KEN FOLLETT urodził się w 1949 roku w Cardiff. Po ukończeniu studiów filozoficznych na University College w Londynie podjął pracę jako reporter w małej walijskiej gazecie. Publikował powieści sensacyjne pod pseudonimem. Jedenasta z kolei - "Igła" (1978) - przyniosła mu światową sławę. Kolejne tytuły w dorobku Folletta, m.in. "Klucz do "Rebeki"" (1980), "Na skrzydłach orłów" (1983), "Filary Ziemi" (1989), "Uciekinier" (1995), "Trzeci bliźniak" (1996), "Zabójcza pamięć" (2000), "Kryptonim "Kawki"" (2001) oraz najnowszy thriller szpiegowski "Lot Ćmy" (2002), utrwaliły jego pozycję jako twórcy bestsellerów i przysporzyły mu miliony czytelników na całym świecie. Twórczość pisarza była wielokrotnie adaptowana przez twórców filmowych. Oprócz "Igły", na ekran kinowy przeniesiono "Wejść między lwy", a na podstawie "Klucza do "Rebeki"", "Na skrzydłach orłów" i "Trzeciego bliźniaka" powstały miniseriale telewizyjne. W serii LITERKA m.in.: James Clavell: KRÓL SZCZURÓW Harlan Coben: NIE MÓW NIKOMU, BEZ POŻEGNANIA, BEZ SKRUPUŁÓW Jackie Collins: ŻONY Z HOLLYWOOD II: NOWE POKOLENIE Liza Dalby: GeJSZA, OPOWIEŚĆ MURASAKI Ken Follett: ZABÓJCZA PAMIĘĆ, KRYPTONIM "KAWKI" Frederick Forsyth: WETERAN Arthur Golden: WYZNANIA GEJSZY Jean-Christophe Grange: PURPUROWE RZEKI Denis Guedj: TWIERDZENIE PAPUGI Joseph Heller: PARAGRAF 22, COŚ SIĘ STAŁO, OSTATNI ROZDZIAŁ, CZYLI PARAGRAF 22 BIS Wei Hui: SZANGHAJSKA KOCHANKA Stephen King: ZIELONA MILA, CZTERY PORY ROKU, SKLEPIK Z MARZENIAMI, BEZSENNOŚĆ, Królowa Noor, AUTOBIOGRAFIA Latifa: UKRADZIONA TWARZ Richard Mason: ŚWIAT SUZIE WONG Lan McEwan: POKUTA, NIEWINNI Anchee Min: CZERWONA AZALIA, DZIKI IMBIR, CESARZOWA ORCHIDEA Tony Parsons: MĘŻCZYZNA I CHŁOPIEC, MĘŻCZYZNA I ŻONA, ZA MOJE DZIECKO James Patterson: DOM PRZY PLAŻY, FIOŁKI SĄ NIEBIESKIE Allison Pearson: NIE WIEM, JAK ONA TO ROBI Mario Puzo: CZWARTY K, RODZINA BORGIÓW, GŁUPCY UMIERAJĄ Jean Sasson: KSIĘŻNICZKA, CÓRKI KSIĘŻNICZKI SUŁTANY Karla Schefter: AFGANKA Erich Segal: NAGRODY, AKTY WIARY Nicholas Sparks: NA RATUNEK, NA ZAKRĘCIE, NOCE W RODANTHE Robert James Waller: CO SIĘ WYDARZYŁO W MADISON COUNTY Stephen Vizinczey: W HOŁDZIE DOJRZAŁYM KOBIETOM Owen Whittaker: TATUŚ KEN FOLLETT ZABÓJCZA PAMIĘĆ Z angielskiego przełożył WITOLD NOWAKOWSKI Seria LITERKA WARSZAWA 2004 Tytuł oryginału: CODE TO ZERO Copyright (c) Ken Follett 2000 All rights reserved Copyright (c) for the Polish edition by Wydawnictwo Albatros A. Kuryłowicz 2000 Copyright (c) for the Polish translation by Witold Nowakowski 2000 Redakcja: Teresa Kowalewska Ilustracja na okładce: Jacek Kopalski Projekt graficzny okładki i serii: Andrzej Kuryłowicz Wydanie przygotowane we współpracy z Wydawnictwem Albatros A. Kuryłowicz ISBN 83-88722-18-2 Wyłączny dystrybutor: Firma Księgarska Jacek Olesiejuk Kolejowa 15/17, 01-217 Warszawa tel./fax (22)-631-4832, (22)-632-9155, (22)-535-0557 www.olesiejuk.pl/www.oramus.pl WYDAWNICTWO ALEKSANDRA I ANDRZEJ KURYŁOWICZ S.C adres dla korespondencji: skr. poczt. 55, 02-792 Warszawa 78 Warszawa 2004 Wydanie VII (III w tej edycji) Druk: Abedik S.A., Poznań Z dziejów astronautyki Start pierwszego amerykańskiego satelity kosmicznego, Explorera 1, zaplanowany został na środę, dwudziestego dziewiątego stycznia 1958 roku. Późnym wieczorem przesunięto go na dzień następny, z powodu - jak brzmiał oficjalny komunikat - "niesprzyjających warunków atmosferycznych". Widzowie zgromadzeni na przylądku Canaveral przyjęli to z dużym zdziwieniem, gdyż na Florydzie panowała wówczas piękna, słoneczna pogoda. Rzecznik wojskowy stwierdził jednak, że chodzi o gwałtowne wichry wiejące w górnych warstwach atmosfery. Następnego dnia, z tych samych przyczyn, ponownie wstrzymano odliczanie. Rakietę odpalono ostatecznie w piątek, trzydziestego pierwszego stycznia. ...od chwili powołania w 1947 roku. Centralna Agencja Wywiadowcza (...) wydała miliony dolarów na szeroko zakrojony projekt poszukiwania leków i innych metod zmieniających ludzi w posłuszne automaty. Pacjent - wbrew swojej woli -na dany rozkaz działał, mówił i ujawniał najskrytsze tajemnice. Takie na rozkaz potrafił o wszystkim zapomnieć. John Marks, The Search for the " Manchurian Candidate"; The CIA and Mind Control, 1979 CZĘŚĆ PIERWSZA 05:00 Pocisk Jupiter C stał na wyrzutni kompleksu numer dwadzieścia sześć, na przylądku Canaveral. Dla zachowania pełnej tajemnicy osłonięty był grubym płótnem, spod którego wystawał jedynie znany wszystkim ogon międzykontynentalnej rakiety balistycznej Redstone. Reszta, schowana pod plandeką, wyglądała zupełnie inaczej... Obudził się, przepełniony jakimś nieokreślonym lękiem. Gorzej - był przerażony. Serce waliło mu jak młotem, dyszał ciężko i czuł ból mocno napiętego ciała. Przypominało to okropny koszmar, z tą różnicą, że po przebudzeniu nie odczuł żadnej ulgi. Wiedział, że zaszło coś strasznego. Nie miał pojęcia, co to było. Otworzył oczy. W słabym świetle padającym z sąsiedniego pomieszczenia dostrzegł dziwnie znajome, choć złowieszcze kształty. Gdzieś w pobliżu kapała woda. Postanowił się uspokoić. Przełknął ślinę, wziął kilka głębokich oddechów i usiłował zebrać myśli. Leżał na twardej posadzce. Było mu zimno, bolały go wszystkie mięśnie 11 i miał kaca. Mdliło go, paliło w ustach i łomotało w głowie. Usiadł i zadygotał, przejęty niewytłumaczalnym strachem. Poczuł niemiłą woń mokrej posadzki, umytej silnym środkiem dezynfekującym. Zobaczył szereg umywalek. Był w miejskiej toalecie. Skrzywił się z obrzydzeniem. Spał na podłodze w męskim kiblu! Co mu się, do diabła, stało? Był w ubraniu... Miał na sobie coś w rodzaju płaszcza i ciężkie buciory. Instynktownie wiedział, że to nie jego łachy. Pomału zapanował nad nerwami. Głębiej, gdzieś w środku, czaił się inny strach, mniej histeryczny, a bardziej racjonalny. Dobrze wiedział, że przydarzyło mu się coś okropnego. Potrzebował światła. Wstał i wbił wzrok w półmrok w poszukiwaniu drzwi. Wyciągnął przed siebie ręce, by nie wpaść na jakiś przedmiot, i po chwili doszedł do ściany. Sunął jak ślepiec, ostrożnie macając drogę. Dotknął zimnego szkła i domyślił się, że to lustro. Potem był papierowy ręcznik i jakaś metalowa skrzynka. Pewnie suszarka albo coś w tym rodzaju. Wreszcie natrafił na kontakt. Włączył światło. Jasny blask zalał białe kafelkowe ściany, betonową podłogę i rząd toalet z szeroko otwartymi drzwiami. W kącie leżała kupa łachmanów. Nie miał pojęcia, jak tu się znalazł. Wytężył umysł. Co się stało minionej nocy? Nie pamiętał. Uświadomił sobie, że nic nie pamięta, i znowu wpadł w panikę. Zacisnął zęby, żeby nie krzyczeć. Wczoraj... przedwczoraj... nic. Jak się nazywał? Nawet tego nie wiedział. Odwrócił się w stronę umywalek. Powyżej było duże lustro. Zobaczył w nim brudnego, obszarpanego dziada o posklejanych włosach, poczerniałej twarzy i dziko wytrzeszczonych oczach. Przyglądał mu się przez chwilę. Wreszcie zrozumiał i odskoczył ze zdławionym okrzykiem, a dziad zrobił to samo. Patrzył na własne odbicie. 12 Nie potrafił już dłużej zapanować nad przerażeniem. Rozdziawił usta. - Kim jestem?! - krzyknął drżącym ze strachu głosem. Sterta szmat drgnęła i przetoczyła się na bok. Ujrzał czyjąś głowę. - Jesteś ostatnią łajzą, Luke - rozległ się niewyraźny beł kot. - Lepiej się uspokój. Miał więc na imię Luke. Był wdzięczny za tę wiadomość. Samo imię to wprawdzie niewiele, ale od czegoś trzeba zacząć. Zerknął na kompana. Jego towarzysz był omotany podartym tweedowym płaszczem, przewiązanym w pasie kawałkiem zwykłego sznurka. Miał młodą, umorusaną twarz o cwanym wyglądzie. Przecierał oczy. - Głowa mnie boli - wymamrotał. - Kim jesteś? - spytał Luke. - Pete. Twój kumpel. Nie poznajesz mnie? - Nie... - Luke przełknął ślinę, żeby nie wpaść w histe rię. - Straciłem pamięć! - Nic dziwnego. Wczoraj sam wychlałeś całą flaszkę wódki. Cud, że w ogóle nie zgłupiałeś. - Pete oblizał usta. - Nic nie posmakowałem. Pieprzony burbon... To przynajmniej wyjaśnia, dlaczego mam kaca, pomyślał Luke. - Dlaczego piłem? Pete wybuchnął urągliwym śmiechem. - Jak to dlaczego? Po prostu po to, żeby się upić! Luke skrzywił się z niesmakiem. Był włóczęgą, pijakiem i sypiał w męskich szaletach. Dręczyło go pragnienie. Pochylił się nad umywalką, odkręcił kurek z zimną wodą i napił się prosto z kranu. Wytarł usta i znowu z obrzydzeniem popatrzył w lustro. Był już o wiele spokojniejszy. Dzikie spojrzenie gdzieś zniknęło, zastąpione przez wyraz rozpaczy i niedowierzania. 13 Ujrzał twarz człowieka przed czterdziestką, o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Nie nosił wąsów ani brody, jedynie kilkudniowy zarost. Przeniósł wzrok na Pete'a. - Luke... i co dalej? - zapytał. - Mam jakieś nazwisko? - Luke... coś tam. Nie jestem Duchem Świętym! - Jak się tutaj znalazłem? Ile to trwa? Dlaczego? Pete wstał. - Pora na śniadanie - stwierdził. Luke też był głodny. Nie pamiętał nawet, czy ma przy sobie pieniądze. Przeszukał kieszenie w płaszczu, marynarce i spodniach. Pusto. Nie znalazł ani centa. Nie miał portfela, nie miał nawet chustki do nosa. Żadnych poszlak. - Jestem spłukany - wymamrotał. - Żartujesz - mruknął Pete. - Chodź. Ruszył do drzwi, a Luke poszedł za nim. Przeżył następny szok, kiedy weszli do sąsiedniego, rzęsiście oświetlonego pomieszczenia. Był w ogromnej świątyni, pustej i dziwnie cichej. Na marmurowej posadzce stał równy rząd mahoniowych ławek, jakby w oczekiwaniu na upiorną kongregację. Wokół olbrzymiej sali, na kamiennych zwieńczeniach filarów, siedzieli dziwni rycerze, zbrojni we włócznie i tarcze. Strażnicy świętego miejsca. Hen, nad ich głowami, był wysoko sklepiony sufit, ozdobiony błyszczącymi ośmiokątami. Luke pomyślał nagle, że wpadł w ręce tajemniczej sekty, odbierającej ludziom pamięć. - Co to za miejsce? - spytał niemal szeptem. - Waszyngtońska Union Station - odparł Pete. Luke odetchnął z ulgą. Wszystko nabrało sensu. Teraz już widział kurz na ścianach, rozdeptaną gumę do żucia na podłodze, papierki po cukierkach i zgniecione pudełka po papierosach. Zrobiło mu się głupio. Znajdował się na ogromnej stacji kolejowej, a ponieważ dopiero świtało, nie dotarł tu jeszcze rozgadany tłum pasażerów. Bał się zupełnie niepotrzebnie, jak dziecko, które widzi potwora w ciemnym pokoju. 14 Pete skierował się w stronę luku z napisem "wyjście". Luke pośpieszył za nim. - Hej, wy tam! - rozległo się wołanie. - Och... - jęknął Pete i ruszył nieco szybciej. Przed nimi stanął krępy człowiek w obcisłym mundurze kolejarza. Jego twarz była wykrzywiona gniewem. - Skąd was wygnało, obwiesie? - Już znikamy - wymamrotał pokornie Pete. Luke był zły na siebie, że dał się złapać grubemu kolejarzowi. Co gorsza, facet najwyraźniej nie zamierzał się odczepić. - Nocowaliście tutaj? - burczał, prawie depcząc im po piętach. - Dobrze wiecie, że to zabronione. Luke wściekał się coraz bardziej. Nie lubił być pouczany niczym niesforny uczeń. Nie lubił, chociaż zdawał sobie sprawę, że popełnił wykroczenie. Przecież faktycznie spał w tej cholernej toalecie... Zacisnął zęby i przyśpieszył kroku. - To nie przytułek! - żołądkował się kolejarz. - Jazda stąd, wałkonie! - wrzasnął i pchnął Luke'a. Luke odwrócił się i popatrzył mu prosto w oczy. - Nie dotykaj mnie - powiedział, sam zaskoczony groźnym tonem swojego głosu. Kolejarz stanął jak wryty. - Wycho dzimy. Nie musisz nic więcej mówić. Zrozumiałeś? Kolejarz cofnął się z przestrachem. Pete złapał Luke'a za ramię. - Chodźmy stąd. Luke poczuł wstyd. Kolejarz wprawdzie okazał się służbistą, ale przecież miał pełne prawo wyrzucić dwóch włóczęgów z dworca. Nikt nie powinien mu grozić. Minęli majestatyczną bramę. Na zewnątrz było jeszcze ciemno. Na podjeździe przed dworcem stało kilka zaparkowanych samochodów, ale poza tym miasto wyglądało na całkiem puste. Panował przenikliwy ziąb. Luke mocniej zacisnął poły poszarpanego płaszcza. Była zima. Mroźny poranek w Waszyngtonie. Prawdopodobnie styczeń lub luty. 15 Którego roku? - przemknęło mu przez głowę. Pete pewnym krokiem skręcił w lewo. Luke poszedł za nim. - Dokąd idziemy? - spytał. - Do zakrystii przy H Street. Za darmo dadzą nam śniadanie. Trzeba tylko odśpiewać parę psalmów. - Padam z głodu. Zaśpiewam całe oratorium. Pete szybko szedł mocno krętą drogą, wiodącą wśród tanich domów. Miasto wciąż spało. Okna były ciemne, zasłony zaciągnięte, wszystkie kioski i trafiki zamknięte. Luke spojrzał w jedno z okien, zasłonięte tanią firanką. Wyobraził sobie smacznie chrapiącego człowieka, otulonego kołdrą, z ciepłą żoną u boku. Poczuł ukłucie zazdrości. Nie pasował do tego miejsca. Należał do małej grupki ludzi, którzy o poranku przemierzają zimne ulice miasta, w czasie gdy cała reszta jego mieszkańców jeszcze śpi. Czasem ktoś przemknął ulicą - człowiek w roboczym ubraniu, śpieszący do pracy, młody rowerzysta opatulony w szalik i rękawice, samotna kobieta, paląca papierosa w jasno oświetlonym wnętrzu autobusu. W jego głowie kłębiło się od natłoku pytań. Od kiedy był pijakiem? Czy próbował zerwać z nałogiem? Może miał jakąś rodzinę, u której mógł znaleźć pomoc? Gdzie poznał Pete'a? Skąd wzięli wódkę? Gdzie ją wypili? Pete nie przejawiał chęci do rozmowy, więc Luke musiał uzbroić się w cierpliwość. Może pogadają, kiedy zjedzą śniadanie? Doszli do małego kościółka, wciśniętego buńczucznie pomiędzy kino i trafikę. Wsunęli się bocznym wejściem i zeszli po schodach na dół. Znaleźli się w długim, niskim pomieszczeniu. Krypta, pomyślał Luke. W jednym kącie stało pianino i niewielki pulpit, w drugim kuchnia, a pośrodku - trzy rzędy topornych stołów i ławy. Za stołami siedziało trzech włóczęgów; po jednym na każdej ławie. Pustym wzrokiem spoglądali w przestrzeń. Przy kuchni, koło garnka, krzątała się przysadzista kobieta. Siwobrody człowiek w koloratce uniósł wzrok znad dzbanka z kawą. 16 - Witam! Witam! - zawołał wesoło. - Chodźcie się trochę ogrzać. Luke ostrożnie zerknął na niego. Nie był pewien, czy ten entuzjazm nie jest tylko na pokaz. W krypcie rzeczywiście było ciepło. Luke rozpiął płaszcz. - Dzieńdoberek, pastorze Lonegan - powiedział Pete. - Byliście już tutaj? - zdziwił się duchowny. - Nie pamiętam waszych twarzy. - Ja jestem Pete. A to Luke. - Dwaj apostołowie! - Radość Lonegana była całkiem szczera. - Jeszcze za wcześnie na śniadanie, ale właśnie zaparzyłem kawę. Jak ktoś może wstawać o świcie, bratać się z żebrakami i w dodatku cały czas mieć dobry humor? - zastanawiał się Luke. Pastor nalał kawy do dwóch grubych kubków. - Mleka i cukru? Luke nie wiedział, czy pija kawę słodzoną i z mlekiem. - Tak, proszę - powiedział na wszelki wypadek. Wziął kubek i upił łyk. Kawa była obrzydliwie słodka i lepka. Chyba więc pijam czarną, pomyślał. Mimo to łapczywie wysączył zawartość kubka, żeby oszukać głód, czekając na śniadanie. - Za chwilę się pomodlimy - oznajmił pastor. - A zanim skończymy, pani Lonegan skończy gotować swoją słynną owsiankę. Luke doszedł do wniosku, że jego podejrzenia są niesprawiedliwe. Pastor Lonegan naprawdę kochał swoich bliźnich. Pete zasiadł na ławie, a Luke zajął miejsce obok i popatrzył na niego. Do tej pory widział jedynie brudną twarz i postrzępione łachy. Teraz jednak zauważył, że Pete wcale nie wygląda na pijaka. Nie miał popękanych żyłek na twarzy ani obwisłej i złuszczonej skóry, żadnych zadrapań czy siniaków... Może był jeszcze za młody. Ile naprawdę mógł mieć lat? 17 Około dwudziestu pięciu, doszedł w końcu do wniosku. Na policzku Pete'a, od prawego ucha aż do szczęki, ciągnęło się ciemne znamię. Żółte zęby ledwie trzymały mu się w ustach. Pewnie dlatego, żeby to ukryć, zapuścił wąsy. Dawno temu, kiedy bardziej dbał o własny wygląd... Biła od niego jakaś dzikość. Luke wyczuł instynktownie, że Pete nienawidzi świata. Może za swoją brzydotę, a może za coś innego? Sądził pewnie, że krajem rządzą ci, którymi pogardzał: chińscy imigranci, aroganccy Murzyni albo tajna klika dziesięciu bogaczy, kontrolujących całą giełdę. - Co się tak gapisz? - burknął Pete. Luke wzruszył ramionami i nie odpowiedział. Na stole leżała gazeta, rozłożona na stronie z krzyżówką, a obok ogryzek ołówka. Luke odruchowo wziął go do ręki i zaczął wpisywać litery w wolne pola. Do krypty przybywali kolejni oberwańcy. Pani Lonegan przyniosła stertę misek i łyżki. Luke rozwiązał już prawie całą krzyżówkę, z wyjątkiem jednego hasła: "Niewielkie sioło w Danii". Sześć liter. Pastor Lonegan spojrzał mu przez ramię, zrobił zdumioną minę i cicho powiedział do żony: - "O, jak szlachetny duch zwichnięty został!". Luke natychmiast zrozumiał wskazówkę i wpisał "hamlet". Skąd to wiedziałem? - zastanawiał się w duchu. Przełożył gazetę i spojrzał na datę, wydrukowaną na pierwszej stronie. Środa, dwudziesty dziewiąty stycznia 1958 roku. Poniżej widniał tytuł: "Amerykański Księżyc wciąż uczepiony Ziemi". Zaczął czytać. Przylądek Canaweral, wtorek. Po serii kłopotów technicznych sztab Marynarki Stanów Zjednoczonych odwołał dziś drugą próbę wystrzelenia rakiety kosmicznej Vanguard. Decyzja zapadła dwa miesiące po spektakularnej katastrofie pierwszego Vanguarda, który eksplodował w dwie sekundy po odpaleniu. Nadzieją Ameryki w pościgu za sowieckim Sputnikiem pozostaje już 18 tylko pocisk Jupiter, skonstruowany przez specjalistów z US Army. Ktoś uderzył w klawisze pianina. Luke uniósł głowę. Pani Lonegan zagrała pierwsze takty dobrze znanej pieśni. Wspólnie z mężem zaczęli śpiewać What a Friend we have in Jesus. Luke przyłączył się do chóru, szczęśliwy, że wciąż pamięta słowa. Dziwnie być pijakiem, pomyślał. Umiem rozwiązywać krzyżówkę i znam religijne pieśni, a nie mogę sobie przypomnieć imienia własnej matki. Może lata nałogu częściowo zniszczyły mi umysł? Jak mogłem na to pozwolić? Kiedy skończyli śpiewać, pastor Lonegan odczytał kilka wersetów z Biblii i pobłogosławił wszystkich zebranych, mówiąc im, że na pewno dostąpią odkupienia. Przydałoby się, dumał Luke. Mimo to nie pokładał jedynej wiary w Bogu. Najpierw chciał ustalić swoją prawdziwą tożsamość. Pastor zaintonował modlitwę, potem znów śpiewali, aż wreszcie mogli stanąć w niedługiej kolejce. Każdy z nich dostał od pani Lonegan miskę owsianki polanej syropem. Luke wziął dwie dokładki. Czuł się już znacznie lepiej. Kac mijał. Jednak przede wszystkim chciał poznać odpowiedzi na najprostsze pytania. Podszedł do pastora. - Widział mnie pan tu kiedyś? Straciłem pamięć. Lonegan obrzucił go uważnym spojrzeniem. - Chyba nie... Ale co tydzień spotykam setki ludzi, więc mogę się mylić. Ile masz lat? - Nie wiem - odparł Luke. Poczuł się bardzo głupio. - Gdzieś koło trzydziestki, jak sądzę. Niedługo jesteś włó częgą. Takie życie wywiera piętno na człowieku. A ty wciąż jeszcze chodzisz równym i sprężystym krokiem, masz gładką, chociaż brudną skórę, i radzisz sobie z krzyżówkami. Skończ z piciem, a wrócisz do normalnego życia. Ilu już to słyszało? - pomyślał Luke. - Spróbuję - obiecał pastorowi. 19 - Wróć tu po pomoc, jeśli będziesz w potrzebie. Młody żebrak, chyba niespełna rozumu, od dłuższej chwili próbował zwrócić uwagę Lonegana, monotonnie klepiąc go w ramię. Pastor odwrócił głowę w jego stronę. - Od kiedy mnie znasz? - zapytał Luke Pete'a. - A bo ja wiem? Od jakiegoś czasu. - Gdzie spaliśmy przedwczoraj? - Daj se spokój. W końcu odzyskasz pamięć. - Chciałbym przynajmniej wiedzieć, skąd pochodzę. - Przede wszystkim trzeba się napić piwa... - powiedział Pete po chwili wahania. - To pomaga w myśleniu. Ruszył do drzwi, ale Luke złapał go za ramię. - Nie chcę piwa - burknął. Pete najwyraźniej nie zamierzał mu pomóc w odkrywaniu jego przeszłości. Może się bał, że straci kumpla? Trudno. Luke nie będzie dotrzymywać mu towarzystwa. Miał do załatwienia dużo pilniejsze sprawy. - Wolałbym parę chwil spędzić w samotności - oświadczył. - Bawisz się w Gretę Garbo? - Mówię poważnie. - Ktoś musi cię pilnować. Sam nie dasz sobie rady. Przecież, do diabła, nawet nie pamiętasz daty swoich urodzin! - oświad czył Pete. - Doceniam twoją troskę, ale jak na razie wcale mi nie pomagasz - odparł Luke. Pete pokręcił głową. - Chyba masz rację - mruknął i odwrócił się w stronę drzwi. - No to na razie. Może się kiedyś jeszcze spotkamy. - Może... Kiedy Pete wyszedł, Luke potrząsnął dłonią pastora Lonegana. - Dziękuję za wszystko. - Mam nadzieję, że znajdziesz to, czego szukasz - od powiedział pastor. Luke wspiął się na schody i wyszedł na ulicę. Pete stał przy najbliższej przecznicy. Rozmawiał z jakimś człowiekiem 20 w zielonym nieprzemakalnym płaszczu i takiej samej czapce. Pewnie żebrze: chcę parę groszy na piwo, pomyślał Luke. Poszedł w przeciwnym kierunku i skręcił za najbliższym rogiem Wciąż było ciemno. Luke'owi zmarzły stopy. Nie miał na nogach skarpetek. Właśnie zaczęło śnieżyć, więc przyspieszył kroku. Po kilku minutach zwolnił. Nie było przecież powodu do pośpiechu. Co za różnica, czy będzie biegł, czy szedł. wlókł się noga za nogą? Przystanął, a potem wszedł do taniej knajpy. Nie miał własnego domu. 06:00 Wyrzutnię z trzech stron otaczało rusztowanie, trzymające rakietę w stalowym uścisku. Cała konstrukcja , to nic więcej jak przerobiona wieża wiertnicza, osadzona na dwóch zestawach kół, jeżdżących po szerokich szynach. Chociaż wielka jak dom, tuż przed startem miała być odholowana na odległość 100 metrów. Elspeth obudziła się pełna obaw o Luke'a. Przez chwilę leżała w łóżku. Martwiła się o niego, jak każda kochająca kobieta. Zapaliła nocną lampkę i usiadła. Pokój w motelu miał "kosmiczny" wystrój. Lampa w kształcie rakiety i mnóstwo obrazków na ścianach, z wizerunkami I planet i księżyców na tle upstrzonego gwiazdami ciemnogranatowego nieba. Sam motel nosił nazwę "Starlite" i był jednym z setek podobnych przybytków, które wyrosły na piaszczystych wydmach Cocoa Beach na Florydzie, dziesięć kilometrów na południe od przylądka Canaveral. Zwykła reakcja na nagły najazd turystów. Zdaniem właściciela kosmiczne gadżety najlepiej oddawały atmosferę tego czasu, ale Elspeth miała wrażenie, że przyszło jej nocować w pokoju dziesięciolatka. 22 Podniosła słuchawkę telefonu i zadzwoniła do biura Anthony'ego Carrolla w Waszyngtonie. Nikt nie odbierał. W domu Carrolla też panowała cisza. Co się stało? Zemdliło ją ze strachu. A może Anthony właśnie jedzie do pracy... - pomyślała, próbując się uspokoić. Złapie go za pół godziny. Dojazd zajmował mu nie więcej niż trzydzieści minut. Wzięła prysznic. Przypomniała sobie, jak pierwszy raz spotkała Luke'a i Anthony'ego. Było to jeszcze przed wojną. Oni studiowali w Harvardzie, a ona w Radcliffe. Obaj należeli do Harvard Glee Club. Luke śpiewał miłym barytonem, Anthony wspaniałym tenorem. A ona w tamtych latach dyrygowała chórem z Radcliffe, więc zorganizowała wspólny koncert. Luke i Anthony byli nierozłączni. Stanowili przedziwną parę. Obaj byli wysocy i wysportowani, ale na tym kończyło się ich podobieństwo. Dziewczęta z Radcliffe wymyśliły im przezwiska Piękny i Bestia. Luke był Piękny, bo zawsze dobrze się ubierał i miał lekko falujące czarne włosy. Anthony nie grzeszył urodą, straszył wielkim nosem i wydatną szczęką i wciąż wyglądał, jakby chodził w pożyczonych ubraniach, ale lubiano go za jego żywiołowość i entuzjazm. Elspeth wyszła z łazienki i w szlafroku usiadła przed lustrem, żeby zrobić makijaż. Obok tuszu do rzęs położyła zegarek. Chciała dokładnie widzieć, kiedy upłynie pół godziny. Pierwszy raz odezwała się do Luke'a w czasie "pogoni za majtkami". Pewnej nocy kilku chłopców z Harvardu wtargnęło do akademika przez okienko w piwnicy. Jak to możliwe, że przed dwudziestu laty martwiłyśmy się tylko o to, że ktoś nam skradnie majtki? - zastanawiała się Elspeth. Czy świat był wtedy bardziej niewinny? Luke przypadkowo zajrzał do jej pokoju. Tak jak ona, studiował matematykę. Miał na twarzy maskę, lecz rozpoznała go bez trudu, po jasnoszarej tweedowej marynarce i bawełnianej chusteczce w czerwone grochy, wystającej z górnej kieszeni. Sprawiał wrażenie lekko speszonego, jakby nagle zrozumiał, 23 że to, co robi, jest beznadziejnie głupie. Elspeth uśmiechnęła się i wskazała na komodę. - W górnej szufladzie - powiedziała. Wyjął z niej śliczną parę białych koronkowych majteczek. Elspeth westchnęła z żalem, bo były dosyć drogie. Następnego dnia zaprosił ją na randkę. Próbowała o tym nie myśleć. Źle spała, więc musiała poświęcić więcej czasu na makijaż. Pudrem wygładziła policzki i różową szminką rozjaśniła usta. Zrobiła dyplom w Radcliffe, a mimo to w pracy żądano od niej przede wszystkim tego, by wyglądała jak modelka. Uczesała się starannie. Miała rudobrązowe włosy, modnie przystrzyżone do połowy szyi, z końcami podwiniętymi do wewnątrz. Szybko włożyła bawełnianą sukienkę bez rękawów w zielono-brunatne prążki i przepasała się szerokim paskiem z ciemnej skóry. Minęło już dwadzieścia dziewięć minut od chwili, kiedy telefonowała do Anthony'ego. Dla zabicia czasu pomyślała o liczbie dwadzieścia dziewięć. Liczba pierwsza - więc dzieli się tylko przez jeden i samą siebie. Poza tym mało ciekawa. Można o niej powiedzieć tylko to, że 29+2x2 daje liczbę pierwszą dla każdej wartości x poniżej dwudziestu ośmiu. Policzyła szybko: dwadzieścia dziewięć, trzydzieści jeden, trzydzieści siedem, czterdzieści siedem, sześćdziesiąt jeden, siedemdziesiąt dziewięć, sto jeden, sto dwadzieścia siedem... Podeszła do telefonu i ponownie zadzwoniła do biura Anthony'ego. Nie było odpowiedzi. 1941 Elspeth Twomey kochała Luke'a od chwili, kiedy ją pocałował. Większość chłopców z Harvardu nie umiała całować. Miażdżyli usta dziewczętom napalonym całusem albo szczerzyli się jak u dentysty. Pocałunek Luke'a, który miał miejsce pięć minut przed północą, w cieniu głównego gmachu akademika Radcliffe, był namiętny i pełen pasji, ale jednocześnie delikatny. Elspeth czuła, jak jego wargi muskają jej policzki, szyję i powieki. W pewnej chwili Luke lekko dotknął jej ust koniuszkiem języka, jakby pytając: "Mogę?". Nie wahała się ani chwili. Później, kiedy już znalazła się w swoim pokoju, popatrzyła w lustro. - Chyba go kocham - szepnęła do swojego odbicia. Było to pół roku temu. Od tamtej pory ich uczucie uległo pogłębieniu. Widywali się niemal codziennie. Oboje dobrnęli już do ostatniego etapu studiów. Spotykali się na lunchu i godzinami wspólnie ślęczeli nad książkami. W weekendy prawie się nie rozstawali. Dziewczęta z Radcliffe na dyplomowym roku często wybierały sobie studenta z Harvardu albo młodego profesora. Ślub odbywał się zazwyczaj latem, potem miesiąc miodowy, 25 powrót i przeprowadzka do własnego mieszkania. Pierwsza praca i - mniej więcej po roku - pierwsze dziecko. Luke jednak nigdy nie wspomniał o małżeństwie. Siedzieli wtedy razem w barze Flanagana, kłócąc się za wzięcie z Bernem Rothstenem. Ben był wysoki, miał sumiaste czarne wąsy i ostre spojrzenie. Luke lewą ręką odgarnął kosmyk włosów opadający mu na oczy. Zawsze tak robił. Każę ci go obciąć, kiedy pójdziesz do odpowiedzialnej pracy, pomyślała Elspeth. Już nie będziesz tak pociągający. Szkoda. Bern był komunistą, jak wielu studentów i profesorów z Harvardu. - Masz ojca bankiera - powiedział z pogardą, zwracając się do Luke'a. - Sam też zostaniesz bankierem. Nic dziwnego, że kochasz kapitalizm. Elspeth zauważyła, że na szyi Luke'a pojawił się ciemny rumieniec. "Time" pisał ostatnio dużo o jego ojcu. Ponoć był jednym z dziesięciu milionerów, którzy się dorobili od czasów Wielkiego Kryzysu. Luke jednak nie czuł wyrzutów sumienia z tego powodu, że miał nieco szczęścia. Kochał swoją rodzinę i nie lubił, jak ktoś krytykował ojca. - Bern, źle robisz, oceniając ludzi po rodzicach! - zawołała ze złością Elspeth. - Zawód bankiera na ogół bywa szanowany - stwierdził Luke. - Banki dają ludziom zatrudnienie i pomagają im w założeniu własnego interesu. - Zwłaszcza w tysiąc dziewięćset dwudziestym dziewiątym roku... - Wszyscy popełniamy błędy. Czasami pomoc bywa nie właściwie skierowana. Żołnierz też może się pomylić i zabić kogoś niewinnego, ale nikt nie nazwie go mordercą. Bern zrobił nieszczęśliwą minę. Walczył w wojnie hiszpańskiej - był starszy od innych studentów o trzy lub cztery lata - i widocznie pamiętał jakąś swoją tragiczną pomyłkę. - Poza tym nie będę bankierem - oznajmił Luke. Peg, dziewczyna Berna, wyglądała jak czupiradło. Popierała 26 jego poglądy, lecz w jej wypowiedziach było mniej sarkazmu. Pochyliła się nad stołem i zapytała: - A kim? - Naukowcem. - W jakiej dziedzinie? Luke wskazał w górę. - Chcę badać inne światy. Bern zaśmiał się urągliwie. - Statki kosmiczne! Marzenia małych chłopców. Elspeth znów stanęła w obronie Luke'a: - Nie znasz się na tym, więc po prostu nie zabieraj głosu! Bern studiował literaturę francuską. Jednak Luke nie przejął się zbytnio jego ironizowaniem. Widać już przywykł do kpin kolegów ze swoich zainteresowań. - Tak będzie - oświadczył z przekonaniem. - I powiem wam coś jeszcze. Moim zdaniem nauka więcej zrobi dla ludzkości niż wszyscy komuniści. Nawet za naszego życia. Elspeth skrzywiła się. Kochała Luke'a, ale ten chłopak nie miał zielonego pojęcia o polityce. - To zbyt proste - powiedziała. - Zdobycze nauki są dostępne jedynie dla wybrańców. - Nieprawda - zaprzeczył Luke. - Parowce przyczyniły się do poprawy bytu zwykłych marynarzy, nie mówiąc już o pasażerach wielkich transatlantyków. - Byłeś kiedyś w kotłowni takiego statku? - spytał Bern. - Byłem. Nikt tam nie cierpiał na szkorbut. Nagle jakaś potężna postać zamajaczyła obok stołu. - Halo, młodzieży! Macie dość lat, żeby pić alkohol w pub licznym lokalu? Był to Anthony Carroll. Wyglądał, jakby całą noc przespał w ubraniu. Obok niego stała dziewczyna. Była tak piękna, że Elspeth bezwiednie wydała pomruk zaskoczenia. Drobna, maleńka, w eleganckim czerwonym żakiecie i luźnej czarnej spódnicy. Spod jej czerwonego kapelusika wymykały się kosmyki ciemnych włosów. 27 - To Billie Josephson - przedstawił ją Anthony. - Jesteś Żydówką? - zapytał Bern Rothsten. Była wyraźnie zdumiona tak obcesowym zachowaniem, ale odpowiedziała: - Tak. - Zatem możesz poślubić Anthony'ego, jednak nie wpuszczą cię do klubu. - Nie należę do takich klubów! - zaprotestował Anthony. - Na pewno będziesz należał - uspokoił go Bern. - Na pewno. Luke wstał, żeby się przywitać, i niechcący trącił biodrem w stolik. Przewrócił szklankę. Nigdy przedtem nie zachowywał się tak niezgrabnie. Elspeth natychmiast zrozumiała, że to widok panny Josephson tak na niego podziałał, i poczuła ukłucie zazdrości. - A to niespodzianka! - uśmiechnął się czarująco. - Kiedy Anthony wspomniał, że poznał kogoś o imieniu Billie, wyob raziłem sobie dziewczę dwumetrowej wysokości, o budowie siłaczki. Billie roześmiała się wesoło i zajęła miejsce obok niego. - Naprawdę mam na imię Bilhah-wyjaśniła.-To z Biblii. Służąca Jakuba i zarazem matka Daniela. Wychowałam się w Dallas, gdzie wszyscy wołali na mnie Billie-Jo. Anthony usiadł przy Elspeth. - Śliczna, prawda? - spytał cicho. Elspeth jednak doszła już do wniosku, że Billie wcale nie jest taka piękna. Miała zbyt wąską twarz, ostry nos i ogromne, ciemnobrązowe oczy. Ale oczywiście potrafiła doskonale o siebie zadbać i pokazać się we właściwym świetle. Czerwona szminka, kapelusik przekrzywiony na bakier, teksaski akcent i energiczne ruchy... Właśnie opowiadała jakąś przygodę z Teksasu, uśmiechając się i marszcząc brwi. Na jej twarzy malowała się cała gama emocji. - Milutka - odparła Elspeth. - Jak to się stało, że dotychczas nigdy jej nie spotkałam? 28 - Jest ciągle zajęta. Nie chodzi na zabawy. - To jak ją poznałeś? - W muzeum Fogga. Była w zielonym berecie i tego samego koloru płaszczu z metalowymi guzikami. Wyglądała jak oło wiany żołnierzyk przed chwilą wyjęty z pudełka. Według mnie nie ma w niej nic z zabawki, pomyślała Elspeth. Może być niebezpieczna. W tej samej chwili Billie zachichotała głośno po jakimś żarcie Luke'a i niby przypadkowo klepnęła go po ręku. Początek flirtu? Elspeth postanowiła przerwać te karesy. - Zostajesz w mieście po capstrzyku? - zapytała. Dziewczęta z Radcliffe musiały wracać do akademika przed dziesiątą wieczór. Jeśli chciały nocować gdzieś indziej, musiały wpisać się do księgi i uzyskać specjalne zezwolenie. Czas ich powrotu był dokładnie notowany. Nie były jednak głupie, więc rygorystycznie egzekwowany regulamin tylko pobudzał ich wyobraźnię. - Powiedziałam, że dziś spędzę noc u ciotki mieszkającej w Ritzu... A ty co wymyśliłaś? - Nic. Zostawiłam otwarte okienko w piwnicy. Billie zniżyła głos i powiedziała: - Tak naprawdę będę u znajomych Anthony'ego, w Fenway. Anthony zrobił niewinną minę. - To przyjaciele mojej matki. Mają ogromny apartament - powiedział do Elspeth. - Nie patrz tak na mnie. Można im zaufać. - Mam nadzieję - wycedziła znacząco i z satysfakcją zobaczyła, że Billie poczerwieniała. - Ile nam zostało do filmu? - zapytała Luke'a. Popatrzył na zegarek. - Musimy się już zbierać. Pożyczył samochód na weekend, dziesięcioletniego dwuosobowego forda model A, który wyglądał trochę staroświecko wśród opływowych aut produkowanych we wczesnych latach czterdziestych. 29 Prowadził pewną ręką i widać było, że sprawia mu to przyjemność. Elspeth zadawała sobie w duchu pytanie, czy nie była zbyt przykra dla Billie. No, może trochę... - uznała w końcu, ale nie zamierzała z tego powodu płakać. Poszli do kina Loew's State, na nowy film Hitchcocka, pod tytułem "Podejrzenie". Kiedy zgasły światła, Luke objął Elspeth, a ona położyła mu głowę na ramieniu. Trochę smutno jej było, że wybrali kryminał o rozbitym małżeństwie. Przed północą wrócili do Cambridge i skręcili w Memoriał Drive, do parku, skąd widać było całą rzekę Charles. Zatrzymali się koło przystani. W samochodzie nie było ogrzewania, więc Elspeth postawiła futrzany kołnierz płaszcza i przytuliła się do Luke'a. Rozmawiali o filmie. Elspeth uważała, że w prawdziwym życiu taka dziewczyna jak grana przez Joan Fontaine bohaterka - zastraszona i zdominowana przez purytańskich rodziców - nigdy nie zapałałaby uczuciem do kogoś pokroju Cary Granta. - Ależ właśnie dlatego się w nim zakochała! - zawołał Luke. - Bo był niebezpieczny. - I przez to stał się dla niej atrakcyjny? - Oczywiście. Elspeth odwróciła głowę i popatrzyła na odbicie księżyca, drżące na falach rzeki. Billie Josephson też była niebezpieczna. Luke wyczuł jej zniecierpliwienie i postanowił zmienić temat. - Dzisiaj profesor Davies złożył mi propozycję, żebym pozostał w Harvardzie. - Co mu odpowiedziałeś? - Że zamierzałem przenieść się na Uniwersytet Columbia. "Po co? - zapytał. - Zostań tutaj". Wyjaśniłem mu, że cała moja rodzina mieszka w Nowym Jorku. "Rodzina!" - fuknął. Czyżbym nie mógł być matematykiem tylko z tego powodu, że chcę widywać siostrę? Luke był najstarszy z czworga dzieci. Matka pochodziła z Francji. Ojciec poznał ją w Paryżu, pod koniec pierwszej 30 wojny światowej. Luke bardzo kochał swoich dwóch nastoletnich braci i jedenastoletnią siostrę. - Davies jest kawalerem - przypomniała mu Elspeth. - Żyje wyłącznie pracą. - Myślałaś kiedyś o dalszych studiach, zrobieniu magis terium? Wstrzymała oddech. - A powinnam? Chciał, żeby razem trafili na Columbię? - Jesteś lepszą matematyczką niż niejeden chłopak z Har- vardu. - Zawsze chciałam pracować w Departamencie Stanu. - To oznacza przeprowadzkę do Waszyngtonu - mruknął Luke. Z pewnością nie zaplanował tej rozmowy. Po prostu myślał na głos. To typowe dla mężczyzn, że nigdy wcześniej nie zastanawiają się nad sprawami, które w istotny sposób mogą zaważyć na ich życiu. Wyraźnie posmutniał, kiedy uświadomił sobie, że wkrótce mieliby się rozstać. A przecież rozwiązanie było takie proste... - Byłaś już kiedyś zakochana? - zapytał nagle. Zaraz jednak dodał: - To bardzo osobista sprawa. Nie musisz odpowiadać. - Chcę odpowiedzieć. - Lubiła z nim rozmawiać o miłoś ci. - Prawdę powiedziawszy, byłam. Zerknęła na jego twarz, oświetloną księżycowym blaskiem i z zadowoleniem stwierdziła, że się skrzywił. - Miałam wówczas siedemnaście lat. W Chicago trwał protest hutników. W tamtych czasach bardzo interesowałam się polityką. Przyłączyłam się do strajkujących, na ochotnika. Nosiłam listy i parzyłam kawę. Moim zwierzchnikiem był Largo. To właśnie w nim się zakochałam. - A on w tobie też? - Nie! Dzięki Bogu... Miał dwadzieścia pięć lat, więc uważał mnie za smarkulę. Wprawdzie był grzeczny i uprzejmy, ale 31 tak samo traktował wszystkich innych... - Zawahała się, a potem dodała: - Co prawda raz mnie pocałował. Nie była pewna, czy Luke powinien o tym wiedzieć, ale poczuła chęć do zwierzeń. - Byliśmy w pokoju sami... Pakowaliśmy ulotki. Powie działam coś śmiesznego, już nie pamiętam, co to było. Jack roześmiał się i zawołał: "Jesteś prawdziwym skarbem, Ellie". Zawsze skracał imiona. Na ciebie też by mówił Lou. Potem mnie pocałował prosto w usta. Myślałam, że umrę z rozkoszy, a on, jakby nigdy nic, spokojnie powrócił do paczek. - Moim zdaniem był w tobie zakochany. - Możliwe. - Nadal się widujecie? Pokręciła głową. - Nie żyje. - Taki młody?! - Zabito go. - Elspeth z trudem powstrzymywała łzy, które nagle nabiegły jej do oczu. Nie chciała, by Luke myślał, że wciąż tęskni za przeszłością. - Dwaj policjanci, już po służbie, wynajęci przez właściciela huty, pobili go na śmierć metalowym prętem. - Chryste Panie! - Luke popatrzył na nią ze współczuciem. - Wszyscy w mieście wiedzieli, kto to zrobił, jednak nikogo nie aresztowano. Wziął ją za rękę. - Czytywałem o czymś takim w gazetach, ale nigdy w to nie wierzyłem... - Taka jest prawda. Żarna muszą się kręcić. Każdy, kto stanie im na drodze, będzie zmiażdżony. - Mówisz tak, jakby przemysł ciężki niczym nie różnił się od mafii. - Nie ma wielkiej różnicy. W każdym razie dostałam wtedy niezłą nauczkę, i to mi wystarczyło. Uświadomiła sobie nagle, że Luke zaczął rozmowę o miłości, a ona - durna pała - przeszła do polityki. 32 - A ty? - zapytała, żeby to naprawić. - Byłeś już zakochany? - Nie wiem - odparł z wahaniem. - Czym naprawdę jest miłość? Typowa chłopięca odpowiedź. Pocałował ją i napięcie zelżało odrobinę. Lubiła go dotykać, kiedy się całowali. Głaskała go po uszach, po podbródku, po włosach i po karku. Za każdym razem lekko odchylał głowę i przyglądał jej się z nieodgadnionym uśmiechem. W takich chwilach Elspeth przypominała sobie słowa szekspirowskiej Ofelii: "W twarz moją oczy wlepił tak badawczo, jak gdyby chciał ją narysować". A potem następował drugi pocałunek. Elspeth była zadowolona, że jej chłopak wciąż jest przy niej. Luke westchnął głęboko. - Nie wiem, jak to możliwe, że ludzie w małżeństwie mogą stać się znudzeni sobą - powiedział. - Nie powinno się tak dziać. Uwielbiała takie rozmowy. - Dzieci im przeszkadzają - odparła ze śmiechem. - Chciałabyś mieć dzieci? Serce Elspeth zaczęło bić szybciej. Co to za pytanie? - Oczywiście. - Ja chciałbym mieć czwórkę. Tak samo jak jego rodzice, pomyślała. - Synów czy córki? - I synów, i córki. Na przemian. Zapadła cisza. Elspeth bała się cokolwiek powiedzieć. Luke milczał długo, a potem obrzucił ją poważnym spojrzeniem. - Jak byś się wtedy czuła? Z czworgiem dzieci? Tylko na to czekała. - Kochałabym je, gdyby były twoje - odparła z radosnym uśmiechem. Znowu ją pocałował. Wkrótce zrobiło się zbyt zimno, żeby nadal siedzieć nad rzeką, więc niechętnie wrócili w stronę Radcliffe. 33 Na Harvard Square ktoś zamachał do nich z pobocza. - To Anthony? - spytał Luke. Tak, pomyślała Elspeth. I oczywiście Billie. Luke zatrzymał samochód. Anthony podszedł do okna. - Dobrze, że was spotkałem - powiedział. - Potrzebuję pomocy. Billie stała tuż za nim. Dygotała z zimna i wyglądała na wściekłą. - Co tu robicie? - zapytała Elspeth. - Wszystko się pokręciło. Moi znajomi z Fenway wyjechali na cały weekend. Na pewno pomylili daty. Billie nie miała gdzie się podziać. Nakłamała, że spędzi noc u ciotki, przypomniała sobie Elspeth. Teraz nie mogła wrócić do akademika, bo wszystko by się wydało. - Zabrałem ją do domu - ciągnął Anthony. Miał na myśli Cambridge House, gdzie mieszkał również Luke. Męskie kwate ry w Harvardzie zawsze nazywano domami. - Pomyślałem, że prześpi się u nas, a my we dwóch spędzimy tę noc w bibliotece. - Zwariowałeś! - wyrwało się Elspeth. - Robiliśmy to już kiedyś - uspokoił ją Luke. - No dobrze, i co dalej? - zapytał Anthony'ego. - Ktoś nas widział. - Och, nie! - jęknęła Elspeth. Nocna wizyta dziewczyny w męskim pokoju stanowiła poważne pogwałcenie regulaminu. Winowajców najczęściej wyrzucano z uczelni. - Kto? - spytał Luke. - Geoff Pidgeon i cała banda chłopaków. - Geoff jest w porządku. Kto jeszcze? - Nie wiem. Było ciemno, a oni mieli już trochę w czubie. Rano chcę z nimi porozmawiać. Luke skinął głową. - Co teraz masz zamiar zrobić? - Jeden z kuzynów Billie mieszka w Newport, na Rhode Island - odparł Anthony. - Zawieziesz ją tam? 34 - To przecież ponad dziewięćdziesiąt kilometrów! - za wołała Elspeth. - Godzina lub dwie jazdy - mruknął Anthony i uśmiechnął się przepraszająco. - Luke...? - Nie ma sprawy. Elspeth wiedziała, że Luke się zgodzi. Musiał ratować przyjaciela, bez względu na konsekwencje. Tak mu dyktował honor. Mimo to nie potrafiła zapanować nad złością. - Dzięki - powiedział z ulgą Anthony. - Drobiazg - odparł Luke. - To znaczy... niezupełnie drobiazg, bo w aucie są tylko dwa miejsca. Elspeth otworzyła drzwi i wysiadła. - Proszę bardzo - burknęła ponuro. Wstyd jej było, że tak się zachowuje, ale nie mogła znieść myśli, że przez następne dwie godziny Luke będzie sam na sam w ciasnym samochodzie z seksowną Billie Josephson. Luke chyba wyczuł, co się dzieje, bo powiedział: - Wsiadaj z powrotem. Najpierw odwiozę ciebie. Postanowiła, że tym razem dorówna mu szlachetnością. - Nie trzeba - oświadczyła. - Anthony mnie odprowadzi. A Billie lada chwila zamieni się w sopel lodu. - Jak chcesz - westchnął Luke. Nie za szybko się zgodził? - przemknęło przez głowę Elspeth. Billie cmoknęła ją w policzek. - Nie wiem, jak ci dziękować - powiedziała, po czym wsiadła do samochodu i zamknęła drzwi, nie patrząc na An- thony'ego. Luke pomachał im ręką i odjechał. Anthony i Elspeth przez chwilę spoglądali za znikającym w mroku autem. - Niech to szlag! - mruknęła ze złością Elspeth. 06:30 Na kadłubie białej rakiety wymalowane były ogromne czarne litery UE. Był to prymitywny rodzaj szyfru: H U N T S V I L E X 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0 Wynikało z niego, że UE to pocisk numer dwadzieścia dziewięć. Szyfr stosowany był wyłącznie po to, żeby nikt nie wiedział, ile rakiet zostało wyprodukowanych. Dzień wpełzał ukradkiem do zimnego miasta. Ludzie wychodzili z domów, mrużąc oczy i zaciskając usta w podmuchach lodowatego wiatru. Szybko przemykali przez zmarznięte ulice i znikali w ciepłych, oświetlonych przystaniach biur, sklepów, hoteli i restauracji. Luke nie miał dokąd pójść. W jego oczach każde miejsce wyglądało tak samo. Może za następnym rogiem rozpoznam 36 coś znajomego? - myślał. A może coś mi się przypomni? Zaułek, gdzie spędziłem młode lata, albo budynek, w którym pracowałem? Szedł więc, lecz ciągle doznawał rozczarowań. Gdy nieco bardziej pojaśniało, zaczął się przyglądać spotykanym ludziom. Każdy z nich mógł być jego ojcem, siostrą, a nawet synem. Miał nadzieję, że ktoś wreszcie obrzuci go zdumionym spojrzeniem, przystanie, weźmie w ramiona i zawoła: "Luke, chłopie, co się z tobą działo? Chodź ze mną, pomogę ci!". Ale z drugiej strony... Rodzina mogła go unikać. A jeśli wyrządził jakąś krzywdę krewnym lub znajomym? A może żyli w innym mieście? Po pewnym czasie zrozumiał, że nie powinien liczyć na przychylność losu. Nikt nie poda mu pomocnej dłoni i sam też nie znajdzie znajomego domu. Łażenie z głową w chmurach do niczego go nie doprowadzi. Ale przecież musiał być jakiś sposób ustalenia tożsamości! Być może figurował na liście zaginionych. Wiedział, że muszą istnieć takie listy, z dokładnym rysopisem każdego delikwenta. Gdzie są przechowywane? Na pewno na policji. Przypomniał sobie, że przed chwilą mijał posterunek. Zawrócił gwałtownie i wpadł na młodzieńca w ołiwkowozielonym nieprzemakalnym płaszczu i takiej samej czapce. Miał wrażenie, że już się gdzieś widzieli. Młodzieniec spojrzał na niego i przez kilka sekund wydawało się, że go rozpoznaje. Ale po chwili z zakłopotaniem odwrócił wzrok i odszedł. Luke westchnął z goryczą i próbował wrócić po własnych śladach. Było to trudne, bo w tę stronę szedł właściwie bez wytyczonego celu. Sądził jednak, że na pewno wkrótce trafi na policję. Idąc, usiłował wydedukować coś więcej o sobie. Dostrzegł wysokiego człowieka w szarym kapeluszu, z wyraźną lubością Przypalającego papierosa. Nie wywarło to na nim żadnego wrażenia, doszedł więc do wniosku, że nie palił. Dobrze rozróżniał stare i nowe samochody. Podobały mu się sportowe, o opływowych kształtach. Lubił auta i bez wątpienia był dobrym 37 kierowcą. Mało tego, znał nawet większość marek. Tego więc nie zapomniał, tak jak angielskiego. W szybie wystawowej widział odbicie włóczęgi w nieokreślonym wieku. Kiedy jednak spoglądał na przechodniów, bez trudu mógł ich sklasyfikować wiekowo. Ten ma dwadzieścia lat, ten trzydzieści, czterdzieści, a ten jeszcze więcej... W jakiś przedziwny sposób jednych oceniał jako młodszych, a innych jako starszych od siebie. Dwudziestolatków uważał za młodszych. Czterdziestolatków za starszych. Tak więc sam był prawdopodobnie gdzieś pośrodku. Te drobne zwycięstwa nad amnezją napawały go poczuciem triumfu. Tymczasem jednak zupełnie się zgubił. Ze wstrętem zauważył, że trafił do dzielnicy tanich bud i sklepików. Stragany z ciuchami stały na ulicy obok punktów sprzedaży używanych mebli. Trochę dalej lombard, mała jadłodajnia i sklep spożywczy. Lukę zatrzymał się nagle i popatrzył za siebie, zastanawiając się, którędy zawrócić. Dwadzieścia metrów z tyłu znów zobaczył młodzieńca w zielonym płaszczu i czapce, stojącego przed witryną sklepu z telewizorami. Śledzi mnie? - przemknęło mu przez myśl. „Ogon" zazwyczaj chodził sam, rzadko miał ze sobą teczkę lub torbę z zakupami i najczęściej udawał spacerowicza, krążącego po mieście bez celu. Zielony dobrze pasował do tego opisu. Łatwo to było sprawdzić. Luke doszedł do najbliższej przecznicy, przeszedł na drugą stronę i zawrócił. Na drugim końcu znów się zatrzymał i powoli popatrzył na boki. Zielony płaszcz był dwadzieścia metrów za nim. Luke ponownie przeszedł przez ulicę. Żeby nie wzbudzać podejrzenia, przyglądał się każdym drzwiom, jakby szukał jakiegoś adresu. W ten sposób dotarł aż do punktu wyjścia. Płaszcz cały czas szedł za nim. Luke wprawdzie nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodzi, lecz w jego sercu błysnęła iskierka nadziei. Młodzieniec musiał coś o nim wiedzieć. Może nawet znał jego nazwisko? 38 Uznał, że przyda się jeszcze jedna próba. Tym razem zamierzał wsiąść do autobusu i zmusić tamtego, żeby zrobił to samo. Mimo całego podniecenia, które go ogarnęło, odezwał się głos rozsądku: „Skąd wiesz, jak sprawdzić, czy jesteś śledzony?". Działał zupełnie instynktownie. Gdzie przeszedł takie wyszkolenie, zanim stał się włóczęgą? Na to będzie czas później, pomyślał. W tej chwili potrzebował pieniędzy na autobus. W kieszeniach nie miał ani centa; wszystko wydał na flaszkę. Ale z tym nie było najmniejszych kłopotów. Forsę mógł znaleźć wszędzie: w kieszeni najbliższego przechodnia, w sklepie i w taksówce, w jakimś domu... Teraz patrzył na świat całkiem innym wzrokiem. Tutaj stał kiosk do obrabowania, tam szła torebka i kilka wypchanych portfeli... Zajrzał do małej knajpki. Jakiś facet stał za kontuarem, a kelnerka uwijała się między stolikami. Takie samo dobre miejsce jak każde inne. Wszedł do środka. Zerknął na stoliki w poszukiwaniu zapomnianych napiwków. Nic z tego. W radiu rozległ się głos spikera. Nadawano wiadomości. „Eksperci od lotów w kosmos uważają, że Ameryka stoi przed ostatnią szansą, aby dogonić Rosjan w wyścigu o przejęcie kontroli nad przestrzenią międzyplanetarną...". Człowiek za kontuarem właśnie parzył kawę. Z błyszczącej maszyny buchnął obłok pary. Luke wciągnął w nozdrza smakowity zapach. Co mówi włóczęga po wejściu do knajpy? - Ma pan może jakieś stare bułki? - zapytał barmana. - Wynoś się - powiedział mężczyzna. - I więcej nie wracaj. Luke miał ochotę przeskoczyć przez kontuar i wyrwać szufladę kasy, ale byłby to chyba zbyt desperacki czyn, żeby zdobyć parę miedziaków na autobus. Nagle jego wzrok padł na niewielką puszkę ze szczeliną na wieczku. Łatwo ją było zgarnąć. Na nalepce widniał portret małego dziecka i napis: "Pamiętaj o tych, co nie widzą". Luke przesunął się nieco, 39 żeby zasłonić puszkę przed wzrokiem gości i kelnerki. Teraz już tylko musiał odwrócić uwagę barmana. - Daj pan dziesiątaka... - Dostaniesz kopa w dupę - burknął tamten. Z trzaskiem odstawił dzbanek i wytarł ręce w fartuch. Musiał się pochylić, żeby przejść pod klapą kontuaru, i na sekundę stracił Luke'a z oczu. ! W tej samej chwili puszka zniknęła w przepastnej kieszeni dziadowskiej kapoty. Wydawała się zadziwiająco lekka, ale i w środku coś grzechotało, więc nie była zupełnie pusta. Barman wyprostował się, złapał Luke'a za kołnierz i wyprowadził go na zewnątrz. Luke nie stawiał oporu, aż do ostatniej chwili, kiedy na pożegnanie dostał bolesnego kopniaka w tyłek. Zapomniawszy o swojej roli, obrócił się na pięcie, gotów do walki. Mężczyzna przestraszył się i pośpiesznie zniknął za drzwiami. Czego się wściekasz? - spytał sam siebie Luke. Przecież żebrałeś, a kiedy ci odmówiono datku, zacząłeś się stawiać. No dobrze, na kopniaka może nie zasłużyłeś - ale w końcu j okradłeś niewidome dzieci! Pomyślał, że musi zapomnieć o godności, odwrócił się i odszedł jak pies z podkulonym ogonem. Skręcił w wąski zaułek, znalazł jakiś kamień i wyładował całą złość na puszce. Pękła jak papier. W środku było nie więcej niż dwa, trzy dolce, samymi drobniakami. Schował je do kieszeni i wrócił na ulicę. Podziękował niebiosom za łaskę i obiecał solennie, że gdy tylko wróci na łono społeczeństwa, odda te trzy dolary niewidomym. A może nawet trzydzieści dolarów, pomyślał. Młodzieniec w nieprzemakalnym płaszczu stał przy kiosku i czytał gazetę. Autobus podjechał na przystanek. Luke nie znał tej trasy. Zresztą to nie miało żadnego znaczenia. Wsiadł. Szofer spojrzał na niego spode łba, ale nic nie powiedział. - Trzy przystanki - mruknął Luke. 40 Nie obchodzi mnie, ile będziesz jechał. Opłata siedemnaście centów, chyba że masz żeton. Wysupłał z kieszeni kilka skradzionych monet i zapłacił za przejazd. Może wcale nie był śledzony? Przeszedł na tył autobusu i niecierpliwie wyjrzał przez okno. Młodzieniec w zielonym płaszczu wsunął gazetę pod pachę i odszedł. Luke zmarszczył brwi. Dlaczego nie wezwał taksówki? Więc to jednak nie jest żaden agent. Kolejne rozczarowanie. Autobus ruszył. Luke usiadł. Skąd mu to w ogóle przyszło do głowy? Musiał kiedyś przejść odpowiednie przeszkolenie. Po co? Może był policjantem? A może miało to coś wspólnego z wojną? Pamiętał, że była wojna. Ameryka walczyła z Niemcami w Europie, a z Japonią na Pacyfiku. Nie przypominał jednak sobie, czy brał w niej udział. Na trzecim przystanku wysiadł z kilkoma innymi pasażerami. Rozejrzał się po ulicy. Nie zobaczył żadnej taksówki, nie widać też było człowieka w nieprzemakalnym płaszczu. Zauważył za to, że jeden z pasażerów zatrzymał się tuż przy sklepie, sięgnął do kieszeni po paczkę papierosów i z lubością zaciągnął się pierwszym dymem. Był to wysoki człowiek w szarym kapeluszu. Luke przypomniał sobie, że już go dzisiaj widział. 07:00 Wyrzutnia to nic innego jak zwykły stalowy podest na czterech nogach, z dziurą w samym środku. W momencie startu przejdzie przez nią płomień odrzutu, a umieszczony pod spodem cylindryczny tłumik rozrzuci ogień na boki. Anthony Carroll skręcił w Constitution Avenue. Jechał pięcioletnim cadillakiem eldorado, będącym własnością matki. Pożyczył go rok temu, podczas przeprowadzki z Wirginii do Waszyngtonu, i jakoś do tej pory nie miał okazji oddać. Matka na pewno kupiła już sobie nowy wóz. Wjechał na parking pod budynkiem Q przy Alphabet Row, siedzibie CIA. Tutaj właśnie, w pobliżu Mauzoleum Lincolna, tuż po wojnie wzniesiono długi rząd baraków. Nie była to ozdoba miasta, lecz Anthony czuł się tu jak w domu. W czasie wojny pracował w Biurze Służb Strategicznych, OSS, z którego potem utworzono CIA. To były stare, dobre czasy... Wywiad mógł pozwolić sobie praktycznie na wszystko, bez konsultacji z nikim, z wyjątkiem prezydenta. CIA szybko stała się najbardziej prężną organizacją w Wa- 42 szyngtonie. Na drugim brzegu Potomacu, w Langley, już w Wirginii, za miliony dolarów budowano nową kwaterę. Po przeprowadzce Alphabet Row miało zostać zburzone. Anthony ostro protestował przeciwko wszelkim zmianom; nie chodziło mu wyłącznie o to, że z Q wiązał najlepsze wspomnienia. Obecnie CIA zajmowała trzydzieści jeden budynków w dzielnicy rządowej, znanej jako Foggy Bortom, i Anthony uważał, że tak powinno zostać. Obcym szpiegom trudniej ocenić siłę i rozmiary agencji, której biura są wymieszane z innymi instytucjami. W Langley wszystko będzie widoczne jak na dłoni. Dostawy, liczba pracowników, a nawet budżet, jeśli komuś przyjdzie do głowy przejrzeć statystyki. Przegrał jednak, bo paru cwaniaków ze świecznika uznało, że CIA musi być pod kontrolą. Anthony uważał, że praca w tajnych służbach to przede wszystkim zajęcie dla piratów i awanturników. Ale dzisiaj na wszystkich szczeblach dominował tłum referentów i księgowych. Anthony miał swoje stałe miejsce na parkingu, z tabliczką "Szef personelu technicznego", podjechał jednak aż pod główne wejście. Popatrzył na paskudny budynek. Kiedy go zburzą, będzie to koniec pewnej epoki, pomyślał. Wciąż przegrywał walkę z biurokracją, ale zachował silną pozycję w agencji. "Personelem technicznym" określano grupę zajmującą się włamaniami, podsłuchem telefonicznym, narkotykami i całą resztą działań pozostających na bakier z prawem. Popularnie zwano ją Dirty Tricks - "Brudne sztuczki". Anthony cieszył się opinią bohaterskiego weterana i zgarnął kilka dodatkowych punktów w pierwszym okresie zimnej wojny. Niestety byli też i tacy, według których CIA powinna zajmować się jedynie zbieraniem i przetwarzaniem danych. Po moim trupie, pomyślał. Miał wielu wrogów. Obrażonych zwierzchników, zarzuca- jących mu brak wychowania, kiepskich agentów, którzy nie doczekali się awansu, i gryzipiórków, niechętnym okiem pa 43 trzących na wszelkie tajne operacje. Zniszczyliby go bez wahania przy pierwszym poważniejszym błędzie. A dzisiaj sam wsunął głowę w pętlę. Wchodząc po schodach, starał się zapomnieć o wszelkich uprzedzeniach. Miał inny problem. Tym problemem był doktor Claude Lucas, znany jako Luke. Najbardziej niebezpieczny człowiek w Ameryce - człowiek, który mógł zniszczyć wszystko, w co Anthony wierzył. Większą część nocy spędził w biurze. Do domu wpadł tylko po to, by się wykąpać i ogolić. Strażnik popatrzył na niego ze zdziwieniem. - Dzień dobry, panie Carroll. Już pan z powrotem? - Nawiedził mnie we śnie anioł i powiedział: „Wracaj do pracy, leniwy sukinsynu". Dzień dobry. Wartownik roześmiał się. - Pan Maxell jest w pańskim biurze. Anthony zmarszczył brwi. Pete Maxell powinien pilnować, Luke'a. Co się stało? Wbiegł na piętro. Pete siedział na krześle przed jego biurkiem. Wciąż miał na sobie obszarpane łachy i smar na twarzy, częściowo zakrywający znamię. Na widok Anthony'ego zerwał się z przestrachem. - O co chodzi? - zapytał Carroll. - Luke chciał być sam. Anthony był przygotowany na taką sytuację. - Kto go przejął? - Simons. Poszedł za nim. Betts daje mu wsparcie. Anthony z powątpiewaniem pokiwał głową. Skoro Luke bez kłopotu pozbył się jednego „opiekuna", mógł także wymknąć się wszystkim pozostałym. - Co z jego pamięcią? - Bez zmian. Nic nie wie. Anthony zdjął płaszcz i zajął miejsce za biurkiem. Podejrzewał, że Luke może sprawiać problemy. Na szczęście przewidział taką ewentualność i podjął odpowiednie kroki. 44 Popatrzył na Maxella. Pete był dobrym agentem, ostrożnym i kompetentnym, choć niedoświadczonym. Ale wprost fanatycznie wierzył w Anthony'ego. Wszyscy młodsi stażem pracownicy wywiadu wiedzieli, że to właśnie Carroll był odpowiedzialny za zabójstwo przywódcy francuskiego rządu Vichy, admirała Darlana, w Algierze, w dzień Wigilii 1942 roku. Agenci CIA także zabijali, jednak dużo rzadziej, więc podwładni wpatrywali się w Anthony'ego jak w obrazek. Pete jednak miał dużo większe powody do wdzięczności. W podaniu o pracę skłamał, że nigdy przedtem nie popadł w konflikt z prawem. Anthony odkrył później, że za studenckich czasów zapłacił grzywnę za nagabywanie dziwki w San Francisco - mógł spokojnie wylecieć za to na ulicę, lecz Anthony zatrzymał tę informację dla siebie, czym zaskarbił sobie bezgraniczne oddanie chłopaka. Maxell stał ze zgnębioną miną. Miał wrażenie, że zawiódł zaufanie szefa. - Spokojnie... - powiedział Anthony ciepłym, ojcowskim tonem. - Opowiedz mi, co zaszło. Pete spojrzał na niego z wyraźną wdzięcznością i usiadł. - Obudził się i wrzeszczał, jakby dostał pomieszania zmys łów- zaczął. - „Kim jestem?", darł się. Chciałem go uspokoić... i popełniłem błąd. Powiedziałem do niego „Luke". Anthony zawsze ostrzegał, żeby „opiekunowie" nie podawali swoim podopiecznym żadnych informacji. - Nieważne. Przecież to nie jego imię. - Spytał, kim jestem. Odpowiedziałem „Pete". Zrobiłem to bezmyślnie, tylko po to, żeby przestał krzyczeć - powiedział Pete z wyraźnym wstydem. Jego błędy jednak nie należały do najgorszych, więc Anthony zbył to lekceważącym ruchem ręki. - Co dalej? - Zgodnie z planem, zabrałem go do zakrystii. Zadawał mi różne pytania, a potem zapytał pastora, czy już go kiedyś widział. Anthony pokiwał głową. 45 - Nie powinniśmy czuć się zaskoczeni. W czasie wojny był naszym najlepszym agentem. Co prawda stracił pamięć ale zachował instynkt. Potarł twarz prawą dłonią. Zmęczenie dawało mu się we znaki. - Próbowałem odciągnąć go od wspomnień, ale chyba zrozumiał, że to robię. Powiedział mi, że potrzebuje chwili samotności. - Znalazł jakiś ślad? Coś, co mogłoby doprowadzić go do prawdy? - Nie. Wprawdzie przeczytał w gazecie o programie kos micznym, ale nie wywarło to na nim żadnego wrażenia. - Zdradził się z czymś? - Wprawił w zdumienie pastora, bo rozwiązał całą krzyżów kę. Rzadko który włóczęga umie chociażby czytać. To już trudniejsza sprawa, ale do załatwienia, uznał Anthony. - Gdzie jest teraz? - Nie wiem. Steve da nam sygnał, jak tylko znajdzie okazję. - Przyłączysz się do niego. Luke nie może nam uciec. Pilnujcie go. - Tak jest. Na biurku rozległ się terkot białego telefonu. Połączenie bezpośrednie. Anthony przez chwilę siedział zamyślony. Niewiele osób znało ten numer. Podniósł słuchawkę. - To ja - usłyszał głos Elspeth. - Co się stało? - Spokojnie - odparł. - Wszystko pod kontrolą. 07:30 Pocisk ma dokładnie 20,05 metra, więc przewyższa przeciętny budynek. Na wyrzutni waży 29 ton, lecz większość z tego to paliwo. Jego maleńki satelita ma zaledwie 70 centymetrów długości i waży niecałe 9 kilogramów. Luke ciągnął "ogon" przez prawie pięćset metrów w dół Ósmej Ulicy. Był jasny dzień. Ludzi wprawdzie przybyło, ale Luke bez przerwy widział szary kapelusz górujący nad tłumem na przejściach i na przystankach. Zniknął dopiero gdzieś przy Pennsylvania Avenue. Luke znowu wpadł w rozterkę. A jeśli dał się ponieść chorej wyobraźni? Obudził się w dziwacznym świecie, gdzie wszystko mogło być możliwe. Może widywał szpiegów tylko na życzenie? Co prawda wcale w to nie wierzył... Ale już Po minucie zobaczył zielony płaszcz, wyłaniający się z piekarni. - Toi, encore - mruknął pod nosem. - To znowu ty... -Nie miał pojęcia, dlaczego mówi po francusku. Zresztą nieważne. Nagle wyzbył się wszelkich wątpliwości. Śledziło go dwóch ludzi na zmianę. Na pewno byli to zawodowcy. 47 Co to znaczyło? Jeśli Płaszcz i Kapelusz byli tajniakami, dlaczego go śledzili? Popełnił jakąś zbrodnię? Zabił kogoś po pijanemu? A może to szpiedzy, agenci CIA albo KGB? Nie, przecież zwykły włóczęga nie byłby zamieszany w walkę wywiadów. Może przed wielu laty miał żonę, która starała się o rozwód i wynajęła prywatnych detektywów, żeby zdobyli dowody przeciw niemu. (Na pewno była Francuzką.). Nie podobało mu się żadne z tych wyjaśnień. Ale ogarnęło go dziwne podniecenie. Znali go. Łazili za nim, bo coś wiedzieli. Dużo więcej, niż on sam wiedział. Postanowił rozbić ich zespół i wziąć na spytki młodzieńca. Wszedł do trafiki i kupił paczkę pall-malli. Zapłacił skradzioną forsą. Kiedy wyszedł, okazało się, że Płaszcz zniknął i pojawił się Kapelusz. Luke powędrował do końca ulicy i skręcił za rogiem. Stał tam samochód dostawczy coca-coli. Szofer przenosił skrzynki na zaplecze knajpki. Luke zszedł z chodnika, stanął! za naczepą i z ukrycia obserwował najbliższą okolicę. Po minucie nadszedł Kapelusz. Prawie pędził, zaglądając do drzwi i okien. Najwyraźniej szukał go. Luke rzucił się na ziemię i wpełznął pod ciężarówkę. Widział niebieskie spodnie i brązowe buty tajniaka. Kapelusz przyśpieszył kroku, prawdopodobnie przekonany, że Luke poszedł gdzieś dalej. Potem zawrócił i wszedł do baru. Po chwili znów był na ulicy. Obszedł dokoła ciężarówkę i stanął, a potem puścił się pędem przed siebie. Luke był bardzo zadowolony. Wciąż nie wiedział, skąd zna różne sztuczki, ale taka rozgrywka sprawiała mu przyjemność. Wyczołgał się spod ciężarówki i wstał. Zerknął nad maską. Kapelusz gnał, jakby się paliło. Luke spokojnie przeszedł na drugą stronę ulicy. Zatrzymał się przed wejściem do sklepu elektrycznego. Popatrzył na gramofon za jedyne osiemdziesiąt baksów. Otworzył paczkę papierosów, wyjął jednego i czekał, spoglądając przez ramię. Po chwili nadszedł Płaszcz. 48 Był wysoki - prawie wzrostu Luke'a - i silnie zbudowany, ale co najmniej dziesięć lat młodszy. Miał mocno zaniepokojoną minę. Luke uznał, że brakuje mu doświadczenia. Popatrzyli na siebie nawzajem. Młodzieniec umknął wzrokiem i chciał odejść. Szedł zewnętrzną stroną chodnika, jak każdy, kto próbuje ominąć włóczęgę. Lukę zastąpił mu drogę. Wetknął papierosa w usta. - Masz ogień, koleś? Płaszcz nie wiedział, co począć. Zawahał się i widać było, że ma ochotę zrejterować. Po chwili jednak podjął szybką decyzję i stanął. - Jasne - powiedział sztucznie beztroskim tonem. Sięgnął do kieszeni, wyjął pudełko zapałek, zapalił jedną i wyciągnął rękę. Luke wyjął papierosa z ust. - Wiesz, kim jestem, prawda? W oczach młodego człowieka błysnęło przerażenie. Na szkoleniu nikt go nie przygotował do rozmowy z „podopiecznym". Z płonącą zapałką w dłoni po prostu gapił się na Luke'a. Wreszcie zapałka zgasła. Rzucił ją na ziemię. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz, stary. - Łazisz za mną od świtu - powiedział Luke. - Musisz mnie znać choć trochę. Płaszcz udawał cholernie zdziwionego. - Sprzedajesz coś? - Wyglądam jak domokrążca? Daj spokój, przestań się zgrywać. - Za nikim nie chodziłem. - Widzę cię już od godziny - oświadczył Luke. Młodzieniec dojrzał do decyzji. - Na pewno masz źle w głowie - odparł i usiłował go wyminąć. Luke ponownie stanął tuż przed nim. - Przepraszam - syknął Płaszcz. Jednak Luke nie zamierzał go puścić. Chwycił młodzieńca 49 za klapy zielonego płaszcza i cisnął nim o wystawę, aż zadźwięczały szyby. - Putain de merde! - krzyknął. Płaszcz był młodszy i zwinniejszy od niego, ale nie stawiał oporu. - Zabierz łapy - powiedział głuchym głosem. - Wcale za tobą nie chodzę. - Kim jestem?! - wrzeszczał Luke. - Gadaj zaraz! Kim jestem?! - A skąd mam wiedzieć? - wymamrotał Płaszcz, łapiąc go za przeguby i próbując uwolnić się z uchwytu. Luke ścisnął go za gardło. - Nie pieprz głupot! - warknął. - Powiesz mi, co jest grane... Płaszcz wpadł w panikę. Szeroko otworzył oczy i przez chwilę szarpał się jak szalony. Potem zaczął grzmocić Luke'a w żebra. Pierwszy cios był dosyć bolesny, ale Luke, nie rozluźniając chwytu, przysunął się bliżej. Kolejne uderzenia były już znacznie słabsze. Chłopak się dusił. - Co się tu dzieje? - zabrzmiał nagle wystraszony okrzyk jakiegoś przechodnia. Luke powrócił do realnego świata. Był o krok od morderstwa! Powoli rozprostował palce. Co mu strzeliło do głowy? Zabił już kiedyś kogoś? Płaszcz zatoczył się do tyłu. Luke poczuł pogardę dla samego siebie. Opuścił ręce. - Wariat! - wycharczał młodzieniec. - Chciał mnie pan udusić! - Muszę znać prawdę. Wiem, że możesz mi pomóc. Młody człowiek rozmasował obolałe gardło. - Idiota! - zawołał. - We łbie ci się pomieszało! Luke znowu dał ponieść się wściekłości. - Kłamiesz! - ryknął i ponownie wyciągnął dłonie. Płaszcz obrócił się na pięcie i uciekł. Luke chciał go gonić, ale po chwili zastanowienia zrezygnował. Po co? Miał go wziąć na tortury? 50 I tak było już za późno. Wokół zebrał się tłum przechodniów, którzy z bezpiecznej odległości obserwowali całe zajście. Luke odszedł powoli, w przeciwną stronę, niż jego prześladowcy. Znowu czuł się paskudnie. Nie rozumiał, dlaczego był tak brutalny. Niczego przez to nie osiągnął. Spotkał dwóch ludzi, którzy na pewno go znali, i nie wydobył od nich żadnych informacji. - Doskonała robota - mruknął pod nosem. - Udało ci się wszystko spieprzyć. Znów był sam jak palec. 08:00 Pocisk Jupiter C składa się z czterech członów. Największy z nich to udoskonalona wersja rakiety balistycznej Redstone, tak zwany "booster" albo "człon pierwszy", czyli potężny silnik zdolny wykonać pracę Herkulesa, aby pokonać ziemską grawitację. Doktor Billie Josephson wiedziała, że się spóźni. Rankiem obudziła matkę, ubrała ją w pikowany szlafrok, podłączyła aparat słuchowy i posadziła w kuchni przy stole, nad kubkiem świeżo zaparzonej kawy. Potem zajrzała do pokoju syna, siedmioletniego Larry'ego. Nie spał. Pochwaliła go, że nie zmoczył łóżka, i wróciła do kuchni. Matka, niska i otyła, miała już ponad siedemdziesiąt lat. Wszyscy mówili na nią Becky-Ma. Właśnie włączyła radio. Perry Como śpiewał Catch a Falling Star. Billie włożyła kromkę chleba do tostera. Postawiła na stole masło i galaretkę o smaku winogron, dla matki. Do miseczki Larry'ego nasypała płatków kukurydzianych, na wierzch położyła pokrojonego w plasterki banana i nalała mleka do dzbanka. Przyrządziła kanapki z masłem orzechowym i włożyła je 52 do pudełka na drugie śniadanie. Też dla Larry'ego. Dorzuciła jeszcze jabłko, batonik i małą buteleczkę soku pomarańczowego. Pudełko wsunęła do tornistra. Co jeszcze? Czytanka i rękawica baseballowa. Prezent od ojca. W radiu jakiś reporter przeprowadzał wywiad z widzami zgromadzonymi na plazy w pobliżu przylądka Canaveral. Mieli nadzieję, że stamtąd zobaczą start rakiety. Larry wszedł do kuchni w rozwiązanych butach i źle zapiętej koszuli. Billie szybko doprowadziła go do porządku, posadziła na krześle i zajęła się jajecznicą. Była ósma piętnaście. Czas znikać. Kochała syna i matkę, ale w głębi serca miała serdecznie dość uciążliwej opieki nad nimi. Reporter rozmawiał teraz z rzecznikiem prasowym armii. - Jest pan pewien, że nie ma zagrożenia dla widzów? A co będzie, jeśli rakieta nagle zboczy z kursu i spadnie prosto na plaże? - To niemożliwe, proszę pana - brzmiała odpowiedź. - Każdy pocisk wyposażony jest w mechanizm samozniszczenia. Przy nagłej zmianie ustalonego kursu po prostu wybuchnie w powietrzu. - Jak można ją wysadzić, kiedy oderwie się od wyrzutni? - Zapalnik jest uruchamiany za pomocą sygnału radiowego nadanego przez oficera bezpieczeństwa. - To też brzmi trochę niebezpiecznie. Sygnał może przecież ulec zakłóceniom, choćby przez radiostację jakiegoś fonoama- tora. - Ten mechanizm reaguje na określony kod. Rakiety są bardzo drogie, więc nie stać nas na podobne ryzyko. - Dzisiaj w szkole będziemy budować rakietę - odezwał się nagle Larry. - Mogę wziąć kubek po jogurcie? - Nie. Jeszcze pół zostało - odpowiedziała Billie. - Ale muszę przynieść jakieś pojemniki! Pani będzie wściekła, jeśli tego nie zrobię! - zawołał siedmiolatek, bliski płaczu. - Po co ci to? 53 - Do budowy rakiety! Pani nam kazała już w zeszłym tygodniu. Billie westchnęła ciężko. - Larry... Gdybyś mi powiedział o tym tydzień temu, miał byś całą furę pudełek i pojemników. Ile razy mam ci powtarzać, żebyś wszystkiego nie odkładał na ostatnią chwilę? - I co teraz będzie? - Poszukam czegoś. Przelejemy jogurt do miseczki... Jakie pudełka ci potrzebne? - Takie o kształcie rakiety. Billie zastanawiała się, czy nauczyciele wiedzą, ile pracy przysparzają czasem rodzicom. Przecież wystarczało powiedzieć dokładniej, jakie pojemniki będą potrzebne do modelu budowy rakiety. Położyła grzanki na stole i rozdzieliła jajecznicę równo na trzy talerze, lecz sama nie usiadła jeszcze do śniadania. Poszperała po szafkach i znalazła kartonową tubę po proszku do prania, plastikową butelkę z mydłem w płynie, pudełko po lodach i bombonierkę w kształcie serca. Niemal na wszystkich pudełkach i innych opakowaniach był podobny obrazek - ładniutka żona, dwójka szczęśliwych dzieciaków i ojciec, palący fajkę. Billie nienawidziła takich stereotypów. Ona sama właściwie nigdy nie miała rodziny. Ojciec był biednym krawcem w Dallas i zmarł, kiedy była jeszcze małym dzieckiem. Matka samotnie wychowywała piątkę dzieci, borykając się z nędzą. Billie rozstała się z mężem, gdy Larry skończył dwa lata. Znała wiele samotnych matek: wdów, rozwódek i tak zwanych "kobiet z marginesu". Ich życie w niczym nie przypominało ilustracji z pudełek po lodach i płatkach śniadaniowych. Włożyła wszystkie opakowania do plastikowej torby i położyła ją obok tornistra. - Super! - zawołał Larry. - Będę miał więcej niż inne chłopaki. Dzięki, mamo. Śniadanie było już zimne, ale przynajmniej jej syn się cieszył. Zza okna dobiegł dźwięk klaksonu. Billie szybko spojrzała 54 w lustro na drzwiach spiżarki. Wprawdzie z samego rana uczesała swoje czarne, kędzierzawe włosy, ale nie miała makijażu, z wyjątkiem kresek na powiekach, których nie zmyła wieczorem, i ubrana była w rozciągnięty różowy sweter... mimo to jednak całość przedstawiała się chyba dość atrakcyjnie. Seksownie. Tylnymi drzwiami wszedł Roy Brodsky. Najlepszy kolega Larry'ego. Przywitali się tak serdecznie, jakby nie widzieli się co najmniej miesiąc. Billie zauważyła, że ostatnio Larry przyjaźnił się wyłącznie z chłopcami. W przedszkolu chłopcy i dziewczęta bawili się w jednej grupie. U pięciolatków zaczynał się wyraźnie nowy proces psychologiczny. Odczuwali różnicę płci i lepiej czuli się we własnym gronie. Chwilę później do kuchni wkroczył ojciec Roya, Harold. Był to przystojny mężczyzna o miękkich piwnych oczach. Wdowiec. Matka Roya zginęła w wypadku samochodowym. Harold wykładał chemię na Uniwersytecie Waszyngtona. Często umawiał się z Billie. - Ślicznie wyglądasz. Uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek. Roy przytaszczył ze sobą całą torbę pudełek. - Opróżniłeś połowę kuchni? - spytała Billie Harolda. - Owszem. Opakowania po płatkach, bombonierki i pudełko po serze. Plus tekturowe tutki z papieru toaletowego. - Cholera, zupełnie zapomniałam o papierze! Roześmiał się. - Przyjdziesz dziś do mnie na kolację? Popatrzyła na niego ze zdumieniem. - Masz zamiar coś upichcić? - No... niezupełnie. Pani Riley zrobi zapiekankę. Wieczorem ją odgrzejemy. - Rozumiem - powiedziała. Nigdy przedtem nie zapraszał JeJ do siebie. Chodzili wspólnie na koncerty, do kina i na Przyjęcia do zaprzyjaźnionych profesorów. Co mu się teraz stało? 55 - Roy wybiera się na urodziny do jednego ze swoich kuzynów. Zostanie tam na noc. Będziemy mogli porozmawiać bez najmniejszych przeszkód. - Dobrze - mruknęła Billie z zamyśleniem. Równie dobrze mogli spokojnie porozmawiać w restauracji. Z pewnością Harold wyprawiał syna z domu w innym celu... Zerknęła na niego. Odpowiedział jej szczerym spojrzeniem. Najwyraźniej przejrzał jej myśli. - Z największą przyjemnością - powiedziała. - Podjadę po ciebie o ósmej. Chodźcie, chłopcy! Wyprowadził ich tylnymi drzwiami. Larry wyszedł bez pożegnania. Billie już się nauczyła, że to dobry omen. Jeśli był przestraszony lub chory, tulił się w jej ramiona. - Harold to miły człowiek - odezwała się matka. - Powinnaś' wyjść za niego, zanim znajdzie sobie inną. - Nie znajdzie. - Nie sypiaj z nim, dopóki nie będziecie po słowie. Billie uśmiechnęła się. - Nic się przed tobą nie ukryje, prawda, mamo? - Jestem stara, ale nie głupia. Billie starła stół i wyrzuciła swoje śniadanie do śmietnika. Zaczęła się śpieszyć. Pościeliła łóżka: swoje, matki i Larry'ego. Brudną pościel wepchnęła do kosza na bieliznę. Pełen kosz pokazała matce i powiedziała: - Oddaj to, jak przyjedzie facet z pralni. Nic więcej. Za pamiętasz? - Skończyły mi się moje tabletki na serce - odparła Becky-Ma. - Boże! - Billie rzadko dawała się ponieść nerwom w obec ności matki, lecz tym razem straciła resztkę cierpliwości. - Mamo, czeka mnie dzisiaj wyjątkowo ciężki dzień. Nie mogę iść do apteki! - Nic na to nie poradzę. Nie mam już ani jednej. Becky-Ma w jednej chwili potrafiła zmienić się z rozważnej staruszki w całkowicie bezradne dziecko. 56 - Dlaczego mi nie powiedziałaś o tym wczoraj? Przecież byłam w sklepie. Nie dam rady codziennie chodzić po zakupy! Mam swoje zajęcia! - zawołała Billie i natychmiast pożałowała swojego wybuchu. - Przepraszam - powiedziała. Becky-Ma płakała równie często jak Larry. Pięć lat temu, kiedy zamieszkali razem, pomagała w opiece nad dzieckiem. Teraz go tylko pilnowała, gdy wracał ze szkoły. Billie miała nadzieję, że po ślubie z Haroldem wszystko ułoży się inaczej. Rozległ się terkot telefonu. Poklepała matkę po ramieniu i poszła odebrać. Dzwonił jej były mąż, Bern Rothsten. Po rozwodzie pozostali przyjaciółmi. Bern przychodził nawet dwa, trzy razy w tygodniu, żeby zobaczyć syna. Bez najmniejszych protestów płacił alimenty. Kiedyś dość często się kłócili, ale to było dawno temu. - Bern? Ranny ptaszek z ciebie! - Możliwe. Miałaś może jakieś wieści od Luke'a? Zaskoczył ją. - Luke'a Lucasa? Nie... Coś się stało? - Nie wiem. Być może. Bern i Luke byli zawziętymi rywalami. W młodości wciąż prowadzili zacięte dyskusje. Czasami nawet dochodziło do kłótni, ale mimo to przez całą wojnę pozostawali dobrymi kolegami. - O co chodzi? - chciała wiedzieć Billie. - Zadzwonił do mnie w poniedziałek. Ciekawe... Rzadko się ze mną kontaktował. - Ze mną też. - Wytężyła pamięć. - Ostatni raz widziałam go ze dwa lata temu. Naprawdę aż tak dawno? Pokręciła głową. Jej wina. Wciąż tylko praca, praca, praca... Na pewno będzie tego żałować. - W zeszłym roku dostałem od niego list - powiedział Bem. - Pisał, że czytuje moje książki swojemu siostrzeńcowi. Bern był autorem popularnej serii dla dzieci, zatytułowanej "Okropne bliźniaki". - Podobały mu się. List był bardzo miły. 57 - Czego chciał od ciebie w poniedziałek? - Wspomniał, że wkrótce przyjeżdża do Waszyngtonu. Mieliśmy się spotkać w jakiejś pilnej sprawie. - W jakiej? - Nie wiem. Powiedział tylko: "Przypomnisz sobie lata wojny". Billie zmarszczyła brwi. Podczas wojny Luke i Bern byli w OSS. Działali na tyłach wroga, wspomagając francuski ruch oporu. Odeszli jednak ze służby... W którym? Chyba w czterdziestym szóstym. - Co to może znaczyć? - Nie mam pojęcia. Obiecał, że zadzwoni, jak tylko dotrze na dworzec. Zamierzał nocować w Carltonie. Dzisiaj jest środa i nie dał znaku życia. Ostatniej nocy nie wrócił do pokoju. - Skąd wiesz? Bern jęknął ze zniecierpliwieniem. - Billie... Przecież też służyłaś w OSS. Co byś zrobiła na moim miejscu? - Dałabym pokojówce plik szeleszczących banknotów. - No właśnie. Wyszedł, i tyle go widziano. - Może wybrał się na dziwki. - A Billy Graham pali trawkę. To chyba niemożliwe. Miał rację. Billie doskonale wiedziała, że Luke uwielbia seks, ale zawsze stawiał na jakość, nie ilość. - Skoro tak twierdzisz... - Zawiadom mnie, gdyby się odezwał, zgoda? - Oczywiście. - Na razie. - Cześć. - Billie odłożyła słuchawkę i usiadła przy kuchen nym stole. Zapomniała o całym bożym świecie. Myślała wyłącznie o Luke'u. 1941 Szosa numer sto trzydzieści osiem wiła się na południe poprzez Massachusetts w kierunku Rhode Island. Niebo było bezchmurne, więc wszystkie polne drogi były dobrze widoczne w jasnym blasku księżyca. Stary ford nie miał ogrzewania. Billie siedziała opatulona w płaszcz, szalik i rękawiczki. Marzły jej stopy. Nie zwracała na to uwagi. Cieszyło ją, że najbliższe dwie godziny może spędzić u boku Luke'a Lucasa. Nawet jeśli on sam należał do innej dziewczyny. Przystojni chłopcy na ogół są niestali w uczuciach. Luke chyba jednak należał do wyjątków. Jazda do Newport trwała całą wieczność. Luke nie sprawiał wrażenia zmęczonego. Studentów Harvardu często peszył widok atrakcyjnych dziewcząt. Nerwowo palili papierosy, popijali z piersiówki, gładzili dłonią włosy albo wciąż poprawiali krawat. Luke z nonszalancką miną trzymał kierownicę. Prowadził i rozmawiał. Ruch był raczej niewielki, więc często spoglądał na Billie. Dyskutowali głównie o wojnie w Europie. Rankiem, w Radcliffe, dwa opozycyjne ugrupowania studentów stoczyły istną bitwę na ulotki. Tak zwani Interwencjoniści utrzymywali, że Stany Zjednoczone powinny jak najprędzej przystąpić do 59 działań, a Pierwsi Synowie Ameryki oponowali z nie mniejszym zapałem i przekonaniem. Zgromadził się cały tłum uczniów i profesorów. Dyskusja była żywiołowa, bo każdy zdawał sobie sprawę, że wszyscy chłopcy z Harvardu pójdą na pierwszą linię frontu. • - Mam rodzinę w Paryżu - oświadczył Luke. - Chciałbym tam pojechać i uwolnić ich od nazistów. To osobisty motyw. - Ja także działam z osobistych pobudek - odparła Billie. - Jestem Żydówką. Nie chcę jednak wysyłać naszych żołnierzy na pewną śmierć do Europy. Wolałabym, żebyśmy szerzej otworzyli drzwi dla uchodźców. Ochrona życia bez zabijania. - Tak samo sądzi Anthony. Billie ciągle nie mogła zapomnieć nieudanej randki. - Jestem na niego wściekła - burknęła. - Przecież mógł przedtem sprawdzić, czy tamci nie wyjechali. Czekała, że Luke zacznie ją pocieszać, ale spotkało ją rozczarowanie. - Moim zdaniem oboje byliście lekkomyślni - powiedział z beztroskim uśmiechem, lecz w jego głosie krył się cień nagany. Billie poczuła się urażona, ale była mu szczerze wdzięczna za pomoc w potrzebie, więc zrezygnowała z ciętej odpowiedzi. - Dobrze, że bronisz przyjaciela - powiedziała miękko. - Jednak powinien dbać o moją reputację. - Ty też. Skąd ta nagła krytyka?! Do tej pory Luke był czarujący. - Uważasz, że to moja wina? - Nie. Po prostu zrządzenie losu - odparł. - Ale Anthony wciągnął cię w sytuację, w której nawet najmniejszy błąd mógł mieć poważne skutki. - Szczera prawda. - A ty mu na to pozwoliłaś. Zabolały ją te słowa. Nie wiedzieć czemu chciała, żeby Luke myślał o niej jak najlepiej. 60 - Nigdy już tego nie zrobię - oznajmiła stanowczym to- nem. - Z nikim. - Anthony to wspaniały chłopak. Mądry, choć trochę eks centryczny. - Ta jego ekscentryczność sprawia, że każda dziewczyna chce mu przyczesać włosy, uprasować koszulę i ugotować rosół. Luke roześmiał się. - Mogę ci zadać bardziej osobiste pytanie? - Spróbuj. Na krótką chwilę spojrzał jej prosto w oczy. - Kochasz go? Zaskoczył ją- ale Billie lubiła być zaskakiwana. Zwłaszcza przez mężczyzn. - Nie - odpowiedziała bez wahania. - Lubię go i dobrze się z nim czuję, ale na pewno go nie kocham. Pomyślała o dziewczynie Luke'a. Elspeth była najpiękniejszą studentką na campusie. Wysoka, z długą grzywą miedziano-rudych włosów, o bladej i spokojnej twarzy, niczym nordycka królowa. - Teraz ty. Kochasz Elspeth? Wlepił wzrok w szosę. - Nie wiem, czym naprawdę jest miłość. - Unikasz odpowiedzi. - Masz rację. - Zerknął na nią i chyba uznał, że można jej zaufać. - Wydaje mi się, że ją kocham. Nie jestem jednak całkiem pewien. Szkoda, pomyślała ze smutkiem. - Ciekawe, co by powiedzieli, słysząc naszą rozmowę. Mam na myśli Elspeth i Anthony'ego. Luke zakasłał z zakłopotaniem i postanowił zmienić temat. - Jak to się mogło stać, że wpadliście na chłopaków? - Mam nadzieję, że nie doniosą. Nie chcę, żeby Anthony wyleciał przeze mnie z uczelni. - Sama też możesz wylecieć. Wolała o tym nie myśleć. 61 - Nikt mnie na pewno nie rozpoznał. Jeden zawołał: "O ja kaś dupcia!". Luke zerknął na nią ze zdumieniem. Elspeth prawdopodobnie nigdy w życiu nie użyła takiego słowa. Cóż, raz wypowiedziane, nie dawało się cofnąć. - Zasłużyłam na to - przyznała Billie. - Byłam przecież w środku nocy w męskim akademiku. - Nic nie usprawiedliwia złego zachowania - powiedział. Był to przytyk zarówno do niej, jak do chłopaka, który ją obraził. Niegłupi ten Luke. Drażnił ją - i dzięki temu stawał się jeszcze bardziej pociągający. Billie postanowiła podjąć rękawicę. - A co z tobą? - spytała. - Widzisz tylko mnie i Antho- ny'ego. Kto siedział z Elspeth w samochodzie prawie do białego rana? To nie było ryzykowne? Ku jej zdumieniu wybuchnął śmiechem. - Masz rację. Zachowuję się jak napuszony dureń - przy znał. - W niczym nie byliśmy lepsi. - Szczera prawda. - Wzruszyła ramionami i dodała: - Nie wiem, co bym zrobiła, gdyby mnie wyrzucono. - Podjęłabyś studia gdzieś indziej. Pokręciła głową. - Dostaję stypendium. Ojciec nie żyje, a matka klepie biedę. Gdybym miała w papierach opinię "niemoralnej", nikt więcej nie wyłożyłby na mnie pieniędzy. Co się tak patrzysz? - Szczerze mówiąc, nie wyglądasz na stypendystkę. Ucieszyła się, że to zauważył. - Ciuchy kupiłam za nagrodę Leavenwortha. Luke gwizdnął z cicha. Nagroda Leavenwortha miała swoją wartość - wymierną i prestiżową. Ubiegało się o nią wielu najlepszych studentów. - Prawdziwy geniusz z ciebie. - Chyba nie - odparła, lecz z zadowoleniem odnotowała podziw w jego głosie. - Brak mi na przykład rozumu, żeby znaleźć odpowiedni nocleg. 62 - Pożegnanie z uczelnią to jeszcze nic strasznego. Zdarzało się, że wyrzucano nawet prymusów. Niektórzy z nich dorobili się potem milionów. - To nie dla mnie. Nie chcę być milionerką. Wolę pomagać chorym. - Będziesz lekarzem? - Psychologiem. Ciekawi mnie, jak pracuje umysł. - Dlaczego? - Bo jest tajemniczy i skomplikowany. Weźmy choćby logikę lub sposób myślenia. Wyobrażamy sobie, co nas czeka... Zwierzęta tego nie potrafią. A zdolność zapamiętywania? Ryby nie mają pamięci. Wiedziałeś o tym? Skinął głową. - Dlaczego każdy z nas słyszy oktawę dźwięków? - pod sunął. - Dwie nuty... Jedna z nich ma dwukrotnie większą częstotliwość od drugiej. Jak mózg to rozpoznaje? - Sam widzisz! Fascynująca sprawa! - zawołała uszczęś liwiona, że podziela jej pasję. - Na co umarł twój ojciec? Billie głośno przełknęła ślinę. Ogarnęło ją nagłe przygnębienie. Przez chwilę walczyła z łzami. Zawsze tak było: jedno głupie słowo i popadała w czarną rozpacz. - Przepraszam - wycofał się Luke. - Nie chciałem cię urazić. - Nie o to chodzi - wykrztusiła. Wzięła głęboki oddech. - Stracił rozum. W pewien niedzielny ranek poszedł się kąpać nad rzekę Trinity. Rzecz w tym, że nienawidził wody. Nie umiał pływać. Chyba po prostu szukał śmierci. Koroner to potwierdził, ale sąd się nad nami ulitował, uznał zgon za wypadek i wypłacono nam polisę. Sto dolarów. Żyliśmy z tych pieniędzy przez cały rok. - Westchnęła. - Porozmawiajmy o czymś innym. Na przykład o matematyce. - Cóż... - Luke namyślał się przez moment. - Jest pokrętna tak samo jak psychologia. Weźmy na przykład liczbę pi. Dlaczego stosunek obwodu koła do średnicy wynosi trzy 63 przecinek sto czterdzieści dwa? A dlaczego nie sześć albo dwa i pół? Kto podjął tę decyzję i czym się kierował? - Chcesz badać przestrzeń kosmiczną... - Moim zdaniem to największa przygoda ludzkości. - A ja chcę stworzyć mapę mózgu. - Uśmiechnęła się. Smutek zniknął. - Wiesz co? Łączy nas coś wspólnego. Upodobanie do wzniosłych ideałów. Luke roześmiał się i zahamował. - Dojechaliśmy do rozjazdu. Billie zapaliła lampkę i spojrzała na mapę trzymaną na kolanach. - W prawo - zakomenderowała. Dojechali do Newport. Czas minął szybko jak z bicza strzelił. Billie żałowała, że podróż dobiega końca. - Nie wiem, co powiem kuzynowi - mruknęła. - Jaki on jest? - Zboczony. - To znaczy? - Homo. Znów spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Rozumiem. Nie lubiła mężczyzn, którzy uważali, że temat seksu stanowił tabu dla kobiety. - Ciągle cię zaskakuję, co? Uśmiechnął się. - Jak to mówią: "Szczera prawda". Zachichotała. To było wyrażonko z Teksasu. Cieszyło ją, że dostrzegał nawet takie drobiazgi. - Następny rozjazd. Ponownie spojrzała na mapę. - Zatrzymaj się, nie mogę go znaleźć. Luke zjechał na pobocze i również pochylił się nad mapą. Wyciągnął dłoń, żeby ją przesunąć. Billie poczuła ciepły dotyk jego dłoni. - Chyba jesteśmy tutaj. - Wskazał palcem. 64 Billie nie patrzyła na mapę. Spoglądała na jego twarz, oświetloną blaskiem księżyca i słabym światłem lampki. Kosmyk włosów opadł mu na lewe oko. Po chwili wyczuł jej spojrzenie i uniósł głowę. Billie bezwiednie wyciągnęła rękę i małym palcem pogładziła go po policzku. Patrzył wprost na nią, a w jego oczach płonęło pożądanie zmieszane z niedowierzaniem. - Dokąd teraz? - zamruczała Billie. Odsunął się gwałtownie i nacisnął starter. - W le... - odchrząknął. - W lewo. Co ty wyprawiasz, dziewczyno? - pomyślała Billie. Przecież Luke spędził cały wieczór z najładniejszą studentką z Radcliffe. A ty sama umówiłaś się z jego najlepszym przyjacielem. Co cię napadło? Nawet przed dzisiejszą katastrofą nie pałała zbyt silnym uczuciem do Anthony'ego. Jednak chodziła z nim na randki, więc nie powinna flirtować z jego kolegami. - Dlaczego to zrobiłaś? - spytał ze złością Luke. - Nie wiem - odpowiedziała. - Nie chciałam. Samo wyszło. Zwolnij! Z piskiem opon wszedł w zakręt. - Niepotrzebne mi takie uczucia! - warknął. Znieruchomiała. - Jakie? - Nieważne. Poczuli woń morza. Dla Billie był to wyraźny znak, że dojeżdżają już do celu. Rozpoznała okolicę. - Następna przecznica w lewo - powiedziała. - Jedź wolniej, bo ją przegapisz. Luke wdusił hamulec i wjechał w pylistą drogę. Billie miała ochotę jak najszybciej wysiąść i zostawić kłopoty za sobą. Jednocześnie marzyła, by mogli tak jechać bez końca... - Jesteśmy na miejscu - oznajmiła. Samochód stanął przed schludnym parterowym domkiem z dużym okapem i latarnią przed drzwiami. W światłach 65 reflektorów ukazał się nieruchomy kształt siedzącego na oknie kota. Zwierzak tkwił na parapecie bez najmniejszego ruchu, obojętny na wszelkie ludzkie troski i emocje. - Chodź - odezwała się Billie. - Denny zaparzy kawę, żebyś w drodze powrotnej nie zasnął nad kierownicą. - Nie, dziękuję - odparł Luke. - Zaczekam tylko, aż wejdziesz do środka. - Byłeś dla mnie bardzo uprzejmy. Chyba na to nie za służyłam. Wyciągnęła dłoń na pożegnanie. - Będziemy przyjaciółmi? - spytał, ujmując ją za rękę. Przycisnęła jego palce do ust, a potem do policzka i zamknęła oczy. Po chwili usłyszała jego cichy pomruk. Uchyliła powieki. Patrzył na nią. Powoli przyciągnął ją do siebie i delikatnie pocałował. Poczuła jego miękkie wargi, ciepły oddech i dotyk palców na skórze szyi. Chwyciła go za klapy tweedowego płaszcza i przysunęła się jeszcze bliżej. Gdyby jej teraz zapragnął, nie stawiałaby oporu. Już sama myśl o tym sprawiała, że kipiało w niej pożądanie. Powodowana namiętnością, ugryzła go w górną wargę. - Kto tam? - usłyszeli nagle głos Denny'ego. Billie odskoczyła od Luke'a i wyjrzała przez okno samochodu. W domku paliły się już wszystkie światła. Denny stał na werandzie, przyodziany w jedwabny szkarłatny szlafrok. Popatrzyła na Luke'a. - Mogłabym cię pokochać - wyznała. - Ale nie będę twoją przyjaciółką. Spoglądała na niego jeszcze przez chwilę. W jego oczach widziała tę samą rozterkę, która rozdzierała jej duszę. W końcu odwróciła wzrok, wzięła głęboki oddech i wysiadła. - Billie?! - zawołał zdumiony Denny. - Na miłość boską, co tu robisz? Przebiegła przez podwórko, wpadła na werandę i rzuciła mu się w ramiona. 66 - Och, Denny! - jęknęła. - Kocham go, a on sie związał z całkiem inną dziewczyną! związał Kuzyn delikatnie poklepał ją po plecach - Znam to uczucie, moja droga. Potem samochód zniknął w mroku. 08:30 Na spiczastym nosie rakiety Redstone znajduje się element przypominający kurnik ze spadzistym dachem i antenką pośrodku. Cała ta część, mająca długość 4 metrów, to drugi, trzeci i czwarty człon pocisku - oraz sam satelita. Amerykańskie tajne służby nigdy nie były tak potężne jak w styczniu 1958 roku. Dyrektor CIA, Allen Dulles, był bratem Sekretarza Stanu w administracji Eisenhowera, Johna Fostera Dullesa. Agencja miała zatem bezpośrednie połączenie z rządem. Ale była to zaledwie połowa prawdy. Dulles miał czterech zastępców, z których tylko jeden był naprawdę ważny - zastępca dyrektora do spraw planowania. Wydział Planowania określany był także kryptonimem CS, czyli tajnej służby. Tutaj właśnie tkwiło źródło sukcesów w walce z lewicowymi rządami w Iranie i Gwatemali. Biały Dom był zachwycony tym, jak tanio i bezkrwawo uporano się z wszelkimi kłopotami, zwłaszcza w porównaniu z wojną w Korei. "Planiści" cieszyli się ogromnym prestiżem 68 w najwyższych kręgach władzy. Nie doczekali się jednak uznania i pochwały ze strony zwykłych obywateli, bo w gazetach pisano, że za taki właśnie przebieg wypadków odpowiedzialne są miejscowe ugrupowania antykomunistyczne. W ramach Wydziału Planowania działały Służby Techniczne, kierowane przez Anthony'ego Carrolla. Zwerbowano go już w 1947 roku, podczas tworzenia CIA. Zawsze chciał pracować w Waszyngtonie - na Harvardzie obronił dyplom z nauk politycznych - i działał w OSS w okresie drugiej wojny. W latach pięćdziesiątych, po przerzuceniu do Berlina, kazał przekopać tunel do Strefy Radzieckiej, podłączył się do kabla i nagrywał wszystkie rozmowy KGB. Tunel odkryto dopiero po pół roku, a przez ten czas CIA zdobyła wiele bezcennych informacji. Dla Ameryki był to największy triumf zimnej wojny. Anthony awansował na same szczyty. Drobną przeszkodą było tylko prawo zakazujące CIA prowadzenia działalności wywiadowczej na obszarze samych Stanów Zjednoczonych. Służby Techniczne, przynajmniej w teorii, były jednostką treningową. Na dawnej plantacji w Wirginii stał ogromny budynek, w którym rekruci uczyli się, jak wtargnąć do mieszkania, jak zainstalować podsłuch, jak używać szyfrów i atramentu sympatycznego, jak szantażować dyplomatów i jak pozyskiwać dane. Ale ów "trening" był także przykrywką działań na terenie kraju. Każde polecenie Anthony'ego - na przykład podsłuchiwanie rozmów telefonicznych przywódców związkowych czy testowanie narkotyków na więźniach -zaliczano do "działań ćwiczebnych". Sprawa Luke'a nie stanowiła wyjątku. Do gabinetu Anthony'ego weszło sześciu doświadczonych agentów. Pokój był duży, ale prawie pusty, z kompletem tanich mebli, pamiętających jeszcze lata wojny. Niewielkie biurko, metalowa szafa z aktami, stół i składane krzesła. W Langley były miękkie fotele i mahoniowa boazeria, ale Anthony wolał żyć po spartańsku. 69 Pete Maxell rozdał zebranym zdjęcia Luke'a i kartki z rysopisem. Anthony krótko zapoznał ich z sytuacją. - Naszym dzisiejszym celem jest pracownik Departamentu Stanu z wysokim stopniem dostępu do tajnych informacji - powiedział. - Przeżył kryzys nerwowy. W poniedziałek przy. leciał z Paryża, noc spędził w hotelu Carlton, a we wtorek urządził popijawę. Zeszłej nocy nie wrócił do hotelu, dziś rano trafił do przytułku dla bezdomnych. Podejrzewamy, że może nastąpić przeciek danych. Jeden z agentów, "Czerwony" Rifenberg, uniósł rękę. - Mam pytanie. - Mów. - Dlaczego go po prostu nie zgarnąć i nie zapytać, co jest grane? - Dopuszczam taką możliwość. Ktoś otworzył drzwi. Do gabinetu wszedł gruby i łysy okularnik. Carl Hobart - szef Służb Specjalistycznych, które obejmowały łącznie działy, nagrań, deszyfracji i służb technicznych. Teoretycznie był bezpośrednim zwierzchnikiem Anthony'ego. Carroll aż jęknął w duchu. Nie chciał, żeby ktokolwiek mu przeszkadzał. Zwłaszcza nie Hobart i nie dzisiaj. Ponownie zwrócił się do agentów i kontynuował: - Zanim do tego dojdzie, chcę ustalić, z kim obiekt nawiąże kontakt. Miejsca, adresy, ludzie, i tak dalej. Być może naj zwyczajniej w świecie facet posprzeczał się z żoną. Nie wolno nam jednak wykluczyć możliwości, że chce przekazać jakieś informacje na drugą stronę... albo z pobudek ideologicznych, albo w wyniku szantażu. Podejrzewam także, że załamał się pod wpływem presji. Jeśli dopuścił się zdrady, musimy wiedzieć jak najwięcej, zanim go zgarniemy. - O co chodzi? - wtrącił się Hobart. Anthony bez pośpiechu odwrócił się w jego stronę. - Małe zadanie treningowe. Śledzimy podejrzanego dyp' lomatę. - Przekażcie to FBI - burknął Hobart. 70 Wojnę spędził w wywiadzie marynarki. Pracę szpiega uważał za wyjątkowo prostą: należało tylko ustalić miejsce pobytu wroga i dowiedzieć się, co tam robi. Nie lubił weteranów OSS i ich paskudnych sztuczek. Podział przebiegał dokładnie przez sam środek Agencji. Ludzie z OSS byli korsarzami. Doświadczenie zdobyli na wojnie i mieli gdzieś budżet, raporty i sprawozdania. Swoją nonszalancją doprowadzali urzędników do pasji. Anthony'ego uważano za wzór pirata - buńczucznego awanturnika, który potrafił uniknąć nawet kary za morderstwo. Był najlepszy w swoim fachu. Popatrzył zimno na Hobarta. - Dlaczego? - Bo to właśnie FBI ma łapać komunistycznych szpiegów w Ameryce! Chyba nie muszę ci o tym przypominać. - Chcemy dotrzeć do źródła przecieku. Jeżeli nam się uda, zgromadzimy niemało danych. Federalnych interesuje tylko własna sława. Wszystkich czerwonych posadziliby na krześle elektrycznym. - Takie jest prawo! - FBI to sterta gówna. - I co z tego? Jedyną rzeczą, która łączyła obie zwaśnione frakcje CIA, była nienawiść do Federalnego Biura Śledczego i jego megalomańskiego dyrektora, J. Edgara Hoovera. - Kiedy ostatnio FBI zrobiło coś dla nas? - zapytał Anthony. - Nigdy - odparł Hobart. - Ale mam dla ciebie robotę... Anthony był zły. Chciał już zakończyć tę rozmowę. Odczep się dupku, pomyślał. Nie ty przydzielasz zlecenia. - O co chodzi? - Biały Dom zwołał na dzisiaj specjalne posiedzenie w spra wie rozruchów na Kubie. Musicie mnie wprowadzić w naj ważniejsze sprawy. - Chcesz, żebym ci opowiadał o Fidelu Castro? - Pewnie, że nie. Wiem o nim wszystko. Ale potrzebuję Praktycznych wskazówek, jak z tymi ludźmi postępować. 71 Anthony nienawidził takiej drętwej mowy. - Wykrztuś wreszcie, co masz na myśli. Chcesz, żebym ich wykończył? - Być może. ! - Być może? - zakpił Carroll. - A inne rozwiązania? Szkółka niedzielna dla rebeliantów? ' - Decyzja należy do Białego Domu. My mamy tylko przed stawić odpowiednie opcje. Czekam na propozycje. Anthony pozornie zachowywał spokój, ale wewnątrz aż kipiał z gniewu. Nie miał czasu na jałowe pogawędki i potrzebował najlepszych ludzi, żeby pilnowali Luke'a. - Zobaczę, co się da zrobić - mruknął w nadziei, że Hobart wreszcie sobie pójdzie. Ten jednak nie zamierzał ustępować. - O dziesiątej w moim gabinecie. Z grupą dobrych agentów. Żadnych wymówek - oświadczył i odwrócił się do drzwi. Anthony podjął ostateczną decyzję. - Nie - powiedział. Hobart zatrzymał się w progu. - To nie prośba - warknął. - Czekam. - Chyba nie dosłyszałeś - odparł Anthony. Hobart popatrzył mu prosto w twarz. - Odpierdol się- wycedził Anthony, starannie wymawiając każdą głoskę. Jeden z agentów zachichotał. Łysa głowa Hobarta pokryła się purpurą. - Jeszcze o tym porozmawiamy - syknął i wyszedł, trzaskając drzwiami. Wszyscy agenci wybuchnęli śmiechem. - Wracamy do pracy - oznajmił Anthony. - Simons i Betts są w terenie, ale lada moment trzeba ich zluzować. Jak tylko zadzwonią, Rifenberg i Ackie Horwitz przejmą opiekę nad obiektem. Cztery zmiany co sześć godzin, wsparcie pod tele fonem. To tyle. Agenci wyszli z gabinetu. Został tylko Pete Maxell. Zdążył 72 się ogolić i przebrać w garnitur. Wąski, niemodny krawat z pewnością kupił na Madison Avenue. Teraz było wyraźnie widać, że ma popsute zęby. Czerwone znamię na policzku drażniło wzrok jak stłuczona szyba w nowym domu. Był nieśmiały i na ogół stronił od innych ludzi, prawdopodobnie zdając sobie sprawę ze swoich ułomności. Dałby się jednak bez wahania posiekać za przyjaciół. Z niepokojem popatrzył na Anthony'ego. - Zaryzykował pan z Hobartem. - To zwykła szuja. - Ale jest pańskim szefem. - Nie odwołam przez niego całej operacji. - Okłamał go pan. Łatwo sprawdzić, że Luke nie jest dyplomatą z Paryża. Anthony wzruszył ramionami. - Więc przy okazji opowiem mu inną historyjkę. Pete pokiwał głową z powątpiewaniem, jednak nic nie powiedział i podszedł do drzwi. - Chyba masz rację - odezwał się Anthony. - Ostro nad stawiłem karku. Jeśli coś pójdzie nie tak, Hobart zażąda mojej głowy. - Właśnie. - Więc trzeba pilnować, by nie doszło do najgorszego. Pete wyszedł. Anthony przez chwilę patrzył na telefon. Próbował się uspokoić. Zawsze go wkurzała biurowa polityka. Cóż, pomyślał, tacy ludzie jak Hobart znajdą się w każdym miejscu. Pięć minut później ktoś zadzwonił. Anthony podniósł słuchawkę. - Tu Carroll. - Znowu zalazłeś za skórę Hobartowi - rozległ się chropawy głos człowieka, który prawie przez całe życie namiętnie pił i Palił. - Dzień dobry, George - powiedział Anthony. George Cooperman był jego dawnym towarzyszem broni. Teraz piastował funkcję zastępcy szefa do spraw operacji i bezpośrednio 73 nadzorował działania Carla Hobarta. - Wiem - dodał - ale po co mi wchodzi w drogę? - Za chwilę masz być u mnie, cwany młody kutasie - łagodnie polecił George. - Już idę. - Anthony odłożył słuchawkę. Z szuflady biurka wyjął grubą kopertę, pełną różnych papierów. Włożył płaszcz i poszedł do biura Coopermana, które mieściło się w budyn- ku P, tuż obok. Cooperman był wysokim, szczupłym mężczyzną po pięćdziesiątce. Jego twarz pokrywały przedwczesne zmarszczki. Siedział z nogami na biurku, palił papierosa i czytał moskiewską "Prawdę". Kiedyś skończył literaturę rosyjską na Uniwersytecie Princeton. Obok niego stał duży kubek z kawą. Na widok Anthony'ego odłożył gazetę na bok. - Nie możesz być trochę milszy dla tego grubego pierdzie- la? - wychrypiał. Nawet się nie pofatygował, żeby wyjąć z ust papierosa. - Wiem, że to cholernie trudne, ale pomyśl choć trochę o mnie. Anthony usiadł. - Sam sobie jest winien. Dawno powinien zrozumieć, że ze mną nie ma co zadzierać. - Jakie tym razem masz alibi? Anthony rzucił kopertę na biurko. Cooperman wziął ją do ręki i przejrzał dokumenty. - Plany jakiejś rakiety - stwierdził. - Co z tego? - Ściśle tajne - wyjaśnił Anthony. - Odebrane podejrza nemu. To szpieg, George. - I postanowiłeś nie mówić o tym Hobartowi. - Chcę śledzić tego faceta, aż rozpracuję całą siatkę. Potem go wykorzystam do przekazania błędnych danych. Hobart chciał wszystko oddać FBI. A przecież wiadomo, że federalni natych miast zapuszkują gościa i potem będą zdziwieni, że cała reszta gdzieś zniknęła. 74 - Masz rację. Ale jesteś mi potrzebny na dzisiejszym spot kaniu. Będę je prowadził. Nie odwołuj jednak swoich ludzi. Jakby coś, zawsze mogą wyciągnąć cię z konferencji. - Dzięki, George. - Jeszcze jedno... Dałeś dziś Hobartowi solidnego kopniaka w dupę w obecności kilku agentów, prawda? - Chyba tak. - Następnym razem zrób to delikatniej, dobrze? - powiedział Cooperman i wrócił do lektury gazety. Anthony wstał i zgarnął dokumenty z biurka. - Dopilnuj, żeby akcja w pełni się udała - mruknął Cooper man. - Tak narozrabiałeś, że jeśli skrewisz, to nawet ja nie będę mógł cię wybronić. Anthony wyszedł. Nie od razu wrócił do swojego biura. Długi rząd budynków mieszczących część kwatery CIA zajmował pasmo ziemi wciśnięte między Constitution Avenue i park przylegający do stawu. Brama wjazdowa była od ulicy, lecz Anthony skierował się do parku. Szedł alejką pod wiązami, wdychając zimne, rześkie powietrze. Stare drzewa i gładka tafla wody wywierały kojący wpływ na jego skołatane nerwy. Dziś rano przeżył ciężkie chwile, jakoś jednak się wymigał za pomocą różnych zestawów kłamstw, przeznaczonych dla uszu różnych osób. Dotarł do końca alejki i stanął, gdzieś w połowie drogi między Mauzoleum Lincolna i pomnikiem Waszyngtona. To wszystko wasza wina, pomyślał, patrząc na dwóch wielkich prezydentów. Kazaliście ludziom uwierzyć, że naprawdę mogą być wolni. Walczę za wasze ideały. Wprawdzie nie jestem pewien, czy wciąż w nie wierzę - ale prosty chłopak ze mnie i nie potrafię z nich zrezygnować. Czuliście kiedyś coś takiego? Prezydenci nie odpowiadali. Anthony zawrócił do budynku Q. W biurze czekał na niego Pete. Razem z nim byli chłopcy z zespołu: Simons w granatowej kurtce i Betts w zielonym płaszczu. A obok nich Rifenberg i Horwitz. - Co się dzieje, do diabła? - zawołał Anthony z nagłym strachem. - Kto pilnuje Luke'a? Simons w drżących dłoniach miętosił swój szary kapelusz. - Nikt - odpowiedział. - Co się stało?! - ryknął Anthony. - Coście, do kurwy nędzy, nabroili?! Pete głośno przełknął ślinę i wymamrotał: - Luke... zniknął. CZĘŚĆ DRUGA 09:00 Jupitera C zbudowano na zamówienie wojska w zakładach Chryslera. Potężny silnik, napędzający pierwszy człon rakiety, powstał w North American Aviation, Inc. Drugi, trzeci i czwarty człon zostały zaprojektowane i przetestowane w laboratorium napędów odrzutowych w Pasadenie. Luke pluł sobie w brodę. Wszystko poszło na opak. Znalazł dwóch ludzi, dzięki którym mógł ustalić swoją tożsamość - i po chwili ich zgubił. Wrócił do biednej dzielnicy w pobliżu zakrystii przy H Street. Zimny blask dnia sprawiał, że ulice wydawały się brudniejsze, domy starsze, a ludzie bardziej niechlujni. Dwaj żebracy w drzwiach wiodących do pustego sklepu dzielili się butelką piwa. Luke zadrżał i szybko poszedł dalej. Dziwne, pomyślał. Alkoholik szuka byle okazji, żeby sobie golnąć. A. on nie miał ochoty nawet na łyk piwa. W takim razie nie jestem alkoholikiem, skonstatował z ulgą. Tylko kim? Spróbował podsumować zebrane informacje. Miał około 79 trzydziestki. Nie palił. Mimo fatalnego wyglądu wcale nie był pijakiem. Ktoś już kiedyś musiał go szpiegować. Znał słowa pieśni What a Friend we have in Jesus. Za mało tego, żeby coś wywnioskować. Szukał posterunku policji, ale go nie znalazł. Postanowił kogoś zapytać, jak do niego dojść. Minutę później, mijając pustą parcelę, otoczoną dziurawym płotem, zobaczył policjanta. , Stróż prawa wyszedł właśnie przez dziurę w ogrodzeniu. Luke w lot chwycił nadarzającą się okazję. - Gdzie znajdę najbliższy posterunek policji? Policjant był gruby i miał płowe wąsy. Z odrazą popatrzył na Luke'a. - W bagażniku mojego radiowozu, jak się natychmiast nie odjebiesz. Luke nie spodziewał się aż tak wulgarnej odpowiedzi. Czym się naraził? Nie chciał już po próżnicy włóczyć się po ulicach. Potrzebował jakiejś wskazówki. - Chodzi o zwykły posterunek. Taki w budynku. - Dwa razy nie powtórzę, łapserdaku! Luke rozzłościł się. Co to za stróż prawa i porządku, u licha? - Grzecznie pytam... - wycedził. Policjant był niewiarygodnie szybki, jak na takiego grubasa. Złapał Luke'a za klapy postrzępionej kapoty i cisnął go do dziury w płocie. Luke zatoczył się i upadł na betonowy chodnik. Boleśnie stłukł przy tym rękę. Ze zdumieniem zobaczył, że nie jest sam. W głębi parceli stała młoda kobieta. Miała gruby makijaż i tlenione blond włosy. Ubrana była w długi płaszcz narzucony na luźną sukienkę, buty na wysokich obcasach i podarte pończochy. Podciągała majtki. Luke zrozumiał, że to prostytutka, która właśnie przed chwilą skończyła "zabawiać się" z policjantem. Grubas przelazł przez dziurę i kopnął go w żołądek. 80 - Na litość boską, Sid! - krzyknęła dziewczyna. - Co on takiego zrobił? Napluł na chodnik? Zostaw go w spokoju! - Kutas musi trochę nauczyć się szacunku - odparł policjant głuchym głosem. Wyciągnął pałkę. Luke kątem oka dostrzegł spadający cios i przetoczył się na bok. Zrobił to jednak zbyt wolno i dostał w lewe ramię. Stracił czucie w palcach. Gliniarz znów uniósł pałkę. Ale Luke, zamiast po raz drugi próbować uniku, rzucił się pod stopy policjanta. Grubas z łoskotem padł na ziemię i wypuścił pałkę. Luke poderwał się zwinnie. Zanim policjant zdążył wstać, był już przy nim. Uważnie śledził jego ruchy, w obawie przed nagłym ciosem. Chwycił policjanta za mundur na piersiach, szarpnął ku sobie i z całej siły uderzył go pięścią prosto między oczy. Rozległ się trzask pękających chrząstek nosa. Gliniarz zawył z bólu. Luke puścił go, obrócił się na pięcie i kopnął go w kolano. Buty miał zbyt znoszone, by złamać kość lub piszczel, jednak kolano - zwłaszcza uderzone z boku - stawia niewielki opór. Policjant znów upadł. W głowie Luke'a tłukło się natrętne pytanie, gdzie nauczył się tak walczyć. Gliniarz krwawił z ust i nosa, lecz dźwignął się na lewym łokciu i prawą ręką sięgnął po rewolwer. Zanim zdołał go wydobyć, Luke zacisnął mu dłoń na przegubie i mocno uderzył ręką policjanta o beton. Rewolwer wypadł ze zdrętwiałych palców gliniarza. Luke lekko uniósł swoją ofiarę i szybkim chwytem przerzucił na brzuch. Klęknął na plecach policjanta i wykręcił mu rękę. Unieruchomiony stróż prawa z trudem łapał oddech. Luke wygiął mu wskazujący Palec prawej dłoni. Policjant zawył. Luke nacisnął mocniej. Palec pękł, a grubas stracił przytomność. - Przez jakiś czas nie będziesz bił włóczęgów, ty łapserdaku - mruknął Luke. Wstał, podniósł rewolwer, wyjął wszystkie naboje i rzucił go w kąt podwórka. 81 Prostytutka patrzyła na niego. - Coś ty za jeden? Elliott Ness? - spytała. Luke zmierzył ją spojrzeniem. Była chuda i źle wyglądała ' mimo warstwy makijażu. - Prawdę powiedziawszy, nie wiem - odparł. - Na pewno nie jesteś włóczęgą - zauważyła. - Żaden' pijak nie dołożyłby grubemu Sidneyowi. - Chyba masz rację. - Spadajmy stąd lepiej - powiedziała. - Wpadnie w szał, jak przyjdzie do siebie. Luke skinął głową. Co prawda nie bał się Sidneya, lecz wolał zniknąć, zanim na scenę wkroczą kolejni policjanci. Przelazł przez dziurę w ogrodzeniu i szybko ruszył w głąb ulicy. Dziewczyna pobiegła za nim, głośno stukając obcasami. Zwolnił, żeby go dogoniła. Na swój sposób mieli ze sobą coś wspólnego. Sidney Policjant dał się im obojgu we znaki. - Miło było popatrzeć, jak grubas dostaje w skórę - po wiedziała. - Mam wobec ciebie dług wdzięczności. - Wcale nie. - Jak kiedyś będziesz chciał pociupciać, to u mnie zrobisz to za darmo. Luke'a wcale ta propozycja nie zachwyciła. - Jak się nazywasz? - Dee-Dee. Popatrzył na nią ze zdziwieniem. - No dobrze... Doris Dobbs - przyznała. - Ale co to za imię dla wesołej dziewczyny? - Ja jestem Luke. Nie znam swojego nazwiska. Straciłem pamięć. - O, kurde... Na pewno czujesz się... - Zdezorientowany. - Dzięki - mruknęła. - Właśnie tego słowa szukałam. Znów zerknął na nią. Uśmiechała się trochę kwaśno. Zro zumiał, że żartowała, i polubił ją za to. 82 - Sęk w tym, że nie znam nie tylko nazwiska i adresu - dodał. - W ogóle nie wiem, kim jestem. - To znaczy? - Nawet nie wiem, jakim jestem człowiekiem... - Może to głupie, uświadomił sobie, wylewać żale w obecności zwykłej prostytutki, ale po prostu chciał pogadać. - Czy jestem ko chającym mężem, czułym ojcem i odpowiedzialnym urzęd nikiem? Czy też groźnym gangsterem? Cholernie mnie to dręczy. - Kochanie, jeśli sprawi ci to choćby małą ulgę, powiem ci, kim nie jesteś. Gangster myślałby: mam forsę? Często się pieprzę? Budzę strach wśród ludzi? Właśnie. Luke pokiwał głową, ale nie był jeszcze do końca zadowolony. - Dobre chęci nie wystarczą - westchnął. - Może naj zwyczajniej w świecie nie dorosłem do swoich ideałów? - Witaj wśród ludzi, milutki - odparła. - Wszyscy czujemy to w ten sam sposób. - Zatrzymała się przed jakimiś drzwiami i powiedziała: - To była długa noc. Tu wysiadam. - Na razie. Zawahała się chwilę. - Dać ci dobrą radę? - Pewnie. - Jeżeli nie chcesz, żeby inni traktowali cię jak śmiecia, to trochę o siebie zadbaj. Ogól się, uczesz włosy i znajdź jakąś okryjbidę, która nie będzie wyglądała jak wyłowiona Prosto z szamba. Miała zupełną rację. Teraz, kiedy wyglądał jak obszarpaniec, wszyscy omijali go z daleka, nie kwapiąc się do pomocy. - Święte słowa - powiedział. - Dzięki. Odwrócił się i odszedł. - Spraw sobie kapelusz! - zawołała za nim. Dotknął ciemienia, a potem rozejrzał się po ulicy. Tylko On jeden - w wielkim tłumie mężczyzn i kobiet - nie miał 83 nakrycia głowy. Za co jednak mógł kupić sobie nowe ubranie i kapelusz? Garść skradzionych drobniaków nie wystarczyłaby. Rozwiązanie przyszło samo. Albo pytanie było bardzo proste, albo kiedyś już korzystał z podobnej metody... Dworzec kolejowy. Dlaczego? Bo było tam mnóstwo ludzi z ubraniami na zmianę. I nie tylko ubraniami. Mieli przy sobie także brzytwy, pędzle, mydła i inne utensylia, starannie spakowane w walizkach. Luke stanął na rogu i spojrzał na tabliczkę. Był na rogu A i Siódmej. Kiedy rano wychodził z Union Station, zauważył, że w pobliżu krzyżowały się F z Drugą. Ruszył w stronę dworca. 10:00 Pierwszy człon rakiety połączony jest z drugim za pomocą eksplodujących nitów, owiniętych sprężyną. Po zużyciu zapasu paliwa nity zostaną odpalone, a sprężyny odrzucą zbędną już część pocisku. Szpital Psychiatryczny w Georgetown mieścił się w wiktoriańskim budynku z czerwonej cegły, z przybudówką o płaskim dachu z tyłu. Billie Josephson zostawiła na parkingu swojego czerwonego forda thunderbirda i podbiegła do wejścia. Nie lubiła się spóźniać. Uważała to za brak poszanowania własnej pracy i kolegów. A przecież działy się tu niezwykłe rzeczy. Powoli i z wysiłkiem poznawano mechanizm działania ludzkiego mózgu. Trochę przypominało to rysowanie mapy jakiejś odległej planety, której powierzchnię widać tylko przez dziury w gęstych chmurach. Spóźniła się przez matkę. Larry poszedł do szkoły, a ona Pobiegła do apteki po tabletki nasercowe. Po powrocie do domu zastała matkę leżącą w ubraniu na łóżku i ciężko łapiącą Powietrze w nagłym napadzie duszności. Lekarz przyjechał bardzo szybko, ale nie stwierdził nic nowego. Becky-Ma miała 85 słabe serce. W razie kolejnego ataku powinna się położyć. No i pamiętać o tabletkach. Żadnych stresów. A co ze mną? - chciała zapytać Billie. Kto pomyśli, że ja również żyję w ciągłym stresie? Westchnęła cicho i postanowiła, że od tej pory będzie się obchodzić z matką jak z jajkiem. Przystanęła przed rejestracją i zajrzała do raportu z nocnego dyżuru. Wieczorem przybył jeden pacjent: Joseph Bellow,; schizofrenik. Skądś znała to nazwisko... ale skąd? Nie wiedziała. Co dziwniejsze, po paru godzinach wypuszczono go ze szpitala. Ciekawostka... Po drodze do gabinetu przeszła przez świetlicę. W telewizji jakiś dziennikarz, stojący na piaszczystej plaży, mówił: - "Tu, na przylądku Canaveral, wszyscy sobie zadają tylko jedno pytanie: "Kiedy wojsko wreszcie wystrzeli swoją ra- kietę?". Miejmy nadzieję, że nastąpi to w ciągu kilku najbliż szych dni". Pacjenci siedzieli wokół. Niektórzy patrzyli w ekran, inni czytali lub w coś grali. Jeszcze inni siedzieli ze wzrokiem wbitym w przestrzeń. Billie pomachała w stronę Toma. Nie rozumiał znaczenia słów. - Jak się masz, Tommy? - zawołała. Wyszczerzył zęby i pokiwał dłonią. Bez trudu odczytywał mowę ruchów ciała i reagował tak wspaniale, że dopiero po kilku miesiącach obserwacji okazało się, że nie docierają do niego nawet najprostsze słowa. W rogu świetlicy stara alkoholiczka Marlene przekomarzała się z młodą pielęgniarką. Była już po pięćdziesiątce, ale nie pamiętała niczego, co wydarzyło się w jej życiu po dziewiętnastych urodzinach. Wciąż uważała się za nastolatkę i nie wierzyła, że pewien "starzec", który ją odwiedzał, jest jej mężem. Za szklaną ścianą sali badań Billie zobaczyła Ronalda-Wypełniał właśnie mozolnie formularz testu. Kiedyś był doskonałym architektem, lecz po doznaniu urazu czaszki w wy 86 padku samochodowym zapomniał, jak się liczy. Teraz z trudem dodawał na palcach trzy do czterech. Wielu pacjentów cierpiało na schizofrenię i straciło więź z realnym światem. Niektórym można było pomóc, stosując odpowiednie leki lub terapię wstrząsową. Billie zajmowała się diagnozowaniem różnego rodzaju ułomności. Lżejsze przypadki dawały szansę wglądu w normalnie funkcjonującą część mózgu. Gdy przed Ronaldem postawiono talerz z kilkoma ciastkami, potrafił powiedzieć, czy jest ich trzy czy cztery. Kiedy jednak było ich więcej, na przykład dwanaście, zaczynał je mozolnie liczyć i często popełniał pomyłki. Billie zrozumiała wówczas, że szybka ocena niewielkiej liczby przedmiotów nie ma nic wspólnego z prawdziwym dodawaniem. W ten sposób, krok po kroku, wkraczała w głąb ludzkiego umysłu. Tu znajdowała pamięć, tam znajomość języka, a tam jeszcze zdolności do matematyki... Jeśli choroba miała związek z niewielkim uszkodzeniem mózgu, można było przypuszczać, że tam właśnie, na uszkodzonym obszarze, mieszczą się komórki odpowiedzialne za "normalność". Po żmudnych badaniach konceptualny obraz funkcji umysłowych trzeba było nanieść na fizyczną mapę mózgu. Przy obecnym tempie postępów mogło to trwać dwa stulecia. W dodatku Billie pracowała sama. Powołanie całego zespołu psychologów na pewno przyśpieszyłoby badania. Mapa mózgu mogłaby powstać jeszcze za jej życia. To było jej największe marzenie. Przebyła długą drogę od dnia samobójstwa ojca. Na wyleczenie choroby psychicznej nie było szybkiej metody. Umysł ludzki nadal stanowił zagadkę dla lekarzy i naukowców. Można byłoby go lepiej poznać, gdyby Billie zwiększyła tempo pracy. Może wówczas ktoś potrafiłby pomóc takim ludziom jak jej ojciec? Wchodziła na schody wiodące na pierwsze piętro. Wciąż myślała o taJernniczym pacjencie. Joseph Bellow brzmiało jak Joe 87 Blow... Kto to taki? I dlaczego wypuszczono go w środku nocy? Zamknęła drzwi gabinetu i przez okno spojrzała na plac budowy. Do szpitala dostawiano nowe skrzydło. Przy tej okazji utworzono też nową funkcję - dyrektora do spraw badań. Billie złożyła podanie o przydział na to stanowisko. Niestety, nie ona jedna. Był jeszcze doktor Leonard Ross, starszy od niej, choć ona górowała nad nim doświadczeniem i liczbą publikacji. Napisała już kilkanaście artykułów i podręcznik pod tytułem "Wstęp do psychologii pamięci". Len nie powinien sprawiać jej kłopotów. Gorzej, że nie wiedziała, czy ktoś poza nimi nie bierze udziału w wyścigu. Cholernie potrzebowała tej pracy. Jako dyrektor miałaby własny zespół naukowy. Na placu, wśród robotników, kręciła się grupka dziwnie ubranych ludzi. Zamiast kufajek i plastikowych kasków mieli na sobie wełniane płaszcze i eleganckie kapelusze. Wyglądali na wycieczkowiczów. Billie wytężyła wzrok. Był z nimi Len Ross. - Kogo on tam oprowadza? - zwróciła się do sekretarki. - To delegacja z Sowerby Foundation. Billie zmarszczyła brwi. Fundacja Sowerby finansowała nowe stanowisko i miała decydujący wpływ na wybór dyrektora. Nic dziwnego, że Len się tak wdzięczy... - Ktoś wiedział, że dzisiaj przyjdą? - Len podobno zostawił pani wiadomość. Wpadł rano. żeby panią zabrać. Nie było żadnej wiadomości. Len zrobił to z premedytacją, pomyślała Billie. A ona ułatwiła mu to, bo się spóźniła. - Szlag by to trafił - wymamrotała ze złością i wybiegła z gabinetu, żeby dołączyć do delegatów. Joseph Bellow wyleciał jej z głowy na kilka następnych godzin. 11:00 Rakieta była składana w wielkim pośpiechu, więc w pozostałych członach, zamiast nowego, zamontowano starszy typ silnika odrzutowego. Naukowcy wybrali pomniejszoną wersję wielokrotnie sprawdzonej rakiety Sergeant. Maleńkie części, zamontowane w trzecim i czwartym członie, znane były pod popularną nazwą "Dzieci Sierżanta". Luke przedzierał się przez gąszcz ulic wiodących do Union Station. Co minuta lub dwie ukradkiem spoglądał za siebie, chcąc sprawdzić, czy nie jest śledzony. Uwolnił się od szpiegów co najmniej przed godziną, lecz przecież jakimś sposobem mogli go odnaleźć. Ta myśl wprawiała go w dzikie przerażenie. Kim byli? Czego chcieli? Instynktownie wiedział, że stanowili zagrożenie. Potrząsnął głową, żeby zebrać myśli. Nie lubił próżnych sPekulacji. To wszystko czcze domysły. Najważniejsze są fakty. Najpierw jednak musiał jako tako doprowadzić się do porządku. Zamierzał skraść walizkę któremuś z pasażerów. Kiedyś, w innym życiu, na pewno już to robił. Gdy o tym myślał, 89 przypomniało mu się francuskie powiedzenie: La valise d'un type qui descend du train. Niełatwe zadanie. Brudne łachy wyraźnie odróżniały go od tłumu pasażerów. Musiał się śpieszyć. Nie miał wyboru. Dee-Dee miała rację. Nikt nie chciał mieć do czynienia z włóczęgą. W razie aresztowania żaden gliniarz nie uwierzyłby w jego wyjaśnienia. Trafiłby do aresztu. Zadrżał. Bał się nie tyle samego więzienia, ale raczej tygodni lub miesięcy spędzonych w poniżeniu, bez szans na rozwikłanie zagadki, jaką była jego przeszłość. Jak w takim przypadku mógłby coś ustalić? Na wprost siebie, na Massachusetts Avenue, zobaczył białą granitową fasadę Union Station. Dworzec wyglądał jak romań ska katedra, przeniesiona z Normandii. Luke uświadomił sobie nagle, że do szybkiej ucieczki potrzebny mu samochód. Doskonale wiedział, jak go ukraść. W pobliżu dworca, na ulicy, stały dziesiątki samochodów. Większość z nich bez wątpienia była własnością podróżnych. Luke zwolnił, bo w tej samej chwili jakieś auto dobiło do chodnika. Biało-niebieski ford fiesta, nowy, ale całkiem zwykły. Znakomicie. Kluczyk zamiast startera to nie problem. Wystarczy zewrzeć dwa druty pod deską rozdzielczą i w drogę. Skąd wiem to wszystko? - zastanawiał się przez chwilę. Z forda wysiadł mężczyzna w ciemnym płaszczu. Wyjął z bagażnika teczkę, zamknął samochód i odszedł w stronę dworca. Jak długo tam zabawi? Może chciał tylko coś załatwić i wróci za kilka minut? Wtedy natychmiast zgłosi kradzież i policja zarządzi obławę. Niedobrze. Trzeba pójść za nim i sprawdzić, co robi. Luke po raz drugi tego dnia wkroczył na dworzec. Ogromne wnętrze, które wczesnym rankiem wyglądało jak pusta świątynia, teraz tętniło życiem. Luke czuł się podle-Pasażerowie byli czyści i dostatnio ubrani. Większość na jego widok odwracała oczy, a inni spoglądali z wyraźnym obrzydzeniem. Przyszło mu do głowy, że mógłby się natknąć na 90 kolejarza, który przyłapał go rano. To oznaczałoby klęskę. Grubas na pewno był pamiętliwy. Właściciel forda ustawił się w kolejce po bilety. Luke stanął za nim i wbił wzrok w ziemię. Nie patrzył na nikogo, żeby nikt go nie zapamiętał. Kolejka przesunęła się do przodu. Właściciel forda dotarł do okienka. - Powrotny do Filadelfii proszę. Luke usłyszał wystarczająco dużo. Jazda do Filadelfii trwa parę godzin. Facet nie wróci przed zmierzchem, a nawet przed nocą. Przez ten czas nikt nie powiadomi policji o kradzieży auta. Opuścił kolejkę i wyszedł na zewnątrz. Westchnął z ulgą. Nawet najgorszy obdartus ma prawo chodzić po ulicy. Wrócił na Massachusetts Avenue i odnalazł forda. Musiał otworzyć go teraz, żeby później nie tracić czasu. Zerknął na boki. Niestety w okolicy ciągle ktoś się kręcił. Nie mógł jednak czekać cały boży dzień na sposobną okazję. Czas zmuszał do pośpiechu. Wyszedł na jezdnię, obszedł samochód dookoła i stanął przy drzwiach kierowcy. Przyłożył dłonie płasko do szyby i nacisnął, próbując zsunąć ją w dół. Nic. Zaschło mu w ustach. Rozejrzał się wokół siebie. Na razie nikt nie zwracał na niego uwagi. Stanął na palcach, żeby zwiększyć nacisk, i ponowił próbę. Wreszcie mechanizm ustąpił i szyba powoli przesunęła się ku dołowi. Luke otworzył okno do końca, sięgnął ręką do środka i odblokował drzwi. Otworzył je, z powrotem zakręcił szybę i zamknął. Miał już zapewniony szybki sposób ucieczki. Zastanawiał się, czy nie powinien zostawić samochodu z włączonym silnikiem, ale po chwili uznał, że mogłoby to niepotrzebnie ściągnąć uwagę policjanta albo jakiegoś wścibskiego przechodnia. Wrócił na Union Station. Wciąż był pełen obaw, że lada chwila wpadnie na gorliwego kolejarza. Nawet nie na tego, 91 z którym spotkał się rano. Każdy pracownik dworca mógł go stąd wyrzucić, jak dziecko wyrzuca papierek po cukierku. Robił wszystko, by wydawać się jak najmniej podejrzanym. Szedł niezbyt powoli, ale też niezbyt szybko, w miarę możliwości jak najbliżej ściany, uważając, żeby nikomu nie wejść w drogę i nikomu nie spojrzeć prosto w oczy. Najlepszy moment do kradzieży walizki to przyjazd jakiegoś pociągu, moment, kiedy na peron wylewa się tłum pasażerów. Luke spojrzał na tablicę z rozkładem jazdy. Za dwanaście minut przyjeżdżał ekspres z Nowego Jorku. Wyśmienicie. Jeszcze raz spojrzał na tablicę, żeby sprawdzić numer peronu, i w tym momencie poczuł, że jeżą mu się wszystkie włoski na karku. Rozejrzał się. Coś musiał dostrzec kątem oka... Coś, co uruchomiło sygnał alarmowy. Ale co? Serce waliło mu jak młotem. Czego naprawdę się obawiał? Z udawaną obojętnością odszedł od tablicy, stanął przy kiosku i rzucił okiem na gazety. Przeczytał kilka nagłówków: WOJSKO LADA CHWILA ODPALI RAKIETĘ. DZIESIĘCIOKROTNY MORDERCA POD KLUCZEM. DULLES USPOKAJA GRUPĘ BAGDADZKĄ. OSTATNIA SZANSA NA PRZYLĄDKU CANAVERAL Po chwili zerknął przez ramię. Tłumek ludzi przechodził na inne perony, śpiesząc do pociągów podmiejskich. Wiele osób siedziało na mahoniowych ławkach, inni spokojnie czekali pod ścianami. Byli to krewni lub kierowcy pasażerów ekspresu. W drzwiach restauracji przystanął kelner, z nadzieją na nowych gości. Pięciu bagażowych ćmiło papierosy, a dalej... ...stało dwóch agentów. Luke rozpoznał ich bez trudu. Obaj młodzi, elegancko ubrani w płaszcze i kapelusze, o starannie wyczyszczonych butach-W gruncie rzeczy wcale nie chodziło o ich wygląd. Zdradzał ich sposób zachowania. Czujnie obserwowali przechodzących 92 ludzi. Rozglądali się wokół, ale nawet nie spojrzeli na rozkład jazdy- Nie wybierali się nigdzie. Luke miał ochotę z nimi porozmawiać. Wciąż odczuwał potrzebę kontaktu z innymi ludźmi, z kimś znajomym. Chciał, żeby ktoś zawołał: "Cześć, Luke! Dobrze cię znowu widzieć!". Ci dwaj powiedzieliby z pewnością: "FBI. Jest pan aresztowany". A może tak byłoby lepiej? Ale instynkt ostrzegał go, by do nich nie podchodzić. Dlaczego, do ciężkiego diabła, ciągle go śledzono? Odwrócił się tyłem i odszedł pod osłoną kiosku. Obejrzał się dopiero wtedy, gdy stanął w cieniu arkad. Agenci szli przez hol, w stronę zachodniego skrzydła dworca. Kim naprawdę byli? Luke wyszedł na ulicę, przespacerował się wzdłuż kolumnady i wrócił na dworzec. Zdążył jeszcze zobaczyć plecy agentów, wychodzących zachodnim wyjściem. Spojrzał na zegar. Minęło dziesięć minut. Za dwie minuty miał przybyć ekspres z Nowego Jorku. Luke podszedł do bramki prowadzącej na peron i przystanął z boku. Była środa, czyli połowa tygodnia, więc pociągiem jechali przeważnie biznesmeni i oficerowie. Luke szukał wśród nich mężczyzny, który odpowiadałby mu wzrostem i posturą. Przy wyjściu z peronu tłum pasażerów starł się z tłumem oczekujących i zrobiło się zamieszanie. Jedni przepychali się przez drugich. Luke wypatrzył młodego człowieka mniej więcej swojego wzrostu. Jednak miał na sobie sportową kurtkę i grubą kominiarkę i było mało prawdopodobne, żeby jego chudy plecak zawierał coś więcej niż zapasowy sweter. Drugi kandydat, również dość wysoki, okazał się zbyt chudy. Trzeci był idealny, ale miał tylko teczkę. Luke przepuścił obok siebie co najmniej setkę ludzi, lecz wciąż przybywali następni. Wreszcie pojawił się właściwy obiekt - odpowiadający mu wzrostem, tuszą i wiekiem. Miał na sobie rozpięty szary płaszcz, tweedową marynarkę i flagowe spodnie. W prawej ręce trzymał brązową skórzaną 93 walizkę. Bez wątpienia miał tam garnitur. Na jego twarzy malował się wyraz niepokoju. Szedł szybko, jakby bał się spóźnić na spotkanie. Luke wmieszał się w ciżbę pasażerów i przepchnął w stronę ofiary. Tłum sunął przeraźliwie wolno, co chwila przystając. Człowiek w szarym płaszczu postąpił krok naprzód, żeby wśliznąć się w jakąś Lukę. To go zgubiło. Luke wysunął nogę i w momencie, gdy tamten ruszył, kopnął go od tyłu w staw kolanowy. Mężczyzna krzyknął i zatoczył się. Puścił walizkę i wyciągnął ręce przed siebie, żeby uchronić się przed upadkiem. Wpadł na jakąś damę w futrze. Kobieta zachwiała się, wydała piskliwy okrzyk i klapnęła na ziemię. Mężczyzna w szarym płaszczu z głuchym tąpnięciem zwalił się obok niej. Kapelusz spadł mu z głowy i potoczył się po marmurowej posadzce. Kobieta klęczała. Upuściła torebkę i małą walizeczkę z szykownej białej skóry. Wokół nich zebrała się spora grupa podekscytowanych osób. - Nic się pani nie stało? Luke spokojnie podniósł brązową walizkę i szybko odszedł, kierując się do najbliższego wyjścia. Ani razu nie spojrzał za siebie, jednak cały czas nasłuchiwał odgłosów potencjalnej pogoni. Miał zamiar rzucić się do biegu na pierwszy groźny okrzyk. Nie zamierzał bez walki oddać swego łupu. Był pewien, że nawet z walizką bez trudu zdoła przegonić wszystkich pasażerów. Teraz jednak miał wrażenie, że jest żywym celem na strzelnicy. Tuż przy drzwiach obejrzał się za siebie. Tłum gapiów wciąż otaczał miejsce niedawnego wypadku. Mężczyzny w szarym płaszczu ani kobiety w futrze nie było widać. Jakiś wysoki człowiek o władczym wyglądzie uważnie rozglądał się po hali dworca. Wyraźnie czegoś szukał. Nagle skierował spojrzenie w stronę Luke'a. Jednak Luke był już na ulicy. 94 Dotarł do Massachusetts Avenue i po minucie stał przy fordzie. Odruchowo podszedł do bagażnika, żeby schować skradzioną walizkę. Ale bagażnik był zamknięty. Luke przypomniał sobie, że właściciel samochodu zamknął go przed pójściem na dworzec. Zerknął za siebie. Wysoki człowiek powoli szedł w jego stronę, przyglądając się wszystkim przechodniom. Kto to? Gliniarz po służbie? Detektyw? Wścibski świadek? Luke szybko otworzył drzwiczki i wrzucił walizkę na tylne siedzenie, a potem zajął miejsce za kierownicą. Sięgnął pod deskę rozdzielczą i znalazł druty zapłonu. Wyciągnął je i połączył. Nic. Mimo przenikliwego chłodu poczuł, że na czoło występują mu krople potu. Dlaczego silnik nie zapalił? Szybko znalazł odpowiedź: zły przewód. Po prawej stronie znalazł jeszcze jeden. Pociągnął go i przytknął do lewego. Silnik zakasłał gwałtownie. Luke wdusił pedał gazu. Z satysfakcją wsłuchał się w warkot samochodu. Zwolnił ręczny hamulec i włączył kierunkowskaz - musiał zawrócić, gdyż samochód stał przodem do dworca. Za chwilę był już daleko. Uśmiechnął się. Tuż za sobą, w walizce, miał komplet świeżych ubrań. Byłby bardzo zdziwiony, gdyby się pomylił. Teraz czekało go całkiem nowe życie. Musiał już tylko znaleźć jakieś miejsce, w którym mógłby wykąpać się i przebrać. 12:00 Do obręczy opasującej rdzeń drugiego członu przymocowano jedenaście silniczków, "Dzieci Sierżanta". Trzeci człon miał tylko trzy, umieszczone na trzech poprzecznych przegrodach. Na szczycie trzeciego członu był czwarty - pojedyncza rakieta, w której znajdował się satelita. Zegar odliczający czas wskazywał X minus sześćset trzydzieści minut. Na przylądku Canaveral panowało niezwykłe podniecenie. Wszyscy chłopcy-rakietowcy byli tacy sami - na zlecenie rządu projektowali nowe typy broni, ale w głębi duszy marzyli o wyprawie w kosmos. Grupa "Explorer" zbudowała już i odpaliła niejeden pocisk, teraz jednak - po raz pierwszy - ich dzieło miało pokonać ziemską grawitację i wylecieć ponad atmosferę. Dla wielu konstruktorów ten start był ukoronowaniem całego życia. Dla Elspeth również. Członkowie grupy zajmowali Hangar D oraz stojący obok Hangar R. Przekonano się, że zwykłe lotnicze hangary doskonale nadają się do produkcji rakiet: każdy z nich miał 96 przestronną halę prób i dwa dwupiętrowe skrzydła, w których z powodzeniem mieściły się liczne biura i mniejsze laboratoria. Elspeth była w Hangarze R. Przydzielono jej maszynę do pisania i biurko w kącie gabinetu szefa, Willy'ego Fredricksona. jako główny kontroler lotu i tak nie bywał zbyt często w biurze. Elspeth przygotowywała dokładny harmonogram startu. Kłopot w tym, że ustalenia zmieniały się co chwila. Jeszcze nigdy nie wysyłano w Ameryce rakiety w kosmos. Wciąż pojawiały się nowe problemy, a technicy dokonywali cudów, żeby w jakiś sposób zastąpić szwankujące części. Nawet zwykłą taśmę klejącą zwano tu "rakietową". Elspeth nieustannie nanosiła zmiany w harmonogramie. Musiała być w kontakcie z każdą grupą roboczą, stenografowała nowe zalecenia, treść notatek natychmiast przepisywała na maszynie i całość powielała w kilkunastu kopiach. Wymagano od niej, by była niemal wszędzie i by wiedziała niemal wszystko. Kiedy nastąpił jakiś zator, ona dowiadywała się o tym pierwsza. Spływały do niej informacje o wszystkich klęskach i sukcesach. Nominalnie była sekretarką - i takąż też otrzymywała pensję - lecz charakter pracy miał ścisły związek z jej stopniem naukowym, nie narzekała więc na marną płacę. Lubiła takie wyzwania. Jej dawne koleżanki z Radcliffe siedziały teraz w zwykłych biurach, wśród urzędników w szarych garniturach. W samo południe skończyła pisać i powielać najnowszą wersję dokumentów. Wzięła stertę papierów i poszła roznieść je pracownikom. Miała przed sobą ciężki dzień, ale nawet ją to cieszyło. Przynajmniej nie myślała o Luke'u. Miała ochotę co pięć minut dzwonić do Anthony'ego z pytaniem, co się dzieje. To przecież głupie, pomyślała. Na pewno by ją powiadomił, gdyby coś poszło nie tak. Próbowała więc skupić się na pracy. Najpierw poszła do działu prasowego. Rzecznik już powiadomił kilku zaufanych dziennikarzy, że start nastąpi dziś nocy. Wojsko chciało mieć świadków swojego triumfu. Ale 97 do wiadomości publicznej relację z przebiegu wydarzeń zamierzano podać dopiero po odpaleniu rakiety. Poprzednio, wskutek usterek technicznych, już kilkakrotnie odraczano albo odwoływano zaplanowany termin startu. Doświadczenie uczyło, że ciągłe zmiany planów źle wyglądają w prasie i mają posmak klęski. Zawarto więc układ z większymi redakcjami. Dziennikarzy powiadomiono o terminie, ale mieli trzymać język za zębami, dopóki "ogień nie pójdzie spod ogona", czyli do momentu zapłonu. W dziale prasowym pracowali wyłącznie mężczyźni. Na widok Elspeth, wchodzącej z naręczem papierów, kilku z nich uniosło głowy znad biurek. Była bardzo piękna - zgrabna i wysoka, o chłodnej, nordyckiej urodzie. Ta jej chłodna uroda, a może także nieco gniewne spojrzenie zielonych oczu -sprawiały, że żaden z nich nie odważył się zagwizdać lub głośniej westchnąć na jej widok. W laboratorium napędów odrzutowych Elspeth zastała pięciu naukowców. Byli ubrani "po roboczemu", czyli bez marynarek, i z zakłopotaniem oglądali spalony kawałek metalu, leżący na długim stole. - Dzień dobry, Elspeth - odezwał się szef zespołu, doktor Keller. Mówił po angielsku z ciężkim akcentem. Jak większość pracujących tu naukowców, był Niemcem, wziętym do niewoli pod koniec drugiej wojny światowej. Kiedy wojna się skoń czyła, ściągnięto go do Ameryki i włączono do zespołu, pracującego przy realizacji programu kosmicznego. Podała mu harmonogram. Wziął go, ale nawet na niego nie spojrzał. Elspeth wskazała na stół. - Co to takiego? - Fragment steru. Stery pierwszego członu znajdowały się po wewnętrznej stronie ogona, w bezpośrednim sąsiedztwie dyszy. - Co się z nim stało? - Metal ulega erozji w procesie spalania paliwa - wyjaśnił Keller. Kiedy wkraczał na swój ulubiony temat, niemiecki 98 akcent w jego głosie stawał się jeszcze wyraźniejszy. - Ale to raczej normalka. Przy zwykłym paliwie alkoholowym trwa to na tyle długo, że stery działają zupełnie prawidłowo. Dziś jednak przeprowadziliśmy próbę z całkiem nowym paliwem, hydyną. Spala się o wiele dłużej i daje silniejszy odrzut. Niestety niszczy stery w sposób uniemożliwiający pełną kontrolę lotu. - Dramatycznym gestem rozłożył szeroko dłonie. -A brak nam czasu na doświadczenia... - Muszę wiedzieć, czy to odwlecze termin startu - oświad czyła Elspeth. Nie była pewna, czy przetrzyma kolejne opóź nienie. Napięcie ją dobijało. - Właśnie usiłujemy to ustalić. - Keller spojrzał na swoich kolegów. - Jednak według mnie trzeba zaryzykować. Pozostali z niechęcią skinęli głowami. Elspeth westchnęła z ulgą. - Będę trzymać kciuki - powiedziała i odwróciła się, by odejść. - To chyba jedyna rzecz, jaką można zrobić - stwierdził Keller, wzbudzając tym niewesoły śmiech wśród kolegów. Elspeth wyszła na zewnątrz, wprost w palące słońce Florydy. Hangary stały na piaszczystej polanie, wyciętej wśród niskich drzew i krzewów porastających przylądek. Kiedyś w tym miejscu rosły małe palmy, karłowate dęby i ostra trawa, jak brzytwa tnąca bose stopy. Elspethpylistąalejką dotarła do Hangaru D. Chłodny cień powitał ją niczym powiew orzeźwiającej bryzy. W pokoju nasłuchu radiowego spotkała Hansa Muellera, zwanego Hankiem. Wskazał na nią palcem i powiedział: - Sto trzydzieści pięć. Bawili się w to od dawna. Musiała mu powiedzieć, co niezwykłego jest w wymienionej liczbie. - Łatwizna - odparła. - Pierwsza cyfra dodana do kwadratu drugiej i sześcianu trzeciej daje wartość początkową. Przedstawiła rozwiązanie: l'+32+5'=135 99 - Doskonale - mruknął Hank. - A jaka jest następna liczba spełniająca ten warunek? Elspeth zastanawiała się przez chwilę. - Sto siedemdziesiąt pięć. l'+72+5!=175 - Znakomicie! Wygrałaś główną nagrodę. Wręczył jej wyciągniętą z kieszeni dziesięciocentówkę. Elspeth przyjęła wygraną. - Teraz spróbuj się odegrać - zaproponowała. - Sto trzy. dzieści sześć. - Hmm... - Zmarszczył brwi. - Zaczekaj. Suma sześcianu liczb l3+33+6-'=244 - Teraz wystarczy to tylko powtórzyć i otrzymamy wartość początkową! 2-'+4'+4'=136 Oddała mu dziesiątaka i dorzuciła harmonogram. Zamierzała już odejść, lecz jej wzrok padł nagle na telegram przypięty do ściany: TY MASZ SWOJEGO SATELITĘ. A JA SWOJEGO. Mueller przechwycił jej spojrzenie. - To od żony Sruhlingera - wyjaśnił. Stuhlinger był szefem badań. - Doczekali się syna. Elspeth uśmiechnęła się. Willy Fredrickson urzędował w sali łączności. Z pomocą dwóch wojskowych techników sprawdzał teleksowe połączenie z Pentagonem. Był wysoki i chudy i miał jedynie wąski wianuszek włosów wokół pokaźnej łysiny. Przypominał średniowiecznego mnicha. Teleks nie działał, więc się wściekał, ale wziął harmonogram i powiedział: 100 - Prawdziwy skarb z ciebie, Elspeth. Z dwudziestocztero-karatowego złota. W tym momencie podeszło do nich dwóch ludzi: młody oficer z mapą i jeden z naukowców, Stimmens. - Mamy kłopoty - powiedział oficer i podał Willy'emu mapę. - Przeciąg. Sunie na południe z prędkością stu czter dziestu sześciu węzłów. Elspeth wstrzymała oddech. Wiedziała, co to znaczy. "Przeciągiem" nazywano wiatr wiejący w stratosferze, na wysokości dziewięciu tysięcy metrów. Na ogół omijał przylądek Canaveral, ale czasem lubił dryfować. Był tak silny, że mógł zepchnąć rakietę z wytyczonego kursu. - Gdzie jest teraz? - zapytał Willy. - Już nad Florydą - padła odpowiedź. Willy popatrzył na Stimmensa. - Uda się to przetrzymać? - Nie wiem... - bąknął Stimmens. - Możemy się opierać wyłącznie na domysłach. Moim zdaniem pocisk wytrzyma najwyżej sto dwadzieścia węzłów, nie więcej. Willy znów zwrócił się do oficera. - Jaka prognoza na dzisiaj? - Prędkość wiatru wzrośnie do stu siedemdziesięciu siedmiu węzłów. Jak na razie, nie zamierza zmieniać kierunku i wracać na północ. - Niech to szlag! - Willy nerwowym ruchem pogładził się po łysinie. W tych warunkach start należało odłożyć do jutra. - Wypuśćcie balon meteorologiczny - zarządził. - O piątej po południu chcę mieć kolejną prognozę. Elspeth wpisała to do terminarza spotkań i wyszła. Ogarnęło ją przygnębienie. Wprawdzie usterki techniczne dawało się pokonać, ale nie było silnych na pogodę. Wsiadła do jeepa i pojechała na wyrzutnię dwadzieścia sześć. Zakurzona droga wiła się wśród zarośli, samochód co chwila podskakiwał na wybojach. Jakaś sarna z białym ogonkiem przestraszona nagłym warkotem, skoczyła między krze- 101 wy. W pobliżu był staw i mówiono, że są tu również aligatory ale Elspeth do tej pory ich nie spotkała. Zatrzymała samochód przy barakach i popatrzyła na odległe o jakieś trzysta metrów stanowisko startowe 26B. Cała konstrukcja, oprócz rakiety, była zwykłą wieżą wiertniczą, zaadaptowaną do innych celów i pomalowaną pomarańczową farbą, żeby nie rdzewiała w mokrym, przesyconym solą powietrzu Florydy. Dodatkowo wyposażono ją w windę. Wszystko razem zimne aż do bólu, pomyślała Elspeth. Żadnego piękna. Konstruktorzy brali pod uwagę wyłącznie względy praktyczne. W gąszczu pomarańczowych prętów długi, biały ołówek rakiety Jupiter C wyglądał jak ważka wplątana w pajęczynę. Mimo fallicznego kształtu wszyscy mówili o Jupiterze "ona", Elspeth także. Kiedy przyjechała tu po raz pierwszy, głowę oblubienicy skrywał przed wścibskimi spojrzeniami biały płócienny welon. Teraz zasłonę usunięto. Rakieta stała obnażona, promienie słońca igrały tysiącami błysków na jej nieskazitelnej powłoce. Naukowcy zazwyczaj nie zawracali sobie głowy polityką, ale wiedzieli, że w tej chwili oczy całego świata zwrócone są właśnie na nich. Cztery miesiące temu Związek Radziecki wprawił wszystkich w zdumienie, wysyłając w przestrzeń pierwszego sztucznego satelitę Ziemi. Był to Sputnik. We wszystkich krajach, uczestniczących w wojnie kapitalizmu z komunizmem - od Włoch po Indie, poprzez Amerykę Łacińską, Indochiny i Afrykę - odczytano to jako wyraźne przesłanie: komuniści mają najlepszych naukowców. Miesiąc później Sowieci wystrzelili następnego satelitę, Sputnika II, z psem na pokładzie. Amerykanie poczuli się zagrożeni. Dziś pies. jutro człowiek. Prezydent Eisenhower oświadczył, że przed końcem roku Stany Zjednoczone wystrzelą własnego satelitę. W pierwszy piątek grudnia, kwadrans przed południem, w obecności licznie przybyłych dziennikarzy, Marynarka Wojenna odpaliła rakietę Yanguard. Pocisk uniósł się kilka metrów, po czym stanął 102 w ogniu, spadł i roztrzaskał się o beton. "Nasz klapnik!" -głosił tytuł artykułu w jednej z gazet. Jupiter C był ostatnią nadzieją Ameryki. Nikt nie miał trzeciej rakiety- Gdyby dzisiejsza operacja nie wypaliła, Stany Zjednoczone odpadłyby z wyścigu o panowanie w kosmosie. Klęska propagandowa miała najmniejsze znaczenie. O wiele gorszy byłby rozpad programu badań. To dawało Rosjanom ogromną przewagę i - w najbliższej przyszłości - władzę we wszechświecie. Takie ciężkie brzemię na barkach samotnej rakiety... -pomyślała Elspeth. Teren wyrzutni był zamknięty dla wszelkich pojazdów, z wyjątkiem cystern. Elspeth zostawiła jeepa pod barakiem i na piechotę podeszła do wieży, idąc wzdłuż grubych kabli. Na zapleczu stalowej konstrukcji wzniesiono blaszaną szopę, o tej samej pomarańczowej barwie. Mieściły się tam biura i park maszynowy. Elspeth weszła do niej tylnymi drzwiami. Kierownik wyrzutni, Harry Lane, siedział w kasku na głowie na składanym krześle i przeglądał jakieś plany. - Cześć, Harry! - zawołała Elspeth. Burknął coś w odpowiedzi. Nie lubił kobiet w swoim królestwie i wyraźnie dawał to do zrozumienia. Elspeth położyła dokumenty na żelaznym stoliku i wyszła. Wróciła do pomalowanego na biało baraku, z grubymi zielonymi szybami w wąskich oknach. Drzwi były otwarte, więc Weszła do środka. Tu mieściły się trzy główne działy: sala Przyrządów, zajmująca całą długość budynku, i dwie kabiny startowe, A - po lewej i B - po prawej stronie. Obsługiwały dwa stanowiska. Elspeth weszła do kabiny B. Silny blask słońca prześwitujący przez zielone szyby zmieniał każde pomieszczenie w ogromne akwarium. Wzdłuż okien siedzieli naukowcy, pochyleni nad przyrządami. Wszyscy bez wyjątku nosili koszule z krótkimi rękawami. Nowy rodzaj Munduru? - pomyślała Elspeth. Z wyrzutnią komunikowali się drogą radiową. Rakietę widzieli przez okno i na ekranach 103 kolorowych monitorów. Pod tylną ścianą stał długi szereg mierników, rejestrujących temperaturę, ciśnienie w przewodach paliwowych i poziom napięcia elektrycznego. Waga pokazywała ciężar pocisku na wyrzutni. W całej sali panowała atmosfera cichego podniecenia. Wszyscy pomrukiwali coś do mikrofonów, majstrowali przy konsoletach, tu przesunęli jakąś dźwignię, tam pokręcili jakąś korbką - i nieustannie śledzili wskaźniki. Ogromny zegar, wiszący nad ich głowami, wskazywał czas do startu. Właśnie w tym momencie zamiast liczby sześćset pojawiło się pięćset dziewięćdziesiąt dziewięć. Elspeth oddała papiery dyżurnemu i wyszła. W drodze powrotnej do hangaru znów pomyślała o Luke'u. Uświadomiła sobie nagle, że ma znakomity pretekst, by zatelefonować do Anthony'ego. Powie mu o "przeciągu" i zapyta o Luke'a. To sprawiło, że trochę odzyskała humor. Z fasonem zajechała pod hangar i wbiegła po schodach do biura. Zadzwoniła na bezpośredni numer Anthony'ego. Odebrał niemal od razu. - Chyba odłożą start do jutra - powiedziała. - Silne wichry w stratosferze. - Nie wiedziałem, że tam też wieje. - To "przeciąg". Nikt jeszcze nie potwierdził przesunięcia terminu, ale na piątą wyznaczono spotkanie meteorologów. Gdzie Luke? - Daj mi znać o wyniku tego spotkania, dobrze? - Oczywiście. Pilnujesz Luke'a? - Cóż... Pojawił się drobny problem. Serce zamarło jej w piersi. - Jaki problem? - Zgubiliśmy go. Elspeth oblała się zimnym potem. - Jak to? - Wymknął się. moim ludziom. - Jezu, ratuj! - jęknęła. - No to mamy kłopoty. 1941 Rankiem Luke dotarł do Bostonu. Zaparkował starego forda, wśliznął się tylnymi drzwiami do akademika i po schodach ewakuacyjnych dotarł do swojego pokoju. Anthony już spał. Luke umył twarz i w ubraniu rzucił się na łóżko. Wydawało mu się, że chwilę później Anthony szarpnął go za ramię. - Luke! Wstawaj! Otworzył oczy. Wiedział, że stało się coś złego. Nie mógł sobie przypomnieć, o co naprawdę chodzi. - Która godzina? - wymamrotał. - Pierwsza po południu. Elspeth czeka na dole. Na dźwięk tego imienia nagle odzyskał pamięć. Uświadomił sobie rozmiar katastrofy. Już jej nie kochał. Całą swoją miłość przelał na Billie Josephson. - O Boże... - jęknął. - Lepiej idź do niej. Totalna klęska... - pomyślał Luke. Za jednym zamachem zniszczył czworo ludzi: siebie, Elspeth, Billie i Anthony'ego. - Szlag by to trafił! - zaklął i usiadł. Rozebrał się i wziął zimny prysznic. Za każdym razem, gdy zamykał powieki, widział twarz Billie. Jej błyszczące oczy, roześmiane kar- 105 minowe usta, białą szyję... Szybko włożył flanelowe spodnie, bluzę, tenisówki i zwlókł się na dół. Elspeth czekała w holu - jedynej części budynku, w której mogły przebywać dziewczęta, z wyjątkiem sporadycznych Damskich Wieczorków. Hol był przestronny, z kominkiem i wygodnymi fotelami. Elspeth wyglądała prześlicznie, w dużym kapeluszu i wełnianej sukience koloru modrych dzwonków. Jeszcze wczoraj ten widok zachwyciłby Luke'a, ale dziś tylko potęgował jego poczucie winy. Roześmiała się, widząc go na schodach. - Wyglądasz jak małe dziecko na siłę wyrwane z łóżka! Cmoknął ją w policzek i opadł na fotel. - Droga do Newport zajęła mi ładnych parę godzin. - Zapomniałeś, że idziemy dziś razem na obiad? - zapytała beztroskim tonem. Spojrzał na nią. Była zachwycająco piękna, ale już jej nie kochał. Przedtem nie bardzo wiedział, czy to prawdziwa miłość, teraz jednak uświadomił sobie, że nie podziela jej uczuć. Okazał się zwykłą świnią. Elspeth, wesoła jak skowronek, kręciła się wokół niego, a on zamierzał zrujnować jej marzenia. Nie miał pojęcia, jak jej to powiedzieć. Było mu wstyd i czuł ucisk w sercu. Musiał to jednak zrobić. - Nie możemy tego przełożyć? - zapytał. - Nawet się nie ogoliłem. Cień niepokoju przemknął przez jej twarz. Z pewnością wyczuła jego nastrój, choć udawała, że jej to nie dotyczy. - Oczywiście - odparła. - Każdy rycerz musi mieć czas na wypolerowanie zbroi. Obiecał sobie, że wieczorem szczerze z nią porozmawia. - Wybacz - jęknął żałośnie. - Wiem, że się szykowałaś... - Nie musisz przepraszać. Wystarczy mi, że cię widziałam. A przy okazji wpadłam w oko paru twoim kolegom. - Wsta ła. - Poza tym profesor Durkham z żoną urządzają dziś potańcówkę. 106 Dla dziewcząt z Radcliffe każde przyjęcie było "potańcówką"-Luke wstał i pomógł jej włożyć płaszcz. - Zobaczymy się później. Musi już dziś powiedzieć jej o wszystkim. Oszalałby, gdyby jak najszybciej nie wyznał całej prawdy. - Znakomicie - oświadczyła. - Wpadnij po mnie o szóstej. Przesłała mu pocałunek i odeszła krokiem gwiazdy filmowej. Udawała, ale robiła to naprawdę dobrze. Luke w ponurym nastroju poczłapał do pokoju. Anthony czytał niedzielną gazetę. - Zaparzyłem kawę - powiedział. - Dzięki - mruknął Luke i nalał sobie pełny kubek. - Mam wobec ciebie ogromny dług wdzięczności - dodał Anthony. - Uratowałeś Billie. - Zrobiłbyś dla mnie to samo. - Luke upił łyk kawy i poczuł się nieco lepiej. - Chyba wam się upiecze. Ktoś ci coś mówił dziś rano? - Nie. - Billie to niezła babka - stwierdził Luke i westchnął. Nie chciał o niej mówić, ale nie mógł się powstrzymać. - Wspaniała, prawda? - powiedział z dumą Anthony. - Ciągle zadawałem sobie pytanie: czy mogę ją poderwać? A jeśli nie zechce się ze mną umówić? Była taka piękna i taka elegancka... Kiedy się zgodziła, nie wierzyłem własnym uszom. Niewiele brakowało, a zażądałbym potwierdzenia na piśmie. Jak zwykle przesadzał. Robił to dla zgrywy. Luke zmusił się do uśmiechu, ale w głębi duszy wcale nie miał ochoty do żartów. Poderwanie dziewczyny kolegi było złem samym w sobie, a Anthony swoją naiwnością jeszcze utrudniał wszelkie wyjaśnienia. Jęknął. - Co się stało? - spytał Anthony. Nie ma rady, pomyślał Luke. Trzeba mu powiedzieć przynajmniej część prawdy. 107 - Nie kocham Elspeth. Chcę to jakoś zakończyć. Anthony popatrzył na niego ze zdumieniem. - Dlaczego? Doskonale pasujecie do siebie. - Wcale nie. W dodatku wyszedłem na najgorszego chama. - Nie rozpaczaj. Tak to już bywa w życiu. Nie jesteście jeszcze małżeństwem, nawet nie jesteście po słowie... - Przynajmniej oficjalnie. Anthony uniósł brwi. - Oświadczyłeś się Elspeth? - Nie. - Więc nie było zaręczyn. Ani oficjalnych, ani nieoficjal nych. - Ale rozmawialiśmy o wspólnych dzieciach. - To jeszcze nic nie znaczy. - Pewnie masz rację, jednak mimo to czuję się jak ostatnia świnia. Ktoś zapukał i po chwili do pokoju wszedł jakiś człowiek. Luke widział go pierwszy raz w życiu. - Panowie Lucas i Carroll? - spytał. Miał na sobie wymięty garnitur, lecz zachowywał się z godnością. Luke domyślił się, że to pracownik dziekanatu. Anthony zerwał się na równe nogi. - Tak, to my! - zawołał. - A pan jest pewnie tym słynnym ginekologiem, doktorem Uterusem! Dzięki Bogu, że pan się zjawił! Luke nawet się nie uśmiechnął. Intruz trzymał w ręku dwie białe koperty, co nie wróżyło niczego dobrego. - Przychodzę od dziekana - oświadczył mężczyzna. - Dostałem polecenie, aby doręczyć panom te listy do rąk własnych. Wręczył każdemu po kopercie i wyszedł. - Cholera - mruknął Anthony. Rozerwał swoją kopertę. - Do stu diabłów! Luke przebiegł wzrokiem treść kartki. 108 Szanowny Panie Lucas, Proszę uprzejmie, aby stawił się Pan w moim biurze dziś o godzinie trzeciej po południu. Z poważaniem, Peter Ryder, dziekan ds. studentów. Taki list zawsze oznaczał karę dyscyplinarną. Ktoś doniósł, że ubiegłej nocy w akademiku widziano dziewczynę. Anthony mógł się pożegnać ze studiami. Luke popatrzył na niego. Anthony zbladł jak kreda. - Nie mogę wrócić do domu - wyszeptał. Nigdy zbyt wiele nie mówił o swoich rodzicach, ale Luke wiedział, że ma srogiego ojca i wiecznie chorą matkę. Jednak wyglądało to chyba jeszcze gorzej, bo twarz Anthony'ego sprawiała wrażenie, jakby zajrzał do samego piekła. Znowu rozległo się pukanie. Do pokoju zajrzał pucołowaty sąsiad z naprzeciwka, Geoff Pidgeon. - Zdawało mi się, że przed chwilą widziałem posłańca od dziekana. Luke machnął listem. - Dobrze ci się zdawało. - Nikomu nie mówiłem o tej dziewczynie - powiedział. - Kto to mógł zrobić? - zastanawiał się Anthony. - Jedynym szują w tym domu jest niejaki Jenkins. Świętoszkowaty Paul Jenkins uważał, że ma życiową misję do spełnienia. Zamierzał strzec przed zepsuciem wszystkich studentów Harvardu. - Przecież wyjechał na cały weekend - zauważył Luke. - Nie wyjechał - sprostował Pidgeon. - Zmienił plany. - Więc to on, cholera! - zawołał Anthony. - Uduszę sukinsyna gołymi rękami! Billie byłaby wolna, gdyby cię wyrzucono, uświadomił sobie Luke i wstyd mu się zrobiło, gdy pomyślał, że miałby żerować na krzywdzie przyjaciela. A co z Billie? - przemknęło mu Przez głowę. 109 - Ciekawe, czy dziewczęta też dostały wezwanie - mruknął. - Niby dlaczego? - zdenerwował się Anthony. - Jenkins zna ich imiona. Ciągle nad nami czuwa. - Jeśli tak, to na pewno sypnął całą czwórkę. To w jego stylu - stwierdził Pidgeon. - Elspeth jest bezpieczna - odparł Luke. - Nie była tu, więc nie znajdą na nią żadnych dowodów. Gorzej z Billie Może stracić stypendium. Trochę opowiadała mi o sobie. Nie będzie mogła podjąć nauki w żadnej innej szkole. - Nie mogę się teraz o nią martwić! - zawołał Anthony. - Sam wpadłem po uszy. Luke popatrzył na niego ze zdumieniem. To przecież on wciągnął ją w kłopoty! Honor nakazywał myśleć przede wszystkim o niej. Ale z drugiej strony... Właśnie. Z drugiej strony, Anthony dawał mu w ten sposób okazję do ponownego spotkania z Billie. Luke nie umiał oprzeć się pokusie. - Może pójdę do nich i zobaczę, czy już wróciła z New- port? - bąknął. - Zrobiłbyś to? - spytał Anthony. - Wielkie dzięki. Kiedy Pidgeon wyszedł, Anthony usiadł na łóżku i w milczeniu palił papierosa. Luke szybko ogolił się i przebrał. "Szybko" wcale nie znaczyło, że mniej starannie. Włożył cienką niebieską koszulę, nowe flanelowe spodnie i ulubioną marynarkę z szarego tweedu. O drugiej dotarł do żeńskiego akademika w Radcliffe. Budynki z czerwonej cegły otaczały niewielki park, po którym spacerowali studenci ze studentkami. Tu właśnie po raz pierwszy pocałowałem Elspeth, podczas naszej pierwszej randki, przypomniał sobie ze ściśniętym sercem. Gardził niewiernością- a jednak sam dopuścił się zdrady. Czuł wstręt do samego siebie. Umundurowana dyżurna wpuściła go do holu. Spytał o Billie. Dyżurna usiadła za biurkiem, wzięła tubę, jakiej używa się na statkach, dmuchnęła w ustnik i powiedziała: - Odwiedziny do panny Josephson. 110 Billie zeszła na dół. Miała na sobie zielony kaszmirowy sweter prostą spódnicę. Wyglądała cudownie, ale widać było, że coś ją niepokoi. Luke miał szczerą ochotę chwycić ją w ramiona i pocieszyć. Tak, dostała wezwanie do Rydera. Elspeth również. Przeszli do palarni, gdzie dziewczęta mogły podejmować gości. - I co mam zrobić? - spytała Billie ze ściągniętą twarzą. Wyglądała jak wdowa pogrążona w rozpaczy, ale Luke pomyślał, że jest jeszcze piękniejsza niż wczoraj. Bardzo chciał ją zapewnić, że wszystko jakoś się ułoży. Sęk w tym, że nie widział żadnego rozwiązania. - Anthony mógłby zeznać, że spotkał się z kimś innym. Musiałby tylko znaleźć odpowiednią dziewczynę. - Nie wiem, jak to powiedzieć mojej matce. - Gdyby na przykład zapłacił jakiejś kobiecie... jakiejś prostytutce... Billie potrząsnęła głową. - I tak mu nie uwierzą. - Masz rację. Jenkins mógłby oświadczyć, że to wcale nie ona. To on was wkopał. - Zakończyłam karierę - stwierdziła Billie i uśmiechnęła się gorzko. - Wracam do Dallas. Będę sekretarką u jakiegoś nafciarza w wielkich kowbojskich butach. Luke'owi trudno było uwierzyć, że dwadzieścia cztery godziny temu był najszczęśliwszym z ludzi. Do palarni wbiegły dwie dziewczyny w płaszczach i kapeluszach. Miały zaczerwienione z podniecenia twarze. - Słyszeliście najnowsze wieści? - zawołała jedna z nich. Luke nie miał ochoty ich słuchać. Pokręcił głową. - Co się stało? - zapytała Billie. - Wojna! Luke zmarszczył brwi. - Co? - To prawda! - powiedziała druga. - Japończycy zbombardowali Hawaje! 111 - Hawaje? - zdziwił się Luke. - Po jakie licho? Co jest na Hawajach? - Na ulicy aż huczy! Ludzie wysiadają z samochodów! Billie popatrzyła na Luke'a. - Boję się - powiedziała. Wziął ją za rękę. Chciał obiecać, że zostanie przy niej, bez względu na wszystko. Wbiegły kolejne dwie dziewczyny. Gadały bez ustanku. Ktoś przyniósł radio i w palarni zapanowała wyczekująca cisza. Chwilę trwało, zanim lampy się nagrzały, a potem zabrzmiał głos spikera: - "Z doniesień wynika, że pancernik "Arizona" uległ cał kowitemu zniszczeniu. "Oklahoma" także zatonęła w Pearl Harbor. Pierwszy raport głosi, że na lotniskach w Ford Island, Wheeler Field i Hickam Field zostało zniszczonych sto samo lotów marynarki wojennej. Nasze straty oceniane są na ponad dwa tysiące zabitych i tysiąc rannych". Luke kipiał wściekłością. - Dwa tysiące zabitych! - zawołał. W palarni przybywało dziewcząt. Jazgotały jak najęte, aż wreszcie ktoś kazał im się uciszyć. - "Japończycy zaatakowali bez uprzedzenia - mówił spi ker. - Nalot rozpoczął się o siódmej pięćdziesiąt pięć rano tamtego czasu. U nas w tym samym czasie dochodziła pierwsza w nocy". - To naprawdę oznacza wojnę - szepnęła Billie. - Pewnie, że tak - powiedział ze złością Luke. Próbował tłumaczyć sobie, że przecież nie powinien potępiać w czambuł wszystkich Japończyków, ale w tej chwili nie potrafił zapa nować nad emocjami. - Chętnie zatopiłbym te ich pieprzone wysepki! Billie ścisnęła go za rękę. - Nie chcę, żebyś szedł na front - wyszeptała. Miała łzy w oczach. - Nie chcę, żebyś zginął. Poczuł nagły przypływ dumy. 112 - Miło mi, że to mówisz. - Uśmiechnął się smutno. -Świat się wali, a ja jestem szczęśliwy. Spojrzał na zegarek. - Zdaje się, że mimo wojny pora iść do dziekana... - urwał, jakby nagle coś przyszło mu do głowy. - Co się stało? - zapytała Billie. - Jest chyba pewien sposób, żeby cię uratować. Anthony'ego także. - Jaki? - Daj mi chwilę pomyśleć... Elspeth była zdenerwowana, wmawiała sobie jednak, że nie musi się niczego obawiać. Co prawda nie wróciła z miasta przed capstrzykiem, ale przecież nikt jej na tym nie przyłapał. Mogła czuć się bezpiecznie. Luke zresztą także. Tylko Billie i Anthony wpakowali się w kłopoty. Billie była jej obojętna -za mało ją znała - martwiła się jednak o Anthony'ego. Podejrzewała, że skreślą go z listy studentów. Spotkali się wszyscy pod drzwiami dziekanatu. - Mam pewien plan - oznajmił Luke, ale zanim dodał coś więcej, dziekan otworzył drzwi i poprosił ich do środka. - Pozwólcie, że ja będę mówił - szepnął Luke. Dziekan do spraw studentów, Peter Ryder, był małostkowym i staroświeckim belfrem. Nosił się elegancko: czarna marynarka i taka sama kamizelka, szare prążkowane spodnie, starannie zawiązana muszka i błyszczące trzewiki. Jego włosy, wysmarowane pomadą, wyglądały jak plama czarnej farby na gotowanym jaju. Poza nim w gabinecie była Iris Rayford, stara panna, odpowiedzialna za moralność studentek z Radcliffe. Winowajcy zasiedli półkolem, jak na egzaminie. Dziekan zapalił papierosa. - No, chłopcy... - zagaił. - Lepiej powiedzcie prawdę, jak Przystało na dżentelmenów. Co się u was zdarzyło w ciągu ubiegłej nocy? 113 Anthony zignorował pytanie. Zachowywał się tak, jakby to on prowadził śledztwo. - Gdzie Jenkins? - burknął. - Boi się pokazać? - Nikogo więcej nie wezwałem - powiedział dziekan. - Każdy ma prawo konfrontacji z tym, kto go oskarżył, - Nie jesteśmy w sądzie, panie Carroll - zauważył chłodno dziekan. - Razem z panną Rayford chcemy ustalić pewne fakty oraz - jeśli zajdzie potrzeba - podjąć stosowne kroki dyscyplinarne. - Tak nie można - upierał się Anthony. - Powinien być tu Jenkins. Elspeth natychmiast zrozumiała, do czego zmierzał. Miał nadzieję, że w chwili konfrontacji Jenkins stchórzy i odwoła swoje donosy. Cała sprawa poszłaby wtedy do lamusa. Słaba szansa, ale cóż więcej mogli zrobić? Nagle Luke przeciął tę dyskusję. - Wystarczy - powiedział z niecierpliwym gestem. - To ja sprowadziłem tę dziewczynę, proszę pana - zwrócił się do Rydera. Elspeth wstrzymała oddech. Co mu strzeliło do głowy? Dziekan zmarszczył brwi. - Z moich informacji wynika, że winowajcą był pan Car roll. - Więc wprowadzono pana w błąd. - To nieprawda! - krzyknęła Elspeth. Luke obrzucił ją zimnym spojrzeniem. - Panna Twomey wróciła do pokoju przed północą. Wy starczy zajrzeć do księgi. Elspeth popatrzyła na niego z osłupieniem. Jej podpis rzeczywiście figurował w księdze, bo został podrobiony przez przyjaciółkę. Zdała sobie sprawę, że jeśli nie będzie milczeć, wpakuje się w poważne kłopoty. Co on kombinuje? - zastanawiała się, wpatrując się w Luke'a. Anthony najwyraźniej zadawał sobie to samo pytanie. Ze zdumioną miną zerknął na przyjaciela. 114 - Nie bardzo wiem, do czego zmierzasz... - Pozwól, że wszystko opowiem - przerwał mu Luke, a gdy Anthony lekko pokręcił głową, dodał: - Proszę. Anthony wzruszył ramionami. - Do rzeczy, panie Lucas - wtrącił z ironią dziekan. - Nie mogę się doczekać pańskich wyjaśnień. - Spotkałem tę dziewczynę w barze "Kropla Rosy". - Kropla rosy? - powtórzyła panna Rayford. - To jakiś żart? - Z pewnością- mruknął dziekan. - Ale proszę mówić dalej. - Jest tam kelnerką. Nazywa się Angela Carlotti. - Słyszałem, że osobą widzianą w Cambridge była obecna tu panna Bilhah Josephson - powiedział Ryder. - Nie, proszę pana - zaprzeczył Luke. - Panna Josephson jest naszą przyjaciółką, ale w tym czasie przebywała zupełnie gdzie indziej. Minioną noc spędziła u kuzyna w Newport, na Rhode Island. - Czy ten kuzyn może to potwierdzić? - spytała panna Rayford. Billie przez chwilę patrzyła na Luke'a, po czym odparła: - Tak, panno Rayford. Elspeth przymknęła oczy. Czyżby Luke rzeczywiście zamierzał poświęcić się dla Anthony'ego? Czyste wariactwo! Wprawdzie przyjaźń to piękna rzecz, ale tym razem posunął się za daleko. - Mógłby nam pan przedstawić tę... kelnerkę? - spytał Ryder. Słowo "kelnerkę" wymówił pogardliwie, jakby miał na myśli prostytutkę. - Tak, proszę pana. Dziekan był zaskoczony, ale odparł: - Znakomicie. Elspeth miała zupełny mętlik w głowie. Co to za dziewczyna? Może Luke jej zapłacił za potwierdzenie zeznań? W takim razie postąpił głupio. Jenkins na pewno powie, że widział kogoś innego. 115 - Mógłbym, lecz nie chcę jej w to mieszać - dodał Luke - Och... - westchnął dziekan. - W takim razie będzie nam bardzo trudno uwierzyć w pańską wersję. Co za dureń! - pomyślała Elspeth o Luke'u. Nawygadywał niestworzonych rzeczy i nie ma nic na poparcie swojej historyjki? Gdzie tu sens i logika? - Zeznania panny Carlotti nie mają znaczenia - oświadczył Luke. - Jestem innego zdania, panie Lucas. - To nie ma znaczenia, bo opuszczam uczelnię dziś w nocy. - Luke! - krzyknął Anthony. - To nic panu nie pomoże - powiedział dziekan. - Prze prowadzimy dokładne dochodzenie. - Nasz kraj został wciągnięty w wojnę. - Wiem o tym, młody człowieku. - Mam zamiar z samego rana zaciągnąć się do wojska. - Nie! - zawołała Elspeth. Dziekan po raz pierwszy nie znalazł odpowiedzi. Elspeth dopiero teraz zrozumiała przewrotność planu Luke'a. Nikt nie mógł podjąć dyscyplinarnych kroków wobec studenta, który zamierzał poświęcić życie za ojczyznę. Nie będzie żadnego dochodzenia. Billie była bezpieczna. Coś ją ukłuło w serce. Luke poświęcił wszystko - ale dla Billie. Panna Rayford mogła najwyżej zażądać zeznań kuzyna. Nikt przy zdrowych zmysłach nie mógł przecież wymagać, żeby Lucas sprowadził do Radcliffe niejaką Angelę Carlotti. To jednak nie miało najmniejszego znaczenia. Przynajmniej nie dla Elspeth. Jedna myśl uparcie kołatała jej w głowie: straciłam Luke'a. Ryder zamruczał coś o czekającym go sprawozdaniu. Panna Rayford z przesadną dokładnością zapisała adres w Newport-Gra pozorów. Przegrali - i wiedzieli o tym. Wreszcie całej czwórce pozwolono odejść. Gdy tylko wyszli na korytarz, Billie wybuchnęła płaczem. 116 - Nie idź na wojnę, Luke! - zawołała. - Ocaliłeś mi życie - stwierdził Anthony. Serdecznie objął przyjaciela. - Nigdy ci tego nie zapomnę. Nigdy. - Wziął Billie za rękę i powiedział: - Nie płacz. On jest za cwany, żeby dać się zabić. Luke popatrzył na Elspeth i skrzywił się na widok jej zagniewanej twarzy. Nie dbała o to. Przez dłuższą chwilę spoglądała mu prosto w oczy, a potem uniosła rękę i wymierzyła mu siarczysty policzek. Mimowolnie jęknął z bólu i zaskoczenia. - Ty pojebany sukinsynu! - krzyknęła, a potem odwróciła się i odeszła. 13:00 "Dziecko Sierżanta" ma 1,2 metra wzrostu, 15 centymetrów w pasie i waży 27 kilogramów. Zamontowany wewnątrz silnik pracuje tylko 6,5 sekundy. Luke spoglądał na cichą willową dzielnicę. Zupełnie nie znał Waszyngtonu. Wydawało mu się, że nigdy przedtem tu nie był. Od dworca jechał na chybił trafił, kierując się na zachód. Droga, którą wybrał, zawiodła go najpierw do centrum miasta - pełnego dumnych rządowych budynków. Być może było tam pięknie, ale czuł się dziwnie przytłoczony. Pocieszał się nadzieją, że dalej, na przedmieściach, znajdzie wreszcie normalnych ludzi i całkiem zwyczajne domy. Minął rzekę i dotarł do uroczej dzielnicy, z wąskimi alejkami wśród gęstych szpalerów drzew. Zobaczył gmach z napisem "Szpital psychiatryczny w Georgetown". Skręcił w boczną ulicę biegnącą pod drzewami. Wyglądało na to, że nikt z mieszkańców tej dzielnicy nie utrzymywał stałej służby, istniała więc szansa, że znajdzie pustą willę. Uliczka skręcała w bok i tuż za rogiem kończyła się pod murem małego cmentarza. Luke zaparkował skradzionego forda, 118 u jej wylotu, na wypadek gdyby musiał odjeżdżać stąd w pośpiechu. Potrzebował paru rzeczy: łomu lub śrubokrętu - i oczywiście młotka. W bagażniku na pewno była skrzynka z narzędziami, ale był zamknięty. Mógłby go otworzyć, gdyby miał kawałek drutu. Sięgnął za siebie, po walizkę. Przetrząsnął ubrania i znalazł jakąś teczkę z papierami. Wziął z niej spinacz i odłożył walizkę na fotel. W pół minuty otworzył bagażnik. Tak jak się spodziewał, była tam skrzynka z narzędziami. Otworzył ją i wybrał największy śrubokręt. Młotka wprawdzie nie było, ale znalazł solidny klucz do nakrętek. Oba narzędzia schował do kieszeni płaszcza i zamknął klapę. Wyjął walizkę z samochodu, zamknął drzwi i ostrożnie wyjrzał zza rogu. Wiedział, że budzi podejrzenia: obszarpany żebrak w ekskluzywnej dzielnicy, z elegancką walizką. Ktoś mógłby wezwać gliny, a gliniarze o tak wczesnej porze nie mieli nic do roboty i przyjechaliby jak na skrzydłach. Ale gdyby szczęście mu sprzyjało, już za pół godziny mógłby być ogolony, świeżo wykąpany i w nowym ubraniu. Jednym słowem - porządny obywatel. Doszedł do pierwszego domu na ulicy. Minął mały ogródek i zapukał do drzwi. Rosemary Sims zauważyła ładne, biało-niebieskie auto powoli jadące ulicą. Zastanawiała się, do kogo należy. Może do Browningów? Mieli furę pieniędzy. Albo do pana Cyrusa, kawalera, więc bez żadnych zobowiązań. Ale możliwe też, że Pojechał nim ktoś całkiem obcy. Wciąż miała dobry wzrok i z fotela stojącego w pokoju na Pierwszym piętrze widziała duży fragment ulicy. Zimą widziała Jeszcze więcej, bo liście na gałęziach drzew nie przesłaniały JeJ widoku. Zobaczyła dziwaka, wyłaniającego się zza rogu. 119 "Dziwak" było właściwym określeniem. Nie miał kapelusza, miał na sobie wystrzępiony płaszcz, a buty obwiązał sznurkiem, żeby nie pospadały. Niósł jednak całkiem nową walizkę. Podszedł do drzwi pani Britsky i zapukał. Była wdową i mieszkała sama, ale nie była głupia i nie bratała się z włóczęgami. Wyjrzała oknem i gniewnym ruchem dłoni dała mu znak, żeby odszedł. Spróbował u pani Loew. Była wysoka, czarnowłosa i trochę zarozumiała, przynajmniej w opinii Rosemary Sims. Zamieniła parę słów z obdartusem i trzasnęła drzwiami. Po chwili podszedł do następnego domu. Widać upatrzył sobie tę dzielnicę. Na progu pojawiła się młoda Jeannie Evans, z małą Ritą na rękach. Sięgnęła do kieszeni i coś podała włóczędze. Prawdopodobnie parę monet... Następny był stary pan Clark. Stanął w drzwiach w szlafroku i bamboszach, ale nic nie dał. Jego najbliższy sąsiad, pan Bonetti, był w pracy. Jego żona, Angelina, w siódmym miesiącu ciąży, wyszła pięć minut temu na zakupy. Pewnie już była w sklepie. Żebrak nie miał tu czego szukać. Luke zauważył, że we wszystkich domach drzwi są takie same: wyposażone w zamek yale, z zasuwą od strony mieszkania. Z zewnątrz były otwierane kluczem, a od wewnątrz -po przekręceniu gałki. W każdych drzwiach, na wysokości twarzy, widniało niewielkie okienko ze zwykłą szybką. Luke bez kłopotu mógł stłuc szkło, włożyć rękę do środka i odblokować zamek. Niestety zbita szybka była widoczna z ulicy, zdecydował więc, że tym razem użyje śrubokręta. Rozejrzał się. Do tej pory nie miał zbyt wiele szczęścia-Pukał już do pięciu domów. Dopiero piąty był pusty. Ktoś już dawno mógł nabrać podejrzeń... Okolica wyglądała jednak 120 na opustoszałą. Zresztą nie miał wyboru. Musiał zaryzykować. Pani Sims odwróciła się od okna i podniosła słuchawkę telefonu stojącego na nocnym stoliku. Powoli i dokładnie wykręciła numer najbliższego posterunku policji. Znała ten numer na pamięć. Luke wsunął końcówkę śrubokręta między drzwi i futrynę, na wysokości zamka. Potem uderzył kluczem w rączkę narzędzia. Za pierwszym razem nic się nie stało. Śrubokręt tkwił zaklinowany przy stalowej zasuwie. Luke poruszał nim na boki i stuknął trochę mocniej. Bez skutku. Mimo chłodu miał czoło zroszone potem. Tylko spokojnie... - mitygował się w duchu. Już to kiedyś robiłeś... Kiedy? Nie miał pojęcia. Nieważne. Musi się udać... Znów poruszał śrubokrętem i poczuł, że opór słabnie. Końcówka zahaczyła o obejmę zamka i zagłębiła się odrobinę. Szarpnął śrubokręt i zdołał podważyć język zamka. Drzwi się otworzyły. Luke odetchnął z ulgą. Szybko wszedł do mieszkania i zamknął drzwi za sobą. Rosemary Sims wykręciła numer do końca i ponownie Popatrzyła w okno. Włóczęga zniknął. Tak prędko? W słuchawce rozległ się głos policjanta, ale pani Sims Przerwała połączenie. Dlaczego obcy przestał pukać? Gdzie poszedł? I kto to był? Uśmiechnęła się do siebie. Przez resztę dnia będzie miała o czym myśleć. 121 Był to z pewnością dom dwojga młodych ludzi. Meble częściowo pochodziły z zestawu ślubnych prezentów, częściowo z jakiejś wyprzedaży. W salonie stała kanapa i duży telewizor, a w kuchni - zamiast szafek - skrzynki po pomarańczach. Na stoliku w sieni leżał nie rozpieczętowany list zaadresowany do pana Bonetti. Żadnego śladu dzieci. Państwo Bonetti zapewne byli w pracy. W takim razie wrócą nie wcześniej niż po piątej, pomyślał Luke. Ale nie licz na to... Szybko wszedł na piętro. Zajrzał do trzech sypialni. Tylko jedna z nich była umeblowana. Rzucił walizkę na starannie zasłane łóżko i otworzył ją. Znalazł w niej granatowy garnitur, białą koszulę i konserwatywny, prążkowany krawat. Do tego ciemne skarpetki, zmiana czystej bielizny i para czarnych, wyglansowanych butów. Już na pierwszy rzut oka wiedział, że są o pół numeru za duże. Zrzucił podarte łachy i kopniakiem odesłał je w kąt pokoju. Poczuł się odrobinę dziwnie, nagi, w zupełnie obcym mieszkaniu. Może zrezygnować z kąpieli? - pomyślał. Śmierdział jednak tak bardzo, że sam nie mógł wytrzymać. Poszedł więc do łazienki, namydlił się i z rozkoszą stanął pod strumieniem gorącej wody. Po kąpieli nasłuchiwał przez chwilę. W domu panowała cisza. Wytarł się różowym ręcznikiem pani Bonetti. To także bez wątpienia był prezent od weselników. Włożył slipy, spodnie oraz skarpetki i buty wyciągnięte ze skradzionej walizki. Wolał być choćby częściowo ubrany, zanim zacznie się golić. Na wszelki wypadek. Pan Bonetti używał maszynki elektrycznej. Luke wolał tradycyjne przyrządy do golenia. W walizce znalazł żyletki i pędzel. Namydlił twarz i pośpiesznie zgolił szczeciniasty zarost. Brakowało mu wody kolońskiej. Niestety pan Bonetti nie przepadał za kosmetykami. Może jest coś w walizce? Luke otworzył małą kosmetyczkę. Zamiast wody znalazł w niej 122 równo złożone sto dolarów, w banknotach dwudziestodolarowych. Pieniądze na czarną godzinę? Schował je do kieszeni mocnym postanowieniem, że przy pierwszej sposobnej okazji Wrócą do właściciela. Ale tak naprawdę czemu się tym przejmował? Facet nie był przecież kolaborantem. Co to u licha znaczy? Kolejna zagadka. Włożył koszulę i zawiązał krawat. Pozostała już tylko marynarka. Pasowała zupełnie nieźle i pochodziła od dobrego krawca. Doskonale wybrał ofiarę. Na nalepce przylepionej do walizki widniał adres z okolic Central Park South w Nowym Jorku. Prawdopodobnie jej właściciel kierował jakąś firmą i przybył do Waszyngtonu na ważne spotkanie. Na wewnętrznej stronie drzwi sypialni wisiało duże lustro. Luke do tej pory nie miał ochoty oglądać swojej twarzy. Zbyt dobrze pamiętał jeszcze poranne chwile w dworcowej toalecie. Brzydził się widoku cuchnącego włóczęgi. Teraz jednak zebrał się na odwagę i stanął przed lustrem. Zobaczył wysokiego, barczystego mężczyznę po trzydziestce, o ciemnych włosach i niebieskich oczach. Wyglądał całkiem normalnie. Odetchnął z ulgą. Co taki człowiek jak ja mógłby robić? - zastanawiał się, patrząc na swoje odbicie. Miękkie opuszki palców stanowiły wyraźny dowód, że nie trudnił się fizyczną pracą. A gładka skóra twarzy wskazywała na to, że rzadko przebywał na dworze. Miał równo przycięte włosy i zupełnie dobrze czuł się w garniturze biznesmena. Z pewnością nie był policjantem. Nie znalazł w walizce kapelusza ani płaszcza. Szkoda. W zimny styczniowy dzień nie mógł przecież paradować w samej marynarce. To byłoby zbyt podejrzane. Postanowił Poszperać w szafach. Otworzył największą z nich. Niewiele tego... Pani Bonetti miała zaledwie trzy sukienki, a jej mąż - sportową kurtkę na Weekendy i ponury czarny garnitur, w którym zapewne chadzał 123 do kościoła. Jesionkę bez wątpienia włożył rano do pracy, bo w szafie wisiał tylko lekki płaszcz przeciwdeszczowy. Luke zdjął go z wieszaka. Lepsze to niż nic, pomyślał. Płaszcz okazał się trochę za ciasny, ale nie krępował ruchów. Teraz kapelusz. Płonne nadzieje... Jedynym nakryciem głowy, które znalazł, była tweedowa czapka, którą pan Bonetti pewnie zakładał do sportowej kurtki. Luke wcisnął ją na głowę. Za mała. Musi kupić sobie porządny kapelusz za pieniądze znalezione w walizce. Czapki potrzebował zaledwie na godzinę... Z dołu dobiegł jakiś dźwięk. Luke zamarł w bezruchu. - Co się stało z tymi drzwiami? - pytała młoda kobieta. - Ktoś próbował się włamać! - zawołała druga. Luke zaklął pod nosem. Zbyt dużo czasu zajęły mu te przebieranki. - O kurczę... Chyba masz rację! - Powinnaś wezwać policję! Pani Bonetti, jak widać, wcale nie była w pracy. Prawdopodobnie poszła po zakupy, spotkała w sklepie przyjaciółkę i zaprosiła ją na kawę. - No nie wiem... Wygląda na to, że złodziej nie wszedł do mieszkania. - Skąd wiesz? Lepiej sprawdź, czy nic nie zginęło. Luke uświadomił sobie, że musi jak najszybciej zniknąć. - A co mógłby ukraść? Klejnoty rodowe? - Chociażby telewizor. Luke otworzył okno sypialni i wyjrzał. Nie znalazł przyjaznego drzewa ani rynny, po której mógłby ześliznąć się na podwórko. - Wszystko na swoim miejscu - stwierdziła pani Bonetti. - Nikogo tu nie było. - A na górze? Luke bezszelestnie przeszedł na drugą stronę korytarza. Stąd mógłby najwyżej skoczyć na betonowy chodnik, ryzykuje złamanie nogi. 124 - Zobaczę. - Nie boisz się? Pani Bonetti zachichotała nerwowo. - Boję. Ale co mam zrobić? Jeśli wezwę policję bez powodu, wyjdę na głupią. Rozległy się kroki na schodach. Luke stanął za drzwiami łazienki. Kroki były coraz bliżej. Ktoś wszedł do sypialni. Pani Bonetti wydała zdławiony okrzyk. - Co to za walizka? - zapytała jej przyjaciółka. - Nigdy przedtem jej nie widziałam! Luke po cichu wysunął się z łazienki. Drzwi sypialni były otwarte, ale nie widział obu kobiet. Na palcach zbiegł na parter. Dziękował opatrzności, że na schodach leży gruby chodnik. - Co za złodziej paraduje po mieście z bagażem? - Dzwonię na komisariat. To jakaś tajemnicza sprawa... Luke otworzył frontowe drzwi i wyszedł na ulicę. Uśmiechnął się. Jeszcze raz zdołał uniknąć kłopotów. Po cichu zamknął drzwi i odszedł szybkim krokiem. Pani Sims zmarszczyła brwi. Człowiek, który wyszedł z domu państwa Bonetti, miał na sobie czarny płaszcz przeciwdeszczowy i czapkę, w której pan Bonetti chadzał na mecze waszyngtońskiej drużyny "Czerwonoskórych", ale chyba nie był panem Bonetti. Ubranie niezbyt na niego pasowało. Kiedy skręcił za róg, pani Sims cierpliwie czekała, aż wróci. Musiał wrócić, bo ulica kończyła się murem. Po chwili zza zakrętu wyjechał biało-niebieski samochód. Ten sam, który Pani Sims widziała już przedtem. Stanowczo jechał zbyt szybko. Zaraz, zaraz... Przecież od Bonettich wyszedł ten włóczęga! To on dobijał się do sąsiednich domów. Skradł ubranie i uciekł. Pani Sims popatrzyła za znikającym samochodem i zapamiętała numer rejestracyjny. 13:30 Silniki typu Sergeant przeszły bez najmniejszego szwanku trzysta testów laboratoryjnych, pięćdziesiąt lotów i dwieście dziewięćdziesiąt próbnych odpaleń. Anthony siedział w sali obrad i wściekał się jak diabli. Luke wciąż krążył gdzieś po Waszyngtonie. Nikt nie wiedział, co robi. Anthony ledwo udawał, że słucha nudziarza z Departamentu Stanu. Facet nawoływał do krwawej rozprawy z kubańskimi rebeliantami. Rebelianci, ha! - niejaki Fidel Castro i niejaki Che Guevara... Anthony wiedział o nich wszystko. Ich oddziały liczyły niespełna tysiąc ludzi. Można było za jednym zamachem zetrzeć je z powierzchni ziemi-Sęk w tym, że chodziło o coś całkiem innego. Po śmierci Castro ktoś inny zająłby jego miejsce... Jak tu wyjść i poszukać Luke'a? - zastanawiał się przeZ cały czas. Jego agenci nawiązali kontakt z większością posterunków w całym okręgu Columbia. Zbierali informacje o wszelkich niezwykłych zdarzeniach, zwłaszcza takich, w których brał udział pijak lub włóczęga mówiący niczym wykładowca z reno- 126 wanej uczelni. Policjanci chętnie współpracowali z CIA - byli dumni z tego, że biorą udział w rozpracowywaniu międzynarodowej afery szpiegowskiej. facet z Departamentu Stanu dobrnął do końca przemówienia j wezwał zebranych do dyskusji. Anthony na ten temat miał sWOje zdanie. Takich jak Castro mógłby powstrzymać tylko reformatorski rząd wspierany przez Amerykanów. Na szczęście dla komunistów nikt nie pomyślał o tego rodzaju rozwiązaniu. Przez uchylone drzwi wśliznął się Pete Maxell. Przepraszająco skinął głową w stronę George'a Coopermana, który przewodniczył zebraniu, i zajął miejsce obok Anthony'ego. Podsunął mu teczkę z raportami policyjnymi. Wszędzie działo się coś niezwykłego. Piękna kobieta, przyłapana na kradzieży kieszonkowej w pobliżu Mauzoleum Jeffersona, okazała się mężczyzną. Kilku beatników próbowało otworzyć klatkę w zoo i wypuścić na wolność orła. Jakiś facet z Wesley Heights usiłował udusić żonę za pomocą pizzy z serem. Ciężarówka z dewocjonaliami zgubiła ładunek w Pet-worth i grad Biblii zasypał całą Georgia Avenue... Anthony nie dopuszczał myśli, że Luke mógłby wyjechać z Waszyngtonu. Nie miał przecież pieniędzy na pociąg lub autobus. I gdzie by szukał schronienia? Jego matka mieszkała w Nowym Jorku, a siostra w Baltimore, ale on o tym nie wiedział. Pośpiesznie przerzucał sprawozdania, jednym uchem słuchając Carla Hobarta, który mówił właśnie o amerykańskim ambasadorze w Hawanie. Earl Smith - bo o nim była mowa -zawzięcie zwalczał przywódców kościoła i polityków dążących do pokojowych reform na Kubie. Anthony czasem zastanawiał się, czy nie jest agentem Kremla - ale najprawdopodobniej był po prostu głupi. Jego uwagę przyciągnął jeden z raportów policyjnych. - To prawda? - spytał Pete'a. Agent skinął głową. - Tak. Jakiś włóczęga pobił policjanta u zbiegu A i Siódmej. 127 - Włóczęga? Policjanta? - Niedaleko od miejsca, w którym zgubiliśmy Luke'a. - To na pewno on! - zawołał z podnieceniem Anthony Carl Hobart przerwał w pół zdania i popatrzył na niego z niesmakiem. Anthony zniżył głos do szeptu: - Dlaczego napadł na gliniarza? Ukradł mu coś? Może rewolwer? - Nie, ale zdrowo mu dołożył. Facet trafił do szpitala ze złamanym palcem wskazującym prawej ręki. Anthony podskoczył jak rażony prądem. - To on! - powiedział głośno. - Na miłość boską! - jęknął Carl Hobart. - Anthony... - odezwał się George Cooperman. - Albo się przymknij, albo wyjdź na korytarz i tam sobie spokojnie pogadaj. Co wolisz? Anthony wstał z fotela. - Przepraszam cię, George. Za minutę będę z powrotem. Wyszedł z sali. Pete ruszył za nim. - To on - powtórzył Anthony, kiedy znaleźli się na kory tarzu. - Poznaję jego znak firmowy. W czasie wojny tak samo łamał paluchy gestapowcom. - Skąd pan wie? - ze zdumieniem zapytał Pete. Anthony zagryzł usta. Zrozumiał, że popełnił błąd. Pete wciąż uważał Luke'a za dyplomatę po ciężkim kryzysie nerwowym. Nie miał pojęcia, że jego zwierzchnik znał go już wcześniej. - Nie powiedziałem ci wszystkiego - oświadczył Antho ny. - Pracowaliśmy razem w OSS. - A po wojnie tamten został dyplomatą... - mruknął Pete i spojrzał na Anthony'ego, marszcząc brwi. - Ma kłopoty nie tylko z żoną, prawda? - Prawda. Podejrzewam, że to coś poważniejszego. Pete przyjął to bez dodatkowych pytań. - Zimny drań. Ot, tak po prostu, złamał komuś palec... - Zimny drań? - Anthony nigdy nie myślał o Luke'u w ten sposób, chociaż wiele razy widział przykłady jego brutalności. 128 - Czasami. Jak się trochę wkurzy. O której to się zdarzyło? - Wpół do dziesiątej. - Cholera... Ponad cztery godziny temu. Mógł nawiać na przeciwległy kraniec miasta. - Co robimy? - Wyślij dwóch ludzi w okolice A Street. Niech powęszą, pokażą zdjęcie Luke'a, i tak dalej. Może coś znajdą. Porozmawiaj z gliniarzem. - Dobrze. - Jeżeli coś ustalisz, wyciągnij mnie z tej głupiej nasia- dówki. - Tak jest. Anthony wrócił na salę. - Można wysłać na Kubę paru twardzieli z Sił Specjal nych - powiedział George Cooperman. - W półtora dnia uporają się z tak zwanymi "żołnierzami" Castro. - Uda nam się utrzymać to w tajemnicy? - zapytał nerwowo przedstawiciel Departamentu Stanu. - Nie - odpowiedział George. - Ale możemy udawać, że to lokalna sprawa. Tak jak w Iranie i Gwatemali. - Nie chcemy się afiszować z takimi działaniami - z nacis kiem przypomniał facet z Departamentu. - Wybaczy pan, ale moim zdaniem to czysta głupota - oświadczył Hobart. - Rosjanie będą wiedzieli, że to nasza sprawka. Irańczycy także... i mieszkańcy Gwatemali. Do diabła, w Europie pisano o naszej ostatniej akcji w gazetach! Nikt nie dał się wykiwać, z wyjątkiem Amerykanów. Dlaczego mamy kłamać przed własnym narodem? - Żeby uniknąć dochodzenia przed komisją Kongresu -warknął George, z trudem powstrzymując irytację. - Pieprzeni Politycy zaraz zaczną się dopytywać, czy mieliśmy do tego prawo i czy przypadkiem nie godzimy w suwerenność innych Państw! Co dobrego przyniosła nasza ostatnia akcja? - zapytał 129 Hobart. - Jak odróżnić rząd w Gwatemali od bandy zwykłych gangsterów? - A kogo to obchodzi?! - nie wytrzymał George. - W dupje mam głodujących Irańczyków i spragnionych wolności Laty. nosów! Jesteśmy tu po to, żeby dbać o interesy Stanów. Pierdolę demokrację! Zapadła chwila ciszy. - Dziękuję, George - powiedział wreszcie Hobart. - Cieszę się, że pewne sprawy nazwałeś po imieniu. 14:00 Każdy silnik typu Sergeant uruchamiany jest za pomocą zapalnika, który składa się z dwóch skręconych drutów i pecyny tlenku metalu otoczonej plastikiem. Jest tak czuły, że dla bezpieczeństwa trzeba go odłączać nawet w czasie burzy. W sklepie odzieżowym w Georgetown Luke kupił miękki szary kapelusz i granatowy płaszcz z dobrej wełny. Przebrał się w najbliższej bramie i uznał, że wreszcie może stanąć oko w oko z niebezpiecznym światem. Po pierwsze, potrzebował informacji dotyczących funkcjonowania pamięci. Co powoduje amnezję? Jakie są jej rodzaje? Jak długo trwa? I najważniejsze: jakie są sposoby leczenia takich przypadków? Gdzie mógł się tego dowiedzieć? W bibliotece. W pobliskim kiosku kupił plan Waszyngtonu i bez trudu odszukał Główną bibliotekę Publiczną u zbiegu New York Avenue i Massachusetts Avenue. Była wyraźnie oznaczona. Pojechał na drugi koniec miasta. Zbudowany w klasycznym stylu wielki gmach biblioteki przypominał grecką świątynię. Na gzymsie nad kolumnadą wypisano trzy słowa: 131 NAUKA POEZJA HISTORIA Luke zawahał się, zanim wszedł na schody. Po chwili jednak przypomniał sobie, że przecież już odzyskał normalny ludzki wygląd, i przekroczył próg czytelni. Natychmiast odczuł zmianę w sposobie, w jaki go do tej pory traktowano. Siwowłosa bibliotekarka wstała na jego widok i zapytała: - Czym mogę panu służyć? - Chciałbym przejrzeć wszystkie dostępne publikacje na temat ludzkiej pamięci - powiedział. - Są w dziale psychologii - odparła. - Proszę za mną. Zaprowadzę pana. Wprowadziła go po szerokich schodach na pierwsze piętro i wskazała róg sali. Kiedy Luke zaczął przeszukiwać półki, znalazł mnóstwo książek o psychoanalizie, podręczniki wychowywania dzieci i prace poświęcone percepcji. Nic przydatnego. Sięgnął po opasły tom zatytułowany "Mózg człowieka". Przejrzał go. O pamięci ani słowa, a całość napisana niezbyt przystępnym językiem. Mnóstwo porównań i zestawień statystycznych. To jeszcze było nawet w miarę strawne, ale reszta wymagała sporej wiedzy z biologii i anatomii. Luke niestety tej wiedzy nie posiadał. Zauważył inną publikację - "Wstęp do psychologii pamięci", autorstwa Bilhah Josephson. Tytuł brzmiał obiecująco. Otworzył książkę i zaczął czytać. Częsta przypadłość, przy której pacjent " traci pamięć ", określana jest mianem "całkowitej amnezji". Luke odetchnął z ulgą. Nie był odosobnionym przypadkiem. Pacjent dotknięty amnezją nie zna swojej tożsamości i nie rozpoznaje rodziny, dzieci ani rodziców. Pamięta za to wiele innych rzeczy. Umie jeździć samochodem, mówi obcymi językami, potrafi rozmontować silnik i zna nazwisko premiera Kanady. Biorąc to pod uwagę, wspomnianą chorobę należałoby nazwać "amnezją autobiograficzną ". Właśnie to mi się przydarzyło, pomyślał. Wiedział, że jest śledzony, i potrafił uruchomić samochód bez kluczyka. Na samym początku swojej dysertacji doktor Josephson pokrótce przedstawiała własną teorię budowy mózgu. Jej zdaniem umysł ludzki zawiera kilka lub kilkanaście odrębnych "banków pamięci", w których - niczym w oddzielnych kartotekach - wybiórczo zapisywane są napływające informacje. Pamięć autobiograficzna dotyczy wyłącznie tych zdarzeń, które osobiście przeżyliśmy. Każde z nich ma określone miejsce i czas trwania. Pamiętamy nie tylko to, co się wydarzyło, ale wiemy też, gdzie i kiedy miało to miejsce. Długotrwała pamięć semantyczna przechowuje takie wiadomości jak nazwa stolicy Rumunii i sposób rozwiązywania równań kwadratowych. Pamięć krótkotrwała pozwala nam na parę sekund zapamiętać numer telefonu, od chwili przeczytania go w książce telefonicznej lub w notesie do wykręcenia ostatniej cyfry na tarczy aparatu. Potem następowały opisy zachowań pacjentów, którzy utracili jedną "kartotekę", lecz zachowali kilkanaście innych. Coś takiego przydarzyło się właśnie Luke'owi. Poczuł głęboką wdzięczność dla autorki książki, że tak dokładnie przestudiowała tę przypadłość. Po chwili uświadomił sobie, że ma już po trzydziestce, a więc co najmniej od dziesięciu lat musiał pracować zawodowo. Dzięki pamięci semantycznej głowę miał pełną wiedzy.' 132 Przy odrobinie wysiłku mógłby sobie przypomnieć, co kiedyś robił. A to był pierwszy krok do ustalenia tożsamości. Uniósł głowę znad książki. Co tak naprawdę umiał? Nie mógł pełnić służby w policji, bo - jak już zauważył wcześniej - miał zbyt miękką i delikatną skórę. Czym szczególnym się wyróżniał? Trudne pytanie. Zrozumiał, że uzyskanie dostępu do ukrytych pokładów pamięci to nie to samo, co szybkie spojrzenie w głąb lodówki. Tam wszystko widać jak na dłoni. Natomiast umysł przypominał katalog biblioteki - trzeba było wiedzieć, czego się szuka. Tylko spokojnie, pomyślał, próbując zwalczyć ogarniającą go frustrację. Bez paniki. Zastanów się. Czy gdyby był prawnikiem, pamiętałby treść kodeksu? Czy jako lekarz mógłby spojrzeć na zupełnie obcego faceta i powiedzieć: "Ten człowiek ma zapalenie wyrostka robaczkowego"? Nic z tego. Przypomniał sobie tylko, że bez większego trudu rozumiał porównania i dane statystyczne zawarte w "Mózgu człowieka". Reszta była dla niego czarną magią. Może więc na co dzień zajmował się liczbami? Może pracował w księgowości lub towarzystwie ubezpieczeniowym? A może najzwyczajniej w świecie uczył matematyki? Znalazł odpowiedni dział i powiódł wzrokiem po półkach. Natknął się na książkę "Teoria liczb" i przeglądał ją przez chwilę. Wszystkie stwierdzenia odpowiadały prawdzie, ale niektóre z nich były już przestarzałe... Uświadomił sobie, że wreszcie coś odkrył. Rozumiał teorię liczb. Odnalazł główny ślad. Książka, którą trzymał w ręku, zawierała znacznie więcej równań niż objaśnień. Nie napisano jej dla "zwykłego czytelnika". A jednak ją rozumiał. Był więc naukowcem. W przypływie optymizmu odszukał dział "Chemia" i sięgną' po "inżynierię polimerów". Dawało się ją czytać, choć przychodziło mu to z niejakim trudem. Przerzucił się na fizykę. 134 "Sympozjum na temat zachowania zimnych i bardzo zimnych gazów". Fascynująca lektura. Lepsza niż niejedna powieść. Z wolna krąg poszukiwań ulegał zacieśnieniu. Matematyka i fizyka... Jaki dział fizyki? Publikacja na temat zimnych gazów była bardzo ciekawa, lecz jej autor wiedział dużo więcej od niego. Luke ponownie przeszukał półki. Zatrzymał się przy geofizyce. Przypomniał sobie tytuł artykułu w gazecie, który niedawno widział: "Amerykański Księżyc wciąż uczepiony Ziemi"- Wziął do ręki "Podstawy projektowania rakiet". Prosty tekst, w dodatku z błędem już na pierwszej stronie. O, były dwa następne... - Tak! - zawołał z triumfem. Przestraszył jakiegoś ucznia, który tuż obok przeglądał podręcznik do biologii. Wyłapałem trzy błędy, więc to moja specjalność! - pomyślał. Zajmował się rakietami. Ilu konstruktorów rakiet pracowało w Stanach Zjednoczonych? Pewnie kilkuset. Luke spiesznym krokiem wrócił do siwej bibliotekarki. - Ma pani jakiś spis naukowców? - Oczywiście - odpowiedziała. - "Słownik amerykańskich ludzi nauki". Na samym początku działu nauk ścisłych. Znalazł słownik bez trudu. Była to ciężka i pokaźna księga, ale z pewnością nie zawierała wszystkich nazwisk. Żeby się w niej znaleźć, trzeba było należeć do elity. Luke mimo wszystko postanowił sprawdzić. Usiadł przy stole i zaczął wodzić palcem po indeksie. Szukał swojego imienia. Z trudem panował nad zniecierpliwieniem. Był biolog Luke Parfitt, archeolog Lucas Dimittry i farmakolog Luc Fontainebleu. Żadnego fizyka. Jeszcze raz przejrzał indeks, koncentrując się na geofizykach i astronomach. Nawet nie wiem, czy Luke to moje prawdziwe imię! - pomyślał z desperacją. Tak mnie nazywał Pete, ale róWnie dobrze mogę być Parsifalem. Mimo zwątpienia nie zamierzał się jednak poddawać. Wpadł na nowy pomysł. Przecież byli tacy, którzy go dobrze 135 znali , nawet jeśli wcale nie miał na imię Luke. "Spis amerykańskich ludzi nauki" zawierał zdjęcia tylko najbardziej zasłużonych osób, takich jak doktor Wernher von Braun, jednak wszyscy z nich - nawet on, Luke - mieli swoich współpracowników, przyjaciół i kolegów. Należało ich po prostu znaleźć. Najważniejsze, że wiedział już, gdzie szukać -wśród inżynierów rakietowych. Gdzie najczęściej bywają naukowcy? Na uniwersytecie. Wziął do ręki encyklopedię i zerknął na hasło "Waszyngton". Przejrzał listę wszystkich wyższych uczelni. Wybrał Uniwersytet w Georgetown, bo po porannej przejażdżce wiedział, jak tam trafić. Popatrzył jeszcze na plan miasta. Uczelnia zajmowała ogromny teren. Wydział fizyki bez wątpienia nie należał do najmniejszych. Któryś z profesorów mógłby przecież rozpoznać dawnego znajomego... Pełen nadziei, wyszedł z biblioteki i wsiadł do samochodu. 14:30 Zapalniki nie były początkowo przystosowane do pracy w próżni. Dla potrzeb Jupitera zostały zmodernizowane w następujący sposób: (a) cały silnik zamknięto w szczelnym pojemniku; (b) na wypadek, gdyby pojemnik uległ zniszczeniu, zapalnik umieszczono w oddzielnej, hermetycznej kapsule; (c) zapalnik został tak skonstruowany, że odpaliłby również w próżni. Zasada stosowania wielokrotnych zabezpieczeń w żargonie projektantów nosi nazwę "luksusu". Przewodniczący posiedzenia na temat Kuby ogłosił przerwę na kawę. Anthony pobiegł do budynku Q. Modlił się w duchu, żeby jego ludzie wiedzieli coś nowego o Luke'u. Na schodach spotkał Pete'a. - Dziwne rzeczy się dzieją... - mruknął agent. Serce Anthony'ego załomotało na nowo rozbudzoną nadzieją. - Gadaj! - Raport policji z Georgetown. Pewna kobieta, po powrocie ze sklepu, znalazła wyłamane drzwi do mieszkania. Ktoś brał 137 u niej kąpiel. Intruz zniknął, pozostawiając walizkę i kilka podartych łachów. Anthony nie posiadał się z radości. - Nareszcie coś mamy! - zawołał. - Dawaj adres! - Myśli pan, że to nasz obiekt? - Jestem zupełnie pewien! Miał dość życia włóczęgi, więc włamał się do pustego domu, wziął prysznic, ogolił się i włożył porządne ubranie. To dla niego typowe. Zawsze był elegancki. Pete zrobił zamyśloną minę. - Dużo pan wie o nim. Anthony zaklął pod nosem. Znowu strzelił gafę. - Tylko tyle, ile wyczytałem w aktach - burknął. - Przepraszam - wycofał się Pete. Po chwili podjął: - Czemu to wszystko zostawił? - Pewnie musiał uciekać, zanim na dobre skończył. - Co z naradą o Kubie? Anthony zatrzymał przechodzącą sekretarkę. - Proszę zadzwonić do sali obrad w budynku P i poinfor mować pana Hobarta, że złapał mnie ból brzucha. Pan Maxell odwiezie mnie do domu. - Ból brzucha...? - powtórzyła z osłupieniem. - Właśnie - powiedział z naciskiem. - Chyba że wymyśli pani coś lepszego. Wyszedł na zewnątrz. Pete niemal deptał mu po piętach. Wsiedli do starego żółtego cadillaca. - Sprawa jest delikatna - odezwał się Anthony, kiedy zmierzali w stronę Georgetown. - Dobrze chociaż, że Luke pozostawił nam jakieś ślady. Sęk jednak w tym, że nie mamy pod ręką wystarczająco wielu ludzi potrzebnych do pościgu. Spróbuję skłonić do współpracy wydział policji w Waszyng tonie. - Powodzenia - mruknął sceptycznie Pete. - A ja co mam robić? - Bądź miły dla gliniarzy i całkowicie zdaj się na mnie. 138 - Tyle to chyba potrafię. Anthony jechał szybko. Bez trudu trafił pod adres wymieniony w raporcie. Okolica była spokojna i cicha. Przed drzwiami niewielkiej willi stał policyjny radiowóz. Wysiedli. Anthony powiódł wzrokiem po fasadach domów po drugiej stronie ulicy. Po chwili znalazł to, czego szukał. 2 okna na piętrze wyglądała starsza, siwowłosa dama. Nie uciekła, widząc, że spogląda w jej stronę. Wręcz przeciwnie, przyglądała mu się z otwartą ciekawością. Pani Wścibska, jak na życzenie. Uśmiechnął się i uniósł dłoń na powitanie. Z godnością skinęła głową. Odwrócił się i podszedł do drzwi. Zauważył nieznaczne zadrapania na futrynie, tuż koło zamka. Czysta, profesjonalna robota, bez niepotrzebnych zniszczeń. W sam raz pasowała do Luke'a. Otworzyła im młoda, ładna kobieta w mocno zaawansowanej ciąży. Zaprosiła ich do pokoju, gdzie już czekało dwóch innych mężczyzn. Pili kawę i palili papierosy. Jeden z nich miał na sobie mundur policjanta. Drugi, młody, w tanim garniturze, prawdopodobnie był detektywem. Przed nimi stał mały rozkładany stolik z plastikowym czerwonym blatem. Na stoliku leżała otwarta walizka. Anthony przedstawił się i dyskretnie pokazał policjantom swoją legitymację; nie chciał, żeby pani Bonetti - wraz z rodziną i przyjaciółmi - wiedziała, że CIA interesuje się jej sprawą. - Jesteśmy kolegami po fachu - powiedział tonem wyjaś nienia. Detektyw nazywał się Lewis Hite. - Wie pan coś o tym włamaniu? - zapytał ostrożnie. - Wydaje mi się, że mam kilka informacji, które mogłyby Panu pomóc. Najpierw jednak muszę poznać wstępne ustalenia. Hite z zakłopotaniem szeroko rozłożył ręce. - Znaleźliśmy walizkę należącą do faceta nazwiskiem Rowey Anstruther junior, z Nowego Jorku. Ktoś włamał się do domu pani Bonetti, wziął prysznic i uciekł. Idiotyzm! 139 Anthony uważnie przyjrzał się walizce. Była z solidnej skóry wypełniona zaledwie do połowy. Znalazł w niej kilka czystych koszul i zmianę świeżej bielizny. Nie było butów, spodni ani marynarki. - Wygląda na to, że pan Anstruther przybył do Waszyngtonu dziś rano - powiedział. Hite skinął głową. - Skąd pan wie? - z zachwytem zapytała pani Bonetti. - Detektyw Hite to pani wyjaśni - uśmiechnął się Antho ny. Nie chciał drażnić detektywa, odbierając mu zasłużoną chwałę. - W walizce jest czysta bielizna - zaczął Hite. - Nie ma natomiast brudnej. To oznacza, że właściciel nie zdążył zmienić ubrania. Prawdopodobnie nigdzie nie nocował, co stanowi wyraźny dowód, że wyjechał z domu dzisiaj rano. - Słyszałem, że zostawił stertę brudnych łachów - powie dział Anthony. - Mam je tutaj - odezwał się policjant, Lonnie. Wyciągnął zza kanapy duże tekturowe pudło. - Płaszcz - powiedział, grzebiąc w zawartości kartonu. - Koszula, spodnie, buty. Anthony znał te rzeczy. Należały do Luke'a. - Moim zdaniem pan Anstruther nie ma z tymi ubraniami nic wspólnego - oznajmił. - Przypuszczam, że walizkę skra dziono gdzieś na dworcu, pewnie na Union Station. - Zerknął na policjanta. - Mógłby pan zatelefonować na tamtejszy posterunek? Chciałbym wiedzieć, czy złożono meldunek o kra dzieży. Oczywiście jeśli pani Bonetti pozwoli nam skorzystać ze swojego telefonu. - Bardzo proszę - odpowiedziała. - Stoi w przedpokoju. - Raport powinien zawierać spis rzeczy ze skradzionej walizki - dodał Anthony. - Założę się, że będzie tam mowa o garniturze i butach. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdumieniem. - Poproszę o dokładny opis garnituru. - Już się robi - odparł policjant i zniknął w przedpokoju. 140 Anthony był zadowolony z siebie. Przejął śledztwo, nie wzbudzając podejrzeń policjantów. Detektyw Hite wyraźnie oczekiwał instrukcji. - Pan Anstruther jest raczej atletycznej budowy, ma około stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu i waży nieco ponad osiemdziesiąt kilogramów - ciągnął Anthony. - Lewis, jeśli pan dobrze sprawdzi rozmiary tych koszul, zobaczy pan, że mają szesnasty numer kołnierzyka. - Już sprawdziłem - odpowiedział Hite. - To prawda. - Mogłem się domyślić, że mnie pan uprzedzi - pochlebił mu Anthony z przesadnie kwaśnym uśmiechem. - Mamy zdjęcia podejrzanego, który prawdopodobnie skradł walizkę i włamał się do tego domu. Skinął na Pete'a, a ten wręczył detektywowi zestaw fotografii. - Nie znamy jego personaliów - skłamał gładko Anthony. - Wiemy tylko, że ma metr osiemdziesiąt jeden wzrostu, waży osiemdziesiąt dwa kilogramy, jest dobrze zbudowany i udaje, że stracił pamięć. - Więc o co chodzi? - zaciekawił się Hite. - Ukradł ubrania Anstruthera i przyszedł tutaj, by się przebrać? - Coś w tym rodzaju. - Ale po co? Anthony posłał mu przepraszający uśmiech. - Niestety nie mogę powiedzieć. - To tajne? - Hite był w siódmym niebie. - Nie ma sprawy. Wrócił Lonnie. - Wszystko zgadza się co do joty. Wpół do dwunastej, Union Station. Anthony skinął głową. Widział, że bardzo zaimponował obu Policjantom. - Garnitur? - Granatowy w grafitowe prążki. - Może pan puścić zdjęcia w obieg - powiedział Anthony, odwracając się do detektywa. - Razem z rysopisem. Według pana ten facet wciąż jest w naszym mieście? 141 - Tak - odparł Anthony. Prawdę mówiąc, nie był tego zupełnie pewny, ale nie umiał znaleźć żadnej rozsądnej przy. czyny, dla której Luke miałby wyjechać z Waszyngtonu. - Podejrzewam, że ma samochód. - Sprawdzimy. - Anthony popatrzył na panią Bonetti. - Jak nazywa się starsza dama, mieszkająca dwa domy stąd, po drugiej stronie ulicy? - Rosemary Sims. - Często wygląda przez okno? - Nazywamy ją Wścibską Rosie. - Znakomicie. - Anthony znów zwrócił się do detektywa. - Zamienimy z nią ze dwa słowa? - Oczywiście. Przeszli na drugą stronę i zapukali do drzwi pani Sims. Otworzyła niemal natychmiast. Na pewno czekała w sieni. - Widziałam go! - powiedziała bez zbędnych wstępów. - Najpierw wyglądał na żebraka, a potem odwalił się jak szpak na święto lasu! Anthony ruchem ręki przekazał Lewisowi prowadzenie dalszego przesłuchania. - Miał samochód? - zapytał Hite. - Owszem. Całkiem ładny. Biało-niebieski. Pierwszy raz pojawił się w tej okolicy. - Pani Sims rzuciła mu chytre spojrzenie. - Wiem, jakie będzie następne pytanie. - Czy zauważyła pani jego rejestrację? - cierpliwie in dagował Hite. - Tak! - odpowiedziała z triumfem. - I zanotowałam numer. Anthony pozwolił sobie na szeroki uśmiech. 15:00 Mniejsze człony rakiety ukryte są w aluminiowej tubie, spoczywającej na łożysku. Dla wyrównania trajektorii tuba wiruje podczas lotu z prędkością nie przekraczającą 550 obrotów na minutę. Wejście do głównego budynku Uniwersytetu Georgetown znajdowało się na rogu O Street i Trzydziestej Siódmej. Błotnisty trawnik z trzech stron otaczały ponure gotyckie budynki z szarego kamienia. Studenci, okutani w płaszcze, pośpiesznie biegli na zajęcia. Luke jechał powoli przez dziedziniec z nadzieją, że ktoś go rozpozna, krzyknie: "Hej, stary! Znów jesteś!" - i koszmar dobiegnie końca. Wykładowcy w większości nosili koloratki i Luke zrozumiał, że to uczelnia katolicka. W dodatku męska. Czy ja też jestem katolikiem? - zastanawiał się w duchu. Zaparkował samochód przed głównym wejściem, tuż obok Potrójnego portyku z napisem "Zbór zdrowia". Wewnątrz Znalazł recepcję. Urzędująca w niej kobieta - pierwsza kobieta, Jaką zobaczył po przekroczeniu uniwersyteckich murów -Powiedziała mu, że katedra fizyki znajduje się tuż pod nim. 143 Musiał wyjść na dziedziniec i zejść po schodach wiodących do piwnicy. Z każdym krokiem czuł, że coraz bardziej zbliża się do jądra tajemnicy, niczym łowca skarbów penetrujący wnętrze egipskiej piramidy. Wreszcie znalazł duże laboratorium, z rzędem ławek ciągnącym się przez środek. Drzwi po obu stronach sali prowadziły do mniejszych pomieszczeń. Część ławek okupowała niewielka grupa ludzi, uwijających się przy mikrofalowym spektrografie. Wszyscy nosili okulary. Sądząc z ich wieku, byli to wykładowcy i studenci ostatniego roku. Czy jest wśród nich ktoś ze znajomych? Luke podszedł bliżej i popatrzył z wyczekiwaniem. Jeden ze starszych profesorów podchwycił jego spojrzenie, ale go nie rozpoznał. - Mogę w czymś panu pomóc? - Mam nadzieję - odpowiedział Luke. - Gdzie znajdę wydział geofizyki? - Na tej uczelni? - zdziwił się profesor. - Boże! Tutaj nawet fizykę zaliczają do poślednich dziedzin. Pozostali wybuchnęJi śmiechem. Wszyscy patrzyli na Luke'a, lecz nikt nie wyciągnął ręki, żeby się z nim przywitać. Źle trafiłem, pomyślał ze smutkiem. Chyba powinienem pojechać na Uniwersytet imienia Waszyngtona. - A co z astronomią? - Owszem, jest. Często spoglądamy w niebo. Mamy tu znane obserwatorium. Powrócił płomyk nadziei. - Jak tam dotrzeć? Profesor wskazał na drzwi w głębi laboratorium. - Niech pan dojdzie do końca budynku i minie boisko baseballowe. Obserwatorium widać już z daleka. Wrócił do przerwanych zajęć, a Luke poszedł ciemnym i brudnym korytarzem, ciągnącym się przez całą długość gmachu. W pewnej chwili zobaczył jakąś postać w tweedzie, zmierzającą w przeciwną stronę. Zwolnił kroku, gotów do radosnego powitania. Jednak starszy pan obrzucił go nerwowym spojrzeniem i pośpieszył dalej bez słowa. Próbując nie poddawać się zniechęceniu, Luke powtarzał ten sam zabieg z każdym, kogo napotkał. Bezskutecznie. Po wyjściu z budynku zobaczył korty tenisowe i wody Potomacu. Po zachodniej stronie, za boiskiem, widoczna była biała kopuła. W miarę jak się do niej zbliżał, czuł narastające podniecenie. Obrotowa półkula z rozsuwaną ścianą stała na płaskim dachu niewielkiego budynku. Jej budowa na pewno niemało kosztowała. To znak, że astronomia cieszyła się tu poważaniem. Luke wszedł do środka. Pośrodku korytarza stał masywny filar, podtrzymujący ciężką kopułę. Luke otworzył najbliższe drzwi i zajrzał do pustej biblioteki. Wsunął głowę do następnego pomieszczenia. Zobaczył atrakcyjną kobietę, mniej więcej w jego wieku, siedzącą przy maszynie do pisania. - Dzień dobry - powiedział. - Zastałem wykładowcę? - Chodzi panu o ojca Heydena? - Hmm... Tak. - Kim pan jest? - No... - Luke poczuł się jak skończony idiota. Nie prze widział, że ktoś może go zapytać o personalia. Sekretarka spoglądała na niego podejrzliwie. - On mnie nie zna... - bąknął. - To znaczy, zna... ale nie z nazwiska. Jej czujność wzrosła. - Mimo to ma pan jakieś nazwisko, prawda? - Luke. Profesor Luke. - Z jakiej uczelni? - Z... Nowego Jorku. - Z której? Nowy Jork ma bardzo wiele placówek naukowych. Luke wpadł w rozpacz. Nie zaplanował tej rozmowy i teraz Zawalił sprawę. Nie kop głębiej pod sobą, skoro już siedzisz w dziurze, pomyślał. Przestał się uśmiechać. 144 - Nie przybyłem tutaj na przesłuchanie - powiedział chłodnym tonem. - Proszę zawiadomić ojca Heydena, że przyszedł profesor Luke, fizyk rakietowy. Chodzi o chwilę rozmowy. - Niestety to niemożliwe - padła zdecydowana odpowiedź Luke wyszedł na korytarz, głośno trzaskając drzwiami. Zły był bardziej na siebie niż na sekretarkę, która całkiem rozsądnie broniła swojego szefa przed wizytą wariata. Postanowił jednak działać dalej. Będzie zaglądał do każdej sali, dopóki ktoś go nie rozpozna lub dopóki go nie wyrzucą. Wszedł na pierwsze piętro. Pusto. Po drewnianych schodkach bez poręczy wspiął się do obserwatorium. Tutaj także nikogo nie było. Stał przez chwilę i podziwiał wspaniały teleskop, ze skomplikowanym zestawem dźwigni i przyrządów. Prawdziwy cud techniki... Co teraz? - pomyślał z desperacją. Na schody weszła sekretarka. Luke spiął się w sobie, gotów do awantury. - Ma pan jakieś kłopoty? - spytała współczująco. Jej łagodny uśmiech sprawił, że Luke poczuł drapanie w gardle. - To bardzo nieprzyjemna sprawa - powiedział. - Straciłem pamięć. Wiem tylko, że pracuję przy konstrukcji rakiet. Łu dziłem się nadzieją, że trafię tu na kogoś znajomego. - Jestem sama - odparła. - W ramach obchodów Między narodowego Roku Geofizyki profesor Larkley ma dzisiaj odczyt na temat paliw rakietowych. Wszyscy są teraz w Instytucie Smithsona. Luke odzyskał dobry humor. Zamiast jednego naukowca, mógł mieć do dyspozycji pełną salę! - Gdzie to jest? - W śródmieściu, w Mali, przy Dziesiątej. Jeździł po Waszyngtonie wystarczająco długo, by wiedzieć, że to niedaleko. - O której jest początek wykładu? - Już się rozpoczął. O trzeciej. 146 Popatrzył na zegarek. Wpół do czwartej. Jeśli się postara dotrze tam za pół godziny. - Instytut Smithsona - powtórzył. - Z tyłu, w gmachu awiacji - Może wie pani, ile osób będzie na odczycie? - Około stu dwudziestu. W takiej grupie ktoś musi go rozpoznać! 15:30 Ruch obrotowy drugiego członu stabilizuje tor lotu i wyrównuje różnice w sile odrzutu jedenastu mniejszych rakiet, umieszczonych wokół kadłuba. Billie była wściekła na Lena. Jakim prawem pan Ross próbował wkraść się w łaski delegatów z Sowerby Foundation? Posadę dyrektora badań powinien objąć najlepszy naukowiec, a nie zwyczajny lizus! Po południu, zanim na dobre ochłonęła ze zdenerwowania, wezwał ją do siebie zastępca ordynatora. Charles Silverton był w gruncie rzeczy księgowym, ale dobrze rozumiał potrzeby naukowców. Władzom szpitala przyświecały dwa podstawowe cele: zrozumieć i leczyć chorobę psychiczną. Silverton dbał o to, aby zespół badawczy nie odczuwał żadnych braków z powodu jakichś kłopotów administracyjnych albo finansowych. Billie go lubiła i szanowała. Gabinet Silvertona mieścił się w starej wiktoriańskiej jadalni. Był tam nawet kominek i arabeski na suficie. Silverton podsunął jej krzesło. - Rozmawiałaś dziś rano z kimś z Sowerby Foundation? 148 - Tak. Przyłączyłam się do Lena, który ich oprowadzał po szpitalu. Dlaczego pytasz? Nie odpowiedział. - Zrobiłaś coś, po czym mogli poczuć się urażeni? Z namysłem zmarszczyła brwi. - Chyba nie... Niemal przez cały czas rozmawialiśmy o budowie nowego skrzydła. - Naprawdę chciałem, żebyś dostała etat dyrektora badań... Popatrzyła na niego z przerażeniem. - Dlaczego mówisz w czasie przeszłym? - Len Ross, mimo swoich zasług, nie dorasta do ciebie. Osiągnęłaś o wiele więcej i jesteś dziesięć lat młodsza. - Ale on ma poparcie fundacji, prawda? Silverton zrobił zafrasowaną minę. - Wręcz upierają się przy nim. Inaczej nie dadzą dotacji. - Szlag by ich trafił! - nie wytrzymała Billie. - Znasz kogoś, kto miałby powiązania z zarządem? - Owszem. Jeden z moich najstarszych przyjaciół, Anthony Carroll. Jest ojcem chrzestnym mojego syna. - Dlaczego wszedł do fundacji? Czym się zajmuje? - Pracuje dla Departamentu Stanu. Ma cholernie bogatą matkę i należy do wielu organizacji charytatywnych. - Nadal się przyjaźnicie? Billie wróciła wspomnieniami do studenckich czasów. Fakt, zerwali ze sobą po wielkiej awanturze, po której Luke odszedł z Harvardu. Potem jednak mu przebaczyła, za to, że zajął się Elspeth. Po wyjeździe Luke'a Elspeth popadła w odrętwienie. Prawie przestała się uczyć i wszystko wskazywało na to, że nie zrobi dyplomu. Chodziła jak otępiała. Wyglądała jak duch o płomiennorudych włosach, chudła w oczach i coraz częściej opuszczała zajęcia. Anthony ją ocalił. Zżyli się ze sobą, choć ich związek nie był klasycznym romansem. Uczyli się razem, Elspeth wreszcie odzyskała chęć do życia i obroniła dyplom, a Billie - szczerze poruszona postawą Anthony'ego - na nowo obdarzyła go przyjaźnią. 149 - Kiedyś pokłóciliśmy się jak diabli, jeszcze w czterdziestym pierwszym - powiedziała do Silvertona. - Ale już dawno nam przeszło. - Może ktoś w zarządzie interesuje się pracą Lena? Billie zastanawiała się przez chwilę. - Ma całkiem inny styl działania. Uwielbia Freuda, więc zawsze szuka wyjaśnień w psychoanalizie. Jeżeli pacjent traci umiejętność czytania, Len widzi w tym objaw utajonego lęku przed literaturą. Ja podobny przypadek składam na karb uszko dzenia mózgu. - Jakiś członek fundacji może być zapalonym freudystą. - Właśnie - westchnęła Billie. - Ale po co się wtrącają? To nie fair. - Rzeczywiście, to nie w porządku - zgodził się z nią Charles. - Nikt zazwyczaj nie zabiera głosu w sprawach wymagających fachowej ekspertyzy. Z drugiej strony, mają do tego prawo. - Nie odpuszczę. Podali jakiś powód? - Zadzwonił do mnie sam prezes. Rzecz jasna, nieformalnie. Powiedział, że ich zdaniem Len ma lepsze kwalifikacje. Billie pokręciła głową. - Musi być inne wyjaśnienie. - Spytaj swojego przyjaciela. - Właśnie zamierzam to zrobić - odparła. 15:45 Miejsca, w których należy umieścić dodatkowy balast, określane są z dużą dokładnością za pomocą stroboskopu. Tuba musi wirować równomiernie, bo w przeciwnym wypadku wewnętrzna klatka zacznie trzeć o zewnętrzną ramę i cała konstrukcja ulegnie zniszczeniu. Przed wyjazdem z Uniwersytetu Georgetown Luke ponownie zerknął na plan Waszyngtonu. Instytut mieścił się w parku zwanym Mali. Jadąc K Street, popatrzył na zegarek. Do końca drogi pozostało mu jakieś dziesięć minut. Pięć minut na odszukanie właściwej sali... Trafiłby na sam koniec odczytu i raz na zawsze pozbyłby się kłopotów. Miał już za sobą prawie jedenaście godzin życia w ciągłym koszmarze. Ponieważ jednak nic nie pamiętał z wydarzeń przed piątą rano, wydawało mu się, że ten stan trwał zawsze. Skręcił w Dziewiątą i z nadzieją w sercu skierował się w stronę parku. Chwilę później usłyszał jęk syreny policyjnej, podskoczył jak oparzony. 151 Spojrzał we wsteczne lusterko. Za nim jechał radiowóz z włączonymi światłami. Siedziało w nim dwóch policjantów Jeden pokazał w prawo i poruszył ustami. "Zjedź na bok" - zrozumiał Luke. Poczuł się zdruzgotany. Niemal mu się udało... Może popełnił tylko jakieś wykroczenie i chcieli mu wlepić mandat? Ale zażądają prawa jazdy, a on nie miał żadnych dokumentów. Poza tym nie chodziło o przepisy ruchu. Siedział w skradzionym samochodzie. Sądził, że nic mu nie grozi co najmniej do wieczora, kiedy właściciel forda wróci z Filadelfii, Coś jednak poszło nie tak. Z pewnością go aresztują. Najpierw jednak musieli go złapać. Nie pójdzie im to tak łatwo. Jechał ulicą jednokierunkową, przed sobą miał ciężarówkę. Bez namysłu wdusił pedał gazu i szarpnął kierownicą. Radiowóz ruszył za nim na sygnale. Luke wyminął ciężarówkę. Działał odruchowo. Pociągnął za ręczny hamulec i gwałtownie skręcił w prawo. Ford długim poślizgiem stanął w poprzek ulicy. W obawie przed zderzeniem ciężarówka zboczyła w lewo i zepchnęła radiowóz na drugą stronę jezdni. Luke wrzucił luz, żeby wyhamować poślizg. Stał teraz tyłem do kierunku jazdy. Włączył bieg, przydeptał pedał gazu i ruszył pod prąd. Samochody z głośnym trąbieniem zjeżdżały na lewo i prawo. Luke zręcznym manewrem ominął autobus, potrącił kombi i gnał dalej, ścigany rykiem klaksonów. Stary przedwojenny lincoln wpadł na chodnik i uderzył w latarnię. Jakiś motocyklista wylądował na jezdni. Luke miał nadzieję, że nic mu się nie stało. Dotarł do następnego skrzyżowania i skręcił w prawo, w szeroką aleję. Przejeżdżając na czerwonych światłach, przemknął przez dwie przecznice. Dopiero teraz spojrzał w lusterko-Pogoni ani śladu. Znów skręcił, tym razem na południe. Zgubił się, ale mniej więcej znał drogę do parku. Mógł zwolnić. Niestety wybiła 152 czwarta, a on był znacznie dalej od Instytutu Smithsona niż pięć minut temu. Słuchacze z pewnością zbierali się już do wyjścia. Znowu przyśpieszył. Trafił w zaułek bez przejazdu, więc musiał pojechać w prawo. Cały czas zerkał na tabliczki z nazwami ulic. Był na D Street, po minucie znalazł się na Siódmej i ruszył na południe. Karta się odwróciła. Wpadł na "zieloną falę". Minął Con-stitution Avenue i dotarł do parku. Za trawnikiem po prawej stronie zobaczył duży gmach z czerwonej cegły, przypominający baśniowy zamek. Tu według planu miało być muzeum. Zatrzymał się i spojrzał na zegarek. Pięć po czwartej. Już po odczycie. Zaklął i wyskoczył z samochodu. Przebiegł przez trawnik. Sekretarka powiedziała mu, że spotkanie wyznaczono w budynku awiacji. Gdzieś z tyłu. To znaczy gdzie? Z tej strony chyba było główne wejście. Koło gmachu ciągnęła się wąska ścieżka, przecinająca mały ogród. Pobiegł nią i trafił na szeroką aleję. Po chwili odnalazł kunsztownie kutą bramę, wiodącą na tyły muzeum. Z prawej stała ogromna hala, przypominająca stary hangar. Wpadł do środka. Rozejrzał się. Z sufitu zwisały wielkie modele najróżniejszych statków powietrznych: stare dwupłatowce, odrzutowiec z lat wojny i balon na gorące powietrze. Poniżej, w szklanych gablotach, zgromadzono odznaki lotnicze, mundury, aparaty do zdjęć z lotu ptaka i same zdjęcia. Luke podszedł do umundurowanego strażnika. - Miał tu być odczyt o paliwach rakietowych. - Spóźnił się pan - odparł strażnik i popatrzył na zega rek. - Dziesięć po czwartej. Spotkanie dobiegło końca. - Gdzie to było? Może dopadnę jeszcze profesora. - Chyba już wyszedł. Luke obrzucił go twardym spojrzeniem. - Proszę odpowiedzieć na zadane pytanie - wycedził. -Gdzie? - Tam, w rogu sali - z przestrachem odparł strażnik. 153 Luke przebiegł przez wystawę. Znalazł zaimprowizowaną salę wykładową, z katedrą na podwyższeniu, tablicą i rzędami krzeseł. Słuchacze już się rozeszli. Grupa porządkowych odstawiała krzesła pod ścianę. W drugim kącie stało ośmiu lub dziewięciu ludzi, pogrążonych w zawziętej dyskusji. Rej wśród nich wodził nobliwy starzec o wyglądzie profesora. Koniec nadziei, westchnął Luke. Przed paroma minutami w tej sali była ponad setka naukowców ze wszystkich rejonów kraju. Teraz została ich tylko garstka. Jaką miał szansę? Siwowłosy profesor spojrzał w jego stronę i wrócił do rozmowy. Nie wiadomo, czy go rozpoznał. Mówił niemal bez przerwy. - Nitrometanu nie da się kontrolować. Nie wolno nam zapominać o względach bezpieczeństwa. - Jeśli paliwo jest wystarczająco dobre, to warto nad nim popracować - przerwał mu młody człowiek w tweedowym ubraniu. Dyskusja brzmiała znajomo w uszach Luke'a. Wypróbowano wiele paliw. Niektóre z nich okazały się silniejsze od typowej mieszanki alkoholu i płynnego tlenu. Wszystkie jednak miały swoje wady. - A co z niesymetryczną dimetylohydrazyną? - zapytał ktoś mówiący z silnym południowym akcentem. - Słyszałem, że przeszła szereg testów w laboratorium napędów odrzutowych w Pasadenie. - Owszem, jest doskonała, ale jednocześnie jest zabójczą trucizną - niespodziewanie powiedział Luke. Wszystkie głowy zwróciły się w jego stronę. Stary profesor zmarszczył brwi. Nie podobało mu się, że jakiś intruz zabiera głos w naukowych sprawach. Młody człowiek w tweedzie szeroko otworzył oczy. - Boże, Luke! Co ty robisz w Waszyngtonie? Luke był tak szczęśliwy, że chciało mu się płakać. CZĘŚĆ TRZECIA 16:15 Zamontowany w tubie programator podnosi szybkość ruchu rotacyjnego wyższych części kadłuba od 450 do 750 obrotów na minutę. Ma to zapobiegać szkodliwym wibracjom, które mogłyby doprowadzić do rozpadu rakiety w kosmosie. Luke nie mógł wydobyć z siebie ani słowa. Ogromne uczucie ulgi sprawiło, że czuł ucisk w gardle. Przez cały dzień starał się zachować stoicki spokój, ale teraz był na krawędzi załamania. Naukowcy, obojętni na wszystko, wrócili do przerwanej rozmowy. Tylko młodzieniec w tweedzie przypatrywał mu się badawczo. - Dobrze się czujesz? Luke skinął głową. - Możemy porozmawiać? - wykrztusił po dłuższej chwili. - Oczywiście. Jest tu mały pokoik, za ekspozycją poświęconą braciom Wright. Przedtem korzystał z niego profesor Larkley. - Podeszli do drzwi. - Tak przy okazji... to ja Organizowałem ten odczyt. 157 Pokój był rzeczywiście mały i umeblowany niemal po spartańsku. Dwa krzesła, biurko i telefon. Usiedli. - Co się stało? - spytał młody człowiek. - Straciłem pamięć. - O mój Boże! - Amnezja autobiograficzna. Znam swój zawód, więc w ten sposób was odszukałem. Nie wiem jednak, kim jestem. Młodzieniec był wyraźnie wstrząśnięty tym wyznaniem. - Nie znasz mnie? Luke pokręcił głową. - Cholera, nie znam nawet własnego nazwiska! - Nigdy w życiu się z czymś takim nie spotkałem - ze zdumieniem szepnął młodzieniec. - Powiedz mi wszystko, co o mnie wiesz. - Dobrze. Eee... Od czego mam zacząć? - Zwróciłeś się do mnie per "Luke". - Wszyscy tak do ciebie mówią. Nazywasz się Claude Lucas. Doktor Claude Lucas. Chyba nie lubisz imienia Claude. Ja jestem Will McDermot. Luke zamknął oczy. Był najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Poznał swoje nazwisko. - Dziękuję, Will. - Nie znam twojej rodziny. Spotkaliśmy się kilka razy na różnych zjazdach i konferencjach. - Gdzie mieszkam? - Chyba w Huntsville, w Alabamie. Pracujesz dla Woj skowej Agencji Pocisków Balistycznych w bazie Redstone, w Huntsville, ale jesteś cywilem. Twoim szefem jest Wernher von Braun. - Nie masz pojęcia, jak dobrze wiedzieć takie rzeczy! - Zdziwił mnie twój widok. Cały zespół badawczy pracuje teraz przy rakiecie, która ma wynieść w kosmos naszego satelitę. Od tygodni siedzą na Canaveral. Poszła plotka, że start nastąpi dzisiaj w nocy. - Czytałem o tym w gazecie... Dobry Boże, to moje dzieło. 158 - Tak. Explorer. Najważniejszy punkt amerykańskiego programu kosmicznego - szczególnie po triumfie rosyjskiego Sputnika i sromotnej porażce Vanguarda. Luke'a ogarnęło podniecenie. Zaledwie parę godzin temu był pijakiem i włóczęgą. Teraz stał się naukowcem u szczytu zawodowej kariery. - Powinienem być tam razem z nimi! - Właśnie... Domyślasz się, co robisz w Waszyngtonie? Luke pokręcił głową. - Obudziłem się dzisiaj rano w męskim kiblu na Union Station. Nie wiem, jak tam dotarłem. Will popatrzył na niego z porozumiewawczym uśmiechem. - Nieźle zabalowałeś poprzedniej nocy, co? - Pozwól, że zapytam zupełnie poważnie: często się upi jałem? Tak, żeby stracić wątek? - Na tyle to cię nie poznałem... - Will zmarszczył brwi. - Ale raczej nie. Przecież znasz naukowców. Najchętniej siedzimy przy kawie i ględzimy o naszej pracy. Luke przyznał mu rację. - Nie przepadam za piciem - stwierdził. Jednak wobec tego jak doprowadził się do takiego stanu? Kim był Pete? Dlaczego go śledzono? Kim byli dwaj tajniacy, którzy szukali go na Union Station? Chciał o tym wszystkim powiedzieć Willowi, lecz po namyśle zrezygnował. Zagmatwana historia... Wyszedłby na wariata. - Zadzwonię na Przylądek - powiedział krótko. - Dobry pomysł. - Will chwycił słuchawkę telefonu i wykręcił zero. - Mówi Will McDermot. Mogę stąd zamówić międzymiastową? Dziękuję. Podał słuchawkę Luke'owi. Luke wykręcił podany mu przez McDermota numer i przez chwilę czekał na połączenie. - Tu doktor Lucas - powiedział z zadowoleniem. Nie Przypuszczał, że ta prosta czynność może mu sprawić taką 159 satysfakcję. - Chciałbym rozmawiać z kimś z zespołu Explorera. - Są w hangarach D i R - odparł telefonista. - Proszę chwilę poczekać. - Oddział ochrony, pułkownik Hide przy telefonie - rozległ się jakiś głos. - Tu doktor Lucas... - Luke! Nareszcie! Gdzie ty się podziewasz? - Jestem w Waszyngtonie. - Co ty do diabła wyprawiasz? Wszyscy odchodzą od zmysłów! Wojsko cię szuka, FBI, nawet CIA! To wyjaśnia obecność agentów na dworcu, pomyślał Luke. - Stało się coś dziwnego. Straciłem pamięć. Włóczyłem się po mieście, zupełnie nie wiedząc, kim jestem. W końcu znalazłem dawnego znajomego. - Nie do wiary... Jak to się stało? - Mam nadzieję, że pan mi to wyjaśni, pułkowniku. - Zawsze mówiłeś do mnie Bili. - Bili. - Dobra, podam ci najważniejsze fakty. W poniedziałek rano oznajmiłeś nagle, że lecisz do Waszyngtonu. Wziąłeś samolot z Patrick. - Patrick...? - Baza lotnictwa Patrick, tuż przy Canaveral. Marigold zarezerwowała pokój... - Kto to jest Marigold? - Twoja sekretarka w Huntsville. Zarezerwowała ci apar tament w hotelu Carlton. Ten sam, co zwykle. W głosie pułkownika zabrzmiała nuta zazdrości. Ciekawe, co to za apartament, pomyślał Luke. "Ten sam, co zwykle..."• Miał jednak pilniejsze pytania. - Mówiłem, po co jadę? - Marigold umówiła cię na spotkanie z generałem Sher- woodem w Pentagonie. Miałeś być u niego wczoraj o dziesiątej rano. Nie byłeś. 160 - Dlaczego chciałem się z nim widzieć? - Nie wiem. - Co to za jeden? - Dowódca wojskowych sił bezpieczeństwa. Na dokładkę przyjaciel rodziny. Mogłeś więc z nim rozmawiać praktycznie o wszystkim. Nie, pomyślał Luke. To musiało być coś naprawdę ważnego. W przeciwnym razie nie wytknąłbym nawet nosa z przylądka Canaveral w przeddzień startu. - Odpalacie już dzisiaj? - Nie. Pogoda sprawia kłopoty. Start został przełożony na jutro, na dwudziestą drugą trzydzieści. Co mi odbiło, że w takiej chwili wyjechałem? - zastanawiał się Luke. - Mam znajomych w Waszyngtonie? - Pewnie, że masz. Jeden z nich dzwoni do mnie co godzina. Bern Rothsten. - Hide podyktował mu numer telefonu. Luke zapisał to na kawałku kartki. - Zaraz się z nim skontaktuję. - Lepiej będzie, jak najpierw porozmawiasz z żoną. Zamarł. Żona, pomyślał. Mam żonę. Ciekawe, jak wygląda... - Jesteś tam jeszcze? - spytał Hide. Luke wziął głęboki oddech. - Bili? - Słucham. - Jak ona ma na imię? - Elspeth - padła odpowiedź. - Twoja żona ma na imię Elspeth. Przełączę cię bezpośrednio do niej. Poczekaj. Poczuł gwałtowny ucisk w żołądku. Co za głupota! - uspokajał sam siebie. Przecież to twoja żona. - Mówi Elspeth. To ty, Luke? Miała ciepły, głęboki głos i mówiła z dobrą dykcją, bez akcentu. Na pewno była wysoka i pewna siebie. - Tak, to ja - odparł. - Straciłem pamięć. - Martwiłam się o ciebie. Już wszystko w porządku? 161 Był bezgranicznie wdzięczny, że ktoś się o niego troszczył. - Chyba tak - powiedział. - Co ci się przytrafiło? - Nie wiem. Dzisiaj rano obudziłem się w męskiej toalecie na Union Station. Od tamtej pory próbowałem ustalić, kim jestem. - Wszyscy cię szukają. Skąd dzwonisz? - Z Instytutu Smithsona. Z budynku awiacji. - Ktoś jest przy tobie? Luke uśmiechnął się do Willa McDermota. - Pewien kolega po fachu. Równy chłop. I mam numer Berna Rothstena. Prawdę mówiąc, nie potrzeba mi żadnej opieki. Czułbym się całkiem nieźle, gdyby nie luki w pa mięci. McDermot wstał z zakłopotaniem. - Pogadaj spokojnie - szepnął. - Zaczekam na zewnątrz. Luke z wdzięcznością pokiwał głową. - Nie pamiętasz, dlaczego tak nagle postanowiłeś wybrać się do Waszyngtonu? - spytała Elspeth. - Nie. Nic ci o tym nie mówiłem? - Powiedziałeś, że lepiej dla mnie, żebym nic nie wiedziała. Odchodziłam od zmysłów. Zatelefonowałam do naszego starego przyjaciela w Waszyngtonie, Anthony'ego Carrolla. Teraz pracuje w CIA. - Pomógł ci jakoś? - W poniedziałek wieczorem zadzwonił do ciebie, do Carl- tona. Miałeś się z nim spotkać na śniadaniu we wtorek rano. Nie przyszedłeś. Szukał cię cały dzień. Zaraz go zawiadomie, że już się znalazłeś. - Więc coś się stało w nocy z poniedziałku na wtorek. - Idź do lekarza! Daj się zbadać. - Czuję się całkiem dobrze. Chcę wiedzieć dużo więcej. Mamy dzieci? - Nie. Luke poczuł znajomy smutek, niczym tępy ból po starej ranie. 162 - Od dnia ślubu staramy się o dziecko - ciągnęła Elspeth. -Czyli od czterech lat. Jak na razie bez rezultatu. - Moi rodzice wciąż żyją? - Tylko mama. Mieszka w Nowym Jorku. Twój tata zmarł pięć lat temu. Luke popadł w nagłe przygnębienie. Nie pamiętał ojca i nie miał okazji go poznać. To było najsmutniejsze. - Masz młodsze rodzeństwo - mówiła Elspeth. - Dwóch braci i siostrę. Emily zawsze była twoją ulubienicą. Jest od ciebie o dziesięć lat młodsza i mieszka w Baltimore. - Znasz ich numery telefonów? - Oczywiście. Poczekaj, zaraz je znajdę. - Muszę pogadać z rodziną. Sam nie wiem dlaczego... - Usłyszał zduszony szloch po drugiej stronie słuchawki. - Płaczesz? - Nie. - Elspeth pociągnęła nosem. Pewnie wyjmowała w tej chwili chusteczkę z torebki. - Tak mi przykro... -jęknęła słabym głosem. - Przeszedłeś przez prawdziwe piekło. - Bywały trudne chwile. - Podam ci te numery - powiedziała. - Jesteśmy bogaci? - spytał, kiedy skończył pisać. - Twój ojciec był znanym bankierem. Zostawił ci spory spadek. A co? - Bili Hide wspomniał, że wynająłem apartament w Carl- tonie. Podobno "ten, co zwykle". O co chodzi? - Tato przed wojną był doradcą Roosevelta. Do Waszyng tonu jeździł razem z całą rodziną i zawsze rezerwował narożny pokój w Carltonie. Ty podtrzymujesz tę tradycję. - Nie żyjemy zatem z gołych wojskowych pensji. - Nie, chociaż w Huntsville staramy się zachować umiar, żeby nie budzić zazdrości wśród znajomych. - Mógłbym pytać przez resztę dnia... Przede wszystkim Jednak chcę wiedzieć, co mi się naprawdę przydarzyło. Możesz przyjechać? do Waszyngtonu? Zapadła chwila ciszy. 163 - Na miłość boską, po co? - zapytała w końcu. - Żeby rozwiązać to wraz ze mną. Przyda mi się każda pomoc... i jakieś towarzystwo. - Lepiej zapomnij o wszystkim i wracaj. Na to nie mógł sobie pozwolić. - Nie, moja miła. Muszę wiedzieć, co tu się wydarzyło, Zbyt wiele pytań, zbyt mało odpowiedzi. - Zrozum, Luke, nie mogę stąd wyjechać. Lada chwila wystrzelimy w kosmos pierwszego amerykańskiego satelitę! Chcesz, żebym właśnie teraz odłączyła się od zespołu? - Nie - odparł. Rozumiał ją, ale jednocześnie poczuł się mocno dotknięty jej odmową. - Kto to jest Bern Rothsten? - Byliście razem w Harvardzie. Tak samo jak Anthony Carroll. Teraz Bern jest pisarzem. - Kilka razy próbował się ze mną skontaktować. Być może wie, o co chodzi. - Zadzwoń do mnie, dobrze? Wieczorem wracam do motelu Starlite. - Zadzwonię. - Uważaj na siebie, Luke. Błagam... - powiedziała napiętym tonem. - Będę ostrożny. Obiecuję. Odłożył słuchawkę. Przez chwilę siedział w milczeniu. Opadły z niego wszelkie emocje. Miał ochotę po prostu wrócić do hotelu i walnąć się do łóżka. Zwyciężyła jednak ciekawość. Podniósł słuchawkę telefonu i wykręcił numer Berna Rothstena. - Luke Lucas - powiedział. - Luke! - Bern mówił chrapliwym głosem, z nikłym no wojorskim akcentem. - Dzięki Bogu! Co się z tobą działo? - Wszyscy o to pytają. Sęk w tym, że nie wiem. Straciłem pamięć. - Straciłeś pamięć...? - Właśnie. - O kurde... W jaki sposób? 164 - Nie mam pojęcia. Myślałem, że może ty podsuniesz mi jakieś rozwiązanie. - Spróbuję. - Dlaczego mnie szukałeś? - Nie wiedziałem, gdzie się podziewasz. W poniedziałek dzwoniłeś do mnie z Huntsville. To było coś nowego. - Poczekaj chwilę. Z Huntsville? - Tak. - Nie przyleciałem prosto z Florydy? - Nie. Zatrzymałeś się w Huntsville w jakiejś ważnej sprawie. Bili Hide i Elspeth nic o tym nie mówili. Może po prostu nie wiedzieli. - Mów dalej. - Powiedziałeś, że jesteś w drodze, że chcesz się ze mną zobaczyć i że zadzwonisz z Carltona. Nie zadzwoniłeś. - Coś mi się przytrafiło w poniedziałek w nocy. - Najwyraźniej. Słuchaj, Luke... Spróbuj się skontaktować z doktor Billie Josephson. To ekspert światowej sławy w dzie dzinie badań mózgu. Znał to nazwisko. - W bibliotece trafiłem na jej książkę. - To moja była żona i twoja dawna przyjaciółka. - Bern podyktował mu numer telefonu. - Zaraz do niej zadzwonię. Bern... - Słucham? - Mam amnezję, a moja dawna przyjaciółka jest specjalistką °d pamięci. To przypadek? - Jakbyś zgadł - odparł Bern. 16:45 Ostatni człon, z satelitą w środku, ma 2 metry długości i zaledwie 20 centymetrów średnicy. Waży 13,5 kilograma i wygląda jak rura do piecyka. Billie zaplanowała sobie długą rozmowę z pewnym pacjentem, futbolistą, który częściowo stracił pamięć po ostrym starciu z innym graczem. Ciekawa sprawa, bo pamiętał wszystko, co wydarzyło się jeszcze godzinę przed meczem, a potem następowała luka. Wiedział tylko, że nagle znalazł się za linią boczną, tyłem do boiska. Słuchała go z roztargnieniem. Ciągle myślała o fundacji. Wreszcie zakończyła spotkanie i zła jak osa zatelefonowała do Anthony'ego. Miała szczęście, odebrał już za pierwszym razem. - Anthony - rzuciła ostro. - Co się u licha dzieje? - Mnóstwo - odparł. - Egipt chce się połączyć z Syrią, spódnice są coraz krótsze, a Roy Campanella rozbił się sa mochodem i być może już nigdy nie zagra razem z Dodge' sami. Miała ochotę krzyczeć. 166 - Podobno straciłam szansę na posadę dyrektora badań w tutejszym szpitalu - powiedziała z wymuszonym spokojem. - Zamierzają powołać Lena Rossa. Wiesz coś o tym? - Chyba tak. - Nic nie rozumiem. Myślałam, że jeśli przegram, to z kimś naprawdę znanym, z zewnątrz. Na przykład z Solem Weinber- eiem z Princeton. Wszyscy wiedzą, że Len jest gorszy ode mnie. - Naprawdę? - Przestań! Myślisz tak samo. To ty mnie namawiałeś do podjęcia tej pracy, pod sam koniec wojny, kiedy... - Dobrze, dobrze, pamiętam - przerwał. - To nie zostało odtajnione. Nie chciało jej się wierzyć, by tamte wydarzenia - z lat wojny - nadal były objęte tajemnicą. Ale to w końcu nie jej sprawa. - Dlaczego mnie odrzucono? - Skąd mam wiedzieć? Poczuła się upokorzona, lecz nie przestawała dociekać. - Fundacja nalegała na Lena. - To ich prawo. - Anthony, porozmawiaj ze mną! - Przecież rozmawiam. - Jesteś w zarządzie fundacji. Nikt na ogół nie ingeruje w decyzje podejmowane przez ekspertów. Musisz wiedzieć, co ich skłoniło do tak drastycznego kroku. - Nic nie wiem. Moim zdaniem sprawa jest wciąż otwarta. Nie zwołano żadnego zebrania. - Charles wyrażał się całkiem jasno. - Może to prawda... Ale o takich rzeczach nie mówi się na otwartym forum. Pewnie nasz prezes wdał się w pogaduszki z jakimś członkiem zarządu, przy drinku w klubie Cosmos. Ktoś zaraz potem zadzwonił do Charlesa i przekazał mu treść rozmowy, a on, nie chcąc zadzierać z fundacją, uznał rzecz Za zaklepaną. Tak już się dzieje na tym świecie. Dziwne tylko, że był tak szczery wobec ciebie. 167 - Zatkało go. Zupełnie nie rozumiał ich motywów. Dlatego proszę cię o wyjaśnienia. - Nie mam pojęcia, co mogło ich do tego skłonić... Czy ten Ross ma rodzinę? - Żonę i czwórkę dzieci. - Prezes nie lubi, gdy kobiety zbyt wiele zarabiają. Zwłasz cza jeżeli jakiś facet ma na utrzymaniu rodzinę. - Na litość boską! Ja też mam syna i starą matkę pod opieką! - Nie twierdzę, że to logiczne. Słuchaj, Billie, muszę już kończyć. Przepraszam. Zadzwonię później. - Dobrze - odparła. Odłożyła słuchawkę i przez dłuższą chwilę nieruchomym wzrokiem wpatrywała się w telefon. Próbowała uspokoić myśli. Rozmowa pobrzmiewała fałszem. Dlaczego? Przecież Anthony mógł nic nie wiedzieć o wewnętrznych rozgrywkach w zarządzie. A jednak mu nie wierzyła... Za bardzo się wykręcał. To niepodobne do niego. Dopiero na sam koniec niezbyt chętnie podsunął jej garść informacji. Wszystko razem prowadziło do jednego wniosku: Anthony kłamał. 17:00 Do budowy czwartego członu rakiety zamiast stali użyto lekkiego tytanu. Ten zabieg pozwolił konstruktorom na zamontowanie dodatkowej aparatury badawczej o wadze 4 kilogramów. Anthony rzucił słuchawkę na widełki, ale telefon wciąż dzwonił. Odebrał. - Boże, od kwadransa dobijam się do ciebie! - zawołała Elspeth. - Rozmawiałem z Billie. Ma... - Nieważne. Odezwał się do mnie Luke. - Jezu Chryste! Jak to?! - Zamknij się i posłuchaj! Był w Instytucie Smithsona z kilkoma fizykami. Spotkali się w gmachu awiacji. - Już tam jadę. Anthony wypadł na korytarz. Pete popędził za nim. Razem wbiegli na parking i wskoczyli do samochodu. Luke rozmawiał z Elspeth... To niedobrze. Wszystko zaczęło się rozłazić. Trzeba go dorwać jak najszybciej, zanim zdąży skontaktować się z kimś innym. 169 Jazda przez Independence Avenue i Dziesiątą zabrała im cztery minuty. Zostawili samochód przed tylnym wejściem do muzeum i pobiegli do starego hangaru, nazywanego szumnie "gmachem awiacji". W pobliżu drzwi stał automat telefoniczny. Luke'a ani śladu - Rozdzielmy się - rozkazał Anthony. - Ty pójdziesz w prawo, ja w lewo. Przeszedł przez całą wystawę, ukradkiem zaglądając w twarze wszystkim zwiedzającym. Po drugiej stronie spotkał Pete'a, który na jego widok bezradnie rozłożył ręce. Szukali dalej. Pete zajrzał do toalet, Anthony do biura. Znalazł jeszcze jeden telefon. Ale Luke przepadł jak kamień w wodę. Wrócił Pete. - Nic - mruknął. - No to klops - jęknął Anthony. - Prawdziwa katastrofa. Pete zmarszczył czoło. - Katastrofa? - zdziwił się. - Więc ten facet jest ważniejszy, niż pan początkowo mówił... - Tak - przyznał Anthony. - Dzisiaj to najgroźniejszy człowiek w Ameryce. - Chryste Panie... Pod przeciwległą ścianą stało przenośne podium i kilkadziesiąt składanych krzeseł. Młody mężczyzna w tweedowej marynarce rozmawiał z dwoma robotnikami. Anthony przypomniał sobie, że Luke spotkał się tutaj z jakąś grupą fizyków. Tak przynajmniej mówiła Elspeth. Może spróbować pójść tym tropem? Podszedł do rozmawiających. - Przepraszam bardzo... Była tutaj jakaś konferencja, prawda? - Owszem. Profesor Larkley miał odczyt o paliwach rakieto wych - odparł młodzieniec. - Jestem Will McDermot. Zor ganizowałem tę imprezę w ramach Międzynarodowego Roku Geofizyki. - Zjawił się tu może doktor Claude Lucas? 170 - Tak. Zna go pan? - Nawet bardzo dobrze. Wie pan, że stracił pamięć? - Wiem. Nawet nie miał pojęcia, jak się naprawdę nazywa, musiałem mu to powiedzieć. Anthony zaklął w duchu. Bał się tego od czasu ostatniej rozmowy z Elspeth. - Muszę go jak najszybciej znaleźć. - Co za pech! Właśnie przed chwilą wyszedł. - Dokąd? - Nie mówił. Usiłowałem go przekonać, żeby udał się do lekarza, ale odparł, że już mu nic nie jest. Moim zdaniem, ciągle był w szoku... - Tak, tak. Dziękuję panu. Bardzo mi pan pomógł - po wiedział Anthony, odwrócił się na pięcie i odszedł energicznym krokiem. Był wściekły. Na Independence Avenue zobaczył policyjny radiowóz. Dwóch gliniarzy oglądało jakiś pusty samochód. Anthony podszedł bliżej. Był to biało-niebieski ford fiesta. - Tylko popatrz - powiedział do Pete'a. Sprawdził numer rejestracyjny. Ten sam, który Wścibska Rosie zanotowała w Georgetown. Pokazał policjantom legitymację CIA. - Źle zaparkował? - spytał. - Nie - odpowiedział starszy. - Zobaczyliśmy go na Dzie wiątej. Przykro powiedzieć... uciekł. - Pozwoliliście na to? - zdumiał się Anthony. - Zawrócił i pojechał pod prąd! - zawołał młodszy z poli cjantów. - Diabeł nie kierowca, kimkolwiek był. - Znaleźliśmy samochód dopiero tutaj - dodał drugi. -Wygląda na porzucony. Anthony miał ochotę wytłuc ich po pustych czerepach. - Sądzę, że podejrzany ukradł jakieś inne auto i po prostu odjechał - powiedział, siląc się na spokój. Wyjął z portfela wizytówkę. - Sprawdźcie doniesienia z najbliższej okolicy i zadzwońcie, jak coś będziecie wiedzieć. 171 Starszy policjant zerknął na kartonik. - Zrobi się, panie Carroll. Anthony i Pete wrócili do cadillaca. - Jak pan myśli, co ten facet mógł zrobić dalej? - spytał Pete - Nie mam pojęcia. Mógł pojechać prosto na lotnisko i wrócić na Florydę. Może udał się do Pentagonu, a może do hotelu... - mruknął Anthony. - Mam nadzieję, że nie wybrał się do matki, do Nowego Jorku. Musimy być we wszystkich tych miejscach. Zamyślił się i milczał przez całą drogę, aż do budynku Q. Odezwał się dopiero wówczas, gdy stanęli przed drzwiami biura. - Poślij dwóch ludzi na lotnisko, dwóch na Union Station i dwóch na dworzec autobusowy. Dwaj mają siedzieć tutaj. Niech zadzwonią do wszystkich krewnych i znajomych Luke'a. Może próbował się z kimś skontaktować. Sam weź jeszcze dwóch i jedź do hotelu. Wynajmijcie pokój i pilnujcie wejścia. Później do was dołączę. Pete odszedł. Anthony zamknął drzwi. Ogarnął go strach. Luke odkrył swoją tożsamość. Czego jeszcze zdołał się dowiedzieć? Plan, który miał być największym triumfem Anthony'ego, legł w gruzach. Mógł stać się przyczynkiem do końca jego kariery. Mógł go kosztować życie. Jak to naprawić? Prosta sprawa: należy jak najszybciej odnaleźć Luke'a. Niestety tym razem nie ma mowy o półśrodkach. "Opieka" nic nie dawała. Problem wymagał definitywnego rozwiązania. Anthony z ciężkim sercem podszedł do wiszącego na ścianie zdjęcia prezydenta Eisenhowera i pociągnął za ramę. Portret odchylił się na zawiasach i odsłonił sejf. Anthony wybrał szyfr, otworzył drzwiczki i wyjął pistolet. Był to automatyczny walter P38, broń używana przez niemiecką armię w czasie drugiej wojny światowej. Anthony dostał go przed wyjazdem do Afryki Północnej. Miał także tłumik, wykonany przez specjalistów z OSS. 172 Z tego właśnie pistoletu po raz pierwszy zabił człowieka. Albin Moulier był zdrajcą, który wydał policji kilku członków francuskiego ruchu oporu. Zasłużył na śmierć - co do tego nikt nie miał wątpliwości. W pięciu ciągnęli losy. Było to w zrujnowanej stajni, na pustkowiu, w nocy. Po kamiennych murach, w świetle samotnej lampy, tańczyły cienie. Anthony, jako obcy, mógł zrezygnować z losowania, nie chciał jednak, żeby po cichu wytykano go palcami. Wyciągnął najkrótszą słomkę. Albin był przywiązany do zardzewiałego, połamanego pługa. Nikt mu nie zasłonił oczu. Przysłuchiwał się całej rozmowie i widział wynik losowania. Narobił w portki, słysząc wyrok śmierci. Darł się jak opętany, kiedy Anthony wyjął waltera. Tym samym ułatwił całą sprawę - Anthony chciał go zabić, byleby tylko przestał krzyczeć. Strzelił z bliska, raz, prosto między oczy. Chwalono go, że zrobił to tak szybko i bez wahania. Jak mężczyzna. Ale do tej pory w snach widywał twarz Albina. Wyjął tłumik z sejfu i starannie przykręcił go do lufy. Włożył płaszcz. Długi zimowy płaszcz z wielbłądziej wełny, z pojedynczym rzędem guzików i głębokimi wewnętrznymi kieszeniami. Pistolet schował w prawej, kolbą do dołu i tłumikiem do góry. Nie zapiął płaszcza. Lewą ręką chwycił za tłumik, wyciągnął broń i przerzucił ją do prawej. Kciukiem przesunął bezpiecznik w górę i uniósł pistolet do strzału. Wszystko to trwało nie dłużej niż sekundę. Tłumik był niewygodny i Anthony zwykle nosił oddzielnie obie części broni, teraz jednak mógł nie mieć czasu na dłuższe przygotowania. Ten sposób był pewniejszy. Zapiął płaszcz i wyszedł. 18:00 Satelita bardziej przypomina pocisk niż kulę. W myśl teorii kula byłaby stabilniejsza, lecz ponieważ sterczą z niego anteny łączności radiowej, nie ma mowy o zachowaniu kulistego kształtu. Luke pojechał taksówką do szpitala psychiatrycznego w Georgetown. W rejestracji podał swoje nazwisko i powiedział, że ma umówioną wizytę u doktor Josephson. Przez telefon była bardzo miła. Dopytywała się o wszystko, cieszyła się, że go słyszy, i z zaniepokojeniem przyjęła wiadomość o amnezji. Kazała mu natychmiast przyjechać. Mówiła z południowym akcentem, a jej głos ciągle pobrzmiewał śmiechem. Właśnie w białym kitlu schodziła po schodach. Była drobna, miała wielkie brązowe oczy i rumieniec podniecenia na twarzy. Luke mimo woli uśmiechnął się na jej widok. - Cieszę się, że cię widzę! - zawołała, chwytając go w ramiona. W pierwszej chwili miał ochotę uścisnąć ją z całej siły. 174 Nie wiedział jednak, czy to dobry pomysł, więc zamarł w pół ruchu, z uniesionymi rękami, niczym ofiara napadu. Roześmiała się. - Nie pamiętasz, jaka naprawdę jestem? - spytała. - Nie bój się mnie. Jestem prawie niegroźna. Objął ją. Pod laboratoryjnym kitlem miała miękkie i krągłe ciało. - Chodź, pokażę ci mój gabinet. Pociągnęła go na schody. Kiedy szli szerokim korytarzem, zaczepiła ich staruszka w szlafroku. - Podoba mi się pani chłopak, pani doktor! - Będziesz następna w kolejce, Marlene - z uśmiechem odpowiedziała Billie. Gabinet okazał się niewielki, z biurkiem i żelazną szafką na akta, lecz całkiem miły, bo Billie udekorowała go kwiatami i abstrakcyjnymi obrazami o jaskrawych kolorach. Poczęstowała Luke'a kawą i otworzyła paczkę herbatników. Potem spytała o amnezję. W trakcie rozmowy wciąż coś pisała. Luke nic nie jadł od dwunastu godzin, więc wrąbał wszystkie herbatniki. - Chcesz jeszcze? - zapytała. - Mam drugą paczkę. Pokręcił przecząco głową. - Wszystko jasne - oznajmiła po chwili. - To tak zwana amnezja całkowita, ale poza tym jesteś zupełnie zdrowy. Przynajmniej pod względem psychicznym. Nie potrafię określić, jak się naprawdę czujesz, bo to nie moja spe cjalność. Zwróć się do internisty. - Uśmiechnęła się. - Szczerze mówiąc, wyglądasz znakomicie, choć znać ślady szoku. - Jest jakaś rada na tę przypadłość? - Niestety nie. Zanik pamięci na ogół bywa nieodwracalny. To był silny cios. Luke miał nadzieję, że odzyska wspo mnienia jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. - Chryste... - szepnął. 175 - Nie przejmuj się - powiedziała łagodnie Billie. - Zachowałeś nabytą wiedzę i z czasem dowiesz się wszystkiego o czym zapomniałeś. Ludzie dotknięci amnezją po kilku latach wracają do normalnego życia. Tobie też się uda. Luke jednym uchem słuchał tych okropnych wieści. Patrzył na Billie z rosnącą fascynacją. Widział jej oczy, spoglądające na niego z niekłamanym współczuciem, i pełne ekspresji usta. Widział, jak światło lampy lśni na jej ciemnych włosach. Pragnął jej słuchać bez końca. - Co mogło spowodować tę nagłą utratę pamięci? - za pytał. - Na przykład uszkodzenie mózgu. Nie ma jednak widocz nych śladów i nie dolega ci ból głowy... - To prawda. Co poza tym? - Jest kilka możliwości - tłumaczyła cierpliwie. - Długo trwały stres, nagły szok, lekarstwa lub narkotyki. Amnezja bywa także skutkiem ubocznym leczenia schizofrenii, zwłaszcza przy podawaniu środków chemicznych w połączeniu z terapią wstrząsową. - A jak było ze mną? - Trudno wyczuć. Twierdzisz, że rano miałeś porządnego kaca. Skoro nie piłeś, mogło to być wynikiem przedawkowania jakiegoś leku. Ale nie żądaj odpowiedzi na to pytanie od lekarzy. Musisz sam ustalić, co robiłeś w nocy z poniedziałku na wtorek. - Wiem przynajmniej, czego się trzymać - mruknął. - Szok, prochy albo schizofrenia. - Nie jesteś schizofrenikiem - oświadczyła. - Zbyt mocno tkwisz w realnym świecie. Co zamierzasz? Luke wstał. Niechętnie rezygnował z towarzystwa Billie-Była pełna uroku. Ale powiedziała już wszystko, co chciał wiedzieć. - Zobaczę się z Bernem Rothstenem. Może on będzie miał jakiś pomysł. - Masz samochód? 176 - Na dole czeka taksówka. - Odprowadzę cię. Na schodach Billie czułym ruchem objęła Luke'a. 1943 W dzień kapitulacji Włoch Billie spotkała Luke'a na korytarzu budynku Q. W pierwszej chwili go nie poznała. Zobaczyła chudego faceta pod trzydziestkę, w zbyt obszernym ubraniu, i minęła go bez słowa. - Billie? - usłyszała za sobą. - Nie pamiętasz mnie? Głos pamiętała. Ten głos sprawił, że jej serce zaczęło bić odrobinę szybciej. Kiedy jednak odwróciła głowę, mimo woli wydała jęk przerażenia. Twarz Luke'a przypominała trupią czaszkę. Jego bujne włosy zupełnie straciły dawny połysk. Marynarka wisiała na nim jak na drucianym wieszaku, a kołnierzyk koszuli odstawał od wychudłej szyi. Patrzyły na nią oczy starca. - Luke! - zawołała. - Okropnie się zmieniłeś! - Dzięki - odparł ze zmęczonym uśmiechem. - Przepraszam... - zająknęła się. - Nic nie szkodzi. Wiem, że trochę schudłem. Tam gdzie byłem, po prostu brakowało jedzenia. Chciała uścisnąć go serdecznie, lecz bała się, że ją odepchnie - Co tu robisz? - spytał. Wzięła głęboki oddech. 178 - Uczę się i trenuję. Czytanie map, obsługa radia, strzelanie, walka wręcz... Uśmiechnął się. - Nie nosisz stroju do dżiu-dżitsu. Mimo wojny Billie wciąż dbała o swój wygląd. Dzisiaj była ubrana w obcisłą jasnożółtą sukienkę z krótkim bolerkiem. Dół spódnicy sięgał jej za kolana. Na głowie miała duży kapelusz, przypominający odwrócony talerz. Skromna pensja nie pozwalała jej na wizyty w wielkich domach mody, więc wszystkie swoje ubrania szyła sama, na pożyczonej maszynie. Ojciec całą rodzinę wyuczył krawiectwa. - Uważam to za komplement - powiedziała wesoło. Zdążyła już się otrząsnąć z zaskoczenia. - Gdzie się podziewałeś? - Masz chwilę czasu? - No jasne. - Wprawdzie zaraz zaczynały się zajęcia z szyf rowania, ale mogła z nich zrezygnować. - Wyjdźmy na zewnątrz - zaproponował. Było ciepłe wrześniowe popołudnie. Luke zdjął marynarkę i przewiesił ją przez ramię. Szli brzegiem stawu. - Jak się dostałaś do OSS? - To sprawka Anthony'ego - odpowiedziała. Praca w Biurze Służb Strategicznych należała do prestiżowych. Ubiegały się o nią setki kandydatów. - Skorzystał z rodzinnych powiązań. On sam jest teraz doradcą Billa Donovana. Generał "Dziki Bili" Donovan był szefem OSS. - Przez rok jeździłam z generałem po całym Waszyngtonie. Cieszę się, że w końcu otrzymałam stały przydział. Anthony ściągnął wszystkich swoich przyjaciół z Harvardu. Elspeth jest w Londynie, Peg w Kairze, a ty i Bern byliście gdzieś na tyłach wroga... - We Francji - podpowiedział Luke. - Co się tam dzieje? Zapalił papierosa. To było coś nowego. Na uczelni nie Palił. Teraz zaciągnął się dymem, jakby chłonął esencję życia. 179 - Pierwszy człowiek, którego zabiłem, okazał się Francu. zem - powiedział szorstko. Najwyraźniej chciał to wyrzucić z siebie. - Opowiedz mi o tym - poprosiła. - Był żandarmem i miał na imię Claude. Tak jak ja. Nie należał do tych najgorszych. Antysemita, jak prawie każdy Francuz i większość Amerykanów. Wdarł się do domu, w któ rym właśnie mieliśmy odprawę. Wszystko zobaczył - mapy na stołach, broń rozstawioną po kątach... a w dodatku Bern właśnie pokazywał Francuzom, jak uzbroić bombę zegarową... - Luke zaśmiał się niewesoło. - No i oczywiście chciał nas wszystkich aresztować... To zresztą nieważne. I tak musiał zginąć. - Co zrobiłeś? - szepnęła Billie. - Wyprowadziłem go na dwór i strzeliłem mu w tył głowy. - O mój Boże... - Nie zginął od razu. Konał prawie minutę. Ścisnęła go za rękę. Szli ramię przy ramieniu wokół wąskiego, długiego stawu. Luke opowiedział jej następną historię, o dziewczynie z oddziału partyzantów, która wpadła w ręce wroga i została poddana torturom. Billie rozpłakała się. Łzy błyszczały na jej policzkach w promieniach wrześniowego słońca. Powiało chłodem. Luke wciąż mówił - o wybuchających samochodach, o niemieckich oficerach, których zabijano z ukrycia, o partyzantach wciągniętych w zasadzkę i żydowskich rodzinach wywożonych wraz z dziećmi w nieznanym kierunku. Spacerowali prawie przez dwie godziny, aż wreszcie Luke zachwiał się na nogach. Billie podtrzymała go, żeby nie upadł. - Jezu Chryste, jestem wykończony... - westchnął. - Ostat nio źle sypiam. Zatrzymała taksówkę i odwiozła go do hotelu. Mieszkał w Carltonie. Wojsko rzadko pławiło się w luksusie, lecz Billie przypomniała sobie, że Luke pochodzi z bardzo bogatej rodziny. Wynajął narożny apartament. W salonie stał fortepian, a w łazience był dodatkowy telefon. Takiego zbytku jeszcze nie widziała. 180 Zamówiła rosół, jajecznicę, grzanki i zimne mleko. Luke usiadł na kanapie i zaczął kolejną opowieść, tym razem raczej zabawną, o sabotażu w niemieckiej fabryce patelni. - Wbiegłem na główną halę i nagle znalazłem się wśród pięćdziesięciu ogromnych, muskularnych kobiet. Jedne stały przy kowadłach, a inne paliły w piecach. "Uciekajcie! - krzyk nąłem. - Zaraz będzie wybuch.'". Popatrzyły na mnie jak na wariata i roześmiały się. Żadna nie przerwała pracy. Po prostu mi nie wierzyły. Zanim skończył mówić, wszedł kelner. Billie podpisała rachunek, wręczyła kelnerowi napiwek i ustawiła talerze na stole. Kiedy się odwróciła, Luke już chrapał. Obudziła go tylko po to, żeby położył się do łóżka. - Nie odchodź - wymamrotał i znów zamknął oczy. Zdjęła mu buty i rozluźniła krawat. Uznała, że może spać bez przykrycia. Przez otwarte okno wpadał łagodny powiew ciepłego wiatru. Potem usiadła na skraju łóżka i popatrzyła na leżącego Luke'a. Powróciła myślami do tamtej pamiętnej nocy, kiedy dwa lata temu jechali z Cambridge do Newport. Tak jak wtedy pogładziła go lekko palcem po policzku. Nawet nie drgnął. Zdjęła kapelusz i pantofelki. Przez chwilę stała bez ruchu, a potem ściągnęła suknię. W samej bieliźnie i pończochach położyła się na łóżku. Czule objęła chude ramiona Luke'a i przytuliła go do piersi. - Wszystko się jakoś ułoży - wyszeptała. - Śpij, ile chcesz. Kiedy się obudzisz, będę przy tobie. Zapadła noc. Robiło się coraz zimniej. Billie zamknęła okno i ściągnęła kołdrę na Luke'a. Tuląc go, zasnęła krótko po Północy. O świcie, po dwunastu godzinach snu, Luke zerwał się nagle i poszedł do łazienki. Wrócił po kilku minutach, bez spodni, bez koszuli, i rzucił się na łóżko. Uścisnął Billie. 181 - Zapomniałem ci o czymś powiedzieć... a to bardzo waż ne - mruknął. - Co takiego? - Wciąż o tobie myślałem. Codziennie. Tam, we Francji. - Naprawdę? - szepnęła. - Nie kłamiesz? Nie odpowiedział, bo znowu zasnął. Leżała w jego ramionach i myślała o Francji i o tym, że ryzykował życie, a jednak o niej nie zapomniał. Serce trzepotało jej ze szczęścia. O ósmej rano zeszła na dół i zadzwoniła do Q. Powiedziała, że jest chora. Ponad rok pracowała dla wojska, ale pierwszy raz wzięła sobie wolne. Wykąpała się, umyła głowę i włożyła sukienkę. Potem zamówiła kawę i płatki kukurydziane. Kelner zwracał się do niej per "pani Lucas". Dobrze, że był mężczyzną. Kelnerka od razu zauważyłaby brak ślubnej obrączki. Myślała, że zapach kawy wyciągnie Luke'a z łóżka, jednak on spał dalej. Billie sięgnęła po "Washington Post". Przeczytała wszystko - od deski do deski - nawet wiadomości sportowe. Na hotelowej papeterii zaczęła pisać list do matki mieszkającej w Dallas. Dobrnęła do połowy, kiedy Luke wytoczył się z sypialni. Miał potargane włosy i ciemny zarost na policzkach. Uśmiechnęła się do niego, szczęśliwa, że już się obudził. Wyglądał na speszonego. - Jak długo spałem? Spojrzała na zegarek. Dochodziła dwunasta w południe. - Prawie osiemnaście godzin. Co teraz sobie myśli? - zastanawiała się. Ucieszył się na jej widok? A może jest zakłopotany i chce, żeby jak najszybciej sobie poszła? - Dobry Boże... - ziewnął. - Nie wypocząłem tak dobrze od roku. - Przetarł oczy. - Byłaś tu cały czas? Wyglądasz świeżo jak stokrotka. - Zdrzemnęłam się na chwilę. - Zostałaś na noc? 182 - Sam tego chciałeś. Zmarszczył brwi. - Coś pamiętam... - Potrząsnął głową. - Boże, ale miałem sny! podszedł do telefonu. - Obsługa? Proszę o duży stek, niezbyt wypieczony, do tego trzy jajka po wiedeńsku, sok pomarańczowy, grzanki i kawę. Billie skrzywiła się lekko. Nigdy nie spędziła nocy z mężczyzną, więc nie wiedziała, co ją czeka rano. Poczuła się rozczarowana. Ani krzty romantyzmu. Luke wyglądał i zachowywał się zupełnie tak samo jak jej bracia - był zaspany, rozczochrany i głodny. Może po śniadaniu odzyska dawny wigor? - Proszę chwilę poczekać - powiedział do słuchawki i popa trzył na Billie. - Zjesz coś? - Nie. Chcę tylko mrożoną herbatę. Powtórzył jej zamówienie i odłożył słuchawkę. - Wczoraj gadałem jak najęty. - To prawda. - Jak długo? - Pięć godzin bez przerwy. - Przepraszam... - Nie przepraszaj! Nie wolno ci żałować niczego, co zro biłeś. - Łzy napłynęły jej do oczu. - Nie zapomnę tego dnia do końca życia. Wziął ją za ręce. - Cieszę się z naszego spotkania. Serce Billie zabiło radośnie. - Ja także - odparła. Nie liczyła na nic więcej. - Chciałbym cię pocałować, ale nie kąpałem się już Prawie dobę. Coś w niej pękło, jakby mocno napięta sprężyna. Poczuła ogarniające ją podniecenie. Nigdy dotąd nie działo się to aż tak szybko. Wbrew sobie postanowiła zwolnić. Nie była pewna swoich Oczekiwań. Co prawda miała całą noc na podjęcie decyzji, 183 ale w tym czasie myślała o czymś innym. Teraz obawiała się że lada chwila da się ponieść emocjom. I co wtedy? Wprawdzie wojna wyraźnie rozluźniła obyczaje panujące w Waszyngtonie, lecz Billie nie była zwolenniczką tych "nowinek". Złożyła dłonie na podołku i powiedziała: - Nie całuj mnie, póki się nie ubierzesz. Popatrzył na nią spod oka. - Boisz się kompromitacji? Nie spodobał jej się cień ironii w jego głosie. - Co to ma znaczyć? - zapytała. Wzruszył ramionami. - Przecież tę noc spędziliśmy razem. Zdenerwowała się. - Zostałam tylko dlatego, że mnie o to prosiłeś! - oświadczyła. - Dobrze, dobrze... Bez nerwów. Ale było już za późno. Jej pożądanie w mgnieniu oka zmieniło się w wybuch złości. - Po prostu padłeś ze zmęczenia! - zawołała z gniewem. - Położyłam cię do łóżka. Prosiłeś, żebym została, więc zostałam. - Potrafię to docenić. - Więc nie mów do mnie jak... jak do dziwki! - Nie miałem najmniejszego zamiaru. - Miałeś! I tak wszyscy myślą, że z tobą spałam! Westchnął z głębi piersi. - Zostawmy to w spokoju, dobrze? Jezu, po co tyle hałasu o jedną niewinną uwagę? - Niewinną?! - Kłopot w tym, że naprawdę czuła się jak dziwka. Ktoś zapukał. Popatrzyli na siebie. - To tylko obsługa hotelowa - mruknął uspokajająco Luke. Ale Billie nie chciała, żeby kelner zobaczył ją w towarzystwie półnagiego faceta. - Idź do łazienki. - Rozkaz. - I daj mi swój sygnet. 184 Spojrzał na swoją lewą rękę. Na małym palcu nosił niewielki złoty pierścień. - Po co? - Żebym miała obrączkę. - Nigdy go nie zdejmuję. Wkurzył ją jeszcze bardziej. - Znikaj - syknęła. Poszedł do łazienki. Billie otworzyła drzwi. Młoda kelnerka wepchnęła do pokoju wózek z zastawą. - Proszę bardzo, panienko - powiedziała. Billie spiekła raka. Zdenerwowała ją ta "panienka". Podpisała rachunek, ale napiwku nie dała. - Proszę bardzo - burknęła oschłym tonem i odwróciła się plecami do dziewczyny. Kelnerka wyszła. Billie usłyszała szum prysznica. Była kompletnie wyczerpana. Kilka godzin romantycznego uniesienia skończyło się zupełnym fiaskiem. Szarmancki i czarujący Luke zamienił się w niedźwiedzia. Jak to się stało? Czuła się jak tania ulicznica. Wiedziała, że za minutę Luke wyjdzie z łazienki i razem -jak dobrzy małżonkowie - zasiądą do śniadania. Sęk w tym, że wcale nie byli małżonkami. Po co tu jeszcze siedzę? - przemknęło jej przez głowę. Dobre pytanie. Włożyła kapelusz. Lepiej wyjść, póki zachowała jeszcze choć trochę godności. Może zostawić mu kartkę? Szum wody ucichł. Za chwilę Luke stanie w drzwiach, boso, pachnący mydłem, w szlafroku i z mokrymi włosami. I głodny. Nie było czasu na pisanie. Wyszła z pokoju i cicho zamknęła za sobą drzwi. Przez cały miesiąc widywali się niemal codziennie. Luke bywał w budynku Q na porannej odprawie, a potem spotykali się w przerwie na lunch i razem szli do stołówki albo 185 zabierali kanapki do parku. Luke zachowywał się swobodnie i z pełną kurtuazją. Billie zapomniała już o sprzeczce w Carltonie. Może on też nigdy dotąd nie spędził nocy z dziewczyną? - myślała. To by tłumaczyło jego zachowanie. Traktował ją jak siostrę. Może tylko siostra widziała go w samych majtkach? Pod koniec pierwszego tygodnia zaprosił ją do kina. W sobotę wieczór poszli na "Jane Eyre". W niedzielę pływali łódką po Potomacu. W Waszyngtonie panowało wyraźne podniecenie. Młodzi ludzie szli na front lub wracali na urlop do domów. Ludzie, którzy na co dzień bratali się ze śmiercią. Chcieli grać, pić, tańczyć i uprawiać szaloną miłość, bo wiedzieli, że druga szansa może im się nie trafić. Knajpy pękały w szwach i żadna z dziewcząt nie spędzała wieczoru sama. Alianci wygrywali, lecz z frontu wciąż dochodziły wieści, że znowu ktoś zginął. Brat, kuzyn, sąsiad, dawny kolega ze szkoły... Luke przybrał na wadze i sypiał coraz lepiej. Przestał spoglądać na przechodniów jak skopany pies. Kupił też sobie nowe ubranie: koszulę z krótkim rękawem, białe spodnie i granatową marynarkę z flaneli, którą wkładał na wieczorne randki. Znów wyglądał niemal jak beztroski chłopiec, którym kiedyś był. Rozmawiali całymi godzinami. Billie opowiadała mu o tym, jak badania z zakresu psychologii mogą się przyczynić do leczenia chorób umysłowych, a on snuł teorie o lotach na Księżyc. Wspominali pamiętną noc na Harvardzie - noc, która na zawsze odmieniła ich życie. Rozprawiali o wojnie. Billie uważała, że Niemcy nie pociągną już długo, zwłaszcza po upadku Włoch, a Luke był zdania, że Japończycy jeszcze przez całe lata utrzymają się na Pacyfiku. Czasem zabierali ze sobą Anthony'ego i Berna. Tak jak dawniej, na studiach, nad filiżanką kawy kłócili się o politykę. Kiedy Luke poleciał do Nowego Jorku na spotkanie z rodziną, Billie niemal rozchorowała się z tęsknoty. Mogła go słuchać bez wytchnienia-Zawsze był bystry, mądry i dowcipny. 186 Dwa razy w tygodniu dochodziło do wielkiej awantury. Każda z nich miała podobny przebieg jak ta pierwsza w hotelu. Luke coś mówił lub robił bez porozumienia z Billie albo nagle stwierdzał, że zna się lepiej na samochodach, audycjach radiowych i tenisie. Ona zaczynała krzyczeć, a on ją oskarżał o nadpobudliwość. Ona wówczas złościła się jeszcze bardziej i próbowała go przekonać, że jest w błędzie. On oświadczał, że czuje się jak świadek zbrodni podczas przesłuchania. Ona wpadała wtedy w szał i mówiła mnóstwo niestosownych rzeczy. On zarzucał jej brak uczuć i oznajmiał, że więcej nie będzie z nią rozmawiał, i odchodził, przekonany, że ma świętą rację. Ona po kilku minutach zaczynała żałować swojego postępowania. Szukała go, przepraszała i prosiła, żeby znów byli przyjaciółmi. Z początku słuchałjej z kamienną twarzą, ale po chwili uśmiechał się i wszystko wracało do normy. Nigdy nie przychodziła do niego do hotelu. Całowali się tylko przelotnie i zawsze przy ludziach. Mimo to za każdym razem odczuwała dreszczyk emocji. Wiedziała, że ten stan rzeczy nie potrwa zbyt długo. Słoneczny wrzesień zmienił się w chłodny październik. Luke dostał wezwanie. Było to w piątek po południu. Czekał na nią po pracy, w holu budynku Q. Po jego minie poznała, że wydarzyło się coś niedobrego. - Co się stało? - spytała z niepokojem. - Wracam do Francji. Zrobiło jej się słabo. - Kiedy? - Wyjeżdżam z Waszyngtonu w poniedziałek rano. Bern także. - Na litość boską, jeszcze zrobiłeś za mało? - Nie dbam o siebie - mruknął. - Ale nie chciałbym cię opuszczać. Poczuła łzy pod powiekami. Głośno przełknęła ślinę. - Dwa dni... - Muszę się spakować. 187 - Pomogę ci. Pojechali do hotelu. Gdy tylko weszli do pokoju, złapała go za sweter i pociągnęła ku sobie. To już nie był przelotny całus. Musnęła językiem jego wargi i lekko rozchyliła usta. Potem zdjęła płaszcz. Miała na sobie sukienkę w niebiesko-białe prążki, z białym kołnierzykiem. - Połóż mi ręce na piersiach - powiedziała. Popatrzył na nią ze zdumieniem. - Zrób to! - dodała błagalnym tonem. Dotknął jej małego biustu. Zamknęła oczy i poddała się emocjom. Po dłuższej chwili odchyliła głowę i utkwiła spojrzenie w jego twarzy. Chciała ją zapamiętać. Chciała do końca życia pamiętać jego niebieskie oczy, zawadiacki kosmyk ciemnych włosów nad czołem, twardo zarysowaną szczękę i miękkie, kuszące usta. - Zostaw mi swoje zdjęcie - poprosiła. - Masz jakieś? - Zwykle nie noszę przy sobie zdjęć - odparł ze śmie chem. - A kto ja jestem? Frank Sinatra? - dodał z nowojorskim akcentem. - Musisz mieć jakieś! - Może rodzinne... Poszukam - powiedział i poszedł do sypialni. Weszła tam za nim. Jego stara skórzana torba od miesiąca leżała w tym samym miejscu. Luke wyjął z niej srebrną podwójną ramkę, która otwierała się jak książka. Miał tam dwie fotografie. Szybko wyciągnął jedną i podał ją Billie. Zdjęcie zrobiono prawdopodobnie przed trzema lub czterema laty. Luke był młodszy i grubszy, miał na sobie koszulkę polo. Obok niego stała jakaś starsza para. Pewnie rodzice. Oprócz nich na fotografii byli też dwaj chłopcy - mniej więcej piętnastoletni - oraz mała dziewczynka, wszyscy w strojach plażowych. 188 - Nie mogę tego wziąć - powiedziała Billie, chociaż z całego serca chciała mieć tę pamiątkę. - To twoja rodzina. - Bierz. Taki już jestem. Jestem częścią rodziny. Uwielbiała go za to. - Miałeś je ze sobą we Francji? - Tak. Zdjęcie było tym cenniejsze, że traktował je jak relikwię. Nie chciała mu go zabierać. - Pokaż tę drugą fotografię - powiedziała. - Jaką...? - Masz w ramce jeszcze jedno zdjęcie. Zawahał się, ale w końcu uległ. Był to portret Billie wycięty z rocznika Radcliffe. - To też wziąłeś do Francji? - spytała. Z trudem oddychała przez ściśnięte gardło. - Tak. Rozpłakała się. Nie mogła się powstrzymać. Wyciął jej zdjęcie z rocznika i woził ze sobą, a więc traktował ją na równi z rodziną! Była przy nim we wszystkich niebezpiecznych chwilach... W najśmielszych snach nie przypuszczała, że tyle dla niego znaczy. - Dlaczego płaczesz? - zapytał. - Bo mnie kochasz! - krzyknęła. - Masz rację - odparł. - Bałem się do tego przyznać. Kocham cię od dnia, w którym zbombardowano Pearl Harbor. Jej płacz zamienił się w wybuch gniewu. - Jak możesz tak mówić, draniu! Opuściłeś mnie! - A Anthony? Gdybyśmy wówczas zostali kochankami... - W dupie mam Anthony'ego! - Zaciśniętą pięścią uderzyła go prosto w pierś, ale on chyba nawet tego nie zauważył. - Czy twoim zdaniem powinien być szczęśliwszy od nas? - Postąpiłbym jak świnia. - Nic nie rozumiesz? Mogliśmy być razem przez całe dwa lata! - Łzy spływały jej po policzkach. - Co nam z tego zostało? Dwa dni! Dwa cholerne dni! 189 - Więc przestań płakać i znów mnie pocałuj - odparł. Zarzuciła mu ręce na ramiona i przyciągnęła do siebie Poczuła na ustach słony smak swoich własnych łez. Luke zaczął rozpinać jej sukienkę. - Zedrzyj ją - jęknęła niecierpliwie. Szarpnął. Guziki prysnęły na boki. Pociągnął mocniej, rozrywając cienką tkaninę. Billie zsunęła sukienkę z ramion i stała teraz w halce i pończochach. Luke popatrzył na nią poważnie. - Naprawdę tego chcesz? Bała się, że znów ulegnie niepotrzebnym skrupułom. - Nie chcę, ale muszę! - krzyknęła. - Nie przestawaj! Delikatnie położył ją na łóżku. Leżała na plecach, a Luke, oparty na łokciach, zawisł nad nią. Spojrzał jej prosto w oczy. - Nigdy dotąd tego nie robiłem. - To dobrze - odpowiedziała. - Ja też. Za pierwszym razem wszystko skończyło się zbyt szybko. Godzinę później znów nabrali chęci na pieszczoty. Tym razem trwało to znacznie dłużej. Billie chciała mu ofiarować rozkosz, o jakiej nawet nie marzył. Spełniać wszystkie jego seksualne zachcianki. Kochali się przez cały weekend, pełni nieposkromionej pasji i tęsknoty. Wiedzieli, że mogą się już nigdy nie zobaczyć. Kiedy Luke wyjechał w poniedziałek, Billie płakała przez dwa dni. Dwa miesiące później odkryła, że jest w ciąży. 18:30 Nikt naprawdę nie wie, jaka wystąpi różnica temperatur, kiedy pocisk zawieszony w próżni wypłynie z cienia Ziemi prosto w palące promienie Słońca. Aby choć częściowo zniwelować efekt przegrzania, główny cylinder pokryto błyszczącymi pasami tlenku aluminium o szerokości 3 milimetrów, które miały odbijać blask Słońca. Dla ochrony przed zimnem, panującym w kosmosie, całą konstrukcję izolowano włóknem szklanym. - Owszem - powiedziała Billie. - Chodziliśmy ze sobą. Luke poczuł, że zaschło mu w ustach. Wyobraził sobie, że trzyma ją za rękę. Że w migotliwym blasku świecy spogląda JeJ prosto w oczy. Że ją całuje, a ona się przy nim rozbiera... Nagle zrobiło mu się głupio. Przecież już wiedział, że ma żonę. Jednak jej nie pamiętał, a Billie szła tuż obok, roześmiana, Pełna energii i pachnąca perfumowanym mydłem. Zatrzymali się przed drzwiami prowadzącymi na zewnątrz. - Byliśmy zakochani? - spytał i popatrzył na nią, czekając na reakcję. Do tej pory mógł wyczytać z jej twarzy niemal 191 wszystko, jak z książki. Teraz jednak książka się zamknęła i zobaczył jedynie pustą okładkę. - Tak - odparła Billie pozornie lekkim tonem, spod którego przebijał jednak wyraźny smutek. - Byłeś dla mnie jedynym facetem na świecie. Jak mogłem od niej odejść? - zastanawiał się Luke. To było o wiele gorsze niż utrata pamięci. - Potem poznałaś innych... - Dorosłam. Przekonałam się, że nie ma księcia z bajki, są tylko zwykli ludzie. Czasem któryś z nich nosi błyszczącą zbroję, ale i na niej można znaleźć maleńkie plamki rdzy. Luke chciał dowiedzieć się wszystkiego, z najdrobniejszymi szczegółami. Za dużo pytań, pomyślał. - Wyszłaś za Berna. - Tak. - Jaki on jest? - Bystry. Wszyscy moi mężczyźni muszą być bystrzy. Inaczej by mnie znudzili. Poza tym... mieć dość siły charakteru by stawić mi czoła. Uśmiechnęła się. - Więc dlaczego się rozstaliście? - zapytał. - Różnica poglądów. Może to brzmi pompatycznie, ale Bern ryzykował życie w obronie wolności. Walczył w dwóch wojnach: w wojnie domowej w Hiszpanii i w drugiej wojnie światowej. Polityka była dla niego ważniejsza niż rodzina. Wśród pytań, które kłębiły się Luke'owi w głowie, jedno było szczególnie ważne - i musiał zadać je wprost, bez kluczenia. - Masz teraz kogoś? - Tak. Nazywa się Harold Brodsky. Znów się wygłupił. Przecież nie mogła być sama. Piękna rozwódka po trzydziestce z pewnością nie mogła narzekać na brak adoratorów. Uśmiechnął się smutno. - Książę z bajki? - Nie, ale jest mądry, wesoły i pełen ciepła. 192 poczuł ukłucie zazdrości. Harold Szczęściarz, pomyślał. - I podziela twoje poglądy. - Właśnie. Jest wdowcem. Ma syna, który jest jego oczkiem w głowie. Pracę stawia na drugim miejscu. - Co robi? - To chemik. Ma podobny stosunek do zawodu jak ja. -Uśmiechnęła się. - Straciłam wiarę w mężczyzn, ale w głębi serca pozostałam idealistką.... wciąż chcę poznać tajemnice ludzkiego umysłu. Luke wrócił na ziemię: przypomniał sobie, co mu się przytrafiło. Cios był nagły i bardzo bolesny. - Bardzo chciałbym, byś odkryła tajemnice mojego. Billie milczała przez chwilę. Mimo przygnębienia Luke zauważył, że nawet ze ściągniętymi brwiami wygląda bardzo pięknie. - Dziwne... - powiedziała w końcu. - Może doznałeś urazu, po którym nie pozostało śladu? Ale wtedy cierpiałbyś na ból głowy. - Nic z tych rzeczy. - Nie jesteś alkoholikiem ani narkomanem. To widać. Wiedziałabym, gdybyś przeżył jakiś poważny szok lub żył w długotrwałym stresie. - Skąd? Pokręciła głową. - Nie cierpisz na schizofrenię, więc możemy wykluczyć terapię chemiczno-wstrząsową, która na ogół powoduje... Urwała nagle i popatrzyła na niego. - Co się stało? - spytał Luke. - Przypomniał mi się Joe Blow. - Kto taki?.' - Joseph Bellow. Zapamiętałam go, bo nazwisko wydawało mi się fałszywe. - I co z tego? - Przywieziono go wczoraj w nocy, kiedy już byłam w domu. Wyszedł po paru godzinach... Nie wiem, kto go wypisał. 193 - Na co chorował? - Schizofrenik - odparła i nagle zbladła. - O cholera... Luke domyślił się, co jej przyszło do głowy. - Sądzisz, że... - Muszę popatrzeć na jego kartę... - powiedziała i wbiegła na schody. Przemknęli korytarzem i weszli do pokoju z napisem "Kartoteka". Nikogo tam nie zastali. Billie zapaliła światło, otworzyła szufladę oznaczoną A-D, poszperała w niej chwilę i wyciągnęła papierową teczkę. - Biały mężczyzna, lat trzydzieści siedem, sto osiemdziesiąt jeden centymetrów wzrostu, waga: osiemdziesiąt dwa kilogra my - przeczytała na głos. Podejrzenia Luke'a się potwierdziły. - To ja - powiedział. Billie skinęła głową. - Został poddany kuracji wywołującej amnezję. - Boże... - wymamrotał Luke z przerażeniem w głosie. Jeżeli Billie miała rację, ktoś się na niego zawziął. To by wyjaśniało, dlaczego był śledzony. Oprawca chciał się upewnić, czy wszystko idzie zgodnie z planem. - Kto to zrobił? - Jeden z moich kolegów, doktor Leonard Ross. Psychiatra. Bardzo chciałabym wiedzieć, dlaczego zgodził się na ten zabieg. W normalnych okolicznościach pacjent przez kilka dni prze bywa na obserwacji i potem jakiś czas pozostaje w szpitalu, nawet jeśli rodzina chce go od razu zabrać. To błąd w sztuce. - Czyli pan doktor Ross może spodziewać się kłopotów. - Chyba nie - westchnęła Billie. - Jeśli zacznę rozrabiać, oskarżą mnie o mściwość. Len dostał posadę, o którą się ubiegałam. Jest nowym dyrektorem badań. - Kiedy to się stało? - Dzisiaj. Luke drgnął. - Dzisiaj? - Tak. Podejrzewam, że to nie przypadek. 194 - Pewnie, że nie! Do diabła, ktoś go po prostu kupił. Awans za drobne odstępstwo od zwykłej procedury. - Nie wierzę... Ale nie, chyba wierzę. To mięczak. - Narzędzie w rękach zbrodniarza. Nad nim stoi ktoś z zarządu szpitala. - Nie - odparła Billie i pokręciła głową. - Miał poparcie ze strony Sowerby Foundation. To oni finansują budowę nowego laboratorium. Dowiedziałam się o tym od szefa. Sam był zdumiony. Teraz poznałam prawdę. - Wszystko pasuje... ale wciąż brak zasadniczego wyjaś nienia. Kto chciałby mi odebrać pamięć? - Chyba domyślam się, kto mógłby tego chcieć - powie działa Billie. - Anthony Carroll. Jest we władzach fundacji. Anthony Carroll... Luke przypomniał sobie, że to o nim mówiła Elspeth. Był agentem CIA. - Kolejne pytanie brzmi: dlaczego? - Ktoś powinien to wiedzieć - mruknęła Billie i podniosła słuchawkę telefonu. Luke usiłował zebrać myśli. W ciągu minionej godziny doznał zbyt wielu wrażeń. Najpierw dowiedział się, że już nigdy nie odzyska pamięci. Potem - że kochał Billie i że ją kiedyś stracił. Jak mógł być takim głupcem! A teraz wyszło na jaw, że jego amnezja była efektem świadomych działań kogoś z CIA. Nie wiedział tylko, czym zasłużył na takie traktowanie. - Chcę rozmawiać z panem Carrollem - rzuciła Billie do słuchawki. - Doktor Josephson. Słuchała przez chwilę. - Dobrze, więc proszę mu przekazać, że to pilna sprawa - Powiedziała w końcu i spojrzała na zegarek. - Niech zadzwoni do mnie do domu za godzinę. Poczerwieniała lekko, słuchając odpowiedzi. - Nie gadaj bzdur. Wiem, że możesz go złapać o każdej porze dnia i nocy. Z trzaskiem odłożyła słuchawkę. 195 Opanowała się, widząc spojrzenie Luke'a. - Przepraszam - powiedziała. - Nie lubię, jak ktoś mówi: "Zobaczę, co się da zrobić". Jakbym błagała go o łaskę! Luke pamiętał rozmowę z Elspeth. Anthony Carroll był ich dawnym kolegą z Harvardu i znał Berna. - Anthony... - mruknął w zamyśleniu. - Miałem go za przyjaciela. - Właśnie - potwierdziła Billie. Na jej twarzy malował się wyraz niepokoju. - Ja też. 19:30 Problem różnicy temperatur ma zasadnicze znaczenie dla lotów załogowych. Explorer wyposażony jest w cztery termometry: trzy na powłoce zewnętrznej, do pomiarów temperatury kadłuba, i jeden wewnątrz, w kapsule z aparaturą. Tutaj temperatura powinna wahać się w granicach od 8 do 22 stopni Celsjusza -bo tyle wystarcza ludziom do przeżycia. Bern mieszkał przy Massachusetts Avenue, w domu z widokiem na malowniczy wąwóz Rock Creek, w dzielnicy wielkich rezydencji i ambasad. Wnętrze jego domu było urządzone w iberyjskim stylu, hiszpańskimi kolonialnymi meblami, kunsztownie rzeźbionymi w ciemnym drewnie. Na śnieżnobiałych ścianach salonu wisiała kolekcja słonecznych pejzaży. Billie mówiła przecież, że walczył w hiszpańskiej wojnie domowej, przypomniał sobie Luke. Rzeczywiście wyglądał na żołnierza. Miał wprawdzie mocno przerzedzone włosy i brzuch wisiał mu nad paskiem, ale zachował twarde rysy i zimne spojrzenie szarych oczu. Widać było, że mocno stoi obiema nogami na ziemi. Luke nie był pewien, czy ktoś taki da wiarę jego niezwykłej opowieści. 197 Bern serdecznie uścisnął mu prawicę i poczęstował kawą w maleńkiej filiżance. Na stole, obok gramofonu, stało w srebrnej ramce zdjęcie człowieka w średnim wieku, w podartej koszuli i z karabinem w dłoni. Luke wziął je do ręki. - To Largo Benito - wyjaśnił Bern. - Najwspanialszy z ludzi. Walczyłem wraz z nim w Hiszpanii. Mój syn ma na imię Largo, ale Billie woła na niego Larry. Jego dawny kolega wciąż chyba żył wspomnieniami tamtych odległych czasów. A co ze mną? - z zazdrością zastanawiał się Luke. - Mam nadzieję, że kiedyś przeżyłem coś równie wielkiego - mruknął z odcieniem smutku. Bern obrzucił go bystrym spojrzeniem. - Co się z tobą dzieje, stary? Luke usiadł i opowiedział mu o wszystkim, co się zdarzyło w szpitalu. - Tak to wygląda - zakończył. - Nie wiem, czy mi naprawdę wierzysz, ale mam nadzieję, że pomożesz mi rzucić choć trochę światła na tę tajemnicę. - Zrobię, co w mojej mocy. - W poniedziałek, tuż przed startem rakiety, przyleciałem do Waszyngtonu. Miałem się spotkać z generałem. Nikomu nie podałem powodów tego spotkania. Żona martwiła się o mnie i zatelefonowała do Anthony'ego z prośbą, żeby miał mnie na oku, więc umówił się ze mną na śniadanie we wtorek rano. - Logiczne. Anthony to twój najstarszy kumpel. Za stu denckich czasów mieszkaliście w jednym pokoju. - Dalej to już tylko moje domysły... Prawdopodobnie rze czywiście spotkałem się z Anthonym przed wizytą w Pen tagonie. Dosypał mi wtedy środków nasennych do kawy i wy wiózł mnie do szpitala psychiatrycznego w Georgetown. Cierp liwie czekał, aż Billie pójdzie do domu. Nie chciał, żeby mnie zobaczyła. W rejestracji podał fałszywe nazwisko. Potem odszukał Lena Rossa. Wiedział, że go przekupi. Jako członek 198 zarządu Sowerby Foundation, zażądał przeprowadzenia zabiegu, który wymazał mi pamięć. Luke przerwał, czekając na jakąś reakcję Berna, w rodzaju: "Niemożliwe!", "Ależ masz chorą wyobraźnię!" - ale Bem zachował niewzruszony spokój. - Po co, na miłość boską? - spytał tylko. Luke poczuł się nieco lepiej. Skoro Bern mu wierzył, istniała szansa, że znajdzie rozwiązanie tej zagadki. - Najpierw zastanówmy się nad tym "jak", a potem pomyśl my "po co". - Zgoda. - Dla zatarcia śladów Anthony zabrał mnie ze szpitala, przebrał w łachy włóczęgi - prawdopodobnie wtedy, gdy byłem nieprzytomny - i zostawił na Union Station, w asyście "kum pla", który miał mnie przekonać, że zawsze tak żyłem, i pil nować mnie na wypadek, gdybym odzyskał pamięć. Bern z powątpiewaniem pokręcił głową. - Przecież mógł się domyślać, że w końcu odkryjesz prawdę. - Niekoniecznie. Przynajmniej nie całą. Podejrzewał pewnie, że upłyną tygodnie, zanim to się stanie... zanim dojdę do wniosku, że to nie obfita libacja była przyczyną mojej amnezji. Kiedy wreszcie zacząłbym zadawać kłopotliwe pytania, ślad byłby zu pełnie zimny i Billie nie pamiętałaby już o tajemniczym pacjen cie. Zresztą w razie czego Anthony mógł zniszczyć jego kartę. - Plan dość ryzykowny - mruknął Bern - lecz z szansą na powodzenie. I tak potraktowano cię ulgowo, jeśli rzeczywiś cie jesteś szpiegiem. - Myślałem, że przyjmiesz to z dużo większą rezerwą. Bem wzruszył ramionami. - Masz jakiś szczególny powód, by mi wierzyć? - zapytał Luke. - Wszyscy pracowaliśmy w wywiadzie. Takie rzeczy się ztarzają. Luke jednak miał wrażenie, że Bern coś ukrywa. Ale nie miał innego wyjścia, musiał go prosić o pomoc. 199 - Jeśli coś wiesz, to powiedz. Na litość boską, bądź ze mną szczery! Bern sprawiał wrażenie nieco spiętego. - Rzeczywiście, jest pewna drobna sprawa... - przyznał. - Ale to tajemnica. Nie chciałbym, żeby ktoś przeze mnie popadł w kłopoty. W serce Luke'a wstąpiła nagła nadzieja. - Mów. Proszę! To moja jedyna szansa! Bern obrzucił go ciężkim spojrzeniem i wziął głębszy oddech. - Niech ci będzie... Posłuchaj. Pod sam koniec wojny Billie i Anthony wzięli udział w specjalnym programie badań OSS. Poszukiwali serum prawdy. Nam nic o tym nie powiedziano. Wszystkiego dowiedziałem się później, kiedy już ożeniłem się z Billie. Chodziło o jakiś lek, który mógłby ułatwiać przesłuchania. Wypróbowano meskalinę, barbiturany, skopo- laminę i marihuanę. Eksperymenty prowadzono na żołnierzach podejrzewanych o sympatie komunistyczne. Billie i Anthony jeździli do obozów wojskowych w Atlancie, Memphis i Nowym Orleanie. Zdobywali zaufanie żołnierzy, szprycowali ich nar kotykami i słuchali ich opowieści. - Czyli stek bzdur w zamian za darmowy odlot! - roześmiał się Luke. Bern skinął głową. - Do tej pory wszystko to wyglądało niezbyt poważnie. Po wojnie Billie wróciła na studia i zrobiła doktorat. Opisywała, wjaki sposób środki odurzające, na przykład nikotyna, działają na ludzki umysł. Po zdobyciu profesury wciąż zajmowała się tym samym, więcej uwagi poświęcając zagadnieniom związanym z pamięcią. - Ale nie dla CIA? - Tak właśnie myślałem. Jednak byłem w błędzie. - Chryste Panie... - W tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym roku, kiedy dyrek torem Agencji był Roscoe Hillenkoetter, rozpoczęto działania o kryptonimie Bluebird. Hillenkoetter miał dostęp do tajnych funduszy, więc nie pozostawił żadnych dokumentów. W pro- 200 gramie Bluebird chodziło o kontrolę nad umysłem. CIA finansowała całkiem legalne badania na licznych uczelniach i w placówkach naukowych. Oficjalnie pieniądze pochodziły z fundacji- Opłacano też doświadczenia Billie. - I co ona na to? - Kłóciliśmy się wtedy niemal bez przerwy. Uważałem, że CIA planuje zwykłe pranie mózgów, ale Billie była zdania, że każdą wiedzę da się wykorzystać do złych lub dobrych celów. Kochała swoją pracę i nie dbała o to, kto płaci jej rachunki. - Dlatego się rozstaliście? - Byłem autorem serialu radiowego pod tytułem "Detektywi", ale ciągnęło mnie do filmu. W pięćdziesiątym drugim napisałem scenariusz... historia dotyczyła potajemnego przejmowania wła dzy nad umysłami zwykłych obywateli przez pewną agencję rządową. Kupił go Jack Warner. Billie nic o nim nie wiedziała. - Dlaczego? - Nie powiedziałem jej, bo byłem pewien, że CIA wstrzyma produkcję. - Mogli to zrobić? - Jasne. - Co było potem? - Film wszedł na ekrany w pięćdziesiątym trzecim. Frank Sinatra zagrał rolę piosenkarza z nocnego klubu, który jest świadkiem morderstwa na tle politycznym i wkrótce potem traci pamięć. Joan Crawford wystąpiła jako jego szefowa. To był prawdziwy przebój. W ten sposób rozpocząłem karierę - wielkie wytwórnie wciąż domagały się ode mnie nowych scenariuszy. - A Billie? - Zabrałem ją na premierę. - Pewnie się wściekła. Bern roześmiał się z lekkim zażenowaniem. - Mało nie spadła z fotela. Zarzuciła mi, że bez jej zgody wykorzystałem tajne informacje. Bała się, że CIA odbierze JeJ fundusze i zakaże dalszych badań. Taki był smętny koniec naszego małżeństwa. 201 - Billie określiła to dzisiaj jako "niezgodność poglądów" - I miała rację. Nigdy nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie wyszła za ciebie. Luke wstrzymał oddech. Co Bern miał na myśli? - zastanawiał się przez chwilę, jednak w końcu uznał, że lepiej pominąć to milczeniem. - Przerwaliśmy na pięćdziesiątym trzecim - powiedział. - CIA nie cofnęła funduszy, prawda? - Nie - odparł z goryczą Bern. - W zamian za to postanowili mnie wykończyć. - Jak? - Wezwano mnie do złożenia zeznań przed komisją McCar- thy'ego. Do końca wojny byłem komunistą, więc stałem się łatwym celem. W Hollywood od razu trafiłem na czarną listę. Nie mogłem nawet wrócić do dawnej pracy w radiu. - Czy maczał w tym palce Anthony? - Billie zapewniała, że próbował mnie bronić, ale nic nie mógł zdziałać przeciw głosom większości. - Bern zmarszczył brwi. - Jednak po tym wszystkim, co mi powiedziałeś, nie bardzo jej teraz wierzę. - Co zrobiłeś? - Przez parę lat ledwie wiązałem koniec z końcem, a potem wpadłem na pomysł "Okropnych bliźniaków". Luke spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Seria książek dla dzieci. - Bern wskazał na półkę, na której jaskrawą plamą odbijały się kolorowe grzbiety okła dek. - Czytywałeś je swojemu siostrzeńcowi. Luke ucieszył się, że ma siostrzeńca. A może nawet kilku? Musiał dowiedzieć się o sobie jeszcze wielu rzeczy. Zatoczył krąg dłonią, wskazując na bogaty wystrój pokoju. - Więc odkryłeś prawdziwą żyłę złota - stwierdził. Bem skinął głową. - Pierwszą książkę napisałem pod pseudonimem i poszedłem do agenta, który już wcześniej pomagał ofiarom "polowania 202 na czarownice". Następna stała się bestsellerem. Od tamtej pory pisuję dwie części serii rocznie. Luke wstał, wziął książkę z półki i przeczytał fragment: Co jest bardziej lepkie: miód czy roztopiona czekolada ? Bliźnięta musiały to wiedzieć. Zrobiły więc pewne doświadczenie, które okropnie rozgniewało Mamę. Uśmiechnął się. Był pewien, że dzieciaki uwielbiają takie opowieści. Potem zrobiło mu się smutno. - Elspeth i ja nie mamy dzieci - wyznał. - Tego też nie rozumiem - stwierdził Bern. - Zawsze marzyłeś o rodzinie. - Próbowaliśmy, ale bez skutku. - Luke zamknął książkę. - Jesteśmy dobrym małżeństwem? Bern westchnął ciężko. - Skoro pytasz... Nie. - Dlaczego? - Coś wam nie wyszło. Nie znam szczegółów. Kiedyś zadzwo niłeś do mnie z prośbą o poradę, jednak nie umiałem ci pomóc. - Pięć minut temu powiedziałeś, że to Billie powinna być moją żoną. - Zawsze gubiłeś za nią oczy. Ona za tobą także. - Więc co się stało? - Nie wiem. Pokłóciliście się po wojnie. Nikomu nie mó wiliście, o co naprawdę poszło. - Spytam ją. - Spytaj. Luke odstawił książkę na półkę. - Teraz przynajmniej rozumiem, dlaczego mi uwierzyłeś. - Dziękuję - odparł Bern. - Moim zdaniem to sprawka Anthony'ego. - Po co to zrobił? - Nie mam zielonego pojęcia. 20:00 Jeśli skoki temperatury będą wyższe, niż zakładano, tranzystory ulegną przegrzaniu, a baterie zamarzną i satelita nie przekaże na Ziemię żadnych danych. Billie siedziała przy toaletce i poprawiała makijaż. Zawsze uważała, że ma ładne oczy, i im poświęcała najwięcej uwagi. Szary cień na powiekach, czarna konturówka i nieco tuszu... Drzwi sypialni zostawiła otwarte. Z dołu dochodził huk rewolwerów. Larry i Becky-Ma oglądali kolejny odcinek serialu "Wozy jadą na Zachód". Nie miała ochoty na randkę. Dzisiejsze wydarzenia wprawiły ją w rozterkę. Była zła, że odebrano jej dobrą posadę, wkurzona na Anthony'ego i zdumiona, że dawne uczucia, jakie żywiła do Luke'a, okazały się równie silne jak niegdyś. Zastanawiała się nad własnym życiem. Anthony, Luke, Bern, Harold. W którym miejscu podjęła złą decyzję? Po tym, co się dziś zdarzyło, nie pociągała jej perspektywa spędzenia całego wieczoru na oglądaniu telewizyjnego "Teatru Krafta". Nawet w miłym towarzystwie Harolda. 204 Nagle zadzwonił telefon. Zerwała się i podbiegła do aparatu stojącego przy łóżku, lecz uprzedził ją Larry. Odebrał w przedpokoju. - Tu CIA - rozległ się głos Anthony'ego. - Waszyngton przeżywa najazd oddziałów skaczącej kapusty. - To ty, wujku Anthony? - zachichotał Larry. - Jeśli spotkasz jakąś kapustę, nie próbuj z nią rozmawiać. Powtarzam: nie próbuj z nią rozmawiać. - Kapusta nie umie mówić! - Jedyny sposób to zatłuc ją na śmierć cienką kromką chleba. - Wygłupiasz się! - śmiał się Larry. - Anthony... Jestem przy drugim aparacie - odezwała się Billie. - Koniec przekazu, Larry - powiedział Anthony. - Tak jest! - zawołał malec i odłożył słuchawkę. - Billie? - spytał Anthony zupełnie innym głosem. - Słucham. - Chciałaś, żebym zadzwonił. Zjechałaś dyżurnego, na czym świat stoi. - Być może, ale co ty do diabła wyprawiasz? - Mogłabyś nieco bardziej sprecyzować pytanie? - Na Boga, nie kręć! Okłamałeś mnie, kiedy ostatni raz z tobą rozmawiałam. Wtedy jeszcze nie znałam prawdy. Teraz już znam. Chcę wiedzieć, po co zeszłej nocy przywiozłeś Luke'a do szpitala. Zapadła cisza. - Czekam na wyjaśnienia - powiedziała Billie. - Nie powinniśmy o tym rozmawiać przez telefon. Spot kajmy się za parę dni i... - Daj spokój. - Nie zamierzała czekać. - Mów. Już teraz. - Wiesz, że nie mogę... - Możesz. Nie udawaj. Zawsze robiłeś, co ci się podobało. - Musisz mi wierzyć! - zawołał Anthony. - Od dwudziestu lat jesteśmy przyjaciółmi! - I wpakowałeś mnie w kłopoty już na pierwszej randce. 205 - Ciągle się na mnie gniewasz? - zapytał z lekkim roz bawieniem. - Nie - odparła Billie. - Chciałabym ci zaufać. Jesteś przecież ojcem chrzestnym Larry'ego. - Zobaczymy się jutro? Dowiesz się wtedy wszystkiego. Już miała odpowiedzieć "tak", ale nagle przypomniała sobie jego wcześniejsze zachowanie. - Zeszłej nocy nie miałeś do mnie zaufania. Kryłeś się niczym złodziej, w moim własnym szpitalu. - Obiecuję, że ci opowiem... - Na opowieści był czas przedtem. Mów prawdę albo zaraz dzwonię do FBI. Wybieraj. Niedobrze było zadzierać z facetami z Agencji. Kiedy się im nastąpiło na odcisk, stawali się niebezpieczni. Billie wiedziała jednak, że CIA wcale nie życzy sobie zatargu z FBI. W gruncie rzeczy działalność Agencji miała tylko pozory legalności. Federalni zazdrośnie strzegli swojego prawa do łapania szpiegów na amerykańskiej ziemi i chętnie skorzystaliby z pretekstu, by utrzeć nosa niewygodnej rywalce. Jeśli Anthony grał uczciwie, mógł się śmiać z jej groźby. Jeżeli jednak stał na bakier z wszelkimi przepisami... - Dobrze. Rozmawiam z budki, a twój telefon chyba nie jest na podsłuchu... - powiedział i przerwał na chwilę. - Wątpię, czy mi uwierzysz. - Przekonaj się. - Proszę bardzo. Luke jest szpiegiem. Zamurowało ją na dobrą chwilę. - Nie pleć bzdur - powiedziała w końcu. - To komunista. Agent Moskwy. - Rany boskie! Naprawdę myślisz, że w to uwierzę? - Nie obchodzi mnie, w co uwierzysz - przerwał jej twardym głosem Anthony. - Luke od lat przekazywał Sowietom tajem nice budowy rakiet. A jak myślisz, w jaki sposób udało im się wysłać Sputnika na orbitę? Nasz satelita w tym czasie leżał w laboratorium! Na miłość boską, oni nie są lepsi od 206 nas! Z pomocą Luke'a przez cały czas bazowali na naszych poświadczeniach. - Znamy go od dwudziestu lat. Nigdy w życiu nie zajmował się polityką. - No właśnie. Słyszałaś kiedyś o lepszym kamuflażu? Billie zastanawiała się przez chwilę. A jeśli to prawda? prawdziwy szpieg z pewnością udawałby, że gardzi polityką... albo opowiadałby się po stronie republikanów. - Luke nigdy nie zdradziłby własnego kraju. - Ludzie robią różne dziwne rzeczy. Przecież działał we francuskim ruchu oporu i zbratał się z komunistami. W czasie wojny stali po naszej stronie, lecz on do tej pory nie zerwał dawnych kontaktów. Moim zdaniem zrezygnował ze ślubu z tobą, bo bał się, że nie polubisz jego czerwonych braci. - Poślubił Elspeth. - Ale nie mają dzieci i nie jest z nią szczęśliwy. Usiadła na schodach. Była oszołomiona. - Masz jakieś dowody na jego szpiegowską działalność? - Najlepsze z możliwych. Ściśle tajne plany, które przekazał znanemu oficerowi KGB. Billie nie wiedziała już, komu wierzyć. - Nawet jeśli to prawda... Po co wymazałeś mu pamięć? - Żeby go uratować. - Nie rozumiem... - Mieliśmy go zabić. - Kto, na Boga?! - My. CIA. Dobrze wiesz, że wojsko chce wysłać w prze strzeń satelitę. Jeśli im się nie uda, Rosjanie wygrają wyścig i zaczną rządzić w kosmosie... tak, jak Brytyjczycy przez dwa wieki rządzili Ameryką. Luke stanowi dla nas największe zagrożenie od dnia zakończenia wojny. Chodzi o prestiż Stanów Zjednoczonych. Wyrok śmierci zapadł natychmiast, gdy tylko odkryto zdradę. - Dlaczego go nie aresztujecie pod zarzutem szpiegostwa? - Chciałabyś, żebyśmy się stali pośmiewiskiem świata? 207 Mamy przyznać, że nasze tajne plany od lat trafiały do So wietów? Jak na to zareagują kraje, które już umizgują się do Moskwy? Nikt nawet nie brał pod uwagę takiej możliwości - Więc co zrobiliście? - Złożyłem pewną propozycję. Na samym szczycie. Nikt nie wie, co naprawdę robię, z wyjątkiem dyrektora CIA oraz samego prezydenta. Wszystko poszłoby jak po maśle, gdyby Luke nie był takim cwanym draniem. Mógłbym go uratować i całą sprawę zachować w tajemnicy. Chodziło tylko o to żeby na parę dni uwierzył, że jest kloszardem i stracił pamięć po wypiciu butelki wódki. Nie dowiedziałby się, że zdradził. A co ze mną? - pomyślała Billie. - Nie zawahałeś się złamać mi kariery - stwierdziła z go ryczą. - Dla ratowania Luke'a? Posada za jego życie? - Nie bądź cyniczny. To twoja najgorsza wada. - Tak czy owak, Luke uciekł. Sama mu w tym pomogłaś. Jest tam teraz? - Nie - odparła Billie i poczuła nagle, że włosy jeżą się jej na karku. - Muszę z nim porozmawiać, zanim znowu popełni jakieś głupstwo. Gdzie go znajdę? - Nie wiem - skłamała. - Nie ukrywaj niczego przede mną, dobrze? - Przed chwilą sam przyznałeś, że zamierzacie go zabić. Nie powiedziałabym ci ani słowa, nawet gdybym wiedziała, gdzie go szukać. Ale nie wiem. - Posłuchaj mnie, Billie. Jestem jego jedyną nadzieją. Prze każ mu, żeby jak najszybciej do mnie zadzwonił. - Zastanowię się nad tym - odpowiedziała, lecz Anthony już odłożył słuchawkę. 20:30 Kapsuła nie ma drzwi ani włazów. Żeby dostać się do jej wnętrza, trzeba podnieść całą wierzchnią pokrywę. Mimo pewnego utrudnienia, zmniejsza to ciężar rakiety, a w walce z ziemską grawitacją liczy się różnica każdego kilograma... Luke roztrzęsioną dłonią odłożył słuchawkę telefonu. - Co ona ci nagadała? - z niepokojem zapytał Bern. - Zbladłeś jak prześcieradło. - Anthony twierdzi, że jestem sowieckim szpiegiem - wykrztusił Luke. Bern zmrużył oczy. - I...? - CIA chciała mnie zamordować, ale Anthony przekonał ich, że wystarczy mi wymazać pamięć. - Ciekawa historyjka - mruknął Bern. Luke był zdruzgotany. - Jezu Chryste, to prawda? - Nie. - Skąd możesz wiedzieć? 209 - Wiem. - Ty? - zdumiał się Luke. - Sam pracowałem dla Sowietów. Luke wybałuszył oczy. - Nie musieliśmy działać razem - powiedział po chwili. - Mogłeś nic o mnie nie wiedzieć. Bern przecząco potrząsnął głową. - To ty mnie przyłapałeś. - Jak? - Chcesz jeszcze kawy? - Nie, dziękuję. Kręci mi się w głowie. - Źle wyglądasz. Kiedy ostatnio coś jadłeś? - Billie dała mi paczkę herbatników. Ale nie mówmy teraz o jedzeniu. Chcę znać prawdę. Bern wstał. - Zrobię ci kanapkę, bo zaraz zemdlejesz. Luke uświadomił sobie, że jest potwornie głodny. - Chyba to dobry pomysł. Przeszli do kuchni. Bern otworzył lodówkę. Wyjął bochenek pszennego chleba, kostkę masła, peklowaną wołowinę i cebulę. Na ten widok Luke poczuł, że ślinka cieknie mu do ust. - To było jeszcze w czasie wojny - zaczął Bern. - Posmarował masłem cztery kromki chleba. - W obrębie francuskiego ruchu oporu działały dwie frakcje: gaulłiści i komuniści. Każda z nich chciała zyskać przewagę w powojennym rządzie. Roosevelt i Churchill pilnowali, żeby komuniści nie wygrali w wyborach. Dostawy broni i amunicji trafiały tylko do gaullistów. - A co ze mną? Bern ułożył wędlinę na kanapkach, dodał nieco musztardy i cienko pokrojoną cebulę. - Nie obchodziła cię francuska polityka. Chciałeś pokonać nazistów i spokojnie wrócić do domu. Ja jednak próbowałem działać. - Jak? - Zawiadomiłem komunistów o planowanym zrzucie. Musieli 210 wciągnąć naszych w zasadzkę i przejąć transport. - Ze wstydem pokręcił głową. - Ale zawalili robotę. Zamiast niby to przypadkiem wpaść na nas gdzieś po drodze i zażądać podziału łupów, zaczaili się przy lądowisku. Ktoś nas zdradził... Chyba już wiesz kto... Ale ja byłem jedynym podejrzanym. - Co zrobiłem? - Zawarliśmy umowę. W zamian za milczenie kazałeś mi zerwać z Moskwą. - I co? Bern wzruszył ramionami. - Obaj dotrzymaliśmy przyrzeczenia, chociaż sądzę, że nigdy mi nie wybaczyłeś. Nie przyjaźniliśmy się już tak, jak dawniej. W kuchni pojawił się szary kot syjamski i głośnym miauczeniem dał znać o swojej obecności. Bern rzucił mu kawałek mięsa. Kot zjadł go i zaczął lizać łapy. - Gdybym był komunistą, zapewniłbym ci ochronę - po wiedział Luke. - Bez wątpienia. Luke zaczął wierzyć, że jest niewinny. - A jeśli po wojnie przeszedłem na tamtą stronę? - Nie. Komunizmem można zarazić się w młodości albo wcale. Ciekawe... - I nie robiłem tego dla pieniędzy? - Po co? Pochodzisz z bogatej rodziny. To prawda. Elspeth już mu o tym mówiła. - Zatem Anthony jest w błędzie. - Albo kłamie. Bern rozdzielił kanapki na dwa talerze. Każdy talerz pochodził z innego kompletu. - Coś do picia? - Proszę. Bern wyjął z lodówki dwie butelki coli, otworzył je i jedną Podał Luke'owi. Wziął talerz ze stołu i przeszedł do salonu. 211 Luke był głodny jak wilk. W kilkanaście sekund uporał się ze swoją porcją. Bern patrzył na niego z rozbawieniem. - Weź również moje kanapki - zaproponował. - Nie, dziękuję. - Luke pokręcił głową. - Bierz, nie dziękuj. I tak muszę przejść na dietę. Luke spałaszował trzecią kanapkę. - Skoro Anthony kłamie, to po co odebrał ci pamięć? - zastanawiał się głośno Bern. Luke przełknął kolejny kęs. - To musi mieć coś wspólnego z moim nagłym wyjazdem z Florydy. Bern skinął głową. - Nie wierzę w przypadek. - Prawdopodobnie dowiedziałem się czegoś ważnego. Cze goś, co chciałem jak najszybciej przekazać do Pentagonu. Bern zmarszczył czoło. - Dlaczego nie powiedziałeś o tym nikomu na Przylądku? Luke zastanawiał się przez chwilę. - Widocznie im nie ufałem. - No dobrze... Anthony cię przechwycił, zanim dotarłeś do sztabu. - Właśnie. Przyjaźniliśmy się, więc jemu jednemu powie działem o moim odkryciu. - A potem? - Uznał, że to cholernie ważne. Wymazał mi pamięć, żeby tajemnica nigdy nie wyszła na jaw. - Ciekawe, co to było... - Kiedy to ustalimy, reszta pójdzie jak z płatka. - Od czego zaczniesz? - Najpierw pojadę do hotelu i przejrzę swoje rzeczy. Może trafię na jakiś ślad. - Anthony bez wątpienia już dawno się tym zajął. - Zniszczył główne dowody, ale na pewno coś przeoczył. Coś drobnego... Muszę to sprawdzić. - A później? 213 - powinienem wrócić na przylądek Canaveral. Polecę tam dziś wieczorem... - Luke spojrzał na zegarek. Było już po dziewiątej. - Albo jutro rano. - Zostań u mnie na noc - zaproponował Bern. - Dlaczego? - Nie wiem. Nie chcę, żebyś był całkiem sam. Jedź do Carltona, zabierz swoje rzeczy i wracaj. Rano odwiozę cię na lotnisko. Luke skinął głową. - Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie - mruknął z zakłopotaniem. Bern wzruszył ramionami. - Wiele razem przeszliśmy. Luke'owi to nie wystarczyło. - Powiedziałeś przed chwilą, że po wydarzeniach we Francji nasza przyjaźń już nigdy nie była taka sama. - To prawda - przyznał Bern i popatrzył mu prosto w oczy. - Byłeś zdania, że kto raz zdradził, może zdradzić powtórnie. - Wierzę ci - w zamyśleniu powiedział Luke. - Pomyliłem się, prawda? - Jak cholera - odparł Bern. 21:30 Kapsuła z aparaturą przegrzewa się jeszcze przed startem. Problem ten rozwiązano w prymitywny, lecz skuteczny sposób, typowy dla większości pośpiesznych działań przy konstruowaniu Explorera. Na zewnątrz rakiety, za pomocą elektromagnesów, przymocowano pojemnik z suchym lodem. Kiedy temperatura wzrasta, termostat włącza chłodzenie. Przed odpaleniem magnesy zostają wyłączone i pojemnik spada po prostu na ziemię. Należący do Anthony'ego żółty cadillac eldorado stał zaparkowany na K Street, między Piętnastą i Szesnastą. Był schowany za rzędem taksówek, czekających na wezwanie portiera z pobliskiego hotelu Carlton. Anthony wyraźnie widział półkolisty podjazd i rzęsiście oświetlone wejście do budynku-Pete siedział w środku, w pokoju. Czekał na telefon od któregoś z agentów, szukających Luke'a po całym mieście. Anthony w głębi serca miał cichą nadzieję, że żaden z nich nie zadzwoni i że Luke zdoła uciec. Uniknąłby w ten sposób konieczności podjęcia najtrudniejszej decyzji w życiu. Jedno- 214 cześnie bardzo chciał go odnaleźć i skończyć z tym raz na zawsze. Luke był starym kumplem, dobrym przyjacielem, wiernym mężem i wspaniałym naukowcem, ale co z tego? W czasie wojny ginęli sto razy lepsi od niego, tylko dlatego, że znaleźli się po niewłaściwej stronie. Luke źle wybrał w początkach tak zwanej zimnej wojny. I na swoje nieszczęście znał Anthony'ego. Pete wybiegł z hotelu. Anthony uchylił okno. - Dzwonił Ackie - usłyszał. - Luke jest w mieszkaniu przy Massachusetts Avenue, u Bernarda Rothstena. - Nareszcie - westchnął Anthony. Już wcześniej rozstawił swoich ludzi w pobliżu domów Berna i Billie z nadzieją, że Luke zwróci się do dawnych przyjaciół o pomoc. Miałeś rację, pomyślał z ponurą satysfakcją. - Kiedy wyjdzie, Ackie pojedzie za nim na motorze - dodał Pete. - Dobrze. - Sądzi pan, że tu przyjdzie? - Być może. Zaczekam. - W hotelowym lobby czuwali jeszcze dwaj agenci, którzy mieli go powiadomić, gdyby Luke wszedł innymi drzwiami. - Przyjdzie tutaj albo na lotnisko. - Tam też mamy czterech ludzi. - Świetnie. Przewidzieliśmy chyba wszystko. Pete pokiwał głową. - Wracam do telefonu. Anthony w myślach układał scenariusz najbliższych wydarzeń. Luke będzie zdezorientowany, ostrożny, a jednocześnie na pewno zechce zadać mnóstwo pytań... Pójdą razem gdzieś w jakieś spokojne miejsce i tam, z dala od świadków, Anthony błyskawicznie wyciągnie z kieszeni płaszcza pistolet z tłumikiem. Luke oczywiście będzie próbował walczyć. Nigdy się nie Poddawał. Skoczy na Anthony'ego, rzuci się w stronę okna albo podbiegnie do drzwi. Anthony zachowa niewzruszony 215 spokój. Zabijał już wiele razy. Wyceluje mu prosto w głowę i pociągnie za cyngiel. Może będzie musiał oddać kilka strzałów. Luke upadnie na ziemię. Anthony pochyli się nad nim zbada puls i w razie konieczności strzeli raz jeszcze. Zabije starego druha. Nie powinno być żadnych kłopotów. Miał przecież wyraźny dowód zdrady: plany, własnoręcznie opisane przez Luke'a. Co prawda nie mógł udowodnić, że dawny przyjaciel wykradł je Rosjanom, lecz wszyscy w CIA uwierzą jego słowom. Ciało porzuci gdziekolwiek. Kiedy ktoś je znajdzie, rozpocznie się dochodzenie. Policja ustali, że ofiarą interesował się wywiad. Zaczną zadawać pytania, ale wtedy powie się gliniarzom, że chodziło o bezpieczeństwo kraju i cała sprawa jest ściśle tajna, a zabójstwa dokonał ktoś z zewnątrz. Każdy, kto poda w wątpliwość tę wersję - gliniarz, dziennikarz czy polityk - stanie przed komisją Senatu i będzie musiał złożyć zeznania. Agenci zaczną nachodzić jego znajomych i rodzinę, sprawdzając, czy nikt z nich nie ma powiązań z komunizmem. Śledztwo nic nie wykaże, ale na pewno podważy wiarygodność zarzutów niedowiarka. Tajne służby mają nieograniczone możliwości, pomyślał z przekonaniem. Pod hotel podjechała taksówka. Wysiadł z niej Luke. Miał na sobie granatowy płaszcz i szary kapelusz. Pewnie ukradł te rzeczy lub kupił, przemknęło przez myśl Anthony'emu. Po drugiej stronie ulicy zajechał motocyklem Ackie Horwitz. Anthony wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku hotelu. Luke wyglądał na bardzo zmęczonego, lecz na jego twarzy malował się wyraz determinacji. Zapłacił za taksówkę i spojrzał na Anthony'ego, jednak go nie rozpoznał. Nie wziął reszty. Wszedł do hotelu. Anthony pośpieszył za nim. Byli w tym samym wieku. Dziś mieli po trzydzieści siedem lat. Spotkali się w Harvardzie, gdy każdy z nich kończył osiemnaście. Pół życia temu. 216 Że też to musiało się tak skończyć... - pomyślał z goryczą Anthony. Że też musiało... Luke wiedział, że od domu Bema ktoś go śledził na motocyklu. Spiął się w sobie i zdwoił czujność. Lobby hotelu Carlton wyglądało jak wielka pracownia plastyczna, pełna francuskich mebli. Na wprost wejścia, w głębokiej wnęce, mieściła się recepcja. Żaden niepotrzebny element nie zakłócał symetrii przestrzeni. W pobliżu baru dwie damy w futrach gawędziły z kilkoma dżentelmenami, ubranymi w nieskazitelne smokingi. Wokół krążyli bezszelestnie posłańcy w liberiach i pokojowi w czarnych frakach. Prawdziwa oaza luksusu, dająca chwilę wytchnienia utrudzonym podróżnym. Ale na Luke'u nie robiło to wrażenia. Rozejrzał się i natychmiast zauważył dwóch mężczyzn, którzy bez wątpienia byli agentami. Jeden siedział w fotelu, czytając gazetę, drugi stał obok windy i palił papierosa. Żaden z nich nie pasował do tego miejsca. Ubrani byli jak do pracy -w płaszcze, garnitury i "robocze" koszule i krawaty. Najwyraźniej nie wybierali się do żadnego z eleganckich nocnych klubów lub barów. Luke w pierwszej chwili zamierzał zawrócić, rozmyślił się jednak. Nic by mu to nie dało. Podszedł do recepcji, wymienił swoje nazwisko i poprosił o klucz od pokoju. - Cześć, Luke! - zawołał jakiś obcy głos, gdy tylko zdążył się odwrócić. Ujrzał człowieka, który tuż po nim wszedł do hotelu. Mężczyzna nie przypominał agenta wywiadu. Luke widział go w przelocie przed drzwiami. Wysoki - mniej więcej jego wzrostu - i na swój sposób przystojny, chociaż jego ubranie Pozostawiało wiele do życzenia. Miał na sobie stary, zniszczony Płaszcz z wielbłądziej wełny i niezbyt czyste buty. Z pewnością Przydałby mu się też fryzjer. Mówił jednak jak ktoś, kto Przywykł do wydawania rozkazów. 217 - Obawiam się, że pana nie znam - powiedział Luke. - Straciłem pamięć. - Anthony Carroll. Cieszę się, że cię nareszcie znalazłem! Wyciągnął dłoń na powitanie. Luke zesztywniał. Wciąż nie wiedział, czy Anthony jest wrogiem, czy też przyjacielem. Uścisnęli sobie ręce. - Mam do ciebie masę pytań... - Chętnie na nie odpowiem. Luke milczał przez chwilę, niepewny, od czego zacząć. Anthony nie wyglądał na człowieka, który mógłby zdradzić starego przyjaciela. Miał szczerą, inteligentną twarz, co prawda niezbyt urodziwą, lecz sympatyczną. - Jak mogłeś mi to zrobić? - Musiałem. Dla twojego dobra. Próbowałem uratować ci życie. - Nie jestem szpiegiem. - To nie takie proste. Luke próbował przejrzeć zamiary Anthony'ego. Nie był do końca pewien, czy powinien mu wierzyć. Jednak Anthony śmiało patrzył mu prosto w oczy. Wyglądał na uczciwego, chociaż... chyba coś ukrywał. - Nikt nie wierzy w twoją historyjkę, że pracuję dla Rosjan. - "Nikt" to znaczy kto? - Bern i Billie. - Nie wiedzą wszystkiego. - Znają mnie. - Ja też. - Co wiesz, czego oni nie wiedzą? - Powiem ci... ale nie tutaj. To ściśle tajne. Może pójdziemy do mojego biura? Znajduje się zaledwie pięć minut drogi stąd. Luke nie miał zamiaru wychodzić z hotelu. Najpierw musiał poznać odpowiedzi na pewne pytania. Jednak hol nie był wymarzonym miejscem do rozmowy o zadaniach wywiadu. - Chodźmy do mnie - zaproponował. Chciał w ten sposób odciągnąć Anthony'ego od reszty agentów. Przy odrobinie 218 szczęścia mógłby przejąć kontrolę nad sytuacją. Wiedział, że jeśli będą sami, nie da się pokonać. Anthony zawahał się na króciutką chwilę. - Zgoda - powiedział. Poszli do windy. Luke zerknął na przywieszkę przyczepioną do klucza. Pięćset trzydzieści. - Piąte piętro - powiedział. Windziarz zamknął kratę i pociągnął za dźwignię. Milczeli. Luke kątem oka spoglądał na Anthony'ego. Zniszczony płaszcz, pomięta marynarka, źle dobrany krawat... Wyglądał jak ostatnia łajza, a jednak zachowywał się z niewymuszoną swobodą. Miękki płaszcz leżał trochę krzywo, jakby jakiś ciężar ciągnął go w prawą stronę. Ciekawe... Anthony najwyraźniej miał coś ciężkiego w kieszeni. Luke zadrżał. Popełnił błąd. Nie przewidział, że przeciwnik może być uzbrojony. Jak się stąd teraz wydostać? - zastanawiał się gorączkowo. Najważniejsze to nic nie dać po sobie znać. Co Anthony chce zrobić? Zastrzeli mnie tu, w hotelu? Czemu nie, w apartamencie nie będzie świadków. Hałas? Jaki hałas? Na pewno ma tłumik. Winda stanęła na piątym piętrze. Anthony rozpiął płaszcz. Nie lubi tracić czasu, pomyślał Luke. Wyszli. Luke nie bardzo wiedział, w którą stronę skręcić, lecz Anthony zdecydowanym krokiem ruszył w prawo. Bez wątpienia znał drogę na pamięć. Luke pocił się niczym mysz pod miotłą. Pamiętał jak przez mgłę, że już nieraz bywał w podobnej sytuacji. Jednak należało to do zamierzchłej przeszłości. Pluł sobie w brodę, że nie zatrzymał broni policjanta, któremu złamał palec. Niestety o dziewiątej rano nie wiedział jeszcze, w co się wplątał. Myślał tylko, że stracił pamięć. Spokojnie... - mitygował się w duchu. Jak na razie, miał do czynienia tylko z jednym przeciwnikiem. Wprawdzie ten Przeciwnik był uzbrojony, ale przecież udało mu się w porę przejrzeć jego zamiary. Od biedy można było uznać to za remis. 219 Kiedy szli korytarzem, Luke czuł, że serce wali mu jak młotem. Gorączkowo rozglądał się za czymś, czym mógłby uderzyć Anthony'ego. Przydałby się jakiś ciężki wazon, szklana popielniczka lub obraz w grubych ramach... Niestety, nic takiego nie znalazł. Musiał coś zrobić, zanim wejdą do pokoju. Zabrać Anthony'emu broń? Ryzykowny pomysł. Pistolet z łatwością mógł wypalić w trakcie szamotaniny. Kto wie, w którą stronę będzie skierowana lufa w chwili strzału? Stanęli pod drzwiami. Luke wyjął klucz. Pot ściekał mu po twarzy. Wiedział, że zginie tuż za progiem. Przekręcił klucz w zamku i pchnął drzwi na oścież. - Proszę bardzo - powiedział i odstąpił krok na bok, żeby przepuścić gościa. Anthony zawahał się, ale po chwili minął go i wszedł do pokoju. Luke podstawił mu nogę i z całej siły oburącz pchnął go w plecy. Anthony poleciał głową naprzód, wpadł na stolik i zrzucił na podłogę wazon z bukietem narcyzów. W ostatniej chwili chwycił stojącą lampę, żeby uchronić się przed upadkiem. Skutek był taki, że wylądował na podłodze, ściskając różowy abażur. Luke trzasnął drzwiami i rzucił się do ucieczki. Przebiegł przez korytarz. Windy już nie było. Dopadł drzwi z napisem "Wyjście awaryjne" i wypadł na klatkę schodową. Piętro niżej zderzył się z pokojówką, niosącą stertę ręczników. - Przepraszam! - zawołał, gdy dziewczyna z okrzykiem przerażenia upadła na ziemię. Kilka sekund później był już na dole. Znalazł się w niewielkim przedsionku. Z boku, za schodami, było przejście do holu. Anthony wiedział, że nie powinien pierwszy wchodzić do pokoju, jednak Luke nie dał mu wyboru. Na szczęście nic mu się nie stało. Nieco oszołomiony, szybko wstał z podłogi 220 i skoczył do drzwi. Przez ułamek sekundy widział plecy zbiega, potem Luke skręcił i zniknął. Prawdopodobnie wbiegł na schody. Anthony pognał za nim ile sił w nogach, ale obawiał się, że nie zdąży. Luke dorównywał mu zręcznością i siłą. Co zrobią Curtis i Malone? Chyba nie na darmo wyczekiwali w holu? Piętro niżej trafił na pokojówkę, klęczącą na podłodze i zbierającą rozrzucone ręczniki. Domyślił się, że to sprawka Luke'a. Zaklął pod nosem, zwolnił i szerokim łukiem ominął dziewczynę. Usłyszał szum nadjeżdżającej windy i uspokoił się. Więc jednak ma trochę szczęścia... Z windy wysiadła jakaś para w wieczorowych strojach. Pewnie wracali z restauracji. Anthony przepchnął się obok nich i wpadł do kabiny. - Na parter! - zawołał. - Jak najszybciej! Windziarz zasunął kratę i szarpnął lewar. Anthony tępo patrzył na powoli sunącą wskazówkę. Wreszcie dotarli na parter. Drzwi kabiny stanęły otworem i Anthony wyskoczył na zewnątrz. Luke wbiegł do holu i zamarł. Dwaj agenci, których zauważył wcześniej, stali teraz przed głównymi drzwiami, blokując mu drogę ucieczki. Chwilę później z windy wyłonił się Anthony. Walczyć czy uciekać? - zastanawiał się Luke. Musiał podjąć decyzję w ciągu paru sekund. Nie zamierzał samotnie stawiać czoła trzem przeciwnikom. Pokonaliby go bez trudu - zwłaszcza że mogli liczyć na pomoc hotelowych ochroniarzy. W dodatku Anthony na pewno miał Przy sobie legitymację CIA. Reprezentował władzę. Luke zawrócił i popędził w głąb korytarza. Za sobą słyszał dudniące kroki pościgu. Szukał tylnego wyjścia - musiało gdzieś tu być, przecież dostawcy nie wchodzili frontowymi drzwiami. 221 Przedarł się przez kotarę i stanął na niewielkim dziedzińcu wyglądającym jak ogródek kafejki nad Morzem Śródziemnym. Kilka par tańczyło na maleńkim parkiecie. Klucząc pomiędzy stolikami, przecisnął się do szatni. Po lewej miał wąski korytarz. Skręcił. Był już na tyłach hotelu, ale wciąż nie widział drogi ucieczki. Wpadł do jakiegoś pomieszczenia. Kuchnia? Nie... Eleganccy kelnerzy dekorowali przywiezione skądś dania i ustawiali je na tacach. Schody pośrodku sali wiodły jeszcze niżej. Luke przepchnął się w ich stronę. - Halo! Proszę pana! - usłyszał nagle. - Tam nie wolno wchodzić! Anthony był tuż za nim. - Hej! - zabrzmiał ten sam głos. - Co to jest, do diabła? Stacja kolejowa?! W piwnicy, w tropikalnym skwarze, przygotowywano wyszukane potrawy dla setki hotelowych gości. Huczał ogień, buchała para, skwierczał tłuszcz na patelniach. Kelnerzy pokrzykiwali na kucharzy, kucharze pokrzykiwali na kuchcików. Wszyscy byli zbyt zajęci, żeby zwrócić uwagę na Luke'a, który przemknął między lodówką i piecem, między stertą talerzy i beczką marynaty. Z drugiej strony odnalazł schody prowadzące na górę, z pewnością do wejścia dla dostawców. Jeśli nie, to koniec zabawy. Postanowił zaryzykować. Minął wahadłowe drzwi i poczuł na policzkach chłodny powiew nocy. Znalazł się na ciemnym podwórku. W świetle słabej lampy zobaczył wielkie pojemniki na śmieci i stos drewnianych skrzynek, chyba z owocami. Po prawej, w odległości mniej więcej piętnastu metrów, ujrzał wysoką siatkę i zamkniętą żelazną bramę. Za nią widział fragment ulicy, prawdopodobnie Piętnastej. Podbiegł do bramy. Z tyłu usłyszał trzask otwieranych drzwi. Domyślił się, że to Anthony. Byli zupełnie sami. Na bramie wisiała gruba kłódka. Anthony na pewno nie 222 sięgnąłby po pistolet, gdyby w polu widzenia zjawił się jakiś przechodzień. Na nieszczęście zaułek był pusty. Luke wspiął się na ogrodzenie. Serce waliło mu jak oszalałe, przełożył nogę przez siatkę i usłyszał ciche stęknięcie. Tłumik zagłuszył huk strzału. Niełatwo było celować w mroku do ruchomej postaci odległej o kilkanaście metrów. Ale przy niewielkim szczęściu... Skoczył. Anthony wystrzelił po raz drugi. Luke opadł na ziemię, zachwiał się i przewrócił. Padł jeszcze jeden strzał. Luke zerwał się na nogi i popędził na wschód. Zapanowała cisza. Na rogu zerknął za siebie. Nie widział już Anthony'ego. Udało mu się. Anthony słaniał się na nogach. Oparł się o chłodną ścianę. Na podwórku śmierdziało zgniłymi warzywami. Miał wrażenie, że wdycha woń korupcji. Podjął się najgorszego zadania w swoim życiu. Zabicie Albina Mouliera to była pestka. Kiedy zobaczył Luke'a na szczycie ogrodzenia, nie miał siły pociągnąć za cyngiel. A kiedy w końcu to zrobił, spudłował. Teraz Luke wiedział, że ktoś do niego strzelał. Nic go już nie powstrzyma przed ujawnieniem prawdy. Skrzypnęły drzwi od kuchni. To Malone i Curtis. Anthony pośpiesznie schował broń do wewnętrznej kieszeni. - Przeskoczył przez płot - wydyszał. - Gońcie za nim. Wiedział jednak, że go nie złapią. Kiedy zniknęli mu z oczu, starannie pozbierał łuski. 22:30 Rakietę zaprojektowano, wzorując się na konstrukcji pocisku V2, użytego po raz pierwszy przez Niemców podczas drugiej wojny światowej. Silnik był niemal identyczny. Akceleratory, wzmacniacze i żyroskopy także pochodziły z V2 - podobnie jak pompa napędu, w której woda utleniona w obecności katalizatora kadmowego wyzwalała energię poruszającą turbinę. Harold Brodsky umiał przyrządzić doskonałe dry martini, a tuńczyk pani Riley okazał się wprost wyśmienity. Na deser były lody i placek z wiśniami. Billie miała poczucie winy. Harold dwoił się i troił, żeby ją zadowolić, ona jednak wciąż wracała myślą do Luke'a i Anthony'ego. Wiele razem przeżyli, a teraz znów się wplątali w jakąś dziwną aferę... Kiedy Harold wyszedł do kuchni, żeby zaparzyć kawę, Billie zadzwoniła do domu. Sprawdzała, czy wszystko w porządku u Larry'ego i Becky-Ma. Harold zaproponował jej, żeby wspólnie obejrzeli telewizję. Wyciągnął skądś butelkę drogiego francuskiego koniaku i nalał do dużych kieliszków dwie solidne porcje. Dla siebie, dla kurażu? - zastanawiała się Billie - czy 224 dla mnie, żebym stawiała nieco mniejszy opór? Siedziała z kieliszkiem w ręku, wdychając zapach trunku, ale nie wypiła jeszcze ani kropli. Jej towarzysz również pogrążył się w zadumie. Zazwyczaj bawił ją rozmową, był bystry i wesoły i zawsze potrafił ją rozśmieszyć. Dziś jednak myślał zupełnie o czymś innym. Obejrzeli kryminał pod tytułem "Zwiewaj, Joe!", z Jan Sterling w roli kelnerki zakochanej w eks-gangsterze, którego grał Alex Nichol. Billie obojętnie śledziła przebieg akcji. Ważniejsze było, co Anthony zamierza zrobić z Luke'em. Wprawdzie CIA łamała wszelkie prawa, ale tym razem chyba Anthony posunął się za daleko. W czasie pokoju powinny obowiązywać inne zasady. O co w tym wszystkim chodziło? Bern wspomniał jej przez telefon, że przyznał się Luke'owi do wojennych grzechów. Tak jak ona nie wierzył w to, że Luke był szpiegiem. A co z Anthonym? Dlaczego zrobił to, co zrobił? Harold wyłączył telewizor i dolał sobie koniaku. - Myślałem o naszej przyszłości - powiedział. Billie westchnęła w duchu. Zamierzał jej się oświadczyć. Wczoraj bez wątpienia przyjęłaby tę propozycję, dzisiaj jednak nawet nie brała tego pod uwagę. Wziął ją za rękę. - Kocham cię - powiedział. - Dobrze nam ze sobą, mamy podobne zainteresowania i oboje dochowaliśmy się dzieci. Ale to nie jest właściwy powód. Kochałbym cię nawet wtedy, gdybyś wciąż żuła gumę i słuchała Elvisa Presleya. Roześmiała się. - Podobasz mi się taka, jaka jesteś - ciągnął. - Już raz w życiu doświadczyłem czegoś podobnego. To było z Lesley. Kochałem ją całym sercem, aż do chwili, gdy mi ją odebrano. Teraz też nie mam wątpliwości co do swoich uczuć. Kocham cię i chcę, żebyśmy byli razem. Popatrzył na nią. - Co ty na to? - zapytał. 225 Wzięła głęboki oddech. - Lubię cię... i nie miałabym nic przeciwko temu, aby pójść z tobą do łóżka. Wiem, że byłoby nam wspaniale. - Zrobił zaskoczoną minę, ale się nie odezwał. - Moje życie wy. glądałoby inaczej, gdybym mogła z kimś dzielić wszelkie radości i troski... byłoby o wiele spokojniejsze. - Z pewnością. - Jeszcze wczoraj to wystarczyło. Powiedziałabym: tak, kocham cię i chcę cię poślubić. Dzisiaj jednak spotkałam dawnego znajomego i przypomniałam sobie, jak wygląda miłość dwudziestolatków. - Spojrzała mu prosto w oczy. - To coś zupełnie innego, Haroldzie. - Oczywiście, że coś innego - odparł, nieco zbity z tropu. - Ale nie wrócisz do przeszłości. - Może masz rację... - Pragnęła jednak znów być młoda i pełna dzikiej namiętności, a nie potrafiła stracić głowy dla wdowca z siedmioletnim synem. Uniosła do ust kieliszek, żeby zyskać na czasie. Ktoś zadzwonił do drzwi. Billie drgnęła. - Kto to, do ciężkiego diabła? - zdenerwował się Harold. - Mam nadzieję, że nie Sidney Bowman. Pewnie znów chce pożyczyć lewarek do samochodu. Poszedł otworzyć. Billie wiedziała, kto przyszedł. Odstawiła nietknięty koniak i wstała. - Chciałem się widzieć z Billie - usłyszała głos Luke'a. Poczuła, że ogarnia ją ogromna radość. - Nie wiem, czy w tej chwili powinien pan ją niepokoić - powiedział Harold. - To bardzo ważne. - Skąd pan wie, że jest u mnie? - Jej matka mi powiedziała. Przepraszam cię, Haroldzie. ale nie mam czasu na głupoty. Rozległ się stłumiony huk i zaraz potem oburzony krzyk Harolda. Billie domyśliła się, że Luke przemocą wtargnął do mieszkania. Stanęła w drzwiach pokoju i spojrzała w głąb korytarza. - Przyhamuj trochę - powiedziała. - To dom Harolda. Luke był w podartym płaszczu i bez kapelusza. Trząsł się cały. - Co się stało?! - zawołała. - Anthony do mnie strzelał. Billie przez chwilę nie mogła wykrztusić słowa ze zdumienia. - Anthony? - zapytała w końcu. - Strzelał do ciebie? Co go opętało?! Harold zbladł. - O co chodzi z tą strzelaniną? Luke nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. - Muszę zawiadomić władze - powiedział do Billie. - Jadę do Pentagonu. Boję się jednak, że mi nie uwierzą. Pojedziesz ze mną? - Oczywiście - odparła i zdjęła płaszcz z wieszaka. - Billie! - zawołał Harold. - Na litość boską... Musimy dokończyć naszą rozmowę! - Naprawdę jesteś mi potrzebna - naciskał Luke. Billie zawahała się. Wiedziała, że ten wieczór jest wyjątkowo ważny dla Harolda. Przygotowywał się do niego od dłuższego czasu. Chodziło jednak o życie Luke'a. - Wybacz mi - powiedziała do Harolda. - Muszę jechać. Chciała go pocałować, lecz odwrócił głowę. - Nie bądź zły - dodała. - Spotkamy się jutro. - Wynocha stąd! - krzyknął ze złością. - Oboje! Billie i Luke wyszli. Harold trzasnął drzwiami. 23:00 W 1956 roku koszty programu Jupiter wynosiły czterdzieści milionów dolarów. Rok później wzrosły do stu czterdziestu milionów. Preliminarz na rok 1958 przewidywał wydatki rzędu trzystu milionów dolarów. Anthony znalazł w pokoju wynajętym przez Pete'a papeterię, włożył trzy spłaszczone pociski i trzy puste łuski do koperty, zakleił ją i schował do kieszeni. Miał zamiar wyrzucić ją przy najbliższej okazji. Musiał starannie zatrzeć wszystkie ślady. Wprawdzie miał mało czasu, ale okoliczności wymagały, żeby działał bardzo ostrożnie. Pomagało mu to zresztą przełknąć gorycz porażki i choć trochę osłabić pogardę, jaką czuł wobec samego siebie. Do pokoju wszedł zastępca kierownika hotelu. Był niski, łysy, schludnie ubrany i zły jak osa. - Niech pan siada, panie Suchard - powiedział Anthony i podsunął mu pod nos legitymację. - CIA! - jęknął Suchard i oklapł jak przekłuty balon. Anthony wyjął z portfela wizytówkę. 228 - Wprawdzie napisano tu "Departament Stanu", ale to mój prywatny numer. Proszę do mnie zadzwonić w razie pilnej potrzeby. Suchard ostrożnie wziął wizytówkę, jakby za chwilę miała eksplodować. - Czym mogę panu służyć, panie Carroll? - zapytał z ledwo słyszalnym obcym akcentem. Prawdopodobnie był Szwajcarem. - Po pierwsze, chciałem przeprosić za to całe zamieszanie. Suchard z godnością skinął głową. Nie zamierzał udawać, że nic się nie stało. - Na szczęście nasi goście niczego nie zauważyli. Pańską pogoń widziało tylko kilku kucharzy i kelnerów. - Bardzo się z tego cieszę. Nie zamierzałem psuć renomy tak szacownego hotelu. Ale w grę wchodzą względy bez pieczeństwa narodowego... - Bezpieczeństwa narodowego? - ze zdumieniem powtórzył Suchard. - Oczywiście nie mogę powiedzieć nic więcej... - Rozumiem. - ...ale liczę na pańską dyskrecję. Suchard, jak każdy rasowy hotelarz, był dumny z tego, że potrafi dochować tajemnicy. - Naturalnie - powiedział i energicznie pokiwał głową. - Nie musimy chyba kłopotać tym dyrektora. - Nie musimy... Anthony wyciągnął z kieszeni zwitek banknotów. - Departament Stanu posiada niewielkie fundusze, prze znaczone na odszkodowania w podobnych przypadkach. Suchard bez wahania przyjął dwadzieścia dolarów. - Gdyby ktoś z obsługi czuł się poszkodowany... - Anthony powoli położył na stole jeszcze cztery dwudziestodolarowe banknoty. Była to znaczna łapówka jak na zastępcę kierownika. - Dziękuję panu - odparł Suchard. - Jestem pewien, że nikt z nas nie zawiedzie pańskiego zaufania. 229 - Jeśli ktoś pana o coś spyta, proszę mówić, że pan nic nie wie. - Oczywiście. - Suchard wstał. - W razie potrzeby... - ...będziemy w kontakcie - dokończył Anthony i skinął mu głową na pożegnanie. Hotelarz opuścił pokój. Wszedł Pete. - Szefem ochrony na przylądku Canaveral jest pułkownik Bili Hide - zameldował. - Mieszka w hotelu Starlite. Podał Anthony'emu kartkę z numerem telefonu i znów wyszedł. Anthony bardzo szybko uzyskał połączenie z pokojem pułkownika. - Mówi Anthony Carroll z CIA, z wydziału służb tech nicznych. W odpowiedzi usłyszał jakiś nieartykułowany pomruk. Hide sprawiał wrażenie, jakby był już po paru drinkach. - O co chodzi, panie Carroll? - zapytał po chwili. - O doktora Lucasa. - Tak...? W głosie pułkownika zabrzmiał cień niepokoju. Anthony uświadomił sobie, że musi być ostrożniejszy. - Przepraszam, że niepokoję o tak późnej porze, ale chciał bym zasięgnąć pana rady w pewnej sprawie... - Proszę bardzo - odparł już zupełnie innym tonem Hide. Od razu lepiej, stwierdził z zadowoleniem Anthony. - Wie pan zapewne, że doktor Lucas od paru dni zachowuje się bardzo dziwnie? To dość niepokojące u naukowca, mającego stały dostęp do tajnych informacji. - Zgadzam się z panem. Musisz mieć pewność, że panujesz nad sytuacją, pomyślał Anthony. - Jak by pan określił jego stan emocjonalny? - Kiedy go ostatnio widziałem, nie zauważyłem nic szcze gólnego. Dzisiaj zadzwonił do mnie, twierdząc, że stracił pamięć. 230 - To nie wszystko. Ukradł samochód, dokonał włamania i wdał się w bójkę z policjantem. - Dobry Boże... Zatem jest gorzej, niż sądziłem - westchnął Hide. Kupił tę historyjkę, skonstatował z ulgą Anthony. - Podejrzewamy, że to załamanie nerwowe - powiedział. - Pan jednak zna go dużo lepiej. Co mogło być przyczyną takiego zachowania? Wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź. - Prawdopodobnie przeżył kryzys wskutek nadmiaru pracy. Bardzo dobrze, pomyślał Anthony. Pułkownik wyciągnął pożądane wnioski, uznał je za własne i przejął inicjatywę. - Wojsko nie zleca tajnych operacji osobom psychicznie chorym, panie Carroll - dodał po chwili Hide. - Luke był zdrów jak ryba. Coś musiało mu się przytrafić. - Opowiada, że padł ofiarą spisku. Pana zdaniem, powin niśmy mu wierzyć? - Skądże! To urojenia. - Więc nie musimy podejmować żadnych oficjalnych kro ków? Nie powiadamiać Pentagonu? - Na Boga, nie! - zawołał Hide, wyraźnie zaniepokojony. - Sam do nich zadzwonię i powiem, by tym razem nie traktowali go poważnie. - Jak pan uważa. Zjawił się Pete. Anthony uniósł palec, nakazując mu, żeby zaczekał. - Tak się składa, że jestem starym przyjacielem państwa Lucas - powiedział do słuchawki nieco cieplejszym tonem. - Spróbuję przekonać Luke'a, by udał się do psychiatry. - Dobry pomysł. - Dziękuję, panie pułkowniku. Nieco mnie pan uspokoił. Pójdziemy za pańską radą. - Cieszę się, że mogłem pomóc. Gdyby pan jeszcze czegoś Potrzebował, proszę się ze mną kontaktować praktycznie o każ- deJ porze. 231 - Nie omieszkam - odparł Anthony i odłożył słuchawkę. - Do psychiatry? - zapytał Pete. - Dla jego dobra. - Anthony jeszcze raz przemyślał sytuację. Hotel był czysty. W Pentagonie będą wiedzieli, czego się spodziewać. Pozostawał więc tylko szpital, w którym pracowała Billie. Wstał. - Zostań tutaj - polecił Pete'owi. - Wrócę mniej więcej za godzinę. Nie siedź w holu. Weź Curtisa i Malone'a, dajcie łapówkę obsłudze i czekajcie w apartamencie Luke'a. Podejrze wam, że zechce wrócić. - A jeśli przyjdzie, co mamy robić? - Za żadne skarby świata nie pozwólcie mu uciec. 24:00 Rakieta Jupiter C napędzana jest hydyną - tajnym paliwem o dwanaście procent mocniejszym niż mieszanka alkoholowa stosowana w standardowych pociskach Redstone. Toksyczna i żrąca hydyna to połączenie UDMH - niesymetrycznej dimetylohydrazyny i dietylenotriaminy. Billie wjechała czerwonym thunderbirdem na parking przy szpitalu psychiatrycznym w Georgetown i wyłączyła silnik. Tuż obok zaparkował swojego oliwkowego forda farlaine pułkownik Lopez z Pentagonu. - Ani trochę mi nie uwierzył - westchnął Luke. - Trudno mu się dziwić - odparła Billie. - W Carltonie nikt nie widział, jak biegłeś przez kuchnię, a na podwórku nie było żadnych łusek. - Anthony zatarł ślady. - Wiem. Ale Lopez w to nie wierzy. - Dzięki Bogu, że jesteś ze mną. Wysiedli i weszli do budynku. Pułkownik Lopez był cierpliwym Latynosem o inteligentnej twarzy. Billie skinęła głową 233 dyżurnemu i pokazała im drogę na piętro. Po chwili znaleźlj się przed kartoteką. - Pokażę panu kartę chorego, zarejestrowanego jako Joseph Bellow - oświadczyła. - Jego dane idealnie pasują do Luke'a Pułkownik pokiwał głową. - Przyjęto go we wtorek, poddano intensywnej kuracji i wypisano w środę o czwartej rano. Musi pan wiedzieć, że w przypadku schizofrenii każdy zabieg poprzedzamy dokładną obserwacją. Poza tym nikt nie zwalnia pacjentów o czwartej rano! - Rozumiem - niezobowiązująco mruknął Lopez. Billie wysunęła szufladę i wyjęła teczkę Bellowa. Otworzyła ją. Teczka była pusta. - O mój Boże... - jęknęła Billie. Luke z niedowierzaniem wbił wzrok w kartonową okładkę. - Widziałem te papiery niecałe sześć godzin temu! - Chyba nie mamy tu już nic do roboty - ze zmęczeniem powiedział Lopez. Luke miał wrażenie, że trafił do jakiegoś surrealistycznego świata: był ścigany przez jakichś tajemniczych ludzi, którzy go chcieli zabić, i wyczyniano z nim najróżniejsze rzeczy, a on nie umiał niczego udowodnić. - Może naprawdę mam schizofrenię - mruknął ponuro. - Ale ja nie mam - odparła Billie. - Też widziałam te dokumenty. - Teraz ich nie ma - stwierdził Lopez. - Chwileczkę! - zawołała nagle Billie. - Wystarczy przecież sprawdzić w rejestrze. Idziemy na dół. Zatrzasnęła szufladę. Zeszli na parter. - Pokaż mi rejestr, Charlie - zażądała Billie. - Już się robi, pani doktor. - Młody Murzyn zajrzał pod kontuar. - Kurtka na wacie, gdzie go wcięło? - Chryste Panie... - jęknął Luke. 234 pielęgniarz popatrzył na nich z zakłopotaniem. - Ze dwie godziny temu miałem go w ręku. Twarz Billie pociemniała. - Nie widziałeś tu dziś doktora Rossa? - Tak, pani doktor. Wyszedł dosłownie przed minutą. Pokiwała głową. - Kiedy go znów zobaczysz, zapytaj go, gdzie położył rejestr. Na pewno będzie wiedział. - Jasne, że spytam. Billie odwróciła się od niego. - Pozwoli pan, pułkowniku, że wyjaśnię pewną drobną sprawę - powiedział ze złością Luke. - Czy ktoś z panem rozmawiał o mnie przed naszym spotkaniem? Lopez milczał przez chwilę. - Tak - odparł w końcu. - Kto? Znowu chwila ciszy. - Chyba powinien pan wiedzieć. Dzwonił do mnie pułkow nik Hide z przylądka Canaveral. Podobno dostał z CIA infor mację o pańskim niezwykłym zachowaniu. Luke posępnie pokiwał głową. - Znów Anthony. - Sama już nie wiem, co mam zrobić, żeby pana przeko nać! - odezwała się Billie, odwracając się do Lopeza. - Zresztą nie winie pana za ten sceptycyzm. Brak dowodów... - Nie powiedziałem, że wam nie wierzę - odparł pułkownik. Luke popatrzył na niego z na nowo obudzoną nadzieją. - Być może wymyślił pan aferę z CIA, pogoń w Carltonie i strzały na ciemnej ulicy. W ostateczności mógłbym przyjąć, że pan i obecna tutaj pani doktor udawaliście, że istniały jakieś tajemnicze akta. Ale nikt mi nie wmówi, że Charlie również należy do spisku! Gdzie zatem jest rejestr chorych? Przecież pan go nie zabrał, bo i po co? Więc kto? Najwyraźniej ktoś ma coś do ukrycia. - Wierzy mi pan? - spytał Luke. 235 - A w co tu wierzyć albo nie wierzyć? Sam pan nie wie jeszcze, o co tu chodzi. Ja także. Nie wątpię, jednak, że coś się dzieje. Coś, co ma ścisły związek ze startem naszej rakiety. - Co pan zamierza zrobić? - Zarządzę pełny alarm na przylądku Canaveral. Postawię na nogi tamtejszą ochronę. Mieli ostatnio za dużo luzu. - A Anthony? - Mam kolegę w CIA. Opowiem mu pańską historię, do dając, że nie mam pewności, czy rzeczywiście jest prawdziwa. Poproszę go o pomoc. - W ten sposób daleko nie zajdziemy! - zaprotestował Luke. - Chcę wiedzieć, co się naprawdę dzieje! Dlaczego odebrano mi pamięć?! - Rozumiem pana - powiedział Lopez. - Niestety nic więcej nie mogę zrobić. - Chryste Panie... - westchnął Luke. - Znowu zostałem sam. - Niezupełnie - poprawiła go Billie. CZĘŚĆ CZWARTA 01:00 Nowe paliwo jest bardzo niebezpieczne, gdyż zawiera gaz paraliżujący. Na przylądek Canaveral dostarczono je specjalnym pociągiem, w cysternach z azotem, by uniemożliwić nawet najmniejszy przeciek. Jeśli choć jedna jego kropla znajdzie się na skórze, natychmiast dostaje się do krwiobiegu i powoduje śmierć. Technicy powiadają: "Jeśli poczujesz, że coś śmierdzi, uciekaj jak szalony". Billie jechała bardzo szybko, z wprawą manipulując trzy-przekładniową dźwignią zmiany biegów thunderbirda. Luke obserwował ją z podziwem. Przemknęli przez ciche uliczki Georgetown, dotarli do śródmieścia Waszyngtonu i skierowali się w stronę hotelu Carlton. Poczuł nowy przypływ energii. Znał wroga, miał sojuszniczkę ' wiedział, co robić. Postanowił, że nie spocznie, póki do końca nie wyjaśni tajemnicy. Samochód Billie stanął tuż za rogiem, z dala od wejścia do hotelu. - Pójdę pierwsza - powiedziała. - Gdy zobaczę coś pode- 239 jrzanego, natychmiast wrócę. Jeśli zdejmę płaszcz, będzie to znak, że nic ci nie grozi. Luke'owi nie bardzo ten plan się podobał. - A jeśli jest tam Anthony? - Mnie przecież nie zastrzeli - odparła i wysiadła z samo chodu. Nie było czasu na dyskusję. Billie prawdopodobnie miała rację. Anthony już dawno przeszukał apartament i zniszczył wszystko, co miało jakikolwiek związek z tą sprawą. Potrzebował jednak przykrywki, dla podtrzymania oficjalnej wersji, że Luke stracił pamięć po szaleńczej libacji. Musiał więc pozostawić część bagażu - a to zwiększało szansę, że coś przeoczył. Nie podeszli do hotelu razem, Luke został po drugiej stronie ulicy i obserwował odchodzącą Billie. Szła energicznym krokiem, aż powiewały poły jej płaszcza. Wyglądała prześlicznie. Kiedy weszła przez szklane drzwi do hotelowego holu, natychmiast zjawił się portier, wyraźnie zaciekawiony, co piękna samotna kobieta robi tu o tak późnej porze. Billie zamieniła z nim kilka słów. Luke niemal ją słyszał: "Nazywam się Lucas. Mój mąż zaraz przyjdzie". Potem zdjęła płaszcz. Luke przeszedł przez ulicę i wkroczył do hotelu. - Kochanie, muszę jeszcze zadzwonić, zanim pójdziemy do pokoju - powiedział niby to do Billie, lecz w gruncie rzeczy na użytek portiera. Co prawda przy recepcji był tele fon, ale Luke nie chciał rozmawiać przy świadkach. Nieco dalej, w maleńkim korytarzu, zobaczył kabinę z drzwiami. Wszedł do środka, a Billie wcisnęła się za nim. Wrzucił do automatu dziesięć centów i wykręcił numer hotelu. Odsunął słuchawkę od ucha, żeby Billie również mogła śledzić prze bieg rozmowy. Mimo zdenerwowania wyraźnie uświadamiał sobie bliskość jej ciepłego ciała, ukrytego pod purpurową jedwabną sukienką. - Sheraton-Carlton, dzień dobry. 240 Dzień? Rzeczywiście, było już po północy. Czwartek. Luke nie spał od dwudziestu godzin, ale wcale nie czuł się śpiący. Za wiele wrażeń. - Z pokojem pięćset trzydzieści proszę. Operator zawahał się. - Przepraszam pana, ale minęła pierwsza w nocy. Czy to naprawdę coś pilnego? - Doktor Lucas prosił mnie o telefon bez względu na porę. - Rozumiem. Nastąpiła chwila przerwy, a potem rozległ się sygnał. Luke miał ogromną ochotę objąć stojącą obok Billie i mocno przycisnąć ją do siebie. Po czwartym sygnale był już pewien, że w pokoju nikogo nie ma - i właśnie wtedy ktoś odebrał. Anthony albo jego ludzie czekali zaczajeni w zasadzce. Nowy kłopot. Luke jednak się ucieszył, że znów przechytrzył przeciwnika. - Słucham? - zabrzmiało niepewne pytanie. To nie Anthony. Może Pete? - Sie masz, Ronnie! - wybełkotał Luke. - To ja, Tim. Wszyscy czekamy na ciebie! Po drugiej stronie ktoś prychnął z irytacją i mruknął: - Jakiś pijak... -jakby mówił do kogoś innego. - Pomyliłeś pokoje, koleś. - O kurde... Prze... przepraszam. Mam nadzieję, że nie obudziłem... - Luke urwał. Połączenie zostało przerwane. - Siedzą tam - stwierdziła Billie. - Chyba nawet kilku. - Wiem, jak ich wywabić. - Uśmiechnęła się. - Robiłam to podczas wojny, w Lizbonie. Chodź. Wyszli z budki i weszli do windy. Billie ukradkiem wzięła Pudełko zapałek leżące koło popielniczki. Portier zawiózł ich na piąte piętro. Znaleźli pokój pięćset trzydzieści i po cichutku poszli dalej, Billie otworzyła jakieś nieoznaczone drzwi. Był to magazyn z Pościelą. 241 - Znakomicie - powiedziała cicho. - Jest tu gdzieś alarm pożarowy? Luke rozejrzał się. Zobaczył czerwony przycisk przesłonięty małą szybką i zawieszony obok młotek. - Tam. - Wskazał palcem. - Świetnie. Na drewnianych półkach leżały równo poskładane prześcieradła i koce. Billie rozwinęła pierwszy koc z brzegu i rzuciła go na podłogę. To samo zrobiła z następnym. Po chwili na podłodze urósł kłąb koców. Luke domyślał się, co będzie dalej. Billie zdjęła z klamki kartonik z zamówieniem śniadania i podpaliła go zapałką. Potem podłożyła ogień pod koce. - Teraz już wiesz, dlaczego nie należy palić w łóżku? - zapytała, śmiejąc się. Płomienie strzeliły wyżej. Billie dołożyła jeszcze trochę "paliwa". Miała twarz rozpaloną od żaru i podniecenia. Luke'owi wydawała się piękniejsza niż zwykle. Na podłodze płonęło pokaźne ognisko. Gęsty dym wypełnił całe pomieszczenie i siwym pasmem popłynął na korytarz. - Czas zatrąbić na alarm - oznajmiła Billie. - Nie chcę, żeby ktoś się poparzył. - Już trąbię - powiedział Luke. To nie kolaboranci, prze mknęło mu znów przez głowę. Teraz już rozumiał, co wywołało tego rodzaju skojarzenie. We Francji, gdy wysadzał fabryki i składy, wciąż martwił się o życie mieszkańców okolicznych domów. Chwycił niewielki młotek, wiszący na łańcuszku obok puszki z alarmem. Lekkim uderzeniem zbił szkiełko i wdusił przycisk. Chwilę później ciszę korytarza przeszył ostry jazgot dzwonka. Z pokoju obok wyjrzała kobieta w nocnej koszuli. Zobaczyła dym, krzyknęła i pobiegła w kierunku schodów. W następnych drzwiach ukazał się mężczyzna, całkowicie ubrany i z ołówkiem w ręku. Pewnie ślęczał nad papierzyskami. Jakaś młoda 242 okręcona prześcieradłami, wyglądała, jakby alarm przerwał jej pieszczoty. Za nimi człapał zaspany jegomość w pogniecionej różowej piżamie. Po paru minutach korytarzem przetaczał się tłum zdenerwowanych i kaszlących ludzi, szukających drogi ucieczki. Ktoś ostrożnie otworzył drzwi od pokoju pięćset trzydzieści. Luke zobaczył wysoką postać. Dym przesłaniał mu widok, ale wydawało mu się, że dostrzegł duże, ciemnobrązowe znamię na policzku tamtego. Pete. Cofnął się, żeby uniknąć rozpoznania. Agent rozglądał się przez chwilę, a potem zdecydowanym krokiem podążył w stronę wyjścia. Dwaj inni poszli za nim. - Teren czysty - szepnął Luke. Wśliznął się do apartamentu. Billie następowała mu na pięty. Zamknęli drzwi, by odciąć dopływ dymu. Luke zdjął płaszcz. - O mój Boże... - jęknęła Billie. - To ten sam pokój. Rozejrzała się wokół ze zdumieniem. - Nie do wiary - szepnęła tak cicho, że Luke niemal jej nie dosłyszał. - To samo miejsce... Patrzył na nią w milczeniu. Jej twarz odzwierciedlała silną grę uczuć. - Co tu się wydarzyło? - zapytał wreszcie. Z niedowierzaniem pokręciła głową. - Aż dziw bierze, że nie pamiętasz. - Przeszła w głąb pokoju. - Tu w rogu stał fortepian - powiedziała. - Wyobraź sobie, fortepian w hotelu! Zajrzała do łazienki. - A tu był telefon. Nigdy przedtem nie widziałam telefonu w łazience. Luke czekał. Billie wyraźnie posmutniała. Coś ją gryzło... Nie wiedział, co to takiego. - Mieszkałeś tutaj podczas wojny - odezwała się po dłuższej 243 chwili. Potem, jakby pod wpływem impulsu, dodała: - I tu się kochaliśmy. Luke zajrzał do sypialni. - Domyślam się, że na tym łóżku. - Nie tylko na łóżku - zachichotała, ale zaraz spoważnia ła. - Byliśmy tacy młodzi... Myśl, że spędzał noce z tą piękną kobietą, wprawiła go w podniecenie. - O Boże... Tak bardzo chciałbym to pamiętać - powiedział cicho. W jego głosie pobrzmiewała namiętność. Ze zdumieniem zauważył, że Billie poczerwieniała. Podszedł do telefonu i zadzwonił na centralę. Chciał mieć pewność, że pożar nie ogarnie całego budynku. Dość długo czekał na połączenie. - Nazywam się Davies i to ja uruchomiłem alarm - rzucił jednym tchem. - Pali się skład z pościelą obok pokoju pięćset czterdzieści. Nie czekając na odpowiedź, odłożył słuchawkę. Billie nadal rozglądała się po pomieszczeniu, ale wspomnienia odeszły w niepamięć. - Są tu twoje rzeczy - stwierdziła. Luke wszedł do sypialni. Na łóżku znalazł jasnoszarą sportową marynarkę i parę ciemnych spodni. Ubranie wyglądało, jakby przed chwilą wróciło z pralni. Pewnie miał je na sobie w samolocie i oddał do prasowania. Na podłodze stały brązowe buty o ostrych noskach. W jednym z nich tkwił starannie zwinięty pasek ze skóry krokodyla. Otworzył szufladę nocnej szafki. Znalazł portfel, książeczkę czekową i wieczne pióro. Znacznie ciekawszą rzeczą był wąski notatnik ze spisem telefonów. Luke przerzucił kilka kartek i spojrzał na notatki z początku tygodnia: 244 26, niedziela Tel. do Alice (1928) 27, poniedziałek Kupić kąpielówki. 8:30 spot. apeks, mtl Vanguard 28, wtorek 8:00 śniad. z A.C., kawiarnia Hay Adams Billie czytała mu przez ramię. Lekko ujęła go za rękę. Zrobiła to odruchowo, ale Luke poczuł, że zalewa go fala szczęścia. - Wiesz może, kto to jest Alice? - spytał. - Twoja młodsza siostra. - Ile ma lat? - Ty jesteś od niej siedem lat starszy... Czyli trzydzieści. - Urodziła się w tysiąc dziewięćset dwudziestym ósmym. Pewnie składałem jej życzenia. Mógłbym teraz zadzwonić i spytać, czy nie zapamiętała czegoś niezwykłego. - Dobry pomysł. Luke był zadowolony, że może powoli odtwarzać swoje życie. - Czy to nie dziwne, że nie wziąłem kąpielówek na Flory dę? - zapytał. - A kto chce się kąpać w styczniu? - W poniedziałek wybierałem się na zakupy. O wpół do dziewiątej rano miałem jakieś spotkanie w motelu Vanguard. - Co to znaczy "apeks"? - Chodzi o trajektorię lotu. Nie pamiętam, żebym nad tym pracował, ale wiem, że to wymaga wyjątkowo trudnych ob liczeń. Drugi człon musi być odpalony dokładnie w apeksie, bo tylko wtedy satelita wejdzie na stałą orbitę. - Musisz się dowiedzieć, kto poza tobą brał udział w tym spotkaniu. - Masz rację. - We wtorek rano, w kawiarni hotelu Hay Adams, zjadłeś śniadanie w towarzystwie Anthony'ego. 245 - I nic więcej nie zapisałem. Spojrzał na spis telefonów. Znalazł numer Anthony'ego, Billie, Berna, matki i Alice oraz dwadzieścia lub trzydzieści innych, których zupełnie nie pamiętał. - Znasz te numery? - spytał. Billie pokręciła głową. Znalazł więc pewne ślady swojej przeszłości, lecz nie było wśród nich niczego, co by w jakiś sposób tłumaczyło sytuację, w jakiej się znalazł. Prawdę mówiąc, spodziewał się tego, lecz mimo wszystko był rozczarowany. Schował notatnik do kieszeni i powiódł wzrokiem po pokoju. W kącie stała zniszczona skórzana walizka. Była otwarta. Przetrząsnął jej zawartość. Znalazł czyste koszule, bieliznę, notes pełen liczb i obliczeń oraz cienką książkę pod tytułem "Stary człowiek i morze". Na stronie sto czterdziestej trzeciej miała zagięty róg. Billie zajrzała do łazienki. - Maszynka do golenia, kosmetyczka, szczoteczka do zębów i to wszystko. Kropka. Luke pootwierał wszystkie szuflady i szafki w sypialni. Billie zrobiła to samo w salonie. Luke znalazł czarny płaszcz z wełny i czarny filcowy kapelusz. Nic więcej. - Pudło! - zawołał. - A co u ciebie? - Kilka notatek na biurku. Informacja, że dzwonił Bern, pułkownik Hide i jakaś Marigold. Domyślił się, że Anthony przeczytał te notatki i uznał je za niegroźne, więc ich nie zniszczył, by nie wzbudzać niepotrzebnych podejrzeń. - Kto to jest Marigold? - zapytała Billie. Luke zastanawiał się przez chwilę. Był pewien, że gdzieś już dzisiaj usłyszał to imię. Rzeczywiście... - To moja sekretarka z Huntsville - powiedział. - Hide wspomniał, że zarezerwowała mi lot do Waszyngtonu. - Nie mówiłeś jej, po co tam jedziesz? - Chyba nie. Nie rozmawiałem o tym z nikim na Przylądku. 246 - Ona jest z Hunstville. Może darzysz ją większym zaufaniem? Luke pokiwał głową. - Wszystko możliwe. Sprawdzę. Jak dotąd, nie mamy nic lepszego. Znowu zajrzał do notatnika, do spisu telefonów. - Jest - mruknął. - Marigold, dom. Usiadł przy biurku, podniósł słuchawkę i wykręcił numer. Zastanawiał się, kiedy wróci Pete i pozostali dwaj agenci. Billie jakby czytała w jego myślach, bo zaczęła pakować rzeczy do czarnej skórzanej torby. - Halo? - rozległ się w słuchawce głos mocno zaspanej kobiety, mówiącej z wyraźnym południowym akcentem. Głos Murzynki. - Przepraszam, że dzwonię tak późno. To ty, Marigold? - Doktor Lucas! Bogu dzięki, że się pan odezwał. Nic panu nie dolega? - Wszystko w porządku, dziękuję. - Na wszystkich świętych, co się z panem działo? Nikt pana nie mógł znaleźć... A przed chwilą mi powiedzieli, że pan stracił pamięć. To wszystko prawda? - Tak. - Ale już panu przeszło? - Nie wiem. Mam nadzieję, że mi trochę pomożesz. - Jeśli tylko potrafię... - Chcę ustalić, dlaczego w poniedziałek wybrałem się do Waszyngtonu. Mówiłem ci coś o tym? - Nie, chociaż byłam okropnie ciekawa. Znowu nic. Tak podejrzewał. - Niczego się nie domyślałaś? - Nie. - A co konkretnie powiedziałem? - Że jedzie pan do Waszyngtonu, z krótkim przystankiem w Huntsville. Zrobiłam rezerwację w MATS. MATS było nazwą wojskowej linii lotniczej. Luke mógł 247 z niej korzystać jako cywilny pracownik US Army. Czegoś tu jednak nie rozumiał. - Po drodze wpadłem do Huntsville? Przedtem nikt o tym nie wspominał. - Na jakieś dwie godziny. - Ciekawe po co? - Powiedział pan, żebym nikomu nie mówiła o pańskiej wizycie. Trochę to dziwne, prawda? To ważny trop, pomyślał Luke. - Miałem tajne spotkanie? - Chyba coś w tym rodzaju. Zgodnie z pańską prośbą zatrzymałam to w tajemnicy. Było tu u mnie FBI i agenci z wojskowej ochrony. Nic im nie powiedziałam. Nie byłam pewna, czy dobrze robię, zwłaszcza kiedy się dowiedziałam o pańskim zaginięciu. Uznałam jednak, że najlepiej trzymać się pana poleceń. Miałam rację? - Wybacz, Marigold, ale naprawdę nie wiem. Mimo to dziękuję ci z całego serca. Dzwonek alarmu ucichł. Pora uciekać. - Muszę kończyć - powiedział Luke. - Jeszcze raz dziękuję za pomoc. - Proszę bardzo. I niech pan dba o siebie, dobrze? Odłożyła słuchawkę. - Wszystko już spakowałam - odezwała się Billie. - Dzięki - odparł. Zabrał z szafy swój czarny płaszcz i kapelusz. - Spływajmy stąd, zanim tamci tu wrócą. Podjechali do całodobowej knajpki obok kwatery FBI. Tuż za rogiem zaczynała się chińska dzielnica. Zamówili kawę. - Chciałbym wiedzieć, o której jest pierwsze połączenie z Huntsville - mruknął Luke. - Potrzebny nam rozkład lotów - odparła Billie. Luke rozejrzał się po knajpce. Zobaczył dwóch policjantów zajadających pączki, czterech podpitych studentów, zajętych 248 hamburgerami, i dwie wyzywająco ubrane dziewczyny. Pewnie prostytutki. - Coś mi się zdaje, że tutaj go nie trzymają pod ladą -powiedział. - Założę się, że przynajmniej jeden znajdzie się u Berna, pisarze lubią takie rzeczy. Podobno pobudzają ich wyobraźnię. - Pewnie już śpi. Billie wstała. - Więc go obudzę. Masz dziesiątkę? - Oczywiście. Do tej pory nie wydał skradzionych wczoraj drobniaków. Billie podeszła do automatu wiszącego obok toalet. Luke obserwował ją znad filiżanki z kawą. Uśmiechała się podczas rozmowy i lekko potrząsała głową. Potrafiła być naprawdę ujmująca - nawet gdy bez skrupułów ściągała kogoś z łóżka w środku nocy. Luke spoglądał na nią z zachwytem. Po chwili wróciła do stolika. - Przyjedzie do nas i przywiezie rozkład. Luke popatrzył na zegarek. Prawie druga. - Pewnie pognam od razu na lotnisko. Mam nadzieję, że złapię pierwszy samolot. Billie zmarszczyła brwi. - Czas cię goni? - Chyba tak. Ciągle sobie zadaję pytanie, co mnie mogło skłonić do tak nagłej podróży do Waszyngtonu? Bez wątpienia coś z rakietą. Kłopoty ze startem? - Sabotaż? - Pewnie tak. Ale jeśli mam rację, muszę to udowodnić dzisiaj do dwudziestej drugiej trzydzieści. - Chcesz, żebym poleciała z tobą do Huntsville? - Masz Larry'ego. - Bern z nim zostanie. Luke pokręcił głową. - Chyba nie... Dziękuję. 249 - Zawsze pozowałeś na wolnego strzelca. Czasami mnje to wnerwiało. - Chodzi o coś innego - odparł. Szukał odpowiednich słów żeby dobrze go zrozumiała. - Bardzo chciałbym, żebyśmy polecieli razem. Może... aż za bardzo. Wyciągnęła rękę nad plastikowym obrusem i pogładziła go po dłoni. - Już dobrze - powiedziała. - To wszystko jest okropnie deprymujące. Jestem żonaty z kobietą, której w ogóle nie pamiętam. Nie wiem, co do niej czuję. Powiesz mi coś o niej? - Nie. - Billie potrząsnęła głową. - Nie mogę. Sam musisz odkryć ją na nowo. - Masz rację - westchnął. Podniosła jego rękę do ust i złożyła na niej lekki pocałunek. Luke głośno przełknął ślinę. - Zawsze byliśmy sobie bliscy, czy to coś całkiem nowego? - Zawsze. - Chyba nam było dobrze... - Nie. Kłóciliśmy się jak diabli. Ale równocześnie po dziwialiśmy się nawzajem. - W hotelu powiedziałaś, że przeżyliśmy wspólny romans. - Daj spokój. - Wyszło nam? Popatrzyła na niego ze łzami w oczach. - Nie mogło być lepiej. - Więc dlaczego nie wzięliśmy ślubu? Rozpłakała się. Jej drobnym ciałem wstrząsnął dreszcz. - Bo... - Otarła twarz, wzięła głęboki oddech i znów zaczęła płakać. - Bo tak cię wkurzyłam, że nie odzywałeś się do mnie przez pięć lat! 1945 Rodzice Anthony'ego mieli stadninę koni w pobliżu Charlottesville, w Wirginii, jakieś dwie godziny jazdy samochodem z Waszyngtonu. Była to ogromna posiadłość z białym budynkiem o szerokich skrzydłach, mieszczących dwanaście sypialni. Stajnie i korty tenisowe, jezioro, strumień, padok i kawałek lasu... Matka Anthony'ego odziedziczyła to po swoim ojcu, razem z pięcioma milionami dolarów. Luke przyjechał tam w piątek, tuż po kapitulacji Japonii. Pani Carroll - nerwowa blondynka - powitała go w progu. Kiedyś prawdopodobnie była bardzo piękna. Zaprowadziła go do maleńkiej, nieskazitelnie czystej sypialni z wyfroterowaną podłogą i staroświeckim łożem. Zdjął mundur - był już w randze majora - i włożył czarną sportową marynarkę z kaszmiru oraz szare flanelowe spodnie. Właśnie kończył wiązać krawat, kiedy do pokoju zajrzał Anthony. - Gotów? Koktajle podają w bibliotece - powiedział. - Zaraz przyjdę - odparł Luke. - Który pokój zajmuje Billie? Przez twarz Anthony'ego przemknął cień niepokoju. - Obawiam się, że dziewczęta rozlokowano w drugim skrzydle... - Westchnął. - W pewnych sprawach Admirał jest strasznie zacofany. 251 Ojciec Anthony'ego niemal całe życie spędził na oceanach. - Nie ma sprawy - mruknął Luke i wzruszył ramionami. Przez trzy lata przemykał się przez wsie i miasta okupowanej Europy i wiedział, że nawet w ciemnościach nocy odnajdzie sypialnię kochanki. O szóstej zszedł na dół i zastał tam wszystkich przyjaciół, Anthony, Billie, Elspeth, Bern i dziewczyna Berna, Peg. Luke, Bern i Anthony większą część wojny spędzili razem. Na przepustkach Luke widywał się z Billie, ale Elspeth i Peg zobaczył po raz pierwszy od tysiąc dziewięćset czterdziestego pierwszego roku. Admirał podał mu kieliszek martini. Luke pociągnął solidny łyk. Wszak było co opijać. Wokół niego rozbrzmiewał chór podnieconych głosów. Matka Anthony'ego z wyraźnym zadowoleniem wodziła wzrokiem po gościach, a ojciec szybciej niż zwykle spełniał toast za toastem. Luke dobrze się przyjrzał wszystkim przy kolacji. W niczym nie przypominali grupki wystraszonych dzieci, jakimi byli jeszcze przed czterema laty, gdy groziło im wyrzucenie z Harvardu. Elspeth bardzo schudła na żelaznych racjach, przydzielanych w bombardowanym Londynie. Nawet jej wspaniałe piersi wyglądały na nieco mniejsze. Peg, zwykle niezbyt dbająca o siebie, ale o złotym sercu, teraz nosiła się jak dama. Miała twarde rysy i cyniczne spojrzenie. Dwudziestosiedmioletni Bern wydawał się o dobre dziesięć lat starszy. Brał już udział w dwóch wojnach i był trzykrotnie ranny. Znał smak cierpienia - i oglądał niejedną tragedię. Anthony zniósł to wszystko chyba najlepiej. Uczestniczył w wielu akcjach, ale większą część wojny spędził w Waszyngtonie. Nie stracił poczucia humoru i młodzieńczej pewności siebie. Billie również niewiele się zmieniła. Nie miała łatwego życia, zaznała wielu krzywd i biedy, więc okropności wojny nie wywarły na niej wrażenia. Dwa lata spędziła w Lizbonie i tam właśnie - Luke wiedział o tym - na ciemnym podwórku 252 za maleńką knajpką z zimną krwią podcięła gardło zdrajcy, który zamierzał pertraktować z wrogiem. Emanowała z niej żywotność. Luke nie mógł oderwać spojrzenia od jej wyrazistej twarzy. Jakimś cudem wszyscy uniknęli śmierci. Inni z ich przyjaciół nie mieli tyle szczęścia. - Wypijmy toast - zaproponował Luke. - Za tych, co przeżyli i za wszystkich poległych. Wypili. - Jeszcze jeden! - zawołał Bern. - Za ludzi, którzy złamali kark faszystowskiej hydrze! Za Armię Czerwoną! Unieśli do ust kieliszki, choć Admirał miał skwaszoną minę. - Chyba już dość toastów - mruknął. Bern w głębi serca wciąż był komunistą, lecz nie pracował dla Moskwy. Luke zawarł z nim pewien układ. Bern dotrzymał przyrzeczenia, ale ich stosunki uległy ochłodzeniu. Ufać komuś, to jak nieść wodę w dłoniach, pomyślał Luke. Bardzo łatwo ją rozlać i nie sposób zebrać z powrotem. Smutno mu było, gdy myślał o latach swojej przyjaźni z Bernem. Nic na to jednak nie umiał poradzić. Po kolacji znów przeszli do biblioteki, na kawę. Luke wziął na siebie rolę kelnera. Gdy zbliżył się do Billie, szepnęła: - Wschodnie skrzydło, drugie piętro, ostatnie drzwi po lewej. - Śmietanki? Popatrzyła na niego ze zdumieniem. Zaśmiał się i poszedł dalej. O wpół do jedenastej Admirał zabrał wszystkich mężczyzn do sali bilardowej. Podano wódkę i kubańskie cygara. Luke już nie pił. Myślami był już obok ciepłej i kuszącej Billie. Nie chciał zbyt wcześnie zasnąć. Admirał nalał sobie solidną porcję whisky i zaciągnął Luke'a w drugi kąt pokoju, żeby pokazać mu kolekcję strzelb i pistoletów, wiszących w gablocie na ścianie. Nikt z Lucasów nie Przepadał za polowaniem. W ich pojęciu broń służyła wyłącznie do zabijania ludzi, a zdaniem Luke'a najgroźniejsza była 253 w połączeniu z alkoholem. Udawał jednak zainteresowanie by nie urazić gospodarza. - Znam i szanuję twoich rodziców - odezwał się Admirał przerywając na chwilę oglądanie enfielda. - Masz wspaniałego ojca. - Dziękuję - odparł Luke. Uwaga Admirała zabrzmiała jak wstęp do wcześniej przećwiczonej tyrady. W czasie wojny Lucas senior aktywnie działał w Komisji Kontroli Cen, ale Admirał wciąż myślał o nim jak o bankierze. - Miej rodzinę na względzie, chłopcze, kiedy zaczynasz szukać żony. - Na pewno będę, proszę pana - powiedział Luke, za stanawiając się, o co w tym wszystkim chodzi. - Twoja wybranka wkroczy do wyższych sfer amerykańskiej społeczności. Musisz wybrać dziewczynę zdolną dźwigać to brzemię. Zrozumiał aluzję i ze złością odstawił karabin na stojak. - Zapamiętam to, Admirale - mruknął i odwrócił się, zamierzając odejść. Ojciec Anthony'ego położył mu dłoń na ramieniu. - Nie pogrążaj się, synu. Luke popatrzył na niego. Wolał nie zadawać pytań, tym bardziej że znał odpowiedź. Ale Admirał nie dawał za wygraną. - Zostaw tę małą Żydówkę. Nie jest ciebie warta. Luke zacisnął zęby. - Pan wybaczy, ale o takich sprawach zwykłem rozmawiać tylko ze swoim ojcem. - A twój ojciec wie o niej? Cios Admirała był celny. Luke zaczerwienił się jak burak. Jak dotąd nie przedstawił dziewczyny swoim rodzicom. Prawdę mówiąc, nie miał na to czasu. Ich romans był w przelotnych chwilach wytchnienia od działań wojennych. Ale nie był to jedyny powód. Luke wiedział, że jego rodzice marzyli o innej żonie dla swojego syna, i córka ubogiego 254 żydowskiego krawca raczej by im nie odpowiadała. Przyjęliby ją bez słowa - i z czasem może by pokochali... jednak na początku z pewnością byliby rozczarowani. Dlatego chciał doprowadzić do spotkania we właściwym czasie i w okolicznościach, które pozwoliłyby im lepiej ją poznać. - Proszę wybaczyć, ale te uwagi są dla mnie obraźliwe - powiedział ostrzegawczym tonem. W pokoju zapadła cisza, jednak Admirał był już tak pijany, że puścił mimo uszu tę oczywistą groźbę. - Doskonale cię rozumiem, synu - oświadczył. - Jednak dłużej od ciebie chodzę po tym świecie i wiem, co mówię. - Nie zna pan całej prawdy. - Ale tę panienkę znam lepiej od ciebie. W głosie Admirała było coś szczególnego, lecz Luke nie zwrócił na to uwagi. - Bzdury! - warknął, nie siląc się już na uprzejmość. - Hej, panowie, po co te ostre słowa? - wtrącił Bern. Próbując rozładować napięcie, zaproponował: - Zagrajmy w bilard. Spóźnił się jednak. Admirał objął Luke'a za ramiona. - Też jestem mężczyzną, synu, i wiele potrafię zrozu mieć - powiedział konfidencjonalnym szeptem, czym wzbu dził jeszcze większą niechęć Luke'a. - Nie widzę nic złego w tym, że czasem bujniesz sobie jakąś latawicę, ale pamię taj... Nie dokończył, bo Luke pchnął go oburącz w pierś. Admirał zachwiał się i wypuścił szklankę. Przez chwilę usiłował złapać równowagę, a potem z łomotem usiadł na dywanie. - Przeproś albo dostaniesz pięścią w gębę! - zawołał Luke. Blady jak śmierć Anthony chwycił go za rękę. - Luke! Na miłość boską, zastanów się, co wyprawiasz! Bern stanął pomiędzy nimi a leżącym Admirałem. - Uspokójcie się obaj! - krzyknął. - Sam się uspokój! - burknął Luke. - Zaprosił mnie tu 255 tylko po to, żeby obrażać moją przyjaciółkę! Ktoś powinien go na starość nauczyć dobrych manier! - Tak?! - ryknął Admirał, nie wstając z dywanu. - Takiś pewny siebie, gówniarzu? To wiedz, że sam jej dałem pieniądze na skrobankę! Luke oniemiał. - Skrobankę...? - Zatkało cię? - Admirał dźwignął się na nogi. - Wpadła za sprawą Anthony'ego. Wyłożyłem tysiąc dolców, żeby się pozbyć bachora. - Wykrzywił usta w triumfalnym uśmiechu. - Teraz mi powiedz, że nic nie wiem! - Kłamiesz. - Spytaj Anthony'ego. Luke popatrzył na przyjaciela. Anthony pokręcił głową. - To nie było moje dziecko. Powiedziałem, że moje, bo tylko w ten sposób mogłem wycyganić tysiąc baksów. Ty byłeś ojcem, Luke. Luke poczerwieniał aż po cebulki włosów. Admirał po prostu zakpił z niego. Zrobił z niego ostatniego durnia. A on wciąż wierzył, że zna Billie... Zachował się jak idiota. Wybiegł z pokoju, minął korytarz i jak burza wpadł do biblioteki. Była tam tylko pani Carroll. - Luke, kochany, co się stało? - spytała, widząc jego wzburzenie. Nie odpowiedział. Wyskoczył na korytarz i głośno trzasnął drzwiami. Wbiegł na schody i ruszył do wschodniego skrzydła. Znalazł pokój Billie i wszedł bez pukania. Leżała nago w łóżku. Czytała książkę, z głową podpartą na ramieniu. Czarne włosy spadały jej na czoło niczym fala przyboju. Na jej widok Luke wstrzymał oddech. Światło nocnej lampki rysowało złote kontury jej ciała, od szczupłych ramion, poprzez wąskie biodra i smukłe nogi, aż do pomalowanych na czerwono paznokci u nóg. Była taka piękna... i to go najbardziej złościło. 256 Spojrzała na niego z uśmiechem, lecz zaraz spoważniała, widząc jego ponurą minę. - Oszukałaś mnie! - zawołał. Usiadła na łóżku. - Nigdy w życiu! - krzyknęła. - Tak?! Pierdolony Admirał dał ci na skrobankę! Zbladła jak kreda. - Och, nie... - jęknęła. - To prawda? - dopytywał się Luke. - Mów! Pokiwała głową. Rozpłakała się i ukryła twarz w dłoniach. - Więc jednak mnie zdradziłaś... - Przepraszam... - wyjąkała. - Z całego serca chciałam mieć dziecko z tobą... ale byłeś daleko. We Francji. Nie wiedziałam, czy w ogóle wrócisz. Musiałam zdecydować. To była najgorsza chwila w całym moim życiu. Luke prawie jej nie słuchał. - Byłem ojcem... - szepnął. Doprowadził ją tym do szału. - Ty hipokryto! - wrzasnęła. - Nie roztkliwiałeś się nad swoją spermą, kiedy mnie pieprzyłeś! Więc nie płacz teraz! Odrobinę za późno! - Dlaczego mi nie powiedziałaś? Przecież mogłaś, przy pierwszej okazji... Choćby wtedy, gdy przyjechałem na prze pustkę. - Tak, wiem - westchnęła. - Ale Anthony był zdania, że powinnam to zachować w tajemnicy. W tej sytuacji nie musiał mnie namawiać. Nikt by się zresztą nie dowiedział, gdyby nie ten cholerny Admirał. Jak mogła z takim spokojem mówić o swojej zdradzie? Obchodziło ją tylko to, że dała się przyłapać. - Mam dość - wycedził. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała cicho. - Oszukałaś mnie w najważniejszej rzeczy. Jak ci mam teraz wierzyć? Gniewnie zmarszczyła brwi. 257 - Więc twoim zdaniem wszystko skończone? Milczał. - Znam cię - dodała. - Powiedz. - Tak, to koniec. Znowu wybuchnęła płaczem. - Ty idioto! - zawołała przez łzy. - Nawet wojna niczego cię nie nauczyła! - Nieprawda. Wiem, że w życiu przede wszystkim liczy się lojalność. - Bzdury. Są takie chwile, w których wolno i należy kłamać! - Nawet gdy kogoś kochasz? - Zwłaszcza wtedy, gdy kochasz. To dowód, że napraw dę dbasz o tę osobę. A jak myślisz, dlaczego tak chętnie się zwierzamy księdzu, lekarzowi albo ludziom w pociągu? Bo ich nie kochamy! Nic nas nie obchodzi, co sobie po myślą. Trudno było odmówić jej logiki, ale Luke nie chciał słuchać żadnych usprawiedliwień. - Mam inny pogląd na życie. - No to możesz uważać się za szczęściarza - powiedziała z goryczą. - Dorastałeś w bogatej rodzinie, nikt cię nigdy nie skrzywdził i masz liczne grono przyjaciół. Byłeś na wojnie, ale nie straciłeś ręki ani nogi i nie zaznałeś tortur. Nie jesteś tchórzem, bo na to nie starcza ci wyobraźni. Nie przytrafiło ci się nic złego. Nie kłamiesz... tak jak pani Carroll nie kradnie puszek z zupą. Nie do wiary... Wmawiała sobie, że to on był winny! Dalsza rozmowa nie miała najmniejszego sensu. Luke z pogardliwą miną odwrócił się, zamierzając odejść. - Skoro tak o mnie myślisz, to na pewno ucieszysz się z naszego rozstania. - Nie. - Łzy ciekły jej po policzkach. - Kocham cię. Nigdy nie kochałam nikogo innego. Przykro mi, że cię oszukałam, ale nie podetnę sobie żył za błąd, który popełniłam w chwili największego zwątpienia. 258 Wcale tego nie pragnął. Jeśli chodzi o niego, w ogóle mogła nic nie robić. Chciał jak najszybciej wyjść z tego parszywego domu i zostawić ją z "przyjaciółmi" i Admirałem. Podświadomie czuł, że odrzuca najcenniejszy dar losu i że jeszcze po latach będzie żałował tej rozmowy. Był jednak zbyt obolały i zbyt zraniony, by posłuchać głosu rozsądku. Podszedł do drzwi. - Nie odchodź! - zawołała za nim. - Idź do diabła! - warknął i wyszedł. 02:30 Nowe paliwo i nowy, duży zbiornik zwiększyły siłę ciągu rakiety Jupiter do około 320 000 niutonów i wydłużyły czas spalania ze 121 sekund do 155 sekund. - Anthony okazał się wówczas prawdziwym przyjacielem -powiedziała Billie. - Nie zawiódł mnie w potrzebie. Tysiąc dolarów! Sama nigdy nie zdobyłabym takiej sumy. Całą winę wziął na siebie i poszedł z tym do ojca. Zachował się jak mężczyzna. Wprost nie mogę uwierzyć, że aż tak się zmienił. - A ja nie wierzę, że mogłem cię wtedy porzucić - odparł Luke. - Nie obwiniaj się - westchnęła zmęczonym głosem. - Długo uważałam, że jestem nieszczęśliwa. Teraz jednak widzę to wszystko w innym świetle. Umilkła. Wspomnienia najwyraźniej ją wyczerpały. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, pogrążeni w niewesołych rozmyślaniach. Ile czasu Bern będzie jechał z George' town? - zastanawiał się Luke. Potem wrócił myślami do opowieści Billie. 260 - Nie podoba mi się to, co o sobie słyszę - powiedział. - Ty i Bern... Straciłem najlepszych przyjaciół tylko dlatego, że byłem nieczułym idiotą? Billie popatrzyła na niego spod oka, a potem roześmiała się. - Nie zaprzeczam. Tak było. - Później wyszłaś za Berna. Znowu się roześmiała. - Nie pochlebiaj sobie - powiedziała znacznie weselszym tonem. - Nie wzięłam go sobie na otarcie łez. To jeden z najwspanialszych ludzi na świecie. Mądry, łagodny, uczynny i znakomity w łóżku. Bardzo długo tęskniłam za tobą, ale w końcu mi przeszło i pokochałam Berna. - I znów byliśmy przyjaciółmi? - Trochę to trwało. Nieźle dawałeś nam popalić, ale wszyscy cię lubili. Napisałam do ciebie list, jak tylko urodził się Larry. Przyjechałeś się ze mną zobaczyć. Rok później Anthony z wiel ką pompą obchodził trzydzieste urodziny. Też się na nich zjawiłeś. Wróciłeś na Harvard i zrobiłeś doktorat. Reszta z nas w tym czasie była w Waszyngtonie. Anthony, Elspeth i Peg pracowali w CIA, ja podjęłam dalsze studia na Uniwersytecie Waszyngtona, a Bern pisał scenariusze dla rozgłośni radiowej. Zaglądałeś do nas dwa, trzy razy w roku. - Kiedy wziąłem ślub z Elspeth? - W pięćdziesiątym czwartym. W tym samym roku roz wiodłam się z Bernem. - Dlaczego to zrobiłem? Billie zwlekała z odpowiedzią. Co się stało? Przecież mogła powiedzieć: "Bo j ą bardzo kochałeś" - albo coś w tym rodzaju. - Kierujesz to pytanie do niewłaściwej osoby - odparła w końcu. - Porozmawiam z Elspeth. - Na pewno nie zaszkodzi. Spojrzał na nią. Zastanowiło go coś w jej głosie. Chciał Pytać dalej, lecz w tej samej chwili przed bar zajechał biały Lincoln continental. Wszedł Bern. 261 - Przepraszamy, że cię obudziliśmy - powiedział Luke. - Nie ma sprawy - odparł Bern. - Billie się nie przejmuje takimi drobiazgami. Wychodzi z założenia, że jak sama nie śpi, to inni też nie muszą. Wiedziałbyś to, gdyby nie twoja amnezja. Masz. Rzucił na stół grubą broszurę z napisem: ROZKŁAD LOTÓW. UKAZUJE SIĘ CO MIESIĄC. Luke wziął ją do ręki. - Sprawdź linie Capital - podpowiedziała Billie. - Latają na południe. Odszukał odpowiednią stronę. - Jest samolot o szóstej pięćdziesiąt pięć... czyli za cztery godziny... - Czytał dalej. - Cholera, ląduje w każdej najmniejszej dziurze w Dixie. W HunsfWile jest dopiero o drugiej dwadzieścia trzy po południu czasu lokalnego. Bern włożył okulary i zerknął mu przez ramię. - Następny odlatuje dopiero o dziewiątej, za to ma mniej lądowań. W dodatku to viscount. W Huntsville jest tuż przed południem. - Byłby lepszy, ale nie chcę siedzieć w Waszyngtonie dłużej niż potrzeba. - I tak masz podwójny kłopot - stwierdził Bern. - Po pierwsze, Anthony na pewno wysłał swoich agentów na lot nisko... Luke zmarszczył brwi. - W takim razie muszę jechać gdzieś indziej. - Popatrzył w rozkład. - Pierwsze lądowanie jest w jakimś Newport News. Gdzie to może być, do diabła? - W pobliżu Norfolk, w Wirginii - odpowiedziała Billie. - Ląduje dwie po ósmej. Zdążę? - Trzysta dwadzieścia kilometrów - odparła. - Powiedzmy, cztery godziny. Masz godzinę zapasu. - Nawet więcej, jeżeli weźmiesz mój samochód - dodał Bern. - Wyciąga sto osiemdziesiąt. - Pożyczasz mi go? 262 - Ale pozostaje jeszcze drugi kłopot. - Jaki? - Ktoś mnie śledził. 03:00 Zbiornik paliwa ma przegrody, żeby hydyna nie chlapała. Gdyby ich nie było, powstałoby tak potężne falowanie, że rakieta eksplodowałaby po 93 sekundach lotu. Anthony siedział za kierownicą żółtego cadillaca zaledwie przecznicę od knajpki. Zaparkował tuż za ciężarówką, żeby nie było widać go przez okna. Sam jednak mógł obserwować spory kawałek chodnika, oświetlony blaskiem padającym zza szyby. Do baru często wpadali policjanci. Na podjeździe stały dwa radiowozy, czerwony thunderbird Billie i biały Continental Berna. Ackie Horwitz miał czekać pod domem Rothstena aż do powrotu Luke'a. Widząc Berna wychodzącego w środku nocy, zlekceważył rozkaz - na szczęście - i pojechał za nim na motorze. Potem, już spod baru, zawiadomił o wszystkim Anthony'ego. Wyszedł właśnie, ubrany w skórzaną motocyklową kurtkę, z kubkiem kawy w jednej ręce i batonikiem w drugiej. Zbliżył się do cadillaca. 264 - Jest tam Lucas - powiedział. - Wiedziałem - mruknął Anthony z nieukrywaną satysfakcją. - Przebrał się. Ma czarny płaszcz i kapelusz. - Stary zgubił w Carltonie. - Siedzą z nim Rothsten i dziewczyna. - Kto jeszcze tam jest? - Czterech gliniarzy. Opowiadają sobie pieprzne dowcipy. Jakiś facet cierpiący na bezsenność czyta poranne wydanie jutrzejszego "Washington Post". No i barman. Anthony skinął głową. Ze względu na policjantów na razie nic nie mógł zrobić. - Zaczekamy. Jak Luke wyjdzie, pojedziemy za nim. Nie wolno nam go zgubić. - Jasne. - Ackie usiadł na motocyklu, stojącym za samo chodem Anthony'ego, i zajął się kawą. Tymczasem Anthony rozmyślał nad planem akcji. Zamierzał złapać Luke'a w jakimś odludnym zakątku, obezwładnić go i zawieźć do aresztu CIA w Chinatown. Potem wystarczyło już tylko pozbyć się Horwitza i sięgnąć po pistolet... Odrzucił wszelkie emocje. Co prawda w Carltonie miał moment słabości, ale od tamtej pory już nie rozważał o przyjaźni i zdradzie. Wiedział, że postępuje słusznie. Ktoś otworzył drzwi knajpki. Billie wyszła pierwsza. Była oświetlona z tyłu, więc Anthony nie widział twarzy, ale rozpoznał jej drobną sylwetkę i charakterystyczny sposób chodzenia. Potem pojawił się mężczyzna w czarnym płaszczu i czarnym kapeluszu. Luke. Wsiedli do czerwonego thunderbirda. Trzeci człowiek, w prochowcu, wsunął się do lincolna. Anthony uruchomił silnik. Thunderbird odjechał, lincoln za nim. Anthony odczekał kilka sekund i ruszył w pogoń. Ackie jak cień podążał za nim na motocyklu. Billie skręciła na zachód, pociągając za sobą resztę karawany. 265 Anthony trzymał się kilkadziesiąt metrów z tyłu, ale ulice były całkiem puste, więc zbiegowie bez wątpienia wiedzieli już, że są śledzeni. Koniec udawania, pomyślał Anthony. Nadeszła pora pojedynku. Na rogu Czternastej rozbłysło czerwone światło. Anthony zahamował tuż za lincolnem Berna. Gdy zapaliło się zielone thunderbird z piskiem opon gwałtownie skoczył do przodu. Lincoln nawet nie drgnął. Anthony zaklął, cofnął swój samochód o dobrych parę metrów i wdusił pedał gazu. Szybkim skrętem kierownicy ominął przeszkodę i popędził za uciekającą Billie. Kluczyła w labiryncie ulic na tyłach Białego Domu. Przejeżdżała przez skrzyżowania na czerwonych światłach, skręcała mimo zakazów i gnała pod prąd tam, gdzie był tylko jeden kierunek ruchu. Anthony robił to samo, desperacko próbując utrzymać się jak najbliżej. Jednak cadillac nie miał zwrotności thunderbirda i pomału zaczął odstawać. Ackie go wyprzedził. Siedział zbiegom na ogonie, wiedział jednak, że na autostradzie nie dogoni auta pędzącego z szybkością dwustu kilometrów na godzinę. - Szlag by trafił! - mruknął pod nosem. Pech chciał, że tuż za następnym zakrętem Billie wjechała w ogromną kałużę wody płynącej z pękniętej rury. Cała ulica była zalana. Billie straciła panowanie nad kierownicą. Tył thunderbirda zatoczył szeroki łuk i samochód stanął w poprzek jezdni. Ackie próbował go ominąć, lecz motocykl wyśliznął się spod niego. Spadł, potoczył się w kałużę, zaraz jednak zerwał się na nogi. Anthony z całej siły nadepnął na hamulec. Zatrzymał się na skrzyżowaniu. Thunderbird zamarł w bezruchu, niemal dotykając bagażnikiem zaparkowanego na poboczu samochodu. Anthony podjechał bliżej i stanął przed jego maską. Billie była w pułapce. Ackie stał już przy drzwiach kierowcy. Anthony podbiegł z prawej. - Wyłaź stamtąd! - krzyknął i wyciągnął pistolet z kieszeni. 266 Drzwi otworzyły się. Na ulicę wyszedł mężczyzna w kapeluszu i czarnym płaszczu. Anthony rozpoznał go od razu. To nie był Luke, lecz Bern. Spojrzał za siebie. Ani śladu po białym lincolnie. Zagotowało się w nim z wściekłości. Zamienili się ubraniami i Luke uciekł samochodem Berna. - Ty pierdolony idioto! - wrzasnął Anthony. Miał ochotę na miejscu zastrzelić dawnego kumpla. - Sam nie wiesz, co narobiłeś! Bern zachował niezmącony spokój. - Więc może ty mnie uświadomisz? - spytał. Anthony odwrócił się do niego tyłem i schował pistolet. - Zaczekaj chwilę - powiedział Bern. - Masz jeszcze coś do wyjaśnienia. W sprawie Luke'a pogwałciłeś prawo. - Nie będę ci się spowiadał - odparł Anthony. - On nie jest szpiegiem. - Skąd wiesz? - Wiem. - Nie mam powodu ci wierzyć. - Nie musisz - odparł chłodno Bern. - Doskonale wiesz, że Luke nie pracuje dla Rosjan. Po co udajesz? - Odczep się - burknął Anthony i odszedł. Billie mieszkała w Arlington, w zalesionej podmiejskiej dzielnicy na drugim brzegu Potomacu. Anthony powoli przejechał koło jej domu. Po przeciwnej stronie ulicy zauważył ciemnego chevroleta, własność CIA. Skręcił za róg i zaparkował. Domyślał się, że Billie nie wróci przez parę godzin. Wiedziała, gdzie zniknął Luke, z pewnością jednak nie zamierzała o tym mówić. Nie miała zaufania do Anthony'ego. Twardo stała po stronie przeciwnika. Ale jeśli zostałaby poddana jakiejś silnej presji... To właśnie zamierzał zrobić. 267 Ale coś mu podpowiadało, że nie powinien grać tą kartą. Co miał na swoje usprawiedliwienie? Nic. Już dawno pozbył się wszelkich wątpliwości i dążył prosto do celu. Nikt mu w tym nie przeszkodzi. Nawet Luke. Otworzył bagażnik i wyjął czarną skórzaną teczkę oraz maleńką latarkę. Potem podszedł do chevroleta. Usiadł obok Pete'a i popatrzył na ciemne okna domu, w którym mieszkała Billie. Za chwilę popełnię najgorszą rzecz w życiu, pomyślał. Zerknął na Pete'a. - Wierzysz mi? - spytał. Na zdeformowanej twarzy agenta pojawił się uśmiech zakłopotania. - Co to za pytanie? Oczywiście, że wierzę. Wszyscy młodzi pracownicy CIA patrzyli w Carrolla jak w obrazek. A Pete miał dodatkowo wobec niego dług wdzięczności. Przez swoją głupotę mógł wylecieć z pracy - zataił fakt, że był aresztowany za nagabywanie prostytutki - ale Anthony go nie wydał. - A gdybym zrobił coś pozornie złego? Wciąż mógłbym na ciebie liczyć? Pete milczał przez chwilę, a potem powiedział: - Był pan dla mnie jak ojciec, więc zrobię dla pana wszystko. - Mój następny ruch na pewno ci się nie spodoba. Chcę jednak, żebyś wiedział, że nie ma innego sposobu. - Nie musi mnie pan przekonywać. - Idę tam - oznajmił Anthony. - Zatrąb, gdyby ktoś nad jechał. Po cichu przeszedł przez podjazd, okrążył garaż i stanął pod tylnymi drzwiami. Zaświecił latarką w okno kuchni-Zobaczył znajomy stół i krzesła. Od dawna żył w świecie kłamstwa i zdrady, ale teraz czuł się wyjątkowo podle. Dobrze znał rozkład domu. Najpierw rozejrzał się po salonie, a potem zerknął do sypialni Billie. Pusto. Następny pokój 268 należał do Becky-Ma. Chrapała jak nakręcona. Aparat słuchowy odłożyła przed snem na stolik. Anthony wszedł do sypialni Larry'ego. W świetle latarki dostrzegł buzię śpiącego dziecka. Dręczyło go poczucie winy. Usiadł na krawędzi łóżka i zapalił nocną lampkę. - Wstawaj, Larry - powiedział cicho. - No, wstawaj. Chłopiec otworzył oczy. Miał nieprzytomny wzrok, zaraz jednak się uśmiechnął. - Wujek Anthony! - zawołał z radością. - Czas na pobudkę. - Która godzina? - Jeszcze bardzo wcześnie. - Dokąd idziemy? - To niespodzianka - powiedział Anthony. 04:30 Paliwo wtryskiwane jest do komory spalania z szybkością 30 metrów na sekundę. Zapłon następuje natychmiast i płyn paruje pod wpływem żaru. Ciśnienie wzrasta do kilkuset kilogramów na centymetr kwadratowy, a temperatura - do 2700 stopni Celsjusza. - Kochasz go? - zapytał Bern. Miał na myśli Luke'a. Siedzieli w samochodzie Billie, pod domem Berna. Nie chciała wejść do środka. Wiedziała, że jak najszybciej powinna wracać do Larry'ego i Becky-Ma. - Kocham? - powtórzyła. - Ja? Nie zamierzała mu się zwierzać. Byli dobrymi przyjaciółmi, lecz poza tym nic ich już nie łączyło. - Nie przejmuj się - powiedział. - Wiem od dawna, że był lepszym ode mnie kandydatem na męża. Nigdy nie prze stałaś go kochać. Twoje uczucie do mnie to całkiem coś innego. Miał rację. Jej miłość do niego była delikatna i spokojna. Nie towarzyszyła jej euforia, jaką odczuwała w obecności Luke'a. A co z Haroldem? - zapytała samą siebie. Burza 270 zmysłów czy lekkie zauroczenie? Nie, nic z tych rzeczy, Harold dawał jej tylko miłe, lecz całkiem prozaiczne poczucie bezpieczeństwa. W gruncie rzeczy niewiele wiedziała o mężczyznach - z nikim się nie związała poza Luke'em i Bernem - instynkt podpowiadał jej jednak, że to nie Harold był tym jedynym. Tylko Luke sprawiał, że ogarniała ją namiętność. - Jego żona to bardzo piękna kobieta - powiedziała. - Można ją uznać za seksowną? - zapytała. Bern zmarszczył czoło. - Trudno wyczuć. Może, kiedy są razem... Ale według mnie zawsze była zbyt zimna i nieprzystępna. Inna sprawa, że na całym świecie istniał dla niej wyłącznie Luke. - Jakie to zresztą ma znaczenie? Luke jej nie porzuci. Zostałby nawet z soplem lodu, jeśli tak nakazywałoby mu poczucie obowiązku... - Billie urwała. - Muszę ci coś po wiedzieć - dodała po chwili. - Wal. - Dziękuję za to, że w pewnej chwili nie krzyknąłeś: „A nie mówiłem!". Zachowałeś się jak dżentelmen. Bern roześmiał się. - Myślisz o naszej wielkiej sprzeczce? Pokiwała głową. - Powiedziałeś wówczas, że moja praca może posłużyć praniu mózgów. Miałeś zupełną rację. - I tak, i nie. Nie da się uniknąć pewnych badań. Musimy poznać ludzki umysł. Wiele naukowych odkryć wykorzystano w niewłaściwym celu, ale to nie powód, żeby zrezygnować z postępu. A tak zupełnie z innej beczki: o co właściwie chodzi Anthony'emu? - Podejrzewam, że Luke zdemaskował na przylądku Ca- naveral szpiega. To jedyne, co mi przychodzi do głowy. Chciał o tym powiadomić Pentagon, więc przyjechał do Waszyngtonu. Niestety nie wziął pod uwagę, że ten szpieg to podwójny agent, w gruncie rzeczy pracujący dla nas. Anthony za wszelką cenę próbuje nie dopuścić do ujawnienia prawdy. 271 - Wątpię - odparł Bern. — Po co te zabawy z pamięcią? Mógł po prostu wziąć Luke'a gdzieś na bok i spokojnie mu wszystko wyjaśnić. - Chyba masz rację. W dodatku rzeczywiście do niego strzelał. Wiem, że praca w wywiadzie zmienia ludzi, nie wierzę jednak, żeby w obronie podwójnego agenta CIA chciała mor dować zwykłych obywateli! - Tu się akurat mylisz - mruknął Bern. - Ale to nie ma nic do rzeczy. Wystarczyłoby, żeby Anthony szczerze pogadał z Luke'em. - Jakie to ma znaczenie? - powiedziała Billy, wzruszając ramionami. - Anthony zdradził i oszukał wszystkich swoich przyjaciół. Nie obchodzą mnie jego racje. Dla nas jest już stracony, chociaż był dobrym kumplem. - Smród życia... - westchnął Bern. Cmoknął ją w policzek i wysiadł z samochodu. - Zadzwoń do mnie, jak tylko Luke się odezwie. - Dobrze. Kiedy odszedł, Billie pojechała do domu. Minęła Most Pamięci i Cmentarz Narodowy. Krętymi uliczkami dotarła na przedmieście, dojechała do swojej posesji i zaparkowała tyłem do garażu. Zawsze tak robiła, bo na ogół wybiegała z domu w ogromnym pośpiechu. Weszła, powiesiła płaszcz na wieszaku i poszła na górę. Na schodach ściągnęła sukienkę przez głowę, rzuciła ją na krzesło, zdjęła buty i zajrzała do Larry'ego. Krzyknęła, widząc puste łóżko. Pobiegła do łazienki, potem do Becky-Ma. - Larry! - wrzasnęła ile sił w płucach. - Gdzie jesteś?! Popędziła na parter. Szukała we wszystkich pomieszczeniach. W samej bieliźnie wybiegła na podwórko. Sprawdziła w garażu. Potem wróciła do domu. Otwierała szafy, zaglądała pod łóżka i we wszystkie zakamarki, na tyle duże, by mógł się w nich zmieścić siedmiolatek. Larry zniknął. 272 Becky-Ma wyszła na korytarz. Na jej pomarszczonej twarzy malował się strach. - Co się stało? - spytała roztrzęsionym głosem. - Gdzie Larry? - zawołała Billie. - Chyba śpi - odpowiedziała Becky-Ma i jęknęła głucho, zrozumiawszy, co się naprawdę dzieje. Billie stała bez ruchu, próbując opanować ogarniającą ją panikę. Weszła na górę i uważnie rozejrzała się po pokoju syna. Nie było żadnych śladów walki ani szamotaniny. Niebieska piżama w misie, którą miał na sobie Larry, teraz, równo złożona, leżała na półce w szafie. Więc ubrał się przed wyjściem. Był z nim ktoś, kogo znał i darzył zaufaniem. Anthony. Westchnęła z ulgą. Anthony nigdy nie skrzywdziłby Larry'ego. Czy aby na pewno? Tak samo, jak nigdy nie skrzywdziłby Luke'a? Przecież do niego strzelał. Nie wiadomo, co teraz zrobi. Larry pewnie był przerażony, że musi wyjść w środku nocy, bez pożegnania z matką. Musiała go odzyskać. Zbiegła na dół, żeby zadzwonić do Anthony'ego. Ale telefon zaterkotał chwilę wcześniej. Chwyciła słuchawkę. - Tak? - Tu Anthony. - Dlaczego to zrobiłeś?! - krzyknęła. - Jak możesz być tak podły? - Muszę odnaleźć Luke'a - odparł chłodno. - To teraz najważniejsze. - Wyjechał do... - przerwała w pół zdania. Gdyby teraz powiedziała prawdę, pozbawiłaby się karty przetargowej. - Do...? Wzięła głęboki oddech. - Gdzie Larry? - Jest ze mną. Nie bój się, nic mu nie grozi. Rozzłościła się. 273 - Jak mam się nie bać, ty kutasie?! - Powiedz mi, co chcę wiedzieć, a wszystko będzie dobrze. Chciała mu wierzyć. Wystarczyło przecież powiedzieć, gdzie jest Luke, i Larry, zdrów i cały, powróciłby do domu. Z całej siły zwalczyła tę pokusę. - Niczego się nie dowiesz, dopóki nie zobaczę syna. - Nie ufasz mi? - Chyba żartujesz. Westchnął. - Dobrze. Spotkajmy się w Mauzoleum Jeffersona. Ucieszyła się z tego niewielkiego zwycięstwa. - O której? - O siódmej. Spojrzała na zegarek. Było po szóstej. - Zaraz jadę. - Billie... - Słucham? - Bądź sama. - Będę - odparła i odłożyła słuchawkę. Becky-Ma stała tuż obok. Wyglądała dziwnie staro i krucho. - Co się stało? - spytała. - O co w tym wszystkim chodzi? Billie próbowała ją jakoś uspokoić. - Anthony zabrał Larry'ego. Wyszli pewnie, jak spałaś. Zaraz po niego jadę. Nie musisz się niczym martwić. Poszła do swojego pokoju. Sprzed toaletki wzięła krzesło, ustawiła je koło szafy, weszła na nie i z samej góry zdjęła niewielką walizkę. Położyła ją na łóżku. W środku, owinięty w szmaty, leżał colt 45. Dostała go podczas wojny i zatrzymała na pamiątkę. Sama nie wiedząc po co, czyściła go regularnie i oliwiła. Może dlatego, że kiedyś do niej strzelano... Dobrze mieć broń pod ręką, pomyślała. Kciukiem nacisnęła sprężynę po lewej stronie, za spustem-i wyciągnęła magazynek z kolby. W walizce była paczka 274 nabojów. Załadowała siedem i wcisnęła magazynek z powrotem. Zaskoczył z metalicznym szczękiem. Odciągnęła zamek, żeby wprowadzić nabój do komory. Odwróciła się i zobaczyła stojącą w drzwiach Becky-Ma. Staruszka patrzyła na pistolet. Billie przez dłuższą chwilę spoglądała na nią bez słowa, a potem wybiegła z domu i wsiadła do samochodu. 06:30 Pierwszy człon zawiera około 25 ton paliwa. Zostanie ono zużyte w ciągu 2 minut i 35 sekund. Lincoln continental był dobrym samochodem. Łatwy w prowadzeniu, smukły i opływowy, mknął przez puste drogi uśpionej Wirginii z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Luke miał wrażenie, że po wyjeździe z Waszyngtonu obudził się z koszmarnego snu. Poranna jazda miała w sobie ekscytujący smak ucieczki. Wciąż było ciemno, kiedy dotarł do Newport News. Zostawił samochód na niewielkim parkingu w pobliżu zamkniętego budynku lotniska. Nie paliły się żadne światła, z wyjątkiem samotnej żarówki w budce telefonicznej obok wejścia. Luke wyłączył silnik i przez chwilę wsłuchiwał się w ciszę. Była piękna noc. Nad lotniskiem świeciły gwiazdy. Nieruchome samoloty wyglądały jak stado koni śpiących na stojąco. Luke nie spał już od dwudziestu czterech godzin. Był potwornie zmęczony, ale mimo to nie potrafił uspokoić rozbieganych myśli. Kochał Billie. Teraz, kiedy dzieliła ich odległość trzystu dwudziestu kilometrów, mógł się do tego 276 przyznać. Co dalej? Zawsze ją kochał, czy było to tylko chwilowe uniesienie, powtórka pamiętnego dnia w tysiąc dziewięćset czterdziestym pierwszym roku? A co z Elspeth? Dlaczego ją poślubił? Na to Billie nie chciała odpowiedzieć. Powiedział wówczas: "Sam z nią porozmawiam" albo coś w tym stylu. Spojrzał na zegarek. Miał jeszcze ponad godzinę do odlotu, mnóstwo czasu. Wysiadł z samochodu i poszedł do telefonu. Odebrała od razu, jakby już nie spała. Panienka z centrali poinformowała ją, że rozmowa jest na jej rachunek. - Nie szkodzi - odparła. - Proszę łączyć. Luke w pierwszej chwili nie wiedział, jak zacząć. - Mmm... Dzień dobry, Elspeth. - Cieszę się, że dzwonisz! - zawołała. - Bardzo się o ciebie martwiłam... Co się dzieje? - Jak by ci tu powiedzieć... - Dobrze się czujesz? - Tak, tak. W sumie nie najgorzej. Ale Anthony wymazał mi pamięć za pomocą prochów i elektrowstrząsów. - Dobry Boże! Dlaczego? - Uważa, że jestem sowieckim szpiegiem. - To przecież absurd. - Billie też tak twierdzi. - Byłeś u niej? - zdziwiła się Elspeth. W jej głosie za brzmiała nuta rozdrażnienia. - Trochę mi pomagała - odparł Luke. Ty nie chciałaś nawet przylecieć do Waszyngtonu, kiedy cię o to prosiłem, dodał w duchu. - Skąd dzwonisz? - zapytała. Zawahał się. Mogli przecież mieć jej telefon na podsłuchu. - Wolę tego nie mówić. Nie wiadomo, czy ktoś nas nie słyszy. - Dobrze, rozumiem. Jakie masz plany? - Muszę ustalić, co zmusiło Anthony'ego do tak drastycz nych działań. 277 - Jak to zrobisz? - Wybacz, ale to nie rozmowa na telefon. - Szkoda, że nie możesz mi nic powiedzieć - odparła z wyraźnym rozżaleniem. - Przykro mi... ale chciałbym zadać ci parę pytań. - Strzelaj. - Dlaczego nie mamy dzieci! - Nie wiem. W zeszłym roku poszedłeś do lekarza, jednak nie stwierdził nic złego. A ja miesiąc temu byłam u specjalistki w Atlancie. Zrobiła mi serię badań. Ciągle czekamy na wyniki. - A dlaczego się pobraliśmy? - Uwiodłam cię. - Jak? - Udawałam, że mam mydło w oku. Chciałam, żebyś mnie pocałował. Dałeś się złapać na najstarszą sztuczkę świata. Aż mi cię było trochę szkoda. Nie wiedział, czy to żart, czy ukryta złośliwość. A może jedno i drugie? - Powiesz mi o tym coś więcej? Jak ci się oświadczyłem? - Nie widzieliśmy się dobre cztery lata... - zaczęła. - W ty siąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym przyjechałeś do Waszyngtonu. Wciąż jeszcze pracowałam w CIA, a ty pro wadziłeś doświadczenia w laboratorium napędów odrzutowych w Pasadenie. Przyjechałeś na wesele Peg. Przy śniadaniu siedzieliśmy razem... - przerwała, próbując przypomnieć sobie dalszy ciąg wydarzeń. Luke czekał cierpliwie. - Rozmawialiśmy bardzo długo... - podjęła cieplejszym tonem. - Minęło trzynaście lat, a my wciąż byliśmy parą naiwnych dzieciaków, ufnie spoglądających w przyszłość. Przynajmniej tak mi się zdawało. Potem musiałam wyjść - prowadziłam wówczas orkiestrę młodzieżową z Szesnastej Ulicy. Miałam próbę. Poszedłeś ze mną... 1954 Dzieci z orkiestry na ogół pochodziły z bardzo ubogich rodzin. Większość z nich była czarna. Próba odbywała się w głównej nawie kościoła stojącego pośrodku slumsów. Instrumenty były wyżebrane, pożyczone lub kupione w lombardzie. Zagrali uwerturę z "Wesela Figara". Wbrew wszelkim obawom, wyszło im to całkiem dobrze. Całą zasługę należało przypisać Elspeth. Była wspaniała. Wyłapywała uchem każdą fałszywą nutę i każde zakłócenie rytmu. Z niezwykłą cierpliwością korygowała błędy swoich podopiecznych, z werwą potrząsając kaskadą rudych włosów. Jej piękne, smukłe ręce były stworzone do batuty. Próba trwała dwie godziny. Luke siedział jak zauroczony. Widział, że wszyscy chłopcy są zakochani w Elspeth i że wszystkie dziewczęta pragną być takie jak ona. - Każde z nich ma nie mniejszy talent niż dzieciak bogacza, ćwiczący na steinwayu - powiedziała mu potem w samo chodzie. - Ale przysparzają mi nieco kłopotów. - Dlaczego? - Jestem z ich powodu nazywana "kochanką czarnuchów" -Wyjaśniła. - A to oznacza koniec kariery w CIA. - Nie rozumiem... 279 - Ci, którzy traktują Murzynów jak ludzi, wzbudzają pode. jrzenia, że są komunistami. Nie dostanę lepszej posady niż praca sekretarki. Ale nie narzekam. Kobiety w wywiadzie awansują najwyżej do stopnia śledczego. Pojechali do niej. Zajmowała niewielki, schludny apartament, skąpo zastawiony nowoczesnymi meblami. Luke przyrządził martini. Elspeth weszła do maleńkiej kuchni, żeby ugotować spaghetti. Luke opowiadał jej o swojej pracy. - Bardzo się cieszę! - zawołała ze szczerym entuzjaz mem. - Przecież zawsze marzyłeś o badaniach kosmosu. Nawet na Harvardzie, kiedy chodziłam z tobą, wciąż mówiłeś tylko na ten temat. Uśmiechnął się. - W tamtych latach wszyscy uważali to za wymysł pisarzy-fantastów. - Wciąż nie wiemy, czy człowiek kiedyś oderwie się od Ziemi. - Wiemy - odparł z powagą. - Już podczas wojny niemieccy uczeni uporali się z najgorszym kłopotem. Wystrzelone w Ho landii rakiety dolatywały do Londynu. - Byłam tam, pamiętam. Nazywaliśmy je "brzęczkami". - Zadrżała nagle. - Jedna z nich omal mnie nie zabiła. W czasie alarmu lotniczego musiałam iść do biura na spotkanie z agen tem, który za kilka godzin miał wylądować w Belgii. Nagle usłyszałam za sobą wybuch. Huknęło jak wszyscy diabli, a potem rozległ się brzęk tłuczonego szkła i łoskot spadających tynków. Owionął mnie podmuch wiatru zmieszanego z pyłem. Gdybym się wówczas odwróciła, na pewno wpadłabym w pa nikę, rzuciłabym się na ziemię i zakryła rękami oczy. Patrzyłam więc wprost przed siebie i szłam dalej. Luke zobaczył ją w myślach, idącą przez ciemne miasto wśród padających bomb. Cieszył się, że przeżyła. - Zuch dziewczyna - mruknął. Wzruszyła ramionami. - Jaki tam zuch? Byłam śmiertelnie wystraszona. 280 - O czym wtedy myślałaś? - Nie wiesz? Przypomniał sobie, że w najtrudniejszych chwilach uciekała w świat matematyki. - O liczbach pierwszych? - zaryzykował. Roześmiała się. - Prawie. O liczbach Fibonacciego. Luke uśmiechnął się. Włoch Fibonacci założył, że para królików co miesiąc płodzi potomstwo w postaci nowej pary, która po miesiącu także zaczyna się rozmnażać. Pytanie brzmiało: ile par królików będzie po upływie roku? Odpowiedź: sto czterdzieści cztery, ale liczba par stanowiła znany ciąg matematyczny: 1, 1, 2, 3, 5, 8, 13, 21, 34, 55, 89, 144... - Zanim doszłam do biura, dobrnęłam do czterdziestej liczby - powiedziała Elspeth. - Pamiętasz ją? - Oczywiście: sto dwa miliony trzysta trzydzieści cztery tysiące sto pięć - odparła. - Więc do budowy naszych rakiet wykorzystujecie niemieckie pomysły? - Ściśle mówiąc, konstrukcję rakiety V2. - Wszystko, nad czym pracował Luke, było objęte tajemnicą, ale rozmawiał z Elspeth, która na co dzień miała dostęp do najtajniejszych danych. - Powstał pocisk, który doleci z Arizony do Moskwy. Skoro już tyle potrafimy, wkrótce wylądujemy na Księżycu. - Wystarczy tak po prostu zwiększyć wymiary rakiety? Inne dziewczęta, które znał, nie interesowały się kosmosem. - Coś w tym rodzaju. Potrzebny nam większy silnik, bardziej wydajne paliwo, lepszy system naprowadzania, i tak dalej. Ale to wszystko da się załatwić. Poza tym tamci Niemcy pracują teraz dla nas. - Tak, słyszałam. - Nagle zmieniła temat i zapytała: - A co z twoim prywatnym życiem? Masz kogoś? - Nie. Od dziewięciu lat, czyli od dnia pożegnania z Billie, spotykał się z różnymi kobietami. Miewał przelotne romanse, ale żaden 281 z nich - o czym nie chciał powiedzieć Elspeth - nie miał dla niego najmniejszego znaczenia. Była jedna dziewczyna, którą mógł pokochać. Wysoka o długich włosach i pięknych piwnych oczach. Do tego energiczna i pełna radości życia, co upodobniało ją do Billie. Spotykali się na Harvardzie, kiedy robił doktorat. Pewnej nocy na dziedzińcu, ujęła go za ręce i powiedziała: "Mam męża" Potem pocałowała go i odeszła. Żadna inna nie wzbudziła w nim głębszych uczuć. - A co z tobą? - zapytał. - Peg wyszła za mąż, Billie się rozwodzi... Nie poderwiesz nikogo? - Wiesz, jak to jest na rządowej posadzie - westchnęła Elspeth. Wiedział z gazet. W Waszyngtonie pracowało wiele młodych i samotnych kobiet, było ich znacznie więcej niż mężczyzn. Uważano je za frustratki, goniące za chłopami. Luke nie wierzył, że Elspeth należy do ich grona. Skoro jednak nie chciała z nim szczerze rozmawiać... Jej prawo. Poprosiła go, żeby od czasu do czasu zerknął na potrawy stojące na ogniu, i poszła wziąć prysznic. Spaghetti gotowało się w dużym garnku, a w mniejszym bulgotał sos pomidorowy. Luke zdjął marynarkę i krawat. Zamieszał sos drewnianą łyżką. Martini wprawiło go w znakomity nastrój, sos pachniał smakowicie, a Elspeth okazała się dobrą gospodynią. Czego więcej potrzeba mężczyźnie do szczęścia? - Luke? - zawołała Elspeth z łazienki. - Możesz przyjść na chwilę? Otworzył drzwi. Była bez sukienki, w różowym staniku bez ramiączek, haleczce tej samej barwy, pończochach i butach. Luke widywał ją na plaży w znacznie bardziej skąpym przyodziewku, lecz teraz wyglądała niezwykle kusząco. Trzymała rękę przy policzku. - Cholera, mydło dostało mi się do oka - powiedziała. -Możesz je jakoś wypłukać? Luke odkręcił kran z zimną wodą. 282 Pochyl się nad zlewem - zakomenderował i lewą dłonią pchnął ją w plecy, pomiędzy łopatkami. Miała miękką skórę... Prawą ręką zaczerpnął garść wody i przemył jej oko. - O, już lepiej - szepnęła. Powtórzył ten zabieg kilka razy. Wreszcie oznajmiła, że oko już jej nie piecze. Wytarł jej twarz ręcznikiem. - Jest trochę zaczerwienione, ale poza tym chyba wszystko w porządku - powiedział. - Założę się, że okropnie wyglądam. - Nic podobnego. - Przyjrzał jej się uważnie. Miała czer wone oko i zmoczone włosy, lecz wyglądała równie pięknie, jak przy ich pierwszym spotkaniu ponad dziesięć lat temu. - Jesteś cudowna. Wciąż stała z uniesioną głową i ustami rozchylonymi w uśmiechu. Luke, niewiele myśląc, zaczął ją całować. Z początku wydawała się lekko przestraszona, ale potem zarzuciła mu ręce na ramiona i przywarła do niego całym ciałem. Fiszbiny biustonosza drapały go przez cienki materiał koszuli. Z zakłopotaniem próbował się odsunąć. - Co się stało? - spytała. - Boli - mruknął i wyszczerzył zęby. - Mój ty biedaku! - zawołała z udawanym współczuciem. Szybkim ruchem rozpięła stanik i rzuciła go na podłogę. Luke w zamierzchłej przeszłości czasem dotykał jej piersi, lecz widział je po raz pierwszy. Były białe, okrągłe, nabrzmiałe pożądaniem. Znów przysunęła się do niego, rozgrzana i miękka. - Teraz lepiej? - spytała. Porwał ją w ramiona, zaniósł do sypialni i położył na łóżku. Zrzuciła buty. Wziął do ręki skraj jej halki. - Mogę? - zapytał. - Jesteś prawdziwym wzorem uprzejmości - zachichotała. Uśmiechnął się. Być może zachowywał się głupio, ale w tej chwili nie potrafił inaczej. Elspeth uniosła biodra. Zdjął jej halkę i zerknął na różowe figi. 283 - Nie pytaj, tylko ściągaj - powiedziała. Kochali się powoli i bardzo namiętnie. Elspeth wciąż całowała go po twarzy. - Czekałam na to bardzo długo - wyszeptała mu wprost do ucha. Potem kilka razy krzyknęła z ekstazy i zamarła w bezruchu, zupełnie wyczerpana. Wkrótce usnęła. Luke leżał obok niej, zastanawiając się nad swoim życiem. Zawsze pragnął założyć rodzinę. Szczęście jawiło mu się w postaci ogromnego i hałaśliwego domu, pełnego dzieci, przyjaciół i zwierząt. Teraz miał już trzydzieści cztery lata i wciąż był sam, a czas płynął coraz szybciej. Od dnia zakończenia wojny myślał wyłącznie o karierze. Najpierw wrócił na studia, żeby nadrobić straty. Jednak nie dlatego dotąd się nie ożenił. Prawdę mówiąc, kochał tylko dwie kobiety: Billie i Elspeth. Billie go zdradziła, ale odnalazł Elspeth. Spoglądał na jej kształtne ciało, widoczne w nikłym blasku światła padającego z ronda Duponta. Czy mógłby wymarzyć sobie coś lepszego niż dnie i noce z dziewczyną - mądrą, odważną niczym lwica, kochającą dzieci i - co najważniejsze - tak bardzo piękną? Wstał o świcie i zaparzył kawę. Kiedy wszedł z tacą do sypialni, Elspeth siedziała już na łóżku, przecierając zaspane oczy. Uśmiechnęła się do niego. - Chcę cię o coś zapytać - powiedział. Usiadł na krawędzi łóżka i wziął ją za rękę. - Wyjdziesz za mnie? Spoważniała. Na jej twarzy pojawił się wyraz niepokoju. - O mój Boże... - szepnęła. - A mogę? 07:00 Płomień odrzutu przedziera się przez dyszę rakiety, jak kubek gorącej kawy wlany w gardło śniegowego bałwana. Anthony zatrzymał samochód pod Mauzoleum Jeffersona. Larry siedział na przednim fotelu, wciśnięty między niego i Pete'a. Wciąż było pusto i ciemno. Anthony tak ustawił swojego cadillaca, by w światłach reflektorów widzieć każdy nadjeżdżający pojazd. Pomnik był otoczony podwójną kolumnadą, nakrytą wysoko sklepioną kopułą. Stał na wysokim podeście, ze schodami z tyłu. - Sam posąg ma pięć i pół metra wysokości i waży cztery i pół tony - powiedział Anthony do Larry'ego. - Jest odlany z brązu. - Nie widzę go. - Stąd zakrywają go filary. - To dlaczego nie przyjechaliśmy tu w dzień? - chlipnął Larry. Anthony już nieraz zabierał go na spacer. Byli w Białym Domu, w zoo i w Instytucie Smithsona. Często jedli razem 285 hot dogi i lody. Anthony zawsze kupował chłopcu jakąś zabawkę, zanim odwiózł go do domu. Był bardzo dumny ze swojego chrześniaka. Stanowili dobraną parę. Dziś jednak Larry wiedział, że dzieje się coś złego. Chciał do mamy i wyczuwał napięcie panujące w samochodzie. Anthony otworzył drzwi. - Zostań tu na chwilę - powiedział. - Ja i Pete musimy coś obgadać. Wysiedli. W mroźnym powietrzu z ich ust buchały obłoki pary. - Zaczekam tutaj, a ty weź dzieciaka i idźcie pod pomnik - polecił Anthony agentowi. - Stańcie po tej stronie, żeby go matka widziała. - Tak jest - odparł Pete zimnym, beznamiętnym głosem. - Nie lubię tak postępować - dodał Anthony, choć tak naprawdę nie dbał już o nikogo. Larry był niespokojny, Billie pewnie szalała ze strachu... Nie mógł jednak pozwolić sobie na sentymenty. - Żadne z nich nie zazna najmniejszej krzywdy - powiedział, żeby uspokoić Pete'a. - Chcę tylko wiedzieć, gdzie jest Luke. - Potem oddamy jej małego? - Nie. - Nie? - Twarz Pete'a była ukryta w mroku, ale w jego głosie Anthony usłyszał zdumienie. - Dlaczego? - Może przydać się później. Pete nadal nic nie rozumiał, jednak na razie nie protestował. Otworzył drzwi. - Chodź, Larry. Wujek Pete pokaże ci cały pomnik. Larry wysiadł. - Dobrze. Ale kiedyjuż go obejrzymy, to chyba lepiej będzie, jak wrócimy do domu - powiedział z ostrożną uprzejmością. Anthony'emu krajało się serce, gdy patrzył na malca. - Ustalimy to z mamą - powiedział, siląc się na spokój- ' Teraz już idźcie. Larry wziął Pete'a za rękę i obeszli mauzoleum od tyłu by 286 dojść do schodów. Chwilę później stanęli wśród filarów, widoczni w blasku reflektorów. Anthony spojrzał na zegarek. Szesnaście godzin do startu. Za szesnaście godzin będzie po wszystkim... Szesnaście godzin to kupa czasu. Luke mógł wyrządzić jeszcze wiele złego. Nie powinien tak długo chodzić po tym świecie. Gdzie Billie? Ogarnęło go nagłe zwątpienie. A jeśli nie przyjedzie? Nie... Była zbyt przerażona, żeby zadzwonić na policję albo próbować jakiejś sztuczki. Nie pomylił się. Już po chwili w oddali zobaczył światła nadjeżdżającego samochodu. Nie widział jego koloru, ale na pewno był to ford thunderbird. Wóz zatrzymał się z włączonym silnikiem niecałe piętnaście metrów od cadillaca. Z jego wnętrza wyskoczyła drobna, szczupła postać. - Cześć, Billie - odezwał się Anthony. Przeniosła wzrok na pomnik. Pete i Lany stali na podwyższeniu, odwróceni tyłem. Anthony podszedł do niej. - Tylko się nie wygłupiaj, bo zdenerwujesz Larry'ego. - Ja go mam zdenerwować, ty pieprzony sukinsynie?! - syknęła. Była bliska płaczu. - Musiałem to zrobić. - Musiałeś?! A cóż to za przymus? W pełni rozumiał jej reakcję, choć poczuł się trochę dotknięty jej jawną złośliwością. - Znasz cytat z Jeffersona, wykuty na pomniku półmetrowy mi literami? - zapytał. - "Klnę się na Boga, że za wszelką cenę zwalczać będę tyranię nad umysłem człowieka". To moje motto. - Wsadź je sobie w dupę. Nie dorosłeś do wielkich ideałów. Żadna szczytna misja nie usprawiedliwia twojej zdrady. Nie było sensu się z nią kłócić. - Gdzie Luke? - spytał ostro. Zapadła cisza. - Złapał samolot do Hunstville - powiedziała po chwili Billie. 287 Anthony westchnął z satysfakcją. Nareszcie coś konkretnego. Chociaż to bardzo dziwne... - Dlaczego do Huntsville? - Tam powstał projekt rakiety. - Wiem. Ale dlaczego właśnie dzisiaj? - Nie mam pojęcia. W gęstym mroku nic nie umiał wyczytać z jej twarzy. - Myślę, że coś ukrywasz. - Wcale mnie nie obchodzi, co myślisz. Oddaj mi Larry'ego. Chcę odjechać. - Nic z tego - odparł. - Zatrzymam go na trochę. - Co?! - wrzasnęła Billie. - Przecież ci powiedziałam, gdzie jest Luke! - Być może zdołasz mi jeszcze pomóc w jakiś inny sposób. - Jesteś potworem! - Jakoś to przeżyjesz - odparł i odwrócił się. I to był błąd. Billie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Kiedy Anthony podszedł do swojego samochodu, pobiegła za nim i prawym barkiem uderzyła go prosto w plecy. Wprawdzie ważyła tylko pięćdziesiąt cztery kilogramy - więc był od niej o czterdzieści cięższy - lecz rozpacz dodała jej siły. Zachwiał się i upadł na ręce i kolana. Jęknął z bólu i zaskoczenia. Billie wyrwała colta z kieszeni płaszcza. Anthony próbował się podnieść, ale pchnęła go ponownie, tym razem z boku. Przetoczył się po ziemi i upadł na plecy. Klęknęła tuż przy jego głowie i wepchnęła lufę w jego usta, łamiąc mu ząb. Znieruchomiał. Odblokowała bezpiecznik. Widziała strach w oczach Anthony'ego. Nie przewidział, że może być uzbrojona. Po jego brodzie spływała strużka krwi. 288 Billy uniosła głowę. Larry wraz z "opiekunem" wciąż patrzyli na pomnik, nieświadomi przebiegu wydarzeń. Spojrzała znów na Anthony'ego. - Wyjmę ci z ust pistolet - wydyszała - ale pociągnę za spust, jeśli się poruszysz. Zawołaj swojego kumpla i powtórz mu to, co ci powiem. Cofnęła rękę i wymierzyła broń prosto w jego lewe oko. - No, dalej - rozkazała. - Krzycz. Anthony milczał. Końcem lufy dotknęła jego powieki. - Pete! - zawołał. Pete odwrócił się. - Gdzie pan jest? - zapytał z zakłopotaniem. Billie i Anthony byli poza zasięgiem świateł. - Niech tu nie podchodzi! - warknęła. Anthony milczał. Billie wetknęła mu pistolet w oko. - Stój tam, gdzie jesteś! - krzyknął do agenta. Pete osłonił ręką oczy, wpatrując się w ciemność. - Co się stało? - zapytał. - W ogóle was nie widzę! - Larry, to ja, mama! - zawołała Billie. - Wsiadaj do samochodu! Pete złapał chłopca za rękę. - On mnie trzyma! - jęknął Larry. - Spokojnie! - odkrzyknęła Billie. - Wujek Anthony zaraz go poprosi, żeby cię puścił. Nacisnęła mocniej pistolet. - Dobrze... - jęknął Anthony. Odsunęła broń. - Puść dzie ciaka! - zawołał. - Na pewno? - spytał Pete. - Rób, co mówię, na miłość boską! Ona celuje do mnie z Pistoletu! - Już się robi! - odparł służbiście Pete i uwolnił Larry'ego. Chłopiec pobiegł na tył mauzoleum. Po chwili był już na dole. Popędził w kierunku Billie. - Nie tutaj! - zawołała. - Do samochodu. Szybko. 289 Larry wskoczył do thunderbirda i trzasnął drzwiami. Billie z całej siły dwukrotnie uderzyła Anthony'ego w twarz kolbą pistoletu. Zawył z bólu, ale zanim zdążył się poruszyć znowu miał lufę w ustach. Leżał i jęczał. - Pomyśl o tym, co cię spotkało, kiedy znów przyjdzie ci do głowy porwać jakieś dziecko - powiedziała Billie i wsta ła. - Nie ruszaj się - rozkazała. Celując w Anthony'ego podeszła tyłem do samochodu. Spojrzała w stronę mauzoleum. Pete stał jak skamieniały. Usiadła za kierownicą. - Masz pistolet? - zapytał Larry. Zignorowała to pytanie i schowała broń do kieszeni. - Nic ci nie jest? - zagadnęła malca. Rozpłakał się. Wrzuciła pierwszy bieg i odjechała. 08:00 Mniejsze silniki, napędzające drugi, trzeci i czwarty człon rakiety, wykorzystują paliwo stałe, T17-E2. Jest to polisiarczek z nadchloranem amonu jako utleniaczem. Siła ciągu każdego z silników wynosi w przestrzeni kosmicznej około 7000 niutonów. Bern dolał Larry'emu ciepłego mleka do płatków. Billie rozbiła jajko, żeby przygotować grzanki. Chłopiec już się uspokoił. Z apetytem pałaszował śniadanie i słuchał radia. - Zabiję tego skurwysyna - mruknął Bern cicho, żeby Larry go nie usłyszał. - Przysięgam, że go ukatrupię. Billie nie podzielała jego uczuć. Cała złość wyparowała z niej w chwili, gdy uderzyła Anthony'ego. Była jedynie pełna niepokoju - obawiała się o Larry'ego, który przeżył okropnie ciężkie chwile, i o Luke'a. - Anthony chce zamordować Luke'a - powiedziała. - Kilka godzin temu sądziłam, że to niemożliwe, ale teraz nie mam Już żadnych wątpliwości. Bern rzucił kawałek masła na rozgrzaną patelnię i umoczył kawałek bułki w rozbełtanym jajku. 291 - Luke nie jest nowicjuszem. Trudno go będzie zaskoczyć - Ale myśli, że udało mu się uciec. Nie wie, że Anthony zna miejsce jego pobytu. - Gdy Bern smażył grzanki, Billie zagryzając usta, niespokojnie krążyła po kuchni. - Obaj zmie rzają w tej chwili do Huntsville. Ale Luke leci zwykłym samolotem, natomiast Anthony z pewnością wsiądzie w MATS i będzie tam dużo wcześniej. Musimy ostrzec Luke'a. - Chcesz mu zostawić wiadomość na lotnisku? - A skąd pewność, że ją odbierze? Nie, sama muszę tam polecieć. Następne połączenie było o dziewiątej, prawda? Gdzie jest rozkład? - Na stole. Billie zerknęła do broszury. Lot 271 z Waszyngtonu. Punkt dziewiąta. Dwa międzylądowania. Przylot do Hunstville: cztery minuty przed dwunastą. Luke miał tam przybyć dopiero po drugiej. Mogła na niego zaczekać na lotnisku. - Zdążę - stwierdziła. - Więc leć. Billie spojrzała na Larry'ego. Miotały nią sprzeczne uczucia. Bern natychmiast zorientował się, o czym myśli. - Nie bój się o niego, nic mu nie będzie. - Nie wiem, czy właśnie dzisiaj powinnam go opuszczać. - Zajmę się nim. - Nie odwoź go do szkoły. - Dobrze. Niech zostanie u mnie. - Zjadłem wszystkie płatki! - zawołał Larry. - Więc teraz czas na grzanki. - Bern położył na talerzu skwierczący kawałek bułki. - Chcesz syropu klonowego? - Tak. - Tak co? - Tak, poproszę. Bern sięgnął po butelkę z syropem. Billie usiadła naprzeciwko syna. - Nie pójdziesz dzisiaj do szkoły. - Ale mam basen! - zaprotestował. 292 - Może tata weźmie cię na lekcję pływania. - Nie jestem chory! - Wiem, kochanie, ale wstałeś stanowczo zbyt wcześnie. Musisz odpocząć. - Uspokoiła się, słysząc jego utyskiwania. To znak, że wraca do siebie. Nie powinien jednak zostawać bez opieki, dopóki cała sprawa się nie zakończy. Przy ojcu był bezpieczny. Bern miał niemałe doświadczenie z czasów pracy w wywiadzie i umiał obronić małego. Billie podjęła decyzję. Poleci do Huntsville. - Baw się z tatą. Jeśli będziesz grzeczny, to może już jutro pójdziesz do szkoły. - No dobrze... - Mama teraz wychodzi - powiedziała. Chciała uniknąć czułego pożegnania, żeby go niepotrzebnie nie straszyć. - Zobaczymy się później - dodała. Już w korytarzu usłyszała głos Berna: - Założę się, że nie zjesz drugiej grzanki. - Właśnie że zjem! - zaperzył się Larry. Billie zamknęła drzwi. Część piąta 10:45 Rakieta startuje pionowo, a potem leci pod kątem 40 stopni do horyzontu. W pierwszej fazie jej lotem kierują stateczniki i ruchome wirniki w dyszach wydechowych. Luke zasnął niemal natychmiast po zapięciu pasa. Przegapił chwilę startu z Newport News. Spał przez calutki lot, budząc się jedynie w chwilach lądowania. A było tych lądowań sporo, w Wirginii i Karolinie Północnej. Za każdym razem z niepokojem spoglądał na zegarek, odliczając czas, jaki pozostał do startu rakiety. Na postojach nawet nie wstawał z fotela. Pasażerowie wsiadali lub wysiadali. Czuł się jak w autobusie. W Winston-Salem zarządzono nieco dłuższą przerwę, dla uzupełnienia paliwa. Wszystkich poproszono o wyjście do Poczekalni. Luke skorzystał z okazji i zatelefonował do bazy Redstone. Usłyszał głos swojej sekretarki, Marigold Clark. - Doktorze Lucas! - zawołała. - Wszystko dobrze? - Tak, ale nie mam zbyt wiele czasu na rozmowę. Start będzie dzisiaj, zgodnie z planem? - O wpół do jedenastej wieczorem. 297 - Lecę do Huntsville. Samolot wyląduje o czternastej dwa dzieścia trzy. Chciałbym wiedzieć, po co tam byłem w poniedziałek. - Nadal pan nic nie pamięta? - Nie. Może ty sobie coś przypomniałaś? - Nic mi pan wtedy nie mówił. - A co robiłem? - Niech pomyślę... Odebrałam pana z lotniska i razem pojechaliśmy do bazy. Wszedł pan do sali obliczeń, a po tem - już zupełnie sam - pojechał pan samochodem do sekcji południowej. - Co tam jest? - Poligon prób. Prawdopodobnie był pan u techników. Czasami pan tam pracował. Nie mam jednak pewności, bo zostałam w biurze. - A później? - Zawiozłam pana do domu - odpowiedziała Marigold. - Dwie lub trzy minuty czekałam na pana w samochodzie, a potem znów pojechaliśmy na lotnisko. - To wszystko? - Nic więcej nie wiem. Luke zaklął pod nosem. Liczył na to, że wspólnie z Marigold dojdą do jakiegoś konstruktywnego wniosku. Pora na nową serię pytań. - Jak wyglądałem? - Tak jak zwykle, chociaż sprawiał pan wrażenie bardzo zamyślonego. Chyba był pan czymś... zafrasowany, to chyba najlepsze określenie. Jakby coś pana gryzło. U naukowców to normalna sprawa, więc o nic nie pytałam. - W co byłem ubrany? - W jedną z tych eleganckich tweedowych marynarek. - Miałem coś w ręku? - Walizkę... och, prawda... miał pan również teczkę z aktami. Luke wstrzymał oddech. - Teczkę? - powtórzył. Głośno przełknął ślinę. 298 - Wszyscy już wsiadają, doktorze Lucas - przerwała mu stewardesa. Zakrył dłonią słuchawkę. - Jeszcze chwilę. Jak wyglądała ta teczka? - spytał Marigold. - Zwykła, z szarej tektury, o formacie papieru kancelaryj nego... - Co w niej było? - Nie wiem. Chyba jakieś dokumenty. Luke próbował zapanować nad zdenerwowaniem. - Była gruba? - Nie. Może było w niej piętnaście lub dwadzieścia kartek. - Czego dotyczyły te dokumenty? - Nie wiem. Nie wyjmował ich pan przy mnie. - Miałem jeszcze tę teczkę, kiedy dojechaliśmy na lot nisko? Po drugiej stronie zapadła cisza. Wróciła stewardesa. - Doktorze Lucas, jeżeli pan nie wsiądzie, odlecimy bez pana. - Idę, idę! - powiedział i powtórzył pytanie: - Miałem jeszcze tę teczkę, kiedy... - Słyszałam - przerwała mu Marigold. - Właśnie usiłuję sobie przypomnieć. Zagryzł usta. - Nie śpiesz się. - Nie pamiętam, czy zabrał ją pan do domu. - A na lotnisku? - Chyba nie... Widziałam, jak pan odchodził. W jednej ręce walizka, a w drugiej... nic. Pusta. - Na pewno? - Tak. Teraz jestem już zupełnie pewna. Musiał ją pan gdzieś zostawić. W bazie lub w domu. Umysł Luke'a pracował na najwyższych obrotach. To właśnie ta teczka była powodem jego wizyty w Huntsville. Skrywała 299 jakąś tajemnicę. Może przechowywał w niej kopie dokumentów, które zamierzał gdzieś ukryć? I dlatego nakazał milczenie sekretarce... Gdyby odnalazł te papiery, byłby to koniec sprawy. Stewardesa wyszła z budynku. Widział, jak biegnie przez płytę lotniska. Śmigła samolotu zaczęły się obracać. - Spróbuj jej poszukać - powiedział do Marigold. - To bardzo ważne. - Wielkie nieba, doktorze, przecież tu są miliony takich teczek. Skąd mam wiedzieć, która należy do pana? - Poszperaj trochę, może znajdziesz ją w jakimś dziwnym miejscu. Sprawdzę w domu, gdy tylko dotrę do Huntsville. Potem przyjadę do bazy. Odwiesił słuchawkę i pobiegł do samolotu. 11:00 Program lotu opracowano na długo przed zaplanowanym startem. Sygnały, przekazywane radiem do mózgu elektronowego, sterują pracą systemu kierowania. Samolot MATS lecący do Huntsville był pełen generałów. W bazie Redstone nie zajmowano się wyłącznie projektowaniem pojazdów kosmicznych, mieściła się tu także główna kwatera dowództwa Wojsk Rakietowych. Anthony, który lubił trzymać rękę na pulsie, wiedział, że w laboratoriach powstawały plany kilkunastu rodzajów broni: od rakiety Red-Eye, wielkości pałki do baseballu, przeznaczonej dla piechoty do zwalczania obiektów latających, do kolosa typu ziemia-ziemia, znanego pod nazwą Honest John. Dzisiaj Anthony nosił ciemne okulary, żeby zakryć siniaki pod oczami. Warga przestała mu już krwawić, a dziurę po wybitym zębie widać było tylko, gdy coś mówił. Nie upadał na duchu - Luke był w zasięgu ręki. Czy miał go zabić przy pierwszej sposobności? To chyba najprostsze rozwiązanie. Trochę go martwiło, że nie zna do- 301 kładnie zamiarów przeciwnika. Musiał podjąć decyzję. Był na nogach od czterdziestu ośmiu godzin, zasnął więc twardo jak kamień, gdy tylko 'usiadł na fotelu. Śniło mu się, że znów ma dwadzieścia jeden lat i że drzewa wokół Harvardu pokryły się młodym listowiem. Życie szeroką drogą wiodło go do krainy wielkich możliwości... A potem Pete potrząsnął go za ramię, jakiś kapral otworzył drzwi i do kabiny wpadł gorący powiew Alabamy. W Hunstville było lotnisko cywilne, lecz samoloty MATS lądowały w bazie Redstone. Za terminal służyła tu drewniana szopa, a zamiast wieży stała ażurowa konstrukcja z żelaza, z blaszanym barakiem na szczycie, pełniącym rolę centrum kontroli lotów. Anthony potrząsnął głową, próbując odpędzić resztki snu, i przeszedł przez zaniedbany trawnik. W ręku trzymał niewielką torbę z bronią, fałszywym paszportem i pięcioma tysiącami dolarów w gotówce. Rozbudził się już na dobre. Wiedział, że za kilka godzin będzie musiał zabić człowieka - pierwszego od zakończenia wojny. Gdzie miał szukać odpowiedniego miejsca? Mógł poczekać na Luke'a na lotnisku w Hunstville, pójść za nim i zastrzelić go gdzieś po drodze. Nie, to zbyt ryzykowne. Luke na pewno wyczułby, że jest śledzony. Nie był zbyt łatwym celem. Ucieknie, jeśli Anthony nie zachowa środków ostrożności. Lepiej poznać jego plany i zastawić pułapkę. - Popytam w bazie - powiedział do Pete'a. - A ty pokręć się po lotnisku i natychmiast wracaj, jak go zobaczysz. Na skraju pasa startowego stał młody człowiek w mundurze porucznika z tablicą: „Pan Carroll, Departament Stanu". Anthony uścisnął mu rękę. - Serdeczne pozdrowienia od pułkownika Hickama - powiedział porucznik oficjalnym tonem. - Zgodnie z poleceniem z Departamentu Stanu sprowadziłem dla pana samochód. Wskazał na zielonego forda. 302 - Doskonale - odparł Anthony. Kiedy dzwonił do bazy przed odlotem, skłamał, że ma specjalne rozkazy do dyrektora CIA, Alana Dullesa, i zażądał od wojska całkowitego wsparcia, podziałało. Młody wojskowy aż się palił do współpracy. - Pułkownik Hickam prosi, żeby w wolnej chwili wpadł pan do naszej kwatery - powiedział i wręczył Anthony'emu mapę. Baza była ogromna. Ciągnęła się na południe aż do brzegów rzeki Tennessee.' - Tutaj zaznaczono kwaterę. - Porucznik wskazał palcem. - Mam także przekazać, żeby pan zadzwonił do Waszyngtonu, do pana Carla Hobarta. - Dziękuję. Gdzie jest biuro doktora Claude'a Lucasa? - W pracowni obliczeniowej. - Młody człowiek wziął ołówek i nakreślił krzyżyk na mapie. - Ale wszyscy wyjechali na przylądek Canaveral. - Czy doktor Lucas ma sekretarkę? - Tak. To pani Marigold Clark. Mogła znać plany swojego szefa. - Wyśmienicie. Poruczniku, to mój współpracownik, Pete Maxell. Musi się dostać na lotnisko, bo ma odebrać stamtąd pasażera. - Z przyjemnością go tam zawiozę. - Będę wdzięczny. W jaki sposób mógłby się ze mną kontaktować? Porucznik spojrzał na Pete'a. - Niech pan zostawi wiadomość w biurze pułkownika Hi- ckama. Natychmiast przekażę ją panu Carrollowi. - A zatem załatwione - ucieszył się Anthony. - Ruszajmy. Wsiadł do forda, popatrzył na mapę i odjechał. Baza Redstone w zasadzie niczym nie odróżniała się od innych. Droga wiodła Prosto jak strzelił poprzez płaską równinę, tu i ówdzie upstrzoną trawnikami przystrzyżonymi na wojskowego jeża. Budynki z czerwonej cegły miały płaskie dachy. Wszystko było wyraźnie oznaczone. Anthony bez trudu znalazł pracownię obliczeniową, 303 zajmującą piętrowy gmach w kształcie litery T. Po co im tyle miejsca? - zastanawiał się w duchu. Zatrzymał samochód i przez chwilę siedział pogrążony w myślach. Co zrobi Luke zaraz po przylocie do Huntsville? Marigold na pewno to wiedziała. Wątpliwe jednak, by chciała rozmawiać z nieznajomym, zwłaszcza z facetem o posiniaczonej twarzy. Ale została tu zupełnie sama, wszyscy naukowcy siedzieli na Przylądku. Mogła czuć się samotna i troszeczkę znudzona... Wszedł do budynku i skierował się do sekretariatu. Stały w nim trzy małe biurka, a na nich maszyny do pisania. Dwa miejsca były puste. Na trzecim siedziała Murzynka po pięćdziesiątce, ubrana w kolorową bawełnianą sukienkę w stokrotki. Na nosie miała okulary w grubej błyszczącej oprawce. - Dzień dobry - powiedział Anthony. Kiedy uniosła głowę, zdjął ciemne okulary. Kobieta ze zdumieniem popatrzyła na jego podbite oczy. - Witam pana. Czym mogę służyć? - Szanowna pani, szukam żony, która by mnie nie tłukła - powiedział z udawaną powagą. Marigold roześmiała się. Anthony przyciągnął sobie krzesło i usiadł przy jej biurku. - Przychodzę od pułkownika Hickama - oznajmił. - Szukam Marigold Clark. Gdzie ją znajdę? - To ja. - Och, nie! Pani Clark jest dojrzałą kobietą, a pani, proszę wybaczyć, tylko młodą dziewczyną. - Żarty pan sobie stroi! - zawołała, ale uśmiechnęła się szeroko. - Jedzie tu doktor Lucas. Słyszała pani o tym? - Zadzwonił do mnie dziś rano. - O której będzie? - Jego samolot ląduje o czternastej dwadzieścia trzy. Znakomicie. - Czyli dotrze tu na trzecią? 304 - Niekoniecznie. Hmm... - Dlaczego? - Powiedział, że najpierw wpadnie do domu. Cud boski... Wiedział już wszystko. Wprost nie wierzył własnemu szczęściu. W drodze z lotniska do bazy Luke zamierzał na chwilę zajrzeć do domu. Wystarczyło po prostu na niego tam zaczekać i zabić go, gdy stanie na progu. Żadnych świadków. Żadnego hałasu, bo przecież użyje tłumika. Ciało może pozostać tam, gdzie upadnie. Elspeth jest na Florydzie, więc co najmniej przez kilka dni nikt nie będzie zaglądał do mieszkania. - Dziękuję - powiedział do Marigold i wstał. - Cieszę się, że mogłem panią poznać. Wyszedł, zanim zdążyła spytać go o nazwisko. Pojechał do kwatery. Był to długi, trzypiętrowy monolit, przypominający więzienie. Znalazł biuro pułkownika Hickama. Pułkownika wprawdzie nie było, ale sierżant wskazał mu pusty pokój z telefonem. Anthony zadzwonił do budynku Q i połączył się z Coopermanem. - Co się dzieje, George? - zapytał bez zbędnych wstępów. - Strzelałeś do kogoś wczoraj? - Chrapliwy głos Cooper- mana brzmiał bardziej ponuro niż zazwyczaj. Anthony z pewnym wysiłkiem przybrał pozę zawadiaki. Wiedział, że Cooperman to lubi. - Kto ci o tym nagadał? - Pewien pułkownik z Pentagonu zatelefonował do Toma Ealy'ego, a on zawiadomił Hobarta. - Nie ma żadnych dowodów. Zebrałem wszystkie łuski. - Pułkownik znalazł w ścianie dziurę o średnicy dziewięciu milimetrów. I domyślił się, skąd się wzięła. Trafiłeś chociaż? - Niestety nie. - Jesteś teraz w Hunstville? - Tak. 305 - Masz natychmiast wracać. - Wobec tego nie było naszej rozmowy. - Posłuchaj mnie, Anthony... Kryłem cię, bo miałeś dobre wyniki, ale teraz umywam ręce. Od tej pory działasz na własny rachunek. - To lubię. - Powodzenia. Anthony odłożył słuchawkę i przez minutę siedział ze wzrokiem wbitym w przestrzeń. Nie zostało mu zbyt wiele czasu. Jak długo mógł grać Billy Kida i nie słuchać żadnych rozkazów? Pora działać. Zatelefonował na Florydę, do Elspeth. - Rozmawiałaś z Luke'em? - zapytał. - O wpół do siódmej rano - odparła roztrzęsionym głosem. - Skąd dzwonił? - Nie chciał powiedzieć. Nie wiem, co zamierza, i nie wiem, dokąd jedzie. Bał się, że mój telefon może być na podsłuchu. Wspomniał tylko, że to ty go tak urządziłeś. - Leci do Huntsville. Ja jestem teraz w bazie Redstone. Pomyślałem sobie, że może zaczekam u was. Dostanę się do mieszkania? - Nadal będziesz go bronił? - odpowiedziała pytaniem. - Oczywiście. - I nic mu się nie stanie? - Zrobię, co w mojej mocy. Elspeth milczała przez chwilę, a potem powiedziała: - Klucz leży pod gazonem z bugenwillą, z tyłu, na po dwórku. - Dzięki. - Uważaj na Luke'a. - Przecież powiedziałem, że zrobię wszystko, co w mojej mocy! - Nie krzycz na mnie - odparła, na chwilę odzyskując dawny wigor. - Zajmę się nim - obiecał i odłożył słuchawkę. 306 Wstał, zamierzając odejść, lecz w tym samym momencie zabrzęczał dzwonek telefonu. Mam odebrać? - zastanawiał się. A jeśli to Hobart? Nie, Hobart nie wie, że jestem u Hickama. Tylko Pete może mnie tu szukać... Podniósł słuchawkę. To był Pete. - Jest tutaj doktor Josephson! - zawołał. - O, cholera. - Anthony łudził się nadzieją, że Billie już całkiem zniknęła ze sceny. - Wysiadła z samolotu? - Tak. Chyba skorzystała z szybszego połączenia. Siedzi na ławce, jakby na kogoś czekała. - Na Luke'a - mruknął Anthony. - Szlag by ją trafił... Chce mu powiedzieć o nas. Pozbądź się jej. - Jak? - Rusz głową! Nic mnie to nie obchodzi! 12:00 Orbita Explorera przebiega 34 stopnie od równika. Tor lotu biegnie na południowy wschód przez Atlantyk do południowego krańca Afryki, a stamtąd na północny wschód, przez Ocean Indyjski oraz Indonezję, aż do Pacyfiku. Port lotniczy w Huntsville był mały, lecz zatłoczony. W hali głównej, poza wypożyczalnią samochodów Hertza, stało jedynie kilka automatów z napojami i długi rząd budek telefonicznych. Billie spojrzała na tablicę przylotów. Samolot Luke'a miał już prawie godzinne opóźnienie. Przylot przewidywano na piętnastą piętnaście. Musiała czekać bite trzy godziny. Kupiła w automacie baton czekoladowy i butelkę oranżady Dr. Peppera. Postawiła na ziemi neseser z coltem 45 i oparła się o ścianę. Co dalej? Przede wszystkim musiała ostrzec Luke'a o przybyciu Anthony'ego. Miałby się wówczas na baczności i podjąłby odpowiednie kroki. Ale raczej nie będzie myślał o ucieczce. Chciał się dowiedzieć, co naprawdę robił tu w poniedziałek. A to było ryzykowne... Czy mogła dać mu ochronę? 308 Podeszła do niej młoda dziewczyna w uniformie linii lotniczych Capital. - Pani doktor Josephson? - Tak. - Wiadomość do pani - powiedziała dziewczyna i poda ła jej kopertę. - Kilka minut temu dostaliśmy ją przez telefon. Billie zmarszczyła brwi. Kto mógł wiedzieć, że tu przyleciała? - Dziękuję - mruknęła i rozerwała kopertę. - Proszę uprzejmie. Gdyby pani czegoś potrzebowała, jes teśmy do pani usług. Billie uniosła głowę i uśmiechnęła się do hostessy. Zapomniała już, jak grzeczni są południowcy. - Będę o tym pamiętać - powiedziała. - I jeszcze raz dziękuję. Dziewczyna odeszła. Billie przeczytała wiadomość: "Proszę zadzwonić do doktora Lucasa, Hunstville, JE 6-4231". Nic z tego nie rozumiała. Luke przyleciał przed nią? Skąd wiedział, gdzie jej szukać? Był tylko jeden sposób, żeby się tego dowiedzieć. Wrzuciła butelkę do kosza i podeszła do telefonu. - Laboratorium prób chemicznych, słucham - odezwał się ktoś po drugiej stronie. Wyglądało na to, że Luke rzeczywiście jest w Redstone. Jak to zrobił? - Chciałabym rozmawiać z doktorem Lucasem. - Chwileczkę. - Mała przerwa. - Niestety, doktor Lucas właśnie wyszedł. A kto mówi? - Doktor Bilhah Josephson. Przed chwilą otrzymałam wia domość, że mam zadzwonić pod ten numer. - Och, doktor Josephson! - zawołał jej rozmówca całkiem innym tonem. - Cieszę się, że to pani. Doktor Lucas bardzo chciał się z panią skontaktować. - Myślałam, że jeszcze nie doleciał. 309 - W Norfolk, w Wirginii, przejął go wywiad wojskowy Przyleciał specjalnym samolotem. Jest tu już od godziny. Billie poczuła ogromną ulgę. Najważniejsze, że był bezpieczny... Czegoś jednak nie rozumiała. - Po co poleciał do Norfolk? - Myślę, że pani wie. - Tak, tak... Rozumiem. Co z nim? - Wszystko w porządku... ale nie powinniśmy mówić o tym przez telefon. Może pani przyjechać do nas? - To znaczy gdzie? - Laboratorium jest godzinę drogi od miasta, przy szosie do Chattanoogi. Wysłałbym po panią samochód, ale będzie szybciej, jeżeli pani coś wynajmie albo weźmie taksówkę. Billie wyjęła notes z torebki. - Proszę mi podać dokładny adres. - Przypomniała sobie o zasadach grzeczności, wciąż żywych na Południu, i doda ła: - Jeśli oczywiście nie sprawi to panu kłopotu. 13:00 Pierwszy człon rakiety musi zostać odłączony szybko i dokładnie, bo w przeciwnym razie - po utracie ciągu - może zaczepić o drugi i zepchnąć rakietę z kursu. Jej klapy zamykają się przy spadku ciśnienia w przewodach paliwowych i pięć sekund później pierwszy człon zostaje odrzucony poprzez zdetonowanie sprężynujących ładunków wybuchowych. Użycie sprężyn zwiększa prędkość drugiego członu o 8,5 metra na sekundę, dając tym samym pewność, że cała operacja odbędzie się bez zakłóceń. Anthony znał drogę do domu Luke'a. Kilka lat temu spędził w nim weekend. Było to zaraz po tym, jak Luke i Elspeth przeprowadzili się tu z Pasadeny. Dojechał w ciągu kwadransa. Dom stał przy Echos Hill, tuż za centrum, w starszej dzielnicy miasta. Zaparkował za rogiem, żeby Luke nie domyślił się, że ktoś na niego czeka. Wszedł na podwórko. Powinien być całkiem spokojny. Miał w ręku wszystkie atuty: czas, broń i element zaskoczenia. A jednak Luke już dwa razy mu się wywinął. 311 Po jakie licho wybrał się do Huntsville, zamiast od razu lecieć na przylądek Canaveral? Coś go musiało tu przyciągnąć. Coś, o czym Anthony nie wiedział. Niedobrze... Gdzieś czyhała niemiła niespodzianka. Dom zbudowano na przełomie wieków, był biały, w kolonialnym stylu, z cienistą werandą. Za dobry jak na naukowca na wojskowej pensji, ale Luke nigdy nie udawał, że żyje tylko ze swojej pracy. Anthony otworzył niską furtkę i rozejrzał się wokół. Nietrudno byłoby się tu włamać, pomyślał. Ale to niepotrzebne. Obszedł budynek dookoła. Obok kuchennych drzwi stała donica z terakoty, a w niej - bugenwilla. Duży metalowy klucz leżał pod spodem. Anthony wszedł do kuchni. Z zewnątrz dom wyglądał nieco staroświecko, ale w środku pełno było nowoczesnych gadżetów. Elspeth zawsze nadążała za modą. Korytarz był utrzymany w jasnych, pastelowych barwach. W salonie stał duży telewizor i gramofon, a w jadalni - krzesła o szeroko rozstawionych nogach i stoliki. Anthony wolał tradycyjne meble, ale musiał przyznać, że urządzenie wnętrza było w dobrym guście. Stanął pośrodku salonu i popatrzył na wygiętą kanapę, obitą różowym skajem. Wrócił myślami do swojej poprzedniej wizyty w tym domu. Wiedział, że małżeństwo Luke'a przeżywa poważny kryzys. Elspeth co prawda żartowała, lecz znać po niej było wyraźne napięcie, a Luke z wymuszeniem grał rolę jowialnego gospodarza. Nie bardzo mu to wychodziło. W sobotę wieczorem urządzili cocktail party, na które zaprosili całą młodzież z Redstone. W salonie kłębił się tłum źle ubranych naukowców, rozprawiających o rakietach, oficerów, zaabsorbowanych wyłącznie własną karierą, i ładnych dziewcząt, plotkujących o życiu w wojskowej bazie. Obok gramofonu leżał stos płyt długogrających. Sam jazz. Jednak atmosfera nie była zbyt radosna. Luke i Elspeth po prostu się upili - co w ich przypadku było dość niezwykłe. Elspeth 312 flirtowała, a Luke zamknął się w sobie. Anthony współczuł im z całego serca. Nie zaliczył tego weekendu do udanych. Teraz zaś miał nastąpić ostatni akt dramatu. Anthony zabrał się do przeszukiwania domu. Prawdę mówiąc, nie bardzo wiedział, co chce znaleźć. Coś, co pomogłoby mu choć z grubsza ustalić powody przyjazdu Luke'a. W kuchni znalazł parę gumowych rękawiczek. Włożył je. Lepiej, żeby w trakcie śledztwa nie znaleziono jego odcisków palców. Zaczął od małego gabinetu, zastawionego pod sufit regałami pełnymi naukowych książek. Usiadł przy biurku Luke'a, przed oknem z widokiem na podwórko, i wyciągnął pierwszą szufladę. Przez dwie godziny przetrząsał wszystkie pomieszczenia -od dachu do piwnic. Nic nie znalazł. Sprawdził każdą kieszeń w ubraniach Luke'a. Potrząsnął każdą książkę, w nadziei że znajdzie jakiś papier ukryty między kartkami. Zdjął pokrywkę z każdego pojemnika w ogromnej, dwudrzwiowej lodówce. Poszedł do garażu i przeszukał wnętrze czarnego chryslera 300C. Jeśli wierzyć gazetom, była to najszybsza limuzyna świata. Zajrzał w obłe reflektory i załomy tylnych stateczników, które upodabniały samochód do rakiety. Przy okazji dowiedział się paru ciekawych rzeczy. Elspeth farbowała włosy, brała pigułki nasenne, przepisane jej przez lekarza, i cierpiała na zatwardzenie. Luke używał szamponu przeciwłupieżowego i prenumerował "Playboya". W przedpokoju leżała na stoliku sterta listów, pozostawionych tu zapewne przez sprzątaczkę. Anthony przejrzał je pobieżnie. Nic ciekawego. Reklama supermarketu, "Newsweek", pocztówka od Rona i Moniki z Hawajów i kilka kopert z okienkiem. Pewnie rachunki. Poszukiwania nic nie dały. Wciąż nie wiedział, co Luke chowa jeszcze w rękawie. Wrócił do salonu i usiadł na różowej kanapie, z której -przez duże weneckie okna - widział cały podjazd, a jednocześnie nie tracił z oka otwartych drzwi korytarza. 313 Wyjął pistolet, sprawdził, czy jest naładowany, i przykręcił tłumik. Dla zabicia czasu układał w myślach własną wersję zdarzeń. Luke przyjedzie z lotniska taksówką. Dojdzie do frontowych drzwi, wyjmie klucz i wejdzie do środka. Pewnie najpierw pójdzie do kuchni. Po drodze zerknie do salonu i zobaczy Anthony'ego rozpartego na kanapie. Zatrzyma się ze zdumieniem i otworzy usta, żeby coś powiedzieć. Coś w rodzaju: "Anthony? Co, do diabła...". Ale nie dokończy zdania. Spojrzy na pistolet w dłoni dawnego przyjaciela i zrozumie, co się zaraz stanie. A potem upadnie bez życia na ziemię. 15:00 Układ dysz, zamontowany w tylnej części kapsuły z aparaturą, koryguje położenie dziobu podczas lotu w kosmosie. Billie zabłądziła. Wiedziała o tym już od pół godziny. Tuż przed pierwszą odjechała z lotniska wypożyczonym fordem. Minęła śródmieście Huntsville i skręciła na autostradę numer pięćdziesiąt dziewięć, prowadzącą do Chattanoogi. Zastanawiało ją, dlaczego laboratorium jest oddalone o godzinę drogi od bazy. Pewnie ze względów bezpieczeństwa, pomyślała. Możliwe, że niektóre próby kończyły się eksplozją. Człowiek, z którym wcześniej rozmawiała, kazał jej przejechać dokładnie pięćdziesiąt pięć kilometrów od Huntsville. Wyzerowała licznik na Main Street, ale kiedy dotarła we wskazane miejsce, nie znalazła żadnego skrętu w prawo. Trochę ją to zdenerwowało, lecz parę kilometrów dalej znalazła boczną drogę i zjechała z autostrady. Wskazówki, które zapisała w notesie, wcale się nie zgadzały z tym, co zobaczyła. Nie zawróciła jednak. Laborant pewnie 315 nie znał okolicy. Szkoda, że nie mogła porozmawiać bezpośrednio z Luke'em. Krajobraz stawał się coraz dzikszy. Tu jakaś zrujnowana buda, tam połamane ogrodzenie, dziury w jezdni... Za dużo tego dobrego. Wreszcie z desperacją stwierdziła, że zabłądziła. Była wściekła na siebie i faceta z laboratorium. Zawróciła. Po chwili znów trafiła na nieznaną drogę. Zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie krąży w kółko. Zatrzymała się koło pola, na którym jakiś Murzyn w niebieskim kombinezonie i słomianym kapeluszu próbował spulchnić pługiem twardą jak kamień ziemię. - Szukam laboratorium prób chemicznych należącego do bazy Redstone! - zawołała. Popatrzył na nią ze zdumieniem. - Musi pani jechać do Hunstville. Baza jest na drugim końcu miasta. - Powiedziano mi, że tu jest część budynków. - Nic o tym nie wiem. Beznadziejna sprawa. Najlepiej będzie, jeśli jeszcze raz zadzwoni do laboratorium. - Mogę skorzystać z pana telefonu? - Nie mam telefonu. Chciała spytać, gdzie jest najbliższa budka, ale nagle zobaczyła cień strachu w oczach mężczyzny. Natychmiast zrozumiała, o co chodzi: był sam na polu z białą kobietą, która mu zadawała bezsensowne pytania. Podziękowała mu pośpiesznie i pojechała dalej. Trzy kilometry dalej znalazła sklep z paszą. Na ścianie wisiał telefon. Wysiadła z samochodu. Dobrze, że nie wyrzuciła kartki z numerem. Wepchnęła dziesięć centów w szczelinę aparatu i podniosła słuchawkę. Natychmiast ktoś odebrał. - Halo? - odezwał się młody męski głos. - Mogę prosić doktora Claude'a Lucasa? - Pomyłka, złotko. 316 Nic mi się dzisiaj nie udaje! - pomyślała z rozpaczą. - Czy to Hunstville JE 6-4231? Chwila ciszy. - Tak napisano na tym aparacie. Sprawdziła numer na kartce. Na pewno się nie pomyliła. - Chciałam dodzwonić się do laboratorium prób chemicz nych. - A ja jestem w budce na lotnisku. - W budce?! - Tak, panienko. Zrozumiała, że ją oszukano. - Miałem zamiar zadzwonić do mamy, żeby mnie odebra- ła - powiedział młody mężczyzna. - Podniosłem słuchawkę i usłyszałem, że ktoś prosi jakiegoś Claude'a... - Cholera! - zaklęła Billie i trzasnęła słuchawką, zła, że tak łatwo dała się wywieść w pole. Luke wcale nie zmienił samolotu w Norfolk. Nie był w żadnym laboratorium. To jedno wielkie kłamstwo, obliczone wyłącznie na to, by ją wywabić z lotniska. Udało im się... Spojrzała na zegarek. Luke już wylądował, Anthony czekał w zasadzce. Równie dobrze mogłaby nadal siedzieć w Waszyngtonie. Z rozpaczą zastanawiała się, czy Luke jeszcze żyje. Jeśli tak, to trzeba go natychmiast ostrzec. Za późno, żeby zostawić wiadomość na lotnisku, ale może jest ktoś, z kim będzie się kontaktował... Usiłowała zebrać myśli. Luke miał sekretarkę w bazie, o imieniu jak nazwa kwiatu... Nagietek. Marigold. Zatelefonowała do bazy Redstone i poprosiła o połączenie z sekretarką doktora Lucasa. - Dział obliczeniowy - odezwała się jakaś kobieta, mówiąca jak ktoś pochodzący z Alabamy. - Czym mogę służyć? - Pani Marigold? - Tak. - Mówi Josephson, przyjaciółka doktora Lucasa. 317 - Tak? - W głosie Marigold zabrzmiała podejrzliwość. - Rozmawiałyśmy już ze sobą - przypomniała jej Billie. - Mam na imię Billie. - Och, oczywiście, pamiętam. Dzień dobry. - Boję się o Luke'a. Muszę mu przekazać pewną pilną wiadomość. Jest gdzieś w pobliżu? - Nie, proszę pani. Pojechał do domu. - Po co? - Szuka jakiejś teczki. - Teczki...? - powtórzyła Billie i nagle doznała olśnienia. - Tej samej, którą zostawił w laboratorium w poniedziałek? - Na to nie umiem odpowiedzieć - odparła Marigold. Luke na pewno kazał jej swój poniedziałkowy pobyt za chować w tajemnicy, pomyślała Billie. Zresztą nieważne. - Gdyby się z panią skontaktował, proszę mu przekazać, że dzwoniłam, dobrze? - Oczywiście. - I proszę mu powiedzieć, że Anthony jest w Huntsville. - Tylko tyle? - Na pewno zrozumie... Może pomyśli pani, że całkiem zwariowałam, ale moim zdaniem Luke jest w niebezpieczeń stwie. - Chodzi o Anthony'ego? - Tak. Wierzy mi pani? - Dziwniejsze rzeczy się zdarzają. Czy to ma jakiś związek z tym, że utracił pamięć? - Tak. Ta wiadomość może mu uratować życie. Naprawdę. - Zrobię, co w mojej mocy, pani doktor. - Dziękuję - odparła Billie i odwiesiła słuchawkę. Z kim jeszcze mógł rozmawiać Luke? Pomyślała o Elspeth. Zadzwoniła na centralę międzymiastową i poprosiła o połączenie z przylądkiem Canaveral. 15:45 Po odrzuceniu pierwszego członu pocisk poszybuje w próżni. System kontroli lotu ustawi go równolegle do powierzchni Ziemi. Na przylądku Canaveral panowało ogólne rozdrażnienie. Pentagon postawił w stan alarmu całą służbę bezpieczeństwa. Każdy, kto tego ranka przyjechał do pracy, musiał odstać swoje w długaśnej kolejce przed bramą. Niektórzy czekali trzy godziny w prażącym słońcu Florydy. Kończyło się paliwo, silniki zaczynały dymić, wysiadała klimatyzacja, rozruszniki odmawiały współpracy... Wszystkie samochody poddano skrupulatnej rewizji. Podnoszono maski, wyjmowano torby golfowe z bagażników i otwierano pokrowce kół zapasowych. A potem było jeszcze gorzej: podkomendni pułkownika Hide'a zaglądali ludziom do każdej teczki i do każdego pudełka z drugim śniadaniem. Wysypywali na duży stół zawartość damskich torebek i grzebali wśród szminek, listów miłosnych i tamponów... Nie koniec na tym. Laboratoria, biura i warsztaty przeżywały prawdziwe oblężenie. Ochroniarze przeszukiwali szuflady szafek, sprawdzali oscylatory i pompy próżniowe. Wszędzie ich było pełno. 319 - Szlag by trafił! Na litość boską, próbujemy odpalić rakie tę! - irytowali się pracownicy bazy. Ochroniarze zaciskali zęby i robili swoje. Pomimo tego zamieszania start rakiety wyznaczono na wpół do jedenastej Elspeth nie przejmowała się panującym wokół rozgardiaszem. Miała inne kłopoty, a dzięki ogólnemu zamieszaniu nikt nie zwracał na nią uwagi. Narobiła błędów w rozkładzie i spóźniła się z korektą, ale Willy Fredrickson był zbyt zbulwersowany, żeby zmyć jej głowę. Martwiła się o Luke'a i zupełnie nie wiedziała, czy może wierzyć Anthony'emu. Tuż po czwartej zadzwonił telefon. Serce w niej zamarło. Chwyciła słuchawkę. - Tak? - Tu Billie. - Billie? - zdziwiła się Elspeth. - Gdzie jesteś? - W Huntsville. Próbuję złapać Luke'a. - A co on tam robi? - Szuka teczki, którą zostawił w poniedziałek w labora torium. - Był w Huntsville w poniedziałek? Nic mi o tym nie mówił. - Nikomu nie mówił... z wyjątkiem Marigold. Wiesz choć trochę, co się naprawdę dzieje? Elspeth roześmiała się niewesoło. - Kiedyś myślałam, że wiem... Ale już się z tego wyle czyłam. - Chodzi o życie Luke'a. - Co się stało? - Anthony strzelał do niego wczoraj w Waszyngtonie. Elspeth oblała się zimnym potem. - O mój Boże... - Trochę to skomplikowane. Nie mam czasu ci tego wyjaś niać. Po prostu powiedz Luke'owi, że Anthony jest w Hunts- ville. Zrobisz to? - Tak... tak. Jak tylko zadzwoni - odparła Elspeth, próbując otrząsnąć się z szoku. 320 - Możesz go uratować. - Rozumiem. Billie... - Słucham. - Zajmij się nim. Zapadła cisza. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała po chwili Billie. - Ktoś mógłby pomyśleć, że zamierzasz pożegnać się z życiem. Elspeth nie odpowiedziała. Po chwili przerwała połączenie. Z trudem powstrzymywała się od płaczu. Usiłowała zapanować nad nerwami. Łzy tu już nic nie pomogą, pomyślała. Ponownie podniosła słuchawkę i wykręciła numer swojego domu w Huntsville. 16:00 Eliptyczna orbita wyniesie Explorera 2900 kilometrów w głąb kosmosu. W perygeum będzie oddalony tylko o 300 kilometrów od Ziemi. Orbitalna prędkość satelity wyniesie 29 000 kilometrów na godzinę. Anthony usłyszał warkot samochodu. Spojrzał przez okno i zobaczył nadjeżdżającą taksówkę. Odbezpieczył pistolet. Zaschło mu w ustach. Zadzwonił telefon. Aparat stał na trójkątnym stoliku, tuż przy różowej kanapie. Anthony popatrzył na niego z przerażeniem. Dzwonek rozległ się po raz drugi. Co robić? Za oknem Luke właśnie wysiadał z taksówki. To na pewno pomyłka, pomyślał Anthony. A może jakaś ważna informacja... Trzeci dzwonek. Anthony w panice chwycił słuchawkę. - Tak?! - Tu Elspeth. - Co? Co? - Szuka teczki, którą zostawił w Hunstville w poniedzia łek - powiedziała. 322 Anthony natychmiast zrozumiał, o co chodzi. Luke skopiował dokumenty, które zawiózł do Waszyngtonu. Przyjechał do Huntsville, żeby je ukryć. - Kto o tym wie? - Sekretarka Marigold i... Billie Josephson. Sama mi po wiedziała. Luke zapłacił taksówkarzowi. Czas dobiegał końca. - Muszę zdobyć te dokumenty - oświadczył Anthony. - Tak myślałam. - Tu ich nie ma. Przeszukałem całe mieszkanie. - Więc zostawił je w bazie. - Będę go śledził. Luke podszedł do frontowych drzwi domu. - Znikam - mruknął Anthony i odłożył słuchawkę. Po chwili usłyszał zgrzyt klucza wkładanego do zamka. Pobiegł do kuchni. Wyszedł od tyłu i cicho zamknął drzwi. Klucz nadal tkwił w dziurce. Wyjął go ostrożnie i wsunął pod donicę z bugenwillą. Przekradł się wzdłuż werandy, pod samą ścianą, poniżej parapetów. Potem przeszedł za róg i dotarł przed front budynku. Nie miał już żadnej osłony. Musiał zaryzykować. Teraz! Luke na pewno był jeszcze w przedpokoju, zdejmował płaszcz i odstawiał walizkę. Po co miał patrzeć w okno? Anthony zacisnął zęby i nie oglądając się, podbiegł do furtki. Podświadomie spodziewał się, że zaraz usłyszy krzyk Luke'a: "Hej! Stój! Zatrzymaj się, bo strzelam!". Nic takiego nie nastąpiło. Dotarł do ulicy i spokojnie odszedł. 16:30 Satelita wyposażony jest w dwa maleńkie radionadajniki, zasilane bateriami rtęciowymi, nie większymi niż zwykłe baterie do latarki. Każdy nadajnik emituje sygnał na czterech różnych częstotliwościach. W salonie, na telewizorze, obok bambusowej lampki, Luke zobaczył kolorowe zdjęcie w oprawce, także z bambusa. Był to portret pięknej rudowłosej dziewczyny w kremowej ślubnej sukni. Obok niej zobaczył siebie, w szarym żakiecie i żółtej kamizelce, dumnie prężącego pierś. Obejrzał fotografię. Elspeth z pewnością mogła być gwiazdą filmową. Była wysoka, elegancka i miała wspaniałą figurę. Wnętrze domu niezbyt przypadło mu do gustu. Z zewnątrz, kiedy popatrzył na wistarię, pnącą się po filarach zacienionej werandy, bardzo mu się podobało. W środku widział jedynie krzykliwe kolory, ostre kąty i nadmiernie błyszczące powierzchnie. Zbyt schludne i eleganckie to wszystko, pomyślał. Nagle uświadomił sobie, że chciałby mieszkać w starej rezydencji, zawalonej książkami, z psem śpiącym w przedpokoju, z krąż- 324 kami po szklankach na pianinie i z przewróconym rowerkiem na podjeździe, zastawiającym wyjazd z garażu. Tu nie było dzieci ani żadnych zwierząt. Nikt nigdy tu nie nabałaganił. Dom wyglądał jak z reklamy w kobiecym czasopiśmie albo jak dekoracja do telewizyjnego skeczu. Zaczął szukać. Nietrudno przecież znaleźć szarą wojskową teczkę... A może przełożył dokumenty gdzieś indziej? Usiadł przy biurku - swoim biurku - i przetrząsnął szuflady. Bez efektu. Poszedł na górę. Przez kilka sekund spoglądał na duże, podwójne łóżko, zasłane żółto-niebieską pościelą. Nie chciało mu się wierzyć, że spędzał tu noce z tą boską istotą, którą zobaczył na dole, na ślubnej fotografii. Otworzył szafę i zamarł w radosnym zdumieniu. Przed nim w równym rzędzie wisiały granatowe i szare garnitury. Sportowe marynarki, koszule w prążki i w szachownicę, starannie złożone swetry i wyczyszczone do połysku buty... Już ponad dobę chodził w skradzionym ubraniu. Może powinien wziąć prysznic i przebrać się w coś swojego? Nie. Nie ma na to czasu. Szukał dalej. Wciąż dowiadywał się czegoś nowego o sobie albo o swojej żonie. Oboje lubili Glena Millera i Franka Sinatrę. Czytali Hemingwaya i Scotta Fitzgeralda, pili szkocką whisky Dewar's, jedli płatki i myli zęby pastą Colgate. Elspeth wydawała majątek na elegancką bieliznę. On natomiast musiał uwielbiać lody, bo zamrażalnik wprost pękał w szwach, a Elspeth była zbyt szczupła, żeby żyć na takiej diecie. W końcu zrezygnował z dalszych poszukiwań. W kuchennym kredensie znalazł kluczyki do chryslera. Postanowił pojechać do bazy. Przed wyjściem przejrzał korespondencję leżącą na stoliku w przedpokoju. Same rachunki, i tak dalej. Mimo to rozrywał każdą kolejną kopertę i czytał przynajmniej nagłówek. Jeden z listów był od lekarza z Atlanty. Zaczynał się tak: 325 Droga Pani Lucas, Właśnie nadeszły wyniki Pani badań. Krew w normie, więc nie widzę powodów do zmartwienia. Zauważyłem jednak... Przerwał czytanie. Nigdy nie zaglądał w czyjeś listy, ale Elspeth była jego żoną, a to "jednak" miało w sobie wyraźny posmak niepokoju. Może chodziło o podjęcie jakiejś pilnej kuracji? Przeczytał następny akapit. Zauważyłem jednak, że bardzo Pani schudła, że cierpi Pani na bezsenność i że Pani płakała, chociaż z rozmowy wynikało, że nie ma Pani żadnych poważniejszych zmartwień. To objawy głębokiej depresji. Luke zmarszczył brwi. Elspeth cierpiała na depresję? Był aż takim złym mężem? Przyczyną depresji mogą być pewne zmiany fizjologiczne, wywołane zdenerwowaniem. Źródeł tego stanu rzeczy należy szukać w kłopotach małżeńskich lub przeżyciach z dzieciństwa, choćby takich jak przedwczesna śmierć rodziców. W niektórych przypadkach nie wystarczy tradycyjna kuracja lekami i pacjent musi zasięgnąć porady psychiatrycznej. Coraz gorzej. Elspeth była psychicznie chora? W Pani przypadku nie mam najmniejszej wątpliwości, że stres został spowodowany chirurgicznym zamknięciem jajowodów, przeprowadzonym w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym czwartym roku. 326 Co to było "zamknięcie jajowodów"? Luke wrócił do gabinetu, zapalił lampkę na biurku i zdjął z półki "Rodzinną encyklopedię zdrowia". Odnalazł właściwe hasło i przez chwilę siedział jak skamieniały. Chodziło o najczęściej stosowaną metodę sterylizacji u kobiet, które nie chciały mieć dzieci. Przypomniał sobie poranną rozmowę z Elspeth. Spytał ją, dlaczego są bezdzietni. Powiedziała wtedy: "Nie wiem. W zeszłym roku poszedłeś do lekarza, jednak nie stwierdził nic złego. A ja miesiąc temu byłam u specjalistki w Atlancie. Zrobiła mi serię badań. Ciągle czekamy na wyniki". Same kłamstwa. Doskonale wiedziała, dlaczego nie mają dzieci. Poddała się sterylizacji. Była u lekarza w Atlancie, ale tylko po to, żeby poddać się zwykłym badaniom okresowym. Nie spodziewał się takiej zdrady. Dlaczego kłamała? Czytał dalej: Taki zabieg może wywołać depresję w każdym wieku, ale u Pani, dokonany na półtora miesiąca przed zawarciem małżeństwa... Otworzył usta ze zdumienia. Jak to? Elspeth oszukiwała go jeszcze przed ślubem? Jak jej się to udało? Nie pamiętał, ale mógł sobie wyobrazić. Pewnie powiedziała mu, że to normalne. Że była chora lub że chodzi o "kobiece sprawy". Wrócił do lektury. Taki zabieg może wywołać depresję w każdym wieku, ale u Pani, dokonany na półtora miesiąca przed zawarciem małżeństwa, był przyczyną głębokiego szoku nerwowego. Powinna Pani zwrócić się do swojego stałego lekarza z prośbą o konsultację. 327 Luke nieco ochłonął i zrozumiał, że Elspeth przeżyła praw- dziwe piekło. Przeczytał od początku: "...zauważyłem jednak, że bardzo Pani schudła, że cierpi Pani na bezsenność i że Pani płakała, chociaż z rozmowy wynikało, że nie ma Pani • żadnych poważniejszych zmartwień". I to wszystko na własną prośbę? Współczuł jej, lecz to nie zmieniało faktu, że ich małżeństwo było wielkim kłamstwem. Ten dom także nie był jego prawdziwym domem. Dobrze czuł się jedynie tutaj, w swoim maleńkim gabinecie. Oprócz tego miał jeszcze swoją szafę, ale reszta była mu zupełnie obca. Nie lubił kuchennych robotów i udziwnionych nowoczesnych mebli. Wolał stare dywany i rodzinne pamiątki. A przede wszystkim chciał mieć dzieci -coś, co świadomie i z premedytacją zostało mu odebrane. Żona okłamywała go przez cztery lata. Długo siedział przy biurku i patrzył przez okno, na mrok spowijający z wolna drzewa hikorowe, rosnące na podwórku za domem. Jak mógł tak zmarnować życie? Wiele dowiedział się o sobie przez ostatnie trzydzieści sześć godzin. I nie tylko o sobie. Poznał lepiej także Elspeth, Billie, Anthony'ego i Berna... Jak to się stało, że pobłądził? W którym miejscu podjął złą decyzję, na których rozstajach wybrał niewłaściwą drogę? A może po prostu był słabeuszem, biernie przyjmującym wszelkie wyroki losu? Jedno jest pewne: kompletnie nie znał się na ludziach. Darzył przyjaźnią Anthony'ego, który zamierzał go zabić, i zerwał kontakty z Bernem, na którego zawsze mógł liczyć. Porzucił Billie i poślubił Elspeth... Tymczasem Billie zostawiła wszystko, gdy trzeba było go ratować, a Elspeth go oszukiwała. Wielka ćma pacnęła w zamknięte okno. Luke drgnął, wyrwany z zamyślenia. Popatrzył na zegarek i przeraził się. Już po siódmej! 328 Musi znaleźć tę tajemniczą teczkę, jeśli chce dojść do ładu ze swoim własnym życiem. Skoro w domu jej nie było, pewnie została gdzieś w bazie. Pora pogasić światła, zamknąć drzwi na klucz i wyprowadzić samochód z garażu. Czas naglił. Start rakiety wyznaczono na wpół do jedenastej. Miał tylko trzy godziny na wykrycie ewentualnego sabotażu. Wiedział o tym, a jednak nadal siedział przy biurku i patrzył w ciemność za oknem. Patrzył i nic nie widział. 19:30 Jeden z nadajników ma ogromną moc, ale krótką żywotność - zamilknie po dwóch tygodniach. Sygnał z drugiego, znacznie słabszy, będzie przez dwa miesiące docierał z kosmosu na Ziemię. W domu Luke'a nie paliły się żadne światła. Co to znaczy? - zastanawiała się Billie. Były trzy możliwości. Pierwsza: nikogo tam nie było. Druga: Anthony siedział w mroku z nabitym pistoletem, czekając na Luke'a. Trzecia: Luke leżał martwy w kałuży krwi. Koszmar. Wydawało jej się, że za chwilę oszaleje. Wszystko pochrzaniła. Wzięła głęboki oddech i próbowała uspokoić rozbiegane myśli. Najpierw musi sprawdzić, co kryje się wewnątrz domu. A jeśli jest tam Anthony? Czy potrafiłaby go zaskoczyć? Nie, to ryzykowny pomysł. Nie należy drażnić człowieka z bronią w ręku. Może po prostu podejść do drzwi i zapukać? I natychmiast zginąć, bo Anthony strzeliłby do niej bez wahania. Nie, nie mogła tak się narażać. Musi pamiętać o swoim dziecku. Obok niej, na drugim fotelu, leżał neseser. Wyjęła z niego 330 pistolet. Nie lubiła jego ciężaru i chłodnego dotyku stali. Ludzie, z którymi pracowała jeszcze podczas wojny, byli fanatykami broni. Każdy z nich odczuwał niemal zmysłową przyjemność, kiedy brał do ręki pistolet lub rewolwer czy przytykał kolbę karabinu do ramienia. Billie nie podzielała tej pasji. Broń była brutalna i okrutna, wyciskała łzy, rozrywała ciało i kruszyła kości żywych, czujących istot. Wywoływała w niej dreszcz obrzydzenia. Położyła pistolet na kolanach, zawróciła i podjechała pod dom Luke'a. Zahamowała z piskiem opon. Jednym szarpnięciem otworzyła drzwiczki, chwyciła colta i wyskoczyła z samochodu. Przesadziła niski murek i dopadła ściany. W środku domu panowała cisza. Billie pobiegła na tył budynku. Nisko pochylona, minęła drzwi i zerknęła przez okno. W słabym świetle odległej latarni ulicznej zobaczyła, że było zamknięte tylko na pojedynczy zamek. Pokój wydawał się pusty. Kolbą wybiła szybę. Przez cały czas oczekiwała morderczego strzału. Cisza. Wsunęła rękę przez wybitą dziurę i otworzyła okno. Po chwili była już w pokoju, oparta plecami o ścianę. Colta trzymała w prawej dłoni. Widziała ciemne kształty mebli. Biurko i półki z książkami... Gabinet. Miała wrażenie, że jest sama, lecz wciąż się obawiała, że lada chwila potknie się o nieruchome ciało Luke'a. Powoli przeszła przez pokój i spojrzała za drzwi. Jej oczy przywykły już do mroku. W korytarzu nikogo nie było. Ruszyła dalej, z bronią gotową do strzału. Po ciemku obeszła cały dom, pewna, że znajdzie trupa Luke'a. Nie znalazła. W końcu trafiła do sypialni i popatrzyła na podwójne łoże, które Luke zwykle dzielił z Elspeth. Co dalej? - pomyślała. Wiem, że nie zginął, ale gdzie jest teraz? Czy dostał choć jedno moje ostrzeżenie? A może zmienił plany? Może jednak nie żyje... ktoś przecież mógł usunąć zwłoki. I gdzie jest Anthony? 331 Marigold na pewno znała przynajmniej część odpowiedzi na te pytania. Billie wróciła do gabinetu i zapaliła światło. Na biurku leżała encyklopedia zdrowia, otwarta na stronie z opisem zabiegu sterylizacji u kobiet. Billie zmarszczyła brwi, ale nie miała czasu na dłuższe rozmyślania. Zadzwoniła do informacji i poprosiła o domowy numer pani Marigold Clark. A co będzie, jeśli Marigold nie ma telefonu? - przemknęło jej przez głowę. Na szczęście miała. Odebrał jakiś mężczyzna. Pewnie mąż. - Poszła na próbę chóru - oświadczył. - Pani Lucas jest na Florydzie, więc Marigold na ten czas przejęła rolę dyrygenta. Billie przypomniała sobie, że Elspeth prowadziła kiedyś chór w Radcliffe, a potem orkiestrę murzyńską w Waszyngtonie. Widać po przyjeździe do Huntsville nie całkiem zerwała z przeszłością. - Muszę z nią porozmawiać - oświadczyła. - To bardzo ważne. Mogłabym ją wywołać chociaż na małą chwilkę? - Myślę, że tak. Mają próbę w kościele ewangelickim na Mili Street. - Serdecznie panu dziękuję - powiedziała Billie. Wróciła do samochodu. Znalazła Mili Street na planie Hertza i pojechała tam. Ceglany kościół górował nad biedną dzielnicą. Chór słychać było aż na ulicy. Kiedy weszła do środka, śpiew zalał ją niczym fala przyboju. Śpiewacy stali na końcu głównej nawy. Cała grupa liczyła nie więcej niż trzydzieści osób, lecz wydawało się, że jest ich setka. Everybodv's gonna have a wonderful time up there-ohl Gloiy, hallelujah! - huczały słowa pieśni. Chórzyści klaskali w dłonie i kołysali się na boki, a pianista z werwą wystukiwał rytmiczny akompaniament. Postawna dyrygentka stała tyłem do Billie. Nawę wypełniały równe rzędy ławek ze składanymi siedzeniami. Billie zajęła miejsce z tyłu, świadoma, że poza nią. nie ma tu innych białych. Mimo dręczącego ją niepokoju 332 uległa magii muzyki. Urodziła się w Teksasie i murzyńskie pieśni miały dla niej posmak Południa. Chociaż piliło ją, żeby pomówić z Marigold, wiedziała, że musi zaczekać do końca pieśni. Nie chciała być niegrzeczna. Kiedy przebrzmiały ostatnie dźwięki hymnu, dyrygentka zarządziła: - Chwila przerwy, odpocznijcie. Billie wstała i podeszła do niej. - Przepraszam za to wtargnięcie - powiedziała. - Pani Marigold Clark? - Tak - odparła ostrożnie Murzynka. Miała trochę ponad pięćdziesiąt lat i nosiła śmieszne okulary. - Ale chyba nie znam pani... - Rozmawiałyśmy przez telefon. Jestem Billie Josephson. - Ach... Witam, doktor Josephson. Odeszły na bok. - Wie pani coś o Luke'u? - spytała Billie. - Nie odzywał się do mnie od rana. Myślałam, że wpadnie do bazy. Nie było go. Gdzie się podziewa? - Nie wiem. Byłam u niego w domu. Nikogo nie zastałam. Boję się, że został zabity. Marigold z niedowierzaniem pokręciła głową. - Dwadzieścia lat pracuję w wojsku i nigdy o czymś takim nie słyszałam. - Nawet jeśli żyje, to lada chwila może zginąć - powiedziała Billie i popatrzyła Murzynce prosto w oczy. - Wierzy mi pani? Marigold milczała przez chwilę. - Tak, wierzę, pani doktor - odparła w końcu. - Więc musi mi pani pomóc. 21:30 Sygnał z silniejszego nadajnika może być przechwycony przez każdą stację radiową na świecie. Słabszy dociera wyłącznie do specjalnych odbiorników. Anthony był już z powrotem w bazie Redstone. Siedział za kierownicą wojskowego forda i patrzył w ciemność. Przed sobą, jakieś sto metrów od parkingu, widział drzwi prowadzące do ośrodka obliczeniowego. Luke już dawno przyjechał do biura, żeby poszukać zagubionej teczki z dokumentami. Anthony doskonale wiedział, że jej tam nie znajdzie. Sam to sprawdził. Nie mógł jednak przewidzieć następnego ruchu przeciwnika. Mógł jedynie czekać - i w razie konieczności nadal śledzić Luke'a. Czas pracował na jego korzyść. Zagrożenie malało z każdą mijającą minutą. Za godzinę nastąpi start rakiety. Luke nie mógł już niczego popsuć. W ciągu ostatnich dwóch dni udowodnił jednak, że jest zdolny do wszystkiego. Nie wolno go lekceważyć. Ktoś właśnie otworzył drzwi ośrodka i żółta smuga światła przecięła smolistą ciemność. Jakiś człowiek podszedł do czarnego 334 chryslera czekającego na podjeździe. Był to Luke. Tak jak Anthony się spodziewał, nie miał ze sobą ani teczki, ani żadnych papierów. Wsiadł i odjechał. Anthony poczuł przyśpieszone bicie serca. Zapalił światła i powoli ruszył za chryslerem. Droga prosto jak strzelił wiodła na południe. Półtora kilometra dalej stał długi parterowy barak. Luke zjechał na pobocze. Anthony minął go i zniknął w mroku. Przejechał czterysta metrów i zawrócił. Kiedy podjechał pod budynek, czarny samochód stał tam jeszcze, ale w środku nikogo nie było. Skręcił na parking, stanął i zgasił silnik. Luke był pewien, że znajdzie zaginioną teczkę w ośrodku obliczeniowym. Dlatego siedział tam tak długo. Przejrzał wszystkie papiery w swoim gabinecie i dokładnie przeszukał sekretariat. Nic nie znalazł. Istniała jeszcze jedna szansa. Marigold wspomniała przecież przez telefon, że w poniedziałek zajrzał do techników. Z pewnością nie zrobił tego bez powodu. Ostatni promyk nadziei. Jeżeli tam również jej nie znajdzie, to już naprawdę koniec. Nie wiedział, gdzie dalej szukać. Zresztą do tej pory będzie już po wszystkim. Pocisk poleci w kosmos - albo ulegnie zniszczeniu. Dział inżynieryjny w niczym nie przypominał ośrodka obliczeniowego. Tam panował niemal sterylny porządek, bo tylko w takich warunkach działały wielkie komputery wyliczające siłę ciągu, szybkość pocisku i trajektorię lotu. U techników był bałagan, a w powietrzu unosiła się woń oleju i gumy. Luke szybkim krokiem przemierzył korytarz. Mimochodem zauważył, że lamperie pomalowano na ciemnozielono, a ścianę ponad nimi - na seledynowo. Na drzwiach wisiały tabliczki z nazwiskami. Przy kilku spostrzegł skrót "dr", ale napisu "dr Claude Lucas" nie było. Więc nie miał tu drugiego biura. Może jednak dali mu chociaż stolik? 335 Na końcu korytarza znalazł obszerną salę, a w niej sześć metalowych stołów. Przez otwarte drzwi po drugiej stronie wszedł do laboratorium. Stały w nim granitowe ławy na żelaznych stojakach. Ogromne podwójne wierzeje prowadziły na rampę ładunkową. Przy ścianie po lewej stronie ciągnął się rząd szafek. Jedna z nich była oznaczona jego imieniem i nazwiskiem. Może tu schował teczkę? Wyjął z kieszeni klucze i wybrał ten, który jego zdaniem powinien pasować do szafki. Rzeczywiście pasował. Luke otworzył drzwiczki. W środku znalazł kask budowlany, niebieski kombinezon i parę gumiaków. W sam raz na mnie, pomyślał. Na dnie szafki, tuż obok butów, leżała tekturowa teczka. Ta, której właśnie szukał. Wewnątrz była duża szara koperta. Otwarta. W niej jakieś papiery. Wyciągnął je i zobaczył, że to plany rakiety. Serce zabiło mu mocniej. Zaniósł papiery na stół i zapalił lampę. Po chwili już wiedział. Patrzył na projekt mechanizmu samozniszczenia Jupitera C. Zamarł ze zgrozy. Każdy pocisk wyposażony był w system autodestrukcji. Można go było uruchomić w razie niespodziewanej zmiany kursu. Chodziło o to, by rakieta nie spadła na gęsto zaludnione miejsce. Sznur wybuchowy typu primacord przeciągnięto przez całą długość kadłuba Jupitera. Sam zapalnik znajdował się na szczycie. Wystawały z niego dwa druty. Gdy między nimi popłynął prąd elektryczny, eksplozja sznura rozrywała zbiornik paliwa, co pociągało za sobą zniszczenie całej rakiety. Zapalnik uruchamiany był zaszyfrowanym sygnałem radiowym. Rysunek ukazywał wyraźnie dwa bliźniacze złącza, jedno dla nadajnika naziemnego, drugie dla odbiornika w satelicie. Pierwsze z nich szyfrowało sygnał radiowy, a drugie - po sprawdzeniu poprawności szyfru - przesyłało iskrę elektryczną między drutami zapalnika. Oddzielny szkic, pośpiesznie nakreślony na kartce, pokazywał cały system połą- 336 czeń. Z jego pomocą można było bez trudu odtworzyć zaszyfrowany sygnał. Szatański pomysł, pomyślał Luke. Sabotażyści nie musieli mieć własnych zapalników i ładunków wybuchowych. Mogli skorzystać z tych, które umieszczono w rakiecie. W ogóle nie musieli wchodzić na wyrzutnię. Jeśli mieli szyfr, nie musieli nawet przyjeżdżać na Przylądek. Sygnał mógł zostać wysłany z nadajnika oddalonego o dziesiątki kilometrów. Popatrzył na kopertę. Adresowana była do niejakiego Theo Packmana, motel Vanguard. Teraz ów Packman siedział pewnie gdzieś w okolicach Cocoa Beach przy radiostacji, gotów wysadzić rakietę w kilka sekund po starcie. Był jeszcze czas, żeby go powstrzymać. Luke spojrzał na elektryczny zegar na ścianie. Dziesiąta piętnaście. Mógł zadzwonić na przylądek Canaveral i wstrzymać odliczanie. Podniósł słuchawkę telefonu. - Odłóż to, Luke - zabrzmiał czyjś głos. Luke odwrócił się powoli ze słuchawką w ręku. W drzwiach stał Anthony - w płaszczu z wielbłądziej wełny, z podbitymi oczami i ze spuchniętą wargą. W dłoni trzymał pistolet z tłumikiem. Celował prosto w niego. Luke z ociąganiem odłożył słuchawkę na widełki. - Jechałeś za mną - stwierdził. - Trochę za bardzo się śpieszyłeś, żeby zabezpieczyć tyły. Kim był ten człowiek, którego zawsze uważał za przyjaciela? Dlaczego wcześniej nie wyczuł, że ma do czynienia ze zdrajcą? Przystojna w swej brzydocie twarz Anthony'ego znamionowała siłę charakteru, ale trudno w niej było znaleźć choćby najmniejszy ślad obłudy. - Od kiedy pracujesz dla Moskwy? - zapytał Luke. - Od czasu wojny? - Dłużej. Od Harvardu. - Dlaczego? Anthony uśmiechnął się. - Dla poprawy świata. 337 W przeszłości wielu mądrych i uczciwych ludzi dało się złapać na lep sowieckich ideałów. Ale większość z nich zweryfikowała swoje poglądy, zobaczywszy, jak wygląda życie w kraju rządzonym przez Stalina. - Ciągle w to wierzysz? - Częściowo. To jedyna nadzieja dla świata, bez względu na wypaczenia. Być może. Luke nie zamierzał dyskutować o poglądach Anthony'ego. O wiele bardziej bolał nad prywatną zdradą. Wciąż nie rozumiał motywów dawnego przyjaciela. - Byliśmy dobrymi kumplami przez dwa dziesięciolecia - powiedział. - Ale mimo to wczoraj do mnie strzelałeś. - Tak. - Zabiłbyś dawnego kolegę? Za coś, w co tylko połowicznie wierzysz? - Owszem. Na moim miejscu postąpiłbyś tak samo. W czasie wojny obaj ryzykowaliśmy życie, swoje i naszych podkomend nych, w imię słusznej sprawy. - Nigdy nie przypuszczałem, że dopuścisz się kłamstwa, a ty w dodatku chcesz mnie zamordować. - Siła wyższa. - Ja bym tak nie potrafił. - Na pewno? A jeśli cię nie zastrzelę, czy pozwolisz mi spokojnie odejść? Mimo strachu Luke nie zamierzał kłamać. - Nie, do diabła! - warknął gniewnie. - Przecież wiesz, że jeśli mnie złapią, skończę na krześle elektrycznym. - Chyba tak... - Zatem też chcesz mnie zabić. - Nie porównuj wyroku z morderstwem. - A co to dla mnie za różnica? - Masz rację - mruknął Luke. Anthony uniósł pistolet i wymierzył mu prosto w serce. Luke rzucił się za żelazny stół. 338 Pistolet zakasłał cicho. Rozległ się metaliczny dźwięk, kiedy kula pacnęła w blat stołu. Mebel był tani i zrobiony z kiepskiego materiału, ale zatrzymał pocisk. Luke przeturlał się po podłodze. Był pewien, że Anthony przebiegnie na drugą stronę pomieszczenia, żeby powtórnie strzelić. Wsparł plecy o blat, złapał za dwie nogi i poderwał się z ziemi. Stół przewrócił się z łomotem. Luke skoczył na oślep, próbując dopaść przeciwnika. Trafił jedynie w pustkę. Potknął się o leżący stół i upadł na kolana. Przy okazji wyrżnął głową w metalową nogę stołu. Obolały i oszołomiony, przetoczył się w bok i usiadł. Na wprost siebie zobaczył majaczącą w drzwiach sylwetkę Anthony'ego, stojącego na szeroko rozstawionych nogach, z pistoletem trzymanym oburącz. Najwyraźniej przewidział szaleńczy atak Luke'a i zdążył w porę uskoczyć. Teraz nie mógł spudłować. Luke wiedział, że pozostała mu może sekunda życia. - Anthony, stój! - zabrzmiał czyjś okrzyk. To była Billie. Anthony zamarł w bezruchu, ale nie opuścił pistoletu. Luke powoli odwrócił głowę i spojrzał nad jego ramieniem. Billie stała za drzwiami. Jej rudy sweter odcinał się jaskrawą plamą na tle wszechobecnej zieleni. Miała zaciśnięte w wąską czerwoną linię usta, a w prawej dłoni ściskała colta. Mierzyła wprost w Anthony'ego. Tuż przy niej kuliła się ze strachu przysadzista Murzynka w średnim wieku. - Rzuć broń! - zawołała do Anthony'ego. Luke był pewien, że Anthony i tak strzeli. Prawdziwy komunista nie zawahałby się poświęcić życia dla sprawy. Ale przecież nic by mu to nie dało, bo Billie zabrałaby plany powiadomiła władze. Anthony powoli opuścił ręce, jednak nie odłożył pistoletu. - Rzuć broń, bo strzelam! - powtórzyła Billie. Uśmiechnął się. 339 - Nie strzelisz - odparł. - Nie potrafisz zabić mnie z zimną krwią. Tyłem wycofał się do drzwi wiodących do laboratorium. Luke przypomniał sobie, że stamtąd jest wyjście na rampe. - Stój! - krzyknęła Billie. - Czy twoim zdaniem pojazd kosmiczny jest cenniejszy od ludzkiego życia? Nawet od życia zdrajcy? - zapytał Anthony. Był już tylko dwa kroki od laboratorium. - Nie wystawiaj mnie na próbę! - zawołała Billie. Luke popatrzył na nią. Strzeli czy nie strzeli? Anthony obrócił się na pięcie i zniknął za drzwiami. Nie strzeliła. Anthony przeskoczył przez ławę, z trzaskiem wypadł na rampę i wtopił się w ciemności nocy. Luke wstał z podłogi. Billie podbiegła do niego z szeroko rozwartymi ramionami. Spojrzał na zegar na ścianie. Dziesiąta dwadzieścia dziewięć. Miał minutę, by ostrzec kontrolę lotu na przylądku Canaveral. Odwrócił się tyłem do Billie i chwycił słuchawkę telefonu. 22:29 Umieszczona na satelicie aparatura badawcza została tak zaprojektowana, aby wytrzymać przy starcie przeciążenie przeszło sto razy większe od normalnej siły ciężkości. Ktoś odebrał. - Mówi Luke. Dajcie mi głównego kontrolera lotu. - On teraz... - Wiem, co teraz robi! Niech natychmiast podejdzie do telefonu. Zapadła chwila ciszy i tylko gdzieś z oddali dobiegał monotonny głos: "Dwadzieścia, dziewiętnaście, osiemnaście...". - Tu Willy - zniecierpliwiony, napięty głos rozległ się w słuchawce. - Co się dzieje, do diabła? - Ktoś przejął szyfr autodestrukcji. - Kurwa mać... Kto? - Jestem pewien, że szpieg. Chce wysadzić rakietę. Zatrzy maj odliczanie. "Jedenaście, dziesięć..." - dało się słyszeć z tyłu. - Skąd wiesz? - zapytał Willy. 341 - Znalazłem szkice mechanizmu zapalnika i kopertę adre sowaną do Theo Packmana. - To jeszcze nic nie znaczy. Nie odwołam startu z tak błahych powodów. Luke westchnął głęboko. Było mu już wszystko jedno. - Cóż, decyzja należy do ciebie. "Pięć, cztery...". - Szlag by trafił! - warknął Willy. - Zatrzymać odlicza nie! - zawołał głośno. Luke opadł ciężko na krzesło. Udało mu się. Rzucił okiem na zaniepokojone twarze Billie i Marigold - Wstrzymali start - powiedział. Billie podciągnęła sweter i wsunęła pistolet za pasek narciarskich spodni. - Cholera... - jęknęła Marigold. Nie mogła wykrztusić nic więcej. - Cholera... Luke słyszał w słuchawce gwar podniesionych głosów. - Mówi pułkownik Hide! - zabrzmiało nagle z drugiej strony. - Luke? Co ty wyprawiasz? - Wiem już, dlaczego w poniedziałek poleciałem do Wa szyngtonu. Znasz Theo Packmana? - Znam. To dziennikarz bez stałego przydziału. Pisuje do kilku gazet w Europie na tematy dotyczące programu kosmicznego. - Znalazłem kopertę zaadresowaną do niego z planami mechanizmu autodestruktora i szyfrem połączeń zapalnika. - Jezu Chryste! Przecież w każdej chwili mógłby wysadzić rakietę w powietrze! - Dlatego też na moją prośbę Willy wstrzymał odliczanie. - Bogu dzięki, że zadzwoniłeś. - Musisz teraz znaleźć Packmana. Z adresu na kopercie wynika, że mieszkał w motelu Vanguard. Może tam jeszcze siedzi. - Już wysyłam ekipę. - Packman miał wtyczkę w CIA. To Anthony Carroll. 342 Działał na obie strony. Przechwycił mnie, zanim zdołałem dotrzeć z informacją do Pentagonu. - Zdrajca w CIA? - zdumiał się Hide. - Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości. - Zaraz ich powiadomię. - Doskonale. - Luke odłożył słuchawkę. Zrobił już wszyst ko, co mógł. - Co dalej? - zapytała Billie. - Pojadę na Przylądek. Start przełożą na jutro, na tę samą godzinę. Chcę być na miejscu. - Też bym chciała... Uśmiechnął się. - Zasłużyłaś sobie na to. Ocaliłaś rakietę. - Wstał i uściskał ją serdecznie. - Życie, głuptasie. Ocaliłam ci życie. Do diabła z rakietą. Pocałowała go. Marigold zakasłała znacząco. - Uciekł wam ostatni samolot z Huntsville - powiedziała rzeczowym tonem. Luke z ociąganiem odsunął się od Billie. - MATS startuje z bazy o wpół do szóstej rano - dodała Marigold. - Jest także pociąg Południowych Linii Kolejo wych, z Cincinnati do Jacksonville. Około pierwszej w nocy dojeżdża do Chattanoogi. Samochodem dotrzecie tam w dwie godziny. - Podoba mi się ten pomysł - stwierdziła Billie. Luke skinął głową. - Załatwione. - Popatrzył na przewrócony stół. - Ktoś musi powiedzieć ochronie, skąd wzięły się dziury w ścianach. - Zrobię to z samego rana - zapewniła go Marigold. - Jeśli pan tu zostanie dłużej, na pewno nie obejdzie się bez kłopot liwych pytań. Wyszli z budynku. Na parkingu stały jedynie samochody Luke'a i Billie. Ford Anthony'ego zniknął. Billie serdecznie uściskała sekretarkę. 343 - Dziękuję - powiedziała. - Była pani wspaniała. Marigold uśmiechnęła się z zakłopotaniem. - Odstawię pani wóz do Hertza - oznajmiła sucho, żeby ukryć wzruszenie. - Dziękuję. - Jedźcie już. Sama się wszystkim zajmę. Billie i Luke wsiedli do chryslera i ruszyli w drogę. - Dręczy mnie pewne pytanie - odezwała się Billie, kiedy wjechali już na autostradę. - Nie mówiliśmy o tym do tej pory... - Wiem - przerwał jej Luke. - Zastanawiasz się, kto wysłał plany do Packmana, prawda? - Na pewno ktoś z Przylądka. Ktoś z zespołu technicznego. - Właśnie. - Podejrzewasz kogoś? Skrzywił się. - Tak. - I nie powiedziałeś o tym Hide'owi? - Nie mam żadnych dowodów, a moje podejrzenia w dużej mierze oparte są na przeczuciach. Ale wiem, że to prawda. - Więc kto to? - Moim zdaniem... - Luke westchnął ze smutkiem - to Elspeth. 23:00 Do przechwytywania danych wysyłanych przez satelitę służy odbiornik telemetryczny, wykorzystujący właściwości ferromagnetyków. Elspeth nie mogła w to uwierzyć. Odliczanie zostało wstrzymane na kilka sekund przed odpaleniem rakiety. A była już tak blisko... Nie miała wstępu do centrum kontroli lotu - ten przywilej zarezerwowano wyłącznie dla naukowców i personelu technicznego. Wraz z małą grupą urzędników i sekretarek zajęła miejsce na płaskim dachu budynku administracji i przez lornetkę obserwowała rzęsiście oświetloną wyrzutnię. Noc była ciepła i przesycona słonym zapachem morza. Mijały minuty, napięcie rosło, a rakieta wciąż stała. Wreszcie jęk zawodu wyrwał się z kilkunastu piersi, bo w polu widzenia zjawili się technicy w niebieskich kombinezonach. Wyszli z bunkrów i rozpoczęli długą procedurę odłączania wszystkich obwodów. Potem wieża wyrzutni podjechała bliżej i z powrotem chwyciła pocisk w objęcia stalowych ramion. Elspeth miała łzy w oczach ze wściekłości. Co znowu?! 345 Bez słowa opuściła grupę i szybkim krokiem ruszyła do Hangaru R. Już z daleka słyszała telefon, dzwoniący na biurku. Z gniewem złapała za słuchawkę. - Tak? - Co się stało? - Był to głos Anthony'ego. - Przerwali odliczanie. Nie mam pojęcia dlaczego... - Luke znalazł dokumenty. Na pewno ich zawiadomił. - Nie mogłeś go powstrzymać? - Miałem go na wyciągnięcie ręki... A potem zjawiła się Billie. W dodatku uzbrojona. Elspeth zamknęła oczy. Zemdliło ją, kiedy pomyślała, że Anthony mógł zabić Luke'a. Obecność Billie dodatkowo pogarszała tę sytuację. - Co z nim? - Cały i zdrowy. Ja także. Ale Theo... Jego nazwisko było na kopercie, pamiętasz? - Cholera... - Założę się, że już jadą, żeby go aresztować. Spróbuj być tam przed nimi. - Daj mi pomyśleć... Jest na plaży. Dojadę tam w dziesięć minut. Znam jego samochód... to hudson hornet... - Więc ruszaj! - Tak jest! - Rzuciła słuchawkę na widełki i wybiegła z budynku. Wpadła na parking i wskoczyła do białej corvette. Był to kabriolet, lecz z powodu plagi komarów Elspeth jeździła z podniesionym dachem i szczelnie zamkniętymi oknami. Kiedy dotarła do głównej bramy, wypuszczono ją bez kłopotów. Oddziały ochrony podążały w przeciwnym kierunku. Skręciła na południe. Do plaży nie prowadziła żadna droga. Jechało się na przełaj, pomiędzy wydmami. Elspeth zamierzała przy pierwszej sposobności porzucić autostradę i dalszą część podróży odbyć brzegiem morza. W ten sposób miałaby pewność, że nie przegapi samochodu Packmana. Co chwila spoglądała w bok, wypatrując 346 wyrwy w gęsto rosnących krzewach. Czas naglił, ale musiała jechać powoli. Nieoczekiwanie z boku wyłonił się jakiś pojazd. Zaraz za nim błysnęły światła następnego auta. Elspeth włączyła lewy migacz i przyhamowała. Od strony plaży podążała kawalkada samochodów. To widzowie, niezadowoleni z kolejnego odwołania startu, wracali do domu. Elspeth nie mogła skręcić. Wjazd był zbyt wąski, by zmieściły się w nim dwa samochody obok siebie. Z tyłu ktoś na nią zatrąbił. Westchnęła z irytacją. Zrozumiała, że nie zdoła w tym miejscu wjechać na plażę. Wyłączyła migacz i z furią przydeptała pedał gazu. Przy następnym "przejeździe" było dokładnie tak samo: długi sznur samochodów tarasował przecinkę w krzakach. - Do diabła! - zaklęła głośno. Pot ściekał jej po plecach, chociaż miała włączony nawiew. Była odcięta od plaży. Musi szybko wymyślić coś innego. Czekać na autostradzie? Nie, to słaba nadzieja. Gdzie więc szukać Packmana? Chyba najlepiej w motelu. Przyśpieszyła. Zastanawiała się, czy pułkownik Hide dotarł już ze swoimi ludźmi do motelu Vanguard. Może wezwał policję albo FBI? Powinien mieć nakaz aresztowania. Ale służba bezpieczeństwa świetnie sobie radziła z takimi przeszkodami. Tak czy owak, nie mogli działać bez przygotowania. A to dawało jej pewną przewagę... Motel mieścił się tuż przy szosie, pomiędzy stacją benzynową i sklepem wędkarskim. Elspeth wjechała na rozległy parking. Zdążyła. Ani śladu policji albo żandarmerii. Nie było też auta Packmana. Podjechała pod sam budynek i wyłączyła silnik. Nie musiała czekać zbyt długo. Parę minut później pod motelem pojawił się żółto-brązowy hudson hornet. Theo zaparkował w pobliżu wyjazdu na szosę i wysiadł. Był to łysiejący mężczyzna niewielkiego wzrostu, ubrany w lekkie spodnie i plażową koszulę. Elspeth wysiadła z samochodu. 347 Już miała zawołać: "Theo!" - lecz w tej samej chwili zobaczyła dwa nadjeżdżające radiowozy. Zatrzymała się w pół kroku. Na drzwiach pierwszego radiowozu widniał emblemat szeryfa hrabstwa Cocoa. Oba jechały bardzo szybko, bez syreny i bez błyskających świateł. Za nimi podążały dalsze dwa "cywilne" samochody. Zatrzymały się na samym skraju parkingu, blokując wyjazd na szosę. Theo ich jeszcze nie widział. Szedł spokojnie w stronę Elspeth i głównego budynku motelu. Wiedziała, co musi zrobić - chociaż wymagało to żelaznych nerwów. Nie bój się, uspokajała samą siebie. Wzięła głębszy oddech i podeszła do Packmana. - Co się stało? - zapytał, kiedy jązobaczył. - Odwołali start? - Daj mi swoje kluczyki - powiedziała Elspeth i wyciągnęła rękę. - Po co? - Obejrzyj się. Zerknął przez ramię i zobaczył blokadę. - O, w mordę... Czego tu szukają? - spytał roztrzęsionym głosem. - Ciebie. Uspokój się. Daj mi kluczyki. Położył je na jej dłoni. - Idź dalej, do mojego samochodu - powiedziała. - Mam otwarty bagażnik. Schowaj się tam. - W bagażniku? - Tak - odparła i przeszła obok niego. Rozpoznała pułkownika Hide'a i jeszcze kogoś z ochrony przylądka Canaveral. Było z nimi czterech policjantów i dwaj młodzi ludzie po cywilnemu. Pewnie agenci FBI, pomyślała. Nikt nie patrzył w jej stronę. Wszyscy skupili się wokół Hide'a. Elspeth wyraźnie słyszała jego słowa: - Dwóch z was sprawdzi numery samochodów stojących na parkingu. Reszta za mną. Otworzyła bagażnik hudsona. Wewnątrz była walizka z wiel- 348 kim, ciężkim nadajnikiem. Nie miała pewności, czy zdoła ją udźwignąć. Z wysiłkiem przeciągnęła ją przez krawędź bagażnika. Walizka z głuchym hukiem upadła na ziemię. Elspeth szybko zatrzasnęła klapę. Rozejrzała się. Hide ciągle coś mówił. Po drugiej stronie parkingu niewidzialna ręka zamknęła bagażnik corvette. Theo zdążył się ukryć. Na razie był bezpieczny. Elspeth zacisnęła zęby, chwyciła rączkę walizki i szarpnęła w górę. Miała wrażenie, że niesie kadź z ołowiem. Przeszła parę kroków. Walizka wyśliznęła jej się ze zdrętwiałych palców. Wzięła ją do lewej ręki. Po dziesięciu metrach znowu musiała odpocząć. Pułkownik Hide skończył już odprawę i teraz, na czele grupy, szybkim krokiem podążał w stronę motelu. Elspeth modliła się w duchu, żeby na nią nie spojrzał. Wprawdzie wymyśliłaby coś naprędce, ale gdyby tak nagle chciał zajrzeć do walizki? Znów zmieniła ręce, jednak niewiele to pomogło. Nadajnik był zbyt ciężki. Zrezygnowana, pociągnęła walizkę po betonie, z nadzieją że głośny rumor nie zaalarmuje policjantów. Wreszcie dotarła do samochodu. Kiedy otworzyła bagażnik, podszedł do niej jeden z mundurowych. Uśmiechał się. - Pomóc pani? - zapytał grzecznie. Z wnętrza bagażnika spoglądał na nią blady jak kreda Theo. - Dam sobie radę - odparła. Złapała walizkę w obie dłonie, uniosła ją i wepchnęła do bagażnika. Theo cicho jęknął z bólu, przyciśnięty ogromnym ciężarem. Elspeth zamknęła klapę, oparła się o samochód i popatrzyła na policjanta. Dostrzegł coś niezwykłego? Wciąż się uśmiechał. - Tato mi zawsze powtarzał, żebym nie brała bagażu, którego nie zdołam udźwignąć - oświadczyła. - Silna z pani dziewczyna - z lekkim żalem powiedział policjant. - W każdym razie dziękuję za chęć pomocy. 349 Hide i pozostali byli już daleko, prawie pod motelem. Policjant nadal stał przy Elspeth. - Wyprowadza się pani? - spytał. - Tak. - Sama? - Niestety, sama. Pochylił się i zajrzał przez okno do samochodu. - Szerokiej drogi - powiedział i odszedł. Elspeth usiadła za kierownicą i nacisnęła starter. Dwaj policjanci wciąż sprawdzali numery samochodów. Podjechała do jednego z nich. - Wypuści mnie pan, czy mam tu sterczeć aż do rana? - zapytała z zalotnym uśmiechem. Popatrzył na numer rejestracyjny corvette. - Jest pani sama? - Tak. Zerknął na tylne fotele. Elspeth wstrzymała oddech. - Wszystko w porządku - powiedział. - Może pani jechać. Wsiadł do radiowozu i wycofał go, żeby odblokować wyjazd. Elspeth wydostała się na szosę i wcisnęła gaz do dechy. Zrobiło jej się słabo z ogromnej ulgi. Ręce jej dygotały tak, że musiała zwolnić. - Boże wszechmogący... - szepnęła. 24:00 Cztery cienkie anteny, sterczące z cylindra satelity, wysyłają sygnał radiowy do stacji na całym świecie. Explorermiał nadawać na częstotliwości 108 megaherców. Anthony musiał wyjechać z Alabamy. Akcja przeniosła się na Florydę. Tam, na przylądku Canaveral, w ciągu najbliżej doby miało się rozstrzygnąć wszystko, nad czym pracował przez dwadzieścia lat. Terminal w Huntsville był jeszcze otwarty, na pasie startowym błyszczały rzędy świateł. Wciąż czekają na jakiś samolot... - pomyślał Anthony. Zaparkował forda przed budynkiem, tuż przy postoju taksówek. Wokół było pusto. Trzasnął drzwiczkami samochodu i wszedł do hali. W środku panowała zupełna cisza, lecz było tu parę osób. Młoda dziewczyna w mundurze linii lotniczych pisała coś zawzięcie w grubym notatniku. Pewnie sporządzała raport. Dwie Murzynki w kombinezonach przecierały na mokro podłogę. W poczekalni stało trzech kierowców - jeden w uniformie szofera, dwaj pozostali w wygniecionych mary- 351 narkach i czapkach z daszkami. Taksówkarze. Pete siedział na ławce. Anthony jak najprędzej musiał się go pozbyć. Dla jego własnego dobra. Billie i Marigold były świadkami zdarzenia w bazie Redstone i któraś z nich na pewno złoży doniesienie. Wojsko zażąda wyjaśnień od CIA, a przecież George Cooperman dał wyraźnie do zrozumienia, że nie będzie nikogo chronił.' Anthony nie mógł już udawać, że działa za zgodą szefów. Gra skończona. Pete powinien szybko wracać do domu, zanim się do niego dobiorą. Co robił przez ostatnie dwanaście godzin? Nie nudziło mu się na lotnisku? Chyba nie, bo kiedy zobaczył Anthony'ego, natychmiast zerwał się na nogi. - Nareszcie! - zawołał. - Mamy jeszcze jakiś samolot? - zapytał oschle Anthony. - Nie. Jest tylko jeden przylot, z Waszyngtonu. Potem przerwa aż do siódmej rano. - Szlag by trafił... Muszę dotrzeć na Florydę. - O wpół do szóstej leci samolot MATS-u z Redstone do bazy lotnictwa Patrick, w pobliżu Canaveral. - Doskonale. Pete sprawiał wrażenie mocno speszonego. - Nie może pan lecieć na Florydę - powiedział. - Bo co? - burknął Anthony. - Rozmawiałem z Waszyngtonem. Z Carlem Hobartem. Mamy wracać bez gadania. Tak się wyraził. Anthony nadrabiał miną, chociaż był wściekły nie na żarty. - Banda kretynów! - warknął. - Jak mam kierować tą operacją zza biurka? - Pan Hobart kazał nam zawiesić wszelkie dalsze działania. Sprawa przechodzi w ręce wojska. - Co takiego?! Przecież oni wszystko spieprzą! Nie możemy na to pozwolić. - Wiem, ale obawiam się, że nie mamy wyboru. Anthony z trudem zapanował nad sobą. Od dawna przewi- 352 dywał, że dojdzie do takiej sytuacji. CIA jeszcze nie wierzyła, że działa na dwie strony, podejrzewano jednak, że wymknął się spod kontroli. Musiał zniknąć - szybko i po cichu. Teraz mógł tylko liczyć na zaufanie, jakie całymi latami budował wśród swoich ludzi. - Wrócisz do Waszyngtonu i poinformujesz ich, że od mówiłem wykonania rozkazu - powiedział. - Będziesz czysty. Cała odpowiedzialność spadnie wyłącznie na mnie. Odwrócił się, żeby odejść. - Byłem pewien, że pan to powie - odezwał się Pete. - Nikt ode mnie nie żądał, żebym użył siły. - To dobrze - odpowiedział Anthony, nie okazując ulgi, jaką mu sprawiły te słowa. - Ale jest jeszcze jedna sprawa... - zaczął Pete. - Co znowu? - warknął z irytacją Anthony. Pete zaczerwienił się. Znamiona jego twarzy nabrało głębszej barwy. - Kazali panu oddać broń. Anthony zrozumiał, że niełatwo będzie wyplątać się z tej zagmatwanej sytuacji. Nie zamierzał jednak oddawać pistoletu. - Przekaż im, że odmawiam - powiedział. - Bardzo mi przykro, lecz pan Hobart był bardzo stanow czy... W razie oporu z pańskiej strony mam wezwać miejscową policję. Więc musisz zginąć, chłopcze - pomyślał Anthony. Westchnął w duchu. Cholera, w co ja wlazłem? Teraz jestem mordercą... Po chwili odzyskał spokój. Na wojnie często trzeba podejmować trudne decyzje. Ta wojna była wprawdzie inna niż poprzednia, ale zasady pozostały te same. Liczyło się tylko zwycięstwo, nieważne, za jaką cenę. - Zatem wszystko skończone - powiedział. - Może to głupota, ale jak sam mówiłeś, nie zostawiają mi wyboru. - Cieszę się, że pan rozumie moje położenie - odparł Pete. 353 - Bez obaw, wcale się na ciebie nie gniewam. Wiem przecież, że wypełniasz rozkazy Hobarta. Twarz Pete'a przybrała wyraz głębokiej determinacji. - Więc mogę pana prosić o zwrot pistoletu? - Oczywiście. Jest w bagażniku - skłamał Anthony, bo jak zwykle trzymał go w kieszeni. Chciał, żeby Pete wyszedł z nim do samochodu, ale powiedział: - Zaczekaj tutaj. Zaraz go przyniosę. Teraz pomyślisz pewnie, że będę próbował uciec, dodał w duchu. Nie pomylił się. - Pójdę z panem - oświadczył Pete. Anthony udał, że się waha. - No dobrze - odparł w końcu. Wyszli na ulicę. Samochód stał przy krawężniku, jakieś dwadzieścia pięć metrów od drzwi terminalu. Poza nimi nie było tu nikogo. Anthony otworzył bagażnik. - Proszę bardzo - powiedział. Pete pochylił się, żeby zajrzeć do środka. Anthony wyciągnął z kieszeni pistolet z tłumikiem. Przez chwilę walczył z pokusą, by wsunąć sobie lufę do ust i raz na zawsze skończyć z tym koszmarem. Ta chwila wahania była fatalnym błędem. - Tu nic nie ma - oświadczył Pete i odwrócił się w jego stronę. Zareagował błyskawicznie. Uskoczył, zanim Anthony zdążył wycelować. Potem uderzył. Trafił go w bok głowy, tuż u nasady szczęki. Anthony zachwiał się. Pete zadał następny cios lewą ręką. Anthony upadł, lecz zanim dotknął ziemi, uniósł pistolet. Pete wiedział, co się za chwilę stanie. Skrzywił się ze strachu i uniósł obie ręce, jakby próbował osłonić się przed kulą-Anthony trzykrotnie pociągnął za cyngiel. Trzy pociski trafiły Pete'a prosto w pierś. Krew z trzech ran popłynęła na moherową marynarkę. Pete runął na jezdnię. Anthony dźwignął się na nogi i schował broń. Rozejrzał 354 się. Nikt nie wszedł do terminalu, nikt nie wyszedł na zewnątrz. Pochylił się nad leżącym. Pete spojrzał na niego. Żył jeszcze. Anthony poczuł mdłości. Podniósł krwawiące ciało i wepchnął je do bagażnika. Znowu wyjął pistolet. Pete leżał bez ruchu, zwinięty z bólu. W jego oczach widniało przerażenie. Rana w pierś nie zawsze musiała być śmiertelna. Może by wyżył, gdyby w porę trafił do szpitala... Anthony wycelował pistolet w jego głowę. Pete usiłował coś powiedzieć. Z jego ust popłynęła krew. Anthony nacisnął spust. Pete opadł bezwładnie. Anthony zamknął bagażnik i oparł się o samochód. Już drugi raz dzisiaj porządnie oberwał. Szumiało mu w głowie. Bardziej jednak dokuczała mu świadomość popełnionego czynu. - Dobrze się czujesz, koleś? - usłyszał czyjś głos za plecami. Poderwał głowę i szybko schował pistolet do kieszeni, a potem odwrócił się. Zobaczył, że na postój podjechała jeszcze jedna taksówka. Szofer wysiadł i z zaniepokojoną miną szedł w jego stronę. Był to Murzyn o lekko siwiejących włosach. Widział coś? Anthony nie miał pewności, czy znajdzie w sobie dość siły, by w tak krótkim czasie zabić aż dwóch ludzi. - Chłopie, chyba coś ciężkiego wkładałeś do bagażnika - powiedział taksówkarz. - Dywan - wydyszał Anthony. Murzyn popatrzył na niego z ciekawością, tak charakterystyczną dla ludzi z małych miast i osiedli. - Ktoś ci podbił oko? Nawet dwa... Miałem mały wypadek. - Chodź do środka, napij się kawy. - Nie, dziękuję. Muszę jechać dalej. - Jak sobie chcesz - mruknął taksówkarz i odszedł w kierun ku terminalu. Anthony wsiadł do samochodu i odjechał. 01:30 Przed rozpoczęciem normalnej pracy nadajniki rakiety wysyłają serię sygnałów, pozwalających ustalić dokładne położenie satelity. Dla techników czuwających na Ziemi jest to wyraźny dowód, że rakieta znalazła się na orbicie. Pociąg powoli ruszył z dworca z napisem "Chattanooga". Luke zamknął drzwi ciasnej kuszetki, zdjął marynarkę, powiesił ją na wieszaku i przysiadł na krawędzi dolnego łóżka, żeby rozsznurować buty. Billie siedziała w głębi, z podkulonymi nogami. Po chwili światła stacji zniknęły w oddali, pociąg nabrał szybkości i pomknął w głąb nocy, w stronę Jacksonville na Florydzie. Luke rozwiązał krawat. - Robisz striptiz? - zapytała Billie. - Jeśli tak, to za mało jęczysz. Uśmiechnął się przepraszająco. W pociągu zabrakło miejsc, więc musieli wziąć jedną kuszetkę. Bardzo pragnął porwać Billie w ramiona. Czuł, że są dla siebie stworzeni. A jednak wciąż się wahał... - O czym myślisz? - spytała. 356 - To wszystko dzieje się zbyt szybko. - A całe minione siedemnaście lat to mało? - Pamiętam tylko wydarzenia z dwóch ostatnich dni. - Czyli całą wieczność. - Wciąż jestem żonaty z Elspeth. Billie z powagą pokiwała głową. - Okłamywała cię przez długie lata. - Więc mam wyskoczyć z jej łóżka i pobiec prosto do ciebie? - Sam nie wiesz, czego chcesz - stwierdziła. Próbował jej to wytłumaczyć. - Wyszło na to, że szukam pretekstu... - urwał. Billie nie odpowiadała, więc dodał: - Na pewno się ze mną nie zgadzasz. - Pewnie, że nie! - zawołała. - Chcę się z tobą kochać! Tu i teraz. Wciąż żyję wspomnieniami. Wyjrzała przez okno. Pociąg mijał właśnie jakąś maleńką wioskę. Dziesięć sekund migotania świateł i znowu ciemność. - Znam cię - powiedziała. - Nigdy nie żyłeś chwilą, nawet gdy byliśmy młodzi. Najpierw musiałeś pomyśleć, czy rze czywiście dobrze robisz. - To był mój błąd? Uśmiechnęła się. - Nie. Lubię cię właśnie za to. Jesteś solidny jak skała. Gdybyś był inny, pewnie... - umilkła. - Co chciałaś powiedzieć? Popatrzyła mu prosto w oczy. - Pewnie nigdy bym cię tak bardzo nie pokochała... Zmarszczyła nos, próbując ukryć nagłe zakłopotanie. - A poza tym musisz się wykąpać - dodała. Miała zupełną rację. Luke od trzydziestu sześciu godzin nie zmienił skradzionego ubrania. - Zawsze, kiedy chciałem się przebrać, działo się coś ważniejszego - mruknął. - Wszystko co trzeba mam w wa lizce. - Nieważne. Właź na górę i zrób mi trochę miejsca, żebym mogła zdjąć buty. 357 Luke posłusznie wspiął się po wąskiej drabince i położył na górnym posłaniu. Odwrócił się na bok, wsparł łokieć na poduszce i położył głowę na ręku. - Amnezja to jak początek całkiem nowego życia - stwier dził. - Jak nowe narodziny. Wszystkie dawne decyzje można anulować. Billie zrzuciła buty, wstała i szybkim ruchem ściągnęła czarne narciarskie spodnie. Stała teraz ubrana tylko w sweter i skąpe białe figi. Zauważyła spojrzenie Luke'a. - Możesz patrzeć - powiedziała ze śmiechem. Sięgnęła pod sweter i rozpięła stanik. Wysunęła lewą rękę z rękawa, prawą zsunęła ramiączko, włożyła rękę z powrotem i niczym magik wyciągnęła stanik z prawego rękawa. - Brawo! - zawołał Luke. Popatrzyła na niego w zamyśleniu. - Idziemy spać? - zapytała. - Chyba tak. Stanęła na krawędzi dolnego łóżka i uniosła głowę. Luke pochylił się w jej stronę i musnął jej wargi. Billie zamknęła oczy, przesunęła koniuszkiem języka po jego ustach i wróciła na swoje posłanie. Luke położył się na plecach. Wciąż myślał o Billie. O jej smukłych nogach i krągłych piersiach, ukrytych pod swetrem z angory... Po chwili zasnął. Miał erotyczny sen. Był Spodkiem ze "Snu nocy letniej" i wyrosły mu ośle uszy. Elfy całowały go po włochatym pysku. I Były nagie, miały szczupłe nogi i ponętne piersi. Ich królowa, Titania, zaczęła mu zdejmować spodnie, a gdzieś w oddali monotonnie łomotały koła lokomotywy... Budził się powoli, z niechęcią powracając z krainy baśni! do świata rakiet i pociągów. Miał rozpiętą koszulę i spuszczonej spodnie. Obok niego leżała Billie. Pocałowała go. - Nie śpisz? - zamruczała mu prosto do ucha. Zwykłego ucha. - Nie chciałabym tracić energii na śpiocha - zachi- chotała. 358 Przesunął dłonią wzdłuż jej ciała. Wciąż była w swetrze, lecz bez majtek. - Nie śpię - powiedział nieswoim głosem. Stanęła nad nim na czworakach, wciśnięta niemal pod sufit. Popatrzyła mu w oczy i położyła się powoli. Westchnęła z rozkoszy, kiedy naparł na nią. Wagon kołysał się na boki, a koła wystukiwały szybki, zmysłowy rytm. Wsunął rękę pod jej sweter i dotknął piersi. Miała miękką i ciepłą skórę. - Tęskniły za tobą - szepnęła. Wydawało mu się, że nadal śni. Billie całowała go po twarzy, pociąg dygotał, a za oknem, kilometr za kilometrem, uciekała Ameryka. Objął Billie i przyciągnął ją do siebie. Chciał być pewien, że trzyma w ramionach istotę z krwi i kości, a nie jakąś zjawę. Gdy tylko o tym pomyślał, stracił panowanie nad ciałem i zalała go fala rozkoszy. - Leż spokojnie. Trzymaj mnie - wyszeptała Billie, kiedy już było po wszystkim. Wtuliła twarz w jego pierś. Czuł jej gorący oddech na skórze. Westchnęła głęboko i rozluźniła napięte mięśnie. Leżeli tak przez kilka minut. Luke wcale nie był śpiący. Billie chyba też nie, bo powiedziała: - Mam pomysł. Umyjmy się. Roześmiał się. - Na pewno nam się to przyda. Zeszła po drabince na dół, a Luke za nią. W rogu przedziału była maleńka umywalka, nad nią wisiała niewielka szafka. Billie zajrzała do środka. Znalazła w niej ręcznik i kostkę mydła. Napełniła umywalkę gorącą wodą. - Najpierw ja cię umyję, a potem ty umyjesz mnie - powiedziała. Namydliła zmoczony ręcznik i tak to się zaczęło. Luke zamknął oczy. Billie wyszorowała mu brzuch i przyklękła, żeby zająć się nogami. - Coś przegapiłaś - powiedział. 359 - Najlepsze zostawiłam na koniec - odparła. Potem on ją umył i uznał, że to jeszcze bardziej podniecające. Położyli się na dolnym łóżku. - Mam pytanie związane z twoim zanikiem pamięci - odezwała się Billie. - Wiesz, co to jest seks oralny? - Nie - mruknął. - Ale spróbuję się dowiedzieć. CZĘŚĆ SZÓSTA 08:30 W laboratorium napędów odrzutowych opracowano całkiem nową technikę przesyłania fal radiowych, tak zwany mikrolok. Stacje, wyposażone w odpowiedni system namierzania, mogły teraz odebrać sygnał o mocy zaledwie 0,001 wata, emitowany z odległości 32 000 kilometrów. Anthony przybył na Florydę małym samolotem, przez całą drogę dygoczącym pod naporem silnego wiatru wiejącego nad Alabamą i Georgią. Razem z nim leciał generał i dwóch pułkowników. Zabiliby go, gdyby zdradził im cel podróży. Wylądowali w bazie lotniczej Patrick, kilka kilometrów na południe od przylądka Canaveral. Rolę hali przylotów pełniły tu pomieszczenia na tyłach hangaru. Anthony w wyobraźni już widział agentów FBI, czekających, żeby go aresztować. Na szczęście była tylko Elspeth. Wyglądała na wyczerpaną. Zauważył, że się postarzała. Na twarzy miała drobne zmarszczki i lekko garbiła ramiona. Zaprowadziła go na zalany słońcem parking, gdzie stała biała corvette. 363 - Jak tam Theo? - zapytał, kiedy ruszyli w drogę. - Przeżył mały szok, ale poza tym nie ucierpiał. - Mają jego rysopis? - Tak. Hide powiadomił miejscową policję. - Gdzie go ukryłaś? - Na razie u mnie, w motelu. Zostanie tam do zmroku. - Wyjechali z bazy na szosę i skręcili na północ. - A co z tobą? Myślisz, że CIA wyda cię tutejszym władzom? - Raczej nie. - Możesz więc poruszać się całkiem swobodnie. To dobrze. Musisz kupić samochód. - CIA rzadko korzysta z pomocy z zewnątrz. Sama roz-' wiązuje swoje własne problemy. Hobart z pewnością myśli, że zwariowałem, i będzie próbował mnie usunąć, zanim narobię szkody. Po rozmowie z Luke'em dojdzie do wniosku, że od lat pobierałem pensję od dwóch rządów. Postara się, żeby sprawa nie nabrała rozgłosu. Trudno cokolwiek wyrokować, ale moim zdaniem nie będzie oficjalnego śledztwa. - To dobrze. Mamy więc jeszcze jedną szansę. - Luke niczego się nie domyśla? - Nie ma najmniejszych powodów. - Gdzie jest teraz? - Z tego, co mówiła Marigold, wynika, że w pociągu. Z Billie... - nuta goryczy zabarwiła jej ostatnie słowa. - Kiedy przyjadą? - Nie jestem pewna. Nocny ekspres staje w Jacksomville. Stamtąd muszą jechać zwykłym pociągiem. Chyba będą tu po południu. Przez chwilę jechali w milczeniu. Anthony próbował uspokoić skołatane nerwy. Jeszcze tylko jedna doba i będzie po wszystkim. Zmienią bieg dziejów - i usuną się w cień. Albo... zawiodą. I wtedy znów dwa wierzchowce staną do wyścigu w kosmos. Elspeth popatrzyła na niego. - Co potem? 364 - Wyjadę z kraju - powiedział i popukał palcem w małą walizkę na kolanach. - Mam tutaj wszystko, co potrzeba. Paszport, gotówkę i kilka przyborów, potrzebnych do zmiany twarzy. - Dokąd pojedziesz? - Do Moskwy. - Od dawna zastanawiał się nad tym posu nięciem. - Prawdopodobnie dadzą mi tam posadę w "waszyng tońskim" wydziale KGB. W sowieckim wywiadzie miał stopień majora. Elspeth służyła dłużej - to właśnie ona zwerbowała go w Harvardzie - i była już pułkownikiem. - Pewnie zrobią mnie kimś w rodzaju doradcy-konsultan- ta - powiedział. - Wiem o CIA znacznie więcej niż ktokolwiek inny w całym radzieckim bloku. - Myślisz, że spodoba ci się życie w ZSRR? - W raju dla robotników? - Uśmiechnął się kwaśno. - Chyba czytałaś George'a Orwella. Wszystkie zwierzęta są równe, ale niektóre są równiejsze od innych. Sądzę, że dużo zależy od rozwoju dzisiejszych wydarzeń. Jeżeli nam się uda, będę bohaterem. Ty także. A jeśli nie... - Nie boisz się? - Pewnie, że się boję. Będę zupełnie sam. Żadnych przy jaciół i rodziny... Nawet nie mówię po rosyjsku. Ale z czasem być może się ożenię i dochowam gromadki małych towarzy szy. - Cierpkim humorem próbował odpędzić niepokój. - Już dawno temu zdecydowałem się poświęcić życie na rzecz ważniejszej sprawy. - Ja też, ale niechętnie myślę o przeprowadzce do Moskwy. - Na razie ci to nie grozi. - Chyba nie. Żądają, żebym tu została. Na pewno rozmawiała ze swoim "prowadzącym". Nie dziwił się, że chcieli ją tu pozostawić. Przez cztery minione lata rosyjscy naukowcy mieli pełny wgląd we wszystkie tajniki amerykańskiego programu kosmicznego. Czytali każdy raport, znali wyniki badań i większość planów sporządzonych w Woj- 365 skowej Agencji Pocisków Balistycznych. Zawdzięczali to tylko Elspeth. Dzięki niej naukowcy z Redstone praktycznie pracowali dla Moskwy. Dlatego radziecki Sputnik wcześniej poleciał w kosmos. Elspeth Lucas była najważniejszym szpiegiem zimnej wojny. Swoją pozycję osiągnęła dzięki ogromnym wyrzeczeniom. Niejako z obowiązku poślubiła Luke'a, ale kochała go i bolała nad koniecznością zdrady. Była jednak filarem radzieckiego zwycięstwa w kosmosie - a taki triumf wart był każdej ceny. Anthony pozostawał zaledwie krok z tyłu. Jako sowiecki agent dotarł na szczyty CIA. Tunel, który wykopał w Berlinie rzekomo dla podsłuchu, w rzeczywistości służył dezinformacji. Amerykanie wyrzucili miliony dolarów na szpiegowanie niewinnych ludzi i penetrację ugrupowań, które nigdy nie miały nic wspólnego z komunizmem. Ba, usunęli nawet z krajów Trzeciego Świata kilku dygnitarzy, którzy popierali politykę Stanów Zjednoczonych. W Moskwie nie będzie tak źle, pomyślał Anthony. Wystarczy, że przypomnę sobie, czego naprawdę dokonałem... W cieniu palm na poboczu szosy ukazała się makieta statku kosmicznego i napis: "Motel Starlite". Elspeth skręciła w tamtą stronę. Budynek motelu miał nieregularne, futurystyczne kształty. Elspeth zatrzymała samochód jak najdalej od szosy. Prawie wszystkie pokoje ulokowane były w piętrowej budowli, z trzech stron otaczającej basen. Mimo wczesnej pory kilku turystów zażywało na leżakach słonecznej kąpieli. W oddali, za basenem, otwierał się widok na plażę. Anthony, choć zapewniał wcześniej Elspeth, że czuje się bezpieczny, wolał unikać kontaktów z ludźmi. Nasunął kapelusz na nos i szybko poszedł do pokoju. Motel był pełen gadżetów związanych z podbojem kosmosu. Wszędzie były lampy w kształcie rakiet i obrazy, przedstawiające stylizowane gwiazdy i planety. Theo stał przy oknie, patrząc na ocean. Elspeth przedstawiła go Anthony'emu i zamówiła kawę oraz pączki. 366 - Jak Luke mnie zdemaskował? - zapytał Theo. - Mówił coś o tym? Anthony skinął głową. - Chciał skorzystać z kopiarki w Hangarze R, więc musiał wpisać się do rejestru. Zauważył, że tuż przed nim ktoś skopiował dwanaście dokumentów. Obok wpisu widniały ini cjały "W.v.B". Wernher von Braun. - Zawsze używałam nazwiska Brauna, bo wiedziałam, że nikt nie będzie podejrzewał samego szefa badań - wtrąciła Elspeth. - Luke jednak wiedział coś, o czym ty nie miałaś poję cia - powiedział Anthony. - Wiedział, że von Braun tego dnia wyjechał do Waszyngtonu. W jego głowie odezwał się dzwonek alarmowy. Zajrzał do sekretariatu i znalazł tajne plany w szarej kopercie zaadresowanej do Theo Packmana. Nie miał jednak pojęcia, kto nadał tę przesyłkę. Nie mógł nikomu zaufać, postanowił więc bezpośrednio powiadomić Pentagon. Na szczęście byłaś szybsza. Zawiadomiłaś mnie o wszystkim i mogłem go przechwycić. - Ale teraz jesteśmy dokładnie w tym samym miejscu, co w poniedziałek - stwierdziła Elspeth. - Luke odzyskał pamięć. - Co zrobi wojsko? - zapytał Anthony. - Mogą wystrzelić pocisk z unieruchomionym mechaniz mem samozniszczenia. Jednak jeśli to wyjdzie na jaw, rozpęta się prawdziwe piekło, więc raczej zmienią szyfr i sposób nadania sygnału. - Jak? - Nie mam pojęcia. Ktoś zapukał. Anthony sprężył się. - Zamówiłam kawę - przypomniała mu Elspeth. Theo wyszedł do łazienki. Anthony odwrócił się plecami do drzwi, otworzył szafę i udawał, że przegląda ubrania. Zobaczył marynarkę Luke'a - szarą, w jodełkę - a obok stos niebieskich koszul. Elspeth nie wpuściła kelnera do pokoju. 367 W progu podpisała rachunek, wręczyła mężczyźnie napiwek i odebrała tacę. Theo wrócił z łazienki. Anthony usiadł na krześle. Elspeth postawiła tacę na stoliku. - Muszę poznać ich plany - oświadczyła. - Spróbuję coś z tym zrobić. Wzięła torebkę i narzuciła żakiet na ramiona. - Kup samochód i o zmroku przyjedź na plażę. Stań jak najbliżej ogrodzenia otaczającego Przylądek. Spotkamy się tam - powiedział Anthony. Elspeth kiwnęła głową i wyszła. - Ma babka żelazne nerwy - mruknął Theo. 16:00 Sieć stacji namiarowych ciągnie się z północy na południe mniej więcej wzdłuż 65 południka na zachód od Greenwich. Sygnał będzie odbierany za każdym razem, kiedy satelita przeleci nad tą linią. Do startu pozostało trzysta dziewięćdziesiąt minut. Odliczanie na razie trwało bez zakłóceń, chociaż w każdej chwili mogło zostać wstrzymane. Przy wznowieniu nie uwzględniano przerwy, choćby trwała dziesięć lub piętnaście minut. A ponieważ przerwy zdarzały się dosyć często, moment odpalenia nie pokrywał się z czasem realnym. Ponowne odliczanie rozpoczęto pół godziny przed północą, sześćset sześćdziesiąt minut przed planowanym startem. Elspeth niespokojnie krążyła po ośrodku. Do tej pory nie zdołała ustalić, w jaki sposób kontrola lotu chce uniknąć sabotażu, i popadała w coraz głębszą rozterkę. Wszyscy już wiedzieli, że Theo Packman jest szpiegiem. Właściciel motelu Vanguard z przejęciem opowiadał o wczorajszej wizycie pułkownika Hide'a w asyście czterech policjantów i dwóch agentów FBI. Zapytali go o numer pokoju Packmana. 369 Nietrudno było to skojarzyć z odwołaniem startu. Nikt więc nie wierzył w oficjalną wersję o silnych wiatrach wiejących w stratosferze. Od rana wszyscy rozprawiali o nieudanym sabotażu. Nie znano jednak szczegółów. Garstka wtajemniczonych milczała jak zaklęta. Tymczasem minęło już południe... Elspeth chodziła jak struta. Nie zadawała żadnych pytań, bo nie chciała wzbudzać podejrzeń, ale niewiele brakowało, by wyzbyła się czujności. Zdawała sobie sprawę, że jeśli zaraz nie podejmie jakichś działań, będzie za późno na kontrakcję. Luke jeszcze się nie pokazał. Tęskniła za nim, choć jednocześnie bała się spotkania. Nie mogła sypiać, kiedy był daleko, a kiedy wracał, bez skrupułów niszczyła jego marzenia. Kłamstwem zatruła ich małżeństwo. Ale cieszył ją widok jego twarzy, dźwięk głosu, dotknięcie dłoni i chłopięcy uśmiech. Szef kontroli lotu zarządził małą przerwę. Naukowcy, nie wstając ze swoich miejsc, zajęli się kawą i kanapkami. Wejście Elspeth zazwyczaj wywoływało żartobliwe komentarze, ale dzisiaj w centrali panowała napięta atmosfera. Wszyscy czekali, że coś się wydarzy - że nagle rozbłysną lampki alarmowe, sygnalizując przeciążenie sieci, zniszczenie elementów lub awarię systemu. To z pewnością poprawiłoby nastroje badaczy. Z radością powitaliby każdą robotę. Byli najszczęśliwsi, gdy mogli coś naprawić. Elspeth usiadła obok Willy'ego Fredricksona, który pałaszował grubą kanapkę z żółtym serem. Nawet nie zdjął słuchawek - zawiesił je na szyi. - Słyszał pan, że wszyscy mówią o wczorajszym sabotażu? - zapytała. Willy skarcił ją wzrokiem, jakby doskonale wiedział, że szuka jakiegoś potwierdzenia. Zanim zdążył jej odpowiedzieć, jeden z techników z końca sali zawołał: - Willy! - i popukał się w ucho. Fredrickson odłożył kanapkę i nasunął słuchawki na uszy. 370 - Słucham...? - powiedział. Przez minutę się nie odzywał. - Dobrze - rzucił wreszcie do mikrofonu. - Najszybciej jak możecie. Uniósł głowę. - Wstrzymać odliczanie! - zawołał. Elspeth siedziała jak na szpilkach. Otworzyła notes i wyczekująco zamarła z ołówkiem w ręku. Willy zdjął słuchawki. - Dziesięć minut poślizgu - oznajmił z lekką irytacją i znów zabrał się za kanapkę. - Mam wpisać powód? - zapytała Elspeth z nadzieją, że w ten sposób dowie się czegoś więcej. - Trzeba wymienić kondensator. Przegrzał się i klekoce. Nic szczególnego, pomyślała. Kondensatory stanowiły część systemu nawigacji, a "klekotanie" - czyli ciche elektryczne trzaski - dawało znać, że dana część nie nadaje się do dalszej pracy. Po chwili jednak ogarnęły ją wątpliwości. Lepiej to sprawdzić. Skreśliła kilka słów w notesie, wstała, ruchem ręki pożegnała Fredricksona i wyszła. Na zewnątrz kładły się już długie cienie. Biały kieł Explorera sterczał w górę, niczym drogowskaz do nieba. Elspeth oczami wyobraźni widziała już chwilę startu: rakieta oderwała się od wyrzutni, ciągnąc za sobą płomienisty ogon, i poleciała w mrok nocy. Potem rozbłysło światło, silniejsze niż blask słońca, i w powietrzu zawirowały kawałki metalu. Nad Ziemią zawisła czerwonoczarna kula ognia. Rozległ się głuchy pomruk, niczym krzyk triumfu wszystkich biednych i umęczonych ludzi... Przeszła przez przywiędły trawnik i szybkim krokiem okrążyła wieżę. Zajrzała do stalowej kabiny, mieszczącej maszynownię i pokój mechaników. Kierownik pionu technicznego, Harry Lane, rozmawiał z kimś przez telefon, pisząc coś na kartce. - Dziesięć minut przerwy? - spytała Elspeth, gdy odłożył słuchawkę. 371 - Co najmniej - burknął, nie patrząc na nią, ale nie przejęła się tym. Zawsze był opryskliwy, nie znosił kobiet w pobliżu wyrzutni. - Dlaczego? - Wymiana wadliwej części - odparł. - Mogę wiedzieć jakiej? - Nie. Szlag by go trafił. Albo ukrywał to ze względów bezpieczeństwa, albo po prostu nie chciał z nią gadać. Odwróciła się. W tej samej chwili do Lane'a podszedł mechanik w poplamionym kombinezonie. - Tu masz ten stary złom, Harry - powiedział. W brudnej dłoni trzymał jakąś wtyczkę z pękiem wystających drutów. Elspeth od razu się zorientowała, co przyniósł. Był to układ odbiorczy mechanizmu autodestrukcji. Kable połączono w tak przemyślny sposób, że zapalnik działał tylko po wprowadzeniu właściwego kodu. Wyszła z kabiny, zanim Harry zdążył zauważyć zwycięski uśmiech na jej twarzy. Serce waliło jej jak oszalałe z podniecenia. Niemal biegiem dopadła jeepa. Usiadła za kierownicą. I co teraz? - pomyślała. Prawdopodobnie po prostu zmienią odbiornik na nowy, z całkiem nowym szyfrem. Taki sam układ zamontują w nadajniku. Pewnie je przysłano popołudniowym samolotem z Huntsville. To ma sens... - przemknęło jej przez głowę. Plan już znała. Ale jak ich przechytrzyć? Wszystkie części produkowano co najmniej w dwóch zestawach, żeby w razie awarii duplikat był pod ręką. Dane z niedzieli pochodziły z takiego właśnie duplikatu. Na ich podstawie Theo mógł odtworzyć sygnał i wysadzić rakietę. Należało więc pójść utartym szlakiem: odnaleźć drugi komplet, wyjąć nadajnik i narysować połączenia. Pojechała w stronę hangarów. Jednak zamiast wejść do Hangaru R, w którym mieściło się jej biuro, poszła do Hanga- ru D, do sali nasłuchu radiowego. To właśnie tu przechowywano duplikaty. Hank Mueller pochylał się nad stołem. Było z nim dwóch innych naukowców. Na widok Elspeth uśmiechnął się i zawołał: - Osiem tysięcy! Dwaj pozostali jęknęli i oddalili się czym prędzej. Elspeth stłumiła niecierpliwość. Musiała z nim się pobawić. - Dwadzieścia do sześcianu - powiedziała. - Nie tylko. Zastanawiała się przez chwilę. - Dobrze... Suma czterech kolejnych liczb do sześcianu: ll'+12'+13'+143=8000. - Znakomicie. - Wręczył jej dziesięć centów i popatrzył na nią wyczekująco. Poszukała czegoś naprawdę trudnego. - Sześcian szesnastu tysięcy ośmiuset trzydziestu. Zmarszczył brwi. Wyglądało na to, że ma zamiar się obrazić. - Dobrze wiesz, że tego nie policzę! - stwierdził. - Nie mam elektronowego mózgu! - Nie znasz odpowiedzi? To suma kolejnych sześcianów od tysiąca stu trzydziestu czterech do dwóch tysięcy stu trzydziestu trzech. - Nie wiedziałem. - Kiedy byłam w liceum, mieszkaliśmy w domu o numerze szesnaście tysięcy osiemset trzydzieści. Dlatego zapamiętałam tę regułę. - Masz prawo zatrzymać dziesiątaka. Nie mogła przeszukać laboratorium. Musiała wypytać Muellera. Na szczęście dwaj pozostali laboranci odeszli dość daleko, poza zasięg głosu. - Masz duplikat urządzenia, które nadeszło dziś z Hunts- ville? - zapytała. - Nie - odparł ponuro. - Wsadzili go do sejfu. Tu podobno nie był zbyt bezpieczny. 373 Dobrze przynajmniej, że nie chciał wiedzieć, dlaczego o to zapytała... - Do jakiego sejfu? - Nie wiem. - Nieważne. - Udała, że coś zapisuje, i wyszła. Pobiegła do Hangaru R. Niełatwa sztuka biegać w szpilkach po piachu! Ale nic nie szkodzi. Triumfowała, chociaż było jeszcze dużo do zrobienia. Znała tylko jeden sejf - w biurze pułkownika Hide'a. Weszła do swojego pokoju, usiadła przy biurku, wkręciła kopertę w maszynę i wystukała: "Dr W. Fredrickson - ściśle tajne". Włożyła do koperty dwie czyste kartki i zakleiła ją. Zapukała do gabinetu Hide'a i weszła. Siedział za biurkiem i palił fajkę. Uśmiechnął się na jej widok. Jak większość oficerów, miał słabość do pięknych kobiet. - Witaj, Elspeth - powiedział. - Z czym przychodzisz? Podała mu kopertę. - Mógłby pan to przechować w sejfie dla Willy'ego? - Jasne - odparł. - A co to takiego? - Nie wiem. Nic mi nie powiedział. - W porządku. - Okręcił się na krześle i otworzył szafkę. Elspeth patrzyła mu ponad ramieniem. Zobaczyła stalowe drzwi z zamkiem szyfrowym. Przysunęła się bliżej. Tarcza szyfru miała podziałkę od zera do dziewięćdziesięciu dziewięciu, ale liczby stały tylko przy pełnych dziesiątkach. Jedności oznaczono po prostu kreskami. Wytężyła wzrok, jednak stała za daleko. Pochyliła się nad biurkiem. Pierwszą liczbę zapamiętała bez trudu: dziesięć. Potem... coś tuż poniżej trzydziestu. Dwadzieścia dziewięć lub dwadzieścia osiem. Następna pomiędzy dziesiątką i piętnastką. Coś jak dziesięć -dwadzieścia dziewięć - trzynaście. Pewnie jego urodziny, pomyślała. Dwudziesty ósmy lub dwudziesty dziewiąty października tysiąc dziewięćset jedenastego, dwunastego, trzynastego lub czternastego roku. Osiem różnych możliwości. Gdyby choć przez chwilę była sama, otworzyłaby sejf bez trudu. 374 Hide uchylił drzwiczki. W środku leżały dwa urządzenia nadawczo-odbiorcze. - Eureka... - szepnęła Elspeth. - Słucham? - spytał Hide. - Nic takiego. Mruknął coś, wrzucił kopertę do sejfu, zamknął drzwi i przekręcił zamek. Elspeth stała już w progu. - Dziękuję, pułkowniku. - Zawsze do usług. Teraz musiała zaczekać, aż wyjdzie z gabinetu. Siedząc przy swoim biurku, nie widziała całego korytarza. Nieważne. Żeby wydostać się na zewnątrz, i tak musiał przejść koło niej. Zadzwonił telefon. To był Anthony. - Zostało nam niewiele czasu - powiedział. - Co zdziałałaś? - Zaraz kończę - odparła, choć wcale nie wiedziała, czy jej się uda. - Masz samochód? - Mam. Jasnozielony mercury monterey, rocznik pięćdzie siąty czwarty. Stary model, bez płetw na bagażniku. - Poznam go. Gdzie Theo? - Jest ze mną. Pytał, co go czeka po dzisiejszej nocy. - Pewnie wróci do Europy i nadal będzie pracował dla "Le Monde". - Obawia się, że go tam znajdą. - Całkiem możliwe. W takim razie niech jedzie z tobą. - Nie chce. - Obiecaj mu coś - odpowiedziała z irytacją. - Cokolwiek. Ważne, żeby dzisiaj był na posterunku. - Nie ma sprawy. Pułkownik Hide przeszedł korytarzem. - Muszę kończyć - powiedziała i odłożyła słuchawkę. Kiedy wyszła, Hide wciąż był w polu widzenia. Stał w następnych drzwiach i rozmawiał z maszynistką. W każdej chwili mógł spojrzeć w stronę gabinetu. Elspeth musiała poczekać. 375 Po minucie pułkownik zakończył pogawędkę i wrócił do swojego pokoju. Nie wychodził stamtąd przez bite dwie godziny. Elspeth myślała, że oszaleje. Znała szyfr, więc wystarczyło wejść do gabinetu i zająć się zamkiem sejfu. Tymczasem Hide wciąż tam siedział. Posłał sekretarkę po kawę do ruchomego baru, nazywanego przez pracowników "Kanapą Karaluchów". Nie wyszedł nawet do kibla. Elspeth zastanawiała się, jak go stamtąd usunąć. W OSS uczono ją, jak załatwić przeciwnika nylonową pończochą, jednak nigdy wcześniej tego nie wypróbowała. Poza tym Hide był bardzo silny i z pewnością narobiłby hałasu. Tkwiła za swoim biurkiem. Nie wprowadziła poprawek do harmonogramu. Willy Fredrickson na pewno się już wściekał, ale teraz nie miało to najmniejszego znaczenia. Co kilka minut patrzyła na zegarek. O ósmej dwadzieścia pięć zobaczyła przechodzącego korytarzem Hide'a. Zerwała się z krzesła i podbiegła do drzwi. Był już na schodach. Pewnie szedł do centrali. Do startu pozostały zaledwie dwie godziny. Ktoś inny nadszedł korytarzem. - Elspeth? - zapytał niepewnie. Poznała go po głosie. Serce w niej zamarło, kiedy spojrzała mu prosto w oczy. To był Luke. 20:30 Dane z satelity przekazywane są za pomocą fal radiowych w formie sygnałów dźwiękowych. Nadajniki dostrojone są do tonów o różnej częstotliwości, więc ich "głosy" można poddać elektronicznej separacji. Luke bał się tej chwili. Zostawił Billie w motelu Starlite. Chciała wziąć prysznic, przebrać się i tuż przed startem przyjechać taksówką do bazy. Sam pojechał prosto do centrum kontroli lotu. Dowiedział się, że moment odpalenia przesunięto na dwudziestą drugą czterdzieści pięć. Willy Fredrickson powiadomił go, co zrobiono, żeby uniknąć sabotażu, Luke jednak nie pozbył się wszystkich wątpliwości. Wolałby usłyszeć o aresztowaniu Packmana i znać miejsce pobytu Anthony'ego. Ale przecież nic nie mogli zdziałać, nie znając nowego kodu. Willy zapewnił go, że nowe urządzenia są bezpiecznie zamknięte w sejfie. Nieco się uspokoił dopiero na widok Elspeth. Do tej pory nikomu jeszcze nie wspomniał o swoich podejrzeniach. Ciężko mu było ją oskarżać, a poza tym nie miał dowodów. Chciał 377 jednak spojrzeć jej w oczy i zażądać, by powiedziała prawdę. Kłamstwo rozpoznałby od razu. Z ciężkim sercem wszedł do Hangaru R. Czekała go rozmowa o zdradzie i braku zaufania. Sam nie wiedział, co gorsze. Na szczycie schodów minął go jakiś człowiek w mundurze pułkownika. - Cześć, Luke! - zawołał w przelocie. - Dobrze, że już jesteś. Spotkamy się tuż przed startem. Zaraz potem zobaczył wysoką rudą dziewczynę, która z wyraźnym niepokojem wyjrzała na korytarz. Z napięciem spoglądała na odchodzącego oficera. Była o wiele piękniejsza niż na ślubnym portrecie. Jej blada twarz połyskiwała lekko, niczym tafla jeziora o świcie. Luke spoglądał na nią w niemym oczarowaniu, targany sprzecznymi emocjami. Kiedy się do niej odezwał, zawołała: - Luke! Podbiegła do niego. Uśmiechała się radośnie, ale w jej oczach widniał cień strachu. Zarzuciła mu ręce na ramiona i pocałowała go prosto w usta. Nie powinien być tym zdziwio ny - była przecież jego żoną. Nie widzieli się cały tydzień. Skąd miała wiedzieć, że ją podejrzewa o zdradę? Zachowywała się normalnie. Bez pośpiechu uwolnił się z jej objęć. Zmarszczyła brwi i obrzuciła go uważnym spojrzeniem, próbując coś wyczytać z jego ponurej twarzy. - O co chodzi? - spytała. Potem pociągnęła nosem i skrzy wiła się. - Śmierdzisz seksem, ty sukinsynu! - stwierdziła i odepchnęła go. - Pierdoliłeś się z Billie Josephson! Przechodzący obok laborant spojrzał na nią ze zdumieniem. Nie zwróciła na to uwagi. - Zerżnąłeś ją w pociągu! - krzyknęła. Luke nie wiedział, co na to odpowiedzieć. Wstydził się swojego czynu, choć jej zdrada była o wiele gorsza. Nie znosił usprawiedliwień, bo brzmiały zbyt żałośnie. Postanowił więc milczeć. 378 Gniew Elspeth minął równie szybko, jak się pojawił. - Nie mam teraz na to czasu - mruknęła i niecierpliwie rozejrzała się po korytarzu. - Nasza rozmowa nie jest najważniejsza? - zapytał zdzi wiony Luke. - Nie! Wracam do pracy. - Nie musisz się tym przejmować. - Zastanów się, Co wygadujesz. Muszę już iść. Porozma wiamy później. - Raczej nie - odparł z naciskiem. Popatrzyła na niego, wyraźnie zbita z tropu. - Co to znaczy? - Byłem w domu i przeczytałem pewien list do cie bie... - Wyjął kopertę z kieszeni marynarki. - Od lekarza z Atlanty. Krew odpłynęła jej z twarzy. Wzięła list do ręki i szybko przebiegła go wzrokiem. - O mój Boże... - szepnęła. - Poddałaś się sterylizacji półtora miesiąca przed ślubem - powiedział. Nawet teraz nie mógł w to uwierzyć. Łzy błysnęły w jej oczach. - Nie chciałam tego - jęknęła. - Musiałam. Luke przypomniał sobie kilka słów z listu. Tych o bezsenności, wychudzeniu, atakach płaczu i depresji. Było mu jej serdecznie żal. - Wiem, co przeszłaś - powiedział cicho. - Bądź tak miły i nie użalaj się nade mną. - Wejdźmy lepiej do pokoju. Popchnął ją lekko za próg i zamknął za sobą drzwi. Elspeth podeszła do biurka, opadła na krzesło i zaczęła przetrząsać torebkę, szukając chusteczki do nosa. Luke przyciągnął bliżej fotel Fredricksona i usiadł naprzeciwko. Otarła oczy. - Niewiele brakowało, żebym uciekła im spod noża - westchnęła. - Czułam się cholernie podle. 379 Popatrzył na nią ze spokojem, choć kosztowało go to bardzo wiele. - Zmusili cię, prawda? - zapytał. Popatrzyła na niego szeroko rozwartymi oczami. - KGB - dodał po chwili. Nie odrywała od niego wzroku. - Wyszłaś za mnie, żeby mieć stały wgląd w dokumenty programu kosmicznego. Zabieg był rękojmią, że nie przejdziesz na naszą stronę. Nie mając dzieci, nie przedkładałaś uczuć nad obowiązek. Smutny wyraz jej oczu przekonał go, że istotnie tak było. - Nie próbuj zaprzeczać - powiedział. - I tak ci nie uwierzę. Przyznała się do wszystkiego. Luke wyprostował plecy. Koniec zmagań. Czuł się zmęczony i obolały, jakby spadł z wysokiego drzewa. - Usiłowałam się wycofać! - zawołała nagle. Łzy popłynęły jej po twarzy. - Jeszcze rano byłam zdecydowana. Kiedy zadzwoniłeś do mnie i powiedziałeś coś o domu i dzieciach na podwórku, postanowiłam ich oszukać... Ale w nocy, gdy leżałam sama w łóżku, uświadomiłam sobie wagę informacji, które mogłam od ciebie uzyskać, i poddałam się. - Nie umiałaś być matką i szpiegiem? Pokręciła głową. - Ledwo dawałam sobie radę z miłością do ciebie. Nie mogłabym oszukiwać dzieci. - Co cię skłoniło do podjęcia takiej decyzji? Wytarła nos. - Nie uwierzysz... To była Gwatemala. - Zaśmiała się gorzko. - Ci biedacy chcieli jedynie szkół i związków zawo dowych. Skrawka zwykłego życia. To jednak podnosiło cenę bananów o kilka marnych centów i budziło protesty zarządu United Fruit. Co więc zrobiły Stany Zjednoczone? Obaliły legalną władzę i oddały ster rządów w ręce faszyzującej marionetki. Pracowałam w CIA, więc znałam całą prawdę. Wściekałam się jak diabli na tych chciwych zaprzańców z Wa szyngtonu, którzy nie wahali się wycyckać najbiedniejszego kraju świata. A ja wmawiałam naiwnym Amerykanom, że to 380 była rewolta antykomunistów! Nie, ty tego nie zrozumiesz... Aż mnie trzęsło ze złości! - I z tego powodu dałaś się okaleczyć? - Tak! W dodatku oszukałam cię i zniszczyłam nasze małżeństwo. - Uniosła głowę z dumą. - Gdzie szukać nadziei dla świata, skoro każdy biedak, który podniesie głowę z błota, ginie zaraz, zmiażdżony podkutym butem Wuja Sama? Żal mi tylko, że nie mamy dzieci. Niczego innego nie żałuję. Luke kiwnął głową. - Chyba zrozumiałem. - To dobrze. - Westchnęła. - Co teraz? Wezwiesz FBI? - A mam inny wybór? - Jeśli mnie dostaną, skończę na krześle elektrycznym, tak jak Rosenbergowie. Skrzywił się, jakby dostał w brzuch. - Chryste... - Jest inne wyjście. - Jakie? - Puść mnie. Kupię bilet na najbliższy samolot. Polecę do Paryża, Frankfurtu lub Madrytu. Do jakiegokolwiek miasta w Europie. Stamtąd na pewno złapię coś do Moskwy. - Naprawdę tego chcesz? Na stałe zamieszkasz w Rosji? - Tak. - Uśmiechnęła się gorzko. - Wiesz, jestem pułkow nikiem. W Stanach Zjednoczonych nie zaszłabym tak wysoko. - Musisz wyjechać natychmiast - powiedział. - Dobrze. - Odprowadzę cię do bramy. Oddasz mi przepustkę, żebyś nie mogła wrócić. - W porządku. Popatrzył na nią, chcąc zapamiętać rysy jej twarzy. - To chyba nasze pożegnanie. Wzięła torebkę. - Mogę jeszcze na chwilę wejść do toalety? - Oczywiście - odparł. 21:30 Głównym zadaniem satelity, opracowanym przez doktora Jamesa van Allena z Uniwersytetu w Iowa, jest pomiar natężenia promieniowania kosmicznego. Z tego też względu najważniejszą część aparatury badawczej stanowi licznik Geigera. Elspeth wyszła z pokoju, skręciła w lewo, minęła damską toaletę i zajrzała do gabinetu pułkownika Hide'a. Pusto. Weszła, zamknęła drzwi za sobą i przez chwilę stała nieruchomo. Odczuwała ogromną ulgę. Pokój rozmazał się, boi łzy nabiegły jej do oczu. Zwycięstwo było w zasięgu ręki, ale z drugiej strony... Na zawsze pożegnała się z najlepszyn człowiekiem na świecie. Miała opuścić ojczyznę i zamieszkać w kraju, którego nigdy nie widziała. Zacisnęła powieki i głęboko zaczerpnęła powietrza. Raz wdech, dwa - wydech, trzy - wdech. Poczuła się znacznie lepiej. Przekręciła klucz w drzwiach, a potem podeszła do szafy stojącej za biurkiem Hide'a i klęknęła przed sejfem. Ręce jej 382 drżały. Z trudem zmusiła się do spokoju. Nagle przypomniała sobie szkolne lekcje łaciny i motto festina lente, czyli "śpiesz się powoli". Dokładnie powtarzała wszystkie ruchy Hide'a. Najpierw cztery razy przekręciła gałkę w stronę przeciwną do ruchu wskazówek zegara i ustawiła jąna dziesiątce. Potem trzykrotnie w drugą stronę i przerwa na dwadzieścia dziewięć. Dwa razy z powrotem i czternastka. Pociągnęła za rączkę. Ale drzwiczki wciąż były zamknięte. Na korytarzu rozległy się czyjeś kroki. Usłyszała kobiecy głos. Wydawał się nienaturalnie głośny, jak w sennym koszmarze. Jednak po chwili znów zapanowała cisza. Pierwsza była dziesiątka, była tego pewna. A druga liczba? Dwadzieścia dziewięć lub dwadzieścia osiem. Wykręciła dwadzieścia osiem i czternastkę. Nic. Wypróbowała dopiero dwie z ośmiu możliwości. Spocone palce ślizgały jej się po metalu. Wytarła je o sukienkę i próbowała dalej. Dziesięć, dwadzieścia dziewięć, trzynaście... Dziesięć, dwadzieścia osiem, trzynaście... Dobrnęła do połowy listy. Gdzieś w oddali zabrzmiał ryk syreny. Dwa krótkie i jeden długi sygnał, powtórzone trzy razy. To znak, aby cały personel opuścił teren wyrzutni. Start miał nastąpić za godzinę. Elspeth odruchowo rzuciła okiem na drzwi i wróciła do przerwanej pracy. Szyfr dziesięć - dwadzieścia dziewięć - dwanaście nie zadziałał. Dziesięć - dwadzieścia osiem - dwanaście. Pośpiesznie szarpnęła za klamkę i otworzyła drzwiczki. Urządzenia odbiorczo-nadawcze wciąż tam leżały. Elspeth pozwoliła sobie na uśmiech triumfu. Nie miała czasu, by je rozmontować i naszkicować wzór połączeń. Musiała zabrać je na plażę. Potem wystarczyło jeden z nich po prostu włożyć do nadajnika... 383 Ale co będzie, jeśli w ciągu najbliższej godziny ktoś zauważy kradzież szyfru? Pułkownik Hide był w centrum kontroli lotu. Wątpliwe, żeby wrócił przed startem. Musiała zaryzykować. Znowu rozległy się kroki. Ktoś nacisnął klamkę. Elspeth wstrzymała oddech. - Hej, Bili, jesteś tam? - zabrzmiał męski głos. To chyba Harry Lane. Co on do diabła tu robi? Szczęknęła klamka. - Nigdy nie zamykał, prawda? - zapytał Harry. - Nie wiem - odparł ktoś inny. - Skoro jest szefem ochrony, to może chyba robić, co mu się podoba. Kroki ucichły w oddali. Harry mruczał po drodze: - Ochrona, dobre sobie... Pewnie zamyka, żeby mu ktoś nie wychlał whisky. Elspeth schowała oba przełączniki do torebki. Zamknęła sejf, przekręciła zamek i zamknęła drzwi szafki. Ostrożnie przekręciła klucz i wyszła na korytarz. Przed nią stał Harry Lane. - Och! - jęknęła zaskoczona. Popatrzył na nią podejrzliwie. - Co tam robiłaś? - Nic - bąknęła i próbowała go wyminąć. Złapał ją za ramię. - Skoro nic, to po co zamykałaś drzwi? Ścisnął ją tak, że syknęła z bólu. Doprowadziło ją to do wściekłości. - Puść mnie, bezmózgi chamie, bo ci wydrapię oczy! Odskoczył jak oparzony, lecz wciąż blokował jej drogę. - Przyznaj się, co tam robiłaś - syknął. - Weszłam poprawić pas do pończoch - zmyśliła na po- czekaniu. - Toaleta była zajęta, więc skorzystałam z pustego gabinetu Billa. Na pewno się nie pogniewa. - Na pewno... - mruknął Harry. Miał wyjątkowo głupią minę. - Wiem, że musimy uważać - powiedziała Elspeth. - Ale to nie powód, bym miała siniaki na ramieniu. 384 - Przepraszam. Poszła w swoją stronę. Wróciła do pokoju Fredricksona. Luke siedział w tym samym miejscu, w którym go zostawiła. - Jestem gotowa - oznajmiła. Wstał. - Kiedy wyjdziesz za bramę, jedź prosto do motelu - powiedział rzeczowym tonem, lecz widać było, że jest wzbu rzony. - Tak - odparła krótko. - Rano pojedziesz do Miami i wsiądziesz do samolotu opuszczającego Stany Zjednoczone. - Tak. Z zadowoleniem kiwnął głową. Zeszli po schodach. Owionęło ich ciepłe powietrze nocy. Luke odprowadził ją do samochodu. - Oddaj mi przepustkę - mruknął, kiedy otworzyła drzwi. Rozpięła torebkę i zamarła ze zgrozy. Przełączniki leżały na samiutkim wierzchu, na żółtej jedwabnej kosmetyczce. Luke ich jednak nie widział. Patrzył w drugą stronę, był zbyt dobrze wychowany, by zaglądać do damskiej torebki. Elspeth podała mu przepustkę. Schował ją i powiedział: - Podjadę jeepem za tobą, do bramy. To było ich pożegnanie. Nie mogła wykrztusić ani słowa. Wsiadła do samochodu i trzasnęła drzwiami. Przełknęła gorzkie łzy i odjechała. Cały czas widziała z tyłu światła jeepa. Mijając wyrzutnię, zobaczyła, że wieżę już odciągnięto na bok. Wielka biała rakieta stała skąpana w jasnym blasku. Wydawała się dziwnie krucha, jakby każdy mógł ją przewrócić. Elspeth spojrzała na zegarek. Za minutę dziesiąta. Zostało jej zaledwie czterdzieści sześć minut. Nikt jej nie zatrzymał, gdy wyjeżdżała z bazy. Reflektory jeepa zmalały gdzieś w oddali, aż w końcu zniknęły za zakrętem. 385 - Żegnaj, kochany - powiedziała na głos i wybuchnęła płaczem. Nie panowała już nad sobą. Szlochała nieprzerwanie, aż dostała czkawki. Łzy ciekły jej po twarzy. Światła mijanych samochodów przypominały rozmazaną smugę. Prawie przegapiła zjazd z szosy na plażę. W ostatniej chwili z całej siły przydeptała hamulec i skręciła w lewo, w poprzek przez drugi pas autostrady. Jakaś taksówka z donośnym trąbieniem o centymetry minęła tylny zderzak corvette. Elspeth wjechała w piach. Samochód zabujał się gwałtownie i stanął. Otarła twarz rękawem. Serce waliło jej jak oszalałe. Niewiele brakowało, a wszystko by popsuła. Powoli ruszyła w stronę plaży. Po odjeździe Elspeth Luke nadal tkwił przy bramie. Nawet nie wysiadł z samochodu. Czekał na Billie. Miał zamęt w głowie i z trudem oddychał, jakby z rozpędu wpadł na ścianę i leżał teraz półprzytomny, próbując odzyskać zmysły. Elspeth przyznała bez wahania, że była sowieckim szpiegiem. Wiedział o tym od dwudziestu czterech godzin, lecz co innego wiedzieć, a co innego usłyszeć na własne uszy... Nikt przy zdrowych zmysłach nie wątpił, że na tym pięknym świecie byli szpiedzy. Ethel i Julius Rosenbergowie poszli za szpiegostwo na krzesło elektryczne. Opisywano to w gazetach. Byłem mężem agentki przez całe cztery lata, pomyślał Luke. Aż trudno uwierzyć. Billie przyjechała taksówką kwadrans po dziesiątej. Luke wziął ją do wartowni, by wypisano jej przepustkę, a potem wsiedli do jeepa, żeby dostać się do centrum lotu. - Elspeth odeszła... - mruknął Luke. - Chyba ją widziałam - odparła Billie. - Jechała białą corvette? - Tak. - Niemal wpadła pod koła taksówki, kiedy skręcała z szosy 386 Mignęła mi jej twarz w światłach reflektorów. Minęliśmy ją dosłownie o kilka centymetrów. Luke zmarszczył brwi. - Jak to "skręcała z szosy"? - Zjechała z autostrady. - Obiecała mi, że pojedzie prosto do Starlite. - Nie. - Billie pokręciła głową. - Wybrała się na plażę. - Na plażę? - Skręciła w przejazd pomiędzy wydmami. - Cholera! - zaklął Luke i zawrócił jeepa. Elspeth jechała wolno brzegiem morza, przyglądając się grupkom ludzi czekających na start rakiety. Na kobiety i dzieci nie zwracała uwagi. Przypatrywała się za to mężczyznom, trzymającym lornetki lub aparaty w dłoniach. Niektórzy z nich palili papierosy, inni pili kawę albo piwo. Spoglądała na samochody, w nadziei że któryś z nich okaże się czteroletnim mercury monterey. Z opisu wynikało, że jest zielony, lecz w ciemnościach nie mogła rozróżnić kolorów. Zaczęła od najbardziej zatłoczonego odcinka plaży, najbliżej wyrzutni. Anthony i Theo z pewnością wybrali ustronniejsze miejsce. Bała się, że ich przeoczy. Powoli jechała na południe. W końcu zobaczyła wysokiego człowieka w staromodnych szelkach. Opierał się o jasne auto i patrzył przez lornetkę w stronę świateł błyszczących na przylądku Canaveral. - Anthony! - zawołała i wyskoczyła z corvette. Opuścił lornetkę. To nie był Anthony. - Przepraszam - bąknęła. Pojechała dalej. Spojrzała na zegarek. Wpół do jedenastej. Czas dobiegał końca. Miała szyfr i wszystko pewnie już czekało, a nie mogła znaleźć dwóch ludzi na plaży. Tymczasem pojazdów zaczęło ubywać. Stały mniej więcej co sto metrów. Elspeth dodała gazu. Minęła jakiś samochód. 387 Wyglądał na pusty, więc pojechała dalej. W tej samej chwili usłyszała za sobą trąbienie. Zwolniła i obejrzała się. Z pozornie pustego auta wysiadł jakiś człowiek. Machał do niej. To był Anthony. - Dzięki Bogu! - szepnęła. Wrzuciła wsteczny bieg. - Mam duplikaty! - zawołała, wyskakując z corvette. Z drugiego samochodu wyłonił się Theo. - Daj mi je - powiedział. - Szybko, na miłość boską! 22:48 Odliczanie dobiegło końca. Kierownik lotu krzyknął: "Zapłon!". Technik pociągnął i przekręcił metalowy pierścień, uruchamiający silniki rakiety. Otwarto wloty paliwa. Zamknięto wentyl z ciekłym tlenem. Zniknął obłok białego dymu, otaczający kadłub pocisku. - Baki paliwa pod ciśnieniem! - oznajmił kierownik lotu. Przez następne 11 sekund nic się nie działo. Jeep pełnym gazem niknął przez plażę, rozpędzając grupki widzów. Luke przyglądał się samochodom. Nie zwracał uwagi na gniewne okrzyki ludzi obsypywanych piaskiem. Billie stała obok niego, trzymając się owiewki. - Widzisz białą corvette? - zawołał, przekrzykując szum wiatru wywołanego pędem. Pokręciła głową. - Powinna być widoczna jak na dłoni! - Więc gdzie oni są, do diabła?! 389 Ostatni przewód odpadł od kadłuba rakiety. Sekundę później zadudniły silniki pierwszego członu. Z dysz buchnął długi pomarańczowy płomień. - Pośpiesz się, Theo! - krzyknął Anthony. - Milcz! - uciszyła go Elspeth. Stali pochyleni nad bagażnikiem samochodu. Theo wciąż dłubał w nadajniku. Podłączał przewody do jednego z urządzeń wykradzionych z sejfu. W dali rozległ się głuchy pomruk, niczym dudnienie gromu. Wszyscy unieśli głowy. Powoli, jakby z wysiłkiem, Explorer I oderwał się od wyrzutni. - Leć, maleńka! - zawołał ktoś w centrum kontroli. Billie zobaczyła białą corvette, stojącą obok ciemniejszej limuzyny. - Tam! - krzyknęła. - Widzę! - odkrzyknął Luke. Obok samochodu stało troje ludzi. Billie rozpoznała Elspeth i Anthony'ego. Trzecim był prawdopodobnie Theo Packman. Żadne z nich nie zaglądało już do bagażnika. Patrzyli ponad plażą w stronę przylądka Canaveral. Billie w lot zrozumiała, co się dzieje. Nadajnik był w bagażniku. Należało go tylko nastawić na odpowiedni sygnał. Na co czekali? Odwróciła się w stronę Przylądka. Nic nie zobaczyła, ale usłyszała narastający rumor, jakby z otwartego hutniczego pieca. Odpalono rakietę. - Poszła w górę! - zawołała. - Trzymaj się! - wrzasnął Luke. Oburącz chwyciła owiewkę. Jeep skręcił szerokim łukiem. 390 Rakieta nagle przyśpieszyła. Jeszcze przed chwilą wisiała nad wyrzutnią, a potem skoczyła w górę niczym pocisk wyrzucony z procy i pomknęła przez ciemne niebo, ciągnąc za sobą warkocz ognia. W huk rakiety wdarł się inny dźwięk - warkot nadjeżdżającego samochodu. Chwilę później światła reflektorów padły na małą grupkę skupioną przy mercurym. Elspeth zobaczyła pędzącego jeepa. Najwyraźniej chciał ich staranować. - Szybko! - krzyknęła. Theo podłączył ostatni kabel. Na obudowie nadajnika były dwa przełączniki, jeden z napisem "Stan gotowości", a drugi - "Odpalenie". Jeep był tuż-tuż. Theo przekręcił przełącznik na "Stan gotowości". Na plaży tysiące osób wbijało wzrok w niebo. Rakieta równym lotem pięła się coraz wyżej. Buchnął gwar radosnych okrzyków. Luke celował prosto w tył obcego samochodu. Jeep zwolnił na zakręcie, ale w dalszym ciągu jechał z szybkością trzydziestu kilometrów na godzinę. Billie wyskoczyła. Wylądowała na piasku, przebiegła kilka kroków, upadła i potoczyła się na bok. Elspeth w ostatniej chwili uniknęła zmiażdżenia. Coś huknęło i rozległ się brzęk tłuczonego szkła. Siła zderzenia o dobry metr przesunęła zgnieciony tył mercurego. Klapa bagażnika zamknęła się z głośnym trzaskiem. Luke był prawie pewien, że któryś ze spiskowców zginął pod kołami. Ale który? Theo czy Anthony? W chwili zderzenia poleciał głową w przód i kierownica wbiła mu się w piersi. 391 Czuł ból połamanych żeber. Ciepła, lepka krew płynęła z głębokiej rany na czole. Usiadł prosto i wzrokiem odszukał Billie. Wyglądało na to, że wyszła z wypadku bez szwanku. Siedziała na piasku. Rozcierała potłuczone ramiona, ale nie była ranna. Spojrzał przed siebie. Theo leżał rozciągnięty jak długi. Nie ruszał się. Anthony stał na czworakach, mocno poturbowany, lecz cały. Elspeth już zdążyła dźwignąć się na nogi. Podbiegła do mercurego i szarpała się z bagażnikiem. Luke wyskoczył z jeepa. Elspeth zdołała uchylić pokrywę. Odepchnął ją. Upadła na piasek. - Stój! - krzyknął Anthony. Obejrzał się. Anthony stał tuż przy Billie, z pistoletem przytkniętym do jej głowy. Luke popatrzył w górę. Czerwony ogon Explorera jaśniał niczym kometa na czarnym nocnym niebie. Jak długo pocisk był widoczny, mógł ulec zniszczeniu. Pierwszy człon kończył pracę na wysokości stu kilometrów i rakieta stawała się niewidzialna dla tłumów zgromadzonych na Ziemi. Płomień drugiego członu był zbyt nikły, żeby go można było dostrzec z tej odległości. Stanowiło to także sygnał, że mechanizm autodestrukcji został odłączony. Pierwszy człon, z detonatorem, spadał do Atlantyku. Po oddzieleniu od drugiego członu nie mógł już zniszczyć satelity. Oddzielenie następowało w dwie minuty i dwadzieścia pięć sekund po starcie. Luke wiedział, że rakieta opuściła wyrzutnię dwie minuty temu. Zostało więc dwadzieścia pięć sekund. Wystarczająco wiele czasu, by włączyć zapalnik. Elspeth podniosła się z ziemi. Luke popatrzył na Billie. Klęczała na jednym kolanie, jak sprinter na linii startu. Anthony trzymał w ręku pistolet z tłumikiem. Wylot lufy niemal dotykał jej kręconych włosów. Czy mógłbym poświęcić ludzkie życie w zamian za rakietę? - zastanawiał się Luke. Odpowiedź brzmiała: nie. 392 Co będzie, gdy się poruszę? Zastrzeli ją? Chyba tak... Elspeth pochyliła się nad otwartym bagażnikiem. Billie przejęła inicjatywę. Szarpnęła głową w bok i rzuciła się w tył, ramieniem podcinając nogi Anthony'emu. Luke skoczył na Elspeth i odepchnął ją od samochodu. Pistolet kaszlnął, a potem zapadła cisza. Luke obejrzał się z przerażeniem. Anthony strzelił. Co z Billie? Odtoczyła się na bok, cała i zdrowa. Odetchnął z ulgą. Anthony uniósł broń, celując teraz w niego. Luke'a ogarnął dziwny spokój. Zrobił chyba już wszystko, co było w jego mocy. Anthony zakasłał, z jego ust popłynęła krew. Postrzelił się, kiedy padał, przewrócony przez Billie. Pistolet wypadł mu z bezwładnej ręki. Osunął się na ziemię i legł na plecach. Szeroko rozwartymi oczami patrzył prosto w niebo, ale nic nie widział. Elspeth stanęła przy nadajniku. Luke uniósł głowę. Czerwony ognik jeszcze jaśniał w kosmosie. Po chwili zniknął. Elspeth włączyła nadajnik i spojrzała w górę. Za późno. Pierwszy człon oderwał się od reszty rakiety. Ładunek prawdopodobnie wybuchł, lecz w zbiorniku nie było już paliwa. Satelita poleciał dalej. Luke westchnął. Koniec koszmaru. Uratował rakietę. Billie położyła dłoń na piersi Anthony'ego. Potem sprawdziła puls. - Nie żyje - powiedziała po chwili. Niemal jednocześnie spojrzeli na Elspeth. - Znowu mnie okłamałaś - odezwał się Luke. W oczach Elspeth pojawiły się histeryczne błyski. - Mieliśmy rację! - wrzasnęła. - Nie mogliśmy się mylić! W oddali, za jej plecami, widzowie i turyści zbierali się do odjazdu. Nikt z nich nie był na tyle blisko, żeby usłyszeć odgłosy walki. Poza tym wszyscy patrzyli w górę. 393 Luke i Billie mieli wrażenie, że Elspeth chce coś powiedzieć. Ona jednak pokręciła tylko głową, wsiadła do samochodu i włączyła silnik. Zamiast jechać do szosy, skręciła w stronę oceanu. Luke i Billie z przerażeniem patrzyli, jak wjeżdża w wodę. Samochód stanął. Drobne fale rozpryskiwały się na błotnikach. Elspeth wysiadła. W światłach reflektorów weszła głębiej i zaczęła płynąć. Luke chciał za nią pobiec, ale Billie złapała go za ramię. - Utopi się! - krzyknął ze strachem. - Już jej nie dogonisz - powiedziała Billie. - Sam zginiesz. Usiłował się wyrwać. Elspeth zniknęła w ciemnościach. Płynęła bardzo szybko. Wiedział, że w mroku nocy nie zdoła jej odnaleźć. Pokonany, pochylił głowę. Billie objęła go. Po chwili odwzajemnił jej uścisk. Napięcie, w którym żył przez ostatnie trzy dni, spadło na niego niczym pień ogromnego drzewa. Zachwiał się. Byłby upadł, gdyby Billie go nie podtrzymała. Stali na plaży, przytuleni, i spoglądali w górę. Niebo było pełne gwiazd. EPILOG 1968 Z danych pochodzących z licznika Geigera zamontowanego w kapsule Explorera I wynikało, że natężenie promieniowania kosmicznego 1000 razy przekracza przewidywaną wartość. Ta informacja stała się podstawą do opracowania mapy pasów radiacyjnych wokół Ziemi, znanych później jako "pasy van Allena", od imienia naukowca z Uniwersytetu w Iowa, który był autorem tego doświadczenia. Badania mikrometeorów udowodniły, że na Ziemię spada rocznie ponad 2000 ton kosmicznego pyłu. Powierzchnia Ziemi okazała się o jeden procent bardziej płaska, niż początkowo przypuszczano. Termometry Explorera I wykazały, że wewnątrz kosmicznej kapsuły można utrzymać temperaturę niezbędną do życia - i to była najważniejsza wiadomość z punktu widzenia pionierów astronautyki. Luke był w ekipie NASA, która wysłała ludzi na Księżyc. Mieszkał wówczas w dużym, starym domu w Houston, wraz z Billie, która zajmowała stanowisko dziekana Psychologii 397 Poznawczej w Baylor. Mieli trójkę dzieci: Catherine, Louisa i Jane. (Pasierb Luke'a, Larry, mieszkał razem z nimi, ale tamtego lata wyjechał do ojca). Dwudziestego lipca Luke miał wolne. Kilka minut przed dziewiątą czasu centralnego patrzył w telewizor, podobnie jak połowa świata. Siedział na kanapie, obok Billie, z najmłodszą córką, Jane, na kolanach. Dwójka pozostałych dzieci leżała na dywanie, z psem, żółtym labradorem o imieniu Sidney. Łza spłynęła po policzku Luke'a, kiedy Neil Armstrong postawił nogę na Księżycu. Billie ścisnęła go za rękę. Dziewięcioletnia Catherine, która odziedziczyła jej urodę, popatrzyła na ojca zdziwiona. - Mamo, dlaczego tatuś płacze? - szepnęła do Billie. - To bardzo długa historia - odpowiedziała jej matka. - Kiedyś ci ją opowiem. Explorer I miał pozostać w kosmosie przez dwa lub trzy lata. W rzeczywistości krążył w przestrzeni kosmicznej dwanaście lat. 31 marca 1970 roku po raz ostatni wszedł w atmosferę nad Oceanem Spokojnym, w pobliżu Wyspy Wielkanocnej, i spłonął o godzinie 05:47 rano. Okrążył Ziemię 58 376 razy i pokonał łącznie ponad 2 600 000 000 kilometrów. Podziękowania Wiele osób poświęciło swój czas, aby zapewnić mi stały dostęp do cennych informacji, niezbędnych przy pisaniu tej książki. Najwięcej danych zebrał Dan Starer z nowojorskiej agencji Research for Writers, z którym stale współpracuję od 1981 roku, czyli od czasów "Człowieka z Sankt Petersburga". Na moją szczególną wdzięczność zasługują także: - w Cambridge, Massachusetts: Ruth Helman, Isabelle Yardley, Frań Mesher, Peg Dyer, Sharon Holt, studenci z Domu Pforzheimera oraz Kay Stratton; - w hotelu St. Regis, d. Carlton, w Waszyngtonie: woźny Louis Alexander, boy Jose Muzo, kierownik Peter Walterspiel i jego asystent, Pat Gibson; - na Uniwersytecie Georgetown: archiwista Jon Reynolds, eme rytowany profesor fizyki Edward J. Firm i Val Klump z Klubu Astronomicznego; - na Florydzie: Henry Magill, Ray Clark, Henry Paul oraz Ike Rigell, którzy pracowali w pierwszych latach realizacji amerykańskie go programu kosmicznego, a także Henri Landwirth, były kierownik motelu Starlite; - w Huntsville, w Alabamie: Tom Carney, Cathey Caraey i Jackie Gray z "Old Huntsville Magazine", Roger Schwerman z bazy Red- 399 stone, główny historyk dowództwa Wojsk Lotniczych i Rakietowych, Michael Baker, kurator Amerykańskiego Muzeum Kosmosu i Rakiet, David Alberg, i doktor Emst Stuhlinger. Maszynopis był często czytany przez członków mojej rodziny: żonę, Barbarę Follett, dwie pasierbice, Jann Turner i Kim Turner, oraz kuzyna, Johna Evansa. Dziękuję im za wszystkie uwagi. Słowa uznania kieruję także do redaktorek: Phyllis Grann, Neill Nyren i Suzanne Baboneau. Dziękuję także agentom: Amy Berkower, Simonowi Lipskarowi i przede wszystkim Alowi Zuckermanowi.