Monica Hughes
Skąd nie widać ziemi
GŁÓWNE DATY Z DZIEJÓW KOLONIZACJI KSIĘŻYCA
1959 Wysłanie Łuny 2 na Księżyc.
1968 Apollo 8: pierwszy pojazd z załogą na orbicie Księżyca.
1969 Apollo 11: pierwsze lądowanie człowieka na Księżycu,
1975 Połączenie statków Apollo-Sojuz.
1985 Założenie bazy ONZ na Sinus Medii: astronauci ZSRR i USA we współpracy z naukowcami an-
gielskimi, francuskimi i niemieckimi.
1987 Założenie tymczasowej bazy w Kraterze Keplera. Rozpoczęcie prac nad techniką egzystencji w wa-
runkach próżni i niskiej temperatury.
1988 Konstrukcja pierwszego magnetowozu. Otwarcie stacji Imbrium.
1989 Założenie tymczasowych baz w Kraterach Kopernika i Alfonsusa.
1990 Założenie stałej bazy w Kraterze Keplera.
1991 Założenie stałej bazy w Kraterze Kopernika.
1994 Założenie stałej bazy w Kraterze Alfonsusa.
1995 Narodziny pierwszego człowieka na Księżycu;
dziecko — syn gubernatora Mastermana — otrzymuje imię Kepler.
1999 Początek eksploatacji surowców w Kraterze Aristarchusa.
2000 LEMCON otrzymuje od ONZ prawo eksploatacji zasobów mineralnych Księżyca.
2003 LEMCON ogłasza zakaz wstępu dla kolonistów do swojej bazy na Aristarchusie.
2005 Początek projektu Genezis.
2010 Gubernator Masterman udaje się na Ziemię, do siedziby ONZ w sprawie uzyskania nowego man-
datu dla kolonistów Księżyca. Nowy mandat ONZ. Zakończenie budowy Genezis.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Prom księżycowy usiadł na lądowisku numer 4 dworca lotniczego na Imbrium w samo południe. Po-
wracałem na Księżyc, po trzech miesiącach nieobecności.
Głuchy, raczej odczuwalny niż słyszalny stuk uświadomił mi, że transporter połączył się ze śluzą powie-
trzną. Drzwi kabiny rozsunęły się z lekkim sykiem. Siedzieliśmy z ojcem na sąsiadujących ze sobą fote-
lach. Teraz rozpięliśmy pasy bezpieczeństwa i podążyliśmy przez wąskie przejście ku wyjściu. Po drodze 
lustrowałem pozostałe fotele. Z pozostałych czternastu dwanaście zajmowali oczywiście turyści. Tuzin 
pasażerów to wcale dobry komplet jak na południowy rejs. Sezon rozpoczynał się wraz ze wschodem 
Słońca, a wtedy ceny przelotu były znacznie wyższe i oprócz pieniędzy trzeba było mieć dobre chody, 
żeby zdobyć bilet.
Albowiem po porannym lądowaniu podróżni mogli oglądać z balkonów hotelu "Srebrny Hilton" wspania-
łą panoramę gór Haemus rozciągających się na południowym wschodzie, których wierzchołki stawały — 
jeden po drugim — w blasku nowego dnia, aż cały łańcuch przeistaczał się w płomieniste półkole. Potem 
na czarnym jak atrament niebie ukazywało się Słońce i zalewało pusty basen Morza Spokoju 
oślepiającym światłem. Był to zaiste widok wart olbrzymich sum w dolarach, funtach, markach czy 
rublach, więc nic dziwnego, że poranne loty na Księżyc zamawiać trzeba było na rok lub dłużej z góry.          
Mniej zamożni turyści przyjeżdżali w południe, tak jak dzisiaj ojciec i ja. Krajobraz księżycowy jest wów-
czas rozmyty przez znajdujące się prosto nad głową ostre światło Słońca i mój piękny świat wygląda jak 
wymodelowany w szarawym cemencie. Nocne promy wypełnione są zazwyczaj naukowcami, którymi są 
bądź astronomowie wykorzystujący swoje urlopy, by napawać się widokiem wszechświata nie 
zakłóconego przez atmosferę, bądź też inżynierowie, pragnący osobiście zbadać zjawisko superzimnej 
próżni, którą odznacza się długa księżycowa noc.
Jakiś niecierpliwy byznesmen poszedł za naszym przykładem i nie chcąc stracić ani chwili cennego i 
kosztownego czasu zerwał się na nogi. Natychmiast opadł z powrotem na siedzenie i wydając bolesny 
jęk chwycił się za głowę, którą uderzył w sufit. Pozostali pasażerowie leżeli potulnie w swoich fotelach i 
czekali, aż stewardesa pomoże im dostosować się do nagłej utraty wagi.
Daremnie powstrzymywałem się od śmiechu. Przez trzy miesiące przebywałem poza moim żywiołem 
walcząc z udręką sześciokrotnie zwiększonej wagi mojego ciała i wysłuchując irytujących uwag Ziemian. 
Jakże dobrze było znaleźć się znowu we własnym świecie! Ciało moje bez trudu przypominało sobie 
znajome ruchy, nogi wykonywały długie powolne susy, chodząc przenosiłem się z pięt na palce, 
przechylone ku przodowi ciało rozluźniało się, ramiona równoważyły ruchy nóg.
Przez całą drogę do dworca lotniczego Morza Deszczów czułem się znakomicie. Transporter połączył 
się ze śluzą, drzwi rozsunęły się ukazując wąski tunel pomalowany na dobrze mi znany kolor ciemnej 
zieleni. Księżycowej zieleni!
Nie wiem, czy to na Ziemi jakiś zatrudniony w przemyśle psycholog uznał, że ten odrażający kolor jest 
najbardziej odpowiedni dla ludzi przebywających w izolowanych pomieszczeniach, czy też jakiś humo-
rysta orzekł, że skoro już wiadomo, że Księżyc nie jest zrobiony z zielonego sera, to powinien 
przynajmniej być pomalowany na zielono. I tak się stało. Zieleń pokrywała wszystko. A ja już 
zapomniałem jak przygnębiający jest ten kolor.
Drzwi u końca tunelu otworzyły się, weszliśmy pod kopułę hali dworcowej. Zastaliśmy tam oczywiście 
tłumy, które przyszły na powitanie mojego ojca, gubernatora Księżyca. Rozpoznałem Milesa Fargo, 
dyrektora LEMCON-u , czyli konsorcjum zajmującego się eksploatacją zasobów mineralnych Księżyca, 
otoczonego przez swoich zbirów, którzy wyglądali jakby rwali się do bitki. LEMCON to olbrzymi koncern 
wielonarodowy, który odsunął wczesnych kolonistów księżycowych i opanował całą eksploatację naszych 
zasobów mineralnych. Znalazł też sposób na przekazywanie zysków macierzystemu przedsiębiorstwu na 
Ziemi. My, ludzie Księżyca, nie mieliśmy udziału w tych zyskach, toteż mój ojciec i pan Fargo byli 
wrogami, chociaż nigdy nie podnieśli na siebie ani ręki, ani głosu. To, czego chcieli dokonać na Księżycu, 
było krańcowo sprzeczne.
Pozostali witający byli naszymi przyjaciółmi — przeważnie przedstawiciele różnych baz księżycowych. 
Dostrzegłem Joe Asakę z bazy Kopernika i Pierre'a Laframboise, dyrektora „Srebrnego Hiltona". Przy-
puszczam, że był zaniepokojony plotkami o tendencjach niepodległościowych na Księżycu. Obawiał się, 
że wpłyną na zmniejszenie ruchu turystycznego, który był wciąż głównym źródłem naszych dochodów.
Sir Michael Stokes, na którego przyjaciele mówią Mick, przemierzył tysiąc trzysta kilometrów od stacji 
wulkanologicznej z bazy Alfonsusa, żeby porozmawiać z ojcem. Nad tłumem witających górowała siwa 
czupryna Huntleya Shepparda. Jego przybycie nie było dla nas niespodzianką. Pod nieobecność 
gubernatora właśnie on zarządzał kolonią. Sprawował urząd kontrolera, toteż miał ojcu wiele spraw do 
przekazania.
Koloniści i przedstawiciele LEMCON-u otoczyli nas, czekając na okazję do rozmowy z ojcem, a 
dwunastu turystów, którzy wysiedli z promu, kręciło się niespokojnie po hallu w oczekiwaniu transportu do 
hotelu, tak więc dopiero po kilku minutach zorientowałem się, że Ann Sheppard nie przybyła z ojcem z 
bazy Keplera, żeby mnie powitać.
W czasie trzymiesięcznego pobytu na Ziemi pisywałem do niej regularnie... może nie za często, gdyż 
tak wiele działo się dokoła mnie... ale przecież wciąż o niej myślałem, zwłaszcza w czasie ostatnich 
trzech tygodni pobytu na Ziemi, już po pożegnaniu się z Hilary. A miałem przecież tyle do opowiedzenia. 
O moim pobycie w morzu na konszelfie  z wujem Tedem, ciotką Janet i kuzynem Jonem. I o Hilary. 
Chociaż postanowiłem, że nie powiem Ann zbyt wiele o Hil. Trudno byłoby mi wytłumaczyć jej moje 
uczucia w stosunku do dziewczyny o rudych włosach i perłowej cerze, nie raniąc jej uczuć. A tymczasem 
Ann wcale nie przyjechała. Nie przebyła tych bez mała dziewięciuset kilometrów z bazy Keplera, żeby 
mnie powitać.
Przełknąłem ślinę, opadły mi ramiona. Ojciec był wmieszany w tłum ludzi, z których każdy próbował
dotrzeć do niego, przy czym wszyscy mówili naraz. Ojciec krzyknął do mnie ponad głowami ciżby, która 
popychała go w stronę wind:
— Kep, przepraszam cię bardzo. To mi zajmie kilka godzin. Dasz sobie radę?
— Oczywiście, ojcze. Na pewno. Przecież jestem w domu!
Wyszczerzyłem zęby w szerokim uśmiechu. Turyści patrzyli na mnie z respektem i szeptali pomiędzy;
sobą.
Ostre światło zbliżającego się odrzutowca zabłysło przez chwilę w ciemnych szybach okien. 
Przedstawiciel hotelu zaczął poganiać turystów w kierunku śluzy powietrznej, do której właśnie 
przycumował luksusowy pojazd odrzutowy. Za kilka chwil polecą wzdłuż łańcucha Apeninów do hotelu 
zbudowanego na wschodniej krawędzi przylądka Fresnela.
Właz śluzy zamknął się za nimi. Byłem sam.
Aparatura klimatyzacyjna szumiała z cicha. Plastykowe paski zwisające z otworów wentylacyjnych pod 
sufitem unosiły się i skręcały. Przechodząc przez pustą halę stąpałem bezszmerowo po zielonej, 
wyłożonej winylem posadzce.
Spojrzałem na rząd wind. Wyboru wielkiego nie miałem. Mogłem zjechać jedno piętro w dół do kafeterii 
i coś zjeść, ale w całkowitej samotności, gdyż nie będzie tam nawet kelnerki, z którą można by zamienić 
kilka słów. Dwa piętra niżej znajdowała się siedziba personelu technicznego i kierowców oraz jakie pół 
tuzina przegród z łóżkami dla gości. Trzecia dolna kondygnacja była niedostępna dla wszystkich oprócz
członków ekipy technicznej. Znajdowały się tam urządzenia do oczyszczania wody i regenerator 
powietrza oraz aparatura włączająca jedno i drugie do ponownego obiegu, monitory ciśnienia i 
ogrzewania oraz elektrownia. Jeszcze niżej, głęboko pod powierzchnią Księżyca, znajdował się schron 
przeciwburzowy i wielki skład pojemników z wodą i tlenem.
Odwróciłem się od wind i wspiąłem się kręconymi schodami na wieżę obserwacyjną siedzącą niczym 
wielki pęcherz na wypukłym dachu kopuły hali dworcowej. Metalowe schody hałasowały, właz ciężkiej 
śluzy powietrznej otworzył się z trzaskiem. Kiedy znalazłem się na górze, zamknąłem za sobą właz. 
Półkolista szyba oddzielająca mnie od próżni stanowiła słaby punkt budowy dworca, ale projektanci 
uznali, że wspaniały widok, jaki dzięki niej uzyskali, usprawiedliwia ryzyko. Znajdujące się pod moimi 
nogami drzwi zabezpieczały resztę budynku przed ciśnieniem, w razie gdyby stało się tutaj coś złego.
Pomieszczenie to miało surowy charakter i było puste, jeżeli nie liczyć barierki biegnącej wzdłuż ścian 
na wysokości metra od podłogi. Przybysze z Ziemi doznawali czasami zawrotów głowy, kiedy po raz 
pierwszy spoglądali na nagą powierzchnię Księżyca, roztaczającą się dokoła nich i pod ich nogami, no i 
na gwiazdy połyskujące w bezkresnej, czarnej przestrzeni nad ich głowami. Barierka umożliwiała im 
oparcie się o coś.
Pomieszczenie, jak już mówiłem, miało charakter surowy, ale nie tak surowy jak widok rozciągający się 
za przyciemnioną szybą. Było samo południe i jedyny cień w polu widzenia stanowiła czarna smuga pod 
brzuchem hotelowego odrzutowca zaparkowanego na lądowisku. Poza tym krajobraz księżycowy oślepiał 
cementową bielą.
Był to ten sam widok Księżyca, jaki zapamiętali prawie wszyscy Ziemianie podczas pierwszych lądo-
wań Apolla. ówczesne zdjęcia telewizyjne utrwaliły w umysłach ludzkich Księżyc jako satelitę Ziemi ab-
solutnie białego i jałowego.
Ale on nie zawsze jest taki. Bywa bardzo piękny, zależnie od swoich faz i nastrojów. Rano kładą się 
nań długie, faliste cienie, a terminator  iskrzy się niczym droga wybrukowana milionem kosztownych 
kamieni. Pod wieczór jego powierzchnia mieni się subtelnymi pastelowymi barwami, a nocą ciemnieje do 
głębokiego brązu pod wpływem promieniującego z Ziemi światła.
Uważałem Księżyc za najpiękniejsze miejsce wszechświata, ale musiałem przyznać, że południowe 
Słońce nie było dlań łaskawe. Jego przerażający blask rozmazywał delikatny rysunek skał, niweczył 
subtelne kontury krajobrazu, poza tym zdawałem sobie sprawę, że na zewnątrz panuje straszliwe gorąco, 
trzykrotnie większe niż to, jakie bywa w kalifornijskiej Dolinie Śmierci. Potrafi ono w ciągu kilku sekund 
całkowicie odwodnić ludzki organizm.
Spojrzałem w niebo. Mając Słońce za sobą, mogłem obserwować wszystkie odcienie ciemnego, 
upstrzonego gwiazdami nieba, od ostrego błękitu aż po ciemną czerwień.
Ziemia znajdowała się na wschód od Słońca, w tym samym co ono kwadrancie ; żeby ją zobaczyć, 
musiałem przesłaniać oczy. Na Ziemi panowała noc. Patrzyłem na tę miedzianą tarczę, która zdawała się 
zwisać tuż nad moją głową, i próbowałem rozróżniać zarysy kontynentów.
Czy to, co jest na prawo, to atlantyckie wybrzeże Ameryki Północnej? Wiedziałem, że tam, w głębinach 
Atlantyku, znajduje się Konszelf 10, zimny, ciemny, podwodny świat, nie znający Słońca, Księżyca i fal, 
Przez trzy wspaniałe miesiące to spokojne miejsce było moim domem. Tam mieszkają moja ciotka, mój 
wuj i kuzyn Jon. Opodal, w swoim domu, śpi teraz Hilary... Hil o perłowej cerze i koralowych włosach... 
Jej oczy są najbłękitniejsze na świecie, a przy kącikach ust ma małe dołeczki...
Hilary potrafiła czynić ze mnie najszczęśliwszego z ludzi, ale i rozgniewać bardziej niż ktokolwiek inny. 
Była żywa i jakże pociągająca. Także wtedy, kiedy śmiała się i naigrywała ze mnie, pouczała mnie, okła-
mywała, oszukiwała, a nawet kiedy narażała nas na śmierć. Hilary robiła wszystko z pasją i zapamięta-
niem.
Postanowiłem przestać o niej myśleć i skoncentrowałem się na Ann. Przecież to Ann zostanie moją żo-
ną i to już za trzy lata, kiedy tylko skończę ze szkołą i zacznę pracować. Wobec tej perspektywy samo 
myślenie o Hilary było zdradą. Ale dlaczego Ann nie przyjechała, żeby mnie powitać?
Zjechałem do kafeterii, nacisnąłem guziki automatu i wziąłem sobie zupę i sandwicza. Na sali stało 
kilkanaście małych, metalowych stolików. Wszystkie były puste. Mogłem sobie wybrać dowolne miejsce.
Zupa była gorąca i pożywna, na bazie soi, okraszona syntetycznym smakiem cebulowym, a sandwicz 
zawierał produkty drożdżowe pochodzące z naszych plantacji, opartych na bezglebowej uprawie wodnej 
roślin. Było to solidne, wysokoproteinowe jedzenie. Będę się tak odżywiał do końca życia. Dlaczego więc 
nagle smakowało mi to jakby było tekturą? I dlaczego przychodziła mi ślinka do ust na myśl o frykasach 
podmorskiej kuchni ciotki Janet?
Odsunąłem talerz. Miałem dość. Spojrzałem na najbliższy ekran. Zobaczyłem na nim luksusowy odrzu-
towiec. Jego silniki wznosiły chmurę księżycowego pyłu. Patrzyłem, jak z wolna znikał z pola widzenia, 
podążając na wschód w kierunku „Srebrnego Hiltona". Obłok pyłu osiadał powoli. Jak bardzo powoli 
działo się wszystko w obrębie niskiej grawitacji Księżyca!
„Jakim sposobem oglądamy te widoki siedząc dziesięć metrów pod ziemią?" — dziwili się zazwyczaj 
turyści. Wówczas tłumaczyliśmy im, że to dzięki zamkniętemu obwodowi telewizyjnemu. Pierwsi koloniści 
zainstalowali go, żeby obronić się przed uczuciem, że jest się zamkniętym i pogrzebanym. Ja osobiście 
nigdy czegoś takiego nie odczuwałem. Może dlatego, że nie znałem domu o prawdziwych oknach, za 
którymi była prawdziwa atmosfera.
Nagle usłyszałem jakiś hałas na korytarzu. Z pokoju konferencyjnego wysypali się ludzie. Ponad tłu-
mem mężczyzn i kobiet wybijały się dwie głowy: mojego ojca i Huntleya Shepparda. Odsunąłem mój nie-
ciekawy posiłek i przecisnąłem się ku nim.
— Panie doktorze, gdzie Ann? — zapytałem natarczywie, bez śladu obowiązującej na Księżycu uprzej-
mości.
Skrzywił się na mój brak wychowania, ale po kilku sekundach wahania odpowiedział, mówiąc z 
miękkim szkockim akcentem:
— Ann? Cóż, jest teraz w domu, w bazie Keplera. A gdzież by miała być?                
— Tutaj. Żeby mnie powitać. Po trzech miesiącach rozstania.
Mówiłem trochę za głośno, więc ludzie zaczęli mi się przyglądać. Myślałem o tym, że niewiele brako-
wało, a rozstalibyśmy się z Ann na zawsze. Przecież omal nie zginąłem w lodowatych wodach Atlantyku,
kiedy próbowałem przywołać do rozsądku oszalałych podmorskich buntowników. Zaczerwieniłem się ze 
złości.
— No tak — Sheppard uniósł brwi. — Trzy miesiące. Tylko trzy księżycowe dni i noce. Ale w tym 
krótkim czasie zmieniłeś się bardzo, prawda? Bądź spokojny, niedługo zobaczysz Ann. Dzisiaj jest za-
jęta.
Odwrócił się i zaczął rozmawiać z Mickiem Stokesem, wulkanologiem. Znalazłem się sam. Stałem w 
tłumie z uszami płonącymi ze wstydu i tymi moimi zbyt długimi, ostrzyżonymi według ziemskiej mody 
włosami.
Na szczęście nie trwało to długo. Transporter do bazy Keplera był gotów do odjazdu. Ojciec wydostał 
się zręcznie z grupy ludzi wyglądających na pracowników LEMCON-u. Wsiedliśmy do windy jadącej w 
górę do hali dworcowej. Wysiedliśmy z niej wprost do magnetowozu.
Kontroler pozostał na dole, chcąc wykorzystać obecność przedstawicieli wszystkich baz księżycowych, 
by omówić z nimi bieżące sprawy. Byliśmy więc z ojcem sami, jeżeli nie liczyć kierowcy i jego pomocnika.
Obawiałem się, że mnie skarci, ale ojciec powiedział tylko:
— Kep, musisz się znowu dostosować do naszych zwyczajów. Niedługo wejdziesz znów w tutejszy 
tryb. Ja też lubię swobodny sposób bycia Ziemian, ale pamiętaj, że na Księżycu jesteśmy 
społeczeństwem zamkniętym i ściśle nadzorowanym. Po prostu nie możemy sobie pozwolić na 
zadzieranie z ludźmi.
Od czasu śmierci matki i jego nominacji na gubernatora widywaliśmy się rzadko, ale był on dla mnie 
nadal najmilszym i najwspanialszym człowiekiem, jakiego znałem.
Zostawiłem go wyjmującego z teczki plik papierów i przeszedłem do kabiny kierowcy. Jego pomocnik 
spał, wykorzystując przerwę w pracy, więc usiadłem obok Tima O'Connora i przyglądałem się krajobrazo-
wi przesuwającemu się przed nami na monitorach telewizora.
Magnetowóz był nisko zawieszony na wielkich kołach, przedziały dla pasażerów i załogi umieszczone 
były tuż nad osiami tych kół, bo zachowanie równowagi w tym świecie słabej grawitacji nie było rzeczą 
prostą. Ograniczoną widoczność kompensowało telewizyjne oko zamontowane na niewielkim maszcie.
Aluminiowe przesłony umieszczono z przodu, z tyłu i poniżej masztu i to z ich powodu żartobliwie na-
zywano wóz "parasolką". Przesłony chwytały promienie słoneczne i przemieniały je w elektryczność dla 
silników umieszczonych nad każdym z kół. Magnetowóz był stosunkowo powolnym pojazdem, wolniej-
szym od lewiciągu. Potrzebował prawie czterech godzin na przebycie dziewięciuset kilometrów od dwor-
ca Imbrium do bazy Keplera. W nocy ta sama podróż trwa niecałą godzinę.
W nocy, kiedy intensywne zimno i próżnia wprawiają w ruch prawa fizyki znane na Ziemi jedynie z teo-
rii, księżycowe lewiciągi przelatują po specjalnych, pokrytych aluminium torach z szybkością dochodzącą 
do tysiąca pięciuset kilometrów na godzinę. Teoretycznie mogą osiągać dwukrotnie większą szybkość, 
ale nigdy nie spróbowaliśmy tego. Ilość energii zużytej na hamowanie byłaby marnotrawstwem nawet 
przy podróżach między bazami odległymi od siebie o półtora tysiąca kilometrów.
W nocy srebrne szlaki roiły się od pojazdów towarowych, przewożących minerały wydobyte w kopalni 
LEMCON-u do stacji ziemskich promów, wodę z kopalni do baz kolonii i ważne dla nas, a nie istniejące 
na Księżycu surowce ze stacji Imbrium do kolonii. Sieć delikatnych, pokrytych aluminium szlaków prze-
cinała powierzchnię Księżyca połyskując w świetle Ziemi niczym sieć olbrzymiego pająka.
Ale teraz, gdy przypiekało Słońce, lewiciągi były bezużyteczne, a srebrne drogi leżały odłogiem. My 
tymczasem jechaliśmy naszą staroświecką „parasolką" wyschniętym mare  mając Karpaty po lewej stro-
nie.
— Co się tu u was działo, Tim? — zapytałem kierowcę.
— Jakoś leciało — wzruszył ramionami nie spuszczając z oka monitora. — Twój ojciec zrobił dla nas 
wspaniałą robotę w ONZ, ale zapamiętaj moje słowa, zobaczysz, że LEMCON się odegra.
— Odegra się? — powtórzyłem. — A co oni mogą zrobić? Skoro ONZ dał nam mandat na samodzielne 
prowadzenie naszych spraw nie wyłączając eksploatacji surowców, to LEMCON musi zastosować się do 
tej decyzji.
— Nie wiem — Tim O'Connor znów wzruszył ramionami. — Kierowca w czasie jazdy słyszy różne 
rzeczy. Mówi się, że górnicy na Aristarchusie są bardzo wzburzeni. Oni też są zainteresowani sytuacją na 
Księżycu. Pracują przecież przez osiemnaście miesięcy z dala od domu i rodziny. To nie jest przyjemne.
— O ile wiem, dobrze im się za to płaci.
— No tak, ale przecież nie za nic. To ciężka praca, samotna i niebezpieczna. Możesz być pewny, że 
jeżeli koloniści księżycowi mają mieć sprawiedliwy udział w zyskach z górnictwa, to nie stanie się to kosz-
tem dochodów akcjonariuszy LEMCON-u na Ziemi.
Wyduszą je z premii górników albo za cenę zmniejszenia warunków bezpieczeństwa w kopalniach. Mó-
wi się także, że LEMCON planuje zwolnienie ludzi z pracy, a nawet całkowite wycofanie się z eksploatacji 
Księżyca i powrót na Ziemię. Potrząsnąłem głową.
— To byłoby szaleństwo. Im nasze surowce są potrzebne. Przecież wielkie mocarstwa na Ziemi nie-
malże wyczerpały swoje zasoby. To, co jeszcze pozostało, znajduje się w krajach rozwijających się, a te 
potrzebują surowców dla własnego rozwoju, jeżeli mają się w ogóle rozwijać.
— Mam nadzieję, Kep, że nigdy nie dojdzie do konfrontacji. Kiedy słaby ma obwarzanek, a silny jest 
głodny, to można bez pomocy wróżki przewidzieć, co się stanie.
Spojrzał na monitor, sprawdził nasze położenie i zmienił kurs w kierunku południowo-zachodnim. Nie 
jechaliśmy już po stosunkowo płaskim Mare Imbrium, ale musieliśmy przemykać się pomiędzy kraterami, 
przy czym niektóre przesmyki były tak wąskie, że groziło nam stracenie koła, inne natomiast tak wielkie 
jak Kepler. Słońce mieliśmy teraz po lewej stronie. Świeciło prosto w monitor, który pokazywał nam 
szczyty Karpat. Tim pokręcił gałkami, dostroił filtry i przyciemnił ekran tak, żeby wyeliminował słoneczny 
poblask, ale otrzymał dość jasny obraz. Wiedziałem, że na odcinku następnych osiemdziesięciu 
kilometrów nawigacja będzie trudna. Zostawiłem więc Tima i powróciłem do kabiny pasażerskiej do ojca. 
Powtórzyłem mu to, co mówił Tim o LEMCON-ie. Ojciec uśmiechnął się trochę sztucznie.
— Tim O'Connor mówi zupełnie to samo, co Miles Fargo.              
— Dyrektor LEMCON-u? Czy jest bardzo zły?
— Nie spodziewasz się chyba, że jest zadowolony? Ale to realista. Wiedział, że wcześniej czy później 
to musiało nastąpić. Kolonia księżycowa ma już prawie dwadzieścia pięć lat i od dziesięciu LEMCON 
eksploatuje ją bezlitośnie. Wykorzystuje naszą, z trudem zdobytą, technologię, bogaci się na naszych 
zasobach surowcowych, osiągnął olbrzymie zyski i nie płaci nam ani grosza. Tak dłużej być nie mogło. 
Miles Fargo wie to równie dobrze jak my.
— Ale obawiasz się, że to nie powstrzyma go od walki z nami — patrzyłem ojcu prosto w twarz. — 
Ojcze, a co zrobisz, jeżeli górnicy zbuntują się? — zapytałem brutalnie.
Z kolei on spojrzał mi w oczy, unosząc wysoko krzaczaste brwi.
— No cóż. Tim 0'Connor jest tym jedynym Irlandczykiem nieskłonnym do przesady. Ale jeżeli wydarzy 
się coś takiego, to mam nadzieję, że zajmie się tym policja kopalniana.
— A jeżeli nie? Przypuśćmy, że LEMCON zdecyduje się przymknąć oczy i pozwolić na bunt. Ojcze, 
przecież my w ogóle nie mamy policji!
— I dzięki Bogu nigdy jej nie potrzebowaliśmy. Dwadzieścia pięć lat bez jednego przestępstwa to zna-
komita statystyka. Mam nadzieję, że ją utrzymamy... Wierzę, że uda się to nam. Jeżeli wszyscy 
zachowają zimną krew. Wszyscy, Kep.
Ojciec otworzył inną teczkę i ponownie nałożył okulary na nos, kończąc w ten sposób rozmowę.
Poczułem się dotknięty. Czyżby ojciec uważał, że wtrącam się do nie swoich spraw? Czyżby nie miał 
do mnie zaufania? Przecież to, co zdarzyło się na Kon-szelfie 10, nie było z mojej winy. To się po 
prostu... no... zdarzyło. I wszystko się dobrze skończyło. W morskiej głębinie zapanował spokój, a ojciec 
powrócił
tryumfalnie na Księżyc z mandatem ONZ w kie-szeni.                                  
O co więc chodziło? Dlaczego poczułem się opuszczo-ny, dlaczego byłem niespokojny? Czy dlatego; 
że spra-wy nie ułożyły się tak, jak sobie wyobrażałem? Myślałem, że wylądujemy z ojcem na Księżycu w 
blasku glorii! Powitają nas jak bohaterów i Ann będzie się przyglądała temu tryumfowi. A ona w ogóle nie 
przyjechała. To prawie tak, jak gdyby nie pochwalała tego, co zrobiłem. Poza tym o żadnym tryumfie nie 
było mowy. Wszystko okazało się niewypałem.
Zaczynałem wątpić, czy aby mandat ONZ był wart tyle, co papier, na którym został napisany. Może 
Księżyc musi sam zadbać o siebie, włącznie z utworzeniem własnej policji? Wtedy dopiero pokażemy 
LEMCON--owi, kto tu rządzi... W tym momencie przypomniałem sobie, ile osób pracowało w siłach 
policyjnych na Kon-szelfie 10 i nienawiść, która ich otaczała. Więc i to nie jest rozwiązaniem.
Jechaliśmy na południowy zachód, ojciec całkowicie ugrzązł w papierach, a ja rozparłem się w fotelu, 
wsunąłem ręce do kieszeni i nienawidziłem całego świata. Nie wiem nawet, kiedy ukazała się w naszym 
polu widzenia baza Keplera, baza księżycowa, gdzie przyszedłem na świat. Ja, pierwsze dziecko 
urodzone na Księżycu. Nie zauważyłem, kiedy minęliśmy brzeg krateru. Dopiero kiedy poczułem lekki 
stuk świadczący o tym, że połączyliśmy się ze śluzą powietrzną, zdałem sobie sprawę, że wreszcie 
dotarłem do domu.
Tym razem Ann na mnie czekała. Przyszło chyba z pięćdziesiąt osób, ale ja widziałem tylko ją. Zanim 
ojciec zdążył zgarnąć swoje papiery, byłem już po drugiej stronie śluzy i trzymałem ją w ramionach.
Wydała mi się tak drobna i delikatna, że dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę, jak rozwinęły
się moje mięśnie w czasie pobytu pod powierzchnią oceanu.
— Przepraszam, Ann. Nie chciałem cię zgnieść! Odsunęła się nieco, a na jej bladą twarz wystąpił 
rumieniec.
— Kep! Wszyscy na nas patrzą!
— A niech patrzą. Och, Ann, tak mi ciebie brakowało!
— Tak, oczywiście, mnie też — wyszeptała. — Ale uważaj. Nie można publicznie okazywać swoich 
uczuć. Czy już zapomniałeś o manierach obowiązujących u nas?
Tym razem ja się zarumieniłem. Opuściłem ręce.
— Przepraszam... Byłem po prostu...
Uśmiechnęła się skromnie i odgarnęła swoje krótkie, ciemne włosy. Nie pamiętałem już, jak piękne 
były jej piwne oczy. Kiedyś, w porywie poetyckiego uniesienia, powiedziałem jej, że są przepastne jak 
kosmos. Było to nadal prawdziwe. Tylko... tylko szkoda, że nie rozpalały się w nich iskierki, kiedy się 
uśmiechała. Tak jak w oczach Hil.
Odsunąłem od siebie wspomnienie o tamtej dziewczynie.
— Czy masz teraz czas, Ann? Szukałem cię na dworcu w Imbrium. Dlaczego nie przyjechałaś? Tyle 
mamy sobie do opowiedzenia!
Ann zawahała się.
— Nie wiem, Kep. Czuję się jakoś dziwnie. Tak dużo słyszałam... myślę o twoich przygodach na Ziemi. 
Ale mam teraz czas. Jest przerwa obiadowa, .a potem właściwie powinnam przez kilka godzin odrabiać 
lekcje. Ale mogę chyba raz jeden zwagarować.
Uśmiechnęła się i ruszyła naprzód do windy. Była niska, nie mogła mieć więcej niż metr pięćdziesiąt 
wzrostu. Ale dzięki wspaniałej postawie i iście królew-
skiemu sposobowi poruszania się robiła wrażenie wysokiej. Umiała nawet przydać elegancji i 
oryginalności płowemu mundurowi, składającemu się z tuniki i spo-dni, które na Księżycu nosili zarówno 
mężczyźni, jak i kobiety.
„Mam szczęście" — powiedziałem sobie stanowczo i wszedłem za nią do windy.
— Cóż za szczęście znaleźć się znowu w domu! zawołałem.
ROZDZIAŁ DRUGI
Co za szczęście znaleźć się znowu w domu! W ciągu następnych siedmiu zmian księżycowego dnia i 
czternastu zmian nocy powtarzałem sobie uparcie, że dobrze jest znaleźć się znowu w domu, czyli na 
Księżycu. I ilekroć kierowałem te słowa, czy to do siebie, czy do moich starych przyjaciół, stawałem się 
ponury, coraz bardziej ponury.
Poza tym byłem wściekły na samego siebie. Zawsze uważałem Księżyc za najwspanialsze miejsce w 
całym systemie słonecznym. Ale teraz wszystko mi się pokręciło. Denerwowałem się, kiedy stałem w 
kolejce w kafeterii albo przed łazienką, kląłem całkiem nie na tutejszy sposób, kiedy wyczerpała się woda 
w liczniku prysznicu, zanim zdążyłem się umyć, i stałem jak głupi cały w mydlinach.
Moja kabina sypialna o powierzchni czterech metrów kwadratowych wydawała mi się celą więzienną i 
czułem, że dostanę choroby przestrzennej, jeżeli jeszcze raz zobaczę zieloną ścianę albo sufit 
pomalowany na zielono. W bazie Keplera zużyto tyle zielonej farby, że można by przy jej pomocy 
zazielenić cały Ocean Burz.
Wciąż myślałem o przytulnej bawialni na Konszelfie 10, o kremowych firankach i poduszkach, o 
jaskrawym dywanie utkanym przez ciotkę Janet. Opowiedziałem
o tym wszystkim Ann. Przypuszczałem, że ona mnie zrozumie.
Ale spojrzała na mnie jak na wariata.
— Utkać dywan? Któż by chciał marnować cenny czas na taką robotę? Jaki byłby z tego pożytek? 
Nasze 'podłogi są zawsze rozkosznie ciepłe.
— Czy wszystko musi być pożyteczne? Czy od czasu do czasu nie moglibyśmy robić czegoś dla samej 
przyjemności? Dla rozrywki?
Ann zastanawiała się z kamienną twarzą.
— Kep, kochanie — nie mówiła do mnie zazwyczaj tak łagodnie. — Kep, czy nie chciałbyś 
porozmawiać z którymś z naszych psychologów? Od czasu, kiedy powróciłeś z Ziemi... — wzruszyła 
ramionami i nie skończyła zdania.
— Uważasz, że ze mną jest coś nie w porządku, ponieważ widzę, że baza Keplera jest ponura i 
brzydka i życie na niej nie jest wesołe? Jesteście wszyscy tacy z siebie zadowoleni, że się wierzyć nie 
chce. Pomyśl, Ann. Przecież pamiętasz jeszcze Ziemię. Twoja rodzina osiedliła się tu dopiero pięć lat 
temu. Przypomnij sobie, jak tam było, a potem rozejrzyj się dokoła.
Staliśmy właśnie w kafeterii. Zmiana "A" skończyła kolację i sala była niemal pusta. Oboje mieliśmy iść 
na wykład, ale ja zatrzymałem ją.
— Popatrz na to — wskazałem ręką.
Czterdzieści stolików stało w dwóch równych rzędach na zielonej winylowej podłodze. Ich białe blaty 
lśniły czystością. Żadnych kwiatów czy obrusów, nie było nawet butelek z keczupem, bo to mogłoby za-
kłócić symetrię. Personel szorował miseczki z nierdzewnej stali, przygotowując je dla mężczyzn i kobiet 
ze zmiany „C", która za godzinę miała przyjść na śniadanie.
— Popatrz na to, Ann. Co to za życie?
— Wszystko tu świetnie urządzone. Czego jeszcze chcesz?
— Wystrój tej sali jest tak samo bez smaku jak jedzenie. Jestem przekonany, że nasze życie mogłoby 
być znacznie przyjemniejsze, gdybyśmy trochę pofolgowali wyobraźni.
— Lepsze? Nie zdajesz sobie sprawy, jak nam tu jest dobrze. Naprawdę, Kep, mówisz nagle jak jakiś 
wielki ziemski ekspert. Ale coś ty właściwie widział przez te trzy miesiące? Wnętrze luksusowego hotelu i 
podmorską kolonię. Posłuchaj mnie, Keplerze Master-man. Kiedy przyjechaliśmy na Księżyc, miałam 
tylko dziewięć lat, ale dobrze pamiętam, co jest na Ziemi. Przeludnienie. Smród, nędza. Wszyscy walczą 
ze sobą o marne ochłapy nieco lepszego życia. Nie, dziękuję. Jestem wdzięczna za to, że żyjemy na 
Księżycu, podoba mi się wszystko, co na nim jest.
Wybiegła z kafeterii. Postanowiłem nie podnosić więcej tej sprawy. Znowu spóźniłem się na lekcję.
W dwa dni później, kiedy jechaliśmy na dwunaste piętro do Wydziału Astronomii, Ann rzuciła mi zdaw-
kowo:
— Wiesz, Kep, załatwiłam sobie przeniesienie do zmiany "B" na następnych kilka miesięcy.
Przez chwilę nie zastanawiałem się nad tym, co powiedziała.                         
— Tak? — odparłem, ale zaraz potem ogarnęło mnie zdziwienie.           
Nawet dorośli rzadko przenosili się na inną zmianę, a dzieci i uczniowie nigdy tego nie robili. 
Przynależeliśmy automatycznie do tej samej zmiany, co nasi rodzice, wychowywaliśmy się razem z tymi 
dziećmi, które do niej należały, jadaliśmy razem, razem uczyliśmy się, pracowali i bawili. Nawet nasze 
kabiny sypialne rozmieszczone były na tym samym piętrze.
Sypialnie zmiany „A" znajdowały się na trzecim piętrze, niemal na samym dnie bazy Keplera i tylko 
urządzenia konserwacyjne, schrony używane w czasie burz kosmicznych i składy wody i tlenu były 
poniżej. Sypialnie zmiany „B" położone były na czwartym piętrze, a "C" — na piątym. W ciągu ośmiu 
godzin na dobę jedno z pięter sypialnych pogrążone było w ciemności i jedna trzecia całego personelu 
bazy spała.
Był to funkcjonalny system, ale pociągał za sobą pewne konsekwencje społeczne. Większość z nas 
znała osobiście z tysiąca dwustu ludzi zamieszkujących bazę Keplera tylko czterystu należących do tej 
samej, co oni zmiany. Innych spotykaliśmy czasem przypadkowo na korytarzach, w części rekreacyjnej, 
bądź też na specjalnych uroczystościach, takich jak przyjęcie noworoczne albo odczyt jakiegoś 
przybyłego z Ziemi profesora. Przypominam sobie tylko jeden wypadek małżeństwa pomiędzy dwojgiem 
naukowców z różnych zmian, ale okazało się, że znali się oni jeszcze na Ziemi sprzed swojego przyjazdu 
na Księżyc. Przez całe piętnaście lat spędzonych na Księżycu nigdy nie wysiadłem z windy na czwartym 
czy piątym piętrze.
Przystanąłem i spojrzałem uważnie na Arin.
— Nie możesz tego zrobić!
— Oczywiście, że tak. To już załatwione.
— To nie mogło być łatwe. Czy prosiłaś ojca o pomoc?
— Nie mów tak, Kep. Ja ci nigdy nie dokuczałam twoim ojcem.
— Przepraszam. Nie miałem nic złego na myśli. Ale dlaczego to robisz?
— Kiedy byłeś na Ziemi, uczęszczałam na wykłady Guya Rogeta. Nie mówiłam ci?
Blade zazwyczaj policzki Ann zaróżowiły się, miałem wrażenie, że nie jest ze mną całkiem szczera.
— Organizuje specjalny kurs mechaniki kosmicznej, który mnie bardzo zainteresował. Ale nie pasuje 
do schematu zmiany „A". Na zmianie „B" jakoś sobie poradzę.
— Czy to jest takie ważne? Jakiś tam kurs.
— Jesteś naprawdę bardzo ciekawy.
Gapiłem się na nią. Guy Roget? Byłem pewny, że nigdy przedtem o nim nie wspomniała. Był po prostu 
pretekstem, eleganckim pretekstem do przeniesienia się na inną zmianę. To musiało mieć jakiś związek 
ze mną. Widocznie wolała się ze mną nie widywać. Ale...
— Ann!
— Nie ma mowy, Kep. Spuściłem oczy.
— Więc naprawdę się przenosisz? Kiedy?
— Już jutro. Rano jeszcze będę na dawnej zmianie, a potem przenoszę się na „B", gdzie zapalają 
światło o 15.00.
— Czy mogę ci pomóc?
— Nie, dziękuję ci. Nie mam wielu rzeczy. Wielu rzeczy żadne z nas nie miało. Dwa mundurki, 
przybory toaletowe, kilka mikroksiążek, parę fotografii. To, co zebrało się przez czternaście lat, mogło 
zmieścić się w małej walizeczce. Ale tak już jest na Księżycu, wszystko jest sprowadzone do rzeczy naj-
istotniejszych.
— Nie będę cię w ogóle widywał. Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej o swoich planach? Postarał-
bym się także o przeniesienie. Może jeszcze nie jest za późno. Chyba zacznę się, starać.
— Nie, nie rób tego, Kep. To nie jest dobry pomysł.
— Dlaczego?
— Choćby dlatego, że twój ojciec zostałby zupełnie sam.
— Ojciec? To zabawne. Widuję go teraz rzadziej, niż będę się z tobą widywał od jutra. No ale co z two-
ją rodziną? Czy nie będzie im ciebie brakowało?
— To co innego. Matka i tatuś mają siebie. A poza tym ty masz przecież dużo do odrobienia na kursie 
komputerowym. Gdybyś się przeniósł na inną zmianę, pozostałbyś jeszcze bardziej w tyle.
— Chyba tak. Będzie mi ciebie bardzo brakowało, Ann.
Uśmiechnęła się swoim przelotnym, jasnym uśmiechem i popatrzyła na mnie ciemnymi, przepastnymi 
oczyma.
— Pracuj, Kep. Może bez rozrywek pójdzie ci łatwiej. Przenoszę się tylko na trzy miesiące. Potem...
— Potem?
— Potem zobaczymy. Muszę już iść. Nie chcę się spóźnić na lekcję.
Pobiegła korytarzem do klasy astrofizyki, a ja zostałem przy windach z rozdziawioną gębą. Potem 
stwierdziłem, że znowu gdzieś zostawiłem książki, nie pamiętam gdzie. Nie pamiętałem też, do jakiej 
mam iść klasy.
W pewnym sensie odczułem ulgę, że nie muszę dotrzymywać Ann kroku, ale potrzebny mi był przyja-
ciel, z którym mógłbym rozmawiać. Wiedziałem, że po jej odejściu będę bardzo osamotniony. 
Czterdziestka, z której składała się grupa nastolatków zmiany „A", trzymała się zawsze razem. Ale w 
ciągu tych trzech miesięcy moi towarzysze jak gdyby zamknęli lukę, jaka po mnie pozostała. Nie było już 
wśród nich miejsca dla mnie, w każdym razie nie czułem się z nimi tak dobrze jak dawniej.
Wszyscy się zmienili. Nie tylko Ann była inna. Życie w bazie Keplera było nie tylko ubogie, ale surowe. 
Pozostawały jedynie wykłady, praca w laboratoriach
i długie dyskusje o warunkach ekonomicznych i społecznych na Księżycu. Nawet zajęcia pozalekcyjne 
stanowiły tylko przedłużenie nauki w szkole i sprowadzały się do astronomii czy genetyki roślin. Niektórzy 
grywali w szachy, ale ja nie miałem do tego cierpliwości.
W czasie następnej przerwy rozejrzałem się. Żaden z moich kolegów nie odpoczywał, nie lenił się ani 
też nie robił czegoś dla samej tylko przyjemności. Obserwowałem ich długo. Było tak, jakbym ich widział 
po raz pierwszy. Czułem się jak przybysz z innej planety. Czy ja też byłem dawniej tak śmiertelnie po-
ważny?
Po chwili poszedłem do sklepu i przyniosłem sobie papier, klej i dyktę. Usiadłem przy jednym z małych 
stolików i zacząłem budować wieżę. Z początku kiepsko mi szło, bo byłem nerwowy i rozkojarzony. Ale 
po chwili zacząłem pracować sprawniej i moja wieża rosła, wysoka, smukła i bardzo niezwykła. Ozdobi-
łem ją gwiazdami wyciętymi w kolorowym, błyszczącym papierze.
Miała siedemdziesiąt pięć centymetrów wysokości. Z powodu niskiej grawitacji księżycowej kołysała się 
wytwornie, a gwiazdki mieniły się przepięknie.
Koledzy zaczęli porzucać prace i podchodzić do mojego stolika. Wkrótce zgromadził się dokoła mnie 
mały tłum.
— Co to jest?
— Wieża, oczywiście.
— To widać. Ale po co ją zrobiłeś?
— Nie uwierzycie mi. Po prostu dla zabawy.
— Dajże spokój, Kep!
Jerry spojrzał na mnie przechylając krytycznie głowę.
— Może jest pomyślana jako wieża cumownicza dla sterowców?
— No tak, gdybyśmy mieli atmosferę! — zauważył ktoś.
— A może to jest wieża do skoków do wody?
— Gdyby w naszych morzach była woda! Wybuchnęli śmiechem. Przez kilka chwil moja wieża bawiła 
ich. Ale kiedy zorientowali się, że naprawdę do niczego nie służy i że nie zrobiłem jej dla jakiegoś nie 
znanego im celu, powrócili do swoich zajęć. Tylko Wanda wyciągnęła palec i delikatnie, niemal z żalem, 
dotknęła wieży.
Paul zatrzymał się przy mnie, żeby mi grzecznie zwrócić uwagę na fakt, że marnuję cenny materiał na 
projekt, który nie ma żadnego znaczenia dla naszej kolonii.
— Nie będzie zmarnowany — warknąłem.
— W takim razie powiedz nam, po co zmajstrowałeś tę konstrukcję?
Chciałem mu powiedzieć, że dla mnie jest ta wieża czymś w rodzaju własnoręcznie utkanego dywanu, 
ale wiedziałem, że nic z tego nie zrozumie, a ja wcześniej czy później wyląduję u psychiatry. Milczałem 
więc i pozwoliłem mu mieć ostatnie słowo.
Zaniosłem wieżę na dół do mojego pomieszczenia sypialnego i postawiłem ją na małej komodzie, która 
poza łóżkiem była jedynym meblem w pokoju. Wyglądała wesoło i zabawnie w zestawieniu z zielonymi 
ścianami, pomalowanymi metalowymi meblami i szarym kocem elektrycznym. Chybotała się pod wpły-
wem ruchu powietrza wydobywającego się z otworu wentylacyjnego i błyszczała. Pokój przestał był ano-
nimowy. Był mój i niczyj inny. Poczułem, że zrobiłem wielki wynalazek.
Poszedłem prosto do biura ojca do skrzydła administracyjnego. Chciałem porozmawiać z nim o tym, co 
działo się w mojej głowie... Czułem, że jeżeli nie po
rozumiem się z nim, to albo wybuchnę, albo dostanę bzika.
Ale ojca nie było.
Zesztywniałem. Sekretarka ojca, Thomasina McLeod, zwana przez wszystkich Tommy, chyba myślała, 
że jej nie słyszę.
— Nie ma go w bazie, Kep — powtórzyła.
— Kiedy wyjechał?
— Kilka dni temu. Nie wiedziałeś? Spróbowałem się uśmiechnąć.
— Nikt mi nigdy nic nie mówi; Tommy. Od czasu powrotu widziałem ojca tylko przez kilka minut.
— Był ogromnie zajęty sprawami mandatu.
— Wiem, że to nie jego wina. Ale dokąd pojechał? Może mógłbym złapać następny lewiciąg i dogonić 
go. Albo zadzwonić do niego?...
Mój głos załamał się pod wpływem jej wzroku.
— Ale on jest na Aristarchusie! 
— W centrali LEMCON-u?
Zdziwiło mnie to. Nawet przed okresem obecnego napięcia naukowcy i koloniści księżycowi trzymali 
się z daleka od ludzi z LEMCON-u. I na odwrót. Zastanawiałem się, czego u licha ojciec szukał na 
Aristarchusie.
— Tak. — Tommy bawiła się bezwiednie jakimiś drobiazgami na biurku. Po chwili spojrzała na mnie. — 
Słuchaj, Kep, to nie jest chyba dobry pomysł, żebyś teraz telefonował do ojca. Na pewno zastałbyś go na 
konferencji. Czy nie możesz poczekać aż wróci?
— Chyba będę musiał. Poproszę, żeby mi wyznaczył spotkanie — roześmiałem się .sarkastycznie.
— To dobra myśl — twarz Tommy była najzupełniej poważna. — Nie jestem pewna, kiedy ojciec bę-
dzie, ale zapiszę cię. Czy pół godziny ci wystarczy?
— Poproszę o godzinę, jeżeli można.
Tommy znowu jakby nie zauważyła mojej ironii.
— Zobaczę, co się da zrobić — uśmiechnęła się i powróciła do pracy.
Nie pozostawało mi nic innego -jak nonszalancko odejść. Minąłem powoli biurka maszynistek i już przy 
drzwiach potknąłem się o własne nogi.
„Może powinienem napisać do niego list — pomyślałem — i zostawić go w jego sypialni:
Drogi ojcze!
Kiedy wygospodarujesz chwilę czasu z ciężkich obowiązków rządzenia Księżycem, uspokajania 
LEMCO-N-u i poganiania ONZ, będę ci wdzięczny za wyznaczenie mi spotkania. Dzieje się ze mną coś 
niedobrego.
Twój skołowany syn, Kepler.
P.S. Czy jeszcze mnie pamiętasz?"
No, ale dosyć tego. Może zapomnę o wszystkich moich problemach, kiedy skoncentruję się na. pracy. 
To z pewnością poradziłby mi psycholog. Wezmę się do studiowania tych piekielnych obwodów 
komputerowych.
Ale się do tego nie zabrałem. Wsiadłem natomiast do windy i pojechałem na samą górę pod kopułę. 
Nie było tam nikogo. Przemknąłem się po schodach do obserwatorium. Miałem nieczyste sumienie. 
Znowu marnowałem czas.
Sfalowana powierzchnia Krateru Keplera skąpana była w srebrnej poświacie magicznego, ziemskiego 
światła. Dochodziła północ i Ziemia znajdowała się niemal w pełni. Spojrzałem na ścienny termometr. Na 
zewnątrz panowała temperatura minus sto dwadzieścia stopni Celsjusza i wciąż spadała. O świcie, za 
siedem zmian, będzie o dalsze pięćdziesiąt stopni niższa.
Gwiazdy płonęły jak szalone tłocząc się na odległym niebie, lecz na wschodzie tak bliskim, że zdawało 
się, iż za chwilę spadnie na głowę. Nade mną wi
siała Ziemia, trzycentymetrowy srebrny dysk. Wpatrywałem się w nią, a ona we mnie — wielkie oko 
sterczące na niebie, nieruchome, zawieszone nad głową niczym sumienie odczytujące moje najskrytsze 
myśli.
Żachnąłem się. Tak wcale nie było. Ziemia nie jest mi wrogiem. Na niej mieszkają moi przyjaciele.
Jaskrawa plama światła na powierzchni Ziemi zwróciła moją uwagę. Nie byłem pewny, jakie 
kontynenty widoczne były w tej fazie, ale wyglądało mi na to, że ta jasna plama to chmury wzbierającego 
huraganu w Zatoce Meksykańskiej. Jeżeli tak, to niedaleko, nieco na północny wschód, znajdował się 
Konszelf 10.
Tam jest teraz wczesne przedpołudnie i wszyscy pracują w laboratoriach, na polach wodorostów albo 
w zagrodach rybnych. Jak mi ich brakowało! Wuja Teda, ciotki Janet, Jona. Mimo koszmarnych przygód, 
które mi się tam przytrafiły, mimo sprawy sądowej i porwania miałem tam tak wiele wspaniałych przeżyć. 
Oni tam, pod morzem, zawsze na wszystko mieli czas. Czas na zadumę, na rozejrzenie się dokoła. Czas 
na to, żeby usiąść i porozmawiać.
A poza tym była tam Hil. Ale chyba lepiej nie będę myśleć o Hil.
Ziemia patrzyła mi prosto w twarz swoim jasnym, czujnym okiem. Ruszyłem w stronę schodów pełen 
poczucia winy. Trzeba zejść na dół i zająć się nauką, bo jutro szkoła.
ROZDZIAŁ TRZECI
Nie widziałem Ann przez tydzień nawet przez chwi-lę. I pewnie potrwałoby to dłużej, gdyby nie to, że z 
okazji Nowego Dnia młodzież zorganizowała jak zawsze zabawę. Taka wytworzyła się tradycja od sa-
mego początku i nowi przybysze z Ziemi zawsze sobie z nas żartowali i mówili: „Ależ jesteście zepsuci. 
Codziennie zabawa!"
Jednakże to nie było oczywiście codziennie, bo nie z okazji każdej dziennej zmiany — najwyżej 
dwanaście, trzynaście razy do roku — i nie miało bynajmniej ekstrawaganckiego charakteru. 
Oszczędzaliśmy przez poprzedzający zabawę tydzień nasze racje biszkoptów, tak że nic się nie 
marnowało, a małe dzieciaki przepadały za tymi zabawami. Odbywały się zawsze w kafeterii, jedynym 
pomieszczeniu w bazie Keplera zdolnym pomieścić dzieci ze wszystkich trzech zmian i jedynej sali, która 
miała widok na wszystkie cztery strony.
Nie od razu zauważyłem Ann. Razem z innymi dziećmi ze zmiany "A" obserwowałem roziskrzony 
strumień strzelistych promieni, tryskający z świetlnego kręgu Słońca na kilka ostatnich sekund przed jego 
wschodem. Był w tym jakiś nieodparty czar. Pierwsze promienie uczyniły z brzegu krateru koło z białych
płomieni. Czarne jak najciemniejsza noc cienie ciągnęły od dna krateru pod naszą kopułę. Potem nagle 
przed naszymi oczami wybuchło Słońce — jak niegdyś chyba bomba atomowa. Koniec nocy. Wszyscy 
zaczęli wiwatować. Ktoś włączył aparaturę muzyczną i zaczęła się zabawa.
Z początku nie miałem ochoty tańczyć. Usiadłem sam przy stoliku i radowałem się Nowym Dniem. Był 
wszędzie, w powietrzu, na stole, na podłodze. Cała baza Keplera przestawiała się z dwóch długich tygod-
ni nocy na dwa tygodnie dnia. Odczuwałem to zupełnie tak, jak gdybym był częścią budynku. Jak gdybym 
się znajdował na jego zewnętrznej ścianie, gdzie bank słonecznych baterii wchłaniał energię słoneczną, 
żeby zmagazynować ją w zbiornikach gorącej wody, co zabezpieczało nam ciepło i światło na okres 
następnej nocy. Jak gdybym był na terenie hydroponiki*, gdzie Słońce karmiło swoimi promieniami 
dwanaście kilometrów plastykowych rur, w których rosły algi stanowiące nasze pożywienie, a 
jednocześnie oczyszczające powietrze bazy i wytwarzające tlen. Jak gdybym był w laboratorium 
astronomicznym, gdzie pracownicy ze słonecznej zmiany trwali przy przyrządach rejestrujących 
słoneczne burze. Po wschodzie Słońca, pozbawieni ochronnego płaszcza atmosfery, byliśmy wystawieni 
na ciągłe niebezpieczeństwo radioaktywnego opadu z największego stosu atomowego, jakim jest Słońce.
Muzyka grała, młodzież tańczyła. Zdawało mi się, że wyczuwam czubkami palców całą bazę Keplera, 
zupełnie jak gdyby była ich przedłużeniem. Stanowiłem jej integralną część. A ona była integralną 
częścią mojego organizmu.
* Kultura wodna, czyli bezglebowa uprawa roślin na pożywkach wodnych.
Grupa czterolatków wpadła na mój stolik. Malcy stawali się coraz bardziej rozochoceni. W księżycowej 
grawitacji tańczenie bywało niebezpieczne. Poruszanie nie wymagało wiele energii, ale wpadnięcie na 
ścianę albo na metalowy stolik mogło być bardzo bolesne. Zgarnąłem dzieciaki i przekazałem je przed-
szkolance, która uspokoiła je przy pomocy kilku biszkoptów.
Wtedy zobaczyłem Ann. Tańczyła z jakimś obcym mi facetem. Przypuszczam, że był to nowy kolega 
ze zmiany "B". Rozdzieliłem ich bezceremonialnie.
— Szczęśliwego Nowego Dnia, Ann.
— Szczęśliwego Dnia, Kep.
Tańczyliśmy przez chwilę w milczeniu, poruszając się łagodnie, płynąc niemal. Wyglądała bardzo 
pięknie. Chciałem jej się zwierzyć z moich myśli o bazie i Nowym Dniu. Czy potrafi zrozumieć moje 
uczucie jedności z organizmem, który nazywaliśmy domem? Może tak, ale na pewno nie tutaj, nie w tym 
tłumie i zgiełku.
— Chodź, Ann — pociągnąłem ją za rękę i zeszliśmy z parkietu.
— Dokąd?
— Na górę, pod kopułę. Na wieżę obserwacyjną.
— Po co, Kep? Po co wjeżdżać na szóste piętro, skoro możemy wszystko oglądać tutaj na ekranach 
obserwacyjnych?
— To nie to samo, Ann. Tamten widok jest prawdziwy, a ten jak z konserwy. A poza tym chcę z tobą 
pogadać sam na sam.
— No dobrze — wzruszyła ramionami. — Nie zmieniłeś się ani trochę, Kep. — Ton jej głosu 
wskazywał, że nie był to komplement.
 Z wieży obserwacyjnej widać było dno krateru i przecinający je terminator. Na wschodzie wszystko
było skąpane w białym świetle, tylko grzbiet krateru tonął w cieniu. Na zachodzie panowała noc, na 
szczycie krateru płonął pas ognia. Długie cienie leżały w poprzek dna niczym czarne palce, zupełnie tak 
jak gdyby noc czepiała się go z uporem i nie- chciała się dać odpędzić. Natomiast szczyty księżycowych 
skał rozkwitały w pierwszych promieniach wschodzącego Słońca. Co za oszałamiający kalejdoskop 
czerni i bieli!
Poczułem przemożną chęć znalezienia się tam i zjednoczenia się z Księżycem.
— Zobacz, Ann — wskazałem na dół. — Tam, przy czwartej śluzie, stoi dwuosobowy pełzacz. 
Wymknijmy się stąd i przejedźmy się.
Chwyciłem ją za rękę i spojrzałem jej błagalnie w oczy.
— Bez celu? Bez pozwolenia? — wyrwała mi rękę..— Kep, ty chyba oszalałeś!
— Może oszalałem. Może wszyscy tutaj są szaleni. Tam, na Ziemi, Hil... niektórzy ludzie nazywali mnie 
obłąkanym lunatykiem, dlatego że pochodzę z Księżyca. Był to dowcip, ale może... Ann, chcę koniecznie 
zejść na dół i przejechać się po terminatorze. Nie byłem tam od lat. A ty? Kiedy byłaś ostatnio na prze-
jażdżce o świcie?
Ann potrząsnęła głową.
— Nie pamiętam. Lata temu.
— Czy już zapomniałaś, jakie to cudowne? Pójdź ze mną!
— Wiesz dobrze, że nie wolno nam wychodzić na zewnątrz bez zezwolenia rodziców.
— Ojciec wyjechał. Kiedy go znowu zobaczę, będziemy już prawdopodobnie znowu w środku nocy. 
No, dobra. Poproś swojego ojca o pozwolenie i to dla nas obojga.   Ann potrząsnęła głową.
— Nie, nie poproszę go. Nie chcę. To nie ma sensu. Poderwało mnie.
— Okay. Jadę sam. Jeszcze raz cię proszę: chodź ze mną. Tak czy tak pojadę, ale błagam cię, jedź 
też! Twarz jej znieruchomiała.
— Zwariowałeś! Nigdzie nie pojadę. Wracam na zabawę. Lepiej zapomnij o tej bzdurze i zejdź na dół. 
Jeżeli wyjdziesz na zewnątrz, będę zmuszona o tym zaraportować. Doskonale o tym wiesz.
Wpatrywałem się w nią z uporem, aż spuściła wzrok. Wzruszyłem ramionami i odwróciłem się od niej.
— Zrobisz, jak zechcesz. Ale daj mi trochę czasu, zanim doniesiesz na mnie, dobrze? Podeszła 
bliżej. Miała dziwnie błyszczące oczy.
— Ann, ty płaczesz?
Było to równie niepokojące i niezwykłe, jak gdyby skały księżycowe zaczęły nagle topnieć.
— Oczywiście, że nie. Głupi jesteś. Ja nigdy nie płaczę. Światło jest za silne, to wszystko. To okno nie 
jest wystarczająco przyciemnione. Ale słuchaj, Kep. Daję ci pół godziny. Potem będę musiała złożyć mel-
dunek. Proszę cię, wróć do tego czasu, wtedy może nie ukarają cię zbyt ostro.
Ann odwróciła się i pobiegła w dół po schodach do hallu i do wind. Kiedy już zniknęła, zasunąłem po-
krywę luku wieży obserwacyjnej i poszedłem do szatni po kombinezon kosmonautyczny. Najpierw 
naciągnąłem obcisły, elastyczny dres z termicznej siatki przeciwpróżniowej, na to drugi, luźny, lekki 
aluminiowy dres zewnętrzny z butami o podwójnej podeszwie, naciągnąłem szczelne rękawice ochronne, 
na głowę wcisnąłem hełm. Sprawdziłem wskaźnik ciepła, zapas tlenu i filtr na dwutlenek węgla, po czym 
nacisnąłem guzik wprowadzając w ruch mechanizm łączący śluzę z pełzaczem.
Nasze dwuosobowe pełzacze różnią się od magneto-wozów i lewiciągów, a także od towarowych 
odrzutowców i luksusowych nośników tym, że są zbudowane z bardzo mocnych, lekkich stopów, mają 
dach z plastyku i jednoosobową śluzę powietrzną.
Dają bardzo dobrą widoczność na krótki dystans, ale nie ma w nich ani toalety, ani urządzeń 
sypialnych czy kuchennych. Napędzane są bateriami i małym silnikiem odrzutowym, a ich zapas paliwa 
wystarcza teoretycznie na osiemset kilometrów. Miały służyć jako taksówki albo do przewożenia 
naukowców z bazy do urządzeń znajdujących się na powierzchni Księżyca.
Siadłem za kierownicą, zapiąłem pasy bezpieczeństwa, sprawdziłem ciśnienie i pieczęcie, po czym za-
mknąłem śluzę powietrzną. Teraz mogłem spokojnie podnieść przyłbicę przeciwsłoneczną hełmu i zdjąć 
niewygodne rękawice. Wjechałem powoli na samych bateriach w strefę bezpieczeństwa i włączyłem silni-
ki odrzutowe.
Pełzacz zadrgał pod moimi stopami i powoli ruszył po dnie krateru. Nigdzie nie było żywej duszy. Mia-
łem szczęście.
Kiedy zbliżałem się do usianych odłamkami skalny-nymi ścian Krateru Keplera, nacisnąłem gaz. 
Pojazd natychmiast zareagował na pół wznosząc się w górę, na pół pełznąc po trasie o nachyleniu 
pięćdziesięciu stopni. Była to najtrudniejsza część operacji, prawie tak trudna jak powrót do bazy. 
Wymagała ogromnego wysiłku rąk i nóg i ogromnej praktyki. Chodziło o to, żeby pełzacz utrzymać w 
pełnej równowadze, i to tak, żeby nie przekoziołkować do tyłu ani nie wpakować się na skały.
Wielokrotnie jeździłem pełzaczem, ale nigdy dotąd nie prowadziłem go, tak że kiedy wreszcie wydosta-
łem się z krateru, miałem ręce śliskie od potu. Teraz
wyłączyłem silnik i posadziłem pojazd na grani Keplera. Szeroko bieżnikowane opony pełzacza wbiły się 
mocno w skalny piach.
Wytarłem twarz i ręce i skierowałem wzrok na łuk terminatora. Stąd, z grani Keplera, siedemset 
metrów nad bazaltową powierzchnią Oceanu Burz roztaczał się widok na czterdzieści pięć kilometrów 
przestrzeni nie skażonej dymem, mgłą, kurzem ani nawet atmosferą i kończył się dopiero na krzywiźnie 
horyzontu, za którym czerniał kosmos.
Na lewo ode mnie, po stronie nocy, małe odpryski skalne, nie większe od mojej pięści, rażone nagle 
promykiem Słońca rozświetlały się gwałtownie i gasły, rzucając cienie tak długie i gęste, że robiły 
wrażenie szczelin przecinających księżycową dolinę będącą dnem wyschniętego morza, zwanego mare. 
Jakże trudno było się w tym wszystkim zorientować. Na prawo szczegóły krajobrazu tonęły w absolutnej 
bieli, jaskrawe światło raziło oczy, mimo że szyba pełzacza była przyciemniona.
Prosto przede mną, tam gdzie Słońce załamywało się
nie rzucając cienia na gładkiej powierzchni mare, ciemniały smugi wyrzuconego z Krateru Keplera popio-
łu odcinając się od ciemnego bazaltu skał.
Na północy jedna z tych smug była tak prosta i szeroka, że robiła wrażenie autostrady. Wiedziałem, że 
za horyzontem, jakieś trzysta kilometrów od bazy, zbiegała się ze szlakiem popiołu wyrzuconym przed
dziesięcioma tysiącami lat z Aristarchusa.
Jakże pociągała mnie myśl przejechania się po tej szosie, utkanej z leciutkiego popiołu. Ann błagała 
mnie, żebym wrócił za pół godziny, ale przecież nie obiecywałem jej niczego. Terminator ciągnął się bieg-
nąc w kierunku północnym. Wiedziałem, że nie powinienem jechać jego śladem. Gdybym teraz zawrócił,
mógłbym jeszcze dołączyć się do zabawy i nikt nie dowiedziałby się o mojej wyprawie. Ale niewidzialny 
szlak przyzywał mnie.
Polecę na północ i wrócę, obiecywałem sobie; sto pięćdziesiąt kilometrów tam i z powrotem, ani kilo-
metra dalej. Da mi to kilka godzin samotności i czas na przemyślenie wielu rzeczy. A jeżeli wpadnę w 
konflikt z policją, co jest niemal pewne, to może wtedy ojciec znajdzie dla mnie czas i zdobędzie się na 
rozmowę ze mną.
Rozpalone do białości Słońce rozgrzewało bok pełzacza, chłodzenie włączyło się automatycznie. Z tej 
wysokości nie mogłem widzieć tego, o czym tak marzyłem. Wyłączyłem więc motory i zacząłem z wolna 
zjeżdżać po łagodnym, zewnętrznym stoku krateru ku powierzchni mare. Ale wciąż nie widać było 
mojego upragnionego widoku. Ruszyłem więc prosto na północ.
Upłynęła niemal godzina, zanim ujrzałem zjawisko występujące zawsze o wschodzie Słońca, a które 
młodzież księżycowa nazywa „gwiezdnym pyłem". .Przez dłuższy czas jechałem w ciemności, a potem 
nagle, prosto przede mną jak okiem sięgnąć cała powierzchnia księżycowej doliny zabłysła milionem 
drgających świetlików, mieniących się bielą, błękitem, zielenią i czerwienią. Zatrzymałem pełzacz i 
siedziałem wpatrując się w ten cud jak zaczarowany.
Przypomniały mi się ognie sztuczne, jakie widziałem kiedyś na filmie w naszej bibliotece, tylko że tutaj 
nie było ani huku, ani dymu. I trwało to a trwało. Panowała kompletna cisza. Słychać było tylko łagodny 
szum aparatury chłodzącej i od czasu do czasu ciche „ping" — kiedy cząstka gwiezdnego pyłu skraplała 
się na przeciwmeteorytowej osłonie pełzacza. Światła mrugały, migały, gasły i pojawiały się na powrót.
Zazwyczaj mówiłem malcom, kiedy przywożono ich
po raz pierwszy na oglądanie tego spektaklu, że o świcie każdego nowego dnia aniołowie zamiatają 
gwiazdy i wtedy gwiezdny pył spada na Księżyc i lśni się, i iskrzy. Opowiadała mi to przed laty matka, 
kiedy jeszcze żyła.
Marzyłem niegdyś, tak jak wszystkie księżycowe dzieci, żeby chwycić garść gwiezdnego pyłu i włożyć 
go do słoika, żeby migotało tam po wsze czasy. Ale kiedy dorosłem, zrozumiałem, że ten gwiezdny pył 
jest jak szczęście. Nie da się go zamknąć w butelce.
Jeszcze później zapoznałem się z faktami naukowymi. Najróżniejsze minerały rozpylone na 
powierzchni Księżyca, bombardowane przez protony niesione ze słoneczną wichurą zaczynają 
fluoryzować pod wpływem ultrafioletowych promieni wydzielanych przez wschodzące Słońce. Jakże 
nudna była teoria! A jak piękna rzeczywistość! Pragnąłem, żeby trwała całą wieczność, ale przecież 
wiedziałem, że to niemożliwe. Krople ziemskiej rosy na pajęczynie, ulotne, ale nie-zapomnianie piękne, 
oto z czym kojarzył mi się ten gwiezdny pył.
Przez całe szesnaście lat przeżyte na Księżycu nie widziałem równie pięknego spektaklu. Było tak, 
jakby Księżyc chciał uczcić mój powrót do domu i to w sposób zupełnie wyjątkowy. Siedziałem bez ruchu, 
oczarowany, podczas gdy terminator przesuwał się niemal niedostrzegalnie w lewo. Mógłbym tak 
siedzieć, dopóki nie zabrakłoby mi powietrza, a terminator znikłby za horyzontem, gdyby nie to, że 
zostałem wyrwany z marzeń przez dzwonek alarmowy.
Przeciął ciąg moich myśli niby nożem, poczułem coś w rodzaju draśnięcia ściernym papierem po 
skórze. Podskoczyłem i automatycznie przekręciłem gałkę radia na odbiór. Powinno być stale włączone, 
ale ja chciałem mieć trochę ciszy i spokoju.
Nasze życie na Księżycu narażone było stale na niebezpieczeństwa. Pracowaliśmy na jego 
powierzchni w temperaturze wahającej się od minus stu siedemdziesięciu stopni Celsjusza przed 
wschodem Słońca do stu trzydziestu plus w południe. Egzystowaliśmy w atmosferze, której gęstość 
stanowiła jedną dziesiątą miliarda atmosfery ziemskiej, a więc w próżni doskonalszej niż mogłoby 
wytworzyć jakiekolwiek ziemskie laboratorium. Powierzchnia Księżyca stanowiła pozbawioną wody 
pustynię, nieustannie smaganą przez wiatry słoneczne. Nie miały nic wspólnego z wiatrami ziemskimi, 
burzami czy nawet huraganami. Był to niewidzialny i niewyczuwalny wypływ materii, deszcz protonów 
wyrzucanych przez Słońce z niewiarygodną wprost szybkością. W odróżnieniu od Ziemi Księżyc nie był 
otoczony warstwą ozonu, nie miał żadnej atmosfery,' która by go osłaniała przed tym ustawicznym 
bombardowaniem. Toteż dzwonek alarmowy stanowił integralną część naszego normalnego życia. 
Często po prostu zależało ono od niego. Jego szczególny, niepokojący dźwięk przerywał nam pracę, 
rozmowy, sen. Teraz wyrwał mnie z zamyślenia. Automatycznie sięgnąłem jedną ręką do dwustabilnego 
przełącznika radia, drugą zamknąłem przyłbicę hełmu.
— Uwaga personel znajdujący się na powierzchni! Powrócić natychmiast do bazy i udać się do 
schronu. Nadchodzi burza słoneczna. Cały personel znajdujący się na powierzchni powraca do bazy!
Tekst ten został powtórzony dwukrotnie. Pod koniec radio zaczęło syczeć i słowa stały się 
niezrozumiałe. Pierwsze podmuchy słonecznego wiatru wyprzedzając deszcz śmiercionośnych protonów 
już zniekształcały audycję. Metalowa powłoka pełzacza była wprawdzie odporna na radiację, ale dopiero 
gruba na dwanaście metrów skała mogła mnie ochronić przed bombardo
waniem protonów, które już nadciągało. Żeby uniknąć śmiertelnej ich dawki, trzeba było szybko poszukać 
schronienia.
W pierwszej chwili ogarnięty paniką sięgnąłem do przyrządów kierowniczych wozu, żeby uruchomić sil-
niki i wrócić do domu. Ale zaraz odezwał się rozsądek. Nabrałem powietrza w płuca i poświęciłem 
trzydzieści cennych sekund na odczytanie zegara i nawigatora bezwładnościowego. Okazało się, że 
przejechałem prawie sto pięćdziesiąt kilometrów na północ i przesunąłem się o jeden czy dwa stopnie na 
zachód. Przez ten czas linia terminatora przesuwała się na zachód w tempie piętnastu kilometrów na 
godzinę. Powrót do bazy Keplera musi potrwać godzinę, przy czym będę jechał prosto w Słońce, a więc 
pod słoneczny wiatr.
Następna minuta upłynęła mi na sprawdzeniu mapy. Na północnym zachodzie, niemal trzy razy dalej 
niż baza Keplera, leżał zespół kopalni Aristarchusa. Trzy razy dalej! Ale na Aristarchusie panowała 
jeszcze noc. Jeżeli pojadę na Aristarchusa, to będę się poruszał w kierunku przeciwnym do burzy 
zamiast lecieć prosto w nią. Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, dojadę tam cało i schronię się w budynkach 
LEMCON-u, zanim do nich dotrze protonowa zawierucha.
Dwie minuty zajęło mi wyznaczenie kursu i sprawdzenie go. Następnie nastawiłem nawigator bezwład-
ności, włączyłem silniki i ruszyłem w stronę Aristarchusa z maksymalną szybkością, na jaką stać było mój 
pojazd.
ROZDZIAŁ CZWARTY
Ogarnięty czymś w rodzaju ostrożnej desperacji posuwałem się ku Aristarchusowi. Miałem do 
przebycia trzysta kilometrów bazaltowej powierzchni pokryte.) drobnym jak talk księżycowym pyłem, 
maskującym mnóstwo szczelin i rozpadlin, z których każda mogła stać się moją zgubą, gdybym zbyt 
gwałtownie lub pod zbyt ostrym kątem na nie wjechał.
Ratowało mnie światło Słońca, które wschodziło po mojej lewej stronie niemal trzydzieści razy wolniej 
niż na Ziemi. Jego długie cienie uwypuklały każdy zwał lawy, każdy kamień i każdy krater, zaczynając od 
małych, nie większych od bańki mydlanej, a kończąc na wielkich jak stadion piłkarski. Zawieszona 
wysoko na niebie Ziemia łagodziła rzucane przez Słońce cienie i nadawała im kolor ciemnego brązu.
Przerażająca była to jazda. Jednym okiem obserwowałem szybkościomierz, a drugim ciągnące się 
przede mną pustynne bezdroża, starając się utrzymać szybkość w granicach umożliwiających mi szybką 
reakcję na nagłe przeszkody.
I przez cały czas myślałem o nadciągającej burzy słonecznej. Nic jej na razie nie zwiastowało. Nie był 
to bowiem ani huragan smagający wody atlantyckiego wybrzeża, ani burza piaskowa zdarzająca się na 
Saharze. O nie! Deszcz protonów był niewidzialny i nie
słyszalny. Gdyby dosięgną! mnie, nawet bym go nie poczuł. Gdybym znajdował się na powierzchni w 
czasie burzy kosmicznej, protony wpadające w pole grawitacji Księżyca niczym miliony niewidzialnych 
miniksię-
życów przeszywałyby moje ciało nie zwalniając swojej
szybkości.
A ja byłbym zupełnie nieświadom tego, co się ze mną dzieje. Tylko kontrolne taśmy filmowe znajdujące 
się w kieszeni mojego kombinezonu pociemniałyby. Po kilku godzinach zaczęłyby się mdłości i bóle 
głowy. Gdybym dotarł do szpitala, analiza wykazałaby olbrzymi i gwałtowny spadek ilości białych ciałek 
krwi. Nie miałoby to zresztą znaczenia, bo i tak nie potrafiono by mnie uratować.
Przemierzałem mare i przez cały czas śmierć zaglądała mi przez ramię. Byłem teraz znowu po stronie 
nocy. Tylko od czasu do czasu poblask promieni słonecznych odbijał się od wyższej tu krawędzi krateru. 
Prowadziłem pojazd ku ciemności.
Jeżeli nie omyliłem się w obliczeniu, to Aristarchus powinien znajdować się prosto przede mną. 
Poruszyłem się ostrożnie i rozkurczyłem nieco ręce, które trzymałem na sterze. Siedzenie wydawało mi 
się niezwykle twarde, nogi sztywniały. Pełzacze nie były przeznaczone do długiej jazdy i nie miały 
specjalnych urządzeń tak jak pasażerskie odrzutowce czy magneto-wozy. Do palącej potrzeby ucieczki 
przed gradem protonów dołączyło się palące pragnienie pójścia do toalety.
Znajdowałem się na powierzchni już dobre trzy godziny i znowu w nocy. Przez ten czas terminator 
przesunął się o jakieś czterdzieści pięć kilometrów na zachód od bazy Keplera. Czy mogłem się już czuć 
bezpiecznie? Przypomniałem sobie, że cząsteczki materii słonecznej wyrzucane z olbrzymią szybkością 
w prze-
strzeń lecą w linii prostej, chyba że wpływa na nie jakaś inna siła. Taką siłą jest pole grawitacyjne Księ-
życa. Mogą wirować dokoła Księżyca, zanim jeszcze dysk Słońca stanie się widoczny.
Ciągnąca się przede mną powierzchnia mare zmieniła się, zaczęła się ledwie dostrzegalnie podnosić. 
Było na niej coraz więcej odłamków skalnych i głazów. Musiałem zwolnić, żeby móc bezpiecznie 
pomiędzy nimi lawirować. Dostrzegłem nagle słaby blask przypominający podwodną fluorescencję. A 
więc udało się! To, co widziałem, było pyłem Aristarchusa, tak bogatym w fluoryzujący wilemit.
Wjechałem na brzeg krateru, zatrzymałem się i rozejrzałem. Czyżby mnie wzrok mylił? Byłem na Ari-
starchusie przed laty, jeszcze jako dzieciak, zanim LEMCON zjawił się na Księżycu, i doskonale pamię-
tałem ten krater o czterdziestokilometrowej średnicy ze wznoszącym się pośrodku szczytem górskim, o 
którym ojciec mówił mi, że odblask Słońca, rozświetlający go tuż przed wschodem, widoczny jest na 
Ziemi.
Góra była wprawdzie na swoim miejscu, ale je] zbocza całe poryte przez koparki z pewnością nie 
odbijały już słonecznych promieni. Dno krateru roiło się od drobnych świateł. Miałem wrażenie, że 
wpłynąłem do jaskini pełnej świecących ryb, które na mój widok pierzchają na wszystkie strony. Nie 
słychać było oczywiście najlżejszego nawet dźwięku. Nie było tu atmosfery, w której mógłby się przenosić 
głos, ale kiedy tak siedziałem obserwując rój krzyżujących się pojazdów, czułem pod nogami dygotanie 
ciężkich maszyn.
A więc to było królestwo LEMCON-u. Główna kwatera księżycowa konsorcjum, które wydzierało 
Księżycowi wszystkie jego zasoby, minerały, nie płacąc nam nic, a pobierając od nas wysokie opłaty za 
dostawę tlenków, z których wydobywaliśmy tlen na codzien
ny użytek, A za każdy litr wody pitnej — ubocznego produktu ich rafinerii.
Tereny LEMCON-u były zamknięte dla kolonistów, więc kiedy tak siedziałem w pełzaczu na grani krate-
ru, czułem się jak intruz. Zorientowałem się, że wszystkie pojazdy LEMCON-u zmierzają w jednym 
kierunku, do punktu znajdującego się tuż pode mną. Serce skoczyło mi do gardła. Co ja zrobiłem? Czy 
oni chcą mnie schwytać? Jednakże po chwili zorientowałem się, że prawdopodobnie reagują na ten sam 
alarm, który i ja usłyszałem, i że jadą do podziemnego schronu.
Ogarnął mnie nowy lęk. Jeżeli nie zdążę zjechać na dno krateru, a wszyscy ci ludzie będą już pod 
ziemią, to mogę nie znaleźć śluzy powietrznej, a nawet kiedy ją znajdę, nie zdołam jej otworzyć.
Włączyłem silniki i ostrożnie skierowałem pełzacz w dół poprzez grań krateru. Jechałem teraz dobrą 
drogą wybitą łupanymi kamieniami, ale poprzecinaną koleinami wyżłobionymi przez gąsienice ciężkich 
pojazdów. Wiła się serpentynami tam i z powrotem po ścianie krateru, który był znacznie głębszy i 
węższy niż Krater Keplera. W pewnej chwili moja lewa ręka niemalże ocierała się o skalną ścianę, prawa 
zaś zawisała nad przepaścią. W następnej chwili sytuacja odwróciła się. Prawa, lewa, znowu prawa. 
Jechałem zygzakiem.W pojeździe zaczynało być duszno. Ziewałem coraz częściej, zaczęło mi się kręcić 
w głowie.
Wreszcie zatrzymałem się na stosunkowo poziomej powierzchni dna krateru i rozejrzałem się. 
Większość maszyn stała porzucona przez załogę, a łopaty koparek Kołysały się niczym szczypce 
nieżywych homarów. Gdzie mogło być wejście na teren LEMCON-u?
Olbrzymia, podobna do dinozaura koparka obróciła się w moją stronę. Jej latarnie zabłysły dwojgiem 
oczu, potem czworgiem, zatoczyły koło i zgasły.
Kiedy przyszedłem do siebie, wciągano mnie właśnie przez klapę śluzy powietrznej. Nie miałem hełmu 
na głowie, twarz zasłaniała mi maska tlenowa. Wyciągnąłem rękę i przycisnąłem maskę do nosa i ust, 
chciwie wdychając czysty tlen. Światła kołysały się teraz łagodnie jak łódka na małej fali. Zamknąłem 
oczy. Ktoś ściągnął ze mnie kombinezon i postawił mnie na nogi.
— Chcę do ubikacji — udało mi się z siebie wykrztusić.
Potem dostałem nieco wody — prawdziwej, świeżej, nie zaś regenerowanej — potem padłem twarzą w 
dół na miękkie posłanie. Zakołysało się pode mną, wtuliłem się w sen.
Nie wiem, jak długo spałem, ale kiedy się obudziłem, byłem zupełnie przytomny i pamiętałem, gdzie 
jestem i skąd się tu wziąłem. Powoli otworzyłem oczy i spojrzałem w zimne, szare oczy człowieka, który 
stał nade mną.
Powstrzymałem się od tego, żeby zeskoczyć z łóżka, wiedziałem instynktownie, że nie powinienem się 
ruszać. Okazało się, że ten człowiek wcale nie stoi nade mną, ale po drugiej stronie szklanych drzwi, 
oddalony ode mnie o dobre półtora metra. Czyjś cień przesłonił drzwi i cofnął się. Inny człowiek.
Wielkie chłopy. Ich waga była chyba tuż na granicy wagi dopuszczalnej do lotów kosmicznych. Ten o 
szarych oczach miał więcej tłuszczu niż mięśni, połyskliwą różową cerę i tak jasne włosy, że robiły 
wrażenie białych! Gdyby jeszcze zapuścił, puszystą brodę, mógłby uchodzić za świętego Mikołaja, ale 
tylko dopóty, dopóki nie spojrzało się w jego oczy. Były stalowo-szare i tak zimne i pozbawione wyrazu 
jak księżycowe
głazy.
Kiedy drugi mężczyzna obrócił się, zobaczyłem jego
opaloną i pomarszczoną od słońca twarz. Miał duży nos, wystające kości policzkowe, bardzo niebieskie 
oczy, rude jak marchewka, ostrzyżone na jeża włosy.
Nic nie słyszałem przez szczelnie zamknięte drzwi. Ale z wyrazu ich twarzy i ruchów rąk zorientowałem 
się, że sprzeczają się. Zacząłem ich obserwować poprzez półprzymknięte powieki...
My, dzieci z Księżyca, mamy pewne umiejętności, które nam wydają się normalne, ale mogłyby 
zadziwić obserwatorów z zewnątrz. Jedną z nich jest odczytywanie mowy z ruchów warg. Kiedy jest się 
na powierzchni Księżyca w kombinezonie kosmonautycznym i ma się coś prywatnego do powiedzenia 
koledze, coś, czego nie chce się puścić na głośnikowy system bazy, trzeba — z konieczności — czytać z 
warg. Tak więc dwaj mężczyźni nie wiedzieli o tym, że odczytywałem każde wypowiedziane przez nich 
słowo — oczywiście dopóki byli zwróceni do mnie twarzami.
Od czasu do czasu jednak odwracali się ode mnie i wtedy musiałem dopowiadać sobie po kilka słów, 
ale treść rozmowy była dla mnie oczywista. Zrozumiałem, że tym razem naprawdę wpadłem w kabałę.
Rudy opierał się koledze mówiąc:
—Daj spokój, Clint, przecież to szczeniak.
— Och ty australijski zakuty łbie! — warknął na niego gruby. Miał niesympatyczne wąskie usta i wy-
rzucał z nich słowa zupełnie tak, jak gdyby chciał się ich pozbyć. — Ma piętnaście, może szesnaście lat, 
nie jest dzieckiem. Jesteś skończonym idiotą, że go tu przytaszczyłeś.
— A co miałem zrobić?... Zostawić go na pastwę protonów? Zlituj się, Clint.
— No i zlitowałeś się nad nim! Twoje miękkie serce zgubi cię. Powiem ci wprost: LEMCON nie 
potrzebuje mięczaków.
— LEMCON! — Rudy wyrzucił z siebie potok przekleństw, co trwało całe osiemdziesiąt sekund. — Po-
wiem ci wprost, Clint, nigdy w życiu nie widziałem czegoś takiego... Pracowałem w kopalni opali w Anda-
mooka w temperaturze stu osiemdziesięciu stopni Fahrenheita, gdzie muchy żarły nas żywcem i dopro-
wadzały nas do szału... gdzie nie mogłeś zaufać sąsiadowi, że nie poderżnie ci gardła we śnie, żeby ci 
zwędzić tobołek... kopałem w Randzie w roku, w którym zbuntowali się czarni, a krew lała się w 
sztolniach jak woda... ale nigdy w życiu nie byłem w takiej parszywej zapomnianej przez Boga dziurze... 
jak się tylko skończy mój kontrakt, wynoszę się, nikt mnie tu więcej nie zobaczy!
— Nikt cię do niczego nie zmuszał. Podpisałeś umowę z własnej woli. A płaca jest tu najlepsza we 
wszechświecie.
Lodowate oczy grubasa wpatrywały się we mnie, kiedy to mówił. Leżałem bez ruchu. Rudy wiercił się 
niespokojnie.
— Płaca! Żadna płaca nie jest warta takiej harówki... Żyje się tu, jakby się było kretem w kretowisku... 
wącha się przez osiem godzin dziennie własny pot, dusi się człowiek w tym zafajdanym kombinezonie. 
Żadnej knajpy, żadnych kobiet, żadnej porządnej wyżerki przez osiemnaście miesięcy...
— Co to znaczy porządna wyżerka? Jak często miałeś w gębie porządny befsztyk tam, na Ziemi. 
Bzdury gadasz!
— Wiesz dobrze, że od tygodni befsztyka na oczy nie widziałem. Nic, tylko to świństwo z puszki.
— Daj spokój! Ostatni transport zaopatrzeniowy musiał nam dostarczyć dodatkowych wierteł. Dosta-
niesz befsztyka za tydzień.
Rudy potarł sobie twarz.
— ...a te nadgodziny... W zeszłym tygodniu robiłem non stop osiemdziesiąt godzin. Zasypiałem na 
nogach.
— LEMCON to nie miejsce dla mięczaków! — uśmiechały się wąskie usta grubego. Żylaste ramię 
rudego uniosło się, aż grubas się cofnął.
— Dotknij mnie, ty australijski kangurze, a złożę na ciebie raport. Znasz przepisy.
— To przestań mi wymyślać albo koniec przyjaźni. Poza tym jestem ci potrzebny, bo kto za ciebie 
będzie odwalał brudną robotę? A teraz powiedz mi nareszcie... co się tu dzieje?... pracujemy w takim 
pośpiechu, że można pomyśleć, że chcemy wypatroszyć cały Księżyc z minerałów... potrójne stawki za 
nadgodziny, wiertła łamią się jak zapałki. Czy to ma sens?
Clint uśmiechnął się.
— Czy nie oglądasz telewizji? LEMCON się kończy. Miles Fargo dostał instrukcje. Musimy wywieźć z 
Księżyca ostatni kawałek rudy, zanim zjedzie tu ekipa ONZ.
Rudy podrapał się w głowę.
— A to, jak to... się tam nazywa...?
— Moratorium? Nie rozśmieszaj mnie! Fargo dostał instrukcje, mówię ci. LEMCON zabiera, co się da, i 
zwija się. Co zrobią koloniści, jak zostaną bez wody, bez tlenu i transportu? Wytrzymają może pięć, naj-
wyżej dziesięć lat. Potem opuszczą Księżyc. Wtedy LEMCON wróci i przejmie wszystko, co powinien był 
zrobić od początku.
— To granda.
— No i co z tego? Uczciwie to możesz wygrać parę orzechów, ale nie większą forsę.
— No dobrze. Ale dlaczego się tak awanturujesz o tego chłopaka? Jak tylko ekipa ONZ wyląduje na 
dworcu Imbrium, zorientuje się od razu w kombinacji Fargo.
Grubas wzruszył ramionami, nie spuszczając ze mnie zimnego wzroku. Leżałem bez ruchu na wąskiej 
leżance, głową zwrócony ku drzwiom, z przymrużonymi oczyma i ręką przesłaniającą twarz.
— Nic nie rozumiesz, głupi kangurze. Dopóki ci faceci z ONZ nie wyniuchają, że tu dzieje się coś niele-
galnego, nie będą. się do nas spieszyli. Zresztą zanim wybiorą przewodniczącego i uzgodnią skład 
delegacji, będziemy mieli co najmniej rok na zatarcie śladów. Może nawet więcej. Byle zaburzenia w 
Afryce mogą odciągnąć ich uwagę od nas.
Australijczyk patrzył na grubego z uwagą.
— Myślisz, że Miles Fargo jest zdolny do takich rzeczy?
— Fargo? Nie rozśmieszaj mnie! LEMCON jest potężniejszy i sięga dalej, niż mu się kiedykolwiek 
śniło. Wpakowano tu więcej pieniędzy, niż potrafisz sobie wyobrazić... To są petrodolary. Trzymaj się 
mnie, Blue, a jeszcze się wzbogacisz. Ale ten szczeniak widział hałdy kruszcu, widział te wszystkie 
koparki, wie, że mamy inhibitor. A to niedobrze. Przecież ostrzegano nas przed szpiegami. Widzisz, co 
narobiłeś tym swoim miękkim sercem. Po coś go tu sprowadził?
Nastąpiło milczenie. A potem:
— Co zrobimy, Clint?
— Pozbędziemy się go, oczywiście.
Zamknąłem oczy i przełknąłem ślinę. Ogarnęła mnie panika, ale nie chciałem im tego pokazać. Pot 
wystąpił mi na czoło, oddychałem z trudem.
Kiedy usłyszałem dźwięk otwierających się drzwi, zacisnąłem mocno powieki. Poczułem na ramieniu 
czyjąś rękę. Ktoś mną potrząsał. Jęknąłem i obróciłem się na wznak. Spojrzałem na dwóch mężczyzn, 
którzy stali nade mną, udając, że widzę ich po raz pierwszy.
— Na nogi — powiedział grubas.
Miał niepokojąco łagodny głos, a z jego gardła wydobywał się niemal szept. Spuściłem nogi na podłogę 
i rozejrzałem się. Poza łóżkiem pomieszczenie było puste. Sąsiedni pokój wyglądał na biuro, kilka 
krzeseł, biurko i szafki. Następne drzwi były zamknięte.
— Jak się nazywasz? Skąd jesteś? — nalegał gruby tym swoim głosem.
— Kepler... — wykrztusiłem z siebie, a przez głowę przebiegały mi plany ucieczki.
Nagle olśniło mnie. Zrozumiałem, co się stało. Burza słoneczna przerwała komunikację między bazami. 
Nie można było ogłosić wiadomości o zaginięciu Keplera Mastermana, syna gubernatora Księżyca. Więc 
jeżeli uda mi się przekonać Clinta i Blue, że nie jestem nikim ważnym, że to wszystko jest pomyłką, to 
wtedy może, może puszczą mnie.
— Mieszkam w bazie Keplera — powiedziałem i zawahawszy się tylko przez sekundę czy dwie doda-
łem: — Nazywam się Eric Ericson.
— A twój ojciec?
— Bjorn Ericson, proszę pana. Astronom.
— Skąd się tu wziąłeś? Wiesz dobrze, że kolonistom nie wolno tu przyjeżdżać.
— Wiem, proszę pana. Bardzo mi przykro. Nie chciałem... — głos mi się załamał.
— Nie mów do mnie „proszę pana". Nie jestem żadnym z tych panów kolonistów. Baza Keplera jest 
odległa o sześćset kilometrów. Nie mogłeś tu trafić przez pomyłkę. Mów prawdę!
Więc powiedziałem mu prawdę, o zabawie i o jeździe po terminatorze.
— Zabawa? — grubas skrzywił się. — Co za zepsute szczeniaki! W waszym wieku już od kilku lat 
zarabiałem na chleb. Cóż, to, co mówisz, jest takie głupie, że może być prawdziwe. Lepiej dla ciebie, 
żeby tak było.
— Zwrócił się do rudego: — Pilnuj go, Blue, a ja tymczasem sprawdzę jego historyjkę.
Wyszedł z pokoju; jak na takiego grubasa miał lekki chód. Nim drzwi zatrzasnęły się za nim, 
zobaczyłem odcinek pomalowanego na biało korytarza. Wstałem i zajrzałem do sąsiedniego pokoju. Było 
to biuro, surowo i funkcjonalnie umeblowane. Nie miało w ogóle okien, nic nie wskazywało na to, gdzie 
jestem.
Byłem uwięziony. Nawet gdyby udało mi się znaleźć drogę do śluz powietrznych, nie miałem kombi-
nezonu kosmonautycznego i nie wiedziałem, gdzie jest mój pełzacz. Bez tych dwóch rzeczy byłem 
unieruchomiony. Grubas o tym wiedział. A jednak kazał, żeby Blue mnie pilnował. Dlaczego?
Wiedziałem, że powinienem jak najszybciej znaleźć odpowiedź na to pytanie. Za kilka godzin łączność 
zostanie przywrócona i ludzie LEMCON-u dowiedzą się, kim naprawdę jestem. Nie wątpiłem, że tym 
razem pozycja syna gubernatora nie będzie dla mnie naj-wygodniejsza.
Zakręciło mi się nagle w głowie, oparłem się o futrynę drzwi ręką mokrą od potu. Łzy podeszły mi do 
gardła.
— Co ci jest, chłopcze? — zapytał Blue. Mówił z silnym akcentem australijskim.
— Nic... chyba nic.... — opadłem bezwładnie na łóżko.
Było mi nieco lepiej, ale wciąż czułem się jak zwierzę w potrzasku. Gorączkowo szukałem jakiegoś wyj-
ścia z tej sytuacji.
— Radiacja... — jęknąłem. — Czy byłem długo na powierzchni?
— Nie — powiedział rudy uspokajająco. — Nie bój się. Wciągnąłem cię do środka na dobre dziesięć 
minut. przed nadejściem burzy.
— Nic nie rozumiem. Wiem, że zemdlałem... pamiętam tylko, że próbowałem prowadzić pełzacz pod 
górę, po zboczu krateru. To wszystko. Czy trafiłeś na mnie już blisko grani? Jak to się stało, że mnie 
zauważyłeś?
— Twoje pochłaniacze dwutlenku węgla chyba przestały działać — odpowiedział Blue po dłuższej 
przerwie. — Kiedy wyciągałem ciebie z pełzacza, oddychałeś już bardzo kiepskim powietrzem. Nie 
pamiętasz?
— A co?
— Byłeś prawie na dnie krateru, w pobliżu naszych śluz powietrznych. Czy naprawdę nie pamiętasz, 
jak się tam znalazłeś?
Potrząsnąłem głową. Blue przypatrywał mi. się ze zdziwieniem. Powrócił Clint i powiedział do Blue zu-
pełnie jak gdyby mnie przy tym nie było:
— Eric Ericson istnieje. Ma piętnaście lat. Żyje w bazie Keplera od trzech lat.
— Od pięciu — przerwałem mu.
Eric zjawił się na Księżycu tym samym promem, co Ann i jej rodzina. Byłem więc pewny daty. Kątem 
oka dostrzegłem, że gruby jak gdyby uspokoił się. Skinął ledwie dostrzegalnie na Blue.
Odetchnąłem z ulgą. Wyglądało na to, że przynajmniej na razie jestem ułaskawiony.
Blue, oparty o framugę drzwi, wyprostował się.
— Jesteś głodny, chłopcze? Zjadłbyś coś?
— Owszem, jestem głodny. Konam z głodu.
— To dobrze — Blue wyszedł z pokoju. Gruby patrzał na mnie swoimi zimnymi oczyma, a ja 
instynktownie nie odwracałem wzroku.
— Konasz z głodu? Zdawało mi się, że wspomniałeś o jakiejś zabawie.
Uśmiechnął się, na jego różowych policzkach ukazały się dwa dołki. Kontrast pomiędzy chłodem jego 
spojrzenia a tymi dołkami był koszmarny. Wzdrygną-
łem się, jakbym zobaczył uśmiechającego się trupa. Ciarki przeszły mi po plecach. Spuściłem oczy.
— To nie była wielka zabawa — wyjąkałem z siebie. — Po prostu muzyka, tańce i trochę biszkoptów 
drożdżowych dla maluchów.
Gruby nic nie powiedział, po pewnym czasie milczenie stało się nie do zniesienia.
— Przypuszczam, że uważa pan te zabawy z okazji Nowego Dnia za dość głupie, ale one... one 
umilają nam cały rok, a maluchy uwielbiają je — gadałem byle gadać.
— My tu tylko pracujemy. Jemy. Śpimy. To wszystko.
— Ale jest was na pewno tyle, żebyście mogli sobie coś zorganizować. Trochę muzyki, jakieś 
przedstawienie. Przecież chyba nie mieszkacie osobno, nie jecie osobno?
— Po co zadajesz te pytania? Dlaczego cię to interesuje?
— Przepraszam pana, po prostu myślałem... nie mam specjalnego powodu...
Ucieszyłem się, kiedy zjawił się Blue z tacą. Postawił ją na stole.
— Masz, chłopcze. Zobaczmy, co dostałeś. Clint stał pomiędzy mną a stołem. Spróbowałem go obejść. 
Wysunął rękę i złapał mnie za ramię. Może nie wyglądał na osiłka, ale to były pozory. Pod warstwą 
tłuszczu grały stalowe mięśnie. Jeszcze po godzinie czułem uścisk każdego z jego palców.
— Nie masz specjalnego powodu? Tak? — odepchnął mnie brutalnie od siebie. — Uważaj na niego, 
Blue! — spojrzał na Australijczyka zimnym wzrokiem i znowu opuścił pokój.
Patrzyłem za nim i masowałem sobie ramię. Ale zapach gorących potraw był tak kuszący, że siadłem 
za
stołem i zabrałem się do jedzenia. Blue patrzył na mnie z zainteresowaniem.
— Kiedy ostatni raz jadłeś taki obiad? — zapytał.
— Kiedy byłem ostatni raz na Ziemi — odpowiedziałem mając usta pełne kartofli i sosu.
— Pięć lat temu? To długa przerwa pomiędzy posiłkami. A wcale nie wyglądasz na wygłodzonego.
W ostatniej chwili przypomniałem sobie, że nie mogę przecież powiedzieć mu, że powróciłem na 
Księżyc przed niespełna miesiącem. Zakrztusiłem się, przełknąłem łyk świeżej wody — świeżej wody, a 
nie tej wstrętnej obiegówki!
— Jadamy przeważnie syntetyczne potrawy — oświadczyłem. — Są bardzo pożywne, ale smaku nie 
mają i po pewnym czasie strasznie się nudzą. A to jedzenie jest pyszne.
— Pyszne? Przecież to tylko gulasz z puszki, kolego, a nie bażant w galarecie.
— Gulasz z puszki? Przecież są wysokie kary za obarczanie transportowców takim ładunkiem! Jakżeś-
cie go tu przywieźli?
Tym razem zdziwił się Blue.
— Transportowcem rudy, oczywiście. Zjeżdżają na Ziemię z ładunkiem, a wracają z powrotem z 
zaopatrzeniem. LEMCON nigdy nie zdobyłby doświadczonych górników, gdyby nie dawał im dobrego 
wyżywienia. Górnicy są bardzo wymagający w tej dziedzinie.
Jedząc, zastanawiałem się nad tym, co powiedział.
— Ale skoro transportowce wracają puste z Ziemi, to dlaczego i koloniści nie mogą sobie nimi sprowa-
dzać towarów?
Wzruszył ramionami.
— Przypuszczam, że moglibyście, gdybyście chcieli pokryć koszta transportu.
— Czy ma pan pojęcie, ile LEMCON żąda od nas za fracht na Ziemi?
— Przypuszczam, że tyle, ile się tylko da. To nie jest instytucja charytatywna.
— Coś tu nie gra, proszę pana. Coś tu nie gra. Odsunąłem talerz.
— Koloniści byli pierwsi. Dopiero piętnaście lat później LEMCON otrzymał prawo do eksploatacji rud. 
Opracowana przez nas specjalna technologia umożliwiła racjonalne wydobywanie tutejszych surowców.
— Na pewno, chłopcze, na pewno. Ale pomyśl o tym, co LEMCON wam za to daje. Transakcja jest 
uczciwa. I przestań mówić do mnie: proszę pana. Mów mi:
Blue.
— Dobrze, pro... dobrze, Blue. Co nam daje LEMCON? Każe nam tak drogo płacić za wodę, że 
musimy ją regenerować przez powtórne włączenie do obiegu i racjonować. Po zapłaceniu wam 
nieludzkich cen za tlenki nie mamy już pieniędzy na porządną żywność, meble czy inne luksusy. 
Ubieramy się w mundurki, a nasze pomieszczenia mieszkalne przypominają koszary. Żywimy się 
potrawami sporządzonymi z produktów pochodzących z bezglebowej plantacji wodnej i płacimy 
horrendalne ceny za jakiekolwiek wiktuały sprowadzone z Ziemi. I ani grosza tantiem z LEMCON-u. 
Dlatego mandat ONZ jest dla nas taki ważny.
Przez chwilę Blue nie odpowiadał. Potem roześmiał się.
— Cóż, muszę przyznać, że mówisz dobrze. Waszym ludziom udało się dobrze indoktrynować 
młodzież. O, nie rób takich niewinnych minek. To wszystko propaganda. Każdy wie, że koloniści mają 
łatwe życie, że żyją w wygodnych domach z żonami i dziećmi, że mają lekką i łatwą pracę. A jak ty sobie 
wyobrażasz nasze życie? Przez osiemnaście przeklętych miesięcy
dziko harujemy i albo się dusimy z gorąca, albo marzniemy po nocach. Potem wracamy do pustego 
domu, w którym nas nikt nie czeka. Jak myślisz? Co my czujemy?
— Więc po co wam to? Dlaczego przyjeżdżacie?
— Ja chyba musiałem mieć fioła, kiedy się zgodziłem. Oczywiście, że chodziło mi o forsę. Tylko dla for-
sy można przyjechać na Księżyc.
— Ale to nie jest...
Drzwi otworzyły się z trzaskiem, stanął w nich grubas. Chwycił mnie wielką łapą za ramię, a drugą ude-
rzył w twarz tak gwałtownie, że moja głowa poleciała w tył. Zamachnąłem się, ale on rąbnął mnie drugi 
raz. I trzeci. Kolana ugięły się pode mną, upadłem.
Blue odciągnął grubasa.
— Co ty, do cholery, robisz, Clint? Zwaliłem się na krzesło.
— To oszust. Już ja mu pokażę.
— Uspokój się i powiedz, co jest. Co on takiego zrobił? Na mój rozum jest całkiem niewinny. Mówi 
różne bzdury, ale nic poza tym.
— Niewinny! Nie rozśmieszaj mnie! Kłamie, słyszysz, Blue, kłamie jak z nut. Nie nazywa się Eric 
Ericson. Radio znów działa. Żaden Ericson z bazy Keplera nie zaginął.
— Może jeszcze nie wiedzą, może jeszcze nie odkryli, że zaginął. Czy pomyślałeś o tym, zanim 
zacząłeś go bić?
— Kiedy oni już odkryli brak pełzacza. I zaginięcie jakiegoś chłopca. Tylko, że nie jest to synek 
żadnego tam astronoma, ale syn gubernatora, Kepler Masterman. To on przyjechał na Aristarchusa na 
przeszpiegi. Syn gubernatora Księżyca we własnej osobie!
Blue spojrzał na mnie i roześmiał się, ale jakoś bez' wesołości.
— Wiedziałem, że wszystko, co pleciesz, to propaganda. Od razu wiedziałem.
— Mylisz się, Blue. Powiedziałem ci czystą prawdę. Po prostu nie chciałem wam podać swojego 
prawdziwego nazwiska, bo bałem się, że wpadnę w jeszcze większe kłopoty. To wszystko. Ale to, co ci 
mówiłem, to szczera prawda, przysięgam. Możecie mnie zawieźć do bazy Keplera i sami sprawdzić, jak 
tam jest. Mój ojciec chętnie was oprowadzi. Wtedy przekonacie się, kto ma rację: my czy LEMCON.
— Słyszysz go, Blue? — Clint uśmiechnął się zimno. — Zawsze byłeś głupi. Lepiej słuchaj mnie, bo 
inaczej rozejrzę się za lepszym partnerem.
— Grozisz mi?
— Po prostu mówię ci, co i jak. Teraz zamknij się. Muszę chwilę pomyśleć. Czy ktoś cię widział, jak go 
tu taszczyłeś?
Blue potrząsnął głową.
— Dobrze. W takim razie, jeżeli uda nam się wynieść go stąd tak, żeby nas nikt nie zauważył, będzie-
my mogli zaaranżować mały wypadek, który spotka go w połowie drogi na bazę Keplera. W ten sposób 
LEMCON będzie czysty, a sprawa załatwiona.
— Jaki wypadek?
— Jeszcze nie obmyśliłem wszystkich szczegółów. Ale ty się tak nie denerwuj.
— Nie wezmę udziału w morderstwie. Nie zabiję dzieciaka. I mówię ci, że to zupełnie niepotrzebne. On 
w ogóle nic nie widział.
— Co to znaczy?
Blue spojrzał na mnie i ściszył głos.
— Nie widział inhibitora. Nic nie pamięta, naprawdę. Nie ma potrzeby wykańczać go.
— To szpieg.
— Daj spokój, Clint. Wszędzie widzisz szpiegów. To
bez sensu. Jeżeli jesteś taki niespokojny, to zaprowadź go do szefa.
— Do Fargo? Nie rozśmieszaj mnie ciągle. Fargo przekaże go tatusiowi i jeszcze będzie słodki jak 
miód. Ja nie podlegam Fargo. Mogę ci powiedzieć, że ludzie, dla których pracuję, na pewno kazaliby mi 
pozbyć się tego chłopaka na dobre. I nie ucieszyliby się, gdybym im powiedział, że to właśnie twoja 
głupota zmusiła ich do tej paskudnej roboty.
Opalenizna jakby zniknęła z twarzy Australijczyka.
— O czym ty mówisz? Hej, wyłącz mnie z tego, dobrze?
— Mowy nie ma. Tkwisz w tym po uszy. A poza tym nie rozumiem, dlaczego jesteś nagle taki miękki? 
Zapomniałeś może, jak wykończyłeś tego faceta w An--damooka?
— To była zupełnie inna sprawa i dobrze o tym wiesz. Był sobie sam winien. Ukradł mi wszystkie opale, 
jakie uzbierałem przez te przeklęte cztery miesiące. A poza tym nie był dzieckiem.
— Widzę, że ci koloniści to cwaniaki. Na pewno sobie tak wszystko obmyślili. Przysłali do nas 
szczeniaka na przeszpiegi. A ty chcesz, żebyśmy go grzecznie odesłali z powrotem do bazy Keplera do 
tatusia gubernatora. A on powie tatusiowi dokładnie, ile koparek zobaczył i ile hałd rudy, a tatuś 
zawiadomi ONZ. Zanim zdążysz zmówić pacierz, zaroi się na Aristarchusie od obserwatorów ONZ. 
Wtedy stracisz pracę, Blue, i to nie tylko na Księżycu. Ponieważ jak tylko powrócimy na Ziemię, postaram 
się dla ciebie o wilczy bilet. Nie dostaniesz żadnej pracy tam, gdzie moi przyjaciele mają coś do 
powiedzenia, a możesz mi wierzyć, że oni są wszędzie. I to wszystko będziesz miał do zawdzięczenia 
temu szczeniakowi. To tak, jakby ci Wyciągnął premię z kieszeni.
— Ale przecież on nic nie widział!
— Nie, Blue. Na pewno zauważył inhibitor. Wygada wszystko i wpadniemy. Pomyśl przez chwilę. 
Musimy go zlikwidować. Zastanów się! To taki sam facet, jak ten, co ci ukradł opale.
Na twarzy Australijczyka odmalowała się po chwili determinacja. Jeszcze pięć minut temu Blue był nie-
malże moim przyjacielem. Teraz patrzał na mnie z nienawiścią. Nic się właściwie nie zmieniło, ale nagle 
ci ludzie, zjednoczyli się przeciwko mnie — dwaj przeciwko mnie jednemu.
ROZDZIAŁ PIĄTY
Jak uciekać, kiedy nie ma dokąd? Nie miałem kombinezonu księżycowego. Nie wiedziałem, co Blue 
zrobił z moim pełzaczem. Nie miałem pojęcia o topografii Aristarchusa, nie wiedziałem, na jakiej 
znajdowaliśmy się głębokości, gdzie są windy, jak funkcjonują śluzy. A poza tym co to jest ten ,,inhibitor"? 
Cokolwiek to było, nie przyniosło mi jak dotąd nic dobrego i prawdopodobnie nie pomoże mi w próbie 
wydostania się stąd.
Tak więc kiedy Blue spojrzał na mnie oczami płonącymi złością i wspomnieniem australijskich opali, a 
Clint powiedział: „Chodź, chłopcze, ale żadnych kawałów" — wstałem posłusznie i wyszedłem z nimi z 
pokoju.
Gdzieś z głębi korytarza doszedł nas wybuch chry-pliwego śmiechu. Przez krótką chwilę zawahałem 
się. Czy Clint odważy się zabić mnie w samym sercu LEMCON-u? Gdybym tylko mógł dostać się między 
górników... dwie osoby mogą sobie zaplanować morderstwo, ale przecież nie dziesięć czy dwadzieścia... 
Zdałem sobie nagle sprawę, że tylko oni dwaj chcą mnie zabić... Dlatego tak mnie pilnowali. Nie 
musiałem więc uciekać z Aristarchusa, ale tylko od Clinta i Blue. Miles Fargo był może łajdakiem, ale 
przecież nie mordercą... gdybym się tak mógł dostać do niego.
Rzuciłem się naprzód, przebiegłem między moimi strażnikami i popędziłem wzdłuż długiego, białego 
korytarza. Już trzymałem rękę na klamce drzwi, już słyszałem głosy i śmiechy, już otwierałem usta do 
krzyku.
Ciężka ręka zamknęła mi usta i stalowe palce zacisnęły się na moim ramieniu. Kopany i popychany, 
ale opierający się, zostałem mimo to zawleczony z powrotem przez korytarz i wepchnięty do windy.
Drzwi zasunęły się pomiędzy nami i normalnymi ludzkimi istotami. Ruszyliśmy do góry.
— Tylko spróbuj jeszcze raz... — Clint otworzył pięść i pokazał mi rewolwer, paskudnie wyglądającą 
ziemską broń. Nigdy przedtem czegoś takiego nie widziałem, ale czytałem o tym, jaka jest groźna.
Przełknąłem ślinę i potrząsnąłem głową.
— Już nie. Obiecuję.
Drzwi otworzyły się na inny pomalowany na biało korytarz prowadzący w prawo i lewo, rozgałęziający 
się u wylotów niczym rozczapierzona dłoń.
Skręciliśmy w lewo. Szliśmy bardzo szybko. Blue na przedzie, a Clint za mną z lufą rewolweru wbitą w 
moje plecy. Na końcu korytarza wyłoniła się grupa ludzi. Szli ku nam. Clint nie zwolnił kroku, ale jego 
broń boleśnie wbijała się w moje żebra.
Nie miał powodu do obaw. Ludzie minęli nas nie zwracając na nic uwagi. Byli nie ogoleni, jechało od 
nich potem, wyglądali na półprzytomnych ze zmęczenia. Jeden z nich zatoczył się w moim kierunku i 
przez chwilę znaleźliśmy się twarzą w twarz. Czułem zapach pyłu księżycowego okrywającego jego 
ubranie i widziałem, jak pot spływał mu po czole i policzkach. Miał coś dziwnego w oczach, a przez cały 
policzek biegła od oka biała szrama.
Nie zdążyłem nawet otworzyć ust. Człowiek ten
minął mnie, obojętny i niewidzący. Wiedziałem, że nawet gdyby udało mi się uciec od Clinta i Blue i po-
biec za tymi ludźmi, oni nie zareagowaliby na moją sytuację, nawet nie usłyszeliby moich słów. Po kilku 
sekundach zniknęli w czeluściach wind i znowu byliśmy sami.
— Dobrze — pochwalił mnie Clint i nacisk jego rewolweru zmniejszył się nieco.
Zatrzymaliśmy Się na końcu głównego korytarza. Zobaczyłem teraz, że każde jego odgałęzienie 
kończy się szatnią z szafkami, a umieszczone na końcu drzwi są wejściem do śluz powietrznych.
Skręciliśmy w ostatnie chyba odgałęzienie korytarza. Clint otworzył szafkę i rzucił mi niewygodny kom-
binezon ziemskiego kroju.
— Włóż to i pośpiesz się.
Złapałem kombinezon. Pod jego ciężarem ugięły mi się kolana.
— To nie dla mnie — zaprotestowałem. — Jest o wiele za duży i za ciężki.
— Rób, co ci każę! — Clint podniósł rękę do góry, ale kiedy się uchyliłem, Blue złapał go za ramię.  — 
Daj mu spokój, Clint. Chłopak ma rację. Przecież nie chcesz, żeby go znaleziono w jednym z naszych 
kombinezonów.
Ręka Clinta opadła. Uśmiechnął się. Dołki na jego policzkach pogłębiły się.
— Masz rację, Blue. Szybko się uczysz! Dobrze! Co zrobiłeś z kombinezonem szczeniaka? Pospiesz 
się. Nie chcę, żeby go ktoś zobaczył.
— Jest w mojej szafce. Chwileczkę. O, proszę. Wsunąłem go za moje rzeczy. Co za delikatny materiał! 
Ja nie miałbym do tego zaufania — rzucił kombinezon w moją stronę.
— Nie jest mu potrzebny na długo — uśmiechnął
się grubas, a wyraz jego oczu przyprawił mnie o dreszcze.
Zbadałem szczelność hełmu i rękawic, zbiornika tlenowego i pochłaniacza dwutlenku węgla, podczas 
gdy oni wtłaczali się w swoje ciężkie staromodne kombinezony.
Clint nacisnął guzik opatrzony literami ATM. Słyszałem odgłos pompy powietrznej pracującej w śluzie. 
Czerwone światło zgasło, zapaliło się zielone oko wskaźnika ciśnienia atmosferycznego. Pokrywa luku 
odsunęła się, zanim para moich dręczycieli skończyła zakładanie kombinezonów.
Clint spojrzał wzdłuż korytarza.
— No już, właź do środka.
Kiedy pokrywa zasunęła się za nami, widziałem, że korytarz jest wciąż pusty. Nikt na Aristarchusie 
mnie nie widział prócz tej pary i słaniających się ze zmęczenia, schodzących ze zmiany górników.
Dotychczas szczęście sprzyjało Clintowi i Blue. Teraz chyba moja kolej, pomyślałem, trzeba być na 
wszystko przygotowanym. Obserwowałem, jak sprawdzają sobie nawzajem kombinezony. Dla pewności 
robili to dwukrotnie. Zrozumiałem, że się boją. Że boją się Księżyca. Osłonięci starymi, niewygodnymi 
kombinezonami kosmicznymi widzieli w nim tylko wroga.
Przypomniałem sobie, co czułem, kiedy po raz pierwszy nurkowałem na Konszelfie 10. Doznałem 
wówczas cudownego poczucia wolności i lekkości dzięki kombinezonowi i pojemnikowi z tlenem na ple-
cach. Kombinezon księżycowy dawał mi takie samo poczucie.
LEMCON odwrócił się plecami do kolonii księżycowej, ignorował wszystkie nasze obyczaje, nawet na-
szą wysoko rozwiniętą technologię. Teraz płacił wysoką cenę za lekceważenie naszych zdobyczy. Bo 
jego
ludzie nie czuli się na Księżycu tak jak ja — dobrze i pewnie.
Obserwowałem ich, podczas gdy śluza opróżniała się z powietrza. Było ich przecież dwóch, a każdy 
ważył co najmniej dwa razy tyle co ja. Ale ja byłem dzieckiem Księżyca. Księżyc był moją planetą. Urodzi-
łem się w jego grawitacji i próżnia nie była mi obca. Umiałem odczytywać pozycję Słońca, Ziemi i gwiazd i 
określać z dokładnością do kilku kilometrów, zarówno w dzień, jak i w nocy, gdzie jestem. Poruszałem się 
na Księżycu tak jak każdy chłopiec na Ziemi w drodze ze szkoły do domu.
Poza tym nie bałem się Księżyca i to było moją najpotężniejszą bronią. Czułem się jak partyzant 
walczący z dwoma opryszkami ubranymi w średniowieczne zbroje. Gdybym tylko dożył do 
odpowiedniego momentu, to miałbym szansę... jeżeli taki moment przyjdzie... jeżeli w porę zorientuję się, 
że nadszedł.
Pompy stanęły, pokrywa śluzy otworzyła się. Przed nami ziała przestrzeń kosmosu. Śluza była 
nachylona, więc musieliśmy iść pod górę dość stromą rampą pokrytą księżycowym pyłem. Ile godzin 
przebywałem na dole?
Chyba niezbyt długo. Dno krateru upstrzone było światełkami hełmów górniczych i poprzecinane 
reflektorami pojazdów, ale Słońce wciąż stało poniżej grani krateru. Miałem bardzo niewiele czasu na 
rozejrzenie się, gdyż spiesznie zawleczono mnie przez pusty teren ku grupie pojazdów. Ukryty wśród 
nich stał mój pełzacz. Sam bym go nigdy nie znalazł. Próbowałem dostosować krok do powolnych 
kroków moich ciemięzców. Im mniej będą się orientowali w moich możliwościach, tym większe są moje 
szanse na zaskoczenie ich w sposobnej chwili.
Clint przybliżył hełm do hełmu Blue, żeby móc po-
rozumiewać się z nim bezpośrednio bez użycia radia, w które każdy mógł się włączyć. W księżycowej 
próżni dźwięki nie rozchodzą się, więc jego słowa nie doszły mnie, ale to nie miało większego znaczenia. 
Clint stał nieco niżej niż Blue, światło reflektorów oświetlało dolną część jego przeciwsłonecznej osłony. 
Oczy miał w cieniu, ale usta doskonale widoczne. Odczytywałem z nich każde jego słowo...
— Wsiądę z nim do pełzacza. Ty pojedziesz za nami. Trzymaj się dokładnie naszych śladów. I żebyś 
nas nie zgubił. Kiedy oddalimy się wystarczająco od Aristarchusa, otworzę śluzę pełzacza i dołączę do 
ciebie. Wrócimy do bazy na długo, zanim go znajdą. Nie będzie sposobu na udowodnienie, że nie zginął 
na skutek własnej lekkomyślności.
Blue skinął głową na znak zgody. Miał twarz w cieniu, więc nie mogłem odcyfrować jego myśli. Gdyby 
to on pilotował mojego pełzacza, może mógłbym go jakoś przekabacić... ale Clint oczywiście przewidział 
to. Dlatego postanowił sam mnie załatwić.
Wsiedliśmy więc z Clintem do mojego pełzacza i bez przygód przejechaliśmy dno krateru. Ten ich 
inhibitor — o którym w dalszym ciągu nic nie wiedziałem — musiał być wyłączony. Zajechaliśmy 
serpentynami na grań krateru i zaczęliśmy zjeżdżać po zewnętrznej jego stronie ku mare. Panowała tam 
czarna noc, jak okiem sięgnąć aż po horyzont odległy o jakie czterdzieści kilometrów od grani krateru. 
Kiedy znaleźliśmy się na dnie, Clint zaczął krążyć wokoło. To, czego szukał, zobaczył w tej samej chwili, 
co ja. Chodziło o ślady mojego pełzacza pozostawione w pyle księżycowym. Prowadziły prosto od śladów 
innych pojazdów — niczym ślad komety — do bazy Keplera.
Osadzone na podwoziu reflektory pełzacza oświetlały jaskrawo charakterystyczny rysunek. Ślady były
nietknięte, nie osiadł na nich najmniejszy nawet pył,
a że nie było tu ani wiatru, ani deszczu, mogły pozostać tak na wieki. Clint najwyraźniej tego nie chciał.
Clint był złym, człowiekiem i sama jego obecność przyprawiała mnie o gęsią skórkę, ale był to najlep-
szy kierowca, jakiego w życiu spotkałem. Nigdy przedtem nie siedział w księżycowym pełzaczu, ale w 
ciągu kilku minut opanował technikę prowadzenia go. Jechał teraz po pozostawionych przeze mnie 
śladach.
Kiedy obejrzałem się za siebie, zobaczyłem, że pojazd górniczy, który prowadził Blue, sunął za nami 
tak blisko, że jego reflektory oświetlały unoszący się
spod naszych gąsienic gęsty pył, jak gdybyśmy znajdowali się w atmosferze.
Clint prowadził mój pojazd tak, by zatrzeć wszystkie ślady. Nikt nie będzie mógł domyślić się, ile po-
jazdów i kiedy przejechało tą trasą. Zastanawiałem się, w jakiej odległości od bazy Keplera przyjdzie mi 
umierać. Starałem się oddychać równomiernie i zachować spokój. Pilnie obserwowałem Clinta w nadziei, 
że popełni jakąś omyłkę.
Byliśmy oddaleni prawie sto pięćdziesiąt kilometrów od Aristarchusa, kiedy nadeszła chwila, na którą
czekałem. Słońce chowało się wciąż za horyzontem na lewo od nas. Na Księżycu jeszcze nie świtało, 
czerwona łuna nie oświetlała jeszcze wschodniej strony nieba. Ale ja zauważyłem coś, co Clintowi nic nie 
mówiło; leciutką perłowoszarą poświatę słonecznej korony.
Za kilkadziesiąt sekund oślepiające światło zaleje płaszczyznę mare i uderzy w zakurzoną kopułę peł-
zacza. Przez piętnaście sekund ściemnieje szkło reagujące na światło i przez te piętnaście sekund 
będziemy jechali na oślep.
Rozglądałem się gorączkowo za czymś, czym mógł
bym odwrócić uwagę Clinta. Tylko kilka sekund... wszystko teraz zależy od synchronizacji. Jedna sekun-
da za wcześnie, a Clint zorientuje się, do czego zmierzam. Jedna sekunda za późno, a oślepiony przez 
Słońce naciśnie na hamulec, żeby zwolnić bieg pełzacza.
To, czego szukałem, znalazłem tuż po prawej stronie pojazdu. -Dokładnie to, co było mi potrzebne. 
Gdyby Clint nie koncentrował się wyłącznie na prowadzeniu pełzacza po moich śladach, zauważyłby, że 
w drodze do Aristarchusa w pewnym momencie skręciłem, żeby ominąć spory kopiec pyłu. Cały napięty 
wpatrywałem się w horyzont.
Płomień światła błysnął od wschodu jak rakieta i uderzył w szklaną kopułę pełzacza. Przeskoczyłem 
przez całą długość kabiny, lekki jak piórko w moim księżycowym kombinezonie.
— Uważaj, człowieku! Czy nic nie widzisz? Skręcaj! — wrzasnąłem i silnie skręciłem kierownicę w 
prawo.
Clint oślepiony Słońcem uniósł lewe ramię, żeby sobie zasłonić oczy. Zaskoczenie było całkowite. Za-
nim zdołał odebrać mi kierownicę, pełzacz zazgrzytał i przez długą, dech zapierającą chwilę trząsł się 
gwałtownie, po czym osiadł w pyle.
Wszystko to trwało nie dłużej niż dziesięć sekund.
Kiedy grubas zorientował się w sytuacji, było po wszystkim. Zaklął i nacisnął gaz. Gąsienice wbijały się 
głęboko w pył, wznosząc wielkie tumany kurzu. Pełzacz osiadał coraz niżej. Silniki odrzutowe zaczęły się 
dławić, wreszcie — przegrzane — stanęły.
Siedzieliśmy w milczeniu, a kurz powoli, bardzo powoli opadał. Po kilku minutach zobaczyłem pojazd 
LEMCON-u. Zatrzymał się na twardszym terenie na lewo od nas.
— Co się stało? Coś ty zmajstrował? — głos Clinta brzmiał ostro i podejrzliwie.
— Nie widzisz? — zdziwiłem się. — To jedna z paskudnie j szych baniek, jakie widziałem. 
Krzyczałem, żebyś hamował, ale nie słyszałeś.
— Co to było?
— Bańka pyłowa — powiedziałem.
— Co to jest, do cholery?
— Kiedyś z wnętrza Księżyca wydostało się trochę gazu, który pozostawił po sobie cienką, porowatą 
pokrywę jakby bańkę mydlaną. Z czasem pokrywa pękła i stopniowo wypełniała się pyłem. Niektóre z 
tych pęcherzy są tak wielkie, że mogą pochłonąć cały pełzacz, aż po dach.
To było kłamstwo, ale podziałało. Clint aż się spocił ze strachu. Krople potu ściekały mu po policzkach.
— A można się wydostać z takiego pęcherza? Można z niego wyjechać?
— Bo ja wiem? Trzeba próbować — powiedziałem, udając zgnębionego. — Nie będzie to łatwe. 
Trzeba, żeby inny pojazd nas pociągnął. Dlatego zwykle jeździmy parami. Chociaż te bańki pyłu są na 
ogół dobrze widoczne i łatwo je objechać. Mieliśmy pecha, że nadzialiśmy się akurat w momencie 
wschodu Słońca.  — A może wkopaliśmy się na dobre? Może wpadliśmy w pułapkę? Śluza da się 
otworzyć?
Clint rozumował dokładnie tak, jak przewidywałem. Z trudem powstrzymywałem się od śmiechu.
— Ta bańka nie jest aż tak głęboka. Ma nie więcej niż pół metra. Nawet nie trzeba będzie wysiadać. 
Jeżeli twój przyjaciel podjedzie do nas z kablem, to wyciągnie nas.
Clint siedział przez chwilę w milczeniu, po czym uśmiechnął się. Po chwili zarechotał.
— Powiadasz, że zazwyczaj jeździcie parami? Szkoda, że zapomniałeś o tej zasadzie, kiedy 
pojechałeś sobie dla hecy na terminator! Więc jak zostaniesz sam,
będziesz zupełnie bezbronny, prawda? Posiedzisz sobie, aż zabraknie ci powietrza. Możesz się, 
oczywiście, zawsze przespacerować... — Znowu zarechotał.
Postanowiłem zachować spokój. Przecież on nie wiedział, że odczytałem z ruchów jego warg 
wszystko, co przedtem powiedział do Blue.
— Ale nie jesteśmy przecież sami. Jest Blue...
— Obawiam się, że nic ci nie pomoże. Nie wiedziałby nawet, jak się do tego zabrać. Ostatecznie jest 
od bardzo niedawna na Księżycu.
Patrzyłem na niego z otwartymi ustami.
— Ale ty też tu jesteś — wyjąkałem. — Powietrze wyczerpie się dla nas obu. Powiedz mu, żeby nam 
pomógł. Niech...
— Nie mogę mu rozkazywać. Blue to. bardzo niezależny facet. O mnie się nie martw. Już ja sobie dam 
radę. Widzisz, ja mam dokąd pójść. — Clint wstał. — I powinieneś mi być wdzięczny, bo "jak zniknę, to 
wystarczy ci tlenu na trochę dłużej. Właściwie oddaję ci przysługę.
Złapałem go za nogę i wrzasnąłem:
— Nie możesz mnie tu zostawić! Przecież zginę tu sam! Tędy nikt nie przejeżdża od lat! To jest 
morderstwo! — robiłem wielki wysiłek, żeby wydawać się straszliwie przerażonym.
Clint kopnął mnie ciężkim butem.
— Nie powinieneś był się mieszać do naszych spraw. LEMCON ustalił, że nie macie do nas wstępu. 
Trzeba się było do tego stosować.
— Kiedy nie miałem innego wyjścia. Nie chciałem wcale...
— Mam swoje rozkazy.
Przepchnął się koło mnie i szybkim ruchem przerwał przewody radia.
— Jeżeli mnie tu zostawisz, będziesz mordercą. Ni-
gdy nie wyjedziesz z Księżyca. Moi przyjaciele odnajdą cię.
Clint potrząsnął głową.
— Mordercą? Nonsens. W każdym razie nie twoim. Po prostu przydarzy ci się nieszczęśliwy wypadek. 
Nikt nie będzie dochodził, co i jak. Wyjdę i zamknę za sobą śluzę powietrzną. Wszystko udało się dosko-
nale. Nie potrafiłbym tego lepiej wymyślić.
Spuścił zasłonę hełmu i wsunął się do śluzy. Nie próbowałem go zatrzymać. Nie chciałem ryzykować. 
Mógł mnie rąbnąć w głowę i pozbawić przytomności.
Powietrze wyszło ze śluzy ze świstem. Słyszałem, jak otwiera się i zamyka jej zewnętrzna pokrywa. 
Ruszyła pompa. Clint stuknął pięścią w karoserię pełzacza na znak pożegnania i tryumfu.
Spojrzałem przez pokrytą pyłem szybę i patrzyłem, jak wydostaje się z pęcherza pyłu i włazi do 
pojazdu LEMCON-u. Śluza otworzyła się na jego przyjęcie. Cofnął pojazd, obrócił go i odjechał. 
Wszystko trwało nie dłużej niż minutę. Po upływie dalszych trzech minut zniknął mi z oczu.
Byłem sam. Odetchnąłem głęboko i zabrałem się do roboty.
Clint nie mógł wiedzieć — ja zaś oczywiście nie miałem zamiaru o tym mu mówić — że pełzacze, a 
właściwie wszystkie nasze pojazdy, mają specjalny system bezpieczeństwa służący do wydostania się z 
takiej właśnie sytuacji jak ta, w jakiej się znalazłem.
Silniki odrzutowe wbiły się głęboko w księżycowy pył i zatkały się. Nie chciałem zaryzykować próby za-
palenia ich, bo mógłbym rozwalić pełzacz. Musiałem wice zadowolić się akumulatorami. Wpadliśmy 
rzeczywiście dość głęboko w ten pyłowy pęcherz, a Clint dodając gazu pogorszył sprawę.
Sprawdziłem temperaturę i zapaliłem elektryczne silniki. Od razu zaskoczyły. Miałem szczęście, ze pył 
znajdujący się w pęcherzu był zimny, bo panująca od dwóch tygodni noc była mroźna. Następnie 
wprowadziłem w ruch dodatkowy silnik, który uruchamiał podnośnik zamontowany na stałe pod 
podwoziem pełzacza. Silnik zawył i przód pełzacza zaczął powoli wyłaniać się z pyłu. Następnie 
przełożyłem dźwignię znajdującą się wśród przyrządów sterowniczych, co spowodowało wyskoczenie 
haka z zaczepem z przedniej części pełzacza, tuż ponad kołami. Hak wrył się w pył na jakie trzy metry 
przed dziobem pełzacza i wrócił. Powtórzyłem tę operację. I jeszcze raz. I jeszcze. Za czwartym razem 
hak zaczepił o solidną skałę.
Ruszyłem powoli do przodu koncentrując się na utrzymywaniu kabla w napięciu, ale pilnując, żeby nie 
pękł. Powoli, w miarę jak kabel się skracał, wycofywałem podnośnik. Z ogromną ostrożnością wy-
prowadzałem pojazd na równy teren. Nagle hak puścił i wsunął się pod podwozie dokładnie w chwili, kie-
dy wyjeżdżałem na równy teren. Wtedy zapuściłem silniki odrzutowe, dodałem gazu i pełzacz wyskoczył 
na twardy grunt.
Siedziałem przez chwilę bez ruchu. Ręce trzęsły mi się, w ustach miałem sucho, nad pełzaczem 
wisiała chmura pyłu księżycowego.
Czekając, aż pył osiądzie, wstałem. Zauważyłem, że kolana uginają się pode mną. Wydobyłem ze 
schowka pigułkę proteinową i przełknąłem ją. Spojrzałem na wskaźnik zapasu tlenu, po czym usiadłem, 
żeby nastawić instrumenty na kurs powrotny — na bazę Keplera.
Jechałem po własnych śladach i chyba pobiłem wszystkie dotychczasowe rekordy szybkości pełzaczy. 
Kiedy dojechałem do śluzy wejściowej bazy Keplera,
miałem tlenu jeszcze na pięć minut, toteż patrol ratunkowy nie musiał mnie wynosić z wozu.
Ale czekano na mnie. Sam otworzyłem śluzę prowadzącą do hallu i wszedłem do środka na sztywnych 
nogach, lekko się chwiejąc. Zaprowadzono mnie do mojej kabiny na trzecie piętro. Reszta zmiany była 
przy pracy i całe moje skrzydło mieszkalne było opuszczone. Tak więc na domiar złego przegapiłem 
swoją zmianę.
— Muszę pomówić z ojcem — błagałem ratowników. — Mam mu coś bardzo ważnego do 
powiedzenia.
Ale oni tylko potrząsali głowami i zamknęli za mną drzwi.
Usiadłem na brzegu wąskiego łóżka bardzo strapiony. Po chwili zacząłem chodzić tam i z powrotem po 
pokoju, cztery kroki w jedną stronę, cztery w drugą. Bardzo chciałem się umyć, ale bałem się otworzyć 
drzwi i natknąć się w korytarzu na wartownika pilnującego mnie jak zbrodniarza. Nie dopuszczałem na 
razie myśli, że moja sprawa jest aż tak kiepska. W końcu postanowiłem po prostu przebrać się i uczesać. 
Potem znowu zacząłem krążyć po pokoju.
Wreszcie drzwi się otworzyły.
— Gubernator przyjmie cię teraz.
Nie "ojciec", ale "gubernator"...
Przełknąłem ślinę i poszedłem za wartownikiem do wind. Na piętrze administracyjnym czułem na sobie 
dziesiątki oczu. Wszedłem do pokoju ojca z płonącymi policzkami i uszami.
ROZDZIAŁ SZÓSTY
Od czasu naszego powrotu z Ziemi — trzy tygodnie temu — prawie nie widywałem ojca. Teraz wydał mi 
się starszy i ogromnie zmęczony. Stracił jakby nieco . z charakteryzującej go sprężystości. Czyżby z 
mojej winy? Było mi go żal, jednocześnie wstydziłem się za siebie.
— Dlaczego, Kep? — zapytał mnie tylko, ale spojrzenie, którym mnie obrzucił, wybiło mi z głowy 
wszystko, co wiedziałem o Aristarchusie i LEMCON-ie. Zacząłem trząść się na całym ciele.
— Uspokój się, Kep. Siadaj. Tommy, nie ma mnie dla nikogo — powiedział do sekretarki i zamknął 
drzwi. — Kep, dlaczego to zrobiłeś? — zapytał znowu. Ale teraz głos jego był łagodniejszy.
— Sam nie wiem. Naprawdę nie wiem. Po prostu... strasznie mi przykro, ojcze...
— Czy coś się stało? Od czasu, kiedy powróciliśmy z Ziemi, mam stale niepokojące informacje o tobie. 
Podniosłem głowę.
— Przypuszczam, że od ojca Ann?
— Zdaje się, że zrobiłeś Ann dużą przykrość. Wiesz o tym na pewno lepiej niż ja. Słyszałem również 
niedobre rzeczy o tobie od twoich nauczycieli, od twoich
kolegów. Gdybym cię tak doskonale nie znał, przypuszczałbym, że te bohaterskie wyczyny na Ziemi 
uderzyły ci do głowy.
— Ależ skąd! — ta jego uwaga naprawdę mnie zabolała.
Jeżeli ostatnio rzeczywiście dużo myślałem o Ziemi i o Konszelfie 10, to dlatego, że pozostawiłem tam 
tylu przyjaciół, a nie z powodu moich wyczynów. Podskoczyłem więc tak gwałtownie, że przewróciłem 
krzesło.
— Przepraszam, ale nie o to chodzi, ojcze... To... to tak trudno jest wyrazić... to dlatego, że Księżyc 
wydaje mi się inny niż dawniej. Wszyscy są tu strasznie poważni. Nikt nie ma czasu na rozrywki, na 
przyjemności...
— Ludzie, którzy tu przybyli, uważają to na ogół .za poświęcenie. Ty też byłeś kiedyś taki sam jak oni. 
To -nie my zmieniliśmy się. Po prostu dawniej nie drażniła cię tutejsza atmosfera. Zastanawiam się, dla-
czego teraz tak jest.
— Może dlatego, że dotąd nie znałem innego życia. Nie przypuszczałem nawet, że istnieje jakieś inne. 
Tam, na Ziemi, jest tyle możliwości wyboru, taka
wolność...
— "Jak zatrzymasz ich na wsi, człowiecze, kiedy już widzieli Paryż..." — zacytował ojciec.
— Co?
— To stara piosenka ziemska z czasów jednej z wojen, która mówi o tym, że jak ktoś zasmakował 
wolności i luksusu, to trudno go od tego odzwyczaić. Kep, czy ty zastanawiałeś się kiedyś nad tym, że 
wszyscy dorośli i większość młodzieży przybyli tu z Ziemi rezygnując ze wszystkich swoich szans, ba, 
nawet z wolności, po to, żeby móc się przyczyniać do rozwoju naszej kolonii. Ci ludzie uważają, że 
znaleźli tutaj coś znacznie lepszego.
— Ale to był ich wolny wybór, ojcze. Nie mówię, że to ja mam rację, a oni nie. Oni mieli możność wy-
boru, a ja nie. Urodziłem się tutaj i tu utkwiłem.
— I tak cię boli ten brak wyboru?
— Chyba tak. Tak. Na pewno.
— Dobrze, Kep. Więc daję ci go.
Musiałem przybrać bardzo głupi wyraz twarzy.
— Chcesz mieć wybór. Proszę bardzo — powtórzył ojciec. — Zastanów się nad tym, czy wolisz 
pozostać na Księżycu i poświęcić mu swoje życie, być tu razem z nami, którzy wierzymy w przyszłość 
Księżyca, czy też powrócisz na Ziemię. Wybieraj. Będzie, jak zechcesz. Ja ci to załatwię.
I stała się rzecz dziwna: od momentu, kiedy ojciec dał mi możność wyboru, przestało mi na tym tak 
bardzo zależeć. Zacząłem w duchu szukać argumentów na pozostanie w kolonii księżycowej. Jedynym 
powodem zrezygnowania z życia na Księżycu i powrotu na Konszelf 10 mogła być Hil. Ale Hil nigdy nie 
zaakceptowałaby uciekiniera. Była to jednak zbyt osobista sprawa, żebym mógł ją omawiać z ojcem.
Otworzyłem usta, ale zaraz się zreflektowałem.
— Czy mogę się nad tym wszystkim zastanowić?
— zapytałem ostrożnie.
Wydało mi się, że jest lekko zawiedziony, ale me byłem tego pewien, bo już po sekundzie ojciec 
uśmiechnął się i powiedział:
— Tak, oczywiście. Takiej decyzji nie podejmuje się natychmiast. Namyśl się spokojnie. Jak się 
zdecydujesz, dasz mi znać.
Nastąpiła przykra chwila ciszy. Potem ojciec złożył palce w wieżyczkę, co zawsze czynił, kiedy się nad 
czymś głęboko zastanawiał, zmarszczył brwi i spojrzał na mnie poprzez blat biurka.
  — Rozumiem, że trudno ci się było przystosować
do tutejszego życia i bardzo żałuję, że nie miałem dla ciebie więcej czasu, kiedy tak bardzo mnie 
potrzebowałeś.
— Ojcze, kiedy ja rozumiem...
— Ale mimo to — przerwał mi — twoje ostatnie wybryki są niewybaczalne. Zabrałeś samowolnie po-
jazd.. Pojechałeś nim sam. Zignorowałeś sygnały radiowe i ostrzeżenie przed burzą. Każda z tych 
niesubordynacji mogłaby spowodować twoją śmierć. I że to właśnie ty, który wychowałeś się w 
przeświadczeniu o konieczności tych przepisów... Wciąż nie rozumiem, jakim cudem powróciłeś zdrowy i 
cały. Gdzie byłeś, kiedy...
— Byłem na Aristarchusie — przerwałem mu.
— Gdzie?
Było to jak nagły wybuch płomieni z dna spokojnego krateru. Ojciec opanował się z widocznym wysił-
kiem. W sąsiadującym z gabinetem sekretariacie zapanowała kompletna cisza. Nawet maszyny do 
pisania zatrzymały się.
— No to opowiadaj — zażądał ojciec, kiedy cisza stała się już nie do zniesienia.
Więc opowiedziałem mu wszystko, nie ukrywając niczego. Przez cały czas nie ruszał się ani nie 
przerywał mi. Wyraz jego twarzy też się nie zmieniał, nawet. wtedy, kiedy doszedłem do tego, jak to 
LEMCON- narusza zakaz ONZ i prowadzi dalszą eksploatację surowców księżycowych. Tylko kiedy 
mówiłem o tym, jak Clint chciał mnie zabić, zacisnął dłonie tak silnie, że zbielały mu napięstki.
Kiedy skończyłem swoją opowieść, znowu nastąpiła długa cisza.
— No więc tak to było — chrząknąłem, kiedy milczenie stało się zbyt bolesne. — Jest mi naprawdę 
przykro, ojcze, że tak narozrabiałem.
— W porządku — powiedział, wciąż zagubiony w swoich rozważaniach.
Miałem wrażenie, że jest myślami o całe lata świetlne ode mnie i że wcale nie o mnie myśli. Wreszcie 
mrugnął powiekami i popatrzył na mnie jak prokurator na świadka, a nie jak ojciec na własnego syna. 
Było mi głupio i nie do śmiechu.
— Chcę, żebyś mi opowiedział jeszcze raz całą tę historię — zażądał. — Ale tym razem będziesz 
mówił do magnetofonu. Zacznij od momentu, kiedy zbliżałeś się do Aristarchusa i żebyś mi nic nie- 
opuścił, ale to nic.
Powtórzyłem więc wszystko jeszcze raz, po czym musiałem odpowiadać na pytania:
"Jesteś pewien, że twój sprzęt działał sprawnie?"
„Czy Blue nazywa? to pole inhibitorem?"
"Powtórz, co Clint odpowiedział, kiedy Blue zapytał go, czy został osobiście zwerbowany przez Milesa 
Fargo?"
I tak dalej, i tak dalej, aż rozbolała mnie głowa i nerwy zaczęły nawalać.
Wreszcie ojciec wstał.
— No dobrze już, Kepler. Teraz chcę, żebyś mi dał słowo, że nic, ale to nic z tego, coś mi powiedział, 
nie wyjdzie poza drzwi tego pokoju. No jak, dajesz słowo?
Wzruszyłem ramionami.      
— Tak, ojcze, tak, ale...
— Żadnego „ale''. To bardzo istotne. Dajesz m; słowo?
— A jeżeli ktoś zapyta mnie, gdzie byłem? Jeżeli to będzie Ann?
— Nic jej nie powiesz. Czy to jasne?
— Tak, zupełnie jasne. Ale co to jest ten inhibitor? I dlaczego nie byłeś wcale zaskoczony, kiedy powie-
działem ci, że LEMCON nadal prowadzi rabunkową
eksploatację Księżyca? Kiedy chciałem się z tobą zobaczyć w zeszłym tygodniu, Tommy powiedziała mi, 
że jesteś na Aristarchusie, ale przecież nie mogłeś tam być. Gdzie więc byłeś, ojcze, i co się tu w ogóle 
dzieje?
Przez chwilę ojciec wahał się, wreszcie potrząsnął głową.
— Widzę, że po tym, co narozrabiałem, nie ufasz mi już.
— Tego nie powiedziałem, synu.
— To jest bez znaczenia. Czy przebaczysz mi kiedyś? Zrobiłem błąd. Przepraszam. To się nigdy 
więcej nie zdarzy.
— Masz szczęście, że możesz podjąć taką decyzję. Księżyc zazwyczaj nie daje człowiekowi drugiej 
szansy.
Patrzał na mnie, wyraz jego. twarzy łagodniał;
wreszcie uśmiechnął się. Po chwili znów spoważniał. Stanął wyprostowany za biurkiem. Gubernator Księ-
życa, przypomniałem sobie nagle, był poza tym jeszcze naszym sędzią.
— Za samowolne zabranie pojazdu i złamanie przepisów bezpieczeństwa- otrzymujesz zakaz 
opuszczania bazy do następnego wschodu Słońca.
— Tak jest.
— Teraz możesz odejść.
— Tak jest.
Wybiegłem pędem z gabinetu ojca. Kiedy zobaczyłem zdumione spojrzenie Tommy, z trudem 
powstrzymałem się od trzaśnięcia drzwiami. Nie dlatego byłem zły, że mnie ukarano. Ojciec miał pełną 
rację. Mógł był wydać znacznie surowszy wyrok. Reszta dnia księżycowego. czyli odpowiednik 
dwudziestu siedmiu ziemskich dni, to długi okres, szczególnie jeżeli trzeba go będzie spędzić bez 
rozrywek, nie opuszczając bazy nawet na pięciominutowy spacer księżycowy, ale gdy
by ojciec chciał, mógłby mi znacznie więcej dołożyć. Wiedziałem o tym i ojciec wiedział, że ja to wiem.
Wściekły byłem głównie dlatego, że czułem, iż coś ukrywa przede mną. Coś dziwnego działo się na 
Księżycu. Coś, co rzucało cień pomiędzy nas. Coś sekretnego, skomplikowanego i bardzo ważnego. 
Coś, czego nie mógł powierzyć własnemu synowi. Jakże zły byłem na niego, że mi nie ufał!
Pracowałem pilnie na swoich wszystkich zmianach. Opanowałem teorię rachunku matrycowego i 
wszystkie warianty połączeń komputerowych. Wykułem się na pamięć wszystkiego, co opuściłem w 
czasie pobytu na Ziemi. Nie wypuściłem z siebie słowa krytyki, ani razu nie porównałem nieprzychylnie 
niczego, co działo się w bazie, z tym, co przeżyłem na Ziemi, w każdym razie nie na głos. Byłem 
posłuszny aż do obrzydzenia. Ale przez cały czas gotowało się we mnie.
Po piętnastej kolejnej zmianie Ann podeszła do mnie w kafeterii. Było to wkrótce po przesunięciu się 
terminatora poza bazę. Znajdowaliśmy się znowu w samym środku nocy. Dużo nie brakowało, a 
porwałbym ją w ramiona. Może rozmowa z nią ułatwi mi oderwanie się od myśli o ojcu. Pobiegłem, żeby 
podać jej krzesło, i przyniosłem dwa kubki namiastki kawy.
— Kep, musisz mi pomóc — powiedziała bez żadnych wstępów.
Nie odezwała się do mnie ani jednym słowem, nawet głupim „przepraszam", od czasu, kiedy opuściła 
hali, a ja pojechałem na wyprawę na terminator. Teraz nie wspomniała nawet, że cieszy się z mojego po-
wrotu. Zrobiło mi się przykro, kiedy to sobie uświadomiłem.
— Kep, musisz mi pomóc — powtórzyła. — Nie wiem, co robić. Mój ojciec zniknął. Nikt nie wie, gdzie 
jest, ani co się z nim stało.
Patrzyłem na nią poprzez blat stolika. Właśnie skończyłem jeść śniadanie i przede mną leżał stos pod-
ręczników. Była godzina za piętnaście ósma. Przypomniałem sobie, że Ann pracuje teraz na zmianie
"B".
— Co ty, do stu tysięcy księżyców, robisz? — zawołałem. — Powinnaś teraz spać!
— Jakże mogłabym zasnąć, kiedy boję się, że coś złego stało się z ojcem! — krzyknęła 
zdenerwowana.
Jej zachowanie było tak dla niej nietypowe, że skłoniło mnie niemal do zapomnienia o własnych kłopo-
tach. Była jeszcze bledsza niż zazwyczaj, jej ciemne oczy zdawały się jeszcze ciemniejsze, a gładko 
zazwyczaj zaczesane włosy były w lekkim nieładzie. Wszystko to wydawało mi się bardzo dziwne. 
Przyglądałem jej się uważnie.
Wyciągnęła rękę i dotknęła mojego ramienia.
— Proszę cię, Kep, poza tobą nie mam nikogo, do kogo mogłabym się zwrócić.
— A na przykład Guy Roget? — zapytałem nie mogąc się powstrzymać od złośliwości. 
Ann poczerwieniała.        
— Nie wygłupiaj się. Wiesz dobrze, że Guy był tylko pretekstem. Chciałam się po prostu jakoś od cie-
bie oderwać. To wszystko.
Postanowiłem dać temu spokój.
— Zrobię wszystko, co potrafię. Przecież wiesz. Ale teraz powiedz szybko, co i jak. Za piętnaście minut 
muszę być w laboratorium.
— Nie mógłbyś nie pójść? Ten jeden raz? Spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Zachowywała się 
zupełnie inaczej niż dotychczas. Raczej tak jak ja.
— Ann, mam już tylko dwanaście karnych zmian do odrobienia. Nie chcę, żeby ktoś doniósł, że opusz-
czam lekcje. Jeżeli mamy porozmawiać, to nie tutaj.
— Możemy pójść do jednego z gabinetów pracy przy bibliotece — zaproponowała i wstała ruszając ku 
drzwiom, zanim zdążyłem jej powiedzieć, że nie mogę opuścić ćwiczeń laboratoryjnych. Ale przecież 
doktor Sheppard zaginął. Cóż to znów za historia? Zabrałem podręczniki i poszedłem za nią. No cóż, 
całe moje dotychczasowe nieposzlakowane zachowanie na nic!
Znalazłem ją w jednej z dźwiękoszczelnych kabin przy głównej bibliotece. Poprosiłem, żeby usiadła, bo 
miała tendencję do chodzenia tam i z powrotem i do załamywania rąk.
— Opowiedz mi wszystko, Ann. Od samego początku.
— Zaczęło się na zabawie z okazji Nowego Dnia, Kiedy zorientowałam się, że pojechałeś sam, 
zaniepokoiłam się. No bo sam wiesz, że od czasu powrotu z. Ziemi zachowywałeś się bardzo dziwnie.
— Dziwnie? — przerwałem. — O co ci chodzi? Po prostu zacząłem patrzeć na tutejsze sprawy innym 
wzrokiem.
— Dajmy temu spokój — przerwała mi. — Przepraszam, że poruszyłam tę sprawę. To nie ma nic 
wspólnego z tym, co się stało, tyle że zupełnie nie wiedziałam, jak nasze sprawy stoją, i chciałam o tym, 
pomówić z tatusiem. Ale nie znalazłam go w jego pokoju, bo nie spał tam tej nocy. Poszłam więc do gma-
chu administracji, do jego sekretariatu, ale i tam go nie było.
— No i co z tego? Nie rozumiem. Mógł się znajdować w jednym z tuzina różnych miejsc.
— Ale nigdzie go nie było. Szukam go od tego czasu. Wszelki ślad po nim zaginął. W domu go nie ma, 
a wyraźnie słyszałam, jak jego sekretarka zapewniała kogoś, że jest u siebie, bo ma jakąś infekcję 
wirusową. Dodała, że nie wolno go odwiedzać i że otrzymała roz-
kaź przekazywania wszystkich telefonów do jego zastępcy.
— Do Mary Macasey? A rozmawiałaś z nią?
— Oczywiście. Potwierdziła mi to. Powiedziano jej, żeby załatwiała wszystkie sprawy finansowe, 
dopóki ojciec nie wróci.
— I nie ma go w domu?
— Nie. Już to mówiłam.
— Poczekaj. A szpital? Czy pomyślałaś o szpitalu?
— Kep, czy ty masz mnie za zupełną idiotkę? Oczywiście, że pomyślałam, ale tam też nikt go nie 
widział. Po prostu nie ma go w bazie.
— Czy to się już kiedyś zdarzyło?
— Zdarzało się, że wyjeżdżał na pewien czas, zwła-szcza w ostatnich dwóch latach, ale zawsze 
mówił mi, dokąd jedzie i kiedy wróci. Zawsze.
— Nie denerwuj się. To po prostu nieporozumienie. Jeżeli nie jest w bazie, to musi być w innym 
miejscu, ale na Księżycu. Jest przecież wiele innych możliwości. Kopernik, Alfonsus, Serenity, Imbrium, 
Aristarchus...
— Tam na pewno nie — przerwała mi. — Nawet gubernator nie pojechałby na Aristarchusa. To nie-
możliwe przy obecnych stosunkach z LEMCON-em. Ale sprawdziłam już wszystkie księżycowe bazy, 
wszystkie możliwe miejsca. Nikt go nigdzie nie widział.
— Chwileczkę, Ann. Minęło już szesnaście zmian od ostatniego świtu. Czy chcesz mi powiedzieć, że 
nie widziałaś ojca od szesnastu zmian i że nikt nie wie, .gdzie on się podział?
— Tak, Kep. Właśnie o tym mówię. Czy nie możesz tego zrozumieć? — załamała ręce. — Musiał 
mieć wypadek i nikt mi nic nie chce powiedzieć. Wszyscy coś przede mną ukrywają. Dlaczego? Muszę to 
za wszelką cenę wyjaśnić.
Zastanawiałem się głęboko.
— Przecież twoja matka musi wiedzieć, gdzie on jest. Czy pytałaś ją?
— Dajże spokój, Kep. Oczywiście, że ją pytałam.
— I co?
— Spojrzała na mnie tym swoim denerwującym, nieobecnym wzrokiem i powiedziała: „Jeżeli w admi-
nistracji mówią, że ojciec leży w domu z chorobą wirusową, to pewnie tak jest. Nie rozrabiaj, Ann". I zaraz 
powróciła do swojego mikroskopu. Jest okropna. Nie można się z nią w ogóle porozumieć.
Uśmiechnąłem się. Doktor Beth Sheppard była mikrobiologiem i laureatką Nagrody Nobla. Wiedziałem 
dokładnie, co Ann miała na myśli, no ale chyba, gdyby...
— Gdyby twój ojciec miał wypadek, to z pewnością zawiadomiono by ją o tym, nawet gdyby akurat 
pracowała nad ważnym eksperymentem, a taka wiadomość musiałaby nawet ją wyprowadzić z 
równowagi.
— Nie jestem pewna — powiedziała Ann ze smutkiem. — Obawiam się, że jednak coś przed nią ukry-
wają, bo nie chcą jej przeszkadzać w pracy.
— „Coś"? Co rozumiesz przez to „coś"?
— Coś, co się ojcu przydarzyło. Moim zdaniem został porwany.
— Porwany? Ależ Ann! Jesteśmy na Księżycu, a nie na Ziemi! A w ogóle kto'by go miał porwać, na 
litość boską?
— Nie wiem. Może ludzie LEMCON-u. Nie śmiej się. Oni są zdolni do wszystkiego. Są wściekli od 
czasu decyzji ONZ.
— Ale co im może dać porwanie twojego ojca? Przecież to nie on, ale ojciec negocjował w sprawie 
mandatu. Gdyby chcieli kogoś porwać, to jego. W każdym razie...
Urwałem w pół zdania, bo przypomniałem sobie mo-
je własne przygody na Aristarchusie. Znajdujący się na Ziemi akcjonariusze LEMCON-u na pewno nie 
zatrudniali dwóch oddzielnych organizacji terrorystycznych na Księżycu. Gdyby Clint trzymał doktora 
Shepparda jako zakładnika, w zamian za zwolnienie którego miałby żądać jakichś koncesji dla LEMCON-
u ze strony kolonistów, to byłby zachwycony moim pojawieniem się jako dodatkowym zakładnikiem. Ale 
Clint wcale nie był zadowolony. Odwrotnie, chciał się mnie jak najszybciej pozbyć, nie wahając się nawet 
przed morderstwem. W takim razie nie on jest odpowiedzialny za porwanie doktora Shepparda. A jeżeli 
nie on, to na pewno i nie LEMCON. Nie mogłem jednak powiedzieć tego Ann. Obiecałem ojcu...
— Nonsens — powiedziałem zdecydowanie. — To nie wydaje mi się prawdopodobne. Ale zaraz, co na 
to mój ojciec? Czy rozmawiałaś z nim?
— Oczywiście, że rozmawiałam. Przyjął mnie na jakieś dwie minuty. Powiedziałam mu, że tatusia nie 
ma ani w domu, ani w pracy, ani w ogóle nigdzie na Księżycu, w każdym razie wszędzie tam, gdzie go 
szukałam. Wysłuchał mnie na swój grzeczny sposób — znasz go przecież, Kep — złożył koniuszki 
palców w wieżyczkę i spojrzał na mnie spod oka.
Roześmiałem się. To był dokładnie styl mojego ojca.
— I co ci powiedział?
— Powiedział, zacytuję ci dosłownie: "Radzę ci posłuchać matki i nie mieszać się do tej sprawy". A po-
tem... — zawahała się.
— Co potem?
— To było naprawdę bardzo dziwne. Potem dodał:
„Dla dobra twojego ojca i twojego własnego''. Zabrzmiało to niemal jak groźba, ale przecież to się nie 
trzyma kupy. Chyba chciał mi dać do zrozumienia, że stało się coś niedobrego... jak na przykład 
porwanie.
Kiwnąłem bezradnie głową.
— Nie spytałaś go wprost? 
— Nie, bo nie dał mi dojść do słowa. Posłuchanie było skończone. Wymietli mnie z jego gabinetu jak-
bym była ziarnkiem pyłu księżycowego. Czy nie miewasz czasem wrażenia, że dorośli nie uważają nas 
za ludzi? Rok temu nie pozwoliłabym sobie nawet na zapytanie, co robi mój ojciec albo gdzie jest. Ale 
teraz jestem już dorosła. Albo prawie. I chcę wiedzieć, co się tu dzieje. Ale boję się stawiać dalsze 
pytania, bo może twój ojciec nie na żarty ostrzegł mnie, żebym nie wtrącała się do tej sprawy.
— Więc dlaczego zwracasz się do mnie? Jak ja ci mogę pomóc? Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie 
wszystko, co w mojej mocy, ale w tej sprawie jestem bezradny. Może będzie najlepiej, jak posłuchasz 
rady mojego ojca i odczekasz.
Ann potrząsnęła głową. Potem przechyliła się przez stolik i zaczęła szeptać, mimo że pokój był 
dżwięko-szczelny.
— Jest jeszcze coś. Coś strasznego... Byłam w pokoju tatusia i zrewidowałam go...
— Co zrobiłaś? — wpatrywałem się w Ann. Sypialne kabiny były jedyną naszą prywatną domeną i nikt 
nigdy nie wchodził do cudzego pomieszczenia nie mówiąc już o grzebaniu w cudzych rzeczach. To, że 
właśnie Ann, zawsze taka przykładna i posłuszna, złamała to niepisane prawo, było wprost niewiary-
godne. Musiała chyba być śmiertelnie przerażona... Ann poczerwieniała i opuściła oczy.
— Kep, musiałam to zrobić! Czy nie rozumiesz? Byłam w okropnym stanie. Wszyscy dokoła okłamy-
wali mnie. Nie miałam się do kogo zwrócić, nie miałam komu zaufać. Pomyślałam sobie, że przejrzę jego 
rzeczy i może znajdę jakieś poszlaki.
— Chyba posunęłaś się za daleko — zauważyłem i nagle uświadomiłem sobie śmieszność tego, że to 
ja gorszę się postępowaniem Ann, a nie ona moim. Uśmiechnąłem się: — I oczywiście nic nie znalazłaś?
— Ależ tak, znalazłam! Na tym polega cała sprawa! Dlatego potrzebna mi jest twoja pomoc. Nie mogę 
tego zrobić sama.
— Czego nie możesz zrobić?
— Odnaleźć ojca. Wiem, gdzie jest. A raczej, dokąd został zabrany. Popatrz, Kep.
Sięgnęła do kieszeni mundurka i podała mi kartkę papieru.
Rozłożyłem ją na stole. Był to rysunek przedstawiający część zachodniej półkuli Księżyca. Od góry 
kończył się na trzydziestym stopniu długości północnej, a od dołu na równiku. Po bokach zaś — z jednej 
strony na dwudziestym stopniu, z drugiej na sto dziesiątym stopniu szerokości zachodniej. Tuż przy pra-
wym marginesie widać było kratery Kopernika, Aristarchusa i Keplera, trójkąt stanowiący serce księży-
cowej kolonii. Miejsca te były zaznaczone dość pobieżnie, bardziej szczegółowo narysowana była ta 
część Księżyca, która jeszcze nie była zaludniona przez kolonistów i nie eksploatowana przez LEMCON.
— No i co? To jest po prostu mapa Księżyca.
— Kep, przyjrzyj jej się dobrze. Jest tam wyznaczony szlak. Zobacz, dokąd prowadzi. Na ciemną stro-
nę Księżyca.
Spojrzałem ponownie na mapę i wprost nie mogłem uwierzyć oczom.
Wykropkowana linia prowadziła od bazy Keplera w kierunku północno-zachodnim poprzez Ocean Burz, 
mijała Krater Mariusza i miejsce, w którym wylądowała Łuna 13, jeden z pierwszych pojazdów radziec-
kich w latach sześćdziesiątych. Stamtąd prowadziła
na zachód stosunkowo najłatwiejsza z dróg pomiędzy niemal zupełnie skruszałymi ścianami kraterów Ed-
dingtona i Struvego, mijała kratery Balboa'y, Mosleya aż po dziewięćdziesiąty stopień długości, czyli do 
samej granicy widocznej części tarczy Księżyca. Ale-mapa nie kończyła się w tym miejscu. Szlak prowa-
dził zakolem na zachód ku obszarowi zwanemu na Ziemi „ciemną stroną Księżyca".
Patrząc na tę mapę myślałem o tym, jak niezwykle egocentryczni są mieszkańcy Ziemi. Tę część 
tarczy Księżyca, która była dla nich widoczna, nazywali jasną, a tę, która była od Ziemi odwrócona — 
ciemną. W rzeczywistości Słońce oświetla jednakowo całą powierzchnię Księżyca przez dwa z każdych 
czterech tygodni. Tyle że kiedy przekraczało się dziewięćdziesiąty stopień długości, Ziemia kryła się za 
przeciwległym horyzontem i przestawała zajmować widoczne miejsce na niebie Księżyca. Nasi koloniści 
nazywali tę półkulę swojej planety, której nie widać z Ziemi, nie Ciemną Stroną Księżyca, lecz Ciemną 
Stroną Ziemi.
— No i co ty na to? — głos Ann przerwał moje myśli.
— Na co?
— Na tę mapę. Myślę, że oni właśnie tam zabrali mojego ojca.
— Ann, to niemożliwe. Przecież wiesz, że tam nikt nie mieszka. Gdybyś dotarła do Krateru Mosleya, 
zobaczyłabyś, że Ziemia stoi tam tak nisko na niebie, że wszelka łączność z nią staje się niemal 
niemożliwa.
— Ale popatrz tylko na mapę. Ta wykropkowana linia to niewątpliwie szlak. Zaczyna się od krzyżyka w 
Kraterze Keplera i kończy się w kraterze też zaznaczonym krzyżykiem, ale już po Ciemnej Stronie -— 
dotknęła tego miejsca palcem.
— Ta mapa jeszcze o niczym nie świadczy. Może-
 

ktoś zrobił po prosta dowcip, machnął sobie rysunek
dla własnej rozrywki.
  — I ukrył go w sypialni ojca?
— Ukrył? Czy ty czasem trochę nie przesadzasz? Chcesz powiedzieć: pozostawił lub porzucił. 
Zaprzeczyła ruchem głowy.
— Właśnie że ukrył! Przeszukiwałam jedną z szuflad ojca, wysunęła mi się za daleko i upadła na zie-
mię. Ta mapa była przyklejona pod jej spodem.
Przyjrzałem się mapie nieco dokładniej niż przedtem, ale nie dostrzegłem na niej nic innego niż przed-
tem. A może jednak...?
— Dobrze, przekonałaś mnie, że nie chodzi o żart. Mapę znalazłaś w pokoju ojca. Jeżeli pojechał na 
Ciemną Stronę, to na pewno z własnej woli. Ale po co? I z kim? Nie ma tam żadnego osiedla. LEMCON 
nie prowadzi tam żadnych prac górniczych. Bo to
niemożliwe. Przecież sama to rozumiesz, Ann. Bez atmosfery i-bez jakiejś planety, która jak Ziemia od-
bijałaby fale radiowe i telewizyjne, nie ma mowy. o jakiejkolwiek łączności na dalszą odległość niż kilka 
kilometrów. Egzystowanie tam jest niemożliwe. Ann wzruszyła ramionami.
— Wiem to wszystko, Kep. Przemyślałam to wiele razy. Ale ojciec zniknął, a ta mapa była ukryta w je-
go pokoju. I szlak na niej wytyczony prowadzi prosto na Ciemną Stronę. Więc błagam cię, powiedz, że mi 
pomożesz.
— Oczywiście! Mów, co mam zrobić.
— Daj mi słowo.
— Dobrze, daję słowo. Tylko nie histeryzuj. Więc co mam robić? Pokazać mapę mojemu ojcu i...?
— Skądże! Oni wszystko przede mną ukrywają, twój ojciec i administracja... rozmowa z nim nic nam 
nie da.
— Nie płacz, Ann.
Byłem przerażony. Bałem się, że ta moja stateczna, samodzielna dziewczyna księżycowa za chwilę 
zupełnie się rozłoży. To już drugi raz od mojego powrotu widziałem Ann we łzach.
— Wszystko będzie dobrze. Zrobię, co zechcesz — dodałem nieopatrznie, żeby tylko zatrzymać łzy 
płynące ciurkiem po policzkach.
— Chcę, żebyś pojechał ze mną na poszukiwanie ojca. Chcę, żebyśmy pojechali szlakiem wytyczonym 
na mapie. On nas do niego zaprowadzi. Jestem tego zupełnie pewna.
Otworzyłem szeroko usta. i patrzałem na nią jak porażony.
— Obiecałeś! — krzyknęła. Potrząsnąłem głową i przełknąłem ślinę.
— Ty nawet nie wiesz, o co mnie prosisz, Ann. Chyba zupełnie zwariowałaś. To zupełnie wykluczone!
— Obiecałeś, Kep!
— Wiem, ale gdybym ci obiecał, że polecę na Słońce, czy spodziewałabyś się, że spełnię obietnicę? 
Nie możemy sami pojechać na Ciemną Stronę. Czy ty zdajesz sobie z tego sprawę, jak to jest daleko?
— Tysiąc osiemset kilometrów — wytarła nos i westchnęła głęboko.
— W jedną stronę. I tysiąc osiemset z powrotem. To znaczy, jeżeli planujesz powrót. Teraz mamy noc, 
wobec czego nie możemy jechać magnetowozem, a żadnych torów tam prowadzących oczywiście nie 
ma. Jak więc zamierzasz się tam dostać? Nie możemy wziąć pełzacza. One mają za mały zasięg.  — Nie 
musimy brać pełzacza. Jest coś innego.
— Bardzo bym chciał usłyszeć, co — powiedziałem ironicznym tonem. Ostatecznie o pojazdach 
księżycowych wiedziałem wszystko, co można wiedzieć.
— Później ci powiem. Na razie musisz uwierzyć mi na słowo. Jest pewien sposób.
— Dobrze. A co będzie z nawigacją? Czy zdajesz sobie sprawę z trudności?
— Pojechałeś całkiem bezpiecznie po terminatorze i z powrotem. A byłeś zupełnie sam. To mi właśnie 
nasunęło ten pomysł.
Jęknąłem.
— Słuchaj, Ann, ta cała moja jazda była nonsensowna. Sprzyjało mi po prostu szczęście. Poza tym 
miałem pełną możność orientowania się na Słońce i na Ziemię, nie mówiąc już o radiu kierunkowym. Na 
Ciemnej Stronie nie będzie nic prócz gwiazd i bezwładnościowego systemu nawigacyjnego. Wystarczy 
mała pomyłka w obliczeniach, wystarczy zboczyć z kursu o trzy kilometry i człowiek jest zgubiony na 
zawsze. Nie ma tam żadnych punktów charakterystycznych w terenie, poza tym nie jestem zawodowym 
pilotem czy nawigatorem.
— Ja będę nawigować. Wiem, że to potrafię. Zaufaj mi!
— Zaufać ci! — spróbowałem przejechać palcami przez czuprynę, ale zapomniałem, że ostrzyżono 
mnie na księżycowego jeża. — Doprawdy, Ann, w nastroju, w jakim jesteś, nie nadajesz się do niczego. 
Ale muszę uciekać. Nie mogę opuścić jeszcze jednych ćwiczeń laboratoryjnych, zwłaszcza teraz, kiedy 
jeszcze nie odrobiłem kary. Daj mi tę mapę. Pomówię z ojcem, zmuszę go, żeby mnie wysłuchał. I nie 
martw się tak. Wszystko się wyjaśni.
Chwyciłem mapę i podręczniki i pobiegłem do wind, zostawiając ją samą. Przez resztę dnia było mi 
trudno skoncentrować się na pracy. Obraz przerażonej i bladej Ann nie opuszczał mnie ani na chwilę.   
ROZDZIAŁ SIÓDMY
Od czasu powrotu na Księżyc byłem rozczarowany Ann. Nie znaczy to, że przestałem ją kochać. 
Myślę, że nigdy nie czułem do niej tego, co do Hil. Za trzy lata mieliśmy się pobrać, co było decyzją 
psychologów naszej kolonii, a nie moją czy Ann.
Im wydawało się, że bardzo do siebie pasujemy. Miłości nie brali w ogóle pod uwagę. Na Księżycu za-
kazane były wszelkie formy zalotów, rywalizacji, flirtu oraz wszelkie pozamałżeńskie igraszki uprawiane 
przez młodzież na Ziemi. W naszym małym, zamkniętym społeczeństwie byłyby równie niebezpieczne jak 
wprowadzenie ładunku dynamitu do pieca do wytapiania rudy.
Psychologowie dobierali nas w pary, kiedy kończyliśmy czternaście lat i tyle. Pogodziłem się z faktem, 
że nie jestem prawdziwie zakochany w Ann, ale od powrotu na Księżyc zrozumiałem, że jej nawet 
specjalnie nie lubię. Była po prostu za sprawna, za chłodna, zbyt doskonała.
Teraz nagle ukazała mi się zupełnie inna Ann. To nie była ta sama dziewczyna, którą znałem. 
Zobaczyłem ją rozszlochaną, poruszoną, ba! zdenerwowaną. Zamierzała łamać przepisy, te nasze 
sztywne, niewzruszone przepisy księżycowe. Ale przede wszystkim
zorientowałem się, że mnie potrzebuje. Obsadziła mnie w roli swojego obrońcy, co było zupełnie 
nieoczekiwane.
Z chwilą gdy skończyłem pracę w laboratorium, poszedłem do biura ojca. Pracował jak zwykle po go-
dzinach, więc sekretariat był pusty, tyle że Tommy wciąż tkwiła za swoim biurkiem. Drzwi do gabinetu 
ojca były zamknięte.
— Muszę się z nim zobaczyć — powiedziałem bez wstępów.
— Przykro mi, Kep, ale tam jest narada.
— Poczekam.
— To niemożliwe. Nie wiem, jak długo potrwa. Może kilka godzin. Radzę ci iść na górę, zjeść kolację i 
wrócić znacznie później.
— W ten sposób mógłbym się z nim rozminąć. A to, co mam mu do powiedzenia, jest bardzo ważne.
Usiadłem na wprost drzwi gabinetu i założyłem nogę na nogę. Tommy wstała i zaczęła się bezradnie 
kręcić po pokoju.
— Kep, proszę cię, wstań i idź sobie. Nie powinieneś się tak zachowywać. Ojciec będzie wściekły. Na 
ciebie i na mnie też — dodała.
— Przykro mi, Tommy, ale mimo wszystko zostanę. Dlaczego ty nie pójdziesz na kolację? Nie ma sen-
su, żebyśmy oboje byli głodni. Obiecuję, że będę tu siedział do twojego powrotu.
— Więc nic cię nie przekona?
— Nie ruszę się stąd.
— Cóż... — stała nade mną niezdecydowana. Byłem mniej więcej o trzydzieści centymetrów wyższy od 
niej i cięższy o dwadzieścia pięć ziemskich kilogramów. — Może rzeczywiście pójdę i zjem coś — wes-
tchnęła. — To nie potrwa długo. Wrócę za dwadzieścia minut. Powiesz mu, gdyby...
— Nic się nie martw, Tommy. Powiem mu, że kazałem ci iść, mimo że broniłaś się rękami i nogami i że 
nie opuściłaś placówki z własnej nieprzymuszonej woli.
Wyszła. Właściwie pozbyłem się jej bez większego trudu. Rozbawiony rozsiadłem się w fotelu. 
Myślałem o tych wszystkich okazjach, kiedy chciałem się dostać do ojca i napotykałem przeszkody w 
postaci sekretarek, protokółu i różnych wielkich słów, jakimi obwaro-wywali się dorośli. A okazało się, że 
wystarczy się twardo postawić.
Minęło dziesięć minut. Piętnaście, osiemnaście. Nastawiłem uszu. Słychać było suwanie krzesła po 
wyłożonej gumolem podłodze i głos kogoś, kto stał blisko drzwi: "... jeżeli pan się nie zgodzi, to skrupi się 
to na doktorze Sheppardzie, ostrzegam pana". Skoczyłem na nogi, ale nie zdążyłem cofnąć się od drzwi, 
zanim ten człowiek je pchnął. Był tak szybki i sprawny, że zaskoczył mnie.
— Ostrożnie, synu — powiedział, chwycił mnie za ramiona i odsunął.
Nasze spojrzenia skrzyżowały się na chwilę. Uścisk jego rąk wzmocnił się na sekundę, ale mógłbym 
przysiąc, że wyraz jego twarzy nie zmienił się. Żelazny uścisk, w jakim trzymał moje ramiona, 
zbulwersował mnie. Przyjrzałem mu się uważnie.
Twarz miał nijaką, niczym nie wyróżniającą się i bardzo bladą. Zauważyłem jednak pewne cechy 
szczególne. Jedno oko miał niebieskie, drugie jasno-brązowe. Nigdy w życiu nie spotkałem się z czymś 
takim. A może jednak? Usiłowałem sobie gwałtownie przypomnieć — gdzie. Poza tym od nasady 
policzka do lewego oka, tego niebieskiego, przebiegała ostra, cienka blizna.
Wybiegł z pokoju w mgnieniu oka, ruchy miał błys
kawiczne i sprawne jak atleta. Kiedy zostałem sam, zauważyłem, że ojciec stoi w drzwiach swojego gabi-
netu. Trudno się było zorientować, czy jest bardziej zdziwiony, czy zły.
— To moja wina, Tommy była bezsilna — powiedziałem szybko, spełniając daną jej obietnicę. — Pró-
bowała mnie wyrzucić, ale nie dałem się.
— Rozumiem. Cieszę się, że nie muszę jej zganić. O co chodzi, Kepler? Przypuszczam, że o coś 
ważnego, ale naprawdę nie mam czasu.
— Rozumiem.
Moja ręka powędrowała do kieszeni i dotknęła mapy doktora Shepparda. Skąd znałem twarz tego czło-
wieka? To nie było tak ważne jak zniknięcie doktora, a jednak...
— Ojcze, powiedz mi, kim jest ten człowiek. Nie jest z Keplera, a przecież na pewno wiem, że go już 
kiedyś widziałem.
— To możliwe. Jest od osiemnastu dni na Księżycu. Prowadzi ze mną rozmowy. Przyjechał ostatnim 
nocnym promem.
— Kto to jest?
— Mój łącznik z ONZ.
Ojciec odpowiedział mi swobodnie, nie miałem żadnego powodu, żeby mu nie wierzyć. Nigdy dotąd nie 
przyłapałem go na kłamstwie. A teraz...
ONZ... moratorium... LEMCON... Aristarchus... — myśli błyskawicznie przebiegały przez mój mózg i 
nagle przypomniałem sobie, kiedy i gdzie widziałem tę twarz i tę bliznę, tego niby-łącznikowego 
urzędnika ONZ: był jednym z grupy górników schodzących ze zmiany w momencie, kiedy Clint i Blue 
wyprowadzali mnie z bazy LEMCON-u na Aristarchusie. To on wtedy zatoczył się na mnie. Teraz 
rozpoznał mnie. Byłem tego pewny.
— Kep, co ci jest? Jesteś blady jak ściana. Siadaj, synu.
Przełknąłem ślinę i wziąłem się w garść.
— Nic mi nie jest, ojcze. Po prostu nie powinienem był opuścić kolacji. Pójdę teraz, zanim zamkną 
kafeterię. Powiadasz, że to urzędnik łącznikowy ONZ? Pewnie poznałeś go w czasie naszego pobytu na 
Ziemi? Przyjechał na Keplera ostatnim nocnym promem?
— Tak, pracuję z nim od pewnego czasu. Co się do licha z tobą dzieje?
— Nic. Czuję się doskonale.
— Mówiłeś, że masz do mnie ważną sprawę. O co więc chodzi? Znajdę dla ciebie czas.
— Nie, dziękuję. Już w porządku. Ja... ja... zmieniłem zamiary. Przepraszam, że się tak do ciebie wkrę-
ciłem. Pomówimy innym razem. Teraz pójdę na kolację.
Wciąż mamrocząc coś pod nosem wybiegłem z po--koju, wpadając po drodze na Tommy, która szła do 
swojego biurka. Kiedy zamykały się za mną drzwi windy, widziałem ją, jak stoi nieruchoma, a za nią 
postać ojca.
Nie poszedłem do kafeterii. Zjechałem na poziom „A", na którym mieszkałem. Nie pozwoliłem sobie na 
żadne spekulacje myślowe, zanim drzwi mojej prywatnej kabiny nie zamknęły się za mną.
Ojciec kłamał. Kłamał! Nie pamiętałem ojca innego niż całkowicie szczerego i prostolinijnego w 
stosunku do mnie. Ale dzisiaj kłamał! Żeby zakamuflować człowieka LEMCON-u.
Stałem oparty plecami o drzwi i próbowałem opanować się i zachować trzeźwość umysłu. Obok 
mojego łóżka stała smukła, zbudowana przeze mnie wieżyczka; jej delikatne, z kolorowego papieru 
wycięte boki drżały od lekkiego podmuchu przewodów wentylacyj
nych. Śmieszna, dziecinna zabawka. Stwierdziłem nagle, że płaczę, że gwałtowne, suche łkanie 
wydobywa się z mojej piersi. Chwyciłem wieżę, rozerwałem jej papierowe ścianki, połamałem ją na 
drzazgi. Potem runąłem twarzą w dół na łóżko.
Dopiero po długiej chwili zacząłem znowu rozsądnie myśleć. Dlaczego ojciec kłamał? Dlaczego wymy-
ślił, że człowiek z blizną jest od dłuższego czasu na Keplerze, kiedy ja spotkałem go na Aristarchusie i 
wiedziałem, że tam pracuje? Ojciec nie wiedział o tym, oczywiście. A może właśnie wiedział? Przewró-
ciłem się na wznak i zacząłem wpatrywać się w sufit.
Byłem pewien, że nie wspomniałem ojcu o moim przelotnym spotkaniu z górnikami, ponieważ nie miało 
ono żadnego znaczenia dla całej mojej historii. Wobec tego człowiek z blizną mógł mówić ojcu, co mu się 
podobało.
Jaki jest związek pomiędzy dobrze ubranym łącznikiem ONZ w biurze ojca a spoconym i obrośniętym 
górnikiem, który potrącił mnie niechcący obok przejścia do śluzy? Dlaczego ojciec zdecydował się łgać 
dla człowieka LEMCON-u? A w ogóle czego pracownik LEMCON-u mógł szukać na Keplerze? A 
zwłaszcza w gabinecie ojca? A w ogóle to dlaczego Tommy powiedziała mi przedtem, że ojciec pojechał 
na Aristarchusa? To był nonsens, chyba że okazałoby się, że pracuje dla LEMCON-u, a nie dla Księżyca. 
Nie, to niemożliwe. Nie ojciec. Niemożliwe, chyba że jest z jakiegoś powodu przez nich zaszantażowany. 
A słowa, które usłyszałem poprzez drzwi gabinetu? „Jeżeli pan się nie zgodzi, to skrupi się to na doktorze 
Sheppardzie, ostrzegam pana". Co to wszystko znaczyło?
Przez mózg przebiegła mi myśl, od której niemal nie zemdlałem. Usiadłem i spuściłem nogi na 
podłogę. Przypuśćmy, że LEMCON kazał porwać doktora Shep-
parda, a teraz zmusza ojca do posłuszeństwa grożąc, że zabije ojca Ann.
Im dłużej o tym myślałem, tym bardziej wydawało mi się to prawdopodobne. To Ann miała rację, a nie 
ja. Ktoś w LEMCON-ie, ktoś, kto nie był w zmowie z Clintem, porwał doktora Shepparda. I dlatego ojciec 
był taki dziwny, dlatego nie można go było ostatnio nigdy znaleźć, dlatego był stale zmęczony i roztar-
gniony, dlatego kłamał mówiąc o tym, gdzie był, kłamał mówiąc o doktorze Sheppardzie i o człowieku z 
blizną.
Człowiek z blizną? Był na Keplerze, żeby obserwować ojca, upewnić się, że milczy i trzyma stronę LE-
MCON-u w podłym targu, jaki ubił z tą upiorną organizacją.
Muszę pomówić z Ann. Natychmiast. Wyszedłem, pozostawiając resztki drzewa i strzępy papieru tam, 
gdzie upadły.
Zmiana „B" była przy pracy, jednakże Ann znalazłem nie w laboratorium — gdzie mógłbym się jakoś 
wkręcić — ale w jednej z dużych sal wykładowych. Musiałem poczekać na nią w hallu i dopiero po całych 
dwóch godzinach drzwi otworzyły się i wreszcie studenci zaczęli wychodzić.
Ann od razu mnie zobaczyła, przybiegła przepychając się przez tłum młodzieży. Stanęła przede mną i 
patrzyła na mnie bez słowa przez chwilę. Dźwigała całe naręcze podręczników.
— Więc jak, Kep? Zrobisz to? Pojedziesz ze mną? Skinąłem głową.
  — Dziękuję! Jestem ci szalenie wdzięczna. Co cię skłoniło do zmiany decyzji?
— Nie chcę o tym mówić. Zawiozę cię na Ciemną Stronę, ale pod warunkiem, że przestaniesz mi 
dziękować.
— Dobrze, Kep — położyła mi rękę na ramieniu. — Dobrze.
— Przede wszystkim trzeba wszystko dokładnie zaplanować. Chodźmy do biblioteki.
Kiedy znaleźliśmy się bezpiecznie w dźwiękoszczel-nym pomieszczeniu służącym do nauki, usiedliśmy 
po dwóch stronach stołu i zaczęliśmy omawiać szczegóły naszej odysei na Ciemną Stronę.
— Najważniejsza rzecz to pojazd. Pełzacz nie nadaje się. Mówiłaś, że jest inna możliwość. Ann skinęła 
głową i powiedziała:
— Nasi inżynierowie zbudowali nowy pojazd, coś w rodzaju prymitywnego wozu kampingowego. Ten 
kamper skonstruowany jest podobnie jak pełzacz, tyle że jest szerszy i znacznie dłuższy. Ma pryczę, 
stolik, toaletę, umywalkę i kuchenkę.
— Na jakiej zasadzie funkcjonuje? — byłem sceptyczny. Wydawało mi się to za ciężkie nawet do jazdy 
po Księżycu.
— Chyba na tej samej, co pełzacz. Na każdym jego kole umocowany jest silnik elektryczny, zasilany 
przez baterie, które włącza się do wolnej jazdy i do manewrowania. Prócz tego posiada standardowe 
silniki odrzutowe do jazdy szybkiej. Zbiornik paliwa jest bardzo duży, ma pojemność paliwa wystarczającą 
na cztery i pół tysiąca kilometrów. Baterie ultranowoczesne.
— To fantastyczne — aż gwizdnąłem z podziwu. — Ale skąd ty tyle o tym wiesz, podczas gdy ja nie 
słyszałem nawet plotek na ten temat.
— Słyszałeś, ale jakoś nie zwróciłeś na to uwagi. Widziałeś nawet plany tego wozu w ramach ćwiczeń 
kreślarskich, jeszcze zanim pojechałeś na Ziemię, prawie rok temu.
— Ach tak! — zrobiło mi się głupio. — Ale to był
przecież tylko projekt, nie było nawet mowy o prototypie!
Ann uśmiechnęła się.
— Ale teraz jest. I to ulepszony. Zbudowano już trzy egzemplarze. Wszystkie trzy funkcjonują. Wi-
działam je na własne oczy.
— Gdzie?
— Są ukryte w jednej z tych starych jaskiń po-wybuchowych, tuż przy grani'krateru w północno-za-
chodnim kwadrancie.
— Ukryte? Naprawdę? A kto je skonstruował? Czyje one są? Jak na nie trafiłaś?
— Trudno mi odpowiedzieć nawet na twoje pierwsze pytanie, nie mówiąc już o półtuzinie moich włas-
nych, które mnie męczą, odkąd zobaczyłam te kampery. A jak je znalazłam? Zaprowadziła mnie do nich 
po prostu mapa.
— Mapa? — wyjąłem z kieszeni i rozłożyłem na stole.—W jaki sposób?
 — Widzisz, byłam coraz bardziej niespokojna o ojca. Nie mogłam od nikogo uzyskać żadnych informa-
cji, więc ciągle studiowałam tę mapę. Była to jedyna rzecz jakoś powiązana z ojcem, a sposób, w jaki zo-
stała ukryta, wskazywał, że jest kluczem do sytuacji. Im dłużej na nią patrzyłam, tym bardziej mnie intry-
gowała. Jest wprawdzie tylko prymitywnym szkicem, ale szlak narysowany jest na niej bardzo 
precyzyjnie. Cała ta droga od krzyżyka w Keplerze do Mariusza, od Mariusza do Łuny 13 i granicy 
Ciemnej Strony Księżyca aż do drugiego krzyżyka wyznaczającego tamten krater.
— Tak, widzę to, ale...
— Popatrz jeszcze raz na mapę. Zwróć uwagę na jej kształt. Jest narysowana na bardzo długim i wąs-
kim skrawku papieru.
— Bo narysowany szlak jest długą, niemal prostą linią. Ciągnie się przez siedemdziesiąt stopni 
szerokości, a ledwo dwadzieścia stopni długości. Ale to nieważne. Przecież nie interesuje nas w tej chwili 
estetyczny aspekt tej mapy.
— Kiepski dowcip. Kep, słuchaj. Dlaczego ktoś, kto dobrze zna topografię Księżyca, miałby się bawić w 
wyznaczanie drogi z Keplera do Łuny 13. Kepler jest sercem kolonii, a Łuna to słynne miejsce, figurujące 
na wszystkich mapach. Ktokolwiek sporządził tę mapę, powinien był zacząć od Łuny i narysować tylko tę 
część szlaku, która prowadzi od niej na Ciemną Stronę.
— Rozumiem. Wtedy mapa zmieściłaby się na zwykłej kartce papieru maszynowego. Nie trzeba by 
było specjalnie wycinać paska z arkusza papieru technicznego. Chcesz więc powiedzieć, że ten fragment 
szlaku, który prowadzi od Keplera do Łuny 13, jest szczególnie ważny i musiał być uwzględniony na 
mapie.
Skinęła głową.
— Czy teraz domyślasz się, o co mi chodzi?
— Nie. Więc mów już, co i jak.
— Chodzi o ten krzyżyk zaznaczony na bazie Keplera. Wydaje mi się, że to coś więcej niż oznaczenie 
początku szlaku. On musi oznaczać coś innego. Więc nałożyłam plecak odrzutowy i udałam się na 
północ-no-zachodnią krawędź grani do miejsca, w którym przecinają się ramiona krzyżyka, i tam 
znalazłam jaskinię. Jest pozostałością po wybuchu. Stoją w niej te trzy nowiutkie kampery.
Patrzyłem na Ann, jak gdybym ją widział po raz pierwszy w życiu. Co za niespodzianka! Rozsądna była 
zawsze, ale uważałem ją za całkowicie pozbawioną wyobraźni.
— Ann, jesteś nadzwyczajna! Nie wpadłbym na ten pomysł, choćbym myślał milion łat.
Zarumieniła się.
— Może ich tam nie ma. Widziałam je dwie zmiany temu. Musielibyśmy sprawdzić. Posmutniałem.
— Jest noc i absolutnie każdy pojazd jest w ruchu. Niedobra sprawa.
— Nie sądzę, żeby byle kto mógł mieć do nich dostęp — mówiła Ann powoli. — Mają chyba bardzo 
specjalne przeznaczenie, choć nie wiem jakie. Były naprawdę bardzo starannie ukryte.
— Ale znalazłaś je.
— Miałam trochę szczęścia. Szukałam czegoś, sama nie wiedząc czego. W nocy w ogóle nie widać tej 
jaskini, w Słońcu stanowi po prostu wielką plamę cienia. Ale widzisz, mam kompas...
— Kompas?
— Nie śmiej się. Kuzyn podarował mi go, kiedy jechałam na Księżyc. Nie wiedział, że na Księżycu 
kompasy są bezużyteczne, bo tu nie ma stałego pola magnetycznego. Ja tego zresztą też nie 
wiedziałam. Przecież oboje byliśmy jeszcze dziećmi. Kiedy tu wylądowałam, bardzo się zmartwiłam, że 
mój kompas nie funkcjonuje. Więc ojciec zrobił mi z niego coś w rodzaju amuletu, który zawsze mam przy 
sobie, kiedy wychodzę na powierzchnię.
— Nigdy tego nie zauważyłem.
— Jest wiele rzeczy, których nie zauważyłeś, a które dotyczą mnie... No ale, jak mówiłam, zawsze 
noszę ten kompas przypięty do paska kombinezonu. Poruszałam się więc wzdłuż krawędzi krateru, kiedy 
nagłe zauważyłam, że kompas drgnął.
— Nie pomyślałaś, że może to być po prostu koncentracja masy? Przecież na mare istnieje wiele ta-
kich miejsc.
— Tak też z początku myślałam. Ale to nie było
poniżej powierzchni mare, gdzie można się spodziewać różnych anomalii grawimetrycznych. Strzałka 
mojego kompasu przechylała się najpierw w jedną stronę, a kilka metrów dalej — w drugą. Rozejrzałam 
się więc uważnie i znalazłam jaskinię.
— A w niej kupę metalu, na co zareagował kompas? Skinęła głową.
— Jesteś wspaniała, Ann. No, ale powiedzmy, że znajdziemy odpowiedni pojazd. Skąd weźmiemy za-
pas koncentratów spożywczych na dwa do czterech dni? Dwa dni w jedną stronę, dwa z powrotem.
— Nawet więcej. Przecież w drodze powrotnej będzie z nami ojciec.
Spojrzałem na nią uważnie. Z jej ciemnych oczu nie można było nic wyczytać. Czy naprawdę wierzyła, 
że odnajdziemy jej ojca, czy tylko tak mówiła? Skinąłem głową.
— Masz rację. Potrzebna nam jest żywność, woda i tlen dla trzech osób na okres czterech dni i zapas 
na kilka dodatkowych dni, gdyby stało się coś nieprzewidzianego. Zastanawiam się nad tym, jak u licha 
wy-niesiemy to wszystko z bazy nie zwracając na siebie uwagi.
— Kiedy oglądałam pojazdy, zauważyłam, że mają pełne cylindry tlenowe i zbiorniki wody. Wydaje mi 
się, że są całkowicie wyposażone i gotowe do drogi.
— Musimy to sprawdzić. Ale jak zamierzasz wykraść żywność?
Ann wzdrygnęła się na słowo „wykraść", ale użyłem go celowo. Nie chciałem, żeby wycofała się w po-
łowie przygotowań. Nawet buchnięcie przez dziecko jednego biszkopta uważane było na Księżycu za 
czyn wysoce aspołeczny. Przekroczenie wyznaczonego przydziału kalorycznego było nie tylko 
niezdrowe, ale z uszczerbkiem dla innego kolonisty. Kradzież jednego
małego biszkopta! Cóż dopiero kradzież żywności dla trojga ludzi na sześć dni!
— Och, Kep! Czy ja naprawdę muszę to zrobić?
— Wiesz przecież, że jestem wciąż objęty karą. Nie mogę sobie pozwolić na to, żeby mnie przyłapano 
w pobliżu kuchni. Jeżeli ty tego nie zrobisz, będziemy musieli zrezygnować z wyprawy.
Ann przełknęła ślinę.
— Ja... ja to zrobię w czasie przerwy kolacyjnej dla zmiany „A". Personel kuchni będzie zajęty wydawa-
niem posiłków, a w spiżarni nikogo wtedy nie ma.
— Kiedy to będzie?
Ann spojrzała na zegarek.
— Teraz jest 22.30. Trzeba poczekać prawie dwie godziny. I jeszcze jedno. Dokąd mam to wszystko 
zanieść?
Zastanawiałem się przez chwilę.
—Do pracowni niskich temperatur. Będzie pusta o tej porze, bo wszyscy pracują wtedy na- powierzchni 
Tam się spotkamy.
— Dobrze, Kep. Słuchaj... dziękuję ci.
— Robię to i dla siebie, Ann.
Nie powiedziałem jej, że chodzi mi również o mojego ojca, dla którego gotów byłem zrobić wszystko. 
Nawet pojechać w beznadziejną podróż na Ciemną Stronę, gdyby to mogło go wyratować z rąk 
człowieka z blizną i wyciągnąć ze szponów LEMCON-u.
— Słuchaj, jeżeli się okaże, że kampery wcale nie są przygotowane do jazdy, to będziemy musieli wró-
cić po wodę i tlen. A paliwo! Co z paliwem? Pamiętaj, że ja jestem uwiązany. Nie mogę się pokazać na 
zewnątrz, no i w ogóle nie mam prawa kręcić się po bazie.
— Pewnie boisz się ojca. Zabiłby cię, gdyby Się dowiedział o twoich zamiarach.
— Jeżeli wszystko się powiedzie, będzie zadowolony.
— A jeżeli nie? Jeżeli...
— No to powiem ci, że jest mi już wszystko jedno. Ale ja wiem, że wszystko pójdzie dobrze. A teraz 
uciekaj i zrób, co do ciebie należy. Ja też zmykam. Jeszcze nas tu ktoś przyłapie i zacznie stawiać głupie 
pytania.
Spotkaliśmy się znowu, zgodnie z umową o godzinie 0.30, czwartego dnia nocy księżycowej. Nowa 
zmiana właśnie zajęła swoje stanowiska. Należałem do poprzedniej i koledzy moi udali się na spoczynek. 
Nikt nie będzie mnie szukał przez następnych osiem godzin. Zmiana Ann też miała okres odpoczynku, a 
potem kilka godzin przerwy na odrobienie lekcji. Razem szesnaście godzin, w ciągu których nikt nie po-
winien był zwrócić uwagi na naszą nieobecność. Lepiej być nie mogło.
Hala pod kopułą była pusta, kiedy wymknęliśmy się z windy. Każde z nas niosło duże pudło 
zawierające koncentraty spożywcze. Rozdzieliliśmy się przy szatniach. Wydostałem ze schowka szatni 
męskiej mój kombinezon kosmiczny. Poczułem się lepiej. W srebrzystym kombinezonie z białym hełmem 
na głowie i opuszczoną przesłoną. wszyscy ludzie wyglądali jednakowo, zwłaszcza w nocy. Liczyłem na 
to, że nikt nie podejdzie do mnie zbyt blisko, nie doniesie na mnie, nie zainteresuje się- tabliczką z 
nazwiskiem przypiętą do kieszeni kombinezonu, nie zechce odczytać mojego numeru na rękawie.
Wyszliśmy jednocześnie z szatni i pomogliśmy sobie nawzajem założyć plecaki odrzutowe. Potem 
zabraliśmy kartony z żywnością, przeszliśmy przez śluzę i znaleźliśmy się na powierzchni Księżyca.
Ann ruszyła przodem i szybko skręciła w lewo. Sre-
brzyła się w ciemnościach niczym wielka ćma. Podążyłem za nią. Nie ma jak plecak odrzutowy na krótkie 
dystanse. W warunkach księżycowych motor nie robi oczywiście żadnego hałasu, człowiek wie o tym, że 
leci, tylko dlatego, że czuje lekki ucisk szelek plecaka pod pachami. Nie ma też pędu powietrza, a gra-
witacji starczy akurat na tyle, żeby można było utrzymać równowagę, kiedy się tak dryfuje na zaledwie 
trzydzieści centymetrów ponad powierzchnią Księżyca, mając nad głową bezkresną czerń gęsto usianą 
gwiazdami, oddzieloną jedynie cieniutką konchą przesłony hełmu. Jednocześnie zaś powierzchnia 
Księżyca jest tak blisko, że widzi się każdy kamień, każde zagłębienie, każdy błysk szkła i mieniące się 
milionem odcieni cząstki pyłu księżycowego. Przemierzyliśmy piętnaście kilometrów dzielących bazę 
Keplera od krawędzi .krateru w piętnaście minut, a następne pięć zajęło Ann znalezienie, przy pomocy 
zawieszonego na bransoletce kompasu, dobrze ukrytego "garażu".
Wpuściliśmy światło latarek do czarnego wnętrza. Powstała po wybuchu pieczara była rzeczywiście 
znakomitą kryjówką.
Kiedy pierwsi koloniści przybyli na Księżyc, musieli zbudować sobie tymczasowe klimatyczne 
schronienia, zabezpieczające ich przed brakiem atmosfery na czas budowy stałych pomieszczeń i 
laboratoriów podziemnych. Najszybszym, najbezpieczniejszym i najtańszym wyjściem z sytuacji było 
wykorzystanie odpowiedniego miejsca w ścianie krateru, tam gdzie skała była najsłabsza i porowata. 
Jeden ładunek środka wybuchowego wystarczał zwykle na wybicie otworu wielkości dużego pokoju. 
Następnie pokrywano ściany plastykiem w aerozolu, który twardniał jak skała i tworzył barierę izolacyjną 
od zimna i księżycowej próżni. Zamykano go prefabrykowaną śluzą powietrzną przy
wożoną z Ziemi i w ten sposób pieczara stawała się bezpiecznym, chociaż ciasnym domem. Kiedy 
podziemne budynki zostały wykończone, tymczasowe mieszkania porzucono, a śluzy rozmontowano.
Ukryty garaż był właśnie jednym z tych porzuconych prowizorycznych pomieszczeń. Było w nim akurat 
miejsce na trzy nowiutkie kampery, kilka cylindrów z tlenem, zapasowe baterie i beczki z paliwem.
Przyłożyłem swój hełm do hełmu Ann, żeby móc z nią rozmawiać, gdyż było za ciemno na czytanie z 
warg.
— Jak myślisz, kto je tu wstawił? Kto zna to miejsce? Żyję na Księżycu od urodzenia i nigdy o nim nie 
słyszałem.
— Przypuszczam, że tylko ci, którzy znajdowali się tutaj, kiedy budowano bazę Keplera.
Dochodzący mnie przez dwa hełmy głos Ann brzmiał metalicznie jak głos robota. Nigdy bym go nie 
rozpoznał.
Zarówno ona, jak jej ojciec i matka mieszkali na Księżycu od zaledwie pięciu lat. Nie było już w naszej 
kolonii wielu jej założycieli. O jaskini mogło wiedzieć najwyżej tuzin osób. Jedną z nich był mój ojciec.
ROZDZIAŁ ÓSMY
Ann paliła się wprost, żeby natychmiast wyruszyć, ale ja wolałem się zbytnio nie spieszyć. W pieczarze 
byliśmy całkowicie bezpieczni, nikt nie mógł nas widzieć z zewnątrz. Z powodu braku atmosfery na Księ-
życu nie istniało zjawisko promienia świetlnego. Nasze latarki rzucały jedynie małe krążki złota w ciem-
ność i tworzyły świetlne elipsy wyłącznie na przedmiotach, na które je kierowaliśmy.
Wybrałem kamper stojący najbliżej wyjścia, bo ten najłatwiej było wyprowadzić z pieczary i obejrzałem 
go sobie dokładnie z zewnątrz i wewnątrz. Był już używany. Kilka cząstek pyłu księżycowego osiadło na 
smarze silnikowym, konserwującym jego ruchome części, a na jednym z pokrytych teflonem zaworów 
widać było nikłe ślady zadrapań. Ale w praktyce'był to wóz fabrycznie nowy. I piękny. Jak mówiła Ann, 
stanowił udoskonalony model, był większy od zwykłych pełzaczy, silniejszy i jeszcze solidniej zbudowany. 
„Kiedy go skonstruowano — zastanawiałem się. — Kiedy i gdzie? Ale przede wszystkim dlaczego zrobio-
no to potajemnie i dlaczego ukryto go tak starannie?"
Wstawiliśmy do środka kartony z żywnością, zamocowaliśmy je, sprawdziliśmy zapas paliwa, tlenu i 
tlenków litu, które służyły do eliminacji dwutlenku węgla
z wydychanego przez załogę powietrza. Wszystko było w porządku. Woda, jak to woda magazynowana, 
miała przykry smak, ale nadawała się do picia. Ciekawe, ale nie miała smaku odzyskanej z obiegu.
Zamknąłem śluzę powietrzną, sprawdziłem szczelność kampera, wreszcie zdjąłem rękawice i 
odsunąłem zasłonę hełmu. Ann zrobiła to samo i uśmiechnęliśmy się do siebie niemal tryumfalnie. Na 
razie wszystko szło gładko.
— Zapnij pasy — poradziłem jej. — Spróbuję wydostać się z jaskini i przejechać przez grań krateru bez 
świateł. Wolałbym nie zwrócić na nas niczyjej uwagi.
Ann nie odezwała się, ale posłuchała. Patrzała na mnie wielkimi, ciemnymi, nieco przestraszonymi 
oczami.
— To nie będzie trudne — powiedziałem, chcąc dodać otuchy sobie i jej. — Ziemia już weszła w drugą 
kwadrę. Powinno być dosyć jasno.
Zgasiliśmy latarki. Chwilę czekałem, żeby moje oczy zaczęły rozróżniać czerń jaskini od nieco jaśniej-
szego dna krateru.
Włączyłem baterie i usłyszałem szum cicho pracujących silników. Głęboki oddech. Ręce na kierownicę. 
Ruszyliśmy z wolna naprzód i wyjechaliśmy z pieczary nie musnąwszy nawet dwóch pozostałych wozów. 
Żeby wjechać na stromą wewnętrzną ścianę Krateru Keplera, musiałem zapalić silniki odrzutowe. W 
bazie i na dnie krateru kręciło się dziesiątki pełzaczy, toteż liczyłem, że światła jeszcze jednego pojazdu 
nie wzbudzą niczyjej uwagi.
 Kiedy znaleźliśmy się na szczycie grani, spojrzałem w dół ku wjazdom do naszego krateru. Roiło się tam 
wprost od punkcików świetlnych. Wszystkie pełzacze powracały do bazy. Dokoła nas rozciągało się puste
mare, hen w dal aż po horyzont, nad naszymi głowami migotały roje gwiazd, a wśród nich srebrzysta 
półkula Ziemi. Jej ciemna strona odcinała się mroczną czerwienią od głębokiej czerni kosmosu.
„Ileż to czasu upłynie, zanim znowu zobaczymy Keplera — pomyślałem. — Jeżeli go w ogóle kiedykol-
wiek zobaczymy". Nabrałem głęboko powietrza w płuca, usiadłem wygodniej w fotelu i zacisnąłem pasy.
Jechaliśmy przez Ocean Burz w kierunku północno--zachodnim. Ziemia była za nami. Nie włączyłem 
reflektorów. Nasze oczy dostosowały się już do warunków, a światło gwiazd i poświata Ziemi dawały w 
sumie niewielką, lekko brunatną, ale wystarczającą jasność. Cienie nie były wprawdzie dość głębokie, 
żeby uwypuklać niewielkie przeszkody czy kamienie, ale nasz pojazd miał doskonałe zawieszenie. 
Jechało się nim znacznie lepiej niż zwykłym pełzaczem.
Po dwóch bez mała godzinach względnie równa powierzchnia skończyła się. Trzeba było omijać coraz 
to liczniejsze doły i głazy, jednakże ich obecność napawała nadzieją.
— Twoja nawigacja jest wspaniała, Ann. Za chwilę powinniśmy zobaczyć po lewej stronie Krater Ma-
riusza.
— Już go widać — Ann przechyliła się przez moje ramię i wskazała palcem. — Przynajmniej tak mi się 
wydaje.
Roześmiałem się. Kiedy jedzie się po mare, widoczność jest ograniczona do dwóch kilometrów i 
wszystkie kratery wyglądają mniej więcej jednakowo. Wydają się po prostu lekkim wzniesieniem terenu o 
różnej pod względem intensywności barwie. Kolor bazaltu sprzed trzech miliardów lat ustępował bowiem 
miejsca jaśniejszemu kolorowi wulkanicznej materii wyrzuconej na powierzchnię w czasie wybuchu, z 
któ
rego powstał krater. Część tej materii, a więc głazy i nieco jaśniejsza brekcja*, widoczne już były gołym 
okiem.
— Tak, to na pewno Mariusz, więc nie niepokój się, Ann. Sprawujesz się doskonale. Ale właśnie 
myślałem
o tym, że kiedy wjedziemy na Ciemną Stronę, będziemy mogli nawigować jedynie według gwiazd i przy 
pomocy nawigatora bezwładnościowego. To raczej trud-
ne i będziesz musiała się dobrze gimnastykować z matematyką. Spróbujmy teraz, czy potrafisz 
zaprowadzić nas stąd do Łuny 13 bez kierowania się sygnałami radiowymi i pozycją Ziemi. Jeżeli okaże 
się, że nie potrafisz, to lepiej żebyśmy się o tym przekonali teraz, a nie wtedy, kiedy już będzie za późno.
Ann skinęła głową na znak zgody i bez słowa wyłączyła aparat radiowy. Wszystko to robiła bardzo 
pewnie i sprawnie. Przyglądałem się jej z szacunkiem. Miała dziewczyna odwagę. Bo to, co robiła, można 
było tylko przyrównać do wybrania się na wycieczkę w nieznany teren z zawiązanymi oczyma.
— Tylko bez szachrajstwa — zażartowałem. —- Żebyś mi nie patrzyła ukradkiem na Ziemię.
Ann uśmiechnęła się tylko i wzięła się do pracy. Po pięciu minutach podała mi poprawkę kursu. Teraz, 
kiedy już robiliśmy coś, co rzeczywiście mogło pomóc jej ojcu, była spokojna i opanowana. Ufałem jej, bo 
wiedziałem, że celuje w matematyce i potrafi obliczyć nasze położenie w każdym punkcie galaktyki.
Jechaliśmy w kompletnej ciszy przez milczące mare. Ocean Burz. Dziwna to nazwa, którą nasi 
przodkowie nadali obszarowi obejmującemu bez mała milion kilometrów kwadratowych piaszczystej, 
bazaltowej rów-
* Iaczej: druzgot; skała składająca się z ostrokrawędzi-stych odłamków skalnych zespolonych np. lawą lub spoiwem 
krzemionkowym.
niny upstrzonej kraterami, nie dotkniętemu przez wiatry ani przez wodę od zarania świata.
Kiedy minęliśmy Krater Mariusza, rozpadliny i szczeliny zaczęły występować coraz częściej. Lawiro-
wałem pomiędzy nimi, dopóki nie wjechaliśmy na gładszy teren. Miałem nadzieję, że zarówno zmysł Ann, 
jak i nawigator bezwładnościowy funkcjonują dobrze.
Znowu poprawka kursu, tym razem niewielka. Minęła godzina. Dwie. Szukanie Łuny 13 na bezkresnej 
równinie mare można było porównać tylko z rozglądaniem się za boją na środku Atlantyku.
— Jeszcze pięć minut, Kep — głos Ann przerwał ciszę.  
Skinąłem głową nie przestając się wpatrywać przed siebie.
— Dwie minuty.
— Zapalmy lepiej reflektory — włączyłem latarnie zamontowane na zewnątrz przed kabiną sterowniczą 
i zacząłem nimi tak manewrować, że długa elipsa światła przesuwała się po powierzchni mare oświet-
lając odcinek co najmniej czterystu metrów przed nami.
— Jedna minuta.
Zwolniłem. Nie Wolno nam było omijać tej sondy księżycowej. Od niej mieliśmy wziąć kurs na zachód i 
pojechać prosto na Ciemną Stronę.
Patrzyłem intensywnie przed siebie. Czyżby coś mignęło? Zatoczyłem reflektorami łuk od prawa do 
lewa. Oto ona! Łuna 13! Na jakie piętnaście metrów w prawo od nas. Wyłączyłem silniki odrzutowe i je-
chałem teraz na bateriach.
— Wspaniała nawigacja, Ann! Winszuję ci! Uśmiechnęła się lekko, ale nie odpowiedziała. Kiedy 
wyłączyłem reflektory i silniki, Ann przymocowała mapę i stylograf do tablicy trzymanej na kolanach.
Pozostawiłem pomocniczą baterię w ruchu, aby za-silała grzejnik i wewnętrzne oświetlenie. Zamknęliś-
my na chwilę oczy i rozprostowaliśmy ręce i nogi. Po niemal czterech godzinach bez ruchu było to wspa-
niale uczucie. Wstaliśmy i przeszliśmy się po wnętrzu kampera. Był zupełnie jak mały, przytulny domek, 
ciepły i bezpieczny. Światła odganiały ciemności mare sprzed naszych okien, nasz świat skurczył się do 
dziesięciu metrów kwadratowych, a jeszcze przed chwilą miał rozmiary kosmosu.
Stojąc jedliśmy biszkopty proteinowe, piliśmy wodę. Miałem jednak wciąż potrzebę ruchu. 
— Chodź! Wyjdziemy na zewnątrz i przyjrzymy się Łunie z bliska — zaproponowałem Ann.
Wiedziałem, że ona nie chciała stracić ani sekundy, ale czułem, że będę prowadził bezpieczniej, jeżeli 
przestaną mi grozić kurcze w nogach. Opuściliśmy przyłbice hełmów, nałożyliśmy rękawice, sprawdziliś-
my sobie nawzajem umocowane na plecach butle z tlenem i przez dwuosobową śluzę wyszliśmy na 
Księżyc.
Łuna 13 stała wbita w księżycowy pył, w tym samym miejscu, w którym wylądowała przed laty. 
Obeszliśmy ją, stąpają'c po śladach kolonistów, którzy przyjeżdżali na to pustkowie Oceanu Burz, żeby 
obejrzeć sobie tę starą rosyjską sondę.
Usiłowałem sobie wyobrazić, jak to wtedy było — jeszcze przed kolonizacją Księżyca, kiedy Stany 
Zjednoczone i Związek Radziecki konkurowali ze sobą, próbowali wyprzedzać jedni drugich w wyścigu na 
Księżyc. Ale to należało już do historii. Koloniści przybyli na Księżyc,ze wszystkich państw świata 
podlegali ONZ i mieli mandat od niej. Przypomniałem sobie, że nawet LEMCON był częścią 
międzynarodowego kartelu.
Zmierzyliśmy położenie Ziemi w stosunku do
gwiazd, sprawdziliśmy dane z nawigatora bezwładnościowego z naszym odczytem i z sygnałem 
radiowym. Wszystko się zgadzało. Wszystko świetnie grało. Byliśmy już pewni, że zasięg wiedzy 
matematycznej Ann wystarczy, żeby zaprowadzić nas na Ciemną Stronę i wrócić.
Ann była wciąż milcząca i napięta. Niepokoiło mnie to. Zanim powróciliśmy do kampera, namówiłem ją 
na zabawę w berka. Trzymaliśmy się oczywiście obszaru światła z kampera, robiąc kilkumetrowe skoki w 
jedną i drugą stronę. Ann właśnie mnie goniła, kiedy zobaczyłem coś, co kazało mi się gwałtownie za-
trzymać. Ann upadła na mnie i przewróciliśmy się oboje. Dzięki księżycowej grawitacji upadliśmy bardzo 
miękko, właściwie baraszkowaliśmy tylko wśród kotłowaniny butów, hełmów, pojemników z tlenem, 
śmiejąc się, aż nam zabrakło tchu.
Jak dobrze było móc się znowu śmiać! Głupio, ale przyjemnie. Ann oparła się o mnie tak, że nasze heł-
my dotknęły się.
— Och, Kep, jak to dobrze! Czułam się okropnie, kiedy kradliśmy kamper i żywność. Przecież to stra-
szne przestępstwo. Czyż nie tak?
— Oczywiście, że tak — pomogłem jej wyprostować się. — Ale nie ma na to rady.
— Dlaczego zatrzymałeś się tak nagle? — zapytała, trzymając się wciąż.mojego ramienia.
Pokazałem ręką w dół. W księżycowym pyle widać było ślady innego pojazdu i to tak wyraźnie, jakby 
został wyciśnięty przed pięcioma minutami.
Dokoła Łuny 13 było mnóstwo śladów pojazdów i ludzkich stóp. Stanowiła ona nieoficjalny wprawdzie, 
ale widoczny znak — "najdalej na zachód wysuniętego punktu". Ale te ślady różniły się od innych tym, że 
nie wracały bądź na południowy wschód do bazy
Keplera czy Kopernika lub też na wschód — do Karpat i Apenin. Prosto jak strzelił, samotnie jak ślad 
komety prowadziły na zachód — w nieznane.
Ann spojrzała i jej ręka leżąca na moim ramieniu zacisnęła się. Mimo rękawic jej palce wbijały się moc-
no w materię mojego kombinezonu kosmicznego. Uwolniłem się łagodnie.
— Zaczekaj tu — powiedziałem. — Przyprowadzę kamper i puścimy się po tych śladach. To nam 
ułatwi nawigację.
Ann skinęła głową, a ja powróciłem równym księżycowym kłusem do miejsca w pobliżu Łuny 13, w któ-
rym pozostawiłem nasz kamper. Kiedy już wgramoli-łem się do środka, spojrzałem na małą, surrealistycz-
ną niemal postać Ann oświetloną brunatną poświatą Ziemi. Ruszyłem z wolna w jej kierunku, do miejsca, 
w którym zobaczyłem ślad prowadzący na zachód.
Ann wcisnęła się do środka przez śluzę powietrzną. była szalenie podniecona.
— Kep, to na pewno pojazd ojca! Miałam rację. Ta mapa jest dobra!
— Nie podniecaj się za bardzo-. Te ślady mogły powstać w dowolnym czasie od wylądowania człowie-
ka na Księżycu. I wyglądałyby równie świeżo.
Spoważniała.
— Masz rację... Mógł je pozostawić ktokolwiek. Ale z drugiej strony — poweselała — mógł to również 
być ojciec.
— Naturalnie. I będziemy jechali tak długo, jak będą nas prowadzić na Ciemną Stronę. Na wszelki 
wypadek nie spuszczaj z oka przyrządów nawigacyj-nych.
Pomyślałem sobie, że są szanse natrafienia za kilkadziesiąt kilometrów na unieruchomiony pojazd. I 
zastanawiałem się, co zrobię z Ann, jeżeli się okaże, że
za kierownicą pojazdu będą tkwiły zwłoki jej ojca. Że zmarł sam w tej strasznej pustce, że zamarzł, udusił 
się. Tam, dokąd jechaliśmy, daleko na zachodzie, unieruchomiony pojazd nie mógł liczyć na żadną po-
moc. Żadne SOS nie rozeszłoby się stamtąd. Z chwilą przekroczenia granicy widzialności Ziemi z 
Księżyca i my będziemy całkowicie zdani na siebie.
Gdybym chciał zastosować się do życzeń Ann, musiałbym prowadzić przez dwadzieścia cztery 
godziny bez przerwy. Ale opuściłem już jeden okres snu i zaczynało mi migać przed oczami. Kilometry 
pustynnego mare koloru gorzkiej czekolady rozciągały się przed nami w nieskończoność. Każdy kilometr 
taki sam jak poprzedni. Nic przed nami, tylko ten prosty jak strzała siad po czyimś pojeździe. Miałem 
dziwne wrażenie, że w gruncie rzeczy stoimy w miejscu i co chwila sprawdzałem położenie strzałki 
szybkościomierza.
Wreszcie zatrzymałem się.
— Co się stało? — zapytała Ann ostro.
— Dłużej prowadzić nie mogę. Musimy zjeść suty posiłek i przespać się przez kilka godzin.
— Ale...
— Słuchaj, przejechaliśmy ponad połowę drogi. Jeżeli wpadnę na krawędź krateru albo wpakuję nas w 
Szczelinę czy w pęcherz pyłowy, to nie zbliży to nas do celu. A piechotą stąd do domu nie wrócimy. 
Ruszaj się, Ann, otwieraj racje żywnościowe. Muszę się wyciągnąć.
Zjedliśmy w wygodnym przedziale sypialnym siedząc na leżance. Jedzenie było okropne, typowy awa-
ryjny posiłek złożony z syntetycznej proteiny i mieszanki węglowodanów w papierowych pojemnikach. 
Popijaliśmy to zupą z proszku rozpuszczonego w wodzie. Wszystko to było pozbawione smaku i kleiste,
ale wysoce regeneracyjne. Potem już nie rozmawialiśmy. Zgasiliśmy światło i zasnęliśmy natychmiast.
Kiedy obudziłem się, nie mogłem sobie uświadomić, gdzie jestem, dopóki nie wyciągnąłem się i 
uderzyłem nogami o ściankę kabiny kierowniczej. Ann, zwinięta w kłębek jak kot, jeszcze spała.
Spojrzałem na zegarek i zerwałem się.
— Ann, obudź się — potrząsnąłem nią łagodnie. — Przespaliśmy całe dziesięć godzin!
Obudziła się i zaczęła przecierać oczy.
— Czy zrobić śniadanie?
— Nie. Trzeba ruszać. Zjemy coś, kiedy zatrzymamy się dla odpoczynku.
Ruszyliśmy znów prosto na zachód, a Ann co chwila sprawdzała instrumenty nawigacyjne. 
Przemierzyliśmy olbrzymią arenę Krateru Eddingtona, którego gładkie, bazaltowe dno obnażone zostało 
przez ten
sam wielki kataklizm, z którego powstał Ocean Burz. Doskonale się po nim .jechało.
 Po osiemdziesięciu kilometrach tej jazdy teren zmienił się.
— Kep, czy nie możesz jechać szybciej?
— Niestety, Ann, jeżeli tu utkwimy, nikt nie przyleci nam z pomocą. Teren jest coraz bardziej wyboisty. 
Przejeżdżamy chyba przez resztki Krateru Struvego. I nie ma nadziei na szybką poprawę terenu. Spójrz 
tylko na mapę!
Po przejechaniu Krateru Struvego znaleźliśmy się na samym obrzeżu Oceanu Burz. W obszarze tego 
mare spędziłem całe moje życie. Była to podniecająca, ale przerażająca zarazem myśl. Teraz przyjdzie 
nam manewrować pomiędzy wielkimi kraterami. Nie byłem pewny, czy temu sprostam, przerażało mnie 
to. Zmniejszyłem szybkość do osiemdziesięciu kilometrów na godzinę. Potem do pięćdziesięciu.
— W tym tempie nigdzie nie zajedziemy, Kep — narzekała Ann przechylając się przez moje ramię. — 
Jedziemy zaledwie czterdziestką!
— Przestań marudzić. Robię, co mogę. Sprawdź lepiej nasze położenie. Jeszcze trzysta kilometrów i 
stracimy z oczu Ziemię.   
— Przepraszam. Ale zrozum, że okropnie martwię się o ojca...               
Sunęliśmy dalej na zachód. Za nami biało-niebieska kula Ziemi zachodziła powoli za wschodni 
horyzont.
— Zniknęła. Skończyła się łączność radiowa — powiedziała nagle Ann. To było dla niej w tej chwili 
najważniejsze.
Ale ja miałem jeszcze inne odczucia. Obróciłem się i spojrzałem w puste niebo. Od piętnastu lat 
obserwowałem Ziemię, patrzyłem, jak zmieniała się z sierpa w półksiężyc, jak wchodziła w trzecią 
kwadrę, wreszcie w pełnię, a potem malała i przechodząc wszystkie fazy powracała do pełnego kształtu! 
Razem z jej obrotem jej kontynenty, oceany, zmieniające się na niej pory roku charakteryzowały się 
różnorodnymi formacjami chmur; inne było lato na północy, inne na południu. Kula ziemska wisiała 
wysoko nad Kraterem Keplera po wschodniej części nieba, nieco na południe. Patrzała na mnie 
codziennie swoim wielkim, niebieskim, mrugającym okiem, które otwierało się i zamykało. Ziemia, oko 
patrzące na mnie z nieba.
I nagle przestała być częścią mojej rzeczywistości. Znalazłem się jak gdyby na innym Księżycu, na któ-
ry żadne oko nie patrzało z nieba. Na którym nikt mnie nie obserwował. Czułem się wolny i beztroski, jak 
ktoś, kto porzucił dom i ruszył w świat, żeby żyć własnym życiem. Wolny, a jednocześnie trochę prze-
straszony.
— Co jest, Kep? — wyrwał mnie z zamyślenia głos Ann.
Ocknąłem się i ruszyliśmy szybciej wciąż w kierunku zachodnim. Pozbawiona promieni słonecznych i 
poświaty ziemskiej leżąca przed nami droga była zupełnie ciemna. Reflektor kampera oświetlał ją elip-
tyczną plamą, przecinając jakby nożycami czarny aksamit nocy. Dalej widniał już tylko ciemny łuk księ-
życowego horyzontu, nieprzenikniona czerń kosmosu upstrzona była gwiazdami.
Zatrzymaliśmy się dwukrotnie, żeby zjeść po biszkopcie i wypić kubek gorącej mieszanki proteinowej, 
ale ten ciemny, nieprzenikniony świat robił się znacznie groźniejszy, kiedy się przystawało, tak że bez za-
chęty ze strony Ann ująłem znów kierownicę.
Jazda stała się monotonna. Każda ściana krateru wyglądała tak samo jak poprzednia. „Będziemy tak 
jechali już zawsze — pomyślałem nagle — już nigdy nie przestaniemy krążyć po powierzchni Księżyca, 
po jego mrocznej stronie, w wiecznej nocy jak ów Latający Holender z ziemskiej legendy. I nigdy nie za-
winiemy do portu".
— Kepler, patrz — przestraszony głos Ann przerwał tok moich myśli. Przyhamowałem gwałtownie i 
skierowałem wzrok za wyciągniętą ręką Ann.
Nisko, na południowo-wschodnim niebie, ukazała się nagle Ziemia. Uderzyła mnie niepokojąca myśl, 
że oto jesteśmy dwoma mikroskopijnymi stworzeniami pełznącymi po powierzchni przeogromnej kuli z 
silikonu i bazaltu, kuli toczącej się, a raczej zataczającej się przez kosmos jak pijany zając. Ale po chwili 
górę-wzięło poczucie realizmu. Byłem znowu na twardej, księżycowej glebie, a niebo stało nade mną. 
Księżyc był solidnie zawieszony w przestrzeni i wszystko kręciło się dokoła niego.
Po chwili Ziemia znowu schowała się za horyzontem. Wiedziałem przecież, chociaż przedtem nie mu-
siałem sobie tego dokładnie wyobrażać, że tu na tej „ziemi niczyjej" pomiędzy Ciemną a Jasną stroną 
Księżyca kula ziemska wynurza się i niknie za horyzontem serią skomplikowanych ruchów podobnych do 
gry w jo-jo.
Ann roześmiała się niepewnie.
— To było niebywałe zjawisko. Ale skorzystałam z niego i zrobiłam namiar — dodała z dumą.
Kiedy ruszyliśmy, zaczęła sprawdzać naszą pozycję na podstawie położenia gwiazd.  — Co to jest? — 
wskazała palcem w górę. — To coś zupełnie nieznanego.
Spojrzałem i ja. Nie, to nie było obce mi zjawisko. Świeciło jasno niby planeta na zachodnim 
horyzoncie, gdzie przecież nie było żadnych planet. Sięgnąłem po lornetkę.
— Ma doskonale widzialną tarczę — powiedziałem po chwili. — To musi być satelita.
— Niemożliwe. Przecież my nie mamy satelity. Może to jakiś odłamek kosmiczny?
— Zobacz sama — podałem jej lornetkę.
— Tak, masz rację. Ale...
— Krąży po synchronicznej orbicie tuż nad centrum Ciemnej Strony Księżyca. Niewidoczny z Ziemi, a 
także ze szlaku promu ziemskiego. Ale przecież ktoś go tam umieścił. Dlaczego zrobił to potajemnie?  — 
Co się dzieje, Kep? Satelita tutaj, gdzie nie ma żywej duszy?
Głos Ann zmienił się, patrzała na mnie przerażona.
Chwyciłem ją za rękę.
— Sama sobie dałaś odpowiedź. Tu muszą mieszkać i pracować jacyś ludzie. I musi ich być tylu, żeby 
opłacały się koszta satelity komunikacyjnego.
— Ale kto mógł tu założyć kolonię? LEMCON? On ma nieograniczone fundusze. Nasi ludzie z 
pewnością nie. Wiedzielibyśmy o tym.
— Chyba, że to jest jakaś niezależna grupa. Jak na przykład skrzelowcy na Konszelfie 10. Ci, którym 
nie podobają się układy polityczne, więc łamią wszelkie prawa i wyłamują się ze społeczności.
— A ojciec? Co z nim? To wykluczone, żeby przyłączył się do buntowników! To znaczy, że ktoś go 
szantażuje. LEMCON? Buntownicy? Jak myślisz, Kep? — głos jej był nabrzmiały strachem.
Przypomniałem sobie moje spotkanie w drzwiach gabinetu ojca z człowiekiem z blizną i to, że ojciec 
skłamał na jego temat. Ten człowiek był człowiekiem LEMCON-u. Tyle wiedziałem na pewno.
— Myślę, że działa tu LEMCON. To jest najbardziej prawdopodobne.
— Jedźmy prędzej, Kep!
Sunęliśmy znowu na zachód, mniej więcej wzdłuż dwudziestego równoleżnika. Umiałem nawigować po 
Oceanie Burz, po jego gładkiej wulkanicznej powierzchni bazaltowej, upstrzonej licznymi, świeżymi krate-
rami. Ale tu było zupełnie inaczej. Tu, na Ciemnej Stronie, nie było żadnych mare, żaden wulkaniczny 
wybuch nie zalał powierzchni Księżyca roztopionym bazaltem. Tutaj, ponieważ Księżyc był ciałem stałym, 
kratery były wynikiem uderzeń meteorów. Leżały tak blisko jeden obok drugiego, że niemal zachodziły na 
siebie, zupełnie jak rodzynki w keksie ciotki Janet.
Kiedy przemykałem się pomiędzy krawędziami kraterów, marzyłem o świecie posiadającym pole 
magnetyczne, które pozwoliłoby mi zrobić przy pomocy kompasu namiar i trzymać się go...
Ann była jakby przykuta do mapy i nawigatora
bezwładnościowego. Kiedy przekroczyliśmy setny stopień długości, stwierdziła, że jesteśmy o kilka 
kilometrów w jedną lub w drugą stronę od zamierzonego
kursu.
Po dalszych stu dwudziestu kilometrach jazdy obliczyliśmy, że znajdujemy się tuż u celu. Czymkolwiek
był.
Jechaliśmy po nierównej, wewnętrznej płaszczyźnie wielkiego krateru, o średnicy około stu kilometrów, 
większego niż Kopernik.
— I co teraz? — wyprostowałem się i obróciłem się wraz z fotelem ku Ann.
— Znaleźliśmy tamtą jaskinię po krzyżyku na mapie. Spróbujmy zrobić to samo tutaj. Patrz. Jest na 
samym środku zachodniej ściany.
Pokazała mi znak na mapie.      
— Pójdę na zwiady. Jeżeli... jeżeli coś się stanie, zaprowadzisz kamper z powrotem do bazy i 
opowiesz im o wszystkim, co się stało.
— Mowy nie ma! — zerwała się ze swojego fotela. — Pójdziemy razem albo wcale.
Spojrzałem na nią. Miała zaciśnięte usta, blada zwykle twarz silnie poczerwieniała, w oczach pojawiły 
się błyski, których nigdy dotąd nie widziałem. Podniosłem ręce do góry.
— No dobrze, dobrze. Nie musisz patrzeć na mnie tak, jakbyś mnie chciała pożreć. Pójdziemy razem.
Wyłączyłem silniki odrzutowe i pojechałem wolno na samych bateriach w stronę zachodniej ściany 
krateru. Wyłączyłem wszystkie światła z wyjątkiem lampki oświetlającej wejście do śluzy powietrznej.
Wyraz twarzy Ann nic mi nie mówił, ale kiedy wychodziłem w nieprzeniknioną czerń nocy Ciemnej 
Strony, czułem się bardzo mały i bardzo samotny. Zo
stawiłem pokrywę luku otwartą. Pocieszała mnie myśl, że mamy gdzie się schronić.
Stanęliśmy tuż obok siebie, dotykając się niemal ramionami. Nasze oczy powoli oswajały się z ciem-
nością, zaczynaliśmy się orientować w terenie. W górze płonęła Droga Mleczna ogniem pięćdziesięciu 
miliardów gwiazd.
Na zachodzie gwiazdy-ginęły za strzępiastą linią ciemności, nieco jaśniejszą od czerni kosmosu. Była 
to ściana krateru. Ruszyliśmy ostrożnie w jej kierunku przy pomocy naszych odrzutowych plecaków.
Włączyłem interkom. Tutaj na Ciemnej Stronie można było nie bać się podsłuchu.
— Gdzie kompas?
Głos mój brzmiał głucho pod hełmem. Ale głos Ann był ciepły i bardzo bliski.
— Mam go przy sobie.
Poleciała naprzód, patrząc na przymocowany do przegubu ręki kompas. Raz zatrzymała się, cofnęła i 
potrząsnęła głową. Przebyliśmy około piętnastu kilometrów na północ, kiedy zatrzymała się.
— Myślę, że polecieliśmy za daleko. Spróbujmy się cofnąć.
Ruszyła z powrotem wzdłuż stoku krateru w kierunku miejsca, w którym zaparkowaliśmy nasz pojazd. 
Sygnalne światło przy śluzie wejściowej migało zapraszająco. Ale pozostawiliśmy je za sobą i popły-
nęliśmy w ciemność.
Przede mną lśniła poświata plecaka odrzutowego Ann, krąg światła jej latarki odbijał się od ściany 
krateru. Zwolniła, zawisła w powietrzu, wyłączyła swoje silniki i wylądowała lekko na podeszwach butów 
księżycowych. Kłąb kurzu zawirował dokoła niej i z wolna osiadł, pokrywając jej buty brunatnoszaryna 
nalotem.
Wylądowałem tuż przy niej i spojrzałem na kompas. Jego strzałka wskazywała prosto na ścianę 
krateru znajdującego się tuż przed nami.
— Fantastyczna nawigacja! Tysiąc osiemset kilometrów i wyszliśmy prosto na frontowe drzwi!
Ann wykonała żartobliwy ukłon, co niezbyt zgrabnie jej wyszło.
— A drzwi frontowe to śluza powietrzna.
— I to zupełnie nowa. Inna od tych, które zakładali pionierzy.
Przesunęła dłonią po zaworze.
— Ale co znajduje się po drugiej stronie? — głos Ann załamywał się lekko. Moment uniesienia prze-
minął.
— Zaraz się przekonamy.
Przekręciłem wielką, okrągłą tarczę. Obracała się swobodnie, co oznaczało, że w śluzie jest zerowa at-
mosfera, ciężkie drzwi otworzyły się z wolna. W środku panował przytłumiony półmrok, prawdopodobnie 
utrzymywany przez baterie słoneczne, które były już na wyczerpaniu w tych ostatnich godzinach przed 
nastaniem nowego dnia. Widzialność była jednak wystarczająca na tyle, żebym mógł zamknąć 
zewnętrzny luk i znaleźć włącznik pompy powietrznej zasilającej śluzę.
Po długich dwóch minutach odezwał się brzęczyk wskazujący, że ciśnienie wyrównało się, więc 
mogłem otworzyć wewnętrzną pokrywę i zajrzeć w głąb korytarza. W słabym sufitowym świetle 
zahaczyłem długi na jakie trzy metry tunel, którego wysokość i szerokość dostosowane były do wzrostu i 
szerokości ramion człowieka. Skała księżycowa została wygładzona i zaimpregnowana warstwą plastyku. 
W głębi tunelu było bardzo ciemno.
Odsłoniłem twarz i ostrożnie nabrałem powietrza w płuca. Było świeże i przyjemnie wilgotne.
— W porządku.
Odwróciłem się, żeby pomóc Ann przy zdejmowaniu hełmu i w tej samej chwili drzwi za nami 
zatrzasnęły się z hukiem. Zamek zasunął się automatycznie, usłyszeliśmy szum pompy.
— Szybko, Ann!
Skoczyłem do drzwi. Razem próbowaliśmy przekręcić zawór. Był nieruchomy jak skała, żadnych 
dźwigni czy guzików kontrolujących pracę pompy, żadnego sposobu zatrzymania jej ani otwarcia drzwi.
Po chwili pompa zatrzymała się. Zrobiło się cicho. Ann wskazała na światełko sygnalne nad wejściem. 
Świeciło bladą czerwienią. Po naszej stronie drzwi ciśnienie atmosferyczne wynosiło 1,03 kg na centy-
metr kwadratowy. Po drugiej stronie było niemal bliskie zera. Próżnia kosmosu. Nikt nigdy nie zdoła 
otworzyć tych drzwi.             
— Kep! Jesteśmy w potrzasku!
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Nieco trzęsącymi się rękami zdjąłem hełm i położyłem go ostrożnie na pokrytej plastykiem podłodze, 
po czym pomogłem Ann przy zdejmowaniu jej hełmu. Widziałem, że jest blada i że jej wielkie ciemne 
oczy są jeszcze większe niż zwykle. Ściągnąłem rękawice i zacząłem jej rozcierać ręce.
— Okay, okay, Ann. Wszystko będzie dobrze. Uśmiechnęła się słabo.
— Masz siłę perswazji, to fakt. Gdybyś widział swoją twarz! Kep, co się stało? Jak my się stąd wy-
dostaniemy?
— Pojęcia nie mam. Ale to nie jest przypadek. Te drzwi są z pewnością tak pomyślane, żeby się same 
zatrzaskiwały. — Próbowałem mówić nieco weselszym tonem: — Twoja nawigacja była bezbłędna. 
Tysiąc osiemset kilometrów od drzwi do drzwi, że tak powiem. Może ta mapa miała na celu zwabienie 
nas tutaj. Założę się, że niedługo ktoś tu po nas przyjdzie. — Im bardziej uspokajająco przemawiałem, 
tym bardziej zaczynałem w to wierzyć. — Założę się! To jest umowny punkt spotkań. Drzwi są tak 
urządzone, że można je otwierać tylko z zewnątrz. Wewnątrz śluzy powietrznej na pewno jest przycisk, 
który utrzymuje pokrywę luku w pozycji otwartej, jeśli go nacisnąć.
Kiedy się tego nie robi, śluza zamyka się automatycznie.
Ann skinęła głową.
— To brzmi rozsądnie. Więc rozejrzyjmy się na razie. Zastanawiam się, czy są tu jakieś zapasy żyw-
ności.
— Bardzo dobra myśl. 
Wziąłem ją za rękę i przeszliśmy przez wąskie przejście, minęliśmy zakręt. Rozmawialiśmy wesoło, 
próbując dodawać sobie nawzajem otuchy. Weszliśmy do absolutnie ciemnej jaskini. To była pierwsza 
nie-. spodzianka. Zapaliłem latarkę, ale zanim zdążyłem cokolwiek zobaczyć, zostałem oślepiony ostrym 
światłem. W tej samej chwili wyrwano mi latarkę z ręki. Ann krzyknęła. Obróciłem się.
— Zostaw ją, bo...
— Spokój! — warknął ktoś miękkim australijskim akcentem. — Tylko spokojnie, szczeniaku, a nie do-
tknę twojej koleżanki. Ale nie próbuj... — nie dokończone zdanie zawierało niedwuznaczną groźbę.
Przełknąłem ślinę i skinąłem głową.
— W porządku.
— Świetnie — doszedł do nas głos Grubasa, gładki i słodki jak krem. — Blue, zapal światła. Harris, 
sprawdź pokrywę śluzy.
Zaświeciły się górne światła na suficie, a oślepiający mnie reflektor zgasł.
Rozejrzałem się po pieczarze. Na ziemi leżały śpiwory, stał stół, dwa krzesła i kilka skrzyń. Miałem 
nadzieję, że zawierają żywność. Poza tym był tam jeszcze regenerator wody i przenośny aparat 'do 
oczyszczania powietrza, utrzymujący w jaskini nieco może zbyt niską, ale zupełnie znośną temperaturę.
Clint — bo to właśnie był on — stał ze znajomym mi rewolwerem w ręku. Otoczyłem Ann ramieniem
i przycisnąłem ją do siebie. Blue obmacał nasze kombinezony kosmiczne.
— Nie są uzbrojeni — stwierdził i stanął obok Clinta.
Z tyłu doszedł nas odgłos kroków. Clint i Blue spojrzeli ponad nasze głowy. Człowiek nazywany Harri-
sem wszedł do jaskini' i otarł się o nas.
— Pokrywa jest zamknięta — powiedział tylko, ale pozostali dwaj mężczyźni wyraźnie zmarkotnieli, a 
Clint mocno zacisnął usta.
— Ty miałeś wartę, Harris. Czy nie słyszałeś, jak wchodzili? Pewnie spałeś. Harris potrząsnął głową.
— Nic nie słyszałem. To przejście zagłusza wszelkie dźwięki.
Clint wsunął rewolwer do kieszeni kurtki.
— A więc znowu spotykamy się, młody panie Masterman. Istne czary! Ciekaw jestem, czy szczęście 
będzie ci dalej dopisywało.
— Grozisz mi? Mój ojciec już wie, że próbowałeś mnie zabić. Tym razem będzie wiedział, gdzie szukać 
sprawcy.
— Grozić? Ja? Skądże! Wszyscy jesteśmy w tej samej łódce, a raczej jaskini.
— Co takiego?
— On mówi o tej cholernej jaskini, kotku — powiedział Australijczyk niemal dyszkantem. Można się do 
niej łatwo dostać, ale o wyjściu nie ma mowy.
— A więc to nie wy nastawiliście tak śluzę, żeby się sama zatrzasnęła? W takim razie kto...?
— Oto jest pytanie!
— Ale jak wyście się tu dostali? Czy śledziliście nas?
— Nie gadaj bzdur. Siedzimy tu już od dobrych kilku godzin. Mieliśmy mapę.
— Zamknij się, Blue — wycedził Grubas przez swoje cienkie wargi. — Za dużo gadasz. Pytania to my 
będziemy stawiać. Jak się tutaj znaleźliście, co?
— My też mieliśmy mapę — wyciągnąłem ją z kieszeni w nogawce moich spodni i podałem Clintowi.
— Identyczna! Harris, co ty na to? Harris wzruszył ramionami.
— Przypuszczam, że to oryginał. Znaleźli go w pokoju doktora Shepparda. Ja sfotografowałem mapkę i 
pozostawiłem na miejscu. Przecież wiesz.
Ann wzdrygnęła się cała. Odtrąciła moje ramię i skoczyła na Harrisa jak rozwścieczona kotka.
— To ty ukradłeś mapę? Z pokoju mojego ojca? Gdzie on jest? Coście z nim zrobili?
Trzeba było dwóch ludzi, żeby odciągnąć ją od Harrisa. Dzięki Bogu, że Clint schował przedtem re-
wolwer do kieszeni. Wreszcie pchnęli ją w moją stronę. Płakała i trzęsła się na całym ciele.
— Jeżeli jej nie uspokoisz, będę ją musiał związać — powiedział zimno Clint i spojrzał na Harrisa. — 
Ale o czym ona mówi? Czy ty mnie czasem nie oszukujesz?
Człowiek zwany Harrisem potrząsnął głową. Wytarł chustką lewy policzek i obrócił się, tak że 
zobaczyłem po raz pierwszy całą jego twarz.
— Człowiek z blizną! — byłem tak zdumiony, że powiedziałem to na cały głos.
Spojrzał na mnie ponuro, ale nie zdradził się niczym. Ocierał krwawiące zadrapanie na policzku, od-
cinające się ostro od białej, ściągniętej blizny ciągnącej się od oka przez całą kość policzkową.  — 
Ciekawe — Blue stanął pomiędzy nami. — Co się właściwie tu dzieje? Skąd wy się znacie? Wytłumacz 
to, Harris. I co znaczy ta cała historia o ojcu tej. małej? Kim jest jej ojciec?
— Jest kontrolerem Księżyca. A ten człowiek... — Ann wskazała trzęsącą się ręką na Harrisa — ten 
człowiek na pewno go porwał. Inaczej po co fotografowałby mapę? Była starannie ukryta w pokoju ojca.
— A więc to tak? — australijski akcent Blue stał się silniejszy. — Coś namieszałeś, Harris! Może 
chciałeś zarobić kilka groszy na boku i porwałeś kontrolera? A może pracujesz dla tamtej strony, co?   — 
Nie wygłupiaj się, Blue. Ta dziewczyna ma hysia. Po co miałbym porywać kontrolera? Te szczeniaki w 
coś grają, ale w co, to jest dopiero pytanie.
— Niebezpieczna gra, która prowadzi tak daleko od domu — głos Clinta był zimny jak przestrzeń kos-
miczna. Znowu miał w ręku rewolwer. Tylko, że tym razem mierzył w Harrisa. — To bardzo ciekawe, że 
młody Masterman cię rozpoznał. Gdzie wyście się właściwie spotkali?
Wpadłem na szalony pomysł ratunku przez napuszczenie dwóch pracowników LEMCON-u na siebie, 
więc szybko dolałem oliwy do ognia.
— Znam tego faceta. Ostatni raz widziałem go, jak rozmawiał z moim ojcem w jego gabinecie, i to bar-
dzo przyjaźnie.
Widziałem, jak napinają się mięśnie na karku i dokoła ust Harrisa. „Ale ci dałem nauczkę — pomyśla-
łem z satysfakcją. — Nie można bezkarnie porywać doktora Shepparda i grozić mojemu ojcu..."
Mimo swej tuszy Clint ruszył z szybkością strzały i całkowicie zaskoczył Harrisa. Kolbą pistoletu walnął 
go mocno w skroń. Harris osunął się na ziemię. Ann krzyknęła. Clint schował rewolwer.
— Zwiąż go, Blue. Ale mocno!
— Może go od razu wykończyć?
— Co? I mieć tu jego ciało? Ruszże głową, Blue. Będzie na to czas później.
— A co z tą parką?
— Co tam. Nigdzie nie pójdą. Są tak samo W potrzasku jak my.
— Ten chłopak to chytrus. Nie widzisz tego? Nabrał cię. — Blue uśmiechnął się złośliwie.
—Nie szkodzi — powiedział Clint sucho. — Ale jeżeli się denerwujesz, to go też zwiąż. A dziewczyna... 
niech nam przygotuje jakiś porządny posiłek. Może potrafi zrobić coś jadalnego z tego ich księżycowego 
żarcia.
- Blue rzucił Harrisa w kąt jaskini, a potem związał mi ręce na plecach i przytroczył mnie do regeneratora. 
Przekręcając się trochę mogłem widzieć twarz Harrisa. Miał zamknięte oczy i okropny, gliniasty kolor 
skóry. Dokoła jego ust ciągnęła się sina linia, a rana za uchem krwawiła obficie. Czułem się okropnie. To 
była moja wina, to było tak, jak gdybym go sam
-uderzył pistoletem. Nawet jeżeli porwał doktora Shepparda, nawet jeżeli groził mojemu ojcu... Czy on 
jeszcze żyje? Skoro rana krwawi, to chyba tak.
Ann krzątała się pomiędzy skrzynkami, wyciągając pojemniki z żywnością i odczytując nalepki na pusz-
kach. Powoli zbliżała się do mnie, aż wreszcie znalazła się tuż obok.
— Czy nic ci nie jest? — szepnęła.
— Nie martw się. Swędzi mnie tylko w nosie. To ją rozśmieszyło. Ale kiedy spojrzała na Harrisa, 
spoważniała.
— Czy on żyje?
— Chyba tak.
— Kim oni są? Skąd ich znasz? O co w ogóle chodzi?
— To są ludzie LEMCON-u. Uważaj. Później ci wszystko powiem.
— Od razu wiedziałam. Chętnie bym ich otruła.
— Ann, niech ci to nawet nie przychodzi do głowy. Nie prowokuj ich. Rób, co ci każą. Oni są zdolni do 
wszystkiego. Już próbowali mnie wykończyć na Aristarchusie.
Otworzyła szeroko oczy. Potem odwróciła się i wróciła do roboty. Ale widziałem, że ręce jej się trzęsą.
W jaskini znajdowała się także elektryczna kuchenka. Na niej Ann ugotowała nam wysokoproteinowe 
danie. Kiedy rozdała je, Blue zaklął soczyście, a Clint powiedział:
— Zabierz to świństwo i daj nam coś prawdziwego do jedzenia.
— Niestety nie ma tu nic innego, proszę pana. To są nasze normalne racje podróżne. Bardzo 
pożywne. — Głos jej drżał. — Ale znalazłam jakieś konserwy mięsne. Mogę je podać i jeszcze zrobić 
wam jajecznicę z jajek w proszku.
— Świetnie. I dużo gorącej kawy.
— Jest tylko mieszanka syntetyczna — Ann była bliska płaczu.
Clint mruknął coś pod nosem i Ann powróciła do kuchenki.
Kiedy ich obsłużyła, zapytała uprzejmie.
— Czy możemy sobie wziąć z Kepem trochę wysoko proteinowej kaszy? Jesteśmy bardzo głodni.
Clint skinął głową, a Blue roześmiał się pełną gębą.
— Świńskie żarcie dla księżycowych świń.
— Nie pozwalam ci go rozwiązać. Jak chcesz, to karm go łyżeczką — oświadczył Clint, patrząc niena-
wistnie na Ann. Przyniosła miseczkę z gorącą kaszą i uklękła przy mnie.
— Kep, tak mi przykro. Miała oczy pełne łez.
— Daj spokój. Nie czas na głupią próżność. Dawaj Jeść. Umieram z głodu.
Ann nakarmiła mnie, potem usiadła na podłodze pomiędzy mną a Harrisem i zjadła swoją kaszę. 
Widziałem, jak w pewnym momencie wyciągnęła rękę i dotknęła karku nieprzytomnego człowieka. Kiedy 
Clint podniósł wzrok znad swojej jajecznicy na mięsie, Ann niewinnie zajadała ze swojej miski.
— Czy jeszcze żyje? — zapytałem ją szeptem.
— Wyczułam puls. Ale on jest zbyt długo nieprzytomny. Może ma uszkodzony mózg?
Wzruszyłem ramionami. Też już o tym myślałem, ale wolałem nie zastanawiać się nad tym. Słyszałem, 
jak groził ojcu. Być może porwał doktora Shepparda. Jeżeli nawet był wrogiem Clinta i Blue, to nie czyniło 
go to automatycznie moim przyjacielem. Wolałem jednak, żeby nie wyglądał na takiego okropnego tru-
posza.
Po posiłku Ann usiadła tuż przy mnie.. Harris oddychał teraz ciężko, niemal chrapał, Clint i Blue usiedli 
przy stole przy wejściu do pieczary i zaczęli grać w karty. Godziny płynęły. Wreszcie Blue klnąc rzucił 
karty na stół i zaczął szybko chodzić po jaskini. Obszedł ściany, badał je uważnie, cal za calem. Ann 
przytuliła się do mnie, kiedy się do nas zbliżał.
— Już przecież obejrzeliśmy wszystko, barania głowo — warknął Clint. — Dobrze wiesz, że nie ma 
stąd jak wyjść.
— Czy chcesz tu siedzieć, aż zabraknie nam wody i powietrza?
— Wystarczy tego na miesiąc.
— A co potem?
— Pójdź po rozum do głowy. Przecież to jest miejsce używane. Wcześniej czy później ktoś się zjawi. 
Tym razem będziemy przygotowani. 
— Cholerny szpicel — Blue kopnął Harrisa w żebra i wrócił do stołu.
Spojrzałem na zegarek Ann i spróbowałem przybrać wygodniejszą pozycję. Bolały mnie ramiona, 
mięśnie pleców były nieznośnie napięte.
Harris przestał chrapać. Spojrzeliśmy na niego. Miał teraz otwarte oczy — dziwne oczy — jedno nie-
bieskie, drugie piwne. Oblizywał sobie wargi.
Ann wstała spokojnie, nalała sobie wody do szklanki i wypiła ją. Potem wróciła i usiadła z drugą szklan-
ką wody w ręku. Przy stole Blue i. Clint siedzieli pochyleni nad kartami.
Ann wlała Harrisowi trochę wody w usta. Przełknął ją łapczywie, znowu oblizał wargi i poruszył nimi. 
Nie spuszczając z oczu Blue i Clinta, Ann nachyliła się nad nim.
— On mówi, że może nam pomóc w wydostaniu się stąd — szepnęła mi do ucha.
Potrząsnąłem głową. Ten człowiek wygląda prawie na nieżywego. Jak mógłby nam pomóc? Ann wbiła 
we mnie błagalny wzrok.
— Zaufajcie mi. — Nie słyszałem słów, odczytywałem je raczej z ruchu jego warg.
Wzruszyłem ramionami. Ostatecznie nie mieliśmy nic do stracenia.
— Ale na wszelki wypadek nie rozwiązuj go. Zobaczyłem, jak Ann odwraca się tyłem do Harrisa i 
wsuwa rękę do kieszeni jego bluzy. Mała buteleczka zalśniła w jej dłoni. Harris szepnął coś. Przez ramię 
Ann widziałem jego wargi.
— ... w następnym jedzeniu. Ale wy nic nie jedzcie. Buteleczka znikła w rękawie Ann. Harris zamknął 
oczy. Ann spojrzała na zegarek i przeciągnęła się. Potem powoli wstała i zaczęła przygotowywać 
następny posiłek. Był to mrożony gulasz, przeznaczony dla gości z Ziemi. Nie widziałem, jak wydobywała 
z rękawa buteleczkę,
ale zauważyłem, że rzuciła ją, już pewnie pustą, do pojemnika na odpadki. Potem zaniosła talerz z jedze-
niem do Clinta i Blue.
— Zupełnie niezłe — powiedział Blue wąchając gulasz i chwycił Ann za rękę. — Jesteś całkiem, 
całkiem. Ładniutka. Podobasz mi się. Może trochę za chuda. Nie spróbowałabyś trochę prawdziwego 
żarcia? — nadział kawał mięsa na widelec i trzymał go przed nosem Ann. — No jedz, kurczaczku.
Ann zawahała się, ale otworzyła usta. Wstrzymałem oddech. Blue roześmiał się, przełknął trzymany na 
widelcu kęs i odepchnął ją.
— Idź i żryj to swoje świństwo. No idź.
Wypuściłem powoli oddech z płuc. Ann wracała do mnie próbując z całej siły nie dygotać. Stanęła przy 
kuchence tyłem do tamtych, zmieszała proteinową kaszę z wodą, przyniosła nam talerze i usiadła.
Nakarmiła mnie, potem sama zjadła.
W jaskini panowała cisza. Widziałem, że Ann przychodzi z trudnością jedzenie kleistej mazi, zresztą 
tak jak i mnie.
Spojrzałem na karciarzy, Blue położył głowę na stole, a jego długie ręce zwisały w dół, chybocąc się 
jak wahadła zegara. Clint siedział skulony i zapadnięty w siebie. Wyglądał jak worek z wymiętą odzieżą.
— Będą spali przez co najmniej trzy godziny. — Głos Harrisa był słaby, ale spokojny. — Bądź tak 
dobra i rozwiąż mnie, dziewczyno, i podaj mi jeszcze trochę wody.
— Nie! —krzyknąłem, a potem spojrzałem na Clinta i Blue. Spali jak zabici. — Najpierw uwolnij mnie, a 
potem dasz mu wodę. I nie rozwiązuj go, zanim nie do-wiemy się, co to wszystko znaczy.
— Chcecie się stąd wydostać, tak czy nie? No to rozwiązujcie mnie, ale szybko.
— Co z nami zrobisz?
— Zaprowadzę was do... tam, gdzie będziecie bezpieczni.
— Och, Kep!
— Poczekaj, Ann.
Wstałem i począłem rozcierać sobie dłonie.
— Panie Harris, pan bardzo ładnie mówi. Ale' jeżeli pan wie, jak stąd wyjść, to dlaczego nie zrobił pan 
tego wcześniej?
— Razem z Clintem i Blue? Po kłopotach, jakie miałem, żeby ich tu zwabić przy pomocy fałszywej 
mapy...?
— Co? — Czułem się tak, jak gdybym spadał w przepaść. — fałszywej mapy?
Ann przeszła koło mnie, przecięła więzy Harrisa i pomogła mu usiąść.
Harris jęknął.
— Muszę coś wziąć na ten ból, bo znowu zemdleję. Podaj mi podręczną apteczkę.
Przyniosłem mu ją i stałem patrząc, jak grzebie w niej, aż wreszcie znalazł coś odpowiedniego. 
Przełknął tabletkę z wodą, a potem powoli wstał z podłogi.
— Powinien pan odpocząć—powiedziała Ann, kiedy zobaczyła, jak kurczowo trzyma się regeneratora 
wody. Potrząsnął głową.
— Ojejku! Przypomnij mi, żebym więcej nie jęczał. Mamy mało czasu. Kepler, pomóż mi nałożyć 
kombinezon. Chodź, trzeba się spieszyć.
Miał taki staroświecki kombinezon jak wszyscy z LEMCON-u, więc nałożenie go zabrało nam sporo 
czasu. Potem pokuśtykał przez jaskinię w kierunku śluzy, zabierając po drodze Clintowi rewolwer. 
Grubas nawet nie drgnął.
Zatrzymaliśmy się przed zamkniętą śluzą powietrzną. Harris uśmiechnął się słabo.
— Wypowiem teraz znane zaklęcie: „Sezamie, otwórz się". Kepler, podsadź dziewczynę, żeby mogła 
dosięgnąć światła sygnalnego nad wejściem. W porządku. Teraz musisz pomacać ścianę... tam jest 
gdzieś mały guziczek. Masz go? Naciśnij dwa razy. No i... Sezamie, otwórz się.
Kiedy pompa zaczęła działać, Ann zeskoczyła na podłogę.
— Działa! — krzyknęła.
— Nie wierzyliście mi, prawda? A teraz, dzieci, nałóżcie hełmy i rękawice. Wychodzimy.
Drzwi rozsunęły się, a kiedy wleźliśmy do śluzy, zaraz zamknęły się za nami. Było nam ciasno we troje. 
bo na dodatek mieliśmy jeszcze plecaki odrzutowe.
— Poczekaj! — Położyłem dłoń na ramieniu Harrisa, kiedy sięgał do tablicy rozdzielczej. — Powiedz 
nam, jak to działa. Przecież to bez sensu, żeby budować śluzę powietrzną, która jest pułapką.
Harris uśmiechnął się.
— Uważacie nas pewno za wariatów. Ale mamy swoje powody, żeby budować takie śluzy. Powiem 
wam, jak to działa. Trzeba nacisnąć guzik dwa razy, wtedy pompa zaczyna pracować i śluza otwiera się 
zupełnie normalnie. Tylko dla intruza staje się więzieniem. Zrozumieliście? Okay. Spuśćcie zasłony 
hełmów.
Kiedy znaleźliśmy się znowu na zewnątrz, zawahałem się, ale Harris pchnął mnie w kierunku kampera.
— Pojadę z wami — powiedział, kiedy wszyscy troje znaleźliśmy się w środku. — Mniej szans na 
wywołanie paniki wśród tubylców, niż gdybym się zjawił z wami w pojeździe LEMCON-u.
— A gdzie jest pański pojazd? — zapytałem, rozglądając się. Wciąż nie ufałem mu. — Kiedy 
przyjechaliśmy, nie zauważyliśmy go.
— Bo nie mogliście zauważyć. Zostawiłem go tam...
— Harris zrobił nieokreślony ruch ręką w stronę wnętrza krateru. — Uważałem, że będzie bezpieczniej 
zaprowadzić tę parę łobuzów piechotą, kiedy przekonałem się, że znają właściwy krater.
— Jeżeli nie miał pan do nich zaufania, to dlaczego pojechał pan z nimi? Dlaczego dał się pan razem z 
nimi złapać w pułapkę?
— Dla mnie nie była to pułapka. W każdym razie do chwili, kiedy zdemaskowaliście mnie. Po prostu 
grałem na zwłokę. Ale czas na nas. Niedługo zrobi się jasno, a czeka nas jeszcze sporo roboty.
Kazał mi zrobić kawałek lodu przez wystawienie na sekundę na zewnątrz szmatki zamoczonej w 
wodzie pitnej. Ann zrobiła mu z tego okład na spuchnięte miejsce za uchem. Po chwili stwierdził, że czuje 
się znacznie lepiej. Podziękował jej z ujmującym uśmiechem, zupełnie nie pasującym do jego dziwnych 
oczu i wstrętnej szramy na policzku.
Miałem mieszane uczucia w stosunku do Harrisa. Chwilami lubiłem go, ale kiedy patrzyłem na 
opinający go kombinezon LEMCON-u ogarniała mnie złość.
Ann nie miała tego problemu. Kiedy bandażowała mu głowę, dotknęła zadrapania na policzku, które 
było jej dziełem.
— Tak mi przykro, panie Harris. Wygłupiłam się. Przecież to nie pan porwał mojego ojca. Prawda?
— Nie, nie byłem nawet w jego pokoju. Ale proszę się nie martwić. Rozumiem panią doskonale.
Poprosiła, żeby mówił do niej po imieniu, i wkrótce byli już tak ze sobą zaprzyjaźnieni, że wściekłem 
się.
— Ja wciąż nie jestem pewny, czy pan nie kłamie. Co pan robił na Aristarchusie? I w gabinecie mojego 
ojca? I w jaki sposób zdobył pan mapę, jeżeli nie był pan w pokoju doktora Shepparda?
— Hej, zaraz, spokojnie, młody człowieku. To dość
skomplikowana sprawa. Żałuję, że zobaczyłeś mnie tego dnia na Aristarchusie. To utrudniło mi sytuację. 
Widzicie, reprezentuję — jakby to powiedzieć? — bardziej umiarkowaną grupę akcjonariuszy LEMCON-
u, na Ziemi. Tych, którzy nie zgadzają się na praktyki przymusu, jakie są używane w stosunku do 
górników. Zostałem tu przysłany, żeby zorientować się, co się tu naprawdę dzieje.     — A wasi 
przeciwnicy przysłali Clinta i Blue?
— Clinta na pewno. Blue jest prostakiem, którego Clint używa do brudnej roboty. Twoje pojawienie się 
na Aristarchusie przyśpieszyło pewne sprawy. Musiałem prosić twojego ojca o pomoc w wywabieniu tych 
dwóch łajdaków z Aristarchusa. Obawialiśmy się buntu górników. Tylko nam tego brakowało. Twój ojciec 
dał mi tę mapę... a raczej jej kopię...
— W takim razie, w jaki sposób oryginał mapy znalazł się w pokoju doktora Shepparda? I dlaczego, je-
żeli nie była ważna, została tak przemyślnie ukryta?
Harris roześmiał się.
— Dobry zwiadowca bierze pod uwagę wszelkie ewentualności. Nie wiedziałem wtedy... i wciąż tego 
nie wiem... czy mocodawcy Clinta mają człowieka w bazie Keplera. Powiedziałem, że znalazłem oryginał 
mapy w pokoju doktora Shepparda, ponieważ tam powinna była być. Dla niepoznaki. To wszystko. Twój 
ojciec schował ją tam dla mnie. Tak, Kepler. Żaden z nas nie spodziewał się, że wy, przedsiębiorcze 
dzieciaki, znajdziecie ją.
Czułem, że się rumienię po same uszy.
— Chce pan powiedzieć, że nabraliśmy się na tę wymyślną trasę i przejechaliśmy cały Ocean Burz aż 
na Ciemną Stronę Księżyca zupełnie niepotrzebnie?
— Obawiam się, że tak. — Głos Harrisa był poważny, ale w jego dziwnych oczach czaił się uśmiech. 
—
Słuchaj, Kep, nie przejmuj się. Przecież nawet taki fachowiec jak Clint nabrał się na nasz fortel.
To mnie nieco pocieszyło. Harris naprawdę nie był taki zły, na jakiego wyglądał.
— Co dalej? Czy zabierze nas pan z powrotem do bazy Keplera?
— „Ze tak daleko was zawiodłem i tak szybko wam biec kazałem"* — zacytował. — Nie, nie sądzę. To 
byłoby dla was zbyt wielkim rozczarowaniem. Zresztą nie mam na to czasu. Ale muszę coś sprawdzić 
przez radio. Wybaczcie mi.
Przeciskając się koło nas, przełazi do szoferki. Skoczyłem za nim.
— Hej, nie wolno panu majstrować przy moich in-strumentach! — krzyknąłem, ale on spojrzał na mnie 
sponad zegarów z lekkim uśmiechem.
— Wciąż nie masz pewności, czy jesteśmy po tej samej stronie, co?
— Bo ja wiem? Widzi pan, kiedy pan był u ojca, słyszałem, jak mu pan groził.
— Groził?
Powtórzyłem mu ostatnie słowa, które powiedział wychodząc z gabinetu ojca.
Przez chwilę patrzył na mnie ze zdumieniem, potem wybuchnął śmiechem.
— Ach, ta moja głowa! Przykro mi, Kepler, ale to-jest znowu nieporozumienie. Ty słyszałeś... jak to 
brzmiało?... „Jeżeli pan się nie zgodzi, to skrupi się to na doktorze Sheppardzie"... Tak? I 
wywnioskowałeś, że jestem porywaczem i grożę twojemu ojcu! O Boże!
Poklepał mnie po ramieniu.
— Łatwo było popełnić ten błąd, zwłaszcza po tym,
* Cytat z książki angielskiego pisarza Lewisa Carolla (1832— —1898) pt. Po drugiej stronie lustra stanowiącej kontynuację 
znanej powieści Alicja w krainie czarów.
co ci powiedziała Ann. Widzisz... a ja właśnie mówiłem twojemu ojcu, że Clint jest zbyt bliski odkrycia pla-
nów nowych kolonii... to znaczy planów doktora Shepparda. Powiedziałem, że muszę za wszelką cenę 
pozbyć się Clinta i Blue. W chwilę później twój ojciec dał mi kopię mapy.
Milczałem. Harris ciągnął dalej:
— Niezależnie od wszystkiego, uważam, że ty i Ann jesteście wspaniali. Nie pisnęliście słowa i 
przejechaliście połowę Księżyca w tej waszej misji ratunkowej. Zasługujecie na medal.
— Ale to okazało się zupełnie niepotrzebne. Czuję się jak idiota.
— Liczą się zamiary — powiedział Harris jakby od niechcenia i zaczął kręcić gałką radia.
— To pudło jest nic niewarte na Ciemnej Stronie — przypomniałem mu. — Może pan kręcić, ile pan 
chce. Fale radiowe nie mają się od czego odbić.
— Chcesz się założyć? — Gwizd, który właśnie wydobył się z głośnika, udowodnił, że nie miałem racji.
— Zapomniałeś o naszym satelicie. — Wskazał ręką w górę. — Jest na orbicie synchronicznej nad 
samym centrum Ciemnej Strony i spełnia tę samą rolę, co Ziemia dla tamtej strony.
Harris powiedział „nasz" satelita. Wpatrywałem się w niego uważnie i coraz to- nowe dręczyły mnie py-
tania. „Nasz".
Włączył odbiornik w „swoim" hełmie, tak że słyszałem tylko to, co on mówił.
— Halo, Gen jeden! Tu Samotnik. Czy mogę przyprowadzić dwoje gości? Nie, nie ich. Tamci śpią spo-
kojnie, tak jak było umówione... Kepler Masterman i Ann Sheppard. ...To właśnie powiedziałem. No do-
bra, więc przywiozę ich. Do widzenia, Gen jeden!
Wyłączył radio.
— Może ja poprowadzę — zwrócił się do mnie. — Znam drogę na pamięć.
Skinąłem głową na znak zgody. Byłem zupełnie skonfundowany. Poszedłem do przedziału sypialnego, 
do Ann.
— Co się dzieje? — zapytała, kończąc porządkowanie apteczki podręcznej. Wzruszyłem ramionami.
— Nie pytaj. Ale w każdym razie ten Harris należy do zespołu, który umieścił tu satelitę na orbicie. Nie-
daleko jest na pewno jakieś ludzkie osiedle. Ale to nie są ludzie LEMCON-u — dodałem. — W każdym 
razie tak mi się wydaje.
— Oczywiście, że nie. Jestem o tym przekonana. Harris to bardzo fajny facet.
Chciałem jej przypomnieć, że przed zaledwie pięcioma godzinami rzuciła się na tego fajnego faceta z 
pięściami i pazurami, ale pomyślałem sobie, po co mamy się oboje czuć głupio. Milczałem więc.
Po chwili Ann zapytała:
— Dokąd jedziemy? Roześmiałem się gorzko.
— Sam chciałbym to wiedzieć. Ta sprawa wymknęła się nam z rąk. Na nic całe gadanie o 
bohaterstwie, o wyprawie na ratunek twojemu ojcu przed jakimś tajemniczym niebezpieczeństwem... 
Teraz nie wiem nawet, dokąd jedziemy...
Położyła mi rękę na ramieniu.
— Kep, nigdy nie zapomnę tego, co dla mnie zrobiłeś. Nawet teraz, kiedy jestem już prawie pewna, że 
ojciec nie potrzebuje naszej pomocy, cieszę się, że zdecydowaliśmy się na tę wyprawę. Dopiero tu, z 
dala od wszystkich, z dala od bazy, poznałam cię naprawdę...
Jej słowa podniosły mnie na duchu. Myślałem o tym,
jakie dziwne są ludzkie losy. Bo przecież i ja odnalazłem w Ann, w tych warunkach, siłę, o którą nie 
podejrzewałem jej tam, w bazie Keplera.
— Jesteśmy prawie na miejscu — odezwał się głos Harrisa. — Ubierajcie się.
Staliśmy gotowi do wyjścia przy śluzie powietrznej, kiedy dołączył do nas.
— A pan? Czy pan nie wychodzi? Harris tarasował sobą przegrodę pomiędzy dwoma przedziałami 
kampera.
— Nie. Tutaj nasze drogi się rozchodzą. W ścianie krateru, prosto przed wami jest śluza powietrzna. 
Przemierzycie korytarz i na jego końcu zobaczycie drugą śluzę. Nie zapomnijcie, co wam powiedziałem o 
sposobie ich otwierania. Cześć, dzieciaki.
— Mówi pan tak, jakbyśmy się już nigdy nie mieli zobaczyć — zagadnęła go Ann.
— Byłbym zdziwiony, gdyby nasze drogi jeszcze się kiedyś skrzyżowały. Jadę na Ziemię, żeby złożyć 
sprawozdanie mojemu szefowi. Nie mam pojęcia, dokąd zapędzi mnie następna misja, ale na pewno nie 
na Księżyc. No, ale teraz jazda i powodzenia.
Odwrócił się od nas szybko. Miałem wrażenie, że był wzruszony.
Wyszliśmy przez śluzę na powierzchnię Księżyca. Było nadal ciemno, ale hen ponad naszymi głowami 
sam szczyt grani krateru już się iskrzył drobnymi punktami światła. Zbliżał się świt.
Śluza w ścianie krateru była taka sama jak ta, która tak niedawno przyczyniła się do naszego uwięzie-
nia. Ale znaliśmy już jej tajemnicę, więc szybko przeszliśmy przez nią i znaleźliśmy się w długim, 
opadającym nieco w dół korytarzu, który — jak przypuszczałem — prowadził do wnętrza krateru.
— Czy myślisz, że wyjdziemy znowu na powierz
chnię Księżyca? — zapytałem Ann. — Może dlatego są tu dwie śluzy?
— Myślę, że jest to raczej coś takiego jak zwodzony most nad fosą, który służy do trzymania z daleka 
intruzów — powiedziała cichym głosem Ann. — Po tamtej stronie... znajdziemy może zamczysko z bajki.
Trawieni ciekawością przeszliśmy przez drugą śluzę i znaleźliśmy się w hallu, w którym panowała 
ziemska atmosfera. Zdjęliśmy rękawice i hełmy, rozpięliśmy kombinezony kosmiczne. Było bardzo ciepło, 
prawie gorąco.
Wilgotne powietrze miało dziwny zapach... jak... jak... co właściwie?
— Pachnie zupełnie jak na Ziemi! — krzyknęła Ann i pobiegła prosto ku otwartej przestrzeni. — To nie 
do wiary!
— Ann, wracaj natychmiast!
— Och, Kep! — obróciła się i spojrzała na mnie błyszczącymi oczami. Nie pamiętałem jej tak radosnej. 
— Kep, to jest naprawdę jak z bajki! Chodź i zobacz sam!
Tuż za wyjściem z hallu zobaczyłem masę zielonych krzewów powoi wijących się ku srebrzystej kopule 
nieba, aż po kratownicę ze świateł łukowych zawieszoną wysoko ponad naszymi głowami.
Przed nami, na lewo od nas i na prawo, rosły całe rzędy krzewów o wielkich, zielonych liściach, otwar-
tych jak parasole — tam gdzie padało na nie światło, i zamkniętych — tam gdzie padał na nie cień. Wiele 
z nich kwitło, a niektóre — jak zauważyłem — owocowały wielkimi strąkami, tak ciężkimi, że zwisały w dół 
pomimo niskiej grawitacji księżycowej.
Spojrzałem w górę.
— Ann, dlaczego nie ma tu...?
— Czego?
— Próżni.
— Bardzo dziwnie rozumujesz. Bo ja właśnie myślałam o tym, jak to się dzieje, że udało im się 
zatrzymać tu powietrze. Wciągnij je. Czy nie jest wspaniałe? Prawdziwy tlen z roślin. Jesteśmy pod 
kopułą. Zaraz się zorientujesz. Jak tylko słońce pójdzie nieco wyżej. Jest chyba zrobiona z pokrytego 
aluminium plastyku. Spójrz za siebie, na ścianę krateru. Tam widać miejsce, z którego się wznosi.
— Kopuła z plastyku? To obłęd! Prędzej czy później zostanie przebita przez meteor. Jak pęcherz.
Na samą myśl o takiej katastrofie zrobiło mi się słabo. Poczułem się bezbronny i nagi.
— Co się z tobą dzieje, Kep? Przecież to cudowna rzecz! Jest tu zupełnie jak na Ziemi, tyle że nie ma 
brudu i tłoku. Och! — krzyknęła nagle Ann, bo wpadła na człowieka, który przybiegł od strony śluzy.
Miał na sobie normalny uniform kolonisty. Spojrzałem na niego i nie chciałem uwierzyć własnym 
oczom.
— Tim O'Connor!
Tim, najbardziej lubiany i zaufany pilot Księżyca.
— Tim, co ty tu robisz?
— Och, po prostu trafiło mi się. Zresztą mógłbym was zapytać o to samo. Zrobiliście straszne 
zamieszanie. No, ale co tam, witajcie w bazie Genezis. Macie iść za mną. Szef chce się z wami 
zobaczyć. Ale, ale, przyczepcie sobie to do pasków. Przyda wam się na czas pobytu tutaj.
— Co to jest? — spojrzałem z ciekawością na mały plastykowy sześcian, który podał mi Tim. 
Widziałem już kiedyś taki...
— To kasownik. Przyczep go do paska i nie rozstawaj się z nim, bo inaczej obudzisz się z kacem. To 
też już kiedyś słyszałem.
— A co kasuje ten kasownik? Tim wzruszył ramionami.
— Pewnie i tak wszystko wam powiedzą, bo inaczej nie wpuściliby was do środka. Otóż trzeba było 
otoczyć kopułę warstwą energii, czymś w rodzaju pola magnetycznego, żeby odeprzeć meteory i 
wyeliminować promienie ultrafioletowe. Działa znakomicie, ale jest niestety szkodliwe dla ludzkiego 
organizmu. Więc zawsze noś kasownik i wszystko będzie na medal. Zrozumiałeś?
Zrozumiałem i przypomniałem sobie, gdzie widziałem poprzednio takie kasowniki. Na Aristarchusie! 
Mieli je Clint i Blue. Aż mi się w głowie zakręciło od myślowych spekulacji. Jakby z daleka doszedł mnie 
podniecony głos Ann.
— Powiedz nam, kiedy ta baza została założona? I dlaczego w takiej tajemnicy?
— Istnieje już pięć lat. A zresztą, szef wam na pewno wszystko sam wyjaśni.
Szef? Znowu poczułem jakby dotyk grozy pełzającej dokoła nas. Któż mógł założyć taką kosztowną 
bazę, jeżeli nie LEMCON? Konkurencyjna grupa Ziemian? A może grupa zbuntowanych kolonistów? I w 
jaki sposób Clint i Blue zdobyli kasowniki?
A przede wszystkim kim był szef?
ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Poszliśmy za Timem i znaleźliśmy się w zaczarowanym zielonym świecie. Po pewnym czasie pnącza i 
krzewy ustąpiły miejsca krótkopiennym roślinom podobnym do wrzosu. Chodziło się po nich jak po 
materacu. Wreszcie ujrzeliśmy grupę budynków.
Poczułem się zawiedziony ich widokiem. Po wrażeniu, jakiego doznaliśmy na widok bajkowego ogrodu 
księżycowego, spodziewałem się architektury bardziej fantazyjnej, przypominającej to, co widywałem na 
ilustracjach w książkach fantastycznonaukowych — eleganckie iglice, dekoracyjne wieże i strzeliste ko-
lumny. Tymczasem było to po prostu kilkanaście przerobionych na pomieszczenia mieszkalne zbiorników 
na paliwo, wpuszczonych w dno krateru i podzielonych na piętra. Każdy z tych kolistych zbiorników miał 
na szczycie wielki pokój z kopułą, pod nim drugi, a pod ziemią spiżarnie i składy.
— Chodźcie za mną — Tim wszedł przez jedne z otwartych drzwi.
Drzwi otwartych na przestrzeń! Zachwycony ruszyłem za nim. Gdyby coś rozerwało plastykową kopułę, 
zginąłbym na miejscu, ale wewnątrz budynku czułem się jednak bezpieczniej.
Tim poprowadził nas w dół po kręconych schodach, a następnie przez szereg pokoi zastawionych 
skrzynia
mi albo urządzonych jak biura i laboratoria. Na Ciemnej Stronie prowadzono najwidoczniej działalność na 
wielką skalę. Innymi schodami wspięliśmy się znów w górę i stanęliśmy przed zamkniętymi drzwiami. Tim 
zapukał do nich. Zastanawiałem się gorączkowo nad tym, co należy powiedzieć tajemniczemu szefowi, 
ale nie mogłem nic wymyślić, nie wiedząc, kim jest.
— Proszę wejść — odezwał się męski głos z pokoju. Tim pchnął drzwi.
— Oto oni — powiedział i zostawił nas na progu.
— Ann, Kep! Zmęczyliście się trochę, co?
— Tato, tato! — Ann rzuciła się ojcu na szyję jak szalona.
Stałem z rozdziawioną gębą. Gdzieś w kąciku serca czaił się żal, że Ann nigdy nie objawiała tak 
gorących uczuć w stosunku do mnie, ale reszta mojej świadomości wypełniona była samymi znakami 
zapytania.
Doktor Sheppard uwolnił się delikatnie z uścisku ramion swojej córki.
— Siadajcie, dzieci, i powiedzcie mi, jak, u licha, znaleźliście się tutaj.
Nastąpiła niezręczna pauza, po czym oboje zaczęliśmy mówić naraz. Mówiąc jedno przez drugie i 
odpowiadając na dociekliwe pytania doktora Shepparda, powiedzieliśmy mu całą prawdę. Zabrzmiała 
nawet dziwaczniej niż to, co opowiedziałem Harrisowi.
Kiedy skończyliśmy, Huntley Sheppard spojrzał na nas surowo spod krzaczastych brwi.
— No cóż, nie wiem, czy kazać was rozstrzelać o świcie za przekroczenie wszystkich pisanych i niepi-
sanych księżycowych praw, czy też przypiąć wam ordery w nagrodę za to, co próbowaliście zrobić.
— Tatusiu, więc ty naprawdę nie byłeś w niebezpieczeństwie? — zapytała cichutko Ann.
— Nie, mój kochany głuptasie. Groziło mi najwy-
żej rozchorowanie się ze strachu o moją jedyną córkę, która była zawsze taką spokojną dziewczyną. Ann 
zarumieniła się.
— Bardzo cię przepraszam, tato, ale dlaczego tak nagle zniknąłeś? Nigdy tego przedtem nie robiłeś. 
Byłam strasznie niespokojna... i nikt nie chciał mi nic powiedzieć...
— Przykro mi, kochanie. Ale te nieliczne osoby, które wiedziały, gdzie jestem, zostały zaprzysiężone 
na zachowanie tajemnicy. Zawsze miałem czas na kamuflowanie moich wyjazdów tutaj, ale tym razem 
sprawa była pilna, więc pojechałem dosłownie z minuty na minutę, a ściślej mówiąc, natychmiast potem, 
jak Kep powrócił z Aristarchusa ze swoimi sensacyjnymi wiadomościami.
— Ja? Ja przywiozłem sensacyjne wiadomości?
— Tak, ty. Kiedy opisałeś ojcu noszone tam przez niektórych ludzi plastykowe kostki u pasa, zrozumie-
liśmy, że mamy w Genezis szpiegów LEMCON-u, gdyż te kasowniki nosi się wyłącznie tutaj. Musiałem 
więc natychmiast jechać, ponieważ nie istnieje żaden bezpieczny sposób komunikowania się pomiędzy 
bazą Keplera a Ciemną Stroną. Każdy mógłby nas podsłuchać, i z LEMCON-u, i z Ziemi. Nie było innej 
rady.
— To pan jest szefem?
— Tak.
 — A ojciec? On wie o wszystkim, prawda? O Genezis?
— Ależ oczywiście, że tak... Kepler, jak myślisz, co my tu właściwie organizujemy? Wybuchnąłem 
złością.
— To wszystko tak zostało przez was otoczone tajemnicą, że trudno się było zorientować. Najpierw 
myślałem, że to dywersja LEMCON-u, potem że jesteście zbuntowanymi kolonistami.
— Ładna historia! Widzę, że miałeś o mnie dziwne pojęcie! Najpierw jestem ofiarą porywaczy, potem 
szefem kryminalnego gangu. Słuchajcie, głuptasy. Genezis to nasza baza. To kolonia księżycowa. Nasza 
i wasza.
— Więc po co te tajemnice? — powiedziała Ann niemal z płaczem. — Ten cały koszmar ominąłby nas, 
gdybyście mieli do nas odrobinę zaufania.
— Naprawdę przykro mi, kochanie, ale nie mogliśmy wam nic powiedzieć. Budowaliśmy Genezis przez 
pięć lat. Twój ojciec zrobił mnie szefem budowy. To było moje główne zajęcie, a pracę kontrolera 
wykonywał nowy komputer. Od początku pracowaliśmy w największej tajemnicy. Gdyby LEMCON 
dowiedział się o naszym przedsięwzięciu, z pewnością zorganizowałby sabotaż.
— Dlaczego? — przerwałem mu.
— Bo nasz sukces oznacza ich klęskę, a stawka jest duża. Chodzi o inwestycje w postaci ziemskich 
petro-dolarów. Ni mniej, ni więcej. Nasi naukowcy wiedzieli tylko tyle, ile było konieczne, i zostali 
zaprzysiężeni. Zdawało się nam, że rzeczywiście nikt nic nie wie, aż Kepler wrócił z Aristarchusa i wsadził 
kij w mrowisko.
— Czy znaleźliście szpiega, który ukradł kasowniki?
— Nie. Jest to poważny problem, ale do pokonania. Odnieśliśmy za to duży sukces, bo ukończyliśmy 
budowę Genezis na miesiąc przed terminem. Po następnym wschodzie Słońca twój ojciec zawiadomi 
ONZ, że LEMCON dopuścił się złamania traktatu i zażąda natychmiastowego przysłania grupy 
inspektorów. Pokażemy im Genezis l i zażądamy pełnej niezawisłości.
Huntley Sheppard przechylił się do tyłu wraz z fotelem, uśmiechając się triumfalnie.
— Ale czym jest Genezis? Czy tylko tą plantacją pod kopułą?
— Czymś znacznie ważniejszym. Genezis to podsta
wa naszej niepodległości. Zawsze wiedzieliśmy, że kiedy LEMCON wycofa się, zainteresowanie 
Księżycem na Ziemi skończy się także. Baliśmy się, że zostaniemy tu bez żadnych możliwości 
egzystowania.
— Słyszałem, jak Clint mówił to samo do Blue! — krzyknąłem.           
— Ale czy Księżyc może być naprawdę zupełnie samowystarczalny? — zapytała Ann.
— Teraz już tak. Potrafimy już wyprodukować wystarczającą ilość wody, tlenu i żywności, żeby 
utrzymać naszą rozwijającą się społeczność, a z resztą spraw też sobie na pewno poradzimy. Przed 
pięciu laty zaczęliśmy od umieszczenia satelity na naszej orbicie, od zbudowania kopuły, budynków i 
skonstruowania urządzeń komunikacyjnych. Potem zaczęliśmy cierpliwe prace nad rozwojem nowych 
gatunków roślin, bogatych w wartości odżywcze i produkujących duże ilości tlenu. Opracowaliśmy nowe 
metody wydobywania wody z rudy, znacznie wydajniejsze niż metody LEMCON-u. Oparliśmy je na 
wykorzystaniu różnicy pomiędzy wysoką temperaturą dnia a niską temperaturą nocy w strefie 
terminatora. Poza tym wykryliśmy lód leżący u stóp gór na południu, którego starczy nam na co najmniej 
sto lat. Zanim się wyczerpie, na pewno znajdziemy nowe metody, być może przez sztuczne po-
większenie masy Księżyca, tak że będzie on mógł utrzymać atmosferę. Wtedy stworzymy właściwe wa-
runki dla prawdziwego środowiska naturalnego. Nikt nie zna kresu księżycowych możliwości. Pomyślcie 
tyl-ko, jak wielkie postępy zrobiliśmy od roku 1987!
— Ojcze, to jest szalenie interesujące! Jestem dumna, że mogę w tym brać udział. Gdybyś nas tylko 
chciał wcześniej wtajemniczyć! Nie odsyłaj nas jeszcze do domu. Daj nam czas na rozejrzenie się, 
proszę cię bardzo!
— Nie powinniście się byli w ogóle tu znaleźć. Trudno, stało się! Powiem Timowi,.żeby wam wszystko 
pokazał. Możecie zostać, ale najwyżej kilka dni. I trzymajcie się z daleka od ludzi.
— Jeszcze jedna sprawa, doktorze — zatrzymałem się w drzwiach — Clint i Blue. Co z nimi będzie?
— Pójdą pod sąd na Ziemi, między innymi za zamach na wasze życie. Wciąż jeszcze nie wiemy, jak 
oni zdobyli kasowniki. Nie podejrzewałem ich o taką inteligencję.
— Nazywają je inhibitorami — przypomniałem sobie.
— No właśnie. Co za durnie. Jak to się stało, że znaleźli się tak blisko Genezis, żeby móc ukraść 
kasowniki, nie wiedząc nawet, do czego służą? Byłby to bezcenny łup dla LEMCON-u. Ale wystawić się 
na ich uboczne działania, a jednocześnie zupełnie nie wiedzieć o ich zaletach — tylko idioci są zdolni do 
czegoś takiego.
Pokręcił głową z pogardą.
— A człowiek z blizną? To znaczy Harris? Co z nim?
— Pojedzie na Ziemię razem z Clintem i Blue. On jest jednym z niewielu dowodów na to, że i ludzie 
LEMCON-u nie są pozbawieni pewnych zalet. To dobrze świadczy o akcjonariuszach, że wynajęli takiego 
człowieka dla zbadania działalności firmy na Księżycu. Nigdy nie zetknąłem się z Harrisem, a twój ojciec 
widział go tylko raz czy dwa, ale uważa go za przyzwoitego człowieka. Sprytnego i bardzo przytomnego. 
Zastawił niezłą pułapkę na tych dwóch łajdaków.
— Ale i na nas, jak się okazało — dodałem ponurym tonem.
— Już po wszystkim, mój drogi. Mam nadzieję, że drugi raz nie zrobicie takiego błędu. A teraz uciekaj-
cie już. Mam mnóstwo roboty.
Przez następne dwa dni krążyliśmy po Genezis, z początku w towarzystwie Tima O'Connor, a potem 
sami. Kopuła obejmowała całe dno krateru, miała średnicę piętnastu kilometrów. Można by pod nią 
doskonale zbudować małe miasto i jeszcze zostałoby miejsce na pas zieleni produkującej żywność i tlen. 
Było więc co oglądać.
Ciężkie maszyny i pełzacze produkujące wodę pracowały na zewnątrz, poza bazą. Pod kopułą nie było 
maszyn. Ludzie jeździli na szerokokołowych rowerach. Było cicho i czysto, a gdy przyzwyczaiłem się do 
dziwnego uczucia nagości, które odczuwałem z powodu nie-noszenia kosmicznego kombinezonu, 
zacząłem cieszyć się tym samym poczuciem wolności, które znałem z pobytu pod powierzchnią morza.
— Chciałbym tu spędzić resztę życia — wyznałem Ann spacerując wzdłuż łanów pachnącej soi.
— Pytałam ojca o taką możliwość — przyznała się Ann. — Powiedział, że kiedy skończymy 
dwadzieścia lat, no i studia, będziemy mogli się tu przenieść. Jest tu dużo do zrobienia, ale potrzebny jest 
tylko wykwalifikowany personel. No i jeszcze jedna trudność.
— Jaka?
— Oni chcą kolonizować miasta Genezis wyłącznie małżeństwami. Roześmiałem się.
— No to jak będzie, Ann? Czy wykłady mechaniki kosmicznej w grupie „B" są zbyt ciekawe, żeby z 
nich rezygnować? Czy też zastanowisz się nad powrotem na zmianę „A"?
— Jesteś wstrętny. Dobrze wiesz, że przeniosłam się na zmianę „B" tylko po to, żeby móc spokojnie 
zastanowić się nad naszymi sprawami. Kiedy wróciłeś po tych trzech miesiącach pobytu na Ziemi, byłeś 
strasz-
nie... och, kochanie, byłeś zupełnie niemożliwy! Nie chciałam nawet myśleć o małżeństwie z tobą.
— A teraz?
— Zmieniłeś się. I mam nadzieję, że na dobre. Objąłem ją i pocałowałem w koniuszek nosa.
— Ty też. I to bardzo na dobre.
Przechadzaliśmy się już chyba godzinę wśród krzaczastej dżungli, nie zastanawiając się, dokąd 
idziemy. Nie miało to dla nas znaczenia. Słońce wzeszło już przed dwoma dniami, widzieliśmy jego 
promienie prze-filtrowane przez połyskliwy plastyk kopuły. Stało teraz nisko nad wschodnim horyzontem. 
Wiedzieliśmy, że wystarczy pilnować się, żeby było stale po naszej prawej stronie, a wcześniej czy 
później znajdziemy drogę do grupy budynków stanowiących centrum kolonii Genezis 1.
Właśnie zawróciliśmy i teraz szliśmy powoli i beztrosko zielonym tunelem, nie wymagając od życia ni-
czego innego poza tym, co mieliśmy w tej chwili.
Nagle Ann zawołała:
— Kep, spójrz w prawo! Polana i budynek. Co to może być?
— Chcesz zobaczyć?
— Aha. Chodźmy.
Okazało się, że jest to po prostu szopa otwarta na przestrzał i służąca do przechowywania narzędzi i 
ich ochrony przed Słońcem i wilgocią wytwarzaną dla nawadniania roślin. Była pusta. Otwarta księga 
rachunkowa leżała na jednym ze stołów.
— Nie ma tu nic ciekawego. Chodźmy! Jest już pora obiadu, a mnie chce się jeść.
— Zawsze chce ci się jeść — roześmiała się Ann, potrząsając moim ramieniem.
Wychodząc wpadliśmy na niego w samych drzwiach. Twarzą w twarz. Gdyby to było w innym miejscu, 
nie
zwrócilibyśmy na niego najmniejszej uwagi. W innym miejscu zdążyłby może opanować swoje reakcje.
Wyglądał całkiem zwyczajnie w tym. swoim przepisowym stroju kolonistów. Miał krótkie włosy nijakiego 
koloru i wyblakłe, niebieskie oczy. Był mojego wzrostu, a jestem wysoki jak na mój wiek. Lekarze mówią, 
że to dlatego, że urodziłem się w księżycowej grawitacji. Ten człowiek miał twarz, jakiej po prostu nie jest 
się w stanie zapamiętać. Średniej wielkości nos, niewielkie usta, żadnych specjalnych zmarszczek czy 
brodawek. Nic nie przyciągało w niej uwagi z wyjątkiem przykrego zadrapania na lewym policzku. 
Czerwone i opuchnięte, było chyba zainfekowane.
Odsunąłem się, mruknąłem „przepraszam", ale Ann stała jak wryta i wpatrywała się w mężczyznę z 
takim wstrętem, jakby zobaczyła żmiję.
Jego reakcja też była dziwna. Zbladł jak płótno. Widziałem wyraźnie, jak krew mu odpływa od głowy. 
Zadrapanie stało się przez to jeszcze jaskrawsze, rysy zaostrzyły mu się. Patrząc na Ann podniósł 
machinalnie rękę, żeby zakryć policzek.
Wszystko to trwało najwyżej dziesięć sekund, ale działo się jak gdyby w zwolnionym tempie. Dla mnie 
trwało wieczność.
Ann opanowała się pierwsza.
— Ach, to pan! Poznałam pana od razu po tym zadrapaniu. Jest zainfekowane. Musi pan to koniecznie 
posmarować antybiotykiem, bo inaczej nie będzie się goiło. Ale... — patrzała na niego z obrzydzeniem. 
— Ale co się stało? Dlaczego pan nie wrócił na Ziemię? I gdzie znikła ta straszna szrama na pańskim 
policzku? Nic nie rozumiem. A pańskie oczy? Jedno było brązowe, prawda Kep? — obróciła się ku mnie i 
wtedy tamten podniósł ramię i zamierzył się na nią.
Chwyciłem ją za rękę i odciągnąłem. Cios mężczyzny
poszedł w próżnię. Opanował się jednak szybko. Dlaczego zdawało mi się, że widzę w jego oczach cień 
niezdecydowania? A te jego oczy. Zimna jak kosmos. I równie jak kosmos samotne i niebezpieczne.
— Leć, Ann! Wezwij ludzi na pomoc! Biegnij jak najszybciej!
Stanąłem pomiędzy Harrisem a uciekającą Ann, ale bałem się spojrzeć za siebie. Zacząłem cofać się 
ku wyjściu, uskakując przed nim raz w lewo, raz w prawo, trzymając się poza zasięgiem jego rąk.
Wreszcie znalazłem się na zewnątrz i puściłem się biegiem w kierunku osiedla. Ann nie było już widać. 
Musiała wybrać inną drogę. Pędziłem wielkimi susami przez zielony tunel, który jeszcze przed chwilą 
wydawał mi się istną bramą do raju. Teraz był pułapką. Słyszałem za sobą ciężkie kroki Harrisa. Bliżej. 
Coraz bliżej. Rzuciłem się gwałtownie w bok, Harris przeleciał obok. Rozpostarł ręce, próbując zatrzymać 
się.
Zdałem sobie sprawę, że jest szybszy ode mnie, ale — słabo przystosowany do funkcjonowania w 
księżycowej grawitacji — nie potrafił panować nad szybkością swoich kroków i był mało zwrotny. Jeżeli 
miałem wyjść z tej opresji cało, to musiałem go zmusić do walki w warunkach dogodnych dla mnie.
Potrzebowałem przede wszystkim czasu. Czasu, który pozwoliłby Ann dobiec do osiedla i sprowadzić 
pomoc. Jak daleko od niego znajdujemy się? Jak szybko nadejdzie pomoc? Za dwadzieścia minut? Może 
później? Czy zdołam utrzymać przez ten czas Harrisa na odległość ramienia?
Przyszła mi do głowy szaleńcza myśl, że jeżeli zdołam skierować jego uwagę na coś innego, skłonić go 
do mówienia o sobie, to może uda mi się zyskać choć trochę czasu. Był to najczęściej używany fortel 
przez autorów powieści kryminalnych.
Staliśmy naprzeciwko siebie, unikając wzajemnie ciosów. Na jego twarzy malował się teraz bezczelny 
uśmieszek. Czy był świadectwem siły, czy słabości?
— Nic nie rozumiem, Harris. Byłem pewny, że powróciłeś na Ziemię.
—Na Ziemię? Skądże! Mieszkam tutaj, w Genezis, a nie na Ziemi. I nie nazywam się Harris. Coś ci się 
pomyliło.
Uśmiechając się, wciąż próbował mnie dosięgnąć. Nie wiem, kto uczył go walczyć, ale był dobry. 
Odskoczyłem w tył i jego dłoń ześlizgnęła się po moim dresie.
— Jak mogłeś być jednocześnie w Genezis i na Aristarchusie? — zapytałem dysząc ciężko.
— To nie było łatwe. Ale na szczęście mam opinię samotnika. Jeżeli człowiek ma dobrą orientację, 
może zmylić wszystkie kontrole. Owszem, udało mi się pracować jednocześnie na Ciemnej Stronie i na 
Aristarchusie!
Skoczył ku mnie, ale dałem nura pod jego ramię i znalazłem się za jego plecami. Obrócił się. Jego u-
śmiech był teraz groźny. Walczyliśmy przez jakiś czas w milczeniu. Po chwili odezwałem się znowu.
— To ty wykradłeś tajemnicę pola magnetycznego?
— Oczywiście, że ja. Dzięki temu uzyskałem zaufanie Clinta. Powiedziałem mu, że jestem z głównej 
kwatery LEMCON-u. Kiedy zobaczył, jak to pole działa, uwierzył we wszystko, co mu później mówiłem.
Skoczył na mnie, a ja uchyliłem się w drugą stronę. Odzywaliśmy się tylko w momentach nabierania 
oddechu w tym sparingu. Nie spuszczaliśmy z siebie oczu, podskakiwaliśmy, cofaliśmy się i ruszali 
naprzód jakby w jakimś dziwnym, staromodnym tańcu.
— Ale jeżeli pracowałeś dla LEMCON-u, to dlaczego działałeś przeciwko Clintowi i Blue?
  Harris zaśmiał się chrapliwie.
— Clint zaczął mi działać na nerwy, a po ich nieudanej próbie zabicia ciebie postanowiłem z nimi skoń-
czyć.
— Jeżeli staną przed sądem na Ziemi, na pewno będą sypać.
— Nigdy tam nie dotrą! Nie domyślasz się? Nieszczęśliwy wypadek. Coś się zepsuło w mechanizmie 
śluzy powietrznej. Kiedy wróciłem do jaskini, nie było w niej atmosfery. Szkoda. — Potrząsnął głową. — 
Ale musieli mieć lekką śmierć. Nie zdążyli się nawet zorientować, co i jak.
Wzdrygnąłem się. Przecież, to ja i Ann dołożyliśmy do tego rękę. Podaliśmy tym ludziom narkotyk. A 
Harrisa rozwiązaliśmy. Teraz wiedziałem już na pewno, że Harris nie może pozwolić mi ujść. Jego 
przeszłość musiała umrzeć, a ja byłem częścią tej przeszłości. Chyba wyczytał te myśli z moich oczu, bo 
powiedział:
— Masz rację, drogi chłopcze. Wścibskość, widzisz, nie popłaca.
Nie wolno mi uciekać, powiedziałem sobie stanowczo. Muszę walczyć w sposób dogodny dla mnie, nie 
dla niego. Udało mi się uśmiechnąć i wtedy zobaczyłem w jego oczach błysk podziwu.
— Co osiągniesz pozostając w Genezis? Przegrałeś. O północy zjawi się komisja ONZ. Nic już na to 
nie poradzisz. Nie uda ci się już zaszkodzić kolonii.
— Zaszkodzić? — powiedział obrażonym tonem. — Dlaczego miałbym jej szkodzić? Złe oceniasz moje 
intencje. Nigdy nie zamierzałem szkodzić Genezis. Od-wrotnie. Firma, dla której pracuję, chciałaby raczej 
pomóc. LEMCON jest skończony. To jest dla nas jasne od dłuższego czasu. Moja firma chce tu 
zainwestować swoje kapitały. Genezis ma przed sobą wielką przyszłość, a my mamy mnóstwo pieniędzy 
i pragniemy przyczynić się do rozwoju tego projektu.
— To pewnie pieniądze mafii? A może petrodolary? — Zaczynało mi brakować tchu. Ostry ból w boku 
dawał mi się we znaki. — Nie chcemy waszych kapitałów, a zwłaszcza kontroli, która im towarzyszy. Nie 
są nam potrzebne.
— Moje zadanie polega właśnie na tym, żeby taką potrzebę stworzyć — powiedział Harris słodkim gło-
sem. — Zobaczysz, że już niedługo Księżyc będzie bardzo potrzebował naszych pieniędzy. Postaramy 
się o to. Możesz na to liczyć.
— Ty podły draniu! Tacy jak ty, zawsze wszystko niszczą.
Zapomniałem o całej mojej strategii i skoczyłem na niego. Znalazłem się zbyt blisko, żeby jego 
uderzenie typu karate mogło mnie wykończyć, ale poczułem, że pękło mi żebro. Mimo to udało mi się 
uwolnić z jego uścisku.
Cofnąłem się. Ból był okropny. Harris znowu rzucił się na mnie. Odskoczyłem, ale nie byłem dość 
szybki i sprawny. I wtedy Harris chwycił kasownik zawieszony na moim pasku i odrzucił go za siebie, 
daleko w zielone krzewy. Widziałem, jak plastykowy sześcian koziołkuje w powietrzu i opada pomiędzy 
liście. Nie zdołałem zorientować się, gdzie dokładnie wylądował. Mógłbym go szukać godzinami i nigdy 
nie znaleźć.
Harris odwrócił się ode mnie i popędził w stronę zabudowań. Aż nie mogłem wierzyć szczęściu. 
Darował mi życie!
Ale on zatrzymał się w odległości stu metrów ode mnie i zaczął mnie obserwować. I nagle zdałem 
sobie sprawę, że bez kasownika najdalej za pięć minut stracę przytomność. Harris mógł sobie spokojnie 
stać i przyglądać się, jak słabnę, padam, a potem wykończy mnie, nie narażając się nawet na 
podrapanie.
Kiedy zagoi mu się rana na policzku, czy Ann po-
zna go? Bez tej szramy i bez brązowego szkła kontaktowego w jednym oku widziała go zaledwie przez 
kilka sekund. Co innego ja. Kiedy patrzało się w oczy człowieka i widziało tam swoją śmierć, nie 
zapomina się go nigdy. Nigdy. Tyle, że teraz wszystko wskazywało na to, że to "nigdy" będzie bardzo 
krótkie.
Jeżeli pobiegnę w stronę Harrisa, wystarczy mu się cofnąć o dalsze sto metrów, a ja oddalę się jeszcze 
bardziej od wszelkiej możliwości pomocy...
Podbiegłem kilka metrów w jego stronę, a. kiedy odwrócił się do mnie plecami i zaczął iść przed siebie, 
skoczyłem przez ścianę zieleni na sąsiednią ścieżkę. Słyszałem, jak Harris zatrzymał się. Wtedy 
zacząłem szybko i jak najciszej posuwać się naprzód. Mój przeciwnik stanął zapewne zdziwiony, 
zastanawiając się, gdzie się podziałem.
Poczułem zawrót głowy, zatoczyłem się i otarłem o wielkie liście. Usłyszałem zbliżające się kroki i za-
marłem z przerażenia. Jego buty zgrzytały po skruszonej lawie. Trwałem bez ruchu, starając się równo 
oddychać i odzyskać siły. Jakoś to podziałało. Zaczęło mi się przejaśniać w głowie, wzrok poprawił mi się 
trochę. Musiał być bardzo blisko mnie — jego kasownik chronił nas obydwóch przed wpływem pola ener-
getycznego otaczającego kopułę.
Zdawało mi się, że wprost słyszę, jak nasłuchuje wspinając się na palce, jak nastawia pięści gotowy do 
skoku. Stałem rozluźniony, oddzielony od niego tylko zasłoną z liści, starałem się panować nad 
oddechem i zapomnieć o bólu w złamanym żebrze.
Każda minuta grała na moją korzyść. Jeżeli zdołam przewidzieć jego ruchy i trzymać się w obrębie 
działania jego kasownika, to chyba jakoś wytrwam do chwili nadejścia pomocy. I kiedy ten człowiek 
zorientuje się w mojej grze?
Ruszył znowu w stronę miejsca, w którym mnie zostawił. Ja za nim. Cicho, cichutko. Stanął. Chyba mu-
siał się denerwować. Odbierałem jego wibracje, były
pełne niepokoju. Znowu zrobił kilka kroków. Ale ja nie ruszyłem się. On nasłuchiwał, ja czekałem.
Nagle puścił się biegiem, jak gdyby powziął jakąś decyzję. Pobiegłem równolegle z nim, ale po drugiej 
stronie żywopłotu. Za chwilę dostrzeże wyrwę w krzakach, jaką zrobiłem przerzucając się na drugą 
stronę. Wtedy mnie zobaczy. I nie pozwoli mi już na pewno na dalszy unik.
Miałem dwa wyjścia: mogłem ukryć się pomiędzy liśćmi w nadziei, że nie wyzionę ducha, zanim ludzie 
sprowadzeni przez Ann, odnajdą mnie, i że uczynią to
wcześniej niż Harris, mogłem też wyjść z ukrycia i walczyć, próbując wyrwać mu kasownik i tym samym 
unieszkodliwić go.
Na konszelfie, pod powierzchnią morza, nauczono mnie nigdy nie odwracać się tyłem do drapieżnych 
ryb. Trzymałem się teraz tej zasady. Przylgnąłem płasko do krzaka, tuż koło wyrwy, którą zrobiłem ska-
cząc na łeb i szyję przez gęstą zieleń. Trwałem bez ruchu, wstrzymałem oddech, niemalże przestałem 
istnieć. Czekałem.
Harris przedarł się przez dziurę w żywopłocie z rękami gotowymi do ciosu. Umknąłem cudem jego 
morderczym łapom, chwyciłem jego kasownik i rzuciłem wysoko w górę, niemal pod samą kopułę.
Potem znalazłem się na ziemi, a on przygniótł moją pierś kolanem i zacisnął mi ręce na gardle. 
Walczyłem, dopóki jeszcze coś widziałem, a potem zakręciło mi, się w głowie i zapadłem się w czarną 
otchłań niebytu. Zemdlałem.  
ROZDZIAŁ JEDENASTY
Kiedy obudziłem się, byłem sztywny jak mumia, cały w bandażach, od pach po pas, i potwornie bolało 
mnie gardło. Znowu byłem w podziemiu. W bazie Keplera... w szpitalu.
Przy moim łóżku siedział ojciec i patrzał na mnie niespokojnym wzrokiem.    
— Czy złapaliście Harrisa? — udało mi się wyszeptać. Mówienie było męką.
Ojciec skinął głową i wziął moją rękę w swoje ciepłe dłonie.
— Tylko dzięki tobie, Kep. Bardzo jestem z ciebie dumny.
— To on był tym szpiegiem.
— Wiem.
— ...zabił Clinta i Blue. Sam mi powiedział.
— Znaleźliśmy ich. Przypuszczaliśmy, że to jego' robota. Ale nie mów już, Kep. Jest po wszystkim. 
Księżyc jest bezpieczny.
— Ann?
— Zobaczysz ją wkrótce. Teraz śpij. To jest rozkaz. Usłuchałem rozkazu.
Trzy tygodnie później, o północy, kiedy Ziemia wyglądała jak wielki, srebrny dolar zawieszony na nie
bie, przybyła na Księżyc komisja ONZ. Byłem przy ojcu, kiedy ogłoszono ostateczną decyzję, zlikwidowa-
no LEMCON, a Księżyc zrobił pierwszy dumny krok na drodze ku niepodległości.
— Mam nadzieję, że nie ma pan do nas pretensji — powiedział ojciec ściskając dłoń Milesa Fargo, 
kiedy już wszystko zostało podpisane i przypieczętowane.
Fargo zdobył się na uśmiech.
— Pretensji? Skądże. Nie straciliśmy na tym interesie. Ale martwię się o to, co stanie się z naszymi 
chłopcami, kiedy koloniści obejmą kopalnie.
— Przydaliby mi się doświadczeni górnicy. Ojciec gładził podbródek w zamyśleniu.
— To są dobrzy fachowcy. Najlepsi. Ale ostrzegam, że diabelnie trudni.
— Nie będą trudni, jeżeli da im się porządne mieszkania i pozwoli na sprowadzenie rodzin.
— To by was kosztowało fortunę.
— Opłaci się na dalszą metę. Na szczęście nie musimy się już opowiadać waszym akcjonariuszom i je-
steśmy w stanie sami powziąć decyzje. Miles, chciałbym zapytać pana o coś. Czy nie byłoby dobrze, 
gdyby właśnie pan zarządzał kopalniami? Kolonia ostali godziwe ceny, da panu przyzwoite 
wynagrodzenie i będzie wysyłała minerały na Ziemię na zasadach zapotrzebowania, a nie czyjegoś 
widzimisię.
— W ten sposób nie wzbogaci się pan nigdy, gubernatorze. I ja też nie. Dziękuję bardzo, ale muszę 
panu odmówić.
— Mam dodatkową propozycję. To znaczy gdyby pan zmienił zdanie i zaakceptował tę pierwszą.
Ojciec sięgnął do szuflady i 'wyjął z niej małe pudełko. Kiedy je otworzył, zdawało się, że cały pokój 
zapłonął.
Miles odetchnął głęboko.
— Wspaniałe! — zachwycił się i wziął klejnot w palce. — Co to za kamień?
Cały pokój jaśniał odcieniami rubinu i szafiru. Wewnątrz kamienia drgało coś podobnego do komety 
przelatującej przez kosmiczną przestrzeń.
— Co to za kamień? — ojciec powtórzył za Mile-sem. — Nie ma jeszcze nazwy. Mogę panu tylko po-
dać jego skład chemiczny. Myślę, że to pana mało interesuje. Ale może zainteresuje pana fakt, że 
znaleźliśmy sporo tych kamieni na Ciemnej Stronie. Może pan zechciałby znaleźć dla nich nazwę?  
— I zająć się ich eksploatacją? Palce Fargo zacisnęły się mocniej na cudownym klejnocie.
— Owszem, jeżeli przyjmie pan moją propozycję w całości. Nie będę się nawet interesował tym, jaką 
cenę wyznaczy pan za te klejnoty. Niech pan bierze tyle, ile zechcą panu dać. To nie jest towar dla tych, 
co potrzebują, ale dla tych, co mają aż za dużo.
— Zgoda, gubernatorze. Przyjmuję pańskie warunki. Poprowadzę kopalnie. Pan zajmie się eksportem i 
ustalaniem ceny na wszystko z wyjątkiem tych kamyków. Da mi pan wyłączne prawo do ich eksploatacji.
— Załatwione.
Uścisnęli sobie ręce i Miles Fargo skierował się w stronę wyjścia z pudełkiem zawierającym błyszczący 
kamień.
— Miles!
— Tak, gubernatorze? — zatrzymał się w drzwiach.
— Jeszcze jedna, ostatnia sprawa. Czy zechciałby pan dobrać dwanaście pięknych kamieni i kazać 
wykonać z nich naszyjnik dla mojej synowej?
Miles Fargo uśmiechnął się.
— Będzie go pan miał, gubernatorze.
Kiedy zostaliśmy sami, ojciec zwrócił się w moją stronę.
— Mam nadzieję, że nie palnąłem głupstwa, Kep?
— Nie, ojcze. Na pewno nie. Wszystko ułożyło się jak najlepiej pomiędzy mną i Ann.
— Żadnych projektów powrotu na Konszelf 10?
— Wiele o tym myślałem. Nigdy go nie zapomnę. Ale nie powrócę tam. Mamy tyle do zrobienia na 
Ciemnej Stronie. Tam jest nasza przyszłość. Chyba już nigdy nie pojadę na Ziemię. Ale może kiedyś — 
któreś z naszych dzieci...

  Skrót od nazwy: Lunar Exploration and Mining Consortium
  Przeżycia bohatera na Ziemi opisała autorka w wydanej w r. 1980 książce pt. Bunt na Konszelfie 10.
  Linia odgraniczająca CZĘŚĆ powierzchni Księżyca oświetloną przez Słońce od części nie oświetlonej
  Ćwiartka obwodu koła.
  Morze (łac.).