ADAM RADZIEJEWSKI 
KONTRAKT



Klemens w milczeniu obserwował, jak wpadająca przez szybę złocista włócznia 
słońca przesuwa się powoli po dywanie. Był to ruch niezauważalny dla ludzkiego oka, 
ale Kaminowicz nie przejmował się tym. Był cierpliwy. Pamiętał, że kiedyś, jako 
dzieciak, także lubił tak siadać i przypatrywać się, jak słoneczny promień rozjaśnia 
fragment ziemi czy podłogi, na który pada. Owszem — wówczas nie siedział w 
luksusowym fotelu, w centrum wytwornego gmachu o trzech ścianach wykonanych z 
drogiego szkła. Nie otaczały go półki zastawione białymi krukami, drogocennymi 
figurkami z Ameryki Środkowej, a dywan nie był wykonany z atłasu. Jednak już wtedy 
cechowała go cierpliwość pozwalająca widzieć niewidzialny dla innych ruch rzeczy. 
Westchnął cicho, powracając myślami do tamtych chwil. Od dwudziestu jeden lat nie 
obserwował promieni słonecznych. Zdążył już zapomnieć o przyjemności, jaką mu to 
kiedyś dawało. I o smutku, jaki wówczas odczuwał.
Przechylił głowę w lewo i w lustrze ujrzał własne odbicie, na które przeciętny 
polski nauczyciel nie zapracowałby przez cztery wcielenia. W ciągu ostatnich 
dwudziestu dwu lat zdążył już przyzwyczaić się do swojej nieskazitelnie pięknej twarzy. 
Włosy nie były nawet trochę przerzedzone, a delikatne pasma siwizny tylko dodawały 
mu atrakcyjności. Gdyby nie one, nikt nie uwierzyłby, że Klemens ma czterdzieści dwa 
lata. Uniósł lekko lewą brew i zasalutował swojemu lustrzanemu odbiciu. Zasalutował 
najdroższym winem w najdroższym kieliszku. Nie uniósł go jednak do ust, a tylko 
odstawił na pięknie rzeźbiony stół. 
Czuł się bardzo słaby.
Przez chwilę chciał zapalić cygaro. Wyciągnął nawet dłoń po pudełko stojące na 
stole, wyciągnął brązowy zwój tytoniu i włożył go sobie do ust. Na stole brakowało 
zapałek. Włożył więc dłoń do wewnętrznej kieszeni swojej czarnej, niechlujnie zapiętej 
marynarki. Tam także ich nie znalazł. Podniósł się z fotela i począł macać po wszystkich 
kieszeniach spodni, marynarki i koszuli. Powoli wpadał we wściekłość i już miał zakląć 
na głos, kiedy nagle ponownie opanowało go zmęczenie. Zrezygnował, pozwolił 
dłoniom swobodnie obwisnąć i z powrotem opadł na fotel. Otworzył usta tak, że cygaro 
z nich wypadło i wylądowało na nogach, skąd stoczyło się na dywan. Odchylił głowę do 
tyłu i zamknął oczy.
— Ostrzegałam cię.
Słysząc znajomy głos, otworzył oczy i podniósł głowę. Amelia siedziała w fotelu po 
drugiej stronie stołu. W dłoni trzymała kielich, z którego Klemens nie był w stanie się 
napić.
— Ostrzegałam cię dwadzieścia jeden lat temu. Wiedziałeś dobrze, jakiego wyboru 
dokonujesz.
— Nie. Dopiero teraz wiem naprawdę.
— To normalne. Dopiero, gdy przychodzi moment zapłaty, pojmujemy, ile tak 
naprawdę będą nas kosztować przyjemności, z których dotąd z radością czerpaliśmy.
Przyglądał się jej tak samo, jak pierwszego dnia, kiedy ją zobaczył. W ogóle się nie 
zmieniła. Wciąż wyglądała na siedemnastoletnią latynoskę. Była piękna, z odrobinę 
dziecięcą twarzą, wąskimi oczyma i czarnymi włosami, obciętymi nieco poniżej oczu. 
Miała na sobie tą samą rozchełstaną białą koszulę i beżowe spodnie. Buty i czarny 
płaszcz leżały parę metrów dalej, niedbale rzucone na drogi dywan. 
— Weź mi się tak nie przyglądaj — wyszczerzyła się. — Aż mi głupio.
Uniosła kielich do ust i powoli, bez pośpiechu wypiła jego zawartość. Czerwona 
strużka wina wyciekła jej z prawego kącika ust i potoczyła się po policzku. Odstawiła 
kielich na stół i ponownie błysnęła zębami.
— Ech... Tego mi było potrzeba.
— Długo już tu jesteś? — spytał przenosząc wzrok na jedną z szaf, gdzie na czwartej 
od góry półce widać było grzbiet starej Biblii.
— Dość długo — rozparła się wygodnie w fotelu i wyłożyła bose stopy na stół.
— Dlaczego dopiero teraz się ujawniasz? — czuł powoli narastającą irytację.
— Obserwowałam cię.
— Aa... Rozumiem. To aż takie przyjemne? Obserwować człowieka w moim stanie? 
Patrzeć jak się miota, jak...
— Tylko bez taniego patosu i poezji — przerwała mu obcesowo. — I bez zgrywania 
ofiary. Za swój obecny stan możesz winić jedynie samego siebie. Był to twój wolny 
wybór, mogłeś zrezygnować.
Milczał.
— Nie zachowuj się jak dziecko — żachnęła się zniecierpliwiona. — To naprawdę 
żałosne. Próbujesz poruszyć moje sumienie, albo wywołać we mnie poczucie winy? 
Dałam ci wszystko, czego chciałeś, czego zawsze pragnąłeś. Czy w ciągu ostatnich 
dwudziestu jeden lat miałeś jakikolwiek powód do narzekania? Czy choć raz cię 
zawiodłam lub nie dotrzymałam warunków umowy?
Milczał jeszcze przez chwilę, wpatrzony w grzbiet Biblii, aż w końcu przyznał — 
Nigdy. Dostałem to, czego chciałem. Wszystkie moje marzenia zostały spełnione. Masz 
rację — wyszeptał, po czym ponownie przeniósł wzrok na nią, a raczej na jej stopy. — 
Nie trzyma się nóg na stole — westchnął ze smutnym uśmiechem.
— Perdone — zachichotała nie zdejmując stóp. — Wybacz. Ja niewiele wiem na 
temat dobrych manier. Ale musze ci przyznać, że masz gust w urządzaniu domu.
— To nie ja, tylko wynajęty artysta.
— Ha! Wynajęty artysta! Jak stać cię na coś takiego, to już widać, że ci się dobrze 
powodzi. A księgozbiór? Niejedna biblioteka zapłaciłaby majątek, żeby mieć choć jedną 
czwartą z tego, co ty masz.
— To dzięki tobie mogłem to wszystko mieć.
— Nieprawda — odparła. — To nie tylko moja zasługa, Klemensie Kaminowiczu. 
Sam też sobie na nie zapracowałeś. Ja dałam ci tylko to — wskazała palcem jego twarz. 
— Resztę sam zdobyłeś.
— Gdyby nie ty, niczego bym nie był w stanie zdobyć.
— Skoro tak uważasz — wzruszyła ramionami.
— Amelia — odezwał się po dłuższej chwili ciszy.
— Tak?
— Czy mogę mieć jeszcze jedno, ostatnie już życzenie?
— Mów.
— Chciałbym... — zawahał się na sekundę, po czym dokończył. — Chciałbym tam 
jeszcze raz pójść.
Pokręciła wolno głową.
— To niemożliwe — odparła. — Blue Nine Club już nie istnieje. Dla ciebie istniał 
tylko tej jednej nocy. Tam gdzie wtedy stał, znajduje się dziś zupełnie inny lokal. 
Westchnął cicho.
— Rozumiem — powiedział ze smutkiem. — Tak bardzo chciałem go jeszcze raz 
zobaczyć. Jeszcze raz pójść tam z tobą.
— Po co? Czy myślisz, że poczułbyś się od tego lepiej?
Spojrzał w jej wąskie, złote oczy.
— Z pewnością tak. 
— Pamiętasz go dobrze? Tamten wieczór?
— Dziwne by było, gdybym go nie pamiętał. 
• • •
Blue Nine Club niczym nie różnił się od innych Łódzkich lokali, ale na Klemensie, 
który w życiu jeszcze nie był w takim miejscu, wywarł niesamowite wrażenie. 
Kaminowicz bał się; miał poczucie, że wszyscy go obserwują i, zapewne miał rację. 
Klemens Kaminowicz miał dwadzieścia dwa lata i był szkaradny. Wiedział o tym 
cały świat, wiedział i sam Klemens — to było najgorsze. Miał twarz tak brzydką, że z 
powodzeniem można by go wystawiać w cyrku, jako wybryk natury. Przypominał 
mieszankę goryla ze słoniem. Był oprócz tego bardzo niski, pryszczaty i zgarbiony. 
Grube szkła zasłaniały jego żabie oczka. Rude włosy były tłuste i wyraźnie przerzedzone 
na czubku głowy. Starał się patrzeć w dół, na blat stołu tak, żeby nikt nie zauważył jego 
brzydoty, ale było to działanie bezcelowe. 
Nieopodal usłyszał złośliwy chichot. Siedzące dwa stoły dalej dwie dziewczyny — 
zapewne gimnazjalistki, albo wczesne licealistki — pokazywały go sobie palcami, 
śmiejąc się bezwstydnie.
— Ale morda — usłyszał. — Takiego pięknisia to jeszcze w życiu nie widziałam.
Odwrócił wzrok i dalej wpatrywał się w blat stołu, usiłując zdusić koszmarny ból w 
klatce piersiowej.
„Co ja tu robię?” Zapytywał samego siebie w myślach, „Czego ja tu właściwie chcę? 
Po co ja tu przyszedłem?”
Raz jeszcze wyciągnął z kieszeni zmiętą kartkę i po raz dwudziesty z rzędu 
przyjrzał się jej treści, wciąż nie mogąc uwierzyć ani zrozumieć. 
„Do Klemensa Kaminowicza.
Bądź dzisiaj wieczorem o dwudziestej trzydzieści w lokalu Blue Nine Club, przy ulicy 
Batorego 1/3. Mam dla ciebie propozycję, która powinna cię zainteresować. Jeśli 
przyjdziesz, spełnię twoje marzenia...
Amelia H.”
Klemens nie wiedział, co ma sądzić o tym zaproszeniu, ani dlaczego w ogóle 
przyszedł. W ciągu całego życia był tak często oszukiwany, nabierany a następnie 
wyśmiewany, że powinien był już sobie wypracować pewnego rodzaju mechanizm 
samozachowawczy. Był niemal pewien, że dziś wieczorem zostanie ponownie 
ośmieszony i że wróci do domu z twarzą płonącą od wstydu, a gdy wejdzie do swojego 
żałosnego pokoiku na parafii, usiądzie na podłodze i rozpłacze się jak małe dziecko. 
A jednak był tu teraz i czekał na osobę, która podpisywała się samymi inicjałami. 
Czekał, nie pozwalając, aby maleńkie ziarenko nadziei w jego duszy zakiełkowało i 
zmieniło się w kwiat. Skoro miał już cierpieć, to przynajmniej nie chciał czynić tego 
jeszcze bardziej bolesnym dla siebie, karmiąc się fałszywą nadzieją, która lada chwila 
mogła runąć. 
Jedna z dziewczyn usiadła przy jego stole i uśmiechnęła się. Nie była ładna. Nijaka 
blondyneczka w tanich, jaskrawych ciuszkach z pryszczami na czole.
— Cześć — miała ładny głos. 
Klemens chciał coś powiedzieć. Chciał warknąć „Zjeżdżaj stąd, głupia cipo. Idź się 
nabijać z kogoś innego. Lecz gdzie indziej swoje kompleksy, naśmiewając się z obcych 
ludzi, których nawet nie znasz.” 
Naprawdę chciał tak powiedzieć. Ale wydał z siebie tylko niewyraźnie jąkanie. 
Dziewczyna roześmiała się, zasłaniając dłonią usta z krzywymi zębami.
— Chciałbyś mnie przebzykać? — zapytała.
Zaczerwienił się ze wstydu, upokorzenia, wściekłości i z jeszcze paru innych 
powodów.
— Chciałbyś, prawda? Założę się, że jeszcze w życiu nie zamoczyłeś. I pewnie w 
życiu nie zamoczysz. No chyba, że znasz jakąś dziewczynę, która chciałaby się rżnąć ze 
współczesnym dzwonnikiem z Nodren Dam. Ale wiesz co? — dodała ze śmiechem. — 
Jeśli chcesz, to mogę się z tobą przespać. Musisz tylko powiedzieć pięć razy bez 
zająknięcia „Król Karol kupił Królowej Karolinie korale, koloru koralowego”. 
Oczywiście musisz to powiedzieć od tyłu. No... Co ty na to, mój mały dzwonniczku z 
Nodren Dam?
— Notre Dame, koleżanko — niewysoka, piękna dziewczyna o krótkich, czarnych 
włosach poprawiła ją, kładąc jej dłoń na ramieniu. — Notre Dame, maleńka. A teraz 
zjeżdżaj stąd i znajdź sobie jakiegoś ślepca, który może zlituje się nad tobą i w końcu cię 
oddziewiczy. A od Klemensa się odpieprz, bo jak jeszcze raz się do niego odezwiesz to 
stracisz tą twoją krzywą klawiaturę w mordzie, a może jeszcze coś więcej. Spadaj... I 
radzę nadrobić braki w edukacji. 
Blondyneczka spojrzała z przerażeniem na brunetkę, po czym poderwała się z 
miejsca. Zanim jednak zdążyła wycofać się do swojej koleżanki, która z paniką patrzyła 
na to, co się dzieje, czarnowłosa przytrzymała ją jeszcze za ramię, nachyliła się nad nią i 
wysyczała w ucho.
— Aha. Mogę cię jeszcze zapewnić, że umrzesz przed dwudziestką. Nie wiem, czy 
dziś czy pojutrze, ale bądź pewna, że nie zdążysz użyć życia. Uwierz mi, ja wiem, o 
czym mówię. A teraz won mi stąd!
Blondynka z paniką w oczach patrzyła na uśmiech brunetki, a gdy tylko ta puściła 
jej ramię, zaraz uciekła do swojej koleżanki. Po króciutkiej wymianie zdań obie 
błyskawicznie opuściły lokal, przy czym ta druga przypatrywała się swojej blond 
koleżance z lekkim rozbawieniem pomieszanym z zakłopotaniem. Widocznie nie bardzo 
chciało jej się wierzyć w to, co opowiadała jej koleżanka. 
Czarnowłosa już na to nie patrzyła. Rozwaliła się na krześle, naprzeciwko 
Klemensa, przewiesiła ramiona przez oparcie i spojrzała na niego wesoło.
— No, hej Klemensie Kaminowiczu. Jestem Amelia Hostal. Miło mi cię poznać.
Klemens gapił się na nią cielęcym wzrokiem. Jeszcze nigdy wcześniej nie widział 
czegoś równie pięknego. Zreflektował się dopiero po paru sekundach, gdy zobaczył jej 
oczy o dziwnie złocistym kolorze. Nie wytrzymał spojrzenia i spuścił wzrok, czerwieniąc 
się.
„Boże.” Myślał, „Co tu się dzieje? To na pewno jakaś pomyłka...Tak, pomyliła mnie 
z kimś innym... Ale... Przecież wypowiedziała moje imię. I nazwisko...”
— Boisz się mnie? — zapytała go, na co on podniósł wzrok powoli, nieśmiało, z 
niemożliwym do opanowania lękiem. 
— Jestem taka straszna? — skrzywiła swoją ładną buzię, przyjmując na chwilę 
wyraz twarzy obrażonego dziecka. — A może taka szkaradna?
— Nie... Nie — zaprzeczył szybko, nie chcąc za nic w świecie urazić tej wspaniałej 
istoty. — Jesteś... Jesteś... — słowa nie chciały mu przejść przez gardło.
— Piękna — dokończyła za niego, nie siląc się na fałszywą skromność. — Tak, wiem 
o tym. Cieszę się, że też tak uważasz. Bo chyba nie ma we mnie niczego strasznego?
— Nnn... Nie...
— No to przestań się kurwa gapić na blat stołu i popatrz mi w oczy! O, tak. 
Znacznie lepiej! Chyba nie jest aż tak trudno, wytrzymać spojrzenie normalnej 
dziewczyny.
Normalnej? Klemensowi nie wydawało się, żeby to określenie pasowało do tej 
dziewczyny.
— Kim... Kim ty jesteś?
— Już ci to powiedziałam — ujęła w dłonie kosmyk włosów i zakręciła go w 
palcach. — Amelia Hostal.
— Ale... Ale...
— Ale... Ale... — naśladowała jego sposób mówienia. — Ale... Przestań do cholery 
mówić do mnie w taki sposób, bo wszystko mi się w brzuchu przewraca, jak widzę taką 
parodię faceta. Nie potrafisz wysławiać się jak człowiek? Musisz się jąkać?
— Nnn... Nie... Przepraszam.
— O kurwa — wywróciła oczy do góry i strzepnęła ramionami na znak rezygnacji. 
— Ciężki z ciebie okaz, Klemensie.
Kaminowicz milczał zawstydzony.
— A dokładniej rzecz biorąc: żałosny. Przykro mi, że muszę to powiedzieć, ale 
zbiera mi się na wymioty, gdy na ciebie patrzę.
Klemens kiwnął lekko głową. Często był już wyzywany i poniżany przez różnych 
ludzi, ale tym razem nie czuł wściekłości. Bo Amelia nie szydziła z niego, nie nabijała się, 
nie drwiła. Ona po prostu mówiła mu prawdę, z której on sam także zdawał sobie 
sprawę.
— Tylko popatrz na siebie — westchnęła. — Niedomyty, tłuste włosy, zahukany, 
drżący przed własnym cieniem. I ten okropny sweter! Czerwone paski na brązowym tle, 
przecież to aż prosi się o kopniaka. Kto cię w to ubrał? Nawet dwie cipy z gimnazjum 
potrafią ci dogadać i cię poniżyć. Cały świat się z ciebie śmieje, a ty co? Chowasz głowę 
przed nim, kulisz się w sobie i uciekasz dalej i dalej. Żałosne. I tak ma wyglądać całe 
twoje życie? Ej! Kurwa tylko mi się tu teraz nie porycz, bo sobie pójdę. Dużo mogę 
wytrzymać, ale jakieś granice są.
Klemens otarł szybko łzy i spuścił głowę.
— Masz rację — wyszeptał. — Masz całkowitą rację. Ale... Ale... Ja jestem taki 
brzydki...
— Nie wiem, czego teraz ode mnie oczekujesz — powiedziała powoli Amelia. — 
Jeśli liczysz na to, że uniosę się i zawołam „ależ co ty Klemens! Wcale nie jesteś brzydki!” 
to zapomnij. Rzeczywiście jesteś szkaradny. I co z tego?
Klemens spojrzał na dziewczynę nierozumiejącym wzrokiem. 
— No... Przecież...
— Co ma twoja morda do tego, jakim jesteś człowiekiem i jak żyjesz?
— No bo... Przecież wszyscy się ze mnie śmieją z powodu tej twarzy.
Amelia westchnęła, nachyliła się nad stołem i piąstką popukała chłopaka po czole. 
— Ty kretynie. Śmieją się z tego, jak się prezentujesz, jak chodzisz, mówisz. Śmieją 
się, bo wiedzą, że ty im nigdy nie odpowiesz, nigdy nie odpłacisz. Ludzie, którzy śmieją 
się z innych to najgorsi i najobrzydliwsi tchórze z wszystkich tchórzy. Nigdy nie 
naśmiewają się, gdy są sami, a tylko w grupach. Pojedynczo się boją, pluskwy cholerne. 
Zawsze wybierają sobie ofiary słabe i bezsilne. Czasami bywa, że się pomylą. Pozorny 
słabeusz okazuje się mocarzem, a pluskwy uciekają popłakując, z podkulonymi 
ogonami. Ale czasami okazuje się, że rzeczywiście trafiły na słabeusza. A wtedy 
drwinom i szyderstwom nie ma końca. Pluskwy osładzają sobie młodość śmianiem się z 
takich ofiar losu jak ty, potem rżną się z podobnymi sobie miernotami, biorą tani ślub, 
płodzą dzieci, wychowują je, przedstawiają się jako godne, porządne osoby...W końcu 
starzeją się i zaczynają biegać do kościółka, gdzie pieprzą te swoje zdrowaśki. Aż w 
końcu zdychają. Ale nie myśl, że otrzymują to, na co zasłużyli. Kochany Jezus Chrystus 
wybacza im wszystkie grzechy i wpuszcza ich do nieba. Tym samym stawia równość 
pomiędzy pluskwami, parszywcami, a takimi nieszczęsnymi ofiarami jak ty. Dla Jezusa 
jesteście warci tyle samo. To jego boska sprawiedliwość. Zawsze wybaczać. 
Zaczęła to mówić spokojnie, ale z czasem, z każdym kolejnym słowem jej głos 
stawał się coraz bardziej nieprzyjemny i pełen gniewu. Gdy skończyła i wyczekująco 
patrzyła na niego swoimi bezbarwnymi oczyma, zrozumiał, jak bardzo się boi.
— Kim ty jesteś? — zapytał nie zająknąwszy się ani razu. 
— Ty wiesz, kim ja jestem — powiedziała, wpijając w niego spojrzenie swoich 
wąskich oczu, które go coraz bardziej przerażały. — Ty dobrze wiesz, bo ty mnie tu 
wezwałeś. 
— Nie... O czym ty cholera mówisz?! — uczynił gest, jakby chciał powstać, ale ona 
przytrzymała go w miejscu ostrym: „Siedź!”.
Rozejrzał się panicznie dookoła. Nikt z gości nie zdawał się zwracać uwagi na 
dziewczynę, ani na jej dziwne zachowanie.
— Dlaczego patrzysz w ich stronę? — zapytała drwiąco. — Oczekujesz od nich 
pomocy? Pomocy przeciwko mnie? Nie potrafisz durniu odróżnić sojusznika od wroga? 
Sam mnie tu wezwałeś kretynie. Od dwóch lat podświadomie na mnie czekałeś, więc nie 
wygłupiaj się teraz — przegarnęła dłonią włosy i założyła nogę na nogę. — 
Przepraszam, że tak się rozdarłam. Nie zawsze nad sobą panuję. Jak chcesz, to możesz 
oczywiście wstać i pójść sobie. Możesz wrócić do nich — niedbale wskazała ręką na 
szybę, za którą przewijały się niewielkie grupki ludzi. — To twój wybór. Ale jeśli teraz 
wstaniesz i odejdziesz, stracisz ostatnią szansę na to, żeby kiedykolwiek zasmakować 
prawdziwego życia. 
Popatrzył na nią nierozumiejącym wzrokiem. Jej oczy wydawały mu się teraz 
mądre i pełne współczucia. Nadal się bał, ale podświadomie zrozumiał jej słowa. 
Wiedział, że jeśli teraz ulegnie strachowi, czeka go powrót do maleńkiej izdebki w 
kościele, gdzie do końca życia będzie przesiadywał w apatii, z krótkimi przerwami na 
posprzątanie parafii, umycie podłóg kościelnych i zrobienie zakupów dla księży — tak 
długo, aż wszechotaczające go pogarda, apatia i samotność zmienią go w wariata. O ile 
już nim nie był.
— Jeszcze nie — uśmiechnęła się Amelia. — Ale już niedługo.
Czytała w jego myślach. Szok nie był tak wielki, jaki powinien być.
— Kim... — jęknął, wciąż stojąc. — Kim ty jesteś.
— Prześliczną dziewczyną, która posiadła wystarczającą moc, żeby spełnić 
wszystkie twoje marzenia. Jeśli tylko tego chcesz. Chcesz? Jeśli tak, to usiądź proszę, bo 
nie lubię gadać, jak ktoś nade mną stoi.
Usiadł ostrożnie, jakby na krześle leżała sterta pinezek.
— Tak lepiej — obdarzyła go promiennym uśmiechem. — Muszę cię chyba 
przeprosić. Mój mały... monolog najwyraźniej wywarł na tobie nieszczególnie 
pozytywne wrażenie. Czasami tracę nad sobą panowanie, perdone.
— Jesteś... — odważył się zadać pytanie. — Jesteś Hiszpanką?
— Oho — uniosła brwi. — Widzę, że masz jako taką znajomość języków obcych. Si 
quieres, puedo ser espanol, ale jeśli nie, mogę również pozostać Polką, or English, oder 
auch eine Deutsche, ganz wie du magst. Jeśli sobie tak zażyczysz, to nawet watashi wa 
nihonjin desu, ale czy to tak naprawdę ma znaczenie? Umówmy się, że jestem Amelia, a 
moja narodowość nie gra żadnej roli. Liczy się to, po co tu jestem.
— A jesteś...?
— A jestem? — skrzywiła się zniecierpliwiona. — Cholera Klemens! Czy ty w ogóle 
słuchasz tego, co się do ciebie mówi? Po co ja od kilku minut z hakiem strzępię sobie 
język? Jestem tu po to, żeby spełnić twoje marzenia.
— Na wróżkę to ty mi raczej nie wyglądasz — powiedział z lekkim przekąsem, 
powoli przełamując nieśmiałość.
Roześmiała się lekko.
— Nie, rzeczywiście nie. Ale widzę, że się już trochę rozkręcasz. Nawet masz 
poczucie humoru. Brawo, jeszcze trochę i pojmiesz, na czym polega przyjemna, 
niezobowiązująca rozmowa. Bo nasza aktualna konwersacja, jeśli musisz wiedzieć, jest 
zupełnie niewinna i służy jedynie poznaniu siebie lepiej. Co innego z tym, co chcę ci 
zaproponować, ale to już inna sprawa.
— Więc...Powiedz mi, do czego dążysz? Jak chcesz mi pomóc? — mówił drżącym 
głosem, nawet nie próbując ukryć podniecenia i ekscytacji. Rozbawił ją tym.
— Powoli, powoli — ze śmiechem uniosła dłonie w geście obronnym. — Wszystko 
w swoim czasie. Najpierw chcę wykorzystać fakt, że znajduję się w takim miejscu, w 
jakim się znajduję.
— To... Znaczy.
— To znaczy? — popatrzyła na niego kpiąco. — Jesteśmy w Blue Nine Club. Tam 
na dole — wskazała prowadzące w dół drzwi, które Klemens zauważył już na początku 
— trwa impreza. Chce się napić, nażreć i natańczyć. Z innych przyjemności na razie 
zrezygnuje, jako że ostatecznie jestem tu służbowo.
Gwałtownie podniosła się z krzesła i chwyciła Klemensa za rękaw. 
— Idziemy się trochę rozerwać.
— Nie! — przestraszył się, gwałtownie wyrywając rękaw z jej dłoni. — Nie chcę.
— Jak to nie — wyszczerzyła swoje drobne, białe ząbki. — Jesteśmy młodzi i 
musimy korzystać z życia, tak żeby było co wspominać na starość.
— Ja nie chcę... Nie potrafię tańczyć.
— Klemensie Kaminowiczu — zrobiła poważną minę. — Chciałabym więc ciebie 
zapewnić, że dziewięćdziesiąt procent bywalców dyskotek nie potrafi tańczyć. W tłumie 
nikt nie zwraca na to uwagi.
— Nie... — jęknął, patrząc ze wstydem w blat stołu. — Proszę cię. Wszystko, tylko 
nie coś takiego.
— Boisz się? — zmrużyła oczy.
Spojrzał w jej ciemne źrenice.
— Tak. — odparł twardo i stanowczo, zadziwiając samego siebie.
— Hmm — uśmiechnęła się. — Skoro masz odwagę przyznać się do strachu, to nie 
jest z tobą tak źle. Niewielu ludzi to potrafi. A teraz wstawaj i chodź ze mną. I nie 
obawiaj się, nikt nie będzie się z ciebie śmiał. A chłopaki będą ci co najwyżej zazdrościć.
— Czego? — parsknął.
Nachyliła się nad nim i zbliżyła usta do jego lewego ucha.
— Bo będziesz tańczyć z najpiękniejszą dziewczyną wieczoru — wyszeptała.
• • •
Wracali ciemnymi, słabo oświetlonymi uliczkami Łodzi. Klemens chwiał się i raz po 
raz ze zdziwieniem zderzał się barkiem z murem. Amelia śmiała się głośno, skakała, 
kręciła kółka dookoła słupów drogowych, a raz nawet głośno beknęła tak, że echo 
poniosło się po całej ulicy. Nieliczni ludzie idący o tej porze ulicami byli w podobnym 
nastroju, toteż nikt nie patrzył na tą dwójkę z potępieniem, ani nie rzekł im złego słowa. 
W końcu padli wycieńczeni na schodki jakiejś kamieniczki. Amelia cały czas 
chichotała jak głupia, a Klemens w końcu też dał się zarazić jej wesołością.
— I jak było? — spytała w końcu.
— Za... rąbiście.
— Ha ha ha! A nie mówiłam. Trochę się już nawaliłeś, no ale spoko. Dobra zabawa 
to podstawa, a kaca każdy musi przeżyć parę razy w życiu. 
— Ty też nie wyglądasz na zbytnio trzeźwą.
— Ha ha ha — roześmiała się. — To co? Chciałbyś przeżyć coś takiego jeszcze raz w 
życiu.
— Tak — wyznał. — Codziennie. Może zajrzymy tam jeszcze jutro?
— O nie, Klemensie — pokręciła z uśmiechem głową, a odurzony chłopak nie 
spostrzegł, że jej alkoholiczne upojenie minęło w jednej chwili, zupełnie jakby 
dziewczyna wytrzeźwiała za sprawą magicznej różdżki. — Ja nie jestem tu po to, żeby 
umilać ci czas w ten sposób. Chcę dobić z tobą targu, a to, co dzisiaj przeżyłeś... Hmm, 
potraktuj to jako darmową reklamę. Jako przedsmak tego wszystkiego, co jeszcze przed 
tobą. Jeśli tylko dojdziemy do konsensusu. 
— No to słucham — mruknął rozczarowany nieco słowami Amelii. — Co to za 
konsensus?
— Spełniam twoje marzenie — Amelia w zamyśleniu spojrzała na rozrzucone po 
niebie gwiazdy. — A w zamian za to biorę ciebie i odbieram ci wszelkie szczęście. He 
he... Co za tani tekst... Aż mi wstyd.
— Nie rozumiem — popatrzył na nią wciąż mętnymi oczyma.
— Co wolisz? — zapytała, wlepiając w niego swoje źrenice, które już nie były złote, 
a mieniące się dziesiątkami kolorów. — Czekać dziesiątki lat w upokorzeniu, aż 
nadejdzie dla ciebie raj, czy też wolisz samemu sobie stworzyć ten raj — tu, na Ziemi? 
Co wolisz, Klemensie Kaminowiczu? Co wybierasz? Muszę cię jednak ostrzec, że ten raj 
na Ziemi będzie trwał znacznie krócej, a gdy minie, nastąpi ból i cierpienie. Ale będzie to 
twój raj, stworzony przez ciebie i to ty będziesz w nim dyktować warunki, niszczyć, 
kochać, brać, dawać co tylko chcesz i kiedy tylko chcesz.
Strach pomógł Klemensowi wytrzeźwieć. Poderwał się niedbale ze schodów. 
Dopiero teraz zaczynał rozumieć. Miał do czynienia z wariatką. Z czubkiem, która 
zapewne niedawno uciekła z wariatkowa i teraz najwyraźniej upatrzyła sobie nową 
ofiarę.
— Jeśli jestem zwykłą wariatką — zadrwiła — to wyjaśnij mi, z łaski swojej, jakimże 
to cudem czytam w twoich myślach?
Fakt ten nie uspokoił Klemensa. Wręcz przeciwnie. Ale właśnie w tym momencie 
okazało się, że jego wytrzeźwienie jednak nie było całkowite. Bezsilnie uderzył tyłkiem o 
asfalt, nawet nie czując bólu. Amelia nadal siedziała niedbale na schodkach i patrzyła na 
niego kpiąco. 
— Nie przeceniaj swoich sił, Klemensie — rzuciła. — Jeszcze nie jesteś w stanie, w 
którym mógłbyś przede mną uciec. Zresztą, nie będzie takiej potrzeby. Musisz tylko 
powiedzieć, żebym sobie odeszła, a już mnie nie ma. Radziłabym jednak najpierw 
poważnie się zastanowić nad moją propozycją, bo — jak już mówiłam — drugiej takiej 
nie będzie. Chcesz raj w Niebie czy raj na Ziemi. Raj wieczny, czy krótszy, ale za to jaki 
intensywny? Co wybierasz?
— A... A co to jest ten raj na Ziemi?
— Przecież mówiłam. To spełnienie wszystkich twoich marzeń i żądz. Dostajesz 
wszystko, czego zapragniesz... W określonym czasie, oczywiście.
— A co potem?
— Piekło — odparła spokojnie Amelia.
Tym razem Klemens nie wytrzymał. Zerwał się z nóg i z głośnym krzykiem rzucił 
się w prawo, pragnąc jak najszybciej wydostać się z tej przeklętej, ciemnej ulicy. 
Przebiegł raptem pięć kroków, zanim zaplątały mu się nogi, a on sam wymienił z 
asfaltem gwałtowny pocałunek.
— Taa... — mruknęła Amelia, niespiesznie podchodząc do niego z dłońmi 
schowanymi w kieszeniach kurtki. — Zazwyczaj reagują właśnie w ten sposób. Ale nic 
to, przejdźmy do dalszej części interesów.
Wciąż leżąc na brzuchu, Klemens uniósł głowę. Amelia kucnęła przy nim. Poderwał 
się gwałtownie i cofnął twarz przed chustką trzymaną w dłoni dziewczyny. Z nosa i ust 
ciekła mu krew, będąca efektem upadku. Na jego twarzy malowało się wiele uczuć, ale 
żadne z nich nie wyrażało chęci na przechodzenie do dalszej części „interesów”.
— Oj, głuptasie — westchnęła. — No powiedz mi, czego ty się boisz? Wiesz już, kim 
jestem, ale to nie powód, żeby zaraz reagować w ten sposób. Nie bój się kretynie, nie 
jestem groźna...W każdym razie nie dla kogoś, kto jeszcze żyje. Po śmierci, to już co 
innego.
Nadal nie wyglądał na przekonanego, jednak przestał się cofać i pozwolił wytrzeć 
sobie usta chustką.
— Unieś głowę — powiedziała. — Szlag by to! Sika ci z nosa jak z hydrantu. 
Przechyl łeb do tyłu mówię! Przestań się wygłupiać! Myślisz, że rzucę się na ciebie i cię 
zeżrę? Nażarłam się już czipsów, a ludzi nie jadam od trzystu lat, od kiedy po jednym 
księdzu z Bolonii dostałam takiego rozwolnienia, że przez dwa dni nie wychodziłam, z 
kibla.
Wybuchła śmiechem, widząc wyraz jego twarzy. 
— No coś ty! Żartowałam bałwanie! Nie podejmuj proszę kolejnych prób ucieczki, 
bo znowu się wywalisz na ryj, a ja już nie mam chustek.
Zwinęła chustkę w rulon i wsunęła mu w dziurkę od nosa, tamując wypływ krwi.
— A teraz — powiedziała, podnosząc się — za twoim pozwoleniem przejdziemy się 
w jakieś spokojne miejsce, żebym mogła dokładnie opisać wszelkie pożytki, jakie niesie 
ci proponowany przeze mnie interes.
— Klemens Kaminowicz, urodzony piątego października tysiąc dziewięćset 
osiemdziesiątego trzeciego roku w Kutnie. Gdy miał pięć lat, jego rodzice 
przeprowadzili się do Łodzi. Od samego początku oznaczał się wielką nieśmiałością, 
która uniemożliwiała mu nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami. W okresie 
podstawówki rozpoczęły się kpiny i docinki, które trwają po dziś dzień. Wcześniej 
jednak, w wieku sześciu lat stracił rodziców i trafił do domu dziecka. Po ukończeniu 
osiemnastu lat, wziął go do siebie ksiądz, który potrzebował kogoś do sprzątania w 
kościele. Odtąd Klemens mieszka w parafii przy kościele św. Jana. Trudni się 
zamiataniem podłóg, lataniem po zakupy dla księży i innymi zaszczytnymi funkcjami. 
Na studia nie poszedł, bo nikt nie mógł mu ich opłacić. Boi się ludzi i rzadko kiedy 
wychodzi ze swojego pokoiku na parafii, nie chcąc narażać się na kpiny... Taa, oto cały ty 
Klemensie Kaminowiczu — Amelia odrzuciła wyciągnięty z kieszeni notes i spojrzała na 
chłopaka z wyrzutem. Siedzieli na drewnianych skrzynkach, w zapuszczonym, słabo 
oświetlonym pokoju, gdzieś na jednej z ulic Łodzi. Za półotwartymi oknami widać było 
ciemną, wąską uliczkę i odrapany mur jakiegoś budynku. Z sufitu zwisała na starym 
kablu żarówka, zdająca się słabnąć z chwili na chwilę. Nie licząc kilku drewnianych 
skrzyń i jednej gnijącej komody, pokój był pusty. Wypełniało go nieznośne bzyczenie 
komarów, znęconych światłem żarówki. 
— A więc, Klemensie Kaminowiczu? — zapytała Amelia. — Jaki będzie kolejny 
rozdział historii twojego życia? Czy ma się on toczyć stałym, znanym ci już stylem, czy 
też może wspólnie spróbujemy zaskoczyć świat czymś nowym? Nowym Klemensem? 
No, jak będzie?
Nie wiedział, co odpowiedzieć. Przez kilka minut wysłuchiwał, jak czytając z 
notesu przedstawiała mu jego własne życie, a on czuł się coraz podlej i podlej. 
— Beznadzieja — mruknął w końcu. — Zmarnowane życie.
— No, nie do końca — odparła. — Masz dopiero dwadzieścia jeden lat. Jeszcze 
można co nieco naprawić, użyć trochę życia, a co najważniejsze — uśmiechnęła się 
paskudnie — dokonać zemsty.
— Zemsty?
— No... Nie mów mi, że przez te wszystkie lata przez twoje życie nie przewinęła się 
wystarczająca ilość ludzi, zasługujących na twoją nienawiść. Ci, którzy się z ciebie 
naśmiewali, albo poniżali cię, albo po prostu wykluczali z towarzystwa, bo nie 
pasowałeś do ich radosnej, wesołej grupki. Przyznaj, że często myślałeś o tym, jakby się 
na nich odegrać... Zresztą, nie musisz nic przyznawać, znam twoje myśli i wiem, co się w 
tobie działo przez ostatnie lata. 
— Tak... — podchwycił jej myśl i sam się uśmiechnął. W ciągu ostatnich lat 
wielekroć marzył o zemście. Dziewczyny śmiejące się z niego w autobusie. Chłopak 
ośmieszający go, żeby popisać się przed swoją dziewczyną. Ksiądz, którego kiedyś 
usłyszał, jak przy zakonnicy mówił ze śmiechem, że „trzeba nauczyć Klemensa 
operowania dzwonami. Byłby z niego idealny Quasimodo.”
Tak. Było dużo ludzi, na których chciał się zemścić, ale zawsze brakowało mu siły, 
albo odwagi. Najczęściej jednego i drugiego. Amelia uśmiechnęła się z zadowoleniem, 
czując, jak powoli zaczyna przekonywać chłopaka.
— Taa... — powiedziała. — Zemsta. Najpiękniejsze z ludzkich uczuć. 
Najprzyjemniejsze. Chociaż... — przyjęła komiczny wyraz twarzy natchnionego 
moralisty. — To bardzo nieładnie, żeby taki grzeczny sługa boży myślał o takich 
grzesznych przyjemnościach. Z moich informacji wynika, że, należysz do bardzo 
rzadkiego gatunku osób, które nie dopuściły się praktycznie żadnego grzechu. Nie licząc 
oczywiście dziecięcych grzeszków, w rodzaju deptania mrówek itp. Takich ludzi jak ty, 
spotyka się raz na dziesięć lat, jak nie rzadziej. — uśmiechnęła się drapieżnie. — Mówiąc 
szczerze, właśnie dlatego mnie zainteresowałeś.
— Nie rozumiem.
— Och, nie udawaj — żachnęła się. — Co to za osiągnięcie zdobyć duszę 
zbrodniarza? Albo skusić rozpustnicę do kolejnej libacji? Żadne. Ty, to zupełnie inna 
sprawa. 
— Podbudujesz sobie pozycję w piekle? — uśmiechnął się drwiąco, zapominając już 
o wszelkim strachu.
— To moja sprawa — odparła bez gniewu. — Ciebie powinno aktualnie 
interesować coś zupełnie innego.
— Masz rację. Przyjmuję twoją propozycję — odparł.
— Hoo... — uniosła brwi w geście zaskoczenia. — Tak szybko?
— Chcę tego wszystkiego, o czym mówiłaś. Żyć tak, jak zawsze pragnąłem i 
odpłacić wszystkim, którzy kiedykolwiek ze mnie drwili.
— Zdajesz sobie sprawę z tego, co cię czeka potem?
— Zdaję, i nic mnie to nie obchodzi. Piekielne męki przeżywam tutaj, na co dzień. 
Nie chcę ich znosić ani chwili dłużej.
— Proszę, proszę — pokręciła głową. — Zazwyczaj potrzeba więcej czasu, żeby 
przekonać klienta... O ile w ogóle daje się go przekonać. Czyżby pragnienie zemsty u 
ciebie było aż tak silne? Czy to może coś innego cię skłoniło?
Uśmiechnął się lekko.
— No dobra — klasnęła w dłonie i zeskoczyła ze skrzyni. — Zresztą, mało mnie 
obchodzą twoje faktyczne motywy. Skoro się zgodziłeś, to czas podpisać umowę.
— Cyrograf? — Jego uśmiech poszerzył się, ukazując pożółkłe, krzywe zęby.
— Owszem — odparła poważnie. — Cyrograf. Tylko proszę — uniosła dłoń w 
ostrzegawczym geście. — Oszczędź mi tekstów typu „jak w tanich filmach”. Nawet nie 
masz pojęcia, jak często słyszę to od klientów. Cyrograf to cyrograf cholera. Umowa, jak 
każda inna. A jeśli go podpiszesz, to będziesz już nasz i żaden Bóg ani Mesjasz ci już nie 
pomogą.
— Chcesz mnie przestraszyć? — skrzywił się niechętnie, wciąż dziwiąc się samemu 
sobie. W całym swoim życiu nigdy nie rozmawiał z dziewczyną dłużej niż dwie do 
trzech minut, przy czym rozmowa ograniczała się zazwyczaj do pytania o drogę czy 
innych drobnostek. Nigdy nie myślał, że będzie w stanie w taki sposób rozmawiać z 
kimkolwiek, a co dopiero z tak piękną osobą. Która na dodatek była wysłanniczką 
piekieł.
— Nie próbuję cię przestraszyć — zmarszczyła brwi. — Po prostu chcę, żebyś 
zrozumiał konsekwencję kroku, który właśnie podejmujesz. Po śmierci nie będzie Raju, 
Klemensie. Ostrzegam cię nie z dobrego serca, ale z obowiązku. Przed podpisaniem 
cyrografu zawsze mamy obowiązek przestrzec klienta.
— W porządku. Więc wykonałaś swój obowiązek i możesz z czystym sumieniem 
przejść do dalszego etapu naszej transakcji.
Uśmiechnęła się. 
— Ja nie mam sumienia, Klemensie Kaminowiczu. To cecha dana tylko wam, 
ludziom. Takim jak ja, tylko by przeszkadzało — wyciągnęła dłoń w bok, spodem do 
góry i mrugnęła uwodzicielsko. Momentalnie nad powierzchnią jej dłoni 
zmaterializowała się kartka papieru. 
— Trzeba jeszcze ustalić czas, kiedy zakończy się nasz kontrakt.
— Słucham? — Klemens spojrzał na nią zaskoczony.
— A coś ty myślał? — posłała mu kpiące spojrzenie. — Że będziemy cię wspomagać 
aż do emerytury? Piekło to bardzo zajęta instytucja, a my musimy stale pozyskiwać 
nowych klientów.
— To znaczy?
— To znaczy — uczyniła efektowną pauzę. — To znaczy, że korzystasz z naszych 
usług przez parę lat, a potem grzecznie opuszczasz ten padół łez.
— Zabijecie mnie? — dawny, zastrachany Klemens powrócił w jednej chwili.
— Nie, nie — uśmiechnęła się paskudnie Amelia. — To będzie wyglądać inaczej. 
Sam zobaczysz — roześmiała się złośliwie, widząc jego wyraz twarzy. — Gdzie twoja 
pewność siebie, Klemensie? — zakpiła. — Teraz znasz już wszystkie warunki umowy, a 
więc masz ostatnią okazję, żeby się zastanowić. No i jak?
— Przyjmuję — odparł niemal natychmiast, poświęcając zaledwie ułamki sekundy 
na przemyślenie. Wiedział zbyt dobrze, jakie szczęście go spotykało, i, że taka okazja już 
się nie powtórzy.
— Brawo — mrugnęła. — Taką odwagę chciałabym widzieć u wszystkich — 
podrzuciła cyrograf, który, zamiast opaść na podłogę zawisł w powietrzu, a następnie 
popłynął w stronę Klemensa. Chłopak popatrzył pytająco na Amelię, a kiedy ona skinęła 
głową, pochwycił dokument i z zaskoczeniem stwierdził, że kartka jest zupełnie pusta.
— Spokojnie — powiedziała Amelia, widząc jego pytające spojrzenie. — Zaraz 
wszystko wypełnimy — pstryknęła palcami, po czym z kieszeni jej kurtki wysunęło się 
długie, gęsie pióro. — Wszystko takie staromodne — westchnęła. — Chyba nie wszyscy 
u nas zauważyli, że mamy koniec XX wieku. No ale dobra, przejdźmy do rzeczy, bo 
znowu zaczynam się rozgadywać. Musimy ustalić okres, w jakim według kontraktu 
będziemy cię wspomagać. Zazwyczaj poprzestajemy na klasycznych siedmiu latach, ale 
specjalnie dla ciebie chciałabym zaproponować promocję: całe dziesięć lat.
— Chcę dwadzieścia jeden lat — odparł Klemens, patrząc w jakiś nieokreślony 
punkt za oknem.
Amelia zamrugała gwałtownie. Przez chwilę przypatrywała mu się 
niedowierzającym spojrzeniem.
— Chyba cię porąbało — powiedziała w końcu.
— Nie. Dlaczego?
— Dwadzieścia jeden lat?! — wybuchła. — Zwariowałeś? Nikt tyle nie dostaje! To 
zupełnie wykluczone.
— Powiedziałem ci, czego chce. Nie zmienię zdania. Nie chcesz, to nie.
— No to nie — warknęła Amelia, odwracając się do niego i kierując się w stronę 
drzwi. — Co ty sobie wyobrażasz? Łaskę mi robisz, czy co? Chcesz to zostań taki, jaki 
jesteś i do końca życia bądź osobistym niewolnikiem proboszcza Watańskiego. Miłego, 
nędznego życia życzę.
Klemens przestraszył się, widząc, że Amelia naprawdę ma zamiar wyjść. Przez 
krótką chwilę chciał zawołać, że zgadza się na wszystkie jej warunki, ale opanował się. 
„Spokojnie” myślał „To jedyna taka szansa...Nie zmarnuj jej.”
— Przez dwadzieścia jeden lat byłem śmieciem i pomiotłem wszystkich tych, którzy 
uważali się za lepszych ode mnie — powiedział, kiedy ona już dotykała klamki. — Nie 
miałem żadnej radości z życia. Rodziców straciłem, zanim skończyłem sześć lat. Nie 
miałem nic, oprócz proboszcza i bandy księży, którzy pogardzali mną tak samo, jak 
wszyscy inni, tylko że próbowali to ukrywać...Zresztą niezbyt przekonująco. 
Podstawówka i liceum były dla mnie prawdziwym koszmarem. Bałem się wyjść z klasy, 
bo zaraz gdy pojawiłem się na korytarzu, zaczynały się śmiechy i drwiny. Dwadzieścia 
lat mojego życia było po prostu koszmarem. A teraz mam poużywać sobie przez żałosne 
dziesięć lat, a potem iść na wieczne potępienie? Nie. Na to się w życiu nie zgodzę, wolę 
już kontynuować tą żałosną egzystencję. Chcę dwadzieścia jeden lat szczęścia, za 
dwadzieścia jeden lat straconych. 
— Stawiasz zbyt duże wymagania — mruknęła Amelia. — Dwadzieścia jeden lat to 
po prostu za dużo i nie widzę powodu, żeby tyle dać akurat tobie.
— A dlaczego nie? Sama powiedziałaś, że posiadam bardzo rzadką duszę. Cenną 
duszę. I wiem, że chcesz ją zdobyć, bo gdyby było inaczej, już dawno nacisnęłabyś tą 
klamkę i poszła sobie, a ty nadal stoisz i słuchasz mnie. 
Amelia z zaskoczeniem spojrzała na własną dłoń, jakby należała ona do kogoś 
innego. Oderwała ją od klamki i z niesmakiem wytarła o kurtkę, po czym zacisnęła usta, 
jak mała, obrażona dziewczynka.
— Naprawdę trudno uwierzyć, że ktoś taki jak ty nie osiągnął w życiu niczego 
więcej, jak tylko biegania z posługami dla proboszcza — warknęła, obrzucając go 
spojrzeniem pełnym niechętnego uznania. Nagle jej twarz rozpogodziła się i powrócił na 
nią zwykły, drwiący uśmieszek. — No dobra, mądralo. Rozgryzłeś mnie. Dostaniesz te 
swoje dwadzieścia jeden lat, ale jak już się skończą, to... — nie dokończyła. Klasnęła w 
dłonie, a w powietrzu przed Klemensem ponownie zawisł cyrograf. Prowadzone 
niewidzialną dłonią pióro wypisywało nieznanym Klemensowi językiem treść umowy. 
Litery wydawały się dziwacznie koślawe, pulsujące niemożliwym do określenia 
kolorem, który jednak w dziwaczny sposób jednoznacznie kojarzył się z cierpieniem, 
pożogą i potępieniem.
— Czego więc sobie życzysz, Klemensie Kaminowiczu? — głos Amelii wydawał się 
teraz znacznie donioślejszy i dostojniejszy. — Bogactwa, sławy, siły...?
— Ty dobrze wiesz, czego — odparł.
Zmarszczyła brwi. 
— Możesz mieć wszystko, czego chcesz, a ty prosisz mnie o coś, co może ci dać 
pierwsza lepsza operacja plastyczna?
— Nie chcę operacji plastycznej. Nie interesują mnie bogactwo czy sława. Chcę 
tylko... Patrzeć w lustro i nie krzywić się na swój widok.
— Twoja wola — odparła. — Ale myślę, że postępujesz głupio i strasznie 
dziecinnie. No, ale to nie moja sprawa.
Gdy pióro skończyło pisać, Amelia chwyciła je i schowała z powrotem do kieszeni. 
Potem pochwyciła cyrograf i ułożyła go na kolanach chłopaka.
— Teraz ostatni element — zachichotała, podsuwając Klemensowi pod nos szpilkę. 
— Podpis krwią. Wiem, że to zajeżdża tanim horrorem, ale to najłatwiejszy sposób na 
zapobieżenie próbom oszustwa. Nasi klienci zazwyczaj są chętni do podpisywania 
kontraktu, ale gdy przychodzi moment zapłaty, stają się nieco... Oporni. Była kiedyś taka 
zabawna sytuacją z księdzem w Bolonii.
— Bolonia? — trzymający już szpilkę w dłoniach Klemens spojrzał na dziewczynę z 
lekkim przestrachem. — Mówiłaś, że to był tylko żart.
— Ups — zasłoniła dłonią usta, po czym uśmiechnęła się figlarnie, jak ktoś, kto 
powiedział więcej, niż powinien. — Za dużo gadam. Nie przejmuj się tym Klemensie 
Kaminowiczu, tylko podpisz to, co trzeba. Dzięki temu możesz być pewien, że nie 
spotka cię los księdza z Bolonii — zachichotała, jakby właśnie przypomniała sobie 
zabawne wydarzenie z przeszłości.
Klemens poczuł suchość w gardle. Po raz kolejny zostało mu przypomniane, że ta 
piękna dziewczyna z czarującym uśmiechem jest demonem. Nie miał jednak zamiaru 
teraz się wycofać.
Nakłuł palec i pozwolił ciemnym kroplom krwi opaść na blady papier.
• • •
Klemens obudził się w brudnej, bocznej uliczce, ukrytej pomiędzy dwiema 
kamienicami. Przez pierwszych kilka sekund nie docierało do niego, gdzie jest, ani skąd 
się tu wziął. Dopiero po chwili zorientował się w swoim położeniu. Przerażony zerwał 
się ze sterty śmieci, potknął o starą skrzynkę i zatoczył na przeciwległą ścianę kamienicy. 
Przechodzący zaułkiem młody mężczyzna popatrzył na niego z niechęcią. Klemens 
usłyszał jego gniewne mruknięcie.
— Cholerni studenci. Jak zwykle pijani.
Zamrugał, po czym przetarł oczy. Przypomniał sobie, jak poprzedniego wieczoru 
wymknął się z parafii i udał do tego podejrzanego baru...Jak on się nazywał... A, Blue 
Night... Coś tam. Machnął ręką. Nazwa była nieważna. Ważne było spotkanie z 
dziewczyną o imieniu Amelia. Ważny był kontrakt.
— Czy to był sen? — zapytał cicho samego siebie, opierając się plecami o ścianę 
kamienicy i drapiąc się po głowie. — Czy naprawdę się z nią spotkałem? Kontrakt... 
Kontakt... — powtarzał ten wyraz jak jakieś zaklęcie. Dopiero po chwili, gdy już w pełni 
odzyskał przytomność umysłu, ogarnął go strach.
— Sen — pomyślał. — Cholera, przecież to mógł być tylko sen. Uciekłem z parafii, 
upiłem się gdzieś samotnie, może nawet zostałem pobity — popatrzył z niechęcią na 
swoje upaćkane ciuchy i zamarł w tej pozycji, nie mogąc uwierzyć w to, co widział. 
Paskudny sweter i stare dżinsy zostały zastąpione elegancką marynarką, białą 
koszulą i czarnymi spodniami. Co prawda marynarka była rozpięta, koszula 
rozchełstana, a całość mocno pobrudzona, ale efekt i tak był o niebo lepszy od tego, co 
Klemens miał na sobie ostatniego wieczoru. 
Chłopak zaczął krążyć w kółko, gładząc dłońmi po swoim nowym stroju, 
podziwiając jego elegancję. Wyczuł zgrubienie przy klatce piersiowej. Sięgnął do 
wewnętrznej kieszeni marynarki i wyciągnął z niej białą kopertę. W środku znalazł 
kilkadziesiąt banknotów dwustuzłotowych i mały liścik.
„Mały bonus ode mnie. W końcu przyda ci się trochę pieniędzy, żeby zacząć nowe 
życie. Tylko mi tego nie przepij, jasne? PS Ubranie też ode mnie. Wybacz, ale nie 
mogłam patrzeć na ten twój sweterek. 
Trzymaj się, Klemens 
Amelia H.”
Klemens drżącymi dłońmi schował kopertę do kieszeni i wybiegł na ulicę. Nie 
zwracał uwagi na to, że odbija się od ludzi, że śpieszący do pracy przechodnie posyłają 
za nim stosy obelg. Nic nie było w stanie zwrócić teraz na siebie jego uwagi. Zatrzymał 
się dopiero przed sklepem, w którym na wystawie stało kilkanaście luster.
Przechodnie ze zdziwieniem patrzyli na młodego, oszałamiająco przystojnego 
mężczyznę, który płakał, patrząc na własne odbicie lustrzane.
Odtąd życie Klemensa zmieniło się. Nie wrócił już do parafii. Zamieszkał w małym 
mieszkanku na Popowicach. Nie było zbyt piękne, ale wystarczało mu. Nie zmienił 
swojego nazwiska, zresztą i tak nikt nie mógłby skojarzyć go z „tamtym” Klemensem. 
Był zdecydowany, pewny siebie i pełen energii. Odkrył w sobie talent aktorski i szybko 
zyskał okazję na pokazanie go. Przedtem jednak przeleciał i porzucił kilkadziesiąt 
dziewczyn. Były to głównie dziewczyny, które znał, które kiedyś go wyśmiewały i im 
podobne. Była wśród nich też ta gimnazjalistka, która naśmiewała się z niego w klubie. 
Miała dopiero czternaście lat i bardzo przeżyła, gdy ją porzucił. Popełniła samobójstwo, 
ale Klemens nie był pewien, czy wyskoczyła z okna, czy też się otruła. Zresztą, mało go 
to obchodziło.
Zdobył sławę i bogactwo. Do ruiny doprowadził księdza proboszcza, który niegdyś 
go przygarnął. Trzy dziewczyny doprowadził do samobójstwa.
I czuł się wspaniale.
A gdzieś wśród cieni ukrywała się niewysoka istota i trzęsła się ze złośliwego 
śmiechu, urągając Bogu, aniołom i moralistom.
• • •
— Takie było twoje życie, Klemensie Kaminowiczu. Nieładne, niegrzeczne, a wręcz 
zbrodnicze.
— Będziesz mi prawić morały? — parsknął.
— Skądże. Po prostu gadam tak, żeby gadać. Podtrzymuję rozmowę Klemensie. I 
nie zaczynaj znowu swoich dąsów, bo robisz się wtedy strasznie śmieszny — Amelia 
siedziała w fotelu i kartkowała Biblię Klemensa. — Nie mam pojęcia, czemu trzymasz 
przy sobie coś takiego? „Powiadali wam, abyście miłowali przyjaciół waszych a w 
nienawiści mieli nieprzyjaciół. A ja wam powiadam, miłujcie nieprzyjaciół waszych i 
módlcie się za nich...” Bla, bla bla — wystawiła z obrzydzeniem język. — Nie jest to moja 
ulubiona lektura — cisnęła Księgę w kąt. — Nudna, poza tym nie lubię historii z happy 
endem.
— Słuchaj...
— Tak?
— Powiedz mi — mruknął niepewnie. — Jak to jest w piekle? Co mnie tam czeka?
Amelia patrzyła w zamyśleniu na leżącą pod ścianą Biblię.
— Wyobraź sobie to, co cię najbardziej przerażą, obrzydza i czego najbardziej się 
boisz, a będziesz miał jako takie wyobrażenie tego, co cię czeka. Pamiętaj, że piekło dla 
każdego jest inne.
— Ty... Wiesz już... Jak będzie wyglądać moje piekło... Prawda?
— Tak — odparła chłodno, po czym bezlitośnie dodała. — Ty też już to wiesz.
— Taa... — oparł głowę o oparcie fotela i przymknął oczy. — Wiem dobrze. I chyba 
zaczynam się bać.
— Trzeba było...
— Wcześniej pomyśleć! — gwałtownie wpadł jej w słowo. — Tak, wiem, nie 
powtarzaj się! Ale wiesz co? Ja tak wcale nie uważam. Nie żałuję tego, co zrobiłem. 
Używałem życia, spełniłem marzenia i odegrałem się na każdym gnoju i każdej dziwce, 
która kiedykolwiek mnie poniżała. Nie żałuję niczego.
— Ładnie powiedziane, Klemensie — zawołała Amelia. — Naprawdę ładnie 
powiedziane. Podoba mi się takie podejście do sprawy. Niczego nie żałować.
— Niczego nie żałować — potwierdził Kaminowicz, po czym roześmiał się głośno. 
— Niczego nie żałować. To dobre. Dobre.
Wyciągnął spod siedzenia fotela pistolet i uniósł go w górę, tak jakby chciał go 
zademonstrować ze wszystkich stron.
— Niczego nie żałować — wycharczał, przystawiając sobie pistolet do czoła. — 
Pokazałaś mi raj... No to teraz pokaż piekło — pociągnął za spust.
Szyby w pokoju zadrżały od huku. Krople krwi opryskały fotel, stolik, zasłony i 
twarz Amelii. Dziewczyna wstała i powoli podeszła do ciała Klemensa, które teraz 
przypominało kukłę rzuconą na fotel. Chwyciła go za włosy i uniosła jego głowę do 
góry. Uśmiechnęła się lekko na widok znajomej, szpetnej twarzy, teraz jednak pełnej 
pewności siebie, zaklętej w tym ciele aż do ostatniej minuty.
— Ech, głupku — westchnęła. — Nie potrzebowałeś tej pięknej buzi, żeby osiągnąć 
to wszystko — potoczyła wzrokiem po luksusowym wystroju pokoju.
Ponownie spojrzała na twarz Klemensa Kaminowicza i zastygły na jego wargach 
uśmiech. Była pewna, że z tym samym uśmiechem dusza Klemensa wkracza teraz w 
świat najgorszych koszmarów i że ze śmiechem wita wieczne kaźnie i męki piekła.