Gerard de Villiers 
Cyklon w onz
Tytuł oryginału: „CYCLON A L'ONU"

Stojąc przed przeszkloną ścianą i kontem-
plując ufundowane przez Związek Radziecki
rosarium, Jego Ekscelencja John Sokati, am-
basador nadzwyczajny i pełnomocny Republi-
ki Lesoto, poczuł ogarniające go zadowolenie. W prze-
znaczonym dla delegatów barze kłębił się gęsty tłum jak
podczas każdej ważniejszej sesji ONZ-u. Ktoś mógłby
nawet pomyśleć, że przez pomyłkę wylądował na baza-
rze w Bamako. Delegaci afrykańscy stanowili przeszło
jedną trzecią społeczności ONZ-owskiej. W przeciwień-
stwie do już zblazowanych białych kolegów, pilnie ucze-
stniczyli we wszystkich, nawet najnudniejszych, sesjach.
l
John Sokati odwrócił się i, świadom swego znaczenia,
podszedł do stolika, przy którym siedziała szóstka czar-
nych. Niewiele robił sobie z faktu, iż większość przed-
stawicieli cywilizowanego świata Lesoto brała za nazwę
środka owadobójczego... Był poważną osobistością
noszącą garnitury po czterysta dolarów i masywny,
szczerozłoty zegarek.
Głos jednej z trzech telefonistek zapewniających
łączność z barem wzniósł się nagle ponad gwarem roz-
mów:
— Jego Ekscelencja John Sokati proszony jest do te-
lefonu.
Delegat Lesoto godnie przeszedł przez tłum. Telefo-
nistka wskazała mu kabinę. Wchodząc dokładnie zam-
knął za sobą drzwi.
Rozmowa trwała bardzo krótko. Odłożył słuchawkę,
protekcjonalnym   skinieniem  głowy  podziękował
chińskiej telefonistce i utorował sobie drogę ku wyjściu.
Bar z rozległym widokiem na East River mieścił się w
północnym skrzydle głównego gmachu ONZ-u, na dru-
gim piętrze, i wraz z budynkiem Zgromadzenia Ogólne-
go tworzył wydzieloną strefę ONZ-u.
Był to stały i obfitujący w zwierzynę teren łowiecki dla
wszystkich sekretarek uganiających się za kochankiem -
dyplomatą. Podczas najważniejszych posiedzeń, takich jak
obecne, wzmacniano ochronę i strażnicy w granatowych
uniformach ONZ-u bezlitośnie przeganiali piękne samot-
ne damy. Nie ułatwiało to bynajmniej życia nieszczęsnym
delegatom, rozdartym między obowiązkiem uczestnictwa
w obradach a miłosnym schadzkami.
John Sokati minął strażników, kierując się ku rucho-
mym schodom. Rozkoszował się miękkością, wyściełają-
cego hali, dywanu. Ogarnęło go nieodparte pragnienie,
by ściągnąć buty i stąpać po nim bosymi nogami.
Takie zachowanie nie przystoi jednak delegatowi do
ONZ-u. Nawet, jeżeli przybył z Lesoto.
Murzyn przeszedł przez taras, skręcił w prawo, ku
prowadzącemu na Pierwszą Aleję wejściu dla turystów i
zatrzymał się obok hałaśliwej grupki ludzi.
Niemal w tej samej chwili ze znajdującego się na pra-
wo First National City Bank wyszła Murzynka i poma-

chała mu ręką. Korzystając z tego, że na wysokości 46
Ulicy zapaliło się czerwone światło, przebiegła przez
jezdnię i stanęła tuż obok Johna Sokati.
Była tak piękna, jak bywają czasem Murzynki z Har-
lemu; pod płaszczem maxi rysowała się linia długich,
smukłych nóg, a zaskakująco rude włosy okalały deli-
katną, zmysłową twarz.
Wiatr rozchylił poły płaszcza, odsłaniając szczupłe
uda i króciutką pomarańczową spódniczkę. Ta istota
godna była reprezentanta dużego kraju, nie jakiegoś li-
lipuciego państwa. John Sokati wpatrywał się w nią, jak-
by była samym Lutherem Kingiem.
Nie zważając na stojących obok turystów, pocałowała
dyplomatę w usta i pociągnęła za rękę. Widowisko
należało do rzadkości: stosunki między Afrykanami i
Murzynami amerykańskimi były napięte. Ci ostatni
uważali swych soul brothers z Afryki za małpy, które led-
wie co zeszły z drzew. Afrykanie zaś zarzucali czarnym
Amerykanom nieznośny kompleks wyższości.
Podjechała taksówka i para wsiadła do niej. Samochód
skręcił w lewo, w 49 Ulicę i przez dziesięć minut stał, za-
blokowany przez autobus. Ręka ambasadora nadzwyczaj-
nego przesunęła się po udzie dziewczyny, znikając pod
długim płaszczem. Murzynka uśmiechnęła się pobłażliwie.
John Sokati działał ze zręcznością godną wysokiej klasy
dyplomaty, po chwili więc oddech jego towarzyszki stał się
szybszy. Poruszyła się, odkrywając zupełnie jedną z nóg.
Szofer, młody hippis, starał się nie uronić nic z tego wido-
wiska, wlepiając oczy w lusterko.
Ogarnięty zazdrością ruszył brutalnie, kładąc kres jej
rozkoszy. Skręcił w Drugą Aleję, na północny wschód
miasta. Ruch był niewielki, więc po dziesięciu minutach
przejeżdżali już obok Greenwich. Taksówka skręciła
jeszcze w 13 Ulicę, by dotrzeć do Piątej Alei.
Zatrzymała się przy numerze 40, przed wielkim,
trzydziestopiętrowym gmachem.
Szofer szyderczym spojrzeniem odprowadził parę,
która oddalała się, trzymając się za ręce. FBI była w po-
siadaniu kilometrów taśm magnetofonowych z wiernym
zapisem miłosnych westchnień trzech czwartych dostoj-
nych członków międzynarodowego forum. Nawet właś-
ciciele duńskich porno-shopów zzielenieliby z zazdrości.
Większość wynajętych przez delegatów call-girls była
opłacana bezpośrednio z „czarnej" kasy FBI.
Murzyn i jego towarzyszka poszli 11 Ulicą. Wyglądali
jak para zakochanych. Wielu przechodniów oglądało się
za dziewczyną, wspaniałym stworzeniem rodem z Har-
lemu. Niestety, dla białych ten owoc był zakazany.
Para pokonała jeszcze sto metrów i wspięła się po
zewnętrznych schodach trzypiętrowego budynku o wąs-
kiej, niespełna dziesięciometrowej, fasadzie. 11 Ulica peł-
na była takich właśnie burżuazyjnych kamienic, wynajmo-
wanych za ogromne pieniądze dzięki bliskości Washington
Square i Piątej Alei. Dzielnica należała do najdroższych w
Nowym Jorku. Dziewczyna przekręciła klucz w zamku i
oboje zniknęli wewnątrz. Dom stał pod numerem 24.
Pewna bardzo chuda dama, spacerująca z pudlem, z
przerażeniem obejrzała się za tą parą.
Pomysł, żeby kochać się, kiedy słońce jest jeszcze wy-
soko, wydawał się jej szczytem perwersji.
I to jeszcze czarni.
Księgowi Organizacji Narodów Zjednoczonych też
zgrzytaliby zębami, widząc rozrzutność Johna Sokati.
Jego kraj nie płacił od trzech lat ONZ-owskich składek,
a kompania telefoniczna groziła mu procesem za nie-
uregulowany rachunek na sumę dziesięciu dolarów czter-
dziestu centów.
W zasadzie wszystkie państwa zalegające z opłatą
przez dwa lata automatycznie pozbawiane są prawa
głosu. Niektórzy jednak mają układy nawet w Niebie.
Lesoto wraz z trzydziestoma innymi lilipucimi państ-
wami stanowiło dla Departamentu Stanu języczek u wa-
gi. Nikt spośród grona światowych urzędników nie
wiedział dokładnie, gdzie leży ów kraj, niektórzy nawet
w ogóle wątpili w jego istnienie, ale Lesoto miało swój
głos w najświętszym Zgromadzeniu Ogólnym. Ten głos,
dobrze ulokowany, przesądzał wynik głosowania w
szczególnie drażliwych kwestiach.
Widniejący na wprost numeru 24 afisz mówił o
czystości w Nowym Jorku więcej, niż długa rozprawa.
Starve a rat today, głosił tekst. „Jeszcze dziś zniszcz
szczura głodem... Każdy ma swojego szczura..." Poza tą
dziwną poradą na 11 Ulicy panował niezmącony spokój
porządnej dzielnicy, typowy we wczesne wrześniowe
popołudnie, gorące i parne.
Chuda dama w żółtej sukni zatrzymała się przed nu-
merem 24, żeby pudelek mógł się wysiusiać. Skorzystała
z okazji i rzuciła pełne potępienia spojrzenie w stronę
zamkniętych drzwi.
W duchu wzywała pomsty Bożej na rozwiązłych grzesz-
ników.
Nie zdążyła nawet dokończyć modlitwy. Potężna eks-
plozja przerwała nagle spokój 11 Ulicy Wschodniej.
Słup pyłu, unoszący szczątki muru i mebli wzniósł się
ku niebu, a silny podmuch zmiótł chudą damę i pudla.
Wylądowali trzydzieści metrów dalej, ona z sukienką za-
dartą wysoko na szkieletowate uda.
Taksówka nadjeżdżająca z Piątej Alei ostro zaha-
mowała. Wysiadł z niej mężczyzna i pędem rzucił się w
stronę zburzonego domu. Spadający gruz tarasował
jezdnię, uderzał w dachy sąsiednich domów.
Echo detonacji rozbrzmiewało jeszcze w uszach
mieszkańców 11 Ulicy.
Numer 24 przestał istnieć.
Na miejscu trzech pięter utworzyła się wyrwa. Dym
rozwiał się trochę i oczom gapiów ukazała się pełna po-
rządnie ustawionych książek biblioteka, która jakimś
cudem, trzymając się jeszcze na ścianie działowej dru-
giego piętra, wyglądała jak element surrealistycznej, za-
wieszonej w próżni scenografii.
O dziwo, mimo siły wybuchu numer 26 nie ucierpiał,
w przeciwieństwie do 22, gdzie nie ocalała ani jedna szy-
ba.
Po ulicy biegła z krzykiem okryta pyłem kobieta.
Inni wychodzili z hotelu na wprost, histerycznie
wrzeszcząc. Gapie przybywali z obu krańców ulicy ciem-
nej od dymu, jak o ósmej wieczorem. Wychodząca z ho-
telu kobieta przeżegnała się.
Tego wybuchu nikt nie mógł przeżyć.
Przejeżdżający właśnie Piątą Aleją wóz policyjny
zawrócił i z wyciem syreny skręcił wił Ulicę. Taksówka
zjechała na bok, by umożliwić mu dojazd do zdemolo-
wanego budynku. Ulica była wąska i jednokierunkowa.
Papiery i lekkie przedmioty powoli opadały wśród dymu
na dachy i jezdnię.
Chuda dama z pudlem podniosła się z trudem i
pociągnęła smycz ogłupiałego z przerażenia psa. Jakiś
papier opadł z nieba na jej kok, uniosła więc ze
wstrętem rękę, by go zdjąć. Przyjrzała mu się bliżej.
Rozpoznała studolarowy banknot. Trochę zakurzony,
ale nowiutki i szeleszczący. Pytając samą siebie, czy to
nie sen, chuda dama pochyliła się i podniosła drugi pa-
pierek, wyrzucony przez wybuch. To także był studola-
rowy banknot. Z głuchym okrzykiem kobieta puściła
smycz psa i uklękła na chodniku, szukając po omacku
rozrzuconych przez zawieruchę pieniędzy. Płakała ze
wzruszenia. Cuda rzadko zdarzają się w Nowym Jorku.
A tu niebo nad 11 Ulicą przesłonił deszcz wdzięcznie
opadających dolarów!
Jak gdyby szczątki świętej pamięci ambasadora nad-
zwyczajnego i pełnomocnego przemieniły się w mannę
niebieską...
Wszyscy gapie zorientowali się w tej samej chwili, że
z nieba lecą pieniądze. Zrobiło się nieprawdopodobne
zamieszanie. Ludzie biegali, schylali się i podskakiwali,
11
usiłując chwycić pieniądze, nim opadną na ziemię w
swym surrealistycznym, pełnym okrutnej obojętności
tańcu. Szofer taksówki podstępnie nadepnął na rękę
chudej damy, żeby przechwycić jeden z banknotów.
Nikt nie zwrócił uwagi na okrzyk bólu. Dwaj policjanci z
wozu patrolowego zerknęli na zgliszcza i zajęli się napy-
chaniem kieszeni mundurów pomiętymi banknotami,
przekleństwami dając wyraz zdumieniu. Jednemu z nich
spadła z głowy czapka, ale nie raczył się nawet po nią
schylić. Hippisi z Washington Square i Bleeker Street
napływali, jakby przyciągani nieuchwytną wonią dola-
rów. Część krztuszących się dymem i gestykulujących
gapiów wszczęła bójkę.
Przyciskając do serca zwitek banknotów, chuda dama
wymknęła się, zapominając o pudlu. Przechodząc obok
numeru 24 doznała przesądnego lęku i zadrżała: prze-
cież ani miłosne igraszki tamtej pary, ani piwniczne
szczury nie spowodowały katastrofy. Chuda dama
pomyślała o palcu Bożym i przeżegnała się.
Kiedy nadjechali strażacy, spadały już tylko poje-
dyncze banknoty. Siedzący na krawężniku włochaty
hippis i młoda członkini Armi Zbawienia w mundur-
ku kłócili się o ostatni banknot trzymając dzielnie jego
końce.
Strażacy właśnie zaczęli polewać wodą pogorzelis-
ko — grób ambasadora pełnomocnego i nadzwyczaj-
nego, Johna Sokati, gdy członkini Armii Zbawienia
ugryzła do krwi dłoń hippisa i umknęła z ostatnim
banknotem.
Na wpół spaloną, osmaloną i poskręcaną stu-
dolarówkę umieszczono w przezroczystej, plas-
^   tikowej torebce i oznaczono żółtą etykietką.
Większą część biura zajmowały rozmaite
przedmioty, będące dowodami rzeczowymi w sprawie
wybuchu na 11 Ulicy.
Malko z zaskoczeniem zauważył, że jest wśród nich na-
wet kwadratowe pudełeczko zapałek, jakich setki znaleźć
można w Nowym Jorku, gdzie wszyscy sklepikarze rozdają
je garściami. Jak i do innych rzeczy, przymocowano do
nich etykietkę. Była tam też para okularów z potłuczonym
lewym szkłem, masa kart kredytowych, różnych dokumen-
tów, męski pantofel z odklejoną podeszwą.
Brakowało chyba tylko dziada z babą...
Siedzący za biurkiem Al Katz spoglądał w zamyśleniu
na półkę. Uwagę w jego okrągłej twarzy przyciągały
czysto niebieskie oczy. Dół owej twarzy zdawały się
wyciągać gęste i ciężkie rude wąsy. Mężczyzna sprawiał
wrażenie inteligentnego i kompetentnego. Wstał zza
biurka i podszedł uścisnąć dłoń Malka. Z bliska widać
było wyraźnie liczne zmarszczki. Bliżej mu było do
sześćdziesiątki niż do pięćdziesiątki.
— Dawid Wise powiedział panu o co chodzi?
W jego zachowaniu dawało się wyczuć pewną dozę
nieufności. Ani doskonale skrojony garnitur i koszula z
monogramem, ani nieco za długie, jasne włosy i dziwne,
złote oczy, ani wreszcie wyszukany sposób wypowiada-
nia się Malka nie upodobniały go w niczym do typowych
agentów z Central Intelligence Agency.
— Dawid Wise niewiele mi powiedział — wyznał.
Gdy Dawid Wise zadzwonił do jego willi w Poughke-
epwie, aby poprosić go o skontaktowanie się z Alem
Katzem, nie rozwlekał się specjalnie nad przedmiotem
misji.
Robił to zresztą bardzo rzadko. Zarówno przez
hipokryzję, jak przez ostrożność. Nigdy przecież nie
chodziło o bal inauguracyjny w Operze Wiedeńskiej.
Biuro, do którego przyszedł Malko, znajdowało się w
CBS Building, czarnym, supernowoczesnym, liczącym
45 pięter budynku przy rogu Szóstej Alei i 53 Ulicy. Ofi-
cjalnie było ono „przybudówką" Kompanii Fairchild In-
vestments z Phoenix. Kompania istniała jedynie na pa-
pierze. W rzeczywistości znajdowały się tu półoficjalne
biura stopniowo instalowane przez CIA w całych Sta-
nach, ku rozpaczy FBI i zażenowaniu Kongresu.
Rzeczywiście, Agencja nie miała teoretycznie prawa
grasować po terytorium państwowym, strefie łowieckiej
zarezerwowanej dla FBI.
— Można by pomyśleć, że przekopał pan górę
śmieci. I to na darmo.
Al Katz uśmiechnął się poczciwie.
— To wszystkie rzeczy Jego Ekscelencji Johna Soka-
tiego, ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego Le-
soto przy ONZ, jakie udało nam się odnaleźć.
Musieliśmy przesiać przez sito całą tę kupę gruzu.
— Czy FBI go przesłuchiwała? — zapytał perfidnie
Malko.
Tym razem Katz już się nie uśmiechnął. Wyraz
surowości pojawił się na jego okrągłej twarzy, wąsy
obwisły smętnie.
— Był z ludźmi, którzy uważali, że TNT może gotować
się jak herbatka — powiedział chłodno. — I przeobraził
się w ciepło i światło. Wraz z trójką spośród nich, kobietą i
dwoma mężczyznami. Chce pan przejrzeć zdjęcia?
Podsunął  Malkowi  plik  fotografii.  Pierwsze
przedstawiały dwóch dość młodych Murzynów o suro-
wych twarzach i uroczą dziewczynę o skórze barwy ka-
wy z mlekiem i wyglądzie cover-girl. Ze ściśniętym ser-
cem przeglądał drugą partię zdjęć. Dziewczyna była po-
haratana, wybuch urwał jej nogę. Zmasakrowanej twa-
rzy nie sposób było rozpoznać, tylko wyprostowane, ru-
de włosy pozostały takie jak przedtem.
— Nikt inny nie zginął?
Katz wzruszył ramionami.
— To był niewielki, trzypiętrowy dom na 11 Ulicy.
Nikogo poza tymi typkami tam nie było. Sąsiadom, jeśli
nie liczyć strachu i paru potłuczonych szyb, nic się nie
stało. Ale czy pan nigdy nie czyta gazet?! To się stało
dwa tygodnie temu.
Ostatnimi czasy w Nowym Jorku ciągle coś
wylatywało w powietrze...
— Dlaczego ich wysadzili?
Al Katz odłożył zdjęcia i usiadł za biurkiem.
— Sam chciałbym wiedzieć. W piwnicy znaleziono
trzy skrzynie TNT ukradzione z budowy. Chyba cudem
nie eksplodowały. Wygląda na to, że te typki fabryko-
wały bomby i wpadły w tarapaty.
— A co robił w Jaskini Ali Baby nasz szacowny dy-
plomata?
Al Katz splótł zadbane dłonie.
— Gdybym to wiedział, nie przerwałbym panu
słodkiej bezczynności wśród starych murów zamku...
Mam nadzieję, że pomoże nam pan się tego dowie-
dzieć. Bo cała ta historia jest cholernie dziwna.
Położył przed Malkiem banknot. I opowiedział, jak
manna niebieska posypała się po wybuchu na 11 Ulicę.
— FBI odnalazła w gruzach około szesnastu tysięcy
pięciuset dolarów. Gapie zebrali pewnie dwa, trzy razy
tyle. Tego nie sposób się dowiedzieć. Co ciekawe, pod-
czas rewizji odnaleźliśmy u Johna Sokatiego dziesięć
tysięcy w banknotach studolarowych o kolejnych nume-
rach seryjnych.
— Myśli pan, że nasz dyplomata subwencjonował
organizację wywrotową? — zapytał Malko.
Al Katz wzniósł oczy do nieba.
— Kpi pan, czy co? Zdaje sobie pan sprawę, co to
jest Lesoto? Są goli, jak święci tureccy. Musieliśmy im
opłacić podróż, żeby wzięli udział w sesji. Płacimy na-
wet za ich papierosy.
— Jacy „my"?
— Departament Stanu.
Malko osłupiał na wieść o tak niezwykłej hojności.
— Skąd ta nagła szczodrość? Za każdym razem, kie-
dy zdarzy mi się wydać nieco pieniędzy, księgowi z Lan-
gley podnoszą wrzask, jakbym doprowadził ich do ruiny.
— Mój drogi — zaczął Katz — mimo swego tytułu
nie uczestniczy pan w głosowaniach ONZ-u. Więc nie
może pan sprawić Departamentowi Stanu przyjem-
ności, zajmując odpowiednie stanowisko.
— Jasne — mruknął Malko. — Ale co to ma wspól-
nego ze śmiercią Johna Sokatiego?
Al Katz uśmiechnął się tajemniczo i przechylił w
stronę Malka, który zdjął ciemne okulary i strząsnął nie-
widoczny pyłek z czarnej alpagowej marynarki. W jego
złotych oczach zalśniło zainteresowanie.
— Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych
zbierze się wkrótce — wyjaśnił Amerykanin — by po
raz dwudziesty wypowiedzieć się w kwestii przywróce-
nia pełnych praw członka Organizacji Narodów Zjedno-
czonych Chińskiej Republice Ludowej, zgodnie z wnios-
kiem nr 567, większością dwóch trzecich głosów. Mó-
wiąc prościej, chodzi o to, żeby zorientować się, czy
komunistyczne Chiny zajmą w ONZ miejsce Formozy.
Departament Stanu przeciwdziała temu niemal od
ćwierćwiecza. Wniosek jest oddalany regularnie z roku
na rok, po czym jeden z krajów komunistycznych stawia
analogiczny i wszystko zaczyna się od nowa.
Otóż Departament Stanu ma w ręku dwadzieścia
głosów, które zapewniają nam większość. Jest wśród
nich i Lesoto. Załóżmy, że ktoś kierując się złymi za-
miarami stara się na wszelki sposób, także za pomocą
pieniędzy, nakłonić ich do głosowania przeciw nam...
Ci z Departamentu Stanu zostaliby wystrychnięci na
dudka. To głosowanie jest dla nich jak powracający kosz-
mar. Gdyby Czerwone Chiny weszły w tej chwili w skład
ONZ-u, wpadlibyśmy po uszy w gówno i połowa Depar-
tamentu wyskoczyłaby przez okna. Plus parę osób od
nas... Istnieją tajne układy ze starym Czang-Kaj-sze-
kiem. Nie wiem dokładnie czego dotyczą.
— Jaki to ma związek z Jego Ekscelencją, świętej
pamięci Johnem Sokatim? — zapytał Malko. — Przy-
puszczam, że ludzie tacy jak on otrzymują instrukcje od
swoich rządów. I nie głosują na własną rękę. Może pan
być spokojny. Nie przekupią dwudziestu państw bez pa-
na wiedzy.
Al Katz westchnął głęboko i potrząsnął głową.
— Oczywiście. Ale przedstawiciel posiadający oficjal-
ne pełnomocnictwo swego kraju jest przy głosowaniu
wszechmocny. Jeżeli przyjdzie mu do głowy z powodu x
głosować wbrew instrukcjom rządowym, głos jest ważny.
Załóżmy, że przedstawiciel USA dostanie w środku se-
sji świra i odda głos za włączeniem Chin. Prezydent
może wpaść w szał, ale to niczego nie zmieni. Głos
będzie -przeciwko nam. Nawet, jeżeli po zakończeniu
posiedzenia wsadzimy go do domu wariatów.
— Rozumiem — powiedział Malko, którego zaczy-
nało to już bawić. — Odnosi pan wrażenie, że ktoś gra
z panem w kotka i myszkę, próbując zmienić wynik gło-
sowania.
Al Katz uderzył dłonią w blat biurka.
— A widzi pan jakiś inny powód, dla którego warto
by dawać dziesiątki tysięcy dolarów temu czarnuchowi?
Sesja zaczęła się właśnie wczoraj. Głosowanie odbędzie
się za dziesięć dni.
— Ale nie ma pan pewności, że ten nieszczęśnik
głosowałby przeciwko nam — przypomniał Malko.
— Naturalnie, naturalnie — przyznał. — Tyle, że nie
zamierzamy ryzykować. W dodatku to chyba dziwne, że
dyplomata zadaje się z typkami tego pokroju. FBI ich
zidentyfikowała. Należeli do frakcji Czarnych Panter,
Mad Dogsów. Dokonują zamachów bombowych, mor-
derstw, podpaleń. Wszystko w imię walki z segregacją
rasową. Budzą strach nawet w Harlemie.
Malko orientował się, że FBI kilka tygodni temu
wydała wojnę murzyńskim ekstremistom z Czarnych
Panter. W wielu regularnych bitwach z policją zabici pa-
dali po obu stronach.
— A banknoty? — zapytał. — Ten ślad prowadzi do-
nikąd?
— FBI kontynuuje śledztwo. Ale to może trwać całe
tygodnie. Będzie za późno.
Malko bawił się okularami. Ta sprawa zaczynała go
intrygować. Poza tym, oenzetowskie sfery dyplomatycz-
ne bliższe były jego naturze niż szumowiny, między któ-
re wielokroć go wysyłano.
— Na czym polegać ma moja rola? — zapytał. — Czy
FBI dowiedziała się czegoś o delegatach?
Al Katz pokręcił głową.
— Prawie niczego. FBI nie może ich wszystkich
śledzić. W dodatku agent federalny w ONZ to persona
non grata. Pułkownik, dowodzący ochroną, dostaje
szału na widok węszących mu po kątach glin. Nie wiemy
nic o powiązaniach Sokatiego.
O trójce czarnych, którzy wylecieli razem z nim w po-
wietrze, niewiele więcej. Udało się ich zidentyfikować i
na tym koniec.
W każdym razie, nie odkryliśmy powiązań z naszą
sprawą. Tacy jak oni mają gdzieś komunistyczne Chiny.
Ich bawią wyłącznie bomby. Nie, za tym kryje się coś in-
nego. I musimy się dowiedzieć, co. Od dwóch tygodni
drepczemy w miejscu. Pozostało nam mało czasu.
Malko podskoczył. Jego rozmówca zdawał się brać
swoje życzenia za rzeczywistość.
— Niby jak mam to zrobić? Nie umiem posługiwać
się ani czarodziejską różdżką, ani szklaną kulą.
— No i posłuży się pan tylko własnymi nogami i uszami
— powiedział bardzo z siebie zadowolony Al Katz. — Od
jutra pełni pan funkcję sekretarza poselstwa, attache dele-
gacji austriackiej przy ONZ. Załatwiliśmy to już. Nie przy-
puszczam oczywiście, żeby musiał pan często zjawiać się w
biurze przy 14 Ulicy. Pańskie prawdziwe biuro mieści się u
nas, przy 799 United Nations Plaża. Dokładnie na wprost
Narodów Zjednoczonych. Pokój 1046. Ja urzęduję w 1047
i 1048. Delegacja amerykańska zajmuje cały budynek.
Pański telefon w poselstwie austriackim, Yukon 87404, w
rzeczywistości podłączony będzie u nas. Mamy swoje
układy z kompanią telefoniczną Bella.
Pańskim atutem jest fakt, że nikt pana nie zna. Oto
pańskie listy uwierzytelniające. — Podsunął Malkowi
żółtą kopertę.
— Ma pan szansę wpaść na jakiś ślad, nadstawiając
ucha w barze dla delegatów — ciągnął.
Malko powiedział sobie w duchu, że na to trzeba by
cudu i usiłując sprowadzić swego rozmówcę na ziemię,
dodał głośno:
— Czyżbym miał zdać się wyłącznie na los szczęścia?
Tego typu sekretów raczej nie omawia się w barze.
— Pomożemy panu — zapewnił go Al Katz. —
Mówiłem już, że ta sprawa szczególnie leży nam na sercu.
Nabazgrał coś na kartce i podsunął Malkowi, który
odczytał: „Agencja Jetset Plaża 76597".
— Za każdym razem, gdy będzie pan potrzebował
dziewczyny — wyjaśnił — zadzwoni pan pod ten numer,
zaznaczając, czy chodzi o białą, o Murzynkę czy o żółtą.
Za dziesięć minut będzie na miejscu. Proszę mówić, że
to dla Fairchild.
Mówiąc to, po szelmowsku „puścił oczko".
— I niech pan korzysta z okazji. Te panie biorą zwy-
kle dwieście dolarów za noc. Nie najgorsza metoda na
pozyskanie przyjaciół, nieprawda? Ponoć panowie dele-
gaci na ogół łasi są na młode ciała...
— Zawarliście kontrakt z agencją call-girls? —
zapytał lekko oszołomiony Malko. — Gdyby senator
Fulbright, tuba „jastrzębi z Pentagonu" dowiedział się o
tym...
— Interes należy do nas — wyznał skromnie Al Katz.
— I nieźle nam służy. Jeśli idzie o te małe, może pan je
prosić o co pan zechce. Wprowadzę pana również do
doktora Shu-lo i jego współpracownic. Reprezentuje
służby wywiadowcze Formozy. Nie muszę mówić, jak
bardzo jesteśmy tym wszystkim zainteresowani.
Malko w zamyśleniu wsunął kartkę do kieszeni. Za
polityką zawsze krył się seks i pieniądze. Katz podsunął
mu klucz.
— Klucz do pańskich drzwi. Mieszka pan na 51
Wschodniej, 420. Idealne gniazdko dla samotnego
mężczyzny, wymarzone do podejmowania przyjaciół i
przyjaciółek... Gdyby... powiedzmy, zabawiał się pan w
kompanii delegatów, proszę się starać, aby działo się to
zawsze w pokoju w głębi i nie wyłączać wszystkich
świateł.
— Czemu?
— Ze względu na kamery. Są udoskonalone i bezsze-
lestne. Mimo wszystko trzeba im odrobiny światła.
CIA niczego nie zaniedbywała. Malko zawahał się
chwilę, czy nie odrzucić tej dziwnej pracy. Lecz perspek-
tywa poznania kulis ONZ-u nęciła go. Schował „swój"
klucz.
— Pomyślał pan o majordomie? — zapytał nagle.
Al Katz pokręcił głową.
— Nie, ale...
— Załatwię to — uciął Malko. — Mój jest świetny i za-
ufany. Wystarczy go sprowadzić. Mam nadzieję, że nie ma
pan nic przeciwko temu? Oczywiście, płaci firma.
Al Katz westchnął.
— No cóż, na tym etapie pozostaje nam tylko zgodzić
się i na to.
Elko Krisantem będzie zachwycony. Tak bardzo lubi
podróże. Dawny najemny zabójca z Istambułu nudził
się śmiertelnie w zamku Malka, czekając na powrót pa-
na. Posługując się równie dobrze garottą jak odkurza-
czem, mógł wyświadczyć nieocenione usługi fałszywemu
dyplomacie.
Malko wstał. Nagle Al Katz strzelił z palców.
— O mało nie zapomniałem.
Podał Malkowi pudełko zapałek. Agent otworzył je.
Wewnątrz zapisano jedno słowo: „Jada".
Pudełko pochodziło z „Hippopotamusa", świeżo
otwartej nowojorskiej dyskoteki.
— Znaleziono to w mieszkaniu naszego delegata —
wyjaśnił Al. — Istnieje jedna szansa na sto, że to coś
więcej, niż zwykła łóżkowa historyjka bez znaczenia.
Mimo wszystko warto sprawdzić. Tylko proszę nie
tracić na to za wiele czasu. Nie chodzi o dziewczynę,
która zginęła wraz z nim. Ustaliliśmy tożsamość: Mart-
ha Buffum.
— Przede wszystkim — zaklinał Amerykanin — takt
i wyczucie. Wszyscy delegaci są chorobliwie drażliwi. A
tym drażliwsi, im kraj biedniejszy i skóra ciemniejsza.
Malko wsunął pudełko do kieszeni, zapewniając Kat-
za, że nie sprawi najmniejszej przykrości najczarniejsze-
mu delegatowi najnędzniejszego z lilipucich państewek.
Wyszedł z biura. Minął trzy przecznice, nim trafił wresz-
cie na autobus i podjechał do rogu Pierwszej Alei. Z Po-
ughkeepwie przyjechał pociągiem, w Nowym Jorku bo-
wiem nie sposób zaparkować samochodu. Nawet, jeżeli
jest się luksusowym agentem CIA.
Nim wrócił do swego nowego domu, zerknął jeszcze
na potężny szklany gmach ONZ-u, za którym wznosiły
się trzy dymiące niebiesko-biało-czerwone kominy
elektrociepłowni Con Edison. Cóż mogło wykluć się w
tym budynku, na pozór nie kryjącym żadnych tajemnic,
odwiedzanym od lat przez turystów równie często, jak
Wieża Eiffla? Niewątpliwie, by trafić do przekonania
ambasadora nadzwyczajnego i pełnomocnego, trzeba
było użyć bardzo nęcących argumentów w rodzaju na
przykład grubego pliku dolarów...
Malko siedział od godziny w „Hippopotamu-
sie" i nudził się jak mops. Sala przypominała
setki innych sal dyskotekowych na całym
świecie, muzyka była taka sama jak wszędzie.
A w dodatku, Malko wolał walca. Prawdziwego, wie-
deńskiego walca, którego tańczy się we frakach i suk-
niach balowych. Choć „Hippopotamus" był w zasadzie
klubem, wszedł bez najmniejszych trudności za okaza-
niem dokumentów dyplomaty.
Kobiety, białe i Murzynki były ładne, ubrane prze-
ważnie w spodnie, z rzadka w mini. Para czarnych
tańczyła bardzo zmysłowo. Ocierali się o siebie, jakby
stojąc oddawali się miłosnemu aktowi. Grupka kocia-
ków z East Endu w ledwie sięgających pępka spódnicz-
kach gapiła się na nich cielęcym wzrokiem. W oddziel-
nym pomieszczeniu na końcu baru siedziało samotnie
lub w towarzystwie, wiele dziewcząt.
Która z nich była Jadą? Jeżeli w ogóle była wśród nich.
Malko westchnął i wychylił łyk wódki. Obrzydliwej i nie
mającej nic wspólnego z rosyjską wódką. Zamawiając
następną kolejkę nie powtórzy błędu i weźmie J and B.
Ten pierwszy dzień w ONZ nie wydawał mu się
szczególnie budujący. Jeżeli nawet delegaci byli sprze-
dajni, nie okazywali tego. Przesiadywał od rana w barze,
usiłując nawiązywać rozmowy, skoro tylko nadarzała się
okazja. Nie odważył się na razie posłużyć ponętnymi
pracownicami Agencji Jetset.
Bar wysokością dorównywał katedrom, do których
upodabniały go również ogromne okna wychodzące na
East River i, od północy — na dwa najdroższe nowojor-
skie budynki, stojące przy 48 Ulicy. Skromna kawiaren-
ka serwowała najlepszą w Nowym Jorku kawę i nieopi-
sane wprost kanapki. Nieszczęśni delegaci mieli ledwie
dwadzieścia foteli i kanap, na których mogli usiąść, w
związku z czym w czasie przerw sesji większość musiała
stać, sprawiając wrażenie oczekujących na pociąg-wid-
mo. Jakikolwiek by jednak był bar delegatów, pozos-
tawał centrum życia społeczności oenzetowskiej.
Malko wymknął się po godzinie przysłuchiwania się i
rozwlekłej dysertacji dotyczącej szkód spowodowanych
w Mauretanii! przez szarańczę, by wpaść zaraz potem w
ramiona marokańskiego delegata, który zaaplikował
mu krótki kurs literackiego języka arabskiego. Pod ko-
niec dnia zabrał z lotniska zewłok koszmarnie zaspane-
go i nie ogolonego Krisantema, który usnął, ledwie
przestąpiwszy próg domu. Nie zapomniał jednak złożyć
25
na stoliku nocnym starej parabelki Astry i garotty. Miesz-
kanie dokładnie odpowiadało opisowi Ala Katza.
Lodówkę zaopatrzono nawet w Dom Perignon, Moet i
Chandon. Malko na próżno szukał obiektywów kamer
w pomieszczeniu, gdzie odbywać się miały owe orgie. A
przecież istniały. Wiedział, że wszystko tu było odpo-
wiednio spreparowane: do telefonu podłączono magne-
tofon i urządzenie pozwalające błyskawicznie zlokali-
zować dzwoniącego skądkolwiek rozmówcę. W ścia-
nach zainstalowano mikrofony. No i oczywiście kamery.
Około jedenastej Malko na palcach wymknął się z
mieszkania, nie chcąc budzić Krisantema. Cały czas
nurtowało go pytanie, jak zdoła rozpoznać Jadę.
Zatrzymał wzrok na wysokiej Murzynce o nastroszo-
nych włosach, bajecznie długich nogach i ustach,
pięknie zarysowanych w twardej, niemal męskiej twarzy.
Zapragnął, by okazała się Jadą. Ale nie mógł przecież
zaczepiać wszystkich siedzących tu dziewcząt.
Nagle wpadł na pewien pomysł. Na pudełku zapałek
miał zanotowany telefon klubu. Wstał i ruszył w kierun-
ku wyjścia, przy którym znajdowały się dwie kabiny tele-
foniczne. Wszedł do jednej z nich i wykręcił numer. Pra-
wie natychmiast odezwał się głos:
— „Hippopotamus", słucham.
— Umówiłem się w klubie z Jadą — powiedział Mal-
ko — ale jestem już trochę spóźniony. Czy mógłby ją
pan poprosić?
— Jadę?
Mężczyzna, z którym rozmawiał, zdawał się jej nie znać.
Malka dobiegło rzucone komuś pytanie:
— Znasz jakąś Jadę?
Inny głos odezwał się natychmiast:
— Oczywiście, to ta dziewczyna, która pozuje dla
EBONY. No wiesz, ta, która ma ciągle jakieś zwariowa-
ne pomysły. Siedzi przy barze.
— Proszę chwilę poczekać — odezwał się głos w
słuchawce.
Malko obserwował z kabiny korytarz. Telefon w dys-
kotece stał na stoliku tuż przy wejściu, na wprost szatni.
Jada musiała przejść przed Malkiem, aby do niego
dotrzeć. O mało nie skręcił sobie szyi, wiodąc wzrokiem
za fantastyczną Murzynką, raczej rozebraną niż ubraną
w ledwie sięgającą ud srebrzystą mini, o pięknej, po-
sągowej twarzy i oczach, w których można by utonąć.
Na nogach miała białe, doskonale dobrane do su-
kienki botki i jedynie fryzura szokowała w jej wyglądzie.
Nastroszone, zgodnie z nakazami obowiązującej czar-
nych mody „afro" włosy, tworzyły wielki czarny kask.
Ale i to nie zdołało jej oszpecić. Nawet najmniej przy-
chylny obserwator musiałby przyznać, że dziewczyna
zwracała powszechną uwagę. Minęła kabiny niczym
wyniosła księżniczka. Ujrzawszy ją z tyłu Malko doznał
kolejnego wstrząsu: nigdy jeszcze nie widział takich
kształtów. Na zadku Murzynki można by ustawić tacę.
— Halo?
Dobiegł go niski, chłodny głos, niezbyt kobiecy.
— Chciałbym mówić z Jadą — odpowiedział.
— To ja. Z kim mówię?
Odpowiadając, usiłował nadać głosowi jak najcieplej-
szy ton.
— Z przyjacielem Johna Sokatiego. Nie było mnie w
tych dniach w Nowym Jorku, a dowiedziałem się, że
miał wypadek, że zginął. Bardzo mi go żal.
— Mnie również — absolutnie obojętnym tonem
odrzekła Jada.
— Umówiliśmy się w klubie — ciągnął Malko, odgry-
wając uparcie rolę nietaktownego przyjaciela — i zasta-
nawiam się, czy mimo wszystko nie wpaść tam, żeby
przywitać się z panią.
— Proszę przyjść, jeżeli pan chce — rzuciła. — Jes-
tem tu do pierwszej.
Odłożyła słuchawkę, nim zdążył podziękować. Znów
zobaczył, jak idzie korytarzem, z wyrazem absolutnej
obojętności na twarzy. Poruszała się z miękkością dzi-
kiego zwierzęcia i wrodzoną elegancją. Świętej pamięci
John Sokati miał dobry gust: wdzięki Jady zdołałyby
obłaskawić najbardziej zagorzałych rasistów.
Malko opuścił kabinę upewniwszy się, że dziewczyna
wróciła do baru. Zajął swe miejsce i zamówił J and B,
by chwilę spokojnie pomyśleć. Beznamiętna reakcja Ja-
dy nie dostarczyła mu żadnych wskazówek. Będzie
musiał przycisnąć ją do muru. O ile zdoła.
Schodziło się coraz więcej ludzi, na ogół znających się
między sobą. Dziewczęta były przeważnie ładne i ele-
ganckie. Ale Malko nie widział nic poza barem. Fakt, iż
Jada była czarna, stanowił przecież pewien trop. W wy-
buchu na 11 Ulicy także zginęli czarni. Odczekał jeszcze
20 minut, zostawił na stole piętnaście dolarów i wstał.
Nikt nie zwrócił na niego uwagi. Odebrał palto i
wyszedł. Ruszył w stronę Park Avenue, czując na twarzy
powiew chłodnego powietrza.
Krótka przechadzka doskonale mu zrobiła.
Gdy wrócił, w „Hippopotamusie" było jeszcze więcej lu-
dzi. Przeważnie jaskrawo ubranych Murzynów, hałaśliwych,
tańczących w każdym wolnym miejscu, nawet w wejściu.
Ruszył wprost ku barowi.
Jada siedziała wciąż jeszcze na tym samym wysokim
taborecie, zatopiona w rozmowie z Murzynem ubranym
w rażący skromnością niebieski garnitur. Króciutka, sre-
brzysta mini eksponowała bajecznie zgrabne nogi
dziewczyny. Malko podszedł i dyskretnie chrząknął. W
pobliżu Jady nie było wolnych miejsc.
— Dobry wieczór, Jado — powiedział melodyjnym
głosem.
Zamilkła, zwracając ku niemu ogromne, ciemne oczy.
— Kim pan jest?
— Dzwoniłem do pani przed chwilą.
—A!
W jej głosie nie było cienia entuzjazmu. Patrzyła na
Malka, jak na przybysza z innej planety. Jego pełne uro-
ku, złociste oczy nie zdołały zrobić na niej wrażenia,
choć starał się nadać im szczególny wyraz.
— Cieszę się, że panią tu zastałem — podjął. — To
straszne, co stało się z biednym Johnem.
W oczach Murzynki zabłysło zainteresowanie. Zapa-
liła papierosa i podsunęła paczkę Malkowi. Shermansy,
bardzo mdłe. Głos miała niski, nieco chrapliwy, ale
mocny. Malko skłonił się z galanterią.
— Książę Malko Linge z delegacji austriackiej. Do
pani usług.
Uśmiechnęła się przelotnie, zupełnie nieporuszona i
przedstawiła mu siedzącego obok mężczyznę.
— Pan Wictor Kufor.
Malko uścisnął smukłą, czarną dłoń i kiedy Murzyn
przesunął się nieco, stanął pomiędzy ich taboretami.
Czuł zapach perfum Jady, której nagie ramię ocierało
się o jego alpagowy garnitur.
— Dobrze znał pan Johna? — zapytała.
Malko z wyrazem bólu spuścił głowę.
— Był moim bardzo dobrym przyjacielem. Jego
śmierć to dla mnie silny cios. Wiele mi o pani mówił, to-
też pragnąłem spotkać się z panią jak najprędzej. Dla-
tego właśnie pozwoliłem sobie dziś wieczór...
— To miłe z pana strony — powiedziała nienatural-
nym głosem. — Jak jednak zdołał mnie pan poznać?
— Portier — wyjaśnił Malko. — To on powiedział
mi, że jest pani najpiękniejszą z kobiet na tej sali.
Odpowiedział mu kolejny wymuszony uśmiech. Mal-
ko nie uważał się za gorsze wcielenie Casanovy. Zazwy-
czaj blond włosy i złociste oczy przynosiły mu w kontak-
tach z ciemnoskórymi powodzenie. Może Jada była po
prostu luksusową call-girl, nieufną wobec obcych. Na-
wet, gdy się uśmiechała, jej oczy pozostawały zimne i
obojętne. Malko w tej nowej dla siebie sytuacji postanowił
zaryzykować skok na głęboką wodę.
— Czy zechce pani zatańczyć? — zapytał. — Oczy-
wiście, o ile nie ma pan nic przeciwko temu.
Wyżej wzmiankowany dżentelmem skinął przyzwa-
lająco głową i Jada zsunęła się ze stołka. Z królewską
gracją ruszyła przed Malkiem przez dyskotekę. Muzyka
zmieniła się, nastawiono płytę Jamesa Browna. Oczy
Jady rozbłysły, rozluźniła się nagle.
Pozwoliła Malkowi objąć się, oparła rękę na jego ra-
mieniu. Zauważył, że jej dłonie były równie fascynujące,
jak całe ciało. Jaśniejsze niż twarz, bardzo długie, za-
dbane, o szczupłych, upierścienionych palcach, zakoń-
czonych paznokciami pomalowanymi srebrnym lakie-
rem. Ciągle nie miał pojęcia, jak się do niej zabrać, nie
był nawet w stanie określić, kim jest.
Call-girl?
Fotomodelka — snobka, gustująca we flirtach z dy-
plomatami?
Bojowniczka jakiejś organizacji murzyńskiej?
Musiał pamiętać, że miała powiązania z człowiekiem,
który dwa tygodnie temu wyleciał w powietrze.
Miał wrażenie, że obejmuje lianę. Była fascynująco
gibka. Przelotne muśnięcie jej brzucha i piersi, otulo-
nych jedwabistym jerseyem ekscytowały Malka bardziej
niż dotyk nagiego ciała.
Położył dłoń na jej biodrze i zbliżył się do niej. Na
próbę. Nie opierała się, ale też na obojętnej twarzy nie
pojawił się nawet cień uśmiechu. Mimo to czuł ciągle
ciepło przytulonego do niego, sprężystego ciała, które
zdawało się być wyrzeźbione w granicie. Otaczał je lekki
zapach, w niczym nie przypominający zapachu skóry
czarnych. Bardzo szybko Malka ogarnęło gwałtowne
pożądanie, kobieta jednak zdawała się tego nie dostrze-
gać.
Jamesa Browna zastąpili Beatlesi i Jada odsunęła się
od niego. Pełna gracji, odległa i wyniosła, wprawiła ciało
w ruch wykonalny, zdawałoby się tylko dla istot nie
skrępowanych sztywnością kości. Malko próbował jak
mógł iść w jej ślady, ale nie zwracała na niego najmniej-
szej uwagi.
W tańcu nie zamienili anii słowa. Kiedy zagrano nas-
tępny slow, Malko spojrzał na nią.
— Mam wrażenie, że nudzi się pani.
Jada rzuciła głosem bez wyrazu:
— Pierwszy raz zdarza mi się w ten sposób tańczyć z
białym.
Nie była to ani zaczepka, ani obelga. Proste stwier-
dzenie, Malko zmusił się do uśmiechu.
— Nie lubi pani białych?
Duże, czarne oczy Jady pozostały nieprzeniknione,
głos jednak nabrał metalicznego dźwięku:
— Sądzi pan, że można lubić białych, będąc czarnym
i żyjąc w tym kraju? Czy widział pan już Harlem — te
niemowlęta pożerane przez szczury, ośmioletnie dziew-
czynki, które prostytuują się za grosze, tych...
Zagryzła wargi, milknąc nagle.
— Nienawidzi nas pani, prawda?
— Znam białych — mruknęła. — Jednego tylko mogą
ode mnie chcieć: zaciągnąć do łóżka. To wieprze.
Malko miał ochotę powiedzieć jej, że to niezupełnie
kwestia rasy. Chcąc przełamać jej dystans, spróbował
nią wstrząsnąć:
— Kochała się pani już kiedyś z białym?
Zamarła i rzuciła krótko:
— Zadaje pan zbyt intymne pytanie. Nie lubię tego...
Malko przyjął to do wiadomości. Tańczyli dalej mając
wrażenie, że tracą czas. Nagle zapytała:
— Po co chciał się pan ze mną widzieć?
W jej głosie zabrzmiała tym razem dziwna gwałtow-
ność. Zdawała się oczekiwać odpowiedzi na nurtującą
ją dalej kwestię.
— John tyle mi mówił o pani urodzie...
Pokręciła głową.
— W Nowym Jorku są setki pięknych dziewcząt.
Muzyka zamilkła i Jada odsunęła się od Malka.
— Muszę wrócić do baru. Dlaczego nie miałby pan
siąść przy stoliku? Dołączymy do pana za moment.
Słysząc to odniósł dziwne wrażenie. Ta dziewczyna
zupełnie się nim nie interesowała, a jednak nie chciała,
żeby odszedł.
— Z przyjemnością. Zamówię szampana i będę czekał.
— Dziękuję za szampana — rzuciła. Proszę o Pepsi.
Nie piję alkoholu.
Kiedy Jada powróciła na swe miejsce przy barze, nie
mogła oprzeć się wrażeniu, że Wiktor Kufor dostał ata-
ku pląsawicy. Podskakiwał na taborecie, jakby siedział
na rozżarzonych węglach.
— Gdzie on jest? — zapytał głosem, w którym brzmiało
z trudem powściągane zdenerwowanie.
— Gdzie on jest? Pozwoliła mu pani odejść?
Jada spokojnie zapaliła papierosa, wypuściła kłąb dy-
mu i powiedziała cicho:
— Proszę się uspokoić. Nie odszedł i nie odejdzie.
Zły uśmiech wykrzywił jej wargi.
— Chyba mu się podobam...
Mężczyzna spojrzał na nią nie rozumiejąc. Położył jej
rękę na ramieniu i zapytał zduszonym głosem:
— Kto to jest?
Lekko wzruszyła ramionami.
— Przecież powiedział — przyjaciel Johna.
W jej głosie brzmiała lekka ironia.
— Wie pani równie dobrze jak ja, że kłamie —
przerwał zirytowany Wiktor Kufbr. — Byłem najlep-
szym przyjacielem Johna, a nigdy nie widziałem tego ty-
pa ani nie słyszałem o nim I jestem przekonany, że John
mu o pani nie wspominał.
— Wiem — powiedziała posępnie Jada.
Bawiła się szklanką, rozglądając się w zamyśleniu. Jej
również nie podobało się wtargnięcie jasnowłosego
kłamcy. Naturalnie, istniał cień szansy, że jest rzeczy-
wiście zwyczajnym donżuanem. Było to jednak niemal
nieprawdopodobne. Jada bowiem nigdy nie spotkała
Johna Sokatiego.
Miał jej numer telefonu jako ewentualną drogę kon-
taktu. Istniały tylko dwie możliwości. Blondyn albo był
gliną, albo słyszał o sprawie i miał zamiar to wykorzystać
w ten czy inny sposób. W obu przypadkach stanowił za-
grożenie. „Bardzo poważne zagrożenie", pomyślała Ja-
da. W pewnym sensie mieli szczęście, że pojawił się
właśnie tego wieczoru. W innych okolicznościach
mogłaby mieć wątpliwości.
Wiktor Kufor z przerażeniem rozejrzał się wokół i
szepnął:
— Widział mnie. Zna moje nazwisko. Nie powinna
pani. Nikt nie powinien wiedzieć, że widzieliśmy się po
tym, co się stało. Idę stąd. Nie mogę nic zrobić. Trudno.
Uspokoiła go, mówiąc z lekką pogardą:
— Ryzykuję tak samo, jak pan. Proszę o tym nie
zapominać. Niech się pan nie obawia. Nie będzie miał
czasu nam przeszkodzić.
Spojrzał na nią nie rozumiejąc, potem jego rysy stężały,
twarz poszarzała. Tak przejawia się bladość u Murzynów.
— Chce pani powiedzieć...
— Woli pan ryzykować? — zapytała chłodno.
Podjęła decyzję po tańcu. Czarny śmiesznie
potrząsnął głową.
— Nie, oczywiście, że nie, ale nie chciałbym być w to
wmieszany. Moja pozycja, rozumie pani...
— Na razie jest mi pan potrzebny — ucięła Jada. —
Z pewnością nie mamy do czynienia z durniem, a nie
zależy panu na tym, żeby teraz zniknął, nieprawdaż?
Wiktor Kufor nie odpowiedział. Czuł nieprzemożną
chęć, żeby wziąć nogi za pas.
Powstrzymywała go od tego jedynie godność doradcy
przy ONZ z ramienia Republiki Lesoto. Zwłaszcza, że
po śmierci swego zwierzchnika i przyjaciela, Johna Soka-
tiego, został szefem misji przy ONZ. Z prawem głosu. Nie
miał wyboru. Misja Lesoto liczyła zaledwie dwu członków.
Teraz przeklinał chwilę, w której dał się wciągnąć w
coś, co wydawało się być złotodajną intrygą, a
okazywało się śmiercionośną grą.
Było już jednak za późno.
— Zrobimy tak — zaczęła wyjaśniać Jada.
Pochyliła się do ucha mężczyzny, by nikt ich nie
słyszał. Bezwiednie oparła piersi o jego rękę. Był jednak
zbyt wzburzony, by cokolwiek odczuwać. A przecież to
właśnie Jada stanowiła przynętę, która sprowadziła go
na śliską drogę przestępstwa.
Jada wyłuszczyła mu swój plan i zsunęła się z taboretu.
— Idę zadzwonić — powiedziała. — Potem
dołączymy do niego.
Równie dobrze mogłaby zaproponować Wiktorowi
Kuforowi, żeby wpadł do piekła.
— Jesteśmy — dobiegł Malka ciepły głos Jady.
Ze szklanką w ręku pojawiła się przy jego stoliku
promiennie uśmiechnięta i oszałamiająco piękna, w to-
warzystwie Murzyna z baru. Malko wstał i usadowił
swych gości. Czas był najwyższy. Lód stopniał prawie
zupełnie w wiaderku z butelką Don Perignona. Kazał ją
otworzyć i wzniósł kieliszek.
— Za naszą przyjaźń.
Jada wesoło poszła jego śladem. Wiktor Kufer
uczynił to ze zdecydowanie mniejszym entuzjazmem.
Murzynka diametralnie zmieniła sposób bycia. Jej oczy
lśniły, siedziała tuż przy Malku, pochylała się nad nim raz
po raz, niby po zapałki, ocierając się o niego ledwie zakry-
tym biustem. Ilekroć na nią spojrzał, napotykał gorący,
przyjazny wzrok. Sama zaproponowała mu taniec. Wolny.
Nonszalancko przytuliła się do niego.
— Proszę mi wybaczyć, byłam dla pana bardzo nie-
uprzejma — powiedziała. — Musiałam po prostu załat-
wić z tym panem pewien poważny problem, który mnie
nękał. Teraz możemy się trochę zabawić.
Gdy dotknął wargami jej szyi, nie próbowała uników.
Przeciwnie, poczuł, że silniej przylgnęła do niego brzu-
chem. Malko przeklął w duchu. Trafił na luksusową
call-girl. Nic dziwnego, że tamten facet się nadął.
Dziewczyna obsługiwała jednocześnie dwóch klientów.
Na próżno tracił czas. Zaproponował, żeby wrócili do
stolika. Czarny poprosił Jadę do tańca,, ale odmówiła
sucho. Pod stołem jej udo trąciło nogę Malka. Przez
moment walczył z nęcącą pokusą zafundowania sobie
tego pięknego stworzenia na koszt CIA. Wreszcie jed-
nak wzięła górę odpowiedzialność zawodowa.
— Chyba pójdę się położyć — oświadczył. — Dość
długo już zakłócałem państwu wieczór.
Jada żywo zaprotestowała, jej długa dłoń spoczęła na
udzie Malka, a w oczach pojawiło się niemal błaganie.
— Ależ nie, nie puszczę pana za nic na świecie. Za-
bieram pana do innego lokalu. O wiele zabawniejszego
niż ten. Do „Nirwany". Mam ochotę potańczyć, Wiktor
też. Prawda Wiktorze?
Wiktor miał ochotę na wszystko, prócz tańca. Na
przykład znaleźć się o drobne dwadzieścia tysięcy mil
od „Hippopotamusa".
— Oczywiście — powiedział z rezygnacją.
Jada już wstała, ciągnąc Malka za rękę. Uległ, myśląc, że
musi być jeszcze droższa, niż przypuszczał. Uwierzyłby już
nawet w swój nieodparty czar, gdyby nie metaliczny błysk
pojawiający się chwilami w pięknych czarnych oczach.
Dlaczegóż w końcu nie miałby obejrzeć sobie „Nir-
wany"?
Malko poczuł się nagle zagrożony. Doznanie nie-
uchwytne i obezwładniające, jak po przebudzeniu z kosz-
marnego snu. Coś za dobrze to szło. Jada była podej-
rzanie uprzejma, Wiktor Kufor nazbyt niespokojny,
zdenerwowany. Zbyt usilnie nalegała, aby poszedł do
„Nirwany". Teraz przypomniał sobie dziwne szczegóły.
Gdy przyszli, poprowadzono ich prosto do stolika, jak
oczekiwanych gości. Jada zdawała się wszystkich znać.
„Nirwana" zasadniczo różniła się od „Hippopotamu-
sa". Ani śladu wydekoltowanych podlotków towarzyszą-
cych złotej młodzieży studenckiej. Za to dużo czarnych,
nieco za eleganckich, za uprzejmych, wiele pięknych
dziewcząt. Mało białych. Mroczny bar przy wejściu
wypełniony był przez samotnych mężczyzn, przeważnie
Murzynów. Także na parkiecie, w migotliwym, koloro-
wym świetle widać było niemal wyłącznie ich. Panował
przerażający zgiełk. Malko musiał drzeć się na całe
gardło, składając zamówienie. Naturalnie nie miał
pojęcia, że dyskoteka od dawna znana jest FBI jako
przybytek mafii... Usiłował wytłumić swe obawy. „Nir-
wana" nie była w końcu rzeźnią. Tancerze wciąż z rów-
nym zapałem miotali się po parkiecie, grupki
przemieszczały się z sali bilardowej w końcu lokalu do
dyskoteki i baru, i odwrotnie.
Na wprost niego Wiktor Kufor bawił się szklanką,
wyraźnie znudzony. Malko rozejrzał się po sąsiednich
stolikach. Wielu czarnych. W tym trzech samotnych,
zwracających uwagę strojem i nieprzeniknionym wyra-
zem twarzy. Ci trzej siedzieli tuż za nim. Mieli gęby bok-
serów albo zawodowych wykidajłów. Dwaj skryli oczy za
ciemnymi okularami.
Idiota!
Otrząsnął się i zerknął na Jadę. Napotkał parę ogrom-
nych, pozbawionych wyrazu oczu. Usta jednak uśmiechały
się. Zauważył, że była uczesana tak samo, jak wiele siedzą-
cych tu Murzynek. Kiedy spostrzegła skupione na sobie
spojrzenie Malka, przesłała mu wyraźniejszy uśmiech.
— Zatańczymy?
— Za chwilkę — powiedział Malko. — Zaraz wrócę.
Wstał i skierował się w stronę toalet, w końcu lokalu, za
salą bilardową.
Na wprost toalet znajdowały się dwie kabiny telefonicz-
ne. Malko wrzucił 10 centów do pierwszego z aparatów
i podniósł słuchawkę do ucha.
Nic.
Ponowił próbę. Głucha cisza. Wyjął monetę i
spróbował w drugiej kabinie. Tu także nie było sygnału.
Oba aparaty były uszkodzone. Wypadek dość rzadki w
Nowym Jorku. Teraz już przeraził się nie na żarty.
Mimo wszystko, było to dziwne. Pomyślał, że zapyta w
recepcji o jakiś inny telefon. Poczułby się nieco uspokojo-
ny, gdyby zdołał uprzedzić Ala Katza o „odkryciu" Jady.
Wychodząc z kabiny zderzył się z kimś. Gdy podniósł oczy,
zobaczył przygniatającego go Murzyna. Olbrzyma o nie-
proporcjonalnie małej głowie. W różowej koszuli i odblas-
kowozielonym krawacie. Tak musiał wyglądać King-Kong
(i to w kwiecie wieku). Ręce miał tak długie, że mógłby
drapać się po kolanach wcale się nie pochylając.
— Pardon me, mister — powiedział krzywiąc się.
Ale jednocześnie Malko poczuł, że silne ramię pcha
go ku drzwiom toalety. Tracąc równowagę oparł się o
nie. Ustąpiły pod naporem jego ciała. Przed oczyma
mignęli mu dwaj pozostali Murzyni od sąsiedniego stoli-
ka. Jeden z nich powitał Malka głośnym plaśnięciem
języka. Z kieszeni wyciągnął uzbrojoną w brzytwę rękę.
Malko zmagał się ciągle z usiłującym wepchnąć go do
toalety King-Kongiem. Ostry zapach środków dezynfe-
kujących wgryzał się do gardła. W desperackim odruchu
zaparł się o ścianę, obrócił i błyskawicznie prześliznął
pod ramieniem olbrzyma. Drzwi toalety zamknęły się.
King-Kong z rozstawionymi ramionami skoczył ku pro-
wadzącemu do sali korytarzowi, tarasując przejście.
Uśmiechał się przy tym złowieszczo.
Malko znalazł się w potrzasku. W dodatku tamci dwaj
szli w sukurs olbrzymowi. W jego zasięgu pozostały tylko
jedne drzwi — do damskiej toalety. Wsunął się za nie.
Podstarzała platynowa blondynka, zaabsorbowana
poprawianiem makijażu, który zdewastował jej rozna-
miętniony partner, wypacykowała sobie nos szminką,
dostrzegając w lustrze odbicie Malka.
— Out — pisnęła przeszywającym głosem. — Pomylił
się pan.
Malko nie tylko nie wydukał słowa przeprosin, ale
ruszył w jej stronę.
Upuszczając szminkę odwróciła się gwałtownie.
— Out! — powtórzyła — bo wezwę policję.
W Nowym Jorku mężczyzna wdzierający się do La-
dies Rooms mógł być tylko potwornym sadystą.
Jej głos miał siłę syreny we mgle. Malko przywołał
najbardziej uwodzicielski spośród swoich uśmiechów,
ujmując jej dłoń.
— Proszę wybaczyć moją pomyłkę. Byłbym oczaro-
wany, mogąc panią odprowadzić.
Chwycił ją za ramię i poderwał z fotela. Spanikowa-
nej już przedtem, teraz zaparło dech w piersiach i
odebrało głos. Ledwie zdążyła złapać torebkę.
— Joe zrobi z pana marmoladę — zaprotestowała
niepewnie.
Dla Malka lepiej byłoby nigdy się nie dowiedzieć,
kim był ów Joe. Wyraz niewypowiedzianego, żałos-
nego zaskoczenia pojawił się na twarzy King-Konga
na widok Malka powracającego pod rękę z blon-
dynką. Posłużył się nią jak tarczą, popychając w
stronę olbrzymiego Murzyna. Pokonany, odsunął się.
Blondynka nawet go nie zauważyła. Skoro tylko
minęli przeszkodę, Malko puścił ramię wybawicielki i
przemknął do sali.
Na razie był ocalony.
Już miał ruszyć ku wyjściu, ale zrezygnował z tego za-
miaru. Pomyślał, że mogą czekać na niego na zewnątrz.
Jeżeli gdziekolwiek był bezpieczny, to właśnie tu, w dys-
kotece, między ludźmi.
Jada siedziała przy stoliku sama. I nie okazała śladu
zdziwienia widząc, że wraca. Wspaniała pretendentka
do Oskara dla Hipokrytów w kategorii żeńskiej.
— Długo kazał pan na siebie czekać, zaczynałam się
nudzić — powiedziała. — Nasz przyjaciel poszedł już spać.
Wiktor Kufor nie chciał asystować przy masakrze.
Parkiet opustoszał. Pozostało na nim już tylko cztery,
może pięć par. Reakcja Jady nie uspokoiła Malka. Epi-
zod z toalety musiał stanowić część bardziej złożonego
planu. Dla nieznanych mu przyczyn postanowiła zlikwi-
dować go tej nocy. Gotów był postawić sto dolarów
przeciw dziesięciu centom, że na zewnątrz ktoś na niego
czeka.
— Chciałem zadzwonić — wyjaśnił. — Aparaty są
uszkodzone.
— Niech pan zapyta w barze — podpowiedziała na-
turalnym tonem.
Zbyt naturalnym. Malko podszedł do baru i
przywołał barmana, pucołowatego Murzyna. Z wyra-
zem najgłębszego ubolewania potrząsnął głową.
— Przykro mi, sir, nasz telefon jest uszkodzony. Ale
dwieście jardów stąd, na rogu Trzeciej Alei jest budka.
I kilku facetów z brzytwami w roli niespodzianki.
Malko podziękował i wrócił do stolika. Zdawało mu się,
że w oczach Jady czai się niemal niedostrzegalna ironia.
— Chodźmy zatańczyć — zaproponowała.
I już ujęła go za rękę i pociągnęła w stronę parkietu.
Zaakceptował to. Przynajmniej będą na widoku...
Przez dłuższą chwilę napawał się widokiem tańczącej
o dwadzieścia centymetrów od niego Jady.
Przy każdym jej ruchu dostrzegał poprzez lekką tkaninę
sukienki krągłość wzgórka Wenus. Otrząsnął się bezwied-
nie, zastanawiając się, jak wyjść z „Nirwany".
Żywy.
Monkey dance przeszedł nagle w taniec wolny,
światła przygasły. W ciemnościach Jada spontanicznie
przylgnęła do Malka, oplatając ramionami jego szyję.
Wyperfumowana wampirzyca...
Miękko kołysała się w miejscu. Gdy musnęła ustami
twarz Malka, poczuł coś ciepłego i delikatnego, jak tro-
pikalny kwiat. Mięsożerny kwiat.
Miał ochotę zapytać, czemu chciała go zabić. Teraz
już nie miał wątpliwości, że była zamieszana w śmierć
Sokatiego. I, prawdopodobnie, w próby przekupstwa. Z
pewnością jednak nie odpowiedziałaby mu. Trzeba
wytrwać do rana. Na parkiecie nie było praktycznie nic
widać. Nagle zimny prąd przebiegł mu wzdłuż
kręgosłupa. Aż zapomniał o tańcu i odsunął się od Jady.
Olbrzymi bezmózgowiec tańczył tuż obok. Z chudą
jak patyk dziewczyną w białym fosforyzującym kombi-
nezonie. Malko spróbował pociągnąć Jadę na drugi ko-
niec parkietu, ale ona jakby wrosła w podłogę. Nie mógł
przecież powlec jej za głowę. Takich rzeczy dżentelmen
nie robi w żadnych okolicznościach. Nawet w obliczu
śmierci. Przesunął ją jednak trochę tak, by stanąć pleca-
mi do ściany. Nigdy jeszcze romantyczny slow nie wydał
mu się równie długi. A przecież Jada robiła, co mogła,
by nakłonić go do publicznej obrazy moralności i jedy-
nie głośny krzyk instynktu samozachowawczego powstrzy-
mywał go od podjęcia wyzwania.
— Może byśmy usiedli? — zaproponował.
Jada przytuliła się nieco mocniej.
— Tak mi dobrze! Za chwilkę.
Dalila w pełni formy. Otaczały ich teraz trzy czarne
pary, równie nieruchome jak oni... Malko uświadomił
sobie nagle, że doskonale mogliby go zabić na środku
parkietu. Poczuł napór szerokich pleców olbrzyma. Na-
pór zdecydowany, niepokojący. Miał ochotę krzyczeć,
zaalarmować salę. Ale była trzecia nad ranem i pozos-
tali już zapewne tylko wspólnicy.
Nagle czarny warknął i popchnął go. Malko nie dał
się sprowokować. Jada, chwiejąc się pod wpływem im-
pulsu, wzniosła ku niemu duże, niewinne oczy.
— Co się dzieje?
Malko nie zdążył odpowiedzieć. Czarny, pozosta-
wiając partnerkę, chwycił go za ramię i rzucił o mur.
Musiał przewyższać go wagą o jakieś sto funtów.
— Son of a bitch — warknął. — Przestaniesz mnie
wreszcie popychać?!
Wsunął rękę do kieszeni, wyciągnął brzytwę i rozłożył
ją z suchym trzaskiem. W sam raz nadałaby się do pa-
troszenia wielorybów. Ze wzniesionym ostrzem zbliżył
się do Malka, a dwaj jego kumple ze swoimi dziewczy-
nami i Jadą utworzyli parawan, izolując ich od ewentu-
alnych widzów.
Noga Malka wyskoczyła naprzód. Szkoła w Fort
Worth czegoś go w końcu nauczyła. Obcasem trafił Mu-
rzyna prosto w najczulsze miejsce. Odniósł wrażenie, że
przeciwnikowi oczy wyjdą z orbit. Wyjąc z bólu, zgiął się
wpół i wypuścił brzytwę. Ostrze wbiło się głucho w
drewniany parkiet. Malko skoczył przed siebie, brutal-
nie odpychając jednego z Murzynów i znalazł się na
skraju parkietu. Trochę mimo wszystko wstrząśnięty.
Miał już biec ku wyjściu, gdy dostrzegł dwóch czarnych
kudłaczy opartych po obu stronach drzwi baru. Widząc go
wymienili spojrzenia i wyciągnęli ręce z kieszeni.
Malko powrócił do stolika i nalał sobie dużą szklankę
J and B. Nie ugasiło to jego pragnienia, ale poprawiło
morale. Pełna dumy Jada przyłączyła się do niego parę
sekund później. Malko ujrzał dwóch Murzynów podno-
szących tego, którego uderzył i pomagających mu iść.
Jada usiadła i położyła dłoń na ręce Malka.
— Przykro mi z powodu tego incydentu. Powiedzia-
łam im, co o tym myślę. To chuligani. Ale czy przynaj-
mniej nic się panu nie stało...?
Malko potrząsnął głową. To była diablica. Pozostało
mu tylko zwrócić na siebie uwagę ludzi w dyskotece.
W tej samej chwili wyrosła przed nim czarna i
świecąca jak oliwka postać zgięta wpół i całym swoim
45
jestestwem wyrażająca najuniżeńszą prośbę o wybacze-
nie. Człowieczek był tak podobny do włoskiego mafio-
so, że aż śmieszny. Z jego bezładnej przemowy Malko
wydedukował, że jako właścicielowi „Nirwany" było mu
niezmiernie przykro z powodu zajścia i że napastnik
Malka nigdy więcej nie przekroczy progów tego lokalu.
W ślad za nim nadeszła kelnerka w czarnych rajsto-
pach i postawiła na stole trzy szklanki. Były to wielkie
daikiri oferowane przez szefa. On też pierwszy sięgnął
po trunek. W ślad za nim Jada i spragniony Malko, któ-
ry dosłownie rzucił się na zimny, niezbyt mocny napój.
— Dziękuję panu — powiedział. — Tym niemniej
chciałbym wezwać policję... Ten człowiek usiłował zabić
mnie nożem.
Słysząc słowo „policja" Włoch prawie się przeżegnał.
Począł lamentować, ale Malko przetrwał to dzielnie. Celo-
wo zaczął mówić bardzo głośno. Właściciel knajpy uciął:
— Dobrze, dobrze, wyślę kogoś. Mamy uszkodzony
telefon. Ale błagam pana, żadnego skandalu.
Jąkał się już. Ledwie umoczywszy wargi w szklance,
zniknął. Malko wewnętrznie promieniał. Nigdy jeszcze
nie pragnął tak widoku niebieskich mundurów policyj-
nych... Z emocji zaschło mu w gardle. Jednym haustem
dopił daikiri szefa. Jada przyglądała mu się w zamyś-
leniu.
— Jak na dyplomatę, nieźle się pan bije — zauwa-
żyła. — Ten człowiek to autentyczny gigant.
Miał wrażenie, że jej piersi falują nieco szybciej. Pod
stołem gołe udo dotykało jego nogi.
Mówiła bez przerwy o tym i owym, głosem łagod-
nym i uwodzicielskim. Malko zafascynowany był jej
dużymi ustami i doskonałym kształtem warg. Nagle
jej obraz jakby się zamazał. Zmrużył oczy, otworzył je
i ujrzał twarz Murzynki we mgle. Lodowaty pot zrosił
mu czoło. Dźwięki orkiestry ledwie do niego docho-
dziły.
W pewnej chwili pomyślał o daikiri, które mu przy-
niesiono.
Odurzono go narkotykiem. Chciał wstać, ale musiał
przytrzymać się stolika. Z oddali dobiegł go niespokojny
głos Jady:
— Źle się pan czuje?
Wcale się już nie czuł. Chciał coś powiedzieć, ale
struny głosowe odmówiły mu posłuszeństwa. Dopadli
go. W sercu Nowego Jorku.
Za cenę nadludzkiego wysiłku zrobił dwa kroki i
uczepił się jakiejś kobiety, której rysów twarzy nie
rozróżniał.
Usłyszał krzyk Jady:
— Uwaga!
Kobieta, której się uchwycił, odepchnęła go.
Gwałtownie zwymiotował na nią, złapał stanik jej su-
kienki i upadając, pociągnął z całych sił.
Pisk zagłuszył odgłos rwącego się materiału, a nie-
znajoma ukazała się w niebieskim staniku i majtecz-
kach. Od Peari Harbour nie słyszano tak donośnej syre-
ny. Malko stracił przytomność, myśląc, że jeżeli ona nie
wezwie policji, wszelka nadzieja jest stracona.
Pułkownik Tanaka z nieukrywaną odrazą
przyglądał  się  siedzącemu  na  wprost
człowiekowi. On, dawny oficer cesarza, zwią-
zany z tego pokroju indywiduum! Do czego
doprowadzić może patriotyzm... Trzeba przyznać, że
Lester Irwing miał niewiele wspólnego z oficerem
japońskiej armii cesarskiej. Miał kędzierzawe, przy-
strzyżone na jeża włosy i skąpą, starannie ufryzowaną
bródkę, upodobniającą go do Lenina. Lenina z Harle-
mu. W zamszowej kurtce z długimi frędzlami, wyświech-
tanych, płóciennych spodniach i adidasach Lester
wyglądał jak wszyscy inni młodzi bezrobotni Murzyni z
Nowego Jorku, pałające nienawiścią głodomory, ciągle
w pogoni za łatwym zarobkiem.
— Ma pan pieniądze? — zapytał natarczywie.
Stoliki wokół nich były puste. Ta japońsko-tajlandzka
restauracyjka przy rogu Broadwayu i 79 Ulicy Zachod-
niej znajdowała się na skraju bankructwa. Pułkownik
Tanaka z melancholią spoglądał na leżącą przed nim
surową, ledwie rozmrożoną rybę. I tak jeszcze była le-
psza od hamburgera.
— Mam pieniądze — powiedział — ale absolutnie
nie jestem zadowolony, absolutnie.
Mówił doskonałą angielszczyzną, nieco tylko
świszczącą. Lester przyglądał mu się ze złośliwą ironią.
Japończyk w przyciasnym, ciemnym garniturze i białej
koszuli symbolizował w jego oczach „establishment",
czyli dokładnie to, co miał ochotę zetrzeć na pył. Na ra-
zie jednak byli sprzymierzeńcami.
Doraźnie.
Ktoś wrzucił monetę do szafy grającej. Lester za-
mknąwszy oczy wybijał palcami rytm muzyki. Tanaka
trzepnął dłonią o blat. Miał ochotę posiekać tego czar-
nucha na kawałki.
— Straciliśmy pięćdziesiąt tysięcy dolarów i jednego
ze sprzymierzeńców — powiedział. — I do tej pory nie
zdołał pan znaleźć nikogo na jego miejsce. Nie mówiąc
o tym, że FBI już coś wywęszyła.
Lester wzruszył ramionami.
— Jakby szpicle nie mieli nic lepszego do roboty, niż
zajmować się czarnuchem, którego diabli wzięli. Dobrze
pan wie, że to był wypadek.
— Termin wyborów jest coraz bliższy — nalegał
Japończyk. — Nie możemy sobie pozwolić na niepowo-
dzenie.
Lester przechylił się przez stół. Jego oczy lśniły, długa
i pociągła czarna dłoń spoczęła na ręce Japończyka.
— Uda nam się chłopie, uda się. Zresztą, mamy ta-
kiego gliniarza, który spuszcza nam broń. Biały. Ale ten
łachmyta wyciąga od nas dwie stówy za policyjną 38...
Pułkownik Tanaka niezręcznie wyciągnął z kieszeni
szarą kopertę i podsunął ją Murzynowi.
— Ma pan tu pięć tysięcy dolarów — powiedział
zniżonym głosem. — Do rozliczenia ze mną.
Koperta zniknęła już w kieszeni Lestera. Wstał,
kołysząc się lekko w rytm muzyki.
— Zadzwonię jutro. I niech się pan nie boi szpicli.
Nie zjedzą pana. Lubią tylko czarne mięso.
Okręcił się na pięcie i odszedł.
Japończyk powiódł za nim wzrokiem, zupełnie zdegus-
towany. Nie mógł wprost uwierzyć, że Lester jest jednym z
najniebezpieczniejszych ludzi w Nowym Jorku, że za jego
głowę Red Squad, zajmująca się ruchami wywrotowymi
sekcja FBI, wyznaczyła nagrodę wysokości dziesięciu
tysięcy dolarów. Był szefem Mad Dogsów, organizacji sztur-
mowej Czarnych Panter. Ich broń stanowiły bomby, morder-
stwa, grabież. Na Manhattanie działała ich setka, gotowych
na wszystko, posłusznych Lesterowi na skinienie palca.
Ale jeszcze niezręcznych: nikt nigdy nie dowie się,
który z trzech niechcący wysadził dom przy 11 Ulicy ra-
zem z dwoma kumplami i ambasadorem Lesoto. Więk-
szość ich kryjówek mieściła się w Harlemie, gdzie czyn-
nie lub biernie współdziałało z nimi dziewięćdziesiąt
pięć procent populacji.
Pułkownik Tanaka nie miał pojęcia, w jaki sposób
japońskie Służby Wywiadowcze nawiązały z nimi kon-
takt. Jakiego rodzaju powiązania ich łączyły.
Jednak w dzień po jego przyjeździe, przed trzema
miesiącami, zatelefonował do niego Lester. Gdy się
spotkali, czarny nie wydawał się zdziwiony dezyderata-
mi Tanaki. Pod warunkiem, że dobrze na tym zarobi.
Spotykali się za każdym razem gdzie indziej.
Tanaka zapłacił i wyszedł. W ciemnym, raczej kiep-
sko skrojonym garniturze, z siwymi, ostrzyżonymi na
jeża włosami i okrągłą twarzą bez cech szczególnych po-
dobny był do wszystkich japońskich biznesmenów w No-
wym Jorku.
Na widok przystającej taksówki Tanaka zawahał się
przez moment. Idąc piechotą zaoszczędziłby półtora
dolara. Przydzielono mu z iście królewską hojnością 27
dolarów dziennie na koszta pobytu. Wynajął pokoik w
Hotelu Century przy 47 Ulicy, a to, co mu zostawało,
ledwie starczało na przyzwoite jedzenie. Pułkownik Ta-
naka był nieposzlakowanie uczciwy. Na cele misji dyspo-
nował środkami praktycznie nieograniczonymi. Odkąd
przebywał w Nowym Jorku, wydał blisko dwieście
tysięcy dolarów. W dniu przyjazdu wynajął sejf w filii
First National Bank, dokładnie na wprost gmachu Na-
rodów Zjednoczonych, by złożyć tam olbrzymie sumy,
które przekazano mu przed odlotem z Tokio.
Więcej niż zdoła zarobić przez całe swoje życie... Ale
nigdy nie pozwoliłby sobie wykorzystać złamanego cen-
ta na osobiste potrzeby.
Nie miał w tym zresztą żadnej zasługi — po prostu
nie powstałaby mu w głowie myśl, że można w taki spo-
sób postąpić.
Pilno mu było za to opuścić Nowy Jork. I znaleźć się
znowu w małym, drewnianym domku na przedmieściu To-
kio, zjeść surową rybę, nie jak tu, mrożoną, lecz świeżą,
zagrać w palinko — grę, przy której spędzał wolne chwile.
Nie rozumiał cywilizacji amerykańskiej. I, do czego
przyznawał się tylko w głębi ducha, ta misja zburzyła je-
go spokój.
Dawniej pilot, Tanaka został przeniesiony do wywia-
du wojskowego po wypadku, który kosztował go osiem-
dziesięcioprocentową utratę widzenia w prawym oku.
Stąd po wojnie automatycznie przeszedł do służb wy-
wiadowczych podlegających premierowi.
Wspinał się po szczeblach kariery powoli i spokojnie.
Obdarzony absolutnym zaufaniem dowódców. Do eme-
rytury pozostało mu pięć lat i niczego już nie oczekiwał
do chwili, gdy został wezwany do generała Mishue,
głównego dowódcy służb. Podano mu herbatę i musiał
czekać dwie godziny, nim generał zechciał mu wyjawić,
do czego zmierzał.
— Pułkowniku Tanaka — oświadczył uroczyście —
zlecamy panu misję równie istotną dla Japonii, jak
niegdyś atak na Peari Harbour. I ściśle tajną. Po
zakończeniu służby nie powinien pan o niej nawet
myśleć, a dla jak najlepszego jej pełnienia wahać się
przed poświęceniem życia. Misję, której wykonanie spo-
czywa wyłącznie w pana rękach.
Zgięty wpół Tanaka zaoponował, mówiąc, że jego
skromna osoba z pewnością nie jest godna takiego ho-
noru, że bez wątpienia inni, młodsi i zdolniejsi, dosko-
nale potrafiliby wypełnić zadanie, o którym nic jeszcze
nie wiedział. Generał oschle przywołał go do porządku.
Był o wiele wyższy niż przeciętni Japończycy, nieco
otyły i, jak przystało na szlachetnego męża, głowę miał
ogoloną. Za jego plecami szeptano, że podawał niepraw-
dziwe daty, aby opóźnić przejście na emeryturę.
Znano tylko jedną jego pasję: ryby tropikalne.
W armii cesarskiej przyjmowano bez szemrania roz-
kazy zwierzchnika. W dodatku Tanaka nosił nazwisko
sławne w Japoniii.
Potrzebowano człowieka, którego morale byłoby po-
nad wszelką wątpliwość. Będzie musiał kupować ludzi,
obracać wielkimi pieniędzmi, może nawet używać prze-
mocy... Robić wszystko, co zrobiłby samuraj.
Skłoniwszy głowę Tanaka szepnął, że zrobi, co w jego
mocy. Generał podał mu cienkie akta, aby zapoznał się
ze sprawą. Pełen respektu pułkownik przebiegł je oczy-
ma, niewiele rozumiejąc. Zawierały przede wszystkim
długie kolumny cyfr, statystyki dotyczące przemysłu
japońskiego, analizy perspektywiczne...
— Pułkowniku — wyjaśnił generał — ma pan przed
sobą raport ekonomiczny, dostarczony nam przez Mini-
sterstwo Rozwoju. Dokładne studium naszych możli-
wości eksportowych.
Przerwał, aby podkreślić wagę swoich słów.
— Sytuacja jest niepokojąca. Za pięć lat będziemy
eksportowali, a raczej będziemy w stanie eksportować,
pięć razy więcej niż obecnie.
Tanaka zmarszczył brwi. Przeciwnie, to wydawało mu
się bardzo korzystne.
Jego naiwność rozśmieszyła generała.
— Tak, ale dokąd mamy eksportować? — zapytał. —
Nasze obecne rynki będą nasycone. A jeżeli nie
będziemy eksportować, popadniemy w głęboki kryzys,
ponieważ nie zdołamy wyżywić stu dwudziestu milionów
naszych obywateli. Mamy na horyzoncie jeden jedyny
rynek: Chiny. Musimy go opanować.
Mimo należnego zwierzchnikowi uszanowania, puł-
kownik Tanaka spoglądał na niego kątem oka. Jakąż
rolę jego skromna osoba mogłaby odegrać w tej miary
zamierzeniach?
Generał tłumaczył powoli, jakby zwracał się do
małego dziecka:
— Pułkowniku Tanaka. Jedno tylko uniemożliwia
nam eksport do Chińczyków. Amerykanie zabraniają
wszelkiego handlu z Czerwonymi Chinami. Ale niech
pan pomyśli, że Chiny przyjęte zostałyby do ONZ. Od
tej chwili wszelkie restrykcje wygasną. Będziemy pierw-
si. Amerykanie nie są jeszcze gotowi i Chińczycy wy-
biorą nas. Jesteśmy Azjatami... Wystarczy więc, aby
Zgromadzenie Ogólne ONZ przegłosowało w tym roku
przyjęcie Chin do Narodów Zjednoczonych.
Pułkownikowi Tanace zdawało się, że śni.
— Ależ to praca polityków — zaprotestował. — Nie
mam w tym środowisku żadnych kontaktów. Jestem
przekonany, że nasza sekcja...
Generał przerwał mu.
— Teoretycznie ma pan rację, pułkowniku. Ale ze
względów politycznych mamy związane ręce. Mogę pa-
na nawet zapewnić, że gdyby niektórzy członkowie na-
szego rządu wiedzieli, jaką misją został pan obarczony,
zadenuncjonowaliby pana Amerykanom. Bezwzględne
poparcie dla Chin Czang-Kaj-szeka jest kamieniem
węgielnym dyplomacji amerykańskiej. W tym roku, jak
od dwudziestu czterech lat, zrobią wszystko, co będzie
w ich mocy, aby wniosek został odrzucony. I bez pańs-
kiej interwencji zostanie odrzucony.
Tanace kręciło się w głowie.
— Co dokładnie mam zrobić?
— Uda się pan do Nowego Jorku — powiedział
generał. — Pańska misja polegać będzie na przeciąg-
nięciu na naszą stronę tylu delegatów, ilu potrzeba, aby
głosowanie wypadło korzystnie dla Chin. I dla nas.
Oczywiście tak, aby Amerykanie nie zorientowali się w
niczym.
— Ale jakich środków...
— Wszystkich środków, pułkowniku. Szantażu, prze-
kupstwa, zastraszenia. Wszystkich środków nacisku. O
jednym tylko pragnę panu przypomnieć: proszę zacho-
wywać się tak, jak we wrogim kraju, nikomu nie ufać.
Nawet pańska sekcja nie wie o tej misji. Zbyt wielu
jej członków ma powiązania z CIA. Jeżeli pan wpadnie,
będę zmuszony pana potępić, uznać za zdrajcę i
szaleńca. Stanie pan przed amerykańskim trybunałem i
zostanie stracony. Pozostanie panu jedno wyjście...
Tanaka zgodził się.
To była najłatwiejsza część zadania.
Następnie generał długo wprowadzał Tanakę w tech-
niczne szczegóły misji.' Wyjedzie oficjalnie jako trzeci
sekretarz delegacji przy Narodach Zjednoczonych. Sta-
nowisko to tradycyjnie przeznaczone było dla członków
służb specjalnych, pragnących udać się w celach badaw-
czych do USA. Stanowiło to rodzaj gratyfikacji dla su-
miennych agentów.
Teraz do wyborów pozostał tydzień. Tanaka nie
szczędził wysiłków, przede wszystkim jednak musiał
polegać na amerykańskich sojusznikach — Mad Dog-
sach i Lesterze.
W zasadzie sprawa przebiegałaby pomyślnie, ale in-
cydent na 11 Ulicy postawił wszystko pod znakiem za-
pytania. Pułkownik Tanaka nie miał pojęcia, czy FBI łączy Mad Dogsów z delegatem 
Lesoto. Jeżeli tak, praca
wielu miesięcy może lec w gruzach... Ta myśl tak go
pogrążyła, że zdecydował się jechać autobusem.
Na szczęście miał przy sobie trzydzieści centów na bi-
let. Od kilku miesięcy kierowcy żądali drobnych, aby
uniknąć napadów.
Autobus dowiózł go na róg 45 Ulicy i Broadwayu, sto
metrów od hotelu.
Kiosk z gazetami był jeszcze czynny. Tanaka
podszedł i sięgnął po ostatnie wydanie „New York
Post". Przebiegł szybko oczyma tytuły i uspokojony
złożył gazetę. Na razie nic.
Od wybuchu żył w ciągłym napięciu. Gazety rozpisy-
wały się na ten temat przez dwa dni, potem nagłówki
zajęły inne sensacje. W kuluarach ONZ-u panowała
zgodna opinia, że delegat Lesoto miał piekielnego pe-
cha, żeby spośród wszystkich nowojorskich kobiet
wybrać sobie właśnie czarnoskórą bojowniczkę.
Potem przestano o nim mówić.
Tanaka odetchnął z ulgą, znalazłszy się w swym po-
koiku. Starannie zapisał w notesie sumę przekazaną Le-
sterowi. Powyżej widniała kwota pięćdziesięciu tysięcy
wypłaconych delegatowi Lesoto. W zamian za przysięgę
na własne życie, że będzie głosował jak należy, to jest —
wbrew oficjalnym instrukcjom swego rządu. Niestety, nie
wszyscy delegaci byli tak chciwi. Aby „przekonać" dwu-
dziestu dwóch, których potrzebował, Tanaka wykazać
musiał wiele pomysłowości, a nawet brutalności. Nie na
darmo opłacał Lestera i jego ludzi. Pod warunkiem, że
FBI i CIA nie staną im na przeszkodzie... Tanaka wiedział,
że prowadzący śledztwo Amerykanie przeczesali drobiaz-
gowo gruzy domu przy 11 Ulicy. I że musieli zadawać so-
bie wiele pytań w związku z obecnością dyplomaty.
Japończyk rozebrał się, przez kilka minut rozmyślał
przed przenośnym shintoistycznym ołtarzykiem, a po-
tem położył się spać.
Jeszcze osiem dni i wsiądzie do Jumbo-jeta lecącego
do Tokio. Misja zostanie wypełniona.
Z przesądności nie dokonał jeszcze rezerwacji. Jeżeli
przegra, nie ma dla niego powrotu. Ale to było ryzyko
zawodowe.
Nie bał się śmierci.
W swoim biurze, w siedzibie delegacji japońskiej pod
866 numerem Unitet Nations Plaża, trzymał pistolet —
Naga 7,65 z dwoma magazynkami. Nie mógł nawet
zwrócić się do kolegów z tajnych służb japońskich. Dla
nich był jedynie dobiegającym końca kariery funkcjona-
riuszem, któremu oferowano „honorową" podróż jako
nagrodę za wyświadczone usługi.
Długo potem ze snu wyrwał go gwałtownie dzwonek
telefonu.
W głosie Lestera nie było tym razem owej kpiarskiej
nutki, która drażniła Tanakę, lecz napięcie i niepokój.
— Szpicle są cwańsze niż można by przypuszczać —
mruknął.
— Chce pan powiedzieć, że...
Pułkownik Tanaka nie chciał wierzyć w klęskę. Wszy-
stko do tej pory szło tak dobrze.
— Spoko, spoko... — przerwał czarny. — Muszę z
panem pogadać. Teraz. Niech pan oddzwoni.
Odłożył słuchawkę. Tanaka wiedział, co to oznacza. Les-
ter obawiał się centrali hotelowej. Japończyk musiał zejść
do automatu. I zadzwonić pod numer, który znał na pamięć.
Wstał, czując, że serce podeszło mu do gardła. Co
mogło się stać o czwartej rano? Wczoraj wieczorem Le-
ster miał odbyć końcową rozmowę z zastępcą Johna So-
katiego. Aby ustalić takie same warunki. Wszystko
zdawało się być na dobrej drodze...
Kiedy Tanaka mijał nocnego stróża, ten pomyślał, że
żółci naprawdę mają przedziwne obyczaje.
Pułkownik Tanaka tupał ze złości, stojąc w
^   budce telefonicznej. Całe szczęście, że o
czwartej rano na Szóstej Alei przechodniów
było niewielu.
— Nic mu nie róbcie! — piszczał w słuchawkę. —
Nic! Jeżeli jest agentem federalnym, to byłaby najlepsza
metoda na spowodowanie katastrofy. Jeszcze raz
zachowaliście się jak gnojki.
Po drugiej stronie linii Lester protestował.
— Jeżeli pozwolimy mu się tu plątać. Wiktor Kufor
pęknie. I w końcu sam poleci opowiedzieć wszystko gli-
nom.
Japończyk zamilkł, zastanawiając się.
Wnosząc z tego, co powiedział Lester, blondyn nie
mógł nic zrobić.
W przeciwieństwie do niego, zastępca Johna Sokatie-
go stanowił poważne zagrożenie. Z dwojga złego, wybrał
mniejsze...
— Jeżeli coś można zrobić — powiedział ostrożnie
— to raczej z tym Kuforem. Trzeba się za to zabrać
szybko i upozorować wypadek. W ostateczności obej-
dziemy się bez Lesoto.
Po drugiej stronie Lester zgodnie ze swym obrzydli-
wym przwyzwyczajeniem plasnął językiem, wyrażając
dezaprobatę.
— Chce pan powiedzieć, że mamy tego faceta grze-
cznie odprowadzić do domu?
— Jak najbardziej — rozkazał pułkownik. — A
resztę zróbcie tak, jak powiedziałem. Popełniliście bar-
dzo poważny błąd.
Wściekły rzucił słuchawkę. Gdyby tak miał ze sobą
tuzin Japończyków! Wychodząc, o mały włos nie
wpakował się pod polującą na pasażera taksówkę i
usłyszał parę słów pod swoim adresem. Pozostało mu
tylko wrócić do hotelu i spróbować zasnąć.
Naturalnie, przenosiny drugiego przedstawiciela Le-
soto do krainy wiecznych snów stanowią pewną
niezręczność. Ale przecież czarna seria zawsze się może
zdarzyć. A Tanaka nie miał wyboru. Po głosowaniu FBI
może sobie wykryć cały spisek. Do tego czasu jednak
trzeba bezlitośnie niszczyć wszelkie ślady.
Malko uniósł powieki odnosząc wrażenie, że trzy-
dziestotonowa ciężarówka stoi mu nad głową. Jak przez
mgłę dojrzał pochyloną nad sobą, skupioną twarz Kri-
santema. Zamknął oczy i znów je otworzył: rysy Turka
stały się nieco wyraźniejsze. Malko znajdował się w swo-
im własnym pokoju i łóżku, całkowicie ubrany. Gdy tyl-
ko spróbował unieść głowę, poczuł gwałtowny ból. Dał
Krisantemowi znak, aby mu pomógł i wraz z nim
dobrnął do umywalki wymiotując, słaby jak zbity pies.
Powoli powracało wspomnienie wczorajszego wieczoru.
Przed oczyma przesunął mu się obraz nieznajomej, któ-
rej suknię rozdarł padając.
Potem już nic. Jakim cudem był jeszcze żywy? Miał
chęć zapytać Krisantema, ale ten poszedł już do kuchni
przygotować kawę.
Malko dowlókł się do telefonu i zadzwonił do Ala
Katza.
On też był w podłym humorze.
— Gdzie się pan podziewał? Cały dzień czekałem na
wiadomość.
— Cały dzień! — jęknął przerażony Malko. — A któ-
ra teraz godzina?
Słuchawka o mało nie wypadła mu z ręki.
— Nie płacę panu za wysiadywanie w knajpach —
stwierdził jadowicie Al Katz. Jest siódma wieczorem.
Siódma.
Malko uświadomił sobie, że gdyby uratowała go policja,
Amerykanin wiedziałby o tym. Coś innego ocaliło mu ży-
cie. To było niepojęte. Czemuż Jada i jej przyjaciele zadali
sobie tyle trudu, aby go zabić, a w końcu puścili go wolno?
Zastanawiał się, czy cały ten wieczór nie był wielkim bluf-
fem. Ale dlaczego? Szybko opowiedział Alowi ostatnie wy-
darzenie. Poprosił o zebranie informacji o Jadzie i Kuforze.
Wiedział o niej tylko, że posiada czerwonego odkry-
tego cadiiiaca.
Kiedy odkładał słuchawkę, do pokoju wszedł z kawą
Krisantem, niewiarygodnie jak na niegdysiejszego
płatnego mordercę zręczny w pracach domowych. Uśmie-
chając się wyrozumiale powiedział:
— Och! Cieszę się, widząc że Wasza Wysokość czuje
się lepiej. Wasza Wysokość kiepsko wyglądał tej nocy,
kiedy odprowadzili go przyjaciele.
— Jacy przyjaciele?
Krisantem roześmiał się.
— Piękna czarna dama i jej dwaj towarzysze.
Przynieśli pana... Sam im otworzyłem.
Malko nic już nie rozumiał.
A więc to Jada go odprowadziła? Po tym, jak chciała
go zabić?
— Jak wyglądali ci dwaj mężczyźni?
— Wasza Wysokość raczy wybaczyć — powiedział
Krisantem — ale mieli potwornie zakazane gęby.
A na tym Krisantem znał się naprawdę.
Wiktor Kufor ze ściśniętym sercem wszedł do budyn-
ku, w którym Jada wyznaczyła mu spotkanie. Miało się
odbyć na piętnastym piętrze niegdyś okazałego,
staroświeckiego gmachu na 93 Ulicy Zachodniej. Od
1939 roku hali wyściełał ten sam orientalny dywan,
zużyty aż po osnowę. Marmurowa posadzka była brud-
na i popękana. Połowa żarówek przepalona.
Tylko portier trzymał się dobrze. W niebieskim mun-
durze, z 45 u pasa. Między 76 a 96 Ulicą Zachodnią żyło
piętnaście tysięcy narkomanów, którzy nie cofnęliby się
przed niczym, kiedy nadarzała się okazja zdobycia
dziesięciu dolarów.
Dyplomata już miał zawrócić. Ale poza pieniędzmi
nęciła go piękna Murzynka. Odkąd przyjechał do No-
wego Jorku, miał tylko dwie białe dziewczyny, głupie i
nieładne. Czarne Amerykanki traktowały go pogardli-
wie. Poza Jadą. Od wczorajszego wieczoru bał się. Miał
nadzieję otrzymać to, czego pożąda, nim będzie musiał
powiedzieć jej, że się wycofuje.
Wysiadł z windy, zadzwonił i drzwi otwarły się natych-
miast.
Jada wyglądała olśniewająco w obcisłych, złotych
spodniach i bluzie, bez biustonosza. Skropiła się Miss
Dior tak obficie, jakby jej życie od tego zależało.
Nozdrza Wiktora Kufora drgnęły, stał oniemiały z za-
chwytu.
Jada z uśmiechem wciągnęła go do środka.
— Cieszę się, że pan przyszedł.
Jej głos był ciepły i przymilny. Brzmiąca w nim nutka
erotyzmu sprawiła, że dyplomata w jednej chwili
zapomniał o wszystkich niezłomnych postanowieniach.
Na niskim stoliku stały dwie szklanki. Gospodyni
nastawiła płytę Dionne'y Warwick. Afrykanin zerknął
pożądliwie na biust Jady, która usiadła na kanapie tuż
obok niego i podała mu J and B.
Dyplomata wychylił trunek do dna. Poczuł w gardle
łagodne ciepło. Spojrzenie Jady wydało mu się jeszcze
bardziej zachęcające. Śmiało położył rękę na jej udzie,
opiętym elastyczną dzianiną. Uderzenia serca unosiły
jego koszulę. Czuł sprężyste i ciepłe ciało.
Jada oparła się wygodnie i Wiktor delektował się
pięknem jej piersi.
— Podobam się panu?
Z odcieniem ironii spoglądała na rwącego się do niej
każdą cząsteczką ciała dyplomatę.
— Jest pani zachwycająca — powiedział szczerze.
Pochyliła się ku niemu, muskając wargami jego szyję.
— Pan też.
Na tym etapie Wiktor Kufor zapomniał o wszelkich
dyplomatycznych subtelnościach. Z oczami wychodzą-
cymi z orbit zrobił to, na co miał ochotę, odkąd
przestąpił próg tego domu. Obie ręce zanurzył pod jej
bluzę, obejmując z pomrukiem zadowolenia piersi.
Spodziewał się protestu, jakiegoś gestu oporu, ale Mu-
rzynka, jakby dla ułatwienia wyciągnęła się na kanapie.
Osunął się na nią, namiętnie przywierając brzuchem
do jej brzucha i nie hamując dłużej palącej go żądzy.
Gniótł i miesił jej piersi, jak gniecie się w jego kraju ma-
niokowe placki.
Zachęcony milczącym przyzwoleniem zsunął jej swe-
ter i wtulił twarz między piersi, pieszcząc je okrągłymi
ruchami języka. Tym razem Jada jęknęła z rozkoszy.
Uwielbiała to. Z głową odrzuconą do tyłu, poddawała
się, prowadząc jego język cichymi pomrukiwaniami i
automatycznie rozchyliła nogi.
Gdyby Wiktor wziął ją w tej właśnie chwili, wiele
spraw potoczyłoby się inaczej.
Dyplomata pomyślał o nadzwyczajnym zadku Jady i
to podnieciło go jeszcze silniej. Szeptał luźne słowa w
suahili — obscena szczególnie wyszukanie i zastrzeżone
dla czarowników.
Próbował obrócić Jadę. Jego brutalność nie
spodobała się młodej Murzynce i w mgnieniu oka
ugasiła jego podniecenie. Pozwoliła jednak Wiktorowi
poprzez materiał objąć dłonią wzgórek między udami.
Dyplomata hamował się z trudem, oddech miał urywa-
ny, ogarnął go żar. Miał wrażenie, że jego nabrzmiały
członek eksploduje.
Po omacku szukał suwaka spodni Jady. Murzynka
szepnęła:
— Chodźmy lepiej do sypialni... Będzie nam wygod-
niej.
Idąc rozpięła bluzę, zatrzymała się na wprost łóżka i
odwróciła ku niemu obnażona. Raz jeszcze przylgnął do
niej gryząc ją i liżąc żarliwie.
To była premia dla niego.
Ona jednak tym razem zachowała zimną krew. Sama
rozpięła zamek spodni i zsunęła je powoli.
Naga wyciągnęła się na łóżku i odsunęła, aby Wiktor
mógł się z kolei rozebrać. Zerwał ubranie, jakby go
parzyło. Jada delikatnie przesunęła rękę na jego penis,
przyprawiając niemal o utratę świadomości. Obróciła
się i ułożyła na brzuchu.
Wobec cudownego obrysu jej pośladków, nowo mia-
nowany ambasador poczuł, że górę bierze dzika strona
jego natury. Ukląkł nad Jadą, rozsunął brutalnie jej
długie nogi i zwalił się na nią, sapiąc i szepcząc obscenicz-
ne suahilskie słowa.
Wdarł się w nią jednym pchnięciem, ująwszy ją silnie
w biodrach. Jej wnętrze, gorące i głębokie, zareago-
wało, gdy tylko w nie wszedł, poruszając się i zaciskając
wokół niego. Ale Wiktor Kufor nie wiedział, że wszy-
stko to tylko w celu szybszego spełnienia. Jada miała
świadomość, że żaden mężczyzna nie potrafi oprzeć się
jej wdziękom. A trzeba było, żeby Kufor zupełnie stracił
głowę.
Eksplodował niemal natychmiast i opadł na plecy Ja-
dy. Odczekała chwilkę i wysunęła się spod niego. Dyplo-
mata jednocześnie czuł się wspaniale i był nie usatysfak-
cjonowany.
Wszystko odbyło się zbyt szybko.
Jada natrafiła na jego spojrzenie.
„Chce mnie zabić" — pomyślała błyskawicznie. I była
to prawda. W tej właśnie sekundzie Wiktor, u szczytu
erotycznego napięcia, myślał o zgwałceniu Jady i udu-
szeniu jej, gdy dozna zaspokojenia. Ten bajeczny
tyłeczek doprowadził go do szaleństwa.
Namiętnie pociągnęła go do siebie, poruszając się
bardzo łagodnie. Pozwoliła mu wygodnie się ułożyć,
obserwowała narastające pożądanie, całowała, muskała
wysuniętym językiem. Rozkrzyżowała ramiona. Chciała,
żeby oswoił się z tą pozycją. Przez kilka minut flirtowali.
Wiktor znów lizał jej piersi. Jej brzuch sam powędrował
na spotkanie mężczyzny. Pomogła mu wejść. Poruszał
się gwałtownie, dysząc jak miech kowalski. Miał
zamknięte oczy i uchylone usta.
Obserwowała go, leżąc z otwartymi oczyma.
Bardzo wolno przesunęła prawą rękę ku skrajowi
łóżka szukając tego, co ukryła.
Telefon rozbrzmiał w mieszkaniu Malka za
dwadzieścia ósma. Odebrał Krisantem. Przysłaniając
dłonią słuchawkę oświadczył:
— Jakiś bardzo zdenerwowany pan chce mówić z
Waszą Wysokością. Nie bardzo rozumiem o co mu cho-
dzi.
Malko, który wlał w siebie morze kawy, podszedł do
aparatu.
Zdenerwowanym mężczyzną był Al Katz.
— Pański czarnuch — powiedział bez wstępów —
należy do delegacji Lesoto. Ściślej mówiąc, jest nawet
jej ostatnim żyjącym człowiekiem, bo było ich dwóch. I
ma prawo głosu.
Malko zaklął po niemiecku. Szpetnie zaklął.
Wyjaśniało to wiele spraw. Oto, czemu piękna Jada tak
bardzo chciała się go pozbyć. Niechcący wsadził rękę w
mrowisko.
— Gdzie on jest? — zapytał gwałtownie.
— Nie mam zielonego pojęcia — mruknął Ameryka-
nin. — W każdym razie ani w biurze, ani w ONZ-ecie,
ani w domu.
— A Jada?
— Nic szczególnego. Jest cover-girl. Nie ustaliliśmy
żadnego dokładnego adresu od wielu miesięcy. Red
Squadron z FBI wywraca Harlem do góry nogami.
— Dobrze by było, żeby się pospieszyli — ponuro
powiedział Malko — bo jeżeli interesuje pana moja opi-
nia, nasz przyjaciel Wiktor byłby kiepskim klientem dla
kompanii ubezpieczeniowej... Nie wahałbym się nawet
powiedzieć, że grozi mu śmierć. Zróbcie wszystko, żeby
go odnaleźć.
Odłożył słuchawkę. Do reszty stracił humor. Po co
było nawiązywać kontakt, skoro miał natychmiast go
stracić?
Lewa dłoń Jady delikatnie masowała kark Wiktora,
palce zanurzyły się w jego włosach. Jęczała, prężyła się
pod nim. Czuła jego przyspieszony oddech. Ręka, która
spoczywała na jej biodrach, prześliznęła się w górę, op-
latając jej szyję. Kciuk oparty był na tętnicy.
„W porządku" — pomyślała Murzynka.
Wiktor Kufor z twarzą wciśniętą w jej ramię poruszał
się coraz szybciej. Bardzo powoli ręka Jady wysunęła się
67
spod materaca uzbrojona w szpikulec. Nadeszła ryzy-
kowna chwila. Paznokciami lewej ręki precyzyjnie
namacała miejsce, w które powinna go wbić.
Dyplomata uniósł głowę, czując ukłucie i napotkał jej
chłodne spojrzenie. Natychmiast wszystko zrozumiał.
Zareagował, przesuwając prawą rękę i zaciskając ją
na szyi Jady, ale jednocześnie dolne partie jego ciała
kontynuowały niezależne działania. Kiedy Jada wbiła
szpikulec, poczuł lekki ból, potem, jakby spoglądał
prosto w słońce, gwałtowne oślepienie. Ale to była tylko
śmierć.
Naprężył się, zacisnął rękę z całych sił i umarł w
chwili, gdy osiągał orgazm. Jada zagryzła wargi,
wstrząśnięta dziwnym dreszczem.
Zdecydowanym ruchem wyciągnęła szpikulec, rzuciła
go na ziemię i uwolniła się spod ciała miotanego ago-
nalnymi drgawkami. Wiktor wydał jeszcze parę jęków,
potem znieruchomiał wyciągnięty na brzuchu, z rękami
zaciśniętymi na prześcieradle. Jada odzyskała oddech i
przyznała w duchu, że ten orgazm spotęgowany był stra-
chem przed śmiercią. W zamyśleniu spoglądała na ciało
mężczyzny, którego właśnie zabiła. Jeszcze kilka sekund
wcześniej był to żywy człowiek, pełen pożądania i ru-
chu. Teraz leżał przed nią kawał mięsa, które niedługo
zacznie cuchnąć. Martwe oczy nasunęły jej skojarzenie
z leżącymi na ladzie w supersamie rybami.
Potem, klęcząc na łóżku obejrzała kark zmarłego.
Lśniła na nim tylko maleńka kropelka krwi. Delikatnie
starła ją ręcznikiem. Cienki szpikulec przebił móżdżek,
powodując natychmiastową śmierć. Tylko szczególnie
dokładna sekcja mogłaby pozwolić na wykrycie przyczy-
ny zgonu.
To był stary sposób z Luizjany. Początkowo używano
go do zabijania kaczek, by uniknąć krwotoku. Metodę
rozciągnięto na białych. Niejeden atak apokleksji moż-
na by przypisać małej igiełce, która zabijała bez-
boleśnie. Kufora zresztą nie poddadzą pewnie sekcji.
Nie kroi się dyplomatów.
Chyba, że w Lesoto, żeby ich zjeść.
Jada poszła do łazienki, potem się ubrała. Zadzwo-
niła do Lestera, który czekał trzy domy dalej, w kafejce.
— Gotowe. Wszystko w porządku.
— Zaraz będę — powiedział uspokojony.
Pięć minut później był na miejscu. Ruszył prosto ku
łóżku i obrócił ciało Kufora.
— Musiał z niego być niezły kogut — stwierdził w
rozmarzeniu. — Pewnie się doskonale bawiłaś...
I to już była cała mowa pogrzebowa dla Wiktora Ku-
fora, przelotnie pełniącego funkcję ambasadora nad-
zwyczajnego i pełnomocnego.
Jada nie odpowiedziała. Wiedziała, że Lester od
dawna chciał się z nią przespać.
— Uwolnij mnie od tego — powiedziała chłodno.
Lester zatarł ręce, wesoły jak szczygieł.
— Nasz żółty kolega będzie tym razem zadowolony.
Odwaliliśmy dobrą robotę.
— Ja — uściśliła Jada. — Gdzie go zostawisz?
— Na ławce w Central Park. Pomyślą, że miał atak.
Jada spojrzała na niego z niepokojem.
— To niebezpieczne, co?
Wzruszył ramionami.
— Nie bardziej niż cała reszta. To też czarny. Biali
się nim nie przejmą. Dałem pięć stów portierowi, żeby
się zamknął. Powiedziałem, że muszę przewieźć
naćpanego kumpla.
Wąsy Ala Katza tak bardzo zwieszały się w
/^   dół, że przypominały rudy, spadzisty daszek.
Poprzez otwarte okno wpatrywał się w wielki,
przeszklony budynek Narodów Zjednoczo-
nych po drugiej stronie Pierwszej Alei. Bawił się pió-
rem, rysując w notesie wisielców.
— Ustalono już przyczynę śmierci? — zapytał Malko.
Al Katz spuścił wzrok, skupiając się na udoskonala-
niu portretu wisielca.
— Wygląda na atak serca. Znaleziono go tej nocy.
Leżał jak długi na ławce. Lekarze pokroili go na
kawałki, ale bez rezultatu. Żadnych śladów przemocy
ani krwotoku. FBI odnalazło adres owej Jady. W
rzeczywistości nazywa się Sue Beal, mieszka przy 93
Ulicy Zachodniej. Ale nie można nic zrobić.
— A jednak jestem przekonany, że ten człowiek
został zamordowany — powiedział Malko. — Tamtego
wieczoru wyglądał na śmiertelnie przerażonego.
— Wiem — przyznał Al Katz.
Jego spojrzenie zwróciło się znów na drugą stronę
ulicy.
W tej właśnie chwili delegaci uczestniczący w Zgroma-
dzeniu Ogólnym mieli chwilę odpoczynku, dobrze
zasłużonego po przełknięciu gwałtownej napaści Albanii
na komunistyczne Chiny. Gwatemala przygotowywała się
do udzielenia ostrej czterdziestopięciominutowej repliki,
opracowanej od A do Z w Departamencie Stanu.
— Można powiedzieć, że delegację Lesoto prześladuje
pech — ze smutkiem skonkludował Malko. — Mamy na
karku dwa trupy, a nie możemy zrobić nic sensownego.
Katz wzruszył ramionami.
— Pierwszy bez wątpienia zginął w wypadku. Drugi
najzwyczajniej dostał ataku.
— A mnie po prostu grzecznie odstawiono do domu
po postraszeniu. Co na to FBI?
— FBI to banda durniów — warknął Katz. — Jeżeli
będę ich poszturchiwał, zamkną dziewczynę i garstkę
Mad Dogsów pod byle pretekstem. Że za głęboko od-
dychali albo że ktoś kichnął na trasie przejazdu prezy-
denta. Dużo by nam to dało...
— Mam pomysł — powiedział nagle Malko.
— A! — Al Katz spojrzał krzywo, bez cienia zachwy-
tu.
— Postraszę ich. Żeby sprowokować do działania.
— W jaki sposób?
Piwnozłote oczy Malka lśniły. Podobał mu się własny
pomysł.
— Zagrożę im szantażem. Zażądam pieniędzy w za-
mian za milczenie. Powiem, że ich układ z Lesoto jest
mi znany. Ale trzeba będzie rzeczywiście pilnie strzec
mojej skromnej osoby.
Odpowiedzią był uspokajający gest Ala Katza.
— Będzie pan tak dobrze pilnowany, że tylko cała ar-
mia zdoła pana zgładzić.
Malko już to gdzieś słyszał. Ale Al Katz właśnie
sięgnął po słuchawkę telefoniczną.
— Niektórzy moi przyjaciele chcieliby pana poznać
— powiedział. — Mogą być panu pomocni. Zjemy jutro
razem obiad. Poza tym są oczywiście Chris Jones i Mil-
ton Brabeck. Są w „Americanie" od rana. Na polecenie
Dawida Wise. Ufa im pan, prawda?
— O ile dojdzie do regularnej bitwy — tak —
roześmiał się Malko. — Ale w dzisiejszych czasach
rzadko się to zdarza w krajach cywilizowanych.
Razem wzięci, obaj goryle z CIA mieli móżdżek
dorosłego kanarka i siłę rażenia ogromnego lotniskow-
ca. Nie była to idealna kombinacja do przeprowadzenia
delikatnej akcji. Całe szczęście, że miał Krisantema.
— Zadzwonię do Jady dziś wieczorem, do „Hippopota-
musa" — poinformował. — Zgodnie z tym, co mówiła,
jest tam co wieczór. Wolę nie posługiwać się rewelacja-
mi FBI.
— Chcę się z panią spotkać — nalegał Malko. Po
drugiej stronie kabla rozległo się zniecierpliwione wes-
tchnienie.
— Mam niewiele czasu. Proszę zadzwonić w przyszłym
tygodniu. W dodatku schlał się pan na śmierć, musiałam
pana odwozić.
— W przyszłym tygodniu będzie za późno.
Nigdy jeszcze nie praktykując szantażu, Malko nie
wiedział co robią fachowcy, żeby spłoszyć ofiarę.
Wyglądało na to, że miał pewne zdolności, bo w głosie
Jady zabrzmiała nutka niepokoju.
— Co pan chce przez to powiedzieć?
— Nie mogę tego wyjaśniać przez telefon — powie-
dział — ale dotyczy to bezpośrednio pani.
Zamilkł na parę sekund, a następnie rzucił:
— Wiem, za co daliście Johnowi Sokatiemu dużo
pieniędzy.
Po drugiej stronie kabla zapadło długie milczenie. W
tle Malko usłyszał muzykę. Potem Jada powiedziała
bardzo powoli:
— Nie wiem, o czym pan mówi.
Malko zdobył się na wspaniały makiaweliczny chichot.
— Nie będę pani opowiadał historyjek, lepiej dla pa-
ni będzie uwierzyć mi na słowo. Bo są ludzie, którzy mi
uwierzą, jeśli zechcę z nimi rozmawiać. Na przykład
FBI. Będę czekał w P.Q. Ciark jutro koło siódmej. Po-
rozmawiamy.
Odłożył słuchawkę. Kości zostały rzucone! Nie było
odwrotu. Jeżeli Jada przyjdzie na spotkanie, potwierdzi
tym samym najczarniejsze domysły FBI i CIA. Zmowa
mająca na celu pokierowanie głosowaniem Zgromadze-
nia Ogólnego faktycznie istnieje.
Budynek przy rogu Lennox Avenue i 117 Ulicy Za-
chodniej, w sercu Harlemu wypłoszyłby nawet doświad-
czoną opiekunkę społeczną. Pułkownik Tanaka zapłacił
za taksówkę i stanął, nieufnie przyglądając się jego fasa-
dzie, potem zweryfikował raz jeszcze adres, który
zanotował na „New York Post". Rzeczywiście było to
miejsce, gdzie wyznaczył mu spotkanie Lester. Na szós-
tym piętrze. Wyglądało na to, że przywódca Mad Do-
gsów przenosił się z kryjówki do kryjówki, aby zmylić
FBI. Zawsze w zakazanej okolicy.
Japończyk wszedł, wstrzymując oddech. Ogromny
szczur przemknął mrocznym korytarzem. Dziesiątki ich
grasowały po hallu. Winda nie działała. Skrzynki na listy
były porozpruwane, zamek w drzwiach wyrwany. Tele-
fon w hallu zwisał smętnie na kablu, połamany.
Odbicie Tanaki załamywało się w ośmiu kawałkach
potłuczonego lustra. Ściany pokrywały obsceniczne
gryzmoły i podejrzane plamy. Japończyk więc starannie
unikał otarcia się o nie. Czym wyżej wchodził, tym scho-
dy stawały się bardziej strome. Wreszcie dotarł na szós-
te piętro i zlany potem zapukał do drzwi.
Usłyszał szczęknięcie trzech zamków, potem spoza
zabezpieczonych solidnym łańcuchem drzwi wychyliła
się rozczochrana głowa Lestera. Zamknął je i natych-
miast otworzył, wpuszczając Japończyka.
Pokój był prawie pusty.
Prócz dwóch plakatów na ścianach, biurka, na któ-
rym leżał automatyczny kolt 45 i sterta magazynków
74
oraz nakrytego orientalną narzutą wąskiego łóżka, nie
znajdowało się w nim nic więcej. Przez otwarte okno
widać było dachy Harlemu, nastroszone mrowiem an-
ten telewizyjnych.
— Mam kłopoty — zaczął bawiąc się magazynkiem
Lester. — Z tym facetem, którego nie dał pan sprzątnąć.
Tanaka, pod którym ugięły się nogi, usiadł na łóżku,
przeklinając po cichu Mad Dogsów. Gdyby ci kretyni
nie mieszali polityki i zabawy bombami, wszystko
poszłoby dobrze. Poczuł, że kręci mu się w głowie. W
napięciu słuchał opowieści Lestera.
— Kim jest ten człowiek? — spytał w końcu.
Lester wypluł gumę do żucia.
— Nigdy go nie widziałem. Prosiłem Jadę, żeby
przyszła z panem pogadać. Zna go. Zaraz tu będzie.
Siedzieli w milczeniu. Tanaka pogrążył się w rozmyś-
laniach. W końcu na schodach rozległy się odgłosy kro-
ków, potem pukanie do drzwi. Lester otworzył. Weszła
Jada w zielonych spodniach i bluzie, z włosami przewią-
zanymi jedwabną apaszką. Pułkownik Tanaka wstał i
ukłonił się jej. Jada była o dobrych dziesięć centyme-
trów wyższa od niego. Kiedy podchodziła do biurka
odłożyć torebkę, Tanaka mimo woli zauważył jej
ponętny zadek. Z trudem zdołał oderwać od niej wzrok
i myśli, by skoncentrować się na poważnych sprawach.
— Co pani sądzi o tym blondynie?
Zakłopotana potrząsnęła głową.
— Szczerze mówiąc, nie wiem. Nie wygląda na glinę.
Jednak potrafi się bić, niełatwo traci zimną krew i nie
ugania się za mną, żeby mnie przelecieć. Tylko tyle
mogę powiedzieć na pewno. I mieszka w drogiej dzielni-
cy.
— Skąd mógł się dowiedzieć?
— Najlepszym wyjściem byłoby go sprzątnąć — wtrą-
cił się Lester, zanim Jada zdążyła odpowiedzieć.
Tanaka aż podskoczył: jeżeli by im pozwolił,
wycięliby w pień pół miasta. Naprawdę trzeba było sza-
lonej lojalności i przywiązania do cesarza, żeby
pracować z takimi degeneratami!
— Przede wszystkim — zapytał ostro — czy zacho-
wujecie niezbędną ostrożność? To dzisiejsze spotkanie.
Gdyby któreś z was było śledzone?
Lester splunął przez okno.
— Jesteśmy w Harlemie. Gliny nie czują się tutaj, jak
we własnym domu.
— Niech pani idzie na to spotkanie — powiedział
Tanaka. — Nim cokolwiek postanowimy, musimy wie-
dzieć kim jest, czego chce. I co wie.
Murzyn zarechotał.
— To cwaniak, który chce zagarnąć trochę forsy.
— Albo FBI — powiedział zimno Tanaka.
Jako dobry fachowiec brał pod uwagę najgorsze hi-
potezy. Ile by dał, żeby ten tydzień wreszcie minął! Po-
dejrzliwie spojrzał na Lestera.
— Jest pan pewien, że reszta pójdzie zgodnie z pla-
nem?
Lester plasnął językiem.
— Zupełnie.
Tanaka potrzebował pokrzepić się na duchu.
— Proszę powiedzieć mi coś bliższego.
Lester zaczął mówić. Skinienia głowy Japończyka
dawały wyraz aprobacie planu. Wyglądało na to, że FBI
nie wpadła na ich trop, sprawy rozwijały się pomyślnie.
Tanakę rozpierała duma. Oto on, prosty oficer armii
japońskiej, zada cios potężnej Ameryce. To będzie dru-
gi Peari Harbour.
Stał się nagle pełen wyrozumiałości wobec tego Mu-
rzyna o dziwacznych włosach i wyglądzie wygłodniałego
wilka. I tej zbyt pięknej dziewczyny o okrutnych oczach.
— Jakim cudem ten człowiek mógł dowiedzieć się o
naszych planach? — powtórzył pytanie.
Jada spuściła głowę.
— John mógł się tym przechwalać. Może to po pros-
tu łajdak, który ma ochotę na łatwy zarobek. Szantażys-
ta.
— W takim przypadku powinniśmy się go pozbyć.
Będzie mniej groźny martwy niż żywy. Ale jego śmierć
musi przejść niezauważona przez co najmniej 10 dni.
Mógłby pan...
— To będzie drogo kosztowało — uprzedził Lester.
Tanaka żachnął się rozdrażniony:
— Nie powinienem dać panu złamanego centa. To
wszystko pańska wina.
— W porządku, niech pan sam go załatwi —
złośliwie uciął Lester.
Tanaka milczał, zszokowany taką bezczelnością. Po
chwili zmarszczył brwi i zapytał:
— Ile?
— Pięć tysięcy.
Japończyk aż krzyknął. Kiedy szło o pieniądze jego
ojczyzny, był chytry jak Harpagon. Żył oszczędnie, jadał
w kafejkach, wsiadał do taksówek tylko w razie
konieczności. Cyferki z czarnego notesu przyprawiały
go o zawrót głowy. Mógł sobie mówić, że stawka była
niezwykle wysoka, ale i tak z bólem serca wydawał każ-
dy grosz.
— Powiedzmy — cztery i zgoda — powiedział.
Dobrze ocalić chociaż tyle.
Ustalili parę technicznych szczegółów, po czym
Japończyk wyszedł jako pierwszy. Lester zawołał jesz-
cze za nim:
— Niech się pan nie plącze po Lennox, bo panu
poderżną gardziołko. Na rogu 119 jest postój.
Malko, po poranku spędzonym w kuluarach ONZ-u
spotkał się z Katzem przy rogu Pierwszej Alei i 54 Uli-
cy, w kafejce opanowanej przez homoseksualistów. W
południe było tu w miarę spokojnie. Gdy podszedł do
stojącego za przepierzeniem stolika, Amerykanin
siedział już w towarzystwie dwóch kobiet. Obie były
Chinkami. Jedna śliczna jak laleczka, druga brzydka ni-
czym siedem grzechów głównych. Miała surową twarz
nauczycielki, suchą i pomarszczoną jak zwiędłe jabłko.
W dodatku szpecił ją koczek z mocno ściągniętych do
tyłu siwych włosów.
Malko instynktownie usiadł obok ładniejszej. Al
Katz, pijący właśnie drugą szklankę J and B, przed-
stawił ich sobie.
— Oto książę Malko. Pracuje nad interesującym nas
problemem.
Kobiety powitały go skinieniem głów. Katz wskazał
starszą.
— Pani Tso pracuje w sekcji chińskiej jako kaligraf.
Ma również powiązania ze Służbą Bezpieczeństwa, Tai-
pek. Z tego względu pańska misja interesuje ją w najwyż-
szej mierze.
Elegancka forma powiedzenia, że pani Tso jest kali-
grafującym szpiclem.
Małe, czarne oczka wwiercały się w Malka, precyzyj-
nie, jak mikroskop. Przygaszony uśmiech wykrzywił jej
usta i odsłonił żółte, zaniedbane zęby.
^
— Siedzimy pańską pracę z olbrzymim zainteresowa-
niem — powiedziała doskonałą angielszczyzną. — Rozu-
mie się samo przez się, że negatywny wynik głosowania
w Zgromadzeniu Ogólnym miałby nieobliczalne konse-
kwencje. (Powtórzyła to słowo, delektując się nim). Nie-
obliczalne.
Dla nikogo nie stanowiło sekretu, że „chińskie lobby"
w Waszyngtonie było niezwykle wpływowe. I stary
Czang-Kai-szek wymusił na Departamencie Stanu kolo-
salne ustępstwa, w zamian za umożliwienie utworzenia
bazy amerykańskiej na Formozie. Ustępstwa w rodzaju
nieuznawania Chin komunistycznych, póki ich rząd
będzie istniał.
Malko przyznał, że los Formozy wysuwał się na
pierwsze miejsce wśród jego osobistych problemów. Na-
wet przed remontem własnego zamku. Pani Tso zadała
mu parę grzecznościowych pytań, zachwyciła się
wytrwałością w pracy, zaproponowała zwiedzenie For-
mozy. Malko odwdzięczył się perfidnym pytaniem:
— Panienka jest pani córką?
Sławne opanowanie ludzi Wschodu okazało się być
jeszcze jednym mitem, bo pani Tso mało nie skoczyła
mu do oczu.
— Panna Lo-ning pracuje jako przewodniczka w
ONZ. Należy także do naszych służb. Jako pracownik
kontraktowy.
Lo-ning skromnie skłoniła głowę, przesyłając jedna-
kowoż Malkowi figlarne spojrzenie. Wyglądała na
osobę z poczuciem humoru.
Katz wtrącił wreszcie swoje trzy grosze do rozmowy:
—Panna Lo-ning będzie odtąd pana strzegła na tere-
nie Narodów Zjednoczonych.
Malko popatrzył na uroczą laleczkę, siedzącą tuż
obok niego.
— O ile pani nie posiada jakiejś tajemniczej broni, nie
wyobrażam sobie doprawdy, jak mogłaby mnie chronić.
Lo-ning prychnęła krótko azjatyckim obyczajem.
Urażona pani Tso wyjaśniła:
— Panna Lo-ning będzie w stałym kontakcie z nami.
A my będziemy pana ochraniać!
Katz dodał:
— Jeżeli idzie o ochronę, to nawet prezydent nie ma
lepszej.
— FBI rzadko fatyguje się z powodu szantażystów.
Na razie proszę powiedzieć Chrisowi i Miltonowi, żeby
pochowali się ze swoimi spluwami. Wolę panią Lo-ning.
To dyskretniejsze.
Lo-ning znowu prychnęła.
— Cóż, mam nadzieję, że dobrze wypełni zadanie —
dodała stara Chinka.
Co powiedziałaby na to Aleksandra? Dziewczyny z
Jetset i Lo-ning mogły doskonale wypełnić dnie i noce
najbardziej nawet uczciwego mężczyzny.
Katz poczekał, aż minie ich pedał o malinowych włosach,
z takimże pudełkiem na smyczy i pochylił się nad stołem.
— Oto nasz plan.
Malko wybrał P.Q. Ciark, modne bistro przy Trzeciej
Alei, pozostałość po wyburzonym domu i stolik w sa-
mym końcu — ten sam, który zaszczycali niekiedy Aris-
toteles Onassis i jego nowa żona. Ukryty za załomem
ściany, zapewniał pełną intymność.
Jada spóźniała się już ponad 10 minut. W mrocznej
sali mało co było widać i Malko zaczynał się nudzić. Dał
wolne Krisantemowi. Na razie nic mu nie groziło.
Jeszcze nie.
Lo-ning bardzo uprzejmie podała mu osobisty numer
telefonu. Aby czuł się bezpiecznie. Turek natłuścił swą
garottę, naoliwił pistolet i przeprowadził rekonesans w
okolicznych sklepach. Kiedy Malko poinformował go,
że Chris i Milton są w mieście, sposępniał. Nie bardzo
się lubili.
Wreszcie zjawiła się Jada. Prześliznęła się między
stolikami. Mocno umalowana, wyglądała wspaniale w
króciutkiej, pomarańczowej sukience i dobranych kolo-
rystycznie rajstopach. Kiedy usiadła, trzy okoliczne sto-
liki miały okazję przekonać się, że pod rajstopami ma
maleńkie, także pomarańczowe majteczki.
Nawet w P.Q. Ciark, gdzie roiło się od modelek i co-
ver-girls przyciągała uwagę. Stojący przy wejściu portier
ciągle jeszcze nie mógł dojść do siebie.
Murzynka popatrzyła na czarną tablicę, na której wy-
pisano menu, zamówiła London Broił, sałatkę i Pepsi,
zapaliła papierosa i zwróciła spojrzenie na Malka.
— Czego pan chce?
Zadała pytanie brutalnie, bez śladu kobiecości. Mal-
ko aż poczuł się nieswojo. Naprawdę nie był w stanie
wczuć się w rolę szantażysty.
— Pieniędzy — powiedział.
W duchu błagał przodków o wybaczenie.
Jada skrzywiła piękne usta i zmierzyła go pogardliwym
spojrzeniem. Potem wyraz jej twarzy stał się łagodniejszy,
a upierścieniona dłoń spoczęła na ramieniu Malka.
— Czemu pan tak mówi? Nigdy bym się tego po pa-
nu nie spodziewała. A przede wszystkim, dlaczego
miałabym dawać panu pieniądze?
Malko zdobył się z trudem na ironiczny uśmiech.
— Bo wiem o rzeczach, które mogą pani napytać bie-
dy. Co proponowała pani Johnowi Sokatiemu tuż przed
jego śmiercią. I na co się zgodził.
Papieros Jady wypalał się na popielniczce, ona jed-
nak nie odrywała oczu od Malka, jakby chciała go zahipno-
tyzować.
— A co mu zaproponowałam?
— Żeby głosował za wnioskiem o przywrócenie praw
Chińskiej Republice Ludowej.
Kobieta umoczyła wargi w Pepsi i odpowiedziała:
— Widzę, że jest pan dobrze poinformowany. Jak
zdobył pan te wiadomości?
Malko z trudem ukrył zadowolenie. A więc nie mylił
się. Ale to nie będzie łatwa partia.
— To nie pani sprawa — powiedział gwałtownie. —
Jest pani skłonna zapłacić za moje milczenie?
— Ile?
— Dziesięć tysięcy, natychmiast.
Rzucił sumę tak sobie, żeby zobaczyć reakcję.
Jada uśmiechnęła się ironicznie.
— W mieście, gdzie mordują ludzi dla paru centów,
nie chadza się z dziesięcioma tysiącami. Ale może je
pan mieć jutro.
Malko potrząsnął głową, udając rozczarowanie.
— Myślałem, że pani zrozumiała, że chcę pieniędzy teraz.
— Niech pan nie będzie dzieckiem — ucięła sucho.
- Spotkamy się jutro. Będę miała pieniądze. W każ-
dym razie, to nie ja je panu dam.
Malko zaniepokoił się. Jada zbyt łatwo przyjęła wa-
runki. Z daleka czuć było podstęp. Chyba że Mad Dogsi
i ten, kto za nimi stał, wpadli w totalną panikę.
— Proszę przyjść do mnie — zaproponował.
Zaśmiała się głucho.
— Żeby pan wszystko nagrał! Nie, będę czekała
przed cmentarzyskiem samochodów, na wprost Harlem
River, przy 207 Ulicy. Zna pan mój samochód?
Bez słowa zjadła porcję London Broił. Wysączyła
Pepsi, uśmiechnęła się do Malka lodowato i wstała.
— Do jutra. Do dziewiątej wieczorem. Proszę być
punktualnie.
Gdy odchodziła, raz jeszcze z podziwem spojrzał na
jej zadek. Nawet jakiś młody pedał się odwrócił. Malko
poprosił o rachunek. Za dobrze mu szło. Będzie spokoj-
niejszy pojutrze rano. Na razie nie był zbyt nęcącym
klientem dla agencji ubezpieczeniowych.
Skąd pochodziły pieniądze Jady? Mad Dogsi nie byli
bogaci. Ktoś się za tym krył. Jada tańczyła, ale grał ktoś
inny. CIA miała podstawy do niepokoju.
A przecież wszyscy sinolodzy byli zgodni: Pekin w żad-
nym razie nie działałby w ten sposób. Chińczykom zbyt
zależało na zwycięstwie bezdyskusyjnym i druzgocącym.
To była jeszcze jedna zagadka.
Cmentarzysko samochodów przy 207 Ulicy
/Zachodniej to prawdopodobnie najbardziej
zakazany rejon Harlemu. W dodatku, sąsia-
duje on z parkingiem metra IRT, słabo oświet-
lonym żółtawymi reflektorami. Nawet czarni unikają
nocnych Spacerów po tej części Harlemu. 207 Ulica
znajduje się powyżej Manhattanu, na pomoc od pasa
ziemi ciągnącego się między Hudson na zachodzie i
Harlem River na wschodzie. Tamtejszy park — Inwood
Hill Park — bije niewątpliwie światowe rekordy
przestępczości na metr kwadratowy.
Malko wytężał wzrok, usiłując dojrzeć cokolwiek
wśród zalegających cmentarzysko ciemności. Zdawało
mu się, że coś się poruszyło. Przyszedł kwadrans
wcześniej. Zaparkował dokładnie w miejscu wskazanym
przez Jadę. Gdzieś upadła z łoskotem blacha i Malko aż
podskoczył. Jego dodge stał w świetle latarni, stanowiąc
doskonały cel.
Na trzy metry przed maską samochodu wyrosły nagle
dwie postacie. Murzyn z dziewczyną. Rozdzielili się za-
raz. Dziewczyna przeszła ze spuszczoną głową przed sa-
mochodem. Malko zobaczył, że wsuwa do torebki bank-
not. Miała nie więcej niż dwanaście lat. Cmentarzysko
było azylem dla początkujących prostytutek, biorących
dolara za numer.
Puls Malka odzyskał normalny rytm. Agent rzucił
okiem w lusterko wsteczne. Za nim 207 Ulica skręcała
w stronę Broadway'u. Jada najprawdopodobniej nadej-
dzie stamtąd. Zielona lampka zabłysła na tablicy roz-
dzielczej "wozu. Pochylił się lekko i powiedział
stłumionym głosem:
— Nic takiego. Zakochana para.
Trzeba było upoetycznić nieco te ponure i depry-
mujące chwile oczekiwania.
Światełko zgasło.
Na pozór dogde był najzwyklejszym samochodem.
Nawet bez anteny radiowej. Trzeba było podejść bar-
dzo blisko, żeby dostrzec dwa metalowe kable, wtopio-
ne w masę przedniej szyby. Wyglądały na urządzenie do
odladzania. A była to potężna antena radiostacji na-
dawczo-odbiorczej, w którą wyposażono dodge'a. Mi-
krofon ukryto w kierownicy. Bardzo cichy głos dobiegał
spod tablicy rozdzielczej.
Oryginalny silnik wymieniono na inny, o mocy 420
koni, pozwalający dodge'owi przekroczyć prędkość 200
kilometrów. Ogumienie przygotowane było na zetknię-
cie z kulami, podobnie jak przednia szyba. Testowany
na 11,43 z odległości dwudziestu metrów. Bagażnik tak-
że różnił się od zwykłego, bo otwierał się od wewnątrz,
co nie zmieniało faktu, że Elkowi Krisantemowi, leżące-
mu w nim od godziny, czas dłużył się nieznośnie. Wyko-
rzystał to, by natrzeć czosnkiem cały magazynek naboi.
Stara mania...
Tego wieczoru Malko był z pewnością najlepiej
strzeżonym człowiekiem w Nowym Jorku. Numer jego
samochodu znany był wszystkim patrolom, aż po Long
Island. W samym tylko Harlemie czekało dwadzieścia
wozów FBI. Problem był podobny, jak w razie porwa-
nia. Aresztowanie Jady niczemu nie służyło. Chodziło o
to, żeby doprowadziła Malka do kogoś innego, a to
wiązało się z pewnym ryzykiem. Bo w Harlemie nocą
nie było mowy o jawnym śledzeniu samochodu.
FBI znalazła na to sposób. Malko miał w kieszeni
specjalnie sfabrykowaną paczkę papierosów — silny na-
dajnik o zasięgu dwóch mil. Pięć spośród samochodów
FBI wyposażono w goniometry. W zasadzie nie powinni
stracić z nim kontaktu...
Najsprytniejsza sztuczka polegała na tym, że aparat
miał tylko wbudowaną antenę i nadawał leżąc w kiesze-
ni Malka. Wystarczyło przycisnąć włącznik.
Nawet Lo-ning brała udział w grze. Krążyła volkswa-
genem w rejonie 207 Ulicy, udając zmotoryzowaną
prostytutkę. W torebce miała pojemniczek gazu Mace
wystarczający do unieszkodliwienia połowy Harlemu.
Malko podskoczył. Jakiś samochód zatrzymał się tuż
za nim. Nawet nie zauważył, kiedy nadjechał. Nieźle się
zaczyna. Zerknął w lusterko. To był czerwony cadiiiac
Jady.
— To ona — szepnął do mikrofonu.
Potem czekał. Jada mignęła dwa razy światłami, ale
nie wychodziła. Malko musiał zdecydować się na opusz-
czenie fortecy na kołach. To było do przewidzenia.
Wysiadł powoli, uruchomił nadajnik i podszedł do cadii-
laca. Jada chyba była sama. Nacisnęła przełącznik i szy-
ba opuściła się bezgłośnie.
— Na co pan czeka?
Głos Jady był twardy i poirytowany. Malko pochylił
się ku niej. Włosy miała uczesane normalnie, w krótkie
loczki. Musiała wydać fortunę na wyprostowanie ich, za
to teraz były jedwabiste, jak włosy białej kobiety. Miała
na sobie obcisłą, pomarańczową mini, w której już ją
widział.
— Dokąd jedziemy? — zapytał.
— Niech pan wsiada — mruknęła. — Albo odjeżdżam.
Niechętnie okrążył samochód i otworzył drzwiczki.
Skoro tylko usiadł, Jada ruszyła, skręciła w prawo w
ósmą Aleję, potem w lewo, w 204 Ulicę. Przez długie
minuty jechali w milczeniu. Dzielnica była bezludna,
pełna zamkniętych składów, terenów nie zabudowa-
nych, walących się domów, nędznych baraczków, porzu-
conych samochodów, ograbionych do gołej karoserii.
Murzynka jechała powoli. Włączyła radio, a potem
zwróciła się do Malka.
— Czy jest pan uzbrojony?
Nie leżało to w jego naturze. Potrząsnął głową i
powiedział mimo wszystko nieco przyduszonym głosem:
— Dlaczego? Czyż powinienem?
Jada gwizdnęła i zerknęła na niego kątem oka.
Pomarańczowa sukienka zsunęła się, obnażając długie
nogi, a gdy hamowała, Malko dostrzegł jasne majteczki.
Nie widać było, żeby przejmowała się tym zbytnio.
— Ma pani pieniądze? — zapytał. — Dokąd jedziemy?
— Dostanie je pan — odpowiedziała. — Mamy spot-
kanie za dwadzieścia minut. Na razie przejedziemy się
trochę.
— Gdzie?
— Sam pan zobaczy.
W niczym nie przypominała zmysłowej dziewczyny,
która tuliła się do niego w „Hippopotamusie". Pałała
prawie namacalnie nienawiścią. Malko uświadomił so-
bie nagle, że mokra od potu koszula przykleiła mu się
do pleców. Serce waliło mu jak opętane...
Spacerek po Harlemie wydawał mu się raczej depry-
mujący. Zastanawiał się, co też robi Krisantem. Turek
miał adres Jady, zdobyty przez Red Squadron i nic poza
tym. Malko usiłował się uspokoić, myśląc o dziesiątkach
policjantów rozlokowanych po całym Harlemie, aby go
pilnować. W najgorszym razie szybko odnajdą jego
ciało.
Przejechali wzdłuż muru rozległego cmentarza,
skręcili raz i drugi, zagłębiając się coraz bardziej w Har-
lem. Od czasu do czasu Jada zwalniała. Dwukrotnie
zatrzymała się niby to, żeby zapalić papierosa. Gdyby
jakiś samochód ich śledził, zauważyłaby niewątpliwie.
Malko zerkał na nią kątem oka. Była zupełnie
rozluźniona. Miał tylko nadzieję, że elektroniczne cacko
FBI działało lepiej niż Apollo XXIII.
W każdym razie Murzynka nie miała przy sobie bro-
ni. I byli sami w cadiiiacu. Mijali sporo samochodów, ale
tłoku na jezdni nie było. Nie było też prawie w ogóle do-
mów. Tylko magazyny i długie, czarne mury. Pieszych
ani śladu.
Jumbo-jet, startujący z Newark w New Jersey
przeleciał bardzo nisko, zagłuszając radio. Malko zau-
ważył w lusterku światła samochodu, który właśnie ich
mijał.
Zrównał się z nimi i zwolnił. Zobaczył dwie czarne
twarze spoglądające na niego wrogo. Biały w towarzys-
twie Murzynki w Harlemie stanowił prowokację do
mordu.
— Dotrzemy tam wreszcie? — zapytał Malko.
— Już niedługo — enigmatycznie odpowiedziała Ja-
da.
John Webster pełnił straż na budowie Colonial Conc-
rete do siódmej rano. Spokojna praca. Nie było nic do
ukradzenia, tylko olbrzymie betoniarki. Całe szczęście,
bo magazyny znajdowały się na 145 Ulicy, w środku
Harlemu. Wszystko, co można było ukraść, znikało.
John trzymał cały czas w pogotowiu swoją policyjną 38 i
miał dość ładunków, żeby przetrwać oblężenie. Poza
tym zamykał się w budce wartowniczej.
Nagle ktoś cicho zastukał w szybę. Wstał, kładąc dłoń
na rękojeści. Kto mógł przyjść o dziesiątej wieczorem?
Poświecił latarką i poznał Chucka, jednego z kierowców
betoniarek. Był to mniej więcej trzydziestoletni Murzyn.
John pomyślał od razu, że musiał coś zostawić w samo-
chodzie.
John Webster odsunął zasuwkę i otworzył. Chuck
pospiesznie wszedł, uśmiechając się do Johna. Nim ten
otrząsnął się z zaskoczenia, dwaj inni Murzyni wśliznęli
się do baraku. Nie znani Johnowi. Zmarszczył brwi. Mi-
mo że miał przy sobie tylko pięć dolarów. Ale z tymi
przeklętymi narkomanami nigdy nic nie wiadomo...
Przyjrzał się uważnie dwóm nieznajomym. Wyglądali na
spokojnych i opanowanych, byli nawet dobrze ubrani.
— Dziwna pora na wizyty u mnie — zauważył z po-
zornym rozbawieniem. — I to z kumplami. Coś tu
zawieruszyłeś?
Chuck potrząsnął głową.
— Nie, nie.
— No to co cię tu przyniosło?
John Webster ukrywał strach, jak mógł. Chuck, zde-
nerwowany, przestępował z nogi na nogę.
— Wezmę na chwilę ciężarówkę.
— Co takiego?
Webster sądził, że się przesłyszał. Co można w
środku nocy robić z betoniarką? Śmierdziało mu to
jakimś kantem. Chce pewnie opylić opony, silnik i wszy-
stko, co się da wymontować.
Cofnął się, żeby mieć wszystkich trzech na muszce.
Jego stare serce waliło jak młot.
— Hej! To chyba żart?
Chuck pokręcił głową.
— Nie, biorę ciężarówkę.
Nagle John dostrzegł pistolet w dłoni jednego z Mu-
rzynów. Kolt 45 z odwiedzionym kurkiem był wymierzo-
ny w niego. Nie miał nawet czasu sięgnąć po broń.
Poczuł nieprzyjemny skurcz żołądka.
— Chuck — jęknął zduszonym głosem.
Nie był w stanie oderwać oczu od czarnego otworu.
Murzyn pozostawał niewzruszony. John poczuł, że za
chwilę zleje się w portki i zrozumiawszy to opadł ciężko
na krzesło.
— Biorę wóz na godzinę, a potem odstawiam,
masz moje słowo, człowieku — tłumaczył Chuck. —
Wrócą wszystkie części. Tylko się trochę przejedzie-
my.
John Webster nic już nie rozumiał. Co to za pomysły
ze spacerem? Przecież nie pojadą na podryw trzydzies-
totonową betoniarką!
Chuck wyszedł, zostawiając Johna sam na sam z dwo-
ma czarnymi. Chwilę potem dobiegł ich warkot silnika.
Zgrzytnęły biegi, ciężki wehikuł szarpnął, wykręcił i
podjechał pod wartownię Webstera. Chuck wychylił się
z kabiny. Jeden z czarnych dołączył do niego.
— Na razie, John — krzyknął Chuck.
Trzeci Murzyn uśmiechnął się pogodnie.
— Zostaję z tobą, człowieku. Żeby ci żadne głupstwo
nie przyszło do głowy. Kiedy Chuck wróci, zostawimy
cię w spokoju.
John Webster rozumiał z tego coraz mniej. Może to
oduczy szefa zatrudniać tych czarnuchów. W duchu
przeklął: Dirty niggers!
— Zapalisz? — zaproponował Murzyn.
— Dojeżdżamy — oświadczyła Jada.
Stali pod światłami. Malko zaczynał mieć Harlemu
powyżej dziurek w nosie. Można by pomyśleć, że Mu-
rzynka robi sobie z niego kpiny.
Światło zmieniło się na zielone. Jada ruszyła powoli.
Malko, spoglądając na Jadę dojrzał nadjeżdżający z le-
wej strony samochód. Myślał, że zatrzyma się na czer-
wonym świetle. Lekceważąc je jednak, samochód jechał
prosto na cadiiiaca. Jada skręciła kierownicę w prawo,
dodała gazu, mimo to jednak usłyszeli głuchy łoskot. Sa-
mochód zderzył się z nimi, uderzając w tylne drzwi i wy-
rzucając cadiiiaca na środek skrzyżowania.
— Tylko tego brakowało — pomyślał Malko.
Na szczęście uderzenie nie było zbyt silne. Jada
wydała krótki okrzyk i przekręciła kluczyk w stacyjce.
— Niech się pan nie denerwuje — powiedziała. —
Schlali się na pewno. To nic takiego. Spokojnie
odblokowała drzwiczki.
Malko wysiadł. Gdyby nie nadzwyczajna pamięć, nie
domyśliłby się niczego do ostatniej chwili. Ale w oka
mgnieniu rozpoznał dwóch Murzynów, którzy przy-
glądali mu się wyprzedzając ich przed kwadransem.
Dwaj inni siedzieli jeszcze w samochodzie, który
spowodował wypadek, starym szarym buicku. Jeden z
mężczyzn uśmiechał się, jakby przepraszając.
— Mister, nie widziałem światła...
Nie odpowiedziawszy, Malko wskoczył do cadiiiaca.
Jakiś twardy przedmiot oparł się o jego twarz.
Usłyszał głos Jady:
— Wyłaź z wozu, świnio.
Podniósł głowę. Murzynka mierzyła w niego z małej
bębenkowej 25, którą musiała mieć pod siedzeniem.
Broń dość gruba, żeby rozerwać wątrobę na strzępy.
— Co panią napadło? — zapytał.
Zagroziła mu znowu gwałtownie:
— Wysiadaj, bo cię zastrzelę.
Jeden z Murzynów chwycił Malka za ramię i
wyciągnął na zewnątrz. Miał ogromny automatyczny
kolt, który przytknął do brzucha Malka.
— Nie podgrywaj idioty.
Malko zrozumiał, że nie chcieli strzelać, inaczej daw-
no już by go zabili. Chociaż w okolicy były same składy,
odgłos strzału rozniósłby się na dużą odległość. Nie
miał jednak za wiele czasu na rozmyślanie. Z tyłu
podszedł drugi Murzyn. Zauważył to za późno, w chwili,
gdy coś dużego i czarnego uniosło się nad jego głową.
Miał wrażenie, że czaszka pęka mu na pół. Zachwiał
się, chwycił Murzyna z pistoletem i ostatnim obrazem,
który widział, była jego chuda, zadowolona twarz.
— Brawo, siostrzyczko — pochwalił Lester niemal z
uwielbieniem. — Chuck już jest.
Gwizdnął na palcach i natychmiast w ciemnej uliczce
rozległ się warkot silnika.
Jada wypięła piersi. Wiedziała, że jest ponętna i na-
wet podczas akcji nie odmawiała sobie przyjemności
ekscytowania Lestera.
— Co mam teraz robić?
— Zmykaj do siebie.
Okrążyła cadiiiaca i zaklęła. Prawy bok był wgniecio-
ny.
— Mówiłeś, że go nie uderzysz — zaoponowała. —
Wybulę ze 150 dolców!
— Nie przejmuj się — zaśmiał się Lester. — Kupię ci
nowy. Przechodził właśnie obok niej i uśmiechając się
łagodnie poklepał ją po siedzeniu. Uwolniła się, robiąc
półobrót i wsiadła do samochodu. Nabierając prędkości
widziała ciągle w lusterku Lestera i Hughesa wlokących
ciało Malka na chodnik.
Była dumna, że należy do Mad Dogsów. Dziś wieczo-
rem będzie się kochać z młodym, osiemnastoletnim
Murzynem, do szaleństwa w niej zadurzonym, który nie-
mal ją zgwałcił, kiedy ostatnio z nim tańczyła. Nawet w
Smali Paradise, sławnym dancingu przy Lennox Avenue
takie rzeczy nie przechodziły nie zauważone.
Betoniarka zatrzymała się przed skrzyżowaniem.
Chuck wysiadł pomóc kolegom. Malko jęczał. Cios nie
był dość silny, żeby kompletnie go ogłuszyć, pozbawił go
jednak sił.
Murzyn z pistoletem wsiadł do starego buicka i
zaparkował go przy chodniku nie wyłączając silnika.
Zderzenie   uszkodziło   tylko   osłonę   chłodnicy.
Mężczyzna wysiadł i obserwował skrzyżowanie. To był
jedyny niebezpieczny moment akcji. Dwaj Murzyni
kończyli krępować Malka sznurem do zasłon. Obrócili
go brutalnie, żeby owinąć mu wokół głowy czarną taśmę
samoprzylepną. Przy tym ruchu z kieszeni Malka
wysunęła się paczka papierosów. Celnym kopniakiem
jeden z napastników wrzucił ją do rynsztoka.
Malko z twarzą zasłoniętą czarną taśmą wyglądał jak
przerażająca mumia.
Z dużym trudem Chuck wraz z kumplami dźwignęli
jego ciało na wysokość otworu, przez który wsypywano
cement. Spodnie zahaczyły o coś i rozdarły się. Wresz-
cie udało im się wepchnąć głowę ofiary. Z ramionami
poszło gorzej. Potem ciało zniknęło. Bęben betoniarki
był pusty. Wystarczy, żeby Chuck przyjechał na budowę
nieco wcześniej i jako pierwszy nabrał cementu do wy-
mieszania. Malko zniknie w szarym cieście i udusi się.
Potem betoniarka pojedzie prosto na budowę na Hud-
son. Jeden z filarów pomostu będzie trochę słabszy, ot i
wszystko...
Od lat był to ulubiony chwyt mafii.
Chuck zamknął pokrywę i zeskoczył na ziemię. Na-
wet gdyby gliniarze przyczepili się i wypytywali, co robi
o jedenastej w nocy z betoniarką, nie będą przecież za-
glądali do środka, ani ściągali wozu na policyjny par-
king... Buick oddalił się już. Chuck wsiadł do kabiny i
ruszył.
Wciśnięty w róg półciężarówki Coh Edison, operator
FBI, zsunął słuchawki i wezwał Centralę.
— Jest coś nowego. Zatrzymał się. Dobrych dziesięć
minut temu. Usiłujemy go zlokalizować.
I natychmiast nawiązał łączność z namierzającymi sa-
mochodami, które krążyły po Harlemie. Sygnał
dobiegał ciągle wyraźny i z jednego punktu.
Po pięciu minutach goniometry zlokalizowały nadaj-
nik: róg 138 Ulicy Zachodniej i Dziewiątej Alei. Dziel-
nica zajmowana niemal wyłącznie przez składy i fabryki.
Idealne miejsce na pułapkę. Jeden z wozów był o
niecałe pół mili stamtąd. Al Katz, siedzący w zaparko-
wanym pod Central Parkiem fordzie, rozkazał:
— Wyślijcie tam samochód. I niech się pospieszą.
Trzeba zobaczyć, czy nie dzieje się nic podejrzanego.
Skontaktujcie się ze mną.
Czekał zdenerwowany, bębniąc palcami o fotel. Po
trzech minutach z głośnika radiowego odezwał się głos:
96
— Skrzyżowanie jest puste. Sygnał jednak trwa. Co
robimy?
Al Katz wyrzucił z siebie stek przekleństw. Coś się
musiało stać.
— Kontrolujcie wszystkie samochody w strefie A —
rozkazał. — I wszystkie wyjeżdżające z Harlemu i otwie-
rajcie bagażniki.
Miał nadzieję, że dziesiątki agentów FBI coś znajdą.
Zapowiadała się jednak długa noc.
John Webster podskoczył, słysząc warkot betoniarki i
poczuł niewypowiedzianą ulgę. Był niemal szczęśliwy,
mimo towarzystwa uzbrojonego Murzyna.
— Jadą, to oni — szepnął.
Murzyn przytaknął z powagą.
— Mówiliśmy, że to nie potrwa długo.
Olbrzymia betoniarka zwolniła, przejeżdżając przez
bramę. Z kabiny Chuck wesoło powitał Johna. Ten
odwzajemnił gest. Wstał i nie zatrzymywany przez swe-
go strażnika popędził do parkującego pojazdu. Okrążył
go dwa razy. Wszystko było na miejscu, nawet skrzynia
z narzędziami i zapasowe koło. Chuck skoczył na
ziemię.
— No i co, uspokoiłeś się? Nie wciskałem ci kitu?
John w zakłopotaniu potarł brodę.
— Ale po co ci była ta machina w środku nocy? Nie
dość ci w dzień?
Chuck zrobił tajemniczą minę:
— No dobra, chłopie. Powiem ci prawdę. Wczoraj
poznałem dziewczynę. Wiesz, że te białe kurewki są
stuknięte. Chciała poznać mojego czarnego zwierzaka,
ale zależało jej, żebym ją przeleciał w tym gracie... Co
chcesz, przecież nie mogłem się z nią pieprzyć o trzeciej
po południu na Washington Bridge.
— Nie bujasz? — miękko zapytał John.
W tę bajkę z dziewczyną John nie wierzył ani przez
moment. Nikt nie przychodzi po betoniarkę ze spluwą
tylko po to, żeby przespać się z jakąś babką. Ale za
wszelką cenę musiał się uspokoić.
Chuck splunął na ziemię.
— Jasne, że nie. W dodatku to cholernie napalona
samica. Cały jestem podrapany. No dosyć, idę się
położyć, cześć.
Odwrócił się jeszcze przechodząc przez bramę ze
swoim czarnym aniołem stróżem i z odcieniem pogróżki
w głosie zapytał:
— Chyba nie polecisz z tym nigdzie?...
— Wiesz dobrze, że nie jestem taki — zapewnił We-
bster.
Dwaj czarni wyszli za bramę i strażnik usłyszał odjeż-
dżający samochód. Przede wszystkim pobiegł ulżyć swo-
jemu pęcherzowi. Strach kompletnie go rozstroił. Po-
tem, czując się nieco lepiej, wziął latarkę i poszedł
przyjrzeć się „pożyczonej" betoniarce.
Wśliznął się pod nią, wszedł do kabiny, oglądał i nie-
mal obwąchiwał wygniecione siedzenie, świecące od
brudu i przepocone, ale nie znalazł nic podejrzanego.
Po powrocie do wartowni zapalił papierosa i zamyślił
się. Nie pozostawało mu nic innego, jak milczeć. Beto-
niarka stała na miejscu nietknięta. Jeżeli przyzna się, że
pozwolił ją wyprowadzić, wyrzucą go natychmiast. Nie
mówiąc już o Chucku, ten drugi to morderca, to było
widać. John nalał sobie kawy, sięgnął po magazyn w sty-
lu porno i usiłował zapomnieć o całym incydencie.
Kontakt z zimnym metalem przywrócił Malkowi
przytomność. Poczuł drganie i uświadomił sobie, że
znajduje się w jadącym samochodzie. Ale zakneblowany
i związany nie mógł zorientować się, gdzie dokładnie
jest. Usiłował wstać, ale runął twarzą w płynne resztki
cementu, wypełniające dno betoniarki. O mało się nie
udusił, a mdły zapach cementu przyprawił go o
nudności. Zdołał się z trudem wyprostować i z walącym
jak młot sercem pozostał na klęczkach. Ogarnęła go pa-
nika. Gdzie właściwie był?
Samochód zwolnił, potem stanął. Usłyszał niewyraź-
nie czyjeś głosy, trzaśniecie drzwiczek.
Ocierając się o ścianę, próbował zerwać knebel, ale
tylko otarł sobie policzek o szorstką powierzchnię. Ręce
miał związane z tyłu, nogi spętane w kostkach. Udało
mu się wstać, ale nadział się na coś wystającego i
boleśnie skaleczył policzek. Po omacku usiłował zbadać
kształt swojego więzienia. Mógł do woli wytężać wzrok
— otaczały go nieprzeniknione ciemności.
Niewiele mógł zrobić ze związanymi rękami.
Próbował krzyczeć, ale z jego ust wyszedł jedynie słaby
jęk. Próbował też walić głową w ścianę, ale tylko się
poobijał: blacha była zbyt gruba, żeby drgnęła pod tym
ciosem, który nie odbił się na zewnątrz najsłabszym na-
wet echem.
Stojąc tak w ciemnościach, z całych sił myślał o Alek-
sandrze i o tych wszystkich, na których spoczywał obo-
wiązek zapewnienia mu ochrony. Otarłszy się o ścianę
zauważył, że zgubił radio. Zdesperowany usiadł w
ciemnościach.
Jada miała wrażenie, że coś ostrego rozdziera
O   jej gardło. Jakiś przedmiot uderzył ją po
\^   krzyżu z obezwładniającą siłą. Runęła ciężko
w tył niezdolna nawet wydać okrzyku. W mro-
ku korytarza nie mogła dostrzec napastnika. Leżąc na
ziemi walczyła jeszcze ze wszystkich sił z dusicielem, ko-
piąc gwałtownie i próbując rozluźnić odcinającą jej
dopływ powietrza obręcz.
Ale napastnik przygwoździł ją do podłogi, przycisnąw-
szy kolanem jej plecy. Po chwili straciła przytomność i
stała się zupełnie bezwładna.
Elko Krisantem natychmiast poluzował garottę. W
żadnym razie nie chciał zabić młodej Murzynki. W do-
mu panowała nie zmącona cisza. Jakiś cień pojawił się
nad nimi:
- Żyje?
Lo-ning, pełniąca straż z gotowym do użycia gazem,
100
podniosła torebkę Murzynki. Elko przerzucił sobie
ciało Jady przez ramię.
— Tak — powiedział. — Teraz możemy już tylko
zawieźć ją do FBI.
Lo-ning otworzyła drzwi. 96 Ulica była wyludniona.
Elko pobiegł w stronę zaparkowanego przed budyn-
kiem dodge'a, wrzucił Jadę na tylne siedzenie i usiadł za
kierownicą. Miał nadzieję, że ktoś znajdzie dozorcę,
związanego jak baleron i usadowionego za szybem win-
dy. Cieszył się, że dopadł Jadę, ale wiele by dał, żeby
dowiedzieć się jeszcze, gdzie jest Malko.
Po jego odjeździe czekał dziesięć minut i dopiero gdy
Lo-ning, którą Malko przedstawił mu po południu,
zastukała w pokrywę, wyszedł z bagażnika. Porozumieli
się, wiedząc że FBI penetruje Harlem i w zasadzie trop
w trop śledzi Malka dzięki nadajnikowi. To Krisantem
wpadł na pomysł, aby poczekać na Jadę u niej w domu.
Na wszelki wypadek. I, w gruncie rzeczy, był bardzo za-
dowolony, że ma ze sobą Lo-ning, ponieważ w Nowym
Jorku czuł się kompletnie zagubiony.
Unieszkodliwił z ogromną wprawą nocnego stróża na
oczach młodej Chinki, wprawiając ją w zachwyt. Potem
czekali, nie mając, prawdę powiedziawszy, zbyt wielkiej
nadziei na powodzenie. Aż do chwili, kiedy przed
bramą zatrzymał się czerwony cadiiiac.
— Znam lepsze miejsce niż FBI — powiedziała Lo-
ning nagle, kiedy Krisantem dojechał do Broadway'u.
— Moi przyjaciele w razie rozróby bez wątpienia okażą
się bardziej skuteczni.
Elko Krisantem przystał na to z entuzjazmem.
Obdarzał bardzo umiarkowaną sympatią FBI w szcze-
gólności, a policję w ogóle.
Jada jęknęła i zaczęła się miotać na tylnym siedzeniu.
Lo-ning spokojnie sięgnęła po pojemniczek z gazem i
spryskała nim leciutko nozdrza Murzynki. Wystarczyło,
aby Jada stoczyła się na podłogę. Lo-ning wygodnie
wyciągnęła nad nią nogi i powiedziała do Krisantema:
— Jedziemy na 61 Ulicę Wschodnią. Do doktora
Shu-lo. Po drodze zatrzymamy się, aby go uprzedzić.
— Gdzie on jest?
Nim pytanie dotarło do Jady, minęła prawie sekunda.
Otworzyła oczy z nadludzkim wysiłkiem. Znajdowała
się w pomieszczeniu o gołych ścianach, prawdopodob-
nie w suterenie, przywiązana do drewnianego krzesła, a
silna lampa świeciła jej prosto w oczy. Lampa zgasła i
wtedy Jada ujrzała człowieka, który zadał pytanie. To
był Chińczyk o zdumiewającej twarzy. Górna część była
typowo azjatycka — płaskie czoło, zaczesane do tyłu
kruczoczarne włosy, skośne oczy; ale dolną można było
przypisać równie dobrze rzymskiemu imperatorowi —
usta miał duże, o wargach jak z kauczuku, zbyt czerwo-
nych i rażących u mężczyzny, broda mała i tłusta.
Jada zadrżała. Ten człowiek budził jej fizyczny
wstręt. Czuła przed nim strach niemal zwierzęcy, co do-
wodzi, że nie pozbawiona była instynktu. Doktor Shu-lo
zostawił po sobie nie najlepsze wspomnienie w Formo-
zie. Powiadano, że wszystkie domy sąsiadujące z jego
willą wystawiono na sprzedaż ze względu na krzyki i jęki
wydobywające się co noc z jej piwnic.
Poza tym, że zarządzał licznymi luksusowymi burde-
lami, doktor Shu-lo był szarą eminencją służb wywia-
dowczych Formozy, których siedziba znajdowała się w
Taiwan Garnison Headquarters. Pekin wyznaczył za je-
go głowę nagrodę i przysięgał, że jeżeli dobry doktor
wpadnie w jego ręce, oporządzony zostanie wedle prze-
pisu na kaczkę po mandaryńsku: upieczony na wolnym
ogniu, a potem obdarty ze skóry.
Doktor Shu-lo zdecydował się więc na naukową pod-
róż do Nowego Jorku aby nastroje nieco ostygły. Afera
z Mad Dogsami wprawiła go w zachwyt. Dzięki niej nie
wyjdzie zupełnie z wprawy.
Znów zabłysła lampa. Przesłuchanie zaczynało się na
dobre. Czas naglił. Stojący w rogu izby Elko zaczynał się
już niepokoić. Lo-ning kontaktowała się z Alem Kat-
zem. Malko zniknął bez śladu przed godziną... Kontrola
samochodów w Harlemie nic nie dała. Jedyna nadzieja
w Jadzie. Na razie FBI nie wiedziała, że dziewczyna jest
w rękach Chińczyków. Pewnie nie pochwaliłaby tego, że
przesłuchania dokonuje, nie mający żadnych legalnych
uprawnień, doktor Shu-lo.
— Policja — bełkotała. — Chcę na policję. Nie macie
prawa.
Doktor Shu-lo nawet się nie uśmiechnął. Spoglądał
na nią jak entomolog na badanego owada uwięzionego
w skalnym okruchu. Zamienił po chińsku kilka zdań z
Lo-ning. W rogu pokoju stał jeszcze jeden ich rodak.
— Gdzie jest człowiek, po którego pani przyjechała?
— powiedział Shu-lo.
Jada zagryzła wargi. Była odważna, ale w najczarniej-
szych snach nie przewidziała tortur. Błagała niebo, by
dało jej dość sił. Na szczęście, były rzeczy, o których nie
wiedziała, więc nie mogła ich zdradzić. Nawet, gdyby
siekano ją na kawałki.
Bez słowa potrząsnęła głową. Nie rozumiała, skąd się
tu wzięła, kim byli ci Chińczycy. Lester musi ją z tego
wyciągnąć.
Chińczyk zbliżył się do niej, tłumacząc cierpliwie:
— Mamy niewiele czasu. Będzie pani mówić, czy nie?
— Nie rozumiem, czego pan ode mnie chce — upierała
się Jada. Proszę wezwać policję.
Krisantem zerknął na zegarek. Północ. Malko
zniknął przed dwiema godzinami. Mógł już nie żyć.
Nerwowo bawił się spoczywającą na dnie kieszeni ga-
rottą. Nie lubił patrzeć, jak torturują kobietę, ale
zdawał sobie sprawę, że to jedyna metoda. Legalnymi
środkami niczego by nie osiągnęli.
Młody Chińczyk wyszedł z pomieszczenia. Wrócił,
niosąc podobne do kleszczy dentystycznych, szczypce.
Jadę oblał zimny pot.
— No? — zapytał doktor.
Potrząsnęła głową, nie chcąc okazać przerażenia.
Nie czekając dłużej, młody Chińczyk chwycił jej
prawą dłoń i siłą rozprostował palce. Poczuła, że szczyp-
cami chwycił paznokieć jej wskazującego palca, więc
naprężyła mięśnie, żeby wytrzymać ból. Trwało to kró-
cej niż przypuszczała, ale i ból przerósł jej oczekiwa-
nia.
Rana piekła potwornie, jakby wyrwano jej cały palec.
Odważyła się spojrzeć na rękę. Palec krwawił, ale ból
przytłumiony był jeszcze szokiem. W pewnej chwili
poczuła przerażające rwanie i zaczęła krzyczeć.
Paznokieć tkwiący w szczypcach wydał jej się zaska-
kująco długi. Nigdy nie uwierzyłaby, że może być aż tak
długi. Chińczyk z odrazą rzucił go do kosza na papiery.
Jada odrzuciła głowę w tył, próbując powstrzymać
nudności. Cierpienia łagodziła swoista satysfakcja: teraz
już wiedziała, że wytrzyma, że mogą zerwać jej wszy-
stkie paznokcie, a i tak nic nie powie. Lester byłby z niej
dumny:
Lekko zaniepokojona, zadawała sobie pytanie, czy to
odrośnie, czy nie zostanie okaleczona na całe życie.
— Będzie pani mówić? — spokojnie zapytał doktor.
— To przykre, do czego pani nas zmusza.
Uroczy eufemizm!
— Łotry... — warknęła. — Łotry...
Doktor Shu-lo powstrzymał młodego Chińczyka, który
ujmował już rękę Jady. Prymitywne metody skutkują
tylko wobec indywiduów słabych lub skorumpowanych.
Wydał po chińsku jakiś rozkaz. Mężczyzna ze szczypca-
mi zniknął. Wrócił z małym, czarnym zawiniątkiem, któ-
re podał doktorowi. Ten wyjął z niego strzykawkę i
ampułkę.
Z namaszczeniem napełnił ją, wypuścił kropelkę
płynu, potem zbliżył się do Jady. Czoło dziewczyny
105
zrosiło się kropelkami potu. Zawsze bała się zastrzy-
ków.
— Proszę się nie ruszać — powiedział obojętnym
tonem Chińczyk. — To zastrzyk dożylny. Jeżeli pani
drgnie, mogę panią zabić. A pani nie chce umierać,
prawda?...
Nie, Jada nie chciała umierać. Sparaliżowana stra-
chem patrzyła, jak igła wbija się w jej żyłę. Poczuła lek-
kie ukłucie, potem zupełnie znośny ból, kiedy płyn
rozchodził się we krwi.
— Co pan ze mną robi? — zapytała zdławionym
głosem.
Chińczyk nie odpowiadał. Wyciągnął igłę, przetarł
rękę wacikiem i odłożył strzykawkę.
— To potrwa jakieś dziesięć minut — powiedział do
Lo-ning i Krisantema.
Młoda Chinka podeszła do krzesła i szepnęła:
— Jestem pewna, że gdyby tak wyłupać pani oczy,
zaczęłaby pani mówić...
Ciekawa z niej była osóbka.
Jada dziwnie się czuła. Zimny pot, skurcze żołądka.
Jakby od trzech dni nie miała nic w ustach. Oby tylko
wytrzymać!
Kiedy podniosła powieki, ściany izby poczęły wirować
i chwiać się. Powstrzymała się od krzyku. Potwornie
bolała ją głowa, zbierało się jej na wymioty, czuła jak
krew tętni w jej skroniach. Krzyknęła, gdy doktor
pochylił się nad nią. Zrobił się bardzo długi, patykowa-
ty. Miał maleńką, zieloną główkę w kształcie gruszki i
oczy owada — wypukłe i jasne. Nie usłyszała pytania i
zamknęła oczy.
Poczuła, że ciągną jej głowę w tył, bez brutalności, ale
zdecydowanie. Otworzyła oczy. Tym razem Chińczyk
miał już normalną twarz. Zobaczyła, że porusza warga-
mi.
— Co zrobiła pani z człowiekiem, z którym pani
była?
Każde słowo odbijało się bolesnym echem w jej
głowie. Wszystko było zamazane. Nie odpowiedziała.
Chińczyk wielokrotnie powtarzał pytanie monotonnym
głosem, bardzo opanowany. Powoli jakaś wizja wżerała
się w jej mózg, coraz natrętniejsza. Zaczynała przesz-
kadzać. Musiała odpowiedzieć, żeby uwolnić się od
dręczącej ją bestii. Bezwzględnie musiała.
— Z jakim człowiekiem? — zapytała bełkotliwie.
— Z blondynem — odpowiedział cierpliwie głos.
Powoli obraz Malka krystalizował się w mózgu Jady.
Ale coś tkwiącego w podświadomości nie pozwalało jej
odpowiedzieć.
— Ja... ja nie wiem — wykrztusiła.
Płakała, nie zdając sobie z tego sprawy. Potem wszy-
stko zmąciło się w jej pamięci, nie słyszała już żadnych
pytań. Jej głowa opadła bezwładnie.
Shu-lo z niedowierzaniem pokręcił głową. Natrafił na
wyjątkowo trudną jednostkę. Podszedł do niej, uniósł jej
powiekę, potem pospiesznie osłuchał.
— Pozostaje tylko hipnoza — powiedział. — Jeżeli
chcemy szybko do czegoś dojść. Zastrzyk penthotalu,
107
który jej dałem, nieco pomoże i w ciągu godziny
powinniśmy to z niej wydobyć.
— Godziny?! — krzyknęła Lo-ning.
Widziała Malka ledwie trzy razy, ale nie była w stanie
zapomnieć jego złotych oczu. Krisantem przestępował z
nogi na nogę, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Nie znał
się na torturach. Jego zawodem było zabijanie. Ale po-
ważnie martwił się o Malka. Jeżeli nie trzeba było ani
garotty, ani jego starej Astry, nie na wiele mógł się
przydać!
— Pomóżcie mi ją zanieść na górę — powiedział dok-
tor.
Z pomocą drugiego Chińczyka Elko podjął się trans-
portu nieprzytomnej Jady.
Było wpół do pierwszej
Na każdym stopniu schodów, prowadzących do miesz-
kania Jady, stał policjant. FBI pół godziny temu
obstawiło budynek, uwolniło stróża i centymetr po cen-
tymetrze przewracało mieszkanie Jady do góry nogami.
Bez skutku.
Al Katz osobiście badał uszkodzenia czerwonego ca-
diiiaca. Amerykaninem ciągle miotała złość. FBI
postawiło na nogi ponad dwieście patroli samochodo-
wych. Wszystkie drogi wylotowe z Północnego Harlemu
zablokowano. Rysopis Jady podano wszystkim. Tak, jak
i Malka. Dzielnicę, w której znaleziono nadajnik, prze-
czesano piędź po piędzi.
I nic.
— Wróćmy tam — zaproponował.
Niewielki konwój skierował się ku skrzyżowaniu 122
Ulicy i Dziewiątej Alei. Wóz patrolowy stał tam przez
cały czas, czekając na Bóg wie jaki cud. Kiedy
przyjechał Katz, włączono dwa reflektory, aby
umożliwić mu zbadanie terenu. Robił to prawie na
czworakach, milimetr po milimetrze. Nagle wydał
okrzyk i podniósł coś delikatnie. Odpryski czerwonego
lakieru. Takiego, jak cadiiiac Jady.
Coś nieprzewidzianego wydarzyło się na skrzyżowa-
niu. Al Katz kontynuował śledztwo, ale nie znalazł już
nic, poza odrobiną świeżego cementu, do tego jednak
nie przywiązywał najmniejszej wagi. Zniechęcony,
postanowił iść się położyć, wydając rozkaz, by nie prze-
rywano poszukiwań i obserwacji. Czuł się wobec Malka
winien. Przecież sam zachęcał go do podjęcia ryzyka.
Teraz zniknął, zniknęła też dziewczyna i tyle tylko o
nich wiedział. Jeżeli Murzynka nie znajdzie się szybko,
szanse na zobaczenie austriackiego księcia żywego
spadną niemal do zera.
Wściekły jechał do siebie na Park Avenue przez Har-
lem. Mieszkał na wprost budynku Panamu. Jeżeli co-
kolwiek znajdą, powiadomią go natychmiast. Niestety,
nie bardzo na to liczył. W Harlemie nie byli u siebie.
Nawet FBI.
Jada parsknęła śmiechem. Na głowie doktora Shu-lo
siedział puchacz. Zamknęła oczy i pod powiekami
ujrzała jaskrawe plamy. Było jej dobrze, nikt o nic nie
pytał, czuła się rozluźniona i nie troszczyła się już nawet
o to, gdzie jest. Ból ustał. Nie doskwierał nawet okale-
czony palec. Zrobiono jej zresztą opatrunek.
— Otwórz oczy — rozbrzmiał naglący głos doktora.
— Otwórz oczy i słuchaj muzyki.
Jada posłusznie uniosła powieki. Na początku światło
lampy stroboskopowej raziło ją. Nieustanne białe i nie-
bieskie migotanie zmuszało do mrużenia oczu, ale
oswoiła się z nim bardzo szybko. Po chwili widziała już
tylko poruszające się przed oczyma światełko, od które-
go tak trudno było oderwać wzrok, aż wreszcie poczęła
je śledzić.
Jednocześnie ukołysała ją muzyka. To nie była
naprawdę żadna zwarta melodia, ale raczej harmonijnie
dobrane dźwięki, dające w sumie bardzo odprężającą
całość. Jada miała wrażenie, że jej ciało nic nie waży,
jak wtedy, kiedy paliła dużo marihuany. Przyłapała się
na podśpiewywaniu. Doktor zapytał uprzejmie:
— O czym pani myśli?
Jada zmarszczyła brwi. O czym myślała?
— Dobrze mi — powiedziała szczerze. — Nie myślę
o niczym szczególnym. Jest ładnie.
Doktor zgodził się i nie nalegał. Wyregulował strobos-
kop tak, aby światło było nieco bardziej rozległe, potem
podszedł do magnetofonu i zrobił nieco głośniej. Jada
leżała na skórzanej kanapie, pod głową miała poduszki.
Byli w jego gabinecie. Oczywiście, urządzono go trochę
prowizorycznie, jednak miał nadzieję osiągnąć pożąda-
ny rezultat. Spojrzał na zegarek. Jada była pod hipnozą
od przeszło godziny. Naprawdę była wyjątkowo odpor-
na, nawet na zastrzyk reagowała słabo.
Doktor zmusił się do wypalenia z Lo-ning i Krisante-
mem papierosa przed powrotem do gabinetu. Oddech
Jady był tak regularny, jakby spała, ale oczy miała wciąż
otwarte i wpatrzone w stroboskop. Chińczyk pochylił się
nad nią.
— W dalszym ciągu czuje się pani tak dobrze? —
zapytał pogodnie.
— O,tak!
— Miała pani bardzo wesoły wieczór, nieprawdaż?
Jada usilnie próbowała sobie przypomnieć. Ale, sko-
ro tylko sięgnęła myślami wstecz, coś pękło i psuło jej
samopoczucie, a przecież naprawdę starała się przez
grzeczność wobec tego tak przyjemnego głosu. Pomagał
jej zresztą.
— Zabrała pani przyjaciela na przejażdżkę...
W tej samej chwili runęła wewnętrzna bariera. Całe
Jej świadome „ja" rozpadło się. Parsknęła śmiechem.
— Nazywasz to przejażdżką?
Przed oczyma przesunął jej się obraz ogromnej beto-
niarki, nadjeżdżającej na skrzyżowanie. Serdecznie ją to
ubawiło.
— Dobrze się skończyła? — zapytał jowialny głos. —
Podobał się pani?
Śmiech Jady był histeryczny.
— Nie miał pojęcia, że jedzie na spotkanie z beto-
niarką.
— Z betoniarką?
Doktor mimo woli powtórzył słowo. Co tu miała do
rzeczy betoniarka? Ale przecież dobrze znał angielski.
Chociaż slang Harlemu był czasem niezrozumiały.
Jada dalej śmiała się sama do siebie.
— Ta betoniarka, to pani? — zapytał. — Jakie dziw-
ne przezwisko!
— To nie ja — obruszyła się. — Nie wie pan, co to
jest betoniarka? Takie duże, całe żółte. Do którego ła-
duje się cement.
Nagle wspomnienie wieczoru zatarło się w jej
pamięci. Powracała migrena.
— Niech mi pan da posłuchać muzyki — powiedziała
błagalnie.
Doktor nie nalegał. Bał się ją wybudzić. Wyszedł na
palcach.
Al Katz cierpliwie powtarzał trzeci raz:
— Chcę, żebyście zajęli się poszukiwaniem żółtej be-
toniarki, która musi być gdzieś w Harlemie i w której
leży żywy lub martwy, nasz agent, książę Malko. Chcę,
żeby wszyscy pańscy ludzie wyruszyli natychmiast.
Z drugiego końca kabla dobiegły protesty dyspozyto-
ra FBI. Jego ludzie padali na twarz, była trzecia rano.
— Musi pan to jakoś załatwić — uciął Katz. — Niech
otworzą place budów, składy, jeżeli trzeba, niech pan
budzi właścicieli. Ale jutro rano będzie za późno. Chcę
go znaleźć żywego, a nie wystawić mu pomnik.
Rzucił słuchawkę. Musiał się na kimś wyładować.
Przed kwadransem zadzwonił do niego doktor Shu-lo. I
przyznał się, że rozmawiał z Jadą, po czym puścił ją wol-
no. Al Katz wiedział, że Chińczyk kłamie, ale był kom-
pletnie bezradny. W pewnym jednak sensie uspokoił
się, wiedząc, że Jada nie wpadła w ręce FBI. Odwołał
się do ich pomocy tylko dlatego, że w Nowym Jorku nie
dysponował wystarczającą, do przeprowadzenia akcji
na tak szeroką skalę, liczbą ludzi. A FBI nie mogła mu
niczego odmówić. Choć oficjalnie pełnił funkcję bliżej
nieokreśloną, rozkazy otrzymywał bezpośrednio z
Białego Domu lub najwyższych szczebli CIA.
Zamiast położyć się z powrotem spać, poszedł zrobić
sobie kawy. Niegdyś prezydent John Kennedy kazał FBI
wywlec z łóżek o czwartej rano hutniczych magnatów.
Dlaczegóż by nie zrobić tego samego z przedsiębior-
cami, którzy w dodatku należeli przeważnie do mafii...
Krisantem usadowił Jadę wygodnie na tylnym siedze-
niu dodge'a, potem usiadł za kierownicą, pozostawiając
ją opiece Lo-ning. Zabandażowano jej starannie okale-
czony palec. Zdawała się spać. Efekt hipnozy minie za
dwadzieścia minut. Doktor Shu-lo przyspieszył proces,
wstrzykując jej amfetaminę. Jedyny problem stanowił
brakujący pantofel, który zgubiła szamocąc się z Elkiem
w korytarzu.
Lo-ning z przyjemnością wrzuciłaby ją do kosza na
śmieci, posiekawszy uprzednio na drobne kawałki, ale
dała się przekonać doktorowi. Jego plan polegał na wy-
puszczeniu jej gdzieś w Harlemie i śledzeniu. Pod wa-
runkiem, że nie przyjdzie jej na myśl wracać do domu,
- Cyklon w ONZ
skąd zgarnie ją FBI. W każdym razie, Chinka musiała
wrócić na 207 Ulicę po swojego volkswagena.
Ulice były niemal bezludne i Krisantemowi prowa-
dzenie wozu w Nowym Jorku nareszcie sprawiło auten-
tyczną przyjemność.
Minąwszy Central Park ruszył Ósmą Aleją.
Lo-ning wypchnęła Jadę z dodge'a na Lennox Ave-
nue, na wysokości 135 Ulicy.
Nieco dalej stało kilka taksówek. Młoda Murzynka
wysiadła potulnie z samochodu i o mało się nie
przewróciła. Zauważyła, że ma tylko jeden but, więc
ściągnęła go i niosła w ręku. Potem odeszła chwiejnym
krokiem.
Szła Lennox Avenue nie zatrzymując się przy posto-
ju. Jakiś Murzyn zaczepił ją, ale odszedł natychmiast
przekonany, że jest w sztok pijana. Jada skręciła w 138
Ulicę.
Krisantem przyspieszył nieco, aby nie stracić jej z
oczu. Domy n» 138 Ulicy były ubogie, obskurne, pozba-
wione klimatyzacji i odrapane. Latem ludzie spali w
przedsionku, żeby mieć czym oddychać. Nie było tu
żadnej kafejki, żadnego lokalu. A więc Jada szła do
kogoś. Jej dom znajdował się zbyt daleko, aby mogła
udać się tam piechotą.
Wóz patrolowy nr 886 kończył objazd nie zauważyw-
szy niczego szczególnego, gdy biały sierżant siedzący
obok czarnego kierowcy wykrzyknął:
— Hej! Widziałeś?
Dostrzegł właśnie Jadę, która wymachując pantofel-
kiem zygzakiem szła po chodniku. Zwrócił uwagę na jej
fantastyczny, uwydatniony przez za krótką sukienkę, za-
dek.
Czarny policjant, nastrojony filozoficznie i senny,
wzruszył ramionami.
— Schlała się w cztery dupy, ale to jeszcze nie zbrod-
nia. Niezła dupa!
Biały potrząsnął głową. Był nowy w Harlemie i jesz-
cze bardzo przejmował się przepisami.
— Nie możemy jej tak zostawić — upierał się. —
Zgwałcą ją, poderżną jej gardło. Wygląda bardzo
młodo.
Czarny zachichotał.
— Skoro jest o tej porze na ulicy, to możesz być pe-
wien, że dziewictwo sprzedała za dwadzieścia pięć cen-
tów w jakiejś bramie dawno temu. Nie czepiaj się jej.
Na pewno nie znosi glin i nie nadstawi ci się przed
odejściem.
Urażony sierżat nie ustępował:
— Nie zostawimy jej tu. Zawróć! Tak będzie lepiej.
Jako że dowodził tu sierżant, czarny ustąpił. W
końcu, co go obchodziła ta dziewczyna. Opieszale
zatoczył łuk, skręcił w Lennox, nie włączając nawet sy-
reny i powoli wjechał w 138. Bujna sylwetka idącej zyg-
zakiem Jady zajmowała cały chodnik. Samochód
zatrzymał się przed nią i szofer oświetlił postać dziew-
czyny.
Zaskoczona Jada zmrużyła powieki i zawołała:
— Hello!
Obaj policjanci wysiedli i stanęli obok niej. Sierżanta
uderzył jej oddech i zamajaczone spojrzenie.
— Na Boga! — jęknął. — Ona jest w dodatku
naćpana. Nie możemy jej zostawić. To przestępstwo...
Ujął Jadę za ramię i oświadczył:
— Young Lady, you arę under arrest...
Nie wyglądało na to, żeby to do niej dotarło. Potulnie
pozwoliła wsadzić się do samochodu. Sierżant usiadł z
tyłu, obok niej.
— Ale się musiała opalić trawki — niechętnie
powiedział Murzyn. — Nawet nie wie, gdzie jest.
Faktycznie. Jada spokojnie oparła głowę na ramieniu
sierżanta. Tego było za wiele. Czarny wziął kurs na ko-
misariat przy 186 Ulicy.
Jak wszyscy, policjanci z wozu 886 dostali rysopis Ja-
dy. Tyle że nie należeli do FBI, a rysopisów podawano
im co wieczór po dwadzieścia. W dodatku mowa była o
szykownej Murzynce w czerwonym cadiiiacu, a nie o pi-
janej dziwce, której pośladki zmąciłyby spokój pastora.
Elko Krisantem przeklął po turecku. W trudnych
chwilach używał rodzimego języka. Bezsilnie patrzył,
jak policjanci ładują Jadę do samochodu.
— No, to po wszystkim — powiedział z filozoficznym
spokojem.
Przez chwilę zawahał się, czy nie interweniować,
ale to już naprawdę było zbyt skomplikowane. Czerwo-
ne światła wozu patrolowego zniknęły i Elko także
ruszył. Pozostało mu tylko podwieźć Lo-ning po jej sa-
mochód. A potem postarać się na coś przydać. Chinka
poinformowała go, na jakim etapie znajdowały się po-
szukiwania, więc za każdym razem, gdy mijali
ciężarówkę, Elko przyglądał się jej dokładnie na wypa-
dek, gdyby jakimś cudem okazała się betoniarką.
W głębi serca tracił nadzieję. Nowy Jork wydawał mu
się gigantycznym labiryntem. Myślał o tysiącach budów
i baz istniejących w tym mieście. Gdyby to było w Istam-
bule... Odszukałby tę przeklętą betoniarkę w ciągu
dziesięciu minut. Przecież Malko uratował mu życie.
Tego się nie zapomina.
Kiedy wóz 886 dotarł do 160 Ulicy biały sierżant
począł wykazywać odrobinę ludzkich uczuć.
— Myślisz, że długo ją będą trzymali? — zapytał.
Czarny skinął głową.
— Oskarżą ją — potwierdził ze smutkiem. — Oficer
dyżurny ma obowiązek to zrobić, jeżeli przywozisz mu
delikwenta w takim stanie. Będzie musiała stanąć przed
sądem i zapłacić kaucję. Ale pewnie nie ma szmalu,
więc posiedzi w pudle.
Koloryzował trochę...
Nieswój, sierżant spojrzał na śpiącą na jego ramieniu
śliczną Murzynkę. Teraz, kiedy czarny dostarczył mu sa-
tysfakcji, akceptując zatrzymanie dziewczyny, czuł się w
pewnej mierze winien. Jako że incydent był drobny, nie
złożyli dotąd meldunku.
— Ale nie możemy jej tak wypuścić — zaczął.
— Człowieku — odpowiedział sentencjonalnie — gdy-
by tak zatrzymywać wszystkie naćpane dziewczyny w
Harlemie, trzeba by obrócić Long Island w więzienie.
Nie zrobiła nic złego.
Zwolnił celowo.
Sierżant podjął nagle decyzję:
— W porządku. Puścimy ją. Ale gęba na kłódkę — co?
— Gadanie.
Murzyn zjechał na bok. Zatrzymał się i wysiadł, żeby
otworzyć drzwiczki i wyciągnąć Jadę z samochodu.
Walczyła z zamykającymi się powiekami. Gliniarz lekko
nią potrząsnął, bardzo życzliwy.
— Zmykaj mała.
I, jakby chcąc dodać jej energii, klepnął ją po krągłych
pośladkach, nim wsiadł do wozu. Nie wszystko stracił.
Jada odeszła, policjanci zawrócili. Czarny pogwiz-
dywał z zadowolenia. To był dobry glina, tyle że miał
zbyt miękkie serce, żeby dostać awans.
Za pięć siódma Al Katz kończył jedenastą
Q   filiżankę kawy. Spał niespełna trzy godziny.
*^    Zaczerwienionymi ze zmęczenia oczyma
patrzył na wznoszące się ponad gmach Naro-
dów Zjednoczonych słońce. Jego biuro przy United Pla-
ża 799 przeobrażone zostało tymczasowo w punkt do-
wodzenia poszukiwaniami Malka. Czterech jego
zastępców utrzymywało stały kontakt z przetrząsający-
mi budowy i bazy ekipami.
Był już poranek, a ciągle jeszcze nie natrafiono na
ślad Malka ani tej żółtej betoniarki. Wydawać się
mogło, że wszystkie nowojorskie betoniarki były żółte.
Biorąc pod uwagę ilość budów prowadzonych właśnie w
mieście, ich praca przypominała poszukiwanie igły w
stogu siana.
W miarę tego, jak FBI donosiło o przetrząśnięciu ko-
lejnych miejsc, Al Katz umieszczał różnokolorowe szpi-
leczki na olbrzymim planie Manhattanu, wiszącym na
ścianie. Nie służyło to zresztą absolutnie niczemu, ale
dawało mu poczucie, że coś robi. Agenci FBI wyczyniali
cuda.
Zaimprowizowana, w gruncie rzeczy, akcja opierała
się częściowo na danych z książek telefonicznych. Ale
każde przedsiębiorstwo posiadało wiele baz. W dodat-
ku, budzeni w środku nocy ludzie, pytani ni z tego ni z
owego, gdzie znajduje się baza ich betoniarek, rzucali
słuchawkami, klnąc kiepskiego żartownisia... Inspekcja
jednej bazy zajmowała przynajmniej pół godziny. Trze-
ba było wdrapywać się na tył maszyny i zaglądać do
wnętrza, przyświecając sobie latarką...
Telefon zadzwonił równocześnie z nastawionym na
siódmą budzikiem. Oba sygnały równie bezużyteczne.
Al Katz potarł źle ogolone policzki. Od trzech godzin
rozpaczliwie szukał sposobu uniemożliwienia betoniar-
kom wyjazdu i załadunku cementu i nic nie zdołał
wymyśleć. Było fizyczną niemożliwością i bezprawiem
ściągnąć wszystkie betoniarki na policyjny parking, aby
odnaleźć człowieka, który pewnie już nie żył. Nawet
burmistrz Nowego Jorku, który niegdyś zakazał inwali-
dom używania samochodów, nie ośmieliłby się tego
zrobić.
Jeżeli Malko jeszcze żyje, to przyjdzie mu umrzeć pot-
worną śmiercią — oblepi go i udusi masa cementowej
mazi. Prawdopodobnie nigdy nie uda się odnaleźć jego
ciała.
Na domiar złego Al Katz nie dowiedział się niczego
nowego o aferze. Jeszcze tylko parę dni i będzie po
głosowaniu. A oni ciągle działają po omacku.
Dla odprężenia wstał i podszedł wbić w mapę jeszcze
jedną czerwoną szpilkę.
Chris Jones wszedł do bazy Colonial Concrete przy
145 Ulicy dokładnie o siódmej dwadzieścia sześć. Na
sam widok betoniarki chciało mu się rzygać. Od trzeciej
rano przemierzał West Side Harlemu w towarzystwie
Miltona Brabecka i Elka Krisantema. Dziwna z nich
była trójka... Turek spotkał obu goryli z CIA w biurze
Ala. Powitanie było raczej chłodne. Bez słowa zdecydo-
wali zakopać tomahawk wojenny na czas poszukiwań
Malka. Krisantem w pojedynkę nie był w stanie nic
zdziałać. Wręczono mu wielką latarkę i razem z tamty-
mi zaglądał do brzuchów betoniarek.
Baza przy 145 Ulicy podobna była do wszystkich in-
nych. Chris Jones zostawił samochód Miltonowi, który
jechał na sąsiednią budowę przy Lennox Avenue, sto
metrów dalej, bo ulica była już zablokowana przez
biorące ładunek ciężarówki.
Z Krisantemem za plecami Chris wtargnął do dyspo-
zytorni. Mieli tu pół tuzina betoniarek. Jedna
wyjeżdżała właśnie, kiedy przybyli. Chris wyrecytował
po raz setny tę samą formułkę przed osłupiałym urzęd-
nikiem. Czy nie zginęła im betoniarka? Nie zauważyli
niczego dziwnego?
Pospiesznie sprawdzili pozostałe betoniarki. Kierow-
nik bazy, wyjątkowo chętnie udzielający informacji, wy-
soki blondyn podsunął:
— Powinniście zajrzeć do kawiarni na wprost. Nocny
stróż, John, powinien tam jeszcze siedzieć. Może coś
zauważył.
Chris podziękował grzecznie. Betoniarki wychodziły
mu uszami. Gdyby nie szło o życie Malka... Nie miał
zupełnie ochoty wysłuchiwać ględzenia faceta, który nie
powie im nic nowego i tylko dzięki kawie może
utrzymać otwarte oczy.
W kawiarni pachniało przypalonym tłuszczem i kawą.
Nocny stróż, łatwy do rozpoznania dzięki mundurowi i
pistoletowi, siedział oparty o kontuar. Sam. Chris
podszedł i jowialnie poklepał go po plecach. Stary
podniósł głowę.
— Co się...
— FBI — oznajmił Chris naturalnym głosem, podsu-
wając mu na otwartej dłoni znaczek, który zaraz schował.
John Webster skulił się, prawie wsiąkł w taboret.
Twarz mężczyzny przybrała barwę ziemistoszarą, ciało
ogarnęło drżenie tak silne, że pół filiżanki kawy
wylądowało na jego spodniach. Chcąc umknąć przed
spojrzeniem Chrisa napatoczył się na Krisantema. Na-
wet w normalnych okolicznościach twarz Turka nie
budziła ogólnej sympatii. Teraz w dodatku trud nie
przespanej nocy zrobił z niej, prawdę mówiąc, zakazaną
gębę.
Stróż zakrztusił się i zakasłał. Chris musiał puknąć go
w plecy. Elko nie należał do FBI, ale posiadał głęboką
znajomość psychiki ludzkiej. W oka mgnieniu
zorientował się, że strażnik ma nieczyste sumienie.
— Szukamy betoniarki — zaczął Chris Jones. — Miał
pan służbę tej nocy...
— Nic nie wiem — wybełkotał John. — Przysięgam,
że o niczym nie wiem. Dlaczego właśnie mnie o to pyta-
cie?
Kiedy to mówił, nutka szczerości zabrzmiała w jego
głosie. Krisantem pokręcił głową i zanurzył ręce w kie-
szeni.
Parę sekund później John Webster poczuł zimny do-
tyk garotty Turka, zaciskającej się wokół jego szyi.
Wydał zduszony okrzyk. Chris oparł rękę na ramieniu
Turka.
— Hej! Spokojnie...
FBI i tak już miało kiepską reputację.
— Daj mi z nim pogadać — błagał Krisantem. —
Jedną minutkę.
Trzymając oba końce garotty w zaciśniętej pięści,
poderwał Webstera z taboretu i pchnął pod ścianę, za
kabinę telefoniczną, gdzie nikt z zewnątrz nie mógł ich
dostrzec. Stary nie opierał się, ledwo stojąc na
trzęsących się nogach.
Elko obrócił lekko nadgarstek i John poczuł, że brak
mu powietrza. Turek szepnął mu do ucha chropowatą
angielszczyzną:
— Gadaj, albo cię załatwię.
Prosta alternatywa. Po chwili zwolnił ucisk, żeby dać
Websterowi możność mówienia. Bardzo zdenerwowany
Chris Jones spoglądał na bok. Kelnerka dyskretnie
usunęła się na zaplecze. Zgodnie z przyjętymi w Harle-
mie standardami była to tylko nieco żywsza dyskusja.
— Skąd pan wie, że... — zaprotestował w przypływie
energii Webster.
— Znikąd — szepnął Elko. — Ale nie podoba mi się
twój krzywy ryj i jeżeli nie odpowiesz na moje pytanie,
nie zobaczysz go już w lustrze.
Pozytywną cechą Krisantema była jego szczerość.
John uwierzył mu bez wahania, a nie miał ochoty
przenosić się na tamten świat.
— To ten cholerny czarnuch, przysięgam — wyznał
jednym tchem. — Postraszył mnie. Powiadam panu, nie
powinni zatrudniać tych chłystków. Przez nich są same
kłopoty.
Trzeba było pomocy Chrisa, aby go uspokoić i
wydusić z niego szczegóły incydentu z Chuckiem. Chris
dosłownie skoczył mu do gardła, przyciskając go do mu-
ru swymi ogromnymi łapami.
— Gdzie ta betoniarka?
— Chuck właśnie pojechał po cement. Na Fort Was-
hington Avenue. Potem jedzie na budowę.
— Dawno wyjechał?
Stary potrząsnął głową.
— Jakieś dziesięć minut temu.
Chris wypuścił go.
Nieco ośmielony Webster odważył się zapytać:
— A o co, do cholery, chodzi z tą betoniarką? Dla-
czego jej szukacie?
Siwe wąsy Krisantema otarły się prawie o zmaltreto-
waną twarz starego.
— W środku siedzi nasz przyjaciel. Bardzo bliski
przyjaciel. Na twoim miejscu modliłbym się, żeby jesz-
cze żył.
— Po czym poznać tę twoją betoniarkę?
— Trzydzieści cztery. Ma duże 34 na drzwiczkach —
wydukał zdruzgotany John Webster. Ale przysięgam,
że...
Chris i Elko byli już na zewnątrz. Gdyby chcieli iść po
samochód i Miltona, straciliby dobrych pięć minut. Nie
mówiąc już o tym, że musieliby wrócić na Harlem River
Drive. Dość czasu, aby Malka zalało dziesięć ton ce-
mentu.
Następna betoniarka przekraczała bramę bazy. Kri-
santem przebiegł przez ulicę, wskoczył na schodki i
wsunął głowę do kabiny. Oszołomiony kierowca
zahamował i stanął.
— Zjeżdżaj — mruknął Turek. Szybko.
Szofer sądził, że się przesłyszał. Wzruszył ramieniem
i zamierzał odjechać. Krisantem otworzył drzwiczki
jedną ręką, a drugą zepchnął go z siedzenia i wyrzucił
na ziemię. Potem wśliznął się na jego miejsce i spojrzał
na tablicę rozdzielczą. Prowadził już ciężarówki w Korei
i był szoferem w wielkim istambulskim garażu. Nie było
sprawy.
Kierowca stał wrzeszcząc, uczepił się Chrisa, który
wsiadał z drugiej strony.
— Oszaleliście. Wezwę policję. Oddajcie mi wóz.
— Policja to my — krzyknął Chris zatrzaskując drzwi.
Krisantem brutalnie puścił sprzęgło, a na zakręcie
zerwał niemal cały bok zaparkowanego forda. W luster-
ku dojrzał wyskakujących z bazy, gestykulujących ludzi.
Wystraszony John Webster obserwował tę scenę z ka-
fejki.
— Czarny skurwiel — mruknął.
Pierwszy samochód, za którym rozległ się warkot
ciężarówki, nie zjechał dość szybko na bok. Krisantem
przyspieszył jeszcze trochę i gigantyczny zderzak zerwał
pół bagażnika wozu. Kierowca skręcił ostro, o mało nie
staczając się do rzeki, potem rozwścieczony nacisnął na
klakson. Turek zignorował to i dodał gazu, wjeżdżając
na lewy, przeznaczony dla szybkich pojazdów pas.
Ruch na Harlem River Drive był ożywiony, ale po
pierwszym incydencie nikt już nie stawał na drodze
rozszalałej betoniarce. Jakby kierowcy przekazywali so-
bie znaki. Krisantem zresztą używał potężnego klakso-
nu w roli syreny, dociskając gaz do dechy. Tego dnia
ustalony został rekord prędkości w kategorii betoniarek
— ponad 60 mil na godzinę. Łoskot nasuwał raczej myśl
o czołgu średniej masy.
Zakręt w 155 Ulicę Elko brał w stylu Grahama Hill'a
w Mans, przy okazji zdzierając dach toyoty. Potem z
głośnym trąbieniem przedarł się przez trzy sznury sa-
mochodów, jadąc chwilami nawet pod prąd.
Pełniący służbę przy Amsterdam Avenue policjant o
mały włos nie połknął gwizdka. Z rozkrzyżowanymi ra-
mionami ruszył na spotkanie betoniarki. Elko ledwo
zdołał zahamować. Policjant wdrapał się na stopień,
ziejąc oburzeniem.
Zamilkł niemal natychmiast, bo Chris podsunął mu
pod nos swój znaczek, rozkazując:
— Proszę opróżnić skrzyżowanie. Szybko.
Policjant zszedł, kompletnie ogłupiały. Słyszał już, że
FBI posługuje się dla kamuflażu różnymi samochodami,
ale żeby do tego stopnia... W pewnym sensie było to ge-
nialne. Któż by obawiał się betoniarki?
Elko nie czekał, aż skrzyżowanie będzie puste i mało
nie rozstrzaskał cadiiiaca. Przerażony kierowca
najechał na hydrant. Betoniarka oddaliła się z hurko-
tem bombowca w stronę Fort Washington Avenue. 34
nie mogła mieć nad nimi dużej przewagi.
Chris wypatrzył ją pierwszy, gdy ruszyła spod światła.
Dwieście metrów przed nimi.
— To ta — wykrzyknął.
Elko nie mógł bardziej przyspieszyć. Na szczęście
ruch był bardziej płynny. Ścigana betoniarka jechała z
normalną prędkością. Ponieważ zbliżali się do skrzyżo-
wania na czerwonym świetle, Elko nacisnął klakson i
przejechał.
Poczuli jakiś wstrząs po lewej stronie. Chris wychylił
się i zauważył unieruchomiony na środku skrzyżowania
i skrócony o jedną trzecią samochód.
Wyciskając z betoniarki ostatnie poty Elko zrównał
się z 34. Oba monstra jechały łeb w łeb. Chuck odwrócił
się. Chris Jones mierzył w niego z Magnum.
— Stój — wrzasnął. — Policja.
Oczy Chucka niemal wyskoczyły z orbit. Jak oszalały
docisnął gaz.
Niczym apokaliptyczne potwory toczyły się ku roz-
widleniu przy Washington Bridge. Na światłach stało
około dziesięciu samochodów. Za chwilę mogły zostać
zmiażdżone przez 60-tonowy huragan. Chuck stracił
głowę. Pochylony nad kierownicą, jechał ślepo przed
siebie.
Elko stał na pedałach. Miał cztery metry przewagi.
Zdawało się, że trzeszcząca na wszystkich spojeniach
betoniarka rozpadnie się.
Od skrzyżowania dzieliło ich sto metrów. Ludzie z
krzykiem wyskakiwali z samochodów. Elko skręcił
kierownicę w prawo, uderzając w 34. Tęga Murzynka
upuściła z okna doniczkę. Pierwszy raz w życiu widziała
w środku miasta wyścigi ciężkich wozów transporto-
wych.
Rozległ się przerażający trzask zdzieranej blachy.
Chuck instynktownie zahamował. Elko napierał dalej.
Szczepione ze sobą pojazdy zatrzymały się, uderzając o
bramę domu i roznosząc ją o dwadzieścia metrów od
stojących przy skrzyżowaniu samochodów. Chris, na
wpół ogłuszony zderzeniem z przednią szybą, dopiero
po chwili otworzył oczy. Wystarczyło to, by szofer „34"
wyskoczył na ziemię i długimi susami pognał przed sie-
bie, usiłując ratować skórę.
Oprzytomniawszy, rzucił się w pogoń, mierząc z Mag-
num 457.
— Stać — krzyczał. — Jesteś aresztowany.
Chuck obracał właśnie w perzynę rozliczne rekordy
olimpijskie. Słysząc wystrzał z rewolweru odskoczył w
bok, jakby umykał przed żmiją.
Ale Chris wystrzelił tylko w powietrze.
Spoza samochodów na skrzyżowaniu wyłonili się
dwaj policjanci. Chuck zauważył ich i skręcił, pokonując
rozdzielający jezdnię pas ziemi. Odwrócił się, żeby
sprawdzić, czy Chris zamierza strzelać.
Rozległ się pisk hamulców, niczym jęk agonii i ciało
Murzyna wzbiło się w górę. Czarny buick potrącił go,
odrzucając wiele metrów dalej. Upadł głową na asfalt.
Nadbiegający właśnie Chris usłyszał trzask pękających
kości czaszki. Serce podeszło mu do gardła.
Kiedy przykląkł przy młodym Murzynie, chłopak
oddychał jeszcze, ale jego mózg wypłynął na ziemię. W
zasadzie był już trupem.
W dzielnicy wrzało. Mężczyzna, który przypadkowo
przejechał Chucka, wysiadł z wozu blady jak ściana. Lu-
dzie wyglądali przez okna, ruch był zablokowany. Chris
Jones podniósł się i pobiegł w stronę betoniarek, pozos-
tawiając ciało Chucka.
Krisantem zanurzył się do połowy w betoniarce. Wysunął
się pokryty szarym pyłem i gestem przywołał Chrisa:
— Szybko, chyba tu jest.
Zanurzył znowu głowę w brzuchu machiny i zniknął
w niej całkowicie. Chris wskoczył na tylną platformę.
Usłyszał z wnętrza okrzyki Turka. Klął i szamotał się.
Chris dojrzał szarą sylwetkę wznoszącą się ku otworowi.
Wyciągnął ramiona i dotknął skóry.
W parę sekund później w otworze betoniarki ukazała
się głowa Malka popychanego przez Krisantema i pod-
ciąganego przez Chrisa. Ten ostatni krzyknął radośnie,
na widok otwartych oczu księcia. Delikatnie począł
zrywać czarny plaster, kneblujący usta Malka. W tej
chwili był właściwie tylko szarą, skostniałą kukłą, jednakże
oddychał.
Kiedy Malko przyszedł do biura Katza przy
•y ^\ United Nations Plaża, miał jeszcze szary pył
za paznokciami. Krisantem ledwie zdążył
przygotować   mu   kąpiel.   Betoniarka
przypieczętowała zgodę między gorylami i Turkiem.
Chris mówił nieustannie o mianowaniu go honorowym
członkiem FBI.
Tymczasem jednak Mad Dogsi zdobyli punkt nawet
pomimo nieudanej próby zgładzenia Malka. Dotarcie
do kierujących spiskiem stało się niemożliwe.
Wąsy Ala Katza zwisały posępnie. Serdecznie
powitał Malka, wskazał krzesło Krisantemowi, a potem
jednym haustem wypił Pepsi. Kiedy już znaleziono Mal-
ka, przespał się godzinę w biurze.
— Szofer betoniarki figuruje w kartotekach FBI jako
agitator i członek Czarnych Panter — oświadczył. —
Dwukrotnie zatrzymywany — w 1969 i w styczniu 1970.
Malko patrzył na słońce ponad East River.
Nieprędko zapomni o długich, spędzonych w ciemności
godzinach, kiedy w każdej sekundzie mógł zginąć pod
masą cementu.
— Ktoś kryje się za Mad Dogsami — powiedział. —
Nie oni zmontowali tak skomplikowaną akcję. Notorycz-
nie nie mają pieniędzy. Jada jest jedynie wykonawczy-
nią. Ci sami ludzie drugi raz usiłowali mnie zabić.
Katz westchnął, wąsy znowu opadły mu smętnie. Nie-
bieskie oczy nabrały wyrazu powagi.
— Prośba o przesunięcie terminu głosowania nie
wchodzi w grę — stwierdził z emfazą. — Pod żadnym
pretekstem. Od 1961 połowa świata oskarża nas o sto-
sowanie wszelkich możliwych wybiegów dla uniemożli-
wienia przyjęcia Chin komunistycznych do ONZ-u. Mó-
wienie teraz o spisku byłoby gwoździem do trumny.
Możemy zyskać kilka dni, prosząc przyjaznych delega-
tów o wygłoszenie długich przemówień, o filibusting, jak
w Kongresie...
Malko wydłubał okruch cementu spod paznokcia.
Miał na sobie beżowy garnitur z alpagi, skrojony nie go-
rzej niż zmarnowany w betoniarce.
— Nie wiem, co pan może na tym zyskać. Nie orien-
tujemy się, ilu delegatami manipulowano. W ten, czy w
inny sposób. I to podstawowy problem.
Katz uśmiechnął się chłodno.
— Najlepszą obroną jest atak, jak powiedział Napo-
leon. Nie po to urządziliśmy panu tak sprytnie miesz-
kanko, żeby pan w nim grał w klasy.
— Chce pan, aby...
— W zeszłym roku przewaga była bardzo bezpiecz-
na, 48 do 71. Załóżmy najgorszy wariant. Proszę
przeczytać.
Malko wziął kartkę maszynopisu i przejrzał. Była to
lista państw. Na pierwszym miejscu umieszczono
Austrię, potem Belgię, Kanadę, Chile, Cypr, Islandię,
Iran, Włochy, Jamajkę, Kuwejt, Laos, Liban, Malediwy,
Trynidad, Tunezję.
— Niech pan wśród nich poszuka szczęścia —
powiedział Katz. — Wystarczy urobić sześciu z nich, że-
by cały Departament Stanu tarzał się z radości. Nie
biorąc pod uwagę tych, którzy „źle" głosowali w zeszłym
roku.
Mrugnął okiem, mając wyraźnie nieczyste myśli.
— Proszę się brać do roboty. Przyślę panu pomoc.
Dziś przewidziane są cztery przerwy w sesji oraz wys-
tąpienie   przedstawiciela   Związku   Radzieckiego.
Przybędą wszyscy.
Hulanki i forsa były zdecydowanie siłą napędową Na-
rodów Zjednoczonych. Malko wsunął kartkę do kiesze-
ni. Rola politycznego szantażysty budziła jego
najgłębszą niechęć.
Stał, gotów do odejścia, kiedy Krisantem dyskretnie
chrząknął.
— Warto by się może dowiedzieć, co powiedziała
dziewczyna policjantom, którzy ją zatrzymali?
— Jaka dziewczyna? — zapytał Katz — nie
zatrzymaliśmy żadnej dziewczyny.
— Ta, która usiłowała zabić Jego Wysokość —
odpowiedział Krisantem. — Ta czarna wydra. Zatrzy-
mali ją na moich oczach.
W ostatnich godzinach Krisantem stał się, o hańbo,
rasistą. Bardzo starannie opowiedział o aresztowaniu
Jady przez patrol samochodowy.
Następne dziesięć minut upłynęło na gorączkowym
wydzwanianiu po wszystkich komisariatach w Harlemie.
Al Katz był o krok od zawału. Nikt nie widział Jady. Co-
raz częściej podejrzliwie zerkał na Krisantema. Turek,
przecież potwornie nieufny, mógł równie dobrze udusić
Jadę, a zwłoki wrzucić do Hudsonu.
— Przypominam sobie numer wozu — zawołał nagle
Elko. - 886.
Amerykanin podjął więc znów zmagania z telefonem.
Tym razem po pół godzinie trafił na kapitana, dowo-
dzącego komisariatem przy 184 Ulicy. Wóz numer 886
należał do nich, ale nie mieli oni Jady, ani żadnego
śladu w raportach.
— Trzeba tam jechać — zasugerował Malko. — Jest
coś dziwnego w tej historii.
Al Katz był tego samego zdania.
Precinet 19 nie wyglądała zachęcająco. Przed budyn-
kiem stało kilka zaparkowanych samochodów policyj-
nych. Była to najgorsza dzielnica Harlemu. Kiedy Mal-
ko i Krisantem znaleźli się w komisariacie, dwaj poli-
cjanci segregowali na dużym stole, budzącą dreszczyk,
górę białej broni. Żniwo jednego wieczoru.
Dwaj czarni siedzieli przykuci do ściany. Przed trze-
ma godzinami zakatowali w windzie na śmierć małżeń-
stwo staruszków. Obojętni na wszystko. Kapitan wpro-
wadził gości do obskurnego biura. Malko wyjaśnił po-
wód wizyty. Al Katz dzwonił zresztą, aby uprzedzić o ich
przyjściu.
Kapitan rozkazał przynieść rejestr meldunków. Nie
znalazł niczego na temat Jady. Wczoraj nie zatrzymano
żadnej młodej kobiety.
— Mógłbym zobaczyć się z policjantami z nocnego
patrolu 886? - Zapytał Malko.
— Sierżant zszedł ze służby — powiedział kapitan —
ale z drugim nie ma problemu.
Wcisnął klawisz interkomu.
— Benson.
Po kilku sekundach w drzwiach stanął Murzyn w
mundurze. W jego twarzy i wyłupiastych oczach malo-
wało się znużenie. Kapitan wyjaśnił mu o co chodzi.
Malko natychmiast zauważył niepokój policjanta. Nie
mógł jednak nalegać. Sam z siebie policjant pokiwał
głową i powiedział:
— No cóż, myślę że strzeliłem potworną gafę!
Opowiedział o aresztowaniu Jady i nacisku jaki
wywarł na sierżanta, aby ją uwolnić. Kapitan był zdruz-
gotany.
Niestety, nic już nie można było zrobić. Benson
spuścił w zawstydzeniu głowę.
— Co zrobiła ta nieszczęsna dziewczyna? — zapytał
żałośnie.
— Och! Jest wmieszana w dwa morderstwa i spisek
polityczny — powiedział Malko.
Nagle wpadł mu pewien pomysł.
— Macie tu kogoś, kto dobrze zna Harlem i mógłby
mi pomóc w jej odnalezieniu?
Benson podniósł głowę.
— Myślę, że tak, sir. Mamy tu wspaniałą dziewczynę.
Jeanie. Zna wszystkich. O ile kapitan pozwoli.
Kapitan pozwalał z góry na wszystko, co mogło ocalić
jego honor. Powierzył Malka Bensonowi. Ten popro-
wadził go na pierwsze piętro, zapukał i wszedł do cias-
nego biura.
Malka czekało radosne zaskoczenie.
Jeanie była miłą i śliczną, krótkowłosą Murzynką.
Nosiła mundur. Po dokonaniu prezentacji Benson
przedstawił jej sprawę. Malko wtrącił się.
— Jesteśmy w zasadzie pewni, że ta dziewczyna na-
leży do Czarnych Panter.
Młoda Murzynka gwizdnęła i podniosła się. Była sza-
lenie zgrabna, ale mundur chyba najdoskonalszej dam-
skiej figurze nie dodaje uroku.
— Jestem opiekunką społeczną — wyjaśniła. —
Znam tu wiele osób, jestem lubiana. Chodzę sama po
zakątkach, w których nasi chłopcy witani są koktajlem
Mołotowa. Ale Panter ludzie się boją, nic nie powiedzą.
Jeżeli ktoś panu może pomóc, to tylko junkies, nar-
komani. Wiedzą o wszystkich, handlują z Panterami,
znają ich kryjówki. Ale trzeba złapać jednego z nich i
zmusić do mówienia. To nie takie proste.
Nie brzmiało to budująco. Malko zaczynał rozumieć,
dlaczego FBI drepcze w miejscu.
— Znamy adres Jady — powiedział — czy nie
zechciałaby pani podjechać tam z nami? Spróbować
dowiedzieć się czegoś?
Jeanie uśmiechnęła się z powątpiewaniem.
— Jeżeli pan sobie życzy, ale mamy jedną szansę na
tysiąc. Jedźmy.
Dwójka oberwanych dzieciaków bawiła się na 96 Uli-
cy przed bramą domu, w którym mieszkała Jada. Cadii-
lac stał w tym samym miejscu, podobnie dwaj ludzie z
FBI tkwiący w szarym fordzie, rzucającym się w oczy,
jak mucha w szklance mleka.
Jeanie odezwała się do Malka:
— Proszę tu na mnie poczekać. Jeżeli ludzie pana zo-
baczą, nie powiedzą słowa. Pan jest biały.
Malko patrzył, jak znika w ogromnym budynku. Kri-
santem zastanawiał się, czy ktoś uwolnił stróża.
Wkrótce po zniknięciu Jeanie istota wyglądająca na
czarnego ducha otarła się o samochód obrzucając go
nienawistnym spojrzeniem. Murzyn był chudy jak
kościotrup, wynędzniały na twarzy, nie ogolony,
przedwcześnie łysiejący. Nawet Krisantem zaczął się
odruchowo drapać.
Jeanie pojawiła się po 20 minutach. Kiedy wsiadła do
samochodu, westchnęła ciężko.
— Cóż to za życie! Na górze mieszka w jednej izbie ko-
bieta z szóstką dzieci! Nie może nawet iść do ubikacji, bo
złodzieje czyhają non stop na okazję i kradną, co się da.
— A nasza dziewczyna?
— Nikt nic o niej nie wie. Mieszka tu od niedawna.
(Zastanawiała się chwilę). Tylko jeden facet może panu
pomóc: Julius West. Jeżeli dostatecznie długo pozbawi
się go narkotyków, wyśpiewa wszystko, co wie. Zaopa-
truje Pantery i inne indywidua.
— Jak go znaleźć?
Jeanie wybuchnęła śmiechem.
— To nie moja działka. Musi pan pogadać z
chłopakami z Biura Narkotyków na Old Slif Street, w
Downtown. Jeżeli go dopadną, będę może mogła po-
móc. Jestem uchwytna w komisariacie.
— Proszę jednak dać mi swój numer — poprosił
Malko. — Mogę pani potrzebować w środku nocy.
Podała mu adres i telefon, wyjaśniając:
— Proszę tylko powiedzieć, kim pan jest, mieszkam z
czarnym gliną, zazdrosnym jak tygrys. Nie lubi, żeby
kręcili się koło mnie biali.
Poprosiła, aby ją tu wysadzili. Musiała jeszcze wpaść
do kilku rodzin. Wróci wozem patrolowym. Malko
popatrzył za nią. Była niemal tak pociągająca, jak Jada.
Po drodze zatrzymał się, żeby zadzwonić do Ala Kat-
za i zaanonsować mu dobrą wiadomość. Że tym razem
nie miał już nawet żadnego tropu.
Totalna próżnia.
Pułkownik Tanaka siedział właśnie w kafeterii dla
delegatów przeglądając przy śniadaniu poranną prasę.
Na temat próby zabójstwa nie było jeszcze nic, ale
Japończyk został już dokładnie poinformowany. Jada
doszła do siebie i opowiedziała wszystko Lesterowi.
Japończyka to niepowodzenie rozwścieczyło mniej,
niż wcześniejsze gafy. Wiedział, do czego zdolni są
Chińczycy i nie łudził się, że Jada mogłaby oprzeć się
hipnozie. Katastrofa nie była totalna, ponieważ FBI nie
miało możliwości pójść tym tropem. W każdym razie
pułkownik był przekonany, że CIA i FBI niemalże
depczą mu po piętach. I poczuł upajający dreszczyk
emocji połączony z pewnością, że nic nie są w stanie mu
zrobić.
Dokonał samokrytyki. Błędem było usiłować za
wszelką cenę pozbyć się tego tak zwanego szantażysty.
Ale przynajmniej zmusił FBI do odkrycia kart.
Teraz, kiedy przeanalizował sytuację, poczuł się le-
piej. Lesterowi kazał siedzieć cicho. I pojawiać się tylko
w akcjach związanych z ich planem. Nie podejmą żad-
nych dalszych prób pozbycia się jasnowłosego
mężczyzny pracującego dla FBI czy CIA. Tanaka
wiedział, że po usunięciu Jady z pola widzenia, tamten
nie miał żadnego tropu.
Tanaka obiecał sobie iść na dobry, japoński obiad i
wpisać go na listę wydatków. Jeszcze parę dni i uwolni
się od wszystkich kłopotów.
Malko uprzejmie przysłuchiwał się delegatowi z Male-
diwów rozprawiającemu o problemach przysparzanych
przez piratów tej, błogosławionej przez Boga i ludzi,
krainie.
Zerknął na zegarek: wpół do pierwszej. Bar prze-
pełniony był delegatami rozmawiającymi w rozmaitych
językach i przypominał Wieżę Babel.
Nagle z głośnika rozbrzmiało jego nazwisko. Porzucił
reprezentanta Malediwów, oszołomionego tą popular-
nością. Jego nikt nigdy nie wzywał. A powód: trzy
czwarte delegatów ignorowało nawet istnienie jego
państwa. Musiał nieustannie wyjaśniać, że Malediwy to
nie nazwa sardynek w oliwie, ale niezależny i prawie
niepodzielny naród.
Malajka w recepcji uśmiechnęła się kącikiem ust.
— Pewna młoda dama chce się z panem widzieć. Jest
przy wejściu do baru.
Malko przebił się przez tłum i stanął nos w nos z
istotą rodem ze stronic „Playboya": metr siedemdziesiąt
pięć wzrostu, długie, rozjaśnione włosy a la Jean Har-
Iow, ogromne błękitne oczy niewiniątka, fantastyczna fi-
gura i nader skąpa, kanarkowożółta sukienka, a do tego
aksamitny głos call-girl dla miliarderów. Błysnęła
zębami, niewątpliwie zdolnymi schrupać w mig tysiąc-
dolarowe banknoty.
— Nazywam się Gail. Z „Jetset". Proszono, abym
skontaktowała się z panem pilnie. Z polecenia Ala Kat-
za.
Malko z trudem przełknął ślinę. A powiadano, że
CIA nie robiła nic dla zbliżenia między narodami... Al
Katz wszczął kontrofensywę nie tracąc czasu.
— Doskonale, Gail — powiedział — chodźmy więc
napić się czegoś. Jest ze mną właśnie pewien dżentel-
men z Malediwów.
— Cudownie — z najgłębszym przekonaniem powie-
działa Gail.
Kiedy delegat ujrzał Gail, z zachwytu omal nie
wdrapał się na sufit po zasłonach. Usiadła z gracją, a
króciutka sukienka uniosła się niemal do pępka. Podała
dyplomacie rękę.
— Miło mi, że mogę pana poznać. Uwielbiam
Afrykę.
Delegat nawet nie podjął wątku, patrząc jak zahipno-
tyzowany na długie nogi. Pomyśleć, że miał za godzinę
wygłosić mowę pogrzebową...
Gail wpatrywała się w niego niczym w Rockefellera,
Tarzana i Gregory Pecka bez mrugnięcia okiem. Dele-
gat poczuł, że bierze w nim górę prymitywna strona na-
tury i zastanawiał się, czy straże ONZ-u, zawsze tak
rygorystyczne, przeciwstawią się, jeżeli przerzuci ją so-
bie przez ramię, by zanieść do najbliższego hotelu.
Malko wykorzystał sytuację:
— Mam zamiar wydać niewielkie przyjęcie pod ko-
niec tygodnia — odezwał się — czy przyłączy się pan do
nas?
— Och, tak! — wtórowała Gail — tak bym chciała,
żeby pan przyszedł.
I wybuchła histerycznym śmiechem. W sumie brzmiało
to zachęcająco. Dwanaście takich, jak ona i mieliby
większość, która Wierchownyj Sowiet przyprawiłaby
o zazdrość. Coś w stylu 99,99 %. Oczywiście
pociągało to za sobą znaczne wydatki, ale przecież
nie można było pozwolić, aby całe pieniądze Peace
Corps poszły na budowę latryn w krajach rozwijających
się.
Malko pochylił się do ucha Gail.
— Jest pani sama?
— Och, ale mam dwie przyjaciółki, do których mogę
zadzwonić — zapewnił aksamitny głos. — Ciaudię i
Cathy. Przyjdą z ochotą. Również pracują dla „Jet-
set".
Nigdy nie przypuszczał, że zawód ekskluzywnego
szpiega zmusi go do organizowania orgii na koszt CIA.
Oby tylko Aleksandra nigdy się o tym nie dowiedziała.
Byłaby zdolna rozwalić mu głowę celnym strzałem z
broni myśliwskiej. Odkąd oddała mu się, uznała go za
swoją własność.
Zorganizowanie party nie będzie zbyt trudne. Wys-
tarczy zostawić Gail w barze, a potem wyselekcjonować
co cenniejsze okazy.
Niewiarygodnie nabrzmiała żyła pulsowała na
skroni nadzwyczajnego i pełnomocnego am-
basadora. Mężczyzna wydawał krótkie jęki,
wyrażające rozkosz i frustrację, podczas gdy
jego długie dłonie poprzez bluzkę gniotły wydatne pier-
si siedzącej mu na kolanach dziewczyny.
Oczy wychodziły mu z orbit. Nagle wstał i począł
zrywać z siebie ubranie, jakby oblazło go robactwo. Nie
tracił nawet czasu, by zdjąć spodnie, pozwolił, by opadły
mu na kostki. Spora część guzików jego koszuli
odprysnęła. Wstał, unosząc dziewczynę w ramionach.
Różnica wzrostu była tak duża, że brzuchem dotykał jej
piersi.
Gigantyczny dyplomata porzucił piersi dziewczyny i
wsunąwszy ręce pod zamszową spódniczkę ujął ją w
biodrach. Kiedy zorientował się, że nie miała na sobie
żadnej bielizny, wydał okrzyk. Prawdziwy, pierwotny
okrzyk wojenny. Opadł do tyłu, na poduszki, uniósł
dziewczynę nad sobą, potem posadził, rozsuwając jej
uda tak brutalnie, że krzyknęła. Zaczął miotać jej
ciałem o swoje z niezmierną gwałtownością, trzymając
w pasie. Bardzo szybko osiągnął zaspokojenie. Przew-
rócił się na bok, pociągając za sobą partnerkę nadal z
nią złączony.
Chris Jones zwilżył suche wargi, nabrał tchu i
pomyślał sobie, że ten kawałek zrobi niezłe wrażenie w
CIA. Było mu głupio. Widok ogromnego czarnego, któ-
rego spotykał w kuluarach ONZ-u — zawsze poważne-
go i sztywnego — uprawiającego miłość z tak prymi-
tywną gwałtownością i egoizmem, wstrząsnął nim. W
dodatku, to wszystko rozgrywało się o kilka metrów od
niego. Słyszał jęki, sapania, szelest materiału.
Na próżno powtarzał sobie, że tylko wypełnia rozka-
zy, nie czuł się w zgodzie z własnym sumieniem. Pury-
tańskie wychowanie w Middłe West nie przygotowało
go do tego. Gdyby jego żona wiedziała, w jakich impre-
zach bierze udział, nawet „on duty", po prostu
wyrzuciłaby go za drzwi.
Powstrzymał okrzyk odrazy na widok sceny rozgry-
wającej się w najdalszym kącie pokoju. Jeden z czar-
nych dyplomatów siedział na kanapie, w roztargnieniu
gładząc kędzierzawe włosy bardzo młodego Murzyna
ułożonego u jego nóg i obdarzającego go wyrafinowany-
mi pieszczotami. Miał nie więcej niż szesnaście lat. CIA
wykorzystywała niekiedy Raipha Millsa dla podobnych
celów. Nie wzdrygał się przed niczym. Jako siedmioletni
chłopczyk został zgwałcony w Harlemie przez dwóch
homoseksualistów. A od dwunastego roku życia
zaczepiał mężczyzn na 42 Ulicy, oferując usługi za cenę
od jednego do pięciu dolarów.
CIA płaciła o wiele lepiej i dyskretnie interwenio-
wała, kiedy Raiphowi jakiś ugryziony do krwi klient
chciał narobić kłopotów. To była jego słodka słabostka.
Chris zasypiał już przed sześcioma ekranami monito-
rów, kiedy wszystko zaczęło się na dobre. Do tej chwili
nie działo się nic naprawdę ekscytującego. Siedział w
mieszkaniu sąsiadującym z apartamentem Malka, także
należącym do CIA. Był to rodzaj zabezpieczenia na wy-
padek, gdyby nieprzewidziany bieg wydarzeń wymagał
interwencji z zewnątrz.
Malko wybrał siedmiu szefów delegacji spośród ro-
kujących największe nadzieje. Kierował się powagą kra-
ju, sytuacją rodzinną, stanem finansów i mocą prze-
konań politycznych.
Dziewcząt było tylko cztery: Gail, Cathy, Ciaudia i
Lo-ning. Cathy była jeszcze wyższa, bardziej jasnowłosa
i seksowniejsza od Gail. Reprezentowała typ dziewczyn
zdolnych, nie uchylając buzi, zawrócić w głowie
mężczyźnie. Ciaudia była nieco niższa, o bujnych
kształtach i kręconych włosach. Lo-ning miała na sobie
haftowaną tunikę.
Najpierw wszyscy siedzieli na poduszkach rozrzuco-
nych wokół wielkiej kanapy, na wprost kamer. Chwilami
pojawiała się wysoka postać wspaniałego w tej roli Kri-
santema z tacą.
Chris ziewał z nudów.
Okazało się, że te wszystkie opowieści o orgiach były
zwykłymi bujdami... Czuł się jak w Middłe West.
Aż nagle Gail podniosła się i pociągnęła za rękę czar-
nego dyplomatę. Miała na sobie króciutką, mocno wy-
dekoltowaną beżową tunikę. Powiodła mężczyznę do
zakątka pod ścianą, teoretycznie przeznaczonego na
tańce.
— Na Boga!
Nie mógł powstrzymać okrzyku. Gail najspokojniej
rozpięła suwak i zrzuciła tunikę na ziemię. Olśniewając
nagością zaprosiła partnera do zmysłowego tańca.
Chris rozbudził się na dobre. Teraz z kolei Cathy
podniosła się i zajęła się drugim dyplomatą. Ale ona
rozebrała się jeszcze siedząc, a potem uprzejmie
pomogła w tym swojemu mężczyźnie. Najpierw zdjęła
mu buty. Kiedy pozostał jedynie w kalesonach w kwiat-
ki, Chris wybuchnął nerwowym śmiechem. Z powodu
telewizorów wszystko to wydawało się nierzeczywiste.
Potem Chris stracił ochotę do śmiechu. Gail już nie
tańczyła. Powoli opuszczała się wzdłuż ciała dyplomaty.
Klęcząc na podłodze obdarzała go pieszczotami precy-
zyjnie obliczonymi na doprowadzenie go do histerii.
Chris patrzył, jak Murzyn wywraca oczy, chwytając
dziewczynę za włosy i przyciskając do siebie jej twarz.
Ona zaś niespodziewanie wyprostowała się i
odsunęła nieco od niego, pozostawiając go w stanie,
którego pozazdrościłby mu dorodny buhaj. Potem,
wyraźnie kpiąc, poczęła tańczyć wokół niego.
Nie trzeba było długo czekać na reakcję. Dyplomata
rzucił się na nią, zwalając ją na poduszki. Powolna mu,
rozsunęła nogi, czekając, aż upora się z paskiem.
Przesunęła się nieco, jakby chcąc się wymknąć i
obróciła o czterdzieści pięć stopni. Mężczyzna ruszył za
nią, mrucząc niecierpliwie. Nie miał pojęcia, że Gail
przesunęła się tylko po to, aby lepiej uplasować się
przed kamerami ze względu na zbliżenie.
Z wdziękiem oplotła go nogami, wiążąc jak lianą. Był
tak podniecony, że nawet gdyby ustawiono wokół niego
cztery kamery i tak by tego nie zauważył.
Chris uświadomił sobie, że jego własny oddech stał
się równie krótki i urywany, jak oddech mężczyzny ko-
chającego się z Gail i zaczerwienił się.
Niestety, to był dopiero początek jego duchowych i
moralnych cierpień!
Cathy stała na wprost dyplomaty, którego rozebrała.
Kołysząc się w takt muzyki, pieściła go powolnymi ru-
chami, patrząc mu w oczy i szepcząc odrażające
świństwa, szokujące zwłaszcza w jej anielskiej buzi.
Mężczyzna ciężko dyszał, usiłując wyrwać się jej i
przejąć inicjatywę, ale trzymała go mocno. Nie zdołał
uwolnić się, aż doprowadziła go do orgazmu.
Jego wykrzywiona twarz będzie także stanowiła do-
bre ujęcie.
Chris Jones otarł czoło. Nie śmiał nawet patrzeć, co
dzieje się na poduszkach na drugim planie. To
przypominało mu dzień, kiedy w Istambule zaskoczył
Malka w uroczym towarzystwie. Doznał takiego samego
pomieszania podniecenia i wstydu. Zdecydowanie, za-
wód szpiega miał rozmaite strony. Po rozważeniu wszel-
kich za i przeciw, zbliżył się do szóstego monitora i
włączył go.
Ujrzał ogromnego ambasadora oddającego się
końcowym etapom szturmu.
— Proszę zostać przy mnie — szepnęła Lo-ning Mal-
kowi.
Kiedy zobaczyła, że Gail się rozbiera, przylgnęła do
niego i pocałowała go. Przez cały wieczór przedstawiciel
afrykańskiego mikropaństwa pożerał ją oczyma. Na
szczęście, Ciaudia wzięła go na razie w swoje ręce tak
zdecydowanie, że zapomniał o Lo-ning.
Chinka nalegała, by uczestniczyć w tym szczególnym
przyjęciu. Malko miał powody przypuszczać, że nie tyl-
ko ze względów zawodowych.
Lo-ning pieściła go łagodnie. Zauważył, że niepost-
rzeżenie rozpięła sukienkę. Pocałowała go, on oddał
pocałunek. W głębi ducha był zadowolony, że przyszła.
Nie pieniądze nią kierowały.
Teraz on z kolei zrzucił kimono. Lo-ning wśliznęła się
pod niego, niczym małe, pachnące stworzonko, okry-
wając jego ciało pocałunkami delikatnymi, jak muś-
nięcie motylich skrzydeł. Prowadziła go. Była ciasna, je-
dwabista i ciepła. Nie poruszała się prawie, tuląc się do
niego ze wszystkich sił. Doznawał jednak uczucia, że to
kruche ciało wchłania go z siłą pompy ssącej.
Na kilka minut Malko zatracił poczucie czasu. Kiedy
odzyskał świadomość wszyscy wokół niego kochali się,
rozbrzmiewał koncert jęków, okrzyków, dziwnych
odgłosów. Nagle rozległ się krzyk jasnowłosej Cathy o
twarzyczce anioła. Były to dzikie, przerywane potokiem
niezrozumiałych słów wrzaski, które nasilały się i
nasilały, świdrując w uszach obecnych.
Mimo woli Malko rozejrzał się.
Czarny kolos, pełniący godność ambasadora porzucił
Ciaudię dla Gail. Poruszał się w niej regularnie jak tłok,
zroszony potem. Dziewczyna, oparta o kanapę, z otwar-
tymi ustami, jęczała za każdym razem, wywracając oczy
i drżąc całym ciałem.
Murzyn poruszał się coraz szybciej. Gail krzyczała te-
raz bez przerwy. Jasne włosy zasłaniały jej twarz.
Wreszcie, wyczerpani, opadli oboje na poduszki. Gail
leżała z zamkniętymi oczyma, oddychając ciężko. Am-
basador wstał, aby się czegoś napić, bowiem Krisantem
dawno już zamknął się w kuchni, kompletnie przerażo-
ny. Gdyby mógł, zatkałby uszy.
Morderca-purytanin — to był cały on.
Przez dłuższy czas nic się nie działo. Lo-ning tuliła się
do Malka, leżąc na nim.
Ni stąd ni zowąd, Gail podeszła do Cathy, siedzącej w
zarzuconej teraz poduszkami części pokoju przeznaczo-
nej na tańce. Ujęła jej dłoń, chcąc przyciągnąć ku sobie.
Cathy odepchnęła ją łagodnie.
Gail zmarszczyła brwi.
— Nie kochasz mnie już?
Cathy uśmiechnęła się, gładząc długimi palcami poli-
czek Gail.
— Ależ tak, kocham cię — powiedziała czule. — Ale
jestem zmęczona.
Blondynki zbliżyły się ku sobie. Język Gail wdarł się do
ust Cathy, jej dłonie ogarnęły biust dziewczyny, ujęły bru-
natne guziczki. Gail zmrużyła oczy. Malko odwrócił się.
Zaczynało się przedstawienie, najwyższy akord scenariu-
sza filmowego. Dyplomaci otoczyli je zafascynowani, nie
domyślając się ani przez chwilę, że stoją przed kamerami.
Gail przysunęła się leciutko muskając Cathy warga-
mi. Jej język przesuwał się zręcznie po twarzy partnerki,
szybki i niezwykle zmysłowy.
Cathy zaczęła reagować.
Przyciągnęła Gail i pocałowała ją namiętnie. Jej
pełne, giętkie ciało kontrastowało wspaniale ze
szczupłą figurką drugiej dziewczyny.
Gail łagodnie pociągnęła ją, aż Cathy ułożyła się
obok niej. Malko widział w tej chwili tylko plecy i
pośladki Cathy. I pieszczące ją ręce tamtej. Gail kąsała
wargi przyjaciółki, która krzyknęła. Blondynki nie
przejmowały się widzami. Przynajmniej na pozór. Mal-
kiem wstrząsnął dreszcz, gdy po raz setny uświadomił
sobie, jak ohydnych metod używa się w polityce.
Teraz Cathy klęczała. Gail całowała ją, wplótłszy
dłonie w jej włosy. Potem jej usta podjęły wędrówkę,
muskając piersi, zatrzymując się na sutkach. Cathy z od-
rzuconą do tyłu głową dyszała ciężko.
Jej partnerka nieubłaganie schodziła coraz niżej.
Cathy opadła do tyłu i wyprężyła się, robiąc mostek.Gail
rozchyliła jej uda, wsuwając pomiędzy nie twarz.
Cathy krzyczała na głos.
W pokoju zapadła głęboka cisza, słychać było tylko
jęki obu kobiet. Tarzały się przez chwilę po podusz-
kach, potem odpoczywały, leżąc jedna przy drugiej.
Jakby ten spektakl onieśmielił dyplomatów, zaczęli
przepraszać się nawzajem. Można by pomyśleć, że po-
kój nagle zamienił się w szatnię klubu sportowego.
Wszyscy ubierali się w niezmąconej ciszy. Malko założył
kimono. Chciał, żeby impreza skończyła się jak
najprędzej. Nigdy już nie zgodzi się wyświadczać tego
rodzaju usług CIA. To było poniżające.
Ambasadorowie wymykali się jeden po drugim, bar-
dzo uprzejmie całując rękę dopiero co wykorzystanej
kobiety.
Z punktu widzenia CIA wieczór był udany. Powstało
pewnie trzy-cztery tysiące metrów filmu. Pracowało kil-
ka kamer. Dziewczyny z „Jetsetu" ubierały się właśnie.
Pożegnały Malka cmoknięciem w policzek i wyszły. Lo-
ning wspięła mu się do ucha, by zapytać:
— Mogę zostać?
Malko ucieszył się, że zaproponowała mu to. Ale
poprowadził ją do sypialni, z dala od kamer CIA.
Chris Jones wybiegł z mieszkania za ścianą wyłączyw-
szy tylko monitory, jakby ścigał go diabeł. W hallu domu
ukradkiem zerknął w lusterko, przekonany, że stygmat
grzechu naznaczył go na wieki.
Ambasador przechylił się przez stół ku
pułkownikowi Tanace, mówiąc bardzo cicho:
— Mój drogi, gdyby pan widział tę blondynkę.
Chciałem powiedzieć — te blondynki... Królew-
ska rozrywka, naprawdę królewska.
Ślinka ciekła mu na samo wspomnienie. W rejonie
Kongo spotykało się niewątpliwie mało wysokich blon-
dynek w typie Gail... Japończyk słuchał w roztargnieniu.
Zaprosił dyplomatę do restauracji dla delegatów, san-
ktuarium ONZ-u, które niekiedy zaszczycał obecnością
sam sekretarz generalny. Zrobił to poniekąd dla rozrywki:
siedzący naprzeciw niego człowiek stanowił element
planu. Nie miał, rzecz jasna, pojęcia, że Tanaka ma z
całą sprawą coś wspólnego. Dla niego zresztą akcja
miała się zacząć dwadzieścia cztery godziny później.
Murzyn szepnął nagle:
— Proszę, a oto i nasz gospodarz.
I gdy Malko mijał stolik, wyszczerzył w oślepiającym
uśmiechu zęby kanibala. Wdzięczność z głębi trzewi...
Tanaka skamieniał z wrażenia. Człowiek, który
przysporzył im tyle problemów, który pracował dla FBI,
także był blondynem. I oczy: Jada wspominała o złotych
oczach.
Japończyk z trudem przełknął kęs mięsa. Nie mógł
oderwać oczu od stolika, przy którym usiadł blondyn z
czterema innymi osobami.
— Proszę powiedzieć mi coś jeszcze o tym wieczorze
— poprosił.
Ambasador nie dał się prosić. Czym dłużej Tanaka
słuchał jego relacji, tym bardziej drętwiał z przerażenia.
Nie docenił przeciwników. Nie mogło być mowy o przy-
padkowym zbiegu okoliczności. Mężczyzna, który
urządził to „przyjęcie" i ten, który kontaktował się z
Jadą, był jednym i tym samym. Pod płaszczykiem pracy
w ONZ działa agent FBI i CIA. Pułkownik sądził raczej,
że CIA. Te metody bardziej mu ją przypominały. Bruż-
dżono mu w jego własnym ogródku. Obrzucił pełnym
potępienia spojrzeniem swego towarzysza, z rozanielo-
nym wyrazem twarzy wspominającego wczorajsze
doświadczenia. Drogo go mogła kosztować ta orgia. Nu-
mer stary jak świat. Jeżeli nie z powodu żony, to ze
względu na konsekwencje zawodowe lub społeczne
udawał się doskonale.
Odsunął talerz: odechciało mu się jeść.
Do głosowania pozostały cztery dni. Bóg wie, co jesz-
cze może zdziałać w tym czasie blondyn! Tanaka
zadrżał: omal nie doszło do katastrofy. Ogarnęła go
krótkotrwała wdzięczność wobec siedzącego vis-a-vis
mężczyzny.
— Proszę mi wybaczyć — powiedział. — Zupełnie
zapomniałem o posiedzeniu komisji, w którym muszę
wziąć udział. Spotkamy się później.
Odszedł, regulując rachunek i pozostawiając ambasa-
dora sam na sam z jasnowłosymi marzeniami.
Pułkownik Tanaka miał ochotę przejść się i zastanowić
przed podjęciem decyzji. Rosarium na wybrzeżu East
River wydało mu się stworzone do medytacji. Zawsze
kochał naturę. Lecz zanim jeszcze tam dotarł, zrozu-
miał najoczywistsze: musi wyeliminować przeciwnika. W
sekretnych bataliach ludzie nie są zbyt łatwi do zastąpie-
nia. Nie będzie dość czasu, by podstawić kogoś w porę.
Tym razem zajmie się przeprowadzeniem operacji.
To pewniejsze.
Malko był w koszmarnym nastroju. O mały włos nie
wyjechał wraz z Krisantemem do Austrii. Al Katz
zwrócił się do niego z prośbą, by osobiście wywarł
presję na uczestnikach imprezy...
Podczas wymiany zdań, do której potem doszło,
trzęsły się ściany. Malko i tak już żałował, że dał się
wciągnąć w tę historię. To się nigdy więcej nie powtórzy.
Taka praca nie godzi się z jego etyką.
Jeżeli zaś idzie o szantażowanie nieszczęśników, któ-
rych pomógł wciągnąć w pułapkę, wolałby własnymi
rękami udusić Ala Katza. Wykonanie tej usługi sponta-
nicznie zaproponował mu Krisantem.
Patrzył na otaczającą go masę twarzy czarnych,
żółtych i białych delegatów, pogrążonych w ożywionej
dyskusji. Potwornie nudzili się podczas posiedzeń róż-
nych komisji i podkomisji. Nawet debata dotycząca
komunistycznych Chin nie pasjonowała tłumów. Wszys-
cy z góry znali wyniki i ciągnące się bez końca przemó-
wienia przedstawicieli bloku komunistycznego były tyl-
ko formalnością.
ONZ pękał w szwach. Brakowało miejsca. Niesz-
częśni delegaci nie mogli nawet przysiąść w barze, a ich
biura rozrzucone były po całym Nowym Jorku.
Głos telefonistki wzniósł się nad gwarem rozmów.
Proszono do telefonu Malka. Wstał, zrezygnowany. Al
Katz dojrzał pewnie do przeprosin. Ciemnoskóra, nie
określonej narodowości telefonistka wskazała mu
kabinę 3. Malko wszedł i podniósł słuchawkę.
— Czy mówię z księciem Malkiem Linge z delegacji
austriackiej?
Sądząc z dość silnego akcentu, rozmówca Malka był
Azjatą. Nie kojarzył się z nikim znajomym.
— Chciałbym spotkać się z panem za kwadrans na je-
denastym piętrze — mówił. — W biurze 1184. Mamy
coś nowego.
Nim Malko zdążył zapytać, z kim mówi, odłożono
słuchawkę. Zaintrygowany, wyszedł z kabiny. Jedenaste
piętro było domeną Chińczyków, spoza Chin komunis-
tycznych, oczywiście. A więc — sprzymierzeńców Ala,
Lo-ning i reszty. Głos należał pewnie do doktora Shu-
lo. Rozejrzał się po barze, ale nie dostrzegł Lo-ning. W
takim tłumie było to prawie niemożliwe. Spokojnie
ruszył na jedenaste piętro.
Z hallu, na wprost sali Rady Powierniczej, dobiegał
szmer rozmów. Pod ojcowskim spojrzeniem strażników
w niebieskich mundurach delegaci krążyli po korytarzu
i przysiadali na ławkach bez oparć.
Malko wszedł na ruchome schody.
Piętro było opustoszałe. Trwała właśnie przerwa
obiadowa. Malko wszedł do obszernego biura z nume-
rem 1183. Znalazł się w pracowni kaligraficznej. Na
każdym stole, a było ich około dwudziestu, piętrzyły się
arkusze papieru pokryte starannym, kaligraficznym pis-
mem. Fascynujące.
W głębi znajdowały się jeszcze jedne drzwi. Biuro
1184. Malko otworzył je. Ujrzał jedno tylko biurko, a na
nim dziwny przyrząd. Miał w sobie coś z żurawia i ma-
szyny do pisania. Malko przypomniał sobie, że Lo-ning
opowiadała mu o tym. Była to chińska maszyna do pisa-
nia. Spośród 35 tysięcy ideogramów pisma chińskiego
wybrano siedem tysięcy. Cztery tysiące pozostawało do
dyspozycji operatora w płaskiej szufladce. Kartka papie-
ru nawijała się na wałek, jak w klasycznej maszynie. Za
pomocą szczypiec operator wybierał jeden ze znaków i
odbijał przyciskając do kartki. Niektórzy osiągali tempo
setek znaków na godzinę.
Było to równie pasjonujące, jak dziecięce gry. Na
białej kartce widniało kilka rozrzuconych ideogramów,
jakby ktoś odbił je dla wprawy. Malko wyjrzał przez ok-
no. Wychodziło na Pierwszą Aleję. Ponieważ nie było
innych siedzeń, zajął stojące przy maszynie metalowe
krzesło.
Nagle rozdzwonił się stojący na biurku telefon. Naj-
pierw Malko nie reagował. W końcu, ponieważ nie
milkł, odebrał. Był to ten sam człowiek, który wyznaczył
mu to spotkanie. Głos brzmiał znacznie mniej tajemni-
czo, nawet serdecznie.
— Spieszę się nieco. Czy zechciałby pan usiąść i
poczekać na mnie? (Zaśmiał się). Niech się pan pobawi
i wykaligrafuje swoje nazwisko.
Odłożył słuchawkę. Malko pochylił się nad maszyną.
Znaki mierzyły zaledwie po kilka milimetrów.
Sprawdził, jak działa maszyna. Była precyzyjna i archaicz-
na jednocześnie. Antyczna IBM. Trzeba było mieć
pamięć jak komputer, żeby zakonotować miejsce każ-
dego z czterech tysięcy znaków w szufladce. Dostrzegł,
że niektóre noszą czerwony lub zielony znaczek. Praw-
dopodobnie najczęściej używane.
Uświadomił sobie nagle, że piekielnie go korci, żeby
się trochę pobawić.
Pułkownik tkwił bez ruchu w pomieszczeniu z insta-
lacją elektryczną na jedenastym piętrze. Wykorzystywał
je na oddanie się ćwiczeniom oddechowym jogi, osią-
gając doskonałe panowanie nad sobą samym. Stosował
politykę wyliczonego ryzyka. W czasie medytacji w rosa-
rium doszedł do wniosku, że najdogodniejszym miej-
scem do zlikwidowania przeciwnika było, mimo wszy-
stko, ONZ. Tu czuł się najmniej zagrożony, a ochrona
FBI była najsłabsza.
Wyeliminowanie Malka niosło za sobą oczywiście
pewne ryzyko, ale pozostawienie go przy życiu
stanowiłoby większe zagrożenie. Tanaka nie po to zadał
sobie tyle trudu, żeby w ostatniej chwili pozwolić
wystrychnąć się na dudka. Margines błędu był zbyt
mały: Wystarczyło przekupić trzech, czterech uczestni-
ków głosowania, by unicestwić wszystkie wysiłki
Japończyka.
Tanaka przyjrzał się aparaturze kontrolnej. Był inży-
nierem. To się niekiedy przydawało. Wskazówki instru-
mentów pomiarowych zasygnalizują mu śmierć przeciw-
nika. Pozostanie mu tylko doprowadzić wszystko do
pierwotnego stanu, nim Chińczycy wrócą po przerwie
obiadowej. Przygotował pułapkę bardzo starannie,
świadom dzięki Jadzie powiązań Malka z Chińczykami.
I, po przeanalizowaniu rysujących się w gmachu ONZ
możliwości, wybrał metodę wyrafinowaną, ale sku-
teczną.
Opierała się po prostu na zasadzie krzesła elektrycz-
nego. Pułkownik Tanaka przyłączył maszynę do kaligra-
fowania do głównego przewodu o napięciu 2000 volt za
pomocą kabla, którego końcówka połączona była z
przeznaczonym dla Malka metalowym krzesłem. Po-
przedniego wieczora dokonał próbnych podłączeń,
przebił mur wiertarką kupioną po południu. Nikt nie
zadawał mu żadnych pytań. W budynku pracowano
dzień i noc, zwłaszcza, kiedy nie było urzędników. W
gruncie rzeczy Tanaka był dumny ze swego planu. Ba-
wiąc się maszyną Malko zamknie obwód. Potrwa to
parę sekund. Japończykowi pozostanie odłączyć kable.
W swojej karierze zlikwidował już tą metodą wiele
osób. Wystarczyło znaleźć linię wysokiego napięcia,
mieć skromny sprzęt i jakie takie pojęcie o
elektryczności.
Najtrudniejszą częścią planu było zwabienie Malka
do biura w chwili, kiedy nikogo tam nie będzie. Ale te-
lefon i ostateczne podłączenie kabli zajęło Tanace
osiem minut. Dzwonił z biura 1183.
Kiedy Malko dotknie kabli, igła woltomierza prze-
chyli się w prawo. Wystarczy odczekać minutę. Tanaka
zamknął się w schowku, obawiając się już jedynie nie-
przewidzianej wizyty robotnika. Podczas przerwy obia-
dowej było to jednak nieprawdopodobne.
Kończył właśnie ćwiczenia oddechowe jogi, gdy igła
drgnęła gwałtownie, potem wychyliła się w prawo. Drgała
silnie przez kilka sekund, następnie opadła w lewo.
Człowiek zamknął obwód, walczył, by się uwolnić, aż runął
z krzesła, porażony prądem i przerwał jej obieg.
Japończyk natychmiast odłączył kabel izolowanymi
kombinerkami. Pozostało mu już tylko wrócić do re-
stauracji dla delegatów, gdzie oczekiwali go inni
Japończycy. To, że odkryją przewody, nie ma znaczenia.
Tak czy inaczej, wiadomo będzie, że dokonał tego fa-
chowiec.
Tanaka otworzył drzwi i zamknął je natychmiast. To
był jedyny ryzykowny moment akcji. Bo nie mógłby
wytłumaczyć swojej obecności w schowku.
— Czego pan tu szuka?
Drgnął na dźwięk lodowatego głosu. Odwrócił się
gwałtownie. Chinka z kanapką w ręku zmierzyła go
spojrzeniem spod zmarszczonych brwi. Bardzo chuda
kobieta miała siwe włosy ściągnięte w kok.
— Pomyliłem drzwi — mruknął Tanaka, uśmiechając
się najgłupiej, jak potrafił.
Nie mógł przewidzieć, że pani Tso, prawa ręka dok-
tora Shu-lo, cierpiąca na schorzenia żołądka, skracała
zawsze swą przerwę obiadową. Ani, że była ze
względów zawodowych bardzo nieufna.
— Nie mógł się pan pomylić — powiedziała sucho.
— Aby otworzyć te drzwi trzeba mieć specjalny klucz.
Kim pan jest?
Przez sekundę Tanaka wahał się, czy po prostu nie
uciec. Ale nie mógł przecież zniknąć z ONZ-u, a ta ko-
bieta zapewne rozpoznałaby go. Błyskawicznie odzyskał
zimną krew. Przecież to nie pierwszy raz.
— Nie wiem — powiedział ugodowo — drzwi były
otwarte.
Postąpił krok naprzód, jakby chciał przejść, ale Chin-
ka zagrodziła mu drogę, patrząc nieprzyjaźnie.
— Kim pan jest? — powtórzyła.
To była jedyna rzecz, której Tanaka nie mógł
powiedzieć. W każdej chwili ktoś mógł nadejść, a ta me-
giera zdolna była zaalarmować całe piętro.
— Nie rozumiem — powiedział powoli — nie
zrobiłem nic złego.
— Jest pan w sekcji chińskiej — odezwała się sucho.
— I kłamie pan, wcale pan nie zabłądził.
Ujęła go pod ramię. Japończyk poczuł stalowy
uchwyt wciskających mu się w mięśnie palców.
— Wytłumaczy się pan przed strażnikami — dodała
Chinka.
Pułkownik zareagował z szybkością węża. Nie pró-
bując uwolnić się, okręcił się błyskawicznie wokół
własnej osi, powodując, że Chinka straciła równowagę.
Znajdowali się dokładnie na wprost drzwi damskiej to-
alety. Pchnął ją brutalnie i oboje wpadli do środka.
Chinka poderwała się pierwsza z ziemi i otworzyła
usta, chcąc krzyczeć. Tanaka wymierzył jej z rozma-
chem cios, który odrzucił ją pod ścianę. Pośliznął się
jednak na leżącej na ziemi kanapce i padł na kolana.
Otwartymi ustami Chinka łapała oddech. Krzyczała,
zbyt jednak słabo, aby przyciągnąć czyjąkolwiek uwagę.
Teraz już wiedziała, że sprawa jest poważna. Ma do
czynienia z szaleńcem, albo z kimś znacznie gorszym.
Ręką sięgnęła po podtrzymującą kok stalową szpilkę.
Jej końcówka wypełniona była silnym roślinnym
środkiem nasennym. Wystarczyłoby go do uśpienia
słonia. Trzymała ją prostopadle przed sobą, przycis-
kając główkę do piersi tak, aby napastnik nadział się na
nią.
Tanaka otrząsnął się: natrafił na fachowca. Musi się
jej natychmiast pozbyć. Do toalety w każdej chwili ktoś
mógł wejść i wszcząć alarm.
Ruszył do przodu zgięty wpół; potem, gdy dzielił ich
nie więcej niż metr, wyrzucił nogi równolegle do ziemi,
opierając się rękami o posadzkę.
Jego nogi uderzyły Chinkę na wysokości kolan.
Tracąc równowagę, zamachała rękami i, upadając,
wypuściła szpilkę. Tanaka rzucił się na kobietę i chwycił
za gardło. Ale ona posiadała niezwykłą siłę. Wyrwała
mu się i skoczyła ku drzwiom, tym razem wyjąc jak syre-
na.
Chwycił ją w pasie unosząc nad ziemią i rzucił o drzwi
ubikacji, które otwarły się. Tanaka ruszył za nią i
zamknął drzwi nogą. Zgiął Chinkę wpół, waląc jej
czołem o porcelanowy sedes. Trzymał ją za włosy.
Znów zaczęła krzyczeć.
Tanaka mocno trzymał zdobycz. Skóra na czole ko-
biety pękła, na podłogę i białą porcelanę polały się stru-
mienie krwi. Tanaka ledwie się ustrzegł zachlapania.
Chinka broniła się coraz słabiej, Japończyk uderzał co-
raz mocniej: musiała umrzeć.
W desperackiej próbie walki Chinka chwyciła go za
włosy, usiłując się dźwignąć.
Tanaka złapał oddech i nie próbując się uwolnić,
mocno walił jej głową o sedes. Tym razem pękła po le-
wej stronie kość ciemieniowa. Inne uderzenia dawały
odgłos prawie miękki, budzący odrazę. Chinka już nie
krzyczała. Straciła przytomność. Tanaka zawzięcie walił
jej zmaltretowaną czaszką o popękaną porcelanę.
Przestał dopiero na widok krwi wyciekającej z nozdrzy.
Dla całkowitego bezpieczeństwa uniósł ciało zmarłej
i wcisnął głowę do stojącej w misce klozetowej wody. O
ile w kobiecie tli się jeszcze iskra życia, utopi się.
Następnie wyszedł z ciasnej kabiny, zatrzaskując za
sobą drzwi.
Przechodząc przed lustrem przyjrzał się sobie i pos-
piesznie przeczesał. Bogu dzięki, na jego ubraniu nie
było śladów krwi. Mógł teraz udać się prosto do restau-
racji dla delegatów.
Korytarz był pusty.
Pułkownik poszedł w stronę wind. Czekał kilka se-
kund, nim zatrzymała się jedna z nich, na szczęście, pus-
ta.
Malko pochylił się nad maszyną do kaligrafowania.
Setki ideogramów fascynowały go. Wyciągając rękę po
szczypce do chwytania metalowych sześcianików,
rękawem zahaczył o linijkę, która spadła na podłogę.
Pochylił się, żeby ją podnieść i jego spojrzenie padło
na nogę krzesła. Metalowy przewód przymocowany był
do niego czarnym plastrem.
Czuły dzwonek alarmowy rozdzwonił się w mózgu
Malka. Zauważył wcześniej, że od maszyny odchodził
przewód, który biegł wzdłuż muru, ale to go nie
zdziwiło. W dzisiejszych czasach wszystkie maszyny są
elektryczne. Wstał i przyjrzał się przewodowi przy-
mocowanemu do krzesła. Biegł wzdłuż ściany i znikał w
niewielkiej dziurze. Malko pochylił się i spostrzegł wa-
pienny pył. Otwór był świeży. Wyprostował się. W czub-
kach palców poczuł nieprzyjemne mrowienie.
Ostrożnie zbliżył się do krzesła. Potem rzucił linijką
tak, aby trąciła maszynę i krzesło równocześnie.
Rozległ się trzask, pojawiły się niebieskie iskierki. Li-
nijka upadła na podłogę. Malko mimo woli odskoczył
do tyłu. Podniósł linijkę. W miejscu, gdzie dotknęła me-
talu, widniały dwa czarne ślady.
Przed chwilą cudem uniknął wymyślnej formy po-
rażenia prądem. Nie było sensu dłużej czekać na tajem-
niczego rozmówcę.
Ciągnąc krzesło zerwał przewód. Następnie
zadzwonił, prosząc o natychmiastowe przysłanie kon-
serwatora. Na kartce, którą położył na przewodzie
napisał: „NIEBEZPIECZEŃSTWO".
Opuścił pokój, ciągle pod wpływem stresu. Miał
nadzieję, że w barze jest rosyjska wódka. Mrowienie
dłoni nie ustępowało. Tym razem udało mu się cało
wyjść z opresji. Pozostało mu jedynie uprzedzić Ala o
ponownej próbie zgładzenia go. Jedno było pewne. Ich
przeciwnik działa wewnątrz Narodów Zjednoczonych.
Mad Dogsi byli zaledwie wykonawcami.
Przyciskając guzik w windzie Malko spostrzegł, że je-
go prawa dłoń lekko drży.
Garść czarnych włosów spoczywała starannie
ułożona na skrawku bawełny, w plastikowej torebce.
Doktor Shu-lo dokładnie się im przyglądał.
— Potrzebny byłby mikroskop — powiedział — ale
jestem prawie pewien, że włosy należą do Azjaty.
Al Katz pokiwał głową.
— To samo stwierdzono w laboratorium policyjnym.
Była ósma wieczorem. Ciało pani Tso spoczywało już
w kostnicy. Odkryto je w parę minut po tym, jak Malko
opuścił piętro. Od godziny trzej mężczyźni analizowali
wydarzenie.
Doktor zaproponował:
— Jestem gotów pobrać włosy wszystkich członków
mojej delegacji oraz sekcji przekładów. I porównać je z
tymi.
Al Katz zaaprobował. Nie pierwszy raz czerwoni
wśliznęliby się w skład służb Formozy.
— To dostarcza nam bliższych informacji o naszym
przeciwniku. To Azjata, który pełni jakąś funkcję w Na-
rodach Zjednoczonych. Zna przyzwyczajenia urzęd-
ników i teren.
— Chyba możemy dorzucić, że cechuje go okrucieńs-
two — dodał doktor, w którego ustach nabierało to
szczególnego posmaku...
Al Katz spuścił głowę, wstrząśnięty zdjęciami, które
mu pokazano. Toalety zostały zapieczętowane. W każ-
dym razie, pracownice zarzekały się, że nie przestąpią
więcej ich progów. Pułkownik MacCarthy, odpowie-
dzialny za bezpieczeństwo w siedzibie ONZ, był zdruz-
gotany. Pierwszy raz doszło do czegoś takiego. Oficjal-
nie mówiło się o zbrodni popełnionej przez sadystę. W
końcu, tysiące turystów zwiedzało codziennie gmach.
Jeden z nich mógł się zgubić.
Sekcja chińska uznała za niecelowe wspominać
pułkownikowi MacCarthy o drobnej zasadzce zastawionej
na Malka. Lepiej prać własne brudy u siebie.
— Zostały nam trzy dni — skonkludował Al Katz. —
Miejmy nadzieję, że przeciwnik popełni kolejną gafę.
Malko życzył sobie tego samego, pod warunkiem, że
będzie to w mniejszym stopniu dotyczyć jego osoby.
Gail spoglądała na East River poprzez jedno
z olbrzymich okien baru delegatów. W świetle
przenikającym   lekką  tkaninę   sukienki,
wyglądała jakby była naga. Trudno byłoby
znaleźć lepszą przynętę na dyplomatów. Tym razem
wykonywała bezpośrednio polecenia Ala Katza. Malko
oświadczył wyraźnie, że nie chce być zamieszany w ko-
lejny „kontratak".
Wstawał świt 27 września i dwa dni dzieliły ich od
głosowania. Zdenerwowanie wśród wyższych funkcjona-
riuszy Departamentu Stanu osiągnęło nigdy wcześniej
nie notowany poziom. To głosowanie będzie prawdziwą
partią ruletki, jasne bowiem stało się, że oszustwa doko-
nywane są z obu stron. A wystarczyła różnica jednego
głosu.
Malko kręcił się w kółko. Powrócił do „Nirwany", ale
Jada naturalnie zniknęła bez śladu. Żadnej wskazówki
nie dostarczyły również poszukiwania w ONZ. Doktor
Shu-lo także niczego nie wykrył. Morderca nie wchodził
w skład delegacji chińskiej. Lo-ning nadal pełniła obo-
wiązki przewodnika, spędzając parę chwil z Malkiem,
ilekroć nadarzała się ku temu okazja. Krisantem
wynalazł turecką wspólnotę i spędzał w niej gros czasu.
Chris Jones, również nie mając nic do roboty,
przesiadywał w barze dla delegatów. Fakt, że można tu
było wypić J and B za pięćdziesiąt centów, czyniło to
miejsce szczególnie cennym w jego oczach. Na razie
spoglądał w stronę Gail, a myśli jego nie nadawały się
do ujawnienia...
— O, proszę! — powiedział nagle — pedał.
Malko podniósł oczy. Tuż za Gail siadł Murzyn. Z
niechęcią rzucił na nią okiem, kiedy do niego podeszła i
zamyślił się. Nie należał do grupy uczestników orgii u
Malka. Książę zresztą w ogóle go nie znał.
Zatopiony w głębokim fotelu, usiłował sprawiać
wrażenie zupełnie obojętnego, mimo że ogarnięty był
totalną paniką. Kiedy zorientował się, że Malko go ob-
serwuje, przerażony zerwał się z miejsca i ruszył w
stronę kafejki.
Dziwne. Malka przebiegł wewnętrzny dreszcz.
Oczywiście, człowieka mogły boleć zęby, mógł doznać
miłosnego zawodu. Ale Murzyn wydał mu się podejrza-
nie zdenerwowany. Wrócił z kafejki i wszedł do jednej z
kabin, aby zadzwonić. Malko wstał i zapytał telefo-
nistkę, kim jest ów mężczyzna.
— Jego Ekscelencja Dawid Mugali — poinformo-
wała. — Uroczy człowiek.
A więc, delegat upoważniony do udziału w
głosowaniu. Opuścił kabinę w chwili, gdy ogłaszano
wznowienie sesji Zgromadzenia Ogólnego. Miał prze-
mawiać przedstawiciel Jemenu Południowego.
Sala opustoszała w parę chwil. Jego Ekscelencja Mu-
gali najwyraźniej nie wybierał się na obrady. Przez parę
minut kręcił się przy stojaku z czasopismami, potem
usiadł, sprawiając wrażenie coraz bardziej przygnębio-
nego.
Malko, tknięty złym przeczuciem, pochylił się ku
Chrisowi Jonesowi.
— No i jest dla pana robota. Chcę, żeby śledził pan
tego szacownego dżentelmena, dokądkolwiek by
poszedł. Musimy wiedzieć, z kim się widuje, co robi. Jak
na uczciwego człowieka, jest zbyt smętny.
Goryl nie krył zaskoczenia.
— Jeżeli za każdym razem, kiedy jakiś czarnuch
będzie smutny — zaprotestował — zechcemy zabawiać
się w łażenie za nim, w żaden sposób nie damy rady.
Może kumple zeżarli mu rodzinę w Afryce.
Zdecydowanie, Chris Jones był rasistą. Malko
podsunął mu pod nos kluczyki od dodge'a. Smutek am-
basadora faktycznie mógł nie mieć najmniejszego
związku z ich problemami, nigdy jednak nie wiadomo.
Właśnie w tej chwili Murzyn wstał i opuścił bar. Chris
Jones ruszył w ślad za nim posłusznie, choć bez przeko-
nania.
Tylko „Daiły News" zawsze uganiające się za sen-
sacją, zamieściły w nagłówku wiadomość o śmierci pani
Tso. Inne dzienniki nie przywiązywały do tego faktu
większego znaczenia. Pułkownik Tanaka wiedział, że ze
strony policji municypalnej nic mu nie zagraża.
Ogarniał go jednak śmiertelny niepokój. Blondyn
mógł unicestwić całą akcję. A o tym przekona się, gdy
będzie już za późno. Zorganizowanie następnego za-
machu na niego nie wchodziło w rachubę. Aby
uspokoić rozkołatane nerwy, pułkownik Tanaka
zasiadł w komisji zajmującej się skażeniami północnego
Pacyfiku i ich reperkusjami dla przedsiębiorstw
połowowych. Od wczoraj nie miał żadnych wiadomości
od Lestera.
Mad Dogsi rozpoczęli końcową fazę operacji. Wresz-
cie wszystko zdawało się przebiegać pomyślnie. Oby
wytrzymać następnych 48 godzin.
Aż do ostatniej sekundy Tanace towarzyszył będzie
bezgraniczny lęk. Jednak niezbędna do wypełnienia te-
go planu doza zimnej krwi i okrucieństwa pobudzała go.
Zasłużył sobie na zwycięstwo. Nie bez nostalgii
pomyślał, że stoi przed ostatnią szansą przejścia na
emeryturę w randze generała, co w istotny sposób
zmieniłoby końcowe lata jego życia, aczkolwiek nie
przywiązywał wagi do luksusu. . Z samozaparciem
usiłował przysłuchiwać się wystąpieniu reprezentanta
Korei Południowej.
Telefon Malka zadźwięczał nieco przed dziesiątą. To
był Chris Jones.
— Pański czarnuch zalewa się gorzkimi łzami w ka-
fejce przy Drugiej Alei — oświadczył. — Mam mu dać
chusteczkę? W dodatku schlał się w pestkę. Ruszył w
tango, kiedy tylko przestąpił progi ONZ-u.
Malko zawahał się. W końcu, facet mógł faktycznie
przeżywać zawód miłosny. Cóż jednak szkodziło
upewnić się?
— Zaraz tam będę. Jeżeliby chciał wyjść, proszę go
zatrzymać pod byle pretekstem.
Odłożył słuchawkę i wskoczył w garnitur. Ten smętny
czarnuch na jego oko nie wróżył nic dobrego.
Ambasador nie ruszył się z miejsca do przyjścia Mal-
ka. Zasłaniając twarz dłońmi płakał w kącie kawiarni,
jak dziecko. Chris Jones w zażenowaniu usiłował
patrzeć w innym kierunku.
— Proszę zostawić to mnie — powiedział Malko.
Spokojnie usadowił się na wprost Murzyna. Ten
podniósł głowę, zaskoczony. Malko obdarzył go najżycz-
liwszym uśmiechem, na jaki potrafił się zdobyć.
— Coś nie w porządku, Ekscelencjo?
Dyplomata podskoczył, słysząc ten tytuł.
Odsapnął, próbując odzyskać nieco godności.
— Proszę mnie zostawić w spokoju — powiedział
przygaszonym głosem. — Nie znam pana.
Poruszył się, jakby chciał wstać. Malko zatrzymał go.
— Ale ja pana znam, Ekscelencjo. I sądzę, że ma pan
poważne problemy w związku z głosowaniem, które ma
się odbyć pojutrze.
Rzucił piłeczkę na chybił-trafił. Czarny zadrżał, jak
rasowy koń. Tym razem wstał i obrzucił Malka
niechętnym spojrzeniem.
— Kim pan jest? Proszę zostawić mnie w spokoju.
— Sądzę, że mógłbym panu pomóc — powiedział Mal-
ko. — O ile zdecyduje się pan powiedzieć mi prawdę.
Murzyn wpadł nagle we wściekłość. Podsunąwszy
Malkowi pod nos paszport dyplomatyczny, wrzasnął:
— Niech mi pan da spokój. Jestem dyplomatą.
Zawołam policję.
W tej samej chwili zza kontuaru wytoczył się potężnej
postury barman, zawijając rękawy. Trafił prosto w
objęcia Chrisa Jones'a, który swoją legitymację „Secret
Service" wepchnął mu niemal do gardła. Zbity z tropu
powrócił do baru.
Malko usiłował uspokoić czarnego dyplomatę,
tłumacząc mu coś zniżonym głosem.
—  Nie wyrządzę panu żadnej krzywdy —
przekonywał. — Wręcz przeciwnie.
— Proszę mnie zostawić — piszczał tamten, kom-
pletnie rozhisteryzowany. — Nie chcę z nikim
rozmawiać. Nie mam żadnych kłopotów.
Jednocześnie szamotał się. Chris Jones nieznacznie
popychał go w stronę drzwi. Nikomu nie zależało na
wywołaniu skandalu. Gdy znaleźli się na ulicy, Chris
wepchnął dyplomatę do dodge'a. Malko usiadł obok.
Samochód odjechał nie zwlekając.
— Dokąd jedziemy? — zapytał Chris.
— Do mnie.
Czarny zaczął nagle szamotać się, choć przed chwilą,
jakby w zamroczeniu, pozwolił bez najlżejszego oporu
wpakować się do wozu.
— Dokąd mnie wieziecie? — krzyczał. — Puśćcie
mnie. To porwanie!
— Proszę się nie denerwować — powiedział Malko.
— Pracujemy dla tajnych służb, a zabieram pana do sie-
bie. Wezwę lekarza. Jest pan zbyt zdenerwowany. Pot-
rzebne są panu środki uspokajające.
Murzyn opadł na siedzenie, mamrocząc jakieś nie
powiązane ze sobą słowa. Jego oddech przesycony był
wonią alkoholu. Ale to nie wszystko. Jego skóra nabrała
barwy ołowiu, co u czarnych jest oznaką silnego strachu,
a po twarzy spływały mu stróżki potu. Raz po raz
szczękał zębami.
Krisantem aż podskoczył, widząc przesiąkniętego
wódką Murzyna o mętnym spojrzeniu, targanego przez
Malka i Chrisa.
Ulokowali go na fotelu, w który wcisnął się, nękany
czkawką. Malko poszedł do sypialni i zadzwonił do do-
ktora Shu-lo. Na szczęście zastał go w domu.
— Proszę natychmiast przyjechać — powiedział. —
Być może mamy nowy ślad.
Potem uprzedził Ala Katza. Amerykanin nie był
szczególnie zachwycony.
— Mam nadzieję, że jest pan pewien tego, co pan ro-
bi — uprzedził. — Chroni go immunitet dyplomatyczny.
Jeśli złoży skargę, zrobi się potworna afera.
Doktor Shu-lo przybył po dziesięciu minutach. Z po-
mocą Krisantema ściągnął Murzynowi marynarkę,
podwinął lewy rękaw i zrobił zastrzyk. Ten nie
protestował i zdawał się przysypiać z uchylonymi usta-
mi i zamkniętymi oczyma.
— Śpi?
— To potrwa jakiś kwadrans. Dałem mu łagodny
środek uspokajający.
Ciało Murzyna osunęło się bezwładnie. Shu-lo uniósł
jego powiekę. Żadnej reakcji. Przy pomocy Krisantema
przetransportował go na kanapę. Chris Jones starannie
przetrząsnął jego kieszenie. Nie znalazł niczego nad-
zwyczajnego: portfel, paszport, pieniądze, zmiętą
chusteczkę.
Chris automatycznie rozwinął ją i wytrząsnął. Coś
wypadło na ziemię. Mała, plastikowa torebka. Goryl
podniósł ją, obejrzał i wydał zduszony okrzyk.
— Zobaczcie!
Malko i doktor podeszli do niego. Wewnątrz plasti
kowej torebki ujrzeli skrwawiony ochłap. Doktor Shu-k
otworzył saszetkę, ujął tę rzecz palcami, powąchał ;
spojrzał na Malka.
— To płatek ucha — oświadczył tonem tak obojęt
nym, jakby szło o gumę do żucia.
— Co?!
— Płatek ucha osoby rasy czarnej — uściślił Shu"
po dokładniejszych oględzinach. — Ucięty nożem lub
skalpelem.
— Ja pieprzę! — zawołał Chris Jones, którego
słownictwo pozostawiało wiele do życzenia.
Ambasador miał uszy na miejscu. Spoglądali na nie-
go przerażeni. Przede wszystkim Chris. Po głowie snuły
mu się historie o ludożercach. Malko przerwał ciszę:
— Odnoszę wrażenie, że ten makabryczny skrawek
ciała jest bezpośrednio związany z naszymi problema-
mi. Trzeba go obudzić i zmusić do mówienia.
Doktor Shu-lo sięgał już do swej torby po amfeta-
minę. W dwie minuty później Murzyn uniósł powieki.
— Chce mi się pić — wyszeptał.
Krisantem podał mu szklankę wody. Zaraz potem
Malko podsunął mu pod nos torebkę.
— Co to takiego, Ekscelencjo?
Ambasador o mało nie spadł z fotela.
Słowa tłoczyły mu się na usta, jęczał, krzyczał, rzucał
się na Malka, usiłując wyrwać mu potworny szczątek.
Chris Jones musiał go powstrzymać. W końcu, nieco
uspokojony, usiadł miotając wściekłe spojrzenia.
— Wezwijcie policję — wrzasnął. — Złożę skargę se-
kretarzowi generalnemu! To hańba. Jestem szefem mi-
sji dyplomatycznej.
— Proszę się uspokoić — powiedział Malko. —
Chcemy jedynie pańskiego dobra. Możemy panu po-
móc. Ale czyj jest ten skrawek ucha?
Czarny poszarzał. Ciało jego przebiegło drżenie.
Wpił oczy w Malka.
— Błagam pana, i tak nic nie powiem. Proszę
pozwolić mi odejść. Nic nie powiem.
Potrząsnął głową, zamknął oczy, nękany koszmarny-
mi myślami. Malko przyglądał mu się bezradnie.
Odnalazł klucz do całej sprawy. Nie mógł jednak zrywać
pełnomocnemu ambasadorowi, nawet czarnemu, paz-
nokci, by zmusić go do mówienia... A użycie pentothalu
było rzeczą równie śliską.
Już widział te nagłówki: „CIA odurza narkotykami
dyplomatę".
Doktor Shu-lo powiedział bardzo łagodnie:
— Sądzę, że potrafię nakłonić go do mówienia. Bez
żadnych narkotyków. To nie zostawia żadnych śladów.
Narkoanaliza. Podmiot uwalnia się od problemów,
które opanowują jego świadomość.
— Czy to metoda, której użył pan wobec Jady? —
zapytał Malko.
— Tak.
— Dobrze, zabierzcie go. Zaraz do was dołączę.
Muszę uprzedzić Ala.
Z pomocą Chrisa Jonesa Chińczyk zabrał dyplomatę,
założywszy mu przedtem marynarkę. Półprzytomny, nie
oponował.
Doktor Shu-lo zadzwonił do Malka po półtorej go-
dzinie.
— Miał pan rację — powiedział. — Wczoraj porwa-
no jego żonę. Dwie godziny później dostał ten skrawek
ucha, w dodatku z kolczykiem, żeby nie miał
wątpliwości, do kogo należał. Kazano mu po prostu
głosować na Chiny, nie powiadamiając naturalnie o ni-
czym policji ani rządu. I uprzedzono, że jakakolwiek in-
terwencja równa się natychmiastowej śmierci żony. Nie
ma pojęcia, kto dokonał porwania, ani czy szefowie in-
nych misji są w podobnej sytuacji... Obiecano mu, że po
głosowaniu żona wróci zdrowa i cała, gdyby jednak
wyjawił cokolwiek, nawet potem, zostanie wraz z ro-
dziną zabity. Okaleczenie miało posłużyć przekonaniu
go o powadze tych gróźb.
Malko milczał, przerażony. W jego rękach spoczy-
wało życie jednej lub wielu osób i najdrobniejszy
fałszywy krok mógł spowodować katastrofę.
— Czy po przebudzeniu będzie pamiętał, co
powiedział — zapytał.
— Nie.
— Więc proszę mu nic nie mówić. Tylko, że dał mu
pan środek uspokajający, bo był w okropnym stanie. Że
zasłabł. Niech ktoś go odwiezie do hotelu, jakby nigdy
nic. Spróbuję znaleźć jakiś sposób. Naturalnie, nikomu
ani słowa. Nie wiemy, z kim walczymy.
Rozłączył się i zadzwonił do Ala Katza, choć było już
po północy.
Amerykanin chyba źle się poczuł słysząc, co się
wydarzyło. Oczywiście, dysponując nowymi informacja-
mi,  można było  oficjalnie żądać przesunięcia
głosowania. To jednak mogło kosztować życie jednego
lub wielu zakładników... Od czasu zabójstwa dyplomaty
niemieckiego w Gwatemali, rządy były szczególnie
uczulone na ten problem. A jaka kompromitacja dla
Stanów! Oznaczałoby to przyznanie się, że FBI niezdol-
ne jest zapewnić bezpieczeństwo dyplomatom. Jak
jakaś idiotyczna bananowa republika.
— Mam pomysł, jak odnaleźć zakładników —
powiedział Malko. — Potrzebuję tylko pełnej współ-
pracy Biura Narkotyków na Manhattanie. Powiadomcie
kogoś uprawnionego. I niech do mnie dzwonią czym
prędzej.
— Dlaczego Narkotyki?
— Za długo by tłumaczyć — powiedział Malko. —
Ale zostały nam dwa dni na odnalezienie tych ludzi i nie
ma chwili do stracenia.
Al Katz nie nalegał. Nie czekała go spokojna noc. Mal-
ko był pewien, że o ile głową spisku był ktoś z ONZ-u,
wykonawcami byli czarni. Dotyczyło to także porwa-
nia.
Trzeba iść tym tropem.
Wykręcił numer i czekał chwilę. Kiedy przytknął
słuchawkę do ucha, rozwścieczony męski głos spytał, co
za świnia śmie mu zawracać głowę w środku nocy. Mal-
ko umiejętnie wyjaśnił, że pragnie mówić nie z nim, lecz
z jego żoną.
Myślał, że rozmówca rzuci słuchawkę. Ten obrzucił
go stekiem wyzwisk. Nagle dosłyszał zmieszane głosy.
Kobieta wzięła słuchawkę.
— Kto mówi?
— To ja, Jeanie — odpowiedział Malko. — Widzie-
liśmy się dziś rano. Potrzebuję pani pomocy.
— Chce pan, żebym przyszła teraz?
— Tak.
Po chwili milczenia młoda Murzynka odezwała się.
— O.K. Będę na dole za dwadzieścia minut.
Malko włożył marynarkę i uprzedził Krisantema, że
wróci późno. Wyszedł i zatopiony w myślach wsiadł do
dodge'a. Ilu takich „mięczaków" zasiadało w Zgroma-
dzeniu Ogólnym? Nie licząc tych, którzy po prostu
przyjęli czek.
Jeden z pojemników na śmiecie stał nieco
odsunięty od innych, u wylotu 115 Ulicy, pra-
wie przy rogu z Madison Avenue. Pojemnik,
jakich wiele wzdłuż całej ulicy — z zielonego
plastiku, z pokrywą niedokładnie kryjącą wysypujące się
śmiecie. O tak późnej godzinie zakątek był spokojny.
Czasem tylko przejeżdżał samochód i nieliczni piesi o
szarych twarzach pospiesznie wracali do domu. 115 Uli-
ca jest jedną z najniebezpieczniejszych ulic w Harlemie,
a to z powodu gangów narkomanów, nieustannie uga-
niających się za łatwym groszem.
Inspektor z Biura Narkotyków szepnął Malkowi do
ucha:
— Proszę spojrzeć na prawo, przy bramie.
Malko musiał wytężyć wzrok, aby dostrzec w
półmroku, o trzydzieści metrów od nich postać starej
Murzynki, skulonej na małym składanym stołeczku, z
gazetą na kolanach.
Siedziała dziesięć metrów od śmietnika. Młody Mu-
rzyn z bujną czupryną siedział na hydrancie, niespełna
trzy metry od śmietnika i bawił się starą piłką golfową.
Inspektor pociągnął Malka do tyłu.
— Ostrożnie, są bardzo nieufni. Zupełnie jakby mieli
szósty zmysł.
Jeanie, ubrana po cywilnemu w czarną spódniczkę i
białą bluzkę, dorzuciła:
— To byłoby zbyt głupie. Z pewnością przyjdzie, jak
co wieczór.
„On" to był Julius West, narkoman, który znał kry-
jówki Czarnych Panter, jedyny człowiek, mogący pomóc
Malkowi. Najpierw jednak trzeba go było nakryć z nar-
kotykami, żeby mieć możliwość przyciśnięcia go do mu-
ru.
Skrzyżowanie było przygotowane jak plan filmu. W
budynku, w którym znajdował się Malko, od dziesięciu
dni tkwili przez dwadzieścia cztery godziny na dobę lu-
dzie z Biura Narkotyków. Usiłowali rozpracować siatkę
handlarzy narkotyków. Tego jednak wieczoru na prośbę
Malka i Jeanie wydano nieco inne rozkazy. Na Madison
Avenue w starym, sypiącym się fordzie z zardzewiałą,
pełną dziur karoserią siedziało w pogotowiu czterech
najlepszych detektywów z Biura Narkotyków. Mieli
schwytać Juliusa Westa.
Rozrzuceni po całej dzielnicy detektywi, w tym sporo
czarnych, oczekiwali, by ewentualnie przejąć zbiega.
Strzelać mogli jedynie w obronie własnej. Martwy Julius
West byłby bezużyteczny.
— Popatrzcie — szepnął towarzyszący Malkowi detek-
tyw. Stali przy oknie na drugim piętrze budynku zajmo-
wanego przez policję, w północno-zachodniej części
Madison, spoglądając na skrzyżowanie.
Ubrany byle jak Murzyn zatrzymał się przy starej
Murzynce. Przez chwilę rozmawiali. Pochylił się i
położył coś na jej kolanach. Potem spokojnie podszedł
do śmietnika. Podniósł pokrywę, jakby czegoś szukał.
Choć działał bardzo szybko, Malko dostrzegł, jak wyj-
muje małą, szarą paczuszkę i błyskawicznie opuszcza
pokrywę.
Następnie ruszył prosto ku siedzącemu na hydrancie
Murzynowi. Mijając go, otworzył dłoń i można było
wyraźnie zobaczyć jej zawartość. Murzyn nie przerwał
sobie zabawy piłeczką golfową, a mężczyzna z pa-
czuszką przeszedł na drugą stronę ulicy i oddalił się.
Wszystko trwało nie więcej niż dwadzieścia sekund.
— Dobrze pomyślane, prawda? — powiedziała Jea-
nie. — Stara inkasuje forsę. Piętnaście dolarów za dozę
heroiny. Kupiec podchodzi do wcześniej przygotowane-
go śmietnika i bierze towar. Chłopak jest tu po to, żeby
sprawdzać, że bierze tylko tyle, za ile zapłacił. Nie mam
cienia wątpliwości, że w kieszeni trzyma brzytwę. Stara
coś do niego krzyczy, podając mu ilość sprzedanego to-
waru. Mają swój kod. To o wiele bezpieczniejsze, niż
spotkania w toaletach barów. Jeżeli pojawi się policja,
nikt nie ma przy sobie narkotyków. Przysięgną, że jakiś
ścigany typ podrzucił je do śmietnika.
Genialna prostota! Malko zdumiony był tak sprawną
organizacją.
CIA stosowała najrozmaitsze wybiegi. Pomyśleć, że w
tej właśnie chwili ambasador nadzwyczajny Pakistanu
wygłaszał mowę-rzekę przed Zgromadzeniem Ogólnym
Narodów Zjednoczonych, aby zyskać na czasie i
umożliwić przyłapanie drobnego handlarza narkoty-
ków, w którego rękach spoczywa los głosowania.
W każdym razie, rozumowanie Malka było prawid-
łowe. O ile zdoła przeprowadzić plan kontrataku.
Iluż delegatów drżało o los członków swojej rodziny?
Operacja „Terror" została przeprowadzona bez zarzu-
tu. Do FBI nie wpłynęła jeszcze ani jedna skarga. Co do
Dawida Mugali, to wrócił do domu święcie przekonany,
że nie puścił pary z ust. Malko nie potrafił wyzbyć się
lęku. Życie wielu osób znalazło się w jego rękach i, choć
wiedział, że nie będzie musiał przed nikim zdawać ra-
chunku, ciążyło mu to. Miał przeświadczenie, że przy-
padek Dawida Mugali nie był odosobniony.
Rozejrzał się po skrzyżowaniu. Ze starą rozmawiała
teraz młoda Murzynka w łachmanach. Karuzela kręciła
się znowu.
Przed ich oczyma przemaszerują pewnie wszyscy nar-
komani z Harlemu. Oby tylko pokazał się Julius West.
Jeanie ani na sekundę nie spuszczała śmietnika z oka,
tylko ona mogła rozpoznać Juliusa.
Uśmiechnęła się do Malka, który zrozumiał od razu,
że czynnik ludzki zdecydowanie działał na jego korzyść.
Jeanie musiała mieć dość praktykowanego przez ko-
chanka mordobicia. Kiedy nie miała na sobie munduru,
jej zgrabna figura i pełna ekspresji zmysłowa twarz były
naprawdę zachwycające. Malko odwzajemnił uśmiech.
— Jeanie, powinna pani być cover-girl albo grać w fil-
mach, a nie marnować się w komisariacie w Harlemie.
Potrząsnęła głową.
— To nie zawody dla mnie. Byłoby mi wstyd. Na-
wet kiedy zakładam przykrótką spódniczkę, czuję się
skrępowana. Nie lubię, żeby mężczyźni pogwizdywali
na mój widok. Cóż dopiero stanąć nago przed foto-
grafem!
— Nie potrzebuje się pani rozbierać, żeby budzić po-
żądanie — elegancko zaoponował Malko.
Odwróciła się bez słowa, bardzo zażenowana; nigdy
nie prawiono jej komplementów tak bezpośrednio. W
tej samej chwili detektyw trącił Malka łokciem.
— Patrzcie, jeszcze jeden.
Malko i Jeanie wychylili się. Murzynka drgnęła.
— To on.
Zbliżający się Murzyn był chudy jak kościotrup, pra-
wie zupełnie łysy, o pomarszczonej, pustej twarzy.
Powłóczył nogą. Jego wygląd różnił go od pozostałych
nabywców. Nim podszedł do starej, rozejrzał się wokół
siebie. Gdy jego wzrok zatrzymał się na „ich" budynku,
Malko instynktownie odskoczył od okna, mimo że Mu-
rzyn nie mógł dostrzec ich za firankami.
Julius West stanął obok starej; wyglądało jakby z nią
rozmawiał.
— Oby tylko miał pieniądze! Ta stara kutwa nie da
mu nic na kredyt — westchnęła Jeanie.
Julius miał pieniądze. Położył zwitek banknotów na
kolanach starej i ruszył w stronę kosza. Uniósł pokrywę,
zanurzył rękę, a zaraz potem wsunął ją do kieszeni. Pod
obojętnym okiem „strażnika" powtórzył tę czynność
dwa razy, potem opuścił pokrywę i powłócząc nogą
odszedł w stronę Madison Avenue.
— On, to co innego — wyjaśniła Jeanie ściszonym
głosem, jakby w obawie, by Julius West jej nie usłyszał.
— Jest hurtownikiem, poza tym wiedzą, że przychodzi
regularnie i okradanie ich nie leży w jego interesie. Bie-
rze, ile chce. Trzeba go złapać teraz, zanim zdąży
odsprzedać heroinę.
Detektyw pędził już po chybotliwych schodach. Pozos-
tali wyszli tylnymi drzwiami i wskoczyli do forda, cze-
kającego na parkingu. Detektyw włączył radio, żeby
skontaktować się z wozem stojącym na Madison Ave-
nue.
— Uwaga — uprzedziła Jeanie — trzeba go złapać,
nim zejdzie do metra. Potem będzie trudniej, z
łatwością pozbędzie się heroiny.
Ford ruszył tak ostro, że dziewczyna poleciała na sie-
dzącego obok Malka. Rozległ się pisk opon.
Pokonali dwa zakręty i znaleźli się na Madison Ave-
nue, minąwszy śmietnik. Stara nawet nie drgnęła, zer-
kając obojętnie na forda.
— Kieruje się ku 117 Ulicy — zatrzeszczało w
głośniku radiowym.
— Pospieszmy się — odezwała się Jeanie.
— Na 118 ma metro.
Ford wyrwał do przodu. Detektyw, który prowadził,
przywykł do pościgów, a dysponował silnikiem o mocy
375 koni...
— Oto i on — oświadczyła Jeanie.
Julius West szedł spokojnie skrajem chodnika. Nawet
nie odwrócił się, słysząc warkot silnika. Gdy to wreszcie
zrobił, było już za późno. Detektyw wyskoczył z wozu.
Malko ujrzał na twarzy Juliusa Westa wyraz paniki. Mi-
mo kalectwa rzucił się do ucieczki z impetem sprintera.
Biegł po ulicy, wymachując ramionami, jak wiatrak.
— Stój! — krzyknął detektyw — bo strzelam.
Julius West przyspieszył jeszcze złorzecząc na całe
gardło. Na progach domów pojawiali się coraz liczniejsi
czarni gapie. Jeżeli w Harlemie biali prowadzili pościg
za Murzynem, ryzyko rozróby było duże.
Inspektor i Malko pędzili ciągle jak szaleni. Wreszcie
pojawili się czterej policjanci z drugiego wozu, zagra-
dzając Westowi drogę. Na ich widok zawahał się przez
sekundę i to doprowadziło do jego zguby. Detektyw
rzucił się jak napastnik w rugby i chwycił go za nogi.
Wszelka obrona byłaby daremna. Malko z czterema in-
nymi zabezpieczał tyły. W okamgnieniu było po wszy-
stkim.
Ledwie znaleźli się w samochodzie, dwaj detektywi z
niesłychaną brutalnością zdarli z Murzyna ubranie.
Spodnie, kurtkę, koszulę, nawet bieliznę. Julius West
wydzierał się i szamotał, oni tymczasem działali z
flegmą angielskiego majordoma pomagającego swemu
panu zdjąć palto. W okamgnieniu Murzyn został goły,
jak go Pan Bóg stworzył. Malkowi mignęło przed oczy-
ma gołe czarne ciało, nim owinięto je zniszczonym ko-
cem. Stary ford zawrócił ostro na Lennox i ruszył na
sygnale w kierunku południowym. W samą porę —
czarnoskóry olbrzym wyłonił się ze swego sklepiku, z ta-
sakiem w ręku, grożąc pozostałym policjantom i mio-
tając przekleństwa. Wokół niego gęstniał tłum Murzy-
nów.
— Czemu go rozebraliście? — zapytał Malko, pod-
skakując na wybojach.
Ulice Nowego Jorku były coraz gorsze.
Jeden z detektywów roześmiał się. Niemalże siedział
na więźniu.
— W ten sposób nie ma możliwości połknąć tego
świństwa ani wetknąć go gdzieś, nim dowieziemy go na
miejsce...
Julius dusił się pod kocem. Detektyw odsłonił mu
twarz, podsuwając jednocześnie pod nos krótkolufową
38.
— Nie próbuj żadnych numerów, synku, spluwa
może wystrzelić...
— Chcę adwokata, to bezprawne aresztowanie —
wrzasnął Murzyn, wytrzeszczając ze strachu oczy, śliniąc
się i usiłując gryźć. — Oddajcie mi ubranie.
— Oczywiście, za chwileczkę, jeżeli będziesz grzecz-
ny. A może przypadkiem chcesz chusteczkę, żeby
wytrzeć sobie nosek?
Puknął go lekko kolbą 38 w głowę. Julius uspokoił
się. Nawet wewnątrz wozu wycie syreny było
ogłuszające. Aż do chwili, gdy znaleźli się na Old Slip
Street, nie mogli zamienić słowa. Malko popatrzył na
potarganą głowę siedzącego za nim człowieka. Julius
West dysponował niewiarygodną siłą, siłą, o jakiej nie
śmiałby myśleć w najbardziej szalonych marzeniach.
Trzeba jednak jeszcze, by zechciał się nią posłużyć.
Wypchnięto go brutalnie z samochodu, ciągle
owiniętego kocem. Uniósł go, obnażając chude łydki, by
móc wejść po brudnych schodach.
Kwatera główna Biura Narkotyków na Manhattanie
była raczej obskurna. Stary, czteropiętrowy budynek,
tuż przy South East End Express, na wysokości 9 Piers'u,
prawie na cyplu Manhattanu. Dniem i nocą pracowało
tu trzydziestu detektywów.
Poszli wprost do biura kapitana — Irlandczyka, któ-
rego pijacka gęba zdawała się wystawać z baryłki piwa.
Widząc Jeanie, Julius splunął na ziemię, warknął coś
przez zaciśnięte zęby i zmierzył ją pełnym niewiarygod-
nej nienawiści spojrzeniem. Plecy Malka przebiegł zim-
ny dreszcz na myśl o tym, na co naraża dziewczynę.
Tymczasem przeszukiwano w obecności kapitana
odzież Westa. Nie trwało to długo, znaleźli sześć czar-
nych paczuszek. Kapitan rozdarł jedną z nich. Posypał
się biały proszek. Powąchał go z odrazą.
— Może nam powiesz, że to cukier-puder?
Julius milczał, spuściwszy głowę. Kapitan wzruszył ra-
mionami i uprzedził Murzyna:
— Tym razem sobie posiedzisz. Usłyszymy o tobie za
dziesięć lat. Jeżeli wcześniej nie wyciągniesz kopyt.
— Żądam adwokata — powiedział z nienawiścią
West. — Mam prawo mieć adwokata.
— Adwokata! Coś ci się popieprzyło. Jeżeli dalej
będziesz się tak zachowywał, oberwiesz po mordzie i
basta. Jasne? Dosyć, zabierzcie go.
Gdy dwaj potężni mundurowi policjanci wywłóczyli
Murzyna z pokoju, ten nie zaprzestawał na cały głos
domagać się adwokata. Kiedy zniknął, kapitan w
zasępieniu popatrzył na Malka.
— To wszystko jest niezupełnie zgodne z regulami-
nem, on rzeczywiście ma prawo do adwokata. I kiedy go
wreszcie dostanie, cała sprawa zwali się na mnie.
Malko uspokoił go:
— Kapitanie, jeżeli dla pana spokoju potrzebny jest
liścik podpisany przez prezydenta Stanów, otrzyma go
pan. Powinien pan jednak pozwolić nam zrobić z nim co
chcemy. Być może nawet będziemy zmuszeni zabrać go
stąd.
Straszne. Gruby kapitan wzruszył tylko ramionami.
— Jeżeli o mnie chodzi, skoro tylko jestem kryty, to
możecie go wsadzić do beczki z cementem i wyrzucić do
Hudson, mam to gdzieś.
Malko odwrócił się do Jeanie.
— Nie traćmy czasu — powiedział.
Policjant poprowadził go do celi młodego Murzyna.
Siedział, trzymając głowę między rękami i nawet nie
drgnął, gdy weszli Malko i Jeanie. Policjant pozostał
przed drzwiami z gotową do strzału 38 w dłoni.
— Proszę uważać, jest niebezpieczny — uprzedził.
— Julius — zaczęła Jeanie — muszę z tobą pogadać.
Julius West podniósł głowę i powiedział bezbarwnym
głosem:
— Żebyś zdechła, dziwko. Jak tylko cię dopadnę,
wypruję ci flaki i rzucę twoje pieprzone ścierwo psom.
Tylko boję się, że się potrują. Spieprzaj.
Jeanie zignorowała te słowa.
— Julius — powtórzyła — jeżeli staniesz przed
sądem, wsadzą cię na pięć lat. Sam dobrze wiesz. Tym
razem złapali cię na gorącym uczynku. Znasz sędziego
Rileya — najchętniej widziałby was wszystkich mar-
twych. Chcę ci zaproponować pewien układ: jeżeli nam
pomożesz, wyjdziesz stąd spokojnie i w ogóle zapomni-
my, że się dziś widzieliśmy.
— To musi być niezłe draństwo — zarechotał. — Bo
jak cię raz dorwą, nie wypuszczą ot, tak sobie. Ale mów,
czas mi szybciej zleci. Nie obrazisz się, jak sobie
splunę...
Jeanie dała znak Malkowi. Teraz on zabrał głos.
— Julius — zaczął — potrzebny mi ktoś, kto zna kry-
jówki Czarnych Panter. Chodzi o kidnapping. Kobietom
i dzieciom grozi śmierć. Wiem, że ich znasz, że ich za-
opatrujesz. Nikt nigdy nie dowie się, że nam pomogłeś.
Ale muszę ich odnaleźć przed wieczorem.
Julius West uniósł twarz, spoglądając na nich w kom-
pletnym osłupieniu. Potem nagle wybuchnął histerycz-
nym śmiechem, bijąc się dłońmi po udach. Jeszcze
trochę, a zacząłby się tarzać po ziemi.
— Hej! Chłopie! — zawołał. — To cholernie zabaw-
ne! Ale, biedny durniu, jeżeli to zrobię, będę trupem w
minutę po wyjściu stąd i wszystkie gliny z całego Harle-
mu nie zdołają mnie obronić. Porzną mnie na kawałki,
wyprują mi bebechy! Hę! Człowieku, jakie to zabawne!
Żartowniś z twojego kumpla — zwrócił się do Jeanie.
— Nic innego dla mnie nie masz?
Popatrzył na Malka z gwałtowną nienawiścią i
dorzucił:
— W dodatku lubię Pantery. Tylko oni są wystar-
czająco napaleni, żeby ukatrupić takich pieprzonych gli-
niarzy, jak ten pod drzwiami. Nie myśl, że będę
pracował przeciwko nim. A teraz wynoście się i dajcie
mi spać. Jeżeli do rana nie będę miał adwokata,
podniosę taki raban, że usłyszą mnie w Białym Domu.
Jeanie mrugnęła do Malka, żeby nie nalegał. Wyszl
oboje z celi. Jeanie nachyliła się ku strażnikowi.
— Pójdziemy na hamburgery vis-a-vis. Proszę na'
uprzedzić, kiedy będzie z nim kiepsko. I przede wszy
stkim nie wzywajcie lekarza. To uzgodnione z kapita
nem.
Wyjaśniła Malkowi:
— Znam Juliusa Westa. On też ćpa. Za godzina
będzie na głodzie. Pierwsza doza, którą kupił, była dla niego. Kiedy jest w 
takim stanie, zrobiłby wszystko za
narkotyki. Jeżeli jednak ich nie dostanie, może umrzeć
To ryzyko, które musimy podjąć. Nie mamy żadnej
pewności, że zechce mówić. Wszyscy boją się Panter. W
zeszłym miesiącu porąbali toporkiem informatora, któ-
ry ich wydał. Kostki, kolana, uda, ramiona, głowę. Za-
pakowali to wszystko w torby i podrzucili żonie faceta.
— Miejmy nadzieję, że się uda — powiedział Malko.
Z końca korytarza dobiegało wycie. Mrożące krew w
żyłach wrzaski. Nawet inni więźniowie zatykali sobie
uszy. Malko wzdrygnął się, przerażony. Policjant, który
na nich czekał, miał ziemistą cerę.
— Mam nadzieję, że go uspokoicie. W przeciwnym
razie zastrzelę go, nim się rozwidni. Nie płacą mi za pil-
nowanie wariatów.
Julius wrzeszczał bez chwili przerwy, jak zarzynane
zwierzę. Także Jeanie pobladła. Zauważyła:
— Poszło szybciej niż myślałam. Jest już całkowicie
wyniszczony przez to świństwo. Biedny facet. Pomyśleć,
że przyjechał z Tennessee, żeby mieszkać w Harlemie.
Chciał być szczęśliwy.
Doszli do celi. Julius leżał na ziemi zwinięty w kłębek,
wstrząsany spazmami. Krzyczał, rzygał, pluł. Kiedy
usłyszał kroki, zerwał się gwałtownie i uczepił krat.
Malko cofnął się mimo woli. Murzynowi toczyła się z
ust ślina, jak wściekłemu psu, oczy miał obłąkane, palce
wczepione w kraty. Na widok Jeanie wyrzucił z siebie
stek obelg, a potem błagał:
— Jeanie, biegnij po lekarza, szybko, bo zdechnę! Oj!
Boli mnie, wszystko mnie boli!
— Zastanowiłeś się nad tym, o co cię prosiłam?
Julius zelżył ją.
— Idź do lekarza, do cholery. Wykończę się. Muszę
sobie strzelić w żyłę.
Jeanie nie ruszyła się z miejsca, spoglądając na wrak ;
człowieka. Miejscami skóra Juliusa była przezroczysta,
widać było żyły. Ból ogarniał całe jego ciało, podobny
do szczypiec rwących je na strzępy. Jego mózg kipiał.
Prawe ramię pokryte śladami ukłuć, ropiało. Czuł, że
rozpada się na kawałki. Czym dłużej to potrwa, tym sil-
niejszy stanie się ból. Zależnie od odporności, albo ser-
ce nie wytrzyma, albo Julius będzie cierpiał jeszcze
całymi godzinami, nim zapadnie w rodzaj śpiączki. Dos-
konale wiedział, co go czeka.
— Pójdę po lekarza, jeżeli nam pomożesz —
powiedziała Jeanie. — A nawet dam ci dozę. Powie-
działam ci, że to naprawdę ważne.
Murzyn spojrzał na nią, jakby nie rozumiał. Potem
zaszlochał rozpaczliwie i osunął się w milczeniu wzdłuż krat. Przez moment leżał 
załamany, potem wyprostował '
się gwałtownie i zaczął tak potwornie jęczeć, że pojawił
się strażnik. Jeanie zzieleniała. Wpiła palce w rękę Mal-
ka.
— On może umrzeć — szepnęła.
Malko przeklinał CIA i swój zawód. Zmuszał tę
nieszczęsną dziewczynę do robienia okropnych rzeczy, a
w dodatku, narażał jej życie. On nie zostawał w Harle-
mie... Julius wył, jęczał, błagał. W chwilach przy-
tomności domagał się lekarza albo adwokata.
— Poczekajmy jeszcze trochę — poprosił Malko.
Odeszli wraz z Jeanie. Julius nie dojrzał. Potrzebował
jeszcze godziny. Zeszli do małej kawiarenki. Tym razem
zamówili, jak jeden mąż dwa J and B bez wody, nie
umawiając się wcześniej.
W kwadrans potem przybiegł po nich spanikowany
strażnik.
— Chodźcie szybko, on umiera.
Pędem wrócili na górę.
Julius rzeczywiście wrzeszczał potwornie, rzucając się
na wąskiej pryczy. Jeanie pokręciła w zasępieniu głową.
— Obawiam się, że dostanie ataku serca.
— Co możemy zrobić?
— Dać mu heroinę. Jego organizm jest kompletnie
wyniszczony.
Julius ucichł. Otworzył zamglone oczy i poznał Je-
anie. Odwróciła głowę. Malko także nie wiedział, co ze
sobą zrobić. Ten człowiek przez niego umrze. Już
otwierał usta, chcąc powiedzieć Jeanie, by dano mu, co
trzeba, byle tylko dłużej na to nie patrzeć.
— Przysięgasz, że nic nie powiesz? — zapytał Jeanie
konającym głosem.
— Przysięgam.
— Co chcesz wiedzieć?
Wyjaśniła mu. Potrząsnął głową. Próbował mówić,
ale musiała podtrzymywać mu głowę.
— Jest tylko jedno miejsce, gdzie mogą ich przetrzy-
mywać. Kwatera główna w Harlemie północnym. Ale
muszę sam was tam zaprowadzić. Inaczej nie otworzą.
— Damy ci ochronę — zapewniła. — Nie zobaczą cię.
Julius skrzywił się z bólu.
— To nic, zbyt cierpię. Zróbcie mi szybko ten za-
strzyk. I zaraz tam pojedziemy.
Jeanie wyszła z celi i wróciła po chwili z jedną ze
skonfiskowanych paczek, wodą i strzykawką. Sama
rozpuściła proszek.
— Szybciej, szybciej, zdycham — szepnął West.
Wyrwał jej strzykawkę i sam wbił igłę w lewe udo.
Wstrzyknął płyn tak szybko, że aż krzyknął z bólu. Mal-
ko i Jeanie bezwiednie odwrócili głowy.
Julius odrzucił strzykawkę i wyciągnął się z zamk-
niętymi oczyma na plecach. Jego oddech stawał się sto-
pniowo bardziej miarowy. Leżał nieruchomo trzy, może
cztery minuty, potem otworzył oczy. Jego cera odzys-
kała normalną barwę, a twarz nabrała zwykłego wyrazu
przebiegłości. Wstał i podejrzliwie spojrzał na Malka.
— Gdzie moje ciuchy? — zapytał. — Oddajcie mi
moje bety!
Jeanie wydała strażnikowi polecenie i posłano po
ubranie. Julius ubrał się szybko. Przeistoczenie było nie-
wiarygodne. Teraz z jego oczu przebijało cwaniactwo i
złość. Stęknął, wciągając spodnie, potem spojrzał na Je-
anie.
— Cwana z ciebie dziwka — powiedział. — Chciałaś,
aa,
żebym zdechł.
Jeanie bez słowa wzruszyła ramionami. Eskortowani
przez strażnika udali się do biura kapitana. Nim weszli,
Jeanie uprzedziła twardo:
— Nie próbuj wodzić nas za nos. Drugą dozę dosta-
niesz dopiero po wszystkim.
Konferencja nie potrwała długo. W dwadzieścia mi-
nut później Jeanie, Malko, Julius i dwaj detektywi
wsiedli do forda. Murzynowi założono kajdanki. Cztery
inne wozy Biura Narkotyków ruszyły za nim w bezpiecz-
nej odległości, utrzymując kontakt radiowy.
— Dokąd jedziemy? — zapytała Jeanie, gdy zbliżali
się do East River Drive.
— Jedź do 125. To za Triboro Bridge. I radzę, nie
wychylaj nosa, bo urwą ci ten ładniutki kurewski łebek.
Jeden z detektywów zdzielił go łokciem, aż mu dech
zaparło.
— Grzeczniej z damami, ty ścierwo.
Niewielki konwój mijał powoli East Drive. Al Katz,
którego również obudzono, był w stałym kontakcie z
kwaterą główną FBI w Nowym Jorku. Cztery samocho-
dy przewoziły pełny arsenał, nie wyłączając bazooki, gazu i kamizelek 
kuloodpornych.
— To tu — oznajmił niepewnym głosem Ju-
lius.
Nie był jeszcze na głodzie, a mimo to jego
ręce drżały. Jeanie poczuła nagły przypływ
litości dla tego wychudłego, przerażonego strzępu
człowieka.
— Wszystko pójdzie dobrze — mruknęła półgło-
sem.
Julius nie odpowiedział. Spoglądał na kryjówkę Mad
Dogsów. Samochód zatrzymał się przy rogu Pierwszej
Alei i 128 Ulicy. Sto metrów dalej stał przeznaczony do
wyburzenia, przylegający do East River, dom. Drzwi i
okna zabite były deskami, a olbrzymie afisze zabraniały
wstępu do środka, uprzedzając, że mury grożą zawale-
niem w każdej chwili.
— Wygląda na opustoszały — powiedział Malko.
Pomysł odszukania zakładników wydał mu się teraz
szaleńczy. W Nowym Jorku było tyle miejsc, w których
mogli ich ukryć. Ten człowiek gotów im opowiadać Bóg
wie co. Z drugiej strony przecież niełatwo przetrzy-
mywać wiele osób w niewoli. Ten dom idealnie się do
tego nadawał. Żadnych sąsiadów, a w razie koniecz-
ności ucieczki — rzeka.
— Wczoraj jeszcze tu byli — powiedział Julius. —
Przyniosłem im prochy.
— Widziałeś z nimi kogoś obcego? — zapytała Je-
anie.
Julius wzruszył ramionami.
— Buda jest olbrzymia. Cztery piętra. Kiedy
przychodzę, dwaj schodzą na dół i tam z nimi załatwiam
interes, nie wpuszczają mnie na górę.
— Ilu ich jest?
— Nie wiem.
— Są uzbrojeni? — zapytał detektyw.
Julius West uśmiechnął się jadowicie.
— Jasne. Mają olbrzymie spluwy, które powyrywają
piekielne dziury w twojej dupie, glino.
Detektyw poruszył się, zaniepokojony.
— Jeżeli nie weźmiemy ich przez zaskoczenie —
mruknął — dojdzie do masakry. Dziesięć razy zdążą
zlikwidować zakładników. O ile tam są.
— Pójdę tam — zaproponowała Jeanie. — Z Juliu-
sem. Nie będą się obawiać kobiety. A w razie czego,
umiem posługiwać się pistoletem. Zawsze czyszczę broń
mojego nięża.
Malko pokręcił głową.
— Jeżeli Julius zdradzi, nie będziemy mogli pani po-
móc. Proszę zostawić to mężczyźnie.
— Nie, pójdę — zdecydowała Jeanie.
Julius West znów drżał, jak liść. Jeanie zmierzyła go
chłodnym spojrzeniem.
— Jeżeli nie wykręcisz żadnego numeru, do końca
życia wystarczy ci narkotyków. Jak się to zwykle odby-
wa?
— Stukam do bocznych drzwi, od strony budowy. Je-
den z nich podchodzi. Nim otworzy, pyta, kto idzie. Po-
tem wraca na górę po forsę i wpuszcza mnie. To nigdy
nie trwa długo.
— Pukasz w umówiony sposób?
— Dwa, trzy, dwa.
Jeanie uśmiechnęła się do Malka.
— Spróbuję unieszkodliwić tego z dołu. Jeżeli się nie
uda, nie będzie czasu do stracenia.
Al Katz jeszcze nie przyjechał. Kierowca forda
zawiadamiał policję wodną. Potem szybko wymienił
meldunki z innymi wozami i spojrzał na zegarek.
— Zaczynamy za pięć minut — poinformował. —
Kutry potrzebują tyle czasu na przybycie.
Czarny oidsmobile zaparkował tuż przed opuszczo-
nym domem. Wewnątrz było czterech policjantów, w
tym jeden z bazooką. Mieli zaatakować główne wejście,
gdy tylko minie zaskoczenie.
Dwa wozy zatrzymały się na 128 Ulicy, a ludzie z
czwartego samochodu trwali cały czas w pogotowiu,
czekając tylko na rozkaz, by ruszyć Jeanie w sukurs. Ko-
misariaty w Harlemie postawiono w stan gotowości.
Wszyscy nowojorscy policjanci, których można było
skierować do porzuconego domu, gotowi byli
bezzwłocznie przybyć.
Na razie jednak cały ciężar spoczywał na ramionach
Jeanie. Poprzez szybę samochodu Malko i detektyw wi-
dzieli, jak oddala się wśród ruin. Z obserwowanego do-
mu nie dotarły do nich, jak dotąd, żadne oznaki życia.
Malko uzbroił swój kieszonkowy pistolet. Jeanie miała
w torebce specjalną 38.
Julius podszedł do zabitych drzwi i zapukał, rozejrzawszy
się wokół. Na tej ścianie nie było żadnych okien, więc dzicy
lokatorzy domu nie mogli widzieć, jak wysiadał z samo-
chodu.
Detektyw siedzący obok Malka mruknął:
— Też jej odbiło, żeby się tam pchać z tym
ścierwem...
Jeanie z całych sił nadstawiała ucha. Z głębi domu
nie dobiegał najlżejszy szmer. Dyskretnie dała Juliusowi
znak, aby zapukał jeszcze raz, ale on tylko potrząsnął
głową. Poszarzał ze strachu. Serce Jeanie waliło
gwałtownie. Teraz było już za późno na rejteradę.
Podskoczyła, gdy rozległ się głos:
— Julius?
Głos ochrypły, niski, który dobiegał zza drzwi.
Mężczyzna musiał niemal przytknąć do nich usta.
— Tak, to ja.
— Czego chcesz?
— Mam towar.
— Nie potrzebujemy. Może jutro.
Jeanie ogarnęła panika. To byłoby zbyt głupie. Ale
Julius dobrze sobie poradził.
— Jutro mnie nie będzie — powiedział jęczącym
głosem. — Potrzebuję forsy dziś wieczór.
— Dobra, zobaczę — burknął głos. — Poczekaj.
Jeanie usłyszała skrzypienie schodów, potem zapadła
cisza. Zaczęła w duchu liczyć sekundy, żeby uspokoić
kołaczące serce. W końcu coś się poruszyło.
— Jesteś sam? — odezwał się głos.
Zaskoczony, Julius nie od razu odpowiedział, potem
przyznał się:
— Jest ze mną młodsza siostra. Lepiej, żebyś ją
poznał, bo będzie czasem podrzucała towar.
— Wypchaj się — burknął głos. — Nie podoba mi się
to.
— Znasz mnie — perswadował Julius. — Żadnych
numerów.
Znów milczenie długie jak wieczność. Wreszcie zre-
zygnowany głos:
— Nie ruszaj się. Otwieram. Stój dokładnie na
wprost drzwi.
Zgrzyt i drewniane drzwi uchyliły się. Jeanie ujrzała
obrzyn zrobiony z myśliwskiej dubeltówki. Czarna ręka
pociągnęła Juliusa do środka, więc poszła za nim. W pier-
wszej chwili nie rozróżniała w mroku żadnych kształtów.
Potem w świetle latarki osłoniętej kawałkiem materiału
ujrzała potężnego Murzyna z gołym torsem, ubranego w
spodnie z szarej flaneli i trzymającego ją na muszce.
Julius był szary ze strachu. Tamten wyciągnął rękę.
— Masz towar?
Za nim znajdowały się drewniane schody. Parter był
pusty.
— Masz forsę?
Czarny przyglądał się Jeanie z natężeniem. Julius
wyciągnął z kieszeni trzy torebeczki, ale Murzyn nie
zważał na to.
— To miło, że przyprowadziłeś ze sobą siostrzyczkę
— odezwał się.
Podszedł do schodów i zawołał:
— Harris.
Schody zatrzeszczały i po kilku sekundach pojawił się
drugi Murzyn. Mógł mieć najwyżej dwadzieścia lat.
Pierwszy wskazał obrzynkiem Jeanie.
— Julius ma dla ciebie prezent. Jesteś pierwszy.
Jeanie krzyknęła krótko i cofnęła się ku drzwiom.
Murzyn skoczył ku niej i przytknął jej lufę strzelby
pod brodę.
— Rozbieraj się. Szybko.
Jeanie wyczuła, że zabije ją, jeśli nie posłucha. Wargi
jej drżały, stała sparaliżowana. Tego nie przewidziała.
Upuściła torebkę na ziemię. Oby tylko jej nie rewido-
wali. Młody Murzyn podszedł i ściągnął jej sukienkę
przez głowę. Nie opierała się. Uzbrojony Murzyn ciągle
trzymał ją na muszce. Poczuła, jak dłoń mężczyzny
zerwała jej figi. Wciśnięty w kąt Julius przyglądał się te-
mu z przerażeniem. Murzyn nie zawracał sobie głowy
ściąganiem jej biustonosza. Brutalnym pchnięciem
przewrócił ją na leżącą na ziemi sukienkę.
Ponieważ próbowała się podnieść, Murzyn z obrzy-
nem warknął:
— Leż spokojnie.
Jeanie trzęsła się cała.
— Do roboty — powiedział starszy — rżnij pierwszy.
Młody Murzyn ukląkł na sukience, rozpiął dżinsy i
osunął się na Jeanie. Wszedł w nią bardzo szybko, poru-
szając się miarowo. Ani jedno, ani drugie nie powie-
działo słowa, tylko po policzkach Jeanie spływały wiel-
kie łzy.
Wydał krótki pomruk zadowolenia, znieruchomiał,
wstał i zapiął spodnie.
Jeanie leżała zdruzgotana, z rozrzuconymi nogami,
zamknąwszy oczy. Julius z trudem powstrzymywał się
od krzyku.
— Przyślij innych — powiedział Murzyn z obrzynem.
— Kolejno.
Długa limuzyna zatrzymała się za samochodem Mal-
ka. Wysiedli z niej Al Katz i Chris Jones i przesiedli się
do Malka.
— A więc?
— Weszła pięć minut temu — powiedział. — Nie
bardzo rozumiem.
Szare oczy Chrisa były chłodne, jak wypolerowana
stal.
— Jeżeli zrobią jej krzywdę — powiedział — załatwię
ich wszystkich własnymi rękami.
Al Katz nie mógł usiedzieć w miejscu.
— Jeżeli przez kwadrans nic się nie wyjaśni, ruszamy.
Malko pokręcił głową.
— Nie. To zbyt niebezpieczne dla Jeanie i
zakładników. Czekajmy. Ona lub Julius wyjdzie. Dowie-
my się, co się dzieje.
W samochodzie zapadła cisza. W dzielnicy panował
stan wyjątkowy. Al Katz ściągnął pięćdziesięciu agen-
tów FBI. Tylu dało się zebrać o tak późnej porze. Dwa
policyjne helikoptery krążyły nad dzielnicą. Sześć ku-
trów brygady rzecznej blokowało East River powyżej i
poniżej domu. Właściwie brakowało już tylko bombow-
ców, żeby czuć się jak w Wietnamie.
Wszystko to na razie było bezużyteczne. Malko
wznosił do nieba błaganie, aby cała sprawa dobrze się
skończyła. Zwłaszcza dla Jeanie.
Jeden po drugim, pięciu czarnych, którzy znajdowali
się w domu, gwałciło Jeanie.
Tylko Murzyn z obrzynem nie dotknął się do niej.
Kiedy ostatni wszedł na górę, zbliżył się do Jeanie i
trącił lufą jej biodro.
— Odwróć się.
Posłuchała. Zmusił ją, by uklękła, oparta na rękach,
głową dotykając ziemi. Wtedy przysunął się do niej z
tyłu i wbił między pośladki. Jeanie krzyczała z bólu i
rozpaczy.
Czarny skończył, poprawił ubranie i podniósł
spluwę. Rzucił garść pomiętych pieniędzy Juliusowi
Westowi.
— Każ się jej ubrać i spieprzajcie. Jeżeli jeszcze
kiedyś przyprowadzisz mi kogoś bez uprzedzenia, oboj-
gu wam poderżnę gardła.
Julius pozbierał banknoty i wsadził je do kieszeni. Je-
anie włożyła sukienkę i majtki. Twarz miała obrzmiałą
od płaczu. Podniosła torebkę i zupełnie naturalnym
gestem zanurzyła w niej rękę.
Gdy ją wyjęła, ujrzeli 38. Przez ułamek sekundy na
opasłej twarzy Murzyna z bronią widniało kompletne
ogłupienie. Potem zobaczył, że ręka Jeanie nie drży, że
pistolet jest zupełnie prawdziwy i niesie śmierć.
Pierwsza kula trafiła go w szyję. Szarpnięcie
odrzuciło go w tył. Kasłał, dusił się. Różowa pianka
pojawiła mu się na ustach. Jeanie jeszcze raz nacisnęła
spust. Kula trafiła między lewe oko i ucho i wyleciała ze
799
strugą krwi i odłamkami kości. Życie zgasło w jednej
chwili w jego oczach. Upuścił strzelbę i runął na ziemię.
Chris Jones wyskoczył z samochodu zaraz po pier-
wszym strzale, wyprzedzając Malka o parę metrów. W
prawej ręce trzymał 45, w lewej Magnum 457.
Malkowi wydawało się, że Chris .wywalił drzwi, w
rzeczywistości jednak Jeanie otworzyła je w chwili, gdy
do nich dobiegł. Rozpędzony, zatrzymał się przy scho-
dach. Pełnym niepokoju głosem zapytał:
- Julius?
Jeanie upuściła 38, ukryła twarz w dłoniach, wstrzą-
sana spazmatycznym szlochem.
Chris Jones ruszył schodami w górę, natrafiając na
młodego Murzyna, z butelką piwa w dłoniach.
Chris otworzył ogień z obu pistoletów, i kule
dosłownie rozerwały Murzyna. Trzasnęły drzwi i grad
kuł powitał Chrisa na podeście. Zdążył jedynie przypaść
do ziemi. W tej samej chwili rozległ się krzyk kobiety.
Kolejny Murzyn wypadł z pokoju z potężnym auto-
matem. W popłochu zapomniał go jednak zarepetować.
Malko ściął go strzałem z bliska. Murzyn runął do przo-
du z twarzą rozpłataną na pół.
Na dole Julius West wypadł na zewnątrz i zygzakiem
gnał przez ulicę.
Czterej agenci FBI mieli rozkaz strzelać do wszy-
stkiego, co się rusza. Jeden z nich oparł automat na ra-
mieniu i opróżnił magazynek. Julius potoczył się jak ku-
la na środek ulicy i legł nieruchomo w kałuży krwi.
Równocześnie główne drzwi wyleciały w powietrze w
tumanie kurzu. Grupa policjantów w kamizelkach kulo-
odpornych ruszyła na nie. Malko i Chris przyczaili się
na schodach, tuż obok martwego Murzyna. Po prawej
stronie znajdowały się zamknięte, podziurawione kula-
mi drzwi. Stamtąd strzelano do Chrisa. Dwie dalsze pa-
ry drzwi były otwarte, a krzyk kobiety dobiegał z góry.
Malko klepnął Chrisa po ramieniu.
— Kryj mnie.
Chris strzelał z obu rąk tak szybko, że ścianka drzwi
już po chwili była jak z koronki.
Malko przekoziołkował i ruszył schodami w górę.
Korytarz na trzecim piętrze pogrążony był w ciem-
nościach. Krzyk kobiety dobiegał zza środkowych drzwi.
Malko rzucił się na nie, roznosząc je dosłownie. Stanął
przed nim młody Murzyn z pistoletem automatycznym w
ręku. Wystrzelił dwa razy. Kule trafiły Malka w klatkę
piersiową. Oszołomiony odbił się od ściany. Ale Murzyn
popełnił błąd, opuszczając broń. Malko oddał trzy
strzały raz za razem. Trzy kule dosięgły celu i Murzyn
runął twarzą do przodu.
Detektyw słusznie postąpił, ubierając go w kulood-
porną kamizelkę. Stanął pośrodku izby. Wokół leżały
rozciągnięte na podłodze materace. Błyskawicznie
policzył: siedem kobiet i pięcioro dzieci. Sami czarni.
Jedna z kobiet rzuciła się Malkowi na szyję, płacząc
ze szczęścia.
— Mój Boże, myślałyśmy, że tu oszalejemy...
Chris wszedł do pokoju i przykucnął, by naładować broń.
Było to już bezużyteczne. Seria z pistoletu maszyno-
wego skosiła ostatniego z Mad Dogsów, piętro niżej.
Dom roił się od policjantów. Zakładniczki zaczęły
schodzić jedna po drugiej. Malko przyjrzał im się.
Wszystkie były okaleczone. Każda miała obcięty ko-
niuszek ucha lub palca. Dzieci także. Dwie kobiety
dostały ataku histerii. Malko zszedł z nimi, omijając
ciała. Na dole natrafił na Jeanie, bliską ataku nerwowe-
go. Kiedy zobaczyła Malka, rzuciła mu się w ramiona
szlochając. Długo nie mogła wykrztusić słowa.
Wtedy opowiedziała mu, co się stało.
Malko mechanicznie gładził jej włosy, trzymając w ra-
mionach wstrząsane szlochem, drżące ciało. Cena
głosów w Zgromadzeniu Ogólnym stawała się zbyt wy-
górowana... Al Katz żarliwie uspokajał zakładniczki.
Wystraszony. Myślał tylko o jednym. Do głosowania
pozostało dwa i pół dnia. Jakie jeszcze sieci mógł
zastawić ich tajemniczy przeciwnik?
Przemówienie delegata Ludowej Republiki
Albanii uśpiło nawet przedstawicieli prasy. Z
podziwu godnym uporem dzielny dyplomata
wymieniał rozliczne wiarołomstwa, których
dopuścił się od 1951 r. Departament Stanu, by
uniemożliwić przyjęcie Chin do Organizacji Narodów
Zjednoczonych..
Malko obserwował salę zza szyby oddzielającej
pomieszczenie dla tłumaczy. Obecni byli niemal wszy-
scy szefowie delegacji. Wśród nich prawdopodobnie
również jego przeciwnik, tajemniczy Azjata, którego
nie zdołali zidentyfikować. Sześć spoczywających w
kostnicy trupów Mad Dogsów nie pomoże rozwiązać
zagadki... W opuszczonym domu nikt się nie poja-
wił.
Od głosowania dzieliło ich najwyżej dwadzieścia czte-
ry godziny. Wszyscy ludzie, jakimi dysponowała FBI, zo-
stali zatrudnieni do ochrony delegatów i ich rodzin.
Malko spojrzał na zegarek. Porwane przez Mad Do-
gsów kobiety i dzieci miały za chwilę pojawić się na sali.
Strzeżone niczym skarby Golkondy. To musiało
wywołać jakąś reakcję. Malko przewidywał, że kryjący
się za tą sprawą człowiek nie powinien opuszczać sali
obrad. Zareaguje, może zechce zadzwonić. Wszystkie
poranne gazety pisały o porzuconym domu. Kiedy jed-
nak pozwolono dziennikarzom wejść do budynku,
zakładników już stamtąd zabrano. Oficjalnie mówiło się
tylko o operacji FBI wymierzonej przeciw murzyńskim
ekstremistom.
Dzień jednak zapowiadał się ciężki. Departament
Stanu domagał się dwudziestoprocentowego marginesu
bezpieczeństwa. Nawet po uwolnieniu zakładników nie
można było mieć pewności co do dyplomatów pozyska-
nych bardziej humanitarnymi metodami, w rodzaju gru-
bego pliku dolarów.
Żona Dawida Mugaliego jako pierwsza weszła do sek-
tora przeznaczonego dla publiczności. Inne kobiety i
dzieci szły za nią gęsiego, zajmując miejsca w pierwszym
rzędzie.
Niemal natychmiast jeden z dyplomatów odwrócił
się i spostrzegł żonę. Wstał pospiesznie i nie przery-
wając przemówienia Albańczyka mijał rzędy, by ją
uściskać.
W niespełna kwadrans wszystkie rodziny zebrały się
w zewnętrznej galerii, nad sektorem dla publiczności.
Jedynie wtajemniczeni zauważyli poruszenie. Dwunastu
delegatów, którzy odzyskali bliskich, bez skrępowania
okazywało radość. Wszystko pod osłoną grupy agentów
FBI.
Przybył i Al Katz, prosząc dyplomatów o udanie się
wraz z nim do biura delegacji amerykańskiej, po drugiej
stronie ulicy. Pragnął wyjaśnić sytuację oraz prosić o
bezwzględne zachowanie milczenia. Przynajmniej do
czasu głosowania.
CIA będzie rada, mogąc sowicie wynagrodzić mu
strach i doznane przykrości.
Pułkownik Tanaka doznał wrażenia, że niebo wali
mu się na głowę. Siedział wśród delegatów japońskich,
słuchając jednym uchem Albańczyka, kiedy zauważył,
że jego sąsiad z piątego rzędu, delegat Jamajki, pos-
piesznie wstaje. Jeden z tych, których żony zostały
porwane.
Zaintrygowany, powiódł za nim wzrokiem i zobaczył,
jak pada w objęcia żony.
W pierwszym odruchu chciał poderwać się i biec do
telefonu. Zmusił się jednak, by pozostać na miejscu.
Walczył z kłębiącymi mu się w głowie myślami. Jego
sprzymierzeńcy po raz kolejny chybili. Tanaka, jak
wszyscy, czytał o osaczonym domu. Nie było tam jednak
żadnej wzmianki o zakładnikach, policja mówiła jedynie
o Czarnych Panterach. A przecież nie było tygodnia bez
gwałtownych, czasem krwawych starć policji z Pantera-
mi.
Usiłował odgadnąć, co mogło się stać. Lester był pe-
wien swoich ludzi i nie dopuszczał myśli o zdradzie.
Mad Dogsi zostali osaczeni przez FBI. Pomyślał o blon-
dynie. Powinien był umieć się go pozbyć. To była jego
wina. Raz jeszcze nie docenił przeciwnika. Takie błędy
kosztowały już Japonię przegraną wojnę. Tanaka był
tak pogrążony w rozmyślaniach, że idąc śladem siedzą-
cego przed nim Węgra, zaczął oklaskiwać przemówie-
nie Albańczyka. Dopiero widząc przerażone oczy szefa
własnej delegacji przerwał i spuścił głowę: tylko tego
jeszcze brakowało!
Unikał oddalania się od swych ziomków i wszelkiego
zwracania na siebie uwagi. Szybko zlokalizował agen-
tów FBI na sali. Rzucali się w oczy jak pryszcze na no-
sie.
Gorzki uśmiech wykrzywił jego usta. I wszystko to
dlatego, że tym czarnym durniom zachciało się bawić
bombami. Można było oszaleć. Za setki tysięcy wyda-
nych dolarów... Gdy tylko nadeszła dogodna chwila,
opuścił swą grupę i ruszył szybkim krokiem do podziem-
nego parkingu. Nie chciał ryzykować nawet telefonu z
ONZ-u.
Z typowym dla swej rasy uporem Tanaka postanowił
nie rezygnować. W 1945 r. zdołał w pojedynkę zatopić
lotniskowiec. Żałował, że nie ma sintoistycznego
ołtarzyka, który pomógłby mu pozbierać się jakoś.
Zatrzymał mercedesa przy rogu 38 Ulicy przed ka-
biną telefoniczną. Oby tylko FBI nie dotarło jeszcze do
Lestera!
W słuchawce odezwał się jednak głos szefa Mad Dog-
sów. Zaspany. Czarny prowadził raczej nocne życie, w
dzień spał.
— Jak tam zakładnicy? — zapytał sarkastycznie.
— Nie mam o nich wiadomości. Nie mamy tam tele-
fonu. Pewnie zaczyna im się dłużyć czas.
— Dłużył im się do tego stopnia, że wybrali się do
Zgromadzenia Ogólnego — wycedził Japończyk.
Lester wyrzucił z siebie potok ordynarnych przek-
leństw. Nie zamierzał pytać, czy Japończyk żartuje. To
nie było w jego stylu.
Lester nic nie rozumiał. Jeszcze wczoraj wieczorem
wszystko było w porządku. Tanaka streścił mu informa-
cje prasowe.
— Świnie — odezwał się Lester. — Zabili mi brata.
— Przykro mi — odpowiedział chłodno pułkownik
Tanaka. — Ja też straciłem wielu przyjaciół. Ale na ra-
zie potrzebnych mi co najmniej sześciu wstrzymujących
się od głosu.
Lester znowu zaklął.
— W przeciwnym razie przegraliśmy — zakończył
Tanaka. — I nie omieszkam pociągnąć pana do odpo-
wiedzialności. Zostało panu nie za wiele czasu. Nie ma
sensu próbować tego samego. Rodziny delegatów są
pod ochroną FBI. Na dwadzieścia cztery godziny zmo-
bilizowali całą masę ludzi.
Czarny klął. Tanaka cierpliwie czekał. Wreszcie Le-
ster oświadczył:
— Mam pomysł, ale to będzie drogo kosztowało.
— Nieważne, byle tylko się udało — zgodził się z roz-
dartym sercem Tanaka.
— Słyszał pan o „profecie"? — zapytał Lester.
— Nie. Kto to taki?
— Mówi pan, że sesja, o którą chodzi, jest jutro?
— Tak.
— W porządku, może pan na mnie liczyć. To będzie
zabawne.
— To nie ma być zabawne, tylko skuteczne —
zauważył kwaśno Tanaka.
— Proszę się nie bać — zapewniał Lester — mam z
nimi rachunek do wyrównania.
Ani jeden spośród delegatów, których rodziny porwa-
no, nie potrafił dostarczyć żadnych wyjaśnień dotyczą-
cych napastników. Poza tym, że byli Murzynami, jak
oni. To zaś jedynie szkodziło stosunkom między Murzy-
nami afrykańskimi i amerykańskimi.
Al Katz zdołał przekonać ich, by zachowali absolutne
milczenie na temat tego zdarzenia.
Całe szczęście, że trzy czwarte delegatów, których to
dotyczyło zależało w stu procentach od funduszy De-
partamentu Stanu. To w poważnej mierze ułatwiało
sprawę. Bóg jednak raczy wiedzieć, jakie jeszcze kłody
rzuci im pod nogi ten diaboliczny i zagadkowy przeciw-
nik.
Delegaci pod ochroną FBI spokojnie opuścili biuro
Katza.
Malko przybył wkrótce potem i zastał Amerykanina
miotanego wściekłością. Ogarniał go wstyd za własny
kraj. I lęk o wynik głosowania. Na jego prośbę na
ścianach biura zawieszono liczne tablice podające wyni-
ki poprzednich głosowań, wstrzymujących się itp.
Ponadto tablicę, na której oznaczano każdy ruch sze-
fów delegacji. Wszyscy byli dyskretnie śledzeni przez
FBI poza obszarem ONZ-u.
Odnotowywano ich rozkład dnia, godzina po godzi
nie. Nie wszyscy uczestniczyli w sesjach, daleko było d<
tego. Z wyjątkiem delegacji obozu komunistycznego.
Patrząc na tę tablicę Malko wpadł na pewien pomysł
To nie mogło nikomu przynieść szkody, a dawało szansi
odzyskania dwóch głosów.
— Przedstawiciele Jemenu i Ugandy udali się do Wa
szyngtonu na konsultację ze swymi ambasadorami -
zaczął. — Mam pewien pomysł.
Al Katz podniósł na niego pełne niepokoju niebie
skie oczy.
— Ej! Chyba nie zamierza pan ich porwać? Nigd
nie...
— Jak panu nie wstyd posądzać mnie o coś takiego
- żachnął się Malko. — Ja, Jaśnie Oświecona
Wysokość, miałbym zajmować się wulgarnym kidnapin-
giem? To metody obwiesiów. Znam lepsze.
Wyjaśnił swój plan Alowi. Gdy wyszedł z biura, Ame-
rykanin jeszcze bił się ze śmiechu po udach. Od po-
czątku tej afery po raz pierwszy tak się ubawił.
Malko zadzwonił do Szpitala Bellevue, dokąd odwie-
ziono Jeanie tuż po całym zajściu. Posłał jej wspaniały
bukiet czerwonych róż, załączając wizytówkę. Przekaza-
no go jej. Głos miała słaby, jakby dobiegał z oddali,
nabrzmiały łzami.
— Och! Dziękuję. — powiedziała — dziękuję.
Sprawił mi pan ogromną przyjemność.
Mówiła o kwiatach. Po raz pierwszy ktoś przysłał jej
kwiaty. Koledzy z komisariatu uważali ją za niezłą,
czarną dupę, w sam raz nadającą się, by przelecieć ją na
skraju biurka. Ale żadnemu nie przyszłoby do głowy, że-
by wydać pięćdziesiąt centów na bukiecik margerytek.
Samolot Eastern Airlines rejs 563 wystartował
właśnie z Washington DC . Pasażerowie mieli przed
sobą trzy kwadranse lotu małym Boeningiem 737 do no-
wojorskiego lotniska La Guardia. Poza stewardessami
na pokładzie znajdowali się sami mężczyźni. Był to taki
tramwaj dla biznesmenów, powracających do rodzin lub
przyjaciółek w Nowym Jorku.
Wszyscy spragnieni.
Nim jeszcze samolot osiągnął wysokość lotu, stewar-
dessy zaczęły zbierać zamówienia na napoje. Po dolarze
za szklankę, płatne z góry. Większość pasażerów prosiła
od razu o dwie.
Dwaj z nich, mężczyźni w sile wieku, nieco podobni
do siebie, zamówili po trzy napoje. Stewardessa
uśmiechnęła się, przyjmując zamówienie.
— Nie wysiądą panowie o własnych siłach. Uwaga na
żony!
Przez dłuższy czas nic się nie działo. Pasażerowie po-
pijali leniwie, usiłując podrywać zblazowane stewar-
dessy. Dzień był słoneczny, nawet w Nowym Jorku
panowała piękna pogoda. Lot 563 zwykle przebiegał
bez zakłóceń chyba, że któryś z pasażerów zostawił
teczkę na półce.
Dwaj pasażerowie z pierwszego rzędu opróżnili swo-
je trzy drinki każdy. Porozumieli się spojrzeniem i wstali
jednocześnie. Jeden z nich stanął w przejściu między fo-
telami, drugi ruszył w stronę kabiny pilota, mijając pier-
wszego oficera. Najpierw nadział się na stewardessę.
— Już za późno na picie — powiedziała figlarnie. —
Proszę wrócić na miejsce.
— Nie chcę pić — odpowiedział mężczyzna. — Chcę
porozmawiać z pilotem.
Stewardessa potrząsnęła głową.
— To niemożliwe. Proszę zająć miejsce.
Nagle dostrzegła metaliczny połysk pistoletu w jego
prawej ręce i krzyknęła.
— To dowcip?
— Nie, to prawda, lecimy na Kubę — wyjaśnił obojęt-
nie.
Pchnął stewardessę do kokpitu, trzymając pistolet na
widoku.
— Zawracamy na Kubę — rzucił pilotowi, przysta-
wiając mu lufę do skroni. Lądujemy w Hawanie. Nie
radzę stawiać oporu, mamy kogoś, kto zajmie się pa-
sażerami. Może pan powiadomić La Guardię, jeżeli pan
chce.
Pilot nie próbował nawet grać na zwłokę. Już
dwanaście maszyn kompanii uprowadzono na Kubę.
Zwykła rutyna. Ze zdumieniem jednak spoglądał na
agresora. Nie przypominał długowłosych, histerycznych
gnojków, którzy zazwyczaj brali kurs na Kubę. Był do-
brze ubrany, miał krótkie włosy, wyrażał się bardzo po-
prawnie.
Pilot doszedł do filozoficznego wniosku, że czasy się
zmieniły i już nikomu nie można ufać.
Boeing skręcił na wschód i kapitan wziął mikrofon,
żeby uprzedzić pasażerów, że do Nowego Jorku dolecą
dopiero za dwa dni.
Człowiek z pistoletem stał w wejściu do kabiny.
Zastanawiał się, co pomyśleliby Kubańczycy, gdyby od-
f
kryli, że już nawet agenci FBI wzięli się za porywanie
samolotów do ich kraju.
Lepiej, żeby się o tym nigdy nie dowiedzieli. Sam wie-
le by dał, żeby znać powód, który nakłonił CIA do upro-
wadzenia amerykańskiego samolotu na Kubę.
Mamadou Rikoro usiłował rozstrzygnąć kosz-
marny dylemat. Mnąc nerwowo spoczywający
w kieszeni wyciąg bankowy, słuchał z roztarg-
nieniem reprezentanta Kolumbii, obrzucają-
cego błotem USA. Jego sąsiad, delegat jednego z
państw wschodnioeuropejskich, słuchał tego jak
nabożeństwa. Odwrócił się do Mamadou i jak zwykle,
dążąc do zjednania sympatii każdej czarnej republiki,
uśmiechnął się doń szeroko. Mamadou odpłacił
niewyraźnym grymasem. Jego sąsiad nie miał takich
problemów jak on. Był tylko magnetofonem swego
rządu. Jeżeli wykolei się, zostanie rozstrzelany i kropka.
A to w radykalny sposób rozstrzyga z góry wszelkie rozterki natury moralnej.
Takie jak te, które miotały właśnie Rikoro. Na próż-
no rozgarniał palcami kędzierzawą czuprynę — nie
potrafił znaleźć satysfakcjonującego rozwiązania.
Tego ranka otrzymał z banku potwierdzenie przele-
wu trzydziestu tysięcy dolarów na jego konto. Przelew
był anonimowy. Rok w rok, zawsze tuż przed
głosowaniem w kwestii Chin, otrzymywał identyczną
kwotę. Skromna składka kilku anonimowych amery-
kańskich dobrodziejów. Naturalnie, odstępował część
tej sumy swemu ministrowi, a manna spadała regularnie
i właściwie legalnie. W końcu, Stany były bogate, a jego
kraj gwizdał na Chiny.
Z drugiej jednak strony pojawiło się pięćdziesiąt
tysięcy dolarów, które nieopatrznie przyjął przed dwo-
ma tygodniami. W zamian za zrobienie czegoś
dokładnie odwrotnego. Nowiutkie banknoty ruszyły już
w drogę do Szwajcarii.
Naturalnie, zrobi się szum. Rikoro prawdopodobnie
zostanie odwołany, ale za cenę dziesięciu czy piętnastu
tysięcy dolarów rozwiąże najpoważniejsze kłopoty. Poza
tym, zaczynał już mieć dość Nowego Jorku. Ujrzeć wresz-
cie afrykańskie słońce! W dodatku, zostając w kraju,
sporo zaoszczędzi. Żona rozsmakowała się w wielko-
miejskim życiu.
Stał rzeczywiście przed potwornym problemem. Gdy-
by tak mógł zadowolić wszystkich. Przy tajnym głoso-
waniu, wykaraskałby się z tego, kłamiąc dla obopólnego
dobra.
— Przypadł mi smutny obowiązek poinformowania
państwa, że z najgłębszym żalem odebraliśmy właśnie
wiadomość o śmierci Dato Mohammeda Ismaila Ben
Mohammeda Yussofa, stałego reprezentanta Malezji
przy ONZ — wyrecytował półsennie przewodniczący.
Proszę członków Zgromadzenia o-powstanie i uczcze-
nie minutą ciszy pamięci zmarłego.
Mamadou Rikoro wstał automatycznie. Okazanie
smutku przyszło mu wyjątkowo łatwo. Spuściwszy głowę
rozmyślał gorączkowo. I, choć rozdarty, podjął decyzję.
Minutę ciszy poświęcił pamięci pięćdziesięciu tysięcy
dolarów. Regularny dochód wart jest więcej niż wygra-
na w pokera. Trzeba było tylko powiadomić
zleceniodawcę i zwrócić pieniądze.
Zaraz po ogłoszeniu przerwy w obradach pobiegł do
telefonu i wykręcił numer, który znał na pamięć. Mógł
stracić pięćdziesiąt tysięcy, ale chciał, aby o tym wie-
dziano i zachowano wobec niego wdzięczność... Kiedy
usłyszał głos rozmówcy, wyjaśnił, kamuflując treść, że
złożono mu określone propozycje, jednak postanowił
zostać wierny swej starej firmie. Uspokoiwszy sumienie,
odłożył słuchawkę. Pozostało mu teraz czekać na
głosowanie.
Wykonanie drugiego telefonu było trudniejsze. Nim
się na to zdobył, poszedł napić się Pepsi. Potem
wykręcił numer błagając niebo, by nikt nie odebrał.
Malko pił właśnie kawę w kafejce, gdy pojawił się
Chris Jones.
— Al Katz chce natychmiast z panem mówić, niech
pan do niego zadzwoni.
Malko pobiegł do najbliższego aparatu. Katz był blis-
ki histerii.
— Mamy wreszcie coś konkretnego — wykrzyknął.
— Dzwonił pewien facet. Mamadou Rikoro. Jest na na-
szych listach płac. Przyznał, że usiłowano go przekupić,
ale ostatecznie zdecydował opowiedzieć się po słusznej
stronie. Trzeba go za wszelką cenę odnaleźć.
— Gdzie on jest?
— Gdybym wiedział, sam już bym po niego pojechał.
Niech go pan znajdzie.
Malko zajrzał do baru. Ani śladu Rikoro. Była piąta,
większość delegatów wyszła. Zadzwonił do siedziby jego
delegacji, do domu, przebiegł wszystkie korytarze,
zaszedł nawet do kawiarni dla personelu, ale nie znalazł
214
nigdzie Rikoro. Sesja zacznie się za godzinę i potrwa do
ósmej lub dziewiątej. Może wtedy się pojawi.
Malko poprosił telefonistkę z baru, by wywoływała
pana Mamadou Rikoro co pięć minut. I posadził Chrisa
na wprost telefonu.
Milton Brabeck najspokojniej ustawił się w głównym
wejściu i grzecznie pytał o nazwiska wszystkich czarnych
delegatów. Brali go za nadgorliwego strażnika.
Kiedy pułkownik Tanaka po powrocie do hotelu
znalazł wiadomość od Lestera, który prosił o pilny kontakt, natychmiast 
zrozumiał, że katastrofa była nie-
uchronna. Lester otrzymał rozkaz kontaktowania się je-
dynie w sprawach nie cierpiących zwłoki.
Zadzwonił z kabiny odległej o 100 metrów od hotelu.
Lester szalał ze złości.
— Jeden z tych cholernych czarnuchów chce nas
wyrolować! — wrzasnął.
Tanaka otarł czoło. Panował silny upał. Topił się as-
falt, nad miastem unosiły się wyziewy ze ścieków i spali-
ny. Było potwornie parno: Mimo to musiał przecież
myśleć trzeźwo.
— Proszę mówić jaśniej.
Szef Mad Dogsów usiłował nie jąkać się z
wściekłości. Tanaka notował w pamięci. Ogarnęło go
nagle ogromne zmęczenie. Będzie działał sam. Nie wi-
dzi innego wyjścia.
— Trzeba do niego oddzwonić w ciągu pół godziny
~ dodał Lester.
Podał Tanace numer. Numer w gmachu ONZ-u. Ta-
naka rozłączył się i zadzwonił pod wskazany telefon. W
słuchawce odezwał się kobiecy głos: połączył się z bib-
lioteką ONZ. Poprosił Mamadou Rikoro.
Dyplomata  był  rozhisteryzowany.  Lester go
zastraszył. Facet gotów był iść do FBI. A znał Lestera.
Tanaka mówił bardzo łagodnym głosem, zapewniał, że
doskonale rozumie jego rozterki. Czy może zobowiązać
się do zwrotu otrzymanej sumy? Tylko tego od niego
chce. Rikoro uspokoił się nieco. Zapytał, z kim mówi.
— Ze swym zleceniodawcą — oświadczył uprzejmie.
— Jestem przekonany, że zdołamy uregulować tę
sprawę ku zadowoleniu obu stron. I może następnym
razem...
Czuło się, że Rikoro kamień spadł z serca. Skoro już
zaczyna się taka gadanina! Dojrzał dla siebie szansę
bardzo owocnego szantażu...
— Spotkajmy się w Radzie Powierniczej — zapropo-
nował Tanaka. — Będziemy mogli spokojnie porozma-
wiać.
Miejsce faktycznie wymarzone na dyskretne rozmo-
wy. Pozostały już tylko dwa obszary podlegające Ra-
dzie... Pago-pago i nędzny skrawek dziewiczych lasów
Indonezji. Rada nie zbierała się nigdy.
Mamadou Rikoro zaaprobował tę propozycję. Jemu
również nie zależało na reklamie.
Tanaka skończył rozmowę i wyszedł, łapiąc łyk par-
nego powietrza. Miał dosłownie moment, by wpaść do
siebie i wrócić do ONZ-u.
Przestronna sala Rady Powierniczej była pusta. Riko-
ro usiadł w górnym rzędzie i zapalił papierosa. Nikt nie
widział, jak wchodził. Humor zdecydowanie mu się
poprawił. Marzyło mu się nawet, że może ocali owe
pięćdziesiąt tysięcy... Naturalnie, mowy nie ma o podpi-
sywaniu czegokolwiek. Tamci będą musieli zadowolić
się słowem honoru uczciwego człowieka.
Za jego plecami otwarły się drzwi. Usłyszał wytłumiony
przez grubą zieloną wykładzinę odgłos kroków. Odwrócił
głowę, uśmiechając się. Uśmiech zastygł mu na ustach, gdy
zobaczył pistolet, nie miał jednak czasu krzyczeć.
Tanaka ze stoickim spokojem wpakował w głowę
Mamadou trzy kule, choć już pierwsza przestrzeliła nos,
rozrywając mózg. Rozległy się trzy głuche detonacje —
na pistolet założony był tłumik nowej generacji. Zresztą
akustyka w sali Rady zawsze była kiepska.
Mamadou Rikoro obsunął się z fotela. Pułkownik
podszedł i odepchnął ciało jak najdalej, żeby ukryć je
między fotelami. Na szczęście, dyplomata był raczej
drobny. Zapach prochu szybko rozpłynie się w atmosfe-
rze zamkniętego pomieszczenia. Salę odwiedzały jedy-
nie grupy turystów.
Na wszelki wypadek Tanaka przeszedł wzdłuż
rzędów, by wyjść od strony baru dla delegatów.
Otworzył błyskawicznie drzwi, dokładnie w chwili, gdy
strażnik się odwracał. Widział wprawdzie Tanakę, ale
nie zareagował, ponieważ jego kolega, który zatrzymał
Japończyka przy wejściu do baru, przepuścił go po wylegitymowaniu. Pewna część 
kandydatów nie wahała się czasem wpadać na krótką drzemkę do nie używanej sali. 
A niekiedy i na miłosną schadzkę z frywolną sekretarką z sekcji
tłumaczy. Czerwone fotele były tak miękkie...
Tanaka poszedł do kawiarni, dołączając do pozos-
tałych członków delegacji japońskiej.
Ciało Mamadou Rikoro spoczywałoby może między
fotelami przez wiele dni, gdyby niejaka pani Thins de
Topeka (Kansas) nie odczuła po długim zwiedzaniu
ONZ-u dotkliwego bólu nóg. Dyskretnie odłączyła się
od grupy i opadła na miękki, głęboki fotel w sali Rady
Powierniczej. Niestety, nie udało jej się wyciągnąć
obolałych nóg. Pochyliła głowę i zauważyła coś czarne-
go. Myśląc, że to jakiś przedmiot, wyciągnęła rękę.
Dotknęła głowy Mamadou Rikoro.
Krzyki pani Thins przerwały rzeczowe objaśnienia prze-
wodnika. Rozniosły się szeroko, pomimo fatalnej akusty-
ki... Tak szeroko, że obaj strażnicy rzucili się natychmiast w
stronę sali, przypuszczając, że ktoś dostał ataku szału.
— Tam leży ciało — wykrztusiła, szczękając zębami
pani Thins. I zemdlała.
W klitce zastępującej pułkownikowi MacCarthy'emu
biuro kłębił się dym papierosowy. Pułkownik wyglądał
na załamanego. Dwa trupy w ciągu tygodnia, to dużo.
Zwłaszcza, że tym razem nawet przy największej dozie
wyobraźni nie sposób było utrzymywać, że zbrodni nie
dopuścił się sadysta.
- Fachowa robota - stwierdził z nutką zadowolenia
Katz.
Zabójca pozbierał łuski. Zawartość kieszeni Rikoro
leżała na stole MacCarthy'ego. Nie było tam nic, co
mogłoby posunąć śledztwo do przodu.
Strażnicy przychodzili pojedynczo składać zeznania.
Zasadniczo, nikt nie miał wstępu do sali Rady Powierni-
czej. Poza wycieczkami z przewodnikiem i delegatami.
Więc było z czego wybierać...
— Wydaje mi się, że widziałem mordercę — wyznał
jeden ze strażników. — Niski brunet. Był odwrócony
plecami. Zatrzymał go mój kolega przy wejściu do baru.
Zobaczyłem, że jest w porządku, więc dałem spokój.
Pułkownik MacCarthy wezwał strażnika pilnującego
wejścia do baru.
Ten jednak niczego nie potrafił powiedzieć. Sprawdzał
mechanicznie wszystkich wchodzących do baru. Czasem
po stu na godzinę. Nawet nie patrzył na twarze, tylko na
karty. Nic ponadto nie udało się z niego wydusić.
Dwie zakonnice przedefilowały majestatycz-
nie przed patykowatą statuetką, ofiarowaną
przez Nigerię i wkroczyły do baru delegatów.
Pełniący służbę strażnik zrazu nie odważył się
ich zatrzymać, potem zaś było już zbyt późno: dwie szacowne Murzynki w białych 
habitach wtopiły się w
kłębiący się w barze tłum. Trwała właśnie ostatnia przer-
wa przed głosowaniem w sprawie przywrócenia pełnych
praw Chińskiej Republice Ludowej.
Oczywiście, strażnik mógłby odszukać zakonnice, ale
nie miał prawa porzucać posterunku.
Delegat Górnej Wolty odwrócił się: ktoś zawołał go
po imieniu.
Stanął nos w nos z Murzynką o dużych, orzechowych
oczach i łagodnej buzi. Nawet w białym habicie
zwracała uwagę doskonała figura kobiety. Mimo woli
poczuł podniecenie.
— Czym mogę służyć, siostro? — zapytał z szacun-
kiem.
— Chciałabym z panem pomówić — odpowiedziała
głębokim, melodyjnym głosem.
Kolejna naciągaczka. W imię braterstwa czarnych.
— Zaraz zaczyna się sesja — próbował się wymówić.
— A z delegacji jestem tylko ja.
— Nie zajmę panu wiele czasu — nalegała zakonni-
ca. — Parę minut, a sprawa jest niezwykle ważna. Dla
pana.
Zaintrygowany delegat rozglądał się za spokojnym
kątem.
Odniósł wrażenie, że znalazł się na targu niewolni-
ków i to tuż po przybyciu statku z towarem. Zakonnica
rozwiązała problem za niego.
— Może przejdziemy się do hallu na parterze —
zaproponowała. — Będziemy mieli tam spokój.
Delegat Górnej Wolty zgodził się.
Minęli strażników i zjechali ruchomymi schodami na
parter. Wewnętrzna galeria faktycznie była pusta.
Murzyn z uśmiechem zwrócił się do swej czarnej sio-
stry.
— A więc, w czym mogę pomóc?
Kobieta uśmiechnęła się anielsko, trzymając obie
ręce zanurzone w fałdach habitu.
— To bardzo proste. Pójdzie pan ze mną.
Dyplomata podskoczył ze zdumienia.
— Z panią? Ależ to niemożliwe, sesja zaczyna się za
pół godziny. Muszę głosować.
Uśmiech jego rozmówczyni stał się jeszcze bardziej
anielski.
— Mimo to pójdzie pan ze mną.
W tym momencie dostrzegł przytkniętą do swego
brzucha lufę parabellum i chciał odskoczyć w tył.
Jednak zatrzymał go mur.
— Ależ pani oszalała! — wykrztusił zduszonym
głosem. — To chyba żart.
Duże usta Murzynki uśmiechały się ciągle, oczy jed-
nak były zimne.
— Niech pan idzie obok mnie — rozkazała. —
Wyjdziemy stąd i wsiądziemy do oczekującego samo-
chodu. Jeżeli będzie pan rozsądny, nic się panu nie
stanie.
— Ale czego pani chce? — protestował dyplomata
— nie mam przy sobie pieniędzy...
— Nie chcę pieniędzy — powiedziała. — Wypuścimy
pana po głosowaniu.
Delegat podskoczył.
— Ależ to śmieszne. Opowiem, co się stało
głosowanie zostanie unieważnione.
Głosem spokojnym, mimo to z odcieniem groźby,
powiedziała:
— Nic pan nie powie. W przeciwnym razie zostanie
pan stracony, nawet gdyby pana chroniła cała policja.
Jeżeli piśnie pan słowo, umrze pan.
Delegat uwierzył. Wiedział, że w Nowym Jorku dziej ąj
się zdumiewające rzeczy. Że pewne zbrodnicze organi-
zacje są wszechmocne. Ogarnęła go totalna panika. Lu-
fa parabellum mocniej wcisnęła się w jego brzuch.
Przedłużona była rodzajem cylindra: tłumikiem.
— Prędzej — rozkazywała zakonnica. — Jeżeli
będzie pan próbował uciec, zastrzelę pana.
Ukryła pistolet w kieszeni, ale poprzez materiał
widział wyraźnie jego kształt. Był zbyt przerażony, żeby
sprawnie myśleć. Ruszył za nią jak automat — krok w
krok. Po prawej stronie placu roiło się od ludzi. Tu zbierali się turyści. 
Murzynka szła tak blisko niego, że przy
każdym kroku lufą pistoletu trącała jego biodro.
W bramie musieli przebić się przez grupę turystów.
Delegat rozpoznał jedną z przewodniczek, uroczej
Chineczkę, którą emablował, więc uśmiechnął się do
niej nieco krzywo.
Automatycznie odwzajemniła uśmiech. Tłum turys-
tów rozdzielił w pewnej chwili zakonnicę od je
więźnia. Instynktownie do połowy wysunęła pistolet
z kieszeni.
Lo-ning przez ułamek sekundy widziała broń. Mu-
rzynka tymczasem znalazła się już na chodniku za
bramą i dołączyła do delegata. Chinka zastanawiała się,
czy to nie przywidzenie, jednak wspomniała dziwny, wy-
muszony uśmiech Murzyna. Zdecydowanie, coś nienor-
malnego rozgrywało się pod nosem całego stada trosz-
czących się o pozytywny przebieg głosowania agentów.
Zostawiła swoich turystów na pastwę losu i co sił w
nogach pobiegła do baru, spodziewając się zastać tam
Malka. Po drodze jednak zmieniła zdanie. Aby zyskać
na czasie, skoczyła ku najbliższemu telefonowi i zaalar-
mowała sekcję chińską. Na nich scedowała wszczęcie
alarmu.
Dopiero czwarta zakonnica wzbudziła zdziwienie
pełniącego wartę przy wejściu strażnika. Dwie spośród
nich wyszły w towarzystwie aż dwóch delegatów każda.
Jednak było już zbyt późno, czwarta opuściła teren
ONZ-u, eskortując sięgającego jej do ramienia przed-
stawiciela Gujany. Przechodząca przez leżący sto me-
trów dalej dziedziniec Gandhiego zakonnica spos-
trzegła dwóch zmierzających ku niej Chińczyków. Szli
oddaleni od siebie, jakby chcieli zagrodzić jej drogę.
Ciągnąc Malajczyka za ramię, zboczyła gwałtownie w
prawo, ku schodom. Chińczycy ruszyli za nią biegiem.
Rozległy się dwie głuche, wyciszone detonacje. Jeden
z Chińczyków potoczył się po dywanie i znieruchomiał.
Drugi osunął się powoli po wspaniałej chińskiej tkani-
nie, wyściełającej ścianę. Zakonnica schowała pistolet i
pociągnęła za sobą Malajczyka, zbyt przerażonego, by
wszcząć alarm, gdy mijali strażnika.
I tak zresztą umundurowani strażnicy nie byli uzbro-
jeni.
Nieco później sekretarz generalny Organizacji Naro-
dów Zjednoczonych wpadł w osłupienie, natykając się
na podeście trzydziestego ósmego piętra — swojego
piętra — na delikwenta, który powitał go uprzejmie, nie
troszcząc się jednak o to, by schować Smith'a i Wesso-
na.
Była to zupełnie wybaczalna słabostka Chrisa Jones'a.
Dyplomata pomyślał, że pora już wracać do kraju. Do
tej pory, jeżeli nawet nie zapobiegł żadnej wojnie na
świecie, potrafił przynajmniej utrzymać pokój w kulu-
arach ONZ-u.
Tym razem pułkownik Tanaka chciał sam
upewnić się o powodzeniu akcji. Obserwował
wyjście fałszywych zakonnic, siedząc za kie-
rownicą swego mercedesa, tuż przed wejś-
ciem dla delegatów. Wszystko zdawało się przebiegać
pomyślnie. Dwa samochody ludzi Lestera stały zapar-
kowane po przeciwnej stronie alei. Tanaka z poczuciem
satysfakcji liczył wyprowadzanych delegatów. Waga
przechylała się na jego korzyść. Lester miał świetny
pomysł. Uprowadzeni delegaci reprezentowali kraje, na
których nie skupiała się ostatnio uwaga świata. Ich
nieobecność na sesji nie wywoła szczególnego zdumie-
nia. To zdarzało się często przedstawicielom państw
wstrzymujących się od głosu.
Oba samochody ruszyły.
Drzwi mercedesa otworzyły się gwałtownie w chwili,
gdy Tanaka wciskał sprzęgło. Mimo całej swej zimnej
krwi, pułkownik aż podskoczył.
Młoda Chinka, wyraźnie przerażona, wsunęła głowę
do środka.
— Proszę pana — powiedziała — proszę pozwolić mi
wsiąść. Szybko. Dokonano porwania. Tamte dwa samo-
chody. Trzeba je ścigać.
Pułkownik Tanaka miał wrażenie, że Fudżi-jama
chlusnęła lawą wprost na jego głowę. Tylko tego
brakowało! Jego wzburzenie było jak najbardziej szcze-
re.
— Nie rozumiem, proszę pani. Co się stało?
Chinka usiadła obok niego i rozkazującym tonem
powiedziała:
— Niech pan ruszy i pojedzie za tymi dwoma samo-
chodami — białym i zielonym. Zatrzyma się pan przy
pierwszym napotkanym policjancie.
Lo-ning zorientowała się, że nikt oprócz niej nie
zdążył interweniować. Właśnie zamierzała zatrzymać
jakiś samochód na Pierwszej Alei, gdy spostrzegła
Tanakę siedzącego za kierownicą mercedesa.
Tanaka usłuchał, bijąc się z bezładnymi myślami.
Tamte samochody uzyskały już nad nimi około stu me-
trów przewagi. Zbliżył się do nich bez trudu i popatrzył
na swą pasażerkę. Uspokoiła się odrobinę. Zadrżał na
myśl o tym, co mogłoby się stać, gdyby wsiadła do innego samochodu.
— Proszę mi wreszcie wytłumaczyć, o co tu chodzi —
powiedział, udając Greka, dyplomata. — Czy mogę pa-
ni pomóc? Chinka, nieco rozluźniona, wyjaśniła:
— Ludzie jadący tymi samochodami porwali delega-
tów do ONZ-u, aby uniemożliwić im udział w
głosowaniu dziś po południu.
— Ależ trzeba zawiadomić policję! — wykrzyknął zbul-
wersowany Japończyk. — To nie jest praca dla pani!
— To jest w pewnym sensie moja praca — odpo-
wiedziała. — Ale zawiadomię policję, kiedy tylko będę
mogła. I dziękuję panu za pomoc. To szczęście, że na pa-
na trafiłam.
— Rzeczywiście, to szczęście.
Tylko jeszcze nie wiadomo, dla kogo. Oba samocho-
dy jechały prosto na północ, w stronę Harlemu. Do bu-
dynku przy West End Avenue.
— Są uzbrojeni — ponurym głosem poinformowała
Lo-ning.
Pułkownik Tanaka milczał. Musiał koniecznie znaleźć
jakiś sposób na pozbycie się tej Chinki. W sercu Nowego
Jorku, o czwartej po południu. W dodatku bez broni. Po
zamordowaniu Rikoro noszenie pistoletu byłoby niebez-
pieczne. Dziewczyna zaczęła nagle gestykulować.
— Tam, tam....
Na rogu 61 Ulicy stał wóz policyjny. Tanaka zwolnił,
ale uprzedził:
— Możemy ich zgubić.
— To prawda — przyznała Lo-ning.
Odkręciła szybę i próbowała przyciągnąć uwagę poli-
cjantów. Bezskutecznie. Tanaka przyspieszył, aby
dogonić samochody porywaczy.
Aż do Harlemu nie natrafili już na żaden patrol. Kiedy Lo-ning zobaczyła, że 
samochody zjeżdżają do pod-
ziemnego parkingu, krzyknęła z radości.
— Proszę się zatrzymać, proszę zatrzymać natych-
miast. Trzeba zawiadomić policję.
—  Jedźmy do najbliższego komisariatu  —
zasugerował Tanaka.
— Nie, wolę poczekać tutaj — zdecydowała Lo-ning. —
To pewniejsze. To może być podstęp. Trochę dalej jest tu zresztą budka 
telefoniczna. Dziękuję, że mi pan pomógł.
Na twarzy pułkownika pojawiło się głębokie
zakłopotanie.
— Proszę pani, nie mógłbym zostawić tu pani samej.
To niebezpieczne.
— Dobrze, zgoda — powiedziała Lo-ning. — Proszę
podrzucić mnie do telefonu. Zadzwonię i poczekamy tu
na przybycie policji.
Tanaka zwolnił. Pozostała mu niespełna minuta na
pozbycie się Chinki.
Rozmowy delegatów koncentrowały się wokół zabój-
stwa Mamadou Rikoro. Za to zniknięcie innych
przeszło zupełnie nie zauważone. Podobnie jak śmierć
dwóch agentów chińskich. Właśnie zresztą wznowiono
sesję Zgromadzenia Ogólnego. Malko odbywał naradę
wojenną z Alem Katzem w biurze pułkownika Mac-
Carthy'ego. W ONZ nigdy jeszcze nie widziano takiego
zamętu.
— Teraz możemy się już chyba tylko pomodlić —
przyznał Malko — zachowując nadzieję, że żaden inny
delegat nie został w ten czy inny sposób przekabacony.
Orgia nie dała oczekiwanych efektów. Poza jednym
przypadkiem...
— Zostały nam jeszcze dwie godziny — przypomniał
Al Katz. — Przy zastosowaniu systemu elektronicznego
nie potrwa to dłużej niż pół godziny.
Zgnębiony pułkownik MacCarthy obiecał potroić
straże wokół sali i ulokować wewnątrz wszystkich uz-
brojonych cywilów, jakimi dysponował.
Pułkownik Tanaka, zamiast zawrócić na West End
Avenue w stronę do budki, skręcił w lewo, w 105 Ulicę
i wjechał na dawne tereny rekreacyjne, obecnie
pełniące rolę wysypiska śmieci.
— Hej! Co pan wyprawia? — krzyknęła Lo-ning.
Tanaka uśmiechnął się uspokajająco.
— Przepraszam, chciałem tutaj zawrócić.
Zamiast jednak zawrócić, zatrzymał się pod murem i
zaciągnął ręczny hamulec. Dopiero widząc wyraz jego
twarzy Lo-ning zaczęła się bać. Nagle przypomniała so-
bie śmierć pani Tso. Jej zabójca był Azjatą...
Ich oczy spotkały się i teraz nie miała już wątpliwości,
że mężczyzna chce ją zabić. W tej samej chwili Tanaka
chwycił ją za szyję i zaczął dusić.
Lo-ning krzyczała i walczyła zajadle. Tanaka, które-
mu utrudniała ruchy kierownica, nie był w stanie dość
mocno trzymać ofiary. Stopniowo zdołała odsunąć się
od niego. Milimetr po milimetrze przesuwała rękę w
stronę klamki, aż ją chwyciła. Udało jej się otworzyć i
wysunąć nogi na zewnątrz.
Trzymając się karoserii niemal zupełnie wyśliznęła
się z samochodu. Udało jej się to dosłownie w ostatniej
chwili, w płucach nie miała już ani odrobiny powietrza.
Leżący na siedzeniu Tanaka musiał ją wypuścić. Upadła
na ziemię.
Tanaka krzyknął ze złości. Chinka tymczasem
oddalała się poprzez śmietnisko w stronę telefonu.
Japończyk zawrócił i ruszył prosto na drobną postać,
biegnącą chwiejnym krokiem.
Lo-ning odwróciła się i zobaczyła jadącego na nią
mercedesa. Oparła się o mur. Potężny kamień unie-
możliwił Tanace rozjechanie jej. Jednak uderzenie
zderzakiem w kolana spowodowało, że upadła.
Wstała przełamując potworny ból. Noga uginała
się pod nią. Musiała uczepić się krat. Patrzyła tylko
na nieodległe wyjście. Jeżeli dobrnie do West End
Avenue, będzie ocalona. Na szczęście Tanaka nie
miał czasu zawrócić. Podjechał do niej tyłem, ale,
jadąc zygzakiem, zbyt się oddalił. Lo-ning, kuśtykając
dotarła do wyjścia. Wyszła na chodnik w chwili, gdy
mercedes wyjeżdżał z terenu rekreacyjnego. Tanaka
ostro zahamował.
Lo-ning w popłochu rozejrzała się wokół siebie.
Strużka krwi spływała po jej nodze. W zasięgu oka nie
widać było żadnych przechodniów. Aby dotrzeć do tele-
fonu, trzeba było przejść West End Avenue.
Biegła kulejąc. Noga szarpała ją potwornie. Usłyszała
warkot mercedesa, usiłowała przyspieszyć, podpierając
się o ściany domów.
Potężny samochód wjechał ukosem na chodnik i
zbliżył się do Lo-ning. Tanaka obiema rękami trzymał
kierownicę. Dosięgając kruchej postaci Chinki, skręcił
lekko w prawo, by nie wpaść na mur. Uderzenie lewą
stroną maski spowodowało pęknięcie wątroby i żeber.
Dziewczyna poczuła się zmiażdżona, rozbita, poleciała
bezwładnie przed siebie. Tanaka miał nadzieję
przyprzeć ją do muru, ale zbyt gwałtowne uderzenie
spowodowało, że upadła dość daleko, na schody prowa-
dzące do sutereny, poza zasięgiem Japończyka.
Zjechał na jezdnię i obejrzał się za siebie. W
drzwiach sutereny pojawiła się wystraszona twarz ma-
sywnego Murzyna. Ze zdumieniem spoglądał na leżące
u jego stóp ciało.
Tanaka zawahał się. Powrót narażał go na śmiertelne
zagrożenie. Nie wiedział, ile osób mogło znajdować się
w domu. Jego jedyną nadzieją było to, że Chinka umrze
na miejscu, nim zdoła cokolwiek powiedzieć. Wrzucił
bieg i skręcił w West End. Tym razem za niepowodze-
nie odpowiadałby tylko on.
Lo-ning ledwie mogła mówić. Upadając złamała
szczękę, usta miała pełne krwi. Trójka pochylonych nad
nią czarnych zastanawiała się, czy nie wynieść jej z po-
wrotem na wysypisko, unikając w ten sposób
kłopotliwych pytań policji, gdy nadeszła gruba Mu-
rzynka i także pochyliła się nad Lo-ning, pełna
współczucia.
Chinka uczepiła się jej bluzki, błagając:
— Szybko, zadzwońcie do FBI. Powiedzcie, że
zakładnicy są na West End Avenue 4537. To
Japończyk...
Wycieńczona straciła przytomność.
Murzyni popatrzyli po sobie nie całkiem przekonani.
Gruba kobieta rozsunęła ich i weszła po schodach.
— Nie damy tak umrzeć tej małej — zagrzmiała.
Idąc najszybciej, jak na to pozwalało jej potężne
ciało, ruszyła w stronę budki. Wykręciła 411, numer
alarmowy pogotowia policyjnego, z którym można się
było połączyć nie płacąc ani centa. Potem opowiedziała,
co zaszło.
Kiedy po dziesięciu minutach przyjechała policja, Lo-
ning już nie oddychała. Przerażona grubaska pow-
tórzyła, co przed śmiercią powiedziała Chinka.
Godzinę później pracownik sekcji japońskiej
przyszedł na palcach powiadomić ambasadora przy
ONZ, że wysoki funkcjonariusz FBI nalega na natych-
miastową rozmowę z nim.
Pułkownik Minoru Tanaka stał wyprężony na
baczność przed swoim ONZ-owskim zwierz-
chnikiem, Hideo Kagami, stałym przedstawi-
cielem Japonii. Na okrągłej twarzy dyplomaty
malował się wyraz surowości, a spoza okularów w meta-
lowych oprawkach na pułkownika spoglądała pogardli-
wie para zimnych oczu.
Tanaka pokornie spuszczał głowę na każdą z
przytłaczająco słusznych uwag dyplomaty. Czuł się okryty hańbą. Po raz pierwszy 
w swej wieloletniej karierze
— zarówno w lotnictwie, jak i w wywiadzie — nie stanął
na wysokości zadania. Na próżno powtarzał sobie, że
winni temu są jego przypadkowi sprzymierzeńcy, tak
czy inaczej odpowiedzialność spadała na niego.
Dyplomata kończył reprymendę:
— Jest istotne — konkludował — ponieważ FBI
zdołała dotrzeć aż do pana, by nie można było odkryć
żadnych pańskich powiązań z rządem, a nawet z'.
służbami, dla których pan pracuje. I aby FBI nigdy nie
zdołała zebrać dowodów, pozwalających wszcząć
postępowanie sądowe. Czy to dzięki zeznaniom pana,
czy też kogokolwiek innego. Wyraziłem się dość jasno?
Pułkownik Tanaka doskonale zrozumiał, co miał na
myśli przełożony. Ale tym najmniej się martwił. Przez
naczeniem wojskowego jest umrzeć w ten czy inny spo-
sób, a z ewentualnych docinków kolegów po powrocie
do Tokio niewiele sobie robił. Skoro przegrał.
pozostało mu tylko zakończyć sprawę z honorem. Zgiął
się wpół.
— Mogę odejść, panie ambasadorze? Pragnę
zapewnić, że pańskie instrukcje zostaną wykonane
niezwłocznie.
— Tego właśnie od pana oczekiwałem — odpowie-
dział dyplomata.
Niespodziewanie wyszedł zza biurka i serdecznie
uścisnął dłoń Tanaki. W jego oczach malowało się chy-
ba wzruszenie.
— Pułkowniku Tanaka — powiedział cicho, jakby
obawiając się, że ściany mają uszy. — Wiem, że zrobił
pan wszystko, co w pańskiej mocy, aby jak najlepiej
służyć ojczyźnie. W imieniu cesarza — dziękuję panu.
Zatroszczymy się o to, co panu drogie.
Dyskretny uśmiech rozjaśnił twarz Tanaki. Nie
pragnął niczego ponad ten wyraz aprobaty. Miał spo-
kojne sumienie. Nie będzie przyszłym pokoleniom po-
dawany jako przykład porażki. Bez słowa odwrócił się i
wyszedł z biura. Czekając na windę zastanawiał się, co
powinien zrobić. Niestety, miał bardzo mało czasu.
To ostatnie spotkanie już graniczyło z cudem. Po
pozbyciu się Lo-ning automatycznie skontaktował się z
szefem delegacji japońskiej, by go o wszystkim
poinformować.
Nim pułkownik Tanaka zdołał porozumieć się z Hi-
deo Kagami, FBI zaalarmowało już delegację japońską.
Kagami wyznaczył mu spotkanie w biurze dużej
japońskiej firmy importowej, dającej pomieszczenie to-
kijskim służbom specjalnym.
Wychodząc zatrzymał taksówkę i podał adres w
Grenwich Village. Byłoby nieostrożnością wracać do
hotelu, skoro FBI go zidentyfikowało. W myśli starał się
przypomnieć sobie, czy w pokoju nie pozostawił nic
kompromitującego.
Nic, nic poza pistoletem. Ale i on niedaleko prowa-
dzi. Ma fałszywy numer seryjny i nie stanowi żadnego
śladu. Czarny karnecik, w którym Tanaka notował swe
wydatki, spoczywa w jego kieszeni. Gdy tylko skończy ze
wspólnikami, spali go. Potem zostanie już tylko on,
pułkownik Tanaka. Ostatni dowód rzeczowy. Jeszcze
nie wybrał sobie rodzaju śmierci i planował na to chwilę
medytacji, o ile okoliczności na to pozwolą. W najgor-
szym razie wystarczy rozgryźć jeden z guzików lewego
rękawa marynarki, by paść martwym w jednej chwili.
Ale trucizna nie odpowiadała mu, życzyłby sobie
znaleźć sposób bliższy jego naturze. Samuraje nie zaży-
wali trucizny, a Tanaka był do głębi przesiąknięty tra-
dycją.
W roztargnieniu spoglądał na przesuwający się za ok-
nem taksówki obraz Nowego Jorku. Jechali Broadway-
em, w sercu Garment district, mijając wszystkie te wóz-
ki, pełne futer i ubrań, olbrzymie ciężarówki i nędzne.
zatłoczone kawiarenki dla ubogich urzędników. Widział
nie ów Nowy Jork, rojący się barwnym tłumem turys-
tów, ale mrowisko przypominające nieco Tokio.
Pułkownik doznał krótkiego, ale silnego skurczu ser-
ca. Wiele by dał za jeszcze jedną partyjkę paczinko. Ale
w Nowym Jorku nie grało się w paczinko, a FBI deptała
mu po piętach.
Amerykanie okazali wyjątkową grzeczność, pytając,
czy niejaki pułkownik Tanaka wchodzi w skład delegacji
japońskiej. Och! Pytanie było czysto formalne, gdyż nie-
wątpliwie skradziono mu samochód. Oczywiście wyklu-
czano, by dostojny przedstawiciel Japonii mógł mieć co-
kolwiek wspólnego z tą ciemną aferą.
Od czasu wojny wietnamskiej amerykańscy funkcjo-
nariusze bardzo troszczyli się o zachowanie twarzy.
Taksówka zatrzymała się przed jednym z domów
przy Bleeker Street. Na schodach siedzieli paląc i dys-
kutując hippisi. Tanaka ominął ich i przeszedł przez
podwórze, ku mieszczącemu się w tyle hangarowi.
Pchnął drzwi. Wnętrze zawalone było skrzynkami i sta-
rymi meblami.
Natychmiast wyrósł przed nim potężny Murzyn w
ciemnych okularach.
— Przychodzę od Lestera — powiedział Tanaka.
Nikt poza Mad Dogsami nie znał imienia Lestera.
Murzyn poszedł w głąb hangaru i przesunął skrzynkę.
Tanaka został nieco z tyłu. Bezszelestnie podniósł
żelazny pręt, zbliżył się do Murzyna i zamachnął się,
uderzając go z całych sił w kark.
Nie wydając nawet okrzyku. Murzyn runął na twarz,
zalany krwią.
Pułkownik odstawił skrzynię. Pod nią znajdowała się
klapa.
Podniósł ją i zszedł po metalowej drabinie. Dotarł do
piwnicy zastawionej skrzyniami. Był w manhattańskim
arsenale Mad Dogsów. Koło dwustu strzelb, rozmaite
235
modele pistoletów maszynowych, karabiny maszynowe
odkupione od dezerterów, tysiące naboi wszelkiego ka-
libru... Kiedyś Lester pokazał ten swój skarbiec Tanace.
Miał tu nawet japoński karabin maszynowy Nambu,
który Bóg raczy wiedzieć, jak tu trafił.
Tanaka zestawił ostrożnie ciężką skrzynię pełną jesz-
cze oryginalnie opakowanej broni i uniósł wieko stoją-
cej pod spodem, mając nadzieję, że pamięć go nie myli.
Faktycznie, znalazł tam czeski pistolet maszynowy i
magazynki. Wziął broń, założył magazynek, a trzy inne
wsunął w pas. Modlił się, żeby zastać Lestera i Jacka,
którzy mogliby ewentualnie przeciwko niemu zeznawać.
Tanaka nigdy nie zetknął się bezpośrednio z innymi
członkami Mad Dogsów, znał tylko tych dwu.
Trzask zarepetowanego zamka rozbrzmiał echem
wśród ceglanych murów. Drzwi na wprost niego
pozostawały jednak wciąż zamknięte. Nagle przeszło
mu przez myśl, że Lester może być na zewnątrz.
Z bronią opartą na prawym ramieniu otworzył drzwi.
Z korytarza długości dziesięciu metrów wchodziło się
do wielu pomieszczeń. Tylne wyjście wiodło na Siódmą
Aleję. Kryjówka była naprawdę idealna.
— Kto tam? — krzyknął męski głos.
Tanaka rozpoznał Lestera. Odezwał się spokojnie:
— To ja, Tanaka.
Potem pchnął drzwi i wszedł.
Lester nie był sam. Grał w karty z dwoma innymi
Murzynami. Wyciągnięta na łóżku Jada czytała książkę.
Po ziemi poniewierały się puste butelki po piwie. Na
łóżku, w którym zazwyczaj sypiał Lester, leżał automa-
tyczny kolt. Widząc Tanakę, jeden z graczy gwałtownie
sięgnął po broń, rozsypując karty. Tanaka ledwie
drgnął, ale pistolet maszynowy splunął ogniem. Murzyn
skoczył, jakby rzucony atakiem epilepsji, potem runął w
kałużę krwi. Kule poszarpały mu tors. Umarł, nim jesz-
cze upadł.
Lester i jego towarzysz wstali. Ich twarze wykrzywiało
przerażenie. Jada upuściła książkę i krzycząc zwinęła
się w kłębek w kącie łóżka. Tanaka zwrócił ku nim lufę
pistoletu.
— Nie ruszajcie się — nakazał spokojnie.
Lester powoli odzyskiwał zimną krew. Nerwowo
oblizał usta.
— Cholera! Zwariował pan, czy co? Co pana
napadło?
Zakasłał, wdychając przesycone zapachem prochu
powietrze. Korzystając z tego, Tanaka powiedział
obojętnym tonem:
— Wasza ostatnia akcja też się nie powiodła — w tej
chwili FBI zatrzymało już waszych ludzi, a ja sam jestem
poszukiwany. Wyrzuciliśmy w błoto masę pieniędzy.
— Ejże! - przerwał Lester - a czy aby nie był pan
śledzony?
Tanaka machnął ręką, dając do zrozumienia, że nie
miało to już większego znaczenia. Lester się mylił.
— Chce pan się ukryć u nas? — zaoferował. — Po-
tem przerzucimy pana do Kanady. To nic trudnego. W
północnej Dakocie są setki mil nie strzeżonej granicy.
Tymczasem zostanie pan tutaj... Lester ani na moment
nie spuszczał oka z pistoletu. Wiedział, że w magazynku
zostało dość naboi, żeby posiekać Tanakę na kawałki.
Jada jak sparaliżowana leżała skulona na łóżku. Bujne
piersi falowały nieregularnie, jakby oddychanie
sprawiało  jej   trudność.  Spojrzenie  dziewczyny
wędrowało z Tanaki na Lestera. Śledziła z natężeniem
tok rozmowy.
Lester nie rozumiał, czego chce Japończyk. W pew-
nej chwili jego twarz rozjaśniła się.
— Chciałby pan odebrać forsę? Ale przecież pan
wie, że zapłaciliśmy tym gnojkom z góry. Reszta poszła
na broń i żarcie.
Tanaka skinął głową.
— Dziękuję za gościnność, ale nie zamierzam z niej
korzystać — powiedział grzecznie. — Jeśli chodzi o pie-
niądze, to także myślę, że nie da się ich odzyskać. Ale
przypuszczam, że stanowi to element ryzyka zawodowego.
Lester uśmiechnął się, uspokojony.
— O.K. Jest pan niesamowicie rozsądny. A teraz
proszę odłożyć ten pistolet. Mógłby zdarzyć się jeszcze
jakiś wypadek.
Starał się nie patrzeć na ciało Ronsona, swego kum-
pla. Nie do końca wiedział, co myśleć o tym Japońcu.
który chyba nagle wpadł w szał. Ale co robił tamten
przy drzwiach?!
Tanaka nie odłożył broni i nawet nie drgnął. Tylko
mocniej uchwycił kolbę. Zastanawiał się, czy o niczym
nie zapomniał.
— Odejdę teraz — powiedział spokojnie. — Żałuję,
że sprawy nie potoczyły się po naszej myśli.
Lester dostrzegł, że palec Japończyka przyciska
spust. Wrzasnął:
— Ej! Zwariował pan! Chyba nie... Nie sprzedałem
pana, jestem w porządku...
Pułkownik Tanaka smutno pokiwał głową. Pewne
rzeczy trudno było wyjaśnić takiemu nieokrzesanemu
chłopakowi jak Lester. Ogarniało go zmęczenie. Chciał
czym prędzej z tym skończyć.
— Pan był w porządku — zgodził się — ale ja mam
pewne obowiązki wobec mego kraju.
Jada krzyknęła.
W oczach Lestera zalśnił blask. Ten facet był stuk-
nięty. Trzeba było dostarczyć mu jakąś zabawkę:
pochylił się i podniósł duże metalowe pudło. Podsunął
je Tanace.
— Niech pan zobaczy. Wystarczy, żeby się pan
zemścił. Przynieśli mi to wczoraj. Wie pan, co to takie-
go?
Pudełko wyglądało na kilogramową puszkę konserw.
Miało plastikową, prezroczystą pokrywkę. Widać było
przez nią malinowe granulki, trochę podobne do cu-
kierków. Nie dostrzegł żadnego napisu. Lester splunął:
— Słyszał pan o cyklonie B? To ten, którego używali
wasi kumple Niemcy w obozach koncentracyjnych, kie-
dy pozbywali się Żydów. To to samo. Chlor. Wystarczy
dostęp powietrza, żeby zamienił się w śmiercionośny
gaz. Nikt nie wytrzyma dłużej niż pięć minut. Gość kasz-
le, robi się siny i kituje z otwartą gębą, krew chlusta z
nosa i ust.
Lester tak się podniecił tą opowieścią, że zapomniał
o spluwie. Nagle ściszył głos i dorzucił poufnym tonem:
— Załóżmy, że ktoś wrzuciłby to do przewodów wen-
tylacyjnych w ONZ. Wszystkie te przeklęte gnidy by
zdechły i byłoby po głosowaniu.
Iskra zainteresowania rozbłysła w oczach Tanaki, ale
zaraz zgasła. Doskonale wiedział, że Lester gotów jest
zrobić wszystko dla ratowania własnej skóry. A przy
pierwszej okazji wymknąłby mu się, albo zwyczajnie go
zabił.
— To ciekawe — powiedział.
I nacisnął spust.
Impet kul odrzucił Lestera pod ścianę. Jedna z nich
trafiła w gardło. Strumienie krwi zalały stół i karty. Ta-
naka błyskawicznie odwrócił się i puścił krótką serię w
stronę drugiego Murzyna, który wskoczył na łóżko w
bezsensownej nadziei wydrwienia się śmierci. Jedna z
kul trafiła Jadę w czoło. Znieruchomiała, siedząc na
łóżku z wyrazem zdumienia na twarzy i otwartymi oczy-
ma, zalana krwią, spływającą po nosie i policzkach.
Tanaka nie potrzebował nawet zmieniać magazynka.
Lester już nie żył, jego kumplowi też niewiele
brakowało. Japończyk starannie złożył broń na stole i z
zainteresowaniem przyglądał się pudełku cyklonu B.
Wyglądało bardzo niewinnie.
Nagle przyszło mu na myśl, że plan Lestera nie był
taki głupi. Pod warunkiem, że wykona go on sam.
Doskonałe posunięcie, po którym uznają go za szaleńca
i nie będą nawet rozważali ewentualności akcji sterowa-
nej przez rząd. Żaden rząd nie truje członków ONZ-u.
Zerknął na zegarek. Sesja potrwa jeszcze przynaj-
mniej dwie godziny. Przez ułamek sekundy pomyślał o
członkach delegacji japońskiej, ale zaraz powiedział so-
bie, że byliby szczęśliwi, mogąc osłonić ojczyznę, nawet
mimo woli. Będzie to dodatkowym zabezpieczeniem.
Nikt nie przypuści, że byli wmieszani w całą aferę.
Nieco ożywiony Tanaka wziął pudełko, owinął je w
papier i wyszedł, nie spojrzawszy nawet na trzy trupy.
Wiele ich widział w 1945. Zaczynało cuchnąć. Po
śmierci puszczały zwieracze, więc zwłoki nurzały się w
ekskrementach. Zatrzymał się jeszcze w zbrojowni, by
wybrać nowy automatyczny kolt produkcji brazylijskiej.
Napchał kieszenie magazynkami i wyszedł po drabinie.
W podwórzu stał biały buick. Tanaka wiedział, że Le-
ster czasami nim jeździł. Wsadził głowę do środka i
zobaczył, że kluczyki leżą na desce rozdzielczej. Zawsze
to lepsze niż taksówka, jeżeli policja zdążyła rozesłać je-
go rysopis. Wsiadł i uruchomił samochód.
Pojedzie wprost do garaży ONZ-u. Orientował się, że
aparatura klimatyzacyjna znajduje się na tym samym
poziomie.
»
Ostrożnie przejechał rojącą się od hippisów i turys-
tów uliczkę, potem skręcił w Szóstą Aleję. Trzydzieści
przecznic dzieliło go od ONZ-u. Zatrzymał się na
skrzyżowaniu, przepuszczając objuczoną koszami sta-
ruszkę.
Spoczywająca na siedzeniu samochodu puszka
wyglądała, jakby kupił ją w supermarkecie, niewinna i
lśniąca. Kolt Tanaka wsunął pod siedzenie. Przyspieszył
i zdołał umknąć wielu światłom.
Malko  z niepokojem  śledził przebieg
głosowania. Na tablicy świetlnej od dobrej
chwili nie przestawała zapalać się zielona
lampka. Odetchnął z ulgą po głosowaniu Ja-
ponii i Jordanii. Teraz już większość dwóch trzecich nie
mogła być osiągnięta.
Dyskretnie wymknął się z sali Zgromadzenia Ogólne-
go i poszedł do biura pułkownika MacCarthy'ego, któ-
rego brytyjska flegma znikała w miarę rozwoju
wydarzeń. Ostatni cios zadano mu informując, że jeden
z szacownych przedstawicieli Japonii poszukiwany jest
nie za byle błahostkę, lecz za dwa morderstwa nie licząc
paru pomniejszych wyczynów.
Bogu dzięki, chodziło o Azjatę... Jednak sprawa do
głębi wstrząsnęła MacCarthy'em. Od czasów podboju
Indii dyplomaci bronią posługiwali się jedynie za
pośrednictwem osób opłaconych.
— Nie odnalazł pan pułkownika Tanaki? — zapytał
Malko.
MacCarthy usiłował przywołać resztki swej flegmy,
rzucając Malkowi posępne spojrzenie. Odczuwał auten-
tyczną przykrość, uświadamiając sobie, że ten chłopak o
wyglądzie dżentelmena, doskonale ubrany, dystyngowa-
ny, idealne uosobienie wzoru prawdziwego dyplomaty,
był w rzeczywistości jednym z jego tajnych agentów poz-
bawionych sumienia i zasad.
— Jeżeli przestąpi próg ONZ-u, odnajdziemy go —
oświadczył sucho. — Nie ma obawy.
Malko nie do końca był przekonany o słuszności tej
opinii, jednak przyjął ją do wiadomości. Na szczęście
budynek patrolował Chris Jones z kilkoma innymi agen-
tami FBI. Sama myśl o aresztowanu dyplomaty na ob-
szarze ONZ-u przyprawiała pułkownika MacCarthy'e-
go o chorobę. Modlił się gorąco, by Tanaka okazał dość
przyzwoitości i dał się złapać gdzie indziej. Gdy Malko
wychodził, udając się do sali Zgromadzenia Ogólnego,
pułkownik gładził właśnie swe wspaniałe wąsy.
Pułkownik Tanaka bez przeszkód dostał się na par-
king Narodów Zjednoczonych, okazując strażnikowi
kartę, na którą ten ledwie spojrzał. Zaparkował białego
buicka i wysiadł, trzymając w ręce pudełko cyklonu B.
Kolta ukrył za paskiem. Nim wysiadł z samochodu,
wprowadził kulę do lufy.
Rozejrzał się. W myśli przywołał rozkład trzeciego
podziemnego poziomu, na którym się znalazł.
Tu właśnie mieściła się główna instalacja klimaty-
zacyjna — potężne zielone machiny stały w sali god-
nej „Titanica". Pokazano mu je, gdy przybył do
ONZ-u.
Teraz sobie przypomniał: biuro dyżurnego znajdowało
się po prawej stronie w głębi.
Joe Ruark, gruby majster odpowiedzialny za stan kli-
matyzacji, powszechnie znany z racji dwustu osiemdzie-
sięciu funtów wagi jako Tłuścioch, opowiadał właśnie
świńską historyjkę swemu pomocnikowi, szczupłemu
młodzieńcowi w okularach, gdy w drzwiach do ciasnego
biura stanął z koltem w garści Tanaka. Mężczyźni onie-
mieli ze zdumienia, przede wszystkim na widok wycelo-
wanej w nich broni
— Który z was zajmuje się klimatyzacją? — zapytał
Japończyk swą nienaganną, lekko świszczącą angielsz-
czyzną.
Joe, gruby majster, pomyślał sobie, że ma do czynie-
nia z szaleńcem. Przede wszystkim nie należy go
drażnić.
— Ja — odpowiedział uprzejmie, jakby nie widział
pistoletu.
— Gdzie znajduje się wlot powietrza?
— Na szóstym, na piętnastym i na dwudziestym pięt-
rze, sir, ale...
— Dla Sali Zgromadzenia Ogólnego?
— Na szóstym.
Zadzwonił telefon i grubas wyciągnął rękę w stronę
słuchawki.
Pułkownik Tanaka nie uniósł nawet głosu, a jednak
grubas cofnął rękę.
— Niech pan nie odbiera.
Nagle Amerykanin doznał wrażenia, że ma przed
sobą bardzo groźnego człowieka.
Telefon nie przestawał dzwonić. Wreszcie umilkł.
Napięcie w małym pokoiku stawało się nieznośne. Ta-
naka spoglądał na przypięte do ściany grafiki. Aby je
odczytać,  trzeba by godzin.  Grubas był mu
bezwzględnie potrzebny. Przez szybę rzucił okiem na
halę maszyn, nieco niżej. Wyglądała na pustą.
— Nie ma tu nikogo? — zapytał.
Grubas potrząsnął głową, nie będąc w stanie
odpowiedzieć. Konał ze strachu. Gdyby chociaż przewi-
dziano jakikolwiek system alarmowy! Trzeba było
odebrać telefon i wzywać pomocy na cały głos.
Tyle, że to byłyby z pewnością jego ostatnie słowa...
— Pan także zna system? — zapytał spokojnie Tana-
ka robotnika w okularach. Chłopak ledwie wykrztusił:
— Nie, sir.
Tanaka zwrócił się ponownie do grubasa:
— Zaprowadzi mnie pan natychmiast do wlotów po-
wietrza dla sali Zgromadzenia Ogólnego.
Grubas zdobył się na odwagę, potrząsając głową:
— Nie mogę, sir, to wykluczone. Ryzykowałbym
pracę.
— Jeżeli pan odmówi — łagodnie ciągnął Tanaka —
będę zmuszony pana zabić.
Grobowa cisza.
— Nie mogę — jęknął Joe. — Nie mogę.
Tanaka nie odpowiedział. Znał naturę ludzką i jej
słabostki. Słowa były niczym wobec czynów. Lufa pisto-
letu obróciła się o 90 stopni i człowiek w okularach
zdążył tylko się skrzywić.
Wystrzał ogłuszył Joego. Cofnął się, uderzył o stół,
rozrzucając długopisy. Jego kolega z wybałuszonymi
oczyma, dłońmi obejmując brzuch, osunął się powoli na
ziemię.
Gryzący zapach prochu rozszedł się po małym pokoi-
ku. Huk wystrzału ciągle jeszcze rozbrzmiewał w uszach
majstra.
Joego paraliżował widok małej, czarnej dziurki,
zwróconej teraz ku niemu.
— Proszę się pospieszyć — nękał go Tanaka — bo i
pana zabiję.
Joe spojrzał na ciało kolegi i pomyślał że chłopak do-
gorywa. Nie był zresztą w stanie normalnie myśleć.
— Już, już, ale chciałbym zająć się kumplem.
— Nie rób z siebie idioty — mruknął Tanaka. —
Idziemy.
Jak w koszmarnym śnie, Joe sięgnął po pęk kluczy z
szóstego piętra i wyszedł, prowadząc Japończyka. Tana-
ka schował broń. W lewej ręce niósł pudełko.
— Są tu gdzieś schody? Nie chcę korzystać z windy.
Joe ruszył ku wąskim betonowym schodkom.
Sam Goodis, pełniący służbę w Control Room przed
dwunastoma monitorami strzegącymi strategicznych
punktów ONZ-u, dostrzegł na jednym z ekranów dwie
postacie. Pierwszą był bez wątpienia gruby Joe. Nikt in-
ny w ONZ nie miał takiego brzucha.
Zastanawiał się przez moment, kto mu towarzyszy,
ale to nie była jego sprawa. Joe był służbistą i skoro ktoś
z nim szedł, musiał być O.K. Spojrzał na zegarek:
dziesięć po szóstej. Pracował do ósmej.
Ktoś otworzył drzwi. Odwrócił się i uśmiechnął po-
znając Dennisa, jednego z cywilnych strażników, w to-
warzystwie blondyna o dziwnych, złotych oczach.
— Wszystko w porządku, Sam? — zapytał Dennis. —
Nic szczególnego?
— W porządku. A dlaczego?
— Szukamy wariata. Japończyka.
Sam Goodis już miał wspomnieć o człowieku, który
szedł z Joe, ale ugryzł się w język. Joe zbyt rygorystycz-
nie traktował regulamin, żeby podjąć ryzyko.
Gruby Joe zadrasnął sobie palec, odkręcając
nakrętkę. Dalej nic nie rozumiał. Nieznajomy kazał mu
zamknąć drzwi na klucz. Sprawdzali teraz kolejno wszy-
stkie wyloty powietrza. Ale system był bardzo zróżnico-
wany. Samą tylko ogromną salę Zgromadzenia Ogólne-
go obsługiwało niemal dziewiętnaście różnych obiegów.
Otworzył niektóre. Japończyk natychmiast wsypał w nie
malinowe granulki. Za chwilę przewody wypełni gaz.
— Proszę się odsunąć — rozkazał Tanaka. — I nie
oddychać.
Joe nie miał pojęcia, czemu nagle poczuł silny ból
głowy i nudności.
— Szybciej — komenderował człowiek z pistoletem.
Przerażony Joe działał najszybciej, jak tylko potrafił.
Tanaka doznał rodzaju okrutnej satysfakcji. Za pięć
minut pierwsi delegaci poczują działanie trucizny. Jesz-
cze pół godziny pracy. Pozostanie mu tylko pozbyć się
tego kretyna i spróbować wybrać honorową śmierć.
— O, to dziwne, nie ma nikogo — zauważył Dennis.
Strażnik wraz z Malkiem dokonywał obchodu na do-
le. Malko pchnął drzwi wiodące do małego biura.
Pierwszą rzeczą, która rzuciła mu się w oczy był but
mężczyzny w okularach. Leżał na wznak i już nie
oddychał.
— Mój Boże! — wykrzyknął Dennis — on nie żyje.
Jak wszyscy cywilni strażnicy, uzbrojony był w pisto-
let, ale nie posługiwał się nim od dziesięciu lat. Zasko-
czony, wytrzeszczał oczy. Malko zrozumiał w mig — Ta-
naka wrócił. Przypomniał sobie, że przed paru laty ktoś
chciał już otruć delegatów gazem.
— W jaki sposób można wyłączyć klimatyzację? —
zapytał Dennisa.
Strażnik potrząsnął głową.
— Nie mam pojęcia. Trzeba iść do sali kontroli. Tam
powinni wiedzieć.
Ruszyli biegiem. Sam Goodis o mało nie udławił się
kanapką na ich widok.
— Gdzie są konserwatorzy klimatyzacji? — zapytał
Malko.
Upłynęła minuta, nim otrzymał odpowiedź.
— Widziałem, jak Joe wchodził na górę. Ale Ted po-
winien być na miejscu. Zawsze jeden jest w biurze.
— Ted nie żyje — odpowiedział Malko. — A trzeba
natychmiast wyłączyć klimatyzację. Jak to zrobić?
— Obok, przy pokoju nadzoru — bełkotał strażnik
— ale musicie zapytać pułkownika...
Malko już był w tamtym pomieszczeniu. Na ścianie
migały dziesiątki światełek, jak w centrali kontrolującej
pracę nowoczesnej fabryki. Obok siedział mężczyzna
czytając komiks. Wstał.
— Ejże! Wstęp wzbroniony!
Dennis pokazał mu znaczek.
— Wszystko w porządku. Powiedz, jak zatrzymać
klimatyzację. Natychmiast. Sprawa życia i śmierci.
Pracownik ochrony wskazał tablicę w głębi pokoju.
. — Wszystkie bezpieczniki są tam... Ale muszę mieć
rozkaz na piśmie.
Malko już naciskał pierwsze wyłączniki. Pracownik
usiłował się sprzeciwić.
^
— Ściągnie pan strażników z całego Nowego Jorku!
— To się może przydać — mruknął Malko.
Kolejno zapalały się czerwone światełka na ściennej
tablicy. Tu i ówdzie w budynku przestawała działać kli-
matyzacja. Ale to jeszcze nie wystarczyło, jako że trują-
cy gaz zalegał prawdopodobnie w przewodach i jako
cięższy od powietrza, mógł przedostać się na dolne
piętra, czyli do sali Zgromadzenia Ogólnego.
— Jak odwrócić przepływ powietrza? — zapytał Mal-
ko.
Kontroler potrząsnął głową.
— To nie tu. Trzeba iść do pokoju kontroli.
Obaj mężczyźni już wybiegli. Na szczęście Dennis
znał topografię budynku. Przeszli przez biuro, w którym
leżały zwłoki i zeszli po żelaznej drabince do maszynow-
ni. Duża tablica z dźwigienkami o numerach od l do
400 znajdowała się przed nimi. Był to cały system wenty-
lacyjny.
Malko i Dennis opuścili wszystkie dźwigienki najszyb-
ciej jak mogli. Ponieważ bezpieczniki były wyłączone,
nic się nie stało. Opuściwszy ostatni przełącznik, wyszli.
Pułkownik Tanaka gwałtownie szarpnął Joe Ruarka
za ramię.
— Co się dzieje?
Joe przetarł spocone czoło.
— Nie wiem. Wygląda na to, że wszystko Stanęło.
Jakby awaria. Może to świństwo, które pan tam wsypał,
coś uszkodziło.
Japończyk milczał. Pudło z cyklonem było prawie
pełne. Ale bez powietrza, które mogłoby rozprowadzić
gaz, cały plan brał w łeb.
Nie wierzył w awarię. Przeciwnicy wykryli jego akcję i
przeciwdziałali jedyną możliwą metodą: zatrzymując
klimatyzację.
— Trzeba uruchomić maszyny — powiedział.
Joe spojrzał na niego przestraszony.
— Ale to jest w sali kontroli, na trzecim dolnym po-
ziomie.
Pułkownik Tanaka uśmiechnął się jadowicie.
— Wy, Amerykanie, macie pewną słabostkę — sza-
nujecie życie ludzkie. Zrobię, co zechcę, grożąc im, że w
przeciwnym razie pana zabiję.
Joemu zrobiło się słabo. Policjanci niedługo będą się
wahali, czy ratować cenne życie delegatów, czy jego
nędzną osobę. Najwyżej odznaczą go pośmiertnie.
Wstał, krzywiąc się. Tanaka wyciągnął pistolet i zabrał
pudełko.
— Idziemy — powiedział.
Miał jeszcze nikłą szansę. Kiedy człowiek decyduje
poświęcić swe życie, wiele może osiągnąć.
— Proszę uruchomić maszyny — rozkazał Malko.
Za pośrednictwem MacCarthy'ego powiadomił wszy-
stkie służby bezpieczeństwa nie wyłączając Chrisa Jo-
nes'a i FBI.
Kontroler wykonał polecenie. Czerwone światełka
gasły jedno po drugim.
Nagle do pokoju wpadł Chris Jones z Magnum 357 w
dłoni.
— Szybko! Zlokalizowano go! Są na szóstym.
Japończyk strzelał do jednego ze strażników. Zabaryka-
dowali się w pomieszczeniu z urządzeniami klimatyza-
cyjnymi.
— Trzeba go wziąć żywcem — ostrzegł Malko.
Za tą sprawą kryła się wielka tajemnica. Dla kogo
pracował pułkownik Tanaka?
Wcisnęli się do windy. Agenci FBI zaczęli stopniowo
napływać do gmachu ONZ-u, dublując wszędzie tu-
tejszą straż. Po raz pierwszy w całej historii prześwietnej
organizacji wydarzyło się coś takiego. Pułkownik Mac-
Carthy o mało nie wyskoczył przez okno.
W korytarzach szóstego piętra panował stan wyjątko-
wy. Milton Brabeck stanął przed Malkiem.
— Są tam.
Wskazał metalowe drzwi z czerwonym napisem:
Keep out, przestrzelone w dwóch miejscach. Przed
drzwiami, na plastikowej wykładzinie rozpościerała się
rozległa plama krwi.
— Jest ranny?
— Nie, oberwał grubas. — Milton pokręcił głową.
— Bardzo?
Goryl spuścił głowę. Jego kolt robił dziury jak spodki.
— Nie powinienem był strzelać — szepnął.
Malko przesunął się wzdłuż muru, pozostając poza
zasięgiem strzałów Japończyka. Potem zawołał:
— Pułkowniku Tanaka, proszę wyjść.
Ponowił wezwanie, ale bez skutku. Mimo to
Japończyk, na pewno go słyszał.
— Przystąpimy zaraz do ataku — ciągnął Malko. —
Proszę przynajmniej wypuścić człowieka, którego pan więzi.
Ciągłe milczenie. Malko dołączył do Miltona i agen-
tów FBI. Goryl powiedział:
— Będą tu za dziesięć minut z gazami łzawiącymi.
Malko spuścił głowę. Wojna na Pacyfiku dowiodła, że
Japończycy nigdy nie poddawali się żywi.
Oparty o ścianę, osłonięty przed kulami pułkownik
Tanaka z przykrością spoglądał na agonię grubego Joe.
Rozciągnięty na ziemi, niczym wielka meduza, ciężko
oddychał. Z kącika ust spływała mu strużka różowej
krwi. Kula Miltona uszkodziła prawe płuco. Nie było
cienia nadziei. Palcami drapał posadzkę, nie mógł
mówić. Zamglone oczy już nie widziały.
Tanaka był uwięziony. Wiedział, że tamci wykurzą go
ogniem albo gazem. Do wyboru. Pozostawało kilka
możliwości: rozwiązanie samurajskie, kula w łeb albo
skok z szóstego piętra.
Żaden z tych trzech pomysłów nie satysfakcjonował
go w pełni. Pułkownik nie odczuwał cienia nienawiści
wobec ludzi, którzy oblegali go. Perspektywa zabicia
wielu z nich nie nęciła go.
Nagle dobiegł go jakiś szmer. Drgnął i odskoczył w
bok, przeklinając się w duchu za nerwowość.
To tylko włączyła się klimatyzacja.
Przez ułamek sekundy doznał okrutnej radości: przez
pomyłkę uruchomiono aparaturę zapomniawszy o nim.
Odłożył pistolet i gorączkowo odkręcił pokrywkę
pudełka.
W tej samej chwili do jego nozdrzy napłynął za-
pach gorzkich migdałów. I zrozumiał, że powietrze
nie jest wchłaniane lecz wtłaczane do pomieszczenia.
Aparatura działała odwrotnie, wydmuchując śmier-
cionośny gaz.
Pułkownik Tanaka podszedł do okna i zatrzymał się.
Wystarczyło otworzyć je i wpuścić świeże powietrze.
Rozmyślił się i wpadł na lepszy pomysł. Nie było mu już
pisane ujrzeć kwitnących wiśni w Tokio. Ale takie już
jest życie. Ukląkł i pochylił się nad wlotem powietrza.
Zapach gorzkich migdałów nasilił się.
Zamknąwszy oczy, oddychał głęboko i zatrzymywał
zatrute powietrze w płucach jak rzadki tytoń. W pier-
wszej chwili nic się nie stało. Potem nieznośne pieczenie
rozdarło mu piersi. Miał ochotę rozdrapywać ciało.
Chciał krzyczeć z bólu, ale nie zdołał wydać głosu.
Zatoczył się w tył i upadł skręcony z wytrzeszczonymi
oczyma.
W takiej pozycji znalazł go Malko. Z twarzą wykrzy-
wioną przez ból. Brygada specjalna wyłamała drzwi i
otworzyła okna, by trujący gaz się ulotnił. Nikt nigdy nie
dowie się, czemu pułkownik Minoru Tanaka wdał się w
taką aferę. Ci, którzy nim kierowali, wymazali go już z
pamięci. Lecz żona i córki będą wiedziały, że umarł, jak
człowiek honoru.
Malko pochylił się nad japońskim pułkownikiem i
zamknął mu oczy.
W sali Zgromadzenia Ogólnego panowała potworna
duchota, gdy panna Brooks, przedstawicielka Liberii
ogłosiła oficjalne rezultaty głosowania nad rezolucją nu-
mer 569, dotyczącą praw członkowskich Chińskiej Re-
publiki Ludowej w Organizacji Narodów Zjednoczo-
nych. Rezolucja została odrzucona 56 głosami przeciw
48, nie osiągając dwóch trzecich. Sześć krajów
głosowało w sposób „niezrozumiały", wstrzymało się 21,
o osiem więcej niż rok temu. O mały włos pułkownikowi
Tanace powiodłoby się.
Delegaci pospiesznie ruszyli ku wyjściu, ocierając
czoła. Australijczyk szepnął do sąsiada z Argentyny:
— Jeszcze nigdy nie było mi tak gorąco. Chyba po-
szaleli, żeby wyłączać tu klimatyzację. Rzeczywiście,
Ameryka się rozsypuje.
Jeanie schudła, co uwydatniało jeszcze bardziej jej
usta i duże piwne oczy. Krzyknęła z radości widząc Mal-
ka w drugim, czarnym cadiiiacu, kurtuazyjnym upomin-
ku CIA.
Po czterech dniach szpitala czuła się lepiej. Malko
wziął od niej torbę i wrzucił ją do samochodu. Jeanie
usiadła obok niego.
Kiedy opadła na miękki fotel sukienka zsunęła się jej
z ud. W pierwszym odruchu chciała ją obciągnąć, ale
tylko przytuliła się do Malka. Poczuł jej gorące usta na
szyi.
— Taka jestem szczęśliwa, że pan przyjechał —
szepnęła.
Zjechał na prawo i zatrzymał wóz. Jeanie całowała
go długo i żarliwie, tuląc się doń z całych sił.
Krisantem ze swoimi rasistowskimi poglądami, dozna
potwornego szoku. Malko miał jednak nadzieję, że po-
czucie obowiązku i lojalności nie pozwoli mu
wspomnieć o tym Aleksandrze.