Gram Dewey Prawdziwe Kłamstwa Tytuł oryginału: TRUE LI ES Copyright Q Twentieth Century Fox, Inc. 1994 Ali rights reserved The morał ńght of the authors has been asserted Copyright © for the Poliste edition by Wydawnictwo PRIMA 1994 Copyright Q for the Poliste translation by Witold Nowakowski 1994 This edition published by arrangement witki Penguin Books Ltd. Opracowanie graficzne okładki: Adam Olchowik Redakcja: Anna Calikowska Redakcja techniczna: Janusz Festur ISBN 83-85855-59-9 Wydawnictwo PRIMA Warszawa 1994. Wydanie I Objętość: 10 ark. wyd., 13 ark. druk. Skład: Zakład Poligraficzny „Kolonel" Druk i oprawa: Wojskowa Drukarnia w Łodzi ROZDZIAW PIERWSZY Harry Tasker mógł myśleć tylko o własnych jajach. Dwa metry dalej czekała na niego armia ochroniarzy, reflektory, krwiożercze dobermany i wymyślny system ochrony, lecz on miał inne, bardziej przyziemne zmartwienia. Czuł wyraźnie, że cojones wpełzają mu w głąb ciała. Jakby nie dość, że już skurczyły się do wielkości orzechów laskowych. Nic w tym dziwnego, jeśli wziąć pod uwagę, że Harry tkwił w głębi skutego lodem jeziora w Alpach Szwajcarskich i ciął metalowe pręty dzielące go od wnętrza zamku należącego do Jamala Khaleda. Co prawda, palnik tlenowy wytwarzał dość wysoką temperaturę i woda wokół kraty zaczęła się ogrzewać. Harry machnął płetwami i przysunął zziębnięte marakasy bliżej ciepła. Na zaciśniętych wokół ustnika wargach pojawił się szyderczy uśmiech. Aaaach... Pierwszy pręt z wolna opadł na dno jeziora. Przy pełni księżyca widok szczytów Alp zapierał dech w piersiach: ostre cienie kładły się w zębatych graniach, a połyskujący dywan śniegu, chłodny i cichy jak nocne niebo, spływał ku dolinom. Śnieg otaczał także zalesioną kotlinę, w której wzniesiono zamek Khaleda. Dziś odbywało się tam przyjęcie. Strażnicy nienawidzili przyjęć. Wyszkolono ich po to, by zabili każdego, kto usiłowałby wtargnąć na teren posiadłości. Dziś musieli bezradnie patrzeć, jak główną bramą wjeżdżają dziesiątki samochodów, a tłum rozbawionych gości znika za masywnymi wrotami zamku. Wśród wartowników panowała wyraźna nerwowość. Ostre światło lamp ksenonowych omiatało okolicę; nikt nie przejmował się tym, że skręcając na podjazd kierowcy wytwornych limuzyn musieli mrużyć oczy. Goście przemykali wśród zimnych spojrzeń. Psy warczały groźnie i szczerzyły kły w stronę spowitych w futra mężczyzn i obwieszonych brylantami kobiet. Tuż za progiem czekał uprzejmy, znający swój fach kamerdyner. Każdą wchodzącą parę witał ciepłym uśmiechem, dyskretnym ruchem przesuwał zaproszenia pod ultrafioletową lampą, by sprawdzić znak wodny, i odbierał okrycia. Jeden ze strażników, w białych rękawiczkach, uprzejmie, lecz dokładnie dokonywał ostatniej kontroli za pomocą ręcznego wykrywacza metalu. Po wschodniej stronie zamku samotny wartownik, szczelnie otulony ciepłym białym kombinezonem, czujnie spoglądał na zamarznięte jezioro. Mało prawdopodobne, by ktoś ryzykował wędrówkę przez odkrytą przestrzeń po zdradliwie cienkim lodzie, lecz lata treningu robiły swoje. Mężczyzna dobrze wiedział, że właśnie tu znajduje się jeden z niewielu słabych punktów w szczelnej ochronie Khaleda: kanał łączący wewnętrzną przystań z jeziorem. Często sprawdzał ten odcinek. Teraz także skierował się w tamtą stronę. Grube stalowe pręty zamykały zamarznięte ujście kanału. Biegły aż do dna. Strażnik obrzucił je uważnym spojrzeniem. Każdej innej nocy bez namysłu zerwałby z ramienia karabin z celownikiem laserowym, warknął do radiostacji kilka słów ostrzeżenia, a po paru minutach Harry Tasker mógłby swym wyglądem konkurować ze znakomitym szwajcarskim serem. Na szczęście pokrywa lodu była wystarczająco grubo przysypana śniegiem, by ukryć światło wodoszczelnej latarni. Wartownik popatrzył na jezioro i ruszył dalej. Harry zgasił latarnię i pozwolił jej opaść na dno. W kracie widniał otwór, przez który mógł się przecisnąć rosły mężczyzna - taki jak Harry - a dalej ciągnął się ciemny wodny korytarz. Harry prześliznął się przez kratę. Energicznie machnął muskularnymi nogami i popłynął naprzód. Jasnooki doberman wysunął się zza rogu garażu, w którym stało kilka motorówek. Szarpnął łańcuch, pociągając za sobą wartownika. Mężczyzna zerknął przez barierę. Wokół panowała niezmącona cisza. Poszedł dalej. Gdy umilkło echo kroków, z cienia rozległ się przytłumiony zgrzyt. Spory kawał lodu oddzielił się od białej tafli, powędrował kilka centymetrów w górę, po czym przesunął się do tyłu. Po chwili następny poszedł w jego ślady. Z ciemnej toni powoli wynurzyła się głowa nurka. Harry rozejrzał się uważnie. Wypluł ustnik, ściągnął maskę i skrzywił usta w uśmiechu. Był w środku. Zdjął wodoszczelny plecak. Odrzucił butlę ze sprężonym powietrzem. Nagle zamarł - cichy niczym wąż wodny, zanurzony aż do linii oczu. Na brzegu kanału pojawił się kolejny strażnik. Obrzucił spojrzeniem wnętrze doku, lecz nie pofatygował się, by popatrzeć pod pomost. Po chwili zniknął za rogiem budynku. Harry zdjął płetwy, jeszcze raz popatrzył wokół siebie, po czym bezgłośnie wspiął się po oblodzonej drabince. Niczym ninja zniknął w ciemnościach. Gdy poczuł się bezpieczny, otworzył plecak, wyjął radiostację i wdusił przycisk łączności. - Kochanie, już jestem - powiedział. - Przyjąłem - odparł Gib. Albert „Gib" Gibson był prawdziwym twardzielem, co mieli mu za złe i terroryści, i wszystkie byłe żony. Od dwudziestu lat pracował w Wydziale Omega. Poświęcenie, z jakim wykonywał swój zawód, stało się głównym powodem, że już trzy jego małżeństwa zakończyły się fiaskiem. Zarówno terroryści, jak małżonki życzyli sobie, żeby więcej czasu spędzał w domu. Na pierwszy rzut oka w niczym nie przypominał filmowego superszpiega, lecz już od dekady pełnił funkcję koordynatora działań Harry'ego Taskera, a całkiem prywatnie był jego najbliższym przyjacielem. Kilka razy uratował mu życie. Mało kto wiedział, że za wydatnym brzuszkiem tkwi kłąb stalowych mięśni, a pucołowata twarz i zgryźliwy dowcip są jedynie fasadą, skrywającą chłodny i wyrachowany umysł. Właśnie w tej chwili Gib siedział w mikrobusie zaparkowanym kilometr od zamku na krętej górskiej drodze i spoglądał na rzęsiście oświetloną budowlę. Zakrył dłonią mikrofon i krzyknął do mężczyzny stojącego obok samochodu: - Hej, Fize! Właź z powrotem. Harry jest już w środku. Fast Faisil, utalentowany cyberdżokej, sikał w wysoce kunsztowny sposób, wypisując na śniegu imię swej ukochanej. Ze względów bezpieczeństwa trzymał penis w lewej dłoni, by nikt nie mógł rozpoznać charakteru pisma. Miał dwadzieścia pięć lat i był Amerykaninem irańskiego pochodzenia. W Wydziale Omega cieszył opinią znakomitego fachowca. Harry zawsze pracował z najlepszymi. Zakończywszy składanie tego sentymentalnego hołdu Faisil zapiął rozporek, wskoczył do wnętrza pojazdu, zasiadł przy ogromnym noktowizorze, po czym wlepił spojrzenie w przystań przylegającą do posiadłości Khaleda. Harry, ukryty w cieniu budynku, zsunął kaptur i zdjął kombinezon. Był teraz ubrany w spodnie od smokingu i czarną jedwabną kamizelkę. Przy kołnierzyku olśniewająco białej koszuli miał starannie zawiązaną muszkę, a w mankietach perłowe spinki. Płetwonurek przekształcił się w przystojnego dandysa. Z kieszeni plecaka wyciągnął jeszcze niewielkie urządzenie, przypominające wyglądem aparat słuchowy i wcisnął je głęboko w ucho. Był to przekaźnik dźwięków. Wystarczyło, że Harry zamruczał coś pod nosem, a urządzenie wychwytywało wibracje powstające wewnątrz jego głowy i emitowało je w przestrzeń. Odpowiedź była tak cicha, że nie mogłaby jej dosłyszeć nawet partnerka w tańcu. - Przechodzę na sub-vocal - powiedział półgłosem. Gib, słyszysz mnie? - Słyszę - zabrzmiało mu w uchu. - Jasno i wyraźnie. Harry włożył szelki z umocowaną kaburą i wsunął pod pachę automatycznego glocka-22 kaliber czterdzieści pięć. Potem przyszła kolej na marynarkę. Wygładził klapy i pieczołowicie poprawił kołnierz. Pozostało już tylko ostatnie muśnięcie. Pochylił się i z dna plecaka wyjął flakonik wody kolońskiej. Zwykle używał zapachu cytrusów lub drzewa sandałowego - czegoś od Armaniego lub Atkinsona. Lecz w zimowym chłodzie lepsza była delikatna woń wanilii, przywodząca kobietom myśl o ciepłym i zmysłowym dotyku męskich ramion. Napis na flakoniku zawierał jedno słowo: „Obsession". Harry wklepał niewielką ilość płynu w policzki, przygładził włosy, poprawił muszkę, a potem śmiało wkroczył na oświetloną przestrzeń. Szybkim krokiem skierował się w stronę tylnego wejścia do głównego budynku. Z każdą chwilą zyskiwał coraz większą pewność siebie. Rozluźnił napięte mięśnie. Genetyka, ogromna siła woli i niezliczone godziny treningu zmieniły organizm Harry'ego w coś nadzwyczajnego. Mógł wykonywać zadania niedostępne dla innych. Nigdy nie zawiódł go ani umysł, ani ciało. Teraz z drapieżnym uśmiechem wkraczał w sam środek fortecy Khaleda. Nadchodził czas zabawy. Wszedł do zatłoczonej kuchni jak do swojej własnej. Kelnerzy i kucharze ustępowali mu z drogi, zbyt zajęci, by zastanawiać się, po co przyszedł. Su toku. Wmieszał się w tłum gości. Zagraniczni dygnitarze, biznesmeni i arystokraci z Bliskiego Wschodu rozmawiali z korpulentnymi bankierami i handlarzami bronią, z których niemal każdy był otoczony haremem pięknych dziewcząt. W powietrzu unosiła się woń świeżo zgromadzonych fortun zmieszana z zapachem staro europejskiego bogactwa. Harry kluczył beztrosko wśród połyskujących biżuterią kobiet i mężczyzn owianych dymem cygar. Wziął z trzymanej przez kelnera tacy kieliszek szampana i kanapkę. Kilkakrotnie skinął głową, jakby witał starych znajomych, a nawet pozdrowił po arabsku przechodzącego szejka. Niektórzy goście obserwowali go przez chwilę ze zdziwieniem, jakby pytali „skąd się znamy?', lecz potem wzruszali ramionami i wracali do przerwanych czynności. Nie mógł być nikim ważnym, skoro nie mogli sobie przypomnieć jego twarzy. Harry rozglądał się z zainteresowaniem. Szukał pewnego mężczyzny. Odnalezienie go nie zabrało mu wiele czasu. - Mam go - mruknął do Giba. - Tatko Petrodolar. Pośrodku sali w otoczeniu gości stał tłusty, zażywny Jamal Khaled. Szczebiotał jak ptaszek i raz po raz sięgał w stronę wypełnionej kanapkami tacy trzymanej przez zbolałego kelnera. -- Dzięki Bogu, że jestem bogaty! — piał Khaled. Życie jest zbyt krótkie, żeby kutwić! Skrzywił grube, umazane tłuszczem usta i zachichotał z własnego dowcipu. Goście zawtórowali mu śmiechem, bo żarty bogaczy są zawsze zabawne. Harry szedł dalej. Obdarzył słodkim uśmiechem żonę bankiera. Postanowił, że kątem oka będzie wciąż obserwował Khaleda, lecz z jego planów nic nie wyszło, bo właśnie w polu widzenia pojawiła się nowa postać. Tasker machinalnie obrócił głowę w stronę kobiety. Nie mógł oderwać od niej wzroku. Była zachwycająco piękna, jednocześnie skromna i wyzywająca. Ubawiona jakimś kolejnym żartem Khaleda, odrzuciła głowę w tył i roześmiała się na całe gardło. Harry poczuł nagle, że serce wali mu jak młotem. Kobieta odgarnęła kruczoczarne włosy i nachyliła się w stronę gospodarza. Po chwili odeszli, zajęci konwersacją o sprawach istotnych. Harry z zaciekawieniem ruszył ich śladem. Kobieta podniosła wzrok i przypadkowo spojrzała mu prosto w oczy. Uśmiechnął się. Przez kilka sekund patrzyła na niego z zainteresowaniem, po czym Odwzajemniła uśmiech. Chwilę później została zasłonięta przez innych gości. - Mmmmm... - mruknął Harry. -- Harry! - rozległ się głos w jego uchu. --Ty kundlu! Chcesz wszystko spaprać? Pamiętasz jeszcze, co znaczy „terroryzm nuklearny"? - Hau, hau. Powinieneś zobaczyć głowice tego kodaka. Idę na górę. Wspiął się po szerokich schodach wiodących na pierwsze piętro i zaczął kluczyć wśród gości podziwiających kolekcję antyków rozstawioną wzdłuż galerii. Rozejrzał się, by sprawdzić, czy nikt go nie obserwuje, po czym wśliznął się do korytarza prowadzącego w stronę prywatnych apartamentów Khaleda rozmieszczonych w zachodnim skrzydle budynku. Biblioteka była pusta i ciemna, choć nie cicha. N a drzwiach tykało urządzenie elektroniczne rejestrujące kod blokady. Wraz z ostatnim kliknięciem zamek ustąpił i Harry bezgłośnie wsunął się do wnętrza pokoju. Podszedł do ogromnych drzwi balkonowych, otworzył je i wyszedł na taras. Nad sobą miał balkon drugiego piętra. Prześliznął się przez barierę i rozpoczął wspinaczkę po ścianie zamku. Palce żelaznym chwytem wpiły się w głęboki załom muru. Harry odbił się od balustrady i skulony wylądował na balkonie. Chwilę później był już w gabinecie Khaleda. - Wszedłem do biura Prosiaczka. - Bierz się do roboty, kolego. Wpadający przez okno blask księżyca oświetlał antyki i bezcenne płótna. Etruskie wazy, greckie rzeźby, Vermeer i martwa natura pędzla van Gogha. Harry nie tracił czasu na zwiedzanie. Podszedł do ogromnego biurka i usiadł przed komputerem. Rozległ się stłumiony pomruk twardego dysku i szum wentylatora. Tasker wyjął z kieszeni płaskie pudełko wielkości książki i podłączył je do gniazdka modemu. - Zaczynam przekaz. Wdusił przycisk. Zabłysło zielone światełko. Informacje zawarte w pamięci komputera poszybowały w przestrzeń. Gib z napięciem obserwował dłonie Faisila tańczące po klawiaturze. Ekran monitora po brzegi wypełnił się rzędami znaków. - Przyjąłem - powiedział Faisil do mikrofonu. - Jesteśmy w środku. Niezmordowanie stukał w klawisze. Znaki rozbiegły się, połączyły w grupy i przekształciły w znajomy program Windows. Na ekranie pojawiło się polecenie, by operator podał hasło dostępu. - Zastosowali podwójne zabezpieczenie. - Faisil uwielbiał takie sytuacje. - To mi zajmie kilka minut. - Faisil przejmuje pałeczkę - powiedział Gib do Harry'ego. - Zbieraj się stamtąd. Harry doskonale zdawał sobie sprawę, że musi opuścić zamek równie niepostrzeżenie, jak przyszedł. Zsunął się po murze z powrotem do biblioteki, z niezwykłą ostrożnością uchylił drzwi i wysunął małe lusterko. Przekręcił je w jedną, drugą stronę, po czym wyszedł na korytarz. Cicho zamknął drzwi za sobą. Westchnął z ulgą - i w tej samej chwili pięć metrów dalej zobaczył wyłaniającego się zza rogu strażnika. Z rozbrajająco niewinnym uśmiechem rozłożył szeroko ręce w uniwersalnym geście znaczącym: „Gdzie ja, u diabła, jestem?' - Jest tu jakaś toaleta? - zapytał po arabsku. - Muszę się odlać. Wartownik z wahaniem wskazał za siebie, w głąb korytarza. - Dzięki. Harry skinął głową i przyśpieszył kroku. Stęknął z udawaną niecierpliwością. Po chwili wmieszał się w tłum wypełniający główną salę. Z kieliszkiem szampana w dłoni i lekkim znudzeniem na twarzy lustrował pomieszczenie. Zobaczył dwóch strażników, rozmawiających przez walkie-talkie. Kierowali się w stronę schodów. Harry z nagłym zainteresowaniem zacz podziwiać zawieszony na ścianie duży fragment antycznego reliefu. Płaskorzeźba przedstawiała kwadrygę. Harry zapała nagłą ochotą, by znaleźć się we wnętrzu pojazdu. Poczuł delikatną woń perfum. Ktoś stanął tuż obok nie go. Zerknął w bok i napotkał spojrzenie cudownej par oczu należących do kobiety, która przedtem rozmawiała z Khaledem. - Przepiękne dzieło sztuki - powiedział. Ponownie popatrzył na figury zdobiące ścianę. - To prawda. - Głos przypominał opar unoszący się z suchego lodu. Obrzuciła Harry'ego taksującym spojrzeniem. - Jestem Juno Skinner. Myślałam, że znam prawie wszystkich przyjaciół Khaleda, lecz pana sobie nie przypominam. Harry wyciągnął dłoń. - Renquist - powiedział. - Harry Renquist. Uśmiechnął się promiennie, co robił zawsze, gdy kłamał. Gib słyszał całą rozmowę i pośpiesznie zaczął przeglądać zbiór danych. - Skinner... Skinner... No, prędzej... j Na monitorze pojawiło się zdjęcie kobiety kilka linijek i tekstu, i Juno Skinner. Handluje dziełami sztuki i antykami - przeczytał na głos. Jej specjalnością są zabytki starożytnej Persji. Harry oderwał spojrzenie od czarującej twarzy Junony i popatrzył na relief. - Perski, o ile się nie mylę. - Ani trochę. Z szóstego wieku przed naszą erą. Lubi pan ten okres? Uśmiechnął się. - Uwielbiam - powiedział bez cienia wstydu. Faisil wciąż tkwił w cyberprzestrzeni, atakując barierę otaczającą bazę danych wykradzionych Khaledowi. Gib przyłożył oko do wizjera. To, co zobaczył, wzbudziło jego niepokój. Jeden ze strażników przechylił się przez barierę, oświetlił dziurę w lodzie, a potem przesunął promieniem latarki po śladach wiodących w stronę zamku. Coś krzyknął. W polu widzenia pojawił się drugi mężczyzna. Pierwszy rzucił kilka słów do radiostacji. Gib przysunął usta do mikrofonu. - Mamy kłopoty, Harry. Na przystań zbiegła się kupa ochroniarzy. Otrzymał wiadomość od Giba w chwili, gdy podniósł do ust kieliszek z szampanem. Oderwał wzrok od Junony i spojrzał w stronę schodów. Zobaczył, że szef ochrony Khaleda wydał kilka rozkazów swym podkomendnym. Trzech strażników weszło między gości i zaczęło uważnie przypatrywać się każdej twarzy. Harry delikatnie ujął kobietę pod rękę. - Zatańczy pani? Juno uśmiechnęła się. - Z przyjemnością. Odstawili kieliszki i ramię przy ramieniu przeszli na parkiet. Gib wywrócił oczami i ponownie zerknął w wizjer. Na zamkowym dziedzińcu wrzało jak w ulu. Strażnicy biegali we wszystkie strony, wymachiwali karabinami i wrzeszczeli do mikrofonów. Gib rzucił Faisilowi błagalne spojrzenie. - Masz tylko kilka sekund, Fize. Mężczyzna uśmiechnął się nie przerywając pracy. - Odblokowałem. Jestem w środku. Wsunąłem jej rękę pod spódnicę i idę coraz wyżej, do miodu. Teraz... - Skopiuj ten cholerny dokument! - Gib szarpnął mikrofon. - Harry, teraz nie czas na wąchanie różyczek. Harry! Słyszysz mnie? Harry energicznie pociągnął partnerkę. Juno zawirowała w tańcu. Poruszała się gibko, z gracją, z której emanowała ukryta siła. Pasowali do siebie. Cudowna, zadziwiająca kobieta - pomyślał Harry. - Z temperamentem. Niczym Fred Astaire, płynnym ruchem odepchnął ją, przechylił, a następnie przyciągnął ku sobie. Z ostatnim akordem wpadła mu w ramiona. Stali nieco zdyszani, patrząc sobie prosto w oczy. Ufff... - pomyśleli niemal jednocześnie. Juno odstąpiła krok w tył i obdarzyła Harry'ego kwaśnym uśmiechem. Proszę, proszę... A podejrzewałam, że na dzisiejszym przyjęciu będą jedynie nudni bankierzy i naftowi magnaci. - Harry... - jęknął Gib. Liczy się każda sekunda. Zabieraj się stamtąd. - Przykro mi - odezwał się Tasker do partnerki - lecz muszę zdążyć na samolot. Juno wyjęła wizytówkę z kieszeni ukrytej w fałdach sukni i wręczyła ją Harry'emu. - Zadzwoń, gdy zechcesz zobaczyć, co jeszcze potrafię. - Z przyjemnością -powiedział Harry. Faisil, pochylony nad klawiaturą, słyszał w słuchawkach każde słowo. - Schweeng - mruknął. Gib z zaskoczeniem zamrugał powiekami. Zakrył dłonią mikrofon. - Ten sukinsyn był z nią tylko dwie minuty, a ona już jest gotowa rodzić mu dzieci. - Opuścił rękę. - Jak zamierzasz stamtąd wyjść, mądralo? - Frontowymi drzwiami - odparł Harry. Gib ponownie zamrugał. - Głupi, ale z jajami. I Harry to zrobił. Spokojnie opuścił zamek, od niechcenia skinął głową strażnikowi pilnującemu wejścia i zszedł na rozległy taras nad parkingiem. Wartownik ruszył za nim. - Czy mogę zobaczyć pańskie zaproszenie? - zawołał. Harry, nie odwracając głowy, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki niewielkie płaskie pudełko. Nie wyróżniało się niczym szczególnym poza tym, że miało przycisk. - Proszę bardzo - powiedział i wdusił detonator. BUM! Okna gabinetu na drugim piętrze zamieniły się w kulę ognia. Ceny istniejących obrazów van Gogha znów poszły w górę. Strażnik na sekundę spojrzał na płomienie. To wystarczyło, by Harry zniknął. Kilometr dalej Gib uruchomił silnik mikrobusu. Popatrzył na coraz wyżej strzelające płomienie. - Szlag by trafił. Jedziemy. Wyprowadził pojazd tyłem na szosę i zaczął zjeżdżać ze zbocza. Harry pędem minął zaśnieżony trawnik. Odkrył, że człowiek potrafi biec bardzo szybko, jeśli jest ścigany pociskami z broni automatycznej. Pędem wpadł między drzewa. Śnieg wokół niego tryskał w górę, pozbawione liści pnie zmieniały się w wykałaczki. Harry obrócił się i uniósł glocka. PIF, PAF. Dwaj nadbiegający strażnicy padli na plecy, trafieni prosto w pierś. PIF, PAF. Jeszcze jeden śnieżny anioł. PAF, PAF, PAF. Strażnik na skuterze stwierdził nagle, że siedzi na śniegu i widzi twarz matki wyłaniającą się z dziwnej poświaty... Harry był coraz bliżej ogrodzenia. Dwa rozwścieczone dobermany równym pędem zmierzały w jego kierunku. Mężczyzna złapał je w pół skoku; łby psów trzasnęły niczym kij baseballowy. Zwierzęta ze skowytem padły na ziemię i usiłowały wykonać kilka chwiejnych kroków. - Leżeć! - zawołał Harry i pobiegł dalej. Nie wiadomo skąd pojawił się kolejny pies. Skoczył do gardła uciekającemu. Harry nawet nie zwolnił. Ogromną dłonią chwycił dobermana za kark i cisnął na najbliższe drzewo. Res-jitsu. Zwierzę zapiszczało z rozpaczą w ślepiach i desperacko usiłowało się utrzymać na oblodzonej gałęzi. Ogrodzenie było tuż-tuż. Miało ponad trzy metry. Harry podbiegł, skoczył, trafił nogą w mur na wysokości metra i niczym wystrzelony z katapulty poszybował w górę. Chwycił krawędź, podciągnął się, przetoczył i wylądował w śniegu po drugiej stronie. Spadł prosto na nogi i bez chwili zastanowienia pognał w stronę lasu, za którym wiła się szosa. Rzucił okiem na wartownię i stwierdził, że zagraża mu nowe niebezpieczeństwo. Z bramy wypadło dwóch narciarzy. Mocno „pompowali" kijkami nabierając coraz większej prędkości. Harry wbiegł między drzewa. Miał nadzieję, że zdoła się ukryć wśród poplątanych cieni. Strażnicy sunęli slalomem między pniami. Włączyli ksenonowe lampy, umocowane na karabinach. Cienie zniknęły. Harry także. Strażnicy wyhamowali i zaczęli rozglądać się po okolicy. Harry niczym lewiatan wynurzył się z zaspy tuż za ich plecami. Wyrżnął w głowę bliżej stojącego mężczyznę pięścią, druzgocząc mu kark. Wyrwał kijek z martwej dłoni i skoczył w stronę drugiego strażnika, który usiłował się obrócić, lecz zaplątał się w narty. Trzask i jęk bólu. Ostry koniec kijka wbił się głęboko w oczodół. Harry kopnął przeciwnika w głowę, po czym przeładował glocka. Szybki rzut oka w stronę zamku przekonał go, że będzie musiał dobrze wykorzystać każdy z dwunastu naboi. Brama zamku wypluwała nowe oddziały strażników ubranych w białe kombinezony. Niektórzy jechali na nartach, niektórzy na skuterach śnieżnych. Harry rzucił się w dół zbocza. Z trudem brnął w sięgającym mu po kolana białym puchu. Nie widniał szosy, lecz był przekonany, że droga nie może znajdować się zbyt daleko. Niestety, skutery śnieżne też były coraz bliżej. Zerknął przez ramię; zobaczył przynajmniej tuzin świateł błądzących po lesie. A każda plama blasku oznaczała wylot lufy. - Gib... -- mruknął Harry, lecz nie zdołał dokończyć zdania. Padł na niego promień światła i niemal w tej samej chwili gruchnęła seria strzałów. Z drzew posypały się drzazgi, ośnieżone zbocze zostało zasłonięte chmurą białego pyłu. Harry zniknął w mlecznym obłoku. Przystanął. Nim strażnicy zdołali wypatrzyć go ponownie, było już za późno. Nacisnął spust glocka. PIF, PAF. Dwóch narciarzy przeniosło się w miejsce, gdzie nie było śniegu. PIF, PAF. Kierowca skutera zginął, nim jego pojazd uderzył w skałę i stanął w płomieniach. PAF, PAF, PAF. Kolejny narciarz stracił równowagę i ucałował twardy pień drzewa. Tasker minął pobojowisko. Znalazł stromy odcinek zbocza, którym - jak się spodziewał - można było szybciej dotrzeć do szosy. „Szybciej" okazało się zwodniczym pojęciem. Pośliznął się, wywinął koziołka i głową w dół zaczął zjeżdżać na plecach po śniegu. Uczestnicy pościgu ani na chwilę nie przerwali ognia. Harry, sunący niczym tobogan, odpowiedział kilkoma strzałami. PAF, PAF, PAF. PAF, PAF. PAF. Zdziwieni strażnicy ginęli jeden po drugim. Gib ostrożnie przeprowadził samochód przez oblodzony zakręt. Widział tańczące na zboczu światła reflektorów i błyski wystrzałów. Domyślił się, że Harry wciąż żyje. lecz w słuchawkach słyszał tylko pomruki i stłumiony huk palby. -- Harry, gdzie jesteś? Muszę wiedzieć... Wdusił pedał hamulca, gdyż w tej samej chwili elegancko ubrane sanie zniosły kilka krzewów i wypadły na drogę. -Gib usłyszał zduszone „ufff..." i wiedział już, czyje ciało zetknęło się z twardym asfaltem. Harry przejechał w poprzek przez szosę i zniknął w zaspie na poboczu. Gib spojrzał w lusterko. Harry wstał, otrzepał smoking ze śniegu, po czym z lekkim zniecierpliwieniem podbiegł w stronę pojazdu. Gib parsknął śmiechem. Tasker stanął przy okienku Faisila. - Kryć się! - powiedział. Gib i Faisil wymienili zdziwione spojrzenia, lecz bez wahania skulili się na siedzeniach. Harry wsunął broń do wnętrza samochodu i strzelił przez otwarte okno kierowcy. PAF, PAF, PAF. Khaled stracił dwóch kolejnych narciarzy. - Jedziemy-mruknął Harry, otwierając drzwiczki, jeszcze zdążymy na samolot. ROZDZIAW DRUGI Boeing 747 należący do American Airlines wylądował na lotnisku w Dallas. Harry spoglądał przez okno. Myślał o swoim ojcu, Fritzu Taskerze. W czasie drugiej wojny światowej towarzysze z francuskiego ruchu oporu nadali mu przydomek „Wilk", choć on sam wolał coś mniej dramatycznego, na przykład „Łasica". Zdaniem Harry'ego „Wilk" bardziej pasował. W wieku dwudziestu pięciu lat Fritz, jako austriacki poborowy, trafił do niemieckich oddziałów okupacyjnych stacjonujących w Jugosławii. Pewnej nocy został przerzucony na tyły, w miejsce zrzutu grupy alianckich komandosów. Zasadzka udała się znakomicie. Kilku spadochroniarzy zginęło w powietrzu, pozostałych schwytano i rozstrzelano na miejscu. Tylko pięciu zdołało uciec. Fritz znalazł ich w pokrytej darnią piwniczce, lecz nie pisnął ani słowa. W jego oczach zbiegowie byli dowodem istnienia oporu przeciwko dominacji hitlerowców i biletem na drugą stronę. O zmroku powrócił i powiódł pięciu mężczyzn w sześciuset kilometrową podróż przez Jugosławię, okupowaną Austrię, Szwajcarię, aż do wolnej Francji. Przez resztę wojny aktywnie działał w ruchu oporu, obrawszy za swą siedzibę niewielką rybacką wioskę Yvoire, leżącą na południowym krańcu Jeziora Genewskiego. Tu był jeden z ważniejszych punktów przerzutowych dla konspiratorów z Europy Wschodniej. Grupa Fritza ocaliła wielu lotników, partyzantów i zbiegów szukających ucieczki przed hitlerowskim terrorem. Po wojnie Fritz przeprowadził się do Dover w stanie Delavare, uzyskał obywatelstwo amerykańskie i założył międzynarodową firmę spedycyjną. Kolejne lata minęły bez większych wydarzeń. Fritz z dumą spoglądał na dorastającego syna. Harry był znakomitym futbolistą i lekkoatletą, dobrym uczniem, a pod wilczym uśmiechem skrywał spryt i nieprzeciętną inteligencję. Gdy rozpoczął naukę w college'u, ojciec zabrał go na tajemniczą wycieczkę do Francji. Chciał pokazać chłopcu, jaką cenę płaci się za życie oraz ile trzeba odwagi i najwyższego poświęcenia dla zachowania pokoju. Zatrzymali się w Yvoire, w knajpce prowadzonej przez dawnego kolegę Fritza, Franka Heberta. Wspominali wojenne czasy. Rozmowa przeciągnęła się do późnej nocy, lecz Harry nie był ani trochę śpiący. Nad ranem dowiedział się najważniejszego. Przedsiębiorstwo ojca stanowiło jedynie fasadę; Fritz Tasker był tajnym agentem CIA. I to wszystko. Nigdy więcej nie wrócił do tego tematu. Wkrótce zmarł. Wspomnienia z Yvoire przez wiele lat nurtowały Harry'ego. Pamiętał czułe pożegnanie, jakie zgotowali Fritzowi mieszkańcy wioski. „Nigdy nie zdołamy ci się odwdzięczyć" - mówili ze łzami w oczach. Widzieli go wówczas po raz ostatni. Kto będzie po mnie płakał? - zastanawiał się Harry. Kto mnie przyciśnie do piersi i wyszepcze kilka słów podziękowania? Skończył college, zrobił dyplom z fizyki i któregoś dnia zaskoczył wszystkich kolegów projektem „domowej" bomby wodorowej, którą można było sporządzić praktycznie w garażu. Jedyną trudność stanowiło zdobycie odpowiedniej ilości plutonu, choć w dzisiejszym świecie i to było do załatwienia. Pomysł wzbudził ogólne rozbawienie, lecz po wyjściu przyjaciół Harry z ponurą miną spojrzał na rysunek. Wcale nie było mu do śmiechu. Wykonał kilka obliczeń. Prosta bomba o sile wybuchu jednej kilotony z powodzeniem mieściła się w volkswagenie. Eksplozja mogła zniszczyć dwumilionowe miasto. Dwa miliony istnień startych z powierzchni Ziemi... Wyjrzał przez okno. Kampus roił się od młodych, zajętych nauką ludzi pochłoniętych myślami o przyszłości. O spokojnym życiu dla siebie i swoich dzieci. Harry zrozumiał nagle, że we współczesnym świecie czyha nowe, straszne niebezpieczeństwo grożące zagładą wszystkiego, co znał i kochał. Następnego ranka kupił bilet lotniczy do Waszyngtonu, pojechał taksówką do głównej kwatery CIA w Langley i wdał się w rozmowę z pierwszą napotkaną osobą, która chciała go wysłuchać. Gdy wyszedł, był już całkiem innym człowiekiem. - Czas na nas, chłopie - odezwał się Gib, wręczając mu torbę. Harry wstał z fotela i podążył za przyjacielem do wyjścia z samolotu. Godzinę później jechali już w stronę podmiejskiej dzielnicy Bethesda, zamieszkiwanej głównie przez przedstawicieli klasy średniej. Prowadził Gib. Panował październikowy chłód, a jezdnię pokrywały mokre, pożółkłe liście. Wzdłuż ulic stały rzędy ładnych, jednopiętrowych budynków, otoczonych równo przystrzyżonymi trawnikami i drzewami o barwach późnej jesieni. Widok nasuwał myśl o cieple domowego ogniska i o bezpiecznym schronieniu dla całej rodziny. Zawierał kwintesencję tego, co zwykło się określać słowem „Ameryka". Gib zatrzymał samochód. Dom, przed którym stanął, był bliźniaczo podobny do innych, lecz na ustach Harry'ego pojawił się błogi uśmiech. To było jedyne miejsce na świecie, gdzie nie musiał się obawiać nagłej eksplozji. Westchnął i zaczął opróżniać kieszenie. Paszport, wizytówki, karty kredytowe, bilety... Wszystko opatrzone nazwiskiem Renquist. Wypełnił torbę podsuniętą przez Giba i jeszcze raz sprawdził każdą kieszeń. - Pusto. Możesz zaczynać. Gib otworzył niewielką walizkę i przystąpił do rutynowych czynności. - Portfel Harry'ego Taskera. Paszport. Skasowany bilet lotniczy, rachunek hotelowy Taskera. Dwie pocztówki z widokiem Genewy. Klucze. Pamiątka z zaśnieżonej szwajcarskiej wioski. Potrząsnął przezroczystą kulą. Ratki syntetycznego śniegu zaczęły opadać na miniaturową figurkę. - A to po co? - Dla Dany, ciemnoto. Prezent. Dobry tatuś zawsze coś przywozi dziecku z dalekich podróży. - Jasne. Miło, że pomyślałeś - powiedział Harry. Otworzył drzwiczki. - Przyjedź po mnie o ósmej. Spotkanie wyznaczono na dziesiątą. - Hej, hej, hej... O niczym nie zapomniałeś? - Gib wręczył mu złotą obrączkę. Harry wsunął ją na palec. - Dobry z nas zespół - powiedział z uśmiechem. Do zobaczenia o ósmej. - Uhm. Wyśpij się dobrze. Gib spojrzał za odchodzącym przyjacielem, po czym odjechał. Harry wszedł do domu. Dochodziła czwarta rano. O tej porze trudno kogokolwiek obudzić, lecz mimo to zachowywał się bardzo cicho. Odstawił walizkę, minął przedpokój i stanął pod drzwiami pokrytymi niezliczoną ilością kolorowych nalepek i napisów: „NIE WCHODZIĆ", „ODPADYTOKSYCZNE", „JEŚLI JEST ZBYT GŁOŚNO, TO ZNAK, ŻE SlĘ ZESTARZAŁEŚ". Cichutko uchylił drzwi i spojrzał na śpiącą córkę. Drugi raz w ciągu minionych dwudziestu czterech godzin zaparło mu dech w piersiach. Nie chodziło o niewinną urodę dziewczynki, lecz o tajemniczą poświatę, która otaczała jej bladą buzię i włosy o barwie lnu. Harry uniósł wzrok. Przez szczelnie zasłonięte okno nie wpadał nawet najmniejszy promień księżycowego blasku, a mimo to policzki dziecka błyszczały anielskim światłem. Przetarł oczy. Cud? Podszedł bliżej, by uważnie przypatrzyć się twarzy, którą na równi z twarzą swej żony kochał najbardziej w świecie. Twarzy, która znajdowała się kilkanaście centymetrów od maleńkiego telewizora, leżącego na boku i włączonego na kanał MTV. Harry uśmiechnął się smutno i westchnął. Jak większość ludzi postawionych w obliczu domniemanego cudu, poczuł gorycz, gdy przekonał się o prawdziwej naturze zjawiska. Wyłączył odbiornik. Promienie emitowane z ekranu na pewno przysmażyły kilka tysięcy neuronów w skórze dziewczynki, lecz musiał przyznać z dumą, że posiadała ich jeszcze wystarczająco wiele, by nie przejmować się tą stratą. Nawet bez aureoli w oczach Harry'ego wyglądała jak anioł; uważał ją za najdoskonalszą istotę na świecie. Tak naprawdę Dana była normalną, sfrustrowaną czternastolatka, przeżywającą pierwsze rozterki dojrzewania. Superszpieg Harry Tasker nie miał o tym zielonego pojęcia. Na palcach wyszedł z pokoju i zamknął drzwi. Kłąb pościeli leżący pośrodku łóżka ani drgnął, gdy Harry wsunął się do sypialni. W ciągu piętnastu lat małżeństwa Helen Tasker zdążyła się przyzwyczaić do późnych powrotów męża. Harry ciężko pracował i nieraz udowodnił jej swą wierność. Był solidny jak sekwoja - a więc nie musiała się o nic martwić. Wpełzł do łóżka. Pocałował żonę w policzek. Poruszyła się ospale, wyciągnęła ramiona i sennym ruchem przyciągnęła go do siebie. - Cześć, kotku - wymruczała sennie. - Jak podróż?- Świetnie. Śpij dalej. - Uhm... - Zamknęła powieki. Harry wsparł głowę na poduszce i rozluźnił mięśnie. Przyszło mu na myśl, że zdobył w życiu wszystko, o czym marzy niemal każdy mężczyzna. Dobrą pracę.., dom... kochającą rodzinę... przyjaciela, który przyjedzie o ósmej... bazę danych z komputera Khaleda... Zasnął. Zaczął się wiercić, bo we śnie zobaczył widmowe postacie uzbrojonych narciarzy. - Potrząśnij! - huknął Harry, usiłując przekrzyczeć hałas panujący w pokoju córki. Dana poruszyła dłonią. Dostrzegła, że maleńki Szwajcar machający ręką wśród śnieżycy uśmiecha się zupełnie jak jej tata. - Dzięki, tato - powiedziała. - Nigdy nic takiego nie miałam. - Proszę bardzo, Pucułku. - Harry pochylił się i pocałował ją w policzek. Spojrzał na zegarek. - Pośpiesz się, jeśli chcesz zdążyć do szkoły. I nie zapomnij nakarmić Gizma. - Wskazał na leżący obok dziewczynki zmiętoszony mop, który w rzeczywistości był psem, ulubieńcem całej rodziny. Dana skinęła głową i zrobiła minę znaczącą „Dobrego dnia, tatku." - O nic się nie martw. Harry uśmiechnął się i z ulgą ruszył do wyjścia, krusząc butami rozsypane okładki od płyt kompaktowych. Wszedł na coś, co zaczęło piszczeć i omal nie zwichnął kostki na wojskowym kamaszu. Pośliznął się na niewielkim stosie czasopism, a potem zatoczył na ścianę. Wyciągnął rękę, by nie upaść, lecz cofnął ją pośpiesznie, gdy spostrzegł, że oparł palce wprost na kroczu Eddiego Veddera. Dana westchnęła cicho, gdy dotarł do drzwi. W sercu czuła dziwny, nieokreślony niepokój. Zmarszczyła brwi. Dlaczego prezent od ojca sprawił jej przykrość? Był kiepski, to prawda, lecz w gruncie rzeczy chodziło o coś innego. Coś jej dano, a ona poczuła się obrabowana. Gizmo szczeknął krótko. Odstawiła na półkę szczerzącego zęby Szwajcara. - Już jestem spóźniony - oświadczył Harry po wejściu do sypialni. - Ja też - odparła Helen. Zrzuciła szlafrok. Harry nawet na nią nie spojrzał. Nie zdawał sobie sprawy, że już dawno zaczął żonę traktować jak mebel, nie jak dzieło sztuki, co było dużą stratą, gdyż Helen wciąż pozostawała bystrą, inteligentną i bardzo atrakcyjną kobietą. Czasem nosiła okulary, miała krótko ostrzyżone włosy i zdobiła twarz delikatnym makijażem - lecz ktoś widzący ją po raz pierwszy bez trudu dostrzegłby jej smukłą sylwetkę, kuszące, pełne usta i ogniki optymizmu czające się na dnie oczu. Włożyła bluzkę i popatrzyła w duże lustro. Gdyby zechciała przyjrzeć się sobie dokładniej, zobaczyłaby energiczną, w pełni samowystarczalną osobę przyzwyczajoną do odpowiedzialności za swe postępowanie. Zawsze sama musiała się troszczyć o siebie, co nauczyło ją odwagi i zdecydowania. Pod koniec pierwszego roku nauki porzuciła studia prawnicze w Georgetown i urodziła Dane. „Przyjaciele" ciskali na nią gromy. Przez kilka tygodni musiała wysłuchiwać pomruków w rytm marsza weselnego, dziecięcego gaworzenia i chichotów, które rozbrzmiewały niemal zewsząd, gdy przechodziła szkolnym korytarzem. Chciała mieć dziecko - i nie szukała „rozsądnych" tłumaczeń te faktu, jak to czynili niektórzy z jej znajomych. Po progi miała dziecko. W wieku lat sześciu spędziła lato u babci w Karolu Północnej. Pewnego dnia, kiedy usiadły na ogrodowej ławce i rozmawiały o tym i owym, staruszka spytała: „Chcesz coś zobaczyć?' Helen skinęła główką i wytrzeszczyła oczy. Babcia wyjęła z ust sztuczną szczękę, całą, z górnymi i dolny, zębami, po czym ostrożnie położyła, ją na ławce. Później Helen zastanawiała się, skąd starsza pani tak dobrze zna myśli dziecka. Teraz podobny widok przyprawiłby o mdłości, lecz wówczas z fascynacją wpatrywała się w dziwny przedmiot, a gdy uniosła rozradowaną buzię, babcia odpowiedziała jej bezzębnym uśmiechem. Do dziś pamięta jej słowa: „Zawsze postępuj tak, jak dyktuje serce. Słuchaj uważnie, działaj bez pośpiechu, ale działaj". Tak też robiła. Bez zastrzeżeń ufała babcinej mądrości i spełniała jej zalecenia z żelazną siłą woli. Nie podjęła pras póki Dana nie poszła do przedszkola, a potem znalazła zatrudnienie na pół etatu w godzinach jej odpowiadających. Gdy dziewczynka podrosła na tyle, że nie wymagała j ciągłej opieki, Helen rozpoczęła pracę w biurze prawniczy „Kettleman Barnes & McGrath", Wykonywała obowiązki prawnika, lecz miała, dość czasu, by zdążyć do domu i przygotować obiad. Jej zarobki były o wiele niższe niż honoraria dyplomowanych adwokatów, a mimo to czerpała większą satysfakcji ze swego zajęcia i czuła się po części odpowiedzialna za każdą wygraną lub przegraną sprawę. Wiedziała, że kiedy Dana opuści domowe pielesze, będzie mogła d kończyć przerwaną naukę i zdobyć upragniony dyplom. Kilka razy przesunęła szczotką po włosach. - Jak było na targach? Doprowadziłeś konkurentów szału? - Tak. Wiadomo. Przygotowaliśmy nowy system wywoławczy dla sześćset osiemdziesiątki... W momencie zapisywania zamówienia komputer sprawdza, czy dokonał już jakichś zakupów, czy masz kredyt, a może zniżkę... Helen już dawno przestała go słuchać. Wyszczerzyła zęby do lustra, by sprawdzić, czy nie pozostały na nich ślad szminki. Westchnęła cicho ze znudzeniem i zajrzała c: torebki. Nigdy nie potrafiła się w pełni cieszyć z powrotem Harry'ego. Owszem, wyczekiwała z utęsknieniem na każdy jego przyjazd i żałowała, że praca w koncernie elektronicznym tak często wyrywa go z domu, lecz kiedy już był.. Westchnęła, ponownie. Nie miała innego słowa: był nudny. . Dobry, wierny, kochany nudziarz. Zauważyła., że przestał mówić, więc mruknęła pośpieszni:- Rewelacja. Strasznie się cieszę. Poszła do łazienki. - Taaak... Daliśmy im popalić - rzucił z uśmiechem Harry. Jak zwykle, gdy kłamał, czuł błogie ciepło rozlewające się po całym ciele. Gib bez pukania otworzył drzwi i wszedł do domu Taskerów. Zatrzymał się dopiero w salonie. Dzień dobry! - zawołał głośno, po czym odwrócił się szybko w stronę poszczekującej kuli. Gizmo wyglądał równie przerażająco, jak para fałszywych wąsów. Gib spojrzał na niego złowieszczo przez ciemne okulary. Mały, głupi, prawie beznogi produkt eksperymentów hodowlanych - pomyślał. - Podejdź bliżej, to cię ubiję - mruknął. Gizmo sapnął i zawrócił, by powiadomić właścicieli o tym najściu. Przy okazji wyczyścił podłogę w przedpokoje; Gib rzucił marynarkę na oparcie fotela, po czym położył na gzymsie kominka paczkę papierosów. Jedynie po dokładnych oględzinach można było dostrzec maleńki wizjer wystający z boku pudełka. Sprawdził, czy cały pokój się w polu widzenia kamery i wyszedł do kuchni. Tymczasem w sypialni dobiegała końca kolejna „rozmowa". - Wczoraj był hydraulik - zawołała z łazienki Helen. Harry, który właśnie wiązał krawat, wywrócił oczami. - Czego chciał? - Dzwoniłam po niego. Zlew w kuchni, pamiętasz? - Uhm. - Powiedział, że musi dokopać się do węzła, czy takiego, i że to będzie kosztowało sześćset dolarów. - Trudno. Helen weszła do pokoju. - Żadne „trudno". To rozbój. - Masz rację. - Przespałam się z nim, więc opuścił stówę. Harry poprawił krawat, odwrócił się w stronę żony i cmoknął ją na pożegnanie. - Dobry pomysł, kotku. Wyszedł. Helen zapięła sweter i popatrzyła w przestrzeń. Przesłała całusa w miejsce, gdzie przed chwilą stał Harry. Gib wszedł do kuchni i sięgnął po dzbanek z kawą. Dana stała przy otwartej lodówce. Siorbała sok pomarańczowy wprost z pudełka. Na głowie miała kask motocyklowy. Cześć, mała. - Cześć, Gib. Co nowego?- Naciągnęła kask głębiej. - Chłopcze, twój widok przypomniał mi czasy, gdy pierwszy raz wyleciałem z lufy armatniej. Dana wywróciła oczami. Żaden komputerowiec nie potrafił opowiadać dowcipów. Chwyciła ze stołu kawałek ciasta i już jej nie było. Harry pojawił się chwilę później. Gib wręczył mu kubek z kawą. - Piękne dzięki. Gib zdjął okulary. - Sprawdź. - Wyciągnął je w stronę przyjaciela. W lewym szkle Harry zobaczył czarno-biały obraz swego salonu. - Kamera i przekaźnik są w paczce papierosów leżącej na twoim kominku. Niezłe cacko, co? Obraz był wyraźny i czysty. Harry mógł jednocześnie widzieć kuchnię i salon. - Ekstra. Spostrzegł Dane wchodzącą do pokoju. Beż wahania sięgnęła do kieszeni marynarki Giba, wyciągnęła portfel i w mgnieniu oka wyjęła dwa dwudziestodolarowe banknoty. - Szlag by trafił! - Co? - spytał Gib. - Okradła cię! Harry zdjął okulary i wybiegł z kuchni. - Wiedziałem... - mruknął Gib powoli, idąc za nim. - Dana! Ale Dana była już za frontowymi drzwiami, które właśnie się za nią z hukiem zamknęły. Przebiegła przez trawnik i skoczyła na tylne siodełko niewielkiej yamahy, przyozdobionej bajerowską owiewką i ogonem. Za kierownicą motocykla siedział szesnastoletni Trent. Harry wypadł z domu. - Dana! - krzyknął co sił w płucach. Trent szarpnął manetką gazu, przeorał kawałek trawnika i wypadł na jezdnię. Dana pomachała ręką. Nie mogę! Jestem spóźniona! Cześć, tatku! Motor zniknął w głębi ulicy, wyrzucając w powietrze sterty czerwonych i żółtych liści. Harry stał ze zdumioną miną. Jego aniołek. Ukocha córeczka. Wyciągnęła forsę ze zręcznością zawodowca. N dal nie wierzył własnym oczom. Czuł dziwny ucisk w piersiach. Dzieci... - mruknął Gib. Szary samochód sunął przez centrum Waszyngtonu. Dziesięć sekund rozkoszy i trzydzieści lat smutku. - Wie, że nie wolno kraść - ponuro odparł Harry. Zapewniliśmy jej dobre wychowanie. - Tak, tylko musisz pamiętać, że już od dawna jej rodzicami sąAxl Rosę i Madonna. Ręć minut, jakie poświęcasz jej codziennie, nie wykosi tak silnej konkurencji. Poszedłeś w odstawkę, amigo. Samochód skręcił w Pennsylvania Avenue i skierował w stronę Lafayette Square. Z tyłu wznosiło się wzgórze Kapitolu, z przodu był Biały Dom i Elipsę, gdzie stały dziesiątki rzeźb i pomników głoszących chwałę tych idei, których Harry zdecydował się bronić własnym życiem. Dla dobra dziecka. Dziecka, które niespodziewanie okazało zwykłym złodziejem. Nie wiedział, co robić. Wjechali na parking w podziemiach przeciętnego, zbudowanego ze stali i szkła biurowca stojącego przy jednej z przecznic. W budynku mieściły się przedstawicielstwa kilku firm handlowych, towarzystwo ubezpieczeniowe, biura prawnicze oraz zajmujące całe jedenaste piętro Tektel System przedsiębiorstwo wdrażania systemów komputerowych Harry i Gib wysiedli z windy. Pozdrowili recepcjom po czym ruszyli korytarzem wiodącym wśród plastików boksów, które zapełniały całą powierzchnię biura. Mijali zapracowanych urzędników. Wciąż rozmawiali, choć ich głosy brzmiały nieco głucho, tłumione przez nisko zawieszony sufit i wyłożoną miękkim chodnikiem podłogę. - Zrozum, że dzisiejsze pokolenie wyprzedza nas w rozwoju co najmniej o dekadę. Pewnie myślisz, że Dana wciąż jest dziewicą. -- Nie bądź śmieszny. Ma dopiero... ile? - Czternaście. - Właśnie. Ma dopiero czternaście lat. Skręcili. - Jasne. A jej małe hormony wprost szaleją z niecierpliwości. Idę o zakład, że nawet ten osiłek na motorze kujnął ją kilka razy. - Nie ma mowy! Nie Dane. Zatrzymali się przed nie oznakowanymi drzwiami. - Dobrze, dobrze - powiedział Gib. - „Dana". W twoich ustach brzmi to, jak nazwa rzeki w Egipcie. - Otwieraj. Gib wsunął plastikową kartę w szczelinę obok zamka. Brzęknęła ukryta sprężyna; blokada ustąpiła. Harry przekręcił klamkę i pchnął drzwi. - Pewnie potrzebowała pieniędzy na skrobankę -mruknął pod nosem Gib. Harry rzucił mu przez ramię mordercze spojrzenie. -- Albo na prochy - dodał Gib, wchodząc do wnętrza. Drzwi zamknęły się z trzaskiem. Przeszli długim szarym korytarzem. Kamery z cichym pomrukiem rejestrowały ich każdy krok. Ktoś mniej zorientowany w sytuacji mógłby odnieść wrażenie, że poruszają się w tunelu wiodącym do innego świata. - Dwadzieścia tu, pięćdziesiąt tam - z niewinną miną ciągnął Gib. -- W pierwszej chwili myślałem, że to sprawka kochasia mojej żony. Sądziłem, że się wyprowadziłeś. Ale później za radą prawnika wprowadziłem się z powrotem. Nie zmieniaj tematu. Jesteś mi winien dwieście baksów. Harry wytrzeszczył oczy. Stanęli przed kolejnymi drzwiami zaopatrzonymi w kuloodporną szybę. Pb drugiej stronie, w rzęsiście oświetlonym pomieszczeniu, przy biurku zastawionym monitorami, siedziała brzydka kobieta o agresywnym spojrzeniu. Bez uśmiechu patrzyła w ekran, na którym widniały sylwetki obu mężczyzn, prześwietlone promieniami Roentgena. Kobieta miała na imię Janice. Wielu pracowników firmy mówiło o niej „Pumica", choć żaden w jej obecności nie ośmielił się stroić żartów. Brzmiałoby to jak dowcipkowanie przed Cerberem strzegącym bram piekła. Janice ze śmiertelną powagą traktowała swą pracę. Gdy zwolniła blokadę drzwi, oparła dłoń na kolbie czterdziestki piątki tkwiącej w dobrze naoliwionym olstrze umocowanym pod blatem biurka. Harry i Gib weszli do jej posępnego królestwa. - Dzień dobry, Janice - powiedział Gib z łobuzerskim mrugnięciem. On jeden pozwalał sobie przy niej na nieco wesołe To, że do tej pory nie został zastrzelony, uważał za dom iż kobieta darzy go głębokim romantycznym zainteresowaniem. - Zechcą panowie podejść do skanera. Harry i Gib posłusznie stanęli przed wmontowanym w ścianę wizjerem, oparli kciuki na płytkach z czara szkliwa i głośno wypowiedzieli swoje nazwiska. Komputer porównał charakterystykę wzroku, linii papilarnych i głosu z danymi zapisanymi w banku pamięci. - Harry Tasker. Jeden, zero, zero, dwa, cztery. - Albert Gibson. Trzy, cztery, dziewięć, dziewięć, jeden. Na ekranie błysnęło potwierdzenie ich tożsamości. Dopiero wówczas Janice odjęła rękę od pistoletu. - Dziękuję - powiedziała. Wręczyła mężczyznom plastikowe identyfikatory. - Od ilu lat z nami pracujesz? -spytał Gib. - Od dziesięciu, panie Gibson. - I w dalszym ciągu na mój widok kładziesz palec na spuście. - Tak jest. - Boże! Nie masz pojęcia, jak mnie to wkurza. Harry szarpnął przyjaciela za ramię i pociągnął w stronę ciężkich stalowych drzwi, które rozsunęły się z cichym sykiem. Znaleźli się w szczelnym, cylindrycznym pomieszczeniu, pełniącym funkcję przedsionka. Za plastikową osłoną stało nieruchomo dwóch żołnierzy piechoty morskiej z przygotowanymi do strzału automatami typu MP5. Na marmurowej posadzce widniał owalny symbol: tarcza strzelecka wpisana w omegę otoczoną słowami „Ostatnia linia obrony". Był to znak wydziału. Harry i Gib weszli do obszernej sali Wydziału Omega utrzymanej w odcieniach szarości i chłodnego błękitu. Tu, w odróżnieniu od fasadowego biura Tektelu stanowiska pracy tworzyły regularne półkola. Na każdej konsolecie znajdowało się kilka klawiatur, aparatów telegraficznych i telefaksów. Na licznych monitorach można było znaleźć niemal wszystko - od wiadomości CNN do trajektorii orbitalnych; od notowań giełdowych do kodów komputerowych. Nikt się nie śpieszył, a mimo to w powietrzu wyczuwało się nastrój podniecenia. Ledwo uchwytnemu wrażeniu utajonej siły towarzyszył cichy, jedwabisty szum nieprzerwanego strumienia terabajtów informacji. Na widok nadchodzących mężczyzn Fast Faisil odchylił się na krześle i ziewnął. - Chodź, Fize - powiedział w przelocie Harry. - Jesteśmy spóźnieni na nasiadówkę. Faisil spojrzał na niego. - Zaczekaj chwilę. Stary przyjmuje rekrutów. Będziesz musiał palnąć mówkę. Harry zerknął na zegarek, by sprawdzić datę. - Masz rację. Idziemy. Skierował się w stronę świetlicy. Faisil wziął kubek z kawą, wstał... - Włóż coś na grzbiet - zawołał do niego Harry Musisz świecić jakim takim przykładem. Fize chwycił marynarkę i pośpieszył za nimi. Trzej mężczyźni po cichu wsunęli się do świetlicy. Ceremonia była już w pełnym toku. Dwanaście młodych osób posłusznie powtarzało słowa recytowane przez wysokie szczupłego mężczyznę stojącego na podwyższeniu. Spencer Trilby, szef Wydziału Omega, był urodzony przywódcą. Jego orlą twarz przecinała na ukos czarna, choć dziwnie mała przepaska na oko. Druga źrenica jarzyła hipnotycznym blaskiem, jakby kumulowała w sobie energię obu oczu. Niewielu agentów Omegi potrafiło przez dłuższy czas wytrzymać przenikliwe spojrzenie zwierzchnika. Wrażenie potęgował miękki, łagodny głos, mający w sobie posmak kurtuazji zaprawionej cichą groźbą. Trilby kończył czytać rotę przysięgi. - „...i bezpieczeństwa mojego narodu. Tak mi dogom Bóg." - „...tak mi dopomóż Bóg" - powtórzyli rekruci. - Spocznij. Możecie usiąść. Młodzi ludzie westchnęli z wyraźną ulgą, wymienili ; zadowolone spojrzenia i zajęli miejsca w fotelach. Czujne oko Trilby'ego spoczęło z uwagą na każdej twarzy - Jesteście teraz pracownikami Wydziału Omega. I wszystkie możliwe sposoby będziecie zwalczać groźbę terroryzmu nuklearnego. Powtarzam: na wszystkie możliwe sposoby. Przerwał i znów potoczył spojrzeniem po sali. Harry, Gib i Faisil dobrze pamiętali napięcie, z jakim słuchali pierwszej przemowy szefa. Czuli wówczas poety prawdziwej wolności tłumiony jednak nieokreślonym uchem. Trilby robił pauzę po każdym zdaniu - nie tylko po to, by zwiększyć efekt swej wypowiedzi, lecz by podkreślić wagę odpowiedzialności spoczywającej na każdym. Mówił dalej: - Wydział Omega nie podlega Kongresowi. W żadnym roczniku statystycznym nie znajdziecie danych na temat wysokości naszego budżetu. Jesteście podporządkowani tylko jednemu człowiekowi. Mnie. Ja także odpowiadam tylko przed jedną osobą. Przed prezydentem. Oficjalnie nie istniejemy, lecz w chwili zagrożenia każdy z nas może bez wahania i zbędnych pytań przejąć dowodzenie nad dowolną jednostką sił zbrojnych lub agencją federalną. Rekruci, wybrani spośród najinteligentniejszych pracowników wywiadu, sił bezpieczeństwa, sądownictwa oraz NASA, słyszeli rozmaite pogłoski o działalności i kompetencjach Omegi, lecz po raz pierwszy dowiadywali się całej prawdy. Niektórzy byli zaskoczeni. Weszliście do grona najlepszych - ciągnął Trilby. Od dzisiaj zaczniecie zaawansowany trening, by stać się najlepszymi z najlepszych. Chcę teraz wam przedstawić starszego agenta, Harry'ego Taskera. -Skinął głową stronę siedzącego na końcu sali potężnego mężczyzny. Harry podniósł się z fotela. Groźnym błyskiem oczu odpowiedział na zaciekawione spojrzenia rekrutów. - Daj im popalić - szepnął Gib. - Harry jest pracownikiem wydziału od siedemnastu, to znaczy niemal od chwili jego powstania - mówił Trilby. - Jak wielu z was trafił do wywiadu wprost z sali wykładowej college'u. Dziś jest jednym z naszych najlepszych agentów. Zdobył dyplom z fizyki i mechaniki, mówi siedmioma językami i z sześćdziesięciu metrów potrafi trafić wronę w oko. Zszedł z mównicy, by zrobić miejsce dla Taskera. Harry nie pofatygował się na podwyższenie. Stanął przed pierwszym rzędem siedzących, a podczas przemówienia przechadzał się wolnym krokiem, przytłaczając słuchających swą imponującą postacią. Z początku mówił bardzo cicho, by zmusić ich do uwagi - Wasza praca musi opierać się przede wszystkim zrozumieniu przeciwnika. Bezpośredniego przeciwnika, animatora, ideologa czy skrytego gdzieś profesjonalisty. Najważniejszy jest zwykły„nosiciel wody". Kierowca, który zechce przewieźć broń nuklearną do jednego z naszych miast i własnym palcem wdusić przycisk detonatora. Jego działanie nie ma nic wspólnego z rozsądkiem. Jest stymulowana hasłami głoszonymi przez święte księgi, obietnicą wniebowstąpienia, iluzją wiecznej chwały za popełnione czyny. To człowiek niezmordowanie dąży do wytyczonego celu i jest gotów umrzeć, by go osiągnąć. Przechylił głowę i skierował twarde spojrzenie na siedzi najbliżej kobietę. -A ty? Przeszedł dalej, popatrzył na innego rekruta. - A ty? Nie czekał na odpowiedź, gdyż doskonale wiedział, właśnie w tej chwili zaczęli zastanawiać się nad wartością własnego życia. - W latach, które nadejdą, wielu z was może zginąć ciągnął. - Każdy na pewno straci część życia, gdyż nigdy nie będzie mógł być szczery wobec swych najbliższych. Nie będzie szeptów do ucha, mamrotania przez sen ani płaczliwego bełkotania po pijaku. Gib uśmiechnął się gorzko. Trzykrotnie przegrywał w prywatnym życiu i dobrze znał cenę małżeństwa z Omegą. Jedynie kilku starych agentów miało rodziny. Inni po jednym lub dwóch bolesnych wpadkach decydowali się na samotność. - W trosce o własne bezpieczeństwo musicie dotrzymać ścisłej tajemnicy. Każdy człowiek odczuwa chęć, by dzielić swe troski i radości z żoną, mężem, kochanką lub kochankiem. Warn tego nie wolno. Spędzicie resztę życia w pajęczynie kłamstw, lecz zawsze będzie wam towarzyszyć najważniejsza prawda: świadomość, iż rzeczywiście jesteście ostatnią linią obrony. Przez chwilę przechadzał się w milczeniu. Chciał, by jego słowa dobrze zapadły w świadomość słuchaczy. Stanął, wsunął ręce do kieszeni i popatrzył z powagą. - Przeszliście na drugą stronę lustra. Stąd nie ma powrotu. Wydział Omega nie jest zwykłym miejscem pracy, lecz stanowi sens waszej egzystencji. Nadszedł czas na„nasiadówkę". Harry, Gib i Faisil energicznym krokiem przeszli do biura Trilby'ego. Nooo... przynajmniej Harry. Stary człowiek powitał ich chłodnym spojrzeniem. Przypominał pająka tkwiącego pośrodku sieci. Nie było w tym zbytniej przesady: „biuro" Trilby'ego znajdowało się dokładnie w centrum wydziału. Niczym nie odgrodzone od pozostałych stanowisk pracy, wyróżniało się jedynie tym, że pod zwisającymi z sufitu ogromnymi monitorami stał cray 3MP. Miejsca przy konsoletach były zajęte przez sekretarkę i kilku asystentów. Trilby siedział za niewielkim stołem konferencyjnym, odchodzącym niczym promień od centrum koła. - Dzień dobry - odezwał się Harry, gdy wszyscy zajęli miejsca. Faisil przyciągnął do siebie bezprzewodowy notatnik leżący na blacie i zaczął wpisywać najnowsze dane do centralnego komputera. Trilby łypnął okiem. - Jezus, Harry. Nieźle narozrabialiście ostatniej nocy. Powiedz coś, co mogłoby mnie przekonać, że nie doszło totalnej klęski. Harry zrobił minę, która świadczyła o głębokim wysiłku myślowym. - „Totalnej" to mocne słowo... - Są różne rodzaje totalności - wtrącił Gib. - O, właśnie - z nadzieją w głosie dodał Faisil. - Jeśli na jednym końcu skali ustawić misję zakończoną pełni sukcesem, a na drugim kompletne fiasko, to my... Trilby skarcił go spojrzeniem ostrym jak smuga lasera. Faisil omal nie dostał ataku serca. - Całkiem niedawno dołączyłeś do grupy Harry'ego prawda? - zapytał złowieszczo. - T-t-tak jest. - Więc skąd ci przyszło do głowy, że możesz się mnie zwracać w ten sposób? - Przepraszam. Uhm... Tu mam wszystko, co zdołaliśmy ustalić. Skinął w stronę ogromnego monitora wiszącego za plecami Trilby'ego. Wydał cichy jęk ulgi, gdy szef odwrócił głos - Jamal Khaled - wymienił nazwisko człowieka widocznego na zdjęciu w rogu ekranu. - Dowiedzieliśmy się, dwa tygodnie temu cztery głowice bojowe typu MIRV, zostały przeszmuglowane przez granicę Kazachstanu, byłej republiki radzieckiej. Wiedzieliśmy także, że może być zaledwie kilku potencjalnych nabywców. Sprawdziliśmy ich konta... - Spojrzał nerwowo na Harry'ego. - Tak czy owi otrzymaliśmy wiadomość, że szwajcarski depozyt Korei Północnej nie został naruszony. To samo dotyczyło Libii. Potem ustaliliśmy... Palce Faisila zatańczyły na klawiszach. Na monitorze pojawił się żółty prostokąt pokryty litera i liczbami. - Sto milionów dolarów zniknęło z konta Khaleda w Commerce Bank International. Z konta, o którym wiemy, że stanowi istotne źródło finansowania grup terrorystycznych - dodał Gib. Harry uznał, że czas na wyciągnięcie wniosków. - Szefie, wszystko wskazuje na to, że Khaled kupił te głowice. Trilby zastanawiał się przez chwilę, po czym spojrzał na podwładnych. - Jak dotychczas, nie widzę w tym nic nadzwyczajnego. Za sto milionów dolców mógł sobie kupić Oak Hills Country Club w Georgetown. Dokąd poszły pieniądze? Gib pokręcił głową. - Niestety, nie ma żadnego zapisu... Co też jest podejrzane. - Nie naginaj faktów, Gib. Masz dowody? Harry postanowił wziąć odpowiedzialność na swoje barki. - Nie, proszę pana. Nie takie, jakich pan potrzebuje... - Choć są oczywiste poszlaki - wymruczał Gib. Trilby westchnął. - Weźcie się ostro do roboty... nim ktoś zaparkuje przed Białym Domem samochód z bombą nuklearną w bagażniku. W waszyngtońskim biurze firmy „Kettleman Barnes & McGrath" pracowało dwustu dwudziestu siedmiu prawników. Wszyscy w taki lub inny sposób byli na rządowym garnuszku. Uczestniczyli w spisywaniu kontraktów, dostarczali wezwania do tej lub tamtej agencji, brali udział w procesach, bronili polityków, wytaczali oskarżenia... za wszystko opłacani z kieszeni podatników - kieszeni na tyle głębokiej, że mimo wysiłków i dodatkowych godzin pracy wciąż nie mogli dotrzeć do jej dna. Helen Tasker bolała nad tym marnotrawstwem. Wierzyła, że kiedyś uda jej się osiągnąć taką pozycję, by zmienić skostniałe układy, lecz teraz czerpała satysfakcję z faktu, iż mogła pracować, co dzień zdobywać nowe doświadczenia i przebywać w gronie kolegów, z którymi łączyły ją wspólne zainteresowania. Przerwę śniadaniową spędzała zwykle w towarzystwie Allison Dawkins, osoby młodej, niezamężnej i ciekawej, jak wygląda życie małżeńskie. Helen chętnie dzieliła się swymi spostrzeżeniami. - Nie myśl, że on próbuje zbawić świat, czy coś w tym rodzaju. Jest po prostu dobry na codzienne dolegliwości. Gdy nie mogę zasnąć, proszę go, by opowiedział mi o swoim dniu pracy. Po sześciu sekundach śpię jak kamień. Allison odniosła wrażenie, że głos Helen jest zabarwiony goryczą. - Coś mi się zdaje, że nigdzie nie wyskoczyłaś podczas weekendu. - Pewnie, że nie - odparła Helen. - Harry był w delegacji. - Nie mów! - zawołała Allison z udawaną zgrozą. - Przecież go znasz. Młoda kobieta miała szczerą ochotę naprawdę poznać Taskera i przyłożyć mu w jajowatą głowę. Choć Helen podczas rozmowy tryskała wesołością, nietrudno było zauważyć, że w głębi serca skrywała narastające z każdym miesiącem ból i rozżalenie. Allison nie dawała wiary wesołym opowieściom. Jej zdaniem Helen usiłowała znaleźć racjonalne wytłumaczenie zachowania Harry'ego; wmawiała sobie, że jest to niezbyt przyjemna, lecz nieunikniona część dorosłego życia. Allison buntowała się przeciw takiej postawie Do rozmawiających kobiet podszedł prawnik, jeden z tych, dla których pracowała Helen. Miał na imię Brat - Przygotowałaś dokumenty, o które prosiłem? - spytał z nieszczęśliwą miną. - Muszę je mieć przed lunchem. Helen obróciła głowę i przywitała młodego mężczyznę chłodnym, sadystycznym uśmiechem. - Wiesz, która godzina? - Ja... hmmm... - Mam teraz przerwę. Brad patrzył na nią przez chwilę, czekając na jakiś gest łaski, po czym z wolna odpłynął w głąb korytarza. - Mecenas - z przekąsem powiedziała Helen. - Nie utrafi sobie poradzić z własnym biurkiem. Allison roześmiała się. Helen była prawdziwym postrachem młodych prawników. Nie brała jeńców. Allison uważała, że jej przyjaciółka choć część tych zachowań powinna przenieść do domu. Niestety, każda próba rozmowy na ten temat kończyła się gwałtowną obroną Harry'ego. Jaki to i słodki, lojalny, oddany... Bez zbytniego pośpiechu wracały do swoich zajęć. - A ty, siostrzyczko? - spytała Helen. - Co robiłaś podczas weekendu? Allison od kilku minut oczekiwała na to pytanie. Postanowiła wypalić z obu luf. - Ach... Pojechałam z Erikiem do małego romantycznego hoteliku i przez dwa dni zlizywaliśmy z siebie szampana. - Ty żmijo! Młoda kobieta wybuchnęła śmiechem. - To najlepszy sposób postępowania z mężczyznami, moja droga. Wprawia ich w doskonały nastrój. - Harry ma tylko dwa nastroje. Zapracowany i senny. - Powinnaś coś zrobić, żeby go rozruszać. Obudzić prawdziwą pasję w śpiącym gigancie. Helen odpowiedziała krótkim parsknięciem. - Przyłóż mu w policzek, by oprzytomniał, i wydaj kilka pleceń. Niech cierpi, biedaczysko! To było ponad siły Helen. Gib i Faisil zakończyli analizę danych i odszukali Har'ego. Faisil wręczył mu wydruk z komputera. Spójrz na to. Na twarzy Giba malowało się napięcie. Czuł zapach krwi. - Dwa miliony dolarów przekazanych przez Khaleda na konto Juno Skinner. Harry uniósł brwi. Tak, tak... skinął głową Gib. -Tej kotki z przyjęcia. Harry oddał mu papier. - To nic nie znaczy. Ona handluje antykami. - Pieniądze na zakup dzieł sztuki są na oddzielnym subkoncie. - A to trochę za dużo za kilka fikołków, nawet w wykonaniu taaaakiej cipki - dodał Faisil. Tasker wolał nie myśleć o fikołkach w wykonaniu Junony, choć przychodziło mu to z niejakim trudem. Starał się w miarę obiektywnie ocenić sytuację. - Dobrze. Chcę ją mieć... - Rzucił w stronę Giba ostrzegawcze spojrzenie. - Chcę mieć na jej temat wszystkie dostępne informacje. Gib zacisnął szczęki, by nie wybuchnąć śmiechem. Harry zrobił surową minę. - Wiemy, gdzie teraz przebywa? - Dokładnie tu, w Rver City - odparł Faisil. Serce Harry'ego załomotało głucho. - Kpisz - powiedział groźnie. - Mieszka w Rzymie, lecz ma powiązania z Instytutem Smithsona i wiele kontaktów dyplomatycznych. Prowadzi biuro na Constitution. Tasker zatrzymał się przy swoim biurku. By ukryć zdenerwowanie, sięgnął po kilka dokumentów. - Dostanę się do niej - stwierdził suchym, urzędowym tonem. Spojrzał z ukosa na stojących obok mężczyzn. Do jej biura. Gib zagryzł dolną wargę, po czym westchnął, obrócił się w stronę Faisila i powiedział: - To zadanie dla specjalisty. Zatańczysz? Odeszli, policzek przy policzku, w rytmie tanga. - Idioci - mruknął Harry, wracając do biurka. ROZDZIAŁ TRZECI Harry Tasker był przeszkolony w posługiwaniu się każdą maszyną liczącą, od liczydeł do komputera, i każdym typem broni, od procy do F-16. Jednak najwięcej czasu spędzał przy kuchence mikrofalowej. Potrafił ją obsługiwać nawet z zawiązanymi oczami. DING! Dźwięk stopera sprawiał, że zaczynał się ślinić. Po omacku sięgnął w stronę wyłącznika, otworzył drzwiczki, wyjął talerz, łokciem zamknął drzwiczki, po czym odwinął folię, w którą Helen zawinęła obiad. Ani na chwilę nie oderwał oczu od gazety. Jak większość mężczyzn pozostawionych samopas, jadł jak prosię. Zacisnął dłoń na udku kurczęcia i zaczął odrywać zębami duże kawały mięsa. Pomrukiwał i chrząknął z zadowoleniem. Helen niespodziewanie weszła do kuchni w samym środku paleolitycznej uczty. Harry zamarł w pół ruchu. Z kącika ust zwisało mu pasemko mięsa. Przełknął głośno, po czym taktownie sięgnął po chusteczkę. - Widzę, że świetnie sobie radzisz - stwierdziła kpiąco Helen. - Musisz porozmawiać z Daną. Dzwonił zastępca dyrektora. Znów uciekła z ostatnich lekcji. Harry z niezadowoleniem odłożył udko na talerz i wytarł ręce. - Zajmę się tym - powiedział, idąc do drzwi. Dana przerzucała piłkę w dłoniach. Prowadziła ostrą dyskusję z wyimaginowanym przeciwnikiem. - Nie upilnujesz mnie, kinolu. Zjeżdżaj. Zmieniła pozycję, lecz gość ani myślał ustąpić. - Jesteś zafajdanym... - Dana. Obróciła się w stronę drzwi. - Popisz się dobrym strzałem, tatku. Harry chwycił nadlatującą piłkę i stanął przed córką. - Dzwonił pan Hardy. Dlaczego nie byłaś w szkole? - Kłamał! Byłam! Poszłam do pielęgniarki, bo mnie potwornie rozbolała głowa. - Teraz już cię nie boli. - Świetnie. Znakomicie. Wolisz wierzyć Hardy'emu niż własnej córce. Harry posmutniał. Dwa dni temu nie wątpiłby ani przez chwilę, że Dana mówi prawdę. - Nie wiem, czy mogę ci wierzyć, młoda damo. Do tej pory nigdy mnie nie okłamałaś. Lecz ostatnio zauważyłem, że przestałaś widzieć różnicę między złem a dobrem. Dana z niezwykłym zainteresowaniem przyglądała się swoim paznokciom. Usiłowała ukryć narastający niepokój. Dotychczas uważała swego ojca za niegroźnego ciamajdę, ale teraz nabrała podejrzeń, że wie o sprawach, o których nie powinien wiedzieć. Nie przypuszczała, iż dojdzie do takiej sytuacji. Nagle ogarnął ją wstyd. Lecz z drugiej strony, gdyby nie jego ospałość i brak zainteresowania... Cholera! Wstyd został zastąpiony gniewem. - Dana, czy ty mnie słuchasz? - Tak, tatku - odparła przez zaciśnięte zęby. Idź już sobie - dodała w myślach. - Dobrze wiesz, że zawsze możesz przyjść do mnie ze swymi problemami. - Albo do mamy. Znajdziesz pomoc i zrozumienie. -Aha. Harry położył jej dłoń na ramieniu. - Powiesz mi, co cię trapi, Pucułku? Dana odskoczyła jak oparzona. Nie jestem Pucułkiem! Rozumiesz?! Nawet nie przypominam Pucułka! Nie jestem też Myszką, Ciasteczkiem i Misiem! Nic nie rozumiesz! Wypadła z pokoju. Nie chciała, by zobaczył, że płacze. Harry stał z szeroko rozwartymi ustami. Rzeczywiście nic nie rozumiał. Helen otworzyła drzwi na werandę. Spojrzała za wybiegającą córką, po czym popatrzyła na męża. - Zajmę się tym - powiedziała, naśladując jego głęboki, stanowczy ton głosu. Długa czarna limuzyna sunęła przez zatłoczoną pojazdami ulicę wprost w objęcia jasnego i obiecującego poranka. Nawet dźwięk klaksonów i przekleństwa motocyklistów brzmiały wesoło -przynajmniej w uszach Harry'ego. Siedział wygodnie rozparty na tylnym siedzeniu i zajadał cukierki z torebki pozostawionej przez kogoś, kto korzystał z samochodu podczas weekendu. Miał wrażenie, że uczestniczy w ogromnym musicalu, gdyż wokół siebie słyszał chór radosnych śpiewów. Jechał na spotkanie z Junoną... Skrzywił się z nagłym poczuciem winy. Zagryzł usta. Czas się opanować - pomyślał. -Do niczego nie dojdzie, a Helen... nie będzie o niczym wiedziała. Prawda? A jeśli Juno jest terrorystką... to ją po prostu zastrzeli. Zawsze będzie mógł wspominać Szwajcarię. - Wszystko przygotowane - odezwał się Gib. Sedział za kierownicą ubrany w liberię szofera. - Lipne numery telefonów i faksu, apartament w hotelu Marquis wynajęty na nazwisko Renquist. Dobra, sprawdzamy tożsamość. Zaczynaj. - Cześć, jestem Harry Renquist - powiedział Harry miękkim, niemal uwodzicielskim tonem. - Zajmuję się wyceną dzieł sztuki i prowadzę dość dużą firmę w San Francisco... - ...i byłem umówiony z panią Skinner. Sekretarka z zachwytem patrzyła na potężnego, elegancko ubranego mężczyznę. Bezwiednie wyciągnęła rękę po wizytówkę. - Mmmm... o, właśnie nadchodzi. Juno niemal wybiegła z gabinetu. Jej oczy błyszczały niekłamaną radością. - Harry! - Chwyciła go za obie dłonie. - Wiedziałam, że cię znów zobaczę, choć nie przypuszczałam, że stanie się to tak prędko. - Nie było sensu czekać - odparł. Delikatnie odwzajemnił uścisk. - To prawda - powiedziała cicho. Nie odrywała wzroku od jego twarzy. Dziewczyna siedząca za biurkiem chrząknęła dyskretnie. - Chodźmy do galerii - zaproponowała Juno. - Mam, kilka rzeczy, które powinny cię zainteresować. - Nie wątpię. Wystawa przypominała teren wykopalisk archeologicznych. Przy wejściu zwiedzających witały dwie ogromne asyryjskie głowy. Fragmenty starożytnych rzeźb spoczywały na stosach kamieni wygrzebanych wprost z ziemi. Młotki, szczypce i łopaty walały się w grubo ciosanych niszach, gdzie migotliwe światło świec wydobywało z półmroku tablice pokryte hieroglifami. Harry rozglądał się z zachwytem. Musiał przyznać, że Juno wszystko robiła w wielkim stylu. - Zatem twój klient szuka czegoś efektownego... Rzuciła okiem na zgromadzone eksponaty. - Raczej dramatycznego - odparł Harry. - Moi znajomi twierdzą, że tylko ty potrafisz zaspokoić najbardziej wyrafinowane żądania. - Naprawdę? - spytała. Zaprowadziła go do obszernego, wysoko sklepionego magazynu, gdzie wśród drewnianych skrzyń uwijało się kilkunastu śniadych robotników. Zawieszona pod sufitem suwnica dźwigała właśnie kamienne bloki. - I co jeszcze o mnie mówią? Stanęła w cieniu dwóch masywnych, prawie trzypiętrowych kolumn, strzegących wejścia do liczącego dwadzieścia pięć wieków hetyckiego grobowca. - Niech sobie przypomnę... - mruknął Harry. - Potrafisz czytać sanskryckie teksty bez konieczności głośnego powtarzania każdego słowa... i nie jesteś lubiana wśród ludzi zajmujących się handlem dziełami sztuki. Juno wybuchnęła śmiechem. - Banda pajaców. Krzywią się na mój widok, bo korzystam z kontaktów dyplomatycznych, żeby zdobyć prawdziwe skarby w krajach, gdzie niechętnym okiem patrzą na archeologów. Przed bramą grobowca stały dwie puste skrzynie. Juno spojrzała w stronę grupy mężczyzn zajętych pracą na pobliskim rusztowaniu. - Godzinę temu mówiłam, że macie to stąd zabrać! krzyknęła po arabsku. - Dalej chłopcy, do roboty! Mężczyźni posłuchali bez sprzeciwu. Na rusztowaniu pozostał tylko jeden, łysiejący, około trzydziestki, na pozór całkowicie pochłonięty swym zajęciem, choć ani przez chwilę nie spuszczał oka ze spacerującej w dole pary. Większość z tych rzeczy pochodzi z Persji - ciągnęła Juno. - Niestety, stara Persja jest zagrzebana sześć metrów pod piachem pokrywającym obszar Iranu, Iraku i Syrii. To niezbyt ciekawe miejsce do prowadzenia wykopalisk. Musiałam wziąć lekcję dyplomacji. Oparła się plecami o kolumnę. Harry zapomniał nagle o celu swej wizyty i wlepił zachwycony wzrok w kobietę. - Znalazł pan coś interesującego, panie Renquist? Harry poczuł mrowienie w swym sarkofagu. Harry Tasker stał w oknie apartamentu hotelu Marquis i podziwiał wspaniałą panoramę Waszyngtonu. Wszystko przypominało mu Junonę: obelisk, kopuła Kapitolu... Gib wyciągnął palec, by podkreślić wagę swej wypowiedzi. - Sam powiedziałeś, że ściąga towar z Bliskiego Wschodu. Tam nie mamy przyjaciół. W tych skrzyniach mogło być wszystko. Broń, forsa... Wszystko. - Ledwo zdążyłeś opuścić galerię - wtrącił Faisil rozdzwoniły się telefony. Sprawdzali, czy Renquist naprawdę istnieje. Kończył obchód pokoju, sprawdzając, czy nie ma podsłuchu. Harry westchnął. Wciąż nie mógł uwierzyć, by Juno należała do grupy najbardziej zagorzałych wrogów jego ojczyzny. Szatan umiał przyjąć postać pięknej kobiety. - Dobra - powiedział Tasker zrównoważonym tonem. Tym razem nie musiał się silić na spokój. - Weźcie ją pod ścisłą obserwację. Dobierzcie jeszcze dwóch ludzi. Gib uśmiechnął się z ulgą. Miał nadzieję, że jego podejrzenia okażą się prawdziwe, bo jeśli nie... Od dłuższego czasu zajmował się sprawą^czterech skradzionych głowic typu MIRV. Przejrzał dziesiątki raportów z Bliskiego i Środkowego Wschodu. Wiedział o każdej kontrabandzie idącej z Uralu do Tangeru i potrafił nakreślić prawdopodobną trasę przerzutu: z Gurjewa na północnym wybrzeżu Morza Kaspijskiego do Iranu, później na zachód, przez postrzępione wzgórza północnej części Iraku i Syrii, aż po turecki port Iskenderun. Ładunek nuklearny emitował promienie gamma, prawie niemożliwe do wychwycenia przez właściwe czujniki. W ciągu całego ostatniego tygodnia sprawdzano każdy statek wychodzący z Iskenderunu. Prawdę mówiąc, każdy statek, jaki opuszczał Morze Śródziemne, niezależnie od tego, czy wypływał przez Suez, czy przez Gibraltar. Nic. Nic z wyjątkiem czterech lekko radioaktywnych ciężarówek porzuconych na peryferiach miasta. Ślad się urywał. Wśród agentów Omegi panowało zrozumiałe zaniepokojenie. Nikt nie miał pewności, czy uda się odnaleźć niebezpieczny ładunek, nim nuklearny grzyb wyrośnie w dokach Filadelfii lub Bostonu. Zarządzono alarm. Wszystkich obowiązywała ścisła tajemnica. Wiadomość o czterech głowicach wiezionych na Zachód przez arabskich fanatyków mogła wywołać panikę o nieodwracalnych skutkach. Żaden z agentów Omegi nie myślał o urlopie. Juno Skinner wyjrzała przez otwarte drzwi swego gabinetu. Jeden z pracowników magazynu - ten, który z uwagą przypatrywał się Renquistowi - złożył ukłon sekretarce, jeszcze niżej pochylił się przed Juno, po czym spytał: - Czy mogę prosić o chwilę rozmowy? Sekretarka zrobiła przeczący ruch głową, lecz jej chlebodawczyni zawołała: - Oczywiście. Wejdź, Aziz. Aziz skłonił się ponownie, przesłał sekretarce przymilny uśmiech, po czym wszedł do gabinetu. Starannie zamknął drzwi, wyprostował się z groźnym błyskiem w oku i wymierzył kobiecie siarczysty policzek. - Ty głupia, niezdyscyplinowana suko! Juno cofnęła się. Poczerwieniała z gniewu. - Ciesz się, że mi dobrze płacisz - powiedziała, dotykając twarzy. Aziz postąpił krok w jej stronę. - Zdajesz sobie sprawę, że wciąż jesteś pod obserwacją? "Mogę się założyć, że już zdążyli założyć podsłuch w telefonach. A ty uśmiechasz się i szczebioczesz jak dziwka do tego Renquista, który równie dobrze może być... - Nie jest. Sprawdzałam... Mężczyzna uderzył ją w twarz. - To za przerywanie. -Jeszcze raz. -A to za głupotę. - Juno patrzyła na niego ze zgrozą. Nigdy dotąd nie była bita. - Nie będziemy tolerować błędów! - zapluł się Aziz. Pochyliła głowę. - Co mam zrobić? - Dowiedzieć się, kim naprawdę jest Renquist. -Jak? Spojrzał na nią z niesmakiem. - Użyj darów, jakie otrzymałaś od Allacha. Recepcjonistka w biurze Tektelu podniosła słuchawkę popiskującego telefonu. - Tektel Systems. - Cześć, Charlene. Tu Helen. Jest tam Harry? - Proszę poczekać, pani Tasker. Zaraz sprawdzę. Helen Tasker stała przy kuchennym stole. Z zamyśloną miną próbowała kremu przeznaczonego na przystrojenie urodzinowego tortu. Słuchawkę trzymała przyciśniętą ramieniem do ucha, a wolną ręką usiłowała przegonić Dane, która karmiła psa bitą śmietaną. Charlene zerknęła na ekran. Obok nazwiska Taskera widniał kod przywołania „2". - Jest na spotkaniu wykonawczym, pani Tasker. Za chwilę będzie mógł podejść. Proszę jeszcze poczekać. Wcisnęła klawisz. Linia ósma, przekaz do jeden-zero-zero-dwa-cztery. Przyjąłem, osiem do jeden-zero-zero-dwa-cztery usłyszała w odpowiedzi. Gib leżał na szerokim łóżku i wspominał czasy, gdy jako osiem nastolatek spędzał wakacje w hamaku, gdzieś na północnym wybrzeżu Wysp Dziewiczych... Usłyszał głośny terkot. Podniósł się i otworzył pokrywę walizki. Na ciekłokrystalicznym ekranie przenośnego telefonu widniały następujące słowa: TEKTEL/ROZMOWA ID POZ - TASKER, HELEN. - To Helen - poinformował. Wręczył słuchawkę Harry'emu. - Cześć, kochanie - odezwał się Tasker. - Co się dzieje? Helen starannie rozprowadzała krem po wierzchu urodzinowego tortu. - Przepraszam, że ci przeszkadzam, ale musisz mi obiecać, że będziesz w domu na ósmą. Nie chcę, byśmy czekały jak w zeszłym roku. Przyrzekasz? Harry roześmiał się beztrosko. - Oczywiście. Będę. Możesz mi wierzyć. Rozległ się terkot hotelowego telefonu. - Muszę już pędzić, skarbie - powiedział Harry. - Zobaczymy się wieczorem, dobrze? - Dobrze. Kocham cię. - I ja cię kocham. Oddał słuchawkę Gibowi i przystąpił do kolejnej rozmowy.- Słucham?... Och, Juno... Cześć... Ależ, oczywiście. Będę za dwadzieścia minut... Do zobaczenia. Przerwał połączenie. Gib łypnął na niego okiem. - Co jest? - spytał Harry, wkładając marynarkę. - Dobrze wiesz co. Szlag by trafił! Harry, nie zaznałem szczęścia w małżeństwie, ale nie rozbijaj swojej rodziny na moich oczach! - Spokojnie, stary. Wstąpię do niej tylko na chwilę po drodze do domu. Mówiła, że ma coś dla mnie. - Nie wątpię. - Potrafię się opanować. - Chciałbym to widzieć. Nie potrafił. Gdy został sam w mrocznym, słabo oświetlonym wnętrzu hetyckiego grobowca, poddał się nerwowemu nastrojowi oczekiwania. Oddychał ciężko. Kadzidła płonące w niewielkich niszach wydzielały egzotyczną, nie zidentyfikowaną woń - ostrą, niemal zwierzęcą - która powodowała, że włosy jeżyły mu się na głowie. Rozejrzał się. Miał wrażenie, że został przeniesiony w inny czas, do innego świata. Wiotki cień przemknął za jego plecami. Harry poczuł zapach perfum zmieszany z kadzidłem i odwrócił głowę. Weszła Juno. W zasadzie trudno było powiedzieć, by weszła. Harry doszedł do wniosku, że należałoby stworzyć całkiem nowe słowo, aby opisać jej miękkie, koliste ruchy, z których tylko niewielka część przesuwała ciało do przodu. - Witaj - powiedziała, patrząc mu prosto w twarz. Migdałowe oczy były podkreślone grubymi liniami, co upodobniało ją do Egipcjanki. Wrażenie potęgowały wysoko upięte włosy, tworzące coś na kształt korony. Głęboko wycięta suknia nadawała nowe znaczenie określeniu decolletage. Nefretete - pomyślał Harry, choć tak naprawdę żadna królowa nie mogła się z nią równać. - Jak ci się podoba mój grobowiec? - spytała. - Muzeum narzeka na brak funduszy, więc pomyślałam, że może twój klient... - Imponujące wrażenie - przyznał Harry. - Zwłaszcza w tym oświetleniu. Przysunęła się bliżej. Zbyt blisko. Zobaczył języczki ognia migoczące w jej oczach. - W tamtych czasach jedynie pochodnie były źródłem światła - powiedziała. -Uwielbiam blask płomieni migoczący na murach. Kocham to miejsce. Kocham ruiny. -Dlatego zajęłaś się starożytnością? Juno lekkim ruchem wygładziła mu klapę marynarki. - W głębi serca zawsze byłam kolekcjonerką. Harry poczuł gwałtowny ucisk w gardle. Bał się, że gdy zacznie mówić, będzie zdolny jedynie do niezrozumiałego bełkotu. Spojrzała mu w oczy. - Zawsze zdobywam to, czego pragnę. - To też słyszałem - mruknął ochryple Harry. Juno zauważyła jego zmieszanie. - To dobrze - powiedziała miękko. Harry usłyszał nagle cichy, natarczywy i bardzo prawdziwy głos: „Tu mówi twoje sumienie..." Gib siedział ze słuchawkami na uszach w mikrobusie zaparkowanym po drugiej stronie ulicy. Bez trudu potrafił sobie wyobrazić scenę rozgrywającą się we wnętrzu budynku. Wiedział, że Harry i wiele innych osób, znajomych i przyjaciół, znalazło się w poważnym niebezpieczeństwie. - Wyłaź stamtąd stary! Ruszaj się, ruszaj się, ruszaj! Chciałbym dokładniej obejrzeć wnętrze grobowca powiedział Tasker. Wskazał w głąb mrocznego korytarza. - Co tam jest? Juno uśmiechnęła się i wzięła świecę. - Zobaczony. Szli wzdłuż murów z piaskowca, pokrytych reliefem przedstawiającym wojowników i królów martwych od niemal trzech tysiącleci. Migotliwy płomień ożywiał kamienne twarze. Juro wyciągnęła, rękę i pieszczotliwie pogładziła policzek brodatego woja. - Spójrz na niego. Od dwudziestu pięciu wieków spoczywa w grobie. Przycisnęła twarz do chłodnego oblicza rzeźby. Powoli, łagodnie przesunęła, paznokciami po bogato zdobionej zbroi. Harry wolał nie myśleć o tych paznokciach. - Każdy z nich oddychał, spływał potem i kochał. Byli podobni do nas - ciągnęła Juno. - A teraz... Ich ideały, wierzenia i troski zniknęły niczym garść pyłu. Czy naprawdę miały jakieś znaczenie? Skierowała na Harry'ego zamyślone spojrzenie. Była urzekająco piękna. - Mam tylko nadzieję, że potrafili korzystać z uroków życia - powiedziała. Powoli ruszyła w stronę Harry'ego. Dumnie uniosła głowę, nie spuszczając wzroku z jego twarzy, lecz poza tym była ucieleśnieniem hipnotycznej gibkości. Stanęła bardzo blisko i oparła dłonie na jego piersiach. - Mam nadzieję, że zawsze zaspokajali swe pragnienia - szepnęła. - Tylko to się liczy. Pocałowała go lekko, a potem zamarła w bezruchu. Czuł jej ciepły oddech na swoich wargach. Gib wiercił się jak w ukropie. - Co się dzieje, Harry?! Posłuchaj, mam dla ciebie zaszyfrowaną wiadomość. Helen. H-E-L-E-N: Chcesz, żebym wywołał cię pagerem?! Harry usiłował powiedzieć „tak", lecz z jego ust nie padło ani jedno słowo. Podjął kolejną próbę: - Tak... - wydyszał z trudem. - Och, tak - powtórzyła Juno i przywarła do niego całym ciałem... PUP! PUP! PIIIP! Harry chwycił pager szybciej niż Doc Holliday swego sześciostrzałowca, podczas rozróby w OK Corral. Zerknął na wiadomość i numer telefonu, po czym wydał głębokie bolesne westchnienie. - Niestety, muszę już pędzić. Zadzwonię jutro. - Pośpiesznie ucałował dłoń kobiety. - Twoja propozycja jest wielce obiecująca.. Odszedł. Juno odprowadziła go zdumionym spojrzeniem. Gib uniósł pięść w geście triumfu. - Tak! - wrzasnął. Spojrzał na zegarek, zrobił strapioną minę, lecz zaraz się rozpogodził. - Chyba zdążymy. Harry wyszedł właśnie zza rogu i pośpiesznie kierował się w stronę samochodu. - Szybciej, szybciej, szybciej! - pomrukiwał Gib. Przekręcił kluczyk w stacyjce. Tasker otworzył drzwiczki i wsunął się do wnętrza pojazdu. Gib ruszył. - Słyszałeś kiedyś powiedzenie „po prostu powiedz »nie«"? - zapytał z ciekawością. Harry nerwowo potrząsnął głową. - Kobiety. Myślą tylko o jednym. Helen siedziała przy stole, zajęta karmieniem poszczekującej peruki o pchlim móżdżku. Zbierała palcem odrobinę kremu ze starannie przygotowanego ciasta i opuszczała rękę tak, by Gizmo mógł zlizać słodki przysmak miniaturowym językiem. Zwierzak kręcił łebkiem na wszystkie strony i z durną desperacją osiem razy przysuwał pysk w to samo miejsce. Każdy trzeźwo myślący człowiek wziąłby go na spacer i rzucił na żer pierwszemu napotkanemu prawdziwemu psu... Lecz Helen i Dana nie miały ochoty na trzeźwe myślenie. Pieczołowicie zapakowane prezenty, „ulubione" ciasta, zupełnie zimna kolacja - wszystko zdawało się szydzić z ich patetycznej, głupiej miłości do nieodpowiedzialnego Harry'ego Taskera. Dana spojrzała na zegar stojący na kredensie. Ósma trzydzieści pięć. - Widzisz? - spytała. Harry przebierał się w samochodzie. Za kilka minut miał znów stać się sobą, stęsknionym mężem, śpieszącym na urodzinowe przyjęcie. Wiedział, że przyjdzie późno, ale może nie za późno... Gib lawirował wśród innych pojazdów. Co chwila z uwagą spoglądał w lusterko, co mogło świadczyć jedynie o tym, że ktoś ich śledzi. - Mamy kumpli - mruknął ponuro. - Szósty wóz za nami, na wewnętrznym pasie. Harry, w pełni przebrany, zajął miejsce obok. Zerknął we wskazanym kierunku. - Kombi? - Tak. Siedzą nam na ogonie, odkąd wyszedłeś od Juno. - Gib zmienił biegi. -Mogę ich zgubić... - Hej! Twoja kolej, wróć do rzeczywistości. To nasz ślad! Racja. Gib szarpnął kierownicą. Harry wziął mikrofon i wdusił przycisk wywołania. - Siódemka, zgłoś się. - Tu siódemka - zabrzmiał w głośniku głos Faisila. - Za trzy minuty masz być w Georgetown Mali. - Jasne - odparł Faisil. - Jadę. Gib wciąż patrzył w lusterko, lecz myślami był zupełnie gdzie indziej. - Helen się wścieknie. W tym właśnie tkwi główny kłopot z terrorystami oświadczył Harry. - Nie przestrzegają ustalonych godzin. Nie spuszczał oka z lusterka. Światła przejeżdżającego samochodu na chwilę oświetliły wnętrze jadącego z tyłu pojazdu. Trzech mężczyzn. Kierowca mierzył na pewno ponad dwa metry, ważył ze sto dwadzieścia pięć kilo i nie miał ani grama tłuszczu. - Sprawdzam dwa trzy - powiedział Harry, wpychając do ucha mikronadajnik. Gib, ze słuchawkami na głowie, uniósł kciuk, po czym skręcił na podjazd przed supermarketem. Śledzący ich samochód także stanął. Harry wsunął na nos okulary otrzymane rano od Giba. Wysiadł. Przystanął na moment, by przypalić papierosa wyjętego ze spreparowanej paczki/kamery, zaciągnął się głęboko z miną doświadczonego palacza, a po chwili zaczął kaszleć jak dwunastolatek próbujący pod mostem pierwszego w życiu szluga. - Zapomniałeś, że nie palisz? - usłyszał wewnątrz ucha. Opuścił dłoń. Trzymał kamerę w ten sposób, by obiektyw był skierowany do tyłu. Niespiesznym krokiem wszedł do zatłoczonego sklepu. Czarno-biały obraz przekazywany przez kamerę był zadziwiająco ostry. Harry doskonale widział idących za nim dwóch mężczyzn. Kierowca okazał się szczuplejszy. Ważył nie więcej niż sto dziesięć. Próżny - pomyślał Tasker. Zbyt dużo uwagi poświęca górnym partiom ciała. Drugi był o wiele groźniejszy. Po pierwsze nosił długi płaszcz, dziwnie wybrzuszony po jednej stronie. Na pewno chował tam automat. Po drugie, wyglądał na zawodowca. Uwielbiał swą robotę i bez wątpienia nie cierpiał Amerykanów. - Co zamierzasz, kolego? - spytał Gib. - Spróbuję zobaczyć z bliska, jak wyglądają Beavis i Butthead. - Jak już tam jesteś, przynieś mi kawałek wędliny. Spojrzał w lusterko. Trzeci mężczyzna nadal tkwił na tylnym siedzeniu samochodu. Gib widział wątły ognik papierosa. - Facet wciąż siedzi. - Pilnuj go - odpowiedział Harry. Gib zerknął na zegarek. Ani na chwilę nie tracąc czujności, podniósł słuchawkę. - Helen? Tu Gib... Wysłuchał jej protestów, po czym zaczął recytować zmyśloną historię. Robił to machinalnie, jakby od dawna znał tekst na pamięć. - Tak... Harry przypomniał sobie o czymś, o czym zapomniał w biurze... Tak... Wiesz, jak to bywa. Zaniepokoił się, gdyż autobus zasłonił mu widok w lusterku. Obrócił się, by wyjrzeć przez tylne okienko. - Tak... tak... Obiecuję. Będziemy niedługo... Okay. Na razie. - Na razie - odpowiedziała Helen i odwiesiła słuchawkę. . Dana wciągnęła obszerną hokejową bluzę, która służyła jej za kurtkę i skierowała się w stronę wyjścia. - Dokąd idziesz? - spytała Helen. - Z domu. Skoro tata nie chce być z nami nawet na własnych urodzinach, dlaczego mam być gorsza? Idę do kina. - Nigdzie nie pójdziesz. Zostaniesz ze mną, dopóki tata nie wróci i nie zje tortu! - Mamo, obudź się! On zapomina o naszym istnieniu. Złość Dany była zaprawiona głęboką goryczą. Helen smutkiem spojrzała na córkę, lecz jak zwykle usiłowała odwrócić kota ogonem. - To nieprawda... - Prawda! - uciszyła ją Dana. - Nic o mnie nie wie. Nie ma pojęcia, co jest naprawdę ważne! Wciąż uważa, że mam dziesięć lat czy coś takiego. Wystarczy, że się uśmiecham i odpowiadam „tak" na każde jego pytanie, a już myśli, że wszystko w porządku. Nie. Nic nie jest w porządku! Wybiegła z kuchni. - Dana! Wracaj! - Helen podążyła za nią. - Dana... Trzasnęły frontowe drzwi. Reanimowana kulka mięsa i sierści imieniem Gizmo otarła się o nogi swej pani. Res warknął cienko. Helen podniosła zwierzaka z podłogi. Pogłaskała, przytuliła policzek do jedwabistego futra. Res polizał ją twarzy. Przycisnęła go mocniej. Dotyk drobnego ciałka sprawił jej ulgę, lecz jednocześnie zerwał tamę bólu. Harry skręcił przy stoisku z kanapkami i dotarł do ściany, gdzie wisiały telefony. Tu za dwadzieścia pięć centów każdy mógł porozmawiać z przyjacielem lub przyjaciółką, a przy okazji pooddychać wonią bijącą z pobliskiej toalety. Harry już dawno odkrył, że idący za nim mężczyźni nie próbują go śledzić. Byli zbyt blisko i nie szukali żadnej osłony. Nie obchodziło ich, że mogą zostać zauważeni. Czekali na okazję, by go zabić w obecności jak najmniejszej liczby świadków. W końcu po to przybyli do Ameryki, by znaleźć swoją szansę - pomyślał Harry. Wszedł do męskiej ubikacji z nadzieją, że będzie pusta. Tymczasem Gib zagryzał wargi i obrzucał stojący za nim autobus stekiem przekleństw, z których najłagodniejszym było nazwanie nieszczęsnej maszyny potomkiem damy lekkiej konduity. Przejawiał w tym dużą pomysłowość. W końcu pojazd zgrzytnął, pierdnął, wypuścił z rury wydechowej kłąb smolistego dymu i odjechał. Gib natychmiast spojrzał do tyłu. Trzeci mężczyzna zniknął. - Szlag... Harry, straciłem faceta z oczu... Harry? Harry spokojnie pogwizdywał Edelweiss. Harry nie mógł odpowiedzieć na wezwanie Giba. Skał. Ciemne okulary nadawały mu w tej sytuacji niezwykle modny wygląd. Niższy ze śledzących go mężczyzn stał przy umywalce, patrzył w lustro i usiłował przeczesać skołtunione włosy. Nie zwrócił uwagi na paczkę papierosów leżącą na skraju ostatniej umywalki. Prawdę mówiąc, Harry nie potrzebował kamery, by wiedzieć, że podstęp zadziałał. Do toalety wszedł teraz olbrzym. Spojrzał na Harry'ego, który w dalszym ciągu na pozór nie miał pojęcia, co się za nim dzieje. Mniejszy zerknął porozumiewawczo na dużego i Pan Ławeczka (który zdecydowanie zbyt wiele czasu spędzał na siłowni) ruszył w kierunku pisuarów. Stanął za plecami Harry'ego na wyciągnięcie ręki, wyjął berettę kaliber .25 z tłumikiem, wycelował i pociągnął za spust. Lecz Harry nie czekał do końca akcji. Żelaznym uściskiem dłoni zmiażdżył wszystkie osiem kości w prawym nadgarstku napastnika. Potężnym ciosem w twarz omal nie oderwał mu głowy od ramion. Beretta poszybowała w powietrzu. Facet przy umywalce nie stał bezczynnie. Wyrwał spod pluszcza paskudną cobray M-11 z trzydziestoma nabojami kalibru dziewięć milimetrów w przedłużonym magazynku. Harry chwycił olbrzyma w kleszcze i zasłonił się nim jak tarczą. Mały popełnił śmiertelny, choć w pełni zrozumiały błąd. Nie przestrzelił partnera, by dostać się do Harry'ego. - Yusif! Z drogi! - krzyknął po arabsku. . Harry miał go już w polu widzenia. Glock trzasnął głucho. PAF, PAF, PAF. Kule trafiły mężczyznę i jego lustrzane odbicie. Yusif usiłował wykorzystać sytuację i uwolnić się z uścisku. Chwycił Harry'ego za przegub. Gruchnęli o ścianę, usiłując wyrwać sobie glocka. Z trzaskiem wpadli na drzwi kabiny. Olbrzym przycisnął Harry'ego do podłogi u stóp starszego pana, który miał taką minę, jakby zamierzał wysrać ananas. Harry walnął dłonią o framugę. Yusif wykręcił mu rękę, kopnął kolanem w nadgarstek. Staruszek skrzywił się ze współczuciem. Harry z jękiem wypuścił broń. Nim Yusif zdążył po nią sięgnąć, odesłał ją kopniakiem w drugi kąt toalety. Wyrżnął przeciwnika w twarz łamiąc mu nos. Wylecieli zza przepierzenia. Starszy dżentelmen natychmiast zamknął drzwi. Yusif stał tyłem i z bolesnym pomrukiem przyciskał ręce do twarzy. Harry sięgnął w jego stronę. Prawie dał się nabrać. Z trudem uniknął niespodziewanego ciosu. Cofnął się przed wściekłym atakiem, pochylił tułów i łokciem uderzył przeciwnika w podbródek. Chwilę później Yusif poczuł, że pociąg towarowy wjeżdża mu w jądra. Upadł na kolana. Harry chwycił go za włosy. Głowa Yusifa kilka razy stuknęła głucho o porcelanowy pisuar. Olbrzym osunął się na podłogę. Harry wyjął z kieszeni nylonową taśmę i skrępował mu ręce na plecach. Gib biegł środkiem sklepu, potrącając zdziwionych klientów. Nikt nie protestował; wszyscy z szacunkiem patrzyli na pokaźny pistolet, który ściskał w dłoni. Przyłożył rękę do ucha. - Harry? Harry, słyszysz mnie? - Kibel na parterze, w zachodnim skrzydle - usłyszał i westchnął z ulgą. Harry dźwignął oszołomionego i krwawiącego Yusifa na nogi. Usłyszał trzask otwieranych drzwi i odwrócił się, przekonany, że to Gib. Zobaczył Aziza. Arab celował w jego stronę z automatycznej beretty 92-F. Nie pałał współczuciem do Yusifa. BRA-A-A-A-A-A-M. Pociski przeorały muskularny tors olbrzyma. Harry rzucił się w tył, ścigany przez śmiercionośny grad kul. Wokół sypały się lustra, wybuchały pisuary, odpadały kafelki, z przedziurawionych rur tryskała woda. Harry zniknął, lecz na ustach Aziza pojawił się zły uśmiech. Renquist był w pułapce. Aziz stanął przed długim szeregiem kabin po lewej stronie. Nie wiedział, gdzie ukrył się Harry, więc przeciągnął serią po wszystkich. Wybicie kilku dziur w każdych drzwiach nie zabrało mu dużo czasu; szybkostrzelność beretty wynosiła dziewięćset strzałów na minutę. Zaczął nasłuchiwać. Cisza. Podszedł do pierwszej kabiny, kopnięciem otworzył drzwi i strzelił. BRAAAM! Teraz druga. Kopniak, seria. BRAAAM! Trzecia. Wszystkie puste. Zostały jeszcze trzy. Nacisnął spust... Kątem oka zobaczył Harry'ego, który długim susem wypadł z ostatnich drzwi. Harry zanurkował w powietrzu, ślizgiem przejechał po mokrej podłodze i wyciągnął dłoń... ...po glocka. Trzykrotnie pociągnął za spust. RAF, PAF, RAF! Aziz przykucnął, kule przeleciały nad nim rozbijając kilka kafelków. Rzucił się do drzwi. Uciekł. Harry wstał. - Gib, znalazłem trzeciego faceta. Biegnie w stronę samochodu. - Idę tam. Rzucił spojrzenie na wciąż siedzącego na tronie staruszka. Mężczyzna nie odniósł żadnej krzywdy, przynajmniej cielesnej. - Przepraszam za zamieszanie - mruknął Harry. Wybiegł z toalety. Za sobą zostawił dwa podziurawione ciała leżące w płytkim bajorze wypełnionym odłamkami szkła i porcelany, wśród poszarpanych rur i potrzaskanych pisuarów. Wnętrze a la Harry. Aziz wybiegł na ulicę i pognał w stronę samochodu. Wywijał bronią i dziko wywracał oczami. Gib pojawił się za nim sekundę później. - Stać! - krzyknął, unosząc pistolet. Błąd. Zbyt wielu przechodniów. Aziz nie bawił się w sentymenty. BRAAAM! Ludzie rozbiegli się z krzykiem. Gib stanął za słupem, zbyt wąskim, by jednocześnie zasłonić brzuch i tyłek. Trzeba było coś poświęcić. Grad pocisków stuknął o metal. Gib zamknął oczy, wypiął się i poczuł, jak kula rozpruwa mu portfel. Instynktownie szarpnął biodrami. Kolejne pociski rozerwały mu koszulę i przecięły krawat. Kiepska osłona. - Szlag by trafił! W tej samej chwili Aziz rzucił się do ucieczki. Gib nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Ucałował słupek. - Harry, gdzie jesteś? - wydyszał. - Zaraz do ciebie dołączę - usłyszał w odpowiedzi. Aziz biegł do samochodu. Roztrącał przechodniów i co chwila oglądał się za siebie. Już prawie dopadł upragnionego celu, gdy z elegancko przystrojonej wystawy wypadł z hukiem potężny mężczyzna, przetoczył się po chodniku i skierował w twarz zbiega lufę glocka. Aziz skręcił, popchnął młodą kobietę w stronę Harry'ego i wbiegł na jezdnię. - Padnij! - wrzasnął Tasker. Wycelował, lecz na ulicy było zbyt wiele pojazdów i nie chciał ryzykować przypadkowych ofiar wśród kierowców. Arab gnał wśród pisku hamulców i pojękiwania klaksonów. Przeskoczył przez jakiś zderzak, zsunął się po masce... Cały czas zerkał do tyłu. Harry sunął za nim jak rozpędzony pancernik. Z uporem torował sobie przejście, przebiegał po dachach unieruchomionych samochodów. Aziz potoczył spojrzeniem, szukając drogi ucieczki. Allach okazał się łaskawy. Młody motocyklista, dosiadający filigranowego kawasaki 250, kluczył między autami. Aziz rzucił się na chłopaka i ściągnął go z siodełka. Wściekle szarpnął manetkągazu. Skierował motocykl w stronę parku. Harry ani na chwilę nie zwolnił biegu. Widział manewr uciekiniera i próbował dopaść go po przekątnej, by znaleźć dogodną pozycję do strzału. Zbieg wjechał na ścieżkę rowerową okrążającą jezioro. Przyśpieszył. Zobaczył Harry'ego, lecz wiedział, że ma dużą przewagę. Tasker również zdał sobie sprawę, że na piechotę nie zdoła dogonić Araba. Mimo to nie zamierzał rezygnować. Kątem oka spostrzegł konnego policjanta i bez namysłu ruszył w jego stronę. Jeździec lubił swoją pracę. Miał poczucie dumnej siły, niczym John Wayne... Nagle czyjaś silna dłoń ściągnęła go z siodła. Posmakował trawy. - Agent federalny w pościgu za podejrzanym! - zawołał Harry. Dosiadł konia. -Przepraszam. Głośno mlasnął językiem i odjechał. - Hej! Policjant zaczął gmerać ręką u boku, lecz na pewno nie należał do grona najszybszych rewolwerowców na Dalekim Zachodzie. Motocykl Aziza budził przerażenie wśród biegaczy i rowerzystów. Uciekali na gałęzie, chowali się za drzewami, zostawiali na ścieżce poskręcane, delikatne, dziesięci o biegowe rowery. Arab obejrzał się przez ramię. Taaak... Zawód terrorysty miał w sobie urok. Wśród drzew galopował na koniu potężny mężczyzna z bronią w ręku. Aziz warknął wściekle, mruknął coś, co zabrzmiało jak „cuchnące ścierwo jaszczurki" i wjechał na trawnik. Podobnie jak Harry, nie wpadał w rozpacz i przerażenie w trudnych sytuacjach. Minął kępę drzew rozpędzając kochanków i narkomanów. Ścisnął berettę w lewej dłoni. Zamierzał strzelić, gdy Tasker wjedzie na otwarty teren. Uniósł się z siodełka. Pojawił się Harry. Glock nieustannie pluł ogniem. Aziz nie mógł starannie wycelować. Strzelił na oślep i nagle usłyszał suchy trzask iglicy. Zaklął. Cisnął pistolet w stronę Harry'ego. Szarpnął kierownicą w prawo, do oporu przekręcił manetkę gazu i jak burza popędził skrajem parku. Gib szalał za kierownicą mikrobusu. Krzykiem i głośnym trąbieniem torował sobie drogę. Chwycił mikrofon. - Harry, gdzie jesteś? - Po wschodniej stronie parku - padła spokojna odpowiedź. Końskie kopyta stukały po śliskiej kamiennej ścieżce. Aziz skręcił przy fontannie. Wystraszone kaczki z głośnym kwakaniem i łopotem skrzydeł zerwały się w powietrze. Motocykl Aziza pędził w stronę ulicy. Harry zmusił konia do galopu. - Zbieg zdobył kawi dwieście pięćdziesiąt. Jedzie w stronę Franklina. Poczekaj chwilę... - Przerwał, by spiąć wierzchowca do skoku przez ławkę. Gdy był już po drugiej stronie, mówił dalej: - Dojedź do Czternastej na wypadek, gdyby skręcił na południe. Skieruj Siódemkę na północ. Zamkniemy go w kleszcze. - Zrozumiałem - odparł Gib. - Pośpiesz się - dodał Harry. - Mój koń ledwo dyszy. Gib zamrugał oczami. - Koń? Aziz przerwał linię żywopłotu i wypadł na ulicę. Samochody hamowały z głośnym piskiem; doszło do kilku kolizji. Motocykl zatańczył na jezdni. Harry pokonał krzewy jednym potężnym susem. Koń wylądował wśród porozbijanych pojazdów. Jeździec ściągnął cugle, rozejrzał się wokół, dostrzegł Aziza jadącego na południe. Hi-yo, Silver! Wierzchowiec przeskoczył przez zgnieciony bagażnik i popędził w głąb ulicy. Arab skręcił. Jechał pod prąd jednokierunkową ulicą. Nagle spostrzegł, że dalszą drogę blokuje mu znajomy biały mikrobus... Zacisnął dłoń na hamulcu. Motocykl pozostawił na asfalcie ciemną smugę, obrócił się bokiem i stanął kilkanaście centymetrów od mikrobusu. Aziz spojrzał w lewo. Renquist wyłonił się zza zakrętu. Po prawej wyskoczył facet z kikutem krawata. Jedyna droga ucieczki wiodła po wyłożonych czerwonym chodnikiem schodach prowadzących do wnętrza Georgetown Park Hotel. Aziz poderwał maszynę, wjechał na trotuar i wyżej, w stronę wejścia. Ludzie przylgnęli do ścian. Portier przytomnie otworzył szklane drzwi. Motocykl z hukiem wpadł do holu. Przerażone okrzyki gości ucichły jak nożem uciął, gdy na schodach pojawił się jeździec dosiadający zmęczonego wierzchowca. Portier wlepił w niego oszołomione spojrzenie. - Otwieraj, głupku. - Harry uniósł glocka. - Czekasz na napiwek? Mężczyzna tępo spełnił polecenie. Harry skulił się w siodle i wjechał do środka. Posadzkę obszernego, marmurowego holu pokrywał dywan o barwie starego burgunda. „Cicha elegancja" - głosiły foldery, jednym zdaniem określając wystrój oraz klientelę hotelu. WRRRRROOOOM! Aziz zwalił z nóg szykownego dżentelmena.. Stojąca obok kobieta w satynowej sukni otworzyła usta ze zdziwienia, nie bacząc na kłąb spalin buchający z rury motocykla. - Przepraszam panią- zawołał Harry, gdy jego rumak przesadził pobliską kanapę. Aziz poślizgiem wjechał w wąski, zatłoczony korytarz dla personelu. Miażdżył i przewracał wózki kelnerów oraz kosze pełne świeżo wypranej bielizny. To, co ocalało po jego przejeździe, ginęło stratowane kopytami rozpędzonego konia. Motocykl z łoskotem uderzył w wahadłowe drzwi wiodące do kuchni. Podłoga została usiana sałatką. Aziz obejrzał się przez ramię. Harry następował mu na pięty, jak burza pędząc przez pobojowisko. Aziz spojrzał na niego z nienawiścią. Dodał gazu i ruszył w stronę restauracji. W hotelowej restauracji podawano tak skąpe przystawki, że każdy normalny człowiek wybuchnąłby niepohamowanym śmiechem na ich widok. Lecz nie było to miejsce dla plebsu. Przychodzili tu ludzie, dla których głód był niewysłowioną rozkoszą i którzy z lubością spędzali długie chwile oczekiwania na zamówione danie. Lokal dla wyrafinowanych masochistów. Dzisiejszy wieczór z pewnością sprawiał im przyjemność. WRRRROGOOOM! Aziz wpadł przez drzwi i w ciągu kilku sekund wywrócił dwa stoliki i czterech gości. Jeden z mężczyzn zaczął głośno krzyczeć, biorąc autentyczną marinara za własną krew. Chwilę później pojawił się Harry. Spocony wierzchowiec parskał i bryzgał pianą. Deptał wokoło, rozbił kopytami stół i roztrzaskał kilka talerzy. Tasker bez trudu odnalazł jedyny motocykl na sali, uniósł broń i wbił pięty w boki konia. Aziz widział nadciągającego przeciwnika. Przechylił maszynę, podparł się nogą i zatoczył ciasny łuk wokół marmurowej fontanny. Begancki mężczyzna siedzący tuż przy balustradzie z przerażeniem poderwał nogi i wpadł do basenu. Aziz wyszedł z zakrętu. Przyśpieszył, choć na swej drodze miał stół z sześcioma biesiadnikami. Niedoszły topielec wygramolił się z wody, głośno biadoląc nad stanem swego smokingu. Na widok galopującego konia doszedł do wniosku, że jeszcze nie czas na koniec kąpieli. Grupa zgromadzona przy stole zamarła w bezruchu. Z otwartymi ustami patrzyli na nadciągającego potwora. Z krzykiem zerwali się z miejsc, lecz w tej samej chwili Aziz zdecydował się ich wyminąć. Uciekający goście przewrócili stół. Zawartość talerzy spłynęła pod opony motocykla. Tylne koło zawirowało w miejscu; nowe kompozycje smakowe zostały sprawiedliwie rozdzielone po całej sali. Harry chciał wykorzystać ten moment, by zastrzelić lub stratować Araba... ...lecz nim zdążył dobrze wycelować, resztki potraw spłynęły po twarzy nobliwie wyglądającego pana, a motocykl Aziza skoczył do przodu. Koń Taskera wpadł na leżący stół. Zatańczył dziko z nogą wplątaną w krzesło. Aziz wyjechał przez główne drzwi restauracji do foyer. Dwie obszerne szklane windy, umieszczone w połyskującej, przezroczystej kolumnie stojącej pośrodku hotelowego foyer, docierały aż pod dach dwudziestopiętrowego budynku. Aziz nigdy by ich nie spostrzegł, gdyby nie to, że przed sobą zobaczył barykadę z kilku mebli, a za nią głowy Giba i Faisila, uzbrojonych w ręczną broń. Szeroko otwarte drzwi windy oferowały mu bezpieczne schronienie. Zahamował, wszedł w poślizg, przyśpieszył wszystko w jednym ruchu - i wpadł do kabiny zajmowanej jedynie przez młodą, wystraszoną kobietę. Gib i Faisil skoczyli za nim, lecz Arab był szybszy. Chwycił kobietę za kark i przystawił jej do szyi błyszczące ostrze. - Nie ruszać się! - wrzasnął. Końcem noża wdusił przycisk ostatniego piętra. - Puść ją! - zupełnie niepotrzebnie zawołał Gib. Aziz wyszczerzył zęby. Drzwi zamknęły się z sykiem i kabina poszybowała, w górę odprowadzana zdumionymi spojrzeniami kilkudziesięciu osób. Sąsiednia winda przywiozła na parter starsze małżeństwo. Harry, który właśnie w tej chwili pojawił się na miejscu wydarzeń, jednym rzutem oka ocenił sytuację. Wjechał do kabiny, spychając pasażerów do rogu. - Obstawcie wyjścia - zawołał do Giba, po czym odwrócił się w stronę kobiety. -Czy mogłaby pani zawieźć mnie na ostatnie piętro? - Oczywiście. - Przecisnęła się obok konia. Winda ruszyła. Wierzchowiec zaczął się wiercić, by znaleźć sobie jak najwygodniejszą pozycję. Małżonkom przypadła w udziale dość niewdzięczna rola: stali twarzami do ogona. Uczestniczyli w wielu paradach i wiedzieli, co wkrótce nastąpi. Kobieta zaczęła szlochać. Harry zimnym wzrokiem wpatrywał się w sunącego dwa piętra wyżej Aziza. Arab odpowiedział mu posępnym spojrzeniem. Miał szczerze dość domniemanego Renquista, który uczepił się go jak rzep psiego ogona. Targała nim bezsilna nienawiść. Mimo woli ścisnął gardło zakładniczki. Kobieta zaczęła charczeć, więc zwolnił uścisk. Nic rozsądnego nie przychodziło mu do głowy. Wiedział, że z dachu nie ma drogi ucieczki, a w błękitnych oczach Harry'ego czaiło się widmo śmierci. Harry czuł zapach krwi. Załadował glocka. Bezwiednie wręczył pusty magazynek starszej damie. Wzięła go drżącą dłonią, po czym z niepokojem zerknęła na konia. Harry popatrzył na numer piętra. Osiemnaste. Już niedaleko... Boże, proszę, daj nam chwilę zwłoki - błagała w myślach kobieta. Ogon zwierzęcia drgnął i zaczął się unosić. Proszę... Kobieta zamarła w bezruchu. Otworzyła usta, by wybuchnąć ogłuszającym wrzaskiem, lecz końska kita jedynie chlasnęła ją po twarzy. Pierwsza winda dotarła na dach. Aziz wypadł z kabiny, przejechał kilkanaście metrów i zahamował przed niską szklaną barierką. Koniec trasy. Chyba że... Zawrócił motocykl i pomknął na środek dachu. Uwolniona zakładniczka skorzystała z okazji, by wrócić do wnętrza hotelu. Motocykl Aziza. wył na wysokich obrotach. Dotarła winda Harry'ego. Wyskoczył z niej koń, a na nim Tasker z bronią wycelowaną w Araba. Aziz puścił hamulec i pognał w stronę krawędzi tarasu. Tym razem się nie zatrzymał. Zdruzgotał szklaną barierę i poszybował w powietrzu. Po dwudziestometrowym locie motocykl z głośnym pluskiem wylądował w basenie na dachu sąsiedniego, niższego o pięć pięter budynku. Harry nie wierzył własnym oczom. Zatoczył koniem, podjechał do windy, zawrócił... - Hejaaaa! Hejaaaa! -wrzasnął, wbijając pięty w boki wierzchowca. Mocno chwycił grzywę. Koń skoczył w przód, kopyta zabębniły o twardą powierzchnię tarasu... Ale zwierzę to nie maszyna. Ma swój rozum. Rumak stanął jak wryty, a Harry przeleciał mu nad łbem i wypadł za krawędź budynku. Na szczęście nie puścił cugli. BAM! Z głośnym stukiem ucałował czerwono połyskujący znak Marriottu. Zabolało. Potrząsnął głową i zerknął w dół. Cholera. Aziz wydostał się z basenu i uciekł. Harry spojrzał na konia. Zwierzę stało z nisko zwieszoną głową. - Do tyłu, stary! Nazad! Daj spokój, przecież potrafisz to zrobić! Nie. gniewam się! Słowo! Koń cofnął się z wyraźnym wahaniem. Harry wpełzł na dach. Ciężko dysząc stanął na nogach. Obrzucił zwierzę nieprzyjaznym spojrzeniem. - Co ty sobie u diabła myślisz?! Mieliśmy faceta prawie w ręku i pozwoliłeś mu uciec! W brązowych oczach zwierzęcia pojawił się cień bólu. Harry kłamał; był wściekły. - Co z ciebie za policjant? Zameldujesz się jutro o dziesiątej rano na dywaniku. Odpłacę ci się osobiście. Rzęsisty deszcz zmywał ulice. Gib odwiózł Harry'ego do domu. Tasker z nadzieją otworzył drzwi; w salonie wciąż paliło się światło. Helen spała, z głową na stole, tuż przy miseczce z roztopionymi lodami waniliowymi. Harry po cichu wsunął się do pokoju i stanął przy stole. Ze smutkiem spojrzał na żonę. Targały nim dziwne, nie znane dotąd uczucia. Było mu przykro, wstydził się, że zawiódł oczekiwania żony i córki, lecz z drugiej strony dławiła go złość. Po raz pierwszy w życiu czuł niechęć do wykonywanej pracy. Nie mógł i nie chciał zrezygnować z wykonania powierzonego zadania, lecz zrozumiał, że coś uległo zmianie. Pojął, iż swoim postępowaniem postawił Helen i Dane przed koniecznością podjęcia bardzo ważnych decyzji... Z obezwładniającym przerażeniem, jakiego nie doznał nawet w sytuacjach największego zagrożenia; zdał sobie sprawę, że może je stracić. Zawodził wówczas, gdy był najbardziej potrzebny. Ścierka skulona przy dłoni śpiącej kobiety fuknęła. kilkakrotnie, po czym wstała, prostując dumnie swe dziesięć centymetrów wzrostu i warknęła przyjaźnie. Harry poklepał psa po łebku. Helen otworzyła zaspane oczy. - Przepraszam, kochanie. Nie chciałem się spóźnić. Próbowałem... Kobieta przeciągnęła ramiona. - Mmmmmm... Nic się nie stało. Nie martw się, Harry. Ucałował ją w czubek głowy i w obie powieki. Odchylił się. Spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem. - Przepraszam - powtórzył. - Dziękuję za przyjęcie. - Mieliśmy niezłą zabawę. Prawda, Gizmo? Uśmiechnęła się. Ciężar spoczywający na, piersi Harry'ego nieco zelżał. Może nie jest tak źle. Może to tylko zmęczenie... Helen wstała i z cichym westchnieniem przytuliła się do męża. Otoczył ją ramionami. - Chcesz, żebym otworzył prezenty? Pokręciła głową. - Chodźmy do łóżka. Tam znajdziesz jeszcze jeden prezent. - Uhm... rozumiem. - Powoli skinął głową. Helen zachichotała i pociągnęła go w stronę sypialni. Harry, popchnięty przez Helen, padł na łóżko. - Nie ruszaj się - powiedziała. - Zaraz wracam. Włączyła adapter. Kenny G. Rzuciła Harry'emu ostrzegawcze spojrzenie i zniknęła za drzwiami. - Co robisz? - zawołał. - Wracaj. Helen wyjęła, z szafki wiaderko z lodem i butelką szampana oraz dwa kieliszki. - Już idę! - odpowiedziała. Poszła do łazienki i sięgnęła do siatki. Wyciągnęła nowo zakupioną bieliznę i próbowała odgadnąć, co jest czym. Te skąpe majteczki... Nagle straciła odwagę. A jeśli się pomyliła? Wiele razy pytała Harry'ego, co sądzi na temat seksownego dessous i zawsze otrzymywała odpowiedź „nie zwracam na to uwagi". Allison twierdziła, że wszyscy mężczyźni tak mówią, by udowodnić, że są ponad przyziemne sprawy, lecz wystarczy rzucić na nich okiem, gdy potajemnie wertują katalogi wysyłkowych sex-shopów. Na widok spowitej w koronki dziewczyny każdy zaczyna pomrukiwać i zmienia się we Vlada Falownika. Z determinacją zapięła cieniutki biustonosz. - Co ci się przytrafiło w biurze? Harry westchnął. - Nie uwierzysz. Wróciłem po kilka dokumentów, usłyszałem dzwonek telefonu, jak dureń podniosłem słuchawkę... Helen włożyła majteczki i sięgnęła po parę jedwabnych czarnych pończoch. Harry wciąż kłamał, więc nie musiał zbytnio wysilać umysłu. - Dzwonił jeden z naszych najpoważniejszych klientów. Japończyk. - Ziewnął szeroko i mówił dalej: - W Tokio właśnie rozpoczęli pracę, gdy nagle siadł cały system... Facet rwał włosy z rozpaczy... Zapadła cisza. - Udało ci się mu pomóc? - spytała Helen. Nie potrafiła sobie poradzić z pasem. - Kazałem mu przejść na ręczne sterowanie. Na szczęście używają sześćset osiemdziesiątki... Tej, o której ci mówiłem... No, nareszcie. Helen przypięła pończochy. - ...I przez telefon zacząłem dyktować, co mają robić... Musiałem korzystać z tłumacza, który oczywiście rozumiał zaledwie połowę... To było niewiarygodne... Teraz czarne buty na wysokich obcasach. - Wyobrażam sobie - powiedziała. Płynnym ruchem przesunęła szminką po ustach. - Więc zostałeś bohaterem? Udało ci się naprawić ich system? -Uhm. - Mój mąż... bohater. Tu i tam zwilżyła skórę odrobiną perfum, po czym spojrzała w lustro. Wyglądała olśniewająco. I dobrze. I co najdziwniejsze, sama czuła narastające podniecenie. Napełniła kieliszki szampanem, choć nie wiedziała, czy znajdą dość czasu, by go wypić. Odstawiła butelkę, chwyciła kieliszki... I wpadła do sypialni z szybkością ambulansu. Harry zamruczał coś w rodzaju „ghkkhonkskonk!" Nie był to zew zgłodniałego samca. Helen bezradnie spojrzała na pochrapującego męża. Usiadła, na skraju łóżka, wlepiła wzrok w przestrzeń. Po chwili przypomniała, sobie o szampanie. Jednym haustem wychyliła zawartość kieliszka. - Wszystkiego najlepszego, Harry - powiedziała, nie odwracając głowy. ROZDZIAŁ CZWARTY Gib z powątpiewaniem spojrzał na przyjaciela. Harry miał nieprzeniknioną minę doświadczonego pokerzysty, co było dobre podczas akcji antyterrorystycznych, ale teraz? Skąd mu przyszło do głowy, by śledzić własną córkę? Co chciał udowodnić? Harry przez ogromną lornetkę obserwował teren kampusu. - Dlaczego oni nie sznurują butów? - zastanawiał się głośno. Bufiaste spodnie, bufiaste bluzy, włosy strzyżone „na grzybka"... - Jezus, Maria. Szkoła dla klownów. Gib westchnął. Wziął do ręki słuchawkę, by zadzwonić do biura. - Znaleźliście naszego wczorajszego zbiega? Harry nie słuchał dalszej rozmowy. - Idzie - powiedział napiętym głosem. Dana wybiegła ze szkoły. Stanęła przy jezdni i wyciągnęła rękę. Machała na... -Harry poprawił ostrość - tak, oczywiście na Trenta! Gówniarz poderwał przednie koło yamahy. Dana, ze słuchawkami walkmana na uszach, wskoczyła na siodełko. Motocykl strzelił jak z procy, lawirując wśród samochodów. Harry ruszył w pogoń. - Zobacz, jak ten szczyl jedzie. Jakby cała ulica należała do niego! - Zerknął na Giba, najwyraźniej szukając poparcia. - Ani razu nie wyciągnął ręki na zakręcie! - Cholera! Na co on sobie pozwala! - Gib wyciągnął pistolet i głośno szczęknął zamkiem. - Podjedź bliżej. Dam mu dobrą nauczkę! Harry zacisnął zęby. Zrozumiał, że w tym wypadku nie może liczyć na przyjaciela. Skoncentrował całą uwagę na pogoni. Minął samochód pełen dzieciaków i mocniej wdusił pedał gazu... Dana usłyszała natarczywy dźwięk klaksonu i odwróciła głowę. Wlepiła zdumione spojrzenie w ojca siedzącego za kierownicą białego mikrobusu. - O, Boże! To mój tata! Trent zerknął w lusterko i wydał zduszone parsknięcie. Stary bawił się w detektywa. Pewnie w ten sposób chciał okazać zainteresowanie córką. - Trzymaj się! - krzyknął chłopak. Przyśpieszył, wyminął slalomem kilka samochodów i zjechał na lewo. - Chcesz się pobawić? - mruknął Harry. Z dużą wprawą skręcił na środkowy pas, po czym spokojnie ustawił się na lewym. Sądził, że Trent zamierza na zjechać z głównej drogi. Chłopak tuż przed skrzyżowaniem szarpnął kierownicą w prawo, dodał gazu i przemknął przed kilkoma samochodami. Rozległo się donośne wycie klaksonów. Harry zahamował gwałtownie i utkwił w miejscu, uwięziony wśród pojazdów sunących po obu stronach jezdni. Trent zatrąbił dwukrotnie niczym Struś Pędziwiatr uciekający przed Kojotem i odjechał. Gib wybuchnął śmiechem. - Wykiwał cię! Ten mały drań cię wykiwał! A to historia! - Sukinsyn! - pieklił się Harry. Możemy już jechać do biura, panie Superszpiegu? Harry siedział przy biurku i przeglądał zapisane w pamięci komputera zdjęcia terrorystów. Obok ze znudzonymi minami zwisali z krzeseł Gib i Faisil. Od godziny słuchali monotonnego KLIK, KLIK, KLIK Po obejrzeniu tysiąca ponurych twarzy mieli wielką chęć na łyk cykuty. Harry nie spuszczał wzroku z ekranu. KLIK, KLIK. Nagle zmarszczył brwi. Palec zawisł w powietrzu nad klawiszem. Gib i Faisil unieśli głowy. Z monitora patrzył na nich kudłaty osobnik z obfitą brodą. Harry przyłożył dłonie do ekranu i zakrył część wizerunku. Pozostały jedynie oczy. Mężczyźni spojrzeli po sobie. Każdy może zgolić lub zapuścić brodę, ukształtować kości, pofałdować lub wygładzić skórę, a nawet sfałszować kolor cery. Nikt jednak nie potrafi zmienić spojrzenia. Trilby spojrzał na zdjęcie i zestaw danych dotyczących Aziza. - Salim Abu Aziz - powiedział Harry. - Syryjski nacjonalista. Twardy, fanatyczny, związany z ultra fundamentalistami. - Podejrzany o wiele zamachów bombowych - dodał Gib. - W osiemdziesiątym dziewiątym zniszczył kawiarnię w Rzymie, a w zeszłym roku boeinga nad Lizboną. Gra w głównej lidze. - Ostatnio sformował własną grupę określaną mianem „Szkarłatny Jihad" -odezwał się Faisil. Gib skinął głową. - To dlatego, że innych terrorystów uważał po prostu za mięczaków. - Nazywają go „Piaskowym Pająkiem" - powiedział Faisil. - Dlaczego? - spytał Trilby. Faisil zerknął w notatki. - Pewnie dlatego, że to brzmi groźnie. - Nie ulega wątpliwości, że to nasz człowiek - podsumował Harry. Trilby rzucił mu ponure spojrzenie, jakie do tej pory rezerwował tylko dla młodszych agentów. Harry wiedział, że szef musi być ostro wkurwiony za wczorajszą galopadę. I rzeczywiście. Zwykle, jeśli któryś z agentów zwracał na siebie uwagę, czekała go półroczna, praca w kancelarii. Tym razem Trilby nie mógł sobie pozwolić na odsunięcie Taskera, co oczywiście nie oznaczało, że miał mu pobłażać. - Jestem pod dużym wrażeniem, panowie... Oho... Stary powiedział coś miłego. - ...choć byłbym pod jeszcze większym, gdybyście wiedzieli, gdzie go szukać. - Dopadniemy go - oświadczył Harry. - Nie wątpię - sucho odparł Trilby. W jego głosie czaiła się groźba. Harry wstał i skinął na kolegów. Trilby odczekał jeszcze chwilę. Gdy był już pewny, że odetchnęli z ulgą, powiedział cicho: - Jeśli zaś chodzi o wczorajszy wieczór... Trzy głowy niemal jednocześnie zwróciły się w jego stronę. Trzy serca krzyknęły w bezgłośnej rozpaczy. Trilby sięgnął po leżącą na półce gazetę i rzucił ją na biurko przed nos Harry'ego. Na pierwszej stronie widniało duże kolorowe zdjęcie i tytuł: „Jeździec kontra motocyklista! Ogrom zniszczeń w supermarkecie i hotelu!" Na fotografii - nieco zamazanej, gdyż ktoś usiłował przesłonić dłonią obiektyw - potężny mężczyzna wyprowadzał konia ze szklanej windy. - Nie lubię, gdy moi agenci pojawiają się na pierwszych stronach gazet - wycedził Trilby złowieszczym szeptem. - Co miałem zrobić? Uciekł, nim zdążyłem mu rozbić aparat. Szef błysnął okiem. Powtórzę twój żart podczas dzisiejszego spotkania z prezydentem. Zaraz po tym, jak dobierze mi się do tyłka. - Spojrzał z góry na Harry'ego. Mamy stan najwyższego zagrożenia, lecz niech żaden z was nie sądzi, że zapomnę o tym, co się stało. Przeciwnie, każdą wolną godzinę spędzę na rozmyślaniach o zemście. Gdy sytuacja wróci do normy, będziecie bardzo biedni. Możecie to traktować jak obietnicę. Odeszli ze spuszczonymi głowami. Nawet przez chwilę nie podejrzewali, że mógł kłamać. W świecie zawodowych kłamców Trilby był prawdziwym mistrzem. Chciał tylko, by Harry pamiętał, że przyszło mu stąpać po bardzo cienkim lodzie. - Hej, co robisz? - spytał Gib, gdy Harry zatrzymał samochód przed budynkiem, w którym mieściło się biuro Helen. Tasker wręczył mu kluczyki. - Posłuchaj... Hm mm... Chcę porozmawiać z Helen o zachowaniu Dany. Mam zamiar wyciągnąć ją na lunch. Poczekaj przez chwilę, dobrze? Gib spojrzał na niego z radosnym zdziwieniem. Harry naprawdę zamierzał spotkać się z żoną. W czasie pracy. Co prawda dla Giba oznaczało to godzinę spędzoną w szoferce mikrobusu i nowy atak hemoroidów. Trudno. - Mam czekać? Do końca lunchu? - Tak - krótko odparł Harry i wysiadł z wozu. Gib przesunął się na fotel kierowcy. - To poczekam. Sęgnął po telefon. Harry odszedł. Gib przyłożył słuchawkę do ucha. - Tak. Dużą pizzę, pieczywo i colę light... Z dostawą. Harry wszedł do biura „Kettleman Barnes & McGrath" i kordialnie uśmiechnął się do sekretarki. Prawdę mówiąc, wcale nie czuł do niej sympatii. W perwersyjnym procesie ewolucji firmy prawnicze dochowały się całego zastępu dziewcząt i kobiet mówiących nosowym, denerwującym głosem, pobrzmiewającym jak pisk rozśpiewanego androida. Była to doprawdy wyrafinowana tortura dla uszu petentów, lecz pozwalała sekretarkom i telefonistkom zachować dobry humor przez cały dzień pracy. - Dzieńńń dobry, panie Tasker. Chwileczkę... Dziewczyna nacisnęła jakiś klawisz i zaczęła mówić do mikrofonu połączonego ze słuchawkami. - Kettleman Baaaarnes. Proszę zaczekać... Zaraz wywołam pańską żonę, panie Tasker. Harry zacisnął pięść. Pod pachą czuł ciężar glocka, naładowany magazynek... Nie, dziękuję. Chcę zrobić niespodziankę - mruknął. - Wiem, gdzie ją można znaleźć. Szedł wąską ścieżką wijącą się wśród biurek poprzedzielanych plastikowymi przepierzeniami. Wokół niego, wśród stosów papierzysk i dokumentów, uwijał się tłum urzędników. Dotarł w pobliże miejsca., gdzie pracowała Helen. Usłyszał terkot telefonu i głos Allison: - Słucham? Jej następne słowa zatrzymały go w pół kroku. - Helen! Twój wymarzony mężczyzna. - Simon? - jęknęła Helen. - O Boże! Harry zmarszczył brwi. Smon? - Idź, idź, idź! - powiedziała pośpiesznie Helen. Allison wróciła do swego biurka. Harry zdołał zejść jej z drogi. - Smon? - cicho spytała Helen. -Tak, mogę mówić. Nikogo nie ma... To znaczy teraz?... Chyba tak... Dobrze, zaraz tam będę. Harry słyszał w jej głosie lekkie zażenowanie, nerwowość i podniecenie. Oddychał z trudem, na twarzy wystąpiły mu ciemne plamy. Strzępy myśli układały się w jedno słowo: R-O-G-A-C-Z. Chwilę później stracił wszelką nadzieję. Cały jego świat legł w gruzach. - Tak, tak... - niemal bez tchu powiedziała Helen. Nie mogę się doczekać... Na razie. Harry zachwiał się. Pociemniało mu w oczach. - Możesz mnie zastąpić przez godzinę? - To był głos Helen. - Tak krótko? - spytała Allison. - Myślałam, że zajmie ci to więcej czasu. - Przestań. - Helen zabrała torebkę. - Popełniłam błąd, że ci o nim powiedziałam. Wyszła. Nawet nie spojrzała na potężnego mężczyznę pochylonego nad biurkiem. Gib siedział beztrosko rozparty w kabinie samochodu. Pod sobą miał miękką poduszkę, czekał na zamówioną pizzę i mógł bez przeszkód obserwować setki atrakcyjnych kobiet opuszczających biura. Była pora lunchu. Na ulicy pojawił się Harry. Szedł niczym zombie; nie patrzył na boki i przyciskał ręce do brzucha. Postrzelili go, z przerażeniem pomyślał Gib. Wyskoczył z pojazdu i podbiegł do przyjaciela. Harry nie zwracał uwagi na samochody. Niemal cudem udało mu się przejść na drugą stronę jezdni. Gib chwycił go za ramię i pociągnął za sobą. - Co się stało? - Oderwał mu ręce od ciała. Nie było rany. - Wyglądasz tak, jakby cię ktoś kopnął w bebech. Co jest? Zachorowałeś? Harry ciężko oparł się o mikrobus. Gib był bliski paniki; nigdy dotąd nie widział Harry'ego w takim stanie. - He... Helen - bełkotał Tasker. - To Helen. To Helen, Gib. - Rozumiem. Helen. Ale co? Ca Helen? - Ma... romans! Na twarzy Harry'ego pojawiła się rozpacz. Wzrokiem błagał Giba, by ten powiedział, że to nieprawda, by choć na chwilę złagodził dotkliwy ból, który targał mu trzewia. Gib wlepił w niego zdumione spojrzenie. Potem na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. - Gratulacje! - Serdecznie uściskał przyjaciela. —- Witam w klubie! - Nie. - Harry zwiesił głowę. -- Nie Helen. - To samo przydarzyło mi się z żoną numer dwa - powiedział Gib z miną człowieka, który już niejedno w życiu oglądał. - Nie miałem pojęcia o niczym, póki pewnego dnia nie wróciłem do pustego domu. Pustego. Zabrała nawet pojemnik do lodu z zamrażarki. Do dziś nie wiem, do czego jej był potrzebny. - Nie wierzę... - jęczał Harry. - Spokojnie... Helen wciąż cię kocha. Po prostu potrzebowała chłopa. - Ostatnie zdanie wywarło żądany skutek. Tasker spojrzał na niego przytomniej. -- "To nic poważnego. Przyzwyczaisz się po... Tasker chwycił Giba za koszulę i cisnął nim o samochód. - Przestań mnie pocieszać! Gib nawet nie mrugnął okiem. Sennie popatrzył na poczerwieniałą z bólu i gniewu twarz Harry'ego, po czym powiedział cicho: - Czego się spodziewałeś? Helen jest normalną, zdrową kobietą, a ciebie wciąż nie ma w domu. To tylko kwestia czasu. Harry wykrzywił usta. Gib miał rację: wyłącznie siebie mógł winić za to, co się stało. Opuścił ręce. - Skup się lepiej na pracy. -- Gib otworzył drzwiczki pojazdu. - Zawsze korzystałem z tej metody, gdy moje życie zmieniało się w kubeł gówna. Złapiemy kilku terrorystów i skopiemy im flaki. Od razu poczujesz się lepiej. Harry wpełzł do wnętrza wozu. Co mam robić? -myślał. Gib przekręcił kluczyk w stacyjce. - Kobiety... - mruknął. - Bez nich żyć się nie da, a z nimi jeszcze gorzej. -Włączył się do ruchu. Dla Harry'ego nie istniało pojęcie „kobiety". Liczyła się tylko Helen. Z nagłą rezygnacją uzmysłowił sobie, czym jest samotność. Nie. Nie będzie próbował zapomnieć o zmartwieniach. Nie będzie wyładowywał swych frustracji na głowach terrorystów. No... może będzie, lecz to nie przyniesie mu żadnej ulgi. Bezczynność byłaby błędem. Postanowił wziąć byka za rogi. Pracownicy podsłuchu, jednej z najważniejszych sekcji Wydziału Omega, okupowali wyciszony pokój przypominający studio nagrań. Całą ścianę zajmowały bezgłośnie pracujące DAT-y, rejestrujące wybrane rozmowy telefoniczne, faksy, teleksy, przelewy bankowe, a nawet transmisje telewizyjne przęchwytywane w kosmosie przez satelity szpiegowskie. Grupa techników zamkniętych w dźwiękoszczelnych kabinach sporządzała zapis każdego przekazu na szybkich drukarkach laserowych. Harry i Gib szli wzdłuż przezroczystej ściany, oddzielającej resztę pomieszczenia od komputerów. - Szef dał nam carte blanche na założenie podsłuchów - mówił Gib. - Zaczęliśmy od panny Skinner i jej klientów. Faisil sporządził listę osób podejrzanych o współpracę ze Szkarłatnym Jihadem. Teraz pozostaje tylko czekać... Zauważył, że Harry z napięciem patrzy na wolno obracające się szpule magnetofonów. - Nudzi cię ta cała procedura? - Podłączcie się do jej telefonu - warknął Tasker. - O czym ty gadasz? Przecież już dawno to zrobiliśmy. - Chodzi mi o Helen. Załóżcie podsłuch w biurze i w domu. Gib gapił się na niego z szeroko otwartymi ustami. Harry zacisnął zęby i rzucił mu ponure spojrzenie. Gib rozejrzał się nerwowo. - Starczą mi trzy słowa, by określić ten pomysł. Lecisz w wała. Nielegalny podsłuch jest przestępstwem. Harry szarpnął go za ramię. - Robimy to dwadzieścia razy dziennie! Nie pieprz mi o kodeksie. Po prostu bierz się do pracy. Teraz! - Oczywiście. Nie ma sprawy. Już idę - powiedział uspokajająco Gib, jakby miał do czynienia z szaleńcem. Tasker puścił go i rzucił posępne spojrzenie zaciekawiło nemu technikowi, stojącemu za szybą. Gib wygładził marynarkę. Potrząsnął głową. - Idź do lekarza, Harry - mruknął i zniknął za drzwiami. Harry wrócił do swego biurka. Szedł niczym buldożer, potrącając po drodze rozmaite sprzęty. Zastanawiał się, co spowodowało, że podjął decyzję o założeniu podsłuchu w telefonie Helen. Gib uważał to za wariactwo. Ale przecież nie było innego wyjścia. Swoją drogą Harry też zastanawiał się, skąd to przeświadczenie, że umieszczenie „pluskwy" w telefonie Helen jest nawet ważniejsze niż inwigilacja Juno. Przyjaciel uważał, że działa irracjonalnie, lecz on widział w tym głęboki sens. Helen i Dana krzątały się w kuchni. Ze zdziwieniem spojrzały po sobie, gdy usłyszały szczęk otwieranych drzwi. Kto mógłby... Nagle rozległ się donośny głos Harry'ego: - Jestem głooodny! Helen i Dana niemal jednocześnie spojrzały na zegar. Dochodziła szósta po południu. Harry pojawił się w progu. - Co się tu dzieje? - zapytał z przesadnym zdumieniem. Czule ucałował żonę i córkę. - Widzę, że potrzebny wam ktoś do pomocy. - Dopiero wróciłam... - nieśmiało tłumaczyła się Helen. - Umyję ręce i zajmę się ziemniakami - oświadczył Harry. Wyszedł. Helen odprowadziła go niepewnym spojrzeniem. Była mile zaskoczona jego zachowaniem, choć w głębi serca czuła wstyd za to, co wydarzyło się w porze lunchu... Dana spodziewała się najgorszego. Najpierw śledził ją pod szkołą, a teraz wrócił wcześniej... To zwiastowało nadchodzącą burzę. Podczas kolacji panowało niezręczne milczenie. Helen i Harry uśmiechali się z rzadka do siebie. Próbowali udawać, że czują się skrępowani niecodzienną sytuacją. Kłamstwo rodziło nowe kłamstwa. Harry nie posiadał się ze zdumienia. Od piętnastu lat odgrywał komedię przed własną rodziną. Świadomość, że żona i córka robiły to samo, wprawiła go osłupienie. Kłamstwa, na wzór pajęczyny, ciasno oplatały ich życie. Postanowił przeprowadzić małą próbę. Chciał zobaczyć, jak kłamią, sprawdzić, czy dobrze opanowały tę sztukę. Przełknął porcję ziemniaków i spojrzał na córkę. - Jak było w szkole? - Dobrze - odpowiedziała wesoło. Bez trudu zdałaby test na agenta. Harry wsunął widelec do ust, po czym skierował wzrok na żonę. - Byłem dziś u ciebie w biurze. Chciałem cię zabrać na lunch. - Naprawdę? - W oczach Helen błysnęło przerażenie, lecz zaraz zdołała się opanować. - Musieliśmy się minąć. - Powiedzieli mi, że nagle wyszłaś. - Tak... tak. Miałam masę roboty. Wsadzie zażądali kilku dokumentów... -Uhm. Helen mówiła z coraz większą swobodą. - Wysiadła nam drukarka. Zeszłam na dół, żeby skorzystać z ich komputera, ale na miejscu okazało się, że mam inaczej sformatowane dyskietki... Czyste wariactwo. Z trudem dałam sobie radę. Harry skinął głową. Całkiem niezłe przedstawienie. - Nieco przygód w ciągu nudnego dnia pracy - mruknął. - Najważniejsze, że wszystko dobrze się skończyło. - Właśnie. - Helen wstała. - Dołożę ci sosu. Dana obserwowała ich bez słowa. Tato zachowywał się dziwacznie, a mama nie potrafiła ukryć zdenerwowania. Nie chciała wiedzieć, co zaszło. - Skończyłam - powiedziała i wstała od stołu. Zostawiła talerz pełen zmaltretowanego jedzenia. Harry został sam. Przez chwilę dłubał widelcem w zielonym groszku. Co za historia... Musiał uzbroić się w cierpliwość. Najpierw zebrać odpowiednią ilość danych, przeprowadzić dochodzenie... A pr7xde wszystkim, nie tracić zimnej krwi. ROZDZIAŁ PIĄTY Wytoczył się z sali nagrań. Na skroni pulsowała mu żyła,, błękitna i gruba jak Dunaj. W ogromnej dłoni trzymał zmiętoszony plik wydruków. Gib uniósł głowę znad biurka, zobaczył nadciągający sztorm i polecił swą duszę Bogu. - Gdzie jest dziesiąta strona?! - huknął Harry. - O co ci chodzi? - Gib był ucieleśnieniem niewinności. - Nie rżnij głąba. Chodzi mi o dokumenty. Po dziewiątej stronie jest jedenasta. Oddaj. Gib zawahał się. - Harry, jestem twoim najlepszym przyjacielem... - Dawaj! Sięgnął do kieszeni i wyjął złożoną kartkę. Harry rozwinął ją i przebiegł wzrokiem. Pod datą, czasem i numerem, widniał zapis rozmowy dwojga osób, określonych jako „Mężczyzna" i „Kobieta". K: Słucham? M: Helen? Tu Simon. K: Wiem. Mów. M: Nie mogę rozmawiać zbyt długo. Muszę cię zobaczyć jutro, w porze lunchu. K: Dobrze. M: W tym samym miejscu, co zwykle. O pierwszej. Kończę. Do zobaczenia. Pamiętaj, że jesteś mi potrzebna. Harry zmiął papier i cisnął na ziemię. - Miej na uwadze swoje ciśnienie. Helen podniosła wzrok znad książki na wchodzącego męża. - Cześć - powiedziała z uśmiechem. Była zbyt przymilna. - Zjesz ze mną jutro lunch? - spytał Harry. - Och... Nie mogę. Obiecałam Allison, że pójdziemy na zakupy. Przepraszam, kochanie. - Znów uśmiech. - Nie ma sprawy - rzucił niedbale. Helen nie mogła skupić się na lekturze. Niewiarygodne - myślał Harry. Helen kłamie. W żywe oczy. Przeszedł za jej plecami, zdjął z krzesła torebkę i wyszedł na korytarz. Gib stał pod oknem łazienki, kuląc ramiona w strugach zimnego deszczu. Usłyszał cichy szczęk i podniósł głowę. Torebka wpadła mu w ręce. Harry wychylił się przez parapet. - Dziesięć minut - szepnął i zniknął. Gib puścił się biegiem. - Zabieram szczura na spacer - krzyknął Harry. Postawił kołnierz, szarpnął smycz i wyszedł. Mikrobus był zaparkowany w głębi zalanej deszczem ulicy. Harry szybkim krokiem podszedł w jego stronę. Gizmo usiłował przystanąć, by załatwić swoje potrzeby, lecz nagle wyleciał w górę i spadł metr dalej. Zaczął pośpiesznie przebierać łapkami, by nadążyć za odchodzącym panem. Do jego nosa wciąż docierały kuszące zapachy. Na chwilę zwolnił i - uuuuups! - znów poszybował w powietrzu. Harry minął ogromny klon sięgający gałęziami aż nad jezdnię i otworzył drzwiczki pojazdu. W jasno oświetlonym wnętrzu Gib pochylał się nad torebką Helen. W ręku trzymał maleńki śrubokręt. Gizmo poczuł dobrze znaną woń wroga. Wszystkie dwanaście nerwów skurczyło mu się w panice. Hau! Hau! Gib pochylił się, warknął, a potem szczeknął grubym głosem. Gizmo przypadł do nóg swego pana. - Wiesz co, Harry? - Gib starannie wygładzał wierzch torebki. - Myślę, że od samego początku postępujesz niewłaściwie. Kobiety lubią, gdy się z nimi rozmawia. Być może nie odkryłeś jeszcze swej prawdziwej natury... W każdym z nas jest coś z kobiety. - Skończył pracę i spojrzał na przyjaciela. - Często oglądam programy Sally Jesse Raphael... Harry ostrzegawczo uniósł palec. Dunaj na jego skroni był bliski wylewu. Gib pojął, że lada chwila otrzyma cios w nerki. - Gotowe - powiedział pośpiesznie. Wręczył torebkę Harry'emu. - Wszystko jak zwykle. GPS, przekaźnik telemetryczny, przekaźnik audio, zasilacz. Harry wziął torebkę i odszedł. Gizmo dreptał tuż za nim. - Harry! - zawołał Gib. -Gdybyś chciał pogadać... Ulica była pusta. - ...mów do torebki - dokończył i zamknął drzwi. W dniach poprzedzających utworzenie Wydziału Omega terroryzm nuklearny był jedynie ponurą możliwością, nie potwierdzoną konkretnymi dowodami. Przez wiele lat nic się nie zmieniło, choć bojówkarze mogli liczyć na solidne wsparcie wielu rządów. Budowa przenośnych ładunków nuklearnych, prosta w teorii, wciąż wymagała specjalistycznego wyposażenia oraz trudnych do uzyskania materiałów. Agenci wielu wywiadów dysponowali niemal pełnym wykazem miejsc wydobycia metali promieniotwórczych; dokładnie znali lokalizację każdego laboratorium atomowego. Śledzenie badań było zadaniem skomplikowanym, lecz w pełni wykonalnym, co eliminowało groźbę niespodziewanego ataku. Potem, wraz z rozpadem Związku Radzieckiego, z dnia na dzień wzrosło znaczenie Omegi... oraz wysokość funduszy przeznaczonych na finansowanie jej działalności. Niestety, nikt nie potrafił utrzymać pełnej kontroli. Broń atomowa pojawiła, się na rozkwitającym czarnym rynku. Cztery z byłych republik posiadały arsenały nuklearne, ale żadna nie mogła samodzielnie ich utrzymać ani zniszczyć. Śmiercionośne pociski i głowice stały się elementem przetargowym w utarczkach między częściami dawnego imperium. Przewożone, przesyłane, przemycane i kradzione, dawno już opuściły bramy koszar. Dla podwładnych Trilby'ego rozpoczął się prawdziwy koszmar. A miało być jeszcze gorzej. Opadająca kurtyna odsłoniła dziesięć nie znanych dotychczas miast na terenie byłego ZSRR, które stanowiły gigantyczny kompleks badawczo-przemysłowy ściśle związany z produkcją broni nuklearnej. Miasta, noszące enigmatyczne nazwy Tomsk-7 lub Arzamas-16, do czasów pierestrojki były domem dla siedmiuset pięćdziesięciotysięcznej armii techników i naukowców, nie wspominając o dalszych tysiącach osób personelu pomocniczego, obejmującego administrację, bezpieczeństwo i eksploatację. Śmierć imperium pozbawiła ich pracy. Q ludzie jak złośliwy nowotwór rozpełzli się po całym świecie, oferując swe usługi tym, którzy skłonni byli suto zapłacić. Głowice atomowe przypominały pionki przesuwane to tu, to tam na olbrzymiej szachownicy. Narastający chaos zmusił oba supermocarstwa do zwiększenia wysiłków, by znaleźć jakieś rozsądne wyjście z sytuacji. W ciągu sześciu trudnych lat - przy użyciu metody kija i marchewki - udało się przywrócić względny porządek. Krach nastąpił miesiąc temu, gdy grupa żołnierzy dowodzonych przez kirgiskiego generała napadła na konwój wiozący dziesięć MIRV-ów ku granicom „Matuszki Rassiji". Zniknęły cztery pociski. Teraz Salim Abu Aziz zamierzał je rzucić na padołek Wielkiego Szatana. Harry Tasker miał inne, znacznie poważniejsze zmartwienia. Jakiś facet rżnął jego żonę. Zdaniem Giba gościowi nie pozostało zbyt wiele życia. Wśród ziemskich stworzeń plasował się tuż po muszkach owocówkach. Na mapie widocznej na ekranie monitora przesuwał się migający punkt znaczący trasę przejazdu czerwonego accorda należącego do Helen. Światełko dotarło do skrzyżowania. - Skręciła w Sedemnastą. Daj w lewo, zaraz powinniśmy ją zobaczyć. Harry wykonał polecenie. - Jest. Helen wjechała na parking w pobliżu chińskiej restauracji. Harry zatrzymał samochód, sięgnął po lornetkę i przystąpił do obserwacji. Helen jeszcze nie wysiadła. Otworzyła torebkę, zerknęła w lusterko i przesunęła szminką po wargach. Harry zamruczał jak rozwścieczony nosorożec. Helen stanęła przed wejściem do lokalu i rozejrzała się na wszystkie strony. Czyżby zaczęła coś podej rzewać? - Włącz audio - warknął Harry, odkładając lornetkę. Gib skinął głową. Z głośnika dobiegł głośny stuk kroków i coraz bliższy gwar wielu głosów. Rozległ się jeszcze jeden dźwięk, lecz dochodzący wyraźnie z wnętrza pojazdu. Gib po chwili zorientował się co to takiego. Harry zgrzytał zębami. Helen weszła do restauracji i skierowała się do odległego stolika, przy którym siedział ciemnowłosy mężczyzna. Znała go tylko jako „Simona". Był młody, przystojny, lecz najbardziej pociągał ją wyraz smutnej zadumy widoczny na jego ogorzałej nie ogolonej twarzy. Kryła się w tym jakaś posępna tajemnica. Simon omiótł niespokojnym spojrzeniem wnętrze lokalu. - Jesteś pewna, że nikt cię nie śledził? - Postępowałam ściśle według twoich wskazówek. Nikogo nie zauważyłam. Usiłował się uśmiechnąć. - Dobrze... Mam trochę kłopotów. W każdej chwili mogę otrzymać sygnał, żebym natychmiast zniknął. - Znacząco uniósł zapalniczkę. - Rozumiem. Pochylił się nad stołem. Strzelał oczami na wszystkie strony. - Ryzyko to mój zawód - mruknął przepraszająco. Nie chcę, żebyś się narażała. Głupio, że musiałem cię w to wciągnąć, lecz wierz mi, nie miałem komu zaufać. - Gdzie byłeś? - spytała. - Wypełniałeś... misję? - Ciiii! - Smon wyprostował się na krześle. Spojrzał wokół, po czym pochylił się znowu. - Nazywamy to „op". Tajna operacja. Kawał cholernej roboty. - Gorszej niż w Kairze? - W głosie Helen słychać było wyraźną fascynację. - Kair to pestka w porównaniu z tym, co teraz przeżyłem. - To szpieg! - zawołał Gib. - Taaak... - wycedził Harry. W jego oczach błysnęły mordercze ogniki. - Ale dla kogo pracuje? - Może chce przez nią dotrzeć do ciebie. W głośniku rozległ się stłumiony głos Smona: - Czytałaś wczorajsze gazety? Harry ruchem dłoni nakazał Gibowi milczenie. - Tak. - Helen skinęła głową. - Czasem, między wierszami, można poznać prawdziwy bieg wydarzeń. Czytałaś o dwóch mężczyznach zabitych w toalecie supermarketu i pogoni zakończonej na dachu Marriotta? - To byłeś ty?! - Widzę, że poznajesz mój styl działania. Dobra jesteś. Masz wrodzony dar obserwacji. Gib z szeroko otwartymi ustami spojrzał na Harry'ego. - Pieprzony oszust! - zawołał. Głos Helen był przepełniony niekłamaną ciekawością: - Powiedz mi, co się stało. - Niestety, nie mogę - odparł Smon. Gib uniósł głowę. - Nareszcie powiedział prawdę. - Możesz mi zaufać - nie ustępowała Helen. - Z pewnością - mruknął Harry. - Wiem o tym - powiedział ze skruchą Smon. - Ale jeśli będziesz wiedzieć za dużo, możesz się narazić na niebezpieczeństwo. - To prawda - przyznała. - Niepokoiłam się, gdy zniknąłeś - dodała po chwili. - Dziwne... - szepnął Smon. - Tej nocy czułem, że myśli o mnie jakaś kobieta. - Nie do wiary - powiedział Gib. Helen wierzyła mu bez zastrzeżeń. - Próbowali cię zabić? - spytała. - Trzech. Nie ma o czym mówić. Dwaj już nie są groźni ani dla mnie, ani dla całego wolnego świata. - Aten, którego ścigałeś konno? - Musiałem to zrobić. Nie wiem dlaczego, ale musiałem Nie myślałem o własnym bezpieczeństwie. - Dlaczego? - zapytała Helen. Harry i Gib siedzieli jak na szpilkach. - To kwestia treningu - wyjaśnił Smon. - W pewnych sytuacjach zmieniam się w bezduszną, śmiercionośną maszynę. Działam bez zastanowienia. Gib krztusił się ze śmiechu. - Ten facet zaczyna mi się podobać! - wysapał, wycierając oczy. Harry zmierzył go groźnym spojrzeniem. Gib pośpiesznie zmienił ton i pojednawczo skinął głową. - Co w niczym nie zmienia faktu, że będziemy musieli go zabić. Helen pochyliła się nad stolikiem i szepnęła: - Jak mogę ci pomóc? - Nie tutaj. Czekaj na mój telefon. Umówimy się na następne spotkanie. - Smon uchylił zasłonę i wyjrzał przez okno na parking. - Wyjdziemy oddzielnie, żeby nikt nie zobaczył nas razem. Nie chcę cię narażać. - Zadzwoń - powiedziała błagalnie. Wzięła torebkę. - Na pewno. Idź już. Wstała bez słowa, rozejrzała się po sali i odeszła. Smon rozparł się na krześle. Pożądliwym spojrzeniem obrzucił długie i smukłe nogi kobiety. Zrobił znaczącą minę i westchnął. Czerwona corvette sunęła szosą w stronę przedmieścia. Za kierownicą, z rozwianymi włosami siedział Smon, seńor Supermacho. Z radia rozbrzmiewał chórek cienkich głosów śpiewających Morę Than a Woman. Smon wtórował im falsetem; brak talentu nadrabiał entuzjazmem. Po obu stronach ulicy zamiast pięknych kobiet o rozmarzonych spojrzeniach widniały szyldy warsztatów samochodowych, lombardów i sklepów monopolowych. Smon skręcił na parking ozdobiony napisem „Used Cars" i girlandami wyblakłych, kolorowych chorągiewek. Sęgnął na tylne siedzenie, wyjął tablicę z ceną corvette ($ 17,995) i wetknął ją za przednią szybę. Wciąż podśpiewując, wyskoczył z samochodu i poszedł do dużej przyczepy kempingowej, która pełniła funkcję biura. Harry zatrzymał mikrobus przecznicę dalej. W jego oczach czaiła się żądza mordu. Tego już było za wiele. - Cholerny handlarz złomem! - nie wytrzymał Gib. Coraz lepiej... Musisz przyznać, Harry, że to kupa śmiechu... Harry spojrzał w jego stronę. Wszystko wskazywało na to, że nie zgadza się ze zdaniem przyjaciela. Gib chrząknął. - To znaczy... gdyby na twoim miejscu był jakiś inny dureń... to znaczy... Przepraszam. Wiem, jakie to bolesne... Harry zazgrzytał zębami. Smon siedział przy telefonie i plótł bzdury kolejnej „wybrance". Z głośnika magnetofonu płynęła dziwna mieszanka dźwięków ulicy i wschodniej muzyki. - Bejrut to bardzo przyjemne miejsce, Amando, pod warunkiem, że ktoś dobrze zna miasto. Powinnaś tu kiedyś przyjechać... Posłuchaj, nie mogę ci teraz powiedzieć nic więcej. Spotkamy się jutro... Przyjadę, jeśli przeżyję... Nie, nie boję się. Nie boję się niczego i nikogo... prócz ciebie. Szef Smona, Doug, siedzący w drugim końcu przyczepy, podniósł się z krzesła i wyjrzał przez okno. Obok czerwonej corvette kręcił się niecierpliwie potężny mężczyzna. Doug zmarszczył brwi. Smon spostrzegł jego zachowanie i rzucił do słuchawki przyciszonym głosem: - Muszę znikać, kotku. Jakiś mężczyzna idzie w moją stronę... Doug wyrwał mu słuchawkę i cisnął ją na widełki. - Wróć do realnego świata, dobrze? - Wskazał na okno. - Widzisz tego faceta? Zobacz, jak przygląda się samochodom. To klient. Pamiętasz jeszcze, po co tu pracujesz? Smon rzucił okiem na podwórze. - Oooo... - mruknął, bo Harry kopnięciem sprawdził opony corvette. - Zgrywa fachowca. - Smon wygładził marynarkę, prysnął w usta aerozolem i ruszył do drzwi. - Możesz wypisać rachunek - powiedział do Douga. - Ten mi nie ucieknie. - Niezły wóz, prawda? - Smon z szerokim uśmiechem podszedł do Harry'ego. -Może zrobimy małą próbę? Tasker obrzucił samochód przeciągłym spojrzeniem, po czym skinął głową. - Dobrze - mruknął. Usiadł na fotelu przeznaczonym dla pasażera. Miał szczerą ochotę przytrzasnąć Smonowi palce, a potem wyrwać mu obie nogi. Smon przeskoczył przez zamknięte drzwiczki i przekręcił kluczyk w stacyjce. - Zasada numer jeden - objaśnił. - Do takich wozów się wskakuje, nie wsiada. -Rzucił tabliczkę z ceną na tylne siedzenie. -Nie zwracaj na to uwagi. Jakoś się dogadamy. Porozumiewawczo mrugnął powieką i tyłem wyjechał na ulicę. Wkładał dużo pracy w każdy uśmiech. Co wieczór przez pełny kwadrans szorował zęby, a potem przez dziesięć minut ćwiczył mięśnie twarzy. Ojciec powtarzał mu zawsze: „Szczery uśmiech jest jak konto w banku." Jak na ironię, sam zginął w napadzie złości. Przewrócił wprost na siebie automat do coca-coli, który skradł mu pięćdziesiąt centów. Zmarł z połamanymi żebrami. Smon przejechał przez bulwar i zatoczył szeroki łuk. Slnik corvette huczał głębokim basem. - Widzisz, to nie jest zwykły samochód - wyjaśniał Smon. -To część osobowości. Dzisiejsze, skomputeryzowane pojazdy są zimne. Bezosobowe. Z tym możesz się bez trudu porozumieć. - Wyszczerzył zęby. Harry mruknął coś pod nosem. W myślach tłukł głową Smona o kierownicę. - Wiesz, do czego można go porównać? - paplał handlarz. - Do cipki. - To prawda - odparł Harry. Smon wybuchnął śmiechem. Harry również. Smon poczuł, że nawiązał nić porozumienia. - Oto niezwykle ważna część ekwipunku - oświadczył. - Używana we właściwy sposób, może na zawsze zmienić twoje życie. Korzystaj bez pośpiechu. To nie ferrari. Patrz po okolicy, daj się zauważyć... Powoli. Stary samochód jest jak dobra kobieta: szybko się grzeje. Zakończył przemowę porozumiewawczym uśmiechem typu je ne sais quoi. Harry skrzywił usta, choć w wyobraźni delektował się widokiem średniowiecznych tortur... Smon zmienił bieg i wjechał na parking w pobliżu meksykańskiego baru. - Spójrz prawdzie w oczy, Harry - powiedział Smon, przełknąwszy kolejny kęs burrito. - Na widok corvette wszystkie baby dostają chcicy. Ale to nie wystar cza. Jeśli chcesz coś osiągnąć, musisz sprzedać odpowiedni bajer. - A ty to potrafisz - mruknął Harry. Zacisnął zęby na swojej porcji, jakby odgryzał głowę rozmówcy. - Oczywiście - odparł Smon. - Spójrz na mnie... Nie jestem Schwarzeneggerem. Nie, naprawdę. Stać mnie na szczerość. Harry nie miał zamiaru protestować. - Ale potrafię do nich dotrzeć. Do ich wyobraźni. - W jaki sposób? - spytał Harry. - O nie... - roześmiał się Smon. - Tajemnica zawodowa. Harry zrobił skwaszoną minę. - Jasne. Najpierw starasz się rozbudzić moją ciekawość, a potem się wycofujesz. - Sam pomyśl, czego pragną kobiety? Znudzone gospodynie, od lat tkwiące u boku tego samego faceta? Uwiązane w domu, przy dzieciach, przy zakupach... Potrzebują odmiany. Przygody. Posmaku niebezpieczeństwa. - Czyli po prostu kłamiesz? - spytał Harry. -- Ja tego nie potrafię - zełgał. - Bo źle podchodzisz do sprawy - powiedział Smon. - Pomyśl o tym, jak o aktorstwie. Wejdź głębiej w marzenia kobiety. Choć na kilka godzin wyrwij ją z codzienności. - Na dłuższą metę to niemożliwe. - Prawda. Lecz ja lubię zmiany. Wiesz... ciągle w ruchu. Gdy dopnę swego, spotykam się z nią jeszcze dwa, trzy razy... i adios. - Uśmiech Smona był doprawdy olśniewający. - Wypal i wyrzuć - z zadumą mruknął Harry. - Właśnie. Przede wszystkim musisz namierzyć odpowiednią babkę. Szarą, miłą „panią domu". Nauczycielkę. Włączysz zapłon, a strzeli jak rakieta. Harry czuł pulsowanie w skroniach. - A mężowie? - spytał z błyskiem w oku. - Bez jaj - parsknął pogardliwie Smon. - Nie może być inaczej. Gdyby dbali o żony, nie miałbym nic do roboty. Rozumiesz, o czym mówię? - Banda matołów... - wycedził Harry. Oczami wyobraźni widział lufę glocka tkwiącą w ustach Smona i wolno opadający kurek... Gdy wrócili do wozu, Harry zajął miejsce za kierownicą. - Masz teraz jakąś? -spytał. Smon uśmiechnął się niczym kot, który właśnie schrupał kanarka. -- Nie lubię bezczynności. Trafiłem na całkiem niezłą. Dyszy jak suczka. Cudowna. Harry bezwiednie zacisnął dłonie na kierownicy. Uśmiech nie schodził mu z twarzy. -- Co robi? - W pracy? - kpiąco spytał Smon. -- Tak. - Harry nie zrozumiał dowcipu. -- Zajmuje się papierzyskami w biurze prawniczym. Ma męża nudziarza... Samochód z piskiem opon wszedł w zakręt. -- ...choć drzemią w niej niewyczerpane możliwości. Jest jak więdnąca roślina wyczekująca kropli wody. Harry wciąż drążył jątrzącą ranę. - A przy tobie się zmienia? — Cała płonie. - Smon przesunął językiem po ustach. - Biodra jej dymią. Harry roześmiał się na całe gardło. Zahamował gwałtownie, wziął głęboki oddech i z całej siły uderzył pięścią w otwartą dłoń. Smon wziął to za dobry omen. Tylko tak dalej... — Powinieneś zobaczyć jej ciało. Para cycuszków, które sprawiają, że masz ochotę błagać o łyk mleka... Pupcia jak u dziesięciolatka... Harry wcisnął do deski pedał przyśpieszenia. Corvette strzeliła do przodu. - Aau! - Hmmmm... - zamruczał Harry, po czym zadał pytanie za sześćdziesiąt cztery tysiące baksów: -- Jak sobie radzi w łóżku? - Zwolnij! Nie trafisz w zakręt! Tasker szarpnął kierownicą w prawo, potem w lewo, wjechał na parking z szybkością sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Wdusił hamulec. Samochód zmienił się w dymiący wrak. Harry wrzucił tylny bieg i ustawił corvette na właściwym miejscu. Smon siedział przez chwilę z wytrzeszczonymi oczami. Na jego twarzy z wolna pojawił się wyraz radosnego zdziwienia. - Widzisz! - zawołał. - Jesteś wprost stworzony do tego samochodu. Wysiadł, kaszlnął kilka razy, nim przedarł się przez swąd spalenizny bijący spod opon, i otworzył drzwiczki od strony Harry'ego. - Mam rację? Pytało o niego już kilku klientów, lecz do ciebie czuję prawdziwą sympatię. To co, spisujemy umowę? - Muszę mieć czas do namysłu - odparł Tasker. Wstrzymaj się do jutra. Smon widział chłód w jego oczach. Nici ze sprzedaży. - Dobra, do jutra. Robię to tylko dla ciebie. - Nawet nie próbował ukryć rozczarowania. - Nic się nie martw - mruknął Harry. - Na pewno się zobaczymy. Odszedł. Dziwak - pomyślał Smon. - Przez chwilę sprawiał wrażenie, że nie zrezygnuje z kupna. Ze zwieszoną głową ruszył w stronę przyczepy. - Wracam za dwadzieścia minut - powiedział Doug. -Miej oko na wszystko. - Tak jest, proszę pani - odparł Smon. Jak zwykle po nieudanej transakcji, popadł w lekką de presję. Potrzebował kilku chwil zapomnienia. Podniósł słuchawkę i wystukał numer. - Chciałem mówić z Helen Tasker. Helen podeszła do telefonu. - Helen? - rozległ się cichy, napięty głos Smona. Potrzebuję twojej pomocy. Możemy się spotkać dziś wieczorem? - Co się stało? - Tym razem to poważna sprawa. Na razie nie mogę powiedzieć nic więcej. Bądź dokładnie o ósmej na K Street, pod Key Brigde. Połączenie zostało przerwane. Helen powoli odłożyła słuchawkę. Smon ma kłopoty. Musi mu pomóc. O siódmej czterdzieści pięć Gib podszedł do Harry'ego. który właśnie siedział za biurkiem. - Kończysz? - spytał ponuro. - Tak. - Tasker podniósł się z miejsca i sięgnął po płaszcz. - Jeszcze tylko przejrzę zapis rozmów. - Już to zrobiłem - z niechęcią odparł Gib. - Albo ci dokuczają hemoroidy, albo masz złe wieści. Gib westchnął. - Dawaj. Gib sięgnął do kieszeni. Wręczył Harry'emu arkusz papieru i odstąpił kilka kroków. Tasker zaczął czytać. Na twarzy wystąpiły mu duże czerwone plamy. Rzucił kartkę na podłogę, zerknął na zegarek, wyjął z kabury glocka i sprawdził magazynek. - Spokojnie, stary. Dochodzi ósma - chłodno powiedział Harry. ROZDZIAŁ SZÓSTY Harry wyjechał z parkingu na mokre ulice Waszyngtonu. Skierował się w stronę Key Bridge. Nastawił skaner na częstotliwość nadajnika umieszczonego w torebce Helen. Sygnał dochodził z odległości kilkunastu kilometrów, z cichego przedmieścia. - Chwileczkę! - zawołał z triumfem. - Wciąż jest w domu. - Torebka na pewno - mruknął Gib. Harry zmarszczył brwi. Zbierało się na burzę. Mikrobus pomknął przez miasto. Gib ze smutkiem pokręcił głową. Biedny Harry. W innych okolicznościach nie popełniłby takiej pomyłki. Musiał być naprawdę nieźle przygnębiony. - Harry, chcę, żebyś wiedział, że możesz na mnie liczyć. Rozumiesz? Mimo to... musimy dziś zakończyć tę sprawę. Czekają nas inne, ważniejsze zadania. Tasker spojrzał na druha. Biedny Gib. Porządnie dostał w kość w ciągu kilku ostatnich dni. Ale od czego ma się przyjaciół? - Umowa stoi - powiedział. Sęgnął po mikrofon. Dwójka? Siódemka? - Tu Siódemka - odparł Faisil. - Dwójka - dodał Morton, przydzielony do obserwacji biura Junony Skinner. - Zbierajcie się - polecił Harry. Gib zerknął na niego ze zdziwieniem. - Mam faceta w okolicach Key Bridge. Czerwono-biały kabriolet. Bądźcie... - zerknął na zegarek -...najpóźniej za sześć minut. - Zrozumiałem, jadę - powiedział Faisil. - Przyjąłem. - To Morton. Gib gapił się na Taskera z tępym zdumieniem. - Zwariowałeś? Nie możesz odciągać chłopaków od roboty tylko po to, by zdemaskować własną żonę! To... to pogwałcenie zasad bezpieczeństwa narodowego! Harry nie zwracał uwagi na jego okrzyki. Wyprzedził kolejny samochód. Gib trącił go w ramię. - Harry! Słyszysz mnie?! Trochę się zagalopowałeś. Straciłeś poczucie zdrowego rozsądku. - Potrząsnął głową. - Przykro mi, lecz muszę cię powstrzymać. - Co zrobisz? Poskarżysz się Trilby'emu? - Harry, do ciężkiej cholery, przecież chodzi o twoją dupę! Jasne, masz spieprzone życie. Twoja żona puszcza się ze sprzedawcą używanych samochodów. Wiem, że to poniżające, ale bądź mężczyzną... - Nagadaj na mnie, to odpłacę ci tym samym. - Co?! Jestem czysty jak prześcieradło proboszcza. Czysty... - Pamiętasz, jak zawaliłeś sześciotygodniową operację z powodu jakiejś siksy? Gib otworzył usta. - Wiesz o tym? - spytał cicho. - Uhm. Gib popatrzył w okno. - Skręć we Franklina - powiedział. - Będzie szybciej. - Grzeczny chłopiec - odparł Harry. Mikrobus z piskiem opon wszedł w wiraż. - Harry! - Głos Giba był zabarwiony wyraźnym niepokojem. - Powiedz, że nie masz żadnych zdjęć... Helen rzeczywiście zostawiła torebkę w domu. Pół godziny wcześniej, gdy stanęła przed lustrem, doszła do wniosku, że potrzebuje czegoś bardziej szykownego. Podeszła do szafy, wyjęła niewielki, seksowny ciuszek, strząsnęła z niego warstwę kurzu i wyszła z pokoju. Dana siedziała w salonie przed ogromnym ekranem telewizyjnym i przerzucała kanały. Wśród psychologów podobne zachowanie określano mianem „wypasu". Na chwilę oderwała wzrok od migoczących obrazków i spojrzała na matkę. - Kolacja jest w podgrzewaczu - powiedziała Helen. Powiedz ojcu, że wrócę późno. - Dokąd idziesz? - jęknęła Dana. Była zupełnie zbita z tropu nagłą zmianą sytuacji. - Muszę wyjść - oświadczyła Helen. I wyszła. Przejechała bulwarem MacArthura. Po prawej stronie połyskiwały w świetle księżyca wody Potomacu. Sylwetka Key Bridge odcinała się na tle gwiaździstego nieba. Helen usiłowała zebrać myśli. Wmawiała sobie, że nie robi nic złego. Nie mogła powiedzieć Harry'emu o Simonie. Simon był szpiegiem. Ciekawe, w co się znów wpakował. Raz już mu pomogła, podczas pierwszego spotkania... Było to w porze lunchu. Helen siedziała nad książką, jedząc kanapkę i popijając kawą. Gdy uniosła wzrok, napotkała spojrzenie młodego, ciemnowłosego mężczyzny o bladej cerze. Nie spuścił oczu. Usiłowała powrócić do przerwanej lektury, lecz nie mogła się skupić. Ponownie zerknęła w jego stronę. Rozglądał się czujnie po wnętrzu kafejki. Helen przewróciła stronicę. Poczuła satysfakcję, że choć na chwilę wzbudziła czyjeś zainteresowanie. Wyobraziła sobie, że ów nieznany młodzieniec podchodzi do niej, przedstawia się i pyta, czy ma wolny wieczór. Odpowiedziałaby wówczas: „Przykro mi, lecz jestem mężatką". On spojrzałby na nią z niekłamanym żalem, wymamrotał kilka słów przeprosin i zniknął, pozostawiwszy za sobą jedynie słabą woń wody kolońskiej, skóry i tytoniu... O, Boże. Ten facet właśnie usiadł obok. - Możesz to przechować? - spytał cicho i przesunął w jej stronę czarny neseser. Pachniał głównie mydłem i miał nieco piskliwy głos, lecz siedział tuż przy niej. Powiódł spojrzeniem wkoło. - Nikt nie może mnie z tym widzieć. Chodzi o bezpieczeństwo państwa. Skontaktuję się z tobą w piątek, o pierwszej po południu. Oczywiście, jeżeli zdołam. Gdybym się nie odezwał, zanieś wszystko do głównej kwatery CIA w Langley. -Popatrzył na nią błagalnym wzrokiem. Pomóż mi. Proszę. Otworzyła usta, by spytać, o co dokładnie chodzi, lecz młody człowiek zobaczył za jej plecami coś niepokojącego, głośno wciągnął powietrze i odszedł. Helen odprowadziła go wzrokiem. Rozejrzała się w poszukiwaniu śladów zagrożenia, lecz nic nie zobaczyła... Nogą przysunęła neseser bliżej siebie. Z trudem zmusiła się do zachowania spokoju. Dopiła kawę i zaczęła rozważać wszystkie „za" i „przeciw"... Zdecydowała się spełnić prośbę. Okay. Teraz punkt drugi. Musiała wrócić do biura i ukryć walizkę. Wstała, wyszła na ulicę i powoli skierowała się w stronę znajomego budynku. Zimny pot zrosił jej czoło. Przez całe popołudnie spoglądała na stojący pod biurkiem neseser. A jeśli to nie miało nic wspólnego z CIA? W walizce mogło być wszystko: od bomby do brudnej bielizny. Musiała dowiedzieć się prawdy. Pochyliła się i zaczęła dłubać spinaczem przy zamku. Na szczęście studenci wydziału prawa zdobywali tę umiejętność już podczas pierwszego roku nauki. Po kilku sekundach jej próby zostały uwieńczone pełnym sukcesem. Uniosła wieczko i westchnęła ze zgrozy. Facet rzeczywiście był Bondem. Na wewnętrznej ściance pokrywy tkwił umocowany kawałkami taśmy maleńki, srebrzysty aparat fotograficzny. Resztę wyposażenia stanowiły zniszczone mapy Bejrutu i Kairu (ta ostatnia z wyraźnie widocznymi plamami krwi) oraz szara teczka opatrzona napisem ŚCIŚLE TAJNE, zawierająca kilka kartek pokrytych dziwnymi znakami; prawdopodobnie szyfrem. Obok leżał walther PPK wsunięty w porysowaną kaburę. Helen zamknęła, neseser. Trzy dni później mogła go wynieść z biura. Czuła się wprost wspaniale. Pęczniała z dumy, idąc w kierunku kafejki. Młodzieniec czekał dokładnie tam, gdzie obiecał. Obrzucił ją pełnym podziwu spojrzeniem. - Dziękuję - powiedział. - Ocaliłaś mi życie. Jak masz na imię? - Helen. - Możesz mi mówić... Smon. - Patrzył na nią łagodnie. Wziął neseser, sprawdził coś na bocznej ściance, po czym zesztywniał ze zgrozy. - Otwierałaś - szepnął złowieszczo. Helen miała wrażenie, że serce za chwilę wyskoczy jej z piersi. - Tylko zerknęłam... - To całkowicie zmienia postać rzeczy. Rzeczywiście. Gdy dotarła do K Street i skierowała się w stronę Key Bridge, poczuła znajome podniecenie, które stało się nieodłączną częścią jej spotkań z Simonem. Nie miało to nic wspólnego z miłością czy choćby z pożądaniem. Czysta ekscytacja, podobna tej, jaką myśliwy odczuwa podczas polowania. Nieodłączny element gry o wysoką stawkę. Życie Helen na co dzień wypełnione było nudą i rutynowymi zajęciami. Egzystencja Smona przypominała jazdę na krawędzi głębokiej przepaści. Każda chwila nieuwagi mogła okazać się fatalna w skutkach. W jego obecności świat nabierał barw i zapachów niedostępnych zwykłym śmiertelnikom. Helen miała wrażenie, że obudziła się z długiego uśpienia. Skręciła pod most i zatrzymała samochód w pobliżu wjazdu na parking. Wyłączyła silnik, po czym spojrzała na zegarek. Minuta po ósmej. Zacisnęła drżące dłonie. Rozejrzała się. Ulica, była przeraźliwie pusta. Ani śladu Smona. Helen wciąż czekała. Powiedział „dokładnie o ósmej". Coś musiało się stać. Przekręciła kluczyk w stacyjce. Światła reflektorów przecięły ciemność. W tej samej chwili rozległ się głęboki pomruk silnika i z cienia wyjechała czerwona corvette. Smon niecierpliwie skinął ręką. Morton obserwował przez noktowizor przyczółek mostu. Widział kobietę wysiadającą z accorda i wsiadającą do corvette. Czerwony kabriolet ruszył z miejsca. Morton pojechał za nim. Sęgnął po mikrofon. - Tu Dwójka. Podejrzany kieruje się na południową stronę Key Bridge. Do mężczyzny siedzącego w samochodzie dołączyła kobieta. - Zrozumiałem - odparł Harry. Smon co chwila spoglądał w lusterko. Z jego miny można było wnioskować, że ktoś go śledzi. Helen nerwowo załamała ręce. - Co się dzieje? - Nie jestem pewien... Nie powinni nas widzieć razem. Połóż głowę na moich kolanach i nie wstawaj, póki nie wyjedziemy z miasta. Helen posłusznie przycisnęła policzek do jego uda. Smon uśmiechnął się z triumfem. Gib elektronicznym piórem kreślił na ekranie trasę przejazdu śledzonej corvette i jadących za nią agentów. W głośniku rozległ się głos Mortona: - Niezły numer. Babka wsadziła głowę między kolana kierowcy. Harry zesztywniał. - Bon appetit - dodał Morton. - Hłe, hłe.. Gib powoli sięgnął po mikrofon. Uważał, by nie wykonać żadnego nagłego ruchu. - Hej, Dwójka, skup się na faktach. Odbiór. - O, .cholera... - zaklął pod nosem Smon. - Mamy towarzystwo. Helen uniosła głowę i rzuciła szybkie spojrzenie za siebie. Ulica była pusta. Smon pociągnął kobietę w dół. - Nie patrz! - syknął ostrzegawczo. - Niczego nie widziałam... - Są czujni. Bardzo czujni. - Co zrobimy? - spytała Helen. Zaczynał ją boleć kręgosłup i w miejsce początkowego podniecenia wkradała się irytacja. - Zobaczymy, na co ich stać - powiedział Smon. Trzymaj się. Naparł na kierownicę i z piskiem opon skręcił w boczną uliczkę. Tył samochodu zatańczył po jezdni. Faisil widział ucieczkę corvette. Włączył radiostację. - Tu Sódemka. Jadą na wschód, w stronę Wilsona. Zdaje mi się, że faceta lekko ponosi. Gib zerknął na mapę. - Dobra, Sódemka, jesteś wolny. Przechwycimy ich w pobliżu Grandu. Czerwona corvette właśnie mignęła na skrzyżowaniu. Jej widok podziałał na Harry'ego niczym płachta na byka. Ruszył pełnym gazem, z rozdętymi nozdrzami i żądzą mordu w oczach. Gib wziął do ręki mikrofon. - Mamy piłkę. Wczepił dłoń w uchwyt, bo Harry brał ostry zakręt, by wsiąść Smonowi na ogon. Smon ani na chwilę nie tracił cennego czasu. Przeciął kolejne skrzyżowanie i zerknął w lusterko. - Chytrze... chytrze... - pomrukiwał pod nosem. Helen spojrzała przez ramię na pustą ulicę... - Nie podnoś głowy! -zawołał Smon. -Mogą strzelać. Szarpnął kierownicą i pomknął w głąb alei. - Szlag! - huknął Harry. Facet rzeczywiście zachowywał się jak ścigany. - Jedź prosto - powiedział Gib. - Przy następnej przecznicy w prawo. Smon kluczył po własnych śladach. Chwilę później corvette wypadła na autostradę wiodącą w stronę Arlington. Udało się! Ze spokojem popatrzył w lusterko. Na jego ustach pojawił się dziwny uśmiech, wyrażający niesmak zmieszany z zadowoleniem. - Poszło zbyt łatwo - parsknął. - Jestem nieco rozczarowany. Helen nareszcie mogła zmienić niewygodną pozycję. Jęknęła z ulgą. Smon wziął to za oznakę zdenerwowania. - Nic się nie bój - powiedział z ciepłym, niemal ojcowskim wyrazem twarzy. -Dzisiaj nas nie dostaną. Najlepszy agent Omegi został wystrychnięty na dudka. Harry był bliski apopleksji. - Dwójka! Masz z nimi kontakt? ryknął do mikrofonu. - Nie. Straciłem ich z oczu. - Siódemka! Melduj! - Tu Siódemka. Nikogo nie widzę, odbiór. Harry przełączył radiostację. - Jedynka do Kondora. Jesteś na nasłuchu? Kondor! Słyszysz mnie?! Szosa wiła się lekko wśród trawiastych pagórków wyznaczających skraj hrabstwa Arlington. Corvette dotarła do szczytu wzgórza i zaczęła zjeżdżać w płytką dolinę. Chwilę później na ciemnym niebie pojawił się śmigłowiec. Księżycowa poświata połyskiwała na czarnym kadłubie, a silnik pomrukiwał dziwnie zduszonym warkotem. Harry rozluźnił napięte mięśnie, gdy z głośnika dobiegł głos pilota: - Tu Kondor. Nawiązałem kontakt wzrokowy z poszukiwanym. Powtarzam, widzę samochód poszukiwanego. W blasku reflektorów mignęła para czerwonych oczu. Były zbyt małe jak na kota. Po chwili tajemnicze stworzenie skryło się w mroku zalegającym pod dużą, poobijaną przyczepą. Helen zadrżała. Kto mógł mieszkać w takiej ruderze? Może zapomniany przez Boga i ludzi pijaczyna, który za drobną opłatą po mistrzowsku fałszuje dokumenty? A może bezzębny szaleniec, przeklinający papieża i pokątnie handlujący bronią? Skierowała na Smona pytające spojrzenie. - Mój dom i apartament w Nowym Jorku są pod obserwacją - wyjaśnił. - Tylko tu mogę czuć się w pełni bezpiecznie. We wnętrzu przyczepy panował dziwny zaduch. Wilgoć? - zastanawiała się Helen. Kilka razy pociągnęła nosem. Robiła to po cichu, by nie urazić Smona. Woń stanowiła mieszankę odoru robactwa, brudnej bielizny i pleśni. Smon miał ochotę spryskać wszystko dezodorantem, lecz zdawał sobie sprawę, że w obecności Helen byłoby to niezbyt zręczne posunięcie. Trudno, za kilka minut jej nos już nie będzie odbierał niepokojących sygnałów. Postanowił zająć uwagę gościa. Włączył magnetofon. Z prymitywnego głośnika, który ostatnio wisiał na licealnym korytarzu, popłynęły nieco chrapliwe dźwięki nastrojowej muzyki. Helen rzuciła okiem na skotłowane łóżko. Smon wyciągnął butelkę czerwonego wina i napełnił dwa kieliszki. Helen nie przyglądała się im dokładnie, więc nie zauważyła, że to reklamówki pobliskiego toru wyścigów konnych. Smon wzniósł toast. - Za współpracę - powiedział. - Czego ode mnie oczekujesz? - spytała. Podniosła kieliszek do ust, lecz nie wypiła ani kropli. - Chcę, żebyś została moją żoną-- odparł nieco melodramatycznym tonem. - Jestem mężatką! - zawołała Helen. - Tylko na czas wyjazdu do Paryża. Muszę mieć żonę. Będą szukali mężczyzny podróżującego samotnie. - Jedziemy do Paryża? - Uznała, że musi się napić, niezależnie od tego, co naprawdę znajduje się w jej kieliszku. - Helen... - Smon mówił napiętym tonem. Jeden z moich kolegów pracuje na dwie strony. Jeszcze nie zdołałem ustalić który. Nie mogę ufać nikomu z wyjątkiem ciebie. Pojedziesz ze mną? To tylko dwa dni. - Nie wiem. Muszę to przemyśleć. - Tutaj. Usiądź. Rozgość się. Zrobił miejsce na łóżku. Usiadła. Dolał wina do jej kieliszka. Pięciu czarno ubranych mężczyzn naciągnęło kominiarki i równym, wytrenowanym krokiem ruszyło w stronę przyczepy. Idący na przedzie uniósł MP-5. Grupa stanęła. - Jedynka do Kondora odezwał się Harry przez przekaźnik umieszczony w uchu. Daj nam trochę światła. Rozległo się stłumione tłap-tłap śmigłowca, a po chwili na murawie zalśniła jasna plama niebieskiego światła. Harry skinął na swych towarzyszy. Po raz pierwszy od kilku dni czuł się naprawdę szczęśliwy. Helen z namysłem spojrzała na Smona. Wiedziała, że jeśli odmówi, co najmniej przez najbliższy miesiąc będą ją dręczyć wyrzuty sumienia. Powoli skinęła głową. - Dobrze. Pojadę. Smon ujął jej rękę w obie dłonie. - Uratowałaś mi życie. Jesteś dzielna. Bardzo dzielna - powiedział z taką samą dumą, jak wtedy, gdy przyniosła mu walizkę. - Wiem, że w^ głębi serca czujesz strach, choć ja niemal już zapomniałem, czym jest to uczucie. Śmierć towarzyszy mi na każdym kroku. Rano budzę się z myślą, że to może być mój ostatni dzień na ziemi. Lecz na tym polega prawdziwy smak życia. Masz jedyną okazję, żeby go skosztować. Przerwał, by podkreślić wagę ostatniego zdania, po czym pochylił się w stronę kobiety. - Helen... Musimy w jakiś sposób uwiarygodnić nasz związek. Uważny obserwator bez trudu odkryje podstęp, jeśli będziemy wyglądać jak para przygodnych znajomych. Położył rękę na jej kolanie. Helen drgnęła. - Widzisz? - spytał z chytrym uśmiechem. - Już się zdradziłaś. Trzeba przyznać, że był prawdziwym mistrzem w swym fachu. Jego twarz, pocięta wokół oczu przedwczesnymi zmarszczkami, tchnęła spokojem i zdecydowaniem. - Spróbuj się rozluźnić - powiedział. Helen nerwowo kiwnęła głową. - To tylko dlatego... że od szesnastu lat tylko Harry... - Oddychaj głęboko. 0... już lepiej. Myśl wyłącznie o swej roli. Smon objął ją za ramiona. Helen miała wrażenie, że śni. Wyciągnęła się jak struna, gdy położył ją na plecach. - O, właśnie - wymruczał. - Tak jest dobrze. Dotknął wargami jej ust. Zaprotestowała nieśmiało i bez przekonania usiłowała go odepchnąć. Smon przesunął dłonią po udzie. Wsunął palce pod spódnicę... - Nie! Przestań! - krzyknęła. Smon nie miał zamiaru słuchać. Złożył usta do pocałunku... - Złaź ze mnie! - wrzasnęła Helen. Kolanem kopnęła go w krocze. - Uuuufff... - stęknął Smon. Odsunął się szybko. Helen oparła się na łokciach. W jej oczach zamigotała złość. - Co się z tobą dzieje? Przybrał zbolałą minę. - Jeśli nie dla mnie, to dla demokracji... - szepnął. BUUUUUM! Wybuch wyrwał całą ścianę przyczepy. Smon ze zdławionym okrzykiem poleciał w przód, prosto między nogi Helen. W jasnym kręgu rzucanym przez reflektor śmigłowca pojawiło się pięć zamaskowanych, uzbrojonych postaci prowadzonych przez zwalistego mężczyznę. Promień światła padł na łóżko i na zdumioną „parę". Helen uświadomiła sobie nagle, że obejmuje nogami biodra Smona i warknęła ze złością. Harry dyszał żądzą mordu. Smon nie potrafił wykrztusić słowa. Nie mógł uwierzyć w to, co się stało. Grupa uzbrojonych komandosów dopadła go w chwili, gdy chciał przelecieć żonę innego faceta. Rozwalili mu chatę na strzępy. Mrużył oczy przed światłem bijącym z helikoptera, krztusił się dymem i kurzem unoszonym przez łopaty wirnika. Na widok nadchodzącego olbrzyma zrozumiał, że zaraz umrze. Czas zapłacić za dotychczasowe kłamstwa. Matka powtarzała mu zawsze: „Jak będziesz kłamał, diabeł na osiem milionów lat zaciągnie cię do piekła." Jak na ironię, sama zginęła przez kłamstwo. Jakiś włóczęga przydybał ją na przystanku i zażądał pieniędzy. Nie pofatygowała się nawet, by wyjąć z ust papierosa, i odpowiedziała: „Nie mam forsy, dupku". Facet wepchnął ją pod koła nadjeżdżającego autobusu. A teraz jej syn, Smon, poczuł na karku twardo zaciśniętą dłoń sprawiedliwości. Olbrzym wywlókł go z rudery, nim zdołał pomyśleć o oporze. Gib skoczył na kobietę. Helen wiła się jak piskorz, gryzła, kopała - nawet nie przypuszczał, że jest do tego zdolna. Otworzył usta, by wykrzyczeć jej imię, lecz w porę ugryzł się w język. Nagle otrzymał silny cios w pachwinę. Helen wyrwała się z uścisku, wyskoczyła z przyczepy i zaczęła uciekać. Harry pchnął Smona w ręce swych ludzi i ubezpieczany przez Keougha popędził za umykającą kobietą. Dopadł ją między drzewami. - Ty łotrze... - Ugryzła go w rękę. - Auuuu! - zawył. Helen znów była wolna, lecz nie na długo. Agent Keough, działając z wytrenowaną precyzją, uderzył ją kolbą w tył głowy. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego chwilę później został znokautowany przez Harry'ego. Helen, ze skutymi rękami i w czarnym worku na głowie, została wprowadzona przez Keougha do pustego pokoju przesłuchań w Wydziale Omega. Pośrodku pomieszczenia stał stołek, a z sufitu zwisała żarówka w drucianej oprawie. Keough posadził kobietę, uwolnił jej ręce i wyszedł. Helen zdjęła z twarzy zasłonę. Zamrugała powiekami, oślepiona jasnym światłem. Usłyszała szczęk zamka, więc podbiegła w stronę wyjścia i szarpnęła za klamkę. - Wypuśćcie mnie! Załomotała pięścią w drzwi. Skrzywiła się z bólu. Nie było odpowiedzi. Zauważyła, że jedną ścianę zastępuje duża lustrzana tafla. Bezskutecznie usiłowała zajrzeć do przyległego pokoju. - Jest tam kto? - Siadaj! - huknął ostry, głęboki i dziwnie nieludzki głos. W mrocznej sali po drugiej stronie lustra Gib i Harry siedzieli za konsoletą wypełnioną setkami rozmaitych połączeń. Był to układ elektroniczny zmieniający ton i barwę głosu. - Kim jesteś? - spytała Helen. Harry wdusił przycisk mikrofonu. - Powiedziałem: siadaj! Helen zmarszczyła brwi, lecz tym razem posłuchała wezwania. Nie czuła strachu. - Dla kogo pracujesz? - zadudniło w głośnikach. - Dla Kettlemana, Barnesa i McGratha - odpowiedziała. - W biurze prawniczym. - Oczywiście... - zahuczało. - Posługujesz się nazwiskiem Helen Tasker. Co robiłaś w towarzystwie terrorysty Carlosa, znanego jako „Szakal"? - Sprawdzałaś, czy ma czyste majtki? - wtrącił szybko drugi mężczyzna. Coś łupnęło i zapadła cisza. Twierdził, że jest amerykańskim agentem - odparła. Od jak dawna należysz do jego organizacji? - spytał pierwszy. - Nic nie wiem o żadnej organizacji. Poznałam Simona... jeśli tak się nazywa... jakieś dwa tygodnie temu. Prawie go nie znam. - Sytuacja, w jakiej cię znaleźliśmy, wskazywała na coś innego - oświadczył drugi. Helen spłonęła rumieńcem. - W jaki sposób doszło do pierwszego spotkania? Opowiedziała historię o czarnej walizce. Harry spojrzał z niedowierzaniem na Giba. Musieli przyznać, że Smon był obdarzony nie lada tupetem. - Dlaczego widywałaś go później?- Potrzebował mojej pomocy. Pociągał cię? Nie. - Nawet w najmniejszym stopniu? - nie ustępował Tasker. - Nooo... był miły. Harry poczerwieniał gwałtownie. - Policz do dziesięciu - poradził mu Gib i pochylił się nad mikrofonem. - Często wchodzisz do łóżka przypadkowo poznanych mężczyzn? - Nie! Nigdy! Więc ten był pierwszy - stwierdził Gib. Nie! Harry odzyskał spokój. Sęgnął po mikrofon. - Powiedz nam o swoim mężu. - Pracuje... Jest właścicielem „Microsoft Corporation". I zabije was obu, kiedy się dowie, że mnie tu trzymacie. - Jest handlowcem pracującym w dużej firmie elektro nicznej - zabrzmiał złowieszczo huczący głos. - Radzę ci mówić prawdę, jeśli chcesz jeszcze zobaczyć męża i córkę. Helen zamarła z przerażenia. Harry. Dana. Skąd wiedzieli? Banda sukinsynów... - Uważasz męża za nudziarza? - padło z głośników. Co? Boże... Mówić prawdę... - No, może trochę. - I nie czujesz już podniecenia podczas pożycia? spytał drugi. Znów coś łupnęło. Sytuacja była co najmniej dziwna. - Nie twój zasrany interes! -krzyknęła Helen. - Co to za pytania?! - Tkwisz po uszy w kłopotach! - ryknął bas. - Mamy prawo pytać cię o najbardziej intymne szczegóły! Nie próbuj podskakiwać! Helen ponuro spojrzała w lustro. Szlag by ich trafił! Czuła wzbierającą złość. Złość... i ani krzty strachu, jakby pytania przesłuchujących obudziły nie znaną dotąd część jej osobowości. - Mam dobrego męża. Z gładkiej tafli zwierciadła spoglądała na nią zbolała twarz obcej kobiety. - A mimo to zaczęłaś się rozglądać za kimś innym? zatrajkotało w głośnikach. - To znaczy... Harry zakrył dłonią mikrofon Giba. - Może przestaniesz? Gib uniósł obie dłonie. - Chciałem tylko dotrzeć do sedna sprawy. Opadł na krzesło, zadowolony, że mógł odpłacić kumplowi za dwa dni cierpień. Harry zmierzył go przeciągłym spojrzeniem, po czym odwrócił głowę. - Dlaczego pojechałaś do kryjówki Carlosa? - Chciał, żebym wzięła udział w tajnej operacji. Miałam grać rolę jego żony. - Zgodziłaś się? - Tak. - Spuściła wzrok. Harry popatrzył na nią z niedowierzaniem. Kim była ta kobieta po drugiej stronie lustra? Czuł się zupełnie zdezorientowany. - Dlaczego? - spytał w końcu. - Nie wiem. Potrzebowałam czegoś... - przerwała. - Czego? Czego potrzebowałaś? Zebrała wszystkie siły. - Chciałam nareszcie poczuć, że żyję. Chciałam zrobić coś... wyjątkowego. -Uważnie przyjrzała się swemu odbiciu. - Było mi wprost wspaniale, bo wiedziałam, że jestem potrzebna. Że ktoś darzy mnie zaufaniem. - Poczuła nagłe drapanie w gardle i wilgoć pod powiekami. - Czas nie stoi w miejscu. Chciałabym kiedyś spojrzeć za siebie i powiedzieć: „Zrobiłam to! Może byłam szalona i nieostrożna, ale... kurwa mać, dopięłam swego!" Harry patrzył na żonę. Nie, nie na żonę. Na kobietę imieniem Helen. Wydał głębokie, bolesne westchnienie. Nie potrafił się z nią kłócić. Pozostawała jeszcze jedna sprawa do wyjaśnienia. Istotna dla Harry'ego i życiowo ważna dla Simona. - Sypiałaś z tym... Smonem? - Nie - odpowiedziała sucho. Gib nie pozbył się wszystkich podejrzeń. - Może po prostu nie mogli zasnąć... Rozumiesz? Harry spojrzał na niego jak na śniętą rybę... po czym wdusił przycisk mikrofonu. - Zmienię ostatnie pytanie. Czy utrzymywałaś z nim kontakty seksualne? - Posłuchaj, koleś, daleko nie zajdziemy, jeśli będę musiała każdą odpowiedź powtarzać po cztery razy. Chcę wrócić do domu. - Odpowiadaj na pytania! - huknął mężczyzna. Helen zerwała się z miejsca i gniewnie zacisnęła pięści. - Wypuśćcie mnie stąd! - wrzasnęła. - Wypuśćcie mnie natychmiast, durnie! Chwyciła stołek i zaczęła z całej siły tłuc nim w szklaną przegrodę. ŁUP! Nie spałam z nim! - krzyczała wniebogłosy. ŁUP! Słyszysz, ty...ŁUP! - To nic nie da - powiedział drugi głos. - Szkło jest odporne na uderzenia. TRZASK! Lustro pokryło się siecią drobnych pęknięć. Gib jak oparzony odskoczył w tył, by znaleźć się jak najdalej od rozwścieczonej kobiety. - Może mówi prawdę - stwierdził z przekonaniem. - Stop!... Mam tylko jedno, ostatnie pytanie. Wyczerpana Helen opuściła stołek. Dyszała ciężko. - Jakie?! -spytała kwaśno. Nadal kochasz swego męża? Wybuchnęła szlochem. - Tak - powiedziała przez łzy. - Nie słyszę. - Tak! Kocham! Zawsze kochałam. I zawsze będę go kochać... - Popłakiwała jeszcze przez chwilę, po czym energicznym ruchem wytarła policzki. - Mogę już iść do domu? Frajerzy. Harry też miał zaczerwienione oczy. Gib popatrzył w jego stronę. - Kocha cię. Co teraz? Harry stał z zamyślonym wyrazem twarzy. Helen szukała tajemnic, niebezpieczeństwa, przygody... Mógł jej to zapewnić. Włączył mikrofon. - Widzę tylko jedno rozwiązanie. Musisz pracować dla nas. Gib chwycił się za głowę. Facet zwariował. - Harry, co ty wyprawiasz? - Przydzielam jej zadanie - wyjaśnił Tasker, jakby miał do czynienia z zupełnym idiotą. Ponownie zwrócił się do Helen: - Zaufam ci raz, pod warunkiem, że na tym zakończy się nasza współpraca. Wybór jest prosty: zgoda oznacza wycofanie wszelkich oskarżeń i spokojny powrót do normalnego życia. W razie sprzeciwu czeka cię długoletni pobyt w więzieniu federalnym, co na pewno odbije się na sytuacji męża i córki. Słucham. - Ja... to znaczy... niech pomyślę... hmmm... - Helen żałowała, że nie ma pod ręką bazooki. - Tak, czy nie? - Oczywiście, że „tak", twardzielu. Co mam robić? Gib skrzywił się. Harry przeginał pałę jak nigdy dotąd. Klasyczny przypadek trwałego pomieszania zmysłów wskutek szoku. - Będziemy w kontakcie - powiedział Tasker. - Mój mąż nie może o tym wiedzieć - odparła ostrzegawczo. - Nikt nie może wiedzieć! - huknął.-----Zwłaszcza on. Musisz udawać, że nic nie zaszło. Od tego zależy bezpieczeństwo państwa. Gdzieś to już słyszała. - Dasz sobie radę? — spytał głos. - Myślę, że tak. - Dobrze się zastanów. Będziesz okłamywać człowieka, którego naprawdę kochasz. Który darzy cię bezgranicznym zaufaniem. - Nie ma sprawy - odpowiedziała bez wahania. Po tym, co ostatnio przeszła, kłamstwo wydawało jej się nic nie znaczącym szczegółem. -- Człowiek, który z tobą się skontaktuje, używa pseudonimu Borys - oświadczył głos. - Na czas operacji otrzymasz imię... - Natasza? - spytała z nadzieją w głosie. - Nie - odparł Harry. - Doris. Helen ze zdumieniem popatrzyła w lustro. Łudziła się, że „twardziel" ją widzi. Doris. Idiotyczny pomysł. Harry bezradnie rozłożył ręce. - Teraz znów jest niezadowolona z pseudonimu. Zaraz zacznie walić w szybę. Wstał i skierował się w stronę wyjścia. Zaczekaj na mnie - - zawołał Gib, pośpiesznie zbierając się z miejsca. Obaj czuli głęboki respekt wobec niszczycielskiej siły Helen. Wóz Sódemki wtoczył się w cień zalegający pod Key Bridge. Ktoś cicho otworzył drzwi i wyprowadził zakapturzoną postać. Helen zachwiała się lekko, lecz dłoń w czarnej rękawiczce pomogła jej utrzymać równowagę. Ktoś inny wręczył jej torebkę i zdjął kaptur. Nim zdążyła się odwrócić, samochód odjechał. Rozejrzała się. Pusto. Jej accord stał zaparkowany dokładnie w tym samym miejscu, gdzie go zostawiła. Poza tym nie było żywego ducha. Pod mostem . W środku nocy. Kilka godzin temu podobna sytuacja przyprawiłaby ją o dreszcz przerażenia. -- Tak! - zawołała z triumfem, wyrzucając pięść w górę. Lekkim krokiem podbiegła do swego samochodu. Gib i Harry minęli Blue Rdge i skierowali się na świeżo wyremontowaną szosę wiodącą w stroni Massanutten Mountains. Dotarli do bramy w wysokim drucianym ogrodzeniu. Harry, wciąż w czarnym kombinezonie komandosa, wyskoczył z samochodu i zaczął majstrować przy kłódce. Najwyraźniej nie zauważył dużej tablicy, na której wypisano czerwonymi literami: „Niebezpieczeństwo. Przejścia nie ma. Obcym wstęp surowo wzbroniony". W powietrzu unosił się głuchy, ledwo słyszalny pomruk. KLIK Brama stanęła otworem. Harry wrócił do wnętrza pojazdu. Droga wznosiła się w stromo. Gib ujechał kilkadziesiąt metrów i dotarł do niewielkiego parkingu. Para olbrzymich dłoni w czarnych rękawiczkach wyciągnęła Smona z samochodu. Smon mimo kaptura słyszał przeciągły rumor, przypominający dudnienie odległego gromu. Co to? Popychany przez Giba i Harry'ego, którzy nadal osłaniali twarze kominiarkami, ruszył do przodu, wszedł z asfaltu, poczuł pod stopami luźno leżące kamienie. Grzmot stawał się coraz głośniejszy, chłodny powiew wiatru owionął mu dłonie. Stanęli. Kaptur zniknął. - Aaaaaaaaaaagh! - ryknął Smon. Serce podeszło mu do gardła. Sine ręce trzymały go na samym skraju przepaści zamykającej monumentalną tamę. Dwieście metrów niżej potężne strumienie wody wlewały się do płytkiego basenu i już spokojniej odpływały wąskim, kamienistym korytem. - Ty sukinsynu... - warknął Harry. - Wiemy, że jesteś Carlosem. Myślałeś może, że uda ci się ukrywać bez końca? - Czekajcie! - zapiszczał Smon. - Złapaliście nie tego, co trzeba. Mam na imię Smon! Wiercił się na wszystkie strony. Nie wiadomo dlaczego, był przekonany, że zrozumieją pomyłkę na widok jego twarzy... - Puśćcie mnie! Przecież nie musicie mnie zabijać! Żadnego z was nie... Harry zerwał maskę z głowy. - ...widziałem... - Smon omal nie zemdlał. - Cholera! Cholera! - krzyczał. Usiłował odwrócić wzrok, lecz Harry chwycił go za włosy i zmusił, by spojrzał mu prosto w twarz. - Hej! - W oczach Smona błysnęło zdziwienie. To ty! - Na widok klienta obudził się w nim instynkt sprzedawcy. - Nadal jesteś zainteresowany kupnem corvette? Gib również ściągnął maskę. - Przestań się zgrywać, Carlos. Gra skończona. Mamy wystarczająco wiele dokumentów, by udowodnić ci winę. Jesteś międzynarodowym terrorystą. Harry wykonał nieznaczny ruch ręką. Stopy Smona zatańczyły na krawędzi otchłani. - Nieee! Ja tylko sprzedaję samochody! To wszystko! Same krajowe. Nie mam nic wspólnego z zagranicą. Przysięgam. Nie jestem terrorystą. Kłamałem. Wciąż kłamałem! Musicie mi uwierzyć! Jestem okropnym tchórzem. Gdyby ktoś wymierzył do mnie z pistoletu... Harry wyciągnął glocka i skierował wylot lufy wprost między oczy mężczyzny. - Aaaaaaa! Nie zabijaj mnie! Nie jestem szpiegiem! Jestem nikim. Zwykłym wypierdkiem. - Smon dławił się własnym oddechem. - Musiałem kłamać, żeby dobrać się do ładnej babki. Nie przesadzałem zbyt wiele. Naprawdę... Czuł na sobie chłodne, wyczekujące spojrzenie dwóch par oczu. - Imam bardzo małego siusiaka. To śmieszne... O, Boże... - Popatrzył na swoje spodnie. Śmiał się i szlochał jednocześnie. - Widzicie? Jak mogę być prawdziwym szpiegiem, skoro szczaw po nogach? Harry miał dość. Odciągnął Smona od krawędzi tamy. - Znikaj. - Wykonał znaczący ruch pistoletem. Smon znieruchomiał. Zrobił płaczliwą minę. - Nie. Jak tylko się odwrócę, strzelisz mi w plecy! Gib z rezygnacją spojrzał na Harry'ego. Ruszyli w stronę samochodu. Smon gonił ich na czworakach. - Wiem, że masz zamiar mnie zabić! Nie rób tego! Oddam ci corvette za darmo! Gib obrócił się i strzelił trzykrotnie w ziemię. Smon odskoczył. - Aaaaaaa! - Zjeżdżaj, gnoju - usłyszał na pożegnanie. Mikrobus odjechał. Smon, zalany łzami, z wdzięcznością uniósł twarz ku niebu. - Mamo, przyrzekam ci, że już zawsze będę mówił prawdę - skłamał. ROZDZIAŁ SIÓDMY Juno Skinner zniknęła tuż po połączonym występie Harry'ego i Aziza. Galeria wciąż była otwarta, lecz nikt nie potrafił ustalić miejsca pobytu pięknej właścicielki. Obserwacja biura i magazynu też nie dały żadnych rezultatów. Nawet dwa pozorowane włamania przyniosły łup jedynie w postaci dwóch całkiem legalnie zarejestrowanych pistoletów półautomatycznych używanych przez strażników. Aziz także przepadł jak kamień w wodę. Faisil odszukał wypożyczalnię, w której trzej Arabowie wynajęli samochód typu kombi. Kartę wozu wystawiono na nazwisko mężczyzny, który przedstawił się jako „Ali Abu Muhammad" i okazał paszport Zjednoczonych Emiratów Arabskich. Oczywiście amerykańskie władze i migracyjne nic nie wiedziały o takim człowieku. Faisil zaczął przeglądać dane zawarte w komputerach wywiadu i organizacji rządowych: INS, CIA, NSA, FBI, Pentagonu; DEA i Straży Przybrzeżnej. Zdołał ustalić; że sześciu z bliskich współpracowników Aziza w ostatnich latach przebywało na terenie Stanów Zjednoczonych, lecz wszyscy wyjechali. Niewiele więcej wiedziano w prywatnych agencjach. Aziza, Junonę i cały Szkarłatny Jihad otaczała mgła tajemnicy. Kurierzy Omegi skontaktowali się z wywiadem japońskim, Mossadem, MI-6, Surete oraz kilkoma innymi zaprzyjaźnionymi organizacjami w Europie i na Bliskim Wschodzie. Czuwali przy komputerach przez całą dobę. Z zebranych informacji Gib i Harry usiłowali odtworzyć strukturę Jihadu. W odróżnieniu od innych arabskich przywódców, którzy walczyli głównie o własne interesy, Szkarłatny Jihad miał szerokie plany. Aziz w niczym nie przypominał demagoga manipulującego nastrojami fanatycznie nastawionych ziomków. Nie szukał poklasku. Działał w imię wyższych, abstrakcyjnych celów. Lubił określać się mianem „Miecza Islamu". Uważał, iż Zachód, a szczególnie Stany Zjednoczone, stanowią poważne zagrożenie dla wyznawców nauk Proroka. Chciał skończyć z amerykańską dominacją na Bliskim Wschodzie oraz w krajach Trzeciego Świata. Brzmiało to jak mrzonki szaleńca ogarniętego megalomańską pasją, lecz Aziz w rzeczywistości był trzeźwo myślącym bojówkarzem łączącym polityczny ekstremizm z oportunizmem. Wśród swoich wysoko powiewał flagą islamu, lecz wśród bogaczy, którzy finansowali jego działalność, mówił o dolarach i centach, analizował historię, ekonomię i ideologię oraz kreślił własną wizję wydarzeń politycznych. Wszędzie znajdował posłuch. Był dobrze przygotowany do każdej dyskusji. Pochodził z bogatej syryjskiej rodziny mieszkającej w Bejrucie. W szesnastym roku życia mówił już pięcioma językami, łącznie z japońskim. Jednak jego prawdziwą miłością stała się filozofia - zwłaszcza ta jej gałąź, która usiłowała zgłębić tajniki ludzkiej kultury. Hezjod, Locke, Hegel, Nietsche, Marks, Foucault - wszyscy należeli do ulubieńców Aziza. Jeden ze szwajcarskich wykładowców określił go jako „najbardziej bystrego i oddanego sprawom nauki studenta". Splot rozmaitych wydarzeń spowodował, że w siedemdziesiątym siódmym roku w ciągu kilku dni jego życie uległo całkowitej odmianie. Młody Aziz trafił właśnie do Oxfordu i zamierzał poświęcić się karierze akademickiej. Niemal natychmiast poczuł zniechęcenie do nauki. Jego obrazoburcze, pro arabskie teorie nie znajdowały zrozumienia wśród przygarbionych, posypanych kurzem i krótkowzrocznych profesorów, którzy znali jedynie książki, a nie Historię. Po drugiej stronie uniwersyteckiego muru dobiegała końca burzliwa dekada, która zapisała się w dziejach świata powstaniem kartelu państw-producent ów ropy naftowej oraz pierwszymi wystąpieniami islamskich fundamentalistów. W tym też czasie ponieśli śmierć rodzice Aziza. Zginęli przypadkowo z rąk żołnierzy piechoty morskiej walczących z Chrześcijańską Falangą. Po prostu pomyłka - oświadczyli żołnierze. Rodzice znaleźli się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie. Osierocony Aziz był innego zdania. Doszedł do wniosku, że to Stany Zjednoczone są anachronizmem. Przyłączył się do libańskiej partyzantki marksistowskiej działającej w Bejrucie i uznał, że człowiek wierzący w jedność muzułmanów powinien walczyć ze wszystkimi innowiercami, niezależnie od tego, czy chodzi o chrześcijan, Amerykanów czy Żydów. Po raz pierwszy poznał smak krwi, gdy wetknął kilka lasek dynamitu w starą oponę i stoczył ją ze wzgórza w stronę grupy niczego nie podejrzewających falangistów. Dość szybko stał się zastępcą komendanta, w krótkim czasie doprowadził do rozłamu organizacji, ponieważ nie popierał samobójczych misji szeroko opisywanych przez światową prasę. Poszukiwanie rozgłosu uważał za rzecz niegodną prawdziwego wojownika. W odpowiedzi dawny zwierzchnik rozkazał porwać jego dwóch najbliższych współpracowników, poddał ich torturom i zabił. Aziz, który wówczas ukrywał się we Francji, otrzymał film z zarejestrowaną sceną mordu i zrozumiał, że w porównaniu z innymi bliskowschodnimi „politykami" jest zaledwie niedouczonym amatorem. Ostrożnie wysunął czułki i podjął negocjacje z OWP, szukając politycznego uzasadnienia swych dążeń. Tym razem osiągnął sukces, jednak wkrótce został zdradzony przez jednego z konkurentów Arafata. Oskarżony o próbę zgładzenia tureckiego dyplomaty, spędził cztery lata w ciężkim francuskim więzieniu. Nie żalił się nad swym losem. Stłumił gniew i czekał. Uczył się. Studiował historię konfliktów zbrojnych i teorię władzy. Rsał setki listów. Opuścił celę w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym i usłyszał głośne skrzypienie muru berlińskiego. Przewidywał, że zapora niedługo runie. Tak się też stało. Aziz znalazł w tym nie tylko potwierdzenie swych teorii. Pojął, iż jedno spektakularne wydarzenie porównywalne z upadkiem Żelaznej Kurtyny, zdoła zwrócić uwagę świata na siłę islamu. Do realizacji takiego zamierzenia potrzebny był ktoś inteligentny i obdarzony niespożytą siłą woli. Z pobytu w więzieniu Aziz wyniósł jedną, niesłychanie cenną korzyść. Przyjaciół, z którymi utrzymywał kontakt listowny. Szerokie grono osób podziwiających jego błyskotliwość i popierających jego dążenia. To właśnie przez nich mógł dotrzeć do źródła, prawdziwej potęgi. Bez przeszkód korzystał z zasobów finansowych kilku bogaczy oraz wsparcia rozmaitych rządów. Zgromadził wokół siebie grupę fanatyków, którzy bez słowa sprzeciwu brali udział w morderczych przygotowaniach i wierzyli, że nawet jeśli nie trafią do raju, ich imiona zostaną w pamięci przyszłych pokoleń zapisane złotymi zgłoskami w historii Nowego Islamskiego Świata. Byli gotowi na śmierć dla osiągnięcia celu. Prowadzili Jihad- Świętą Wojnę. Arafata, Abu Nidala, Husseina czy Kadafiego uważali za odszczepieńców i tchórzy. Jedynie Szkarłatny Jihad mógł wynieść islam na szczyt potęgi. W czasie, gdy Harry, Gib i inni agenci Omegi bezskutecznie poszukiwali Aziza i gromadzili informacje na temat Szkarłatnego Jihadu, na wody terytorialne Stanów Zjednoczonych wpłynął niewielki, uginający się od towarów parowiec wiozący na dnie ładowni cztery ziejące śmiercią głowice. Kierował się w stronę Florida Keys. Tak blisko... Aziz z trudem powstrzymywał niecierpliwość. Dokładnie sprawdził listę wszystkich możliwych błędów, niedopatrzeń i przeszkód, które mogłyby zagrozić całej operacji. Był perfekcjonistą; nie cierpiał improwizacji. Tym razem pozostała mu jedna niewiadoma. Renquist. Harry oderwał wzrok od ekranu i spojrzał na Giba. - Rozluźnij się, stary. Jest przecież pora lunchu. I tak nie mamy nic innego do roboty. Gib potrząsnął głową. Samochód sunął przez pustawą ulicę przedmieścia. - Umawialiśmy się inaczej, Harry. - Nasza umowa dotyczyła wyłącznie Helen. Nie było ani słowa o Danie. Gib westchnął. Od dawna uważał się za członka rodziny Taskerów. - Jeśli mamy być „ostatnią linią obrony", to bezpieczeństwo naszego kraju stoi pod znakiem zapytania. Harry popatrzył na kropkę migającą na ekranie. - Powinniśmy ich zobaczyć na następnych światłach. Rozległ się stłumiony terkot telefonu. Harry otworzył neseser. ID POZ/TRILBY, SPENCER. Cholera. - Dzień dobry, szefie. Trilby trzymał mikrofon tuż przy ustach, przez co jego głos nabierał grobowych tonów. - Harry... Raport z wczorajszej operacji jest czystym fałszerstwem. Wiem, czego można się po tobie spodziewać, lecz tym razem chciałbym usłyszeć nieco więcej szczegółów. Zrobisz mi tę przysługę? - Oczywiście, proszę pana. Ale czy można z tym nieco poczekać? W tej chwili prowadzę pilną obserwację. Trent i Dana minęli skrzyżowanie. Motocykl zatańczył wśród samochodów. Harry niecierpliwym ruchem dłoni kazał Gibowi przyśpieszyć i sięgnął po lornetkę. - Harry? Chcesz mi coś powiedzieć? - rozległ się głos Trilby'ego. - Nie, proszę pana. Nic mi nie przychodzi do głowy. Harry spostrzegł, że Trent nosi converse'y na gołe stopy. Bez skarpetek! - Harry? - Słucham - odparł z roztargnieniem. - Wiesz chyba, że u nas nikt nie wylatuje z pracy. Tasker powoli opuścił lornetkę. Wciąż trzymał słuchawkę przy uchu. Klik. - Jesteśmy martwi - oświadczył Gib. - Uhm - zgodził się Harry. Lecz najpierw musiał załatwić do końca pewne sprawy. Minął ogromne, rozsuwane drzwi i wszedł do pustego magazynu. Właściwie nie całkiem pustego, gdyż w pobliżu stała yamahy Trenta oraz kilkanaście innych motocykli i skuterów, łącznie z paroma starymi amerykańskimi modelami wyraźnie potrzebującymi zmiany oleju i nowych opon. Gdzie byli motocykliści? Właśnie tutaj. Wybrali się na wagary i założyli garażowy zespół muzyczny. Pusty magazyn posiadał dobrą akustykę. Już z daleka było słychać czysty, dziewczęcy głos śpiewający piosenkę Creamu Sunshine of Your Love. Śpiewała Dana. Poruszała się po zaimprowizowanej scenie z naturalną gracją i posiadała największy dar, o jakim może marzyć każdy piosenkarz - szczerość. Wierzyło się w każde słowo tekstu. Harry stanął za filarem i z zadumą spoglądał na córkę. Dawno nie widział jej tak tryskającej życiem i energią. Miał wrażenie, że patrzy na zupełnie obcą dziewczynę, którą łączyła z rodziną Taskerów jedynie zbieżność nazwisk. Nieprawda. Była jego córką i musiała ukończyć szkołę. Wyciągnął dłoń w stronę wyłącznika. Trzask. Wnętrze magazynu pogrążyło się w ciemnościach, muzyka ucichła w pół taktu. Rozległ się chóralny jęk zawiedzionej dzieciarni. Rozsunęły się ogromne drzwi. W słonecznej poświacie stanęła sylwetka barczystego mężczyzny. Oświetlona od tyłu, wyraźnie odcinała, się od jasnego nieba. Intruz podszedł do estrady. - Ty - wskazał palcem na Dane - pójdziesz ze mną. - O Booooożeee! To był ojciec. Narobił jej wstydu w obecności tylu kolegów! Harry wyprowadził córkę na parking i posadził ją na dość wygodnej stercie śmieci. Nie zwracał uwagi na obrażoną minę. Postanowił nie owijać niczego w bawełnę. - Od dzisiaj w twoim życiu zajdą pewne zmiany. Musisz podporządkować się ogólnie przyjętym zasadom. Dopilnuję tego. - Nie wątpię - odpowiedziała z goryczą. Harry posmutniał, lecz jednocześnie zrozumiał, że część winy leży po jego stronie. Chciał jakoś naprawić swój błąd. - Musisz chodzić do szkoły, rozumiesz? Po co? Żeby skończyć tak jak ty? Chcesz tego?! Harry obrzucił ją łagodnym spojrzeniem. Zamrugała powiekami. Oczekiwała burzy, a tymczasem nieoczekiwanie zobaczyła promyk słońca. Ojciec odsunął z jej twarzy kosmyk włosów. - Opowiadałem ci kiedyś o naszym pierwszym spotkaniu? Byłaś jeszcze bardzo młoda. Mokra i połączona pępowiną z brzuchem mamy. Otworzyłaś oczy i spojrzałaś wprost na mnie. Od tamtej chwili wiedziałem, że będę cię kochał całym sercem. Dana podniosła wzrok. Zobaczyła w oczach ojca wyraz bezgranicznej miłości. Czarna chmura, która zagnieździła się w jej duszy, zniknęła. rozproszona ciepłym podmuchem wiatru. Z urywanym szlochem przypadła do piersi mężczyzny. Harry ze łzami w oczach pogładził ją po głowie. - Gdzieś po drodze zacząłem błądzić. Zapomniałem o najważniejszym. Przepraszam, Pucuł... to znaczy... Dana przywarła do niego jeszcze mocniej. Zamknął ją w uścisku. Przez chwilę trwali bez ruchu. - A jeśli chodzi o twój dzisiejszy występ... -dodał Harry. Dana odchyliła głowę i powoli wytarła oczy. Wiedziała, co teraz nastąpi. - Byłaś znakomita. - Naprawdę tak sądzisz? - Jasne - odparł z szerokim uśmiechem. Gib, Harry i Dana śpiewali na całe gardło: l've been waiting so long, To be where l'm going, In the sunshine of your lo-a-o-ove! Zachowywali się jak na estradzie. - Skąd znacie słowa? - spytała Dana. - Piosenka powstała w sześćdziesiątym ósmym roku wyjaśnił Harry. - Byłem wówczas w twoim wieku. Dana popatrzyła na niego ze zdumieniem, po czym wykrzywiła usta. - Nie do wiary! Trent przez cały czas twierdził, że to on ją napisał. Gib parsknął śmiechem. Dojechali pod szkołę. - On już należy do przeszłości - mruknęła Dana. Ucałowała, ojca, chwyciła plecak i pobiegła do klasy. Rodzinna kolacja upływała w wesołej atmosferze. Harry i Dana przekomarzali się przy stole i przejawiali wprost wilczy apetyt. Helen obserwowała ich zachowanie z radosnym zdumieniem, choć podświadomie wciąż wyczekiwała na sygnał od Borysa. - Skończyłam - powiedziała Dana, odsuwając od siebie zaledwie połowę porcji. Rekord. Wstała, odwróciła się... i przypomniała, sobie o dobrych manierach. - Mogę już wstać? - spytała. Harry omal nie zakrztusił się kurczakiem. Helen patrzyła na córkę, przekonana, że za chwilę głośne beknięcie oznajmi wszystkim, iż chodziło tylko o dowcip. Dana czekała cierpliwie. - Ależ... tak, oczywiście - wykrztusiła Helen. Nie potrafiła wyzbyć się podejrzeń. -Dokąd się wybierasz, młoda damo? - Donikąd. Muszę skończyć wypracowanie - odparła dziewczynka i po chwili zniknęła w swoim pokoju. Helen pytająco spojrzała na Harry'ego, lecz ten odpowiedział jej wzruszeniem ramion. Wrócili do przerwanego posiłku. - Zeszłej nocy miałaś nieco przygód? Helen, wyrwana z zamyślenia, wpadła niemal w panikę. - Co?! - Złapałaś gumę. Ach... Tak, prawda. Myślałam, że nigdy już się nie doczekam na pomoc drogową. - Trzeba było zadzwonić do mnie. Rozległ się terkot telefonu. Harry podniósł się od stołu. - Ja odbiorę! - krzyknęła Helen i rzuciła się do słuchawki. - Halo? - Doris? - spytał zimny, metaliczny głos, ginący w serii trzasków. - Cześć, Allison - odpowiedziała z udawaną wesołością. Posłała szybkie spojrzenie w stronę drzwi. - Co? - odezwał sig robot. Boże, ten facet nie miał krzty rozumu. - Mów, przecież cię słucham. Znów trzaski. - Słuchaj uważnie... Pewnie stał w dźwiękoszczelnym pokoju i mówił do buta. - Przyjedź za godzinę do hotelu Marquis. W recepcji odbierzesz kopertę zaadresowaną do Doris. Włóż jakąś seksowną suknię. - Co takiego? - Nie zwlekaj! Gib przerwał połączenie, uśmiechnął się i wsunął do ust kolejną garść chipsów. Helen wciąż stała przy telefonie i mówiła, do głuchej słuchawki. - Uhm... Dobrze. Masz okropny głos... Zaraz przyjadę. Po drodze wstąpię do apteki... Oczywiście. Nie ma sprawy... Na razie. Wróciła do stołu, by sprzątnąć swój talerz. Harry z trudem zachowywał powagę. Ugryzł kawałek chleba. - Allison zachorowała - powiedziała Helen. - Muszę do niej zajrzeć, kochanie. - Nie ma sprawy. - Wstał z krzesła. - Jeśli chcesz, mogę cię odwieźć. - Nie! To znaczy... dziękuję. Dam sobie radę. - Zrobię to z dużą przyjemnością. Ostatnio tak rzadko bywaliśmy razem. Wezmę płaszcz. - Harry! Jadę tylko do Allison! Zaraz wrócę. - Jasne. Oczywiście. Po prostu próbowałem być miły. Helen czuła się wprost okropnie. Pogładziła męża po policzku. - Doceniam to. Harry mruknął coś pod nosem i odwrócił głowę. Helen w duchu miotała gromy na Borysa, Smona i wszystkich szpiegów świata.. Poszła do sypialni, by się przebrać. Harry ze złośliwym uśmiechem wszedł do kuchni i sięgnął po słuchawkę. Sedzący za konsoletą Gib przesunął potencjometr i krzywił się niemiłosiernie słuchał „francuskiej" paplaniny. - Nie, nie. Doucement. Rób to powoli. Bardzo powoli... Czułym amantem był Jean-Claude Dercle, ekspert od spraw bankowości, zwerbowany do Omegi z uniwersytetu w Lyonie. Teraz stał w szklanej kabinie i przed mikrofonem odgrywał rolę Charlesa Boyera. - Tak, tak. O to właśnie chodzi, cheri... Zadzwonił telefon. Gib podniósł słuchawkę. - Jean-Claude już skończył? - spytał Harry. - Jeszcze chwilę. Harry, wlazłeś w to już po same uszy, a jeszcze próbujesz brnąć dalej. Zupełnie ci odbiło, skoro chcesz wykorzystać pokój w naszym hotelu. - Nie stać mnie na to, by wynająć podobny gdzie indziej. - Och, tak! Tak! Ochhhhhhhh! - Jean-Claude wyraźnie wczuł się w rolę. - Stop! - zawołał Gib. - Jean, trzymaj się tekstu. Cofnął taśmę i skasował kilka ostatnich sekund. Harry? - rzucił do słuchawki. - Nagranie będzie gotowe za dwadzieścia minut. Muszę kończyć. Coś seksownego... Nie, nie to. Może to? Jezus, Maria! Co za ziemiste kolory. Rzygać się chce od ziemistych kolorów! Nie mam co na siebie włożyć! Helen z furią przetrząsała szafę. W samym kącie błysnął kawałek czerni. Czerń jest seksy! Rzuciła się w tamtą stronę. Boże! A cóż to takiego? Długie szyfonowe rękawy, falbana przy szyi, druga nad kolanami... W takim stroju nikt by za nią nie spojrzał, nawet gdyby przeszła samym środkiem Soledad. Która godzina? Zaczęła się przebierać, gdy nagle pomyślała o reakcji Harry'ego. W takiej kreacji do apteki? Schowała ciasno zwiniętą sukienkę do torby i przycisnęła z wierzchu parą butów na wysokich obcasach. Mogła się przebrać w garażu. Marquis oferował swym gościom luksus i całkowitą dyskrecję od parteru do ostatniego piętra. Gdy Helen zaparkowała accorda wśród lśniących limuzyn, co najmniej sześciu członków Kongresu uprawiało geboomsemachen w hotelowych pokojach, i to bynajmniej nie z żonami. Jeden z nich, przewodniczący opozycji senackiej, leżał grzecznie w łóżeczku i czekał, by sroga mamusia zmieniła mu pieluchę. W takim miejscu obecność samotnej kobiety w czarnej sukni nie budziła niczyjego zdziwienia. Jedynie recepcjonista z zainteresowaniem zerknął w jej stronę. Pb pierwsze dlatego, że wyglądała jak nauczycielka podczas pierwszego w życiu „wypadu w miasto", po drugie - gdyż dźwigała ogromną wypchaną torbę, zupełnie nie pasującą do jej stroju, i po trzecie - gdyż kilka razy omal nie zwichnęła nogi, paradując w wysokich obcasach. Helen stanęła przed kontuarem. - Ma pan może jakąś wiadomość dla Doris? - Starała się mówić głębokim, nastrojowym głosem. Mężczyzna uniósł brwi. Niedorzeczne imię. - Doris? - Tak, Doris. - Setny raz przeklęła w duchu zidiociałego Borysa. - Zaraz sprawdzę. Obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem, w którym niechęć mieszała się z fascynacją. Po chwili wręczył jej podłużną kopertę. - Dziękuję - powiedziała Helen. - To ja dziękuję - odparł recepcjonista. Odeszła kilka kroków. W kopercie był klucz z numerem pokoju, niewielki przedmiot - prawdopodobnie mikrofon przeznaczony do podsłuchu - oraz świstek papieru z na- bazgranym numerem telefonu. Helen podeszła do najbliższego aparatu i przekopała pół torby, nim znalazła dwudziestopięciocentówkę. Wystukała numer podany na kartce. Ktoś odebrał. - Słuchaj - odezwał się mechaniczny głos Borysa. Od tej chwili jesteś prostytutką o imieniu Michelle. Nic z tego. - Pójdziesz do pokoju dziewięćset czterdzieści cztery. Tam czeka pewien mężczyzna. Podejrzewamy, że jest przemytnikiem broni. - Zaczekaj, Borys. Nie pozwolę, by ten facet... wiesz... - Nie musisz się obawiać. On ma dość szczególne upodobania. Lubi patrzeć. Powiesz, że jego stała dziewczyna, Carla, zachorowała.. Jeśli mu się spodobasz, powie ci, co masz robić. Przed odejściem ukryj mikrofon w pobliżu telefonu. Jeśli nie wykonasz zadania, nasz układ będzie nieważny. KLIK. Helen wjechała windą na dziewiąte piętro, wyszła na korytarz i zaczęła szukać wskazanego pokoju. Dziewięćset czterdzieści... Dziewięćset czterdzieści dwa... Przystanęła przed lustrem, by poprawić włosy, i zamarła bez ruchu. Patrząca na nią kobieta nie miała w sobie nic z dziewczyny na telefon. Była po prostu przeciętną gospodynią domową o imieniu Doris. Zrób coooooś! - wrzasnęła w myślach. Szybkim ruchem oddarta falbanę od dekoltu. Lepiej. Jak ci się podobam, kochasiu? - mruknęła pod adresem domniemanego przemytnika. Oderwała rękawy. Ramiona! Jakby go naprawdę interesowało, że mam ramiona - pomyślała. Cofnęła się o kilka kroków. Teraz nogi. Szarpnęła kolejny kawałek szyfonu, odsłaniając kolana. Nogi! I co? Lepszy taki, co lubi zgrabne nogi, niż ten, co zaczyna się ślinić na widok piersi. Prawda, jeszcze włosy. Wyjęła kwiaty ze stojącego w pobliżu wazonu, zaczerpnęła, garść wody i zmoczyła fryzurę. Rewelacja. Teraz usta. Nałożyła tak grubą warstwę krwistoczerwonej szminki, że wyglądała jak wampir po zakończonym posiłku. Voild. Soledad stanąłby w ogniu. Szkoda, że to nie Harry czeka za drzwiami... Bezwiednie okręciła obrączkę wokół palca.. Obrączkę. Boże, przecież musiała ją zdjąć! Szarpnęła mocno, lecz złoty krążek za nic w świecie nie chciał zejść. Latami tkwił na swoim miejscu. Helen pośliniła palec, wykręciła rękę... Auuuu! Gotowe. Przełożyła obrączkę na prawą dłoń. Już. Głęboki wdech... Jestem luksusową dziewczyną na telefon. Ukryła mikrofon między piersiami, wsunęła klucz w zamek i weszła do pokoju. Apartament był ogromny i gustownie umeblowany. Z okien rozciągał się wspaniały widok na roziskrzoną milionami świateł panoramę Waszyngtonu. Nim oczy Helen przywykły do panującego w pokoju półmroku, rozległ się miękki głos, mówiący z francuskim akcentem. - Hello. Mężczyzna siedział w ciemnej sypialni. - Odłóż torebkę - powiedział. Helen złożyła swój bagaż na stoliku. - Napij się szampana. Sięgnęła po wysoki kieliszek. Syk otwieranej butelki zmącił ciszę panującą w pomieszczeniu. Helen obróciła się w stronę mężczyzny i upiła łyk musującego trunku. Wyśmienity szampan. - Podejdź bliżej - szepnął mężczyzna. Spełniła polecenie. - Stań w świetle. Przez okno wpadała smuga księżycowej poświaty. Helen wynurzyła się z mroku. - Mam na imię Michelle. Carla jest chora, lecz pomyślała, że może ja... - Ciiii... - odezwał się nieznajomy. Oczywiście był to Harry. W dłoni, zwieszonej za oparciem fotela, trzymał miniaturowy magnetofon. Wdusił kciukiem przycisk zwalniający pauzę i z głośniczka popłynął namiętny głos Jean-Claude'a: - Pbzwól, że tylko ja będę mówił. Jesteś bardzo ładna. Możesz rozpiąć sukienkę. Pewnie, że mogę - pomyślała Helen. Szarpnęła suwak. - Nie, nie. Doucement. Rób to powoli. Bardzo powoli... Jasne. Obróciła się tyłem, ukazując mu gładkie plecy. Jesteś zadowolony, żabojadzie? Na pewno chciałbyś mnie dotknąć. - Dooobrze... - jęknął mężczyzna. - Teraz się rozbierz. Powoli... Tak, tak, doucement, douche. Helen rzuciła przemytnikowi powłóczyste spojrzenie, po czym wolniutko zsunęła suknię z ramion. Musisz bardzo cierpieć -pomyślała z nieoczekiwanym zadowoleniem. Pozwoliła opaść sukni na podłogę. Odwróciła się ponownie. Wsparła dłonie na biodrach, lekko rozstawiła nogi i czekała, co będzie dalej. Harry dygotał na całym ciele. Początkowo zamierzał dostarczyć swej żonie jedynie dreszczyku emocji, lecz teraz zaczął podejrzewać, że sytuacja obraca się przeciw niemu. Krzywdzisz mnie! - krzyknął bezgłośnie. Czuł się jak Wilk z kreskówek Texa Avery'ego; miał wrażenie, że oczy za chwilę wyjdą mu z orbit. Z furią wcisnął klawisz magnetofonu. - Teraz... jedna po drugiej zsuń pończochy - powiedział aksamitny głos. Helen zastygła ze zdziwienia. - Nie noszę pończoch - wyjąkała. Ślepy, czy co? Harry pośpiesznie uruchomił magnetofon. - Dobrze. Biustonosz. Boże... Helen zawahała się, stanęła tyłem i rozpięła zameczek. Ups! Mikrofon spadł na podłogę i potoczył się pod łóżko. Cholera! Stanęła bez ruchu. - Obróć się, cheri. Do światła. Niech twoje ciało zmieni się w srebrzysty strumień... Jak to możliwe, że stoję naga przed jakimś zboczeńcem? Helen z trudem panowała nad sobą. Nie mogę zawieść! Zebrała wszystkie siły. Ufff... Nie było to takie straszne. Mężczyzna siedział w milczeniu i nie wykonywał żadnych podejrzanych ruchów. Dobra, Pepe Le Peu, będę strumieniem. Popłynę aż do mikrofonu, a za parę dni będziesz miał się z pyszna. Powoli, łagodnie osunęła się na skraj łóżka. Harry dyszał ciężko. Patrzył jak mlecznobiała skóra migocze, skąpana w promieniach księżyca. Helen rzuciła mu przeciągłe spojrzenie. Była cudowna. Olśniewająca. Niemal zapomniał o swej roli. Chciał wyrzucić magnetofon, być blisko niej, czuć dotyk zmysłowego ciała... Lecz nie mógł. Zabiłaby go, gdyby poznała prawdę. Idiotyczny pomysł! Przez głowę przelatywały mu rozmaite myśli. Zapragnął czym prędzej skończyć tę zabawę, wrócić do domu, wpaść do sypialni... Z ogromnym wysiłkiem powstrzymał się od samczego pomruku. Chciał przyśpieszyć zakończenie, lecz bał się, że może włączyć magnetofon w połowie zdania. Cholera! Musiał uzbroić się w cierpliwość. - Zatańcz... - rozległ się głos Jean-Qaude'a. Może to nawet niezły pomysł? Helen zrozumiała, że teraz ma najlepszą szansę, by poszukać mikrofonu. Oburącz chwyciła słup podpierający baldachim łoża i zaczęła zmysłowo rzucać biodrami... Harry zdębiał. Gdzie ona się tego nauczyła?! Helen osunęła się na podłogę. Zauważyła srebrzysto połyskujący przedmiot. Położyła się na plecach, przetoczyła na brzuch, szeroko rozłożyła ręce i nogi... Przez chwilę wyglądała jak imitacja niedźwiedziej skóry rozciągniętej przed kominkiem. Lamparcim ruchem przesunęła ciało, zręcznym, niemal niedostrzegalnym gestem chwyciła mikrofon i powoli, powoli... dźwignęła się z ziemi. Stanęła tyłem. Mikrofon ukryła w ustach. Harry nie miał najmniejszego pojęcia, czemu służył ten cały popis, lecz siedział oczarowany. Do doooomuuuu! zawył w myślach. Zwolnił pauzę. - Pozwól, by twoje ręce były dłońmi kochanka... - zamruczał Jean-Claude. Boże, jak ja to wytrzymam? - biadolił Harry. Helen, wciąż odwrócona, pieszczotliwie przesunęła palcami po skórze. Wraz z upływem czasu robiła to coraz namiętniej. Harry włączył magnetofon. Był przekonany, że następne zdanie brzmi „stań przodem". Pomyłka. Jean-Claude był wyraźnie usatysfakcjonowany występem. - Taaak... Dobrze - jęknął. Szlag by go trafił. Helen obróciła się niemal w tej samej chwili. O mój Boże! Harry miał wrażenie, że od pasa w dół został schwytany w pułapkę na niedźwiedzie. Muszę się stąd wynosić postanowił. - Kończ już... Błagalnie zerknął na magnetofon. - A teraz połóż się na łóżku i zamknij oczy. Dostaniesz niespodziankę - dokończyła w myślach. Czyste wariactwo. Mężczyzna przytłaczał ją swoją osobowością, a mimo to nie czuła strachu. Bez wahania spełniła jego polecenie. Teraz Harry miał swoją szansę. Mógł zostawić na poduszce kilka banknotów i zniknąć. Do doooooomuuuuu! Wszystko proste, a jednak... Czuł się oszołomiony jej bliskością. Zrobił coś głupiego - wyjął z wazonu różę i powoli podszedł do łóżka. Usiadł tuż przy głowie leżącej Helen. Zatrzepotała powiekami, lecz nie otworzyła oczu. Oddychała szybko. Harry także. Pogładził żonę po włosach, musnął kwiatem jej policzki, usta... Jej usta. Helen leżała bez ruchu. Naga i delikatna... Wbrew rozsądkowi ufała obcemu mężczyźnie. A potem... poczuła jego wargi na swoich ustach. Wyciągnęła rękę, chwyciła telefon stojący na nocnej szafce i wymierzyła zboczeńcowi silny cios w skroń. - Złaź ze mnie, draniu! - Auuuu! - Francuski akcent gdzieś zniknął. Mężczyzna chwycił się za głowę. Przyłożyła, mu jeszcze raz. Upadł na kolana. Helen zerwała się z łóżka, chwyciła rozrzucone części garderoby i zaczęła się pośpiesznie ubierać. Przemytnik tkwił na czworakach pośrodku pokoju. Z jękiem otarł krew z twarzy. Próbował wstać. Helen kopnęła go w żebra. - Uuufif... Zapięła, sukienkę, chwyciła torbę i... zamarła w pół kroku. Mikrofon! Wyjęła go z ust i pobiegła z powrotem do sypialni. Zboczeniec usiłował podnieść się na nogi. Solidny kopniak posłał go na podłogę. - Auuuu... Helen dopadła łóżka, wsunęła mikrofon pod nocną szafkę i rzuciła się do drzwi. - Łobuz! - krzyknęła w biegu. - Helen... - jęknął Harry. - Helen... Stanęła jak wryta. Powoli obróciła głowę. -Harry? „Przemytnik" zdołał wreszcie uklęknąć. Trzymał się za czoło. - Wiem, że to kiepsko wygląda, lecz spróbuj mnie zrozumieć... Helen nie zwracała uwagi na jego słowa. - Harry? KRAAAAK! Drzwi apartamentu wypadły z trzaskiem i w progu pojawiło się dwóch mężczyzn wymachujących pistoletami. Harry rozpoznał ich niemal od razu. „Robotnicy" z magazynów Junony Skinner. - Ręce do góry! Szybciej, szybciej! TRZASK! Drzwi od korytarza. Jeszcze dwóch. Harry zerwał się i podniósł ręce. Nie zamierzał ryzykować w obecności żony. Boże. Biedny Harry... - pomyślała Helen. - On nie ma z tym nic wspólnego! - zawołała. - To mnie szukacie. - Cicho! - warknął Harry. Spojrzał w stronę mężczyzny, którego uważał za przywódcę. - Dziwkę możecie puścić. Do niczego wam niepotrzebna. - Harry, proszę... - przerwała mu Helen. - Pozwól mi dokończyć tę sprawę. Przywódca szarpnął Taskera za ramię. - Milczeć! Oboje! Harry został zakuty w kajdanki. Jeden z mężczyzn przeszukał torbę Helen. Kobieta podniosła wzrok. - Puśćcie go. On nic nie znaczy. Pracuje w firmie komputerowej... Przywódca napastników wymierzył jej silny cios w głowę. Helen spojrzała na niego z zaskoczeniem. - To było niepotrzebne - powiedziała. Chwilę później zeszli po schodach pożarowych na tył hotelu, gdzie czekał wypożyczony mikrobus. Harry i Helen zostali wepchnięci do środka pojazdu. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem; samochód ruszył. Helen skuliła się za fotelem kierowcy. Powiodła spojrzeniem po czterech zarośniętych, nieprzyjaznych twarzach patrzących w jej stronę znad luf pistoletów. Usiłowała zrozumieć, co zaszło. Zerknęła na Harry'ego. - Co robiłeś w hotelu? -spytała. - I tak nie uwierzysz - odparł. Zachowywał się całkiem inaczej, niż na co dzień. Spokojny, opanowany... zdawał się odpoczywać w obliczu zagrożenia. - Harry, musisz mi wyjaśnić... Herszt grupy wbił lufę w jej policzek. - Powiedz jeszcze słowo, a cię zabiję. Harry widział w myślach śmierć tego człowieka. Uczucie było tak silne, że przepłynęło z umysłu do umysłu. W oczach śniadego mężczyzny błysnęło przerażenie. Harry oparł się wygodnie o ścianę pojazdu i przymknął powieki. Był w rękach bojowników Szkarłatnego Jihadu. Schwytali go, lecz nie zabili. A to było poważnym błędem. ROZDZIAŁ ÓSMY Aziz otrzymał wiadomość o schwytaniu Renquista. Dobrze. Mógł go wykorzystać. Od dawna wiedział, że CIA nie ma z tym nic wspólnego. Zamęt w zamku Khaleda i akcja zakończona na dachu hotelu wskazywały jednoznacznie, że chodzi o dobrze wyszkolonego agenta sił specjalnych. Ludzie Aziza od kilku dni śledzili mężczyzn obserwujących biuro Junony Skinner. Ślad doprowadził ich do budynku będącego siedzibą Tektel Systems. Nieco później jeden z pracowników Tektelu wybrał się do hotelu Marquis, by dostarczyć jakąś przesyłkę do apartamentu na dziewiątym piętrze. Wysłannik Aziza nie spuszczał go z oczu. Następnego ranka sam zapukał do podejrzanego pokoju. Udawał boya. W odpowiedzi usłyszał ponury głos partnera Renquista. Podjęto przygotowania do zasadzki. Aziz miał szczerą ochotę wywalić w brzuch Harry'ego pełen magazynek AK-47, a potem posadzić cztery MIRV-y w samym centrum Waszyngtonu. Musiał jednak powstrzymać swój gniew i uzbroić się w cierpliwość. Jak zwykle. Głowice nuklearne były bezcenne. Dawały wolność. A Renquist pełnił maleńką, lecz istotną rolę w planie, który miał przekształcić Stany Zjednoczone w żałosnego i bezradnego kolosa. Potem mógł trafić w ręce Samira, okrutnego i wielce utalentowanego kata, który wprost dyszał z niecierpliwości, by wyprawić amerykańską duszę na drugi brzeg Styksu, pod szeroko rozwarte bramy piekła. Odrzutowy G-3 z wyciem silników wytoczył się na płytę lotniska Baltimore-Washington International. Mikrobus wynajęty przez bojówkarzy Jihadu zahamował tuż przy szeroko otwartych drzwiach prywatnego hangaru. Helen i Harry zostali wypchnięci na zewnątrz. W pobliżu stała czarna smukła limuzyna. Kierowca imieniem Akbar wytoczył się z samochodu. Trwało to dość długo, gdyż z wyglądu przypominał górę, która nie chciała przyjść do Mahometa. Otworzył tylne drzwiczki. Widok smukłych, zgrabnych nóg zapowiedział kolejną niespodziankę, tym razem w postaci Juno Skinner. Helen zamrugała powiekami. Błyszczący, prywatny odrzutowiec, terroryści, limuzyna, la femme fatale... Rozejrzała się wokół w poszukiwaniu Rogera Moore'a. Juno podeszła do Taskera. W jej migdałowych oczach migotały iskierki wesołości. - Cześć, Harry - powiedziała miękko. Helen nie wierzyła własnym uszom. - Cześć, Juno - odparł jej mąż. - Niestety, nie mogę powiedzieć, żebym się cieszył z naszego spotkania. Helen szeroko rozdziawiła usta. - Znasz ją?- wykrztusiła. Harry udawał, że nie słyszy. - Kim jest twoja mała przyjaciółka? - spytała Juno. Co za suka! - Helen Tasker - powiedziała Helen. Zmierzyła obcą kobietę ostrym spojrzeniem. -Harry jest moim mężem. A pani?... - Juno Skinner - przedstawiła się Juno. Nie odrywała wzroku od mężczyzny. - Harry jest moim ulubionym partnerem... oczywiście do tańca.. Helen popatrzyła na męża. Harry przewrócił oczami. Juno skinęła na przywódcę terrorystów. Helen i Harry zostali wepchnięci do samolotu. Helen z ciekawością rozglądała się po luksusowo urządzonym wnętrzu. Bardzo ładnie. Od razu nabrała lepszego mniemania o porywaczach. Wiedziała, że jeśli przyjdzie jej umrzeć, to przynajmniej na prawdziwej skórze, a nie na jakimś poplamionym prześcieradle w cuchnącej stęchlizną przyczepie. Człowiek-góra popchnął ją w stronę pokrytej pluszem kanapy stojącej tuż obok okna. Harry ciężko opadł obok żony. Przypięto ich pasami. Tasker zauważył kilka drobin kuskusa przyklejonych do brody Akbara. Szczęśliwie uniknęły losu reszty posiłku i nie trafiły do ogromnego brzucha. - Masz na brodzie tyle żarcia, że dałoby się wyżywić czteroosobową rodzinę -powiedział z niesmakiem. Dlaczego nie doprowadzisz się do porządku? Akbar zacisnął pas mocniej niż trzeba. - Proszę posłuchać - Helen zwróciła się do Junony. Harry nie ma z tym nic wspólnego. Jest zwykłym handlowcem. Juno wybuchnęła śmiechem. Ta kura domowa naprawdę w to wierzyła! - Nie, moja droga. Jest agentem federalnym. Całkiem niedawno zabił dwóch moich współpracowników. - Nic nie rozumiesz - z przejęciem odparła Helen. Pobraliśmy się piętnaście lat temu... Harry kopnął żonę w kostkę. Juno obdarzyła go przeciągłym, zaintrygowanym spojrzeniem. Mężczyzna westchnął. - Juno, możesz mi wierzyć, to tylko dziwka, którą kilka godzin temu poznałem w barze. Helen wpadła we wściekłość. - Harry, co się z tobą dzieje?! Powiedz im prawdę! obróciła, głowę w stronę terrorystki. - Jesteśmy małżeństwem, mamy córkę... - Nie wiem, o co chodzi tej wariatce - wtrącił Harry. Puśćcie ją w końcu, ta będziemy mogli bez przeszkód zająć się interesami. Juno parsknęła śmiechem. Była szczerze ubawiona tym przedstawieniem. - Nigdzie nie pójdę! - krzyknęła Helen. - Mogę udowodnić, że mówię prawdę! Zajrzyj do tego medalionu! Wskazała nosem na pierś. - Wspaniale - mruknął Harry. Juno sięgnęła po medalion. Otworzyła wieczko. Ooooo... Byli wszyscy. Tata Miś, Mama Miś i Misiaczek. Wprost od fryzjera. Juno cmoknęła cicho. - Jak cukiereczki - powiedziała. Harry obdarzył ją zimnym spojrzeniem. Juno skinęła na stewardesę, po czym zerknęła na jeńców. - Coś na drogę? Stewardesa wzięła z tacy pneumatyczną strzykawkę i przyłożyła ją do nagiego ramienia Helen. HISSSS! - Au! To boli! Ty su... - Helen opadła bezwładnie na ramię męża. Juno z zainteresowaniem przyglądała się Harry'emu. - Mówi prawdę, co, Harry? Ona naprawdę o niczym nie wie... To ciekawe. Tasker pozornie patrzył w jej stronę, lecz w rzeczywistości spoglądał przez widoczne za nią okno. Starał się rozpoznać i zapamiętać kierunek, w jakim zmierzał samolot. W ramach szkolenia dość dobrze poznał zasady pilotażu. Odrzutowiec kołował na pas w południowej części lotniska wyłączonej z normalnego ruchu pasażerskiego. Juno ponownie skinęła na stewardesę. Harry poczuł na skórze zimny dotyk metalu. HISSSS. Usadowił się wygodnie, by nie męczyć mięśni podczas kilkugodzinnego snu. Narkotyk łagodnie przelewał mu się przez ciało, dotarł do serca, do mózgu... Głowa opadła zmęczonym ruchem. Harry wkroczył w świat dziwnych, tajemniczych obrazów, z którego brały początek wszystkie opowieści. Wiele razy, gdy miał jakiś problem do rozwiązania, budził się wczesnym rankiem i brał w dłoń metalową kulkę, Potem, z ręką opartą o krawędź łóżka, ponownie zapadał w sen, a jego umysł przystępował do działania. Pojawiały się różne przedmioty, głosy, twarze... niesamowite wydarzenia i zabawne historyjki. Gdzieś wśród tego bałaganu rodziło się Rozwiązanie. Kulka wysuwała się z rozwartych palców, z trzaskiem uderzała o podłogę, a rozbudzony Harry otwierał oczy. Miał czas, by zapamiętać wszystko, co widział we śnie. Po chwili zasypiał znowu z kulką w dłoni... Teraz też zanurzył się w obszar magii. Widział brodatych, śniadych mężczyzn, przyzwyczajonych do ciepłego klimatu i niezadowolonych ze śniegu i zimna... Widział statek płynący przez południowe morza, zmierzający w stronę zatłoczonych wybrzeży Ameryki... A na końcu - miał nadzieję, że nikt nie zauważy jego uśmiechu -zobaczył jasno oświetloną kabinę samochodu. Gib zaszywał maleńki nadajnik w torebce Helen. W tej samej torebce, która teraz leżała tuż obok niego. G-3 wylądował w południowej części Florydy, na niewielkim, zbudowanym za czasów prezydentury Reagana lotnisku, które służyło jako punkt przerzutowy transportów broni przeznaczonej dla nikaraguańskich contras. Teraz było zupełnie opuszczone, choć zachowało się w zadziwiająco dobrym stanie. Zbyt dobrym, jak na obiekt zagubiony wśród moczarów Evergades. Nie było widać pnączy porastających budynki ani aligatorów wylegujących się na ciepłym pasie startowym. Ktoś o nie bardzo dbał. Lotnisko bez wątpienia nadal pełniło swą rolę, wykorzystywane przez handlarzy narkotyków. Szkarłatny Jihad postanowił w tym miejscu przerzucić swych jeńców do śmigłowca i przewieźć ich dalej na południe. Akbar niósł Harry'ego na ramieniu, niczym worek kartofli. Inny mężczyzna zajął się wciąż nieprzytomną Helen. Ciśnięta na tył A-stara. Akbar i kilku terrorystów zajęło miejsca w kabinie, Juno zasiadła z przodu. Śmigłowiec wystartował niemal natychmiast. Wzniósł się ponad mangrowe zarośla i poleciał na południowy zachód w kierunku czerwonego słońca. Podczas drugiej wojny światowej na Wyspach Karaibskich oraz w południowej części Florydy powstało wiele punktów zaopatrzenia, gdzie lotnicy i marynarze mogli dokonać niezbędnych napraw, uzupełnić paliwo i zapas prowiantu. Rząd Stanów Zjednoczonych przywiązywał dużą wagę do tego przedsięwzięcia, gdyż wzmacniało ono linię obrony przed hitlerowską flotą podwodną grasującą na Atlantyku. Do dziś w wiecznie zielonej dżungli wznosiły się zardzewiałe, drapieżne konstrukcje niszczejące z wolna pod wpływem tropikalnego słońca i deszczów, lecz wciąż przypominające o czasach trwogi, gdy każdy drżał, iż widmo wojny może dotrzeć aż na wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Teraz naprawdę dotarło. Jak na ironię znalazło schronienie w miejscu, które w zamyśle twórców miało być gwarancją bezpieczeństwa. Na wysepce zwanej przez okolicznych mieszkańców Noname Key. Dumny pomnik jankeskiej odwagi wpadł w ręce wąsatych mężczyzn, którzy nienawidzili wszystkiego co amerykańskie. Tuż przed północą na wody laguny wpłynął mały stateczek będący własnością jakiegoś armatora z Afryki Zachód niej. Dwie motorówki pełniące rolę holowników dociągnęły parowiec do starej przystani. Na końcu mola wznosił się obszerny piętrowy magazyn z przerdzewiałej blachy. Kapitanowie handlowych trampów często zawijali do tej zatoki, by sprzedać wyspiarzom część swoich towarów luty dokonać drobnej naprawy. Tym razem przybycie statku wzbudziło duże zainteresowanie. Tuzin potężnych reflektorów oświetlało nabrzeże, a w pobliżu mola uwijało się ponad trzydziestu uzbrojonych ludzi. Pakunki, żywność i bańki z paliwem wędrowały z ładowni do baraku lub da trzech ciężarówek zaparkowanych na polanie. Na skraju mangrowego bagna stało kilku strażników inni czuwali przy drodze prowadzącej w głąb lądu. Aziz osobiście czuwał nad wyładowaniem czterech najważniejszych pakunków. Stary, pokryty rdzą dźwig wydobył z luku pięciometrowej długości przedmiot ciasno owinięty brezentem i przeniósł go do magazynu. Nagle rozległ się łoskot nadlatującego śmigłowca. Ludzie Aziza sięgnęli po broń, gotowi do odparcia ewentualnego ataku. Helikopter sunął od strony stałego lądu, tuż nad powierzchnią wody. Zatoczył koło i wylądował obok ciężarówek. Juno wyskoczyła z kabiny pilota. Przez tylne drzwi wytoczył się Akbar przypominający raczej balast niż pasażera. Jedną ręką ciągnął skutego mężczyznę, a drugą- kobietę. Głowy więźniów były omotane workami. Stanęli przed Azizem. Przywódca Jihadu ściągnął zasłony z twarzy Harry'ego i Helen. Tasker natychmiast powiódł wzrokiem po okolicy. Starał się zapamiętać każdy szczegół, fotem skierował spojrzenie na Aziza. Przez chwilę patrzyli na siebie z otwartą wrogością. W ciągu kilku sekund każdy z nich obmyślił ponad tuzin sposobów, jak pozbawić życia znienawidzonego przeciwnika. Paradoksalnie przypominali stęsknionych kochanków. Od dawna pragnęli się znów zobaczyć, myśleli o wspólnej przyszłości... choć ich „pożycie" w najlepszym razie miało trwać zaledwie parę godzin. - Kim jest ta kobieta? - spytał Aziz. - Jego żoną - odparła Juno. Aziz, w perwersyjnej parodii niedawnych odczuć Harry'ego, widział nie żonę, lecz źródło nieoczekiwanych możliwości. - Znakomicie - zamruczał pod nosem. - Zabierzcie ich. Weszli do wnętrza rzęsiście oświetlonego baraku. Na betonowej podłodze leżały dziesiątki otwartych pakunków. W drewnianych skrzyniach tkwiły karabiny, magazynki, miotacze granatów oraz wszelka inna broń pieczołowicie gromadzona przez małą armię Szkarłatnego Jihadu. Kluczem pokazu okazały się cztery kamienne posągi ustawione obok siebie pośrodku pomieszczenia. Aziz zatrzymał się tuż przy nich. Starożytne rzeźby o rysach nieco zatartych przez upływ wieków przedstawiały brodatych wojowników o końskich tułowiach i ogromnych skrzydłach. Harry nie potrzebował promieni Roentgena, by wiedzieć, co kryje się w środku każdego posągu. - Niewiarygodne, prawda? - odezwała się Juno. Pochodzą z Persji, z czasów panowania Dariusza I. Powstały mniej więcej pięćset lat przed narodzeniem Chrystusa. Nazwałam ich „Czterema jeźdźcami Apokalipsy". Harry skrzywił się z niesmakiem. Juno znacznie umocniła swą pozycję na liście osób, które nie cieszyły się jego sympatią. Aziz ruchem ręki wezwał mężczyznę wystrojonego w gogle. Po chwili bok najbliższego „jeźdźca" stał się kupą kamieni. W wydrążonym wnętrzu spoczywał metalowy pojemnik przypominający trumnę. Odpadły kolejne fragmenty rzeźby. Czterech mężczyzn ostrożnie postawiło pojemnik na podłodze. Aziz podszedł bliżej. Zapadła cisza. - Otworzyć - rozkazał Arab. Mężczyźni odkręcili śruby i odsunęli pokrywę. Oczom patrzących ukazał się podłużny przedmiot długości półtora metra, pokryty żółtawymi zgrubieniami niczym kaczan kukurydzy. Aziz skinął na Akbara, który pchnięciem potężnego ramienia skierował Harry'ego w stronę metalowego cygara. - Wiesz, co to jest? - spytał Aziz. Harry z miną eksperta pokiwał głową. - Oczywiście. Ekspres do kawy. - Spojrzał na Araba, wyraźnie oczekując pochwały. - Maszynka do lodów. Też niedobrze. - Podgrzewacz? Aziz chwycił Helen za włosy i przyciągnął do siebie. Przyłożył jej sztylet do gardła. Błyszczące ostrze lekko uginało napiętą skórę. Helen jęknęła. - Wiesz, dlaczego cię tu sprowadzono? - szepnął Aziz. - N-nie - odpowiedziała. - Ponieważ chcę, by twój mąż powiadomił cały świat, że Szkarłatny Jihad stał się potęgą nuklearną. - Jak ma to zrobić? - spytała przez zaciśnięte zęby. Starała się nie poruszać szczękami. - On tylko sprzedaje komputery. - Jeśli mylimy się co do niego - wycedził Aziz - zdążysz jeszcze zobaczyć swą krew na jego twarzy. Mocniej odchylił jej głowę w tył i wykonał nieznaczny ruch sztyletem. Po dłoni pociekła mu wąska, czerwona smużka. Krew Helen - pomyślał Harry. - Ten facet aż się prosi o długą i bolesną agonię. Skierował badawcze spojrzenie w stronę podłużnego przedmiotu. - To radziecki MIRV-6 - powiedział. - Wyjęty z rakiety typu SS-22N. Głowica zawiera czternaście i pół kilograma wzbogaconego uranu. Zapalnik plutonowy. Nominalna siła wybuchu trzydzieści kiloton. - Przerwał na chwilę. - Puść ją, to zgodzę się na współpracę - powiedział płynnie po arabsku. Aziz odsunął nóż od gardła Helen. Pozornie całkowicie zapomniał o jej obecności. Warknął do swych ludzi, by rozpruli pozostałe rzeźby. Helen ze zgrozą patrzyła na męża. Harry wzruszył ramionami. - Co mogę więcej powiedzieć? Jestem szpiegiem. Podeszła bliżej i popatrzyła mu prosto w twarz. Mężczyzna, z którym przez piętnaście lat dzieliła życie, okazał się kimś zupełnie obcym. - Ty draniu... - Wymierzyła mu siarczysty policzek. Ty kłamliwy sukinsynu! Aziz rozkazał zakuć ją w kajdanki. Renquist potrzebny mu był w całości. Przynajmniej do zakończenia sprawy. Splunął z niesmakiem. Gdyby kobieta sunnitów zrobiła coś takiego... Nie pamiętał, jaka jest kara za bicie męża, lecz wiedział, że musi być to coś ponurego. A ten biały wół jeszcze patrzył na nią ze skruchą! - Przepraszam, kochanie - odezwał się Harry, choć wiedział, że żadne słowa nie są w stanie złagodzić jej rozgoryczenia. - Nie mów do mnie „kochanie"! - wrzasnęła, Helen. Nigdy więcej nie waż się tak mnie nazywać! Rozumiesz?! Świnia z ciebie! Juno wybuchnęła śmiechem. Bawiła się znakomicie. Zdradzona Helen nie potrafiła powstrzymać szlochu. Odwróciła się w stronę terrorysty, który trzymał jej torbę. -Daj mi chusteczkę! Akbar odebrał torbę z rąk mężczyzny i zaczął przetrząsać jej wnętrze. Uprzedziła go Juno. - No już... Nie ma co płakać, moja droga - powiedziała, wycierając policzki Helen własną chusteczką. Nie doczekała się podziękowania. Akbar, profesjonalista w każdym calu, przesunął dłonią po szwach i załamaniach torby. Wyczuł coś pod palcami. Rozerwał nić i wyciągnął maleńki nadajnik. - Komendancie! - krzyknął. - Proszę na to spojrzeć! Aziz podszedł, drżącą dłonią wziął przedmiot, po czym cisnął go na podłogę i rozdeptał obcasem. - Śledziłeś mnie?! - wrzasnęła Helen na Harry'ego. Lecz jej złość nie mogła się równać z furią Aziza. Wykrzykiwał coś po arabsku i wymachiwał rękami w stronę mężczyzn, którzy wzięli udział w porwaniu. Terroryści padli na kolana i chóralnie błagali o litość. Aziz wyjął pistolet i każdemu z nich strzelił w głowę. Helen z przerażeniem odwróciła wzrok. Harry uśmiechnął się pod nosem. Pięciu pierwszych „męczenników" nie przynosiło chwały Szkarłatnemu Jihadowi. Popełnili poważny błąd, lecz Aziz wbił kolejny gwóźdź do trumny. Powinien wysłać nadajnik choćby do Roca Baton lub umieścić go w samolocie wylatującym z Miami. Skoro go zniszczył, postąpił tak samo, jakby wbił w mapę Omegi czerwoną chorągiewkę z napisem „tu jestem". Arab spojrzał na zegarek, po czym odwrócił się w stronę Taskera. - Nie ciesz się, draniu. Za późno, by mnie powstrzymać. Chrapliwym głosem rzucił kilka rozkazów. Akbar stanął u jego boku. - Komendancie... - O co chodzi?! Olbrzym ukradkiem pokazał mu zdjęcie Dany znalezione w torbie Helen. - Dobra robota. Nie zapomnę ci tego. Idź. Zawiadom naszych w Waszyngtonie. Nafaszerowany elektroniką odrzutowiec Omegi z kilkoma agentami na pokładzie mknął na południe z ponaddźwiękową prędkością. Faisil siedział wpatrzony w ekran. Sygnał zniknął. - Straciliśmy go - zawołał. Gib odskoczył od pulpitu telekomunikacyjnego. - Niech to szlag! Gdzie? Faisil wskazał na maleńką kropkę odległą o trzydzieści kilometrów na południowy zachód od Marathonu. - Na jednej z wysepek. Nie ma nazwy. Gib zaczął się pocić. Aziz znalazł nadajnik. Bez wątpienia wpadł w szał, że został wystrychnięty na dudka. Teraz liczyła się każda minuta. Pochylił się w stronę kabiny. - Gdzie jesteśmy? - Miami, TCA. - Pilot wskazał na widoczną w dole błyszczącą metropolię. -Zbliżamy się do celu. Lepiej wróć na miejsce. Gib siadł za pulpitem i chwycił mikrofon. - Cav One do Miami Dea, odbiór. - Słyszę, Cav One. - Macie przygotowane śmigłowce? Chcę ruszać natychmiast, gdy dotrę na lotnisko. - Piloci są już na miejscach. Slniki w ruchu. Gib przerwał połączenie. Do chwili wylądowania był skazany na bezczynność. Cholera! Zacisnął pas bezpieczeństwa. Miał wrażenie, że żołądek wywraca mu się na lewą stronę. Boże... - pomyślał niemal z płaczem. Dwoje ludzi, których kochał najbardziej w świecie, prawdopodobnie już nie żyło. Abdel Mubarak lubił oglądać amerykańską telewizję. Wiele razy dostawał burę od swych towarzyszy, że nie stawił się na przegląd broni lub spóźnił na rozpoczęcie modłów, gdyż właśnie emitowano kolejny odcinek Happy Days lub Taxi. Dziś jego pasja została wynagrodzona - przywódca grupy wręczył mu kamkorder oraz kasetę i kazał przygotować się do nagrania orędzia komendanta do narodów świata. Abdel został oficjalnym kronikarzem Szkarłatnego Jihadu. Choć prawdę mówiąc, wcale nie miał na to ochoty. Spoglądał w wizjer kamery skierowanej na Harry'ego i zastanawiał się, co znaczy słowo „overscan", które wyczytał w instrukcji. Bolała go twarz, gdyż jak prawie każdy początkujący operator zbyt mocno zaciskał lewą powiekę. Co gorsza zaczynały mu drżeć ręce. Dygotał pod brzemieniem odpowiedzialności. Harry spokojnie patrzył w obiektyw i mówił dźwięcznym, donośnym głosem. Zastanawiał się, czy chudy, roztrzęsiony mężczyzna wytrzyma do końca przydługiej przemowy. - ...i z całym przekonaniem mogę stwierdzić, że posiadają wszystko, co potrzeba, by zdetonować cztery głowice. To poważna sprawa, rodacy. Umilkł i przez chwilę spoglądał w kamerę. W końcu wywrócił oczami i lekko skinął głową w lewo. Abdel poczuł, że ktoś mu wymierzył solidnego kuksańca w plecy. Przypomniał sobie, co ma zrobić. Skierował obiektyw w stronę Aziza stojącego przed frontem „żołnierzy" Jihadu i z niecierpliwością wyczekującego na chwilę, gdy będzie miał okazję powiedzieć wszystkim Amerykanom, że tym razem się nie wywiną. - Zabijaliście nasze kobiety i dzieci - zaczął lekko drżącym głosem, tłumiąc wzruszenie na myśl o śmierci rodziców. - Tchórzliwie bombardowaliście nasze miasta z dużej odległości, a nas ośmielacie się nazywać terrorystami. W górnym rogu wizjera pojawił się migoczący symbol baterii. Abdel omal nie zemdlał. Czuł, jak zimny pot zalewa mu szyję i ścieka w dół pleców... - Lecz teraz - ciągnął Aziz - synowie jęczącego narodu otrzymali do ręki potężny miecz, zdolny skruszyć najtwardszego przeciwnika. Jeśli Stany Zjednoczone natychmiast i nieodwołalnie nie wycofają swych sił z rejonu Zatoki Perskiej, Szkarłatny Jihad skąpie w morzu płomieni wielkie amerykańskie miasta. Jedno miasto co tydzień, aż doczekamy się spełnienia naszych żądań. Aziz mówił ze swadą; coraz bardziej wczuwał się w rolę. Mniej lub bardziej świadomie marzył o tej chwili od czternastego roku życia. Dla Abdela właśnie rozpoczął się koszmar. Sygnał migotał natarczywie. O, wielki Allachu, okaż swą łaskę! Co mam robić? Aziz twardo patrzył w kamerę. W oczy wrogów. - Pierwsza głowica zostanie zdetonowana na tej, nie zamieszkanej wysepce, jako pokaz siły Jihadu i w dowód naszej chęci, by całą sprawę zakończyć bez zbędnych ofiar. Jeśli nasze żądania nie zostaną spełnione... Wizjer pokrył się czernią. Abdel opuścił kamerę. Twarz miał szarą jak popiół. Aziz wybałuszył na niego oczy. - B-b-bateria, komendancie - wyjąkał Abdel. - Włóż drugą, idioto! Abdel odbiegł. Aziz potarł czoło. Zastanawiał się nad znaczeniem słowa „migrena". Atomowi żołnierze Jihadu, posiadacze nuklearnej potęgi, przestępowali z nogi na nogę. Harry zaczął pogwizdywać. Aziz rzucił mu mordercze spojrzenie. Skinął na Junonę. - Zabierz ich do Samira. Już mi nie są potrzebni. Juno, w eskorcie dwóch terrorystów, poprowadziła więźniów do starej, wpół zrujnowanej rudery, wzniesionej na brzegu bagna. Kilka gołych żarówek oblepionych owadami oświetlało ponure wnętrze. Pośrodku stały dwa metalowe krzesła. Jeden ze strażników stanął z bronią gotową do strzału, a drugi na chwilę zdjął kajdanki z rąk Harry'ego, posadził go, po czym przykuł do oparcia. To samo powtórzył z Helen. Wszedł Samir. Był pochylonym, wiotkim mężczyzną, zupełnie łysym, wyschniętym i pożółkłym niby wiekowa mumia. Miał krótki, płytki oddech. Astma - uznał Harry. Samir postawił na stole lekarską torbę i zaczął wyciągać z jej wnętrza, rozmaite igły, skalpele, szczypce, nożyczki, wiertła, piły... - To jest Samir - powiedziała Juno. - Wiecie, czym się zajmuje? - Higieną jamy ustnej? - spytał Harry. - Co się dzieje? - jęknęła Helen. Doskonale wiedziała, co ich czeka, lecz szukała sposobu, by odwrócić uwagę męża od ponętnej rywalki. Cholerna Juno! Dlaczego się nie pociła? I po co wciąż się kręciła, potrząsając swoimi wielkimi cycami? Juno spojrzała w jej stronę. - Chcemy zadać Harry'emu kilka pytań - wyjaśniła. - Do tej pory nie udało nam się ustalić, dla kogo pracuje. Samir jest wyśmienitym specjalistą, lecz pierwszy raz trafił na kogoś, kto przez piętnaście lat okłamywał ukochaną kobietę. To może być bardzo ciekawe. - Zaczniemy łagodnie - powiedział Samir. Podniósł napełnioną strzykawkę i lekko wcisnął tłok, by usunąć z jej wnętrza resztki powietrza. Był autentycznym mistrzem w swym fachu. Uczył się u samego Nikołaja Gordiewskiego - człowieka, którego KGB określało mianem „Prawda". Samir dorównał mu sławą; wielu uważało, iż posiadł niecodzienną umiejętność łączenia tortur z rozmaitymi chemicznymi miksturami i potrafi złamać każdego, kto dostał się w jego ręce, bez względu na siłę fizyczną i temperament ofiary. Stał się bardzo bogaty - ostatnio przyjmował tylko te zlecenia, które go naprawdę interesowały. Takie jak to. Czuł się dumny, że może uczestniczyć w niewątpliwie historycznym wydarzeniu, jakim miał być pierwszy wybuch wrogiej głowicy nuklearnej na obszarze Stanów Zjednoczonych. Wstrzyknął w ramię Harry'ego niewielką dawkę serum. Helen skrzywiła usta na widok igły wbijającej się w ciało męża. - Powinieneś przetrzeć skórę spirytusem - zauważył Harry. - Wolałbym uniknąć infekcji. Samic uśmiechnął się. Nawet zęby miał jak mumia. - Wrócę, jak środek zacznie działać - powiedział. Wówczas porozmawiamy. - Będę czekał - odparł Tasker z dziwną pewnością siebie. Helen zacisnęła powieki, gdy Samic ruszył w jej stronę, lecz mężczyzna przeszedł obok i zniknął za drzwiami. Otworzyła oczy. Zobaczyła, że Harry znów patrzy na Junonę... - Dlaczego pomagasz tym naprańcom?- spytał. - Ponieważ mają niemal nieograniczone fundusze odpowiedziała. - A ja lubię wydawać pieniądze. Helen obdarzyła ją nienawistnym spojrzeniem. Juno przyklęknęła przy Taskerze i zaczęła go lekko masować po udach. - Myślisz, że troszczę się o to, co robią? - spytała. Albo o ciebie? Przyglądała mu się z ciekawością, jakby był reliktem z dawnej epoki. - Owszem, dziś Ameryka rządzi światem... Pamiętasz historię Rzymu? Każda cywilizacja musi kiedyś upaść. Jeden naród zostaje zastąpiony przez inny... Chcesz spytać, co to ma za znaczenie? - Spojrzała mu prosto w oczy. - Trzeba po prostu korzystać z życia. A to kosztuje. Harry nigdy dotąd nie zetknął się z tak pięknym uoso6ieniem chciwości. Posmutniał. - Niszczysz samą siebie - powiedział nieco niewyraźnie, gdyż mikstura Samira powoli zaczynała działać. Juno wstała. Potrafiła znieść brak szacunku, lecz litość? Kim ty, u diabła jesteś, że się nade mną litujesz? Ze złością zerknęła na Helen. - Powiesz jej o nas? Smutek Harry'ego uleciał jak zdmuchnięty. - Nie ma żadnych „nas", psychopatko. Juno miała, ochotę wydrapać mu oczy, lecz tylko zagryzła wargi. Obmyśliła lepszy plan zemsty. - Teraz tak mówisz... - zamruczała jak kotka. Złożyła, długi, namiętny pocałunek na jego ustach, po czym uniosła głowę i przez chwilę syciła się widokiem zbolałej twarzy Helen. - Dziękuję za wszystko, Harry. Byłeś... jednym z najlepszych, jakich miałam. Podeszła do bliżej stojącego strażnika. Odczepiła mu granat od pasa, po czym przyklęknęła przed Helen. Wsunęła śmiercionośne narzędzie między kolana przerażonej kobiety, upewniła się, że łyżka jest mocno dociśnięta do skorupy i wyszarpnęła zawleczkę. - Trzymaj nogi razem, to niesie nie stanie. Helen mimo strachu przesłała jej szyderczy uśmiech. - Ty byś nie wytrzymała zbyt długo. - Być może - odparła piękna kobieta. - Uważaj na nich - rzuciła w stronę strażnika i odeszła, eskortowana przez drugiego z terrorystów. Helen ostrożnie skrzyżowała stopy, po czym podniosła wzrok na męża. Harry czuł dziwne podniecenie. Hej, chłopie... Serce miał wypełnione miłością do całego świata. Stał się wrażliwy, uczciwy, łagodny... - Nie była moją kochanką - powiedział. - Przysięgam. - Jak mogę wierzyć twoim zapewnieniom, skoro przez piętnaście lat karmiłeś mnie samymi kłamstwami? - odparła ze złością, choć w głębi serca pragnęła mu ufać. Harry opuścił głowę. Coś go rozbawiło. Helen wiedziała, że to wpływ narkotyku. - Co on ci zaaplikował? - Amytal sodu. I jeszcze parę innych świństw - odpowiedział wesoło. - To cię zmusi do mówienia prawdy? - Aha - odparł z roztargnieniem, gdyż z otwartymi ustami śledził kilka chrząszczy. - Zaczęło działać? Harry z całego serca chciał jej pomóc. - Zadaj mi jakieś ważne pytanie. Spróbuję skłamać. - Myślisz, że wkrótce umrzemy? - Tak - odparł z promiennym uśmiechem. - Chyba działa - stwierdziła Helen. Harry westchnął. Czuł się naprawdę dobrze. - Zamęczą nas na śmierć, pozbawią życia strzałem w tył głowy albo zostawią tu do czasu wybuchu... - Dobrze, już dobrze. Rozumiem. Helen uświadomiła sobie nagle, że może wyciągnąć z niego wszystko. Niewiele żon doświadczyło podobnej możliwości. Do dzieła, mała. - Od ilu lat jesteś szpiegiem? - Od siedemnastu. - Boże... - Wciąż nie potrafiła w to uwierzyć. - Zabiłeś kogoś? - Taaak... - odparł Harry. - Ale to byli baaardzo źli ludzie. Długie godziny pracy, wyjazdy zagranicę... - Sypiałeś z obcymi kobietami podczas wypełniania misji? - Nie brałem udziału w takich akcjach - stwierdził z dumą. - AJuno? - Oooooch... To prawdziwa lisica, nieprawdaż? stwierdził z nieoczekiwaną radością. Helen miała szczerą ochotę rozsunąć kolana, lecz po namyśle doszła do wniosku, że w ten sposób nie zobaczy śmierci Harry'ego. - Rżnąłeś Ją? - Nie - odparł stanowczo. - Ale chciałem - dodał prędko. Helen pochyliła się i wybuchnęła płaczem. Spojrzała mężowi prosto w oczy. - Naprawdę byłeś tak zatwardziałym kłamcą? - zaszlochała. - Na to wygląda - czule odpowiedział Harry. W tej samej chwili wrócił Samir. Nawet nie spojrzał na więźniów, lecz podszedł do stołu i zaczął wybierać jakieś przyrządy. Helen przestała płakać. Harry wziął głęboki oddech. - Jesteś gotów? spytał Samir z banalną „żartobliwością", charakterystyczną dla niemal wszystkich katów. - Na twoim miejscu bym tu nie podchodził - uprzejmie odparł Tasker. - A to dlaczego? - Samir przerwał przygotowania. - Ponieważ mam ochotę pierdnąć. To było coś nowego. Samir zamrugał jak sowa. Allach Akbar, skuteczne serum prawdy... Harry uśmiechnął się jak mały chłopiec. - Żartowałem. Tak naprawdę to mam zamiar cię zabić. Samir odetchnął z ulgą. Do takich odpowiedzi był już przyzwyczajony. - Rozumiem... - powiedział wolno. - A w jaki sposób? - Pomyślałem sobie, że skręcę ci kark, potem zasłonię się twoim ciałem jak tarczą i wykończę strażnika nożem leżącym na stole. Samir wziął do ręki długą stalową igłę i podszedł w stronę więźnia. - A skąd ci to przyszło do głowy? Harry wyjął ręce zza pleców. Kajdanki zwisały mu z lewego nadgarstka. - A stąd, że udało mi się uwolnić. Błyskawicznie zerwał się z krzesła, chwycił łysą głowę Samira, jakby była piłką do koszykówki i jednym silnym szarpnięciem skręcił mu kark. Po chwili był już przy stole. Zaskoczony strażnik nie zdążył unieść broni, gdy błyszczące ostrze zafurkotało w powietrzu. Nóż wbił się w lewe oko terrorysty i dotarł aż do mózgu. Helen wlepiła wzrok w dwa leżące ciała. Harry? Tasker wyrwał pistolet maszynowy z zaciśniętych dłoni strażnika, po czym przyklęknął przed żoną. - Nie ruszaj się - powiedział. Skinęła głową, choć wciąż patrzyła na niego z niedowierzaniem. Harry wsunął dłoń między jej uda, drugą sięgnął niżej, objął granat i docisnął łyżkę. Nagle znieruchomiał. - Co się stało?! - spytała z przerażeniem. - Boże... Masz cudowne nogi. Wciąż był naćpany. - Harry! Uspokój się! - Wszyscy mężowie są jednakowi. Harry wrócił do przerwanego zajęcia. Sięgnął po granat. - Mam go - powiedział. -Teraz potrzebny mi kolczyk. Wepchnął srebrną drobinę w miejsce zawleczki i zażegnał niebezpieczeństwo. Wyciągnął lewą rękę. Przekręcił jeden z dużych guzików widocznych na obudowie zegarka typu „Dive-Master" i wyjął maleńki klucz do kajdanek. Pochylił się nad żoną. Kilka chwil później opuścili chatę i wpadli między mangrowce. Harry zatrzymał się, przykucnął w cieniu i popatrzył w stronę przystani. Helen przysiadła u jego boku. - Powiedz mi jeszcze coś, nim to świństwo przestanie działać, i znów będziesz kłamał. - Niby co? - spytał Harry. - Nadal mnie kochasz? - Owszem. - Tak samo jak kiedyś? - Nie - odparł zupełnie szczerze i spojrzał jej prosto w oczy. - Dużo, dużo mocniej. Zdobył sobie wierną i oddaną przyjaciółkę. - Mikstura przestała działać - powiedziała z uśmiechem Helen. Z baraku tortur dobiegły głośne okrzyki. - Znaleźli ciała - mruknął Harry. - Znikamy. Chwycił żonę za rękę. Pobiegli brzegiem bagna w stronę palmowego lasu. Błysnął ostry snop światła, ktoś krzyknął, znów zabłysło światło. Dwaj terroryści uzbrojeni w kałasznikowy rzucili się w ich stronę. Harry i Helen skoczyli w krzaki. Kule świsnęły po listowiu. Jak większość ludzi, wojownicy Szkarłatnego Jihadu nie mieli ochoty zagłębiać się w mroczną dżunglę pełną nieznanych drapieżców. Nerwowo wzywając wsparcia, zagubieni wśród drzew, bardziej przypominali zwierzynę niż myśliwych. Bo też i byli zwierzyną. Harry bezgłośnie wynurzył się z cienia. W ciągu kilku sekund oba kałasznikowy wylądowały w zaroślach. Jeden z terrorystów wyrwał zza pasa nóż, lecz w panice źle wyliczył odległość. Harry zrobił krok do przodu i chwycił przeciwnika za przegub. Ostrze noża zagłębiło się w ciele drugiego mężczyzny. Pozostały przy życiu desperacko usiłował się uwolnić. Harry zadał mu mocny cios łokciem, po czym złapał go za głowę i... Helen, przyczajona za pobliską palmą, zakryła uszy. TRZASK! Po wszystkim. Helen stanęła obok męża. - Harry, to okropne. Nie mogłeś ich po prostu zastrzelić jak normalny człowiek? - Nie lubię zostawiać po sobie bałaganu. Dwóch kolejnych „męczenników" przedzierało się w ich stronę. Połyskiwały latarki, głośno rozbrzmiewały arabskie okrzyki. Harry spojrzał na kałasznikowa leżącego w poprzek ułamanej gałęzi. Tupnął nogą, pistolet poszybował w górę i wpadł mu prosto w ręce. Huknęły strzały. Terroryści jak kłody zwalili się na ziemię. Harry potoczył wkoło groźnym wzrokiem. Helen nie mogła otrząsnąć się ze zdumienia. Patrzyła na męża. Poszarpana koszula odsłaniała muskularny tors, z kilku zadrapań sączyła się krew, mocarne dłonie ściskały dymiący pistolet maszynowy... - Poślubiłam Johna Rambo - wymruczała. Harry pocałował ją. - Jestem lepszy - oświadczył. Ujął ją za rękę. Poszli w kierunku kryjówki Aziza. Po wąskiej galerii zawieszonej wysoko nad podłogą magazynu krążył samotny strażnik uzbrojony w pistolet typu MAC-10. Spoglądał w stronę drzwi, gdzie kilkunastu ludzi Aziza ładowało konwencjonalną broń na skrzynię ciężarówki. Na widok ręcznych wyrzutni typu „Stinger" miotających pociski przeciwlotnicze przyszło mu na myśl, że może nadejdzie dzień, gdy będzie mógł wpakować jedną z rakiet w brzuch swego teścia. Najważniejsze prace toczyły się pośrodku magazynu. Przerdzewiały dźwig opuścił głowicę nuklearną do płytkiej jamy wyrąbanej młotem pneumatycznym w betonowej podłodze baraku i koralowym podłożu. Sześciu mężczyzn, obserwowanych niecierpliwie przez Aziza, miało pieczę nad MIR-em. Strażnik na galerii wstrzymał oddech. Do wybuchu pozostało niewiele czasu. Bóg jest wielki! To dopiero będzie widok! Mężczyzna, zatopiony w kontemplacji, nie patrzył na wąskie metalowe schody, wiodące do jego grzędy. Nie zauważył Harry'ego i Helen Taskerów, po cichu sunących ku górze. Harry stanął tuż za terrorystą, chwycił go za głowę i... Helen zakryła uszy. TRZASK. Harry chwycił upadającą broń, nim zdołała stuknąć o metal. Helen westchnęła. Czy to naprawdę konieczne? - spytała w myślach. Harry pochylił się w stronę żony. - To zabawne - szepnął jej wprost do ucha. - Kark każdego człowieka pęka inaczej. Wykrzywiła usta. Z dołu dobiegły głośne wrzaski. Helen przypadła do męża. - Jedni krzyczą na drugich, żeby byli cicho - uspokoił ją Harry. Przysunęli się do bariery i wyjrzeli za krawędź pomostu. Aziz stał na brzegu jamy. Zgromadził wokół siebie wszystkich swoich ludzi obecnych w magazynie i zwrócił się do nich z płomienną przemową. Zza kołnierza koszuli wyciągnął łańcuszek, na którym dyndały cztery klucze. Wybrał jeden, po czym triumfalnie uniósł go nad głowę. - Za dziewięćdziesiąt minut słup świętego ognia strzeli w górę, by zanieść ostrzeżenie naszym wrogom - tłumaczył Harry. Aziz wskoczył do dołu, zwolnił blokadę komputera i spojrzał na swych towarzyszy. Przekręcił klucz. Na krystalicznym ekranie zapalnika pojawiły się cyfry: 89:59. - Gotowe! - krzyknął Aziz. Wśród zgromadzonych rozległ się chóralny okrzyk uznania. Dwóch mężczyzn wyciągnęło Aziza na powierzchnię, a dwóch innych przytoczyło betoniarkę i zaczęło zalewać otwór szybko schnącym cementem. Aziz kontynuował swą przemowę. - Co teraz mówi? - szeptem spytała Helen. Harry wyglądał na lekko znudzonego. - Nikt nie może nas już powstrzymać. Nie zejdziemy ze słusznie obranej drogi. Dysponujemy nieograniczoną siłą. Jesteśmy twardzi, jesteśmy dupki, ple, ple, ple. Wojownicy Szkarłatnego Jihadu wznosili triumfalne pienia na cześć swego przywódcy. Zaczęli strzelać w sufit magazynu. Harry własnym ciałem osłonił żonę przed fruwającymi wokół odłamkami. Aziz uniósł ręce i nakazał powrót do zajęć. Terroryści odpowiedzieli mu okrzykiem, po czym ze zdwojoną energią zabrali się do pracy. Harry ostrożnie wysunął głowę za barierkę. Wyładowana bronią ciężarówka odjechała na polanę. Dwie pozostałe wciąż stały u wrót magazynu. Do każdej załadowano jedną głowicę. Czwartą podwieziono wózkiem w stronę śmigłowca. - Po co im ciężarówki, skoro jesteśmy na wyspie? spytała Helen. - Myślę, że to część Florida Keys - odparł Harry. Z kontynentem łączy wyspy autostrada. - W takim razie, nie ma tam posterunków granicznych ani wojska. Nikt ich nie zatrzyma. - Poza nami - mruknął Harry. Odbezpieczył broń. - Co chcesz zrobić? - W oczach Helen błysnęła konsternacja. Przez kilka minut miała wrażenie, że spędza drugi miesiąc miodowy. - Zejdę na dół i wszystkich pozabijam - odparł Tasker. Wręczył żonie pistolet. - O, ty w mordę... - westchnęła. - Zaczekaj tutaj. Jeśli będziesz musiała, strzelaj. Bez wahania, dobrze? Skinęła głową. Harry zbiegł po schodkach i nie zauważony przez nikogo przyczaił się za skrzynią. Sięgnął do kieszeni, wyjął granat Junony i wyrwał zaimprowizowaną zawleczkę. Sinym zamachem ramienia posłał metalowe jajo pod przeciwległą ścianę magazynu. KABUUUUUM! Wybuch, wzmocniony przez echo, ogłuszył niemal wszystkich. W miejscu, gdzie padł granat, znajdował się wózek z prowiantem oraz dwóch terrorystów. W tej chwili było tam jedynie dymiące ragout, a w całym baraku panował nieopisany harmider. Harry, korzystając z zamieszania, wyskoczył z kryjówki. Czekała go niespodzianka. Z tyłu ktoś krzyknął. Trzasnął zamek odbezpieczanej broni. Tasker puścił się biegiem, zaczepił nogą o przewód łączący młot pneumatyczny ze sprężarką i upadł na ziemię. Wypuścił z rąk kałasznikowa. Ufff... Spojrzał przez ramię - zobaczył siedmiu wojowników Szkarłatnego Jihadu zmierzających w jego stronę. Uniósł wzrok ku niebiosom. - Strzelaaaaaj! - wrzasnął. Helen posłuchała go bez wahania. TRAAAAAAT! Sła odrzutu zwaliła ją z nóg, lecz dwóch terrorystów padło na ziemię. MAC-10 potoczył się po żelaznych schodkach. Zamek stuknął o metal. TRAAAAT! Przypadkowa seria wyeliminowała z walki dwóch kolejnych wyznawców islamu. Pistolet wywinął koziołka i upadł ze szczękiem. TRAAAAT! Jeszcze dwóch padło z kulami w piersiach. Ostatni desperacko próbował wyminąć śmiercionośny strumień pocisków. Obrazy przed jego oczami przesuwały się jak na zwolnionym filmie. Stopa ciężko opadła na ziemię, pistolet poszybował w górę, lufa zatoczyła niewielki łuk... Nad terrorystą zawisł cień śmierci. Głuchy stuk zamka... TRAAAT! - Aaaaach! - wrzasnął męczennik. Harry wyjrzał z ukrycia. Sedmiu Arabów leżało martwych. Cholera... Pomachał ręką do Helen. Odmachnęła. Głośne okrzyki świadczyły o tym, że została zauważona. - Uciekaj! Wyjdź stąd! Kryj się! - zawołał Harry. Nie miała innego wyjścia, bo w jej stronę posypał się grad kul. Dopadła końca pomostu, szarpnęła drzwi i wybiegła na zewnętrzne schody. Pociski wybiły kilka dziur w metalowej ścianie. Harry rozejrzał się. Musiał w jakiś sposób dotrzeć do głowic. Zerwał się na nogi. Po dwóch krokach trafił na ogromnego faceta, który bez zastanowienia wymierzył mu silny cios w szczękę. Nim zdążył się pozbierać, otrzymał następne uderzenie. Znów zahaczył o przewód i z rozmachem klapnął tyłkiem o podłogę. Olbrzym pochylił się nad jednym z mężczyzn zabitych przez Helen, chwycił lufę kałasznikowa i ruszył w kierunku Harry'ego. Miał zamiar zatłuc go na śmierć. Tasker nie czekał. Pociągnął za przewód, złapał młot i rzucił się na przeciwnika. RAT-TAT-TAT! Metalowy bolec zagłębił się w brzuchu terrorysty i wypruł mu flaki. Harry pozwolił Arabowi zatrzymać narzędzie, lecz odebrał mu broń. W pobliżu pojawili się inni wojownicy Jihadu. Harry nie próbował uciekać. Sunął jak czołg, kosząc wokół ogniem, zwalając na ziemię ludzi Aziza. Był coraz bliżej ciężarówek. Aziz dostrzegł nadchodzącego wroga. Harry opróżnił już cały magazynek, lecz wyrwał broń z ręki jednego z zabitych i szedł dalej. Arab zmełł w ustach przekleństwo. Odwrócił głowę. - Jechać! - krzyknął do kierowców. - Zaczekacie na nas przy drodze! Warknęły silniki. Harry zauważył odjeżdżające ciężarówki. Skręcił, wyważył drzwi po prawej stronie i wypadł z trzaskiem z magazynu. Oba samochody zbliżały się do końca polany. Jechały w stronę wąskiej wyciętej w dżungli drogi. Harry nie zdejmował palca ze spustu. Za nim rozpętało się prawdziwe piekło. Pochylił głowę i sprintem pokonał kilkadziesiąt metrów, ścigany przez gęsto padające pociski. Zobaczył cysternę zaparkowaną za rogiem magazynu. O, w mordę - przeleciało mu przez głowę. Przed sobą miał duży napis „Płyn łatwo palny" i kilka ton paliwa lotniczego, a z tyłu - kilkunastu niezadowolonych wojowników Jihadu nadbiegających od strony przystani i magazynu. Uzbrojonych. W tej samej chwili zobaczył Helen, wymachującą do niego zza wózka widłowego stojącego na polanie. To już lepiej - pomyślał. Odkręcił zawór cysterny. Z gumowego węża trysnęła struga paliwa. Oparł na wylocie lufę kałasznikowa i pociągnął za cyngiel. Płomień wystrzału zapalił benzynę. Voild, terrorist flambe. Najpierw skierował snop ognia na gości nadbiegających od strony magazynu. Potem na tych z przystani. Płomień dosięgnął ich, gdy byli oddaleni o jakieś dwadzieścia metrów. Czarne wąsy skręciły się od żaru. Wrzeszcząc jak potępieńcy, rzucili się w stronę wody, lecz nie zdołali do niej dotrzeć. Jak każdy demon zagłady, Harry wyglądał całkiem nieźle w blasku szalejącej pożogi. Dla większej pewności musnął ogniem magazyn, ludzi, kilka pojazdów oraz przystań. Potem zwrócił się w stronę śmigłowca, i ostatniej ciężarówki. Zobaczył Aziza trzymającego gotową do strzału rakietę typu LAW. O la, la... Teraz trzeba zawierzyć własnym nogom. Harry jak oszalały rzucił się w przód, by w momencie wybuchu być jak najdalej od cysterny. Do mola miał niecałe dziesięć metrów. Był niemal niewidoczny w kłębach dymu, lecz to i tak nie miało żadnego znaczenia. Rakieta z głośnym wyciem przecięła powietrze. Chwiejna smuga znaczyła szlak jej krótkiego lotu. KABUUUUM! Cysterna zmieniła się w gigantyczny kłąb ognia. Harry plusnął w czarną toń, nim pomarańczowy płomień przetoczył się nad powierzchnią wody. Helen przycisnęła dłoń do ust. - Boże... Harry... Zginął. I to właśnie wówczas, gdy zaczęła, go poznawać. Chłodna lufa pistoletu dotknęła jej skroni. Wypielęgnowany palec spoczął na spuście. - Kondolencje dla wdowy - powiedziała Juno. Helen spojrzała w jej stronę. Okrutna, chciwa dziwka. Podniosła się i wymierzyła jej siarczysty policzek. Na gładkiej twarzy Junony pojawiła się krwawa pręga. Brylancik osadzony w ślubnej obrączce Helen rozciął jej skórę. Juno sięgnęła ręką do twarzy. Zobaczyła na palcach czerwone plamy. - Oszpeciłaś mnie! - wrzasnęła. Docisnęła lufę pistoletu do czoła rywalki. Żegnaj, żoneczko. Szarpnęła za spust. - Nie! - warknął Aziz. W ostatniej chwili podbił jej rękę. Kula poszła w górę. -Potrzebujemy zakładniczki. Gdyby spojrzenia mogły zabijać, obie kobiety padłyby martwe. Juno z niechęcią opuściła broń. Helen radowała się w duchu widokiem jej porażki. Wśród palm pojawiły się dwa świetliste punkty. Terroryści zaczęli pokrzykiwać w podnieceniu. - To limuzyna pani Skinner, komendancie - odezwał się Akbar. - Dobrze. Zabierz tę kobietę ze sobą. - Aziz wskazał na Helen, po czym spojrzał na Junonę. - Dopilnuj, by nie stało się jej nic złego. Juno pchnęła brankę w stronę samochodu. - Jedziemy, gosposiu. Harry płynął pod gorejącym morzem ognia. Brak powietrza niemal wyrywał mu płuca. Z trudem utrzymywał rytm ruchów. Jeszcze jeden wyrzut ramion. I jeszcze jeden. Wciąż widział nad sobą blask płomieni. Wreszcie błogosławiona ciemność. Wynurzył się na powierzchnię i głęboko odetchnął chłodnym, nocnym powietrzem. Powiódł spojrzeniem po przystani. Mimo zasłony dymu dostrzegł dobrze znaną sylwetkę. Wsiadała do czarnej limuzyny, popędzana przez Akbara i Junonę. Aziz stał obok śmigłowca. Wciąż wykrzykiwał rozkazy. Sześciu terrorystów wtaszczyło ostatnią głowicę na pokład helikoptera. Zajęli miejsca w kabinie. Wirniki poszły w ruch, Aziz usiadł z przodu, obok pilota. Podmuch powietrza szarpał szalejącymi płomieniami. Maszyna oderwała się od ziemi i wciąż nabierając szybkości poleciała na północny wschód. Harry opłynął ognistą zaporę i skierował się w stronę brzegu. Do wybuchu pozostało nie więcej niż siedemdziesiąt pięć minut. Biegnąc co sił, zdołałby się oddalić od epicentrum o jakieś piętnaście kilometrów. Nawet jeśliby nie zginął od razu, zmarłby w kilka dni później wskutek choroby popromiennej. Gib, rusz dupę i bądź tu na czas. Akbar jechał śladem ciężarówek drogą wiodącą w stronę autostrady. W światłach reflektorów błyskały oczy maleńkich saren błotnych, które od lat migrowały z bagien Florydy na okoliczne wysepki. Kiepski wybór - pomyślał Arab. Za godzinę każda będzie przypominać przypalony hamburger - czy raczej, jak wymawiał to Akbar -„hombuuger". Skręcił na most stanowiący część autostrady. Do Miami było niecałe sto osiemdziesiąt kilometrów - informował znak. Półtorej godziny jazdy. Zobaczy wybuch we wstecznym lusterku. W górze zahuczał potężny silnik, słyszalny nawet w dźwiękoszczelnym wnętrzu limuzyny. Śmigłowiec Aziza pomknął w stronę kontynentu z szybkością dwustu trzydziestu kilometrów na godzinę. Leciał nisko, jakby przygnieciony swym upiornym ładunkiem. Most przerzucony przez cieśninę zdawał się nie mieć końca. Na horyzoncie pojawiła się blada poświata zwiastująca nadejście poranka. Akbar przypomniał sobie fragment liczącej tysiąc lat pieśni: Wstańcie! Gdyż świt cisnął kamień w kocioł nocy i zepchnął gwiazdy na skraj mrocznego nieba... Tego ranka wojownicy Szkarłatnego Jihadu mieli cisnąć kamień jaśniejszy niż tysiąc słońc widocznych z Ziemi. Akbar zapomniał o najważniejszym: poeta-astronom, który napisał te słowa, spędzał dnie w ogrodach miłości, a nocami rozmarzonym wzrokiem spoglądał w gwiazdy. I gardził przemocą. Gib wyjrzał przez luk śmigłowca. Bell 206. W dole zobaczył południowo-wschodnią część Noname Key. Harry, jak zwykle, przerabiał wygląd wyspy na własną modłę. Okolice zatoki przypominały pobojowisko. Wirniki śmigłowca rozganiały chmury gęstego czarnego dymu bijącego w niebo ze spalonych wraków. Wszystko wokół było poszarpane kulami, strawione ogniem lub zniszczone wybuchem. Gib przetarł oczy. Tu i ówdzie widział poskręcane zwłoki, lecz żadne wielkością nie przypominały Harry'ego. Boże, zachowaj go wśród żywych - błagał w myślach. Helikopter osiadł na kawałku wolnej przestrzeni. Gib, ubrany w battledress, z gotowym do strzału AR-15 wyskoczył z kabiny. Nie zauważył żadnego znaku życia. Szedł ze ściśniętym gardłem i z trudem powstrzymywał chęć, by głośno wykrzyczeć imię Harry'ego. Nagle, z kłębów dymu spowijających przystań wynurzyła się ciemna, zwalista sylwetka. Mężczyzna ociekał wodą, krwawił i sunął niczym moloch wprost na Giba. - Harry! - Gib zapomniał o zasadach ostrożności i podbiegł do przyjaciela. Szczerzył zęby jak przygłup. Od razu wiedziałem, że to twoja robota! Tasker minął go ciężkim krokiem. - Zbierajmy się. Powiem ci wszystko po drodze. Niech to szlag! Szykowała się ciężka rozróba. Harry i Gib nie mieli czasu, by podziwiać kalejdoskop barw rozkwitających w porannych promieniach słońca pod ich stopami. Gdy tylko zajęli miejsca w śmigłowcu, pośpiesznie przystąpili do pracy. Dość szybko udało im się postawić w stan gotowości wszystkie jednostki lokalne, stanowe i federalne operujące w tym rejonie. Zarządzono ewakuację wysepek od Marathonu do Big Pine. - Powiedz temu sukinsynowi, że mamy Bright Boy Alert - zasyczał Gib do mikrofonu. Szef personelu Białego Domu nie miał ochoty wstać z łóżka. -Powtarzam, Bright Boy Alert. Muszę natychmiast połączyć się z prezydentem... Tak, właśnie. Wyciągnij ich obu! Przez wszystkie lata szkolenia zostali przygotowani na taką ewentualność, choć żaden z nich nie był szczęśliwy, że nareszcie może wykorzystać swą wiedzę. Harry rozmawiał z dowódcą, bazy Air Force w Patrick. - Straż Przybrzeżna potrzebuje trzydziestu minut, by wynieść się poza obszar o promieniu dwudziestu mil morskich. Mają zaledwie pół godziny na zgarnięcie ludzi przebywających w strefie zagrożenia. Na pewno kogoś przeoczą, więc potrzebujemy wsparcia z powietrza... Jeden śmigłowiec na każdą wysepkę. Gib odsunął się od mikrofonu. - Dwa harriery piechoty morskiej będą tu za dwanaście minut. Wylatują z Boca Chica. - Dobrze - odparł Harry. - Zaraz się z nimi połączę. - Okay -mruknął Gib. - Linia piąta. Muszę pogadać z gliniarzami w Miami. Stuknął palcem w klawisz i wywołał komendanta policji oraz szefa lokalnego wydziału FBI. Najpoważniejszy problem stanowiła głowica zmierzająca w stronę Florydy. Śmigłowiec Aziza lada chwila mógł się pojawić nad obszarem powietrznym Miami, a nikt nie był przygotowany na jego przybycie. Dwaj mężczyźni, których wezwanie Giba wyrwało ze snu, musieli stawić czoło niewyobrażalnemu zagrożeniu. Akbar doszedł do wniosku, że przydałby się solidny łyk czarciej kawy. Wielkie pomarańczowe słońce świeciło prosto w oczy. Czuł się nieco senny. Nudny widok pustej autostrady wpływał ujemnie na jego samopoczucie. Nie widział nawet ciężarówek, gdyż Juno na wszelki wypadek kazała mu się trzymać półtora kilometra z tyłu. Powieki ciążyły jak ołów. Postanowił przyjrzeć się w lusterku siedzącym z tyłu kobietom. Juno oparła pistolet na kolanach, kierując dziewięci orni I i metrową lufę w stronę Helen. W duchu przeklinała Aziza, że zrobił z niej niańkę. Była zmęczona i marzyła o kieliszku musującego trunku. Na szczęście, w zasięgu ręki miała wszystko, co potrzeba. Otworzyła szyberdach i wpuściła do wnętrza pojazdu orzeźwiający strumień świeżego powietrza. Potem wyjęła z lodówki butelkę szampana i sok pomarańczowy. - Mimosa? - spytała swą zakładniczkę. - Odpierdol się - warknęła Helen. Juno z kocim uśmiechem napełniła kieliszek i pociągnęła łyk napoju. Rj sobie, pij. Ja tymczasem pomyślę, jak cię przechytrzyć. Gib połączył się z komendantem lokalnego posterunku policji mieszczącego się tuż za obszarem bezpośredniego zagrożenia. - Wyślij pan wozy patrolowe... no dobrze, wóz patrolowy i każ mu pan jeździć po wszystkich ulicach. Niech policjanci przez megafon powiadomią mieszkańców, żeby nie podchodzili do okien i nie patrzyli w stronę wybuchu... Tak. Rozległ się przeciągły, narastający pomruk. - Są - powiedział Harry. Obok śmigłowca mignęły dwa krótkoskrzydłe harriery. Leciały z szybkością siedmiuset pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. - Zrozumiałem, Mikę Three Five, masz wolną drogę - krzyknął Harry do mikrofonu. Wolałby być z nimi, niż tkwić w ociężałym helikopterze, przypominającym główkę sałaty. - Uważajcie, przeciwnik jest uzbrojony w stingery i lekką broń maszynową. - Zrozumiałem, Bright Boy One - odpowiedział dowódca formacji. - Tally ho. Gibowi błysnęła myśl, że piloci myśliwców są całkowicie oderwani od rzeczywistości. Mknęli w ryczących, przypominających koszmarne owady maszynach, nieraz lecieli w niebo pełne rakiet i pocisków przeciwlotniczych, a mimo to ich głosy były pozbawione jakiejkolwiek emocji. „Taly ho". Musieli być na prochach. Oba harriery odskoczyły od autostrady i skierowały się nad pełne morze. Każdy pilot wziął głęboki oddech i wprowadził maszynę w ciasny łuk. Naprężali mięśnie, by nie ulec przygniatającej sile przeciążenia, mogącej pozbawić ich przytomności. Pb wyrównaniu lotu pomknęli w stronę celu. Strażnik jadący w pierwszej ciężarówce wyładowanej bronią konwencjonalną zauważył nadciągające z flanki odrzutowce i w pośpiechu zaczął wykrzykiwać do krótkofalówki ostrzeżenia dla pozostałych pojazdów. Nie zdążył. Załomotały działka myśliwców. Pociski kalibru dwudziestu pięciu milimetrów równymi liniami rozpruły powierzchnię oceanu, zdruzgotały nawierzchnię szosy i zniszczyły środkową ciężarówkę. Samochód nim przełamał barierę i uderzył dwadzieścia metrów niżej w szmaragdową powierzchnię wody, był już tylko płonącym wrakiem. Młody strażnik z pierwszego wozu chwycił stingera. Wziął na cel zawracające samoloty. Oparł łokcie o dach ciężarówki i czekał. Myśliwce zawyły w powietrzu. Zwolnił spust. Mierzył w samolot dowódcy. Rlot szarpnął sterami, wszedł w beczkę i wywinął kilka karkołomnych ewolucji. Rakieta przeszła obok skrzydła. Wyrównał lot. - Pudło - rzucił do mikrofonu. Harry obserwował przebieg potyczki przez lornetkę. - Mikę Three Five, użyj mavericków do rozwalenia mostu - poradził dowódcy. - Są załadowane HE - rozległ się spokojny głos pilota. - Nie wywołają reakcji nuklearnej? - Nie. Powtarzam, Mikę Three Five, możesz strzelać. Wszystko w porządku. - Harry zerknął na Giba, zakrył dłonią mikrofon i dodał: - Mam nadzieję. Pierwszy harrier leciał tuż nad powierzchnią wody. Drugi śmignął w górę. Każdy wystrzelił dwa mavericki i zszedł z pierwotnego kursu, by uniknąć spotkania z nadlatującymi stingerami. Seria wybuchów targnęła mostem. Zgrzytnęły filary, w jezdni utworzyła się ogromna wyrwa. Część autostrady, wraz z pierwszą ciężarówką, osunęła się do wody. Kierowca, ostatniego samochodu wcisnął pedał hamulca i z wrzaskiem błagał Najwyższego o pomoc. Siedzący obok wojownik Jihadu także wbił nogi w podłogę. Przednie koła pojazdu zawisły w próżni... Ciężarówka cudem stanęła. Lekko kołysała się na krawędzi wyrwy. Obaj mężczyźni wstrzymali oddech. Samochód pochylił się do przodu. Jeden z męczenników pilnujących głowicy głośno dopytywał się, co zaszło. - Nie ruszać się tam z tyłu! - wrzasnął kierowca. Zabiję każdego, kto będzie głębiej oddychał! Samochód powoli, lecz pewnie opadł na tylne koła. Kierowca płakał ze szczęścia. W tej samej chwili pojawił się pelikan, ciężki od porannego posiłku i szukający chwilowej przystani. Opadł na maskę ciężarówki. Wyglądał jak wielka maskotka. Pojazd zazgrzytał. - Złaź! Znikaj! - darł się kierowca. Rak tępo spojrzał w jego stronę. Arab wyrwał z kabury pistolet i strzelił przez szybę. BAM! BAM! BAM! Pelikan zmienił się w wirującą kupę pierza, lecz było już za późno. - Aaaaaaaach! - zawył kierowca. - Aaaaaaaach! - wrzasnął jego partner. - Aaaaaaaaach! - zawtórowali im siedzący z tyłu. Samochód zsunął się z mostu i po dwudziestometrowym locie uderzył w betonowe fragmenty przęsła. Stanął w płomieniach. - Dobry strzał, Mikę Three Five - zawołał Harry. Czekajcie na dalsze polecenia. - Tak jest, Bright Boy One. Harry spojrzał w stronę czarnej limuzyny, pędzącej z dużą prędkością w kierunku wyrwy. Nie wierzył, by kierowca zdołał wyhamować, zwłaszcza że gęsty dym ograniczał widoczność. Odwrócił głowę. - Gib! — krzyknął. Akbar bezskutecznie tłamsił krótkofalówkę. - Hakim! Akbar! Co z wami? Półtora kilometra dalej wznosił się w niebo słup smolistego dymu. Juno popatrzyła w tamtą stronę. Miała rację, że kazała Akbarowi trzymać się z tyłu. Jednak popełniła błąd, że odwróciła, oczy od zakładniczki. Helen chwyciła, ją za rękę trzymającą pistolet. Zaczęły się szamotać. Juno strzelała na oślep, ogłuszający huk wypełnił wnętrze pojazdu. Akbar skrzywił usta. Zdjął rękę z kierownicy i sięgnął za siebie, by uspokoić walczące kobiety. Zdołał zaledwie zerknąć w tył, gdy Juno przypadkowo wepchnęła mu lufę pistoletu wprost w oko. Mózg prysnął na szybę i deskę rozdzielczą. Akbar, zwolniony nagle z funkcji kierowcy, osunął się na drzwi, lecz jego ciężka stopa wciąż spoczywała na pedale przyśpieszenia. - O Boże! - wrzeszczała, Juno. - Ty głupia dziwko! Helen nie zaprzątała sobie głowy problemem, co będzie z dalszą jazdą. Nie ustawała w tytanicznych wysiłkach, by wyrwać broń z rąk przeciwniczki. Samochód otarł się o barierę. Trysnęły iskry. Juno i Helen stały we wnętrzu pojazdu, ich wysoko uniesione dłonie wystawały przez otwór w dachu. Juno uderzyła przegubem w ostrą krawędź. Pistolet odbił się od blachy i upadł na szosę. Limuzyna łupnęła bokiem w barierę dzielącą pasma ru chu. Sczepione ze sobą kobiety opadły na fotel. Helen usiadła na przeciwniczce i chwyciła ją za włosy. Tłukła kształtną głową Junony o wszystko, co twarde. Telefon, wierzch lodówki, uchwyt do szklanki. Sięgnęła po butelkę szampana, by jednym uderzeniem zakończyć walkę, lecz w tej samej chwili kątem oka spostrzegła nowe niebezpieczeństwo. Czterysta metrów dalej most się urywał. Juno także wlepiła wzrok w szybę. - Boże, Boże... Z jękiem przetoczyła się na przednie siedzenie i próbowała odepchnąć Akbara, lecz równie dobrze mogłaby szarpać worek z cementem. Wsunęła nogę pod kierownicę i usiłowała sięgnąć stopą do hamulca... Helen usłyszała łoskot nadlatującego śmigłowca. Podniosła głowę. Nie mogła uwierzyć własnym oczom. Harry. Żył. Wisiał uczepiony płozy helikoptera i wyciągał rękę w jej stronę. - Harry! - krzyknęła uszczęśliwiona. Wspięła się na foteli wysunęła głowę i ramiona przez otwór w dachu. Tasker wyprężył się jak struna, by jej dosięgnąć. Gib stał w drzwiach kabiny i wrzeszczał do pilota: - Niżej! Niżej! Pilot niechętnie usłuchał wezwania. Bał się, że zaczepi płozą o samochód, co przy tej szybkości groziło kapotażem. Zszedł kilka centymetrów, lecz słysząc gwizd powietrza szarpnął drążkiem. Po chwili ponowił próbę. Harry wyciągnął rękę. Helen wyciągnęła rękę. Złączyli dłonie... TRZASK! Limuzyna znów uderzyła w barierę. Helen zatoczyła się na drugi bok wozu. Samochód gnał dalej. - Wracaj nad dach! - zawołał Gib do pilota. Juno z całej siły szarpnęła ciałem Akbara. Trup poleciał w przód, upadł twarzą na brzuch kobiety i przycisnął ją do fotela. Juno podniosła wzrok i zobaczyła, że koniec mostu pędzi w jej stronę z zawrotną szybkością. Harry, ręką i nogą zaczepiony o płozę, ponownie wyciągnął dłoń. - Dalej, Helen! Dasz radę! - krzyknął. Helen wczepiła się w jego ramię. Harry dźwignął ją w chwili, gdy limuzyna szerokim łukiem poszybowała w powietrzu, unosząc ze sobą Akbara, Junonę i krzyk przerażenia. Śmigłowiec minął plamę wody, po czym znów znalazł się nad mostem. - Nic się nie bój, kochanie! - wołał Harry. - Trzymam cię! Spojrzeli na siebie przepełnieni ulgą i wzajemną miłością. Helen zwisała trzydzieści metrów nad oceanem, uczepiona silnej ręki męża. Harry mocno zaciskał palce. Helen była dla niego najukochańszą osobą na świecie. Stanowili jedność - ciałem i duszą. Uśmiechnął się, a ona odpowiedziała mu tym samym. Dwa harriery spłynęły z nieba w pobliżu wyrwy. Ryk silników zagłuszył inne dźwięki. Samoloty zgrabnie wylądowały na powierzchni mostu. Śmigłowiec Harry'ego też już opadł na autostradę. Po chwili pojawił się jeszcze jeden. Tasker spojrzał na zegarek. Skinął głową w stronę Giba. - W każdej chwili - mruknął ostrzegawczo. Gib uniósł do ust megafon. - Czas na przedstawienie, dzieciaki. Nie patrzcie w stronę błysku. Powtarzam, nie patrzcie w stronę błysku. Helen rzuciła nerwowe spojrzenie za siebie, po czym skierowała wzrok na męża. Harry otoczył ją ramieniem. - Tu jesteśmy bezpieczni - powiedział. Helen pogładziła go po policzku. Pbczuł ostre ukłucie. Brylancik... Zsunął obrączkę z jej prawej ręki i umieścił na właściwym palcu. Przez chwilę stali bez ruchu, złączeni namiętnym pocałunkiem. Za nimi niebo zapłonęło nieświętym blaskiem, bluźnierczą parodią światłości, którą boska ręka wznieciła u zarania czasu. Harry i Helen nie patrzyli w tę stronę. Ogromny, wydęty balon zatomizowanej materii przekształcił się w bulgoczącą chmurę, wpychaną do stratosfery przez słup naelektryzowanego dymu. Harry oderwał wargi od ust żony dopiero wówczas, gdy poczuł na twarzy gorący podmuch odległego wybuchu. Uśmiechnął się. Helen wciąż patrzyła mu w oczy, lecz on nie potrafił powściągnąć ciekawości. Odwrócił głowę. Rozległ się gromowy pomruk, a potem stłumiony trzask. Spektakl był nacechowany biblijnym patosem, lecz Harry ostentacyjnie wzruszył ramionami. Buckminster Fuller miał rację: ludzie nie powinni obserwować reakcji termojądrowych z odległości mniejszej niż sto czterdzieści dziewięć milionów kilometrów. Gigantyczny grzyb zaczął się stopniowo rozmywać w podmuchach wiatru. Gib z ponurą miną przyciskał słuchawki do uszu. Złe wieści. - Zrozumiałem - potwierdził, po czym niecierpliwie kiwnął na Taskera. Harry rzucił żonie przepraszające spojrzenie. - Wracaj do pracy, kochanie - powiedziała. Kobieta moich marzeń - pomyślał i podszedł do Giba. Piloci myśliwców z ciekawością patrzyli w stronę Helen. - To mój mąż - powiedziała z dumą. Gib odciągnął przyjaciela w cień śmigłowca; wolał mówić bez świadków. Chciał wyrzucić z siebie jak największą ilość informacji, nim Harry zacznie się wkurzać. Wziął głęboki oddech. - No dobrze. - Był gotów. - Dwadzieścia minut temu helikopter Aziza wylądował w Miami. Stoi na dachu wieżowca, w samym centrum miasta. Agenci SWAT-u są już na miejscu, a policja zabezpieczyła teren. W biurowcu czekało na przylot śmigłowca około dziesięciu innych terrorystów. Zabarykadowali się na dwudziestym piętrze. -Czas na najgorsze. - Mają zakładniczkę. To Dana. Harry poczuł na plecach strugi zimnego potu. Chwyciły go mdłości. - Moja Dana? - Porwali ją w nocy, z mojego domu, zabijając przy okazji dwóch agentów. Przykro mi, Harry. Sądziłem, że wszystko... Tasker już go nie słuchał. Pędził w stronę bliżej stojącego harriera. Gib pobiegł za nim. - Harry! Wyciągniemy ją stamtąd! Mamy tam już naszego człowieka! Harry! - wołał całkiem niepotrzebnie. Szlag! Niezły pasztet. Harry minął młodego kapitana T. R. Hutchersona z amerykańskiej piechoty morskiej. - Pożyczę to na kilka minut! - krzyknął, wskazując na samolot. Nie czekał na odpowiedź, lecz zręcznie wspiął się do kabiny. Hutcherson wlepił w niego zdumione spojrzenie. Wiedział, że facet ma wyjątkowe uprawnienia, lecz z drugiej strony... W porozrywanej koszuli Harry wyglądał jak Bruce Banner przemieniony w Hulka. A poza tym - pomyślał Hutcherson - przecież to moja maszyna. - Proszę poczekać!... Gib stanął tuż przed nim, ponury jak sierżant na placu musztry. - Dowiedział się pan od dowództwa o naszych przywilejach? - Tak jest, ale... - Żadnych „ale", kapitanie. Rozkazy pochodzą bezpośrednio od prezydenta. - Tak jest! Gib wszedł po trapie prowadzącym do kabiny. Harry kończył zapinać pasy. - Chciałem ci tylko przypomnieć - szepnął Gib - że ostatni raz siedziałeś za sterami odrzutowca dziesięć lat temu. - Jak go rozbiję, mogą mi potrącić z pensji - odparł Tasker. - Harrier kosztuje trzydzieści trzy miliony. Będziesz go spłacał siedemset trzydzieści trzy lata. Spróbuj wrócić w jednym kawałku. - Wręczył mu krótkofalówkę nastawioną na częstotliwość Omegi. - Weź to na wypadek, gdybyś chciał pogadać. Harry podziękował mu półuśmiechem, po czym skupił się na przyrządach. Musiał sobie przypomnieć, który do czego służy. Gib zamknął owiewkę i zszedł na most. W duchu życzył Harry'emu dużo szczęścia. Przydałoby mu się. Tasker oparł lewą rękę na manetce, prawą ścisnął drążek i postawił stopy na pedałach. Przebiegł wzrokiem po wskaźnikach. W porządku. Włączył turbinę. Zapłon. Pchnął manetkę. Paliwo popłynęło do silnika. Rozległ się charakterystyczny gwizd gotowego do startu harriera. Oficerowie marines w niczym nie przypominali chłodnych nadludzi z wyobrażeń Giba. Podskakiwali w miejscu, jakby chcieli sikać, i przekrzykiwali się nawzajem. - Sprawdź ciśnienie! Ciśnienie! - wrzeszczał Hutcherson. - Klapy podwozia! Stery! -wtórował mu drugi pilot. Harry nie słyszał ani słowa. Spojrzał, zobaczył wymachujących rękami mężczyzn, pokiwał dłonią w ich stronę. Nieco dalej stała Helen. Wyglądała na zaniepokojoną. Harry puścił do niej oko i otworzył przepustnicę. Rozległ się grzmiący ryk silników. Odrzutowiec drgnął i zaczął wolno sunąć w górę. Gib stanął obok pilotów. Hutcherson zrobił płaczliwą minę. - Da sobie radę - łgał Gib. - Wylatał setki godzin na harrierach. Formacje, ćwiczenia i tak dalej. Samolot zakołysał się niczym pijany chrząszcz. - Nieco wyszedł z wprawy... - przyznał Gib. - Ale to tak, jak z jazdą na rowerze... Nie sposób zapomnieć... Harrier wyraźnie zmierzał w ich stronę. Gib wykonał kilka szybkich kroków do tyłu. - Ufff... Kryć się! Padli na ziemię. Maszyna przemknęła nad nimi na wysokości dwóch metrów. Zaczepiła kołami o dach radiowozu i zerwała „koguta". Harry powoli zaczął orientować się w plątaninie przyrządów. Spojrzał na wystraszonego policjanta, mruknął „przepraszam", pchnął manetkę i uniósł się w powietrze. Na wysokości piętnastu metrów wciągnął podwozie i skierował nos samolotu na północ. Gib westchnął pełną piersią. Stanął przy wystraszonej Helen. - Udało mu się - powiedział, jakby nigdy nie wątpił w umiejętności Harry'ego. - Gib, słyszysz mnie? Odbiór - zatrzeszczało w głośniku krótkofalówki. - Jestem. - Powiedz Helen, co się stało. Powiedz jej, że ją kocham. I spytaj pilota, gdzie jest spust działka. Gib obrócił się w stronę Hutchersona. DUDUM-DUDUM-DUDUM-DUDUM! -gruchnęło w przestworzach. - Dobra - powiedział Harry. - Już znalazłem. Pociągnął za drążek zmieniający położenie silników. Samolot pomknął w kierunku Miami. Wstańcie! Zimne, bezduszne palce strachu dławiły serca mieszkańców metropolii. Miasto pogrążyło się w panice. Wciąż przybywało aktów rozpaczy, załamań nerwowych i ataków serca.. Dwa miliony par oczu wpatrywało się w grzyb wyrastający nad horyzontem. Z telewizyjnych ekranów spoglądała posępna twarz Aziza. Orędzie powtarzano kilkadziesiąt razy. Nim minęło wpół do ósmej, wszyscy wiedzieli, że kolejny wybuch nastąpi w centrum Miami. Rzucili się do samochodów. Nastąpił Dzień Sądu. Aziz w otoczeniu dwunastu wojowników Jihadu spoglądał na duży monitor, na którym widniała wystraszona twarz spikera. - ...jest to prawdopodobnie grupa odpowiedzialna za wybuch nuklearny, jaki nastąpił pół godziny temu na jednej z wysepek na południe od Marathon Key. Na ekranie pojawiło się kilka wysokich budynków. Wyraźnie widać było stojący na jednym z dachów śmigłowiec Aziza. Łopaty wirnika obracały się leniwie. Trzech mężczyzn strzelało na wiwat w powietrze. Znów spiker. - Jak wszyscy widzieliśmy, niektórzy terroryści strzelają w powietrze - oświadczył. Długotrwała praca w telewizji zupełnie zniszczyła mu szare komórki. KLIK Aziz wrzucił inny kanał. Dziarski reporter z wysoko zawiniętymi rękawami koszuli kulił się w kabinie małego helikoptera. Usiłował przekrzyczeć warkot silnika. - Z ustaleń FBI wynika, że na dwudziestym piętrze nie ukończonego gmachu Madonna Building przebywa piętnastu terrorystów, a na dwudziestym pierwszym jeszcze kilku... KLIK. Następna stacja emitowała film nakręcony przez Abdela w magazynie na Noname Key. Aziz widział swą własną twarz. - ...Szkarłatny Jihad skąpie w morzu płomieni wielkie amerykańskie miasta. Jedno miasto co tydzień, aż doczekamy się spełnienia naszych żądań... KLIK. Aziz wyłączył telewizor i wręczył pilota Abdelowi, specjaliście od przekazów audiowizualnych. Zastanawiał się, czy mógłby wykorzystać łącza satelitarne i wystąpić „na żywo" w programie Geralda Rviery. Już teraz dzwoniło kilku agentów z Hollywood... Geraldo zasypie go trudnymi pytaniami... Cholera! Powinien przecież być na to przygotowany! Budynek, w którym przebywał, za pośrednictwem wszystkich mediów znajdował się w centrum uwagi całego świata. Aziz rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie wyglądało zbyt ciekawie. Puste, surowe wnętrze, otoczone szklanymi taflami okien... Dzięki temu mógł bez przeszkód obserwować całe miasto. A miasto jego. W otoczeniu trzech „przybocznych" wyszedł na schody. Gdzieś w dole kryli się strzelcy SWAT-u, trzymani w bezpiecznej odległości przez kilku bojowników Jihadu. Aziz skierował się na górę. Na dwudziestym pierwszym piętrze leżała cicha, zielona metalowa trumna skrywająca czwartą głowicę. Dana nie potrafiła oderwać od niej wzroku. Stała oparta o ścianę, zapuchnięta, z zaczerwienionymi oczami. Już nie płakała. Nadal nie bardzo wiedziała, co zaszło. Dwóch całkiem niezłych facetów, którzy mieli ją ochraniać, zginęło na jej oczach w domu Giba, potem jakiś drań przycisnął jej do twarzy chustkę nasączoną chloroformem. Znalazła się tutaj, widziała tatę mówiącego w telewizji coś o bombie atomowej... Wszystko przypominało zły sen - z tą różnicą, że było cholernie rzeczywiste. Wiedziała też, że przedmiot, który leżał przed nią, jest kolejną bombą. Brutalna obojętność śmiercionośnej skrzyni przyprawiała ją o zły humor. A to oznaczało kłopoty. Nie dla niej, lecz dla terrorystów. Aziz podszedł do głowicy i zdjął z szyi łańcuszek. Dana podniosła rękę. - Hmm... hm... - chrząknęła. - Muszę iść do toalety. Nikt nie zwrócił na nią uwagi. Spróbowała, jeszcze raz. - Przepraszam... Zamarła, bez ruchu, gdyż Aziz włożył klucz w otwór zapalnika. Oooo... Zegar wskazywał 00:00:00. Arab powoli odsunął rękę. Dla Dany wszystko było jasne: zapłon natychmiastowy. Wystarczyło tylko przekręcić klucz, by spowodować wybuch. O, mój Boże. BRRRAM! BRRRAM! Aziz odwrócił się gwałtownie na odgłos strzałów dobiegający z klatki schodowej. Dwa piętra niżej rozległy się głośne okrzyki. - Wstrzymać ogień! Jesteśmy z telewizji! Wzywaliście nas! - Wprowadźcie ich na górę! - warknął jeden z terrorystów. Agenci SWAT-u okupujący dziewiętnaste piętro rozstąpili się, by dać przejście dziennikarzowi i kamerzyście. Mężczyźni wspięli się po schodach. Nad sobą zobaczyli kilkunastu nie ogolonych ludzi, obwieszonych pistoletami, granatami i maskami przeciwgazowymi. Para niezbyt czystych dłoni obmacała reportera. Padło kilka okrzyków. Mężczyzna nie zrozumiał ani słowa, lecz poczuł na plecach lufę karabinu i posłusznie skierował się na dwudzieste pierwsze piętro. Przygładził włosy, poprawił krawat. Po nim przyszła kolej na kamerzystę. Obmacującym był Abdel Wideoman. Zgłosił się na ochotnika, gdyż chciał z bliska poznać prawdziwych profesjonalistów. Łakomym okiem spoglądał na kamerę dźwiganą przez śniadego mężczyznę. Prawdę mówiąc, ów pracownik telewizji był zupełnym nowicjuszem w swoim fachu. Nazywał się Fast Faisil i na co dzień pełnił funkcję agenta Wydziału Omega. Teraz wdepnął tam, gdzie chciał - w sam środek gówna. Aziz wziął kilka szybkich, głębokich oddechów, podreptał w miejscu, wykonał parę skłonów - musiał być w formie w czasie występu przed Amerykanami. Nie miał zamiaru podporządkować się stereotypom. Chciał udowodnić, że arabski bojownik nie musi być zidiociałym fanatykiem nie troszczącym się o dobre żarcie, zabawki i komfort. Da im zacny show. Wytrzeszczył oczy, zawiesił na ramieniu przyciętego kałasznikowa i dał znak kamerzyście. - Komunikat Szkarłatnego Jihadu - zaczął. - Znacie już naszą potęgę. Na własne oczy oglądaliście Święty Ogień. Nie zmuszajcie nas do zniszczenia tego miasta. I nie próbujcie użyć siły. W ciągu kilku sekund mogę odpalić głowicę. Wystarczy, że przekręcę klucz... - Dramatycznym gestem wyciągnął rękę w stronę zapalnika. - I zginą dwa miliony waszych ludzi! Reporter rzucił zaniepokojone spojrzenie w stronę bomby, po czym odwrócił się do Faisila. - Chciałbym wykonać kilka bliskich ujęć - powiedział. Spojrzał na Aziza. - Gdzie klucz? Arab ponownie wyciągnął dłoń. - Tutaj... Oczy wyszły mu z orbit. Klucz. Zniknął. - Ktoś go ukraaaadł! - zawył Aziz. Twarz poczerwieniała mu z wściekłości. Potoczył wokół dzikim wzrokiem. Dostrzegł Dane; nim dotarła do schodów prowadzących na szczyt budynku. Dziewczynka zaczęła uciekać. - Zastrzelcie ją! - wrzasnął Aziz. Zerwał broń z ramienia. Kule świsnęły obok Dany, lecz jakimś cudem udało jej się dotrzeć na górę. Wybiegła na dach. Łańcuszek z kluczem trzepotał jej w dłoni. Spojrzała wokół siebie. Cholernie ładna pogoda... W Waszyngtonie o tej porze na ogół była mgła i można było się gdzieś ukryć. O kurczę! Przy śmigłowcu stało kilku facetów w pistoletami. Jeszcze jej nie zauważyli. Pobiegła w przeciwnym kierunku, w stronę wystającego nad dach dźwigu. Spojrzała w górę. Gnana wewnętrzną potrzebą, by czym prędzej oddalić się od niebezpiecznego miejsca, wetknęła klucz do kieszeni i rozpoczęła wspinaczkę po stalowej konstrukcji. Gdyby któryś z bojówkarzy zechciał ją teraz zestrzelić, zabrałaby klucz ze sobą. Jasne - pomyślała z goryczą. Niezła robota. Poczuła łzy pod powiekami, lecz szybko się uspokoiła, zaklęła cicho i wzięła głęboki oddech. Popatrzyła w dół. Boże! Ponad sześćdziesiąt metrów do ziemi. Zacisnęła zęby i walcząc z przerażeniem, szeptała: - Potrafisz to zrobić. Potrafisz. Lekki podmuch wiatru próbował oderwać ją od dźwigu. Aziz i dwaj terroryści krążyli po dachu. Aziz podszedł do dźwigu. Gdzie ta?... Uniósł głowę i zobaczył Dane dziesięć metrów nad sobą, po drugiej stronie legara. Dziewczynka zamarła w bezruchu. Zacisnęła ramiona wokół zimnej stali i z przerażeniem patrzyła na Araba. Aziz poderwał kałasznikowa. Puścił na postrach krótką serię. Pociski zadudniły wśród prętów. - Złaź albo cię zabiję! Dana miała ochotę powiedzieć: „Nic mi nie zrobisz, bo stracisz klucz", lecz nie potrafiła wykrztusić ani jednego słowa przez zaciśnięte gardło. Miała nadzieję, że Aziz nie jest na tyle głupi, by nie rozumieć sytuacji. Zaczęła wspinać się jeszcze wyżej. Arab zaklął, przerzucił pistolet przez ramię i wlazł na dźwig. Fast Faisil ukradkiem oderwał oko od wizjera i rozejrzał się. Jeden z Karmazynowych Furiatów gapił się w stronę dachu. Dwa metry dalej dziennikarz przeprowadzał wywiad z drugim ropuchem. Trzeci i jedyny, który zachował nieco rozsądku, stał przy klatce schodowej, bezustannie obserwował okna, wnętrze, wyjście, znów okna... Faisil otworzył skrytkę w kamerze i wyciągnął walthera z krótką lufą. PAF! Strażnik przy schodach padł z roztrzaskaną czaszką. Faisil obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni: PAF! Facet patrzący na dach dostał kulą w otwarte usta. Jeszcze jeden obrót. PAF! Gwiazdor telewizji gruchnął na plecy i potoczył się po podłodze, ciągnąc za sobą czerwoną smugę. Reporter z szeroko rozwartymi oczami patrzył na Faisila. Z jakiegoś powodu sądził, że będzie następny. (Telewizyjna zarozumiałość...) Faisil dmuchnął w lufę i z wiele mówiącą miną rozejrzał się po pobojowisku. - Jezus, Maria... - wysapał dziennikarz. - Uhm - uprzejmie zgodził się Faisil. Sęgnął po krótkofalówkę. - Tu Fize. Jestem na dwudziestym pierwszym. Bezpiecznie. Dwunastu terrorystów na dwudziestym. Bez zakładników. Powtarzam, na dwudziestym nie ma zakładników. Odbiór. Harry leciał nisko na Atlantykiem. Myśliwiec z ogłuszającym wyciem przemknął nad dziwnie opustoszałą Miami Beach i cichą Biscayne Bay. Dzieliły go sekundy od Madonna Building, gdy w rozległ się głos Faisila. Harry włączył radiostację. - Faisil, gdzie Dana? - Na dachu - padła odpowiedź. Nie była to zupełna prawda. Dana dotarła na sam szczyt dźwigu i teraz sunęła, wzdłuż ramienia sterczącego poziomo nad ulicą. Była tak przerażona, że poruszała się jak w transie. Aziz także wszedł już na górę. Ta mała suka doprowadzała go do szału! Była taka sama jak jej ojciec! Ale skoro jego już posłał do piekła., to i ona mogła iść za nim. Dana wlepiła wzrok w zbliżającego się Araba. Aziz wyciągnął rękę. Dziewczynka zatrzymała się na parę sekund, wysupłała z kieszeni klucz i zwiesiła rękę za krawędź konstrukcji. Łańcuszek zadyndał w powietrzu. - Nie! - wrzasnął Aziz. Niewiele brakowało, a zesrałby się w swoje spadochroniarskie portki. - Nie zbliżaj się! Wyrzucę go! Przysięgam na Boga! Aziz groźnie uniósł lufę kałasznikowa. - Jeśli go upuścisz, zabiję. Pełzł nadal. Wiedział, że jeśli mu się nie uda schwytać dziewczynki przed końcem wysięgnika, Dana zrozumie swoje położenie, a wówczas nie będzie miał ani jej, ani klucza. Dana straciła równowagę. -Och! Azizowi przybyło siwych włosów. - Tylko spokojnie, mała. Oddaj klucz. Naprawdę chcesz umrzeć? Masz moje słowo, że przeżyjesz, jeśli mnie posłuchasz. A potem obdarzył ją uśmiechem, jakiego w życiu nie widziała. Kołysała się w powietrzu kilkadziesiąt metrów nad ziemią, a mimo to miała ochotę wybuchnąć głośnym śmiechem. - Nic z tego, pierdolcu! - zawołała. Aziz poruszał się coraz szybciej. Dana z uporem parła do przodu, choć sytuacja wyglądała coraz gorzej. Wiatr kołysał na boki ramieniem dźwigu. Co gorsza, pozostało jej tylko kilka metrów do końca wysięgnika. Męczennicy na dwudziestym piętrze szaleli z niepokoju. Niewielki oddział przygotował się do szturmu na górę. Padł głośny okrzyk: - Co się tam dzieje?! Co to za strzelanina?! - Wszystko w porządku - odparł nieznany głos, choć mówiący płynnie arabszczyzną. - Nie ma powodu do obaw. Panuję nad sytuacją. Terroryści spojrzeli po sobie ze zdziwieniem. Ki diabeł? Nagle usłyszeli narastający dźwięk gromu. Potem gwizd. Potem ogłuszające wycie. Zdawało się dochodzić z dołu i z góry, z zewnątrz i z wnętrza budynku. Rozglądali się na wszystkie strony... aż zobaczyli. Na tle nieba pojawił się harrier. Groźny, połyskujący, wypełniający swą sylwetką cały horyzont, niczym potworny gargulec z piekielnej otchłani. Był zaledwie dwa metry od szklanej ściany. Nim ludzie Aziza zdążyli poderwać broń do strzału, Harry wdusił przycisk uruchamiający sześć działek kalibru dwadzieścia pięć milimetrów, zamontowanych na nosie myśliwca. Specjalnie zbrojone pociski. Sześć tysięcy strzałów na minutę. Długa seria przeorała budynek od ściany do ściany, tłukąc szkło, niszcząc Szkarłatny Jihad i zmieniając wszystko w migotliwy czerwony opar. Aziz od razu rozpoznał źródło dźwięku. - Do śmigłowca! - wrzasnął na bojówkarzy stojących pod dźwigiem. - W górę! Nim Harry skończył czyścić dwudzieste piętro, helikopter oderwał się od dachu. Aziz wciąż tkwił na wysięgniku. Przeklął wszystkich chrześcijan w imię własnego boga i przyrzekł w duchu, że gdy tylko odzyska klucz, zgotuje im krwawą łaźnię. Dana nie spuszczała go z oka. Klucz zwisał z jej dłoni, huśtał się za krawędzią stalowej konstrukcji... Jeszcze jeden krok... Hola! Dziewczynka całym ciałem przywarła do prętów. Koniec trasy. Aziz wyszczerzył zęby. - Odejdź! - krzyknęła. Klucz zamigotał nad ulicą. - Zabiję cię - zabulgotał Arab. Powietrze zawirowało od przeciągłego huku. Szatańska machina krążyła wokół budynku, jakby węszyła w poszukiwaniu nowego łupu. Aziz zaklął i zamarł bez ruchu. Samolot skierował nos w jego stronę. Po chwili nieco zniżył lot i zawisł tuż pod Daną. Odpadła owiewka. Aziz omal nie zemdlał. - Renquiiiiist! - Tato! - Dana! Skacz! - zawołał Harry. Aziz poczuł nagły nawrót migreny. Renquist był martwy! Usmażony! Nie... tego już za wiele... Jedną ręką poderwał kałasznikowa i strzelił. Pociski załomotały w bok odrzutowca. Harry pochylił głowę. Samolot okręcił się wokół osi i uderzył statecznikiem pionowym w ramię dźwigu tuż za Azizem. Arab przypadł do kratownicy, by nie spaść na ziemię. Wypuścił pistolet, który odbił się od ogona harriera i zahaczył o dyszę. Niestety, siła uderzenia zrzuciła także Dane. Dziewczynka zawisła nad ulicą. - Tatooooo! Jakby na dokładkę zza rogu budynku wysunął się śmigłowiec Jihadu. Seria pocisków ZM-60 przedziurawiła nos harriera i pomknęła w stronę kabiny. Tasker przechylił maszynę, osłonił się skrzydłem, po czym nagle ustąpił i zniknął za ścianą biurowca. Zatoczył koło i czekał. Rlot helikoptera nie spodziewał się zasadzki. Niewiele brakowało, a wyrwałby drążek z podłogi. Wykonał gwałtowny skręt i odleciał. Harry nie miał zamiaru go ścigać. Bardziej był potrzebny córce. Dana wrzeszczała wniebogłosy i młóciła nogami powietrze. Nigdzie nie mogła dostrzec ojca. Aziz czołgał się w jej stronę. Wlepił wzrok w klucz. Cieszył się myślą, że jednym ruchem chwyci upragniony przedmiot i strąci dzieciaka w przepaść. To dopiero zabawa! Nagle powrócił harrier. Nos samolotu był oddalony o kilka centymetrów od stóp Dany. - Puść się! - krzyknął Harry. Rozpiął pasy. - Złapię cię! Naprawdę! Zerknął na paliwomierz. Na Jot kolibra" silniki zużywały dziewięćdziesiąt litrów benzyny w ciągu minuty. Nie miał zbyt wiele czasu. Dana była przerażona. Na lekcjach wuefu nie uczyli jej skakać do kabiny harriera. Spojrzała na ojca. - Tato... - Skacz! - wrzasnął Harry. Uniosła głowę. Zobaczyła, rękę Aziza tuż przy swej dłoni. Z krzykiem puściła metalowy pręt, osunęła się na nos samolotu i fiknęła w tył. Harry chwycił ją lewą ręką i przyciągnął ku sobie. - Trzymaj się mocno! - rozkazał. Złapała za poszarpaną kulami owiewkę. - Au! To boli! - Trzymaj się! Potrzebował obu rąk, by w pełni panować nad samolotem. Harrier odsunął się od dźwigu. Aziz pojął, że jego wspaniały plan, dzieło całego życia, za chwilę uleci wraz z odrzutowcem. Nie chciał zostać samotnie na czubku dźwigu w centrum Miami. Nigdy dotąd nie czuł się tak mały i opuszczony. Postanowił walczyć. Wrzasnął, a potem rzucił się w przestrzeń. Przeleciał trzy metry i grzmotnął na ogon samolotu. Jeszcze nie wypadł z gry: Harrier zadygotał. Dana zaczęła zjeżdżać. Krzyknęła przeraźliwie. Ojciec przytrzymał ją jedną ręką, lecz wówczas stracił kontrolę nad przyrządami. Odrzutowiec kręcił się w kółko. Harry desperacko usiłował wyrównać pozycję. Aziz wbił nóż w poszycie kadłuba i przesunął się kilka centymetrów. Postrzępiona owiewka kroiła palce Dany. Dziewczynka puściła się jedną ręką, zębami ściągnęła na dłoń rękaw kurtki i ponownie chwyciła ostrą krawędź. Tak samo zabezpieczyła drugą rękę. Harry zdołał ustabilizować maszynę. Zerwał się na nogi, złapał Dane za ramiona i usiłował wciągnąć do kabiny. Ale harriera w locie nie można zostawić samemu sobie. Samolot znów wymknął się spod kontroli i zaczął wirować. Tasker opadł na fotel. Kątem oka zobaczył Aziza mierzącego mu nożem w gardło. Sparował cios. Błyszczące ostrze rozcięło skórę na czole. Przytrzymał przeciwnika za przegub, a drugą rękę położył na drążku sterowniczym. Na dole, gdzie zwykle przy podobnych okazjach gromadzi się tłum żądnych sensacji gapiów, stało jedynie kilka oddziałów wojska i policji. Oraz Gib przeżuwający obgryzione do cna paznokcie. Patrzyli, jak harrier ześliznął się w bok i uderzył ogonem w budynek banku Capitol, wybijając okna w sali konferencyjnej. Aziz zatoczył się i zgubił nóż. Chwycił zwisającą z okna kotarę, lecz w tej samej chwili samolot skoczył do przodu. Arab z rozmachem siadł okrakiem na stateczniku. Aaaaaach! Z jękiem agonii przywarł do kadłuba. Nagle zobaczył dar od Allacha. Z dyszy nawiewu zwisał obcięty kałasz. Odrzutowiec uwolnił się z pułapki. Harry wciąż miotał się za sterami. Spojrzał przez ramię i... Aziz stał tuż za nim. Celował w Dane. - Ląduj! - wrzasnął. - Posadź maszynę na dachu albo rozwalę bachora! Harry popatrzył mu prosto w twarz i bez słowa skinął głową. Rzucił córce ostrzegawcze spojrzenie, po czym łypnął oczami w lewo. Dana mocniej zacisnęła dłonie... Harry naparł na drążek. Samolot odwrócił się. Aziz padł na skrzydło i posłał serię w powietrze. Przez chwilę usiłował utrzymać się na spadzistej powierzchni. Zobaczył pod sobą ulicę, serce podeszło mu do gardła, otworzył usta do krzyku... - Uhnnnn! ... Nagle zawisł pod brzuchem samolotu. Zaczepił pasem ładownicy o płetwę sidewindera AIM-9. Tak! Allach jest wielki! Arab uniósł broń i spojrzał na Harry'ego. O la, la... - pomyślał Tasker. Aziz nacisnął spust. KLIK. Kałasznikow był pusty. Nieeeee! Czy to się nigdy nie skończy?! Wyjął magazynek. Drugi, pełen naboi, był przyklejony taśmą do pierwszego. Wystarczyło zaledwie parę sekund... Harry przebiegł wzrokiem tablicę kontrolną. Sdewinder... Sidewinder... Aziz miał nadzieję, że Harry nie myśli o tym, o czym myślał. Rzucił szybkie spojrzenie w stronę kabiny i nie zdołał wsunąć magazynka we właściwe miejsce. Cholera! Harry wybrał przycisk numer trzy i uniósł głowę. Zobaczył na twarzy Araba coś, co wywołało złośliwy uśmieszek. Za biurowcem zawisł śmigłowiec pełen uzbrojonych w M-60 żołnierzy Jihadu. Tasker poderwał o pół metra nos odrzutowca. Położył palec na przycisku i zerknął na Aziza. Arab wepchnął magazynek w gniazdo, złożył się do strzału... - Jesteś zwolniony - oświadczył Harry i nacisnął guzik. Sdewinder oderwał się od skrzydła, śmignął przez wybite okna na dwudziestym piętrze budynku i wypadł po drugiej stronie, wprost na śmigłowiec. Aziz szeroko rozwarł ramiona, by powitać swych towarzyszy. - Aaaaaaaaach! - zawołał. - Aaaaaaaaach! - odpowiedzieli. KABLOOOUM! Drobne kawałki mięsa skąpane we własnym sosie opadły na ulicę. - Lądujemy - powiedział Harry do Dany. - Wszystko w porządku? Skinęła głową. Już dawno nie czuła, się tak wspaniale. Gib z niepokojem patrzył na lądujący samolot. Harrier był podziurawiony kulami, pokrojony i poobijany. Zachowywał się jak ranne zwierzę. Dana wciąż zwisała na zewnątrz, od czasu do czasu kołysząc się na boki. Agenci Omegi sformowali ciasny kordon, a federalni zaczęli oczyszczać teren. Nikt nie posiadający dostępu do tajemnic państwowych nie miał prawa rzucić okiem na pilota i jego rodzinę. Jeszcze piętnaście metrów. Podwozie harriera wysunęło się z cichym szmerem. Koła, łagodnie dotknęły ziemi. Harry wychylił się z kabiny, chwycił córkę pod pachy i przytulił do swej szerokiej piersi. Dana przywarła do niego na chwilę, po czym odchyliła głowę. Jej tata, szatańsko zręczny facet, najwspanialszy ojciec na Ziemi. - Cześć, Pucułku - powiedział. Uśmiechnęła się i otarła oczy. - Naprawdę wyglądam jak Pucułek? - spytała. Odpowiedział uśmiechem, po czym postawił ją na schodkach. Wpadła wprost w ramiona Giba. - Przyślijcie limuzynę - mruknął ten ostatni do mikrofonu. Smukły samochód z przyciemnionymi szybami minął kordon i podjechał do samolotu. Gib otworzył tylne drzwiczki i popchnął Dane w objęcia Helen. Harry wskoczył za nimi. Odjechali. Wdzięczni Amerykanie z nie zaspokojoną ciekawością przez kilka tygodni tkwili przy telewizorach. Jedyne, co mogli zobaczyć, to kilka ujęć dziewczynki i zwalistego mężczyzny znikających we wnętrzu limuzyny. Nikt nie znał nazwiska bohaterskiego pilota ani roli, jaką w całej sprawie odegrała jego córka, dzielna mała, złodziejka. Jednak Dana doczekała się wizyty w Białym Domu i wspólnej kolacji z prezydentem. Okazał się całkiem fajny, a ze zwisającym z ust kawałkiem frytki przypominał jej Giba. PÓŹNIEJ Rok później, podczas rodzinnej kolacji u Taskerów, wszystko przebiegało precyzyjnie jak w zegarku. Wiało październikowym chłodem, lecz przy stole panowała wesoła atmosfera, wspomagana kawałkami sernika i wojną na kciuki. - Raz i dwa, kciuk kciukowi radę da! - recytowali Helen i Harry, splatając dłonie i przystępując do wspólnej zabawy. - Trzy i cztery... Harry! Harry, jak to miał w zwyczaju od piątego roku życia, oszukiwał. - Przegrałaś! - zawołał głośno. - Nieprawda! Przestań! Zaczynamy od nowa! - przekrzykiwała go Helen. Dana wybuchnęła śmiechem. Wiedziała, co zaraz nastąpi. Helen zebrała siły przed powtórną potyczką. - Raz i dwa... Harryyyyy! Tasker nie puszczał jej kciuka. Uważał to za doskonały dowcip. - Nie masz ani grama siły - oświadczył. Helen pacnęła go w ramię. - Bądź Poważny. Przybrał wielce zaskoczoną minę. - Nie umiesz przegrywać. Dana krztusiła się ze śmiechu. Zakryła usta serwetką, by nie opryskać stołu ziemniakami. Przełknęła łyk wody. Dość żartów. Wstała. - Skończyłam - zawołała. Próba zespołu miała się zacząć dopiero za godzinę, lecz nie zaszkodzi... Harry chwycił ją za rękę. - Słyszałem coś na temat jutrzejszej klasówki z historii. Jasne. - Tatku... - jęknęła. - Wydaje ci się, że wiesz wszystko. Poszła do swego pokoju. Rozległ się dzwonek telefonu. Helen weszła do kuchni i podniosła słuchawkę. - Halo? - Borys i Doris? - spytał głos na drugim końcu linii. - Mów - odparła spokojnie. Lekkim ruchem dłoni dała znak Harry'emu. Słuchała przez chwilę, po czym przerwała połączenie. - Ruszamy - powiedziała. Czarny krawat i smoking. Harry wyglądał olśniewająco. Helen kroczyła u jego boku, gibka niczym pantera, wystrojona w głęboko wyciętą czarną suknię i brylantowy naszyjnik. Weszli do ambasady, gdzie wydawano przyjęcie na cześć nowego laureata Literackiej Nagrody Nobla, tym razem pochodzącego z Ameryki Środkowej. Zebrała się tu cała śmietanka Waszyngtonu. Wdychano kulturę, wydychano władzę. Harry i Helen nie przeczytali ani jednego wersu z dzieł Laureata. Przybyli tu w całkiem innym celu. Wąsaty generalissimus (obdarzony dożywotnimi zaszczytami) sprowadził do swego kraju chińskie głowice nuklearne, płacąc za nie dolarami otrzymanymi w ramach amerykańskiej pomocy dla państw Trzeciego Świata. Trilby uważał, że „atomki" zostaną wkrótce wywiezione za granicę, w zamian za broń konwencjonalną i dobrze wyszkolonych najemników. Pośrednik z Hongkongu miał także uczestniczyć w przyjęciu. Szef Omegi sądził, że należy go przekupić lub zacząć rozdzielać policzki na prawo i lewo. Harry zdjął z tacy dwa kieliszki szampana. Jeden wręczył żonie i zaczął rozglądać się po sali. Usłyszał w uchu głos Giba: - Jak tam, dzieciaki? Znaleźliście go już? Helen uśmiechnęła się do przechodzącego dalajlamy. Kapłan odpowiedział lekkim skinieniem głowy, choć był przekonany, że nigdy, w żadnym życiu się dotąd nie spotkali. - Jeszcze nie - odparła cicho kobieta na pytanie Giba. - Lecz widzę kogoś, kogo już dawno chciałam znów zobaczyć. Smon, ubrany w nieco przyciasny strój kelnera, z cichym pomrukiem wyciągnął korek z butelki i zwrócił się do czekającej z kieliszkiem w ręku młodej kobiety wyglądającej na Hiszpankę: - Obawiam się, że może dojść do jakiejś nieprzewidzianej sytuacji. - Nie spuszczał oka z gości. - Nigdy nie wiadomo, kiedy przychodzi czas, by myśleć o własnym życiu. W razie czego, skontaktuję się z tobą później. Jeśli dasz mi swój numer telefonu... Nagle poczuł na ramieniu dziwnie znajomy uścisk ciężkiej dłoni. Harry nachylił mu się do ucha. - Znów się spotykamy, Carlos - powiedział. Smon wypuścił z rąk butelkę. Roztrzaskała się na marmurowej posadzce. Ostre paznokcie wbiły się w dłoń wystraszonego młodzieńca. Obrócił głowę. Helen przytknęła mu do podbródka coś zimnego i okrągłego... jak lufa. Smon zakwiczał niczym przestraszony chomik. - Kochanie... - odezwała się Helen. - Mam ochotę załatwić go tu i teraz. - Zrób to - z entuzjazmem zgodził się Harry. - Boże... - jęknął Smon. Zlał się po nogach. - Strach nic ci nie pomoże - szepnęła. Helen. Smon wrzasnął i rzucił się do ucieczki. Wpadł na stolik z przekąskami. Po chwili był już za progiem. Helen uśmiechnęła się jak kotka po schrupaniu kanarka, zdjęła metalowy kapturek ze szminki i musnęła nią usta. - Zatańczymy? - spytał Harry. Odstawili kieliszki i ramię przy ramieniu ruszyli na parkiet.