Julia Iwanowa 
Ostatni Eksperyment
Przełożył Janusz Majewski


Prolog

Wydanie nadzwyczajne! Sensacyjne wiadomości z Ośrodka Lotów Kosmicznych! 
Udało się nawiązać łączność ze statkiem gwiezdnym „Achilles 87”, który uznano już za 
zaginiony. Kapitan pojazdu Barry F. Kennan poinformował, że jego załoga przebywa na 
nieznanej planecie, nie tylko nadającej się do życia, ale do złudzenia przypominającej Ziemię, 
oraz że wszyscy czują się tam znakomicie. Zapytany o przyczyny tak długiego milczenia, 
kapitan Kennan oświadczył, że nie chce więcej mieć nic wspólnego z Ziemią. Na wezwanie 
zaś odpowiedział tylko dlatego, że całkiem przypadkowo znalazł się na pokładzie statku, by 
zabrać stamtąd jakieś rzeczy. A w ogóle cała załoga zdecydowała się na zawsze pozostać na 
Ziemi Beta.
I na tym łączność się urwała. Dziwne zachowanie kapitana Kennana, a przede 
wszystkim jego ostatnie oświadczenie, pozwalają przypuszczać, iż załoga „Achillesa 87” 
znajduje się w niewoli u tajemniczych mieszkańców Ziemi Beta i w ten sposób wzywa 
pomocy. Na szczęście w czasie transmisji udało się określić położenie tajemniczej planety. 
Towarzystwo Ocalenia Kosmonautów bezzwłocznie przystąpiło do organizowania zbiórki 
darów, zamierzając w najbliższym czasie wysłać na Betę uzbrojoną ekspedycję ratunkową.

Komunikat Ośrodka Lotów Kosmicznych: 27 września br. statek gwiezdny „Achilles 
88”, wysłany na ratunek załodze „Achillesa 87”, pomyślnie wylądował na Ziemi Beta.
„Niech to diabli, wszystko jest tu takie samo, jak na naszej staruszce Ziemi - widzę 
sosny i chmury!” - zawołał kapitan Steve Heyts, schodząc na powierzchnię planety.
Były to jego ostatnie słowa. Próby ponownego nawiązania łączności ze statkiem nie 
przyniosły, jak na razie, rezultatu.

Ośrodek Lotów Kosmicznych informuje: 12 marca br. statek gwiezdny „Achilles 89”, 
wysłany na ratunek statkom „Achilles 87” i „Achilles 88”, pomyślnie wylądował na Ziemi 
Beta.

„Osobiście podoba mi się tutaj - informował Ośrodek kapitan John Derek. - Tamci 
mieli rację: prawdziwy raj. I my także chyba tu zostaniemy. Żegnajcie”.
Derek również nie chce wracać na Ziemię!
Kennan, Heyts, Derek... kto następny?
Co się tam dzieje? Naukowcy powstrzymują się od komentarzy, cały świat gubi się w 
domysłach. Ziemia... Człowiek zawsze był jej wierny, dokądkolwiek zawędrował. Po raz 
pierwszy dobrowolnie się od niej odciął.
A może to naprawdę raj?

Ze źródeł nieoficjalnych: Przystąpiono do organizowania pierwszej partii 
przesiedleńców na Betę.

Liczba kolonistów udających się na zagadkową Betę zatrważająco rośnie. Tylko w 
ubiegłym tygodniu odleciało tam 312 ludzi. Zdecydowali się na to pomimo niezwykle 
wysokiej ceny biletu, a także ignorując tragiczną statystykę - prawie jedna trzecia pospiesznie 
organizowanych ekspedycji ginie w Kosmosie.
A może to naprawdę raj?

Rząd Ziemi Beta oświadcza, że w związku z niebezpieczeństwem przeludnienia 
zamyka wszystkie porty lotnicze dla przesiedleńców z Ziemi. Rząd Ziemi Beta ogłasza 
całkowitą suwerenność i w przyszłości nie zamierza utrzymywać jakichkolwiek kontaktów z 
Ziemią Alfa!
Rząd Ziemi Beta uprzedza, że wokół planety na wysokości trzystu kilometrów 
utworzona została strefa obronna. Dowódca sił zbrojnych strefy kapitan Barry F. Kennan 
wydał bezwzględny rozkaz niszczenia wszystkich rakiet przybywających z Ziemi Alfa.

Tragiczna zagłada rakiet pasażerskich „Diana” i „Erica”. Wstrząsająca zbrodnia 
Betan. Obie rakiety odleciały na Betę trzy miesiące przed zamknięciem jej dla 
przesiedleńców, wśród pasażerów były kobiety i dzieci. Cały świat wstrząśnięty jest 
rozmiarem zbrodni, ze wszystkich stron do rządu Bety płyną noty protestacyjne.
„Mój mąż nie mógł wydać takiego rozkazu!” - zapewnia Mrs Kennan.
Nota rządu Wolnego Świata do rządu Ziemi Beta.
Rząd Ziemi Beta nie odpowiada!
Mrs Kennan nareszcie otrzymała wizę i w piątek odlatuje na Betę w celu spotkania z 
mężem i nawiązania kontaktów dyplomatycznych z Ziemią Beta. Na pokładzie rakiety 
znajdują się także dwaj synowie Keronana oraz jego pięcioletnia córka Gladys, której 
imieniem nazwano rakietę. Mrs Kennan ma za zadanie przekazać za pośrednictwem kapitana 
Barry F. Kennana notę rządu Ziemi Alfa do rządu Ziemi Beta.

Kolejna potworna zbrodnia! „Maleńka Gladys” zniszczona na rozkaz Barry F. 
Kennana!
„Ci ludzie zupełnie tam poszaleli! - stwierdził Prezydent. - Kennan to degenerat. 
Wątpię w jego człowieczeństwo. Bądźcie przeklęci!”

W senacie trwa debata nad wypowiedzeniem wojny Ziemi Beta.

Komunikat specjalny: Senat większością głosów odrzucił projekt wypowiedzenia 
wojny Becie. Senator Antoine Doret: „Niestety, wyposażyliśmy ich w najnowocześniejszą 
broń. Sami stworzyliśmy koszmar, wobec którego jesteśmy bezradni. Musimy się po prostu 
od tego odciąć! To najrozsądniejsze wyjście. Im szybciej zapomnimy e tej bolesnej i 
zawstydzającej karcie naszej historii, tym lepiej dla nas.

Nie zapomnieliśmy! Dziś zmuszeni jesteśmy przypomnieć czytelnikom o bolesnej 
rocznicy - minęło dziesięć lat od zniszczenia „Maleńkiej Gladys”. Beta milczy. Przeważająca 
część dziennikarzy podziela przekonanie, że złowieszcza tajemnica Bety nigdy nie zostanie 
wyjaśniona.
(Z prasy)

***
Dziś powinna przyjść.
Dzień zaczął się jak zwykle. Wyspałam się znakomicie. Indywidualny układ ćwiczeń 
gimnastycznych, masaż, orzeźwiający tusz i szorstki dotyk ręczników doskonale podnoszą 
nastrój. Delikatne mechaniczne ręce Jacquesa pomagają mi się ubrać. Mam go już przeszło 30 
lat. Jeszcze żył Bernard, kiedyśmy go kupowali. Jackques wrócił właśnie z naprawy i ze 
szczególną gorliwością wypełnia swoje obowiązki. Jakby wdzięczny za to, że nie oddaliśmy 
go na złom.
Przyzwyczaiłam się do niego. Nie znoszę tych nowoczesnych modeli - to pełne tupetu 
i nonszalancji wygadane lizusy. Co innego Jackques - ten posiada wrodzoną dystynkcję.
- Czy szanowna pani nie ma nic przeciwko szarości połączonej z błękitem? Dzisiaj 
będzie w tym pani do twarzy, szanowna pani będzie świeżo wyglądała.
Wiem, że mówi prawdę. Zgadzam się nawet na błękitną, pod kolor sukienki, perukę, 
chociaż nie znoszę peruk, i Jackques codziennie usiłuje z tego, co jeszcze zostało mi na 
głowie, zrobić żałosną namiastkę fryzury.
- Delikatny makijaż, madame?
Dzisiaj powinna przyjść...
Jackques robi coś koło moich oczu, skubie brwi.
- Czy to bardzo panią denerwuje? Już kończę, madame.
Lustro. Patrzę na siebie. Korpulentna, stateczna dama. Niczego sobie, jeśli zważyć, że 
za kilka dni stuknie mi sto dwadzieścia siedem lat. A może nie stuknie?
Przecież musi dzisiaj przyjść.
A może nie przyjdzie? Może się rozmyśli?
Co zostało z prawdziwej Ingrid Kane, tego chyba nawet ja sama nie umiałabym 
dokładnie powiedzieć. Podreperowany tu i tam szkielet, mięśnie, gruczoły, oczy. Cała reszta 
natomiast jest obca, przeszczepiona. Albo sztuczna. Niechby nawet najlepszego gatunku, to i 
tak nie lepsza niż, dajmy na to, u Jackquesa. Nie jestem już człowiekiem, choć jeszcze nie 
robotem. Prymitywny robot. Śmieszne. Coś tam nieoczekiwanie odmówi posłuszeństwa, 
zepsuje się. Nawet nie zdążę wezwać Docka. Albo Dock nie zdąży. Albo w nim samym 
trzaśnie jakiś mechanizm.
Odmówi posłuszeństwa hipotermia, wyłączy się świadomość...
Zwykły ciąg przypadków - i po wszystkim. Tak było z Bernardem. Wcześniej czy 
później tak stanie się z tobą, Ingrid Kane.
Przyjdzie czy nie przyjdzie?
A jednak - to ja. Dopóki istnieje mój mózg, a ściślej mówiąc, informacja 
nagromadzona w nim przez sto dwadzieścia siedem lat.
A zatem ja - to informacja. Śmieszne.
- Jadłospis, madame? Kurczę w galarecie, zielony groszek, przetarte warzywa... 
Mamy cudowne ananasy.
- Podaj ananasy. I jeszcze befsztyk. Krwisty, Jackques. I pudding.
- Ależ, madame...
- Do diabła z tym wszystkim, Jackques. Mój sztuczny żołądek domaga się naturalnego 
mięsa. A dieta będzie jutro. Jeśli w ogóle będzie jutro.
Befsztyk jest doskonały, ale już po pierwszym kęsie czuję w środku nieznośny ciężar. 
Odsuwam talerz i zabieram się do purre.
Chcę, żeby przyszła.
Dzwonek. Przyszła? Ale dlaczego tak wcześnie? Przecież wyznaczyłam jej wizytę na 
dwunastą... Muszę się jeszcze zastanowić...
- Dziewczyna, Jackques? Przyprowadź ją tutaj.
- Nie, madame, staruszkowie. Para.
Ach, ci... Całkiem zapomniałam. Ale przecież wiedzą, że otwieram o dziesiątej. 
Nawet nie dadzą zjeść śniadania.
- Powiedz, żeby poczekali - mówię do Jackquesa i zabieram się do ananasów. Ale 
apetytu już nie mam. Przeklęty befsztyk! Będę musiała połknąć pigułkę.
Cierpliwie czekają na dole. Ona i on. Małżeństwo. Oboje siwiuteńcy, dostojni, 
odświętni. I młodsi ode mnie.
- Czy mogę zobaczyć państwa dokumenty?
- Oczywiście, proszę pani. - Staruszek pośpiesznie rozkłada na stole papiery - 
pozwolenie na śmierć, wypis z rejestru żywych w miejscu zamieszkania, testament i opis 
majątku. Wszystko w porządku. Pozostają jedynie formalności.
- Czy stanowczo postanowiliście odejść z życia?
- Tak, madame - zgodnie kiwają głowami.
- Ale dlaczego? Przecież życie jest takie piękne!
Przewidziane ceremoniałem zdanie zawsze brzmi w moich ustach fałszywie, choć w 
zasadzie nie mam nic przeciwko niemu. Jest jakieś niedorzeczne.
- Widzi pani, madame - mówi ona - po prostu jesteśmy zmęczeni. „Po prostu jesteśmy 
zmęczeni”, „Zrobiło się nudno”, „Mam tego dość”... Typowa odpowiedź. Każdy to mówi.
- Jesteśmy bardzo starzy - jakby usprawiedliwiająco uśmiecha się ona. - Wszystko już 
było, wszystko.
- Jestem od was starsza.
- Parni to co innego, madame. Panią trzyma chęć poznania. Przecież pani jest tą 
sławną Ingrid Kane, prawda?
- Dziwne, jeszcze mnie pamiętają. Czterdzieści lat minęło, odkąd oficjalnie przestałam 
się zajmować nauką.
- Mój brat był pani uczniem, madame Kane. Teraz zostanie sam, ale nie chciał przyjść 
z nami. Hoduje jakieś żuki z pięcioma łapkami. Prosił o przekazanie pani pozdrowień.
- Czy naprawdę otrzymam przed śmiercią to, czego zapragnę? - podejrzliwie zapytał 
staruszek. - Czy jest to po prostu tylko reklama?
O nie, wynalazek Ingrid Karne nie potrzebował żadnych chwytów reklamowych. 
Kiedy pół wieku temu odkryłam sposób na koncentrowanie wszystkich myśli, energii i 
doznań człowieka umierającego tak, by wywoływać wyraziste, przez niego wybrane widzenie 
senne, to - rzecz jasna - nie myślałam wtedy, że sztuka ta ze sposobu ulżenia śmierci 
przekształci się w przynętę ułatwiającą państwu walkę z przeludnieniem z powodu 
„długowiecznych”. „Domy Ostatniego Życzenia” stały się czymś tak zwyczajnym, jak 
wszystkie inne instytucje państwowe. A już zupełnie nie myślałam, że sama będę właścicielką 
jednego z nich.
Zaprowadziłam staruszków do usypialni - ogromnego, przypominającego oranżerię 
pomieszczenia. Dokoła palmy, banany, drzewa pomarańczowe i cytrynowe, olbrzymie 
kaktusy i niesłychana ilość egzotycznych kwiatów. Wrzask papug i pawi. Przez sufit z 
kolorowego tworzywa padały zielone, pomarańczowe i błękitne smugi światła. Cicho sączyła 
się muzyka, kołysała, odurzała, i tak samo odurzająco pachniały kwiaty.
Ułożyłam staruszków na sofach, przykrytych miękkimi, puszystymi narzutami, 
założyłam obojgu na głowy „czarodziejskie hełmy” - tak nazywano to urządzenie w ulotkach 
reklamowych. Na pierwszy rzut oka zwykły nocny czepek z tasiemkami, w których tkwiły 
misternie ukryte przewody.
- Jak ty śmiesznie wyglądasz, Willy!
Ale on był już „tam”, ze swym ostatnim pragnieniem, zwężone oczy błyszczały 
niecierpliwością.
- Czy nie można szybciej, madame?
Sama chciałam jak najprędzej, zawsze mnie to przyprawiało o mdłości.
Włączyłam „księdza”. Przy wtórze organów rozległy się słowa modlitwy.
- Możecie się teraz pożegnać.
- Żegnaj, Willy.
- Żegnaj, Marto.
- Żegnamy panią, madame Kane?
Nawet na siebie nie spojrzeli.
- Proszę zamknąć oczy. Rozluźnić się. Proszę myśleć o swoim ostatnim życzeniu.
Oboje umilkli.
Włączyłam „hełmy”, pawie i papugi wypędziłam do bezpiecznej, hermetycznej 
izolatki, skąd zwykle obserwowałam proces umierania. Weszłam tam i nacisnęłam guzik. Na 
pulpicie zapłonął napis: „Wstęp wzbroniony! Wejście grozi śmiercią!” Oznaczało to, że do 
pomieszczenia napływa gaz „wiecznego ukojenia”.
Za godzinę będzie po wszystkim. Automaty uprzątną trupy, przewietrzą 
pomieszczenie, gotowe na przyjęcie nowych klientów.
O czym teraz myślą? Miałam możliwość dowiedzieć się tego i na początku, z 
ciekawości, „podłączałam się” do swoich klientów. Ale okazywało się to w zasadzie jednym i 
tym samym, zawsze niewiarygodnie nudnym marzeniem. Jeśli nie ślicznotka i nie mistrz 
sportu, to rozpustne, wielkie żarcie z mnóstwem dań i napojów. Bachanalia. Prymitywna 
uczta plebsu.
Ach, jak wielką miałam ochotę zjeść dziś rano prawdziwy, krwisty befsztyk.
Jakie byłoby twoje ostatnie życzenie, Ingrid Kane?
W parku było zimno, włączyłam więc termoregulator umieszczony w sukience.
No cóż, trudno moją obecną pracę nazwać przyjemną, ale dzięki niej mam do 
dyspozycji laboratorium. będę mogła przeprowadzić zaplanowany eksperyment.
Ale czy ona przyjdzie?
Czego ja właściwie chcę? Zacząć życie od nowa? Nie. Jestem zmęczona, tak samo jak 
moi klienci. Przeprowadzić eksperyment, po raz ostatni zaspokoić swoją żądzę wiedzy i 
postawić kropkę? Chyba tak. Jeśli wszystko odbędzie się zgodnie z planem, zjawię się jutro w 
„Domu Ostatniego Życzenia”, nałożą mi na głowę „czarodziejski hełm”...
I czego mam wtedy pragnąć? Może młodego Bernarda? Może krwisty befsztyk?
Do dwunastej pozostało czterdzieści siedem minut. Gdyby się nie udało, Ingrid Kane 
będzie dziś martwa. Trzeba zatrzeć wszelkie ślady. Moja ostatnia praca jest tylko moją 
własnością. Poświęciłam jej czterdzieści lat życia.
Sukces czy klęska? To co w końcu zaczęło mi się udawać ze zwierzętami, w 
przypadku ludzi może okazać się zupełnym fiaskiem. Mózg szympansa i mózg człowieka... A 
jednak - jeden i drugi jest - mózgiem. Ach, żeby już jak najszybciej!
Jesteś nazbyt ciekawa, Ingrid.
Szłam za szybko i długo nie mogłam złapać tchu przed drzwiami laboratorium. 
Kręciło mi się w głowie, serce kłuło i waliło jak młot. Żeby tylko nie umrzeć, nim rozpocznę 
swój eksperyment, ot tak sobie, wulgarnie i prymitywnie, na trawniku własnego parku, pod 
rozłożystym dębem. Zdaje się, że przeszło. Zawsze ci się udawało, Ingrid.
Wybrałam numer szyfru i drzwi bezszelestnie się otworzyły. Dwie małpy, Una i Red, 
z radosnym piskiem rzuciły się ku mnie, dałam im po kiści bananów. Jedyne zwierzęta, jakie 
zatrzymałam. Najbardziej udane. Una była niegdyś starym, oślepłym stworzeniem, które 
cierpiało na wszystkie możliwe choroby. Podarowałam jej ciało rocznej Emmy i teraz upajała 
się drugą młodością. Ze wszystkich sił starała się zaskarbić sobie przychylność Reda, ale jego 
sytuacja była bardziej złożona. W poprzednim wcieleniu był samicą, wielokrotnie rodzącą, i 
w żaden sposób nie mógł się przyzwyczaić do swojej nowej płci.
Najpierw zebrałam wszystkie taśmy z opisami doświadczeń i rozpaliłam na podłodze 
ognisko. Prymitywny, ale skuteczny sposób. Popiół zebrałam odkurzaczem. Uporać się z 
przyrządami było jeszcze prościej, choć i tak nikt nie domyśliłby się ich przeznaczenia. Potem 
wypuściłam na wolność Unę i Reda - zwierzęta umieją dochować tajemnicy - i przystąpiłam 
do rzeczy najważniejszej. W tajnej skrytce w ścianie ukryty był mój DIK - dusza Ingrid Kane 
- nazwałam go tak dla żartu, miał on pomieścić w sobie moją duszę i tchnąc ją w ciało tej 
nieznajomej dziewczyny.

Przyszła do mnie kilka dni temu, niewiarygodnie młoda, świeża i śliczna, w krótkiej, 
zielonkawej - pod kolor oczu - tunice, ze złotą żmijką, misternie wplecioną w popielate, także 
z zielonym odcieniem, włosy. Farbowane czy naturalne? To pytanie tak bardzo mnie 
męczyło, że wprowadziwszy ją do gabinetu wyjaśniłam przede wszystkim tę właśnie sprawę. 
Włosy okazały się naturalne.
- Komu zatem potrzebne są moje usługi? - zapytałam, przekonana, że dziewczyna 
przyszła w imieniu swych sędziwych krewnych lub znajomych.
- Mnie.
Z zaskoczenia aż powtórzyłam pytanie.
- Mnie! - powiedziała dobitnie. - Chcę umrzeć.
- Ile pani ma lat?
- Dziewiętnaście.
Tak, o niej nie można było powiedzieć, że jest „zmęczona”. Umierać w wieku 
dziewiętnastu lat, kiedy życie jest takie piękne?
- Kiedy życie jest takie piękne... - powtórzyłam głośno. W stosunku do niej nie 
zabrzmiało to fałszywie.
- Chcę umrzeć - powtórzyła.
- Ale dlaczego?
- Sądziłam, że nie muszę odpowiadać na to pytanie...
- Tak, oczywiście.
- Wobec tego nie odpowiem.
Głos jej ścichł do szeptu i wtedy po raz pierwszy zauważyłam w niej jakąś anomalię. 
Jakby od wewnątrz trawiła ją niewidoczna choroba. Może o to właśnie chodzi?
- Muszę panią zbadać. Proszę wejść do boxu i rozebrać się.
Dziewczyna zrzuciła tunikę. Na kolorowym ekranie widziałam ją teraz całą, pięknie 
zbudowaną, silną, zbrązowiałą od słońca. Włączyłam przyrządy i usiłując znaleźć dziurę w 
całym, zbadałam każdą część jej organizmu, od niewielkich, wąskich stóp, aż po końce 
zielonkawych włosów. Dziewczyna była absolutnie zdrowa, tak jak tylko można być zdrową 
mając dziewiętnaście lat. Nie miała nawet ani jednego zaplombowanego zęba!
Jej mózg, jak potwierdziły badania, również był całkowicie w porządku. Nieznane dla 
mnie pozostawały tylko jej myśli, ale by je poznać, musiałabym zaprowadzić ją do 
laboratorium, co było nadzwyczaj nęcące, lecz niewykonalne.
Wciąż nie wyłączałam ekranu: złapałam się na tym, że napawam się jej pięknością. 
Zniszczyć to wszystko, zeszpecić, zmienić w garstkę popiołu? Nonsens!
A gdyby... Dusza Ingrid Kane w tym ciele. Kuszące. Lecz nie chciałam 
przeprowadzać ostatniego eksperymentu w takim pośpiechu. Trzeba jeszcze tysiąc razy 
wszystko sprawdzić, przemyśleć. Przecież w razie niepowodzenia umrę, nie zaspokajając 
swojej ciekawości. Żeby mieć jeszcze chociaż z pół roku.
Ale za pół roku tej dziewczyny już nie będzie. Poza tym za miesiąc czy dwa upadnę 
na jakiejś ścieżce w parku, nie zadziała hipotermia, wyłączy się świadomość. Tak było z 
Bernardem. Jest się nad czym zastanawiać.
Jej włosy. I nogi, W młodości byłam chyba niczego sobie, ale z włosami nigdy nie 
mogłam dojść do ładu, a sukienki powyżej kolan też nie były dla mnie. u
Czyżbyś naprawdę była jeszcze kobietą, Ingrid?
- Może się pani ubrać. Jak się pani nazywa?
- Nicole. Nicole Brandeaux. - Zapięła paski sandałów i wyprostowała się. - Jeśli pani 
mi nie pomoże, rzucę się z dachu. Albo z mostu.
Z wyrazu jej twarzy wywnioskowałam, że może to zrobić. Co za przedziwna 
dziewczyna! Nie wyglądała na zdrową, wbrew wynikom badań, wbrew młodości i urodzie. Z 
takim paradoksem zetknęłam się po raz pierwszy.
- Dobrze. Ma pani trzy dni, żeby się zastanowić i przygotować niezbędne dokumenty.
- Co jest potrzebne?
Zapisała starannie w notesie, jak uczennica.
- A zatem w sobotę, punktualnie o dwunastej. Przyjdę. Do widzenia, madame Kane.

Do dwunastej brakowało ośmiu minut, kiedy wyszłam z laboratorium, zapuszczonego 
pomieszczenia, w którym ogłupiała ze starości baba hodowała małpy, psy i koty. Bardzo 
zmęczona, ledwie dowlokłam się przez park do domu, przyciskając do siebie DIK-a, którego 
dla niepoznaki włożyłam w kolorowe opakowanie po bananach. DIK był dla mnie za ciężki, 
jednak nikomu nie pozwoliłabym go nieść, nawet Jackquesowi. Brakowało mi tchu, przed 
oczami wirowały ciemne plamy, pierś gniótł nieznośny ciężar. Chyba nigdy nie rozumiałam 
tak dobrze swoich klientów, jak w tej chwili. Byłam zmęczona, miałom wszystkiego dość. To 
nic, jeszcze jeden wysiłek. Ciekawe, jak się to skończy.
Udało się, jak zwykle. Zdołałam nie tylko dojść do usypialni, ale i pozostać 
niezauważoną. Starannie ukryłam DIK-a w donicy z daktylowcem i poszłam na górę.
- Jak się szanowna pani czuje, madame?
- Znakomicie, Jackques. Lepiej niż kiedykolwiek.
- Źle pani wygląda. Wezwę automat medyczny.
Tylko tego brakowało! Automat bezbłędnie oceniłby stan mojego zdrowia, a wtedy 
nie uniknęłabym pobytu w szpitalu.
Zegar wybił południe.
- Głupstwo, Jackques. Po prostu trochę się zmęczyłam. Chyba się na chwilę położę. 
Daj mi znać, kiedy przyjdzie dziewczyna.
- Dobrze, proszę pani.

Chyba się zdrzemnęłam. Kiedy otworzyłam oczy, było dwadzieścia po dwunastej.
Nie przyszła. Oczywiście. Byłabym zdziwiona, gdyby przyszła.
I wtedy na schodach rozległy się ciężkie, rytmiczne kroki Jackquesa.
- Dziewczyna czeka, madame.
Siedziała na leżaku przed domem. Oczy zamknięte, ręce złożone na kolanach, mizerna 
twarz, której bladość podkreślała źle dobrana sukienka w kolorze przydymionej szarości.
- Trochę się spóźniłam., Przepraszam, madame, żegnałam się z... tym...
Zatoczyła ręką łuk.
Żegnała się? Żegnają się ci, którym żal się rozstawać. Nie chce porzucać życia, a 
jednak to robi. Kompletna bzdura. Ale było mi to obojętne, myślałam tylko o eksperymencie.
Zaczęłam się spieszyć.
- Pani dokumenty?
Nieprzewidziana komplikacja: dokumenty okazały się fałszywe. Nieprzyjemności ze 
strony policji były mi absolutnie nie na rękę, jednak w tym momencie uświadomiłam sobie, 
że dokumenty w ogóle nie będą potrzebne, ponieważ za godzinę nie będzie kogo o nie pytać. 
Tym lepiej, jeżeli dziewczyna chce pozostać nieznana.
Włożyłam je do torebki. Dziewczyna przyglądała mi się uważnie. Czy zrozumiała, że 
się zorientowałam?
- Dziękuję pani, madame.
Zrozumiała. Niech i tak będzie. To również nie ma znaczenia.
- Chodźmy, Nicole.
Ja nie potrzebowałam żegnać się z „tym”. Niczego mi nie było żal. Wszystko to 
widziałam tysiące razy. Wszystko. Zmęczyłam się. Szłyśmy, by przeprowadzić ostatni 
eksperyment Ingrid Kane. Jeśli wszystko się uda, za godzinę obie będziemy martwe. Na pół 
martwe. Umrze moje ciało, a jej dusza. Ciekawe, która z nas straci więcej?
Dziewczyna krzyknęła, skaleczyła nogę o metalowy pręt, wystający z ziemi. 
Zmoczyłam chusteczkę w wodzie kolońskiej i starannie zdezynfekowałam rankę. Nicole 
uśmiechnęła się delikatnie.
- Dziękuję pani, madame, to już zbyteczne.
Ciekawe, jak by się zachowała, gdyby wiedziała o moim planie?
Wreszcie znalazłyśmy się w usypialni.
Czułam się doskonale, mdłości i osłabienie przeszły. Mózg pracował szybko i 
precyzyjnie. Ułożyłam dziewczynę na sofie w boxie bezpieczeństwa i wcisnęłam jej na głowę 
„czarodziejski hełm”.
- Ostatnie życzenie? - uśmiechnęła się.
Kiwnęłam głową. Jednak okłamywałam ją. Ani ona, ani ja nie dostaniemy tego 
pożegnalnego prezentu, który otrzymuje się w zamian za prawdziwą śmierć. Moje dawne 
odkrycie nie nadawało się do takich szalbierstw. Jej dusza, moje ciało - to zbyt niska zapłata.
Zaczęłam swoje łotrostwa.
- Proszę to wypić. Proszę zamknąć oczy, rozluźnić mięśnie. Proszę myśleć o swoim 
ostatnim pragnieniu. Żegnaj, Nicole.
- Żegnam panią, madame Kane.
Dziwna dziewczyna, cała aż się trzęsła. Ale środek nasenny zaczął powoli działać, 
blade wargi poróżowiały, rozchyliły się w uśmiechu.
- David - powiedziała wyraźnie.
David. Imię mężczyzny. I to wszystko. Przyznaję, że po niej spodziewałam się czegoś 
bardziej interesującego.
Dziewczyna spała. Szybko wydobyłam spod palmy dwa przewody (nie grubsze od 
zwykłej nitki), jeden podłączyłam do jej hełmu i szybko zatrzasnęłam drzwi boxu.
Teraz wszystko zależy ode mnie. Przygotować sofę, hełm. Podłączyć drugi przewód. 
Urządzenie zdalnego sterowania, znajdujące się zazwyczaj w boxie bezpieczeństwa, 
powinnam teraz mieć pod ręką. Wyłączyć automatycznych grabarzy. To chyba wszystko. 
Nacisnęłam guzik.
Starając się nie wdychać głęboko słodkawego, oszałamiającego powietrza, które 
stopniowo wypełniało pokój, podeszłam do sofy, włożyłam na głowę hełm i wyciągnęłam się. 
Obwód został zamknięty. Przez ułamek sekundy zdawało mi się, że ostry ból rozsadzi mi 
czaszkę, dziewczyna również krzyknęła, szarpnęła się przez sen. To znaczy, że wszystko 
przebiega normalnie. DIK działał. Wydawało mi się nawet, że spod palmy dobiega jego 
buczenie, podobne do odgłosu trzmiela. Teraz będą powoli umierać, a każda komórka mojego 
mózgu, umierając, przekaże DIK-owi zawartą w niej informację, którą on przyjmie i prześle 
do mózgu Nicole Brandeaux, ścierając w nim poprzedni zapis. Wszystko to jest bardzo proste 
- zasada działania zwykłego magnetofonu. Czterdzieści lat pracy.
Głos księdza odczytującego modlitwę. Komu? Jej? Czy mnie? Może nam obu?
Rozpływam się w czymś różowoniebieskim, nieważkim, dźwięcznym, w cieple. 
Nigdy nie przypuszczałam, że śmierć jest tak przyjemna. Kto wynalazł ten gaz? W żaden 
sposób nie mogłam sobie przypomnieć.
- Zegnaj, Ingrid.
- Żegnam panią, madame Kane.
- O, jak dobrze!... David! - wydaje mi się, że to mój głos. Zdziwiłam się.
- David?
- David - potwierdziły moje usta.

- David - powiedziałam i budząc się pomyślałam: jaki David?
Wszystko dokoła było jakby we mgle, głowa w kleszczach, czułam mdłości. 
„Czarodziejski hełm!” Zerwałam go i doznałam niezwykłego wrażenia - na ręce, ramiona, 
opadły popielatozielone, ciężkie sploty włosów.
Nicole. Chyba dziwnej, nieznajomej dziewczyny już nie ma. Teraz to moje włosy. 
Nicole zniknęła, DIK ją starł. Zostało ciało i imię. Teraz to jestem ja - Ingrid Kane. Myślę, 
więc żyję. Udało się!
Wmuszałam w siebie tę wiadomość, lecz myśli nie chciały jej przyjąć, przekonać się 
do niej, uwierzyć w dokonane. Wreszcie spróbowałam wstać - kierowałam swoim nowym 
ciałem jakby z dystansu, chodziłam ostrożnie, wstrzymując oddech. Papugi i pawie oglądały 
mnie z zadowoleniem. Wyciągnąć z hełmu przewód. Otworzyć drzwi. Otworzyć!
W usypialni już pełną parą pracowały wentylatory wysysając resztki trującego gazu. 
Trzeba zniszczyć DIK-a.
I wtedy zobaczyłam siebie. Swoje nieruchome, ociężałe ciało, rozciągnięte na sofie w 
odświętnej szaroniebieskiej sukni, w którą dziś rano ubrał mnie Jackques.
Dziwne, nieprzyjemne uczucie zatamowało mi dech. Czułam, jak uginają się pode 
mną nogi.
Zobaczyłam siebie. To, co było mną przez sto dwadzieścia siedem lat, stopniowo 
zmieniając się i starzejąc, ze wszystkimi własnymi, przeszczepionymi i sztucznymi organami. 
Moje ciało, takie znajome i zwyczajne, jak gdybym przeglądała się w lustrze. Ale lustra nie 
było. Stałam, a ono leżało. Żyłam, gdy ono, według wszelkich oznak, było martwe.
A jeżeli nie?
Podejdę bliżej. Trzeba zdjąć z niej hełm. Z niej?
Wraz z hełmem spadła peruka. Z trudem zmusiłam się, by spojrzeć. Szarożółta skóra 
na policzkach, zamknięte oczy. Szczęka opadła odsłaniając sztuczne zęby, przez rzadki puch 
na głowie prześwitywała skóra. Dotknęłam swojej ręki, zimnej, zaczynającej już sztywnieć. 
Stwierdziłam własną śmierć i pomyślałam, że nikomu jeszcze się to nie zdarzyło. Zabawne.
Ale moje nowe ciało również nie było w porządku. Drżało, jakby z zimna, żyło swoim 
własnym życiem. Ta niesamowita Nicole była bez wątpienia chora, a teraz ja otrzymałam w 
spadku jej chorobę.
Trzeba znów włożyć perukę. Ściągnąć trupa na podłogę. Nieszczęśliwy wypadek. 
Madame Kane poczuła się źle, upadła. Zgasła świadomość, nie zadziałała hipotermia. Tak 
było z Bernardem. Nikomu nie przyjdzie do głowy, by wykonać ekspertyzy. Sto dwadzieścia 
siedem lat.
Kroki Jackquesa. Co robić? Nie zdążyłam niczego wymyślić - Jackques rzucił się na 
pomoc pani domu, tej na podłodze. On potrafi mówić! Jednostrzałowy laser, który 
przygotowałam, żeby spalić DIK-a, muszę wykorzystać niezgodnie z przeznaczeniem. W 
plecach Jackquesa coś zadymiło, zasyczało i stary robot, zatrzepotawszy mechanicznymi 
rękami, ciężko zwalił się na podłogę.
W jakimś dziwnym odrętwieniu patrzyłam na leżącego Jackquesa, na jego 
kleszczowate ręce, które tak zręcznie czesały, ubierały, robiły masaż. Jakbym czuła ich 
dotknięcie, jakbym słyszała suchy, drżący głos:
- Jak się pani czuje, madame?
Teraz już z pewnością pójdzie na złom.
Ale co ze mną? Uciec stąd! Prędzej! Z powrotem schowałam przewody do donicy 
(nikomu nie przyjdzie do głowy szukać tam czegokolwiek) i upewniwszy się, że wszystko 
jest w porządku, wyśliznęłam się za drzwi. Kryjąc się za drzewami parku, szczęśliwie 
dotarłam do ogrodzenia, przypomniałam sobie, że mam teraz dziewiętnaście lat i że każdy 
wiek ma swoje prawa. Przeskoczyłam przez płot i znalazłam się na ulicy.

Ten dziecinny fortel nieoczekiwanie przyniósł mi ulgę. Szłam coraz szybciej i z każdą 
chwilą czułam się lepiej, pewniej. Wreszcie nowe ciało uspokoiło się, podporządkowane mi, a 
nawet zaczęło się podobać. Okazało się lekkie, prawie nieważkie. Upajałam się chodzeniem, 
wolnym od moich wcześniejszych, starczych dolegliwości. Pomyślałam, że mogę biec i 
pobiegłam, a ono chętnie przestroiło się na rytm biegu serce zaczęło bić szybciej, do 
policzków napłynęła krew, każdy mięsień, komórka były jak napięte żagle, które gnał 
pomyślny wiatr. Naprzód! Pomyślałam, że coś takiego przeżyłam tylko raz, w dzieciństwie. 
Wówczas istniały jeszcze rodziny.
- Goń! - wołali do mnie bracia i na wyścigi biegli przez łąkę do rzeki, gdy ja wlokłam 
się za nimi.
Miałam krótkie nogi i byłam gruba, bo za bardzo lubiłam pudding z dżemem 
truskawkowym. Któregoś wieczoru grałam z ojcem w tenisa i niespodziewanie wygrałam, 
odbierając na koniec tak trudne podanie, że mnie samą to zdziwiło. Odrzuciłam rakietę i nagle 
zdałam sobie sprawę, że mogę wszystko. To przekonanie przyszło ni stąd, ni zowąd, ale, nie 
wiedzieć czemu, od razu w nie uwierzyłam.
- Gońcie! - zawołałam i pobiegłam.
Bracia rzucili się za mną, nawet ojciec, dotknięty przegraną, postanowił wziąć na mnie 
odwet i też stanął do zawodów. Słyszałam za plecami ich oddechy i tupot, ale śmiałam się z 
nich, a gdy już mnie prawie doganiali, pobiegłam dwa razy szybciej. Leciałam jak na 
skrzydłach, nie czując nadwagi, i każdy mięsień, każda komórka były jak napięte żagle, które 
gnał pomyślny wiatr. Byle do przodu!
Tego dnia zaczęli się mną interesować mężczyźni.
Przeszło sto lat temu...
Roboczy dzień trwał jeszcze, ulice Stolicy były ciche i wyludnione. Nad głową z 
rzadka przelatywały kolorowe aerokary. Drobnymi kroczkami szedł mi naprzeciwko nasz 
ksiądz. Instynktownie zwolniłam, ukłoniłam mu się. Odpowiedział na ukłon, ale nie 
zatrzymał się na pogawędkę, jak to zwykle robił. Nie poznał mnie. Jeszcze by tego 
brakowało!
Oszklona wystawa. To nonsens, ale spodziewałam się zobaczyć w niej siebie. Tamtą 
siebie. Krótkonogą, gładko uczesaną dziewczynkę z nadwagą i pryszczami na czole, które 
nauczyłam się zasłaniać grzywką. Ale z lustra patrzyła mi w oczy Nicole Brandeaux, 
potargano, zaróżowiona od biegu, prześliczna. Obca twarz. Mojej już nie ma. Ani młodej, ani 
starej. Żadnej. I znów to obrzydliwe ssanie w dołku, ściśnięte gardło. Widzę, jak twarz Nicole 
blednie w oczach. Czepiam się kraty ogrodzenia, walczę z ciałem Nicole, starając się 
przyzwyczaić do tej twarzy. Mrugam, po - ciągam nosem, wysuwam język, a ona dokładnie 
powtarza moje miny. Uśmiecham się - ona odpowiada uśmiechem. Tak jest lepiej.
Trzeba poprawić fryzurę. I zmienić nie pasującą do niej sukienkę. Śmieszne, że ciągle 
jeszcze zwracam się do siebie w trzeciej osobie.
Z salonu piękności wyszłam niepodobna nawet do Nicole. Najbardziej chyba 
przypominałam Talmę, popularną prezenterkę telewizyjną, prowadzącą audycję „Pytania i 
odpowiedzi”. W salonie mody wybrałam oszołamiającą suknię, znacznie droższą niż zwykłe 
toalety, przy okienku kasowym podałam numer ewidencyjny Nicole, który mógł być 
fałszywy, podobnie jak jej dokumenty.
Komputer przepuścił mnie. To znaczy, że Nicole Brandeaux rzeczywiście istniała, 
mieszkała w Stolicy i posiadała niezgorsze dochody. Ale kim ona jest, czym się zajmuje? 
Dziesiątki pytań dotyczących Nicole pchały mi się do głowy. Nie chciałam o niej myśleć, 
gdyż wciąż wywoływało to we mnie nieprzyjemne odczucia, a mimo to myślałam.
Ulice były teraz pełne ludzi. Z restauracji roznosiły się zapachy wszystkich kuchni 
świata. Zapomniałam już, że można być tak głodną. Weszłam do pierwszej lepszej. Ludzie ze 
zdziwieniem spoglądali na mój stolik. Chyba było na nim wszystko, od zupy cebulowej i 
sławetnego krwistego befsztyka, aż po trepangi. Wszystko, czego wcześniej zabraniali mi 
lekarze. Wypiłam lampkę wina i nieoczekiwanie odkryłam, że pomaga mi ono zapomnieć o 
Nicole. Wtedy wypiłam po kolei trzy kieliszki dżinu i było mi już wszystko jedno, kim jestem 
- Ingrid, Nicole czy Talmą. Miałam dziewiętnaście lat i chciałam się bawić. Złapałam się na 
tym, że przyglądam się mężczyznom przy sąsiednich stolikach. O tej stronie życia dawno 
zapomniałam.
Jeden z nich podszedł do mnie.
- Nie przysiądziesz się do nas, mała?
Pokręciłam głową.
- Nie lubisz bokserów? Szkoda. Bokserzy to fajni chłopcy.
Absolutnie nie był w moim guście. Ciekawe, nie w guście Ingrid, czy nie w guście 
Nicole? Jacy mężczyźni podobają się Nicole? Rozbawiło mnie to do reszty.
Przy barku siedział chłopak „w naszym guście”. Lekkoatleta albo tenisista. Długie, 
elastyczne mięśnie. Wypłowiałe od słońca włosy barwą przypominały trociny, podkreślając 
jakby rzeźbiony kształt głowy. Na pełnych wargach zamarł czarujący uśmiech, bezmyślny i 
nieobecny. Chłopak zwrócony był do towarzyszki - wysokiej, tęgiej szatynki, wyglądem 
przypominającej koszykarkę. Jeśli lubi tylko takie, marne nasze widoki. Napotkałam jego 
wzrok i mrugnęłam. Zamknął usta. Zjadłam lody i znów zerknęłam w jego stronę. Nie 
odrywał wzroku od naszego - mojego i Nicole - ramienia, z którego niby przypadkiem 
zsunęła się sukienka. Chyba jednak ma inne zainteresowania.
Trzeba działać - koszykarka zbierała się do wyjścia i ściągała go z krzesła. Ruszyłam 
w ich stronę. Kręciło mi się w głowie, było mi bardzo wesoło.
- Czy nie miałbyś ochoty przysiąść się do mnie? - zaszczebiotałam. Teraz, jak mi się 
wydaje, przyjęty jest taki zwrot. W moich czasach mówiło się bardziej wyszukanie.
Jego rozterki nie trwały długo. Wyśliznął się koszykarce i rzuciwszy jej „do jutra, 
mała”, posadził mnie sobie na kolanach. Pozostawiona sama sobie, koszykarka wypiła jeszcze 
lampkę wina, spojrzała na moją suknię, spytała o numer wzoru, potarła ręką policzek i 
wyszła.
- Lekkoatletyka? - zapytałam.
- Tenis. Już kiedyś graliśmy, masz znakomite podanie. Dlaczego nie poszłaś wtedy ze 
mną?
Zabawne. Nicole i ja mamy różne gusty.
Wyszliśmy na ulicę.
- A więc tenis - powiedziałam. - A zawód?
- Model. Z mojej figury biorą wzory na pomniki.
Na stadiony, do parków. Różne znaczki... O, tam jest moja postać. - Wskazał ręką 
bielejący w oddali posąg. - Tam również, ale tamta jest mniejsza, stąd nie zobaczysz.
- Czy nie masz czasem dość tego, że wszędzie spotykasz siebie? - O, tam... I tam...
- No to co? - zdziwił się - - Jeśli to ładne...
Jakby na potwierdzenie jego słów drogę zagrodziła nam jakaś intensywnie ruda 
dziewczyna.
- Cześć. Kiedy?
- Pojutrze, mała.
Zdaje się, że zaczynałam rozumieć Nicole. Ale dotyk twardego rzeźbionego ramienia 
obejmującego moją kibić, ramienia „wzorca”, był przyjemny. Szłam więc z nim, starając się 
nie patrzeć na sterczące dokoła posągi.
Udało nam się złapać aerokar i po paru minutach wylądowaliśmy daleko za miastem. 
Na początku rozegraliśmy kilka setów w tenisa. Nicole rzeczywiście robiła to świetnie, bez 
porównania lepiej niż kiedyś Ingrid Kane. Ciało miała wytrenowane, giętkie, nie znające 
zmęczenia. Ungo musiał się dobrze napracować, by z nią wygrać.
Później ścigaliśmy się jednoosobowymi, sportowymi aerokarami. Zaciskałam powieki 
i poddając się wiatrowi zapierającemu dech w piersiach, pędziłam ku słońcu, które oślepiało 
nawet przez zamknięte powieki. Nagle wpadłam w obłok. Był ciepły jak świeżo 
przegotowane mleko. Zmniejszyłam prędkość i trwałam w nim, czując na twarzy, szyi i 
rękach pieszczotliwie łaskoczące krople nie spadłego deszczu.
Później obłok rozerwał się, daleko w dole zobaczyłam zielone tafle stadionów z 
białymi plamami - statuami Ungo. A żywy Ungo gonił mnie. Wyłączyłam silnik aerokaru i 
zaczęłam opadać. Ziemia przybliżała się. Przemknęłam nad drzewami, zdążyłam chwycić w 
dłonie gałąź i zerwać kilka liści - to była sztuczka z mojej młodości - i znów wzbiłam się w 
górę, niemal zderzając się z Ungo. Krzyknęłam. Coś, czego nie umiałam nazwać, wypełniło 
mnie, wyrwało się w krzyku.
Co się ze mną dzieje?
Zatrzymaliśmy się. Ungo podszedł, popukał się w głowę i ze złością warknął, że 
mogliśmy się rozbić. Pocałowałam go.
- Po kolacji - powiedział tym samym stanowczym tonem, jakim mówił „małym” „do 
jutra” i „pojutrze”.
W tej chwili do złudzenia przypominał własny pomnik.
...W restauracji przywidziało mi się, że jestem Ingrid Kane, młodą Ingrid. Chyba 
bywałam tu kiedyś. Sala miała księżycowy wystrój, fosforyzujące ściany. Kręcili się tutaj 
półnadzy kelnerzy z dźwięczącymi bransoletami na przegubach - prawdziwi, żywi kelnerzy. I 
całujące się pary. I ja z chłopcem. Ma na imię Ungo, obejmuje mnie. Za chwilę poprosi do 
tańca.
- Chodźmy zatańczyć - odezwał się Ungo.
Taniec był nowy dla Ingrid, ale Nicole doskonale go znała. Zielonopopielate włosy 
ciężko uderzały po plecach w takt melodii.
Wypiłam kilka kieliszków koniaku.
Orkiestra zagrała coś wolniejszego. Ungo przytulił mnie do siebie i ciało Nicole 
odpowiedziało dokładnie tak, jak kiedyś opowiadało ciało Ingrid.
- Pora spać - powiedział Ungo (och, ta punktualność!). - Dokąd pójdziemy? „Błękitne 
Niebo”? „Zielony Las”?
Tak widać nazywały się teraz hotele do spotkań.
- „Różowy Zachód” - powiedziałam na chybił trafił, chwytając ogólną regułę.
- „Czerwony Zachód” - poprawił mnie Ungo. A może masz na myśli „Różowy 
Wschód”? Parszywe dziury. Mnie najbardziej podoba się „Błękitne Morze”. Zdecyduj się.
- Jak morze, to morze.
„Morze” okazało się bardzo popularne - wszystkie pokoje były zajęte. Ale Ungo 
obiecał młodej recepcjonistce, że spotka się z nią po pojutrze, i pokój się znalazł.
W hallu zderzyliśmy się z nieznajomym chłopakiem. Nasze oczy spotkały się i 
niedostrzegalnie dla Ungo kiwnął mi głową. Nigdy wcześniej go nie widziałam, a jednak 
twarz ta wydała mi się dziwnie znajoma.
Hotel nie bez powodu nazywał się „Błękitne Morze”. Lustrzane ściany i parkiet, 
wspaniale podświetlone, sprawiały wrażenie bezkresnego oceanu, po którym przebiegały 
białe grzywy fal. Mimo to ocean wydawał mi się bez życia - może dlatego, że woda była za 
bardzo niebieska, a fale nazbyt białe. Posłanie - na podobieństwo jachtu, który na życzenie 
cicho się kołysał, jakby na falach.
Łazienka była zwyczajna. W lustrze znów z rozkoszą oglądałam zgrabne, opalone 
ciało Nicole, drżące w lodowatych strugach prysznica.
I nagle... Już się prawie przyzwyczaiłam, że mam twarz Nicole. Ale chłopak, którego 
spotkałam na korytarzu, także miał twarz Nicole! Oto dlaczego wydał mi się znajomy. Idealna 
kopia, tylko wykonana w męskiej wersji. Zrobiło mi się nieswojo, ale nie chciałam o tym 
myśleć. Najprawdopodobniej za dużo wypiłam. Wyszłam spod prysznica, by się wysuszyć. 
Nie wiem, czy to mnie kręciło się w głowie, czy też Ungo włączył kołysanie.
Patrząc, jak się rozbiera, pomyślałam, że nie na darmo kopiuje się z niego posągi. A 
także o tym, że ostatni eksperyment Ingrid Kane może się przeciągnąć. Kim jestem? Czy to 
nie wszystko jedno? Mam dziewiętnaście lat, a Ungo jest po prostu wspaniały.
- Nie powinienem łamać rozkładu dnia - powiedział niezadowolony, spoglądając na 
zegarek. - To źle wpływa na wygląd.
Nicole, nie masz racji, on jest nawet bardzo zabawny. Pocałowałam Ungo i tym razem 
jego miękkie wargi niecierpliwie napotkały moje. Już nie wypuszczając mnie wyłączył 
światło i nad naszymi głowami roziskrzyło się gwiaździste niebo.

Obudziłam się nieoczekiwanie - jak gdyby od środka coś mnie trąciło. Zegar 
wskazywał kwadrans po piątej. Obok, wsparty o moje ramię, pochrapywał Ungo. Morze 
zniknęło. Poprzez wychodzącą na ulicę ścianę do pokoju wpadał zmętniały, szary świt, na 
drugiej, telewizyjnej, ścianie bezdźwięcznie rozbłyskiwały reklamy i kronika sportowa.
Ból w nodze. Na stopie głębokie, świeże zadrapanie. Skąd? Przypomniałam sobie, że 
Nicole zraniła się o metalowy pręt, kiedy szła wraz ze mną do usypialni. Przypomniałam 
sobie wszystko.
Po wczorajszym dancingu głowa wcale mnie nie bolała, umysł pracował jasno i 
precyzyjnie, i znów powróciła myśl, że młodość to wspaniała rzecz. Nawet gdy się powtarza. 
Leżałam w objęciach Ungo i skrupulatnie, minuta po minucie, przebiegałam w myśli 
wydarzenia poprzedniego dnia.
A więc ostatni eksperyment Ingrid Kane można uważać za udany. Teraz interesowało 
mnie co innego - Nicole Brandeaux, jej niepojęte ciało, od tej pory należące do mnie. 
Dziwnych, burzliwych wrażeń w żaden sposób nie można było wytłumaczyć samą tylko 
młodością. Patologiczne zmiany w mózgu, niewykrywalne nawet przez najbardziej 
precyzyjne przyrządy? Jaka jest ich natura i pochodzenie?
Chyba nawet moja ciekawość urosła w tym przeklętym ciele do nadnaturalnych 
rozmiarów. A myślałam, że przeżyję w nim zaledwie dobę! Działać! Natychmiast działać!
Zaczęłam się pospiesznie ubierać. Ungo obudził się i spojrzał na zegarek.
- Dokąd idziesz? Do śniadania mamy jeszcze czterdzieści siedem minut.
- Mój rozkład dnia przewiduje spacer przed śniadaniem. To poprawia trawienie.
Ungo ze zrozumieniem kiwnął głową.
- Jeśli chcesz, możemy się spotykać. Czwartek mam wolny. Wiesz przecież, gdzie 
mnie szukać?
Nie wiedziałam, ale odpowiedziałam twierdząco. Żeby tylko się od niego uwolnić. Już 
o nim nie myślałam.
Poranne dzienniki przyniosły wiadomość o śmierci Ingrid Kane, niegdyś wybitnego 
neurofizjologa, ostatnio właścicieli jednego z najbardziej popularnych domów „ostatniego 
życzenia” i o konfiskacie, wobec braku spadkobierców, całego jej majątku.
Teraz nie miałam nic: ani domu, ani nazwiska. Szłam ulicami, bezskutecznie próbując 
ułożyć jakiś plan. Iść do domu, którego adres widniał w dokumentach Nicole, było ryzykiem, 
dowiadywać się o nią - tym bardziej. Nie można było nawet zwyczajnie pospacerować, w 
każdej chwili mógł mnie zobaczyć ktoś ze znajomych Nicole. Jak ten dziwny chłopak z jej 
twarzą.
Czas śniadania minął, miasto się wyludniło. Zatrzymał mnie policjant. Wpadłam?
- Dlaczego nie jesteś w pracy? Nazwisko, numer ewidencyjny?
Nie pozostawało nic innego, jak podać dane personalne Nicole. Policjant zajęty był 
teraz komputerem, a ja zastanawiałam się - czy warto próbować ucieczki. On jednak odwrócił 
się do mnie z uśmiechem i zasalutował.
- Przepraszam cię. Możesz iść.
No, no! Nicole albo pracowała w jakimś nocnym zakładzie, albo w ogóle miała prawo 
nie pracować. Ciekawe...
Jedna z ulic była zagrodzona - coś tam budowali. Obeszłam ją. I...
Stop! Dlaczego akurat ta ulica? Przeanalizowałam swoją drogę i ze zdziwieniem 
stwierdziłam, że od samego początku szłam w tym kierunku, a nie błądziłam, jak mi się 
wydawało. Dziwne. Dzielnica była mi nie znana, jednak czułam, że z całą pewnością 
powinnam iść tą drogą. Dokąd? Dlaczego?
I ta osobliwość znowu wynikała z ciała Nicole. Jej dom?
Sądząc z dokumentów, znajdował się on w przeciwległej części miasta. Ale 
dokumenty były sfałszowane. Jednak komputer w salonie mody potwierdził prawdziwość 
adresu. Iść tam? Nie można. I nie iść nie można - to jedyny punkt zaczepienia.
Gdy tak wahałam się i rozważałam różne możliwości, nogi same niosły mnie przez 
zaułek ku zagrodzonej ulicy. Chciałam tam być, czułam potrzebę bycia właśnie tam. Ach, co 
będzie, to będzie!
I poszłam. Mijając tę ulicę skręciłam w drugą, trzecią. Kilkakrotnie zatrzymywali 
mnie policjanci i za każdym razem, przeprosiwszy, puszczali. Jak długo mam jeszcze iść? 
Widać Nicole lubiła chodzić pieszo. Miasto kończyło się, długimi rzędami ciągnęły się wille, 
ale nie myślałam o zmęczeniu, ani o tym, że nie jadłam śniadania. Prawie biegłam. 
Wiedziałam, że jestem już bardzo blisko.
Tutaj. Typowa willa, którą bezbłędnie odnalazłam pośród setek innych, bliźniaczo do 
niej podobnych. Serce waliło mi jak po filiżance mocnej kawy. Jeśli jest to dom Nicole, 
powinna znać szyfr zamka przy bramie. Ale został on z jej mózgu wytarty wraz z innymi 
wiadomościami. Zadzwonić nie można. Trzeba było znowu przechodzić przez płot, choć mój 
ekstrawagancki strój wcale się do tego nie nadawał - brzeg spódnicy musiałam trzymać w 
zębach. Udało się - w ogrodzie nie było nikogo. Jedynie dwa roboty, zakończywszy poranne 
sprzątanie, nieruchomo stały pod daszkiem, pobłyskując martwymi oczami.
Bez przeszkód weszłam do domu. Nigdzie żywej duszy, cisza. Zwinięte dywany, 
zaciągnięte story. W bezludnym półmroku pokojów dźwięcznie rozniosło się echo moich 
kroków.
Nie opuszczało mnie przykre uczucie, że już kiedyś tu byłam. Jak gdybym widziała to 
już we śnie. A jednocześnie nie był to dom Nicole, o czym się przekonałam, nie widząc 
charakterystycznych szczegółów, które wyróżniają mieszkanie kobiety.
Kim jest ten mężczyzna? I jego niepojęty wpływ na Nicole, którego nie zdołała 
wymazać nawet śmierć...
- Nie wolno! - coś ryknęło nagle za moimi plecami. Z wnęki ściennej, groźnie 
wymachując rękami, ruszył w moją stronę automat. Cofnęłam się i zaczęłam mu tłumaczyć, 
że jestem Nicole Brandeaux, numer taki to a taki... Do tej pory to pomagało, ale w tym 
przypadku zadziałało, jak się zdaje, wręcz odwrotnie.
- Nicole Brandeaux. Nie wolno, nie wolno, nie wolno! - darł się robot, spychając mnie 
w kierunku drzwi.
Nie czekałam, aż wpadnę w jego lodowate łapy, i wycofałam się. Ta poczwara szła za 
mną aż do samej bramy. Po drodze próbowałam się czegoś od niego dowiedzieć, ale był on z 
serii jeszcze bardziej milczącej niż mój Jackques i na wszystkie pytania odpowiadał tępo i 
opryskliwie:
- Nicole Brandeaux. Nie wolno. Nie wolno.
Wspaniale, czasu mam dużo, gdy się ma dziewiętnaście lat, można się nie spieszyć.
W pobliskiej restauracji zjadłam z apetytem obiad. Na dachu znajdowało się 
lądowisko aerokarów. Wynajęłam dwuosobową „Jaskółkę” i obróciwszy ją tak, by 
interesująca mnie willa była w polu widzenia, rozpoczęłam jej obserwację.
Przyszło mi długo czekać. Bardzo mi się chciało wyjść z pojazdu i rozprostować 
kości, dokuczały mi muchy i mężczyźni. Ale nie poddawałam się. To ciekawe, jak człowiek 
szybko się do wszystkiego przyzwyczaja. Nawet do niespodziewanie odzyskanej młodości. 
Wydawało mi się to niewiarygodne, że jeszcze wczoraj rano nie mogłam przejść bez zadyszki 
stu kroków, o mało nie umarłam po zjedzeniu znakomitego befsztyka, a ci kręcący się koło 
mnie chłopcy mogliby być moimi prawnukami.
Jedynie w lusterku nad kierownicą ładniutka twarzyczka Nicole... Starałam się nie 
patrzeć tam.
Zmierzchało już, gdy koło czarnego aerokaru na dachu willi pojawiły się dwie osoby. 
Wysoki mężczyzna i kobieta otulona w liliowy płaszcz. Czarny aerokar poleciał ku Stolicy, w 
ślad za nim wzbiła się moja „Jaskółka”.
Była akurat pora szczytu, szybkość ograniczona, i oba pojazdy leciały prowadzone 
przez autopilota. Ułatwiało to obserwację: odległość między nami nie zwiększała się ani nie 
zmniejszała.
Nagle czarny aerokar obniżył się i znikł. Kolorowe prostokąty miejskich dachów. 
Prawie na każdym z nich lądowisko i prawie na każdym - czarne aerokary. Zdaje się, że 
wszystko na nic. Wylądowałam na najbliższym dachu i na dalsze poszukiwania wybrałam się 
pieszo, w pełni przeświadczona o ich bezcelowości.
Igła w stogu siana...
Przed jaskrawo oświetlonym wejściem do nocnego klubu tłoczyli się ludzie.
- Co dziś jest? - zapytałam dziewczynę bez powodzenia starającą się dostać do drzwi.
- David Goore - odparła krótko i ściskając pod pachą torebkę rzuciła się w stronę 
wejścia.
Ingrid Kane została w tyle za życiem. David Goore. Jakaś kolejna znakomitość. 
David. Nicole wymówiła to imię przed śmiercią. Bzdura. Mało to na świecie Davidów.
Udało mi się dzięki niezwykłej giętkości i sile Nicole. Ledwie, spocona i potargana, 
wdarłam się do sali, zamknięto wszystkie wejścia i światła zaczęły gasnąc. Wyglądało na to, 
że trafiłam do cyrku. Amfiteatralnie rozplanowane miejsce, w dole arena pokryta czarnym 
puszystym dywanem, w którym jednak wyraźnie odbijał się żyrandol.
Rozległ się gong i na arenę wyszedł wysoki, szczupły mężczyzna w tradycyjnym 
stroju iluzjonisty - śnieżnobiała koszula, czarny frak, cylinder. Ale jego twarz 
ucharakteryzowana była na klowna czy może mima - biała, zastygła maska z wąskimi 
otworami oczu i ust, ze zwisającymi nad czołem fioletowymi frędzlami peruki.
Poznałam tego człowieka, tak samo jak i jego dom jakbym kiedyś we śnie widziała 
jego chód przygarbienie, powolne, miękkie ruchy, słyszała jego głos.
- Stella! - zawołał mężczyzna.
Na arenę wybiegła młoda, sympatyczna kobieta w przeciwieństwie do niego całkiem 
rozebrana. Jednak nagość jej wyglądała naturalnie i zwyczajnie, jak gdyby kobieta dopiero co 
wyszła z łazienki. Kobieta posłała publiczności pocałunek, weszła na podium i zastygła jak 
posąg.
Mężczyzna wziął z dywanu ciężki młot. Zamachnął się i uderzył kobietę w ramię. 
Rozległ się charakterystyczny dźwięk, jakby coś się potłukło, i ręka kobiety upadła na dywan. 
Młot znów poszedł w górę. Brzdęk upadła druga ręka. Nie przestając się uśmiechać, spadła na 
dywan głowa. Dłużej nie chciało mi się na to patrzeć. Brzdęk, brzdęk, brzdęk...
Kiedy otworzyłam oczy. kobiety nie było. Na scenie leżały tylko grudy 
jasnoróżowego marmuru, które mężczyzna rozbijał, zmieniając wszystko w miałki żwir.
Sala reagowała na to wyjątkowo obojętnie - ludzie coś między sobą szeptali, śmiali 
się. Jedni obejmowali się, inni popijali przez słomkę koktajl. Mężczyzna machnął ręką - 
marmur wybuchł. Po arenie rozbiegły się języki ognia, buchnął gęsty dym, a kiedy się 
rozwiał, Stella znowu stała na podium - uśmiechała się i przesyłała pocałunki.
Oklaski były rzadkie. Wszyscy oczekiwali czegoś ciekawszego. Gwoździa programu, 
dla którego się tu cisnęli.
- Państwa, którzy chcą wziąć udział w seansie hipnozy, zapraszam na scenę.
Chętnych było tak wielu, że utworzyła się kolejka.
- Przepuśćcie mnie pierwszego - wrzeszczał jakiś młody człowiek. - O dziesiątej 
zaczynam dyżur.
- Dobrze - zgodził się David Goore, zwracając się ku publiczności. - Ale niech nam za 
to odstąpi swoją towarzyszkę.
- Molly? - chłopak wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Oczywiście. Molly to fajna 
dziewczyna.
Trzymająca go za rękę pulchna, świeżutka blondynka przypochlebnie zamruczała.
- Dawno się spotykacie?
- Z kim? Z Molly? Od dwóch tygodni. Molly to fajna dziewczyna.
- No to zdrowie Molly!
Chłopak jednym duszkiem wypił kielich szampana i z zadowoleniem odchrząknął. 
Nagle jego oczy rozszerzyły się, szczęka opadła i zastygł tak z grymasem tępego zdziwienia 
na twarzy.
- A teraz posłuchaj mnie. - Goore chwycił mężczyznę za ramię i gwałtownie odwrócił 
go ku sobie. - Molly to nie tylko fajna dziewczyna. Ona jest najwspanialsza. Wymarzona dla 
ciebie. Wszystko ci się w niej podoba - to jak mówi, chodzi, śmieje się... 
- Cha, cha, cha - śmiała się Molly. Jej zdarty głos całkiem był pozbawiony wdzięku. 
Widownia ożywiła się.
- Nie ma nic piękniejszego od jej śmiechu - uparcie powtarzał hipnotyzer. - Nad jej 
słowa, pieszczoty. Życie bez Molly jest puste i nudne. Teraz odejdziesz, a Molly zostanie z 
nami. Więcej jej nie zobaczysz. Nigdy. Wrócisz do swojego mieszkania, w którym każda 
rzecz będzie ci przypominała Molly. Molly, Molly! Możesz uciec z domu, przyprowadzić 
inną dziewczynę, setki dziewczyn, ale żadna z nich nie zastąpi ci Molly. Zrozumiałeś? Żadna!
Goore odepchnął go. Ciężko oddychał, fioletowe pasma peruki przykleiły mu się do 
czoła. Ten dziwny monolog widać musiał go kosztować mnóstwo energii. Ciekawe. Ale 
jeszcze ciekawsze było zachowanie chłopaka. Widać wypowiedziane przez Goore’a banialuki 
odniosły skutek. Chłopak ze zbolałym wyrazem twarzy rozglądał się, krzywił, jakby 
powstrzymywał się od kichnięcia, jego ręce dyndały, niby oderwane od niego i żyjące 
własnym życiem. I oto cały się wyprężył, odwrócił się w stronę swej blondynki, ruszył ku 
niej. Ale Goore zagrodził mu drogę.
- O, nie, to nie jest w porządku. Przecież ją nam odstąpiłeś, kolego. Dziewczyna jest 
teraz nasza. Prawda?
Publiczność z aprobatą przyjęła jego słowa.
- Molly nasza! Tutaj, Molly! Do nas, Molly!
Blondynka nie przestawała pomrukiwać. Chłopak wyrywał się do niej, ale czyjeś ręce 
porwały ją ze sceny za barierę, uniosły i podały dalej, w drugie, trzecie, unosząc ją w głąb 
amfiteatru. Tłum zwarł się.
- Molly!
- Nie był to krzyk, lecz wycie. Obłąkańcze wycie oszalałego zwierzęcia. Chłopak 
miotał się biegając wokół areny. Siła, z jaką wdarł się w tłum, starając się przecisnąć do 
swojej blondynki, była. niewiarygodna. Ale tłum był silniejszy. Chłopak odbijał się od niego 
jak piłka od ściany i znowu, skowycząc, próbował go sforsować.
Publiczność bawiła się.
W końcu zmordowany chłopak runął na deski i zamilkł. Automat podniósł go i 
posadził w fotelu. Wkrótce dobiegło stamtąd równomierne chrapanie.
- Za piętnaście minut się obudzi - oznajmił Goore. - Kto następny?
Na środek sceny wyskoczył maleńki, ruchliwy człowieczek z pociągłą twarzą i 
ciemnymi, kędzierzawymi włosami.
- Ja pana znam - powiedział Goore. - Pan jest artystą. Byłem na pana wystawie.
Człowieczek pokręcił głową.
- To było dawno. Teraz jestem dżokejem.
- Dlaczego? Przecież malował pan znakomite obrazy.
Człowieczek znowu pokręcił głową. Przypominał w tej chwili mechaniczną zabawkę.
- Marne obrazy. Nie podobały się komisji. Wyznaczono mi okres próbny. Zacząłem 
pracować nad panneau dla nowej hali gimnastycznej. Malowałem całymi dniami. Myślałem, 
że zrobiłem to dobrze. Ale myliłem się. Komisja odrzuciła panneau, a mnie postanowiono 
przekwalifikować na dżokeja.
- A gdzie są teraz pana obrazy?
- Nie mam pojęcia. Chyba zostały zniszczone,
- I jest pan zadowolony z nowego życia?
- Oczywiście. Byłem kiepskim malarzem, a jestem dżokejem ekstra klasy. Wczoraj 
zdobyłem trzy nagrody za skoki. No i forsa...
- A zatem uczcijmy pańskie sukcesy. Znakomity szampan.
Goore napełnił dwa puchary. Trącili się i wypili. I znów ten sam zastygły, zdziwiony 
grymas na twarzy poddającego się hipnozie.! donośny głos Goore’a, który gdzieś już 
słyszałam:
- Pan jest artystą. Prawdziwym, wielkim artystą. Komisja się pomyliła. Pańskie 
ostatnie panneau - to najlepsza ze wszystkich rzeczy, jakie pan do tej pory namalował i 
namaluje kiedykolwiek. Urodził się pan po to, by je stworzyć. Po raz ostatni dotknął pan je 
pędzlem, odszedł parę kroków... Pamięta pan?... Pańskie wrażenia...
- Tak, tak. - Człowieczek rozglądał się zmieszany. Wrażenia... Muszę je jeszcze raz 
zobaczyć. Muszę iść do pracowni.
- Uwierzył! - krzyknął ktoś w podziwie za moimi plecami. - Komisja się pomyliła! 
Ach, ten Goore!
Historia się powtórzyła. Człowieczek biegał wokół areny, usiłując wydostać się na 
zewnątrz, wszędzie napotykał jednak nieprzeniknioną, zwartą ścianę zanoszących się od 
śmiechu ludzi.
Czyżby w szampanie coś było? Dlaczego to „coś” nie działa na Goore’a?
Czy aby nie ma jakiegoś związku między zachowaniem się „ochotników” a 
„osobliwościami”, które otrzymałam w spadku po Nicole?
- Dokąd? - krzyczał Goore. - Pańska pracownia już nie istnieje. Ale panneau 
zachowałem. Poznaje pan?
Czysty arkusz papieru. Człowieczek chciwie wyrwał go z rąk Goore’a, przycisnął do 
piersi. Jego oczy błyszczały, jakby zapaliły się w nich świeczki. W życiu nie widziałam 
czegoś takiego!
- Tak, tak... Widzę, to wygięcie, ta gracja... Cały tydzień pracowałem. Jasne, że się 
pomylili. Wrażenia! Oczywiście!
- Stella!
Asystentka Goore’a, tym razem ubrana w obcisły czarny trykot, wybiegła zza kulis i, 
podkradłszy się do pogrążonego w sobie, mamroczącego coś dżokeja, wyrwała mu kartkę.
- Nic się nie da zrobić - skomentował Goore. - Zgodnie z decyzją komisji pańskie 
panneau musi zostać zniszczone.
- N-nie!
I znów ten przeszywający, zwierzęcy ryk. Oszalały człowieczek rzucił się w pogoń za 
Stella, lecz ona, zręcznie się uchyliwszy, wskoczyła na podium. Na dywan posypały się 
strzępy papieru.
Pełzając na kolanach, maleńki człowieczek zbierał je i składał, lecz kiedy zrozumiał 
bezsensowność tych prób, usiadł na podłodze, obejmując rękami kolana. Ramiona jego 
zadrżały, z oczu popłynęły łzy.
Już po chwili człowieczek błogo spał w fotelu.
W tym czasie pierwszy, śpiący do tej pory, ochotnik, ziewając i przeciągając się, 
szukał swej czapki.
- Gdzie Molly? - spytał Goore.
- Przecież oddałem ją, żebyście mnie pierwszego puścili. Ale gdzie jest czapka?
Rozległy się oklaski. Upewniwszy się, że wszystko się dobrze kończy, ochotnicy 
przeskakiwali barierę, odpychając jeden drugiego i usiłując dostać się do Goore’a.
- Wszyscy na miejsca! Kobieta! Teraz potrzebna jest kobieta!
Goore wskoczył na podium. Na jego nieruchomej, osłoniętej maską twarzy widniały 
tylko oczy, uporczywie przeszukujące rzędy amfiteatru. Nagle (albo mi się tylko tak 
wydawało) zatrzymały się na mnie. Ingrid Kane we mnie nawet się ucieszyła, zamarła w 
oczekiwaniu, ale ciało Nicole znów się zbuntowało, jakby poczuło niebezpieczeństwo. To 
głupie, ale w najciekawszym momencie niepojęta siła kazała mi wstać i opuścić salę.
W foyer było pusto. Paliłam i bezskutecznie stara łam się zebrać myśli oraz nauczyć 
się posługiwać moim nowym ciałem. Z sali od czasu do czasu dobiegały salwy śmiechu i 
gwizdy. Nagle czyjaś ręka ścisnęła mi łokieć. Był to młody człowiek z twarzą Nicole, którego 
spotkałam w hallu hotelu „Błękitne Morze”.
- Chodź, Rita.
Fakt, że słowa te skierowano do mnie, nie budził wątpliwości.
A więc Rita - to jest moje prawdziwe imię. A może wzięto mnie za kogoś innego? Ile 
ich jest z twarzą Nicole?
Nie pozostawało mi nic, jak tylko dać się poprowadzić. Wjechaliśmy windą na plac, 
gdzie czekał już aerokar. Pojazd stał akurat obok aerokaru Davida Goore’a - również czarny, 
lecz większy i nowszy model. Bliźniak Nicole otworzył mi przednie drzwiczki, sam usiadł za 
kierownicą. Zawarczały silniki.
Lecieliśmy w milczeniu. Dokąd? Po co? Współtowarzysz nie zwracał na mnie uwagi, 
jedynie parę razy puścił do mnie oczko i zaproponował papierosa. Włączył telewizor i 
wygodnie ułożył się w fotelu. Wydawało się, że nie widzi nic prócz ekranu. Przyglądałam mu 
się z boku. Czy możliwe jest aż takie podobieństwo? Brat-bliźniak Nicole, Rity... Co to 
wszystko zna - czy? Głowa pękała mi od pytań, na które nie było odpowiedzi.
Miasto dawno zostało za nami, niknącymi skupiskami gwiazd przepływały w dole 
światła podmiejskich willi.
Wreszcie zaczęliśmy się zniżać. Mój towarzysz wyłączył ekran, twarz jego przybrała 
surowy, oficjalny wyraz.
Miękkie zetknięcie z ziemią i koniec podróży. Drzwiczki aerokaru otworzono z 
zewnątrz, do środka wsunęły się metalowe szczypce komputera.
- Dokumenty!
Bliźniak Nicole włożył w nie coś, jedno ramię zniknęło, dwa pozostałe opukiwały i 
badały pojazd.
- Możecie wyjść.
Rozejrzałam się. Znajdowaliśmy się na betonowym lądowisku u podnóża góry. Niebo 
raz po raz przeczesywały silne światła reflektorów, wyławiając z ciemności to przewody 
kolejki linowej, to porosłe gęstym zagajnikiem zbocza, to przypominający piramidę budynek 
na szczycie, będący jakby przedłużeniem góry. Od razu go poznałam.
Była to siedziba Najwyższej Policji!
Krążyły o niej legendy. Nikt dobrze nie wiedział, czym się tam zajmują. Jakimś 
wpływem innych planet. W każdym razie osobiście nigdy nie słyszałam nic konkretnego. 
Gmach NP dla olbrzymiej większości ludzi był czymś w rodzaju symbolu - wizerunek 
piramidy widniał na wszystkich pieczęciach państwowych.
Czyżby okoliczności śmierci Nicole Brandeaux posiadały znaczenie państwowe? A 
zatem co? Może mój DIK? Bzdura, nie zorientowaliby się, nawet gdyby znaleźli coś w 
donicy z palmą.
Kolejka linowa wolno pełzła pod górę. Zauważyłam, że ręce Nicole drżą. Bliźniak 
uważnie spojrzał na mnie i uśmiechnął się.
- Marzniesz? Włącz termoregulator.
Udałam, że naciskam guzik przy kołnierzyku sukienki. Naprawdę włączyłam go 
jeszcze podczas przedstawienia. Ale wtedy było mi gorąco.
Na szczycie po raz drugi skontrolowano nasze dokumenty, ściana otworzyła się i, 
przepuściwszy nas, zamknęła. Budynek otoczony był czymś w rodzaju parku, lecz ciekawość 
Ingrid Kane nie mogła pokonać emocjonalnych zahamowań Rity-Nicole. Wszystkie moje siły 
zużywałam na to, żeby się nie trząść. Zdaje się, że szliśmy długim korytarzem, potem znów 
nas kontrolowano. I od razu trzy informacje.
- Część, Paul. Teraz cię poznaję. Dwieście ósmy, szef u siebie?
Mego bliźniaka nazywają Paul.
- Wszystko w porządku. Szef czeka. A czemu to twoja siostra wciąż nie jest zdrowa?
- Cześć - powiedziałam.
Mój bliźniak - brat Rity-Nicole.
Nie zdążyłam jeszcze zastanowić się nad poprzednimi, gdy otrzymałam trzecią 
informację. Być może najważniejszą.
- Idź - powiedział do mnie Paul. - Ojciec najpierw chce widzieć ciebie.
Szef NP jest ojcem Paula. A zatem - ojcem Rity-Nicole. Moim ojcem.
Poczułam nagły przypływ energii. Łyk wody. Nareszcie coś wiem! Zdusiłam, 
zmięłam w sobie Nicole. Do gabinetu Szefa weszła Ingrid Kane, jej ręka dotykając klamki już 
nie drżała. Powinnam być niezwykle czujna i ostrożna. Muszę, wszystko jedno jak, wygrać tę 
partię, jeśli mam nie wypaść z gry, którą sama rozpoczęłam.
Gabinet szefa urządzony był niezwykle surowo, z mebli stały tam tylko 
najpotrzebniejsze. Za to było w nim mnóstwo elektroniki - komputerów, ekranów, 
najróżniejszych przyrządów, których przeznaczenia można się było jedynie domyślać. 
Człowiek, który wstał na mój widok zza stołu, mimo baków, zmarszczek i całkowicie łysej 
czaszki, także miał twarz Nicole. I nagle olśniło mnie. Bliźnięta stworzone metodą jądra 
genetycznego zachowują wygląd i predyspozycje pierwowzoru! W danym przypadku 
pierwowzorem był, jak widać, sam Szef. A może jego ojciec? Dziad? Pradziad?
Przywitałam się. Szef milcząc przyglądał mi się, jakby czegoś ode mnie oczekiwał. 
Potem nachmurzył się.
- Dlaczego weszłaś niezgodnie z regulaminem?
Zdrapywałam lakier z paznokci. Cóż mi pozostało? Mat w pierwszym ruchu.
- Wyjdź i zamelduj się tak jak trzeba.
A diabli wiedzą, jak trzeba! Wybrałam najgłupszy sposób i stałam, udając, że nic nie 
rozumiem. W pewnej chwili zachciało mi się śmiać.
I wtedy Szef sam mi podpowiedział:
- Powinnaś powiedzieć: agent numer 423 melduje się na rozkaz.
Wyszłam z pokoju i wzięłam parę głębokich oddechów. Dlaczego mi pomógł? 
Idiotyzmem byłoby podejrzewać takiego człowieka o naiwność czy głupotę. On nie starał się 
mnie przeniknąć, tak jak gdyby to, że mogę coś ukrywać, było niemożliwe.
Doprawdy trudno o większy nonsens.
- Agent numer 423 melduje się na rozkaz.
- Siadaj, Rito. Dlaczego nie dawałaś o sobie znać przez tyle dni?
I znowu mat. Gra wyraźnie nierówna.
- Tak jakoś wyszło - powiedziałam, nie starając się nawet niczego wymyśleć.
Jeszcze raz pomoc:
- Otrzymałem meldunek, że widziano cię z chłopakiem. Dobrze, że znowu zaczęłaś 
używać życia. Mimo to prosiłbym cię, żebyś zechciała nie zaniedbywać swoich obowiązków. 
Co nowego?
Wyglądało na to, że bawił się ze mną jak kot z myszą. Milczałam.
- Widziałaś się z nim?
- Z kim? - wymamrotałam niewyraźnie.
- Z obiektem 17 D. - Był zaskakująco cierpliwy. Czułam, że naprawdę rozgrywa tę 
partię celowo poświęcając własne figury, a ja... Nawet nie wiedziałam, kto to taki, ten numer 
17 D.
- Nie pamiętam. - Wlepiłam oczy w sufit, próbując zgadnąć, kiedy wyczerpie się jego 
cierpliwość.
- Pytam o Davida Goore’a. Źle się czujesz, Rito?
Teraz on ofiarował mi swą figurę. Nie przyszło mi do głowy, by zrzucić wszystko na 
chorobę. Nic prostszego, jak wysłać mnie na badania i od razu wykryć symulację. Ale prezent 
przyjęłam.
- Tak, ojcze, coś mi się stało z pamięcią. Widziałam go wczoraj wieczorem. Byłam na 
przedstawieniu.
- Rozmawiałaś z nim?
- Nie, ale byłam na dachu jego willi. Nie wpuszczono mnie.
- Zdaje się, że zabroniłem ci tam chodzić.
- Ale mnie tam ciągnęło... - W ciągu kilku sekund odrzuciłam dziesiątki możliwych 
odpowiedzi i zdecydowałam się na prawdziwe. Czy Szef wie o dziwnym zachowaniu swojej 
córki? Czy wie, co kazało mi iść na zagrodzoną ulicę.
Milczał. Patrzył na mnie uważnie i milczał, wciąż milczał. Wydawało mi się, że serce 
Rity-Nicole rozsadzi pokój.
W końcu wstał, otworzył jeden z ukrytych w ścianie sejfów i podał mi nieduży, 
owalny przedmiot.
- Zdając relację, zatrzymaj się dokładniej na stanie własnych emocji, na zmianach, 
jakie się w tobie dokonują. W tej chwili jest to najważniejsze, ważniejsze niż David Goore. 
Mam nadzieję, że mnie rozumiesz, Rito?
Kiwnęłam głową. Przedmiot kształtem i wielkością przypominał gęsie jajo, tylko był 
znacznie cięższy.
- Sprawozdanie muszę mieć jutro rano. A teraz możesz iść do siebie. Myślę, że 
najlepiej będzie, gdy zostaniesz tutaj do całkowitego wyzdrowienia (zabrzmiało to jak 
rozkaz). Dobranoc, Rito.
Z pewnością znów zrobiłam coś nie tak „jak trzeba”. Znów uważne spojrzenie. Ale 
tym razem Szef nie zareagował, widać uznał to za objaw „zmian, jakie się we mnie 
dokonują”, z których mam mu dokładnie zdać relację. Co wspólnego miał z moim stanem 
owalny przedmiot, na razie nie było dla mnie jasne.
Drzwi gabinetu Szefa zamknęłam z wyraźną ulgą. W tej samej chwili wszedł tam 
Paul. Marzyłam o tym, by jak najszybciej trafić „do siebie”, by wreszcie pobyć sam na sam ze 
sobą, pomyśleć, zastanowić się, ale przyszło mi do głowy, że nie wiem, gdzie jest to „u 
siebie”. Wrócić i spytać Szefa? Trudno przewidzieć, jak odniósłby się do tego rodzaju 
„zmian”. Intuicja, która tak bezbłędnie zaprowadziła mnie do willi Davida Goore’a, tym 
razem milczała, jakkolwiek wzywałam ją na pomoc. Jak idiotka stałam na środku korytarza, 
czując na sobie badawcze spojrzenie funkcjonariusza ochrony, z którym rozmawiał Paul. Był 
to młody chłopak i w tym momencie widać w nim było czyste męskie zainteresowanie moją 
osobą, ściślej mówiąc, ciałem Rity-Nicole. I wtedy przyszedł mi do głowy pomysł. Potknęłam 
się, krzyknęłam i udałam, że się przewracam, pozwalając mu chwycić się w ramiona.
- Kręci mi się trochę w głowie - szepnęłam ze zbolałym uśmiechem. - Wczoraj 
przebrałam miarkę. Nie chcę, żeby ojciec się o tym dowiedział. Odprowadzisz mnie? Tylko 
psyt...
Udało się. Widać wiedział, co to znaczy „do siebie”. Wisząc na nim, dałam mu pełną 
możliwość prowadzenia mnie przez labirynty wind i korytarzy. Jeśli nawet przejrzał mój 
fałsz, zrozumiał to po swojemu. Zaprowadził mnie do mieszkania i nawet pomógł mi 
otworzyć drzwi. Czy znał szyfr z racji służby, czy też dzięki naszym osobistym związkom w 
przeszłości? Nie wiadomo. W każdym razie nie próbował zostać u mnie - prawdopodobnie 
nie mógł opuścić posterunku. Pospiesznie pocałowaliśmy się i wyszedł, nie mówiąc ani 
słowa. Nareszcie byłam sama.
Swego mieszkania również nie poznawałam, podobnie jak nie poznawałam niczego w 
tej budowli. Niczego i nikogo. Obeszłam pokoje, z zadowoleniem oglądając meble, obrazy, 
sukienki, pościel, drobiazgi. czułam się tak, jak gdybym znalazła się w obcym domu. 
Próbowałam stworzyć sobie jakieś wyobrażenie o tej, którą się stałam, o jej gustach, 
przyzwyczajeniach,- charakterze. Lecz wszystko wokół mnie było wyjątkowo typowe, 
pozbawione jakiejkolwiek indywidualności. Zwyczajne mieszkanie współczesnej 
dziewczyny, która najbardziej lubi kolor złoty i zielony, perfumy „Wiosna” - moim zdaniem 
zbyt ostre, i telewizyjną audycję „Wiadomości sportowe”. Ostatnią informację zdobyłam 
przeglądając stertę programów telewizyjnych, gdzie zaznaczone było wszystko, co dotyczyło 
sportu, starannie zapisane nazwiska zwycięzców i ich wyniki. To prawda, programy były 
stare sprzed trzech miesięcy. Być może fakt ten miał związek ze stanem zdrowia Rity-Nicole, 
o którym wspominał Szef.
Za plecami coś brzęknęło, zajaśniał ekran nad stołem i sympatyczna blondynka 
przypomniała, że zbliża się pora kolacji. Na ekranie zamigotały szybko zmieniające się 
apetyczne, kolorowo przybrane dania, napoje i owoce, które polecała na kolację.
By już mieć z nią spokój, dotknęłam palcem cyfry „5” na klawiaturze znajdującej się 
pod ekranem. Ale widocznie, znowu coś mi się pomyliło, bo nagle ze ściany wyszedł robot i 
zaczął rozkładać tak wielki stół, jak gdyby miał zamiar zaserwować mi co najmniej 
pieczonego byka.
- Co to znaczy?
- Zamówiono kolację na pięć osób.
- Nic podobnego. Kolacja numer pięć, z winem.
- Pierwsza cyfra wskazuje na ilość osób, a następujące po kropce - numery dań.
I - składając stół - pouczył mnie:
- Nadmierna konsumpcja napojów alkoholowych osłabia pamięć. Pamiętajcie! Własne 
zdrowe serce jest lepsze od sztucznego.
Z żalem przypomniałam sobie milczącego Jackquesa i po kolacji, rzeczywiście 
doskonałej, na złość temu kretynowi zamówiłam koniak i papierosy.
Wiedziałam, że zachowują się jak idiotka. Czuję w żołądku przyjemne ciepło, od 
koniaku kręci mi się w głowie, rwą się myśli. Leżę na sofie i oglądam program sportowy. 
Zawody wioślarskie, wyścigi aerokarów. I oto Ungo gra w tenisa. Wygrywa. Zuch, Ungo! 
Podoba mi się, chciałabym się z nim jeszcze spotkać. Jest mi dobrze. Mam dziewiętnaście lat.
Widocznie zdrzemnęłam się, bo kiedy otworzyłam oczy, stół był już uprzątnięty, 
światło w pokoju przygaszone, troskliwy robot przykrył mnie lekkim puszystym pledem. Na 
pustym stole połyskiwał dziwny biały przedmiot, rozmiarami i kształtem przypominający 
jajo.
Wzięłam go do ręki. Widniał na nim numer 17 D. „Obiekt numer 17 D” - tak 
nazywano Davida Goore’a. Z jednej strony jajo było płaskie i miało dwa guziki - „zapis” i 
„stop”. Włączyłam „zapis” - rozległ się cichy szmer, jajo zaświeciło się od środka. 
Nacisnęłam „stop” - jajo zgasło. Od razu domyśliłam się, że jest to magnetofon do 
rejestrowania informacji o obiekcie 17 D.
„Zdając relację, zatrzymaj się dokładniej na stanie własnych emocji, na zmianach, 
jakie się w tobie dokonują. W tej chwili jest to najważniejsze, ważniejsze niż David Goore”.
Nad tym trzeba się było zastanowić. Po pierwsze. Najwyższą Policję z jakichś 
nieznanych mi przyczyn interesuje David Goore. Ustanowiono nad nim tajny nadzór, główną 
osobą w tej operacji jestem ja, agent numer 423, córka Szefa NP. Lecz w trakcie operacji coś 
zdarzyło się z Ritą-Nicole - jakieś zakłócenie w jej stanie zdrowia, być może to właśnie 
doprowadziło ją do samobójstwa i uczyniło przedmiotem eksperymentu Ingrid Kane. Szef 
wiedział o tej anomalii. Co więcej, prowadził dokładną obserwację stanu Rity-Nicole. A 
ponadto uważał jeszcze, że obserwacje te są „ważniejsze niż David Goore”. Ja jednak byłam 
przekonana, że anomalia pozostaje w jakimś tajemniczym związku z Davidem Goore’em.
Kiedy indziej śmiałabym się z komizmu całej sytuacji - teraz jestem zmuszona łamać 
sobie głowę, by dowiedzieć się czegoś o sobie samej. Nie było mi do śmiechu. Jutro rano 
muszę złożyć Szefowi raport, w stylu poprzednich. A jeżeli nie... Najbardziej bałam się badań 
lekarskich. Jeżeli wyłączą mnie z gry, nigdy się niczego nie dowiem. Moja ciekawość 
dochodziła do zenitu. Ostatni eksperyment Ingrid Kane chyba się przeciągnie.
Co robić?
Nagle wszystko stało się jasne. Jajo! Całkiem możliwe, że taśma magnetofonu zawiera 
również wcześniejsze meldunki Rity-Nicole, że jest to pewien rodzaj dziennika, zapis jednej 
tylko operacji, dotyczącej obiektu 17 D. Wystarczy przesłuchać taśmę od początku... 
Genialny pomysł. Ale czy wykonalny? Przycisku „przewijanie” nie ma - przynajmniej z 
zewnątrz. Jednak owal jaja nie był regularny - przecinała go na połowę ledwie widoczna linia. 
Powinno się otwierać. Ale jak?
Było sporo po północy. Wypróbowałam setki sposobów - jeden głupszy od drugiego. 
Wszystkie ostre przedmioty, nitki, druty, środki chemiczne, prąd, woda, a nawet statuetka 
hokeisty, ważąca dziesięć funtów, którą w rozpaczy waliłam w jajo, okazały się bezsilne. Jajo 
błyszczało jak gdyby nigdy nic w moich rękach - podrapanych, pokaleczonych, z połamanymi 
paznokciami. Nie było na nim najdrobniejszej rysy czy też wgniecenia. Kiedyś w 
dzieciństwie z taką właśnie idiotyczną zawziętością niszczyłam zabawki, żeby zobaczyć, co 
mają w środku. Ale zawsze potrafiłam się w porę opamiętać, gdy rozum mówił mi, że dalsze 
próby nie mają sensu. Teraz moja rozpalona ciekawość wymykała się spod kontroli - nie 
miała ochoty podporządkować się rozsądkowi. A może nie była to już ciekawość, lecz ów 
sławetny „stan” Rity-Nicole? Krótko mówiąc, nie potrafiłam się opanować, i nie mogąc 
niczego wymyślić, bez przerwy waliłam jajem o podłogę, zapominając o zachowaniu 
ostrożności - przecież mogli mnie usłyszeć.
Wreszcie zupełnie wyczerpana upadłam na tapczan i, jak mi się wydaje, zasnęłam, 
zresztą nawet we śnie nie przestając ciąć, kłuć, rozbijać przeklęte jajo. Spałam zaledwie kilka 
minut, ale gdy się obudziłam, poczułam, że coś się zmieniło. Byłam przekonana, że wiem, jak 
zmusić jajo do mówienia. Co więcej, byłam tego całkowicie pewna. Pomoże mi w tym jakiś 
czerwony przedmiot. Sposób na otwieranie jajka jest związany z kolorem czerwonym. To 
odkrycie nie było chyba mądrzejsze niż wszystkie moje wcześniejsze pomysły, tym bardziej 
że mi się po prostu przyśniło. Ale skąd ta niedorzeczna pewność teraz, gdy sen ulotnił się jak 
kamfora. A jeżeli to właśnie podczas snu nagle dała o sobie znać niedokładnie wymazana 
informacja w mózgu nieistniejącej już Nicole? Nicole nie została przeze mnie unicestwiona 
do końca - coraz bardziej się o tym przekonywałam. W nieuchwytny sposób odżywała we 
mnie za każdym razem, gdy rzecz dotyczyła Davida Goore’a.
Krótko mówiąc, nie pozostawało mi nic innego, jak rozejrzeć się za czymś 
czerwonym. Doprawdy, wierutna bzdura. Ale dlaczego ta czerwona rzecz ma się znajdować 
w mieszkaniu Rity, a nie, dajmy na to, w gabinecie Szefa? Tym bardziej że Rita raczej nie 
lubiła tego koloru ani też jego odcieni. Nieliczne przedmioty, które znalazłam w jej 
garderobie i w ogóle w mieszkaniu - pasek, pierścionek z rubinem, obraz z 
jaskrawoceglastym słońcem i futerał po elektrycznej szczoteczce do zębów - nie pozostawały 
chyba w żadnym związku z jajem. Słowem, bez przekonania obwiązywałam jajo paskiem lub 
smarowałam je resztką pomadki do warg. Mimo to nie zaprzestawałam poszukiwań.
Między leżącymi w nieładzie kasetami jedna miała kolor intensywnie czerwony, lecz 
była to kaseta do zwykłego magnetofonu, który stał obok na stoliku. O tym, by umieścić ją w 
jajku, nawet gdyby się ono nagie otworzyło, nie było mowy. Wsunęłam kasetę do 
magnetofonu i przy akompaniamencie popularnego kwartetu jazzowego snułam się po 
pokoju. Za oknem świtało.
Niespodzianie jazz się urwał. W ciszy, jaka nagle zapadła, rozległ się donośny, 
wyraźny głos:
- Jak ci idzie, Rito?
Zamarłam, czując jakieś obrzydliwe, rozchodzące się po całym ciele ssanie w dołku. 
Poznałam ten głos - należał do Szefa NP, ojca Rity-Nicole. Czyżbym wpadła? Ale w pokoju 
nadal nikogo nie było. Tymczasem głos zapytał ponownie:
- Jak ci idzie, Rito?
Rozległ się tuż obok.
Obserwowano mnie! Przez cały czas ja byłam dla nich „obiektem obserwacji”, 
królikiem doświadczalnym - gdy to pomyślałam, ręce mi opadły.
- Jak widzisz - odpowiedziałam, usiadłam na sofie i zapaliłam papierosa.
- Jak ci idzie, Rito? - po raz trzeci drwiąco zapytał Szef i znów, jak gdyby nigdy nic, 
zadudnił jazz.
Dopiero wtedy dotarło do mnie, że głos rozlegał się z magnetofonu. Był nagrany na tej 
właśnie taśmie, gdzieś pomiędzy bębnem a saksofonem.
Taśma w czerwonej kasecie!
Mimo woli zerknęłam na leżące na stole jajko.
Było otwarte!
Jeszcze nie wierząc własnym oczom, przyglądałam się miniaturowej taśmie, 
dźwigience ze schematem ścieżek, sekretnym guzikiem. Zawsze ci się udawało, Ingrid Kane!
To znaczy, że jajko było zaprogramowane na głos Szefa! Trzykrotne powtórzenie 
pytania: „Jak ci idzie, Rito”? Naturalnie oznaczało to, że nikt prócz Szefa nie mógł go 
otworzyć. Ale w jaki sposób głos Szefa znalazł się na czerwonej taśmie? Szczerze mówiąc, 
nie miałam żadnych wątpliwości, że nagrała go Rita-Nicole, tak jak byłam pewna, że zrobiła 
to po kryjomu, nie chcąc, by ktokolwiek, przede wszystkim zaś ojciec, wiedział, że otwierała 
jajko.
Ale dlaczego musiała je otwierać? Żeby posłuchać siebie? Relacji, których treść 
powinna być jej doskonale znana? Czy było to warte takich starań - przecież nagranie głosu 
Szefa w chwili, gdy podawał hasło, było zadaniem skrajnie trudnym i ryzykownym. A mimo 
wszystko Rita zdecydowała się na to! Dlaczego?
Zastanawianie się nad tym teraz było jednak co najmniej idiotyzmem. Przewinęłam 
taśmę i włączyłam pierwszą ścieżkę.
- Wywiadowca numer 423 melduje - w pokoju rozległ się dźwięczny, rzeczowy głos 
Rity - dziś, 16 grudnia, przystąpiłam do obserwacji obiektu 17 D, zgodnie z instrukcją 
zajęłam miejsce w drugim rzędzie, naprzeciw wejścia dla aktorów.

Kilka miesięcy temu agent NP numer 423 otrzymał rozkaz obserwowania Davida 
Goore’a - sztukmistrza i iluzjonisty. O przyczynach i celu obserwacji agent nie został 
poinformowany, zresztą mało go to obchodziło. Rita po prostu działała zgodnie z instrukcją. 
Pracowała. Zadanie polegało przede wszystkim na tym, żeby:. Możliwie jak najszybciej 
zawrzeć znajomość z obserwowanym obiektem.. Postarać mu się spodobać i zostać jego 
przyjaciółką.. W oparciu o powyższe punkty dotrzeć do zawodowych tajemnic iluzjonisty, 
przede wszystkim zaś do tak zwanych „seansów hipnozy”.
Nie przyszło to Ricie łatwo. Goore był powszechnie uważany za dziwaka i odludka. 
W cyrku ceniono go jego występy zawsze gwarantowały pełną frekwencję - ale nie było 
człowieka, który mógł pochwalić się bliską z nim znajomością. Goore nigdy nie chodził w 
gości, nigdy też nikogo nie zapraszał do siebie. Domyślano się, że iluzjonista strzeże swoich 
tajemnic zawodowych. Jednak jego życie obfitowało również w zagadki. Goore nie uprawiał 
sportów, chociaż nie miał żadnych wad fizycznych, a w latach młodości kolejno przez kilka 
sezonów zdobywał mistrzostwo Stolicy w pływaniu. Nie interesował się kobietami, raczej 
wprost przeciwnie, unikał ich, mimo że liczne jego wielbicielki uważały go za bardzo 
interesującego mężczyznę i dosłownie polowały na niego w tych rzadkich momentach, kiedy 
wychodził z domu.
Goore nigdy nie bywał w nocnych hotelach, nie pokazywał się nawet w restauracjach 
- całkowicie zadowalał się kuchnią domową. W jego willi pracowały jedynie roboty, 
asystentka zaś była głuchoniema.
Rita bardzo poważnie zabrała się do rzeczy. Odszukała i przesłuchała te nieliczne 
kobiety, którym udało się zawrzeć z Goore’em znajomość. Zebrała niezwykle cenne 
informacje o jego przyzwyczajeniach i gustach, włącznie z takimi szczegółami jak fasony i 
kolory sukienek, które mu się najbardziej podobały, oraz rodzaj fryzury i perfum. Wszystkie 
te dane zostały wrzucone do komputera, przeanalizowane i opracowane. I oto szesnastego 
grudnia ubiegłego roku Rita, ucharakteryzowana zgodnie z typem „dziewczyny dla obiektu 
17 D”, zjawiła się na przedstawieniu i zajęła miejsce w drugim rzędzie.
Zgłosiła się do wzięcia udziału w jednym z jego eksperymentów. Szampan podany 
przez iluzjonistę okazał się najzwyklejszy w smaku, tego zaś, co było później, Rita nie 
pamiętała, podobnie jak nie pamiętał tego żaden z „ochotników” Goore’a. Następnego dnia 
znów przyszła do cyrku i po raz drugi zgłosiła się „na ochotnika”, ale Goore nigdy nie brał 
dwukrotnie tego samego widza, wszelkie zaś próby wyprowadzenia go w pole nie dawały 
rezultatów. Rita zaczęła pojawiać się w cyrku codziennie, stając się jedną z wielbicielek 
Goore’a, tropiąc go wszędzie, nawet tam, gdzie zwykli śmiertelnicy nie mieli dostępu. Córka 
Szefa NP miała pewną przewagę nad innymi. Ponadto była przecież ideałem „dziewczyny 
obiektu 17 D”.
Niemniej jednak musiała się ciężko napracować, nim Goore zgodził się w końcu pójść 
z nią na basen z morską wodą, niedaleko swojej willi. Rita straciła pół dnia, by wybrać 
najodpowiedniejszy kostium i czepek, a on nawet na nią nie spojrzał. Pluskał się w wodzie 
niczym zwariowany na punkcie pływania dziwak, czerpiąc z tego tyle uciechy, że Rita 
wyciągnęła prosty wniosek - istnieje jakaś przyczyna, która nie pozwala obiektowi 17 D żyć 
tak, jak on chce, przede wszystkim chodzić regularnie na basen jak inni miłośnicy pływania.
Mimo to jeszcze kilka razy udało się Ricie namówić go do pójścia na basen, skąd było 
już bliziutko do jego domu, i wreszcie wprosić się do niego, a tam Goore już nie zdołał oprzeć 
się wdziękom swego ideału. Po tym wydarzeniu sytuacja zaczęła się rozwijać nieco szybciej, 
Rita została przyjaciółką Goore’a, ale informacji o nim, interesujących NP, nie przybyło. W 
sprawozdaniach Rita z nużącą dokładnością opisywała jego „gusty, przyzwyczajenia i 
słabości”, niemal we wszystkim naśladując swoje poprzedniczki.
Spotykali się zwykle w dzień, kilka godzin przed rozpoczęciem przedstawienia i 
spędzali czas na basenie albo w willi Goore’a, po czym Goore odwoził Ritę do miasta 
własnym aerokarem. Wszystkie próby spotkania się z nim o innej porze nie dały rezultatu.
Prawie całe nagranie poświęcone było opisowi wymyślnej aparatury szpiegowskiej, 
którą Rita z profesjonalną wprost zręcznością naszpikowała willę. Ale, o dziwo, nawet 
aparatura w niczym nie pomogła. Magnetofony nagrywały jedynie odgłos kroków, brzęk 
naczyń i inne nic nie mówiące dźwięki. Z kim w końcu Goore miał rozmawiać, skoro goście 
do niego nie przychodzili, roboty pochodziły z najbardziej „milczącej” serii, asystentka zaś 
była głuchoniema.
Co wieczór, po przedstawieniu, Goore jadł kolację, potem mniej więcej przez godzinę 
spacerował po ogrodzie, po czym zamykał się w swoim gabinecie, skąd wychodził dopiero 
nad ranem. Nie było wątpliwości, że wszystkie rekwizyty trzymał właśnie tam, ale wstępu do 
gabinetu nie miał nikt, włącznie z asystentką. Mimo najbardziej wyrafinowanych technik, 
użytych do obserwacji ciężkich hermetycznych drzwi gabinetu, Ricie nie udało się wykryć 
żadnego mechanizmu, przy którego pomocy Goore je otwierał. Niczego nie wyjaśniła także 
dokładna analiza mikrofilmów, na których zarejestrowany został moment otwierania drzwi. 
Ani słowa, ani jednego zbędnego ruchu. Wyglądało na to, że drzwi otwierały się 
samoczynnie. A może to również był jeden z tricków znanego iluzjonisty?
Rita nie przestawała działać. Któregoś dnia zniknęła bez śladu asystentka Goore’a. Po 
pewnych wahaniach zgodził się on przyjąć na jej miejsce Rite. 
Był to wielki sukces. Rita mogła przychodzić teraz do willi codziennie. Podobnie jak 
jej poprzedniczka, zjawiała się tam o dwunastej - o tej porze Goore zwykle już nie spał. Jedli 
razem śniadanie i przystępowali do prób w specjalnie wyposażonym pomieszczeniu obok 
gabinetu. Rita poznała sekrety wielu jego numerów, niektórych nauczyła się sama, jednak to 
najważniejsze, to co tak interesowało NP, wciąż pozostawało tajemnicą.
Czym wytłumaczyć dziwne zachowanie „ochotników” w czasie seansu hipnozy?
Przebadano dziesiątki widzów - u żadnego z nich nie stwierdzono po seansie 
jakichkolwiek zmian zarówno w organizmie, jak i w zachowaniu. Szampan do doświadczeń 
Rita zamawiała osobiście i ponad wszelką wątpliwość stwierdziła, że Goore otwiera butelkę 
dopiero podczas seansu, na oczach widzów. Jednakże specjalna kamera filmowa, skierowana 
na jego ręce, sfilmowała coś interesującego. Jeden nieznaczny ruch ręki, powtarzający się za 
każdym razem. Wyglądało na to, że Goore, napełniając kielich, niepostrzeżenie coś do niego 
wlewał lub wsypywał.
Jeśli rzeczywiście tak było, to w jaki sposób zdobyć choćby miligram tego „czegoś”?
Jedno nie ulegało wątpliwości: Goore trzyma to „coś” w gabinecie, w przeciwnym 
razie dziewczyna dawno by już wyświetliła całą tajemnicę. Rita zauważyła, że zawsze przed 
przedstawieniem iluzjonista bez widocznej przyczyny wchodził na chwilę do gabinetu, a 
kiedy stamtąd wracał, lewy mankiet jego koszuli lekko odstawał. Pewnego razu ich aerokar 
wpadł w wir powietrzny. Rita niby niechcący chwyciła lewą rękę Goore’a powyżej 
nadgarstka i rzeczywiście namacała nieduży okrągły przedmiot, widocznie przymocowany do 
łańcuszka od zegarka.
Należy postępować nad wyraz ostrożnie, aby nie wzbudzić w obiekcie 17 D nawet 
cienia podejrzeń - takie było bezwzględne polecenie Szefa. Kilka przedstawionych przez Ritę 
wariantów gry od razu zdyskwalifikowano, aż w końcu jeden z nich okazał się możliwy do 
przyjęcia - prymitywny i ordynarny, odpowiadał naczelnemu wymogowi - konspiracji.
David Goore skończył dopiero trzydzieści osiem lat i na zdrowie nie narzekał, jednak 
był bardzo wrażliwy na duchotę. Rita nieraz mogła zaobserwować, jak straszliwie reagował 
na najmniejszy ubytek tlenu z pomieszczenia. Bladł na twarzy, jego czoło pokrywało się 
kropelkami potu, czym prędzej wybiegał na powietrze, obawiając się utraty przytomności, co 
- - jak sam się kiedyś Ricie przyznał - nie raz już mu się zdarzyło.
Pewnego dnia, jak zwykle przed wyjazdem do cyrku, Goore wszedł do gabinetu, ale w 
tej samej chwili wybiegł z niego i zawołał Ritę.
- Co się stało z klimatyzatorem? Tam nie ma czym oddychać!
- Musiał się zepsuć. Wezwać montera?
- Nie mamy czasu, i tak jesteśmy spóźnieni. Spróbuj włączyć go na cały regulator.
Oczywiście, czasu na naprawę nie było - wszystko zostało wcześniej przemyślane w 
najdrobniejszych szczegółach. Także brak w gabinecie okien miał w tym wypadku odegrać 
istotną rolę. Rita posłusznie włączyła klimatyzator w sąsiednim pokoju i Goore, słysząc jego 
szmer, znowu wszedł do gabinetu, pozostawiając drzwi na wpół otwarte. Skąd mógł wiedzieć, 
że zamiast klimatyzatora pracuje silny wentylator, wysysający resztki świeżego powietrza?
Rita sama zaczęła się dusić, włożyła pod język tabletkę tlenową. Wreszcie za 
drzwiami gabinetu rozległ się łoskot, jakby coś ciężkiego upadło na podłogę. Na razie 
wszystko przebiegało zgodnie z planem. Rita wyłączyła „klimatyzator” i szybkim krokiem 
weszła do gabinetu - jej obecność tutaj była teraz zupełnie naturalna.
Zgodnie z jej przewidywaniami, iluzjonista leżał zemdlony na podłodze. Rita 
pobieżnie obejrzała pomieszczenie - najzwyklejszy, skromnie urządzony pokój. Żadnego 
tajemniczego eksponatu, i w ogóle nic takiego, co rzucałoby się w oczy, przyciągało uwagę. 
Prawdę mówiąc, w tej samej chwili pomyślała, że właśnie brak owego „tajemniczego 
rekwizytu” jest mocno podejrzany.
Jednak na dokładniejsze oględziny pomieszczenia nie było czasu - na omdlenie 
Goore’a plan przewidywał nie więcej niż pięć minut. Rita pochyliła się nad nim. Na lewej 
ręce Goore’a, przypięty do łańcuszka od zegarka, wisiał niby breloczek niewielki flakonik. 
Rita obejrzała go, lekko nacisnęła zawór, ciężka, jasnożółta kropla o delikatnym sosnowym 
zapachu upadła na dno podstawionej kapsułki. Jeden niedostrzegalny ruch - i kropla płynu 
spada do kieliszka. Kolorem nie różni się od szampana...
Rita wycisnęła z flakonika zaledwie parę kropli - większa ilość „stanowiłaby zbyt 
duże ryzyko - i zakręciła kapsułkę. Teraz należało już tylko wysłać ją NP z pomocą 
mechanicznego „gołębia pocztowego” - automatu, który czekał w pogotowiu na zewnątrz 
willi, pod oknem sąsiedniego pokoju. Minęły trzy minuty. Rita cofnęła zegarek Goore’a o 
pięć minut - w dzień, kiedy zegarek leżał na nocnym stoliku w sypialni, o tyle właśnie 
popchnęła go do przodu. Potem weszła do sąsiedniego pokoju i otworzyła okno. Chwyciła 
„gołębia”, otworzyła jego „bagażnik”, i już zamierzała włożyć tam kapsułkę, gdy nagle 
usłyszała głos Szefa, kierującego operacją z Centrali:
- Stój, coś jest nie w porządku. Przyrządy wskazują, że kapsułka jest pusta.
Rita otworzyła kapsułkę i nie uwierzyła własnym oczom. Nic w niej nie było!
Nie miała czasu rozmyślać nad tym zaskakującym zdarzeniem - świeże powietrze z 
otwartego okna wypełniało pokój i Goore w każdej chwili mógł się ocknąć. Rita wróciła do 
gabinetu. Już wcześniej dostrzegła stojącą na stole pękatą kolbę. Przypuszczenie sprawdziło 
się - w kolbie chlupotał tajemniczy płyn. Prawdopodobnie z niej to właśnie Goore napełniał 
co wieczór mały flakonik. Korek odkręcał się bez trudu. Rita kapnęła małą kroplę płynu na 
rękę i kropla na jej oczach zaczęła parować, aż znikła. Najwidoczniej w taki sam sposób ciecz 
ulatniała się ze zwykłego naczynia, przechowując się jedynie w specjalnych pojemnikach 
Goore’a. Ciecz pozostawała także w organizmie człowieka, oddziałując na niego w pewien 
określony sposób. Goore do każdego kieliszka wpuszczał zaledwie jedną kroplę! A co się 
stanie, jeśli zwiększyć dawkę?
Tak zastanawiano się w Centrali i Rita wkrótce otrzymała nowy rozkaz: podniosła do 
ust szyjkę kolby, wyjęła korek i wypiła parę łyków płynu. Nie poczuła żadnego smaku, w 
ustach pozostał tylko delikatny zapach igliwia, pokój zakołysał się - jego ściany na chwilę 
odpłynęły i zaraz powróciły na swoje miejsce, jeszcze bardziej ostro i wyraziście.
To wszystko. Jak najszybciej uciekać! Rita rozejrzała się po pokoju. Nic nie mogło 
wzbudzić podejrzeń Goore’a. Jeśli nawet zauważy, że płynu w kolbie ubyło, to z pewnością 
pomyśli, że niezbyt dokładnie zakręcił korek albo że niechcący rozlał go na podłogę.
Rita włączyła klimatyzator w sąsiednim pokoju, tym razem prawdziwy, otworzyła 
wszystkie okna. Żeby się już ocknął! Kilka razy głośno wymówiła jego imię.
W końcu na nie zareagował. Teraz wszystko było w porządku. Jeśli spojrzy na 
zegarek, zobaczy, że zasłabnięcie trwało nie dłużej niż minutę.
- Jesteśmy spóźnieni - przypomniała Rita.
Prawie od razu wyszedł, taki sam jak zwykle, jedynie nieco bledszy. Mijając Rite, 
popatrzył na nią uważnie i wówczas Rita poczuła...
Nagle chciałam spuścić oczy. Albo zamknąć je. Albo się odwrócić. Bardzo dziwne 
uczucie. Nie chciałam, żeby na mnie patrzył. Zrobiło mi się gorąco, serce zabiło mi 
gwałtowniej. Później wszystko to minęło. Pojechaliśmy do cyrku. Teraz czuję się dobrze. 
Myślę, że płyn przestał działać...”
A jednak Rita myliła się, mimo że szczegółowe badania medyczne nie stwierdziły w 
organizmie dziewczyny żadnych zmian fizjologicznych, poza wzmożoną nieco pobudliwością 
systemu nerwowego. Jedynie Rita mogła opowiedzieć o tym, co wymykało się spod kontroli 
przyrządów. Teraz ona była najważniejszym „obiektem” i w kolejnych sprawozdaniach 
dobrowolnie starała się zrelacjonować to, co się z nią działo. Ale przychodziło jej to z 
wielkim trudem. Chaotyczne, bezładne opowiadanie nie miało nic wspólnego z rzeczową 
analizą, jakiej oczekiwano od niej w Centrali. Drążył ją dziwny niepokój, niejasne, 
bezsensowne pragnienia w rodzaju:
,.Chciałabym, żeby ktoś przy mnie siedział i głaskał mnie po policzku. I żeby jego 
ręka była ciepła”. Lub: „Chciałabym, żeby wszyscy sobie poszli i żebym została sama, i 
myślała, jak w szkole nad zadaniem... sama nie wiem o czym...” Albo przeciwnie: „Chcę, 
żeby wszyscy na mnie patrzyli, kiedy wejdę, żeby wiedzieli, że przyszłam.! żeby o coś mnie 
zapytali. Dlatego krzyknęłam. Wtedy patrzyli, ale nie tak...”
Z początku Rita dzielnie wyliczała swoje dziwności, sama, zaskoczona, drwiła sobie z 
nich, potem zaczęła je analizować, później zaniepokoiła się. Usiłowała się do nich 
zdystansować, zrozumieć to, co się z nią działo, ale nie potrafiła. Wreszcie „choroba Goore’a” 
zmogła ją do reszty.
Dopóki stan Rity nie zagrażał NP, dziewczyna nadal pracowała u Goore’a. Jego imię 
pojawiało się w raportach Rity coraz częściej, lecz już nie jako jedno ze słów w relacji agenta, 
ale w związku z objawami jej choroby. Objawy te powoli konkretyzowały się - teraz nie były 
to już bezsensowne, chaotyczne pragnienia. Wszystkie one w różny sposób zwracały się w 
jednym kierunku - do Davida Goore’a.
Były rezultatem przedziwnej władzy, jaką nagle posiadł nad nią Goore.
Choroba rozwijała się. Niewtajemniczonym mogło się wydawać, że zawodowa 
gorliwość Rity osiągnęła absurdalne rozmiary. Dziewczyna dosłownie ścigała Goore’a, 
wypełniała sprawozdania nic nie znaczącymi, bezużytecznymi informacjami. Wydawało się, 
że po prostu musi bez przerwy o nim mówić. Wszystko jedno co, byleby to było o nim. Kiedy 
wyrzucał ją od siebie, wbrew zdrowemu rozsądkowi czatowała na niego przed willą. Nie 
ulegało wątpliwości, że Goore miał już tego dosyć. Rita została zwolniona z obowiązków 
asystentki. Z pewnością również w NP stwierdzono, że dalsze wykorzystywanie Rity w 
charakterze agenta jest bezcelowe i może przynieść jedynie szkodę.
Ostatni raport Rita złożyła w trzy tygodnie po tym, jak zabroniono jej widywać się z 
Goore’em.
Miała wspaniały nastrój. Oświadczyła, że jej choroba, według wszelkich oznak, mija, 
a dziwnych, bezsensownych pragnień prawie wcale już nie odczuwa, o Goorze nie myśli i z 
radością wraca do normalnego trybu życia...
To wszystko, czego udało mi się dowiedzieć. Resztę poznałam sama.
Cóż więc zdarzyło się później? Nagły nawrót choroby? Przypomniałam sobie twarz 
Rity tamtego ranka.
- Jeśli pani mi nie pomoże, rzucę się z dachu. Albo z mostu...
Przejrzałam program zapisów audycji telewizyjnych. Od czasu ostatniego raportu nie 
było tam żadnych nowych rejestracji. A przecież odbywały się wtedy wielkie zawody, 
inaugurujące rozpoczęcie sezonu letniego, które nawet ja oglądałam. Niemożliwe, by Rita 
wróciła do „normalnego trybu życia”.
Raz jeszcze przesłuchałam ostatni raport. Energiczny, ożywiony głos. Chyba nazbyt 
ożywiony...
Stop! Nagranie w czerwonej kasecie! Ostatni raport był fałszywy. Ricie udało się w 
jakiś sposób nagrać głos ojca, by otworzyć jajko i skasować prawdziwy raport, w którym jak 
można się było domyślać, naopowiadała wiele niepotrzebnych rzeczy. Być może były to 
myśli o śmierci. W każdym razie coś, co postanowiła przed NP zataić. Zniszczyła prawdziwą 
relację i zastąpiła ją fałszywą po to, by zbić z tropu NP. Rita nie wywiązała się z zadania - 
rzecz niesłychana, jeżeli chodzi o agenta NP, tym bardziej w wypadku córki Szefa. Ale co ją 
skłoniło do takiego postępowania? Czyżby płyn dawał Goore’owi taką władzę?
Jeśli rzeczywiście tak było, mogłam zrozumieć, dlaczego ten iluzjonista wzbudził 
zainteresowanie NP. Ale czym w takim razie wytłumaczyć rezygnację NP z 
natychmiastowego aresztowania Goore’a? Przecież ten człowiek jest niebezpieczny dla 
społeczeństwa!
No cóż, Goore, może pan uważać, że w tej rozgrywce pojawił się jeszcze jeden 
partner. Ingrid Kane chce się z panem zmierzyć.
Perspektywa pojedynku z Goore’em tak bardzo mnie pochłonęła, że niemal 
zapomniałam o NP, swoim realnym i najbliższym przeciwniku. Czyż więc czeka mnie gra na 
dwa fronty?
W moim pokoju zrobiło się już widno, a tymczasem to raport wciąż nie był gotowy. 
Mój stan... Uśmiechnęłam się. Nigdy dotąd nie czułam się tak dobrze, mimo nieprzespanej 
nocy umysł miałam jasny i świeży. Zamknęłam „jajo” i zabrałam się do sporządzania raportu. 
Należało ułożyć go tak sprytnie, jak tylko było to możliwe, kontynuując wersję 
„wyzdrowienia”, a jednocześnie pozostawiając sobie furtkę w postaci nawrotów choroby. I 
nie zapomnieć poskarżyć się na luki w pamięci. Tak zakończył się drugi dzień mojego 
eksperymentu.

Blisko miesiąc spędziłam na górze, na terytorium NP, i nie bez pożytku. Po pierwsze, 
należało koniecznie poznać tutejsze życie, zwyczaje, prawa, współpracowników. Zdobyć jak 
najwięcej informacji o ojcu, bracie, krótko mówiąc, wypełnić te „luki w pamięci”, które 
mogłyby mi w przyszłości zaszkodzić. Muszę stać się Ritą. Tą, która dziewiętnaście lat temu 
urodziła się w rodzinie od pokoleń pracującej w NP, w rodzinie, której członkowie 
dziedziczyli tam kierownicze stanowiska. Tą Ritą, która wyrosła tu, na górze, tutaj skończyła 
specjalną szkołę, Ritą, która wiedziała i potrafiła to, czego nie wiedział i nie potrafił nikt z 
żyjących na dole.
Po drugie, powinnam ich wszystkich, a w pierwszej kolejności Szefa, utwierdzić w 
przekonaniu, że już wyzdrowiałam. A w każdym bądź razie, że jestem na najlepszej drodze 
do wyzdrowienia. To było szczególnie ważne - na każdym kroku popełniałam błędy, 
zdradzałam niefortunne „luki w pamięci”, co oczywiście przypisywano mojej chorobie. Mimo 
woli wiodłam ich fałszywym tropem. Ciekawe, czy kiedyś otrzymam za to podziękowanie od 
Davida Goore’a?
Tymczasem objawy „choroby Goore’a” wcale nie zamierzały ustępować. 
Najzabawniejsze było to, że również ja, podobnie jak Rita, nie umiałam ich dokładnie 
nazwać. Nie były to już ataki. To trwało prawie cały czas. Moje ciało, ciało Rity, nadal żyło 
jakimś własnym życiem, nie chcąc się podporządkować rozumowi, i za każdym razem 
musiałam czynić wysiłki, by zmusić je do posłuszeństwa, a i samej wyglądać w miarę 
normalnie.
Żeby nadal prowadzić tę grę, musiałam spowodować, by NP straciła zainteresowanie 
mną jako „obiektem obserwacji w sprawie Goore’a”. Musiałam stracić dla niej wszelką 
wartość jako przedmiot doświadczenia. Stać się znów normalną, zwykłą Ritą, agentem numer 
423.
Obserwowałam, nasłuchiwałam, poznawałam, wszelkimi możliwymi sposobami 
zdobywając i odtwarzając to, co wytarł z pamięci mój DIK. Poza zwykłą koniecznością było 
to również interesujące przedłużenie mojego eksperymentu. W wyniku tych starań 
otrzymałam na przykład prawo uczęszczania na zajęcia w szkole specjalnej i przekonałam się, 
że uczę się znacznie szybciej od innych uczestników kursu, i że właściwie nie uczę się od 
podstaw, lecz jedynie przywracam pa - mięci to, co się w niej zatarło. Rita nie przestawała 
żyć we mnie. A jednocześnie znakomicie pamiętałam wszystko, co powinna pamiętać Ingrid 
Kane. Przyszła mi do głowy zabawna myśl: co będzie, jeśli Rita odtworzy swoją osobowość 
w takim stopniu, że zacznie zagrażać Ingrid Kane, aż wreszcie, z racji przysługującego jej 
prawa do własnego ciała, wypchnie z niego Ingrid Kane? To przypuszczenie miało wyłącznie 
wartość humorystyczną. Rita zmartwychwstała po to, żeby mi pomóc. Po to, by, wskrzeszona, 
stać się mną. Tak jak ja stawałam się nią.
Przeobrażałyśmy się w siebie nawzajem.
Na ogół ciekawie spędzałam czas. Były tu wspaniałe boiska, basen, dobra kuchnia i 
dużo młodzieży. W czasie wolnym od zajęć oddawałam się rozrywkom, upajałam się swoją 
drugą młodością. W dzień sporządzałam raporty - innych obowiązków nie miałam. Kilka razy 
wzywano mnie do Szefa. Rozmawialiśmy na najbardziej abstrakcyjne tematy. Najwidoczniej 
był to swego rodzaju sprawdzian - w ten sposób Szef mnie obserwował.
Kiedyś odważyłam się zapytać go o Goore’a - Szef wzruszył ramionami i zaczął 
mówić o czymś innym. Czyżby unikał tego tematu? Czy może Goore rzeczywiście nie 
interesował już NP? Zresztą czy to nie wszystko jedno? Ważne, że interesował mnie. Co to 
było? Ciekawość Ingrid Kane czy rezultat choroby Rity? A może jedno i drugie? Wiedziałam 
na pewno: chcę żyć, bo chcę poznać Davida Goore’a.
I oto nadeszła długo oczekiwana chwila. Badania lekarskie i specjalna komisja, gdzie 
przez bite dwie godziny odpowiadałam na najbardziej podchwytliwe pytania. Odpowiadam 
bez namysłu - w pamięci nie mam żadnej luki! Komisja orzeka pełne wyzdrowienie i 
ostatecznie zostaję Ritą, pełnosprawnym agentem NP numer 423. Następnie wzywa mnie 
Szef. Domyślam się, że chce zlecić mi nowe zadania. Nigdy nie uwierzyłabym, że w sto 
dwudziestym ósmym roku życia obiorę taki zawód. Zabawne!
- Myślę, Rito, że należy ci się teraz trochę odpoczynku. Jedź do miasta, pobaw się, 
rób, co ci się podoba. Wezwiemy cię, gdy będziesz potrzebna.
Obudziła się we mnie nieufność, wszystko układało się zbyt dobrze. Ale spojrzenie 
Szefa było życzliwe i spokojne, a w kącikach jego ust po raz pierwszy zauważyłam ślad 
uśmiechu.
- Jesteś już wolna, Rito.
Tym razem pożegnałam się z nim zgodnie z regulaminem. Już po pół godzinie kolejka 
linowa zwoziła mnie na dół.
Minęło kilka dni. Zamieszkałam w hotelu nad brzegiem morza i odpoczywałam. W 
dzień kąpałam się, opalałam, wieczorami zaś aerokar wiózł mnie do Stolicy, gdzie czekał 
Uugo. Przyjemnie spędzaliśmy czas. Z nim nie byłam ani Ritą, ani Ingrid, lecz Nicole 
Brandeaux - słodką dziewczyną nieokreślonego zawodu. Udało mi się nawet dostać na łamy 
prasy jako jednej z czołowych tenisistek - przydały się regularne treningi „na górze”. Jeszcze 
jedno potwierdzenie wersji o „wyzdrowieniu” Rity, najbardziej dla NP pożądane. Szczególnie 
teraz, gdy myśli Ingrid-Rity, jak nigdy przedtem, zajęte były Davidem Goore’em.
W cyrku już nie występował. W Biurze Pracy powiedziano mi, że Goore jest teraz 
zwykłym wykonawcą programu rozrywkowego w małym nocnym lokalu na przedmieściu 
Stolicy. Odszedł z cyrku na własną prośbę, co wywołało w Biurze wielkie zdziwienie. 
Przecież jego „seanse hipnozy” podobały się publiczności i przynosiły mu niezłe dochody, a 
także popularność. Zamienić własny, duży program na dwa, trzy numery w knajpie - czy to 
nie głupota?
Razem z Ungo z trudem odnaleźliśmy tę restauracyjkę i obejrzeliśmy występy 
Goore’a. „Marmurowa kobieta”„kilka innych tricków, wśród nich mało ambitne sztuczki 
karciane i nic, co przypominałoby dawne sensacyjne „eksperymenty”. Jednak nie byłam 
skłonna uważać decyzji Goore’a za przejaw głupoty - miałam na ten temat własne zdanie.
Odpoczywałam i obmyślałam plan czekającej mnie rozmowy z Goore’em. Widziałam 
tylko jeden sposób na skłonienie go do otwartości - prawdę. Ma się rozumieć, nie prawdę o 
Ingrid Kane, lecz prawdę o Ricie, agentce NP numer 423, która zajmowała się 
obserwowaniem go i w rezultacie sama stała się „obiektem obserwacji” po wypiciu-dziwnego 
płynu o zapachu sosny. Zaproponuję mu współpracę. Handel wymienny: informacja za 
informację. Przecież faktycznie staliśmy się wspólnikami w chwili, gdy przekonałam NP o 
swoim całkowitym „wyzdrowieniu”, udzielając jej niezgodnych z prawdą informacji o 
objawach „choroby Goore’a”.
Całkiem możliwe, że Goore mi nie uwierzy, być może uzna moją propozycję za 
prowokację. Ale w każdym przypadku zmuszony będzie nawiązać ze mną jakiś kontakt - 
przecież nie pozostawi mnie do dyspozycji NP, by ta bez przeszkód obserwowała rozwój 
moich „objawów”! Jasne, że w pełni zdawałam sobie sprawę z tego, jak bardzo ryzykowna 
była taka wizyta. Ale cóż w końcu mogła na tym stracić Ingrid Kane, pomyślnie finalizując - 
tego byłam już pewna - swój koronny eksperyment? Jedynie możliwość zaspokojenia po raz 
ostatni swojej ciekawości!
Najważniejsze było postanowione, pozostawało jedynie zastanowić się nad 
szczegółami. Po pierwsze z Goore’em najlepiej spotkać się w jego willi - w każdym innym 
miejscu łatwo wykręci się od rozmowy. Przy czym należy zrobić to znienacka, wziąć go 
szturmem - Rita swą nieznośną natarczywością bardzo skomplikowała moje zadanie.
Po drugie, nikt nie może się dowiedzieć o mojej wizycie, a ponieważ znów przyjdzie 
mi przechodzić przez płot, najlepiej zrobić to, gdy na ulicy będzie ciemno i pusto. Także 
roboty bywają zwykle na noc wyłączane, a więc mam wtedy większe szansę na dostanie się 
bez przeszkód do willi. Dlatego wybrałam noc.
Już w przeddzień mojej wyprawy ciało Rity wymknęło mi się spod kontroli - 
dosłownie nie znajdowałam sobie miejsca, nie mogłam myśleć o czymkolwiek innym, jak 
tylko o Goorze. Myśli mi się plątały, przeskakiwały z jednej na drugą, traciłam dech w 
piersiach, do tego nie mogłam zasnąć. Krótko mówiąc, czułam się fatalnie i to zaostrzenie się 
„choroby Goore’a” było mi bardzo nie na rękę. Dziwna sprawa - pragnienie zobaczenia 
Goore’a było wyjątkowo silne, lecz moje ciało nie chciało się z tym pogodzić. Paradoks. 
Konflikt ducha i materii.
Przekonałam się już, że przy podobnego typu dolegliwościach trochę pomaga alkohol, 
ale nie wypadało, bym zjawiła się u Goore’a pijana! Znalazłam jeszcze jedno lekarstwo - 
ruch. Poddać ciało jak największemu wysiłkowi fizycznemu. Przez cały dzień ciągałam Ungo 
po kortach i basenach, a wieczorem roztańczyłam się w restauracji do tego stopnia, że rzucił 
mnie i uciekł z infantylną blondynką z sekcji pływania artystycznego. Ale dopięłam swego, i 
moje ciało opadło z sił. Pragnęłam tylko jednego - położyć się lub chociażby usiąść. 
Wyobraziłam sobie, jak u Goore’a rozłożę się w wygodnym miękkim fotelu, i ciało 
posłusznie poddało się tej fantazji, niecierpliwie oczekując na Wymarzony spokój.
Tak więc wybrałam się do Goore’a.
Miałam szczęście. Padał deszcz i na ulicy nie było żywej duszy. Prócz tego na 
parterze willi otwarte było jedno okno, nie musiałam „rozszyfrowywać” zamków, co w 
swoim czasie nieźle opanowałam. Przez okno weszłam do oranżerii, z niej do hallu, obeszłam 
po kolei wszystkie pokoje, włącznie z sypialnią - Goore’a nigdzie nie było. Znów zaskoczyło 
mnie, że tak łatwo orientuję się w tym obcym mi domu. Sama w ciemnościach.
Wiedziałam, że stoję przed drzwiami do gabinetu. Goore, jak widać, nie zmienił 
przyzwyczajenia, by pracować nocami, i powinien być tutaj. Co robić? Zapukać? Ciało Rity 
znów się „zbuntowało”. Zapukałam i zaczęłam nasłuchiwać. Cisza. Zapukałam głośniej - to 
samo. Mocno pchnęłam drzwi i nagle... Nieprawdopodobne, ale prawdziwe - drzwi się 
otworzyły.
Nie były zamknięte!
Jaskrawe światło z gabinetu oślepiło mnie, zatrzymałam się w progu, nie miałam siły 
się poruszyć, tak bardzo byłam oszołomiona. Nie mniejszą niespodzianką była nieobecność 
Goore’a. Może pomyliłam pokoje? Ależ nie, wszystko zgadzało się z opisem Rity - ściany 
bez okien, masywny, wypolerowany stół, obok niego sejf, w którym Goore trzymał swoją 
kolbę.
A światło w gabinecie? A jeśli iluzjonista był i dopiero przed chwila, uciekł? Było to 
co najmniej śmieszne, ale ja nie miałam ochoty się śmiać. Gdzie jest Goore?
Dokładnie rozejrzałam się po pokoju. Na pierwszy rzut oka nie było w nim nic 
szczególnego - zwyczajne meble gabinetowe, a jednak po uważnym obejrzeniu pokój wydał 
mi się dziwny. Gabinet robił wrażenie niezamieszkałego. Nie było w nim śladów, jakie 
zazwyczaj znaczą pomieszczenie, w którym człowiek często pracuje. Zwłaszcza, gdy robi to 
codziennie.
Nagle usłyszałam za plecami jakiś dźwięk. Odwróciłam się - nikogo nie było. Ale 
dźwięk powtórzył się. I znów, i jeszcze raz. Stłumione, równomierne plaśnięcia dochodziły 
jakby spod podłogi, spod niewielkiego, puszystego dywanika, w którym wszystko odbijało się 
jak w lustrze. Podobny dywan, lecz znacznie większy, widziałam na przedstawieniu Goore’a.
Podeszłam bliżej. Dźwięki ucichły, lecz nagle znowu coś stuknęło w samym środku 
dywanu. W dotyku był miękki jak mech. Uklękłam i przyłożyłam ucho do miejsca, z którego 
wydobywały się te odgłosy. W tym momencie dywan usunął mi się spod nóg i runęłam w 
ciemność. Coś mnie chwyciło, przycisnęło do ziemi, poczułam ciężki, duszący apteczny 
zapach i straciłam przytomność.

Gdzie jestem? Chyba na dnie studni. Ale nie, jest sufit, tyle tylko, że bardzo wysoki i, 
podobnie jak ściany, wykonany ze srebrzystego materiału o metalicznym połysku.
Byłam przywiązana do fotela. Naprzeciw mnie siedział Goore. Patrzył na mnie w 
milczeniu i palił papierosa. Na stojącym między nami stoliku szachowym leżał pasek od 
mojego płaszcza, w którym ukryte było urządzenie do łamania szyfrów w zamkach. Dowód 
rzeczowy, symbol mojej przegranej. Nie mniej symboliczny był fotel, o którym tak marzyłam 
za dnia i w którym teraz „odpoczywałam”. Zamiast wyznania winy i kary za nią, areszt na 
miejscu przestępstwa, całkowita katastrofa - w sensie dosłownym i przenośnym. Koniecznie 
powinnam coś wymyślić, a tymczasem jestem całkiem otępiała. Kręci mi się jeszcze w 
głowie, mdli od aptecznego zapachu.
- Jak dostałaś się do gabinetu?
Po raz pierwszy widziałam Goore’a z tak niewielkiej odległości. Teraz, bez 
błazeńskiej czapeczki i bez charakteryzacji, wyglądał znacznie młodziej niż. na scenie. 
Mizerna, blada twarz o matowej cerze, z wyraźnie zarysowanymi kośćmi policzkowymi, ostra 
szczotka włosów - harmonijne połączenie naturalnego jasnego blondu z siwizną, piękne ręce. 
I ten ptasi sposób patrzenia na rozmówcę, z ukosa, bez mrugnięcia okiem. Jak kogut 
szykujący się do ataku.
Już raz tak było. Tak samo siedział w hotelu naprzeciwko mnie, z papierosem w 
długich nerwowych palcach, takim samym ruchem strząsał popiół, spoglądając po ptasiemu, 
bez mrugania powiekami. Znałam tego człowieka! Moja pewność nie miała nic wspólnego z 
niejasnym podświadomym rejestrowaniem wszystkiego, co dotyczyło Goore’a, co 
otrzymałam w spadku po Ricie-Nicole. Teraz poznałam go ja, Ingrid Kane. Bez wątpienia 
musiałam się z nim zetknąć w swoim dawnym życiu.
Gdzie to było? Kiedy?
- Jak dostałaś się do gabinetu? Tylko nie kłam, że przy pomocy tego. - Goore rzucił mi 
na kolana „dowód rzeczowy”.
Ociągałam się z odpowiedzią. Prawda była zbyt niewiarygodna!
Goore jeszcze mocniej przechylił głowę na bok, jego oczy stały się jeszcze bardziej 
okrągłe, pociemniały.
- Słuchaj, Nicole, ty wcale nie jesteś idiotką. Dosyć sprytnie mnie oszukiwałaś, ale 
pora z tym skończyć, nie sądzisz? W przeciwnym razie spalę cię razem z fotelem. A przecież 
nie chcesz tego, prawda? No co?
Jego wygląd wymownie świadczył o tym, że Goore mógł spełnić groźbę. Nasze 
spotkanie w przeszłości było, jak sądzę, o wiele przyjemniejsze. Ale nie mam teraz ochoty na 
wspomnienia. Ogień, dym... brr... Nie znosiłam bólu i czym prędzej zaczęłam przekonywać 
Goore’a o swych szczerych zamiarach. Nigdzie nie mogłam go znaleźć, więc weszłam do 
gabinetu...
- Jak weszłaś? - przerwał mi... Drzwiami?
Ależ się uczepił tych drzwi!
- Nie były zamknięte.
- Jak to? Nie były zamknięte?
Chyba nie bez powodu bałam się prawdy. Goore podskoczył jak sprężyna i ruszył w 
moją stronę. W jego ręce błysnęło coś ostrego. Zacisnęłam powieki i zamarłam. Poczułam, że 
więzy się rozluźniły.
- Wstań. Te drzwi także nie są zamknięte. Otwórz je.
Na pierwszy rzut oka nic tylko ściana. W chwilę później zobaczyłam na jej tle nieco 
ciemniejszy, wpasowany prostokąt.
- One także nie są zamknięte. No! Dalej!
Nie miałam wyjścia. Wzięłam głęboki wdech i całym ciałem naparłam na prostokąt, 
moje palce dotknęły zimnego metalu i, straciwszy oparcie, trafiły w pustkę. Miałam wrażenie, 
że przeleciałam przez ścianę, o mało nie upadłam.
Za plecami coś szczęknęło - zapanowała zupełna ciemność.
Czekałam nasłuchując. Goore nie dawał znaku życia. Czyżby to była pułapka? A jeśli 
postanowił tu mnie spalić, nie oszczędzając fotela?
Rzuciłam się z powrotem. Znów przeleciałam przez ścianę, ale tym razem nie 
zdołałam się utrzymać na nogach. Siedząc na podłodze czekałam, że Goore zacznie się ze 
mnie śmiać. Widział to kto - wyłamywać otwarte drzwi!
Ale Goore się nie śmiał, był bardzo blady. Chwycił mnie za kołnierz, podniósł do góry 
jak kota i nie wypuszczając, wychrypiał:
- Jak ty to robisz?
Poczułam się nieswojo. Nawet palce Goore’a były jak ptasie szpony - wpiły się w 
moje ramię.
- Nie wiem. - Próbowałam się uwolnić. - Naprawdę nie wiem. W przeciwnym razie po 
co byłyby te zachody z klimatyzatorem?
- Z klimatyzatorem?
Nareszcie! Szansa, by skierować rozmowę w pożądanym kierunku.
- Jeśli zechciałbyś wysłuchać...
- Dobrze - powiedział puszczając mnie wreszcie. Dobrze. Opowiadaj.
Znów siedzieliśmy na fotelach naprzeciwko siebie, a ja streszczałam relację Rity o 
obserwacji obiektu D. Całą uwagę skupiłam na tym, by mówić o Ricie w pierwszej osobie. 
Goore słuchał w milczeniu, wpijając we mnie nieruchome ptasie spojrzenie, tak dobrze znane 
dawnej Ingrid Kane. Opowiedziałam o klimatyzatorze, o płynie pachnącym sosną, o tym, jak 
zakołysał się pokój.
- Gdybym wiedziała, że drzwi można było otworzyć ot tak po prostu...
- To mógł zrobić jedynie człowiek.
Nie zrozumiałam.
- Człowiek - powtórzył Goore. - Byłem jedynym człowiekiem na Becie. Adamem. A 
teraz ty... Ewa z NP.
Zaśmiał się ochryple.
Co on wygaduje?
- U nas nazwano to „chorobą Goore’a”. David, co się ze mną dzieje?
- Myśliwym nie udało się znaleźć borsuczej nory i przyszli po radę do samego 
borsuka.
- Jeśli myślisz, że nasłała mnie NP... Zastanów się. Jestem chora i nie całkiem 
normalna, to znaczy, po pierwsze, że nie jestem wiarygodnym agentem. Po drugie, sama 
przedstawiam dla nich wartość jako jedyny obiekt do badań nad objawami „choroby 
Goore’a”. Po co mieliby wydawać mnie w twoje ręce?
- A jednak zrobili to...
- Po prostu przekonałam ich, że jestem zdrowa. Oszukałam NP, żeby się z tobą 
spotkać, i...
- Skoro przekonałaś ich, że jesteś zdrowa, znów mogli cię wykorzystać jako agenta. 
Tak czy nie? Ta cała twoja logika rozłazi się.
Nadeszła kolej na mój ostatni atut.
- Zresztą... Jestem w twoich rękach. W każdej chwili możesz mnie sprzątnąć. I jeśli 
przedtem wymienimy między sobą informacje, nic się nie zmieni, prawda? Tylko bądź 
łaskaw bez ognia. W inny sposób, Davidzie, dobrze?
Goore potarł policzek o ramię, spojrzał na mnie spod oka.
Gdzie? Kiedy?
Nieoczekiwanie znów się wyprostował jak sprężyna i przeszedł do sąsiedniego 
pomieszczenia (tym razem przez zwyczajne drzwi). Usłyszałam szum lejącej się z kranu 
wody. Goore wrócił z napełnioną szklanką, coś do niej wrzucił, woda przybrała błękitny 
odcień. Podał mi szklanką.
- Oto „inny sposób”. Umrzesz w dwie godziny po wypiciu tego. Błyskawiczny paraliż 
serca, całkowicie bezbolesny. A ja w tym czasie zdążę zaspokoić twoją ciekawość. Zgoda?
Ot i wszystko. Doskonale zdawałam sobie sprawę, że Goore nigdy mnie stąd nie 
wypuści, i że jego propozycja jest w tej sytuacji chyba najlepszym dla mnie wyjściem. To, po 
co tu przyszłam, to, co trzymało mnie przy życiu przez te dwa miesiące, teraz się spełni. 
Borsuk pokaże myśliwemu swoją norę i zabije myśliwego. Śmieszne. Chcę wiedzieć, gdzie 
jest nora.
Wzięłam szklankę. Płyn nie miał smaku. Wypiłam go z rozkoszą, byłam spragniona.
Goore uśmiechnął się.
- Rzeczywiście się zmieniłaś. Dawniej ceniłaś życie i interesowałaś się tylko tym, 
czym kazali ci się interesować. Byłaś jak rzadko kto pozbawiona jakichkolwiek 
zainteresowań, Nicole.
Spojrzałam na zegarek. Za osiemnaście czwarta.
- Nie mamy zbyt wiele czasu.
Przyglądał mi się z zainteresowaniem, przechylając głowę prawie na ramię.
W końcu chyba zadam mu pytanie: „Czy spotkałeś się kiedyś z Ingrid Kane”?
- W porządku - powiedział. - Idziemy.
Przekonałam się, że drzwi w ścianie umie otwierać nie gorzej ode mnie. Zabłysło 
światło i znaleźliśmy się w pomieszczeniu o takim samym wysokim suficie, ale znacznie 
przestronniejszym. Ogromny srebrny sześcian o metalicznym blasku. Wzdłuż ścian stały 
półki ciasno zastawione papierowymi prostopadłościanami, przypominającymi stare pudełka 
po cukierkach. W ogóle wszystko wokół zapchane było do niemożliwości różnymi dziwnymi 
przedmiotami, o których przeznaczeniu nie miałam pojęcia. Jedne wyglądały jak meble, inne 
jak przyrządy, jeszcze inne nie przypominały niczego. Wszystkie były bardzo stare - 
spłowiałe, popękane farby, rdza. Nawet w powietrzu, pomimo klimatyzacji, czuło się 
muzealny zapach staroci.
Czy Goore nie przechowuje tu tej zagadkowej „aparatury”, której istnienie już 
wcześniej podejrzewałam? Wzięłam z półki jedno z „pudełek”. Wewnątrz znajdował się plik 
pożółkłych kartek, pokrytych starym drukiem. Pradawny sposób zapisywania myśli...
- To są książki z Ziemi-Alfa.
- Z Ziemi-Alfa?!
- Tak. Tu wszystko jest z Ziemi-Alfa.
Niewiarygodne! Od ponad trzystu lat prawo nakazuje bezzwłocznie niszczyć każdy 
przedmiot, który stanowi informację o ojczyźnie człowieka. Za złamanie tego prawa grozi 
śmierć. Ziemia-Alfa - planeta wyklęta przez Boga, dokąd Bóg wygnał człowieka z raju, 
karząc go za grzechy, i nic ponadto. Zrobił tak, by po upływie wielu tysięcy lat ludzie znów 
odzyskali utracony raj tu, na Ziemi-Beta.
- To nadzwyczaj rzadkie archiwum. I chyba jedyne. Odkryłem je przypadkowo, kiedy 
w moim laboratorium na parterze wybuch zniszczył podłogę. Do tej pory nie wiem, kto i 
dlaczego to wszystko zostawił. Wówczas zajmowałem się chemią. Ziemia-Alfa interesowała 
mnie nie więcej niż ten niedopałek.
Chemią. Strzepnął popiół z papierosa. I nagle wszystko sobie przypomniałam. Earl 
Stonel Dwadzieścia lat temu David Goore był Earlem Stonem, najlepszym uczniem Bernarda. 
Zdolny chemik, wschodząca gwiazda nauki, która nieoczekiwanie znikła z firmamentu. 
Poznałam go, wówczas chudego dryblasa, którego Bernard przyprowadził kiedyś na obiad. 
Chłopak miał wilczy apetyt, śmiał się, że żyjemy po staremu, rodzinami, Bernard zaś 
dowodził, że na starość jest to bardzo wygodne - ma się z kim porozmawiać o własnych 
kłopotach, pograć w karty.
Później Bernard poszedł do sypialni, a myśmy aż do wieczora rozmawiali na 
werandzie przy filiżance kawy. Earl był doskonale zorientowany w moich badaniach, mimo 
że o Ingrid Kane dawno już zapomniano, a w ogóle to moje prace nie miały nic wspólnego z 
tym, czym on się zajmował. Zaintrygował mnie zdumiewającą chęcią poznania - pod tym 
względem byliśmy do siebie podobni. Do tego wszystkiego byłam wtedy prawie w stanie 
ruiny, rozmowa mnie zmęczyła, odpowiadałam z trudem i bardzo cicho. A Earl, po ptasiemu, 
spoglądając na mnie z ukosa okrągłymi ciekawymi oczami, nerwowo pstrykał długimi 
palcami w papieros, potem nagle wyprostował się i wyrzucił z siebie swoje: „No, dalej! No!” 
- widać bardzo mu się chciało mnie szturchnąć, potrząsnąć mną jak starym, odmawiającym 
posłuszeństwa przyrządem.
- Mam nadzieją, madame Kane, że kiedyś będziemy mogli dokończyć tę rozmowę...
Powiedział to, przypatrując mi się z powątpiewaniem, jak gdyby się zastanawiał, ile 
jeszcze pociągnę. Patrzyłam, jak szedł rzęsiście oświetloną aleją parku, bezszelestnie, z kocią 
gracją, i po raz pierwszy od dawna żałowałam, że nie mam dwudziestu lat.
Earl Stone... Już chciałam ukryć się w cieniu, ale w tym momencie zdałam sobie 
sprawę, że on w żaden sposób nie może mnie poznać. Byłam Nicole Brandeaux, która nie 
skończyła jeszcze dwudziestu lat. I nigdy nie skończy. Zabawne.
- Gdy się zorientowałem, o co chodzi, od razu pomyślałem, by donieść o tym, gdzie 
trzeba. - Zmusiłam się do słuchania Goore’a. - Ale coś mnie w tej rupieciarni zainteresowało. 
Postanowiłem zaczekać. Wciąż zwlekałem. Z ciekawości. W żaden sposób nie mogłem ich 
zrozumieć, coś stało mi na przeszkodzie... Sam powinienem był się zmienić, stać się 
człowiekiem z Ziemi-Alfa. I zostałem nim. Nazwałem tę ciecz alfazynem. Wystarczą dwa 
centymetry...
- Ale skąd się ona tu wzięła?
- Z Ziemi-Alfa. Kolba była w jednej ze skrzynek.
- Jak się dowiedziałeś o jej właściwościach?
- Całkiem przypadkowo. Po prostu eksperymentowałem. Dopiero później 
zrozumiałem, co to takiego, gdy porównałem objawy swojej choroby z tym oto. - Goore 
wskazał na półki.
Wyraźnie coś chciał ukryć.
- Ale skład cieczy, wzór chemiczny? Sposób działania? Alfazyn znika ze zwykłego 
naczynia i momentalnie łączy się z krwią...
- To jakaś nieznana nam substancja.
- Jednak chyba znana była na Ziemi-Alfa.
- Niewykluczone. Brak na ten temat jakichkolwiek wiadomości.
Goore z całą pewnością coś kręcił. Był chemikiem aż nadto żądnym wiedzy, by nie 
odkryć prawdy. Czego się boi? Jestem prawie trupem.
- Czy ta kolba jest tutaj?
- Alfazyn skończył się - powiedział Goore. - Za dużo wypiłaś. Nie mogłem dotrwać w 
cyrku nawet do końca sezonu. Świetnie mi tam płacili, ale interesowały ich jedynie seanse 
hipnozy. I nie tylko ich. - Goore drwiąco spojrzał na mnie. - Co jeszcze chcesz wiedzieć?
- Czym oni się od nas różnili?
- Możliwością odczuwania.
- Co przez to rozumiesz?
- W każdym bądź razie nie te pięć zmysłów i instynkty w rodzaju instynktu 
samozachowawczego, które posiadają także zwierzęta. Mam na myśli uczucia łączące ludzi z 
sobą. Można to nazwać sumieniem, samoświadomością społeczną - jak się komu podoba... 
Nasz raj zabił człowieka, pozwolił mu uciec w głąb siebie.
- Nie rozumiem...
- Umieli marzyć i smucić się, kochać i nienawidzieć. Niezrozumiałe słowo, co? Oni 
zupełnie inaczej pojmowali świat i inaczej postrzegali w nim siebie. Bardziej wyraziście, 
głębiej, pełniej. Taki człowiek wiedział, co to cierpienie - i dobrze! Ale to zmuszało do 
poszukiwania wyjścia, do walki, do zmieniania świata. Ci ludzie mieli sztukę.
- Czyżby u nas...
- My mamy tylko rzemiosło. Wyuczeni malarze, tancerze i muzycy, którzy chcą 
wyrazić tylko to, że umieją pomalować płótno i ściany, lepiej niż inni odtańczyć „czangę” i 
bębnić w klawisze. Zabawiają masy i otrzymują za to czeki. Obojętni nie mogą stworzyć 
sztuki. Ludzkość zatrzymała się w rozwoju. Niczego nie pragnie i do nikąd nie dąży. W nauce 
pozostała jedynie garstka zapaleńców, którzy zaspokajają osobistą ciekawość i mają w 
pogardzie ludzkość. Ciekawość kota uganiającego się za własnym ogonem. Ziemia 
spokojnych, ziemia żywych ciał i martwych dusz.
Po raz pierwszy w życiu czułam, że jestem beznadziejną idiotką. Założenie, iż Goore 
ma po prostu fioła na punkcie Ziemi-Alfa, i że jego dziwnych stwierdzeń nie należy traktować 
poważnie, byłoby zbyt proste. A jednak „choroba Goore’a”, jego władza nad Ritą, tajemnicza 
decyzja Rity o śmierci, i drzwi, które otwierały się nie wiadomo jak, i tajne archiwum - 
wszystko to istniało naprawdę i wymagało wyjaśnień.
Ale mój czas się kończył.
Odchyliłam się na oparcie kanapy i zamknęłam oczy. Zasnąć! Nie wiem, czy dało o 
sobie znać zmęczenie, czy zaczął działać środek Goore’a, ale całkowicie wyłączyłam się ze 
wszystkiego i nawet nie wiedziałam, gdzie jestem, gdy w moje ramię wpiły się palce Goore’a.
- Nie zrozumiałaś? Nie wierzysz? Nicole...
Sądząc po zegarku, dawno już byłam na tamtym świecie. Jednak Goore ze swymi 
ptasimi szponami raczej nie przypominał anioła.
- Nie zrozumiałaś? A chcesz zrozumieć?
Chciałam jedynie spać. Jak gdybym ześlizgiwała się po równi pochyłej w niebyt, i 
jeśli to była śmierć, pragnęłam jej. Ale nie puszczały mnie palce Goore’a.
- Chcesz zrozumieć? Zostaniesz tu. Masz do dyspozycji archiwum. Jeśli chcesz 
zrozumieć... Dałem ci zabarwioną wodę... Sam... sam tego chcę. Żebyś zrozumiała. Żeby ktoś 
jeszcze był. Już dłużej nie mogę...
Jego palce rozwarły się i spadłam w przepaść. Jednak ostatnia moja myśl znów 
dotyczyła śmierci - już dawno zapomniałam, jak się zasypia w wieku dwudziestu lat po 
wielkim zmęczeniu.
Przylegający do tajnego archiwum, podobny do dna studni pokoik był teraz moim 
domem. Niezbędne urządzenia - malutka łazienka, przedpotopowy niemy robot, nieco ubrań i 
kosmetyków, które Goore przywiózł tu z miasta na moją prośbę, fotel, stolik i tapczan. 
Wylegiwałam się na nim od rana do wieczora, obłożona książkami i słownikami, usiłowałam 
zrozumieć dziwne opowiadania, w których ludzie zwierzali się ze swych najskrytszych uczuć, 
mówili dziwne słowa, podobne do modlitwy, zabijali siebie i innych, walczyli z wiatrakami, 
odgrywali długie kiepskie przedstawienia powodowane najbardziej elementarnymi 
pragnieniami. Szczególnie, gdy chodziło o kobiety.
Rozumiałam tylko ich muzykę. Można jej było po prostu słuchać, bez doszukiwania 
się logiki i zdrowego rozsądku. Niepokój, jaki wyzwalała, nie przychodził z zewnątrz, ale 
tkwił we mnie, jeszcze nieuświadomiony, lecz niezwykle absorbujący. Słuchałam siebie.
Nikt mi nie przeszkadzał. Czasem tylko zza drzwi dobiegało rozdzierające duszę 
skrzypienie (gdzieś wyczytałam to „rozdzierające duszę” i bardzo mi się spodobało) - 
pojawiał się robot, żeby mnie nakarmić, pozbierać z podłogi książki i, wynosząc popielnicę 
pełną niedopałków, odejść z „rozdzierającym duszę” skrzypieniem.
W nocy słyszałam przez sen kroki Goore’a. W dół po schodach i dalej wzdłuż 
podziemnego korytarza. Dokąd i po co chodził, nie miałam pojęcia. Surowo zabroniono mi 
wychodzenia na korytarz, a Rozdzierający Duszę czujnie śledził, czy nie naruszam tego 
zakazu. Kroki Goore’a były ledwie słyszalne, ale nie wiadomo dlaczego za każdym razem 
mnie budziły. Dopiero później zdałam sobie sprawę, że podświadomie czekałam na nie w 
półśnie.
Nad ranem wracał. Dostać się do archiwum można było tylko przez mój pokój.
Udając, że śpię, obserwowałam, jak przekradał się koło mojego tapczanu. Doskonale 
orientował się w ciemnościach, z bezszelestną kocią gracją przemykał się między krzesłami, 
które specjalnie rozstawiałam na jego drodze. Podobnie jak tamtego wieczoru, kiedy był 
Earlem Stonem. Dlaczego zmienił nazwisko i zawód? Co było teraz prawdziwą treścią jego 
życia? Te pytania zajmowały mnie nie mniej niż Ziemia-Alfa. Interesował mnie Goore, a 
jeszcze bardziej moja fascynacja jego osobą.
Wiedziałam, że Rita była jego przyjaciółką, ale on ani razu się do mnie nie zbliżył. Ja 
również nie podejmowałam żadnych prób zbliżenia, wprost przeciwnie, za każdym razem gdy 
przekradał się do archiwum koło mojego tapczanu, instynktownie się napinałam, jakby 
rzeczywiście groziło mi niebezpieczeństwo.
Było to tym bardziej niewytłumaczalne, że coś mnie w nim pociągało. I to nie tylko 
jako źródło informacji. Kiedy Goore był w bibliotece, nie mogłam spać, czasem nie 
wytrzymywałam i szłam do niego. Goore siedział z zamkniętymi oczami na starej kanapie z 
książką w ręce albo ze słuchawkami na uszach. Jego twarz robiła się popielata, pod oczami 
pojawiały mu się niebieskawe kręgi - nie wiadomo, resztki szminki, czy oznaka zmęczenia. 
Kąciki ust i ręce były rozluźnione, emanował z nich spokój, jedynie zamknięte powieki, 
zazwyczaj nieruchome, leciutko drżały.
Cicho siadałam przy nim i również nakładałam słuchawki. Taśma była stara, 
uszkodzona, muzyka to rozbrzmiewała z całą siłą, to zupełnie cichła, słyszałam ni to Ingrid 
Kane, ni to Ritę, to znowu Nicole, która siedziała teraz obok Goore’a.
Dokonałam bardzo ważnego odkrycia w związku z Ritą i Goore’em.
„Przez cały czas pragnęła go widzieć, myślała o nim, ścigała go...” Miłość. Jak na 
Ziemi-Alfa. Rita kochała Goore’a. To słowo tamtych, które wcześniej było da mnie jedynie 
określeniem czegoś niepojętego, absurdalnego, nagle stało się prawdą Nawet czymś więcej 
niż prawdą. Mną.
Rita. Betanka do szpiku kości. Otrzymała zadanie obserwowania Goore’a, musiała 
zostać jego przyjaciółką, wypełniała polecenie z ochotą, ponieważ Goore nie by! jej niemiły, 
z pewnością mogłaby się z nim związać także bez instrukcji. A potem alfazyn, po którym jej 
stosunek do Goore’a zaczął przypominać chorobę. Miłość.
Goore był zdania, że istota miłości tkwiła w dążeniu „tamtego” człowieka do 
porzucenia skorupy swego „ja”, do zjednoczenia się z innym „ja”.
Dążenie do nieziszczalnego. Samooszukiwanie się, iluzja. Głupota.
Rita chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, co się -z nią dzieje, a jaszcze mniej 
umiała walczyć z własnymi emocjami. Znudziła Goore’a, zdradziła się przed nim i przez obie 
strony została wykluczona z gry.
Dopóki mogła widywać go codziennie, jakoś się trzymała, ale oto nie widzi Goore’a 
trzy tygodnie. Ostatni raport. Nastrój znakomity, choroba ustaje, żadnych niedorzecznych 
pragnień, żadnych myśli o Goorze.
Po dwóch dniach przyszła do mnie po śmierć.
Jej twarz tamtego ranka. Podeszłam do lustra. Dzisiejsza Kita wyglądała dojrzalej - 
czy tak dawało o sobie mać życie w ukryciu, czy może...
Wydało mi się, że twarz Rity-Nicole zaczęła przybierać rysy Ingrid Kane. Wokół 
oczu, jak dawniej, ani jednej zmarszczki, ale spojrzenie... Inny niż u Rity rysunek warg, zbyt 
napięty - zawsze, gdy rozmyślałam, zaciskam usta tak, że w kącikach ich tworzyły się 
dołeczki. I uczesanie. Widać machinalnie upinałam włosy tak jak kiedyś, w latach młodości.
Rita była zakochana w Goorze i będąc od niego oddzielona, poczuła, że nie chce już 
dłużej żyć. Sytuacja analogiczna do tych z książek. Ale Rita była Betanką. Dlatego nic nie 
powiedziała ojcu, nie zwróciła się do lekarzy, gdy objawy stały się nie do zniesienia. Co 
więcej, dlaczego je zataiła, dlaczego skasowała ostatni raport? Czy dlatego, aby nikt nie 
przeszkodził jej umrzeć? I czy w tym celu sfałszowała niezbędne do śmierci dokumenty, 
kiedy szła do mnie?
Nie chciała się wyleczyć się z „choroby Goore’a” i związanych z nią cierpień, w 
rozpaczy wybrała śmierć. Jakby widziała w tym jaki sens, spełnienie.
Upodobanie do cierpienia? Bzdura.
A może to tak zwana ofiara „z samej siebie”, z czym również często spotykałam się w 
książkach tamtych ludzi? Rita nie magia długo okłamywać NP, podając zmyślone fakty z 
przebiegu „choroby Goore’a”, po dobnie jak pszczoła z jednego ula nie może składać miodu 
w innym. Ale wypełniając nadal swoje obowiązki, występowałaby przeciwko Goore’owi, 
dlatego wybrała śmierć, podobnie postępowano na Ziemi-Alfa.
Czułam, że czerpię z tego odkrycia znacznie więcej radości niż ze wszystkich odkryć 
Ingrid Kane razem wziętych. Po raz pierwszy samodzielnie przeanalizowałam fakty i 
wyciągnęłam wnioski, posługując się pojęciami z Ziemi-Alfa, niedostępnymi do tej pory 
mojemu rozumowaniu.
Szkoda tylko, że nie mogłam podzielić się swoim odkryciem z Goore’em. Rita była w 
nim zakochana i dlatego umarła. Lecz Rita była mną, Ingrid Kane, która dwadzieścia lat temu 
rozmawiała z Earlem Stonem na werandzie i która także umarła. Obie stałyśmy się teraz 
Nicole, która żyła, ale nie była już tą Nicole, którą Goore znał.
Zbyt wiele wyznań, które stanowczo nie mieściły się w moich pianach. Nawet wersja: 
„Nie odstępowałam cię ani na krok, bo się w tobie zakochałam” - nie wchodziła w rachubę, 
ponieważ nie odpowiadała rzeczywistości. Moje zainteresowanie Goore’em miało przede 
wszystkim charakter poznawczy, chociaż pamięć Rity ciągle we mnie żyła. Także pamięć 
Ingrid Kane, kobiety, która niegdyś zatęskniła do swoich dwudziestu lat.
Ale żadnych głupstw. Goore przychodził teraz mniej zmęczony i razem poznawaliśmy 
Ziemię-Alfa. Z początku był moim mistrzem, ale stopniowo doganiałam go. Zbyt byliśmy 
wtedy zajęci Ziemią-Alfa, żeby interesować się sobą nawzajem. Goore powiedział, że ze mną 
odkrywa ją jakby na nowo. Ją i tamtych ludzi.
Jak gdybyśmy wspinali się razem na jakąś niedostępną górę, zaczepieni jedną liną, 
wciągaliśmy się wzajemnie coraz wyżej, wyżej; wydawało się, że jeszcze krok - i będziemy 
na szczycie. Ale był to tylko kolejny stopień, za którym wyrastała nowa grań, jeszcze bardziej 
stroma, i znów drapaliśmy się na szczyt, obmacując każdą rozpadlinę, każdy występ. Gnała 
nas ciekawość - co też jest tam, dalej?
Historia ludzkości. Wieki, tysiąclecia... W każdym stuleciu inne troski. W każdym 
kraju, w każdym pokoleniu. W życiu każdego człowieka. W swym podobieństwie ludzie byli 
tak różni. Każdy człowiek był odrębnym światem, tajemnicą.
Zrozumieliśmy: aby pojąć to wszystko do końca, nie starczy i tysiąca lat życia. A 
jednak podążaliśmy naprzód.
Nędza, poniżenie, ludzkie cierpienia. Kto ma ostrzejsze zęby, kto bardziej jest 
bezwzględny, ten zwycięży. Mordują się, prowadzą wojny. Naród przeciwko narodowi, brat 
przeciwko bratu...
XX wiek. Tu jest jakaś luka, zmowa milczenia. Jakby nie było w ich historii tego 
tajemniczego wieku. Można się było tylko domyślać jakichś burz lub kataklizmów, wskutek 
czego większa część planety, dziesiątki krajów i narodów albo przestało istnieć, albo stało się 
dla „Wolnego Świata” takim samym tabu jak dla nas Ziemia-Alfa.
„Wolny Świat” - tak sami się nazywali. Odkryto nowe, ekonomiczne sposoby 
otrzymywania energii, wszystkie uciążliwe prace wykonują teraz maszyny. Ale ludziom jest 
coraz gorzej. Wzrasta ilość samobójstw, kliniki i szpitale przepełnione są chorymi 
psychicznie, sztuka staje się coraz bardziej ponura i pozbawiona nadziei. Cierpienia duszy 
zdają się być cięższe od fizycznych. Języki zlewają się w jeden, ale ludzie posługujący się 
nim nie rozumieją się i nawet nie próbują się zrozumieć. Namiętność, nienawiść, przyjaźń, 
miłość, współczucie - słowa, które kiedyś określały stosunki międzyludzkie, stopniowo 
wymierają. W modzie spokój i obojętność, kult alienacji. Jakby ludzie z Ziemi-Alfa 
wzorowali się na Betonach, ci zaś, którym się to nie udaje, uciekają w alkoholizm i 
narkomanię, by stępieć psychicznie i emocjonalnie, zatracić się w swej samotności. Ucieczka 
w siebie przed sobą. Koło się zamyka. Wyjścia nie ma.
Marzą o samotności i cierpią z jej powodu. Dlatego że są inni, że dane jest im zbyt 
wiele. Ale oni nie chcą tej łaski. W Kosmosie znajdują raj, w którym można pozostać 
samotnym panem samego siebie, bez cierpień. I pędzą tam.
Na Betę. Na Planetę Spokoju.
Wydawało się nam to wielkim nonsensem, jakimś błędem w konstrukcji naszych 
przodków. Często na ten temat dyskutowaliśmy, a ja w ferworze walki sięgałam po 
argumenty, które w ustach Nicole brzmiały doprawdy niesamowicie. Spostrzegałam na sobie 
zdziwiony, uważny wzrok Goore’a i pospiesznie zmieniałam temat. Nie miało to 
najmniejszego sensu, by dziewczyna z NP rozważała problemy Ziemi-Alfa.
Obojgu nam nie podobały się te pauzy w rozmowie. Goore szybko przyjął reguły gry. 
Twarz jego nie zmieniała się nawet wówczas, gdy cytowałam aforyzmy profesora Mitchu, 
który zmarł przed osiemdziesięcioma laty. Moja osobowość interesowała go o wiele mniej niż 
nasze dyskusje. Myślę, że gdybym wtedy przyznała się, że jestem Ingrid Kane, nie 
wywarłoby to na nim jakiegokolwiek wrażenia.
A jednak to on pierwszy spojrzał na mnie. Czegoś tam dowodziłam i nagle 
zauważyłam, że mi się przygląda. Nie tak jak zwykle, niewidzącymi oczyma, oczekując 
jedynie, aż skończę wywody, by przedstawić mi swój punkt widzenia, lecz przeciwnie - nie 
słysząc tego. co mówiłam.
- Nie słuchasz?
- Powinnaś odpocząć, Nicole. Źle wyglądasz.
- To głupstwo, posłuchaj...
- Jutro mam wolny czas. Co powiesz o małej przejażdżce po morzu? Potrzebne ci jest 
świeże powietrze. I dość już tego palenia.
Goore wyjął mi z dłoni papieros. Niedopałek czymś go zainteresował, wbił wzrok w 
popielnicę pełną takich samych niedopałków.
- Co się stało?
Goore pospiesznie odstawił popielnicę.
- Do jutra.
Gdy ścichły jego kroki, ja się zajęłam popielnicą.
Chyba inaczej niż Nicole gasiłam papierosy. No to co z tego! Ma mnie na oku. Było to 
raczej źle niż dobrze.

Goore przyszedł po mnie bardzo wcześnie i kiedy wlokłam się za nim tajemniczym 
korytarzem (zdążywszy zauważyć, że nie ma on końca), kiedy szliśmy po schodach do włazu 
- przejścia do gabinetu (skąd zleciałam na dół), a potem jechaliśmy windą na dach, nie 
mogłam zapanować nad ziewaniem, mimo że po raz pierwszy od wieki dni wyprowadzono 
mnie na wolność i odpoczynek. Co prawda, pod strażą, ale jednak... Słaniałam się jak po 
długiej chorobie, kolana mi drżały.
W Stolicy była już jesień. Niebo upodobniło się do mokrego prześcieradła, przez które 
wiatr wdmuchiwał krople deszczu. Czarny błyszczący aerokar Goore’a pokryty był rdzawymi 
plamami zwiędłych liści. Z rozkoszą wciągnęłam w piersi ostre, wilgotne powietrze, zakręciło 
mi się w głowie, ale po chwili wszystko wróciło do normy. Dachy sąsiednich domów, 
przylepione do aerokaru liście i krople na szybie wydały mi się teraz bardziej wyraziste, jak 
na fotografii.
Jakbym znów napiła się alfazynu.
Zaleta młodości - zdolność do natychmiastowej regeneracji sił.
Okna aerokaru były zasłonięte i nie widziałam, dokąd lecimy. Można się było jednak 
domyślać, że na jedną z plaż reklamowanych w porannym komunikacie meteorologicznym, 
gdzie „dzień będzie ciepły i słoneczny”. Goore przez całą drogę milczał, ja spałam.
Stop. Drzwiczki aerokaru otworzyły się i prawie wypadłam na gorący piasek. Trudno 
było uwierzyć, że gdzieś tam jest jesień i deszcz, że jeszcze godzinę temu po cielsku pojazdu 
spływały krople deszczu. Teraz był suchy, rozgrzany, przeglądało się w nim morze i wydmy.
Morze znajdowało się parę kroków od nas, zaciągnięte poranną mgiełką niebo 
wydawało się na jego tle jakby wyblakłe. Słońce grzało - lecz nie paliło - tym „aksamitnym” 
ciepłem, w którym człowiek zanurza się jak w wannie, które rozleniwia, usypia, łagodnie 
kołysze, podobnie jak gaz „wiecznego ukojenia”. Piasek sypał się do butów, w ubranie, ale 
wstawać nie mieliśmy ochoty.
- Może chciałabyś się przebrać?
Goore podszedł do mnie z kostiumem kąpielowym, chyba z tym samym, w którym 
kiedyś kokietowała go Rita. Był w kąpielówkach, przygarbiony, kanciasty i niezdarny, jak 
wyrostek, ale w ruchu jego ciało stawało się piękne, sprężyste i silne jak u kota. Earl Stone...
Pomógł mi wstać, podał kostium, wciąż coś mówił, nie spuszczając ze mnie oczu. 
Czekałam, aż się odwróci, i już miałam go o to poprosić, gdy nagle zdałam sobie sprawę, że 
Nicole była jego przyjaciółką i że w takiej sytuacji nie musi się odwracać. Poczułam, że się 
rumienię, i z wściekłością rozpięłam suwak przy sukience, ale Goore już się zorientował.
Jego oczy na krótką chwilę wpiły się w moją twarz, ale w tym samym momencie 
odwrócił się i, rzuciwszy mi kostium, poszedł wyładowywać bagażnik. Ach, jak głupio!
Długo krzątał się przy składanej łodzi. Podeszłam do niego, już w kostiumie - nawet 
na mnie nie spojrzał. Położyłam mu dłoń na głowie - włosy miał szorstkie, gorące od słońca. 
Z jego spojrzenia domyśliłam się, że tylko pogłębiłam swój błąd. W każdym bądź razie Goore 
wiedział, że wykonałam ten gest, by naprawić swój błąd. Cofnęłam rękę.
Jednak gdy łódka została zmontowana, gdy zawarczał motor i pomknęliśmy w stronę 
horyzontu, ledwie dotykając powierzchni wody. gdy słone bryzgi uderzyły w twarz, a 
podmuch wiatru zatamował oddech i gdy rzuciło nas na siebie - Goore już nie mógł mnie nie 
objąć. Takie było prawo, rytuał Bety - ona i on, objęci, mkną po falach w dwuosobowej łódce. 
Setki razy ślizgałam się tak w młodości i Goore chyba też, gdy był jeszcze Earlem Stone’em. 
Objęcie się było tu równie naturalne jak w tańcu. W końcu oboje urodziliśmy się na Becie.
Jego dłoń oparła się na moim ramieniu, później poczułam na plecach jego rękę i 
rozlała się we mnie fala ciepła, uderzyła do głowy i paląc w policzki rozpłynęła się. Znajome 
uczucie, chyba tylko silniejsze niż dawniej. Nie miałam ochoty na zastanawianie się - 
obejmował mnie Earl Stone. Tylko to do mnie docierało i bałam się, żeby nie zabrał ręki. A 
jeszcze musiałam udawać, że wcale mi na tym nie zależy, bo przecież już tysiąc razy 
obejmował Nicole. On z kolei musiał udawać, iż wierzy w to, że ja mam wszystko w nosie. 
Śmieszne. Oboje graliśmy i oboje wiedzieliśmy, że gramy.
Długo siedzieliśmy tak w bezruchu, aż wreszcie Goore wyłączył silnik. Łódka 
zatrzymała się, a on zabrał rękę. Nagle zrobiło się bardzo cicho. Plaże z sosnami i wydmami, 
ludzie i wille - wszystko zostało za linią horyzontu. Byliśmy na morzu sami. Dokoła pluskały 
białe grzywy fal, kołysały łódką. Przypomniałam sobie Ungo, hotel „Błękitne Morze”. Wtedy 
wszystko było proste.
Pomyślałam, że morze wcale nie jest błękitne. „Modre Niebo”, „Zielony Las”, 
„Czerwony Zachód” - tak też jest prosto i przyjemnie. Wybaczać wszystko. Ale zachód na 
Becie wcale nie jest czerwony, a morze nie jest błękitne. A jakie?
Żeby to opisać, potrzebna jest zdolność odczuwania. Sam dla siebie człowiek 
wszystko rozumie, ale gdy musi komuś opowiedzieć... Potrzebne są słowa szczególne, 
zrodzone z uczucia. Z uczucia do drugiego człowieka.
Betanie nie potrafią tego.
Błękitne morze.
Przyglądałam się, jak Goore pływa, rytmicznie wyrzuca ręce, cicho burzy stopami 
wodę. W wodzie był naturalny jak ryba, nawet jego twarz stawała się jakaś rybia.
Postanowiłam zrobić sobie trampolinę, nacisnęłam przycisk z symbolem „5 m” i 
stojąc na płaszczyźnie, która powoli wznosiła się w górę, wpatrywałam się w zwróconą ku 
mnie twarz Goore’a - leżał teraz na plecach, ramiona miał szeroko rozrzucone.
Otworzył oczy. Nie wolno mi się było skompromitować - dawniej Ingrid Kane skakała 
znakomicie. Zdecydowałam się na jeden z najtrudniejszych i bardzo efektownych skoków, 
bezszelestnie przecięłam taflę wody i nie rozłączając dłoni nad głową poleciałam w głębię, w 
ciemniejącą otchłań bez dna. Już za chwilę skończy się powietrze. Koniec. Ręka Goore’a na 
moim ramieniu. Nie. Do góry, prędzej!
Jeszcze jedno odkrycie - chciało mi się żyć. Tym razem kierowała mną nie tylko 
ciekawość. Ręka na ramieniu? Tak było przecież tysiące razy. Więc co?
Goore już siedział na rufie, przechylił głowę jak kogut na grzędzie - z jego spojrzenia 
wyczytałam, że znowu popełniłam jakiś błąd. Z pewnością Rita nie umiała skakać z 
trampoliny. Może miała lęk wysokości? Nie sposób wszystkiego przewidzieć. Po jakiego 
diabła z nim pojechałam?
Mimo to śniadanie zjedliśmy z apetytem, sama przygotowałam kanapki, nie myśląc 
już o tym, jak - zrobiłaby to Nicole. Potem znów pływaliśmy, aż w końcu, wyczerpani, 
rozciągnęliśmy się na pokładzie, wystawiając brzuchy do słońca. Kątem oka widziałam jego 
profil, zamknięte pod ciemnymi okularami powieki, i instynktownie czułam, że przez cały 
czas mnie obserwuje, ani na chwilę nie spuszcza ze mnie oczu, choć ma je zamknięte.
Nicole była jego przyjaciółką i oboje wiedzieliśmy, że jeżeli się nie pocałujemy, 
będzie w tym coś nienaturalnego. Oboje urodziliśmy się na Becie, gdzie w podobnych 
sytuacjach zawsze się tak działo, na pewno tak samo było też z Goore’em i Nicole, kiedy 
wyprawiali się na przejażdżki po morzu. Zabawne.
Oboje czekaliśmy. W końcu nie wytrzymałam i, uniósłszy się na łokciu, przywarłam 
do jego warg. Byłoby lepiej, gdybym tego nie zrobiła. Odpowiedział co prawda na pocałunek, 
musiał wypełnić rytuał, ale była to tylko gra w Goore’a i Nicole. I to też oboje wiedzieliśmy.
A w ogóle, wszystko tego dnia było nie tak. Ale kiedy wracaliśmy i dłoń Goore’a 
znów leżała na moim ramieniu (przyznaję, że już tego nie czułam - ramię i plecy zdrętwiały 
mi, bo bałam się poruszyć), żałowałam, że ten „dzień zdrowia” już się kończył.

Goore znowu gdzieś przepadł i nie pokazywał się ponad tydzień. Nic mu się nie 
przytrafiło - każdej nocy słyszałam na korytarzu koło moich drzwi jego miękkie kocie kroki. 
Nad ranem wracał do siebie. Wyglądało na to, że zapomniał o moim istnieniu.
Z początku jego nieobecność nawet mnie cieszyła - byłam zbyt zajęta sobą w związku 
z kolejnym odkryciem. Wszystko wskazywało na to, że nie udało mi się uniknąć losu Rity i ja 
również zakochałam się w Goorze. A może Rita nie miała z tym nic wspólnego i zdarzyło się 
to Ingrid Kane, która kiedyś zatęskniła do swoich dwudziestu lat? A może w Goorze 
zakochała się nowa Nicole, która wraz z nim odkrywała Ziemię-Alfa po to, by starając się 
zrozumieć tego człowieka, zrozumieć siebie samą?
Myślałam o nim cały czas. Nawet wtedy, gdy o nim nie myślałam. Kiedy siedziałam 
przed ekranem w tajnym archiwum, ze słuchawkami na uszach albo z książką. Próbowałam 
wyobrazić sobie, co Goore powiedziałby o tym czy owym, przyznawałam mu rację, kłóciłam 
się. Po czym odkładałam książkę i po prostu myślałam o nim. Chaos z jego słów, gestów, 
mimiki... Goore, Goore, Goore...
Nie chciało mi się samotnie odkrywać Ziemi-Alfa. Brakowało mi Goore’a, jego 
duszy, myśli. Po raz pierwszy w życiu nudziłam się z sobą.
Musiałam go widzieć.
„Cały czas chciałam go widzieć...”
Mogłam go zawołać, ale potrzebne mi były złudzenia, że jestem jak dawniej spokojna. 
Instynkt samozachowawczy. Gdyby Goore nie zareagował, byłabym bezsilna i bezbronna.
Bałam się jego władzy nad sobą. Wiedziałam już, jakie jest jej źródło.
I gdy wreszcie Goore przyszedł, jak gdyby nigdy nic, przyjęłam reguły gry.
Goore był do przesady obojętny i to go zdradzało. Wiedziałam, że gra. Tak jak on 
wiedział, że ja gram.
Oboje, nie będąc już Betonami, wciąż ich udawaliśmy. Podobnie jak tamci - z Ziemi-
Alfa. Żadnych uczuć, żadnej zależności. Każde we własnej skorupie, samo dla siebie.
Goore znów przychodził codziennie, ale więcej o nim nie myślałam. Było mi lekko i 
spokojnie. Znowu zajmowaliśmy się tylko Ziemią-Alfa.
To zdarzyło się nieoczekiwanie. Uchwyciłam spojrzenie Goore’a w lustrzanej 
powierzchni jakiegoś przyrządu. Patrzył na mnie, nie wiedząc, że go obserwuję. Coś jak 
gdyby się w nim otworzyło; coś, do tej pory na głucho zamknięte, teraz było otwarte, 
zwrócone ku mnie. Przestał być dla mnie mieszkańcem Bety. I chociaż zdawałam sobie 
sprawę, że jest to tylko wrażenie, że wszystko dzieje się jedynie po drugiej stronie lustra, że 
Goore marzy w samotności - nie mogłam oderwać oczu i jak zaczarowana poddałam się wraz 
z nim tej ułudzie, i ja również odpowiedziałam mu spojrzeniem, na jakie mogłam sobie 
pozwolić nie będąc dostrzegalną.
Nasze spojrzenia spotkały się w lustrze. Ale żadne z nas nie odwróciło wzroku - ułuda 
była zbyt kusząca.
Patrzyliśmy na siebie, zrobiło się strasznie. Moja natura Betanki wściekle się opierała, 
ale ją okiełznałam. Przezwyciężyć siebie, zaryzykować. Zniszczyć spokój. Bodaj jeszcze 
kilka chwil...
Goore uśmiechnął się. Nie do siebie. Uśmiechnął się do mnie, jak gdyby urealniając 
to, co się między nami zdarzyło. Wytrzymać, zaryzykować. I oto nie ma już lustra, jego ręce 
spoczywają na moich ramionach. Twarzą w twarz. Ja-ty. Ty. Ty. Ty.
„To niemożliwe” - pomyślałam zamykając oczy.
A jednak to trwało - złudzenie, że nie jestem sama. Zaledwie kilka sekund, ale dzięki 
nim... Cierpieć z powodu złudzeń? A niech tam.
Co teraz z nami będzie, Earlu Stone? Przestaliśmy być Betonami, jesteśmy niczym 
para syjamskich - bliźniąt, połączonych wspólnym krwiobiegiem. Każdy nieostrożny ruch 
będzie sprawiać drugiemu ból. Wszystko jak u tamtych.
- Earl...
Nazwałam go prawdziwym imieniem, a on nawet się nie zdziwił, o nic nie zapytał. 
Nie byłabym zaskoczona, gdyby i on nazwał mnie Ingrid. To, co już się zdarzyło, było 
cudem. Kilka niewielkich cudów na dokładkę.
Nocą czekałam na niego w swoim pokoju przekonana, że przyjdzie. Earl rzeczywiście 
przyszedł i w milczeniu usiadł na brzegu tapczanu, nie próbując się do mnie zbliżyć. 
Pomyślałam, że w rzeczywistości to mogło się nie zdarzyć. Wizyta Rity, mój ostatni 
eksperyment, wszystko, co zdarzyło się później... Splot przypadków. Odeszłabym z życia i 
nic by się nie stało. Nie byłoby tego wilgotnego, przypominającego dno studni pokoju, ani 
szmeru klimatyzatora, ani Earla Stone’a, który nie miał odwagi mnie dotknąć, ani naszego 
milczenia.
A jednak cud trwał. Miałam dwadzieścia lat, byłam o wiele ładniejsza niż Ingrid w 
tym wieku, Earl Stone przyszedł do mnie, siedział tuż obok, nie mając odwagi mnie dotknąć.
Dzięki ci, Rito! „Dzięki” - ta słowo tamtych. Zbyt mało wyraża, ale innego nie ma. 
Dlaczego ich słowa wyrażają tak niewiele?
Dziękuję za filiżankę kawy. Dziękuję za życie.
Pomyślałam jeszcze, że jemu było łatwiej - przecież Nicole już dawniej była jego 
przyjaciółką. Ale gdy została nią Ingrid Kane, gdy umierała w jego ramionach i gdy to już się 
stało, a jego twarz w moich dłoniach znów była realna, była twarzą Earla Stone, usłyszałam:
- Ty nie jesteś Nicole. Może zwariowałem, ale ty nie jesteś Nicole. Kim ty jesteś? 
Kim?
Wiedziałam, że nigdy mu na to nie odpowiem. Nawet gdybyśmy stali się sobie 
najbliżsi.
Mógłby być moim wnukiem.
Nie, zbyt mocno czuję się kobietą. A on jest mężczyzną. To nas zbliżyło i to nas 
dzieli. Pozostanę Ingrid Kane, nie mogę się przed nim odkryć do końca. Czegoś się w nim 
boję.
Ponieważ jestem kobietą, a on jest mężczyzną.
W jakimś sensie na zawsze pozostaniemy jedno dla drugiego zagadką.
Na Ziemi-Alfa też tak było.

Miłość porównywano do ognia - naiwne to, ale prawdziwe. Płonęłam. I całe ciało, 
wszystko, co było we mnie najlepsze - ofiarowywałam jemu.
Moje ciepło jak gdyby w nim się materializowało. Za każdym razem Earl zabierał ze 
sobą cząstkę mnie. Im bardziej mu to oddawałam, tym mocniej się do niego przywiązywałam. 
Tym bardziej go kochałam.
Teraz rozumiałam Ritę - oddała mu zbyt wiele, by móc żyć bez niego. Sobie nie 
zostawiła nic. Spłonęła do cna, miała dwadzieścia lat. A może to jest rzeczywiście piękne - 
spalić się do cna?
Kiedy indziej żałowałam, że nie jestem do tego zdolna. Na zawsze pozostanie 
niezniszczalny sejf, zamknięty od środka, nikt nie będzie mógł się do niego dostać. Nawet 
Earl Stone.
Moich sto dwadzieścia siedem lat. Ostatni eksperyment. Chyba to, co oni nazywali 
szczęściem, było ponad moje siły.
To, o czym myślisz „niemożliwe”, kiedy jesteś struną napiętą do granic możliwości, 
struną, która już za chwilę pęknie. To jest absolutem, to jest czymś „ponad”, tego nie sposób 
długo wytrzymać.
„Wieczne szczęście” to absurd. Podobnie jak „wieczna błyskawica”. Chyba że w 
prawdziwym raju.
Płonęłam. Nawet nie wiem, czy było mi dobrze, czy źle. Różnie. Ale za pół godziny z 
Earlem oddałabym całą moją przeszłość. Nawet gdy udawaliśmy Betan, nawet gdy było źle. 
Gdy jego spojrzenie zatrzymywało się na mnie w dręczącej niepewności:
- Ty nie jesteś Nicole. Może straciłem rozum... Kim ty jesteś?
Tylko raz ośmielił się o to głośno zapytać. Wiedział, że nie jestem Nicole. Wątpił w 
swoją normalność, nie dowierzał samemu sobie. Pytanie było zbyt intymne, mniej więcej jak 
przyznanie się do utraty zmysłów.
Jedynie ja mogłabym mu pomóc. Ale nie mogłam. Skazywałam go na samotność i 
sama zostawałam samotna. W takich chwilach było nam obojgu źle. Ale właśnie to 
podobieństwo odczuwania zbliżało nas, to wydawało się być cudem.
Wciąż nie miałam pojęcia, dokąd i po co wychodzi nocami, nie starałam się z tego 
dowiedzieć. Ten jego sekret jak gdyby równoważył mój. Lżej mi było wtedy uciekać przed 
jego męczącym: „Kim ty jesteś, Nicole?”
Zadając sobie ból, częściowo oszczędzałam bólu jemu. Złudzenie? Możliwe. Zbawcza 
ofiara. Jak u tamtych.
A jednak wiedziałam - wcześniej czy później Earl wszystko mi opowie. Moja 
niewiedza ciążyła mu bardziej niż mnie. Był człowiekiem absolutu. Oddać wszystko. Do 
końca. Pod tym względem podobny był do Rity. Albo po prostu oboje byli młodzi?
Dlaczego Earl nie zakochał się w niej?
Gaśnie światło, jesteśmy na dnie studni. Szumi klimatyzator. Ciało Rity, dusza Ingrid. 
Która z nas umiera w twoich ramionach?
Ingrid była zupełnie inna. Ciekawe, czy by ci się podobała? Czy też będąc z tobą nie 
przestaję być Ingrid? Rozkładasz ręce. Znów to spojrzenie: „Kim ty jesteś, Nicole?”
Udaję, że śpię. Udajemy Betan. Ubierasz się i skradasz ku drzwiom z bezszelestną 
gracją kota. Starasz się mnie nie zbudzić, choć dobrze wiesz, że nie śpię.
Twoje kroki w korytarzu - dokąd i po co, nie wiem. Zobaczymy się jutro, a ja już 
czekam.
Całe życie za pół godziny z tobą. Nawet kiedy jest nam ze sobą źle. Nie powinieneś 
wiedzieć, że jestem nieprawdziwa. Nie mogę, Earl!

Minęła jesień, skończyła się zima. W tym czasie miało miejsce tylko jedno nic nie 
znaczące zdarzenie - wypadła mi plomba. Chyba nie warto byłoby o tym wspominać, gdyby 
nie...
Rita nie miała plombowanych zębów!
Wiedziałam to na pewno, gdyż w swoim czasie zbadałam przy pomocy specjalnej 
aparatury każdą komórkę jej ciała - od palców stóp aż po koniuszki popielatych z 
zielonkawym odcieniem włosów.
Wobec tego ani razu nie byłam u dentysty. Ale oto myjąc zęby wyczułam maleńkie 
wgłębienie i przypomniałam sobie, że gdy w przeddzień eksperymentu gryzłam orzechy, 
rzeczywiście wypadła mi plomba.
Może przyrządy zawiodły?
A może Rita, przygotowując się na śmierć, w ciągu tych dwu podarowanych jej dni 
postanowiła zaplombować całkiem zdrowy ząb? Wątpliwe.
A może... Może nie jestem Ritą? Zabawne.
A może...
Mój Rozdzierający Duszę zdążył wyrzucić skorupy orzecha i ja również postarałam 
się wyrzucić z głowy całe to zdarzenie. Kim jestem? Czy to nie wszystko jedno? 
Zauważyłam, że nawet dla Earla Stone’a pytanie to traci powoli znaczenie.
Byliśmy zbyt pochłonięci sobą: tym cudem, który tamci nazywali miłością.
Ziemia-Alfa, najlepsze, co kiedykolwiek stworzył tamten człowiek, należało do nas. 
Szekspir, Goethe, Dostojewski, Tołstoj, Beethoven, Czajkowski, Mozart... Wszystko, co 
tamci nazywali pięknem, pięknym.
Teraz prawie się nie rozstawaliśmy - jego nocne spacery skończyły się. Cieszyłam się 
z tego i czegoś się bałam. Wiedziałam, że podjął decyzję za nas oboje, sam, ale potrzebna mu 
była moja aprobata. Oczekiwał ode mnie pytań, lecz ja milczałam, lękając się jego zwierzeń.
Już i tak za bardzo stawał się mną, a ja nie mogłam odpowiedzieć mu tym samym.

Zbliżał się czas Wielkiego Wiosennego Karnawału i zapragnęłam wyjść na świat. Nie 
wiem, dlaczego i skąd zrodziło się we mnie pragnienie, od którego w żaden sposób nie 
mogłam się uwolnić - poczuć się w tłumie, stopić się z nim.
Jedyny dzień w roku, gdy było to dla nas możliwe. W kostiumach i maskach nikt nas 
nie pozna. Powszechnie przyjęte upodobania - zwierzę, ptak, owad, roślina. Flora i fauna 
Bety, dziesiątki tysięcy rodzajów i gatunków. Każdy starał się wybrać coś nowego, 
nieznanego, twórca nie rozpoznanego przez nikogo kostiumu otrzymywał na koniec zabawy 
nagrodę specjalną. Były też nagrody i dla tych, którzy rozpoznali największą ilość przebrań.
My nie chcieliśmy nagród. Earl został lampartem - był to oczywiście mój pomysł, a ja 
- zwyczajną trawą. Lubił, gdy byłam w zielonym. Coś w rodzaju spódnicy z zielonych, 
jedwabistych źdźbeł trawy, jak u Papuaski z Ziemi-Alfa, we włosach, przy których musiałam 
się nieźle napracować, zielone nici, na twarzy zielona ozdobiona złotem maska. Odkryte 
plecy, ręce i szyja skrzą się złotem pudru. Jaka ty jesteś piękna, Rito! Długie zgrabne nogi 
ledwie zasłonięte zwiewną spódniczką dzikuski - moje były znacznie gorsze. I włosy...
Niezgrabna, gruba Ingrid z ciemnymi, sterczącymi w różne strony włosami - gdyby 
można było cię wrócić! Zachciało mi się płakać. Sentymenty, bzdura. Zagryzając wargi 
zaczęłam pudrować nogi.
Przyjrzawszy mi się, Earl gwizdnął z aprobatą.. Sam czuł się niezręcznie z 
dyndającym z tyłu ogonem, chciał go urwać, ale mu nie pozwoliłam. Jak lampart to lampart.
Earl w duchu nie pochwalał mojego pomysłu. Uważał go za lekkomyślny i 
ryzykowny, ale nie sprzeciwiał się, chciał mi sprawić przyjemność.
Nie rozumiał, dlaczego tak ciągnie mnie do ludzi. Ja sama też nie rozumiałam.
Ale kiedy przez tylną furtkę wydostaliśmy się na ulicę i rozwrzeszczany, barwny 
potok flory i fauny porwał nas i poniósł przed siebie, gdy niemal zlaliśmy się z nim, 
śpiewaliśmy, tańczyliśmy, wykrzykiwaliśmy „aj-aj-jaj!”, poczuliśmy, że obojgu nam tego 
właśnie brakowało.
Społeczeństwa? Przecież Betonie to stado rozumnych zwierząt. Co ciągnie ich do 
siebie? Przyzwyczajenie, rozsądek, instynkt?
A ja i Earl? Co mamy z nimi wspólnego? Butle szampana przechodzą z rąk do rąk. 
Jakaś starsza pani pociągnęła kilka łyków, wetknęła butlę Earlowi i ochryple się roześmiała. 
Po trzęsącym się podbródku, po szyi ściekały jej lepkie krople. Earl napił się i spojrzał 
pytająco na mnie. Biorę z jego rąk butlę, piję. Jest mi wesoło. Dokoła coś trzeszczy, stuka, 
świszczę. Barwne serpentyny, konfetti, baloniki, sztuczne ognie. Nad głowami latają 
aerokary.
Stolica wyludnia się, zamknięto już biura, sklepy, restauracje. W strefach wypoczynku 
czekają nakryte stoły, beczki pełne piwa. Jak w kalejdoskopie. Zmieniają się reklamy, 
oczekują gości przytulne domy spotkań.
„Zielony Las”, „Czerwony Zachód”, „Błękitne Morze”.
Młodzież na polanie tańczy czangę. Przyłączamy się do nich. Z upojeniem poddajemy 
się opętańczym rytmom, potem, wyczerpani, padamy na dywan pod lodowaty strumień 
powietrznego tuszu. Earl obejmuje mnie, spod maski wesoło spoglądają jego okrągłe, ptasie 
oczy. Całujemy się bardzo długo, zapominając o tłumie, a jednocześnie czując jego obecność.
Skąd się wzięło to pragnienie, by inni zobaczyli nas razem? Niech patrzą, niech 
wiedzą - tylko we dwoje jest nam dobrze. Czy to nie wszystko jedno - wiedzą albo nie 
wiedzą? Instynkt stadny?
Earl wyraźnie całował mnie na pokaz - niech patrzą, niech wiedzą! Jego oczy 
błyszczały.
- Zuch jesteś! - szepnął, mając na myśli naszą eskapadę.
Na czas karnawału na rzece wybudowano zaporę, na dnie wykopu urządzono scenę, 
wokół której piętrzyły się amfiteatralne rzędy widowni. Wszystkie miejsca były zajęte, Z 
trudem przecisnęliśmy się do bariery na skraju wykopu. Odbywały się tu zawody sportowe - 
boks i zapasy, gimnastyka i akrobatyka, szermierka i konkurs jazdy konnej. Kult zdrowia i 
urody. Wspaniale zbudowane, opalone na brąz ciała, ledwie przysłonięte barwnymi, 
zwiewnymi szatami, doprowadzone do perfekcji, pełne gracji ruchy, idealna harmonia ciała - 
było to nadzwyczaj piękne, błękitne niebo - było naprawdę błękitne, wokoło życzliwe 
uśmiechnięte twarze wszystko to przywodziło na myśl złoty wiek ludzkości.
Długonogie dziewczyny miękko poruszały się w takt muzyki, świeży wiosenny wiatr 
chłodził rozpalone od szampana policzki, Earl Stone był obok mnie - czułam ciepło jego ręki, 
jak zawsze nieśmiało spoczywającej na moim ramieniu, i byłam w cudownym nastroju, który 
tamci także nazywali „szczęściem”, ale nie tym nazbyt emocjonalnym jego rodzajem, który 
określałam słowami „to niemożliwe”, lecz czymś spokojnym, spełnionym. Równowaga ciała i 
ducha. Nie za dobrze, a po prostu - dobrze.
Nagle palce Earla boleśnie wbiły się w moje ramię.
- Woda!... Tam... Nie, nie, tam nie idź... O, Boże!
To, co się dalej działo, przypominało zły sen, w którym najbardziej 
nieprawdopodobne zdarzenia przepływają w nierealnym, zwolnionym tempie. Gigantyczna 
zapora rozpadała się jak rozmokły papier, szczelinami tryskała woda tworząc setki 
wodospadów, które pędziły przed siebie rozpryskując się i skrząc w promieniach słońca.
Przez krótką chwilę widok był nawet piękny - kolorowe, zastygłe w dole, pełne gracji 
sylwetki, mozaika rzędów widowni - wszystko w mglistej, tęczowej aureoli wilgotnego pyłu.
Później ryk, który wyrwał się z tysięcy gardeł jednocześnie:
- A-a-a-a-l.
Ludzka mozaika na dole ożyła, drgnęła, jak w kalejdoskopie, i runęła w górę, ku 
wyjściom. Ścisk, jęki, zawodzenia. Ci, którym udało się przedostać za barierę ochronną, z 
ciekawością rozpychali przechodzących, tworząc jeszcze większy tłok. A woda na dole aż 
kipiała zalewając wykop, we wzburzonej, białej pianie znikały rzędy widowni, grzmot 
spadającej wody zagłuszał krzyki tonących i rżenie oszalałych koni.
Woda przybierała. Ci, którzy dotarli do najwyższego rzędu, nie mogli przecisnąć się 
do wyjścia, usiłowali przedostać się przez barierę - trzy metry pionowej ściany. Gdyby stanęli 
jeden drugiemu na ramiona... Ale nikomu nie przyszło to do głowy, podobnie jak tamtym - po 
drugiej stronie bariery - nie przyszło do głowy, by rzucić się na pomoc innym. Każdy ratował 
własną skórę, każdy, kto poczuł się bezpiecznie, z miejsca zamieniał się w ciekawskiego 
widza.
Dwa lub trzy razy w życiu oglądałam podobne sprawy, kiedy obojętność gapiów, jak 
również moja własna, wydawały mi się całkiem naturalne. Niesienie pomocy to obowiązek 
służb ratowniczych, one są za to odpowiedzialne i wobec nich wyciągane są konsekwencje za 
ofiary w ludziach.
Ale teraz... Wykrzywione strachem twarze, prawie wszystkie w maskach - niczym 
sceny z jakiejś niesamowitej opery! Betanie cierpiący, Betanie niepodobni do samych siebie! 
Poczułam pragnienie, by rzucić się tam, do nich, na spotkanie tych błagających o pomoc oczu 
i wyciągniętych ku mnie rąk.- Nie zastanawiałam się w czym właściwie mogłabym im 
pomóc, ale wyrywałam się Earlowi. Krzyczałam, waliłam łokciami w czyjeś plecy. Na krótką 
chwilę udało mi się przyciągnąć uwagę tłumu. Jednak to, co działo się na dole, było dla niego 
znacznie ciekawsze niż histeria jakiejś dziewczyny. Nie pamiętam, jak znalazłam się w 
objęciach Goore’a, trzęsłam się jak z zimna, on zaś mówił:
- Przestań! To przecież nie są ludzie. Słyszysz, Nicole, to nie są ludzie. Nie są ludzie!
Zapora runęła i rzeka ze zwycięskim rykiem popłynęła w stronę zdobytego wykopu. 
Nadleciały aerokary służb ratowniczych, wyskakiwali z nich nurkowie. Tłum rozchodził się. 
Przy barierze prócz nas stała jeszcze tylko grupka dzieci, które obstąpiły inżyniera-ratownika.
- Szefie, niech pan wyciągnie miss Bertę. Jesteśmy z dwieście piątego internatu, to 
nasza wychowawczyni. Blondynka w czerwonej sukience. Niech ją pan wyciągnie, szefie...
Nie, nie jestem samotna w swoich odczuciach, jeszcze ktoś nie czuje się tutaj dobrze. 
Dzieci. One pragną, by ją uratowano. Wydało mi się nawet, że ją pamiętam - jasnowłosą 
dziewczynę w czerwonej sukience, widzę jej twarz zwróconą ku mnie, zsuniętą na tył głowy 
czapeczkę internatu numer 205.
Przytuliłam tłuściutką, krótko obciętą dziewczynkę, podobną do maleńkiej Ingrid, 
gładziłam jej ciepły kark.
- Wyciągnijcie ją. Ona musi pokazać nam tresowane słonie. Ona ma bilety. Nasze 
bilety...
- Zadzwonię, wpuszczą was bez biletów - powiedział ratownik. - Dwieście piąty?
- Tak. Dziękujemy, szefie. Już lecimy.
Dziewczynka odepchnęła mnie, maska zsunęła się jej na szyję. Jej spokojne oczy ziały 
pustką.
Byliśmy sami. Wśród żywych trupów ze zwróconymi w głąb siebie oczami. Nasza 
wspólnota okazała się iluzoryczna.
Beta przestała być dla nas ojczyzną. Byliśmy tu obcy.
Dwoje ludzi z Ziemi-Alfa. Adam i Ewa.
Nagle po raz pierwszy naprawdę poczułam dzielącą nas przepaść. Była to przepaść 
między dawną a dzisiejszą Ingrid Kane.
Ziemia spokojnych i obojętnych. I my. Na zawsze skazani wśród nich na samotność.
Ich przewaga nad nami była przewagą robotów nad żywymi. Roboty nie cierpią: 
chroni ich przed tym nieczułość.
Możemy im mówić, co tylko się nam podoba, krzyczeć, płakać, walić głową o ścianę. 
W najlepszym razie popatrzą na nas z ciekawością. I wyminą nas, obojętne na wszystko.
Ale nigdy nie przestaniemy cierpieć z powodu ich obojętności i niezrozumienia. 
Dlatego że jesteśmy inni.
Zrobiło mi się strasznie. Earl, jakby czując to, mocniej ścisnął moją dłoń.
Nadal na zewnątrz niczym nie różniliśmy się od kręcących się wokół par, ale teraz 
mój wzrok z bolesną ostrością notował kolejne dowody naszej inności, niemożliwości 
porozumienia się z nimi.
Siedzący samotnie na ławkach, na ziemi. Niekiedy w grupkach, a mimo to samotnie. 
Oczy skierowane w głąb siebie. O czym myślą? Tego nie wie nikt i nikogo prócz nich samych 
to nie interesuje!
Na ulicy siedzi dziewczyna, potłukła, a może zwichnęła sobie nogę. Tłum mija ją tak, 
jak rzeka opływa zatopiony pień drzewa, jej towarzysz widocznie poszedł z inną, a ona 
cierpliwie czeka, aż zauważy ją aerokar pogotowia. Kiedyś byłoby to dla mnie całkiem 
naturalne. Dziś zobaczyłam na jej miejscu siebie.
Noga bardzo boli, Earl odszedł, bezlitosny tłum mija mnie jak zwalone drzewo...
Mimo woli zwolniłam kroku. Earl zrozumiał, zasępił się, jednak spróbował przenieść 
dziewczynę na trawę, dalej od tłumu.
Dziewczyna odpychała go, stękała, a on próbował jej coś wytłumaczyć. Czekałam, 
tłum opływał mnie -* oceniające męskie spojrzenia, dotyk czyichś gorących, lepkich rąk, 
wszystkie te słonie, hipopotamy, niedźwiedzie i wilki. Zdrowe, syte, muskularne i... martwe.
Błękitne morze.
Różowy zachód.
Przypomniałam sobie, jak kiedyś Earl rozpalił w lesie ognisko, jak patrzyliśmy na 
rozedrgane płomyki, które żyły chyba tylko dzięki swej nieokreśloności, półtonom, płynności 
kształtów i drżeniu.
Ognisko promieniowało ciepłem.
Potem światło sztucznych lamp wydało mi się obrzydliwie martwe i chłodne. My i 
oni...
Wreszcie Earl wrócił.
- Kiepski pomysł. Ona nawet nie rozumie, czego od niej chcę. Niech leży. To nie są 
ludzie.
- Pomyśl, myśmy też tacy byli.
- Nic nie chcę sobie przypominać. - Wziął mnie na ręce i poniósł, byle dalej od drogi. 
Chciał, abym ja również zapomniała, tulił mnie jak szalony. Trawa była coraz wyższa, 
rozstępowała się z delikatnym szelestem, krzyki i hałasy powoli ucichały, rozpływając się w 
sennym graniu koników polnych.
Delikatnie ułożył mnie na trawie i z widoczną ulgą zdarł maskę. Powiedział cicho:
- Chcę cię widzieć.
I choć było to nieostrożne, ja również zdjęłam maskę. Jego głodne oczy wpiły się w 
moją twarz, która coraz bardziej nabierała rysów Ingrid Kane.
Twarz w twarz. Earl! Razem. To niemożliwe... Tracę zmysły. Sama.
Stęskniliśmy się za swoimi twarzami.
Earl wyciągnął się na plecach, rozrzucił ramiona, chudy i niezgrabny w swoim 
trykotowym przebraniu. Jego głowa na moich kolanach, zamknięte oczy, jeszcze jest gdzieś 
daleko, ze mną, teraz całym światem jest dla niego dotyk moich rąk.
Jak zawsze podziwiam i zazdroszczę mu jego harmonii. Myślę o nim i nie o nim. O 
tych, którzy zginęli w katastrofie, o dziewczynie ze zwichniętą nogą, o samotnych na poboczu 
drogi - o ślepcach ze skierowanym do wewnątrz wzrokiem.
Earl wiedział, co to samotność.
Przeżył wśród nich czternaście lat i przez cały czas próbował się do nich zbliżyć, bo 
kiedy stał się Człowiekiem, już nie mógł inaczej.
Zaczekajcie. Spójrzcie. Zrozumcie. Posłuchajcie.
Choćby popatrzcie jeden na drugiego...
Nie potrafili i nie chcieli widzieć nikogo prócz siebie.
Żywy pośród martwych, samotny.
Na Ziemi-Alfa nazywa się to nienawiścią. Właśnie to uczucie Ear! powinien żywić do 
mieszkańców Bety.
- To nie są ludzie, Nicole...
Ale przecież jeszcze niespełna rok temu byłam jedną z nich. Przeżyłam życie będąc 
jedną z nich.
I, zmieniwszy się, nigdy nie cierpiałam na samotność, bo był ze mną Earl.
- Nienawidzisz ich?
Sama nie wiem, pytałam, czy stwierdzałam fakt.
Popatrzył na mnie jakby z daleka, nie rozumiejąc, co chcę powiedzieć, potem pokręcił 
głową.
- Teraz już nie. Teraz jest mi wszystko jedno...
Chciał powiedzieć „teraz mam ciebie”, ale nie powiedział tego, bo i tak wiedziałam.
Trzymam w dłoniach twoją twarz. Tamci nazywali szczęściem także i to. W piersiach 
coś pali c ja cała się w tym cieple rozpływam. Przy tobie jestem słaba i delikatna, a zarazem 
twarda i silna. Jedno i drugie - to ja.
- Powinnaś to wiedzieć - nieoczekiwanie odezwał się Earl, gryząc źdźbło trawy. - 
Alfazyn się nie skończył.
Nie od razu zrozumiałam, o czym mówi.
- Alfazyn?
- Sam go zrobiłem.
- Ty?
Moje palce zastygły na jego twarzy. Westchnął i usiadł.
- Powinnaś wiedzieć. Chodzi o trod. Widzisz, w ich atmosferze nie ma trodu.
Mówił tak szybko, jakby się bał, że nie dam mu dokończyć.
- Cały czas szukałem przyczyny. Dlaczego są do nas niepodobni. Dlaczego nie mogę 
ich zrozumieć, choćbym nie wiem jak się starał? Jak widać, klucz do tej zagadki tkwi w 
różnicy pomiędzy dwiema planetami,  którą powinienem był wykryć. Zabrałem się do 
studiowania geografii, geologii, poznałem glebę Ziemi-Alfa, roślinność, klimat - wszystko 
jest tam takie jak u nas. Prócz jednego: w ich atmosferze nie ma trodu.
- Ale to jeszcze niczego nie dowodzi...
- I ja tak myślałem, ale mimo to spróbowałem w warunkach laboratoryjnych 
wytworzyć powietrze Ziemi-Alfa. Nie było to łatwe. Żeby sztucznie wytrącić trod, otrzymać 
dla niego reagent, trzeba było pracować dwa lata. I oto - alfazyn.
Było go jednak zbyt mało, a produkcja za dużo mnie kosztowała, bym w najbliższej 
przyszłości... Wybrałem inną drogę. Załóżmy, że przyczyną jest trod. Załóżmy także, iż w 
połączeniu z alfazynem trod traci swoje właściwości. Wówczas wystarczy zrobić sobie 
zastrzyk z alfazynu...
Ciekawe. Doświadczenia ze zwierzętami rozczarowały mnie - nie zaobserwowałem 
żadnych zmian w ich zachowaniu. Wprowadziłem do swojego organizmu dawkę 
wystarczająco dużą, by uzyskać pełną odporność na działanie trodu i jego wpływ na psychikę, 
jeśli taki posiada. Tak bardzo chciałem choćby przez chwilę poczuć się tamtym człowiekiem, 
że wcale nie pomyślałem, iż mogę zostać nim na zawsze.
Nie, nie myśl, że kiedykolwiek tego żałowałem. Nawet gdy byłem bliski samobójstwa. 
Znów być jednym z nich? Za nic. Masz rację: nienawidziłem ich! Ich niczym nie zmąconego 
spokoju. Dobrze wyregulowane mechanizmy z podwójną izolacją. A gdyby się to komuś 
przydało... Można byłoby ich po kolei zniszczyć, zmienić w niewolników, skłonić do 
zabijania się nawzajem. Mógłbym stać się ich władcą, dyktatorem. Ale nie o tym marzyłem. 
Dać im możliwość odczuwania. Tok jak ja. Jak dobrze byłoby choć na krótko rozruszać ich 
alfazynem!
- Stąd wziął się pomysł cyrku?
- Częściowo tak. A poza tym „seanse hipnozy” przynosiły niemały dochód. Potrzebne 
mi były środki, by urzeczywistnić swój plan.
Trod błyskawicznie wchodzi w reakcje z alfazynem tracąc swoje właściwości. Można 
by go nazwać silnym naturalnym narkotykiem, który paraliżuje w ludziach uczucia wyższe. 
Nie zabija, ale paraliżuje. Pamiętasz? Na Ziemi-Alfa również szukano zapomnienia w 
narkotykach...
Zabrać Betanom trod, zburzyć ich raj - o tym właśnie marzyłem. Lecz by wywołać w 
atmosferze reakcję łańcuchową, potrzeba dwanaście ton alfazynu. W ciągu doby udawało mi 
się otrzymać najwyżej trzy kilogramy. Jedenaście lat nieprzerwanej pracy. Gdy zauważyłem, 
że ktoś mnie obserwuje, brakowało mi cztery i pół tony. Musiałem odejść z cyrku - marny ze 
mnie iluzjonista, program trzymał się jedynie na numerach z alfazynem. Dochody gwałtownie 
spadły, w ostatnim czasie otrzymywałem zaledwie kilogram na dobę.
Postanowiłem zniszczyć laboratorium. Mam ciebie. Oni mnie nie obchodzą. 
Nienawiść? Śmieszne. Po co mi ich cierpienia teraz, kiedy jestem szczęśliwy!
- A ich szczęście?
Zdziwione spojrzenie. Widać nie przyszło mu to do głowy.
- Ich szczęście, Earl. Podobnie jak nasze... Tak jak było na Ziemi-Alfa.
- Po co? - Earl objął mnie. - Ile to wymaga czasu, wysiłku. To jest nasz czas, nasze 
życie. A zresztą to ryzykowne. Po co?
Całuje mnie. Oczywiście, ma rację.
- W jaki sposób chcesz zniszczyć laboratorium? Czy ono znajduje się w podziemnym 
korytarzu?
Earl mrugnął do mnie porozumiewawczo.
- To trochę nie tak! Korytarz prowadzi do starej kopalni, gdzie ukryty jest pocztowy 
aerokar. Jest to w górach, czterdzieści minut lotu stąd. Sam odnajduję je tylko dzięki pomocy 
pilota automatycznego, wokół skały nie ma nawet krzaczka czy trawki. Krajobraz jest ponury, 
ale miejsce dobre, ileż razy to sobie wyobrażałem. Fioletowy obłok, który wypuszczam na 
wolność. Obłok wznosi się, rozpływa nad skałami. Niebo robi się czarne, nad Betą zrywa się 
wicher... Trwa to zaledwie kilka minut, a wtedy oni. Ale dość o nich!
- Pojedziemy tam...
- Po co?
Jego spojrzenie niespokojnie musnęło moją twarz. Niebezpieczeństwo? Niepotrzebnie 
się pospieszyłam. Wstał, wyciągnął rękę.
- Chodźmy.
Powstrzymałam go, nakłoniłam, by z powrotem usiadł. Czułam się wobec niego 
winna. Wspaniałomyślnie znosił moje pieszczoty, dokładnie tak długo, jak długo uspokajałam 
własne sumienie. Potem delikatnie, ale stanowczo uwolnił się z moich objęć.
- Chodźmy, już późno.
Znów porywa nas szalejący, rozbawiony tłum przebierańców, znów coś świszczę, 
trzeszczy, huczy, nad głową przelatują aerokary.
Prawie wszyscy już połączyli się w pary, czekają na nich nocne hotele.
„Błękitne Morze”, „Czerwony Zachód”, „Zielony Las”.
Dla starych i brzydkich - kluby i jarmarczne widowiska. Albo sprzedajna miłość po 
umiarkowanej cenie.
I samotni. Na ławkach lub wprost na trawie. Oczy zwrócone w głąb siebie. O czym 
myślą? O czym ja myślałam będąc Betanką, istotą samowystarczalną? O czym się dało? Sto 
dwadzieścia siedem lat!
Niedoszli myśliciele, artyści, muzycy, poeci. Żyją tylko dla siebie. Ich myśli, ich 
dusze umrą wraz z ich śmiercią. I nie potrafię zmusić ich, by przemówili.
Earl mógłby...
Pomyślałam, że historia powtarza się. Znów Ewa prowadzi Adama do drzewa 
poznania. By zabrać im raj.
Ale tamta Ewa była młoda. I nie postępowała samozwańczo. Adam zaś...
- Chyba dziś z tym skończę, co? Odpowiednia chwila - wszystko stanie się w czasie 
karnawału. Zdążymy.
- Tak, Earl.

Jeszcze szłam do przodu, jeszcze gdzieś w podświadomości przebywałam drogę przez 
gabinet, na dół, korytarzem do starej kopalni, aerokarem w kierunku szarych skał, gdzie Earl 
Stone ukrył swoje laboratorium. Lecz już się zatrzymałam. Podobnie jak rozbita szklanka 
przez jakąś krotką chwilę zachowuje swój kształt, ale już nie jest szklanka, lecz kupką 
odłamków.
Na krześle przy drzwiach prowadzących do gabinetu siedział człowiek. Zachodzące 
słońce złociło jego nagie, niby wypolerowane ciemię.
Szef NP nie nosił peruki.
Odwrócił się i wstał na nasze spotkanie.
To niemożliwe. Ta sama myśl, która pojawiała się w najlepszych chwilach z Earlem. 
Dokładniej jej antyteza. Zbyt fatalne, by mogło się zdarzyć. Zdążyłam dostrzec zawieszony za 
oknem milicyjny aerokar. Czyżby to był koniec? Wciąż jeszcze czułam na ramieniu rękę 
Earla, ale już leciałam gdzieś w dół, w przepaść, wraz z nieprzytomnym sercem. Ciemno, 
duszno, szum w uszach. I jak zza mgły wyłania się twarz Earla.
- Nicole, co ci jest? Nicole!
Z pozoru wszystko jest w porządku - mam przecież dziewiętnaście lat.
Wreszcie udaje mi się złapać oddech, przedmioty nabierają normalnych kształtów. Od 
tej chwili marzę o omdleniu, o niebycie. Ale trzymam się. Nawet machinalnie ściskam rękę 
ojca.
- To ja, Rito! Czy ci niedobrze? Jeżeli tak, to możesz odejść. Paul odprowadzi cię do 
domu. Wypełniłaś już swoją misję.
Earl! Milczę. Patrzę na Earla, który odpowiada na pytania.
- Earl Stone, numer osobisty taki a taki, rok urodzenia taki a taki, były chemik, 
obecnie iluzjonista występujący pod pseudonimem Davida Goore’a, jest pan oskarżony o 
przygotowywanie wielkiej akcji przeciwko państwu - o wykrycie i przechowywanie 
przedmiotów zawierających informacje o Ziemi-Alfa...
Wiedzieliśmy, że kiedyś może się to zdarzyć, ale odrzucaliśmy takie myśli, podobnie 
jak myśli o śmierci. Było to tak samo nieprawdopodobne i tak samo możliwe jak śmierć w 
każdej chwili. I nie byliśmy na to przygotowani tak, jak ludzie nigdy nie są przygotowani na 
śmierć.
Earl naiwnie usiłował się bronić.
- Niczego nie rozumiem, Szefie. Jakie ma pan dowody?
- Dowody? - Ten człowiek miał mój uśmiech! Wiedziałam, że i Earl pomyślał o tym 
samym. Ojciec wyjął z kieszeni znane mi już jajko, o którym wiedział również Earl.
- Jak tam sprawy, Rito? Jak tam sprawy, Rito? Jak tam sprawy, Rito?
- Nie opuszczało mnie wrażenie, że jestem tylko marionetką w straszliwym chaosie. 
Jajo otworzyło się. Spodziewałam się usłyszeć któryś z monologów Rity, ale zamiast tego:
- Jeżeli myślisz, że nasłała mnie NP... Zastanów się. Jestem chora i nie całkiem 
normalna, to znaczy, po pierwsze, nie przedstawiam wartości jako agent... Po co mieliby 
posyłać mnie prosto w twoje ręce? 
- Tak jak zakładaliśmy, zabrzmiało to dość przekonywająco - skomentował Szef.
Mój głos. Ear! odpowiada. Znów ja.
- Po prostu udało mi się wmówić im, że jestem zdrowa. Okłamałam NP, aby spotkać 
się z tobą i wyjaśnić...
- Kiedy zrozumiałem, o co chodzi, moją pierwszą myślą było oczywiście, by 
zawiadomić kogo trzeba. Ale coś w tym chaosie przyciągnęło moją uwagę...
Nasza dawna rozmowa. W jaki sposób? Skąd? Coś musi się stać teraz, zaraz. Ze mną, 
z Earlem, z tym pokojem, ze światem. Ale nic się nie dzieje. Stoimy i słuchamy własnych 
głosów, tego, co mówiliśmy tylko do siebie, co było w nas najszczersze, najbardziej intymne. 
W archiwum, w moim pokoju przypominającym dno studni, na naszych zakonspirowanych 
spacerach. Nie, to niemożliwe, przecież byliśmy wtedy sami! „Tylko człowiek” mógł 
przeniknąć... To dziwne, techniczne nieprawdopodobieństwo, nierealność tego spektaklu 
pomogła mi wytrwać, przekonać siebie o nierealności tego, co się działo. Absurd. Nie mam z 
tym nic wspólnego. Niedorzeczny sen.
- Przestańcie!
Chyba to Earl krzyknął, ale nie poznałam jego głosu. A twarz! I napięte ciało, 
sprężone, gotowe do skoku. „Zabije go” - pomyślałam apatycznie. Nie jak uczestnik, ale jak 
widz.
Szef wyłącza magnetofon, jak gdyby nigdy nie miał w rękach „jaja”, do ust ma znów 
przyklejony uśmiech Rity.
- Spodziewałem się, że to wystarczy. Jest pan aresztowany, Earlu Stone. Chcielibyśmy 
przeszukać pomieszczenie.
- Czy potrzebna jest wam moja zgoda?
- Nie, pomoc. Przecież nie jesteśmy ludźmi.
Ironia? Chyba nie. Po prostu stwierdzenie faktu. Earl spokojnie, jak prawdziwy 
Betanin, otwiera drzwi do gabinetu.
- Proszę.
Ojciec wchodzi, za nim „chłopcy”, którzy nie wiadomo skąd się tutaj wzięli. Earl 
przepuszcza ich, wchodzi sam, nie patrząc na mnie. Drzwi zamykają się.
W dalszym ciągu jestem widzem. Obaj wyłączyli mnie z gry. Po czyjej jestem stronie? 
Kim ja jestem? Odebrano mi osobowość. Bezwolne, zdrewniałe ciało bez uczuć i myśli. Szok. 
Instynkt samozachowawczy.
Ręka na moim ramieniu, tu gdzie nie tak dawno jeszcze leżała ręka Earla. Przystojny 
blondyn z moją twarzą. Paul, brat Rity, mój brat. O coś zapytał, odpowiedziałam. Miękki 
fotel aerokaru. Telewizor, mecz piłki nożnej Paul zostawia mnie. Jestem widzem, oglądam 
mecz.

Kryję się, uciekam od samej siebie, wszystko jedno gdzie - w szaleństwo, w niebyt. 
Jestem trawą na łące, chmurą. To zbyt poetycko. Prosto i łatwo. A może jestem Ritą? 
Prawdziwą Ritą, Betanką, córką Szefa NP.
Nie wolno, nie fantazjuj. Trzeba wrócić do rzeczywistości, bo tam jest Earl. Jesteś 
Ingrid Kane. Zabrali Earla, wszystko skończone. Słyszysz, jesteś Ingrid Kane? Jesteś w 
gmachu NP, przywiózł cię tutaj Paul. W pokoju Rity, na jej łóżku. Jestem Ingrid Kane. 
Jestem, jestem...
Wszystko się we mnie buntuje, bo Ingrid Kane - to ból. Niewyobrażalny, nieludzki, 
stokroć straszliwszy od fizycznego. Earl! Zabiją go, może już... Nigdy go nie zobaczę. Earl!
Milcząc krzyczę z bólu. Rozpaczliwie, jak oszalała...
Wiję się na tapczanie, ale... ani drgnę.
Mogłoby się wydawać, że śpię.
Tysiące oczu, tysiące uszu. Być może śledzą każdy mój gest. W sypialni jest ciemno i 
cicho, ale mnie się wydaje, że jest to cisza sceny, przed którą rozstawiono krzesła widowni. 
Niewidzialni obserwatorzy, przed którymi nie można się ukryć.
Wszystko mi jedno, co ze mną zrobią. Jest tylko Earl. Earl, który jest częścią mnie.
Oto co tamci nazywali cierpieniem, oto przed czym uciekali na Betę. Zło, 
niesprawiedliwość, okrucieństwo otaczającego świata. I bezsilność, niemoc dokonania 
jakiejkolwiek zmiany. Nie mogli? Nie umieli? Nie wiedzieli?
Tam, gdzie jesteś tylko sam z sobą, gdzie nie cierpisz z powodu zła. Na planetę 
samotnych i spokojnych.
A ja nie mam dokąd uciec, chyba że od siebie samej. Bo Earl - to ja.
Ból. Milcząc krzyczę, nieruchomo rzucam się na tapczanie, płaczę bez łez, udając, że 
śpię, udaję Betankę dla tysięcy niewidzialnych oczu.
Earl uważa mnie za szpiega, za zdrajczynię. Z boku tak właśnie to wygląda. Czy nic 
nie da się naprawić? Niemożliwe! Przyzywam Boga, błagam o cud. Boże, jeżeli istniejesz 
naprawdę...
Wstaję, zamawiam kanapki i kawę. Niech patrzą. Muszę mieć siły.
Co też oni właściwie wiedzą? Oskarżyli Earla o ukrycie archiwum. Ani słowa o 
alfazynie, o laboratorium, o zamiarze zniszczenia „raju” Betan. Dlaczego? Gra czy 
niewiedza? Skoro wiedzieli, to dlaczego nie aresztowali go wcześniej? O „krytycznej masie” 
alfazynu wiedział tylko Earl, a więc zwłoka była bardzo ryzykowna. Czekali aż do końca się 
otworzy? To stało się dzisiaj, ale przecież Earl nic konkretnego mi nie powiedział, jedynie 
same ogólniki.
Wybieraliśmy się obejrzeć jego laboratorium - najcenniejsza informacja sama pchała 
się w ręce NP. Wydawałoby się, że jest to najbardziej odpowiednie  miejsce, by wszystko 
wyjaśnić, by nas ująć i unieszkodliwić.
Ale oni nie wiadomo dlaczego rezygnują ze zdobyczy, na którą tak długo polowali. 
Sami sobie odcinają drogę. Dlaczego? To bezsens.
Nie wiedzieli? To mało prawdopodobne. Podsłuchiwali nas nawet w łóżku.
I co wiedzą o mnie? Teraz, gdy nareszcie odzyskałam zdolność myślenia i gdy 
próbowałam przywołać na pamięć moment aresztowania, zrozumiałam coś niezwykłego.
Tamci jakby się obawiali czegoś dotyczącego mnie. Od razu wzięli mnie pod swoje 
skrzydła, odizolowali... Czułam, że jestem im potrzebna. Po co? Dlaczego ojciec przyrzekł 
aresztować Earla Stone’a osobiście - przecież zwykle powierza to któremuś ze swoich 
podwładnych? Dlaczego do pewnego czasu żadnego z agentów NP nie było w hallu. 
Mogliśmy zachowywać się niezbyt spokojnie, a zresztą tak właśnie było. Przypomniałam 
sobie, jaką twarz miał Earl. Szef zdecydował się na ryzyko, żeby tylko nie dopuścić nikogo z 
postronnych. Wyraźnie czegoś się bał. Czego?
Nie jestem w stanie nic wymyślić, nic zrobić, i to jest najgorsze. Pozostaje jedynie 
czekanie. Nawet nie wiem, czy Earl żyje. Earl, który myśli, że jestem zdrajczynią.
Ból, rozpacz, bezsilna złość - całą noc jestem z nimi sam na sam. Nie mam nawet 
prawa płakać, udaję Betankę, której pilnują tysiące oczu...
Rano zostałam wezwana do Szefa. Na jedenastą. Zmuszam się, by zjeść śniadanie. 
Cieszę się, spostrzegam, że włosy nad czołem mam jakby przyprószone pudrem. Osiwiałam. 
No cóż, tamtym też się to zdarzało. Niewielki makijaż i znów mam dwadzieścia lat.
Teraz także i Rita ma farbowane włosy.
Dobrze, że Ingrid dopisuje jeszcze poczucie humoru.
Jednak wiem, że już jestem inna. Ta noc zmieniła Ingrid Kane chyba bardziej niż 
miesiące szczęścia z Earlem...
Weszłam i zameldowałam się zgodnie z regulaminem. Szef skinął głową i wskazał mi 
krzesło. Earl... Na sekundę zaparło mi dech. Żeby tylko wiedzieć, czy żyje!
Chwila ciszy zdaje się nie mieć końca.
- No więc tak, dziewczyno. Myślałaś, że wszystkich wyprowadziłaś w pole, prawda? 
Zresztą ich rzeczywiście wykiwałaś, całą komisję. Do tej pory niczego się nie domyślają. 
Tylko ja wiem, że ty...
Przerwał. Gdyby powiedział: „jesteś Ingrid Kane”, wcale bym się nie zdziwiła.
- Że twoja choroba jest nieuleczalna. Wiedziałem, że pójdziesz do Goore’a, jak tylko 
cię wypuścimy. Przewidziałem, że połknie haczyk. Obawialiśmy się, że Goore ma powiązania 
z Ziemią-Alfa, ale nie chcieliśmy przedwcześnie wszczynać alarmu. To prawda, podstęp z 
zębem również był ryzykowny, ale nadzwyczaj kuszący. To mój pomysł.
- Z zębem? - Z wrażenia zaschło mi w gardle.
- Jak to, nie wiedziałaś? - Szef uśmiechnął się. Byłem przekonany, żeście to 
rozszyfrowali. Łączność nagle się urwała, ale właściwie dowiedziałem się wszystkiego, czego 
chciałem. Dlatego postanowiłem, że trzeba z tym skończyć! Czy nie za długo...
Aż mi się niedobrze zrobiło z obrzydzenia do siebie: proste jak dwa razy dwa - zwykła 
plomba w zębie. Zachciało mi się zwierzeń! Plomba, której nie miała Nicole i która nagle 
wypadła z ust Rity. A ja, pogrążona w najróżniejszych domysłach, nie domyśliłam się tego. 
Narkoza podczas snu, miniaturowy przekaźnik w zębie. Nie chciało mi się nawet szukać tej 
plomby - wypadła, no to wypadła. Obrzydliwość!
To ja jestem winna, Earl. Tak, byłam szpiegiem.
Pospieszyli się z aresztowaniem! Szczęśliwy przypadek.
Nie wiedzą nic o trodzie i o laboratorium. Zresztą, jakie to ma znaczenie, kiedy za 
jedną tylko książkę z Ziemi-Alfa Earlowi grozi śmierć?
A może posłużyli się prowokacją, by zmusić go do złożenia zeznań o laboratorium? 
Chyba nie. Szefa nie byłoby w tej chwili tutaj.
- Co z nim zrobiliście? - miałam wrażenie, że to pytanie zadał ktoś obcy. Byłam 
przygotowana na krzyk, wiedziałam, że nie wytrzymam, że z tego bólu zawyję, upadnę na 
podłogę, przyznam się, że jestem Ingrid Kane, będę trawą na łące, umrę...
- Jest tutaj, w czwartym bloku. Źle się czujesz?
Kręcę głową. Kilka głębokich wdechów i wszystko jest w porządku. Mogę nawet 
mówić.
- Ojcze, on nikomu nie wyrządzi zła. Zniszczcie ukryte archiwum, Earl znów zajmie 
się chemią albo czymś innym... Wyleczę go. Ojcze!
Łapię się na tym, że próbuję grać na jego uczuciach, których w nim nie ma. 
Oduczyłam się rozmawiać z ludźmi z Ziemi-Beta. Szef słucha mnie cierpliwie i wyrozumiale, 
jak chorej.
- Córka Szefa NP prosi ojca, by złamał prawo lepiej zamilcz, Rito. Jesteś chora i nie 
rozumiesz, co mówisz. To będzie proces pokazowy - nie zaszkodzi przypomnieć 
społeczeństwu, do czego prowadzi żądza wiedzy. Kto wie, niewykluczone, że podobne 
archiwa... Earl Stone musi umrzeć.
- Kiedy?
- O tym właśnie chcę z tobą porozmawiać. Jak ci wiadomo, prawo pozbawienia życia 
przestępcy należy do agenta, który go zdemaskował.
- Zatem miałabym...
Tego było już za wiele. Dają mi prawo zabić Earla. Zachłystuję się od śmiechu, nie 
mogę przestać się śmiać. Histeria. To niedobrze, nerwy odmawiają mi posłuszeństwa...
Szef cierpliwie czeka, aż się uspokoję.
- Musisz to zrobić, maleńka. Oni myślą, że jesteś zdrowa. Przekonałem ich, że 
postępowałaś zgodnie z moją instrukcją. Gdyby wiedzieli... Postawiliby cię w jednym rzędzie 
z przestępcą.
Troska o mnie. Instynkt ojcowski? To interesujące!
- Przekonałem ich, ale niektórzy mają wątpliwości. Grałaś zbyt dobrze. Obawiałem 
się, że coś wytniesz, gdy będziemy aresztować tego chłopaka, i postanowiłem załatwić 
sprawę bez świadków. Ale trzymałaś się bardzo dzielnie. A teraz... Jeśli się nie zgodzisz 
wszystko będzie dla nich jasne. Postawią cię przed sądem. Albo wyślą cię do szpitala dla 
chorych psychicznie.
- Wszystko mi jedno.
- Ale nasza rodzina zostanie skompromitowana, ja będę musiał podać się do dymisji. 
Nasza dynastia...
A więc stąd ten miękki, proszący ton, oto dlaczego jestem mu potrzebna. Dynastia. 
Śmieszne.
- To znaczy, że przestrzegasz prawa tylko wtedy, gdy rzecz nie dotyczy ciebie?
- Bzdura. Czy ty jesteś winna swojej choroby? Tego wymagało dobro sprawy. Zaraz 
po śmierci Earla Stone’a otrzymasz całkowitą swobodę. Możesz zjechać na dół, wypoczywać, 
wybrać sobie jaki chcesz zawód. Jedyny warunek - nigdy nie wspominaj o Ziemi-Alfa. Jeśli 
nie chcesz, by Betonie złożyli na ciebie donos. Mam nadzieję, że jesteś wystarczająco 
rozsądna. Kiedy Earla Stone’a już nie będzie, twój obłęd ustąpi, jestem o tym przekonany. 
Powinnaś zrobić to dla własnego dobra.
- A jeżeli nie?
- Wtedy... po cichu cię zlikwiduję - katastrofa powietrzna, nieszczęśliwy wypadek, 
wszystko się może zdarzyć... Nie mam innego wyjścia. A Earlowi Stone’owi i tak nic nie 
pomożesz.
Milczę. Wszystko na nic. Szef rozumuje całkiem logicznie. Nic prócz logiki. Mówimy 
różnymi językami i jesteśmy w ich mocy.
- Kiedy mam ci dać odpowiedź?
- Natychmiast. Z Earlem Stone’em wszystko jest jasne - każde odroczenie wyroku 
wyda się podejrzane. Jutro w południe przestępca musi umrzeć.
- Czy mogę się z nim zobaczyć?
- Nie.
Nawet cierpieć nie mam już siły, jedynie mózg, nie chcąc się poddać, gorączkowo 
szuka wyjścia. Takie niepotrzebne ciosy w twardy, głuchy mur.
Earl, Earl, Earl...
I nagle światełko. Nawet nie myśl, a nagłe olśnienie, jeszcze nie dające się wyrazić 
słowami.
Spokojnie, Ingrid. Szef nie powinien niczego zauważyć.
- Zgadzam się.

Dwuosobowy aerokar niesie mnie do Stolicy. Wiem, że nie jestem obserwowana - 
Szef demonstruje pełne zaufanie do mnie. Co więcej, udało mi się załatwić dla Earla prawo 
do ostatniego życzenia, prawo do śmierci nie w mrocznej celi czwartego bloku, lecz na 
miękkiej leżance któregoś z zaproponowanych przeze mnie zakładów. Pośród palm, kwiatów, 
pawi i słodkiej, odurzającej muzyki.
Obejrzawszy dla zmylenia pozorów kilka domów, skierowałam aerokar na 593 aleję, 
tam, gdzie mieszkała kiedyś Ingrid Kane.
Cieszę się, że przeżyłam tę noc, cieszę się, że się zmieniłam. Teraz wiem, co to za 
przemiana.
Znów nauczyłam się spokoju. Spokój Betan to martwe, wyschnięte koryto, mój spokój 
to koryto, w którym kipi rzeka. Kwieciste to, lecz adekwatne. Nowa właścicielka, szacowna 
starsza wdowa w peruce koloru bzu, nie wie na szczęście, co mam w środku. Widzi przed 
sobą jedynie śliczną Betankę z NP, szukającą odpowiedniego miejsca na kaźń prawdziwego 
Alfianina. Obraca w rękach dokumenty, a sama nie spuszcza ze mnie oczu, zazdroszcząc mi 
prawdopodobnie młodości, długich, pięknych nóg i zielonopopielatych włosów, spiętych 
złotą żmijką.
Kiedyś tak właśnie ja patrzyłam na Nicole. Tylko włosy są teraz farbowane.
Oczywiście, pokaże mi dom - prawdziwych Alfian nie znajduje się na ulicy, taka 
reklama dla jej zakładu! Idę za nią - prawie nic się tu nie zmieniło. Wciąż te same starannie 
przystrzyżone gazony, kwiaty, które zasadziłam zeszłej zimy, a oto aleja - tu umarł Bernard. 
Ingrid Kane... Czyżby to kiedyś było? Moje życie, mój eksperyment. Miesiące, lata...
Nawet zardzewiały pręt, o który Nicole zraniła nogę, jak dawniej wystaje z ziemi.
Ale nie mam głowy do wspomnień. Ukradkiem wyciągam pręt - przyda mi się.
Serce wali głośno i rytmicznie, niczym piłeczka o stół ping-pongowy. Spokojnie, 
Ingrid. W usypialni nie ma palmy.
Spokojnie. Nie ma plamy. To wszystko. Nie udało się, Earl.
- Czy coś nie tak?
- Mało zieleni. Na 146 alei w usypialni są palmy...
- Palmy? Mam ich na szczęście mnóstwo. Pomyślałam, że tu jest za ciasno, i 
wyniosłam je do hallu. Ile tylko pani sobie życzy. Chwileczkę.
Robot dźwiga do usypialni donice z palmami. Niebawem pomieszczenie przypomina 
tropikalny las. Właścicielka patrzy na mnie już bez wcześniejszej życzliwości.
Ta! Nareszcie jest. Ale życzę sobie, by przyniesiono mi jeszcze jedną palmę! I 
dokumenty stwierdzające prawo do zarządzania. Właścicielka znika. Korzystając z jej 
nieobecności, szybko wbijam pręt w ziemię. Trafił na coś twardego. Chyba DIK jest na 
swoim miejscu.
Zawsze ci się udawało, Ingrid Kane.
Jeszcze coś tam muszę podpisać, wydaję ostatnie dyspozycje na jutro, ale myślami już 
nie jestem tutaj. Wiele mam do zrobienia. Przecież to mój ostatni dzień na Ziemi.
Pożegnać się z tym, co żal opuszczać. Przypomniałam sobie Ritę, ona też się żegnała. 
Wtedy mnie to zdziwiło.
Opustoszały w powszedni dzień brzeg rzeki, woda zimna, czysta. Małe, zwinne 
ptaszki wzlatują spod nóg. Jaki zapach ma ta rzeka - czuje się w nim i deszcz, i śnieg, słońce i 
ziemię, dzień i noc, i wszystkie cztery pory roku.
Płynę na drugi brzeg, z rozkoszą poddaję się silnemu nurtowi opływającej mnie wody. 
Nie mam nawet czasu popłynąć na wyspę, którą zamieszkują raki.
Nigdy tam nie popłynę. Nigdy.
Przykry chłodek gdzieś w dole brzucha. Nie, tak nie można. To twój pierwszy dzień 
na ziemi, Ingrid. Witaj, rzeko.
I witaj niebo. Pogoda wietrzna. Sportowe aerokary wypożyczają tylko zawodowcom - 
ledwie uprosiłam, i teraz każdy poryw wiatru rzuca mną, aerokar kręci się jak bąk.
Szkoda, że nie mogę umrzeć jak ptak, spadając w dół.
Ciało Rity już do mnie nie należy.
Przed obiadem jestem nad morzem. Pełnia sezonu, plaże usłane urlopowiczami, 
dwuosobowe łódki kołyszą się na falach, unoszą się wzdłuż brzegu, jak kolorowe plamki 
majaczą na linii horyzontu.
Ręka Earla na moim ramieniu... Uciec stąd. Chwilę tylko postałam boso w wodzie, 
słuchałam szumu morza.
Jakie ono właściwie jest?
Okazuje się, że dzień to bardzo długo. Gdy jest pierwszy lub ostatni. Zdążyłam nawet 
polecieć tam, gdzie trwała jeszcze zima, i oma! nie zabłądziłam na nartach, bo nagle spadł 
śnieg, tor zawiało, a ja zostałam sama pośród białych, nieruchomych świerków i śniegu, który 
wciąż padał, cicho i uroczyście.
W drodze powrotnej zjechałam z góry, pobiegłam do bazy i już nawet przejechałam 
milę, ale pomyślałam, że nigdy więcej nie będę zjeżdżać na nartach, i nie mogłam nie 
zawrócić, zjeżdżałam raz za razem - choć już się ściemniało - z jakimś rudym 
dwudziestoletnim zawodowcem. Wpadliśmy w zaspę, pocałował mnie zimnymi od wiatru 
wargami i nagle rozpłakałam się, utknąwszy w śniegu.
Do Stolicy wróciłam w nocy. Przed willą Earla Stone’a płonęło olbrzymie ognisko - 
palono nasze archiwum. Taśmy, płyty, książki. Dokoła zebrał się pokaźny tłumek. Dzieci 
bawiły się skacząc koło ognia, dorośli gapili się. Jedni obojętnie, inni z zaciekawieniem. 
Przyglądali się, jak ogień pożera dziwaczne przedmioty, próbowali domyślić się ich 
przeznaczenia.
Przecisnęłam się jak tylko można było najbliżej do miejsca, gdzie otaczali ogień 
„chłopcy” z NP. Wielu z nich znałam, witali się ze mną, gratulowali mi, zgodnie z rytuałem, 
pomyślnego zakończenia operacji. Moje pojawienie się tu przyjęte zostało jako coś bardzo 
naturalnego - agent numer 423 przyszedł popatrzeć na swoje dzieło.
Ogniska z książek. Na Ziemi-Alfa też tak było.
Patrzyłam, jak ginie to, czym wraz z Earlem żyliśmy przez wszystkie miesiące, 
wspominałam. Nasze myśli, uczucia, dyskusje - wszystko to było ze mną i nie ulegnie 
zniszczeniu, dopóki ja żyję.
Dopóki ja żyję - jakie to smutne!
Także i później zostanie to z nami, Earl, dlatego że ty i ja - to jedno. Oszukamy ich, 
owiniemy sobie wokół palca. Ta myśl prawie mnie rozweseliła.
Są Betonami. Ich ramiona dotykają moich, czuję ich oddechy. Ich twarze, oświetlone 
drżącym, migotliwym blaskiem płomieni, wydają się teraz niemal natchnione. Złudzenie. Im 
nic nie zostanie, palą ostatni most łączący martwą ludzkość z żywą.
Nic prócz ciekawości. Powinnam czuć do nich pogardę i nienawiść, jak Earl, ale w 
duszy mam tylko współczucie. Może dlatego, że przeżyłam życie jako jedna z nich. Mój 
ojciec i dziad byli Betonami, także dzieci, które mi zabrano. Moje wnuki, prawnuki, których 
nigdy nie widziałam.
Nici, które nas łączą, są silniejsze o całe stulecie niż nici Earla.
Po raz pierwszy naprawdę uświadomiłam sobie, że jutro zrobię to nie tylko dla Earla. 
Pocztowy aerokar, ukryty w starej kopalni, czterdzieści minut lotu, laboratorium pośród skał. 
Tylko Earl wie, gdzie ono się znajduje, tylko on zna tajemnicę produkcji alfazynu.
Fioletowy obłok unosi się i ginie nad skałami, niebo ciemnieje, nad Betą przelatuje 
wicher. Wszystko trwa zaledwie kilka chwil.
Dziwne. Patrzę, jak płonie nasza przeszłość, a cała jestem w przyszłości, w której 
mnie już nie będzie.
Słyszycie, chcę wysadzić w powietrze wasz raj, wasze tchórzliwie strzeżone 
schronienie!
Ale kim ja jestem? Jakie mam do tego prawo?
Jestem Ingrid Kane, jedna z was. Moje prawo - to moje pierwsze życie, wiek i ćwierć. 
I drugie - to, które teraz płonie przed wami. Tylko rok.
I pamięć wielu pokoleń waszych przodków z Ziemi-Alfa, zamknięta w tych taśmach, 
książkach, obrazach.
Chcę wysadzić w powietrze wasz przeklęty raj, waszą ospałość, wasz martwy spokój. 
Za cenę życia Ingrid Kane. Co mnie do tego skłania? Ani nienawiść, ani pogarda, nawet nie 
złość. Może współczucie? Może miłość?
To odkrycie wstrząsnęło mną. Miłość? Mumie zastygłe przy ognisku, w którym palą 
książki. Do nich?
Tak, to dziwne, ale kochałam ich. Nie ich teraźniejszość, lecz przyszłość, w której 
mnie już nie będzie. Ale w której mimo wszystko pozostanę. W ich przebudzeniu, w śmiechu 
i we łzach, w ich twórczości i natchnieniu, w poszukiwaniu. W tym, co jest „niemożliwe”, i w 
ręce spoczywającej na moim ramieniu. Przywrócę im to.
Dziesiątki, setki, tysiące pokoleń po mnie.
Nie umrę, dopóki będzie żyła ludzkość.
Podobnie jak ci, których palą teraz na stosie. Których palono we wszystkich czasach, a 
mimo to nie zdołano ich zniszczyć. Tych, którzy pomogli ludziom stać się lepszymi, którzy 
uczyli człowieka, jak być Człowiekiem.
Oni we mnie żyją. W tym, co zaplanowałam.
Ingrid Kane, samotna, przy ognisku, w którym palą wszystko, co dla niej drogie. Earl 
jest w ich rękach. Uważa mnie za zdrajczynię.
Ale myślę o jutrze i jestem... szczęśliwa. Nie jestem samotna, bo jestem z nimi. W ich 
przyszłości i przeszłości, którą próbują teraz tak naiwnie spalić.
Jakie to proste - poczuć się cząstką, ogniwem ogromnej całości, która nosi miano 
ludzkość.
Słup ognia i dymu wzbił się w czarne niebo - wysadzili willę Davida Goore’a. Tłum 
gwizdał, wrzeszczał, darł się wniebogłosy, podniecony niecodziennym widowiskiem, ale nikt 
nie wiedział o pocztowym aerokarze, ukrytym w starej kopalni. Nikt nie wiedział, że to 
ostatnia noc Ingrid Kane na Ziemi.
Że nie czuje się samotna. I że jest szczęśliwa.
Nie myślałam, że w ogóle będę mogła spać, a zasnęłam od razu i spałam do rana - po 
raz ostatni młodość Rity dowiodła swoich zalet. Złapałam się na tym, że już myślę o jej ciele 
jak o czymś, co do mnie nie należy, że dbam o nie ze szczególną troską, jakbym szykowała je 
na sprzedaż. Moja twarz w lustrze wydała mi się podobna do twarzy Ingrid. I ufarbowane, 
siwe pasmo włosów - to również Ingrid.
Gimnastyka, tusz, śniadanie - ciało Rity będzie w doskonałej formie. Jak to dobrze, że 
się wyspałam!
Ostatnia rozmowa z Szefem. Zgodnie z moją prośbą przygotował dokumenty. Gdy 
komputer medyczny potwierdzi śmierć Earla Stone’a, Rita będzie mogła pójść, dokąd zechce, 
i robić, co się jej tylko spodoba, otrzymując corocznie ładną sumkę. W torebce dokumenty, 
kaseta magnetofonowa wielkości guzika. Mój ostatni list do Earla. Mój głos. Podłączę list do 
DIK-a, Earl wysłucha go we śnie i wszystko zrozumie.
Aerokar wiezie mnie do Stolicy, do dawnego domu Ingrid Kane. Odprowadza mnie 
tylko Paul, którego na szczęście, jak zawsze, pochłania program telewizyjny. Wszystko po raz 
ostatni: i mój lot, i chmury, i słońce, i przesuwające się w dole dachy, ale nie mam do tego 
głowy. Myślę tylko o tym, jak przywita mnie Earl, i moja pewność siebie stopniowo ulatnia 
się.
Co będzie, jeżeli uwierzył w wersję Szefa? Rita - szpieg, zdrajczyni, kat... Jeżeli nie 
zechce ze mną rozmawiać, jeżeli odwróci się, plunie mi w twarz? Jak mam wtedy zrealizować 
swój plan?
Willa Ingrid także jest otoczona, dokoła ten sam żądny wrażeń tłum, czekający aż mu 
pokażą, ku przestrodze, ciało Earla Stone’a. Informują mnie, że już przywieziono przestępcę, 
że został o wszystkim poinformowany i, jak się wydaje, zachowuje się spokojnie. Ale na 
wszelki wypadek wręczają mi broń.
Na sukienkę nakładają mi czarną pelerynę z herbem - budynek NP w kształcie 
piramidy - symbolem władzy państwowej.
Wysocy, opaleni chłopcy w czarnych koszulach z takimi samymi naszywkami 
oddzielają tłum od pomostu, który wzniesiono na placu przed domem.
Boże, jeśli naprawdę istniejesz... Spokojnie, Ingrid!
Wyprowadzono Earla, jak tygrysa na arenę cyrku. Miękko, leniwie wskoczył na 
pomost i zamarł w uległe-ironicznej pozie. Zmuszony do podporządkowania się 
okolicznościom pozostał sobą. Pełen pogardy dla gapiącego się na niego tłumu i do tych, 
którzy go na to wszystko skazali właśnie ku uciesze tłumu.
Zawsze mi w cyrku było żal tygrysów.
Earl zobaczył mnie. Jego spojrzenie. Niezwykłe wrażenie - plac znów się zakołysał, 
poszerzył się, wypełnił powietrzem, zarysy twarzy i przedmiotów znów stały się ostre i 
wyraziste. Jak gdybym jeszcze raz napiła się alfazynu. Czy mogłam przypuścić, że zwątpi we 
mnie, w cud, który nas łączy - dwoje ludzi pośród stada Betan?
Głupia, głupia Ingrid!
Jest wdzięczny za to, że znalazłam w sobie dość siły, by stać się jego katem, by w 
ostatniej chwili być razem z nim. Jest mną zachwycony. Wierzę, że tak jest. Wszystko się 
pomieszało - kłamstwo i prawda, wzlot i upadek, to, co tamci nazywali cierpieniem, i to, co 
nazywają szczęściem. Widzimy tylko siebie, jesteśmy sami. Które z nas jest ofiarą, a które 
katem? Które dziś umrze, które będzie żyło? A może zostaniemy obydwoje, tak jak nie 
przestaje żyć pośród nas Rita, niezauważalnie wywierając wpływ na nasze myśli > czyny? I 
ci, którzy żyją wiele setek lat świetlnych stąd, ci, którzy zostawili po sobie książki, obrazy, 
symfonie?... I nieznajomy, który zostawił nam archiwum...
Rozlega się monotonny głos urzędnika odczytującego wyrok. Spokojne, niewidzące 
oczy Betan. Jeśli krzyknę, zapłaczę, rzucę się na ziemię - pojawi się w nich ciekawość, nic 
więcej.
Na sosnach wokół domu wyrastają młode pędy. Po dachu spaceruje rudy kot. Na placu 
młodzi grają w siatkówkę, dziewczyna w białych dżinsach nie umie odbierać piłki, wali w nią 
nadgarstkiem, piłka bez przerwy wypada jej z rąk.
Sosna, dach, kot, siatkówka - wszystko to „nigdy”. Właścicielka usypialni daje mi 
krótki instruktaż, udziela niezbędnych informacji. Znajome, słodkie odurzające ciepło 
„usypialni”. Palma stoi na dawnym miejscu.
Udaję, że słucham właścicielki - ona uczy Ingrid Kane posługiwać się aparaturą! 
Zabawne!
Sofa, na której umarła kiedyś stodwudziestosiedmioletnia Ingrid Kane, przygotowana 
jest teraz dla Earla Stone’a. A tam, gdzie Ingrid zmartwychwstała zabijając Rite, wskrzeszony 
zostanie Earl Stone zabijając Ingrid.
Czy nie ma w tych naszych zadziwiających związkach jakiejś prawidłowości? A co 
będzie, jeżeli Rita, Earl, ja i życie każdego z nas stanie się ogniwem jednego łańcucha? 
Betanie umierają, zostają ludzie. Selekcja naturalna, jak wśród zwierząt. W imię ocalenia 
człowieczeństwa.
Pocztowy aerokar w starej kopalni, laboratorium wśród skał, fioletowy obłok.
Earl, musisz to dokończyć. Teraz, gdy dowiesz się, kim jestem, dowiesz się o mnie 
wszystkiego... Całe moje życie i moja śmierć nakażą ci to. Będziesz miał ciało Rity, jej siły, 
jej młodość. Nowa Rita będzie patrzeć na rozmówcę z ukosa, nieruchomym wzrokiem, jak 
ptak. Ale siwe pasmo pozostanie - nie zapomnij go ufarbować.
Hełm „ostatniego życzenia”. Z ciebie umrze ciało, a ze mnie? Co pozostanie ze mnie?
Fioletowy obłok. Chcę, żeby tak się stało.
Po raz pierwszy osoba umierająca w tym pokoju będzie myśleć o przyszłości. Jesteś 
moją przyszłością, Earl, dlatego wypełnisz moją wolę.
Właścicielka wychodzi. Prędko wyciągam z donicy przewody, podłączam je do 
hełmu. Ampułka ze środkiem usypiającym. Połknę ją w odpowiednim momencie, przed 
włączeniem gazu. Mój list do ciebie. Chyba to wszystko. Za godzinę roboty wyniosą twoje 
ciało do pomieszczenia, w którym automat medyczny potwierdzi twoją śmierć. Po dwóch 
godzinach obudzisz się. Będziesz miał dokumenty i postać Nicole Brandeaux. I wolność. 
Wstań i idź.
Musisz wytrzymać, Earl. Wiem, że wytrzymasz.
Wybacz mi, nie mogłam inaczej. Nigdy byś się nie zgodził. Dlatego zdecydowałam za 
nas oboje.
Pięć minut tylko z tobą, pięć minut na to, by się z tobą pożegnać.
Jak cicho... Z ulicy dobiegają rytmiczne uderzenia piłki. Pac! Pac! - widocznie tej w 
białych dżinsach znów się nie udało.
Słuchaj, gdy wyjdziesz... naucz ją odbierać podanie.