi, wcale 
nie chciałem ich rozumieć. Dla niej było to jeszcze gorsze, wiedziała bowiem, 
że odgrywa jakąś rolę w tym rozprężeniu, ale nie wiedziała jaką. Ja miałem 
przebłysk zrozumienia, kiedy jednak przyszło co do czego, okazało się, że 
niewiele wiem. Jednego byłem pewien: Gramarye przestało już być bezpiecznym 
miejscem.
Właśnie miałem podejść do Midge i wyciągnąć ją z pokoju — z jej zadumania — 
kiedy z rozszerzonymi nagle oczyma wskazała okno.
Zobaczyłem reflektory samochodu zatrzymującego się po drugiej stronie płotu. 
Następny samochód oświetlił żółtego citroena.
— Sukinsyny — mruknąłem.
Złapałem Midge za rękę i wyskoczyłem na korytarz.
— Co chcesz zrobić? — przylgnęła do mnie, kiedy porwałem słuchawkę telefonu, 
jej drżenie udzieliło mi się, jak gdybym dotknął kamertonu.
— Najwyższy czas, żeby zajęła się tym policja. Nie wiem, jakich bzdetów im 
naopowiadam, ale coś wymyślęv Na początek może przetrzymywanie cię w ich domu 
wbrew woli.
— Przecież to nieprawda.
— No to trochę skłamię. Musimy sprowadzić policję. W  słuchawce zagwizdało, 
jak  gdyby  bawiły się  nią gremliny. Trzymając ją z dala od ucha i klnąc, 
zacząłem nakręcać
367
numer. Znowu trzaski, a po nich długi, ochrypły dźwięk, jaki może wszyscy 
usłyszymy w dniu, kiedy zrzucona właśnie bomba stopi przewody, gdy będziemy 
usiłowali dodzwonić się do najbliższych.
— Cholera! — powtórzyłem (w chwilach napięcia mój język staje się bardzo 
ubogi). Stukałem w widełki, dopóki zakłócenia nie osłabły i znowu zacząłem 
kręcić. Ten sam dźwięk — ostry, rozdzierający ucho.
Skrzywiliśmy się oboje i rzuciłem słuchawkę.
— Tędy! — krzyknąłem, sięgając do drzwi. — Schowamy się w lesie — tam nas 
nigdy nie znajdą.
— Nie, Mikę. Jesteśmy bezpieczniejsi w Gramarye. Wytrzeszczyłem na nią oczy.
— Żartujesz? Nie widzisz, co tu się dzieje? To przeklęte miejsce.
— Nie sądzę, żeby tu stała nam się krzywda.
— Flora Chaldean pewnie też tak myślała. Posłuchaj, nie wiem, co chodzi po 
łbie Mycroftowi i jego świrom, ale na pewno nie przyjęcie nas do 
stowarzyszenia. Mycroft pozwolił nam wrócić, bo to tutaj chce nas dopaść, Bóg 
wie dlaczego, lecz niewątpliwie ma swoje powody. Więc chodź, wynosimy się!
Otworzyłem drzwi, poruszone nietoperze zerwały się, ocierając o moją głowę i 
uniesione ramiona, a potem zniknęły w mroku. Ze strachu zupełnie o nich 
zapomniałem. Czekałem na zmasowany atak. Nie wróciły, ulga trwała jednak 
krótko.
Z lasu wypełzły światła.
Cofnąłem się i błyskawicznie zamknąłem drzwi.
— Rozdzielił siły, część wysłał lasem, a część samochodami. Chyba miałem rację 
— chce nas uwięzić w tym domu.
Dopiero po chwili dotarło do niej, co mówię; potem skinęła głową i nagle 
uspokoiła się, już nie drżała.
— Chryste, drzwi frontowe! Nie zamknięte! — Spiesząc
368
na dół, potknąłem się na szczycie schodów i ledwie utrzymałem na nogach. 
Ześliznąłem się z paru schodków, ale nie przestałem biec. Zatrzasnąłem zasuwy, 
górną i dolną, potem oparłem czoło o framugę, łapiąc oddech.
Minęła chwila, zanim zebrałem odwagę, żeby wyjrzeć przez okno. Reflektory 
zgasły i widziałem tylko blask księżyca odbijającego się od karoserii. Żadnych 
ludzi, żadnych Synergistów. O ile dobrze widziałem.
— Midge! — krzyknąłem. — Znajdź numer Sixmythe'a i zadzwoń do niego! Może tym 
razem się nam poszczęści.
Zaciągnąłem zasłony, nie chcąc, żeby nas widzieli, jeśli tam w ogóle byli. 
Idąc na górę nie mogłem opanować chęci dotknięcia futrzastego kłębka leżącego 
na stole. Nie był to gest świadomy, a już na pewno nie poświęciłem mu wiele 
myśli: przelotne muśnięcie, nic więcej. Może dowód uczucia, żalu, że Rumbo 
odszedł. Może moje prywatne: „żegnaj, stary".
Pognałem na górę. Spodziewałem się zastać Midge nakręcającą numer albo 
przynajmniej kartkującą książkę telefoniczną. Hol był jednak pusty.
Znalazłem ją w okrągłym pokoju, stała przy oknie, obrysowana światłem 
półksiężyca i patrzyła na zgromadzenie na dole.
— Midge, dlaczego nie zadzwoniłaś...
— On nie może nam pomóc, Mikę.
— Sixmythe to jedyny człowiek, którego tu znamy.
— Nie wiedziałby, jak nam pomóc. Zresztą już za późno: Pobiegłem wzrokiem za 
jej spojrzeniem i nie spodobało mi się to, co zobaczyłem. Nie, wcale mi się 
nie spodobało. Mycroft i jego banda byli przed domem, czarne sylwetki wyraźne 
na tle zalanej księżycowym światłem trawy, rozstawione w pewnej odległości od 
siebie niczym nieruchome, kamienne menhiry.  Ci, którzy przyszli z lasu, 
pogasili
24 — Dom czarów
369
latarki i, chociaż każde z nich stało osobno, stanowili grupę, zjednoczoną 
przez swego przywódcę w jakimś niezrozumiałym i przerażającym celu.
Patrzyli na dom, a my patrzyliśmy na nich.
Przysunąłem się do Midge. Powiedziała cicho:
— Chcą, żebyśmy umarli.
Tak się wyraziła. Nie: „Chcą nas zabić", lecz właśnie: „Chcą, żebyśmy umarli", 
jak gdyby nie mieli brać udziału w tym akcie, nie chcieli sobie plamić rąk 
krwią.
— Trochę drastycznie to ujęłaś. — Nawet jeśli moje lekceważenie pocieszyło ją, 
to z pewnością nie pocieszyło mnie. — Nie mogą ot tak mordować, tylko dlatego 
że podoba im się jakiś dom. To karalne.
— Chcieli, żeby Flora umarła, i umarła. Najwyraźniej moja próba żartobliwego 
podejścia się nie powiodła.
— Miała atak serca. Dobra, może rzeczywiście oni ją tak wystraszyli, ale to 
była starsza pani; w jaki sposób uda im się to z nami?
— Nie bałeś się w Świątyni, w tym okropnym pokoju? Nie bałeś się w lesie?
— Jasne, teraz jednak jesteśmy na własnym gruncie — zobaczymy, co Mycroft 
potrafi tu zdziałać.
Widzicie, czasem brawura jest najlepszą metodą na skuszenie losu. Co potrafił 
zdziałać? Mnóstwo. Wkrótce mieliśmy się o tym przekonać.
To nie stało się nagle. Sekunda upływała za sekundą i miałem wrażenie, że 
wszystko zamarło w bezruchu — także na niebie nie było ani jednej 
przepływającej chmurki. Wszędzie panowała cisza, cmentarna cisza. Nawet deski 
podłogi przestały jęczeć. Niemal słyszało się odór zawisły w powietrzu.
Chciałem odstąpić od okna — nie byliśmy za blisko, nie
370
na tyle, żeby Synergiści nas zobaczyli, ale wrosłem w miejsce, zafascynowany, 
chorobliwie ciekaw tego, co się dzieje (a raczej nie dzieje) na dworze. Nawet 
oddychanie przychodziło mi z trudem, skóra wydawała się zbyt mocno opinać 
pierś. My wyglądaliśmy na zewnątrz, a oni zaglądali do środka.
Potem najbliżej stojąca postać uniosła rękę i trzymaną w niej laskę.
Rozpętało się piekło.
Pierwszym dźwiękiem był stłumiony ryk przypominający podwodną eksplozję, coś w 
rodzaju głębokiego „uszsz", z wolna przechodzącego w przyspieszone, 
nieregularne bębnienie. Księżyc skrył się na chwilę i pomyślałem, że 
przysłoniła go chmura; ale w chwilę później księżycowe cienie ukazały się z 
powrotem.
Nietoperze wzleciały w górę i krążyły teraz wokół domu czarną, gęstą chmarą.
Wzniosły się ponad księżyc, jak gdyby leciały ku gwiazdom, oszalały łopot 
skrzydeł zanikał coraz bardziej. Przysunęliśmy się do okien, wykręcając głowy, 
bowiem spektakl był tak niesamowity, że zapomnieliśmy o strachu.
Znalazły się poza zasięgiem wzroku. Poza zasięgiem słuchu. Ale zaledwie na 
kilka sekund.
Bębnienie wróciło. Rytmiczny łomot, coraz głośniejszy, tak głośny, że budynek 
wydawał się drżeć. Odwróciliśmy się od okien i popatrzyliśmy w sufit niezdolni 
oddychać, niezdolni powiedzieć słowa.
Hałas osiągnął punkt kulminacyjny, przeszedł w niskie dudnienie i nasze 
spojrzenia pobiegły w stronę komina.
Wleciały przez palenisko jak ptaki u Hitchcocka, wtargnęły szturmem, 
wypełniając pokój skrzekami i potwornym łopotem skrzydeł. Krzyki Midge (Bóg 
jeden wie, czy nie moje) urwały się jak nożem uciął, kiedy jedna z szyb 
eksplodowała do środka.
371
Odruchowo padliśmy na podłogę. I całe szczęście: przez wybitą szybę wdarły się 
nietoperze i dołączyły do tych, które niczym cyklon krążyły wzdłuż ścian.
Poczułem, że coś ląduje mi na plecach, małe szpony szukały oparcia. Kiedy 
usiłowałem zrzucić z siebie nietoperza, inny spadł mi na kark i wbił weń ostre 
zęby.
Obróciłem się łapiąc tego, który siedział mi na karku, i miażdżąc drugiego. 
Odgłos małych kości, łamiących się pod moim ciężarem był odrażający, ale 
trzymanie w rękach wiercącego się stworzenia, które właśnie otwierało sobie 
rachunek w banku krwi na mojej szyi, jeszcze gorsze. W górze łopotały 
skrzydła, idący od nich powiew zmierzwił mi włosy. Zamęt w pokoju był taki, że 
wszystkie kontury się rozmazały. Słyszałem tylko krzyki Midge.
Dwa kolejne nietoperze wylądowały mi na piersi i zacząłem walić je wściekle 
jedną ręką, podczas gdy drugą zacisnąłem, żeby zmiażdżyć tego, który wciąż 
siedział mi na karku. Był tuż przy moim uchu i kiedy ścisnąłem mocniej dłoń, 
usłyszałem pisk. Oderwałem wampira od szyi, nie czując bólu, mimo że przeciął 
mi skórę, i rzuciłem go w kłębowisko pozostałych. Strząsnąłem te, które 
zdążyły przylgnąć mi do piersi, szarpiąc zębami i pazurami koszulę. Kiedy je 
odrzuciłem, opadły mnie następne.
W słabym świetle padającym z korytarzyka zobaczyłem wijące się ciało Midge, 
tak oblepione przez nietoperze, że przypominało wieloskrzydłego potwora z 
jakiegoś komiksu. Wrzeszczała histerycznie i okładała się pięściami. Poczoł-
gałem się ku niej nie zwracając uwagi na nietoperze, czepiające się mojego 
własnego ciała.
Upadła na kolana, a ja w ślepej furii zacząłem tłuc te potwory, rwąc i łamiąc 
skrzydła, z wściekłością, której nawet one nie mogły powstrzymać.
Odpadły. Dwa z nich wydarłem z włosów Midge. Zrywa-
372
łem je z ramion, ściągałem z karku. Musieliśmy uciekać, ale dokąd? We 
wszystkich pokojach były okna. Wciąż walczyłem, ale w miejsce każdego 
ogłuszonego nietoperza zjawiały się trzy następne. Zmęczył mnie mój własny, 
beznadziejny wysiłek, i stopniowo przygniatał połączony ciężar atakujących nas 
stworzeń. Upadliśmy oboje, nasze ciała pokryła czarnoskrzydła zaraza.
Leżeliśmy na podłodze, tuż obok siebie, i nie czuliśmy nawet bólu, śladów 
ugryzień i zadrapań. To przerażenie nie pozwalało nam się podnieść.
Przykryłem Midge swoim ciałem, próbując ją osłonić, chociaż wiedziałem, że to 
się na nic nie zda. Sukinsyny i tak nas dostaną. Tak jak króliki. Tak jak 
Rumbo.
Zamknąłem oczy i czekałem.
Aż nagle nietoperze zniknęły.


Moc


Powietrze opustoszało. Nie przygniatał nas już żaden ciężar.
Wsłuchiwaliśmy się w zanikający odgłos ich skrzydeł, wciąż z twarzami ukrytymi 
w pofałdowanym dywanie, czekając, aż łopot oddali się, ucichnie całkowicie.
Dopiero wtedy podniosłem głowę, żeby upewnić się, czy naprawdę jesteśmy sami. 
Słabe trzepotanie w pobliżu kazało mi instynktownie szukać źródła: jeden z 
nietoperzy o złamanym skrzydle kręcił się po podłodze podpierając się drugim, 
nie uszkodzonym. Inny ciemny kształt w przeciwległym rogu pokoju drgał lekko. 
Pozostałe, które udało mi się zabić, leżały w nieruchomych stertach. Odór 
zabitych oraz tych, którym udało się uciec, zawisł w pokoju, mieszając się ze 
stęchłym zapachem wilgoci i pleśni; nawet powiew wpadający przez wybite okna 
nie zdołał rozwiać tego smrodu.
— Midge. — Zsunąłem się z niej, ale pozostała w tej samej pozycji z twarzą 
wciśniętą w dywan.— Już po wszystkim, Midge, odleciały.
Jej plecy zadrżały i zorientowałem się, że płacze. Klęknąłem i przytuliłem ją 
do piersi zakrwawionymi rękami. To nie była chwila na zadawanie pytań, mogłem 
tylko objąć ją i delikatnie kołysać w ramionach jak przestraszone dziecko.
374
Nasze ubrania były poszarpane, gdzieniegdzie w strzępach; lecz pomimo licznych 
plam krwi żadne z nas nie odniosło poważnych ran. Nawet ugryzienie na moim 
karku krwawiło tylko nieznacznie. Łzy Midge przesiąknęły przez materiał 
podartej koszuli.
Nagle znieruchomiałem słysząc jakiś dźwięk.
Dobiegał z jasno oświetlonego holu. Od strony drzwi. Drzwi wejściowych. Nie 
wierzyłem własnym oczom — klucz sam obracał się w zamku.
Midge, zaalarmowana moim nagłym bezruchem podniosła głowę. Ona też patrzyła na 
klucz.
Wykonał pełen obrót i znieruchomiał w nowej pozycji.
Rygiel na dole zaczął się odsuwać powoli, równo, poruszany niewidoczną dłonią. 
Metalowa sztaba zatrzymała się dopiero, gdy dotarła do końca swej drogi.
Z początku nic się nie stało.
Potem, niemal leniwie, drzwi się otworzyły.
W mroku stanął Mycroft.
Jęknąłem, a Midge osunęła się w moje ramiona.
Postąpił w stronę światła i uśmiechnął się. Sam Boris Karloff nie zrobiłby 
tego lepiej. Skuliłem się na jego widok.
Mycroft niespiesznie wszedł do środka, wyciągając przed siebie cienki kij 
niczym ślepiec laskę. Mimo że miał na sobie zwyczajny, szary garnitur, nie 
wyglądał już tak zwyczajnie. Prawdę mówiąc, biorąc pod uwagę to, co już 
zdążyłem poznać, jego spokój nie wróżył nic dobrego: zaczynał budzić grozę. 
Zatrzymał się na progu okrągłego pokoju, z twarzą ukrytą w cieniu. Usłyszałem, 
że głęboko wciąga oddech, jak gdyby chciał wessać wypełniające pokój zatęchłe 
powietrze.
Użył nietoperzy, żeby nas zmiękczyć, a teraz zjawił się we własnej osobie.
375
Wielkie brawa dla Maga Mycrofta, iluzjonisty extraor-dinaire. Tyle że 
nietoperze nie były iluzją — świadczyły o tym wpadający przez rozbite szyby 
wiatr i plamy krwi na mojej podartej koszuli. Drzwi rzeczywiście same się 
otworzyły — dowodziła tego jego obecność. Zacząłem się zastanawiać, czy 
potrafi również zagotować wodę w chłodnicy; jeśli tak, to zwabienie nas do 
swojej siedziby tamtej niedzieli nie stanowiło dla niego żadnego problemu.
Mycroft wyciągnął rękę i zapalił światło, nim przestąpił próg pokoju. Jego 
uśmiech nie był już taki miły.
Inni wsunęli się za nim, zaczęli wypełniać pokój ustawiając się pod ścianami i 
otaczając nas ze wszystkich stron. Myślę, że było ich około tuzina, reszta 
pewnie została na straży przed domem; posterunki w świetle księżyca.
Powiodłem wzrokiem po ich twarzach, a oni beznamiętnie odwzajemniali 
spojrzenie. Nawet Gillie nie zdradzała żadnych emocji. Spodziewałem się 
przynajmniej złośliwego łypnięcia okiem ze strony mojego starego kumpla, 
Kinselli, ale on też był zimny jak głaz.
— Czy... — zająknąłem się i musiałem zacząć jeszcze raz: — Czym możemy ci 
służyć, Mycroft?
Zważywszy okoliczności, nie było to takie złe, ale jakoś nikogo nie 
rozśmieszyło, a już na pewno nie mnie samego.
— Już nie — odparł i myśl o tym, że nie jesteśmy mu już potrzebni, zmroziła 
mnie jeszcze bardziej. Wskazał laską Midge: — Ona mogła mi pomóc, ale się 
wycofała. To twoja wina. — Teraz koniec laski wymierzony był we mnie. 
Potrząsnąłem głową.
— Dalej nie wiemy, o co chodzi. Nie chcemy z tobą walczyć, Mycroft, nie chcemy 
ci stawać na drodze w urzeczywistnieniu Wielkiego Planu, czymkolwiek, u 
diabła, on jest. Więc może dałbyś nam spokój?
376
— Niestety, za późno. Staliście się integralną częścią Gramarye.
— To szaleństwo. Chcesz domu? Więc go bierz. Zaproponuj mi rozsądną cenę. 
Gówno mi na nim zależy. — Nie kłamałem, naprawdę już mi nie zależało.
— Nie!
To krzyknęła Midge, odskoczywszy ode mnie.
— Nie wiesz, dlaczego tak zależy mu na Gramarye, dlaczego Flora tak o nie 
walczyła? Powiedział nam to w Świątyni, nie pamiętasz?
Znowu potrząsnąłem głową, tym razem tępo.
— Gramarye, albo ziemia na której stoi, jest kanałem siły, którą on się 
posługuje, rodzajem źródła. Nie rozumiesz? Każdy, kto tu zamieszka, staje się 
strażnikiem tej siły. Tak jak Flora, ktoś, kto mieszkał przed nią i jego 
poprzednik także. To sięga pewnie zamierzchłej przeszłości.
Miesiąc wcześniej — nie, tydzień wcześniej — roześmiałbym się na podobną myśl; 
teraz nie byłem taki pewien. Wydawała się niewiarygodna, ale przecież 
wszystko, co wydarzyło się w Gramarye, też było niewiarygodne. Czyż sam nie 
miałem ostatnio „przeczuć" na temat tego domu?
Mycroft wyglądał na rozbawionego.
— Wreszcie zaczynacie rozumieć. Zaczynacie czuć czarodziejską siłę, która daje 
życie ziemi, tworzy powietrze, którym oddychamy, strumienie, które stają się 
rzekami, byśmy mogli pić, dostarcza niezbędnego nam pożywienia. Czy naprawdę 
sądziliście, że to, w czym żyjemy, jest jednym wielkim przypadkiem, że Natura 
nie rozwija się według planu, że nie rządzi nią żadna siła? Nie rozumiecie, że 
ta planeta zawiera źródła, które nigdy nie zostaną poznane? Źródła, których od 
wieków poszukują jedynie
377
oświeceni? Czy byliście na tyle głupi, żeby myśleć, iż te pradawne legendy, 
opowieści o czarnoksiężnikach, czarownicach i zaklętych królestwach, to tylko 
dziecinne bajeczki? — Roześmiał się głośno, Karloff w najlepszym wydaniu, a 
jego dwór wydał pełen uznania pomruk.
— Ta głupia wiedźma — ciągnął Mycroft, powoli się rozkręcając — nie pozwoliła 
mi dotrzeć do źródła, wchłonąć jego mocy, użyć eterycznej siły witalnej, 
przesączającej się stąd do skorupy ziemskiej. Ale była stara i słaba, wkrótce 
przestała stać na zawadzie.
W tym momencie zacząłem chichotać. Nie mogłem się powstrzymać. Może był to 
atak histerii, połączenie wyczerpania i lęku, ale miałem nieodparte wrażenie, 
że w tej sytuacji nic innego mi nie pozostało. Bóg wie dlaczego, wyobraziłem 
sobie, jak stary, dobry, twardo stojący na ziemi Bob zareagowałby na diatrybę 
Mycrofta. Chryste, śmiałby się przez tydzień! Im dłużej o tym myślałem, tym 
większa ogarniała mnie wesołość. Aż musiałem oprzeć się o sofę.
Mycroftowi nie spodobał się mój dobry humor. Wcale a wcale. Wycelował we mnie 
swoją laskę i nagle zrozumiałem, że używa jej jako różdżki. „Czarnoksiężnik 
Mycroft i jego Pieprzona Magiczna Różdżka!" Śmiałem się do łez.
Midge popatrzyła na mnie, jakby mi odbiło (pewnie miała rację). Chciałem jej 
wyjaśnić, jakie to zabawne, ale dławiłem się ze śmiechu. Wyobrazić sobie tylko 
twarz Boba słuchającego bzdetów Mycrofta! To ponad moje siły!
Synergiści zgromadzeni w pokoju spoglądali na mnie ze zgrozą. Chryste, ci 
nigdy nie zrozumieją, jakie to śmieszne!
Ukryłem twarz w miękkim obiciu sofy, ramiona trzęsły mi się od śmiechu; 
chciałem zapytać Mycrofta, gdzie trzyma
378
swój wysoki spiczasty kapelusz i czarną szatę, ale krztusiłem się tak, że nie 
mogłem wydusić słowa. Nagle poczułem, iż sofa pod moimi palcami faluje. Nie 
przestając chichotać, zdziwiony podniosłem głowę. Moja wyciągnięta ręka 
poruszała się wraz z obiciem sofy.
Od tapicerki odpadł guzik i przez dziurkę wydostało się coś czarnego. Za nim 
kolejne, wielonogie stworzenie. Następne i jeszcze następne, aż utworzyły 
strumień biegnących, czarnych pluskiew.
Pojawiły się następne otwory. Wypełzły z nich następne pluskwy. Kolejne 
otwory. Kolejne pluskwy.
Odskoczyłem i przerażony patrzyłem jak setki — tysiące — przegryzały materiał, 
wkrótce sofa kipiała od lśniących, czarnych insektów. Zmieniły szyk i w 
regularnych szeregach zaczęły zbiegać po krawędzi sofy ku mojej wyciągniętej 
nodze.
Wówczas przypomniało mi się, że właściwie Bobowi nie było w tym pokoju tak 
znów bardzo do śmiechu (prawie umarł tu ze strachu) i opuściła mnie obłąkańcza 
wesołość. Cofnąłem nogę, kiedy wspięła się na nią pierwsza pluskwa.
— Przestań, przestań!
To Midge zerwała się na nogi i wrzeszczała na Mycrofta. Posłał jej nikły 
uśmiech.
— Nie możesz używać do tego Gramarye! Ma służyć dobru, a nie twoim 
niegodziwościom! — Jej oczy płonęły^ twarz wykrzywił grymas wściekłości.
— Mocy zawartej tutaj można użyć w każdym celu — odparł Mycroft. — Ta stara 
nie miała sił, żeby ją ukierunkować, była za słaba, lata ją wyczerpały.
— To ty ją zabiłeś!
Uśmiechnął się, wyraźnie spodobał mu się ten pomysł.
— Ależ tak, wierzę, że tak było. Kusiłem ją ukazując jej
379
drugą stronę, tę którą ty i tobie podobni mogliby nazwać ciemną stroną Magii. 
Umarła — wyglądał na zdziwionego, potem strzelił palcami — o tak! To była 
szybka śmierć. Widzisz, nie wytrzymała tego, co jej wyjawiłem, nie mogła się 
pogodzić z mroczną częścią własnej duszy. Jakże inaczej zdołałbym ukazać jej 
tę ciemną stronę, gdyby nie drzemała w głębi niej samej. Zadziwiające, jak 
szybko rozpadło się jej ciało, jak gdyby to zło, które w sobie nosiła, 
zniszczyło jej fizyczną powłokę, skurczyła się jak suszona gruszka. — 
Zachichotał, widząc obrzydzenie na twarzy Midge.
Światło przygasło i rozjarzyło się, jakby w sąsiednim pokoju właśnie stracono 
kogoś na krześle elektrycznym, i na chwilę Mycrofta opuściła pewność siebie. 
Przebiegł wzrokiem po ścianach, podłodze, suficie. Potem uśmiech powrócił na 
jego oblicze.
— Czy czujecie przypływ siły kinetycznej? — zapytał swoich uczniów. — 
Odbierajcie ją, połączcie wasze myśli, chłońcie tę siłę. Napełnijcie się tą 
życiodajną mocą!
Większość zamknęła oczy, na twarzach pojawił się wyraz skupienia. Zobaczyłem, 
że Gillie, stojąca pod ścianą, zachwiała się i prawie upadła. Inna kobieta w 
drugim kącie pokoju głośno jęknęła. Kinsella nie spuszczał wzroku ze mnie i 
Midge.
Najdziwniejsze było to, że siła sugestii Mycrofta podziałała także na mnie i 
poczułem lekkie mrowienie rozchodzące się po palcach. Miałem wrażenie, że coś 
idącego od podłogi sunie w górę, przechodziło mi przez ramiona i piersi. Nagle 
przypomniały mi się pluskwy i spojrzałem w dół, ale już ich tam nie było. Na 
sofie też nie dostrzegłem niczego poza paroma poduszkami. Pluskwy okazały się 
kolejną iluzjonistyczną sztuczką Mycrofta.
380
— Potrafię to powstrzymać! — krzyknęła Midge. — Dlatego tu jestem, dlatego 
zostałam wybrana!
— Ach tak, ty — powiedział Mycroft ze złośliwym uśmieszkiem. Uniósł różdżkę i 
Midge runęła w tył. Nie upadła jednak. Odzyskała równowagę i popatrzyła na 
niego z wściekłością, wypchnęła ramiona w przód i zacisnęła pięści.
— Potrafię! — wrzasnęła i popatrzyłem na nią z uwielbieniem.
Stanęła na szeroko rozstawionych nogach i powoli zaczęła podnosić ręce na 
wysokość twarzy, wyprostowała palce i złączyła je w geście niemal modlitewnym. 
Potem obróciła dłonie tak, że palce wymierzone były w Mycrofta. Na jego twarzy 
pojawił się wyraz zaniepokojenia. To przynajmniej dodawało otuchy.
Midge trzęsła się, wyglądało to tak, jakby każdy mięsień jej ciała był 
napięty, jakby całą swą siłę skierowała na Mycrofta. Chciałem krzyczeć, 
zagrzewać ją do walki. Uda jej się, wiedziałem, że jej się uda! Ale mój krzyk 
okazał się szeptem:
— Załatw skurwiela, Midge!
Zacięła zęby tak mocno, że jej twarz zamieniła się w wykrzywioną maskę, ciało 
wyprężyło się jak różdżka, przez którą płynie energia.
— Potrafisz, Midge! — zawołałem, ciągle zduszonym szeptem.
I byłem pewien, że potrafi. Była następczynią Flory Chaldean, naturalną 
spadkobierczynią przedziwnych mocy mających swe źródło w Gramarye i 
otaczającej je ziemi. Wszystko, co wydarzyło się w ciągu ostatnich paru 
miesięcy, wiodło ją do tej decydującej chwili. Cokolwiek rządzi tajemniczymi 
prawami magii, postanowiło, że to Midge ma przejąć po starej Florze dzieło 
czynienia dobra, być straż-
381
niczką, opiekunką tej siły, chronić ją przed niepowołanymi. Zabawne, ale 
czułem się dumny (choć wolałbym, żeby to wszystko było mniej wstrząsającym 
przeżyciem).
— Dołóż draniowi, Midge!
Wyciągnęła przed siebie ramiona, składając prosto dłonie i palce; wyglądało to 
tak, jakby mierzyła w głowę Mycrofta z niewidzialnego rewolweru. Napawałem się 
jego rosnącym niepokojem. Lecz napięcie ścisnęło mi gardło i nie mogłem jej 
już zagrzewać. Moje zaciśnięte pięści drżały w powietrzu. Teraz go dopadła, 
teraz położy kres tym jego cholernym wszawym sztuczkom! Jej ręce były 
naprężone jak struna, niemal widziałem płynącą przez nie energię.
Oczy Mycrofta rozwarły się tak szeroko, że widać było białka okalające 
tęczówki.
Kinsella chciał się zbliżyć i przygotowałem się, żeby mu w tym przeszkodzić. 
Przystanął jednak, niezdolny wykonać najmniejszego ruchu.
Rosnące ciśnienie dudniło mi w uszach.
Midge rozwarła palce.
Ze świstem wypuściła powietrze.
I nic się nie stało.
— Cholera! — wrzasnąłem, tupiąc w podłogę.
Mycroft zdumiał się. Potem ucieszył. Podniósł swoją laskę i nagle stopy Midge 
oderwały się od dywanu. Uleciała w górę.
Jej ciało przechyliło się, a ona wykrzyknęła moje imię. Wzniosła się na 
wysokość czterech stóp, pięciu, sztywna jak deska i ułożyła w powietrzu 
poziomo. Zasłoniła oczy rękami, widząc przybliżający się sufit, mogłem tylko 
patrzeć na to z przerażeniem, niezdolny cokolwiek zrobić.
382
Ciało Midge znajdowało się kilka cali od sufitu, kiedy Mycroft roześmiał się i 
pozwolił jej opaść. Runęła w dół, a ja rzuciłem się szczupakiem, złapałem ją 
na ręce i oboje przewróciliśmy się na podłogę.
Leżeliśmy potłuczeni, dysząc ciężko. Słyszałem tylko śmiech Mycrofta — jego 
chichot. Kinsella i cała reszta też bawili się świetnie. Z wyjątkiem Gillie, 
która zemdlała.
Byliśmy zgubieni. Zabije nas i pewnie upozoruje wszystko tak, żeby wyglądało 
na rezultat sprzeczki kochanków, albo może tak, jakby zaatakowali nas 
włamywacze, przyłapani na gorącym uczynku (wystarczy spojrzeć, w jakim stanie 
jest dom). Znajdzie jakieś racjonalne wyjaśnienie, tego byłem pewien. Ale po 
co ja miałbym się zastanawiać jakie? W końcu to jego zmartwienie.
Uniosłem się na łokciu, przygotowany na najgorsze, gotów jednak walczyć do 
ostatka.
I właśnie wtedy rozległ się dzwonek u drzwi.


Flora


Sytuacja była absurdalna: Midge i ja leżeliśmy rozciągnięci na podłodze, w 
pokoju roiło się od żądnych krwi Synergistów — i oto ktoś składał nam wizytę.
Tylko że nie był to ktoś sprzedający perfumy. Nie dzwoniono do drzwi 
frontowych: ten dźwięk, brzmiący jak: „powstańcie umarli", wydał stary dzwonek 
wiszący za drzwiami kuchennymi. Natarczywe brzęczenie wyraźnie dawało do 
zrozumienia, że gość nie zamierza odejść (samochody zaparkowane na zewnątrz 
wskazywały na to, że ktoś musi być w domu).
Mycroft skinął nieznacznie głową w stronę Kinselli, i zanim zdążyłem się 
poruszyć, ten rzucił się do przodu i wsunął ramię pod brodę Midge. Gdy ją 
podniósł, zamachała nogami w powietrzu.
Mycroft zbliżył się do mnie.
— Ktokolwiek to jest, pozbądź się go. Nie obchodzi mnie jak, po prostu masz go 
spławić. Jeśli ci się nie uda, twoja słodka, mała przyjaciółka będzie bardzo 
cierpiała. Jeden ruch ramienia i zmiażdży jej tchawicę. On może to zrobić, 
wierz mi, może zrobić to z łatwością...
Przeniosłem wzrok na Kinsellę. Ani przez moment nie wątpiłem, że może i zrobi. 
Patrząc na jego szeroką,
384
przystojną twarz zadałem sobie pytanie, gdzie się podziała cała amerykańska 
serdeczność i dobroduszność. Przez chwilę rozważałem, czy nie rzucić się na 
niego i nie wykręcić mu ręki albo znokautować, zanim zdąży wyrządzić jakąś 
krzywdę, ale szybko porzuciłem ten pomysł: drań był zbyt silny i zbyt szybki.
— Jeśli coś jej się stanie... — zacząłem bez przekonania, t moja groźba bardzo 
mu się spodobała. Wolną dłonią ścisnął pierś Midge, żeby mi pokazać jak bardzo 
się boi, a jego obłąkańczy uśmiech przyprawił mnie o dreszcz.
Midge wyrywała się przyciśnięta do niego, nie mogła krzyczeć, ramię dławiło 
jej gardło.
Postąpiłem krok w ich stronę i Kinsella musiał ścisnąć mocniej, bo oczy niemal 
wyszły jej z orbit.
— Skończę z nią, a ty będziesz następny — ostrzegł przyjaźnie.
Wycofałem się z podniesionymi rękami. Nie mogłem nic zrobić. Dzwonek na dole 
zadźwięczał jeszcze natarczywiej.
— Nie rób żadnych głupstw — poradził Mycroft.
Wzruszyłem ramionami i minąłem go, idąc w stronę holu. Szaleństwo, powtarzałem 
schodząc na dół. Cała ta cholerna sprawa to jedno wielkie, niewiarygodne 
szaleństwo. A jeśli ci obłąkani i tak zechcą z nami skończyć, dlaczego by nie 
uciec, gdy będę na dole? Przynajmniej dotrę na policję. Kluczyki do samochodu 
zostały jednak na górze, zagubione gdzieś w pobojowisku. Nasz gość musiał 
przyjechać samochodem. Wykorzystam to i pojadę po pomoc do wioski; tak właśnie 
należy postąpić. Ale zostawić Midge samą w rękach tych świrów? To pytanie nie 
wymagało nawet odpowiedzi.
Stopień załamał się pode mną i usiadłem z jedną nogą zaplątaną w dywan. 
Usłyszałem ruch za plecami i wiedzia-
Dom czarów
385
łem, że to któryś z Synergistów wyjrzał zza zakrętu schodów, żeby w razie 
czego zameldować, jeśli będę próbował jakichś numerów.
Dzwonek umilkł.
Poczułem, że ogarnia mnie rozpacz.
Nagle ktoś zaczai walić pięściami w drzwi.
Pozbierałem się, zbiegłem po kilku pozostałych stopniach, w paru susach 
dopadłem wejścia i sięgnąłem do klamki, nie zastanawiając się dłużej. Drzwi 
napierały na framugę, jak gdyby ktoś, kto stał za nimi, niecierpliwie i ze 
złością domagał się wpuszczenia do środka. Moje palce dotknęły górnej zasuwy i 
zastygły na chłodnym metalu; nagle uświadomiłem sobie, kto tam jest. Nie wiem 
skąd, po prostu wiedziałem. Powoli opuściłem ramię i stałem patrząc na drzwi.
Od tak dawna próbowała się do nas dostać.
Mój strach osiągnął kolejne apogeum, podnosząc się z grzęzawiska przerażenia 
jak stwór powstający z bagien.
Czy naprawdę chciałem stanąć twarzą w twarz z postacią, która śledziła nas od 
dawna? Czy chciałem spojrzeć prosto w to zniekształcone oblicze? Czy chciałem 
z tak bliska poczuć smród rozkładu, odór śmierci, które już przedtem zatruły 
powietrze w naszym domu? Czy chciałem w końcu spotkać swój własny koszmar?
Czy miałem inne wyjście?
Walenie w drzwi ucichło, jak gdyby wiedziała, że jestem po drugiej stronie i 
zaraz otworzę, to tylko kwestia czasu. Sięgnąłem do górnej zasuwy i otworzyłem 
ją, powodowany cudzą, nie własną wolą.
Palce ześliznęły się po malowanym drewnie ku dolnej, schyliłem się, ustawiłem 
blokadę poziomo i zacząłem odsuwać.
— Nie!
386
Ciągle przykucnięty, odwróciłem się i zobaczyłem stojącego u stóp schodów 
Mycrofta, coś kazało mu zejść za mną. Nuta paniki w jego głosie upewniła mnie, 
że on także wie, kto jest za drzwiami.
— Nie otwieraj!
Uśmiechnąłem się może nerwowo, ale zawsze był to uśmiech. Odsunąłem zasuwę, 
wstałem i przekręciłem klucz w zamku. Potem otworzyłem.
Patrzyłem na postać w progu, oniemiały z wrażenia.
Bo, oczywiście, znowu się pomyliłem.
Przemaszerowała obok mnie, surowa jak zwykle.
— Myślałam, że nigdy nie otworzysz — powiedziała gniewnie. Dopiero gdy weszła 
do kuchni, Val odwróciła się do mnie. — Zobaczyłam przed domem samochody, więc 
byłam pewna, że się bawicie, ale dzwoniłam i waliłam w te drzwi całe wieki. 
Już miałam spróbować z drugiej strony.
Wielka, brodata Val; tweedowa garsonka, ciężkie buty i grube pończochy. 
Cudowna, wąsata Val.
— Val — skrzeknąłem; nie byłem zły, jak ostatnim razem. Powiew  wpadający  
przez  otwarte  drzwi  chłodził  mi spocony kark.
— Dobry Boże, patrząc na ciebie można pomyśleć, że wziąłeś mnie za ducha. 
Wszystko w porządku, Mąkę? Przyjechałam, bo nie dawało mi spokoju to, o czym 
rozmawialiśmy dziś rano. Widzisz, jest coś bardzo dzjw-nego...
— Pozbądź się jej! — skrzeknął Mycroft. Val z pewnością dostrzegła go już 
wcześniej, ale dopiero teraz raczyła zwrócić uwagę na przywódcę Synergistów.
— Słucham? — Kilka razy w przeszłości samemu zdarzyło mi się być zmiażdżonym 
owym tonem i spojrzeniem.
— Każ jej wyjść.
387
Mycroft powiedział to spokojnym, cichym głosem, ale widziałem, że zaraz 
wybuchnie. Ucieszyłem się na widok Val, chociaż wiedziałem, że jej obecność 
nic nam nie pomoże. Przy całych swych imponujących rozmiarach na niewiele 
mogła się przydać, bo przewaga wroga nie była przewagą liczebną jedynie.
— Mikę, przykro mi, jeśli w czymś przeszkodziłam, ale bądź łaskaw poinformować 
tego źle wychowanego kretyna...
Odwróciła się do mnie i wyraz oburzenia zniknął z jej twarzy na widok czegoś, 
co zobaczyła w progu kuchni.
Powiew wpadający do środka stał się chłodniejszy, niósł ze sobą nikły, 
osobliwy cierpko-słodki zapach.
Jakaś ręka dotknęła z tyłu mojego ramienia.
Bojąc się od razu odwrócić, odkręciłem tylko lekko głowę i zobaczyłem cień. 
Jego oddech musnął mi policzek.
Teraz odwróciłem się całkiem.
Była niska, znacznie mniejsza, niż się spodziewałem. Maleńka. I krucha. Miała 
najstarszą i najsłodszą twarz, jaką kiedykolwiek widziałem.
Jej oczy były jasne, jaśniejsze od oczu Midge, i wydawało się, przesuwają się 
w nich chmury. Usta, choć starczo wąskie, o opuszczonych kącikach, układały 
się w przyjemny wyraz i nie psuły go okalające je zmarszczki. Nos był ostry, 
znamionował nie arogancję, lecz siłę woli. Zmarszczki, proste i zaokrąglone, 
pogłębiły jej rysy, ale była to jasna, czysta twarz, pełna współczucia, twarz 
Matki Teresy, kogoś kto wiele widział i wycierpiał i te doświadczenia wyryły 
swe ślady równie czytelne jak słowa w książce. Na głowę miała narzucony 
kolorowy szal utkany z szorstkiej wełny, wymykały się spod niego pasma białych 
włosów i opadały na ramiona. Długa suknia była zapięta wysoko pod szyją i 
ciemnoszara, w stylu Matki Whistlera.
388
Flora Chaldean wyciągnęła druga rękę i również ja oparła na moim ramieniu.
Kiedy mnie dotknęła, zrozumiałem nagle, jak wiele energii duchowej musiała 
zgromadzić, żeby do tego dojść. Jej poprzednie stopniowe zbliżanie się do domu 
nie było niczym innym jak wizualnym (a może wizjonerskim) odpowiednikiem walki 
o zmaterializowanie się, gromadzeniem sił psychicznych, kształtowaniem swojej 
duchowej egzystencji w formę namacalną. W jakiś sposób jednak czułem, że 
dopiero to, co działo się w Gramarye tej nocy, pozwoliło ostatecznie przełamać 
barierę między światem duchowym i fizycznym.
Zobaczyłem to w jej chmurnych oczach, jak gdybym czytał przepływające tam 
myśli. Miałem świadomość, że jej pojawienie się jest ostrzeżeniem, tak jak 
było nim od początku naszego życia w Gramarye, kiedy dawała się widzieć 
zaledwie jako widmowy cień w oddali.
Przysunęła się i otworzyła usta, nie wiem jednak, czy usłyszałem to słowo, czy 
wyczułem myśli.
Powiedziała zaś czy też pomyślała:
- Ty...
Potem nagle zaczęła rozkładać się na moich oczach. Jak gdyby zużyła już całą 
energię, która pozwoliła dotrwać jej do tego momentu, jakby wejście do 
Gramarye odebrało jej resztkę sił; teraz cały proces przebiegał w odwrotnym 
kierunku, cofał się, jak przewijany na video filiru. Nie żałowałem, że nie 
zbliżyłem się do niej we wcześniejszych stadiach, gdy widziałem ją stojącą na 
skraju lasu.
Zmarszczki na jej twarzy i rękach pogłębiły się, potem zniknęły, pozostawiając 
tylko niewyraźne linie, ciało traciło... spoistość. Z oczu uszło życie, 
zmatowiały, jak gdyby chmury połączyły się z zapadającą mgłą. Jej ręce drżały 
na moich ramionach, wybijając cichy, nieregularny rytm, skóra
389
stała się woskowa, połyskiwała jak mięso. Później napięła się, cienka jak 
papier, zaczęła się drzeć.
Jej rozkład był szybki, trwał minutę, może dwie, ale każda sekunda ciągnęła 
się w nieskończoność.
Jej ciało zaczęło gnić.
Tam, gdzie wiele miesięcy temu muchy złożyły swoje jajeczka, zaczęły pojawiać 
się ich larwy, rosły w oczach w nieustannym ruchu, jak świetnie zorganizowany 
oddział miniaturowych drapieżników. Zniknęły wkrótce w otworach, które same 
utworzyły.
Poczułem ciężki odór i wstrzymałem oddech, bojąc się wyziewów.
Ciało zaczęło odpadać, odsłaniając mięśnie, kości i mrowiące się wewnątrz 
życie. Powieki nie kryły już oczu, które wypłynęły z rozkładającej się twarzy. 
Jedna ręka osunęła się z mojego ramienia, kości palców — zostało na nich 
niewiele ciała — zahaczyły o rozdarty materiał mojej koszuli.
Kurczyła się w oczach, mała za życia, stała się jeszcze mniejsza, kiedy 
zostały z niej tylko kości i mięśnie. Druga ręka — jej szkielet — odpadła.
W pustych, czarnych oczodołach wiło się coś jeszcze, czarne kształty skręcały 
się i splatały ze sobą, ucztując wspólnie. Szczęka, przez nic już nie 
podtrzymywana, opadła i nawet jej czarny, zeschnięty język przyłączył się do 
ucztującego robactwa.
Szal ześliznął się z głowy, białe włosy zwisały w rzadkich kępach, wysepki 
skóry oblepiały czaszkę.
Jej zwłoki skurczyły się i zaczęły rozpływać, zanim opadły na ziemię. Ubranie, 
kości i resztki ciała przez chwilę leżały na podłodze, ale i one zniknęły w 
ciągu kilku sekund. Po Florze Chaldean nie zostało nic prócz zapachu.
Zatoczyłem się w tył, ciężko opierając o framugę drzwi. Val z niedowierzaniem 
wpatrywała się w podłogę kuchni.
390
Mycroft niemal osunął się na schody. Zauważyłem, że ma na wpół przymknięte 
oczy, jak gdyby był wycieńczony, wyzuty z wszelkiej siły.
Co najdziwniejsze, ja sam czułem się naładowany, czułem rozpierającą mnie 
energię. Krew krążyła szybciej, zakończenia nerwowe świerzbiały i łaskotały. 
Flora dotknęła moich ramion i jej oczy, jej myśli mnie wypełniły.
Ale ciągle nie pojąłem!
Dopóki nie napotkałem wystraszonego spojrzenia Myc-rofta, nie wyczułem jego 
lęku i respektu. Wtedy zacząłem rozumieć...


Rozpętane moce


Mycroft zniknął na schodach — a za nim podążyli uczniowie. Trzymałem ręce 
rozpostarte w powietrzu i patrzyłem na nie, zastanawiając się, dlaczego tak 
dygoczą i dlaczego głowa (oraz inne owłosione części ciała) zaczęła mnie tak 
swędzieć. Dotknąwszy włosów poczułem, że są nastroszone (spodziewałem się, że 
będą stały jak u punka). A więc to takie wrażenia fizyczne oznaczają, że 
posiadłem czarodziejską moc?
Posiadłem czarodziejską Moc. Nie, to niemożliwe! Nie ja, Mikę Stringer, 
sceptyk i niemal etatowy niedowiarek. Byłem jednak we władzy czegoś, co nie 
zważało na wątpliwości i zamęt w mojej głowie.
— Mikę...
Val oparła się o stół, ściskając krawędzie obiema rękami. Wyglądała na 
wstrząśniętą i trudno było się temu dziwić, biorąc pod uwagę, czego 
doświadczyła od chwili, gdy przekroczyła próg domu. Teraz jednak zaintrygowała 
ją zachodząca we mnie zmiana.
Nie sądzę, żeby zmiana ta była widoczna, ale ona dobrze wiedziała, że coś się 
dzieje. Możliwe, że jakieś błękitne iskry wylatywały mi z uszu, chociaż to 
mało prawdopodobne.
392
Zmiany w moim umyśle zachodziły wolno, w przeciwnym wypadku chyba uległbym 
całkowitej metamorfozie.
Najśmieszniejsze, że bałem się, lecz ten strach mnie nie przerażał. Bez sensu, 
prawda? Podniecał, był czymś nowym, i wraz z uzyskaniem — a raczej uwolnieniem 
— mocy przyszło dobre samopoczucie, które pomogło odzyskać równowagę. 
Wyobraźcie sobie, że rodzicie są niewidomi, aż tu nagle, pewnego dnia 
stuknięcie w głowę przywraca wam wzrok (zdolność ta była w was zawsze). 
Pomyślcie o podnieceniu, o podziwie dla wszystkiego wokół. O lęku przed 
wszystkim.
Mimo to nie miałem jeszcze stuprocentowej pewności. Dotknięcie Flory i jej 
myśli wlały we mnie wiedzę, uświadomiły mi moją moc, ale co u diabła? — może 
to przywidzenie. Był tylko jeden sposób, żeby się przekonać, i nerwowy dreszcz 
przebiegł mi po plecach, kiedy skierowałem się ku schodom.
Val chciała chwycić mnie za ramię, lecz coś kazało jej się cofnąć.
Wbiegłem na schody, przygotowany do (a może nawet gnany pragnieniem) walki.
Synergiści czekali, nie tworzyli już jednak tak zwartego szyku: to nie 
widoczna panika Mycrofta ani też nie moje nadejście wzbudziły taki zamęt.
Wszystko w pokoju emanowało błękitnofioletowym blaskiem — sofa, krzesła, 
regały, książki, obrazy, półka nad, kominkiem, ramy okien, zasłony — wszystko 
zalewało pokój dziwacznym światłem, nawet sufit nabrał owego elektrycznego 
koloru. Sam Spielberg nie wymyśliłby bardziej wstrząsającego efektu. W 
mniejszym, chociaż równie przerażającym stopniu blask ten emanował z ciał 
zgromadzonych w pokoju ludzi. Gdyby ktoś strzelił palcami, usłyszelibyśmy 
grom, gdyby ktoś kichnął, zerwałaby się burza.
393
Okrągły pokój ożył.
Tętnił i huczał od wewnętrznej siły, chociaż nie słychać było żadnego dźwięku, 
nie widać było żadnego ruchu: dawało się tylko wyczuć jej tajemnicze 
istnienie.
Stanąłem w progu i poczułem na sobie tchnienie tego pokoju. Z jednej strony 
Gillie próbowała się podnieść, wspomagana przez dziewczynę imieniem Sandy. 
Inni z niepokojem wodzili wzrokiem po ścianach i meblach. Neil Joby znowu 
wyglądał, jakby miał zwymiotować. Widziałem, jak jeden z mężczyzn dotknął 
stojącego pod oknem rajzbretu i odskoczył gwałtownie, kiedy światło przebiegło 
mu przez ramię, wzmagając na chwilę blask, którym sam promieniował. Kościsty 
też tam był i najwyraźniej miał ochotę uciec, tylko że zastawiałem sobą 
przejście. Zastygł w postawie rezygnacji. Kinsella wciąż trzymał Midge i 
wyglądał najspokojniej ze wszystkich.
Spokojniej niż Mycroft stojący pośrodku i patrzący tylko na mnie.
Nadszedł czas próby. Przełknąłem ślinę.
Najpierw Kinsella.
Zawahałem się — któż by nie miał wątpliwości na moim miejscu? — pewnie dlatego 
nie udało mi się od razu. Potrzebowałem czasu i doświadczenia, żeby uwierzyć 
we własne siły, a brakowało mi i jednego, i drugiego.
Nagle Kinsella zorientował się, że trzyma w ramionach kozę. Nie mam pojęcia, 
dlaczego wybrałem akurat kozę — po prostu przyszła mi taka myśl i przesłałem 
ją w jego objęcia. Niestety, trwało to ułamek sekundy: Midge z powrotem 
pojawiła się w jego uścisku, zanim zdążył się zdziwić i wypuścić ją z rąk. 
Zdumienie przyszło w chwilę później. Trzymał ją jednak mocno, mimo że szczęka 
mu opadła i uniósł brwi. Zamrugał, myśląc że mu się przywidziało, a Midge 
zaczęła się wyrywać.
394
Niemniej jednak c o ś się stało i przydało nieco wiarygodności temu, w co 
starałem się uwierzyć. Potrafię! Muszę się tylko trochę skoncentrować i 
potrafię to zrobić! Przez cały czas myliłem się co do Midge: niewątpliwie 
stanowiła tu ważny element, swego rodzaju katalizator, ale to nie ona była 
strażniczką Gramarye. Och nie, to ja, na miłość boską! J a! Nie miałem jednak 
czasu, żeby się nad tym zastanawiać.
Myśli uderzyły znowu i próbowałem je zatrzymać, powoli ucząc się sztuczek, a 
może sztuki czy też rzemiosła Magii. Kinsella odkrył, że trzyma w ramionach 
pytona. Tym razem złudzenie trwało dłużej i Amerykanin z dziewczyń-skim 
piskiem puścił ową ofiarę.
Midge upadła na podłogę.
— Tutaj, Midge! — ryknąłem i zaczęła się czołgać w moją stronę, nie rozumiejąc 
i pewnie nie dbając o to, dlaczego Kinsella ją wypuścił; chciała po prostu być 
już przy mnie.
Laska Mycrofta zatrzymała ją w miejscu i Midge zastygła w bezruchu.
— Myślisz, że jesteś godnym mnie przeciwnikiem?! — krzyknął do mnie Mycroft.
Wówczas, jak Boga kocham, zachichotałem. Myślę, że ponownie miałem atak 
histerii.
Teraz wyraźnie był wściekły — pewnie uważał, że się, z niego naigrawam (i może 
miał rację). Skinął swoją laską-różdżką i framuga wokół mnie strzeliła 
płomieniem. Zatoczyłem się do przedpokoju, osmalony i ogarnięty strachem. 
Drzwi stanęły w ogniu.
Mignęła mi Val. Stała na schodach i patrzyła nieprzytomnym wzrokiem, 
przerażoną twarz podświetliły płomienie. Nigdy przedtem nie widziałem, żeby 
odebrało jej mowę, ale muszę jej oddać sprawiedliwość — usilnie starała się 
coś powiedzieć. Zdołała tylko otworzyć usta.
395
— Nie pytaj — rzuciłem.
Potem, nie dając sobie czasu na zastanowienie, rzuciłem się przez płonący 
otwór. Na tym etapie gry albo wierzyłem, albo nie — nie było miejsca na 
półśrodki.
Usłyszałem chrapliwy krzyk Val, który utonął szybko w powodzi odgłosów w 
pokoju. Ogień zgasł za moimi plecami, natomiast ja nie byłem nawet lekko 
poparzony.
Staliśmy z Mycroftem naprzeciw siebie, podczas gdy Synergiści wokół wyli i 
jęczeli, zainteresowani nie tyle mną, ile tym, co rozgrywało się wokół nich. 
Wszystko w pokoju — rzekomo przedmioty martwe — nie tylko dziwnie 
promieniowały, ale i pulsowały: krzesła, regały, nawet ściany tętniły niczym 
serca o dziwacznym kształcie. Dywan poruszał się, jakby silne ręce wypychały 
go od spodu. Okruchy stłuczonych szyb przemieszczały się nad podłogą jak żywe 
srebro. Kościsty sięgnął do klamki okna, kilku innych tłoczyło się za nim, 
chcąc wydostać się jak najszybciej. Kiedy jednak złapał metalowy haczyk, jego 
włosy zaczęły trzaskać, a ciało zawibrowało jak porażone prądem. Odskoczył 
przewracając tych, którzy stali z tyłu, i upadł w kłębowisko splątanych rąk i 
nóg. Dały się słyszeć krzyki kobiet (i niewątpliwie niektórych mężczyzn). 
Zobaczyłem, że Joby zwrócił wreszcie zawartość żołądka, tyle że nie całkiem 
zdołał się od niej uwolnić — spływały mu po szyi i piersi lepką warstwą. Cegły 
i sadza zasypały kominek, chmura kurzu wtargnęła do pokoju i zawisła w 
powietrzu, grzyb na ścianach wyglądał jak bulgocząca zgnilizna.
Okrągły pokój stracił wiele ze swego uroku.
Mycroft recytował coś, czego nie mogłem zrozumieć poprzez panujący wokół 
zgiełk; przypominało to raczej inkantację niż stłumione przekleństwa i ciekaw 
byłem, co też ma teraz nastąpić. Już po chwili się dowiedziałem.
396
Wokół moich rąk i nóg zaczęła się owijać pajęcza nić, okręcała mnie, napięta 
jak twarda stal, unieruchamiając mi pierś i dolną połowę ciała, krępując uda. 
Srebrzysta sieć oplotła mi ramiona i dopiero teraz zobaczyłem, że krzątają się 
w niej krocie małych pajączków, biegają w tę i z powrotem, ani na chwilę nie 
przerywając pracy. Kokon pęczniał szybko, dotarł do mojej szyi, gdzie zacisnął 
się jeszcze mocniej; tak mocno, że zaczynałem mieć kłopoty z oddychaniem.
Midge upadła na kolana, Kinsella trzymał ją za włosy. Wykrzykiwała moje imię.
A ja, czy się bałem? O tak, bardziej niż umiem wyrazić.
Zmusiłem się jednak do spokoju wiedząc, że to sztuczka, na tyle tylko realna, 
na ile pozwoli mój własny umysł. Wyobraziłem sobie nóż tnący sieć.
Odpadła i zniknęła, zanim ostrze dotarło na wysokość brzucha.
— Nie znasz lepszych numerów? — zwróciłem się szyderczo do Mycrofta, choć ta 
fanfaronada daleka była od tego, co naprawdę czułem.
Cios niewidocznego młota, po którym wylądowałem w korytarzu, upewnił mnie, że 
to dopiero rozgrzewka. Leżałem pod tylnymi drzwiami, zwinięty w kłębek, 
przysięgając sobie na przyszłość powściągać niewyparzony język. Czułem jednak 
ból w ramionach, a nie w piersi gdzie, jak mi się wydawało, zostałem uderzony.
Wstałem i wbiegłem do okrągłego pokoju, zderzając się z Synergistami, których 
strach okazał się silniejszy niż lojalność wobec przywódcy. Rozpierzchli się 
przede mną jak przed trędowatym i zawrócili. Wcale mnie nie dziwiło, że 
próbowali uciec, bo atmosfera w pokoju zrobiła się zdecydowanie niezdrowa. 
Gdyby nie było tam Midge, sam bym zwiał.
397
Deski podłogi przebiły dywan, jak gdyby wciągnięte przez wir powietrza, nawet 
sufit wygiął się i przybrał kołyskowaty kształt. Po ścianach biegły długie, 
wyszczerbione rysy.
Z laski Mycrofta wystrzeliła błyskawica w stronę mojego serca, ale 
zablokowałem ją myślą i odbiłem.
Laska eksplodowała, płonące drzazgi zawirowały w powietrzu. Zatoczył się i 
prawie upadł. Udało mu się jednak utrzymać równowagę. Popatrzył na mnie z 
mieszaniną zdumienia i potwornej nienawiści. Uczeń prześcignął mistrza, 
pomyślałem ponuro.
Wtedy pokazał mi rzeczy, których nigdy więcej nie chciałbym oglądać, ani też 
sobie wyobrażać.
Otworzył przede mną koszmar i wepchnął mnie do środka. Nie znajdowałem się już 
w Gramarye, ale gdzieś indziej, w innym wymiarze, mrocznym i bezkresnym, gdzie 
zgnilizna i rozkład były upajającą wonią, gdzie ból i cierpienie przynosiły 
radość; na czarnej równinie, gdzie nienawiść zastąpiła miłość, gdzie pługawość 
zajęła miejsce czystości. Nie wiem, czy wepchnął mnie bocznymi drzwiami do 
piekła, czy też powiódł zapomnianym korytarzem w głąb mojej własnej duszy. 
Może to zresztą jedno i to samo.
Wiedziałem tylko, że jeśli nie wyrwę się z tego innego świata, gdzie zewsząd w 
ciemności otaczała mnie ohyda, jeśli szybko nie znajdę drogi powrotnej, to 
zostanę tam na zawsze; że nie wolno mi wyrzec się własnej woli.
Zobaczyłem jakąś wyłaniającą się z cieni i sunącą w moją stronę masę, którą 
początkowo wziąłem za zbliżający się tłum. Widziałem potykające się stopy, 
gdzieniegdzie podskakujące głowy; ale kiedy znaleźli się blisko, zobaczyłem, 
że to spalony zlepek wielu ludzi o ciałach stopionych przez ogień w jedno. 
Ujrzałem rzekę przepływającą w powietrzu nad moją głową, a w jej cuchnącej 
wodzie stwory nie
398
będące ani ludźmi, ani rybami, ale jednym i drugim jednocześnie; karmiły się 
sobą, wybierając spośród siebie ofiarę i pożerając ją. Ujrzałem gady pełzające 
po spalonej na popiół ziemi, a kiedy podpełzły, okazało się, że to tylko 
błoniaste worki wypełnione wijącymi się stworzeniami, robactwem, larwami i 
insektami dzielącymi tę samą, przezroczystą powłokę, którą wprawiał w ruch ich 
nieustanny niepokój. Ujrzałem potwory o kształtach, których nie sposób opisać, 
wchłonąłem myśli zbyt ohydne, by o nich mówić. Przebywałem w ponurym, 
mrocznym, piekielnym regionie, który nęcił właśnie swą potwornością.
Coś oślizgłego i zimnego owinęło mi się wokół kostki i wrzasnąłem.
Zanim jeszcze krzyk zamarł mi na ustach, głos Midge przywołał mnie do 
rzeczywistości, jeśli rzeczywistością można było nazwać to, co mnie otaczało.
Nie wiem, jak wyrwała się Kinselli, ale dopadła mnie i potrząsała teraz moimi 
ramionami, okładała pięściami, wyszarpując z tamtego innego wymiaru, 
wyciągając z jakiejś otchłani wewnątrz mnie samego, z ciemnego, tajemniczego 
świata, który kryje się w każdym z nas.
Przestała dopiero wówczas, gdy wreszcie spojrzałem na nią przytomnie. Wtuliła 
głowę w moją pierś.
— Och, Mikę, Mikę, tak się bałam! To nie ty tu stałeś — przez chwilę byłeś 
skorupą pozbawioną życia!'
Objąłem ją, ulga przeszła w uniesienie — takie uczucie ma się chyba wychodząc 
cało z potwornego wypadką, Przerażenie na myśl o tym, co mogło się stać, 
przychodzi dopiero później.
Uświadomiłem sobie ponownie, jak ważną — choć zupełnie inną, niż sądziłem 
początkowo — rolę odgrywała w tym wszystkim Midge: niewątpliwie była 
katalizatorem, ale nie w tym sensie, w jakim rozumiałem to wcześniej;
399
stanowiła ogniwo między mną a Florą Chaldean — jej zadanie polegało na 
sprowadzeniu mnie do Gramarye. Sama wywierała dobroczynny wpływ. Odsunąłem ją 
na bok.
Mycroft cofnął się opierając o gzyms kominka, sadze ciągle kłębiły się nad 
paleniskiem i spowijały go czarną mgłą. Jak mogłem dać się kiedyś zwieść 
pozorom dob-roduszności? Ze złowrogim błyskiem w oczach, skulonymi ramionami, 
dłońmi wysuniętymi przed siebie niczym szpony, wykrzywionymi ustami, porytą 
zmarszczkami twarzą, usma-rowany sadzą — Jezu, wyglądał jak mieszkaniec owego 
koszmarnego świata, z którego właśnie się wyrwałem.
A jednak przegrywał. Dotychczasowe sztuczki na nic się nie zdały i 
najwyraźniej nie mógł się z tym pogodzić. Tak, nie skłamię, jeśli powiem, że 
utracił wszelkie pozory opanowania, lecz wyglądał wręcz na obłąkanego. To mi 
się podobało: niedobrze mi się już robiło od jego samozadowolenia. Ale ten 
drań miał jeszcze w sobie trochę życia.
Poruszył rękami i utworzył między nami ścianę gryzoni, ich połyskujące 
włochate ciała dosłownie tworzyły mur (czy już wspominałem? Cholernie nie 
znoszę szczurów!) wysokości pięciu stóp. Widoczna spoza niego głowa Myc-rofta 
wyglądała jak obłąkany Humpty Dumpty.
Synergiści wpadli w jeszcze większą panikę — im też nie przypadło go gustu to, 
co widzieli.
Ściana runęła, kiedy wyobraziłem sobie rozbijającą ją kulę, szczury 
rozpierzchły się na wszystkie strony, znikając, zanim zdołały się ukryć.
Uśmiechnąłem się do niego, nie zwracając uwagi na panujący wokół zamęt.
Rozdarł powietrze przede mną, z szybko rozszerzającej się szczeliny ziała 
absolutna nicość, gwałtowny wiatr wciągał mnie w otchłań.
400
Zamknąłem otwór, ściągając brzegi wyimaginowanymi szwami.
— Jestem od niej młodszy, Mycroft! — krzyknąłem i wiedział, że mam na myśli 
Florę. — Zniosę każdy strach i szok, jaki mi zgotujesz. Młody i z nie zużytym 
zasobem sił, jak widzisz! Nic mi nie zrobisz!
Czy ja się nigdy nie nauczę? Cofnąłem się gwałtownie, bo nagle z dziur w 
podłodze zaczęły wypełzać stwory, o których myślałem, że zostały w tamtym 
piekielnym świecie. Dywan rozerwał się w wielu miejscach i spod niego 
wydobywały się obślizgłe potwory; ręce pokryte strupami i ociekające ropą 
wczepiały się w strzępy dywanu, chcąc wydźwignąć na wierzch resztę ciała. 
Błony wypełnione mrowiącym się życiem wytykały na zewnątrz tępo zakończone 
pyski. Długie, smoliście czarne macki wznosiły się w leniwych splotach; one 
też pełne były chorych mikroorganizmów. Zło z najgłębszych otchłani szukało 
drogi na powierzchnię, chciało się ukazać, określić — urealnić.
Osłabłem, padłem na kolana, bo ich istnienie zależało także ode mnie: byłem 
ich źródłem i to ze mnie czerpały soki żywotne.
W pobliżu jednej z powiększających się dziur klęczał również Kinsella, z 
rękami wciśniętymi między uda (teraz zrozumiałem, jak Midge udało się od niego 
uciec), i to, co owinęło mi się wokół kostki, kiedy przepadłem w tym krótkim, 
ale niezmiernym koszmarze własnej podświadome--ści, sięgało teraz z otchłani w 
jego stronę.
Wrzasnął i zaczai walić pięściami połyskującą mackę. Cofnęła się do dziury, a 
Kinsella uciekł na czworakach, bełkocząc coś płaczliwie.
Zaczęły pojawiać się kształty, które najwyraźniej wzbudzały lęk nawet w 
Mycrofcie. Pokryte błotem, ohydne,
26 — Dom czarów
401
wyglądały, jak gdyby zostały wyciśnięte z ziemi pod okrągłym pokojem.
Obok mnie zerwał się gwałtowny wiatr, rozwiewając mi włosy i ubranie; 
pozostali przewracali się, wyli, próbowali uchwycić się innych. Wyładowania 
elektryczne były coraz silniejsze. Meble unosiły się w powietrzu, książki 
fruwały po pokoju. Rajzbret Midge roztrzaskał się o ścianę, a przy okazji 
zmiażdżył jednego z Synergistów — chyba Kościstego, na pewno Kościstego.
Teraz ściany zaczęły się rozstępować.
Jakieś ciało padło tuż obok mnie i oto Midge trzymała mnie za brodę zmuszając, 
bym na nią spojrzał.
— Potrafisz je powstrzymać, Mikę! — zawołała przekrzykując hałas. — Potrafisz 
je przepędzić! Potrafisz powstrzymać Mycrofta!
— Nie, nie wiem jak! To jedna wielka pomyłka, Midge, nie jestem właściwą 
osobą, nie umiem uprawiać Magii!
— Wystarczy, że pomyślisz! Gr amory e ci pomoże! Te siły są tutaj, ty musisz 
je tylko ukierunkować!
Czyżby to było takie proste, takie łatwe? Głosy myśli — mówiły mi, że tak, i 
zapewnienia te, wypowiedziane czy zasugerowane, pochodziły od tych, którzy 
żyli tu wcześniej, którzy byli strażnikami, chronili siłę tego miejsca, tej 
ziemi, dla Dobra. Nie tylko Flora, ale również jej poprzednicy i ich 
poprzednicy, sięgający wstecz, aż od czasów, kiedy to miejsce było zaledwie 
okrągłą polaną w gęstym lesie, może ery smoków, czarnoksiężników i białych 
zamków, czasu legend, które podobno sami wymyśliliśmy. A może wieków jeszcze 
wcześniejszych.
Wyobraziłem sobie tamtą epokę i obrazy powstałe w moim umyśle zaczęły się 
rozprzestrzeniać.
Ryknąłem na to plugastwo i zawahało się, zaczęło cofać,
402
wracać do pokrytych śluzem nor, z których wypełzło. Z powrotem, w najgłębsze 
otchłanie moich własnych myśli.
Stopniowo z tumultu wyłonił się inny dźwięk, dudniący łopot, narastający rytm 
wśród wycia wiatru.
Zahuczało w kominie i ponownie wypadły z niego nietoperze; skrzecząc rzuciły 
się na Mycrofta, bijąc skrzydłami. W ciągu paru sekund oblepiły go i 
przycisnęły do obudowy kominka.
Pokryły go tak całkowicie, że upodobnił się do owych stworów, które chyłkiem 
wycofały się właśnie do swych piekielnych czeluści.
Jasność w moim umyśle rozproszyła ciemności, które niemal go ogarnęły — jak 
świt pokonuje noc.
Z pomocą Midge podniosłem się na równe nogi i po raz ostatni mój wzrok spotkał 
się ze wzrokiem Mycrofta, zanim jego twarz okryły ucztujące stwory. Nie miałem 
pojęcia, co czuje, w jego oczach dostrzegłem tylko bezkresną pustkę.
Spomiędzy rozszalałych ciał nietoperzy popłynęła krew, ściekając na podłogę, 
tworząc kałużę. Stał tam, wykrwawiając się na śmierć.
W korytarzu drzwi otwierały się i zamykały wabiąc tych, którzy próbowali 
uciec, i chwytając ich w pułpakę. Kilku udało się wyskoczyć na zewnątrz, inni 
zostali zmiażdżeni o framugę i wypluci jak pestki z żujących ust.
Przez rozstępujące się ściany zaczęły się przeciskać kolejne, nietoperze, 
wdzierały się też przez rozbite okna. Latały w kółko po pokoju, unoszone przez 
wiatr, atakując obnażone ręce i twarze. Cegły zaczęły fruwać w powietrzu, 
furkocząc jak pociski.
Midge chwyciła mnie za ramię i wskazała w górę.
Sufit uniósł się pośrodku, jeszcze bardziej wyginając się w łuk. Deski 
przedarły się przez dywan i wystrzeliły w górę,
403
żeby dołączyć do unoszących się pod sufitem książek, poduszek i drobiazgów. 
Sofa tańczyła w powietrzu, tylko jedną nogą dotykając ziemi. Kilku Synergistów 
rozpłaszczyło się o ściany. Sam musiałem mocno stanąć na nogach, by nie 
rzuciło mną w górę czy na bok. Gramarye trzęsło się aż do korzeni (a Bóg jeden 
wie, gdzie się znajdowały).
— Musimy uciekać! — krzyknęła Midge, włosy opadły jej na twarz. — Czuję, że tu 
stanie się coś jeszcze straszniejszego!
Ja też to czułem. Wiedziałem, że ma rację. Zostały przywołane, uwolnione siły, 
które teraz tryskały jak gejzer, ja zaś nie potrafiłem ich powstrzymać. Ciasno 
przytuleni, potykając się ruszyliśmy z Midge ku wyjściu, zostawiając za sobą 
pobojowisko, potworny widok wykrwawiającego się Mycrofta, twarze zmiażdżone 
przez kamienie albo rozorane przez nietoperze, huragan szalejący w kolistych, 
rozsypujących się ścianach. Wszystko skąpane w tej przedziwnej, elektrycznej 
poświacie.
Byliśmy w drzwiach, kiedy jakieś ręce brutalnie schwyciły mnie od tyłu za 
gardło i wciągnęły z powrotem do środka.
Zostałem rzucony na ryczącą, rozrywaną wybuchami podłogę i przygwożdżony 
ciężarem jakiegoś ciała, ręce na mojej szyi nie zwalniały uścisku. 
Oszołomiony, po chwili otworzyłem oczy i zobaczyłem Amerykańskiego Bohatera 
charczącego coś do mnie. Nie wyglądał już ładnie i świeżo; nos i policzki 
oblepiała mu czerwona maź, z otwartej rany przecinającej czoło krew spływała 
na oczy. Jego jasne włosy były rozczochrane i zakurzone; Bóg wie, w jaki 
sposób powyrywane całymi kępami, tak że w nienaturalnym świetle gdzieniegdzie 
prześwitywały fragmenty różowo-niebieskiej czaszki. Obłęd w jego spojrzeniu 
upewnił mnie, iż mam do czynienia z prawdziwym uczniem Mycrofta.
Złapałem go za przeguby rąk i próbowałem oderwać od
404
swojej szyi, ale sprawiłem mu tym tylko radość i przydusił mnie jeszcze 
mocniej.
Midge rzuciła się na niego, rozdrapując mu twarz paznokciami i szarpiąc za 
brzeg rany, odsłaniając w głębi czerwoną od krwi kość.
Kinsella odtrącił ją bez trudu, nie zwracając uwagi na własny ból i krew 
zalewającą oczy. Nie tak łatwo jednak było się pozbyć innej masywnej postaci, 
która w chwilę później zwaliła się na niego.
Silna ręka złapała go pod brodę i odciągnęła głowę do tyłu, druga uderzyła w 
odsłoniętą krtań. Ślina opryskała mi twarz, ale wcale się nie przejąłem.
Val odrzuciła Kinsellę na bok i, zanim zdążył się podnieść, dołożyła mu swym 
ciężkich butem prosto w szczękę. Rozprawiła się z nim na dobre.
Wyciągnęła rękę, żeby pomóc Midge, schylając głowę, by uniknąć zderzenia z 
nietoperzami i unoszącymi się w powietrzu przedmiotami. Odwróciła się do mnie, 
lecz zdołałem już wstać.
Jakieś siły rozsadzały pokój wokół nas, środkowa część podłogi zarwała się 
zupełnie, deski sterczały pod kątem, wygięte jak skamieniałe serpentyny; 
ziemia i błoto tryskały z otworu, ochlapując kołyskowaty sufit. Kawały muru 
wypadały ze ścian zbyt ciężkie, by porwał je szalejący wiatr. Ci z 
Synergistów, którym nie udało się uciec — i którzy nie leżeli na podnoszącej 
się i opadającej podłodze — przylgnęli do ścian, nie mogąc się od nich 
oderwać.
Val pchnęła nas do wyjścia, stanowcza i niezłomna jak zwykle, choć widać było, 
że jest poważnie wystraszona.
Tylne drzwi wciąż kłapały zapraszając, żebyśmy spróbowali szczęścia, 
zaryzykowali — lepiej bądźcie zwinni, lepiej się pospieszcie.
405
— Przez kuchnię! — zakomenderowała Val, nawet nie rozważając innej możliwości.
Rzuciliśmy się do schodów, i poślizgnąwszy się na obluzowanych deskach na 
zakręcie wszyscy troje runęliśmy na dół w lawie splątanych nóg i rąk, by 
zatrzymać się dopiero na ostatnich stopniach. Ściany po obu stronach 
pulsowały.
Pozbieraliśmy się pojękując i ruszyliśmy dalej, huk za naszymi plecami 
przybierał na sile. Przebiegliśmy przez kuchnię, Midge przodem, światło 
rozjarzało się i gasło raz po raz. Kafelki podłogi obluzowały się i 
grzechotały jak tłuczone naczynia, niełatwo było nam utrzymać równowagę. 
Zarejestrowałem kątem oka jakiś ruch, ale nie zatrzymałem się, popychany przez 
Val. Midge otworzyła frontowe drzwi i wszyscy troje wyskoczyliśmy z domu 
jednym długim susem, dosłownie jak wystrzeleni. Biegliśmy przed siebie niczym 
sprinterzy, kwiaty i zioła falowały po obu stronach ścieżki, wiedzieliśmy, że 
zaraz nastąpi katastrofa, że dom wybuchnie, zapadnie się, zostanie wchłonięty 
w ziemię.
W połowie ścieżki nagle przystanąłem.
Midge i Val dopadły już bramy, kiedy zorientowały się, że zostałem w tyle.
— Mikę! — wrzasnęła Midge.
— Nie czekajcie! — odkrzyknąłem i zawróciłem do Gramarye. Wpadając do kuchni 
słyszałem, że wciąż mnie wołają.


Zakończenie?


No i proszę, oto cała historia.
Ostrzegałem was na wstępie, że musicie odsunąć na bok niewiarę i jeśli 
przyszło wam to z trudem, wyobraźcie sobie, co ja musiałem wtedy czuć. Do 
dzisiaj czasem się zastanawiam...
Chciałbym umieć wyjaśnić to dokładniej, ślicznie uporządkować jak ten 
psychiatra pod koniec „Psychozy", kiedy wyjaśniał nam siedzącym w ciemnej sali 
(a także kolegom aktorom, zapewne równie mało rozumiejącym) powody dziwnego 
zachowania Normana Batesa; on jednak miał do czynienia z zawiłościami ludzkiej 
natury; tu zaś chodzi o coś innego. O Magię. Tej nie da się tak łatwo 
wytłumaczyć.
Nawiasem mówiąc, nauczyłem się, że nie ma czegoś takiego jak Dobre Czary i Złe 
Czary, Biała czy Cąarna Magia. Są po prostu Czary. Liczy się tylko kto i w 
jakim celu się nimi posługuje. To my nimi kierujemy — j e ś1! i mamy moc.
Przez cały czas myślałem, że miała ją Midge, a okazało się, że została dana 
właśnie mnie. To był szok — chociaż kiedy to zrozumiałem, dość szybko i łatwo 
się z tym pogodziłem, jak chyba zauważyliście. Trochę jak z jazdą na
407
rowerze — kiedy już wiesz, że potrafisz, po prostu jedziesz. Mój przykład 
wskazuje jednak, jak niewiele wiemy o sobie, o swoich ukrytych możliwościach, 
których prawdopodobnie nigdy nie wykorzystamy. A także jak mało wiemy o 
regułach rządzących takimi sprawami — że właściwie nie ma żadnych reguł.
Midge odegrała w całej historii ważną rolę: polegającą na sprowadzeniu mnie do 
Gramarye; w każdym razie, kierując się jakąś iskierką w swej podświadomości, 
skierowała mnie tam właśnie. Była osobą wyjątkową, no, ale to wiedziałem 
zawsze — jedną z wybranych w Wielkim Planie. Czyim Wielkim Planie? Wielkiego 
Planisty, oczywiście, kimkolwiek On, Ona czy też Ono jest.
Mycroft należał do tradycji owych staroświeckich łajdaków, którzy chcą rządzić 
światem — potrzebował mocy Gramarye do swoich własnych celów — nie mam 
pojęcia, jakich właściwie. Zniknął we wnętrzu domu razem z tymi ze swoich 
wyznawców, którzy nie zdążyli uciec, zanim ściany się zawaliły, był wśród nich 
Hub Kinsella (nie będę go opłakiwał). Gramarye nie eksplodowało ani nie runęło 
po prostu w gruzy. O nie. To była i m p l o z j a, zapadło się do wewnątrz. 
Pozostało po nim tylko dymiące rumowisko, kanał pod nim zasklepił się, mam 
nadzieję, na zawsze.
Trochę trudno było wyjaśnić to wszystko policji i straży pożarnej, które 
zjawiły się, żeby przeprowadzić dochodzenie. Zeznaliśmy, zgodnie z prawdą, że 
nie mamy pojęcia, co się stało. Oni natomiast doszli do wniosku, że pod domem 
od pewnego czasu gromadził się gaz ziemny i wreszcie wybuchnął jak kuchenka 
gazowa z wadliwą instalacją. Według mnie nie było to zbyt rozsądne 
wytłumaczenie — według nich pewnie też — wiecie jednak, jak bardzo władze 
lubią mieć wszystko starannie zaszufladkowane, wyjaśnione i racjonalne. 
Pomyślnie dla nas, kiedy byliśmy przesłuchiwani,
408
zjawiła się Gillie Slade (tak, należała do tych szczęśliwców, którzy byli 
jednocześnie szybcy i zwinni) i rozwiała wszystkie wątpliwości co do tego, czy 
między nami a Syner-gistami nie doszło do jakiegoś nieporozumienia. Wkrótce 
potem pozostali przy życiu Synergiści rozstali się i udali każdy w swoją 
stronę; mam nadzieję, że już nigdy nie wrócą.
Dlaczego nie powiedzieliśmy prawdy o tym, co się wydarzyło? A wy byście 
powiedzieli? Myślicie, że ktokolwiek przy zdrowych zmysłach by nam uwierzył? 
Macie rację, do diabła, nikt.
Wszyscy troje trzymaliśmy się wspólnej wersji, powtarzając, że nie mamy 
pojęcia, co się stało. Synergiści przyszli nas odwiedzić i podczas ich wizyty 
wydarzyła się katastrofa. Co więcej mogliśmy powiedzieć?
Znów mieszkamy z Midge w mieście, Val nam matkuje. Muszę przyznać, że 
pokochałem Wielką Val. Po pewnym użeraniu się z towarzystwem ubezpieczeniowym 
— czym właściwie jest dopust boski? — dostaliśmy w końcu czek opiewający na 
ładną sumkę, mającą pokryć stratę Gramarye i pozwalającą nam znowu urządzić 
dom (czy, w naszym przypadku, wynajęte mieszkanie). Na razie wszystko idzie 
jak z płatka: skończyłem swój rockowy musical — w ostatecznej wersji znalazło 
się mnóstwo wróżek, chochlików i Czarów — a Midge zaprojektowała zapierające 
dech w piersi dekoracje (myślę, że bardzo przyczyniły się do sukcesu 
widowiska). Obecnie musical grają w Manchesterze, ' Bob tymczasem rozgląda się 
za odpowiednią sceną w Londynie. Napisałem kilka hitów (głównie dzięki wielkim 
nazwiskom tych, którzy je nagrywali) i zabieram się za następną książeczkę dla 
dzieci, którą zilustruje Midge. A ona? Robi się coraz bardziej znana, ma 
więcej pracy, niż jest w stanie wykonać (chociaż osiągnęła już taką pozycję,
409
że naprawdę może sama wybierać), Val zorganizowała jej kilka wystaw 
autorskich. Znalazła się w niedzielnym dodatku ilustrowanym i wystąpiła nawet 
w telewizji śniadaniowej. Jest śliczna jak zawsze, a do tego skromna. I kocham 
ją bardziej niż kiedykolwiek (na dodatek z wzajemnością).
Myślę, że tymczasem można o nas powiedzieć, iż żyjemy długo i szczęśliwie.
Ja i Magia? No cóż, siła, którą czerpałem z Gramarye, opuściła mnie. Czasem 
robię rzeczy, które wprawiają nas oboje w zdumienie, ale te przebłyski trwają 
krótko i zdarzają się rzadko. Bardzo rzadko. Ciągle nie mogę rozgryźć sztuczki 
z trzema kartami.
Podejrzewam, że potrzebna mi jest bliskość źródła mocy, z którego mógłbym 
czerpać, ale nie zawracam tym sobie głowy. Z czystej ciekawości pojechaliśmy 
niedawno do New Forest, wszystko, co zostało z Gramarye, to idealnie okrągła 
łata czarnej ziemi na szczycie nasypu, w miejscu, gdzie kiedyś był okrągły 
pokój. Uśmiechnęliśmy się na ten widok. Zajechaliśmy do pubu w miasteczku i 
właściciel powiedział nam, że zarząd ma ostatnio na oku naszą dawną 
posiadłość: podobno pojawiły się tam w obfitości tak zwane czarodziejskie 
grzyby, które wywołują halucynacje, i zewsząd przybywają pielgrzymki 
podróżujących hipisów. Zarząd opylił, zaorał i posypał ziemię wszelkimi 
truciznami, ale minie wiele czasu, zanim wyplenia te grzyby.
Ach tak. Pewnie dziwicie się, dlaczego zawróciłem do domu na chwilę przedtem, 
zanim się zawalił. Pamiętacie, jak powiedziałem, że biegnąc przez kuchnię 
zarejestrowałem kątem oka jakiś ruch? Otóż mignęło mi, że mała kupka futra, 
którą uznaliśmy za martwą i zostawiliśmy na stole, poruszyła się; Rumbo 
podniósł łepek rozglądając się wokół, ciekaw, o co tyle wrzasku.
410
To, co zobaczyłem, dotarło do mnie dopiero, gdy byłem w połowie ścieżki i 
dlatego pędem wróciłem do domu.
Udało mi się zgarnąć go ze stołu na chwilę przed tym, jak Gramarye przestało 
istnieć.
Chyba docenił ten gest, a może po prostu ucieszył się, że żyje, bo oblizał mi 
twarz i ręce jak szczeniak. Nigdy nie będzie już takim przystojniakiem jak 
kiedyś — blizny na karku i gardle mogą z czasem zaniknąć, ale nie porosną już 
futrem — sądzę jednak, że guzik go to obchodzi.
Wypuściłem go po drugiej stronie furtki i, po wybuchu radości Midge, która na 
jego widok wpadła w głośny zachwyt, zniknął w ciemności, beztroski jak zawsze. 
Pokicał do lasu i swojej trzymanej w ukryciu narzeczonej. Wtedy widzieliśmy 
Rumbo po raz ostatni.
Wszystko to już więc za nami i życie jakoś nam się układa.
A jednak... czasami coś nas korci. Dzisiaj Midge zostawiła mi na stole gazetę 
z zakreślonym ogłoszeniem — w dziale domów na sprzedaż. Mały, ale bardzo ładny 
domek w odludnym miejscu. Gdzieś niedaleko Cotswolds.
Może zadzwonię jutro do pośrednika.
Może.


Spis treści

Czary ...........................	7
Poszukiwania    ......................	8
Gramarye    ........................	12
Dom   ...........................	23
Okrągły pokój ......................	33
Trzy uśmiechy losu ...................	46
Ogborn ..........................	52
Przeprowadzka    .....................	61
W domu .........................	65
Hałasy   ..........................	75
Szary dom ........................	85
Gość   ...........................	98
Powtórne odwiedziny ..................	108
Pod obserwacją .....................	123
Postępy ..........................	138
Bójka ...........................	142
Synergiści    ........................	155
Sixmythe .........................	166
Mycroft    .........................	183
Uleczony .........................	201
Żywy obraz  .......................	204
Oskarżony   ........................	215
Bliżej   ...........................	220
Nie ma nikogo ......................	236
Towarzystwo .......................	238
Zły odlot .........................	252
Szczelina  .........................	260
Zniszczony obraz ....................	268
Kuszenie  .........................	270
Duchy   ..........................	294
Narodziny   ........................	296
Strona dwudziesta siódma ...............	315
Głosy ...........................	323
Pokój w kształcie piramidy ...............	336
Ucieczka  .........................	350
Znowu w domu .....................	359
Wtargnięcie    .......................	363
Moc    ...........................	374
Flora  ...........................	384
Rozpętane moce .....................	392
Zakończenie?    ......................	407