Stephen R. Donaldson

Zraniona Kraina

The Wounded Land
Drugie Kroniki Thomasa Covenanta Niedowiarka
Księga pierwsza
Przełożył Michał Jakuszewski
Wydanie oryginalne: 1980
Wydanie polskie: 1998
Szafot Ziemi
Dla Lestera del Reya
Lester mnie na to namówił
Co wydarzyło się w poprzednich tomach
W następstwie zakażenia amputowano Thomasowi Covenantowi dwa palce dłoni. 
Dowiedział się ponadto, że cierpi na trąd. Był popularnym pisarzem, lecz teraz 
sąsiedzi 
uznają go za wyrzutka. Jego żona, Joan, występuje o rozwód.
Samotny i zgorzkniały, spotyka starego żebraka, który mówi mu: „Bądź wierny”. 
Oszołomiony tym niezwykłym spotkaniem, wpada pod nadjeżdżający samochód i 
odzyskuje 
przytomność na szczycie wysokiej góry, wznoszącej się w niezwykłym świecie. 
Złowieszczy 
głos kogoś zwanego lordem Foulem przekazuje mu zapowiadającą zagładę wiadomość 
dla 
lordów Krainy. Następnie Lena sprowadza go w dół, do wioski o nazwie Mithil 
Stonedown, 
której mieszkańcy uznają go za ponowne wcielenie legendarnego Bereka Półrękiego, 
pierwszego wielkiego lorda. Jego ślubną obrączkę z białego złota uważają za 
talizman o 
wielkiej mocy, zdolny przywoływać pierwotną magię.
Lena uzdrawia go za pomocą iłu leczącego. Nagły powrót do zdrowia wywołuje u 
niego 
szok i Thomas gwałci dziewczynę. Mimo to jej matka, Atiaran, zgadza się 
poprowadzić go do 
Revelstone, siedziby lordów. Covenant nadaje sobie przydomek Niedowiarka, 
ponieważ nie 
potrafi uwierzyć w magię Krainy. Obawia się, że jest ona halucynacją, którą 
stworzył jego 
umysł, by uciec od rzeczywistości.
Przyjazny gigant, Słone Serce Pianościgły, przewozi Covenanta do Revelstone, 
gdzie 
pozdrawiają go jako ur-lorda. Lordowie są wstrząśnięci pochodzącym od Foula 
posłaniem 
mówiącym, że zły jaskiniowy upiór wszedł w posiadanie potężnej Laski Praw, bez 
której nie 
mogą pokrzyżować zamiarów Foula, pragnącego zniszczyć Krainę. Muszą odzyskać 
przetrzymywaną w grotach jaskiniowych upiorów pod Górą Gromu Laskę. Covenant 
wyrusza 
razem z nimi, strzeżony przez Bannora, jednego z gwardzistów krwi, którzy 
złożyli starożytne 
śluby, każące im chronić lordów.
Po wielu potyczkach ze złymi stworami Foula odbierają Laskę jaskiniowym upiorom. 
Lordom udaje się uciec, gdy Covenant – nie wiedząc, jak tego dokonał – używa 
pierwotnej 
magii swego pierścienia. Niedowiarek zniknął i budzi się w szpitalu, kilka 
godzin po 
wypadku, choć w Krainie upłynęły miesiące.
Wiele tygodni później, biegnąc, by odebrać telefon od Joan, potyka się, 
przewraca i traci 
przytomność. Ponownie budzi się w Krainie, w której minęło czterdzieści lat. 
Lordowie są 
zdesperowani. Foul odnalazł Złoziemny Kamień, źródło złej mocy, i sposobi się do 
ataku. 
Słabszą armią lordów dowodzi Hile Troy, który również pochodzi z „rzeczywistej” 
Ziemi. 
Wielkim lordem jest teraz Elena, córka Leny i Covenanta, która wita go jako 
zbawcę.
Oddział gwardii krwi i lordów wyrusza do miasta Coercri, by prosić o pomoc 
gigantów. 
Foul opętał jednak trzech z nich i ich ciałami zawładnęli jego pradawni 
pomocnicy, furie. 
Pozostałych gigantów wymordowano w okrutny sposób. Jedyny ocalały lord zabija 
giganta-
furię, któremu gwardziści odbierają kawałek Złoziemnego Kamienia, by zanieść go 
do 
Revelstone. Lord jednak kona, nim zdąży ostrzec ich przed wiążącym się z nim 
niebezpieczeństwem.
Hile Troy wiedzie armię na południe. Towarzyszy mu przyjaciel Covenanta, lord 
Mhoram. Armią Foula dowodzi drugi gigant-furia. Troy zostaje zmuszony do 
ucieczki do 
Szubienicznej Głębi, lasu, którego strzeże Caerroil Leśny – tajemniczy, prastary 
Pan Puszczy. 
Ratuje on armię, lecz w zamian żąda, by Troy został jego uczniem.
Elena prowadzi Covenanta i Bannora do Melenkurion Tamy Niebios, szczytu 
wznoszącego się w pobliżu Szubienicznej Głębi. W sercu góry Elena wypija wodę 
zwaną 
Krwią Ziemi i w ten sposób zdobywa Moc Rozkazu. Przywołuje ducha Kevina, 
pradawnego 
lorda, i rozkazuje mu zniszczyć Foula. Ten jednak pokonuje Kevina i odsyła go, 
by powlókł 
Elenę i Laskę Praw w głąb ziemi, ku zgubie.
Covenant i Bannor uciekają w dół rzeki, gdzie spotykają się z Mhoramem. Covenant 
jednak znowu znika i budzi się we własnym salonie.
Dręczony poczuciem winy, zaniedbuje się i wałęsa nocą po okolicy. Nagle spotyka 
małą 
dziewczynkę, której zagraża wąż. Ratuje ją, lecz sam zostaje ukąszony. Ponownie 
wraca do 
Krainy, na Wartownię Kevina, w miejsce, gdzie przybył do niej po raz pierwszy. 
Wezwali go 
ocalały z masakry Pianościgły oraz Triock, dawny kochanek Leny, który dla dobra 
Krainy 
wyrzekł się nienawiści do Covenanta. W Mithil Stonedown spotyka Lenę – obłąkaną 
kobietę, 
która twierdzi, że zachowała młodość z miłości do niego, choć przecież jest 
stara.
W ciągu siedmiu lat, które upłynęły od zaginięcia Laski, sytuacja w Krainie 
znacznie się 
pogorszyła. Mhoramowi grozi oblężenie w Revelstone. Nigdzie nie jest 
bezpiecznie. Wszyscy 
sądzą, że jedynie Covenant może pokonać Foula, dzięki mocy pierścienia. Wreszcie 
Niedowiarek wyrusza do leżącej daleko na wschodzie Ochronki Foula w towarzystwie 
Pianościgłego, Triocka i Leny. Zwracają się o pomoc do Ramenów, ludzi służących 
wielkim 
ranyhyn, dzikim koniom z równin. Spotykają się tam jednak ze zdradą. Lena oddaje 
życie, by 
ocalić Covenanta, który odnosi poważne rany.
Jedna z Wyzwolonych ratuje go i uzdrawia. Następnie Covenant spotyka 
Pianościgłego i 
Triocka, lecz bierze ich do niewoli furia, który prowadzi pojmanych do 
strzegącego Wyższej 
Krainy Kolosa. Tam Niedowiarka próbuje zabić duch Eleny, która stała się 
niewolnicą Foula. 
Za pomocą pierścienia Covenant pokonuje widmo i niszczy dzierżoną przez nie 
Laskę.
Obaj z Pianościgłym ruszają w dalszą drogę przez Niższą Krainę, ku Ochronce 
Foula. 
Pomagają im jheherrin, żałosne istoty uformowane z żyjącego błota. Wreszcie 
udaje im się 
przedostać do twierdzy Foula. Tam, dzięki wsparciu, jakiego udzielił mu swą 
odwagą 
Pianościgły, Covenant wreszcie odkrywa, jak korzystać z mocy pierścienia, choć 
nadal 
właściwie jej nie rozumie. Następnie pokonuje Foula i niszczy Złoziemny Kamień.
Wydaje się, że oznacza to również jego zgubę, lecz ratuje go Stwórca tego świata 
– stary 
żebrak, który powiedział mu „bądź wierny”. Pokazawszy Covenantowi, że Mhoram 
zatriumfował nad mocami zła dzięki użyciu krilla – miecza przebudzonego do życia 
przez 
przybycie Niedowiarka do Krainy – odsyła go do ojczystego świata.
Upewniwszy się, że Kraina ocaleje, Covenant jest gotowy stawić czoło losowi, 
jaki go 
czeka – życiu trędowatego. Mija około dziesięciu lat, podczas których nie 
nadchodzą dalsze 
wezwania z Krainy.
Tak zaczynają się DRUGIE KRONIKI THOMASA COVENANTA NIEDOWIARKA...
Prolog
Wybór
1. Córka
Usłyszawszy stukanie do drzwi, Linden Avery jęknęła głośno. Była w ponurym 
nastroju i 
nie życzyła sobie żadnych gości. Jedyne, czego pragnęła, to zimny prysznic i 
święty spokój, 
chwila na przywyknięcie do celowo urządzonego po spartańsku mieszkania.
Większą część nienaturalnie parnego, jak na środek wiosny, popołudnia poświęciła 
na 
wprowadzenie się do pomieszczenia, które wynajął dla niej szpital. Wtaszczyła po 
zewnętrznych schodach na piętro starego drewnianego domu nieliczne meble i 
trochę 
odzieży, a następnie – choć padała z wyczerpania – mnóstwo wypełnionych 
podręcznikami 
kartonowych pudeł ze swego nie najnowszego już czterodrzwiowego samochodu. 
Budynek 
leżał wśród zielska niczym kaleka ropucha. Gdy po raz pierwszy otworzyła drzwi 
mieszkania, 
ujrzała trzy izby i łazienkę o brudnych, żółtych ścianach. Deski podłogowe 
pokrywała jedynie 
łuszcząca się beżowa farba; całość wyglądała na bardzo sfatygowaną. Dostrzegła 
też kartkę, 
którą ktoś musiał wsunąć pod drzwi. Papier pokrywały grube czerwone linie 
przywodzące na 
myśl szminkę lub świeżą krew – duży, niewprawnie naszkicowany trójkąt, a w 
środku dwa 
słowa:
JEZUS ZBAWIA
Gapiła się na kartkę przez dłuższą chwilę, po czym zmięła ją i wsunęła do 
kieszeni. Nie 
potrzebowała ofert zbawienia. Nie chciała niczego, na co sama nie zasłuży.
W połączeniu z duchotą, długim wysiłkiem, jakim było wnoszenie rzeczy po 
schodach, 
oraz widokiem nowego mieszkania, kartka sprawiła, że byłaby jednak zdolna 
popełnić 
morderstwo. Pokoje przypominały jej dom rodziców. Dlatego właśnie od początku 
znienawidziła to mieszkanie. Coś jej się jednak należało i postanowiła to 
zaakceptować. 
Gardziła nim, lecz zarazem je aprobowała. Spartańskie warunki, w których żyła, 
uznawała za 
słuszne.
Była lekarzem. Niedawno ukończyła wymagany okres praktyki szpitalnej i 
zdecydowała 
się poszukać pracy w małym, prowincjonalnym, ospałym miasteczku, takim jak to. 
Takim jak 
to, w pobliżu którego się urodziła i gdzie zmarli jej rodzice. Choć miała 
dopiero trzydzieści 
lat, czuła się stara, niekochana i nieczuła. Zasłużyła na to. Wiodła surowe, 
pozbawione 
miłości życie. Ojciec umarł, kiedy miała osiem lat, a matka, gdy skończyła 
piętnaście. Po 
trzech smutnych latach w domu dziecka ukończyła college, studia medyczne, odbyła 
staż i 
praktykę szpitalną, zdobywając specjalizację lekarza rodzinnego. Odkąd sięgała 
pamięcią, 
żyła w samotności. Ta izolacja stopniowo stała się zakorzenionym nawykiem. Dwa 
lub trzy 
romanse, które przeżyła, przypominały raczej ćwiczenia gimnastyczne lub 
eksperymenty 
fizjologiczne. Nie poruszyły w niej nic. Patrząc na siebie, widziała jedynie 
upór i 
konsekwencje przemocy.
Ciężka praca i tłumienie emocji nie pozbawiły jej ciała niechcianego kobiecego 
uroku, 
nie zgasiły wrodzonego połysku sięgających ramion włosów o barwie pszenicy ani 
nie 
zniszczyły pięknych rysów twarzy. Chłód i harówka, którymi wypełniała swe życie, 
nie 
zmieniły faktu, że jej oczy niemal bez powodu zachodziły mgłą i tryskały łzami. 
Twarz 
naznaczyły już jednak zmarszczki, nos miała prosty i delikatny, na czole 
nieustannie 
utrzymywał się wyraz skupienia, a ból wyrył głębokie bruzdy po obu stronach ust, 
stworzonych dla losu łaskawszego niż ten, który ją spotkał. Również głos Linden 
utracił 
dźwięczność, upodobnił się do narzędzia diagnostycznego, służącego raczej do 
przekazywania istotnych danych niż do nawiązywania porozumienia.
Tryb życia, jaki sobie wybrała, dawał jej jednak coś więcej niż samotność i 
skłonność do 
ulegania ponurym nastrojom. Nauczył ją wiary we własne siły. Była lekarzem. 
Trzymała w 
dłoniach życie i śmierć i potrafiła teraz sprostać temu zadaniu. Ufała w swą 
zdolność 
dźwigania ciężaru. Usłyszawszy ponowne stukanie, jęknęła z niechęcią. Mimo to 
poprawiła 
przesiąknięte potem ubranie, zupełnie jakby chciała zapanować nad emocjami, po 
czym 
podeszła do drzwi.
Poznała stojącego za nimi niskiego mężczyznę o skrzywionej twarzy. Był to Julius 
Berenford, dyrektor okręgowego szpitala. To on przyjął ją do pracy jako 
kierownika 
przychodni przyszpitalnej i sali nagłych przypadków. W większym mieście 
zaproponowanie 
podobnego stanowiska lekarzowi rodzinnemu byłoby czymś niezwykłym. Szpital 
okręgowy 
obsługiwał jednak okolicę zamieszkaną głównie przez farmerów i biednych 
wieśniaków ze 
wzgórz. Miasteczko, stolica okręgu, od dwudziestu lat starzało się nieustannie. 
Doktor 
Berenford potrzebował lekarza ogólnego.
Czubek jego głowy znajdował się na wysokości jej oczu. Dyrektor był dwa razy 
starszy 
od niej. Wydatny brzuszek kontrastował z chudymi kończynami. Na jego twarzy 
niechęć 
mieszała się z sympatią, zupełnie jakby ludzkie reakcje wydawały mu się 
niepojęte, a zarazem 
pociągające. Gdy rozciągnął w uśmiechu ocienione siwymi wąsami usta, woreczki 
pod 
oczyma zacisnęły się w wyrazie ironii.
– Doktor Avery – powiedział, sapiąc lekko, wyczerpany wejściem na schody.
– Doktorze Berenford. – Odsunęła się na bok. – Cóż, proszę wejść – dodała pełnym 
napięcia głosem, dając do zrozumienia, że pora wizyty nie jest odpowiednia.
Wszedł do mieszkania, rozejrzał się wokół i zbliżył do krzesła.
– Już się pani urządziła – zauważył. – To dobrze. Mam nadzieję, że ktoś pani 
pomógł to 
wszystko wnieść.
Usiadła sztywno obok niego, zupełnie jakby była w pracy.
– Nikt mi nie pomagał.
Kogo mogłaby prosić o pomoc?
Doktor Berenford zaczął się usprawiedliwiać, lecz przerwała mu niecierpliwym 
gestem.
– Nie ma sprawy. Przyzwyczaiłam się do tego.
– To niedobrze. – Jego wzrok wyrażał wiele złożonych uczuć. – Niedawno ukończyła 
pani praktykę w wysoko cenionym szpitalu. Ma pani znakomite osiągnięcia i coś od 
życia się 
pani należy. Przynajmniej pomoc w dźwiganiu mebli.
Jego ton był tylko w połowie żartobliwy. Rozumiała ukrytą w nim powagę, ponieważ 
sprawa jej wykształcenia i umiejętności wielokrotnie pojawiała się w ich 
rozmowach. Za 
każdym razem dopytywał się, dlaczego ktoś z takimi referencjami chce przyjąć 
pracę w 
biednym, okręgowym szpitalu. Nie uwierzył w gładkie wyjaśnienia, które dla niego 
przygotowała. Wreszcie musiała mu przedstawić wersję nieco zbliżoną do prawdy.
– Moi rodzice zmarli w pobliżu miasteczka podobnego do tego – wyjaśniła. – Byli 
jeszcze młodzi. Gdyby znaleźli się pod opieką dobrego lekarza rodzinnego, żyliby 
do dziś.
Była to prawda, lecz zarazem fałsz. To właśnie leżało u podstaw sprzeczności, 
przez którą 
czuła się taka stara. Gdyby u jej matki na czas rozpoznano czerniaka, można by 
ją było 
zoperować. Szanse powodzenia wynosiłyby dziewięćdziesiąt procent. A gdyby 
depresję jej 
ojca zauważył ktoś mający wiedzę lub intuicję, można by zapobiec samobójstwu. 
Prawdziwa 
była jednak również odwrotna teza: nic nie mogło uratować jej rodziców. Umarli, 
ponieważ 
byli po prostu zbyt nieudolni, by żyć. Gdy tylko zaczynała o tym myśleć, miała 
wrażenie, że 
jej kości z godziny na godzinę stają się coraz bardziej kruche.
Przybyła tutaj, ponieważ chciała pomóc ludziom takim, jak jej rodzice. A także 
po to, by 
udowodnić samej sobie, że potrafi sobie poradzić w podobnych warunkach. Że w 
niczym nie 
przypomina rodziców. I dlatego, że pragnęła umrzeć.
– No, mniejsza o to – rzekł doktor Berenford, gdy się nie odzywała. Jej posępne 
milczenie 
wyraźnie zbijało go z tropu. – Cieszę się, że pani tu jest. Czy mógłbym w czymś 
pomóc? 
Może w urządzeniu mieszkania?
Linden chciała już odmówić, bardziej z przyzwyczajenia niż z przekonania, 
przypomniała 
sobie jednak o kartce, którą miała w kieszeni. Pod wpływem impulsu wyciągnęła ją 
i podała 
Berenfordowi.
– Znalazłam to pod drzwiami. Może powinien mi pan wyjaśnić, na co się narażam.
Przyjrzał się trójkątowi i literom.
– Jezus zbawia – wymamrotał pod nosem i westchnął. – Ryzyko zawodowe. Chodzę 
regularnie do miejscowego kościoła już od czterdziestu lat, ale ponieważ jestem 
wykształconym, przyzwoicie zarabiającym facetem, niektórzy z tutejszych dobrych 
ludzi... – 
skrzywił z przekąsem twarz – ...wciąż próbują mnie nawracać. Ignorancja jest 
jedyną postacią 
niewinności, którą rozumieją. – Wzruszył ramionami i oddał jej kartkę. – W tej 
okolicy już od 
dawna panuje kryzys. Ludzie, którzy padli ofiarą kryzysu, po pewnym czasie 
zaczynają robić 
dziwne rzeczy. Starają się uczynić z niego cnotę. Potrzebują czegoś, co zaradzi 
ich poczuciu 
bezradności. Tutaj najczęściej starają się pozyskać nowych członków. Obawiam 
się, że będzie 
się pani musiała nauczyć tolerować tych, którzy niepokoją się o pani duszę. W 
małym 
miasteczku trudno o anonimowość.
Linden skinęła głową, prawie nie słysząc gościa. Zawładnęło nią nagłe 
wspomnienie o 
matce, użalającej się nad sobą z przejmującym płaczem. Winiła córkę za śmierć 
męża...
Krzywiąc ze złością twarz, Linden odegnała tę myśl. Napełniała ją ona tak silną 
odrazą, 
że zgodziłaby się na chirurgiczne usunięcie owego wspomnienia z mózgu. Doktor 
Berenford 
jednak patrzył na nią w taki sposób, jakby odczuwany wstręt uwidocznił się na 
jej twarzy. By 
uniknąć odsłonięcia się przed nim, przybrała surowy wyraz twarzy.
– Czym mogę panu służyć, doktorze?
– Po pierwsze – odparł, narzucając sobie poufały ton mimo brzmienia jej głosu – 
możesz 
mówić do mnie Julius, bo ja i tak będę się do ciebie zwracał Linden.
Wyraziła zgodę wzruszeniem ramion.
– Julius.
– Linden. – Uśmiechnął się, lecz nie zmniejszyło to jego skrępowania. – 
Właściwie to 
przyszedłem tu z dwóch powodów. Chciałem cię przywitać w naszym mieście, ale to 
mogłem 
zrobić później. Tak naprawdę to mam dla ciebie pewne zadanie.
Zadanie? – pomyślała. To słowo wzbudziło w niej mimowolny sprzeciw. Przed chwilą 
przyjechałam. Jestem zmęczona i zła. Nie wiem, jak zdołam wytrzymać w tym 
mieszkaniu.
– Jest piątek – odparła ostrożnie. – Miałam zacząć dopiero w poniedziałek.
– To nie ma nic wspólnego ze szpitalem. Powinno, ale nie ma. – Omiótł 
spojrzeniem jej 
twarz z niemal dotykalnym wyrazem prośby. – Proszę o osobistą przysługę. Nie 
potrafię sobie 
poradzić. Tyle już lat wtrącam się w życie pacjentów, że utraciłem zdolność 
podejmowania 
obiektywnych decyzji. A może po prostu nie nadążam za postępem i mam luki w 
wiedzy 
medycznej. Potrzebuję opinii kogoś drugiego.
– Na jaki temat? – zapytała. Starała się zachować obojętny ton, lecz w głębi 
duszy 
jęknęła. Wiedziała już, że spróbuje zrobić to, o co ją prosi. Zwracał się do tej 
części jej osoby, 
która dotąd nie nauczyła się mówić „nie”.
Skrzywił się kwaśno.
– Niestety, nie mogę ci tego powiedzieć. To poufna sprawa.
– Daj spokój. – Nie miała ochoty na zgadywanki. – Złożyłam tę samą przysięgę, co 
ty.
– Wiem. – Uniósł ręce, jak gdyby chciał się osłonić przed jej irytacją. – Wiem. 
Ale tu 
chodzi o coś trochę innego.
Gapiła się na niego, zbita na moment z tropu. Czyżby nie mówił o problemie 
medycznym?
– Mam wrażenie, że to będzie poważna przysługa.
– Niewykluczone. To już zależy od ciebie. Słyszałaś o Thomasie Covenancie? – 
zapytał 
ją nagle, nim zdążyła zapytać, co ma na myśli. – On pisze powieści.
Przeszukując swą pamięć, czuła na sobie wzrok Berenforda. Nie potrafiła jednak 
nadążyć 
za jego myślami. Od ukończenia kursu literatury w college’u nie przeczytała ani 
jednej 
powieści. Ciągle miała za mało czasu. Potrząsnęła głową, starając się zachować 
obiektywizm.
– Mieszka niedaleko stąd – ciągnął lekarz. – Ma dom pod miastem, na starej 
posiadłości 
zwanej Haven Farm. Trzeba skręcić z szosy w prawo. – Wskazał ręką w kierunku 
skrzyżowania. – Przejedziesz przez środek miasta. Znajdziesz budynek jakieś dwie 
mile dalej. 
Po prawej stronie. Covenant jest trędowaty.
Na słowo „trędowaty” jej myśli pobiegły dwoma różnymi torami. Był to wynik 
odbytych 
studiów – ambicji, która uczyniła ją lekarzem, nie zmieniając jej stosunku do 
siebie. Choroba 
Hansena, pomyślała i przywołała swą wiedzę.
Mycobacterium leprae. Trąd. Choroba zabijająca tkankę nerwową, zwłaszcza w 
kończynach i rogówce oka. W większości przypadków można było zahamować jej 
postępy za 
pomocą szeroko zakrojonej terapii opartej na DDS: diaminodiphenylosulfonie. Nie 
powstrzymana choroba prowadziła do zaniku mięśni, zniekształceń, zmian w 
pigmentacji 
skóry i ślepoty. Ponadto pacjent był narażony na wiele towarzyszących schorzeń, 
najczęściej 
jednak występowało niszczące inne tkanki zakażenie. Ofiara wyglądała jak 
pożerana żywcem. 
Choroba występowała nadzwyczaj rzadko i nie była zakaźna w potocznym sensie tego 
słowa. 
Być może jedynym statystycznie znaczącym sposobem zarażenia był długotrwały 
kontakt z 
chorym w dzieciństwie, w tropikalnym klimacie, w ciasnym pomieszczeniu i 
niehigienicznych warunkach.
Gdy jednak jedna część jej mózgu gorączkowo udzielała wyjaśnień, inna zaplątała 
się w 
pytania i uczucia. Trędowaty? Tutaj? Dlaczego mi o tym mówi? Była rozdarta 
między 
głęboko zakorzenionym wstrętem a współczuciem. Ta choroba przyciągała ją, a 
jednocześnie 
odpychała, gdyż nie poddawała się leczeniu, była nieuleczalna jak sama śmierć. 
Musiała 
zaczerpnąć głęboko tchu, nim zdołała się odezwać.
– Co mam w tej sprawie zrobić? – zapytała.
– No cóż... – Przyglądał się jej uważnie, zupełnie jakby sądził, że rzeczywiście 
może 
jakoś temu zaradzić. – Nic. Nie dlatego o tym wspomniałem. – Zerwał się nagle na 
nogi i dał 
wyraz swemu niepokojowi, spacerując po podłodze z łuszczącą się farbą. Choć nie 
ważył 
wiele, deski skrzypiały lekko z każdym jego krokiem. – Rozpoznanie postawiono 
stosunkowo 
wcześnie. Stracił tylko dwa palce. Chorobę wykrył jeden z lepszych techników 
laboratoryjnych w naszym szpitalu okręgowym. Stan pacjenta nie zmienia się już 
od ponad 
dziewięciu lat. Mówię ci o tym tylko po to, żeby sprawdzić, czy się... 
brzydzisz. 
Trędowatych. Ja się kiedyś brzydziłem – ciągnął ze skrzywioną twarzą. – Ale 
przyzwyczaiłem się.
Nie dał jej czasu na odpowiedź. Mówił dalej, jakby się spowiadał.
– Osiągnąłem już punkt, w którym nie patrzę na niego jak na uosobienie trądu. 
Nigdy 
jednak nie zapominam o jego chorobie. – Mówił o czymś, czego nie potrafił sobie 
wybaczyć. 
– To częściowo jego wina – usprawiedliwiał się. – On również nigdy o niej nie 
zapomina. Nie 
uważa się za Thomasa Covenanta, pisarza. Mężczyznę. Istotę ludzką. Uważa się za 
Thomasa 
Covenanta, trędowatego.
Nie przestawała wpatrywać się w niego bez wyrazu, aż wreszcie spuścił wzrok.
– Ale nie w tym rzecz. Chciałem zapytać, czy masz opory przed spotkaniem z nim?
– Nie – odparła ostrym tonem. Tę twardość zachowała raczej do siebie, niż 
kierowała do 
niego. – Jestem lekarzem. Zajmowanie się chorymi to mój zawód. Nadal jednak nie 
rozumiem, dlaczego chcesz, żebym tam pojechała?
Woreczki pod jego oczyma zadrgały, jakby ją o coś błagał.
– Nie mogę ci tego powiedzieć.
– Nie możesz mi powiedzieć. – Cichy głos maskował jej paskudny nastrój. – Jak 
mogę 
mu pomóc, jeśli nawet nie będę wiedziała, dlaczego z nim rozmawiam?
– Możesz go skłonić, żeby sam ci to powiedział – odparł doktor Berenford 
rozpaczliwym 
tonem bezradnego starca. – O to właśnie mi chodzi. Chcę, żeby cię zaakceptował. 
Sam 
wyznał ci, co się dzieje. W ten sposób nie będę musiał złamać obietnicy.
– Postawmy sprawę jasno. – Nie próbowała już ukrywać gniewu. – Proponujesz, 
żebym 
do niego pojechała i tak po prostu zażądała, żeby zdradził mi swe tajemnice. 
Zupełnie 
nieznajoma osoba zjawia się pod jego drzwiami i chce się dowiedzieć, co go 
dręczy, tylko 
dlatego, że doktor Berenford potrzebuje czyjejś opinii. Będę miała szczęście, 
jeśli nie każe 
mnie aresztować za wtargnięcie na teren prywatny.
Doktor, milcząc, stawił przez chwilę czoło jej sarkazmowi i oburzeniu. Wreszcie 
westchnął.
– Wiem. On już taki jest. Nic by ci nie powiedział. Zamyka się w sobie od tak 
dawna... – 
W następnej chwili jego głos stał się ostry z bólu. – Sądzę jednak, że się myli.
– W takim razie powiedz mi, o co chodzi – nalegała Linden.
Otworzył i zamknął usta, poruszył dłońmi w błagalnym geście. Opanował się.
– Zaraz. Po kolei. Najpierw muszę się przekonać, który z nas jest w błędzie. 
Jestem mu to 
dłużny. Pani Roman w niczym nie pomoże. To medyczna decyzja. Tyle że ja nie 
potrafię jej 
podjąć. Próbowałem, ale nie potrafię.
Prostota, z jaką przyznał się do porażki, zwabiła ją w sidła. Linden była 
zmęczona, 
brudna i rozgoryczona, a jej umysł poszukiwał drogi ucieczki. Niemniej ta prośba 
o pomoc 
była zbyt bliska impulsom kierującym jej życiem. Zacisnęła dłonie w poczuciu 
nieuchronności. Po chwili podniosła wzrok. Jego twarz obwisła, zupełnie jakby 
ciężar 
śmiertelności wyczerpał mięśnie.
– Znajdź mi jakiś pretekst do tych odwiedzin – powiedziała bezbarwnym, 
profesjonalnym 
tonem.
Z trudem zdołała znieść wyraz ulgi na jego twarzy.
– To się da zrobić – rzekł wyraźnie ożywiony. Sięgnął do kieszeni marynarki, 
wydobył z 
niej książkę w miękkiej oprawie i podał ją Linden. Na brązowawej okładce 
widniały słowa:
Albo sprzedam duszę za winę
powieść
THOMAS COVENANT
– Poproś go o autograf. – Stary odzyskał pewność siebie. – Niech zacznie mówić. 
Jeśli 
przebijesz się przez jego skorupę, coś się wydarzy.
Przeklęła się w duchu. Nie miała pojęcia o powieściach. Nigdy nie nauczyła się 
rozmawiać z nieznajomymi o niczym oprócz ich objawów. Spodziewając się 
krępującej 
sytuacji, poczuła coś na kształt wstydu. W końcu umartwiała się już od tak 
dawna, że nie 
czuła ani śladu szacunku do tych części swej osobowości, które wciąż pozostały 
zdolne do 
tego uczucia.
– Po spotkaniu z nim będę chciała z tobą porozmawiać – rzuciła stłumionym 
głosem. – 
Nie mam jeszcze telefonu. Gdzie mieszkasz?
Jej zgoda sprawiła, że wrócił do poprzedniego zachowania, pełnego ironii i 
troski. 
Wyjaśnił jej, gdzie znajduje się jego dom, ponownie zaproponował pomoc i 
podziękował za 
to, że zgodziła się zaangażować w sprawy Thomasa Covenanta. Gdy wyszedł, była 
zdumiona, 
że Berenford najwyraźniej nie poczuł się rozgoryczony, iż musiał się przed nią 
przyznać do 
bezradności.
Mimo to, gdy usłyszała, jak schodzi po schodach, poczuła się opuszczona, 
zupełnie jakby 
musiała teraz sama dźwigać brzemię, którego nigdy nie potrafi zrozumieć.
Dręczyło ją złowieszcze przeczucie, zignorowała je jednak. Nie miała żadnego 
innego 
możliwego do zaakceptowania wyjścia. Siedziała chwilę bez ruchu, spoglądając ze 
złością na 
pozbawione okien żółte ściany, po czym poszła wziąć prysznic.
Gdy umyła już całe ciało mydłem i wodą, włożyła burą suknię, która zawsze 
skutecznie 
minimalizowała jej kobiecość, po czym poświęciła kilka minut na sprawdzenie 
zawartości 
torby lekarskiej. Zawsze miała wrażenie, że czegoś w niej brakuje. Było tak 
wiele rzeczy, 
których mogła kiedyś potrzebować, a nie była w stanie ich dźwigać. Teraz, gdy 
stanęła w 
obliczu nieznanego, zaopatrzenie torby wydawało się szczególnie 
niewystarczające. 
Wiedziała jednak z doświadczenia, że bez torby czułaby się naga. Westchnęła ze 
znużenia, 
zamknęła za sobą drzwi i zeszła na dół, do samochodu.
Jechała powoli, by dać sobie czas na zapoznanie się z okolicą. Kierując się 
wskazówkami 
doktora Berenforda, po chwili znalazła się w centrum miasta.
Blask późnopopołudniowego słońca i parne powietrze sprawiały, że domy wyglądały 
jak 
spocone, a sklepy zdawały się odchylać od gorących chodników. Gmach sądu, ze 
swym 
matowobiałym marmurem i dachem podtrzymywanym kamiennymi głowami olbrzymów 
wspartymi na pseudogreckich kolumnach, sprawiał wrażenie zupełnie niezdolnego do 
wypełniania swej funkcji.
Na chodnikach było stosunkowo tłoczno – ludzie wracali z pracy – wzrok Linden 
przyciągnęła jednak grupka widoczna pod gmachem sądu. Na stopniach stała 
przedwcześnie 
postarzała kobieta z trójką małych dzieci, odziana w bezkształtną koszulę, która 
wyglądała na 
uszytą z tkaniny workowej. Dzieci były ubrane w jutowe worki. Twarz miała 
poszarzałą i 
pozbawioną wyrazu, zupełnie jakby bieda i zmęczenie znieczuliły ją i nie dbała 
już nawet o 
los wygłodzonych maleństw. Wszyscy czworo trzymali krótkie kijki zaopatrzone w 
prymitywne tabliczki.
Widniały na nich czerwone trójkąty. W każdy w nich wpisane było tylko jedno 
słowo: 
Pokutujcie.
Ignorowali przechodniów. Stali bezmyślnie na schodach, zupełnie jakby był to 
jakiś akt 
pokuty, który doprowadził ich do otępienia. Linden poczuła ukłucie w sercu na 
widok ich 
moralnej i fizycznej nędzy. Takim ludziom nie mogła w niczym pomóc.
Po trzech minutach wyjechała poza granice miasta.
Droga prowadziła teraz przez zaorane doliny, leżące między lesistymi wzgórzami. 
Poza 
miastem nietypowy dla tej pory roku upał i wilgoć nie były tak okrutne dla 
wszystkiego, 
czego tknęły. Powietrze połyskiwało od tej pogody, zalewając słonecznym blaskiem 
świeżo 
wzeszłe zboże, porośnięte plątaniną trawy i zielska stoki oraz drzewa o 
pokrytych pączkami 
gałęziach. Nastrój Linden poprawiał się, w miarę jak okolica coraz wyraźniej 
ukazywała swą 
urodę, zwiastując nadchodzenie wieczoru. Zbyt wielką część życia spędziła w 
miastach. 
Nadal jechała powoli, pragnąc nacieszyć się wątłą nadzieją, że wreszcie znalazła 
coś, co 
przyniesie jej radość.
Przejechawszy jakieś dwie mile, ujrzała z prawej strony otwarte pole, gęsto 
porośnięte 
mleczem i dziką gorczycą. Po jego drugiej stronie, pod wyrastającą w odległości 
ćwierci mili 
ścianą drzew, stał biały drewniany dom. Bliżej szosy, pod lasem, widać było 
jeszcze dwa czy 
trzy inne, lecz to biały budynek przyciągał jej uwagę, zupełnie jakby był 
jedynym nadającym 
się do zamieszkania obiektem w okolicy.
Biegła ku niemu polna droga. Odchodziły od niej odnogi prowadzące do innych 
budynków, lecz główna gałąź wiodła prosto do białego domu.
Przy wejściu ustawiono drewnianą tablicę. Choć farba wyblakła, a w desce widać 
było 
kilka starych, nieregularnych dziur przypominających ślady po kulach, napis 
wciąż był 
czytelny: Haven Farm.
Linden zebrała się na odwagę i skręciła w polną drogę.
Nagle, bez ostrzeżenia, dostrzegła kącikiem oka plamę barwy ochry. Pod znakiem 
stał 
jakiś człowiek w długim płaszczu.
Co to?
Wydawało się, że mężczyzna pojawił się znikąd. Przed chwilą widziała tam tylko 
tablicę.
Zaskoczona, szarpnęła odruchowo kierownicę, chcąc uniknąć niebezpieczeństwa, 
które 
było już za nią. Natychmiast odzyskała panowanie nad samochodem i nacisnęła 
hamulec. 
Spojrzała we wsteczne lusterko.
Ujrzała w nim starca w szacie koloru ochry. Był wysoki, chudy, bosy i brudny. 
Długa, 
siwa broda i przerzedzone włosy powiewały wokół jego głowy jak opętane.
Postąpił krok w jej kierunku, wychodząc na drogę, po czym złapał się 
konwulsyjnie za 
pierś i osunął na ziemię.
Wydała z siebie ostrzegawczy jęk, choć w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby ją 
usłyszeć. Ruszała się błyskawicznie, choć miała wrażenie, że znalazła się w 
filmie 
puszczonym w zwolnionym tempie. Przekręciła kluczyk w stacyjce, złapała za torbę 
i 
otworzyła drzwi. Ogarnął ją niepokój, strach przed śmiercią, przed 
niepowodzeniem, lecz 
doświadczenie pomogło jej nad nim zapanować. W mgnieniu oka podbiegła do 
staruszka.
Wydawał się czymś dziwnym na tej drodze. Nie pasował do dzisiejszej epoki, do 
świata, 
który znała. Płaszcz stanowił jego jedyny strój. Był tak zniszczony, jakby 
nieznajomy nosił go 
od lat. Rysy mężczyzny były ostre. Dzikości przydała im nędza lub fanatyzm. 
Słabnący blask 
słońca sprawiał, że jego zwiędła skóra wyglądała jak martwe złoto.
Nie oddychał.
Lekarska rutyna kazała jej przystąpić do akcji. Uklękła obok niego i sprawdziła 
mu tętno. 
Jej duszę wypełnił jednak lament. Starzec w przyprawiający o mdłości sposób 
przypominał 
jej ojca. Gdyby żył wystarczająco długo, by zestarzeć się i postradać rozum, 
mógłby teraz być 
tą nieruchomą, niezwykłą postacią. Nie wyczuwała tętna.
Budził w niej wstręt. Jej ojciec popełnił samobójstwo. Ludzie, którzy to robili, 
zasługiwali na śmierć. Wygląd starca obudził w Linden wspomnienie własnego 
krzyku, który 
niósł się echem w jej uszach, jakby nigdy już nie miał ucichnąć.
Nieznajomy był umierający. Jego mięśnie zwiotczały już, łagodząc ból wywołany 
atakiem. A ona była lekarzem.
Otworzyła torbę z pewnością nabytą dzięki długiej praktyce, z samozaparciem, 
które 
wzięło górę nad wstrętem. Wydobyła latarkę i sprawdziła źrenice.
Były równej wielkości i reagowały na światło.
Można jeszcze było go uratować.
Przesunęła mu szybko głowę, odchyliła ją do tyłu, by udrożnić drogi oddechowe, 
po 
czym położyła obie dłonie na mostku, wsparła się na nich całym ciężarem i 
przystąpiła do 
reanimacji.
Rytm masażu serca i sztucznego oddychania utrwalił się w niej tak głęboko, że 
wykonywała go odruchowo: piętnaście silnych uciśnięć mostka dłońmi, a następnie 
dwa 
głębokie wdmuchnięcia powietrza w usta, z jednoczesnym zaciśnięciem nosa. Smak 
był 
odrażający – wstrętny i gnilny – zupełnie jakby starzec zęby miał zżarte 
próchnicą lub 
podniebienie toczyła mu gangrena. Omal nie zemdlała. Odraza natychmiast wywołała 
ostre, 
fizyczne mdłości, jak gdyby pokosztowała wydzieliny z czyraka. Była jednak 
lekarzem i 
musiała wykonywać swą pracę.
Piętnaście. Dwa.
Piętnaście. Dwa.
Nie pozwoliła sobie na najdrobniejsze zakłócenie rytmu.
Mimo to przez mdłości zaczął się przebijać strach. Wyczerpanie. Przegrana. 
Reanimacja 
była tak męcząca, że jedna osoba nie była w stanie wykonywać jej dłużej niż 
kilka minut. 
Jeśli starzec wkrótce nie wróci do życia...
Oddychaj, do cholery, mamrotała w przerwach między ruchami. Piętnaście. Dwa. Do 
cholery. Oddychaj. Tętna wciąż nie było.
Dyszała już gwałtownie. Zawroty głowy wezbrały w niej niczym fala ciemności. 
Powietrze zdawało się stawiać opór jej płucom. Upał i zachodzące słońce 
utrudniały jej 
wyraźne widzenie starca. Jego napięcie mięśniowe opadło do zera. Opuściły go 
wszelkie 
oznaki życia.
Oddychaj!
Przerwała nagle i złapała za torbę. Ręce jej drżały. Zacisnęła mocno palce, 
wyciągając z 
opakowania jednorazową strzykawkę, ampułkę adrenaliny i igłę do wstrzyknięć 
dosercowych. 
Starając się zapanować nad drżeniem, napełniła strzykawkę i usunęła bańkę 
powietrza. Choć 
sytuacja wymagała pośpiechu, poświęciła moment na przetarcie kawałka 
pokrywającej chudą 
pierś skóry alkoholem. Następnie wkłuła się delikatnie między żebra i 
wstrzyknęła mu 
adrenalinę do serca.
Odłożyła strzykawkę i zaryzykowała jedno uderzenie pięścią w mostek. Nic to nie 
dało.
Z przekleństwem na ustach wznowiła reanimację.
Potrzebowała pomocy. Nie mogła jej jednak w żaden sposób znaleźć. Gdyby 
przerwała 
akcję ratowniczą, by zawieźć go do miasta albo poszukać telefonu, starzec 
umarłby. Jeśli 
jednak doprowadzi się do wyczerpania, ratując go sama, czeka go taki sam los.
Oddychaj!
Nie oddychał. Jego serce nie biło. Usta cuchnęły mu jak u trupa. Cała ta mordęga 
wydawała się bez sensu.
Linden jednak nie rezygnowała.
Czuła w sobie cały tragizm swego życia. Nazbyt wiele lat poświęciła na naukę 
skutecznej 
walki ze śmiercią, by mogła się teraz poddać. Była za młoda, zbyt słaba i 
zanadto 
nieświadoma, by uratować ojca, matce zaś pomóc nie mogła, teraz jednak 
wiedziała, co trzeba 
zrobić, i jeśli była w stanie tego dokonać, nie mogła zrezygnować. Gdyby to 
zrobiła, 
zdradziłaby samą siebie.
Przed jej oczyma pojawiły się mroczki. Powietrze przesycały wilgoć i zapach 
porażki. 
Ramiona miała ciężkie jak z ołowiu, a płuca krzyczały z bólu za każdym razem, 
gdy 
wdmuchiwała powietrze do gardła starca. Leżał bezwładnie. Po jej twarzy ściekały 
gorące łzy 
wściekłości i pragnienia. Nie rezygnowała jednak.
Była już półprzytomna, gdy przez leżącego przebiegło drżenie. Zaczerpnął 
chrapliwie 
powietrza w płuca.
Natychmiast opuściła ją siła woli. Krew uderzyła jej do głowy. Bezwładnie padła 
u jego 
boku.
Gdy odzyskała władzę w mięśniach do tego stopnia, że mogła unieść głowę, oczy 
przesłaniała jej mgła, a twarz lśniła od potu. Starzec stał, skupiając na niej 
wzrok. Spojrzenie 
intensywnie niebieskich oczu dodało jej sił niczym pomocna dłoń współczucia. 
Wydawał się 
niewiarygodnie wysoki i zdrowy. Samą swą postawą zaprzeczał temu, że 
kiedykolwiek był 
bliski śmierci. Wyciągnął ku niej ręce łagodnym ruchem i pomógł jej wstać. Gdy 
otoczył ją 
ramionami, wsparła się na nim bezwładnie, niezdolna oprzeć się jego uściskowi.
– Ach, córko moja, nie lękaj się.
Głos miał ochrypły z żalu i czułości.
– Nie przegrasz, bez względu na wszystkie jego napaści. Na świecie jest również 
i miłość.
Nagle wypuścił Linden z objęć i cofnął się o krok. W jego oczach zalśnił rozkaz.
– Bądź wierna.
Wpatrywała się w niego tępo, gdy odwrócił się i oddalił od niej, idąc po polu. 
Wokół jego 
płaszcza zakołysały się mlecz i dzika gorczyca. Plamy przed oczyma sprawiały, że 
ledwie go 
dostrzegała. Pachnący piżmem wietrzyk poruszył jego włosami, które w chwili, gdy 
tarcza 
słońca dotknęła horyzontu, upodobniły się do aureoli. Starzec rozpłynął się w 
wilgotnym 
powietrzu i zniknął.
Chciała go zawołać, lecz powstrzymało ją wspomnienie jego oczu.
„Bądź wierna”.
Głęboko w piersi jej serce zadrżało z niepokoju.
2. Coś zniszczonego
Po chwili drżenie ogarnęło również kończyny. Odniosła wrażenie, że jej skóra 
stanęła w 
płomieniach, zupełnie jakby skupiły się na niej promienie słońca. Poczuła kurcz 
w mięśniach 
brzucha.
Starzec zniknął. Objął ją ramionami, jak gdyby miał do tego prawo, a potem 
zniknął.
Bała się, że jej jelita zaraz się zbuntują.
Po chwili przesunęła wzrok ku miejscu, gdzie niedawno leżał nieznajomy. 
Zobaczyła 
pozostawioną na ziemi strzykawkę, odrzucone opakowania i pustą ampułkę, a także 
ledwo 
dostrzegalny ślad ciała.
Przeszył ją dreszcz. Zaczęła się uspokajać.
A więc starzec istniał naprawdę. Jego zniknięcie było złudzeniem. Oczy 
wprowadziły ją 
w błąd.
Przeszukała wzrokiem okolicę, sądząc, że go dostrzeże. Nie powinien tak 
odchodzić. 
Potrzebował opieki i obserwacji, dopóki jego stan uzna za bezpieczny. Nie 
zobaczyła jednak 
nieznajomego. Nie zważając na dziwną niechęć, jaką nagle poczuła, weszła za nim 
w dziką 
gorczycę. Gdy jednak dotarła na miejsce, w którym zniknął jej z oczu, nic nie 
znalazła.
Zbita z tropu, wróciła na drogę. Nie chciała rezygnować Z udzielenia pomocy 
nieznajomemu, wyglądało jednak na to, że nie ma wyboru. Mamrocząc coś pod nosem, 
poszła 
po torbę.
Śmieci pozostałe po reanimacji wepchnęła do jednej z plastikowych torebek, które 
zawsze nosiła ze sobą. Następnie wróciła do samochodu, usiadła na przednim 
siedzeniu i 
zacisnęła mocno obie dłonie na kierownicy, co miało jej pomóc wrócić do 
rzeczywistości.
Nie pamiętała, po co przyjechała na Haven Farm, dopóki jej wzroku nie 
przyciągnęła 
leżąca na sąsiednim siedzeniu książka.
Niech to szlag!
Czuła się rozpaczliwie nie przygotowana do konfrontacji z Thomasem Covenantem.
Przez chwilę zastanawiała się, czy po prostu nie złamać obietnicy, którą złożyła 
doktorowi Berenfordowi. Włączyła silnik i zaczęła zawracać, lecz powstrzymało ją 
wspomnienie wyrazu oczu starca. Ów błękit nie lśniłby zadowoleniem, gdyby nie 
dotrzymała 
przyrzeczenia. Ponadto uratowała nieznajomemu życie, co było dla niej ważniejsze 
niż 
wszelkie trudności czy umartwienia. Gdy wreszcie ruszyła z miejsca, podjechała 
polną drogą 
prosto pod biały drewniany dom, zostawiając za sobą pył i zachodzące słońce.
Jego blask nadawał budynkowi odcień czerwieni, zupełnie jakby dom przeradzał się 
na 
jej oczach. Gdy już zaparkowała samochód, musiała przezwyciężyć kolejny przypływ 
niechęci. Nie chciała mieć do czynienia z Thomasem Covenantem. Nie dlatego, że 
był 
trędowaty, lecz z uwagi na fakt, iż był kimś tajemniczym i gwałtownym, i chyba 
tak 
nieobliczalnym, że bał się go nawet doktor Berenford.
Cóż, przyrzekła jednak... Wzięła w rękę książkę, wysiadła z samochodu i podeszła 
do 
drzwi frontowych, licząc na to, że załatwi całą sprawę przed zapadnięciem 
zmroku.
Poświęciła moment na przygładzenie włosów, po czym zastukała do drzwi.
Odpowiedziała jej cisza.
Jej barki dygotały jeszcze pod wpływem niedawnego wysiłku. Zmęczenie i wstyd 
sprawiły, że nie była w stanie ponownie unieść ręki. Musiała zapanować nad sobą, 
by 
zapukać po raz drugi.
Nagle do jej uszu dobiegł zbliżający się odgłos ciężkich kroków. Wyczuwała w 
nich 
gniew.
Drzwi otworzyły się znienacka i ujrzała przed sobą mężczyznę, chudą postać w 
starych 
dżinsach i koszulce, kilka cali wyższą od niej. Mógł mieć ze czterdzieści lat. 
Jego twarz była 
bardzo wyrazista, a usta zacięte, jak wykute w kamieniu. Policzki miał zryte 
bruzdami 
zmartwień, oczy zaś przypominały węgielki, zdolne rozgorzeć ogniem. Włosy nad 
czołem 
były pokryte siwizną, jakby własne myśli postarzyły go bardziej niż upływ czasu.
Był doszczętnie wyczerpany. Niemal odruchowo zauważyła zaczerwienione białkówki 
i 
obrzękłe powieki, bladość skóry, gorączkową niepewność ruchów. Albo był chory, 
albo 
przeżywał straszliwy stres.
Otworzyła usta, by przemówić, lecz nie zdążyła się odezwać. Rozważał jej 
obecność 
przez mgnienie oka, po czym warknął:
– Cholera jasna, gdybym chciał przyjmować gości, wywiesiłbym szyld!
Zatrzasnął jej drzwi przed nosem.
Zamrugała kilka razy. Z tyłu zbierała się już ciemność. Jej niepewność 
przerodziła się w 
gniew. Walnęła w drzwi tak mocno, że aż zadudniły.
Wrócił niemal natychmiast. Jego głos ociekał jadem.
– Może nie rozumie pani po angielsku. Powiedziałem...
Odparła jego mordercze spojrzenie szyderczym uśmiechem.
– Nie powinien pan nosić dzwonka albo czegoś w tym rodzaju?
Zamurowało go. Zmrużył oczy, poddając ją ponownej ocenie. Gdy odezwał się raz 
jeszcze, mówił wolniej, jakby próbował ocenić niebezpieczeństwo, które niosło 
jej pojawienie 
się.
– Jeśli pani o tym wie, nie muszę pani ostrzegać.
Skinęła głową.
– Nazywam się Linden Avery. Jestem lekarzem.
– I nie boi się pani trędowatych.
Jego sarkazm był ciężki jak pałka, potrafiła jednak odwdzięczyć się tym samym.
– Gdybym bała się chorych, wybrałabym inny zawód.
Spojrzał na nią spode łba, dając wyraz niedowierzaniu.
– Nie potrzebuję lekarza – odpowiedział jednak krótko i zaczął zamykać drzwi po 
raz 
drugi.
– A więc to pan się boi – wychrypiała.
Jego twarz spochmurniała.
– Czego pani chce, pani doktor? – wycedził, wbijając w nią każde słowo niczym 
sztylet.
Ku przerażeniu Linden, jego kontrolowana gwałtowność pozbawiła ją pewności 
siebie. 
Spróbowała jednak po raz drugi spojrzeć mu w oczy, które były dla niej zbyt 
potężne. 
Zawstydził ją ten widok. Książkę – pretekst do przyjścia tutaj – ściskała w 
dłoni, którą jednak 
schowała za plecami. Nie potrafiła skłamać, zrobić tego, co zaproponował jej 
doktor 
Berenford. Nie przychodziła jej też do głowy inna odpowiedź. Wyraźnie widziała, 
że 
Covenant potrzebuje pomocy. Jeśli jednak o nią nie prosił, jakież miała wyjście?
Nagle coś sobie przypomniała.
– Ten starzec powiedział mi: „Bądź wierna” – odrzekła, nim miała czas, by w 
siebie 
całkowicie zwątpić.
Zdumiała ją reakcja Covenanta. Jego oczy rozbłysły zaskoczeniem i strachem. 
Barki mu 
zadrżały, a szczęka opadła. Wtem zamknął za sobą drzwi. Stanął przed nią, 
wysuwając 
gniewnie głowę do przodu.
– Jaki starzec?
Nie ulękła się jego żaru.
– Stał pod pana domem. Staruszek w płaszczu koloru ochry. Gdy tylko go 
zobaczyłam, 
stracił przytomność. – Poczuła zimny, przelotny dotyk zwątpienia. Nieznajomy 
zbyt łatwo 
przyszedł do siebie. Czyżby zaaranżował całą tę sytuację? Niemożliwe! Jego serce 
przestało 
bić. – Musiałam się namęczyć jak diabli, żeby go uratować. A potem po prostu 
sobie poszedł.
Wojowniczość Covenanta zniknęła bez śladu. Chwytał się jej spojrzenia jak tonący 
brzytwy. Jego dłonie rozsunęły się. Dopiero teraz zauważyła, że brak mu dwóch 
ostatnich 
palców prawej ręki. Na tym, który ongiś był środkowy, nosił ślubną obrączkę z 
białego złota. 
Jego głos był bolesnym zgrzytem, dobywającym się z głębi gardła.
– Już go nie ma?
– Nie ma.
– Starzec w płaszczu koloru ochry?
– Tak.
– Uratowała go pani?
Słońce skryło się za horyzontem. Postać Covenanta roztapiała się w ciemności.
– Tak.
– I co powiedział?
– Już panu mówiłam. – Niepewność uczyniła ją niecierpliwą. – Powiedział: „Bądź 
wierna”.
– Powiedział to pani?
– Tak!
Spuścił wzrok z jej twarzy.
– Ognie piekielne. – Skurczył się nagle, jakby dźwigał na plecach worek pełen 
okrucieństwa. – Miej litość. Nie mogę tego znieść.
Odwrócił się, oparł o drzwi i otworzył je, lecz powstrzymał się na chwilę.
– Dlaczego pani?
Następnie wszedł do domu i zamknął za sobą drzwi, a Linden została sama w 
wieczornym półmroku. Poczuła się jak kiedyś – osierocona.
Nie poruszyła się, dopóki potrzeba zrobienia czegoś, podjęcia jakiejś czynności, 
która na 
nowo uczyniłaby świat znajomym miejscem, nie skłoniła jej do powrotu do 
samochodu. 
Usiadła za kierownicą jak ogłuszona i zaczęła się zastanawiać.
„Dlaczego pani?”
Cóż to miało znaczyć? Była lekarzem, a starzec potrzebował pomocy. To proste. O 
co 
chodziło Covenantowi?
Niemniej starzec nie powiedział tylko: „Bądź wierna”, lecz również: „Nie 
przegrasz, bez 
względu na wszystkie jego napaści”.
Jego? Czyżby miał na myśli Covenanta? Czy starał się ją przed czymś ostrzec? A 
może 
sugerowało to istnienie jakiegoś innego związku między nim a pisarzem? Co ich ze 
sobą 
łączyło? A może z nią?
Nikt nie mógłby zasymulować zatrzymania akcji serca!
Zapanowała nad rozproszonymi myślami. Cała ta sytuacja nie miała sensu. Mogła 
być 
pewna jedynie tego, że Covenant rozpoznał starca na podstawie jej opisu, 
natomiast można 
było wątpić, czy jest psychicznie zrównoważony.
Ściskając cały czas mocno kierownicę, zapaliła silnik i cofnęła samochód, by 
zawrócić. 
Była przekonana, że problem dręczący Covenanta jest poważny, lecz zwiększało to 
tylko jej 
gniew na doktora Berenforda, który niczego jej nie wyjaśnił. Polna droga była 
słabo widoczna 
w półmroku. Linden włączyła reflektory i wrzuciła bieg, by dokończyć manewru.
Wtem zatrzymała się, słysząc krzyk, który brzmiał tak, jakby pochodził z ust 
wypełnionych stłuczonym szkłem. Wrzask przebił się przez pomruk silnika. Odłamki 
dźwięku wbijały się jej w uszy. Krzyczała kobieta, dręczona bólem lub obłąkana.
Głos dobiegał z domu Covenanta.
W jednej chwili Linden wyskoczyła z samochodu, czekając na drugi krzyk.
Nie usłyszała nic. W niektórych pokojach paliły się światła, lecz nie poruszał 
się tam 
żaden cień. Nocy nie mąciły odgłosy przemocy. Zatrzymała się, gotowa pognać do 
środka. 
Wsłuchiwała się uważnie w ciszę. Wrzask się nie powtórzył.
Na dłuższą chwilę ogarnęło ją niezdecydowanie. Czy powinna stawić czoło 
Covenantowi 
i zażądać wyjaśnień? Czy też odjechać? Spotkała się już z jego wrogością. Jakie 
miała 
prawo... Pełne prawo, jeśli torturował jakąś kobietę. Jak jednak mogła mieć 
pewność? Doktor 
Berenford mówił, że to kwestia medyczna.
Doktor Berenford...
Miotając przekleństwa, wskoczyła do samochodu, nacisnęła gaz i ruszyła naprzód 
przy 
akompaniamencie stukotu żwiru i piachu.
Po dwóch minutach wróciła do miasteczka. Tam jednak musiała zwolnić, zmuszona 
zwracać uwagę na znaki drogowe.
Gdy dotarła do domu dyrektora, dostrzegała jedynie zarys budynku na tle nocnego 
nieba. 
Front gmachu wyglądał srogo, jakby to również było miejsce, w którym ukrywa się 
tajemnice. Linden nie wahała się jednak. Weszła szybko po schodach i załomotała 
do 
frontowych drzwi.
Prowadziły one na osłoniętą żaluzjami werandę, która stanowiła coś w rodzaju 
strefy 
neutralnej, oddzielającej mieszkanie od świata zewnętrznego. Gdy zapukała, na 
tarasie 
rozbłysło światło. Doktor Berenford otworzył wewnętrzne drzwi, zamknął je za 
sobą i 
wpuścił Linden.
Uśmiechnął się na przywitanie, lecz unikał jej spojrzenia, jakby miał powody do 
obaw. 
Dostrzegała tętno pulsujące w woreczkach pod jego oczyma.
– Doktorze Berenford – odezwała się ponurym głosem.
– Proszę cię – powiedział z błagalnym gestem. – Julius.
– Doktorze Berenford. – Nie była pewna, czy chce przyjaźni tego człowieka. – Kim 
ona 
jest?
Opuścił wzrok.
– Ona?
– Kobieta, która krzyczała.
Sprawiał wrażenie, że nie może spojrzeć jej w twarz.
– Nic ci nie powiedział – wyszeptał zmęczonym głosem.
– Nic.
Zastanawiał się przez chwilę, po czym skierował ją skinieniem dłoni ku dwóm 
bujanym 
fotelom stojącym na końcu werandy.
– Usiądź, proszę. Tu jest chłodniej. – Stracił nagle wątek. – Ta fala upałów 
musi się 
kiedyś skończyć.
– Doktorze! – napadła na niego. – On ją torturuje.
– Nieprawda. – Nagle ogarnął go gniew. – Wybij to sobie natychmiast z głowy. 
Robi dla 
niej wszystko, co tylko może. Cokolwiek ją dręczy, nie on jest tego przyczyną.
Wytrzymała spojrzenie Berenforda, starając się ocenić jego szczerość, aż 
wreszcie 
nabrała pewności, że jest przyjacielem Thomasa Covenanta, bez względu na to, 
jaki jest jego 
stosunek do niej.
– Opowiedz mi wszystko – zażądała stanowczo.
Jego twarz stopniowo odzyskała typowy dla niego wyraz ironii.
– Nie usiądziesz? – zapytał.
Ruszyła zdecydowanym krokiem ku bujanym fotelom i spoczęła na jednym z nich. 
Berenford zgasił natychmiast lampę i zza żaluzji napłynął mrok.
– Po ciemku lepiej mi się myśli.
Nim jej oczy zdążyły się przyzwyczaić do ciemności, usłyszała, że drugi fotel 
zaskrzypiał 
pod ciężarem jego ciała.
Przez pewien czas jedynymi słyszalnymi odgłosami były skrzypienie fotela i 
cykanie 
świerszczy.
– Nie wszystko ci powiem – odezwał się nagle. – O pewnych sprawach sam nic nie 
wiem, 
a innych nie chcę zdradzić. Niemniej to ja cię w to wpakowałem, jestem ci zatem 
winien 
pewne wyjaśnienia.
Zaczął mówić głosem przypominającym głos nocy. Słuchała go w stanie zawieszenia 
– w 
połowie skoncentrowana, jakby był pacjentem podającym objawy, w połowie zaś 
pogrążona 
w myślach o wychudłym, gwałtownym człowieku, który z tak wielkim zdumieniem i 
bólem 
zapytał: „Dlaczego pani?”
– Przed jedenastoma laty Thomas Covenant był autorem jednego bestsellera. Miał 
piękną 
żonę imieniem Joan i malutkiego synka, Rogera. Nie znosi teraz tej powieści. 
Mówi, że jest 
naiwna. Żonę i syna jednak nadal kocha. Albo tak mu się zdaje. Ja sam w to 
wątpię. Jest 
niewyobrażalnie lojalny. To, co on nazywa miłością, ja nazwałbym raczej 
lojalnością wobec 
własnego bólu. Jedenaście lat temu nabawił się zakażenia prawej dłoni, które 
okazało się 
trądem. Trzeba było amputować dwa palce. Wysłano go do leprozorium w Luizjanie. 
Joan 
rozwiodła się z nim, by uchronić Rogera przed dorastaniem w kontakcie z 
trędowatym. 
Sądząc z tego, co opowiada Covenant, jej decyzja była w pełni uzasadniona. 
Naturalny 
niepokój matki o dziecko. Myślę, że stara się ją usprawiedliwić. Uważam, że po 
prostu się 
bała. Myśl o tym, co choroba Hansena może zrobić z jej mężem, nie wspominając 
już o niej i 
o Rogerze, przeraziła ją. Uciekła. – Jego ton sugerował wzruszenie ramionami. – 
Ale to tylko 
domysły. Faktem jest, że rozwiodła się z nim, a on się temu nie sprzeciwił. Po 
kilku 
miesiącach rozwój choroby powstrzymano i Covenant wrócił na Haven Farm. Sam. To 
nie 
był dla niego dobry okres. Wszyscy jego sąsiedzi się wyprowadzili. Niektórzy z 
mieszkańców 
naszego pięknego miasta usiłowali go stąd wygnać. Parę razy trafił do szpitala. 
Za drugim 
razem był półżywy... – Odniosła wrażenie, że doktor Berenford wzdrygnął się na 
to 
wspomnienie. – Choroba znowu się uaktywniła. Odesłaliśmy go do leprozorium. 
Kiedy 
wrócił do domu, wszystko się zmieniło. Wydawało się, że odzyskał spokój. 
Utrzymuje 
psychiczną równowagę już od dziesięciu lat. Jest może nieco ponury i trudno by 
go określić 
towarzyskim, ale można z nim nawiązać kontakt, zachowuje się rozsądnie i jest 
zdolny do 
współczucia. Rokrocznie płaci rachunki za kilku z naszych ubogich pacjentów.
Doktor westchnął.
– Wiesz co, to dziwne. Ci sami ludzie, którzy usiłowali mnie nawrócić, uważają, 
że on 
również potrzebuje zbawienia. Jest trędowaty, nie chodzi do kościoła i nie brak 
mu pieniędzy. 
Niektórzy z naszych dewotów uważają to za obelgę wobec Wszechmocnego.
Zawodowa strona osobowości Linden przyjęła fakty, które przedstawiał doktor 
Berenford, i wzięła poprawkę na jego osobiste reakcje. Drugi fragment jej osoby, 
pogrążony 
w zadumie, przywołał jednak przed jej oczy wspomnienie Covenanta. Stopniowo jego 
wyrażająca gwałtowne pragnienie twarz stała się dla niej bardziej rzeczywista. 
Dostrzegała 
wyryte przez samotność bruzdy oraz gorycz widoczną wyraźnie w twarzy. 
Przyciągała ją ta 
sztywna fizjonomia, zupełnie jakby dostrzegła kogoś znajomego. Ostatecznie 
świetnie znała 
gorycz, utratę i osamotnienie.
Niemniej przemowa doktora nasunęła jej wiele pytań. Chciała wiedzieć, jak 
Covenant 
odnalazł równowagę. Co go odmieniło? Gdzie poznał odpowiedź tak potężną, że 
potrafiła 
obronić go przed nędzą jego życia? I co obecnie spowodowało, że ją utracił?
– Od tego czasu – ciągnął doktor Berenford – wydał siedem powieści. W nich 
właśnie 
najlepiej widać różnicę. Och, wspominał o trzech czy czterech innych, których 
nie oddał do 
druku, ale nic o nich nie wiem. Rzecz w tym, że gdybyś o tym nie wiedziała, nie 
potrafiłabyś 
uwierzyć, że ten bestseller i pozostałe siedem książek napisał ten sam człowiek. 
Ma rację co 
do pierwszej. To tandeta. Tani melodramat. Ale te inne... Gdybyś przeczytała 
Albo sprzedam 
duszę za winę, zobaczyłabyś, że stawia tam tezę, iż niewinność to coś 
wspaniałego, tyle że 
pociąga za sobą bezsilność. Wina jest mocą. Ci, którzy potrafią być skuteczni, 
zawsze są 
winni, ponieważ wykorzystanie mocy jest winą, a tylko winni mogą osiągnąć 
skuteczność. 
Zważ, że chodzi mu o skuteczność służącą dobru. Tylko potępieni mogą zostać 
zbawieni.
Linden nie mogła usiedzieć w miejscu. Rozumiała przynajmniej jeden związek 
zachodzący między winą a skutecznością. Popełniła morderstwo i z tego właśnie 
powodu 
została lekarzem. Wiedziała, że ludzi podobnych do niej przyciąga moc, gdyż 
dzięki niej 
mogą uwolnić się od winy. Nie odkryła jednak nic – żadnego balsamu czy leku – co 
potwierdzałoby tezę, że potępieni mogą zostać zbawieni. Być może Covenantowi 
udało się 
oszukać doktora Berenforda. Może mimo wszystko był szaleńcem, obłąkańcem 
kryjącym się 
za zmyślną maską równowagi. A może wiedział o czymś, czego ona nie była 
świadoma.
O czymś, czego potrzebowała.
Poczuła ukłucie strachu. Dostrzegła nagle noc, poczuła pręty oparcia fotela 
wbijające się 
jej w plecy, usłyszała świerszcze. Pragnęła uciec od konieczności ponownej 
konfrontacji z 
Covenantem. W mroku kłębiły się groźne możliwości. Musiała jednak dowiedzieć 
się, co jej 
zagraża. Gdy doktor Berenford przestał mówić, zachowywała milczenie tak długo, 
jak tylko 
mogła, nim wreszcie powtórzyła słabym głosem swe pierwsze pytanie.
– Kim ona jest?
Westchnął. Fotel pozostawił w powietrzu kilka drgnięć, nim wreszcie całkowicie 
znieruchomiał.
– Jego byłą żoną, Joan – padła odpowiedź.
Linden wzdrygnęła się. Ta informacja wyjaśniła jej dostatecznie wyraźnie, z 
jakiego 
powodu Covenant wydawał się tak wynędzniały i rozgorączkowany. To jednak nie 
wystarczało.
– Dlaczego wróciła? Co się z nią dzieje?
Stary znowu zaczął się kołysać w fotelu.
– Znowu jesteśmy w punkcie, w którym byliśmy po południu. Nie mogę ci tego 
powiedzieć. Nie mogę ci zdradzić, dlaczego wróciła, ponieważ wyznał mi to w 
tajemnicy. 
Jeśli ma rację...
Umilkł.
– A co się z nią dzieje, nie potrafię ci powiedzieć, bo sam tego nie wiem – 
dodał.
Wpatrzyła się w jego niewidoczną w ciemności nocy twarz.
– I dlatego mnie w to wpakowałeś?
– Tak.
Jego odpowiedź brzmiała jak uznanie faktu własnej śmiertelności.
– Są tu też inni lekarze. Albo mogłeś wezwać specjalistę. – Poczuła gwałtowny 
ucisk w 
gardle. – Dlaczego ja? – zapytała, przełknąwszy z wysiłkiem ślinę.
– No cóż, przypuszczam... – Teraz w jego tonie wyczuła ironiczny uśmieszek. – 
Mógłbym powiedzieć, że zdobyłaś wielkie umiejętności. Faktem jest jednak, że 
pomyślałem 
o tobie dlatego, iż wydawałaś się odpowiednia. Moglibyście się dogadać z 
Covenantem, 
gdybyście tylko dali sobie szansę.
– Rozumiem. – Jęknęła bezgłośnie. Czy to aż tak oczywiste? Czy po tylu 
wysiłkach, które 
włożyłam w ukrycie tej sprawy, nadal wszystko widać? By się bronić, podniosła 
się z 
miejsca. Zadawniona gorycz nadała jej głosowi gderliwy ton. – Mam nadzieję, że 
odpowiada 
ci zabawa w Boga.
Milczał przez długą chwilę.
– Jeśli sądzisz, że mi to odpowiada, to się mylisz – odrzekł cicho. – Nie tak to 
widzę. Po 
prostu nie potrafię sobie poradzić. Dlatego poprosiłem cię o pomoc.
Pomoc, warknęła w duchu Linden. Jezu Chryste! Nie wyraziła jednak oburzenia na 
głos. 
Doktor Berenford raz jeszcze przebił się do jej wrażliwości, dotknął nerwów 
kierujących jej 
zachowaniem. Ponieważ nie chciała przyznać się do słabości, gniewu czy braku 
możliwości 
wyboru, przeszła obok niego i skierowała się ku drzwiom wyjściowym.
– Dobranoc – rzuciła bezbarwnym tonem.
– Dobranoc, Linden.
Nie zapytał jej, co zamierza zrobić. Być może ją zrozumiał. Albo zabrakło mu 
odwagi.
Wsiadła do samochodu i ruszyła z powrotem na Haven Farm. Jechała powoli, 
starając się 
uporządkować dzisiejsze wydarzenia i swoje w nich miejsce. To prawda, że nie 
miała teraz 
wyboru, nie było to jednak skutkiem bezradności, lecz raczej faktu, że już go 
dokonała. 
Zrobiła to dawno temu, kiedy zdecydowała, że będzie lekarzem. Świadomie 
postanowiła stać 
się tym, kim była teraz. A jeśli niektóre z konsekwencji tej decyzji sprawiały 
jej ból... cóż, 
wszędzie było pełno bólu. Zasługiwała na ten, który przypadał jej w udziale.
Dopiero gdy dotarła do polnej drogi, zdała sobie sprawę, że zapomniała zapytać 
doktora 
Berenforda o starca.
Widziała już światła domu Covenanta. Budynek rysował się migotliwie na tle 
szeregu 
mrocznych drzew niczym jasność, którą za chwilę miały połknąć puszcza i noc. 
Bliski pełni 
księżyc pogłębiał tylko to wrażenie. Jego blask przeradzał pole w srebrne 
jezioro, 
niesamowite i bezdenne, nie mógł jednak dotknąć czarnych drzew ani skrytego w 
ich cieniu 
domu. Linden zadrżała, czując wilgoć w powietrzu. Zaciskała mocno dłonie na 
kierownicy, 
wytężając zmysły, jakby oczekiwała jakiegoś dramatycznego wydarzenia.
W odległości dwudziestu jardów od domu zatrzymała się. Zaparkowała samochód na 
otwartej przestrzeni, tak by padał na niego blask księżyca.
„Bądź wierna”.
Nie wiedziała, jak to się robi.
Musiał go ostrzec blask reflektorów. Gdy podeszła do frontowych drzwi, na ganku 
zapaliła się lampa. Covenant wyszedł na spotkanie Linden. Jego wyprostowana, 
odpychająca 
sylwetka rysowała się ostro na tle żółtego światła padającego zza jego pleców. 
Nie potrafiła 
odczytać wyrazu jego twarzy.
– Doktor Avery. – Jego głos był ostry jak dźwięk piły. – Proszę stąd odjechać.
– Nie. – Trudno jej było oddychać, wskutek czego musiała mówić krótkimi, 
urywanymi 
zdaniami. – Muszę ją najpierw zobaczyć.
– Ją? – zapytał.
– Pana byłą żonę.
Umilkł na chwilę.
– Co jeszcze powiedział pani ten sukinsyn? – wychrypiał wreszcie.
Zignorowała jego gniew.
– Pan potrzebuje pomocy.
Zgarbił się, jakby usiłował zdusić nasuwające się riposty.
– On się myli. Nie potrzebuję pomocy. Nie potrzebuję pani. Proszę stąd odjechać.
– Nie. – Nie straciła odwagi. – Ma rację. Jest pan wykończony. Samotna opieka 
nad nią 
wyczerpuje pana siły. Mogę panu pomóc.
– Nie może pani – wyszeptał, zaprzeczając gwałtownie jej słowom. – Ona nie 
potrzebuje 
lekarza. Trzeba ją tylko zostawić w spokoju.
– Uwierzę w to, kiedy ją zobaczę.
Napiął mięśnie, jakby obawiał się, że Linden spróbuje wtargnąć do środka.
– To teren prywatny. Jeśli pani nie odjedzie, wezwę szeryfa.
Wściekała ją ta niesamowita sytuacja, w jakiej się znalazła.
– Do cholery z tym! – warknęła. – Czego się pan boi?
– Pani.
Jego głos brzmiał złowrogo i zimno.
– Mnie? Nawet mnie pan nie zna.
– Tak samo, jak pani mnie. Nie wie pani, co się tu dzieje. Nie jest pani w 
stanie tego 
zrozumieć. I nie zaangażowała się pani w to z własnego wyboru. – Jego słowa 
cięły ją niczym 
miecze. – To Berenford panią w to wpakował. Tamten starzec... – Przełknął ślinę. 
– 
Uratowała go pani – warknął. – Uratowała go pani i on panią wybrał, pani jednak 
nie ma 
pojęcia, co to znaczy. Nawet się pani nie domyśla, do czego panią wybrał. Do 
diabła, nie 
pozwolę na to! Proszę stąd odjechać.
– Co pan ma z tym wspólnego? – Poszukiwała na oślep odpowiedzi. – Skąd 
przypuszczenie, że to łączy się z panem?
– Ja to wiem.
– Co takiego pan wie? – Nie potrafiła znieść jego protekcjonalnej odmowy. – Co 
jest w 
panu tak niezwykłego? Trąd? Czy sądzi pan, że daje on panu wyłączne prawa do 
samotności i 
bólu? To arogancja. Na świecie są też inni ludzie, którzy cierpią, i nie trzeba 
być trędowatym, 
żeby ich zrozumieć. Co jest w panu tak cholernie niezwykłego?
Jej gniew powstrzymał go. Nie widziała jego twarzy, dostrzegła jednak, że 
przesunął się, 
chcąc przyjrzeć się jej ponownie.
– We mnie nic – odparł po chwili namysłu. – Ale to ja jestem w środku całej tej 
sprawy, a 
nie pani. Znam ją. Pani nie. Tego nie można wyjaśnić. Nie ma pani pojęcia, co 
pani robi.
– To niech mi pan o tym opowie. Wytłumaczy mi. Żebym mogła podjąć właściwą 
decyzję.
– Doktor Avery – odezwał się nagle ochrypłym głosem. – Może cierpienie nie jest 
czymś 
prywatnym. Może choroba i ból są własnością publiczną. Ale to jest prywatne.
Głębia jego pasji uciszyła ją. Szarpała się w myślach z Covenantem, lecz nie 
potrafiła 
znaleźć żadnego punktu zaczepienia. Wiedział więcej od niej. Więcej też 
wycierpiał, więcej 
zapłacił i więcej się nauczył. Nie mogła jednak się wycofać. Potrzebowała 
jakiegoś 
wyjaśnienia. Nocne powietrze było gęste i wilgotne. Zamazywało znaczenie gwiazd. 
Ponieważ nie miała innych argumentów, wykorzystała przeciw niemu własne 
niezrozumienie.
– „Bądź wierna”, to nie wszystko, co mi powiedział – rzekła wyraźnie.
Covenant odskoczył do tyłu. Linden czekała bez ruchu, licząc na to, że chęć 
poznania 
prawdy każe mu przemówić.
– A co jeszcze? – zapytał stłumionym tonem.
– „Nie przegrasz, bez względu na wszystkie jego napaści”. – Przerwała nagle, nie 
chcąc 
zdradzić reszty. Ramiona Covenanta zaczęły dygotać. Bezlitośnie wykorzystała 
zdobytą 
przewagę. – O kim mówił? O panu?
Nie odpowiedział. Przycisnął dłonie do twarzy, by stłumić emocje.
– A może chodziło o kogoś innego? Czy ktoś skrzywdził Joan?
Nim Covenant zdążył zacisnąć zęby, wyrwał się spomiędzy nich jęk bólu.
– A może coś ma spotkać mnie? Co ten starzec ma ze mną wspólnego? Dlaczego 
powiedział pan, że on mnie wybrał?
– On panią wykorzystuje. – Jego głos tłumiły dłonie przyciśnięte do ust. 
Opanował się 
jednak. Kiedy je opuścił, przemawiał cichym, słabym głosem, przywodzącym na myśl 
sypiący się popiół. – On jest jak Berenford. Uważa, że potrzebna mi pomoc. 
Myśli, że tym 
razem sobie nie poradzę. – W jego głosie powinna brzmieć gorycz, lecz potrafił 
ją stłumić. – 
Jedyna różnica między nimi polega na tym, że on wie to, co ja.
– Więc niech mi pan o tym opowie – zażądała po raz kolejny Linden. – Pozwoli mi 
zrozumieć.
Wyprostował się siłą woli, unosząc głowę na tle światła.
– Nie. Być może nie potrafię pani powstrzymać, ale w żadnym razie nie mogę pani 
na to 
pozwalać. Nie przyłożę do tego ręki. Jeśli jest pani zdecydowana się w to 
wplątać, będzie 
pani musiała znaleźć jakiś sposób, by zrobić to za moimi plecami. – Umilkł. 
Wydawało się, 
że skończył. – I proszę powiedzieć temu sukinsynowi Berenfordowi, że choć raz 
mógłby mi 
zaufać! – ryknął wściekle.
W jej głowie kłębiły się różne myśli. Miała ochotę zawołać: A dlaczego miałby 
panu 
ufać? Pan nie ufa nikomu! Gdy jednak zaczerpnęła tchu, powietrze przeszył krzyk.
Wrzask kobiety, ochrypły i ohydny. Nie było możliwe, by taki głos, kogoś 
porażonego 
tak jadowitą grozą, należał do człowieka przy zdrowych zmysłach. Przenikliwe 
wycie 
zdawało się dobiegać z samego serca nocy. Nim wybrzmiało, Linden minęła już 
Covenanta i 
pobiegła ku drzwiom. Złapał ją za ramię, lecz wyrwała się z uścisku jego 
kalekiej dłoni i 
odtrąciła go na bok.
– Jestem lekarzem.
Nie dając mu czasu na pozwolenie lub odmowę, otworzyła gwałtownie drzwi i wpadła 
do 
środka.
Znalazła się w salonie, który – choć były w nim dywany i regały z książkami – 
wydawał 
się opustoszały. Nie dostrzegła w nim obrazów ani ozdób, a jedynym meblem była 
długa, 
miękka kanapa, przed którą stał niski stolik. Sprzęty te zajmowały środek 
pokoju, co 
ułatwiało poruszanie się po otaczającej je przestrzeni.
Rozejrzała się po pomieszczeniu, po czym ruszyła krótkim korytarzem prowadzącym 
do 
kuchni. W niej również stół i dwa drewniane krzesła o prostych oparciach 
ustawiono na 
samym środku izby. Minęła je i skręciła do następnego korytarza. Covenant pędził 
za nią. 
Minęła dwoje otwartych drzwi – do łazienki i do jego sypialni – i wreszcie 
dotarła do 
trzecich, znajdujących się na końcu.
Były zamknięte.
Natychmiast chwyciła za klamkę.
Złapał ją za nadgarstek.
– Niech pani posłucha.
Jego głos musiał coś wyrażać – naleganie, ból, cokolwiek – nie potrafiła jednak 
tego 
dosłyszeć.
– Musi pani to zrozumieć. Jest tylko jeden sposób, by zranić człowieka, który 
stracił 
wszystko. Oddać mu coś zniszczonego.
Ścisnęła klamkę wolną dłonią. Puścił ją.
Otworzyła drzwi i weszła do pokoju.
Paliły się w nim wszystkie światła.
Joan siedziała na metalowym łóżku, stojącym na środku pomieszczenia. Nogi i ręce 
miała 
skrępowane pasmami materiału, które pozwalały jej siadać lub kłaść się, lecz 
uniemożliwiały 
zetknięcie dłoni. Długą bawełnianą koszulę nocną, pokrywającą wychudłe członki, 
całkowicie wymięła w swym cierpieniu.
Na szyi miała zawieszoną na srebrnym łańcuszku ślubną obrączkę z białego złota.
Nie patrzyła na Covenanta. Wbiła wzrok w Linden, wykrzywiając twarz w szalonej 
furii. 
W jej oczach była wściekłość. Miała oczy obłąkanej lwicy. Z gardła dobywały się 
jęki. Spod 
bladej skóry sterczały kości.
Linden poczuła przerażający wstręt. Nie była w stanie myśleć. Jeszcze nigdy nie 
spotkała 
się z podobną wściekłością. Gwałciła ona wszystkie jej wyobrażenia o chorobie 
czy bólu, 
paraliżowała reakcje. To nie była zwykła ludzka słabość albo cierpienie 
podniesione do 
poziomu rozpaczy, lecz czyste okrucieństwo, skoncentrowane i mordercze. Zmusiła 
się do 
wykonania jakiegokolwiek ruchu. Gdy jednak zbliżyła się do kobiety i wyciągnęła 
na próbę 
rękę, Joan kłapnęła zębami jak podrażniony kot. Linden odskoczyła mimo woli.
– Słodki Boże! – wydyszała. – Co jej jest?
Związana uniosła głowę i wydała z siebie potępieńczy wrzask bólu.
Covenant nie odzywał się. Skrzywił twarz w wyrazie żałoby. Podszedł do Joan, 
rozwiązał 
węzeł krępujący lewy nadgarstek i uwolnił jej rękę. Natychmiast spróbowała go 
drapnąć, 
wytężając całe ciało, by go dosięgnąć. Uchylił się i złapał ją za przedramię.
Linden patrzyła z bezgłośną rozpaczą, jak pozwala, by paznokcie Joan przeorały 
grzbiet 
jego prawej dłoni. Ze szram popłynęła krew. Kobieta wysmarowała nią palce, po 
czym 
uniosła je do ust i zaczęła ssać chciwie.
Wydawało się, że smak krwi przywrócił jej na chwilę świadomość. Niemal 
natychmiast z 
twarzy zniknął wyraz obłędu. Oczy złagodniały i wypełniły się łzami, a usta 
zadrżały.
– Och, Tom – odezwała się słabym, drżącym głosem. – Tak mi przykro. Nie mogę... 
On 
siedzi w mojej głowie i nie potrafię go wygnać. Nienawidzi cię. Każe mi... każe 
mi...
Załkała rozpaczliwie. Jasność umysłu przysparzała jej okrutnych cierpień.
Usiadł na łóżku obok niej i objął ją ramionami.
– Wiem. – Jego głos wypełnił pokój bólem. – Rozumiem.
– Tom – lamentowała. – Tom. Pomóż mi.
– Pomogę ci. – W jego tonie brzmiała obietnica, że zniesie wszelkie cierpienia, 
poświęci 
absolutnie wszystko, nie cofnie się przed żadnym okrucieństwem. – Gdy tylko 
będzie gotowy, 
uwolnię cię.
Jej wątłe kończyny rozluźniły się powoli, a łkanie przycichło. Była zmęczona. 
Gdy 
położył ją na łóżku, zamknęła oczy i zasnęła, trzymając palce w ustach jak małe 
dziecko.
Wyjął ze stojącego na stole obok łóżka pudełka papierową chusteczkę do nosa i 
przycisnął ją do grzbietu dłoni. Później, czułym gestem, wyjął palce Joan z jej 
ust i ponownie 
przywiązał rękę. Dopiero wtedy spojrzał na Linden.
– To nie boli – wyjaśnił. – Grzbiety dłoni mam nieczułe od wielu lat.
Z jego twarzy zniknął wyraz udręki. Pozostało na niej jedynie zmęczenie 
trwającym od 
bardzo dawna cierpieniem, którego nie był w stanie złagodzić.
Patrząc, jak jego krew wsiąka w chusteczkę, pomyślała, że powinna opatrzyć jego 
rany. 
Praktyczna część jej osobowości jednak zawiodła, okazała się bowiem bezradna 
wobec Joan. 
Nie byłaby teraz w stanie go dotknąć. Nie umiała sprostać temu, co widziała. Na 
chwilę jej 
oczy wypełniły się łzami. Tylko fakt, że od dawna przywykła do powściągliwości, 
powstrzymał ją od płaczu. Jedynie determinacja sprawiła, że nie uciekła w noc.
– A teraz powie mi pan, co jej jest – powiedziała nieustępliwym głosem.
– Tak – wyszeptał. – Chyba powiem.
3. Zobowiązanie
Bez słowa powiódł ją z powrotem do salonu. Dotykał niepewnie dłonią jej 
ramienia, 
jakby obawiał się najmniejszego zetknięcia z drugim człowiekiem. Kiedy usiadła 
na kanapie, 
wskazał na zadrapania i zostawił ją na moment samą. Ucieszyła się z chwili 
samotności. 
Oszołomiło ją niepowodzenie. Potrzebowała czasu, by odzyskać panowanie nad sobą.
Co się z nią stało? Nie miała pojęcia, czym jest zło. Nawet nie wierzyła w jego 
istnienie. 
Mimo to ujrzała je w dzikim głodzie Joan. Nauczono ją postrzegać świat w 
kategoriach 
zaburzeń funkcji i choroby, leczenia i terapii, sukcesu lub śmierci. Słowa takie 
jak dobro i zło 
nie miały dla niej znaczenia. Ale Joan! Skąd brało się tak nienawistne 
okrucieństwo? I w jaki 
sposób...
Gdy Covenant wrócił, z prawą dłonią owiniętą białym bandażem, wbiła w niego 
wzrok, 
domagając się wyjaśnień.
Stanął przed nią, nie patrząc jej w oczy. Zgarbił się, co nadało mu wygląd 
człowieka 
przegranego. Skóra w kącikach jego oczu marszczyła się, jak dotknięta trwogą. 
Jego usta 
jednak nauczyły się oporu. Wykrzywiła je długotrwała odmowa.
– Teraz pani rozumie, dlaczego nie chciałem, żeby się pani o niej dowiedziała – 
wymamrotał po chwili. Zaczął spacerować po pokoju.
– Nie wie o niej nikt... – słowa brzmiały tak, jakby wyszarpywał je z sekretnego 
zakątka 
serca – ...poza Berenfordem i panią Roman. Prawo raczej nie pochwala ludzi, 
którzy więżą 
innych, nawet jeśli ci są w takim stanie. Nie mam żadnych uprawnień do opieki 
nad nią. 
Powinienem oddać ją w ręce władz. Niemniej jednak już tak długo obywam się bez 
dobrodziejstw prawa, że guzik mnie to obchodzi.
– Ale co jej jest?
Nie potrafiła uwolnić głosu od drżenia. Była zbyt napięta, by mówić spokojnie.
Westchnął.
– Musi mnie ranić. Dręczy ją ta żądza. Dlatego jest taka gwałtowna. To najlepszy 
sposób, 
w jaki może się ukarać.
Analityczna część natury Linden przebudziła się nagle. To paranoik – pomyślała, 
krzywiąc się w duchu. Cierpi na paranoję.
– Ale dlaczego? – zapytała. – Co się jej stało?
Zatrzymał się, popatrzył na nią, jakby chciał ocenić jej zdolność do przyjęcia 
prawdy, i 
ponownie zaczął chodzić w kółko.
– Oczywiście Berenford patrzy na to inaczej – wyszeptał. – Wydaje mu się, że to 
problem 
psychiatryczny. Nie próbował dotąd mi jej odebrać jedynie dlatego, że rozumie, z 
jakiego 
powodu chcę się nią opiekować. Przynajmniej częściowo. Jego żona jest 
sparaliżowana i 
nigdy nie przyszłoby mu do głowy, żeby obciążyć opieką nad nią kogoś innego. Nie 
powiedziałem mu, że Joan gustuje we krwi.
Uchylał się od odpowiedzi na jej pytanie. Zmusiła się do zachowania 
cierpliwości.
– A czy to nie jest problem psychiatryczny? Czy doktor Berenford był w stanie 
wykluczyć przyczyny organiczne? Cóż innego mogłoby to być?
Covenant zawahał się.
– On nie wie, co się dzieje – powiedział słabym głosem.
– W kółko powtarza pan to samo. To zbyt wygodne.
– Nie – odparł. – To nie jest wygodne. To jest prawda. Brak pani danych, by to 
zrozumieć.
– Skąd ma pan taką cholerną pewność? – Powstrzymywała się z tak wielką siłą, że 
jej 
głos zabrzmiał ochryple. – Połowę życia spędziłam na pomaganiu cierpiącym.
Miała ochotę dodać: Czy nie może pan wbić sobie do łba, że jestem lekarzem? Te 
słowa 
uwięzły jej jednak w gardle. Zawiodła...
Spuścił na chwilę wzrok, jakby unieszczęśliwiała go myśl, że Linden może jednak 
mieć 
niezbędne dane. Wtem potrząsnął gwałtownie głową. Gdy znowu zaczął mówić, nie 
potrafiła 
odgadnąć, jakiego rodzaju odpowiedzi postanowił jej udzielić.
– O niczym bym nie wiedział, gdyby nie zadzwonili do mnie jej rodzice – rzekł. – 
Przed 
jakimś miesiącem. Nie przepadają za mną zbytnio, ale to doprowadziło ich do 
białej gorączki. 
Opowiedzieli mi wszystko, co wiedzieli. Można powiedzieć, że to stara historia. 
Jedyne, co w 
niej nowe, to ból. Joan rozwiodła się ze mną, kiedy się dowiedzieliśmy, że mam 
trąd. 
Jedenaście lat temu. Zabrała Rogera i wróciła do rodziców. Uważała, że jest 
usprawiedliwiona... do licha, przez wiele lat ja również tak sądziłem. Dzieci są 
bardziej 
podatne na zarażenie trądem niż dorośli. Dlatego to zrobiła. Dla dobra Rogera. 
Ale nic to jej 
nie dało. W głębi duszy była przekonana, że mnie zdradziła. Trudno jest wybaczyć 
sobie 
porzucenie kogoś, kogo się kocha. Kto potrzebuje pomocy. To pozbawia szacunku 
dla siebie. 
Jak trąd. Zżera człowieka. W krótkim czasie robi z niego moralnego kalekę. 
Znosiła to przez 
pewien okres. Potem zaczęła szukać lekarstwa.
Głos Covenanta i informacje, które jej przekazywał, uspokoiły Linden. Gdy 
spacerował 
po pokoju, zaczęła dostrzegać, jak ostrożne i celowe są wszystkie jego ruchy. 
Omijał stolik, 
jakby był on dla niego zagrożeniem. Raz za razem omiatał wzrokiem swe ciało: 
dłonie, 
ramiona, nogi, klatkę piersiową, zupełnie jakby obawiał się, że zranił się, nie 
wiedząc o tym.
Czytała o takich zachowaniach. Tego typu oględziny nosiły nazwę WKS – Wizualna 
Kontrola Skóry. Podobnie jak ostrożność ruchów, stanowiła ona element dyscypliny 
niezbędnej do zatrzymania postępów tej choroby. Ze względu na uszkodzenie nerwów 
wywołane trądem, największym zagrożeniem dla jego zdrowia była możliwość, że 
uderzy się, 
oparzy, podrapie, skaleczy lub potłucze, nie wiedząc o tym. Nie opatrzyłby 
powstałej w ten 
sposób rany, co doprowadziłoby do zakażenia. Dlatego poruszał się tak ostrożnie, 
jak tylko 
mógł. Meble w jego domu ustawiono w ten sposób, by zminimalizować zagrożenie 
wywoływane przez wystające kanty, przeszkody i związane z nimi wypadki. Ponadto 
poddawał się regularnym oględzinom w poszukiwaniu oznak niebezpieczeństwa.
Obiektywne, profesjonalne spojrzenie na Covenanta pomogło jej z powrotem wczuć 
się w 
swą rolę. Stopniowo coraz łatwiej przychodziło jej słuchanie jego pokrętnych 
wyjaśnień bez 
zniecierpliwienia.
Nie przestawał mówić.
– Najpierw zwróciła się do psychologów. Chciała wierzyć, że cała sprawa zrodziła 
się w 
jej umyśle, a umysł można naprawić, jak złamaną rękę. Ulegała wszystkim 
psychologicznym 
modom, tak jak niektórzy ludzie zmieniają samochody. Co roku nowy. Zupełnie 
jakby 
problem miał charakter psychiczny, nie duchowy. Jej rodzice sądzili, że to nie 
ma sensu, ale 
starali się być tolerancyjni. Robili, co mogli, żeby stworzyć Rogerowi stabilny 
dom. Dlatego 
uznali, że wróciła do normy, kiedy dała sobie z tym spokój, ale wtedy 
przerzuciła się na 
kościoły. Cały czas byli przekonani, że religia to właściwa odpowiedź. No cóż, 
większości 
ludzi ona wystarcza, ale Joan nie znalazła w niej tego, czego potrzebowała. 
Religia była zbyt 
łatwa. Choroba cały czas się pogłębiała. Rok temu Joan stała się fanatyczką. 
Zabrała Rogera i 
przyłączyła się z nim do komuny. Jednej z tych grup, w których ludzie osiągają 
ekstazę 
poprzez upokorzenie, a przywódca namawia do miłości i zbiorowego samobójstwa. 
Musiała 
być dogłębnie zdesperowana. Przez większą część życia naprawdę chciała wierzyć 
jedynie w 
to, że jest zupełnie w porządku. Niemniej po tylu latach porażek opuściła ją 
odporność. Cóż 
miała do stracenia?
Linden nie była do końca przekonana. Bóg obchodził ją równie mało, co pojęcia 
dobra i 
zła. Mimo to pasja, z jaką mówił Covenant, przykuła jej uwagę. W jego oczach 
lśniły łzy 
gwałtowności i żalu, a zarys ust był ostry jak miecz. Wierzył w swe słowa.
Musiał dostrzec w jej twarzy niedowierzanie, gdyż jego głos nabrał gwałtowności 
przypominającej krzyk Joan.
– Nie musi pani wierzyć w Boga, by rozumieć, przez co przeszła. Cierpiała na 
przypadłość, na którą śmiertelnicy nie znają lekarstwa. Nie potrafiła nawet 
powstrzymać 
postępów wywołanej nią zgnilizny. Może nawet nie wiedziała, co właściwie stara 
się uleczyć. 
Szukała magii, jakiejś mocy, która mogłaby sięgnąć w głąb jej jaźni i 
uzdrowić... Gdy szuka 
się różnych sposobów na uleczenie i żaden nie pomaga, zaczyna się myśleć o 
ogniu. O 
wypaleniu bólu. Chciała się ukarać, znaleźć jakieś umartwienie adekwatne do jej 
wewnętrznego rozkładu.
Jego głos załamał się, lecz natychmiast odzyskał nad nim kontrolę.
– Ja wiem na ten temat wszystko, ale ona nie miała żadnej obrony. Otworzyła 
przed nim 
drzwi. Ujrzał w niej doskonałe narzędzie i zaczął jej używać. Używać jej, choć 
jest już zbyt 
uszkodzona, by pojąć, do czego mu służy.
Używać jej? Nie rozumiała go. Jaki on?
Covenant stłumił powoli gniew.
– Oczywiście jej rodzice nie mieli o niczym pojęcia. Jak mogliby to odgadnąć? 
Wiedzieli 
tylko, że jakieś sześć tygodni temu obudziła ich w środku nocy i zaczęła mówić 
bez sensu. 
Była prorokinią, miała wizję, Pan powierzył jej misję. Biada i pomsta 
niegodziwym, śmierć 
chorym i niewierzącym. Zrozumieli tylko tyle, że chce, żeby się zaopiekowali 
Rogerem. 
Zniknęła i od tej chwili już jej nie widzieli. Po paru tygodniach zadzwonili do 
mnie. Nie 
miałem z nią kontaktu. Usłyszałem o wszystkim dopiero od nich. Ale jakieś dwa 
tygodnie 
temu zjawiła się tutaj. Zakradła się nocą do mojego pokoju i próbowała 
rozszarpać mi twarz 
paznokciami. Gdyby nie była taka słaba, udałoby się jej. Z pewnością pokonała 
całą drogę na 
piechotę.
Sam sprawiał wrażenie zbyt wyczerpanego, by nadal chodzić po pokoju. 
Zaczerwienione 
oczy nadawały mu wygląd chorego. Jego dłonie drżały. Jak długo już nie wysypiał 
się 
porządnie ani nie zaznał spokoju? Dwa tygodnie? Gdy usiadł na przeciwległym 
końcu 
kanapy, Linden zwróciła się ku niemu, by nadal móc na niego patrzeć. W głębi 
umysłu 
zaczęła szukać jakiegoś sposobu na podanie mu środka uspokajającego.
– Od tego czasu opiekujemy się nią z Berenfordem – westchnął, – Wtajemniczyłem 
go, 
ponieważ jest jedynym lekarzem, którego znam. Jest przekonany, że mylę się co do 
niej, ale 
pomaga mi. A przynajmniej pomagał. Dopóki nie wciągnął w to pani. – Był zbyt 
zmęczony, 
by w jego głosie pobrzmiewała gorycz. – Ja staram się dotrzeć do niej na 
wszelkie możliwe 
sposoby, a on podaje jej leki, które mają rozjaśnić umysł. A przynajmniej 
uspokoić ją na tyle, 
żebym mógł ją nakarmić. Światło w jej pokoju włączone jest przez cały czas. 
Kiedy zostaje 
sama w ciemności, coś się z nią dzieje. Dostaje szału. Boję się, że złamie sobie 
rękę albo 
zrobi coś innego.
Umilkł. Najwyraźniej dotarł już do końca opowieści – albo zabrakło mu sił. 
Linden miała 
wrażenie, że jego wyjaśnienia nie są kompletne, wstrzymała się jednak z 
pytaniami. 
Potrzebował pomocy, chwili wytchnienia od napięcia.
– Może naprawdę powinna znaleźć się w szpitalu – powiedziała ostrożnie. – Jestem 
pewna, że doktor Berenford robi, co może, ale istnieje mnóstwo metod 
diagnostycznych, 
których nie sposób zastosować tutaj. Gdyby trafiła do szpitala...
– Gdyby trafiła do szpitala... – zwrócił się w jej stronę tak gwałtownie, że aż 
odskoczyła – 
...wsadziliby ją w kaftan bezpieczeństwa, karmili trzy razy dziennie, zrobili z 
jej mózgu 
galaretę za pomocą elektrowstrząsów i szpikowaliby ją lekami, aż wreszcie nie 
mogłaby 
rozpoznać własnego imienia, nawet gdyby sam Bóg ją zawołał, i wszystko to nic by 
nie dało! 
Do jasnej cholery, była moją żoną! – Potrząsnął prawą pięścią. – Do dziś noszę 
tę diabelną 
obrączkę!
– Czy to właśnie pana zdaniem robią lekarze? – Ogarnęła ją nagła wściekłość. 
Niepowodzenie zepchnęło ją do defensywy. – Znęcają się nad chorymi?
Zapanował z wysiłkiem nad gniewem.
– Lekarze starają się wyleczyć objawy, bez względu na to, czy je rozumieją. Nie 
zawsze 
im się udaje. W tym przypadku nie mogą pomóc.
– Skąd ta pewność? – Nie chciała z niego drwić, poczuła się jednak do tego 
zmuszona. – 
Niech mi pan powie, w jaki sposób pan jej pomaga.
Wzdrygnął się. Wściekłość i ból zderzyły się w nim ze sobą, zapanował jednak nad 
nimi.
– Przyszła do mnie – odpowiedział po prostu.
– Nie wiedziała, co robi.
– Ale ja wiem. – Była bezradna wobec jego nieustępliwości. – Dobrze to rozumiem. 
Tylko ja mogę jej pomóc.
Wezbrała w niej frustracja.
– Co pan rozumie?
Zerwał się na nogi. Władała nim namiętność. Mimo zmęczenia, żar serca pozwalał 
mu 
zachować siłę i wyprostowaną postawę. Jego wzrok przeszywał ją jak dłuto. Kiedy 
przemówił, słowa wypadły mu z ust oddzielnie, niby kawałki granitu.
– Jest opętana.
Linden zamrugała powiekami.
– Opętana?
Zdumiał ją. Nie mówił językiem, który rozumiała. Żyli w dwudziestym wieku. 
Medycyna 
nie traktowała opętania poważnie przynajmniej od stulecia. Podniosła się.
– Czy pan zwariował?
Spodziewała się, że może jednak się wycofa, lecz miał w sobie takie zasoby sił, 
do 
których jeszcze nie sięgnęła. Wytrzymał jej spojrzenie, a jego twarz – zmieniona 
i 
oczyszczona przez jakieś niezłomne przekonanie – uświadomiła Linden dobitnie 
głębię jej 
moralnego upadku. Kiedy odwrócił wzrok, nie zrobił tego dlatego, że był speszony 
lub 
pokonany, lecz dlatego, że chciał jej oszczędzić implikacji swej wiedzy.
– Widzi pani? – wyszeptał. – To kwestia doświadczenia. Po prostu nie jest pani w 
stanie 
tego zrozumieć.
– Na Boga! – wybuchnęła urażona. – To najbardziej aroganckie stwierdzenie, jakie 
słyszałam w życiu. Stoi pan tutaj, wygadując niesamowite rzeczy, a kiedy 
ośmielam się 
wątpić w pana słowa, natychmiast pan uznaje, że coś jest nie w porządku ze mną. 
Jak ma pan 
czelność...
– Doktor Avery – odezwał się cichym, ale groźnym głosem. – Nie powiedziałem, że 
coś 
jest nie w porządku z panią.
Nie słuchała go.
– Cierpi pan na klasyczną paranoję, panie Covenant, – Każdemu słowu nadawała 
zjadliwe 
brzmienie. – Sądzi pan, że każdy, kto nie chce panu uwierzyć, ma nie po kolei w 
głowie. To 
podręcznikowy przypadek.
W przypływie irracjonalnego oburzenia odwróciła się na pięcie i ruszyła ku 
drzwiom. 
Uciekała przed nim, jednocześnie usiłując rozpaczliwie przekonać samą siebie, że 
to nie 
ucieczka. Dogonił ją jednak i złapał za ramię. Odwróciła się błyskawicznie, 
jakby ją 
zaatakował.
Nie zrobił tego. Dłonie opadły mu wzdłuż ciała. Poruszały się kurczowo, jak 
gdyby 
pragnął wykonać jakieś błagalne gesty. Jego twarz była otwarta, a on sam 
sprawiał wrażenie, 
jakby się poddał. Linden dostrzegała intuicyjnie, że mogłaby go w tej chwili 
zapytać o 
cokolwiek, a on ze wszystkich sił starałby się jej odpowiedzieć.
– Proszę – wydyszał. – Jest pani w nieznośnej sytuacji, a ja nie ułatwiłem pani 
zadania. 
Ale proszę. Niech pani przynajmniej uwierzy, że wiem, co robię.
Odpowiedź pojawiła się w jej ustach niby napięta sprężyna, straciła jednak 
energię i 
rozpadła się. Linden była wściekła, nie dlatego, że miała do tego jakiekolwiek 
prawo, ale 
dlatego, że jego zachowanie dowiodło jej, jak wielki błąd popełniła. Przełknęła 
ślinę, by 
stłumić jęk. Omal nie wyciągnęła ku niemu ręki, by go przeprosić. Zasługiwał 
jednak na coś 
więcej niż przeprosiny.
– Rozważę ją – powiedziała z ostrożnością w głosie. Wolała nie patrzeć mu w 
oczy. – Nic 
nie zrobię, dopóki znowu z panem nie porozmawiam.
Wyszła z domu, nie kryjąc już, że ucieka przed wszystkim, czego przed chwilą 
doświadczyła. Jej dłonie poruszały się bezładnie, gdy otwierała drzwi samochodu 
i siadała za 
kierownicą.
Czując w ustach przywodzący na myśl chorobę smak klęski, pojechała do swego 
mieszkania.
Potrzebowała pocieszenia, lecz obskurne ściany i łuszczące się, obłażące 
podłogi, które 
pod naciskiem stóp jęczały jak ofiary, nie dawały otuchy. Zgodziła się tu 
zamieszkać 
dokładnie z tego powodu, lecz kobieta, która podejmowała ową decyzję, nie 
wiedziała 
jeszcze, co to znaczy nie sprostać wymaganiom stawianym przez jej zawód. Teraz – 
po raz 
pierwszy od piętnastu lat, które upłynęły od chwili morderstwa, gdy jej dłonie 
przyjęły 
brzemię krwi – łaknęła pociechy. W świecie, w którym żyła, nie można jednak było 
jej 
znaleźć.
Nie wiedziała, co ze sobą począć. Wyczerpana, położyła się do łóżka.
Napięcie i wilgotna pościel przez długi czas nie pozwalały jej zasnąć. Gdy 
wreszcie to się 
stało, sny Linden wypełniały pot i strach pośród gorącej nocy. Starzec, 
Covenant, Joan – 
wszyscy bredzili o jakimś Nim. Próbowali ją ostrzec. On, który opętał Joan w 
celu zbyt 
straszliwym, by o tym mówić. On, który chciał skrzywdzić ich wszystkich. 
Wreszcie jednak 
zapadła w głęboki sen i zło gdzieś zniknęło.
Obudziło ją pukanie do drzwi.
Głowę miała pełną koszmarów, a stukot brzmiał niepewnie, zupełnie jakby pukający 
był 
przekonany, że w mieszkaniu czai się jakieś niebezpieczeństwo. Była jednak 
lekarzem i 
musiała potraktować je jako rozkaz.
Gdy otworzyła oczy, jej mózg przeszył blask późnego poranka.
Wygramoliła się z trudem z łóżka, wsunęła w szlafrok i podeszła do drzwi.
Stała za nimi niska, nieśmiała kobieta o ruchliwych dłoniach i oczach 
unikających jej 
spojrzenia.
– Doktor Avery? Doktor Linden Avery? – zapytała zalęknionym głosem.
Linden odchrząknęła z wysiłkiem.
– Tak.
– Dzwonił doktor Berenford. – Kobieta sprawiała wrażenie, że nie ma pojęcia, co 
mówi. – 
Jestem jego sekretarką. Pani nie ma telefonu. Soboty mam wolne, ale zadzwonił do 
mnie do 
domu. Chce, żeby pani przyjechała. Powinien teraz być na wizytach.
– Mam przyjechać? – Przeszyło ją ukłucie lęku. – Dokąd?
– Powiedział, że pani będzie wiedziała dokąd. Jestem jego sekretarką – 
powtarzała 
uparcie kobieta. – Soboty mam wolne, ale zawsze chętnie mu pomagam. To dobry 
człowiek. 
Dobry lekarz. Jego żona miała heinemedinę. Naprawdę powinien teraz być na 
wizytach.
Linden zacisnęła powieki. Gdyby miała siłę, krzyknęłaby głośno: Dlaczego mi to 
robisz? 
Wycieńczyły ją jednak złe sny i zwątpienie.
– Dziękuję pani – wymamrotała i zamknęła drzwi.
Przez chwilę stała bez ruchu. Oparła się o drzwi, jakby chciała zamknąć je na 
zawsze. 
Miała ochotę krzyczeć. Doktor Berenford nie zadawałby sobie jednak tyle trudu, 
by ją 
wezwać, gdyby sprawa nie była pilna. Musiała jechać.
Włożyła to samo ubranie, które nosiła poprzedniego dnia, i przyczesała włosy. 
Zdała 
sobie sprawę, że dokonała wyboru. Minionej nocy w którejś chwili poprzysięgła 
wierność 
Covenantowi. Nie rozumiała, co dolega Joan ani jak były mąż zamierza jej pomóc, 
coś w nim 
jednak ją przyciągało. To, co tak bardzo ją rozwścieczyło, również głęboko ją 
poruszyło. Była 
wrażliwa na osobliwy urok jego gniewu, jego rozpaczliwe położenie i zdecydowane 
postanowienie dochowania wierności byłej żonie.
Wychyliła pośpiesznie szklankę soku pomarańczowego, po czym zeszła do samochodu.
Dzień już w tej chwili był nienaturalnie gorący. Blask słońca raził jej oczy. 
Gdy wjechała 
na polną drogę wiodącą do domu Covenanta, czuła się dziwnie oszołomiona i 
obojętna, 
zupełnie jakby to, co się działo, było halucynacją. Kiedy dostrzegła ciemną 
plamę na ścianie, 
w pierwszej chwili pomyślała, że wzrok ją myli.
Zaparkowała obok samochodu doktora Berenforda i wyskoczyła na zewnątrz, by 
lepiej 
się przyjrzeć.
Obok drzwi biel ściany zakłócał duży, prymitywnie nakreślony trójkąt. Miał 
czerwonawoczarny kolor zakrzepłej krwi. Gwałtowność gestu, z jakim go 
namalowano, 
przekonała ją, że rzeczywiście użyto do tego krwi.
Zerwała się do biegu.
Wpadła do salonu i zauważyła, że pokój również nosił ślady obecności intruza. 
Meble 
pozostawiono nietknięte, lecz cała reszta była zbryzgana i nasiąknięta krwią. 
Wylano jej tu 
całe wiadra. Powietrze przepełniała przyprawiająca o mdłości słodkawa woń.
Na podłodze, obok stolika, leżała strzelba.
Linden ścisnęło w żołądku. Zasłoniła dłońmi usta, by nie krzyknąć głośno. Taka 
ilość 
krwi nie mogła pochodzić z jednego ludzkiego ciała. Doszło tu do jakiejś 
masakry...
Wtem dostrzegła doktora Berenforda. Siedział w kuchni przy stole, ściskając w 
dłoniach 
filiżankę. Spoglądał na Linden.
Podeszła do niego.
– Co, u licha... – zaczęła.
Powstrzymał ją ostrzegawczym gestem.
– Nie mów głośno – poprosił cicho. – On zasnął.
Przez chwilę wytrzeszczała tylko oczy na dyrektora szpitala, była jednak 
przyzwyczajona 
do niespodziewanych zdarzeń i szybko odzyskała panowanie nad sobą. Zupełnie 
jakby 
chciała mu udowodnić, że potrafi zachować spokój, znalazła filiżankę, nalała 
sobie trochę 
kawy ze stojącego na piecu dzbanka i usiadła na drugim z krzeseł stojących przy 
starym stole 
o pociągniętym lakierem blacie.
– Co się stało? – zapytała bezbarwnym tonem.
Popijał kawę. Opuściły go wszelkie ślady dobrego nastroju. Dłonie mu drżały.
– Wychodzi na to, że jednak miał rację. – Nie patrzył jej w oczy. – Ona 
zniknęła.
– Zniknęła? – Linden straciła na chwilę panowanie nad sobą. Zniknęła? Serce 
waliło jej 
tak mocno, że ledwo mogła oddychać. – Czy ktoś jej szuka?
– Policja – padła odpowiedź. – Pani Roman... mówiłem ci o niej? Jest jego 
prawniczką. 
Wróciła do miasta, kiedy tu przyjechałem. Parę godzin temu. Chciała pogonić 
szeryfa do 
roboty. W tej chwili zapewne każdy zdolny do pracy gliniarz w okręgu wyruszył na 
poszukiwania. Nie widać tu samochodów tylko dlatego, że nasz szeryf, niech Bóg 
błogosławi 
jego ciepłe, małe serce, nie pozwala swym ludziom parkować tak blisko 
trędowatego.
– W porządku. – Linden odwołała się do swych profesjonalnych umiejętności, 
zaciskając 
mocno dłonie. – Powiedz mi, co się stało.
Rozłożył bezradnie ręce.
– Właściwie to nie mam pojęcia. Wiem tylko to, co powiedział pani Roman i mnie. 
To 
zupełnie nie miało sensu. – Westchnął. – Cóż, tak właśnie powiedział. Po północy 
usłyszał 
pod swymi drzwiami jakichś ludzi. Większą część wieczoru poświęcił na próby jej 
wykąpania, potem jednak zasnął. Nie obudził się aż do chwili, gdy intruzi 
zaczęli się 
zachowywać tak, jakby chcieli rozwalić drzwi. Nie musiał ich pytać, czego chcą. 
Chyba 
oczekiwał czegoś w tym rodzaju od chwili przybycia Joan. Sprawił sobie strzelbę. 
Wiedziałaś, że ma broń? W zeszłym tygodniu polecił pani Roman, żeby mu ją 
kupiła. Do 
obrony. Zupełnie jakby trąd nie bronił go wystarczająco skutecznie. – Widząc 
zniecierpliwienie Linden, Berenford wrócił do sedna sprawy. – Tak czy inaczej, 
złapał za 
strzelbę i zapalił wszystkie światła. Potem otworzył drzwi. Wdarli się do 
środka. Było ich 
może z pół tuzina. Mówił, że byli odziani w tkaninę workową i posypani popiołem. 
– Doktor 
Berenford skrzywił się. – Jeśli nawet rozpoznał któregoś z nich, nie chce się do 
tego 
przyznać. Zagroził im strzelbą i powiedział, że nie dostaną Joan. Ale oni 
zachowywali się tak, 
jakby chcieli, żeby ich zastrzelił. A gdy przyszło co do czego, nie potrafił się 
na to zdobyć. 
Nawet w tym celu, by uratować byłą żonę. – Potrząsnął głową. – Próbował 
zatrzymać ich 
gołymi rękami, ale było ich sześciu i nie miał wielkich szans. Wczesnym rankiem 
odzyskał 
przytomność na chwilę wystarczająco długą, by zadzwonić do pani Roman. Gadał od 
rzeczy. 
Wciąż jej powtarzał, żeby wszczęła poszukiwania, ale nie potrafił wyjaśnić 
dlaczego. 
Zachował jednak przynajmniej tyle rozsądku, by wiedzieć, że potrzebuje pomocy. 
Potem 
znowu zemdlał. Kiedy tu dotarła, znalazła go nieprzytomnego na podłodze. 
Wszędzie było 
pełno krwi. Kimkolwiek byli, musieli wykrwawić całą krowę. – Pociągnął potężny 
łyk kawy, 
jak gdyby była ona antidotum na przenikający powietrze smród. – Pomogła mu 
wstać, a on 
zaprowadził ją do pokoju Joan. Nie znaleźli jej tam. Więzy przecięto.
– Nie zabili jej? – przerwała Linden.
Omiótł ją spojrzeniem.
– On mówi, że nie. O źródłach tej pewności wiadomo mi nie więcej niż tobie.
– Tak czy inaczej, pani Roman zadzwoniła po mnie – podjął po chwili przerwy. – 
Kiedy 
tu dotarłem, pojechała zobaczyć, co się da zrobić w sprawie poszukiwań. Zbadałem 
go. 
Wydaje się, że wszystko z nim w porządku. Jest jedynie bardzo wyczerpany.
Linden wzruszeniem ramion odegnała swe wątpliwości co do stanu Covenanta.
– Zajmę się nim.
Skinął głową.
– Po to cię wezwałem.
Wypiła jeszcze trochę kawy, żeby się uspokoić.
– Wiesz, kim byli? – zapytała.
– Pytałem go o to – odparł, marszcząc brwi. – Odpowiedział: „Skąd u licha mam 
wiedzieć?”
– A może się domyślasz, co zamierzają z nią zrobić?
– Wiesz co – odparł po chwili zastanowienia. – Najgorsze w tym wszystkim jest 
to, że 
mam wrażenie, iż on to wie.
Frustracja wywołała u niej gderliwy ton.
– To dlaczego nie chce nam powiedzieć?
– Trudno wyczuć – odparł doktor. – Przypuszczam, że sądzi, iż gdybyśmy 
wiedzieli, co tu 
jest grane, spróbowalibyśmy go powstrzymać.
Linden nie odpowiedziała. Nie umiała już powstrzymać Thomasa Covenanta przed 
czymkolwiek. Nadal jednak była skłonna poznać prawdę o Joan, o nim i, tak jest, 
o starcu w 
płaszczu koloru ochry. Chciała to zrobić dla siebie. I dla Covenanta. Bez 
względu na jego 
gwałtownie demonstrowaną niezależność, nie mogła uwolnić się od wrażenia, że 
rozpaczliwie 
potrzebna mu pomoc.
– To kolejny powód, dla którego powinnaś tu zostać – mruknął Berenford, wstając 
z 
miejsca. – Muszę już jechać, a ktoś powinien dopilnować, żeby nie zrobił nic 
szalonego. 
Czasami... – Umilkł na chwilę, po czym jego głos rozległ się ponownie, pełen 
nagłej irytacji. 
– Mój Boże, czasami mam wrażenie, że ten facet potrzebuje dozorcy, nie lekarza. 
– Po raz 
pierwszy, odkąd się zjawiła, spojrzał jej prosto w oczy. – Podejmiesz się tej 
roli?
Wiedziała, że pragnie od niej zapewnienia, iż podobnie jak on czuje się 
odpowiedzialna 
za Covenanta i Joan. Nie mogła złożyć takiej obietnicy, była jednak w stanie 
zaoferować mu 
coś podobnego.
– W każdym razie nie opuszczę go – zapewniła z powagą w głosie.
Skinął głową od niechcenia. Nie patrzył już na nią.
– Bądź dla niego cierpliwa – szepnął, idąc ku drzwiom. – Upłynęło tak wiele 
czasu, 
odkąd spotkał kogoś, kto by się go nie bał, że nie wie, jak sobie z tym 
poradzić. Kiedy się 
ocknie, każ mu coś zjeść.
Wyszedł z domu i wsiadł do samochodu.
Patrzyła za nim, dopóki nie zniknął w kurzu na drodze, po czym wróciła do 
salonu.
Co miała zrobić? Nie wiedziała, podobnie jak Covenant. Zamierzała jednak się 
dowiedzieć. Odór krwi sprawiał, że czuła się zbrukana, stłumiła jednak to 
wrażenie na chwilę 
wystarczająco długą, by zrobić sobie śniadanie. Potem zabrała się do sprzątania 
w salonie.
Szczotką i wodą z mydłem usuwała plamy tak zawzięcie, jakby były świadectwem jej 
osobistej klęski. Wgłębi jaźni, gdzie miały korzenie kierujące nią nakazy i 
poczucie winy, 
czuła, że krew jest życiem – czymś wartościowym, zbyt cennym, by je trwonić i 
odrzucać, tak 
jak zrobili to jej rodzice. Szorowała ściany, starając się wykorzenić obłęd lub 
złą wolę, 
odpowiedzialne za naruszenie ładu tej izby.
Gdy tylko potrzebowała chwili odpoczynku, wracała popatrzeć w milczeniu na 
Covenanta. Siniaki nadawały jego twarzy groteskowy wygląd. Spał niespokojnie, 
nie 
wykazywał jednak objawów pogrążania się w śpiączce. Od czasu do czasu ruchy 
gałek 
ocznych zdradzały, że coś mu się śni. Miał otwarte usta, jakby krzyczał 
bezgłośnie, a w 
pewnej chwili po policzkach spłynęły mu łzy. Linden ogarnęła fala współczucia 
dla leżącego. 
Wydawał się tak zrozpaczony i bezbronny. Miał bardzo mało szacunku dla własnej 
śmiertelności.
Wkrótce po południu, gdy wciąż była zajęta pracą, wyszedł z sypialni. Chwiał się 
na 
nogach. Nie rozbudzony całkowicie, krok wciąż miał niepewny. Popatrzył na nią, 
jakby 
chciał przywołać gniew, lecz w jego głosie brzmiała jedynie rezygnacja.
– Nie może już pani jej pomóc. Niech pani wraca do domu.
Podniosła się i zwróciła ku niemu.
– Chcę pomóc panu.
– Dam sobie radę.
Przełknęła złość, starając się, by jej głos nie zabrzmiał zgryźliwie.
– Jakoś nie wygląda mi pan na takiego twardziela. Nie potrafił pan ich 
powstrzymać 
przed jej porwaniem. Jak chce pan ich zmusić, by ją panu zwrócili?
Wytrzeszczył oczy. Jej pytanie okazało się trafne. Nie ugiął się jednak. Wydawał 
się 
niemal nadludzko opanowany. Albo skazany.
– Nie chodzi im o nią. Jest dla nich tylko sposobem, żeby dobrać się do mnie.
– Do pana? – Czyżby jednak był paranoikiem? – Chce mi pan wmówić, że wszystko to 
spotkało ją ze względu na pana? Niby dlaczego?
– Tego jeszcze nie wiem.
– Nie, chodzi mi o to, skąd wzięło się przekonanie, że to ma coś wspólnego z 
panem? 
Jeśli chodziło im o pana, to dlaczego po prostu pana nie zabrali? Nie zdołałby 
pan ich 
powstrzymać.
– To musi być dobrowolne. – Jego głos miał głuche brzmienie przeciążonej liny 
szarpanej 
gwałtownym wichrem, która dawno już powinna pęknąć. Covenant nie sprawiał jednak 
wrażenia człowieka, który się załamał. – Nie może mnie po prostu zmusić. Muszę 
to zrobić z 
własnej woli. Joan... – Oczy przesłoniła mu fala ciemności. – Jest dla niego 
tylko środkiem do 
celu. Musi liczyć się z tym, że mu odmówię.
On. Linden dyszała ciężko.
– Wciąż mówi pan „on”. Kim on jest?
Zasępił się, przez co jego twarz wydała się jeszcze bardziej zdeformowana.
– Mniejsza o to. – Chciał ją ostrzec. – Nie wierzy pani w opętanie. Jak mogę 
panią 
przekonać o istnieniu tych, którzy opętują?
Usłuchała tego ostrzeżenia, choć nie miała takiego zamiaru. Niespodziewanie 
zrodził się 
w niej zarys planu, u podstaw którego leżały w połowie domysły, a w połowie 
konieczność. 
Mogła poznać prawdę. Powiedział jej: „Będzie pani musiała znaleźć jakiś sposób, 
by zrobić 
to za moimi plecami”. Na Boga, jeśli nie ma innego wyjścia, nie cofnie się przed 
tym.
– Proszę bardzo – odparła, spoglądając na niego wściekle, by ukryć swe zamiary. 
– Nie 
potrafię dowiedzieć się od pana nic sensownego. Niech mi pan powie chociaż 
jedno. Kim jest 
ten starzec? Pan go zna.
Odwzajemnił się jej takim samym spojrzeniem. Wyglądało na to, że nie chce jej 
odpowiedzieć. Po chwili jednak dał za wygraną.
– Zwiastunem – rzekł sztywno. – Albo ostrzeżeniem. Ci, którym się ukazuje, mają 
tylko 
dwie możliwości. Zapomnieć o wszystkim, co wiedzą, i podjąć ryzyko. Albo uciekać 
do 
wszystkich diabłów. Problem w tym... – jego głos nabrał dziwnej dźwięczności, 
zupełnie 
jakby starał się wyrazić więcej, niż potrafił ubrać w słowa – ...że on z reguły 
nie marnuje 
czasu na rozmowy z ludźmi skłonnymi do ucieczki, a pani nie może wiedzieć, w co 
się 
pakuje.
Skrzywiła się w duchu, bojąc się, że odgadł jej zamiary. Nie straciła jednak 
pewności 
siebie.
– Czemu mi pan tego nie powie?
– Nie mogę. – Jego siła zniknęła, ponownie przekształcona w rezygnację. – To jak 
podpisanie czeku in blanco. Takie zaufanie, lekkomyślność, bogactwo, jakkolwiek 
to nazwać, 
nic nie znaczy, jeśli się wie, na jaką sumę będzie opiewał czek. Albo się go 
podpisuje, albo 
nie. Na ile może pani sobie pozwolić?
– W każdym razie... – wzruszyła ramionami – ...nie zamierzam podpisywać żadnych 
czeków in blanco. Zrobiłam wszystko, co mogłam, żeby tu posprzątać. Wracam do 
domu. – 
Nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. – Doktor Berenford chciał, żeby pan coś zjadł. 
Zrobi pan 
to, czy mam go tu przysłać z powrotem?
Nie odpowiedział na jej pytanie.
– Do widzenia, doktor Avery.
– O mój Boże – sprzeciwiła się, zatrwożona nagle jego samotnością. – Pewnie cały 
dzień 
będę się o pana zamartwiała. Proszę przynajmniej mówić do mnie Linden.
– Linden. – Jego głos był wyprany z wszelkich emocji. – Dam sobie radę.
– Wiem – wyszeptała, na wpół do siebie, po czym wyszła w parne popołudnie. – To 
ja 
potrzebuję pomocy.
Wracając do domu, zauważyła, że nigdzie nie widać wzywającej do pokuty kobiety z 
dziećmi.
Po kilku godzinach, gdy słońce zaszło i zapadł półmrok, wypełniający ulice 
dusznymi 
pomarańczoworóżowymi odcieniami, ruszyła z powrotem tą samą drogą. Wzięła 
prysznic i 
postanowiła odpocząć. Potem włożyła kraciastą flanelową koszulę, dżinsy i parę 
solidnych 
pionierek. Jechała powoli, by zdążyło się ściemnić. Pół mili przed Haven Farm 
wyłączyła 
reflektory.
Skręciła z szosy w pierwszą z polnych dróg, prowadzącą do jednego z opuszczonych 
domów na terenie posiadłości. Zaparkowała samochód i zamknęła go, by nie ukradli 
jej torby 
lekarskiej i torebki.
Ruszyła na piechotę w kierunku domu Covenanta. Gdy tylko było to możliwe, 
starała się 
kryć wśród porastających tę część posesji drzew. Miała nadzieję, że nie przybyła 
zbyt późno, 
że ludzie, którzy porwali Joan, nie wrócili tu po południu. Wyszła spomiędzy 
drzew i 
przemknęła pod ścianę domu, gdzie znalazła okno, przez które mogła zaglądać do 
salonu, nie 
będąc widoczna spod drzwi.
Światła były zapalone. Zachowując maksymalną ostrożność, spojrzała na Thomasa 
Covenanta.
Siedział na środku kanapy, z pochyloną głową i rękami w kieszeniach, jakby na 
coś 
czekał. Siniaki pociemniały, nadając mu wygląd człowieka, który już poniósł 
porażkę. Napiął 
mięśnie szczęki, rozluźnił je i znowu napiął. Starał się opanować, zachować 
cierpliwość, lecz 
po chwili podenerwowanie kazało mu zerwać się z miejsca. Zaczął chodzić dookoła 
kanapy i 
stolika. Poruszał się sztywno, jakby chciał zaprzeczyć śmiertelności własnego 
serca.
Nie chcąc go dłużej podglądać, Linden odeszła od okna i usiadła oparta o mur. 
Ukryta w 
ciemności, czekała razem z nim.
Nie podobało jej się to, co robiła. Było to pogwałcenie jego prywatności, 
absolutnie 
nieetyczne zachowanie. Nie mogła jednak znieść własnej nieświadomości i jego 
uporu. Czuła 
nieprzezwyciężoną potrzebę zrozumienia tego, co wzbudziło jej strach, gdy 
spojrzała w twarz 
Joan.
Nie musiała długo czekać. Zaledwie kilka minut po tym, jak usiadła pod ścianą, 
usłyszała 
nagle odgłos zbliżających się kroków.
Serce zabiło jej tak mocno, że niemal się wystraszyła. Zapanowała jednak nad 
sobą. 
Zajrzała ostrożnie przez okno w tej samej chwili, gdy ktoś załomotał pięścią w 
drzwi.
Covenant wzdrygnął się na ten dźwięk. Na jego twarzy pojawił się strach.
Ten widok poraził Linden. Covenant był potężną osobowością. Wydawało się, że ma 
w 
sobie mnóstwo ukrytych sił, których jej brakowało. Co doprowadziło go do takiego 
stanu?
Natychmiast jednak zdusił lęk, tak jak mógłby zdeptać kark żmii. Przezwyciężając 
własną 
słabość, ruszył ku drzwiom.
Otworzyły się, nim zdążył do nich dojść. Nie czekając na zaproszenie, z 
ciemności 
wyłonił się samotny mężczyzna. Linden widziała go wyraźnie. Workowa tkanina 
spowijała 
go niby pogrzebowy całun. We włosy miał nierówno wtarty popiół, który pokrywał 
też grubą 
warstwą policzki. Podkreślało to martwotę jego spojrzenia. Wyglądał jak trup w 
masce.
– Covenant?
Podobnie jak cała postać, jego głos kojarzył się ze śmiercią i popiołem.
Covenant spojrzał na intruza. Wydał się nagle wyższy, zupełnie jakby zrozumienie 
życia 
dodawało mu wzrostu.
– Tak.
– Thomas Covenant?
Pisarz skinął niecierpliwie głową.
– Czego chcesz?
– Nadeszła godzina sądu. – Mężczyzna wpatrywał się we wnętrze pokoju, jakby był 
ślepy. – Pan zażądał twej duszy. Pójdziesz ze mną?
Covenant wykrzywił z wściekłością usta.
– Twój pan wie, co mogę mu zrobić.
Mężczyzna nie zareagował. Mówił dalej, jakby wygłaszał z góry przygotowaną mowę 
pogrzebową.
– Kobieta zostanie złożona w ofierze, gdy wzejdzie księżyc w pełni. Trzeba 
odpokutować 
za grzechy. Jeśli ty odmówisz, ona zapłaci. Tak nakazał Pan życia i śmierci. 
Pójdziesz ze 
mną?
Złożona w ofierze? Linden otworzyła usta z wrażenia. Odpokutować? Poczerwieniała 
cała z oburzenia. Co u licha...
Barki Covenanta pokryły gruzły mięśni. W jego oczach zapłonęły niesłychane 
obietnice i 
groźby.
– Pójdę.
Popielatej twarzy nieznajomego nie ożywiała żadna iskierka świadomości. Odwrócił 
się 
jak marionetka i odszedł w noc.
Covenant przez chwilę stał bez ruchu. Oplótł pierś ramionami, jakby chciał 
stłumić krzyk. 
Odchylił głowę do tyłu w geście wyrażającym ból. Siniaki naznaczały jego twarz 
piętnem 
żałoby.
Wtem jednak poruszył się. Z gwałtownością, która zaskoczyła i przeraziła Linden, 
uderzył się w policzek, po czym rzucił się nagle w ciemność, w ślad za tym, kto 
go wezwał.
Omal nie przegapiła szansy, by za nim podążyć. Oszołomiła ją trwoga. Pan? 
Złożona w 
ofierze? Drżenia lęku i wątpliwości przebiegły po jej skórze niczym robactwo. W 
owiniętym 
w worek mężczyźnie nie czuło się świadomości. Miał w sobie mniej duszy niż 
zwierzę. 
Narkotyki? Albo...
„Wszystkie jego napaści...”
Czyżby Covenant miał rację? Co do starca i opętania? Co do celu?
„Jest dla nich tylko sposobem, żeby dobrać się do mnie”.
Złożona w ofierze?
Dobry Boże! Mężczyzna w workowej tkaninie wyglądał na obłąkanego – czy 
zagubionego – w stopniu wystarczającym, by mógł być niebezpieczny. Natomiast 
Covenant... 
Covenant był zdolny do wszystkiego.
Domyśliła się, co zamierza zrobić, i przeszyło ją to dreszczem. Strach o niego 
przezwyciężył obawy o samą siebie, kazał jej wypaść zza rogu i rzucić się w 
pościg.
Nieznajomy poprowadził go w głąb lasu, daleko od drogi i domu. Słyszała, jak 
przedzierają się przez zarośla. Bez światła nie mogli poruszać się cicho. Gdy 
jej oczy 
przyzwyczaiły się do ciemności, dostrzegła ich przed sobą – migotliwe cienie to 
znikające w 
pstrokatym mroku, to wynurzające się z niego. Pognała za nimi.
Szli na oślep przez las, pokonywali wzgórza i doliny. Nie korzystali ze ścieżek. 
Miała 
wrażenie, że zmierzają prosto do celu. Podczas tej wędrówki ciemność gęstniała 
wokół 
Linden, coraz bardziej nieprzyjazna w miarę narastania jej lęku. Drzewa i krzewy 
stały się 
wrogie, zupełnie jakby znalazła się w innym lesie, pełnym niebezpieczeństw i 
okrutnych 
intencji.
Wtem drogę przegrodziło im wzgórze. Covenant i nieznajomy wspięli się na nie i 
zniknęli 
w widocznej za jego szczytem dziwnej, pomarańczowej poświacie. Blask wydobył ich 
z 
ciemności, a potem pochłonął, jakby przeszli jakąś granicę. Ostrzeżona tym 
krótkim 
rozbłyskiem, Linden wspinała się powoli. Miała wrażenie, że jej nerwy krzyczą 
głośno w 
mroku. Ostatnie kilka jardów pokonała pochylona, na rękach i kolanach, kryjąc 
się w 
podszyciu.
Gdy wysunęła głowę zza grzbietu wzgórza, jej oczy nagle poraziła łuna. Ogień, 
który 
stopę niżej był niewidoczny, rozjaśnił jej twarz, jakby przed chwilą pokonała 
granicę snów. 
Na moment oślepiło ją światło, sparaliżowała cisza. Noc pochłonęła wszystkie 
dźwięki, 
pozbawiła powietrze życia.
Mrugając wściekle, Linden wpatrzyła się w obszar leżący poniżej. Ciągnęła się 
tam 
głęboka, jałowa kotlinka. Jej zboczy nie porastała trawa, krzaki ani drzewa, 
zupełnie jakby 
glebę wypalono kwasem.
Na dnie płonęło ognisko. Języki płomieni buchały ku niebu niczym żądza i wiły 
się jak 
obłęd. Mimo to było zupełnie bezgłośnie. Linden wydawało się, że ogłuchła. To 
niemożliwe, 
by tak wielki ogień mógł płonąć w milczeniu.
Obok ogniska znajdował się płaski obszar odsłoniętej skały szerokości jakichś 
dziesięciu 
stóp. Namalowano na nim wielki, czerwony trójkąt o karmazynowej barwie świeżej 
krwi.
Wewnątrz niego leżała na plecach Joan. Nie ruszała się. Wyglądała na 
nieprzytomną. 
Tylko powolne ruchy skrytej pod nocną koszulą klatki piersiowej świadczyły o 
tym, że żyje.
Wokół zgromadzili się ludzie, dwudziestu, może trzydziestu. Mężczyźni, kobiety, 
dzieci. 
Wszyscy nosili przyodziewek z workowej tkaniny, a twarze pokrywały im szare 
maski, 
zupełnie jakby tarzali się w popiele. Byli wychudli, jak żywe symbole głodu. 
Spojrzenia 
martwych oczu kazały sądzić, że kryjące się za nimi umysły doszczętnie 
wykorzeniono. Nie 
było w nich najmniejszego śladu woli czy ducha. Nawet dzieci stały jak 
marionetki, nie 
wydając żadnego dźwięku.
Twarze mieli zwrócone gdzieś na lewo od Linden.
Ku Thomasowi Covenantowi.
Stał w połowie wysokości zbocza, spoglądając nad martwą kotlinką na ogień. 
Przygarbił 
się, zacisnął dłonie w pięści i wysunął głowę do przodu w wojowniczym geście. 
Jego pierś 
poruszała się ciężko, jakby wypełniały go oskarżenia.
Nikt się nie poruszył, nie odezwał, nawet nie mrugnął powieką. Cisza 
przepełniała 
powietrze aurą zagęszczonego zniewolenia.
– Jestem – wychrypiał nagle Covenant przez zaciśnięte zęby. Skurcz w gardle 
sprawiał, 
że każde jego słowo wydawało się raną, którą sam sobie zadawał. – Puśćcie ją.
Jakiś ruch przyciągnął uwagę Linden z powrotem ku dnu kotlinki. Jeden z 
mężczyzn, 
umięśniony bardziej od pozostałych, przesunął się i stanął na skale w pobliżu 
szczytu trójkąta, 
nad głową Joan. Uniósł ręce, ukazując długi, zakrzywiony sztylet, który ściskał 
w prawej 
dłoni.
– Nadszedł czas! – krzyknął przenikliwym głosem człowieka znajdującego się na 
krawędzi ekstazy. – Jesteśmy wolą Pana życia i śmierci! Nadeszła godzina 
zapłaty, 
oczyszczenia i krwi! Otwórzmy drzwi przed duchem Pana!
Noc wyssała jego głos z powietrza, pozostawiając tylko ostrą jak nóż ciszę. 
Przez 
moment nic się nie działo.
Covenant postąpił krok w dół, po czym zatrzymał się gwałtownie.
Stojąca blisko ognia kobieta ruszyła naprzód, powłócząc nogami. Gdy Linden ją 
rozpoznała, omal nie krzyknęła głośno z wrażenia. To ona stała na schodach 
gmachu sądu, 
wzywając ludzi do pokuty. Podeszła do płomieni. Troje dzieci podążało za nią.
Pokłoniła się ognisku sztywno jak trup.
Z twarzą bez wyrazu wsadziła prawą rękę w płomienie.
Noc przeszył wrzask bólu. Kobieta odskoczyła od ognia i padła na nagą ziemię, 
wijąc się 
w udręce.
Przez płomienie przebiegło czerwone drżenie, przypominające spazm pożądania. 
Ognisko 
rozjarzyło się jaśniej, jakby karmił je ból kobiety.
Linden napięła mięśnie. Pragnęła zerwać się na nogi, dać krzykiem wyraz 
przerażeniu, 
powstrzymać tę potworność. Jej kończyny były jednak jak sparaliżowane. Wizje 
rozpaczy czy 
zła kazały jej zastygnąć bez ruchu. Oni wszyscy byli tacy jak Joan.
Wtem kobieta podniosła się i stanęła w osłupieniu, zupełnie jakby nerwy 
poparzonej ręki 
zostały przecięte. Ponownie skierowała spojrzenie na Covenanta, wyrażając nim 
jakiś rozkaz, 
jakieś żądanie.
Miejsce przy ognisku zajęło najstarsze z dzieci.
Nie! – krzyknęła w duchu Linden, bezskutecznie starając się zmącić ciszę.
Chłopiec pokłonił się i wsunął w ogień wychudzoną kończynę.
Jego wrzask zdruzgotał siłę woli Linden, która zaczęła dyszeć, dręczona 
bezsilnym 
wstrętem. Nie mogła się poruszyć ani odwrócić wzroku. Owładnęła nią odraza, 
której nie 
potrafiła nazwać.
Młodsza siostra chłopca zrobiła to samo, co on, zupełnie jakby jego cierpienie 
nie było 
dla niej żadnym ostrzeżeniem. Trzecia podążyła za jej przykładem, oddając własne 
ciało 
ogniowi, jak gdyby było martwą tkanką, ożywioną jedynie po to, by strawiły ją 
płomienie.
W tej chwili Linden była gotowa zerwać się z miejsca. Sztywna odraza widoczna w 
postawie Covenanta świadczyła, że on uczyniłby to samo. Przeszkodził im jednak 
ogień, 
który powstrzymał ich, unieruchomił. Za każdym razem, gdy skosztował ciała, 
rozpalała się 
w nim żądza, a płomienie strzelały wyżej ku niebu.
W sercu ogniska zaczęła się kształtować jakaś postać.
Kolejni ludzie podchodzili do niego, by złożyć w ofierze swe ręce. Zjawa krzepła 
stopniowo. Płomienie ją przesłaniały, widać jednak było rozżarzony, czerwony 
zarys 
mężczyzny w powłóczystej szacie. Malowany krwią, stał z rękoma skrzyżowanymi na 
potężnej piersi, stworzony przez ból z ognia i samowyrzeczenia.
Czciciel dzierżący nóż padł na kolana.
– Panie! – krzyknął w uniesieniu.
Oczy postaci przypominały kły, pożółkłe i próchnicze. Spoglądały z płomieni z 
jadowitą 
wściekłością. Widoczna w nich złość przeraziła Linden. Wydawały się osobistym 
atakiem na 
jej zdrowe zmysły, jej wyobrażenie o życiu. Były wściekłe i wyrachowane niby 
dobrowolna 
choroba, celowe zepsucie. Nic, co dotychczas widziała, nie przygotowało ją na 
spotkanie z 
tak namacalną nienawiścią.
Pośród ciszy usłyszała głos rozwścieczonego Covenanta.
– Foul! Nawet dzieci? – wydyszał.
Jego gniew nie potrafił jednak przebić się przez strach, który ją sparaliżował. 
Dla niej 
gorejącą ciszę mąciły jedynie krzyki poparzonych.
Wtem wprost przed nią zaczął wschodzić księżyc. Nad wzgórzem pojawiła się biała 
jak 
kość obwódka, oświetlająca kotlinkę.
Człowiek z nożem zerwał się nagle. Po raz drugi wzniósł ręce, ukazując sztylet. 
Jego 
uniesienie osiągało apogeum. Zaczął krzyczeć jękliwym głosem.
– Nadeszła godzina apokalipsy! Pan przybył! Tych, którzy sprzeciwiają się Jego 
woli, 
czeka zagłada. My, którzy czuwaliśmy, czekaliśmy i cierpieliśmy w Jego imię, 
ujrzymy teraz, 
jak wywrze pomstę na grzechu i życiu. Tutaj dopełni się wizja, którą nam zesłał. 
Dotknęliśmy 
ognia i zostaliśmy odkupieni! – Wołał coraz głośniej, aż wreszcie zaczął 
wrzeszczeć tak jak 
poparzeni. – Teraz strącimy wszelką niegodziwość w krew i wiekuiste męki!
Jest obłąkany. Linden uczepiła się tej myśli, starała się uważać tych ludzi za 
fanatyków, 
doprowadzonych do szału przez nędzę i strach. Wszyscy oszaleli. To niemożliwe. 
Ona sama 
nie mogła nawet drgnąć.
Covenant również zastygł w bezruchu. Pragnęła, by coś zrobił, wyrwał się w jakiś 
sposób 
z transu i uratował Joan, a także ją samą, z tej rozpaczliwej sytuacji. On 
jednak pozostawał 
nieruchomy. Wpatrywał się w ogień, jakby sparaliżowała go konieczność wyboru 
między 
bestialstwem a bezradnością.
Postać w płomieniach poruszyła się. Jej oczy odbijały się od tła niczym 
bliźniacze blizny 
złośliwości, paląc wszystko swą pogardą. Prawą ręką wykonała gest nieodwołalny 
jak nakaz 
egzekucji.
Muskularny mężczyzna natychmiast padł na kolana. Nachylił się nad Joan i 
odsłonił jej 
szyję. Bezwładna postać kobiety była krucha i bezbronna. Skóra szyi lśniła w 
blasku płomieni 
niby błaganie o pomoc.
Drżąc, czy to z uniesienia, czy z grozy, mężczyzna dotknął ostrzem białej skóry 
szyi.
Zebrani w kotlince ludzie wpatrywali się bez wyrazu w jego dłonie. Wydawało się, 
że 
utracili wszelkie zainteresowanie Covenantem. Ich milczenie było nie do 
zniesienia. 
Trzymające nóż ręce dygotały.
– Stój!
Głos Covenanta przeszył powietrze niby bicz.
– Wystarczy już tego! Puść ją!
Złowieszcze oczy z płomieni skierowały się na niego. Przykuła go do miejsca 
wyrażona 
w nich potwarz. Klęczący nad Joan czciciel podniósł wzrok, odsłaniając białka.
– Mam ją puścić? – wycharczał. – A dlaczego?
– Dlatego, że nie musisz tego robić! – Głos Covenanta ochrypł od gniewu i 
błagania. – 
Nie wiem, co cię do tego zmusiło. Nie wiem, co w twoim życiu ułożyło się źle. 
Ale nie 
musisz tego robić.
Mężczyzna nawet nie mrugnął. Oczy z płomieni trzymały go w uścisku. Świadomie 
zacisnął wolną dłoń na włosach Joan.
– Błagam! – warknął natychmiast Covenant. – Proszę! Zgadzam się na zamianę. Ja 
za nią.
– Nie. – Linden usiłowała krzyknąć, lecz jej głos był zaledwie szeptem. – Nie.
Czciciele milczeli niczym nagrobki.
Mężczyzna z nożem wstał powoli. Wydawało się, że on jeden zdolny jest poczuć 
triumf.
– Stało się tak, jak obiecał Pan – powiedział, uśmiechając się drapieżnie.
Cofnął się. W tej samej chwili przez ciało Joan przebiegło drżenie. Uniosła 
głowę i 
rozejrzała się wokół. Z jej twarzy zniknęły oznaki opętania. Podniosła się 
niezdarnie. 
Oszołomiona i przerażona, szukała drogi ucieczki, czegoś, co potrafiłaby 
zrozumieć.
Zobaczyła Covenanta.
– Tom!
Zeskoczyła z kamienia, podbiegła do niego i rzuciła mu się w ramiona.
Uściskał ją i objął, jakby nie potrafił znieść myśli o jej utracie. Potem jednak 
odtrącił ją 
brutalnie.
– Wracaj do domu – rozkazał. – Już po wszystkim. Będziesz teraz bezpieczna.
Zwrócił ją we właściwym kierunku i popchnął naprzód.
Zatrzymała się i spojrzała na niego, błagając, by jej towarzyszył.
– Nie martw się o mnie. – Jego ton złagodziła serdeczna czułość. – Jesteś teraz 
bezpieczna. Tylko to jest ważne. Nic mi nie będzie.
W jakiś sposób udało mu się uśmiechnąć, lecz oczy zdradzały, że cierpi. Blask 
ogniska 
rzucał na jego poobijaną twarz cienie samowyrzeczenia. Mimo to zdołał wyrazić 
uśmiechem 
tak wiele odwagi i żalu, że widok ten rozdarł serce Linden.
Klęczała z pochyloną głową. Po jej policzkach spływały gorące łzy. Raczej 
wyczuła, niż 
zobaczyła, że Joan opuściła kotlinkę. Nie była w stanie patrzeć na schodzącego w 
dół 
Covenanta.
„Tylko ja mogę jej pomóc”.
Było to coś w rodzaju samobójstwa.
Samobójstwo. Jej ojciec odebrał sobie życie, a matka błagała o śmierć. Podobne 
rzeczy 
budziły w niej obsesyjną odrazę.
Ale Thomas Covenant wybrał śmierć. I uśmiechał się.
Dla Joan.
Linden nigdy nie widziała, żeby ktoś zrobił tak wiele dla drugiej osoby.
Nie potrafiła tego znieść. Miała już na rękach zbyt wiele krwi. Otarła z oczu 
łzy i 
podniosła wzrok.
Covenant przedzierał się przez grupę jak człowiek pozbawiony nadziei. Mężczyzna 
z 
nożem zaprowadził go do krwawego trójkąta. Przypominające próchnicze kły oczy 
rozbłysły 
pożądliwie.
Tego było już za wiele. Gwałtownym szarpnięciem wyrwała się z paraliżującej 
trwogi. 
Podniosła się.
– Tutaj! – wrzasnęła. – Policja! Szybko! Są tutaj!
Machała rękami, jakby przekazywała znaki ludziom znajdującym się z tyłu.
Wzrok z płomieni zwrócił się ku niej gwałtownie. Uderzył w nią z miażdżącą siłą. 
Poczuła się zupełnie bezbronna. Miała wrażenie, że odsłonił i pożarł wszystkie 
jej tajemnice. 
Zignorowała jednak owo spojrzenie i zbiegła ze stoku, podejmując ryzyko, że 
czciciele 
zorientują się, iż jest sama.
Covenant szarpnął się gwałtownie w trójkącie. Każdym ruchem ciała wył: Nie!
Ludzie zaczęli krzyczeć. Jej atak najwyraźniej wyrwał ich z narzuconego przez 
ogień 
transu. Rozpierzchli się we wszystkie strony, jakby rozbudziła w nich potężne 
pokłady 
wstrętu. Na mgnienie oka poczuła przypływ szalonej nadziei.
Ale człowiek z nożem nie uciekł. Szał ogniska wprawił go w uniesienie. Złapał 
Covenanta w ramiona, rzucił go na kamień i kopnął, żeby leżał spokojnie.
Nóż! Covenant był zbyt oszołomiony, by się poruszyć.
Linden rzuciła się na mężczyznę, chwyciła go za ręce. Był silny i zręczny. 
Wyrwał się jej.
Covenant spróbował przetoczyć się na bok. Mężczyzna pochylił się nad nim 
błyskawicznie, unieruchomił go jedną ręką, a drugą uniósł do ciosu.
Linden zaatakowała go ponownie, powstrzymując nóż. Jej paznokcie przeorały twarz 
fanatyka.
Zawył i uderzył ją z całej siły. Padła na kamień.
Wszystko zawirowało. Ze wszystkich stron otoczyła ją ciemność.
Ujrzała błysk noża.
Chwilę później oczy w płomieniach rozjarzyły się i zatonęła w żółtym triumfie, 
który 
huczał jak żar samego słońca.
Część I
Potrzeba
4. „Jesteś mój”
Środek piersi Covenanta przeszyła igła szkarłatnego bólu. Miał wrażenie, że 
krzyczy, lecz 
ogień był zbyt jasny i nie słyszał własnego głosu. Z rany wybiegły wijące się 
płomienie, które 
przemknęły wzdłuż nerwów, czyniąc z jego ciała mapę bólu. Nie był w stanie z tym 
walczyć.
Zresztą wcale tego nie chciał. Uratował Joan. Ta myśl przebiegała raz za razem 
przez 
jego głowę, łagodząc niemożliwy do zniesienia ból. Po raz pierwszy od jedenastu 
lat był 
pogodzony ze swą byłą żoną. Spłacił dług, jaki wobec niej zaciągnął, zapłacił 
najwyższą 
dostępną dla śmiertelników cenę, oddał wszystko, co miał, by zadośćuczynić za 
niezależną od 
niego zbrodnię trądu. Nie można było wymagać więcej.
Ogień jednak miał głos. Z początku był on zbyt donośny, by Covenant mógł go 
zrozumieć. Odbijał się w jego uszach niby łoskot miażdżonych głazów. 
Przedostawał się do 
płuc z każdym słabnącym oddechem. Niósł się echem wraz z szalejącą w piersi 
pożogą. 
Stopniowo jednak nabrał wyrazistości. Słowa, które wypowiadał, miały ciężar 
kamieni.
Twoja wola jest moja...
Beze mnie nie masz nadziei na życie,
Beze mnie nie masz życia ni nadziei.
Wszystko jest moje.
Twoje serce jest moje...
Nie ma w tobie miłości ni pokoju,
Nie ma w tobie pokoju ni miłości.
Wszystko jest moje.
Twoja dusza jest moja...
Nie możesz marzyć o zbawieniu.
Nie możesz błagać o zbawienie.
Jesteś mój.
Te zuchwałe słowa wzbudziły w nim opór. Znał ten głos. Poświęcił dziesięć lat na 
zdobycie siły do walki z nim, na głębsze zrozumienie prawdy o miłości i gniewie, 
która 
pozwoliła mu ongiś nad nim zatriumfować. Mimo to głos nadal budził w nim 
przerażenie. 
Rozbrzmiewał zachwytem nad cierpieniem trędowatych. Rościł sobie prawa do 
Covenanta i 
nie zamierzał z niego zrezygnować.
Zapragnął z nim walczyć. Zapragnął żyć. Nie mógł pozwolić, by głos osiągnął swój 
cel.
Nóż wbił się jednak zbyt głęboko. Rana była śmiertelna. Powoli ogarniało go 
odrętwienie. Czerwone płomienie znikały we mgle. Nie czuł tętna, tracił oddech. 
Nie...
Pośród mgły przypomniał sobie Linden Avery.
Ognie piekielne!
Poszła za nim, mimo że ją ostrzegł. Uczynił to, nie zważając na fakt, że 
niewątpliwie 
wybrano ją do odegrania jakiejś zasadniczej roli. Czuł się rozdarty... Jej 
obecność 
skomplikowała jego wystarczająco pogmatwane życie. Przerażała go i doprowadzała 
do szału 
swym uporem we wtrącaniu się w sprawę, której nie była w stanie zrozumieć. 
Niemniej 
jednak po raz pierwszy od dziesięciu lat spotkał kobietę, która się go nie bała.
Upadła na głaz obok niego, próbując uratować mu życie. Mężczyzna z nożem ją 
uderzył, 
a sięgający po Covenanta ogień ogarnął również i ją. Jeśli została przeniesiona 
do Krainy...
Oczywiście, że została. Po cóż innego zaczepiałby ją starzec?
Nie miała jednak wiedzy ani mocy, które pozwoliłyby jej się bronić. Nie zdoła 
nawet 
pojąć, co się z nią stało.
Całkowicie oślepiony Covenant walczył z odrętwieniem, opierał się głosowi. 
Chciała 
ocalić mu życie. Nie mógł zostawić jej na pastwę takiego losu. Na myśl ojej 
rozpaczliwym 
położeniu serce przepełnił mu gniew. Do wszystkich diabłów! – wściekał się. Nie 
możesz 
tego zrobić!
Nagle buchnęła z niego fala nowego ognia – czystego, białego płomienia, wyrazu 
jego 
potrzeby. Skupiła się na zadanej przez nóż ranie, wypełniła gwałtownie pierś. 
Żar uderzył w 
jego serce, płuca, kaleką dłoń. Jego ciało wygięło się w łuk z gniewu i bólu.
W następnej chwili kryzys minął. Covenanta wypełniła wyczuwalna ulga. Cierpienia 
ustąpiły. Leżał na skale, bezwładny i zdyszany. Mgła zawirowała, pełna złości, 
nie tknęła go 
jednak.
– Ach, wciąż się upierasz – zaszydził głos. Zawarta w nim pogarda miała tak 
osobisty 
charakter, że mógłby dobiegać raczej z wnętrza jaźni Covenanta niż z 
przesyconego wonią 
olejku powietrza. – Upierasz się silniej, niż mógłbym tego zapragnąć. Jednym 
ruchem 
skazałeś się na klęskę. Moja wola jest teraz rozkazem. Jesteś skazany. Robaku!
Covenant wzdrygnął się na ten jadowity ton.
Lord Foul.
– Nie przypadł ci do gustu tytuł, który ci nadałem? – Głos Wzgardliwego był 
cichy, 
ledwie głośniejszy od szeptu, ale ów spokój podkreślał tylko słyszalną w nim 
ostrą nienawiść. 
– Zasłużysz na niego w zupełności. Nigdy dotąd nie należałeś do mnie tak 
niepodzielnie. 
Sądzisz, że byłeś bliski śmierci. To fałsz, robaku! Nie pozwolę ci umrzeć. Żywy 
przysłużysz 
mi się znacznie lepiej.
Covenant pragnął zaatakować mgłę, strącić ją z siebie. Był jednak zbyt słaby. 
Leżał na 
kamieniu, czuł, jakby z jego kończyn wyciekła ostatnia kropla krwi. Potrzebował 
całej siły 
woli, by przywrócić życie własnemu głosowi.
– Nie wierzę w to – wydyszał ochryple. – Nie możesz być aż tak głupi, żeby znowu 
tego 
próbować.
– Ach, nie wierzysz – drwił lord Foul. – Możesz sobie wątpić. Spróbuj, a wyrwę 
ci duszę 
z kości!
Nie! – wychrypiał bezgłośnie Covenant. – Miałem dziesięć lat na zrozumienie 
tego, co 
wydarzyło się poprzednim razem. Nie zdołasz zrobić mi tego po raz drugi.
– Będziesz się płaszczył przede mną – ciągnął Wzgardliwy – i nazywał to 
radością. 
Twoje zwycięstwo nade mną było pozorne. Dobrze mi się przysłużyło. Plany, które 
układałem w swej udręce, przyniosły owoce. Czas zrobił swoje. Świat nie jest już 
taki, jak 
ongiś. Ty też się zmieniłeś, Niedowiarku. – Mgła nadała słowu „Niedowiarek” ton 
najwyższej 
pogardy. – Nie jesteś już wolny. Sprzedałeś się za tę nędzną kobietę, która się 
ciebie brzydzi. 
Przyjmując ode mnie dar jej życia, stałeś się moim narzędziem. Narzędzie nie ma 
wyboru. 
Czyż mój Wróg nie wyjaśnił ci, że konieczna jest wolność? Sam fakt twej 
obecności tutaj 
pozwoli mi nad tobą zapanować.
Covenant wzdrygnął się. Lord Foul mówił prawdę. Nie był wolny. Zgadzając się 
zająć 
miejsce Joan, wyraził zgodę na coś, czego nie pojmował ani nie potrafił odwołać. 
Chciał 
krzyknąć głośno, lecz gniew nie pozwolił mu okazać tak wielkiej słabości.
– Jesteśmy wrogami, ty i ja – ciągnął lord Foul. – Nieprzyjaciółmi aż do końca. 
Ale to 
ciebie czeka koniec, Niedowiarku, nie mnie. W to nauczysz się wierzyć. 
Dwadzieścia stuleci 
leżałem pogrzebany w Krainie, której się brzydzę, zdolny jedynie czuć wstręt. Z 
czasem 
jednak odzyskałem siły. Przez niemal równie długi okres szykowałem zemstę. A 
teraz 
staniesz się narzędziem mojego triumfu.
Niech to piekło pochłonie! Covenant dławił się od gęstej mgły i jadu zawartego w 
słowach lorda Foula. Wiedział jednak jasno, czego pragnie. Nie pozwolę ci na to!
– Wysłuchaj mnie, robaku. Wysłuchaj mego proroctwa. Jest przeznaczone tylko dla 
twoich uszu, albowiem w Krainie nie ma już nikogo, komu mógłbyś je przekazać.
Targnął nim ból. Nikogo? Co się stało z lordami?
Wzgardliwy kontynuował bezlitośnie przemowę, szydząc z Covenanta łagodnym 
brzmieniem swego głosu.
– Tobie jednemu to mówię. Niech zadrży twe serce, spotka cię bowiem los, który 
sam 
uznajesz za najstraszliwszy. Twoje dawne zwycięstwo umożliwiło jedynie nadejście 
tej 
chwili. Jestem lord Foul Wzgardliwy i zwykłem mówić jedno słowo prawdy. Tobie 
mówię to: 
pierwotna magia nie jest już dla mnie groźna! Na nic ci się nie zda. Żadna moc 
nie wystarczy. 
Niedowiarku, nie możesz już mi się sprzeciwiać. Na koniec zostanie ci tylko 
jedno wyjście i 
wybierzesz je w swej rozpaczy. Z własnej, nieprzymuszonej woli dasz mi do ręki 
białe złoto.
Nie!, krzyknął Covenant. Nie! Nie zdołał jednak zachwiać pewności lorda Foula.
– Wiedząc, że wykorzystam tę moc, by zniszczyć Ziemię, sam mnie nią obdarzysz i 
żadna nadzieja ani szansa pod Łukiem Czasu nie powstrzyma cię przed tym! Tak 
jest, drżyj, 
robaku! Czeka tu na ciebie rozpacz przerastająca wszystko, co może znieść twe 
marne, 
śmiertelne serce!
Gwałtowny szept wgniatał Covenanta w kamień. Choć wykrzykiwał protesty i 
przekleństwa, nie miały one mocy, nie mogły uwolnić jego gardła od oparów 
olejku.
Wtem lord Foul zaczął chichotać. Powietrze wypełnił odór zepsucia i śmierci. 
Przez długą 
chwilę Covenantem targały mdłości, zupełnie jakby mięśnie jego klatki piersiowej 
odmawiały 
posłuszeństwa.
W tej samej chwili szyderstwo jednak oddaliło się. Porwał je wiatr, rozpraszając 
mgłę. 
Powiew był zimny, zupełnie jakby unosił się na nim lodowaty, odbijający się 
bezgłośnym 
echem śmiech. Mimo to, gdy porwał na strzępy i rozpędził mgłę, atmosfera stała 
się czystsza.
Covenant leżał na wznak pod lśniącym, lazurowym niebem i niezwykłym słońcem. 
Stało 
już wysoko na niebie. Jego centralny blask był znajomy, przynoszący otuchę. 
Otaczała je 
jednak niebieska korona, przypominająca szafirowy pierścień, a jego 
promieniowanie 
nadawało reszcie firmamentu głęboki odcień błękitnego jedwabiu.
Przymrużył powieki, wpatrując się tępo w słońce, zbyt oszołomiony, by się 
poruszyć lub 
jakoś zareagować.
„Z własnej, nieprzymuszonej woli...” Niebieska aureola niepokoiła go z jakiegoś 
nieokreślonego powodu. „Plany, które układałem w swej udręce...” Jego prawa dłoń 
poruszyła się, jakby była obdarzona niezależną wolą, zbliżając się powoli ku 
miejscu, w które 
uderzył nóż.
Palce miał zbyt zdrętwiałe, by mógł cokolwiek nimi rozpoznać. Czuł jednak ich 
nacisk na 
piersi. Czuł ich dotyk, gdy prześliznęły się przez rozdarcie z przodu koszulki.
Nie było bólu.
Cofnął dłoń i oderwał wzrok od nieba, aby popatrzeć na palce.
Nie było krwi.
Usiadł tak nagle, że aż zakręciło mu się w głowie. Musiał na chwilę podeprzeć 
się rękami. 
Zamrugał powiekami, oślepiany blaskiem słońca, po czym skierował spojrzenie na 
własną 
pierś.
Koszulkę przecięto. Tuż poniżej mostka ziała w niej dziura wielkości dłoni. Pod 
nią 
ciągnęła się biała linia świeżej blizny.
Wytrzeszczył oczy. Jak to możliwe?
„Wciąż się upierasz”. Czy uzdrowił się sam? Pierwotną magią?
Nie wiedział tego. Nie przypominał sobie, by używał mocy. Czy mógł zrobić coś 
takiego 
nieświadomie? Wielki lord Mhoram powiedział mu kiedyś: „Ty jesteś białym 
złotem”. Czy 
znaczyło to, że mógł przywoływać moc, nie wiedząc o tym? Nie panując nad nią? 
Ognie 
piekielne!
Minął dość długi czas, nim zdał sobie sprawę, że widzi przed sobą niską ściankę. 
Siedział 
z boku okrągłej kamiennej płyty otoczonej murkiem, który sięgał mu do piersi.
Rozpoznał go nagle, wyrywając się z osłupienia. Znał to miejsce.
Wartownia Kevina.
Dlaczego tutaj? – zastanawiał się przez chwilę. Potem jednak w jego świadomości 
zamknął się łańcuch skojarzeń. Odwrócił się błyskawicznie i zobaczył za sobą 
nieprzytomną 
Linden.
Niewiele brakowało, by wpadł w panikę. Leżała bez ruchu. Oczy miała otwarte, 
lecz nic 
nie widziała. Jej kończyny były zupełnie bezwładne. Twarz przesłaniały potargane 
włosy.
Zza lewego ucha sączyła się powoli krew.
„Jesteś mój”.
Choć powietrze było chłodne, nagle zalał go pot.
Złapał ją za ramiona i potrząsnął, po czym chwycił jej lewą rękę i zaczął 
poklepywać 
energicznie nadgarstek. Zatoczyła głową na znak protestu. Zacisnęła wargi, 
wydając z siebie 
skowyt. Zaczęła się szarpać. Wypuścił rękę Linden i ujął jej twarz w obie 
dłonie, by nie 
uderzyła się w głowę.
Wtem w jej oczach rozbłysła świadomość. Wciągnęła gwałtownie powietrze i zaczęła 
krzyczeć. Jej głos stanowił obraz nędzy pod bezkresnym niebem i dziwnym, 
otoczonym 
niebieską aureolą słońcem.
– Linden! – krzyknął. Wciągnęła w płuca powietrze, by wrzasnąć po raz drugi. – 
Linden!
Skierowała wzrok na niego. W jej oczach zalśniła groza czy wściekłość, zupełnie 
jakby 
chciał zarazić ją trądem.
Spoliczkowała go brutalnie.
Odskoczył, raczej z zaskoczenia niż z bólu.
– Ty sukinsynu – wydyszała, podnosząc się na kolana. – Czy nie masz nawet 
odwagi, 
żeby żyć? – Zaczerpnęła głęboko tchu, by krzyknąć na niego. Nim jednak zdążyła 
dać wyraz 
swemu gniewowi, jej twarz wykrzywiła się z trwogi. Uniosła raptownie dłonie do 
ust, po 
czym zasłoniła nimi twarz. Wydała z siebie stłumiony jęk. – O mój Boże.
Spoglądał na nią zmieszany. Co się z nią stało? Chciał natychmiast ją o to 
zapytać, 
zażądać odpowiedzi, ale sytuacja była zbyt skomplikowana. A ona była zupełnie do 
niej nie 
przygotowana. Przypomniał sobie wyraźnie swe pierwsze przybycie tutaj. Gdyby nie 
pomoc 
Leny, zabiłyby go zawroty głowy i szaleństwo. Żaden umysł nie potrafiłby 
zaakceptować 
czegoś takiego. Gdyby tylko wysłuchała go, trzymała się z dala od 
niebezpieczeństwa...
Nie chciała go jednak słuchać. Była tu i potrzebowała pomocy. Nie zdawała sobie 
jeszcze 
sprawy, jak bardzo jej potrzebuje. Ze względu na nią nadał swemu głosowi łagodne 
brzmienie.
– Chciałaś to zrozumieć, a ja wciąż tobie powtarzałem, że brak ci potrzebnych 
danych. 
Teraz będziesz chyba musiała wszystko pojąć, czy chcesz czy nie.
– Covenant – jęknęła przez dłonie. – Covenant.
– Linden.
Dotknął ostrożnie jej nadgarstków, skłaniając ją do opuszczenia rąk.
– Covenant... – Odsłoniła przed nim twarz. Oczy miała brązowe, głęboko osadzone 
i 
wilgotne, pociemniałe od strachu. Odwróciła wzrok, a potem spojrzała na niego 
ponownie. – 
Chyba śniłam – powiedziała drżącym głosem. – Zdawało mi się, że jesteś moim 
ojcem.
Uśmiechnął się do niej, choć czuł ból przy minimalnym ruchu mięśni. Ojcem? 
Chciałby 
dowiedzieć się czegoś więcej na ten temat, lecz nie zapytał jej o to. Były inne, 
pilniejsze 
sprawy.
Nim jednak zdążył sformułować pytanie, zaczęła odzyskiwać panowanie nad sobą. 
Przesunęła dłońmi po włosach, krzywiąc się w momencie, gdy dotknęła rany za 
uchem. Przez 
chwilę przyglądała się śladowi krwi na swych palcach. Potem wróciły inne 
wspomnienia. 
Wciągnęła gwałtownie powietrze. Spojrzała na jego pierś.
– Nóż... – Jej niepokój był niemal napaścią. – Widziałam... – Wyciągnęła ręce, 
podniosła 
mu koszulkę i wbiła wzrok w świeżą bliznę widoczną pod mostkiem. Przeraził ją 
ten widok. 
Zbliżyła ku niemu dłonie, lecz cofnęła je gwałtownie. – To niemożliwe – 
wyszeptała 
ochryple.
– Wysłuchaj mnie. – Uniósł głowę kobiety lewą dłonią, zmuszając ją, by spojrzała 
mu w 
oczy. Chciał odwrócić jakoś jej uwagę, przygotować ją. – Co ci się stało? Ten 
człowiek cię 
uderzył. Ogarnął nas ogień. Co wydarzyło się później?
– Co się stało z tobą?
– Wszystko po kolei. – Wysiłek, jaki wkładał, by panować nad sobą, nadał jego 
głosowi 
złowieszcze brzmienie. – Jest bardzo wiele rzeczy, które musisz przedtem 
zrozumieć. Proszę 
cię, daj mi szansę. Opowiedz, co się stało.
Odsunęła się. Całą sobą odrzucała jego pytanie. Drżącym palcem wskazała jego 
pierś.
– To niemożliwe.
Niemożliwe. Mógł w mgnieniu oka zasypać ją lawiną niemożliwości. Powstrzymał się 
jednak. Pozwolił sobie tylko na prostą odpowiedź:
– Tak samo jak opętanie.
Spojrzała mu w oczy przygnębiona. Zacisnęła powieki.
– Musiałam stracić przytomność – powiedziała cichym głosem. – Śnili mi się 
rodzice.
– Nic nie słyszałaś? Żadnego głosu wypowiadającego groźby?
Zaskoczona otworzyła oczy.
– Nie. Dlaczego miałabym słyszeć?
Pochylił głowę, by ukryć zakłopotanie. Foul do niej nie przemówił? Odkrycie tego 
faktu 
przyniosło mu ulgę, lecz zarazem go przeraziło. Czyżby Linden była niezależna od 
Wzgardliwego? Czyżby nad nią nie panował? A może był jej już aż tak pewny?
Gdy ponownie podniósł wzrok, Linden przeniosła uwagę na ściankę, słońce i 
bezkresne 
niebo. Jej twarz znieruchomiała powoli. Zerwała się gwałtownie.
– Gdzie jesteśmy?
Złapał ją za ręce i zmusił, by usiadła obok niego.
– Patrz na mnie.
Szarpała głową z boku na bok w geście gorączkowego odrzucenia. Wokół roiło się 
od 
pilnych spraw. Wszędzie pełno było pytań. W tej chwili jednak dramatyczna 
rozpacz 
widoczna w jej twarzy odsunęła wszystkie inne problemy.
– Doktor Avery. – W powietrzu unosił się obłęd. Wiedział to z doświadczenia. 
Jeśli nie 
pomoże jej natychmiast, Linden może znaleźć się poza zasięgiem wszelkiej pomocy. 
– Patrz 
na mnie.
Na jego żądanie skierowała na niego spojrzenie oszalałych oczu.
– Potrafię to wytłumaczyć. Tylko daj mi szansę.
– No to wytłumacz.
Jej głos przeszył go niby nóż.
Wzdrygnął się ze wstydu. To przez niego tu trafiła i przez niego była zupełnie 
nie 
przygotowana. Zmusił się do spojrzenia jej prosto w oczy.
– Nie mogłem powiedzieć ci o tym wcześniej. – To, co musiał jej przekazać, było 
tak 
trudne, że jego głos nabrał twardości. – Wtedy byś mi nie uwierzyła. A teraz 
wszystko 
strasznie się skomplikowało...
Wbiła w niego wzrok niczym szpony.
– Istnieją dwa całkowicie odmienne wyjaśnienia – zaczął tak spokojnie, jak tylko 
potrafił. 
– Zewnętrzne i wewnętrzne. Zewnętrzne wyjaśnienie może być łatwiejsze do 
zaakceptowania. Brzmi ono tak. – Zaczerpnął głęboko tchu. – Oboje nadal leżymy w 
tym 
trójkącie. – Wykrzywił w bolesnym grymasie posiniaczoną twarz. – Jesteśmy 
nieprzytomni. 
A kiedy tam spoczywamy, śni nam się sen. Obojgu ten sam.
Napięła mięśnie twarzy na znak niedowierzania.
– To nie jest takie naciągane, jak ci się zdaje – dodał pośpiesznie. – W głębi 
jaźni, tam 
gdzie rodzą się sny, większość ludzi jest bardzo do siebie podobna. Dlatego tak 
wiele naszych 
snów pasuje do schematów, które inni potrafią rozpoznać. To właśnie nas 
spotkało. – 
Zasypywał Linden słowami nie dlatego, że chciał ją przekonać, lecz dlatego, iż 
wiedział, że 
musi jej dać czas i jakąś odpowiedź, choćby zupełnie nieprawdopodobną, która 
pozwoli jej 
przetrwać pierwszy szok. – Śnimy ten sam sen. Nie tylko my dwoje – ciągnął, nie 
dając jej 
szansy wyrażenia niedowierzania. – Joan również przyśniły się jego fragmenty. I 
temu 
starcowi. Temu, którego uratowałaś. Wszystkich nas wciągnął ten sam podświadomy 
proces.
Jej wzrok zaczął błądzić.
– Patrz na mnie! – warknął. – Muszę ci powiedzieć, co to za sen. Jest 
niebezpieczny. 
Może cię zranić. Drzemią w nas potężne, gwałtowne uczucia, które tutaj wydostaną 
się na 
zewnątrz. Ukryta w nas ciemność, niszczycielski aspekt naszych jaźni, który całe 
życie 
trzymamy na uwięzi, jest tu żywy. Każdy kryje w sobie odrobinę nienawiści do 
siebie. Tutaj 
jest ona ucieleśniona. Uzewnętrzniona, tak jak dzieje się to w snach. Ta osoba 
zwie się 
lordem Foulem Wzgardliwym i pragnie nas unicestwić. To o nim mówiła Joan. O 
lordzie 
Foulu. I o nim wspominał ten starzec. „Bez względu na wszystkie jego napaści. 
Bądź 
wierna”. Bądź wierna sobie, nie służ Wzgardliwemu, nie pozwól, by cię zniszczył. 
To właśnie 
musimy zrobić. – Błagał ją, by zaakceptowała konsekwencje jego słów, nawet jeśli 
nie zechce 
uwierzyć w samo wyjaśnienie. – Musimy pozostać przy zdrowych zmysłach, nie 
zatracić 
siebie, bronić tego, kim jesteśmy, w co wierzymy i czego pragniemy. Aż do końca. 
Do chwili 
odzyskania przytomności.
Przerwał, by dać jej trochę czasu.
Opuściła wzrok ku jego piersi, jakby blizna była testem prawdziwości tych słów. 
Przez jej 
lico przemknęły cienie strachu. Covenant poczuł nagle, że nienawiść do siebie 
nie jest jej 
obca.
– Kiedyś już to przeżyłeś – stwierdziła drętwym głosem.
Skinął głową.
Nie podniosła wzroku.
– I wierzysz w to?
Miał ochotę odpowiedzieć: „Częściowo. Jeśli połączyć oba wyjaśnienia, otrzyma 
się 
mniej więcej to, w co wierzę”. W obecnej sytuacji nie mógł jednak zamęczać jej 
zaprzeczeniami. Podniósł się i pociągnął ją za sobą, by ujrzała widok z 
wartowni.
Zaszokowana przywarła do niego sztywno.
Stali na skalnej płycie, platformie, która wydawała się zawieszona w powietrzu. 
Nad nimi 
rozpościerał się firmament, tak niezmierzony, jakby znajdowali się na górskim 
szczycie. 
Otaczająca słońce niesamowita aureola nadawała niepokojący odcień skłębionemu 
morzu 
szarych chmur, które ciągnęło się dwieście stóp niżej. Gromy uderzały z nich 
niby z czoła 
burzy. Obłoki przesłaniały ziemię od horyzontu po horyzont.
Covenanta dopadły zawroty głowy. Przypomniał sobie z całą wyrazistością, że 
znajduje 
się cztery tysiące stóp nad ziemią. Zignorował to jednak, podobnie jak 
osaczającą go panikę. 
Skoncentrował się na Linden.
Skamieniała z oszołomienia. Nagłe przejście od nocy w lesie do poranka na tak 
wysokim 
szczycie wytrąciło ją z równowagi. Pragnął objąć ją ramionami, wtulić jej twarz 
w swą pierś, 
by ją ochronić. Wiedział jednak, że nie może tego zrobić. Nie potrafił dać jej 
siły, która 
pozwoliłaby jej znieść to, co kiedyś omal go nie zdruzgotało. Musiała sama 
znaleźć sposób na 
przetrwanie. Odwrócił ją zdecydowanie w drugą stronę.
Wznoszące się tam góry przyjęła niemal jak fizyczny cios. Na odległość rzutu 
kamieniem 
od wartowni ponad chmury wyrastały wyniosłe turnie. Ich szczyty były 
wyszczerbione i 
posępne. Ciągnęły się w obie strony na kształt klina, poczynając od stanowiącego 
zejście z 
wartowni urwiska. Im dalej, tym były wyższe. Po prawej odnoga łańcucha zawracała 
jednak, 
by wreszcie zniknąć w chmurach.
Linden spoglądała na zbocze, jakby zaraz miało na nią runąć. Covenant poczuł, 
jak 
poruszyła gwałtownie żebrami, próbując zaczerpnąć tchu. Poraził ją obłęd i pod 
całym 
otwartym niebem było dla niej za mało powietrza, by mogła krzyknąć. Bojąc się, 
że wyrwie 
się z jego objęć i wyskoczy za barierę, pociągnął ją delikatnie w dół. Opadła na 
kolana, 
dręczona bezgłośnymi mdłościami. Nic nie widziała. Jej oczy były puste i 
straszne.
– Linden! Czy nie masz odwagi, żeby żyć? – warknął, nie wiedząc, co zrobić.
Wciągnęła głośno powietrze. Spojrzała nagle na niego, przeszywając go 
spojrzeniem 
ostrym niby wyciągnięty z pochwy miecz. Niezwykły blask słońca nadał jej twarzy 
wyraz 
mrocznego gniewu.
– Przepraszam – powiedział ochrypłym głosem. Jej reakcja była dla niego równie 
bolesna 
jak własna bezradność. – Byłaś taka... – Mimo woli wtargnął tam, gdzie nie miał 
prawa 
wstępu. – Nie chciałem, żeby cię to spotkało.
Odrzuciła jego przeprosiny gwałtownym potrząśnięciem głowy.
– A teraz podaj mi drugie wyjaśnienie – wydyszała.
Skinął głową. Wypuścił ją powoli z objęć, cofnął się i usiadł, opierając się 
plecami o 
murek. Nie rozumiał dziwnego połączenia siły i słabości, które w niej 
dostrzegał. W tej chwili 
jednak nie miało to znaczenia.
– Wewnętrzne wyjaśnienie.
Zalała go fala głębokiego znużenia. Zwalczył ją, by móc wypowiedzieć konieczne 
słowa.
– Jesteśmy w miejscu zwanym Krainą. To odrębny świat. Zupełnie, jakbyśmy 
znaleźli się 
na innej planecie. Te góry to łańcuch Southron, jej południowa granica. Cała 
reszta Krainy 
leży na zachód, północ i wschód od nas. To jest Wartownia Kevina. Niedaleko na 
zachód stąd 
była ongiś wioska zwana Mithil Stonedown. Revelstone to... – Myśl o Revelstone 
przywołała 
jednak wspomnienie lordów. Wolał nie poruszać tego tematu. – Byłem już tu 
kiedyś. 
Większość opowieści wyda ci się bezsensowna, dopóki sama nie zobaczysz 
wszystkiego na 
własne oczy. Muszę ci jednak przekazać jedną, szczególnie ważną informację. 
Kraina ma 
wroga. Jest nim lord Foul. – Przyjrzał się Linden, próbując odczytać jej 
reakcję, lecz nie 
dostrzegł w oczach kobiety nic poza ciemnością. – Od tysięcy lat usiłuje ją 
zniszczyć – 
ciągnął. – Jest ona dla niego... czymś w rodzaju więzienia. Chce się wyrwać na 
wolność. – 
Jęknął w duchu na myśl o tym, jak niemożliwe jest przekonanie jej o prawdziwości 
tego, co 
musiał powiedzieć. W końcu ona nie dzieliła jego doświadczeń. – Przeniósł nas z 
naszego 
świata. Sprowadził tutaj. Chce, żebyśmy mu służyli. Sądzi, że potrafi swymi 
manipulacjami 
skłonić nas do tego, byśmy pomogli mu w unicestwieniu Krainy. Władamy tu mocą. – 
Modlił 
się, by jego słowa okazały się prawdą. – Ponieważ przybywamy z zewnątrz, nie 
wiąże nas 
Prawo, naturalny porządek rzeczy, który stanowi podstawę istnienia świata. 
Dlatego właśnie 
Foul chce nas wykorzystać. Możemy tu dokonać czynów niemożliwych dla mieszkańców 
Krainy.
Chcąc oszczędzić sobie widoku jej niedowierzania, oparł głowę o murek i 
zapatrzył się w 
góry.
– Konieczna jest wolność – wydyszał. – Dopóki nie wiąże nas Prawo ani żadna 
osoba... 
czy żadne wytłumaczenie – dodał, by ulżyć swemu sumieniu – władamy mocą. – Ale 
ja nie 
jestem wolny. Dokonałem już wyboru. – Do tego wszystko się sprowadza. Do mocy. 
Mocy, 
która mnie uzdrowiła. Ten starzec... on skądś wie, co się dzieje w Krainie. I 
wcale nie jest 
przyjacielem Foula. Wybrał cię w jakimś celu. Nie wiem w jakim. Albo chciał się 
upewnić, 
przekonać się, czy jesteś osobą, którą Foul mógłby manipulować. Joan stanowiła 
dla Foula 
sposób na dotarcie do mnie. Była podatna na jego atak. Ja już nie byłem, po tym, 
co się 
wydarzyło, gdy znalazłem się tu poprzednim razem. Wykorzystał ją, żeby mnie 
zmusić, bym 
Z własnej woli wstąpił w ten trójkąt. Tylko dzięki niej mnie tu przywołał.
Nie rozumiem tylko, dlaczego musiał to zrobić w ten sposób, pomyślał z 
westchnieniem. 
Dawniej wyglądało to inaczej.
– Może to przypadek, że ty również tu jesteś, ale raczej w to wątpię.
Linden spojrzała na kamienną powierzchnię, jakby chciała się upewnić, że 
istnieje 
naprawdę, po czym dotknęła siniaka, który miała za lewym uchem. Usiadła, 
marszcząc brwi. 
Nie patrzyła już na niego.
– Nie rozumiem – stwierdziła zimno. – Najpierw mówisz mi, że to sen, a potem, że 
rzeczywistość. Najpierw leżysz umierający w lesie, a potem uzdrawia cię jakaś... 
jakaś magia. 
Najpierw lord Foul jest tworem wyobraźni, a potem kimś realnym. – Choć starała 
się 
panować nad sobą, jej głos drżał lekko. – Jak to w końcu jest? Nie możesz 
wierzyć w oba 
wyjaśnienia. – Zacisnęła pięść. – Może właśnie umierasz.
Och, ależ muszę wierzyć w oba wyjaśnienia – wyszeptał Covenant. To jest jak 
zawrót 
głowy. Odpowiedź kryje się w sprzeczności. W sercu paradoksu. Nie wypowiedział 
jednak tej 
myśli.
Pytanie Linden sprawiło mu jednak ulgę. Jej niespokojny umysł – ten sam impuls, 
który 
nie pozwolił jej wysłuchać ostrzeżeń Covenanta, kazał jej podążyć za nim i 
podzielić jego los 
– zaczął już brać się za bary z życiem. Jeśli starczyło jej sił, by rzucić mu 
wyzwanie, znaczyło 
to, że kryzys minął, przynajmniej na razie. Uśmiechnął się, nie zważając na 
dręczący go 
strach.
– To nieważne – odpowiedział. – Może to dzieje się naprawdę, a może nie. Możesz 
wierzyć, w co chcesz. Proponuję ci tylko układ odniesienia, który pozwoli ci od 
czegoś 
zacząć.
Nieustannie poruszała rękami, dotykając swego ciała i skały, jakby potrzebowała 
dotykowych bodźców, by upewnić się o własnym istnieniu.
– Byłeś już tu kiedyś – rzekła po chwili. Jej gniew przerodził się w ból. – To 
twoje życie. 
Powiedz mi, jak mam to zrozumieć.
– Staw temu czoło – odparł bez wahania. – Idź naprzód. Przekonaj się, co się 
stanie. Jaka 
jest stawka. Co jest dla ciebie ważne. – Wiedział z doświadczenia, że nie ma 
innej obrony 
przed obłędem. Nie sposób było pogodzić realności Krainy z jej nierealnością. – 
Daj sobie 
szansę odkrycia, kim jesteś.
– Wiem, kim jestem. – Zarys jej żuchwy świadczył o uporze, nos można by określić 
jako 
raczej precyzyjnie wykreślony niż delikatny, a usta z nawyku zastygły w surowym 
grymasie. 
– Jestem lekarzem... – Stanęła jednak w obliczu czegoś, czego nie potrafiła 
ogarnąć. – ...a nie 
mam nawet torby. – Przyjrzała się własnym dłoniom, jakby chciała się przekonać, 
do czego 
się nadają. Kiedy spojrzała mu w oczy, w jej pytaniu zawarta była nie tyle 
prośba, ile żądanie. 
– A w co ty wierzysz?
– Wierzę... – nie starał się w żaden sposób złagodzić twardego tonu swych słów – 
...że 
musimy znaleźć jakiś sposób, by powstrzymać Foula. To jest najważniejsze. On 
chce 
zniszczyć Krainę. Nie pozwolę, by uszło mu to płazem. Oto, kim jestem.
Wytrzeszczyła oczy, słysząc jego wyznanie.
– Dlaczego? Co ci do tego? Jeśli to sen, to nie ma znaczenia. A jeśli... – 
Trudno jej było 
wykrztusić te słowa. – Jeśli to rzeczywistość, to nie twój problem. Możesz go 
zignorować.
Covenant poczuł znajomą gorycz gniewu.
– Foul wyśmiewa się z trędowatych.
Na te słowa w oczach Linden pojawił się błysk zrozumienia. Grymas jej twarzy 
mówił 
wyraźnie: „Nikt nie ma prawa śmiać się z choroby”.
– I co teraz zrobimy? – zapytała z napięciem w głosie.
– Teraz? – Był słaby ze zmęczenia, lecz jej pytanie ożywiło go. Miała motywację, 
siły, 
możliwości. Starzec nie naraził jej bez potrzeby na ryzyko. – Teraz – powtórzył 
z 
nieustępliwością w głosie – jeśli uda mi się opanować zawroty głowy, zejdziemy 
na dół, żeby 
sprawdzić, w jaką właściwie kabałę się wpakowaliśmy.
– Na dół? – Popatrzyła na niego, mrugając. – Nie wiem, jak dostaliśmy się na 
górę.
By jej odpowiedzieć, wskazał głową na szczyty. Zwróciwszy się w tamtą stronę, 
zauważyła przerwę w ściance, wychodzącą na urwisko. Przyglądał się, jak podkrada 
się ku tej 
luce, by zobaczyć to, co – jak wiedział – tam było.
Murek otaczał szczyt wysokiej skalnej wieży, która po tamtej stronie opadała w 
dół od 
wartowni stromym urwiskiem. W skale wykuto proste schody.
Podszedł do niej. Jedno spojrzenie wystarczyło, by go przekonać, że niełatwo mu 
przyjdzie poradzić sobie z zawrotami głowy. Dwieście stóp niżej schody znikały w 
chmurach 
niczym wodospad spadający w ciemność.
5. Gromy i błyskawice
– Ja pójdę pierwszy. – Dreszcz przeszywał go aż do szpiku kości. Nie patrzył na 
Linden. 
– Te schody stanowią jedność z urwiskiem. Jeśli spadniemy, polecimy cztery 
tysiące stóp w 
dół. Nie radzę sobie dobrze z wysokością. Nie chcę pociągnąć cię ze sobą, jeśli 
się pośliznę.
Ustawił się niespiesznie w luce, przesuwając przez nią stopy, by móc wyjść na 
schody 
tyłem.
Zatrzymał się. By pozbyć się zawrotów głowy, które mąciły jasność jego myśli, 
zrobił 
sobie WKS. Wywołało to jednak atak strachu trędowatego. W niebieskim blasku 
słońca jego 
skóra nabrała ciemnofioletowego odcienia, zupełnie jakby trąd zaatakował już 
jego ramiona, 
zmieniając kolor skóry i niszcząc nerwy.
W mięśniach poczuł słabość, której towarzyszyło drżenie barków. Szczególne 
odrętwienie wywołane martwotą nerwów nie zmieniło się. Niemniej chorobliwy 
odcień skóry 
zdawał się proroctwem śmierci. Przebudziło to nagle jego intuicję. Znalazł 
odpowiedź na 
jedno ze swych pytań. Dlaczego Linden tu się znalazła? Dlaczego starzec 
przemówił do niej, 
a nie do niego? Dlatego, że była niezbędna. By ocalić Krainę, gdy on zawiedzie.
„Pierwotna magia nie jest już groźna”. Moc na nic się nie zda. Zdążył już ulec 
machinacjom lorda Foula. Nim zdołał zacisnąć zęby, z ust wyrwał mu się jęk.
– Covenant? – Niepokój nadał głosowi Linden ostrzejszy ton. – Nic ci nie jest?
Nie zdołał jej odpowiedzieć. To, że martwi się o niego, że potrafi się na to 
zdobyć w 
chwili tak wielkiego stresu, zwielokrotnił trwogę, która przenikała jego kości. 
Wbił spojrzenie 
w skałę, szukając w niej siły.
– Covenant! – Jej głos był ostry jak smagnięcie batem. – Nie potrafię ci pomóc. 
Powiedz 
mi, co robić.
Co robić. Nic z tego, co się stało, nie było jej winą. Zasługiwała na odpowiedź. 
Wycofał 
się w głąb, do miejsca, z którego przychodziło zmęczenie i zawroty głowy. Czy 
naprawdę 
wydał na siebie wyrok, zajmując miejsce Joan? Z pewnością nie musiał przegrać? 
Mocy, za 
którą tak wiele zapłacił, z pewnością nie można było tak łatwo spisać na straty?
– U podstawy schodów, na lewo ode mnie, w urwisku jest półka – wycedził, nie 
podnosząc głowy. – Bądź ostrożna.
Przezwyciężając opory, wysunął się tyłem przez otwór.
Gdy tylko jego głowa znalazła się poniżej poziomu wartowni, usłyszał gwałtowny 
szept 
Linden:
– Niech cię cholera, dlaczego zawsze musisz być taki niewzruszony? Chcę ci tylko 
pomóc.
Zabrzmiało to tak, jakby zdolność niesienia pomocy była dla niej warunkiem 
zachowania 
zdrowych zmysłów.
Nie mógł jednak pozwolić sobie na myśli o niej. Całą jego uwagę pochłaniało 
niebezpieczne zejście. Złaził po schodach jak po drabinie, czepiając się ich 
dłońmi, za 
każdym razem mocno wciskając stopę w podłoże, by się utwierdzić, że stoi pewnie, 
nim 
wesprze na niej swój ciężar. Ani na moment nie spuszczał wzroku z rąk, którymi 
chwytał się 
stopni.
Otaczająca go otchłań zdawała się niezgłębiona. Słyszał pustkę w zawodzeniu 
wiatru. 
Szybko kotłujące się w dole chmury działały na niego z hipnotyczną mocą, 
odciągając jego 
uwagę. Wszędzie wokół rozwierała się czeluść.
Ten strach znał jednak dobrze. Wstrzymując oddech, zagłębił się w chmury, w oko 
cyklonu dręczących go zawrotów głowy.
Słońce przygasło nagle i zniknęło. Z każdym krokiem w dół szary półmrok 
pogłębiał się, 
przechodząc w czarną noc.
Owo ociekające wilgocią morze przeszył blady błysk. Niemal natychmiast po nim 
zabrzmiał grom. Wicher wzmógł się, uderzył w Covenanta mokrym podmuchem, jakby 
chciał 
oderwać go od schodów. Skała zrobiła się śliska. Nieczułe palce nie wykrywały 
żadnej 
różnicy, ale nerwy jego nadgarstków i łokci rejestrowały każde ześliźnięcie się 
dłoni.
Po raz drugi tuż obok zalśniła błyskawica, rozświetlając obłąkane kłębowisko 
pędzących 
chmur. Niebo roztrzaskało się na kawałki. Covenant przycisnął się odruchowo do 
skały. Coś 
w nim zawyło, nie wiedział jednak, czy na głos.
Schodził wciąż w dół, pełznąc boleśnie przez bezlitosną burzę.
Narastająca siła deszczu pozwalała mu oceniać postępy marszu. Drobniutka mżawka, 
która drażniła jego obolałą twarz, przeszła w nawałnicę ciężkich kropel, 
przypominającą 
deszcz kamyków. Po chwili był już doszczętnie przemoczony i poobijany. Gromy i 
błyskawice huczały wokół. Myśl o półce kazała mu jednak iść dalej.
Wreszcie jego nogi ją odnalazły. Odepchnął się od wieży i oparł plecami o skałę 
urwiska, 
spoglądając w górę.
Rozbłysk niebieskobiałego ognia wydobył z mroku postać Linden. Była tuż nad nim.
Gdy znalazła się obok, złapał ją, by nie potknęła się i nie wpadła w przepaść. 
Uścisnęła 
go gwałtownie.
– Covenant! – Wichura porywała jej słowa. Ledwie ją słyszał. – Nic ci nie jest?
Przysunął usta do jej ucha.
– Trzymaj się urwiska! Musimy znaleźć schronienie!
Skinęła zdecydowanie głową.
Ściskając jej prawą dłoń w swej lewej, odwrócił się plecami do przepaści i 
zaczął 
posuwać wzdłuż półki w kierunku zachodnim.
Na górze mrok rozdarła błyskawica. Jej blask pozwolił mu zorientować się w 
sytuacji. 
Półka miała dwie albo trzy stopy szerokości i biegła mniej więcej poziomo wzdłuż 
ściany 
urwiska. Za jej krawędzią góra znikała w otchłani chmur.
Huk gromu uderzył w niego z siłą dręczących go zawrotów głowy, nakazując mu 
stracić 
równowagę. Plecy siekły mu wicher i deszcz, ostre jak smaganie batem. Dłoń 
Linden była dla 
niego kotwicą. Wcisnął się tęsknie w ścianę i wlókł się powoli dalej.
Przy każdym rozbłysku spoglądał naprzód, starając się wypatrzyć w deszczu koniec 
półki.
Tam dostrzegł pionową linię przypominającą bliznę w powierzchni urwiska.
Dotarł do niej, przeciągnął Linden za załom, po czym powiódł ją w górę po 
błotnistym 
piargu, po którym woda spływała jak przez koryto strumienia. Głos wichru 
natychmiast 
przeszedł w zdławione wycie. Kolejny błękitny rozbłysk pokazał im, że znaleźli 
się w wąskim 
parowie, wciskającym się w głąb zbocza. Wzburzona woda spływała po pokrywających 
jego 
dno głazach.
Wlekli się z wysiłkiem naprzód, aż wreszcie znaleźli się nad głazem, który 
sprawiał 
wrażenie wystarczająco wielkiego, by zapewnić im schronienie. Covenant zatrzymał 
się i 
usiadł w płynącym nurcie, z plecami opartymi o skałę. Linden spoczęła obok 
niego. Woda 
zalewała im nogi, a siekący deszcz oślepiał. Nie dbał o to. Musiał odpocząć.
Po kilku chwilach przesunęła się, zbliżyła twarz do jego ucha i spytała:
– Co teraz?
Nie wiedział. Umysł miał odrętwiały z wyczerpania. Linden miała rację. Nie mogli 
zostać 
w tym miejscu.
– Gdzieś tu jest ścieżka! – krzyknął słabym głosem.
– Nie znasz drogi? Mówiłeś, że już tu byłeś!
– Dziesięć lat temu!
I za drugim razem był nieprzytomny. Niósł go Słone Serce Pianościgły.
Błyskawica oświetliła na chwilę jej twarz. Spływała po niej woda.
– Co zrobimy?
Myśl o Pianościgłym, gigancie, który był jego przyjacielem, dała mu to, czego 
potrzebował.
– Spróbujemy znaleźć drogę! – Wsparł się na jej ramieniu i dźwignął na nogi. 
Miał 
wrażenie, że Linden bez wysiłku podtrzymuje jego ciężar. – Może sobie przypomnę!
Stanęła obok, zbliżając usta do jego ucha.
– Nie podoba mi się ta burza! – krzyknęła. – Jest w niej coś nienormalnego!
Nienormalnego? Spojrzał na nią, mrugając. Przez chwilę nie mógł zrozumieć sensu 
jej 
słów. Dla niego była to tylko burza, szał natury, jak każdy inny. Nagle jednak 
zorientował się, 
co chciała mu powiedzieć. Ta burza wydawała się Linden nienaturalna. Raziła 
jakąś jej 
instynktowną wrażliwość.
Już zdążyła go wyprzedzić. Jej zmysły dostrajały się do Krainy, jego zmysły zaś 
wciąż 
były nieczułe i drętwe, ślepe na ducha tego, co postrzegał. Dziesięć lat temu 
był w stanie 
dokonać tego, co Linden zrobiła przed chwilą: odróżnić w przedmiotach i 
zjawiskach – 
wietrze, deszczu, kamieniu, drewnie albo żywym ciele – prawidłowość od 
nieprawidłowości, 
zdrowie od zepsucia. Teraz jednak nie czuł nic poza gwałtownością burzy, 
zupełnie jakby 
podobna moc nie miała znaczenia. Nie miała duszy.
Znużony, mamrotał przekleństwa pod własnym adresem. Czy jego zmysły tylko 
wolniej 
się przystosowywały, czy też utracił zdolność osiągania harmonii z Krainą? Czy 
czas i trąd 
całkowicie pozbawiły go tej wrażliwości? Piekło i szatani! – wychrypiał słabym, 
pełnym 
goryczy głosem. Jeśli Linden mogła widzieć to, na co on był ślepy...
Gryzło go dobrze znane poczucie nieadekwatności, spróbował jednak zapanować nad 
sobą. Spodziewał się, że usłyszy pytanie, co mu dolega. To również wywołało 
rozgoryczenie. 
Nie chciał, by dostrzegała jego słabości i obawy, jego wewnętrzną szpetotę. Nie 
pytała go 
jednak o nic. Zesztywniała z zaskoczenia lub lęku.
Spoglądała w głąb parowu.
Odwrócił się gwałtownie, starając się przebić wzrokiem zasłonę ulewy.
Zobaczył je natychmiast – słabe, żółte światełko w oddali.
Posuwało się powoli w ich stronę, wyszukując z uwagą drogę przez grzbiet parowu. 
Gdy 
było już blisko, długotrwała błyskawica pozwoliła im się zorientować, że jest to 
pochodnia 
trzymana przez mężczyznę. Potem nadeszły ciemność i grom. Covenant nie widział 
nic poza 
niezwykłym płomieniem, który palił się odważnie i niewiarygodnie, na przekór 
potopowi i 
szaleństwu burzy.
Wreszcie znalazł się wystarczająco blisko, by zobaczyć trzymającego pochodnię 
człowieka. Niska, zgarbiona postać miała na sobie przemoczoną szatę. Po rzadkich 
włosach i 
splątanej brodzie spływała woda. Jej strugi ściekały po bruzdach starej twarzy, 
nadając mu 
wygląd szaleńca. Zmrużył powieki, spoglądając na Covenanta i Linden, jakby 
przybyli prosto 
z sennych koszmarów, by wzbudzić w nim trwogę.
Covenant znieruchomiał, odwzajemniając w milczeniu spojrzenie starca. Linden 
dotknęła 
ramienia Covenanta, jakby chciała go przed czymś ostrzec.
Wtem nieznajomy uniósł prawą rękę, zwróconą dłonią do przodu, i rozpostarł 
palce.
Covenant skopiował jego gest. Nie potrafił odgadnąć, czy tego spotkania nie 
zaplanował 
lord Foul, potrzebował jednak schronienia, żywności i informacji. Był też gotów 
okazać 
szacunek każdemu, kto potrafił w takim deszczu zapalić pochodnię. Uniósł kaleką 
dłoń. Gdy 
padło na nią światło, pierścień na trzecim palcu zalśnił słabo.
Ten widok wstrząsnął starcem, który wykrzywił twarz, wymamrotał coś do siebie i 
cofnął 
się o krok, jakby poraził go strach. Wtem wskazał trzęsącym się palcem na 
pierścień 
Covenanta.
– Białe złoto? – krzyknął. Jego głos drżał.
– Tak! – odkrzyknął Covenant.
– Półręki?
– Tak!
– Jak cię zwą?
Covenant z wysiłkiem wykrzykiwał każde słowo, by przebić się przez burzę.
– Ur-lord Thomas Covenant, Niedowiarek i władca białego złota!
– Niszczyciel Zła? – wydyszał stary, jakby deszcz zaparł mu dech w piersiach. – 
Obrońca 
Życia?
– Tak!
Mężczyzna cofnął się jeszcze o krok. Na jego widocznej w blasku pochodni twarzy 
pojawił się wyraz trwogi. Odwrócił się nagle i zaczął gramolić niezgrabnie w 
górę, przez 
wodę i błoto.
– Chodźcie! – wyszeptał, oglądając się przez ramię.
– Kto to jest? – zapytała niemal niesłyszalnie Linden.
– Nie mam pojęcia – zbył jej pytanie Covenant.
Przyjrzała mu się uważnie.
– Ufasz mu?
– Jaki mamy wybór?
Nim zdążyła odpowiedzieć, odepchnął się od głazu i – wkładając w to całą swą 
energię – 
zmusił się do ruszenia za starcem.
Usta miał pełne deszczu i kwaśnego smaku klęski. Napięcie kilku ostatnich 
tygodni 
osłabiło go znacznie. Mimo to światło pochodni pomagało mu znaleźć punkty 
zaczepienia na 
skałach i głazach. Dzięki Linden był w stanie oprzeć się wartkiemu prądowi. 
Wlekli się 
powoli naprzód.
Po chwili starzec skręcił w prawo, w odnogę parowu. Proste, ciosane w skale 
schody 
prowadziły na dno rozpadliny. Zwolniony niejako z walki z nurtem, Covenant 
znalazł w sobie 
siłę, by powtórzyć w duchu pytanie: „Ufasz mu?” Uspokajała go jednak pochodnia. 
Jedynymi 
znanymi mu ludźmi, którzy potrafili zapalić żagiew podczas takiej ulewy byli 
mistrzowie 
drzewnej mądrości. Albo lordowie. Był gotowy zaufać każdemu, kto tak pilnie 
przykładał się 
do służby drewnu lub kamieniowi.
Podążał ostrożnie za nieznajomym. Po chwili rozpadlina stała się węższa, 
zmieniła się w 
głęboką, stromą szczelinę w skale, która nagle zmieniła kierunek, przechodząc w 
małą 
dolinkę.
Wyniosłe turnie osłaniały ją przed wichrem, ale przed ulewą nie było ucieczki. 
Deszcz 
bębnił o głowę i barki Covenanta z siłą maczugi. Ledwie widział niesioną przez 
przechodzącego na drugą stronę doliny starca pochodnię.
Przy pomocy Linden Niedowiarek sforsował wezbrany strumień. Po kilku chwilach 
dotarli do przysadzistej kamiennej chaty, opartej o stok. Nie było tam drzwi. 
Gdy podeszli 
bliżej, ujrzeli bijący z wnętrza blask ognia. Rzucili się naprzód i wpadli, 
zszargani i 
ociekający wodą, do stanowiącej wnętrze izby.
Stary zatrzymał się na środku pomieszczenia. Nadal ściskał pochodnię, choć w 
palenisku 
za jego plecami buzował jasny ogień. Spoglądał z drżeniem na Covenanta, gotowy 
skulić się 
ze strachu, jak dziecko oczekujące kary.
Niedowiarek stanął jak wryty. Pragnął ogrzać sponiewierane i zziębnięte ciało w 
cieple 
ognia, lecz zatrzymał się, by rozejrzeć się po izbie.
Natychmiast dopadł go lęk. Dostrzegał już, że coś w Krainie się zmieniło. Coś 
istotnego.
Wyposażenie chaty stanowiło nieoczekiwaną mieszaninę drewna i kamienia. Kamienne 
misy i urny spoczywały na drewnianych półkach przytwierdzonych do ścian. W 
jednym z 
kamiennych kątów ustawiono drewniane stołki, otaczające stół wykonany z tego 
samego 
materiału. I żelazo – na półkach leżały żelazne sprzęty, a stołki zbito 
gwoździami. W 
dawnych czasach ludy kamienia i drewna – stonedownorzy i woodhelvenninowie – 
trzymali 
się własnej mądrości, nie dlatego, że byli o nią zazdrośni, lecz ze względu na 
fakt, że ich 
szczególne umiejętności i wiedza wymagały całkowitego poświęcenia.
Wpatrywał się przez chwilę w nieznajomego, wytrzymując na wpół oszalałe 
spojrzenie 
jego starych oczu. Linden również spoglądała na niego niepewnie. Covenant 
wiedział jednak, 
że jego towarzyszka zadaje sobie pytania niepodobne do tych, które przychodziły 
namyśl 
jemu. Czy stonedownorzy i woodhelvenninowie zjednoczyli się, połączyli swe 
zasoby 
wiedzy? A może...
„Świat nie jest już taki, jak ongiś”.
Jego serce przeszył gwałtowny ból. Nagle dotarło do niego, że pomieszczenie 
wypełnia 
dym.
Dym!
Odepchnął starca na bok i podbiegł do paleniska.
Na stercie popiołu gorzało trawione ciepłymi płomieniami drewno. Od szczap 
odrywały 
się potrzaskujące węgielki. Ciało drzew pochłaniały czerwone robaki. Od czasu do 
czasu 
pomieszczenie wypełniały kłęby dymu. Wpadający przez komin deszcz posykiwał 
cicho.
Ognie piekielne!
Ludzie, których tu poznał, nigdy nie poświęciliby dobrowolnie drewna dla żadnej 
korzyści. Zawsze starali się wykorzystać zawarte w nim życie, moc Ziemi w taki 
sposób, by 
nie niszczyć tego, czego używali. Drewno, gleba, kamień, woda – mieszkańcy 
Krainy darzyli 
miłością każdy przejaw życia.
– Ur-lordzie – jęknął starzec.
Covenant odwrócił się gwałtownie. Żal płonął w nim niby gniew. Miał ochotę zawyć 
wściekle do Wzgardliwego: Co zrobiłeś? Wstrzymał się jednak, Linden i stary 
gapili się 
bowiem na niego. W oczach Linden widniała troska, jakby obawiała się, że 
pomieszało mu 
się w głowie, mężczyzna zaś cierpiał jakieś nieodgadnione męki. Covenant stłumił 
gwałtownie gniew, lecz ów wysiłek był słyszalny w jego głosie.
– Co pozwala tej pochodni płonąć?
– Wstyd mi! – odparł starzec załamującym się głosem, jakby miał zaraz zalać się 
łzami. 
Nie usłyszał pytania Covenanta. Przeszkodziła mu w tym osobista udręka.
– Tę świątynię – wydyszał – wznieśli najdawniejsi przodkowie ojca mojego ojca. 
Żeby 
czekała. My nie zrobiliśmy nic! Inne izby popadły w ruinę, sanktuaria... – 
Zamachał 
gwałtownie pochodnią. – Nie zrobiliśmy nic. Nic, od dwudziestu pokoleń. To 
rudera... 
niegodna ciebie. Nie wierzyliśmy w obietnicę, którą nam powierzono... całe 
pokolenia 
Wyzwolonych, tak podszytych tchórzem, że nie chcieli uwierzyć w najwznioślejsze 
proroctwa. Postąpiłbyś słusznie, gdybyś mnie powalił.
– Powalić cię? – oburzył się Covenant. – Nie. – Zbyt wielu aspektów całej tej 
sytuacji nie 
rozumiał. – O co ci chodzi? Dlaczego się mnie boisz?
– Covenant – wydyszała nagle Linden. – Spójrz na jego rękę.
Stary ociekał wodą, podobnie jak oni. Krople skapujące z nasady pochodni były 
jednak 
czerwone.
– Ur-lordzie! – Staruszek padł na kolana. – Nie jestem godny. – Drżał z trwogi. 
– 
Frymarczyłem wiedzą niegodziwych. Nauczyłem się władzy nad Słonecznicą od ludzi 
gardzących obietnicami, którym poprzysiągłem wierność. Och, oszczędź mnie! Wstyd 
mi.
Wypuścił pochodnię i pokazał Covenantowi lewą dłoń.
Żagiew zgasła, gdy tylko wypadła mu z ręki. Kiedy uderzyła w podłogę, rozsypała 
się w 
proch.
Przez dłoń biegły dwie długie szramy. Krew ciągle z nich wyciekała, jakby nie 
mogła 
zakrzepnąć.
Covenant wzdrygnął się. W oddali rozległ się gniewny pomruk gromu. Z pochodni 
został 
jedynie popiół. Płonęła i utrzymywała się w całości jedynie dzięki mocy, którą 
włożył w nią 
starzec. Mocy jego krwi?
Covenantowi zakręciło się w głowie. Nagłym bólem przeszyło go wspomnienie o 
Joan. 
Joan rozdrapującej grzbiet jego dłoni i oblizującej palce. Zawroty głowy 
pozbawiły go 
równowagi. Usiadł ciężko, opierając się bezwładnie o najbliższą ścianę. Deszcz 
niósł się 
echem w jego uszach. Krew? Krew?
Linden poddała dłoń starego oględzinom. Przysunęła ją do ognia i rozpostarła 
palce. 
Uścisk na nadgarstku spowolnił wypływ krwi.
– Rana jest czysta – oznajmiła bezbarwnym, bezosobowym głosem. – Żeby zahamować 
krwawienie, potrzebny będzie bandaż, na szczęście nie ma zakażenia.
Nie ma zakażenia, wydyszał Covenant. Jego myśli wlokły się jak okulawione.
– Skąd wiesz?
Skupiła uwagę na ranie.
– Co?
Z wysiłkiem zapytał ponownie:
– Skąd wiesz, że nie ma zakażenia?
– Nie mam pojęcia – odparła z wyraźnym zaskoczeniem. – Widzę to. Widzę... – jej 
zdumienie narastało – ...ból. Ale rana jest czysta. Skąd... Ty tego nie 
dostrzegasz?
Potrząsnął głową. Potwierdziła jego poprzednie wrażenie: jej zmysły dostrajały 
się już do 
Krainy.
A jego zmysły nie. Był ślepy na wszystko, co nie ukazywało się na powierzchni. 
Dlaczego? Zamknął oczy. Pulsował w nim zadawniony żal. Zapomniał, że drętwota 
boli tak 
bardzo.
Po chwili Linden poruszyła się. Słyszał, jak przeszukuje pomieszczenie. 
Zbliżając się do 
staruszka, darła kawałek tkaniny, by zrobić bandaże.
„Nie przegrasz...” Przemknęło mu przez głowę, że jego spisano już na straty. Ta 
myśl 
podziałała na jego obolałe serce jak sól na otwartą ranę.
Dym? Krew?
Jest tylko jeden sposób na to, by zranić człowieka. Oddać mu coś zniszczonego.
Niech to piekło.
Jego uwagę przyciągnął jednak starzec. Pokłonił się przed nim, dotykając mokrą, 
siwą 
głową kamienia. Dotknął dłońmi jego butów.
– Ur-lordzie – jęknął. – Ur-lordzie. Wreszcie przybyłeś. Kraina jest ocalona.
Ten hołd wyrwał Covenanta z duchowego zamętu. Nie mógł pozwolić, by zawładnęła 
nim niewiedza albo poczucie utraty. Nie zamierzał też dopuścić do tego, by 
traktowano go jak 
jakiegoś zbawcę. Nie potrafił żyć z taką wizją samego siebie. Podniósł się, 
złapał staruszka za 
ramiona i pociągnął go w górę.
Mężczyzna zatoczył oczyma ze strachu. Ich białka zalśniły w blasku ognia.
– Powiedz mi, jak się nazywasz – poprosił Covenant, przemawiając cicho i 
spokojnie, by 
go uspokoić.
– Jestem Nassic, syn Jousa, syna Prassana – odparł stary, jąkając się. – W 
prostej linii, 
syn za synem, potomek Wyzwolonego.
Covenant skrzywił się. Wyzwoleni, których znał, byli pustelnikami, zwolnionymi 
ze 
wszystkich zwyczajowych obowiązków, by mogli podążać za osobistą wizją. Jedna z 
nich 
uratowała mu kiedyś życie. I straciła własne. Inny zajrzał w jego sny i 
powiedział mu, że śni 
prawdę. Wziął się bezlitośnie w garść.
– Co było jego powołaniem?
– Ur-lordzie, on przewidział twój powrót. Potem przybył w to miejsce, do dolinki 
położonej pod Wartownią Kevina, której nazwa pochodzi z czasów tak 
zamierzchłych, że nikt 
już nie pamięta jej znaczenia.
Głos Nassica uspokoił się na chwilę, zupełnie jakby starzec recytował coś, co 
znał bardzo 
dobrze.
– Wzniósł tę świątynię jako miejsce przywitania dla ciebie, miejsce uzdrowienia, 
albowiem w owym czasie ludzie nie zapomnieli jeszcze, że twój świat pełen jest 
niebezpieczeństw oraz walki i krzywdzi nawet swych bohaterów. W swej wizji 
dostrzegł 
straszliwą grozę Słonecznicy, choć dla niego była ona jedynie bezimiennym 
koszmarem, i 
przepowiedział, że Niedowiarek, ur-lord, Niszczyciel Zła, Obrońca Życia, 
powróci, by 
stoczyć z nią bój. Ową wizję przekazywano z ojca na syna, dochowując wia...
Przerwał nagle.
– Ach, hańba – mruknął. – Świątynia... wiara... uzdrowienie... Kraina... 
Wszystko legło w 
gruzach. – Oburzenie dodało mu jednak sił. – Głupcy będą błagać o zmiłowanie. 
Zasługują 
jedynie na pomstę. Albowiem przybył Niedowiarek! Niech Clave i wszystkie jego 
dzieła 
skomlą o litość. Niech samo słońce zadrży w swym biegu! Na nic im się to nie 
zda! Biada 
wam, niegodziwi i wstrętni! Niech...
– Nassicu. – Covenant przerwał staruszkowi. Linden przyglądała się im z uwagą. 
Jej 
twarz pełna była pytań, Niedowiarek jednak zignorował je wszystkie. – Co to 
takiego ta 
Słonecznica?
– Słonecznica? – Zdumienie sprawiło, że zapomniał o strachu. – Pytasz... Jak 
możesz 
nie... – Szarpał obiema dłońmi brodę. – Po cóż w takim razie przybyłeś?
Covenant wzmocnił uścisk.
– Powiedz mi tylko, co to jest.
– To jest... ależ to jest... jest... – Nassic zająknął się i umilkł. – Ur-
lordzie, spytaj raczej, 
czym ona nie jest! – krzyknął nagle błagalnym tonem. – Jest słońcem i deszczem, 
i krwią, i 
pustynią, i strachem, i krzykiem drzew. – Znowu zaczął się wić z poniżenia. – To 
był... to był 
ogień mej pochodni, ur-lordzie!
Jego udręczona twarz skurczyła się niby pięść. Ponownie spróbował paść na 
kolana.
– Nassicu. – Covenant podniósł go. Szukał rozpaczliwie jakiegoś sposobu, by go 
uspokoić. – Nie skrzywdzimy cię. Czy tego nie widzisz? – Wtem przyszła mu do 
głowy inna 
myśl. Przypomniał sobie ranę Linden i własne siniaki. – Twa ręka wciąż krwawi – 
rzekł. – 
My również ucierpieliśmy. A ja... – Omal nie powiedział: „Nie widzę tego, co 
ona”, lecz 
słowa uwięzły mu w gardle. – Dawno tu nie byłem. Czy masz ił leczący?
Ił leczący? – twarz Linden wyrażała zdziwienie.
– Ił leczący? – zapytał Nassic. – Co to jest ił leczący?
Co to... Twarz Covenanta przybrała wyraz trwogi. Co... Jego umysł wypełniły 
krzyki. Ił 
leczący! Moc Ziemi! Życie!
– Ił leczący – wychrypiał gwałtownie. – Błoto, które uzdrawia.
Zacisnął dłonie, potrząsając kruchymi kośćmi Nassica.
– Wybacz mi, ur-lordzie. Nie gniewaj się...
– Był tutaj! W tej dolinie!
Zanim uzdrowiła go Lena.
Nassic odzyskał na chwilę godność.
– Nic nie wiem o żadnym ile leczącym. Choć jestem już stary, nigdy nie słyszałem 
tej 
nazwy.
– Niech to piekło! – warknął Covenant. – Za chwilę powiesz mi, że nigdy nie 
słyszałeś o 
mocy Ziemi!
Staruszek opadł z sił.
– Moc Ziemi? – wydyszał. – Moc Ziemi?
Niedowiarkowi zakręciło się w głowie. Zacisnął dłonie na chudych ramionach 
Nassica. U 
jego boku stała jednak Linden, która zaczęła szarpać jego ręce.
– Covenant! On mówi prawdę!
Obrzucił jej twarz spojrzeniem gwałtownym jak uderzenie bicza.
Zacisnęła wargi w napięciu, nie wzdrygnęła się jednak.
– Nie ma pojęcia, o co ci chodzi.
Słowa Linden uciszyły go. Uwierzył jej. Słyszała prawdę w głosie Nassica, tak 
samo jak 
dostrzegła brak zakażenia w jego ranach. Nie ma iłu leczącego? Jego dusza 
krwawiła. 
Zapomniano o nim? Utracono? Zalały go wizje profanacji. Miej litość. Kraina bez 
iłu 
leczącego. Bez mocy Ziemi? Wiadomość przekazana przez Nassica okazało się dla 
niego nie 
do przyjęcia. Osunął się na ziemię jak inwalida.
Linden stanęła nad nim. Szukała jakichś wskazówek, podpowiedzi, a on nie 
potrafił jej 
pomóc.
– Nassicu – powiedziała po chwili poważnym tonem. – Masz coś do jedzenia?
– Do jedzenia? – powtórzył, jakby przypomniała mu o jego nieudolności. – Mam. 
Nie 
mam. To nie jest was godne.
– Musimy coś zjeść.
Jej ton nie dopuszczał sprzeciwu. Nassic pokłonił się, podszedł natychmiast do 
przeciwległej ściany i zaczął zdejmować z półek prymitywne miski i garnki.
Linden zbliżyła się do Covenanta i uklękła przed nim.
– O co chodzi? – zapytała z napięciem w głosie. Nie potrafił przegnać z twarzy 
wyrazu 
rozpaczy. – Co jest nie w porządku?
Nie chciał jej odpowiadać. Zbyt wiele lat spędził w spowodowanej trądem 
izolacji. Swym 
pragnieniem zrozumienia powiększała tylko jego ból. Nie potrafił aż tak się 
odkryć. Mimo to 
nie mógł odmówić żądaniu widocznemu w twardym zarysie jej ust, w miękkim wyrazie 
oczu. 
Stawką było nie tylko jego, lecz również jej życie. Zdobył się na wysiłek woli.
– Później – wycedził przez zęby pełnym bólu głosem. – Potrzebuję czasu, by to 
przemyśleć.
Zacisnęła zęby. Jej oczy przesłonił bolesny mrok. Odwrócił wzrok, by nie zmusiła 
go do 
odpowiedzi, nim zdąży odzyskać panowanie nad sobą.
Po chwili wrócił Nassic, niosąc miski z suszonym mięsem i owocami oraz przaśnym 
chlebem. Zaoferował im niepewnie te potrawy, jakby przeczuwał, że zasługują na 
odrzucenie. 
Linden przyjęła poczęstunek z wysilonym uśmiechem, Nassic jednak nie ruszył się 
z miejsca, 
dopóki Covenant nie znalazł sił, by skinąć głową na znak aprobaty. Dopiero wtedy 
wziął 
garnki i poszedł zebrać trochę deszczówki do picia.
Niedowiarek gapił się niewidzącym wzrokiem na żywność, nie dotykając jej. 
Sprawiał 
wrażenie, że nie ma sensu trudzić się jedzeniem. Wiedział jednak, że to 
nieprawda. W 
rzeczywistości miał pod dostatkiem powodów, lecz niemożność zadośćuczynienia im 
wszystkim osłabiła jego stanowczość. Czy rzeczywiście sprzedał duszę 
Wzgardliwemu?
Był jednak trędowaty i musiał nauczyć się radzić sobie z własną bezradnością. 
Trąd był 
nieuleczalny. Dlatego dotknięci tą chorobą poddawali się dyscyplinie nakazującej 
poświęcać 
drobiazgową uwagę podstawowym potrzebom. Ignorowali abstrakcyjny ogrom swego 
brzemienia, skupiając się na teraźniejszości, chwila po chwili. Uczepił się tej 
pragmatycznej 
mądrości. Nie znał innego rozwiązania.
Włożył bezwiednie do ust kawałek owocu i zaczął go przeżuwać. Po chwili z pomocą 
przyszły mu przyzwyczajenie i głód. Być może owo rozwiązanie nie było dobre, 
określało 
jednak, kim jest, i zamierzał się na nim wspierać.
Wspierać się albo runąć.
Nassic czekał, potulny i zatroskany, aż Covenant i Linden skończą posiłek.
– Ur-lordzie – rzekł z ożywieniem w głosie, gdy tylko skończyli. – Jestem twym 
sługą. 
Służyć ci jest celem mego życia, tak jak było celem życia Jousa, mego ojca, 
Prassana, jego 
ojca, i całego długiego rodu Wyzwolonych. – Nie zważał na drżący ton swego 
głosu. – Nie 
przybyłeś za wcześnie. Słonecznica namnaża się w Krainie. Co uczynisz?
Covenant westchnął. Nie czuł się gotowy do stawiania czoła podobnym pytaniom. 
Rytuał 
jedzenia uspokoił go jednak nieco, a zarówno Nassic, jak i Linden zasługiwali na 
jakąś 
odpowiedź.
– Będziemy musieli wyruszyć do Revelstone... – zaczął powoli. Wypowiedział tę 
nazwę z 
wahaniem. Czy Nassic ją rozpozna? Jeśli nie było już lordów... być może 
Revelstone 
przestało istnieć. Albo może wszelkie nazwy brzmiały teraz inaczej. Przez tak 
długi czas 
mogło wydarzyć się wszystko.
– Tak jest! – wychrypiał jednak natychmiast Nassic. – Zemsta na Clave! To jest 
słuszne!
Clave?, zdziwił się Covenant. Nie zapytał jednak o to, lecz wypróbował inną 
znaną sobie 
nazwę.
– Ale najpierw będziemy musieli odwiedzić Mithil Stonedown...
– Nie! – przerwał mu stary. Jego gwałtowność przerodziła się natychmiast w 
sprzeciw i 
bojaźń. – Nie wolno ci tego robić. Oni są źli! Źli! Czczą Słonecznicę. Twierdzą, 
że brzydzą 
się Clave, ale to nieprawda. Obsiewają swe pola krwią!
Znowu krew; Słonecznica; Clave. Zbyt wielu rzeczy nie wiedział. Skupił się na 
tym, co 
chciał sprawdzić. Najwyraźniej nazwy, które pamiętał, były znane Nassicowi, mimo 
ich 
starożytnego pochodzenia. Fakt ten położył kres jego wątłej nadziei co do losu 
mocy Ziemi. 
Zalała go kolejna fala poczucia daremności. Jak mógł stanąć do walki z lordem 
Foulem, jeśli 
moc Ziemi już nie istniała? Nie, gorzej, jeśli nie było mocy Ziemi, o co warto 
było walczyć?
Oszalałe spojrzenie Nassica i zacięte, ciężkie milczenie Linden domagały się 
jednak od 
niego odpowiedzi. Krzywiąc twarz, otrząsnął się ze zniechęcenia. Brak nadziei, 
niemoc, 
gorycz, wszystkie te uczucia znał znakomicie i potrafił ograniczyć ich władzę 
nad sobą.
– Nie ma innej drogi – powiedział, zaczerpnąwszy głęboko tchu. – Nie możemy 
wydostać 
się stąd, nie przechodząc przez Mithil Stonedown.
– To prawda – jęknął stary. – To prawda. – Wydawał się niemal zrozpaczony. – Ale 
nie 
możesz... Są źli! Słuchają słów Clave. Słów plugastwa. Drwią ze wszystkich 
starych 
przepowiedni. Mówią, że Niedowiarek to tylko szaleństwo zrodzone w umysłach 
Wyzwolonych. Nie wolno ci tam iść.
– W takim razie jak...
Covenant zmarszczył brwi z zasępioną miną. Co się z nimi stało? Miałem tam 
kiedyś 
przyjaciół.
Wtem Nassic podjął decyzję.
– Ja pójdę. Do mego syna. Nazywa się Sunder. Jest zły, tak jak reszta. Ale to 
mój syn. 
Odwiedza mnie, gdy ma odpowiedni nastrój, i wtedy rozmawiam z nim, mówię mu, jak 
powinien spełniać swe powołanie. Nie jest do cna zepsuty. Pomoże nam przedostać 
się przez 
Stonedown. Na pewno.
Natychmiast rzucił się ku wyjściu.
– Zaczekaj!
Covenant zerwał się gwałtownie. Linden podążyła za jego przykładem.
– Muszę iść! – krzyknął niecierpliwie Nassic.
– Zaczekaj, aż przestanie padać – błagał Covenant oszalałego starca. Nassic 
wyglądał na 
zbyt zniedołężniałego, by znosić podobną pogodę przez dłuższy czas. – Nie 
śpieszy się nam 
aż tak bardzo.
– Deszcz nie ustanie aż do zmierzchu. Muszę się śpieszyć!
– Weź chociaż pochodnię!
Nassic wzdrygnął się, jakby smagnięto go biczem.
– Ach, zawstydzasz mnie! Znam drogę. Muszę odpokutować za swe zwątpienie.
Wybiegł w deszcz, nim Covenant czy Linden zdążyli go złapać.
Linden chciała ruszyć za nim, lecz Niedowiarek powstrzymał ją. Pojawiła się 
kolejna 
błyskawica. W jej blasku zobaczyli Nassica, który gramolił się gorączkowo w 
stronę wyjścia 
z dolinki. Potem nadeszły grom oraz ciemność i stary zniknął im z oczu jak 
zdmuchnięta 
świeca.
– Niech sobie idzie – westchnął Covenant. – Jeśli spróbujemy go ścigać, 
najpewniej 
spadniemy z jakiegoś urwiska.
Przytrzymywał Linden, póki nie skinęła głową, po czym znużony wrócił do ognia.
Kobieta uczyniła to samo. Gdy oparł się plecami o palenisko, zwróciła się w jego 
stronę. 
Włosy miała mokre, wskutek czego jej twarz wydawała się ciemniejsza, a bruzdy 
między 
brwiami i po obu stronach ust głębsze. Covenant oczekiwał gniewu, sprzeciwu, 
jakichś 
gwałtownych protestów przeciw tej obłąkanej sytuacji. Gdy jednak przemówiła, jej 
głos był 
bezbarwny i spokojny.
– Nie tego się spodziewałeś.
– Zgadza się. – Przeklinał się za to, że nie potrafi zapanować nad trwogą. – Nie 
tego. 
Wydarzyło się coś strasznego.
Nie okazała lęku.
– Jak to możliwe? Mówiłeś, że byłeś tu dziesięć lat temu. Jak wiele może się 
zmienić w 
tak krótkim czasie?
Pytanie Linden przypomniało mu, że nie powiedział jej o proroctwie lorda Foula. 
Nie 
była to jednak odpowiednia chwila. I tak już zbyt wielu rzeczy nie rozumiała.
– Dziesięć lat w naszym świecie. – Ze względu na nią nie powiedział „w 
rzeczywistym 
świecie”. – Tu czas biegnie inaczej. Szybciej. Tak jak sny, które czasem dzieją 
się niemal 
natychmiast. Szczerze mówiąc... – Trudno mu było spojrzeć jej w oczy. Nawet jego 
wiedza 
wydawała się czymś wstydliwym. – Szczerze mówiąc, byłem tu już trzy razy. Za 
każdym 
razem pozostawałem nieprzytomny przez kilka godzin, a w tym czasie tu mijały 
miesiące. A 
więc dziesięć lat dla mnie... Niech to piekło pochłonie!
Wzgardliwy powiedział: „Dwadzieścia stuleci. Przez niemal równie długi okres”.
– Jeśli przelicznik pozostaje taki sam, mówimy o jakichś trzech, czterech 
tysiącach lat.
Przełknęła jego wyjaśnienie, jakby był to tylko kolejny szczegół zaprzeczający 
zdrowemu 
rozsądkowi.
– W takim razie co się mogło stać? Dlaczego ił leczący jest tak ważny?
Pragnął pochylić głowę, by ukryć swój ból. Czuł się zbyt odsłonięty przed nagle 
nabytą 
przenikliwością jej zmysłów.
– Ił leczący był specjalnym błotem, które mogło wyleczyć... prawie wszystko.
Dwukrotnie, podczas jego pobytu w Krainie, ił leczący zwalczył jego trąd. 
Covenant 
starał się jednak nie wspominać o sposobie uzdrawiania. Gdyby powiedział Linden, 
jak ił 
pomógł mu w przeszłości, musiałby jej również wyjaśnić, dlaczego skutki jego 
działania nie 
okazały się trwałe. Powiedzieć, że Kraina jest fizycznie izolowana. Nie ma 
żadnego 
dostrzegalnego połączenia z ich światem. Zagojenie rany w jego piersi nic nie 
znaczyło. 
Kiedy odzyskają świadomość, Linden przekona się, że ich ciała są w takim samym 
stanie, jak 
poprzednio. Nic się nie zmieni.
Jeśli nie ockną się szybko, nie będzie miała czasu opatrzyć jego rany.
Oszczędził jej tych informacji, ponieważ i bez nich przeżywała straszliwy stres. 
Nie 
potrafił jednak ukryć goryczy.
– Ale nie w tym rzecz. Popatrz. – Wskazał na palenisko. – Dym. Popioły. Ludzie, 
których 
znałem, nigdy nie rozpalali ognia, który pochłaniałby drewno. Nie musieli tego 
robić. 
Wszystko wokół, drewno, woda, kamień, ciało, każda część fizycznego świata, było 
dla nich 
pełne czegoś, co zwali mocą Ziemi. Mocą życia. Potrafili przywołać ogień albo 
kazać 
łodziom płynąć pod prąd czy przekazywać wiadomości, zużywając nie samo drewno, 
lecz 
zawartą w nim moc Ziemi. To właśnie czyniło ich tym, kim byli. Moc Ziemi była 
istotą 
Krainy. – Głowę wypełniły mu wspomnienia, wizje lordów oraz mistrzów kamiennej i 
drzewnej mądrości. – Była dla nich tak ważna, tak życiodajna, że poświęcali jej 
całe życie. 
Robili wszystko, co mogli, aby jej służyć, zamiast ją wykorzystywać. Była siłą, 
świadomością, namiętnością. Życiem. Ogień taki jak ten wzbudziłby w nich grozę.
Słowa jednak nie wystarczały. Nie potrafiły wyrazić jego tęsknoty za światem, w 
którym 
osikę i granit, wodę i glebę, samą naturę, rozumiano i szanowano za ich moc oraz 
piękno. 
Tęsknoty za światem, który miał duszę, zasługującym na to, by strzec go jak 
skarbu. Linden 
patrzyła na niego, jakby bredził od rzeczy. Z bezgłośnym warknięciem zrezygnował 
z 
dalszych wyjaśnień.
– Najwyraźniej ją utracili – rzekł. – Zapomnieli o niej. Albo zginęła. Mają 
teraz tę 
Słonecznicę. O ile dobrze zrozumiałem słowa Nassica, w co wątpię, to ona 
pozwoliła jego 
pochodni płonąć podczas deszczu. Musiał w tym celu naciąć własną dłoń. A drewno 
i tak 
zostało strawione. Mówi, że to Słonecznica powoduje ten deszcz.
Covenant zadrżał mimo woli. Blask ognia odbijający się w widocznej na zewnątrz 
ulewie, 
sprawiał, że burza wydawała się okrutna, niemożliwa do zniesienia.
Linden omiotła go badawczym spojrzeniem. Miał wrażenie, że kości jej twarzy 
napierają 
na skórę, jakby sama czaszka protestowała przeciw niezwykłości warunków, w 
których się 
znalazła.
– Nic na ten temat nie wiem. Nie ma w tym ani odrobiny sensu. – Zająknęła się. 
Dostrzegał, że na granicy jej pola widzenia gromadzi się strach. – Wszystko to 
jest 
niemożliwe. Nie potrafię... – Rozejrzała się udręczona po pomieszczeniu. Wsunęła 
dłonie we 
włosy, jakby chciała ściągnąć z twarzy groźbę histerii. – Popadam w obłęd.
– Wiem. – Rozpoznawał jej desperację. Gdy znalazł się w Krainie po raz pierwszy, 
ogarnął go szał, pod wpływem którego popełnił najstraszliwsze zbrodnie w życiu. 
Pragnął 
przytulić Linden, otoczyć ją opieką, lecz przeszkodziła mu w tym drętwota dłoni. 
– Nie 
poddawaj się – powiedział tylko z naciskiem. – Pytaj mnie. Nie rezygnuj. 
Wyjaśnię ci tyle, ile 
tylko zdołam.
Jej spojrzenie wybiegło ku niemu na chwilę niby ramiona opuszczonego dziecka. 
Później 
jednak zacisnęła pięści i wykrzywiła lico w grymasie nieprzejednania.
– Pytać – wycedziła przez zęby. Z najwyższym wysiłkiem zapanowała nad sobą. – 
Niech 
będzie.
Oskarżała go swym tonem, jakby to on był winien jej cierpień. Przyjął na siebie 
tę 
odpowiedzialność. Mógł zapobiec temu, by poszła za nim do lasu. Gdyby tylko 
starczyło mu 
wówczas odwagi.
– Proszę bardzo – ciągnęła, zgrzytając zębami. – Już tu kiedyś byłeś. Dlaczego 
jesteś taki 
ważny? Co zrobiłeś? Czego chce od ciebie Foul? Co to znaczy ur-lord?
Covenant westchnął w duchu z ulgi. Linden była zdecydowana przeżyć. Tego właśnie 
od 
niej oczekiwał. Nagle zalała go fala zmęczenia. Przed oczyma zawirowały mu 
mroczki, nie 
zważał jednak na to.
– Byłem Berekiem narodzonym po raz drugi.
Nie było to przyjemne wspomnienie. Wiązało się z nim zbyt wiele wyrzutów 
sumienia, 
zbyt wiele smutku i bólu. Zaakceptował jednak to wszystko.
– Berek był jednym ze starożytnych bohaterów. Żył tysiące lat przed moim 
przybyciem. 
Zgodnie z legendami to on odkrył moc Ziemi i wykonał Laskę Praw, by nią władała. 
Cała 
wiedza o mocy Ziemi pochodziła od niego. Był Lordem Założycielem. Ustanowił Radę 
Lordów, która kierowała obroną Krainy przed Foulem.
Rada, jęknął w duchu, wspominając Mhorama, Prothalla, Elenę. Piekło i szatani!
– Kiedy się zjawiłem, przywitali mnie jako coś w rodzaju wcielenia Bereka – 
kontynuował drżącym głosem. – Wiedzieli, że stracił on na wojnie dwa palce 
prawej dłoni. – 
Spojrzenie Linden nabrało nagle ostrości, nie przerwała mu jednak. – Dlatego 
mianowali 
mnie ur-lordem Rady. Większość pozostałych tytułów pochodzi z późniejszych 
czasów, kiedy 
już pokonałem Foula. To ja jednak wybrałem sobie tytuł Niedowiarka. Przez długi 
czas byłem 
pewien, że wszystko to tylko sen, ale nie wiedziałem, co w tej sprawie zrobić. 
Bałem się 
zaangażować – wymamrotał skwaszonym tonem. – Miało to coś wspólnego z trądem. – 
Liczył na to, że Linden zaakceptuje to nic nie mówiące wyjaśnienie. Nie chciał 
jej opowiadać 
o swych zbrodniach. – Byłem jednak w błędzie. Dopóki wiemy, co dzieje się wokół, 
pojęcia 
takie jak „rzeczywisty” i „nierzeczywisty” nie mają znaczenia. Człowiek musi 
bronić tego, co 
jest dla niego ważne, bo w przeciwnym razie utraci kontrolę nad tym, kim jest. – 
Przerwał i 
popatrzył jej w oczy, by mogła się zorientować, jak głęboko w to wierzy. – A 
Kraina stała się 
dla mnie bardzo ważna.
– Z powodu mocy Ziemi?
– Tak. – Serce przeszyło mu ukłucie bólu. Zmęczenie i wysiłek pozbawiły go 
możliwości 
obrony. – Kraina była niewiarygodnie piękna. A to, jak jej mieszkańcy kochali ją 
i jej służyli, 
również było piękne. Trędowaci – ciągnął zjadliwie – łatwo ulegają pięknu.
Linden, na swój sposób, wydawała mu się piękna.
Słuchała go jak lekarz starający się zdiagnozować rzadki przypadek.
– Nazwałeś siebie Niedowiarkiem i władcą białego złota – odezwała się, gdy 
umilkł. – Co 
ma z tym wspólnego białe złoto?
Skrzywił się mimo woli. Chcąc ukryć ból, usiadł na klepisku, wsparty o ścianę 
paleniska. 
Jej pytanie poruszyło go głęboko. Był zbyt zmęczony, by potraktować je z odwagą, 
na którą 
zasługiwało. Linden jednak bezwzględnie musiała poznać odpowiedzi.
– Moja ślubna obrączka – wyszeptał. – Gdy Joan się ze mną rozwiodła, nie 
potrafiłem 
przestać jej nosić. Byłem trędowaty... uważałem, że straciłem wszystko. 
Sądziłem, że jedyną 
więzią łączącą mnie z ludzkim rodem jest fakt, iż kiedyś byłem żonaty. Tutaj 
jednak jest to 
swego rodzaju talizman. Narzędzie przywołujące coś, co nazywają tu pierwotną 
magią. 
Pierwotną magią, która niszczy pokój. Nie potrafię tego wyjaśnić.
Przeklął się w duchu za brak odwagi.
Linden usiadła obok niego, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.
– Uważasz, że nie potrafię znieść prawdy.
Skrzywił się na jej przenikliwość.
– Tego nie wiem. Wiem tylko, jakie to trudne. Dla mnie z całą pewnością nie jest 
łatwe.
Na zewnątrz deszcz zalewał dolinę z miarowym gniewem, a gromy i błyskawice 
wymieniały ciosy pośród gór. W chatce jednak było ciepło, a przesycający 
powietrze dym 
działał jak łagodny środek nasenny. Covenant od wielu dni nie miał okazji 
odpocząć. 
Przymknął oczy, częściowo po to, by dać wyraz zmęczeniu, częściowo zaś dlatego, 
że łaknął 
chwili wytchnienia od pytań Linden.
Ona jednak jeszcze nie skończyła.
– Nassic... – Jej głos dotarł do niego tak wyraźnie, jakby wyciągnęła rękę i 
dotknęła go. – 
Jest obłąkany.
– Dlaczego tak sądzisz? – zapytał Covenant, zmuszając się z wysiłkiem do 
otwarcia ust.
Milczała, dopóki nie otworzył oczu i nie spojrzał na nią.
– Czuję to – tłumaczyła. – Nie ma w nim równowagi. Czy ty tego nie wyczuwasz? W 
jego twarzy, w głosie, we wszystkim. Zauważyłam to natychmiast. Kiedy tylko 
zobaczyłam 
go w tym parowie.
Otrząsnął się z wysiłkiem ze zmęczenia.
– Co chcesz mi powiedzieć? Że nie można mu ufać? Nie można mu wierzyć?
– Niewykluczone. – Teraz to ona nie potrafiła spojrzeć mu w oczy. Wbiła wzrok w 
swe 
splecione na kolanach dłonie. – Nie jestem pewna. Wiem tylko, że ma zmącony 
umysł. Zbyt 
długi czas spędził w samotności. I wierzy w to, co mówi.
– Nie on jeden – wymamrotał Covenant. Wyprostował niespiesznie kończyny, by 
zająć 
wygodniejszą pozycję. Był zbyt wyczerpany, żeby przejmować się stanem umysłu 
Nassica. 
Niemniej Linden należała się od niego jeszcze jedna odpowiedź.
– Nie, nie wyczuwam – odparł, nim pogrążył się w drzemce.
Gdy zalewała go fala zmęczenia, zdał sobie niejasno sprawę, że Linden wstała z 
miejsca i 
zaczęła chodzić obok niego.
Obudziła go cisza. Deszcz przestał padać. Przez chwilę Covenant leżał 
nieruchomo, sycąc 
się radością z końca burzy. Odpoczynek dobrze mu zrobił. Czuł się teraz 
silniejszy i 
sprawniejszy.
Uniósł głowę i zobaczył w wejściu Linden, która wyglądała na zewnątrz, w 
chłodną, 
pogodną noc. W pozycji jej barków i opartego o kamień ciała widać było napięcie. 
Kiedy 
wstał, zwróciła się w jego stronę. Musiała, gdy spał, dołożyć drew do ognia. W 
pomieszczeniu było jasno. Wyraźnie dostrzegał jej twarz. Kąciki oczu naznaczyły 
bruzdy, 
jakby mrużyła powieki przez długi czas, wpatrując się w coś, co budziło jej 
niepokój.
– Przestało padać z chwilą zachodu słońca. – Nagłym poruszeniem głowy skierowała 
jego 
uwagę na brak deszczu na zewnątrz. – Trafnie to przepowiedział.
Zatrwożyło go jej zakłopotanie.
– O czym myślałaś? – zapytał od niechcenia.
Wzruszyła ramionami.
– O niczym nowym. „Staw temu czoło. Idź naprzód. Przekonaj się, co się stanie”. 
– 
Skupiła się na swych wspomnieniach. – Tak właśnie żyłam od lat. To jedyny 
sposób, by 
przekonać się, ile kosztuje to, przed czym starasz się uciec.
Przyjrzał się Linden uważnie, starając się zrozumieć jej słowa.
– Wiesz co – zaczął powoli – nie opowiedziałaś mi dużo o sobie.
Zesztywniała. Jej twarz przybrała twardy wyraz.
– Nassic jeszcze nie wrócił – oznajmiła tonem odrzucającym jego ciekawość.
Zastanawiał się chwilę nad jej odpowiedzią. Czyżby przeżyła aż tak wiele bólu, 
który 
chciała ukryć? Czy broniła się przed nim, czy też przed sobą? Nagle jednak 
dotarło do niego 
znaczenie jej słów.
– Nie wrócił?
Nawet stary człowiek zdołałby przez tak długi czas pokonać tę drogę dwukrotnie.
– Nie widziałam go.
– Niech to piekło! – Covenantowi zaschło nagle w gardle. – Co, u licha, się z 
nim stało?
– Skąd mam wiedzieć? – Jej gniew zdradzał, jak bardzo jest podenerwowana. – 
Pamiętasz 
mnie? To ja jestem tu po raz pierwszy.
Miał ochotę na nią warknąć, powstrzymał się jednak.
– Nie chciałem, żeby tak to zabrzmiało. Może spadł z urwiska. Może w Mithil 
Stonedown 
jest jeszcze niebezpieczniej, niż mu się zdawało. Może w ogóle nie ma syna.
Widział, że stłumiła irytację, starając się uodpornić na dręczące ją napięcie.
– I co teraz zrobimy?
– A jaki mamy wybór? Musimy sami zejść do wioski. – Bezlitośnie nakazał sobie 
stawić 
czoło jej wątpliwościom odnośnie do Nassica. – Trudno mi uwierzyć, że nie możemy 
zaufać 
tym ludziom. Okazali mi przyjaźń, choć w najmniejszym stopniu na to nie 
zasłużyłem.
Spojrzała na niego.
– To było trzy tysiące lat temu.
Tak, wymamrotał ponuro. I nie ofiarował im w podzięce niemal nic, oprócz bólu. 
Jeśli w 
ogóle go pamiętali, mieli prawo zapamiętać jedynie złe rzeczy.
Z nagłym przypływem mdłości zrozumiał, że będzie musiał jej opowiedzieć, jaką 
krzywdę wyrządził Mithil Stonedown i Lenie, córce Atiaran. Linden była pierwszą 
od 
dziesięciu lat napotkaną przez niego kobietą, która nie czuła przed nim strachu. 
A na dodatek 
próbowała uratować mu życie. Jak inaczej mógł ją obronić przed sobą?
Zabrakło mu odwagi. Słowa czekały gotowe, lecz nie potrafił się zdobyć na ich 
wypowiedzenie. Chcąc uciec przed jej spojrzeniem, ominął ją szybko i opuścił 
kamienne 
domostwo Nassica.
Nocne niebo było czyste jak kryształ. Wszystkie chmury zniknęły. Powietrze było 
zimne i 
rześkie. Gwiazdy świeciły w niepokalanej głębi niczym odłamki roztrzaskanej 
radości. Ich 
blask zapewniał jakąś widoczność. Pod mroczną linią turni Covenant dostrzegł 
potok 
spływający ospale doliną. Podążył wzdłuż niego. Ten odcinek drogi pamiętał 
dobrze. Nagle 
zwolnił kroku, zauważywszy, że za jego plecami nie ma Linden.
– Covenant!
Jej krzyk przeszył noc. Między górskimi stokami poniosły się echa.
Pobiegł do niej jak opętany.
Klęczała przy sąsiadującej z chatą kupie gruzu – szczątkach świątyni Nassica, 
która 
została zaniedbana. Przyglądała się ciemnej postaci, leżącej w dziwnej pozycji 
na kamieniach.
Niedowiarek rzucił się naprzód, by przyjrzeć się ciału.
– Niech to piekło – mruknął. – Nassic.
Stary leżał na głazach, obejmując je ramionami. Z samego środka pleców sterczała 
mu 
rękojeść noża.
– Nie dotykaj tego – wydyszała Linden. – Jest jeszcze gorące.
Usta miała pełne napiętej grozy.
Jeszcze? Odrzucił od siebie trwogę.
– Weź go za nogi. Zaniesiemy go do domu.
Nie ruszyła się z miejsca. Spoglądała w noc, mała i pogrążona w rozpaczy.
– Mówiłem ci, że tu jest niebezpiecznie – warknął na nią, chcąc ją wyrwać z 
odrętwienia. 
– Myślałaś, że sobie żartuję? Łap go za nogi!
– On nie żyje. – Jej głos był zimną, martwą artykulacją ciemności. – Nie możemy 
mu w 
niczym pomóc.
Nieutulony żal słyszalny w jej słowach zdławił sprzeciwy Covenanta. Przez jeden 
przeraźliwy moment wydawało mu się, że wymknęła się poza jego zasięg, pogrążyła 
w 
szaleństwie. Wtem jednak drgnęła. Włosy opadły jej do przodu, zasłaniając twarz. 
Pochyliła 
się i wsunęła ręce pod nogi Nassica.
Covenant dźwignął zabitego za barki. Razem zanieśli go do domu. Zdążył już 
zesztywnieć. Położyli go delikatnie na samym środku pomieszczenia. Covenant 
zbadał trupa i 
przekonał się, że skórę ma zimną. Na szacie wokół noża nie było krwi. Na pewno 
zmył ją 
deszcz. Zwłoki musiały leżeć tam już od dawna.
Linden nie patrzyła na niego. Wbiła wzrok w czarny żelazny nóż.
– Nie umarł natychmiast – stwierdziła ochrypłym głosem. – Cios nie był zadany 
prawidłowo. Wykrwawił się na śmierć. – Wydawało się, że nawet kości jej twarzy 
pulsują z 
gwałtownego gniewu. – To jest zło.
Ton, z jakim wypowiedziała słowo „zło”, sprawił, że wzdłuż kręgosłupa Covenanta 
przebiegł zimny dreszcz strachu. Rozumiał, co miała na myśli. Poprzednio on 
również potrafił 
postrzegać podobne rzeczy. Ujrzawszy okrucieństwo dłoni, która trzymała nóż, 
zobaczyła 
gorliwą złośliwość, która zainspirowała cios. A jeśli żelazo było jeszcze 
gorące... Przełknął z 
wysiłkiem ślinę. Zabójca Nassica musiał odznaczać się wielką mocą i 
brutalnością.
Spróbował jej to jakoś wyjaśnić.
– Ten, kto to zrobił, wiedział o naszej obecności. W przeciwnym razie po cóż by 
go tu 
zostawiał? Chciał, żebyśmy znaleźli ciało, kiedy już odejdzie. – Zamknął oczy, 
by 
wprowadzić jakiś porządek w swe bezładne myśli. – Nassica zabito przez nas. Żeby 
nic nie 
powiedział stonedownorom. Albo nam. Do diabła, to śmierdzi Foulem.
Linden go nie słuchała. Była zajęta sobą.
– Nikt nie robi takich rzeczy.
W jej głosie brzmiała samotność i paraliżujący strach.
Zwrócił uwagę na dziwny dobór słów, nie potrafił się jednak powstrzymać. 
Zawładnął 
nim dawny gniew, wywołany widokiem ofiar złości.
– Tylko szczególni zabójcy zostawiają gorący nóż – warknął. – Foul ma mnóstwo 
tego 
rodzaju pomocników. Jest w pełni zdolny rozkazać, by Nassica zabito tylko 
dlatego, aby nie 
zdradził nam zbyt wiele albo żeby jakoś nami zamanipulować.
– Nikt nie zabija w ten sposób. Dla przyjemności. – Tępy ból pozbawił jej głos 
dźwięczności, a twarz wyrazu. – Ludzie tego nie robią.
– Jasne, że nie robią. – Widział, jak jest zatrwożona, lecz kruchość martwych 
członków 
Nassica obrażała go aż do szpiku kości, przydając jego odpowiedzi gwałtowności. 
– Pewnie 
postanowił trochę się przedrzemać na deszczu, a nóż po prostu spadł na niego 
znikąd.
Była głucha na jego sarkazm. Przeżyła szok tak głęboki, że w ogóle go nie 
poznawała.
– Ludzie zabijają dlatego, że są głodni. Że się boją. – Szukała argumentów, 
które 
pozwoliłyby jej zaprzeczyć niewątpliwej obecności żelaza. – Że coś ich dręczy. 
Dlatego, że 
ktoś albo coś zmusza ich do tego. – Jej głos stał się ostrzejszy, jakby 
szykowała się do krzyku. 
– Nikt tego nie lubi.
– Nieprawda. – Widok niedoli Linden zbliżył go do niej. Podjął próbę 
powstrzymania jej 
prób zaprzeczenia rzeczywistości. – Wszyscy to lubią. Wszyscy lubią moc. Ale 
większość 
ludzi panuje nad tym impulsem. Dlatego, że jednocześnie go nienawidzi. To tutaj 
nie różni się 
od innych morderstw. Jest tylko bardziej oczywiste.
Twarz Linden wykrzywiła się w spazmie odrazy. Wydawało się, że swymi słowami 
sprawił jej ból. Przez moment obawiał się, że kobieta postrada zmysły. Po chwili 
jednak 
uniosła wzrok ku jego twarzy. Wysiłek, jaki włożyła w zapanowanie nad sobą, 
nadał jej 
oczom ciemną barwę krwi.
– Chcę... – Jej głos zadrżał. Zdusiła go bezlitośnie. – Chcę spotkać sukinsyna, 
który to 
zrobił, i sama się przekonać.
Skinął głową. Zgrzytaniem zębów dał wyraz złowieszczemu gniewowi.
– Sądzę, że będziesz miała taką okazję. – On również chciał spotkać zabójcę 
Nassica. – 
Nie zdołamy odgadnąć zamierzeń Foula. On wie więcej od nas. Nie możemy też 
zostać tutaj. 
Straciliśmy przewodnika. Był jedyną osobą, od której mogliśmy uzyskać informację 
o tym, co 
tu się dzieje. Musimy zejść do Mithil Stonedown. Ponieważ zabójca nie zaatakował 
nas tutaj, 
zapewne czeka na nas w wiosce – dokończył pełnym zawziętości tonem.
Zamarła w bezruchu na dłuższą chwilę, starając się zebrać siły.
– Chodźmy – powiedziała wreszcie z napięciem w głosie.
Nie wahał się. Nassicowi nie pozwolono nawet na czystą, umożliwiającą zachowanie 
godności śmierć. Ruszył w noc. Linden podążała u jego boku.
Mimo przepełniającej go gwałtowności nie pozwolił sobie na pośpiech. Gwiazdy nie 
dawały zbyt wiele światła, a ziemia w dolince była śliska po deszczu. Droga do 
Mithil 
Stonedown była niebezpieczna. Nie chciał przez nieostrożność narazić się na 
obrażenia.
Posuwał się wzdłuż doliny, a gdy dotarł do jej końca, podążył brzegiem 
strumienia do 
łukowatego wąwozu, otoczonego pionowymi ścianami, a wreszcie skręcił do 
odchodzącej od 
niego pod kątem prostym stromej szczeliny. Była wąska i kamienista. Skały 
przesłoniły 
gwiazdy i ciemność utrudniała wędrówkę. Wkrótce jednak droga zaczęła biec 
poziomo, a 
potem opadać w dół. Po chwili znalazł się na otwartym, stromym stoku, który 
stanowił 
wschodnią ścianę doliny Mithil.
Dostrzegał niewyraźnie, że w oddali rozszerza się ona klinowato, przechodząc w 
otwarte 
równiny. Biegnąca wzdłuż niej plama głębszej czerni wyglądała na rzekę.
U jej brzegu, nieco z prawej strony, zauważył skupisko maleńkich światełek.
– Mithil Stonedown – wyszeptał. Zawroty głowy zmusiły go jednak do podążenia 
ledwie 
widoczną ścieżką wiodącą w lewo. Nie potrafił stłumić wspomnienia chwil, gdy 
szedł tędy z 
Leną. Dopóki nie powie Linden, co pamięta, co uczynił, nie będzie wiedziała, kim 
jest, i nie 
potrafi zdecydować, jak ma reagować na niego. Albo na Krainę.
Musiała zrozumieć związek łączący go z Krainą. Potrzebował jej pomocy, jej 
umiejętności, jej siły. W przeciwnym razie, po cóż by ją wybrano?
W powietrzu wisiała zimna, przenikliwa wilgoć, lecz ruch chronił go przed 
chłodem. W 
miarę jak schodził ku dnu doliny, wędrówka stawała się coraz łatwiejsza. Gdy zza 
szczytów 
wyjrzał księżyc, Covenant przestał być ostrożny. Szukał odwagi potrzebnej, by 
powiedzieć to, 
co musiał wyznać.
Po krótkiej chwili ścieżka zakręciła, opadając w dół, po czym zaczęła biec w 
przeciwną 
stronę, wzdłuż rzeki. Co jakiś czas spoglądał na Linden, zastanawiając się, 
gdzie nauczyła się 
siły, braku rozwagi czy desperacji, która pozwalała jej mu towarzyszyć, bądź też 
zmuszała ją 
do tego. Gorąco pragnął posiąść zdolność zgłębienia jej wewnętrznej prawdy, 
odgadnięcia, 
czy jej nieugiętość bierze się z przekonania czy ze strachu.
Nie wierzyła w zło.
Nie miał wyboru. Musiał jej opowiedzieć.
Zmusił się do działania gwałtownymi zarzutami. Dotknął jej ramienia, by ją 
zatrzymać. 
Spojrzała na niego.
– Linden.
Lśniła w blasku księżyca jak alabaster – jasna i nietykalna. Wykrzywił usta.
– Muszę ci coś wyznać. – Jego twarz wydawała się sztywna, jak wykuta z granitu. 
– Nim 
pójdziemy dalej.
Ból kazał mu mówić szeptem.
– Kiedy byłem tu po raz pierwszy, spotkałem dziewczynę. Lenę. Była jeszcze 
dzieckiem, 
ale okazała mi przyjaźń. Uratowała mnie na Wartowni Kevina. Bałem się wtedy tak 
bardzo, 
że nie przeżyłbym tego.
Jego długie osamotnienie protestowało głośno przeciw zdradzie, której się wobec 
siebie 
dopuszczał.
– Zgwałciłem ją.
Wbiła w niego wzrok. Jej wargi poruszyły się bezgłośnie, gdy wymawiał słowo: 
Zgwałciłeś? Widział, jak w jej oczach pojawia się odraza do niego.
Nie zauważył cienia, który przemknął nad ich głowami. Nie zdawał sobie sprawy z 
niebezpieczeństwa, dopóki nie opadła na nich sieć, która spowiła ich 
natychmiast. Z 
otaczającej ich ciemności wypadły jakieś postacie. Jeden z napastników uderzył 
ich w twarze 
czymś, co rozbiło się, uwalniając smród zgniłego melona.
Niespodziewanie stracił dech w piersiach. Upadł na ziemię, trzymając w ramionach 
Linden, jakby byli kochankami.
6. Skalennik
Ocknął się nagle, czując na twarzy dławiącą miazgę. Szarpnął się, chcąc ją 
usunąć, lecz 
ręce miał skrępowane za plecami. Dławił się bezradnie przez chwilę, aż wreszcie 
przekonał 
się, że może oddychać.
Suche, zimne powietrze drażniło jego płuca, radował się jednak tym uczuciem. 
Torsje 
ustąpiły powoli.
– Nic ci nie będzie – rozległ się gdzieś w pobliżu bezbarwny głos Linden. – 
Zaatakowali 
nas jakimś środkiem znieczulającym. On działa jak eter. Wywołuje nudności. Ale 
to mija. Nie 
sądzę, żeby nam to zaszkodziło.
Oparł się na moment o zimny kamień, po czym przetoczył się na plecy i usiadł z 
wysiłkiem. Więzy utrudniały mu ruchy. Ogarnęła go fala zawrotów głowy.
– Przyjaciele – wymamrotał. Powietrze pomogło mu jednak odzyskać równowagę. – 
Nassic miał rację.
– Nassic miał rację – powtórzyła jego słowa bezbarwnie, jakby jej nie 
zainteresowały.
Pomieszczenie, w którym się znajdowali, było ciasne jak cela. W wejściu wisiała 
ciężka 
kotara. Z przeciwnej strony przez zakratowane okno do środka wpadał jasnoszary 
blask 
opóźnionego przez góry świtu. Kraty wykonano z żelaza.
Linden siedziała naprzeciw niego. Ręce miała schowane za plecami. Ją również 
związano. Mimo to udało jej się usunąć z policzków miąższ. Jego kawałki 
przylegały jeszcze 
do rękawów koszulki.
Zaschłe paskudztwo pokrywało twarz Covenanta niby spowodowana trądem drętwota.
Przesunął się, by móc się oprzeć o ścianę. Więzy wpijały mu się w skórę. Zamknął 
oczy. 
Pułapka, wyszeptał. Śmierć Nassica była pułapką. Zabito go po to, by oboje z 
Linden nadziali 
się na obrońców Mithil Stonedown i dali się złapać. Co chce osiągnąć Foul? – 
zapytał 
ciemności, którą miał pod powiekami. – Zmusić nas do walki z tymi ludźmi?
– Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała Linden. Jej głos brzmiał spokojnie, jakby 
sama 
pozbawiona już była wszelkich uczuć. – Dlaczego opowiedziałeś mi o tej 
dziewczynie?
Podniósł nagle powieki i spojrzał na nią, lecz w słabym świetle nie potrafił nic 
odczytać z 
jej twarzy. Miał ochotę powiedzieć: Zostaw to, mamy inne zmartwienia. Niemniej 
Linden 
miała niezaprzeczalne prawo poznać prawdę o nim.
– Chciałem być z tobą szczery. – Brzuch bolał go na to wspomnienie. – To, co 
uczyniłem 
podczas poprzednich pobytów tutaj, wpłynie na to, co spotka nas teraz. Foul 
niczego nie 
zapomina. I bałem się... – zająknął się na myśl, jak dużą cenę płaci za okazanie 
prawości – 
...że możesz mi zaufać, nie wiedząc, komu ufasz. Muszę powiedzieć ci całą 
prawdę.
Nie odpowiedziała mu. Jej oczy były plamami cienia, z których nie mógł nic 
wyczytać. 
Nagle nacisk nieukojonej goryczy zaczął wydobywać z jego ust słowa, raniące niby 
zadziory.
– Kiedy rozpoznano u mnie trąd i Joan rozwiodła się ze mną, cały rok byłem 
impotentem. 
Potem znalazłem się tutaj. Działo się coś, czego nie rozumiałem. Kraina 
uzdrowiła części 
mojego organizmu, które były martwe od tak dawna, że zupełnie zapomniałem, iż je 
mam. A 
Lena... – Ból wspomnienia o niej palił go niczym kwas. – Była taka piękna, do 
dziś nawiedza 
mnie w snach... Pierwsza noc... To było dla mnie zbyt wiele. Trędowaci nie 
wiedzą, co to 
potencja.
Mówił dalej, osądzając się po raz kolejny, tak jak przed laty.
– Zapłacili za to wszyscy. Nie mogłem się uwolnić od konsekwencji własnego 
czynu. W 
swoim czasie jej matka popełniła coś w rodzaju samobójstwa. Życie jej ojca 
zostało złamane. 
Mężczyzna, który chciał się z nią ożenić, stracił wszystko, a jej pomieszało się 
w głowie. Nie 
poprzestałem jednak na tym. Doprowadziłem do jej śmierci i do śmierci jej córki, 
Eleny. 
Mojej córki. Dlatego że chciałem uciec przed konsekwencjami. Nikt nie chciał 
mnie ukarać. 
Byłem Berekiem narodzonym po raz drugi. Chcieli, żebym uratował Krainę. Lena... 
– och, 
Leno! – ...zginęła zamordowana, próbując uratować mi życie.
Linden słuchała go bez ruchu. Wyglądała na tle ściany jak kamienny posąg, 
pozbawiony 
wyrazu i bezlitosny. Wydawało się, że zwykłe wyznanie winy nie zdoła jej 
poruszyć. Coś się 
jednak z nią działo, przyciskała bowiem mocno kolana do piersi w obronnym 
geście.
– Nie powinieneś był mi o tym mówić – powiedziała ochrypłym głosem, gdy umilkł.
– Musiałem. – Cóż innego mógł odpowiedzieć? – Tym właśnie jestem.
– Nie – sprzeciwiła się, jakby padło między nimi oskarżenie o zło. – Nie tym 
jesteś. Nie 
zrobiłeś tego z rozmysłem, prawda? Ocaliłeś Krainę, zgadza się?
Spojrzał jej prosto w oczy.
– Tak. W końcu ocaliłem.
– A więc reszta się nie liczy. Sprawa zamknięta. – Opuściła głowę na kolana, 
wciskając 
między nie czoło, jakby chciała powstrzymać rozkołatane myśli. – Zostaw mnie w 
spokoju.
Wpatrzył się w czubek jej głowy, w opadające na uda włosy. Starał się ją 
zrozumieć. 
Spodziewał się, że potępi go za to, co uczynił, nie za to, że się do tego 
przyznał. Dlaczego 
jego słowa podziałały na nią aż tak silnie? Za słabo ją znał. Jak jednak mógł ją 
prosić, by 
wyznała mu rzeczy, których jej zdaniem ludzie nie powinni o sobie wiedzieć?
– Nie rozumiem – powiedział głosem ochrypłym od niepewności. – Jeśli tak na to 
patrzysz, dlaczego ciągle wracałaś? Zadałaś sobie mnóstwo trudu, żeby się 
dowiedzieć, co 
ukrywam.
Nie odsłoniła twarzy.
– Prosiłam, żebyś zostawił mnie w spokoju.
– Nie mogę. – Poczuł gniew. – Nie byłoby cię tu, gdybyś mnie nie śledziła. Muszę 
się 
dowiedzieć, dlaczego to zrobiłaś. Wtedy potrafię zdecydować, czy mogę ci zaufać.
Uniosła gwałtownie głowę.
– Jestem lekarzem.
– To mi nie wystarczy – odparł drętwym głosem.
Światło padające przez okno stawało się powoli coraz jaśniejsze. Covenant 
dostrzegał już 
niektóre fragmenty twarzy Linden: zaciśnięte surowo usta i ciemne plamy oczu 
widoczne 
poniżej czoła. Patrzyła na niego tak, jakby naruszył jej prywatność.
– Poszłam za tobą, ponieważ myślałam, że jesteś silny – odezwała się cicho po 
chwili. – 
Za każdym razem, gdy cię widziałam, padałeś z nóg. Rozpaczliwie potrzebowałeś 
pomocy. A 
mimo to zachowywałeś się tak, jakby zmęczenie było dla ciebie niczym. – Jej 
słowa były 
przesycone goryczą. – Myślałam, że jesteś silny. A teraz okazało się, że po 
prostu uciekałeś 
przed poczuciem winy, tak jak każdy. Chciałeś odzyskać niewinność, sprzedając 
się w zamian 
za Joan. Co miałam zrobić? – Cicha wściekłość przydała jej głosowi ostrości. – 
Pozwolić ci 
popełnić samobójstwo?
– Wykorzystujesz winę w taki sam sposób jak trąd – ciągnęła, nim zdążył jej 
odpowiedzieć. – Chcesz, żeby ludzie cię odrzucali, trzymali się od ciebie z 
daleka. Chcesz 
być ofiarą. Żeby odzyskać niewinność. – Jej emocje stopniowo opadły, a głos stał 
się cichy i 
chrapliwy. – Dość już się na to napatrzyłam. Jeśli sądzisz, że jestem dla ciebie 
aż takim 
zagrożeniem, to przynajmniej zostaw mnie w spokoju.
Ponownie wtuliła twarz w kolana.
Covenant wpatrywał się w milczącą kobietę. Jej osąd zabolał go, jakby udowodniła 
mu, 
że jest zakłamany. Czy to właśnie próbował zrobić? Dać jej moralną przyczynę do 
odrzucenia 
go, gdy nie podziałał na nią fizyczny powód, jakim był trąd? Czy aż tak bardzo 
obawiał się 
pomocy i zaufania? Bał się uczuć? Porażony tą wizją własnej osoby, wstał i 
powlókł się do 
okna, jakby chciał oszczędzić swe oczy, kierując je na coś innego.
To, co zobaczył, uwiarygodniło tylko jego wspomnienia. Potwierdziło, że oboje z 
Linden 
przebywają w Mithil Stonedown. Naprzeciwko siebie ujrzał ścianę i dach 
następnego 
kamiennego domostwa, po obu zaś jego stronach narożniki innych budynków. Ich 
mury były 
starożytne, zwietrzałe i sfatygowane upływem stuleci. Wzniesiono je bez użycia 
zaprawy z 
wielkich, kamiennych płyt i bloków, połączonych tylko własnym ciężarem. Za 
płaskimi 
dachami widać było góry. Niebo nad nimi miało brązowawy odcień, jakby 
przesłaniał je pył.
Był tu już kiedyś i nie mógł zaprzeczyć prawdzie – rzeczywiście się bał. Zbyt 
wielu ludzi, 
którzy się nim interesowali, zapłaciło straszliwą cenę, by mu pomóc.
Czuł w plecach bolesny, pulsujący ucisk wywołany milczeniem Linden, nie poruszył 
się 
jednak. Przypatrywał się, jak dolinę zalewa blask słońca.
– Zastanawiam się, co z nami zrobią – powiedział, nie odwracając się, gdy 
napięcie stało 
się nie do zniesienia.
Jakby w odpowiedzi na jego słowa, w pomieszczeniu zrobiło się nagle jaśniej. 
Kotarę 
odsunięto. Covenant odwrócił się gwałtownie i zobaczył stojącego w wejściu 
mężczyznę.
Stonedownor wzrostem dorównywał mniej więcej Linden, lecz był szerszy w 
ramionach i 
mocniej umięśniony od Covenanta. Barwa sztywnego skórzanego kaftana i nogawic 
podkreślała czarny kolor włosów i ciemny odcień skóry. Stopy miał bose. W prawej 
dłoni 
trzymał długą, drewnianą laskę, która zapewne miała dodawać mu powagi.
Liczył sobie około trzydziestu lat. Jego twarz wyglądała młodo, lecz nad nosem 
widać 
było dwie głębokie bruzdy, a oczy utraciły połysk. Wydawało się, że nagromadziło 
się w nich 
zbyt wiele bezużytecznego żalu. Wydatne mięśnie szczęk sugerowały, że od wielu 
lat zwykł 
zgrzytać zębami.
Lewa ręka zwisała bezwładnie u boku. Od łokcia aż po kostki palców pokrywał ją 
wklęsłorytowy rysunek delikatnych, białych blizn.
Nie odezwał się ani słowem. Stał, wpatrując się w Covenanta i Linden, jakby 
spodziewał 
się, że wiedzą, po co przyszedł.
Linden podniosła się z ziemi. Covenant postąpił dwa kroki naprzód i stanął 
twarzą w 
twarz ze stonedownorem.
Mężczyzna zawahał się, omiótł wzrokiem twarz Niedowiarka, po czym wszedł do 
środka. 
Lewą dłonią dotknął poobijanego policzka więźnia.
Covenant wzdrygnął się lekko, znieruchomiał jednak i pozwolił, by stonedownor 
usunął 
delikatnie z jego twarzy zaschły miąższ.
Niedowiarek poczuł nagłą wdzięczność. Miał wrażenie, że mężczyzna pozwolił mu 
zachować więcej godności, niż na to zasługiwał. Przyjrzał się uważnie mocnym 
rysom 
smagłej twarzy stonedownora, starając się odgadnąć, co się za nimi kryje.
Nieznajomy skończył swą robotę, odwrócił się i wyszedł z pomieszczenia, 
zostawiając 
kotarę odsłoniętą.
Covenant popatrzył na Linden, chcąc się przekonać, czy musi dodać jej odwagi. 
Nie 
spojrzała mu w oczy. Ruszyła już naprzód. Zaczerpnął głęboko tchu i wyszedł za 
nią z chaty.
Znalazł się na granicy szerokiego, okrągłego, otwartego obszaru, stanowiącego 
centrum 
Mithil Stonedown. Wyglądał on mniej więcej tak, jak go zapamiętał. Wszystkie 
domy 
zwracały się wejściami do wewnątrz, te zaś, które nie należały do środkowego 
pierścienia, 
były usytuowane tak, by umożliwić jak największej liczbie ludzi bezpośredni 
dostęp do 
centralnego placu. Widział jednak, że wiele domostw jest w bardzo kiepskim 
stanie, zupełnie 
jakby mieszkańcy nie umieli ich naprawić. Jeśli było to prawdą... Jak mogli 
zapomnieć o 
mądrości kamienia? – warknął w duchu.
Słońce wynurzyło się już zza wschodnich gór i świeciło mu prosto w twarz. 
Przymrużywszy powieki, spojrzał na nie z ukosa. Zobaczył, że straciło otaczającą 
niebieską 
aureolę. Spowijało je teraz jasnobrązowe, półprzeźroczyste giezło.
Stonedown wyglądało na opustoszałe. Wszystkie kotary w wejściach zasunięto. Nic 
się 
nie poruszało – ani w wiosce, ani na górskich stokach, ani w powietrzu. Nie 
słyszał nawet 
szumu rzeki. Porażona suchym świtem dolina oniemiała.
Wzdłuż jego nerwów przesunął się powoli drażniący strach.
Mężczyzna z laską wkroczył do kręgu, skinieniem nakazując Covenantowi i Linden, 
by 
weszli za nim na nagi kamień. Gdy to uczynili, rozejrzał się ponuro po wiosce. 
Wsparł się na 
lasce, zupełnie jakby podtrzymujące jego ciało mięśnie ogarnęło znużenie.
Po chwili jednak zapanował nad sobą. Powoli wzniósł laskę nad głowę.
– Oto środek – oznajmił z determinacją w głosie.
Kotary rozsunęły się natychmiast. Z domostw wyszli mężczyźni i kobiety.
Wszyscy byli krzepcy i ciemnoskórzy, odziani w skórzane stroje. Stanęli na 
obwodzie 
kręgu, tworząc przypominający pętlę pierścień, i wpatrzyli się w Linden i 
Covenanta. Ich 
twarze były nieufne, nieprzyjazne, nieprzeniknione. Niektórzy dzierżyli tępe 
oszczepy 
przypominające dziryty, nie było jednak widać żadnej innej broni.
Człowiek z laską przyłączył się do nich. Ludzie tworzący pierścień siedli na 
ziemi ze 
skrzyżowanymi nogami.
Tylko jeden mężczyzna nie usiadł razem z innymi. Stał z tyłu, wsparty o ścianę 
domu. 
Ramiona skrzyżował niedbale na piersi, a wargi uformował w drapieżny uśmiech, 
stanowiący 
zapowiedź rozlewu krwi.
Covenant odgadł instynktownie, że ma przed sobą kata Mithil Stonedown.
Wieśniacy nie wydawali z siebie żadnego głosu. Wpatrywali się w Linden i 
Covenanta 
bez ruchu, niemal bez mrugnięcia. Ich milczenie wypełniało powietrze niczym 
krzyk 
wydobywający się z niemego gardła.
Włosy Covenanta zaczęły ociekać potem w promieniach słońca.
– Niech ktoś coś powie – wymamrotał przez zęby.
Wtem Linden trąciła go łokciem w rękę.
– Na to właśnie czekają. To proces. Chcą usłyszeć, co mamy do powiedzenia.
– Znakomicie. – Natychmiast zaakceptował jej intuicyjne wyjaśnienie. Była 
obdarzona 
umiejętnością widzenia, której jemu brakowało. – A o co jesteśmy oskarżeni?
– Może znaleźli Nassica – odparła ponurym tonem.
Jęknął. To miało sens. Być może Nassica zabito właśnie po to, by o tę zbrodnię 
oskarżono 
jego i Linden. Ale... Szarpnął więzy. Pragnął uwolnić dłonie, by móc zetrzeć pot 
z twarzy. 
Ale to nie wyjaśniało, dlaczego ich pojmano.
Nie mógł już wytrzymać ciszy. Otoczony przez góry i budynki plac przypominał 
arenę. 
Stonedownorzy siedzieli niewzruszenie, jakby czekając na wyjaśnienia. Covenant 
przyjrzał 
się im uważnie, zebrał resztki godności i zaczął mówić.
– Nazywam się ur-lord Thomas Covenant, Niedowiarek i władca białego złota. Moja 
towarzyszka to Linden Avery. – Celowo nadał jej tytuł. – Wybrana. Jest obca w 
Krainie. – 
Ciemnoskórzy ludzie patrzyli na niego bez wyrazu. Mężczyzna oparty o ścianę 
wyszczerzył 
zęby. – Ja jednak nie jestem obcy. Grożąc mi, narażacie się na niebezpieczeństwo 
– 
dokończył pod wpływem nagłego gniewu.
– Covenant – wydyszała Linden karcącym tonem.
– Wiem – mruknął. – Nie powinienem mówić takich rzeczy. – Ponownie zwrócił się 
do 
zebranych. – Przywitał nas Nassic, syn Jousa. Nie był waszym przyjacielem, czy 
raczej wy 
nie byliście jego przyjaciółmi, ponieważ Bóg wie, że nikomu nie szkodził. – 
Martwy Nassic 
wyglądał tak żałośnie. – Mówił jednak, że ma tu syna. Człowieka imieniem Sunder. 
Czy 
Sunder tu jest? Sunder? – Przeszukał krąg spojrzeniem. Nikt nie odpowiedział. – 
Sunderze – 
wychrypiał – kimkolwiek jesteś. Czy wiesz, że twego ojca zamordowano? 
Znaleźliśmy go 
pod jego chatą, z nożem w plecach. Nóż był jeszcze gorący.
Ktoś w kręgu jęknął cicho. Covenant nie zauważył kto. Linden potrząsnęła głową. 
Ona 
również tego nie dostrzegła.
Całe niebo stało się jasnobrązowe. Żar słońca był suchy jak pył.
– Myślę, że morderca mieszka tutaj. Sądzę, że jest jednym z was. A może w ogóle 
was to 
nie obchodzi?
Nikt nie zareagował. Wszystkie twarze kierowały się w jego stronę, jakby był 
jakimś 
duchem. Cisza trwała niezmącona.
– Ognie piekielne. – Zwrócił się ku Linden. – Robię tylko z siebie durnia. Masz 
jakieś 
pomysły?
W jej spojrzeniu widać było błaganie.
– Nie wiem... nigdy tu nie byłam.
– Ja też nie. – Nie potrafił stłumić gniewu. – Nie w takim miejscu. Uprzejmość i 
gościnność były tu kiedyś tak ważne, że ludzie, którzy nie mogli sobie na nie 
pozwolić, byli 
zawstydzeni. – Przypomniał sobie, jak Trell i Atiaran, rodzice Leny, powitali go 
w swym 
domostwie. Zazgrzytał zębami. Z bezgłośnym przekleństwem zwrócił się ku 
stonedownorom. 
– Czy w innych wioskach jest tak samo jak u was? – zapytał. – Czy cała Kraina 
jest chora z 
podejrzliwości, czy też tylko tutaj zapomniano o przyzwoitości?
Mężczyzna z laską spuścił wzrok. Nikt inny się nie poruszył.
– Na Boga, jeśli nie potraficie nas nawet tolerować, wypuśćcie nas! Odejdziemy 
stąd, nie 
oglądając się za siebie. Znajdziemy to, czego nam potrzeba, w jakiejś innej 
wiosce.
Człowiek stojący poza kręgiem uśmiechnął się, złośliwie i triumfalnie.
– Niech to piekło – mruknął do siebie Covenant. Milczenie doprowadzało go do 
szału. 
Poczuł w głowie pulsujący ból. Dolina przypominała pustynię. – Szkoda, że nie ma 
tu 
Mhorama.
– Kto to jest Mhoram? – zapytała Linden stłumionym głosem. Wzrok skupiła na 
stojącym 
mężczyźnie, który przyciągał jej uwagę jak otwarta rana.
– Jeden z lordów z Revelstone. – Covenant zastanawiał się, co widzi kobieta. – A 
także 
mój przyjaciel. Miał talent do radzenia sobie z sytuacjami bez wyjścia.
Oderwała spojrzenie od triumfującego człowieka i spojrzała wściekle na 
Niedowiarka. 
Frustracja i lęk nadały jej głosowi zgrzytliwy ton.
– On nie żyje. Wszyscy twoi przyjaciele nie żyją. – Wytężała mimo woli ramiona, 
pragnąc zerwać więzy. – Umarli trzy tysiące lat temu. Żyjesz przeszłością. Co 
takiego 
musiałoby się wydarzyć, żebyś przestał myśleć o tym, co było kiedyś?
– Próbuję zrozumieć, co się stało!
Jej atak zawstydził go. Był niesłuszny, a mimo to zasłużył sobie na niego. 
Wszystko, co 
mówił, dowodziło jego bezsilności. Odwrócił się od niej.
– Wysłuchajcie mnie! – błagał stonedownorów. – Byłem tu już kiedyś. Dawno temu, 
podczas wielkiej wojny z Szarym Zabójcą. Stoczyłem z nim bój. Żeby uzdrowić 
Krainę. 
Pomogli mi mężczyźni i kobiety z Mithil Stonedown. Wasi przodkowie. Krainę 
uratowała 
odwaga stonedownorów, woodhelvenninów, lordów, gigantów, gwardii krwi i ranyhyn. 
Coś 
jednak się wydarzyło. Coś w Krainie jest nie w porządku. Dlatego tu przybyliśmy. 
Aby 
piękno i prawda całkowicie nie zniknęły z Ziemi – dodał uroczystym tonem, 
przypominając 
sobie starą pieśń Kevina Niszczyciela Krainy.
Głosem, miną, posturą błagał o jakąś reakcję, odpowiedź ze strony kręgu. 
Stonedownorzy 
jednak odrzucali wszelkie prośby. Jego wysiłki tylko zacieśniły więzy na 
nadgarstkach, 
zwiększając odrętwienie dłoni. Powietrze w oddali zaczęło migotać od żaru. 
Kręciło mu się w 
głowie. Czuł się bezsilny.
– Nie wiem, czego chcecie – wydyszał ochrypłym głosem. – Nie wiem, o co nas 
oskarżacie. Ale mylicie się co do niej. – Wskazał głową na Linden. – Ona nigdy 
tu nie była. 
Jest niewinna.
Przerwał mu szyderczy śmiech.
Spojrzał na stojącego poza kręgiem mężczyznę. Ich spojrzenia zwarły się ze sobą 
niby 
miecze. Z twarzy nieznajomego zniknął uśmiech. Jego spojrzenie wyrażało pogardę 
i 
oskarżenie. Zginał ręce w łokciach w sposób przywołujący gest przemocy. Covenant 
nie uląkł 
się jednak. Wyprostował plecy i ramiona, po czym odpowiedział na groźbę tamtego.
Po pełnej napięcia chwili mężczyzna odwrócił wzrok.
– To nie jest sąd nad nami – powiedział cicho Niedowiarek. – To wy jesteście 
oskarżeni. 
Los Krainy leży w waszych rękach, a wy jesteście na to ślepi.
Na chwilę wioskę spowiła cisza. Wydawało się, że cała dolina wstrzymała oddech.
– Czy musimy dalej tego słuchać? – krzyknął nagle mężczyzna. W jego głosie 
ścierały się 
pogarda i strach. – Tyle bluźnierstw wystarczy, by skazać dwudziestu 
nieznajomych. 
Osądźmy ich natychmiast!
Człowiek z laską zerwał się natychmiast na nogi.
– Zamilcz, Maridzie – nakazał z powagą. – Ja jestem skalennikiem Mithil 
Stonedown. 
Tylko ja mogę zacząć test ciszy i go zakończyć.
– Dość tego! – zaprotestował Marid. – Czy może być zło większe od tego, które 
już 
wypowiedział?
Przez krąg przebiegł cichy szmer potwierdzenia.
Linden przysunęła się do Covenanta. Oczy wbiła w Marida, jakby budził w niej 
przerażenie. Jej usta wykrzywiły się na skutek mdłości. Covenant popatrzył na 
nią, a potem 
na niego, usiłując odgadnąć, co zaszło między nimi.
– Proszę bardzo. – Skalennik postąpił krok do przodu. – To wystarczy. – Wsparł 
laskę o 
kamień. – Stonedownorzy, mówcie, coście słyszeli.
Przez chwilę ludzie milczeli. Wtem jakiś starzec dźwignął się powoli na nogi. 
Poprawił 
kaftan, by dodać sobie powagi.
– Słyszałem Mądrość na-mhorama, tak jak przekazują ją jeźdźcy Clave. Powiadają 
oni, że 
nadejście półrękiego mężczyzny z białym pierścieniem zwiastuje bezkresne 
nieszczęścia dla 
nas wszystkich. Powiadają, że lepiej zabić takiego człowieka we śnie i dopuścić, 
by jego krew 
zmarnowała się, spływając do ziemi, niż pozwolić mu na choć jedno tchnienie, z 
którym 
będzie wypowiadał zło. Tylko pierścień trzeba zachować i oddać jeźdźcom, by z 
Krainy 
wypleniono wszelkie bluźnierstwo.
Bluźnierstwo? Clave? Covenant bezradnie borykał się z brakiem zrozumienia. Kto 
oprócz 
Wyzwolonego, przodka Nassica, przepowiedział powrót Niedowiarka?
Stary skończył mówić i skinął głową do skalennika. Naprzeciw niego stała kobieta 
w 
średnim wieku, która wskazała gwałtownie ręką na Covenanta.
– Powiedział, że na-mhoram jest jego przyjacielem – zaczęła. – Czyż na-mhoram i 
całe 
jego Clave nie są wrogami Mithil Stonedown? Czyż jego jeźdźcy nie ograbiają nas 
z krwi? 
Nie tylko krwi starych, których śmierć nic nie znaczy, lecz również młodych, 
których życie 
jest cenne? Niech oboje zginą! Nasze stada już od wielu dni cierpią na brak 
paszy.
– To szaleństwo! – odparł stary. – Nie będziesz tak mówiła, gdy zjawi się 
jeździec. A 
stanie się to wkrótce, gdyż nasz czas jest już blisko. W całej Krainie tylko 
Clave ma władzę 
nad Słonecznicą. Brzemię ofiar, których żąda, jest ciężkie, ale nie byłoby dla 
nas życia, gdyby 
Clave nie zbierało krwi z wiosek.
– Czy jednak nie ma tu sprzeczności? – wtrącił skalennik. – Ten człowiek 
twierdzi, że na-
mhoram jest jego przyjacielem, a oskarżają go najstraszliwsze ustępy Mądrości 
Clave.
– Tak czy inaczej, oboje muszą umrzeć! – warknął natychmiast Marid. – Na-mhoram 
nie 
jest naszym przyjacielem, ale trudno wątpić w jego moc.
– To prawda! – rozległy się liczne głosy w kręgu.
– Tak.
– Ma rację.
Linden otarła się barkiem o Covenanta.
– Ten facet – wydyszała. – Ten Marid. Jest w nim coś... Widzisz to?
– Nie – wycedził przez zęby Covenant. – Mówiłem ci już, że nie widzę. Co to 
jest?
– Nie wiem. – W jej głosie brzmiał strach. – Coś...
Podniosła się następna kobieta.
– Chce, żebyśmy go wypuścili, aby mógł pójść do innego stonedown. Czyż wszystkie 
inne wioski nie są naszymi wrogami? Ludzie z Wietrznego Stonedown dwukrotnie już 
ograbili nasze pola podczas słońca płodności, przez co nasze brzuchy zapadły 
się, a dzieci 
płakały w nocy. Niech przyjaciele naszych wrogów zginą.
– Tak – warknął raz jeszcze chór stonedownorów.
– To prawda.
– Zabili Nassica, ojca Sundera! – wrzasnął znienacka Marid, przekrzykując pomruk 
tłumu. – Czy mamy pozwolić, by morderstwo pozostało nie pomszczone? Muszą 
umrzeć!
– Nie! – Natychmiastowa odpowiedź Linden smagnęła krąg niby bicz. – Nie 
zabiliśmy 
tego niewinnego starca.
Covenant zwrócił się błyskawicznie w jej stronę, lecz nawet tego nie zauważyła. 
Całą jej 
uwagę pochłonął Marid.
– Boisz się śmierci, Linden Avery, Wybrana? – zapytał z jadowitą drwiną w 
głosie.
– Co to jest? – odwarknęła, zgrzytając zębami. – Kim jesteś?
– Co widzisz? – naciskał Covenant. – Powiedz mi.
– Coś... – W jej głosie pobrzmiewała bezradność, nie spuściła jednak wzroku. Na 
jej 
włosach, wzdłuż czoła, pojawiła się ciemna linia potu. – To tak, jak ta burza. 
Coś złego.
Przebłyski intuicji rozjarzyły się w umyśle Covenanta niby plamki słonecznej 
ślepoty.
– Coś gorącego.
– Tak! – Jej spojrzenie oskarżało gwałtownie Marida. – Jak ten nóż.
Covenant zwrócił się w jego stronę. Ogarnął go nagły spokój.
– Hej, ty – powiedział. – Maridzie. Podejdź bliżej.
– Nie, Maridzie – zabronił mu skalennik.
– Piekło i szatani! – Niedowiarek świadomie nadał swemu chrapliwemu głosowi 
lodowaty ton. – Mam związane ręce. Czy boisz się poznać prawdę? – Nie patrzył na 
skalennika. Powstrzymał Marida siłą woli. – Podejdź do mnie. Pokażę ci, kto 
zabił Nassica.
– Uważaj – wyszeptała Linden. – On chce cię skrzywdzić.
Twarz Marida wykrzywiła się w grymasie pogardy. Przez chwilę nie ruszał się z 
miejsca. 
Oczy całego stonedown spoglądały jednak na niego, czekając na jego reakcję. A 
Covenant był 
niewzruszony. Po twarzy Marida przebiegł skurcz strachu lub radości. Ruszył 
nagle naprzód. 
Zatrzymał się przed Niedowiarkiem i skalennikiem.
– Gadaj swoje kłamstwa – zadrwił. – Zadławisz się nimi, nim umrzesz.
Covenant nie wahał się.
– Nassica pchnięto w plecy – zaczął – żelaznym nożem. Zrobiono to nieudolnie. 
Wykrwawił się na śmierć. Kiedy go zostawiliśmy, broń była jeszcze gorąca.
Marid przełknął konwulsyjnie ślinę.
– Jesteś głupcem. Któryż z mieszkańców Mithil Stonedown potrafi posługiwać się 
nożem, w którym pali się jeszcze ogień? Własnymi ustami wydałeś na siebie wyrok.
– Skalenniku, dotknij go swą laską – polecił Covenant.
Wszyscy stonedownorzy podnieśli się na nogi.
– W jakim celu? – zapytał niepewnie skalennik. – To tylko drewno. Nie ma mocy 
określania winy czy niewinności.
Covenant unieruchomił Marida swym spojrzeniem.
– Zrób to.
Stonedownor usłuchał go z wahaniem.
Marid spłoszył się, gdy koniec laski zbliżył się do niego, potem jednak na jego 
twarzy 
pojawił się wyraz dzikiego zachwytu. Znieruchomiał.
Laska dotknęła jego ramienia.
Drewno natychmiast eksplodowało czerwonym płomieniem.
Skalennik odskoczył ze zdumienia. Zebrani wciągnęli głośno powietrze, chwytając 
się 
mocno sąsiadów, by dodać sobie odwagi.
Błyskawicznym ruchem Marid uderzył Covenanta na odlew w bok głowy.
Nienaturalna siła ciosu odrzuciła Niedowiarka do tyłu. Runął ciężko na ziemię. 
Ból płonął 
w jego czaszce niby ogień.
– Covenant! – krzyknęła przerażona Linden.
Usłyszał, że skalennik zawołał: „Maridzie!”, a strach stonedownorów przerodził 
się w 
gniew. Potem ból go ogłuszył. Przez chwilę zawroty głowy nie pozwalały mu się 
ruszyć. 
Zwalczył jednak ogień i podźwignął się na kolana, by wszyscy mogli zobaczyć 
wśród jego 
siniaków ślad dłoni Marida.
– Niezła robota, ty sukinsynu – wychrypiał. Wydawało się, że w ogóle go nie 
słychać. – 
Czego się bałeś? Myślałeś, że aż tak bardzo nam pomoże? Czy może zrobiłeś to 
tylko dla 
zabawy?
Zdawał sobie sprawę z rozlegającego się wokół szmeru, nie potrafił jednak 
odróżnić słów. 
Marid uśmiechał się, stojąc ze skrzyżowanymi rękami.
Covenant przekrzyczał ryk tłumu.
– Czemu nie powiesz nam, jak masz naprawdę na imię? Herem? Jehannum? A może 
Sheol?
Linden była już obok niego. Gorączkowo usiłowała uwolnić ręce, ale więzy nie 
puściły. 
W ustach przeżuwała bezgłośne przekleństwa.
– No, jazda – ciągnął, choć ból powodował, że niemal nie widział Marida. – 
Zaatakuj 
mnie. Podejmij to ryzyko. Może zapomniałem, jak się jej używa.
Marid wybuchnął nagle śmiechem, lodowatym niby nienawiść. Rechot dotarł do uszu 
Covenanta, niósł się echem w jego głowie, jak wstrząs po uderzeniu.
– Ona nic ci nie pomoże! – zawył Marid. – Twoja śmierć jest nieunikniona! Nie 
zdołasz 
mnie skrzywdzić!
Skalennik zamachnął się na Marida płonącą laską. Covenant niewyraźnie usłyszał 
wściekły krzyk Sundera.
– Czy zabiłeś Nassica, mego ojca?
– Z radością! – roześmiał się furia. – Ach, jak wspaniale się pożywiłem, 
wbijając mu nóż 
w plecy!
Jakaś kobieta krzyknęła. Nim ktoś zdążył ją powstrzymać, przebiegła przez 
otwartą 
przestrzeń, powiewając siwymi włosami, i rzuciła się na Marida.
Ten zwalił się na ziemię, jakby jej cios go zabił.
Covenantowi zabrakło sił. Upadł na plecy. Leżał na skale, ciężko dysząc.
Wtem powietrze wypełnił smród palonego mięsa.
– Sunderze! Jej dłonie! – krzyknął jeden ze stonedownorów.
– Czy on nie żyje? – zapytał następny.
– Żyje! – padła odpowiedź.
– Puśćcie mnie! – darła się Linden. – Jestem lekarzem. Potrafię jej pomóc! – W 
jej głosie 
pobrzmiewał szał. – Nie wiecie, co to znaczy lekarz?
Po chwili czyjeś dłonie chwyciły Covenanta za ramiona i podniosły go na nogi. 
Dojrzał 
przez ból twarz stonedownora, która powoli nabrała wyrazistości. Rozpoznał 
skalennika, 
którego czoło zmarszczyło się z gniewu i żalu.
– Marid zasnął – powiedział sztywnym głosem. – Moja matka jest poważnie 
poparzona. 
Powiedz mi, co to wszystko znaczy?
– Furia. – Oddech Covenanta wypełniał drżeniem jego płuca. – Niech to diabli.
Nie potrafił znaleźć potrzebnych słów.
Skalennik zacisnął palce na koszuli Covenanta.
– Gadaj!
– Do cholery, zostaw go w spokoju! – krzyknęła gdzieś w pobliżu Linden. – Nie 
widzisz, 
że jest ranny?
Covenant usiłował odzyskać jasność myślenia.
– Puść ją – powiedział do skalennika. – Jest uzdrowicielką.
Sunder zacisnął mięśnie żuchwy, po czym rozluźnił je z powrotem.
– Nie mam powodu jej ufać. Opowiedz mi o Maridzie.
– Marid – wydyszał Covenant. – Wysłuchaj mnie. – Zalewał go pot i dręczyły 
zawroty 
głowy. Wycisnął ból ze swego umysłu. – To był furia.
W oczach skalennika nie dostrzegał śladu zrozumienia.
– Kiedy się obudzi, zapewne znowu będzie normalny. Może nawet nie pamiętać, co 
się 
wydarzyło. Został opętany. Ten furia może być wszędzie. Nic mu się nie stało. 
Potrzeba 
mnóstwa mocy, by ogłuszyć jednego z nich, choćby na krótką chwilę. Musicie się 
go 
wystrzegać. Może opanować każdego. Uważajcie na ludzi, którzy zaczną zachowywać 
się 
dziwnie. Gwałtownie. Trzymajcie się od nich z daleka. Nie żartuję.
Skalennik słuchał go najpierw z ciekawością, a potem z niesmakiem. Żyły na jego 
skroniach pulsowały z irytacji. Nim Covenant skończył, stonedownor odwrócił się 
na pięcie i 
odszedł.
Dłonie trzymające Covenanta natychmiast odciągnęły go z centralnego placu 
wioski.
Linden była przed nim. Szarpała się bezradnie w uścisku dwóch krzepkich 
mężczyzn. 
Zawlekli ją z powrotem do ich więzienia.
– Niech to piekło – warknął Covenant. W jego głosie nie było siły. – Staram się 
was 
ostrzec.
Stonedownorzy nie zareagowali. Cisnęli go za Linden, pozwalając, by runął 
bezwładnie.
Osunął się na ziemię. Otoczył go panujący wewnątrz chłód i półmrok. Nagłe 
uwolnienie 
od brązowego naporu słońca sprawiło, że podłoże zakołysało się pod nim. Złożył 
jednak swój 
ból na uspokajającym kamieniu i ów delikatny dotyk złagodził powoli jego 
cierpienia.
Jego towarzyszka przeklinała zawzięcie pośród ciszy. Spróbował unieść głowę.
– Linden.
Natychmiast podbiegła do niego.
– Nie próbuj wstawać. Pozwól, że cię obejrzę.
Odwrócił głowę, by pokazać jej swą ranę.
Nachyliła się nad nim. Czuł jej oddech na policzku.
– Jesteś poparzony, ale niezbyt poważnie. Pierwszy stopień. – Jej głos drżał z 
obrzydzenia 
i bezradności. – Żadna kość nie jest złamana. Jak się czujesz?
– Kręci mi się w głowie – wyszeptał. – Nic nie słyszę. Nic mi nie będzie.
– No jasne – wychrypiała. – Na pewno masz wstrząs mózgu. Założę się, że chce ci 
się 
spać.
Wymamrotał coś na znak potwierdzenia. Ciemność w jego głowie oferowała mu chłód 
i 
spokój. Pragnął się w nich zatopić.
Wciągnęła powietrze przez zęby.
– Siadaj.
Nie poruszył się. Brakowało mu sił, by wykonać jej polecenie.
Trąciła go kolanem.
– Mówię poważnie. Jeśli zaśniesz, może ci grozić śpiączka i nie będę w stanie 
temu 
zapobiec. Musisz pozostać przytomny. Siadaj.
W jej ostrym głosie pobrzmiewała nuta histerii. Zazgrzytał zębami i spróbował 
się 
podnieść. Kości jego czaszki zalał gorący ból. Mimo to Covenant usiadł prosto, 
po czym 
osunął się na bok i wsparł barkiem o ścianę.
– Świetnie. – Linden westchnęła. Pulsujący ból pod jego czaszką tworzył między 
nimi 
mur. Wydawała się mała i samotna, zasmucona utratą świata, który rozumiała. – 
Teraz 
spróbuj zachować jasność umysłu. Mów do mnie.
– Wytłumacz mi, co się stało – dodała po chwili.
Rozumiał ją. Marid stanowił wcielenie obaw, które rozbudziła w niej śmierć 
Nassica. 
Istota, która żyła nienawiścią, radowała się przemocą i cierpieniem. Linden nic 
nie wiedziała 
o takich sprawach.
– To był furia. – Spróbował spokojnym głosem oszukać ból. – Powinienem był się 
domyślić. Marid to zwykły stonedownor. Opętał go furia.
Linden odsunęła się od niego, oparła o przeciwległą ścianę i wbiła spojrzenie w 
jego 
twarz.
– Co to jest furia?
– Sługa Foula. – Zamknął oczy i oparł głowę o kamienną ścianę, by móc się 
skoncentrować na tym, co mówi. – Jest ich trzech. Herem, Sheol, Jehannum. Noszą 
też wiele 
innych imion. Nie mają własnych ciał, więc opętują ludzi. Może nawet zwierzęta. 
Co tylko 
się trafi. Dlatego zawsze są zamaskowani.
Westchnął – lekko, by złagodzić wywołany tym ból głowy.
– Mam tylko nadzieję, że ci ludzie zrozumieją, co to oznacza.
– A więc to, co widziałam, to był furia wewnątrz Marida? – zapytała ostrożnie. – 
Dlatego 
wyglądał tak... tak szkaradnie?
– Tak jest. – Gdy skupiał się na jej głosie, ból nie pochłaniał jego uwagi w tak 
wielkim 
stopniu. Stawał się gorętszy, lecz zarazem lepiej zlokalizowany i odgraniczony. 
Przypominał 
raczej ogień palący się na skórze niż pałkę wbitą w mózg. Mniej też przeszkadzał 
mu w 
myśleniu. – Marid był tylko ofiarą. Furia wykorzystał go, by zamordować Nassica 
i oskarżyć 
o to nas. Nie rozumiem tylko po co. Czy Foul chce, żeby zabito nas tutaj? A może 
chodzi o 
coś innego? Jeśli Foul pragnie naszej śmierci, ten furia popełnił wielki błąd, 
dając się złapać. 
Teraz stonedown ma na głowie coś innego oprócz nas.
– Nie rozumiem tylko – odezwała się Linden żałosnym, błagalnym głosem – w jaki 
sposób potrafiłam go zauważyć. Nic z tego nie jest możliwe.
Jej ton przebudził nieoczekiwane wspomnienia. Nagle zdał sobie sprawę, że 
patrzyła na 
Marida w taki sam sposób, jak na Joan. Spotkanie z jego byłą żoną wyraźnie nią 
wstrząsnęło.
Otworzył oczy, by ją obserwować.
– To jedna z niewielu spraw, które wydają mi się naturalne – zaczął. – Ja też 
widziałem 
podobne rzeczy podczas swych poprzednich pobytów tutaj. – Zwróciła twarz w jego 
stronę, 
ale nie patrzyła na niego. Skierowała całą uwagę do wewnątrz, usiłując poradzić 
sobie z 
obłąkaną sytuacją, w której się znalazła. – Twoje zmysły – ciągnął, starając się 
jej pomóc – 
dostrajają się do Krainy. Uwrażliwiasz się na otaczającego cię fizycznego ducha. 
Kiedy na 
coś patrzysz albo czegoś słuchasz lub dotykasz, coraz łatwiej jest ci określić, 
czy jest to 
zdrowe czy chore, naturalne czy nienaturalne. – Sprawiała wrażenie, że go nie 
słyszy. – Ze 
mną tak nie jest – wychrypiał, opierając się bólowi. Chciał wyrwać ją z 
izolacji, nim zgubi 
drogę. – Widzę tak mało, że równie dobrze mógłbym być ślepy.
Potrząsnęła gwałtownie głową.
– A co, jeśli się mylę? – wydyszała przygnębiona. – Co, jeśli tracę zmysły?
– Nie! Ta część twej osoby nigdy się nie pomyli. Nie możesz też stracić zmysłów, 
jeśli 
sama na to nie pozwolisz. – Jej twarz nabrała szalonego wyrazu. – Nie poddawaj 
się.
Usłyszała go. Z wysiłkiem, od którego ścisnęło go serce, nakazała swemu ciału 
odprężyć 
się, rozluźniając kolejno wszystkie mięśnie. Zaczerpnęła z drżeniem tchu. Gdy 
wypuściła 
powietrze z płuc, była już spokojniejsza.
– Czuję się taka bezradna.
Nie mówił nic. Czekał na nią.
Po chwili pociągnęła ostro nosem, strząsnęła ruchem głowy włosy z twarzy i 
spojrzała na 
niego.
– Jeśli ci furie potrafią opętać każdego, to dlaczego nie nas? – zapytała. – 
Jeśli jesteśmy 
tacy ważni, a ten lord Foul rzeczywiście jest tym, za kogo go uważasz, to 
dlaczego po prostu 
nie przerobi nas na furie, żeby mieć to wszystko z głowy?
Z bezgłośnym westchnieniem ulgi pozwolił swemu ciału osunąć się bezwładnie.
– To jest jedyna rzecz, której nigdy nie zrobi. Nie może sobie na to pozwolić. 
Będzie się 
starał nami manipulować na wszelkie możliwe sposoby, ale musi liczyć się z tym, 
że nie 
spełnimy jego woli. Potrzebna mu nasza wolność. To, czego od nas chce, nie 
miałoby żadnej 
wartości, gdybyśmy nie zrobili tego dobrowolnie.
Poza tym, dodał bezgłośnie do siebie, Foul nie może pozwolić, żeby mój pierścień 
wpadł 
w łapy furii. Jak mógłby dopuścić, żeby któryś z nich zdobył taką moc?
Linden zmarszczyła brwi.
– Mogłabym w to uwierzyć, gdybym tylko potrafiła pojąć, dlaczego jesteśmy tacy 
ważni. 
Czego może od nas chcieć. Ale na razie mniejsza o to. – Zaczerpnęła głęboko 
tchu. – Jeśli ja 
widziałam tego furię, dlaczego nikt inny go nie zobaczył?
Jej pytanie sprawiło Covenantowi gwałtowny ból.
– To właśnie naprawdę mnie przeraża – odparł z napięciem w głosie. – Ci ludzie 
byli 
ongiś tacy jak ty. Teraz już tacy nie są. – I ja też nie. – Boję się nawet 
myśleć o tym, co to 
oznacza. Utracili... – Utracili wrażliwość, która uczyła ich kochać Krainę i 
służyć jej. Dbać o 
nią bardziej niż o cokolwiek innego. Och, Foul, ty sukinsynu, co zrobiłeś? – 
Jeśli nie potrafią 
dostrzec różnicy między furią a normalnym człowiekiem, nie będą w stanie pojąć, 
że powinni 
nam zaufać.
Zacisnęła usta.
– Chcesz powiedzieć, że nadal zamierzają nas zabić?
Nim Covenant zdążył odpowiedzieć, kotara odsunęła się i do środka wszedł 
skalennik.
W jego oczach odbijała się niepewność. Na czole miał zmarszczki sprzeciwu i 
żałoby, 
jakby coś naruszyło wrodzoną mu łagodność. Laskę zostawił na zewnątrz. Ręce 
zwisały mu 
bezwładnie, nie potrafił jednak zapanować nad dłońmi, które poruszały się w 
drobnych 
drgnieniach, półgestach, jakby szukały podświadomie jakiegoś punktu zaczepienia.
Po chwili zakłopotania przykucnął obok wejścia. Nie patrzył na więźniów. Wbił 
wzrok w 
podłogę między nimi.
– Sunderze – odezwał się cicho Covenant. – Synu Nassica.
Skalennik skinął głową, nie podnosząc wzroku.
Niedowiarek czekał, aż Sunder się odezwie, ten jednak wciąż milczał, jakby był 
speszony.
– Ta kobieta, która zaatakowała Marida, była twoją matką – stwierdził po chwili 
Niedowiarek.
– Kalina, małżonka Nassica, córka Allomy. – Zmusił się do zachowania spokoju. – 
Moja 
matka.
Linden wpatrzyła się w niego z uwagą.
– Jak się czuje?
– Odpoczywa. Ale jej obrażenia są poważne. Nie mamy leków na podobne rany. 
Możliwe, że trzeba będzie złożyć ją w ofierze.
Covenant zauważył, że Linden chce zażądać, by pozwolono jej pomóc chorej. Ubiegł 
ją 
jednak.
– W ofierze? – zapytał.
– Jej krew należy do stonedown. – Głos Sundera załamywał się pod ciężarem bólu. 
– Nie 
można jej zmarnować. Tylko Nassic, mój ojciec, nie chciał się z tym pogodzić. 
Dlatego... – 
ścisnęło go w gardle – ...dobrze, że nie wiedział, iż jestem skalennikiem Mithil 
Stonedown. 
Albowiem to ja ją wykrwawię.
Linden wzdrygnęła się.
– Złożysz w ofierze własną matkę? – zawołał przerażony Covenant.
– Dla ocalenia stonedown! – wychrypiał Sunder. – Potrzebna nam krew. – Stłumił 
emocje. – Was również czeka ten los. Stonedown wydało wyrok. Wykrwawię was jutro 
o 
wschodzie słońca.
Covenant spojrzał na skalennika.
– Dlaczego? – zapytał, ignorując pulsujący ból głowy.
– Przyszedłem po to, by wam to wyjaśnić – odrzekł Sunder, ganiąc Niedowiarka 
tonem 
głosu i spuszczonym wzrokiem. Skalennik wyraźnie wstydził się swych słów, lecz 
nie 
zamierzał się od zadania, którego się podjął, uchylać. – Powodów jest wiele. 
Prosiliście, by 
was uwolnić, byście mogli się udać do innej wioski.
– Szukam przyjaciół – odparł drętwym tonem Covenant.
– Jeśli nie znajdę ich tutaj, spróbuję gdzie indziej.
– Nie. – Skalennik nie miał wątpliwości. – Inne stonedown postąpiłoby tak samo 
jak my. 
Złożono by was w ofierze jako przybywających z Mithil Stonedown. Ponadto – 
ciągnął – 
przyznałeś się do przyjaźni z na-mhoramem, który ograbia nas z krwi.
Covenant popatrzył, mrugając, na Sundera. Nie rozumiał sensu tych oskarżeń.
– Nic nie wiem o żadnym na-mhoramie. Mhoram, którego znałem, umarł co najmniej 
trzy 
tysiące lat temu.
– To niemożliwe – odrzekł Sunder, nie podnosząc głowy. – Liczysz sobie najwyżej 
czterdziestkę. – Wykręcił dłonie. – Ale wszystko to niewiele znaczy wobec 
Mądrości Clave. 
Choć darzymy jeźdźców nienawiścią, nikt nie wątpi w ich moc i wiedzę. Od 
pokolenia 
przepowiadali twe przybycie. Są już blisko. Wkrótce zjawi się jeździec, który 
nakaże nam 
wykonać wolę Clave. Za najdrobniejsze uchybienie groziłaby nam sroga kara. Nie 
ważymy 
się sprzeciwiać ich rozkazom. Pragniemy jedynie, by wasza krew pomogła przetrwać 
stonedown.
– Zaczekaj – sprzeciwił się Covenant. – Po kolei. – W jego głowie walczyły ze 
sobą ból i 
irytacja. – Trzy tysiące lat temu człowiek z niepełną dłonią i pierścieniem z 
białego złota 
ocalił Krainę przed całkowitym zniszczeniem przez Szarego Zabójcę. Chcesz mi 
powiedzieć, 
że o tym zapomniano? Że nikt już nie pamięta tej historii?
Skalennik przestąpił zażenowany z nogi na nogę.
– Ja słyszałem taką opowieść, być może jako jedyny w Mithil Stonedown. Ojciec 
mój 
Nassic mówił o podobnych rzeczach. Ale on był obłąkany. Postradał rozum, tak jak 
Jous i 
Prassan przed nim. Złożono by go w ofierze, aby zaspokoić potrzeby Mithil 
Stonedown, 
gdybym na to pozwolił. Ja i żona jego Kalina.
Ton Sundera wiele wyjaśnił Covenantowi. Pozwolił mu zrozumieć walkę, jaką toczył 
skalennik. Mężczyzna był rozdarty między tym, czego nauczył go ojciec, a tym, co 
uważano 
za prawdę w stonedown. Świadomie wierzył w to samo, co jego ziomkowie, lecz 
przekonania 
jego na wpół obłąkanego ojca kryły się pod powierzchnią, pozbawiając go pewności 
siebie. 
Był człowiekiem wewnętrznie rozdartym.
Świadomość tego złagodziła irytację Covenanta. Dostrzegł w Sunderze rozmaite 
możliwości, które rozbudziły w nim iskierkę nadziei. Zachował jednak wielką 
ostrożność.
– Zostawmy to na razie – powiedział. – W czym ci pomoże nasza śmierć?
– Jestem skalennikiem. Za pomocą krwi potrafię kształtować Słonecznicę. – 
Mięśnie jego 
żuchwy to zaciskały się, to rozluźniały, bez żadnego rytmu i celu. – Dziś 
jesteśmy pod 
słońcem pustyni. Dziś i może jeszcze przez trzy dni. Wczoraj było nad nami 
słońce deszczu, a 
przed nim słońce plag. Nasze stada potrzebują paszy, my zaś potrzebujemy 
zbiorów. Dzięki 
waszej krwi zdołam wydobyć wodę z twardej gleby. Sprawię, że akr, może dwa akry 
ziemi, 
obrodzą trawą i zbożem. Ocali to życie stonedown do czasu, aż znowu nadejdzie 
słońce 
płodności.
Nic z tego nie miało sensu dla Covenanta.
– Czy nie możecie zaczerpnąć wody z rzeki? – zapytał, usiłując cokolwiek 
zrozumieć.
– W rzece nie ma wody.
– Nie ma wody? – wtrąciła nagle Linden. W jej słowach brzmiało całkowite 
niedowierzanie. – To niemożliwe. Wczoraj padał deszcz.
– Powiedziałem, że jesteśmy pod słońcem pustyni – warknął Sunder tonem człowieka 
dręczonego bólem. – Czyście go nie widzieli?
Porażony zdumieniem Covenant zwrócił się w stronę Linden.
– Czy on mówi prawdę?
Sunder podniósł gwałtownie głowę. Przenosił spojrzenie z Covenanta na Linden i z 
powrotem.
– Tak, to prawda – wycedziła przez zęby.
Covenant zaufał jej słuchowi. Ponownie skierował się ku skalennikowi.
– A więc wody nie ma. – Narastał w nim spokój. Sięgnął ku swym wewnętrznym 
zasobom. – Zostawmy i to. – Pulsujący ból w głowie powtarzał mu, że jest 
bezsilny, lecz nie 
dopuszczał jego podszeptów do świadomości. – Powiedz mi, jak to robisz. Jak 
kształtujesz 
Słonecznicę.
W oczach Sundera widać było wyraźny opór, Covenant jednak nie ustępował. Jeśli 
nawet 
skalennik był człowiekiem o silnej woli, czuł się teraz zbyt niepewny siebie, by 
odmówić. Jak 
wiele razy ojciec opowiadał mu o Niedowiarku? Po chwili zgodził się spełnić jego 
żądanie.
– Jestem skalennikiem. – Sięgnął ręką pod kaftan. – Dzierżę słoneczny kamień.
Niemal z czcią wydobył zza pazuchy skalny ułamek wielkości połowy pięści. Kamień 
był 
gładki i nieregularny. Jakaś szczególna właściwość powierzchni sprawiała, że 
wydawał się 
przezroczysty, lecz nic nie było przez niego widać. Wyglądał jak dziura w dłoni 
Sundera.
– Ognie piekielne – wydyszał Covenant. Zalała go przejmująca ulga. Wreszcie 
znalazł 
coś, co dawało nadzieję. – Orcrest.
Skalennik spojrzał na niego zaskoczony.
– Znasz słoneczny kamień?
– Sunderze. – Niedowiarek przemawiał beznamiętnym tonem, by ukryć podniecenie i 
lęk. 
– Jeśli spróbujesz nas zabić tym czymś, wielu ludziom stanie się krzywda.
Stonedownor potrząsnął głową.
– Nie będziecie się opierać. Na twarzach rozetrze się wam mirkomelon, tak samo 
jak 
wtedy, gdy was pojmaliśmy. Nie będzie bólu.
– Och, będzie ból – warknął Covenant. – Ty będziesz go czuł. – Celowo wywierał 
nacisk 
na skalennika. – Będziesz jedynym człowiekiem w całym stonedown, który będzie 
wiedział, 
że odbierasz Krainie ostatnią nadzieję. To niedobrze, że twój ojciec zginął. On 
znalazłby jakiś 
sposób, żeby cię przekonać.
– Dość już tego! – Sunder niemal krzyknął z bólu wywołanego rozdarciem ducha. – 
Rzekłem to, co przyszedłem rzec. Okazałem wam tyle uprzejmości, ile tylko 
mogłem. Jeśli 
chcesz jeszcze coś powiedzieć, powiedz to natychmiast, bo nie mam więcej czasu.
Covenant nie ustępował.
– A co z Maridem?
Sunder zerwał się nagle i spojrzał na niego spode łba.
– Jest zabójcą, którego nie usprawiedliwia żadna korzyść dla stonedown. 
Pogwałcił 
Mądrość, którą wszyscy uznają. Czeka go kara.
– Chcecie go ukarać? – Podniecenie odebrało Covenantowi panowanie nad sobą. – Za 
co? 
– Zerwał się na nogi i zbliżył twarz do Sundera. – Czy nie słyszałeś, co 
mówiłem? Jest 
niewinny. Zawładnął nim furia. To nie jest jego wina.
– Tak – odparł Sunder. – I jest moim przyjacielem. Ale to ty mówisz, że on jest 
niewinny, 
a twe słowa nie mają znaczenia. Nic nie wiemy o żadnych furiach. Mądrość to 
Mądrość. 
Czeka go kara.
– Niech to diabli! – warknął Covenant. – Dotykałeś go?
– Czy jestem głupcem? Tak, położyłem na nim dłoń. Ogień jego winy zgasł. Ocknął 
się i 
dręczy go wspomnienie straszliwej istoty, która wyłoniła się z deszczu. Ale jego 
zbrodnia 
pozostaje zbrodnią. Czeka go kara.
Covenant miał ochotę chwycić mocno skalennika i potrząsnąć nim, lecz jego 
wysiłki dały 
tylko tyle, że więzy zacisnęły się mocniej.
– W jaki sposób? – zapytał posępnym tonem.
– Zwiążemy go. – Łagodna agresja w głosie Sundera przypominała samobiczowanie. – 
I 
zaniesiemy nocą na równiny. Słonecznica nie okaże mu litości.
Unikał spojrzenia Covenanta, czy to ze złości czy z żalu.
Niedowiarek z niechęcią odłożył na bok sprawę losu Marida, a także wszystko, 
czego nie 
rozumiał na temat Słonecznicy.
– Naprawdę zabijesz Kalinę? – zapytał.
Dłonie Sundera podskoczyły nagle, jakby chciały zacisnąć się na jego gardle.
– Jeśli kiedykolwiek uda mi się opuścić tę chatę – wychrypiał jadowitym tonem – 
zrobię 
wszystko, co w mojej mocy, by ją uleczyć. Nie wykrwawię jej, dopóki jej śmierć 
nie będzie 
jasno wypisana na czole. Czy próbujesz mnie powstrzymać przed pójściem do niej?
Cierpienia skalennika wzruszyły Covenanta. Opuściło go oburzenie. Potrząsnął 
głową.
– Rozwiąż Linden – poprosił cicho. – Weź ją ze sobą. Jest uzdrowicielką. Może 
potrafi...
– Nie – przerwała mu Linden. Choć jej głos był bezbarwny, pobrzmiewała w nim 
nuta 
rozpaczy. – Nie mam nawet torby. Potrzebna jej szpitalna opieka, nie pobożne 
życzenia. 
Niech sam podejmie decyzję.
Covenant zwrócił się gwałtownie w jej stronę. Czy była to ta sama kobieta, która 
z taką 
pasją zapewniała: „Potrafię jej pomóc!” Twarz Linden w połowie przesłaniały 
włosy.
– Czy nie możesz nic poradzić?
– Poparzenia trzeciego stopnia... – każde słowo wymawiała tak, jakby stanowiło 
maskę 
dla ukrytych w jej sercu sprzeczności – ...trudno jest wyleczyć nawet w 
najlepszych 
warunkach. Jeśli chce dokonać eutanazji, to wyłącznie jego sprawa. Nie masz 
prawa go 
osądzać.
– Potrzebne nam jedzenie – dodała bez chwili przerwy, zwracając się do Sundera.
Popatrzył na nią podejrzliwie.
– Linden Avery, są rzeczy, które mogę wam dać, by ulżyć waszemu losowi, ale 
jedzenie 
do nich nie należy. Nie marnotrawimy żywności, dając ją mężczyznom, kobietom czy 
dzieciom, na których zapadł wyrok. Kalina, matka moja, nie dostanie nic do 
jedzenia, dopóki 
nie potrafię dowieść, że można ją uzdrowić.
Nawet nie raczyła na niego spojrzeć.
– Potrzebna nam też woda.
Sunder odwrócił się na pięcie, przeklinając gorzko. Zasunął za sobą kotarę.
– Dostaniecie wodę – warknął, wychodząc.
– Więźniowie żądają wody! – krzyknął do kogoś na zewnątrz, po czym oddalił się 
poza 
zasięg ich słuchu.
Covenant patrzył w kołyszącą się kotarę, starając się uspokoić zamęt w swej 
głowie. Czuł 
pod czaszką uderzenia pulsu, przypominające powolny rytm płomienia. Co się stało 
z 
Linden? Podszedł do niej, poruszając się ostrożnie. Siedziała ze spuszczonymi 
oczyma. 
Panujący w chacie mrok skrywał jej twarz. Opadł na kolana, aby zapytać, co jej 
dolega.
Przeszyła go ostrym spojrzeniem. Potrząśnięciem głowy usunęła włosy z twarzy.
– To na pewno histeria. Ci ludzie zamierzają nas zabić. Z jakiegoś głupiego 
powodu to 
mnie niepokoi.
Przyglądał się jej przez chwilę, próbując ocenić, czy jest w bardzo wojowniczym 
nastroju, po czym cofnął się i usiadł pod przeciwległą ścianą. Cóż innego mógł 
zrobić? 
Zaczynała się już załamywać. Nie mógł od niej żądać, by zdradziła mu swe 
tajemnice. Gdy 
był w tej samej sytuacji, podczas swego pierwszego pobytu w Krainie, zagubił się 
w fatalny 
sposób... Zamknął oczy, próbując zebrać odwagę. Westchnął.
– Nie martw się o to. Nie zabiją nas.
– No jasne – odparła jadowitym tonem. – Jesteś Thomasem Covenantem, 
Niedowiarkiem 
i władcą białego złota. Nie odważą się.
Zabolała go jej pogarda, lecz stłumił gniew.
– Wyjdziemy stąd dziś w nocy.
– Jak? – zapytała bez ogródek.
– Spróbuję... – nie potrafił ukryć znużenia – ...pokazać Sunderowi, dlaczego 
powinien nas 
uwolnić.
Po chwili ktoś wsunął przez zasłonę dwie wielkie kamienne misy pełne wody. 
Linden 
zareagowała na nie tak, jakby były jedyną zrozumiałą rzeczą w chacie. Pognała ku 
nim na 
kolanach, pochyliła głowę nad jedną z nich i ugasiła pragnienie.
Gdy Covenant zbliżył się do niej, kazała mu pić z tej samej miski, co ona. 
Usłuchał jej, by 
uniknąć sprzeczki, lecz jej motywy stały się jasne, kiedy poleciła mu zanurzyć 
dłonie w 
pełnym naczyniu. Woda mogła zredukować obrzęk, pozwolić, by do rąk docierało 
więcej 
krwi, a może nawet rozluźnić więzy.
Najwyraźniej skrępowano go rzemieniami. Gdy wysłuchał jej rady, chłodny płyn 
złagodził jego cierpienia. Po krótkiej chwili poczuł w dłoniach mrowienie 
świadczące o 
powrocie ukrwienia. Spróbował podziękować jej uśmiechem, nie zareagowała jednak. 
Gdy 
wyjął dłonie z wody, zajęła jego miejsce i moczyła własne ręce przez długi czas.
Stopniowo skierował uwagę ku innym sprawom. Słońce skłaniało się już ku 
zachodowi. 
Na podłogę padał jasny, gorący snop światła, poprzecinany cieniem żelaznych 
krat. Wsparł 
głowę o ścianę i zaczął myśleć o słonecznym kamieniu.
Orcrest. Kamień mocy. Dawni mistrzowie kamiennej mądrości wykorzystywali go, by 
władać mocą Ziemi na różne sposoby: rozpalać światło, przerywać suszę, sprawdzać 
prawdomówność. Jeśli słoneczny kamień Sundera rzeczywiście był orcrestem...
A jeśli nim nie był? Covenant ponownie poczuł lęk, który dopadł go w chacie 
Nassica.
„Świat nie jest już taki, jak ongiś”.
Jeśli moc Ziemi już nie istniała...
Coś zniszczonego. Nie potrafił ukoić dręczącego go niepokoju. Potrzebował 
orcrestu, 
jego mocy. Musiał mieć jakiś mechanizm wyzwalający. Nigdy nie umiał samorzutnie 
przywoływać pierwotnej magii. Nawet podczas ostatecznej konfrontacji ze 
Wzgardliwym 
byłby całkowicie bezradny bez katalizatora, którym był Złoziemny Kamień. Jeśli 
słoneczny 
kamień nie był mimo wszystko orcrestem...
Żałował, że nie czuje swego pierścienia. Nawet gdyby nie związano mu rąk, jego 
palce 
byłyby zbyt drętwe. Trędowaty, wymamrotał. Przywołaj ją. Teraz. Blask słońca 
stał się białą 
latarnią morską. Narastał, aż wreszcie wypełnił mu czaszkę bolesnym pulsowaniem. 
Powoli 
jego umysł wypełniła taka jasność, że przerażała bardziej niż najczarniejsza 
noc. Opierał się 
jej, jakby był okruchem ostatniej, łagodnej ciemności, która leczy i odnawia.
Wtem dobiegł go głos Linden.
– Covenant. Dosyć już spałeś. To niebezpieczne po wstrząsie mózgu. Covenant.
Blask w głowie oślepił go na chwilę. Musiał przymrużyć oczy, by się przekonać, 
że w 
chacie panuje półmrok. Promienie zachodzącego słońca zabarwiały lekko powietrze. 
Niebo za 
oknem już pociemniało.
Mięśnie mu zesztywniały i męczyły go zawroty głowy, zupełnie jakby jego życie 
zakrzepło podczas snu wewnątrz ciała. Ból przeniknął aż do kości, lecz on 
również wydawał 
się nieokreślony. Stępiony zmęczeniem. Ulegając namowie Linden, wypił resztę 
wody, która 
przepłukała mu gardło, lecz nie zdołała odblokować umysłu.
Przez długi czas siedzieli w milczeniu. Noc wypełniała dolinę niby spływający z 
gór 
wysięk. Powietrze ochłodziło się, gdy ciepło uleciało z ziemi ku czystym 
niebiosom. Z 
początku gwiazdy wydawały się wyraziste w dali i niezgłębionej nocy. Później 
jednak 
wzeszedł księżyc i niebo utraciło głębię.
– Covenant – wydyszała Linden. – Mów do mnie.
Jej głos był kruchy jak lód. Zbliżała się do granic swej wytrzymałości.
Szukał jakiegoś tematu, który pomógłby im obojgu; jej dodał sił, a jemu 
umożliwił 
koncentrację.
– Nie chcę tak umierać – wychrypiała. – Nawet nie wiedząc dlaczego.
Te słowa sprawiły mu ból. Nie potrafił jej tego wyjaśnić, podzielić się z nią 
swym 
poczuciem celu. Znał jednak opowieść, która mogła jej pomóc zrozumieć, o co 
toczy się 
walka. Być może oboje powinni jej wysłuchać.
– Proszę bardzo – rzekł cicho. – Opowiem ci, jak doszło do stworzenia tego 
świata.
Nie zareagowała. Po chwili zaczął mówić.
Nawet dla niego własny głos brzmiał bezcieleśnie, jakby to ciemność przemawiała 
w jego 
imieniu. Starał się dotrzeć do Linden, aczkolwiek jej nie widział i nie miał 
właściwie pojęcia, 
kim ona jest. Jego opowieść była nieskomplikowana, lecz zawdzięczała swą 
prostotę 
długotrwałemu procesowi oczyszczania. Nawet w martwych nerwach Covenanta budziła 
tęsknotę, zupełnie jakby wzruszało go własne krasomówstwo, którym tak naprawdę 
się nie 
odznaczał.
W niezmierzonych niebiosach wszechświata, zaczął, gdzie życie i przestrzeń były 
jednym, a nieśmiertelni wędrowali przez eter bez żadnych ograniczeń, Stwórca 
rozejrzał się 
wokół i serce wypełniło mu pragnienie uczynienia czegoś nowego, co uradowałoby 
jego 
świetliste dzieci. Zebrał całą swą siłę i bystrość, po czym wziął się do pracy, 
która była dla 
niego radością.
Na początku wykuł Łuk Czasu, by zrobić miejsce dla świata, który pragnął 
stworzyć. 
Następnie – wewnątrz Łuku – uformował Ziemię. Używając jako narzędzi swej 
wielkiej 
miłości i wizji, stworzył świat w całym jego pięknie, tak że nikt, kto skierował 
na niego 
wzrok, nie mógł nie poczuć radości. Później wypełnił Ziemię jej niezliczonymi 
mieszkańcami, istotami, które potrafiły postrzegać stworzone przez niego piękno 
i darzyć je 
miłością. Dążąc do doskonałości – jako że naturą procesu stworzenia jest 
pragnienie, by 
wszystko było nieskazitelne – obdarzył mieszkańców Ziemi zdolnością tworzenia, 
pragnienia 
i miłości do świata. Wreszcie cofnął rękę i spojrzał na to, co uczynił.
I ku swemu wielkiemu gniewowi ujrzał, że na Ziemi jest zło: złośliwość skryta 
pod 
ziemią i wędrująca swobodnie, jady i moce, których stworzenie nie było jego 
zamiarem. 
Albowiem trudząc się nad swym dziełem, zamknął oczy i nie widział Wzgardliwego, 
gorzkiego syna czy brata jego serca, który pracował obok niego, dodając do kuźni 
nieczystości i plugawiąc złością cały zamysł.
Od gniewu Stwórcy zatrzęsły się niebiosa. Starł się z synem czy bratem swego 
serca. 
Powalił Wzgardliwego, cisnął go na Ziemię i zamknął w Łuku Czasu, chcąc 
wymierzyć mu 
karę. W ten sposób mieszkańców Ziemi dotknęło to samo nieszczęście, co Stwórcę, 
albowiem 
swym uczynkiem zaszkodził temu, co kochał, wskutek czego wszystkie serca poznały 
moc 
pogardy dla siebie. Wzgardliwy dostał się na Ziemię, gdzie budził wszelkie zło, 
pragnąc 
wydostać się ze swego więzienia. A Stwórca nie mógł mu w tym przeszkodzić, gdyby 
bowiem ręka któregoś z nieśmiertelnych sięgnęła pod Łuk, czas runąłby, niszcząc 
Ziemię i 
uwalniając Wzgardliwego. To wielce zasmuciło Stwórcę i stało się przyczyną nie 
kończących 
się cierpień i skaz dla tych, którzy żyli i walczyli na Ziemi.
Covenant umilkł. Opowiadając tę historię niemal w tej samej postaci, w jakiej 
usłyszał ją 
przed dziesięcioma laty, przypomniał sobie wiele rzeczy. Nie czuł się już 
oszołomiony. Czuł 
się jak noc, a jego wspomnienia były gwiazdami: Mhoram, Pianościgły, Bannor, 
ranyhyn. 
Dopóki w żyłach miał krew, w płucach zaś powietrze, nie odwróci się plecami do 
świata, 
który zrodził takich ludzi.
Linden chciała go o coś zapytać, lecz przeszkodził jej szelest kotary. Do chaty 
wszedł 
Sunder, trzymając w ręku lampkę oliwną. Postawił ją na ziemi i usiadł przed nią 
ze 
skrzyżowanymi nogami. Słabe, żółte światło rzucało mu na twarz szalone cienie. 
Gdy się 
odezwał, jego głos brzmiał jak posypany popiołem, jak głos kogoś osieroconego.
– Ja również słyszałem tę opowieść – rzekł łamiącym się głosem. – Powtórzył mi 
ją 
ojciec mój, Nassic. Ale opowieść zawarta w Mądrości na-mhorama jest zupełnie 
inna.
Covenant i Linden czekali. Po chwili skalennik zaczął mówić dalej.
– Mądrość twierdzi, że Ziemia powstała jako więzienie i miejsce tortur dla 
władcy zła, 
którego zwiemy a-Jerothem od Siedmiu Piekieł. A życie, które na niej 
umieszczono, ludzie i 
inne rasy, ma wymierzyć a-Jerothowi należną karę. Jednakże raz za razem, przez 
wszystkie 
wieki, rasy Krainy odmawiały spełnienia tego zadania. Zamiast zadać ból a-
Jerothowi, 
wymierzyć sprawiedliwość, której domagał się Pan, zawierały przymierze z władcą 
zła, 
oszczędzały go, gdy był słaby, i biły mu pokłony, kiedy był silny. I zawsze... – 
Sunder 
obrzucił spojrzeniem Covenanta. Głos załamał mu się na chwilę. – 
...najohydniejszej zdrady 
dopuszczali się ludzie zrodzeni na podobieństwo Pierwszego Zdrajcy, Bereka, ojca 
tchórzostwa. Ludzie półręcy. Pan w swym gniewie odwrócił twarz od Krainy. Zesłał 
na nas 
Słonecznicę, by nas ukarać za zdradę, abyśmy pamiętali o swej śmiertelności i na 
nowo stali 
się godni swego celu. Przetrwać pozwala nam jedynie wstawiennictwo Clave.
W Covenancie wezbrał sprzeciw. Wiedział z doświadczenia, że ta wizja Krainy jest 
okrutnym kłamstwem. Nim jednak zdążył sformułować odpowiedź, Linden podniosła 
się 
nagle. Jej oczy lśniły gorączkowo w blasku lampki. Pełno w nich było strachu, 
oburzenia i 
oczekiwania. Wargi jej drżały.
– Taki Pan nie zasługuje na to, by w niego wierzyć. Ale ty pewnie nie masz 
wyboru. Jak 
inaczej mógłbyś usprawiedliwić mordowanie ludzi, których nawet nie znasz?
Skalennik poderwał się raptownie, zwracając się ku niej. Rozdzierający go 
konflikt 
sprawił, że zazgrzytał zębami.
– Cała Kraina zna prawdę nauk Clave. Potwierdza je niezbicie każdy wschód 
słońca. Nie 
zaprzecza im nikt poza Nassikiem, mym ojcem, którego umysł umarł, nim zabito 
jego ciało, i 
wami, którzy jesteście nieświadomi!
Covenant nie ruszył się z miejsca. Gdy Linden i Sunder spoglądali na siebie 
wściekle, on 
połączył w całość wszystkie nici swej jaźni, splótł gniew, empatię, determinację 
i 
wspomnienia w sznur, od którego zależało życie ich wszystkich. Część jego osoby 
krwawiła 
na myśl o krzywdzie, jaką zamierzał wyrządzić Sunderowi, decyzji, którą chciał 
na nim 
wymóc. Inna część pieniła się ze złości na okrucieństwo, które kazało ludziom 
takim jak 
skalennik uważać własne życie za karę za zbrodnię, której nie mogli popełnić. 
Jeszcze inna 
drżała ze strachu na myśl o niepowodzeniu, o niepewności jego panowania nad 
mocą. Gdy 
Linden zaczęła odpowiadać skalennikowi, powstrzymał ją nagłym szarpnięciem 
głowy. Ja to 
zrobię – pomyślał. – Jeśli trzeba to zrobić. I zwrócił się w stronę Sundera.
– Co z twoją matką? – zapytał.
Twarz skalennika wykrzywił gwałtowny spazm. Dłonie zacisnęły się z bólu i 
bezsilności.
– Jej śmierć jest nieunikniona. – Zranione spojrzenie zmatowiałych oczu 
świadczyło o 
szczerej udręce serca. – Muszę ją wykrwawić o wschodzie słońca, tak jak was.
Covenant pochylił na chwilę głowę w bezgłośnej odpowiedzi. Następnie celowo 
wytworzył w sobie pustą przestrzeń, zapomniał o swych pytaniach i lękach.
– Proszę bardzo – wyszeptał. – Trędowaty. Trzeba to zrobić.
Zaczerpnął głęboko tchu, podniósł się i spojrzał na stonedownora.
– Sunderze – zapytał cicho. – Czy masz nóż?
Skalennik skinął głową, jak gdyby to pytanie nie miało znaczenia.
– Wyjmij go.
Sunder wykonał powoli jego polecenie. Sięgnął za plecy i wydobył stamtąd długi 
puginał. 
Zaciskał na nim palce, jakby nie miał pojęcia, jak się nim włada.
– Chcę, żebyś był pewien, że nic ci nie grozi – oznajmił Covenant. – Masz nóż. 
Ja mam 
związane ręce. Nie wyrządzę ci żadnej szkody.
Sunder wbił w niego wzrok, osłupiały z niezrozumienia.
Proszę bardzo, wydyszał Covenant. Trędowaty. Zrób to teraz. Miał wrażenie, że 
walące 
serce wypełnia mu całą pierś, nie zostawiając miejsca dla powietrza. Nie zawahał 
się jednak.
– Wyjmij ten kawałek orcrestu. Słonecznego kamienia.
I znowu Sunder go usłuchał. Zawładnęła nim wola Covenanta.
Niedowiarek nie pozwolił sobie na spojrzenie na kamień. Zdawał sobie niejasno 
sprawę, 
że Linden gapi się na niego, zupełnie jakby postradał zmysły. Dreszcz lęku 
zagroził jasności 
jego myśli. Musiał zazgrzytać zębami, by przegnać z głosu niepokój.
– Dotknij mnie nim.
– Dotknij... – wyszeptał bez zrozumienia Sunder.
W kącikach oczu skalennika pojawiły się zmarszczki zwątpienia. Zgarbił się, 
zaciskając 
dłonie na nożu i słonecznym kamieniu.
Zrób to.
Wydawało się, że dłoń Sundera poruszyła się bez udziału jego woli. Orcrest 
przesunął się 
przed twarzą Covenanta i dotknął – chłodny i realny – jego napiętego czoła.
Niedowiarek przeniósł spojrzenie na swój pierścień, szukając więzi między 
orcrestem a 
białym złotem. Przypomniał sobie, jak stał zrozpaczony w blasku słońca na 
zboczach Góry 
Gromu. Zobaczył, jak Bannor ujmuje jego dłoń i styka pierścień z Laską Praw. 
Mechanizm 
wyzwalający. Poczuł detonację mocy.
„Ty jesteś białym złotem”.
Wypełniająca chatę cisza zaczęła wibrować. Jego wargi rozchyliły się, 
odsłaniając zęby. 
Zacisnął powieki z wysiłku.
Mechanizm wyzwalający.
Nie chciał umierać. Nie chciał też śmierci Krainy. Lord Foul brzydził się 
wszelkim 
życiem.
Gwałtownie połączył ze sobą w swym umyśle orcrest i białe złoto, wybrał moc.
Od jego czoła oderwała się iskra srebrzystego blasku.
Wstrząśnięta Linden westchnęła głośno. Sunder złapał orcrest. Powiew mocy 
zdmuchnął 
lampkę.
Wtem z dłoni Covenanta opadły więzy. Krążenie ruszyło na nowo, zalewając dłonie 
nagłym przypływem magmy. Zignorował to jednak, uniósł ręce przed sobą i otworzył 
oczy.
Jego dłonie rozjarzyły się jak księżyc w pełni. Czuł szał ognia, lecz nie 
wyrządzał mu on 
żadnej krzywdy.
Płomienie na lewej dłoni zbladły szybko i zgasły, lecz prawa ręka gorzała coraz 
jaśniej. 
Ogień skupiał się na pierścieniu, płonąc bezdźwięcznie.
Linden wytrzeszczała oczy jak szalona, połyskując białkami. Srebrzysty blask 
odbijał się 
w tęczówkach Sundera niby objawienie, zbyt porażające, by mógł je znieść.
„Wciąż się upierasz”. Tak! Covenant dyszał ciężko. Nawet się nie domyślasz jak 
mocno.
Jedną myślą strącił więzy z nadgarstków Linden. Następnie sięgnął po słoneczny 
kamień.
Gdy wyjmował go z bezwładnych palców Sundera, buchnęło z niego oślepiające białe 
światło. Jego blask wypełnił małe pomieszczenie niczym słońce. Linden pochyliła 
głowę. 
Sunder osłonił oczy wolną ręką, poruszając niepewnie puginałem.
– Pierwotna magia – oznajmił Covenant. Głos parzył mu usta niby płomień. 
Ramiona, do 
których wróciło ukrwienie, bolały go jak przeorane pazurami. – Twój nóż nic nie 
znaczy. 
Władam pierwotną magią. Nie grożę ci. Nie chcę nikogo skrzywdzić. – Choć noc 
była już 
zimna, po twarzy spływał mu pot. – Nie po to tu przybyłem. Ale nie pozwolę ci 
nas zabić.
– Ojcze! – krzyknął przerażony Sunder. – Czy to wszystko prawda? Czy każde 
słowo, 
które wyrzekłeś, było prawdą?
Covenant oklapł. Gdy tylko poczuł, że osiągnął cel, ogarnęła go fala zmęczenia.
– Proszę. – Jego głos był ochrypły z napięcia. – Weź go.
– Co...
– Słoneczny kamień. Jest twój.
Sunder – rozdarty ową wizją mocy, jakby pogrążyła ona świat, który znał całe 
życie, w 
chaosie – wyciągnął rękę i dotknął jasnego orcrestu. Gdy blask kamienia go nie 
poparzył, 
zacisnął na nim palce, jakby stanowił on dla niego punkt oparcia.
Covenant z jękiem wypuścił z rąk pierwotną magię. Ogień zgasł natychmiast, jakby 
odciął go od dłoni. Słoneczny kamień utracił blask. W chacie zapanowała 
całkowita 
ciemność.
Oparł się o ścianę, krzyżując na piersi dręczone pulsującym bólem ręce. Przed 
oczyma 
tańczyły mu ogniki, przechodzące powoli z białych w pomarańczowe i czerwone. Był 
wykończony, nie mógł jednak pozwolić sobie na odpoczynek. Uciszył własną moc, by 
skalennik miał szansę mu odmówić. Musiał teraz ponieść koszty tego ryzyka. 
Wykrztusił z 
siebie ochrypłe słowa.
– Chcę opuścić tę wioskę. Nim znowu coś się wydarzy. Nim ten furia spróbuje 
czegoś 
gorszego. Potrzebujemy jednak pomocy. Przewodnika. Kogoś, kto zna Słonecznicę. 
Nie 
przeżyjemy sami. Chcę, byś nam towarzyszył.
– Jestem skalennikiem Mithil Stonedown – odpowiedział mu z ciemności Sunder 
tonem 
pełnym wahania. – Moi współbracia obdarzyli mnie zaufaniem. Jakże mógłbym 
zdradzić 
rodzinną wieś, by służyć wam pomocą?
– Sunderze – odparł Covenant, starając się wyrazić w słowach głębię swej 
pewności – 
chcę pomóc Krainie. Ocalić ją całą. W tym również Mithil Stonedown.
Skalennik milczał dość długą chwilę. Covenant ściskał mocno własną pierś. Nie 
zamierzał błagać Sundera o pomoc, ale jego serce raz za razem powtarzało: 
Proszę. 
Potrzebuję cię.
– Nikt nie powinien cię zmuszać do zabicia własnej matki – odezwała się nagle 
Linden ze 
zdumiewającą pasją w głosie.
Sunder zadrżał. Zaczerpnął głęboko tchu.
– Nie chcę wytoczyć jej krwi. Ani waszej. Niech moi współbracia mi wybaczą.
Covenantowi zawirowało z ulgi w głowie.
– No to ruszajmy w drogę – powiedział, niemal nie słysząc własnych słów.
7. Marid
Na moment w małym pomieszczeniu zapadła cisza. Sunder stał bez ruchu, zupełnie 
jakby 
nie potrafił zmusić własnych kości do spełnienia swego zamiaru.
– Thomasie Covenant, nie zdradź mnie – wydyszał ochryple w ciemności.
Nim Niedowiarek zdążył odpowiedzieć, odwrócił się i rozsunął kotarę.
Covenant zobaczył na zewnątrz blask księżyca, padający na otwarty plac w centrum 
stonedown.
– Co ze strażnikami? – zapytał cicho.
– Tu ich nie ma – odparł Sunder pełnym napięcia szeptem. – Ludzi, którzy mają 
być 
wykrwawieni, zostawia się pod opieką skalennika. Ten, kto ma dokonać ofiary, 
winien 
czuwać wraz z tymi, których krew będzie wytoczona. Stonedown śpi.
Covenant odgrodził się barierą od własnego wyczerpania i tonu głosu Sundera.
– A poza wioską?
– Tych strażników musimy ominąć.
Skalennik wymknął się z chaty z ponurą miną.
Linden podążyła za nim, zatrzymała się jednak u boku Covenanta.
– Ufasz mu? – zapytała cicho. – Przecież on już w tej chwili żałuje swego kroku.
– Wiem – przyznał Covenant. W głębi duszy przeklinał ostrość jej słuchu. – Nie 
ufałbym 
nikomu, kto by nie żałował takiej decyzji.
– Nie sądzę, by żal był wielkim powodem do chwały – powiedziała z goryczą po 
chwili 
wahania, po czym ruszyła w noc.
Niedowiarek stał nieruchomo. Wpatrywał się w mrok, mrugając znużonymi powiekami. 
Był słaby z głodu, a myśl o tym, co ich czeka, pozbawiała go resztek sił. Linden 
zraniła go 
swą twardością. Gdzie się nauczyła odmawiać sobie prostej ludzkiej pociechy, 
jaką był żal?
Nie miał jednak czasu na podobne rozważania. Bezwzględnie musiał stąd uciec. 
Wyszedł 
z chaty i ruszył sztywnym krokiem za oddalającą się dwójką.
W porównaniu z mrokiem, który zostawił za sobą, księżycowa noc wydawała mu się 
jasna. Sunder i Linden stanowili wyraźne, niczym nie osłonięte sylwetki rysujące 
się na tle 
jasnych ścian. Czekali na niego. Gdy do nich dołączył, skalennik natychmiast 
ruszył na 
północ. Bose stopy pozwalały mu przemykać się bezgłośnie między budynkami. 
Linden 
podążała za nim jak cień, a Covenant trzymał się na wyciągnięcie ręki za jej 
plecami.
Kiedy dotarli do zewnętrznego pierścienia domów, Sunder się zatrzymał. Gestem 
nakazał 
Covenantowi i Linden pozostać na miejscu. Gdy Niedowiarek skinął głową, 
skalennik zakradł 
się z powrotem do stonedown.
Covenant starał się stłumić odgłos własnego oddechu. Stojąca u jego boku Linden 
zaciskała pięści. Jej wargi poruszały się bezgłośnie, jakby toczyła spór z 
własnym strachem. 
Noc była chłodna. Po krzyżu Covenanta zimnym strumyczkiem spływał pot.
Sunder wrócił po chwili, trzymając w ręku ciemny, podługowaty owoc wielkości 
papai.
– Mirkomelon – wyszeptał i ruszył natychmiast przed siebie.
Opuścili Mithil Stonedown bezgłośnie jak widma.
Gdy zostawili za sobą ostatnie budynki. Sunder skierował się w stronę dna 
doliny. Szedł 
głęboko pochylony, by jego sylwetka jak najmniej rzucała się w oczy. Linden 
podążyła za 
jego przykładem. Mknęła po skąpanej w blasku księżyca ziemi, jakby miała 
wrodzony talent 
do pewnego stąpania. Palce nóg Covenanta były jednak drętwe, a jego nogi 
zmęczone. 
Potykał się na nierównym terenie.
Wtem Sunder oparł się dłońmi o skałę i skoczył w dół, do pustego koryta rzeki.
Linden podążyła w jego ślady. Piasek złagodził jej lądowanie. Podbiegła do 
Sundera, 
który skrył się w cieniu brzegu.
Covenant zawahał się na krawędzi. Gdy spojrzał w dół, zakręciło mu się nagle w 
głowie. 
Odwrócił wzrok. Wyschnięte koryto wiło się od gór po lewej ku Południowym 
Równinom po 
prawej.
Poprzedniej nocy Mithil występowała z brzegów.
– Szybciej! – wyszeptał Sunder. – Zobaczą cię.
Covenant skoczył. Grzmotnął o piach jak długi. Sunder podbiegł natychmiast do 
niego, 
nakazując mu szybko się podnieść. Covenant zignorował go. Rozgrzebywał dłońmi 
piasek, 
poszukując wilgoci. Ale nawet w głębi było zupełnie sucho. Jego ruchy wzbiły w 
powietrze 
pył. Zakrztusił się, tłumiąc kaszel.
To niemożliwe!
Koryto rzeki było suche jak pustynia. Czyżby samo Prawo nic już nie znaczyło?
– Covenant! – wysyczała Linden.
Sunder szarpał go za ramiona. Niedowiarek zapanował nad atakiem ślepego szału, 
dźwignął się na nogi i pokuśtykał w cień. Minęła dłuższa chwila, nim opanował 
się na tyle, by 
odzyskać zdolność widzenia, zapomnieć o przerażeniu.
Sunder wskazywał w dół rzeki, ku odległemu o kilkaset stóp czarnemu łukowi 
mostu.
– Jeden strażnik – wydyszał. – Pozostali już nas nie wypatrzą. Ale obok niego 
nie 
przenikniemy nie zauważeni.
– Co zamierzasz zrobić? – wyszeptała Linden.
Skalennik gestem nakazał im zachować ciszę. Z mirkomelonem w dłoni zaczął 
skradać 
się wzdłuż koryta rzeki, cały czas kryjąc się w cieniu.
Linden i Covenant podążyli za nim.
Posuwali się naprzód powoli. Dno rzeki, zwłaszcza blisko brzegów, pełne było 
kamieni i 
znajdujących się w niespodziewanych miejscach dziur. Covenant musiał patrzeć pod 
nogi. 
Mimo to jego spojrzenie przyciągał most – złowieszczy, czarny kształt zamykający 
im drogę 
niczym brama. Przechodził po nim z Leną. I z Atiaran. Na to wspomnienie serce 
płonęło mu 
ze wstydu.
Nigdzie nie widział strażnika. Na pewno ukrywał się za balustradą.
Wkrótce dotarli do mostu i schowali się pod nim. Covenant wstrzymał oddech, gdy 
Sunder zaczął się wspinać na brzeg. Skalennik poruszał się z najwyższą 
ostrożnością, jakby 
mógł go zdradzić każdy kamyk, każda garść pyłu. Po chwili zniknął za wejściem na 
most.
Powietrze zdawało się migotać z napięcia, jak gdyby noc miała się zaraz 
rozprysnąć na 
kawałki. Ucisk w płucach Covenanta domagał się uwolnienia. Linden skuliła się 
mocno.
Nagle usłyszeli na górze cichy łoskot – uderzenie mirkomelonu – po którym 
rozległ się 
jęk i odgłos ciała padającego na kamienie.
Skalennik zeskoczył dziarsko na dół.
– Musimy się śpieszyć – ostrzegł ich. – Wkrótce będzie zmiana warty.
W jego głosie brzmiał gniew. Odwrócił się na pięcie i oddalił zamaszystym 
krokiem, 
jakby to, co przed chwilą uczynił komuś, kogo znał całe życie, było 
niewybaczalne.
Narzucił ostre tempo. Covenant i Linden musieli wytężać siły, by za nim nadążyć.
Księżycowy blask nadawał nocy wyrazistą barwę starego srebra, zupełnie jakby 
sama 
ciemność była dziełem biegłego rzemieślnika. Gwiazdy mrugały niby wzory 
doskonałości 
nad poszarpanymi górskimi graniami, które z lewej i z prawej wznosiły się ku 
nieosiągalnym 
niebiosom. Dopóki starczało mu sił, Covenant napawał się nadzieją przypomnienia 
sobie 
dotykalnego piękna Krainy.
Gdy jednak księżyc skłaniał się już ku zachodowi, a pasmo górskie widoczne po 
lewej 
stronie zaczęło maleć, opuściła go energia. Był za słaby. Jego serce waliło 
mocno, jakby był 
to nadmierny wysiłek. Mięśnie miał ciężkie jak worki pełne piasku. A ucieczka 
nie 
wystarczała. Musiał zrobić coś jeszcze. Ochrypłym głosem nakazał Sunderowi 
urządzić 
postój. Następnie osunął się na ziemię. Leżał na plecach, wsysając powietrze w 
płuca.
Linden zatrzymała się obok, zmęczona, lecz zdolna do dalszego wysiłku. 
Zniecierpliwiony Sunder stał wyprostowany. Był nie tylko silny, lecz również 
wytrzymały, 
uodporniony na zmęczenie trwającą od urodzenia trudną walką o przetrwanie. Choć 
Covenant 
zobaczył i usłyszał w Mithil Stonedown niewiele, wystarczyło to, by go 
przekonać, że życie 
jest tam ciężkie i kosztowne. W przeciwnym razie dlaczegóż ci wieśniacy byliby 
skłonni 
składać w ofierze własnych rodziców, skazywać na śmierć obcych i niewinnych? Nie 
mógł 
znieść myśli, że urodzajna Kraina, którą kochał, została doprowadzona do takiego 
stanu.
Wciąż jeszcze szukał hartu ducha, gdy usłyszał zimny głos Sundera.
– Tutaj jesteśmy w miarę bezpieczni, dopóki nie wzejdzie słońce, pod warunkiem, 
że nikt 
w stonedown nie zauważy naszej nieobecności. Nie ma jednak sensu czekać na łut 
szczęścia 
bądź zagładę. Może nas tu znaleźć jeździec zmierzający do Mithil Stonedown. Gdy 
usłyszy o 
naszej ucieczce, z pewnością ruszy w pościg. Prosiłeś mnie, bym został twym 
przewodnikiem, Thomasie Covenant. Dokąd zamierzasz się udać?
Covenant usiadł z jękiem, pomagając sobie rękami.
– Po kolei. – Dowiedział się już wystarczająco wiele, by mieć pewność, że 
Sunderowi nie 
spodoba się dalekosiężna odpowiedź na to pytanie. Dlatego skoncentrował się na 
najbliższym 
celu. – Najpierw muszę znaleźć Marida.
– Marida? – Skalennik wytrzeszczył oczy. – Czyż nie mówiłem ci o wyroku 
stonedown? 
Zgodnie ze starożytną Mądrością i zwyczajem wydano go na łaskę Słonecznicy. To 
już się 
dokonało.
– Wiem – wymamrotał Covenant. – Mówiłeś mi. A ja ci powtarzałem, że jest 
niewinny.
– Wina czy niewinność nie ma tu nic do rzeczy – odparł Sunder. – To już się 
dokonało! 
Mężczyźni i kobiety, którym powierzono wykonanie wyroku, wrócili, nim 
przyszedłem z 
wami porozmawiać.
Zmęczenie utrudniało Covenantowi zapanowanie nad sobą. Ledwie udało mu się 
powstrzymać zastarzały gniew.
– Co właściwie z nim zrobili?
Poirytowany Sunder wzniósł wzrok ku gwiazdom.
– Powiedli go na równiny i zostawili tam związanego, by oczekiwał na osąd.
– Wiesz gdzie?
– Mniej więcej. Przed odejściem mówili o swych planach. Nie byłem z nimi, więc 
nie 
potrafię wskazać dokładnego miejsca.
– To wystarczy. – Choć czuł się słaby jak wosk, podniósł się i zwrócił w stronę 
skalennika. – Zaprowadź nas tam.
– Nie ma czasu! – Twarz Sundera była plamą ciemności. – To za daleko. Musimy 
znaleźć 
schronienie, bo inaczej my również padniemy ofiarą wschodzącego słońca.
– Ale Marid jest niewinny. – Covenant sam sobie wydawał się szaleńcem, nie dbał 
jednak 
o to. – Furia wykorzystał go tylko ze względu na nas. Niech to licho, nie 
pozwolę, by go 
ukarano. – Złapał gwałtownie Sundera za kaftan. – Zaprowadź nas tam! I tak mam 
już na 
rękach zbyt wiele krwi.
– Nie wiesz, co to Słonecznica – rzekł skalennik cichym, pełnym napięcia głosem, 
zupełnie jakby dopiero w tej chwili zrozumiał jakąś fundamentalną, przerażającą 
prawdę.
– Zatem wyjaśnij mi. Czego się tak boisz?
– Nas również czeka los Marida!
– On mówi szczerze – odezwała się Linden zza jego pleców. – Myśli, że gdy słońce 
wzejdzie, zdarzy się coś strasznego.
Covenant zmusił się do puszczenia skalennika. Zwrócił się ku Linden.
– A co ty sądzisz? – zapytał, starając się przemawiać spokojnie.
Milczała przez chwilę.
– Nie uwierzyłam ci, kiedy powiedziałeś, że Joan jest opętana – odezwała się 
wreszcie 
chrapliwym głosem. – Ale na własne oczy widziałam tego furię. A potem ujrzałam 
Marida. 
Furia zniknął. – Każde jej słowo nabierało wyraźnego kształtu w nocnym 
powietrzu. – Jeśli 
wolisz zostać z Sunderem, sama pójdę poszukać Marida.
– Niebo i Ziemia! – sprzeciwił się skalennik. – Czy zdradziłem rodzinną wieś po 
to tylko, 
byś zgubił się, usiłując pomóc człowiekowi, którego nie można uratować? 
Wystarczy, że raz 
postawisz nogę w niewłaściwym miejscu, a będziesz błagał kamienie o szybką 
śmierć!
Covenant wpatrzył się w ciemność, gdzie stała Linden. Zaczerpnął od niej siły.
– Był twoim przyjacielem – powiedział cicho do Sundera.
– Jesteś obłąkany! – wściekał się skalennik. – Nassic, mój ojciec, był obłąkany! 
– Wziął 
w rękę kamień i cisnął nim o brzeg. – Ja też jestem obłąkany. – Odwrócił się 
błyskawicznie w 
stronę Covenanta. Jego głos pulsował gniewem. – Proszę bardzo. Zaprowadzę cię 
tam. Ale 
nie... – pogroził pięścią nocy – ...narażę się na słonecznicową zgubę dla 
nikogo, mężczyzny 
ani kobiety, obłąkanego czy zdrowego na umyśle.
Zerwał się nagle, odwrócił i wygramolił z wyschniętego koryta rzeki.
Covenant został na miejscu. Spoglądał na Linden. Chciał podziękować jej za 
wsparcie, 
gotowość podjęcia ryzyka dla ocalenia niewinnego Marida. Przeszła jednak obok 
niego, 
podążając za Sunderem.
– Chodź – rzuciła przez ramię. – Musimy się śpieszyć. Bez względu na to, czego 
się 
właściwie boi, nie sądzę, żeby mi się to spodobało.
Patrzył, jak kobieta wspina się na brzeg. „Będziesz błagał kamienie...” Potarł 
prawą ręką 
brodę. Musiał sprawdzić, czy pierścień jest na swoim miejscu i dotknął nim 
sztywnej 
szczeciny. Zebrał topniejące resztki sił i z wysiłkiem ruszył za swymi 
towarzyszami.
Gdy wydostał się na płaski grunt, zobaczył, że okolica wygląda teraz zupełnie 
inaczej. 
Pomijając wystrzępioną wstęgę Mithil, równiny były niemal zupełnie płaskie. 
Ciągnęły się na 
północ i zachód daleko jak okiem sięgnąć, urozmaicone jedynie drobnymi 
pofałdowaniami 
terenu. Nie było na nich nawet krzewów czy stert kamieni. W blasku nisko 
wiszącego 
księżyca wydawały się upiornie jałowe, jak gdyby wysuszyły je wieki 
nieubłaganego 
pragnienia.
Sunder pognał cwałem w kierunku odchylonym lekko na wschód od północnego, mniej 
więcej równolegle do pasma górskiego, które wciąż leżało na wschód od nich. 
Covenant nie 
potrafił jednak wytrzymać tego tempa. Nie rozumiał też dręczącego ich 
przewodnika strachu. 
Kazał Sunderowi zwolnić.
Skalennik obrócił się na pięcie.
– Nie mamy czasu.
– W takim razie nie ma powodu się przemęczać.
Sunder zaklął siarczyście i ponownie ruszył przed siebie. Choć strach 
doprowadzał go 
niemal do szaleństwa, zadowolił się teraz szybkim marszem.
Jakiś czas później księżyc skrył się za horyzontem. Wystarczało im jednak blade 
światło 
gwiazd. Teren nie był tu zbyt trudny, a Sunder znał drogę. Wkrótce mrok zaczął 
łagodzić 
szarawy blask bijący ze wschodu.
Blada łuna na horyzoncie wstrząsnęła Sunderem. Idąc, wpatrywał się w ziemię, 
zbaczał z 
trasy w gwałtownych zrywach strachu, by przyjrzeć się nieregularnościom terenu. 
Nie potrafił 
jednak znaleźć tego, czego szukał. Gdy pokonali półtorej mili, świt był już 
blisko. 
Wystraszony skalennik zwrócił się ku Covenantowi i Linden.
– Musimy znaleźć kamienną powierzchnię. Twardą skałę wolną od gleby. Nim 
wzejdzie 
słońce. Szukajcie, jeśli drogie wam zdrowe życie i czysta śmierć.
Covenant zatrzymał się odrętwiały. Miał wrażenie, że okolica kołysze się wokół, 
jakby 
miała za chwilę rozpaść się na kawałki. Czuł się oszołomiony z wyczerpania.
– Tam – odezwała się Linden. Wyciągnęła rękę w prawo.
Popatrzył we wskazanym kierunku. Nie zauważył nic, nie miał jednak tak dobrego 
wzroku jak ona.
Sunder gapił się na nią przez chwilę, po czym pobiegł sprawdzić jej słowa. 
Zbadał dłońmi 
powierzchnię.
– Skała! – wysyczał. – Może to wystarczy. – Wskoczył natychmiast na wypiętrzenie 
i 
stanął prosto. – Musimy tu stanąć. Skała nas ochroni.
Wzrok Covenanta zmąciło zmęczenie. Nie widział skalennika wyraźnie. Dręczący 
Sundera lęk był według niego bezpodstawny. Od wschodu słońca dzieliły ich tylko 
chwile. 
Horyzont rysował się ostro w blasku przedświtu. Czy miał bać się słońca?
Linden zadała skalennikowi to samo pytanie.
– Uważasz, że słońce wyrządzi nam krzywdę? To nonsens. Wczoraj pół ranka 
przesiedzieliśmy na tym całym teście ciszy i ucierpieliśmy jedynie z powodu 
waszych 
uprzedzeń.
– Mieliście skałę pod stopami! – wściekał się Sunder. – To pierwszy dotyk niesie 
zgubę! 
A tego akurat udało się wam uniknąć.
– Nie mam na to czasu – mruknął do siebie Covenant. Oczyma duszy widział Marida 
bardzo wyraźnie. Pozostawiono go, by umarł na słońcu. Ruszył naprzód chwiejnym 
krokiem.
– Głupcze! – krzyknął Sunder. – Dla ciebie zdradziłem mych współbraci!
Po chwili Linden podążyła za Covenantem.
– Znajdźcie skałę! – Pasja w głosie skalennika brzmiała jak naga rozpacz. – 
Zgubicie 
mnie. Czy będę musiał zabić i was?
Linden milczała przez kilka kroków.
– On w to wierzy – wyszeptała po chwili.
Covenanta przeszył bezimienny ból. Zatrzymał się mimo woli. Oboje z Linden 
zwrócili 
się na wschód.
Zmrużyli powieki, ujrzawszy ognisty brzeg wschodzącego słońca.
Jarzył się on nad horyzontem czerwonym blaskiem, lecz samo słońce otaczała 
brązowa 
zorza, jakby jego światło przebijało się przez całuny pyłu. Muskało jego twarz 
suchym żarem.
– Nic – rzekła z napięciem Linden. – Nic nie czuję.
Spojrzał na Sundera. Skalennik stał na swym skrawku skały. Zasłaniał twarz 
dłońmi. 
Barki mu dygotały.
Ponieważ nic innego nie mógł zrobić, Covenant odwrócił się i ruszył sztywnym 
krokiem 
na poszukiwanie Marida.
Linden poszła za nim. Twarz miała wynędzniałą z głodu, a policzki zapadnięte. 
Trzymała 
głowę tak, jakby rana za uchem wciąż sprawiała jej ból. Zacisnęła jednak 
szczęki, 
podkreślając mocny zarys brody, a wargi miała pobladłe. Sprawiała wrażenie 
osoby, która nie 
wie, co to znaczy porażka. Covenant posuwał się naprzód, czerpiąc siły z jej 
determinacji.
Wschód słońca zmienił wygląd równin. Przedtem były srebrzyste i w miarę 
przyjazne, 
teraz zaś stały się gorącą, martwą pustynią. Na całym bezkresnym pustkowiu nic 
nie rosło ani 
się nie poruszało. Zbita, spieczona ziemia była twarda jak żelazo. Sypki piasek 
zamieniał się 
w pył. Cały krajobraz migotał od upału, jakby nastąpiła tu jakaś katastrofa.
Walcząc z będącym skutkiem zmęczenia oszołomieniem, Covenant poprosił Linden, by 
powiedziała mu, w jakim stanie jest ziemia.
– Jest chora. – Cedziła słowa, zupełnie jakby ten widok był skierowaną pod jej 
adresem 
potwarzą. – Jest z nią coś nie w porządku. Przypomina jątrzący się wrzód. Nie 
opuszcza mnie 
wrażenie, że zaraz zacznie krwawić. Nie powinna tak wyglądać.
Nie powinna tak wyglądać!, powtórzył w myślach. Kraina przypominała Joan. Coś 
zniszczonego.
Wywołana upałem mgiełka szczypała go w oczy. Wydawało mu się, że ziemię pokrywa 
blada posoka. Miał wrażenie, że chodzi po bólu. Potknął się na drętwych nogach.
Złapała go za ramię, pomogła odzyskać równowagę. Skrył w sobie zastarzały smutek 
i 
stanął pewnie.
– Jaki jest tego powód? – zapytał drżącym głosem.
– Nie potrafię tego określić – odparła przygnębiona. – Ale to ma coś wspólnego z 
tym 
pierścieniem wokół słońca. Samo słońce... – jej dłonie puściły go powoli – 
...wygląda 
naturalnie.
– Piekło i szatani – wydyszał. – Co ten sukinsyn zrobił?
Nie liczył jednak na odpowiedź. Bez względu na jej przenikliwy wzrok, Linden 
wiedziała 
mniej od niego. Celowo zrobił sobie WKS, po czym zaczął rozglądać się za 
Maridem. Smutek 
i ból sprawiały, że myśl o człowieku, który leży związany, zdany na łaskę 
słońca, budziła w 
nim wstręt do wszystkiego.
Znużeni, lecz nieustępliwi, wlekli się przez wysuszoną żarem okolicę. Pył 
wypełniał mu 
usta smakiem porażki, a palące promienie przeszywały oczy. Słabł coraz bardziej, 
aż wreszcie 
jego głowę ogarnął zamęt. Tylko góry, znajdujące się teraz na wschód i nieco na 
południe od 
niego, pozwalały mu zachować orientację. Słońce prażyło jak uderzający o kowadło 
młot, 
wybijając z niego wilgoć i siłę niby kowal wykuwający bezradność. Nie wiedział, 
w jaki 
sposób udaje mu się utrzymać na nogach. Chwilami miał wrażenie, że łazi na oślep 
po 
bezbarwnej, przesłoniętej mgiełką ziemi, jakby sam stanowił element 
spustoszonego 
krajobrazu.
Mógłby nie zauważyć celu, lecz Linden udało się jakoś zachować większą 
przytomność 
umysłu. Pociągnęła go, każąc mu się zatrzymać, wyrwała go z sennego, 
chaotycznego 
odrętwienia wywołanego upałem.
– Spójrz.
Jego usta ukształtowały daremne pytania. Przez chwilę nie potrafił pojąć, 
dlaczego już się 
nie porusza.
– Spójrz – powtórzyła głosem ochrypłym od żaru.
Stali w wielkiej, pełnej pyłu niecce. Z każdym ich krokiem w górę wzbijały się 
obłoki 
kurzu. Przed sobą mieli dwa wbite w ziemię drewniane paliki. Znajdowały się w 
pewnej 
odległości od siebie, jak gdyby chciano przywiązać do nich ramiona leżącego na 
ziemi 
człowieka. Zwisały z nich pętle sznura.
Były nietknięte.
Na długość ciała od palików w ziemi widać było dwie dziury – jakby wbito tam dwa 
kolejne kijki, które potem wyrwano.
Covenant spróbował przełknąć ślinę, której mu brakowało.
– Marid.
To słowo zraniło mu gardło.
– Uwolnił się – stwierdziła Linden ochrypłym głosem.
Nogi ugięły się pod Covenantem. Usiadł, wykasłując niemrawo z płuc wzbity przez 
siebie 
kurz. Uwolnił się.
Linden przykucnęła przed nim, zbliżając do niego twarz, co zmusiło go do 
spojrzenia na 
nią. Głos kobiety brzmiał chrapliwie, zupełnie jakby gardło wypełnił jej piasek.
– Nie wiem, jak to zrobił, ale jest teraz w lepszej niż my sytuacji. Ten upał 
nas zabije.
Język mu się plątał.
– Musiałem spróbować. Był niewinny.
Wyciągnęła niezgrabnie rękę, by otrzeć mu z czoła kropelki bezużytecznego potu.
– Wyglądasz okropnie.
Patrzył na nią przez zasłonę wyczerpania. Pył pokrywał jej usta i policzki, 
zbierał się w 
bruzdach po obu stronach ust. Na twarzy miała ślady ściekającego potu. Oczy 
zachodziły jej 
mgłą.
– Ty też.
– W takim razie lepiej coś zróbmy. – Starała się okazać odwagę, lecz nie zdołała 
zapanować nad drżeniem głosu. – Wracajmy. Może Sunder nas szuka.
Skinął głową. Zapomniał o skalenniku.
Gdy jednak odwrócili się oboje, by wrócić tą samą drogą, zobaczyli postać, 
majaczącą 
ciemno w migoczącym powietrzu.
Covenant zatrzymał się i przymrużył powieki. Miraż? Linden stanęła obok niego, 
jakby 
bała się, by nie stracił równowagi. Czekali.
Postać wciąż się zbliżała. Wreszcie rozpoznali Sundera.
Zatrzymał się w odległości dwudziestu kroków od nich.
W prawej dłoni ściskał puginał. Tym razem sprawiał wrażenie, że doskonale wie, 
jak się 
nim posługiwać.
Covenant wpatrywał się w niego tępo, zupełnie jakby nóż spowodował, że znowu 
stali się 
sobie obcy. Linden dotknęła ostrzegawczo jego ramienia.
– Thomasie Covenant. – Twarz Sundera wyglądała jak rozpalony kamień. – Jak mam 
na 
imię?
– Co?
Niedowiarek zmarszczył brwi. Upał przeszkadzał mu myśleć.
– Powiedz, jak mam na imię – warknął wściekle Sunder. – Nie zmuszaj mnie, bym 
cię 
zabił.
Zabił? Covenant starał się opanować zamęt w głowie.
– Sunder – wychrypiał. – Skalennik z Mithil Stonedown. Posiadacz słonecznego 
kamienia.
Twarz Sundera wykrzywiła się w wyrazie niezrozumienia.
– Linden Avery? – zapytał słabym głosem. – Jak się nazywa mój ojciec?
– Nazywał – poprawiła go beznamiętnym tonem. – Nazywał się Nassic, syn Jousa. 
Nie 
żyje.
Sunder wytrzeszczył oczy, zupełnie jakby był świadkiem cudu.
– Niebo i Ziemia! To niemożliwe! Słonecznica... Nigdy nie widziałem... – 
Potrząsnął 
głową zdumiony. – Ach, jakaż z was tajemnica! Jak mogą się dziać takie rzeczy? 
Czy jeden 
biały pierścień odmienia porządek rzeczy?
– Czasami – wymamrotał Covenant, usiłując podążyć za przerwanym łańcuchem 
wspomnień. Wszystko, co do tej pory uczynił, było mimowolnym atakiem na 
zakorzenione 
wyobrażenia skalennika. Zapragnął uspokoić Sundera jakimś wyjaśnieniem. Wywołana 
upałem mgiełka zdawała się zamazywać różnicę między przeszłością a 
teraźniejszością. Może 
chodziło o buty...
– Gdy byłem tu po raz pierwszy... – zaczął, wyciskając słowa przez spieczone 
wargi. Tak 
jest, buty. Drool Skalny Robak potrafił go zlokalizować, wyczuwając obcy dotyk 
jego 
podeszew. – Nasze obuwie. Ono nie pochodzi z Krainy. Może to właśnie nas 
ocaliło.
Sunder uczepił się tej sugestii, jakby była błogosławieństwem.
– Tak. To na pewno prawda. Ciało jest ciałem i jest podatne na Słonecznicę. Ale 
wasze 
obuwie nie przypomina żadnego, jakie dotąd widziałem. Z pewnością osłoniło was 
przy 
pierwszym dotknięciu słońca, gdyż w przeciwnym razie zostalibyście odmienieni 
poza 
wszelką możliwość rozpoznania mnie. – Jego twarz zachmurzyła się. – Ale czy nie 
mogliście 
mi powiedzieć? Bałem się...
Zaciśnięte szczęki świadczyły wymownie, jak głęboki był jego strach.
– Nie wiedzieliśmy o tym. – Covenant chciał położyć się, zamknąć oczy, 
zapomnieć. – 
Mieliśmy szczęście. – Upłynął moment, nim zdołał zadać pytanie: – A Marid?
Sunder natychmiast zapomniał o całej reszcie. Poszedł przyjrzeć się palikom i 
dziurom. 
Zmarszczył mocno brwi.
– Głupcy – wychrypiał. – Mówiłem im, by się strzegli. Nikt nie potrafi 
przewidzieć 
zachowania Słonecznicy. Przez nich po równinach grasuje zło.
– Chcesz powiedzieć, że on nie uciekł? – zapytała Linden. – Nie jest bezpieczny?
– Czyż nie mówiłem wam, że nie ma czasu? – wycharczał w odpowiedzi skalennik. – 
Nie 
osiągnęliście nic poza własnym wyczerpaniem. Dość już tego – ciągnął zimnym 
głosem. – 
Powiedliście mnie na te bezowocne poszukiwania. Teraz wy pójdziecie za mną.
Linden popatrzyła na niego.
– Dokąd?
– Musimy znaleźć schronienie – odparł łagodniejszym tonem. – Nie wytrzymamy tego 
słońca.
Covenant wskazał ręką na wschód, ku okolicy, którą znał.
– Wzgórza...
Sunder potrząsnął głową.
– Można wśród nich się skryć, ale by tam dotrzeć, musielibyśmy przejść w zasięgu 
wzroku od Wietrznego Stonedown, a to oznaczałoby niechybne złożenie w ofierze 
tak dla 
każdego obcego, jak i dla skalennika z Mithil Stonedown. Pójdziemy na zachód, ku 
brzegom 
Mithil.
Covenant nie mógł się sprzeciwiać. Ignorancja pozbawiła go możliwości 
podejmowania 
decyzji. Gdy Sunder ujął go za ramię i odwrócił plecami do słońca, pozwolił się 
poprowadzić. 
Powłócząc nogami, opuścił pełną pyłu nieckę.
Linden szła niepewnym krokiem u jego boku. Wyglądała na niebezpiecznie 
osłabioną. 
Sunder był silniejszy, lecz jego spojrzenie nabrało posępnego wyrazu, jakby już 
widział 
oczekującą ich katastrofę. Covenant ledwie mógł ruszać nogami. Był jeszcze ranek 
i słońce 
wciąż wspinało się w górę, czepiając się jego ramion niby koszmar. Skóra go 
paliła – 
toksyczna gorączka stanowiąca odbicie przesłaniającej spieczoną ziemię mgiełki. 
Oczy 
szczypały go niemiłosiernie. Po chwili zaczął się potykać, zupełnie jakby jego 
nogi 
odmawiały posłuszeństwa.
Wtem znalazł się na ziemi. Nie miał pojęcia, w jaki sposób upadł. Sunder 
wyciągnął rękę 
i pomógł mu usiąść. Jego twarz była szara od pyłu. On również zaczynał cierpieć.
– Thomasie Covenant – wydyszał. – Upał cię zabija. Potrzebna ci woda. Czy nie 
zrobisz 
użytku z białego pierścienia?
Covenant oddychał płytko i nierówno. Wpatrywał się w mgiełkę, jakby oślepł.
– Z białego pierścienia – błagał go Sunder. – Musisz przywołać wodę albo 
umrzesz.
Woda. Uczepił się tej myśli. Niemożliwe. Nie potrafił się skupić. Nigdy nie 
używał 
pierwotnej magii do niczego poza walką. Nie była panaceum.
Sunder i Linden gapili się na niego, jakby był odpowiedzialny za ich nadzieje. 
Tracili siły 
równie szybko jak on. Ze względu na nich był skłonny podjąć próbę, lecz nie 
mogło mu się 
udać również z innych powodów. Wijąc się, jakby miał zwichnięte stawy, przesunął 
się, 
dźwignął na kolana, a potem stanął wyprostowany.
– Ur-lordzie! – sprzeciwił się skalennik.
– Nie umiem – pokasłując, mruknął Covenant. – Nie umiem tego zrobić. – Miał 
ochotę 
krzyczeć. – Jestem trędowaty. Nie widzę... Nie czuję... – Ziemia była przed nim 
zamknięta. 
Leżała pozbawiona wyrazu i znaczenia pod jego stopami, stanowiła jakby skupisko 
mgły. – 
Nie umiem do niej sięgnąć.
Potrzebujemy mocy Ziemi. I lorda, który by umiał nią władać.
Nie ma mocy Ziemi. Lordowie zniknęli. Nie znał słów wystarczająco potężnych, by 
wyrazić swą bezradność.
– Po prostu nie umiem.
Sunder jęknął. Wahał się jednak tylko przez chwilę. Potem westchnął z 
rezygnacją.
– Trudno. Potrzebujemy wody. – Wydobył nóż. – Mam więcej sił od ciebie. Może 
wytrzymam utratę odrobiny krwi.
Z zawziętością na twarzy zbliżył nóż do mapy blizn pokrywającej mu lewe 
przedramię.
Covenant rzucił się ku niemu na chwiejnych nogach, chcąc go powstrzymać.
Linden była szybsza. Złapała Sundera za nadgarstek.
– Nie!
Skalennik wyrwał rękę, zgrzytając wściekle zębami.
– Potrzebujemy wody!
– Nie w ten sposób.
Nacięcia na dłoni Nassica płonęły w pamięci Covenanta. Instynktownie odrzucał 
podobną 
moc.
– Czy chcesz umrzeć?
– Nie. – Niedowiarek tylko siłą woli zachowywał pozycję stojącą. – Nie jestem aż 
tak 
zdesperowany. Jeszcze nie.
– Twój nóż nie jest nawet czysty – dodała Linden. – Jeśli wda się gangrena, będę 
musiała 
ją wypalić.
Sunder zamknął oczy, jakby chciał odgrodzić się od ich słów.
– Pod tym słońcem przeżyję was oboje. – Poruszył szczękami, przetwarzając swój 
głos w 
martwy szept. – Ach, ojcze, cóż mi uczyniłeś? Czyż tak ma wyglądać koniec twego 
obłąkanego posłannictwa?
– Rób, co chcesz – burknął brutalnie Covenant, starając się powstrzymać Sundera 
przed 
rozpaczą lub buntem. – Ale miej przynajmniej tyle przyzwoitości, żeby zaczekać, 
aż 
będziemy za słabi, żeby ci przeszkodzić.
Skalennik otworzył nagle oczy. Rzucił przekleństwo.
– Przyzwoitości, co? – wychrypiał. – Łatwo ci przychodzi wysuwać zarzuty 
przeciwko 
ludziom, których życia nie pojmujesz. No to chodźmy przyśpieszyć moment, w 
którym będę 
was mógł uratować zgodnie z wymogami przyzwoitości.
Nagłym ruchem popchnął Covenanta do przodu, po czym złapał go w pasie, żeby nie 
upadł, i na wpół powlókł na zachód.
Po chwili Linden znalazła się u drugiego boku Niedowiarka, zarzuciła sobie jego 
rękę na 
ramiona, by go podtrzymywać. Dzięki temu mógł iść.
Słońce było jednak bezlitosne. Powoli, niepowstrzymanie, doprowadzało go do 
upodlenia. Późnym rankiem dźwigał już tylko drobny ułamek własnego ciężaru. Jego 
oślepionym blaskiem oczom wydawało się, że mgiełka wygrywa treny wyczerpania. 
Zaczął 
dostrzegać mroczki. Od czasu do czasu zauważał małe skupiska nocy, które 
przysiadały na 
jasnym gruncie tuż za polem wyraźnego widzenia, jakby na niego czekały.
Nagle odniósł wrażenie, że ziemia przed nim zaczyna się podnosić. Sunder 
zatrzymał się. 
Linden omal nie upadła, ale Covenantowi udało się jakoś ją przytrzymać. Skupił 
spojrzenie na 
wyniosłości i po chwili zauważył, że jest to skalna półka, skierowana na zachód.
Sunder pociągnął ich oboje naprzód. Minęli, utykając, kolejną kępę czegoś, co 
przypominało niskie krzewy, i skryli się w cieniu skały.
Zerodowana półka tworzyła osłonę, pod którą mogło się skryć kilku ludzi. W 
cieniu skała 
i ziemia wydawały się chłodne. Linden pomogła Sunderowi oprzeć Covenanta o 
niosącą 
ukojenie wyniosłość. Niedowiarek chciał się położyć, ale Sunder go powstrzymał.
– Nie rób tego – wydyszała Linden. – Mógłbyś zasnąć. Jesteś zbyt odwodniony.
Skinął lekko głową. Chłód był jedynie względny. Dręczyła go wywołana pragnieniem 
gorączka. Żaden cień nie mógł go osłonić przed bezlitosnym blaskiem słońca. Był 
on jednak 
dla niego błogosławieństwem i Covenant czuł się zadowolony. Linden usiadła po 
jego jednej 
stronie, a Sunder po drugiej. Zamknął oczy i pogrążył się w drzemce.
Po chwili usłyszał głosy. Linden i Sunder rozmawiali ze sobą. Ospały ton kobiety 
świadczył, jak trudno jej powstrzymać sen. Odpowiedzi Sundera brzmiały słabo, 
jakby jej 
pytania sprawiały mu ból, lecz nie potrafił znaleźć pretekstu, by odmówić 
wyjaśnień.
– Sunderze – zapytała przyciszonym głosem – jak Mithil Stonedown poradzi sobie 
bez 
ciebie?
– Linden Avery?
Wydawało się, że nie zrozumiał jej pytania.
– Mów do mnie Linden. Po dzisiejszym dniu...
Jej głos ucichł.
– Linden – powiedział po chwili wahania.
– Jesteś skalennikiem. Jak sobie poradzą bez ciebie?
– Aha. – Wreszcie pojął, co miała na myśli. – Ja nie jestem ważny. Gorsza jest 
utrata 
słonecznego kamienia, lecz nawet bez niego można się obejść. Stonedown pilnie 
strzeże swej 
wiedzy. Mój uczeń zna wszystkie rytuały, które trzeba wykonać, gdy nie ma się 
słonecznego 
kamienia. Niewątpliwie wykrwawił Kalinę, moją matkę, o wschodzie słońca. 
Stonedown 
przetrwa. W przeciwnym razie jak mógłbym uczynić to, co uczyniłem?
– Nie jesteś żonaty? – zapytała po chwili przerwy.
– Nie.
Jego odpowiedź zabrzmiała jak skurcz bólu.
Linden najwyraźniej usłyszała w tym jednym słowie liczne znaczenia.
– Ale byłeś – stwierdziła cicho.
– Tak.
– Co się wydarzyło?
Sunder milczał przez chwilę.
– Wśród mojego ludu tylko skalennikowi pozwala się na swobodny wybór małżonki – 
zaczął wreszcie. – Dzieci są niezbędne do przetrwania stonedown i ich płodzenia 
nie 
pozostawia się przypadkowym uczuciom czy upodobaniom. Ale zgodnie z pradawnym 
obyczajem skalennik ma wolny wybór. Jest to rekompensata za brzemię, jakie 
stanowi jego 
praca. Moje serce wybrało Aimil, córkę Anest. Anest była siostrą Kaliny, mojej 
matki. Aimil i 
ja byliśmy sobie bliscy od dziecka. Z radością wzięliśmy ślub i z radością 
przystąpiliśmy do 
usprawiedliwiania swego wyboru płodzeniem dzieci. Narodził się nam syn, któremu 
daliśmy 
na imię Nelbrin, co znaczy „dziecię serca”. – Jego głos wydawał się równie suchy 
jak 
otaczający ich krajobraz. – Był bladym, nie za bardzo zdrowym dzieckiem. Rósł 
jednak tak 
jak inne dzieci i był naszym skarbem. Rósł przez dwadzieścia cykli księżyca. 
Nieprędko 
nauczył się chodzić i stał niepewnie na nogach, ale wreszcie zaczął dreptać z 
uciechą. Aż do 
chwili... – Przełknął z trudem ślinę. – Aż do chwili, gdy Aimil, żona moja, 
zraniła go 
niechcący w domu. Odwróciła się od paleniska z ciężkim garnkiem w rękach, gdy 
Nelbrin, 
syn nasz, stanął akurat za nią. Garnek uderzył go w pierś. Od tego dnia chorował 
coraz 
bardziej. W jego wnętrzu narastał ciemny obrzęk i życie w nim gasło.
– Hemofilia – wydyszała Linden niemal bezgłośnie. – Biedny dzieciak.
Sunder nie przerywał.
– Gdy miał już śmierć wyraźnie wypisaną na twarzy, stonedown wydało wyrok. 
Nakazano mi złożyć go w ofierze dla dobra wszystkich.
We wnętrzności Covenanta wżarła się zgnilizna. Podniósł wzrok na skalennika. 
Suchość 
w gardle dławiła go powoli. Miał wrażenie, że ziemia wokół niego zaczyna 
skwierczeć.
– Własnego syna? – zapytała przerażona Linden. – I co zrobiłeś?
Sunder wpatrzył się w Słonecznicę, jakby była ona historią jego życia.
– Nie mogłem zapobiec jego śmierci. Słońce pustyni i słońce plag sprawiły, że 
brak nam 
było wszystkiego. Wykrwawiłem go, by zdobyć wodę i żywność dla stonedown.
Och, Sunderze!, jęknął bezgłośnie Covenant.
– A co na to Aimil? – zapytała Linden z napięciem w głosie.
– Przyprawiło ją to o utratę zmysłów. Próbowała powstrzymać mnie siłą, a gdy jej 
się nie 
udało, ogarnął ją szał. Porażona rozpaczą... – Przez chwilę Sunder nie mógł 
przywołać 
potrzebnych mu słów. – Wyrządziła sobie śmiertelną krzywdę – rzekł wreszcie 
ochrypłym 
tonem. – By jej śmierć nie okazała się całkowicie pozbawiona znaczenia, ją 
również 
wykrwawiłem.
By jej śmierć... Ognie piekielne! Covenant pojął teraz, dlaczego myśl o 
zabójstwie matki 
skłoniła Sundera do ucieczki z rodzinnej wioski. Ile najbliższych osób można 
pozbawić 
życia?
– To nie była twoja wina – stwierdziła Linden posępnie. – Musiałeś to zrobić. – 
W jej 
głosie zapłonęła pasja. – To przez tę Słonecznicę.
Skalennik nie patrzył na nią.
– Wszyscy ludzie muszą umrzeć. Skargi nie mają znaczenia. – Wydawał się 
udręczony 
słońcem w takim samym stopniu, jak równiny. – Czego jeszcze chcesz się 
dowiedzieć? 
Wystarczy zapytać. Nie mam przed tobą tajemnic.
Covenant pragnął dać mu jakąś pociechę, nic jednak nie wiedział o pocieszaniu. 
Jedynymi odpowiedziami, jakie znał, były gniew i bunt. Ponieważ nie potrafił 
ulżyć 
stonedownorowi, spróbował odwrócić jego uwagę.
– Opowiedz mi o Nassicu. – Słowa raniły mu usta. – Jak to się stało, że miał 
syna?
Linden spojrzała na niego spode łba, jakby poirytowała ją podobna niewrażliwość, 
Sunder jednak uspokoił się wyraźnie. To pytanie sprawiło mu ulgę. Ucieszył się, 
że może 
uciec od bezprzedmiotowej żałoby.
– Nassic, ojciec mój – zaczął ze znużeniem, które służyło mu jako balsam – był 
tak samo 
jak Jous, jego ojciec, i Prassan, ojciec jego ojca, człowiekiem z Mithil 
Stonedown. Jous, jego 
ojciec, mieszkał w budynku, który zwał swą świątynią, i Nassic od czasu do czasu 
odwiedzał 
go tam, chcąc okazać mu szacunek należny ojcu, i także upewnić się, że nie 
spotkało go nic 
złego. Stonedown zaślubiło Nassica z Kaliną i byli razem, jak wszyscy młodzi 
mężczyźni i 
kobiety. Gdy jednak nadszedł moment śmierci Jousa, Nassic udał się do świątyni, 
by zanieść 
swego ojca do Mithil Stonedown celem złożenia w ofierze. Nie wrócił. Umierający 
Jous 
położył dłonie na synu i przekazał mu obłęd proroctwa. W ten sposób stonedown 
utraciło 
Nassica. Kalina, matka moja, ciężko to przeżyła. Nie była zadowolona z jednego 
tylko syna. 
Wielokrotnie odwiedzała świątynię, by okazać ojcu mojemu miłość i błagać o jej 
odwzajemnienie. Zawsze wracała zapłakana i bezpłodna. Obawiam się... – Przerwał 
zasmucony. – Obawiam się, że rzuciła się na Marida, szukając śmierci.
Covenant stopniowo pogrążył się w półśnie. Był zbyt osłabiony, by się skupić. 
Dotarło do 
niego niejasno, że promienie słońca padają teraz pod innym kątem. Nadeszło 
południe i jego 
stopy dzieliło od granicy blasku już tylko kilka cali. Wczesnym popołudniem cień 
zniknie. 
Wczesnym popołudniem...
Nie wytrzyma już długo bezpośredniego nacisku słońca.
Ciemna kępa, którą dostrzegł, zdążając pod półkę, nadal tkwiła na miejscu. 
Najwyraźniej 
nie była mirażem. Zamrugał powiekami, starając się dostrzec szczegóły. Jeśli to 
nie jest 
miraż, to co? Krzak? Jaki krzak mógłby wytrzymać takie słońce, które wypaliło 
wszelkie inne 
formy życia?
To pytanie rozbudziło w jego pamięci jakieś echa, nie słyszał ich jednak 
wyraźnie. Jego 
umysł ogłuszyły wyczerpanie i pragnienie.
– Śmierci?
Niemal nie zdawał sobie sprawy, że przemówił na głos. Zabrzmiało to tak, jak 
dźwięk 
piasku zgrzytającego o kamień. Co to... Przyjrzał się uważniej.
– Ten krzak? – Skinął słabo głową w kierunku ciemnej kępy. – Co to jest?
Sunder przymrużył powieki.
– To aliantha. Te krzewy można znaleźć w wielu miejscach, ale najczęściej 
występują 
nad rzeką. W jakiś sposób opierają się Słonecznicy. To straszliwa trucizna – 
dodał, 
porzucając temat.
– Trucizna?
Wargi Covenanta przeszył ból. Popękały od gwałtowności jego krzyku. Krew 
spłynęła po 
pokrywającym mu podbródek pyle, zostawiając ślad gniewu. Nie aliantha!
Skalennik pochylił się nad nim, jakby te brudne, czerwone krople były czymś 
cennym. 
Wspomnienia dodały Covenantowi sił. Odtrącił na bok dłoń Sundera.
– Trucizna? – wychrypiał. W przeszłości nadzwyczajny pokarm, jakim były 
aliantha, 
służył mu więcej razy, niż potrafił sobie przypomnieć. Jeśli stały się 
trujące... Targnęły nim 
gwałtowne zawroty głowy. Jeśli stały się trujące, moc Ziemi nie tylko zniknęła z 
Krainy, lecz 
została zepsuta! Chciał zasypać Sundera ciosami pięści.
– Skąd wiesz?
Linden złapała go za ramię.
– Covenant!
– Tak rzecze Mądrość na-mhorama – wychrypiał Sunder. – Jestem skalennikiem i 
moim 
zadaniem jest robić użytek z tej wiedzy. Wiem, że to prawda!
– Nie! – upierał się Covenant.
– Czy ich próbowałeś?
Sunder wytrzeszczył oczy.
– Nie.
– A czy znasz kogoś, kto by ich próbował?
– To trucizna! Nikt z własnej woli nie weźmie do ust trucizny.
– Piekło i szatani. – Covenant wsparł się o skałę i dźwignął na nogi. – Nie 
wierzę w to. 
Nie mógł zniszczyć całego Prawa. Gdyby tego dokonał, Kraina już by nie istniała.
Skalennik zerwał się, chwycił Niedowiarka za ramiona i potrząsnął nim 
gwałtownie.
– To trucizna.
– Nie! – krzyknął Covenant, wkładając w głos całą swą pasję.
Mięśnie twarzy Sundera skurczyły się, jakby tylko w ten sposób mógł powstrzymać 
się 
przed wybuchem. Nagłym szarpnięciem obalił Covenanta na ziemię.
– Jesteś obłąkany. – W jego głosie brzmiała gorycz i twardość żelaza. – 
Wywabiłeś mnie 
z rodzinnej wioski, prosząc o pomoc, ale sprzeciwiasz mi się na każdym kroku. 
Musiałeś 
odnaleźć Marida. Obłęd! Musiałeś odrzucić wszelką obronę przed Słonecznicą. 
Obłęd! 
Musiałeś odmówić przywołania wody i nie pozwolić, bym ja to zrobił. Obłęd! A 
teraz nie 
zadowoli cię nic poza trucizną. – Covenant spróbował się podnieść, lecz Sunder 
popchnął go 
brutalnie. – Dość już tego. Jeśli jeszcze raz spróbujesz zbliżyć się do 
aliantha, ogłuszę cię 
ciosem w głowę.
Niedowiarek przeszył go wściekłym spojrzeniem, ale Sunder się nie wzdrygnął. 
Desperacja znieczuliła go na argumenty. Chciał choć częściowo odzyskać kontrolę 
nad 
własnym losem.
Mimo że skalennik wpatrywał się w niego niewzruszenie, Covenant podniósł się i 
stanął 
na chwiejnych nogach. Linden zerwała się z miejsca za Sunderem, lecz Niedowiarek 
na nią 
nie patrzył.
– Nie wierzę, że aliantha są trucizną – powiedział cicho. Odwrócił się i powlókł 
w stronę 
krzaka.
Sunder zawył głośno. Covenant spróbował się uchylić, lecz skalennik runął na 
niego z 
całą siłą i obalił go na ziemię. Zadał Niedowiarkowi cios w tył głowy, od 
którego światła 
zawirowały mu przed oczyma.
Nagle Sunder zsunął się z jego ciała. Covenant podniósł się i zobaczył stojącą 
nad 
skalennikiem Linden, która przycisnęła go do ziemi, wykręcając mu rękę.
Powlókł się w stronę krzaka.
Kręciło mu się w głowie. Padł na kolana. Krzew był jasny od pyłu i nie 
przypominał 
zbytnio ciemnej, szmaragdowozielonej rośliny, którą pamiętał. Liście jednak były 
twarde i 
wyglądały jak liście ostrokrzewu, choć nie było ich wiele. Z gałązek zwisały, 
opierając się 
Słonecznicy, trzy owoce wielkości czarnych jagód.
Wybrał z drżeniem jeden z nich i otarł z niego kurz, by zobaczyć jego prawdziwy 
kolor.
Kącikiem oka zauważył, że Sunder zwalił Linden z nóg i wyrwał się z jej uścisku.
Zazgrzytał zębami, by zebrać się na odwagę, po czym włożył jagodę do ust.
– Covenant! – krzyknął Sunder.
Świat zawirował jak szalony, lecz zaraz odzyskał równowagę. Chłodny sok wypełnił 
usta 
Covenanta aromatem brzoskwini z nadającym ostrość dodatkiem soli i limony. 
Natychmiast 
poczuł przypływ energii. Pyszny smak oczyścił jego gardło z pyłu, pragnienia i 
krwi. Będący 
kwintesencją Krainy nektar, którego nie kosztował od dziesięciu lat, przeszył 
wszystkie jego 
nerwy rozkoszą.
Sunder i Linden podnieśli się już, wpatrując się w niego.
Covenant wydał z siebie głos przypominający suche łkanie. Oczy zaszły mu mgłą z 
ulgi i 
wdzięczności. Nasionko wypadło z jego ust.
– Dobry Boże – wyszeptał załamującym się głosem. – Moc Ziemi jeszcze nie 
zginęła.
Po chwili Linden znalazła się obok niego. Pomogła mu wstać i przyjrzała się jego 
twarzy.
– Czy... – zaczęła, powstrzymała się jednak. – Nie, czujesz się dobrze. Lepiej. 
Już w tej 
chwili dostrzegam różnicę. W jaki sposób...
Nie potrafił zapanować nad dygotaniem. Pragnął ją uściskać, lecz zadowolił się 
dotknięciem policzka i uniesieniem muskającego usta kosmyka włosów. Potem, jako 
odpowiedź i podziękowanie, zerwał drugą jagodę i wręczył ją Linden.
– Zjedz...
Wzięła delikatnie owoc i przyjrzała się mu. Oczy zaszły jej nagle łzami, a dolna 
warga 
zadrżała.
– To pierwsza zdrowa... – zaczęła szeptać. Zaparło jej dech.
– Zjedz ją – nalegał ochrypłym głosem.
Uniosła owoc do ust.
Jej twarz powoli się rozjaśniała. Wyprostowała się i uśmiechnęła z wyrazem ulgi.
Covenant skinął głową, by jej pokazać, że rozumie.
– Wypluj nasionko. Może wyrośnie następny krzak.
Ujęła nasionko w palce, patrzyła na nie przez chwilę, jakby było poświęcone, po 
czym 
rzuciła je na ziemię.
Sunder się nie poruszył. Stał ze skrzyżowanymi ramionami. Oczy zmatowiały mu, 
porażone grozą na widok tego, jak całe jego życie obraca się w fałsz.
Covenant zerwał ostrożnie ostatnią z jagód. Gdy ruszył w stronę skalennika, jego 
krok był 
niemal zupełnie pewny, a serce śpiewało: moc Ziemi!
– Sunderze – powiedział, pół nalegającym, pół błagalnym tonem. – To jest 
aliantha. 
Kiedyś nazywano je skarbojagodami. Były darem Ziemi dla każdego, kto cierpiał 
głód lub 
niedostatek. Oto, jaka była ongiś Kraina.
Sunder nie odpowiedział.
– To nie trucizna – stwierdziła wyraźnie Linden. – Są odporne na Słonecznicę.
– Zjedz ją – nakłaniał go Covenant. – Po to właśnie tu jesteśmy. To chcemy 
osiągnąć. 
Zdrowie. Moc Ziemi. Zjedz ją.
Z bolesnym wysiłkiem Sunder zdobył się na odpowiedź.
– Nie chcę ci ufać. – Jego głos był posępny jak pustkowie. – Pogwałciłeś całe 
moje życie. 
Skoro się dowiedziałem, że aliantha nie są trujące, zechcesz mnie teraz 
przekonać, że 
Słonecznica nie istnieje, a całe życie Krainy przez te niezliczone pokolenia nie 
miało 
znaczenia. Że wykrwawianie, które wykonywałem, nie było niczym innym jak 
morderstwem. 
– Przełknął z trudem ślinę. – Ale nie mam wyboru. Muszę odnaleźć nową prawdę w 
miejsce 
tej, którą zniszczyłeś.
Ujął gwałtownym ruchem jagodę i włożył ją sobie do ust.
Na chwilę jego twarz stała się odbiciem duszy. Lęk przed zatruciem przerodził 
się w 
mimowolny zachwyt. Podjął próbę odmienienia swego wewnętrznego świata. Drżącymi 
dłońmi wyjął z ust nasionko.
– Niebo i Ziemia! – wydyszał. Jego zachwyt był równie ostry jak ból. – 
Covenant... – 
Poruszył gwałtownie żuchwą, by ukształtować słowa. – Czy to naprawdę jest 
Kraina? Kraina, 
o której śnił mój ojciec?
– Tak.
– W takim razie był obłąkany. – Sunderem targnął głęboki spazm żalu, ale po 
chwili 
zdołał na nowo zapanować nad sobą. – Ja również muszę się nauczyć takiego 
obłędu.
Odwrócił się, podszedł do skalnej półki, usiadł w cieniu i skrył twarz w 
dłoniach.
Chcąc zapewnić zdezorientowanemu Sunderowi choć odrobinę prywatności, Covenant 
przeniósł uwagę na Linden. Blask, który pojawił się teraz na twarzy kobiety, 
złagodził jej 
zwykle surowy wyraz, odsłaniając część ukrytej pod rozmazanym kurzem urody.
– Dziękuję.
Chciał mówić: Dziękuję za to, że wtedy w lesie próbowałaś ocalić mi życie. Ale 
wolał 
jednak nie pamiętać o otrzymanym ciosie.
– Za to, że ściągnęłaś ze mnie Sundera – powiedział tylko. – Nie wiedziałem, że 
aż tak mi 
ufasz. Gdzie się nauczyłaś tego chwytu?
– Ach, to nic takiego – odparła z pół ponurym, pół wesołym uśmiechem. – 
Studiowałam 
w dość podejrzanej dzielnicy. Ochroniarze udzielali nam lekcji samoobrony.
Zastanowił się, ile czasu minęło, odkąd ostatnio uśmiechnęła się do niego 
kobieta. Nim 
zdążył jej odpowiedzieć, spojrzała w górę.
– Powinniśmy znaleźć trochę cienia. Jedna skarbojagoda na głowę nie wystarczy 
nam na 
długo.
– To prawda.
Aliantha złagodziła jego głód, zmniejszyła nieco pragnienie i przywróciła 
częściowo 
życie mięśniom. Nie mogła jednak uodpornić go na działanie słońca. Wszędzie 
wokół 
równiny tonęły w żarze. Wydawało się, że upał wybiela grunt, włókno po włóknie. 
Potarł 
roztargnionym gestem zakrwawioną brodę i ruszył w stronę Sundera.
Linden zatrzymała go.
– Covenant.
Odwrócił się. Spoglądała na wschód, daleko poza skalną półkę. Osłaniała oczy 
obiema 
dłońmi.
– Coś się zbliża.
Sunder podszedł do nich. Razem wpatrzyli się w mglistą dal.
– Co, do licha... – mruknął Covenant.
Z początku nie widział nic oprócz parującego ciepła i jasnego piasku. Po chwili 
jednak 
dostrzegł wyprostowaną migotliwą postać, która to się pojawiała, to znikała.
W miarę jak się zbliżała, stawała się coraz wyraźniejsza. Wreszcie zestaliła 
się, 
dokonując przeistoczenia niby wcielenie Słonecznicy. Miała na sobie szaty 
stonedownora.
– Kto...
– O mój Boże! – wydyszała Linden.
Mężczyzna był już blisko.
– Marid! – warknął Sunder.
Marid? Pod Covenantem ugięły się nagle kolana.
„Słonecznica nie okaże mu litości”.
Miał oczy Marida, ociekające ropą pogardy do siebie, bezgłośnego błagania, 
żądzy. Za 
sobą wciąż ciągnął przytroczone do kostek paliki. Powłóczył nogami z 
niecierpliwości i 
strachu.
Był potworem. Dolną połowę twarzy pokrywały mu łuski. Usta i nos zniknęły. Górne 
kończyny przerodziły się w węże. Z ramion wyrastały grube, wijące się, pokryte 
łuskami 
ciała. W miejscach, gdzie kiedyś były dłonie, rozdziawiały się dwie wężowe 
paszcze, 
połyskujące białymi jak kość kłami. Gdy poruszył gwałtownie piersią, by 
zaczerpnąć 
oddechu, gady zasyczały.
Ognie piekielne.
Linden gapiła się na monstrum. Jej usta wykrzywiły się pod wpływem mdłości. Była 
jak 
sparaliżowana. Ledwie mogła oddychać. Widok wyrządzonego Maridowi zła odarł ją z 
myśli, 
odwagi, zdolności ruchu.
– Ach, Maridzie, mój przyjacielu – wyszeptał przygnębiony Sunder. – Oto jest 
sprawiedliwość Słonecznicy, której nikt nie potrafi przewidzieć. Jeśli byłeś 
niewinny, jak 
uparcie twierdzi ur-lord... – jęknął z żalu. – Wybacz mi.
Jego głos natychmiast nabrał twardego tonu.
– Precz, Maridzie! – warknął. – Strzeż się nas! Pozbawimy cię życia!
Marid spuścił wzrok, jakby go zrozumiał, nie przestał jednak posuwać się wprost 
na 
skalną półkę.
– Maridzie! – Sunder wyciągnął puginał. – I tak już wiele wobec ciebie 
zawiniłem. Nie 
obciążaj mnie jeszcze tym.
Oczy potwora ostrzegały skalennika bezgłośnym krzykiem.
Covenant miał wrażenie, że gardło zatyka mu piach. Oddychał z najwyższą 
trudnością. W 
głębi jego jaźni bił puls oburzenia.
Trzy kroki od niego Linden wciąż stała zamarła z przerażenia.
Sycząc żarłocznie, Marid zerwał się do biegu. Pognał do półki i wspiął się na 
skałę.
Przez krótki czas Covenant nie mógł się poruszyć. Zobaczył, jak Marid rzuca się 
na 
Linden, ujrzał kły sięgające ku jej twarzy, widział, że znieruchomiała, jakby 
jej serce 
przestało bić.
Grożące jego towarzyszce niebezpieczeństwo wyrwało go z bezruchu. Postawił dwa 
rozpaczliwe kroki i wpadł na nią głową i ramionami. Razem runęli na twardy 
grunt.
Wyplątał się z jej objęć i zerwał na nogi.
Marid grzmotnął ciężko na ziemię. Przetoczył się, by się podnieść.
Sunder spróbował zbliżyć się do niego z nożem w ręku, lecz połyskujące kły 
zmusiły go 
do odwrotu.
Marid natychmiast ponowił atak na Linden.
Covenant przeciął mu drogę. Jedną wężową głowę odtrącił prawym przedramieniem, a 
drugie gadzie ciało złapał w lewą dłoń.
Tymczasem pierwszy wąż podniósł się do ataku.
W tej chwili do walki włączył się Sunder. Tak szybko, że węże nie zdążyły 
zareagować, 
poderżnął Maridowi gardło. Ubranie Covenanta spryskał lepki płyn.
Sunder wypuścił z objęć martwego przyjaciela. Krew spłynęła na ziemię. Covenant 
cofnął się kilka kroków. Linden dźwignęła się na kolana, dławiąc się, jakby 
dusiła ją 
Słonecznica.
Skalennik nie zwracał uwagi na swych towarzyszy. Ogarnął go gorączkowy pośpiech.
– Krew – wydyszał. – Życie. – Wsadził dłonie w coraz większą kałużę, zatarł je i 
wysmarował sobie czerwoną cieczą czoło oraz policzki. – Przynajmniej twoja 
śmierć 
przyniesie jakiś pożytek. To jest dar mojej winy.
Covenant patrzył na to przerażony. Nie wiedział, że w ludzkim ciele może być aż 
tak 
wiele krwi.
Sunder wydobył słoneczny kamień, nachylił się nad ciałem Marida i zaczął ssać 
krew 
wprost z rany. Następnie wypluł ją na ściskany w obu dłoniach kamień, tak by 
orcrest zalało 
życie Marida. Wreszcie spojrzał w górę i zaczął coś śpiewać w nie znanym 
Covenantowi 
języku.
Powietrze wokół skalennika zgęstniało, jak gdyby jego pieśń dotarła do 
świadomości 
upału. Z orcrestu trysnęła energia.
Snop szkarłatu, prosty jak linia dzieląca życie od śmierci, wystrzelił ku 
słońcu. Choć 
trzaskał jak uderzająca błyskawica, był stały i dotykalny, karmiony przez krew.
Pochłonął płyn znajdujący się w dłoniach Sundera, wypił go z żył Marida, wyssał 
z ziemi. 
Wkrótce zniknęły wszelkie ślady czerwieni. Ziejąca w gardle dziura przypominała 
wyschnięty uśmiech.
Nie przestając śpiewać, skalennik położył słoneczny kamień obok głowy zabitego. 
Snop 
łączący orcrest ze słońcem nie gasł.
Niemal natychmiast wokół kamienia zabulgotała woda. Było jej coraz więcej, aż 
wreszcie 
pojawiło się małe źródełko, tak świeże i czyste, jakby tryskało nie z suchego 
piachu, lecz z 
górskiej skały.
Patrząc na to, Covenant poczuł w głowie pulsujący ból. Rumienił się i pocił pod 
żarem 
słońca.
Sunder nadal śpiewał. Obok źródełka wysunął się z ziemi zielony pęd. Rósł 
niewiarygodnie szybko. Stał się pnączem, rozpostarł się na gruncie, wypuścił 
liście. Po chwili 
pojawiło się na nim kilka zawiązków, które pęczniały niczym melony.
Skalennik gestem nakazał Linden podejść do źródełka. Przestała się dusić. Na jej 
twarzy 
pojawiło się zdumienie. Poruszając się jak w transie, uklękła przy źródełku i 
dotknęła ustami 
wody. Natychmiast odskoczyła do tyłu, zaskoczona jej niską temperaturą. Potem 
zaczęła pić, 
głęboko i chciwie.
W prawym przedramieniu Covenanta płonął toksyczny ogień. Niedowiarek oddychał 
nierówno. Usta wypełniał mu piasek. Czuł własny puls.
Po chwili Linden odeszła od źródełka i zwróciła się w jego stronę.
– Jest dobra – powiedziała słabym, zdumionym głosem. – Jest dobra.
Nie poruszył się ani nie spojrzał na nią. Strach wytrysnął w jego jaźni jak woda 
płynąca z 
suchej ziemi.
– Chodź – nalegała. – Napij się.
Nie mógł przestać się gapić na Marida. Nie odrywając od niego wzroku, wyciągnął 
do 
niej prawą rękę.
Gdy ją zobaczyła, wydała z siebie ostry krzyk, podskoczyła do niego, złapała go 
za 
przedramię i przyjrzała się mu uważnie.
Nie chciał zobaczyć tego, co ona widziała, zmusił się jednak do opuszczenia 
wzroku.
Kończyna zsiniała. W niewielkiej odległości od nadgarstka na tle ciemnego 
obrzęku 
lśniły jaskrawoczerwono dwa ślady kłów.
– Ugryzł mnie, sukinsyn – wykasłał, jakby nadciągała już śmierć.
8. Zepsucie słońca
– Sunderze! – warknęła Linden. – Podaj mi nóż.
Skalennik zająknął się na widok śladów po ukąszeniu. Źródełko osłabło. Wrócił 
jednak 
szybko do siebie i wznowił rytm pieśni. Snop słonecznicowego ognia zachwiał się, 
lecz 
odzyskał równowagę. Melony wciąż dojrzewały.
Nie przestając śpiewać, wyciągnął ku Linden rękę ze sztyletem. Podeszła do niego 
i 
wzięła nóż. Nie wahała się. Wszystkie jej ruchy były pewne. Nachyliła się nad 
jedną z kostek 
Marida i ucięła kawałek sznura, którym był przywiązany palik.
Ból atakował przedramię Covenanta niby młot. Wydawało się, że chce zmiażdżyć mu 
kości. Bez słowa ściskał łokieć lewą dłonią, pragnąc powstrzymać 
rozprzestrzenianie się jadu. 
Nie chciał umierać w taki sposób, nic nie osiągnąwszy i nie uzyskawszy 
odpowiedzi na żadne 
pytanie.
Po chwili wróciła do niego Linden.
– Usiądź – powiedziała, zaciskając rozkazująco usta. Kolana ugięły się pod nim, 
jakby 
trzymała w ręku sznurki kierujące jego wolą.
Siadła przed nim i wyprostowała mu rękę, po czym obwiązała ją wprawnie powyżej 
łokcia. Zacisnęła sznurek tak mocno, że Covenant aż się skrzywił. Potem 
zawiązała supeł.
– A teraz – oznajmiła spokojnie – będę musiała cię naciąć. Usunąć tyle jadu, ile 
tylko się 
da.
Skinął głową. Spróbował przełknąć ślinę, lecz zaschło mu w gardle.
Dotknęła obrzęku czubkiem sztyletu, lecz cofnęła się nagle. W jej głosie pojawił 
się ślad 
zdenerwowania.
– Ten cholerny nóż jest brudny.
– Nie ruszaj się – warknęła, marszcząc brwi. Zerwała się i podeszła do 
rozżarzonego, 
czerwonego snopu mocy Sundera. Skalennik syknął ostrzegawczo, zignorowała go 
jednak. Z 
ostrożnością lekarza dotknęła puginałem wiązki.
Trysnęły skry. Po ostrzu zaczęły pełgać płomienie. Linden cofnęła nóż i skinęła 
głową z 
ponurą miną.
Podeszła do Covenanta i ujęła go za ramię. Przez chwilę spoglądała mu w oczy.
– Będzie bolało – oznajmiła, nie spuszczając wzroku. – Ale jeśli tego nie 
zrobię, będzie 
jeszcze gorzej.
Odchrząknął z wysiłkiem.
– Zaczynaj.
Powoli, niespiesznie, zrobiła między śladami kłów głębokie nacięcie w kształcie 
krzyża. 
Jego ciało rozdarł gwałtowny ból. Zesztywniał, ale się nie wzdrygnął. To było 
konieczne. 
Sam kiedyś robił podobne rzeczy. Ból był życiem. Jedynie zmarli go nie czuli. 
Siedział 
nieruchomo, kiedy pochyliła głowę, by wyssać ranę. Wolną ręką trzymał się za 
czoło. Uciskał 
kości czaszki, chcąc znaleźć w sobie odwagę.
Jej dłonie uciskały obrzęk, rozniecając jeszcze gwałtowniejszy ogień, a wargi 
zadawały 
mu ból jak zęby, gdy wsysała krew i jad do swych ust.
Smak wstrząsnął nią do głębi. Gwałtownie wypluła krew na ziemię.
– Boże! – wydyszała. – Co to za...
Natychmiast wznowiła atak na ranę. Z gwałtownym wstrętem wyssała i wypluła krew. 
Dłonie, w których ściskała jego ramię, zadrżały.
„Co to za...” Jej słowa wzmogły ciśnienie w jego głowie. Co miała namyśli?
Wyssała i wypluła krew po raz trzeci. Jej napięta twarz zbielała jak kostki 
zaciśniętej 
dłoni. Z mimowolną brutalnością wypuściła trzymaną rękę. Bark przeszył mu 
płomień. 
Zerwała się i zdeptała wyplutą krew, wgniatając ją w grunt, jakby stanowiła 
zniewagę, którą 
chciała zetrzeć z powierzchni Ziemi.
– Linden – wydyszał słabo przez ból. – Co to jest?
– Jad! – zawołała ze wstrętem. – Co to za miejsce?
Podniosła się nagle, podbiegła do źródełka Sundera i zaczęła przepłukiwać usta, 
napinając z odrazy mięśnie barków.
Gdy wróciła do Covenanta, całe jej ciało dygotało, a oczy zapadły się głęboko.
– Trucizna. – Oplotła się rękami, jakby nagle poczuła chłód. – Brak mi słów, by 
ją opisać. 
To nie był zwykły jad, ale coś więcej. Coś gorszego. Jak Słonecznica. Coś w 
rodzaju moralnej 
trucizny. – Przesunęła dłońmi po włosach, starając się zapanować nad sobą. – 
Boże, 
rozchorujesz się od tego! Powinieneś pójść do szpitala. Tyle że na całym świecie 
nie ma 
surowicy przeciw takiemu jadowi.
Covenantowi kręciło się w głowie z bólu, którego nie potrafił odróżnić od 
strachu. 
Moralna trucizna? Nie rozumiał słów Linden, lecz dały mu one odpowiedź na inne 
pytania. 
Wyjaśniły, dlaczego furia, który opętał Marida, pozwolił się zdemaskować. 
Chciał, by 
stonedownora skazano na wystawienie na Słonecznicę, co uczyniło z niego potwora, 
wyposażonego w tego rodzaju jad. Jaki jednak był tego cel? Co zyskałby lord 
Foul, gdyby 
Covenant umarł w taki sposób? I dlaczego Marid skierował atak na Linden? Czy 
dlatego, że 
była wrażliwa na Krainę i potrafiła dostrzec rzeczy, które Wzgardliwy chciałby 
zachować w 
ukryciu?
Nie był w stanie myśleć. Zmysły porażał mu odór krwi, która splamiła jego 
koszulę. 
Wszystko pochłonął strach. Pragnął odgrodzić się od świata. Linden jednak 
przyszła mu z 
pomocą. Zdołała jakoś zapanować nad własną niedolą. Kazała mu się podnieść i 
poprowadziła do źródełka, by mógł się napić. Ogarnął go już paraliż, lecz jego 
ciało zdawało 
sobie sprawę, że potrzebuje wody. Przełykał ją chciwie.
Kiedy skończył, Linden pomogła mu skryć się w cieniu półki. Usiadła obok i ujęła 
w 
dłonie jego siną rękę, chcąc mu w ten sposób poprawić samopoczucie.
Krew skapywała z nacięć nie zauważona. Ciemny obrzęk zbliżał się do łokcia.
Sunder do tej chwili śpiewał bez przerwy, teraz jednak przestał. Wreszcie udało 
mu się 
sprawić, by jego zaklęcie choć przez chwilę podtrzymywało się samo. Kiedy 
umilkł, 
szkarłatny snop blasku orcrestu zamigotał i zgasł. Kamień stał się pusty niby 
dziura w ziemi, 
ale źródełko biło jeszcze przez kilka chwil. Miał czas napić się do syta, nim 
woda zniknęła w 
suchej ziemi.
Odciął owoce sztyletem, zaniósł je w cień i usiadł po lewej stronie Covenanta. 
Drżącymi 
rękami zaczął kroić melony na cząstki, wydłubując z nich nasiona, które schował 
do kieszeni 
kaftana. Następnie wręczył kawałki owoców Linden.
– To jest ussusimiel – wyjaśnił łamiącym się głosem, jakby był straszliwie 
zmęczony i 
obawiał się jej sprzeciwu. – W razie potrzeby wystarczy, by utrzymać przy życiu.
Do cna wyczerpany, zabrał się do jedzenia.
Linden skosztowała owocu, skinęła głową, po czym zaczęła łapczywie jeść kawałki, 
które 
dał jej Sunder. Covenant drętwym ruchem wziął w rękę kawałek, nie był jednak w 
stanie 
przełykać. Kości jego prawej ręki przeszywał ból, ogień, który zdawał się 
wysysać z niego 
wszystkie siły, zatapiając go w wielkim, powolnym wirze znużenia. Zaraz straci 
przytomność... a jego towarzysze nie rozumieli tak wielu rzeczy.
Jedna z nich była najważniejsza. Spróbował skupić wzrok na skalenniku, lecz nie 
potrafił 
dostrzec go wyraźnie. Zamknął oczy, by nie widzieć zamazującej się, migoczącej 
postaci 
stonedownora.
– Sunderze.
– Ur-lordzie?
Covenant westchnął, bojąc się jego reakcji.
– Wysłuchaj mnie. – Włożył w głos resztki drzemiącej w nim siły. – Nie możemy tu 
zostać. Nie powiedziałem ci, dokąd idziemy.
– Zostaw to – odparł cicho jego przewodnik. – Jesteś ranny i głodny. Musisz coś 
zjeść. 
Nad takimi sprawami zastanowimy się później.
– Wysłuchaj mnie. – Covenant czuł skradającą się ku niemu noc. Z wysiłkiem ubrał 
w 
słowa swą niecierpliwość. – Zaprowadź mnie do Revelstone.
– Revelstone? – sprzeciwił się gwałtownie Sunder. – Odebrało ci rozum. Czyż nie 
wiesz, 
że Revelstone jest twierdzą na-mhorama? Czyż nie mówiłem ci, co rzecze na twój 
temat 
Mądrość? Jeźdźcy wędrują po całej Krainie, domagając się twej śmierci. Czy 
sądzisz, że 
przywitają cię tam uprzejmie?
– Nie dbam o to. – Covenant potrząsnął głową, przekonał się jednak, że nie 
potrafi 
zatrzymać tego ruchu. Mięśnie jego szyi szarpały się w obie strony, jak w ataku 
histerii. – 
Tam można znaleźć odpowiedzi. Muszę się dowiedzieć, jak do tego doszło. – 
Spróbował 
wyciągnąć rękę ku pustkowiu, lecz ze wszystkich stron widział tylko ciemność. 
Oślepił go 
kurz i nieruchome powietrze. – Czym jest Słonecznica? Nie mogę z nią walczyć, 
jeśli nie 
wiem, czym jest.
– Ur-lordzie, to dziewięćset mil stąd.
– Wiem. Muszę jednak tam się udać. Dowiedzieć się, co się stało – upierał się 
słabo, jak 
chore dziecko. – Żeby móc walczyć.
– Niebo i Ziemia! – jęknął Sunder. – To największy obłęd ze wszystkich.
Zamarł w bezruchu na długą chwilę, szukając w sobie wytrwałości albo mądrości.
Proszę cię – wydyszał bezgłośnie Covenant. – Sunderze, proszę cię.
– Niech będzie – mruknął nagle skalennik. – Nie mam już żadnych innych 
zobowiązań. A 
tobie nie sposób się sprzeciwiać. W imię Nassica, mego ojca, i Marida, mego 
przyjaciela, 
którego życie próbowałeś ocalić własnym kosztem, zaprowadzę cię, dokąd tylko 
zechcesz. 
Ale teraz się najedz. Nawet prorocy i szaleńcy potrzebują pożywienia.
Covenant skinął słabo głową. Wyparł z umysłu zapach krwi i ugryzł kawałek 
ussusimiel.
Owoc nie mógł się równać smakiem ani mocą z aliantha, ale nie było w nim nic 
nieczystego i wydawało się, że złagodził nieco nacisk bólu. Kiedy go zjadł, 
ciemność cofnęła 
się lekko.
Gdy już spożył swoją część owocu, postanowił chwilę odpocząć. Sunder jednak 
podniósł 
się nagle.
– Chodźmy – powiedział do Linden. – Ruszajmy już w drogę.
– Nie powinno się go ruszać – odparła stanowczo.
– Nad rzeką będą aliantha. Ich moc mogłaby mu pomóc.
– Możliwe. Ale nie powinno się go ruszać. To ułatwi rozprzestrzenianie się jadu.
– Linden Avery – wydyszał Sunder. – Marid był moim przyjacielem. Nie mogę tu 
zostać.
Do świadomości Covenanta dotarł wypełniający powietrze słaby fetor. Pochodził od 
jego 
ręki. Albo od trupa Marida.
Przez chwilę Linden nie odpowiadała.
– Daj mi nóż – rzekła wreszcie z westchnieniem. – Nie może iść z przewiązaną 
ręką.
Sunder wręczył jej puginał. Przyjrzała się uważnie ręce Covenanta. Obrzęk sięgał 
już za 
łokieć. Jego czarny nacisk sprawiał, że sznur wrzynał się głęboko w ciało.
Przyglądał się bezsilnie, jak przecięła opaskę uciskową.
Krew popłynęła ku ranie. Covenant krzyknął głośno.
Potem na jakiś czas ogarnęła go ciemność. Ręce miał zarzucone na plecy 
towarzyszy. Szli 
na zachód. Słońce atakowało ich bezlitośnie, jakby stanowili afront uczyniony 
jego władzy. 
Powietrze było obrzmiałe od upału. Wydawało się stawiać opór oddychaniu. 
Otaczające ich 
ze wszystkich stron skały i gleba równin migotały, jakby ulatniały się w blasku 
słońca. Za 
każdym krokiem w jego głowie rozlegał się ogłuszający śmiech bólu. Jeśli Linden 
albo 
Sunder zaraz nie znajdą czegoś, co zaradzi jego gorączce...
Linden szła teraz po jego lewej stronie, by potykając się, nie podrażniać 
bezpośrednio 
jego chorej ręki. Ciemność to przychodziła, to znikała. Wtem do uszu Covenanta 
dotarł jakiś 
głos. Nie był pewien, czy naprawdę go słyszy. Równie dobrze mógł to być sen.
A ten, co włada białym złotem pierwotnej magii,
jest paradoksem...
jest bowiem wszystkim i niczym,
bohaterem i głupcem,
potężny i bezradny...
i jednym słowem prawdy lub zdrady
ocali albo zgubi Ziemię,
ponieważ jest szalony i zdrowy,
zimny i namiętny,
zagubiony i odnaleziony.
Sunder umilkł.
– Co to jest? – zapytała po chwili Linden, ciężko dysząc.
– Pieśń – odparł skalennik. – Nassic, ojciec mój, śpiewał ją, gdy tylko 
gniewałem się na 
jego szaleństwo. Nie pojmuję jej jednak, choć widziałem biały pierścień i 
straszliwe piękno 
blasku pierwotnej magii.
Straszliwe – wydyszał Covenant, jakby śnił.
– Mów dalej – poprosiła po chwili Linden. – To pomaga. Czy znasz jakieś inne 
pieśni?
– Czymże byłoby życie bez śpiewania? – rzekł Sunder. – Mamy pieśni na czas 
siania i 
czas zbierania, pieśni niosące pociechę dzieciom podczas słońca plag i pieśni 
oddające cześć 
tym, których krew wytacza się dla dobra stonedown. Nie mam jednak już prawa ich 
śpiewać. 
– Nawet nie próbował ukrywać goryczy. – Zaśpiewam wam jedną z pieśni o a-
Jerothu, tak jak 
uczą jej jeźdźcy Clave.
Wyprostował ramiona, urażając boleśnie rękę Covenanta. Kiedy zaczął, jego głos 
był 
ochrypły od pyłu i zdyszany z wyczerpania, pasował jednak do tekstu:
Zechciej, kochana, moją zostać,
Wszak twój małżonek nie zna żądzy;
Zapomnij go w tym upojeniu.
Raduje mnie ta gra, zwodzenie.
Tak pochlebstw nici snuł podstępne
A-Jeroth, Sprawca Piekieł Siedmiu.
Diassomer Mininderain,
Małżonka Pana, pełna chwały
Gwiezdnych zastępów ochmistrzyni,
Krain patronka i uczynków,
Wsłuchała się, jak mówią pieśni,
W głos a-Jerotha od Piekieł Siedmiu.
Uciekła Pani z a-Jerothem
I mknęła z nim w szaleństwa grozie,
Aby przed Pana mocną ręką
Na ziemi się ukrywać w lęku,
Gdzie drwiący głos dobiegał zewsząd:
Śmiech a-Jerotha od Piekieł Siedmiu.
Przebacz! Wołała oszukana:
Śmiech zwodziciela pali rany.
Zgubą mi stały się pochlebstwa –
Chcę znowu Pana mego wielbić.
W uszach wzgardzonej głucho dźwięczał
Zew a-Jerotha od Piekieł Siedmiu.
Pan powstał w grozie swojej mocy,
Prawica jego niesie ogień.
Płomiennym mieczem zmierzył ziemię,
Godząc w przewrotność i zwiedzenie.
Tak porozrywał zaklęć sieci,
Złość a-Jerotha od Piekieł Siedmiu.
Odepchnął Pan Mininderain –
Nie ścierpieć niebu takiej zdrady.
Dzieciom zaś ścigać Pan nakazał
Po całej ziemi złość i zdradę,
Wziął więc w zapłacie szafot Ziemi A-Jeroth,
Sprawca Piekieł Siedmiu.
Skalennik westchnął.
– Jej dzieci to mieszkańcy Ziemi. Powiadają, że w innych jej miejscach, za 
morzami, za 
górami, mieszkają istoty, które dochowały wiary. Kraina jednak jest ojczyzną 
zdrajców, a 
Słonecznica to wyraz gniewu Pana na ich potomków.
Covenant zaprotestował w duchu. Równie silnie jak własnego trądu był świadomy 
faktu, 
że historia nauczana przez Clave jest fałszywa, że mieszkańcy Krainy przez 
tysiąclecia 
dochowali wiary w walce z lordem Foulem. Nie wiedział jednak, jak doszło do 
tego, że 
uwierzono w podobne kłamstwo. Sam upływ czasu nie tłumaczył takiego zepsucia.
Pragnął zaprzeczyć opowieści Sundera, ale czarny, gorący obrzęk sięgał już do 
połowy 
jego ramienia. Gdy spróbował odnaleźć słowa, ciemność powróciła.
Po chwili usłyszał Linden.
– Wciąż wspominasz o jeźdźcach Clave. – Jej głos był zduszony, jakby złamała 
sobie 
kilka żeber. – Na czym oni jeżdżą?
– Na wielkich zwierzętach – odparł Sunder. – Zwą je rumakami.
– Na koniach? – wydyszała.
– Koniach? Nie znam tego słowa.
Nie znam? Covenant jęknął głośno, jak gdyby przemówił ból w jego ręce. Nie zna 
ranyhyn? Nagle w wywołanej upałem mgiełce ujrzał obraz ze wspomnień: wielkie 
konie z Ra 
stające dęba. Udzieliły mu na temat wierności lekcji tak surowej, że ledwie mógł 
ją znieść. A 
teraz zniknęły? Wymarły? Wydawało się, że nie ma końca profanacji, której 
dokonał w 
Krainie lord Foul.
– Zwierzęta są rzadkością w Krainie – ciągnął Sunder. – Jakże bowiem mogłyby się 
oprzeć Słonecznicy? Mój lud ma stada – trochę kóz, garstkę bydła – tylko dzięki 
temu, że 
wkłada mnóstwo wysiłku w ochronę życia zwierząt. Trzyma się je w jaskini 
niedaleko gór i 
wyprowadza tylko wtedy, gdy pozwala na to Słonecznica. Z rumakami Clave sprawy 
mają się 
inaczej. Hoduje się je w Revelstone, na użytek jeźdźców. To bardzo wielkie i 
szybkie 
zwierzęta. Powiadają, że ci, którzy podróżują na ich grzbietach, są osłonięci 
przed działaniem 
Słonecznicy. Jeśli chcemy żyć, musimy wystrzegać się podobnej pomocy – dokończył 
ponurym tonem.
Nie ma ranyhyn? Żal Covenanta stał się na chwilę silniejszy od bólu. Palący mu 
twarz 
nienawistny blask słońca wybielał jednak wszystko, co z niego zostało. Rękaw 
koszulki 
przerodził się w pętlę, która wpijała się w poczerniałe ciało. Sama chora 
kończyna wsparta na 
ramieniu Sundera zdawała się wznosić nad nim jak mimowolny, obłąkany salut na 
cześć 
Słonecznicy. Nawet smutek był trądem, drętwym zepsuciem: bezsensownym i 
niezaprzeczalnym. Jad zaciskał się powoli wokół jego serca.
Po jakimś czasie ciemność rozdwoiła się. Wypełniała mu głowę, a mimo to widział 
ją 
przed oczyma. Leżał na plecach, spoglądając na księżyc. Z obu stron wznosiły się 
cienie 
brzegów rzeki. Owiewał go wietrzyk, który jednak wydawał się tylko podsycać jego 
gorączkę. Stopiony ołów w jego ręce zadawał kłam smakowi aliantha w ustach.
Głowę położył na kolanach Linden, która z kolei opierała swoją o pochyłą skarpę. 
Oczy 
miała zamknięte. Być może zasnęła. Kiedyś już jednak leżał z głową na kolanach 
kobiety i 
wiedział, czym to grozi. „Z własnej, nieprzymuszonej woli...” Odsłonił zęby, 
rzucając 
wyzwanie księżycowi.
– To mnie zabije. – Bał się, że własne słowa go uduszą. Jego ciało zesztywniało, 
walcząc 
z niewidzialną trucizną. – Nigdy nie oddam ci pierścienia. Nigdy.
Wtem zrozumiał, że bredzi w gorączce. Przyglądał się sobie bezsilnie, to 
wyłaniając się z 
koszmaru, to pogrążając się w nim na nowo. Księżyc na niebie wznosił się coraz 
wyżej.
Wreszcie usłyszał głos budzącego Linden Sundera.
– Musimy przejść jeszcze kawałek – powiedział cicho skalennik – jeśli chcemy 
znaleźć 
nowe aliantha. Tutaj zjedliśmy już wszystkie.
Westchnęła, jakby czuwanie nad Covenantem wypełniło bólem jej duszę.
– Czy jest z nim lepiej? – zapytał stonedownor.
Przesunęła się, by móc się podnieść.
– Tylko dzięki aliantha – wyszeptała. – Jeśli będziemy go nimi karmić...
„Ach, wciąż się upierasz”. Upierasz, upierasz, upierasz.
Nagle stanął prosto, wsparty na ramionach towarzyszy. Z początku dręczyły go 
niespokojne sny o lordzie Foulu czy Maridzie, który leżał z poderżniętym gardłem 
w 
gniewnych promieniach słońca. Potem jednak uspokoił się, odpłynął na pola wizji 
– 
przystrojone rosą łąki, przybrane różą rdzawą i rutą. Pośród kwiatów szła 
Linden. Była Leną i 
Atiaran: silną i głęboko zranioną, zdolną do miłości i pokonaną. Była też Eleną: 
zepsutym 
przez niepotrzebną nienawiść dzieckiem gwałtu, które samo przywiodło się do 
zguby, łamiąc 
Prawo Śmierci, ponieważ sądziło, że zmarli mogą dźwigać brzemiona żywych.
Nie była jednak żadną z nich. Była sobą, Linden Avery, i jej oddech chłodził mu 
czoło. 
Jego ręka wydawała się pełna popiołu, a rękaw nie wpijał się już w obrzęk. 
Południe ściskało 
koryto rzeki w imadle żaru, ale Covenant widział i mógł oddychać. Jego serce 
biło, nie 
zważając na nic. Gdy podniósł ku niej wzrok, jej włosy lśniły w blasku słońca.
– Sunderze. – Głos Linden zabrzmiał jak łkanie. – On wyzdrowieje.
– Niezwykła trucizna z tych aliantha – odparł skalennik ponurym głosem. – 
Przynajmniej 
za to kłamstwo Clave musi odpowiedzieć.
Covenant chciał coś rzec, lecz od upału ogarnęła go senność. Był słaby jak 
niemowlę. 
Przesunął biodra na piasku i ponownie zapadł w sen.
Kiedy się ocknął, ujrzał nad sobą zachód słońca. Leżał z głową na kolanach 
Linden pod 
stokiem zachodniego brzegu. Niebo przecinały pomarańczowe i różowe smugi 
słonecznego 
blasku, przebijającego się przez przesycone pyłem powietrze. Czuł się kruchy jak 
stara kość, 
żył jednak i umysł miał jasny. Drażnił go zarost. Obrzęk cofnął się już za 
łokieć, a kolor skóry 
przedramienia przeszedł z czerni w lawendowy odcień cieni. Nawet siniaki na 
twarzy 
najwyraźniej się zagoiły. Koszula dawno już wyschła, nie czuł więc odoru krwi.
Lico Linden kryła ciemność, widział jednak, że kobieta patrzy na niego. Obdarzył 
ją 
słabym uśmiechem.
– Śniłaś mi się.
– Mam nadzieję, że to był dobry sen.
Jej głos brzmiał jak cień.
– Pukałaś do moich drzwi – zaczął, ponieważ serce wypełniała mu ulga. – 
Otworzyłem je 
i krzyknąłem: „Cholera jasna, gdybym chciał przyjmować gości, wywiesiłbym 
szyld!” 
Zdzieliłaś mnie prawym sierpowym tak mocno, że omal nie złamałaś mi szczęki. To 
była 
miłość od pierwszego wejrzenia.
Odwróciła głowę, jakby sprawił jej ból. Z jego twarzy zniknął uśmiech. Miejsce 
ulgi 
natychmiast zajął stary, znajomy ból samotności, izolacji, którą pogłębiał fakt, 
że Linden się 
go nie bała.
– Zresztą – wymamrotał, krzywiąc usta w grymasie przypominającym przeprosiny – 
wtedy wydawało się to sensowne.
Nie odpowiedziała. Jej twarz wyglądała w półmrocznym powietrzu jak maska, 
chroniąca 
ją przed wszelkim uczuciem czy bliskością.
Spokój wieczoru zmącił odległy, cichy tętent. Covenant niemal go nie słyszał, do 
chwili 
gdy Sunder zeskoczył nagle ze wschodniego brzegu koryta.
– Jeździec! – krzyknął, biegnąc po piasku do Linden, by przykucnąć u jej boku. – 
Mało 
brakowało, by mnie zobaczył.
Wsunęła nogi pod siebie, gotowa zerwać się z miejsca. Covenant usiadł ciężko, 
walcząc z 
biciem serca i zawrotami głowy. Nie był w stanie uciekać.
Strach zaostrzył ton szeptu Linden.
– Czy jedzie w naszą stronę?
– Nie – odparł szybko Sunder. – Do Mithil Stonedown.
– A więc jesteśmy bezpieczni?
Tętent ucichł już niemal w dali.
– Nie. W stonedown powiedzą mu o naszej ucieczce. Nie zignoruje wiadomości o 
półrękim i białym pierścieniu.
– Będzie nas ścigał? – zapytała z rosnącym podnieceniem.
– Z pewnością. Ludzie ze stonedown nie pomogą mu w pościgu. Chociaż stracili 
słoneczny kamień, będą się bali napotkać Marida. Jeździec jednak nie musi się go 
obawiać. 
Rozpocznie łowy o wschodzie słońca albo i wcześniej. Musimy ruszać – dokończył 
tonem 
twardym jak mocno zaciągnięty węzeł.
– Ruszać? – wyszeptała zaskoczona. – Jest jeszcze za słaby.
Po krótkiej chwili podniosła się jednak z miejsca.
– Nie ma wyjścia.
Covenant nie tracił czasu. Wyciągnął rękę do Sundera. Gdy skalennik pomógł mu 
wstać, 
wsparł się na jego ramieniu. Zakręciło mu się w głowie z braku sił. Jego usta 
ukształtowały 
słowa:
– Jak daleko już zaszliśmy?
– Nie więcej niż osiemnaście mil wzdłuż rzeki od Mithil Stonedown – odparł 
Sunder. – 
Popatrz – dodał, wskazując na południe. – To nie jest daleko.
Wznosiły się tam lśniące różowym blaskiem w promieniach zachodzącego słońca 
turnie – 
zachodnia ściana doliny Mithil. Wydawały się niebezpiecznie bliskie. 
Osiemnaście! – jęknął 
do siebie Covenant. W dwa dni. Jeźdźcowi na pokonanie tego dystansu z pewnością 
wystarczy jeden ranek.
Ponownie spojrzał na swych towarzyszy. Gdy stanął wyprostowany w korycie rzeki, 
widział ich wyraźniej. Na licu Sundera wyryte były poczucie utraty i brak wiary 
w siebie, 
świadomość kłamstw i strach przed prawdą. Odebrano mu wszystko, co pozwalało mu 
zaakceptować to, co uczynił synowi i żonie. W zamian za to otrzymał słabego, 
dręczonego 
obsesją mężczyznę, który ciągle mu się sprzeciwiał, i nadzieję nie większą niż 
ślubna 
obrączka.
Linden również cierpiała. Słońce boleśnie poparzyło jej skórę. Była uwięziona w 
świecie, 
którego nie znała i nie wybrała z własnej woli, wciągnięta w walkę sił, których 
nie potrafiła 
zrozumieć. Covenant był jedynym ogniwem łączącym ją z poprzednim życiem, a omal 
nie 
utraciła i jego. Zwykli śmiertelnicy nie byli stworzeni do stawiania czoła 
podobnym 
wyzwaniom. Mimo to Linden sprostała im i nie chciała nawet jego wdzięczności. 
Kryła ból w 
sobie, jakby żadna inna istota nie miała prawa jej dotknąć czy darzyć 
jakimkolwiek uczuciem.
Serce Covenanta ścisnął żal. Zbyt często już doświadczał tego, jak inni płacą za 
jego 
uczynki.
Pogodził się z tym jednak. Taki ból niósł ze sobą obietnicę. Dawał mu moc. A 
dzięki 
mocy nadał ongiś znaczenie całej krwi przelanej w jego imię, walcząc z najgorszą 
złością 
lorda Foula.
Poświęcił chwilę na zrobienie sobie WKS. Jego towarzysze czekali, starając się 
powstrzymać niecierpliwość.
– Chodźmy już – rzekł wreszcie z napięciem w głosie. – Dam sobie radę.
Powłócząc nogami, ruszył na północ wzdłuż wyschniętego koryta. Myśl o jeźdźcu 
dodawała mu sił. Zdołał poruszać nogami przez półtorej mili. Jad osłabił go 
jednak do cna. 
Wkrótce musiał poprosić o pomoc. Zwrócił się w stronę Sundera, lecz skalennik 
kazał mu 
odpocząć, a sam wyszedł z koryta rzeki.
Covenant osunął się bezwolnie na ziemię. Usiadł, starając się znaleźć sposób na 
opanowanie słabości. Gdy wzeszedł księżyc, Sunder powrócił, niosąc w złożonych 
dłoniach 
aliantha.
Spożywszy swą część skarbojagód, Covenant poczuł przypływ nowych sił. Owoce go 
uzdrowiły. Potrzebował wody, lecz pragnienie nie było zbyt dokuczliwe. Kiedy 
skończył, był 
w stanie podnieść się i znowu ruszyć w drogę.
Dzięki częstym postojom, kolejnym porcjom aliantha i pomocy towarzyszy zdołał 
iść 
całą noc. Nad Południowymi Równinami zapadła chłodna, kojąca ciemność. Wydawało 
się, 
że gorejąca nienawiść Słonecznicy zniknęła, pochłonięta przez plamy mroku między 
gwiazdami. A po piaszczystym dnie Mithil łatwo było iść. Poganiał się 
bezlitośnie. Clave 
nakazało go zgładzić. W blasku księżyca panował nad swą słabością, lecz gdy 
księżyc 
zaszedł, powróciła śmiertelność. Zataczał się, zdany na pomoc innych i 
pozbawiony wizji.
Przed świtem urządzili odpoczynek, gdy jednak słońce miało już wynurzyć się zza 
horyzontu, Sunder kazał im wstać.
– Zbliża się słonecznicowa zguba – wyszeptał. – Widziałem, że buty was chronią, 
ale 
będzie mi lżej na sercu, jeśli do mnie dołączycie.
Wskazał ruchem głowy na szeroką skalną wyniosłość widoczną w pobliżu – obszar 
odsłoniętego kamienia wystarczająco wielki, by zapewnić osłonę dwudziestu 
ludziom.
Drżący z wyczerpania Covenant podniósł się niepewnie. Trójka towarzyszy stanęła 
razem 
na skale, by spotkać nowy dzień.
Gdy pojawiło się słońce, Sunder wydał z siebie okrzyk triumfu. Brązowa otoczka 
zniknęła. Na jej miejsce pojawiła się korona koloru chryzoprazu. Ten blask 
padający na twarz 
Covenanta był przyjemny i kojący niby pieszczota nadchodząca po okrutnym nacisku 
słońca 
pustyni.
– Słońce płodności! – wychrypiał Sunder. – To utrudni pościg, nawet jeźdźcowi.
Zeskoczył z głazu, jakby odzyskał nagle młodość, i popędził na poszukiwania 
obszaru 
pokrytego czystym piaskiem. Rękojeścią puginału wykopał w nim pośpiesznie dwie 
dziury, w 
które wsypał garść nasion ussusimiel.
– Najpierw zdobędziemy żywność! – zawołał. – Czyż długo trzeba będzie czekać na 
wodę?
Covenant zwrócił się w stronę Linden, chcąc ją zapytać, jakie wrażenie wywarło 
na niej 
zielone słońce. Twarz miała obrzękłą. Straciła zbyt wiele sił, za dużo wymagała 
od swego 
wyczerpanego ducha. Jej oczy straciły blask, jakby oślepiały ją rzeczy, które 
widziała – 
istotne rzeczy, których nie potrafili dostrzec ani Covenant, ani Sunder.
Zaczął już formułować pytanie, lecz nagle jego uwagę odwrócił blask słońca. 
Wpatrzył 
się w stok zachodniego brzegu.
Światło padało już na jego dolną część. Gdzie tylko dotknęło gleby, wyrastały z 
niej 
świeże, zielone kiełki i pędy.
Rosły z dostrzegalną szybkością. Powyżej brzegu kilka krzaków uniosło już głowy 
tak 
wysoko, że było je widać. Zieleń spełzała w dół niby płaszcz, podążając za 
granicą cienia 
rzucanego przez wschodni stok. Rośliny wręcz wybiegały spod ziemi. Za nasypem 
pojawiły 
się kolejne krzewy. Tu i ówdzie ku niebu sięgały młode drzewka. Wszędzie, gdzie 
padał 
przefiltrowany blask, pustkowie pozostałe po trzech poprzednich dniach zalewała 
zielona 
fala.
– Słońce płodności – wydyszał z radością Sunder. – Nikt nie potrafi przewidzieć, 
kiedy 
wzejdzie. Gdy jednak się pojawi, przynosi do Krainy życie.
– To niemożliwe – wyszeptał Covenant. Wciąż mrugał, podświadomie starając się 
rozproszyć mrok przed oczyma. Spoglądał na trawę i pnącza, które tłoczyły się na 
stoku, na 
nowe, proste drzewa, widoczne już nad krzewami na płaskim terenie. Widok był 
niesamowity 
i przerażający. Gwałcił jego instynktowne poczucie Prawa. – Niemożliwe.
– Zaiste – zachichotał skalennik. Wydawało się, że słońce go odrodziło. – Czyż 
nie 
wierzysz własnym oczom? Z pewnością musisz wreszcie przyznać, że w Słonecznicy 
jest 
prawda.
– Prawda... – Covenant ledwie słyszał Sundera. Ogarnęło go zdumienie. – Moc 
Ziemi 
ciągle istnieje. To oczywiste. Ale nigdy tak nie wyglądała. – Instynktowny 
dreszcz ostrzegał 
go przed niebezpieczeństwem. – Czy coś się stało z Prawem? Czy o to chodzi? Czy 
Foul 
znalazł jakiś sposób, by zniszczyć Prawo? Prawo?
– Nassic, ojciec mój, często śpiewał o Prawie – wtrącił Sunder. – Ale nie znał 
znaczenia 
tego słowa. Co to jest Prawo?
Covenant wpatrzył się w niego niewidzącymi oczyma.
– Prawo mocy Ziemi. – Straszliwe domysły ścisnęły go w gardle. Wnętrzności 
paliły go 
ze strachu. – Naturalny porządek rzeczy. Pory roku. Pogoda. Wzrost i rozkład. Co 
się z tym 
wszystkim stało? Co on zrobił?
Sunder zmarszczył brwi, jakby Covenant swym zachowaniem zaprzeczał jego radości.
– Nic nie wiem o takich sprawach. Znam Słonecznicę i Mądrość, którą dał nam na-
mhoram, byśmy mogli przeżyć. Ale pory roku? Prawo? Te słowa nie mają znaczenia.
Nie mają znaczenia – jęknął Covenant. Nie, oczywiście, że nie. Jeśli Prawa już 
nie było – 
jeśli przestało istnieć przed wiekami, stonedownor w żaden sposób nie mógł go 
zrozumieć. 
Pod wpływem impulsu zwrócił się w stronę Linden.
– Powiedz mu, co widzisz.
Wydawało się, że go nie usłyszała. Stała na skraju skały z wyrazem bezradnego 
otępienia 
na twarzy.
– Linden! – krzyknął, nękany śmiertelnym strachem. – Powiedz mu, co widzisz.
Wykrzywiła usta, jakby jego żądanie było aktem brutalności. Przesunęła dłońmi po 
włosach, spojrzała na otoczone zieloną aureolą słońce, a potem na pokryty grubą 
warstwą 
roślinności brzeg.
Z drżeniem spoglądała przed siebie.
Jej odraza wystarczyła Covenantowi za odpowiedź. Uderzyła w niego niczym moment 
wspólnej wizji, użyczając na chwilę jego zmysłom daru, czy może przekleństwa 
ostrości, 
której im brakowało. Wysoka trawa i kręte pnącza, gęste krzewy i drzewka 
przestały mu się 
nagle wydawać bujne. Ujrzał w nich szaleństwo i histerię. Nie wyrastały z gleby 
ze 
spontanicznym rozmachem. Zmuszał je do wzrostu nienaturalny bicz słońca. Drzewa 
sięgały 
rozpaczliwie ku niebu jak tonący; pnącza wiły się po ziemi, jakby leżały na 
płonących 
węglach; rosnąca trawa była ostra i gwałtowna niczym krzyk.
Minęła chwila. Covenant był wstrząśnięty.
– To jest złe. – Linden pocierała ramiona, jakby to, co ujrzała, sprawiło, że 
skóra zaczęła 
ją swędzieć jak obleziona przez wszy. Czerwona opalenizna zaostrzała jej rysy. – 
Chore. 
Bezecne. Nie powinno tak wyglądać. To mnie zabija.
Usiadła nagle, kryjąc twarz w dłoniach. Zacisnęła mięśnie barków, jakby nie 
odważyła 
się płakać.
Zabija cię? – chciał zapytać Covenant. Sunder jednak zaczął już krzyczeć.
– Twoje słowa nic nie znaczą! To słońce płodności! Nie jest złe. Po prostu jest. 
Tak 
wyglądała Słonecznica od czasu, gdy zaczęła się kara. Spójrzcie!
Wskazał gwałtownym gestem na poletko piasku, na którym zasadził swe nasiona. 
Granica 
blasku dotarła już do jednego z dołków i ussusimiel zaczęły kiełkować.
– Dzięki niemu będziemy mieli co jeść! Słońce płodności przynosi życie całej 
Krainie. W 
Mithil Stonedown w tej chwili, gdy stoicie tutaj, rozprawiając o złu i chorobie, 
wszyscy 
mężczyźni, kobiety i dzieci śpiewają. Ci, którzy mają siły, przystępują do 
pracy. Dopóki 
utrzyma się słońce płodności, będą pracować, aż padną z wyczerpania. Najpierw 
znajdą 
miejsca, w których gleba może wykarmić plony, a potem oczyszczą ją, by można 
było 
dokonać zasiewu. Tego jednego dnia trzy razy będą siać i zbierać plony. Trzy 
razy podczas 
każdego dnia słońca płodności. A jeśli ludzie z innego stonedown przyjdą na to 
samo miejsce, 
szukając odpowiedniej gleby dla siebie, zaczną się zabijać, dopóki nie zostanie 
tylko jedna 
wioska, której przypadną plony. I ludzie będą śpiewać! Słońce płodności to 
życie! To włókna 
na sznury, nici i ubrania, drewno na narzędzia, naczynia i opał, ziarno do 
jedzenia i do 
produkcji metegliny, która koi zmęczenie. Nie mówcie mi o złu! – krzyknął 
ochrypłym 
głosem. Pasja opuściła go jednak. Przygarbił się, pogrążony w smutku. Ramiona mu 
opadły, 
jakby zdradzając rodzinną wieś, wyrzekł się wszelkiej pociechy. – Nie mogę tego 
znieść.
– Sunderze – odezwał się Covenant drżącym głosem. Jak długo jeszcze mógł 
wywoływać 
podobny ból? – Nie o to mi chodziło.
– W takim razie oświeć mnie – mruknął skalennik. – Zaradź nędzy mego rozumu.
– Staram się zrozumieć wasze życie. Znosicie tak wiele, że sam fakt, iż możecie 
śpiewać, 
jest już zwycięstwem. Ale nie o to mi chodziło. – Wziął się w garść, by nie 
skierować 
niechcący gniewu na Sundera. – To nie jest kara. Mieszkańcy Krainy nie są 
zbrodniarzami i 
zdrajcami. Nie! – „Szykowałem pomstę”. – To nie wasze życie jest złem. Jest nim 
Słonecznica. Złem wyrządzanym Krainie. Nie wiem, jak to się dzieje. Wiem jednak, 
kto jest 
za to odpowiedzialny. Lord Foul, którego zwiecie a-Jerothem. To jego robota. 
Sunderze, z 
nim można walczyć. Wysłuchaj mnie – błagał spoglądającego na niego spode łba 
skalennika. 
– Z nim można walczyć.
Sunder wpatrywał się ze złością w Covenanta, trzymając się kurczowo myśli i 
wyobrażeń, które potrafił pojąć. Po chwili jednak spuścił wzrok. Kiedy 
przemówił, słychać 
było, że przyznaje Niedowiarkowi rację.
– Słońce płodności również jest na swój sposób niebezpieczne. Dopóki będzie 
można, 
pozostańcie na skale.
Wziął nóż i zaczął czyścić z trawy i chwastów poletko, na którym zasadził swe 
pnącza.
Och, Sunderze – westchnął Covenant. – Nie zasługuję na taką odwagę.
Chciał odpocząć. Ze zmęczenia bolały go kości czaszki. Obrzęk przedramienia 
zniknął 
już, lecz skóra zachowała głęboko siny kolor, a stawy w łokciu i nadgarstku były 
obolałe. Nie 
usiadł jednak. Zwrócił się ku cierpiącej w milczeniu Linden.
Wpatrywała się pustymi oczyma w nicość. Ból wykrzywił jej usta w grymas porażki, 
dogłębnie osobistej i rozpaczliwej. Ściskała dłońmi łokcie, obejmując rękami 
kolana, jak 
gdyby chciała znaleźć schronienie we własnych kościach, w ich sztywnej 
śmiertelności.
Uznał, że cierpi tak samo jak on podczas pierwszego pobytu w Krainie.
– Wszystko w porządku. Rozumiem cię – powiedział, starając się okazać 
delikatność.
Chciał dodać: Nie pozwól się temu przytłoczyć. Nie jesteś sama. Wszystko to ma 
swój 
powód. Jej odpowiedź powstrzymała go jednak.
– Nie, nie rozumiesz. – Nie miała w sobie nawet tyle pewności, by czuć gorycz. – 
Ty nie 
widzisz.
Na to nie potrafił odpowiedzieć. Niezaprzeczalna prawda jej słów zadała kłam 
jego 
umiejętnościom. Szukał po omacku rozwiązania w swej jaźni. Nie mając nic na 
obronę przed 
własną bezradnością, odpowiedzialnością za brzemiona, których nie potrafił 
podźwignąć, 
osunął się na kamień i wyciągnął jak długi ze zmęczenia. Znalazła się tu, 
ponieważ próbowała 
ocalić mu życie. Chciał dać jej coś w podzięce, jakąś pomoc, opiekę, ulgę. Jakąś 
odpowiedź 
na jej nieugiętość. Nie mógł jednak nic zrobić. Nie potrafił nawet utrzymać 
otwartych oczu.
Gdy ponownie podniósł powieki, roślinność po obu stronach koryta i na jego 
zachodnim 
brzegu, aż do granicy skały, stała się niepokojąco gęsta. Gdzieniegdzie trawa 
sięgała już 
kolan. Zastanawiał się, jak można wędrować pod takim słońcem. Zostawił jednak 
ten problem 
Sunderowi.
Podczas gdy melonowe pączki dojrzewały, skalennik zajął się poszukiwaniem 
dzikich 
pnączy, które ciął na kawałki. Kiedy uznał, że zebrał już wystarczająco wiele, 
wrócił na skałę 
i zaczął wyplatać z nich worek.
Nim uporał się z tym zadaniem, zdążyły dojrzeć pierwsze ussusimiel. Pociął je na 
kawałki, schował nasiona do kieszeni i rozdzielił owoce między wędrowców. 
Covenant 
przyjął swą część, wiedząc, że jego ciało potrzebuje pokarmu. Sunder musiał 
jednak szarpać 
Linden za ramię, by przyciągnąć jej uwagę. Spojrzała, marszcząc brwi, na 
ussusimiel, jakby 
były czymś niegodziwym. Przyjęła owoc z goryczą na twarzy.
Gdy już się najedli, Sunder zebrał resztę melonów i schował je do worka. 
Wydawało się, 
że jest w lepszym nastroju. Najwyraźniej umiejętność zdobywania żywności 
przekonała go o 
własnej przydatności. Możliwe też, że zmniejszyła się dręcząca go obawa przed 
pościgiem.
– Musimy się oddalić od koryta rzeki – oznajmił stanowczo. – Tu nie znajdziemy 
wody. – 
Wskazał głową w kierunku wschodniego brzegu. – Z początku wędrówka będzie 
żmudna, ale 
kiedy drzewa wyrosną wysoko, rzucą na ziemię cień, który spowolni wzrost 
podszycia. 
Uważajcie jednak. Mówiłem, że słońce płodności bywa niebezpieczne. Musimy 
posuwać się 
naprzód ostrożnie, by nie wejść między rośliny, które już nas nie wypuszczą. 
Dopóki utrzyma 
się to słońce, będziemy wędrować za dnia i spać tylko w nocy.
Covenant potarł lekko strupy na przedramieniu. Popatrzył na szczyt nasypu.
– Czy mówiłeś coś o wodzie?
– Jeśli tylko pozwoli traf i siły.
Siły, mruknął Covenant. Traf. Tych pierwszych mu brakowało, a temu drugiemu nie 
ufał. 
Nie wahał się jednak ani chwili.
– Chodźmy.
Obaj mężczyźni spojrzeli na Linden.
Dźwignęła się powoli z ziemi. Nie uniosła wzroku, ale skinęła głową.
Sunder popatrzył pytająco na Covenanta, ten jednak nie potrafił mu nic wyjaśnić. 
Skalennik wzruszył ramionami, zarzucił sobie worek na plecy i ruszył przed 
siebie korytem 
rzeki. Covenant podążył za nim. Linden szła na końcu.
Sunder, gdy tylko mógł, omijał trawy i zielsko. Wreszcie dotarł do miejsca, w 
którym 
brzegi były mniej strome. Stanął mocno na nogach i zaczął się wspinać.
By wydostać się na płaski teren, musiał zrobić wyrwę w porastającej granicę 
stoku 
roślinności. Covenant patrzył na skalennika, dopóki ten nie zniknął, po czym 
spróbował pójść 
w jego ślady. Chwytał się długich, zwieszających się kęp trawy, ześlizgując się 
często w dół. 
Wreszcie jednak udało mu się wczołgać do wygrzebanej przez Sundera jamy.
Ostrożnie posuwał się naprzód pozostawionym przez stonedownora w krzewach i 
orlicach tunelem. Wybujałe zielsko utrudniało wędrówkę. Musiał czołgać się na 
rękach i 
kolanach. Czuł, że dławi go nienaturalna zieloność. Nie potrafił zapanować nad 
drżeniem 
mięśni.
Dłuższe czołganie groziło mu utratą sił, lecz po jakimś czasie tunel się 
skończył. Sunder 
znalazł skryte w cieniu młodego, gęstego zagajnika akacji miejsce, w którym 
orlice sięgały 
tylko do pasa. Deptał z uporem krzaki, by zrobić polankę, gdy dogonił go 
Covenant, a za nim 
Linden.
– Sprzyja nam szczęście – mruknął stonedownor, wskazując głową na jedno z 
najbliższych drzew. Była to świeżo wyrosła mimoza, wysoka na niemal piętnaście 
stóp. Nie 
miała już jednak stać się większa, gdyż dławiło ją ciężkie pnącze, grube jak udo 
Covenanta. 
Roślina miała lśniącą, zieloną skórę. Rosła na niej kiść żółtozielonych owoców, 
przypominających nieco papaję. – To mirkomelon.
Mirkomelon? – zastanowił się Covenant, wspominając usypiający miąższ, za pomocą 
którego schwytali ich mieszkańcy Mithil Stonedown.
– Co to za szczęście?
Sunder wydobył nóż.
– Owoc to jedno, a pnącze to coś całkiem innego.
Pociągnął Covenanta za sobą, podszedł do rośliny i chwycił sztylet w obie 
dłonie.
– Stój spokojnie – ostrzegł.
Podskoczył w górę i wbił ostrze broni w pnącze nieco powyżej swej głowy.
Nóż przeciął miąższ, jakby było to ludzkie ciało. Gdy skalennik go wyrwał, z 
rany 
trysnęła czysta woda.
Zaskoczony Niedowiarek zawahał się.
– Pij! – warknął Sunder. Pchnął obcesowo Covenanta pod fontannę.
Ten zaczął przełykać zalewającą mu twarz wodę. Była świeża jak nocne powietrze.
Gdy już zaspokoił dotkliwe pragnienie swego ciała, jego miejsce zajęła Linden. 
Piła tak, 
jakby gorączkowo poszukiwała czegoś – wszystko jedno czego – co nie zwiększy 
bólu jej 
nerwów. Covenant bał się, że w roślinie zabraknie wody. Gdy jednak kobieta 
odeszła na bok, 
Sunder zdołał jeszcze ugasić pragnienie, nim strumień zaczął słabnąć.
Woda nie przestała płynąć, wędrowcy postanowili więc wykorzystać okazję. Umyli 
sobie 
ręce i twarze, spłukali z ubrań drobiny kurzu. Potem skalennik znów zarzucił 
worek na plecy.
– Musimy ruszać. Pod tym słońcem wszystkiemu, co nieruchome, grozi 
niebezpieczeństwo. – Dla podkreślenia swych słów poruszył gwałtownie nogą, 
demonstrując, 
że trawa próbowała owinąć mu się wokół kostek. – Do tego jeździec na pewno 
ruszył już w 
pościg. Będziemy iść tak blisko Mithil, jak tylko pozwolą nam gleba i słońce.
Wskazał ręką na północ. W tym kierunku, za cieniem zagajnika, ciągnęła się 
szeroka 
połać ostrej, szarej trawy, która sięgała już do wysokości piersi i nadal rosła. 
Dalej jednak 
zaczynał się lasek, dziwaczna mieszanina dębów i platanów, eukaliptusów i 
palisandrów.
– Gleba jest bardzo zróżnicowana – wyjaśnił Sunder. – A z każdego jej rodzaju 
wyrasta 
to, co jest dla niej odpowiednie. Nie potrafię przewidzieć, na co się natkniemy. 
Ale postaramy 
się pozostać w cieniu drzew.
Rozejrzał się po okolicy, jakby spodziewał się zobaczyć jeźdźca, po czym ruszył 
przed 
siebie przez gęstą trawę.
Covenant podążył za nim niepewnym krokiem. Linden szła na końcu.
Gdy zbliżyli się do drzew, jego ręce pokrywała już siatka drobnych zadrapań, 
pozostawionych przez ostre źdźbła, a same trawy sięgały mu powyżej głowy.
Później jednak, zgodnie z przewidywaniami Sundera, cień drzew zahamował wzrost 
podszycia, sprowadzając je do bardziej naturalnych rozmiarów. Dalej ciągnął się 
jeszcze 
bardziej cienisty las, pełen cyprysów, kwitnących morw i drzew przypominających 
klony, 
które Covenant z ukłuciem bólu w sercu rozpoznał jako gildeny. Widok owych 
majestatycznych roślin, które ongiś mieszkańcy Krainy cenili tak wysoko, 
obróconych przez 
Słonecznicę w marionetki, sprawił, że poczuł gniew i zawroty głowy.
Odwrócił się do Linden, chcąc podzielić się z nią swym oburzeniem, lecz 
pochłonęły ją 
własne sprawy i nie zwracała na niego uwagi. Jej spojrzenie wypełnione było 
udręką. 
Wydawała się cofać wzrok od wszystkiego, co ją otaczało, jakby nie potrafiła 
zamknąć oczu 
na krzyk drzew. Oboje z Covenantem nie mieli jednak innej możliwości, jak iść 
naprzód.
Wkrótce po południu Sunder zatrzymał się w cieniu gęsto ulistnionej wierzby, 
gdzie 
wędrowcy spożyli posiłek złożony z ussusimiel. Półtorej mili dalej natknęli się 
na następne 
mirkomelonowe pnącze. Jego owoce pomagały Covenantowi zwalczyć towarzyszącą 
rekonwalescencji słabość. Mimo to po południu zabrakło mu sił. Wreszcie osunął 
się na 
ziemię i znieruchomiał. Wszystkie mięśnie miał słabe jak wosk. Ściskające mu 
głowę imadło 
zmęczenia mąciło wzrok i utrudniało zachowanie równowagi.
– Już nie mogę – wymamrotał. – Muszę odpocząć.
– Nie wolno ci tego robić – zaprotestował skalennik. Jego głos dobiegał z 
oddali. – 
Dopóki słońce nie zajdzie albo nie znajdziemy kawałka pustego gruntu.
– Nie ma wyjścia – wydyszała Linden. – Nie odzyskał jeszcze sił. Nadal jest w 
nim 
trucizna. Może dojść do nawrotu.
– Jak uważasz – mruknął po chwili Sunder. – Zostań przy nim. Pilnuj go. Ja 
poszukam 
bezpiecznego miejsca.
Covenant usłyszał, jak skalennik oddala się przez zarośla.
Skłoniony do działania ostrzeżeniem stonedownora, Niedowiarek poczołgał się w 
cień 
potężnego gildenu, oparł o jego korę, zamknął na krótką chwilę oczy i poddał się 
znużeniu.
Do przytomności przywróciła go Linden. Z pewnością była zmęczona, nie mogła 
jednak 
usiąść. Chodziła przed nim w kółko, ściskając dłońmi łokcie i potrząsając głową, 
jakby 
wiodła zawzięty spór ze sobą. Przyglądał się jej przez chwilę, starając się 
uwolnić swój wzrok 
od mgiełki zmęczenia.
– Powiedz mi, co ci dolega – poprosił z troską w głosie.
– One są najgorsze. – To jego pytanie sprawiło, że z jej ust popłynęły słowa, 
lecz 
odpowiadała raczej sobie niż jemu. – Wszystko tu jest straszne, ale one są 
najgorsze. Co to za 
drzewo?
Wskazała na pień, pod którym siedział.
– Nazywa się gilden. Ich drewno uważano ongiś za szczególnie cenne – dodał pod 
wpływem wspomnień.
– One są najgorsze. – Przyśpieszyła kroku. – Wszystko tu cierpi ból. Taki ból... 
– Jej głos 
drżał coraz bardziej. – Ale one są najgorsze. Wszystkie gildeny. Od wewnątrz 
trawi je ogień. 
To jak autodafe. – Uniosła dłonie, by ukryć udrękę malującą się na jej twarzy. – 
Powinno się 
skrócić ich męki.
Skrócić męki? Przeraziła go ta myśl. Jak matce Sundera?
– Linden – poprosił z ostrożnością w głosie. – Powiedz mi, co ci dolega.
Zwróciła się ku niemu w nagłym wybuchu gniewu.
– Czy jesteś nie tylko ślepy, lecz również głuchy? Czy nic nie czujesz? Mówię 
ci, że one 
cierpią ból! Powinno się skrócić ich męki!
– Nie. – Bez mrugnięcia okiem stawił czoło jej pasji. Tak właśnie postąpił 
Kevin. 
Krytyczne położenie Krainy złamało mu serce. Dlatego dopełnił rytuału 
profanacji. Starał się 
wykorzenić zło, niszcząc to, co kochał. Covenant skrzywił się na wspomnienie 
tego, jak 
niewiele zabrakło, by on również podążył tą ścieżką. – Nie można walczyć z 
lordem Foulem 
w ten sposób. On tego właśnie chce.
– Nie gadaj takich rzeczy! – warknęła. – Nie chcę tego słuchać. Jesteś 
trędowaty. Co cię 
obchodzi ból? Niech cały świat krzyczy! Dla ciebie to obojętne. – Rzuciła się 
nagle na ziemię 
i usiadła wsparta o pień, podciągając kolana do piersi. – Nie zniosę już tego 
dłużej. – 
Wykrzywiła twarz, tłumiąc łzy. Pochyliła głowę i wyprostowała ręce, wyciągając 
je sztywno 
przed siebie. Zacisnęła dłonie w pięści, chwytając się bezsilnie powietrza. – 
Nie zniosę.
Ścisnęło go serce na ten widok.
– Proszę cię – wydyszał. – Powiedz mi, dlaczego to cię tak bardzo boli.
– Nie potrafię się od tego odgrodzić.
Ręce, ramiona, barki – każda część jej ciała zaciskała się w grymasie 
potępionych, 
pełnym bezlitosnej pasji.
– Wszystko to dotyczy mnie. Widzę i czuję drzewa. W sobie. To zbyt osobiste. Nie 
mogę 
tego znieść. To mnie zabija.
Pragnął jej dotknąć, lecz nie odważył się. Była zbyt bezbronna. Dotknięcie 
palców 
mogłoby wystarczyć, by poczuła jego trąd. Przez chwilę pragnął opowiedzieć jej 
historię 
Kevina. Mogłaby jednak uznać, że próbuje w ten sposób zaprzeczyć jej bólowi. 
Niemniej 
musiał jej coś zaoferować.
– Linden – zaczął, jęcząc w duchu na myśl o tym, jak trudno mu będzie o tym 
mówić. – 
Gdy lord Foul nas tu przywołał, przemówił do mnie. Ty go nie słyszałaś. Powiem 
ci, co rzekł.
Wykręciła gwałtownie dłonie, lecz nie odpowiedziała mu w żaden inny sposób. Po 
krótkiej chwili zaczął powtarzać pełne zimnego lekceważenia słowa Wzgardliwego.
„Ach, wciąż się upierasz”.
Pamiętał każde słowo, każdą kroplę jadu, każdą nutę pogardy. Owo wspomnienie 
spadło 
na niego, przeradzając się w przymus. Zdruzgotało jego odwagę i znieczuliło 
serce. Nie 
przestawał jednak mówić. Chciał, żeby usłyszała wszystko. Nie potrafił dodać jej 
otuchy, 
chciał więc podzielić się z nią swym poczuciem celu.
„Staniesz się instrumentem mojego triumfu”.
Gdy uderzały w nią te słowa, skuliła się, oplotła ręce wokół kolan i wtuliła w 
nie twarz, 
kryjąc się przed tym, co mówił, jak przerażone dziecko.
„Czeka tu na ciebie rozpacz przerastająca wszystko, co może znieść twe marne, 
śmiertelne serce!”
Niemniej jednak podczas całej recytacji odnosił wrażenie, że Linden właściwie go 
nie 
słucha, że jej reakcja ma charakter osobisty, odnosi się do czegoś, czego o niej 
nie wie. 
Częściowo spodziewał się, że zaraz usłyszy jej głośny lament. Wydawała się 
zupełnie 
pozbawiona prostego instynktu, nakazującego szukać pocieszenia. Mogłaby czerpać 
siły z 
gniewu na Wzgardliwego, tak jak on, wyglądało jednak na to, że nie może w ten 
sposób 
złagodzić swej płynącej z wielu źródeł udręki. Drżąca zgięła się wpół, nie 
wydając z siebie 
żadnego dźwięku.
Wreszcie nie mógł już dłużej na nią patrzeć. Podczołgał się ku niej, jakby 
skazywał się na 
potępienie. Usiadł obok i zdecydowanym ruchem otworzył jej zaciśniętą prawą 
dłoń. Wsunął 
swą kaleką rękę w jej uścisk, tak aby nie mogła wypuścić tego symbolu jego 
okaleczonego 
człowieczeństwa, dopóki atak nie minie.
– Trędowaci nie są nieczuli – powiedział cicho. – Tylko ciało drętwieje. Reszta 
to 
kompensuje. Chcę ci pomóc, ale nie wiem jak.
Nie krzywdź siebie w ten sposób, wydyszał bezgłośnie.
Dotyk jego dłoni lub wyrażona głosem empatia dotarła do niej w jakiś sposób. 
Maksymalnym wysiłkiem woli Linden zaczęła rozluźniać mięśnie, rozplątywać supły 
swej 
niedoli. Zaczerpnęła z drżeniem tchu i opuściła ramiona. Nadal jednak trzymała 
jego dłoń, 
zamykała w uścisku miejsce po utraconych palcach, jakby ta amputacja była jedyną 
rzeczą, 
którą potrafiła w nim zrozumieć.
– Nie wierzę w zło. – Jej głos brzmiał tak, jakby z trudem wydostawał się przez 
gardło i 
wypadał na zewnątrz usmarowany krwią. – Ludzie tacy nie są. To miejsce jest 
chore. Sam 
wymyśliłeś tego lorda Foula. Jeśli uda ci się obciążyć winą za chorobę kogoś 
innego, zamiast 
zaakceptować ją taką, jaka jest, możesz uniknąć odpowiedzialności za nią. Nie 
musisz się 
starać położyć kresu bólowi. – Jej słowa oskarżały go, lecz uścisk dłoni temu 
zaprzeczał. – 
Nawet jeśli to tylko sen.
Nie potrafił jej odpowiedzieć. Jeśli nie chciała przyjąć do wiadomości istnienia 
własnego, 
wewnętrznego Wzgardliwego, jak mógł ją o tym przekonać? I jak mógł obronić ją 
przed 
manipulacjami lorda Foula? Wyrwała raptownie dłoń i zerwała się z miejsca, jakby 
chciała 
uciec przed konsekwencjami tego uścisku. Gdy patrzył w ślad za nią, nie potrafił 
odróżnić w 
swym sercu bolesnej samotności od strachu.
9. W dół rzeki
Po krótkiej chwili wrócił Sunder. Jeśli nawet zauważył zdenerwowanie Linden, 
która – 
blada i nieprzejednana – stała zwrócona plecami do Covenanta, nie prosił o 
wyjaśnienie. 
Oznajmił cicho, że znalazł miejsce, w którym będą mogli bezpiecznie odpocząć do 
rana, po 
czym wyciągnął rękę do Niedowiarka.
Ten przyjął jego pomoc, pozwolił, by skalennik postawił go na nogi. Jego mięśnie 
były 
słabe jak popiół, lecz wspierając się na ramieniu Sundera, był w stanie pokonać 
półtorej mili 
dzielące ich od nagiej skały. Zewsząd otaczały ją wysokie chaszcze, które dawały 
choć 
częściową osłonę przed oczyma ścigających. Covenant położył się na szorstkim 
kamieniu i 
przespał resztę popołudnia. Po złożonej z ussusimiel kolacji ku swemu 
zaskoczeniu przespał 
również całą noc.
Choć leżał na twardym podłożu, obudził się dopiero niedługo po wschodzie słońca. 
Sunder zdążył już oczyścić skrawek gruntu, by zasadzić nowe melony.
Gdy Covenant wstał, Linden dołączyła do niego. Unikała jego spojrzenia, jakby 
nie 
mogła znieść widoku jego myśli, jego troski o nią, jego niezrozumiałych 
przekonań. 
Przyjrzała mu się bez słowa, po czym oznajmiła, że nie ma gorączki i jest zdolny 
do podróży. 
Coś, co zobaczyła, zaniepokoiło ją, nie powiedziała jednak nic, a on jej o nic 
nie zapytał.
Gdy tylko dojrzały nowe melony, Sunder uzupełnił zapas nasion i wypchał worek 
owocami. Następnie powiódł Covenanta i Linden z powrotem w chaszcze.
Mithil skręciła na północny zachód. Wciąż trzymali się tak blisko jej koryta, 
jak tylko 
pozwalało na to ukształtowanie terenu. Początkowo posuwali się naprzód wolno, 
gdyż ziemię 
gęsto porastał bluszczyk kurdybanek, który zdawał się opierać nawet sile 
skalennika. Potem 
jednak weszli do ciemnego figowcowego lasu i wędrówka stała się łatwiejsza.
W drugim dniu słońca płodności drzewa figowe wyrosły tak wysoko, że Covenant 
nigdy 
nie uznałby tego za możliwe. Między pniami ciągnęły się szerokie aleje i 
galerie. Ogromne, 
splecione konary tworzyły łuki przypominające wysoki, żebrowany sufit i wyniosłe 
kolumny 
miejsca kultu w Revelstone albo ogromnej jaskini Korzeni Ziemi pod Melenkurion 
Tamą 
Niebios. Wyglądało to jednak nie tyle imponująco, ile złowieszczo. Wszystkie 
gałęzie i pnie 
wydawały się cierpieć pod własnym ciężarem.
Kilkakrotnie Covenant odniósł wrażenie, że słyszy w oddali tętent kopyt, nic 
jednak nie 
zobaczył.
Następnego dnia wędrowcy natknęli się na pozostałości makabrycznej płodności 
słońca. 
Późnym porankiem dotarli na obszar, który jeszcze wczoraj był gajem cedrów 
wysokich na 
kilkaset stóp. Teraz jednak wyglądał jak miejsce zagłady.
Nocą drzewa zaczęły się przewracać. Każdy padający na ziemię kolos pociągał za 
sobą 
następne. Cała okolica przerodziła się w chaos zwalonego drewna. Tytaniczne pnie 
i konary 
zostały połamane, porozszczepiane, zmiażdżone. Troje wędrowców cały dzień 
musiało 
przedzierać się między tymi szczątkami.
Krótko przed zachodem słońca udało im się dotrzeć do niskiego stoku, 
porośniętego 
kołyszącym się na wietrze wrzosem, który dwukrotnie przerastał ich wysokością. 
Sunder 
wydobył puginał i zaatakował grube jak ręka w nadgarstku łodygi. Wreszcie udało 
mu się 
oczyścić obszar wystarczająco wielki, by mogli się na nim położyć. Nawet wtedy 
jednak nie 
mógł odpocząć. Był napięty z niepokoju. Podczas jedzenia Covenant nie odzywał 
się ani 
słowem, a zatopiona w sobie Linden nie zwracała uwagi na skalennika. Później 
jednak 
Niedowiarek zapytał, co go gryzie.
– Nie znalazłem kamienia – odparł zasępiony. – Księżyca ubywa i wśród tego 
wrzosu 
jego światło nie jest wystarczająco jasne, by pomóc mi w poszukiwaniach. Nie 
wiem, jak 
mam uniknąć losu Marida.
Covenant zastanawiał się chwilę nad tym problemem.
– Podniosę cię – zaproponował. – Jeśli ja jestem osłonięty, tobie również nic 
nie powinno 
się stać.
Skalennik zgodził się z niechętnym wzruszeniem ramion, nie uspokoił się jednak. 
Propozycja Covenanta gwałciła zasady ostrożności, które wpajano mu przez całe 
życie.
– Myślę, że nic ci się nie stanie – uspokajał go cicho Niedowiarek. – Miałem 
rację co do 
aliantha, prawda?
Sunder ułożył się do snu. Gdy jednak Covenant obudził się nocą na krótką chwilę 
i 
spojrzał w jego stronę, zobaczył, że skalennik wpatruje się w ciemne wrzosy 
niczym 
człowiek, który spogląda na nie po raz ostatni.
Wędrowcy wstali szarym świtem. Ruszyli razem przez gąszcz, aż wreszcie znaleźli 
rzadziej porośnięty obszar, z którego widać było wschodni horyzont. Wietrzyk był 
silniejszy i 
chłodniejszy niż wieczorem. Covenanta przeszył lekki dreszcz strachu. Może jego 
i Linden 
wcale nie chroniły buty. Może byli po prostu odporni na Słonecznicę. W takim 
przypadku...
Nie mieli czasu na szukanie innych możliwości. Zbliżał się wschód słońca. Linden 
podniosła worek z melonami. Covenant pochylił się, pozwalając, by Sunder wdrapał 
mu się 
na plecy. Zwrócili się na wschód. Niedowiarek musiał uważać, by nie wstrzymywać 
oddechu.
Słońce rozjarzyło się lazurowym blaskiem. Jego aureola miała barwę szafiru. Było 
widoczne tylko przez chwilę. Potem na zachód potoczyły się czarne chmury 
przypominające 
straż przednią natarcia.
– Słońce deszczu. – Sunder rozprostował z wysiłkiem palce, które zaciskał na 
ramionach 
Covenanta. Zeskoczył na ziemię. – Teraz będziemy mogli podróżować znacznie 
szybciej – 
wychrypiał, wydobywając głos ze ściśniętej piersi. – Jeśli nawet nie umkniemy 
pościgowi na 
dobre, przynajmniej przedłużymy swe życie.
Natychmiast zwrócił się w stronę rzeki i pognał ku niej przez wrzos, jakby 
ścigał się z 
chmurami.
Covenant popatrzył na Linden. Wiatr się wzmagał.
– Czy wszystko z nim w porządku?
– Tak – odparła niecierpliwie. – Nasze buty powstrzymują Słonecznicę.
Gdy skinął głową na znak ulgi, pobiegła za Sunderem.
Wrzos ciągnął się jeszcze kawałek na zachód, po czym przechodził nagle w gąszcz 
sękatych krzaków, które nad brzegiem rzeki dorównywały wysokością drzewom. Niebo 
nad 
nimi przesłoniły chmury, z których zaczęły już spadać pierwsze krople deszczu. 
Sunder wdarł 
się między wysokie krzewy. Odrąbywał bądź odłamywał grube gałęzie długości 
prawie ośmiu 
stóp i odcinał kawałki pnączy. Wszystko to wlókł za sobą przez gąszcz. Kiedy już 
zebrał tyle, 
ile tylko mógł udźwignąć, oddał swą zdobycz towarzyszom i poszedł narąbać więcej 
kawałków drewna tej samej długości.
Gdy wreszcie zobaczyli przed sobą koryto rzeki, tylko wąskie pasemko nieba na 
zachodzie było wolne od chmur.
Sunder wciąż parł ku brzegowi. Kiedy już do niego dotarł, oczyścił kawałek 
gruntu, na 
którym mógł pracować. Covenant i Linden wykonywali jego zwięzłe rozkazy, choć 
nie mieli 
pojęcia, co planuje. Pomogli mu ogołocić pnącza i konary z gałązek oraz liści. 
Następnie 
ułożyli wszystkie kawałki drewna obok siebie i Sunder złączył je mocno pnączami. 
Kiedy 
skończył, silnie związany stos był szerszy niż zasięg jego rozpostartych rąk.
Wiatr zaczął zrywać najwyższe gałązki gąszczu. Ciężkie krople uderzały o liście, 
wywołując na dole ciągłą mżawkę. Sunder jednak najwyraźniej zapomniał o 
pośpiechu. 
Usadowił się najwygodniej, jak tylko mógł.
– I co teraz? – zapytał po chwili Covenant.
Sunder popatrzył na niego i na Linden.
– Umiecie pływać?
Skinęli głowami.
– W takim razie zaczekamy na wezbranie rzeki.
Covenant mruganiem usunął krople deszczu z oczu. Piekło i szatani, mruknął. 
Tratwa.
To był dobry pomysł. Prąd Mithil poniesie ich szybciej, niż mogliby wędrować 
lądem, a 
tratwa Sundera umożliwi im odpoczynek i uchroni przed wyczerpaniem. Skalennik 
śpieszył 
się tak bardzo, ponieważ nawet ten mały stateczek byłoby mu znacznie trudniej 
sklecić, gdy 
ulewa rozszaleje się już na dobre. Covenant skinął do siebie głową. Nie 
zasługiwał na tak 
pomysłowego przewodnika jak Sunder.
Linden usiadła obok tratwy i objęła kolana rękami.
– Będzie zimno – stwierdziła bezbarwnym głosem.
Miała rację. Deszcz już w tej chwili był chłodny. Covenant jednak go zignorował. 
Podszedł do rzeki, by przyjrzeć się jej dnu.
Ten widok wzbudził w nim wątpliwości. Roślinność wypełniała koryto niemal do 
wysokości brzegu. Nie wiedział, ile czasu musi minąć, nim woda się podniesie, 
ale gdy już się 
to stanie, drzewa i krzewy uczynią podróż skrajnie niebezpieczną.
Sunder rozdał im porcje ussusimiel. Covenant wciąż się wpatrywał w koryto rzeki. 
Ulewa 
nie ustawała ani na chwilę. Siekła krzaki z siłą wodospadu. Powietrze robiło się 
coraz 
ciemniejsze, widział jednak wystarczająco dobrze, by dostrzec pierwsze błotniste 
strumyczki 
na dnie. Z początku bał się, że woda będzie się podnosić zbyt wolno. Gęsta 
roślinność 
sprawiła, że nie docenił gwałtowności burzy. Strugi lały się z nieba 
nieprzerwanie i z każdą 
chwilą przybierały na sile. Deszcz szumiał niby potężna bestia tratująca 
zarośla.
Nurt przyśpieszył. Kipiąc jak strumień węży, wślizgiwał się między drzewa, rwał, 
bulgocząc, pośród krzewów. Z całej tej części Południowych Równin woda spływała 
do 
Mithil. Covenant ledwie zdążył skończyć posiłek, gdy w rzece zaszła nagła 
zmiana. Fala 
skoczyła naprzód bez ostrzeżenia niczym atakujący drapieżnik. Niektóre z krzaków 
zaczęły 
się przesuwać.
Ich korzenie sięgały płytko i strumień je wyrwał. Ugrzęzły natychmiast wśród 
gałęzi 
drzew i zwisały z nich jak szarpane prądem symbole desperacji. Woda jednak wciąż 
wzbierała. Drzewa również zaczęły padać.
Wkrótce rzeka wypełniła się pniami i gałęziami, które płynęły niepowstrzymanie w 
dół. 
Woda kipiała z siłą lawiny. Deszcz siekł wściekle Mithil, która ciągle wzbierała 
i płynęła 
wartko. Stopa za stopą koryto się oczyszczało.
Gdy Sunder wreszcie się podniósł, nurt wypełniał je już więcej niż w połowie. 
Skalennik 
poświęcił chwilę na to, by się upewnić, że jego skromny dobytek jest należycie 
zabezpieczony, po czym pochylił się nad tratwą i przywiązał do niej mocno worek 
z 
melonami.
Pierś Covenanta ścisnął spazm strachu.
– To zbyt niebezpieczne! – zawołał, przekrzykując szum deszczu. – Roztrzaska nas 
na 
kawałki!
Jestem trędowaty!
– Nie! – odparł Sunder. – Popłyniemy z prądem! Z drzewami! Jeśli to dla ciebie 
zbyt 
wielkie ryzyko, musimy zaczekać! Rzeka nie oczyści się aż do rana!
Covenant pomyślał o jeźdźcu, o napotkanych ongiś przez siebie istotach, które 
potrafiły 
wyczuwać obecność białego złota.
– Zwariuję, jeśli będę musiała tu siedzieć! – warknęła Linden, nim zdążył 
odpowiedzieć.
Sunder złapał tratwę za jeden koniec.
– Trzymajcie się konarów, bo inaczej się pogubimy!
Linden natychmiast pochyliła się nad drugim końcem konstrukcji, zacisnęła ręce 
na 
gałęziach i uniosła je.
Przeklinając w myślach, Covenant stanął obok niej i spróbował złapać mokre 
drągi. 
Przeszkodę stanowiły drętwe palce. Nie był pewien swego uchwytu.
– Musimy ruszyć jednocześnie! – ostrzegł Sunder. – Na środek rzeki!
Covenant warknął na znak zrozumienia. Miał ochotę zrobić sobie WKS. Nurt wydawał 
mu się przyprawiającą o zawrót głowy otchłanią.
– Teraz! – krzyknął Sunder w następnej chwili. Rzucił się w stronę Mithil.
Ognie piekielne! Covenant poczuł gwałtowne szarpnięcie, gdy Sunder i Linden 
ruszyli 
naprzód. Podążył za nimi.
Skalennik skoczył do rzeki. Tratwa przeleciała nad brzegiem, pociągając za sobą 
trzymającego się jej Covenanta, który wpadł do wody z bolesnym wstrząsem.
Gałęzie wyrwały mu się z drętwych palców. Uniósł go nurt Mithil. Spływał z nim 
na łeb 
na szyję, dusząc się i gubiąc w wirach. Chwila paniki przesłoniła jego mózg 
chmurą ciemną 
jak wzburzona woda. Wymachiwał na oślep kończynami, nie wiedząc, jak odnaleźć 
powierzchnię.
Wtem czepiający się jeszcze korzeniami podłoża krzak uderzył go boleśnie w nogę. 
Odzyskał równowagę. Wyciągnął ręce w górę.
Wystawił głowę nad powierzchnię, zaczerpując bezgłośnie tchu.
Szum deszczu czynił go głuchym na wszystko poza powietrzem i strachem, prądem 
omywającym mu twarz i lodowatym ogniem wody. Zimno go oszałamiało.
Usłyszał jednak rozgorączkowany głos:
– Covenant!
Dotarł do niego strach brzmiący w krzyku Linden. Opierając się ściągającym go w 
dół 
butom, wystawił głowę i ramiona nad kipiący nurt, po czym wpatrzył się w 
ciemność.
Nim ponownie znalazł się pod wodą, zdołał wypatrzyć tratwę.
Była blisko, w odległości dziesięciu stóp w dół rzeki. Gdy wynurzył się 
ponownie, 
popłynął z prądem.
Złapała go czyjaś ręka. Uderzył nogami wodę i chwycił niepełną dłonią nadgarstek 
Linden. Drętwe palce nie zdołały go utrzymać. Woda zamknęła mu się nad głową.
Kobieta zacisnęła dłoń na jego przedramieniu i pociągnęła go ku sobie. Sięgnął 
ręką do 
jednej z gałęzi i zdołał chwycić się szorstkiej kory.
Jego ciężar sprawił, że Sunder stracił kontrolę nad tratwą, która zaczęła 
wirować. 
Covenant miał wrażenie, że płyną z niebezpieczną prędkością. Brzegi przerodziły 
się w 
zamazane plamy, które przemykały obok, gdy mknął z nurtem.
– Nic ci się nie stało? – krzyknęła Linden.
– Nic!
Przystąpili do wspólnej walki z zimną wodą, pomagając Sunderowi nakierować 
tratwę w 
dół rzeki.
Deszcz zalewał ich strumieniami, pozbawiał możliwości widzenia i zdolności mowy. 
Prąd nieustannie usiłował porwać tratwę. Raz za razem musieli, uderzając nogami, 
wydostawać się z niebezpiecznych przeciwprądów czy wymijać drzewa, które mknęły 
w dół 
rzeki niby okręty. Tylko szerokość Mithil zapobiegała powstawaniu na każdym 
zakręcie 
zatorów.
Woda była zimna. Wydawało się, że wysysa z ich mięśni wszelkie siły i ciepło. 
Covenant 
miał wrażenie, że kości wypełnia mu lód. Po chwili już tylko z najwyższym 
wysiłkiem mógł 
się trzymać konarów i utrzymywać głowę nad powierzchnią.
W miarę jednak jak rzeka wzbierała, jej powierzchnia stawała się mniej burzliwa. 
Prąd 
nie zwalniał, ale zwiększona masa wody osłabiała wpływ nierównego dna i brzegów. 
Nad 
tratwą łatwiej było zapanować. Po chwili, za radą Sundera, zaczęli na zmianę 
kłaść się na niej 
na plecach. Pozostała dwójka sterowała. W ten sposób starali się odwlec kryzys 
wywołany 
zmęczeniem.
Jeszcze później woda stała się zdatna do picia. Wciąż pokrywała zęby Covenanta 
osadem 
piasku, ale deszcz i coraz silniejszy nurt macerowały powoli błoto, oczyszczając 
Mithil.
Od czasu do czasu słyszał teraz głuchy łoskot przypominający odgłosy bitwy. Nie 
mogły 
to być pioruny, gdyż nie towarzyszyły im błyskawice. Huk był tak silny, że 
przebijał się przez 
głośny szum ulewy.
Wtem powietrze przeszył ostry trzask. Nad Covenantem zawisł monstrualny cień. W 
ostatniej chwili prąd uniósł tratwę spod olbrzymiego, przewracającego się 
drzewa. Zbyt 
wysokie na swe korzenie, przeciążone naporem szalejącej burzy, zerwało się z cum 
i runęło 
na rzekę.
Taki sam łoskot słyszał teraz wszędzie, blisko i daleko. Mithil przepływała 
przez obszar 
megalitycznych drzew. Basowy huk ich zagłady nie cichł ani na chwilę.
Bał się, że jedno z nich runie na tratwę albo zastawi rzekę, tak się jednak nie 
stało. Pnie, 
które wpadały do Mithil, przegradzały nurt, ale go nie tamowały. Wreszcie hałas 
ucichł, gdy 
zostawili ten region za sobą.
Deszcz nie przestawał lać, jakby zapadło się niebo. Covenant uczepił się jednego 
końca 
tratwy i wyrównał jej kurs za pomocą ciężkich buciorów. Na wpół sparaliżowani z 
zimna 
wędrowcy spływali rzeką przez cały dzień, który zdawał się nie mieć końca. Gdy 
ulewa 
wreszcie zaczęła słabnąć, Covenant nie mógł w to uwierzyć. Kiedy chmury 
odpłynęły ze 
wschodu, odsłaniając czyste, wieczorne niebo, wpatrywał się w przejrzyste 
powietrze, jakby 
przemawiało ono w języku, który stał się dla niego obcy.
Dopłynęli razem do brzegu niczym zdychające ryby i wyczołgali się z wody. Sunder 
znalazł jakoś siły, by przywiązać tratwę, aby nie porwała jej wzbierająca rzeka. 
Następnie 
dołączył do Covenanta i Linden pod osłaniającym przed wichrem zagajnikiem 
nadnaturalnie 
wyrośniętego janowca i osunął się na ziemię. Czarne, kłębiące się chmury umykały 
na 
zachód. Słońce zaszło we wspaniałych, pomarańczowoczerwonych odcieniach. 
Zmierzch 
przechodził w noc.
– Ognisko. – Głos Linden drżał. Dygotała od stóp do głów. – Musimy rozpalić 
ognisko.
Covenant z jękiem wydobył się z błota, w którym leżał. Uniósł głowę. Jego ciało 
dygotało z zimna. Drżenie wywoływało kurcze mięśni. Cały dzień na równiny nie 
padało 
światło słońca, a noc była przejrzysta jak nieskazitelny lód.
– Tak – zgodził się, szczękając zębami, Sunder. – Musimy rozpalić ognisko.
Ognisko. Covenant skrzywił się. Był zbyt przemarznięty, by czuć cokolwiek oprócz 
strachu. Bezwzględnie jednak musieli to zrobić. A on nie mógł znieść myśli o 
krwi. Chcąc 
powstrzymać skalennika, dźwignął się na ręce i kolana, choć miał wrażenie, że 
kości 
grzechoczą o siebie.
– Ja się tym zajmę.
Spojrzeli na siebie. Ciszę, jaka między nimi zapadła, mącił jedynie zimny wiatr, 
który 
przedzierał się przez zagajnik, oraz niepewne oddechy. Mina Sundera świadczyła, 
że nie 
wierzy w siły Covenanta i nie chce zrezygnować z odpowiedzialności za 
towarzyszy. 
Niedowiarek jednak powtarzał wciąż w duchu: Nie skaleczysz się dla mnie. Nie 
ustąpił. Po 
chwili skalennik podał mu orcrest.
Covenant wziął go w drżącą, niepełną dłoń i zetknął z pierścieniem. Popatrzył na 
niego 
niepewnie. Opuściła go odwaga. Nawet dziesięć lat nie wystarczyło, by oduczył 
się 
instynktownego strachu przed mocą.
– Szybciej – wyszeptała Linden.
Szybciej? Zasłonił twarz lewą dłonią, starając się ukryć drżączkę. Niech to 
diabli. Nie 
miał siły. Orcrest leżał bezwładny w jego uścisku. Nie potrafił się nawet na nim 
skupić. Nie 
wiesz, o co mnie prosisz.
Nie mógł jednak zaprzeczyć, że potrzebują ognia. Jego gniew narastał powoli. 
Covenant 
zesztywniał, opierając się zimnu. Nieodróżnialna od bólu czy zmęczenia 
wściekłość 
ukształtowała się w krąg, na podobieństwo jego pierścienia. Słoneczny kamień nie 
był żywy. 
Białe złoto nie było żywe. To on obdarzał je życiem. Nie było innego wyjścia.
Przeklinając bezgłośnie, walnął pięścią w błoto.
W orcreście rozbłysło białe światło. Z pierścienia wystrzelił płomień, jakby 
metal 
przerodził się w obręcz srebrzystej magmy. Ogień natychmiast ogarnął całą dłoń.
Covenant uniósł pięść, potrząsając żarem niczym obietnicą pomsty na Słonecznicy. 
Wypuścił z dłoni słoneczny kamień. Orcrest zgasł, lecz z pierścienia nadal 
tryskały 
płomienie.
– Sunderze! – wydyszał zdławionym głosem.
Skalennik natychmiast podał mu uschniętą gałąź janowca. Niedowiarek ujął 
wilgotną 
korę w niepełną dłoń i z drżeniem ramienia wycisnął biały płomień na drewno. 
Kiedy odłożył 
gałąź, płonęła.
Sunder podał mu więcej drewna, po czym ukląkł, by zająć się słabym ogniskiem. 
Covenant zapalił drugą gałąź, a potem trzecią i czwartą. Skalennik dodawał do 
ognia liście i 
gałązki, rozdmuchiwał ostrożnie płomienie.
– Wystarczy – oznajmił po chwili.
Covenant opróżnił z jękiem umysł. Żar jego pierścienia zniknął w ciemności. Nad 
zagajnikiem zamknęła się noc, otaczająca ciasno słaby, żółty blask oraz dym 
ogniska.
Wkrótce poczuł na twarzy ciepło.
Osłabiony wewnętrznie, spróbował oszacować skutki tego, co uczynił, ocenić 
emocjonalne szkody wyrządzone przez moc.
Po chwili skalennik przyniósł z tratwy worek z melonami i rozdzielił racje 
ussusimiel. 
Covenant czuł się zbyt pusty, by jeść, lecz ciało zareagowało wbrew jego woli. 
Siedział niby 
kukła, kontemplując w otępieniu wyniszczenie własnej duszy. Z jego ubrania 
buchała wilgoć.
Skończywszy posiłek, Linden odrzuciła łupiny.
– Nie sądzę, bym zdołała przeżyć następny taki dzień – powiedziała słabym 
głosem.
– A czy mamy wybór? – Oczy Sundera przesłoniła mgiełka zmęczenia. Siedział 
blisko 
ognia, jakby jego kości łaknęły ciepła. – Ur-lord zmierza do Revelstone. Proszę 
bardzo. Ale 
to długa podróż. Jeśli nie zechcemy skorzystać z pomocy rzeki, będziemy musieli 
wędrować 
na piechotę. Trzeba by wielu cykli księżyca, byśmy dotarli do twierdzy na-
mhorama. 
Obawiam się jednak, że to by się nam nie udało. Słonecznica jest zbyt 
niebezpieczna. Poza 
tym jesteśmy ścigani.
Barki Linden zastygły w wyrazie lęku.
– Jak długo to potrwa? – zapytała po chwili z napięciem w głosie.
Skalennik westchnął.
– Nikt nie potrafi przewidzieć Słonecznicy – odparł cicho. – Powiadają, że w 
minionych 
pokoleniach każde nowe słońce świeciło przez pięć, sześć, a nawet siedem dni. 
Obecnie 
jednak czterodniowe słońce jest rzadkością. A na własne oczy raz tylko widziałem 
słońce 
trwające krócej niż trzy dni.
– Jeszcze dwa dni – mruknęła Linden. – Mój Boże.
Umilkli na chwilę. Później, w bezgłośnym porozumieniu, podnieśli się oboje, by 
nazbierać opału. Udało im się zgromadzić spory stos chrustu i gałęzi. Sunder 
położył się 
następnie na ziemi, a Linden z powrotem usiadła przy ognisku. Do odrętwiałego 
Covenanta 
dotarło powoli, że kobieta się mu przygląda.
– Dlaczego masz opory przed używaniem swego pierścienia? – zapytała tonem, który 
wydał mu się celowo bezbarwny.
Drżączka ustąpiła, pozostawiając tylko lekki ziąb w kościach. Jego myśli były 
jednak 
pełne gniewu.
– To trudne.
– Z jakich powodów?
Choć jej twarz zastygła w surowym wyrazie, sprawiała wrażenie, że chce go 
zrozumieć. 
Być może potrzebowała tego. Wyczytał w niej długą historię kar wymierzanych 
samej sobie. 
Była lekarzem, który dręczył siebie po to, by leczyć innych, jakby między jednym 
i drugim 
zachodził istotny, nieunikniony związek.
Udzielił na jej skomplikowane pytanie najprostszej odpowiedzi, jaką znał:
– Moralnych.
Przez chwilę spoglądali na siebie, próbując nawzajem się określić. Wtem do 
rozmowy 
niespodziewanie włączył się skalennik.
– Wreszcie, ur-lordzie, wyrzekłeś słowo, które potrafię pojąć – mruknął. Jego 
głos zdawał 
się dobiegać z mokrego drewna i płomieni. – Boisz się zarówno siły, jak i 
słabości, mocy i jej 
braku. Obawiasz się swoich potrzeb i lękasz się je zaspokoić. Tak samo, jak ja. 
Jestem 
skalennikiem i dobrze znam podobny strach. Stonedown powierza skalennikowi swe 
życie. W 
imię tego życia, tego zaufania, muszę jednak przelewać krew jego mieszkańców. 
Tych, którzy 
mi ufają, muszę składać w ofierze, by nie zawieść tego zaufania. W ten sposób 
zaufanie 
zaczyna oznaczać krew i śmierć. Dlatego właśnie uciekłem z rodzinnej wioski... – 
prosta nuta 
lamentu w jego głosie zapobiegała wszelkim oskarżeniom – ...by służyć mężczyźnie 
i 
kobiecie, którym nie mogę ufać. Nie potrafię wam zaufać i dzięki temu uwolniłem 
się od 
ciężaru zaufania. Nie ma między nami nic, co kazałoby mi pozbawić was życia. 
Albo 
poświęcić własne.
Gdy Covenant słuchał głosu Sundera i potrzaskiwania ogniska, jego strach osłabł 
nieco. 
Opanowało go poczucie bliskości. Ten ponury, wątpiący w siebie stonedownor 
wycierpiał 
bardzo wiele, a mimo to uratował znaczną część siebie. Po chwili milczenia 
postanowił 
zaakceptować słowa skalennika. Nie mógł płacić za wszystko sam.
– Zgoda – wydyszał tonem przypominającym wiejący przez zagajnik nocny wiatr. – 
Jutro 
ty możesz rozpalić ogień.
– Bardzo dobrze – odparł cicho Sunder.
Covenant skinął głową. Po chwili zamknął oczy. Zmęczenie kazało mu położyć się w 
pobliżu ognia. Chciało mu się spać.
Jego uwagę przyciągnęła jednak Linden.
– To nie wystarczy – stwierdziła ozięble. – Ciągle powtarzasz, że chcesz walczyć 
ze 
Słonecznicą, a ledwie potrafisz rozpalić ognisko. Równie dobrze mógłbyś bać się 
pocierać o 
siebie patyki. Potrzebna mi inna, bardziej wiarygodna odpowiedź.
Rozumiał jej racje. Z pewnością Słonecznicy – która bez trudności torturowała 
samą 
naturę – nie mogło unicestwić coś tak mizernego jak pierścień z białego złota. 
Nie ufał mocy, 
ponieważ żadna moc nie potrafiła sprawić tego, czego pragnęło jego serce. 
Uzdrowić świata. 
Wyleczyć trądu. Przezwyciężyć samotności, która pozbawiała go zdolności 
kochania.
– To znajdź ją – odparł, starając się, by jego głos nie zabrzmiał ostro. – Nikt 
nie zrobi 
tego za ciebie.
Nie odpowiedziała. Pod wpływem jego słów ponownie zamknęła się w sobie. Był 
jednak 
zbyt zmęczony, by się z nią spierać. Zapadał już w drzemkę. Gdy Linden ułożyła 
się na 
spoczynek, popłynął z szumem rzeki w otchłań snu.
Obudził się, obolały i przemarznięty, obok sterty wygasłych węgielków. Gwiazdy 
już 
zniknęły. W świetle brzasku wartka Mithil wydawała się ciemna i zimna, zgubna 
jak deszcz 
ze śniegiem. Nie sądził, by zdołał przeżyć jeszcze jeden dzień w wodzie.
Jak już jednak stwierdził Sunder, nie mieli wyboru. Drżąc na myśl o tym, co go 
czeka, 
obudził swych towarzyszy. Linden była blada i wynędzniała. Nie patrzyła na 
rzekę, jakby 
sama myśl o niej była zbyt bolesna. Zjedli skromne śniadanie, po czym stanęli na 
głazie, by 
napotkać świt. Tak jak przewidywali, słońce wzeszło otoczone niebieską aureolą, 
a na 
wschodzie zaczęły się gromadzić groźne chmury. Sunder wzruszył z rezygnacją 
ramionami i 
z powrotem przywiązał do tratwy worek zawierający kurczący się zapas melonów.
Zepchnęli wiązkę gałęzi na wodę. Chłód zaparł Covenantowi dech w piersiach, 
stawił 
jednak czoło zimnu, prądowi i ciężarowi własnych buciorów z nieprzejednaniem 
trędowatego, które pozwoliło mu przetrwać pierwszy szok.
Potem rozpadał się deszcz. Nocą rzeka straciła na gwałtowności i oczyściła się z 
pływających krzaków i drzew. Ulewa była jednak coraz bardziej dokuczliwa. Niósł 
ją 
silniejszy wiatr. Gnane jego porywami krople uderzały w nich niby grad. Strugi 
wody 
uderzały w rzekę z gorącym, skwierczącym dźwiękiem.
Deszcz szybko stał się dla wędrowców udręką. Nie mieli gdzie się skryć przed 
wilgocią i 
podstępnym zimnem. Od czasu do czasu Covenant dostrzegał w oddali przeszywającą 
mrok 
błyskawicę, ale nieustanny szum strug wpadającej do Mithil wody zagłuszał 
wszelkie 
pioruny. Wkrótce jego mięśnie stały się tak ciężkie, a nerwy tak odrętwiałe, że 
nie był już w 
stanie trzymać się tratwy. Wepchnął dłoń między gałęzie, zacisnął łokieć na 
jednym z wiązań 
i w ten sposób ocalił życie.
Jakoś udało im się przetrwać dzień. Na wschodzie pojawiła się wreszcie linia 
czystego 
nieba. Deszcz i wiatr uspokoiły się stopniowo. Raczej przypadkiem niż celowo, 
udało im się 
wylądować w małej zatoczce po zachodniej stronie rzeki. Jej brzeg pokrywały żwir 
i piasek. 
Gdy wyciągnęli tratwę z wody, pod Covenantem załamały się nogi. Runął twarzą na 
kamyki, 
jakby nigdy już nie miał się ruszyć.
– Opał – wydyszała Linden. Słyszał, jak żwir chrzęści pod jej niepewnymi 
krokami. 
Sunder również się podniósł.
Usłyszawszy jej jęk, podniósł raptownie głowę, po czym dźwignął się na ręce i 
kolana. 
Podążył za spojrzeniem zrozpaczonych oczu kobiety i zobaczył, co ją tak 
przeraziło.
Nie było tu opału. Deszcz wypłukał żwir do czysta. A mały odcinek brzegu otaczał 
nieprzebyty gąszcz głogu o długich, wyposażonych w zadziory cierniach.
– I co teraz zrobimy? – zapytała ochrypłym ze zmęczenia i płaczu głosem.
Covenant spróbował coś powiedzieć, lecz był zbyt słaby, by wykrztusić z siebie 
choć 
słowo.
Skalennik wyprostował zmęczone kolana. Zdobył się na słaby uśmiech.
– Ur-lord mi pozwolił. Nie trać ducha. Odrobina ciepła wielce nam ulży.
Covenant podniósł się chwiejnie, spoglądając bez wyrazu na Sundera, który 
podszedł do 
najgęstszej części zagajnika.
Stonedownor chaotycznie zaciskał i rozluźniał szczęki w sposób przypominający 
niemiarowe bicie serca. Nie zawahał się jednak. Wsunął lewą dłoń między ciernie, 
dotknął 
przedramieniem jednego z zadziorów i przeciął sobie skórę.
Zmęczenie, zimno i odpowiedzialność zbyt oszołomiły Niedowiarka, by mógł na to 
zareagować. Linden wzdrygnęła się, ale nie poruszyła.
Sunder z drżeniem posmarował cieknącą krwią dłonie i twarz, po czym wydobył 
orcrest. 
Trzymając słoneczny kamień tak, by krew skapywała na niego, zaczął śpiewać.
Przez długą chwilę nic się nie działo. Dreszcz przeszywał Covenanta aż do szpiku 
kości 
na myśl, że bez światła dziennego Sunderowi się nie uda. Nagle jednak w 
przezroczystym 
kamieniu rozjarzył się czerwony blask. Moc o barwie rozlanej krwi strzeliła 
wiązką w 
kierunku słońca.
Zdążyło się już ono skryć za wzgórzami, ale słoneczny kamień nie zważał na 
rzeźbę 
terenu. Szkarłatny snop pomknął prosto ku ukrytemu słońcu. W pewnej odległości 
od 
zatoczki znikał w mrocznej podstawie wzgórza, lecz wciąż był potężny, prosty i 
jasny.
Nie przestając śpiewać, Sunder przesunął dłonie w ten sposób, że wiązka uderzyła 
w 
grubą łodygę głogu. Drewno niemal natychmiast stanęło w płomieniach.
Gdy rozpaliło się już na dobre, przeniósł moc na najbliższe gałęzie.
Głóg był mokry i żywy, ale wiązka z łatwością zapalała nowe pędy i gałązki. 
Plątanina 
była tak gęsta, że płomienie karmiły się nawzajem. Wkrótce skalennikowi udało 
się stworzyć 
samopodtrzymujące się ognisko.
Sunder umilkł. Krwawa wiązka zniknęła. Chwiejąc się na nogach, wrócił do rzeki, 
by 
umyć się i opłukać kamień.
Covenant i Linden skulili się tuż obok ogniska. Otaczał ich coraz głębszy mrok. 
Szum 
Mithil za ich plecami brzmiał jak oddech morza. W blasku ognia widział, że wargi 
Linden 
zsiniały z zimna, a z twarzy odpłynęła krew. Płomienie odbijały się w jej 
oczach, jakby 
uciekły z nich wszelkie inne wizje. Żywił uporczywą nadzieję, że jego 
towarzyszka 
wykrzesze z siebie wolę lub pragnienie przetrwania.
Po chwili wrócił Sunder, niosąc worek z ussusimiel. Linden ruszyła się z 
miejsca, by 
opatrzyć mu rękę, odmówił jednak cicho.
– Jestem skalennikiem – wyszeptał. – Nie przypadłaby mi w udziale ta funkcja, 
gdyby me 
rany goiły się powoli.
Uniósł rękę, by pokazać jej, że krwawienie już ustało. Następnie usiadł przy 
ognisku i 
zaczął dzielić melony na kolację.
Zjedli ją w milczeniu i już nie odzywając się do siebie, udali się na spoczynek. 
Covenant 
szukał w sobie odwagi, która pomoże mu przeżyć kolejny dzień. Przypuszczał, że 
jego 
towarzysze robią to samo. Wszyscy pogrążyli się w cierpieniu i tak zasnęli.
Następny dzień przerósł najgorsze obawy Covenanta. Gdy chmury przesłoniły 
równiny, 
wicher nabrał wściekłej prędkości. Rzekę pokryła piana. Siekący deszcz uderzał 
ziemię z siłą 
bicza. Gromy i błyskawice tłukły pod nieboskłonem jak szalone. Rozświetlony nimi 
firmament nabrał czerwonawego blasku, jakby zaraz miał runąć. Huk był głośny jak 
łoskot 
lawiny. Stateczek płynął z prądem niczym bezwładny kawał drewna, całkowicie 
zdany na 
łaskę Mithil.
Covenant wierzgał nogami i czepiał się konarów w nieustannym strachu przed 
błyskawicami. Spodziewał się, że trafią w tratwę, usmażą go wraz z towarzyszami. 
Śmiertelny cios jednak nie padł. Później jedna z błyskawic przyniosła im 
nieoczekiwaną ulgę. 
W dół rzeki od miejsca, w którym się znajdowali, błękitnobiały snop uderzył, 
skwiercząc, w 
gaj nadmiernie wyrośniętych eukaliptusów. Jedno z drzew zapłonęło niczym 
pochodnia.
Sunder krzyknął na towarzyszy. Wspólnie skierowali tratwę ku brzegowi, po czym 
wyszli 
z wody i pobiegli ku drzewom. Nie mogli podejść do płonącego eukaliptusa, ale 
gdy obok 
nich spadła na ziemię płonąca gałąź, wzięli inną, leżącą na ziemi, i posługując 
się nią, 
wyciągnęli żagiew. Zaczęli dorzucać do ognia chrust, ułamane gałęzie i wielkie 
jak kosy 
liście eukaliptusów, aż wreszcie rozgorzał tak gwałtownie, że mógł się oprzeć 
deszczowi.
Ciepło bijące od płonącego drzewa oraz ogniska stanowiło dla nich 
błogosławieństwo. 
Ziemię pokrywała gruba warstwa liści. Covenant i jego towarzysze od wielu dni 
nie 
spoczywali na tak miękkim łożu. Jakiś czas po zachodzie słońca drzewo zwaliło 
się, padło 
jednak na ziemię z dala od nich. Potem mogli już spać bez obaw.
Wczesnym brzaskiem Sunder obudził Covenanta i Linden, by mieli czas zjeść 
śniadanie, 
nim wzejdzie słońce. Skalennik był podenerwowany i roztargniony. Spodziewał się 
zmiany w 
Słonecznicy. Po posiłku zeszli na brzeg i znaleźli płaską skałę, na której mogli 
czekać na 
nadejście świtu. Przez posępne, poczerniałe drzewa dostrzegli pierwsze promienie 
wychylającego się zza horyzontu słońca.
Było złowróżbne – płomienne i czerwone. Otaczająca je makowa aureola wyglądała 
jak 
korona cierniowa. Bijące od niego wilgotne ciepło w niczym nie przypominało 
gorejącej siły 
pustynnego słońca. Ta otoczka wydawała się zdradliwa i toksyczna. Linden 
odwróciła oczy 
od tego widoku, a twarz Sundera dziwnie pobladła. Osłonił się instynktownie 
obiema rękami.
– Słońce plag – wydyszał z bólem w głosie. – Ach, sprzyjało nam szczęście. Gdyby 
nadeszło po słońcu pustyni albo płodności... – Słowa uwięzły mu w gardle. – Ale 
teraz, po 
słońcu deszczu... – Westchnął. – To doprawdy wielkie szczęście.
– Dlaczego? – zapytał Covenant. Nie rozumiał zachowania swych towarzyszy. Czuł w 
kościach tęsknotę za pięknym, pogodnym dniem. – Co takiego robi to słońce?
– Robi? – Sunder zazgrzytał zębami. – Spytaj raczej, jakiej szkody nie wyrządza. 
– To 
postrach i udręka Krainy. Stojąca woda staje się stęchła. Wszystko, co rośnie, 
gnije i się 
rozpada. Ci, którzy zjedzą lub wypiją coś, czego nie skrywał cień, zapadają na 
chorobę, po 
której niewielu przeżywa, a nikt nie wraca do zdrowia. A owady...
– To prawda – wyszeptała Linden głosem pełnym trwogi. – O mój Boże.
– Naszym szczęściem jest Mithil. Jej woda nie stanie się stęchła. Dopóki znów 
nie 
nadejdzie słońce pustyni, rzeka nie przestanie płynąć. Będą ją karmiły źródła 
oraz deszcz. 
Dostarczy nam też osłony przed innymi niebezpieczeństwami. – Czerwony blask 
odbijający 
się w oczach Sundera nadawał mu wygląd przerażonego zwierzęcia. – Mimo to nie 
mogę 
patrzeć na takie słońce bez bojaźni. Moi pobratymcy kryją się w tym czasie w 
domach i 
modlą się o to, by czas tego słońca trwał tylko dwa dni. Ja również pragnę się 
ukryć. Jestem 
bezdomny i mały wobec szerokiego świata, a najbardziej ze wszystkiego w całej 
Krainie 
obawiam się słońca plag.
Szczery strach Sundera przyprawił Covenanta o wyrzuty sumienia.
– Tylko dzięki tobie jeszcze żyjemy – odparł, chcąc go uspokoić.
– Tak – rzucił skalennik. Sprawiał wrażenie, że słucha raczej własnych myśli niż 
Niedowiarka.
– Tak! – warknął Covenant. – A pewnego dnia we wszystkich stonedown dowiedzą 
się, 
że Słonecznica nie jest jedynym możliwym sposobem życia. Kiedy ta chwila 
nadejdzie, w 
całej Krainie tylko od ciebie będą mogli się czegoś nauczyć.
Sunder milczał przez pewien czas.
– A czego miałbym ich uczyć? – zapytał po chwili słabym tonem.
– Jak odnowić Krainę. – Covenant z równą pasją zaczął mówić o Linden. – Ongiś 
była 
tak zdrowa i piękna, że jej widok złamałby ci serce. – W jego głosie 
pobrzmiewały cienie 
gniewu i miłości. – Może stać się taka znowu.
Przeszył swych towarzyszy wściekłym wzrokiem, chcąc sprawdzić, czy któreś z nich 
odważy się mu zaprzeczyć.
Linden osłoniła oczy dłonią, Sunder jednak zwrócił się w stronę Covenanta i 
odpowiedział na jego gniew.
– Twoje słowa nie mają znaczenia. Nikt nie może odnowić Krainy. Na dobre czy 
złe, 
pozostaje pod władzą Słonecznicy. Powiem ci jednak jedno – wychrypiał, gdy 
Covenant 
zaczął się sprzeciwiać. – Ty podejmij taką próbę. – Spuścił nagle wzrok. – Nie 
potrafiłbym 
już znieść myśli, że Nassic, ojciec mój, był tylko oszalałym głupcem.
Wziął nagle w rękę worek z melonami, podszedł do tratwy i przywiązał go bez 
słowa do 
gałęzi.
– Słyszę cię – mruknął Covenant. Ogarnęło go nieoczekiwane pragnienie przemocy. 
– 
Słyszę cię.
Linden dotknęła jego ramienia.
– Ruszajmy już. – Nie patrzyła mu w oczy. – Tu będzie niebezpiecznie.
Podążył bez słowa za kobietą i skalennikiem, którzy zepchnęli tratwę do wody.
Wkrótce znaleźli się pośrodku Mithil, spływając z jej prądem pod otoczonym 
czerwonym 
wieńcem słońcem i modrym niebem. Powietrze było cieplejsze, dzięki czemu woda 
wydawała 
się niemal przyjemna. Nurt rzeki stał się nocą wolniejszy, co ułatwiało 
sterowanie tratwą. 
Mimo to otoczka słońca nie dawała Covenantowi spokoju. Nawet jego pozbawionemu 
przenikliwości wzrokowi wydawała się ukrytą groźbą, zakłamaną i krwiożerczą. 
Ciepły blask 
słońca i czyste niebo sprawiały przez nią wrażenie zasłony, za którą kryła się 
zasadzka.
Jego towarzyszy również ogarnął niepokój. Sunder, popychając tratwę, cały czas 
był 
czujny, jakby w każdej chwili spodziewał się ataku. Zachowanie Linden zdradzało 
bezimienny lęk, ostrzejszy niż wszystko, co okazywała od pierwszego dnia słońca 
płodności.
Nie wydarzyło się jednak nic, co uzasadniałoby tę napiętą atmosferę. Ranek 
upływał 
spokojnie. Wodę powoli opuszczał chłód. Powietrze wypełniały muchy, komary i 
ochotki, 
które w czerwonawym świetle wyglądały jak pyłki gwałtowności. Nie przeszkadzało 
to 
jednak wędrowcom zatrzymywać się za każdym razem, gdy ujrzeli aliantha. Covenant 
zaczął 
się powoli uspokajać. Minęło południe, nim zauważył, że rzeka staje się bardziej 
burzliwa.
Podczas dni deszczu Mithil kierowała się prosto na północ, teraz zaś 
nieoczekiwanie 
zrobiła się szersza i mniej spokojna. Wkrótce dostrzegł, co się dzieje. Tratwa 
szybko zbliżała 
się do miejsca zlania się Mithil z inną rzeką.
Prędkość, z jaką się poruszali, nie dawała im czasu na podejmowanie decyzji.
– Trzymać się! – krzyknął Sunder. Linden odrzuciła włosy z twarzy i wzmocniła 
uścisk. 
Covenant wepchnął drętwe palce między gałęzie tratwy. Mithil poniosła wirujący, 
podskakujący stateczek ku burzliwemu środkowi zlania się rzek.
Tratwa przekoziołkowała. Holowany przez zmąconą wodę Covenant wstrzymywał z 
wysiłkiem oddech. Niemal natychmiast jednak nurt porwał ich w innym kierunku. 
Wciągając 
gwałtownie powietrze, potrząsnął głową, by pozbyć się wody z oczu. Zobaczył, że 
płyną teraz 
na północny wschód.
Przez ponad trzy mile stateczek gnał z prądem jak szalony. Wreszcie jednak rzeka 
uspokoiła się nieco. Covenant zaczął oddychać normalnie.
– Co to było? – wydyszała Linden.
Covenant spróbował to sobie przypomnieć.
– Na pewno Czarna Rzeka.
Płynąca z Szubienicznej Głębi. I spod Melenkurion Tamy Niebios, gdzie Elena 
złamała 
Prawo Śmierci, by przywołać z grobu Kevina Niszczyciela Krainy, i w rezultacie 
sama 
zginęła. Wzdrygnął się na to wspomnienie i na myśl, że być może żadna ze 
starożytnych 
puszcz Krainy nie ocalała przed Słonecznicą.
– Oddziela Równiny Południowe od Centralnych – dodał, zgrzytając zębami.
– Tak – zgodził się skalennik. – Musimy podjąć decyzję. Revelstone znajduje się 
na 
północ albo na północny zachód od nas. Z Mithil nie jest już nam po drodze.
Covenant skinął głową. Przypomniał sobie również i inne rzeczy.
– Nic nie szkodzi. Nie oddalamy się od celu. – Doskonale wiedział, dokąd 
zaniesie go 
Mithil. – Zresztą nie chcę wędrować na piechotę pod tym słońcem.
Andelain.
Zadrżał pod wpływem nagłej nadziei i lęku. Jeśli aliantha potrafiły przetrwać 
Słonecznicę, to czy Andelain nie mogło również się obronić? A może 
najpiękniejszy klejnot i 
chlubę Krainy spotkała już zagłada?
Ta myśl przeważyła nad pragnieniem jak najszybszego dotarcia do Revelstone. 
Według 
jego oceny od Mithil Stonedown dzieliło ich prawie dwieście pięćdziesiąt mil. Z 
pewnością 
nie zagrażał im już wyruszający stamtąd pościg. Mogli sobie pozwolić na 
zboczenie z drogi.
Zauważył, że Sunder dziwnie na niego spogląda. Na twarzy skalennika nie odnalazł 
jednak zgody na wędrówkę na piechotę pod słońcem plag. Linden natomiast była tak 
zobojętniała, że przestało ją obchodzić, dokąd poniesie ich rzeka.
Zaczęli odpoczywać na zmianę po wysiłku, jakim było dla nich sforsowanie 
miejsca, w 
którym zeszły się rzeki.
Wspomnienie Andelain nadwątliło na chwilę jego świadomość otoczenia. Wtem jednak 
coś barwnego i trzepoczącego niemal uderzyło go w twarz. Ponownie skierował 
uwagę na 
powietrze nad głową. Roiło się tam od najrozmaitszych owadów. Motyle wielkości 
jego 
otwartej dłoni, o skrzydłach przypominających płatki światłocienia, muskały wodę 
w 
chaotycznym, migotliwym locie; olbrzymie końskie gzy przelatywały nad nim, 
bucząc; roje 
komarów wirowały niby miraże. Owady wypełniały powietrze nieustannym bzykiem i 
brzęczeniem, które przypominały odgłos odległej walki. Ów dźwięk niepokoił 
Covenanta, 
sprawiał, że wzdłuż kręgosłupa poczuł mrowienie.
Sunder nie okazywał szczególnych obaw, lecz podniecenie Linden rosło. Z jakiegoś 
niewytłumaczalnego powodu było jej straszliwie zimno. Dzwoniła zębami, dopóki 
wreszcie 
nie zacisnęła szczęk. Przyglądała się z uwagą niebu i brzegom, szukając...
Coraz trudniej było oddychać. Powietrze zrobiło się wilgotne i niebezpieczne.
Covenant był nieczuły przez chwilę na coraz głośniejsze brzęczenie. Wreszcie 
jednak 
usłyszał niski, ochrypły pomruk, przypominający ten, jaki wydawały rozgniewane 
pszczoły.
Pszczoły!
Hałas wdarł się w jego umysł jak świder. Oniemiały z grozy Covenant wytrzeszczył 
oczy 
na widok roju, który wyłonił się nagle z porastających brzeg rzeki zarośli i 
runął, bucząc, w 
stronę tratwy. Rój był tak gęsty, że przesłonił słońce.
– Niebo i Ziemia! – wydyszał Sunder.
Linden zaczęła młócić wodę kończynami. Złapała Covenanta.
– Furia! – Jej głos przeszedł we wrzask. – O mój Boże!
10. Kryształowa dolina
Obecność furii, wstrząsająca i dotykalna, przepaliła się przez nerwy Linden 
Avery niby 
energia błyskawicy, oszałamiając ją i pozbawiając zdolności ruchu. Covenant 
odepchnął ją za 
siebie i zwrócił się w stronę atakujących pszczół. Krzyk kobiety zatonął w 
zalewającej ją 
wodzie.
I wtedy rój uderzył. Czarno-żółte owady długości jej kciuka atakowały powietrze 
i 
wpadały z pluskiem do wody, jakby ogarnął je obłęd. Wszędzie wokół siebie czuła 
furię – 
ducha spustoszenia i żądzy, który miotał się oszalały wśród pszczół.
Gnana strachem, zanurkowała.
Woda pod tratwą była przejrzysta. Linden zobaczyła Sundera, który również skrył 
się pod 
powierzchnią wody tuż obok niej. W rękach ściskał nóż i słoneczny kamień, jakby 
miał 
zamiar rozpocząć walkę z rojem.
Covenant pozostał na powierzchni. Jego nogi i tułów poruszały się gwałtownie. Na 
pewno oganiał się od pszczół jak szalony.
Jej strach natychmiast zmienił kierunek. Bała się teraz o niego. Rzuciła się ku 
Covenantowi, złapała go za kostkę i pociągnęła z całej siły w dół. Osunął się 
nagle w jej 
uścisku. W twarz wpiły mu się dwie pszczoły. Strąciła je z wściekłością i 
odrazą. Potem 
musiała się wynurzyć, by zaczerpnąć tchu.
Sunder wyłonił się z wody tuż obok niej. W ręku dzierżył nóż. Z lewego 
przedramienia 
spływała mu krew.
Wyskoczyła ponad taflę, złapała haust powietrza i zanurzyła się z powrotem.
Skalennik tego nie zrobił. Przez zniekształcającą obraz warstwę wody ujrzała, że 
z 
orcrestu buchnął czerwony blask słońca. Rój skupił się mroczną chmurą wokół 
Sundera, 
który ciął ją, wznosząc w górę ramiona. Trysnęła z niego moc, która podpaliła 
rój. Pszczoły 
rozjarzyły się jak gorące świecidełka.
Chwilę później atak się skończył.
Linden wynurzyła się raz jeszcze i rozejrzała pośpiesznie wokół. Furia zniknął. 
Powierzchnię Mithil pokrywały zwęglone owady.
Sunder ściskał ze wszystkich sił tratwę, dysząc gwałtownie, jakby użycie tak 
wielkiej 
mocy uszkodziło mu coś w klatce piersiowej.
Zignorowała go. Nie widziała nigdzie Covenanta.
Zaczerpnęła powietrza w płuca i zanurkowała po niego.
Miotała się w kółko, przeszukując wodę. Z początku nie mogła nic znaleźć, 
wreszcie 
jednak go zauważyła. Znajdował się w pewnej odległości od niej, na tej samej 
wysokości. 
Usiłował wydostać się na powierzchnię. Jego ruchy były rozpaczliwe. Choć 
przesłaniała go 
woda, Linden widziała, że nie chodzi mu tylko o zaczerpnięcie powietrza.
Popłynęła ku niemu co sił w kończynach.
Udało mu się wynurzyć, lecz jego ciało nie przestało się miotać, jakby nadal 
atakowały 
go pszczoły.
Gdy była już obok niego, wystawiła głowę nad wodę i pośpieszyła mu z pomocą.
– Ognie piekielne! – prychnął, jakby dręczyły go drgawki strachu lub cierpienia. 
Z 
włosów i potarganej brody spływały mu strumienie wody, jakby przed chwilą był 
zanurzony 
w szaleństwie. Nie przestawał uderzać się po twarzy.
– Covenant! – krzyknęła Linden.
Nie słyszał jej. Walczył jak szaleniec z niewidzialnymi pszczołami, zasypywał 
ciosami 
własne oblicze. Z gardła wyrwał mu się ledwie słyszalny krzyk.
– Sunderze! – wydyszała. – Pomóż mi!
Pochyliła się, by uniknąć rąk Covenanta, złapała go za pierś i zaczęła holować w 
stronę 
brzegu. Dręczące go konwulsje przyprawiały ją o mdłości, stłumiła je jednak, nie 
przestając 
ciągnąć Niedowiarka.
Skalennik posuwał się z trudem za nią, wlokąc za sobą tratwę. Twarz miał napiętą 
z bólu, 
a jego wargi pokrywała warstewka krwi.
Dotarła do brzegu i wyciągnęła Covenanta z wody. Przez wszystkie mięśnie 
przebiegały 
mu kurcze. Opierał się jej mimo woli. Jego rozpaczliwa sytuacja dodała jej 
jednak sił. 
Położyła go na ziemi i uklękła u jego boku, by go zbadać.
Na jedną przerażającą chwilę powrócił strach, który omal jej nie zalał. Nie 
chciała 
zobaczyć, co mu się stało. Widziała już zbyt wiele. Zło Słonecznicy dręczyło jej 
nerwy tak 
długo i tak intymnie, że po części uwierzyła, iż postradała rozum. Była jednak 
lekarzem. 
Wybrała ten zawód z powodów, które nie dopuszczały usprawiedliwień takich jak 
strach, 
wstręt czy brak umiejętności. Przestała myśleć o sobie i skierowała swe zmysły 
na Covenanta.
Targające nim drgawki przypominały eksplozje mózgowego ognia. Twarz wykrzywiła 
się 
w grymasie wokół dwóch śladów po użądleniach. Były one jaskrawoczerwone i szybko 
puchły, lecz nie spowodowały poważnych szkód. Albo też spowodowały szkody 
zupełnie 
innego rodzaju.
Linden przełknęła podchodzącą jej do gardła żółć i przystąpiła do głębszego 
sondowania.
Z całą wyrazistością ujrzała jego trąd. Czaił się on w jego ciele niby złośliwe 
zakażenie, 
groźne i straszliwe. Był jednak uśpiony.
Szalało w nim coś innego. Gdy odsłoniła przed tym swe zmysły, przypomniała sobie 
nagle to, co Sunder mówił o słońcu plag i co dał jej do zrozumienia na temat 
owadów. 
Skalennik stał nad nią. Choć sam cierpiał, wymachiwał zawzięcie rękami, 
odpędzając od 
Covenanta komary wielkości ważek. Przygryzła z niepokoju wargi i spojrzała na 
prawe 
przedramię Niedowiarka.
Skóra otaczająca blade blizny pozostawione przez kły Marida i puginał Sundera 
była już 
ciemna i obrzękła, zupełnie jakby otrzymał nową dawkę jadu. Opuchlizna narastała 
na jej 
oczach. Była twarda i gorąca, groźna jak świeże ukąszenie węża. Po raz kolejny 
odniosła 
zdecydowane wrażenie moralnego zła, jakby trucizna miała charakter zarówno 
duchowy, jak i 
fizyczny.
Jad Marida nie opuścił ciała Covenanta. W poprzednich dniach niepokoiły ją 
oznaki jego 
obecności, nie pojmowała jednak ich znaczenia. Choć aliantha zahamowały jego 
działanie, 
pozostał w nim uśpiony. Czekał... Pszczoły, podobnie jak Marid, były tworami 
Słonecznicy: 
obydwoma kierowali furie. To ukąszenia pszczół wywołały tę reakcję.
Z pewnością dlatego właśnie go zaatakowały. Dlatego furia wybrał je na narzędzia 
swej 
woli.
Covenant gapił się na nią niewidzącymi oczyma. W miarę jak jego mięśnie słabły, 
konwulsje traciły na gwałtowności. Zaczynał się wstrząs. Na moment dostrzegła 
ziarnko 
prawdy w jego pozornej paranoi, wierze w istnienie wroga, który pragnie go 
unicestwić. 
Wszystko w niej buntowało się przeciw takiej rzeczywistości. Teraz jednak 
odniosła 
wrażenie, że dostrzega w Słonecznicy element celowości, a w atakach na Covenanta 
sprytny 
plan.
To ulotne odczucie odarło Linden z zaufania do siebie. Uklękła obok leżącego, 
nie mogąc 
się poruszyć ani podjąć żadnej decyzji. Dopadła ją ta sama trwoga, która 
sparaliżowała ją, gdy 
po raz pierwszy ujrzała Joan.
Wtem jednak jej uszu dobiegły odgłosy bólu – jęk oddychającego z wysiłkiem 
Sundera. 
Spojrzała na niego, prosząc bez słów o wyjaśnienia. Z pewnością odgadł 
intuicyjnie, że jad i 
pszczoły mają ze sobą coś wspólnego. Dlatego stawił czoło własnemu bólowi, by 
zapobiec 
dalszym ukąszeniom.
– Coś we mnie się rozerwało – oznajmił, spoglądając jej w oczy. Krzywił się przy 
każdym słowie. – Ból jest ostry, ale chyba nic mi nie będzie. Nigdy jeszcze nie 
zaczerpnąłem 
ze słonecznego kamienia tak wielkiej mocy.
Jego ból niemal wyczuwała. Z pewnością było to tylko zerwanie więzadeł 
międzyżebrowych, a nie złamanie samych żeber czy uszkodzenie jakiegoś ważnego 
dla życia 
narządu.
Jego ból i odważne zabiegi wokół Covenanta pozwoliły jej odzyskać wiarę w 
siebie. 
Zachowała jednak częściowo typową dla siebie twardość. Serce Linden biło teraz 
spokojniej. 
Podniosła się z miejsca.
– Chodź. Zaniesiemy go do rzeki.
Sunder skinął głową. Znieśli delikatnie Covenanta z wysokiego brzegu i 
przerzucili jego 
lewą rękę przez tratwę, tak że prawa zwisała swobodnie w chłodnej wodzie, po 
czym 
zepchnęli stateczek na środek rzeki i pozwolili, by nurt niósł ich ze sobą pod 
złowróżbnym 
słońcem o czerwonej otoczce.
Przez resztę popołudnia Linden zmagała się ze wspomnieniem o Joan, z poczuciem 
przegranej. Niemal słyszała głos żebrzącej o śmierć matki. Covenant kilkakrotnie 
odzyskiwał 
przytomność i podnosił głowę, ale trucizna zawsze ściągała go z powrotem w 
otchłań 
nieświadomości, nim zdążył cokolwiek powiedzieć. Pod wodą Linden dostrzegała 
czarne 
obrzmienie posuwające się żarłocznie w górę ramienia. Rozprzestrzeniało się 
znacznie 
szybciej niż poprzednim razem. Okres uśpienia zwiększył toksyczność jadu Marida. 
Oczy 
zaszły jej mgłą na ten widok. Nie mogła uspokoić dręczących jej serce obaw.
Przed zmierzchem Mithil zaczęła tworzyć długą linię, biegnącą wśród skupiska 
drzew ku 
szerokiemu, otwierającemu się na nią wąwozowi o stromych zboczach. Promienie 
nisko 
stojącego słońca odbijały się w nim z dziwnym blaskiem. Wąwóz wyglądał jak 
diamentowa 
dolina. Jego ściany składały się z kryształów, których krawędzie odbijały 
światło, mieniąc się 
delikatnymi odcieniami bieli i różu. Gdy słońce plag opadało ku horyzontowi, 
sprawiając 
ziemi cynobrową łaźnię, rozpadlina stała się niewypowiedzianie piękna.
Na brzegu poruszali się jacyś ludzie, nic jednak nie wskazywało, by zauważyli 
tratwę. 
Rzeka pogrążyła się już w cieniu. Kryształy lśniły oślepiająco. Wkrótce obcy 
opuścili brzeg i 
zniknęli w głębi wąwozu.
Linden i Sunder wymienili spojrzenia i skierowali tratwę ku bramie rozpadliny. W 
mroku 
rozświetlanym jedynie ostatnimi refleksami dobiegającymi znad krawędzi parowu 
wyciągnęli 
częściowo tratwę na brzeg i przenieśli ostrożnie Covenanta na suchą ziemię. Cała 
jego ręka, 
aż do barku, zrobiła się czarna i gruba. Zarówno pierścień, jak i koszulka 
wpijały się okrutnie 
w ciało. Jęknął, kiedy go poruszyli.
Usiadła obok niego i pogłaskała po czole, nie spuszczając jednak wzroku z 
Sundera.
– Nie wiem, co robić – stwierdziła bez ogródek. – Będziemy musieli poprosić tych 
ludzi o 
pomoc.
Skalennik stał, obejmując rękami obolałą pierś.
– To wykluczone. Czy zapomniałaś już Mithil Stonedown? Jesteśmy dla nich źródłem 
krwi, którą mogą wykorzystać, nic nie tracąc. Ponadto Mądrość go potępia. W 
Mithil 
Stonedown ocaliłem was ja. Kto ocali nas tutaj?
Zapanowała nad sobą z wysiłkiem.
– W takim razie dlaczego się zatrzymaliśmy?
Wzruszył ramionami, krzywiąc się.
– Potrzebujemy żywności. Zostało nam już tylko trochę ussusimiel.
– A jak chcesz ją zdobyć?
Nie podobał się jej sarkazm, który słyszała we własnym głosie, nie potrafiła 
jednak go 
stłumić.
– Kiedy zasną... – oczy Sundera zdradzały odczuwaną przez niego niepewność i lęk 
równie wyraźnie jak słowa – ...spróbuję ukraść to, co będzie nam potrzebne.
Zmarszczyła mimo woli brwi.
– A co ze strażnikami?
– Będą pilnować wzgórz i rzeki płynącej między nimi. Do ich wioski nie ma innej 
drogi. 
Jeśli do tej pory nas nie zauważyli, być może nic nam nie grozi.
Zgodziła się. Myśl o kradzieży nie była dla niej przyjemna, zdawała sobie jednak 
sprawę, 
że nie mają innego wyjścia.
– Pójdę z tobą.
Sunder próbował się sprzeciwiać, lecz powstrzymała go obcesowym potrząśnięciem 
głową.
– Ty też nie jesteś w pełni zdrowy. Przydam ci się choćby do tego, by strzec 
twoich 
pleców. Chcę też... – westchnęła – ...zdobyć trochę mirkomelonów. On ich 
potrzebuje.
Z twarzy skalennika nie sposób było w półmroku cokolwiek odczytać, wyraził 
jednak bez 
słowa zgodę. Wziął z tratwy ostatnie melony i zaczął je kroić.
Zjadła swoją porcję, po czym zrobiła, co tylko mogła, żeby nakarmić Covenanta. 
Było to 
trudne zadanie. Miała poważne kłopoty ze zmuszeniem go do przełknięcia cienkich 
kawałków, które wkładała mu do ust. Strach ponownie ścisnął jej serce, stłumiła 
go jednak. 
Wsuwała cierpliwie skrawki owocu do ust Covenanta, po czym głaskała go po 
gardle, by 
pobudzić odruch połykania, aż wreszcie spożył skromny posiłek.
Kiedy skończyła, wokół niej zapadła już ciemna noc, a zza wzgórz zaczął się 
wyłaniać 
ubywający księżyc. Położyła się na chwilę obok Covenanta, starając się odzyskać 
opuszczające ją siły. Zaczęła jednak wsłuchiwać się w jego ochrypły oddech, 
jakby 
spodziewała się, że w każdej chwili może umilknąć. Brzydziła się swą 
bezradnością... 
Dobiegający z drugiego brzegu wietrzyk niósł ze sobą wyraźny fetor – efekt 
działania słońca 
plag na roślinność – który uniemożliwiał jej odpoczynek.
Wtem Covenant zaczął drżeć. U jego prawego boku zamrugało białe światełko. 
Rozjarzyło się i natychmiast zgasło.
Linden usiadła nagle.
– Sunderze – wysyczała.
Światło zapłonęło po raz drugi – przelotny błysk mocy pochodzący od pierścienia, 
zanurzonego głęboko w obrzękłym palcu Covenanta.
– Niebo i Ziemia! – wyszeptał skalennik. – Zobaczą to.
– Myślałam... – Gapiła się jak głupia na Sundera, który schował dłoń Covenanta 
do 
kieszeni swych spodni. Wyszczerzył zęby z bólu wywołanego tym ruchem. Wbił w 
księżyc 
spojrzenie suchych oczu. – Myślałam, że potrzebny mu słoneczny kamień. Jako 
mechanizm 
wyzwalający. – Jego kieszeń tłumiła rozbłyskujące co chwila światło, ale nie 
ukrywała go 
całkowicie. – Sunderze. – Ubranie wciąż miała mokre. Nie potrafiła powstrzymać 
drżenia. – 
Co się z nim dzieje?
– Nie pytaj mnie – odparł skalennik, dysząc ciężko. – Nie mam twego wzroku. A po 
chwili zapytał: Czy to możliwe, że ten furia, o którym opowiada... że on jest w 
nim?
– Nie! – warknęła, odrzucając ten pomysł tak szybko, że nie miała czasu 
zapanować nad 
własną gwałtownością. – On nie jest Maridem.
Jej zmysły były tego pewne. Covenant był chory, nie opętany. Sugestia Sundera 
rozbudziła jednak w niej gniew, który ją zaskoczył. Nie zdawała sobie dotąd 
sprawy, że 
Thomas Covenant stał się dla niej aż tak ważny. Na Haven Farm, w świecie, który 
rozumiała, 
postanowiła wesprzeć jego upartą wierność, licząc na to, że nauczy się czegoś na 
temat siły. 
Nie miała jednak pojęcia, dokąd zaprowadzi ją ta decyzja. Zobaczyła zbyt wiele 
już w chwili, 
gdy dostrzegła, jak uśmiecha się do Joan. Uśmiecha się i poświęca życie. Jakaś 
nowo 
narodzona część jej jaźni uczepiła się tej wizji Covenanta. Jego poświęcenie 
wydawało się 
bardziej uzasadnione od tego, którego dokonała ona. Teraz, z ukłuciem bólu, 
zadała sobie 
pytanie, jak wielu rzeczy w nim jeszcze nie rozumie. I w sobie też.
– Kimkolwiek by był, nie jest furią – zapewniła drżącym głosem.
Sunder poruszył się w ciemności, jakby starał się sformułować następne pytanie. 
Nim 
jednak zdążył je zadać, słaby blask pierścienia Covenanta przyćmiło jasne 
światło odbijające 
się od ścian rozpadliny. Wyglądało to tak, jakby cały wąwóz stanął nagle w 
płomieniach.
Linden zerwała się na równe nogi, spodziewając się, że ujrzy dziesiątki 
biegnących ku 
niej rozgniewanych stonedownorów. Gdy jednak jej oczy przyzwyczaiły się do 
blasku, 
zobaczyła, że jego źródło znajduje się w pewnej odległości. W wiosce 
najwyraźniej rozpalono 
ogromne ognisko. Dostrzegła zarysy kamiennych domostw znajdujących się między 
nią a 
płomieniami. Krawędzie kryształów odbijały światło we wszystkich kierunkach. Nie 
słyszała 
nic, co by wskazywało, że grozi im jakieś niebezpieczeństwo.
Sunder dotknął jej ramienia.
– Chodź – wyszeptał. – Mieszkańcy stonedown zbierają się w jakiejś ważnej 
sprawie. 
Wszyscy pójdą na spotkanie. Może będziemy mieli okazję znaleźć żywność.
Zawahała się, pochyliła, by przyjrzeć się Covenantowi. Powstrzymywał ją 
wywodzący 
się z licznych źródeł strach.
– Czy powinniśmy go zostawiać?
Jego skóra wydawała się płonąć od gorączki.
– Dokąd mógłby pójść? – odparł po prostu skalennik.
Pochyliła głowę. Sunder zapewne będzie jej potrzebował, a Covenant sprawiał 
wrażenie 
zdecydowanie zbyt chorego, by się poruszyć i zrobić sobie krzywdę. Niemniej 
wyglądał tak 
źle... Nie miała jednak wyboru. Podniosła się na nogi i skinęła na skalennika, 
każąc mu ruszać 
przodem.
Bez chwili zwłoki Sunder wśliznął się do wąwozu. Linden podążyła za nim, tak 
cicho, jak 
tylko potrafiła.
W wypełniającym dolinę świetle czuła się odsłonięta, nikt jednak nie podniósł 
alarmu. 
Ponadto jasność pozwoliła im na łatwe dotarcie do stonedown. Wkrótce znaleźli 
się wśród 
jego budynków.
Sunder zatrzymywał się na każdym rogu, żeby sprawdzić, czy droga jest wolna. Nie 
zobaczyli nikogo. Wszystkie domostwa wyglądały na opuszczone. Skalennik wybrał 
jedno z 
nich. Skinieniem polecił Linden pilnować wejścia i wsunął się za kotarę.
Jej uszu dobiegły jakieś głosy. Zamarła na chwilę, tłumiąc w gardle ostrzegawczy 
krzyk. 
Potem jednak udało jej się zlokalizować źródło dźwięku. Pochodził z centralnego 
placu 
stonedown. Pełna ulgi, czekała dalej.
Po paru chwilach wrócił Sunder. Pod pachą dźwigał wypchany skórzany plecak. 
Wydyszał jej do ucha, że znalazł nie tylko żywność, lecz również mirkomelony.
Zaczął się oddalać, lecz powstrzymała go, wskazując w stronę centrum wioski. 
Zastanawiał się chwilę nad tym, czy warto by się dowiedzieć, co tam się dzieje. 
Potem 
przystał na jej propozycję.
Podkradli się ku placowi, aż wreszcie dzieliło ich od niego tylko jedno 
domostwo. 
Rozróżniali już poszczególne głosy. Linden słyszała w nich gniew i niepewność. 
Gdy Sunder 
wskazał ręką na dach, natychmiast skinęła głową. Odstawił na bok plecak i 
podsadził ją na 
płaski okap. Wdrapała się ostrożnie na górę.
Wręczył jej tobołek. Wzięła go, po czym wyciągnęła rękę, by pomóc mu wejść na 
górę. 
Wysiłek wyrwał z jego obolałej piersi jęk, na szczęście za cichy, by przebić się 
przez głosy. 
Podczołgali się naprzód bok przy boku, aż wreszcie zobaczyli i usłyszeli, co 
dzieje się na 
centralnym placu stonedown.
Ludzie otaczali otwartą przestrzeń ciasnym kręgiem. Było ich zdecydowanie więcej 
niż w 
Mithil Stonedown. Z jakiegoś trudno uchwytnego powodu wydawali się zamożniejsi i 
lepiej 
odżywieni niż mieszkańcy rodzinnej wioski Sundera. Ich twarze były jednak 
ponure, pełne 
strachu i niepokoju. Z napiętą uwagą wpatrywali się w środek kręgu.
Przy ognisku stały trzy postacie – dwóch mężczyzn i kobieta, która zamarła 
między nimi 
w modlitewnej pozie, jakby o coś ich błagała. Jak wszystkie kobiety 
stonedownorów, odziana 
była w mocną, skórzaną szatę. Jej blada, delikatna twarz miała udręczony wyraz, 
a 
rozczochrane kruczoczarne włosy nadawały jej zrozpaczony wygląd.
Mężczyzna stojący bliżej Linden i Sundera również był stonedownorem – wysokim 
osobnikiem o szerokich barach, szczeciniastej czarnej brodzie i oczach 
pociemniałych pod 
wpływem wewnętrznego konfliktu. Ten, kto stał po drugiej stronie, nie 
przypominał jednak 
nikogo, kogo Linden dotąd widziała. Odziany był w jaskrawoczerwoną szatę 
przyozdobioną 
czarnym ornatem. Jego twarz skrywał kaptur. W dłoniach dzierżył krótki żelazny 
pręt 
przypominający berło z przytwierdzonym do końca otwartym trójkątem. Biło od 
niego coś, co 
przypominało kapłańską dumę i jad, jakby rzucał wyzwanie całemu stonedown.
– Jeździec! – wyszeptał Sunder. – Jeździec Clave.
Kobieta – która okazała się młodą dziewczyną – zwracała się w stronę wysokiego 
stonedownora.
– Crofcie! – błagała. Po jej licu spływały łzy. – Jesteś skalennikiem. Musisz 
tego 
zabronić!
– Tak, Hollian – odparł z goryczą w głosie. Mówiąc, obracał w dłoniach cienką 
drewnianą różdżkę. – Zgodnie z prawem krwi i mocy jestem skalennikiem. A ty 
jesteś eh-
brand. Bezcennym błogosławieństwem dla życia Kryształowego Stonedown. On jednak 
jest 
Sivitem na-mhoram-wistem. Żąda wydania ciebie w imię Clave. Jak mogę mu odmówić?
– Możesz odmówić... – zaczął jeździec grobowym głosem.
– Musisz odmówić! – krzyknęła kobieta.
– Ale gdybyś to zrobił – ciągnął nieubłaganie Sivit – gdybyś spróbował mi się 
sprzeciwić, 
przysięgam na Słonecznicę, że ześlę na was grim na-mhorama, który zmiażdży was 
swą mocą 
niby robaki!
Na słowo grim wszyscy w stonedown wydali z siebie jęk, a Sunder zadrżał.
Hollian jednak rzuciła wyzwanie ich strachowi.
– Crofcie! – nalegała. – Zabroń tego! Nic mnie nie obchodzi na-mhoram ani jego 
grim. 
Jestem eh-brand. Przepowiadam Słonecznicę! Żadna klęska, żaden grim ani klątwa 
nie 
zaskoczy was, dopóki tu jestem. Crofcie! Moi bracia! – Zwróciła się do całego 
pierścienia 
stonedownorów. – Czy jestem niczym, że pozbywacie się mnie dla spełnienia 
zachcianki 
Sivita na-mhoram-wista?
– Zachcianki! – warknął jeździec. – Przemawiam w imieniu Clave. Moja wola nie 
jest 
zachcianką. Wysłuchaj mnie, dziewczyno. Żądam ciebie w imię naszej służby. Bez 
pośrednictwa Clave, bez wiedzy zawartej w Mądrości i poświęcenia na-mhorama, w 
żadnym 
stonedown ani woodhelven nikt nie pozostałby przy życiu. A do naszej pracy 
potrzebujemy 
życia. Chcesz mi się sprzeciwić? To godne pogardy szaleństwo!
– Jest dla nas cenna – nalegał cicho wysoki skalennik. – Nie narzucaj nam swej 
woli.
– Cenna? – wrzasnął Sivit, wymachując żelazem. – Opętało was jej szaleństwo. 
Jest nic 
niewarta. Jest monstrum! Uważacie ją za eh-brand, dar rzadko spotykany w 
Krainie. A ja 
wam powiadam, że ona jest słoneczmistrzem! Potępioną sługą a-Jerotha! Nie 
przepowiada 
Słonecznicy, lecz sprowadzają wedle własnej woli. To z nią i jej ohydnym 
rodzajem toczy bój 
Clave, starając się naprawić szkody powodowane przez podobne istoty.
Jeździec kontynuował swą tyradę, ale Linden odwróciła się od niego.
– Dlaczego chce ją zabrać? – zapytała szeptem Sundera.
– Czy niczego się nie nauczyłaś? – odparł z napięciem w głosie. – Clave ma 
władzę nad 
Słonecznicą. Aby zdobyć moc, potrzebna im krew.
– Krew?
Skinął głową.
– Jeźdźcy nieustannie podróżują po Krainie, raz za razem odwiedzając wszystkie 
wioski. 
Przy każdej wizycie zabierają jedną, dwie albo trzy osoby, zawsze młode i silne, 
i wiozą je do 
Revelstone, gdzie na-mhoram dokonuje swego dzieła.
Linden stłumiła gniew, starając się mówić szeptem.
– Chcesz powiedzieć, że ją zabiją?
– Tak! – syknął.
Cała jej natura natychmiast zbuntowała się przeciw temu. Świadomość celu 
przeszyła ją 
niczym szok, po raz pierwszy wyjaśniając jej irytująco nieuchwytną zależność 
między nią a 
Krainą. Łatwo rozpalająca się pasja Covenanta stała się nagle choć w części 
zrozumiała.
– Sunderze – wydyszała. – Musimy ją uratować.
– Uratować? – Omal nie stracił panowania nad głosem. – Jest nas dwoje przeciw 
całemu 
stonedown. A jeździec jest potężny.
– Musimy! – Szukała jakiegoś sposobu, by go przekonać. Nie mogli pozwolić 
zamordować tej kobiety. W przeciwnym razie po cóż Covenant próbował ocalić Joan? 
Po cóż 
Linden ryzykowała życie, by zapobiec jego śmierci?
– Covenant starał się uchronić od zguby Marida – wyszeptała niecierpliwie.
– Tak! – wychrypiał Sunder. – I spójrz, jak drogo za to zapłacił.
– Nie. – Przez chwilę nie potrafiła znaleźć właściwych słów. Nagle na nie 
natrafiła. – Co 
to jest słoneczmistrz?
Wbił w nią wzrok.
– Taka istota nie może istnieć.
– Co to jest? – powtórzyła, wyraźnie wymawiając każde słowo.
– Jeździec już to powiedział – wyszeptał. – To ktoś, kto potrafi sprowadzać 
Słonecznicę.
Przeszyła go spojrzeniem z taką stanowczością, na jaką mogła się zdobyć.
– W takim razie jest nam potrzebna.
Jego oczy wprost wyszły z orbit, a dłonie zaczęły szukać czegoś, czego mogłyby 
się 
chwycić. Nie mógł jednak zaprzeczyć trafności jej argumentu.
– To obłęd – wydyszał przez zęby. – Wszyscy jesteśmy obłąkani. – Przeszukał 
pośpiesznie wzrokiem stonedown, jakby chciał tam znaleźć odwagę. Wreszcie podjął 
decyzję. 
– Zostań tutaj – wyszeptał. – Pójdę poszukać jego rumaka. Może uda mi się 
wyrządzić mu 
jakąś krzywdę albo go odpędzić. Wtedy nie będzie mógł jej zabrać. To da nam czas 
na 
przygotowanie planów.
– Świetnie! – odparła z radością. – Jeśli stąd pójdą, spróbuję zobaczyć, dokąd 
ją zabiorą.
Skinął szybko głową.
– Obłęd, obłęd – mruczał cicho do siebie, czołgając się na tył dachu. Wreszcie 
zeskoczył 
na ziemię, zabierając ze sobą plecak.
Linden ponownie skierowała uwagę na stonedownorów. Hollian padła na kolana, 
kryjąc 
twarz w dłoniach. Jeździec stał nad młodą kobietą, wskazując na nią 
oskarżycielsko berłem. 
Krzyczał jednak do mieszkańców wioski:
– Sądzicie, że zdołacie się oprzeć grimowi na-mhorama? Jesteście szaleni jak 
stare baby. 
Na Trzy Filary Prawdy! Wystarczy jedno moje słowo, by Clave zesłało na was takie 
zniszczenie, że będziecie pełzać niby robactwo, błagając, by pozwolono wam wydać 
waszą 
ohydną eh-brand! Ale wtedy nic już wam nie pomoże!
Wtem kobieta zerwała się na równe nogi, by stawić czoło skalennikowi.
– Crofcie! – wydyszała zrozpaczona. – Zabij tego jeźdźca! Nie pozwól, żeby 
odjechał z 
jakąkolwiek wiadomością. Wtedy będę mogła zostać w Kryształowym Stonedown, a 
Clave 
nie dowie się o tym, co uczyniliśmy. – Złapała go za kaftan w błagalnym geście, 
– Crofcie, 
wysłuchaj mnie. Zabij go!
Sivit parsknął pełnym wzgardy śmiechem. Wtem zniżył głos, który stał się teraz 
cichy i 
śmiertelnie groźny.
– Brak ci mocy.
– To prawda – wyszeptał Croft do Hollian. Jego twarz skrzywiła się w grymasie 
cierpienia. – Niepotrzebny mu grim, by sprowadzić na nas zagładę. Muszę spełnić 
jego 
żądanie, gdyż w przeciwnym razie nie pożyjemy nawet tak długo, by pożałować 
swego buntu.
Z jej gardła wyrwał się niemy krzyk. Przez chwilę Linden obawiała się, że młoda 
kobieta 
wpadnie w histerię. Z jej rozpaczy wyłoniła się jednak pełna gniewu godność. 
Hollian 
podniosła głowę i się wyprostowała.
– Poświęcasz mnie – rzekła z goryczą. – Nie ma dla mnie ratunku ani nadziei. 
Musisz 
jednak wyświadczyć mi uprzejmość, na jaką zasługuję. Oddaj mi lianar.
Croft spuścił wzrok, spoglądając na różdżkę, którą trzymał w rękach. Skurcz 
mięśni 
barków świadczył, że wstydzi się swej decyzji.
– Nie – odparł cicho. – Za pomocą tej różdżki dokonujesz swych przepowiedni. 
Sivit na-
mhoram-wist nie ma do niej żadnych praw, a w twoich rękach nie ma ona żadnej 
przyszłości. 
Zostanie w Kryształowym Stonedown jako modlitwa o to, by znów narodził się wśród 
nas eh-
brand.
Jeździec zapłonął triumfem niczym pełna złej woli pochodnia.
Linden zauważyła czerwony błysk, który rozjarzył się nagle na końcu wioski. Moc 
Sundera. Na pewno zrobił użytek ze słonecznego kamienia. Wiązka zalśniła 
szkarłatem w 
kryształach, po czym zniknęła. Linden wstrzymała oddech w obawie, że jej 
towarzysz 
zdradził swą obecność, ale stonedownorzy byli tak zajęci własnymi sprawami, że 
chwilowe 
pojawienie się mocy pozostało nie zauważone.
Oniemiała z rozpaczy Hollian odwróciła się od skalennika. Nagle stanęła jak 
wryta, 
zupełnie jakby uderzono ją w twarz. Wpatrywała się za narożnik domu, na którego 
dachu 
leżała Linden. W kręgu zebranych rozległy się stłumione westchnienia. Wszyscy 
spoglądali w 
tę samą stronę, co eh-brand.
Co takiego...
Linden wysunęła głowę nad okap akurat w tym momencie, kiedy Covenant, powłócząc 
nogami, wylazł na centralny plac wioski. Ruszał się jak półżywy. Prawą rękę miał 
obrzydliwie obrzękłą. W jego oczach płonęła trucizna, a z pierścienia buchały 
bezładnie 
języki białego ognia.
Nie! – krzyknęła bezgłośnie. – Covenant!
Był tak osłabiony, że każdy ze stonedownorów mógłby obalić go na ziemię jedną 
ręką. 
Hamował ich jednak szał jego gorączki. Krąg rozstąpił się przed nim mimo woli, 
przepuszczając go do środka.
Zatrzymał się na chwiejnych nogach, rozsiewając wokół płomienie.
– Linden – wychrypiał przez wyschnięte gardło. – Linden.
– Covenant!
Bez chwili wahania zeskoczyła z dachu. Nim stonedownorzy zdążyli się 
zorientować, co 
się dzieje, przepchnęła się między nimi i podbiegła do Covenanta.
– Linden? – Rozpoznał ją z trudem. Jad i dezorientacja zmagały się ze sobą na 
jego 
obliczu. – Zostawiłaś mnie.
– Półręki! – wrzasnął Sivit. – Biały pierścień!
W powietrzu było jasno od niebezpieczeństwa. Biło ono z ogniska, odbijało się od 
ścian 
rozpadliny. Dziesiątki ludzi dygotało, gotowych eksplodować przemocą. Linden 
jednak 
wprowadziła wszystko w stan zawieszenia, skupiając się na Covenancie.
– Nie. Nie zostawiliśmy cię. Przyszliśmy tu po żywność. I żeby uratować tę 
kobietę.
Wskazała na Hollian.
Jego deliryczne spojrzenie ciągle było wbite w jeden punkt.
– Zostawiłaś mnie.
– Powiadam wam, że to Półręki! – darł się jeździec. – Przybył zgodnie z 
przepowiednią 
Clave. Pojmijcie go! Zabijcie!
Stonedownorzy wzdrygnęli się pod naciskiem słów Sivita, nie poruszyli się 
jednak. 
Powstrzymywał ich żar w spojrzeniu Covenanta.
– Nie! – zapewniała gorączkowo Linden. – Wysłuchaj mnie! To jest jeździec Clave. 
Zabije ją, żeby wykorzystać jej krew. Musimy ją uratować!
Przeniósł spojrzenie na Hollian, a potem z powrotem na Linden. Zamrugał 
powiekami, 
nie rozumiejąc jej słów.
– Zostawiłaś mnie.
Ból wywołany tym, że ocknął się w samotności, zamknął jego umysł na wszelkie 
inne 
problemy.
– Głupcy! – szalał Sivit. Wtem zamachnął się berłem. Jego chude dłonie pokrywała 
krew. 
Z żelaznego trójkąta trysnęły kropelki czerwonego ognia. Szybki jak zemsta, 
ruszył naprzód.
– Złożą ją w ofierze! – krzyczała Linden do zdezorientowanego Covenanta. – Jak 
Joan! 
Jak Joan!
– Joan? – Jego niepewność natychmiast przerodziła się w gniew i truciznę. 
Zwrócił się w 
stronę jeźdźca. – Joan!
Nim Sivit zdążył zadać cios, wokół Covenanta eksplodował biały płomień, który 
otoczył 
go swym żarem. Płonął srebrzystym gniewem, podpalał powietrze. Linden odskoczyła 
do 
tyłu, uniosła dłonie, by osłonić twarz. Pierwotna magia buchnęła we wszystkich 
kierunkach.
Szalejąca moc wyrwała berło z rąk Sivita. Rozżarzone żelazo było czarne, 
czerwone, 
białe, aż wreszcie roztopiło się na ziemi, zostawiając po sobie tylko żużel. 
Srebrzysty płomień 
uderzył w ognisko. Po całym kręgu posypały się płonące żagwie. Skwiercząca 
błyskawica 
biła jak szalona w górę. Po chwili niebiosa zaczęły krzyczeć, a kryształowe 
ściany 
rozbrzmiały niebiańskimi kurantami mocy.
Grunt poruszył się pod stopami Linden, jakby zaraz miał się rozstąpić. Padła na 
kolana.
Stonedownorzy umknęli. Spomiędzy domostw dobiegały krzyki strachu. Po chwili na 
placu zostali tylko Croft, Hollian i Sivit. Skalennik i eh-brand byli zbyt 
oszołomieni, by się 
poruszyć, jeździec zaś skulił się na ziemi jak tchórz, osłaniając głowę rękami.
Wtem, zupełnie jakby Covenant zamknął drzwi w swym umyśle, pierwotna magia 
odeszła. Wyłonił się z płomieni. Jego pierścień zamrugał i zgasł. Nogi zaczęły 
się pod nim 
uginać.
Linden zerwała się i złapała Niedowiarka, nim zdążył się przewrócić. Objęła go 
ramionami, by nie pozwolić mu upaść.
Nagle pojawił się Sunder, dźwigając plecak. Biegł ku nim, krzycząc:
– Uciekajmy! Szybko, nim wrócą do siebie i zaczną nas ścigać!
Z nowej szramy na jego przedramieniu wciąż skapywała krew. Mijając Hollian, 
złapał ją 
za rękę. Opierała się mu. Była zbyt odrętwiała z szoku, by rozumieć, co się 
dzieje. Odwrócił 
się ku niej błyskawicznie.
– Czy pragniesz śmierci? – krzyknął wściekle prosto w jej twarz.
Wyrwał ją z odrętwienia. Jęknęła, odzyskując przytomność umysłu.
– Nie. Pójdę z wami. Ale... ale muszę zabrać lianar.
Wskazała na trzymaną przez Crofta różdżkę.
Sunder podszedł do wysokiego stonedownora. Croft zacisnął odruchowo dłonie na 
drewnie.
Krzywiąc się z bólu, Sunder zadał mu potężny cios w żołądek. Gdy wyższy 
mężczyzna 
zgiął się wpół, zręcznym ruchem wyrwał mu z rąk lianar.
– Chodźcie! – krzyknął do Linden i Hollian. – Szybko!
Linden poczuła dziwną, posępną ulgę. Jej pierwsza ocena Covenanta okazała się 
trafna. 
Wreszcie udowodnił, że dysponuje znaczną mocą. Zarzuciła sobie jego lewą rękę na 
ramiona 
i wyprowadziła go ze środka stonedown.
Sunder ujął Hollian za nadgarstek i ruszył pierwszy między domami, tak szybko, 
jak 
tylko mógł poruszać się Covenant.
Dolina pogrążyła się w mroku. Wąwóz rozświetlały jedynie sierp księżyca oraz 
odbijający się w ścianach blask dogasających węgielków. Wiatr przynosił z 
drugiego brzegu 
Mithil mdły odór zgnilizny. Woda wydawała się czarna i lepka niby ucieleśnienie 
zła. Nikt 
jednak się nie wahał. Hollian z niemym brakiem zrozumienia zaakceptowała fakt, 
że ją 
uratowano. Pomogła Linden wprowadzić Covenanta do wody i ułożyć go bezpiecznie 
na 
tratwie. Sunder nakazał im szybko zepchnąć stateczek do rzeki. Popłynęli z 
prądem, 
trzymając się gałęzi.
11. Zepsucie piękna
Nikt ich nie ścigał. Moc Covenanta oszołomiła mieszkańców Kryształowego 
Stonedown, 
jeździec stracił berło i rumaka, a rzeka była wartka. Linden wkrótce przestała 
oglądać się za 
siebie i nasłuchiwać odgłosów pogoni. Skupiła uwagę na Covenancie.
Nie miał już sił. Nie próbował trzymać się tratwy, nie unosił też głowy. Szum 
wody 
zagłuszał jego oddech, puls był tak słaby, że ledwo mogła go wyczuć. Twarz 
Niedowiarka 
wyglądała makabrycznie w bladym świetle księżyca. Wszystkie zmysły Linden 
informowały 
ją, że jego duszę dręczy jad.
Stan Covenanta niepokoił ją. Starała się znaleźć jakiś sposób, by mu pomóc i 
ulżyć w 
bólu. Głos w jej jaźni powtarzał uparcie, że jeśli tak wyraźnie wyczuwa jego 
cierpienie, 
powinna umieć jakoś na nie wpłynąć, że łączący ich ze sobą strumień percepcji z 
pewnością 
można odwrócić. Przestraszyły ją jednak konsekwencje tej myśli. Nie władała 
mocą. Nie 
miała nic, co pozwoliłoby jej stawić czoło jego chorobie, poza własną, serdeczną 
krwią. 
Powstrzymywał ją jednak strach przed tak straszliwą ofiarą. Przeklinała na myśl, 
że nie 
dysponuje nawet ograniczonymi zasobami swej torby ani niczym, co mogłoby ją 
osłonić 
przed tego rodzaju osobistą odpowiedzialnością za ocalenie życia Covenanta.
Przez pewien czas wędrowcy płynęli w milczeniu. Wreszcie Hollian się odezwała. 
Linden 
zdawała sobie niejasno sprawę z cierpienia młodej kobiety. Własna wioska wydała 
ją na 
śmierć, a potem uratowano ją w niewiarygodny sposób. Liczne pytania, na które 
nie znała 
odpowiedzi, przełamały wreszcie jej opory. Dysząc w ciemności, dała wyraz swemu 
niepokojowi.
– Powiedzcie coś. Nie znam was.
– Wybacz mi. – W głosie Sundera brzmiało znużenie i bezużyteczny żal. – W tym 
wszystkim zapomnieliśmy się przedstawić. Jestem Sunder, syn Nassica, w swoim 
czasie... – 
na chwilę zawładnęła nim gorycz – ...skalennik Mithil Stonedown, które leży 
dwieście i 
pięćdziesiąt mil na południe stąd. Moi towarzysze to Linden Avery, Wybrana, i 
ur-lord 
Thomas Covenant, Niedowiarek i władca białego złota. Są obcymi w Krainie.
Obcymi – wyszeptała Linden. Przemknęło jej przez głowę, że jest tu 
nierzeczywistym 
gościem. Ta myśl raniła ją na wszelkie możliwe sposoby.
Eh-brand odpowiedziała mu jak dziewczynka, której niełatwo pamiętać o zasadach 
dobrego wychowania.
– Jestem Hollian, córka Amith, eh-brand Kryształowego Stonedown. Jestem... – 
zająknęła 
się. – Nie wiem, czy mam wam dziękować za ocalenie życia, czy raczej przeklinać 
was za 
ściągnięcie zagłady na mą rodzinną wioskę – ciągnęła smutnym głosem. – Grim na-
mhorama 
na zawsze spopieli Kryształowe Stonedown.
– Niekoniecznie – wtrącił Sunder ochrypłym głosem.
– Jak to nie? – zapytała dręczona żałobą. – Sivit na-mhoram-wist z pewnością 
tego nie 
wybaczy. Pojedzie bezzwłocznie do Revelstone i grim zostanie zesłany. Nic nie 
może temu 
zapobiec.
– Nie pojedzie do Revelstone. Zabiłem jego rumaka. Mądrość nie zdradziła mi, że 
słoneczny kamień posiada podobną moc – dodał cicho, jakby do siebie.
Hollian krzyknęła cicho z ulgi.
– A rukh, który pozwala mu kształtować Słonecznicę, został zniszczony, nie może 
więc 
zesłać szkody na mych współbraci.
Umilkła pod wpływem odzyskanej nadziei. Odprężyła się, jakby woda, w której była 
zanurzona, stanowiła balsam na jej cierpienia.
Uszy Linden wypełniał głośny jęk cierpienia Covenanta. Spróbowała odgrodzić się 
od 
niego.
– Berło jeźdźca... jego rukh? Skąd brał krew, by go używać? Nie widziałam, żeby 
się 
skaleczył.
– Jeźdźcy Clave nie muszą przelewać własnej krwi – odparł Sunder ponurym tonem. 
– 
Mocy dostarczają im młodzi mężczyźni i kobiety z Krainy. Każdy rukh jest pusty w 
środku i 
wypełniony krwią, która pozwala władać Słonecznicą.
W Linden przebudziły się echa gniewu, który kazał jej uratować Hollian. W 
gniewie 
starała się odnaleźć odwagę. Słonecznicowe rytuały były wystarczająco 
barbarzyńskie w 
wykonaniu Sundera. Możliwość zdobycia takiej mocy bez żadnego kosztu dla siebie 
wydała 
się jej czymś wstrętnym. Nie wiedziała, jak pogodzić swój gniew z tym, co 
słyszała o celach 
Clave, z jego sławą siły walczącej ze Słonecznicą. Bardzo wątpiła w tę sławę. 
Pragnęła teraz 
dotrzeć do Revelstone równie silnie jak Covenant.
Ale Covenant był umierający.
Wszystko skupiało się na nim i na śmierci.
Po chwili Hollian odezwała się ponownie. Inna obawa kazała jej zapytać:
– Czy to pierwotna magia? Naprawdę?
– Tak – odparł skalennik.
– W takim razie dlaczego... – Linden wyczuwała jej niepokój. – Jak to się stało, 
że w 
Mithil Stonedown nie zabito go zgodnie z nakazami Mądrości?
– Nie pozwoliłem na to – odparł bez ogródek Sunder. – W jego imię odwróciłem się 
od 
swych braci, by go nie wykrwawiono.
– Jesteś skalennikiem – wyszeptała zaskoczona Hollian. – Stonedownorem, tak jak 
ja. 
Taki uczynek musiał przyjść ci z trudnością. Co cię skłoniło do podobnego 
pogwałcenia 
zasad?
– Córko Amith – zaczął Sunder, jakby spowiadał się przed nią. – Popchnęła mnie 
do tego 
prawda Mądrości. Słowa ur-lorda wyrażały raczej piękno niż zło. Mówił jak ktoś, 
kto posiada 
zarówno wolę, jak i moc, potrzebne, by urzeczywistnić swe zamiary. A moje serce 
nie 
potrafiło znieść prawdy Mądrości. Ponadto – ciągnął ponurym tonem – dowiedziałem 
się w 
tym czasie, że sama Mądrość zawiera fałsz.
– Fałsz? – sprzeciwiła się Hollian. – Nie wierzę. Mądrość jest życiem Krainy. 
Gdyby była 
fałszywa, ci, którzy na niej polegają, zginęliby.
Sunder zastanawiał się chwilę.
– Eh-brand, czy znasz aliantha? – zapytał wreszcie.
Skinęła głową.
– To śmiertelna trucizna.
– Nieprawda. – Jego pewność poruszyła Linden. Bez względu na wszystko, co się 
wydarzyło, zachował zdolność duchowego zdrowienia, której ona nie potrafiła 
dorównać. – 
To najlepsze z owoców. Wiem to z własnego doświadczenia. Od trzech słońc 
jedliśmy je przy 
każdej okazji.
– Z pewnością... – Hollian przerwała, szukając argumentów – ...to właśnie jest 
przyczyną 
choroby ur-lorda?
– Nie. Zachorował już przedtem, a aliantha go uzdrowiły.
Umilkła, podejmując próbę zrozumienia tego, co usłyszała. Kręciła głową z boku 
na bok, 
szukając rady w ciemności. Gdy odezwała się znowu, jej cichy głos ledwie się 
przebijał przez 
plusk rzeki.
– Ocaliliście mnie od śmierci. Nie będę wątpiła w wasze słowa. Nie mam domu ani 
celu 
w życiu, nie mogę bowiem powrócić do Kryształowego Stonedown, świat jest pełen 
niebezpieczeństw i nie pojmuję swego losu. Nie wolno mi w wasze słowa wątpić. 
Muszę was 
jednak zapytać, dokąd zmierzacie. Wszystko jest dla mnie mało zrozumiałe. Z 
mojego 
powodu naraziliście się na gniew Clave. Odbywacie bardzo długą wędrówkę pod 
Słonecznicą. Czy zechcecie mi powiedzieć dlaczego?
– Linden Avery? – rzekł niespiesznie Sunder, przekazując pytanie do niej. 
Rozumiała go. 
Odpowiedź wprawiła go w zakłopotanie, a ponadto Hollian z pewnością nie miała 
jej przyjąć 
spokojnie. Linden wolała ułatwić im całą sytuację. Ponieważ jednak nie mogła 
znieść własnej 
słabości, odpowiedziała prosto z mostu:
– Udajemy się do Revelstone.
Hollian poraziła groza.
– Revelstone? To zdrada!
Natychmiast odepchnęła się od tratwy i zaczęła uciekać, młócąc kończynami w 
wodzie.
Sunder rzucił się za nią. Spróbował coś krzyknąć, lecz z jego obolałej piersi 
wyrwało się 
tylko westchnienie bólu.
Linden zignorowała go. Jego skok zachwiał tratwą i Covenant zsunął się do wody.
Złapała go i wyciągnęła na powierzchnię. Oddychał tak płytko, że nawet nie 
kaszlnął, gdy 
z ust wypływała mu woda. Mimo swego ciężaru wydawał się jej niewiarygodnie 
wątły.
Sunder próbował zapobiec ucieczce Hollian, lecz utrudniały mu to potłuczone 
żebra.
– Oszalałaś? – wydyszał do niej. – Gdybyśmy chcieli twej krzywdy, wystarczyłoby 
dać 
wolną rękę Sivitowi!
– Zostaw ją! – warknęła podtrzymująca Covenanta Linden.
– Mam zostawić... – sprzeciwił się Sunder.
– Tak! – Zapłonęła w niej gwałtowność. – Potrzebna mi pomoc. Na Boga, jeśli chce 
nas 
porzucić, ma do tego prawo!
– Niebo i Ziemia! – odparł skalennik. – W takim razie po co narażaliśmy dla niej 
życie?
– Ponieważ chcieli ją zabić! Nie dbam o to, czy jej potrzebujemy czy nie. Nie 
mamy 
prawa nikogo zatrzymywać wbrew jego woli. Potrzebna mi pomoc.
Sunder rzucił przekleństwo. Odwrócił się nagle od Hollian i podpłynął z 
wysiłkiem ku 
tratwie, by wziąć na siebie część ciężaru Covenanta. Kipiał jednak z bólu i 
oburzenia.
– Twoje podejrzenia są niesprawiedliwe! – wychrypiał przez ramię do 
stonedownorki.
– Być może. – Eh-brand płynęła w pozycji pionowej w odległości dwudziestu stóp 
od 
tratwy. – Z pewnością byłam niesprawiedliwa dla Linden Avery.
– W jakim celu zmierzacie do Revelstone? – zapytała po chwili.
– Tam można odnaleźć odpowiedzi.
Gniew Linden zniknął równie szybko, jak się pojawił. Jego miejsce zajął 
przenikający aż 
do szpiku kości strach. Zniosła już zbyt wiele. Bez pomocy Sundera nie zdołałaby 
wciągnąć 
nieprzytomnego z powrotem na tratwę.
– Covenant sądzi, że potrafi pokonać Słonecznicę. Najpierw jednak musi ją 
zrozumieć. W 
tym celu chce odbyć rozmowę z Clave.
– Pokonać? – zapytała z niedowierzaniem Hollian. – Chodzi ci o to, że chce ją 
odmienić?
– A dlaczegóż by nie? – Linden trzymała się tratwy. Trwoga pętała jej kończyny. 
– Czyż 
sama tego nie robisz?
– Ja?
– Czyż nie jesteś słoneczmistrzem?
– Nie! – zaprzeczyła ostro Hollian. – To kłamstwo wymyślił Sivit na-mhoram-wist, 
by 
uzasadnić swe pretensje do mnie. Jestem eh-brand. Widzę słońce. Nie kształtuję 
go.
– W takim razie nie jest nam potrzebna – warknął Sunder do Linden.
Ta zastanawiała się przez chwilę, dlaczego skalennik czuje się zagrożony przez 
Hollian. 
Zabrakło jej jednak odwagi, by go o to zapytać.
– Potrzebna nam wszelka pomoc, jaką tylko znajdziemy – wyszeptała. – Chcę, żeby 
została z nami. Jeśli tego pragnie.
– Dlaczego?
– Do czego wam się przydam? – zapytała w tej samej chwili Hollian.
Łzy zaczęły dławić Linden w gardle. Czuła się jak opuszczone dziecko, postawione 
w 
krytycznej sytuacji, której nie potrafiło sprostać. Musiała przywołać całą swą 
siłę, by 
wykrztusić słowa:
– On umiera. Czuję to. – Zadrżała na wspomnienie kłów Marida. – Jest gorzej niż 
poprzednio. Potrzebna mi pomoc. – Ta myśl budziła w niej przerażenie, nie mogła 
jednak 
umilknąć. – Jedno z was nie wystarczy. Wykrwawiłoby się na śmierć. Albo ja bym 
się 
wykrwawiła. – Kierowana strachem przed utratą Covenanta, krzyknęła na Hollian: – 
Potrzebuję mocy. Żeby go uzdrowić.
Nie zauważyła zbliżania się eh-brand, ale w tej chwili płynęła ona u jej boku.
– Być może nie trzeba będzie przelewać krwi – powiedziała cicho młoda kobieta. – 
Może 
uda mi się go uleczyć. Eh-brand wie co nieco o uzdrawianiu. Nie chcę jednak po 
raz drugi 
wpaść w łapska Clave.
Chcąc zapanować nad desperacją, Linden zaczęła zgrzytać zębami, aż rozbolała ją 
szczęka.
– Widziałaś, co on potrafi. Czy sądzisz, że wejdzie do Revelstone i bez oporu 
pozwoli 
złożyć się w ofierze?
Hollian zastanawiała się chwilę, dotykając delikatnie obrzękłej ręki Covenanta.
– Spróbuję to zrobić – rzekła po chwili. – Muszę jednak zaczekać na wschód 
słońca.
Cierpliwość Linden nie sięgała aż tak daleko. O wschodzie słońca będzie już za 
późno. 
Covenant nie doczeka świtu. Wybrana! – wychrypiała do siebie. Dobry Boże. 
Pozwoliła, by 
Sunder odpowiedział na pytania eh-brand. Gdy rozpoczął pełną napięcia relację z 
tego, co 
wydarzyło się Niedowiarkowi, skierowała uwagę na udręczone, bliskie śmierci 
ciało chorego.
Czuła, jak trucizna przesącza się przez nieskuteczną zaporę, jaką stanowił 
wpijający się w 
ciało rękaw koszulki. Śmierć podgryzała materię jego życia niby trąd. Nie było 
szans, by 
dożył świtu.
Jej matka błagała o kres, on jednak pragnął żyć. Ofiarował się na miejsce Joan z 
uśmiechem na ustach, jakby ta perspektywa była błogosławieństwem, a mimo to 
każdy jego 
uczynek świadczył o tym, że chce żyć. Być może rzeczywiście był obłąkany, a jego 
opowieści o Wzgardliwym nie były prawdą, lecz przejawem paranoi. Nie potrafiła 
jednak 
odrzucić wniosków, jakie z nich wyciągał. W Kryształowym Stonedown przekonała 
się, że 
się z nim zgadza.
A teraz umierał.
Musiała mu pomóc. Była lekarzem. Z pewnością potrafiła jakoś zaradzić jego 
chorobie. 
To niemożliwe, by dziwna ostrość jej zmysłów nie działała w obie strony. Z 
wewnętrznym 
jękiem porzuciła opór i odsłoniła serce.
Powoli sięgnęła swą świadomością w głąb niego. Jej jaźń zamieszkała w jego 
ciele. Czuła 
bezsilny oddech Covenanta jak własny, cierpiała żar gorączki, przytuliła go do 
siebie bliżej 
niż jakiegokolwiek mężczyznę w życiu.
Wtem zaczęła tonąć w jadzie. Nie była w stanie mu się oprzeć. Ogarnęły ją 
mdłości 
przywodzące na myśl niezdrowy oddech starca, który nakazał jej: „Bądź wierna”. 
Żadna 
część jej jaźni nie potrafiła obdarzać w ten sposób życiem. Zrobiła jednak tyle, 
ile mogła. 
Walczyła o niego z tą samą zawziętą, sekretnie pozbawioną nadziei determinacją, 
która 
kazała jej studiować medycynę, jakby był to wyraz wściekłości na nieudolność jej 
rodziców – 
mężczyzny i kobiety, którzy rozumieli w życiu jedynie śmierć, a tego, co 
rozumieli, pragnęli 
z pożądliwością kochanków. Nauczyli ją, jak ważna jest skuteczność, i Linden 
dążyła do niej 
bez chwili wytchnienia przez piętnaście lat.
To dążenie zawiodło ją na Haven Farm, gdzie bezradność w obliczu cierpienia Joan 
podała w wątpliwość całe jej życie. To zwątpienie miało teraz smak zepsucia, 
smak jadu 
trawiącego Covenanta. Nie potrafiła zahamować działania trucizny, spróbowała 
jednak siłą 
woli podeprzeć ostatnie, osłabione bariery podtrzymujące jego życie. Ta choroba 
była 
moralnym złem, urażała jej uczucia tak samo jak widok Marida, jak zamordowanie 
Nassica i 
gorący nóż. Linden opierała się jej każdym uderzeniem serca. Tłoczyła powietrze 
w jego 
płuca, zmuszała tętno do bicia, sprzeciwiała się podgryzaniu i rozszerzaniu się 
choroby.
W pojedynkę utrzymała go przy życiu przez resztę nocy.
Gdy skalennik przywołał ją do rzeczywistości, czuła w kościach czoła ból 
wywołany 
pochodzącą od Covenanta gorączką. Powietrze wypełniał blask świtu. Sunder i 
Hollian 
skierowali tratwę ku brzegowi. Rozejrzała się wokół głodnym wzrokiem. Duszę 
miała pełną 
popiołu. Jakaś część jej osoby powtarzała, sapiąc: Nie. Nigdy więcej. Rzeka 
płynęła przez 
nizinę, która powinna się składać z rozległych łąk, lecz zamiast tego była 
szarym 
pustkowiem, na którym góry nadnaturalnie wybujałej trawy zostały zwalone podczas 
trzech 
dni gwałtownej ulewy, a potem zgniły pod słońcem plag. Gdy nadchodzący świt 
wywołał 
wietrzyk, prądy powietrza przyniosły nad Mithil smród rozkładu.
Zobaczyła, dlaczego Sunder i Hollian wybrali to miejsce. Niedaleko od brzegu 
rzekę 
częściowo przegradzała ławica piachu, na której mogli położyć Covenanta z dala 
od 
cuchnącej trawy.
Stonedownorzy przywiązali bezpiecznie tratwę, przenieśli Niedowiarka na piasek, 
podnieśli go do pionu i zostawili w ramionach Linden. Przytuliła go mocno, choć 
sama 
chwiała się na nogach ze zmęczenia. Sunder i Hollian pognali tymczasem na brzeg 
i zaczęli 
szukać skały. Wkrótce zniknęli jej z oczu.
Zebrawszy resztkę sił, Linden spojrzała na słońce.
Unosiło się nad horyzontem odziane w krwawą aureolę przywodzącą na myśl żagle 
statku 
zadżumionych. Z radością przy witała jego ciepło – musiała się ogrzać, pragnęła 
wyschnąć – 
lecz na widok owej korony jęknęła z bezsilnej odrazy. Położyła Covenanta na 
piasku, po 
czym usiadła obok niego, przyglądając się mu, jakby bała się zamknąć oczy. Nie 
wiedziała, 
jak szybko pojawią się roje owadów.
Sunder i Hollian wrócili podekscytowani. Napięcie między nimi nie zmalało, ale 
znaleźli 
coś, co było ważne dla obojga. Dźwigali razem wielki krzak, który wyrwali z 
korzeniami, 
jakby był bezcennym skarbem.
– Voure! – zawołała Hollian, gdy wtaszczyli roślinę na łachę. Blada skóra 
kobiety lśniła 
w promieniach słońca. – Sprzyjało nam szczęście. Voure jest nadzwyczaj rzadka.
Położyli krzak na piasku i natychmiast przystąpili do zrywania liści.
– Zaiste rzadka – mruknął Sunder. – Mądrość wymienia podobne nazwy, ale nigdy 
dotąd 
nie widziałem tej rośliny.
– Czy ma działanie lecznicze? – zapytała słabym głosem Linden.
W odpowiedzi eh-brand wręczyła jej garść liści. Były mięsiste jak gąbka. Z 
odłamanych 
ogonków skapywała przezroczysta ciecz. Linden skrzywiła twarz, poczuwszy ostrą 
woń.
– Natrzyj sokiem twarz i ramiona – poleciła Hollian. – Voure to potężny środek 
odstraszający owady.
Linden wytrzeszczała oczy, aż wreszcie jej zmysły potwierdziły prawdę słów eh-
brand. 
Dopiero wtedy jej usłuchała. Gdy sama wysmarowała się sokiem, zaczęła wcierać go 
w ciało 
Covenanta.
Sunder i Hollian zajęli się tym samym. Kiedy skończyli, skalennik schował resztę 
liści do 
plecaka.
– A teraz muszę zrobić, co tylko w mej mocy, by przywrócić zdrowie Półrękiemu – 
oznajmiła natychmiast eh-brand.
– On się nazywa Covenant – sprzeciwiła się słabo Linden. Słowo „Półręki” było 
dla niej 
imieniem nadanym przez Clave. Nie lubiła go.
Hollian zamrugała powiekami, jakby nie miało to dla niej znaczenia. Nie 
odpowiedziała 
na słowa Linden.
– Potrzebna ci moja pomoc? – zapytał Sunder. Znowu zachowywał dystans. Z 
jakiegoś 
powodu, którego Linden nie potrafiła zgłębić, Hollian budziła w nim irytację 
bądź strach.
Odpowiedź eh-brand była równie zwięzła.
– Nie sądzę.
– W takim razie wypróbuję skuteczność tej voure. – Podniósł się z miejsca. – 
Pójdę 
poszukać aliantha.
Ruszył szybko przed siebie, wydostał się na brzeg i oddalił się przez gnijącą 
trawę.
Hollian nie traciła czasu. Wydobyła spod szaty mały żelazny sztylecik oraz 
lianar. 
Przyklękła obok prawego barku Covenanta, położyła różdżkę na jego piersi i ujęła 
nożyk w 
lewą dłoń.
Słońce wysunęło się już zza horyzontu, rozsiewając zepsucie. Ostry zapach voure 
zdawał 
się jednak tworzyć tarczę chroniącą przed zgnilizną. Choć wielkie owady latały 
już, brzęcząc, 
we wszystkie strony, nie zbliżały się do ławicy. Linden pragnęła skupić się na 
podobnych 
sprawach. Nie miała ochoty patrzeć na krwawe rytuały eh-brand. Nie chciała być 
świadkiem 
ich niepowodzenia. Mimo to nie spuszczała spojrzenia z noża, zmuszała się do 
śledzenia jego 
ruchów.
Podobnie jak lewe przedramię Sundera, wewnętrzną stronę prawej dłoni Hollian 
pokrywała sieć starych blizn. Kobieta pociągnęła żelaznym ostrzem po skórze i po 
jej nagim 
nadgarstku spłynął strumyk ciemnej krwi.
Odłożyła sztylecik i ujęła w krwawiącą dłoń lianar. Poruszyła wargami, lecz nie 
wydała z 
siebie żadnego dźwięku.
Atmosfera wokół różdżki zgęstniała. Nagle z lianar buchnęły płomienie. Wzdłuż 
palców 
kobiety przebiegł ogień o barwie otaczającej słońce aureoli. Jej głos stał się 
słyszalną pieśnią, 
ale słowa były niezrozumiałe dla Linden. Płomienie rozjarzyły się jaśniej, 
pokryły dłoń 
Hollian i zaczęły zlizywać krew z jej nadgarstka.
Gdy śpiewała, z ognia strzeliły długie, delikatne odrośle przypominające wąsy 
czepne 
wisterii. Sięgnęły do piasku, przeszły przez wodę niczym pełne krwi żyły i 
wpełzły na brzeg, 
jakby poszukiwały miejsca, w którym mogłyby się zakorzenić.
Wzmocniona przez migotliwą sieć witek mocy, Hollian zaczęła śpiewać głośniej. 
Dotknęła lianar obrzękłego od jadu przedramienia Covenanta. Linden wzdrygnęła 
się 
instynktownie. Wyczuwała w ogniu zło, nienaturalną siłę Słonecznicy. Hollian 
czerpała moc 
z tego samego źródła co Sunder ze swym słonecznym kamieniem. Po chwili jednak 
przekonała się, że skutki ognia nie są szkodliwe. Hollian zwalczała truciznę 
trucizną. Gdy 
uniosła różdżkę, obrzęk zaczął już ustępować.
Przeniosła ostrożnie moc na czoło Covenanta i zaatakowała płomieniami szalejącą 
w jego 
głowie gorączkę.
Ciało Niedowiarka natychmiast zesztywniało, głowa odskoczyła do tyłu, a z gardła 
wyrwał się krzyk. W pierścieniu nastąpiła biała detonacja, która zasypała 
piaskiem obie 
kobiety i rzekę.
Nim Linden zdążyła zareagować, mięśnie Covenanta stały się zupełnie wiotkie.
Eh-brand opadła u jego boku. Ogień lianar zgasł, pozostawiając po sobie jasne, 
czyste, 
nienaruszone drewno. W chwili nie dłuższej niż uderzenie serca witki płomieni 
zniknęły, 
choć Linden wciąż miała przed oczyma ich obraz.
Podbiegła do Covenanta, żeby go zbadać. Dławił ją lęk. Gdy jednak go dotknęła, 
zaczerpnął głęboko tchu i zaczął oddychać, jak gdyby tylko spał. Sprawdziła jego 
tętno. Było 
wyraźnie wyczuwalne i mocne.
Zalała ją ulga. Mithil i słońce stały się dziwnie niewyraźne. Leżała na plecach 
na piasku, 
choć nie pamiętała, by się kładła. Lewą dłoń miała zanurzoną w wodzie. Ten 
chłodny dotyk 
wydawał się wszystkim, co powstrzymywało ją od płaczu.
– Czy już mu lepiej? – zapytała słabym głosem Hollian.
Linden nie odpowiedziała, ponieważ zabrakło jej słów.
Po chwili wrócił Sunder, z dłońmi pełnymi skarbojagód. Sprawiał wrażenie, że 
rozumie 
powody wyczerpania swych towarzyszek. Nachylił się bez słowa nad Linden i wsunął 
jej 
między wargi jagodę.
Przepyszny smak owocu przywrócił jej siły. Usiadła, przyjrzała się 
przyniesionemu przez 
Sundera zapasowi aliantha i wzięła należną sobie część. Jagody przywróciły jej 
siły, 
nadwątlone wysiłkiem włożonym w utrzymanie Covenanta przy życiu.
Hollian przyglądała się ze znużeniem i trwogą, jak Sunder spożywa swą część 
aliantha. 
Nie mogła się jednak zdobyć na dotknięcie jagód, które jej zaoferował.
Gdy Linden odzyskała siły, uniosła Covenanta do półsiedzącej pozycji, po czym 
zaczęła 
usuwać pestki z jagód i karmić chorego owocami. Podziałały niemal natychmiast. 
Wzmocniły 
jego oddech, poprawiły napięcie mięśni i nadały skórze zdrowszą barwę.
Linden popatrzyła znacząco na Hollian. Udzielenie pomocy Covenantowi pozbawiło 
eh-
brand bardzo wiele sił. Potrzebowała teraz pożywienia. A choć rozglądała się 
wokół uważnie, 
nie znalazła nic innego. Podjęła z drżeniem decyzję, wzięła w rękę jagodę i 
włożyła ją do ust. 
Po chwili nagryzła owoc.
Sama się zdziwiła własnym zachwytem. W jej oczach zalśniło zdumienie. Strach 
opadł z 
niej niby zrzucony płaszcz.
Linden westchnęła cicho, opuściła głowę Covenanta na piasek i położyła się obok 
niego.
Wędrowcy spędzili na ławicy większą część poranka, odzyskując siły. Potem, gdy 
obrzęk 
cofnął się z barku i zmienił barwę z czarnej na żółtą w fioletowe cętki, Linden 
uznała, że stan 
chorego pozwala na dalszą podróż, i znowu ruszyli z prądem Mithil.
Voure nadal chroniła ich przed owadami. Hollian zapewniała, że sok zachowa moc 
przez 
kilka dni. Linden uwierzyła w to, gdy przekonała się, że wciąż czuje bijący od 
siebie odór, 
choć ponad połowę dnia spędziła zanurzona w wodzie.
W krwawoczerwonym blasku zachodzącego słońca zatrzymali się na szerokim skalnym 
stoku ciągnącym się na północ od rzeki. Po wysiłkach minionych dni Linden niemal 
nie 
zauważyła niewygód wiążących się ze spaniem na kamieniu. Częścią swej 
świadomości 
zachowała jednak nadal więź z Covenantem. W środku nocy zdała sobie nagle 
sprawę, że 
wpatruje się w ostro zarysowany sierp księżyca. Niedowiarek siedział obok niej. 
Wydawał się 
nieświadomy jej obecności. Podszedł cicho do wody, by się napić.
Podążyła za nim, bojąc się, że doszło do nawrotu delirium. Na jej widok 
pozdrowił ją 
jednak skinieniem głowy i pociągnął za sobą w miejsce, gdzie mogli rozmawiać, 
nie 
przeszkadzając towarzyszom. Pozycja, w jakiej trzymał rękę, wskazywała, że jest 
obolała, ale 
sprawna. W słabym świetle trudno było dostrzec jego twarz, głos jednak brzmiał 
przytomnie.
– Co to za kobieta?
Linden stanęła obok niego, wpatrując się w mroku w jego oblicze.
– Nic nie pamiętasz?
– Pamiętam pszczoły. – Przeszył go szybki dreszcz – Tego furię. Nic poza tym.
Wysiłki, jakie włożyła w uratowanie jego życia, uczyniły ją bezbronną wobec 
niego. 
Towarzyszyła mu w krytycznej sytuacji i teraz miał do niej prawa, od których 
nigdy nie miała 
się uwolnić. Nawet uderzenia jej serca były jego własnością.
– Miałeś nawrót.
– Nawrót?
Spróbował zgiąć obolałą rękę.
– Użądliły cię pszczoły, co wywołało wstrząs. To było jak drugie ukąszenie węża 
w to 
samo miejsce, tylko gorsze. Myślałam... – Dotknęła mimo woli jego barku. – 
Myślałam, że z 
tego nie wyjdziesz.
– Kiedy to było?
– Półtora dnia temu.
– W jaki sposób... – zaczął, po czym zmienił zdanie. – I co stało się później?
– Oboje z Sunderem nie mogliśmy w żaden sposób ci pomóc. Nie przerwaliśmy 
podróży. 
– Zaczęła mówić szybko. – Poprzedniej nocy dotarliśmy do następnego stonedown. – 
Opowiedziała mu wszystko tak, jakby chciała jak najprędzej dotrzeć do końca. Gdy 
jednak 
spróbowała opisać moc pierścienia, przerwał jej.
– To niemożliwe – wyszeptał.
– Nic nie pamiętasz?
– Nic. Ale to zupełnie niemożliwe. Zawsze... zawsze potrzebowałem jakiegoś 
mechanizmu wyzwalającego. Bliskości jakiejś innej mocy. Takiej jak orcrest. To 
nigdy nie 
dzieje się spontanicznie. Nigdy.
– Może to był jeździec.
– Tak. – Z wdzięcznością uczepił się tej myśli. – Na pewno. – To berło. Jego 
rukh.
Powtarzał nazwę, którą mu podała, jakby niosła mu ukojenie.
Skinęła głową i ponownie podjęła opowieść.
Kiedy skończyła, wyraził niepewnie swą opinię.
– Mówiłaś, że byłem w delirium. Na pewno tak było... Nic nie pamiętam. Potem ten 
jeździec spróbował ruszyć do ataku. Nagle zdobyłem moc. – Jego ton świadczył, 
jak wielką 
wagę przywiązuje do tej sprawy. – Co ją przywołało? Nie powinienem być w stanie 
się 
obronić, jeśli byłem tak ciężko chory. Czy coś ci się stało? Albo Sunderowi...
– Nie.
Dzieląca ich ciemność nabrała nagle wielu znaczeń. Podjęła skrajne ryzyko, by 
utrzymać 
go przy życiu – i w imię czego? Gdy ogarnęły go delirium i moc, wiedział o niej 
tylko tyle, że 
go opuściła. Nawet w tej chwili nie zdawał sobie sprawy, jak drogo ją kosztował. 
Nie.
– Nic nam się nie stało. Nie o to chodzi – odparła, ledwie tłumiąc gorycz.
– A więc o co? – zapytał cicho.
– Powiedziałam ci, że Joan grozi niebezpieczeństwo. – Wzdrygnął się, lecz mimo 
to nie 
przestała mówić, zasypując go gradem słów. – To jedyne, co przyszło mi do głowy. 
Nie 
chciałeś ratować siebie ani mnie. Wciąż mnie oskarżałeś, że cię opuściłam. Na 
Boga – 
wychrypiała – służyłam ci pomocą od chwili, gdy zobaczyłam Joan. Służyłam ci 
pomocą, nie 
zważając na to, że możesz być szaleńcem. Gdyby nie ja, już byś nie żył. A mimo 
to nie 
przestawałeś mnie oskarżać i w żaden sposób nie mogłam do ciebie dotrzeć. 
Poruszyło cię 
dopiero imię Joan.
Sprawiła mu ból. Wyciągnął ku niej prawą dłoń, lecz cofnął się gwałtownie. W 
ciemności 
wydawało się, że nie ma oczu. Spoglądały na nią puste oczodoły, jakby go 
oślepiono. 
Spodziewała się, że zaprzeczy jej słowom, twierdząc, iż wielokrotnie starał się 
jej pomóc, 
często udzielał jej wszelkiego możliwego wsparcia. Stał jednak tylko bez ruchu, 
tak jak 
wtedy, gdy po raz pierwszy ujrzała go na Haven Farm, nie uginając się pod 
ciężarem 
niemożliwych do udźwignięcia brzemion. Gdy zaczął mówić, w jego głosie brzmiał 
gniew i 
dojmujący żal.
– Była moją żoną. Rozwiodła się ze mną, ponieważ zachorowałem na trąd. To było 
najgorsze ze wszystkiego, co mnie spotkało. Bóg wie, że popełniłem wiele 
zbrodni. 
Gwałciłem, zabijałem i zdradzałem. To jednak były moje uczynki i zrobiłem 
wszystko, co 
tylko mogłem, by odkupić swe winy. Ona potraktowała mnie tak, jakbym sam był 
zbrodnią. Z 
powodu tego, kim byłem, choroby, której nie mogłem zapobiec ani wyleczyć, tak 
jak nie 
mogę zapobiec ani wyleczyć własnej śmiertelności. Przerażałem ją. To było 
najgorsze. 
Dlatego, że sam w to wierzyłem. Sam tak traktowałem trąd. To dało jej prawa do 
mnie. 
Żyłem z tym przez jedenaście lat. Nie mogłem znieść myśli, że sam jestem 
wszystkiemu 
winien. Sprzedałem duszę, by spłacić ten dług, ale to nic nie pomogło. – Mięśnie 
jego twarzy 
skurczyły się gwałtownie na to wspomnienie. – Jestem trędowaty. Nigdy nie 
przestanę być 
trędowaty. Zawsze będę miał dług u Joan. To sięga zbyt głęboko, by można to 
zmienić 
świadomą decyzją.
Jego słowa miały smak krwi.
– Ale, Linden – kontynuował. Jego otwarte błaganie wzruszyło ją głęboko. – Ona 
jest 
moją byłą żoną. – Choć starał się zapanować nad głosem, słychać w nim było ton 
śmiertelnego lamentu. – Jeśli przeszłość może być jakąkolwiek wskazówką, nigdy 
już jej nie 
zobaczę.
Uczepiła się go spojrzeniem. Wezbrała w niej niepewność. Dlaczego miałby już nie 
zobaczyć Joan? W jaki sposób się sprzedał? Ile przed nią ukrywał? Jej 
bezbronność sprawiła 
jednak, że najważniejsze dla niej było inne pytanie.
– A czy chciałbyś ją jeszcze zobaczyć? – zapytała tonem tak spokojnym i 
obojętnym, jak 
tylko zdołała.
Dla jej wytężonego słuchu jego prosta odpowiedź miała wagę deklaracji.
– Nie. Rola trędowatego nieszczególnie mi odpowiada.
Odwróciła się, by nie zobaczył łez w jej oczach. Nie chciała aż tak się przed 
nim 
odsłaniać. Groziło jej, że się zatraci. Ulga okazała się jednak równie 
przejmująca jak miłość.
– Odpocznij trochę – rzuciła apatycznym głosem przez ramię. – Potrzebujesz tego.
Następnie wróciła do Sundera i Hollian, którzy leżeli rozciągnięci na skale, i 
dygotała 
przez długi czas.
Kiedy się obudziła, słońce już wzeszło, czerwone i posępne. Stos aliantha 
leżących obok 
plecaka Sundera świadczył, że stonedownorzy zdążyli już znaleźć żywność. 
Covenant i eh-
brand stali obok siebie, nawiązując znajomość. Sunder siedział w pobliżu. 
Wyglądał, jakby 
zgrzytał zębami.
Wstała. Całe ciało miała obolałe od leżenia na twardym podłożu, zignorowała to 
jednak. 
Odwracając wzrok od Covenanta, jakby się wstydziła, podeszła do rzeki, by umyć 
twarz.
Kiedy wróciła, Sunder podzielił już skarbojagody. Wędrowcy spożyli posiłek w 
milczeniu. Aliantha były pokarmem narzucającym ciszę. Linden nie potrafiła 
jednak 
odgrodzić się od aury roztaczanej przez jej towarzyszy. Covenant był równie 
sztywny jak na 
Haven Farm. Na delikatnych rysach Hollian widać było zakłopotanie przypominające 
nieco 
strach. A skalennika nie opuścił ponury nastrój – złość na eh-brand albo na 
siebie.
Czuła się przy nich zagubiona. Była odpowiedzialna za ich wszelkie dolegliwości 
i nie 
potrafiła w żaden sposób im zaradzić. Podtrzymując życie Covenanta, otworzyła 
drzwi, 
których teraz nie potrafiła zamknąć, choć poprzysięgła, że to uczyni. Mrucząc 
kwaśno do 
siebie, skończyła aliantha, rozsypała nasiona obok skały i zaczęła z uwagą 
przygotowywać 
się do wejścia do rzeki.
Hollian jednak nie potrafiła znosić swych cierpień w milczeniu. Po chwili 
zwróciła się do 
Niedowiarka:
– Mówisz, że mam się do ciebie zwracać Covenant, choć owo imię to zły omen i 
wypowiadam je z niepokojem. Niech będzie Covenant. Czy rozważyłeś, dokąd się 
udajesz? 
Skalennik i Linden Avery twierdzą, że pragniesz dotrzeć do Revelstone. Serce mi 
się wzdraga 
na tę myśl, ale jeśli taki jest twój zamiar, nie będę cię od niego odwodzić. 
Revelstone jednak 
leży tam. – Wskazała na północny zachód. – Sześćset i pięćdziesiąt mil stąd. Z 
Mithil nie jest 
nam już po drodze.
– Wiemy o tym, eh-brand – mruknął Sunder.
Zignorowała go.
– Może zdołalibyśmy zawędrować tam na piechotę, gdybyśmy mieli voure. – Zawahała 
się, zdając sobie sprawę, jak trudne jest to, co proponuje. – I bardzo dużo 
szczęścia.
Ani na chwilę nie spuszczała spojrzenia z twarzy Covenanta.
– To możliwe. – Jego ton świadczył, że podjął już decyzję. – Nie chcę jednak 
narażać się 
na ponowne ukąszenie. Tak czy inaczej, spędzimy jeszcze na rzece dzień czy dwa.
– Covenant. – Spojrzenie Hollian przepełniał ból. – Czy wiesz, co tam napotkasz?
– Tak. – Spojrzał jej prosto w twarz. – Andelain.
Andelain? Skrywana pasja, z którą wypowiedział tę nazwę, obudziła czujność 
Linden.
– Czy... – Hollian zwalczyła własny lęk. – Czy z własnej woli chcesz wejść do 
Andelain?
– Tak. – Zdecydowanie Covenanta było absolutne. Przyjrzał się jednak uważnie eh-
brand, 
jakby jej lęk go zaniepokoił. – Chcę je zobaczyć. Nim wyruszę do Revelstone.
Przeraziły ją te słowa. Odskoczyła od niego i zaczerpnęła gwałtownie tchu, 
próbując 
krzyknąć. Nie mogła jednak znaleźć wystarczającej ilości powietrza pod całym 
szerokim, 
porannym niebem.
– Jesteś szaleńcem. Albo sługą a-Jerotha, tak jak twierdzi Mądrość. – Zwróciła 
się w 
stronę Linden, a potem Sundera, błagając ich, by jej wysłuchali. – Nie możecie 
na to 
pozwolić. – Zaczerpnęła gwałtownie oddechu. – Nie możecie! – krzyknęła.
Covenant rzucił się na Hollian, wbił palce w jej ramiona i potrząsnął nią.
– Co jest złego w Andelain?
Hollian poruszyła ustami, nie potrafiła jednak znaleźć słów.
– Sunderze! – warknął Covenant.
– Jesteśmy dwieście i pięćdziesiąt mil od mej rodzinnej wioski – odparł 
beznamiętnie 
skalennik. – Nic nie wiem o tym Andelain.
Hollian zapanowała nad sobą z wysiłkiem.
– Covenant – rzekła rozgniewana. – Możesz jeść aliantha. Możesz sprzeciwiać się 
woli 
Clave. Możesz deptać Mądrość i rzucać wyzwanie samej Słonecznicy. Ale nie wolno 
ci wejść 
do Andelain.
– Dlaczego? – zapytał z groźbą w ściszonym głosie.
– To pułapka i ułuda! – jęknęła. – Plama na ciele Krainy. Rozciąga się przed 
oczyma, 
piękne i kuszące i wszystkich, którzy na nie spojrzą, wabi ku zgubie. 
Słonecznica nie ma tam 
wstępu!
– To niemożliwe! – warknął Sunder.
– Możliwe! – wydyszała Hollian. – Mówię prawdę. Choć mijają kolejne słońca, 
pozostaje 
nie zmienione, udając raj. – Uderzyła całą swą trwogą w Covenanta. – Wielu ludzi 
dało się 
podejść... opowieści o nich często się powtarza w całej tej okolicy. Nie chodzi 
mi jednak 
tylko o opowieści. Znałam czterech... czterech odważnych stonedownorów, którzy 
ulegli tej 
przynęcie. Doprowadzeni do rozpaczy swym losem, opuścili Kryształowe Stonedown, 
by 
poddać próbie historię o Andelain. Dwóch z nich weszło na jego obszar i nie 
wróciło. Dwóch 
pozostałych dotarło z powrotem do wioski, lecz obłęd szalał w nich niby grim na-
mhorama. 
Nic nie było w stanie złagodzić ich gwałtowności. Croft był zmuszony złożyć ich 
w ofierze. 
Covenant – błagała. – Nie idź tam. Czeka cię los straszliwszy, niż gdybyś 
wystawił się bez 
osłony na Słonecznicę. – Każde jej słowo wibrowało pewnością, szczerym strachem. 
– 
Andelain to profanacja duszy.
Odepchnął brutalnie eh-brand. Odwrócił się gwałtownie, ruszył w dół stoku i 
stanął na 
brzegu rzeki. Dygocząc, zaciskał i rozluźniał pięści.
Linden podeszła do niego, chcąc odwieść go od jego zamiaru. Wierzyła Hollian. 
Gdy 
jednak dotknęła jego ramienia, oniemiała pod wpływem ukrytej w nim gwałtowności.
– Andelain. – W jego głosie pobrzmiewała śmiertelna rozpacz i gniew. Bez 
ostrzeżenia 
odwrócił się w jej stronę, przeszywając ją wściekłym spojrzeniem. – 
Powiedziałaś, że służyłaś 
mi pomocą. – Jego szept był bardziej krwawy od wszelkich krzyków. – Pokaż, że to 
prawda. 
Cała reszta się nie liczy. Pomóż mi.
Nim zdążyła odpowiedzieć, zwrócił się w stronę Sundera i Hollian. Stonedownorzy 
wytrzeszczali na niego oczy, oszołomieni jego pasją. Słońce rozświetlało jego 
profil, 
przyciągając do niego uwagę.
– Andelain było ongiś sercem Krainy – powiedział, dławiąc się. – Muszę się 
dowiedzieć, 
co się z nim stało.
W następnej chwili znalazł się w wodzie i popłynął ze wszystkich sił w dół 
rzeki.
Linden pohamowała się. Nie ruszyła za nim. Niemożliwe, by utrzymał to tempo. 
Zdąży 
go dogonić. „Pomóż mi”. Jej zmysły potwierdzały, że Hollian mówi prawdę. W 
Andelain 
kryło się coś ohydnego. Prośba Covenanta była jednak ważniejsza niż wszelkie 
przeczuwane 
niebezpieczeństwa. Walcząc o jego życie, stała mu się bliska niczym kochanka. 
Cena, jaką za 
to płaciła, była dla niej niemożliwa do zniesienia, mogła jednak pomóc mu w inny 
sposób. 
Zwróciła się w stronę stonedownorów.
– Sunderze?
Skalennik przebiegł wzrokiem wzdłuż nurtu rzeki, po czym spojrzał na Hollian. 
Dopiero 
wtedy odpowiedział Linden.
– Eh-brand jest stonedownorką – zaczął. – Tak jak ja. Ufam jej strachowi. 
Związałem 
jednak swój los z ur-lordem. Będę mu towarzyszył.
Zaakceptowała jego decyzję prostym skinieniem głowy.
– Hollian?
Eh-brand sprawiała wrażenie niezdolnej do podjęcia decyzji, przed którą ją 
postawiono. 
Jej spojrzenie wędrowało po skale w poszukiwaniu odpowiedzi, których tam nie 
było.
– Czyż uratowana od jednego niebezpieczeństwa muszę zaraz narazić się na drugie? 
– 
wyszeptała z goryczą. Powoli jednak zebrała w sobie siłę, która poprzednio 
pozwoliła jej z 
godnością stawić czoło Croftowi i Sivitowi. – Mądrość ponad wszelką wątpliwość 
stwierdza, 
że Półręki jest sługą a-Jerotha.
– Mądrość jest w błędzie – odparła bez ogródek Linden.
– To niemożliwe! – Powietrze stało się gęste od strachu Hollian. – Gdyby Mądrość 
była 
fałszywa, jak mogłaby podtrzymywać życie?
Nieoczekiwanie do rozmowy wtrącił się Sunder.
– Eh-brand. – Jego głos był pełen napięcia, jakby natknął się na przeszkody bez 
żadnego 
ostrzeżenia czy przygotowania. – Linden Avery miała na myśli zupełnie inny 
rodzaj błędu. 
Dla niej wszystko, co wywodzi się ze Słonecznicy, jest złe.
Hollian wbiła w niego wzrok. Linden również przyglądała się mu poprzez zmrużone 
powieki. Gorąco pragnęła ruszyć już w drogę, lecz powstrzymywał ją skalennik, 
który starał 
się zaprowadzić ład we własnych uczuciach.
– Eh-brand – ciągnął, zgrzytając zębami. – Darzyłem cię dotąd niechęcią. Twa 
obecność 
jest dla mnie wyrzutem. Jesteś stonedownorką. Rozumiesz, co to znaczy, gdy 
skalennik 
zdradza rodzinną wioskę. Oskarżasz mnie, czy tego chcesz czy nie. Ponadto 
zazdroszczę ci 
twego położenia. Nie jesteś niczemu winna. Bez względu na to, jaką drogę 
wybierzesz, nikt 
nie może cię o nic oskarżyć. Dla mnie wszystkie drogi są drogami winy. 
Usprawiedliwieniem 
stał się dla mnie fakt, że jestem niezbędny dla ur-lorda i Linden Avery. Beze 
mnie nie 
zrealizują swych zamiarów. Jego wizja poruszyła me serce, a ocalenie tej wizji 
zależało ode 
mnie. Beze mnie dawno by już zginęli, a wraz z nimi jedyne czyste słowa piękna, 
jakie w 
życiu słyszałem. Czy tego chcesz czy nie, przez ciebie przestaję być niezbędny. 
Twa wiedza o 
Słonecznicy i o czekających nas niebezpieczeństwach z pewnością przerasta moją. 
W 
przeciwieństwie do mnie potrafisz uzdrawiać. Nigdy nikogo nie wykrwawiłaś. W 
twej 
obecności nie potrafię się uwolnić od poczucia winy.
– Sunderze – wydyszała Hollian. – Skalenniku. Takie wyrzuty do niczego nie 
prowadzą. 
Przeszłości nie sposób zmienić. Nic nie pozbawi cię usprawiedliwienia.
– Wszystko się zmienia – odparł z napięciem w głosie. – Ur-lord Thomas Covenant 
zmienia przeszłość na każdym kroku. W związku z tym... – uciął jej protest – 
...nie mam 
wyboru. Nie mógłbym znieść cofnięcia tych zmian. Ty jednak masz wybór i z uwagi 
na to, 
błagam cię, eh-brand, zgódź się służyć ur-lordowi. Może on wiele dać, lecz 
również bardzo 
wiele potrzebuje. Twoja pomoc jest więcej warta od mojej.
Podczas jego przemowy Hollian wpatrywała się w niego uważnie, nie znalazła 
jednak nic, 
co złagodziłoby jej strach.
– Ach – westchnęła Z goryczą. – Nie mam żadnego wyboru. Za mną czeka śmierć, a 
przede mną groza. To nie wybór. To udręka.
– Masz wybór! – krzyknął Sunder, niezdolny zapanować nad swą porywczością. – Ani 
śmierć, ani groza nie są dla ciebie nieuniknione. Możesz nas opuścić. Znajdź 
sobie nowy dom 
i nowych ludzi. Przez pewien czas nie będą ci ufać, ale to minie. Żadne 
stonedown nie złoży 
dobrowolnie w ofierze eh-brand.
Jego słowa zaskoczyły zarówno Hollian, jak i Linden. Stonedownorce coś takiego 
najwyraźniej w ogóle nie wpadło do głowy, Linden zaś nie rozumiała, dlaczego 
użył 
podobnego argumentu.
– Sunderze – zapytała po chwili namysłu. – Co właściwie chcesz osiągnąć?
– Przekonać ją. – Nie odrywał wzroku od Hollian. – Dobrowolny wybór jest 
pewniejszy 
od dokonanego pod przymusem. Potrzebna nam jej siła. Obawiam się, że bez niej 
nie 
dotrzemy do Revelstone.
Linden starała się go zrozumieć.
– Chcesz mi powiedzieć, że nagle zapragnąłeś tam wyruszyć?
– Muszę to zrobić – odparł. Zwracał się jednak do eh-brand. – Nie zostało mi już 
nic 
innego. Muszę odnaleźć wyjaśnienie kłamstw Mądrości. To w jej imię, przez 
wszystkie 
pokolenia żyjące pod Słonecznicą, jeźdźcy przelewali krew. Trzeba zażądać od 
nich prawdy.
Linden skinęła głową, po czym przeniosła uwagę na Hollian. Eh-brand przyjęła 
jego 
argumenty i zaczęła szukać odpowiedzi.
– Już same tylko aliantha dały mi powód, by zwątpić w Mądrość – rzekła po chwili 
powoli, cały czas spoglądając mu w oczy. – A Sivit na-mhoram-wist pragnął mojej 
śmierci, 
choć każdy potrafiłby dostrzec, że jestem bardzo użyteczna dla Kryształowego 
Stonedown. 
Jeśli podążysz za ur-lordem Thomasem Covenantem w imię prawdy, będę ci 
towarzyszyła. – 
Natychmiast zwróciła się w stronę Linden. – Ale nie wejdę do Andelain. Tego ode 
mnie nie 
oczekujcie.
Linden zaakceptowała to zastrzeżenie.
– Zgoda. Ruszajmy.
Zbyt długo już przebywała z dala od Covenanta. We wszystkich mięśniach czuła 
skurcz 
niepokoju o niego. Zatrzymała ją jednak jeszcze jedna sprawa.
– Sunderze – powiedziała powoli. – Dziękuję ci.
Jej wdzięczność wyraźnie go zdumiała. Po chwili jednak odpowiedział bez słowa, 
pochylając głowę. Ten gest był oznaką wzajemnego zrozumienia.
Linden zostawiła plecak i tratwę stonedownorom, wskoczyła do wody i popłynęła za 
Covenantem.
Znalazła go leżącego na piaszczystej mierzei za zakrętem rzeki. Wyglądał na 
zmęczonego 
i opuszczonego, jakby nie spodziewał się jej przybycia. Gdy jednak wyszła na 
brzeg, usiadła 
obok niego i strząsnęła wodę z oczu, dostrzegła ulgę, którą częściowo skrywały 
rekonwalescencja i potargana broda.
– Jesteś sama?
– Nie. Zaraz przypłyną. Sunder ją przekonał.
Nie odpowiedział. Wsparł głowę na kolanach i schował w nich twarz, jakby nie 
chciał 
przyznać, jak wielką poczuł ulgę.
Po chwili pojawili się Sunder i Hollian. Wkrótce wszyscy ponownie ruszyli razem 
w dół 
rzeki. Covenant płynął z nurtem w milczeniu, cały czas wpatrując się przed 
siebie. Linden 
również zachowywała ciszę, starając się odzyskać resztki utraconej prywatności. 
Czuła się 
straszliwie odsłonięta, jakby każde rzucone od niechcenia słowo czy lekkie 
dotknięcie mogło 
się przebić do granic jej tajemnic. Nie potrafiła wrócić do dawnej 
niezależności. Przez cały 
dzień czuła wiszącą nad nią groźbę słońca plag. Miała wrażenie, że jej życie 
składa się z 
zagrożeń, przed którymi nie potrafi się obronić.
Wreszcie, późnym popołudniem, rzeka zaczęła toczyć swe wody prosto na wschód, a 
w 
wyglądzie okolicy, przez którą płynęła, zaszła dramatyczna zmiana. Przed nimi po 
obu 
stronach wznosiły się strome wzgórza przypominające równoważące się 
przeciwieństwa. Te 
na prawym brzegu były skaliste i jałowe – pustkowie podobne do panującego pod 
słońcem 
pustyni. Linden natychmiast dostrzegła, że zawsze były martwe, a ich suchości 
nigdy nie 
złagodziło słońce płodności. Jakaś pradawna, dotycząca tylko tego obszaru 
katastrofa 
pozbawiła je zdolności podtrzymywania życia, nim jeszcze spadła na nie 
Słonecznica.
Wzgórza po lewej stanowiły jednak ich całkowite zaprzeczenie. Wszystkie jej 
nerwy 
przeszył szok wywołany mocą, z jaką sięgały ku jej zmysłom.
Na północ od Mithil ciągnął się kwitnący obszar nie tknięty przez napięcie czy 
zło. Gaje 
wiązów i gildenów znaczące jego granicę były naturalnej wysokości i sprawiały 
całkiem 
normalne wrażenie. Ich wzrostu nie przyśpieszyło słońce płodności, a słońce plag 
nie zżarło 
ich mocnego drewna i czystego soku. Trawa, tworząca rozległą murawę ciągnącą się 
od 
samego brzegu, była usiana nieskazitelnymi aliantha, amarylkami i jaskrami. Od 
owych 
wzgórz wiał upajający powiew, wiecznie smakowity i dziewiczy.
Granica owego obszaru była ostra i wyraźna, jak narysowana na ziemi linia, za 
którą 
kończyła się Słonecznica, a zaczynało piękno. Na brzegu, niczym znak i strażnik 
wzgórz, rósł 
stary dąb, sękaty i posępny. Porastające go długie całuny przestępu przypominały 
płaszcz 
mocy. Jego starczego majestatu nie umniejszyły pustynia ani zgnilizna. 
Odstraszał bądź też 
witał, zależnie od stanu ducha tych, którzy się zbliżali.
– Andelain – wyszeptał ochrypłym głosem Covenant, jakby chciał zaśpiewać, lecz 
nie był 
w stanie uwolnić się od skurczu w gardle. – Och, Andelain.
Hollian jednak wpatrywała się we wzgórza z bezgraniczną odrazą, Sunder zaś 
spoglądał 
na nie spode łba, jak gdyby stanowiły zagrożenie, którego nie potrafił 
zidentyfikować.
Linden również nie umiała podzielać zachwytu Covenanta. Andelain działało na nią 
jak 
wcielony w Krainę smak aliantha. Odsłaniało się przed jej szczególną bystrością 
z 
intensywnością wizji. Było niebezpieczne jak lekarstwo, które mogło wyleczyć 
bądź zabić, 
zależnie od umiejętności podającego je lekarza.
Czuła się rozdarta między strachem a pożądaniem. Słonecznica wywierała na nią 
zbyt 
osobisty wpływ. Ponadto sama za bardzo się odsłoniła, pomagając Covenantowi. 
Pragnęła 
piękna tak mocno, jakby jej dusza konała z jego braku. Strach Hollian był jednak 
w pełni 
przekonujący. Działanie Andelain, które czuła na twarzy, były nieubłagane jak 
proroctwo. 
Pojmowała intuicyjnie, że wzgórza pozbawiłyby ją własnego ja równie niezawodnie 
jak 
najstraszliwsze zło. Nie umiała określić siły tego lekarstwa. To niemożliwe, by 
zwykłe 
drzewa i trawa emanowały tak wielką mocą! Już w tej chwili toczyła nieustanną 
walkę z 
szaleństwem. Hollian wspominała, że Andelain doprowadza ludzi do obłędu.
Nie – powtarzała sobie. – Tylko nie to. Błagam.
Linden i jej towarzysze zgodzili się bez słowa, że spędzą noc na pustkowiu po 
drugiej 
stronie rzeki, naprzeciwko wielkiego dębu. Spadło na nich osobliwe zaklęcie, 
które zamknęło 
ich w sobie. Covenant, pogrążony w transie, wpatrywał się w blask zdrowia. 
Odraza Hollian 
nie słabła jednak, a Sunder przygarbił się w sposób świadczący o braku zaufania. 
Linden 
natomiast nie mogła oderwać zmysłów od martwoty południowych wzgórz. Tutejsze 
pustkowie przypominało rzucany przez Andelain cień, konsekwencję mocy. Miała 
wrażenie, 
że dowodzi ono zasadności jej lęku.
Wczesnym wieczorem Hollian skaleczyła dłoń czubkiem sztylecika i za pomocą krwi 
przywołała do swego lianar bladozielony płomień. Kiedy skończyła, zapowiedziała, 
że 
jutrzejszy ranek przyniesie słońce płodności. Linden jednak zatopiła się w swych 
obawach i 
niemal jej nie słyszała.
– Nie idę z tobą – oznajmiła Covenantowi, gdy wszyscy wstali z pierwszym 
brzaskiem.
Panujący jeszcze mrok nie ukrył jego zaskoczenia.
– Nie idziesz? Dlaczego?
– Linden, masz szansę zakosztować czegoś innego niż choroba – zaczął nalegać, 
gdy nie 
odpowiedziała mu natychmiast. – Słonecznica głęboko cię zraniła. Andelain 
potrafi cię 
uleczyć.
– Nie. – Chciała okazać nieugiętość, lecz wspomnienie matki i oddechu starca 
osłabiło jej 
panowanie nad sobą. Łączyła ją z Covenantem choroba, ale nigdy nie miała jego 
siły. – Ono 
tylko wydaje się zdrowe. Słyszałeś Hollian. W jego wnętrzu kryje się coś 
rakowatego.
Straciłam już zbyt wiele.
– Rakowatego? – zapytał. – Czy opuścił cię twój wzrok? To jest Andelain.
Nie mogła patrzeć w jego posępne oczy.
– Nic nie wiem na temat Andelain. Nie potrafię go przeniknąć. Jest zbyt potężne. 
Nie 
jestem w stanie dłużej tego wytrzymać. Mogłabym tam postradać zmysły.
– Mogłabyś je tam odzyskać – odparł z pasją w głosie. – Wciąż mówię o walce ze 
Słonecznicą i pewnie nie wiesz, czy powinnaś mi wierzyć. Gdzieś tam kryje się 
odpowiedź. 
Andelain opiera się Słonecznicy. Nawet ja to widzę. Ona nie jest wszechpotężna. 
To 
oczywiste, że w Andelain jest moc – ciągnął pełen gniewu i przekonania. – Musi 
tam być. My 
jednak potrzebujemy mocy. Musimy się dowiedzieć, jak udaje mu się zachować 
czystość. 
Rozumiem Hollian. Nawet Sundera. To Słonecznica uczyniła ich tym, czym są. Jest 
okrutna i 
straszliwa, ale można ją zrozumieć. Świat pełen trędowatych nie potrafi 
natychmiast zaufać 
komuś, kto ma zdrowe nerwy. Ale ty jesteś lekarzem. Walka z chorobami to twój 
zawód. 
Linden. – Zacisnął dłonie na jej ramionach, zmuszając ją, by spojrzała na niego. 
Jego 
spojrzenie było ponure i posępne. Stawiał jej bezlitosne żądanie, jakby był 
przekonany, że 
każdy może dokonać tego, co on. Jakby nie pamiętał, że zawdzięcza jej życie, że 
cała jego 
demonstracja zdecydowania czy odwagi spełzłaby już dawno na niczym bez jej 
pomocy. – 
Chodź ze mną.
Bez względu na tę arogancję pragnęła spełnić jego życzenie. Wspomnienie o jadzie 
było 
jednak zbyt wyraźne, by mogła je znieść. Musiała odzyskać siły.
– Nie mogę. Boję się.
Wściekłość w jego spojrzeniu przypominała żal. Spuściła wzrok.
– Wrócę za dwa albo trzy dni – obiecał słabym głosem. – Tak pewnie będzie 
lepiej. 
Drętwota ma swoje zalety. Zapewne nie będę aż tak wrażliwy na to, co się tam 
kryje. Kiedy 
się zjawię, zdecydujemy, co robić dalej.
Skinęła obojętnie głową. Puścił ją.
Wschodziło już słońce, odziane w szmaragdowe giezło. Gdy Linden uniosła głowę, 
Covenant wszedł już do rzeki i popłynął ku Andelain, jakby wszystko było dla 
niego 
możliwe. W falach, które wywoływał, odbijało się zielonkawe światło. Jad nadal w 
nim był.
Część II
Wizja
12. Wzgórza Andelain
Gdy Thomas Covenant minął sędziwy dąb i zagłębił się w Andelain, jakaś 
zasmucona, 
okaleczona część jego jaźni pozostała z Linden. Wciąż czuł się osłabiony po 
ataku pszczół i 
nie chciał być sam. Mimo woli, niemal podświadomie, zaczął na niej polegać. 
Łączyły go z 
nią liczne więzy. Niektóre z nich znał: jej odwagę i pomoc, gotowość do 
podejmowania 
ryzyka w jego imię. Innych jednak nie potrafił nazwać. Czuł się z nią niemal 
fizycznie 
połączony, nie wiedział jednak dlaczego. Odmawiając wyruszenia z nim, wzbudziła 
w nim 
strach.
Część tych obaw pochodziła od jego towarzyszy. Bał się, że pod pięknem Andelain 
odkryje coś ropiejącego. Zbyt długo już jednak był trędowaty i za dobrze znał 
podstępność 
choroby. Tego typu lęk mógł tylko zwiększyć jego determinację. Główną przyczyną 
owego 
lęku było odrzucenie go przez Linden, myśl o tym, co może oznaczać jej decyzja.
Większa część jego nadziei pochodziła od niej. Skutki jego poprzedniego 
zwycięstwa w 
Krainie nadwerężyło zwątpienie. Nie potrafił się pozbyć dręczącego przekonania, 
że kupując 
bezpieczeństwo dla Joan, sprzedał się Wzgardliwemu, wyrzekł się wolności, od 
której 
zależała skuteczność w walce ze złością. Czuł nóż, który wbił się wówczas w jego 
pierś, i 
zdawał sobie sprawę, że może przegrać. „Pierwotna magia nie jest już dla mnie 
groźna. Z 
własnej, nieprzymuszonej woli dasz mi do ręki białe złoto”. Z Linden sprawy 
miały się 
jednak inaczej. Wybrał ją starzec, który kiedyś powiedział mu: „Bądź wierny”. Po 
ich 
wezwaniu lord Foul niczym nie zdradził, że pragnął jej obecności, czy nawet o 
niej wiedział. 
A od tej chwili dowiodła, że ma wielkie możliwości. Pod narzuconą sobie maską 
twardości 
była piękna. Jakże mógłby nie ufać takiej kobiecie?
Teraz jednak odrzuciła Andelain. Zdawało się to świadczyć, że jego nadzieja była 
zamkiem na piasku, a jej nieugięta wola stanowiła raczej oznakę tchórzostwa niż 
odwagi.
Rozumiał podobne postawy. Był trędowaty, a trędowatych uczyły tchórzostwa 
wszelkie 
możliwe zagrożenia czające się na świecie. Po tej decyzji rozumiał ją jeszcze 
lepiej. Był 
jednak sam, a wiele okrutnych doświadczeń nauczyło go, jak niewiele może 
osiągnąć w 
pojedynkę. Nawet zwycięstwo, jaką jego moc osiągnęła w starciu z lordem Foulem, 
nic by 
mu nie dało bez wsparcia i śmiechu Słonego Serca Pianościgłego.
Dlatego wspinając się po wiodącym do Andelain stoku, miał wrażenie, że zmierza 
ku 
odarciu z bliskości i nadziei, a być może również odwagi, po którym może się już 
nie 
podnieść.
Na szczycie wzgórza zatrzymał się, by pomachać do towarzyszy. Nie odpowiedzieli 
mu 
jednak. Nie patrzyli na niego. Sprawili mu tym ból, poczuł bowiem, że celowo 
odwrócili się 
do niego plecami.
Zawsze jednak dochowywał wierności swym smutkom, a Kraina stała się dla niego 
rozdzierającym, nieutulonym żalem. Poszedł do Andelain, ponieważ potrzebował 
zdrowia, 
mocy i wiedzy, by móc podjąć próbę odzyskania tego, co utracono.
Nastrój szybko mu się jednak poprawił. Przecież był w Andelain, które wspominał 
równie 
czule jak najlepszych przyjaciół z Krainy. Tutejsze powietrze – rześkie jak 
wieczna wiosna – 
przesłaniało nawet chryzoprazową otoczkę słońca. W jego blasku nie widział nic 
poza 
obfitością piękna. Bujna trawa, po której stąpał, była zielona jak beryl, usiana 
świeżymi 
klejnotami rosy. Na północ i wschód od niego ciągnęły się lasy. Rozłożyste 
gildeny pieściły 
wiaterek szerokimi, złotymi liśćmi; majestatyczne wiązy zwracały się ku lazurowi 
nieba niby 
książęta; delikatne jak filigran wierzby zapraszały go gestami gałęzi w swój 
uzdrawiający 
serce cień. Wokół zdrowych pni murawę zdobiły kwiaty: niezliczone stokrotki, 
orliki i 
eleganckie forsycje. Nad wszystkim unosiła się atmosfera nieskalanego, pełnego 
życia piękna, 
jakby właśnie tu i nigdzie indziej przetrwała kwintesencja zdrowia, czysty dar 
natury 
pozwalający uśmierzyć ból duszy.
Jedząc po drodze aliantha, zbiegając susami z długich zboczy, a od czasu do 
czasu 
podskakując jak szalony z radości, Thomas Covenant zapuszczał się szybko w głąb 
Andelain.
Uspokajał się stopniowo, dostrajał do niezmąconej harmonii wzgórz. Wśród gałęzi 
śpiewały ptaki. Między drzewami przemykały leśne zwierzątka. Nie niepokoił ich w 
żaden 
sposób. Gdy już pokonał pewien dystans, spijając chciwie kordiał Andelain, 
wrócił myślami 
do swych towarzyszy – Hollian i Sundera. Był już teraz pewien, że wśród wzgórz 
nie ma nic 
rakowatego. Nie skrywało się tu żadne śmiercionośne zło. Sama myśl o tym stała 
się dla 
niego niewyobrażalna. Jednocześnie jednak jaskrawość tego, co widział, czuł i 
kochał, 
ułatwiała mu zrozumienie stonedownorów.
Byli jak trędowaci. Wszyscy mieszkańcy Krainy byli jak trędowaci. Padli ofiarą 
Słonecznicy, zła, którego nie sposób było wyleczyć ani przed nim uciec. 
Wyrzutkami 
odgrodzonymi od piękna świata. W takich warunkach trzeba było zapłacić wysoką 
cenę za 
zdolność przetrwania. Nic pod słońcem nie było dla trędowatego groźniejsze niż 
tęsknota za 
życiem, towarzystwem i nadzieją, których pozbawiła go choroba. Podatność na nią 
prowadziła do rozpaczy i pogardy dla siebie, do przekonania, że status wyrzutka 
jest 
zasłużony. Że stanowi godziwą karę za chorobę, której z pewnością sam jest 
winien.
Jeśli patrzeć na to w ten sposób, Andelain było żywym usprawiedliwieniem 
Słonecznicy. 
Kraina nie przypominała go, ponieważ jej mieszkańcy nie zasługiwali na piękno, 
lecz na karę. 
Co innego mogli pomyśleć, jeśli mieli jakoś wytrzymać ubóstwo swego życia? Jak 
wszyscy 
trędowaci, byli zmuszeni pogodzić się z własną nędzą. Dlatego Sunder nie 
potrafił zaufać 
niczemu, czym nie władała Słonecznica, Hollian zaś była przekonana, że Andelain 
przywiedzie ją do zguby. Nie mieli wyboru.
Żadnego wyboru. Dopóki nie przekonają się, że Słonecznica nie jest całą prawdą 
ich 
życia. Dopóki Covenant nie znajdzie sposobu, by ich wyzwolić.
Był gotowy poświęcić wszystko, co miał, i wszystko, czym był, by umożliwić 
Sunderowi, 
Hollian i Linden wolną od lęku wędrówkę po Andelain.
Cały dzień szedł bez chwili odpoczynku. Nie potrzebował go. Aliantha uleczyły 
skutki 
działania jadu, czyste strumienie sprawiały, że czuł się jak nowo narodzony, a 
każdy nowy 
widok stawał się dla niego posiłkiem o ostrym, przepysznym smaku. Słońce dawno 
już zaszło 
w pełnym splendorze, nim poczuł się zmęczony. Nie mógł się zatrzymać. Szedł 
wciąż przed 
siebie, w kierunku północno-wschodnim, aż wreszcie półmrok przeszedł w noc, a 
gwiazdy 
uśmiechnęły się do niego z otchłani niebios, dotrzymując mu towarzystwa.
Ciemność była jednak jeszcze młoda, gdy Covenanta zatrzymał słaby, 
żółtopomarańczowy blask, przebijający się między drzewami niby ognisty miecz. 
Nie 
próbował się do niego zbliżyć. Powstrzymały go wspomnienia. Stał milczący i 
pełen czci, gdy 
płomień sunął ku niemu. Kiedy był tuż obok, wydał z siebie piękny, czysty ton 
przywodzący 
na myśl delikatny, kryształowy dzwoneczek.
Następnie zakołysał się w powietrzu przed Covenantem, który zgiął się w niskim 
pokłonie, albowiem był to jeden z duchów Andelain – płomień nie większy niż jego 
dłoń, 
który tańczył wyprostowany, jakby ciemność była niewidzialnym knotem. Opadł w 
dół, a 
potem się podniósł, w ślad za kłaniającym się Niedowiarkiem. Gdy oddalił się 
powoli w 
powietrzu, Covenant podążył za nim. Owa poświata chwytała go za serce. Widok 
duchów 
Andelain budził w nim dojmujący żal. Oddałby wszystko, by móc się od niego 
wyzwolić. 
Pewnego razu zginęły całe ich dziesiątki, ponieważ zabrakło mu mocy, by je 
uratować.
Wkrótce pojawił się drugi duch, a za nim następne. Gdy szedł, otaczały go 
tańczącym 
kręgiem, jasnym i strzelistym. Światło prowadziło go, wędrował więc wprost przed 
siebie, 
jakby znał drogę, aż wreszcie nad wschodnimi wzgórzami wzeszedł wąski sierp 
księżyca.
W końcu duchy przywiodły go na wysoki pagórek, pozbawiony drzew, lecz gęsto 
porośnięty trawą. Kuranty roztopiły się w donośniejszej muzyce. Samo powietrze 
stało się 
pieśnią, w rytm której gwiazdy tańczyły swego gawota, a każde źdźbło trawy było 
jedną z nut 
harmonii. Pieśń była surowa, choć spokojna. Krył się w niej zadawniony smutek, 
który 
Covenant rozumiał. Duchy pozostały u podstawy wzgórza, formując wokół niego 
obszerny 
krąg, Niedowiarka muzyka niosła jednak w górę, ku szczytowi.
Wtem w pieśni pojawiły się słowa, tak wyraźne, że nie sposób byłoby ich 
kiedykolwiek 
zapomnieć. Były smutne i odważne. Gdyby Covenant nie był tak głęboko oczarowany, 
mógłby się rozpłakać.
Andelain, zamknąłem cię w zaklęciu mym ułomnym,
Gdy las i łąkę pochłania zagłada.
Zasmuca mnie zielony listek i pąk pęczniejący,
Kwiat delikatny bezradnie opada.
Choć moc mej dłoni coraz bardziej schnie,
W obliczu Ziemi wznoszę Prawa miecz.
Andelain, piastuję cię na mej śmiertelnej piersi;
Wierny, odrzucam wolę Wzgardliwego.
Lecz zdradza mnie sen i spoczynek, ból też jest zdradziecki,
Brzemię nadmierne kruszy moje męstwo.
Drwiąco nade mną Słonecznica dmie,
A wokół mnie i we mnie piękno mrze.
Andelain, zmagałem się z utratą i z pragnieniem,
Choć Wzgardliwego moc zetrzeć mnie zdolna,
A łupem zła jest serca mego każde zawahanie,
Niemiłosierną rozsiewając trwogę.
Moc ma wysycha, w krąg się wzbija pył,
Przez łzy mej wizji płyną rzeki krwi.
Andelain, o przebacz mi, bo przegram ze zmagania
I doby twej zagłady nie przeżyję,
Wzgardliwego potędze wydany nieubłaganej.
Lecz póki jeszcze dobiega głos czysty
Twojej zieleni, za drzew dumny cień
W obliczu Ziemi wznoszę Prawa miecz.
Stopniowo za muzyką Covenant ujrzał śpiewaka.
Mężczyzna był wysoki i silny, od stóp do głów spowity w najbielszy z jedwabi. W 
dłoni 
jak laskę dzierżył sękatą gałąź. Głowę zdobiła mu korona melodii. Muzyka 
wypływała z 
zarysów postaci niczym fosforyzujące strumienie. Pieśń była utkana z samej mocy. 
Dzięki 
niej ogarniał całą noc własną dłonią.
Na jego twarzy nie było oczu ani nawet ich śladów. Choć zmienił się bardzo przez 
dziesięć lat czy trzydzieści pięć stuleci, które upłynęły, odkąd Covenant 
ostatnio go widział, 
sprawiał wrażenie, że w ogóle się nie postarzał.
Niedowiarek zapragnął gwałtownie uklęknąć, oparł się jednak temu zamiarowi. 
Czuł, że 
gdyby mu teraz uległ, jego samoponiżeniu nie byłoby końca. Zachował spokój wobec 
monumentalnej, białej muzyki przybysza. Czekał.
– Thomasie Covenant, czy mnie znasz? – zanucił po chwili poważnym tonem 
mężczyzna.
Covenant poczuł jego bezokie spojrzenie.
– Jesteś Hile Troy.
– Nie. – Pieśń była nieubłagana. – Jestem Caer-Caveral, Pan Puszczy z Andelain. 
W całej 
Krainie jestem ostatnim przedstawicielem swego rodzaju.
– Tak – odparł Covenant. – Pamiętam. Uratowałeś mi życie pod Kolosem Upadku, po 
tym jak opuściłem Morinmoss. Sądzę, że w Morinmoss również ty mnie ocaliłeś.
– Nie ma już Morinmoss. – Melodię Caer-Caverala przepełniły rozpacz i ból. – 
Kolos 
padł.
Nie ma Morinmoss? Nie ma lasów? Covenant zapanował nad sobą, powstrzymał płacz.
– Czego ode mnie żądasz? Uczynię wszystko.
Pan Puszczy nucił jeszcze przez chwilę, nim mu odpowiedział.
– Thomasie Covenant, czyś widział Andelain? – zaśpiewał wreszcie.
– Tak – potwierdził, tłumiąc uczucia. – Widziałem.
– Jest ostatnią twierdzą Prawa w całej Krainie. Dzięki swej mocy utrzymuję tu w 
całości 
jego tkaninę. Gdy wreszcie padnę, a paść muszę, albowiem nadal jestem Hile 
Troyem i 
nadejdzie dzień, gdy nie będę mógł odmówić złożenia w ofierze własnej siły, z 
otchłani owej 
klęski nie będzie odwrotu. Nastanie ostatni wiek Ziemi i nic już jej nie zbawi.
– Wiem. – Zaciskał szczęki. – Wiem.
– Thomasie Covenant – śpiewał wysoki mężczyzna. – Żądam od ciebie wszystkiego i 
niczego. Nie przywołałem cię tu dziś po to, aby cię o coś prosić, lecz po to, by 
wręczyć ci 
dary. Spójrz! – Zatoczył szeroki krąg laską, rozsiewając po trawie muzykę. 
Niedowiarek 
zobaczył ich wśród melodii, jakby byli wcieleniem pieśni. Bladosrebrni, jak 
utkani ze światła 
księżyca, choć księżyc nie miał takiego blasku, stanęli przed nim. Srebrzysta 
poświata bijąca 
od Caer-Caverala rozświetlała ich, jakby Pan Puszczy tworzył ich z własnego 
ognia.
Przyjaciele Covenanta.
Wielki lord Mhoram o mądrym, pogodnym spojrzeniu i chytrym uśmieszku.
Elena, córka Leny, owoc gwałtu, również były wielki lord, piękna i namiętna. 
Córka 
Covenanta i omalże jego kochanka.
Bannor z gwardii krwi, promieniujący równowagą, kompetencją i zdrowym 
rozsądkiem, 
których nic nie było w stanie go pozbawić.
Słone Serce Pianościgły, znacznie przewyższający pozostałych – tak jak 
wszystkich 
śmiertelników – wzrostem, wesołością i czystością ducha.
Covenant gapił się na nich przez muzykę, jakby nadchodził kres wytrzymałości 
jego 
duszy. Z piersi wyrwał mu się jęk. Ruszył ku przyjaciołom, wyciągając ręce, by 
ich objąć.
– Stój!
Zamarł w miejscu na rozkaz Pana Puszczy, nim zdołał pokonać dzielącą ich 
odległość. 
Wszystkie jego mięśnie ogarnął bezruch.
– Nic nie rozumiesz – zaśpiewał Caer-Caveral łagodniejszym tonem. – Nie możesz 
ich 
dotknąć, albowiem nie mają ciała. To zmarli. Prawo Śmierci zostało złamane i nie 
sposób go 
odtworzyć. Twoja obecność w tym miejscu przebudziła ich ze snu, gdyż wszyscy, 
którzy 
przychodzą do Andelain, spotykają tu swych zmarłych.
Nie mogę dotknąć... Po tak długim czasie? Łzy spłynęły mu po policzkach, gdy 
jednak 
Caer-Caveral zwolnił go z uścisku, nie próbował już zbliżyć się do widm.
– To mnie zabija. Czego chcecie? – rzekł, niemal dławiąc się z żalu.
– Ach, ukochany – odparła szybko Elena czystym, nieodpartym głosem, którego 
wspomnienie przeszywało go tak wielkim bólem – to nie jest czas na żałobę. Nasze 
serca 
radują się tym, że możemy cię ujrzeć. Nie chcieliśmy sprawić ci bólu, lecz 
pobłogosławić swą 
miłością. I wręczyć ci dary, takie, na jakie pozwala Prawo.
– To są słowa prawdy – dodał Mhoram. – Raduj się razem z nami, nikt bowiem nie 
odbierze nam radości, którą czujemy na twój widok.
– Mhoramie – łkał Covenant. – Eleno. Bannorze. Och, Pianościgły!
Głos Pana Puszczy zadudnił niby grzmot.
– Oto, dlaczego ludzie znajdują w Andelain obłęd. Nie można tego przeciągać. 
Thomasie 
Covenant, dobrze się stało, że twoi towarzysze nie przyszli tu z tobą. Mężczyzna 
i kobieta z 
Krainy załamaliby się na widok swych zmarłych. A kobieta z twego świata 
przywołałaby tu 
złowrogie widma. Musimy wręczyć ci dary, dopóki nie opuszczą cię rozum i odwaga.
– Dary? – Głos Covenanta drżał z tęsknoty. – Dlaczego... Jak...
Pragnął tak wielu rzeczy, że nie potrafił wymienić wszystkich.
– Ach, przyjacielu, wybacz nam – rzekł Mhoram. – Nie możemy odpowiadać na żadne 
pytania. Tak mówi Prawo.
– Tak jak w przypadku zmarłego Kevina, którego przywołanie złamało Prawo Śmierci 
– 
wtrąciła Elena – odpowiedzi zmarłych mszczą się na pytających. Nie chcemy 
skrzywdzić cię 
swymi odpowiedziami, ukochany.
– Zresztą nie potrzebujesz żadnych odpowiedzi. – Pianościgły śmiał się radośnie. 
– 
Potrafisz sobie poradzić z każdym pytaniem.
Pianościgły! Łzy paliły twarz Covenanta niby krew. Klęczał teraz, choć nie 
przypominał 
sobie, by padał na kolana.
– Dość tego – zanucił Pan Puszczy. – Już zaczyna słabnąć. – Wdzięcznie i 
majestatycznie 
podszedł do Niedowiarka. – Thomasie Covenant, nie powiem, czego szukasz, ale 
umożliwię 
ci odnalezienie tego. – Dotknął laską czoła Covenanta, rozpalając w jego umyśle 
biały ogień 
muzyki. – Wiedza jest w tobie, choć nie potrafisz jej dojrzeć. Gdy jednak 
nadejdzie czas, 
znajdziesz sposób, by zrobić użytek z mego daru.
Pieśń ucichła, nie pozostawiając po sobie nic poza niejasnym przeczuciem 
możliwości.
Caer-Caveral odsunął się i do Covenanta podszedł bezgłośnie wielki lord Mhoram.
– Ur-lordzie i Niedowiarku – zaczął łagodnym tonem – mój dar dla ciebie to rada. 
Gdy 
już zrozumiesz, na czym polega potrzeba Krainy, będziesz musiał ją opuścić, 
albowiem nie 
ma w niej tego, czego szukasz. W przeciwnym razie nie odnajdziesz jedynego słowa 
prawdy. 
Ostrzegam cię jednak: nie daj się oszukać tej potrzebie. To, czego szukasz, nie 
jest tym, czym 
się wydaje. Na koniec będziesz musiał wrócić do Krainy.
Odszedł, nim Covenant zdążył go poprosić, by powiedział coś więcej.
Jego miejsce zajęła Elena.
– Ukochany – powiedziała z pełnym uczucia uśmiechem – przypadł mi w udziale 
obowiązek wyjawienia ci przykrej prawdy. Sprawy mają się tak, jak się tego 
obawiałeś. 
Kraina utraciła moc zaradzenia twej chorobie, Wzgardliwy zniszczył bowiem dużo 
wspaniałych rzeczy. Dlatego wielce żałuję, że kobiecie, która ci towarzyszy, 
zabrakło odwagi, 
by przyjść tu z tobą, jako że dźwigasz ciężkie brzemię. Nie nadszedł jednak 
jeszcze czas, by 
stawiła czoło samej sobie. Dbaj o nią, ukochany, by na koniec mogła uleczyć nas 
wszystkich.
Wtem jej głos nabrał ostrzejszego tonu. Pobrzmiewało w nim echo dzikiej 
nienawiści, 
która skłoniła ją do złamania Prawa Śmierci.
– Muszę ci przekazać jeszcze jedno. Kiedy nadejdzie czas i będziesz musiał 
stanąć do 
walki ze Wzgardliwym, znajdziesz go pod Górą Gromu, w Kiril Threndor, gdzie 
urządził 
sobie siedzibę.
Eleno – jęknął Covenant. – Wciąż mi nie wybaczyłaś i nawet o tym nie wiesz.
Po chwili podszedł do niego Bannor. Charakterystyczna dla Haruchai twarz 
gwardzisty 
krwi była niewzruszona i nieprzejednana.
– Niedowiarku, nie mam dla ciebie żadnego daru – powiedział bezbarwnym głosem. – 
Powiem ci tylko jedno: ocal mój lud. Jego los to koszmar. W zamian za to będzie 
ci wiernie 
służył.
Wreszcie zbliżył się Pianościgły. Covenant zobaczył, że gigant nie jest sam.
– Drogi przyjacielu – zaczął wesoło. – Przypadł mi w udziale zaszczyt wręczenia 
ci 
bezcennego daru. Spójrz!
Wskazał na swego towarzysza. Covenant natychmiast zauważył, że postać ta nie 
jest 
jednym ze zmarłych. Odziana była w krótką szarą tunikę. Pod spodem całą skórę od 
czubka 
głowy aż po stopy miała czarną jak przestrzeń między gwiazdami. Kształty miała 
piękne i 
silne, lecz włosy czarne, takie same zęby i dziąsła, a pozbawione źrenic oczy 
barwy 
najgłębszej nocy. Wydawało się, że przybysz w ogóle nie zauważa zmarłych, Pana 
Puszczy 
ani Covenanta. Jego puste spojrzenie kierowało się w nicość.
– Oto Vain – oznajmił Pianościgły – ostatnie nasienie ur-podłych. – Covenant 
wzdrygnął 
się na wspomnienie tych stworzeń, gigant jednak mówił dalej: – Jest 
ukoronowaniem 
wszystkich pokoleń ich programu hodowli. Jako twój przyjaciel błagam cię, byś 
przyjął go na 
swego towarzysza. Nie będzie dla ciebie miły, gdyż nic nie mówi i służy jedynie 
swemu 
celowi. Jest to jednak wspaniały cel i należy zrobić wszystko, by go osiągnął. 
Twórcy Vaina 
zawsze byli biegli w mądrości, choć wielce udręczeni, i kiedy dojdzie do 
ostateczności, on 
przynajmniej nie zawiedzie. Powiedziałem, że służy jedynie swemu celowi. Po to 
jednak, byś 
zgodził się go przyjąć, ur-podli ukształtowali go tak, że raz można wydać mu 
rozkaz. Tylko 
raz, ale modlę się, by to wystarczyło. Gdy znajdziesz się w potrzebie i nie 
będzie żadnej innej 
pomocy, powiedz do niego: „Nekhrimah, Vain”, a usłucha cię. Thomasie Covenant. 
Mój 
drogi przyjacielu. – Pianościgły nachylił się nad nim w błagalnym geście. – W 
imię Gorących 
Popiołów, gdzie zostałem pochłonięty i narodziłem się na nowo, proszę cię, byś 
przyjął ten 
dar.
Covenant ledwie mógł się powstrzymać przed zarzuceniem mu rąk na szyję. Nauczył 
się 
głębokiego strachu przed ur-podłymi i wszystkimi ich dziełami. Pianościgły 
jednak był jego 
przyjacielem i w imię tej przyjaźni poświęcił życie.
– Tak. Zgadzam się – wyrzekł ochryple.
– Dziękuję.
Gigant odetchnął i oddalił się.
Na chwilę zapadła cisza. Światło duchów rozjarzyło się blado. Zmarli stali bez 
ruchu niby 
posągi dawnej potęgi i bólu. Pieśń Caer-Caverala nabrała charakteru trenu. W 
łunie jego 
blasku pojawiły się karmazynowe języki. Covenant poczuł nagle, że jego 
przyjaciele zaraz 
odejdą. Serce natychmiast zabiło mu mocniej. Pragnął odnaleźć słowa, w których 
mógłby 
wyrazić swą miłość do nich.
Pan Puszczy ruszył ku niemu, lecz powstrzymał go wielki lord Mhoram.
– Jeszcze jedno słowo – rzekł do Covenanta. – Muszę ci to powiedzieć, choć wiele 
ryzykuję. Przyjacielu, niebezpieczeństwo grożące Krainie nie jest takie jak 
ongiś. Lord Foul 
działa na nowe sposoby, siejąc zniszczenie, a odpowiedzią na jego zło nie jest 
walka. 
Powiedział ci, że jesteś jego wrogiem. Pamiętaj, że zawsze próbował wprowadzić 
cię w błąd. 
Unikanie jego pułapek na nic się nie zda, zawsze bowiem kryją się za nimi 
następne, a życie i 
śmierć zrosły się ze sobą zbyt ściśle, by można je było rozdzielić. Trzeba je 
jednak 
zrozumieć, by można było nad nimi zapanować. Kiedy... – wahał się przez chwilę – 
...kiedy 
dojdziesz do krytycznego punktu i nie znajdziesz żadnego innego wyjścia, 
pamiętaj o 
paradoksie białego złota. Sprzeczność niesie ze sobą nadzieję.
Nadzieję? – krzyknął Covenant. – Mhoramie! Czy nie wiesz, że przegram?
W następnej chwili pieśni Niedowiarek zasnął w gęstej trawie.
13. Nasienie Demondim
Kiedy się obudził, czuł na twarzy swędzenie. Plecy rozgrzało mu słońce późnego 
poranka.
Uniósł głowę. Nadal znajdował się na szczycie wzgórza, na którym spotkał się z 
Caer-
Caveralem i zmarłymi. Zewsząd otaczało go Andelain, otwierające się ku słońcu 
niby kwiat. 
Patrzył jednak na drzewa i niebo obojętnie. Wzgórza na jakiś czas przestały na 
niego 
wpływać. W jego duszy było zbyt wiele popiołów, by mógł się wzruszyć.
Pamiętał minioną noc bardzo wyraźnie. Zachował z niej wszystko poza poczuciem 
realności.
Trwało to jednak tylko chwilę. Kiedy usiadł i przyjrzał się najbliższemu 
otoczeniu, 
zobaczył Vaina.
Jego widok upewnił go, że wszystko wydarzyło się naprawdę.
Nasienie Demondim stało w takiej samej swobodnej pozycji, jak nocą, nie 
zwracając na 
nic uwagi. Covenanta po raz drugi uderzyła fizyczna doskonałość Vaina. Kończyny 
miał 
gładkie i silne, a jego ciała nie szpeciła żadna skaza. Mógłby być 
wyidealizowaną rzeźbą. 
Niczym nie zdradzał, by zauważył, że Covenant się obudził. Ręce zwisały mu 
swobodnie, 
lekko zgięte w łokciach, jakby był gotowy do wszelkiego czynu, lecz nie 
przebudzony jeszcze 
do życia. Jego piersi nie poruszał oddech, powieki nie mrugały, a oczy były 
nieruchome.
Covenant wspomniał powoli pozostałe otrzymane dary. Nie rozumiał ich znaczenia, 
lecz 
realność Vaina uspokajała go w pewnym stopniu. Uznał go za zapowiedź tego, że 
reszta 
podarunków okaże się równie namacalna.
Szukając uwolnienia od poczucia utraty, wstał i zwrócił się ku Vainowi.
– Pianościgły twierdził, że nie mówisz. Czy to prawda? – zapytał, przyjrzawszy 
się 
czarnej postaci.
Vain nie zareagował. Jego wargi rozciągały się w dwuznacznym uśmiechu, ale 
bezdenna 
otchłań mahoniowych oczu nic nie wyrażała. Równie dobrze mógłby być ślepy.
– No dobrze – mruknął Covenant. – Nie mówisz. Mam nadzieję, że cała reszta 
również 
okaże się prawdą. Nie chcę poddawać tego próbie. Powstrzymam się przed 
wydawaniem ci 
rozkazu tak długo, jak tylko będzie to możliwe. Jeśli ci ur-podli kłamali... – 
Zmarszczył brwi, 
usiłując zgłębić tajemnicę swego towarzysza, lecz intuicja nic mu nie 
podpowiedziała. – 
Może Linden potrafi mi coś o tobie powiedzieć.
Czarne oczy Vaina nie poruszyły się.
– Mam też nadzieję, że mówienie do ciebie nie wejdzie mi w nawyk – warknął po 
chwili 
Covenant. – To śmieszne.
Czując się trochę głupio, popatrzył na słońce, chcąc określić kierunek, po czym 
zaczął 
schodzić ze wzgórza, by wrócić do przyjaciół.
Nasienie Demondim podążało kilka kroków za nim. Vain poruszał się tak, jakby 
dawno 
już zapamiętał całą przestrzeń i więcej nie potrzebował poświęcać jej uwagi. 
Choć był 
całkowicie materialny, jego krokom nie towarzyszył żaden dźwięk. Nie 
pozostawiały też 
wgłębień na trawie.
Covenant wzruszył ramionami i skierował się na południowy zachód przez wzgórza 
Andelain.
W południe, gdy pochłonął już tyle aliantha, że można by to nazwać ucztą, zaczął 
odzyskiwać radosny nastrój. Andelain dało mu znacznie więcej niż tylko 
wytchnienie dla 
oczu i uszu czy pociechę po tym, co utracił. Lord Foul pozbawił go 
najwspanialszej 
przyjemności towarzyszącej jego poprzednim pobytom tutaj – zdolności wyczuwania 
zdrowia: dotykalnego ośrodka, kryjącego się we wszystkim, co wokół było żywe i 
zielone. 
Wzgórza sprawiały jednak wrażenie, że rozumieją jego niedolę i świadomie starają 
się 
zaprezentować to, co mogło przynieść mu radość. Powietrze wypełniało pstre 
ptactwo. Trawa 
łagodziła jego kroki, dzięki czemu przy każdym ruchu kolana i uda przenikała 
energia. 
Aliantha karmiły go, aż wszystkie mięśnie przesyciła witalność.
W ten sposób Andelain przeobraziło jego żałobę, przetworzyło ją w twardą jak 
granit 
konieczność. Bez lęku myślał o czekających go niebezpieczeństwach, bez strachu 
czy gniewu 
złożył nieodwołalną przysięgę, zapewniającą, że Andelain nie zginie, że będzie 
go bronił, 
dopóki starczy mu sił, a jego serce nie przestanie bić.
Po południu natknął się na strumień, który płynął spokojnie po pokrywającym dno 
czystym piasku. Zatrzymał się, by się wykąpać. Wiedział, że nie zdąży wrócić do 
towarzyszy 
przed zachodem słońca, więc się nie spieszył. Zdjął ubranie i wyszorował się od 
stóp do głów 
piaskiem. Po raz pierwszy od wielu dni poczuł się czysty.
Vain stał nieruchomo na brzegu, jakby był przytwierdzony do tego miejsca. W 
przypływie figlarnego nastroju Covenant bez ostrzeżenia spryskał nasienie 
Demondim wodą. 
Kropelki zalśniły na obsydianowej skórze, po czym spłynęły. Nie okazał żadnych 
oznak 
świadomości.
Ognie piekielne, mruknął Covenant. Zasępił się pod wpływem nagłego przeczucia. W 
niemal ponurym nastroju wziął się do prania ubrania.
Wkrótce znowu ruszył w drogę. Vain podążał za nim.
Zamierzał wędrować bez chwili odpoczynku, aż dotrze do doliny Mithil i swych 
towarzyszy. Noc jednak była bezksiężycowa, a gwiazdy nie dawały zbyt wiele 
światła. Gdy z 
nieba zniknął ostatni poblask zmierzchu, Covenant postanowił się zatrzymać.
Przez pewien czas miał kłopoty z zaśnięciem. Jego spokój mącił bezimienny lęk. 
Vain 
stał nieruchomo niczym posąg ciemności, zapowiadając nieokreślone 
niebezpieczeństwa. Ur-
podły – warknął Niedowiarek. Nie mógł zaufać ur-podłemu. Byli nasieniem 
Demondim, 
jedną ze starożytnych ras Krainy. Od tysiącleci służyli lordowi Foulowi. Te 
plugawe stwory 
niejeden raz atakowały Covenanta. Bezokie i krwiożercze, pożarły dziesiątki 
duchów 
Andelain, gdy nie miał w sobie mocy. Nie potrafił uwierzyć, że ur-podli, którzy 
dali Vaina 
Pianościgłemu, mówili prawdę.
Powietrze i trawa Andelain działały jednak jak eliksir, łagodząc jego 
nieuzasadniony 
niepokój. Wreszcie zasnął.
Obudził się i ruszył przed siebie w niosącym uniesienie blasku wschodzącego 
słońca. 
Tęsknota i żal źle wpłynęły na jego nastrój. Nie miał ochoty opuszczać Andelain. 
Nie 
pozwolił jednak, by spowolniło to jego marsz. Niepokoił się o towarzyszy. Na 
długo przed 
południem wspiął się na ostatnie wzgórza wznoszące się nad Mithil.
Dotarł do doliny leżącej zbyt daleko na wschód. Stary dąb rosnący na granicy 
Andelain 
znajdował się w odległości półtorej mili albo i więcej na prawo od niego. Ruszył 
dziarskim 
krokiem w jego stronę wzdłuż szczytów wzgórz. Uważnie wypatrywał przyjaciół.
Gdy jednak zbliżył się do majestatycznego drzewa, nigdzie nie zobaczył Linden, 
Sundera 
ani Hollian.
Zatrzymał się i rozejrzał po jałowej okolicy położonej po drugiej stronie 
Mithil, w 
poszukiwaniu swych towarzyszy. Pustkowie zajmowało większy obszar, niż mu się 
zdawało. 
Pragnął znaleźć się w Andelain tak niecierpliwie, że nie zwracał uwagi na 
otoczenie. Teraz 
ujrzał, że ogołocona skała i martwy łupek ciągną się dość daleko na południe i 
jakieś trzy mile 
na zachód. Na tym spustoszonym terenie nic nie rosło. Rozciągał się przed nim 
jak kamienny 
trup. Jego granice zarastało jednak bujne zielsko słońca płodności. Dwa jego 
okresy bez 
przedzielającego je interwału słońca pustyni, które oczyściłoby grunt, sprawiły, 
że 
opustoszały obszar wyglądał jak martwa wyspa oblężona przez zieleń.
Nigdzie nie widział śladu po Linden i stonedownorach.
Zbiegł ze zbocza. Rzucił się płasko do wody i przedostał przez Mithil na 
południowy 
brzeg. Po chwili znalazł się w miejscu, gdzie pożegnał się z Linden.
Zapamiętał je dokładnie. Wszystkie szczegóły się zgadzały. To było tutaj, tutaj!
– Linden! – Jego krzyk zabrzmiał słabo na skalnym pustkowiu i przepadł bez echa 
w 
otaczającej je dżungli. – Linden!
Nie dostrzegał żadnych śladów świadczących, że kiedykolwiek tu była, że w ogóle 
miał 
jakichś towarzyszy.
Zielony diadem słońca przypominał wzgardliwy uśmieszek. Na chwilę Covenant ze 
strachu zapomniał o wszystkim. Przekleństwa, których nie był w stanie 
wypowiedzieć, 
rozbijały się o paraliżujące go osłupienie. Jego przyjaciele zniknęli. Zostawił 
ich i pod jego 
nieobecność coś im się stało. Drugi jeździec? Nie miał ich kto obronić! Co ja 
zrobiłem? Walił 
w otępieniu jedną pięścią o drugą, wpatrując się w nieodgadnione oczy Vaina.
Wstrząsnął nim ich widok.
– Byli tutaj! – warknął, jakby nasienie Demondim próbowało temu zaprzeczyć. 
Przebiegł 
przez niego dreszcz, który przerodził się w zimną wściekłość. Przeszukał 
okolicę. – Nie 
opuścili mnie. Coś zmusiło ich do ucieczki. Albo ich pojmano. Nie zostali zabici 
ani 
poważnie zranieni. Nigdzie nie widać krwi.
Zauważył wysoki stos głazów i wdrapał się na niego, nie zważając na zawroty 
głowy. 
Stanął na nim niepewnie i skierował wzrok na drugi brzeg rzeki, ku okalającym 
Andelain 
równinom. Nie zdołał jednak nic zobaczyć przez monstrualny gąszcz. Zaginieni 
mogli się 
znajdować w zasięgu jego głosu, a mimo to nie byłby w stanie ich ujrzeć. 
Odwrócił się i 
wpatrzył w ciągnące się na południu i zachodzie pustkowie. Było usiane głazami i 
tak 
tajemnicze, że mogły się tam kryć niezliczone niebezpieczeństwa.
– Linden! – krzyknął. – Sunderze! Hollian!
Jego głos przepadł bez echa. Nikt mu nie odpowiedział.
Nie wahał się ani chwili. Kierowała nim konieczność. Zszedł z rumowiska i wrócił 
na 
miejsce, w którym po raz ostatni widział Linden. Po drodze zbierał kamyki, z 
których ułożył 
na skalnym podłożu strzałę skierowaną ku sercu pustkowia, by jego towarzysze 
wiedzieli, 
dokąd się udał, gdyby tu wrócili. Następnie ruszył we wskazanym kierunku.
Vain podążał za nim niby wcielony cień.
Covenant szedł szybko i niecierpliwie, przeszukując wzrokiem okolicę, jak 
podczas 
WKS. Chciał odnaleźć to, co spowodowało zniknięcie jego przyjaciół, bądź też 
paść tego 
ofiarą. Kiedy już pozna naturę niebezpieczeństwa, będzie wiedział, jak się mu 
przeciwstawić. 
Dlatego nie próbował się ukrywać. Oczy miał szeroko otwarte, mknąc desperacko po 
skałach 
i łupku, jak człowiek szukający zagłady.
Przebiegł trzy mile przez pustkowie, nim się zatrzymał, by ponownie się 
zastanowić nad 
wyborem kierunku. Dyszał ciężko z wysiłku, choć Vain stał obok niego tak, jakby 
był tu od 
zawsze – nieruchomy jak kamień. Przeklinając jego obojętność albo własną 
śmiertelność, 
odnalazł pochyłą skalną iglicę i wdrapał się na nią, by rozejrzeć się po 
otoczeniu.
Z jej szczytu wypatrzył brzegi długiego kanionu, który ciągnął się w odległości 
około 
półtorej mili na zachód od niego. Natychmiast postanowił ruszyć w tamtą stronę, 
jako że 
wąwóz stanowił jedyny wyróżniający się obiekt w okolicy.
Zbyt szybko ześliznął się z iglicy. Kiedy wylądował, stracił równowagę i runął 
na ziemię 
przed Vainem.
Gdy się podniósł, obu ich otaczało czterech mężczyzn.
Byli wyżsi i szczuplejsi od stonedownorów. Mieli na sobie szaty o barwie skał, 
które 
Covenant nauczył się kojarzyć z woodhelvenninami. Ich stroje były jednak 
zaniedbane, a w 
oczach lśniła gorączka przemocy. Trzech dzierżyło długie kamienne maczugi, 
czwarty zaś 
uzbrojony był w nóż. Unosząc groźnie broń, ruszyli jednocześnie naprzód.
– Ognie piekielne – mruknął Covenant. Podświadomie wykonał dłońmi odpędzające 
zły 
urok gesty. – Piekło i szatani.
Vain spoglądał na nieznajomych, jakby byli zupełnie nieistotni.
Ich twarze wykrzywiały się w grymasie złości. Covenant jęknął. Czy każdy 
człowiek w 
Krainie chciał go zabić? Był jednak zbyt rozgniewany, żeby się cofnąć.
– Gdzie Linden? – warknął gwałtownie, chcąc zaskoczyć woodhelvenninów.
Po twarzy najbliższego z nich przemknął wyraz zrozumienia. W następnej chwili 
jeden z 
intruzów rzucił się do ataku. Covenant wzdrygnął się, lecz pozostali nie ruszyli 
się z miejsca. 
Mężczyzna skoczył w stronę Vaina i zadał mu potężny cios maczugą w głowę.
Kamień rozprysnął się na kawałki. Napastnik krzyknął głośno i cofnął się, 
trzymając się 
za łokcie.
Vain poruszył głową, jakby chciał nią skinąć. Nie zareagował na cios choćby 
mrugnięciem czarnych powiek. Atak nie wyrządził mu żadnej krzywdy i nie wywołał 
żadnego odzewu.
Pozostali mężczyźni zareagowali zdumieniem i niepewnością, które przeszły w 
strach. W 
następnej chwili runęli naprzód z zaciekłością zrodzoną z przerażenia.
Covenant nie miał czasu na zdziwienie. Miał do wykonania zadanie i nie zamierzał 
ginąć 
w taki sposób. Nim napastnicy zdążyli postąpić dwa kroki, rozpostarł ręce i z 
całą 
gwałtownością krzyknął:
– Stać!
Powietrze zadrżało od jego głosu. Woodhelvenninowie zatrzymali się.
– Wysłuchajcie mnie! – wychrypiał. – Nie jestem waszym wrogiem i nie chcę, 
żebyście 
mnie zatłukli za niewinność! – Mężczyzna z nożem zamachał nim na próbę. Covenant 
wskazał go palcem. – Mówię poważnie! Jeśli chcecie nas pojmać, nie będziemy się 
opierać. 
Nie musicie nas zabijać.
Dygotał, lecz mimo to ostry, rozkazujący ton jego głosu powstrzymał napastników.
Mężczyzna, który rozpoznał imię Linden, zawahał się, po czym ujawnił, że jest 
przywódcą grupy.
– Jeśli spróbujecie stawiać opór – zapowiedział z napięciem w głosie – całe 
Woodhelven 
Mocokamienia powstanie, by was zabić.
– Nawet by mi się nie śniło opierać – odparł Covenant z goryczą w głosie. – 
Macie 
Linden. Chcę być razem z nią.
Rozgniewany i pełen podejrzeń przywódca spróbował spojrzeć Covenantowi w oczy, 
musiał jednak spuścić wzrok. Wskazał maczugą w stronę kanionu.
– Tam.
– Tam – mruknął Covenant. – Proszę bardzo.
Odwrócił się plecami do woodhelvennina i pomaszerował we wskazanym kierunku.
Przywódca wydał warknięciem rozkaz. Człowiek, którego bolały ręce, przebiegł 
obok 
Niedowiarka. Z pewnością znał skaliste pustkowie na pamięć, gdyż trasa, którą 
wybrał, była 
prosta i dobrze wydeptana. Szybciej, niż Covenant się spodziewał, wprowadzono go 
do 
skalnej szczeliny wiodącej do kanionu. Schodzili stromo w dół, aż wreszcie 
znaleźli się na 
dnie.
Zaskoczyła go głębokość wąwozu. Przypominał on gardziel. Skały na górze 
wyglądały 
jak mroczne zęby malujące się na tle nieba. Covenant odnosił wrażenie, że 
wszędzie w cieniu 
ścian czają się nieprzewidziane niebezpieczeństwa. Zawahał się na chwilę, musiał 
jednak 
odnaleźć towarzyszy. Gdy prowadzono go ku domostwom woodhelven, przyglądał się 
wszystkiemu, co mógł zobaczyć, w poszukiwaniu informacji i nadziei.
Natychmiast uderzyło go podobieństwo łączące wioskę z ludźmi, którzy go 
schwytali. 
Woodhelven Mocokamienia było niechlujne. Jego mieszkańcy byli pierwszymi nie 
dbającymi 
o porządek ludźmi, których spotkał w Krainie. Ziemię wokół domów pokrywały 
odpadki, a 
szaty wieśniaków wyglądały tak, jakby nie przejmowali się oni ich wyglądem, czy 
nawet 
dziurami. Wielu było brudnych i sprawiało wrażenie maltretowanych, bez względu 
na fakt, że 
niewątpliwie odżywiali się dobrze. Budynki były w podobnym stanie. Ich drewniane 
konstrukcje były zasadniczo solidne. Wznosiły się na masywnych palach, które 
chroniły je 
przed strumieniami wody przepływającej przez kanion podczas słońca deszczu. 
Szkielet 
składał się z masywnych kłód, ściany jednak zbudowano po partacku. Ze wszystkich 
stron 
widniały w nich dziury, a wiodące ku drzwiom drabiny miały połamane szczeble i 
powyginane boki.
Covenant ze zdumieniem i narastającym lękiem patrzył na pogrążone w nieładzie 
skupisko chat. Jak to możliwe?, zastanawiał się. W jaki sposób tak nieostrożni 
ludzie mogą 
się uchronić przed Słonecznicą?
Pod innymi względami nie sprawiali jednak wrażenia nieostrożnych. W 
spoglądających 
na niego oczach tliła się osobliwa mieszanka wojowniczości i strachu. Dziwnie 
przypominali 
mu Droola Skalnego Robaka, jaskiniowego upiora, którego pożądanie Złoziemnego 
Kamienia 
doprowadziło do niemal śmiertelnego wyniszczenia.
Zaprowadzono go do największego i najsolidniejszego z domostw.
– Skalenniczko! – zawołał przywódca. Po kilku chwilach z budynku wyłoniła się 
kobieta, 
która zeszła po drabinie, by obejrzeć Covenanta i Vaina. Była wysoka, a w jej 
ruchach 
wyczuwało się połączenie władzy i desperacji. Szata, którą miała na sobie, była 
jaskrawoszmaragdowej barwy – po raz pierwszy zobaczył tu jaskrawy strój – i nie 
było w niej 
dziur. Kobieta nosiła ją jednak niedbale. Włosy miała straszliwie rozczochrane. 
Widać było, 
że płakała. Jej oblicze było ciemne i obrzmiałe, naznaczone śladami łez.
Zdziwił się nieco, że spotkał w woodhelven skalenniczkę. W dawnych czasach 
ludzie 
kamienia i ludzie drewna nie wymieniali się wiedzą. Już przedtem jednak napotkał 
dowody 
na to, że podobne podziały utraciły znaczenie. Po klęsce lorda Foula wioski z 
pewnością 
przez długi czas utrzymywały ze sobą bliskie kontakty. Dlatego w Kryształowym 
Stonedown 
wychowano eh-brand, która używała drewna, a w Woodhelven Mocokamienia władzę 
sprawowała skalenniczka.
– Brannilu? – powiedziała, zwracając się do przywódcy.
Ten szturchnął Covenanta w bark.
– Skalenniczko – zaczął oskarżycielskim tonem – ten człowiek wypowiedział imię 
nieznajomej, która towarzyszyła stonedownorom. Jest Półrękim – dodał ponuro. – 
Ma biały 
pierścień.
Spojrzała na dłoń Covenanta. Gdy ponownie skierowała wzrok na jego twarz, w jej 
oczach zapłonął dziki ogień.
– Na Mocokamień! – warknęła. – Jeszcze wyrównamy z nimi rachunki.
Wydała rozkaz gwałtownym ruchem głowy, po czym odwróciła się i ruszyła w stronę 
domu.
Covenant zareagował z opóźnieniem. Wygląd kobiety i wzmianka o jego 
przyjaciołach 
oszołomiły go na chwilę. Szybko jednak rozjaśniło mu się w głowie.
– Zaczekaj! – krzyknął do skalenniczki.
Zatrzymała się.
– Brannilu, czy użył wobec ciebie jakiejś mocy? – warknęła przez ramię.
– Nie, skalenniczko – padła odpowiedź.
– A więc nie ma żadnej. Jeśli będzie się opierał, ogłusz go ciosem w głowę.
Wróciła sztywnym krokiem do domu i zamknęła za sobą drzwi.
Mężczyźni natychmiast złapali Covenanta za ramiona, powlekli go ku innemu domowi 
i 
cisnęli na drabinę. Nie mogąc odzyskać równowagi, padł na szczeble. Kilku 
woodhelvenninów natychmiast zmusiło go do wejścia na górę i przepchnęło przez 
drzwi z 
taką brutalnością, że wylądował na przeciwległej ścianie.
Vain podążył za nim. Nikt go nie dotknął. Wspiął się po drabinie z własnej woli, 
jakby 
nie chciał się rozstawać z Covenantem.
Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Zawiązano je kawałkiem pnącza.
– Niech to piekło – mruknął Niedowiarek. Osunął się po ścianie i usiadł na 
drewnianej 
podłodze, by się zastanowić.
Składająca się tylko z jednej izby chata była właściwie szopą. Przez szczeliny w 
ścianach 
i podłodze można było widzieć, co dzieje się na zewnątrz. W niektórych miejscach 
drewno 
wyglądało na zbutwiałe ze starości. Każdy, kto miał siłę w rękach lub nóż, 
mógłby się stąd 
wydostać. Wolność jednak nie była dla niego w tej chwili najpilniejszą sprawą. 
Chciał 
odnaleźć Linden, a także Sundera i Hollian. Ponadto nie miał noża i nie wierzył 
we własne 
siły.
Zastanawiał się chwilę, czy nie wykorzystać jedynego rozkazu, jaki mógł wydać 
Vainowi, odrzucił jednak ten pomysł. Sytuacja nie była jeszcze aż tak 
rozpaczliwa. Jakiś czas 
obserwował wioskę przez dziury w ścianach, patrząc, jak popołudniowe cienie 
wydłużają się 
wraz z zapadaniem wieczoru. Nie znalazł jednak odpowiedzi na żadne ze swych 
pytań. 
Rudera przygnębiała go. Czuł się jak więzień – bezsilny i skazany – jeszcze 
bardziej niż w 
Mithil Stonedown. Serce ściskało mu przeczucie zbliżającej się paniki. Zacisnął 
pięści, 
spoglądając wściekle na Vaina, jakby bierność nasienia Demondim budziła w nim 
odrazę.
Jego gniew przerodził się w determinację. Wyjrzał przez szparę we frontowej 
ścianie, 
chcąc się upewnić, że dwóch strażników jest na miejscu. Następnie uważnie wybrał 
na środku 
drzwi punkt, który wyglądał na słaby, odmierzył dystans i kopnął je mocno.
Dom zadrżał. Drewno rozszczepiło się z głuchym trzaskiem.
Wartownicy natychmiast odwrócili się ku niemu.
Covenant ponownie kopnął w to samo miejsce. Trzy stare gałęzie pękły, 
pozostawiając w 
drzwiach dziurę wielkości jego dłoni.
– Strzeż się, więźniu! – krzyknął jeden ze strażników. – Bo oberwiesz maczugą!
Odpowiedzią był kolejny kopniak. W jednej z wewnętrznych podpór pojawiło się 
pęknięcie.
Wartownik zawahał się, wyraźnie nie chcąc otwierać drzwi, gdy je atakowano.
Covenant uderzył po raz kolejny, wzmacniając cios całym ciężarem ciała.
Jeden ze strażników stanął u stóp drabiny, drugi zaś popędził do domostwa 
skalenniczki.
Covenant uśmiechnął się szeroko. Nie przestawał kopać drzwi, ale nie marnował na 
to 
zbyt wielu sił. Gdy zjawiła się skalenniczka, zaatakował je po raz ostatni i dał 
sobie z tym 
spokój.
Na rozkaz kobiety wartownik wszedł na drabinę. Obserwując z uwagą Covenanta 
przez 
dziurę, rozwiązał pnącze, po czym szybko odskoczył, by nie oberwać drzwiami, 
gdyby 
więzień je kopnął.
Covenant jednak tego nie zrobił. Otworzył drzwi i stanął w wejściu, spoglądając 
w twarz 
skalenniczce.
– Chcę z tobą pomówić – warknął, nim zdążyła się odezwać.
Uniosła butnie głowę.
– Więźniu, nie mam ochoty na rozmowę z tobą.
Zignorował jej słowa.
– Guzik mnie obchodzi, na co masz ochotę. Jeśli myślisz, że nie mam żadnej mocy, 
popełniasz paskudny błąd. Gdyby tak było, dlaczego Clave chciałoby mojej 
śmierci? Spytaj 
swych ludzi, co się wydarzyło, kiedy zaatakowali mojego towarzysza – wychrypiał, 
blefując 
rozpaczliwie.
Przymrużeniem oczu zdradziła, że wie już o tym, iż Vain okazał się niewrażliwy 
na ciosy.
– Proponuję ci umowę – ciągnął, nie dając jej czasu na zastanowienie. – Nie boję 
się 
ciebie, ale nie chcę cię skrzywdzić. Mogę zaczekać, aż sama postanowisz mnie 
uwolnić. Jeśli 
odpowiesz na kilka moich pytań, przestanę rozwalać tę budę.
Odwróciła na chwilę wzrok, po czym znowu spojrzała mu w twarz.
– Nie masz mocy.
– W takim razie czego się boisz?
Zawahała się. Widział, że wolałaby odejść, lecz swym gniewem osłabił jej pewność 
siebie, która najwyraźniej niedawno otrzymała już potężny cios od kogoś innego.
– Pytaj – wyszeptała ochryple po chwili.
– Pojmaliście troje ludzi – zaczął natychmiast. – Kobietę zwaną Linden Avery i 
dwoje 
stonedownorów. Gdzie oni są?
Skalenniczka nie patrzyła mu w oczy. Jego pytanie miało coś wspólnego z 
przyczyną jej 
niedoli.
– Już ich nie ma.
– Nie ma? – Jego serce zgubiło rytm ze strachu. – Jak to nie ma? – Nie 
odpowiedziała 
mu. – Zabiłaś ich?
– Nie! – Na jej twarzy pojawił się wyraz oburzenia i głodu, jak u drapieżnika 
obrabowanego z ofiary. – Mieliśmy do tego prawo! Stonedownorzy to nasi wrogowie. 
Ich 
krew należała do nas prawem pojmania. Mieli słoneczny kamień i lianar. One 
również 
powinny należeć do nas, podobnie jak krew ich towarzyszki. Przyjaciele naszych 
wrogów 
również są wrogami. Mieliśmy do tego prawo. Ale pozbawiono go nas – ciągnęła ze 
skomleniem, w którym brzmiało zepsucie. – Pojmaliśmy ich pierwszego dnia słońca 
płodności. Tej samej nocy przybył Santonin na-mhoram-in na swym rumaku. – Jej 
przeżarty 
złośliwością żal brzmiał głośniej od krzyku. – W imię Clave pozbawiono nas 
naszej 
własności. Twoi towarzysze są niczym, Półręki. Bez żalu oddałam ich jeźdźcowi. 
Zabrano ich 
do Revelstone. Modlę się, by krew zgniła w ich żyłach.
Revelstone? – jęknął Covenant. Ognie piekielne! Kolana ugięły się pod nim. 
Musiał się 
złapać framugi.
Skalenniczkę jednak wprowadziło w trans własne cierpienie. Nie zwracała na niego 
uwagi.
– Tak, i niech całe Clave też zgnije – wrzasnęła. – Clave i wszyscy, którzy 
służą na-
mhoramowi. Albowiem Santonin obrabował nas też z tego, co pozwalało nam żyć. Z 
Mocokamienia! – Zazgrzytała zębami. – Kiedy się dowiem, kto zdradził Santoninowi 
na-
mhoram-in, że go mamy, wyrwę mu z ciała bijące serce i zmiażdżę je w dłoniach!
Nagle przeszyła Covenanta spojrzeniem ostrym jak lanca.
– Modlę się, by twój biały pierścień okazał się tak potężnym amuletem, jak 
twierdzą 
jeźdźcy. Będzie dla nas rekompensatą. Mając go, zażądam zwrotu Mocokamienia. 
Tak, a 
nawet więcej. Dlatego przygotuj się na śmierć, Półręki. O świcie cię wykrwawię. 
Uczynię to z 
radością.
Strach i poczucie utraty zawirowały mu w głowie, znieczulając go na groźbę 
skalenniczki. Sprzeciwy uwięzły mu w gardle. Nie docierało do niego nic poza 
faktem, że 
jego przyjaciele znaleźli się w niebezpieczeństwie. Dlatego, że uparł się, iż 
musi iść do 
Andelain...
Kobieta odwróciła się na pięcie i zaczęła się oddalać.
– Kiedy odjechali? – wydyszał z wysiłkiem.
Nie odpowiedziała mu.
– O wschodzie drugiego dnia słońca płodności – odparł ostrożnie jeden ze 
strażników.
Niech to piekło! Prawie dwa dni temu! Na rumaku! Nie zdołam już ich dogonić, 
pomyślał 
głupio, gdy wartownicy wepchnęli go do chaty i ponownie zawiązali drzwi.
Zamknęło się nad nim morze bezradności. Podczas gdy był tu uwięziony, z każdym 
stopniem kątowym wędrówki słońca po niebie, z każdym uderzeniem serca, jego 
przyjaciele 
zbliżali się do śmierci. Sunder mówił, że Ziemia jest więzieniem dla a-Jerotha 
od Siedmiu 
Piekieł. Nie było to jednak prawdą. Była więzieniem tylko dla niego, Thomasa 
Covenanta 
Nieudolnego. Gdyby nawet mieszkańcy Woodhelven Mocokamienia uwolnili go w tej 
chwili, 
nie potrafiłby uratować swych towarzyszy.
A z pewnością go nie uwolnią. Ta myśl powoli przebijała się przez dręczącą go 
trwogę. 
Zamierzali go zabić. O świcie. Żeby wykorzystać jego krew. Rozluźnił zaciśnięte 
w pięści 
dłonie i uniósł głowę. Przez szpary w ścianach dostrzegł, że kanion pogrążył się 
już w 
półmroku. Zmierzch był blisko. Wieczór zbliżał się nieubłaganie jak los 
trędowatego. Szalony 
ból skłaniał go do rzucenia się na osłabione drzwi, powstrzymała go jednak 
świadomość 
bezużyteczności podobnego czynu. Gorączkowo poszukując sposobu ucieczki, 
możliwości 
odkupienia tego, co uczynił przyjaciołom, zwrócił się ku swej ślubnej obrączce.
Skulony pod ścianą w zapadającym mroku, przypomniał sobie wszystko, co wiedział 
o 
pierwotnej magii, wszystko, co kiedykolwiek przywołało biały ogień. Nie znalazł 
jednak 
nadziei. To, co powiedział Linden, było prawdą: do tej pory pojawienie się 
pierwotnej magii 
zawsze wywoływała bliskość jakiegoś innego źródła mocy. Jego ostateczna 
konfrontacja z 
lordem Foulem skończyłaby się klęską i profanacją, gdyby broń Wzgardliwego, 
Złoziemny 
Kamień, nie była aż tak potężna i nie wywołała podobnie żywiołowej reakcji 
białego złota.
Linden jednak opowiadała mu, że gdy pogrążony w delirium wszedł do Kryształowego 
Stonedown, z jego pierścienia płynęło światło, nim jeszcze jeździec przywołał 
moc. Uczepił 
się tej myśli. Wielki lord Mhoram powiedział mu ongiś: „Ty jesteś białym 
złotem”. Być może 
konieczność posiadania mechanizmu wyzwalającego pochodziła od niego, od jego 
nieprzezwyciężonych oporów, i nie miała nic wspólnego z pierwotną magią. Jeśli 
tak było...
Zajął wygodniejszą pozycję i wysiłkiem woli opanował zamęt w głowie. Zaczął 
systematycznie poszukiwać w swych wspomnieniach, namiętnościach i potrzebach 
klucza, 
który przywołał pierwotną magię podczas walki z lordem Foulem.
Pamiętał głębię swego upodlenia, rozmiar grożącego mu wówczas niebezpieczeństwa. 
Z 
całą jaskrawością przypominał sobie okrucieństwo, z jakim dręczył go Wzgardliwy, 
starając 
się skłonić go do oddania pierścienia. W jego pamięci dokładnie wyryła się 
radość, z jaką lord 
Foul przedstawił mu Krainę jako kloakę trądu.
Pamiętał też, jak przebudził się w nim gniew wywołany losem trędowatych, dolą 
ofiar i 
nędzą. Ów szał – najczystszy ze wszystkich, jakie czuł w życiu – przywiódł go do 
jądra 
paradoksu, miejsca mocy położonego między wykluczającymi się niemożnościami: 
niemożnością uwierzenia w realność Krainy i niemożnością odmówienia jej pomocy. 
Unieruchomiony tą sprzecznością, wzmocniony gniewem, stawił czoło lordowi 
Foulowi i 
zwyciężył.
Pamiętał wszystko. Przeżył to po raz drugi z intensywnością, która ścisnęła mu 
serce. Z 
niej to właśnie ukształtował rozkaz wzywający pierwotną magię. Wzywający ogień.
Pierścień na trzecim palcu jego niepełnej dłoni nie zareagował. W ciemności 
ledwie go 
było widać.
Rozpacz ścisnęła mu trzewia, zapanował jednak nad sobą. Mechanizm wyzwalający, 
wydyszał. Bliskość. Nagle podniósł się i zwrócił ku jedynemu zewnętrznemu źródłu 
mocy 
dostępnemu w tej chwili. Zatoczył niepełną pięścią mały łuk i grzmotnął Vaina w 
żołądek.
Dłoń przeszył mu ból, a pod czaszką przetoczyły się czerwone rozbłyski, 
przypominające 
eksplodujące rubiny. Nic się jednak nie wydarzyło. Vain nawet na niego nie 
spojrzał. Jeśli 
nasienie Demondim zawierało w sobie moc, była ona ukryta tak głęboko, że 
Covenant nie 
mógł do niej sięgnąć.
– Niech to diabli! – warknął. Złapał się za obolałą dłoń, potrząsając nią w 
nieuzasadnionym gniewie. – Czy nie rozumiesz, że mnie zabiją?
Vain się nie poruszył. Jego czarna sylwetka zniknęła już w ciemności.
– Niech to piekło. – Z wysiłkiem, od którego zebrało mu się na płacz, Covenant 
stłumił 
bezsensowną chęć zdzielenia Vaina obiema dłońmi. – Ci ur-podli najpewniej 
okłamali 
Pianościgłego. Zapewne będziesz po prostu sobie stał i patrzył, jak podrzynają 
mi gardło.
Sarkazm nie mógł go jednak ocalić. Jego towarzyszom groziło wielkie 
niebezpieczeństwo, ponieważ pozostawił ich bez obrony. A Pianościgły zginął w 
kataklizmie, 
jakim była walka Covenanta ze Złoziemnym Kamieniem. Pianościgły, który uczynił 
dla 
uleczenia zła sprowadzonego przez Wzgardliwego znacznie więcej niż pierwotna 
magia, 
postradał życie, gdyż Covenant był zbyt słaby i zrozpaczony, żeby znaleźć inne 
wyjście. 
Osunął się na podłogę niczym cień człowieka przytłoczony zadawnionym poczuciem 
winy i 
siedział tam pogrążony w otępieniu, czepiając się swej ostatniej nadziei, aż 
wreszcie zapadł 
wyczerpany w sen.
Budził się w nocy dwukrotnie. Serce waliło mu jak opętane. Śniła mu się Linden, 
wzywająca go pełnym rozpaczy głosem. Po drugim przebudzeniu dał sobie spokój ze 
snem. 
Nie sądził, by mógł wytrzymać ten koszmar po raz trzeci. Chodził wokół Vaina, 
czuwając 
wraz ze swą nieudolnością aż do świtu.
Stopniowo niebo na wschodzie zaczęło blednąć. Ściany kanionu oddzieliły się od 
nocy, 
która zostawiła je po sobie jako depozyt ciemności. Covenant usłyszał 
poruszających się pod 
chatą ludzi. Przygotował się.
Wspięli się po drabinie i zaczęli rozwiązywać pnącze.
Gdy więzy puściły, Covenant uderzył barkiem w drzwi, strącając strażnika z 
drabiny. 
Natychmiast zeskoczył na dół, próbując uciec.
Źle jednak ocenił wysokość pali. Runął głową naprzód w stojącą pod chatą grupę 
mężczyzn. Coś uderzyło go w tył czaszki, wywołując nagłe zawroty głowy. Stracił 
władzę 
nad kończynami.
Postawili go na nogi, ciągnąc za ręce i włosy.
– Masz szczęście, że skalenniczka pragnie, byś był przytomny – warknął jeden z 
nich. – 
W przeciwnym razie twoja czaszka poczułaby twardość mej maczugi.
Nogi ugięły się pod Covenantem. Miał wrażenie, że cały kanion ogarnął oczopląs. 
Woodhelvenninowie ciągnęli go za sobą niby worek luźnych kości.
Powiedli go ku północnemu końcowi wąwozu. Zatrzymali się jakieś pięćdziesiąt 
albo 
sześćdziesiąt kroków za ostatnim z domostw.
U swych stóp ujrzał pionową szczelinę w skale, w którą wbito masywny drewniany 
pal, 
prawie dwukrotnie wyższy od niego.
Jęknął słabo. Próbował się opierać, był jednak bezradny.
Mężczyźni zwrócili go w stronę wioski i związali mu ręce z tyłu pala. Gdy 
wierzgnął 
niezgrabnie, próbując ich kopnąć, natychmiast skrępowali mu również nogi w 
kostkach.
Kiedy skończyli, oddalili się bez słowa.
Gdy ustąpiły zawroty głowy i zaczął odzyskiwać siłę w mięśniach, dopadł go atak 
torsji. 
Wnętrzności jednak miał zupełnie puste i nic się z nich nie wydostało.
Budynki były właściwie niewidoczne, skryte w panującym w kanionie mroku. Po 
chwili 
zdał sobie jednak sprawę, że miejsce, w którym umieszczono pal, wybrano bardzo 
starannie. 
Nad jego głową wschodnią ścianę wąwozu przecinała głęboka rozpadlina, przez 
którą 
wpadało ostrze świtu. Pierwszy w Woodhelven Mocokamienia ujrzy promienie słońca.
Mijały chwile. Snop światła opadał ku jego głowie niczym topór.
Strach przeszywał go do szpiku kości. Za oczyma czuł uderzający puls.
Blask dotknął jego włosów, czoła, twarzy. Woodhelven wciąż było pogrążone w 
półmroku, on jednak przyjmował już zwiastowanie słońca. Otaczająca je mgiełka 
była 
jasnobrązowa. Poczuł suchy powiew żaru.
Niech to piekło – mruknął. – Niech to piekło pochłonie.
Gdy lśnienie pokryło jego lico, oślepiając go na woodhelven, spadł na niego 
deszcz 
ostrych kamyków. Obrzucały go nimi dziesiątki ludzi.
Zacisnął powieki i zniósł ból najlepiej, jak potrafił.
Gdy kamyki przestały się sypać, podniósł wzrok i ujrzał wyłaniającą się z 
ciemności 
skalenniczkę.
Dzierżyła długi, żelazny nóż, jednosieczny i pozbawiony jelca. Czarny metal 
sprawiał 
złowróżbne wrażenie. Z twarzy kobiety nie zniknął wyraz cierpienia, lecz można 
tam było 
również dostrzec pełne zepsucia uniesienie, którego nie potrafił odróżnić od 
obłędu.
Co najmniej dwadzieścia kroków za skalenniczką stał Vain. Woodhelvenninowie 
skrępowali go grubymi pnączami, sprawiał jednak wrażenie, że w ogóle tego nie 
zauważa. 
Zatrzymał się w pewnej odległości, jakby przyszedł tylko po to, żeby zobaczyć 
śmierć 
Covenanta.
Niedowiarek nie miał jednak czasu myśleć o nasieniu Demondim. Całą jego uwagę 
przyciągnęła skalenniczka.
– Teraz – wychrypiała – nadejdzie chwila zapłaty. Wytoczę z ciebie krew, która 
przywoła 
wodę dla woodhelven. – Spojrzała w wąską szczelinę. – A za twój biały pierścień 
Clave 
zwróci nam Mocokamień.
– Gdzie twój orcrest? – zapytał Covenant, chwytając się ostatniej odnalezionej w 
nocy 
nadziei.
– Orcrest? – powtórzyła podejrzliwie.
– Słoneczny kamień.
– Aha – wydyszała. – Słoneczny kamień. Jest o nim mowa w Mądrości. – Skrzywiła 
twarz w grymasie goryczy. – Słoneczny kamień jest dozwolony, ale Mocokamień nam 
odebrano. To niesprawiedliwe! – Popatrzyła na Covenanta, jakby niecierpliwie 
pragnęła 
poczuć smak jego krwi. – Nie mam słonecznego kamienia, Półręki.
Nie ma słonecznego kamienia? – westchnął w duchu Covenant. Miał nadzieję, że za 
jego 
pomocą rozpali ogień w swym pierścieniu. Skalenniczka jednak go nie miała. Nie 
było 
słonecznego kamienia. Promienie słońca pustyni zalewały go jak jasna, gorąca 
fala, która 
przyniosła go do Krainy. Wokół jego głowy łopotały niewidzialne skrzydła sępów – 
bicie 
serca obłędu. Ledwie mógł przekrzyczeć ich hałas.
– Jak to możliwe? Myślałem, że wszyscy skalennicy go potrzebują. – Wiedział, że 
tak nie 
jest, chciał jednak zyskać na czasie, skłonić ją do mówienia. Otrzymał już jedno 
pchnięcie 
nożem. Drugi podobny cios z pewnością będzie oznaczał jego koniec. – Jak możesz 
bez niego 
wpływać na Słonecznicę?
– To żmudna praca – przyznała. Głód nie zniknął jednak z jej oczu. – Muszę 
odwoływać 
się do Mądrości. Do Mądrości! – Splunęła nagle do szczeliny na dole. – Od wielu 
pokoleń 
Woodhelven Mocokamienia nie potrzebowało takiej wiedzy. Skalennicy z pokolenia 
na 
pokolenie przekazywali sobie Mocokamień, który pozwalał nam tworzyć życie! Bez 
niego 
musimy na oślep poszukiwać sposobu przetrwania.
Covenant pocił się w promieniach słońca. Strużki potu spływały mu po brodzie i w 
dół 
pleców. Więzy blokowały dopływ krwi do rąk, wywołując ból w barkach. Musiał 
kilkakrotnie 
przełknąć ślinę, by oczyścić gardło.
– Co to jest ten Mocokamień?
Usłyszała jego pytanie. Natychmiast zauważył, że nie potrafiłaby odmówić 
wyjaśnień na 
ten temat. Na jej twarzy pojawił się przyprawiający o mdłości wyraz miłości, czy 
może 
pożądania. Opuściła nóż i przestała wpatrywać się w Covenanta.
– Mocokamień – wydyszała żarliwie. – Ach, Mocokamień.
– Piersi uwydatniły się pod zieloną szatą, jakby wspominała chwile uniesienia. – 
To 
potęga i chwała, bogactwo i wygoda. Klejnot, najszlachetniejszy szmaragd, 
jarzący się 
możliwościami i zimny ponad wszelkie kamienie. Że też tak wielka moc może się 
kryć w 
równie małym i ślicznym amulecie! Nie jest bowiem większy od mej dłoni. Kształt 
ma płaski, 
a brzegi ostre, jakby był odpryskiem większego kamienia. Jest cudowny i 
bezcenny.
Nie przestawała mówić, nie potrafiła zahamować fali zachwytu. Covenant nie 
słyszał już 
jednak jej słów. Ogłuszył go przypływ intuicyjnej grozy. Poczuł nagle pewność, 
że 
opisywany przez nią talizman to fragment Złoziemnego Kamienia.
Owa myśl poraziła go jak błyskawica przerażenia. Wyjaśniało to bardzo wiele: 
spustoszenie panujące w okolicy; niedbały tryb życia w woodhelven; łatwość, z 
jaką jego 
mieszkańcy uciekali się do przemocy; obsesję skalenniczki. Złoziemny Kamień był 
esencją 
zepsucia, jadem tak bardzo toksycznym, że Covenant był gotów poświęcić razem z 
własnym 
życie Pianościgłego po to, by uwolnić Krainę od tego zła. W chwili trwogi 
pomyślał, że nie 
udało mu się zniszczyć kamienia i że to on jest źródłem Słonecznicy.
Potem jednak przyszło mu do głowy inne wyjaśnienie. W swoim czasie Wzgardliwy 
dał 
każdemu ze swych furii po kawałku kamienia. Następnie jeden z nich wyruszył na 
bój z 
lordami i stawiono mu opór tu, na południowo-zachodnim krańcu Andelain. Walki 
trwały 
kilka dni. Być może wtedy właśnie odprysk kamienia padł gdzieś nie zauważony na 
ziemię i 
pozostał tam, wywołując spontaniczną profanację, aż wreszcie odnalazł go jakiś 
pechowy 
woodhelvennin.
To jednak nie miało już znaczenia. Mocokamień zabrał jeździec. Do Revelstone. 
Covenant pojął nagle, że musi ocalić życie, by tam dotrzeć i zniszczyć 
pozostałość 
Złoziemnego Kamienia, by jego dawny ból i śmierć Pianościgłego nie poszły na 
marne.
Skalenniczka łkała zapamiętale.
– Niech zgniją! – Chwyciła nóż za rękojeść niby szpic. – Niech spotkają ich 
wieczne 
męki za to, co mi zrobili! Przeklinam ich z głębi serca, z otchłani mego bólu!
Gwałtownym ruchem wzniosła nóż nad głowę. Ostrze zalśniło złowieszczo w blasku 
słońca pustyni. Przestała dostrzegać Covenanta. Skierowała wzrok do wewnątrz, ku 
swej 
okrutnej wizji Clave.
– Pozabijam was wszystkich!
Z gardła Covenanta wyrwał się rozdzierający krzyk.
– Nekhrimah, Vain! – wrzasnął przerażony i zdesperowany. – Uratuj mnie.
Skalenniczka nie zwróciła na to uwagi. Wykorzystując całą zawartą w swym ciele 
siłę, 
pchnęła nożem w kierunku jego piersi.
Vain się poruszył. W chwili, gdy ostrze zataczało łuk, wzruszeniem ramion 
uwolnił się z 
więzów.
Stał zbyt daleko, było za późno...
W odległości dwudziestu kroków zacisnął pięść.
Ręce kobiety zatrzymały się w połowie ruchu. Czubek noża naciskał koszulę 
Covenanta. 
Nie mogła dokończyć pchnięcia.
Niedowiarek patrzył oszalałym wzrokiem na Vaina, który podszedł do skalenniczki 
i 
uderzył ją grzbietem dłoni. Padła skulona na ziemię. Z jej ust buchnęła krew. 
Zadrżała jeszcze 
raz, po czym znieruchomiała.
Nasienie Demondim zignorowało ją. Wskazało ręką na pal i drewno rozpadło się na 
drzazgi. Niedowiarek runął na ziemię, ale Vain złapał go i postawił na nogi.
Covenant nie marnował czasu na myślenie. Strząsnął z siebie kawałki drewna i 
pnącza, 
złapał nóż i wetknął go za pas. W rękach czuł straszliwe mrowienie wywołane 
powrotem 
ukrwienia. Serce waliło mu mocno. Mimo to ruszył naprzód. Wiedział, że nie może 
się 
zatrzymać. Przeszedł między sparaliżowanymi z wrażenia woodhelvenninami, wrócił 
do 
wioski i wszedł do pierwszego z dużych domostw.
Minęła chwila, nim udało mu się przebić wzrokiem ciemność. Ujrzał wnętrze izby. 
To, 
czego szukał, wisiało na ścianach: utkany z pnączy worek z chlebem oraz skórzany 
bukłak 
zawierający jakiś płyn. Złapał je, nim zauważył siedzącą w jednym z kątów 
kobietę. Skuliła 
się w milczeniu, chcąc w ten sposób osłonić ssące jej pierś dziecko.
Otworzył bukłak i pociągnął głęboki łyk. Płyn miał mdły smak, zmył jednak z jego 
gardła 
trochę goryczy.
– Co to jest? – zapytał ostro kobiety.
– Meteglina – odpowiedziała cichym głosem.
– Świetnie. – Ruszył ku drzwiom, zatrzymał się jednak nagle. – Wysłuchaj mnie – 
wychrypiał do niej. – Ten świat wkrótce się zmieni. Nie tylko tutaj i nie tylko 
dlatego, że 
straciliście swój cholerny Mocokamień. Cała Kraina zmieni postać. Musicie 
nauczyć się żyć 
jak ludzie. Bez całego tego chorego zabijania.
Kiedy wychodził z domu, dziecko się rozpłakało.
14. Pościg
Przepchnął się obcesowo między oszołomionymi woodhelvenninami. Płacz dziecka 
podziałał jak nagły bodziec. Wszyscy zaczęli się ruszać, mrugać powiekami, 
rozglądać 
wokół. Za parę chwil odzyskają równowagę na tyle, by móc przystąpić do 
działania.
– Chodź – mruknął, przechodząc obok Vaina. – Znikajmy stąd.
Ruszył zamaszystym krokiem w kierunku północnego wylotu kanionu.
Vain podążył za nim.
Drogę rozświetlał blask wschodzącego słońca. Covenant podążał krętym wąwozem, 
którego brzegi zbliżały się do siebie coraz bardziej, aż wreszcie stał się on 
niewiele więcej niż 
głębokim, stromym parowem. Niedowiarek szedł naprzód, nie oglądając się za 
siebie. 
Kierowały nim znane, bezlitosne wymogi jego choroby. Przyjaciele byli już dwa 
dni drogi 
przed nim i oddalali się szybko.
Od skalnych ścian odbiły się echem krzyki wyrażające gniew, strach i poczucie 
utraty. 
Nie zwolnił jednak. Podróżując na grzbiecie rumaka, Linden i dwoje stonedownorów 
z 
łatwością mogli dotrzeć do Revelstone dziesięć dni przed nim. Nie widział 
żadnego sposobu 
na to, by dogonić ich na czas. Trąd jednak również był formą rozpaczy, na którą 
na Ziemi nie 
było lekarstwa, a mimo to nauczył się go znosić, żyć z nim, lokując się w jądrze 
paradoksu, 
akceptując wszystkie sprzeczności zawarte w człowieczeństwie, a zarazem poddając 
własną 
duszę najsurowszej dyscyplinie. Ta sama wewnętrzna siła umożliwiła mu podjęcie 
daremnego 
pościgu za przyjaciółmi.
Miał jeden wątły powód pozwalający żywić nadzieję. Clave nakazało zabić jego, a 
nie 
Linden, Sundera i Hollian. Być może oszczędzą jego towarzyszy, by zatrzymać ich 
jako 
zakładników, użyć przeciwko niemu. Jak Joan. Czepiając się tej myśli, maszerował 
dnem 
coraz węższego kanionu w nieustępliwy rytm własnej woli.
Krzyki osiągnęły crescendo, po czym ucichły nagle. Niektórzy z woodhelvenninów 
oszaleli z żalu i ruszyli w pościg. Mimo to nie oglądał się za siebie ani nie 
przyśpieszył kroku. 
Kanion był już tak wąski, że ścigający nie mogli go dopaść, nie minąwszy 
przedtem Vaina. 
Miał nadzieję, że nasienie Demondim odstraszy woodhelvenninów.
Po kilku chwilach usłyszał echo tupotu bosych stóp uderzających o kamień. Napiął 
ze 
strachu mięśnie barków. Chcąc poprawić sobie samopoczucie, spróbował blefu.
– Vain! – krzyknął, nie odwracając głowy. – Zabij pierwszego, który spróbuje cię 
wyminąć!
Jego słowa zatańczyły między urwiskami niby groźba morderstwa.
Biegnący nie zawahali się jednak. Podobnie jak ich skalenniczka byli uzależnieni 
od 
Złoziemnego Kamienia i jedyną reakcją na utratę była dla nich przemoc. Obłąkane 
krzyki 
ścigających przekonały Covenanta, że wpadli w berserkerski szał.
W następnej chwili jeden z nich wydał z siebie przeraźliwy wrzask. Pozostali 
zatrzymali 
się.
Covenant odwrócił się błyskawicznie.
Vain stał zwrócony ku woodhelvenninom. Było ich pięciu. Najbliższego z nich 
dzieliło 
od niego jeszcze dziesięć kroków. Ów mężczyzna klęczał z plecami wygiętymi w 
łuk. Twarz 
poczerniała mu od cierpienia. Vain wyciągnął ku niemu zaciśniętą pięść i nagłym 
szarpnięciem wyrwał serce z klatki piersiowej.
– Vain! – krzyknął Covenant. – Nie! Nie chciałem tego!
Drugi z woodhelvenninów znajdował się w odległości piętnastu kroków. Vain 
ponownie 
zacisnął pięść. Twarz mężczyzny, cały przód jego czaszki, rozpadła się, 
zbryzgując skałę 
mózgiem i krwią.
– Vain!
Ale nasienie Demondim nie wykonało jeszcze rozkazu Covenanta. Uginając lekko 
kolana, zwróciło się ku pozostałej trójce napastników. Niedowiarek wrzaskiem 
nakazał im 
uciec, lecz berserkerski szał nie pozwolił im go usłuchać. Rzucili się hurmem na 
Vaina.
Chwycił ich w objęcia i zaczął miażdżyć.
Covenant skoczył mu na plecy.
– Przestań! – Starał się odciągnąć głowę nasienia Demondim, zmusić je do 
rozluźnienia 
uścisku. – Nie musisz tego robić!
Vain jednak był niewzruszony jak granit. Zaciskał ręce, aż woodhelvenninowie nie 
mogli 
już krzyczeć ani oddychać. Ich żebra popękały jak mokre gałązki. Covenant 
okładał go 
wściekle pięściami, ale Vain nie wypuścił napastników, dopóki nie byli martwi.
Nagle Niedowiarka ogarnęła panika. Ujrzał tłum zbliżających się woodhelvenninów.
– Nie! – krzyknął. – Wracajcie!
Echa jego głosu poniosły się wzdłuż kanionu falą przerażenia, ścigający jednak 
się nie 
zatrzymali.
Zostawił Vaina i rzucił się do ucieczki. Nie przychodziło mu do głowy nic 
innego. Mógł 
zapobiec śmierci dalszych ludzi tylko w ten sposób, że uratuje się sam, 
spełniając własny 
rozkaz. Pognał rozpaczliwie przed siebie, niesiony jadowitością swych 
przekleństw.
Wkrótce brzegi kanionu zamknęły się nad nim, tworząc tunel. Światło, które 
padało zza 
jego pleców oraz z drugiego końca tunelu, umożliwiało mu jednak dalszy bieg. 
Głośny stukot 
uderzających o skałę butów zagłuszył odgłosy pościgu.
Kiedy się obejrzał, zobaczył za sobą Vaina, który bez wysiłku dotrzymywał mu 
kroku.
Po pewnym czasie wyszedł w światło dnia. Znajdował się w wyschłym korycie 
Mithil. 
Dysząc ciężko, zatrzymał się i oparł o wysoki brzeg. Gdy tylko uspokoił oddech, 
zaczął 
wytężać słuch, ale nic nie usłyszał. Być może pięć trupów wystarczyło do 
powstrzymania 
szału woodhelvenninów. W sercu rozgorzał mu gniew. Zwrócił się gwałtownie ku 
Vainowi.
– Wysłuchaj mnie – warknął. – Nie obchodzi mnie, jak niebezpieczna będzie 
sytuacja. 
Jeśli kiedyś jeszcze zrobisz coś takiego, przysięgam na Boga, że zaprowadzę cię 
z powrotem 
tam, gdzie cię znalazłem, żebyś sobie zgnił razem ze swoim cholernym celem!
Nasienie Demondim zachowało kamienne oblicze. Stało z rękami zgiętymi lekko w 
łokciach, wpatrując się w nicość. Niczym nie zdradzało, by docierał do niego 
fakt istnienia 
Covenanta.
– Sukinsyn – mruknął Niedowiarek. Odwrócił się demonstracyjnie od swego 
towarzysza i 
z wysiłkiem woli znalazł inne ujście dla gniewu, przerodził go w siłę, której 
potrzebował. 
Zaczął się gramolić na północny brzeg Mithil.
Worek chleba i bukłak metegliny krępowały jego ruchy, utrudniając wspinaczkę. 
Gdy 
jednak znalazł się już na górze i zatrzymał, powodem nie było zmęczenie. Poraził 
go widok 
tego, co słońce pustyni wyczyniało z monstrualną roślinnością.
Rzeka wyschła. Zauważył to, lecz nie zastanawiał się dotąd nad tym faktem. Teraz 
to 
zrobił. Tak daleko, jak okiem sięgnąć, trawa wysokości domów, krzewy wielkości 
pagórków, 
lasy paproci i sięgające nieba drzewa przerodziły się w szary, martwiczy szlam, 
który 
pokrywał cały teren, sięgając mu do ud.
Odziane w brąz słońce topiło wszelkie postacie roślinnych włókien, wysuszało 
każdą 
kroplę soku, powodowało parowanie wszystkiego, co rosło. Drzewa i wszelka 
zielona 
roślinność spływały w dół jak pomyje, tworząc obrzmiałą maź, z której 
Słonecznica wysysała 
wilgoć, zupełnie jakby powietrze wciągało w siebie szlam. Gdy wszedł w błoto, 
chcąc się 
przekonać, czy będzie mógł wędrować w tych warunkach, poziom lepkiej cieczy 
obniżał się 
na jego oczach. Zostawiła mu na spodniach martwą, szarą plamę.
Ten widok przyprawiał go o mdłości. Ociągał się mimo woli. Chcąc oczyścić 
gardło, 
wypił trochę metegliny, po czym zaczął powoli pogryzać pół bochenka przaśnego 
chleba. 
Przyglądał się wysychającemu błotu. Dręczące go napięcie nie pozwoliło mu jednak 
czekać 
zbyt długo. Kiedy trzęsawisko opadło do połowy jego łydek, pociągnął jeszcze 
jeden łyk 
metegliny, zamknął bukłak zatyczką i powlókł się na północny zachód, ku 
odległemu o 
sześćset pięćdziesiąt mil Revelstone.
Upał był przerażający. Nim jeszcze nadeszło południe, ziemia wyschła i zaczęła 
przeradzać się w spieczony, pustynny grunt. Horyzont migotał, zacieśniając się 
wokół 
Covenanta, jakby słońce pustyni kurczyło cały świat. Nic już nie przeszkadzało 
mu w 
wędrówce przez pustkowie, jakim stały się Równiny Centralne. Nic poza blaskiem, 
który 
wyjaławiał jak ogień, powietrzem, które zdawało się wydzierać wilgoć z jego 
ciała, 
przyprawiającymi o zawroty głowy falami gorąca oraz Słonecznicą.
Zwrócił twarz ku Revelstone. Szedł naprzód, jakby słońce ani pustkowie nie 
wzbudzały w 
nim lęku. Krztusił się jednak od pyłu i suchości. Do południa zdążył już 
wysączyć połowę 
zawartości bukłaka. Koszulka była ciemna od potu. Miał wrażenie, że czoło 
pokrywają mu 
pęcherze i przebiegają po nim fale dreszczy. Wypełniająca powietrze mgiełka 
utrudniała mu 
zachowanie równowagi. Potykał się nawet wtedy, gdy nogi miał jeszcze silne. A 
siła ta nie 
była niewyczerpana. Słońce wysysało ją z niego, choć pochłaniał nieroztropnie 
dużo chleba i 
metegliny.
Na jakiś czas jego umysł spowiły opary niezdecydowania. Mógł liczyć na to, iż 
zbliży się 
do Linden, tylko pod warunkiem, że będzie szedł dniem i nocą, bez chwili 
wytchnienia. Jeśli 
zachowa się rozsądnie i podczas słońca pustyni będzie podróżował tylko nocą, 
rumak jeźdźca 
z każdym dniem będzie się oddalał. Niemniej jednak, nie mógł wytrzymać takiego 
tempa. 
Młot Słonecznicy coraz bardziej nadwerężał jego siły. W chwilach dezorientacji 
odnosił 
wrażenie, że rozbił go już na kawałki.
W głowie zapanował mu taki mętlik, że zaczął się zastanawiać, czyby nie poprosić 
Vaina, 
żeby go poniósł. Wtedy przyjął do wiadomości fakt, że dotarł do granic swych 
możliwości. W 
chwili przytomności złapał się na tym, że uwiesił się ramion swego towarzysza. 
Nasienie 
Demondim stało nieruchomo pod słońcem pustyni, ponieważ Covenant się zatrzymał. 
Rozgoryczony Niedowiarek zawrócił na północny wschód, ku Andelain.
Wiedział, że jego granica biegnie mniej więcej równolegle do drogi wiodącej stąd 
ku 
Revelstone, dzięki czemu posuwając się wśród wzgórz, będzie mógł trzymać się 
blisko trasy, 
którą z pewnością podążył jeździec. Musiał jednak nadłożyć drogi, co go 
niepokoiło. Między 
wzgórzami nie uda mu się wypatrzyć Linden i jej towarzyszy, nawet jeśli jakiś 
szczęśliwy 
zbieg okoliczności ich zatrzymał. Ponadto pofałdowany teren Andelain spowolni 
jego marsz. 
Szybkość nie była jednak najważniejsza. Nie pod tym słońcem. Wędrując przez 
Andelain, 
zdoła przynajmniej dotrzeć żywy do Lekkoduszy.
Możliwe – pomyślał, próbując dodać sobie odwagi – możliwe, że nawet jeździec 
Clave 
nie jest w stanie wędrować szybko pod wszystkimi wcieleniami Słonecznicy. Na tę 
myśl 
złapał go skurcz w obolałym gardle. Zawrócił ku wzgórzom.
Vain szedł obojętnie obok niego. Niedługo przed zmierzchem wkroczyli na teren 
porośnięty bujną zielenią. Covenant był tak rozgoryczony, że nie uradował go 
nawet powrót 
do ostatniego w Krainie bastionu zdrowia i Prawa. Sprężystość murawy i żywotność 
aliantha 
obudziły w nim jednak coś w rodzaju radości. Do jego żył z powrotem napłynęła 
siła. 
Rozjaśniło mu się przed oczyma. Obolałe usta i gardło zaczęły się goić. 
Zwiększył tempo, 
maszerując nieustępliwie skrajem wzgórz pośród złotopomarańczowego blasku 
zachodzącego 
słońca.
Szedł całą noc, zatrzymując się tylko na krótkie chwile. Uzdrowione przez 
Andelain ciało 
spełniało żądania nieubłaganej woli. Sierp księżyca był jeszcze zbyt wąski, by 
oświetlać mu 
drogę, ale skraj wzgórz porastało tylko niewiele drzew i pod czystym niebem 
wystarczało mu 
migotliwe światło gwiazd. Czerpiąc energię z metegliny i chleba, mijał zbocza i 
doliny. Gdy 
bukłak był już pusty, wyrzucił go. Cały czas kierował wzrok na zachód, szukając 
na 
równinach blasku ognia, który – wbrew prawdopodobieństwu i rozsądkowi – mógłby 
świadczyć, że jeździec i więźniowie pozostają jeszcze w jego zasięgu. O świcie 
znalazł się w 
odległości sześćdziesięciu mil od Woodhelven Mocokamienia i nie przestawał iść, 
zupełnie 
jakby samym uporem zdołał przezwyciężyć własną śmiertelność.
Nie potrafił jednak uodpornić się na wyczerpanie. Bez względu na aliantha i 
czystą, 
źródlaną wodę, bujną trawę i powietrze pełne życia jak eliksir, marsz odzierał 
go z sił niby 
trąd. Przekroczył już granice swej wytrzymałości. Napędzała go pożyczona 
energia, 
wytrwałość, którą własną bezkompromisowością wyrwał bezlitosnemu lichwiarzowi, 
czasowi. Wreszcie zrodziła się w nim myśl, że koniec jest już blisko, czai się 
na niego za 
każdym wzniesieniem, u stóp każdego stoku. Wtem serce zabiło mu mocniej. 
Ponieważ był 
Thomasem Covenantem, Niedowiarkiem, którego nikt nie mógł zwolnić z 
odpowiedzialności 
za własne życie, zerwał się do biegu.
Chwiejąc się na nogach, potykając co trzeci krok, gnał na północny zachód, 
zawsze na 
północny zachód, pozostając w granicach Andelain. Nie zważał na koszty. Poszedł 
na jedno 
tylko ustępstwo wobec swych udręczonych płuc i obolałych mięśni. Zjadał 
skarbojagody z 
każdego mijanego krzaka i rzucał ich nasiona na pustkowie. Biegł cały dzień, 
choć po 
południu potrafił już tylko iść. Vain wciąż dotrzymywał mu kroku. Jego odporność 
kontrastowała z morderczym wyczerpaniem Covenanta.
Wkrótce po zapadnięciu zmierzchu Niedowiarkowi zabrakło sił. Ziemia osunęła mu 
się 
spod nóg. Upadł i nie był w stanie się podnieść. Jego płuca wciągały 
spazmatycznie 
powietrze, lecz nie zdawał sobie z tego sprawy. Całą pierś miał beznadziejnie 
odrętwiałą. 
Leżał jak ogłuszony, aż wreszcie tętno się uspokoiło i spowolniło, a płuca 
przestały dygotać. 
Potem zasnął.
Około północy coś go obudziło, zimna dłoń, która dotknęła jego duszy. Przeszył 
go 
dreszcz, który przypominał raczej żal niż strach. Uniósł gwałtownie głowę.
Stały przed nim trzy srebrzyste postacie, wyglądające na utkane z oczyszczonego 
blasku 
księżyca. Pozbywszy się z oczu przesłaniającej je mgiełki wyczerpania, rozpoznał 
je.
Lena, kobieta, którą zgwałcił.
Atiaran i Trell, jej rodzice.
Trell – wysoki, prostoduszny, silny Trell – głęboko zraniony krzywdą, którą 
Covenant 
wyrządził Lenie, oraz szkodą, jaką ściągnęła na siebie Atiaran, która próbowała 
przysłużyć 
się Krainie, ratując człowieka, który zniewolił jej córkę. Najstraszliwszy cios 
w życiu, który 
ostatecznie pozbawił go zdrowych zmysłów, zadała mu jednak Elena, córka Leny, 
gdy 
pokochała Covenanta.
Atiaran poświęciła dla Niedowiarka wszystko, swe z trudem zdobyte poczucie 
słuszności, 
ponieważ wierzyła, że tylko on może ocalić Krainę. Rana, którą w ten sposób 
sobie zadała, w 
końcu kosztowała ją życie.
A Lena... ach, Lena! Żyła jeszcze prawie pięćdziesiąt lat z niewzruszonym, 
obłąkanym 
przekonaniem, że Covenant wróci i ją poślubi. A kiedy wrócił – kiedy się 
dowiedziała, że to 
on jest odpowiedzialny za śmierć Eleny i straszliwe cierpienia ranyhyn, które 
uwielbiała – 
postanowiła oddać życie, próbując go uratować.
Nie pojawiła się przed nim jako piękna, młoda dziewczyna, lecz jako krucha, 
zniedołężniała staruszka. Jego udręczone serce rwało się do niej. Zapłacił 
najwyższą cenę, na 
jaką mógł się zdobyć, w przesadnej próbie zadośćuczynienia złu, które wyrządził, 
ale nigdy 
nie potrafił się uwolnić od ciężaru wyrzutów sumienia.
Trell, Atiaran, Lena. W twarzach całej trójki dostrzegał głęboki wyrzut, 
najstraszliwszy 
znany ludziom ból. Gdy jednak Lena przemówiła, w jej głosie nie słyszało się 
oskarżenia.
– Thomasie Covenant, przekroczyłeś granice wytrzymałości swego ciała. Jeśli 
znowu 
zaśniesz, niewykluczone, że Andelain ocali cię przed śmiercią, ale nim się 
obudzisz, stracisz 
cały dzień. Być może twój duch nie zna żadnych ograniczeń, ale nie postępujesz 
rozsądnie, 
wymierzając sobie tak srogą karę. Wstań! Musisz coś zjeść i zacząć się ruszać, 
by twe ciało 
nie odmówiło posłuszeństwa.
– To prawda – dodała z powagą w głosie Atiaran. – Próbujesz ukarać się za to, co 
spotkało twych towarzyszy. Podobna pokuta sama staje się winą. Jeśli będziesz 
się dręczył w 
taki sposób, z pewnością nie uda ci się ich uratować. I tym niepowodzeniem 
dowiedziesz 
własnej niegodziwości. Karząc siebie, zasługujesz na karę. Na tym polega złość, 
Niedowiarku. Wstań i zjedz coś.
Trell nic nie dodał, lecz Covenant nie potrafił się oprzeć jego niememu 
spojrzeniu. 
Usłuchał ich z pokorą – ze względu na to, kim byli, a także dlatego, że 
dostrzegał prawdę 
zawartą w ich słowach. Wszystkie stawy i ścięgna bolały go straszliwie, nie mógł 
jednak 
odmówić zmarłym. Po jego twarzy spłynęły łzy. Zrozumiał, że tych troje – ludzie, 
którzy za 
życia mieli najwięcej powodów, by go nienawidzić – przyszło tu po to, by mu 
pomóc.
Lena wskazała srebrzystym ramieniem na pobliski krzak aliantha.
– Zjedz wszystkie jagody. Jeśli sam tego nie uczynisz, zmusimy cię.
Usłuchał jej. Spożył wszystkie dojrzałe owoce, które zdołał odszukać po ciemku 
drętwymi palcami. Łzy wystygły mu już na policzkach, gdy znowu ruszył w stronę 
Revelstone. Zmarli towarzyszyli mu niczym orszak.
Z początku każdy krok był dla niego udręką, powoli jednak zaczął dostrzegać 
mądrość w 
tym, czego od niego zażądali. Serce uspokoiło mu się stopniowo, a w miarę, jak 
rozluźniały 
się mięśnie, oddychanie sprawiało coraz mniej bólu. Żadne z trzech widm nic już 
nie 
powiedziało, jemu zaś brakowało odwagi i sił, by się do nich odezwać. Nieliczna 
procesja 
podążała w ciszy krętą, srebrzystą, widmową drogą wzdłuż granic Andelain. Choć 
łzy 
przestały mu płynąć, Covenant przez długi jeszcze czas musiał tłumić żal, 
albowiem zła, które 
wyrządził, nie sposób było odkupić i nigdy nie zdoła wynagrodzić Trellowi, 
Atiaran i Lenie 
zła, które im wyrządził. Nigdy.
Opuścili go przed świtem. Zawrócili nagle ku sercu Andelain, nie dając mu czasu 
na 
podziękowania. Rozumiał to. Możliwe, że nic nie napełniłoby ich większą goryczą 
niż 
wdzięczność Niedowiarka. Dlatego zachował milczenie. Patrzył w ślad za nimi w 
bezgłośnym 
pozdrowieniu, w głębi serca wyszeptując obietnice. Kiedy srebrzysty blask 
zniknął, ponownie 
ruszył ku swemu celowi.
Sił dodały mu świt i świeży, radosny strumyk, który przeciął mu drogę niby 
muzyka. 
Mógł teraz zwiększyć tempo, aż wreszcie przypominało to wczorajsze. Vain wciąż 
podążał za 
nim jak obojętny cień. Cały trzeci dzień słońca pustyni Covenant wędrował przez 
Andelain 
tak szybko, jak tylko mógł sobie na to pozwolić bez ryzyka kolejnej zapaści.
Wkrótce po zachodzie słońca zatrzymał się w cieniu wiekowej wierzby. Zjadł 
trochę 
aliantha i resztę chleba, po czym usiadł na chwilę, oparty plecami o pień. 
Drzewo rosło na 
wzniesieniu, a zwrócony twarzą ku zachodowi Covenant, bez nadziei, niemal 
bezwolnie, 
wpatrywał się w ciemną, otwartą równinę. Niedola towarzyszy nie pozwalała mu na 
odpoczynek.
Ujrzawszy pierwszy błysk ognia, zerwał się natychmiast na nogi.
Płomień zniknął równie szybko, jak się pojawił. Po chwili jednak Covenant 
zobaczył go 
znowu. Tym razem rozgorzał na dobre. Zamigotał kilka razy niepewnie, a potem 
palił się już 
regularnie.
Prosto na zachód od niego.
W ciemności nie potrafił ocenić odległości. Logika mówiła mu, że nie może to być 
znak 
obecności Linden i stonedownorów, gdyż jeździec na rumaku z pewnością pokonałby 
w pięć 
dni większy dystans. Mimo to nie wahał się ani chwili. Skinął na Vaina i zaczął 
schodzić w 
dół.
Z każdym krokiem narastało w nim napięcie. Mijając granicę Andelain, biegł już 
wielkimi susami. Ogień zniknął za wzniesieniem, lecz Covenant dokładnie 
zapamiętał 
kierunek. Mknął skwapliwie, oddychając przez zęby, po zniszczonej przez 
Słonecznicę ziemi, 
jak człowiek udający się na spotkanie z przeznaczeniem.
Pokonał półtorej mili, nim znowu ujrzał ogień, od którego dzieliło go jeszcze 
jedno 
wzniesienie. Był już jednak wystarczająco blisko, by zobaczyć, że ognisko jest 
potężne. 
Wbiegając na stok, przypomniał sobie o ostrożności i zwolnił kroku. Pochylił się 
i wspiął 
ukradkiem na szczyt, po czym wyjrzał zza grani.
Tam zobaczył ogień.
Wstrzymując oddech, przyjrzał się otaczającemu ognisko terenowi.
Grunt przed nim opadał ostro, po czym zakreślał płytki łuk długości kilkuset 
stóp i 
ponownie wznosił się w górę, tworząc szeroką skarpę. Mniej więcej naprzeciwko 
miejsca, w 
którym się znajdował, zarys gruntu i wznosząca się w górę skarpa formowały 
zagłębienie, 
ukrytą częściowo w ziemnym nasypie nieckę.
W tej właśnie niszy płonęło ognisko. Jej powierzchnia odbijała znaczną część 
światła, 
lecz odległość nadal utrudniała Covenantowi dostrzeżenie szczegółów. Ledwie 
zdołał 
wypatrzyć długą, wąską, skierowaną ku sercu niszy stertę drewna, którą trawił 
ogień. Z 
pewnością rozpalono go na dalszym końcu, by stopniowo przemieszczał się w głąb 
niecki. 
Połowa stosu została już pochłonięta.
W pobliżu nie było nikogo. Covenant nie dostrzegł żadnego śladu obecności 
człowieka, 
który rozpalił ognisko. Nie ulegało jednak wątpliwości, że uczyniono to celowo. 
Nad 
równinami panowała niesamowita cisza, mącona jedynie potrzaskiwaniem głodnych 
płomieni.
Wtem dostrzegł kącikiem oka jakąś postać. Odwrócił się i zobaczył stojącego obok 
Vaina. Nasienie Demondim w ogóle nie próbowało ukryć się za szczytem.
– Idiota! – wyszeptał gwałtownie Covenant. – Schyl się!
Vain nie zwrócił na niego uwagi. Wpatrywał się w ogień z takim samym ślepym, 
dwuznacznym uśmieszkiem, jaki demonstrował podczas wędrówki przez Andelain albo 
zabijając mieszkańców Woodhelven Mocokamienia. Covenant złapał nasienie Demondim 
za 
ramię, lecz nie zdołał ruszyć go z miejsca.
– W cholerę z tobą – syknął przez zęby. – Któregoś dnia przez ciebie zginę.
Gdy ponownie spojrzał na ognisko, zauważył, że płomienie zbliżyły się wyraźnie 
do 
skarpy. Niecka jarzyła się teraz jaśniej. Nagle ogarnęła go trwoga. Zobaczył, że 
sterta drewna 
kończy się stosem okalającym pionowy pal, wysoki i gruby jak człowiek.
Przywiązano do niego kogoś, czy może coś. Przywiązano żywcem. Niewyraźnie 
widoczna postać szarpała się rozpaczliwie.
Piekło i szatani! Covenant instynktownie domyślił się, że to pułapka. Zamarł na 
chwilę w 
bezruchu. Nie mógł odejść, pozostawić związanej postaci płomieniom, lecz nie 
mógł również 
się zbliżyć. Kto to wszystko obrzydliwie i złośliwie zaplanował, by go zwabić? 
Jego albo 
kogoś równie bezbronnego. Kogoś innego? Na to pytanie nie było odpowiedzi. Gdy 
jednak 
wziął się w garść, próbując zmusić się do podjęcia decyzji, przypomniał sobie 
słowa 
Mhorama: „Unikanie jego pułapek na nic się nie zda...”
Poderwał się nagle.
– Zostań tu – wydyszał do Vaina. – Nie ma sensu, żebyśmy obaj wpadli w kłopoty.
Zszedł ze stoku i ruszył w stronę ognia.
Vain jak zwykle podążył za nim. Covenant ledwie powstrzymał się przed 
obrzuceniem 
nasienia Demondim wyzwiskami. Szedł dalej.
Kiedy zbliżył się do skarpy, płomienie zaczęły już lizać otaczający pal stos. 
Zerwał się do 
biegu. Po chwili znalazł się w niecce. Przyjrzał się przynęcie.
Przywiązaną do pala istotą była Waynhim.
Podobnie jak ur-podli, Waynhim byli nasieniem Demondim. Pomijając szarą skórę i 
niższy wzrost, bardzo przypominali swych kuzynów. Ich bezwłose ciała miały 
długie tułowia 
i krótkie kończyny – obie pary tej samej długości, dzięki czemu stworzenie mogło 
z równą 
łatwością biec na czworakach, jak i poruszać się w postawie wyprostowanej. Ostro 
zakończone uszy były wysoko osadzone na łysych czaszkach, a usta przypominały 
nacięcia. 
Nie mieli oczu. Zamiast wzroku posługiwali się węchem. W środku twarzy ziały 
szerokie 
nozdrza.
Jako produkty Demondim, Waynhim byli obdarzeni wielką wiedzą i chytrością. W 
przeciwieństwie do swych czarnych kuzynów, po rytuale profanacji zerwali z 
lordem Foulem. 
Covenant słyszał, że cała ich rasa służy Krainie na swój własny sposób, lecz nie 
widział 
żadnego z nich od ostatniego pobytu w Revelstone, gdy spotkał Waynhim, który 
uciekł z 
Ochronki Foula, by przynieść Radzie wiadomość o mocy Wzgardliwego.
Istota, którą widział teraz przed sobą, cierpiała straszliwie. Jej skóra 
krwawiła. Z 
dziesiątków śladów po uderzeniach bicza sączyła się gęsta posoka. Jedną z rąk 
stworzenie 
miało koszmarnie wygiętą, a lewe ucho urwane. Było jednak przytomne. Z drżeniem 
nozdrzy 
śledziło ruchem głowy zbliżającego się Covenanta. Gdy się zatrzymał, by zebrać 
myśli, 
pochyliło się ku niemu, błagając o ratunek.
– Trzymaj się – wychrypiał, choć nie wiedział, czy stworzenie go rozumie. – 
Wydostanę 
cię.
Gnany wściekłością, zaczął rozrzucać drewno, odkopując na bok suche gałęzie i 
chrust, 
aż wreszcie dotarł do stosu.
Istota jednak wyraźnie wyczuła jakiś nowy zapach. Być może chodziło o jego 
ślubną 
obrączkę. Wiedział, że każde nasienie Demondim jest wrażliwe na takie rzeczy. 
Stworzenie 
zdenerwowało się nagle. Zaczęło szczekać w swej ochrypłej, gardłowej mowie. W 
jego głosie 
wyczuć można było niecierpliwość. Covenant nie znał tego języka, rozpoznał 
jednak słowo, 
od którego po grzbiecie przebiegły mu ciarki lęku.
– Nekhrimah! – szczekał raz za razem Waynhim.
Niech to szlag! Istota próbowała wydać Vainowi jakiś rozkaz.
Covenant nie zatrzymał się. Desperacja Waynhim udzieliła się i jemu. Odrzucając 
naręcza drewna, utorował sobie drogę do stosu. Natychmiast wyrwał nóż zza pasa, 
by 
przeciąć krępujące istotę pnącza.
Po chwili więzień był już wolny. Niedowiarek wyprowadził z rumowiska stosu 
utykające 
stworzenie, które natychmiast zwróciło się w stronę Vaina i zalało go potokiem 
przypominających przekleństwa słów. Następnie złapało Covenanta za rękę, 
próbując 
odciągnąć go od ognia.
Na południe.
– Nie. – Uwolnił z trudem ramię. Choć Waynhim zapewne go nie rozumiał, spróbował 
udzielić mu wyjaśnień. – Idę na północ. Muszę dotrzeć do Revelstone.
Istota wydała z siebie stłumiony krzyk, jakby znała znaczenie słowa 
„Revelstone”. Z 
szybkością zdumiewającą u kogoś tak poważnie rannego, wypadła z niecki, 
pierzchając 
wzdłuż skarpy. Po chwili zniknęła w ciemności.
Covenant bał się coraz bardziej. Co próbował powiedzieć mu Waynhim? Zachowanie 
istoty obudziło w nim żywe poczucie zagrożenia, nie zamierzał jednak ani o krok 
zwiększać 
odległości dzielącej go od Linden. Jedynym wyjściem była jak najszybsza 
ucieczka. Zwrócił 
się w stronę Vaina.
Zamarł, porażony tym, co zobaczył.
Po drugiej stronie ogniska stał jakiś człowiek.
Brodę miał potarganą, a spojrzenie oszalałe. Z obrazem tym kontrastował 
nieśmiały 
uśmieszek.
– Zostaw go – powiedział, wskazując głową uciekającego Waynhim. – Nie jest już 
nam 
potrzebny.
Okrążył powoli ognisko, zbliżając się do Covenanta i Vaina. Choć zachowywał się 
nonszalancko, w jego głosie dźwięczała nuta histerii.
Gdy znalazł się po drugiej stronie ognia, Covenant wessał gwałtownie powietrze 
przez 
zęby.
Mężczyzna był nagi do pasa, a z tułowia zwisały mu salamandry, wyrastające 
wprost z 
ciała. Ich korpusy podrygiwały w rytm jego kroków, oczy lśniły czerwono w blasku 
płomieni, 
a paszcze kłapały głośno.
Ofiara Słonecznicy!
Covenant przypomniał sobie Marida. Wyciągnął nóż.
– Nie zbliżaj się – ostrzegł przybysza. Głos jednak mu drżał, zdradzając strach. 
– Nie 
chcę cię skrzywdzić.
– Nie – odparł mężczyzna – Nie chcesz mnie skrzywdzić. – Uśmiechnął się 
sympatycznie. – Ja też nie chcę cię skrzywdzić. – Zaciskał dłonie, trzymając je 
przed sobą, 
jakby dzierżył w nich coś cennego. – Pragnę wręczyć ci dar.
Próbując stłumić strach, Covenant odwołał się do gniewu.
– Skrzywdziłeś tego Waynhim. Chciałeś go zabić. O co ci chodzi? Czy na świecie 
jest za 
mało morderstw? Musisz jeszcze pomnażać ich liczbę?
Mężczyzna go nie słuchał. Z obłąkanym zachwytem wpatrywał się we własne dłonie.
– Jest zaiste cudowny. – Ruszył naprzód, powłócząc nogami, jakby nie był 
świadomy 
tego, że idzie. – Nikt oprócz ciebie nie zrozumie, jak bardzo cudowny.
Covenant chciał uciec, lecz nogi wrosły mu w grunt. Nieznajomy budził w nim 
makabryczną fascynację. Mimo woli wbił wzrok w jego złożone dłonie, jakby 
naprawdę 
kryły w sobie coś cudownego.
– Spójrz – wyszeptał mężczyzna tonem łagodnej histerii. Powoli, ostrożnie, jakby 
odsłaniał skarb, rozchylił dłonie.
W garści miał małego, włochatego pająka.
Nim Covenant zdążył się wzdrygnąć, cofnąć czy zrobić cokolwiek, pająk skoczył na 
niego.
Wylądował na szyi.
Strącając go, Niedowiarek poczuł lekkie ukłucie.
Na chwilę owładnął nim zachwycający spokój. Przyglądał się obojętnie, jak 
mężczyzna 
zbliża się do niego powoli, jakby płynął przez zgęstniały nagle blask ogniska. 
Trzask 
płomieni stał się nagle niewyraźny. Covenant niemal nie zauważył, że napastnik 
zabrał mu 
nóż. Vain gapił się na niego bezmyślnie. Delikatnie, niemal niedostrzegalnie, 
grunt pod 
leżącym zaczął się przechylać.
Wtem serce zabiło mu jak młot kowalski. Wszystko roztrzaskało się na kawałki. 
Odłamki 
bólu rozproszyły jego myśli. Mózg zdążył ukształtować tylko trzy słowa: nowa 
dawka jadu. 
Potem serce zabiło po raz drugi i świadomość Covenanta zatonęła w długim, 
ochrypłym 
wyciu.
Przez pewien czas błąkał się w labiryncie udręki, bełkotliwie błagając o 
uwolnienie. Jego 
ciałem zawładnął ból. Nie było w nim umysłu, tylko ból; nie było oddechu, który 
nie byłby 
bólem; nie było uderzenia serca, które nie pomnażałoby bólu. Prawe przedramię 
jakby 
zamierało. Wydawało mu się, że nie ma już kończyny, a tylko krwawiący kikut. 
Bolało go 
jednak wszystko: pierś, wnętrzności, głowa i wszystko, co było jego ciałem. 
Niemożliwa do 
zniesienia litania bólu. Jeśli nawet krzyczał, nie słyszał własnego głosu ani 
nie czuł nic poza 
bólem i śmiercią.
Śmierć była zawrotem głowy, lawiną. Strącała go w przepaść bezsilności. Była 
wszystkim, co starał się w życiu odkupić, każdą bezcelową udręką, której 
kiedykolwiek 
próbował nadać znaczenie. Była nieutulonym żalem, nie wykorzenionym poczuciem 
winy i 
gwałtownym gniewem. Wreszcie utworzyła w jego głowie maleńki, czysty obszar 
przytomności.
Uczepił się go niby rozbitek i otworzył oczy.
Wzrok mąciło mu delirium. Po polach gorączki skakały niepojęte, szare kształty, 
zagrażające ostatniemu jasnemu fragmentowi umysłu. Odparł jednak tę groźbę. 
Mrugając, 
jakby każdy ruch powiek był aktem przemocy, odzyskał jasność widzenia.
Stał w niecce, przywiązany do pala. Wokół leżały stosy szczap. Na granicach 
stosu 
pełgały płomienie.
Kotlinka pełna była naśladujących ich taniec postaci. Skakały jak żywe trupy. Od 
ścian 
odbijały się żądne krwi krzyki, a uszy Covenanta dręczyły przenikliwe wrzaski 
kanibali. 
Mężczyźni o fosforyzujących oczach i chwytnych nosach uśmiechali się do niego 
szyderczo, 
a kobiety ze żmijami zamiast piersi i palcami, z których wyrastały kły, 
przemykały obok, 
podobne strzępkom obłędu, chichotem domagając się jego śmierci. Dzieci o ohydnie 
zniekształconych twarzach i tygrysich paszczach na brzuchach wymiotowały żabami 
i 
plugawymi słowami.
Zakręciło mu się w głowie z przerażenia. Stracił jasność umysłu. Promieniujący z 
prawego ramienia ból przeszył pierś. Każdy nerw tej kończyny wytrawiło 
cierpienie. Omal w 
nim nie zatonął.
Wtem jednak zobaczył Vaina.
Nasienie Demondim stało zwrócone plecami do równin, przyglądając się oszalałym 
tancerzom tak, jakby stworzono ich wyłącznie dla jego rozrywki. Przesuwało 
powoli wzrok 
po tłumie, aż wreszcie spojrzało w oczy Covenantowi.
– Vain! – wydyszał ten, jak gdyby dławił się krwią. – Pomóż mi!
W odpowiedzi jego towarzysz wyszczerzył zęby w czarnym uśmiechu.
Coś w Covenancie pękło na ten widok.
15. „Dlatego, że widzisz”
Nigdy więcej.
Gdy Covenant zniknął za wzgórzami Andelain, Linden Avery usiadła wśród martwych 
kamieni, próbując odzyskać poczucie tożsamości. Ogarnęło ją przygnębienie. Czuła 
się 
bezsilna i pozbawiona chęci życia, jak często zdarzało się to w ostatnich 
latach. Wszystkie 
wysiłki stania się kimś lepszym niż jej rodzice na nic się nie zdały. Gdyby 
Sunder albo 
Hollian odezwali się do niej, mogłaby zacząć krzyczeć, pod warunkiem, że 
znalazłaby 
potrzebną do tego energię.
Teraz, gdy już podjęła decyzję, sprzeciwiła się Covenantowi, który z dziwną 
łatwością 
potrafił przekonywać ją, że nie ma racji, musiała ponieść konsekwencje swego 
kroku. Nie 
mogła tego uniknąć. Nie pozwalało na to otaczające ją prastare pustkowie, 
którego nie 
mógłby uleczyć nawet upływ wieków. Martwe wzgórza, piętrzące się na południe i 
zachód od 
niej, stanowiły zaprzeczenie Andelain, sugerowały, że wybrała śmierć, choć 
oferowano jej 
życie.
Ponadto była osamotniona w swym przygnębieniu. Sunder i Hollian odnaleźli 
bliskość, 
wspólnie odrzucając Andelain. Słonecznica była tak fundamentalnym elementem ich 
życia, że 
nie byli w stanie kwestionować niechęci, jaką w nich budziło. Być może nie 
zdawali sobie 
sprawy z tego, że te bujne drzewa i trawa są zdrowe. Albo że zdrowie jest 
piękne.
Linden akceptowała jednak zachowanie stonedownorów. W kontekście Słonecznicy 
było 
ono zrozumiałe. Przyczyną jej trwogi nie była dzieląca ją od nich przepaść, lecz 
utrata 
Covenanta. Podjęła decyzję i on pozostawił ją samej sobie, zabierając całą jej 
siłę i pewność 
siebie. Gdy przechodził przez Mithil, na jej powierzchni tańczył blask słońca 
płodności, który 
otaczał go swym żarem, jakby dostrzegał w nim skutecznego obrońcę przed grożącą 
Krainie 
zagładą. Nawiązała z nim najintymniejszy kontakt, a mimo to porzucił ją dla 
Andelain. A jad 
nadal w nim był.
Nie mogłaby się czuć bardziej osamotniona, nawet gdyby pozbawił ją wszelkich 
powodów do życia.
Podjęła jednak decyzję. Doświadczyła choroby Covenanta, jakby sama padła jej 
ofiarą, i 
wiedziała, że nie mogła postąpić inaczej. Wolała to martwe, kamienne pustkowie 
od piękna 
Andelain, ponieważ lepiej je rozumiała i skuteczniej potrafiła się od niego 
odgrodzić. Po 
ostatniej próbie ocalenia Covenanta poprzysięgła, że nigdy już nie odsłoni się 
tak bardzo, nie 
pozwoli, by zdobyta w Krainie wrażliwość zmysłów zagroziła jej niezależnej 
tożsamości. Tej 
przysięgi łatwiej było dotrzymać, jeśli bodźce, przed którymi zamykała serce, 
mówiły o 
zniszczeniu i martwej, spustoszonej jakimś kataklizmem skale, a nie o zdrowych 
drzewach, 
aromatycznych trawach i szczodrych aliantha. Na swój sposób była równie nieufna 
jak 
Hollian. Andelain było znacznie bardziej kuszące niż otaczające ją głazy, nie 
miała jednak 
najmniejszych wątpliwości, że nie może sobie pozwolić na uleganie pokusom.
Zagubiona w towarzyszącej jej od dawna ciemności, ślepa i głucha, jakby 
odgrodziła się 
od świata, nie pojęła znaczenia ostrzegawczego krzyku Sundera, dopóki nie było 
za późno. Z 
ukrycia wypadli nagle uzbrojeni w maczugi i noże mężczyźni. Złapali skalennika, 
który 
próbował wyciągnąć puginał i słoneczny kamień. Linden usłyszała stłumiony 
łoskot, 
towarzyszący ciosowi, którym go ogłuszyli. Ręce Hollian związano, nim zdążyła 
zrobić 
użytek ze sztyletu. Linden zerwała się z miejsca, nie miała jednak szans. 
Zachwiała się na 
nogach po ciężkim ciosie. Gdy, targana mdłościami, usiłowała pochwycić oddech, 
skrępowano jej ręce za plecami.
Po chwili odciągnięto ich brutalnie od rzeki.
Dyszała i potykała się przez chwilę, nie potrafiąc uruchomić swych mechanizmów 
obronnych. Jej zmysły czuły smak ukrytej w napastnikach przemocy. Ich 
okrucieństwo 
wydawało się jej wrodzoną żądzą. Postrzegała profanację, która wypaczała 
otaczający ją 
obszar. Mimo woli wyczuwała, że prowadzą ją ku źródłu martwoty, że tych ludzi 
ukształtowała ta sama siła, która zabiła okolicę. Musiała zacisnąć powieki, 
zamknąć umysł na 
świat, by stłumić świadomość swego rozpaczliwego położenia.
Następnie wszystkich troje powleczono wąską skalną szczeliną do kanionu, w 
którym 
znajdowało się Woodhelven Mocokamienia.
Linden nigdy dotąd nie widziała woodhelven. Jego widok wzbudził w niej odrazę. 
Niedbale wzniesione domy, niechlujni ludzie, żądza krwi skalenniczki – każdy z 
tych 
szczegółów upadlał z trudem zdobytą prawość, którą nauczyła się dostrzegać w 
ludziach 
takich jak Sunder i Hollian. Wszystko to jednak zbladło, gdy po raz pierwszy 
ujrzała 
dymiący, złowróżbny, zielony kamień skalenniczki. Zalewał on jej oczy złem, 
szczypał w 
nozdrza, jak jadowity kwas, przyćmiewał każdą moc, którą dotąd spotkała, 
przerastał 
wszystko poza samą Słonecznicą. To ów szmaragdowy odprysk był źródłem 
otaczającego 
wioskę zniszczenia, przyczyną wybuchowej, nieczułej dzikości woodhelvenninów. 
Oślepiły 
ją łzy. Jej umysł ogarnęły spazmy przywodzące na myśl zbliżające się wymioty. 
Nie mogła 
jednak nie dosłyszeć radości, z jaką skalenniczka zapowiedziała, że następnego 
ranka zabije 
więźniów.
Później Linden i stonedownorów zaprowadzono do prymitywnej, ustawionej na palach 
chaty i zostawiono tam, by przygotowali się na śmierć tak, jak potrafią. Linden 
utraciła 
zdolność oporu. Jej mechanizmy obronne ogarnął kryzys. Tak blisko Mocokamienia 
była 
nieustannie świadoma jego obecności. Jego oddziaływanie wysysały siły z jej 
serca, 
wciągając ją w otchłań zapomnienia. Kołysała się, uderzając plecami o ścianę, by 
sobie 
przypomnieć, że nadal istnieje, wciąż posiada odrębną fizyczną tożsamość. Raz za 
razem 
powtarzała: „Nie. Nigdy więcej”. Recytowała te słowa, jakby były litanią przeciw 
złu. W ten 
sposób walczyła o przetrwanie.
Musiała znaleźć coś, co pozwoli jej poradzić sobie z Joan, jadem, furiami i 
bezimienną 
potęgą Mocokamienia. Niemniej zdołała tylko skulić się w sobie i odgrodzić od 
świata, jakby 
była jednym ze swych rodziców, nie potrafiących stawić czoła życiu i 
spragnionych śmierci.
Gdy nadszedł wreszcie świt, drzwi chaty otworzyły się gwałtownie. Nie była to 
jednak 
skalenniczka czy któryś z woodhelvenninów, lecz jeździec Clave. Blask słońca 
płodności 
dodawał życia jego posępnej czerwonej szacie, lśnił w czarnych konturach rukha, 
upodabniał 
sztywną, sterczącą brodę do łopaty grabarza. Mężczyzna był wysoki. Otaczała go 
aura 
autorytetu i niezachwianej pewności siebie.
– Chodźcie – powiedział tak, jakby nieposłuszeństwo było niemożliwe. – Jestem 
Santonin 
na-mhoram-in. Należycie do mnie.
Na posępne spojrzenie Sundera i jęk Hollian odpowiedział uśmiechem przywodzącym 
na 
myśl ostrze bułata.
Na dworze zebrał się tłum lamentujących i wznoszących błagalne prośby 
woodhelvenninów. Skalenniczka protestowała, upadlając się bezwstydnie, lecz 
Santonin użył 
przymusu. Oddała mu ze łzami Mocokamień. Jeden z mężczyzn wręczył jeźdźcowi 
słoneczny 
kamień, lianar i noże, które należały do stonedownorów.
Obserwująca tę transakcję Linden mogła myśleć tylko o tym, że Covenant wkrótce 
wróci 
z Andelain i nie zastanie towarzyszy. W chwili obłędu, oczarowana uśmiechem 
Santonina, 
omal nie poinformowała go o istnieniu Covenanta, chcąc uchronić go przed 
wpadnięciem w 
ręce mieszkańców Woodhelven Mocokamienia. Sunder i Hollian zachowali jednak 
milczenie, 
przypominając jej w ten sposób, że Clave pragnie śmierci Niedowiarka. Resztkami 
woli 
zatrzymała w sobie wszystko, co mogłoby go zdradzić.
Potem wola opuściła ją całkowicie. Pod zielonym biczem słońca Santonin na-
mhoram-in 
zapalił swój rukh. Z jego płomienia wydobył się przymus, który zawładnął jej 
duszą. Utraciła 
wszelką zdolność wyboru. Na polecenie jeźdźca dosiadła rumaka. Strzępek jej 
jaźni, który 
pozostał nieujarzmiony, przyglądał się Sunderowi i Hollian, którzy również 
usłuchali 
rozkazu. Następnie Santonin zabrał ich z Woodhelven Mocokamienia i ruszył w 
stronę 
Revelstone.
Nie mogła uwolnić się spod jego władzy. Nie było w niej nic, co pozwoliłoby jej 
stawić 
opór. Przez całe dni zdawała sobie sprawę z tego, że powinna podjąć próbę 
ucieczki, lecz 
brakowało jej woli, by bez wyraźnego polecenia Santonina choćby unieść ręce do 
twarzy czy 
odsunąć opadające na oczy włosy. Za każdym razem, gdy spoglądał w jej otępiałe 
oczy, 
uśmiechał się, jakby jej wymuszona potulność sprawiała mu przyjemność. Od czasu 
do czasu, 
jakby z niej drwiąc, wymieniał szeptem nazwy, które nic dla niej nie znaczyły: 
Wiatrowisko, 
Victuallin Tayne, Szczep Andelain. Mimo to nie wydawał się zepsuty. Albo też nie 
potrafiła 
dostrzec jego zepsucia.
Tylko raz stracił panowanie nad więźniami. Wkrótce po wschodzie, pierwszego dnia 
słońca pustyni, osiem dni po ich odjeździe z Woodhelven Mocokamienia, powietrze, 
a wraz z 
nim serce Linden, nieoczekiwanie przeszył bezgłośny krzyk. Władza Santonina 
pękła niczym 
zbyt silnie napięta struna harfy.
Zupełnie jakby szarpali smycz w oczekiwaniu na ten moment, Sunder i Hollian 
rzucili się 
ku rukhowi. Linden wykręciła Santoninowi rękę i obaliła go na ziemię, po czym 
pobiegła na 
południowy wschód, w kierunku, z którego dobiegał głos.
Po chwili jednak wróciła bezwolnie do obozu Santonina. Sunder i Hollian pakowali 
zapasy. Jeździec uśmiechał się triumfalnie. Trójkąt jego rukha lśnił 
krwawoszmaragdowym 
blaskiem. Wkrótce ponownie powiódł więźniów ku Revelstone, jakby nic się nie 
wydarzyło.
Nic się nie wydarzyło. Linden nic nie wiedziała, nic nie rozumiała, o niczym nie 
decydowała. Jeździec mógłby ją wykorzystać w dowolny sposób. Nic by nie poczuła, 
gdyby 
postanowił zaspokoić pożądanie. Nie uczynił tego jednak. Sprawiał wrażenie 
człowieka 
mającego wyraźne poczucie celu. Tylko niecierpliwy błysk w jego oczach zdradzał, 
że jego 
zamiary nie są dobre.
Po tylu dniach pustki Linden z radością przywitałaby jednak każdy cel, który 
przy 
wróciłby jej własną tożsamość. Absolutnie każdy. Thomas Covenant zniknął z jej 
myśli. Być 
może w ogóle przestał istnieć. Być może nigdy go nie było. Nic nie było pewne, 
poza faktem, 
że potrzebowała instrukcji Santonina, by wkładać sobie jedzenie do ust.
Nawet widok samego Revelstone, twierdzy na-mhorama wyłaniającej się z wysokiej 
dżungli drugiego dnia słońca płodności niby wielki kamienny statek, nie podniósł 
jej na 
duchu. Tylko niejasno zdawała sobie sprawę z tego, co widzi. Bramy, które 
otworzyły się, by 
wpuścić jeźdźca, i zamknęły się za jego rumakiem, nic dla niej nie oznaczały.
Na spotkanie Santoninowi na-mhoram-in wyszło troje czy czworo ludzi. Choć byli 
ubrani 
podobnie jak on, pozdrowili go z szacunkiem, jakby zajmował wśród nich wysoką 
pozycję. 
Przemówili do niego słowami, których Linden nie rozumiała. Następnie rozkazał 
więźniom 
zsiąść.
Linden, Sunder i Hollian usłuchali go. Znaleźli się w ogromnej, słabo 
oświetlonej sali. 
Santonin poprowadził ich w głąb wielkiej twierdzy. Korytarze i komnaty, schody i 
skrzyżowania, zostawały za nimi, nie zauważone i nie zapamiętane. Linden szła 
przed siebie, 
czując się jak puste naczynie, niezdolne zachować żadnych wrażeń ze 
starożytnych, wyrytych 
w macierzystej skale tuneli. Nie sposób było określić czasu ani znaczenia trasy, 
którą wiódł 
ich Santonin.
Nie opuszczało go jednak poczucie celu. Zaprowadził więźniów do olbrzymiej 
komnaty, 
przypominającej wykutą w skalnym podłożu Revelstone jaskinię. Jej pochyłe ściany 
były 
obłe i gładkie, zupełnie jakby dawną galerię czy arenę zalała lawa. Na samym 
dnie stał 
mężczyzna odziany w czarną jak heban szatę i karmazynowy ornat. W ręku ściskał 
wysoki, 
żelazny pastorał, zakończony otwartym trójkątem. Kaptur miał odsunięty, a 
odsłonięta twarz 
w blasku pochodni również wydawała się obła i gładka.
Jego obecność przeszyła ocalały strzępek tożsamości Linden z siłą rozżarzonego 
miecza. 
Pod maską bierności kryła się rozpacz.
Był furią.
– Troje głupców – zaczął ponurym głosem. – Miałem nadzieję zobaczyć czworo.
Santonin i furia wymienili kilka słów, które miały dla niej obce, puste 
brzmienie. Jeździec 
wydobył Mocokamień i wręczył go furii. W oczach obdarowanego odbił się 
szmaragdowy 
blask. Jego wargi ułożyły się w wiele mówiący uśmiech. Zacisnął pięść na 
zielonym 
odłamku, który wypuścił z siebie bujne paprocie mocy. Lament Linden ucichł, 
zagłodzony 
nędzą jej istoty.
Wtem jeździec odsunął się na bok i furia przyjrzał się jeńcom. Dla Linden jego 
twarz była 
zamazaną plamą zła. Skierował wzrok wprost na nią, próbując ją ocenić i odtrącił 
ją 
wzgardliwie.
– Ciebie nie mogę skrzywdzić – rzekł matowym, niemal pełnym żalu głosem. – Jeśli 
nie 
spotka cię krzywda, sama wyrządzisz tyle zła, ile tylko zapragnę. – Odwrócił od 
niej 
spojrzenie, jakby była kimś zbyt nędznym, żeby zasługiwać na jego uwagę. – Ci 
zdrajcy to 
jednak co innego. – Popatrzył na Sundera i Hollian. – Nie będzie miało 
znaczenia, jeśli 
zostaną złamani przed wykrwawieniem.
Przycisnął do piersi Mocokamień. Buchające z niego opary przesłoniły mu twarz. 
Rozdął 
nozdrza i wciągnął opary do płuc, jakby były niezwykłym narkotykiem.
– Gdzie jest Thomas Covenant?
Stonedownorzy nie zareagowali, nie mogli tego uczynić. Linden stała tam, gdzie 
ją 
zostawiono, niczym odrzucona marionetka. W sercu poczuła nagły skurcz 
przerażenia.
Furia skinął lekko dłonią. Santonin wymamrotał coś cicho nad rukhem. Moc, za 
pomocą 
której panował nad Sunderem i Hollian, znikła nagle. Oboje zachwiali się, jakby 
zapomnieli, 
jak panować nad kończynami, po czym wyprostowali się z drżeniem. Oczy Sundera 
zaszkliły 
się ze strachu, jak gdyby ujrzał przed sobą przerażające źródło i pana swego 
życia. Hollian 
zasłoniła dłońmi twarz, jak wystraszone dziecko.
– Gdzie jest Thomas Covenant?
Gnani impulsem zakorzenionym głębiej niż świadoma decyzja czy rozsądek, 
stonedownorzy zerwali się nagle z miejsca i rzucili do ucieczki.
Furia pozwolił Hollian umknąć, wypuścił jednak z Mocokamienia dłoń siły, która 
pochwyciła Sundera za kark. Gorący szmaragdowy uścisk dławił go niby garota. 
Skalennik 
padł na kolana.
Pozbawiona towarzysza, Hollian zatrzymała się i odwróciła w stronę furii. Krucze 
włosy 
powiewały wokół jej głowy niczym skrzydła.
Furia zacisnął zielone zło na gardle Sundera.
– Gdzie jest Thomas Covenant?
Strach i przymus oślepiły skalennika. Oczy wyszły mu z orbit. Mimo to nie 
odpowiedział. 
Zacisnął zęby i wyprostował się.
Furia zacisnął palce.
– Mów.
Sunder zacisnął szczęki, jakby próbował połamać sobie zęby, na zawsze uciszyć 
swój 
głos. W miarę jak ściskająca mu gardło moc narastała, wszystkie mięśnie stały 
się wyraźnie 
widoczne. Rysowały się ostro na ciemnym tle strachu i dławiącego uchwytu. 
Wydawało się 
niemożliwe, by mógł zaciskać zęby tak mocno, nie zrywając więzadeł szczęki. Mimo 
to nie 
odpowiedział. Pot wydobywał się z porów jego skóry tak gwałtownie, że wydawało 
się, iż 
wyciśnięto mu szpik z kości. Niemniej szczękościsk nie ustąpił.
Na czole furii pojawił się grymas niezadowolenia.
– Odpowiesz mi – zaszemrał. – Jeśli okaże się to konieczne, wyrwę słowa z twej 
duszy. – 
Zacisnął dłoń na Mocokamieniu, jakby gorąco pragnął użyć całej jego potęgi.
– Gdzie jest Thomas Covenant?
– Nie żyje. – Brzmienie głosu Hollian zniekształciło skomlenie. Linden wyczuła 
kłamstwo ukryte w jądrze jej bezradności. – Zginął.
Furia nie oderwał wzroku od Sundera, nie zwolnił uścisku garoty.
– Gdzie to się stało?
– W Andelain – wydyszała eh-brand. – Wszedł tam. Czekaliśmy na niego. Nie 
wrócił. 
Wybacz mi, Sunderze – wyjęczała, by uczynić kłamstwo bardziej przekonującym.
– A biały pierścień?
– Nie wiem. Zginął. Nie wrócił.
Furia nadal nie zaszczycił spojrzeniem Hollian ani jej nie odpowiedział, zwolnił 
jednak 
nieco uścisk na szyi skalennika.
– Twoja odmowa przekonuje mnie, że Thomas Covenant żyje – wydyszał. – Gdyby 
zginął, dlaczego chciałbyś mnie przekonać, że jest inaczej?
Resztkami jaźni Linden błagała Sundera, by potwierdził kłamstwo Hollian, nie 
tylko dla 
dobra Covenanta, lecz również dla własnego.
Skalennik rozluźnił powoli mięśnie żuchwy. W jego matowych oczach rozbłysła 
świadomość.
– Chcę, żebyś się bał – wychrypiał straszliwym tonem przez ściśnięte gardło.
Przez wargi furii przemknął blady uśmieszek, przypominający zapowiedź 
morderstwa. 
Podobnie jednak jak w przypadku Santonina, powstrzymała go świadomość celu.
– Zaprowadź ich do lochu – rozkazał jeźdźcowi.
Linden nie potrafiła określić, czy uwierzył w kłamstwo Hollian. Nie czuła nic 
poza 
zapowiedzią złych zamiarów furii.
Kilkoma słowami Santonin przywrócił stonedownorów do stanu, w jakim była Linden. 
Krocząc sztywno jak drewniane przedłużenia jego woli, więźniowie wyszli za nim z 
kamiennej niszy.
Po raz drugi szli przez pozbawione znaczenia korytarze, mijali progi, które 
pojawiały się 
tylko po to, by zaraz ulec zapomnieniu. Wkrótce znaleźli się w jaskini, w której 
po obu 
stronach ciągnęły się żelazne drzwi. W każdych z nich umieszczono małe, 
zakratowane 
okienko, Linden jednak nie była w stanie sprawdzić, czy znajdują się tam inni 
więźniowie. 
Santonin zamknął najpierw Sundera, a potem Hollian. Nieco dalej wprowadził do 
celi samą 
Linden.
Stanęła bezradna obok siennika ze stęchłej słomy. Duszę miała zupełnie nagą. 
Jeździec 
przyjrzał się jej, jakby zastanawiał się nad kosztem zaspokojenia swych żądz. 
Bez ostrzeżenia 
zgasił rukh. Obca wola zniknęła z jej umysłu, pozostawiając ją zbyt pustą, by 
zdołała 
utrzymać się na nogach. Gdy osunęła się na posłanie, usłyszała cichy chichot 
Santonina. 
Potem drzwi zatrzasnęły się z hukiem, a rygle zasunęły zgrzytliwie. Została sama 
w celi, 
która wyglądała tak, jakby nie było w niej nic poza zawszonym siennikiem i 
nagimi, 
kamiennymi ścianami.
Zwinęła się na słomie niby płód. Czas płynął wokół, obojętny jak granit 
Revelstone. 
Czuła się jak pęknięta tykwa, której nie można napełnić na nowo. Bała się nawet 
podjąć taką 
próbę, choćby pomyśleć o tym. Groza wgryzła się w jej duszę. Pragnęła tylko 
ciszy i 
ciemności, spokoju i zapomnienia. Nie mogła jednak ich osiągnąć. Uwięziona w 
otchłani 
między odrazą a śmiercią, skuliła się między wypełniającymi ją pustkami, 
czekając, aż 
rozerwą ją sprzeczności jej dylematu.
Strażnicy przychodzili i odchodzili, przynosząc jej okropne jedzenie i stęchłą 
wodę. Nie 
potrafiła wykrzesać z siebie nawet tyle sił, by ich zauważyć. Była głucha na 
szczęk żelaza, 
oznaczający nadejście wartowników, przyprowadzających lub wyprowadzających 
więźniów. 
Żelazo nic nie znaczyło. Nie było żadnych głosów. Głosów próbowałaby słuchać. 
Szukała na 
oślep jakiejś wizji, która ocaliłaby jej zdrowe zmysły, jakiegoś imienia lub 
odpowiedzi, które 
pozwoliłyby jej odzyskać zaginioną tożsamość. Utraciła jednak wszystkie imiona, 
wszystkie 
wizje. W celi nie było odpowiedzi.
Wtem usłyszała głos, krzyk, zupełnie jakby któryś z więźniów wyrwał się na 
wolność. 
Walcząc z wywołanymi bezruchem kurczami oraz spowodowaną głodem i pragnieniem 
sztywnością, podczołgała się ku drzwiom jak kaleka.
Ktoś przemówił bezbarwnym tonem. Głos nie przypominał żadnego, jaki słyszała w 
życiu. Była nim tak uradowana, że początkowo niemal nie rozumiała słów. Dotarły 
do niej 
dopiero wówczas, gdy rozpaczliwie próbowała się podźwignąć, by sięgnąć do 
zakratowanego 
okienka.
– Ur-lordzie Thomasie Covenant – mówił głos. – Niedowiarku i władco białego 
złota, 
pozdrawiam cię. Haruchai pamiętają o tobie. – Mówiący nie okazywał żadnych 
uczuć, 
zaprzeczał własnej potrzebie. – Nazywam się Brinn. Czy nas uwolnisz?
Covenant! Chciała wykrzyczeć jego nazwisko, lecz w gardle zaschło jej tak 
bardzo, że nie 
mogła nawet szeptać.
W następnej chwili usłyszała łoskot uderzającego o ciało żelaza. Covenant! 
Osunął się na 
kamień. Strażnicy ominęli go. Podciągnęła się do okienka i przycisnęła twarz do 
krat, usiłując 
coś zobaczyć, ale w jej polu widzenia nie pojawił się nikt. Po chwili głośny 
tupot 
dźwigających jakiś ciężar ludzi oddalił się, pozostawiając Linden samą w mogile 
ciszy.
Chciała się rozpłakać, byłoby to dla niej zmianą na lepsze. Usłyszała imię, 
które 
wypełniło jej pustkę. Covenant. Bezradność i nadzieja. Covenant żył. Był tutaj. 
Mógł ją 
ocalić. Nie wiedział, że potrzebuje ocalenia.
Przez pewien czas, który wydawał się długi i wypełniony bólem, leżała oparta 
bezwładnie 
o drzwi. Jej piersią wstrząsało suche łkanie, a serce uczepiło się wizji Thomasa 
Covenanta. 
Uśmiechnął się do Joan. Był zupełnie bezbronny, a mimo to sprawiał wrażenie 
nieugiętego. 
Strażnicy chyba go nie zabili?
Może zabili, a może nie. Jego nazwisko niosło jej nadzieję, dawało jakąś 
tożsamość, 
odtwarzało fragmenty tego, kim była. Gdy zmęczenie osłabiło jej płacz, 
podczołgała się do 
miski z wodą, wypiła całą jej zawartość i zjadła tyle smrodliwej żywności, ile 
tylko zdołała 
przełknąć, po czym zasnęła na chwilę.
Obudził ją gwałtownie kolejny szczęk żelaza. Rygle zamykające drzwi odsunęły 
się. 
Serce jej załomotało. Stoczyła się z siennika i podniosła nieustępliwie. 
Covenant?
Drzwi uchyliły się i do celi wszedł furia.
Wydawało się, że nie ma twarzy ani dłoni. Wszędzie, gdzie jego ciało wystawało 
spod 
szaty, biło od niego zło tak potężne, że nie była w stanie dostrzec nic więcej. 
Podłość 
wypalała powietrze między nimi, przyciskając Linden do ściany. Cuchnął Maridem, 
złośliwością pszczół. Joan. Jego oddech wypełniał celę gangreną i mdłościami. 
Kiedy 
przemówił, miała wrażenie, że głos gnije w jej uszach.
– A więc wygląda na to, że twoi towarzysze kłamali. Jestem zdumiony. Sądziłem, 
że 
wszyscy mieszkańcy Krainy to tchórze i dzieci. Ale to nieważne. Zgubić tchórzy i 
dzieci to 
mała przyjemność. Wolę ofiary dotknięte szaleństwem odwagi. Na szczęście 
Niedowiarek... – 
uśmiechnął się szyderczo, wypowiadając to imię – ...nie spróbuje cię uratować. 
Nie zdaje 
sobie sprawy z twego położenia.
Próbowała wcisnąć się w ścianę, uciec przez szorstki granit. Niestety, ciało – 
śmiertelne i 
bezużyteczne – zostało uwięzione w mocy jego spojrzenia. Nie potrafiła zamknąć 
na niego 
oczu. Płonął w jej nerwach, wżerał się w nią.
– On jednak również jest nieważny – ciągnął furia głosem przypominającym stęchłą 
wodę. – Liczy się tylko pierścień. Nie pozostanie mu nic innego, jak go oddać. 
Zaprzedał się 
już i żadna moc pod Łukiem Czasu nie zapobiegnie jego rozpaczy. Nie, Linden 
Avery – 
kontynuował furia bez chwili przerwy. – Porzuć wszelką nadzieję na pomoc Thomasa 
Covenanta. Los Krainy spoczywa na twoich barkach.
Nie! Nie potrafiła się obronić przed tak wielkim zepsuciem. Otoczyła ją noc 
okrutniejsza 
od wszelkiej ciemności – noc stara jak ból dzieci i rodziców, którzy chcieli 
umrzeć. Nigdy!
– Specjalnie wybrano cię do tej profanacji. Jesteś wykuwana, tak jak wykuwa się 
żelazo, 
po to, byś doprowadziła do zniszczenia Ziemi. – Swym głosem plugawił całe jej 
ciało. – 
Wybrano cię, Linden Avery, dlatego, że widzisz. Dzięki temu, że jesteś otwarta 
na to, czego 
nikt poza tobą w Krainie nie dostrzega, jesteś podatna na wykucie. Przez oczy, 
uszy i dotyk 
czyni się z ciebie to, czego potrzebuje Wzgardliwy. Postrzeganie zniszczenia 
zmusi cię do 
dokonania jeszcze większego zniszczenia. Będę się zachwycał tą katastrofą. 
Dlatego cię 
ostrzegłem. Byś wiedziała o grożącym ci niebezpieczeństwie i nie mogła go 
uniknąć. By 
twym próbom uniknięcia go mógł towarzyszyć szyderczy, triumfalny śmiech 
Wzgardliwego.
Nie. To było niemożliwe. Była lekarzem. Nic nie mogło jej zmusić do niszczenia. 
Żadna 
moc, spryt ani zło nie zdołają odmienić tego, czym postanowiła się stać. Nigdy! 
Wezbrał w 
niej potok słów, który wypłynął na zewnątrz, jakby bełkotała.
– Jesteś chory. To jest tylko choroba. Nic więcej. Cierpisz na jakieś 
schorzenie, które 
zżera twój umysł. Obłęd o fizjologicznych przyczynach. Brak biochemicznej 
równowagi w 
mózgu. Nie wiesz, co mówisz. Nie wierzę w zło!
– Nie? – Furia poweselał nieco. – Zaiste. Przynajmniej to jedno kłamstwo muszę 
sprostować. – Zbliżył się do niej jak fala rzezi. – Popełniłaś morderstwo. Czyż 
zło nie jest w 
tobie?
Rozpostarł ramiona, jakby chciał ją objąć. Nie miał twarzy ani dłoni. Jaskrawa 
halucynacja wyłaniająca się z rękawa jego szaty wyciągnęła się ku niej i 
pogłaskała jej 
policzek.
Z owego dotyku wykwitła groza, jakby jej dusza przerodziła się w owoc wilczej 
jagody. 
Twarz Linden zmroziło lodowate zło. Zimno ogarnęło jej zmysły niczym następstwo 
i 
zwieńczenie odczuwanej przez nią instynktownej odrazy. Zapłonęło w niej i stało 
się prawdą. 
Prawdą złości. Jej twarz podeszła ropą podłości, która skaziła jej siłę i 
piękno, zepsuła to, kim 
była. W jej ciele żarzyła się Słonecznica: pustynia, plagi, krzyk drzew. Chciała 
wyć, lecz 
straciła głos.
Uciekła. Nie miała innej możliwości. Uciekła w głąb siebie. Zamknęła oczy, uszy 
i usta, 
odcięła się od nerwów skóry, zabarykadowała wszystkie wejścia do swego umysłu. 
Nie. 
Groza obdarzyła ją zdolnością paraliżu. Nigdy. Ściągnęła na siebie ślepotę, 
głuchotę i 
niemotę, pogrążyła się w ciemności, jakby była ona śmiercią, nieuniknionym 
dziedzictwem 
narodzin.
Nigdy więcej.
16. Prawda Waynhim
Nie zrobię tego!
Covenant spróbował usiąść, szarpiąc się z krępującymi jego ruchy kocami i 
przytrzymującymi go dłońmi.
Nigdy go nie oddam!
Walczył na oślep o wolność, lecz unieruchomiła go obezwładniająca słabość. Prawą 
rękę 
paraliżowało mu wspomnienie minionego bólu.
Nie obchodzi mnie, co ze mną zrobisz!
Wonna trawa pod jego stopami działała jak środek nasenny. Dłoniom nie sposób 
było się 
oprzeć. Ciemność przerodziła się w zamazaną plamę światła. Nachylona nad nim 
twarz była 
łagodna i ludzka.
– Wypocznij, władco pierścienia – mówił cicho mężczyzna. – W tym sanktuarium nic 
ci 
nie grozi. Czas na pośpiech nadejdzie, gdy wrócisz do zdrowia.
Mówiący złagodził jego desperację. Upajająca woń trawy uspokajała go i dodawała 
otuchy. Mamrotał coś o pogoni za Linden, sam jednak nie słyszał własnego głosu.
Gdy znowu się ocknął, powoli odzyskiwał przytomność. Wraz z nią powróciła 
ostrość 
zmysłów. Kiedy otworzył oczy, widział wyraźnie. Przez chwilę wpatrywał się, 
mrużąc 
powieki, w gładką kamienną kopułę, widoczną nad nim. Wreszcie zrozumiał, że 
przebywa 
pod ziemią. Choć leżał w wysokiej, świeżej trawie, nie ulegało wątpliwości, że 
cała obszerna 
komora znajduje się pod powierzchnią. Światło pochodziło od stojących w rogach 
piecyków.
Człowiek, którego widział uprzednio, wrócił, uśmiechnął się do niego i pomógł mu 
usiąść.
– Ostrożnie, władco pierścienia. Byłeś śmiertelnie chory. Słabość nie ustąpi tak 
szybko.
Podał Covenantowi czarkę wypełnioną ciemnym płynem i delikatnym ruchem skłonił 
go 
do jego przełknięcia. Ciecz miała obcy, stęchły smak, dodała mu jednak sił, gdy 
wypełnił nią 
swą pustkę.
Zaczął rozglądać się wokół uważniej. Łóżko stało na środku pomieszczenia, 
wznosząc się 
nad podłogą jak katafalk z trawy. Skałę tworzącą ściany i kopułę starannie 
wygładzono i 
ukształtowano. Sufit nie był wysoki, lecz Covenant mógłby stanąć pod nim 
wyprostowany. Z 
obu stron widniały niskie wejścia. Pozbawione ozdób, wykonane z szarego kamienia 
piecyki 
stały na metalowych trójnogach. Wypełniająca je gęsta czarna ciecz paliła się 
bez dymu.
Gdy odwrócił głowę jeszcze bardziej, zauważył w pobliżu Vaina.
Nasienie Demondim stało z lekko ugiętymi rękami. Jego wargi wykrzywiały się w 
bladym, dwuznacznym uśmieszku, a czarne, pozbawione tęczówek i źrenic oczy 
wyglądały 
jak oczy ślepca.
Covenanta przeszył dreszcz odrazy.
– Zabierz... – Głos drażnił mu gardło jak zardzewiały nóż. – Zabierz go stąd.
Nieznajomy objął Niedowiarka ramieniem, chcąc go podtrzymać.
– Być może dałoby się to zrobić – odrzekł, uśmiechając się z przekąsem – ale 
trzeba by 
użyć wielkiej siły. Czy masz powód, by się go obawiać?
– Nie chciał... – Covenant skrzywił się na ociekające ropą wspomnienia: tańczące 
ofiary 
Słonecznicy, uśmiech Vaina. Trudno mu było wykrztusić słowa z obolałego gardła. 
– Nie 
chciał mi pomóc. – Zadrżał na myśl o rozpaczliwej sytuacji, w jakiej się wówczas 
znalazł. – 
Pozbądź się go.
– Ach, władco pierścienia – rzekł nieznajomy, marszcząc brwi – takie sprawy 
niełatwo 
jest rozwiązać. Muszę ci dużo opowiedzieć i wiele też chciałbym usłyszeć od 
ciebie.
Zwrócił się w stronę Covenanta, który po raz pierwszy mógł się mu przyjrzeć 
dokładnie. 
Miał ciemne włosy i krępą budowę stonedownora, odziany był jednak tylko w 
szeroki kawał 
skóry owiązany wokół pasa. Delikatne spojrzenie brązowych oczu wyrażało 
współczucie, 
lecz na policzkach widać było głębokie bruzdy zadawnionego żalu, a drganie ust 
sugerowało, 
że strach i niezrozumienie są mu aż za dobrze znane. Jego skóra cechowała się 
charakterystyczną bladością kogoś, kto ongiś był opalony na brąz. Covenant 
natychmiast 
poczuł do niego sympatię.
– Jestem Hamako – oznajmił mężczyzna. – Mojego dawnego imienia Waynhim nie 
potrafili wymówić. Dlatego się go wyrzekłem. W swym języku nazywają cię władcą 
pierścienia i pod tym imieniem jesteś im dobrze znany. Ja jednak z chęcią będę 
cię zwał tak, 
jak tylko zapragniesz.
Niedowiarek przełknął ślinę i pociągnął kolejny łyk płynu.
– Covenant – powiedział ochryple. – Jestem Thomas Covenant.
Mężczyzna zaakceptował to skinieniem głowy.
– Covenant.
Wrócił do Vaina.
– Od dwóch dni – zaczął – gdy leżałeś złożony chorobą, Waynhim zmagali się z 
zagadką 
nasienia Demondim. Odkryli w nim cel, ale nie stwierdzili zła. Zdumiewa ich to 
wielce, 
albowiem dostrzegają wyraźnie, że jest dziełem ur-podłych, a ich akurat nie 
darzą zaufaniem. 
Stanowi jednak wcielenie wiedzy, którą Waynhim rozumieją. Niepokoi ich tylko 
jeden 
problem. – Hamako przerwał, jakby nie chciał przypominać Covenantowi o 
przeżytych przez 
niego okropnościach. – Gdy z narażeniem własnego życia uwolniłeś z ognia Waynhim 
dhraga, wypowiedział on do nasienia Demondim słowo rozkazu, polecając mu, by cię 
uratowało. Dlaczego go nie usłuchało?
Ciemny płyn złagodził ból gardła Covenanta, lecz jego głos nadal brzmiał 
ochryple.
– Wykorzystałem już rozkaz. Zabił sześcioro ludzi.
– Ach – odparł Hamako. Odwrócił się od Niedowiarka i w szczekającym języku 
krzyknął 
coś w kierunku jednego z korytarzy. Niemal natychmiast do komory wszedł Waynhim. 
Istota 
powęszyła ciekawie, wyciągając nos w stronę Covenanta, po czym wdała się w 
szybką 
rozmowę z Hamako. Plugawe brzmienie ich głosów drażniło Niedowiarka – z ur-
podłymi 
wiązało go zbyt wiele straszliwych wspomnień – stłumił jednak to uczucie, 
starając się 
uwolnić od złowieszczych przeczuć dotyczących Vaina. Po chwili Waynhim oddalił 
się 
truchtem, jakby chciał wykorzystać cenne informacje. Hamako ponownie skierował 
uwagę na 
Covenanta. Jego wzrok pełen był pytań.
– A więc nie natrafiłeś na to nasienie Demondim przypadkowo – zaczął. – Nie 
odnalazło 
cię bez twojej wiedzy.
Covenant potrząsnął głową.
– Otrzymałeś je w darze od kogoś, kto zna jego cel – ciągnął Hamako. – Rozumiesz 
je.
– Nie. To znaczy tak, otrzymałem je w darze. Powiedziano mi, jak wydać mu 
rozkaz, i 
polecono mu zaufać. – Skrzywił się na myśl, że Vain mógłby być godny zaufania. – 
Ale to 
wszystko.
Hamako zastanawiał się, jak sformułować następne pytanie.
– Czy mogę się dowiedzieć... od kogo go dostałeś?
Covenant nie miał ochoty odpowiedzieć wprost. Nie dlatego, że nie dowierzał 
Hamako. 
Po prostu nie chciał z nikim mówić o swym spotkaniu ze zmarłymi.
– Byłem w Andelain – odparł opryskliwie.
– Ach, Andelain – wyszeptał Hamako. – Zmarli.
Skinął głową ze zrozumieniem, nadal jednak wyglądał na zakłopotanego.
Wtem Covenanta olśniło.
– Wiesz, jaki jest jego cel. – Wielokrotnie słyszał, że wiedza Waynhim jest 
bogata i 
wyrafinowana. – Ale pewnie mi tego nie powiesz.
Hamako skrzywił usta w bolesnym grymasie.
– Covenant – zaczął, błagając o zrozumienie – zmarli byli twymi przyjaciółmi, 
nieprawdaż? Troszczą się o ciebie od dawna i są bardzo przewidujący. Zaiste 
Waynhim 
wiedzą wiele, a domyślają się jeszcze więcej. Z pewnością znają odpowiedzi na 
liczne 
pytania. Ale...
– Wiesz, jak walczyć ze Słonecznicą, ale tego również mi nie zdradzisz – 
przerwał mu 
Covenant.
Hamako skrzywił się, słysząc jego ton.
– Z pewnością twoi zmarli powiedzieli ci tyle, na ile pozwala rozsądek. Ach, 
Thomasie 
Covenant! Z całego serca pragnę podzielić się z tobą wiedzą Waynhim, ale 
polecili mi 
powstrzymać się od tego. Z wielu powodów. Zawsze niechętnie zdradzają swe 
tajemnice, jeśli 
nie mają wpływu na to, jak zostaną wykorzystane. Dla władcy pierścienia mogliby 
to uczynić, 
lecz brak im umiejętności przewidywania, którą mają zmarli, i obawiają się, że 
złamią 
warunki, pod jakimi otrzymałeś dary. Tajemnica wiedzy polega na tym, że trzeba 
ją zdobyć 
samemu, a nie otrzymać od kogoś. W przeciwnym razie sprowadzi na manowce. Wolno 
mi 
powiedzieć tylko tyle: gdybym ujawnił ci cel nasienia Demondim, mógłbym w ten 
sposób 
uniemożliwić jego realizację. – Twarz Hamako przybrała błagalny wyraz. – A 
zrealizowania 
tego celu należy gorąco pragnąć.
– Z pewnością gorąco go pragną ur-podli. – Frustracja i osłabienie nadały 
głosowi 
Covenanta sarkastyczne brzmienie. – Może ci Waynhim nie różnią się od nich tak 
bardzo, jak 
ci się zdaje.
Opróżnił czarkę i spróbował wstać, Hamako powstrzymał go jednak. Covenant 
rozbudził 
w nim gniew.
– Pomocy Waynhim zawdzięczam życie, zdrowie i cel – oznajmił twardym tonem. – A 
nawet więcej. Nie zdradzę ich po to tylko, by ci ulżyć, choć jesteś władcą 
pierścienia.
Covenant szarpał się z nim, nie mógł się jednak uwolnić. Po tej beznadziejnej 
próbie 
osunął się z powrotem na trawę.
– Powiedziałeś dwa dni – wydyszał. Osłabiało go poczucie bezradności. Dwa 
dodatkowe 
dni! – Muszę ruszać w drogę. Straciłem już za dużo czasu.
– Odniosłeś zbyt poważne obrażenia – odparł Hamako. – Twe ciało tego nie 
wytrzyma. 
Czemu jesteś tak niecierpliwy?
Covenant powstrzymał się przed zgryźliwą ripostą. Nie mógł winić Hamako za to, 
że nie 
chce odpowiedzieć na tak istotne pytania. Sam również nieraz tak postępował.
– Jeździec porwał troje moich przyjaciół – odparł, zapanowawszy nad goryczą. – 
Wiezie 
ich do Revelstone. Jeśli nie dogonię go na czas, zabiją ich.
Hamako wchłonął tę informację, po czym ponownie przywołał jednego z Waynhim. 
Znów nastąpiła szybka wymiana słów. Wydawało się, że człowiek kładzie na coś 
nacisk, 
czegoś żąda. Odpowiedź stworzenia brzmiała niepewnie. Nie przekonał go. 
Zakończyło 
jednak tonem, który usatysfakcjonował Hamako. Gdy Waynhim odszedł, mężczyzna 
ponownie zwrócił się ku Covenantowi.
– Durhisitar poradzi się Prawdy Waynhim – powiedział. – Nie wątpię jednak, że 
udzielą 
ci pomocy. Żaden z nich nie zapomni, że uratowałeś dhraga, wpadając przez to w 
groźną 
pułapkę. Możesz teraz wypocząć. Nie obawiaj się. To rhysh da ci moc potrzebną do 
pościgu 
za twymi towarzyszami.
– W jaki sposób? Co oni mogą?
– Waynhim mają wielkie możliwości – odparł Hamako, popychając Covenanta na łoże. 
– 
Odpocznij. Okaż choć tyle zaufania. Zapomnij o troskach. Przeżyłbyś wielką 
gorycz, gdybyś 
okazał się za słaby, by skorzystać z zaoferowanej ci pomocy.
Covenant nie był w stanie stawiać oporu. Trawa wydzielała usypiającą woń. Ciało 
miał 
ciężkie ze zmęczenia, a wzmacniający lek, który wypił, złagodził nieco jego 
obawy. Pozwolił, 
by Hamako ułożył go na posłaniu.
– Powiedz mi przynajmniej, jak się tu znalazłem – poprosił jednak słabym głosem, 
gdy 
mężczyzna chciał już wyjść. – Kiedy straciłem przytomność... – nie patrzył na 
Vaina – ...było 
już właściwie po mnie. Jak udało się wam mnie uratować?
Hamako przysiadł na brzegu łoża. Na jego twarzy ponownie pojawił się wyraz 
współczującego zażenowania.
– Opowiem ci o tym – zaczął. – Ale muszę ci wyjaśnić, że to nie my cię 
uratowaliśmy.
Covenant poderwał gwałtownie głowę.
– Nie?
– Spokojnie. – Hamako popchnął go z powrotem na łoże. – Nie ma powodów do obaw.
Covenant złapał go za ręce obiema dłońmi i przyciągnął jego twarz do siebie.
– Jak, u licha, ocaliłem życie?
– Covenant – odparł Hamako, uśmiechając się z przekąsem – jak mogę ci to 
opowiedzieć, 
gdy jesteś tak rozgorączkowany?
Niedowiarek rozluźnił powoli uścisk palców.
– W porządku. – W jego głowie tłoczyły się widma, uspokoił się jednak. – Mów.
– Zdarzyło się to – zaczął – gdy Waynhim dhraga odzyskał dzięki tobie wolność i 
przekonał się, iż nasienie Demondim nie chce usłuchać słowa rozkazu. Zapragnął 
wtedy, byś 
uciekł razem z nim. Nie potrafiłeś jednak go zrozumieć. Dlatego dhraga tak 
szybko, jak tylko 
pozwalały na to odniesione rany, popędził powiadomić rhysh o twym położeniu. 
Uczyniono 
go przynętą w pułapce, która...
– Co to jest rhysh? – przerwał mu Covenant.
– Ach, wybacz mi. Przez dwadzieścia cykli księżyca nie słyszałem żadnego 
ludzkiego 
głosu, nie licząc głosów tych, których zniekształciła Słonecznica. Zapomniałem, 
że nie znasz 
języka Waynhim. W naszej mowie słowo rhysh znaczy miejsce. Określa się nim osadę 
Waynhim. W całej Krainie żyje wiele tysięcy tych istot, wszystkie jednak należą 
do rhysh 
składających się z dwudziestu do czterdziestu członków. Każde rhysh jest odrębną 
całością, 
choć słyszałem, że istnieje między nimi łączność. Podczas wielkiej wojny o 
Revelstone, przed 
blisko czterdziestoma stuleciami, pięć rhysh wspólnie stanęło do walki z ur-
podłymi 
Wzgardliwego. Ale podobne współdziałanie jest rzadkością. Każde rhysh zachowuje 
odrębność i na swój sposób interpretuje Prawdę. To rhysh żyło tu od dawna, 
podążając za 
własną wizją.
Covenant pragnął zapytać Hamako o znaczenie terminu „Prawda”, lecz i tak już 
żałował, 
że przerywał jego opowieść.
– Dhraga – kontynuował Hamako – poinformował rhysh o twej niedoli. Natychmiast 
wyruszyliśmy ci z pomocą, ale odległość była zbyt wielka. Kiedy schwytano 
dhraga, zapadła 
decyzja, by nie podejmować próby uratowania go. Porzucenie jednego z członków 
rhysh 
napełniło wszystkich goryczą, mieliśmy bowiem powody, by bać się pułapki. Od 
dawna już 
pracowaliśmy zbyt blisko wielu tych, których zniekształciła Słonecznica. – W 
jego oczach 
zalśniły niezrozumiałe dla Covenanta łzy. – Od dawna złe dusze, które cię 
schwytały, 
próbowały doprowadzić do naszej zguby. Dlatego sądziliśmy, że pułapkę zastawiono 
na nas. 
Nie chcąc zabijać ani paść ofiarą zabójstwa, zostawiliśmy dhraga jego losowi.
Covenanta uderzyło to, jak bardzo Hamako identyfikuje się z rhysh, a także to, 
że 
wyraźnie lituje się nad ofiarami Słonecznicy. Nie przerywał mu już jednak 
więcej.
– Ponadto – ciągnął Hamako, tłumiąc emocje – przez trzy dni słońca pustyni, 
poprzedzające zastawienie pułapki, Waynhim wyczuwali trop furii.
Furia! – jęknął Covenant. Ognie piekielne! To wyjaśniało zasadzkę. I pająka.
– W związku z tym wielce obawialiśmy się podstępu. Gdy jednak dowiedzieliśmy 
się, że 
schwytano władcę pierścienia, zrozumieliśmy nasz błąd i pośpieszyliśmy ci z 
pomocą. Ale 
odległość była zbyt wielka – powtórzył. – Przybyliśmy akurat na czas, by 
zobaczyć, jak 
uratowałeś się za pomocą pierwotnej magii.
Uratowałeś... Serce Covenanta przeszył nagły ból. Nie!
– Choć twa ręka poczerniała straszliwie, z białego pierścienia tryskał potężny 
ogień. 
Krępujące cię więzy opadły. Stos się rozsypał. Zniekształceni przez Słonecznicę 
zostali 
rozrzuceni jak plewy i uciekli w popłochu. Ze skarpy sypały się kamienie. Tylko 
nasienie 
Demondim stało nienaruszone pośród ognia. Gdy straciłeś przytomność, moc 
zniknęła. 
Dostrzegliśmy, że jesteś chory od jadu, przynieśliśmy cię więc tutaj. Waynhim 
włożyli w 
opiekę nad tobą wszystkie swe umiejętności i wreszcie odegnali od ciebie groźbę 
śmierci. 
Możesz tu zaczekać bezpiecznie, aż odzyskasz siły.
Hamako umilkł. Patrzył przez chwilę na Covenanta, po czym wstał i skierował się 
ku 
wyjściu.
– A furia? – zapytał Niedowiarek, zgrzytając zębami.
– Wszelki ślad po nim zaginął – odpowiedział cicho Hamako. – Obawiam się, że 
osiągnął 
swój cel.
Albo boi się mnie – wychrypiał w duchu Covenant. Nie zauważył, kiedy Hamako 
wyszedł z komory. Pogrążył się w myślach. Niech to piekło! Najpierw Marid, potem 
pszczoły, a teraz to. Każdy atak był gorszy od poprzedniego. I w każdym brał 
udział furia. 
Piekło i szatani! Dlaczego? Żółć podeszła mu do gardła. To oczywiste! Lord Foul 
nie chciał 
jego śmierci, zwłaszcza jeśli pierścień mógłby wpaść w ręce furii. Wzgardliwy 
pragnął 
czegoś zupełnie innego. Poddania się, dobrowolnego zrzeczenia. W związku z tym 
celem 
ataków było działanie, jakie na niego wywierały, siła płynąca z jego delirium, 
gwałtowność, 
nad którą nie potrafił zapanować.
Nie potrafił zapanować!
Czyżby Foul próbował go zastraszyć i w ten sposób skłonić do oddania 
pierścienia?
Niech to wszyscy diabli porwą! Zawsze czuł niemal paraliżującą nieufność wobec 
mocy. 
Udało mu się pogodzić z siłą, za pomocą której pokonał lorda Foula, tylko dzięki 
temu, że nie 
wykorzystał jej w pełni. Zamiast całkowicie zmiażdżyć Wzgardliwego, powstrzymał 
ostatni 
cios, choć oznaczało to, że lord Foul kiedyś powróci, by ponownie zagrozić 
Krainie. Celowo 
wziął na siebie odpowiedzialność za zło, które wyrządzi w przyszłości 
Wzgardliwy. Podjął 
taką decyzję, ponieważ inna była znacznie gorsza.
Był bowiem przekonany, że lord Foul jest cząstką jego osoby, ucieleśnieniem 
moralnego 
niebezpieczeństwa zagrażającego wyrzutkowi. Jego źródłem była wściekłość na 
własny 
status, dolę trędowatego polegającą na złości na wszystko, łącznie z sobą samym. 
Jedyną 
możliwością ucieczki przed takim losem była powściągliwość. Gdyby dopuścił do 
nie 
kontrolowanego uwolnienia mocy, uległ całkowicie pierwotnej magii podczas walki 
z lordem 
Foulem, osiągnąłby tylko tyle, że wzmocniłby swego wewnętrznego Wzgardliwego. Ta 
część 
jego osoby, która dokonywała osądów, wierzyła i kochała, powstrzymała się od 
tego. Czysta 
moc – bezgraniczny, pozbawiony skrupułów gniew – zepsułaby go. W jednej chwili 
zmieniłby się z ofiary w kata. Wiedział, jak łatwo jest stać się tym, czego się 
nienawidzi.
Dlatego czuł głęboki lęk przed pierwotną magią, ukrytą w nim mocą i 
gwałtownością. I 
ona właśnie była celem ataku Foula. Jad przywoływał jego moc wtedy, gdy nie był 
w stanie 
nad nią zapanować. Wzywał ją i wzmacniał. W Mithil Stonedown ledwie udało mu się 
zapalić ogień w orcreście Sundera, a dwa dni temu podobno roztrzaskiwał głazy. 
Mimo woli.
Nadal jednak nie wiedział dlaczego. Być może ratując Joan, rzeczywiście się 
zaprzedał. 
Być może nie był już wolny. Brak wolności nie mógł go jednak zmusić do 
kapitulacji. A 
każdy przyrost mocy zwiększał jego szanse na ponowne zwycięstwo nad Wzgardliwym.
Zagrażał mu jad, brak samokontroli. Jeśli jednak uda mu się uniknąć kolejnych 
nawrotów, nauczyć się panowania nad sobą...
Był trędowaty. Samokontrola i dyscyplina stanowiły podstawę jego życia. Niech 
lord 
Foul zastanowi się nad tym, nim uzna się za zwycięzcę.
Podobne myśli uspokoiły Covenanta, wzmocniły jego wolę. Powoli zaczął odczuwać 
skutki choroby. Woń trawy koiła go niczym środek przeciwbólowy. Po chwili 
zasnął.
Obudzony szturchnięciem przez Hamako, odniósł wrażenie, że spał bardzo długo. W 
komorze nic się nie zmieniło, lecz instynkt mówił mu to wyraźnie. Jęknął na 
myśl, że 
wszystko się sprzysięgło, by zwiększyć grożące jego przyjaciołom 
niebezpieczeństwo, po 
czym usiadł z wysiłkiem.
– Ile dni straciłem tym razem?
Hamako wsunął mu w dłonie dużą czarkę wypełnioną ciemnym płynem o stęchłym 
zapachu.
– Spędziłeś wśród nas trzy dni słońca plag – odpowiedział. – Słońce jeszcze nie 
wzeszło, 
obudziłem cię jednak, gdyż jest wiele rzeczy, które chcę ci pokazać i o których 
pragnę 
powiedzieć, nim odejdziesz. Wypij to.
Trzy dni. Znakomicie! Zrozpaczony Covenant pociągnął głęboki łyk.
Popijając płyn, poczuł, że jego stan znacznie się poprawił. Trzymał czarkę 
pewnie. 
Dręczące jego ciało drgawki ustąpiły całkowicie. Popatrzył na Hamako.
– Co to za płyn? – zapytał, chcąc zaspokoić ciekawość.
– Nazywa się vitrim. – Mężczyzna uśmiechał się. Sprawiał wrażenie zadowolonego 
ze 
stanu Covenanta. – Przypomina esencję aliantha, ale nie produkuje się go z 
jagód, lecz 
tworzy go wiedza Waynhim.
Covenant opróżnił czarkę jednym haustem. Natychmiast poczuł się silniejszy. 
Oddał 
naczynie i podniósł się z łoża.
– Kiedy będę mógł wyruszyć? Nic już nie uzasadnia mojej bezczynności.
– Wkrótce po wschodzie słońca wznowisz wędrówkę – odparł Hamako. – Zapewniam 
cię, że nie pożałujesz spędzonego wśród nas czasu. – Wręczył czarkę stojącemu 
obok 
Waynhim, który w zamian podał mu skórzany woreczek, przypominający bukłak. 
Hamako 
przekazał go Covenantowi. – Vitrim – oznajmił. – Jeśli będziesz używał go 
oszczędnie, przez 
trzy dni nie będziesz potrzebował żadnego innego pożywienia.
Niedowiarek podziękował skinieniem głowy i przywiązał sobie woreczek do pasa 
przytroczonymi do niego rzemykami.
– Thomasie Covenant, ubolewam nad tym, że nie odpowiedzieliśmy na twe 
najważniejsze 
pytania – powiedział Hamako. – Dlatego pragnę, byś przed odejściem zrozumiał 
Prawdę 
Waynhim. Być może to cię przekona, że trzeba zaufać ich mądrości. Zgadzasz się?
Covenant spojrzał na niego z wyrazem smutku na twarzy.
– Hamako, ocaliłeś mi życie. Mogę być urodzonym niewdzięcznikiem, potrafię 
jednak 
docenić fakt, że nie jestem martwy. Spróbuję zrozumieć wszystko, co tylko mi 
powiesz. 
Tylko się pośpiesz – dodał niemal mimo woli. – Jeśli szybko czegoś nie zrobię, 
nigdy sobie 
tego nie daruję.
– No to chodź – rzucił Hamako, kierując się ku wyjściu.
Covenant zatrzymał się, by zabrać koszulkę, po czym podążył za nim.
Pochylając się w wejściu, zauważył z kwaśną miną, że Vain znów jest tuż za jego 
plecami.
Znalazł się w korytarzu, który pracowicie wykuto w litej skale. Ledwie mógł się 
w nim 
wyprostować. Tunel był długi. Oświetlały go umieszczone w sporych odległościach 
od siebie, 
małe, wprawione w ściany kadzielnice. Palący się w nich ciepłym płomieniem 
ciemny płyn 
nie wytwarzał dymu.
Po pewnym czasie dotarli do rozwidlenia. Korytarz przerodził się w sieć tuneli. 
Covenant 
i Hamako zaczęli spotykać Waynhim. Niektórzy mijali ich w milczeniu, inni zaś 
wymieniali z 
Hamako kilka słów w swym plugawym języku. Wszyscy jednak kłaniali się władcy 
pierścienia.
Tunel przeszedł nagle w ogromną jaskinię, jasno oświetloną kadziami płonącego 
płynu. 
Zdawało się, że ma przeszło sto stóp wysokości i trzy razy większą średnicę. 
Znajdowało się 
w niej przynajmniej dwudziestu Waynhim.
Covenanta przeszył dreszcz zdumienia. Cała grota była ogrodem.
Jej dno porastała gęsta trawa. Wszędzie widać było kwietniki otoczone 
żywopłotami 
złożonymi z najrozmaitszych krzaków. Drzewa – pary gildenów, dębów, brzoskwiń, 
platanów, wiązów, jabłoni, palisandrów, świerków i innych – wyciągały gałęzie ku 
kopułowemu sklepieniu. Ściany porastały rozmaite pnącza.
Roślinami opiekowali się Waynhim, którzy chodzili między grządkami i drzewami, 
śpiewając szczekającymi głosami. W rękach dzierżyli krótkie żelazne pręty, z 
których 
skapywały ciemne krople mocy, karmiące kwiaty, krzewy i pnącza niby destylowana 
domieszka gliniastej gleby i blasku słońca.
Wyglądało to niesamowicie dziwnie. Na powierzchni Słonecznica czyniła wszystko 
nienaturalnym. Nic nie rosło, nie gwałcąc Prawa, i nic nie umierało, nie 
sprowadzając 
zniszczenia. Tu jednak, gdzie nie było blasku słońca, świeżego powietrza, 
zapylających 
owadów i odżywczej gleby, ogród Waynhim był bujny i piękny, tak naturalny, jakby 
wszystkie te rośliny były stworzone po to, by owocować pod kamiennym niebem.
Covenant rozglądał się wokół z nie skrywanym zdumieniem. Gdy jednak chciał o coś 
zapytać, Hamako uciszył go gestem i powiódł w głąb ogrodu.
Mijali powoli kwiaty i drzewa. Powietrze wypełniał szemrzący śpiew Waynhim, 
stworzenia nie odzywały się jednak do siebie ani do Hamako. Skupiały się na swej 
pracy, jak 
pogrążone w uniesieniu. Ta ich koncentracja dawała Covenantowi wyobrażenie, jak 
niezwykle trudnego zadania się podjęły. Utrzymanie w takim stanie podziemnego 
ogrodu z 
pewnością wymagało nadzwyczajnej wiedzy i poświęcenia.
Hamako miał jednak do pokazania coś jeszcze. Poprowadził Covenanta i Vaina ku 
przeciwległemu końcowi jaskini, gdzie zaczynała się kolejna seria korytarzy. 
Wiodły one pod 
górę. W miarę wędrówki nozdrzy Niedowiarka dobiegał coraz wyraźniejszy zapach 
zwierząt. 
Domyślił się już, co zobaczy, nim Hamako wprowadził go do drugiej jaskini, 
niższej od 
pierwszej, lecz równie szerokiej.
Było to zoo. Waynhim udało się wykarmić setki rozmaitych zwierząt. W małych 
zagrodach, zręcznie ukształtowanych tak, by przypominały ich naturalne 
środowisko, żyły 
pary borsuków, lisów, psów, uistiti, kretów, szopów, wydr, królików, rysiów, 
piżmoszczurów. 
Wiele z nich miało młode.
Zoo nie było tak udane, jak ogród. Zwierzęta pozbawione swobody nie mogły być 
zdrowe. Było to jednak nieistotne wobec zdumiewającego faktu, że w ogóle udało 
się 
utrzymać je przy życiu. Słonecznica niosła zwierzętom zgubę. Waynhim udało się 
uratować 
te gatunki przed całkowitym wymarciem.
Po raz kolejny Hamako powstrzymał go od pytań. Opuścili jaskinię, nadal 
posuwając się 
pod górę. W tych tunelach nie spotykali już żadnych Waynhim. Wkrótce droga 
zrobiła się tak 
stroma, że Covenant zastanowił się, jak głęboko pod ziemią przespał ostatnie 
trzy dni. 
Cierpiał z powodu stępienia swych zmysłów. Brakowało mu zdolności oceny ciężaru 
skały 
nad jego głową, odgadnięcia natury vitrim, wniknięcia w dusze swych towarzyszy. 
Ta myśl 
sprawiła, że zatęsknił za Linden. Ona mogłaby wiedzieć, czy powinien zaufać 
Vainowi.
Wtem korytarz przeszedł w spiralną klatkę schodową, która kończyła się małym, 
okrągłym pomieszczeniem. Nie było tu żadnych drzwi. Hamako jednak położył tylko 
dłonie 
na ścianie, wyszczekał kilka słów w języku Waynhim i popchnął mocno. Kamień 
rozstąpił się 
wzdłuż niedostrzegalnej szczeliny, odsłaniając wyjście.
Covenant opuścił pokoik i znalazł się pod gwiazdami. Na wschodnim horyzoncie 
niebo 
zaczynało już blednąć. Nadchodził świt. Na ten widok poczuł nieoczekiwane opory 
przed 
opuszczeniem bezpiecznych i cudownych włości Waynhim. Nie obejrzał się, gdy jego 
towarzysz zamknął za sobą drzwi.
Majaczący w ciemności Hamako powiódł go między niewyraźnymi, przycupniętymi 
kształtami na stosunkowo otwartą przestrzeń, na której usiadł, zwrócony twarzą 
na wschód. 
Gdy Covenant poszedł za jego przykładem, zauważył, że znajdują się na płaskiej 
skale, 
stanowiącej osłonę przed pierwszym dotykiem Słonecznicy.
Vain stał z boku, jakby nie zdawał sobie sprawy z konieczności posiadania takiej 
osłony i 
nie był nią zainteresowany.
– Teraz już mogę mówić – rzekł Hamako. Jego słowa płynęły cicho w noc. – Nie 
obawiaj 
się zniekształconych przez Słonecznicę, którzy chcieli pozbawić cię życia. Nigdy 
już tu nie 
wrócą. Zachowali choć tyle rozumu, że mogą czuć strach.
Jego ton sugerował, że uważa to miejsce za święte z powodu jakiegoś osobistego, 
nieutulonego żalu.
Covenant usadowił się wygodnie, by go słuchać. Po dłuższej przerwie Hamako 
zaczął 
mówić.
– Istoty, które się rodzą – wydyszał, widoczny jako ciemniejszy zarys wśród 
majaczących 
kształtów nocy – dzieli olbrzymia przepaść od istot, które są tworzone. Rodzącym 
się istotom, 
takim jak my, nie przysparza mąk prosty fakt ich fizycznego kształtu. Być może 
pragnąłbyś 
mieć bystrzejszy wzrok czy silniejsze ręce, ale sam wygląd oczu albo kończyn nie 
jest dla 
ciebie źródłem cierpienia. Prawo czyni cię takim, jakim jesteś. Tylko szaleniec 
brzydzi się 
swą wrodzoną naturą. Z Waynhim sprawy mają się zupełnie inaczej. Zostali oni 
celowo 
stworzeni – tak samo jak ur-podli – w hodowlanych zagrodach Demondim. A samych 
Demondim podli, którzy żyli przed nimi, ukształtowali raczej poprzez wiedzę niż 
krew. 
Dlatego Waynhim nie są stworzeniami Prawa. Są na świecie całkowicie obcy. Do 
tego ich 
życie trwa nienaturalnie długo. Niektórzy z członków tego rhysh pamiętają lordów 
i 
starożytną chwałę Revelstone. Opowiadają o pięciu rhysh, które walczyły pod 
bramami 
Revelstone podczas wielkiego oblężenia, i o błękitnym lordzie, który pośpieszył 
im z pomocą, 
szalony i dzielny. Ale mniejsza o to. Liczba Waynhim nie spada tylko dzięki 
temu, że ur-
podli kontynuują pracę swych twórców, Demondim. W głębinach Ziemi do dziś hoduje 
się 
wiele istot. Niektóre z nich są ur-podłymi, inne Waynhim, jeszcze inne zaś 
zupełnie nowymi, 
ucieleśnionymi wizjami wiedzy i mocy. Jedną z nich jest twój towarzysz. 
Stworzono go 
świadomie, z myślą o konkretnym celu.
Niebo na wschodzie jaśniało powoli. Nikły ostatnie gwiazdy. Otaczające Covenanta 
i 
Hamako kształty rysowały się teraz wyraźniej, ukonkretniając się, zbliżając do 
ujawnienia.
– Taka jest Prawda całego nasienia Demondim. Każdy Waynhim i ur-podły, 
kontemplując siebie, dochodzi do wniosku, że nie musiał stać się tym, kim jest. 
Jest owocem 
wyborów dokonanych przez kogoś innego. Z tego faktu wywodzą się odmienne 
charaktery 
ur-podłych i Waynhim. W tych pierwszych wzbudził on bezgraniczny wstręt do 
własnych 
postaci oraz arogancką żądzę perfekcji, mocy stworzenia czegoś doskonalszego. 
Ich pasja jest 
nieubłagana, nie liczy się z kosztami. Z tego powodu przez tysiąclecia służyli 
Wzgardliwemu, 
gdyż lord Foul płaci im wiedzą oraz materiałem hodowlanym. Tak powstał twój 
towarzysz. 
Dlatego Waynhim wielce się zdziwili, nie znajdując w nim żadnego zła. On jest... 
apoteozą. 
Wygląda na to, że w nim ur-podli uwolnili się wreszcie od swej pozbawionej 
skrupułów 
gwałtowności i osiągnęli doskonałość. Jest wcieloną Prawdą ur-podłych. Nie mogę 
powiedzieć ci o nim nic więcej. Charakter Waynhim jest jednak zupełnie inny. 
Koszty nie są 
dla nich obojętne. Wielka profanacja, którą sprowadzili Kevin Niszczyciel Krainy 
i lord Foul, 
wzbudziła w nich paniczny lęk przed podobnymi namiętnościami. Dokładnie 
przewidzieli 
cenę, jaką płacą i zawsze będą płacić ur-podli za wstręt do siebie. Dlatego 
zwrócili się w inną 
stronę. Dzielili z nimi Prawdę, lecz postanowili stawić jej czoło w inny sposób. 
Poszukać 
samousprawiedliwienia.
Hamako przesunął się, zwrócił bardziej na wschód.
– W języku Waynhim słowo „Prawda” ma kilka znaczeń. Oznacza fatum lub 
przeznaczenie, lecz również wybór. Używa się go na określenie rady lub 
podejmowania 
decyzji. Jest w tym sprzeczność: fatum i wybór. Komuś może być przeznaczona 
śmierć, lecz 
nie wynika z tego, czy umrze on jak bohater czy jak tchórz. Waynhim wybrali 
sposób, w jaki 
chcą spotkać swój los. W swej samotności postanowili służyć Prawu, które ich nie 
obejmuje. 
Każde rhysh wypełnia własny obowiązek. Stąd wziął się ogród i zwierzęta. To 
rhysh rzuciło 
wyzwanie Słonecznicy i całemu złu lorda Foula. Próbuje zachować to, co rodzi się 
w zgodzie 
z Prawem i dorasta we wrodzonej postaci. Gdyby kiedyś nastąpił kres Słonecznicy, 
przyszłość naturalnego życia Krainy będzie zapewniona.
Słuchając go, Covenant poczuł ucisk w gardle. Wzruszyła go zarówno skromność, 
jak i 
szlachetność dokonań Waynhim. Wobec niezliczonych mil kwadratowych ziemi 
spustoszonej 
przez Słonecznicę jedna jaskinia pełna zdrowych roślin była drobiazgiem. 
Oznaczała jednak 
tak olbrzymie poświęcenie, tak głęboką wiarę w Krainę, że nabierała znaczenia. 
Covenant 
pragnął wyrazić podziw, nie znalazł jednak odpowiednich słów. Nie mogło tu 
wystarczyć nic 
poza likwidacją Słonecznicy, daniem Waynhim przyszłości, której służyli. Strach, 
że ich 
poświęcenie okaże się w ostatecznym rozrachunku bezużyteczne, sprawił, że oczy 
zaszły mu 
mgłą. Zasłonił je dłońmi.
Gdy ponownie podniósł wzrok, nadszedł już wschód.
Nad równinami pojawiło się spowite w blady brąz słońce pustyni. Gdy noc umykała, 
z 
ciemności wyłoniły się zarysy rzeźby terenu. Rozejrzawszy się wokół, Covenant 
zauważył, że 
siedzi pośrodku zniszczonego stonedown.
Domy leżały w gruzach; pojedyncze ściany stały pozbawione sufitów; futryny 
walały się 
na ziemi jak trupy; kamienne płyty, w których widniały otwory okienne, wspierały 
się o 
siebie. W pierwszej chwili Covenant pomyślał, że wioskę zniszczyło trzęsienie 
ziemi. Gdy 
jednak zrobiło się jaśniej, przekonał się, że to nieprawda.
Wszystkie kamienne powierzchnie pokrywały nierówne dziury wielkości jego dłoni, 
zupełnie jakby spadł tu deszcz witriolu, który przeżarł sufity, aż wreszcie się 
zapadły, rozbił 
ściany na kawałki i powyrywał z twardej ziemi kępy trawy. Miejsce, w którym 
siedział, pełne 
było śladów po kwasie. Każda skała w okolicy, która stała kiedyś pionowo, 
rozkruszyła się na 
kawałki.
– Ognie piekielne! – mruknął słabym głosem. – Co tu się stało?
Hamako nie ruszył się z miejsca, pochylił jednak głowę. Gdy zaczął mówić, jego 
ton 
świadczył, że doskonale zna to miejsce.
– O tym również pragnę ci opowiedzieć – westchnął. – Dlatego właśnie cię tu 
przyprowadziłem.
Za jego plecami, we wzgórzu, pojawiła się szczelina, odsłaniając pomieszczenie, 
przez 
które obaj z Covenantem opuścili podziemne korytarze. W blask wschodzącego 
słońca 
wyszło gęsiego ośmiu Waynhim, zamykając za sobą wejście. Hamako jednak nie 
zwracał na 
nich uwagi.
– To jest During Stonedown, gdzie mieszkają zniekształceni przez Słonecznicę, 
którzy 
chcieli odebrać ci życie. To moi bracia.
Waynhim ustawili się w krąg wokół Hamako i Covenanta. Niedowiarek obrzucił ich 
szybkim spojrzeniem, po czym skupił uwagę na Hamako. Chciał wysłuchać jego słów.
– Moi bracia – powtórzył były stonedownor. – Byliśmy dumnym ludem. Przed 
dwudziestoma cyklami księżyca byliśmy zdrowi i śmiali. Dumni. Wielką dumą 
napełniał nas 
fakt, że postanowiliśmy sprzeciwić się Clave. Być może słyszałeś, w jaki sposób 
zdobywa 
ono krew. Wszyscy zgadzają się na tę grabież. Przez wiele pokoleń postępowaliśmy 
tak samo, 
lecz napełniało nas to goryczą i wstrętem. Wreszcie zdobyliśmy się na odwagę i 
odmówiliśmy takiego postępowania. Ach, duma. Jeździec oddalił się i na During 
Stonedown 
spadł grim na-mhorama. – Jego głos zadrżał. – Być może nic nie wiesz o podobnych 
okropnościach. Świeciło nad nami słońce płodności i wszyscy przebywaliśmy na 
polach, 
sadząc i zbierając żywiące nas plony. Nie wiedzieliśmy o grożącym nam 
niebezpieczeństwie. 
Wtem zielone słońce pociemniało jak najczarniejsze zło i z Revelstone ku During 
Stonedown 
popłynęła złowroga chmura, posuwająca się pod wiatr.
Objął twarz dłonią, zacisnął ją na czole, usiłując zapanować nad bólem.
– Ci, którzy zostali w domach – niemowlęta, matki, ranni i chorzy – zginęli 
straszliwą 
śmiercią razem ze stonedown. Reszta straciła dach nad głową.
Opisywane wydarzenia były żywe w jego pamięci, lecz nie chciał zatrzymywać się 
nad 
nimi dłużej.
– Ogarnęła nas rozpacz – ciągnął z wysiłkiem woli. – Cały dzień i noc 
wędrowaliśmy 
pogrążeni w żałobie, nie zważając na nic. Nic nas nie obchodziło. Dlatego 
właśnie moi bracia 
dali się zaskoczyć Słonecznicy i stali się takimi, jakimi ich widziałeś. Ja 
jednak ocalałem. 
Gdy wałęsałem się samotnie, rozpaczając po śmierci żony i córki, natknąłem się 
na trzech 
Waynhim, nim jeszcze wzeszło słońce. Ujrzawszy mą niedolę, zaprowadzili mnie w 
bezpieczne miejsce.
Uniósł głowę i odkaszlnął, próbując oczyścić dławione żalem gardło.
– Od tego czasu żyję i pracuję razem z rhysh, poznając język, wiedzę i Prawdę 
Waynhim. 
W swym sercu i woli zjednoczyłem się z nimi tak bardzo, jak tylko jest to 
możliwe dla 
człowieka. Gdyby jednak chodziło tylko o to... – obrzucił Covenanta pełnym bólu 
spojrzeniem – ...nie opowiadałbym ci tego. Przyświeca mi inny cel.
Podniósł się nagle i spojrzał na zebrane wokół istoty. Covenant podążył za jego 
przykładem.
– Thomasie Covenant – rzekł Hamako – powiadam ci, że stałem się jednym z 
Waynhim, 
a oni przyjęli mnie jak krewnego. A nawet więcej. Uczynili mój ból częścią swej 
Prawdy. 
Żywot zniekształconych przez Słonecznicę jest straszliwy. Nim umrą, wyrządzają 
tyle szkód, 
ile tylko zdołają. Dla mnie ten rhysh wziął na siebie ciężar opieki nad mymi 
braćmi. Czuwa 
nad nimi i strzeże ich, chroni przed szkodą i przedłuża życie, a także nie 
pozwala, by w swym 
szaleństwie spowodowali zbyt wiele zniszczeń. Opiekuje się nimi tak, jak 
opiekuje się 
zwierzętami. Pomaga im i trzyma ich w ryzach. Dlatego tak wielu z nich pozostało 
przy 
życiu. Dlatego rhysh nie próbował uratować dhraga. I dlatego... – spojrzał 
Covenantowi 
prosto w twarz – ...rhysh i ja jesteśmy odpowiedzialni za to, co cię spotkało.
– Nie – sprzeciwił się Covenant. – To nie była wasza wina. Nie możecie oskarżać 
się o 
coś, czego nie sposób przewidzieć.
Hamako zbył jego obiekcje machnięciem ręki.
– Waynhim nie przewidzieli tego, że zostaną stworzeni. Mimo to obowiązuje ich 
Prawda. 
– Zdołał jakoś się uśmiechnąć. – Ach, Covenant – ciągnął. – Nie mówię tego, bo 
lubię się 
czuć winny. Chcę tylko, żebyś nas zrozumiał. – Zatoczył krąg ręką. – Waynhim 
przyszli tu po 
to, by zaoferować ci pomoc w pościgu za jeźdźcem. Pragnę, byś wiedział, co kryje 
się za tą 
propozycją, abyś mógł ją przyjąć w duchu, w jakim została złożona, i wybaczyć 
nam to, że 
wiele przed tobą ukryliśmy.
Covenanta raz jeszcze zalała fala szacunku i empatii, która osłabiła jego 
reakcje. 
Ponieważ nie potrafił inaczej wyrazić swej wdzięczności, wypowiedział uprzejme 
słowa, 
których nauczyła go Atiaran:
– Dziękuję wam. Jestem zaszczycony. Przyjmując dar, honor czynię ofiarodawcom. 
Zasłużyliście na to – dodał po chwili.
Z uśmiechu Hamako zniknął powoli wyraz napięcia. Nie spuszczając wzroku z 
Covenanta, stonedownor przemówił do Waynhim. Gdy mu odpowiedzieli, w ich głosach 
słychać było gotowość. Jeden z nich zbliżył się i wsunął coś człowiekowi do 
ręki. Hamako 
uniósł dłoń i Covenant zobaczył, że to kamienny sztylet.
Skrzywił się. Hamako jednak uśmiechał się jak przyjaciel.
– Nie stanie ci się nic złego – powiedział, widząc niepewność Covenanta. – Czy 
mógłbyś 
podać mi dłoń?
Świadomie tłumiąc drżenie, Covenant wyciągnął prawą rękę, dłonią zwróconą w dół.
Hamako ujął go za nadgarstek, popatrzył chwilę na blizny pozostawione przez 
paznokcie 
Joan, po czym przeciął gwałtownie żyły.
Covenant wzdrygnął się, lecz Hamako trzymał go za rękę, nie pozwalając mu jej 
cofnąć.
Lęk Niedowiarka przerodził się w zdumienie, kiedy zobaczył, że rana nie krwawi. 
Jej 
brzegi rozchyliły się, ale krew nie popłynęła.
Zbliżył się dhraga. Złamana ręka zwisała w łubkach, lecz pozostałe rany już się 
goiły.
Waynhim uniósł zdrową rękę i Hamako ostrożnie naciął odsłoniętą dłoń. Po 
przedramieniu dhraga spłynęła ciemna krew.
Istota wyciągnęła bez wahania rękę i zetknęła swą ranę z raną Covenanta, 
smarując 
grzbiet jego dłoni gorącą krwią.
Niedowiarek natychmiast zdał sobie sprawę z obecności innych Waynhim, którzy 
śpiewali cicho w świetle pogodnego, pustynnego świtu.
W tej samej chwili siła przebiegła w górę jego ramienia i uderzyła w serce, 
powodując 
niby uniesienie. Poczuł się nagle wyższy i bardziej muskularny. Zasięg jego 
wzroku 
zwiększył się. Z łatwością mógłby się wyrwać z uścisku Hamako, nie musiał jednak 
tego 
robić.
Dhraga cofnął rękę.
Krwawienie ustało. Krew Waynhim wsiąkała w ranę Covenanta.
Dhraga cofnął się i Hamako podał sztylet durhisitar.
– Wkrótce moc będzie tak wielka, że może się wydawać niemożliwa do zniesienia, 
proszę 
cię jednak, byś ją wytrzymał – powiedział, gdy durhisitar nacinał sobie dłoń, 
tak jak przedtem 
nacięto dłoń dhraga. – Zachowaj spokój, dopóki wszyscy Waynhim nie użyczą ci 
swej krwi. 
Jeśli rytuał zostanie ukończony, siła, którą otrzymasz, wystarczy ci na cały 
dzień, a może i 
dwa.
Durhisitar dotknął swą raną rany Covenanta. W głąb ciała Niedowiarka znowu 
popłynęła 
moc. Zakręciło mu się w głowie od przypływu energii. Czuł się zdolny dokonać 
wszystkiego. 
Jego blizna wchłonęła krew durhisitar. Gdy stworzenie się oddaliło, ledwie mógł 
zaczekać na 
następnego Waynhim.
Dopiero po trzeciej dawce krwi zdał sobie sprawę, że otrzymuje coś więcej niż 
moc. 
Dhraga poznał po jego ranach, skąd jednak znał durhisitar? Nigdy nie zwrócił 
uwagi na tego 
Waynhim. Mimo to znał jego imię, podobnie jak trzeciego, dhubha, i czwartego, 
vraith. 
Wiedza wywołała w nim ekstazę.
Piąty był drhami; szósty ghohritsar. Tańczył od wylewającej się z niego mocy. 
Kostki 
palców Hamako zbielały, lecz jego uścisk był delikatny jak piórko. Covenant 
musiał panować 
nad sobą, gdyż w przeciwnym razie wyrwałby się i zaczął biegać pośród ruin jak 
szaleniec. 
Zasięg jego słuchu stał się tak wielki, że ledwie mógł rozróżnić słowa 
wypowiadane w 
pobliżu.
– ...pamiętaj o swych towarzyszach – mówił Hamako. – Nie marnotraw tej mocy. 
Dopóki 
cię nie opuści, nie daj się zatrzymać nocy ani katastrofie.
Ghramin.
Covenant czuł się ogromny jak Gravin Threndor, potężny jak Ogniste Lwy. Miał 
wrażenie, że mógłby miażdżyć w ramionach głazy, rozszarpywać furiów gołymi 
rękami.
Dhurng: ósmy i ostatni.
Hamako odrzucił dłoń Covenanta, jakby parzyła go zawarta w jego ciele moc.
– Ruszaj już! – krzyknął. – Ruszaj w imię Krainy i Prawa i niech nie zwycięży 
cię żadne 
zło!
Covenant odchylił głowę i wydał z siebie krzyk, który zdawał się nieść echem na 
przestrzeni wielu mil:
– Linden!
Zwrócił się na północny zachód, pozwolił, by zalał go gorejący potop pożyczonej 
siły i 
pognał jak szalony ku Revelstone niczym przeszywający powietrze błysk.
17. Gnany krwią
Wzeszło słońce, odziane w brązowy płaszcz i potężne, wysysające z Krainy 
życiodajną 
wilgoć. Czuł jakby upał przygniatał go niczym ciężar całego nieba. Naga ziemia 
była 
spieczona i twarda jak skała. Wyschnięta gleba przerodziła się w pył, który 
potem stał się 
delikatnym proszkiem, aż wreszcie powietrze wypełniły dławiące, brązowe obłoki, 
a zewsząd 
buchały martwe opary. Na horyzoncie majaczyły chimery, wcielenia Słonecznicy. 
Równiny 
Centralne ciągnęły się, zupełnie płaskie i nieutulone, pod owym nieszczęsnym 
słońcem.
W żyłach Covenanta płonęła jednak radośnie siła Waynhim. Biegł swobodnie i 
szybko. 
Nie mógłby się zatrzymać, nawet gdyby chciał. W mięśniach wzbierała mu moc, a 
serce 
wypełniała wesołość. Zachwycał się prędkością. Bez wysiłku pędził jak ranyhyn.
Zakreślał pokonany dystans na mapie, którą utworzył w myślach – nazwy regionów, 
które 
pamiętał tak słabo, że nie mógł już sobie przypomnieć, kiedy usłyszał je po raz 
pierwszy.
Przez szerokie pustkowie Wiatrowiska: trzydzieści trzy mile. Przez faliste 
wzgórza 
Kurash Festillin: dziewięć mil.
W południe przeszedł w chód. Maszerował długim, szybkim krokiem, pochłaniając 
dystans, jakby jego siły były niespożyte. Vitrim i moc dodały mu wytrzymałości, 
uodparniając 
go na upał, pył i halucynacje.
Vain dotrzymywał mu kroku, zupełnie jakby stworzono go z myślą o konieczności 
poruszania się z podobną szybkością. Lekko pokonywał kolejne mile. Wydawało się, 
że grunt 
umyka mu spod stóp.
Przez całe Victuallin Tayne, gdzie w starożytnych stuleciach zbierano wspaniałe 
plony: 
trzydzieści mil. Po długim kamiennym zboczu Stoku Greshas na wyżej położony 
teren: sześć 
mil. Wokół pustej kotliny Jeziora Przezroczego, w samym środku Szczepu Andelain, 
który w 
dawnych epokach dostarczał Krainie owoców: piętnaście mil.
Covenant poruszał się jak sen o sile. Nie czuł upływu czasu, a jego krokom nie 
towarzyszyły pot ani wysiłek. Cenę za jego moc zapłacili Waynhim i mógł biec bez 
końca. 
Gdy wreszcie nadszedł wieczór, obawiał się, że będzie musiał zmniejszyć tempo, 
ale nie 
zrobił tego. Gwiazdy lśniły w chłodnej pustynnej nocy, a księżyc w kwadrze 
zalewał 
pustkowie srebrzystym blaskiem. Bez wahania i zwłoki Covenant nadawał ciemności 
nazwy.
Przez Trzonowe Pustkowia: czterdzieści dwie mile. Przez Pola Żyznego Iłu, 
zniszczony 
przez Słonecznicę skarbiec Krainy: osiemnaście mil. Po wyszczerbionych graniach 
Paszczy 
Emacrimmy: dziewięć mil. Przez Głazowy Zator, rumowisko przypominające szczątki 
roztrzaskanej góry: trzydzieści mil.
Noc rozwinęła się niby wojenny sztandar, załopotała nad równinami i umknęła na 
wietrze. Covenant pędził dalej przez świt. Prześcigając księżyc i gwiazdy, 
dogonił wschód 
słońca w suchym korycie Lekkoduszy, przeszło trzysta mil od Woodhelven 
Mocokamienia. 
Szybkość była dla niego cenna jak płynący z serca dar. Cały czas mając za 
plecami Vaina, 
przełknął łyk vitrim i zostawił za sobą Lekkoduszę oraz Równiny Centralne, by 
biec bez 
końca na północny zachód, ku Revelstone.
Przez otwartą równinę Rzecznej Murawy: piętnaście mil. Przez moczary Łąk Szarych 
Upiorów, których przebycie umożliwiło słońce pustyni: dwadzieścia siedem mil. W 
górę po 
skałach Bandsoil Bounds: dziewięć mil.
Słońce stało już wysoko nad jego głową, gdy wreszcie zaczęło go opuszczać 
uniesienie. 
Niesamowita siła nie zniknęła jeszcze, wiedział już jednak, że wkrótce się to 
stanie. Owa 
świadomość przeszyła go bólem utraty. Celowo zwiększył tempo, starając się 
wycisnąć jak 
najwięcej z daru, który otrzymał od rhysh Hamako.
Przez pofałdowane tereny Riddenstretch: trzydzieści sześć mil.
Stopniowo powracała śmiertelność. Utrzymanie prędkości kosztowało go teraz wiele 
trudu. Gardło bolało, zatkane pyłem.
Przez łagodne, przypominające fałdy miękkiego płaszcza wzgórza Consecear Redoin: 
dwadzieścia jeden mil.
Gdy z gór Westronu spłynęły ostatnie promienie zachodzącego słońca, wybiegł 
spomiędzy wzgórz, potykając się i dysząc. Moc go opuściła. Znowu był 
śmiertelnikiem. Płuca 
bolały go, gdy wciągał w nie z wysiłkiem powietrze.
Leżał chwilę zdyszany na ziemi, aż oddech mu się uspokoił. Wpatrywał się 
bezgłośnie w 
Vaina, poszukując u niego jakichś oznak zmęczenia. Czarne ciało nasienia 
Demondim było 
ledwie widoczne w blasku zmierzchu. Nic nie mogło go dotknąć. Po chwili Covenant 
wypił 
dwa łyki kończącego się vitrim i ruszył przed siebie.
Nie wiedział, ile zyskał na czasie, wystarczyło to jednak, by wróciła nadzieja. 
Czy jego 
towarzysze byli dwa dni drogi przed nim? Trzy dni? Był w stanie uwierzyć, że 
Clave nie 
skrzywdzi ich przez tak krótki okres. Jeśli nic go już nie zatrzyma...
Szedł szybkim krokiem. Zamierzał iść całą noc. Jego ciało potrzebowało snu, lecz 
czuł się 
mniej zmęczony niż po piętnastomilowej wycieczce w normalnych warunkach. Nawet 
stopy 
go nie bolały. Moc Waynhim oraz ich vitrim pomogły mu w cudowny sposób. Świeże 
powietrze ułatwiało zachowanie rześkości i liczył na to, że pokona jeszcze spory 
kawałek 
drogi, nim będzie zmuszony do odpoczynku.
Nim jednak zdążył przejść trzy mile, zobaczył ogień płonący przed nim, na lewo 
od trasy, 
którą podążał.
Mógłby go ominąć. Był wystarczająco daleko. Po chwili jednak wzruszył ramionami 
z 
ponurą miną i ruszył w stronę blasku. Mimo woli miał nadzieję, że dogonił 
przyjaciół. 
Wymagało to sprawdzenia. A jeśli światło oznaczało niebezpieczeństwo, nie chciał 
zostawiać 
go za sobą, dopóki się nie upewni, co to takiego.
Skradał się skulony po twardej, nierównej ziemi, aż wreszcie zdołał dostrzec 
szczegóły.
Źródłem blasku było zwykłe ognisko. Paliło się w nim jasno kilka szczap drewna. 
Obok 
trzech wielkich worków leżała wiązka chrustu.
Po przeciwnej stronie ogniska siedziała samotna postać, odziana w 
jaskrawoczerwoną 
szatę. Kaptur był odsunięty, odkrywając pełną bruzd twarz i upstrzone siwizną 
włosy kobiety 
w średnim wieku. Na jej szyi wisiało coś czarnego.
Ten widok wywołał w Covenancie niejasne wspomnienie. Miał wrażenie, że widział 
już 
kiedyś kogoś takiego, nie potrafił sobie jednak przypomnieć kiedy i gdzie. Wtem 
kobieta 
poruszyła rękami i zauważył, że w dłoniach trzyma krótkie, żelazne berło, do 
którego końca 
przytwierdzony był otwarty trójkąt. W ustach wezbrały mu przekleństwa. Wyglądała 
jak 
opisany przez Linden jeździec z Kryształowego Stonedown.
Zaczął się cofać, zgrzytając zębami. Nie tego jeźdźca szukał. Skalenniczka z 
Woodhelven 
Mocokamienia wspominała, że człowiek, który porwał Linden, Santonin na-mhoram-
in, jest 
mężczyzną. Nie miał zamiaru ryzykować starcia z jeźdźcem, chyba żeby nie było 
innego 
wyjścia. Oddalał się od światła, starając się poruszać niepostrzeżenie.
Nagle usłyszał cichy pomruk. W ciemnościach zamajaczył jakiś wielki kształt, 
który 
odciął mu drogę ucieczki. Warcząc groźnie, postać ruszyła ku niemu niczym ściana 
domu.
Wtem nocną ciszę zmącił krzyk:
– Łoskot!
Kobieta zwróciła się w stronę Covenanta, Vaina i warkotliwego odgłosu.
– Łoskot! – rozkazała. – Przyprowadź ich do mnie.
Postać wciąż się zbliżała, zmuszając Covenanta do przesuwania się w stronę 
ogniska. 
Gdy znalazł się w kręgu jego blasku, udało mu się wyraźnie ujrzeć olbrzymią 
bestię.
Miała pysk i kły szablastozębnego tygrysa, lecz jej długi tułów przypominał 
koński, choć 
bark sięgał szczytu głowy Covenanta, miejsca na grzbiecie wystarczało dla pięciu 
albo 
sześciu ludzi, a kosmata sierść opadała aż do ud. Nogi były zakończone kopytami. 
Z każdej 
kostki sterczała do tyłu wyposażona w zadziory ostroga, długa jak mieczowy 
cierń.
Oczy zwierzęcia gorzały czerwoną złością, a jego warkot wibrował gniewnie. 
Covenant 
cofnął się pośpiesznie tak daleko, jak tylko mógł to zrobić, nie zbliżając się 
zanadto do 
jeźdźca.
Vain podążał za nim spokojnie, zwrócony plecami do bestii.
– Półręki! – warknęła zaskoczona kobieta. – Wysłano mnie, bym ciebie oczekiwała, 
ale 
nie spodziewałam się, że spotkam cię tak szybko.
– Nie obawiaj się Łoskota – dodała po chwili. – To prawda, że rumaki są 
stworzeniami 
Słonecznicy, ale dzięki temu niepotrzebne im mięso. Ponadto od małego są 
wdrażane do 
posłuszeństwa. Nie musisz się bać jego kłów i ostróg. Nie zaatakuje cię bez mego 
rozkazu.
Covenant zatrzymał się tak, by od mówiącej dzieliło go ognisko. Kobieta była 
niska i 
szeroka w ramionach. Nos miała zadarty, a zarys brody świadczył o determinacji. 
Włosy 
związała sobie niedbale z tyłu, jakby nie dbała zbytnio o wygląd zewnętrzny. 
Otwarte 
spojrzenie świadczyło jednak o głębokim, długotrwałym zaangażowaniu. Czarna 
chusta 
powiewająca wokół szyi nadawała szacie rytualny wygląd, zupełnie jak ornat.
Covenant nie ufał jej w najmniejszym stopniu, wolał jednak mieć do czynienia z 
nią niż z 
rumakiem.
– Udowodnij to. – Przeklął w myślach niepewność, którą wyczuł w swym głosie. – 
Odeślij go.
Popatrzyła na niego nad płomieniami.
– Jak sobie życzysz. Odejdź, Łoskot! – rozkazała, nie odwracając wzroku od 
Niedowiarka. – Czuwaj i broń.
Bestia warknęła rozczarowana, odwróciła się jednak i oddaliła kłusem w noc.
– Jesteś zadowolony? – zapytała kobieta spokojnie.
Covenant odpowiedział wzruszeniem obolałych ramion.
– Wykonuje twe rozkazy. – Jego ostrożność nie zmniejszyła się ani na jotę. – 
Dlaczego 
miałoby mnie to cieszyć?
Przyjrzała się mu z uwagą, zupełnie jakby miała powody, by się go bać, lecz nie 
chciała 
tego okazać.
– Nie ufasz mi, Półręki. Odnoszę jednak wrażenie, że to ja mam podstawy do 
podejrzeń.
– Dlaczego tak sądzisz? – wychrypiał.
– W Kryształowym Stonedown odebrałeś Sivitowi na-mhoram-wist należną mu zgodnie 
z 
prawem ofiarę i omal go nie zabiłeś. Ostrzegam cię jednak. – Swym tonem mimo 
woli 
zdradzała lęk. – Jestem Memla na-mhoram-in. Jeśli spróbujesz zaatakować mnie, 
nie pójdzie 
ci tak łatwo.
Zacisnęła dłonie na rukhu, choć nie uniosła rąk.
Chciał zaprzeczyć gniewnie jej zarzutom, powstrzymał się jednak.
– Kryształowe Stonedown leży jakieś czterysta pięćdziesiąt mil stąd. Skąd wiesz, 
co się 
tam wydarzyło?
Wahała się chwilę, po czym postanowiła mu odpowiedzieć.
– Gdy jego rukh został zniszczony, Sivit był bezradny. Niemniej w Revelstone 
wiedzą o 
losie każdego berła. Z pomocą wysłano innego jeźdźca, który akurat przebywał w 
pobliżu. 
Następnie ów jeździec za pomocą własnego rukha przemówił do Revelstone i 
opowiedział 
całą historię. Wiedziałam o wszystkim, nim jeszcze wysłano mnie, bym tu na 
ciebie czekała.
– Wysłano? – zapytał. Ostrożnie, pomyślał. Wszystko po kolei. – Dlaczego? Skąd 
wiedzieliście, że się do was wybieram?
– Dokąd, jak nie do Revelstone, mógłby się udać Półręki ze swym białym 
pierścieniem? – 
zapytała spokojnie. – Uciekłeś z Mithil Stonedown na południu i pojawiłeś się w 
Kryształowym Stonedown. Cel twej wędrówki był oczywisty. Jeśli zaś chodzi o to, 
dlaczego 
wysłano mnie... Cóż, nie jestem sama. Siedmioro jeźdźców Clave czuwa w różnych 
punktach 
tej okolicy, byś nie zbliżył się do twierdzy niepostrzeżenie. Nakazano nam 
zaprowadzić cię 
tam, jeśli przebywasz jako przyjaciel, bądź też wysłać ostrzeżenie, gdybyś 
okazał się 
wrogiem.
Covenant celowo okazał gniew.
– Nie kłam. Kazano wam mnie zabić. Mieszkańców wszystkich wiosek w Krainie 
poinstruowano, by przy pierwszej okazji pozbawili mnie życia. Z jakiegoś powodu 
uważacie 
mnie za groźbę.
Przyjrzała mu się nad buzującymi płomieniami.
– A czy nią nie jesteś?
– To zależy. Po czyjej stronie jesteście? Krainy czy lorda Foula?
– Lorda Foula? Nie znam tego imienia.
– Możesz go zwać a-Jerothem. A-Jerothem od Siedmiu Piekieł.
Zesztywniała.
– Pytasz, czy służę a-Jerothowi? Czy podczas tak długiej wędrówki przez Krainę 
nie 
dowiedziałeś się, że Clave poświęca wszystkie swe wysiłki złagodzeniu 
Słonecznicy? 
Oskarżać...
– Dowiedź tego – przerwał jej jak cios miecza. Wskazał gwałtownie palcem na jej 
rukh. – 
Odłóż to. Nie mów im, że się zbliżam.
Znieruchomiała, sparaliżowana, nie wiedząc co uczynić.
– Jeśli naprawdę służycie Krainie – ciągnął – nie musicie się mnie obawiać. Nie 
mam 
jednak powodu, by wam ufać. Do diabła, próbowaliście mnie zabić! Możesz sobie 
być 
znacznie twardsza niż Sivit. – Machnął dłonią, na której nosił pierścień, w 
nadziei że kobieta 
nie zauważy jego bezsilności. – Zrobię z ciebie miazgę. Chyba że dasz mi jakiś 
powód, bym 
tego nie uczynił.
Memla opuściła powoli ramiona.
– Proszę bardzo – powiedziała pełnym napięcia głosem. Ujęła berło za trójkąt i 
podała mu 
je nad ogniskiem.
Wziął je lewą dłonią, by nie zetknęło się z pierścieniem. Westchnął z ulgi. Jego 
obawy 
zelżały nieco. Wetknął żelazo za pas i zaczął układać w myślach pytania.
– Teraz jestem wobec ciebie bezsilna – odezwała się Memla, nim zdążył zadać 
pierwsze. 
– Oddałam się w twe ręce. Pragnę jednak, byś zrozumiał motywy Clave, nim 
zadecydujesz o 
mym losie. Od pokoleń wieszczbiarze przepowiadali zjawienie się Półrękiego i 
białego 
pierścienia. Uważali to za omen zapowiadający zniszczenie Clave, któremu mogła 
zapobiec 
jedynie twoja śmierć. Półręki, jesteśmy ostatnim bastionem mocy w Krainie. Tylko 
nasza siła 
i nieustająca czujność pozwalają przetrwać życiu na obszarze od Uskoku po góry 
Westronu. 
Jak nasza zagłada mogłaby być dla Krainy czymś innym niż katastrofą? Dlatego 
postanowiliśmy cię uśmiercić. Gibbon na-mhoram przywiązuje jednak wielką wagę do 
opowieści Sivita. Od niego Clave po raz pierwszy usłyszało o twej mocy. Na-
mhoram 
zastanawiał się kilka dni, lecz w końcu postanowił podjąć ryzyko. Oznajmił, że 
moc taka jak 
twoja jest rzadko spotykana i cenna. Należy ją wykorzystać, zamiast się jej 
przeciwstawiać. 
Lepiej spróbować uzyskać twą pomoc, ryzykując spełnienie się przepowiedni 
wieszczbiarzy, 
niż utracić nadzieję, jaką może dać podobna potęga. Dlatego nie pragnę twej 
krzywdy, choć 
Sivit wystąpił przeciwko tobie, za co drogo zapłacił.
Covenant słuchał jej uważnie, żałując, że nie potrafi ocenić, czy kobieta mówi 
prawdę. 
Sunder i Hollian nauczyli go obawiać się Clave. Musiał jednak dostać się do 
Revelstone, i to 
w taki sposób, by nie zwiększyć niebezpieczeństwa grożącego jego przyjaciołom. 
Postanowił, 
że spróbuje zawrzeć z Memlą przymierze.
– Proszę bardzo – powiedział, łagodząc ochrypłe brzmienie głosu. – Uwierzę ci. 
Na razie. 
Chcę jednak, żebyś o czymś wiedziała. Nie podniosłem nawet palca przeciw 
Sivitowi, dopóki 
mnie nie zaatakował.
Nic nie pamiętał z tamtego zdarzenia, nie czuł jednak potrzeby absolutnej 
prawdomówności.
– Zmusił mnie do tego – zablefował, chcąc się zabezpieczyć. – Chciałem tylko 
zabrać eh-
brand.
Spodziewał się, że Memla zapyta, dlaczego pragnął to uczynić. Jej słowa go 
zaskoczyły.
– Sivit meldował, że wyglądałeś na chorego.
Wzdłuż kręgosłupa przebiegł mu dreszcz. Ostrożnie – powtarzał sobie. – Tylko 
ostrożnie.
– Słonecznicowa gorączka – skłamał bezwstydnie. – Wracałem już do zdrowia.
– Sivit meldował – ciągnęła – że towarzyszyli ci mężczyzna i kobieta. Mężczyzna 
był 
stonedownorem, ale kobieta sprawiała wrażenie obcej w Krainie.
Covenant wziął się w garść. Postanowił zaryzykować i wyznać prawdę.
– Pojmał ich jeździec. Santonin na-mhoram-in. Ścigam ich już od wielu dni.
Miał nadzieję, że dzięki zaskoczeniu wydobędzie z niej jakieś informacje, 
zmarszczyła 
jednak tylko brwi.
– Santonin? Nie było go w Revelstone od długiego czasu, nie sądzę jednak, by 
wziął 
jakichś jeńców.
– Wziął troje – wychrypiał Covenant. – Nie może wyprzedzać mnie o więcej niż dwa 
dni 
drogi.
Zastanawiała się chwilę, po czym potrząsnęła głową.
– Niemożliwe. Gdyby pojmał twych towarzyszy, zawiadomiłby o tym przez rukh 
czytających. Jestem na-mhoram-in. Nie ukryto by przede mną czegoś tak ważnego.
Jej słowa przyprawiły go o mdłości. Miał wrażenie, że znalazł się na głębokiej 
wodzie, 
zaplątał w pajęczynę fałszu, z której już się nie uwolni. Kto kłamał? 
Skalenniczka z 
Woodhelven Mocokamienia? Memla? A może Santonin, chcąc zachować dla siebie 
fragment 
Złoziemnego Kamienia? Brak możliwości poznania prawdy męczyła go strasznie. Z 
wysiłkiem zachował kamienny wyraz twarzy.
– Uważasz, że to sobie wymyśliłem?
Memla była albo urodzonym krętaczem, albo odważną kobietą.
– Uważam, że nic mi nie powiedziałeś o swym prawdziwym towarzyszu – odrzekła 
spokojnie, patrząc mu w oczy. Skinieniem głowy wskazała na Vaina.
Nasienie Demondim nie poruszyło żadnym mięśniem od chwili, gdy stanęło obok 
ogniska.
– Zawarliśmy taką umowę – wyjaśnił Covenant. – On nic nie mówi o mnie, a ja o 
nim.
Zmrużyła oczy.
– Jesteś tajemnicą, Półręki – powiedziała powoli. – Przybywasz do Kryształowego 
Stonedown z dwojgiem towarzyszy. Odbierasz Sivitowi eh-brand. Okazujesz moc. 
Uciekasz. 
Gdy pojawiasz się ponownie, niewiarygodnie szybko, okazuje się, że troje twych 
towarzyszy 
zniknęło i zastąpiła ich ta czarna enigma. Na dodatek żądasz zaufania. Czy to 
moc jest 
źródłem podobnej arogancji?
Arogancji – pomyślał, zgrzytając zębami. – Już ja ci pokażę arogancję. Wyciągnął 
zza 
pasa rukh i rzucił go Memli.
– Proszę bardzo – warknął. – Zawiadom Revelstone. Powiedz im, że nadchodzę, i 
ostrzeż, 
że każdy, kto skrzywdzi mych przyjaciół, odpowie za to!
Zawahała się zdumiona. Popatrzyła na żelazne berło, a potem na Covenanta, 
pośpiesznie 
rozważając swój problem. Wreszcie podjęła decyzję. Z niechęcią schowała rukh pod 
szatą.
– Jak sobie życzysz – westchnęła, poprawiając ornat. Jej oczy nabrały twardszego 
wyrazu. – Jeśli twych towarzyszy rzeczywiście zabrano do Revelstone, biorę na 
siebie 
odpowiedzialność za ich bezpieczeństwo.
Zmniejszyła nieco jego nieufność, nadal jednak nie czuł się zadowolony.
– Jeszcze jedno – dodał trochę ciszej. – Gdyby Santonin jechał do Revelstone, 
podczas 
gdy ty zmierzałaś tutaj, to czy mógłby cię wyminąć niepostrzeżenie?
– Oczywiście – odpowiedziała, wzruszając ramionami w geście znużenia. – Kraina 
jest 
szeroka, a ja jestem tylko sama. Jedynie czytający znają położenie i stan 
każdego rukha. Choć 
wysłano nas aż siedmioro, jeździec mógłby przemknąć obok nas, gdyby zechciał. 
Mam 
Łoskota, który czuwa i broni, ale każdy jeździec mógłby nakazać mu milczeć, a ja 
nic bym 
nie wiedziała. Jeśli więc chcesz posądzać Santonina, nie potrafię rozwiać twych 
podejrzeń. 
Rób, co chcesz – ciągnęła znużonym głosem. – Nie jestem już młoda i brak 
zaufania mnie 
męczy. Muszę wypocząć. – Zgięła się wpół jak staruszka i usiadła przy ognisku. – 
Jeśli jesteś 
rozsądny, zrobisz to samo. Od Revelstone dzieli nas jeszcze sto i osiemdziesiąt 
mil, a rumak 
nie jest palankinem.
Covenant rozejrzał się wokół, zastanawiając się nad sytuacją. Czuł zbyt wielkie 
napięcie, 
by odpoczywać. Miał też za mało swobody. Zamierzał jednak pozostać z Memlą. 
Potrzebował 
szybkości jej wierzchowca. Kobieta albo mówiła prawdę, albo kłamała. Nie dowie 
się tego, 
dopóki nie dotrze do Revelstone. Po chwili on również usiadł. Odwiązał 
machinalnie od pasa 
bukłak vitrim i pociągnął mały łyczek.
– Potrzebujesz żywności albo wody? – zapytała Memla. – Mam jedno i drugie.
Potrząsnął głową.
– Starczy mi jeszcze zapasów na jeden dzień.
– Nie ufasz mi.
Wydobyła z worka koc i rozpostarła go na ziemi, po czym położyła się, zwrócona 
plecami do Covenanta, okryła ramiona, jakby chciała osłonić się przed jego 
podejrzeniami, i 
zapadła w sen.
Niedowiarek przyglądał się jej w blasku przygasającego ogniska. Targały nim 
dreszcze, 
nie mające nic wspólnego z chłodem. Memla na-mhoram-in podważyła zbyt wiele jego 
opinii. Niespecjalnie przejął się tym, że podała w wątpliwość podejrzenia, które 
żywił pod 
adresem Clave. Wyrobi sobie opinię na jego temat, gdy dowie się więcej o 
Słonecznicy. 
Kobieta zakwestionowała też jednak posiadane przez niego informacje na temat 
Santonina i 
Linden, a to spowodowało, że zalał go zimny pot. Czyżby Santonin był kimś w 
rodzaju 
zbuntowanego jeźdźca? Może to lord Foul osobiście próbował przechwycić pierścień 
za 
pomocą ataku przypominającego opętanie Joan? Jęknął w duchu, dręczony 
wątpliwościami.
Jeśli Linden nie było w Revelstone, będzie potrzebował pomocy Clave, by odnaleźć 
Santonina, a za tę pomoc będzie musiał zapłacić. Zgodzić się na współpracę i 
narazić na atak.
Szarpiąc brodę, jakby mógł wydobyć mądrość z własnej skóry, wbił wzrok w plecy 
Memli w poszukiwaniu olśnienia. Nie dostrzegł jednak nic oprócz strachu, że 
rzeczywiście 
mogą go zmusić do oddania pierścienia.
Nie. Tylko nie to. Błagam. Zazgrzytał zębami, dygocząc z lęku. Przyszłość 
stanowiła dla 
niego problem. Wielokrotnie już przekonywał się, że odpowiedzią jest całkowite 
skupienie 
uwagi na wymogach teraźniejszości. Nigdy jednak nie zdołał się nauczyć podobnej 
koncentracji, zapanowania nad licznymi sprzecznościami swej natury.
Wreszcie zapadł w drzemkę. Spał niespokojnie. Dręczyły go koszmary o 
samobójstwie – 
okruchy pogardy dla siebie, charakterystycznej dla trędowatego, które przerażały 
go, 
ponieważ były bardzo bliskie faktów jego życia, tego, w jaki sposób poświęcił 
się dla Joan. 
Budził się wielokrotnie, starając się umknąć przed tymi snami, lecz gdy tylko 
ponownie 
zapadał w nieświadomość, wracał w ich wszechobecne objęcia.
Jakiś czas przed świtem Memla wstała z posłania. Mamrocząc coś o tym, że ma 
sztywne 
kości, wzięła trochę chrustu, by rozpalić ognisko, po czym umieściła w nim 
kamienną miskę z 
wodą. Gdy płyn był już ciepły, kobieta pokłoniła się głęboko, dotykając ziemi 
zwróconym w 
stronę Revelstone czołem, i zaczęła mamrotać modlitwy w nie znanym Covenantowi 
języku.
Vain ignorował ją, jakby obrócił się w kamień.
Kiedy woda ogrzała się jeszcze bardziej, Memla umyła sobie ręce, twarz i szyję. 
Resztę 
zawartości miski zaoferowała Covenantowi. Po takiej nocy, jak ta, potrzebował 
jakiejś ulgi. 
Gdy był zajęty skromnymi ablucjami, Memla wydobyła z jednego z worków produkty 
przeznaczone na śniadanie.
Odmówił przyjęcia jej wiktuałów. Co prawda, nie uczyniła mu nic złego, była 
jednak 
jeźdźcem Clave. Dopóki miał jeszcze vitrim, nie zamierzał ryzykować spożywania 
jej 
żywności. Przyznawał przy tym przed sobą, że chce jej przypomnieć o swej 
nieufności. Był 
jej winny przynajmniej tyle szczerości.
Z przykrością przyjęła jego odmowę.
– Noc nie nauczyła cię dobrych manier – stwierdziła. – Do Revelstone zostały 
jeszcze 
cztery dni drogi, Półręki. Czy zamierzasz żyć tylko powietrzem i pyłem, gdy płyn 
w twym 
bukłaku się skończy?
– Zamierzam ufać ci tylko tak dalece, jak będę musiał, i ani trochę więcej – 
odparł.
Skrzywiła się, słysząc te słowa, nic jednak nie powiedziała.
Wkrótce nadszedł świt. Memla szybko zabrała się do pakowania. Gdy zasznurowała 
już 
worki i związała wszystkie bagaże kawałkami postronka, uniosła głowę i warknęła:
– Łoskot!
Covenant usłyszał tętent kopyt. Po chwili z półmroku wyłonił się kłusem rumak 
Memli.
Traktowała go ze swobodą wywodzącą się z długiej znajomości. Na jej szorstki 
gest 
zwierzę położyło się na brzuchu. Natychmiast zaczęła układać tobołki parami po 
obu stronach 
jego grzbietu, tak by zachować równowagę. Następnie zanurzyła palce w długiej 
sierści 
rumaka i wskoczyła mu na grzbiet, w pobliżu barków.
Covenant ociągał się. Zawsze obawiał się koni, częściowo z powodu ich siły, 
częściowo 
zaś wysokości. Rumak był większy i groźniejszy od konia. Nie miał jednak wyboru. 
Gdy 
Memla warknęła na niego ze złością, zdobył się na odwagę, wlazł na grzbiet i 
usiadł za nią.
Łoskot dźwignął się na nogi. Covenant rozpaczliwie czepiał się sierści, by nie 
spaść na 
ziemię. Gdy Memla zwróciła rumaka ku wschodzącemu słońcu, Niedowiarka dopadł 
atak 
zawrotów głowy. Wszystko wokół zawirowało.
Słońce wynurzyło się zza horyzontu odziane w brązowy żar. Niemal natychmiast w 
oddali pojawiła się migotliwa mgiełka, zniekształcająca cały krajobraz. 
Wspomnienie 
pomocy, której udzielili mu Waynhim, zeszło się z zawrotami głowy i zdziwieniem 
wywołanym odpornością Memli.
– Łoskot jest stworzeniem Słonecznicy – odpowiedziała na jego nie wypowiedziane 
pytanie. – Jego ciało chroni nas, tak samo jak skała.
Zwróciła rumaka ku Revelstone.
Cwał Łoskota był nadspodziewanie gładki, a sierści można się było mocno trzymać. 
Wkrótce Covenant zaczął odzyskiwać równowagę. Grunt nadal był okropnie daleko, 
ale 
Niedowiarek nie czuł się już zagrożony natychmiastowym upadkiem. Memla siedziała 
przed 
nim ze skrzyżowanymi nogami. Gdy traciła równowagę, chwytała się sierści 
Łoskota. Po 
chwili Covenant podążył za jej przykładem. Zaciskał obie dłonie na długich 
kłakach rumaka, 
by zająć jak najbezpieczniejszą pozycję.
Memla nie zaproponowała Vainowi miejsca na grzbiecie. Najwyraźniej postanowiła 
traktować go tak samo, jak on traktował ją. Nasienie Demondim nie potrzebowało 
jednak 
wierzchowca. Gnało za Łoskotem swobodnymi susami, w żaden sposób nie okazując, 
by było 
świadome tego, co robi.
Przez cały ranek Covenant zachowywał milczenie. Trzymał się sierści rumaka, a 
gdy 
tylko zakręciło mu się w głowie od upału, popijał łyk vitrim. Kiedy jednak po 
krótkim 
południowym postoju Memla wznowiła podróż, postanowił skłonić ją do mówienia. 
Potrzebował informacji. Bezmiar jego ignorancji stanowił dla niego zagrożenie. 
Bezbarwnym 
głosem poprosił, by opowiedziała mu o Mądrości Clave.
– O Mądrości! – krzyknęła przez bark. – Półręki, czas czekającej nas podróży 
mierzony 
jest w dniach, nie w cyklach księżyca.
– Streść ją – odparł. – Jeśli nie chcecie mojej śmierci, to znaczy, że 
pragniecie, bym wam 
pomógł. Muszę wiedzieć, z czym mam do czynienia.
Milczała.
– Innymi słowy, jednak mnie okłamałaś – wychrypiał niespiesznie.
Memla pochyliła się gwałtownie, odchrząknęła i splunęła nad barkiem Łoskota. Gdy 
jednak się odezwała, jej głos był cichy, niemal zawstydzony.
– Mądrość jest bardzo długim i skomplikowanym tekstem. Zawiera całą zgromadzoną 
przez Clave wiedzę odnoszącą się do życia w Krainie oraz sposobów przetrwania 
pod 
Słonecznicą. Zadaniem jeźdźców jest szerzyć tę wiedzę w całej Krainie, by 
stonedown i 
woodhelven mogły istnieć.
No jasne – mruknął Covenant. – I porywać ludzi, żeby wytoczyć z nich krew.
– Niemniej tylko niewiele z tej wiedzy ma dla ciebie wartość – ciągnęła. – 
Wędrowałeś 
pod Słonecznicą bez szkody dla siebie, po cóż więc opowiadać ci o Mądrości? 
Mówisz 
jednak, że pragniesz zrozumieć. Półręki, jest tylko jedna sprawa, którą musi 
pojąć posiadacz 
białego pierścienia. Jest nią trójkąt. – Wydobyła rukh zza pazuchy i podała go 
przez ramię 
Covenantowi. – Trzy Filary Prawdy. Podstawa całej naszej służby.
Zaczęła śpiewać w rytm uderzeń kopyt Łoskota:
Trzy dni Słonecznicy niedoli:
Trzy w Mądrości i wieszczbie:
Trzy słowa wyrzekł na-mhoram:
Trzy Filary są wreszcie.
– Jak to „trzy dni”? – zapytał, kiedy umilkła. – Czyż Słonecznica nie 
przyśpiesza? Czyż 
ongiś każde słońce nie trwało cztery czy pięć dni albo nawet więcej?
– Tak – odparła zniecierpliwiona. – Bez wątpienia. Niemniej wieszczbiarze zawsze 
przepowiadali, że Clave zatrzyma ją w tym punkcie, że nasza zwiększająca się 
przez 
pokolenia moc i narastająca nieustannie Słonecznica spotkają się na trzech 
dniach, uzyskując 
równowagę. Dlatego żywimy obecnie nadzieję, że uda nam się w jakiś sposób 
przechylić 
szalę na naszą stronę, zepchnąć Słonecznicę ku schyłkowi. W tym celu na-mhoram 
pragnie 
twej pomocy. Mówiłam jednak o Trzech Filarach Prawdy – dodała chrapliwym głosem, 
nim 
Covenant zdążył znowu jej przerwać. – Ta przynajmniej wiedza będzie ci 
potrzebna. Na tych 
trzech faktach opiera się Clave i istnienie każdej wioski. Po pierwsze, żadna 
moc w Krainie 
ani w życiu nie może się równać ze Słonecznicą. Swą potęgą i skutecznością 
przewyższa ona 
nieporównanie wszystko inne. Po drugie, żaden śmiertelnik nie może się oprzeć 
Słonecznicy. 
Bez wielkiej wiedzy i sprytu nikt nie może liczyć na to, że przetrwa od jednego 
słońca do 
drugiego. A jeśli nikt nie powstrzyma Słonecznicy, wszelkie życie będzie 
zniszczone. Prędzej 
czy później, unicestwi ona wszystko. Po trzecie, moc wystarczająco potężną, by 
oprzeć się 
zgubie Krainy, można czerpać jedynie z samej Słonecznicy. Trzeba zwrócić 
przeciwko niej 
jej własną potęgę. Nie ma żadnej innej nadziei. Clave wykorzystuje krew 
mieszkańców 
Krainy dlatego, że jest ona kluczem do Słonecznicy. Jeśli nie uwolnimy tej mocy, 
nasza 
zagłada będzie trwała wiecznie. Słyszałeś, Półręki? – zapytała Memla. – Nie 
wątpię, że 
podczas swej podróży zetknąłeś się z wieloma potwarzami rzucanymi na Clave. Mimo 
wszystkich naszych wysiłków, stonedownorzy i woodhelvenninowie z pewnością 
wierzą, że 
odbieramy im krew dla przyjemności albo własnej korzyści. – Dla uszu Covenanta 
jej cierpki 
ton brzmiał jak gorycz kogoś, kto czuje instynktowny wstręt do świadomie 
wyznawanych 
przez siebie przekonań. – Nie daj się wprowadzić w błąd! Płacimy tę cenę z 
wielkim bólem. 
Nie wzdrygamy się jednak przed tym, gdyż to jedyny sposób na ocalenie Krainy. 
Jeśli chcesz 
kogoś winić, wiń a-Jerotha, który ściągnął na siebie gniew Pana, oraz 
starożytnych zdrajców, 
Bereka i jemu podobnych, którzy sprzymierzyli się z a-Jerothem.
Covenant chciał zaprotestować. Gdy tylko nazwała Bereka zdrajcą, jej słowa 
straciły moc 
przekonywania. Nie znał osobiście Bereka Półrękiego. Kiedy przybył do Krainy, 
Lord 
Założyciel był już legendą. Niemniej jego wiedza o owocach życia Bereka była o 
prawie 
czterdzieści stuleci młodsza od wiedzy Memli. Każdy system wierzeń, który uważał 
Bereka 
za zdrajcę, opierał się na kłamstwie i w związku z tym wszystkie wnioski, które 
wywodzono z 
jego założeń, były fałszywe. Zachował jednak swą opinię dla siebie, ponieważ nie 
wiedział, 
jak mógłby udowodnić, że ma rację. Musiałby w tym celu zwyciężyć Słonecznicę.
– Na razie powstrzymam się od osądu w tej sprawie – powiedział, chcąc uniknąć 
bezcelowego sporu. – Tymczasem zaspokój moją ciekawość. Mam pewne pojęcie o tym, 
kim 
jest a-Jeroth, ale co to jest Siedem Piekieł?
Memla mamrotała coś do siebie z goryczą. Podejrzewał, że ma mu za złe brak 
zaufania 
dlatego, iż odzwierciedlał on dokładnie jej własne wątpliwości.
– To deszcz, pustynia, plagi, płodność, wojna, okrucieństwo i ciemność – odparła 
jednak 
szorstko. – Myślę jednak, że istnieje też ósme. Ślepa wrogość.
Od tej chwili opierała się wszelkim próbom wciągnięcia w rozmowę.
Gdy zatrzymali się na noc, wyrzucił opróżniony bukłak i przyjął od niej 
poczęstunek. 
Rankiem zrobił, co tylko mógł, by pomóc jej w przygotowaniach do podróży.
Wsiadła na Łoskota i zwróciła się ku wschodzącemu słońcu, które wynurzyło się 
zza 
horyzontu niby zielona latarnia morska. Potrząsnęła głową.
– Słońce płodności – mruknęła. – Słońce pustyni powoduje ogromne zniszczenia, a 
słońce 
deszczu może bardzo utrudnić życie. Słońce plag jest obrzydliwe i niebezpieczne. 
Ale dla 
tych, którzy muszą podróżować, żadne słońce nie jest bardziej uciążliwe od 
słońca płodności. 
Zaklinam cię, byś nie odzywał się do mnie pod takim słońcem. Jeśli się nie 
skoncentruję, 
zgubimy drogę.
Gdy pokonali półtorej mili, grunt porastała już świeża trawa, młode pnącza 
pełzały po 
ziemi z dostrzegalną szybkością, a na krzewach pojawiły się pączki koloru mięty.
Memla uniosła rukh. Otworzyła wydrążone berło i wylała z niego tyle krwi, by 
wysmarować nią dłonie, po czym zaczęła śpiewać pod nosem. W otwartym trójkącie 
zapłonął 
cynobrowy płomień, słaby i blady w słonecznym blasku.
Trawa rozstąpiła się pod kopytami Łoskota, tworząc prostą linię, która wiodła ku 
Revelstone. Covenant spojrzał w dal, gdzie znikała. Nie odsłaniała ona ziemi, 
lecz wszystko, 
co rosło w pobliżu – trawa, krzaki, pojawiające się drzewka – odchylało się od 
niej, zupełnie 
jakby przez pączkującą roślinność pełzł na północny zachód niewidzialny wąż.
Łoskot popędził cwałem wzdłuż tej linii, jakby nic nie było w stanie go zdziwić.
Śpiew Memli przeszedł w ciche mamrotanie. Oparła końcówkę rukha na barkach 
Łoskota, lecz trójkąt i płomień trzymała pionowo przed sobą. Z każdą zmianą 
terenu zieleń 
stawała się gęstsza, skracając pory roku do części dnia. Mimo to linia Memli 
pozostawała 
pusta. Drzewa jej unikały, zagajniki rozstępowały się, jak przecięte toporem, a 
rosnące obok 
krzewy nie miały z jej strony gałęzi ani liści.
Oglądając się za siebie, Covenant nie dostrzegał żadnego śladu ścieżki. Zamykała 
się ona, 
gdy tylko przestawała na nią działać moc Memli. Wskutek tego Vain musiał radzić 
sobie sam. 
Robił to Z charakterystyczną dla siebie obojętnością. Gnał przez trawę i 
zarośla, tratował 
gąszcze i przedzierał się przez kępy głogu, którego kolce nie zostawiały śladu 
na jego czarnej 
skórze. Nie mógłby poświęcać mniej uwagi napotykanym trudnościom. Obserwując 
nasienie 
Demondim, Covenant nie wiedział, co zdumiewa go bardziej: fakt, że Memla umiała 
stworzyć podobną ścieżkę, czy też to, że Vain potrafił pędzić tak szybko bez 
żadnej ścieżki.
Nocą Memla opowiedziała mu trochę o tej linii. Wyjaśniła, że rukh czerpie moc z 
potężnego Słonecznicowego Ognia z Revelstone, gdzie Clave toczy walkę ze 
Słonecznicą, a 
czytający obsługują wielki rukh. Od niej pochodziła jedynie moc potrzebna do 
połączenia się 
z wielkim rukhem. Resztę czerpała ze Słonecznicowego Ognia. Dlatego otwieranie 
ścieżki 
wymagało skupienia, lecz nie wyczerpywało sił. Ponadto im bliżej Revelstone się 
znajdowała, 
tym łatwiej było jej uzyskać dostęp do owego źródła energii. Dzięki temu 
następnego dnia 
znów była w stanie utworzyć linię, bez względu na opór potężnych drzew, wrzosów 
i orlic 
sięgających aż do barków Łoskota, traw przypominających zarośla i zarośli 
potężnych jak 
lasy.
Vain jednak potrafił nadążyć za rumakiem. Z każdą milą stawiał czoło coraz 
trudniejszej 
próbie, jakby nawet najpotężniejsza i najgęstsza roślinność nie była dla niego 
przeszkodą. 
Trzeciego dnia nic się nie zmieniło. Zielsko wybujało jeszcze wyżej, lecz 
nasienie Demondim 
dotrzymywało kroku Łoskotowi z nonszalancką swobodą. Covenant raz za razem 
oglądał się 
za siebie, by ze zdumieniem popatrzeć na niepowstrzymaną, nieświadomą siłę 
Vaina.
Gdy jednak popołudnie przeszło w wieczór, zapomniał o nasieniu Demondim i zaczął 
myśleć o tym, co go czeka. Monstrualna dżungla skrywała wszelkie punkty 
orientacyjne, 
wiedział jednak, że Revelstone jest już blisko. Niepokój, lęk i niecierpliwość 
powróciły do 
niego z całą mocą. Wytężał wzrok, by zobaczyć coś przez gęste listowie, zupełnie 
jakby 
ujrzawszy starożytną twierdzę trochę wcześniej, mógł się dowiedzieć, jakie 
zadania i 
niebezpieczeństwa czekają tam na niego.
Nie otrzymał jednak ostrzeżenia. Późnym popołudniem ścieżka Memli wspięła się na 
stromy stok. Roślinność skończyła się nagle u podstawy skalistego podgórza i 
przed 
Covenantem pojawiło się Revelstone, zupełnie jakby wydobyto je z magazynu jego 
najwyrazistszych wspomnień.
Rumak dotarł pod mury wielkiego kamiennego miasta, wykutego przed tysiącleciami 
przez gigantów w skale płaskowzgórza. Ciągnący się od najdalszego zachodu 
łańcuch górski 
w odległości sześciu mil na lewo od miejsca, w którym znajdował się Covenant, 
opadał 
gwałtownie w dół, tworząc wysoki, wznoszący się przeszło tysiąc stóp płaskowyż, 
który 
następnie zwężał się, przechodząc w klinowatą wyniosłość długości półtorej mili. 
W niej 
właśnie starożytni giganci wykuli olbrzymi labirynt Revelstone.
Całe otwierające się przed Covenantem urwisko było ufortyfikowane i usiane 
balkonami i 
przyporami, wykuszami, architrawami i otworami strzelniczymi od około 
pięćdziesięciu czy 
stu stóp nad poziomem podgórza, aż po szczyt płaskowyżu. Po lewej stronie 
Revelstone 
przechodziło stopniowo w litą skałę, po prawej jednak wypełniało cypel aż po sam 
koniec, na 
którym potężnych bram twierdzy strzegła wieża strażnicza.
Znajomy widok ogromnego miasta wywołał w sercu Covenanta dumę z gigantów, 
których kochał, a także dojmujący żal, ponieważ zginęli oni co do jednego, 
pomordowani 
przez furię podczas wojny ze Złoziemnym Kamieniem lorda Foula. Słyszał ongiś, że 
w 
ścianach Revelstone wyryto jakiś przekaz, zbyt jednak skomplikowany, by mogły go 
ogarnąć 
umysły nie należące do gigantów. Teraz nie było już nikogo, kto mógłby mu go 
odczytać.
Nie była to jedyna przyczyna jego smutku. Widok Revelstone przywołał wspomnienie 
innych osób, przyjaciół i przeciwników, których skrzywdził i utracił: Trella, 
małżonka 
Atiaran; Hile Troya, który sprzedał duszę Panu Puszczy, by uratować swą armię; 
Słonego 
Serca Pianościgłego; Eleny. Wielkiego lorda Mhorama. Potem smutek zmienił się w 
gniew, 
gdy Covenant przypomniał sobie, że imię Mhorama wykorzystuje Clave, które z 
własnej woli 
przelewa krew niewinnych.
Jego wściekłość wzrosła jeszcze bardziej, gdy przyjrzał się samemu Revelstone. 
Linia 
Memli wiodła ku punktowi położonemu w centrum miasta. Z tego właśnie miejsca z 
płaskowyżu biła w górę potężna szkarłatna wiązka, wymierzona prosto w serce 
skłaniającego 
się ku zachodowi słońca. Przypominała wydobywaną przez Sundera z orcrestu, lecz 
jej 
rozmiary były oszałamiające. Covenant wytrzeszczał oczy, nie mogąc sobie 
wyobrazić, ilu 
ludzi trzeba złożyć w ofierze, by przywołać podobną moc. Revelstone stało się 
miejscem 
rozlewu krwi. Pomyślał zrozpaczony, że nigdy już nie da się go oczyścić.
Nagle jednak ujrzał coś na zachodzie, błysk nadziei. W połowie drogi między 
Revelstone 
a górami Westronu leżał Wodospad Sztandaru, przez który spływały z urwiska wody 
Glimmermere, tworząc Białą Rzekę. Wodospad żył. Spadająca w dół spieniona woda 
lśniła w 
blasku zachodzącego słońca. Nad Krainą od osiemnastu dni nie było słońca 
deszczu, a przez 
sześć z tych dni świeciło słońce pustyni, lecz mimo to źródła Glimmermere nie 
wyschły.
Ściskając w zębach gniew i nadzieję, Covenant zwrócił się ku temu, co leżało 
przed nim.
Memla westchnęła z zadowolenia i opuściła rukh. Szeptem rozkazała Łoskotowi 
ruszyć 
kłusem ku bramie wprawionej w południowo-wschodnią ścianę wieży.
Sięgała ona zaledwie połowy wysokości płaskowyżu. Jej górna część oddzielała się 
od 
właściwej twierdzy, połączona z nią jedynie drewnianymi pomostami. Covenant 
pamiętał, że 
między granitowymi murami łączącymi podstawę wieży z twierdzą leży otwarty 
dziedziniec, 
za którym znajduje się kamienna brama, taka sama jak wiodąca do wieży. Dzięki 
temu jedyne 
wejście do Revelstone miało podwójną obronę. Gdy jednak znalazł się bliżej, 
zauważył z 
przerażeniem, że zewnętrzne wrota leżą w gruzach. Kiedyś, w odległej 
przeszłości, 
wewnętrzna linia obrony okazała się potrzebna.
Przypory nad zburzoną bramą były opuszczone, podobnie jak fortyfikacje i otwory 
strzelnicze. Cała wieża sprawiała wrażenie bezludnej. Być może nie nadawała się 
już do 
obrony albo też nie było powodów, by Clave obawiało się ataku. Możliwe również, 
że owa 
atmosfera zaniedbania była pułapką, zastawioną na nieostrożnych.
Memla skierowała się prosto do prowadzącego na dziedziniec tunelu, Covenant 
zsunął się 
jednak z grzbietu Łoskota, czepiając się jego włosów. Zatrzymała się zaskoczona.
– Oto Revelstone – oznajmiła. – Nie chcesz wejść do środka?
– Wszystko po kolei. – Barki drżały mu ze zdenerwowania. – Przyślij tu na-
mhorama. 
Chcę, by osobiście mnie zapewnił, że nic mi nie grozi.
– To na-mhoram! – warknęła oburzona. – Nie spełnia niczyich zachcianek.
– Znakomicie. – Zapanował nad napięciem, uciekając się do sarkazmu. – Jak 
przyjdzie mi 
do głowy jakaś zachcianka, wezmę to pod uwagę. – Otworzyła usta, by mu 
odpowiedzieć, 
lecz nie dał jej dojść do słowa. – Wzięto mnie do niewoli już dwukrotnie. Nie 
pozwolę, by 
zdarzyło się to po raz trzeci. Nie wejdę do środka, dopóki nie pomówię z na-
mhoramem. 
Powiedz mu, że rozumiem potrzebę wolności równie dobrze jak on – dodał pod 
wpływem 
nagłego podszeptu intuicji. – Przymusem nie uzyska ode mnie tego, czego pragnie. 
Musi 
pójść mi na rękę.
Memla przez chwilę spoglądała na niego spode łba.
– Jak sobie życzysz – mruknęła wreszcie.
Burkliwym tonem rozkazała Łoskotowi zanurzyć się w tunelu, zostawiając Covenanta 
sam na sam z Vainem.
Niedowiarek czekał, tłumiąc lęk. Słońce zachodziło nad górami, skąpane w 
zielonolawendowych barwach. Cień Revelstone padał na monstrualną roślinność niby 
tarcza 
ciemności. Covenant wpatrzył się w wieżę w poszukiwaniu jakichś nieprzyjaznych 
oznak. 
Zauważył, że nie powiewają na niej żadne proporce. Nie były potrzebne: gorąca, 
czerwona 
wiązka słonecznicowej mocy świadczyła, że Revelstone jest siedzibą Clave, 
dobitniej niż 
jakikolwiek sztandar.
– Niech mnie diabli, jeśli wiem, czego tu chcesz – warknął do Vaina, nie 
potrafiąc 
powstrzymać niecierpliwości. – Mam za dużo innych kłopotów. Będziesz musiał sam 
o siebie 
zadbać.
Vain nie odpowiedział. Sprawiał wrażenie pozbawionego zmysłu słuchu.
Wtem Covenant dostrzegł w tunelu jakiś ruch. Przez zniszczoną bramę na zewnątrz 
wyszedł niski mężczyzna, odziany w całkowicie czarną szatę, z narzuconym na nią 
czerwonym ornatem. W ręku dzierżył dorównujący mu wysokością żelazny pastorał, 
zakończony otwartym trójkątem. Nie uniósł kaptura. Okrągła twarz, łysina i 
pozbawione 
zarostu policzki były odsłonięte. Oblicze wyrażało spokój. Zastygło na nim 
opanowanie bądź 
znudzenie, jakby wiedział z doświadczenia, że nic na świecie nie jest w stanie 
zakłócić jego 
równowagi. Z ospałą miną kontrastowały jedynie oczy. Były przeszywająco czerwone
– Półręki – odezwał się bezbarwnym głosem. – Witaj w Revelstone. Jestem Gibbon 
na-
mhoram.
Jego prosta łagodność zbiła z tropu Covenanta.
– Memla zapewnia mnie, że nic mi tu nie grozi – zaczął. – Jak mam w to uwierzyć, 
skoro 
próbowaliście mnie zabić, odkąd tylko postawiłem nogę w Krainie?
– Jesteś dla nas straszliwą groźbą, Półręki. – Gibbon sprawiał wrażenie na wpół 
uśpionego. – Doszedłem jednak do wniosku, że stanowisz również wielką szansę. W 
imię 
owej szansy jestem gotów podjąć ryzyko. Kraina potrzebuje każdej możliwej mocy. 
Przyszedłem do ciebie sam, byś się przekonał, że mówię prawdę. Jesteś wśród nas 
bezpieczny, o ile nie staną temu na przeszkodzie twe zamiary.
Covenant chciał podważyć prawdziwość jego słów, nie był jednak jeszcze gotowy na 
takie ryzyko. Zmienił taktykę.
– Gdzie jest Santonin?
Gibbon nawet nie mrugnął.
– Memla wspominała mi, że jesteś przekonany, iż twoi towarzysze wpadli w ręce 
jeźdźca. 
Nic mi o tym nie wiadomo. Santonina od dawna już nie ma w Revelstone. Niepokoimy 
się o 
niego. Jego rukh milczy. Być może – jeśli to, co mówisz, jest prawdą – twoi 
towarzysze 
pokonali go i zabrali mu berło. Rozkazałem już wszcząć poszukiwania jeźdźcom, 
których 
wysłano ci na spotkanie. Jeśli odnajdą twych towarzyszy, zapewniam cię, że 
zadbamy o ich 
bezpieczeństwo.
Covenant nie potrafił na to odpowiedzieć. Przeszył na-mhorama wściekłym 
wzrokiem, 
zachowując milczenie.
Gibbon nie okazał niepewności ani dezorientacji.
– Muszę prosić cię o coś w sprawie twego towarzysza – rzekł, wskazując głową na 
Vaina. 
– Jest oczywiste, że posiada moc, nie potrafimy go jednak zrozumieć.
– Widzicie go – mruknął Covenant. – Wiecie o nim tyle samo, co ja.
Gibbon otworzył oczy odrobinę szerzej, nie okazał jednak niedowierzania.
– Ja nic o nim nie wiem – powiedział tylko. – W związku z tym nie mogę go 
wpuścić do 
Revelstone.
Covenant wzruszył ramionami.
– Jak sobie życzysz. Jeśli potrafisz go powstrzymać, nie mam nic przeciwko temu.
– To się okaże. – Na-mhoram wskazał ręką w kierunku tunelu. – Czy zechcesz mi 
towarzyszyć?
Covenant wahał się jeszcze chwilę.
– Wygląda na to, że nie mam wyboru – stwierdził wreszcie.
Gibbon skinął dwuznacznie głową, przyjmując do wiadomości decyzję Covenanta bądź 
też potwierdzając fakt braku możliwości podjęcia innej decyzji. Zwrócił się w 
stronę wieży.
Niedowiarek podążył za na-mhoramem do tunelu, jakby był on gardzielą wiodącą ku 
niebezpieczeństwu. Przygarbił się mimo woli, bojąc się, że z otworów w suficie 
mogą 
skoczyć na niego ludzie. Nikt go jednak nie zaatakował. Wszedł na dziedziniec, 
otoczony 
echem własnych kroków.
Zobaczył, że wewnętrzna brama jest nietknięta. Otworzyła się tylko na tyle, by 
przepuścić 
na-mhorama. Na umocnieniach nad wejściem pełnili wartę członkowie Clave.
Gibbon skinął na Covenanta, każąc mu iść za sobą, po czym prześliznął się między 
wielkimi kamiennymi skrzydłami bramy.
Ognie piekielne, wychrypiał Covenant tłumiąc drżenie. Ruszył naprzód, czując 
obecność 
Vaina nad plecami.
Brama była gotowa do zamknięcia niczym szczęki. Gdy tylko Niedowiarek znalazł 
się w 
środku, zatrzasnęła się za nim, zostawiając nasienie Demondim na zewnątrz.
Wewnątrz nie było światła. Revelstone otaczało go ze wszystkich stron, ciemne 
jak 
więzienny loch.
18. Revelstone w deszczu
– Gibbon! – W głosie Covenanta zabrzmiał strach i gniew.
– Ach, wybacz mi – dobiegł z ciemności głos na-mhorama. – Chcesz mieć światło. 
Chwileczkę.
Wokół Covenanta zaszeleściły szaty. Rozłożył szeroko ramiona, by odstraszyć 
intruzów, 
nie zaatakowano go jednak. Usłyszał słowo rozkazu. Z trójkąta rukha buchnęło 
czerwone 
światło. Następnie pojawiły się inne. Po paru chwilach wysoki i szeroki 
korytarz, stanowiący 
wejście do Revelstone, wypełnił ostry, krwawy blask.
– Wybacz mi – powtórzył Gibbon. – W Revelstone zachowujemy ostrożność. Wielu 
niesłusznie oczernia Clave, o czym świadczy również twój brak zaufania. Dlatego 
odnosimy 
się do obcych podejrzliwie.
– A może wpadło wam kiedyś do głowy, że ludzie mają powody, by was nie lubić? – 
wychrypiał Covenant, starając się odzyskać wewnętrzną równowagę.
– Ich uczucia są zrozumiałe – odparł na-mhoram, nie okazując zdenerwowania. – 
Żyją w 
strachu od świtu aż po zmierzch i nie widzą owoców naszych wysiłków. Dlaczego 
mieliby 
wierzyć na słowo, że bez nas dawno już by zginęli? Nie mamy o to żalu. 
Zachowujemy 
jednak ostrożność.
Słowa Gibbona brzmiały niebezpiecznie wiarygodnie, Covenant jednak nie dowierzał 
obojętności na-mhorama. Ponieważ nie przychodziła mu do głowy żadna stosowna 
odpowiedź, skinął tylko głową, gdy Gibbon zapytał go: „Pójdziesz ze mną?” Ruszył 
korytarzem obok na-mhorama. Po obu stronach miał członków Clave, którzy nieśli 
ogień.
Korytarz był wielki jak jaskinia. Zbudowali go giganci dla użytku gigantów. 
Gibbon 
jednak wkrótce skręcił w boczne przejście i ruszył szerokimi schodami w górę, ku 
wyższym 
poziomom miasta. Revelstone stanowiło skomplikowany labirynt. Wzniesiono je 
według 
zasad znanych jedynie dawno już nie żyjącym budowniczym. Covenant jednak 
pamiętał je 
dobrze. Choć w jego życiu minęło dziesięć lat, odkąd był tu po raz ostatni, 
potrafił odnaleźć 
drogę. Ten fakt napełnił go posępną satysfakcją.
Podążał za Gibbonem w górę, oddalając się od kręgosłupa Revelstone. Korytarz 
wejściowy został już daleko za nimi. Drogę oświetlały pochodnie, płonące w 
umieszczonych 
na ścianach uchwytach. Po krótkim czasie weszli do korytarza, w którym w 
znacznej 
odległości od siebie rozmieszczono granitowe drzwi z drewnianymi klamkami. 
Naprzeciw 
jednych z nich stała postać odziana w czerwoną szatę, nie mająca jednak ornatu. 
Gdy na-
mhoram się zbliżył, otworzyła przed nim drzwi. Covenant zatrzymał się na chwilę, 
by 
sprawdzić, czy nie ma w nich ukrytych zamków albo rygli, po czym wszedł do 
środka za 
Gibbonem.
Za drzwiami znajdował się apartament składający się z kilku pokojów: salonu z 
kamiennymi krzesłami i stołem, sypialni po jednej stronie, łazienki po drugiej 
oraz 
zewnętrznego balkonu. Na stole stała taca z jedzeniem. Apartament oświetlały 
żagwie, 
wypełniające powietrze smużkami dymu. Covenant przypomniał sobie płonące 
samoistnie 
ognie lordów. Zaczął przygotowywać listę gorzkich pytań, które zada na-
mhoramowi.
– Będzie ci tu wygodnie – oznajmił Gibbon. – Ale jeśli nie czujesz się 
zadowolony, damy 
ci takie pokoje, jakich tylko zapragniesz. Revelstone jest większe od Clave i 
znaczna jego 
część stoi pusta. – Wskazał na czekającą pod drzwiami zakapturzoną postać. – To 
jest 
Akkasri na-mhoram-cro – ciągnął. – Zaspokoi wszelkie twe potrzeby. Jeśli czegoś 
pragniesz 
lub czegoś ci brak, wystarczy, byś jej o tym powiedział. – Kobieta w kapturze 
pokłoniła się, 
nie odsłaniając twarzy ani dłoni, po czym się oddaliła. – Jesteś zadowolony, 
Półręki?
Zadowolony? – miał ochotę warknąć Covenant. – A czy mam powody? Gdzie, do jasnej 
cholery, jest Linden? Stłumił jednak swój gniew. Nie chciał zdradzić, jak ważni 
są dla niego 
jego towarzysze.
– Wszystko będzie w porządku – powiedział tylko. – Pod warunkiem, że nikt nie 
spróbuje 
pchnąć mnie nożem, zamknąć drzwi czy dosypać mi trucizny do jedzenia.
Anielska mina Gibbona kryła wszelkie emocje. Jego oczy były tak pozbawione 
wyrazu, 
jak tylko pozwalał na to ich kolor. Wpatrywał się chwilę w Covenanta, po czym 
podszedł do 
stołu. Powoli spróbował wszystkich stojących na tacy potraw – suszonych owoców, 
chleba, 
gulaszu – i popił je łykiem płynu z flaszy.
– Półręki, podobny brak zaufania nie jest do ciebie podobny – powiedział, 
patrząc 
Covenantowi w oczy. – Czuję się zmuszony zapytać, dlaczego tu przybyłeś, jeśli 
żywisz 
wobec nas takie podejrzenia.
Na to pytanie Covenant był gotów odpowiedzieć szczerze.
– Pomijając już to, co spotkało mych przyjaciół, potrzebuję informacji. Muszę 
zrozumieć, 
czym jest ta Słonecznica. Dlatego udałem się do Clave. Wieśniacy, których 
spotkałem... – 
Ciągle próbowali go zabić i nie mieli czasu odpowiadać na pytania. – ...trzymają 
się tylko 
życia. Nic nie rozumieją. Chcę się dowiedzieć, co wywołuje Słonecznicę, żeby móc 
z nią 
walczyć.
W czerwonych oczach Gibbona zalśnił dwuznaczny blask.
– Proszę bardzo – odpowiedział tonem nie zdradzającym zainteresowania tym, co 
słyszał 
czy mówił. – Co do walki ze Słonecznicą, muszę cię prosić, byś zaczekał do rana. 
Nocą Clave 
odpoczywa. Jej źródła są jednak oczywiste. To wyraz gniewu Pana na Krainę za 
zło, jakim 
była służba a-Jerothowi.
Covenant jęknął w duchu. To przekonanie było albo kłamstwem, albo okrutnym 
przeinaczeniem faktów. Nie miał jednak zamiaru dyskutować z Gibbonem o 
metafizyce.
– Nie o to mi chodzi. Miałem na myśli praktyczne kwestie. Skąd się bierze? W 
jaki 
sposób powstała? Na czym polega jej działanie?
Gibbon nie spuścił wzroku.
– Półręki, gdybym posiadał podobną wiedzę, sam zrobiłbym z niej użytek.
Znakomicie. Covenant nie wiedział, czy wierzyć na-mhoramowi. Poczuł się 
całkowicie 
wyczerpany. Zaczynał rozumieć, jak trudno będzie mu zdobyć informacje, których 
potrzebował. Opuściła go odwaga. Nie potrafił zadać odpowiednich pytań. Skinął 
tylko 
głową, gdy Gibbon rzekł:
– Jesteś znużony. Zjedz kolację i wyśpij się. Może ranek przyniesie ze sobą 
olśnienie.
Kiedy jednak na-mhoram ruszył ku drzwiom, Covenant poczuł się zmuszony podjąć 
jeszcze jedną próbę.
– Powiedz mi, jak to się dzieje, że w Glimmermere jest woda?
– Łagodzimy Słonecznicę – odrzekł Gibbon z cierpliwością. – Dzięki temu Ziemia 
zachowała odrobinę witalności. – W jego oczach zalśniła iskierka wahania, która 
natychmiast 
zniknęła. – Dawna legenda mówi, że w głębinach jeziora leży bezimienny amulet, 
który 
chroni je przed Słonecznicą.
Covenant raz jeszcze skinął głową. Wiedział przynajmniej o jednym przedmiocie, 
potężnym, a może nie, który spoczywał na dnie Glimmermere.
Gibbon wyszedł z apartamentu, zamykając za sobą drzwi. Niedowiarek został sam.
Stał przez chwilę nieruchomo, pozwalając, by owładnęła nim słabość. Następnie 
przeniósł krzesło na balkon, by posiedzieć i pomyśleć spokojnie w ciemności.
Znajdował się w połowie wysokości południowej ściany twierdzy. Wschodził 
zbliżający 
się już do pełni księżyc, w którego blasku Covenant dostrzegał potężną, mroczną 
dżunglę 
pozostałą po słońcu płodności. Usiadł ze stopami opartymi o poręcz, by opanować 
lęk 
wysokości, przebiegł palcami po splątanej brodzie i zaczął zastanawiać się nad 
swym 
problemem.
Właściwie nie spodziewał się zamachu na własne życie. Wspomniał o tym, że 
konieczna 
jest wolność, by uzmysłowić Clave, że zabicie go nie przyniesie żadnej korzyści. 
W 
rzeczywistości oskarżył Gibbona o knucie morderstwa po to, by złagodzić zupełnie 
inne 
obawy.
Bał się o Linden. Czuł dojmujący strach, że jego przyjaciołom grozi znacznie 
większe 
niebezpieczeństwo niż jemu. Bezradność zwiększała jeszcze jego przerażenie. 
Gdzie byli? 
Czy Gibbon i Memla okłamali go, gdy pytał ich o Santonina? Jeśli tak, jak mógł 
poznać 
prawdę? A jeśli nie, cóż mógł uczynić? Bez Linden czuł się kaleki. Potrzebował 
jej 
wrażliwości. Potrafiłaby powiedzieć mu, czy Gibbon kłamie.
Przeklinając wywołaną trądem drętwotę, zapytał nocy, dlaczego ze wszystkich 
ludzi w 
Krainie właśnie on – Thomas Covenant, Niedowiarek i władca białego złota, który 
ongiś 
zwyciężył Wzgardliwego w śmiertelnym boju – musiał być aż tak bezradny. 
Odpowiedź 
sprowadzała się do tego, że jego samoświadomość, fundamentalne poczucie własnej 
tożsamości, rozdarło zwątpienie. Jego możliwości przerodziły się w sprzeczność. 
Nawet 
najpotężniejszym świadomym wysiłkiem mocy nie był w stanie wydobyć z pierścienia 
choć 
krzty mocy, gdy jednak zawładnęło nim delirium, uwolnił okrutny szał, nad którym 
w ogóle 
nie panował. Dlatego nie ufał sobie i nie wiedział, co robić.
Noc pozostała głucha na jego pytania. Zmęczony zaczął się przygotowywać do 
spoczynku.
W łazience zdjął z siebie ubranie i wyszorował je dokładnie, podobnie jak własne 
ciało. 
Następnie rozwiesił odzież na oparciach krzeseł, żeby wyschła. Nago czuł się na 
tyle 
bezbronnie, że zaryzykował do końca, spożywając przygotowany dla niego posiłek i 
wypijając do dna flaszę metegliny. Miód złagodził całkowite wyczerpanie 
wydarzeniami 
ostatnich dni, powodując miłą senność. Przyjrzał się łożu i stwierdził, że jest 
wygodne i 
pachnie czystością. Oczekując koszmarów, niespodzianek i bólu, zwinął się pod 
kocem i 
zapadł w sen.
Obudził go szum ulewy – strug wody uderzających o granit Revelstone z siłą 
rzeki. 
Powietrze w sypialni było wilgotne. Nie zamknął drzwi na balkon przed położeniem 
się spać. 
Mimo to nie ruszał się chwilę z miejsca, pozwalając, by dobiegający z zewnątrz 
szum 
przywrócił go pełni świadomości.
Gdy wreszcie przetoczył się na plecy i otworzył oczy, zobaczył stojącego obok 
łoża 
Vaina.
Nasienie Demondim wyglądało tak samo, jak zawsze. Stało swobodnie, z rękami 
lekko 
zgiętymi w łokciach, a spojrzeniem wbitym w pustkę.
– Co to, u licha...
Covenant zerwał się i pobiegł do sąsiedniej izby. Z balkonu wpadały do środka 
strugi 
deszczu, zalewając podłogę. Nie zważając na potop, wyjrzał na zewnątrz, by się 
przekonać, w 
jaki sposób Vain do niego dotarł.
Przez ulewę dojrzał wsparty o balkon potężny konar. Jego podstawa spoczywała na 
innym balkonie, trzydzieści albo czterdzieści stóp niżej. Najwyraźniej Vain 
wspiął się kilkaset 
stóp po ścianie Revelstone, opierając konar na dolnych przyporach, a potem 
wciągając go za 
sobą, by wejść na wyżej położone półki. Pokonywał drogę etapami, aż wreszcie 
dotarł do 
celu. Covenant nie miał pojęcia, w jaki sposób nasienie Demondim znalazło jego 
pokój.
Ociekając wodą, wpadł do pokoju i zatrzasnął za sobą drzwi. Nagi i mokry, wbił 
wzrok w 
Vaina, zdumiony jego niewytłumaczalnymi możliwościami. Wtem na jego ustach 
wykwitł 
posępny uśmiech.
– Brawo – wychrypiał. – To ich zaniepokoi.
Niespokojni ludzie popełniają błędy.
Vain wpatrywał się w niego niewidzącym wzrokiem jak głuchoniemy. Covenant skinął 
do siebie głową, po czym poszedł do łazienki po ręcznik. Zatrzymał się jednak na 
widok 
sinoczerwonego śladu, który zaczynał się po lewej stronie głowy jego towarzysza 
i schodził 
aż do barku. Vain został ranny. Z uszkodzonej skóry sączył się czarny płyn, 
jakby nasienie 
Demondim doznało poważnych poparzeń.
Jak to się stało? W ostatnich dniach Covenant tak bardzo przyzwyczaił się do 
myśli, iż 
Vain jest odporny na wszystko, że teraz był zdumiony tym, co zobaczył. Nasienie 
Demondim 
można było zranić? Oczywiście... w następnej chwili zdumienie ustąpiło miejsca 
rozbłyskowi 
zrozumienia. Vaina zaatakowali jeźdźcy Clave, chcąc poddać próbie tajemniczą 
postać 
stojącą u ich bram. Poparzyli go. Być może nawet nie raczył się bronić.
Jego lico nie zdradzało jednak, by czuł ból. Covenant wszedł z przekleństwem na 
ustach 
do łazienki i wytarł się do sucha. Sukinsyny! Założę się, że nawet nie ruszył 
palcem. Włożył 
szybko ubranie, choć było jeszcze trochę wilgotne. Podszedł do drzwi apartamentu 
i otworzył 
je szeroko.
W korytarzu czekała Akkasri na-mhoram-cro, u stóp której stała taca z jedzeniem. 
Skinął 
obcesowo na kobietę. Podniosła tacę i weszła do środka.
Zatrzymał ją za drzwiami, wziął tacę z posiłkiem i oddał pustą, po czym kazał 
Akkasri 
odejść. Chciał, by miała okazję zameldować na-mhoramowi o obecności Vaina. Była 
to 
drobna zemsta, lecz nie odmówił sobie tej przyjemności. Twarz kobiety skrywał 
kaptur, nie 
widział więc jej reakcji. Oddaliła się jednak pośpiesznie.
Mamrocząc ponuro, zabrał się do śniadania.
Gdy je skończył, rozległo się pukanie do drzwi. Otworzył kamienne wrota i z 
rozczarowaniem ujrzał, że Akkasri wróciła sama.
– Półręki – zaczęła stłumionym głosem. – Chciałeś uzyskać wiedzę na temat walki, 
którą 
Clave toczy ze Słonecznicą. Na-mhoram rozkazał, bym służyła ci pomocą. 
Zaprowadzę cię w 
miejsce, gdzie wykonujemy swą pracę, i wytłumaczę ci ją tak, jak potrafię.
Nie tego spodziewał się Covenant.
– Gdzie jest Gibbon?
– Na-mhoram – odparła Akkasri, kładąc nacisk na jego tytuł – ma wiele 
obowiązków. 
Choć jestem tylko na-mhoram-cro, potrafię odpowiedzieć na pewne pytania. Jeśli 
to ci nie 
wystarczy, pomoże ci Gibbon na-mhoram.
Do diabła – warknął. Ukrył jednak zakłopotanie.
– Zobaczymy. Mam wiele pytań. – Wyszedł na korytarz i otworzył drzwi przed 
Vainem. 
– Chodźmy.
Akkasri ruszyła przed siebie, całkowicie ignorując jego towarzysza. Covenant 
uznał to za 
nienaturalne. Nasienie Demondim trudno było lekceważyć. Być może wydano jej 
takie 
polecenie? Znaczyłoby to, że jego zemsta osiągnęła zamierzony cel.
Czuł narastające napięcie. Postanowił rozpocząć wreszcie poszukiwania wiedzy.
– Co znaczy tytuł na-mhoram-cro? – zapytał prosto z mostu podążającą u jego boku 
Akkasri.
– Półręki – odparła kobieta, ani na moment nie odsłaniając twarzy – na-mhoram-
cro to 
nowicjusze Clave. Nauczono nas wiele, lecz nie władamy jeszcze rukhem na tyle 
dobrze, by 
zostać jeźdźcami. Gdy opanujemy tę umiejętność, otrzymamy tytuł na-mhoram-wist. 
A jeśli 
zdobędziemy wielkie doświadczenie i mądrość, niektórzy z nas zostaną pomocnikami 
samego 
na-mhorama, zwanymi na-mhoram-in. Jedną z nich jest Memla, która przywiozła cię 
do 
Revelstone. Wszyscy bardzo ją szanują za wielką odwagę i mądrość.
– Jeśli jesteś nowicjuszką, jak wiele możesz mi wytłumaczyć? – zapytał.
– Tylko Gibbon na-mhoram zna całą wiedzę Clave. – W jej głosie brzmiało lekkie 
oburzenie. – Brak mi umiejętności, nie wykształcenia.
– W porządku. – Prowadziła Covenanta w dół, zmierzając ku centralnym głębinom 
twierdzy. Vain szedł za ich plecami. – Powiedz mi, skąd się wzięło Clave?
– Słucham, Półręki?
– Nie istnieje od zawsze. W Revelstone mieszkali kiedyś inni ludzie. Co się z 
nimi stało? 
Jak powstało? Kto je założył?
– Cóż... – Skinęła głową. – Z tych czasów zachowały się tylko legendy. 
Powiadają, że 
przed bardzo wieloma pokoleniami, gdy Słonecznica po raz pierwszy pojawiła się 
na niebie, 
Krainą rządziła Rada. Była ona słaba i nie podjęła walki z tym zagrożeniem. 
Dlatego stracono 
wiele cennego czasu, nim wreszcie zjawił się mhoram.
Covenant dostrzegł wreszcie, dokąd prowadzi go Akkasri. To była droga do 
świętego 
przybytku. Zaskoczyła go nieco panująca w korytarzach pustka. Przemknęło mu 
jednak przez 
głowę, że Revelstone jest olbrzymie. Kilka tysięcy osób pomieściłoby się w nim 
bez 
zbytniego tłoku.
– To za jego wizją podążamy – mówiła na-mhoram-cro. – Zrozumiał, że Rada uległa 
podszeptom a-Jerotha, zbuntował się więc razem z garstką tych, którzy zachowali 
wierność i 
przezorność, i przepędził zdrajców. Tak zaczęła się długa walka o ocalenie 
naszego życia oraz 
Krainy. Od mhorama i garstki jego ludzi wywodzi się Clave, które z pokolenia na 
pokolenie, 
od na-mhorama do na-mhorama, dąży do ukoronowania jego boju ze Słonecznicą. Trwa 
to 
długo. Minęło wiele czasu, nim opanowaliśmy potrzebne umiejętności i 
osiągnęliśmy 
niezbędną liczebność. Również krew gromadzi się powoli. – Słowo „krew” 
wypowiedziała 
całkowicie beznamiętnie, jakby jej zdobywanie nic nie kosztowało. – Wreszcie 
jednak nasze 
marzenia zaczynają się spełniać. Słonecznica osiągnęła trzydniowy rytm i 
zatrzymaliśmy ją. 
Zatrzymaliśmy, Półręki!
Próbowała okazać dumę, lecz jej głos był pozbawiony wyrazu, zupełnie jakby duma 
również była czymś nieistotnym. Jakby starannie ją wyuczono odpowiedzi na jego 
pytania.
Ukrył jednak na razie swe podejrzenia. Szli jednym z głównych korytarzy 
twierdzy. Z 
przodu dostrzegał rozgałęzienie korytarza, który otaczał z obu stron zewnętrzne 
ściany 
świętego przybytku, miejsca, gdzie dawno zmarli lordowie odprawiali nieszpory ku 
czci 
Krainy i pokoju.
Kiedy się zbliżył, zauważył, że wiele spośród rozmieszczonych w równych 
odstępach, 
wystarczająco wysokich dla gigantów drzwi jest zamkniętych. Gdy z przybytku 
wyszedł 
jeździec, Covenant dostrzegł przelotnie gorejący w środku czerwony żar i 
usłyszał stłumiony 
huk.
Na-mhoram-cro zatrzymała się przed jednymi z drzwi.
– Trudno tam jest rozmawiać – powiedziała Covenantowi. Miał ochotę spojrzeć jej 
w 
twarz. Lico kobiety przesłaniał jednak kaptur. Gdyby nie widział twarzy Memli i 
Gibbona, 
mógłby podejrzewać, że wszyscy członkowie Clave ukrywają jakąś fizyczną 
deformację. – 
To sala Słonecznicowego Ognia i wielkiego rukha. Kiedy już je zobaczysz, 
odejdziemy stąd i 
opowiem ci o nich.
Skinął głową, choć poczuł nagle opory przed ujrzeniem tego, co uczyniło Clave ze 
świętym przybytkiem. Akkasri uchyliła najbliższe drzwi i Niedowiarek podążył za 
nią w żar i 
hałas.
Płonął tam jasny ogień. Przybytek był olbrzymią jaskinią, wykutą w macierzystej 
skale 
Revelstone, pionowym cylindrem o dnie położonym poniżej poziomu podgórza, a 
stropie 
sięgającym połowy wysokości twierdzy. Ze stojącej na jego podłodze katedry 
lordowie 
przemawiali do mieszkańców miasta. Na ścianach natomiast znajdowało się siedem 
galerii, 
umieszczonych jedna nad drugą. Ludzie z Revelstone zbierali się na nich, by 
wysłuchać 
lordów.
To jednak było dawno temu. Akkasri zaprowadziła go na czwartą galerię, lecz 
nawet 
tutaj, co najmniej dwieście stóp nad podłogą, ogień sprawiał mu ból.
Płonął on w zagłębieniu, w którym ongiś stała katedra, buchając z wyciem w górę 
niemal 
do miejsca, gdzie stał Covenant. Czerwone płomienie przeszywały powietrze, 
zupełnie jakby 
płonęły same korzenie twierdzy. Gorący podmuch prawie go oślepił. Miał wrażenie, 
że ogień 
trawi jego policzki i włosy. Musiał mruganiem usunąć z oczu łzy, nim zdołał 
dostrzec 
jakiekolwiek szczegóły.
Najpierw zobaczył wielki rukh. Kolosalny żelazny trójkąt wspierał się w trzech 
punktach 
na poręczach balkonu, na którym stał Covenant. Środek każdego z ramion żarzył 
się 
matowym szkarłatem.
Przy każdym z ramion wielkiego rukha stało po dwóch członków Clave, którzy 
sprawiali 
wrażenie odpornych na żar. Ściskali żelazo w dłoniach, skupiając się na nim, 
zupełnie jakby 
Słonecznicowy Ogień był tekstem, który można odczytać za pomocą dotyku. Ich 
twarze o 
fanatycznym wyrazie lśniły czerwonawo w blasku płomieni.
Z pewnością stąd właśnie ku słońcu biła szkarłatna wiązka słonecznicowej mocy.
Drzwi u podstawy jaskini oraz na najwyższej galerii były otwarte, by zapewnić 
dopływ 
powietrza. W krwawym blasku Covenantowi po raz pierwszy udało się dojrzeć 
kopulaste 
sklepienie. Giganci w jakiś sposób zdołali pokryć je ozdobnymi płaskorzeźbami. 
Na kamieniu 
przedstawiono śmiało zarysowane postacie, sceny z początków pobytu gigantów w 
Krainie: 
powitanie, wdzięczność, zaufanie. Ogień jednak zniekształcał dziwnie obrazy, 
nadając im 
złowieszczy wygląd.
Covenant zazgrzytał zębami i spuścił wzrok. Jego uwagę przyciągnęło jakieś 
poruszenie u 
podstawy ognia. Zobaczył, że w podłodze wykuto kilka rynien, wiodących ku 
zagłębieniu. 
Pojawiła się odziana jak na-mhoram-cro postać, która, dźwigając dwa ciężkie 
wiadra podeszła 
do jednej z rynien, i wylała tam zawartość do wiader. W dół spłynęła ciemna 
ciecz, 
przypominająca posokę Revelstone. Niemal natychmiast Słonecznicowy Ogień 
rozjarzył się 
intensywniejszą barwą, nabierając rubinowego odcienia krwi.
Covenant dławił się od żaru i budzącego się gniewu. Serce waliło mu jak 
oszalałe. 
Ocierając się o Akkasri i Vaina, pośpieszył ku najbliższemu ramieniu wielkiego 
rukha.
Stojący tam ludzie nie zauważyli go. Potężny huk płomieni zagłuszył odgłos jego 
kroków, a ponadto całkowicie skupiali się na swym zadaniu. Pociągnął jednego z 
nich za 
ramię, odrywając go od żelaza. Mężczyzna był wyższy od niego. Jego postawa 
znamionowała 
siłę i oburzenie.
– Gdzie jest Santonin? – wrzasnął Covenant prosto w zakapturzoną twarz.
– Jestem czytającym, nie wieszczbiarzem! – odpowiedział mężczyzna głosem z 
trudem 
przebijającym się przez wycie Słonecznicowego Ognia.
Covenant złapał go za szatę.
– Co się z nim stało?
– Stracił rukh! – odpowiedział krzykiem czytający. – Szukaliśmy go skrzętnie na 
rozkaz 
na-mhorama! Gdyby jego berło zostało zniszczone albo gdyby Santonin zginął, 
mając je w 
rękach, wiedzielibyśmy o tym. Każde z nich odpowiada na zew wielkiego rukha, 
chyba żeby 
wpadło w ręce nieświadomych. Z pewnością nie oddałby go dobrowolnie. To znaczy, 
że 
odebrano mu je siłą. Być może potem go zabito. Nie wiemy tego!
– Półręki! – Akkasri złapała Covenanta za rękę, ciągnąc go ku drzwiom.
Pozwolił, by wyprowadziła go ze świętego przybytku. Kręciło mu się w głowie z 
gorąca. 
Oślepiała go szalona nadzieja. Być może czytający mówił prawdę. Może jego 
przyjaciele 
zwyciężyli Santonina i byli bezpieczni! Gdy na-mhoram-cro zamknęła za nimi 
drzwi, oparł 
się o ścianę, dysząc w cudownie chłodnym powietrzu.
Vain stał obok, obojętny i uważny jak zawsze.
– Czy wrócimy do twej komnaty? – zapytała Akkasri, wpatrując się w Covenanta. – 
Czy 
pragniesz wypocząć?
Potrząsnął głową. Nie chciał okazywać zbyt wielkiej nadziei. Z wysiłkiem 
zaprowadził 
porządek w rozkołatanej głowie.
– Nic mi nie jest. – Walący puls zaprzeczał prawdziwości jego słów, miał jednak 
nadzieję, że Akkasri tego nie zauważy. – Wytłumacz mi to. Widziałem już wielki 
rukh. Teraz 
powiedz mi, jak on działa. Jak walczycie ze Słonecznicą.
– Czerpiąc z niej moc – odpowiedziała po prostu. – Jeśli z jeziora wyczerpać 
więcej 
wody, niż dostarczają jej źródła, jezioro wyschnie. W ten sposób opieramy się 
Słonecznicy. 
Kiedy mhoram stworzył Słonecznicowy Ogień, był on mały i nie przynosił wielkiego 
pożytku. Clave jednak z pokolenia na pokolenie rozpalało go coraz silniej, w 
oczekiwaniu na 
dzień, w którym wchłaniana przez niego moc wystarczy do powstrzymania postępów 
Słonecznicy.
Covenant zastanawiał się chwilę.
– Co robicie z całą tą mocą? – zapytał wreszcie. – Coś musi się z nią dziać.
– Zaiste. Moc bardzo nam się przydaje. Wykorzystujemy ją do wzmocnienia Clave i 
kontynuacji naszych wysiłków. Jak już się dowiedziałeś, znaczną jej część 
zużywają jeźdźcy. 
Bez niej żadna samotna osoba nie mogłaby podróżować czy wysilać się tak jak oni, 
nie tracąc 
przy tym przerażająco dużo krwi. Resztę wykorzystuje się do hodowli rumaków, 
uodporniania ich na Słonecznicę. Również życie Revelstone wymaga mocy. Na górnym 
płaskowyżu uprawiamy płody rolne, karmimy krowy i kozy, napędzamy kuźnie i 
warsztaty 
tkackie. Za czasów poprzednich pokoleń Clave dręczył niedostatek. Teraz jednak 
rozkwitamy, Półręki. O ile nie spotka nas żadna poważna katastrofa – zakończyła 
Akkasri 
znaczącym tonem – nie przegramy.
– A żeby osiągnąć to wszystko, zabijacie ludzi – wychrypiał. – Skąd bierzecie 
tyle krwi?
Odwróciła głowę, urażona podobnym pytaniem.
– Z pewnością ci o tym wiadomo – odparła suchym tonem. – Jeśli pragniesz 
usłyszeć 
więcej, porozmawiaj z na-mhoramem.
– Zrobię to – zapowiedział. Stan, w jakim znajdował się święty przybytek, 
przypomniał 
mu, że Clave uważało za złe wiele rzeczy, o których wiedział, że są dobre, a na 
myśl o 
uczynkach, które zwano tu dobrymi, zbierało mu się na wymioty. – Tymczasem 
jednak 
powiedz mi, co na-mhoram... – chcąc ją poirytować, wypowiedział ten tytuł z 
wyraźną ironią 
– ...zamierza uczynić ze mną. Chce mojej pomocy. Czego ode mnie oczekuje?
Z pewnością była przygotowana do odpowiedzi na to pytanie.
– Chce cię uczynić czytającym – odparła bez chwili wahania.
Czytającym, mruknął do siebie Covenant. Znakomicie.
– Z kilku powodów – ciągnęła spokojnie Akkasri. – Różnica między czytaniem a 
wieszczbą jest niewielka, ale znacząca. Być może za pomocą twego białego 
pierścienia uda 
się przełamać tę granicę, co dałoby Clave wiedzę, która pokierowałaby jego 
przyszłymi 
krokami. Możliwe też, że twa moc pozwoli wchłonąć jeszcze większą część 
Słonecznicy. Być 
może uda ci się zapanować nad regionem otaczającym Revelstone, całkowicie 
uwolnić go od 
Słonecznicy. Mamy taką nadzieję. W miarę jak gromadziłbyś coraz większą moc, 
Słonecznica słabłaby, co pozwoliłoby nam rozszerzyć obszar swego panowania, 
uczynić 
bezpieczną większą część Krainy. W ciągu jednego życia można by wykonać pracę 
wielu 
pokoleń. To wspaniała wizja, Półręki, godna każdej osoby. Wielka pomoc dla życia 
i Krainy. 
Z tego właśnie powodu Gibbon na-mhoram odwołał rozkaz zabicia ciebie.
Covenant nie dał się jednak przekonać. Słuchał jej tylko jednym uchem. Kiedy 
mówiła, 
zauważył, że w Vainie zaszła jakaś zmiana. Nasienie Demondim nie stało już 
całkowicie 
nieruchomo. Kręciło głową z boku na bok, jakby słyszało jakiś dobiegający z 
oddali dźwięk i 
próbowało ustalić jego źródło. Czarne oczy wpatrywały się w coś uważnie.
– Odpowiesz mi, Półręki? – zapytała Akkasri. Covenant zignorował jej słowa. 
Poczuł 
nagłą pewność, że Vain zaraz coś zrobi. Niewytłumaczalne podniecenie kazało mu 
oddalić się 
od ściany, przygotować do tego, co miało się wydarzyć.
Wtem Vain ruszył przed siebie biegnącym po łuku korytarzem.
– Twój towarzysz! – warknęła na-mhoram-cro, zaskoczona i podekscytowana. – Dokąd 
on idzie?
– Przekonajmy się.
Covenant natychmiast podążył za Vainem.
Nasienie Demondim poruszało się tak pewnie, jakby świetnie znało Revelstone. Nie 
zwracając uwagi na Covenanta, Akkasri i mijanych ludzi, szło przez korytarze i 
klatki 
schodowe, nie używane sale spotkań i refektarze. Za każdym razem kierowało się w 
dół, ku 
korzeniom twierdzy.
W miarę jak schodzili coraz niżej, podniecenie Akkasri narastało. Covenant 
jednak, 
podobnie jak Vain, nie miał czasu poświęcać jej uwagi. Grzebiąc we własnych 
wspomnieniach, usiłował odgadnąć, dokąd zmierza jego towarzysz, nie potrafił 
jednak tego 
dokonać. Po niedługim czasie Vain zaprowadził go do korytarzy, w których nigdy 
dotąd nie 
był. Pochodnie były tu rzadkością. Niekiedy czarny kształt nasienia Demondim 
niemal niknął 
w mroku.
Nagle, bez ostrzeżenia, Vain wszedł do ślepego korytarza, oświetlanego jedynie 
blaskiem 
dobiegającym gdzieś z daleka. Gdy Covenant i Akkasri go dogonili, wpatrywał się 
w ślepą 
ścianę na końcu korytarza, jakby ukrywano za nią coś, czego pożądał.
– O co chodzi?- Nie liczył na to, że Vain mu odpowie. Chciał jedynie złagodzić 
odczuwane napięcie. – Czego szukasz?
– Półręki – warknęła na-mhoram-cro. – To twój towarzysz. – Wyraźnie się bała. 
Sprawiała wrażenie nie przygotowanej na zachowanie Vaina. – Masz obowiązek nad 
nim 
zapanować. Musi się tu zatrzymać.
– Dlaczego? – wycedził Covenant, starając się ją sprowokować, by w chwili 
nieuwagi coś 
mu zdradziła. – Co jest tak szczególnego w tym miejscu?
Podniosła nagle głos.
– Jest zakazane!
Vain wpatrywał się w gładki kamień, jakby nad czymś się zastanawiał. Wtem 
zbliżył się 
do ściany i zaczął jej dotykać. Przez długi czas obmacywał powierzchnię.
Ruchy nasienia Demondim z czymś się Covenantowi kojarzyły. W jego poczynaniach 
było coś znajomego.
Znajomego?
W następnej chwili Vain dotknął punktu znajdującego się nad jego głową. Na 
kamiennej 
powierzchni natychmiast pojawiły się czerwone linie, które rozprzestrzeniały 
się, jakby 
nasienie Demondim zapaliło intaglio. Wkrótce pojawiło się szerokie, podświetlone 
czerwonym blaskiem wejście.
Drzwi otworzyły się, odsłaniając oświetlony pochodniami korytarz.
Tak jest! – krzyknął do siebie Covenant. Gdy obaj z Pianościgłym próbowali 
dostać się 
do Ochronki Foula, gigant znalazł i otworzył podobne drzwi, tak samo jak teraz 
Vain 
odszukał te.
Skąd jednak wzięły się w Revelstone? Giganci ani lordowie nie korzystali z 
podobnych 
przejść.
Ogarnięty nagłym lękiem, zauważył ruch Akkasri odrobinę za późno, by ją 
powstrzymać. 
Strach dodał jej szybkości. Wyciągnęła rukh spod szaty i wylała sobie krew na 
dłonie. Z 
trójkąta buchnął ogień. Kobieta zaczęła wykrzykiwać słowa, których nie rozumiał.
Vain zniknął już w przejściu. Covenant pomknął za nim, nim drzwi zdążyły się 
zamknąć.
Korytarz biegł równolegle do tego, którym tu przyszli. Był dobrze oświetlony. 
Niedowiarek zauważył, że nie jest on dziełem budowniczych Revelstone. Ściany, 
podłoga i 
sufit były zbyt nierówne. Giganci nigdy nie obrabiali kamienia tak niechlujnie. 
Przebłysk 
intuicji podpowiedział mu, że tunel powstał dopiero po upadku Rady. Stworzyło go 
Clave, dla 
swych tajemnych celów.
Zobaczył boczny korytarz, prowadzący w lewo. Vain skręcił w niego, a Covenant 
pośpieszył za nim.
Po dziesięciu krokach nasienie Demondim dotarło do masywnych żelaznych drzwi. 
Zamknięto je na ciężkie zasuwy, głęboko osadzone w skale, jakby Clave chciało, 
żeby nigdy 
już ich nie otworzono.
Z otaczających metal szczelin biło słabe, perłowe światło.
Vain nie wahał się ani chwili. Podszedł do drzwi i znalazł szpary, w które mógł 
wepchnąć 
palce, po czym napiął mięśnie pleców i ramion. Wysiłek sprawił, że z jego 
poparzonych 
miejsc znów popłynęła wydzielina.
Covenant usłyszał za sobą kroki biegnących, nie odwrócił się jednak. Zdumienie 
przykuło 
jego uwagę do Vaina.
Z czarnej postaci eksplodowała potężna siła. Nasienie Demondim wyrwało drzwi z 
framugi. Dźwięcząc niby kowadło, metal padł na podłogę. Skąpany w perłowym 
blasku Vain 
przeszedł przez próg.
Covenant podążył za nim, jak pogrążony w transie.
Znaleźli się w wielkiej komnacie, pełnej stołów i sięgających pod sufit półek, 
na których 
leżały setki zwojów, kasetek, mieszków i amuletów. Stoły pokrywały stosy mieczy 
i lasek 
oraz dziesiątki talizmanów. Od trzech najzdobniejszych szkatułek, które 
ustawiono wysoko 
na umieszczonej na tylnej ścianie półce, a także od niektórych przedmiotów 
leżących na 
stołach odbijało się światło. Oniemiały ze zdumienia Covenant rozpoznał małą 
skrzynkę, w 
której ongiś znajdował się krill Lorica Pogromcy Podłych. Była otwarta i pusta.
Gapił się na to wszystko, nie mogąc myśleć, zorientować się, zrozumieć.
Po chwili do komnaty wbiegła Akkasri w towarzystwie dwóch osób ubranych jak 
jeźdźcy. Wszyscy troje zatrzymali się nagle, unosząc płonące rukhy.
– Nie dotykajcie niczego! – warknął jeden z nieznajomych.
Vain zignorował ich, jakby zapomniał już, że są w stanie mu zaszkodzić. Podszedł 
do 
jednego z ustawionych w głębi stołów. Tam znalazł to, czego szukał: dwie obręcze 
z 
matowoszarego żelaza.
Covenant rozpoznał je raczej dzięki instynktowi niż jakimś charakterystycznym 
cechom.
Okucia Laski Praw.
Laska Praw, najpotężniejsze narzędzie Rady Lordów, zrobiona przez Bereka 
Półrękiego z 
konaru Jedynego Drzewa. Zniszczyła ją pierwotna magia, kiedy lord Foul zmusił 
zmarłą 
Elenę do użycia jej przeciwko Krainie. Po klęsce Wzgardliwego Bannor zaniósł 
okucia do 
Revelstone.
Nim ktokolwiek zdążył zareagować, Vain założył obręcze.
Jedną wsunął sobie przez prawą dłoń. Powinna być za mała, lecz bez trudu 
prześliznęła 
się przez kostki dłoni i wygodnie otoczyła nadgarstek.
Drugą włożył na lewą stopę. Żelazo sprawiało wrażenie elastycznego. Z łatwością 
przesunął je przez podbicie i piętę, a następnie zacisnął na kostce.
Jeździec wciągnął powietrze, a obie kobiety spojrzały na Covenanta.
– Półręki – warknęła towarzyszka Akkasri. – To twoja wina. Nikomu nie wolno 
wchodzić 
do sakramentarium Clave. Nie będziemy tolerować podobnego zachowania.
Jej ton przywrócił Covenantowi jasność myśli. W powietrzu było gęsto od 
niebezpieczeństwa. Zastanowił się szybko.
– Cała wiedza lordów – powiedział. – Wszystko, co kiedyś należało do Rady. 
Wszystko 
jest tutaj. Nietknięte.
– Większość jest nietknięta – stwierdziła sztywnym tonem Akkasri. – Rada była 
dekadencka. Część utracono.
Covenant niemal jej nie słyszał.
– Pierwszy i Drugi Dział. – Wskazał na lśniące szkatułki. – Trzeci Dział? Czy 
znaleźli 
Trzeci Dział?
Przewidując rytuał profanacji, Kevin Niszczyciel Krainy ukrył całość swej wiedzy 
w 
Siedmiu Działach, chcąc zachować ją dla przyszłej Rady, lecz za czasów wielkiego 
lorda 
Mhorama odnaleziono jedynie dwa pierwsze i ostatni z nich.
– Najwyraźniej – odparł jeździec. – Ale niewiele im to dało.
– W takim razie dlaczego... – głos Covenanta wyrażał całe jego przerażenie i 
zdumienie – 
...go nie używacie?
– Ta wiedza dotyczy rzeczy, które już nie istnieją. – Odpowiedź miała moc 
oskarżenia. – 
Pod Słonecznicą nie ma wartości.
Niech to piekło! Covenant nie potrafił znaleźć innych słów na określenie swej 
trwogi. 
Piekło i szatani.
– Chodź! – Rozkaz kobiety brzmiał twardo jak smagnięcie biczem. Nie był jednak 
skierowany pod adresem Covenanta. Troje jeźdźców zwróciło się ku Vainowi. Ich 
rukhy 
płonęły czerwonym blaskiem, przywołując moc.
Vain usłuchał ich, jakby przypomniał sobie nagle przyczynę swych obrażeń. 
Akkasri 
złapała go za rękę, próbując ściągnąć z niej obręcz, żelazo nie ustąpiło jednak.
Wskazując drogę rukhami, wyprowadzili Vaina z sakramentarium. Zachowywali się 
tak, 
jakby nie było tu Covenanta.
Podążył za nimi. Ku jego zaskoczeniu, zaczęli oddalać się od ukrytego wejścia.
Przeszli kawałek zbudowanym z nie ociosanych głazów tunelem. Wtem przejście 
zakręciło, przechodząc w długi korytarz, oświetlony wieloma pochodniami. W 
powietrzu 
kłębił się szary dym.
Covenantem targnął strach. Zdał sobie sprawę, że znajduje się w lochu.
W obu ścianach widniały dziesiątki zaryglowanych żelaznych drzwi. Wszystkie 
wyposażone były w małe, zakratowane okienka. Można by tu uwięzić pół tysiąca 
ludzi i nikt, 
kto nie dysponował instynktami czy wiedzą Vaina, nie zdołałby ich odnaleźć.
Rozglądając się wokół, Covenant zrozumiał nagle konsekwencje gniewu jeźdźców. 
Gibbon nie chciał, by dowiedział się o tym miejscu.
Ile jeszcze sekretów kryło się w Revelstone?
Jeden z jeźdźców popędził ku drzwiom i odsunął rygle. Cela była tak mała, że 
ledwie 
mogła pomieścić siennik. Akkasri i trzeci jeździec zagonili Vaina do celi za 
pomocą rukhów. 
Nasienie Demondim odwróciło się w wejściu. Strażnicy grozili mu ogniem, lecz nie 
próbowało ich atakować. Spojrzało na Covenanta. Jego czarna twarz przybrała 
błagalny 
wyraz.
Covenant popatrzył na niego bez zrozumienia. Vain?
„Bezcenny dar” – mówił Pianościgły. „Służy tylko własnemu celowi.”
Było już jednak za późno. Drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Jeździec zasunął 
rygle.
Czego ode mnie chcesz? – zapytał bezsilnie Covenant.
W następnej chwili przez kraty okna sąsiedniej celi wysunęła się brązowa ręka. 
Palce 
poruszyły się w powietrzu, rozpaczliwie pragnąc wolności.
Ów gest zelektryzował Covenanta. Zobaczył coś, co rozumiał. Popędził ku drzwiom. 
Jeździec krzyknął na niego, chcąc go powstrzymać. Nie zwrócił na niego uwagi. 
Gdy dopadł 
do drzwi, ręka cofnęła się i do krat przycisnęła się płaska twarz. Spojrzały na 
niego 
pozbawione wyrazu oczy.
Omal nie stracił równowagi z przerażenia. Więzień był jednym z Haruchai – 
rodaków 
Bannora, ludzi mieszkających w wysoko położonych twierdzach gór Westronu. Nie 
mógł z 
niczym pomylić charakterystycznej, surowej twarzy rasy, która wydała z siebie 
gwardię krwi, 
nie mógł nie zauważyć podobieństwa do Bannora, który tak wiele razy uratował mu 
życie.
„Ocal mój lud. Jego los to koszmar”.
Tak powiedział w Andelain cień Bannora.
– Ur-lordzie Thomasie Covenant, Niedowiarku i władco białego złota, pozdrawiam 
cię. 
Haruchai pamiętają o tobie. – Nieugięta sztywność jego osobowości wykluczała 
możliwość 
błagania. – Nazywam się Brinn. Czy nas uwolnisz?
Wtem w karku poczuł uderzenie gorącego żelaza. Covenant runął w ciemność niby 
kaleka.
Nieświadomość była dla niego cierpieniem, którego nie mógł w żaden sposób 
złagodzić. 
Dręczony bólem i szałem, leżał ślepy i głuchy. Stopniowo jednak ciemność 
przeszła w 
deszcz. Strugi, których szum łagodziły granitowe mury, spływały po ścianach, 
spadały z 
okapów i ganków, uderzały ze stukotem o wykusze. Ich dźwięk pomógł mu odzyskać 
przytomność. Poczuł koce, przypomniał sobie o martwocie palców i stóp, drętwej 
nieczułości.
Przypomniawszy sobie trąd, pamiętał też o wszystkim, co go spotkało, tak 
wyraziście, że 
wtulił twarz w łoże i zacisnął dłonie na kocu, na którym leżał. Vain. Haruchai. 
Napaść 
jeźdźców.
Ukryte drzwi, wiodące do sakramentarium i lochu.
Były takie same, jak te, których używał ongiś Wzgardliwy w Ochronce Foula. Skąd 
takie 
drzwi wzięły się w Revelstone?
Przeszył go dreszcz. Odwrócił się na drugi bok, krzywiąc się z bólu. Kark miał 
sztywny i 
obolały, ale kości były nienaruszone, a mięśnie nie sprawiały wrażenia trwale 
uszkodzonych.
Gdy otworzył oczy, zobaczył, że przy łożu stoi Gibbon. Bezmyślna twarz na-
mhorama 
zastygła w wyrazie troski, lecz czerwone oczy wyrażały jedynie groźbę.
Covenant rozejrzał się pośpiesznie i zobaczył, że leży w sypialni swego 
apartamentu. 
Spróbował usiąść. Plecy i ramiona przeszył mu ostry ból, lecz zmiana pozycji 
pozwoliła mu 
spojrzeć na prawą dłoń.
Pierścień był na miejscu. Jakiekolwiek mogły być plany Clave, w ich skład nie 
wchodziła 
kradzież białego złota.
To go uspokoiło. Ponownie spojrzał na na-mhorama i celowo postanowił nie 
poruszać 
tematu drzwi. Musiał liczyć się z wieloma innymi niebezpieczeństwami.
– Z pewnością odczuwasz ból w karku – stwierdził Gibbon całkowicie obojętnym 
tonem. 
– To przejdzie. Swarte użyła nadmiernej siły. Dałem jej reprymendę.
– Jak... – Ból ściskał mu gardło. Ledwie zdołał wydusić z niego ochrypły szept. 
– Jak 
długo byłem nieprzytomny?
– Jest południe drugiego dnia deszczu.
Niech to piekło, jęknął Covenant. Prawie cała doba. Spróbował ocenić, ilu ludzi 
zabiło w 
tym czasie Clave, lecz nie potrafił tego zrobić. Być może uśmiercili Brinna. 
Odsunął od siebie 
tę myśl.
– Akkasri – wydyszał oskarżycielskim tonem.
Gibbon skinął obojętnie głową.
– Akkasri na-mhoram-in.
– Okłamałeś mnie.
Żadne obelgi nie mogły wyrwać na-mhorama z letargu.
– Być może. Nie miałem złych intencji. Przybyłeś do Revelstone pełen wrogości i 
podejrzeń. Chciałem jedynie zmniejszyć twą nieufność, a jednocześnie ochronić 
nas przed 
tobą, na wypadek gdybyś miał wrogie zamiary. Dlatego powiedziałem ci, że Akkasri 
ma 
rangę na-mhoram-cro. Chciałem pozyskać twe zaufanie. Pod maską na-mhoram-cro 
Akkasri 
mogła odpowiedzieć na wiele twych pytań, a jednocześnie nie czułbyś się 
zagrożony jej 
mocą. Wierzyłem, że to się uda, ze względu na to, jak potraktowałeś Memlę na-
mhoram-in. 
Żałuję, iż wynik okazał się sprzeczny z mymi planami.
Jego słowa brzmiały wiarygodnie, lecz Covenant odrzucił je potrząśnięciem głową. 
Natychmiast skrzywił się pod wpływem nagłego bólu. Rozmasował sobie kark, 
mamrocząc 
coś ponuro, po czym zmienił temat, licząc na to, że zbije Gibbona z tropu.
– Dlaczego, u licha, trzymasz w swoim cholernym więzieniu jednego z Haruchai?
Na-mhoram sprawiał wrażenie odpornego na wszelkie zaskoczenie.
– Próbowałem ukryć przed tobą ten fakt – odparł, krzyżując ręce. – I tak już 
uważasz, że 
masz wystarczające powody do nieufności. Nie chciałem dawać ci ich więcej, 
dopóki nie 
zrozumiesz, że nasza praca musi mieć pierwszeństwo przed wszystkim.
Gibbon zmienił nagle temat.
– Półręki, czy ów Haruchai nazwał cię właściwym imieniem? Czy naprawdę jesteś 
ur-
lordem Thomasem Covenantem, Niedowiarkiem i władcą białego złota?
– A co to ma za znaczenie? – warknął Covenant.
– To imię często występuje w starożytnych legendach. Po Pierwszym Zdrajcy Thomas 
Covenant był największym ze sług a-Jerotha.
– To śmieszne. – Zatrwożyło go kolejne wypaczenie historii Krainy, był jednak 
zdecydowany uniknąć zastawionej przez Gibbona pułapki. – Jak mógłbym być tamtym 
Thomasem Covenantem? Tam, skąd pochodzę, to imię występuje często. Podobnie jak 
pierścienie z białego złota.
Gibbon przeszył go spojrzeniem czerwonych oczu, Covenant nie mrugnął jednak. 
Kłamstwo za kłamstwo, wychrypiał.
– Nie wyglądasz na tyle lat – przyznał po chwili na-mhoram. – Mówiłem jednak o 
Haruchai – ciągnął. – Półręki, mamy w lochu nie jednego z nich, lecz 
sześćdziesięciu i 
siedmiu.
– Sześćdziesięciu...
Covenant nie potrafił ukryć przerażenia.
– No proszę. – Gibbon wskazał na niego. – Miałem powody bać się twej reakcji.
– Na Boga! – warknął wściekle Covenant. – To Haruchai powinieneś się bać! Nie 
wiesz, 
z kim masz do czynienia?
– Darzę ich wielkim szacunkiem. – Tępy spokój na-mhorama był niezmącony. – Ich 
krew 
jest cenna i ma wielką moc.
Byli moimi przyjaciółmi! Covenant ledwie powstrzymał się przed głośnym krzykiem. 
Co, 
na cholerne ognie piekielne i wszystkich szatanów, sobie wyobrażasz?
– Półręki, wiesz, że nasza praca wymaga krwi – ciągnął Gibbon z rozsądkiem w 
głosie. – 
W miarę narastania mocy Słonecznicy, również Słonecznicowy Ogień musi zyskiwać 
na sile, 
by stawiać jej opór. Dawno już minęły czasy, gdy do zaspokojenia naszych potrzeb 
wystarczali mieszkańcy Krainy. Przed pięcioma pokoleniami Offin na-mhoram, który 
wówczas kierował Clave, stanął w obliczu klęski naszego marzenia. Osiągnął 
granice tego, 
czego mogła dostarczyć Kraina, i było tego za mało. Nie, będę się rozwodził nad 
jego 
rozpaczą. Wystarczy powiedzieć, że wtedy właśnie, dzięki przypadkowi lub łasce, 
przyszli 
nam z pomocą Haruchai. – Wzruszył ramionami. – To prawda, że owa pomoc nie była 
zgodna z ich zamierzeniami. Pięciu ich przybyło z gór Westronu w imię swych 
legend. 
Chcieli odnaleźć Radę. Offin jednak nie zmarnował tej okazji. Pojmał całą 
piątkę. Po 
pewnym czasie zjawiło się pięciu następnych, szukając zaginionych kuzynów. Ich 
również 
schwytano. Byli twardzi i dzicy, lecz poskromiła ich moc Słonecznicowego Ognia. 
Później 
przybywali następni Haruchai, którzy szukali zaginionych. Najpierw po pięciu, 
potem po 
dziesięciu, wreszcie po dwudziestu, w długich odstępach czasu. Są upartym 
narodem i nie 
rezygnowali przez całe pokolenia. Przez pokolenia też wpadali w nasze ręce. – 
Covenantowi 
wydało się, że dostrzega w czerwonych oczach Gibbona błysk rozbawienia. – W 
miarę jak 
rosła ich liczba, Słonecznicowy Ogień stawał się coraz potężniejszy. Jak dotąd 
żadnemu z 
nich nie udało się nas zwyciężyć albo uciec. W ostatnim wypadzie wzięła udział 
cała setka. W 
oczach Haruchai prawdziwa armia. – Obojętność Gibbona przypominała płynącą z 
czystego 
serca pogodę. – Zostało jeszcze sześćdziesięciu i siedmiu.
„Koszmar”. Opowieść na-mhorama wzbudziła w Covenancie gwałtowne pragnienie 
przemocy. Ledwie zdołał stłumić wściekłość.
– Czy tą opowieścią chcesz mnie przekonać, że jesteś moim przyjacielem?
– Nie chcę cię o niczym przekonywać – odparł Gibbon. – Pragnę jedynie wyjaśnić 
ci, 
dlaczego chciałem ukryć przed tobą tę sprawę i dlaczego Swarte uderzyła cię, gdy 
ujrzałeś 
owego Haruchai. Musisz zrozumieć, jak głęboko poświęcamy się swemu zadaniu. 
Życie 
jednego człowieka czy dwudziestu ludzi, albo nawet niepoliczonego mrowia, jest 
dla nas 
niczym w porównaniu z życiem Krainy. Słonecznica jest olbrzymim złem i walka z 
nią 
wymaga ogromnych poświęceń. Chcę również, byś pojął, że twa pomoc, wsparcie 
twego 
białego pierścienia, obiecuje nam ocalenie Krainy, oszczędzenie życia 
niezliczonych rzesz 
ludzi. Brzydzi cię przelewana przez nas krew? W takim razie pomóż nam, byśmy nie 
potrzebowali więcej tego robić. Nie możesz przysłużyć się Krainie w żaden inny 
sposób.
Covenant przeszył Gibbona wściekłym spojrzeniem.
– Znałem prawdziwego Mhorama – wydyszał przez zęby. – Gdy byłem tu po raz 
ostatni, 
zmusiłem go do wyboru między nadzieją dla Krainy a życiem jednej dziewczynki. 
Wybrał 
dziewczynkę. – Żadne słowa nie mogłyby wyrazić smaku żółci, który czuł w ustach. 
– Jesteś 
gorszy od Słonecznicy.
Spodziewał się, że na-mhoram mu odpowie, lecz ten zamrugał tylko powiekami.
– A więc zaiste jesteś Niedowiarkiem?
– Tak! – warknął Covenant, rezygnując z podstępów i bezpieczeństwa. – I nie 
pozwolę ci 
dopuścić się ludobójstwa na Haruchai.
– Ach – westchnął Gibbon, podnosząc się z krzesła. – Obawiałem się, że do tego 
dojdzie. 
– Uspokoił go gestem. – Nie pragnę twej krzywdy. Widzę jednak tylko jeden sposób 
na to, 
byśmy uzyskali twą pomoc. Przygotuję Clave do wieszczby. Ona odsłoni prawdę, 
którą 
chcesz poznać. Kłamstwa zostaną zdemaskowane, a serca się otworzą.
Ruszył ku drzwiom.
– Odpocznij teraz, Półręki. Zjedz coś. Odzyskaj siły. Możesz chodzić, gdzie 
chcesz. 
Proszę cię tylko, byś nie odwiedzał sakramentarium i lochu, dopóki dzielące nas 
różnice nie 
zostaną przezwyciężone. Wyślę kogoś po ciebie, gdy wieszczba będzie już gotowa.
Opuścił apartament, nie czekając na odpowiedź.
Wieszczba – warknął Covenant. Jego wewnętrzny głos miał ochrypłe brzmienie. – Na 
Boga, tak!
Nie zważając na ból karku, zrzucił koce i przeszedł do sąsiedniego pokoju w 
poszukiwaniu czegoś do zjedzenia.
Na stole stała nowa taca. Okno zamknięto, by do środka nie napadał deszcz. 
Pomieszczenie wypełniał zapach dymu. Covenant był już teraz pewny, że nikt nie 
poda mu 
trucizny ani narkotyku. Rzucił się więc na jedzenie i pożarł wszystko, próbując 
zdusić 
bezpodstawny gniew. Nie dotknął jednak flaszy z metegliną. Nie chciał, by coś 
pozbawiło go 
jasności umysłu, spowolniło odruchy. Czuł, że wieszczba Gibbona będzie przełomem 
i 
zamierzał ujść z niej z życiem.
Dręczyło go gwałtowne pragnienie opuszczenia apartamentu. Miał ochotę pokręcić 
się po 
Revelstone, by się przekonać, jak olbrzymia twierdza wpłynie na jego 
samopoczucie. Nie 
zrobił tego jednak. Narzucając sobie dyscyplinę trędowatego, usiadł na jednym z 
krzeseł, 
położył nogi na drugim, a obolałą szyję na oparciu. Znieruchomiał, rozluźnił po 
kolei 
wszystkie mięśnie ciała, wygładził czoło i spowolnił tętno, pragnąc osiągnąć 
skupienie i 
spokój, które będą mu potrzebne.
Przed jego oczyma pojawiły się twarze: Linden, Sundera i Brinna. Oblicze 
Haruchai 
miało wyraz równie nieubłagany jak lico Bannora. Twarz Linden była napięta, nie 
z 
surowości czy wyboru, lecz ze strachu. Zamknął przed nimi umysł, by nie oślepił 
go gniew. 
Zaczął myśleć o ukrytych drzwiach, które odkrył Vain.
Wyczuwał w sobie odpowiedź, która gramoliła się na powierzchnię. Nadal jednak 
blokowały ją wyobrażenia, z którymi tu przybył. Sam fakt jej bliskości sprawił 
jednak, że na 
jego porażoną trwogą twarz wystąpiły kropelki potu. Nie był przygotowany na 
stawienie 
czoła podobnemu zakłamaniu.
Zakłamanie. Uczepił się tego słowa, próbując pojąć jego znaczenie. Dłonie jego 
umysłu 
były jednak pozbawionymi palców dłońmi trędowatego i nie mogły podołać temu 
zadaniu.
Ktoś zapukał do drzwi. Covenant poderwał się nagle. Szyję przeszył mu ból, a na 
podłogę 
spłynęły kropelki potu.
Nim zdążył wstać z krzesła, drzwi otworzyły się szeroko i do pokoju wpadła 
Memla.
Jej blade lico otaczały rozczochrane, posiwiałe włosy. Ściskała rukh w dłoniach, 
jakby 
chciała uderzyć nim Niedowiarka. Nie płonął w nim jednak ogień. W jej oczach 
malował się 
wyraz oszukanej uczciwości.
– Okłamali! – wydyszała. – Okłamali mnie!
Słaniając się na nogach, spojrzał na nią ponad stołem. Wytrzeszczała przez 
chwilę oczy, 
szukając słów, niezdolna zwykłą mową wyrazić bezmiaru swego oburzenia.
– Są tutaj! – wybuchnęła wreszcie. – Santonin... twoi towarzysze! Wszyscy są 
tutaj!
Covenant złapał za blat, by się nie przewrócić.
– Dwoje stonedownorów i obca. W lochu. – Gniew utrudniał jej oddychanie. – 
Zobaczyłam Santonina tam, gdzie się tego nie spodziewał. Na-mhoram okłamał mnie 
bezwstydnie! Zapytałam o to Santonina. Wyjaśnił mi, po co mnie i pozostałych 
wysłano ci na 
spotkanie. Uśmiechał się! Nie po to, by cię tu przyprowadzić. Nie. Po to, byś 
nie zdołał go 
złapać. Dotarł do Revelstone drugiego dnia słońca płodności. Tylko dzień przed 
nami!
Tylko dzień? Coś w Covenancie zawyło. Tylko dzień?
– Gdybym cię nie powstrzymała, gdybyś szedł całą noc, mógłbyś go dogonić przed 
świtem. Przejeżdżał niedaleko mnie.
W gardle Niedowiarka zrodziło się warknięcie. Zamachnął się, zrzucając tacę ze 
stołu. 
Kamienne naczynia potłukły się, a meteglina wyciekła na podłogę. Ten wybuch 
złości 
uspokoił go trochę.
– Memlo. – Był dla niej niesprawiedliwy. Odzyskał kontrolę nad kończynami i 
poczucie 
celu, nie mógł jednak zapanować nad głosem. – Zaprowadź mnie do Gibbona.
Przeszyła go wzrokiem, zdumiona jego żądaniem.
– Musisz uciekać. Tu grozi ci niebezpieczeństwo.
– Natychmiast. – Musiał coś zrobić, przystąpić do działania, by drżenie, które 
czuł w 
piersi, nie rozprzestrzeniło się na nogi. – Zaprowadź mnie do niego natychmiast.
Zawahała się, po czym skinęła gwałtownie głową.
– Tak. Masz rację.
Odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju.
Popędził za nią, gnany bólem i wściekłością. Prowadziła go ku korzeniom 
Revelstone, 
trasą, którą pamiętał. Droga była długa, lecz pokonali ją szybko. Gdy Memla 
weszła do 
znajomego korytarza, na całej długości oświetlonego pochodniami, rozpoznał 
miejsce, w 
którym znajdowały się kiedyś prywatne kwatery lordów Rady.
Wielka, okrągła komnata, do której wiódł korytarz, wyglądała tak, jak ją 
zapamiętał, a 
zarazem inaczej. Podłogę tworzył szlifowany granit, tak gładki, jakby 
wypolerowały go 
stulecia użytkowania i staranność. Sufit był wysoko, a w ścianach w równych 
odstępach 
umieszczono tunele, za pomocą których inne poziomy twierdzy łączyły się ze 
znajdującymi 
się u podstawy jaskini apartamentami. Wszystko to zgadzało się z jego 
wspomnieniami. 
Światło jednak było teraz inne. Lordowie nie potrzebowali pochodni. Sama podłoga 
lśniła 
mocą Ziemi. Według starych opowieści kamień rozpalił Kevin Niszczyciel Krainy za 
pomocą 
Laski Praw. Ów blask – tak wspaniale wyrażający ciepło i wierność Rady – 
zniknął. 
Pochodnie, które go zastąpiły, wydawały się w porównaniu z nim tandetne i 
niegodne 
zaufania.
Covenant nie miał jednak czasu na zadumę nad utraconymi cudami. Pośrodku 
pomieszczenia stała w kręgu dwudziestka członków Clave. Wszyscy trzymali gotowe 
do 
użycia rukhy. Nad grupą dominował pastorał na-mhorama. Na głos kroków Covenanta 
zwrócili się ku niemu. Twarze mieli skryte pod kapturami.
Centrum kręgu zajmował kamienny blok przypominający katafalk. Ciężkimi żelaznymi 
okowami przykuto do niego człowieka.
Jednego z Haruchai.
Gdy Covenant wyprzedził Memlę, zbliżając się do kręgu, rozpoznał Brinna.
– Półręki – odezwał się na-mhoram. Covenant po raz pierwszy usłyszał w jego 
głosie ton 
podniecenia. – Wieszczba jest gotowa. Zaraz otrzymasz odpowiedzi na wszystkie 
pytania.
19. Wieszczba
Wróżebna wibracja słyszalna w głosie na-mhorama powstrzymała Covenanta. 
Przestrzeń 
pod wysoką kopułą była ciemna, nietknięta blaskiem pochodni. Jeźdźcy stali na 
martwej 
podłodze, jakby była ona dnem otchłani. Skryte pod kapturami twarze równie 
dobrze 
mogłyby należeć do ur-podłych. Tylko blade dłonie, dzierżące płonące rukhy, 
świadczyły, że 
zebrani są ludźmi. Zapewne był wśród nich Santonin. Fragment Złoziemnego 
Kamienia 
zabrany z Woodhelven Mocokamienia prawdopodobnie był ukryty gdzieś w kręgu. Ton 
Gibbona przekonał Covenanta, że Clave nie zgromadziło się tu dla jego dobra.
Zatrzymał się nagle. Echa gniewu niosły się w jego głowie niczym obcy, szydzący 
z 
niego głos. Instynktownie zacisnął okaleczoną dłoń na ślubnej obrączce. Nie 
cofnął się 
jednak.
– Co, do jasnej cholery, zrobiliście z moimi przyjaciółmi? – warknął ochryple.
– Wieszczba na to odpowie. – Gibbon był niecierpliwy, głodny. – Czy jesteś gotów 
stawić czoło prawdzie?
Brinn spojrzał na Covenanta. Jego lico nic nie wyrażało, lecz na czole lśniła 
warstewka 
potu. Wtem szarpnął łańcuchy, uparcie i bezskutecznie usiłując się uwolnić.
Memla wciąż stała u wejścia do komnaty.
– Strzeż się, Półręki – wyszeptała. – Jest tu zła wola.
Poczuł siłę jej przestrogi. Brinn również starał się go ostrzec. Zawahał się na 
moment. 
Niemniej Haruchai go rozpoznał. W jakiś sposób wśród jego ludu przetrwała 
opowieść o 
Radzie i dawnej wojnie z Zepsuciem. Prawdziwa opowieść, a nie jej zniekształcona 
wersja. 
Ponadto Covenant spotkał Bannora wśród zmarłych w Andelain.
Opanował się, wszedł do kręgu i stanął przy katafalku. Oparł na chwilę dłoń na 
ramieniu 
Brinna, po czym zwrócił się ku na-mhoramowi.
– Uwolnij go.
Gibbon nie odpowiedział mu, lecz zwrócił się w stronę Memli.
– Memlo na-mhoram-in – rzekł – nie ma dla ciebie miejsca w tej wieszczbie. 
Pragnę, byś 
stąd odeszła.
– Nie. – W jej głosie dźwięczało oburzenie. – Okłamałeś go. Nie wie, na co się 
decyduje.
– Mimo to – Gibbon zaczął cicho, lecz nagle otępienie opuściło go i jego głos 
przeszedł w 
ostry wrzask – odejdziesz stąd!
Opierała mu się przez chwilę. Atmosfera w komnacie stała się napięta od 
sprzecznych 
intencji. Gibbon uniósł pastorał, jakby chciał uderzyć nim Memlę. Wreszcie 
połączona 
odpychająca moc kręgu stała się dla niej zbyt silna.
– Zapewniłam Półrękiego, że jego towarzyszom nic nie grozi – rzekła z głęboką 
goryczą 
w głosie. – To wielkie zło, że na-mhoram tak lekce sobie waży słowo na-mhoram-
in.
Obróciła się na pięcie i odeszła w głąb korytarza.
Gibbon zapomniał o niej, jakby przestała istnieć.
– Nie ma mocy bez krwi – oznajmił ponownie, zwracając się w stronę Covenanta. 
Wydawało się, że nie jest w stanie zapanować nad gwałtownym podnieceniem. – A 
wieszczba 
wymaga mocy. Po to przyprowadziliśmy tego Haruchai. Wykrwawimy go, by uzyskać 
odpowiedzi na twe pytania.
– Nie! – warknął Covenant. – Dość już ich zabiliście.
– Potrzebujemy krwi – odrzekł na-mhoram.
– To zabijcie któregoś ze swych cholernych jeźdźców! – Twarz Covenanta zbielała 
z 
wściekłości. – Nic mnie to nie obchodzi, jak sobie poradzicie! Tylko nie 
tykajcie Haruchai!
– Jak sobie życzysz.
W głosie Gibbona brzmiał triumf.
– Ur-lordzie! – krzyknął Brinn.
Covenant błędnie zrozumiał jego ostrzeżenie. Odskoczył do tyłu i wpadł prosto w 
ręce 
stojących za nim jeźdźców, którzy złapali go za ramiona. Nim zdążył coś zrobić, 
błysnęły 
dwa noże.
Przecięto mu nadgarstki.
Dwie czerwone linie przebiegły jego pole widzenia, jego duszę. Krew trysnęła na 
podłogę. Rany były głębokie, wystarczająco głębokie, by powoli go uśmiercić. 
Wytrzeszczając z przerażenia oczy, osunął się na kolana. Pulsujące strumienie 
krwi 
naznaczyły mu ręce aż po łokcie. Skapująca krew plamiła podłogę.
Wszędzie wokół jeźdźcy zaczęli śpiewać. Z ich rukhów płynęły strumienie 
szkarłatu. 
Powietrze przerodziło się w czerwoną moc.
Covenant klęczał bezsilny pośrodku kręgu. Paraliżował go ból szyi. W kręgosłupie 
czuł 
gwóźdź porażającej trwogi, który przykuł go do miejsca. Krew spływała na 
podłogę, krzycząc 
bezgłośnie.
Gibbon zbliżył się do niego, czarny i wysoki. Dotknął czubkiem pastorału 
powiększającej 
się kałuży i zaczął starannie rysować wokół Covenanta czerwone linie.
Niedowiarek gapił się jak uosobienie rozpaczy na na-mhorama, który zamknął go w 
trójkącie jego własnej krwi.
W pieśni pojawiły się słowa, których nie mógł nie zrozumieć:
Moc i krew, krew i płomienie:
Wizje wieszczby bez imienia:
Prawda jak Revelstone głęboka,
Czas i pasję odsłania dla oka.
Czasy minione, przestwory szerokie:
Nic nie skryje się przed wzrokiem.
Krwią kłamstwa zdemaskujemy:
Poznamy prawdę lub umrzemy.
Skończywszy rysować trójkąt, Gibbon cofnął się i uniósł pastorał, z którego 
czubka 
trysnął wyrazisty, krwawoczerwony ogień.
Covenant eksplodował wizją.
Jego świadomość nie zachwiała się nawet w najmniejszym stopniu. Otaczające go 
płomienie stały się bardziej jaskrawe i nieubłagane. Ręce miał ciężkie jak 
kamienie młyńskie. 
Rytm pieśni przypominał walenie jego serca. Poza ścianami, które widział, i 
kamieniem, 
który znał, odsłoniły się inne widoki, zawirowała inna wiedza, która wżarła się 
w jego umysł.
Początkowo wizja była chaotyczna, nieprzenikniona. Obrazy przemykały obok 
katafalku i 
jeźdźców, pojawiając się i znikając w tak gorączkowym rytmie, że nic z tego nie 
rozumiał. 
Gdy jednak poddał się im, pozwolił, by poniosły go ku oku cyklonu, niektóre z 
nich nabrały 
sensu.
Niby trzy uderzenia pięści zobaczył Linden, Sundera i Hollian. Zamknięto ich w 
celach. 
Linden leżała na sienniku pogrążona w stuporze, blada jak śmierć.
W następnej chwili owe obrazy zniknęły. Przed oczyma Niedowiarka pojawiła się 
Laska 
Praw. Ujrzał różne miejsca: Revelstone oblężone przez armie Wzgardliwego; 
Ochronkę Foula 
walącą się w morską otchłań; Glimmermere otwierające swe wody, by przyjąć krill 
Lorica. 
Zobaczył też twarze: zmarłą Elenę porażoną grozą i ekstazą; wielkiego lorda 
Mhorama, 
zadającego krillem śmiertelny cios ciału furii; Pianościgłego śmiejącego się 
radośnie w 
obliczu własnej śmierci. Za tym wszystkim widział też jednak Laskę Praw. 
Prześwitywała 
przez każdy obraz i wynikała z każdej wizji. Zniszczona przez mimowolną 
deflagrację 
pierwotnej magii, gdy zmarła Elena została zmuszona do użycia jej przeciw 
Krainie.
Klęczący w trójkącie krwi niczym samobójca, przykuty do kamienia żelaznym bólem, 
tracący wyciekające z niego przez rany w nadgarstkach życie, Covenant zobaczył.
Laska Praw. Zniszczona.
Korzeń wszystkiego, co musiał wiedzieć.
Albowiem Berek Półręki stworzył Laskę Praw jako narzędzie służące Prawu i 
broniące 
go. Wykonał ją z gałęzi Jedynego Drzewa, by wykorzystać moc Ziemi do obrony 
zdrowia 
Krainy, zachowania naturalnego porządku życia. A ponieważ moc Ziemi była siłą 
tajemnicy i 
ducha, Laska Praw sama stała się tym, czemu służyła. Była Prawem i Prawo było 
wcielone w 
niej. Narzędzie i jego cel stały się jednym.
A potem Laska została zniszczona.
Jej utrata naruszyła samą strukturę Prawa. Zniknął jego kluczowy filar i samo 
Prawo 
osłabło.
Z tego nasienia wyrosła zarówno Słonecznica, jak i Clave.
Razem się narodziły, razem zapanowały nad Krainą i razem rozkwitały.
Po zniszczeniu Ochronki Foula przez długie stulecia Rada Lordów w Revelstone 
cieszyła 
się pomyślnością. Pod kierownictwem wielkiego lorda Mhorama i jego następców, 
równie 
bezinteresownych i idealistycznych, zmieniła cele i intencje swej służby. Mhoram 
dowiedział 
się, że wiedza Siedmiu Działów, pozostawiona przez Kevina Niszczyciela Krainy, 
jest 
podatna na zepsucie. Obawiając się ponownej profanacji, odwrócił się od owej 
wiedzy, cisnął 
krill Lorica do Glimmermere i rozpoczął poszukiwania nowych sposobów użycia mocy 
Ziemi 
i służenia jej.
Kierowana tą decyzją Rada przez całe pokolenia podążała za jego przykładem, 
dokonując 
cudów. Przywrócono zdrowie Wiernogardowi. Wszystkie prastare lasy – 
Grimmerdhore, 
Morinmoss, Szubieniczna Głębia, Las Gigantów – rozkwitły tak wspaniale, że 
Caerroil 
Leśny, Pan Puszczy z Szubienicznej Głębi, uznał, iż jego trudy dobiegły wreszcie 
końca, i 
odszedł ze świata. Nawet najposępniejsze z drzew utraciły wiele ze swej wrogości 
do 
mieszkańców Krainy. Na wszystkich zniszczonych wojną pustkowiach, ciągnących się 
wzdłuż Uskoku między Górą Gromu i Kolosem Upadku, przywrócono życie. Zmniejszono 
nieczystość panującą na Równinie Sarangrave. Uczyniono wiele, by zredukować 
spustoszenie 
Wyniszczonych Równin.
Przez dwadzieścia stuleci Rada służyła Krainie w pokoju i dostatku. Wreszcie 
wśród 
lordów ugruntowała się opinia, że lord Foul nigdy nie wróci, że Covenant 
całkowicie 
przepędził złość z Ziemi. Wydawało się, że raj jest w zasięgu ich rąk. 
Przekonani, że osiągnęli 
trwały pokój, wspomnieli wielkiego lorda Mhorama i postanowili zmienić nazwę, by 
dać 
wyraz świtowi nowego wieku. Swego wielkiego lorda nazwali na-mhoramem, Radę zaś 
Clave. Nie widzieli granic piękna, które mogli osiągnąć. Nie było nikogo, kto by 
im 
powiedział, że ich sukcesy przyszły zdecydowanie zbyt łatwo.
Albowiem Laska Praw została zniszczona. Clave rozkwitało częściowo dzięki temu, 
że 
osłabła dawna surowość Prawa, która nakazywała, by za piękno każdego osiągnięcia 
zapłacono odpowiednią cenę. Nie byli świadomi grożącego im niebezpieczeństwa.
Po odnalezieniu Trzeciego Działu nie szukali już więcej wiedzy. W ciągu stuleci 
stali się 
ślepi i nie potrafili odgadnąć, że człowiek, którego zwali na-mhoramem, i który 
przekształcił 
Radę w Clave, był furią.
Gdy bowiem Covenant pokonał Foula, używając pierwotnej magii i śmiechu, pogrążył 
go 
w nędzy ducha tak całkowitej, że Wzgardliwy nie był w stanie zachować wcielonej 
postaci. 
Nie umarł jednak. Złość nie umarła. Foul uciekł ze zburzonej Ochronki i ukrył 
się na 
rubieżach jedynej siły wystarczająco potężnej, by uleczyć nawet jego: samej mocy 
Ziemi.
Było to możliwe dlatego, że Laska Praw została zniszczona. Prawo, które 
ograniczało 
jego możliwości i opierało się mu od chwili stworzenia Ziemi, osłabło i lord 
Foul mógł 
przeczekać do chwili, gdy stworzy dla siebie nową siłę, nowy byt. A czekając, 
siał zarazem 
zepsucie. W miarę jak jego siły rosły, Prawo słabło.
Pierwszym skutkiem owego rozkładu było ułatwienie pracy Rady, lecz każdy krok 
naprzód zwiększał też siłę Wzgardliwego, który całą posiadaną moc wkładał w 
szerzenie 
zakażenia. Powoli nagiął Prawo do swej woli.
Furie odzyskali siły razem z lordem Foulem, który nie wystąpił otwarcie przeciw 
Krainie, 
dopóki samadhi Sheol nie zdołał wśliznąć się do Rady i nie zaczął jej psuć, 
dopóki kilka 
pokoleń na-mhoramów, każdy sprytnie opanowany przez samadhi, nie oddało Clave we 
władanie Wzgardliwego.
Stopniowo porzucono przysięgę pokoju i zmieniono ideały Clave. Dlatego, gdy 
budowano nowe drzwi do lochu i sakramentarium, ukształtowano je na wzór tych, 
które furie 
znali z Ochronki Foula. Legendy o lordzie Foulu przerobiono stopniowo w 
opowieści o a-
Jerothu, które miały wyjaśnić przyczyny powstania Słonecznicy, a jednocześnie 
ukryć rolę, 
jaką odegrał w tym Wzgardliwy.
Zawsze działając potajemnie – tak że Clave przez cały czas miało wielu prawych 
członków, ludzi takich jak Memla, którzy wierzyli w kłamstwa furii i w związku z 
tym służyli 
mu ze szczerego serca – samadhi Sheol stworzył narzędzie spełniające wolę 
Wzgardliwego; 
wystarczająco złe, by nawoływać do rozlewu krwi, a zarazem wystarczająco czyste, 
by mogło 
być przekonujące. Dopiero wówczas lord Foul pozwolił, by ujrzano jego dzieło.
Albowiem Laska Praw została zniszczona i to on trzymał w dłoniach wodze natury. 
Stopniowo, przez stulecia nabierając sił, ukształtował Krainę na podobieństwo 
swego wstrętu, 
psując moc Ziemi za pomocą Słonecznicy. Umożliwił to fakt, że Clave nie było w 
stanie 
stworzyć żadnego środka obrony. Słonecznicowy Ogień nie bronił przed 
Słonecznicą. Nigdy 
do tego nie służył. Samadhi używał go do powodowania dalszych szkód. Rozlewanie 
krwi 
celem zaklinania Słonecznicy zwiększało tylko jej moc. W ten sposób narastała 
ona bez 
żadnych kosztów dla lorda Foula.
Wszystko to – Covenant zobaczył, że wokół jego kolan powiększała się kałuża krwi 
– 
miało na celu tylko jedno, zwieńczenie i ukoronowanie zakłamania lorda Foula: 
wezwanie do 
Krainy białego złota. Wzgardliwy pragnął posiąść pierwotną magię. Zrobił z 
Krainą to samo, 
co uczynił Joan, by nie pozostawić Covenantowi żadnego wyboru poza kapitulacją.
Utrata Laski wyjaśniała, dlaczego wezwanie Covenanta wymagało tak 
skomplikowanego 
rytuału. W przeszłości zawsze było ono aktem Prawa, dokonywanym przez tego, kto 
dzierżył 
Laskę. Dopiero gdy Niedowiarek był umierający z powodu głodu i jadu 
grzechotnika, a 
Prawo Śmierci złamano, można go było wezwać bez jej pomocy. Tym razem Wzgardliwy 
musiał zadać sobie wiele trudu, by do niego dotrzeć. Potrzebne było ściśle 
określone miejsce, 
ściśle określony rodzaj bólu, trójkąt krwi, wolny wybór i śmierć. Gdyby nie 
spełniono 
któregoś z tych warunków, wezwanie nie powiodłoby się i lord Foul mógłby dalej 
pustoszyć 
Krainę i Ziemię, nie mając nadziei na osiągnięcie swego ostatecznego celu – 
zniszczenie 
Łuku Czasu. Tylko w ten sposób mógł uciec z więzienia czasu. Tylko dzięki 
pierwotnej magii 
mógł zdobyć wolność i moc potrzebne, by zanieść swą nienawiść do Stwórcy do 
absolutnych 
niebios kosmosu.
Udało mu się jednak i Covenant umierał. Zrozumiał teraz, dlaczego Gibbon 
wypędził 
Memlę z komnaty. Gdyby ujrzała tę wizję prawdy, oburzenie mogłoby ją skłonić do 
wywołania buntu wśród prawych jeźdźców. Albowiem Gibbon również był furią.
Zrozumiał teraz, co się stało z Kolosem Upadku. Był on wcieleniem pradawnych 
puszcz, 
wzniesionym na Uskoku jako bariera dla furiów, i gdy Słonecznica zniszczyła 
lasy, siła 
drzew, która przez tysiąclecia podtrzymywała kamienny monolit, załamała się.
Zrozumiał, dlaczego zniszczenie Morinmoss wygnało Caer-Caverala do Andelain i 
dlaczego ostatni z Panów Puszczy był skazany na klęskę. Jego moc była bowiem 
zasadniczo 
wyrazem Prawa, tak jak Andelain było jego kwintesencją. Mógł się opierać 
zepsuciu, jakim 
była Słonecznica, lecz nie był w stanie go zwyciężyć.
Zrozumiał, co się stało z wielkimi końmi ranyhyn i Ramenami, którzy im służyli. 
Zauważywszy zło Słonecznicy w jego najwcześniejszych przejawach, konie i ludzie 
po prostu 
uciekli z Krainy, wędrując na południe wzdłuż brzegów Morza Narodzin Słońca w 
poszukiwaniu bezpieczniejszych pastwisk.
Wszystko to ujrzał w przelotnych rozbłyskach wizji otaczających jego położenie. 
Pewnych rzeczy nie mógł jednak przeniknąć: ciemnego obszaru, w którym jego 
umysłu 
dotknął Caer-Caveral; plamy, która mogła tłumaczyć przeznaczenie Vaina; chmury 
przesłaniającej powód, dla którego wybrano Linden. Owładnęło nim poczucie 
utraty. 
Zniszczenie Krainy, którą kochał, bezgraniczne zło Słonecznicy i Clave – 
wszystko to była 
jego wina, jego dzieło.
Nie potrafił zaprzeczyć logice tych oskarżeń. Laska Praw została zniszczona. On 
to 
uczynił. Pierwotna magia eksplodowała z białego pierścienia, by uratować mu 
życie. 
Nieposkromiona, nieopanowana moc zniszczyła Laskę, z której nie zostało nic poza 
okuciami. Za taki uczynek zasługiwał na śmierć. Znużenie wywołane utratą krwi 
wydawało 
się uzasadnione. Tętno biło mu coraz słabiej. Za jego winy nie było żadnego 
zadośćuczynienia i nie miał chęci dalej żyć.
Wtem usłyszał w umyśle jakiś głos:
Ur-lordzie.
Był bezdźwięczny, przekazywany jedynie myślą. Pochodził od Brinna. Covenant 
nigdy 
dotąd nie słyszał myślomowy Haruchai, lecz przeszywające spojrzenie Brinna 
pozwoliło mu 
rozpoznać źródło sygnału. Moc wieszczby czyniła realnym to, co bez niej nie 
mogłoby się 
zdarzyć.
Niedowiarku. Thomasie Covenant.
Niedowiarku – odpowiedział sam sobie. – Tak. To moja wina. Ja jestem za to 
odpowiedzialny.
Musisz walczyć.
Przemykające mu przed oczyma obrazy ponownie pogrążyły się w chaosie.
Odpowiedzialny. Tak jest. Wszystko spoczywa na moich barkach. Nie mógł walczyć. 
Jak 
jeden człowiek mógłby się sprzeciwić profanacji całego świata?
Poczucie winy było jednak głosem Clave – jeźdźców i kierującego nimi furii, 
którzy 
dopuścili się podobnych okropieństw. Brinn szarpał kajdany, jakby wolał zerwać 
sobie 
ścięgna niż pogodzić się z porażką. Linden wciąż leżała w lochu, nieprzytomna 
lub martwa. A 
Kraina... och, Kraina! Dlaczegóż miała zginąć bez obrony!
Walcz!
Gdzieś w głębi jaźni znalazł siłę wystarczającą, by zakląć. Czy nie jesteś nikim 
więcej niż 
trędowatym? Nawet trędowaci nie muszą się poddawać.
Wizje zawirowały w powietrzu. Szkarłatny blask zgasł. Gibbon zakończył 
wieszczbę.
Stój! Potrzebował dalszych odpowiedzi: jak walczyć ze Słonecznicą, jak 
przywrócić 
Prawo; jak zrozumieć jad, który w nim był, jak go unieszkodliwić. Rozpaczliwie 
poszukiwał 
obrazów, starając się wyraźnie ujrzeć to, czego potrzebował.
Nie mógł jednak tego dokonać. Nie widział nic poza ziejącymi ranami w 
nadgarstkach, 
wypływem krwi, który zmniejszał się niebezpiecznie. Jeźdźcy odebrali mu 
wieszczbę, nim 
zdążył poznać najważniejsze odpowiedzi. Redukowali swą moc... Nie, nie 
redukowali jej, 
lecz transformowali ją, zmieniali w coś innego.
W przymus.
Czuł ich, wolę dwudziestu ludzi naciskającą mu na kark, nakazującą wyrzec się 
oporu, 
zdjąć pierścień i oddać go, nim umrze. Świadoma swych celów czerwień otaczała go 
ze 
wszystkich stron. Każdy rukh płonął nakazem. Oddaj pierścień. Odłóż go. Nim 
umrzesz. 
Wiedział, że nie zaplanował tego lord Foul. Był to efekt chciwości Gibbona. 
Samadhi Sheol 
pragnął zagarnąć białe złoto dla siebie.
Pierścień!
Myślogłos Brinna był ledwie słyszalny:
Niedowiarku! Zabiją nas wszystkich!
Wszystkich – pomyślał zrozpaczony. – Sześćdziesięciu i siedmiu Haruchai. Vaina, 
jeśli 
zdołają. Sundera. Hollian. Linden.
Krainę.
Oddaj pierścień!
Nie.
Jego odmowa była słaba i cicha, niby pierwsza zmarszczka na wodzie, 
zapowiadająca 
tsunami.
Nie pozwolę na to.
Gdzieś poza krańcami jego świadomości narastał niepowstrzymany gniew i 
pragnienie, 
które wezbrały jak potężne morze.
Jego umysł uwolnił się od wszystkiego poza bezradnością i determinacją. 
Wiedział, że nie 
potrafi przywołać pierwotnej magii, by ocalić życie. Potrzebował mechanizmu 
wyzwalającego. Jeźdźcy jednak trzymali swą moc za jego plecami, gdzie nie mógł 
jej 
dosięgnąć. Potrzebował jej jednak bezwzględnie. Przecięli mu żyły. Pozbawiali go 
życia 
powoli, lecz uda im się, jeśli nie powstrzyma krwawienia, nie będzie się bronił.
Nie miał zamiaru umierać. Brinn przywrócił mu wiarę w siebie. Był kimś więcej 
niż 
trędowatym. Żadne upodlenie nie zmusi go do pogodzenia się z takim losem. Nie. 
Istniały 
inne sposoby uwolnienia się od poczucia winy. Jeśli nie zdoła ich znaleźć, 
stworzy je z 
surowca czerpanego ze swej jaźni.
Będzie walczył.
Teraz.
Tsunami uderzyło. Gniew eksplodował w Covenancie niby wywołany jadem obłęd. 
Ogień i wściekłość pochłonęły wszelki ból. Trójkąt i wola Clave rozprysnęły się 
i opadły z 
niego. Wypełnił go wicher pasji. Z pierścienia buchnął szalony, srebrzysty 
blask. Prawą pięść 
ogarnął biały ogień. Gwałtowny żar pochłonął całą rękę, jakby ciało Covenanta 
było mocą. 
Czerwone powietrze objęła pożoga.
Na Clave padł blady strach. Zdezorientowani jeźdźcy krzyczeli. Gibbon 
wywrzaskiwał 
rozkazy.
Przez moment Covenant nie ruszał się z miejsca. Pierścień płonął niby biała 
pochodnia 
otoczona szkarłatnymi rukhami. Niedowiarek celowo przyciągnął moc do prawego 
nadgarstka, ukształtował ogień własną wolą, powstrzymał wypływ krwi i zamknął 
ranę. 
Rozbłysk gniewu wypalił i zagoił bliznę. Potem skierował magię na lewą rękę.
Ta chwila koncentracji pozwoliła Gibbonowi zorganizować obronę. Covenant czuł 
zbierających się wokół jeźdźców, którzy przyciągali do swych rukhów 
Słonecznicowy Ogień. 
Nie obchodzili go jednak. Zawarty w nim jad nie liczył się z przeciwnikami ani 
kosztami. 
Zagoiwszy swe rany, podniósł się i stanął prosto, jak człowiek, który nie 
utracił ani kropli 
krwi i którego nic nie mogło dotknąć.
Jego siła wstrząsnęła wypełniającym komnatę powietrzem. Biła z całego ciała, 
jakby 
same kości były spragnione ognia.
Na drodze stanął mu Gibbon. Furia dzierżył pastorał tak pełen gorąca i mocy, że 
żelazo 
skwierczało głośno. W serce Niedowiarka uderzyła z wyciem wiązka czerwonej 
złości. Zgasił 
ją wzruszeniem ramion. Któryś z jeźdźców cisnął mu w plecy skrzący się rukh. 
Metal 
wyparował w locie, trafiony pierwotną magią.
Wściekłość Covenanta przeszła w ekstazę, dziką i niepowstrzymaną. W chwili 
szału, 
który wstrząsnął samą macierzystą skałą Revelstone, pierwotna magia 
eksplodowała.
Jeźdźcy padali z krzykiem. Drzwi znajdujących się nad podłogą tuneli powypadały 
z 
zawiasów. Powietrze skwierczało jak smażące się mięso.
Gibbon wydał krzykiem rozkazy, których Covenant nie dosłyszał, rzucił na drugi 
koniec 
komnaty coś, co zakreśliło szmaragdowy łuk, po czym uciekł.
Nakryta skłębioną mocą podłoga zalśniła jak srebrzysta magma.
Gdzieś, pośród gruzów wieszczby, słyszał śmiech lorda Foula.
Rozpaliło to tylko jego gniew. Gdy rozejrzał się wokół, wszędzie leżały ciała. 
Tylko 
jeden jeździec stał jeszcze. Podmuch zerwał mu z głowy kaptur, odsłaniając 
wykrzywioną 
twarz i oszalałe oczy.
Covenant odgadł intuicyjnie, że to Santonin.
W dłoniach mężczyzna trzymał kawałek parującego niczym zielony lód kamienia, 
który 
przyciskał do rukha. Buchnęła z niego czysta, szmaragdowa jadowitość.
Złoziemny Kamień.
Covenant nie znał granic, nie znał hamulców. Wściekła fala mocy cisnęła 
Santoninem o 
przeciwległą ścianę, spopieliła jego szaty, zwęgliła kości.
Kamień wypadł mu z rąk, potoczył się po lśniącej podłodze i znieruchomiał, 
pulsując jak 
zżerane chorobą serce.
Covenant sięgnął ku niemu płomieniami, przyciągnął go do siebie i ścisnął w 
niepełnej 
dłoni. Pianościgły oddał życie za to, by Złoziemny Kamień został zniszczony.
Zniszczony!
Grotą wstrząsnęła bezgłośna eksplozja – zielony wrzask pożarty przez srebro. 
Odprysk 
zniknął w parze i wściekłości.
Ze straszliwym trzaskiem podłoga pękła od ściany do ściany.
– Niedowiarku!
Prawie nie słyszał Brinna.
– Ur-lordzie!
Odwrócił się i spojrzał przez płomienie na Haruchai.
– Więźniowie! – warknął Brinn. – Clave więzi twych przyjaciół! Wykrwawią ich, by 
wzmocnić Słonecznicowy Ogień!
Krzyk przebił się przez obłąkane uniesienie Covenanta. Niedowiarek skinął głową 
i jedną 
myślą skruszył okowy Brinna.
Ten natychmiast zerwał się z katafalku i wybiegł z jaskini.
Covenant podążył za nim pośród płomieni.
Na końcu korytarza Haruchai rzucił się na trzech jeźdźców. Ich berła zapłonęły. 
Covenant smagnął ich srebrem, obalił na ziemię, obrócił rukhy w żużel.
Obaj z Brinnem popędzili korytarzami Revelstone.
Haruchai prowadził. Znał drogę do ukrytego wejścia do lochu. Po chwili dotarli 
do 
zbudowanego przez furię wejścia. Covenant przywołał ogień, by wyważyć drzwi, nim 
jednak 
zdążył uderzyć, Brinn nacisnął odpowiedni punkt niewidocznej framugi. 
Podświetlone 
czerwonymi liniami drzwi otworzyły się.
W tunelu czekało pięciu jeźdźców. Byli przygotowani do walki, lecz Brinn runął 
na nich 
tak błyskawicznie, że pierwsze ciosy rukhów chybiły celu. W jednej chwili 
powalił na ziemię 
dwóch. Covenant odrzucił na bok pozostałą trójkę i pobiegł za swym towarzyszem 
ku 
lochowi.
Nie spotkali już tam więcej obrońców. Nie było czasu, by zgromadzić jeźdźców. A 
jeśli 
Gibbon żył, niewykluczone, że wycofał swych ludzi, nie chcąc narażać się na 
straty, które 
sparaliżowałyby Clave. Gdy obaj wpadli do lochu i przekonali się, że jest pusty, 
Brinn 
natychmiast skoczył ku najbliższym drzwiom i zaczął odsuwać rygle.
Covenanta jednak wypełniała moc, pierwotna magia, która domagała się uwolnienia. 
Odepchnął Brinna na bok i wypuścił z siebie eksplozję, która wstrząsnęła samym 
granitem 
Revelstone. Z ostrym jękiem metalu drzwi wszystkich cel powypadały z zawiasów i 
runęły na 
podłogę z obłąkańczym brzękiem.
Na korytarz natychmiast wypadły tuziny gotowych do walki Haruchai. Dziesięciu 
popędziło bronić wejścia do tunelu, pozostali zaś rozbiegli się po celach, 
szukając innych 
więźniów.
Pojawiło się ośmiu czy dziewięciu mieszkańców Krainy – stonedownorów i 
woodhelvenninów – oszołomionych cudownym ocaleniem.
Vain wyszedł z celi powoli. Gdy ujrzał Covenanta i otaczający go oszalały ogień, 
rozciągnął twarz w czarnym uśmiechu, uśmiechu kogoś, kto rozumiał, co robi 
Niedowiarek. 
Uśmiechu diabła.
Sundera podtrzymywało dwóch Haruchai. Skalennik miał na szyi krwawiącą pręgę, 
jakby 
ocalono go spod szubienicy. Wyglądał kiepsko. Wbił wzrok w Covenanta.
Na korytarz wyszła Hollian, blada i wystraszona. Odwróciła wzrok od Covenanta, 
jakby 
bała się go rozpoznać. Kiedy zobaczyła Sundera, podbiegła do niego i padła mu w 
ramiona.
Niedowiarek stał bez ruchu, porażony tęsknotą za Linden. Uśmiech Vaina 
przypominał 
brzmienie śmiechu lorda Foula.
Wtem Brinn i jakiś inny Haruchai wynieśli Linden na korytarz. Leżała bezwładnie 
w ich 
ramionach, martwa lub nieprzytomna, pogrążona w śpiączce głębszej niż 
jakikolwiek sen.
Na jej widok Covenant wydał z siebie wycie tak głośne, że z sufitu zaczęły się 
sypać 
kawałki kamienia, które kruszyły się, aż wreszcie powietrze wypełnił delikatny 
pył.
Nie uspokoił się, dopóki Brinn nie krzyknął do niego, że Linden żyje.
Część III
Cel
20. Misja
Opuścił loch, porzucając swych towarzyszy, ponieważ nie mógł znieść widoku 
twarzy 
Linden, wykrzywiającej się pod wpływem nieodgadnionych koszmarów. Nie 
przestraszyła się 
jego trądu. Służyła mu pomocą w każdej trudnej sytuacji. I taki był tego skutek. 
Nikt nie mógł 
jej dobudzić. Leżała pogrążona w przypominającym odrętwienie stuporze, a jej sny 
były 
pełne przerażenia.
Ruszył w stronę płaskowyżu, gdyż musiał gdzieś odnaleźć nadzieję.
Zaczynał już odczuwać skutki szału mocy. Wspomnienie uśmiechu Vaina 
prześladowało 
go niby echo grozy i wzgardy. To, co się stało, niczym się nie różniło od 
ucieczki z 
Woodhelven Mocokamienia. Ilu ludzi zabił? Nie panował nad własną mocą. To moc i 
jad 
panowały nad nim.
Mimo to nie uwolnił pierwotnej magii. Revelstone wciąż było pełne jeźdźców. 
Widział, 
jak biegają w głębi długich korytarzy, przygotowując się do obrony czy 
kontrataku. Miał w 
żyłach za mało krwi, by zachować życie bez ognia pierścienia. Gdy tylko odrzuci 
moc, stanie 
się zupełnie bezbronny. Musiał zaufać Haruchai, licząc na to, że uratują jego i 
jego 
przyjaciół. Ta myśl również napełniła go goryczą. Rodacy Bannora bardzo wiele 
wycierpieli 
przez niego. Jak mógł pozwolić, by znowu zaczęli mu służyć?
Ilu ludzi zabił?
Płomienie skapywały z niego jak łzy, gdy wspinał się przez poziomy Revelstone ku 
płaskowyżowi.
Brinn szedł u jego boku, jakby Haruchai już rozpoczęli służbę. Znalazł gdzieś 
płaszcz, 
który teraz narzucił na plecy Covenanta. Niedowiarek poprawił ubiór wzruszeniem 
ramion, 
niemal go nie zauważając. W jakimś stopniu chronił go on przed wstrząsem 
wywołanym 
utratą krwi.
Potrzebował nadziei. Wieszczba dała mu wiele, lecz wszystko to zbladło wobec 
szoku, 
jaki przeżył w związku z cierpieniem Linden, oraz przypływu odrazy do siebie, 
jaką czuł na 
myśl o tym, czego dokonała jego moc. Nie spodziewał się, że zabijanie jest dla 
niego aż tak 
łatwe. Nie potrafił stawić czoła tej nowo zdobytej wiedzy bez jakiegoś źródła 
nadziei.
Mógł się zwrócić jedynie do Glimmermere. Do mocy Ziemi, która zachowała tam 
jeszcze 
żywotność tak wielką, że mogła zatrzymać w jeziorze wodę, nawet gdy cała Kraina 
leżała pod 
słońcem pustyni. Do oręża, który spoczywał w jego głębinach.
Krilla Lorica.
Nie chciał go użyć jako broni. Pragnął mieć jakiś wybór, źródło mocy, które 
okaże się 
możliwe do opanowania i uwolni go od zależności od pierścienia.
Chodziło też o to, że w głowie wciąż miał wspomnienie uśmiechu Vaina. W owym 
grymasie Covenant dostrzegał twórców swego towarzysza, plugawe i okrutne istoty, 
które 
pamiętał. Okłamały Pianościgłego. Zrealizowania celu Vaina nie należało gorąco 
pragnąć. 
Ów cel był diabelski. Covenant widział, jak zabijało nasienie Demondim i jak 
robił to on sam. 
Znał prawdę.
A Lorica, który był ojcem Kevina, zwano Pogromcą Podłych. Stworzył krill po to, 
by 
położyć kres szkodom wywoływanym przez przodków Vaina. Być może ów sztylet okaże 
się 
skuteczny również na niego.
To również stanowiło pewną postać nadziei, a Covenant jej potrzebował. Gdy 
wyszedł na 
otwarty płaskowyż, jasny blask jego mocy sprawił, że noc wydała się równie 
czarna i 
straszna, jak obsydianowe ciało Vaina.
Nikt nie potrafił ocucić Linden. Uwięził ją ohydny koszmar, od którego nie mogła 
się 
uwolnić. Jakie zło jej zadano?
I ilu ludzi zabił? Poprzysiągł, że nigdy już nie będzie zabijał, i nie dotrzymał 
tej przysięgi. 
Ilu?
Oślepił go własny ogień. Nie widział gwiazd. Otchłań nieba otwierała się nad nim 
niczym 
los trędowatego. Jak ktoś, komu brakowało zwykłej ludzkiej wrażliwości, mógł 
liczyć na to, 
że zapanuje nad pierwotną magią? Pierwotną magią, która niszczy pokój. Czuł się 
odrętwiały 
i pełen jadu. Nie potrafił nic na to poradzić.
Spowity w srebrzysty blask niby nowe wcielenie Słonecznicy, ruszył przez wzgórza 
w 
stronę Glimmermere. Jeziorko skrywały wyniosłości terenu, Covenant jednak znał 
drogę.
Brinn szedł obok niego, nie odzywając się ani słowem. Haruchai najwyraźniej 
wystarczało to, że może pomóc Niedowiarkowi w spełnieniu jego zamiaru, tak samo, 
jak 
gwardia krwi czuła się zadowolona i zaspokojona, służąc lordom. Kosztowało to 
gwardzistów 
dwa tysiące lat życia bez miłości, snu i śmierci. A także zepsucie. Podobnie jak 
Pianościgły, 
Bannor musiał patrzeć, jak jego bracia stają się tym, czego nienawidzą. Covenant 
nie potrafił 
zaakceptować nie wypowiedzianej propozycji Brinna. Jak mógł podjąć ryzyko, że 
powtórzy 
się historia gwardii krwi? Potrzebował jednak jego pomocy i nie umiał mu 
odmówić.
Wreszcie ujrzał ukryte pośród wzgórz Glimmermere. Srebrny blask, który go 
otaczał, 
odbijał się w niepokalanej powierzchni na tle czarnej nocy. Woda wyglądała jak 
połać dzikiej 
magii, którą otoczył – i wkrótce miał zdusić – mroczny witriol ur-podłych. 
Żarłoczna biel, 
która wywołała u Vaina jedynie uśmiech. Moc opuszczała już jednak Covenanta. 
Utracił zbyt 
wiele krwi. Reakcja na to, co uczynił, była za silna. Dowlókł się na 
zesztywniałych nogach do 
brzegu i zatrzymał rozdygotany, usiłując podtrzymać blask jeszcze przez chwilę.
Z tafli sięgnęły ku niemu ogień i ciemność. Kiedyś wykąpał się w Glimmermere, 
teraz 
jednak czuł się zbyt zbrukany, by dotknąć owej pozostałości mocy Ziemi. Nie znał 
też 
głębokości jeziorka. Wielki lord Mhoram cisnął do niego krill w akcie wiary w 
przyszłość 
Krainy. Z pewnością był przekonany, że oręż jest poza czyimkolwiek zasięgiem. 
Covenant 
nie potrafiłby zanurkować tak głęboko. Nie mógł też poprosić o to Brinna. 
Przerażały go 
skutki obecności Haruchai. Nie mógł zdobyć się na to, by głośno przyznać, że 
zgadza się 
przyjąć jego usługi. Krill wydawał się tak odległy, jakby nigdy nie istniał.
Być może nic z tego nigdy nie istniało. Może był po prostu szaleńcem, a uśmiech 
Vaina 
stanowił odbicie jego obłędu. Może leżał martwy z piersią przebitą nożem i 
przebywał w 
piekle, które stworzył dla niego trąd.
Gdy jednak sięgnął wzrokiem poza płonące srebro i ciemną noc, ujrzał dobiegające 
z 
głębin słabe echo. Krill. Odpowiedział na jego moc, tak jak wtedy, gdy obudził 
go po raz 
pierwszy. Wówczas doprowadziło to nieuchronnie do zguby Eleny i złamania Prawa 
Śmierci. 
Przez chwilę obawiał się sztyletu, bał się jego ostrych krawędzi i wiążącego się 
z nim ciężaru 
winy. Kochał Elenę... Ale pierwotna magia była gorsza. Jad był gorszy. Nad nimi 
nie potrafił 
zapanować.
– Ilu... – Jego głos rozerwał panującą wokół ciszę. – Ilu z nich zabiłem?
– Dwudziestu jeden, ur-lordzie – odpowiedział mu z ciemności pozbawiony wyrazu 
głos 
Brinna.
Dwudziestu jeden? O Boże!
Przez chwilę miał wrażenie, że ścięgna jego duszy nie wytrzymają, pękną, a stawy 
zostaną wyłamane. Potem jednak z piersi eksplodował mu potężny krzyk mocy, a ku 
niebiosom buchnął biały płomień.
Glimmermere odpowiedziało tym samym. Całą powierzchnię jeziora ogarnął nagle 
ogień, 
który zakręcił się w szalonym kołowrocie. Utworzył się wir. A z jego serca 
wystrzeliła czysta, 
biała wiązka – odpowiedź na zew Niedowiarka.
Pojawił się krill. Lśnił, jasny i nienaruszony, w sercu jeziora – długi, 
obusieczny sztylet z 
przezroczystym klejnotem wprawionym w miejscu, gdzie garda krzyżowała się z 
rękojeścią. 
Światło biło z kamienia, który odbijał ogień Covenanta, jakby klejnot i biały 
pierścień byli 
braćmi. Noc cofnęła się przed jego blaskiem i mocą oraz wysokimi płomieniami 
Glimmermere.
Krill wciąż był poza jego zasięgiem, Covenant jednak przestał się wahać. Wodny 
wir i 
krąg płomieni opowiadały mu o sprawach, które rozumiał: zawrocie głowy i 
paradoksie, oku 
stabilności w jądrze sprzeczności. Rozłożył ramiona, by przyjąć ogień, i wszedł 
do jeziora.
Podtrzymała go moc Ziemi. Pożoga będąca odpowiedzią na jego ogień otoczyła go, 
przeniknęła jego ciało i podźwignęła. Unosząc się w srebrzystym blasku niczym 
cień, ruszył 
ku środkowi Glimmermere.
W swej słabości obawiał się, że ogień pozbawi go tożsamości, obróci w pyłki 
śmiertelności, a potem ciśnie ku pustemu niebu. Krill wydawał się bardziej 
dotykalny niż jego 
ciało, żelazo bardziej znaczące niż kruche kości. Gdy jednak Covenant schylił 
się i ujął 
sztylet, uniósł się on w jego dłoniach i zatoczył łuk, przecinając noc łuną 
blasku.
Covenant przycisnął oręż do piersi i zwrócił się ku Brinnowi.
Wreszcie zalała go fala zmęczenia. Nie potrafił już utrzymać ognia swej mocy. 
Palce jego 
woli osłabły i straciły uchwyt. Płomienie Glimmermere natychmiast zaczęły 
przygasać.
Powierzchnia jeziora nie rozstąpiła się jednak pod nim. Moc Ziemi udzieliła mu 
tego 
daru, tak jak niegdyś wspomogła Bereka Półrękiego w jego rozpaczy na stokach 
Góry Gromu. 
Podtrzymywała go aż do chwili, gdy wygramolił się na pogrążony w mroku brzeg.
Wokół niego i w nim panowała noc. Jego oczy nic nie dostrzegały w ciemności, 
zupełnie 
jakby ogień wypalił je do cna. Nawet blask klejnotu niczego nie oświetlał. 
Odarty z mocy, nie 
mógł już utrzymać w rękach krilla. Sztylet stał się gorący, zbyt gorący, by jego 
dotyk mogły 
wytrzymać żywe jeszcze nerwy. Odrzucił oręż, który leżał na ziemi, lśniąc jak 
ostatnie 
światło na świecie. Ukląkł bezgłośnie obok niego, zwrócony plecami do 
Glimmermere, jakby 
spotkało go upokorzenie. Czuł, że jest sam w Krainie i nie potrafi sobie 
poradzić.
Nie był jednak sam. Brinn oderwał pasmo materiału ze swej tuniki – stroju koloru 
ochry, 
uszytego z tkaniny przypominającej skórę – i owinął nim krill, by można go było 
utrzymać w 
dłoni. Przez chwilę dotykał delikatnie ramienia Covenanta.
– Chodź, ur-lordzie – powiedział wreszcie cicho. – Clave spróbuje nas 
zaatakować. 
Musimy uciekać.
Gdy blask krilla przygasł, zapadła całkowita ciemność. Dla Covenanta była ona 
balsamem, pociechą w smutku wywołanym mocą. Pragnął, by koiła go wiecznie. 
Wiedział 
jednak, że Brinn mówi prawdę. Tak – wydyszał. – Musimy uciekać. Pomóż mi.
Uniósł głowę i zobaczył gwiazdy. Lśniły tak, jakby w swej samotności mogły 
szukać 
pociechy jedynie we własnym pięknie. Wschodził księżyc. Był bliski pełni.
Covenant podźwignął się bez słowa w jego blasku i ruszył wyczerpany ku 
Revelstone.
Potykał się ze znużenia, nie wiedząc, jak zdoła pokonać tak długą drogę. Pomagał 
mu 
jednak Brinn, który podtrzymywał go, gdy potrzebował pomocy, i pozwalał iść o 
własnych 
siłach, kiedy mógł się na to zdobyć. Po dłuższym czasie, przypominającym stan 
delirium, 
dotarli na wzgórek przy wejściu do twierdzy na-mhorama.
Pod prowadzącym do Revelstone tunelem czekał na nich jeden z Haruchai. Covenant 
zatrzymał się nagle i mężczyzna przesłał mu ukłon.
– Ur-lordzie, to jest Ceer – oznajmił Brinn.
– Ur-lordzie – rzekł przedstawiony.
Covenant popatrzył na niego, nie potrafił jednak nic z siebie wydusić. Zabrakło 
mu już 
słów.
Z twarzą bez wyrazu Ceer podał mu skórzany bukłak.
Covenant przyjął go. Wyciągnąwszy zatyczkę, rozpoznał woń metegliny. Natychmiast 
zaczął pić. Jego odwodnione ciało rozpaczliwie łaknęło płynu. Rozpaczliwie. Nie 
opuścił 
bukłaka, dopóki nie opróżnił go całkowicie.
– Ur-lordzie – powiedział wtedy Ceer. – Członkowie Clave zbierają się wokół 
Słonecznicowego Ognia. Pilnujemy ich, na razie nie próbują wypadów, ale 
posiadają wielką 
moc. Zginęło jeszcze czterech Haruchai. Wyprowadziliśmy z Revelstone wszystkich 
więźniów. Strzeżemy ich uważnie, ale nie są bezpieczni. Clave potrafi zapanować 
nad 
naszymi umysłami, jeśli tylko zechce. Przekonaliśmy się o tym na własnej skórze. 
Musimy 
uciekać.
Tak – wymamrotał w duchu Covenant. – Uciekać. Wiem. Na głos jednak zdołał 
wypowiedzieć tylko jedno słowo:
– Linden?
– Ocknęła się – odparł Ceer bezbarwnym głosem.
Covenant nie zdawał sobie sprawy, że upadł, dopóki nie zorientował się, że Brinn 
trzyma 
go w ramionach. Przez długą chwilę nie był w stanie stanąć prosto. Pomogła mu 
jednak 
meteglina. Powoli podźwignął się i odzyskał równowagę.
– Jak...
– Ur-lordzie, staraliśmy się ją ocucić. – Przemawiając w języku znanym 
Covenantowi, 
Ceer tłumił charakterystyczny dla swej ojczystej mowy zaśpiew. Nadawało to jego 
głosowi 
zupełnie obojętne brzmienie. – Leżała jednak jak nieżywa i nic nie mogło jej 
pomóc. Nie 
wiedząc, co począć, wynieśliśmy ją z twierdzy. Ale twój czarny towarzysz... – 
Ceer przerwał, 
pytając o imię.
– Vain – podpowiedział Covenant, niemal dławiąc się na wspomnienie straszliwego 
uśmiechu. – To ur-podły.
Haruchai wyraził zaskoczenie lekkim ściągnięciem brwi, lecz nie wyraził swych 
myśli na 
głos.
– Vain – podjął – stał przez pewien czas obok, nie zwracając na nic uwagi. Nagle 
jednak 
zbliżył się do Linden Avery, Wybranej. – Covenantowi przemknęła przez głowę 
niejasna 
myśl, że Ceer na pewno rozmawiał już z Sunderem i Hollian. – Nic o nim nie 
wiedzieliśmy, 
spróbowaliśmy więc mu przeszkodzić. On jednak odrzucił nas na bok, jakbyśmy nie 
byli 
tymi, kim jesteśmy. Przyklęknął przy Wybranej i dotknął jej dłonią. Obudziła 
się.
W gardle Covenanta zrodził się jęk niezrozumienia i strachu.
– Gdy odzyskała przytomność, krzyknęła głośno i próbowała uciekać – ciągnął 
Ceer. – 
Nie znała nas. Uspokoili ją jednak twoi towarzysze, stonedownorzy. Ale Vain... – 
krótka 
przerwa zdradzała niepewność Ceera – ...na tym nie poprzestał. Ur-lordzie, on 
się jej pokłonił. 
On, który ma za nic Haruchai i jest głuchy na wszelką mowę. Dotknął czołem ziemi 
u jej 
stóp. To wzbudziło w niej strach – kontynuował Ceer. – Skryła się w ramionach 
stonedownorów. Oni również nie znali tego Vaina. Niemniej byli gotowi jej 
bronić, jeśli 
okazałoby się to konieczne. Vain podniósł się i nadal tam stoi, nie zważając na 
nic, jak 
człowiek porażony przymusem Clave. Wydaje się nieświadomy obecności Wybranej ani 
nikogo innego.
Ceer nie musiał wypowiadać swej myśli na głos. Covenant wyczytał ją w jego 
pozbawionych wyrazu oczach.
Nie ufamy temu Vainowi.
Pominął jednak wątpliwość Ceera. Czuł na brzuchu ciepły dotyk krilla i nie miał 
sił na 
jałowe rozważania. Wiedział już, co musi zrobić. Wiedział to od chwili, gdy 
dotarło do niego 
znaczenie wieszczby. A Linden się ocknęła. Odzyskał ją. Z pewnością potrafi 
teraz zachować 
siły na czas wystarczający, by ruszyć ku celowi.
Znalazł jednak chwilę na to, by zadać jeszcze jedno pytanie.
– Jak z nią?
Ceer wzruszył lekko ramionami.
– Spojrzała w twarz Zepsucia. Rozmawiając jednak ze stonedownorami, mówi do 
rzeczy. 
– Przerwał na chwilę. – Jest twoją towarzyszką – podjął. – Uratowałeś nas od 
koszmaru. 
Dopóki żyjemy, ani jej, ani innym twym towarzyszom nie stanie się żadna krzywda. 
– 
Popatrzył na Brinna. – Ostrzegła nas jednak przed furią. Ur-lordzie, z pewnością 
musimy 
uciekać.
Furia – pomyślał Covenant. Gibbon. Tak.
Co zrobił Linden? Wyraźnie pamiętał widoczne na jej twarzy ślady przeżytego 
koszmaru. 
Co ten sukinsyn jej zrobił?
Covenant wyprostował się bez słowa i ruszył sztywno tunelem wiodącym do 
Revelstone.
Droga była długa, lecz sił dodawały mu ciemność i meteglina, a także uśmiech 
Vaina. 
Nasienie Demondim obudziło ją? Uklękło przed nią? Ur-podli z pewnością okłamali 
Pianościgłego. Rhysh Hamako pomyliło się lub zostało wprowadzone w błąd. Czy 
Vain 
złożył jej hołd w uznaniu dla wpływu, jaki wywarł na nią Gibbon?
Co ten sukinsyn jej zrobił?
Jeśli nawet przedtem Covenant wątpił w siebie lub w swój cel, teraz zdobył 
pewność. Ani 
Clave, ani odległość, ani żadne przeszkody nie staną mu na drodze.
Zszedł na dół przez miasto, jak rzucone w napięciu przekleństwo. Mijał Haruchai, 
którzy 
badali teren i mieli oko na jeźdźców. Wreszcie dotarł do bramy i tunelu pod 
wieżą strażniczą. 
Zabił już dwudziestu jeden ludzi i uważał, że nie musi się nikogo obawiać. Bał 
się tylko o 
swych przyjaciół, przekleństwo zaś przeznaczał dla Wzgardliwego. Jasno określił 
swój cel.
Gdy szedł przez tunel, dwudziestu Haruchai zebrało się wokół niego jak gwardia 
honorowa. Nieśli zapasy, które zabrali z Revelstone dla uciekających więźniów. 
Razem z 
nimi minął zburzoną zewnętrzną bramę i wyszedł w noc.
Poniżej, na skalnym stoku podgórza, płonęło wielkie ognisko, ostro rysujące się 
na tle 
gęstej dżungli. Paliło się z głośnym trzaskiem, walcząc z wilgotnym od deszczu, 
zielonym 
drewnem przyniesionym przez Haruchai. Jego żółty blask padał na wszystkich 
więźniów, 
chroniąc ich przed ciemnością.
Covenant dostrzegł grupę stonedownorów i woodhelvenninów, skulonych niepewnie 
przy 
płomieniach. Po okolicy kręcili się Haruchai, którzy przygotowywali zapasy, 
wydzierali 
dżungli drewno, pełnili straż. Vain stał nieruchomo między nimi. Sunder, Hollian 
i Linden 
siedzieli blisko siebie, jakby chcieli dodać sobie otuchy.
Patrzył tylko na Linden. Siedziała zwrócona do niego plecami. Ledwie dostrzegł, 
że 
wszyscy rodacy Brinna zwrócili się ku niemu i przyklęknęli na jednym kolanie, 
jakby jego 
przybycie oznajmiły bezgłośne trąby. Mając za plecami mroczną cytadelę, szedł 
sztywnym 
krokiem ku odwróconej plecami Linden, jak gdyby chciał paść jej do stóp.
Zauważył go Sunder, który szybko poinformował o tym Linden i Hollian. 
Stonedownorzy 
zerwali się na równe nogi, jakby był dawcą życia i śmierci. Linden również się 
podniosła, 
choć wolniej. Na przybrudzonej twarzy kobiety nie potrafił dostrzec nic oprócz 
bólu. 
Rozpoznała go jednak. Przebiegł ją dreszcz oczekiwania. Covenant nie potrafił 
się 
powstrzymać. Podbiegł do niej, objął ją ramionami i skrył twarz w jej włosach.
Wszędzie wokół Haruchai wrócili do swych zadań.
Odwzajemniała przez moment jego uścisk, jakby była za niego wdzięczna. Nagle 
jednak 
zesztywniała. Jej szczupłym, zmaltretowanym ciałem targnęły mdłości. Chciał coś 
powiedzieć, lecz nie potrafił uwolnić się od ucisku w piersi. Gdy spróbowała się 
od niego 
odsunąć, wypuścił ją, wciąż jednak nie był w stanie wykrztusić ani słowa.
Nie patrzyła mu w oczy. Omiotła spojrzeniem jego postać, zatrzymując wzrok na 
starej 
dziurze pośrodku koszulki.
– Jesteś chory.
Chory? Przez chwilę nie potrafił jej zrozumieć.
– Linden?
– Chory. – Głos wypływał spomiędzy jej warg jak krew. – Chory.
Poruszając się jak ogłuszona wstrętem lub żalem, odwróciła się do niego plecami. 
Usiadła 
na ziemi, skryła twarz w dłoniach i zaczęła się kołysać. Słyszał jej słaby 
szept:
– Chory. Chory.
Chodziło jej o trąd.
Ten widok omal nie pozbawił go resztki sił. Gdyby był w stanie wykrztusić z 
siebie głos, 
zawyłby: „Co ten sukinsyn ci zrobił”. Zaszedł już jednak zbyt daleko i wziął 
odpowiedzialność za nazbyt wiele spraw. Pomógł mu nacisk krilla. Wziął się w 
garść, jakby 
do niego również nic nie mogło dotrzeć, i popatrzył na dwoje stonedownorów.
Sprawiali wrażenie speszonych jej reakcją.
– Ur-lordzie – zaczął niepewnie Sunder, po czym umilkł. Pręga na szyi zapewne 
sprawiała mu ból, ignorował ją jednak. Zmarszczył czoło, uwydatniając stare 
bruzdy, zupełnie 
jakby był rozdarty między wściekłością a strachem, między przyjaźnią i czcią, i 
chciał, by 
Covenant wyjaśnił mu te sprawy. Mełł w ustach słowa, których nie potrafił 
wypowiedzieć.
– Ur-lordzie – wyręczyła go Hollian – wyrządzono jej jakąś poważną szkodę. Nie 
wiem 
dlaczego, gdyż Gibbon na-mhoram powiedział do niej: „Ciebie nie mogę 
skrzywdzić”. Mimo 
to coś ją dręczy.
Jej blada twarz prosiła Covenanta, by wybaczył Linden.
Zastanawiał się w odrętwieniu, skąd eh-brand bierze tyle odwagi. Była młodą 
dziewczyną 
i niebezpieczeństwa, które spotykała, często ją przerażały. Miała jednak 
wewnętrzne zasoby... 
Stanowiła paradoksalne połączenie strachu i dzielności. Przemówiła, gdy Sunder 
nie mógł się 
na to zdobyć.
– Wyrwałeś nas żywych z łap na-mhorama – ciągnęła. – Nie potrafię odgadnąć, ile 
cię to 
kosztowało. Nie wiem, jak patrzeć na moc taką, jak twoja. Poznałam jednak 
przymus 
jeźdźców i lochy Clave. Dziękuję ci z całego serca. Modlę się, bym miała szansę 
ci służyć.
Służyć? – jęknął Covenant. – Jak mogę pozwolić, byś mi służyła? Nie wiesz, co 
zamierzam uczynić. Nie mógł jednak jej odmówić. W jakimś momencie rodzącej się w 
nim 
walki między potrzebą a przekonaniem zaakceptował już służbę Haruchai, choć ich 
prawo do 
jego wyrozumiałości wywodziło się ze znajomości trwającej prawie czterdzieści 
wieków 
dłużej. Wziął się mocno w garść, ponieważ wiedział, że jeśli się ugnie, załamie 
się, i zadał 
jedyne pytanie, na jakie pozwalały mu resztki jego odwagi:
– Nic wam się nie stało?
Popatrzyła na Sundera, na jego szyję.
– Nic wielkiego – odparła, gdy skinął głową. – Przeżyliśmy trochę głodu i 
strachu. 
Jesteśmy do tego przyzwyczajeni. I – ciągnęła mocniejszym głosem – podarowano 
nam coś 
więcej niż życie. Ci Haruchai potrafią dokonać cudów. – Wskazała na trzech 
stojących w 
pobliżu rodaków Brinna. – Ur-lordzie, to są Cail, Stell i Harn.
Wszyscy trzej pokłonili się płytko Covenantowi.
– Kiedy wyprowadzono nas z lochu, wystarczało mi to, że żyję. Haruchai jednak na 
tym 
nie poprzestali. – Sięgnęła pod szatę i wydobyła stamtąd sztylecik oraz lianar. 
– Przeszukali 
całe Revelstone i znaleźli to dla mnie. Odzyskali też słoneczny kamień i nóż 
Sundera.
Skalennik potwierdził jej słowa. Covenanta zdziwiła lekko łącząca ich teraz 
zażyłość, 
która pozwalała Hollian przemawiać w imieniu Sundera. Ile wycierpieli razem?
– Jak to się stało, że w Krainie zupełnie zapomniano o Haruchai? – zakończyła 
Hollian.
– Wy nic o nas nie wiecie – odparł mężczyzna zwany Harnem. – A my o was. Nie 
wpadłoby nam do głowy, by poszukać waszych rzeczy, gdyby Memla na-mhoram-in nie 
powiadomiła nas, że wam je odebrano.
Memla, pomyślał Covenant. Tak. Następny element jego planu nagle stał się 
oczywisty.
– Brinnie. – Miał wrażenie, że noc zagęszcza się wokół niego. Sunder i Hollian 
stali się 
nagle słabo widoczni. – Znajdź ją. Powiedz jej, czego nam potrzeba.
– Ją? – dobiegł z oddali głos Brinna. – Czego nam potrzeba?
Dopóki nie zrozumiał tego pytania, Covenant nie zdawał sobie sprawy, że traci 
przytomność. Stracił zbyt wiele krwi. Ze wszystkich stron skradała się ku niemu 
grożąca 
zawrotami głowy ciemność. Choć pragnął tylko osunąć się na ziemię, pobudzał się 
przekleństwami, aż wreszcie zdołał unieść głowę i otworzyć oczy.
– Memlę – wyjaśnił ochrypłym głosem. – Powiedz jej, że potrzebujemy rumaków.
– Tak, ur-lordzie.
Brinn nie ruszył się z miejsca, lecz dwóch czy trzech innych Haruchai oddaliło 
się od 
ogniska i pognało swobodnymi susami ku wieży strażniczej.
Ktoś wsunął w dłonie Covenanta czarę metegliny. Wypił ją, starając się odzyskać 
jasność 
widzenia. Spojrzał na Vaina.
Nasienie Demondim stało z lekko zgiętymi rękami, jakby było gotowe popełnić 
uczynki, 
których nie sposób przewidzieć. Czarne oczy wpatrywały się w nicość, z warg zaś 
zniknął 
upiorny uśmiech. Wciąż jednak miało okucia Laski Praw: jedno na prawym 
nadgarstku, a 
drugie na lewej kostce. Poparzenia sprzed dwóch nocy zagoiły się niemal 
całkowicie.
„Jak człowiek porażony przymusem...” Czy o to chodziło? Czy za Vainem stało 
Clave? 
Czy to jemu służyli ur-podli? Jak daleko sięgały kłamstwa na-mhorama? Czerń 
Vaina 
stanowiła echo nocy. Jak udało mu się ocucić Linden? I po co to zrobił? Covenant 
wściekał 
się na nasienie Demondim. Sam jednak również zabijał – bez kontroli, a nawet bez 
oporów. 
Nie miał prawa kwestionować intencji Vaina. Miał za dużo krwi na rękach.
A za mało w żyłach. Opuszczały go siły. Blask padający od ogniska zdawał się 
przygasać. Zostało mu tak mało czasu...
Słuchajcie, zaczął mówić. Oto, co zrobimy. Z jego ust nie wydobył się jednak 
żaden 
dźwięk.
Poszukał dłonią barku Brinna. Pomóż mi. Muszę wytrzymać jeszcze chwilę.
– Covenant.
Głos Linden pomógł mu odzyskać świadomość. Stała przed nim. Jakoś udało jej się 
otrząsnąć z wewnętrznej klęski. Przyjrzała mu się uważnie.
– Zdawało mi się, że widzę...
Popatrzyła na dziką, potarganą brodę, jakby to przez nią wcześniej go nie 
poznała. Wtem 
zatrzymała spojrzenie na szerokich, czerwonych bliznach na jego nadgarstkach. 
Wciągnęła 
gwałtownie powietrze przez zęby.
Natychmiast złapała go za przedramiona i uniosła nadgarstki ku światłu.
– Miałam rację. Straciłeś krew. Mnóstwo krwi. – Weszła w rolę lekarza. 
Przyglądała się 
Covenantowi, wzrokiem i dotykiem oceniając jego stan. – Potrzebna ci transfuzja.
W następnej chwili zauważyła, że blizny są zupełnie świeże. Przeniosła wzrok na 
jego 
twarz.
– Co ci zrobili?
Z początku nie potrafił jej odpowiedzieć. Wieszczba kosztowała go zbyt wiele. 
Nie był w 
stanie unieść ciężaru wyjaśnień, których potrzebowała.
Źle zrozumiała jego milczenie. Jej twarz wykrzywiła się w wyrazie odrazy.
– Czy!..
Jej obawy wyrwały go z paraliżu.
– Nie. Nie to. To oni mi to zrobili. Nic mi nie będzie.
Ulga złagodziła rysy jej twarzy. Linden jednak nie spuściła wzroku z jego 
oblicza. 
Szukała odpowiednich słów, jakby sprzeczne emocje blokowały jej gardło.
– Słyszałam twój krzyk – rzekła wreszcie ochrypłym głosem. – Mało brakowało, 
byśmy 
się wówczas uwolnili. – Jej spojrzenie utraciło ostrość, zwróciło się do 
wewnątrz. – Przez 
pewien czas byłam gotowa oddać duszę, by jeszcze raz usłyszeć, jak krzyczysz. – 
Wspomnienia kazały jej uciec z powrotem na zewnątrz. – Powiedz mi... – zaczęła, 
starając się 
odzyskać swą twardość, jakby miała ona dla niej kluczowe znaczenie. – Powiedz 
mi, co się z 
tobą stało.
Potrząsnął głową.
– Nic mi nie będzie. – Cóż innego mógł jej rzec? – Gibbon chciał krwi. Nie dał 
mi szansy 
odmowy.
Wiedział, że powinien jej o wszystkim opowiedzieć, że jego towarzysze powinni 
usłyszeć 
o tym, czego się dowiedział podczas wieszczby. Nie miał jednak na nic sił.
– Wieszczba skazała ur-lorda na śmierć – wtrącił Brinn bezbarwnym tonem, jakby 
chciał 
oszczędzić Covenantowi konieczności składania wyjaśnień. – Ale uzdrowił się za 
pomocą 
pierwotnej magii.
Oczy Linden pociemniały na te słowa. Uzdrowił? – powtórzyły bezgłośnie jej 
wargi. 
Opuściła wzrok ku starej bliźnie, widocznej pod dziurą w koszulce. Utraciła 
odzyskaną na 
chwilę zdolność, która pozwoliła jej wyrwać się z izolacji. W jej oczach 
zalśniło poczucie 
utraty, którego nie potrafił zrozumieć. Odwróciła się od niego, kierując twarz 
ku nocy.
– W takim razie nie jestem ci potrzebna.
Hollian wyciągnęła ku niej ręce. Jak dziecko, Linden zarzuciła ramiona na szyję 
eh-brand 
i wtuliła twarz w jej szyję.
Covenant nie zareagował. Przed ciemnością chronił go jedynie napór wściekłości i 
żalu. 
Gdyby spróbował się, poruszyć, przewróciłby się.
Co ten sukinsyn ci zrobił?
– Ur-lordzie – odezwał się Brinn. – Nie możemy zwlekać. Na-mhoram nie zginął. Z 
pewnością Clave wkrótce na nas uderzy.
– Wiem o tym. – Serce Covenanta płakało bezsilnie: „Linden!” Z oczu spływały mu 
gorące łzy samooskarżenia. Jego głos brzmiał jednak nieugięcie. – Zaraz 
wyruszamy. Gdy 
tylko zjawi się Memla.
Nie wątpił, że na-mhoram-in przybędzie. Nie miała wyboru. Zdradziła już dla 
niego 
Clave. Zbyt wielu ludzi za dużo dla niego poświęciło.
– To dobrze – odparł Brinn. – A dokąd się udamy?
Covenant nie wahał się. Wiedział, co powinien uczynić. Przygotowali go na to 
jego 
zmarli.
– Na poszukiwanie Jedynego Drzewa. Zrobię nową Laskę Praw.
Nagle zapadła cisza. Twarz Hollian przesłoniła maska niezrozumienia. Sunder 
zmarszczył brwi, jakby chciał coś powiedzieć, lecz nie potrafił odnaleźć 
potrzebnych słów. 
Grupka stonedownorów i woodhelvenninów milczała. Vain nie zdradzał najmniejszego 
zainteresowania. Tylko oczy Haruchai lśniły.
– Starzy bardowie – zaczął powoli Brinn – powiadają, że lordowie, nawet w 
czasach 
Kevina, znali legendę o Jedynym Drzewie, z którego wykonano Laskę Praw. Ur-
lordzie 
Covenant, powziąłeś śmiały zamysł. Będziesz miał towarzystwo. Jak jednak 
odszukasz 
Jedyne Drzewo? Nic nam o nim nie wiadomo.
Nic nie wiadomo – wydyszał słabo Covenant. Domyślał się tego. Na południe od 
Krainy 
ciągnęła się pozbawiona życia Szara Pustynia. Na północy długa zima Szczytów 
Northron 
czyniła je ponoć nieprzebytymi. Na zachodzie zaś, gdzie żyli Haruchai, nic nie 
wiedziano o 
Jedynym Drzewie. Wierzył w to. Gdyby Berek szukał go w tamtych stronach, z 
pewnością 
zetknąłby się z rodakami Brinna.
– Mnie też nie – wydusił z wysiłkiem. – Ale udamy się na wschód. Nad morze. – 
Tam, 
skąd przybyli giganci. – Żeby uciec przed Clave. Potem... nie wiem.
Brinn skinął głową.
– To dobrze. Haruchai na to przystaną. Cail, Stell, Ceer, Harn, Hergrom i ja 
wyruszymy z 
tobą na wyprawę, by strzec ciebie i twych towarzyszy. Czterdziestu Haruchai 
wróci do 
naszego ludu, by podzielić się z nimi wiedzą, którą zdobyliśmy. – Jego głos 
nabrał nieco 
ostrzejszego brzmienia. – I zastanowić się nad naszą odpowiedzią na łupiestwo 
owego Clave. 
Pozostali odprowadzą stonedownorów i woodhelvenninów do domów, jeśli ci zapragną 
ich 
pomocy.
Twarze dziewięciu uwolnionych mieszkańców Krainy natychmiast zdradziły, że z 
radością skorzystają z propozycji Brinna.
– Starzy bardowie wiele mówią o gigantach. O ich wierności i śmiechu, i o ich 
śmierci. Z 
radością ujrzymy ich dom i morze, które kochali – zakończył Brinn.
Teraz – powiedział sobie Covenant. Jeśli zamierzał odmówić Haruchai, uwolnić się 
od 
związanych z ich służbą zależności i odpowiedzialności, w które uwikłał się 
cztery tysiące lat 
temu, teraz nadeszła odpowiednia chwila. Nie mógł jednak tego zrobić. Nie 
potrafił nawet 
utrzymać się na nogach bez pomocy Brinna. Czy nie wystarczy, że to ja 
zniszczyłem Laskę? – 
jęknął. – Otworzyłem drzwi przed Słonecznicą? Czy muszę znieść jeszcze i to? 
Niemniej 
potrzebował Haruchai i nie mógł im odmówić.
Przez chwilę zawirowała wokół niego noc. Nagle jednak poczuł dotykające jego 
piersi 
dłonie i zobaczył przed sobą Sundera. Skalennik uniósł brodę, odsłaniając otartą 
szyję, jakby 
odniesiona rana dawała mu prawo do domagania się odpowiedzi. Blask ogniska 
odbijał mu 
się w oczach niczym echa myśli dręczących jego rozdarty umysł.
– Covenant – zaczął pełnym napięcia głosem. Użył nazwiska zamiast tytułu „ur-
lord”, 
jakby chciał się przebić przez cześć, moc i władzę rozkazu do ukrytego za nimi 
człowieka. – 
Odbyłem za ciebie długą podróż i powędruję jeszcze dalej. Dręczy mnie jednak 
pewna 
obawa. Eh-brand przewiduje słońce plag, po zaledwie dwóch dniach deszczu. 
Oswobadzając 
nas, osłabiłeś Clave. A teraz Słonecznica przyśpiesza. Być może spowodowałeś 
straty tak 
wielkie, że Clave nie jest już w stanie łagodzić Słonecznicy. Być może 
ściągnąłeś na Krainę 
wielkie niebezpieczeństwo.
Covenant słyszał głęboki niepokój w głosie Sundera, lecz przez pewien czas 
brakowało 
mu hartu ducha, by odpowiedzieć. Wątpliwości skalennika sprawiały mu ból, 
osłabiały go. W 
żyłach nie miał już życia, a mięśnie nie były w stanie udźwignąć ciężaru ciała. 
Nawet ciepło 
zatkniętego za pas krilla roztopiło się w ogólnym odrętwieniu. Sunder był jednak 
jego 
przyjacielem. Poświęcił już dla niego zbyt wiele. Poszukał w ogólnej słabości 
jakiejś 
odpowiedzi i udzielił pierwszej, jaka przyszła mu namyśl.
– Na-mhoram jest furią. Jak Marid.
To jednak nie usatysfakcjonowało Sundera.
– Tak mówiła Linden Avery. Niemniej Clave łagodzi Słonecznicę, chroniąc w ten 
sposób 
Krainę, a teraz jego wpływ uległ osłabieniu.
– Nie. – Gdzieś w swym wnętrzu Covenant odnalazł ulotną chwilę siły. – Clave nie 
łagodzi Słonecznicy. Używa jej na szkodę Krainy. Karmi ją krwią. Od stuleci 
służy lordowi 
Foulowi.
Sunder wytrzeszczył oczy. Na jego twarzy pojawił się wyraz bolesnego 
niedowierzania. 
Oświadczenie Covenanta niszczyło wszystko, w co dotąd wierzył.
– Covenant. – Trwoga raniła jego głos. Dłońmi wykonywał błagalne gesty. – Jak to 
możliwe? To zbyt wiele. Skąd mogę wiedzieć, że to prawda?
– Stąd, że ja ci to mówię. – Chwila minęła, pozostawiając Covenanta w bliskim 
śmierci 
zmęczeniu. – Zapłaciłem za wieszczbę własną krwią. Ponadto byłem już tu kiedyś. 
Cztery 
tysiące lat temu. Gdy Kraina była zdrowa. Wszystko, czego uczy was Clave, to 
tylko wymysł, 
mający usprawiedliwić cały ten rozlew krwi.
W głębi jaźni czuł, co robi, i sprzeciwił się temu. Utożsamił siebie z prawdą, 
wziął za nią 
odpowiedzialność. Z pewnością żaden człowiek nie potrafił dotrzymać podobnej 
obietnicy. 
Hile Troy próbował – i w rezultacie musiał oddać duszę Panu Puszczy z 
Szubienicznej Głębi.
– W takim razie... – Sunder starał się zrozumieć słowa Covenanta. Na myśl o ich 
znaczeniu na jego twarzy pojawił się wyraz grozy, która przeszła we wściekłość. 
– W takim 
razie dlaczego nie walczysz? Nie zniszczysz Clave i nie położysz kresu temu złu? 
Jeśli jest aż 
takim koszmarem?
Covenant uwiesił się na Brinnie.
– Jestem za słaby. – Niemal nie słyszał własnych słów. – I już zabiłem... – Jego 
twarz 
wykrzywił spazm rozpaczy. Dwudziestu jeden ludzi! – Poprzysiągłem, że nigdy 
więcej nie 
będę zabijał. – Ze względu na Sundera podjął jeszcze jedną próbę ubrania w słowa 
tego, w co 
wierzył. – Nie chcę z nimi walczyć, dopóki nie przestanę ich nienawidzić.
Skalennik skinął powoli głową. Trzaski ogniska przerodziły się w uszach 
Covenanta w 
ryk. Na chwilę ogarnęły go zawroty głowy. Wydawało mu się, że Sunder jest 
Nassikiem. 
Nassikiem z młodymi, wolnymi od szaleństwa oczyma. Skalennik również był zdolny 
do 
dokonań mogących nauczyć Covenanta skromności.
Poczuł wokół siebie ożywienie. Ludzie przygotowywali się do wyruszenia w drogę. 
Pozdrawiali go, lecz był zbyt odrętwiały, by im odpowiedzieć. Odprowadzani przez 
prawie 
dwudziestu Haruchai, opuścili podgórze. Nie patrzył, jak odchodzą. Zatrzymał się 
na granicy 
nieświadomości, walcząc o życie.
Przez pewien czas unosił się bezwładnie, niesiony blaskiem ogniska. Wtem jednak 
poczuł, że Brinn obejmuje go, obraca, potrząsa nim delikatnie i stawia na nogi. 
Rozchylił z 
wysiłkiem powieki, które piekły go ze zmęczenia, i zobaczył Memlę.
Stała przed nim przygnębiona. Jej ornat zniknął, a szata gdzieniegdzie była 
przypalona. 
Posiwiałe z wiekiem włosy opadały w nieładzie na ramiona. Prawy policzek 
szpeciły 
wywołane poparzeniem pęcherze, a szczera twarz była posiniaczona. W oczach 
jednak lśnił 
gniew, a gdy zwróciła się ku Covenantowi, uniosła trzymany w rękach rukh.
Za jej plecami potupywało nerwowo pięć olbrzymich rumaków Clave.
Brinn skinął do niej głową.
– Memlo na-mhoram-in – powiedział bezbarwnym tonem. – Ur-lord czekał na ciebie.
Pozdrowiła go nieznacznym gestem, lecz nie odrywała spojrzenia od Niedowiarka. W 
jej 
niskim głosie brzmiał hamowany gniew.
– Nie mogę żyć w kłamstwie. Będę ci towarzyszyła.
Covenant nie wiedział, co jej odrzec. Bez słowa położył prawą dłoń na sercu, po 
czym 
uniósł ją ku Memli.
– Przyprowadziłam rumaki – ciągnęła. – Straż nie była zbyt silna, ale i tak 
miałam trochę 
kłopotów. Na-mhoram-cro było tak wielu, że udało mi się wyrwać tylko pięć sztuk. 
– 
Zwierzęta były obładowane zapasami. – Nazywają się Łoskot, Brzęk, Szczęk, Kłopot 
i 
Trzask.
Covenant skinął głową, która zaczęła się kołysać słabo w przód i w tył, jakby 
mięśnie 
jego szyi poraził bezwład.
Wpatrzyła mu się w oczy.
– Ale jedno muszę powiedzieć jasno. Przy użyciu mojego rukha mogę władać 
Słonecznicowym Ogniem, by pomóc wam w podróży. Clave nie zdoła temu zapobiec. Ja 
jednak z kolei nie potrafię nic poradzić na to, że za pośrednictwem tego 
narzędzia dowiedzą 
się, gdzie jestem i co robię. Półręki. – W jej głosie zabrzmiał błagalny ton. – 
Nie chcę wyrzec 
się jedynego źródła mocy, jakie posiadam.
Podobna szczerość i odwaga wymagały odpowiedzi.
– Zatrzymaj go. Podejmę to ryzyko – powiedział z wysiłkiem, od którego 
zawirowało mu 
przed oczyma i zakręciło się w głowie.
Jej twarz złagodniała na chwilę po jego słowach.
– Kiedy się spotkaliśmy – rzekła – twoja nieufność była uzasadniona, choć 
wówczas o 
tym nie wiedziałam. Zaufanie jest jednak lepsze. – Wtem zesztywniała ponownie. – 
Musimy 
uciekać. Gibbon zebrał Clave wokół Słonecznicowego Ognia. Gdy my tracimy tu 
czas, oni 
przygotowują grim, który na nas ześlą.
Grim! Covenant nie potrafił powstrzymać przypływu trwogi, który strącił go w 
ciemność 
niby martwy kamień.
Upadając, usłyszał dobiegający z Revelstone zimny lament, krzyk przypominający 
zawodzenie olbrzymiej twierdzy, obiecujący utratę i krew. A może pochodził on z 
wnętrza 
jego jaźni.
21. Atak
Nocą, w pewnej chwili, zbliżył się do granicy przytomności. Kołysał się na 
grzbiecie 
rumaka. Od tyłu obejmowały go czyjeś ręce, które łączyły się na jego sercu. 
Podtrzymywały 
go niby kamienne obręcze. Był to któryś z Haruchai.
– Czyż nie jesteś uzdrowicielką? Musisz mu pomóc – usłyszał czyjś napięty głos.
– Nie.
Odpowiedź Linden była cicha, słaba i nieubłagana. Wyrwała jęk z głębi gardła 
Covenanta.
Błyski ognia rukha drażniły mu oczy. Kiedy zacisnął powieki, ponownie pogrążył 
się w 
nieświadomości.
Gdy następnym razem podniósł wzrok, zobaczył skrawki szarego świtu, widoczne 
przez 
monstrualną dżunglę. Jechali prosto na plamę jasności na niebie. Siedział na 
Łoskocie. Przed 
nim spoczywała Memla, za nim zaś Brinn. Na czele, wzdłuż utworzonej przez rukh 
linii, 
jechał rumak niosący Ceera i Hergroma. Reszta drużyny podążała za Łoskotem.
Gdy Covenant próbował się obudzić, ścieżka Memli weszła na stosunkowo czysty 
obszar, 
skryty w cieniu gaju wyniosłych rododendronów. Na-mhoram-in tam się zatrzymała.
– Nie zsiadajcie – rzuciła przez ramię do towarzyszy. – Rumaki ochronią nas 
przed 
Słonecznicą.
– A więc to prawda... – mruknął Sunder gdzieś z tyłu.
Hergrom zeskoczył jednak na ziemię i zaczął rozkładać zapasy, które podawał mu 
Ceer.
– Haruchai nie potrzebują podobnej ochrony – wyjaśnił Brinn.
Odporni? – zastanowił się mętnie Covenant. – Tak. W przeciwnym razie w jaki 
sposób 
tak wielu z nich mogłoby dotrzeć do Revelstone, unikając zniekształcenia?
Wtem pojawiło się słońce, spuszczając na roślinność blaski szkarłatu i 
cierpienia. Po raz 
kolejny eh-brand trafnie przepowiedziała Słonecznicę.
Gdy minął już pierwszy dotyk słońca, Memla rozkazała ru-makom uklęknąć. 
Usłuchały 
jej wszystkie. Drużyna zaczęła z nich zsiadać.
Covenant wzruszeniem ramion odrzucił pomoc Brinna, próbując stanąć o własnych 
siłach. Przekonał się, że potrafi tego dokonać. Był blady i słaby jak inwalida, 
lecz jego 
mięśnie mogły wreszcie podtrzymać ciężar ciała.
Zwrócił się na chwiejnych nogach ku zachodowi, by zobaczyć pośród odchodzącej 
nocy 
jakieś oznaki grimu na-mhorama.
Horyzont wydawał się czysty.
Obok, z jednego rumaka, zsiedli Sunder i Stell, z drugiego zaś Hollian i Harn. 
Cail 
pomógł Linden zejść z ostatniego. Covenant spojrzał na nią z wyrazem słabości i 
troski na 
twarzy, nie chciała jednak na niego patrzeć, zamknęła się w swej samotności, 
jakby 
niemożliwe do zniesienia upokorzenie sięgnęło aż do jej nerwów wzrokowych i 
szpiku.
Zostawił ją samą. Nie wiedział, co zrobić, i czuł się zbyt wątły, by cokolwiek 
uczynić.
Gdy Haruchai przygotowywali dla drużyny posiłek złożony z suszonego mięsa, 
chleba, 
owoców i metegliny, Memla wydobyła z jednego ze swych worków wielki skórzany 
bukłak z 
destylowaną voure, sokiem o ostrym zapachu, który ongiś Covenanta i jego 
przyjaciół bronił 
pod słońcem plag przed owadami. Ostrożnie wysmarowała koncentratem każdego z 
wędrowców, pomijając jedynie Vaina. Covenant skinął głową, gdy go nie 
uwzględniła. Być 
może ogień rukhów mógł zaszkodzić nasieniu Demondim, lecz Słonecznica z 
pewnością nie.
Covenant jadł powoli i dokładnie, chcąc nasycić swe wynędzniałe ciało. Cały czas 
jednak 
czuł nadciągający z zachodu ciężar lęku. Widział During Stonedown. Wiedział, 
czego potrafi 
dokonać grim. Z wysiłkiem wydobył z siebie głos, by zapytać Memlę, jak długo 
trwa 
przywołanie podobnej burzy.
Była wyraźnie podenerwowana.
– To nie jest pewne – wymamrotała. – Trzeba uwzględnić wielkość grimu i jego 
zasięg. – 
Przeniosła wzrok na twarz Covenanta, pozostawiając na jego policzku niemal 
dotykalny ślad 
lęku. – Odbieram ich. Aż tutaj. – Zacisnęła dłonie na rukhu. – Będzie bardzo 
wielki.
Bardzo wielki – mruknął Covenant. A on był taki słaby. Objął dłońmi krill, 
usiłując 
zachować spokój.
Po krótkiej chwili drużyna dosiadła rumaków. Memla zaczerpnęła moc ze 
Słonecznicowego Ognia, by utorować drogę dla potężnych bestii. Po raz kolejny 
Hergrom i 
Ceer – na Kłopocie, powiedziała Memla, imiona jej wierzchowców wydawały się dla 
niej 
ważne, jakby kochała je na swój sposób – pojechali przodem. Za nimi zmierzali 
Covenant, 
Brinn i ona na Łoskocie, Cail i Linden na Trzasku, Sunder i Stell na Brzęku oraz 
Harn i 
Hollian na Szczęku. Vain zamykał kolumnę, zupełnie jakby rumaki ciągnęły go za 
sobą bez 
udziału jego woli.
W ciągu dnia Covenant wielokrotnie zapadał w drzemkę. Stracił zbyt wiele krwi i 
nie był 
w stanie na dłużej zachować przytomności. Gdy tylko drużyna zatrzymywała się, by 
najeść 
się, napić i wypocząć, pochłaniał całe podane mu jadło, starając się odzyskać 
choć trochę sił. 
Niemniej pomiędzy postojami kołyszący krok Łoskota usypiał jego świadomość, tak 
że unosił 
się na falach snu, strachu i owadów, nigdzie nie mogąc zarzucić kotwicy.
W chwilach przytomności wyczuwał sztywność pleców Memli świadczącą o tym, że 
kobieta pragnie uciekać bez chwili wytchnienia, nigdzie się nie zatrzymując. Ona 
również 
doskonale wiedziała, czego może dokonać grim. Pod wieczór zabrakło jej sił. 
Zatrzymała 
drużynę na noc w cieniu olbrzymiego gildenu.
W pierwszej chwili, gdy rozpaliła ogień, w powietrzu roiło się od 
najrozmaitszych 
latających owadów, a po gałęziach i liściach drzewa łaziło mnóstwo pełzających i 
wwiercających się w drewno stworzonek. Drużynę chroniła jednak voure. Stopniowo, 
gdy 
dżunglę nasączał zmierzch, łagodzący efekty Słonecznicy, insekty zaczęły znikać. 
Ich 
nieznośne piski umilkły, a same owady pochłonął sen lub okres wylęgania. Memla 
usadziła 
swe zmęczone ciało przy ognisku, kazała odejść rumakom i pozwoliła Haruchai 
zająć się 
resztą grupy.
Sunder i Hollian sprawiali wrażenie wyczerpanych, jakby nie spali całymi dniami, 
byli 
jednak silni i nie naruszyli jeszcze zapasu swej wytrzymałości. Choć wiedzieli, 
co to grim, 
przynajmniej ze słyszenia, ulga wywołana ucieczką z Revelstone wzięła w nich 
górę nad 
lękiem. Stali i spacerowali razem, zupełnie jakby w czasie spędzonym w więzieniu 
połączyła 
ich intymna więź. Wydawało się, że Sunder czerpie od eh-brand spokój, łagodzący 
długotrwałe konflikty wewnętrzne. Jej młodość i wolne od udręki poczucie 
tożsamości były 
jak balsam dla skalennika, który wykrwawił własną żonę i syna, a potem 
postanowił zdradzić 
dla Covenanta swój lud. Ona z kolei szukała wsparcia i odwagi w jego 
nieustępliwej 
zaradności, pełnym determinacji zmierzaniu ku pewności. Oboje stracili bardzo 
wiele. 
Covenant czuł ulgę na myśl, że mogą dać sobie pociechę. On nie mógłby jej im 
ofiarować.
Ich wzajemna bliskość podkreślała tylko w jego oczach izolację Linden. Furia coś 
jej 
uczynił. Covenant, który miał doświadczenie w podobnych sprawach, obawiał się 
zarówno 
wiedzy o tym, co to było, jak i konsekwencji braku takiej wiedzy.
Skończywszy posiłek, poczuł, że nie jest już dłużej w stanie znosić 
nieświadomości. 
Siedział przy ognisku. Po jednej jego stronie spoczywała pogrążona w półśnie 
Memla, po 
drugiej zaś usadowili się Sunder i Hollian. Za drzewem na warcie stało czterech 
Haruchai. 
Brinn i Cail poruszali się bezgłośnie wokół gildenu, wypatrując 
niebezpieczeństw. Vain stał 
na granicy oświetlonego terenu niby kwintesencja wszystkich mrocznych tajemnic. 
Między 
wędrowcami, po drugiej stronie ogniska, siedziała skulona Linden, z rękami 
oplecionymi 
wokół kolan i oczyma wbitymi w płomienie, jakby była kimś zupełnie tu obcym.
Nie był w stanie tego znieść. Pokładał w niej tak wiele nadziei, a wiedział o 
niej bardzo 
mało. Musiał się dowiedzieć, czego tak bardzo się boi. Nie miał jednak pojęcia, 
jak ją o to 
zapytać. Zadana rana czyniła ją niedotykalną. Tak ze względu na siebie, jak i 
swych 
towarzyszy, odkaszlnął i zaczął opowieść.
Nie pominął niczego. Od Andelain i zmarłych, poprzez Woodhelven Mocokamienia, 
przemoc Vaina, rhysh Hamako, bieg przez Centralne Równiny, aż po ujawnienie 
przez 
Memlę kłamstw Clave. Następnie opisał wieszczbę, tak dokładnie, jak tylko 
potrafił. Nie był 
w stanie uspokoić dłoni. Natłok wspomnień przyprawiał go o spazmy. Szarpiąc 
brodę, 
splatając palce, zaciskając lewą dłoń na ślubnej obrączce, zrelacjonował 
przyjaciołom 
wszystko, co go spotkało.
Teraz rozumiał, dlaczego furia był gotów pokazać mu prawdziwą historię Krainy. 
Lord 
Foul chciał, by zdał sobie sprawę z okowów konsekwencji popełnionych uczynków, 
które 
wiązały go z jego winą. Pragnął, by Covenant obwiniał siebie za zniszczenie 
Laski, 
Słonecznicę i śmierć wszystkich ludzi złożonych w ofierze przez Clave. Te 
zarzuty 
podcięłyby mu nogi, sprawiły, by powodowany rozpaczą i wstrętem do siebie oddał 
mu 
pierścień. Lord Foul, który śmiał się z trędowatych „Na koniec zostanie ci tylko 
jedno 
wyjście”. W tym kontekście, jad, który był w Covenancie, miał sens. Dawał mu 
moc, nad 
którą nie potrafił zapanować. Moc zabijania ludzi. Winę. Było to proroctwo jego 
zagłady. 
Samospełniająca się przepowiednia.
To również wyjaśnił, w nadziei że Linden podniesie wzrok, spojrzy na niego, 
spróbuje 
zrozumieć. Nie zrobiła jednak tego. Rozciągnęła usta w surowym grymasie, lecz 
nie wyszła z 
izolacji. Nawet gdy opowiedział o tym, jak zasadzone przez zmarłych nasiona 
podpowiedziały mu pomysł wyprawy do Jedynego Drzewa w celu zrobienia nowej Laski 
Praw, która pozwoli mu stanąć do walki z lordem Foulem i Słonecznicą bez 
samozatracenia, 
nie zareagowała. Wreszcie Covenant umilkł. Zabrakło mu słów.
Przez pewien czas drużyna zachowywała milczenie. Nikt nie zadawał pytań. Nie 
chcieli 
zagłębiać się w ból, który przeżył. Wreszcie jednak odezwał się Sunder. Chcąc 
odpowiedzieć 
Covenantowi, zdał relację z tego, co spotkało Linden, Hollian i jego od chwili, 
gdy Covenant 
wszedł do Andelain.
Opisał Santonina i Mocokamień, przymus nałożony przez jeźdźca, a także to, jak 
oboje z 
Hollian starali się przekonać Gibbona, że Covenant zaginął lub stracił życie. O 
tym, co 
wydarzyło się później, nie miał wiele do powiedzenia. Wtrącono go do celi, gdzie 
miał mało 
żywności i wody, a jeszcze mniej nadziei. Hollian spotkał taki sam los. Oboje 
słyszeli jeszcze 
hałas towarzyszący pierwszemu wtargnięciu Covenanta do lochu, a potem już nic.
Niedowiarek pomyślał, że teraz Linden z pewnością się odezwie, zapozna ich ze 
swoją 
częścią opowieści. Nie zrobiła tego. Skryła twarz w kolanach i siedziała 
skulona, jakby 
broniła się przed wspomnieniem pełnym biczów.
– Linden. – Jak mógł ją zostawić samą? Potrzebna mu była prawda. – Teraz wiesz, 
jak 
musiał się czuć Kevin.
Kevin Niszczyciel Krainy, ostatni z linii Bereka. Linden powiedziała: „Nie 
wierzę w zło”. 
Kevin również nie chciał w nie wierzyć. Mimo woli zdradził Krainę, albowiem nie 
zrozumiał 
na czas prawdziwej natury lorda Foula i w związku z tym otworzył mu drogę do 
zwycięstwa. 
Tak oto popadł w rozpacz. Ze względu na to, co uczynił, rzucił wyzwanie 
Wzgardliwemu, 
zaprosił go do rytuału profanacji w nadziei, że pustosząc Krainę, unicestwi 
zarazem jej 
wroga. Tu również spotkało go niepowodzenie. Udało mu się obrócić w pustkowie 
Krainę, 
którą kochał, i stracić Laskę Praw, ale lord Foul przetrwał.
Covenant opowiedział jej o tym wszystkim.
– Czy nie rozumiesz? – zapytał, błagając, by go usłyszała. – Rozpacz nie jest 
żadnym 
rozwiązaniem. Karmi tylko lorda Foula. Cokolwiek cię spotkało, to wcale nie musi 
oznaczać, 
że tak pozostanie.
Linden, wysłuchaj mnie!
Nie chciała jednak słuchać, niczym nie zdradziła, że jest w stanie go usłyszeć. 
Gdyby nie 
widział w jej oczach cieni niedoli, mógłby pomyśleć, że z powrotem zapadła w 
śpiączkę, 
którą narzucił jej Gibbon.
Sunder spoglądał na nich spode łba, jakby nie potrafił dokonać wyboru między 
współczuciem dla Linden a zrozumieniem dla Niedowiarka. W ciemnych oczach 
Hollian 
lśniły łzy. Brinn i Cail stali na straży, jakby stanowili wzór dla 
niewzruszoności Vaina. Nikt 
nie pośpieszył Covenantowi z pomocą.
Spróbował innej metody.
– Spójrz na Vaina. – Linden! – Powiedz mi, co widzisz.
Nie zareagowała.
– Nie wiem, czy mogę mu zaufać. Brak mi twojego wzroku. Chcę, żebyś mi 
powiedziała, 
czym on jest.
Nie poruszyła się. Napięła tylko mięśnie barków, jakby jej jaźń wypełniał 
wewnętrzny 
krzyk.
– Ten starzec. – Jego głos dławiły desperacja i strach. – Na Haven Farm. 
Uratowałaś mu 
życie. Powiedział ci: „Bądź wierna”.
Wzdrygnęła się. Podniosła gwałtownie głowę i spojrzała na niego oczyma tak 
pełnymi 
cierpienia, jakby wyżłobiono je w zaciśniętym bólu jej duszy. Wtem zerwała się z 
miejsca, 
rozpalona jak magma goryczy.
– Słuchaj! – krzyknęła. – Ciągle gadasz o profanacji. To twoja robota. Dlaczego 
musiałeś 
sprzedać się za Joan? Dlaczego musiałeś nas w to wpakować? Może powiesz, że to 
nie 
profanacja?
– Linden. – Poderwał się pod wpływem jej pasji, ale nie mógł do niej dotrzeć. 
Ognisko 
dzieliło ich od siebie, jakby zapaliła je własnym gniewem.
– Pewnie, że tak powiesz. Nic nie widzisz. Nic nie wiesz. – Przesunęła nad 
piersiami 
wykrzywione na kształt szponów dłonie, jakby chciała rozszarpać własne ciało. – 
Myślisz, że 
to coś pomoże, jeśli wyruszysz z jakąś zwariowaną misją. Zrobisz nową Laskę 
Praw. – 
Przepełniała ją gwałtowna gorycz. – Nie liczysz się i nawet o tym nie wiesz!
Powtórzył jej imię. Sunder i Hollian podnieśli się nagle. Memla trzymała rukh w 
gotowości, a Cail stał napięty w pobliżu, jak gdyby zarówno kobieta, jak i 
Haruchai 
wyczuwali gromadzącą się w powietrzu przemoc.
– Co on ci zrobił?
Co ten sukinsyn ci zrobił?
– Powiedział, że się nie liczysz! – Nagle trysnęła z niej fontanna słów. Ciskała 
nimi w 
Covenanta, jakby to on był przyczyną jej cierpienia. – Obchodzi ich tylko twój 
pierścień. 
Reszta to ja. Powiedział: „Specjalnie wybrano cię do tej profanacji. Jesteś 
wykuwana, tak jak 
wykuwa się żelazo, po to, byś doprowadziła do zniszczenia Ziemi”. – Jej głos 
nabrał 
mroczniejszego tonu niczym krew krzepnąca wokół wspomnienia. – Dlatego że widzę. 
W ten 
sposób zmuszą mnie do spełnienia swej woli. Będą mnie torturować tym, co widzę, 
czuję i 
słyszę. Każesz mi robić dokładnie to, czego chcą!
Jej wybuch nagle się zakończył. Zakryła twarz dłońmi, starając się zasłonić 
oczy. Jej ciało 
zesztywniało, jakby nadciągały konwulsje. Spomiędzy zębów wyrwał się jęk: Potem 
rozluźniła się całkowicie.
– Dotknął mnie – wyszeptała zrozpaczona.
Dotknął?
– Covenant. – Opuściła dłonie, pozwalając, by zobaczył pełnię bólu 
wykrzywiającego jej 
twarz. – Musisz mnie stąd odesłać. Tam, gdzie jest moje miejsce. Gdzie moje 
życie coś 
znaczy. Zanim mnie zmuszą, bym cię zabiła.
– Wiem – rzekł, ponieważ musiał jej coś odpowiedzieć. – To kolejny powód, dla 
którego 
chcę odnaleźć Jedyne Drzewo. – W głębi duszy czuł się jednak okaleczony. „Nie 
liczysz się”. 
Pokładał tak wiele nadziei w Linden, licząc na to, że jest ona wolna od 
manipulacji lorda 
Foula. Teraz owa nadzieja legła w gruzach. – Lordowie użyli Laski, by mnie tu 
wezwać. – 
Jednym ruchem odarto go z wszystkiego. – Poza Laską nie znam niczego, co mogłoby 
nas 
odesłać.
Pozostał mu jedynie krill i nie opuszczające go od dawna nieprzejednanie.
„Specjalnie wybrano...” Piekło i szatani! Miał ochotę ukryć twarz w dłoniach. 
Mógłby się 
rozpłakać jak dziecko. Linden jednak uczepiła się go rozpaczliwym spojrzeniem, 
starając się 
w niego uwierzyć. Sunder i Hollian padli sobie w objęcia, gnani strachem, 
którego nie 
potrafili nazwać. Na szczerej fizjonomii Memli pojawił się wyraz współczucia, 
jakby kobieta 
wiedziała, co to znaczy lekceważenie. Tylko Haruchai wyglądali na 
nieporuszonych. 
Haruchai i Vain.
– A twój pierścień? – zapytała Linden. Spojrzał jej prosto w twarz.
– Nie potrafię nad nim zapanować.
Na twarzy Memli pojawił się nagle wyraz zaskoczenia, jakby Covenant zdradził 
jakąś 
przerażającą prawdę.
Zignorował ją. Jego serce wściekle szukało żałoby, zupełnie jakby powinien łzami 
spłacić 
dług wobec własnej śmiertelności i nie potrafił tego uczynić. Wyciągnął ręce i 
na oczach 
wszystkich towarzyszy zaczął sobie robić WKS.
„Ach, wciąż się upierasz”.
Tak. Na Boga. Upieram.
Z charakterystyczną dla Haruchai neutralną troskliwością, Brinn podał 
Covenantowi 
bukłak metegliny. Niedowiarek zasłonił się nim przed towarzyszami, by nie 
widzieli jego 
twarzy, po czym opróżnił bukłak. Następnie oddalił się w mrok po drugiej stronie 
gildenu, 
używając nocy jako schronienia. Po pewnym czasie położył się pośród wszystkiego, 
co 
utracił, i zamknął oczy.
Brinn obudził go o świcie i kazał mu się podnieść, by mógł spotkać świt drugiego 
dnia 
słońca plag. Reszta drużyny już się przebudziła. Sunder i Hollian stanęli razem 
z Memlą na 
odłamkach skały. Haruchai przygotowywali śniadanie, Linden zaś wpatrywała się w 
nadchodzący krwawy blask. Nieprzenikniona twarz stanowiła dla niej osłonę przed 
ujawnieniem jakichkolwiek uczuć. Gdy jednak zauważyła Covenanta, pozdrowiła go z 
posępnym błyskiem w oczach. Po problemach wczorajszego wieczoru podziałało to na 
niego 
jak uśmiech.
Poczuł się silniejszy. Razem z siłami powrócił jednak strach. Grim na-mhorama...
Memla wyglądała tak, jakby przez całą noc ani na chwilę nie zapomniała o owym 
niebezpieczeństwie. Jej postarzałą twarz pokrył lęk, a dłonie drżały, zaciśnięte 
na rukhu.
– Nadal go szykuje i wciąż nie jest zadowolony – wyszeptała w odpowiedzi na 
spojrzenie 
Covenanta. – To będzie grim, który wyrwie nam dusze z ciał.
Przeniosła na chwilę spojrzenie na jego twarz, jakby potrzebowała otuchy. Po 
chwili 
jednak oderwała od niego wzrok i zaczęła pokrzykiwać na pozostałych, nakazując 
im się 
śpieszyć.
Wkrótce ruszyli w drogę, zmierzając szybkim cwałem ścieżką utworzoną przez Memlę 
za 
pomocą Słonecznicowego Ognia. Jej niecierpliwość i napięty strach Covenanta 
udzieliły się 
stonedownorom i wpłynęły nawet na Linden. Drużyna jechała w milczeniu, jakby jej 
członkowie czuli grim, wiszący niby miecz nad ich głowami.
Podróż przez dżunglę pod słońcem plag źle wpływała na Covenanta, nasilając 
poczucie 
zagrożenia katastrofą. Owady roiły się wokół niego jak wcielenia choroby. Każda 
gałąź i 
krzak wypełniona była insektami. Niektóre z drzew oblazły tak wielkie chmary 
termitów, że 
sprawiały one wrażenie trędowatych. Smród zgnilizny stał się nieznośny. 
Niedowiarka ściskał 
ból brzucha. Niemalże oczekiwał, że roślinność wokół zacznie pękać, eksplodując 
ropą.
Czas wlókł się niemiłosiernie. Mięśnie Covenanta ponownie ogarnęła słabość. Gdy 
zachód słońca przyniósł w końcu ulgę drużynie, Niedowiarek czuł w szyi i barkach 
pulsujący 
ból od ciągłego oglądania się za siebie w poszukiwaniu oznak grimu. Przeszywały 
go 
sięgające szpiku kości dreszcze. Gdy Memla wybrała miejsce na obóz w cieniu 
megalitycznego gaju eukaliptusów, zeskoczył z rumaka w nadziei, że ukoi go dotyk 
granitowego podłoża. Dłonie i stopy miał jednak zupełnie odrętwiałe i nic nie 
poczuł.
Jego towarzysze zsiadali z rumaków. Linden niemal natychmiast podbiegła do 
Hollian. 
Skóra jej twarzy była blada i napięta. Kobieta celowo zwróciła się do eh-brand, 
miała jednak 
trudności z doborem słów.
– Owady – wyszeptała. – Smród. To jest gorsze. Gorsze niż wszystkie inne słońca. 
Nie 
potrafię się od tego odgrodzić. – Wpatrywała się w swe splecione dłonie, jakby 
tylko ich 
uścisk chronił ją przed rozpadnięciem się na kawałki. – Nie mogę... Co nas czeka 
jutro?
Sunder podszedł do Hollian. Gdy Linden umilkła, skinął głową z ponurą miną.
– Po raz pierwszy w życiu słońce plag przyniosło mi tak mało cierpień – rzekł 
twardo. – 
Nie wiedziałem, że członkowie Clave podróżują całkowicie osłonięci przed tym, co 
budzi 
strach i wstręt mieszkańców Krainy. A teraz ur-lord Thomas Covenant mówi, że 
zapłatą za tę 
odporność jest wzmocnienie, nie osłabienie Słonecznicy. – Jego głos wpadał w 
coraz 
mroczniejszy ton, jakby wspominał wszystkich ludzi, których wykrwawił. – Nie 
wątpię w 
jego słowa. Ja jednak również chcę wiedzieć, jakie słońce ujrzymy jutro.
Memla wzruszeniem ramion dała do zrozumienia, że podobna przepowiednia nie 
złagodzi 
jej lęku. Covenant jednak podszedł do Linden i Sundera. Poczuł nagły atak 
mdłości na myśl, 
że wieszczba mogła być kłamstwem, przygotowanym przez Gibbona-furię, by 
wprowadzić go 
w błąd. Jeśli po dwóch dniach deszczu nastąpią tylko dwa dni plag... Wziął się w 
garść, 
czekając na odpowiedź Hollian.
Zgodziła się bez oporu. Jej swobodny uśmiech przypomniał mu, że nie jest podobna 
do 
Sundera. Dzięki lianar i swym umiejętnościom zawsze potrafiła dotknąć 
Słonecznicy z 
korzyścią dla innych. Nigdy nie musiała zabijać ludzi, by zdobyć krew. Dlatego 
nie brzydziła 
się swych zdolności, tak jak skalennik.
Cofnęła się trochę, żeby zrobić sobie miejsce, po czym wydobyła sztylecik i 
różdżkę. 
Usiadła na pokrywających ziemię liściach i skupiła się. Covenant, Linden i 
Sunder patrzyli z 
uwagą, jak kładzie lianar na kolanach, ujmuje nożyk w lewą dłoń i dotyka jego 
czubkiem 
wewnętrznej strony prawej ręki. Spomiędzy jej warg wydobyły się szemrzące słowa 
zaklęcia, 
które spowiły drużynę niczym liturgia ku czci czegoś śmiercionośnego. Nawet 
Haruchai 
porzucili swe zadania i zamarli w bezruchu. Covenant skrzywił się na myśl o tym, 
że Hollian 
zaraz się skaleczy, lecz dawno już minęły czasy, kiedy sprzeciwiłby się czemuś 
takiemu.
Powolnym ruchem nacięła własną dłoń. Gdy z rany popłynęła krew, kobieta 
zacisnęła 
dłonią lianar. Wokół nich zmierzch przeszedł już w noc, która ukryła Hollian 
przed wzrokiem 
pozostałych. Nawet mało spostrzegawcze zmysły Covenanta wyczuwały moc, która 
gęstniała 
wokół niej niby pyłki ognia, skupiające się, by utworzyć płomień. Przez 
zapierającą dech w 
piersiach chwilę powietrze znieruchomiało. Potem ton pieśni stał się ostrzejszy 
i różdżka 
Hollian zapłonęła światłem.
Czerwone płomyki rozkwitły niczym słonecznicowe orchidee. Biły w górę i pełzały 
po 
przedramieniu kobiety w dół, ku ziemi. Hollian otoczyły karmazynowe witki, jakby 
porastały 
ją pnącza. Wydawały się jasne, lecz nie dostarczały światła. Noc pozostała 
ciemna.
Covenant rozumiał intuicyjnie jej ogień. Za pomocą pieśni, krwi i lianar sięgała 
ku 
jutrzejszemu słońcu i płomienie przybierały jego kolor. Ogień miał barwę 
identyczną jak 
aureola słońca plag.
Trzecie słońce plag. Odetchnął cicho z ulgą. Przynajmniej pod tym względem nie 
miał 
powodu wątpić w prawdziwość wieszczby.
Nim jednak eh-brand zmniejszyła koncentrację i zakończyła przepowiednię, w ogniu 
zaszła gwałtowna zmiana.
Z drewna wystrzeliła smuga czerni tak absolutnej, jak skóra Vaina. Przeszyła 
płomienie 
hebanem. Początkowo była jedynie wstęgą przecinającą karmazyn. Rosła jednak, 
rozprzestrzeniała się, aż wreszcie zdominowała ogień, przesłoniła go.
Zgasiła.
Wędrowców natychmiast otoczyła noc, która oddzieliła ich od siebie. Zmysły 
Covenanta 
postrzegały jedynie unoszącą się w powietrzu delikatną woń dymu, jakby różdżce 
Hollian 
groziło strawienie przez ogień.
Zaklął ochryple pod nosem. Wymachiwał rękami, aż wreszcie dotknął jedną z nich 
Brinna, a drugą Linden. Potem usłyszał szelest depczących listowie stóp i krzyk 
Sundera:
– Hollian!
– Atak! – zawołała po chwili równie przerażona Memla. Z jej rukha buchnął ogień, 
który 
trzasnął między drzewami jak bicz, rozświetlając noc krwawym blaskiem. – 
Nadchodzi!
Covenant zobaczył Ceera, który stał za kobietą, jakby chciał ją chronić przed 
napaścią. 
Pozostali Haruchai ustawili się w obronny krąg wokół drużyny.
– Gibbonie! – zawyła Memla. – To koszmar! – Jej ogień przeszył powietrze, jakby 
chciała uderzyć na Revelstone z odległości prawie stu dwudziestu mil. – Na 
wszystkie 
Siedem Piekieł!
Covenant zareagował instynktownie. Wpadł w zasięg ognia Memli i złapał ją za 
przedramiona, by nie trafiła go wiązką.
– Memlo! – krzyknął jej prosto w twarz. – Memlo! Ile czasu nam zostało?
Dotarł do niej swym uściskiem lub swym pytaniem. Skupiła na nim wzrok. Drżąc 
konwulsyjnie, zgasiła ogień. Drużynę ogarnęła ciemność. Gdy Memla się odezwała, 
jej 
dobiegający z mroku głos brzmiał jak łopot skrzydeł kondora.
– Jest jeszcze czas. Grim nie może w jednej chwili pokonać tak wielu mil. 
Możliwe, że 
została nam cała doba. Ale to grim na-mhorama i przygotowywano go dwa dni. 
Mógłby 
zburzyć nawet Revelstone.
Zaczerpnęła z drżeniem tchu.
– Ur-lordzie, nie zdołamy umknąć przed tym grimem. Podąży za moim rukhem i 
rozszarpie nas na strzępy. – Głos uwiązł jej w gardle. – Myślałam, że pierwotna 
magia da nam 
nadzieję. Ale jeśli nad nią nie panujesz...
Za plecami Covenanta rozpalił się mały ogienek, który zaraz objął drewno. To 
Sunder 
rozpalił wiązkę chrustu. Uniósł ją jak pochodnię, wydobywając drużynę z 
ciemności.
Hollian dyszała przez zęby, starając się stłumić krzyk. Pogwałcenie przepowiedni 
sprawiło jej głęboki ból.
– To prawda – przyznał, zgrzytając zębami, Covenant. – Nie panuję. – Objął 
dłońmi 
nadgarstki Memli, starając się powstrzymać ją przed histerią. – Trzymaj się. 
Pomyśl. Musimy 
jakoś temu zaradzić. – Patrzył jej w oczy. – Czy możesz zostawić rukh?
– Covenant! – zawyła, zdjęta natychmiastową trwogą. – To moje ja! Bez niego nie 
będę 
dla ciebie nic warta. – Wzmocnił uścisk. Spuściła wzrok. Jej głos przeszedł w 
suchy jęk. – 
Bez rukha nie potrafię tworzyć ścieżki między drzewami. Ani rozkazywać rumakom. 
Wychowano je w posłuszeństwie dla jego mocy. Jeśli go zostawię, utracę na nie 
wpływ. 
Pouciekają. Może nawet zwrócą się przeciw nam. – Jej lico zdawało się rozpadać w 
migotliwym blasku pochodni. – Ja jestem winna tej katastrofie – wydyszała. – W 
swym 
szaleństwie i nieświadomości zwabiłam cię do Revelstone.
– Niech to piekło! – wychrypiał Covenant, na wpół do siebie. Miał wrażenie, że 
znalazł 
się w pułapce, i nie chciał, by Memla obciążała winą siebie. Sam prosił ją o 
pomoc. 
Zapanował nad trwogą. – W porządku – wydyszał. – Przywołaj rumaki. Spróbujemy go 
prześcignąć.
Wytrzeszczyła oczy.
– To grim! Nie można przed nim uciec.
– Niech to licho, to tylko jeden furia! – Strach wzbudził w nim wściekłość. – Im 
dalej 
będzie musiał go wysłać, tym słabszy się stanie. Spróbujmy!
Przez krótką chwilę Memla jeszcze się wahała. Potem jednak mięśnie jej twarzy 
napięły 
się, a w oczach pojawił się wyraz zdecydowania lub może rozpaczy.
– Tak, ur-lordzie – wyrzekła. – To go trochę osłabi. Podejmijmy tę próbę.
Gdy wypuścił ją z objęć, zaczęła krzykiem wzywać rumaki.
Wynurzyły się z nocy niczym olbrzymie bryły ciemności. Haruchai wrzucili na ich 
szerokie grzbiety worki z zapasami i wiązki chrustu. Covenant odwrócił się ku 
swym 
towarzyszom.
Sunder i Hollian stali za Linden, która przykucnęła wśród liści, kryjąc twarz w 
dłoniach. 
Stonedownorzy starali się przekazać jej coś urywanymi gestami, ale nie potrafili 
do niej 
dotrzeć.
– Nie mogę... – wydusiła z siebie zdławionym głosem.
– Ruszaj się! – wybuchnął Covenant.
Wzdrygnęła się. Wyprostowała. Sunder i Hollian zerwali się nagle, jak obudzeni z 
transu. 
Cail podniósł gwałtownie Linden z ziemi i posadził delikatnie na Trzasku. 
Covenant również 
wlazł na rumaka i usiadł za plecami Memli. Pośród chaosu zobaczył, że Sunder i 
Hollian też 
dosiadają wierzchowców, Haruchai zajmują pozycje, rukh zaś skwierczy, a potem 
wybucha 
płomieniem, jak przeszywająca mrok blizna.
Rumaki natychmiast runęły naprzód ścieżką utworzoną przez Memlę.
Po obu stronach rukha noc kłębiła się niby chmury burzowe. Plecy kobiety 
zasłaniały 
Covenantowi widok. Bał się, że Łoskot w każdej chwili może się przewrócić na 
pochyłościach ścieżki, rozbić o głazy czy wpaść w czające się gdzieś wąwozy lub 
parowy. 
Najbardziej jednak obawiał się pierścienia, mocy, której miał zażądać od niego 
grim.
Memla nie dopuściła do żadnego wypadku. Stworzona przez nią linia w 
nieoczekiwanych 
momentach omijała pojawiające się nagle przeszkody, lecz mimo to kobieta swym 
ogniem i 
siłą woli umożliwiała drużynie szybką, bezpieczną podróż. Walczyła o uratowanie 
własnego 
życia, życia Covenanta i nadziei Krainy. Wiodła rumaki przez spustoszoną dżunglę 
z 
prędkością wystrzelonych z kuszy bełtów.
Pędzili, gdy wzeszedł księżyc – pędzili, gdy stał nad ich głowami – pędzili i 
wciąż 
pędzili, kiedy zaszedł. Rumaki były stworzeniami Słonecznicy i nie znały 
zmęczenia. 
Wkrótce po nadejściu świtu Memla kazała im się zatrzymać. Gdy Covenant zsiadł z 
wierzchowca, nogi mu drżały. Linden ruszała się tak, jakby całe jej ciało obito 
maczugami. 
Nawet Sunder i Hollian dotarli już do granic swej wytrzymałości. Twarz Memli 
zastygła 
nagle w wyrazie przerażenia. Trzymała rukh tak, jakby chciała dostroić własną 
duszę do 
żelaza.
Pozwoliła drużynie tylko na krótki odpoczynek, wystarczający, by zjeść 
śniadanie. Nawet 
ten czas okazał się jednak zbyt długi. W pewnej chwili Stell wskazał nagle na 
wschód. Niema 
gwałtowność jego gestu sprawiła, że wszyscy skierowali wzrok ku słońcu.
Stało już nad horyzontem. Jego chora, czerwona aureola płonęła niczym zapowiedź 
niemocy. Owa korona nie była już jednak nieskazitelna. Na jej górnej krawędzi 
widniał ostro 
zarysowany, czarny ubytek.
Miał on kształt klina, jak formacja atakujących ur-podłych. Ustawiony był tak, 
jakby 
wbijano go w słońce od strony Revelstone.
Jęk Linden wyraził więcej niż wszelkie krzyki.
Z przekleństwem na ustach Memla kazała towarzyszom dosiąść rumaków. W parę chwil 
wszyscy znaleźli się na grzbietach wierzchowców, które rzuciły się do ucieczki 
przed czarną 
złośliwością.
Nie mogło im się udać. Choć ścieżka Memli była wyraźna i pewna – choć rumaki 
pędziły 
co sił w długich nogach – czerń narastała szybko. Przed południem pożarła już 
połowę 
welonu słońca.
Nacisk na plecy Covenanta wzmagał się. Jego myśli nabrały rytmu kroków Łoskota: 
Nie 
wolno mi... Nie wolno... Nadeszły wizje zabijania pochodzące sprzed dziesięciu 
lat albo 
sprzed czterech tysiącleci. Podczas bitwy pod Niebotycznym Woodhelven zabijał 
jaskiniowe 
upiory. A później wbił nóż w serce człowieka, który zamordował Lenę. Nie 
potrafił 
wyobrazić sobie mocy inaczej niż jako zabijanie.
Nie panował nad pierścieniem.
Nagle wypadli z gęstej dżungli, wyjeżdżając na sawannę. Teren pokrywała tu 
jedynie 
gruba trawa – dwukrotnie wyższa od rumaków – która rosła na północ, południe i 
wschód od 
nich, oraz izolowane skalne kopce, wznoszące się niby ogromne mogiły w wielkich 
odległościach od siebie. Gdy drużyna zjeżdżała z ostatniego stoku na sawannę, 
Covenant 
ujrzał przelotnie szeroką panoramę. Otworzyło się przed nim niebo. Nie potrafił 
zrozumieć, w 
jaki sposób pod takim słońcem może być podobnie czyste. Potem ścieżka Memli 
zagłębiła się 
w trawie.
Drużyna pokonała jeszcze trzy mile, nim dał się słyszeć przebijający się przez 
łoskot 
kopyt krzyk Hollian:
– Nadchodzi!
Covenant obejrzał się za siebie.
Z zachodu zbliżało się czoło burzy, odgraniczone równie ostro, jak rana na 
słońcu. 
Wznosiło się nad nimi niczym kipiąca pięść i nadciągało z taką szybkością, że 
Covenantowi 
wydawało się, iż rumaki stoją w miejscu.
– Uciekajmy! – wydyszał do siedzącej przed nim Memli.
Jakby chciała mu się sprzeciwić, zatrzymała gwałtownie Łoskota. Rumak pośliznął 
się, 
omal nie przewrócił. Mało brakowało, by Covenant zleciał z jego grzbietu. 
Pozostałe bestie 
zboczyły ze ścieżki, przebijając się gwałtownie przez trawę.
– Niebo i Ziemia! – warknął Sunder. Panując nad wszystkimi rumakami, Memla 
nakazała 
im kręcić się, tupiąc, wokół siebie, aż wreszcie wydeptały w trawie wielki krąg.
Gdy zmiażdżyły już roślinność na wschód od nich, Covenant zobaczył, dlaczego się 
zatrzymali.
Ich trasę przecinała maszerująca wściekle kolumna jakichś istot.
Przez chwilę myślał, że to jaskiniowe upiory – biegnące na czworakach w zwartej 
grupie 
szerokości sześćdziesięciu stóp, napływające bok przy boku z południa 
strumieniem, który nie 
miał początku ani końca. Miały krępą budowę, chude kończyny i tępo zakończone 
głowy, 
charakterystyczne dla tych istot. Jeśli jednak rzeczywiście były to jaskiniowe 
upiory, ohydnie 
zniekształciła je Słonecznica. Ich plecy i kończyny pokrywały chitynowe płyty, 
palce u rąk i 
nóg przerodziły się w szpony, a rozszczepione podbródki tworzyły rogate szczęki 
przypominające żuwaczki. Nie miały oczu ani nawet twarzy. Ich rysy były 
całkowicie zatarte. 
Jedynym szczegółem widocznym z przodu czaszek były długie czułki, które 
poruszały się 
przed nimi, wyszukując drogę.
Pędziły tak, jakby ścigały umykającą zdobycz. Kolejne szeregi wydeptały już 
linię ich 
marszu aż do nagiej ziemi. W swym pośpiechu brzmiały jak rój gigantycznych 
mrówek – 
mrowienie w rytm ostrego trzasku szczęk.
– Ognie piekielne! – wydyszał Covenant. Czerń otoczyła słońce niemal całkowicie. 
Grim 
był już niewiele mil za nimi i zbliżał się szybko. Niedowiarek nie widział 
sposobu na 
przebycie tej rzeki stworzeń słońca plag. Jeśli wywodziły się od jaskiniowych 
upiorów... 
Zadrżał na tę myśl. Były to bardzo silne istoty, znakomici kopacze. A te stwory 
niemal 
dorównywały wielkością koniom. Gdyby coś przerwało ich obsesyjny marsz, 
rozerwałyby na 
strzępy nawet rumaki Memli.
Linden zaczęła skomleć, przygryzła jednak wargę, narzucając sobie milczenie. 
Sunder 
wpatrywał się w stwory oszalałymi ze strachu oczyma. Włosy Hollian opadały jej 
na ramiona 
niby krucze skrzydła, podkreślając bladość twarzy, jakby była skazana na śmierć. 
Memla 
oklapła przed Covenantem niczym kobieta za złamanym kręgosłupem.
– Czy to wkrótce przejdzie? – zapytał nerwowym tonem Covenant, odwracając się do 
Brinna.
Ten w odpowiedzi skinął głową do Hergroma i Ceera. Ceer stanął na grzbiecie 
Kłopota, 
Hergrom zaś natychmiast wspiął mu się na ramiona, balansując dla zachowania 
równowagi, 
by wyjrzeć nad poziom trawy.
– Choć mamy bystry wzrok, nie widzimy końca – zameldował po chwili Brinn.
Niech to piekło! Bał się pierwotnej magii, mocy pozostającej poza kontrolą i 
wyborem. 
Nie wolno mi... Wiedział jednak, że użyje jej, jeśli będzie musiał. Nie mógł tak 
po prostu 
pozwolić, by jego towarzysze zginęli.
Czoło burzy zbliżało się jak uderzenie topora. Czerń dławiła słońce. Zaczęło się 
ściemniać.
Wypełniła go fala sprzeciwu. Strach czy nie strach, nie sposób było pogodzić się 
z takim 
losem.
– W porządku. – Zeskoczył z grzbietu Łoskota, nie zważając na wysokość. – 
Będziemy 
musieli walczyć tutaj.
Brinn stanął obok niego. Sunder i Stell zsiedli z Brzęka, a Hollian i Harn ze 
Szczęka. Cail 
ściągnął Linden z Trzaska i postawił ją na ziemi. Dłonie jej drżały, jakby 
szukała odwagi. Nie 
znalazła jej jednak. Covenant oderwał od niej wzrok, by jej cierpienie nie 
uczyniło go 
bardziej niebezpiecznym.
– Sunderze – warknął. – Masz swój orcrest. Memla ma rukh. Czy możecie w jakiś 
sposób 
współpracować? Zaatakować to coś... – spojrzał z wykrzywioną grymasem twarzą na 
grim – 
...nim ono uderzy w nas?
Chmura była już prawie nad nimi. Rzucała na sawannę nienaturalny cień, 
przesłaniając 
światło dnia.
– Nie. – Memla nie zsiadła. Jej głos brzmiał tak, jakby usta miała wypełnione 
popiołem. – 
Nie ma czasu. Jest za wielki.
Jej trwoga zabolała Covenanta. Wydawała się równoznaczna z żądaniem pierwotnej 
magii. Miał ochotę krzyknąć: Nie panuję nad nią! Czy tego nie rozumiesz?! 
Mógłbym 
pozabijać was wszystkich! Memla jednak mówiła dalej, jakby jego moc i 
nieudolność nie 
miały już znaczenia.
– Nie możesz zginąć. To jest pewne. – Jej spokój wydał mu się nagle straszliwy. 
– Kiedy 
droga będzie wolna, przejdźcie natychmiast na drugą stronę. Ta kolumna szybko 
zamknie się 
znowu. – Wyprostowała barki i uniosła twarz ku niebu. – Grim odnalazł was przeze 
mnie. 
Niech na mnie spadnie odpowiedzialność.
Nim ktokolwiek zdążył zareagować, kazała Łoskotowi zawrócić i skierowała go ku 
pędzącym na oślep stworom. Przywołała ogień rukha, trzymając go przed sobą 
niczym 
szablę.
Covenant i Sunder rzucili się za nią, lecz na drodze stanęli im Brinn i Stell. 
Skalennik 
szarpał się, przeklinając, ale Stell poskromił go bez trudu.
– Puść mnie! – wrzeszczał Sunder. – Czy nie widzisz, że ona chce zginąć?
Covenant zignorował skalennika. Spojrzał prosto w pozbawione wyrazu oczy Brinna.
– Nie rób tego – wydyszał cichym, pełnym stłumionej groźby głosem.
Haruchai wzruszył ramionami.
– Ślubowałem bronić twego życia.
– Bannor złożył takie same śluby. – Covenant nie wyrywał się. Spoglądał tylko 
spode łba 
na Brinna. Ludzie ginęli już przeze mnie, myślał. Jak ci się zdaje, ile tego 
mogę jeszcze 
wytrzymać? – Dlatego właśnie zginęła Elena. Może zdołałbym ją uratować.
Grim kipiał już niemal bezpośrednio nad nimi. Przypominające jaskiniowe upiory 
stworzenia w ogóle go nie zauważały. Maszerowały przed siebie niczym ślepa 
zagłada, 
depcząc glebę równin.
– Bannor nie złamał ślubów – odparł Brinn, jakby sprzeciwienie się Covenantowi 
przyszło mu bez trudu. – Tak powiadają starzy bardowie, a ich opowieść pochodzi 
od samego 
Bannora. To komendant Morin, który ślubował wielkiemu lordowi, zawiódł. – 
Wskazał głową 
na Ceera, który natychmiast pognał za Memlą i wskoczył lekko na grzbiet Łoskota. 
– My 
również – ciągnął Brinn – dotrzymamy złożonej obietnicy, dopóki starczy nam sił.
Memla jednak zareagowała wściekłością zbyt gwałtowną, by mogła się zdobyć na 
krzyk.
– Na Siedem Piekieł! – wydyszała. – Nie pozwolę na to. Mnie nic nie 
ślubowaliście. – 
Wymachując rukhem, zwróciła się w stronę Ceera. – Jeśli nie zsiądziesz, spalę 
cię swym 
ostatnim oddechem i cała ta drużyna zginie niepotrzebnie!
Memlo! – próbował krzyknąć Covenant. Nie mógł jednak wydobyć z siebie głosu. Nie 
miał jej nic do zaoferowania. Dławił go strach przed pierwotną magią. Przyglądał 
się 
bezradnie, jak Ceer waha się i spogląda na Brinna. Dwaj Haruchai naradzili się 
bezgłośnie, 
poddając ocenie swe zobowiązania. Potem Ceer zeskoczył na ziemię i zszedł z 
drogi 
Łoskotowi.
Nie! – sprzeciwił się Covenant. – Ona zginie!
Nie miał czasu na zastanowienie. Powietrze wypełnił mrok. Szalejący grim zawisł 
nad 
Memlą, skupiony na jej ogniu. Otaczający chmurę nieboskłon wciąż miał 
niewiarygodnie 
modry odcień, lecz sam obłok był czarny jak noc. Opadł, kipiąc, ku swym ofiarom.
Powietrze pod nim skwierczało jak przypiekane.
Rumaki się spłoszyły. Sunder wydobył orcrest, po czym złapał Hollian za rękę i 
pociągnął ją na drugą stronę kręgu, oddalając się od Memli. Haruchai płynnymi 
ruchami 
zajęli obronne pozycje wokół swych towarzyszy i kręcących się niespokojnie 
bestii.
Pośród całego tego wiru Vain stał nieruchomo, czerń pod czernią, jakby był 
przyzwyczajony do ciemności.
Hergrom zatrzymał się obok niego. Memla jednak zamierzała zginąć, Linden 
pogrążyła 
się w chorobie, a Covenant wściekał się na nierozwiązywalne „muszę – nie wolno 
mi” 
wiążące się z jego pierścieniem.
– Niech sobie radzi sam! – wrzasnął do Hergroma.
W następnej chwili padł na kolana. Powietrze wokół przeszył paraliżujący 
wstrząs. Grim 
rozpadł się na kawałki, przerodził w płatki koloru głębokiej czerni, opadające 
na ziemię niby 
śnieg.
Spadały przerażająco powoli – kryształki słonecznego mroku, namacalnej nocy, 
siły, 
której nie mógł się oprzeć nawet kamień.
Memla zawyła wyzywająco i cisnęła ogień ku niebu.
Łoskot skurczył się pod nią i popędził ku kolumnie stworów. Seria potężnych 
susów 
zaniosła rumaka i dosiadającą go kobietę na sam środek strumienia.
Płatki grimu popłynęły za nimi, przyciągane przez rukh. Gęsty środek burzy, 
węzeł mocy, 
minął drużynę.
Stwory natychmiast zaatakowały wierzchowca. Rozdzierany pazurami i żuwaczkami 
Łoskot wydał z siebie przeraźliwy głos. Chroniły go tylko wierzgające kopyta, 
tnące ostrogi i 
gęste futro.
Wtem grim opadł w dół i zawirował wokół głowy Memli. Jej ogień rozjarzył się. 
Wymachiwała nim, starając się obronić siebie i Łoskota przed dotknięciem 
płatków. Gdy 
trafiała w nie, eksplodowały ciemnością i znikały. W zamian za każdy, który 
zniszczyła, 
pojawiało się jednak sto następnych.
Covenant obserwował ją, porażony własną bezradnością. Wiedział, że gdyby teraz 
odwołał się do pierścienia, nie mógłby zadać ciosu w jej obronie, nie uderzając 
zarazem i w 
nią. Grim najgęściej skupiał się wokół Memli, lecz jego granice obejmowały sobą 
zarówno 
kolumnę, jak i drużynę. Wśród stworów zapanował chaos, gdy zaczęły w nie uderzać 
śmiercionośne odłamki wielkości pięści.
Orcrest Sundera wystrzelił szkarłatem ku pociemniałemu słońcu. Covenant głośnym 
krzykiem dodał skalennikowi odwagi. Sunder wymachiwał słonecznym kamieniem tak, 
by 
wiązka strącała płatki w powietrzu, pochłaniała je, nim zdążą dotknąć jego lub 
Hollian.
Otaczający drużynę Haruchai tańczyli jak derwisze. Wyrywali pęki trawy i 
strącali nimi 
okruchy. Każdy trafiony kawałek niszczył jednak bicz, który go dotknął, lecz 
Haruchai 
chwytali kolejne łodygi i nadal zawzięcie walczyli.
Wtem coś zwaliło Covenanta z nóg. Ułamek czerni przeleciał obok jego twarzy. 
Brinn 
przewrócił Niedowiarka, po czym podniósł go szybko. Miotając Covenantem z boku 
na bok, 
Haruchai tańczył wśród sypiącego grimu. Kilka płatków padło na miejsce, w którym 
przed 
chwilą stali. Obsydianowe pociski podpaliły trawę.
Płonęła już w różnych miejscach.
Jedynie Vain stał nieruchomo, z wyrazem skupienia na twarzy. Na jego skórę i 
tunikę 
padały płatki. Zamiast eksplodować, topiły się i spływały z sykiem po stroju i 
nogach, jak 
woda po rozżarzonym metalu.
Covenant gapił się na nasienie Demondim, wkrótce jednak stracił je z oczu, gdy 
Brinn 
poniósł go, uchylając się przed płatkami, poprzez dym.
Dojrzał przelotnie Memlę. Walczyła rozpaczliwie o życie, miotając ogniem z całą 
wściekłością zrodzoną ze zdrady na-mhorama. Ognisko grimu otoczyło ją jednak jak 
szalony 
rój. A kłębiące się stwory obaliły już Łoskota na kolana. Gdzieniegdzie spod 
jego skóry 
wystawały kości.
Bez ostrzeżenia płatek uderzył rumaka w łeb. Łoskot runął na ziemię, zrzucając 
kobietę 
między stwory.
Memla! Covenant spróbował przywołać swą moc. Gwałtowne ruchy Brinna 
uniemożliwiały mu jednak koncentrację. Było już zresztą za późno.
Ceer jednak rzucił się naprzód z całą spokojną gwałtownością Haruchai. Wpadł 
między 
wir, usiłując przebić się ku Memli.
Podniosła się z płomieniem. Chwilę stała jeszcze, dzielna i obszarpana, rąbiąc 
wściekle 
stwory. Ceerowi niemal udało się do niej dotrzeć.
Covenant stracił ją z oczu, gdy Brinn wyniósł go spod czarnego deszczu. Haruchai 
szaleli 
pośród tańczących płomieni. Płatki były wszędzie. Zdążył jednak wyprostować się 
na czas, by 
zobaczyć, jak Memla pada z krzykiem, trafiona w pierś ciemnością.
Gdy zginęła i wypuściła z ręki rukh, cztery ocalałe rumaki ogarnął amok.
Eksplodowały nim nagle, jakby tylko jej wola tłumiła w nich obłąkany strach. 
Wyjąc 
wśród pożarów, dwa z nich wyrwały się z kręgu i uciekły na sawannę. Następny 
wpadł w 
wyrwę wytworzoną w kolumnie przez grim. Gdy przez nią przebiegał, u jego boku 
pojawił 
się nagle Ceer. Wyrwał się stworom i uczepił sierści rumaka, który wyciągnął go 
na otwartą 
przestrzeń.
Czwarte zwierzę zaatakowało drużynę. Jego gwałtowność zaskoczyła Haruchai. Ze 
szkarłatnym ogniem w oczach rzuciło się na Hergroma i zwaliło go z nóg 
uderzeniem 
masywnej piersi.
Hergrom pomagał Cailowi osłaniać Linden. Bestia natychmiast stanęła nad nią 
dęba. Cail 
spróbował odepchnąć kobietę na bok. Potknęła się i upadła w niewłaściwym 
kierunku.
Covenant zobaczył, jak wtacza się wprost pod kopyta rumaka. Jedno z nich trafiło 
ją w 
głowę. Zwierzę tupało, chcąc ją stratować.
Raz jeszcze stanęło dęba.
Cail stanął nad Linden. Covenant nie mógł zadać ciosu, nie uderzając Haruchai. 
Wyrywał 
się, chcąc pobiec ku niej.
Gdy rumak spróbował uderzyć kopytami, Cail chwycił go za nogi. Przez krótką, 
niewiarygodną chwilę nie pozwalał potężnemu zwierzęciu opaść na leżącą. Potem 
zaczął się 
uginać.
Linden!
Nadludzkim wysiłkiem Cail przewrócił rumaka na bok. Opadające na ziemię kopyta 
ominęły kobietę.
Pojawiła się krew. Lewe ramię Haruchai od barku aż po łokieć rozpruła jedna z 
ostróg 
rumaka.
Bestia ponownie stanęła dęba.
Umysł Covenanta natychmiast wypełniła biała moc. Nim jednak zdążył ją pochwycić, 
zrobić z niej użytek, Brinn cisnął nim w bok, by osłonić go przed kolejnym 
skupiskiem 
płatków. Trawę ogarnął wirujący szał ognia i śmierci. Covenant zerwał się na 
nogi, by pognać 
ku Linden, lecz serce w nim zamarło.
Gdy rozjaśniło mu się przed oczyma, zobaczył, że Sunder wystrzelił kulę 
słonecznicowego ognia, która uderzyła rumaka w pierś, zwalając go na kolana. 
Kiedy zwierzę 
zerwało się na nogi, ból kazał mu rzucić się do ucieczki.
Linden jednak leżała pod grimem, otoczona płonącym coraz jaśniej ogniem. Nie 
poruszała się.
22. Równina ognia
Płomienie szalały przed nim, zasłaniając mu postać Linden. Powietrze było ciemne 
od 
płatków grimu. Uszy wypełniał mu klekot miotających się stworów. Brinn wciąż 
ciskał nim z 
boku na bok, wywijając nad głową kępą trawy.
Ogień Sundera przeszywał atmosferę jak prosta, czerwona błyskawica. 
Niszczycielskie 
płatki zaczęły się skupiać wokół niego.
Covenant wyrwał się Brinnowi i popędził ku Linden.
Hergrom podniósł ją z ziemi i rozpoczął zawiły taniec. Zwisała mu bezwładnie w 
ramionach. Włosy zlepiła jej skapująca z potylicy krew.
W piersi Covenanta wzbierał rozdzierający krzyk.
Gdy jednak uniósł głowę, by zawyć mocą, zobaczył, że otaczająca słońce czerń już 
się 
strzępi. Przez heban prześwitywała plagowa czerwień. Ostatnie płatki grimu 
dryfowały ku 
głowie Sundera. Skalennikowi udało się pochłonąć wszystkie.
Covenant natychmiast zacisnął gardło, nie wypowiadając pierwotnej magii. 
Podbiegł do 
Hergroma i Linden.
Cail stał obok. Oderwał od tuniki pas materiału i przy pomocy Harna obandażował 
sobie 
rękę. Rozdarte ciało krwawiło intensywnie.
Pozostali Haruchai mieli na skórze ślady po dymie i ogniu, lecz nie odnieśli 
ran. 
Sunderowi i Hollian również nic się nie stało, choć skalennik chwiał się na 
nogach z wysiłku, 
podtrzymywany przez swą towarzyszkę.
Vain stał w niewielkiej odległości, jakby nic się nie wydarzyło. Płomienie 
lizały jego 
stopy niczym zdeptane węże.
Covenant ignorował ich wszystkich. Twarz Linden miała alabastrowy kolor strachu. 
Jej 
loki o barwie pszenicy splamiła krew. Wargi wykrzywiły się w nieświadomym 
grymasie 
bólu. Spróbował zabrać ją z ramion Hergroma, lecz Haruchai nie chciał jej 
wypuścić.
– Ur-lordzie. – Obcy głos Brinna nie był w stanie wyrażać niecierpliwości. – 
Musimy 
ruszać. Luka już się zamyka.
Covenant szarpał bezsilnie ramiona Hergroma. Nie mógł znieść myśli o śmierci 
Linden! 
To było niemożliwe. W przeciwnym razie dlaczegóż zostałaby wybrana? Wołał ją, 
lecz nie 
potrafił do niej dotrzeć.
– Covenant! – Ciężki oddech nadawał głosowi Sundera ochrypłe brzmienie. – Jest 
tak, jak 
mówi Brinn. Na-mhoram-in oddała życie, by utworzyć to przejście. Musimy ruszać.
Memla. Na wspomnienie jej imienia Covenant poczuł ból. Oddała życie. Jak Lena. I 
wielu innych. Odwrócił się z drżeniem od Hergroma. Poruszył rękami, szukając 
jakiegoś 
oparcia.
– Tak. – Huk płomieni sprawiał, że niemal nie słyszał własnego głosu. – 
Ruszajmy.
Haruchai zerwali się natychmiast. Harn i Stell szli przodem. Hergrom i Brinn 
podążali za 
nimi, razem z Covenantem, Cail zaś strzegł Sundera i Hollian. Nie zwracali uwagi 
na Vaina. 
Omijając płonące trawy, ruszyli razem ku wyrwie w kolumnie.
Stwory kłębiły się jak szalone wokół obszaru zrytej, wypalonej gleby, gdzie 
padła 
Memla. Czoło kolumny zniknęło już w oddali, nie zważając na to, co wydarzyło się 
z tyłu. Z 
południa jednak nieustannie napływały dalsze wypaczone istoty. Zalałyby drużynę 
w jednej 
chwili, gdyby nie zajęły się trupami swych pobratymców. Nowo przybyłe stwory 
rzucały się 
na martwych i rannych kuzynów, rozdzierały ich pazurami i żuwaczkami, a potem 
pożerały 
chciwie. Wywołany pożarem strach potęgował tylko ich głód.
Haruchai powiedli Covenanta i stonedownorów przez ich wir.
Drużyna wydawała się mała i krucha w porównaniu z wielkimi, ślepymi monstrami, 
bezbronna wobec ich straszliwych szczęk i pancernych kończyn. Współbracia Brinna 
przedostali się jednak przez chaos niewiarygodnie zręcznie. Gdy tylko któryś ze 
stworów 
podchodził bliżej, Stell i Harn uderzali go celnie, łamiąc czułki, wskutek czego 
bestia nie 
mogła zlokalizować łupu. Okaleczone stwory wdawały się w śmiertelny bój z 
innymi. 
Covenanta, Sundera i Hollian prowadzono obok rozwartych szczęk, pod brzuchami 
stających 
dęba poczwar, skrawkami wolnej przestrzeni, jakby ich życie chroniło zaklęcie 
kompetencji 
Haruchai.
Miejsce śmierci Memli znaczyło tylko kilka kawałków czerwonej tkaniny. Nie 
uczcił jej 
żaden grób, dający możliwość rozpamiętywania straty...
Biegnąc tak szybko, jak tylko mogli, wędrowcy wpadli w gęstą trawę rosnącą po 
drugiej 
stronie kolumny. Istoty zwróciły się w ich stronę. Stell i Harn zaatakowali 
zielsko co sił w 
ramionach, przebijając się przez nie. Tylko Vain się nie śpieszył. Nie musiał. 
Każdy stwór, 
który go dotknął, padał martwy i pożerała go nadciągająca fala.
Gdy zagłębili się już nieco w trawę, do grupy dołączył Ceer. Nic nie mówił, lecz 
przedmiot, który trzymał w rękach, tłumaczył jego spóźnienie.
Rukh Memli.
Covenant zawahał się. W jego głowie pojawiły się różne możliwości. Spróbował 
ogarnąć 
je wszystkie.
Nie miał jednak zbyt wiele czasu. Ostry trzask mknął przez trawę niby kosa. 
Tysiące 
stworów przegryzało się przez nią w pościgu za nimi.
Brinn popchnął Covenanta naprzód. Drużyna rzuciła się do ucieczki. Ceer, Stell, 
Brinn i 
Harn zwolnili, by bronić tyłów. Przodem biegł teraz Cail. Nie zważając na ranną 
rękę i 
kaleczącą go ostrą, sztywną trawę, torował drogę własnym ciałem. Za nim podążał 
niosący 
Linden Hergrom, po piętach deptał mu Covenant, za jego zaś plecami gnali Hollian 
i Sunder.
Poczwary nie rezygnowały z pościgu, jakby były gotowe zżąć całą trawę sawanny, 
by 
tylko nażreć się ludzkiego mięsa. Hałas ich szarży prześladował drużynę niczym 
ogień.
Cail atakował grube łodygi z całą starożytną dzielnością Haruchai, nie mógł 
jednak 
torować drogi wystarczająco szybko, by umknąć przed pościgiem. Covenant wkrótce 
zaczął 
chwiać się na nogach ze zmęczenia. Nie wrócił jeszcze do siebie po wieszczbie. 
Sunder i 
Hollian byli w niewiele lepszym stanie. Linden leżała w ramionach Hergroma 
bezwładnie jak 
uosobienie klęski. A Cail zostawiał na trawie plamy krwi.
Spod desperacji Covenanta przebijało się żądanie, dyszące: Użyj pierścienia! Nie 
mógł 
jednak tego zrobić. Nie mógł. Był bardzo słaby. Zaczynał zostawać z tyłu. Cail i 
Hergrom 
znikali mu z oczu w tnącej wściekle trawie. Gdyby pozwolił, żeby wezbrał w nim 
jad, nie 
wiadomo, kogo mógłby zabić. Usłyszał, że wrzeszczy, jakby wysiłek był wbijanym w 
jego 
pierś nożem. Nie potrafił uciszyć głosu własnego bólu.
Nagle u jego boku pojawił się Brinn.
– Cail znalazł miejsce nadające się do obrony – zameldował Haruchai głosem na 
tyle 
donośnym, by można go było usłyszeć.
Covenant zachwiał się na nogach i runął, miotając się, między ząbkowane źdźbła. 
Wyziewy zgnilizny zaparły mu dech w piersiach. Brinn jednak podniósł go na nogi. 
Niedowiarkowi kręciło się w głowie. Czepiając się ramienia Haruchai, jakby było 
jedynym 
punktem oparcia na całym świecie, pozwolił, by Brinn niemalże powlókł go 
naprzód.
Ścieżka Caila prowadziła do stosu głazów, który wznosił się ni z tego, ni z 
owego na 
sawannie niczym pozostawiony przez gigantów kopiec, półtora raza wyższy od 
otaczającej go 
trawy. Hergrom wdrapał się już na jego szczyt, położył Linden w miarę 
bezpiecznym miejscu 
i wrócił, by pomóc Sunderowi i Hollian wspiąć się na wzniesienie. Cail dołączył 
do niego, nie 
zważając na ból. Stell i Horn podążyli za jego przykładem. Wciągnęli Covenanta, 
gdy 
podsadzili go Brinn i Ceer.
Wgramolił się na sam szczyt, gdzie leżała Linden. Opanowując słabość, spróbował 
zbadać nieprzytomną kobietę. Uniósł jej głowę, rozdzielił włosy tak delikatnie, 
jak tylko mógł 
tego dokonać drętwymi palcami, i przekonał się, że rana nie sprawia wrażenia 
poważnej. 
Krwawienie niemal ustało. Linden nie odzyskała jednak świadomości. Wszystkie 
mięśnie 
miała bezwładne. Jej twarz wyglądała, jakby stoczyła straszliwą walkę. Nie 
potrafił ocenić jej 
stanu swymi okaleczonymi zmysłami. Był dla niej bezużyteczny.
Sunder i Hollian wdrapali się do niego. Skalennik ukląkł obok Linden i przyjrzał 
się jej. 
Na jego twarzy pojawił się wyraz zmęczenia i grozy.
– Ach, Linden Avery – wydyszał. – To straszliwa tragedia.
Covenant stłumił jęk.
– Nie wygląda tak groźnie – rzekł, sprzeciwiając się słyszalnej w głosie Sundera 
trwodze.
Skalennik nie patrzył mu w oczy.
– Samo skaleczenie... być może nawet rany Caila nie zagrażają jego życiu. Ale to 
jest 
słońce plag.
Umilkł.
– Ur-lordzie – odezwała się z napięciem w głosie Hollian. – Każda rana 
odniesiona pod 
słońcem plag jest śmiertelna. Na słonecznicową chorobę nie ma lekarstwa.
– Nie ma? – wydusił z siebie Covenant.
– Nie ma – wychrypiał przez zęby Sunder.
– Mieszkańcy Krainy nie znają żadnego – dodała Hollian z bólem w oczach. – Jeśli 
Clave 
ma taką wiedzę...
Nie musiała kończyć tej myśli. Covenant ją rozumiał. Memla zginęła. Ponieważ 
była 
uczciwa, zwróciła się przeciw na-mhoramowi; ponieważ była odważna, ściągnęła 
grim na 
siebie; a ponieważ Covenant nie użył pierwotnej magii, zginęła. Jego strach 
kosztował ją 
życie.
Przez niego drużyna utraciła nawet tę niewielką szansę na uleczenie Linden. I 
Caila.
„Każda rana jest śmiertelna”.
Nie był to jeszcze koniec ich nieszczęścia. Rumaki uciekły. Drużyna nie miała 
zapasów.
Była to jego wina, ponieważ się bał. Używając mocy, zabijał. Nie używając jej, 
powodował śmierć.
Memla oddała za niego życie.
Z ogniem w oczach, podniósł się z miejsca. Chwiał się niebezpiecznie na samym 
szczycie, nie zważał jednak na to, jakby był odporny na zawroty głowy czy 
żałobę.
– Brinnie!
Haruchai ustawili się w szyku obronnym wokół skały, na poziomie czubków traw.
– Ur-lordzie? – rzucił przez ramię Brinn.
– Dlaczego pozwoliliście Memli zginąć?
Odpowiedział mu wzruszeniem ramion.
– Wybór należał do niej. – Jego przekonanie o własnej prawości było 
nieskazitelne. – 
Ceer chciał oddać za nią życie. Odmówiła.
Covenant skinął głową. Memla odmówiła. Dlatego że wyznał jej, iż nie panuje nad 
swym 
pierścieniem.
Nie zadowoliła go odpowiedź Brinna. Gwardia krwi powzięła ongiś taką samą 
decyzję w 
przypadku Kevina i nigdy nie wybaczyła sobie jej skutków. Nie miało to już 
jednak 
znaczenia. Memla nie żyła, a Linden i Cail byli skazani na śmierć. Mrugając pod 
wpływem 
żaru, rozejrzał się wokół.
Drużyna stała na usypisku głazów – wszyscy oprócz Vaina, który został na dole, 
jakby 
czuł się dobrze wśród trawy i smrodu. Dżungla zniknęła już za horyzontem na 
zachodzie. We 
wszystkich kierunkach aż po widnokrąg rozpościerała się sawanna, szarozielone 
morze traw 
kołyszące się delikatnie na wietrze.
Widniała jednak na niej blizna nagiej ziemi, biegnąca niepowstrzymanie na 
północ. 
Oddzielała się od niej druga, podobna część, kierująca się ku zajmowanemu przez 
drużynę 
wzgórzu. Ognie grimu ledwie się już tliły, buchając gdzieniegdzie dymem. 
Uwolnione od 
tego niebezpieczeństwa stwory pędziły prosto ku głazom. Trawa kołysała się, 
spychana na 
boki, tratowana, pożerana. Wkrótce wzniesienie otoczyło kipiące morze bestii.
Covenant ledwie widział Vaina. Nasienie Demondim zachowywało absolutną 
nonszalancję. Każdy potwór, który go dotykał, padał martwy.
Gdy zaczął się atak, Haruchai byli gotowi. Kiedy stwory zaczęły włazić na skały, 
Brinn i 
jego towarzysze wykorzystywali przewagę wysokości, by łamać ich czułki, po czym 
strącali z 
głazów poczwary, które spadały w kipiel, gdzie pożerały je inne.
Obrona była zaskakująco skuteczna. Siła, dokładność i równowaga pozwalały 
Haruchai 
zadawać skuteczne ciosy, a spadające stwory utrudniały atak następnym.
Wzgórek był jednak za duży. Pięciu ludzi nie mogło bronić go całego. Monstra 
stopniowo 
zmuszały ich do odwrotu.
Covenant nie wahał się. Zimna wściekłość wypełniła jego kości niczym moc. 
Warcząc do 
siebie, wyciągnął zza pasa zawiniątko i odwinął krill Lorica Pogromcy Podłych.
Jasny blask klejnotu powstrzymał go na chwilę. Zapomniał, jak intensywne jest 
jego 
białe, czyste światło, jak ostre krawędzie, jak gorący metal. Strach trędowatego 
utrudniał mu 
dotknięcie nie osłoniętego tkaniną krilla.
Rozpaczliwe położenie drużyny podziałało jednak na niego jak przymus. Jego palce 
były 
już drętwe, nieważne. Poparzenia nie mogły odmienić losu określającego, kim był. 
Odrzucił 
płachtę, ujął krill w kaleką dłoń i pośpieszył z pomocą Haruchai.
Przypominające potworkowate jaskiniowe upiory poczwary właziły na górę na 
długich 
kończynach. Orały kamienie pazurami, trzaskały rozwartymi szczękami. Jeden cios 
wystarczyłby, by wypruć wnętrzności, jedno ugryzienie mogłoby pozbawić ręki. 
Sięgały ku 
niemu czułkami.
Ruszając się jak człowiek przeklęty, zaczął rąbać je krillem.
Oręż przecinał pancerze jak nie osłonięte niczym ciało, odrąbywał czułki, a 
nawet 
żuwaczki z taką łatwością, jakby był dwuręcznym mieczem, wspartym ciężarem i 
siłą 
giganta. Krill był narzędziem Prawa, a stwory bezprawnym nasieniem Słonecznicy. 
Z dłoni 
Covenanta promieniował tępy, palący ból, który docierał do nadgarstka i 
ramienia, lecz 
Niedowiarek zawzięcie wymachiwał i rąbał sztyletem, a po każdym ciosie jedna z 
bestii 
spadała ku okrutnej śmierci w kłębiącej się masie na dole.
Wkrótce do broniących dołączył Sunder. Puginał nie nadawał się zbyt dobrze do 
takiej 
roboty, skalennik był jednak silny, a jego broń mogła przecinać czułki. Nie był 
w stanie 
zrzucać poczwar w dół, tak jak robili to Haruchai, często jednak nie było to 
potrzebne. Gdy 
uszkodzono im czułki, stwory traciły orientację, skręcały w bok, walczyły ze 
sobą i spadały 
na ziemię. Ponadto skalennika strzegli Stell i Ceer.
Atak nie słabł. Na miejsce dziesiątek strącanych monstrów przybywały setki 
następnych. 
Drużyna broniła się zaciekle. Z czasem z całego otaczającego wzniesienie obszaru 
zniknęła 
trawa. Gołą ziemię pokrywała burza niemej wściekłości, usiłująca wdrapać się na 
górę. Ale 
tylko ograniczona liczba stworów mogła atakować pagórek jednocześnie, co 
umożliwiało 
jego obronę. Walka ciągnęła się jak powolna tortura. Ręce ciążyły Covenantowi 
niczym ołów. 
Musiał ściskać krill obiema dłońmi. Sunder nieustannie mełł w ustach 
przekleństwa, 
zmuszając się do kontynuowania walki długo po tym, gdy zabrakło mu sił. Hollian 
jednak 
pozwalała mu od czasu do czasu odpocząć, zajmując jego miejsce. Posługiwała się 
puginałem, ponieważ jej sztylecik był za mały do tego celu. Pomagała im również 
moc Vaina, 
choć on sam zdawał się tego nieświadomy.
Popołudnie ciągnęło się bez końca. Covenant stał się niewiele więcej niż 
bezmyślnym 
odruchem. Znieczulił się na upływ czasu, na nieustający szturm. Stawy palił mu 
ogień. Raz za 
razem Brinn musiał ratować go przed tymi atakami, których nie zdążył odeprzeć.
Niemal nie zauważył, gdy słońce zaczęło zachodzić, a szał stworów osłabł. Z 
zapadnięciem zmierzchu poczwary utraciły poczucie celu i kierunku. Oddalały się 
pojedynczo 
i parami, a potem dziesiątkami, gnając jak opętane przez trawę. W miarę jak nad 
sawanną 
zapadał mrok, słabł gnający je oścień Słonecznicy. Wkrótce wszystkie rzuciły się 
do ucieczki.
Covenant zatrzymał się. Serce waliło mu w piersi z wyczerpania. Dyszał ciężko. 
Odrzucił 
krill na kamienie. Poczuł, że wzgórek kołysze się pod nim. Spróbował podczołgać 
się ku 
Linden na rękach i kolanach, lecz nie był w stanie do niej dotrzeć. Zawroty 
głowy przybrały 
na gwałtowności i cisnęły nim w ślepą noc.
Jakiś czas po tym, gdy księżyc minął najwyższy punkt swej drogi, obudził go 
odgłos 
gwałtownych wymiotów Linden. Ogarnęły ją konwulsje.
Zerwał się, usiłując przebić wzrokiem plamę zmęczenia, głodu i pragnienia, by 
zobaczyć, 
co się dzieje.
Szczyt sterty głazów rozświetlał blask krilla, który wetknięto między kamienie, 
by 
dostarczał wędrowcom światła. Sunder i Hollian przykucnęli obok Linden, 
obserwując ją z 
niepokojem. Ceer i Hergrom trzymali ją, by nie zrobiła sobie krzywdy, gdy jej 
mięśniami 
targały długie, niepowstrzymane kurcze.
Na niżej położonych głazach Haruchai zbili się w grupę, jakby wdali się w bójkę. 
Covenant spojrzał na nich przelotnie i zauważył, że Brinn, Stell i Harn starają 
się przytrzymać 
Caila. Podobnie jak Linden, rannego Haruchai dręczył gwałtowny atak.
– Słońce plag zaraziło jej ranę – wychrypiał ponurym tonem Sunder na widok 
Covenanta. 
– Ta choroba jest nieuleczalna.
O Boże!
Owładnęła nim fala paniki, która opadła, gdy zdał sobie sprawę, że Linden dławi 
się 
własnym językiem.
Złapał ją za twarz i spróbował rozewrzeć szczęki, były jednak zaciśnięte zbyt 
mocno. 
Całe jej ciało zesztywniało.
– Połknęła język! Otwórzcie jej usta!
Ceer natychmiast ujął oba jej nadgarstki w lewą rękę, a prawą zaczął rozchylać 
szczęki. 
Przez mgnienie oka nawet jego siła nie wystarczała, wreszcie jednak udało mu się 
je 
rozewrzeć. Zadrżała z nagłego bólu. Wetknął całą dłoń w jej usta i zręcznym 
ruchem sięgnął 
do gardła, by wydobyć język.
Zaczerpnęła oddechu, jakby chciała krzyknąć, lecz konwulsje zatrzymały głos w 
jej 
piersi.
W dzikim spazmie Cail zrzucił z siebie Brinna. Ten obrócił się w powietrzu, 
wylądował 
miękko na ziemi i wbiegł susami na górę, by pomóc zmagającym się z kuzynem 
Stellowi i 
Harnowi.
Twarz Linden była upiornie blada w świetle krilla. Wydobywający się z 
udręczonych 
płuc oddech brzmiał jak łkanie.
Wydawało się, że Cail się dusi. Jest odporny na Słonecznicę, pomyślał Covenant. 
W 
ostrodze musiała być trucizna.
Skupił się na Linden, jakby mógł ocalić jej życie siłą woli. Drżącą dłonią 
głaskał jej 
czoło, ocierał pot. Nie czuł jednak nic.
– Ur-lordzie – odezwała się napiętym szeptem Hollian. – Muszę to powiedzieć. Nie 
można tego przemilczeć. – Nie mógł nic wyczytać z jej twarzy, gdyż odwróciła się 
od krilla. 
– Zapytałam lianar – wydyszała w cieniu. – Ranek przyniesie ze sobą słońce 
pustyni.
Covenant skupił się na cierpieniu Linden, jakby w ten sposób mógł spowodować, by 
zelżało.
– Nic mnie to nie obchodzi.
– Na tym nie koniec. – Głos Hollian nabrał ostrzejszego tonu. Była eh-brand, 
przyzwyczajoną do tego, że okazywano jej szacunek. – Nadejdzie ogień, jakby 
słońce było 
słońcem płomieni. To miejsce ogarnie zło. Musimy stąd uciekać.
– W tej chwili?
– Natychmiast. Musimy wrócić na zachód, tam gdzie rosną drzewa. Gleba tego stepu 
przyniesie nam śmierć.
– Nie można jej ruszać! – Nagła wściekłość Covenanta przeszyła noc. Zszokowana 
drużyna umilkła. Zapadła cisza, mącona jedynie ochrypłymi oddechami rannych. 
Ostrym 
wzruszeniem ramion odrzucił ostrzeżenie Hollian. – Nie zabiorę jej stąd.
Zaczęła się sprzeciwiać, lecz Sunder przerwał jej obcesowo.
– On jest ur-lordem – powiedział.
– Jest w błędzie. Trzeba stawić czoło prawdzie. Ich śmierci nie sposób zapobiec. 
Jeśli tu 
zostaniemy, zginiemy wszyscy.
– On jest ur-lordem. – Ostry ton skalennika przeszedł w łagodność. – Każde 
zadanie, 
które sobie stawia, jest niewykonalne, a mimo to udaje mu się osiągnąć cel. Miej 
odwagę, eh-
brand.
Linden targnęła kolejna seria spazmów. Covenant przyglądał się dręczonej chorobą 
kobiecie, obawiając się, że każdy oddech może być ostatnim. Wtem jednak 
konwulsje 
ustąpiły. Linden padła bezwładnie, jakby przecięto sznurki nią poruszające. 
Powoli jej oddech 
stał się głębszy i zapadła w spowodowany wyczerpaniem sen.
Cail był w gorszym stanie. Dręczące go ataki trwały aż do zachodu księżyca. 
Brinn i jego 
ludzie musieli nieustannie wytężać siły, by nie pozwolić mu roztrzaskać się o 
skały.
– Nadchodzi świt – wyszeptał cicho Sunder, jakby obawiał się zmącić ciszę, jakby 
bał się, 
że pod wpływem jego głosu Linden lub Cail ponownie dostaną ataku.
– Już za późno. – Hollian nie potrafiła stłumić goryczy. – Musimy zostać tutaj. 
Nie 
zdążymy dotrzeć na czas w bezpieczne miejsce.
Covenant ignorował ich oboje. Trzymał Linden w objęciach, starając się uwierzyć, 
że 
przeżyje.
Nikt się nie ruszał. Siedzieli w blasku krilla, podczas gdy niebo na wschodzie 
jaśniało. Na 
ziemię padła blada poświata. Wszystkie gwiazdy zniknęły. Firmament zmieniał 
barwę. Wokół 
nadciągającego świtu zbierał się brąz. Powietrze stało się wyraźnie bardziej 
suche, 
zapowiadając upał.
Gdy słońce wzeszło, było odziane w płaszcz suszy. Jego dotyk przypomniał 
Covenantowi, że od poprzedniego ranka nic nie jadł ani nie pił. Zakręciło mu się 
w głowie. 
Popadł w obojętność. Przestał dbać o własny los. Linden ciążyła mu w ramionach, 
pogrążona 
w odrażającej drzemce, przypominającej coś, co się już dokonało.
Gdy Słonecznica zabarwiła sawannę, pampasowa trawa zaczęła topnieć. Jej źdźbła 
zmieniały się w martwy, szary szlam, który spływał na ziemię jak pomyje. To 
właśnie 
spotkało Morinmoss, pomyślał Covenant z narastającą obojętnością. Grimmerdhore i 
Szubieniczną Głębię. Wstało nad nimi słońce pustyni i liczący sobie dziesiątki 
tysięcy lat 
rozumny las po prostu obrócił się w szlam. „Świat nie jest już tak pełen chwały 
jak dawniej”. 
Na chwilę obudził się w nim żar wystarczający, by krzyknąć: „Niech cię diabli, 
Foul! 
Wolałbym, żebyś mnie po prostu zabił”.
– Eh-brand, mówiłaś o ogniu – odezwał się Brinn, głosem równie wyczerpanym jak 
głos 
Covenanta, lecz brzmiącym nieskończenie pewniej.
– To lianar mówiło o ogniu. – W jej słowach brzmiały zarówno urażona godność, 
jak i 
zwątpienie we własne umiejętności. – Nigdy jeszcze podczas swych przepowiedni 
nie 
widziałam podobnego płomienia. Nie pytaj mnie, bo nie potrafię ci odpowiedzieć.
Covenant pomyślał mętnie, że żaden ogień nie będzie potrzebny. Drużyna nie miała 
wody, przebywając pod słońcem pustyni. To wystarczy.
Prawda przepowiedni Hollian ukazała się w pełni wtedy, gdy słońce wzniosło się 
już tak 
wysoko, a trawa opadła tak nisko, że promienie padły na otaczającą wzgórek nagą 
ziemię. 
Towarzyszyło im blade migotanie, które zdawało się zmieniać strukturę gleby. 
Grunt zaczął 
się żarzyć.
Covenant był przekonany, że to halucynacje.
Nieoczekiwanie Vain wspiął się na głazy. Wszyscy gapili się na niego, lecz jego 
czarne 
oczy wpatrywały się niezgłębione w nicość, jakby nie uświadamiał sobie własnych 
intencji.
Brinn i Hergrom osłonili sobą Covenanta i Linden, Vain jednak zatrzymał się, nie 
zwracając uwagi na Haruchai. Wbił wzrok w pustkę.
Gleba powoli nabierała czerwonawego odcienia, z domieszką żółci. Jej barwa 
stawała się 
coraz głębsza.
Z gruntu buchnął żar.
Na granicach pustego obszaru szlam zaczynał się tlić. W górę uderzyły obłoczki 
gęstego 
dymu, które szybko przerodziły się w wypełniające powietrze kłęby.
Po kilku chwilach muł stanął w płomieniach.
W innych miejscach sawanny również pojawił się dym. Wkrótce wszędzie już szalał 
pożar.
A naga ziemia wciąż ciemniała.
Drużyna przyglądała się temu w napięciu. Nawet Haruchai wstrzymali oddechy. 
Tylko 
Linden i Cail zachowali obojętność. Vain nie. Popatrzył na Linden między 
ramionami Brinna 
i Hergroma. Jego twarz nabrała ostrzejszego wyrazu, jakby klarowały się w nim 
nieokreślone 
jeszcze do końca zamiary.
Otępiały Covenant wpatrywał się w grunt. Jaskrawe, półpomarańczowe światło i żar 
przywołały wspomnienia. Stopniowo przed jego oczyma pojawiła się twarz ojca 
Leny, Trella. 
Nie wiedział dlaczego. Lico rosłego stonedownora było rumiane od światła. Blask 
odbijający 
się w jego brodzie był dokładnie tego samego koloru, co bijące z ziemi 
płomienie.
Wreszcie Covenant sobie przypomniał.
Skalening. Ogniowe kamienie.
Pod dotykiem słońca pustyni cała sawanna przeobrażała się w morze skaleningu.
Ogień pochłaniał szlam, odsłaniając czysty skalening, który wysyłał pod niebiosa 
długi, 
bezgłośny krzyk żaru.
Równie dobrze mogliby siedzieć nad potokiem lawy.
Siedział, wpatrując się w to, zupełnie jakby gorąco wypaliło mu oczy. Czuł 
śmierć, 
spoczywającą mu w ramionach niby przyjaciel.
Memla poświęciła życie. Linden i Cail musieli umrzeć. Wszyscy musieli umrzeć.
Vain niczym nie zdradził swych zamiarów. Ruszył nagle z miejsca, zaskakując 
nawet 
ostrożnych Haruchai. Przerażająco szybko odtrącił Brinna i Hergroma na bok i 
stanął między 
nimi a Covenantem i Linden.
Hergrom chwycił się wystającej skały, Brinna zaś przed upadkiem na skalening 
ocaliła 
jedynie szybkość, z jaką złapał go Ceer.
Vain bez wysiłku wyrwał Linden z ramion Covenanta.
Stell runął na nasienie Demondim i zdzielił je pięścią między oczy. Nie 
zareagowało. 
Nadal robiło swoje, jakby nic nie poczuło. Odrzucony do tyłu Stell padł na 
Harna.
Vain ułożył sobie delikatnie Linden w rękach, podszedł do wschodniej granicy 
wzgórka i 
zeskoczył na ogniowe kamienie.
– Vain!
Covenant wstał nagle. Uszy wypełniał mu ryk, zupełnie jakby upał przerodził się 
w 
wichurę. W jego żyłach pulsował jad. Pragnął pierwotnej magii, chciał zadać 
cios...
Gdyby jednak trafił Vaina, zranił go, nasienie Demondim mogłoby upuścić Linden 
na 
skalening.
Linden!
Vain nie zwracał uwagi na grożące mu z tyłu niebezpieczeństwo. Oddalał się 
pewnym, 
zdecydowanym krokiem.
I nagle Hergrom skoczył z głazów jak pantera. Wyciągając się na całą długość, 
uderzył 
Vaina w barki.
Nasienie Demondim nawet się nie zachwiało. Szło po skaleningu z Linden w 
ramionach i 
Hergromem uczepionym jego pleców, jakby nie zdawało sobie sprawy z ich 
istnienia.
Krzyki uwięzły w piersi Covenanta. Ledwie zdawał sobie sprawę, że Brinn i Sunder 
trzymają go za ręce, jakby chcieli przeszkodzić mu w rzuceniu się w pościg za 
Vainem.
– On nie czuje ognia – zauważył obojętnym tonem Brinn. – Może ją uratuje. Może 
to 
właśnie jest jego zamiarem.
Uratuje? Napięcie Covenanta opadło. Czy to było możliwe? Czuł ból w mięśniach 
twarzy, nie mógł jednak uwolnić się od grymasu. Uratuje ją po to, by mogła 
służyć lordowi 
Foulowi?
– W takim razie dlaczego... – zapytał zdławionym głosem – ...nie pomógł jej 
poprzednio? 
Podczas grimu?
Brinn wzruszył ramionami.
– Być może widział, że jego pomoc nie jest potrzebna. Teraz postanowił działać, 
ponieważ jesteśmy bezradni.
Vain? – wydyszał Covenant. Nie. Nie potrafił zapanować nad drżeniem.
– Nie jesteśmy bezradni.
To było nie do zniesienia. Nawet trędowaty nie mógłby tolerować czegoś takiego.
Nie jesteśmy bezradni.
Rzucił pośpiesznie spojrzenie w stronę Vaina. Nasienie Demondim oddalało się 
biegiem, 
niknąc w migotliwym blasku skaleningu.
Wyrwał się Brinnowi i Sunderowi i zwrócił ku swym towarzyszom. Wysiłek, który 
wkładał w opanowanie drżenia, dodał mu gwałtowności.
– Ceerze. Podaj mi rukh.
Sunder skrzywił się. Hollian wybałuszyła oczy, jakby intuicyjnie poczuła 
nadzieję albo 
strach. Haruchai jednak nie okazał zaskoczenia. Wydobył rukh Memli spod tuniki i 
wręczył 
go Covenantowi.
Ten rzucił żelazny przedmiot Sunderowi.
– Proszę bardzo. Jesteś skalennikiem. Zrób z niego użytek.
Wargi Sundera uformowały bezgłośnie słowa: „Zrób użytek?”
– Przywołaj rumaki. Stworzono je dla Słonecznicy. Zabiorą nas stąd.
– Covenant! – sprzeciwił się zdławionym głosem skalennik.
Niedowiarek stuknął go rukhem w pierś.
– Zrób to. Ja nie potrafię. Nie znam Słonecznicy tak, jak ty. Nie potrafię jej 
dotknąć. 
Jestem trędowaty.
– Nie jestem jeźdźcem!
– Nic mnie to nie obchodzi. – Covenant otoczył swój strach gniewem. – Wszyscy 
zginiemy. Może ja się nie liczę. Ale ty się liczysz. Hollian się liczy. Znacie 
prawdę o Clave. – 
Po raz drugi pchnął Sundera rukhem. – Zrób z niego użytek.
Twarz stonedownora ociekała potem. Wyglądała tak, jakby za chwilę miała się 
roztopić, 
zupełnie jak trawa. Zdesperowany skalennik popatrzył błagalnie na Hollian.
Dotknęła jego pokrytego bliznami przedramienia, demonstrując rangę swego 
powołania.
– Sunderze – powiedziała cicho. – Skalenniku. Może to da się zrobić. Z pewnością 
słoneczny kamień umożliwia ci podjęcie próby. Pomogę ci w miarę swych 
możliwości. Za 
pośrednictwem lianar potrafię dostrzegać stan Słonecznicy. Być może zdołam 
poprowadzić 
cię ku panowaniu nad rukhem.
Przez chwilę spoglądali sobie w oczy, poddając ocenie to, co w sobie ujrzeli. 
Następnie 
Sunder zwrócił się ku Covenantowi. Na jego twarzy widać było strach przed 
niepowodzeniem 
i instynktowny wstręt do wszystkiego, co należało do Clave. Przyjął jednak rukh.
Wdrapał się z posępną miną na najwyższy głaz i zasiadł na nim, obok białego 
blasku 
krilla.
Hollian stanęła trochę niżej, tak że oboje mieli głowy na tym samym poziomie. 
Patrzyła z 
powagą, jak kładzie sobie na kolanach orcrest, a potem otwiera pustą w środku 
rączkę rukha.
Nogi Covenanta drżały, jakby nie mógł już w znieść ciężaru tego, kim był. Stanął 
jednak 
pewnie na skałach.
Sunder wylał sobie na dłoń resztkę płynu z rukha. Hollian dotknęła jej swą 
dłonią i 
zatrzymała ją tam na chwilę, dzieląc się krwią, jak w geście braterstwa. 
Następnie owinęła 
splamione palce wokół lianar i zaczęła cicho śpiewać do siebie. Sunder zatarł 
dłonie, 
posmarował krwią czoło i policzki, po czym ujął w dłonie słoneczny kamień.
Twarde akcenty jego pieśni tworzyły kontrapunkt z jej śpiewnym szeptem. We dwoje 
przetworzyli ciszę w motek słonecznicowej mocy: rozlana krew i ogień.
Po chwili znajoma szkarłatna wiązka Sundera wystrzeliła ku słońcu niby bełt. 
Powietrze 
wypełnił trzask przywodzący na myśl powolną błyskawicę.
Skalennik uniósł rukh, trzymając go tak, by wiązka biegła wzdłuż żelaza. Kostki 
jego 
dłoni zbielały, a ich grzbiety pokryły się gruzłami mięśni.
Wzdłuż lianar pojawiły się delikatne jak pączki płomienie. Hollian zamknęła 
oczy. Jej 
ogień przybrał powoli barwę brązowej aureoli słońca. Zaczął wypuszczać witki. 
Jedna z nich 
dotarła do dłoni Sundera. Oplotła się wokół rukha i bijącej ze słonecznego 
kamienia wiązki.
Skalennik zamrugał gwałtownie, by usunąć z oczu pot. Spojrzał wściekle na rukh, 
jakby 
był on żmiją, której nie mógł ani utrzymać, ani wypuścić.
Bolesny ucisk w piersi uświadomił Covenantowi, że zapomniał o oddychaniu. Gdy 
nakazał sobie wciągnąć powietrze w płuca, odniósł wrażenie, że wraz z nim 
napłynęły 
zawroty głowy. Tylko mocno wsparte na głazach ręce uchroniły go przed utratą 
równowagi.
Żaden z Haruchai nie patrzył na Sundera ani Hollian. Caila znowu ogarnęły 
konwulsje. 
Pozostali starali się go unieruchomić.
Wspomnienie o Linden przeszyło Covenanta bólem. Zacisnął powieki, by powstrzymać 
nudności.
Otworzył oczy dopiero wtedy, gdy pieśń umilkła. Wiązka Sundera i płomień Hollian 
zniknęły. Stonedownorzy uczepili się siebie mocno. Barki skalennika dygotały.
Covenant padł na kolana, nie wiedząc, kiedy stracił równowagę.
– Wcale nie tak trudno być jeźdźcem – odezwał się Sunder, głosem tłumionym przez 
uścisk Hollian. – Dostroiłem się do rukha. Rumaki są daleko. Ale usłyszały mnie. 
Przyjdą.
Atak Caila minął wreszcie. Odzyskał nawet na chwilę przytomność, ale gdy się 
odezwał, 
mówił w obcym języku Haruchai i Covenant go nie rozumiał.
Pierwsze z wielkich zwierząt wróciło niedługo przed południem. Do tej pory 
pragnienie i 
głód wprawiły już Covenanta w stan otępienia. Nie potrafił skupić spojrzenia, by 
określić, 
który to z wierzchowców i czy przyniósł jakieś zapasy.
– To Szczęk, rumak, który zaatakował Linden Avery – zameldował Brinn. – Utyka. 
Pierś 
ma poparzoną. Ale skalening mu nie szkodzi.
– Ładunek, który dźwiga, jest nietknięty – dodał po chwili.
Nietknięty – pomyślał niejasno Covenant. Patrzył przez mgiełkę, jak Ceer i Stell 
skaczą 
na rumaka, a potem wracają z żywnością i wodą. Dzięki ci, Boże.
Gdy Niedowiarek i stonedownorzy ugasili już rozpaczliwe pragnienie i zabrali się 
za 
posiłek, z południa przygalopował Kłopot. Podobnie jak Szczęk, nie ucierpiał od 
skaleningu, 
biegał jednak nerwowo wokół pagórka, pragnąc uciec przed ogniowymi kamieniami.
Trzask i Brzęk również wróciły. Sunder spojrzał na nie, marszcząc brwi, jakby 
nie 
przypadła mu do gustu duma, którą poczuł. Hollian jednak uśmiechała się 
promiennie.
Haruchai natychmiast rozpoczęli przygotowania do wyruszenia w drogę.
Covenant podniósł z kamieni kawałek materiału, który przedtem odrzucił, owinął w 
niego 
krill i zatknął go sobie za pas. Następnie zszedł na głazy znajdujące się na 
wysokości 
grzbietów rumaków.
Z bliska skalening wydawał się tak gorący, że mógłby zwęglić ciało. Mimo woli 
wywołał 
w nim wspomnienia Gorących Popiołów i Słonego Serca Pianościgłego. Gigant 
naraził się na 
straszliwe cierpienia w lawie, by pomóc Covenantowi.
Nie ufał rumakom ani sobie. Nie był w stanie przeskoczyć niewielkiego dystansu 
dzielącego go od wierzchowca. Nigdy więcej, powtarzał. Nie pozwolę już, by 
przyjaciele za 
mnie ginęli. Musiał uczepić się głazu. Mrużył porażone blaskiem oczy, czekając, 
aż pomogą 
mu Haruchai.
Po chwili Ceer i Brinn podbiegli do niego, niosąc Caila. Sunder uniósł rukh, 
niepewny, 
czy zdoła nad nim zapanować. Rumaki usłuchały go, zbliżając się do wzgórka. Ceer 
zostawił 
rannego i przedostał się na grzbiet Kłopota. Harn zaczął rzucać mu worki, które 
kładł na 
potężnych kłębach rumaka. Potem Brinn podał mu Caila.
Jego ramiona były sine i paskudnie ropiały. Covenant jęknął na ten widok. Cail 
potrzebował Linden. Potrzebował lekarza.
Linden była tak samo chora, jak on.
Pragnąc poćwiczyć panowanie nad rumakami, Sunder nakazał Kłopotowi zejść z drogi 
pozostałym wierzchowcom. Harn i Hollian dosiedli Szczęka, a skalennik dołączył 
do Stella 
na Brzęku. Nim Covenant zdołał zapanować nad strachem, Brinn przeniósł go na 
Trzaska.
Padł na szeroki grzbiet i zacisnął dłonie na sierści rumaka. Żar piekł go powoli 
i dusił.
– Znajdź Vaina. Szybko – zdołał jakoś wykrztusić.
Sunder gestem nakazał wierzchowcom popędzić na wschód. Pogalopowały, przecinając 
powietrze, któremu skalening nadawał pomarańczowy odcień.
Brzęk poniósł Sundera i rukh ze zdumiewającą szybkością, ale pozostałe rumaki 
dotrzymywały mu kroku. Nawet Szczęk, mimo bolesnej, ociekającej posoką rany, nie 
zostawał z tyłu. Biegł jak burza, z szałem płonącym w czerwonych ślepiach. Moc 
Słonecznicowego Ognia ukształtowała go tak, by słuchał każdego rukha. Nie był w 
stanie 
sprzeciwić się rozkazom Sundera.
Covenant nie potrafił ocenić ich prędkości. Ledwie mógł trzymać oczy otwarte w 
ostrym 
upale, ledwie oddychał. Wiedział tylko, że porusza się szybko. Nie miał jednak 
pojęcia, w 
jakim tempie potrafi biec Vain. Nasienie Demondim ruszyło w drogę wczesnym 
rankiem.
Palący wicher smagał mu twarz. Czuł na skórze gorący dotyk ubrania, jakby 
tkanina 
zaczęła się tlić. Po całym ciele spływał mu ciepły pot, a oczy łzawiły w blasku 
i żarze 
skaleningu. Rumaki jednak pędziły tak, jakby zrodziła je pasja ogniowych 
kamieni. Hollian 
uczepiła się pleców Harna. Sunder pochylał się nad szyją Brzęka. Haruchai 
jechali z 
niezmąconym spokojem. A rumaki biegły.
Skalening ciągnął się przed nimi, jakby nigdy nie miał się skończyć. Ogień 
nadawał niebu 
głębszą barwę, przystrajał je płynną wspaniałością. Przeświecająca przez mgiełkę 
aureola 
słońca wyglądała jak pierścień żaru. Cała sawanna przerodziła się w rozżarzone 
węgle. 
Rumaki mknęły przez oszalałe piekło. Sunder jednak panował nad rukhem. Dopóki 
żył, bestie 
nie mogły zwolnić.
Nie zwolniły. Pędziły jak zrodzone z płomieni. Gładko, niezmordowanie, 
zostawiały za 
sobą mile, jakby były one zeschłymi liśćmi, wrzucanymi do pieca.
Oddech Covenanta przeszedł w łkanie, nie dlatego, że brakowało mu powietrza, 
lecz 
raczej dlatego, że płuca miał poparzone. Zaczęły go nawiedzać wizje Glimmermere, 
chłodnego jeziorka zabarwionego mocą Ziemi. Jego kości łaknęły wody. A rumaki 
biegły.
Gdy opuściły skalening, wbiegając na twardą ziemię, zmiana była tak nagła, że 
pustynne 
powietrze wydało się błogosławieństwem. Podniósł raptownie głowę. W piersiach 
poczuł 
ulgę. Wierzchowce wpadły raptownie na martwy, wypalony słońcem grunt, wzbijając 
w górę 
proporce kurzu. Mgiełka zniknęła. Grunt miał teraz nierówności, strukturę, 
znaczenie.
Gdy rozjaśniło mu się przed oczyma, ujrzał przed sobą Vaina.
Stał on, czarny i nieubłagany, na brzegu pustego parowu, który wił się w poprzek 
trasy 
drużyny. Matowe, żelazne okucia Laski Praw podkreślały mroczność jego postaci. 
Patrzył na 
zbliżające się z tętentem kopyt rumaki, jakby na nie czekał.
Był sam.
Sam?
Gdy Trzask zatrzymał się nagle, Covenant zsunął się z jego grzbietu. Wylądował 
twardo, 
runął jak długi na ziemię. Zerwał się natychmiast i rzucił na Vaina.
– Co z nią zrobiłeś?
Nasienie Demondim nie poruszyło się. Covenant odbił się od niego, jakby uderzył 
w 
obsydianową ścianę.
W następnej chwili z parowu wyłonił się Hergrom. Wydawało się, że nie odniósł 
żadnej 
szkody, choć skalening przypalił mu szatę.
– Jest tam. W cieniu – oznajmił tonem pozbawionym wyrazu, jak gdyby nie chciał 
się 
zniżać do osądzania porywczości Covenanta.
Niedowiarek przemknął obok niego i skoczył do jaru.
Wyschła dolina rzeki nie była głęboka. Wylądował w piasku i obrócił się 
błyskawicznie, 
szukając Linden.
Leżała na wznak w cieniu ściany wąwozu. Jej skóra wydawała się w mniej jaskrawym 
świetle lekko zaczerwieniona. Znalazła się bardzo blisko skaleningu. Widział ją 
tak wyraźnie, 
jakby była wyryta w jego umyśle: czerwona skóra, strugi potu w pszenicznych 
włosach, 
głęboka bruzda między brwiami, oznaczająca wyrzut wobec życia, które wiodła.
Kobietą ponownie targały konwulsje. Uderzała rytmicznie piętami o piasek; biła 
palcami 
rąk ziemię z obu swych boków; miotała się w spazmach; wyginała plecy. Na jej 
twarzy 
zastygł śmiertelny grymas. Przez zęby wydobywały się ciche westchnienia 
przypominające 
strzępki bólu.
Covenant rzucił się na ziemię i złapał Linden za barki, chcąc unieruchomić jej 
ręce. 
Ogarnięty paniką, nie mógł wydusić z siebie głosu, nie potrafił sformułować 
słów.
Podbiegli do niego Sunder i Hollian, a za nimi Harn i Hergrom. Po chwili zjawili 
się też 
Brinn, Ceer i Stell, niosący Caila. On również znowu miał atak.
Skalennik położył dłoń na ramieniu Covenanta.
– To słonecznicowa choroba – powiedział cicho. – Przykro mi. Nie wyjdzie z tego.
Jęki Linden przeszły w ochrypły dźwięk przypominający przedśmiertne rzężenie.
– Covenant – zdawała się wołać.
Linden! – rozpaczał. – Nie potrafię ci pomóc.
Wtem otworzyła oczy, wpatrując się w niego jak obłąkana.
– Cove... – Mięśnie jej gardła zacisnęły się, a potem rozluźniły. Szczęki 
zaciskały się jak 
imadło. W rozwartych oczach lśniła biała gorączka. – Pomóż...
Jej wysiłki przeszyły jego serce bólem.
– Nie... – dławił się. – Nie wiem jak.
Rozciągnęła wargi, jakby chciała zatopić zęby w skórze jego policzka. Więzadła 
jej krtani 
sterczały jak kości. Musiała czystą gwałtownością wydusić głos ze ściśniętego 
gardła.
– Voure.
– Co? – Przytulił się do niej. – Voure?
– Daj... – Jej rozpacz cięła go niby miecz. – Voure.
Sok, który odstraszał owady? Oczy miał suche jak gorączka.
– Majaczysz.
– Nie. – Intensywność jej jęku przeszyła powietrze. – Umysł... – Szalone, białe 
spojrzenie 
błagało go, żądało. Całym zasobem swej determinacji walczyła z uciskiem w 
gardle. – Jasny. 
– Wysiłek pogłębił konwulsje. Ciało Linden miotało się pod nim, jakby chciał 
pochować ją 
żywcem. – Ja... – Na chwilę jej głos przeszedł w jęk. Zebrała jednak siły. – 
Czuję – wydusiła.
– Czujesz? – wydyszał. – Co czujesz?
– Voure.
Przez krótką, przerażającą chwilę nie potrafił jej zrozumieć. Wreszcie mu się 
udało.
Czuję!
– Brinnie! – warknął przez ramię. – Podaj mi voure!
Czuję! Linden czuła. Miała wrodzony Krainie zmysł zdrowia. Potrafiła dostrzec 
naturę 
swej choroby i zrozumieć ją dokładnie. Podobnie jak voure. Wiedziała, czego 
potrzebuje.
Ostrzegł go kierunek, w którym skierowała spojrzenie. Zdał sobie nagle sprawę, 
że nikt 
się nie poruszył, że Brinn go nie posłuchał.
– Covenant – wyszeptał bolesnym głosem Sunder. – Ur-lordzie. Ona... Błagam cię, 
wysłuchaj mnie. Ma słonecznicową chorobę. Nie wie, co mówi.
– Brinnie. – Covenant mówił cicho, lecz z tak wyraźną pasją, że przebiła się 
przez 
argumenty Sundera. – Umysł ma jasny. Dobrze wie, co mówi. Daj mi voure.
Haruchai nadal nie chciał go słuchać.
– Ur-lordzie – sprzeciwił się – skalennik zna tę chorobę.
Covenant musiał puścić ramiona Linden i dotknąć zaciśniętymi pięściami czoła, by 
powstrzymać się od krzyku.
– Kevin Niszczyciel Krainy... – jego głos łopotał jak lina na porywistym wichrze 
– ...był 
w stanie dokonać rytuału profanacji, na stulecia zniszczyć wszelkie życie w 
Krainie, jedynie 
dzięki temu, że pozwoliła mu na to gwardia krwi. Nakazał gwardzistom nic nie 
robić i 
usłuchali go, gdyż miał wiedzę. Ich śluby zostały nieodwracalnie zepsute, a oni 
o tym nie 
wiedzieli. Nie wiedzieli, że są skalani, dopóki nie poinformował ich o tym lord 
Foul. Dopóki 
nie dowiódł, że potrafi ich zmusić, by mu służyli. – Foul okaleczył trzech 
gwardzistów tak, by 
przypominali Covenanta. – Czy jesteś gotów stać biernie i pozwolić, by zginęli 
kolejni 
ludzie? – Wtem Niedowiarek stracił panowanie nad sobą. Walnął pięściami w 
piasek. – 
Dawaj voure!
Brinn popatrzył na Sundera i Caila. Po chwili wahania wypadł z parowu i pomknął 
ku 
rumakom.
Wrócił niemal natychmiast, niosąc należący niegdyś do Memli skórzany bukłak z 
voure. 
Okazując brak zainteresowania, jakby wyrzekał się odpowiedzialności, wręczył 
naczynie 
Covenantowi.
Ten drżącą dłonią wyciągnął zatyczkę. Musiał użyć całej siły woli, by uspokoić 
ręce i 
wlać kilka kropli przez zęby Linden. Pogrążony w transie strachu i nadziei 
patrzył, jak chora 
usiłuje je przełknąć.
Wygięła plecy, a potem opadła, jakby złamała sobie kręgosłup.
Pociemniało mu przed oczyma. W jego głowie zawirował cały świat. Nic nie 
widział, nie 
potrafił myśleć, dopóki nie usłyszał jej szeptu:
– Teraz Cail.
Haruchai zareagowali natychmiast. Fakt, że rozumiała grożące Cailowi 
niebezpieczeństwo, dowodził jasności jej umysłu. Brinn złapał za bukłak i 
popędził do 
chorego towarzysza. Przy pomocy Stella udało mu się wlać trochę voure przez jego 
zaciśnięte 
szczęki.
Linden rozluźniała się, mięsień po mięśniu. Oddychała teraz spokojniej, a gruzły 
na szyi 
zniknęły. Rozprostowała palce, jeden po drugim. Covenant uniósł jej dłoń, 
zamknął w uścisku 
połamane paznokcie, obserwując, jak ustępuje sztywność. Nogi chorej spoczęły 
bezwładnie 
na piasku. Ściskał kurczowo jej dłoń, nie umiejąc odgadnąć, czy Linden wraca do 
zdrowia 
czy umiera.
Nagle się dowiedział. Brinn podszedł do niego i oznajmił głosem bez wyrazu:
– Voure podziałała. Cail wyzdrowieje.
Linden westchnęła cicho z ulgi.
23. Równina Sarangrave
Covenant przyglądał się śpiącej Linden, takiej ciepłej i kruchej, jeszcze przez 
pewien czas 
po zachodzie słońca. Potem obudził ją w blasku rozpalonego przez Haruchai 
ogniska. Była 
zbyt słaba, by gryźć twardy pokarm, napoił ją więc rozcieńczoną wodą metegliną.
Wracała do zdrowia. Nawet swym przytępionym wzrokiem dostrzegał to jasno. Gdy 
znowu zasnęła, położył się na piasku obok niej i niemal natychmiast pogrążył się 
w snach.
Szalała w nich pierwotna magia, dzika i niepohamowanie niszczycielska. Niczego 
nie 
można było powstrzymać, a każdy rozbłysk mocy niósł uciechę Wzgardliwemu. 
Covenant 
sam stał się niszczycielem świata, stał się Kevinem na skalę przerastającą 
wszelkie możliwe 
profanacje. Biały ogień wywodził się z namiętności, które czyniły go tym, kim 
był, i nie 
mógł...
Na długo przed świtem obudził go jakiś ruch. Spocony mimo pustynnego chłodu, 
podniósł się i rozejrzał wokół. Zobaczył w blasku żarzących się węgielków, że 
Linden siedzi 
oparta plecami o ścianę parowu. Hergrom karmił ją w milczeniu.
Spojrzała Covenantowi w oczy. W słabym świetle nie potrafił nic wyczytać z jej 
twarzy. 
Nie wiedział, czego się po niej spodziewać. Przed oczyma wciąż miał powidoki 
koszmarów. 
Waga tego, co mogło wyrażać jej skryte w mroku lico, kazała mu zbliżyć się i 
przykucnąć 
przed kobietą, by przyjrzeć się jej uważniej.
– Myślałem, że już po tobie – mruknął po chwili, chcąc się wytłumaczyć.
– A ja myślałam – odparła spokojnym tonem – że nie dam rady ci tego wytłumaczyć.
– Wiem.
Cóż więcej mógł powiedzieć? Zawstydziła go jego skąpa wypowiedź. Nie wiedział, 
jak 
ma do niej dotrzeć.
Gdy jednak gryzł się swą niedoskonałością, Linden wyciągnęła rękę i dotknęła 
jego 
splątanej brody.
– Wyglądasz przez nią starzej – stwierdziła ochrypłym głosem.
Jeden z Haruchai zaczął dorzucać opału do ognia. Czerwony blask odbił się w 
załzawionych oczach kobiety, jakby węgielki je drażniły, były płomykami 
żarzącymi się w jej 
umyśle. Mówiła dalej, tłumiąc ściskające gardło emocje.
– Chciałeś, żebym przyjrzała się Vainowi. – Wskazała głową na nasienie Demondim, 
które stało po drugiej stronie parowu. – Próbowałam. Ale nic nie rozumiem. On 
nie jest żywy. 
Ma bardzo wielką moc, która jest nakazem. Ale jest... nieożywiona. Tak jak twój 
pierścień. 
On może być wszystkim.
Osłoniła dłonią oczy. Przez moment nie mogła się uspokoić.
– Covenant, to boli. Boli mnie, jak patrzę na niego. Jak patrzę na cokolwiek.
Światło ogniska odbijało się w jej oczach, tworząc pomarańczowoczerwone 
paciorki.
Pragnął ją objąć, wiedział jednak, że nie takiej pociechy potrzebuje. Dotknął 
jej furia. 
Wbił na pal jej duszę. Gibbon powiedział, że to zmysł zdrowia stanie się jej 
zgubą.
– To ocaliło ci życie – rzekł niskim głosem.
Napięła mięśnie ramion.
– I Cailowi też.
Opuściła z drżeniem dłoń, pozwalając mu ujrzeć swe oczy w blasku na nowo 
rozgorzałego ogniska.
– I tobie – powiedziała.
Spojrzał prosto w twarz Linden, lecz nie powiedział nic, chcąc dać jej potrzebny 
czas.
– Po Kryształowym Stonedown. – Dobywające się z jej ust słowa brzmiały ochryple. 
– 
Byłeś umierający. Nie wiedziałam, co robić. – Skrzywiła usta w gorzkim grymasie. 
– Nawet 
gdybym miała torbę... Jeśli pozbawić lekarzy szpitali, laboratoriów i sprzętu, 
nie ma z nich 
wielkiego pożytku. – Po chwili jednak pogodziła się ze swą niedoskonałością. – 
Nie 
wiedziałam, co robić, więc weszłam do twego wnętrza. Czułam twe serce i krew, 
płuca i 
nerwy... twoją chorobę. Utrzymałam cię przy życiu, dopóki Hollian nie zdołała ci 
pomóc.
Spuściła oczy, wędrując spojrzeniem po parowie w poczuciu winy.
– To było straszne. Czuć coś tak niezdrowego. Smakować to. Zupełnie jakbym 
oddychała 
gangreną. – Zmarszczyła czoło z odrazy bądź żalu, spojrzała jednak na niego 
ponownie. – 
Przysięgłam, że póki żyję, nigdy już nic takiego nie zrobię.
Ból zmusił go do pochylenia głowy. Wpatrzył się w leżące między nimi cienie. 
Minęła 
dłuższa chwila, nim był w stanie powiedzieć bez gniewu:
– Aż tak brzydzisz się mojego trądu.
– Nie. – Podniósł gwałtownie wzrok, słysząc jej zaprzeczenie. – Nie chodziło o 
trąd. 
Chodziło o jad. Nadal w tobie jest – ciągnęła, nim zdążył przyswoić sobie jej 
oświadczenie. – 
Narasta. Dlatego tak trudno mi na ciebie patrzeć. Nie potrafię się od tego 
odgrodzić – 
powiedziała ochryple, starając się stłumić łzy. – Od niczego. Słonecznica 
wdziera się we 
mnie. Nie umiem jej powstrzymać. Ciągle mówisz o profanacji. Dla mnie wszystko 
jest 
profanacją.
Co mogę na to poradzić? – jęknął. – Dlaczego za mną poszłaś? Dlaczego próbowałaś 
ocalić mi życie? Dlaczego nie brzydzisz się mojego trądu?
Głośno jednak spróbował dać jej odpowiedzi zamiast pytań.
– Takie są metody Foula. Próbuje zmienić nadzieję w rozpacz. Siłę w słabość. 
Atakuje to, 
co jest cenne, próbując obrócić to w zło. – Wzgardliwy wykorzystał miłość Kevina 
do Krainy, 
służbę gwardii krwi, wierność gigantów, pasję Eleny, by zepsuć ich wszystkich. A 
Linden 
przyjrzała się Vainowi, ponieważ on, Covenant, prosił ją o to. – Ale to ostrze 
jest obusieczne. 
Każdy jego atak jest okazją do walki z nim. Musimy przekształcić naszą słabość w 
siłę. 
Znaleźć nadzieję w rozpaczy. Linden. – Wyciągnął okaleczoną rękę, ujął jedną z 
jej dłoni i 
uścisnął. – Nie zdołasz się przed nim ukryć. – „Unikanie jego pułapek na nic się 
nie zda”. – 
Jeśli zamkniesz oczy, staniesz się tylko słabsza. Musimy pogodzić się z tym, kim 
jesteśmy. I 
odrzucić go.
Palce jednak miał drętwe i nie czuł, czy odwzajemniła jego uścisk.
Głowa jej opadła, a twarz przesłoniły włosy.
– Linden, to ocaliło ci życie.
– Nie. – Wydawało się, że cienie i poprzedzający świt półmrok tłumią jej głos. – 
To ty je 
ocaliłeś. Ja nie mam żadnej mocy. Potrafię tylko widzieć. – Wyrwała dłoń. – 
Zostaw mnie w 
spokoju – wydyszała. – To dla mnie zbyt wiele. Spróbuję.
Chciał się sprzeciwić, lecz poruszyła go jej prośba. Podniósł się z bólem we 
wszystkich 
zesztywniałych stawach i poszedł do ogniska, by się ogrzać.
Rozglądając się po parowie, zauważył stonedownorów. Stanął jak wryty na ich 
widok.
Siedzieli niedaleko. Sunder dzierżył rukh. Trójkąt lizały słabe, czerwone 
płomyki. Hollian 
pomagała mu, tak jak wtedy, gdy dostrajał się do rukha.
Covenant nie potrafił odgadnąć, co robią. Od zbyt dawna już nie zwracał na nich 
uwagi. 
Nie miał pojęcia, o czym myślą.
Po chwili wygasili ognie. Przez pewien czas siedzieli jeszcze razem, wpatrując 
się w 
siebie i trzymając się za ręce, jakby dodawali sobie nawzajem odwagi.
– Nie można tego żałować. – Jej szept niósł się w parowie niczym głos gwiazd. – 
Musimy 
stawić czoło temu, co się stanie, najlepiej jak potrafimy.
– Tak – mruknął Sunder. – Najlepiej jak potrafimy. – Jego głos złagodniał nagle. 
– Z tobą 
potrafię znieść wiele.
Kiedy wstawali, przyciągnął ją do siebie i pocałował w czoło.
Covenant odwrócił wzrok. Czuł się jak intruz. Stonedownorzy jednak ruszyli 
wprost ku 
niemu. Sunder zwrócił się do niego z nieugiętą determinacją.
– Ur-lordzie, trzeba to powiedzieć. Od chwili twej prośby... – wypowiedział to 
słowo z 
ironicznym naciskiem – ...bym wziął rukh, dręczył mnie strach. Dopóki Memla 
dzierżyła to 
narzędzie, Clave wszystko o niej wiedziało. Dlatego spadł na nas grim. Obawiałem 
się, że 
jeśli opanuję rukh, ja również odsłonię się przed Clave. Covenant... – Wahał się 
tylko chwilę. 
– Mój strach był uzasadniony. Sprawdziliśmy to. Brak mi umiejętności, by 
odgadnąć zamiary 
Clave, ale poczułem jego dotyk i wiem, że mnie widzi.
– Ur-lordzie – zapytała cicho Hollian – co mamy robić?
– To samo, co robiliśmy dotąd. – Niemal nie słyszał jej pytania ani własnej 
odpowiedzi. – 
Uciekać. Walczyć, jeśli będzie to konieczne. – Przypomniał sobie targaną 
konwulsjami twarz 
Linden, sztywną linię jej ust, strugi potu we włosach. I pierwotną magię. – 
Przetrwać.
Obawiając się, że straci panowanie nad sobą, odwrócił się od nich.
Kim był, by mówić innym o przetrwaniu i walce, jeśli nie potrafił nawet poradzić 
sobie z 
przerażającym narastaniem własnej mocy? Jad! Jad stał się jego częścią. W miarę 
jak 
pierwotna magia była dla niego coraz łatwiej dostępna, wszystko inne stawało się 
coraz 
trudniejsze. Był zdolny dokonać wielkich zniszczeń. I niezdolny do czegokolwiek 
innego.
Podniósł z ziemi dzban metegliny i pociągnął potężny łyk, by powstrzymać głośny 
jęk.
Moc psuje – pomyślał. – Dlatego, że jest niepewna. Że nie wystarcza. Albo jest 
jej zbyt 
wiele. Uczy wątpliwości. A wątpliwości prowadzą do przemocy.
Czuł napór narastającej w nim mocy. Pewne części jego jaźni łaknęły szału 
pierwotnego 
ognia.
Przez pewien czas bał się siebie, konsekwencji swych pasji, tak bardzo, że nie 
był w 
stanie jeść. Pił gęsty miód i wpatrywał się w płomienie, starając się uwierzyć, 
że uda mu się 
zapanować nad sobą.
Zabił dwudziestu jeden ludzi. Widział ich wyraźnie w blasku przedświtu. 
Dwudziestu 
jeden! Mężczyzn i kobiety, których jedyną zbrodnią był fakt, że ich życie 
wypaczył furia.
Kiedy uniósł głowę, zobaczył stojącą obok Linden. Chwiała się. Nadal była bardzo 
słaba, 
zdołała jednak utrzymać się na nogach. Spoglądała na niego z powagą.
– Powinieneś coś zjeść – rzekła, przyjmując dawny zasadniczy ton, gdy spuścił 
wzrok.
Nie potrafił jej odmówić. Wziął w rękę skrawek suszonego mięsa. Skinęła głową, 
po 
czym oddaliła się sztywnym krokiem, by zbadać Caila. Covenant żuł niedbale, 
spoglądając na 
nią.
Cail sprawiał wrażenie zdrowego i chorego zarazem. Słonecznicowa choroba 
najwyraźniej minęła. Odzyskał wrodzoną pewność i opanowanie. W ręce jednak wciąż 
gorzała infekcja. Voure nie mogła nic pomóc na truciznę zawartą w ostrodze 
rumaka.
Linden popatrzyła na ranę, jakby ten widok był dla niej udręką, po czym zażądała 
ognia i 
wrzątku. Hergrom i Ceer usłuchali jej bez komentarza. Gdy woda się grzała, 
Linden 
pożyczyła sztylecik Hollian, wypaliła go w ogniu i nacięła zakażoną tkankę. Cail 
zniósł ból 
spokojnie. Tylko lekka zmarszczka między brwiami zdradzała, co czuje. Piasek 
splamiły 
krew i żółty płyn. Choć była słaba, jej dłonie zachowały precyzję. Dokładnie 
wiedziała, w 
którym miejscu ciąć i jaka powinna być głębokość nacięcia.
Gdy woda już się zagotowała, Linden wzięła od Brinna koc i pocięła go na pasy. 
Część z 
nich wykorzystała przy przemywaniu rany, z reszty zaś zrobiła prymitywny bandaż. 
Blask 
ogniska zalśnił w drobnych kropelkach potu zraszających czoło Caila, Haruchai 
nie 
wzdrygnął się jednak. Wydawało się, że nawet wstrzymał oddech.
– Kiedy powstrzymamy infekcję, wrócisz do zdrowia. – Jej głos brzmiał sucho, 
jakby 
czytała fragment jakiegoś medycznego tomu. – Masz sił za pięciu ludzi. – Nagle 
przestała być 
obojętna. – To będzie bolało. Gdybym wiedziała, jak zaradzić bólowi, zrobiłabym 
to. Ale nie 
dam rady. Wszystko zostawiłam w torbie.
– Nie martw się, Linden Avery – odparł spokojnie Cail. – Jestem zdrowy. Będę ci 
służył.
– Służ samemu sobie! – odwarknęła natychmiast. – Oszczędzaj tę rękę.
Upewniła się, czy bandaż dobrze się trzyma, po czym polała tkaninę wrzątkiem.
Cail zachował milczenie. Linden podniosła się chwiejnie na nogi, oddaliła się od 
niego i 
usiadła oparta o ścianę parowu, jakby nie mogła znieść widoku jego odwagi.
Po chwili uwagę Covenanta przyciągnął Vain. Pierwsze promienie słońca dotknęły 
jego 
głowy, wydobyły ją z półmroku – jądro czerni i tajemnic. Sunder i Hollian poszli 
szybko 
poszukać skały. Covenant pomógł Linden wstać. Haruchai podnieśli się z miejsc. 
Cała 
drużyna zwróciła się ku świtowi.
Słońce wyłoniło się zza brzegu parowu, odziane w brąz przypominający całun 
pogrzebowy świata. Pragnienie i halucynacje, zbielałe kości, wywołane gorączką 
pęcherze.
– Jest słabsza! – westchnęła mimo woli Linden. – Nie. Na pewno tracę zmysły. Nie 
zmieniła się – jęknęła z rozczarowaniem, nim Covenant zdążył się zorientować, co 
miała na 
myśli.
Zmieniła? Gdy drużyna zwinęła obóz, dosiadła rumaków i ruszyła na wschód, 
Niedowiarka dręczył gwałtowny lęk, wywołany rozgoryczeniem Linden. Dlaczego tak 
bardzo 
obawiała się myśli, że nie może już ufać własnym oczom? Gdy targały nią 
konwulsje, strugi 
potu zrosiły jej włosy niby wilgotny ból. Mimo to wydawało się, że wraca do 
zdrowia. Jej 
rana była stosunkowo niegroźna. Jazda przez wystawione na ciosy słońca pustkowie 
Północnych Równin przypominała wędrówkę przez kowadło. Dlaczego wiedział o niej 
tak 
mało?
Następnego ranka była jednak spokojniejsza, pewniejsza siebie. Unosiła głowę, 
zupełnie 
jakby przestała ją boleć. Gdy zwróciła się ku świtowi i zobaczyła wschodzące po 
raz trzeci 
słońce pustyni, całe jej ciało się napięło.
– Miałam rację – wychrypiała. – Jest słabsza.
– Tam! – krzyknęła po chwili. Jej wyciągnięta ręka oskarżała horyzont. – 
Widzieliście? 
Zmieniła się! Była słabsza, a potem stała się tak samo silna, jak zawsze. Jakby 
przekroczyła 
jakąś granicę.
Nikt się nie odzywał. Sunder i Hollian przyglądali się Linden, jakby bali się, 
że 
słonecznicowa choroba odebrała jej rozum. Haruchai wpatrywali się w nią bez 
wyrazu.
– Widziałam to. – Jej głos brzmiał teraz ostrzej. – Nie jestem obłąkana.
Covenant skrzywił się.
– Nie mamy twoich oczu.
Spoglądała na niego chwilę spode łba, po czym obróciła się na pięcie i ruszyła 
ku 
oczekującym rumakom.
Jadąc, sprawiała wrażenie zagniewanej. Mimo suchej brutalności słońca i wysiłku, 
jaki 
wkładała w utrzymywanie się na grzbiecie Trzaska, odzyskiwała siły. A wraz z 
nimi wracało 
oburzenie. Umiejętność widzenia kosztowała ją już bardzo wiele, a teraz 
towarzysze zaczęli 
powątpiewać w jej spostrzeżenia. Nawet Covenant okazał niedowierzanie. Wszelkie 
osłabienie Słonecznicy było znakiem nadziei. Czy musiało to znaczyć, że się 
myli? Po tym, 
przez co przeszła?
Gdy drużyna zatrzymała się na noc, Linden zjadła kolację, opatrzyła rękę Caila i 
położyła 
się spać. Ale już na długo przed świtem chodziła wkoło po martwym łupku, jakby 
odliczała 
chwile dzielące ją od objawienia. Okazywane przez nią napięcie wyraźnie 
zdradzało, jak 
bardzo pragnie mieć rację, jak gwałtownie jej udręczona dusza potrzebuje ulgi.
Rankiem słońce wstało odziane w czerwień plag. Zabarwiło na karmazynowo ostre 
kontury pustkowia, uczyniło pustynię różową, piękną i niezwykłą, na podobieństwo 
pozłacanego cmentarza. Choć Covenant wytężał wzrok, aż w mózgu zatańczyły mu 
wizje 
ognia, nie dostrzegł jednak żadnych śladów umniejszenia się Słonecznicy. Mimo to 
Linden 
skinęła gwałtownie głową, jakby jej słowa zyskały potwierdzenie.
– Wybrana ma bystry wzrok – rzekł po chwili beznamiętnie Brinn. Użył jej tytułu 
jako 
wyrazu uznania dla mocy. – Zepsucie słońca jest mniejsze.
– To przekracza me możliwości – mruknął sfrustrowany Sunder. – Nie widzę tego 
umniejszenia.
– Zobaczysz – zapewniła go Linden. – Zbliżamy się.
Covenantowi zakręciło się nagle w głowie od nadziei.
– Do czego?
Czyżby nadchodził zmierzch Słonecznicy?
– Zapytaj Wybranej. – Brinn wzruszeniem ramion wyrzekł się wszelkiej 
odpowiedzialności za to, co widział. – Nam nic o tym nie wiadomo.
Covenant zwrócił się ku niej.
– Powiem ci. – Nie patrzyła mu w oczy. – Kiedy się upewnię.
Zdusił przekleństwo, zgrzytając zębami. Powiedziała: „To dla mnie zbyt wiele. 
Spróbuję”. Rozumiał ją. Próbowała. Chciała ufać temu, co widzi, i bała się, że 
da się 
wprowadzić w błąd, ponownie ucierpi. Choć nie było to łatwe, zostawił ją samą.
Kiedy gapiła się na wschód, Haruchai rozdali żywność, wodę i voure. Jadła 
niedbale, nie 
zwracając uwagi na ludzi Brinna, którzy przygotowywali rumaki. Wtem jednak, w 
chwili gdy 
Sunder przywołał bestie, wyciągnęła gwałtownie rękę.
– Tam! – warknęła.
Brinn spojrzał na słońce.
– Tak. Zepsucie odzyskuje siłę.
Covenant jęknął do siebie. Nic dziwnego, że nie chciała wytłumaczyć, co widzi. 
Jak 
mogła to znieść?
Dosiadł markotnie Trzaska i ulokował się za plecami Linden i Brinna. Drużyna 
ruszyła 
przez skaliste pustkowie.
Pod tym słońcem pustynia przerodziła się w królestwo milczenia i skorpionów. W 
bezwietrznym powietrzu rozlegał się jedynie stukot kopyt rumaków. Wkrótce ten 
odgłos 
również stał się częścią ciszy. Owady biegały po skałach lub brnęły przez 
piasek, nie wydając 
z siebie żadnego dźwięku. Niebo było martwe jak grób. Covenant po chwili popadł 
w 
szkarłatne przygnębienie. Równiny zdawały się gorzeć niesamowitym blaskiem całej 
przelanej przez niego krwi. Bawił się mimo woli pierścieniem, obracając go na 
palcu, jakby 
jego kości łaknęły ognia. Brzydził się jednak zabijaniem, brzydził sobą. I bał 
się.
„Musimy pogodzić się z tym, kim jesteśmy”. Gdzie nauczył się arogancji, czy 
przynajmniej obojętności, potrzebnej by mówić podobne rzeczy?
Nocą skóra zapłonęła mu od wspomnień i snów, jakby pragnął samospalenia, szansy 
oczyszczenia dawnych win w płomieniu. Wszystko przesłaniała mu Lena, jak gdyby 
wyrzeźbiono ją na powierzchni jego oczu. Była dzieckiem, bez względu na niedawno 
osiągniętą dojrzałość jej ciała. Uderzył ją, związał dłonie giezłem i 
rozerwał... Wspomnienie 
jej krzyków było dla niego czystym koszmarem. Moralny trędowaty.
„Jesteś mój”.
Składał się z pierwotnej magii i wątpliwości, a długa noc – podobnie jak cała 
Kraina, 
leżąca bezsilnie pod Słonecznicą – również była pustynią.
Rankiem jednak, gdy wstało zakażone szkarłatem słońce, on także dostrzegł, że 
otaczająca je zorza jest słabsza. Wydawała się blada, niemal niepewna. Sunder i 
Hollian też to 
zauważyli.
Tym razem osłabienie trwało aż do późnego ranka. Gdy słońce pokonało już jedną 
czwartą drogi po niebie, aureola minęła linię graniczną i Słonecznicą 
zatrzasnęła się nad 
równinami jak wieko. W głowie Covenanta kłębiły się domysły. Czuł, że powinien 
nadać im 
nazwę, lecz nie potrafił tego zrobić. Nie miał wzroku Linden i w związku z tym 
nie był 
zdolny zinterpretować tego, co widzi. Dziwna ślepota...
Wieczorem drużyna dotarła do Uskoku.
Covenant wiedział już, gdzie są. Uskok był przepaścią, która dzieliła Wyższą 
Krainę 
znajdującą się na zachodzie od Niższej Krainy, leżącej na wschodzie. Biegł mniej 
więcej w 
kierunku północnego zachodu od Łańcucha Southron aż ku niezbadanym Szczytom 
Northron. 
Wiele mil na południe od miejsca, do którego dotarli, o urwisko opierała się 
Góra Gromu, 
starożytna Gravin Threndor. Kolana miała w Niższej Krainie, a łokcie w Wyższej. 
W głębi jej 
mrocznych korzeni znaleziono kiedyś Złoziemny Kamień. A w głębi jej mrocznego 
serca 
znajdowała się tajemna komnata Kiril Threndor, którą lord Foul Wzgardliwy 
uczynił teraz 
swym domem.
Gdy się zatrzymali, słońce już zachodziło. Cały wschód zasłaniał cień Uskoku, 
który w 
tej okolicy miał trzy czy cztery tysiące stóp wysokości. Covenant jednak 
wiedział, co leży 
przed nimi. Śmiertelnie groźne bagno Równiny Sarangrave.
W dawnych wiekach Sarangrave stało się tym, czym było teraz – światem krętych 
szlaków wodnych, egzotycznych form życia i podstępnych niebezpieczeństw – z 
powodu 
rzeki zwanej Plugawym Szlakiem. Jej wody wypływały spomiędzy kolan Góry Gromu, z 
katakumb ukrytych w jej wnętrznościach, gdzie toczyły się przez Siedliska 
Upiorów i 
rozpłodowe zagrody Demondim, przez trupiarnie i doły na odpadki, laboratoria i 
kuźnie, aż 
wreszcie przesycały je niemożliwe do usunięcia zanieczyszczenia. Rzeka roznosiła 
ścieki po 
całej równinie, psując piękny ongiś region, zmieniając ojczyznę białych czapli i 
orchidei w 
dziką przystań dla pokracznych stworów. Podczas ostatnich wojen lord Foul 
znalazł na 
Równinie Sarangrave wiele surowca dla swych armii.
Covenant wiedział co nieco o tej równinie, ponieważ widział ją kiedyś na własne 
oczy, z 
Uskoku na południe od Góry Gromu. Jego wzrok miał wówczas zrodzoną w Krainie 
wrażliwość, którą teraz utracił. Wiedzę o tej okolicy czerpał też jednak z 
innych źródeł. 
Usłyszał o niej trochę podczas wizyt w Revelstone, a jeszcze więcej dowiedział 
się od 
Runnika z gwardii krwi, który wyruszył z Korikiem oraz dwojgiem lordów, Hyrimem 
i 
Shetrą, na wyprawę do Morskiej Rubieży, by poprosić gigantów o pomoc w walce z 
lordem 
Foulem. Lord Shetra poległa w Sarangrave, a Runnik ledwie uszedł z życiem, by 
zdać z tego 
relację.
Covenant czuł ucisk w żołądku na myśl o Sarangrave pod słońcem plag. Bez 
wątpienia 
będzie musiał powtórzyć swym towarzyszom opowieść Runnika.
Haruchai rozbili obóz na odległość rzutu kamieniem od wielkiego urwiska, 
ponieważ 
Covenant nie chciał zbliżać się do niego po ciemku. Czuł się zbyt podatny na 
wabik 
przepaści. Gdy już się najadł i pokrzepił metegliną, przysiadł przy ognisku i 
poprosił drużynę, 
by go wysłuchała.
Linden usiadła naprzeciw niego. Chciał poczuć jej bliskość, lecz ogień oddzielał 
ich od 
siebie. Sunder i Hollian byli niewyraźnymi plamami na granicy jego pola 
widzenia. Skupił 
uwagę na potrzaskujących szczapach i przywołał z pamięci opowieść Runnika.
„Pięść i wiara. Nie zawiedziemy”. Tak powiedział gwardzista krwi. Ale zawiedli. 
Covenant wiedział o tym. Zawiedli, ulegli Zepsuciu i zginęli. Śluby zostały 
złamane. A 
gigantów zabito.
To wszystko jednak nie było elementem jego opowieści. Chcąc stłumić ból wywołany 
dawnym wspomnieniem, przywołał z pamięci obraz twarzy Runnika. Gwardzista krwi 
stał z 
bólem w oczach przed wielkim lordem Eleną, lordem Mhoramem, Hile Troyem i 
Niedowiarkiem. Ognisko napełniało noc bólem. Covenant pamiętał dokładne 
brzmienie słów 
Runnika. „Ataki czatownika. Upadek lord Shetry”. Niech to piekło.
Bezbarwnym głosem streścił im opowieść. Gdy po raz pierwszy zobaczył Sarangrave, 
równina była królestwem wybujałej żywotności i podstępnej śmierci: rojącym się 
od 
płochliwych wodnych zwierząt i złośliwych drzew, przyozdobionym sadzawkami 
czystej 
trucizny, pełnym zdradzieckich ruchomych piasków, usianym pięknymi kwiatami 
obłędu. 
Natura była tam niewyobrażalnie zdradziecka, zanieczyszczona i głodna. Ale nie 
zła. Była 
niewinna, podobnie jak burze i drapieżniki. Giganci, którzy umieli zachowywać 
ostrożność, 
zawsze wędrowali po bagnach bezpiecznie.
Ale czterdzieści lat później, gdy z Uskoku spojrzeli członkowie misji Korika, 
Sarangrave 
zmieniło się. Przebudziło się drzemiące zło. I owo zło, które Runnik zwał 
„czatownikiem z 
Sarangrave” porwało lord Shetrę, choć strzegło jej piętnastu gwardzistów krwi. 
Piętnastu... 
Czatownik był wrażliwy na siłę. Przyciągała go moc. Najpierw ranyhyn, potem sami 
gwardziści krwi, mimo woli ściągnęli niebezpieczeństwo na misję Korika. A z 
posłańców, 
których Korik wysłał do wielkiego lorda, ocalał jedynie Runnik.
Gdy Covenant skończył mówić, jego towarzysze przez pewien czas milczeli.
– Czy nie możemy ominąć tego niebezpiecznego obszaru? – zapytała wreszcie 
Hollian 
niepewnym głosem.
Covenant nie uniósł głowy.
– Kiedyś trzeba było nadłożyć trzysta mil drogi. Nie wiem, jak wygląda to teraz.
Czy obszar Sarangrave zwiększył się pod Słonecznicą, czy też zmniejszył?
– Nie mamy tyle czasu – wtrącił natychmiast Sunder. – Czy chcesz zetknąć się z 
drugim 
grimem? Kiedy tu sobie rozmawiamy, Clave go przygotowuje. Gdy dotykam ręką 
żelaza, 
czuję wbite w me serce oczy Słonecznicowego Ognia. Te ślepia nie życzą nam 
dobrze.
– Clave nie może... – zaczęła Linden, umilkła jednak.
– Clave – odparł Covenant – codziennie zabija ludzi, by karmić ten cholerny 
Słonecznicowy Ogień. Jak sądzisz, ile ludzkich istnień będzie kosztowało 
dodatkowe trzysta 
mil? Hollian poruszyła się nerwowo.
– Może ten czatownik już nie żyje? Słonecznica wszystko zmienia. Czy nie powinna 
zmienić również Równiny Sarangrave?
– Nie – odezwała się Linden.
– Wyjaśnię wam to rano – wymamrotała, gdy Covenant i stonedownorzy przeszyli ją 
ostrymi spojrzeniami. Owinęła się kocami, jakby były chroniącą przed dotykiem 
tarczą, i 
odwróciła się.
Po chwili Sunder i Hollian również udali się na spoczynek. Covenant siedział, 
wpatrując 
się w gasnące ognisko. Walczył ze sobą, opierał się zewowi Uskoku, który czuł w 
głębi 
umysłu, starał się odgadnąć, czego dowiedziała się Linden o Słonecznicy, znaleźć 
odwagę, 
której potrzebował, by stawić czoło Sarangrave.
„Jesteś mój”.
Obudził się, wynędzniały i udręczony mocą, krótko przed świtem, i zobaczył, że 
Linden i 
stonedownorzy oraz Cail, Harn i Stell wstali już i podeszli do krawędzi Uskoku. 
Było zimno. 
Miał wrażenie, że jego twarz jest zdrętwiała i brudna, zupełnie jakby broda była 
uściskiem 
snów, który obejmował go nieczystymi palcami. Wstał z drżeniem, poklepał się po 
ramionach, by się rozgrzać, po czym przyjął od Brinna bukłak z metegliną.
– Ur-lordzie – odezwał się Haruchai, gdy Covenant gasił pragnienie.
Jego zachowanie przyciągnęło uwagę Niedowiarka niczym położona na ramieniu dłoń. 
Brinn wydawał się w mrocznym powietrzu nieprzenikniony jak kamień, lecz samą 
postawą 
zdradzał, że chodzi mu o coś ważnego.
– Nie ufamy tym rumakom.
Covenant zmarszczył brwi. Brinn go zaskoczył.
– Starzy bardowie – wyjaśnił Haruchai – znają opowieść, którą Runnik z gwardii 
krwi 
przekazał wielkiemu lordowi Elenie. Słyszeliśmy, że misję wysłaną do gigantów z 
Morskiej 
Rubieży zdradziła czatownikowi z Sarangrave moc Ziemi. Dla wszystkich, którzy 
dosiadali 
ranyhyn, było oczywiste, że konie mają ją w sobie. Również śluby gwardii krwi 
opierały się 
na mocy Ziemi. My jednak nie złożyliśmy kształtującej życie przysięgi. 
Pierwotnej magii 
można nie używać. Skalennik i eh-brand również nie muszą robić użytku ze swej 
wiedzy. 
Czatownik może nas nie zauważyć.
Covenant skinął głową. Zrozumiał, do czego zmierza Brinn.
– Rumaki – mruknął. – Stworzenia Słonecznicy. Boicie się, że nas zdradzą.
– Tak, ur-lordzie.
Niedowiarek skrzywił się, po czym wzruszył ramionami.
– Nie mamy wyboru. Wędrując na piechotę, stracimy zbyt wiele czasu.
Brinn lekkim skinieniem głowy przyjął do wiadomości jego słowa. Przez chwilę 
wydawał 
się tak podobny do Bannora, że Covenant omal nie jęknął. Bannor również dałby 
wyraz 
dręczącym go wątpliwościom, a potem bez szemrania zaakceptował jego decyzję. 
Niedowiarek odniósł nagle wrażenie, że jego zmarli powracają do życia, że Bannor 
jest 
obecny w Brinnie, niewzruszonym i niezachwianie wiernym, a Elena ponownie 
narodziła się 
w Linden. Serce przeszył mu na tę myśl ból.
Nagły krzyk skierował jego uwagę ku Uskokowi.
Wschodziło słońce.
Zgrzytając zębami, by stłumić zawroty głowy, pobiegł ku swym stojącym na 
krawędzi 
urwiska towarzyszom.
Wynurzające się zza horyzontu słońce było bladoczerwone, jakby ociekało krwią. 
Jego 
blask padł na szczyt klifu, lecz Niższą Krainę nadal spowijała ciemność, 
zupełnie jakby na 
całym tym rozległym obszarze noc wsiąkała powoli w ziemię. Choć nie widział 
Sarangrave, 
słońce dostrzegał wyraźnie.
Jego aureola była słabsza. Słabsza niż wczoraj.
Linden wpatrywała się w nią przez chwilę uważnie, po czym odwróciła się nagle i 
przesunęła wzrok po całej długości Uskoku. Covenant usłyszał głosy owadów. 
Wydawało się, 
że insekty nagle zmartwychwstały i wylazły z martwej ziemi.
– Na Boga. – Linden triumfowała. – Miałam rację.
Covenant znieruchomiał. Ledwie się ważył oddychać.
– To jest linia. – Podniecona zrozumieniem, przemawiała krótkimi zdaniami. – 
Uskok. 
Jakby granica. – Gestykulowała żywo, próbując wskazać konsekwencje tego faktu. – 
Zobaczycie. Kiedy słońce przejdzie za urwisko, w południe, Słonecznica stanie 
się równie 
silna jak zawsze.
Covenant przełknął z wysiłkiem ślinę.
– Dlaczego?
– Dlatego że atmosfera jest inna. To nie ma nic wspólnego ze słońcem. Ta korona 
jest 
złudzeniem. Widzimy ją, ponieważ patrzymy na słońce przez atmosferę. Słonecznica 
jest w 
powietrzu. Słońce się nie zmienia. Ale powietrze...
Nie przerywał Linden, lecz w głębi umysłu układał jej słowa. Był w nich pewien 
sens: 
moc potrzebna do tego, by naprawdę zmienić słońce, byłaby niewyobrażalna.
– Słonecznica jest jak filtr. Sposób na wypaczenie normalnej energii słońca. 
Zepsucie jej. 
– Kierowała swe słowa do Covenanta, jakby chciała swą wizją rozproszyć jego 
ślepotę. – I 
cała leży na zachód stąd. Nad Wyższą Krainą. To, co widzicie tam... – wyciągnęła 
rękę ku 
wschodowi – ...jest bardzo odległe i jest tylko namiastką tego, co rzeczywiste. 
Dlatego 
wydaje się taka słaba. Clave nie będzie już w stanie nas dosięgnąć. A Sarangrave 
może 
wyglądać dokładnie tak, jak je pamiętasz.
Cała? – pomyślał Covenant. – Jak to możliwe? Wiatry... Burze...
Linden dostrzegła pytanie w jego twarzy.
– Ona jest w powietrzu – zapewniła. – Ale to coś w rodzaju emanacji. Bijącej z 
ziemi. 
Musi mieć coś wspólnego z tą mocą Ziemi, o której wciąż mówisz. To zepsucie mocy 
Ziemi.
Zepsucie mocy Ziemi! Na te słowa zakręciło mu się w głowie. Jego niejasne 
domysły 
wykrystalizowały się wreszcie. Linden miała rację. Bezwzględnie. Powinien był 
sam się tego 
domyślić. Laska Praw została zniszczona...
A lord Foul zbudował sobie nowy dom pod Górą Gromu, która przycupnęła na 
krawędzi 
Uskoku, zwrócona na zachód. To oczywiste, że skierował Słonecznicę na Wyższą 
Krainę. 
Większą częścią wschodu i tak już władał. To było zupełnie jasne. Tylko ślepiec 
mógłby tego 
nie zauważyć.
Przez długą chwilę pochłaniały go inne aspekty tego objawienia. Lord Foul 
zwrócił 
przeciw Krainie samą moc Ziemi. Zasięg Słonecznicy był ograniczony. Jeśli jednak 
stanie się 
wystarczająco intensywna, wystarczająco głęboka...
Wtem dotarły do niego inne słowa Linden. „Sarangrave może wyglądać...”
Niech to piekło! Zerwał się nagle z miejsca i powlókł swe zmęczone ciało ku 
Uskokowi, 
by wyjrzeć za jego krawędź.
Cień horyzontu zsunął się już do połowy wysokości urwiska. W wodach Sarangrave 
odbijała się słaba różowawa poświata. Na dnie cienia ciągnęły się blade 
klejnoty, różowe i 
nieuchwytne, które łączyły się ze sobą, tworząc siateczki, intaglia, 
przypominające mapę 
znikającej nocy. Albo przynętę. W miarę wznoszenia się słońca, klejnoty 
nabierały żółtej 
barwy, a ich sieć stawała się bardziej skomplikowana. Jej węzły i przecięcia 
uwidaczniały 
system żylny życia na równinie – wyjaśnienie, pułapka i anatomia zarazem. Wtem 
wszystkie 
szlaki wodne zapłonęły bielą. Na Równinę Sarangrave padły promienie słońca.
Po pięciu dniach spędzonych na martwych równinach, bujna zieleń i woda na dole 
wydały się Covenantowi tak wspaniałe, piękne i fascynujące, jak potrafią być 
tylko żmije i 
wilcze jagody. Linden jednak stała obok, wpatrując się w bagno ze zbielałą 
twarzą. Jej wargi 
raz za razem powtarzały: „O mój Boże”. Nie wydała jednak z siebie żadnego 
dźwięku.
Serce Covenanta załomotało gwałtownie ze strachu.
– Co widzisz?
– Chcesz tam zejść? – Groza ścisnęła jej gardło. – Oszalałeś?
– Linden! – warknął, jakby jej strach był oskarżeniem, którego nie mógł 
tolerować. Czuł 
pieczenie jadu w grzbietach dłoni, które z własnej woli pragnęły zadać jej cios. 
Czy była ślepa 
na narastające w nim napięcie? Głucha na los ofiar Clave? – Nie widzę tego, co 
ty.
– Jestem lekarzem – wydyszała ciężko, jak porażona wewnętrznym krwotokiem. – 
Albo 
byłam. Nie potrafię znieść całego tego zła.
Nie! Gniew opuścił go na widok jej cierpienia. Nie mów tego. Skażesz nas oboje.
– Rozumiem. Lepiej niż ktokolwiek inny. Powiedz mi, co widzisz.
Nie podniosła wzroku, nie chciała spojrzeć na niego.
– To żyje. – Jej głos był przesiąknięty bólem. – Cała ta równina żyje. – Gibbon 
powiedział Linden, że to ona zniszczy Krainę. – Jest głodna. – Covenant nic o 
niej nie 
wiedział. – Jak furia.
Furia?
Jakiego rodzaju osobą jesteś? – chciał krzyknąć. – Dlaczego Foul wybrał ciebie? 
Zmusił 
się jednak do milczenia.
– Czy to furia?
Potrząsnęła głową. Nie przestawała nią potrząsać, jakby nie mogła dotrzeć do 
końca listy 
tego, czemu chciała zaprzeczyć.
– Furie są bardziej... – Musiała poszukać odpowiedniego słowa. – Bardziej 
określeni. 
Świadomi. Niemniej to opętanie. – Wypowiedziała to słowo tak, jakby budziło w 
niej 
mdłości. Jej dłonie powędrowały ku ustom. – Pomóż mi.
– Nie. – Nie chciał jej odmawiać. Gorąco pragnął ją przytulić. Nie tego jednak 
potrzebowała. – Potrafisz to wytrzymać. Ten starzec wybrał cię nie bez powodu. 
Skup się na 
tym – ciągnął, szukając sposobów, by dodać jej otuchy. – Wykorzystaj to, co 
widzisz, by 
sobie pomóc. Dowiedz się, z czym masz do czynienia. Czy to coś nas widzi? Czy 
jest aż tak 
konkretne? Jeśli spróbujemy się przedostać, czy będzie wiedziało o naszej 
obecności?
Zamknęła oczy, zasłoniła je, chcąc osłonić się przed tym widokiem. Po chwili 
jednak 
nakazała sobie je otworzyć.
– Nie wiem – wydusiła. – To jest takie wielkie. Jeśli nas nie zauważy... Jeśli 
nie 
przyciągniemy jego uwagi...
Jeśli nie okażemy, że mamy moc, którą się żywi, dokończył za nią. Tak. 
Oszołomiła go 
jednak nagła wizja pierwotnej magii. Nie wiedział, jak długo zdoła wytrzymać jej 
nacisk. 
Poruszył się gwałtownie, zwrócił w stronę Brinna, a potem skrzywił się, słysząc, 
że jego głos 
pełen jest emocji.
– Przygotujcie rumaki. Znajdźcie drogę zejścia z urwiska. Kiedy tylko coś zjemy, 
schodzimy na dół.
Odwracając się od Haruchai, omal nie zderzył się z Sunderem i Hollian. 
Stonedownorzy 
obejmowali się mocno, jakby chcieli się wzajemnie podtrzymać. Sunder zaciskał 
szczęki. Na 
jego czole zastygł wyraz niepokoju lub trwogi. Twarz młodej eh-brand pobladła ze 
strachu.
Tego widoku Covenant nie zdołał już znieść. Dlaczego zawsze był skazany na 
zadawanie 
innym bólu?
– Nie musicie iść z nami – wychrypiał z niechcianą brutalnością.
Sunder zesztywniał. Hollian zamrugała powiekami, jakby Covenant przed chwilą 
uderzył 
ją w twarz. Nim jednak zdążył się opanować na tyle, by ją przeprosić, wyciągnęła 
rękę i 
położyła dłoń na jego ramieniu.
– Ur-lordzie, źle nas zrozumiałeś – rzekła tonem harmonizującym z jej prostym 
gestem. – 
Dawno już wyrzekliśmy się wszelkich myśli o sprzeciwianiu się tobie.
Sunder z wysiłkiem rozluźnił zaciśnięte szczęki.
– To prawda. Czy nas nie rozumiesz? Niebezpieczeństwo się nie liczy. 
Zawędrowaliśmy 
tak daleko poza zasięg naszej wiedzy, że wszystkie groźby są dla nas równie 
poważne. A 
Linden Avery powiedziała, że wkrótce znajdziemy się poza zasięgiem Clave.
Niedowiarek wbił wzrok w skalennika i eh-brand.
– Nie, Covenant – ciągnął Sunder. – Obawiamy się czegoś innego. Tam, dokąd się 
wybieramy, nie sięga Słonecznica. Nie kochamy jej. Nie jesteśmy obłąkani. Ale 
bez niej... – 
zawahał się. – Jaki będzie z nas pożytek? – podjął. – Do czego ci się przydamy? 
Nie 
zapomnieliśmy o Andelain. Słonecznica uczyniła nas tym, kim jesteśmy. Być może 
pod 
innym słońcem będziemy dla ciebie jedynie ciężarem.
Ich szczera niepewność wzruszyła Covenanta. Jako trędowaty doskonale rozumiał, 
co 
chcieli powiedzieć. Był jednak przekonany, że Słonecznicę można zmienić. Musiał 
wierzyć, 
że nie jest ona całą prawdą ich życia. W przeciwnym razie jak mógłby dalej 
prowadzić swe 
dzieło?
– Jesteście moimi przyjaciółmi – rzekł, czując nagły ucisk w gardle. – 
Zobaczymy, co 
będzie dalej.
Usiłując zapanować nad sobą, poszedł po coś do jedzenia.
Pozostali wędrowcy podążyli za jego przykładem. Jedli w milczeniu, jakby 
przeżuwali 
swe obawy.
Po chwili wrócił Ceer, przynosząc wiadomość o prowadzącej z urwiska ścieżce. 
Hergrom 
i Cail przystąpili do objuczania rumaków. Nim jeszcze Covenant zdążył zdobyć się 
na 
odwagę, drużyna dosiadła wierzchowców i ruszyła w drogę.
Przodem jechali Ceer, Hergrom i Cail na Kłopocie. Dzięki opiece Linden i silnej 
naturze 
Haruchai, Cail powoli odzyskiwał siły. Za nimi podążali Brinn, Linden i Covenant 
na 
Trzasku, a potem Harn i Hollian na Szczęku oraz Stell i Sunder na Brzęku. 
Kolumnę zamykał 
Vain.
Pokonawszy półtorej mili na północ, znaleźli biegnący po powierzchni Uskoku 
szeroki 
szlak. Była to pozostałość po jednej ze starożytnych dróg gigantów, którymi 
Bezdomni 
podróżowali między Morską Rubieżą a Revelstone. Covenant zacisnął dłonie na 
sierści 
Trzaska, walcząc z zawrotami głowy. Drużyna pojechała w dół.
Strome zejście do Niższej Krainy drażniło jego zmysły. Drogę zbudowali giganci i 
wiła 
się ona, tworząc strome serpentyny, była jednak wystarczająco szeroka dla 
olbrzymich 
rumaków. Mimo to wciąż miał wrażenie, że za chwilę spadnie z kołyszącego się 
grzbietu 
Trzaska. Nawet podczas krótkiego odpoczynku, gdy Brinn zatrzymał drużynę, by 
napełnić 
bukłaki z tryskającego ze skały strumyczka, równina zdawała się wznosić ku 
Covenantowi 
niczym zielona burza. Zlany potem, pokonał ostatni kawałek. Gdy znalazł się w 
wilgotnym 
powietrzu podgórza, poczuł w piersi ból ze zmęczenia i braku powietrza.
Podstawa urwiska przez pewien odcinek była wolna od roślinności, po czym opadała 
ku 
niebezpiecznemu Sarangrave. Brinn poprowadził rumaki galopem, jakby chciał runąć 
prosto 
w zielone morze. Zatrzymał się jednak na granicy obszaru porośniętego gęstą, 
bagienną 
trawą. Przyglądał się przez chwilę pozostałym wędrowcom, zatrzymując wzrok na 
Vainie, 
jakby zastanawiał się, czego oczekiwać po nasieniu Demondim. Potem zwrócił się 
do Linden.
– Wybrana – rzekł beznamiętnym, ceremonialnym tonem. – Starzy bardowie 
powiadają, 
że gwardziści krwi mieli takie oczy jak ty. My ich nie mamy. Wiemy, co to znaczy 
ostrożność, lecz zdajemy sobie również sprawę, że twój wzrok jest doskonalszy od 
naszego. 
Musisz czuwać wraz ze mną, byśmy nie wpadli w sidła Sarangrave.
Linden przełknęła ślinę. Stała napięta. Strach odebrał jej mowę. Odpowiedziała 
jednak 
sztywnym skinieniem głowy.
Teraz przodem jechał Trzask. Covenant wyglądał zza pleców Linden i Brinna, 
patrząc 
nad potężnym łbem rumaka na bagna Sarangrave. Stok opadał ku marszczonemu 
wiatrem 
morzu bagiennej trawy. Za nią rosły pierwsze sękate zarośla równiny. Dalej 
ciemne krzewy 
przechodziły w drzewa, które przesłaniały horyzont. Zieleń ich liści sprawiała 
pod 
bladoczerwonym słońcem wrażenie trującej. W oddali rozległ się krzyk ptaka, 
który ucichł 
nagle. Nad Sarangrave zapadła cisza, jakby równina czekała, wstrzymując oddech. 
Covenant 
ledwie zdołał się odezwać.
– Jedźmy – powiedział.
Brinn trącił Trzaska, każąc mu ruszać. Zwarta jak zaciśnięta pięść drużyna 
wjechała na 
obszar Równiny Sarangrave.
Trzask zanurzył się w bagiennej trawie i natychmiast zapadł się po kolana w 
ukryte błoto.
– Wybrana – szepnął z wyrzutem Brinn, gdy rumak wycofywał się niezgrabnie.
Skrzywiła się.
– Przepraszam. Nie jestem... – Zaczerpnęła głęboko tchu i wyprostowała się. – 
Twardy 
teren po lewej.
Trzask zawrócił we wskazanym kierunku. Tym razem grunt utrzymał jego ciężar. 
Wkrótce bestia posuwała się już przez sięgającą jej piersi trawę.
Spod kopyt czmychnęło nagle zwierzę wielkości krokodyla – drapieżnik, który nie 
miał 
ochoty mierzyć się z tak wielką zdobyczą. Trzask spłoszył się, lecz rukh 
zapanował nad nim 
szybko. Trzymając się mocno, Covenant spojrzał naprzód, próbując przekonać 
siebie, że nie 
wjeżdża w trzęsawisko, z którego nie ma wyjścia ani ucieczki.
Kierowany zmysłami Linden, Brinn wiódł drużynę między drzewami. Bez względu na 
niedawne słońca, tutejsza roślinność miała normalne rozmiary, ale nawet 
przytępionym 
zmysłom Covenanta atmosfera wydawała się ponura i ropiejąca niby wyziewy 
choroby, 
dotykalny trąd skażenia.
Gdy dotarli do drzew, coraz częściej mijali plamy cienia. Początkowo pnie 
oddzielały od 
siebie obszary czystego gruntu, targane wiatrem połacie trawy, skrywające 
tajemnice, których 
Covenant nie potrafił zgłębić. W miarę jak posuwali się naprzód, drzewa stawały 
się coraz 
gęstsze. Trawa ustąpiła miejsca płytkim kałużom i błotu, które wsysało chciwie 
kopyta 
rumaków. Niebo przesłaniały rozmaite gałęzie i pnącza. Z oddali dobiegał ledwie 
słyszalny 
szum wody, jakby w pobliskiej sadzawce pragnienie gasiły ostrożne lewiatany. 
Aura 
Sarangrave zapadała Covenantowi w pierś niby miazmaty.
Wtem z zarośli wypadł z wrzaskiem mieniący się barwami tęczy ptak. Niedowiarkiem 
targnęły mdłości. Zlany potem, rozejrzał się wokół. Dżungla była 
nieprzenikniona. W żadnym 
kierunku nie sięgał wzrokiem dalej niż na pięćdziesiąt stóp. Rumaki posuwały się 
ścieżką, 
która niknęła między przysadzistymi, szarymi drzewami o spękanej korze i 
spuchniętych 
pniach. Gdy jednak obejrzał się za siebie, nie zobaczył drogi, którą tu 
przybyli. Sarangrave 
zamknęło się za drużyną. Gdzieś, w niewielkiej odległości, słyszał wodę, 
skapującą niby 
resztka krwi z gardła Marida.
Jego towarzysze byli podenerwowani. Sunder nieustannie przenosił wzrok z miejsca 
na 
miejsce. Na licu Hollian widniał wyraz podświadomego lęku, jakby była dzieckiem, 
obawiającym się, że zaraz coś je przestraszy. Linden siedziała przygarbiona, 
trzymając się 
ramion Brinna. Gdy się odzywała, jej głos był słaby i napięty, nadwątlony 
wrażliwością na 
widoczne ze wszystkich stron skażenie. Vain jednak zachowywał beztroskę 
przeklętego. Nie 
przejmował się nawet możliwością istnienia zła.
Covenant czuł, że płuca wypełnia mu wilgoć.
Rumakom najwyraźniej również to dokuczało. Słyszał ich charczące sapanie. 
Stawały się 
coraz bardziej nerwowe. Krok miały niepewny. Były raz wojownicze, to znów 
bojaźliwe. Co 
one... – zaczął myśleć. Przestraszył się jednak swego pytania i nie dokończył 
go.
W południe Brinn zatrzymał drużynę na wzgórzu porośniętym kurzyśladami i 
osłoniętym 
z dwóch stron sadzawką lepkiego szlamu o zapachu smoły. Pływały w nim jasne 
stworzonka 
z wiciami, które wyskakiwały nad powierzchnię, wywołując na niej ospałe 
zmarszczki, a 
potem znikały. Na tle ciemnego płynu wyglądały jak blade trupy.
Wtem Linden wskazała na widoczne za gałęziami słońce. Gdy Covenant przyjrzał się 
jego bladej aureoli, zobaczył, że zmieniła się ona, zgodnie z przewidywaniami 
kobiety. 
Słonecznica odzyskała pełną moc, sprowadzając na Sarangrave plagi.
Na ten widok jego trzewia przeszył dreszcz. Sarangrave pod słońcem plag...
Hollian wciągnęła głośno powietrze. Wszyscy spojrzeli na nią. Wpatrywała się w 
sadzawkę, wciskając między zęby kostki dłoni.
Wszędzie, gdzie na ciemną taflę padały słoneczne promienie, pojawiały się blade 
stworzonka. Wystawiały na światło ślepe głowy. Wydawało się, że pragną wznieść 
się w 
górę. Lekki wietrzyk poruszał gałęziami drzew, przesuwając plamy blasku w różne 
miejsca. 
Istoty miotały się, podążając za nimi.
Każda oświetlana przez dłuższy czas głowa powiększała się niby dojrzewający 
owoc, po 
czym pękała, spryskując sadzawkę zielonymi kropelkami. Te z nich, które padły w 
cień, 
czerniały szybko i znikały, lecz te, które wylądowały w świetle, stawały się 
jaskrawe...
Covenant zamknął oczy, nie potrafił jednak odgrodzić się od tego widoku. Zielone 
plamki 
tańczyły na czerwonym tle pod jego powiekami. Otworzył oczy. Kropelki stawały 
się 
świetliste i złowróżbne niby płynne szmaragdy. Gdy płynęły przez sadzawkę, 
rosły, karmiąc 
się szlamem i słońcem plag.
– Dobry Boże! – W szepcie Linden brzmiała groza. – Musimy stąd uciekać!
Jej głos wyrażał absolutną pewność. Haruchai zerwali się z miejsca. Sunder 
przywołał 
rumaki. Cail podsadził najpierw Linden, a potem Covenanta, by Trzask nie musiał 
klękać. 
Stell i Harn w taki sam sposób pomogli stonedownorom.
Brinn ominął sadzawkę, po czym – tak szybko, jak tylko potrafił – poprowadził 
zwierzęta 
na wschód, głębiej w matnię Równiny Sarangrave.
Na szczęście Słonecznica wyraźnie uspokoiła wierzchowce, wzmacniając działanie 
rukha 
Sundera. Zniknęła ich ociężała płochliwość. Choć spod kopyt pierzchały im 
wypaczone 
zwierzęta, a nad głowami przelatywały z wrzaskiem ptaki, można było nad nimi 
zapanować. 
Po półtorej mili jazdy wędrowcy zdołali spożyć posiłek bez zsiadania z rumaków.
Podczas jedzenia Covenant zastanawiał się, jak uzyskać informacje od Linden. 
Ubiegła 
go jednak.
– Nie pytaj mnie. – W głębi jej oczu czaiły się widma. – To boli. – Po prostu 
czułam, że 
coś nam grozi. Nie chcę wiedzieć, co to było.
Skinął głową. Sytuacja, w jakiej znalazła się drużyna, zmuszała Linden do 
akceptacji 
rozdzierających jej duszę wizji. Była zupełnie odsłonięta. A on nie potrafił jej 
pomóc.
Haruchai puścili w obieg bukłak voure. Gdy Covenant wysmarował ostro pachnącym 
płynem twarz i ramiona, zdał sobie sprawę, że w powietrzu roi się od motyli.
Trzepocząc skrzydłami o barwie czerwieni i błękitu, żółci przypominającej czyste 
promienie słońca oraz tu i ówdzie fioletu i pawiej zieleni, wypełniały 
przestrzeń między 
drzewami niczym różnobarwny śnieg, czujny i piękny. Taniec Sarangrave – Równiny 
Sarangrave pod słońcem plag. Owady budziły w nim dziwne oszołomienie i 
gwałtowność. 
Były piękne. I zrodzone ze Słonecznicy. Zawarty w nim jad reagował na ich 
hipnotyczny 
urok, jakby – mimo woli – Covenant pragnął usmażyć wszystkie połyskliwe 
skrzydełka w 
zasięgu wzroku. Niemal nie zauważył momentu, w którym drużyna ponownie ruszyła 
przez 
podstępne bagna. W swoim czasie patrzył bezsilnie na ginące duchy. Teraz każde 
wspomnienie zwiększało nacisk, który czuł, pchało go ku mocy. A tutaj moc była 
samobójstwem.
Prowadzeni ostrożnością Brinna i wzrokiem Linden wędrowcy zmierzali na wschód. 
Przez pewien czas jechali wzdłuż zarośniętego liliami kanału. Potem jednak 
skręcał on na 
północ, zmuszając ich do podjęcia decyzji. Linden zapewniała, że woda jest 
bezpieczna. 
Brinn obawiał się, że nogi wierzchowców mogą ugrzęznąć wśród łodyg lilii.
Wkrótce utracili możliwość wyboru. Hergrom skierował ich uwagę na północny 
zachód. 
Przez chwilę Covenant nie dostrzegał nic w gęstej dżungli. Potem jednak coś 
zobaczył.
Plamy jaskrawej zieleni. Tej samej, która na jego oczach narodziła się w smolnej 
sadzawce.
Poruszały się. Zbliżały...
Linden zaklęła gwałtownie.
– Ruszajmy. – Ścisnęła ramiona Brinna. – Przedostańmy się na drugą stronę. 
Musimy 
trzymać się od nich z daleka.
Brinn bez wahania nakazał Trzaskowi wkroczyć do wody.
Nogi rumaka natychmiast ugrzęzły w łodygach. Kanał był jednak wystarczająco 
płytki, 
by zwierzę znalazło grunt. Trzask posuwał się naprzód w serii gwałtownych susów, 
rozpryskując wodę na wszystkie strony.
Pozostałe wierzchowce podążyły za nim na wschodni brzeg. Ich gęsta sierść 
ociekała 
wodą, gdy popędziły naprzód tak szybko, jak tylko pozwalała na to Równina 
Sarangrave.
Przez dżunglę tak gęstą, że drzewa zdawały się wbijać w drużynę palce swych 
konarów, a 
zwisające pnącza przypominały garoty. W poprzek falujących łąk, bogato usianych 
trzęsawiskami. Wzdłuż brzegów czarnych moczarów, które cuchnęły jak 
padlinożercy, 
sadzawek, które buchały gwałtownie płomieniami. Przez czyste potoki, pokryte 
rzęsą 
rzeczułki, błotniste drogi. Gdzie tylko pojawili się jeźdźcy, zwierzęta uciekały 
przed nimi, 
ptaki zdradzały ich obecność ochrypłymi wrzaskami oburzenia, a owady wirowały 
wokół, 
odstraszane jedynie zapachem voure.
Za plecami widzieli przebłyski zieleni, nieuchwytne, ledwie dostrzegalne 
błyskotki, 
zupełnie jakby drużynę ścigały szmaragdy.
Walczyli z równiną całe popołudnie, lecz – o ile potrafił to ocenić Covenant – 
nie zyskali 
nic poza narastającą paniką. Nie potrafili prześcignąć lśniących zielonych 
błysków. Czuł 
ucisk groźby, pełznący między łopatkami. Od czasu do czasu drżały mu ręce, jakby 
chciał 
walczyć, jakby potrafił reagować na strach tylko przemocą.
W zapadającym zmierzchu Brinn zatrzymał drużynę na posiłek. Nikt jednak nie 
proponował rozbijania obozu. Pościg był już wyraźnie widoczny.
Zielone postacie wielkości małych dzieci, o wnętrzach płonących jak błędne 
ogniki, 
skradały się przez chaszcze – szmaragdowe stwory, podstępne i świadome celu. 
Całe 
dziesiątki. Poruszały się powoli, wiedząc, że i tak zdążą.
Zaczął kropić słaby deszczyk.
Jeden z rumaków parsknął. Kłopot zatupał nerwowo i podrzucił łeb. Covenant 
jęknął. 
Shetra była jedną z najpotężniejszych lordów w Radzie Eleny, mistrzynią mocy. 
Piętnastu 
gwardzistów krwi i lord Hyrim nie zdołali jej ocalić.
Chwycił się sierści wierzchowca i pochylił do przodu. Brinn i Linden wyszukiwali 
drogę 
w mżawce.
Włosy nasiąkały mu powoli wodą, która zalewała oczy. Szemranie deszczu wypełniło 
powietrze niczym westchnienie. Wszystko inne ucichło. Lśniące zielone stwory 
posuwały się 
naprzód, milcząc jak nagrobki. Sunder zaczął mruczeć pod nosem do rumaków, 
nakazując im 
posłuszeństwo.
– Ruchome piaski – ostrzegła Linden. – Po prawej.
Covenant wyczuwał kolanami drżenie Trzaska.
Przez chwilę słychać było mlaszczący odgłos ruchomych piasków. Potem szum 
deszczu 
wzmógł się jeszcze. Stał się tchnieniem wilgotnej żądzy. Równina Sarangrave 
czekała, skryta 
za zasłoną deszczu.
Stwory były już na odległość rzutu kamieniem od drużyny i wciąż się zbliżały. 
Linden 
zesztywniała z głośnym westchnieniem. Covenant spojrzał przed siebie, przeszukał 
wzrokiem 
noc. W oddali zobaczył linię zielonych świateł.
Droga na wschód była odcięta. Linia wyginała się ku północy, by połączyć się z 
pościgiem.
Ognie piekielne!
Drużyna wpadła w pułapkę. Przemykające wśród drzew, chaszczy i deszczu ognie 
zaczęły zaciskać się wokół jeźdźców niczym pętla. Pędzono ich na południe.
Szczęk padł na kolana, po czym podniósł się, prychając przeraźliwie.
Linden klęła pod nosem. Covenant słyszał jej przekleństwa, jakby były głosem 
deszczu. 
Była zdesperowana, niebezpiecznie bliska histerii. Otwarcie zmysłów w tym 
miejscu musiało 
być dla niej przeżyciem porównywalnym z gwałtem.
Strumyk, którego nie widział, wzbogacił szum deszczu swym szeptem, po czym 
ucichł. 
Przez pewien czas zwierzęta szły przez płytką wodę, płynącą między starymi, 
sękatymi 
cyprysami. Deszczyk padał i sprawiał wrażenie krzyżma, namaszczające drużynę 
przed 
złożeniem jej w ofierze. Nie chciał ginąć w ten sposób, bez sensu i 
rozgrzeszenia. Kaleka 
dłoń zaciskała się na pierścieniu i rozluźniała, jak nieświadome proroctwo.
Linden nadal udzielała instrukcji Brinnowi, mówiąc mu warkliwym głosem do ucha, 
co 
widzi, jakby była to jej jedyna obrona przed obłąkaną nocą. Covenant już jej 
jednak nie 
słyszał. Odwrócił się, starając się ocenić odległość dzielącą ich od pościgu. 
Szum deszczu 
brzmiał jak skwierczenie wody padającej na rozżarzone klejnoty. Gdyby spadł z 
Trzaska, 
stwory dopadłyby go w parę chwil.
– Niebo i Ziemia! – wychrypiał w mroku Sunder. Hollian wydała z siebie dźwięk 
przypominający skowyt.
Covenant odwrócił się i zobaczył, że na południu również pojawiła się linia 
zielonych 
ogni. Otaczały drużynę ze wszystkich stron.
Wydostali się na otwarty teren. Nic już nie przesłaniało otaczających ich 
szyków. Z boku 
strugi zieleni odbijały się w małym stawie. Wydawało się, że woda uśmiecha się 
szyderczo. 
Stwory posuwały się naprzód niby trąd. Pośród nocy nie słyszało się żadnych 
dźwięków poza 
szumem deszczu.
Brzęk tańczył jak nerwowy źrebak. Kłopot parskał ciężko, kołysząc się z boku na 
bok. 
Mimo to Sunder panował nad rumakami. Poganiał je naprzód, aż wreszcie stanęły 
pośrodku 
zielonego kręgu. Tam kazał im się zatrzymać.
– Wycofaj swą moc – rzekł beznamiętnym tonem Brinn. – Nie możemy przyciągać 
uwagi 
czatownika.
Linden dyszała ciężko, jakby ledwie mogła oddychać.
Stwory roiły się bezgłośnie w ciemności. Te, które były za wodą, zatrzymały się 
na 
brzegu. Pozostałe nie przestawały się zbliżać. Nie miały twarzy, lecz były 
świadome celu, jak 
połyskliwa gangrena. Przerażająco przypominały dzieci.
Hergrom zsiadł z rumaka i stał się cieniem ruszającym na spotkanie linii. Na 
chwilę 
podświetlił go zielony żar. Jego sylwetkę punktował deszcz.
– Nie! – wykaszlała nagle Linden. – Nie dotykaj ich!
– Wybrana. – Głos Brinna brzmiał twardo jak kamień. – Musimy się wyrwać z tej 
pułapki. Hergrom podejmie próbę, byśmy mogli się dowiedzieć, jak z nimi walczyć.
– Nie. – Dławiły ją emocje. – To kwas. One są całe z kwasu.
Hergrom zatrzymał się.
Ceer rzucił mu dwie plamy ciemności. Złapał je – żagwie z ich zapasów opału.
Trzymając je za końce, zwrócił się w stronę stworów.
Ostro zarysowany na tle zieleni, uderzył jedną z wiązek jak maczugą, trafiając 
najbliższą 
z przypominających dzieci postaci.
Stworzenie pękło jak pełen bukłak, zalewając grunt szmaragdowym witriolem. 
Żagiew 
stanęła w płomieniach.
Pozostałe stwory nie przejęły się tym, że jeden z nich padł. Szybko zamknęły 
lukę.
Hergrom uderzył drugą żagwią, rozpruwając kolejną postać, po czym wrócił, 
trzymając 
płonące wiązki jak pochodnie.
W blasku ognia Covenant zobaczył, że drużyna stoi na zbyt otwartym terenie. 
Widoczne 
za zbliżającymi się dziećmi czarne drzewa wyglądały jak tchórzliwe widma. Staw 
po lewej 
był większy, niż się Covenantowi zdawało. Kilka cali pod taflą wody zalegał 
gęsty, ciemny 
muł. Trzęsawisko.
Zielone stwory chciały zapędzić do niego drużynę.
– Ur-lordzie, powstrzymaj się – ostrzegł go Brinn, jakby potrafił czytać w jego 
myślach.
Covenant spróbował mu odpowiedzieć, lecz nie był w stanie. Płuca miał pełne 
wilgoci. 
Rozpaczliwie usiłował zaczerpnąć tchu. Miał wrażenie, że deszcz go dusi. Woda 
spływała mu 
po twarzy niby krwawy pot.
Nie, to nie był deszcz. To powietrze go dławiło.
Mżawka stopniowo zmieniła tonację. Brzmiała teraz jak płacz. Z głębi nocy ku 
niebu 
wzniósł się lament.
Wypełniał płuca Covenanta. Wyło samo powietrze. Usłyszał, jak Sunder wzdycha 
głośno, 
poczuł, że Linden napina mięśnie, by zaczerpnąć tchu. Usta wypełnił mu gryzący 
smak 
własnego strachu.
Czatownik.
Niech to piekło!
Krzyk był coraz wyższy i bardziej gwałtowny. Przerodził się w dławiący wrzask. 
Rozszarpywał od wewnątrz pierś Covenanta, wsysając jego odwagę jak ruchomy 
piasek.
Panika.
Drużyna stała jak przeznaczone na ofiarę bydło, drżące i bezmyślne. Kwasowe 
stwory nie 
przestawały się zbliżać.
Chwilę później zatrwożonego Trzaska ogarnęły konwulsje. Wierzgając wściekle, 
rumak 
zrzucił Linden i Covenanta na trawę, po czym skoczył jak szalony na Brzęka. Choć 
Brinn 
nadal trzymał się jego szyi, strącił Sundera i Stella z grzbietu drugiego 
wierzchowca i 
natychmiast spróbował nad nim przeskoczyć.
Covenant zerwał się na nogi na czas, by zobaczyć, że Szczęk również wpadł w 
szał. Nie 
zważając na krzyki Hollian i rozkazy Harna, bestia rzuciła się na Trzaska i 
Brzęka i obaliła 
oba rumaki na kolana.
Wtem wszystkie cztery wierzchowce eksplodowały obłędem. Zaatakowały Sundera i 
Stella. Kłopot wpadł z tętentem kopyt w to kłębowisko. Ceer i Cail wyskoczyli na 
zewnątrz. 
Stell i Harn wyrwali Hollian spod nóg Szczęka.
Vain stał przy brzegu sadzawki, obserwując to zamieszanie, jakby się nim 
radował.
Covenant nie rozumiał, dlaczego kwasowe stwory nie przystąpiły do szarży. Wciąż 
zbliżały się powoli, lecz nie wykorzystały okazji do ataku.
Brinn nadal trzymał się szyi Trzaska, oganiając się wolną dłonią od zębów 
pozostałych 
rumaków. W porównaniu z ogarniętymi szaleństwem bestiami wydawał się nieistotny 
i 
bezradny.
Ciemność wezbrała w Covenancie niby jad. Skoczyła instynktownie ku 
pierścieniowi. 
Białe złoto. Moc.
Chciał krzyknąć, lecz nie mógł zaczerpnąć powietrza. Wycie czatownika rozbudziło 
w 
pierścieniu brzęczące echa, dławiło Covenantowi pierś, pokrywało mu skórę 
mrowieniem.
Uniósł ramię, lecz Linden złapała jego kaleką dłoń w obie ręce, zaciskając je w 
pięści.
– Nie! – wydyszała histerycznie.
Gwałtowność jej desperacji podziałała na niego jak zimny prysznic. W jego umyśle 
rozszalał się lodowaty wicher. Użyj go! Nacisk w każdej chwili mógł go rozerwać. 
Pierścień. 
Nie! Ale czatownik...
Czatownik już o nich wiedział. Był...
Skąd wiedział? Co przyciągnęło jego uwagę?
Ceer rzucił się w kłębowisko rumaków, by pomóc Brinnowi. Obaj zaczęli zrzucać na 
ziemię worki zapasów i wiązki chrustu.
Nim zdążyli się uporać z tym zadaniem, grupa rozpierzchła się nagle. Szczęk 
zerwał się 
na nogi, a za nim Kłopot. Również Trzask i Brzęk podniosły się z ziemi.
Doprowadzone do obłędu przez deszcz i przeszywający wrzask czatownika, rzuciły 
się na 
Sundera.
Skalennik pochylił się pod Trzaskiem i uskoczył przed Kłopotem. Bestie zderzyły 
się ze 
sobą. Trawa była jednak śliska. Gdy spróbował się nagle odwrócić, upadł na 
ziemię. 
Eksplodował nad nim chaos kopyt.
Linden ściskała ramię Covenanta, jakby próbował wyrwać się na wolność. Nie miał 
takiego zamiaru. Nie byłby w stanie ruszyć się z miejsca nawet po to, by 
uratować życie. 
Kwasowe dzieci... Wycie... Szalejące rumaki. Deszcz zalewający mu skórę.
Co przyciągnęło jego uwagę?
Stell przedostał się jakoś między zwierzęta i stanął nad Sunderem, by go 
chronić. 
Odsuwał wierzgające nogi na bok, uderzał w łby, prowokował walki między 
rumakami.
Brinn i Ceer próbowali odciągnąć uwagę wierzchowców, lecz zwierzętami zawładnęła 
obłąkana wściekłość na Sundera. Skalennik przetaczał się z boku na bok, by 
uniknąć kopnięć, 
ale szał rumaków był zbyt potężny.
Rumaki! Covenantem targnęły mdłości. Oczy wyszły mu na wierzch pod wpływem 
dławiącego uścisku i zawrotów głowy. Stworzenia Słonecznicy. Zepsutej mocy 
Ziemi.
Czatownik był wrażliwy na podobną moc.
A więc ten atak był skierowany przeciw rumakom. I one o tym wiedziały. Ze 
strachu 
ogarnął je amok.
Dlaczego nie uciekały?
Ponieważ coś je trzymało!
Ognie piekielne!
Covenant zerwał się tak gwałtownie, że przewrócił Linden na ziemię. Spojrzał w 
oczy 
Sunderowi. Nie mógł oddychać, a musiał oddychać. Wycie wypełniało mu płuca, 
dusząc go. 
Nie mógł pozwolić, by stonedownor zginął. Nagłym szarpnięciem woli wyrwał z 
siebie 
słowa.
– Rukh! Wyrzuć go!
Skalennik go nie słyszał. Wrzask czatownika zagłuszał wszystkie dźwięki. Padł na 
piersi, 
jakby trafiło go kopyto, i zerwał się z powrotem na nogi.
Z rukhem w dłoniach.
Stell wyrwał mu go z rąk i odrzucił daleko. Żelazny przedmiot zatoczył łuk nad 
rumakami i wpadł w sam środek trzęsawiska.
Zwierzęta natychmiast zwróciły się w tamtą stronę i pognały za rukhem, jakby był 
przynętą wabiącą je ku zagładzie. Przerażone, starały się zniszczyć przedmiot, 
który 
uniemożliwiał im ucieczkę.
Jedno z nich wpadło na Vaina.
Nasienie Demondim nie próbowało się uchylić. Stało jak zwykle spokojnie, 
zupełnie 
jakby nie mogła go tknąć żadna ziemska moc. Rumak jednak był stworzeniem 
Słonecznicy, 
które strach uczynił dzikim i strasznym. Jego impet obalił Vaina na plecy.
I wtrącił do stawu.
Rumaki stratowały go, wbiły kopytami w muł, po czym same ugrzęzły w bagnie.
Woda natychmiast zaczęła kipieć. Taflę ogarnęły turbulencje. Rumaki wydawały z 
siebie 
przeraźliwe głosy. Po powierzchni przewalały się gwałtowne fale, jakby 
trzęsawisko miało 
zaraz eksplodować. Zwierzęta jedno po drugim znikały pod powierzchnią, 
pochłaniane przez 
ciemną, przypominającą krew pianę. Od strony sadzawki dobiegły odgłosy 
przełykania, 
zupełnie jakby była gardłem.
Po paru chwilach zamieszanie dobiegło końca. Woda uspokoiła się z westchnieniem 
sytości.
Gdy fale opadły, Vain stał sam pośrodku bajora.
Zapadał się powoli. Mimo to jego widoczne w blasku pochodni oczy wpatrywały się 
w 
pustkę, tak jak zawsze. Woda sięgała mu już po pierś. Nie walczył ani nie 
krzyczał.
– Brinnie! – wydyszał Covenant. Haruchai przystąpili już jednak do akcji. Harn 
wydobył 
z jednego z ocalonych worków zwój sznura i rzucił go Brinnowi. Ten bezzwłocznie, 
lecz bez 
pośpiechu, odwiązał jeden koniec liny i cisnął nią w kierunku Vaina.
Sznur wylądował mu na ramionach.
Nasienie Demondim nawet nie mrugnęło. Niczym nie zdradziło, by zauważyło linę. 
Ręce 
nadal zwisały u jego boków, a spojrzenie było równie niezgłębione jak 
trzęsawisko.
– Vain!
Głos Linden brzmiał jak łkanie. Nasienie Demondim nie zwróciło na nią uwagi.
Brinn przyciągnął sznur z powrotem i uformował na nim pętlę. Gdy Haruchai był 
gotów 
do drugiej próby, woda sięgała Vainowi już po szyję.
Błyskawicznym ruchem ręki Brinn rzucił sznur. Pętla otoczyła głowę Vaina. 
Haruchai 
zaciągnął ją ostrożnie, po czym stanął mocno, przygotowując się do szarpnięcia. 
Z pomocą 
pośpieszyli mu Ceer i Harn.
Nasienie Demondim zniknęło nagle pod powierzchnią.
Gdy trzej Haruchai pociągnęli za linę, wynurzyła się. Pętla była nietknięta.
Dopóki nie usłyszał własnych przekleństw, Covenant nie zdawał sobie sprawy z 
tego, że 
może oddychać.
Wycie czatownika umilkło. Kwasowe stwory odeszły. Pochłonęła je noc.
Nie zostało nic oprócz deszczu.
24. Poszukiwacze
Covenant splótł ramiona na piersi, próbując uspokoić drżące serce. Jego płuca 
chwytały 
powietrze, jakby nawet deszcz Sarangrave miał słodki smak.
W ciszy usłyszał jęk Hollian, wypowiadającej imię Sundera.
– Jesteś ranny – wydyszała, słysząc stęknięcie skalennika.
Covenant usunął łzy z oczu i spojrzał na widocznego w blasku pochodni 
stonedownora.
Sunder wykrzywił twarz z bólu. Hollian i Linden wspólnie zdejmowały mu kaftan. 
Gdy 
odsłoniły żebra, zobaczyły ciemny siniak, pozostawiony przez kopnięcie rumaka.
– Nie ruszaj się – nakazała Linden. Jej głos drżał, jakby chciała krzyczeć, ale 
ręce były 
spokojne. Sunder wzdrygnął się instynktownie na jej dotyk, lecz uspokoił się, 
gdy przebiegła 
mu palcami po skórze, nie powodując bólu. – Dwa są złamane – wydyszała. – A trzy 
pęknięte. – Położyła płasko prawą dłoń na jego żebrach. – Wciągnij powietrze, aż 
poczujesz 
ból.
Wykonał jej polecenie. Jego ciałem targnął spazm, Linden jednak skinęła 
uspokajająco 
głową.
– Masz szczęście. Płuco jest nienaruszone. – Poprosiła jednego z Haruchai o 
podanie 
koca, po czym ponownie zwróciła się do Sundera. – Obandażuję ci pierś, żeby 
unieruchomić 
żebra. To zaboli, ale będziesz potem mógł chodzić bez szkody dla siebie.
Stell podał jej koc, który natychmiast porwała na szerokie pasy. Zajmowanie się 
Sunderem wyraźnie ją uspokoiło. Z jej głosu zniknął nerwowy ton.
Covenant zostawił ją i skierował się ku ognisku, które rozpalali Hergrom i Ceer. 
Nagle 
zalała go fala reakcji. Musiał przykucnąć na mokrej trawie i pochylić się, 
oplatając ręce 
wokół brzucha, by powstrzymać się przed krzykiem. Słyszał, jak Sunder syczy 
ochryple przez 
zęby, gdy Linden bandażuje mu pierś, lecz ten dźwięk przypominał szum deszczu, a 
Covenant przemókł już do suchej nitki. Skupił się na swym sercu, które wzdragało 
się między 
jednym uderzeniem a drugim. Starał się odzyskać panowanie nad sobą. Gdy atak 
minął, 
Niedowiarek podniósł się i poszedł poszukać metegliny.
Brinnowi i Ceerowi udało się uratować jedynie połowę zapasów, lecz Covenant 
napił się 
miodu do syta. O przyszłość będą się martwić później. Był półprzytomny i nie 
chciał się 
przewrócić.
Tylko włos dzielił go od przywołania pierwotnej magii, zdradzenia czatownikowi, 
że 
rumaki nie są jedyną osiągalną ofiarą. Gdyby Linden go nie powstrzymała... 
Deszczyk niósł 
jego skórze umartwienie. Gdyby go nie powstrzymała, mógłby już razem ze swymi 
towarzyszami podzielić los lord Shetry. Byli jego przyjaciółmi, a on stanowił 
przynętę, 
chodzącą straż skazańców. Ilu z nich miało jeszcze zginąć, nim plany lorda Foula 
przyniosą 
owoce?
Pił meteglinę tak, jakby chciał ugasić ogień. Ogień, w którym miał spłonąć, 
ogień jego 
jaźni. Trędowaty nieczysty wyrzutek. Moc i zwątpienie. Odnosił wrażenie, że jad 
wgryza się 
chciwie w granice jego umysłu.
Obserwował z roztargnieniem, jak Haruchai wznoszą z ocalałych koców skąpe 
schronienia, by ludzie, których strzegli, nie musieli leżeć na deszczu. Gdy 
Linden kazała 
Sunderowi i Hollian udać się na spoczynek, poszedł za ich przykładem.
Obudził się o świcie, czując w głowie zamęt. Obie kobiety spały jeszcze – Linden 
leżała 
jak skatowana żona, z wilgotnymi włosami przylegającymi do twarzy – ale 
skalennik obudził 
się przed nim. Deszcz przestał padać. Sunder spacerował powoli po trawie, 
oszczędzając 
uszkodzone żebra. Czoło pokrywały mu bruzdy skupienia lub bólu.
Covenant podniósł się z mokrego posłania i powlókł ku workom z zapasami, by 
napić się 
wody, po czym podszedł do skalennika. Potrzebował towarzystwa.
Sunder skinął głową na przywitanie. Bruzdy widoczne nad nosem nadawały jego 
twarzy 
zamyślony wyraz. Covenant spodziewał się, że wspomni o rukhu i rumakach, nie 
zrobił tego 
jednak.
– Covenant – mruknął z napięciem w głosie. – Nie podoba mi się to Sarangrave. 
Czy 
wszędzie, gdzie nie ma Słonecznicy, życie wygląda tak, jak tutaj?
Covenant skrzywił się na tę myśl. Pomyślał o Andelain. Kraina przypominała 
zmarłych: 
żyła tylko w Andelain, gdzie na razie nie dotarło jeszcze zepsucie i zniszczenia 
Słonecznicy. 
Przypomniał sobie pieśń Caer-Caverala:
Lecz póki jeszcze dobiega głos czysty
Twojej zieleni, za drzew dumny cień
W obliczu Ziemi wznoszę Prawa miecz.
Żałobny ton muzyki przywołał smutek i dawny gniew. Czyż nie był Thomasem 
Covenantem, który pokonał Wzgardliwego i zrzucił Ochronkę Foula do morza?
– Jeśli tak jest – odpowiedział tonem trenów i trucizn – wyrwę temu sukinsynowi 
serce.
– Czy nienawiść jest aż tak dobra? – zapytał Sunder zimnym głosem. – Czy w takim 
razie 
nie powinniśmy zostać w Revelstone i stanąć do boju z Clave?
Covenant poruszył językiem, szukając odpowiedzi, lecz przeszkodziły mu 
wspomnienia. 
Nieoczekiwanie zobaczył furię turiya w ciele Triocka, stonedownora, który kochał 
Lenę. 
Furia mówił: „Jedynie ci, którzy nienawidzą, są nieśmiertelni”. Gniew przeszedł 
w wahanie. 
Nienawidzą? Zapanował nad sobą z wysiłkiem.
– Nie. Cokolwiek się stanie, i tak mam już na rękach zbyt wiele krwi niewinnych.
– Słyszę cię – wydyszał Sunder. W oczach lśniły mu cienie żony i syna. Miał 
powody, by 
rozumieć odmowę Covenanta.
Padający zza drzew blask oświetlił polanę. W wilgotnym powietrzu rozbłysły smugi 
światła. Wolny od Słonecznicy wschód słońca. Covenant gapił się na nie przez 
chwilę, lecz 
nie potrafił niczego z niego odczytać.
Słońce obudziło Linden i Hollian. Wkrótce drużyna zaczęła się przygotowywać do 
dalszej drogi. Nikt nie wypowiadał imienia Vaina, lecz jego utrata zasnuła obóz 
całunem żalu. 
Covenant starał się o tym nie myśleć. Nasienie Demondim było pozbawione 
skrupułów i 
śmiertelnie groźne. Uśmiechało się na widok uwolnionej z okowów mocy. Ale było 
też darem 
od Słonego Serca Pianościgłego. Covenant czuł irracjonalny wstyd na myśl, że 
pozwolił, by 
jeden z jego towarzyszy, którykolwiek z nich, utonął w tym trzęsawisku, nawet 
jeśli Linden 
twierdziła, że Vain nie jest żywy.
Po krótkiej chwili Haruchai zarzucili sobie zapasy na plecy i drużyna ruszyła w 
drogę. 
Nikt się nie odzywał. Wędrowali na piechotę przez Równinę Sarangrave, narażeni 
na 
rozmaite niebezpieczeństwa, a także uszy czatownika. Wydawało się, że za każdym 
drzewem, 
w każdym strumieniu, czyha zdrada. Żaden z wędrowców nie miał odwagi nic 
powiedzieć.
Brinn i Cail szli przodem, z Linden między nimi. Zbaczając nieco na północ od 
kierunku 
wschodniego, przeszli polanę i ponownie zagłębili się w dżungli.
Przez jakiś czas poranek był biały i jaśniał od rozświetlanej złotym blaskiem 
słońca mgły, 
która spowijała drzewa efemerycznym całunem. Wydawało się, że są na równinie 
sami, 
zupełnie jakby wszystkie inne formy życia uciekły. Gdy jednak porwana przez 
wiatr na 
strzępy wilgoci mgła rozproszyła się, w bagnie zaczął się ruch. Widzieli 
zrywające się do lotu 
ptaki – brązowe chmary lub pojedyncze, barwne plamy – i słyszeli pierzchające, 
płochliwe 
zwierzęta. W pewnej chwili natknęli się na stado wielkich, szarych małp, które 
żerowały w 
gąszczu krzaków, obsypanych jagodami szkarłatnymi jak trucizna. Zwierzęta miały 
psie pyski 
i warczały groźnie. Brinn jednak ruszył wprost ku nim, bez żadnego wyrazu w 
obojętnych 
oczach. Małpy uciekły na drzewa, poszczekując jak hieny.
Większą część poranka drużyna szła przez dżunglę, mając pod stopami twardy 
grunt. 
Niemniej po południu wędrowcy musieli sforsować rozległe bagno, na którym 
porośnięte 
mokrą, parszywą trawą pagórki przeplatały się z mrocznymi sadzawkami i ruchomymi 
piaskami. Niektóre z jeziorek były czyste, inne złowróżbne i smrodliwe. Od czasu 
do czasu w 
którymś z nich dochodziło do nagłych poruszeń, jakby na dnie czaiło się coś 
paskudnego. 
Linden i Haruchai z trudnością przychodziło znalezienie bezpiecznej drogi przez 
tę okolicę.
W dali za nimi słońce przeszło za Uskok i otoczyła je niebieska aureola deszczu. 
Niebo 
nad Równiną Sarangrave pozostało jednak intensywnie modre, nieskażone i 
nietknięte.
Do zachodu słońca zdążyli pokonać niewiele więcej niż piętnaście mil.
Byłoby lepiej, gdybyśmy je okrążyli, pomyślał Covenant, przeżuwając z 
przygnębieniem 
kolację. Wiedział jednak, że podobne wyrzuty nie mają sensu. Byłoby lepiej, 
gdyby nie 
skrzywdził Leny ani Eleny; nie stracił Joan; nie zaraził się trądem. Przeszłość 
była 
nieodwołalna, jak amputacja. Łatwiej jednak byłoby mu znieść powolne tempo, 
gdyby nie 
było zagrożone życie tak wielu ludzi i los tak wielkiej części Krainy.
Noc przyniosła ze sobą deszcz, który wypełnił mrok, zalał świt i nie ustał, 
dopóki drużyna 
nie straciła na brnięcie przez błoto połowy poranka.
Po południu musieli brodzić przez mokradło porośnięte zielskiem i sitowiem. Woda 
sięgała Covenantowi po uda, a rośliny wyrastały aż nad głowę. Nerwy drażnił mu 
zakorzeniony strach przed ukrytymi dołami i drapieżnikami. Nie mieli jednak 
wyboru. 
Blokujące im drogę bagno ciągnęło się tak daleko, jak Haruchai sięgali wzrokiem.
Gęste sitowie zmusiło ich do marszu gęsiego. Pierwszy szedł Brinn, za nim Linden 
i Cail, 
a potem Harn, Hollian, Stell, Sunder, Covenant, Ceer i Hergrom. Woda była ciemna 
i oleista. 
Nogi Niedowiarka zniknęły w niej, jakby ucięto je na wysokości tafli. W 
powietrzu roiły się 
chmury komarów, a bagno śmierdziało, jak gdyby na dnie walała się padlina. Worek 
spoczywający wysoko na plecach Stella zasłaniał widok z przodu i Covenant nie 
wiedział, jak 
długo jeszcze przyjdzie im wędrować w takich warunkach. Instynkt nakazywał mu 
przyśpieszyć kroku, lecz buty ślizgały się w błocie, a woda była gęsta jak krew.
Niedowiarek mimo woli chwytał się trzcin, choć nie utrzymałyby go one, gdyby 
upadł. 
Przeklinał w myślach, wspominając Vaina. Nasienie Demondim nawet nie spojrzało 
na ludzi, 
którzy próbowali je ratować. Covenant czuł tętno, walące mu w skroniach.
Sitowie przed nim poruszyło się nagle. Woda zakipiała. Nad taflę wyłonił się 
splot 
grubości ludzkiego uda.
I natychmiast wciągnął pod powierzchnię Sundera.
Skalennik wynurzył się w odległości dwudziestu stóp. Wokół bioder i szyi owijało 
się mu 
potężne cielsko węża. Pod połyskliwymi łuskami kryła się siła wystarczająca, by 
kręgosłup 
złamać jak suchy patyk.
Sławetna szybkość Haruchai była w oczach Covenanta błahostką. Widział, jak Stell 
zdejmuje z pleców worek, przykuca i rzuca się naprzód w długim susie, zupełnie 
jakby każdy 
z tych uczynków był czymś odrębnym, wymagającym czasu. Ceer nie dźwigał worka, 
był 
więc o ułamek mgnienia oka szybszy od Stella. Hollian rozchyliła usta, by 
krzyknąć. Każda z 
trzcin była odrębna i straszliwa. Woda miała konsystencję brudnej wełny. 
Covenant widział 
to wszystko: mokre łuski; zaciskające się zabójcze sploty; Ceera i Stella 
podczas susów; usta 
Hollian...
Marid! Człowiek bez ust, z cierpieniem w oczach i wężami zamiast rąk. Kły 
sięgające ku 
twarzy Linden. Sunder. Marid. Kły wbite w jego prawe przedramię niby gwoździe w 
ukrzyżowanego.
Jad.
W tej samej chwili ogarnął go płomień szału.
Nim Ceer i Stell zdążyli pokonać połowę drogi, Covenant usmażył sploty miażdżące 
plecy Sundera. Pierwotna magia spopieliła ciało i rozjarzyła swym żarem 
kręgosłup, żebra i 
wnętrzności.
Linden wydała z siebie krzyk trwogi.
Śmiertelne konwulsje węża wciągnęły Sundera pod wodę.
Ceer i Stell rzucili się w ten chaos. Zniknęli na chwilę, po czym wyłonili się z 
błota, 
trzymając między sobą dyszącego skalennika. Gdy nieśli Sundera w bezpieczne 
miejsce, 
martwe sploty obijały się im o plecy.
Moc Covenanta zniknęła, zgaszona krzykiem Linden. Poczuł sięgający aż do szpiku 
kości 
chłód. Wizje zielonych dzieci i duszenia. Niech to piekło.
Pozostali gapili się na niego. Linden trzymała się za głowę, usiłując opanować 
strach. 
Covenant spodziewał się, że obrzuci go wyzwiskami, nie zrobiła tego jednak.
– To moja wina – wychrypiała cicho. – Powinnam była zobaczyć tego stwora.
– Nie. – Stell sprawiał wrażenie odpornego na sprzeciwy. – Pojawił się, gdy już 
przeszłaś. 
To ja jestem winien. Skalennik był pod moją opieką.
Ognie piekielne – jęknął beznadziejnie Covenant. – Piekło i szatani.
Linden opuściła ręce i przyjrzała się bokowi skalennika. Sunder oddychał płytko, 
dręczony bólem w piersi. Patrzyła na niego przez chwilę, wyraźnie niezadowolona 
z widoku 
jego obrażeń.
– Będziesz żył – mruknęła wreszcie. Wściekłość i bezradność nadały jej głosowi 
brzmienie gorzkie jak żółć.
Haruchai ruszyli się z miejsc. Stell podniósł worek, a Brinn ponownie ustawił 
drużynę w 
szereg. Trzymając się prosto, Linden zajęła wyznaczone miejsce i wędrowcy 
powlekli się 
dalej przez bagno.
Próbowali iść szybciej, lecz coraz głębsza woda spowalniała ich ruchy. Hollian 
nie mogła 
utrzymać się na nogach. Musiała się czepiać worka Harna. Haruchai ciągnął ją za 
sobą. 
Ranny Sunder charczał jak konający.
Wreszcie wyszli spomiędzy trzcin. Ujrzeli przed sobą otwarty kanał. Nieco dalej 
był 
pochyły stok, porośnięty bagienną trawą. Woda stała się głębsza i wędrowcy 
musieli 
sforsować ją wpław.
Gdy znowu poczuli grunt pod nogami, od stóp do głów pokrywał ich śliski, brązowy 
szlam. Jego smród wypełniał nozdrza Covenanta. Linden nie potrafiła ukryć 
dręczących ją 
mdłości.
Haruchai, z charakterystyczną dla nich obojętnością, zignorowali plugastwo. 
Brinn stanął 
na brzegu i popatrzył na zachód, Hergrom zaś poszedł poszukać drzewa, na które 
mógłby się 
wdrapać. Kiedy wrócił, zameldował ze spokojem, że nigdzie nie dostrzegł 
zielonych 
kwasowych stworów.
Mimo to drużyna nie zwlekała. Za nasypem zaczynał się chaos skarłowaciałych 
zagajników i trujących strumyczków, które płynęły we wszystkich kierunkach. Gdy 
zaskoczył 
ich zmierzch, wciąż posuwali się krętą ścieżką przez tę okolicę, słuchając 
rozkazu Linden, 
która ostrzegła ich stanowczo, by nie pozwolili się dotknąć nawet jednej kropli 
wody.
Kiedy już zapadł zmierzch, dostrzegli pierwsze oznaki pościgu. Daleko za nimi, 
pośród 
zagajników, coś szmaragdowo zalśniło. Błysk zniknął natychmiast, nikt jednak nie 
wątpił w 
jego znaczenie.
– Jezu Chryste – jęknęła Linden. – Nie mogę tego znieść.
Covenant obrzucił ją uważnym spojrzeniem, lecz twarz miała skrytą w mroku. 
Wydawało 
się, że ciemność rozmywa jej rysy.
Wędrowcy zjedli bez słowa kolację i spróbowali przygotować się do ucieczki.
Gdy Uskok przesłonił zachodzące słońce, mrok wokół nich zgęstniał. Co dziwne, 
strumienie zalśniły wtedy światłem. Z ich wód trysnęła opalizująca poświata, 
widmowa i 
gorączkowa. Owo światło wydawało się płynąć, choć wody wyglądały na stojące. 
Łuna 
przenikała całą okolicę, łącząc się ze sobą, a potem znowu rozdzielając, niby 
pajęczyna 
księżycowego lśnienia. Zawsze jednak kierowała się na północny wschód, gdzie – w 
pewnej 
odległości – Równina Sarangrave błyszczała jaskrawo. Niesamowity poblask 
świadczył, że 
jasność musi być potężna.
Covenant dotknął ramienia Brinna i wskazał głową w stronę ognia. Haruchai 
ustawił 
drużynę, po czym poprowadził ją ostrożnie naprzód.
Ciemność utrudniała ocenę odległości. Łuna była dalej, niż im się zdawało. Nim 
wędrowcy zdążyli pokonać połowę dzielącego ich od niej dystansu, zaczęły się za 
nimi 
gromadzić szmaragdowe światełka. To pojawiając się, to znikając wśród 
zagajników, 
kwasowe stwory skradały się za drużyną.
Covenant przestał myśleć o pościgu, wbił wzrok w widoczne przed nimi srebro. Nie 
mógł 
znieść myśli o nadchodzącym ataku, który sam uczynił nieuniknionym.
Podążając za lśniącymi strumieniami, jakby tworzyły mapę równiny, Brinn wiódł 
drużynę 
do celu tak szybko, jak tylko pozwalała na to ostrożność.
Wtem stanął jak wryty.
Podświetlony perłowym blaskiem, wskazał ręką naprzód. Przez chwilę Covenant nic 
nie 
widział. Nagle wstrzymał oddech, zaciskając zęby, by zachować spokój.
Między drużyną a światłem majaczyły skradające się ciemne postacie, przynajmniej 
dwie. 
Dorównywały wysokością młodym drzewkom.
Hergrom zdecydowanym ruchem pociągnął Covenanta w dół, zmuszając go do 
przykucnięcia. Jego towarzysze padli na ziemię. Niedowiarek zobaczył w widmowym 
świetle 
oddalający się cień Brinna. Haruchai zniknął w mroku pośród drzew.
Covenant stracił z oczu poruszające się kształty. Wpatrywał się w miejsce, gdzie 
widział 
je po raz ostatni. Ile czasu minie, nim Brinn wykona zadanie i wróci?
Usłyszał jakiś odgłos, przypominający gwałtowne westchnienie. Instynktownie 
spróbował zerwać się z miejsca. Hergrom go powstrzymał.
W podszycie runęło coś ciężkiego. Padły ciosy. Odległość stłumiła odgłos, 
słyszał jednak 
ich siłę.
Szarpał się z Hergromem. Po chwili Haruchai wypuścił go z uścisku. Wszyscy 
wyszli z 
ukrycia. Cail i Ceer ruszyli naprzód. Podążyli za nimi Stell i Harn, razem ze 
stonedownorami.
Covenant ujął dłoń Linden i pociągnął ją ze sobą, idąc za Sunderem. Przeszli na 
ukos dwa 
strumienie, zostawiając wszystkie lśniące potoczki po prawej stronie. Płynne 
srebro łączyło 
się w trzy kanały, które płynęły zygzakami ku głównemu źródłu światła. Drużyna 
jednak 
wyszła na twardy grunt. Teren między drzewami porastały gęste chaszcze. Tylko 
Haruchai 
potrafili poruszać się tu bezszelestnie.
Nieopodal brzegu najbliższego ze strumieni znaleźli Brinna, który stał z 
pięściami 
wspartymi na biodrach. Perłowy blask niby radość odbijał się w jego pozbawionych 
wyrazu 
oczach.
Spoglądał w twarz postaci dwukrotnie wyższej od siebie. Postaci, która w 
niesamowitej 
łunie wyglądała jak sen przebudzony do życia. Albo jeden ze zmarłych.
Gigant!
– Starzy bardowie mówili prawdę – rzekł Brinn. – Raduję się z tego.
Gigant skrzyżował grube ramiona na piersi, która była potężna i twarda jak pień 
dębu. 
Odziany był w kolczugę ze sczepionych granitowych dysków i grube skórzane 
nogawice. Na 
plecach miał wielki tobół z zapasami. Gęsta broda przypominała pięść, a oczy 
lśniły ostrożnie 
spod krzaczastych brwi. Nieufność widoczna w jego postawie dowodziła, że obaj z 
Brinnem 
wymienili ciosy i że gigant nie podziela radości Haruchai.
– Najwyraźniej posiadasz wiedzę, której mi brak. – Jego głos dudnił jak kamienie 
przesypujące się w podziemnej krypcie. – Ty i twoi towarzysze. – Omiótł 
spojrzeniem 
drużynę. – A wasza radość... – dotknął dłonią policzka – ...to fakt o wielkim 
znaczeniu.
Oczy Covenanta zaszły nagle łzami, które go oślepiły. Nie mógł się uwolnić od 
wspomnienia Słonego Serca Pianościgłego. Pianościgłego, którego śmiech i czyste 
serce 
przyczyniły się do pokonania lorda Foula i uzdrowienia Krainy bardziej niż 
jakakolwiek moc, 
mimo faktu, że cały jego lud, aż do ostatniego dziecka, wymordował gigant-furia 
dzierżący 
odłamek Złoziemnego Kamienia. W ten sposób wypełniło się nieświadome proroctwo, 
które 
wygłosili giganci, nadając swemu domowi na Morskiej Rubieży nazwę Coercri, 
Boleść.
Wszyscy zginęli, wszyscy Bezdomni. Wywodzili się z rasy morskich wędrowców i 
podczas swych podróży zgubili drogę do ojczyzny. Dlatego wznieśli dla siebie 
nowy dom na 
Morskiej Rubieży, gdzie mieszkali przez wieki, do chwili gdy trzech spośród ich 
dumnych 
synów uczyniono gigantami-furiami, sługami Wzgardliwego. Wówczas pozwolili 
odebrać 
sobie życie, by nie przedłużać istnienia ludu, który mógł stać się tym, czego 
nienawidził.
Covenant płakał nad nimi, nad utratą tak wielkiej miłości i wierności. Płakał 
nad 
Pianościgłym, który zginął tak dzielnie, że nikt nie mógłby mu dorównać. Płakał 
dlatego, że 
gigant stojący przed nim nie mógł być jednym z Bezdomnych, jednym z ludu, który 
nauczył 
się kochać.
I dlatego, że mimo wszystko na świecie wciąż żyli giganci.
Nie wiedział, że rozpłakał się w głos, dopóki nie poczuł dotyku Hollian.
– Ur-lordzie. Co cię dręczy?
– Gigancie! – krzyknął. – Czy mnie nie znasz? – Potykając się, minął Linden i 
podszedł 
do wysokiej postaci. – Jestem Thomas Covenant.
– Thomas Covenant – powtórzył gigant głosem przypominającym szept góry. Pokłonił 
się, delikatnie i uprzejmie, jakby wzruszył go widok łez Niedowiarka. – To dla 
mnie zaszczyt 
usłyszeć twe imię. Uznaję cię za przyjaciela, choć dziwnie jest spotkać 
przyjaciół w tej 
złowrogiej okolicy. Jestem Srożyniec Honninscrave. – Przyjrzał się uważnie 
Covenantowi. – 
Niepokoi mnie jednak twa wiedza. Wygląda na to, że znałeś gigantów. Gigantów, 
którzy nie 
wrócili do domu ze swą opowieścią.
– Nie wrócili – jęknął Covenant, usiłując powstrzymać łzy. Nie wrócili? Nie 
mogli. 
Zgubili drogę i pomordowano ich. – Mam ci bardzo wiele do opowiedzenia.
– Kiedy indziej – odparł Honninscrave – z radością wysłuchałbym długiej 
opowieści, 
choćby i najsmutniejszej. Poszukiwacze nie trafili na zbyt wiele historii. 
Osacza nas jednak 
niebezpieczeństwo. Z pewnością widzieliście skest? Niepomyślnym zbiegiem 
okoliczności 
włożyliśmy głowę w garotę. Chwila wymaga walki lub sprytu, nie opowieści.
– Skest? – zapytał głosem słabym z powodu bólu żeber Sunder. – Czy mówisz o 
kwasowych stworach, które wyglądają jak płonące, szmaragdowe dzieci?
– Srożyńcu Honninscravie – odezwał się Brinn, zupełnie jakby Sunder nie był 
obecny. – 
Opowieść, o której mówił ur-lord, jest znana również wśród nas. Jestem Brinn z 
Haruchai. Z 
mojego ludu są z nami również Cail, Stell, Harn, Ceer i Hergrom. – Spojrzał 
Honninscrave’owi w oczy. – Gigancie – zakończył cicho – nie jesteś sam.
Covenant zignorował zarówno Brinna, jak i Sundera. Mimo woli, tylko na wpół 
świadomy tego, co robi, wyciągnął rękę, by dotknąć dłoni Honninscrave’a, upewnić 
się, że 
gigant nie jest jedynie złudzeniem, zrodzonym ze srebrzystego blasku i żałoby. 
Dłonie miał 
jednak martwe, drętwe na zawsze. Musiał wziąć się w garść, by zapanować nad 
smutkiem.
Gigant popatrzył na niego ze współczuciem.
– Z pewnością – wydyszał – historia, którą chcesz opowiedzieć, jest ogromnie 
smutna. 
Wysłucham jej, gdy tylko czas pozwoli. – Odwrócił się nagle. – Brinnie z 
Haruchai, to dla 
mnie zaszczyt poznać twe imię, jak i imiona twych towarzyszy. Wzajemne poznanie 
się w 
odpowiedni sposób to radość, na którą również nie mamy czasu. Zaiste, nie jestem 
sam. 
Chodźcie! – krzyknął przez ramię.
Na jego polecenie z ciemności między drzewami wyłoniło się jeszcze troje 
gigantów, 
którzy ruszyli ku nim zamaszystym krokiem.
Pierwszy, który się zbliżył, był kobietą. Jej twarz była surowa i jakby bez 
wyrazu. Włosy 
miała jak wykute z żelaza. Choć była niższa i trochę szczuplejsza od 
Honninscrave’a, miała 
na sobie pełen rynsztunek wojownika, złożony z pancerza i nogawic oraz 
naramienników. U 
pasa zwisał hełm, a na plecach niosła okrągłą, żelazną tarczę. W pochwie 
przytroczonej do 
boku miała miecz, prawie dorównujący długością wzrostowi Covenanta.
Honninscrave pozdrowił ją z szacunkiem. Podał jej imiona członków drużyny, po 
czym 
oznajmił:
– To Najstarsza Poszukiwaczka. Ta, której służę.
Następny gigant nie miał brody. Pod oczyma i przez grzbiet nosa przebiegała mu 
zabliźniona już rana, sprawiająca wrażenie śladu po ciosie miecza. Z twarzy i 
stroju 
przypominał jednak bardzo Honninscrave’a. Nazywał się Lina Morski Marzyciel. 
Podobnie 
jak Honninscrave, nie był uzbrojony i dźwigał na plecach potężny ładunek.
Czwarta postać była tak niska, że Covenant mógłby dosięgnąć czubka jej głowy 
wyciągniętą ręką. Gigant był kaleką. W połowie pleców tułów wyginał mu się do 
przodu, 
jakby jego kręgosłup był skrzywiony, uniemożliwiając mu wyprostowanie się. 
Pokracznie 
umięśnione kończyny przypominały dławione przez ciężkie pnącza konary. Twarz 
również 
wyglądała groteskowo – oczy i nos zniekształcone, a usta krzywe. On także nie 
nosił brody, a 
jego krótkie włosy były zjeżone, jakby przeżył szok. Mimo to uśmiechał się, a 
spojrzenie miał 
dziwnie wesołe i łagodne. Brzydota nadawała jego twarzy niezwykle radosny wyraz.
– Smołowiąz – przedstawił zdeformowanego giganta Honninscrave.
Smołowiąz? Czy nawet nie zasługuje na dwa imiona? – pomyślał Covenant, od dawna 
nauczony współczucia dla kalek i nędzarzy.
– Zaiste, Smołowiąz – wtrącił niski gigant, jakby potrafił czytać w sercu 
Covenanta. Jego 
chichot brzmiał jak szum czystego źródła. – Proponowano mi wiele innych imion, 
lecz żadne 
nie przypadło mi do gustu nawet w połowie tak, jak to. – Oczy lśniły mu skrywaną 
radością. – 
Zastanów się nad tym, a zrozumiesz.
– My to rozumiemy. – Głos Najstarszej Poszukiwaczki miał brzmienie rozżarzonego 
żelaza. – Teraz musimy pomyśleć o ucieczce lub obronie.
Covenant miał wiele pytań. Chciał się dowiedzieć, skąd przybyli ci giganci i 
jaki jest cel 
ich wędrówki. Głos Najstarszej przypomniał mu jednak o niebezpieczeństwie. W 
oddali 
dostrzegał zielone błyski, linię tworzącą pętlę.
– Ucieczka nie rokuje wielkich nadziei – rzekł beznamiętnym tonem Brinn. – W 
pościgu 
uczestniczy bardzo wiele stworów.
– Zaiste, skest jest mnóstwo – zgodził się Honninscrave. – Chcą nas zapędzić jak 
bydło.
– Musimy więc przygotować się do obrony – stwierdziła Najstarsza.
– Chwileczkę. – Covenant pochwycił umykającą myśl. – Te skest... Znacie je. Co o 
nich 
wiecie?
Honninscrave popatrzył na Najstarszą, po czym wzruszył ramionami.
– Wiedza to niepewna sprawa. Nic nam nie wiadomo o tej krainie ani o jej życiu. 
Usłyszeliśmy mowę tych istot. Nazywają siebie skest. Ich celem jest gromadzenie 
ofiar dla 
innej istoty, którą czczą. Dla niej nie mają nazwy.
– My znamy ją jako czatownika z Sarangrave – wtrącił Brinn z wyraźną odrazą.
– To jest samo Sarangrave – wyjaśniła Linden ochrypłym ze zmęczenia głosem. 
Długie 
dni narażenia na sięgający w głąb jaźni nacisk wywołały u niej gorączkę i 
pozbawiły ją 
możliwości obrony. – W jakiś sposób cała ta równina jest żywa.
– Ale skąd wiecie choćby tyle? – nie ustępował Covenant. – Skąd znacie ich 
język?
– To również nie jest wiedza – odparł Honninscrave. – Mamy dar języków, o który 
targowaliśmy się zawzięcie z Elohim. Ale to, co usłyszeliśmy, w niczym nam w tej 
chwili nie 
pomoże.
Elohim. Covenant rozpoznał tę nazwę. Usłyszał ją od Pianościgłego. Niemniej 
podobne 
wspomnienia tylko zaostrzały świadomość niebezpieczeństwa. Miał nadzieję, że 
wiedza 
Honninscrave’a umożliwi im ucieczkę, lecz owa nadzieja zawiodła. Skupił z 
wysiłkiem 
myśli.
– Obrona również na nic się nie zda. – Usiłował dodać siły swemu spojrzeniu. – 
Musicie 
uciekać. – Pianościgły zginął przeze mnie. – Jeśli przebijecie się przez ich 
linie, zignorują 
was. Chodzi im o mnie. – Poruszył rękami w błagalnym geście, którego nie 
potrafił 
powstrzymać. – Zabierzcie ze sobą moich przyjaciół.
– Covenant! – oburzyła się Linden, jakby oznajmił, że zamierza popełnić 
samobójstwo.
Smołowiąz zachichotał.
– Wygląda na to, że Thomas Covenant nie zna gigantów tak dobrze, jak mu się 
zdaje.
Brinn nie ruszył się z miejsca. Jego głos był zupełnie bezbarwny.
– Ur-lord wie, że jego życie jest pod opieką Haruchai. Nie opuścimy go. Giganci 
z 
dawnych czasów również nie porzuciliby towarzysza w niebezpieczeństwie. Wy 
jednak nie 
zobowiązaliście się do niczego. Zasmuciłoby nas, gdyby spotkała was krzywda. 
Musicie 
uciekać.
– Tak jest! – nalegał Covenant.
– Dlaczego ur-lord sądzi, że skest ścigają właśnie jego? – zapytał Honninscrave, 
marszcząc brwi.
Brinn powtórzył pokrótce wszystko, co wiedzieli o czatowniku z Sarangrave.
– Podjęłam decyzję – oznajmiła natychmiast Najstarsza. Odpięła zręcznym ruchem 
hełm i 
wsunęła go na głowę. – Wzywam poszukiwaczy na świadków. Znajdziemy miejsce, w 
którym będziemy się bronić.
Brinn wskazał głową widoczne na północnym wschodzie światła. Najstarsza 
popatrzyła w 
tamtą stronę.
– Będzie w sam raz.
Obróciła się natychmiast na pięcie i ruszyła we wskazanym kierunku.
Haruchai bez zwłoki pociągnęli za sobą Covenanta, Linden i stonedownorów. 
Drużyna 
ruszyła za Najstarszą. Honninscrave i Morski Marzyciel szli z boków, a Smołowiąz 
zamykał 
kolumnę.
Covenant nie był w stanie się opierać. Paraliżował go strach. Czatownik wiedział 
o nim, 
chciał go pochwycić. Musiał walczyć lub zginąć. Ale jego towarzysze... 
giganci... Pianościgły 
wszedł dla niego w ognie Gorących Popiołów. Nie mógł pozwolić...
Był pewien, że jeśli znowu skrzywdzi przyjaciół, szybko postrada zmysły.
Skest ścigały ich nieustępliwie. Całymi chmarami wyłaniały się z głębi równiny, 
tworząc 
nieprzerwaną ścianę, uniemożliwiającą ucieczkę. Z obu stron linie stworów 
wzmacniały się 
nieprzerwanie. Honninscrave trafnie to opisał: wędrowców pędzono ku światłu.
Niech to piekło!
Łuna jarzyła się przed nimi, rozpraszając noc perłowym blaskiem koloru 
pierścienia 
Covenanta. Przypuszczał, że woda świeci w ten sposób właśnie z powodu bliskości 
jego 
obrączki. Zbliżali się do punktu zlania się strumieni. Po lewej dżungla cofała 
się w górę 
długiego stoku. Strome zbocze było wolne od drzew, jak daleko mógł sięgnąć 
spojrzeniem, 
lecz gęsto płożące się pnącza i wystające korzenie utrudniały wędrówkę. Po 
prawej wody 
tworzyły jezioro, tej samej długości, co stok. Srebrny blask unosił się nad jego 
taflą jak 
nadnaturalny opar. Skupione w ten sposób światło nadawało otaczającej je 
ciemności trupi 
odcień, jakby było trenem i lamentem potępionych. Było piękne, a zarazem ohydne.
Gdy przeszli jeszcze kawałek wzdłuż stoku, skest przegrodziły im drogę. Bariera 
z 
lepkiego, zielonego ognia, uformowanego na kształt małych dzieci, biegła od 
brzegu w górę 
zbocza, a potem zakręcała, zamykając im drogę odwrotu.
Najstarsza zatrzymała się i rozejrzała po okolicy.
– Musimy przejść przez tę wodę.
– Nie! – pisnęła natychmiast Linden. – Zginiemy.
Kobieta zmarszczyła surowo brwi.
– W takim razie wygląda na to – rzekła po chwili namysłu – że wybrano już za nas 
miejsce, w którym będziemy się bronić.
Odpowiedziała jej beznadziejna cisza. Powietrze wpadało z cichym świstem do 
skurczonych płuc Smołowiąza. Sunder przycisnął Hollian do obolałej piersi. 
Twarze 
Haruchai wyglądały jak śmiertelne maski. Linden wyraźnie pogrążała się w panice.
Powoli, nienawistnie, atmosfera zaczęła się zagęszczać od zawodzenia czatownika.
Wzbierało ono w gardle Covenanta jak woda. Jego tonacja stawała się powoli coraz 
wyższa. Przez gęsty krzyk kroczył nie kończący się strumień skest. Skóra 
ociekała mu potem 
przypominającym mrowienie. Jad tętnił w nim niby gorączka.
Lina Morski Marzyciel zasłonił sobie uszy dłońmi, po czym padł na ziemię, 
przekonawszy się, że nie zdoła odgrodzić się od wycia. Odsłonił zęby w 
bezgłośnym 
grymasie.
Spokojnie, jakby nie musieli się śpieszyć, Haruchai rozpakowali resztki opału. 
Każdy 
wziął po kilka wiązek. Resztę zaoferowali gigantom. Morski Marzyciel popatrzył 
na drewno 
obojętnie. Smołowiąz złapał kilka polan, a pozostałe wręczył Honninscrave’owi. W 
rękach 
gigantów wyglądały jak cienkie patyczki.
Usta Linden poruszały się, jakby kobieta skomlała, lecz wrzask i zawodzenie 
czatownika 
zagłuszały wszelkie inne dźwięki.
Skest nie przestawały posuwać się naprzód, zielone jak zepsucie.
– Czy musimy to znosić? – zapytał Brinn, ignorując padający mu na twarz duszący 
blask. 
– Zmierzmy się z tymi skest.
Najstarsza popatrzyła na niego, po czym rozejrzała się wokół. Bez ostrzeżenia 
miecz 
znalazł się w jej dłoniach. Gdy świsnęła nim wokół głowy, wydawało się, że 
dźwięczy, 
rzucając wyzwanie wyciu.
– Kamień i morze! – wydała z siebie stłumiony okrzyk bojowy.
Covenant, który znał gigantów, odpowiedział:
Kamień i morze głęboko tkwią w życiu,
jak dwa niezmienne symbole świata.
Nie zważając na niedotlenienie i zawroty głowy, wyduszał z siebie słowa, których 
nauczył się od Pianościgłego:
Stałość w spoczynku i stałość w ruchu;
trwają wciąż w mocy, która pozostała.
Mówił tak głośno, że oczy omal mu nie wyszły na wierzch z wysiłku. Najstarsza 
mogła 
go usłyszeć i zrozumieć.
Przyjrzała mu się, mrużąc powieki.
– Zaiste, znałeś gigantów – wychrypiała. Wycie zastygło jej w gardle. – Nadaję 
ci imię 
Przyjaciela Gigantów. Na dobre i złe, jesteśmy towarzyszami.
Przyjaciel Gigantów. Covenant omal się nie udławił, słysząc to imię. Giganci 
nadali ów 
tytuł Damelonowi, ojcu Lorica. Damelonowi, który przepowiedział ich zagładę. Nie 
miał 
jednak czasu na protesty. Zbliżały się skest. Dopadł go atak kaszlu. Gdy 
usiłował zaczerpnąć 
tchu, przed oczyma wirowały mu szmaragdy. Wycie wgryzało mu się w szpik. 
Dręczyły go 
zawroty głowy. Przyjaciel Gigantów, Damelon, Kevin; karuzela imion. Linden Marid 
jad.
Jadjadjad.
Unosząc żagwie, Brinn i Ceer ruszyli wzdłuż brzegu jeziora na spotkanie skest.
Pozostali Haruchai poprowadzili drużynę w tym samym kierunku. Pot zalewający 
oczy 
Smołowiąza sprawiał, że gigant mrugał i mrużył oczy jak szaleniec. Najstarsza 
ściskała miecz 
w obu dłoniach.
Osłabiony zawrotami głowy Covenant podążał za nimi tylko dlatego, że zmuszał go 
do 
tego Hergrom.
Marid. Kły.
Trędowaty nieczysty wyrzutek.
Byli już blisko płonących dzieci. Za blisko.
Wtem Morski Marzyciel przemknął obok Brinna i skoczył na skest jak berserk.
– Gigancie! – wychrypiał Brinn i podążył za nim.
Morski Marzyciel zmiażdżył masywną stopą stwora, który pękł, tryskając kwasem i 
płomieniem.
Gigant zachwiał się, gdy nogę przeszył mu ból. Rozchylił szczęki, lecz z gardła 
nie 
wyrwał się żaden dźwięk. W nagłym błysku zrozumienia Covenant zdał sobie sprawę, 
że 
Morski Marzyciel jest niemy. Gigant padł odrażająco między skest.
Głos czatownika bulgotał i pienił się jak żądza ruchomych piasków.
Brinn odrzucił żagwie i złapał Morskiego Marzyciela za nadgarstek. Szarpiąc z 
całej siły 
ciężkiego giganta, wyciągnął go spomiędzy stworów.
W następnej chwili dopadł do nich Smołowiąz. Z fantastyczną łatwością kaleka 
zarzucił 
sobie rannego towarzysza na ramiona. Twarz Morskiego Marzyciela wykrzywiał ból, 
gigant 
uczepił się jednak ramion Smołowiąza i pozwolił się uratować.
W tej samej chwili do walki włączył się Ceer. Rozbryzgał jedno z kwasowych 
dzieci, 
uderzając na odlew żagwią. Połowa ogarniętej pożogą wiązki rozprysnęła się. 
Resztą 
Haruchai rzucił w drugiego stwora. Gdy skest eksplodował, Ceer złapał już 
następną żagiew i 
wznowił atak.
Stell i Brinn pośpieszyli mu z pomocą. Honninscrave z rykiem uderzył w linię 
podwójną 
naręcza chrustu. Rozbryzgał pięć skest, nim żagwie zapaliły mu się w dłoniach.
Wspólnie stworzyli lukę w pętli czatownika.
Wycie wzmogło się, pełne wściekłości. Szarpało płuca członków drużyny niby 
pazury.
Hergrom podźwignął Covenanta i pomknął przez powstały wyłom. Cail podążył za 
nim, 
niosąc Linden. Brinn i Ceer nie pozwalali luce się zamknąć, zużywając resztkę 
opału, podczas 
gdy Honninscrave i Najstarsza przeszli przez płomienie, byli bowiem jako giganci 
odporni na 
ogień. Smołowiąz brodził przez skest za nimi, dźwigając na plecach Morskiego 
Marzyciela.
Wreszcie Haruchai zabrakło drewna. Skest zaczęły zamykać przejście, gnane nie 
słabnącym wrzaskiem czatownika.
Stell przeskoczył przez otwór. Harn rzucił mu Hollian, po czym zrobił to samo z 
Sunderem.
Brinn, Ceer i Harn skoczyli nad stworami jak jeden mąż.
Skest odwróciły się już i wznowiły pościg. Czatownik bełkotał rozwścieczony.
– Chodźcie! – zawołała Najstarsza, starając się przekrzyczeć wycie tak 
gwałtownie, że 
omal nie owładnęły nią torsje. Giganci pomknęli wzdłuż brzegu jeziora. Smołowiąz 
niósł 
Morskiego Marzyciela ze zręcznością godną Haruchai.
Drużyna rzuciła się do ucieczki. Sunder i Hollian pomknęli razem sprintem, z 
Harnem i 
Stellem u boków. Covenant potykał się o korzenie i pnącza, prowadzony przez 
Brinna i 
Hergroma.
Linden nie ruszała się z miejsca. Twarz miała białą jak kreda z niedotlenienia i 
strachu. 
Covenant spojrzał na nią i zobaczył to samo przerażenie na jej twarzy, gdy po 
raz pierwszy 
ujrzała Joan.
Cail i Ceer ujęli ją za ramiona i pociągnęli naprzód.
Opierała się, otwierając usta do krzyku.
– Uwaga! – wydyszała nagle Najstarsza.
Z gardła Hollian wyrwał się jęk.
Brinn i Hergrom zatrzymali się gwałtownie i zwrócili ku jezioru.
Covenant zachwiał się na nogach, gdy ujrzał, co się tam dzieje. Przewróciłby 
się, gdyby 
nie podtrzymali go Haruchai.
Tafla wznosiła się. Woda stała się przypominającą kaskadę widmowego blasku ręką, 
macką wyposażoną w dziesiątki palców, która wynurzała się i rosła, sięgając w 
powietrze 
niby wcielenie wycia czatownika.
Rozwijając się jak wąż, runęła na drużynę, na tych, którzy stali najbliżej.
Na Linden.
Z jej ust wyrwało się bezradne kwilenie. Próbowała uciec. Cail i Ceer zaczęli ją 
ciągnąć, 
lecz opierała im się nieświadomie.
Wyraźnie jak w koszmarze, Covenant zauważył, że jej lewa stopa ugrzęzła w 
rozwidleniu 
korzenia. Haruchai nie przestawali jej ciągnąć. Kostka złamała się w spazmie 
bólu. Wściekłe 
wycie czatownika zagłuszyło towarzyszący temu dźwięk.
Uderzyło w nią fosforyzujące ramię. Cail przyjął cios na siebie, starając się ją 
osłonić. 
Ręka odrzuciła go na bok. Runął jak długi ku zbliżającym się skest.
Stwory nadciągały z powolnością przypływu.
Linden próbowała krzyknąć, lecz nie mogła wydobyć z gardła żadnego dźwięku.
Ręka uderzyła po raz drugi, zwalając z nóg Ceera.
Honninscrave przemknął obok Covenanta i pognał ku Linden. Niedowiarek ze 
wszystkich 
sił starał się podążyć za nim, lecz Brinn i Hergrom nie wypuszczali go z objęć. 
Natychmiast 
ogarnął go szał. Przemknęła przez niego fala jadu. Zapłonęła pierwotna magia.
Moc odrzuciła Haruchai na bok niczym fala podmuchu.
Ręka czatownika zadała cios. Honninscrave rzucił się naprzód i odbił go. W 
światłocieniu 
białych iskier przygniótł ramię do ziemi swym ciężarem. Nie zdołał go jednak 
poskromić. 
Owinęło się wokół niego i uniosło go w powietrze. Twarz wykrzywiła mu się z bólu 
wywołanego uściskiem. Ręka grzmotnęła nim okrutnie o ziemię. Uderzył o twardy 
grunt, 
odbił się i znieruchomiał.
Ramię sięgnęło teraz ku Linden.
Gorejąc jak pochodnia, Covenant pokonał już połowę dzielącej ich odległości. 
Jego 
umysł ogarnął chaos wizji i zawrotów głowy. Widział leżących na ziemi Brinna i 
Hergroma, 
być może rannych, a może zabitych. Dostrzegał kły wbite w jego przedramię niby 
gwoździe 
w Ukrzyżowanego, czuł dopuszczający się morderstw jad, nad którym nie panował.
Lśniąca ręka wyciągnęła palce ku Linden.
Na jedno niepewne uderzenie serca sparaliżowała go groza. Wszystkie jego lęki 
przerodziły się w strach przed jadem, przed pierwotną magią, której nie potrafił 
okiełznać, 
przed sobą. Gdyby uderzył w rękę, trafiłby Linden. Moc wyciekła z niego jak 
zgaszony 
płomień.
Palce czatownika zacisnęły się na jej włosach. Pociągnęły ją w stronę jeziora. 
Złamana 
kostka uwięzła w rozwidlonym korzeniu. Ręka wyciągnęła się, wywołując 
rozdzierający ból 
w kościach. Wreszcie stopa się uwolniła.
Linden!
Covenant ponownie pognał naprzód. Wycie rozdarło mu płuca. Nie mógł oddychać.
Biegnąc, wydobył krill Lorica, odrzucił skrywający go materiał i zacisnął palce 
na 
rękojeści. Skoczył przed siebie i wbił oręż w rękę czatownika niczym gwóźdź 
białego ognia.
Powietrze wypełniła detonacja bólu. Ręka puściła Linden i cofnęła się 
gwałtownie, omal 
nie wyrywając Covenantowi krilla. Z rany pociekło przypominające blask księżyca 
srebro, 
rozświetlając mroczne niebo łukami cierpienia.
Gnane bólem i wściekłością ramię owinęło się wokół Covenanta, unosząc go w 
powietrze. Zawisł na chwilę w miażdżącym uchwycie. Czatownik uniósł go ku niebu, 
ścisnął 
gwałtownie, a potem wciągnął do wody.
Wlókł go w dół, jakby jezioro nie miało dna ani końca. Zimno parzyło mu skórę i 
zatykało usta, ciśnienie rozdzierało mu uszy niby wbijane w czaszkę gwoździe, a 
umysł 
ogarniała ciemność. Czatownik rozpłatał go wpół.
Klejnot krilla lśnił jednak przed jego oczyma, jasny i potężny. Krill Lorica, 
stworzony 
jako broń przeciw złu. Broń.
Ściskając oręż w obu dłoniach, Covenant wbił go w zaciskający mu się na piersi 
zwój.
Ramię zadrżało w konwulsjach. Uścisk osłabł. Krew czatownika trysnęła 
Covenantowi w 
twarz.
Potwór nadal jednak ciągnął go w dół, wciąż głębiej i głębiej, ku otchłani, w 
której miał 
swój dom. Brak powietrza miażdżył mu trzewia. Woda i zimno groziły skruszeniem 
kości. 
Przed oczyma widział wywołane ciśnieniem plamy, przypominające blizny 
śmiertelności i 
porażki. Porażka, Słonecznica, lord Foul śmiejący się w pełnym triumfie.
Nie!
Cierpiąca katusze Linden.
Nie!
Obrócił się, nim ręka czatownika zdążyła zacisnąć się ponownie. Zwrócił się ku 
niej. 
Wiecznie w dół. Pole widzenia wypełniał mu nagle blask krilla.
Z całą pasją zawartą w rozdzieranym bólem sercu – ze wszystkim, co wiedział o 
krillu, 
pierwotnej magii, gniewie, jadzie – wbił broń w rękę czatownika.
Gorące ostrze przecięło ciało, przebiło całą kończynę, jakby składała się tylko 
z wody.
Całą głębinę natychmiast ogarnął ogień. Jezioro rozbłysło i rozjarzyło się. 
Białe skrzenie 
wypełniło je niby krzyk. Czatownik stał się płonącą hubką. Zniknęła jego ręka, 
znikneła 
obecność.
Choć Covenant wciąż ściskał w dłoniach krill, nic nie widział. Oślepił go ból 
czatownika. 
Unosił się sam w głębinie tak ciemnej, że żaden blask nie mógłby jej 
rozświetlić.
Konał z braku powietrza.
25. „W imię Niepokalanego”
Cierpiący, lecz ciągle żywy, zacisnął zęby i popłynął ku powierzchni. Czuł się 
wypalony 
mocą i bezsilny. Wydawało mu się, że zawisł nieruchomo w cuchnących głębinach. 
Kończyny miał zupełnie bezwładne. Nie pozostało mu już nic poza ostatnim 
skurczem piersi, 
który otworzy gwałtownie jego usta. Nic poza śmiercią i wspomnieniem o Linden, 
Linden ze 
złamaną kostką, Linden usiłującej krzyczeć.
Stawiając niemo opór, nie przestawał poruszać rękami i nogami, jakby modlił się 
o 
powierzchnię.
Wtem z mroku wyłoniła się ręka, która złapała go i odwróciła. Poczuł na twarzy 
twarde 
dłonie. Na jego ustach zamknęły się usta. Dłonie rozchyliły mu szczęki, a usta 
wypełniły 
płuca oddechem. Ów płytki haust powietrza uratował mu życie.
Pociągnięto go w górę.
Wynurzył się z wody, eksplodując gwałtownym oddechem. Ręce podtrzymywały go, gdy 
wciągał z łkaniem powietrze. Czas przerodził się w zamazaną plamę, jakby 
nieustępliwe 
uderzenia serca to przywracały mu przytomność, to znowu ją odbierały.
– Brinnie? Brinnie? – zawołał w oddali ktoś (Hollian?) przerażonym głosem.
– Ur-lord żyje – odpowiedział zza jego głowy Brinn.
– Chwała Haruchai – rzekł inny głos, należący chyba do Najstarszej 
Poszukiwaczki. – Z 
pewnością ową nazwę wielce poważali giganci, których znał wasz lud.
Wtem Covenant usłyszał Linden. Jej głos brzmiał tak, jakby przemawiała z dna 
studni.
– To dlatego woda miała taki trupi wygląd. – Mówiła przez zęby, urywanymi, 
ochrypłymi 
zdaniami, starając się zapanować nad cierpieniem. – Był w niej czatownik. Teraz 
już go nie 
ma.
W ciszy skrytej za jej głosem słychać było krzyk.
Już go nie ma. Umysł Covenanta uwolnił się powoli od katuszy niedotlenienia. 
Czatownik odszedł, wycofał się, choć z pewnością nie zginął. Nie, to było 
niemożliwe. Nie 
zdołałby zabić istoty wielkiej jak Sarangrave. Jezioro było ciemne. Pożary 
wywołane przez 
kwas skest zgasły z braku paliwa. Nad równiną zapadła noc. Udało mu się jednak 
jakoś 
utrzymać w ręku krill. Jego blask pozwalał mu widzieć.
Czatownik z całą pewnością żył. Gdy Brinn doholował Covenanta do brzegu i pomógł 
mu 
wyjść na suchy ląd, Niedowiarek przekonał się, że powietrze jest nieprzyjemnie 
gęste. W 
oddali słyszał zawodzenie bólu. Słabe łkanie bulgotało w powietrzu, jak głos 
użalających się 
nad sobą demonów.
Z drugiej strony widać było stłumiony blask skest. Wycofały się, lecz nie 
zrezygnowały z 
należnego czatownikowi łupu.
Covenant tylko go zranił. Teraz nie zadowoli go zaspokojenie głodu. Będzie 
chciał 
zemsty.
Zapłonęła pochodnia. W jej nieoczekiwanym blasku zobaczył Hergroma i Ceera. 
Haruchai stali obok Honninscrave’a Z naręczami chrustu, który zapewne zebrali z 
porastających wzgórze drzew. Honninscrave dzierżył wielki kamienny garniec z 
węgielkami, 
od którego Ceer zapalał kolejne pochodnie. Gdy Hergrom podawał je pozostałym 
Haruchai, 
całą drużynę obejmował powoli blask.
Oszołomiony Covenant popatrzył na krill.
Klejnot lśnił czysto, jakby był nienaruszony. Ów blask przypomniał jednak 
Covenantowi 
wybuch wściekłości, którym przebudził oręż do życia, w czasach, gdy wielkim 
lordem była 
Elena. Bez względu na to, czym miał być krill w planach Lorica, Covenant uczynił 
z niego 
narzędzie okrucieństwa i ognia. Jego czystość raniła mu oczy.
Brinn wyciągnął bez słowa rękę, w której trzymał odrzuconą przez Covenanta 
tkaninę. 
Wziął gorejący krill i owinął go, robiąc zgrabny tobołek, jakby chciał w ten 
sposób umożliwić 
Covenantowi zniesienie prawdy. Niedowiarek jednak nadal wpatrywał się we własne 
dłonie.
Były nietknięte, nawet nie poparzone. Osłoniła go jego własna moc. Jego ciało 
przyzwyczaiło się do pierwotnej magii tak bardzo, że chronił się przed nią 
instynktownie, 
doznając uszczerbku jedynie na duszy. A jeśli rzeczywiście tak było...
Jęknął.
Jeśli rzeczywiście tak było, był już potępiony.
Czym bowiem było potępienie, jeśli nie uwolnieniem od śmiertelnej ceny mocy? 
Czyż 
nie dlatego lord Foul był tym, kim był? Potępieni kupowali moc w zamian za 
duszę. Niewinni 
płacili za nią życiem. Dlatego Sunder był naprawdę niewinny, aczkolwiek zabił 
własną żonę i 
syna, Covenant zaś był winny. Nawet w Ochronce Foula uniknął zapłacenia pełnej 
ceny. 
Wówczas uratowała go jedynie powściągliwość, która powstrzymała go przed 
podjęciem 
próby całkowitego unicestwienia Wzgardliwego. Gdyby mu jej zabrakło, stałby się 
drugim 
Kevinem Niszczycielem Krainy.
Gdzież jednak podziała się teraz? Dłonie miał nie uszkodzone. Drętwe od trądu, 
niewrażliwe i niezgrabne, nieudolne, wszystko to było prawdą. A mimo to 
dzierżyły moc bez 
szkody dla siebie.
A Brinn wręczył mu owinięty w tkaninę krill, jakby był on jego przyszłością i 
jego zgubą.
Covenant go przyjął. Cóż innego mógł zrobić? Był trędowaty. Nie mógł temu 
zaprzeczyć. 
W przeciwnym razie dlaczegóż wybrano by właśnie jego, by dźwigał brzemię 
potrzeby 
Krainy? Wziął zawiniątko i przytroczył je sobie do pasa, chcąc ocalić przyjaciół 
przed 
potępieniem, które stało się jego udziałem. Następnie, z wysiłkiem 
przypominającym 
akceptację nieuchronnego losu, popatrzył na drużynę.
Honninscrave wyglądał na zdrowego, choć pokrywały go siniaki. Morski Marzyciel 
mógł 
stać na poparzonych kwasem nogach, a Smołowiąz poruszał się tak, jakby już 
zapomniał o 
swym spacerze przez ogień. Ich widok przywiódł Covenantowi na myśl caamora, 
starożytny 
rytualny ogień żałoby, praktykowany przez gigantów. Przypomniał sobie, jak 
Pianościgły 
wetknął między węgle ogniska zakrwawione dłonie, chcąc je ukarać i oczyścić. 
Przeraziła go 
radość, z jaką zabijał jaskiniowe upiory. Na swą trwogę odpowiedział ogniem. 
Płomienie 
sprawiły mu ból, lecz nie wyrządziły żadnej krzywdy. Kiedy cofnął dłonie, były 
zdrowe i 
czyste.
Czyste – szepnął Covenant. Gorąco pragnął oczyszczenia w ogniu. Mimo to oderwał 
wzrok od gigantów.
Gdy spojrzał na Brinna, omal nie krzyknął. Podobnie jak Hergroma, poparzyło go 
uderzenie pierwotnej magii. Brwi i włosy mieli przypalone, a ubranie pokryte 
ciemnymi 
plamami. Bardzo mało brakowało, by Covenant naprawdę zrobił im krzywdę...
Podobnie jak Honninscrave, Cail i Ceer byli poobijani, lecz nietknięci. Trzymali 
pochodnie nad Linden.
Leżała na ziemi, z głową wspartą na kolanach Hollian. Sunder uklęknął obok, 
ściskając 
jej nogę. Kostki dłoni zbielały mu z wysiłku. Spoglądał spode łba, jakby bał 
się, że będzie 
musiał złożyć Linden w ofierze, by wytoczyć z niej krew.
Najstarsza stała w pobliżu niby gniewny monolit. Krzyżując ręce na kolczudze, 
spoglądała groźnie na odległe skest.
Linden nie przestawała mówić. Brzmienie jej głosu tworzyło urywane dopełnienie 
jęków 
czatownika. Upierała się, że woda jest już bezpieczna, czatownik odszedł, mógł 
kryć się 
gdziekolwiek, był Sarangrave, ale jako wodne stworzenie zagrażał im przede 
wszystkim w 
wodzie. Nie przestawała mówić, by powstrzymać się od łkania.
Lewą stopę miała nienaturalnie wygiętą. W okolicy kostki spod skóry sterczały 
odłamki 
kości, a z ran sączyła się krew, niezależnie od uścisku Sundera.
Covenanta na ten widok chwyciły mdłości. Nawet nie wiedział, kiedy ukląkł u jej 
boku. 
Kolana zabolały go tak, jakby się przewrócił. Linden to otwierała, to zamykała 
dłonie, 
pragnąc znaleźć coś, co pozwoliłoby jej wytrzymać ból.
Wtem Najstarsza oderwała wzrok od skest.
– Przyjacielu Gigantów – rzekła. – Jej cierpienia są straszliwe. Mamy 
diamentrunek. 
Komuś, kto nie dorównuje nam posturą, da on szybką ulgę. – Covenant nie oderwał 
spojrzenia od udręczonego lica Linden. Znał diamentrunek. Był to napój 
odpowiedni dla 
gigantów. – Ma też potężne działanie uzdrawiające – ciągnęła Najstarsza. – 
Wydestylowano 
go, by przywracał nam siły. – Covenant usłyszał w jej żelaznym głosie nutę 
współczucia. – 
Ale żadne znane nam remedium nie zaradzi jej obrażeniom. Kości zrosną się tak, 
jak są 
ułożone. Będzie...
Będzie kaleką.
Nie. Narastał w nim gniew, oburzenie na własną bezsilność, wściekłość na jej 
ból. 
Duchowe wyczerpanie przestało się liczyć.
– Linden. – Pochylił się, by popatrzyła mu w oczy, spoglądała jednak w pustkę. – 
Musimy coś zrobić w sprawie twojej kostki. – Wbiła palce w ziemię. – Jesteś 
lekarzem. 
Powiedz nam, jak ci pomóc. – Jej twarz przypominała woskową maskę żałoby. – 
Linden.
Wargi miała białe jak kość. Wytężała mięśnie, próbując zrzucić z siebie Sundera. 
Z 
pewnością nie mogła już znieść więcej.
Westchnęła jednak ochryple.
– Unieruchomcie nogę. – W gardle wezbrał jej jęk, który stłumiła. – Nad kolanem.
Sunder natychmiast poruszył się, by spełnić jej polecenie, lecz Najstarsza 
gestem kazała 
mu się odsunąć.
– Trzeba do tego siły giganta.
Objęła nogę Linden olbrzymimi dłońmi, jak kamiennym imadłem.
– Nie pozwalajcie mi się poruszyć.
Drużyna spełniła wolę Linden. Dręczący ją ból nie pozwalał na odmowę. Ceer 
złapał ją 
za ramiona, Harn unieruchomił jedną rękę, a Sunder chwycił drugą. Brinn nachylił 
się nad 
zdrową nogą.
– Dajcie mi coś do gryzienia.
Hollian oderwała od swej szaty skrawek materiału, zwinęła go kilkakrotnie i 
podsunęła 
Linden pod usta.
– Złapcie za stopę. – Oczy wypełnił jej suchy strach. – I pociągnijcie za nią, 
prosto od 
miejsca złamania. Mocno. Nie przestawajcie ciągnąć, dopóki wszystkie odłamki nie 
znikną 
pod skórą. Potem ustawcie ją w jednej linii z nogą. Trzymajcie ją tak, żeby nie 
mogła się 
ruszyć. Kiedy poczuję, że wszystko w porządku... – dyszała gorączkowo, lecz 
wiedza 
lekarska pomogła jej zapanować nad sobą – ...kiwnę głową. Wtedy puśćcie stopę. 
Powoli. 
Załóżcie łubki. Nad kolanem. Unieruchomcie całą nogę.
Zacisnęła nagle powieki i otworzyła usta, by zacisnąć zęby na szmatce Hollian.
Wnętrznościami Covenanta targnęły wywołane strachem mdłości. Zignorował je.
– W porządku – wychrypiał. – Zrobię to.
Przerażała go odwaga Linden. Podszedł do jej stopy.
Cail odepchnął go na bok.
Zaklął siarczyście przez zęby.
– Ja zrobię to dla niej – rzekł Haruchai bezbarwnym głosem.
Wnętrzności Covenanta drżały. Jego dłonie dzierżyły moc wystarczającą, by zranić 
czatownika, i nie poniosły żadnej szkody.
– Powiedziałem, że ja to zrobię.
– Nie. – Odmowa Caila była nieubłagana. – Brak ci siły Haruchai, a poza tym to 
ja czuję 
się winny za jej ranę.
– Czy tego nie rozumiesz? – Covenant był zbyt słaby, by jego protesty odniosły 
skutek. – 
Wszystko, czego się tknę, obraca się w krew. Potrafię tylko zabijać. – Wydawało 
się, że jego 
słowa padają na ziemię, skażoną odległym użalaniem się nad sobą czatownika. – 
Znalazła się 
tu dlatego, że próbowała uratować mi życie. Muszę jej pomóc.
Cail podniósł nieoczekiwanie wzrok i spojrzał w udręczone oczy Covenanta.
– Ur-lordzie – powiedział, jakby osądził już Niedowiarka, pojął go aż do szpiku 
kości. – 
Brak ci siły.
Nie rozumiesz! – chciał krzyknąć Covenant, lecz z jego ściśniętego pogardą dla 
siebie 
gardła nie wydobył się żaden dźwięk. Cail miał rację. Swą kaleką dłonią nie 
zdołałby chwycić 
stopy Linden jak należy. Nie mógł jej pomóc. Brakowało mu siły. Nie był w stanie 
się 
opierać, gdy Smołowiąz objął go i odciągnął od otaczającej Linden grupy.
Kaleki gigant bez słowa poprowadził go do ogniska, które rozpalał Honninscrave. 
Siedział tam Morski Marzyciel, wyciągając przed siebie poparzoną kwasem nogę. 
Wpatrywał 
się w Covenanta; w milczeniu, lecz wymownie. Honninscrave obrzucił Niedowiarka 
ostrym 
spojrzeniem, po czym wydobył z jednego z pakunków kamienny kubek i wręczył mu 
go. 
Covenant poznał po zapachu, że naczynie zawiera diamentrunek, mocny jak 
zapomnienie. 
Gdyby go wypił, mógłby nie odzyskać świadomości przez cały dzień. Albo i dwa 
dni.
Nieświadomość nie dźwigała brzemion. Nie czuła winy.
Nie wypił płynu. Wpatrywał się w płomienie, nie widząc ich, nie czując 
wykrzywiającego 
mu twarz skurczu żalu. Nie robił nic poza wsłuchiwaniem się w odgłosy nocy: 
bulgoczącego 
cicho do siebie czatownika; słaby, chrapliwy oddech Smołowiąza; zdławiony krzyk 
Linden, 
gdy Cail zaczął ją ciągnąć za stopę. Ocierające się o siebie kości wydawały 
odgłos 
przywodzący na myśl łamanie mokrych patyków.
– Gotowe – rzekła wreszcie z napięciem w głosie Najstarsza.
Łzy rozmazywały blask ogniska, tworząc pomarańczowe i żółte smugi. Covenant nie 
chciałby już nigdy nic zobaczyć. Pragnął na wieki pogrążyć się w głuchocie i 
odrętwieniu. 
Zwrócił się jednak ku Smołowiązowi i podał mu kamienny kubek.
– Proszę. Ona tego potrzebuje.
Gigant zaniósł napój Linden. Covenant podążał jego śladem jak niesiony powiewem 
suchy liść.
Nim zdążył dotrzeć na miejsce, drogę zagrodzili mu Brinn i Cail. Choć nie 
pozwalali mu 
przejść, przemawiali z szacunkiem.
– Ur-lordzie. – Obcy akcent Brinna podkreślał, jak trudno przychodzą mu 
przeprosiny. – 
Trzeba było ci się sprzeciwić. Nie mieliśmy zamiaru uchybić swej służbie.
– Spotkałem w Andelain Bannora – odparł Covenant przez ściśnięte gardło. – Rzekł 
mi: 
„Ocal mój lud. Jego los to koszmar. W zamian za to będzie służył ci wiernie”.
Ale żadne słowa nie wystarczały, by wyrazić to, co chciał powiedzieć. Minął 
Haruchai i 
ukląkł u boku Linden.
Wychylała właśnie kubek, który podała jej Najstarsza. Skóra jej twarzy była 
bezkrwista 
jak marmur, w oczach malowało się cierpienie. Oddychała jednak coraz spokojniej, 
a jej 
mięśnie zaczęły się rozluźniać. Covenant otarł łzy drętwymi palcami, chcąc 
zobaczyć ją 
wyraźniej, starając się uwierzyć, że wróci do zdrowia.
Najstarsza spojrzała na niego.
– Zaufaj diamentrunkowi – powiedziała cicho. – On przywróci jej zdrowie.
– Potrzebne jej bandaże – wykrztusił z wysiłkiem. – Łubki. Trzeba też oczyścić 
ranę.
– Zrobimy to wszystko. – Nerwowe drżenie w głosie Hollian przekonało Covenanta, 
że 
kobieta pragnie mu pomóc. – Sunder i ja...
Skinął głową bez słowa i został u boku Linden, gdy stonedownorzy poszli 
zagotować 
wodę i przygotować bandaże oraz łubki. W swej słabości sprawiała wrażenie 
nieosiągalnej. 
Klęczał, wspierając się ramionami na ziemi, i patrzył, jak ranna zapada w 
wywołany 
diamentrunkiem sen.
Przyglądał się również, jak Hollian, Sunder i Stell ostrożnie obmyli i 
zabandażowali 
kostkę Linden, po czym unieruchomili jej nogę w łubkach. W tej samej jednak 
chwili doszło 
w nim do osobliwego rozdwojenia – pęknięcia przypominającego rosnącą przepaść 
między 
jego mocą i bezsilnością. Miał już pewność – choć bał się przyznać do tego przed 
samym 
sobą – że sam się uzdrowił za pomocą pierwotnej magii, gdy wezwano go na 
Wartownię 
Kevina, a z rany w piersi wciąż tryskała mu krew. Pamiętał odrazę, jaką budził w 
nim 
wyśpiewywany przez lorda Foula refren: „Jesteś mój”, pamiętał żar i biały 
ogień...
Dlaczego więc nie mógł zrobić tego samego dla Linden, połączyć jej kości tak, 
jak 
uzdrowił własne ciało? Z tego samego powodu, dla którego nie potrafił przywołać 
z ziemi 
wody ani sprzeciwić się Słonecznicy. Dlatego, że jego zmysły były zbyt 
odrętwiałe, nie 
pozostawały w harmonii z duchem zawartym w otaczających go fizycznych 
potrzebach. 
Najwyraźniej było to celowe i odgrywało kluczową rolę w zamiarach Wzgardliwego. 
Najwyraźniej lord Foul przy każdej nadarzającej się okazji starał się zwiększyć 
zarówno jego 
moc, jak i bezradność, rozciągnąć go na łożu tortur złożonym z wewnętrznych 
sprzeczności i 
zwątpienia. Ale po co? Jaki cel mu przyświecał?
Nie znał odpowiedzi na to pytanie. Zbyt wiele nadziei pokładał w Linden, wierzył 
w jej 
zdolność uzdrawiania. Lord Foul wybrał ją z dokładnie tych samych powodów. Tego 
już było 
zbyt wiele. Nie był w stanie myśleć. Czuł się słaby i nikczemny na duszy. Przez 
chwilę 
wsłuchiwał się w odgłosy cierpień czatownika. Następnie odszedł odrętwiały od 
Linden i 
wrócił do ogniska, by ogrzać zziębnięte kości.
Sunder i Hollian poszli za jego przykładem. Obejmowali się, jakby oni również 
czuli 
chłód jego doli. Po kilku chwilach Harn i Hergrom przynieśli żywność i wodę. 
Covenant i 
stonedownorzy jedli łapczywie, jak ludzie ocaleni z morskiej katastrofy.
Choć Niedowiarek zaspokoił głód, jego odrętwienie rosło. Głowę miał ciężką z 
wyczerpania. Czuł przygniatający nacisk na serce. Niemal nie zauważył, że 
Najstarsza 
przyszła porozmawiać z Honninscravem, który stał, pochylając się nad ogniskiem, 
jakby 
kontemplował własne załamanie. Gdy gigant się odezwał, jego słowa przesłaniały 
zasłony 
zmęczenia.
– Najstarsza przemówiła – rzekł Honninscrave. – Musimy stąd odejść. Czatownik 
żyje. A 
skest się nie wycofały. Musimy uciekać, dopóki ich szyki są rozciągnięte i można 
z nimi 
walczyć. Gdyby czatownik wznowił teraz atak, cała twoja moc i cały ból Wybranej 
poszłyby 
na marne.
Uciekać, wymamrotał Covenant.. Teraz. Znaczenie tych słów pozostawało przed nim 
ukryte. Jego mózg był martwy jak płyta nagrobna.
– Twe słowa są prawdą – odpowiedział Brinn w jego imieniu. – Przyniosłaby nam 
radość 
wędrówka z gigantami, tak jak według dawnych kronikarzy Haruchai i giganci 
podróżowali 
w starożytnych czasach. Być może jednak nasze ścieżki nie wiodą w tę samą 
stronę. Dokąd 
zmierzacie?
Najstarsza i Honninscrave spojrzeli na Morskiego Marzyciela. Ten zamknął oczy, 
jakby 
chciał ich zignorować, wyciągnął jednak swą długą rękę ku zachodowi.
– W takim razie musimy się rozstać – stwierdził Brinn, jakby był odporny na 
rozczarowanie. – Nasza droga wiedzie na wschód i musimy się śpieszyć.
Rozstać? Ból przebił się przez otępienie Covenanta. Pragnął towarzystwa 
gigantów. Miał 
im tyle do opowiedzenia. Byli dla niego ważni również z innego powodu, którego 
nie potrafił 
wyrazić. Potrząsnął głową.
– Nie.
Honninscrave uniósł brwi. Najstarsza spojrzała z zasępioną miną na Covenanta.
– Dopiero się spotkaliśmy – wyszeptał Niedowiarek. Nie to jednak musiał 
powiedzieć. 
Szukał zrozumienia. – Dlaczego na zachód? – Te słowa rozproszyły częściowo 
przesłaniający 
jego umysł obłok. – W jakim celu tu przybyliście?
– Przyjacielu Gigantów – rzekła Najstarsza z nutą żelaza w głosie – to długa 
opowieść, a 
chwila jest niebezpieczna. Ów czatownik jest groźbą zbyt potężną, by lekce ją 
sobie ważyć.
Covenant zacisnął pięści, próbując okazać nieustępliwość.
– Odpowiedz mi.
– Thomasie Covenant... – zaczął Honninscrave tonem delikatnej odmowy.
– Pokonałem go już raz – wychrypiał Niedowiarek. – Jeśli będzie trzeba, zrobię 
to po raz 
drugi. – Czy nie rozumiecie? Wszyscy wasi bracia zginęli. – Powiedzcie mi, 
dlaczego tu 
przybyliście.
Najstarsza spojrzała na swych towarzyszy. Honninscrave wzruszył ramionami. 
Morski 
Marzyciel trzymał oczy zamknięte, obcując z dręczącym go bólem. Smołowiąz ukrył 
twarz za 
kubkiem diamentrunku.
– Mów krótko, Srożyńcu Honninscravie – poleciła ostrym tonem.
Honninscrave pokłonił się, uznając jej prawo do wydawania mu rozkazów. Następnie 
zwrócił się ku Covenantowi. Ciało giganta zastygło w ceremonialnej postawie, 
jakby nawet 
jego mięśnie i ścięgna były przekonane, że opowieściom należy się szacunek. 
Covenanta 
uderzyło gwałtownie jego podobieństwo do Pianościgłego.
– Dowiedz się przeto, Thomasie Covenant – zaczął Honninscrave, nadając niskiemu 
głosowi charakterystyczny rytm – że jesteśmy przywódcami poszukiwaczy. Gigantów-
poszukiwaczy, nazwanych tak ze względu na cel, który przywiódł nas tu z dalekich 
stron, z 
naszego Domu. Wśród naszego ludu od czasu do czasu, raz na wiele pokoleń, rodzi 
się ktoś 
posiadający dar, który zwiemy ziemiowidzeniem, wzrokiem, który potrafią pojąć 
jedynie 
Elohim. Jest on nadzwyczaj osobliwy. Nie sposób go przepowiedzieć ani nad nim 
zapanować. 
Można jedynie dawać mu posłuch. Jest wiele historii, które chciałbym ci 
opowiedzieć, byś 
mógł pojąć znaczenie mych słów. Muszę jednak zadowolić się jednym: 
ziemiowidzenie stało 
się dla wszystkich gigantów rozkazem, przed którego spełnieniem żaden z nich nie 
uchyliłby 
się dobrowolnie. Dlatego tu jesteśmy. W naszym pokoleniu narodził się gigant, 
mój brat z 
krwi i kości, który ma w sobie ów talent. Zwie się Lina Morski Marzyciel, na 
cześć wizji, 
która nim włada. Nie mówi, albowiem oniemiał w zetknięciu z przeraźliwą grozą 
tego, co 
ukazało mu ziemiowidzenie. Oczyma daru dostrzegł na ciele Ziemi ranę, otwartą i 
straszliwą, 
ranę niby wielkie gniazdo czerwi, karmiących się mięsem serca świata. Dostrzegł 
również, że 
rana owa, jeśli się jej nie oczyści i nie uzdrowi, będzie rosła, aż wreszcie 
pochłonie całe życie 
i czas, pożre fundamenty i kamień węgielny Ziemi, oderwie kamień i morze od 
siebie, rodząc 
chaos. Zwołano więc gigantclave i wyznaczono zadanie poszukiwaczom. Nakazano nam 
odnaleźć ową ranę i stawić jej opór, by bronić Ziemi. Z tego powodu wypłynęliśmy 
z Domu 
najdumniejszym ze wszystkich statków gigantów, dromondem Klejnot Gwiezdnej 
Wędrówki. 
Z tego powodu przemierzyliśmy szerokie oceany świata, podążając za wzrokiem 
Morskiego 
Marzyciela, my i czterdziestu innych z naszego ludu, którzy pilnują Klejnotu. I 
z tego powodu 
jesteśmy tutaj. Rana leży w tej krainie, na zachodzie. Chcemy ją ujrzeć i odkryć 
jej naturę, a 
potem wezwać poszukiwaczy, by przeciwstawić się jej lub ją oczyścić.
Honninscrave umilkł, czekając na odpowiedź Covenanta. Pozostali giganci 
przyglądali 
się Niedowiarkowi, jakby dzierżył on klucz do tajemnicy: Najstarsza ponuro, 
Morski 
Marzyciel uważnie jak wróżbita, Smołowiąz zaś wzrokiem przypominającym chichot 
wesołości lub utraty. Gdy stonedownorzy zrozumieli, dlaczego Covenant upierał 
się, by 
wysłuchać opowieści gigantów, na ich twarzach pojawiła się świadomość 
otwierających się 
przed nimi nowych możliwości. Covenant jednak milczał. On również dostrzegał te 
szansę. 
Relacja Honninscrave’a stworzyła w jego umyśle niewielką, jasną przestrzeń, w 
której 
znajdowały się odpowiedzi. Jego uwagę pochłaniał jednak dawny żal. Lud 
Pianościgłego 
zginął, ponieważ nie umiał odnaleźć drogi do Domu.
– Ur-lordzie – rzekł Brinn. – Czas ucieka. Musimy ruszać.
Ruszać. Covenant skinął głową. Tak. Daj mi siłę. Przełknął ślinę.
– Gdzie jest wasz statek? – zapytał ochrypłym głosem.
– Dromond Klejnot Gwiezdnej Wędrówki – odparł Honninscrave, jakby chciał, by 
Covenant używał pełnego tytułu statku – stoi zakotwiczony w pobliżu delty 
wielkiego bagna, 
które ciągnie się na wschodzie. Odległość wynosi pewnie ze czterysta i 
dwadzieścia mil.
Covenant zacisnął powieki.
– Zabierzcie mnie tam. Potrzebny mi ten statek.
Najstarsza z sykiem wypuściła powietrze przez zęby. Smołowiąz wytrzeszczył oczy 
na 
podobną bezczelność.
– Najstarsza nadała ci imię Przyjaciela Gigantów – zaczął po chwili z wahaniem 
Honninscrave. – Pragniemy ci pomóc. Ale nie możemy...
– Thomasie Covenant – zapytała Najstarsza głosem ostrym jak miecz – jaki jest 
twój cel?
– Och, zaiste! – Smołowiąz wybuchnął śmiechem. – Niech ów czatownik sobie 
zaczeka, 
aż będziemy gotowi. Nie dla nas jest pośpiech. – Jego słowa można by uznać za 
sarkastyczne, 
lecz wypowiadał je tonem czystej radości. – Czyż nie jesteśmy gigantami? Czyż 
opowieści 
nie są dla nas cenniejsze od życia?
– Spokój, Smołowiązie – rzekła Najstarsza cichym, niemal łagodnym głosem.
Kaleki gigant umilkł na jej rozkaz, lecz z jego twarzy nie zniknął uśmiech 
zaprzeczający 
żalowi wywoływanemu bliskością czatownika.
W jądrze swego odrętwienia Covenant uczepił się kilku spraw, które rozumiał. 
Zaciskał 
powieki, by nic nie odwróciło jego uwagi. Oddzielony od samego siebie mrokiem i 
skupieniem, niemal nie słyszał, co mówi.
– Znam tę ranę. Wiem, czym jest. Sądzę też, że wiem, jak jej zaradzić. Dlatego 
właśnie tu 
jesteśmy. Potrzebuję was. Waszego statku. Waszej wiedzy. Waszej pomocy.
„Tego, czego szukasz, nie ma w Krainie”.
Laska Praw. Jedyne Drzewo.
Mhoram jednak powiedział również: „Nie daj się oszukać potrzebie Krainy. To, 
czego 
szukasz, nie jest tym, czym się wydaje”.
– Lina Morski Marzyciel prosi, byś wyrażał się bardziej zrozumiale – odezwał się 
z 
ostrożnością w głosie Honninscrave.
Bardziej zrozumiale? Covenanta opuściła na chwilę jasność umysłu. Czy muszę wam 
wyznać, że to moja wina? Że to ja otworzyłem drzwi? Zajął jednak bezpieczną 
pozycję w 
jądrze wszystkiego, czego nie rozumiał, i zaczął mówić.
Pośród nocy, zaciskając powieki, by odgrodzić się od światła ogniska i 
niepokalanego 
blasku gwiazd, opisał im Słonecznicę i cel, dla którego stworzył ją lord Foul. 
Wspomniał, że 
jej początkiem było zniszczenie Laski Praw, po czym opowiedział o roli, jaką w 
tym odegrał, 
by giganci pojęli, dlaczego odpowiedzialność za odtworzenie Laski spada na 
niego. 
Powtórzył również to, czego dowiedział się w Andelain. W jego umyśle wszystko to 
łączyło 
się w jedną całość, ale nie wiedział, czy słowa, które wypowiada, mają 
jakikolwiek sens.
Kiedy powiedział już wszystko, umilkł i czekał.
– Prosisz nas o użyczenie ci Klejnotu Gwiezdnej Wędrówki, byś mógł szukać na 
świecie 
owego Jedynego Drzewa – rzekła po chwili namysłu Najstarsza. – Prosisz, byśmy 
wsparli cię 
w twych poszukiwaniach swą pomocą i znajomością Ziemi.
Covenant otworzył oczy, pozwolił, by śmiertelne zmęczenie przemówiło za niego. 
Tak. 
Spójrzcie na mnie. Jak inaczej można liczyć na jakiekolwiek uzdrowienie?
– Kamień i morze! – mruknęła. – To trudna sprawa. Jeśli twe słowa są prawdą, 
poszukiwacze powinni ci towarzyszyć.
– Słowa ur-lorda są prawdą – wtrącił Brinn beznamiętnym tonem.
Zbyła jego zapewnienie zuchwałym wzruszeniem ramion.
– Nie wątpię, że jest przekonany o ich prawdziwości. Czy jednak owo przekonanie 
jest 
równoważne wiedzy? Prosi nas, byśmy złożyli los poszukiwaczy w jego ręce, bez 
żadnej 
pewnej wizji tego, co mamy uczynić. To prawda, że jest potężny i znał przyjaźń 
gigantów. 
Ale potęga i pewność nie są dziećmi tych samych rodziców.
– Czy... – Covenant czuł, że ponownie pogrąża się w głupocie, że ogarnia go 
desperacja – 
...wiecie, gdzie rośnie Jedyne Drzewo?
– Nie – odparła zimno. Wahała się tylko chwilę. – Ale wiemy, gdzie można zdobyć 
tę 
informację.
– Zabierzcie mnie tam. – W jego głosie brzmiał ochrypły ton błagania. – 
Słonecznica 
wciąż narasta. Codziennie zabija się ludzi, by ją karmić. Kraina umiera. – 
Poprzysiągłem, że 
nigdy już nie będę zabijał. Poprzysiągłem w imię caamora Pianościgłego. Ale nie 
mogę 
przestać. – Proszę.
Najstarsza nie mogła się zdecydować. Złościła ją konieczność wyboru. 
Honninscrave 
ukląkł przy ognisku, dosypując do niego opału, jakby musiał zająć czymś ręce. 
Twarz 
Morskiego Marzyciela zastygła w wyrazie bólu, jak gdyby okaleczyła go niemota. 
Sunder i 
Hollian czekali obok w milczeniu.
Pogwizdując cicho przez zęby, Smołowiąz przystąpił do pakowania zapasów. Na jego 
twarzy malowało się niezachwiane przekonanie, że Najstarsza dokona właściwego 
wyboru.
Bez ostrzeżenia, z głębin jeziora trysnął snop bieli. Zamigotał i zgasł. 
Rozjarzył się 
ponownie.
Całe jezioro natychmiast zapłonęło srebrem. W noc trysnął widmowy blask. Woda 
ożyła.
W oddali łkanie czatownika wzmogło się, przechodząc we wściekłe wycie. Wydawało 
się, że powietrze zakrzepło, pełne strachu.
Sunder rzucił ochrypłe przekleństwo. Harn i Hergrom skoczyli po zapasy. 
Smołowiąz 
rzucił tobół Honninscrave’owi. Ten złapał go i wsunął ręce w pętle. Najstarsza 
zgasiła już 
stopami ognisko. Oboje z Honninscravem chwycili wiązki chrustu, by wykorzystać 
je jako 
pochodnie. Smołowiąz rzucił drugi tobół Morskiemu Marzycielowi, po czym sam 
wziął w 
rękę żagiew.
Ceer i Cail podnieśli Linden. Łubki utrudniały im jednak jej dźwiganie. Covenant 
zorientował się oszołomiony, że nie będą w stanie jej nieść, biec z nią, nie 
nadwerężając 
złamanej kostki.
Nie wiedział, co robić. Czuł ból w płucach. Coraz głośniejsze wycie czatownika 
otworzyło blizny pozostałe po poprzednich atakach. Z kości jego czaszki trysnął 
pot. Skest 
ruszyły naprzód, zaciskając wokół drużyny pierścień swego ognia. Nie mógł nic na 
to 
poradzić.
Wtem do Caila i Ceera podszedł Morski Marzyciel. Gigant wziął od nich Linden. 
Jego 
potężne ramiona podtrzymywały ją pewnie jak nosze.
Ten widok wyrwał Covenanta z odrętwienia. Instynktownie ufał gigantowi. Drużyna 
ruszyła na północ, wspinając się na stok. Zostawił towarzyszy, zwracając się ku 
wodzie.
Tylko spróbuj! Zacisnął pięści, wygrażając złowrogiemu blaskowi i wyciu. No, 
jazda! 
Spróbuj nas znowu zaatakować!
Brinn odciągnął go od brzegu i powlókł w górę zbocza.
Kręciło mu się w głowie z wyczerpania i niedotlenienia. Z wysiłkiem utrzymywał 
się na 
nogach. Mroczne drzewa przemykały przez jego pole widzenia niczym osłupiali 
tancerze, 
skąpani w perłowym blasku. Potykał się raz za razem, lecz Brinn nie pozwalał mu 
upaść.
Krzyk karmił się bólem i frustracją, wypełniał uszy Covenanta przenikliwym 
tonem. 
Kącikami oczu Niedowiarek dostrzegał skest. Ścigały ich, jakby wściekłość 
czatownika była 
poganiającym je biczem.
Wreszcie Brinn przeprowadził go przez szczyt wzgórza.
Widmowy blask zniknął natychmiast. Pochodnie zanurzyły się w ciągnącej się przed 
nim 
dżungli. Gnał za nimi, jakby ścigał błędne ogniki. Tylko pomoc Brinna ratowała 
go przed 
wpadaniem na pnie, gęste krzaki i pnącza grube jak liny okrętowe.
Wycie przerodziło się we wrzask, po czym przeszło w cichszą, bardziej podstępną 
tonację. Niemniej jego dźwięk wciąż przeszywał Covenanta niby miecz. Z braku 
powietrza 
dręczyły go torsje. Noc przyniosła zawroty głowy. Nie wiedział, dokąd idzie.
Za pochodniami pojawiła się gorejąca, zielona plama. Skest zbliżały się z lewej 
strony, 
zmuszając drużynę do skręcenia w prawo.
Znowu skest.
Drużyna przesunęła się jeszcze dalej w prawo.
Covenantowi brakowało powietrza, sił i odwagi. Ledwie mógł utrzymać się na 
nogach. 
Jego kończyny pragnęły spoczynku, jego pierś łaknęła zapomnienia. Za drugą rękę 
złapał go 
Hergrom. Potykając się między dwoma Haruchai, podążył za resztą drużyny.
Przez dłuższy czas posuwali się z pluskiem nurtem zimnego strumienia, który 
tworzył 
przejście między zbliżającymi się hordami skest. Potem jednak potok przeszedł w 
ruchome 
piaski. Wędrowcy stracili wiele czasu, szukając w trzęsawisku twardego gruntu.
Wreszcie wyszli na pewniejszy obszar. Gleba była tu zupełnie martwa. Nie rosła 
na niej 
nawet bagienna trawa. Ruszyli żwawiej. Brinn i Hergrom ciągnęli Covenanta 
szybciej, niż 
sam mógłby podążać.
Wtem cała grupa zatrzymała się, jakby wpadła na niewidzialny mur.
Najstarsza wysyczała przekleństwo, ostre jak cięcie miecza. Sunder i Hollian 
wciągali 
spazmatycznie powietrze. Smołowiąz oplótł ramionami zniekształconą pierś. 
Honninscrave 
rozglądał się we wszystkie strony, obserwując noc. Morski Marzyciel stał jak 
drzewo, 
wpatrując się w ciemność, jakby opuściła go jego wrażliwość. Linden spała w jego 
ramionach.
Choć oddychanie sprawiało mu ból jak wewnętrzna rana, Covenant wyrwał się do 
przodu, 
by sprawdzić, dlaczego drużyna się zatrzymała.
Zapędzono ich! Niech to piekło.
Martwy grunt tworzył otoczony błotem półwysep. Z trzech stron drogę blokowało im 
bagno, ciągnące się dalej niż rzut kamieniem. Mokradła cuchnęły kostnicą. 
Kipiały lekko, 
jakby w ich głębi wiły się trupy. Sprawiały wrażenie wystarczająco głębokich, by 
nawet 
gigantów pochłonąć bez śladu.
Skest zaczęły się już gromadzić u podstawy półwyspu, zamykając drużynę w 
przygotowanej przez czatownika pułapce. Setki, tysiące skest. Wypełniały całą 
noc zielenią, 
pulsującą jak religijna cześć. Nawet uzbrojony w górę drewna, żaden gigant ani 
Haruchai nie 
zdołałby przebić się przez tak wielki tłum, a drużynie pozostały już tylko 
pochodnie.
Oddech Covenanta stał się gorączkowy od przekleństw.
Popatrzył na swych towarzyszy. Rysowali się w szmaragdowym blasku wyraźnie jak 
potępieni. Linden leżała, majacząc w ramionach Morskiego Marzyciela, jakby 
dręczyły ją 
koszmary. Twarz Hollian była zupełnie bezkrwista pod czarnymi włosami, blada jak 
proroctwo. Sunder zgrzytał zębami, krzywiąc wściekle twarz. Widok ich 
bezradności ściskał 
mu serce. Haruchai i giganci byli w stanie przynajmniej zadać cios, nim padną. 
Linden, 
Sunder i Hollian mogli jedynie zginąć.
– Ur-lordzie. – Brinn, ze swą obojętnością i przypalonymi włosami, sprawiał 
niesamowite 
wrażenie w zielonym blasku. – Biały pierścień. Czy można odpędzić te skest?
Tysiące? – chciał zapytać Covenant. – Nie mam na to sił. Nie mógł jednak wydusić 
głosu 
z piersi.
Jedna z pochodni Honninscrave’a dopaliła się, parząc go w dłoń. Krzywiąc się, 
gigant 
cisnął skwierczące drewno w bagno.
Błotne jezioro natychmiast ogarnęły płomienie.
Pląsały po jego powierzchni niby udręczone dusze. W drużynę uderzyła fala 
gorąca, 
przypominająca przedsmak piekła. Zbili się wszyscy w ciasną grupę na środku 
półwyspu.
Najstarsza odrzuciła pochodnie i wyciągnęła miecz. Próbowała coś krzyknąć, lecz 
wrzask 
czatownika zagłuszył jej głos. Niemniej giganci ją zrozumieli. Ustawili się 
wokół swych 
towarzyszy, osłaniając ich przed żarem własnymi ciałami. Najstarsza, 
Honninscrave i 
Smołowiąz spoglądali na zewnątrz, Morski Marzyciel zaś odwrócił się do ognia 
plecami, 
osłaniając Linden.
Chwilę później zatrzęsła się ziemia. Smołowiąz zachwiał się na nogach. Hollian, 
Sunder i 
Covenant przewrócili się.
Gdy Niedowiarek dźwignął się na nogi, zobaczył potężną, tryskającą z błota 
fontannę 
płomieni, która wzniosła się ku niebu niczym ogniowa burza. Jej szał przeszył 
noc wichurą. 
Nachyliła się nad półwyspem i uderzyła gorącem w drużynę. Wycie czatownika stało 
się 
wirem pożogi.
Nie!
Covenant wymknął się z uścisku Brinna, przepchnął obok Honninscrave’a i wysunął 
w 
ciemność, na spotkanie fontanny.
Wyciągnął krill i uniósł go, tak by klejnot zalśnił jasno. Blask barwy 
najczystszego srebra 
uderzył w pomarańczowy ogień, opierając mu się z żarem błyskawicy.
Covenant zmącił milczenie swych porażonych płuc, wykrzykując słowa, których nie 
rozumiał. Słowa mocy.
– Melenkurion abatha! Duroc minas mill khabaal!
Fontanna ognia załamała się natychmiast. Runęła do tyłu w deszczu kropli i 
strachu, 
jakby Covenant po raz drugi uciął czatownikowi rękę. Płomienie szalały po 
powierzchni błota 
jak nieugaszony gniew. Powietrze nagle się oczyściło. Płomienie karmił wiatr, 
który nie niósł 
już ze sobą wycia. Towarzysze Covenanta kasłali i dyszeli, jakby uratowano ich z 
uścisku 
dusiciela.
Niedowiarek ukląkł na martwym gruncie. W głowie brzmiały mu kuranty światła, 
oddzwaniające zwycięstwo lub klęskę; jedno albo drugie, nie było różnicy; triumf 
i profanacja 
były tym samym. Opuszczały go siły...
Pomogły mu jednak dłonie – pewne i delikatne. Owinęły krill tkaniną, wyjęły go 
ze 
skurczonych od mocy palców. Oczy zalała mu względna ciemność, zupełnie jakby 
były 
pustymi jamami, wpatrującymi się w noc. Mrok mówił głosem Brinna.
– Czatownik poczuł ból. Boi się, że poczuje go znowu.
– Zaiste – mruknęła ponurym tonem Najstarsza. – I dlatego zlecił swym 
poplecznikom, 
by nas zgładzili.
Brinn pomógł Covenantowi wstać. Niedowiarek mrugał powiekami, starając się 
zobaczyć 
cokolwiek przez niezliczone echa blasku krilla. Powidoki były jednak zbyt jasne. 
Gdy patrzył, 
jak stają się szmaragdowe, usłyszał głośne westchnienie Hollian. Giganci i 
Haruchai 
zesztywnieli. Brinn zatopił odruchowo palce w ramieniu Covenanta.
Białe plamy stopniowo przerodziły się w pomarańczowe i zielone – błotne ognie i 
skest. 
Kwasowe stwory tłoczyły się u podstawy półwyspu, migocząc jak w religijnej 
ekstazie. 
Sączyły się naprzód powoli. Nie sprawiały jednak wrażenia przestraszonych. 
Wydawało się 
raczej, że chcą przedłużyć chwile oczekiwania. Towarzysze Covenanta spoglądali w 
ich 
kierunku, lecz nie patrzyli na nie. Pośród zielonych postaci stał Vain. Nie 
poniósł żadnej 
szkody, zupełnie jakby był niewrażliwy na wszelki wyobrażalny witriol.
Zastygł w spokojnej, zrelaksowanej pozie. Lekko ugięte ręce zwisały mu u boków. 
Od 
czasu do czasu postępował jednak krok czy dwa naprzód, zbliżając się stopniowo 
do czoła 
pochodu skest, które pękały pod jego nogami, nie czyniąc mu żadnej szkody.
Wyraźnie wpatrywał się w Linden.
Covenant przypomniał sobie, jak nasienie Demondim złapało ją w ramiona i 
zeskoczyło 
na morze skaleningu. A teraz wróciło z ruchomych piasków i zagłady, by ją 
uratować.
– Kto to... – zaczęła Najstarsza.
– Zwie się Vain – odparł Brinn. – Ur-lord otrzymał go w darze od giganta Słonego 
Serca 
Pianościgłego, wśród zmarłych w Andelain.
Odchrząknęła, starając się wymyślić pytanie, na które otrzymałaby bardziej 
użyteczną 
odpowiedź. Nim jednak zdążyła coś powiedzieć, Covenant usłyszał cichy trzask.
Vain zatrzymał się natychmiast. Oderwał spojrzenie od drużyny, ponownie kierując 
je w 
nicość.
Covenant odwrócił się na czas, by zobaczyć niską postać, która oddzieliła się od 
płonącego mułu i wyszła niepewnie na twardy grunt.
Była niewiele wyższa od skest i przypominała je kształtem – pokraczne dziecko, 
pozbawione oczu i wszelkich rysów twarzy. Składała się jednak z błota. Gdy 
wyłaziła z 
ognia, pełgały po niej płomienie, które potem zgasły, odsłaniając matowobrązową 
istotę, 
przypominającą nieudolnie wykonaną glinianą rzeźbę. W jej ciele widać było 
jarzące się 
słabo kieszenie czerwonawego blasku.
Covenant ją rozpoznał. Sparaliżowany tym widokiem, przyglądał się, jak druga 
gliniana 
postać wyłania się z bagna niby wilgotna gąbka. Wyglądała jak ulepiony przez 
ślepca 
krokodyl.
Oba stworzenia zatrzymały się na brzegu, zwrócone ku drużynie. Gdzieś w swym 
wnętrzu produkowały modulowane, mlaszczące dźwięki, które niesamowicie 
przypominały 
język. Mówiące błoto.
Najstarsza i Smołowiąz wytrzeszczali oczy, kobieta z surową miną, mężczyzna zaś 
z 
błyskiem wesołości w oczach. Honninscrave jednak postąpił krok naprzód i 
pokłonił się 
uprzejmie. Z jego ust wydobyły się dźwięki przypominające produkowane przez 
gliniane 
postacie.
– Nazywają się sur-jheherrin – poinformował szeptem towarzyszy Smołowiąz. – 
Pytają, 
czy potrzebna nam obrona przed skest. Honninscrave odpowiada, że od tego zależy 
nasze 
życie.
Gliniane stworzenia znowu zaczęły mówić. Na twarzy Smołowiąza pojawił się wyraz 
zdziwienia.
– Sur-jheherrin powiedziały, że nas ocalą. „W imię Niepokalanego” – dodał ze 
wzruszeniem ramion. – Nie wiem, o co im chodzi.
Jheherrin. Covenant zachwiał się na nogach, gdy wspomnienia zaatakowały go 
niczym 
ciosy. O mój Boże.
Miękcy. Mieszkali w jaskiniach i gliniankach wokół Ochronki Foula. Byli owocami 
nieudanych eksperymentów Wzgardliwego, odrzutami z jego rozpłodowych zagród. 
Foul 
pozwolił im żyć, ponieważ bawiła go ich nędzna, pełna udręki egzystencja.
Nie docenił ich jednak. Nie zważając na zakorzeniony w nich strach, ocalili 
Covenanta i 
Pianościgłego przed jego sługami i zdradzili wędrowcom tajemnice Ochronki Foula, 
co 
pozwoliło im zakraść się do sali tronowej, by rzucić wyzwanie Wzgardliwemu. W 
imię 
Niepokalanego...
Sur-jheherrin niewątpliwie byli potomkami miękkich, oswobodzonymi z niewoli, tak 
jak 
przepowiadała ich stara legenda. Ale nie przez Covenanta, choć to on władał 
mocą. Umysł 
płonął mu od wspomnień. Słyszał, jak mówi to, co musiał wówczas powiedzieć: 
„Spójrzcie 
na mnie. Nie jestem niepokalany. Jestem zepsuty”. Słowo jheherrin znaczyło 
„zepsuci”. Jego 
odpowiedź doprowadziła gliniane stworzenia do rozpaczy. A mimo to pomogły mu.
Ale Pianościgły... Niepokalany. Oczyszczony w płomieniach caamora w Gorących 
Popiołach, obalił Wzgardliwego i zdjął klątwę ciążącą na jheherrin.
A teraz ich spadkobiercy mieszkali w błocie i mule Równiny Sarangrave. Covenant 
wpatrywał się w sur-jheherrin, jakby byli oni aktem łaski, owocem wielkiego, 
czystego serca 
Pianościgłego, o którym zachowali pamięć przez stulecia, które zniszczyły 
wszystkie ludzkie 
wspomnienia w Krainie.
Kwasowe stwory wciąż posuwały się naprzód, nie zważając na Vaina i sur-
jheherrin. 
Pierwsze skest były już nie dalej niż o pięć kroków. Lśniły straszliwym, 
szmaragdowym 
blaskiem. Hergrom, Ceer i Harn zastępowali im drogę, gotowi sprzedać życie tak 
drogo, jak 
tylko będą mogli, choć z pewnością wiedzieli, że nawet Haruchai nic nie wskórają 
wobec tak 
wielkiej masy zielonego witriolu. Ich pozbawione wyrazu twarze wyglądały 
demonicznie w 
świetle skest.
Dwaj sur-jheherrin, którzy rozmawiali z Honninscravem, nie ruszyli się z 
miejsca. Mimo 
to dotrzymali obietnicy. Błoto otaczające półwysep zaczęło nagle kipieć. Muł 
wezbrał niby 
wdzierająca się na brzeg lawa, po czym rozdzielił się na odrębne postacie: sur-
jheherrin 
przypominających karłowate małpy, niewłaściwie zapamiętane gady, nieudane psy. 
Dziesiątki 
wilgotnych stworzeń wylazły na brzeg, wlokąc za sobą ogień, który szybko gasł na 
ich 
grzbietach. Z zaskakującą prędkością przemknęły obok Haruchai. Za nimi szły 
następne. 
Wyłaniały się z rozświetlonego jaskrawym żarem czatownika bagna, by bronić 
drużyny.
Doszło do spotkania dwóch sił, witriolu i gliny, posuwających się powoli ku 
sobie. Nie 
było walki, starcia siły czy umiejętności. Skest i sur-jheherrin rzucili przeciw 
sobie swe 
natury. Skest stworzono po to, by wylewały zielony płomień na wszystko, co 
stanie im na 
drodze. Ale gliniane postacie pochłaniały kwas i ogień. Każdy sur-jheherrin 
łapał w objęcia 
jednego skest i wciągał kwasowego stwora w głąb siebie. Błoto rozjarzało się na 
chwilę 
szmaragdowym żarem. Potem jednak zieleń gasła i sur-jheherrin ruszał na 
spotkanie 
następnego wroga.
Covenant przyglądał się walce nieobecnym wzrokiem. Dla jego rozdartych 
namiętności 
nie miała ona żadnego znaczenia poza samymi sur-jheherrin. Podczas gdy jego oczy 
obserwowały bitwę, uszy chciwie wyłapywały każdy skrawek rozmowy między 
Honninscravem a pierwszymi błotnymi istotami. Gigant nie przestawał ich 
wypytywać, jakby 
się obawiał, że wynik bitwy nie jest pewny i ocalenie poszukiwaczy może zależeć 
od tego, 
czego zdoła się dowiedzieć.
– Honninscrave pyta... – kontynuował tłumaczenie Smołowiąz – ...czy można 
pokonać 
tak wielką liczbę skest. Sur-jheherrin odpowiadają, że przeciwnik ma wielką 
przewagę 
liczebną, lecz w imię Niepokalanego otworzą nam drogę z tej pułapki i pomogą 
uciec z 
Sarangrave.
Z błota wyłaziły kolejne gliniane postacie, które przyłączały się do walki. Były 
potrzebne. 
Sur-jheherrin pochłaniali sekst, czyniąc sobie krzywdę. W miarę jak każdą z 
istot wypełniał 
kwas, płonąca w niej zieleń stawała się coraz silniejsza i glina traciła 
kształt. Pierwsze 
stworzenia topiły się już jak rozgrzany wosk. Resztkami spoistości wysączały się 
z pola walki 
i spływały z brzegów półwyspu do błota.
– Honninscrave pyta, czy sur-jheherrin, którzy się wycofują, giną. Odpowiadają, 
że choć 
ich bracia cierpią, nie zabije ich to. Gdy kwas się rozproszy, odzyskają 
poprzednią postać.
Każda z glinianych istot zdążyła pochłonąć kilka skest, nim była zmuszona do 
odwrotu. 
Powoli niszczyły napastników, oczyszczając grunt. A z błota wyłazili nowi sur-
jheherrin, 
zastępując tych, którzy zmuszeni byli na chwilę się wycofać.
Jakąś częścią jaźni Covenant zdawał sobie sprawę, że ściska się za brzuch i 
kołysze z 
boku na bok, jak cierpiące dziecko. Wszystko to było zbyt wyraziste. Przeszłość 
i 
teraźniejszość zderzyły się w nim ze sobą: katusze Pianościgłego w Gorących 
Popiołach; 
rozpacz miękkich; zabójstwa niewinnych ludzi; bezradna Linden w ramionach 
Morskiego 
Marzyciela; strzępki obłędu.
Słyszał jednak szept Smołowiąza tak wyraźnie, jakby poruszał w nim nagi nerw:
– Honninscrave pyta teraz, jak sur-jheherrin mogą przetrwać tak blisko 
czatownika. 
Odpowiadają, że wywodzą się z błota i ich domem są ruchome piaski, bagna i 
gliniaste 
brzegi, gdzie czatownik nie potrafi ich zauważyć.
Przebijając się naprzód, sur-jheherrin dotarli wreszcie do Vaina, ocierając się 
o jego uda. 
Nasienie Demondim nawet na nich nie spojrzało. Stało nieruchomo, jakby czas nic 
dla niego 
nie znaczył. Gliniane postacie pokonały już połowę drogi do podstawy półwyspu.
– Honninscrave pyta, czy sur-jheherrin znają tego mężczyznę, którego zwiecie 
Vainem. 
Pyta, czy to on sprowadził ich na pomoc. Odpowiadają, że go nie znają. Wtargnął 
do ich 
glinianych jaskiń na zachód stąd i natychmiast ruszył w tę stronę, idąc przez 
ich siedziby, 
jakby dokładnie znał ich rozkład. Dlatego podążyli za nim, chcąc zgłębić jego 
tajemnicę. – 
Smołowiąz po raz kolejny sprawiał wrażenie zdziwionego. – I tak, pozornie 
przypadkowo, 
poinformował ich, że na Równinie Sarangrave przebywają współbracia Niepokalanego 
i że 
grozi im niebezpieczeństwo. Natychmiast zapomnieli o Vainie i ruszyli spłacić 
pradawny 
dług.
Vain – podświetlony od tyłu szmaragdowym blaskiem, z pomarańczowym ogniem na 
twarzy – spoglądał tajemniczo na drużynę, nic nie ujawniając.
Za jego plecami skest zwolniły marsz. Do ich tępych umysłów najwyraźniej 
dotarło, że 
zagraża im jakieś niebezpieczeństwo. Teraz, zamiast zmierzać ku zagładzie, 
zaczęły się 
wycofywać. Sur-jheherrin ruszyli naprzód szybciej.
Rozmawiający z glinianymi postaciami gigant wydał z siebie kolejne dźwięki.
– Honninscrave prosi sur-jheherrin, żeby opowiedzieli mu o tym Niepokalanym, o 
którym nic nie wie – wyszeptał Smołowiąz.
– Nie – rzuciła przez ramię Najstarsza. – Opowiedzą o tym przy innej okazji. 
Droga 
otwiera się przed nami. Sur-jheherrin obiecali, że pomogą nam opuścić to 
miejsce. Musimy 
zdecydować, w którą stronę ruszymy. – Spojrzała kwaśno na Covenanta, jakby 
postawił ją 
przed wyborem, który jej nie odpowiadał. – Powiadam, że obowiązek prowadzi 
poszukiwaczy na zachód. Cóż mi na to odpowiesz?
Morski Marzyciel stał u jej boku, trzymając swobodnie Linden. Na jego licu 
widniało 
napięcie, jakby problem ten miał dla niego znaczenie bardziej osobiste niż 
zwykła kwestia 
wyboru kierunku.
Covenant oplótł pierś rękami, nie mogąc przestać się kołysać.
– Nie. – W jego umyśle panował chaos; nie mógł pozbierać myśli. – Mylisz się. – 
Stonedownorzy gapili się na niego, lecz nie potrafił nic wyczytać z ich twarzy. 
Niemal nie 
wiedział, kim jest. – Powinniście wysłuchać opowieści o Niepokalanym.
Oczy Najstarszej rozbłysły.
– Thomasie Covenant – wychrypiała. – Nie drwij ze mnie. W moich rękach leżą 
ocalenie 
i cel poszukiwaczy. Muszę decydować szybko.
– Więc zrób to. – Dłonie Covenanta zacisnęły się nagle w pięści, zadające ciosy 
obojętnemu powietrzu. – Decyduj i pozostań nieświadoma. – W gardle czuł 
dławienie. – 
Mówię o gigancie.
Najstarsza skrzywiła się, jakby zadał jej nieoczekiwany cios w samo serce. 
Zawahała się, 
spoglądając na sur-jheherrin, by ocenić ich postępy. Za parę chwil mieli 
oczyścić podstawę 
półwyspu.
– Proszę bardzo, Przyjacielu Gigantów – powiedziała surowym tonem do Covenanta. 
– 
Opowiedz mi o tym Niepokalanym.
Przyjacielu Gigantów! – pomyślał z bólem Covenant. Pragnął osłonić twarz żałobą, 
lecz 
nie potrafił uciszyć pasji własnych wspomnień.
– Słone Serce Pianościgły. Gigant. Ostatni w Krainie. Nie umieli znaleźć drogi 
do Domu. 
– Przed jego oczyma zalśniło oblicze Pianościgłego. Było twarzą Honninscrave’a. 
Wszyscy 
jego zmarli wracali do niego. – Wszelkie inne nadzieje prysły. Kraina wpadła 
Foulowi w 
łapska. Mógł ją zmiażdżyć. Nie pozostało już nic. Oprócz mnie. I Pianościgłego. 
Pomógł mi. 
Zaprowadził mnie do Ochronki Foula, bym mógł przynajmniej walczyć, choć na tyle 
przyczynić się do odnowy, zginąć, jeśli będę musiał. Płomienie... – Zadrżał, 
starając się 
zachować porządek w opowieści. – Nim dotarliśmy na miejsce, Foul schwytał nas w 
pułapkę. 
Zginęlibyśmy wtedy. Ale jheherrin... przodkowie... uratowali nas. W imię 
Niepokalanego. To 
była ich legenda. Nadzieja, która pozwalała im zachować zdrowe zmysły. Wierzyli, 
że 
pewnego dnia nadejdzie ktoś niepokalany, o duszy wolnej od uścisku łap Foula, i 
ich 
wyzwoli. Jeśli będą godni. Godni! Cierpieli tak straszne męki. Na całym świecie 
nie 
wystarczyłoby łez, by opisać jak bardzo byli tego godni. A ja nie mogłem... – 
Zadławił się 
własną wściekłością na los ofiar, zmarłych i wydziedziczonych. – Miałem moc, ale 
nie byłem 
czysty. Było we mnie tak wiele choroby i przemocy... – Spróbował złapać 
powietrze w puste 
dłonie. – A mimo to nam pomogli. Myśleli, że nie mają po co żyć, ale nam 
pomogli...
Wspomnienie ich odwagi kazało mu umilknąć na chwilę, lecz jego przyjaciele 
czekali. 
Najstarsza czekała. Sur-jheherrin zaczęli znikać z półwyspu, pochłaniając skest. 
Zmusił się, 
by mówić dalej.
– Nie potrafili jednak poradzić nam, jak się przedostać przez Gorące Popioły. 
Wypełniała 
je lawa. Nie mogliśmy przez nie przejść. Pianościgły... – Jego przyjaciel 
zawołał wówczas: 
„Jam jest ostatni z gigantów. Oddam swe życie, tak jak postanowiłem”. Tego 
krzyku nigdy 
nie zapomni. – Pianościgły przeniósł mnie. Po prostu szedł przez lawę, aż 
wciągnęła go pod 
powierzchnię. Chwilę wcześniej przerzucił mnie na drugą stronę. – Żal niósł się 
w nim echem 
niby groźba pierwotnej magii, niczym nie złagodzonej mocy. – Myślałem, że 
zginął.
Oczy płonęły mu na wspomnienie magmy.
– Ale tak się nie stało. Wrócił. Nie mógłbym dokonać tego sam. Nie zdołałbym 
nawet 
dostać się do Ochronki Foula, nie wspominając już o odnalezieniu sali tronowej, 
ocaleniu 
Krainy. Wrócił, by mi pomóc. Oczyszczony. Wszystkie jego rany zostały wypalone, 
wszelka 
nienawiść, żądza mordu i pogarda dla siebie zniknęły. Dał mi to, czego 
potrzebowałem, gdy 
nie zostało mi już nic. Radość, śmiech i odwagę. Dzięki niemu mogłem dokończyć 
to, co 
musiałem zrobić, nie popełniając kolejnej profanacji. Tyle że to go kosztowało 
życie.
Och, Pianościgły!
– To on był Niepokalanym. Tym, który uwolnił jheherrin. Uwolnił Krainę. 
Śmiechem. 
Gigant.
Spoglądał spode łba na swych towarzyszy. Pogrążony w swych wspomnieniach, był 
gotowy walczyć z nimi wszystkimi, by zdobyć dla Pianościgłego należny mu 
szacunek. Jego 
nieugaszona pasja nie znajdowała drogi ujścia. Łzy na policzkach Honninscrave’a 
lśniły 
pomarańczowym i zielonym blaskiem. Oblicze Smołowiąza wykrzywił skurcz smutku. 
Najstarsza przełknęła z wysiłkiem ślinę, starając się zachować powagę. Gdy 
przemówiła, jej 
słowa brzmiały sztywno z wysiłku, jaki wkładała w panowanie nad sobą.
– Muszę usłyszeć więcej o gigantach, których znałeś. Thomasie Covenancie, na 
razie 
pójdziemy z tobą.
Na twarzy Morskiego Marzyciela pojawił się wyraz cierpienia. Blizna pod jego 
oczyma 
gorzała jak sprzeciw. Nie miał jednak głosu.
Brinn bez słowa ujął Covenanta za ramię i poprowadził go w stronę podstawy 
półwyspu. 
Drużyna podążyła za nimi. Sur-jheherrin utworzyli już przejście przez skest. 
Brinn potruchtał 
szybko ku wolnej nocy, ciągnąc za sobą Covenanta. Gdy kwasowe stwory zostały już 
z tyłu, 
Haruchai zwrócił się na wschód.
Kiedy drużyna uciekała, ciemność przeszył wrzask wściekłości, niosący się 
gwałtownym 
echem nad Sarangrave. Przed Covenantem i Brinnem pojawili się jednak sur-
jheherrin, 
lśniący pomarańczowoczerwonym blaskiem.
Prowadzona przez gliniane postacie drużyna zerwała się do biegu.
26. Coercri
Po pięciu dniach dotarli do granic Równiny Sarangrave. Późnym popołudniem 
opuścili 
dżunglę i mokradła. Niebo było bezchmurne. Sur-jheherrin okazali się 
nadspodziewanie 
szybcy, a do tego znakomicie znali teren. Narzucili tempo, którego Covenant nie 
potrafiłby 
wytrzymać bez pomocy. Sunder i Hollian byli w niewiele lepszym stanie. Gdyby 
musieli 
liczyć na własne siły, wędrowaliby wolniej. Być może nawet by zginęli.
Dlatego większość drogi przebyli niesieni przez gigantów. Morski Marzyciel nadal 
dźwigał Linden, by oszczędzać jej nogę; Sunder opierał się o plecy Najstarszej, 
trzymając się 
jej tarczy; Hollian siedziała okrakiem na garbie Smołowiąza; Covenant ulokował 
się w 
zgięciu łokcia Honninscrave’a. Nikt nie protestował przeciw temu układowi. 
Covenant był 
zbyt zmęczony, by wstydzić się tego, że potrzebuje pomocy, a pozostałych 
niebezpieczeństwo 
powstrzymywało przed okazywaniem dumy.
Każdego dnia ich wędrówki w powietrzu rozlegały się niekiedy ohydne krzyki, 
napełniające drużynę atawistycznym lękiem, na który jedynym lekarstwem była 
ucieczka. 
Czterokrotnie ich napadano. Dwa razy z ciemnych strumieni i smolnych dołów 
wyłaniały się 
hordy skest, dwukrotnie zaś atakował ich sam czatownik. Dzięki pomocy sur-
jheherrin i 
wielkim zapasom świeżego drewna Haruchai i giganci byli w stanie uporać się ze 
skest. 
Czatownika natomiast powstrzymywał Covenant, siekąc białym ogniem z odsłoniętego 
klejnotu krilla, aż potwór wycofał się przerażony, wyjąc jak obłąkaniec.
Kiedy tylko mieli okazję, podczas odpoczynków czy w chwilach, gdy tempo podróży 
było mniej szalone, Honninscrave zadawał sur-jheherrin wiele pytań, chcąc 
dowiedzieć się o 
nich jak najwięcej. Ich opowieść była zwięzła, lecz dawała dobre wyobrażenie o 
przeszłych 
wydarzeniach.
Po upadku Ochronki Foula, przez okres, który musiał trwać całe stulecia, 
jheherrin kulili 
się przerażeni w swych siedzibach, nie śmiąc uwierzyć w swe odkupienie, w to, że 
okazali się 
godni. Wreszcie jednak otrzymali dowód wystarczający, by przekonać ich trwożliwe 
serca. 
Uwolnieni od władzy Wzgardliwego i siejącej zepsucie mocy Złoziemnego Kamienia, 
odzyskali zdolność wydawania na świat dzieci. To zaiste było odkupienie. Swe 
potomstwo 
nazwali sur-jheherrin, dla uczczenia świeżo zdobytej wolności. W następnej epoce 
miękcy 
rozpoczęli długą migrację, opuszczając miejsce, w którym przeżyli grozę.
Od groty do błotnej jaskini, od trzęsawiska do bagna, od podziemnego źródła do 
koryta 
rzeki, latami wędrowali na północ, w poszukiwaniu okolicy, w której mogliby się 
zadomowić. 
W Sarangrave znaleźli to, czego potrzebowali. Byli tu bezpieczni. Gliniane 
ciała, ruchliwość, 
zdolność bytowania na dnie ruchomych piasków i strumieni – wszystko to 
sprawiało, że 
doskonale nadawali się do życia na równinie. Poczucie bezpieczeństwa uleczyło 
ich z 
dawnego strachu, uczyniło z nich istoty, które w razie potrzeby potrafiły stawić 
czoło bólowi i 
ryzyku.
Dlatego ich wdzięczność wobec Niepokalanego z upływem stuleci narastała zamiast 
maleć. Gdy zobaczyli gigantów, którym groziło niebezpieczeństwo, bez chwili 
wahania 
podjęli decyzję w imieniu wszystkich sur-jheherrin z Sarangrave.
Dzięki ich pomocy wędrowcy dotarli na wąski pas otwartych wrzosowisk leżący 
między 
ropiejącym od niepamiętnych czasów Sarangrave a wzgórzami stanowiącymi granicę 
Morskiej Rubieży. Uciekali rozpaczliwie przed wyjątkowo desperackim atakiem 
skest. Wtem 
jednak drzewa rozstąpiły się, odsłaniając przed drużyną modre niebo, niosące 
obietnicę 
ocalenia. Wilgotne odory i strachy równiny ustąpiły miejsca woni orlic. 
Porośnięte trawą 
wzgórza wznosiły się przed nimi niby blanki murów obronnych.
Giganci pokonali wąskie wrzosowisko biegiem niczym ranyhyn, które pokosztowały 
wolności, po czym odwrócili się, by spojrzeć za siebie.
Skest zniknęły. Powietrze było nieruchome, wolne od przerażającej żądzy i 
wściekłości. 
Nie wypełniał go żaden dźwięk oprócz ptasich nawoływań i szumu wiatru. Nawet 
pewny 
grunt pod nogami stanowił osłonę przed trwogą.
Sur-jheherrin również roztopili się w równinie, jakby chcieli uniknąć 
podziękowań. 
Covenant natychmiast zsunął się z ramienia Honninscrave’a i wrócił na skraj 
dżungli, starając 
się odnaleźć słowa, których potrzebował. Jego serce obróciło się jednak w 
pustkowie, na 
którym wyrastało niewiele słów. Mógł jedynie wpatrywać się tępo w gąszcz, z 
twarzą 
rozświetloną blaskiem słońca, i myśleć z boleścią: „Pianościgły byłby dumny”.
Najstarsza podeszła do niego i wpatrzyła się w Sarangrave z niezwykłą dla niej 
czułością 
w oczach. Za nią zjawił się Brinn i cała reszta jego towarzyszy. Wszyscy 
zgromadzili się tam, 
oddając honory niekwestionowanej dzielności sur-jheherrin.
Po chwili Haruchai rozpakowali zapasy i przygotowali posiłek. Odpoczywając 
między 
Sarangrave a Morską Rubieżą, wędrowcy najedli się i podjęli próbę oceny 
sytuacji.
Linden siedziała niezgrabnie, zupełnie przytomna, opierając się plecami o goleń 
Morskiego Marzyciela. Potrzebowała podpory, gdyż lewą nogę unieruchamiały jej 
sztywne 
łubki. Ocknęła się półtorej doby po tym, jak złamała nogę, i zadała sobie wiele 
trudu, by 
zapewnić towarzyszy, że kostka zrasta się prawidłowo. Diamentrunek miał potężne 
działanie 
uzdrawiające. Od tej chwili jednak Covenant nie miał okazji z nią porozmawiać. 
Choć twarz 
Morskiego Marzyciela nieustannie wyrażała przygnębienie, gigant opiekował się 
Linden jak 
dzieckiem.
Covenant pilnie pragnął z nią pomówić. W tej chwili jednak, gdy siedział wśród 
orlic, a 
na ramiona padały mu promienie popołudniowego, skłaniającego się ku zachodowi, 
słońca, 
jego uwagę pochłaniały inne sprawy. Giganci zaprowadzili go w to miejsce, lecz 
nie 
przekonał ich dotąd, by udzielili mu pomocy, której potrzebował. Obiecał im 
również 
opowiedzieć o Bezdomnych. Nie potrafił sobie wyobrazić, by mógł się zdobyć na 
podobną 
odwagę.
Coś jednak musiał rzec. Sunder i Hollian wycofali się w mrok, w poszukiwaniu 
prywatności. Covenant ich rozumiał. Utracili już bardzo wiele, a teraz otwierał 
się przed nimi 
świat, do życia w którym nie byli przygotowani. Świat bez Słonecznicy, która 
czyniła ich 
wartościowymi dla pozostałych. Giganci jednak siedzieli cierpliwie wokół 
ogniska, czekając 
na jego argumenty. Musiał coś rzec. Ale nie mógł się na to zdobyć.
Wreszcie Najstarsza przerwała ciszę.
– Przyjacielu Gigantów. – Tytuł, który mu nadała, wypowiedziała z łagodnością. – 
Znałeś 
gigantów, którzy byli współbraćmi twego druha, Słonego Serca Pianościgłego. 
Gorąco 
pragniemy usłyszeć ich historię. Dostrzegamy w tobie, że nie jest ona radosna. 
Nasz lud 
powiada jednak, że radość tkwi w uszach, co słuchają, nie w ustach, które mówią. 
Potrafimy 
wysłuchać cię z radością, choć opowieść sprawi ci ból.
– Z radością... – Covenant przełknął ślinę. Głos mu się załamywał. Miał 
wrażenie, że 
słowa Najstarszej odbierają mu resztki hartu ducha. Wiedział, co uczynią 
giganci, gdy usłyszą 
tę opowieść. – Nie. Jeszcze nie. Nie jestem gotowy.
– Owa historia znana jest starym bardom Haruchai – odezwał się siedzący za jego 
plecami Brinn. Zbliżył się do ognia i spojrzał w ogarniętą nagłą trwogą twarz 
Niedowiarka. – 
Opowiem ją, choć nie uczono mnie sztuki bajarzy.
Mimo obojętności Haruchai, w jego spojrzeniu można było wyczytać, że oferuje 
dar, 
chce przejąć z barków Covenanta jedno z jego brzemion.
Niedowiarek jednak zbyt dobrze znał tę opowieść. Los gwardii krwi i jej ślubów 
był 
nierozerwalnie związany z zagładą gigantów z Morskiej Rubieży. Z typową dla 
Haruchai 
szczerością, Brinn z pewnością ujawniłby szczegóły, których Covenant nigdy nie 
zdecydowałby się zdradzić. Powiedziałby, że misja Korika, wysłanego z poselstwem 
do 
Bezdomnych, dotarła do Coercri wraz z lordem Hyrimem w chwili, gdy gigant-furia 
mordował jego mieszkańców. Trzech z nich ocalało. Udało im się zabić giganta-
furię i 
zdobyć fragment Złoziemnego Kamienia. Kamień jednak ich odmienił, obrócił w 
sługi lorda 
Foula. Przeraziło to gwardzistów krwi tak bardzo, że złamali śluby i opuścili 
lordów w chwili, 
gdy Krainie groziło największe niebezpieczeństwo. Brinn z pewnością opisałby to 
wszystko 
tak, jakby nie było to źródłem żałoby dla jego ludu, przyczyną, dla której 
Haruchai kolejno 
wracali do Krainy, by paść ofiarą rzeźników z Clave. Tego Covenant nie mógłby 
znieść. 
Gwardia krwi zawsze osądzała się według kryteriów, którym nie mógłby sprostać 
żaden 
śmiertelnik.
– Nie – odparł, niemal jęcząc. Zwrócił się ku Brinnowi, by udzielić mu jedynej 
odpowiedzi, na jaką mógł się zdobyć. Nie musisz tego robić. To już przeszłość. 
To nie była 
ich wina. – „Zepsucie ma wiele twarzy. Potępienie ma bardziej od innych powabną 
twarz, ale 
także jest maską Wzgardliwego” – zacytował Bannora. Czy wiesz, że Foul okaleczył 
tych 
trzech gwardzistów krwi? Zrobił z nich półrękich? – Ja o tym opowiem. – Na mnie 
spada ten 
ciężar. – Kiedy będę gotów.
Nagłe przeczucie powiedziało mu, że wielu Haruchai zginie przez niego.
Brinn przyglądał mu się przez chwilę, po czym wzruszył nieznacznie ramionami i 
powrócił do strzeżenia pleców Covenanta, którego nic już nie osłaniało przed 
uważnymi 
spojrzeniami poszukiwaczy.
– Przyjacielu Gigantów – zaczęła powoli Najstarsza – podobnymi opowieściami 
trzeba 
się podzielić, by je znieść. Od nie opowiedzianej historii więdnie serce. Nie 
proszę jednak o 
to, byś ulżył swemu sercu. Proszę dla siebie. Twa opowieść dotyczy mego ludu. 
Jestem 
Najstarszą Poszukiwaczką. Mówiłeś o Słonecznicy, która tak przeraża Ziemię. 
Obowiązek 
prowadzi mnie w tamtą stronę. Ku zachodowi. Ziemiowidzenie Morskiego Marzyciela 
mówi 
to jasno. Musimy odszukać owo zło i stawić mu opór. Ty jednak pragniesz naszej 
pomocy. 
Prosisz o nasz dumny dromond Klejnot Gwiezdnej Wędrówki. Zapewniasz, że twoja 
droga 
jest prawdziwą drogą poszukiwaczy. I nie chcesz nam opowiedzieć o naszych 
współbraciach. 
Thomasie Covenant, proszę cię o tę historię, albowiem muszę zdecydować. Tylko w 
opowieściach mogę znaleźć prawdę, która mnie oświeci. Brak mi wiedzy, która 
włada twym 
sercem, nie potrafię więc osądzić twych zamiarów i pragnień. Musisz przemówić.
Muszę? Pogrążony w emocjonalnej nędzy, pragnął wykrzyknąć: Nie wiecie, co 
robicie! 
Giganci jednak spoglądali na niego z pytaniem i dociekliwością w oczach. 
Honninscrave 
obnosił się ze swym podobieństwem do Pianościgłego, jakby było mu do twarzy z 
owym 
odległym pokrewieństwem. Oczy Morskiego Marzyciela zdawały się pełne 
ziemiowidzenia. 
Uśmiech Smołowiąza wzbogacała nuta współczucia. Covenant jęknął w duchu.
– Te wzgórza... – Wskazał ręką na wschód, poruszając kaleką dłonią niczym ktoś 
sięgający po jedyne słowa, jakie mógł znaleźć. – Stanowią granicę Morskiej 
Rubieży. Tam 
mieszkali giganci, których znałem. Mieli miasto nad morzem. Coercri. Boleść. 
Chcę się do 
niego udać.
Najstarsza nie odpowiedziała, nawet nie mrugnęła.
Zacisnął pięść, starając się pozostać niewzruszonym.
– Tam właśnie ich pomordowano.
Oczy Honninscrave’a rozbłysły. Smołowiąz wciągnął z sykiem powietrze przez zęby.
– We własnych domach?
– Tak.
Najstarsza Poszukiwaczka przeszyła Covenanta wściekłym spojrzeniem. Popatrzył 
jej w 
oczy i ujrzał w nich trwogę, zwątpienie i osąd, kłębiące się pod powierzchnią 
morza cieni. 
Choć się bał, czuł dziwną pewność, że jej gniew da mu to, czego od niej chce.
– Honninscrave wróci na Klejnot Gwiezdnej Wędrówki – zdecydowała cichym, 
żelaznym 
tonem. – Poprowadzi statek gigantów na północ. Spotkamy się w owym Coercri. W 
ten 
sposób przygotuję się do spełnienia twego żądania, jeśli przekonasz mnie swą 
opowieścią. 
Ponadto reszta poszukiwaczy z pewnością zechce zobaczyć miasto wzniesione przez 
gigantów w tej zapomnianej krainie. Thomasie Covenant, zaczekam. Będziemy ci 
towarzyszyć aż do wybrzeża Morskiej Rubieży. Ale... – jej głos ostrzegał go niby 
miecz 
trzymany w rękach – ...muszę usłyszeć relację z tego mordu.
Covenant skinął głową. Oplótł ręce wokół kolan i skrył twarz między łokciami. 
Chciał 
być sam ze swym bezużytecznym żalem. Usłyszysz ją. Zmiłuj się nade mną.
Honninscrave zaczął bez słowa pakować zapasy, które miały być mu potrzebne. 
Wkrótce 
odszedł, maszerując dziarsko ku morzu, jak gdyby kości gigantów mogły bez końca 
obywać 
się bez odpoczynku.
Odgłos kroków oddalającego się Honninscrave’a zdawał się zalewać wyczerpanego 
Covenanta, aż wreszcie zagłuszył wszystko. Niedowiarek ułożył się na spoczynek, 
jakby miał 
nadzieję, że już nigdy się nie obudzi.
Wyrwał się jednak ze snu w pełnym blasku księżyca. W świetle dogasającego 
ogniska 
widział drzemiących gigantów i stonedownorów. Niewyraźnie dostrzegał też mroczne 
kształty czuwających Haruchai. Vain stał na krawędzi oświetlonego obszaru, 
wpatrując się w 
nicość jak pogrążony w transie prorok.
Pomarańczowoczerwony błysk odbijający się w oczach Linden zdradził mu, że 
kobieta 
również nie śpi. Covenant wyszedł spod koców. Gorąco pragnął uciec w sen, lecz 
jeszcze 
bardziej chciał z nią pomówić. Podszedł do niej cicho.
Pozdrowiła go skinieniem głowy, lecz nic nie powiedziała. Gdy usiadł obok niej, 
nadal 
wpatrywała się w węgielki.
Nie wiedział, jak do niej dotrzeć. Nie znalazł żadnych słów i argumentów, które 
pomogłyby jej się otworzyć.
– Jak twoja noga? – spróbował.
Jej dobiegający z ciemności szept zabrzmiał jak głos z innego świata.
– Teraz wiem, jak musiała się czuć Lena.
Lena? Zaskoczenie i wstyd odebrały mu mowę. Opowiedział Linden o swej zbrodni, 
choć 
nie chciała go słuchać. Co znaczyła ona dla niej w tej chwili?
– Zgwałciłeś ją, a mimo to wierzyła w ciebie i pozwoliła ci odejść. Ze mną jest 
tak samo.
Umilkła.
– Opowiedz mi o tym – poprosił pełnym napięcia szeptem po dłuższej chwili 
oczekiwania.
– Prawie wszystko, co widzę, jest gwałtem. – Mówiła tak cicho, że musiał wytężać 
słuch, 
by ją usłyszeć. – Słonecznica. Sarangrave. Kiedy dotknął mnie ten furia, czułam 
się tak, 
jakbym miała w sobie Słonecznicę. Nie wiem, jak udaje ci się żyć z tym jadem. 
Czasami nie 
mogę nawet na ciebie patrzeć. Ten dotyk zaprzeczył wszystkiemu, co we mnie 
ważne. 
Połowę życia poświęciłam na to, by zostać lekarzem. Ale kiedy zobaczyłam Joan, 
byłam tak 
przerażona, że nie potrafiłam tego znieść. Wszystko, czym byłam, stało się 
nieistotne. Dlatego 
poszłam wtedy za tobą. Ten furia... był jak Joan, tylko tysiąc razy gorszy. 
Przedtem mogłam 
jakoś wytrzymać to, co widziałam – Słonecznicę i to, co ona robi z Krainą – 
dlatego że 
uważałam to za chorobę. Ale kiedy mnie dotknął, wszystko stało się złem. Całe 
moje życie. 
Lena musiała czuć się tak samo.
Covenant zacisnął złączone dłonie i czekał. Po chwili Linden mówiła dalej.
– Kostka już mi się zrasta. Czuję to. Kiedy była złamana, potrafiłam zajrzeć do 
jej 
wnętrza, zobaczyć, co trzeba zrobić, zorientować się, jak nastawić kości. 
Wiedziałam, kiedy 
właściwie się ułożyły. A teraz czuję, że zdrowieją. Zrastają się tak, jak 
powinny. Tkanki, 
naczynia krwionośne i nerwy... – Przerwała, jakby nie mogła wyrazić szeptem 
całej głębi 
swych uczuć. – A diamentrunek przyśpiesza ten proces. Za parę dni będę mogła 
chodzić.
Odwróciła się, by spojrzeć mu prosto w twarz.
– Lena na pewno również to czuła. W przeciwnym razie nie pozwoliłaby ci się 
wywinąć. 
Covenant. – Jej głos błagał o zrozumienie. – Ja muszę leczyć. Potrzebuję tego. 
Dlatego 
zostałam lekarzem i dlatego nie potrafię znieść całego tego zła. Jego nie 
potrafię uzdrowić. 
Nie umiem leczyć dusz. Nie umiem wyleczyć siebie.
Pragnął, gorąco pragnął ją zrozumieć. Blask węgielków odbijał się w jej oczach 
niby echo 
błagania. Wiedział jednak o niej bardzo niewiele. Nie miał pojęcia, dlaczego 
stała się taką 
właśnie osobą. Było jednak jasne, czego pragnęła najbardziej. Zapanował z 
wysiłkiem nad 
niepewnością i strachem.
– Jedyne Drzewo – wydyszał. – Znajdziemy je. Giganci wiedzą, kogo zapytać o 
drogę do 
niego. Zrobimy Laskę Praw. Będziesz mogła wrócić do domu. Znajdziemy na to 
sposób.
Odwróciła wzrok, jakby nie taką odpowiedź chciała usłyszeć.
– Myślisz, że nam pomogą? – zapytała jednak. – Morski Marzyciel tego nie chce. 
Widzę 
to. Jego ziemiowidzenie przypomina to, co czuję. To nie opuszcza go nawet na 
chwilę. 
Odległość nie ma znaczenia. Słonecznica wżera się w niego przez cały czas. 
Chciałby stawić 
jej czoło. Walczyć z nią. Położyć kres temu, co się z nim dzieje. A Najstarsza 
mu ufa. 
Sądzisz, że zdołasz ją przekonać?
– Tak. – Cóż więcej mógł jej dać? Złożył obietnice, których nie potrafił 
dotrzymać, 
ponieważ nie miał nic więcej do zaoferowania. – Nie spodoba jej się to, ale 
znajdę sposób.
Skinęła głową, jakby do siebie. Przez chwilę siedziała nieruchomo, wpatrując się 
w 
węgielki, jak ktoś, kto potrzebuje odwagi i potrafi ją odnaleźć tylko w 
samotności.
– Nie mogę wrócić do Słonecznicy – powiedziała wreszcie. Jej szept był ledwie 
słyszalny. – Nie mogę.
Usłyszawszy ją, Covenant miał ochotę powiedzieć: „Nie będziesz musiała”. Bał się 
jednak jej to obiecać. W Andelain Mhoram rzekł: „To, czego szukasz, nie jest 
tym, czym się 
wydaje. Na koniec będziesz musiał wrócić do Krainy”. Nie jest tym, czym się 
wydaje? Nie 
jest Jedynym Drzewem? Nie jest Laską Praw?
Ta myśl kazała mu oddalić się od Linden. Nie potrafił się z nią uporać. Wsunął 
się jak 
tchórz pod koce i położył się, tuląc własny lęk, aż w końcu zmęczenie sprawiło, 
że pogrążył 
się we śnie.
Następnego ranka, gdy słońce kryło się jeszcze za horyzontem, a zza wzgórz biła 
nęcąca 
poświata, wędrowcy dotarli na obszar Morskiej Rubieży.
Wspięli się po stoku szybko, choć Covenantowi kręciło się w głowie, i stanęli na 
szczycie, by wpatrzyć się w jutrzenkę wstającą nad rozległym obszarem, który 
Słone Serce 
Pianościgły zwał ongiś domem. Chłodna bryza smagała im twarze. W nieskażonym 
blasku 
słońca zobaczyli, że do pięknej krainy Morskiej Rubieży przybyła jesień. Wzgórza 
w dole 
porastał las: dęby, klony i platany przyozdobione jesiennymi szatami i 
przepięknie odziane 
gildeny. Za lasem ciągnęły się faliste łąki koloru najwspanialszej zieleni końca 
lata.
Po raz pierwszy ujrzawszy Morską Rubież – po raz pierwszy od chwili, gdy opuścił 
Andelain – ujrzawszy zdrowie i piękno, Covenant poczuł się dziwnie zobojętniały. 
Najważniejsze części jego osoby ogarniało odrętwienie. Pierścień ciążył mu na 
kalekiej dłoni, 
jakby z chwilą amputacji dwóch palców Covenant utracił również umiejętność 
radzenia sobie 
ze zwątpieniem w siebie. W Revelstone mordowano niewinnych mężczyzn i kobiety, 
by 
nakarmić Słonecznicę. Dopóki trwała ta zbrodnia, nic na świecie nie mogło mu w 
niczym 
pomóc.
Był jednak trochę zaskoczony tym, że Sunder i Hollian nie sprawiali wrażenia 
zadowolonych z tego, co widzą. Patrzyli na jesień tak, jakby była Andelain – 
syrenią pieśnią, 
uwodzicielską i fałszywą, skrywającą obłęd. Nauczono ich obawiać się naturalnego 
piękna 
Ziemi. W takim miejscu nie potrafili określić, kim są. Słonecznica pozwoliła 
lordowi Foulowi 
osiągnąć coś więcej niż zniszczenie natury. Pozbawił ludzi takich jak 
stonedownorzy prostej 
człowieczej umiejętności wzruszania się pięknem. Po raz kolejny Covenant był 
zmuszony 
uznać ich za trędowatych.
Pozostali jednak uradowali się tym widokiem. Ostre rysy Najstarszej złagodził 
zachwyt; 
Smołowiąz chichotał delikatnie pod nosem, jakby nie potrafił stłumić wesołości; 
cierpienia 
Morskiego Marzyciela zmniejszyły się do tego stopnia, że zdobył się nawet na 
uśmiech. 
Haruchai zesztywnieli lekko, jakby stanęli na baczność, na znak szacunku dla 
wierności i 
smutku, które ongiś zamieszkiwały Morską Rubież. Linden wpatrywała się we 
wschodzące 
słońce, jakby jesień stanowiła remedium na jej osobiste dolegliwości. Tylko Vain 
nic nie 
okazywał. Nasienie Demondim zdawało się nie dbać o nic, pod żadnym ze słońc.
Wreszcie Najstarsza przerwała milczenie.
– Ruszajmy w drogę. W mym sercu zrodziło się pragnienie ujrzenia owego miasta, 
które 
giganci nazwali Boleścią.
Smołowiąz wydał z siebie śmiech przypominający krzyk pustułki, dziwnie smutny i 
radosny zarazem. Ciężkim krokiem ruszył ku wschodzącemu słońcu. Ceer i Hergrom 
podążyli za nim, podobnie jak Najstarsza. Morski Marzyciel ruszał się jak kolos, 
kamienny i 
sztywny od bólu. Sunder skrzywił się zaniepokojony. Hollian przygryzała dolną 
wargę. 
Ruszyli razem za gigantami, ze Stellem i Harnem u boków. Covenant poszedł za 
nimi, jak 
człowiek, który utracił wiarę we wszelką zdolność zdrowienia.
Schodząc ku drzewom, Smołowiąz zaczął śpiewać. Głos miał ochrypły, jakby zbyt 
wielką 
część życia poświęcił na wykonywanie trenów. Mimo to jego pieśń podnosiła na 
duchu jak 
dźwięk trąb. Jej melodia była pełna wiatru i fal, soli i wysiłku, triumfu nad 
bólem. Wyraźnie 
jak wstający dzień zaintonował:
Niech grzywacze o brzeg biją;
niech skały morze wodorostami pokrywa,
klify sztormem wyrzeźbione;
niech cisza ucisza głębiny,
albo wiatr przeraża fale i kąsa;
i kąsa;
nic nie przeważy spokoju kamienia i morza.
Skały i grzmiące fale Domu przetrwają.
Jesteśmy gigantami,
zrodzonymi, by żyć,
i śmiało podążającymi za marzeniem.
Niech świat będzie niewiarygodnie szeroki,
a ocean bezkresny jak czas;
niech wędrowcy wracają lub giną,
statki nikną w lodzie bądź ogniu,
a podróż niech trwa wiecznie. W drodze;
i w drodze;
nic nie splami spokoju kamienia i morza.
Ogniska i porty Domu przetrwają.
Jesteśmy gigantami,
zrodzonymi, by żeglować,
i śmiało podążać za marzeniem.
Pieśń ciągnęła się bez końca, niosła się echem pośród drzew i jesiennego ognia 
liści, 
wyrażając ból, tęsknotę i pragnienie wysłuchania wszystkich opowieści, jakie ma 
do 
opowiedzenia świat. Pomagała drużynie iść naprzód, dodawała blasku spojrzeniu 
Morskiego 
Marzyciela, koiła niepokój stonedownorów niczym osłona przed nieznanym, nadawała 
sprężystości beznamiętnym krokom Haruchai. Dźwięczała w umyśle Covenanta niby 
tłumna 
chwała drzew, pocieszając na chwilę jego nieutulone serce. Mógł dzięki niej 
kroczyć po 
ojczystej ziemi Pianościgłego, nie padając z nóg z żalu.
Zbyt wiele czasu spędził pod Słonecznicą, zbyt długo był daleko od Krainy, którą 
pamiętał. Jego oczy chłonęły drzewa i łąki, widoki i krajobrazy, jakby kładły 
one kres 
wszechogarniającej suszy, pozwalały mu odzyskać wiarę w sens wyprawy. Za 
wzgórzami 
ciągnęła się Morska Rubież – bujny gąszcz winorośli przypominający zdziczałą od 
stuleci 
winnicę. Roiło się w nich ptactwo, bytowały dzikie zwierzęta. Gdyby nie 
brakowało mu 
wzroku Linden, mógłby spędzić tu długie dni, po to tylko, by odzyskać poczucie 
zdrowia.
Był jednak skazany na postrzeganie wyłącznie powierzchni. W miarę jak pokonywali 
kolejne mile – do wybrzeża zostało ich jeszcze co najmniej sto osiemdziesiąt – 
ponownie 
ogarnęła go niecierpliwość. Za jego plecami każdy dzień podróży oznaczał śmierć 
kolejnych 
ludzi. Nie był jednak w stanie wędrować szybciej. Narastało w nim przesilenie. 
Moc; jad; 
wściekłość. Nie mógł żyć z pierwotną magią. Nie mógł żyć bez niej. Nie mógł 
dotrzymać 
wszystkich złożonych obietnic. Nie znał odpowiedzi. Był śmiertelny, jak każdy 
trędowaty. 
Napięcie, które odczuwał, było bezpodstawne. Chcąc odwlec chwilę katastrofy, 
nadejścia 
burzy zrodzonej z jadu i zwątpienia, rozglądał się wokół w poszukiwaniu czegoś, 
czym 
mógłby zająć myśli.
Linden była pochłonięta wysiłkami uwolnienia się od szkód, które wyrządziły jej 
Słonecznica i Równina Sarangrave. Sunder i Hollian byli wyraźnie zagubieni, 
jakby nie 
wiedzieli już, co robią. Covenant zwrócił się więc ku gigantom.
Gdy mówił, jego zniekształcona twarz wykrzywiała się groteskowo, lecz wywołanemu 
tym wrażeniu zaprzeczało bystre spojrzenie i niezmiennie dobry humor. Wystarczył 
cień 
pytania, by zaczął opowiadać o starożytnym Domu gigantów, o szerokich morzach 
świata, o 
cudach i tajemnicach wędrówki. Gdy się podekscytował, oddech charczał w jego 
skurczonych 
płucach, lecz nawet ów dręczący dźwięk był dla niego formą porozumienia, próbą 
wyrażenia 
jakiejś fundamentalnej prawdy o sobie. Rozprawiał długo i z mnóstwem dygresji, 
wychwalając wspaniałości skały i oceanu. Stopniowo jednak zaczął mówić o 
poszukiwaczach 
i gigantach, którzy im przewodzili.
Rola Liny Morskiego Marzyciela nie wymagała wyjaśnień. Ziemiowidzenie wskazywało 
wędrowcom drogę. Niemota – owoc straszliwej grozy, która pozbawiła go głosu, 
jakby próba 
ubrania tego, co widział, w słowa zamurowała mu gardło – wzmacniała tylko jego 
wpływ na 
poszukiwaczy.
Srożyniec Honninscrave nie znalazł się jednak wśród nich dlatego, że był bratem 
Morskiego Marzyciela. Gigantclave wybrało go przede wszystkim z uwagi na jego 
umiejętności pilota i kapitana. Był dowódcą dromondu Klejnot Gwiezdnej Wędrówki 
i 
dumny statek stanowił również jego dumę.
Jeśli zaś chodzi o Najstarszą, była mieczarką, jedną z niewielu mieczarzy w 
obecnym 
pokoleniu gigantów, którzy od tysiącleci utrzymywali kadrę podobnych wojowników, 
by w 
razie potrzeby móc pośpieszyć z pomocą sąsiadom i przyjaciołom. Wybrano ją, 
ponieważ 
wiedziano, że jest śmiała jak kamień i zręczna jak morze – i dlatego, że 
pokonała wszystkich 
mieczarzy, by zostać dowódcą poszukiwaczy.
– Ale dlaczego? – zapytał Covenant. – Dlaczego tego chciała?
– Dlaczego? – zapytał z uśmiechem Smołowiąz. – A dlaczegóż miałaby nie chcieć? 
Jest 
mieczarką, szkoloną do walki. Tak jak my wszyscy, wie, że jeśli nikt nie 
przeciwstawi się 
owej ranie, będzie ona rosła, aż pochłonie całą ziemię. Jest też przekonana, iż 
to zło daje się 
już odczuć nawet na drugim brzegu oceanu, w Domu, gdzie sprowadza sztormy i 
niszczące 
plony plagi. A także kalectwo.
Oczy zalśniły mu wesoło, prowokując Niedowiarka do okazania litości.
– W porządku. – Covenant stłumił oburzenie, które zwykle czuł, w zetknięciu z 
kimś, kto 
wydawał się szczęśliwy bez względu na istnienie bólu. – Opowiedz mi o sobie. 
Dlaczego 
wybrano ciebie?
– Ach, to nie jest żadną tajemnicą. Każdy statek, nawet najdumniejszy, musi mieć 
smołowiąza, a ja jestem mistrzem tego rzemiosła. Zręcznie spajam tak statkowy 
kamień, jak i 
liny. Ponadto niewielki wzrost pozwala mi pracować w miejscach, w których innym 
gigantom 
jest za ciasno. Był też inny, ważniejszy powód. – Ściszył głos, kierując słowa 
tylko do 
Covenanta: – Jestem mężem Najstarszej Poszukiwaczki.
Covenant mimo woli wytrzeszczył oczy. Przez chwilę był przekonany, że Smołowiąz 
żartuje. Wesołość giganta miała jednak osobiste przyczyny.
– Dla mnie – wyszeptał cicho, by Najstarsza go nie usłyszała – nazywa się Babie 
Lato 
Blaskiem Zdobna. Nie zniósłbym myśli, że mogłaby wypłynąć na takie poszukiwania 
beze 
mnie.
Covenant nie odezwał się ani słowem. Nie przychodziła mu do głowy żadna właściwa 
odpowiedź. „Jestem mężem...” Przemknęły mu przez głowę wspomnienia Joan, gdy 
jednak 
spróbował przywołać jej twarz, zobaczył tylko oblicze Linden.
Wieczorem trzeciego dnia podróży przez Morską Rubież Linden pożyczyła sztylecik 
Hollian, by zdjąć łubki. Drużyna przyglądała się, jak zgina niepewnie nogę w 
kolanie, a 
potem w kostce. Po twarzy kobiety przemknęły lekkie skurcze bólu, zignorowała je 
jednak, 
koncentrując się na stanie swych kości i tkanek. Po chwili zrelaksowała się 
wyraźnie.
– Jest tylko sztywna. Jutro spróbuję trochę pochodzić.
Wszyscy westchnęli głośno.
– To dobrze – rzekła Najstarsza ze współczuciem w głosie. Sunder skinął krótko 
głową na 
znak potwierdzenia. Hollian pochyliła się nad Linden i ją uściskała. Ranna 
przyjęła ich 
radość, spoglądała jednak na Covenanta. Oczy wypełniały jej łzy, którym nie 
potrafił 
zaradzić. Nie umiał nauczyć jej odróżniania dobrych i złych aspektów zmysłu 
zdrowia.
Rankiem wsparła się całym ciężarem na stopie i kości wytrzymały. Nie była 
jeszcze 
gotowa do długiej wędrówki i nadal niósł ją Morski Marzyciel. Następnego dnia 
zaczęła 
jednak chodzić, by odzyskać siłę w nogach, a jeszcze następnego pokonała – z 
przerwami – 
na piechotę niemal połowę drogi.
Covenant wiedział już, że zbliżają się do morza. Od kilku dni teren lekko 
opadał. 
Pokrywały go wzgórza i rozległe, dzikie łąki, a dalej pola przypominające 
ukształtowane dla 
gigantów tarasy. Gęste, stare, dostojne lasy pochylały się lekko, jak wsłuchane 
w morze. 
Wyczuwalna dotąd w powietrzu świeżość ustąpiła miejsca przytłaczającej wilgoci. 
Każda 
bryza wydawała się teraz westchnieniem oceanu. Nie docierał jeszcze do niego 
zapach soli, 
niedługo jednak miał go poczuć.
Nocą, w snach, dręczył go huk grzywaczy. Ich tumult zmienił odpoczynek w krwawy 
koszmar, grozę, której zniesienie utrudniał jeszcze jej niejasny charakter. 
Covenant nie 
wiedział bowiem, kogo i dlaczego mordowano, nie dostrzegał żadnych szczegółów 
poza 
zalewającą wszystko krwią. Obudził się na krawędzi krzyku i przekonał się, że 
wokół szaleje 
burza. Przemókł do suchej nitki. Było mu zimno i nie mógł powstrzymać dygotania.
Po chwili błękitne błyski i huk burzy minęły, uniesione mocnym, wschodnim 
wichrem. 
Deszcz jednak nie przestał padać. Świt wstał wśród ulewy, która siekła drużynę. 
Wreszcie 
wilgoć dotarła aż do szpiku kości Niedowiarka i nawet giganci poruszali się tak, 
jakby 
dźwigali zbyt wielki ciężar. Przekrzykując szum deszczu, Smołowiąz zasugerował, 
by 
znaleźli lub zbudowali schronienie, w którym przeczekają burzę. Covenant jednak 
nie mógł 
zwlekać. Każdy dzień podróży kosztował życie ludzi, dla których jedyną nadzieją 
była wiara 
w Clave. A Clave kłamało. Zmusił przyjaciół do dalszego marszu wściekłością, od 
której po 
nerwach prawej ręki przebiegł ból, zupełnie jakby palce wyczuwały gorące brzemię 
pierścienia. Ruszyli wszyscy naprzód jak banda samotnych wyrzutków, oddzielonych 
od 
siebie ulewą.
Gdy burza uspokoiła się wreszcie, a niebo na wschodzie pojaśniało, na horyzoncie 
pojawił się samotny kikut latarni morskiej Coercri. Wznosił się niby kamienne 
przedramię, od 
którego odcięto pięść. Rzucał wyzwanie pogodzie i upływowi czasu.
Gigantów, którzy kochali śmiech, dzieci i wierność i których pomordowano we 
własnych 
domach, ponieważ nie chcieli się bronić.
Gdy umilkł już szum odchodzącego na zachód deszczu, Covenant usłyszał fale u 
podnóża 
Boleści. Za klifem ciągnęła się szara linia oceanu. Nad nią pierwsze, odważne 
rybitwy wzbiły 
się już w powietrze po burzy, krzycząc jak potępieńcy.
Szedł przed siebie, aż wreszcie ujrzał martwe miasto.
Widział jego plecy, albowiem Coercri zwracało się twarzą ku morzu. Bezdomni 
przeobrazili strome, wznoszące się nad grzywaczami urwisko, chcąc, by ich miasto 
otwierało 
się na wschód i nadzieję. Z drugiej strony do Boleści wiodły tylko trzy wejścia, 
tunele 
otwierające się w skale niby gardziele, na wieki rozwarte w spazmie granitowego 
żalu nad 
ciosem, który pozbawił je mieszkańców i znaczenia.
– Thomasie Covenant. – Najstarsza szła u jego boku. Smołowiąz i Morski Marzyciel 
podążali za nią. – Przyjacielu Gigantów. – Jej głos brzmiał jak skryty w pochwie 
miecz, nie 
wyrażający groźby, lecz gotowy do walki. – Mówiłeś o gigantach i jheherrin, nie 
wszystko 
jednak rozumieliśmy. Czekaliśmy też cierpliwie na opowieść, którą nam obiecałeś. 
Teraz 
jednak musimy cię zapytać. To miasto z pewnością wznieśli giganci. Nie ulega 
wątpliwości, 
że to dzieło naszego ludu. Takie rzemiosło jest dla nas krwią i kością Domu. W 
tej sprawie 
nie możemy się mylić.
Jej głos przybrał bardziej napięty ton.
– Ale owo miasto, które zwiesz Boleścią, jest puste od wieków. Opowieść o 
jheherrin, o 
których wspominałeś, również pochodzi sprzed wielu stuleci. A przecież jesteś 
człowiekiem. 
Wasza rasa żyje najkrócej ze wszystkich mieszkańców Ziemi. Jak mogłeś znać 
gigantów?
Covenant skrzywił się. Nie miał w sercu miejsca na to pytanie.
– Tam, skąd pochodzę – wymamrotał – czas biegnie inaczej. Nigdy tu nie byłem. 
Ale 
znałem Słone Serce Pianościgłego. Może lepiej niż samego siebie. Trzy i pół 
tysiąca lat temu.
Trzy i pół tysiąca! To było zbyt wiele. Przepaść tak głęboka, że nie miała dna. 
Jak mógł 
liczyć na to, że po tak wielu latach uda mu się dokonać odnowy?
Wziął się mocno w garść, by nie dyszeć, po czym ruszył w dół zbocza, ku 
centralnemu 
tunelowi, głównemu wejściu do Coercri.
Chmury odeszły na zachód, odsłaniając słońce. Jego promienie wpadały niemal 
prosto do 
skalnego korytarza, odsłaniając przed Covenantem drogę do ściany urwiska. Wszedł 
do 
tunelu, jakby chciał rzucić się w przepaść, gdy już do niej dotrze. U jego boków 
podążali 
jednak Brinn i Hergrom, którzy wiedzieli to samo, co on. Pozostali zmierzali za 
nim bez 
słowa, tak cicho, jakby prowadził ich na cmentarz, uświęcony starą krwią. W 
ceremonialnym 
orszaku wkroczyli na obszar Boleści.
Tunel wychodził na parapet wykuty we wschodniej części klifu. Na północ i na 
południe 
od niego ciągnęło się szerokim łukiem Coercri, jakby stali na tępym dziobie 
miasta. Z tego 
punktu Covenant widział całą Boleść. Miasto zbudowano w pionie – kolejne półki 
schodzące 
w przepaść. Poziomy wystawały na zewnątrz bądź cofały się, zależnie od konturów 
skały. W 
rezultacie wysoki na blisko tysiąc stóp od podstawy do szczytu klifu gród 
wydawał się sękaty 
niczym dłonie zaciśnięte dla ochrony przed chłodem i niszczącym działaniem 
morza.
Wrażenie to pogłębiały odkładające się przez stulecia osady soli. Mury obronne 
dolnych 
parapetów pokrywały szarobiałe sęki, masywne jak trawertyn. Nawet najwyższe 
poziomy 
były naznaczone cętkami zgrzybiałości, nagromadzonym, nawykowym żalem.
Za parapetami, poziom nad poziomem, znajdowały się drzwi do prywatnych mieszkań 
i 
publicznych sal, warsztatów i kuchni, pomieszczeń, w których śpiewano pieśni, 
opowiadano 
historie i w których zbierały się gigantclave. U podnóża urwiska, z otaczającej 
miasto płaskiej 
podstawy w morze wybiegało kilka masywnych, kamiennych pomostów. Większość z 
nich 
obróciła się już w ruiny, lecz w pobliżu środka Coercri dwa z nich, wraz ze 
znajdującym się 
pośrodku nabrzeżem, przetrwały. Morze nie uspokoiło się jeszcze po burzy i 
grzywacze tłukły 
o brzeg, sfrustrowane i nieustępliwe, zdecydowane przełamać pomosty, skruszyć 
skałę i 
zaatakować Coercri, nawet gdyby oblężenie miało trwać aż do kresu Ziemi.
Najstarsza popatrzyła na miasto.
– Zaiste wspaniałe to domostwa, odpowiednie dla gigantów – powiedziała, starając 
się nie 
okazywać wzruszenia. – Nasz lud nie podejmuje się podobnych zadań bez namysłu 
ani nie 
wykonuje ich niedbale. Być może giganci z tego miasta wiedzieli, że stracili 
Dom. Nie stracili 
jednak ducha. Przynieśli dumę wszystkim swym współbraciom.
W jej głosie wyczuwało się lekkie lśnienie, przywodzące na myśl rozgrzane 
żelazo.
Smołowiąz uniósł głowę, jakby nie potrafił opanować tkwiącego w nim szaleństwa, 
i na 
znak zrozumienia zaśpiewał:
Jesteśmy gigantami,
zrodzonymi, by żeglować,
i śmiało podążać za marzeniem.
Covenant nie mógł tego słuchać. Nie stracili ducha. Nie. Aż do końca, do chwili 
gdy ich 
to zabiło. On również pamiętał pieśni. „A teraz jesteśmy Bezdomni, bez korzeni, 
krewnych i 
rodzin”. Ściskając mocno namiętności w obu dłoniach, by nad nimi zapanować, 
powstrzymać 
je jeszcze na chwilę, ruszył wzdłuż parapetu.
Po drodze zmuszał się do zaglądania do niektórych z pokojów i sal, chcąc 
wypełnić 
obowiązek wobec zmarłych.
Wszystkie kamienne sprzęty – krzesła, sztućce, stoły – były nietknięte, choć 
drewno i 
tkaniny dawno już pochłonął rozkład. Kamień pokrywała jednak sól: wiry i skręty 
na 
podłogach; smugi na ścianach; skorupy na kamiennych łożach; tworzące się powoli 
i 
spontanicznie kształty, piękne jak szron i niszczycielskie jak poczucie winy. 
Kurz czy 
pajęczyny nie mogłyby dobitniej wyrazić pustki Boleści.
Gnany dręczącą go niecierpliwością, Covenant wrócił do środka miasta. Drużyna 
podążała za nim. Wszedł na kręte schody, wiodące w głąb klifu, a potem w dół, ku 
morzu. 
Zbudowano je dla gigantów. Musiał zeskakiwać z nich niezgrabnie. Każde lądowanie 
wstrząsało jego sercem. Słońce skłaniało się już jednak ku zachodowi i 
Covenantowi się 
śpieszyło. Zszedł trzy piętra w dół, nim znów zaczął zaglądać do pokojów.
Pierwsze drzwi wiodły do olbrzymiej sali, mogącej pomieścić dziesiątki gigantów. 
Drugie 
jednak, położone nieco dalej wzdłuż powierzchni miasta, były zamknięte. Nie 
otwierano ich 
od wieków. Wszystkie szczeliny i pęknięcia wokół futryny wypełniła sól. Jego 
instynkty 
wyprzedziły umysł.
– Otwórz je – warknął do Brinna z niewiadomych powodów. – Chcę zobaczyć, co jest 
w 
środku.
Haruchai spróbował wykonać polecenie, lecz sól nie pozwalała mu chwycić drzwi 
jak 
należy.
Natychmiast podszedł do niego Morski Marzyciel, który zaczął zdrapywać skorupę, 
jak 
ktoś, kto nie może znieść zamkniętych drzwi ani tajemnic. Wkrótce obaj byli w 
stanie ująć 
kamienne krawędzie. Nagłym szarpnięciem wyrwali drzwi z futryny.
Z otworu buchnęło powietrze, uwięzione przez tak długi czas, że nie było już w 
nim śladu 
stęchlizny czy zepsucia.
Za drzwiami znajdował się prywatny pokój. Przez chwilę ciemność przesłaniała 
wszystko, lecz gdy oczy Covenanta przyzwyczaiły się do niej, zauważył słabo 
widoczną 
postać siedzącą sztywno na fotelu przy kominku.
Był to zmumifikowany przez martwe powietrze, upływ czasu i subtelne działanie 
soli 
gigant. Dłońmi nadal ściskał poręcze fotela, wydłużając śmiertelne katusze. 
Spomiędzy 
palców wciąż sterczały mu kamienne drzazgi. Nad pustymi oczodołami nie było 
czoła. 
Zniknął cały czubek głowy. Czaszka była pusta, jakby mózg eksplodował, odrywając 
połowę 
jej sklepienia.
Ognie piekielne!
– Było tak, jak opowiadają starzy bardowie. – Głos Brinna brzmiał jak 
wypełniające 
pokój martwe powietrze. – Tak zabił ich gigant-furia. Nie bronili się. Zginęli 
we własnych 
domach.
Piekło i szatani!
Morski Marzyciel zbliżył się, dygocząc.
– Uważaj! – ostrzegła go cicho stojąca u drzwi Najstarsza. Nie zatrzymał się. 
Dotknął 
dłoni martwego giganta, chcąc rozprostować zesztywniałe palce. Starożytne ciało 
zamieniło 
się jednak pod jego dotykiem w proch i w ciszy opadło na podłogę.
Twarz niemowy wykrzywił spazm. W jego oczach zapłonął na chwilę obłęd. Zacisnął 
pięści z obu stron głowy, jakby chciał stanąć do walki z ziemiowidzeniem. Wtem 
odwrócił się 
błyskawicznie i rzucił ku Covenantowi, jakby chciał przemocą wyrwać z niego 
opowieść o 
Bezdomnych.
– Gigancie!
Rozkaz Najstarszej podziałał na Morskiego Marzyciela jak uderzenie pięścią. 
Niemowa 
ominął Covenanta, podszedł chwiejnym krokiem do ściany i wcisnął się w nią, 
usiłując 
zapanować nad sobą.
W głowie Covenanta rozbrzmiewały krzyki, których nie potrafił uciszyć – 
przekleństwa, 
które nie miały znaczenia. Nakazał sobie wyjść z pokoju i ruszył pośpiesznie w 
dół, ku 
podnóżu Coercri.
Kiedy dotarł do płaskiej skały pomostu, rybitwy układały się już do snu, a na 
morzu gasły 
ostatnie różowe blaski zachodzącego słońca. Gdy wędrowcy wdrapali się na 
nabrzeże, ujrzeli 
mroczne fale, które załamywały się w pianie, uderzając o skałę. Coercri 
majaczyło nad nimi, 
ze słońcem skrytym za jego ścianą. Wydawało się, że wisi nad morzem, jakby zaraz 
miało do 
niego runąć.
Ledwie dostrzegał twarze swych towarzyszy. Linden, giganci, Sunder, Hollian, 
Haruchai, 
nawet Vain – wszyscy stali się dla niego nocą i osądem, pozbawionymi twarzy 
sędziami, 
którzy zebrali się, by być świadkami przesilenia w jego walce z przeszłością, 
wspomnieniem i 
mocą, a potem ogłosić wyrok. Wiedział, co się zaraz stanie, zupełnie jakby 
przepowiedziało 
to jego serce, choć umysł miał zbyt zaprzątnięty pasją, by zauważyć cokolwiek 
poza własną 
potrzebą. Złożył obietnice... Wydawało mu się, że usłyszał Najstarszą, nim 
zaczęła mówić:
– Teraz, Thomasie Covenant. Czas nadszedł. Na twą prośbę odwiedziliśmy Boleść. 
Musimy wreszcie poznać historię naszych zaginionych kuzynów. Dopóki jej nie 
wysłuchamy, 
nie będzie dla nas radości ani decyzji.
Fale uderzały miarowo o nabrzeże, jak echo jej słonego bólu. Nie słuchając 
własnych 
słów, rzekł:
– Rozpalcie ogień. Wielki.
Wiedział, co zrobią giganci, kiedy już usłyszą tę opowieść. Wiedział, co sam by 
zrobił.
Haruchai wykonali rozkaz. Za pomocą chrustu, który zebrali na Morskiej Rubieży, 
i 
ogniowego garnca Morskiego Marzyciela, rozpalili u podstawy pomostu ognisko, 
które 
następnie zaczęli karmić wyrzuconym na brzeg drewnem. Wkrótce płomienie 
dorównały 
wysokością gigantom, a cienie zatańczyły na parapetach niby wspomnienia.
Covenant wreszcie widział. Sunder i Hollian twardo panowali nad lękiem. Linden 
wpatrywała się w niego, jakby się bała, że przekroczył granice obłędu. Twarze 
gigantów 
lśniły od ognia i oczekiwania, tęsknoty za jakąkolwiek pociechą. Rozświetlone 
płomieniami, 
płaskie fizjonomie Haruchai wydawały się niewzruszone i gotowe, czyste jak 
wysokie góry, 
które były ich domem. A Vain... jego czarna sylwetka rysowała się na tle nocy, 
nic nie 
ujawniając.
Wszystko to jednak dla Covenanta było nieważne. Nieistotna była bezużyteczność 
jego 
przekleństw. Tylko ogień miał znaczenie; tylko Coercri i smętna muzyka fal. 
Widział w 
płomieniach Pianościgłego. Słowa, które tłumił przez tak wiele dni, pełnych 
strachu i 
niepewności, przyszły do niego niczym kredo. Zaczął mówić.
Powtórzył to, czego dowiedział się o Bezdomnych, starając się uleczyć ranę 
pozostałą po 
rzezi przez zrelacjonowanie ich opowieści.
„Radość tkwi w uszach, co słuchają”.
Pianościgły! Czy pozwoliłeś swemu ludowi zginąć dlatego, że wiedziałeś, iż 
będziesz mi 
potrzebny?
Gdy zaczął, noc zapadła już na dobre. Tylko dzięki gwiazdom nie była tak czarna, 
jak 
Boleść. Blask ognia nie wystarczał, by rozproszyć ciemność miasta czy mrok jego 
serca. Gdy 
ofiarował swą opowieść zmarłym, nie docierało do niego nic oprócz morskich fal – 
wznoszenia i opadania, trenu i żałoby.
W całości, uroczyście, niczego nie pomijając, opowiedział, jak giganci przybyli 
na 
Morską Rubież podczas swej nieszczęśliwej podróży. Opowiedział, jak Damelon 
przywitał 
Bezdomnych w Krainie i przepowiedział, że ich wygnanie dobiegnie końca, gdy 
wśród nich 
przyjdą na świat trzej synowie, bracia z jednych narodzin. Mówił o wierności i 
przyjaźni, 
które rozkwitły między gigantami a Radą, przynosząc obu stronom wsparcie i 
otuchę. O 
ogromnej wdzięczności i umiejętnościach gigantów, którzy wznieśli dla lordów 
potężne 
Revelstone. O trosce, która skłoniła Kevina do zadbania o ich bezpieczeństwo, 
nim udał się 
na obłąkane spotkanie z lordem Foulem, by dokonać rytuału profanacji. O 
wierności, która 
kazała im wrócić do Krainy po jej spustoszeniu, wraz z Pierwszym Działem Wiedzy 
Kevina, 
dzięki któremu nowi lordowie mogli ponownie zaznajomić się z mocą Ziemi. 
Wszystko to 
Covenant zrelacjonował tak, jak opowiedziano to jemu.
Potem jednak w jego opowieści pojawił się Słone Serce Pianościgły, płynący pod 
prąd 
Lekkoduszy ku Revelstone, by powiadomić lordów o narodzinach trzech synów. Był 
to dla 
Bezdomnych czas nadziei, budowania nowych statków i dzielenia się radością. 
Pianościgły 
wziął udział w wyprawie po Laskę Praw, po czym wrócił na Morską Rubież i giganci 
rozpoczęli przygotowania do podróży do Domu.
Z początku wszystko szło dobrze, lecz po czterdziestu latach nad Morską Rubieżą 
zapadła 
cisza. Lordowie musieli stanąć do boju z armią Wzgardliwego i mocą Złoziemnego 
Kamienia. Groziło im straszliwe niebezpieczeństwo i nie wiedzieli, co się stało 
z gigantami. 
Dlatego wysłano misję Korika, który wyruszył do Coercri z lordami Hyrimem i 
Shetrą, by 
udzielić pomocy i prosić o nią, jeśli okaże się to możliwe.
Garstka ocalałych gwardzistów krwi przyniosła tę samą opowieść, którą 
Pianościgły 
powtórzył później Covenantowi.
A Niedowiarek opowiedział ją teraz, jakby była nieukojonym trenem morza. Blask 
ognia 
wypełniał mu oczy, przesłaniając jego towarzyszy. Nie słyszał nic poza bijącymi 
o nabrzeże 
grzywaczami i własnym głosem. W głębi ducha czekał na przesilenie. Wiedział, że 
nadejdzie, 
choć nie potrafił przewidzieć, jaką przybierze postać.
Albowiem owych trzech braci spotkał straszliwy los, w oczach gigantów gorszy niż 
śmierć czy utrata Domu. Pochwycił ich lord Foul, uwięziła moc Złoziemnego 
Kamienia, 
opętali furie. Stali się najpotężniejszymi sługami Wzgardliwego. I jeden z nich 
przybył do 
Boleści.
W głowie Covenanta niosły się echem słowa Pianościgłego. Wypowiedział je, nie 
wiedząc, co przywołają.
– Wierność – rzekł mu gigant. – Wierność była jedyną odpowiedzią na nasze 
wymieranie. 
Nie moglibyśmy znieść swego schyłku, gdybyśmy nie byli dumni. Więc mój lud 
wypełniła 
odraza, gdy zobaczyli swą dumę rozdartą... rozszarpaną niczym zbutwiałe żagle na 
wietrze. 
Ujrzeli znak nadziei odnalezienia Domu... wierność trzech braci... jednym 
dotknięciem mocy 
Wzgardliwego zmienioną w najpotężniejsze zło. Kto w Krainie mógł mieć nadzieję 
przeciwstawienia się gigantowi-furii? Tak oto Bezdomni stali się środkiem 
zniszczenia tego, 
czemu dochowywali wierności. Byli przerażeni swą daremną wiernością, głupotą 
praktykowanej przez długie wieki wierności. Wypełnił ich wstręt i nie pozostawił 
miejsca na 
myślenie, opór czy wybór. Postanowili raczej dać się zabić niż... patrzeć na 
efekty swego 
niepowodzenia... niż ryzykować, że kolejni z nich zostaną sługami Niszczyciela 
Dusz.
Głos Pianościgłego nadal rozbrzmiewał w umyśle Covenanta, przyoblekając się w 
jego 
słowa.
– Odłożyli narzędzia.
W otaczającej ich nocy zaszła zmiana. Powietrze wypełniło napięcie. Atmosfera 
skupienia tłumiła szum fal. W mieście przebudziły się dziwne moce.
– Wygasili ogniska.
Na parapetach zaroiło się od cieni, które zaczęły przybierać kształty. Światło, 
niesamowite i nieuchwytne jak morska fosforescencja, rzucało na szlaki Coercri 
pogłoski o 
ruchu.
– I przygotowali swe domy.
Ulotne błyski, przypominające coś, co Covenant już kiedyś widział, pojawiły się 
w 
pokojach, a następnie zestaliły, rzucając delikatną poświatę niby ciepłe perły. 
Wzdłuż 
korytarzy popłynęły wysokie widma, złożone z opalizującego blasku i trwogi.
– Jak na odejście.
Zmarli z Boleści zaczęli nawiedzać noc.
Przez krótką chwilę ciszy Covenant nic nie rozumiał. Jego towarzysze stali z 
drugiej 
strony ogniska, wpatrując się w zjawy, a ich cienie oskarżały go z urwiska 
Coercri. Czyżby 
jednak było prawdą, że Pianościgły dla niego porzucił swój lud? Że lord Foul 
wymordował 
Bezdomnych tylko po to, by doprowadzić jego, Thomasa Covenanta, do rozpaczy?
Wreszcie nadeszło przesilenie i wszystko zrozumiał. Zmarli nabrali wyrazistości, 
jakby 
żyli jeszcze, po czym popłynęli niby korowód strapienia ku miejscom, w których 
ongiś 
mieszkali. I tam, na najdalej na południe wysuniętym parapecie Boleści, zjawił 
się gigant-
furia, który poraził ich grozą.
Świecił trupiozielonym blaskiem, a w prawej pięści ściskał parujące wyobrażenie 
szmaragdu, martwe echo Złoziemnego Kamienia. Z głodną premedytacją, kłócącą się 
z 
szybkością jego ruchów, podszedł do najbliższej z gigantów. Nie próbowała 
uciekać ani się 
bronić. Pięść furii i kamień wbiły się w jej czaszkę, w jej umysł, rozrywając 
jedno i drugie w 
rozbłysku mocy.
Milczący, łupieżczy gigant-furia przemknął do następnej ofiary.
Zmarli z Boleści po raz kolejny odgrywali scenę rzezi. Ich płynne ruchy, kroki 
przechodzącego od jednej do drugiej ofiary giganta-furii, były majestatyczne jak 
figury 
gawota. Błysk każdej powtórzonej śmierci odbijał się w falach bez dźwięku i bez 
końca, 
podkreślając ohydnym kontrapunktem taniec duchów wykonywany przez Bezdomnych. 
Potępieni przez fakt, że zaprzeczyli znaczeniu swego życia, mogli w mieście, 
które było dla 
nich wielkim, wspólnym grobem, robić tylko jedno: odgrywać raz za razem swą 
zagładę, 
poprzez wszystkie wieki, gdy tylko w Coercri zjawiał się ktoś zdolny ujrzeć ich 
cierpienie.
Gigant-furia przechodził od jednego pokoju do drugiego, dopuszczając się swej 
starodawnej zbrodni. Wkrótce szmaragdowy sznur pokrył już cały najwyższy 
parapet. Każdy 
kolejny błysk przeszywał oczy Covenanta, wbijał się w jego umysł niby gwoździe w 
ukrzyżowanego.
Gdy korowód trwał, pomnażając swe okrucieństwo, żywi giganci załamali się, 
zgodnie z 
oczekiwaniami Covenanta. W swym bólu przewidział wszystko. „Radość tkwi w 
uszach, co 
słuchają”. To prawda, lecz pewnych opowieści nie mogła odkupić zwykła odwaga 
słuchacza, 
ochocze i otwarte serce. Śmierć taka jak ta, śmierć dodawana okrutnie do 
śmierci, stulecie po 
stuleciu, wymagała innej odpowiedzi. W swej desperacji żywi giganci 
zaakceptowali 
odpowiedź, którą przygotował dla nich Covenant.
Pierwszy był Smołowiąz. Z ostrym lamentem żalu podbiegł do ogniska i wsadził 
między 
gorejące szczapy ręce aż po barki. Płomienie lizały mu twarz. Odchylił głowę w 
bezgłośnym 
wyciu, odsuwając ją od zniekształconej piersi.
Linden krzyknęła głośno, lecz Haruchai zrozumieli i nie ruszyli się z miejsca.
Najstarsza podążyła za jego przykładem. Uklękła na skale, zacisnęła dłonie na 
płonącej 
wściekle kłodzie i nie wypuściła jej.
Morski Marzyciel nie zatrzymał się na granicy płomieni. Gnając tak, jakby 
ziemiowidzenie pozbawiło go wszelkich hamulców, rzucił w ogień całe ciało i 
zatrzymał się, 
skąpany w pląsającej pożodze, odzwierciedlającej jego cierpienia.
Caamora: rytualny ogień żałoby. Tylko tak straszliwy fizyczny ból pozwalał 
gigantom 
znaleźć ulgę i wyzwolenie od cierpienia duszy.
Covenant czekał na to. Owa myśl budziła w nim pragnienie, a zarazem lęk. 
Caamora. 
Ogień. Pianościgły poświęcił się, wchodząc w ognie Gorących Popiołów, i wyszedł 
z nich 
jako Niepokalany.
Ta perspektywa przerażała Covenanta. Nie znał jednak innej odpowiedzi na jad w 
swych 
żyłach, na moc, nad którą nie potrafił zapanować, na zadawnione poczucie winy. 
Zmarli z 
Boleści odgrywali na jego oczach sceny swej zagłady. Byli skazani na powtarzanie 
ich przez 
całą wieczność, jeśli nie zdobędzie dla nich łaski. Pianościgły z radością oddał 
życie, by 
Covenant i Kraina mogli żyć. Niedowiarek ruszył naprzód, ku ogniowi.
Brinn i Hergrom próbowali go powstrzymać. Zobaczyli jednak nadzieję i rozpacz w 
jego 
oczach. Zeszli mu z drogi.
– Covenant!
Linden pobiegła ku niemu, lecz Cail złapał ją i zatrzymał.
Żar krzyczał Covenantowi prosto w twarz niby głos przeznaczenia. Nie zatrzymał 
się 
jednak. Nie mógł się zatrzymać. Trans i przymus poniosły go na żałobnej fali 
morza.
W ogień.
Natychmiast stał się pierwotną magią i żalem. Zapłonął intensywnym białym 
płomieniem, 
którego nie mógł dotknąć żaden inny żar. Lśniąc jak klejnot krilla, przeszedł 
przez kłody i 
węgielki, by stanąć u boku Morskiego Marzyciela. Gigant go nie widział. Zbyt 
głęboko 
zatopił się we własnym cierpieniu. Pamiętając ból Pianościgłego, Covenant 
uderzył w niego 
swą mocą. Pierwotna magia wyrzuciła niemowę z ognia. Runął na zimną skałę.
Niedowiarek odwrócił się powoli, by spojrzeć na swych towarzyszy. Płomienie 
zniekształcały ich zarysy. Gapili się na niego, jakby był widmem. Przerażenie w 
oczach 
Linden sprawiło mu ból. Ponieważ nie potrafił udzielić jej innej odpowiedzi, 
zajął się tym, co 
chciał zrobić.
Zapanował nad pierwotną magią, ukształtował ją stosownie do swej woli, tak że 
stała się 
jego rytuałem, wyrazem współczucia i gniewu skierowanego przeciwko wszelkim 
cierpieniom, wszelkiej utracie.
Płonąc, otworzył się na szalejącą wokół pożogę. Ogarnęła go, by go spopielić, 
był jednak 
na to przygotowany. Opanował ognisko srebrzystym blaskiem, narzucił mu swą wolę. 
Płomienie i moc trysnęły razem na zewnątrz, eksplodowały potężnie w noc.
Otworzył ramiona na miasto, rozciągnął się, jakby chciał objąć całą Boleść.
Pierwotna magia, biała moc bez dźwięku zawołała:
Chodźcie! To jest caamora! Chodźcie i bądźcie uzdrowieni!
I przyszli. Swą mocą i wolą Covenant przerwał korowód, złamał przymus skazujący 
zmarłych na ich osobliwe potępienie. Usłyszeli go i zwrócili się ku niemu, jakby 
przez 
wszystkie długie stulecia bólu czekali na jego zew. Ochoczymi tłumami zaczęli 
zmierzać w 
dół korytarzami Coercri.
Jak rzeka, wypłynęli na skałę pomostu.
Ku ogniowi.
Gigant-furia próbował ich ścigać, lecz przerwanie wiecznego kręgu zniweczyło 
jego 
władzę nad nimi, złamało czar złośliwej radości. Jego postać rozpływała się w 
ruchu, aż 
wreszcie stał się tylko drażniącą zieloną plamą widoczną nad Boleścią, po czym 
rozpłynął się 
w nocy i zniknął.
A zmarli wciąż szli ku ogniowi.
Haruchai cofnęli się, zabierając ze sobą Linden i stonedownorów. Smołowiąz i 
Najstarsza, nie zważając na obolałe kości, poszli pomóc Morskiemu Marzycielowi.
Vain nie ruszył się z miejsca. Stał na drodze zmarłych, spoglądając z wesołością 
w 
oczach na całopalenie Covenanta.
Okrążyli go jednak, idąc naprzód. Przez ich perłowe twarze prześwitywały 
pragnienie i 
nadzieja.
Wyciągając ku nim ręce, jakby wszyscy byli jednym, jakby byli Pianościgłym w 
różnych 
przebraniach, Covenant objął ich i zapłakał białym ogniem.
Pierwotna magia wtłoczyła w nich ból, wypaliła ich, tak jak fizyczna pożoga 
wypaliłaby 
ich ciała. Widmowe postacie zesztywniały, ich usta rozciągnęły się, a oczy 
wyszły z orbit. 
Zjawy krzyczały z dręczącego dusze bólu. Ich krzyk był jednak również śmiechem.
I śmiech zwyciężył.
Covenant nie potrafił ich dotknąć. Padali mu w ramiona, lecz nie mieli ciał, 
które mógłby 
uściskać. Nic nie wypełniało jego objęć, nie doszło do żadnego kontaktu, nie 
otrzymał 
żadnego błogosławieństwa, które pomogłoby mu dojść do siebie. Równie dobrze 
mógłby być 
w ogniu sam.
Śmiech jednak z nim pozostał. Pianościgły wiedziałby, jak dzielić się tak 
szczęśliwą 
wesołością, radością i odnową. Rozbrzmiewał w jego uszach jak morze i dodawał mu 
sił, aż 
wszystko inne zniknęło, aż jego moc rozproszyła się pod nieboskłonem, a noc 
zamknęła się 
nad nim niby wszystkie wody świata.
27. Przyjaciel Gigantów
Rankiem przypłynął dromond Klejnot Gwiezdnej Wędrówki. Białe żagle lśniły, jakby 
przed chwilą narodziły się z promieni słońca odbijających się w błękitnym morzu. 
Wynurzył 
się zza horyzontu jak kamienny zamek mknący śmiało na wietrze, piękny w swej 
szybkości i 
masie, dorównujący gracją i siłą samym gigantom.
Covenant obserwował jego przybycie z klifu nad Coercri. Siedział odpowiednio 
daleko 
od krawędzi, by nie dokuczał mu lęk wysokości, lecz wystarczająco blisko, aby 
dobrze 
widzieć. Towarzyszyli mu Linden, Sunder i Hollian, choć prosił o to tylko dwoje 
stonedownorów. Byli tu również Brinn, Cail, Stell i Harn. Także Vain podążył za 
Linden czy 
może Covenantem w górę Boleści, choć jego czerń nie tłumaczyła, dlaczego tak 
postąpił. 
Tylko Hergrom i Ceer zostali na dole, z gigantami.
Wcześniej Sunder opowiedział Covenantowi, w jaki sposób uratowano go, gdy 
wyczerpała się moc. Linden obserwowała go wśród płomieni, śledziła pierwotną 
magię, by 
ocenić granice jego wytrzymałości. Na chwilę przed wygaśnięciem białego 
płomienia 
ostrzegła gigantów krzykiem. Morski Marzyciel wpadł do ogniska i wybiegł po 
drugiej 
stronie z Covenantem w ramionach, nie ponosząc żadnej szkody. Nawet ubranie 
Niedowiarka 
nie było przypalone.
Covenant obudził się o świcie, wypoczęty, jakby pierwszy raz w życiu spał 
spokojnie. Na 
macierzystą skałę miasta padały promienie słońca, rozświetlając twarze Linden i 
Najstarszej, 
które siedziały, zwrócone w jego stronę. Najstarsza sprawiała wrażenie, że pod 
jej żelazną 
urodą kryje się głęboka łagodność. Spojrzenie Linden było dwuznaczne, 
niezdecydowane.
– Dlaczego nie powiedziałeś mi, co zamierzasz zrobić? – zapytała ostrym tonem.
– Nie odważyłem się – odparł zgodnie z prawdą. – Za bardzo się bałem. Nie 
potrafiłem 
się do tego przyznać nawet przed sobą.
Poruszyła się, odsuwając nieco od niego.
– Myślałam, że zwariowałeś.
Westchnął, pozwalając sobie choć w ten sposób dać wyraz swej samotności.
– Może i zwariowałem. Czasami trudno jest to ocenić.
Zmarszczyła brwi i umilkła, spoglądając na Morze Narodzin Słońca. Po chwili 
przemówiła Najstarsza.
– Thomasie Covenant – zaczęła. – Nie wiem, czy droga poszukiwaczy rzeczywiście 
pokrywa się z twoją. Nie widziałam na własne oczy Słonecznicy, nie spotkałam się 
osobiście 
ze złem tego, kogo zwiesz Wzgardliwym, ani nie poczułam w swym sercu natury 
tego, co 
trzeba uczynić. Smołowiąz jednak nalega, bym ci zaufała. Lina Morski Marzyciel 
ujrzał wizję 
uzdrowienia, choć nauczył się już sądzić, że nie znajdzie się go na całym 
świecie. Co do 
mnie... – przełknęła z wysiłkiem ślinę – z radością podążę za człowiekiem, który 
potrafi 
przynieść pokój potępionym. Przyjacielu Gigantów – ciągnęła, maskując emocje 
uprzejmością. – Poszukiwacze zawiozą cię do krainy Elohim. Jesteśmy przekonani, 
że można 
tam zdobyć wiedzę o Jedynym Drzewie. Jeśli będzie to leżało w naszych 
możliwościach, 
popłyniemy z tobą do Drzewa, w nadziei znalezienia odpowiedzi na grożące Ziemi 
niebezpieczeństwo. Uczynimy to w imię naszych współbraci, którym przyniosłeś 
odkupienie.
Otarła dłonią łzy i oddaliła się, zostawiając Covenantowi spokój, jakby był on 
efektem 
jego snów.
Wstał jednak, gdyż musiał jeszcze zrobić pewne rzeczy, wykonać pewne zadania, 
poczynić niezbędne przygotowania. Porozmawiał ze stonedownorami i poprowadził 
ich na 
sam szczyt Coercri. Linden, Haruchai i Vain podążali za nimi. Usiadł tam, 
zwrócony twarzą 
ku porankowi, morzu i nieznanej Ziemi.
Chciałby teraz zostać sam ze skutkami caamora. Wiedział jednak, że zbliża się 
chwila 
odpłynięcia z Krainy. Unosiła się ona na tym samym słonym wietrze, który targał 
mu włosy i 
brodę. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie ma wyboru. Codziennie wykrwawiano 
ludzi, by 
karmić Słonecznicę. Potrzeba Krainy była brzemieniem, którego nie mógł dźwigać 
sam.
Siedział przez chwilę w milczeniu, nie odzywając się do towarzyszy. Wreszcie 
jednak 
zdobył się na to, by przemówić.
– Sunderze. Hollian. – Słuchali go uważnie, jakby stał się postacią godną czci. 
– Nie chcę, 
żebyście płynęli ze mną – powiedział, czując się jak rzeźnik.
Eh-brand wytrzeszczyła oczy, jakby spoliczkował ją bez ostrzeżenia i bez powodu.
– Ur-lordzie? – warknął Sunder, pełen zaskoczenia i bólu.
Covenant skrzywił się.
– Przepraszam – rzekł słabym głosem. – To trudno wyrazić. Nie chciałem, żeby to 
tak 
zabrzmiało. – Zapanował nad sobą. – Chcę was o coś prosić.
Hollian spojrzała na niego, marszcząc brwi, niepewna jak Sunder.
– Chodzi o Słonecznicę – zaczął. – Opuszczę Krainę. Spróbuję odnaleźć Jedyne 
Drzewo, 
by sporządzić nową Laskę Praw. Nie wiem, co innego mógłbym zrobić. Ale Clave... 
– 
Przełknął ślinę, starając się stłumić podchodzący mu do gardła gniew. – Nie 
wiem, jak długo 
mnie nie będzie, a tam codziennie zabijają ludzi. Ktoś musi ich powstrzymać. 
Chcę, żebyście 
wy to zrobili.
Wpatrując się w morze, mówił dalej, jakby bał się reakcji swych przyjaciół.
– Chcę, żebyście wrócili do Wyższej Krainy. Do wiosek. Do każdego stonedown czy 
woodhelven, które znajdziecie. Powiedzcie im prawdę o Clave. Przekonajcie ich. 
Sprawcie, 
by przestali przekazywać jeźdźcom ofiary. By Słonecznica nie zniszczyła 
wszystkiego, zanim 
wrócę.
– Thomasie Covenant. – Sunder zaciskał pięści, jakby chciał powstrzymać złość. – 
Czy 
zapomniałeś już Mithil Stonedown? Zapomniałeś Woodhelven Mocokamienia? 
Mieszkańcy 
Krainy zabijają obcych, by zdobyć krew. Nikogo nie przekonamy. Uśmiercą nas w 
pierwszym stonedown, które ośmielimy się odwiedzić.
– Nie. – Covenant potrząsnął zdecydowanie głową. Wiedział, co zamierza uczynić i 
nie 
miał wątpliwości. – Będziecie mieli coś, co każe im was wysłuchać. W razie 
potrzeby 
będziecie też mogli wykorzystać to do obrony.
Obiema rękami wydobył zza pasa owinięty w tkaninę krill. Wręczył go Sunderowi.
– Covenant? – Zdumiony skalennik popatrzył na Linden, na Hollian i wreszcie 
znowu na 
Niedowiarka. Linden siedziała ze spuszczonym wzrokiem, wpatrując się we własne, 
dotykające skały palce. Twarz Hollian rozpromieniła się jednak w wyrazie 
zrozumienia. – 
Krill należy do ciebie – wymamrotał Sunder, starając się pojąć jego zamiary. – 
Jestem tylko 
skalennikiem, nikim więcej. Na cóż przyda mi się taki amulet?
Covenant świadomie podzielił się z nim swą nadzieją.
– Myślę, że możesz się do niego dostroić. Tak, jak do rukha Memli. Sądzę też, że 
będziesz mógł go wykorzystać tak, jak słoneczny kamień. A jeśli połączysz je 
oba, nie 
będziesz musiał przelewać krwi, by uzyskać moc. Będziesz mógł wykorzystać krill, 
by 
przebudzić orcrest. Przywoływać wodę, powodować wzrost roślin i tak dalej. Bez 
krwi. 
Wysłuchają cię w każdej wiosce. Nie będą próbowali cię zabić, lecz zatrzymać u 
siebie. Ale 
na tym nie koniec. To jest moc. Dowód na to, że Słonecznica nie jest całą 
prawdą. Na to, że 
mają wybór. Nie muszą słuchać Clave, pozwalać prowadzić się na rzeź.
Drżącymi dłońmi odsunął część tkaniny. Na twarze jego towarzyszy padł blask 
krilla.
– Sunderze – błagał. – Hollian. Weźcie go. Przekonajcie ich. Wszyscy jesteśmy 
odpowiedzialni. Wszyscy, którzy wiedzą, że na-mhoram jest furią. Nie pozwólcie, 
by Clave 
ich mordowało. – Blask krilla wypełniał mu oczy. Nie widział reakcji przyjaciół. 
– Dajcie mi 
szansę ich ocalić.
Przez chwilę obawiał się, że stonedownorzy odmówią przyjęcia brzemienia, które 
chciał 
złożyć na ich barki. Potem jednak Sunder wziął krill z jego dłoni, zasłonił 
klejnot tkaniną, 
owinął ostrożnie oręż i schował go sobie pod skórzany kaftan. Oczy lśniły mu jak 
echa 
białego ognia.
– Thomasie Covenant – rzekł – ur-lordzie i Niedowiarku, władco białego złota, 
dziękuję 
ci. To prawda, że me serce nie raduje się na myśl o wyprawie na nieznane morza i 
lądy. Nic 
nie wiem o takich sprawach i niewiele mam na nie sił. Masz za towarzyszy 
gigantów i 
Haruchai. Posiadasz też moc białego pierścienia. Na nic ci się nie przydam. 
Dowiedziałem 
się, że Słonecznica jest wielkim złem. Jest to jednak zło, które rozumiem i 
któremu potrafię 
stawić czoło. – Hollian na dźwięk tych słów uśmiechnęła się. Przyjęła z ulgą i 
wdzięcznością. 
– Z radością stanę do walki za mój lud przeciwko owemu Clave, które tak zatruwa 
nasze 
życie.
Covenant zamrugał powiekami, oślepiony srebrnym blaskiem przebiegającym przez 
jego 
pole widzenia. Czuł się tak dumny z Sundera i Hollian, że nie był w stanie nic 
powiedzieć.
Stonedownorzy podnieśli się.
– Ur-lordzie – mówił skalennik – spełnimy twą prośbę. Jeśli śmiertelnicy, tacy 
jak my, 
mogą zadać Clave i Słonecznicy skuteczny cios, zadamy go. Obudziłeś we mnie 
wiarę 
Nassica, mego ojca. Dopóki żyjemy, możesz być nas pewny.
– Ale śpiesz się – dodała Hollian – albowiem jest nas tylko dwoje, a Słonecznica 
jest 
wielka jak cała Kraina.
Covenant nie zauważył, że Stell i Harn opuścili niepostrzeżenie urwisko. Teraz 
jednak 
wrócili, niosąc na plecach zapasy.
– Słonecznica zaiste jest wielka, ale nie wyruszycie na jej spotkanie sami – 
oznajmił 
Brinn, nim Covenant czy stonedownorzy zdążyli się odezwać. – Haruchai nie 
porzucą swej 
służby. Powiadam też, że mój lud nie ścierpi tego, by Clave miało wolną rękę. 
Rozglądajcie 
się wszędzie za pomocą, zwłaszcza gdy znajdziecie się blisko Revelstone.
Sunder przełknął z wysiłkiem ślinę, nie mogąc wykrztusić z siebie głosu. 
Wilgotne oczy 
Hollian lśniły w blasku słońca.
Widok rzucających odważnie wyzwanie niebezpieczeństwu przyjaciół naruszył kruchy 
spokój Covenanta.
– Ruszajcie już – rzucił ochrypłym głosem. – Wrócimy. Możecie być tego pewni.
Hollian podeszła do niego w nagłym przypływie emocji. Pochyliła się, by zarzucić 
mu 
ręce na szyję i ucałować go w policzek. Potem zwróciła się ku Linden, która 
odwzajemniła 
sztywno jej uścisk.
Po chwili stonedownorzy odwrócili się i zeszli z klifu. Stell i Harn podążali za 
nimi.
Covenant patrzył w ślad za nimi. Obaj Haruchai ruszali się tak, jakby nic nie 
mogło 
zmienić tego, kim byli, Sunder i Hollian jednak sprawiali wrażenie, że otrzymali 
w darze coś, 
co nada sens ich życiu. Byli zwykłymi ludźmi, żałośnie małymi wobec zadania, 
którego się 
podjęli, a mimo to ich odwaga chwytała za serce. Obejmując się, minęli 
wzniesienie, na 
którym stała zburzona latarnia morska.
Po chwili Linden przerwała milczenie.
– To była słuszna decyzja. – Jej głos brzmiał twardo. – Odkąd minęliśmy Uskok, 
czuli się 
niepewnie. Słonecznica to jedyny świat, który rozumieją. Stracili wszystko, chcą 
więc 
osobiście dokonać czegoś ważnego. Ale ty... – Wbiła w niego wzrok, jakby stał 
się w jej 
oczach przedmiotem strachu i pożądania. – Nie znam ciebie. Nie wiem, czy jesteś 
najsilniejszym człowiekiem, jakiego w życiu spotkałam, czy też najbardziej 
chorym. Mając w 
sobie cały ten jad, nadal... Nie wiem, co tu robię. Dlaczego dałeś im krill? – 
zapytała bez 
chwili przerwy, jakby wciąż mówiła o tym samym. – Myślałam, że go potrzebujesz. 
Jako 
broni przeciw Vainowi.
Tak – wydyszał Covenant. – I alternatywy dla pierwotnej magii. Tak myślałem. Ale 
Sunder i Hollian, przyjmując krill ode mnie, ponownie uczynili z niego narzędzie 
nadziei.
– Nie chcę żadnej nowej broni – wyszeptał do Linden. – I tak już jestem zbyt 
niebezpieczny.
Nie spuściła wzroku. Jej twarz nabrała nagle wyrazu, co przekonało Covenanta, że 
ze 
wszystkich rzeczy, które jej dotąd powiedział, to jedno przynajmniej zrozumiała.
Wtem jego uszu dobiegł dochodzący z dołu urwiska krzyk.
– Przyjacielu Gigantów! – wołał Smołowiąz. – Chodź! Nadpływa Klejnot Gwiezdnej 
Wędrówki!
Okrzyk niósł się echem w umyśle Covenanta jeszcze długo po tym, jak wybrzmiał. 
Przyjaciel Gigantów. Był tym, kim był, człowiekiem na wpół kalekim z powodu 
samotności, 
odpowiedzialności i żalu. Mimo to wreszcie zasłużył na tytuł, który nadała mu 
Najstarsza.
Dryfujący dromond podpłynął powoli i pewnie do pomostu. Na jego masztach roiło 
się 
od zwijających żagle gigantów.
Ostrożnie, jak człowiek, który nie chce umrzeć, Covenant podniósł się z miejsca. 
Zszedł z 
klifu razem z Linden, Brinnem i Cailem.
Ruszyli w dół, na spotkanie statku.
Tu kończy się ZRANIONA KRAINA, Księga pierwsza
DRUGICH KRONIK THOMASA COVENANTA NIEDOWIARKA.
Drugą częścią opowieści będzie
JEDYNE DRZEWO,
a zakończy ją WŁADCA BIAŁEGO ZŁOTA.
Glosariusz
Aimil: córka Anest; żona Sundera
a-Jeroth od Siedmiu Piekieł: władca zła; imię, które Clave nadało lordowi 
Foulowi 
Wzgardliwemu
Akkasri na-mhoram-cro: członkini Clave
aliantha: skarbojagody
Amith: kobieta z Kryształowego Stonedown
Anest: kobieta z Mithil Stonedown; siostra Kaliny
Atiaran, małżonka Trella: dawna kobieta z Mithil Stonedown; matka Leny
Babie Lato Blaskiem Zdobna: gigant; Najstarsza Poszukiwaczka
Bandsoil Bounds: region położony na północ od Lekkoduszy
Bannor: dawny gwardzista krwi
Berek Półręki: starożytny bohater; Lord Założyciel
Bezdomni: dawni giganci z Morskiej Rubieży
białe złoto: metal mocy, nie znany w Krainie
Boleść: Coercri
Brannil: człowiek z Woodhelven Mocokamienia
Brinn: wódz Haruchai; opiekun Covenanta
Brzęk: rumak
caamora: rytuał gigantów – żałoba poprzez ogień
Caer-Caveral: Pan Puszczy z Andelain; dawniej Hile Troy
Caerroil Leśny: dawny Pan Puszczy z Szubienicznej Głębi
Cail: jeden z Haruchai; opiekun Linden
Ceer: jeden z Haruchai
Clave: władcy Krainy
Coercri: dawna siedziba gigantów w Krainie
Consecear Redoin: region położony na północ od Lekkoduszy
Croft: skalennik Kryształowego Stonedown
czatownik z Sarangrave: bagienny potwór
czytający: członek Clave opiekujący się wielkim rukhem i używający go
Damelon Przyjaciel Gigantów: syn Bereka; dawny lord
Demondim: stwórcy ur-podłych i Waynhim
dhraga: Waynhim
dhubha: Waynhim
dhurng: Waynhim
diamentrunek: napój gigantów
Dom: ojczyzna gigantów
drhami: Waynhim
dromond: statek gigantów
Drool Skalny Robak: dawny jaskiniowy upiór
Drugi Dział: druga część ukrytej wiedzy Kevina
duchy Andelain: istoty z żywego światła, zamieszkujące Andelain
durhisitar: Waynhim
During Stonedown: rodzinna wioska Hamako
eh-brand: ktoś, kto potrafi za pomocą drewna odczytywać Słonecznicę
Elena: dawny wielki lord; córka Leny i Covenanta
Elohim: lud spotkany przez gigantów podczas wędrówki
furie: trzej pradawni słudzy lorda Foula
ghohritsar: Waynhim
ghramin: Waynhim
Gibbon: na-mhoram; przywódca Clave
giganci: lud żeglarzy; mieszkańcy Ziemi
gigantclave: zgromadzenie gigantów
gilden: drzewo o złotych liściach, podobne do klonu
Glimmermere: jezioro położone na wyżynie nad Revelstone
Głazowy Zator: region Równin Centralnych
Gorące Popioły: strumień lawy broniący dostępu do Ochronki Foula
Góra Gromu: szczyt w środkowej części Uskoku
Gravin Threndor: Góra Gromu
grim: niszczycielska burza, zsyłana jako klątwa przez Clave
Grimmerdhore: dawna puszcza w Krainie
gwardia krwi: dawni słudzy Rady Lordów
Hamako: jedyny ocalony bez szkody mieszkaniec During Stonedown
Harn: jeden z Haruchai; opiekun Hollian
Haruchai: lud mieszkających w Górach Westronu
Herem: furia; znany też jako turiya
Hergrom: jeden z Haruchai
Hile Troy: wywodzący się pierwotnie ze świata Covenanta człowiek, który został 
Panem 
Puszczy
Hollian: córka Amith; eh-brand Kryształowego Stonedown
Hyrim: dawny lord Rady
ił leczący: uzdrawiające błoto
jaskiniowe upiory: złe istoty mieszkające pod ziemią
Jedyne Drzewo: mistyczne drzewo, z którego wykonano Laskę Praw
Jehannum: furia; znany też jako moksha
Jezioro Przezrocze: jezioro w Szczepie Andelain
jeździec: członek Clave
jheherrin: miękcy; żywy produkt uboczny wypaczeń Foula
Jous: człowiek z Mifhil Stonedown; syn Prassana; ojciec Nassica; dziedzic misji 
Wyzwolonego
Kalina, małżonka Nassica: matka Sundera; córka Allomy
Kevin Niszczyciel Krainy: syn Lorica; dawny lord; przeprowadził rytuał 
profanacji
Kiril Threndor: Serce Gromu; komnata mocy pod Górą Gromu
Klejnot Gwiezdnej Wędrówki: statek gigantów wiozący poszukiwaczy
Kłopot: rumak
Kolos Upadku: starożytna kamienna figura, strzegąca ongiś Wyższej Krainy 
komendant: dawny dowódca gwardii krwi
Korik: dawny gwardzista krwi
Korzeń Ziemi: jezioro pod Melenkurion Tamą Niebios
krill: nóż mocy ukształtowany przez Lorica Pogromcę Podłych
Kryształowe Stonedown: rodzinna wioska Hollian
Kurash Festillin: region Równin Centralnych
Las Gigantów: puszcza w Krainie
Laska Praw: narzędzie mocy, wykonane przez Bereka z Jedynego Drzewa
Lena: córka Atiaran; matka Eleny
lianar: drewno mocy używane przez eh-brandów
Lina Morski Marzyciel: gigant; jeden z poszukiwaczy; obdarzony ziemiowidzeniem
lord Foul: Wzgardliwy
lordowie: dawni władcy Krainy
Loric Pogromca Podłych: syn Damelona; dawny lord
Łąki Szarych Upiorów: region położony na północ od Lekkoduszy
Łoskot: rumak
Marid: człowiek z Mithil Stonedown
Mądrość: wiedza o historii i sposobach przeżycia, rozpowszechniana przez Clave
Melenkurion Tama Niebios: szczyt w górach Westronu
Memla na-mhoram-in: jeździec Clave
meteglina: napój; miód pitny
Mężne Serce: tytuł nadany Berekowi Półrękiemu
Mhoram: dawny wielki lord Rady
mieczarz (mieczarka): gigant szkolony na wojownika
miękcy: jheherrin
mirkomelon: podobny do papai owoc z miąższem o usypiającym działaniu
Mithil Stonedown: wioska na Południowych Równinach
moc Ziemi: źródło wszelkiej mocy w Krainie
Mocokamień: nazwa fragmentu Złoziemnego Kamienia
moksha: furia; znany też jako Jehannum
Morin: dawny komendant gwardii krwi
Morinmoss: dawna puszcza w Krainie
Morska Rubież: region Krainy dawniej zamieszkany przez gigantów
Morze Narodzin Słońca: ocean ciągnący się na wschód od Krainy
Najstarsza Poszukiwaczka: przywódczyni gigantów
na-mhoram: przywódca Clave
na-mhoram-cro: najniższa ranga w Clave
na-mhoram-in: najwyższa ranga w Clave
na-mhoram-wist: średnia ranga w Clave
Nassic: ojciec Sundera; syn Jousa; dziedzic misji Wyzwolonego
Nelbrin: syn Sundera; „Dziecię Serca”
Niedowiarek: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi
Niepokalany: odkupiciel z legend jheherrin
nieszpory: dawny uświęcający rytuał lordów
Niszczyciel Dusz: dawne imię nadane lordowi Foulowi przez gigantów
Niszczyciel Zła: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi
Niższa Kraina: ziemie na wschód od Uskoku
Obrońca Życia: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi
Ochronka Foula: dawna siedziba Wzgardliwego
Offin: dawny na-mhoram
Ogniste Lwy: strumień ognia spływający z Góry Gromu
orcrest: słoneczny kamień; kamień mocy używany przez Sundera
Pan: imię nadane przez Clave Stwórcy
Pan Puszczy: opiekun lasów Krainy
Paszcza Emacrimmy: region Równin Centralnych
pierwotna magia: moc białego złota; uważana za zwornik Łuku Czasu
Pierwszy Dział: podstawowa wiedza pozostawiona przez Kevina
Pierwszy Zdrajca: imię nadane przez Clave Berekowi Półrękiemu
Plugawy Szlak: rzeka w Niższej Krainie
podli: rasa istot, która zrodziła Demondim
Pola Żyznego Iłu: region Równin Centralnych
poszukiwacze: giganci poszukujący rany Ziemi poszukiwanie Laski Praw: dawna 
misja, 
która odebrała Laskę Praw Droolowi Skalnemu Robakowi
Półręki: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi i Berekowi
Prawda Waynhim: wyznawana przez Waynhim koncepcja losu, przeznaczenia czy 
obowiązku
Prawo: naturalny porządek rzeczy
prawo śmierci: rozdzielenie życia i śmierci
Prothall: dawny wielki lord
Przełom Zdrajcy: wyłom, którym rzeka wpływa pod Górę Gromu
Przyjaciel Gigantów: tytuł nadany najpierw Damelonowi, a potem Thomasowi 
Covenantowi
przysięga pokoju: dawna przysięga składana przez lud Krainy, zabraniająca 
zbędnej 
przemocy
Rada Lordów: dawni władcy Krainy
Rameni: mieszkańcy Krainy, lud służący ranyhyn
ranyhyn: wielkie konie, dawniej żyjące na Równinach Ra
Revelstone: miasto-góra; siedziba Clave
rhysh: wspólnota Waynhim, „miejsce”
Riddenstretch: region położony na północ od Lekkoduszy
Równina Sarangrave: część Niższej Krainy
rukh: żelazny talizman, pozwalający jeźdźcowi władać mocą
rumak: zwierzę wyhodowane przez Clave przy użyciu mocy Słonecznicy
Runnik: dawny gwardzista krwi
rytuał profanacji: akt rozpaczy, w którym Kevin zniszczył większą część Krainy
Rzeczna Murawa: region położony na północ od Lekkoduszny
sakramentarium Clave: magazyn dawnej wiedzy
sala tronowa: dawna siedziba Wzgardliwego w Ochronce Foula
samadhi: furia; znany też jako Sheol
Santonin na-mhoram-in: jeździec Clave
Sheol: furia; znany też jako samadhi
Shetra: dawny lord Rady
Siedem Działów: system wiedzy pozostawiony przez wielkiego lorda Kevina
Siedem Piekieł: dziedzina a-Jerotha: pustynia, deszcz, plagi, płodność, wojna, 
okrucieństwo i ciemność
Siedliska Upiorów: katakumby; mieszkanie jaskiniowych upiorów, żyjących pod Górą 
Gromu
Sivit na-mhoram-wist: jeździec Clave
skalening: ogniste kamienie
skaleningas: dawny mistrz mądrości kamienia
skalennik: ktoś, kto używa kamienia, by władać Słonecznicą
skarbojagody: aliantha; odżywcze owoce
skest: kwasowe stwory służące czatownikowi z Sarangrave
Słone Serce Pianościgły: dawny gigant
słoneczmistrz: ktoś, kto potrafi wpływać na stadia Słonecznicy
Słonecznica: moc wywodząca się z zepsucia natury przez lorda Foula
Słonecznicowy Ogień: ogień, za pomocą którego Clave włada Słonecznicą
słoneczny kamień: orcrest
Smołowiąz: gigant; jeden z poszukiwaczy; mąż Najstarszej Poszukiwaczki
Srożyniec Honninscrave: gigant; dowódca Klejnotu Gwiezdnej Wędrówki
statek gigantów: kamienny żaglowiec zbudowany przez gigantów
Stell: jeden z Haruchai; opiekun Sundera
Stok Greshas: region Równin Centralnych
stonedown: wioska; dawniej wioska oparta na mądrości kamienia
stonedownor: mieszkaniec stonedown
Strzaskane Wzgórza: region Krainy położony w pobliżu Ochronki Foula
Sunder: syn Nassica; skalennik Mithil Stonedown
sur-jheherrin: potomkowie jheherrin; mieszkańcy Równiny Sarangrave
Swarte: jeździec Clave
Szara Pustynia: region położony na południe od Krainy
Szczep Anndelain: region Równin Centralnych
Szary Zabójca: lord Foul Wzgardliwy
Szczęk: rumak
szlak gigantów: droga zbudowana przez gigantów
Szubieniczna Głębia: dawna puszcza w Krainie
śluby: przysięga służby lordom, złożona przez gwardię krwi
święty przybytek: dawna sala nieszporów w Revelstone
test ciszy: metoda przesłuchiwania stosowana przez mieszkańców Krainy
Trell: ojciec Leny; dawny skaleningas Mithil Stonedown
Triock: dawny mieszkaniec Mithil Stonedown, który kochał Lenę
Trzask: rumak
Trzeci Dział: trzecia część ukrytej wiedzy Kevina
Trzonowe Pustkowia: region Równin Centralnych
Trzy Filary Prawdy: podstawowa formuła wierzeń rozpowszechnianych przez Clave
turiya: furia; znany też jako Herem
twierdza na-Mhorama: Revelstone
ur-lord: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi
ur-podli: nasienie Demondim; złe stwory obdarzone mocą
Uskok: wielkie urwisko oddzielające Wyższą i Niższą Krainę
ussusimiel: odżywczy melon uprawiany przez mieszkańców Krainy
Vain: wytwór hodowlanych eksperymentów ur-podłych
Victuallin Tayne: region Równin Centralnych
vitrim: odżywczy płyn produkowany przez Waynhim
voure: roślinny sok odstraszający owady
vraith: Waynhim
Wartownia Kevina: górska strażnica w pobliżu Mithil Stonedown
Waynhim: nasienie Demondim, lecz przeciwnicy ur-podłych
Wiatrowisko: region Równin Centralnych
wiedmistrz: przywódca ur-podłych
wielki lord: dawny przywódca Rady Lordów
wielki rukh: żelazny trójkąt w Revelstone, który dostarcza mocy wszystkim rukhom 
i 
utrzymuje z nimi łączność
Wiernogard: region w Krainie
wieszczba: rytuał proroctwa praktykowany przez Clave
wieszczbiarz: jasnowidz
Wietrzne Stonedown: wioska na Południowych Równinach
władca białego złota: tytuł nadany Thomasowi Covenantowi
władca zła: a-Jeroth
Wodospad Sztandaru: wodospad w pobliżu Revelstone
woodhelven: wioska; dawniej wioska oparta na drzewnej mądrości
Woodhelven Mocokamienia: wioska na Południowych Równinach
woodhelvenninowie: mieszkańcy woodhelven
Wybrana: tytuł nadany Linden Avery
Wyzwoleni: dawni studenci mądrości, uwolnieni od tradycyjnych obowiązków
Wyzwolony: założyciel linii mężczyzn oczekujących na Thomasa Covenanta, by go 
powitać po jego powrocie do Krainy
Wyższa Kraina: ziemie na zachód od Uskoku wyżyna: płaskowyż ponad Revelstone
Wzgórza Andelain: region Krainy wolny od Słonecznicy
Zepsucie: imię nadane lordowi Foulowi przez Haruchai
ziemiowidzenie: właściwa gigantom moc dostrzegania odległych niebezpieczeństw i 
potrzeb
Złość: zło; nazwa nadawana planom lorda Foula
Złoziemny Kamień: zielony kamień, źródło złej mocy