Richard A Knaak

LODOWY SMOK

Tłumaczył Chrystian Łukasz Srokowski
Tytuł oryginału Ice Dragon
Wersja angielska 1990
Wersja polska 2000
I
Przeraźliwe wichry Północnych Pustkowi szarpały płaszczami dwóch jeźdźców, jakby 
próbowały odebrać im jedyną prawdziwą osłonę. Jadący z tyłu nie zwracał uwagi na 
wiatr, 
którego porywy groziły mu wyrzuceniem z siodła. Pierwszy natomiast, także ukryty 
pod 
płaszczem, co pewien czas zerkał na towarzysza i wydawało się, że czeka na jakąś 
odpowiedź. Po chwili jednak powracał wzrokiem do roztaczających się przed nim 
bezkresów 
białego krajobrazu, a zwłaszcza do poszarpanych, groźnie wznoszących się na 
horyzoncie 
szczytów gór.
Popędził swego konia, wiedząc, że kiedy tylko rumak przyspieszy, drugi podąży za 
nim. Niewiele jednak osiągnęli, konie bowiem padały z wyczerpania i, prawdę 
mówiąc, były 
ostatnimi z sześciu, z którymi wyruszyli.
Powolny trucht denerwował prowadzącego, nie mógł on jednak niczego zmienić. 
Takie wierzchowce, o jakich marzył, dawno by już padły. Zimno Północnych 
Pustkowi 
wpłynęłoby na nie w jeszcze większym stopniu niż na konie, których dosiadali.
Miał już dość chłodu, śniegu i lodu, lecz cóż lepszego mogło go spotkać? Inni 
walczyli między sobą, ginęli na bezdrożach lub zdradzali - co w jego oczach na 
jedno 
wychodziło - podczas gdy on wymknął się śmierci. Wydał syk wściekłości, który 
spłoszył 
konie. Musiał teraz stracić sporo czasu, by je uspokoić. Towarzysz podróży, mimo 
gwałtownego skoku własnego wierzchowca, nie poruszył się. Nie musiał. Miał 
bowiem 
przywiązane nogi.
Było to konieczne.
Podczas gdy coraz bardziej zbliżali się do odległych szczytów, gniew pierwszego 
zamieniał się w niepewność. Kto powiedział, że uzyska tu pomoc? Krainą rządził 
najbardziej 
konserwatywny władca z jego rasy i ten konserwatyzm mocno jeźdźca drażnił. 
Kłócił się z 
jego pragnieniami, z żądzą władzy nad własną i innymi rasami. Według praw 
panujących 
rodów, tacy jak on nie byli tutaj mile widziani. Jako wojownik swego ojca i 
panujący książę 
powinien czuć się dobrze. A nie czuł się, mimo że jego panowanie nad mocą 
wielekroć 
przewyższało umiejętności niejednego z braci jego ojca.
Gdyby nie brak kilku znamion...
Nagle wydma śnieżna u jego stóp drgnęła i zaczęła się unosić.
Wkrótce górowała już nad jeźdźcami i zasłaniała teren. Nieoczekiwanie wyłoniły 
się z 
niej blade, zimne jak lód błękitne oczy oraz potężne pazury przeznaczone do 
przekopywania 
się przez zamarzniętą ziemię i rozdzierania miękkich ciał.
Zjawił się pierwszy ze strażników władcy, do którego zmierzali.
Zdawało się, że jeździec miał teraz dwie możliwości: albo go zabić, albo samemu 
zginąć. Jednak ani jedno, ani drugie nie było szczególnie rozsądne.
Konie zrobiły się niespokojne, parskały i rwały się. I tylko własnym 
umiejętnościom 
zawdzięczał, że jeszcze się utrzymywał w siodle, a sznur wiążący go z drugim 
koniem nie 
pozwalał na zgubienie towarzysza. Tamten kołysał się do przodu i do tyłu niczym 
kukła, 
ponieważ jednak również ręce miał przywiązane do siodła, nie zdołał wychylić się 
zbyt 
mocno.
Pierwszy uniósł rękę, zwijając dłoń w pięść. Nie mógł, rzecz jasna, pozwolić się 
zabić, 
a to oznaczało, że musiał coś uczynić. Zaczął mruczeć pod nosem, wiedząc, że 
będzie 
potrzebował mocnego zaklęcia, by powstrzymać, a nie zabić strażnika.
- Stój - usłyszał.
Jeździec powstrzymał konia i zastygł, wciąż jednak gotów do ataku. Patrzył 
poprzez 
tumany śniegu, które wzbił w powietrze potwór. Podniósł się w siodle i po prawej 
stronie 
zobaczył jakąś postać. Przetarł powieki.
Postać, poruszając się sztywno, szła w jego kierunku. W ręce trzymała różdżkę, 
za 
pomocą której z pewnością kontrolowała bestię. Na końcu różdżki pulsował 
błękitny klejnot. 
Postać nie mogła być człowiekiem.
- Znajdujesz się na terenach Lodowego Smoka - odezwał się strażnik. Jego głos 
był 
pozbawiony emocji i przypominał dmący wiatr. Było w nim coś dziwnego, coś, czego 
nie da 
się opisać, dopóki nie zobaczy się mówiącego. - Tylko jedna rzecz chroni cię 
przed śmiercią - 
oznajmił. - To, że wywodzisz się z tego samego rodu, co mój pan. Czyż nie tak, 
smoku?
Jeździec wyprostował się dumnie i odrzucił kaptur. W ten sposób odsłonił swój 
smoczy hełm, który powinien być widoczny pomimo kaptura. Kiedy wcześniej mijał 
krainy 
zamieszkałe przez ludzi, magiczny płaszcz ukrywał go przez całą podróż, ale 
teraz nie musiał 
już się pod nim skrywać.
- Wiesz kim jestem, sługo? - spytał strażnika. - Wiesz, że twój pan chce się ze 
mną 
widzieć?
— To już zależy od mego władcy - odparł sługa. Ognisty smok syknął.
— Powiedz mu, że przybył książę Toma.
Informacja nie zrobiła większego wrażenia na dziwnie wyglądającym strażniku. 
Toma 
patrzył na niego spod zwężonych powiek, które zaczęły się rozszerzać, gdy 
zrozumiał, co się 
dzieje. A dotarło właśnie do niego, że nie doceniał znaczenia potęgi Lodowego 
Smoka. 
Dręcząca go trwoga przed Smoczym Królem, którą skrywał w głębi umysłu, zaczęła 
się 
ujawniać.
Nekromanta.
Sługa odwrócił się. Był stworzeniem z lodu, karykaturą człowieka, i wyglądał 
strasznie; jego wnętrze i szkielet były zamarznięte. Ciało - ludzkie, smocze, a 
może nawet 
elfie, albo jakiegokolwiek innego stworzenia - było niemożliwe do 
zidentyfikowania; 
poruszało się wraz z bryłami lodu, niczym wymięta szmaciana lalka. Lodowa noga 
trupa 
poruszała się z nogą z lodu, ręka z ręką, głowa z głową - zupełnie jakby ktoś 
założył 
jednoczęściową szatę na całe ciało; w tym wypadku to raczej odzienie tworzyło 
nową istotę. 
Toma zastanawiał się, co się tu mogło stać w ciągu kilku miesięcy od jego 
ucieczki z pola 
bitwy, gdy walczyli z ludzkimi magami, przeklętymi Bedlamami.
Gdy myślał o Bedlamach, Azranie i Cabie, wzmacniało się w nim wcześniejsze 
postanowienie. Wiedział, że Cabe zwyciężył, a Smoczy Królowie byli w rozsypce. 
Czarny 
zamknął się w swojej kryjówce w Lochivarze, krainie Szarych Mgieł, które były 
teraz tak 
rozrzedzone, że nareszcie zaczęto się zastanawiać nad konfrontacją z ich panem.
Sługa uniósł różdżkę ku potworowi, który pozostawał cichy i nieruchomy od 
chwili, 
gdy wyłonił się ze śniegów. Jej czubek wskazywał miejsce, w którym - jak uznał 
Toma - 
musiała się znajdować głowa olbrzyma.
Stwór powoli zaczął się zanurzać w śniegu i lodzie. Dwa konie smoka, jak dotąd 
ledwo powstrzymywane przed popłochem, teraz na dobre spanikowały. Książę musiał 
unieść 
dłoń, by narysować w powietrzu jakiś znak. Wierzchowce uspokoiły się.
Odwracając się znów ku jeźdźcom, sługa wskazał na towarzysza Tomy.
— A on? - spytał. - Czy on także pragnie ujrzeć mego pana?
— On niczego nie pragnie - odparł Toma, przyciągając do siebie konia towarzysza, 
tak aby twarz drugiego smoka i jej kolor dały się łatwiej rozpoznać. - Ma 
uśpiony umysł i nie 
jest zdolny do prośby nawet o najmniejszą przysługę. A jednak jest władcą twego 
Króla, a nie 
jego namiestnikiem. Jest Królem Królów i będzie miał zapewnioną opiekę i dobre 
traktowanie, dopóki nie powróci do zdrowia. Jest to bowiem obowiązek twego pana.
Niemal identyczny jak Toma, Złoty Smok bezmyślnie patrzył przed siebie. Odrobina 
śliny ściekała mu z lewego kącika warg, a rozwidlony język od czasu do czasu 
wysuwał się 
na zewnątrz. Nie chciał albo nie mógł powrócić do normalnej smoczej formy, więc 
Toma 
również pozostawał w postaci człowieka-wojownika. Byli dwoma ludźmi w zbrojach, 
z 
pięknymi zwieńczeniami hełmów, pod którymi znajdowały się pozmieniane smocze 
pyski, 
ich prawdziwe twarze. Z samych hełmów wyglądały krwistoczerwone oczy. To, co 
mieli na 
sobie, mimo że twardsze niż najlepsza zbroja, nie było ubraniem lecz skórą 
smoków. Dawno 
temu ich przodkowie mogli przyjmować każdą postać, jednak ciągły kontakt z 
ludźmi i 
odkrycie zalet istot humanoidalnych sprawiły, że przyjmowali formę, której 
uczyli się od 
najmłodszych lat. Stawało się to dla nich tak naturalne jak oddychanie.
Sługa Lodowego lekko skłonił głowę w kierunku cesarza, nie wiadomo, czy w ten 
sposób wyrażając szacunek, czy też kpiąc sobie z wyższości bezmózgiego monarchy. 
Toma 
głośno syknął.
- A więc? - spytał. - Pójdziemy dalej, czy tu rozbijemy obóz i poczekamy na 
wiosnę?
Od kiedy zaczęli rządzić Smoczy Królowie, na Północnych Pustkowiach wiosna nie 
pojawiła się ani razu. Teraz też ziemia pokryta była grubą warstwą śniegu i 
lodu.
Stwór odsunął się na bok i wskazał góry, ku którym zmierzały smoki.
- Mój pan wie o waszym przybyciu - oznajmił. - Wyjdzie warn na spotkanie. Lodowy 
nie pokazywał się na powierzchni od ostatniej Rady Smoczych Królów.
Na powierzchni?
Zanim Toma zdążył założyć na głowę ojca kaptur, przenikliwy wiatr znów zadął, 
powoli przeistaczając się w wyjącą, szalejącą i chaotyczną trąbę powietrzną. 
Temperatura już 
wcześniej zdecydowanie nieprzyjemna dla ognistego, nagle jeszcze bardziej się 
obniżyła, 
zagrażając ciałom jeźdźców; spadała bowiem poniżej bezpiecznego dla nich 
minimum. 
Widoczność zmalała do zera i widzieli tylko śnieg. Toma wiedział, że koń jego 
ojca 
pozostawał obok tylko dzięki linie.
Nagle tuż przed nimi wyłoniło się coś ogromnego. Toma ponownie rzucił zaklęcie 
na 
konie, by je uspokoić.
- Pozdrawiam cię, książę Toma, synu mego brata, mego Króla. Mój dom jest otwarty 
dla ciebie i jego wysokości.
Wiatr nieco ucichł. Widoczność poprawiła się, a ognisty smok mógł ujrzeć swego 
rozmówcę. I tu spotkała go kolejna niespodzianka.
W śnieżycy zamajaczyła potężna postać Lodowego Smoka z rozpostartymi skrzydłami 
i otwartą paszczą. Okazał się większy od Złotego. Jednak to nie był ten sam 
Lodowy, który 
odwiedził Króla Królów tuż przed bitwą. Był bardziej przerażający niż 
którykolwiek z jego 
strasznych sług. Chudy, niemal tak wyniszczony, że dałoby mu się bez problemu 
policzyć 
żebra, wyglądał niczym trup, jakby powstał z grobu. Nawet oczy, których kolor 
zawsze się 
wahał pomiędzy bielą a błękitem, wydawały się teraz mierzyć życie tylko sobie 
znanymi 
kategoriami. Głowa była długa, a z paszczy wydobywały się kłęby zimnego 
powietrza.
Przez te miesiące, które minęły od ostatniej wizyty, władca Północnych Pustkowi 
musiał ulec jakiemuś straszliwemu przeobrażeniu. To nie był Smoczy Król, jakiego 
Toma 
oczekiwał, ani tym bardziej, jakiego pragnął ujrzeć.
Było już za późno, by wracać, a ognisty smok nie mógł tego uczynić, nawet gdyby 
chciał. Potwór stał się jedyną nadzieją na przywrócenie ojcu zdrowia, a więc i 
na spełnienie 
marzeń o tronie. Pytanie jednak brzmiało: w jakim stopniu jego marzenia i 
marzenia 
Lodowego się pokrywały?
Zakuty w lód olbrzym rozpostarł oszronione skrzydła i uśmiechnął się do 
mniejszych 
braci w taki sposób, w jaki tylko smok potrafi się uśmiechać. Zdawał się jednak 
poza tym nie 
odczuwać żadnych emocji. Niczego.
- Oczekiwałem was - powiedział w końcu.
II
W jego przerażonych oczach ostrze zdawało się być dwukrotnie większe niż dorosły 
człowiek. Z rękojeści wyrastały dwa rogi podobne do baranich, nadając mieczowi 
złowrogi 
wygląd. Broń ta zwana była Rogatym Mieczem i stworzona została przez szalonego 
czarnoksiężnika, Azrana Bedlama. Stała się esencją zła. Cabe wiedział o tym 
wszystkim aż za 
dobrze, gdyż nie tylko sam używał owego ostrza, lecz był też synem szalonego 
maga.
- Twoja krew należy do mnie - syknęła postać, machając mieczem Azrana. Zbliżała 
się 
do młodego wiedźmina, który w panice nie mógł złapać oddechu. Cabe odczołgał się 
od 
olbrzymiej postaci w zbroi, próbując przywołać zaklęcie, znaleźć jakieś’ wyjście 
z nie 
kończącego się pasa błota, zwanego Ziemiami Jałowymi. Sam nie wiedział, jak 
długo uciekał. 
Nie miało to znaczenia. W końcu wróg go dopadł.
Prześladowca szyderczo się zaśmiał, błyskając szkarłatnymi oczami i ukazując 
część 
twarzy wyłaniającej się z cienia rzucanego przez smoczy hełm. Na dodatek 
fałszywy hełm. 
Tworzyło go bowiem zmienione w tej chwili prawdziwe oblicze smoka. Jego 
błyszczące oczy 
umiejscowione w jaszczurzej twarzy patrzyły w oczekiwaniu na to, co miało się 
wydarzyć.
Był to smok, jeden ze stworów rządzących Smoczymi Królestwami. Co więcej, był 
jednym z władców wśród rządzących i on właśnie zdecydował się teraz skierować 
swoją 
uwagę na ludzi. Było tylko kilkunastu takich jak on, a spośród wszystkich tylko 
jednego z nich 
nazwałby swoim panem.
Cabe był sam, na łasce Smoczego Króla.
Coś go chwyciło za stopę; runął na twardą niczym kamień, nie naruszoną od wieków 
ziemię. Gdy spojrzał na bezlitośnie świecące słońce, jasna kula oślepiła go. 
Kiedy odzyskał 
wzrok, zobaczył, co go powaliło.
Łapa. Duża, szponiasta łapa, która wynurzyła się z ziemi. Nadal nie chciała go 
puścić.
Cabe zaczął się szamotać. Dopiero po kilku chwilach przypomniał sobie o 
ważniejszym zagrożeniu. Gdy jedyny cień w promieniu kilku mil padł na niego, 
uświadomił 
sobie, co się stało, ale na reakcję było już za późno.
- Twoja krew należy do mnie - powtórzył z szyderczym sykiem smok. Był tak 
bladobrązowy, jak ziemia pod nim, ale to nie miało już żadnego znaczenia dla 
Cabe ‘a.
Demoniczny miecz opadł, chybiając o kilka cali, gdyż młodemu czarodziejowi udało 
się nieco odturlać, mimo zakleszczonej nogi.
Cabe znalazł się twarzą w twarz z długim pyskiem i wąskimi, dziko spoglądającymi 
oczami. Potwór przypominał swoim wyglądem pancernika, z tym, że żaden pancernik 
nie 
mógł być aż tak wielki. Monstrum zawyło, po czym wynurzyło się z ziemi, 
pokazując w całej 
koszmarnej okazałości - było większe i szersze w barach od najpotężniejszego 
człowieka; 
miało łapy zakończone ostrymi pazurami, podobnymi do tych, które wciąż trzymały 
Cabe’a za 
kostkę u nogi.
- Czy mam im pozwolić, by rozerwały cię na strzępy, sztuka po sztuce? - spytał 
Smoczy 
Król. - Czy raczej wolisz pocałunek tego miecza, Cabie Bedlamie?
Cabe spróbował przypomnieć sobie zaklęcie, ale ponownie mu się to nie udało. Coś 
ograniczało jego kontakt z mocą. Był zupełnie bezbronny.
Nagle w jego umyśle pojawił się obraz trwogi i nienawiści. Obraz jego ojca, 
Azrana. 
Wyglądał tak jak wtedy, kiedy Cabe widział go po raz ostatni: przystojny, z 
zapuszczoną 
brodą i włosami w połowie srebrnymi, jakby pomalował sobie jedną stronę głowy. 
Kolor 
srebrny był symbolem wiedźminów; Cabe także miał tą barwę we włosach. Szeroki 
pas srebra 
wydawał się gotowy pochłonąć ciemny kolor reszty jego fryzury.
- Nie mogłeś być mój, synu, wobec tego będziesz ich. - Azran uśmiechnął się 
życzliwie, 
tylko dlatego, że był bardzo, ale to bardzo szalony.
Quel, który wynurzył się z ziemi, jak na rozkaz chwycił go za nadgarstki. Cabe 
szamotał się, ale potężna siła stwora nie dawała mu szans.
Usłyszał głośny oddech smoka i po raz drugi słońce zostało przesłonięte przez 
zakutą 
w stal postać. Smoczy Król splunął na niego, a miecz uniósł się do ciosu.
- Twoja śmierć przywróci życie mojemu rodowi.
Cabe z niedowierzaniem potrząsnął głową. Wiedział już, który ze Smoczych Królów 
stał przed nim, a to zdawało się niemożliwe.
- Ty nie żyjesz!
Brązowy, władca Ziemi Jałowej, roześmiał się i wbił w pierś Cabe ‘a Rogaty Miecz 
-..
- Nieeeee!
Cabe obudził się z koszmaru, by spojrzeć w nieludzkie oczy następnego smoka, co 
wywołało kolejny krzyk. Smok skulił się i uciekł tak szybko jak mu na to 
pozwalały nogi.
Pokój eksplodował światłem, zalewając go oślepiającą jasnością. Cabe wyłowił 
wzrokiem obraz pokrytego zieloną skórą ogona znikającego w otwartych drzwiach. 
Czyjaś 
ręka opadła na jego ramię. Ledwo zdołał powstrzymać trzeci okrzyk przerażenia.
Gwen pochyliła się. Jej włosy, poza szerokim pasmem srebra, były długie i 
ognistoczerwone. Kiedy usiłowała go uspokoić, jego uwagę zwróciły 
ciemnoszmaragdowe 
oczy. Przez chwilę zastanawiał się, skąd się w niej wzięło tyle doskonałości. 
Nie dało się 
wszystkiego wytłumaczyć magią - szczerze mówiąc, potężniejszą i zdecydowanie 
lepiej 
działającą niż jego.
- To jeden z młodych, Cabe - odezwała się. - Wszystko w porządku. Biedne 
stworzenie musiało się zgubić. Pewnie prześlizgnęło się przez bramę.
Stanęła tuż przed nim. Ujrzał, że wyczarowała płaszcz w kolorze leśnej zieleni. 
Nazywano ją Panią z Bursztynu. Jeszcze bowiem przed narodzeniem ojca Cabe’a, 
Azrana, 
znaleziono ją uwięzioną w bursztynie. Ale równie dobrze można by ją było nazwać 
Zieloną 
Panią lub Leśną Panią, tak wielka była jej miłość do natury i barw przyrody.
Szybkim gestem sprawiła, że drzwi się zamknęły. Tym razem trzeba było czegoś 
znacznie mocniejszego niż ciekawski młody smok, aby je otworzyć.
- Nie - potrząsnął głową. Pragnął jej wyjaśnić powody krzyku. Powtarzał sobie, 
że to 
nie były Ziemie Jałowe. To pokój w pałacu Gryfa, który rządził Penacles, Miastem 
Wiedzy i 
południowo-wschodnią częścią Smoczych Królestw. On i Gwen, przyjaciele i 
sojusznicy 
panującego tu króla byli jego gośćmi. - Nie dlatego krzyczałem, przynajmniej nie 
za 
pierwszym razem. Ja... - Jak mógł opisać o czym śnił? Czy śmiałby? Gwen także 
wiele 
wycierpiała z rąk Azrana i Smoczych Królów, a jednak ten rodzaj snów jaki go 
nawiedzał, 
snów w których stawał się bezbronny, odarty ze swoich umiejętności, mógł 
oznaczać także i 
to, że był tak samo szalony jak jego ojciec. Czy zrozumiałaby?
Smoczy Królowie. Pomyślał o tym ze snu i ponownie zadrżał. Jaszczury próbowały 
odzyskać od ludzi swoje niegdyś potężne moce. Choć dawniej ich potęga była 
niemalże 
nieskończona, ciągle brakowało im inteligentnych smoków, dlatego pozwalali, a 
nawet 
przygotowywali pierwszych ludzi do takich obowiązków jak handel, czy rolnictwo. 
Od tej 
chwili nie dało się już powstrzymać rozwoju nowej rasy. Dopiero, gdy było za 
późno, 
zorientowali się, że być może stworzyli swoich następców, ale bynajmniej nie 
mieli zamiaru 
poddać się bez walki. Gdyby nie to, że byli nieliczni i - prawdę mówiąc - 
potrzebowali ludzi, 
prawdziwi władcy tych ziem dawno by już rozpoczęli ludobójczą wojnę. Jedyną 
rzeczą, która 
powstrzymywała ludzi, była niesamowita, dzika moc smoków, która nie dawała 
ludzkości 
szans na wygraną.
Gwen spojrzała na Cabe’a i zobaczyła wyraz troski i skupienia. Bedlam zdecydował 
się ukryć sen. Było to coś, z czym musiał sobie poradzić sam. Nadając swojemu 
głosowi 
pozory zniecierpliwienia, powiedział:
- - Chciałbym znaleźć sposób, który by pozwolił utrzymać te mniejsze smoki w 
zagrodzie wystarczająco długo, abyśmy zdążyli dotrzeć do Dworu. Podczas podróży 
mogłyby 
uciec, a nie chcielibyśmy przecież stracić ani jednego.
- - Kolejny sen? - W jej głosie zabrzmiała troska, wyraźnie odznaczająca się 
także na 
twarzy. Nie pozwoliła na odwrócenie uwagi od problemów, które go zajmowały. 
Przejrzała 
go i nie dała się zmylić kiepskiej grze.
Cabe skrzywił się i przeczesał dłonią włosy dokładnie w tym miejscu, w którym 
jaśniało srebrne pasmo będące znakiem rozpoznawczym magicznych zdolności młodych 
wiedźminów. To miejsce zdawało się rywalizować z ciemną resztą jego czupryny. 
Ostatnio 
srebrny kosmyk we włosach Cabe’a zaczął żyć własnym życiem i trudno było 
przewidzieć, 
według jakiego wzoru ułożą się kolory w ciągu dnia. Czasem stawały się niemal 
całkowicie 
srebrne, a kiedy indziej dominowała świetlista czerń. Choć widok ten mógł bawić 
i budzić 
spore zainteresowanie, młodego maga zdecydowanie jednak martwił. Zmiany zaczęły 
się 
wkrótce po tym, gdy on i Gwen wzięli ślub - dwa miesiące temu. Nie umiał tego 
wytłumaczyć. I nie zdołał już przejąć wiedzy z pamięci arcymaga Nathana, swego 
dziadka, 
po którym niejako odziedziczył czarodziejską moc.
- Kolejny sen. Ten był prawdziwą epopeją. Był w nim Brązowy Smok, mój ojciec 
Azran i jeden z tych stworów, które nazywamy Quelami. Brakowało tylko Cienia.
- Cienia? - Gwen zatrzepotała rzęsami. „Robi to z wielką gracją” - pomyślał 
Cabe.
- - To mogłoby być to. Ten przeklęty czarownik bez twarzy mógł uciec z miejsca, 
dokąd, jak powiedział Gryf, zabrał go Czarny Koń - zastanawiała się głośno Gwen.
- - Nie sadzę. Czarny Koń był potężnym demonem i jeśli ktokolwiek potrafiłby 
utrzymać Cienia w Pustce, to tylko on.
- Pokładasz zbyt wielkie zaufanie w tym potworze. Westchnął. Nie chciał znowu 
zostać wciągnięty w bezsensowną kłótnię, która zawsze zaczynała się od tej 
dwójki. I 
mroczny rumak, i Cień to wyjątkowe, tragiczne postacie dla Cabe’a. Czarny Koń 
był 
wierzchowcem, częścią samej Pustki. Cień zaś czarodziejem, niegdyś bardzo 
chciwym. 
Próbował wykorzystać dobre i złe strony magii, dwie przeciwstawne siły natury. 
Nie udało 
się, więc został pionkiem w grze między dwiema nieśmiertelnymi mocami, służąc 
dobru w 
jednym życiu i wyrządzając straszliwe zło w następnym. Każda reinkarnacja 
stawała się 
próbą przełamania klątwy. Dlatego Cień usiłował wykorzystać Cabe’a jako część 
potężnego 
zaklęcia. To mroczny rumak uratował Cabe’a, płacąc cenę własnej wolności. Smutne 
w tym 
wszystkim było tylko to, że w poprzednich, szczęśliwszych wcieleniach, demon i 
Cień 
tworzyli parę najlepszych, oddanych sobie przyjaciół.
- To nie Cień - zdecydował ostatecznie Cabe. - Nie sądzę także, jak chcesz mi 
zasugerować, by był to Toma... Wydaje mi się raczej, że to ma coś wspólnego z 
tym, czym 
jestem - wiedźminem, magiem, nieważne. Wszystko stało się dla mnie takie nowe. 
Czasem 
moje lęki powracają. Wiesz jak to jest. Czujesz się tak pewny siebie jak Nathan, 
Smoczy 
Mistrz, a potem nagle podczas jakiejś pracy brakuje ci doświadczenia, więc 
powracasz do 
stanu niepewności.
A jednak, powiedział to. Dręczyły go wątpliwości, a równocześnie znikało gdzieś 
zaufanie, jakim obdarzył go Nathan Bedlam. Cabe zatęsknił za dniami, kiedy 
pracował jako 
pomocnik oberżysty, zanim Brązowy Smok nie wskazał go jako ofiary, by przywrócić 
Ziemie 
Jałowe do pierwotnego, kwitnącego stanu.
Gwen nachyliła się i lekko pocałowała go w policzek.
- Wiem, jak to jest - rzekła. - Sama miewam wątpliwości. Miałam je, kiedy Nathan 
dowiedział się o zabójstwie swego starszego syna przez młodszego, Azrana. 
Doświadczałam 
ich przez cały okres nauki, a nawet wtedy, ponad sto lat temu, gdy trwała Wojna 
Przełomowa, 
aż do dnia, kiedy to bydlę, Azran, zamknął mnie pod koniec walk w bursztynowym 
więzieniu. Miewam je i dzisiaj. Kiedy przestajesz się zamartwiać swoją profesją, 
z reguły 
popełniasz fatalny błąd. Zaufaj mi, mężu.
Kobiety oraz mężczyźni krzyczeli i Cabe zdał sobie sprawę, że krzyczą tak już od 
dłuższego czasu. Nie brzmiało to jednak, jak krzyki ludzi biorących udział w 
bitwie czy 
katowanych, lecz jak przekleństwa próbujących zapędzić przestraszonego 
pomniejszego 
smoka do jego zagrody.
- Czy my naprawdę musimy to robić? - zastanawiał się. Myślenie o tym, co 
zamierzali 
uczynić następnego dnia, było niemal tak samo przerażające jak nocne koszmary.
Gwen rzuciła na niego nie znoszące sprzeciwu spojrzenie.
- Gryf złożył Zielonemu obietnicę, a my mamy zagwarantować, by ta obietnica 
została 
spełniona - powiedziała. - Kiedy będziemy pewni, że książę Toma i pozostali 
Smoczy 
Królowie dadzą się utrzymać na dystans, będziemy mogli przenieść je gdzie 
indziej. Na razie 
Dwór jest najlepszym miejscem dla młodych Złotego. Poza tym odnoszę wrażenie, że 
Gryf 
ma inne zmartwienia niż zajmowanie się Smoczymi Królami.
Krzyki ucichły, co oznaczało, że krnąbrny smok znalazł się znów pod kontrolą 
opiekunów. Cabe zastanawiał się, jak to wytrzymywały inne smoki. Wśród młodych 
było 
siedem znaczących i to z nich wyrastali Królowie. Były inteligentne i, jak wielu 
uważało, 
wrogie i groźne. Wężosmoki zaś, czyli pomniejsze smoki i im podobne, były tylko 
zwierzętami, choć śmiertelnie niebezpiecznymi.
Nie podobały mu się te stwory, ale nie mógł też ich zostawić. Zielony, pan Lasu 
Dagora, Smoczy Król, pragnął zawrzeć z ludźmi pokój i oczekiwał, że młode będą 
wychowane według ludzkich obyczajów; naturalnie, na tyle, na ile się to uda. 
Gryf, pan 
Penacles, zgodził się, ale pod warunkiem, że smoki będą pobierać nauki zgodne z 
regułami 
własnego gatunku. Prośba ta zdumiała a zarazem sprawiła gadziemu monarsze 
przyjemność. 
Gryf z dość wątpliwymi własnymi korzeniami, z tego co wiedział Cabe, był 
przekonany o 
konieczności poznania przez młode smoki nie tylko ludzkiej spuścizny, ale także 
i dorobku 
swoich praprzodków. Był to eksperyment na wielką skalę i musiał się powieść, 
jeśli ta ziemia 
kiedykolwiek miała zaznać pokoju.
Wybór padł na Cabe’a i Gwen. Mieli się zająć wychowaniem smoków. Ich moce były 
niezwykle cenione przez Gryfa, samego zajętego opiekowaniem się ludem, który nie 
był jego. 
Wiedział on równocześnie, jak wielkie znaczenie ma ten długoterminowy projekt i 
kto 
naprawdę może sprostać potencjalnym niebezpieczeństwom. Jak długo żył Toma, 
istniała 
możliwość, że młode wpadną w jego ręce i zostaną przekabacone na jego stronę. 
Dwoje 
magów nie miało się bawić w niańki. Gdyby Złoty nie żył, albo miał wkrótce 
umrzeć, jedyną 
nadzieją Tomy byłoby postawienie nowej marionetki na tronie władcy...
Były trzy takie potencjalne marionetki.
- - Cabe? - odezwała się Gwen.
- - Hmmm? - mruknął.
- - Jeśli nic innego do ciebie nie przemówi, uznaj to za sprawdzian przed 
prawdziwymi obowiązkami.
Zdumiony spojrzał jej w twarz. Czarodziejka miała na ustach diabelski uśmiech.
- - Przed jakimi obowiązkami? - spytał.
- - Głuptas. - Usiadła koło niego. - Kiedy sami będziemy mieć dzieci.
Gwen widząc jego minę, cicho się zaśmiała. Choć fizycznie był od niej starszy - 
Gwen 
przez lata uwięziona była w bursztynie - przewyższała go w wielu sprawach 
doświadczeniem. 
Sprawiał wrażenie naiwnego. To była właśnie jedna z tych cech, które w nim 
najbardziej 
lubiła. Jedna z tych rzeczy, które odróżniały go od jej pierwszej miłości - 
Nathana Bedlama. 
Czarodziejka położyła mu na ustach palec, aby uciszyć jakiekolwiek dalsze 
komentarze.
- Nic więcej nie mów - powiedziała. - Idź spać. Kiedy ruszymy w drogę, będziesz 
miał 
mnóstwo czasu na rozmyślania.
Uśmiechnął się i nagle ją objął. Trzymając jej głowę w dłoniach, dotknął wargami 
jej 
ust. Gwen, całując go, zgasiła światło.
Penacles było prawdopodobnie najwspanialszym ludzkim miastem w całych 
Smoczych Królestwach, mimo iż jego władcy nigdy nie byli ludźmi. Od 
niepamiętnych 
czasów rządziły tu smoki wybierające jako swój znak purpurę. Zawsze tu był 
Purpurowy i 
wierzono, że zawsze jakiś inny Purpurowy tu będzie. Ale Smoczy Mistrzowie i 
nieludzki 
najemnik, Gryf, zdołali to zmienić. Obecnie na tronie zasiadał właśnie Gryf i 
rządził 
miejscem znanym jako Miasto Wiedzy. Dzięki jego wysiłkom Penacles jeszcze 
bardziej 
zyskało na wadze, ale też z powodu tego sukcesu było pilnie obserwowane przez 
wściekłych, 
mnożących się Smoczych Królów. Nadal nie odzyskali oni swojej dawnej potęgi po 
Wojnie 
Przełomowej i porażce zadanej rękoma wiedźminów, ale obserwowali i czekali. 
Czekali, aż 
książę Toma ze znanych sobie powodów doprowadzi do konfliktu między dwiema 
rasami. 
Nawet nietykalni dotychczas kupcy, którzy handlowali i z ludźmi i ze smokami, 
teraz nie 
czuli się bezpieczni.
Było to tylko jedno z jego wielu zmartwień. Gryf w towarzystwie zawsze stojącego 
przy nim generała Toosa, swojej „prawej ręki”, szedł majestatycznym krokiem w 
kierunku 
miejsca, gdzie Cabe i Gwen sprawdzali ostatnie pakunki. Gdy patrzył na tych 
dwoje, miał 
nieodparte wrażenie, że spogląda na czarodziejkę i jej pierwszą miłość, Nathana 
Bedlama. 
Ten dzieciak (każdy mający mniej niż dwieście lat, a tyle właśnie liczył sobie 
Gryf, mógł przy 
nim uchodzić za dzieciaka) był niezwykle podobny do swojego dziadka i lwioptaka 
często 
kusiło, by nazwać go imieniem jego przodka. Tak naprawdę powstrzymywała go przed 
tym 
tylko trwoga, że Cabe mógłby odpowiedzieć. Coś z Nathana rzeczywiście żyło w 
jego wnuku 
i choć Gryf nie umiał tego opisać, wiedział, że tak było.
Na dziedzińcu odwracały się za nim głowy. Gryf sam w sobie był zdumiewającą 
postacią i wyglądał tak, jak wskazywało na to jego imię. Luźne szaty nie 
przeszkadzały mu w 
błyskawicznych reakcjach. Od szyi w dół, jeśli ktoś nie zwróciłby uwagi na jego 
białe ręce z 
paznokciami przypominającymi raczej pazury, wyglądał jak człowiek. Z kolei gdyby 
nie 
buty, jego nogi i stopy przypominałyby bardziej nogi i stopy lwa, niż człowieka. 
Płynność 
ruchów ciała nie wynikała wyłącznie z faktu, że przez lata wprawiał się w rolę 
sprytnego 
najemnika. Posiadał bowiem imię i wygląd dzikiej bestii. I jak ta dzika bestia 
naprawdę był 
drapieżnikiem. Każdy jego ruch stawał się wyzwaniem skierowanym przeciwko tym, 
którzy 
próbowaliby mu się przeciwstawić.
Przede wszystkim jednak uwagę przyciągała niesamowita głowa. Zamiast ust miał 
potężny, ostry dziób w pełni zdolny do rozrywania ciała, a zamiast normalnych 
włosów na 
głowie porośnięty był grzywą niczym u lwa. I na dodatek grzywa kończyła się 
piórami 
podobnymi do piór wielkich orłów. A jego oczy?! Nie były ani oczami drapieżnego 
ptaka, ani 
oczami istoty ludzkiej, ale czymś pomiędzy. Czymś, co sprawiało, że nawet 
najsilniejsi 
duchem żołnierze odwracali od niego wzrok, jeśli Gryf tylko tego chciał.
Cabe i Gwen obejrzeli się, zanim do nich dotarł. Nie wiadomo, czy przeczuli jego 
nadejście dzięki swej nadzwyczajnej mocy, czy też dzięki temu, że dostrzegli 
wokół siebie 
zdumione i pełne podziwu twarze. Lwioptak nie krył zadowolenia, iż zachowują się 
spokojnie, bez emocji. Miał już zbyt wiele sług, a za mało przyjaciół. Oddalił 
gestem ręki 
straże i dołączył do dwójki czarodziei.
- Widzę, że jesteście już gotowi do drogi - powiedział, patrząc na długą 
karawanę.
Cabe wyglądał na zmęczonego, mimo iż - wedle Gryfa - miał sporo czasu na 
porządny 
nocny wypoczynek.
- Już dawno powinniśmy być gotowi, lordzie Gryfie.
- Setki razy warn mówiłem - odparł Gryf - że nigdy nie musicie nazywać mnie 
lordem. Jesteśmy przyjaciółmi, mam nadzieję. - Przechylił lekko głowę na bok, 
przypominając tym nieco swoich ptasich kuzynów.
Gwen, promieniujący kontrast swego męża, uśmiechnęła się. Nawet sroga twarz 
Gryfa 
złagodniała na ten widok.
- - Oczywiście, że jesteśmy twoimi przyjaciółmi, Gryfie - powiedziała. - Zbyt 
wiele 
ci zawdzięczamy, zbyt wiele dla nas zrobiłeś.
- - Wy mnie coś zawdzięczacie?! Chyba już zapomnieliście całą swoją pracę, jaką 
tutaj wykonaliście, a na dodatek wywozicie jeszcze teraz te młode z mojego 
kraju. To ja warn 
wiele zawdzięczam. I wątpię, czy kiedykolwiek zdołam się wystarczająco odpłacić.
- - To prawda - rzekł nareszcie Cabe. - Jesteśmy na tyle dobrymi przyjaciółmi, 
że 
nikt tu nikomu nic nie zawdzięcza.
- - To brzmi już zdecydowanie lepiej - odparł Gryf, kiwając głową, ale raptem 
opanowała go niezdrowa myśl: „A jeśli kłamią? Może chcą się po prostu oddalić od 
tej 
potworności, która rządzi ich braćmi - ludźmi?”
- - Czy coś nie tak? - Cabe położył rękę na ramieniu Gryfa. Monarcha zmusił się, 
by 
jej nie strącić.
- - Nic. Zwykłe zmęczenie - odrzekł.
„Cóż za głupie myśli przychodzą mi do głowy” - zdziwił się sam sobie. Nie dali 
powodów, by ich podejrzewać. Zbyt dobrze znał przecież tych dwoje. Byli uczciwi, 
nigdy nie 
ukrywali emocji.
- - Powinieneś, Gryfie, więcej odpoczywać - powiedział Cabe. - Nawet ty 
potrzebujesz odpoczynku.
- - Praca króla nigdy się nie kończy.
- Nawet kiedy on sam przewraca się już ze zmęczenia? Gryf zachichotał.
- Nie będę was dłużej zatrzymywał. Słońce już wysoko i nadeszła pora, byście 
ruszyli. 
- Zerknął w kierunku karawany. - Jak sobie poradzicie z ciężarami?
Gwen stwierdziła, że ich wóz znalazł się nieco za daleko od koni. Wewnątrz 
znajdowało się kilkanaście zwiniętych i pogrążonych we śnie małych gadów. Gdyby 
nie 
kolory, trudno byłoby się zorientować, gdzie jedno stworzenie się kończy, a 
drugie zaczyna. 
Za pierwszym wozem znajdował się drugi, tak samo przepełniony.
- - Wczorajsze eskapady nieco je wyczerpały. Powinny dzisiaj przez większą cześć 
drogi spać.
- - Najwyższa pora, by wreszcie wyruszyć.
Gryf wyciągnął rękę i chwycił dłoń Pani z Bursztynu. Jego rysy zmieniły się, by 
po 
chwili przybrać ludzkie formy. Przez moment nowa twarz Gryfa sprawiała wrażenie 
całkiem 
harmonijnej. Jego szlachetny, orli nos mógłby się nawet stać obiektem marzeń 
młodych 
dziewcząt. Ucałował wierzch dłoni Gwen.
- Czy powinienem być zazdrosny? - spytał niewinnie Cabe.
Czarodziejka cicho się zaśmiała, a jej śmiech przypominał delikatne dźwięki 
dzwoneczków, przynajmniej dwóm mężczyznom stojącym przy niej.
- - Jeśli nie jesteś jeszcze zazdrosny - odezwała się do Cabe’a - może powinnam 
sprawić, byś był.
- - No, to ja już się żegnam - powiedział Gryf. Odsunął się, a jego twarz 
powróciła 
do poprzedniej formy. Gwen uśmiechnęła się, a Cabe zajął się siodłaniem jej 
konia. Następnie 
dosiadł swego wierzchowca i wziął lejce z rąk dobrze wyuczonego sługi, który 
cały czas 
czekał w milczeniu obok.
Ci z karawany, którzy odjeżdżali, żegnali się z krewnymi i przyjaciółmi 
stojącymi w 
pobliżu. Cabe spojrzał w końcu na Gwen, a ona potakująco skinęła głową. Młody 
wiedźmin 
uniósł rękę i zasygnalizował reszcie podróżników, że czas ruszać, po czym 
pogonił własnego 
wierzchowca. Gryf jeszcze raz kiwnął ręką, a potem już tylko milcząco stał i 
patrzył.
„To się nie powiedzie - zdał sobie sprawę. - Ten eksperyment nie może się udać. 
Młode powinny zostać ze smokami. Z własnym gatunkiem”.
Zaklął. Miotały nim sprzeczne uczucia. Eksperyment jednak musi się udać. Nosi 
wszelkie znamiona sukcesu. Czyż nie tak? Poczuł jak narasta w nim niepewność. Co 
dziwniejsze, jego emocje nie wiązały się tylko z małymi smokami. Jeśli mylił się 
w tej 
kwestii, mógł się mylić też w wielu innych.
Zadrżał. Z opóźnieniem stwierdził, że zimne dreszcze spowodowane zostały 
niespokojnymi myślami. Poczuł jak się trzęsie. Lodowate zimno przenikało go do 
szpiku 
kości, do głębi umysłu.
Ale tak samo szybko jak naszedł go intensywny chłód tak samo szybko zniknął.
- - Panie. - Podbiegł do niego chłopiec liczący chyba niewiele więcej niż 
dwanaście 
lat. - Szuka cię generał Toos. Wydaje się, wasza wysokość... że to bardzo pilne.
- - Za chwilę - odparł. Pragnął tu pozostać, aż karawana zniknie z oczu. Sam był 
zdumiony tym, jak trudno mu się było rozstać z gośćmi. Czuł się jednocześnie 
władcą i 
obcym, a miał tylko kilku tak bliskich przyjaciół jak Cabe i Gwen. A ponieważ 
Smocze 
Królestwa znajdowały się w straszliwym chaosie, mógł ich już nigdy więcej nie 
zobaczyć.
Kiedy karawana zniknęła z zasięgu wzroku, Gryf wciąż jeszcze stał i patrzył na 
daleki 
horyzont. Dopiero kiedy usłyszał niecierpliwiącego się obok posłańca, zdał sobie 
sprawę, że 
jeden z jego najdawniejszych towarzyszy, być może ten właśnie, który znał go 
najlepiej, 
czekał na niego z pilnymi wieściami.
Westchnął i odwrócił się do sługi. Chłopak, rzecz jasna, czuł podziw i 
zdumienie, że 
znajduje się obok samego króla. Prawdopodobnie pierwszy raz dostarczył wiadomość 
komuś 
aż tak ważnemu.
- W porządku, chłopcze - powiedział przyjaznym głosem Gryf, zmuszając 
wątpliwości, by się ukryły gdzieś na samym dnie duszy. - Pokaż mi, gdzie jest 
Toos, bym 
mógł go po raz setny skarcić. Mimo wszystko, to on powinien przychodzić do mnie, 
a nie ja 
do niego.
Chłopiec uśmiechnął się i przez moment zmartwienia Gryfa wydały się 
niepotrzebne.
III
Gdyby jechać konno, centrum Lasu Dagora, gdzie znajdował się Dwór, leżało 
kilkanaście dni jazdy na północny zachód od Penacles. Gdyby jednak podróżować z 
grupą 
większą niż trzydzieści osób - a Gryf nalegał, by Cabe i Gwen zabrali ze sobą 
jak 
najliczniejszą służbę - czas ten uległby potrojeniu. Wozy musiały objeżdżać 
teraz przeszkody, 
ludzie bez przerwy coś gubili, na dodatek należało się jeszcze zajmować dziećmi. 
(Jeśli młode 
Króla Królów miały zostać wychowane wedle ludzkich obyczajów, musiały poznać i 
zrozumieć swoich rówieśników z rodzaju ludzkiego, a gdyby między młodymi obu 
gatunków 
dało się znieść wszelkie bariery, zaistniałaby nadzieja na porozumienie.)
Młode smoki spoglądały na świat ze swoich wozów z niezmiennym wyrazem twarzy. 
Jedynie od czasu do czasu można było stwierdzić u któregoś z nich jakieś większe 
zaciekawienie, a wtedy oczy malucha rozszerzały się niemal dwukrotnie. 
Najłatwiejsze do 
odczytania było podniecenie. Te małe stworzenia z rasy inteligentnych gadów, 
wyglądające 
niczym dziwaczne dwunożne jaszczurki, podskakiwały do góry i opadały na dół, 
naśladując 
przy tym zachowanie dzieci człowieka, podczas, gdy pomniejsze smoki, czyste 
zwierzęta, 
rzucały się szaleńczo z boku na bok, wściekle przy tym sycząc.
Tak jak teraz.
Nagle las ożył ludźmi. Zamaskowanymi ludźmi.
Wszyscy mieli na sobie luźne, podróżne ubrania i Cabe zaczął podejrzewać, że 
kryją 
pod nimi zbroje. Stało się dla nich oczywiste, że zaplanowali to wcześniej. 
Karawana była 
oddalona o mniej więcej dzień od granic Penacles i teraz na horyzoncie nie 
widzieli nic 
oprócz kolejnych drzew.
- - Głupcy - syknęła Gwen. - Zielony Smok nie będzie tolerował takiego napadu na 
swoim terytorium.
- - Może się nigdy nie dowiedzieć - odparł Cabe. - Jesteśmy daleko od miejsca, 
gdzie, jak wiesz, mieszka.
Spojrzała mężowi prosto w oczy.
- Pan Lasu Dagora wie o wszystkim, co się dzieje w jego królestwie.
Przywódca bandy zmusił swego konia do cofnięcia. Widząc przed sobą dwójkę 
magów, zbliżył się do własnej grupy, jakby zatroskany o jej bezpieczeństwo. Był 
wysoki, 
prawdopodobnie weteran wielu walk. Nic ponadto nie dało się o nim powiedzieć, 
gdyż 
zamaskowany ukrywał swą tożsamość.
- Chcemy tylko te cholerne jaszczury. Oddajcie je, a pozwolimy warn bezpiecznie 
odjechać.
Cabe z napięciem słuchał, rozpoznając jakieś znajome tony w głosie mężczyzny. 
Był 
pewien, że pochodzi on z Mito Pica.
- Więc? - Przywódca rabusiów zaczynał się robić niecierpliwy.
Gwen cicho odrzekła:
- Młode są pod naszą opieką i nie masz prawa ich odbierać. Odejdź, dopóki nie 
będzie 
za późno.
Kilku z bandytów zachichotało. Nie zmniejszyło to niepokoju, jaki odczuwał Cabe.
- - Zaklęcia czarnoksiężników na nas nie zadziałają - hardo powiedział przywódca 
bandy. - Nie, kiedy mamy to. - Uniósł do góry medalion wyciągnięty spod ubrania. 
Z takiej 
odległości Cabe mógł jedynie stwierdzić, że medalion wyglądał na mocno zużyty. 
Gwen 
głośno westchnęła.
- - To robota Poszukiwaczy - szepnęła. - Widziałam jeden czy dwa takie 
medaliony, 
połamane i pokruszone, ale jeśli mają ich więcej... - Nie musiała kończyć. 
Poszukiwacze, 
ptasi poprzednicy smoków, zostawili za sobą więcej niż jeden sekret, który 
zapewniał dużo 
większą moc, znacznie większą nawet niż smocza.
- - Jak więc widzicie - znów zaczęła zakapturzona postać - nie musimy być mili. 
Nic 
do was nie mamy, chyba, że chcielibyście sprawić nam kłopoty. A to nie byłoby 
mądre, 
zważywszy, że jesteście otoczeni, a mu mamy przewagę liczebną.
- - Czy to naprawdę jest takie skuteczne? - wymamrotał Cabe. Gwen z żalem 
pokiwała głową.
- - Jeśli spróbujemy rzucić jakiekolwiek zaklęcie, może całkowicie wymknąć się 
nam spod kontroli. Nie wiem jak z przygotowanymi czarami, ale wydaje mi się, że 
one także 
są bezużyteczne.
- Istnieje tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać... - oznajmił Cabe.
Bandyci zaczynali szemrać. Dowódca uniósł się w siodle.
- - Mieliście wystarczająco dużo czasu, by się zastanowić - powiedział. - 
Weźmiemy 
je siłą, jeśli to będzie konieczne...
- - Dotknijcie ich, a żaden z wasss nie ujrzy jutrzejszego poranka - syknął obcy 
głos. 
- Wasze kości zostaną wydziobane do czysssta przez ptaki tego lasssu.
Zarówno bandyci jak i członkowie karawany podskoczyli na dźwięk rozkazującego 
tonu. Przywódca opryszków spojrzał w kierunku, skąd dochodził głos i ujrzał 
siedzącą na 
grzbiecie przeraźliwie wyglądającego pomniejszego smoka samotnego stwora. Bestia 
zasyczała z głodu, płosząc wszystkie konie w okolicy.
- Nie jesssteście mile widziani w moim lesssie - zasyczał Zielony Smok. Był 
podobny 
do swoich braci, a jego ludzka postać przypominała wojownika w zbroi w 
niesamowitym, 
skomplikowanym smoczym hełmie na głowie. Okrywał go błyszczący zielony pancerz 
(który 
tak naprawdę był jego skórą). Iskrzące się, czerwone oczy spoglądały na 
zebranych 
przedstawicieli ludzkiego gatunku.
Rzecz jasna, był to ostatni stwór, jakiego mógł się spodziewać dowódca bandytów. 
Jednakże, kiedy się odezwał, w jego głosie pobrzmiewała jedynie nutka niepokoju.
- - To nie jest twoje terytorium - powiedział. - Nie panujesz nad tymi ziemiami.
- - Mam wssspólną granicę z panem Penacles i jessstem jego sojusznikiem - 
odrzekł 
smok, sycząc. - Staję po jego stronie, gdy jest to konieczne i oczekuję tego 
samego od niego. 
Jeśli zaś chodzi o wasss, ludzi, to powinniście być na wschodzie lub na północy. 
Walczcie ze 
Sssrebrnym Sssmokiem lub z tymi, którzy pozostali z klanu Czerwonego. Wyzwijcie 
Burzowego, ale nie próbujcie polować na moim terenie. Nie pozwolę na to. 
Powiedzcie to 
swemu dobrodziejowi, królowi Melicardowi.
- - Melicardowi? - szepnął Cabe do Gwen.
- Plotka, nic więcej - odparła Gwen. - Mówi się, że to on właśnie ich uzbraja. 
Nienawidzi smoków tak samo jak oni. Pamiętaj, że to rodzony brat Tomy, sadysta 
Kyrg 
doprowadził ojca Melicarda, Renneka, do szaleństwa.
Cabe skinął wolno głową, przypominając sobie ten incydent.
- Rennek myślał, że skończy jako część obiadu Kyrga. Zakapturzony mówca zaczął 
się śmiać. Można sobie było wyobrazić szyderczy grymas pod jego maską.
- Nie możesz nam nic zrobić. Te amulety zablokowały twoje moce. Wiem jak ich 
używać. Nie możesz nawet powrócić do swojej smoczej postaci.
Zielony nie wydawał się być zmartwiony tymi wieściami. Sięgnął powoli do sakwy 
przy siodle i coś wyciągnął.
- Może chciałbyś porównać działanie swojej ptasiej magii do mojej? - spytał.
Pan Lasu Dagora wyciągnął jakąś drobną rzecz, uniósł ją do góry i wydał odgłos 
podobny do jednostajnego krakania kruka.
Przywódca bandytów zaskomlił i sekundę później desperacko usiłował zerwać 
medalion z łańcucha na szyi i odrzucić od siebie. Była to jednak strata czasu. 
Na oczach 
wszystkich medalion zaczął się kruszyć; pozostał jedynie łańcuch. Mężczyzna 
natychmiast 
usunął go i odrzucił tak daleko jak tylko się dało.
- Nie bez powodu utrzymałem tak długo władzę nad tą krainą - oznajmił smok. - 
Myślicie, że braciom podoba się ssswoboda, jaką dałem tu ludziom? Zgoda 
zossstała 
wywalczona. Musiałem użyć mocnych argumentów. - Zielony włożył przedmiot z 
powrotem 
do swojej sakwy. - Odejdźcie, a zapomnę, że ten incydent w ogóle się zdarzył. 
Jesssteście mi 
przydatni, ale tylko do pewnego stopnia. Gdyby było to konieczne, mam inne 
sztuczki na 
podorędziu.
Bandyci spojrzeli na swojego przywódcę, który z kolei przeniósł wzrok z 
Zielonego 
Smoka na dwoje czarodziejów i na wóz, z którego młode patrzyły z rosnącym 
zainteresowaniem. W końcu spojrzał ponownie na smoka.
- Nawet jeśli opuszczą twoje ziemie, znajdziemy je - rzekł.
- Walczcie z Radą, a nie z młodymi. - Zielony wziął głęboki oddech. Kiedy 
odezwał 
się ponownie, jego słowa były czytelne, a syk typowy dla jego gatunku, ledwo 
wyczuwalny: - 
A teraz idźcie, albo wypróbujcie swoje możliwości z dorosłym smokiem. Bądźcie 
pewni, że 
mam oczy, które obserwują was cały czas. I będą nadal was ścigać, aby się 
upewnić, czy 
naprawdę odjedziecie i nigdy więcej już tu nie wrócicie, chyba że osobiście was 
tutaj 
zaproszę, w co, szczerze mówiąc, wątpię.
Przywódca opryszków zawahał się, w końcu jednak zrezygnowany pokiwał głową i 
dał swoim sygnał do odwrotu. Bandyci niechętnie się wycofywali. On jednak wciąż 
pozostawał nieruchomy. Jeszcze przez dłuższy czas przyglądał się Cabe’owi i 
Gwen, jakby 
mając im za złe, że zdradzili własną rasę. Kiedy ostatni z jego ludzi zniknął 
wśród drzew, 
podążył za nim.
Pan Lasu Dagora zasyczał, ale tym razem z zadowoleniem.
- - Ostatnimi czasy pojawia się coraz więcej głupców - powiedział. - Jedynym 
powodem, dla którego dotarli tak daleko w głąb moich ziem, jest fakt, że 
chciałem skarcić 
jednego z moich poddanych za to, że spiskował przeciwko mnie, pragnąc odebrać 
warn 
młode, zanim dotrzecie do Dworu.
- - Jednego z twoich poddanych? - spytała zaskoczona Gwen.
- - Smoki pozostaną smokami, a ludzie ludźmi - oznajmił. - Poradziłem sobie z 
jednymi i drugimi. Namawiałbym was, byście przez pozostałą część drogi podążali 
wraz z 
całą grupą za mną. Jeśli poprowadzę karawanę tajnymi, leśnymi ścieżkami, 
zaoszczędzicie 
więcej czasu.
- - Panie...
- - Tak, Cabie Bedlamie? - Zielony Smok mocno zaakcentował nazwisko. Nadal 
pamiętał Nathana i Smoczych Mistrzów, grupę wiedźminów, którzy walczyli ze 
smokami 
podczas Wojny Przełomowej i zmniejszyli liczbę oraz siłę gadów do obecnego 
poziomu, 
mimo ostatecznej porażki.
- - Ten dysk...
- - To? - szponiasta ręka wyciągnęła wskazany przedmiot. - Miałem wiele okazji, 
by 
zbierać i studiować artefakty naszych poprzedników. Lady Gwendolyn nie jest 
pierwszą 
osobą, która pragnie zająć Dwór. Od kiedy to miejsce zostało porzucone w 
ostatnich dniach 
panowania Poszukiwaczy, gościło już wielu podróżników. Wierzę, że niższe poziomy 
tej 
budowli mogą pochodzić nawet z wcześniejszych okresów.
- Planowali dobrze, być może za dobrze. Magiczne przedmioty, które mieli 
bandyci, 
były tworem doskonałym, ale jak cała magia Poszukiwaczy doprowadziły od razu do 
stworzenia odpowiednich kontrśrodków. To, jak wierzę, spowodowało ich upadek. 
Planowali 
zbyt dobrze i ktoś to wykorzystał.
Zielony ponaglił pomniejszego smoka, by pospieszyli ku przodowi grupy. Kiedy 
minęli dwójkę wiedźminów, Gwen szepnęła do ucha Cabe’owi:
- Zauważyłeś, że Poszukiwacze są jego ulubionym tematem. To był prawdziwy 
powód, dla którego tak łagodnie obszedł się z Nathanem. Obaj chcieli wiedzieć, 
jak tak 
potężna rasa mogła upaść tak nagle.
- Jak Quelowie? Pokiwała głową.
- Te krainy widziały wiele rządzących ras. Każda miała swój czas i wydaje się, 
że 
teraz nadchodzi czas ludzi. Nathan nie chciał widzieć także i naszego upadku, a 
Zielony 
zapragnął pozostawić po sobie tyle, ile się da. Dla dobra obu ras nie zwracali 
uwagi na 
różnice, jakie zachodzą między gatunkami.
Nie tego oczekiwał Cabe po opowieściach, jakie słyszał, a jednak wyglądało to 
prawdopodobnie, kiedy odszukał wspomnienia Nathana spoczywające w jego umyśle. 
Zdał 
sobie sprawę, że była tam gdzieś wiedza o Poszukiwaczach, ale wyglądało to 
wszystko jak 
szukanie drogi w gęstej mgle. Nie mógł wyłowić nic szczególnego z przeszłości.
Młode stawały się coraz bardziej podekscytowane. Obecność Zielonego była dla 
nich 
czymś nowym. Jak dotąd spędziły życie w obecności wielkich matek, które 
pilnowały 
wylęgarni pod nieufnymi spojrzeniami ludzi. Nie widziały nigdy samca ze swojego 
gatunku. 
Teraz jednak rozpoznały go bez najmniejszego problemu.
Jeden z królewskich młodych, którego Cabe uznał za najstarszego, pewnie stanął 
na 
tylnich nogach. Na oczach Cabe’a jego pysk wydawał się spłaszczać, stawał się 
coraz bardziej 
podobny do ludzkiej twarzy, niż do smoczej paszczy. Ogon gada także zmalał.
„On się uczy” - zdał sobie sprawę młody mag. Zaczyna się przekształcać ze 
smoczej 
postaci w ludzką. Wystarczył widok Zielonego, by młode nauczyły się go 
naśladować.
Za tym pierwszym, który już się przeobraził, pozostałe również zaczęły zmieniać 
postać. Najpierw uczyniły to dwa królewskie młode, potem ich przyrodni bracia, 
którzy 
zostaną książętami lub wojownikami swojego gatunku, a na końcu samica (Gwen 
zapewniła 
go, że to rzeczywiście jest samica, sam nie chciał tego szczegółowo sprawdzać). 
Fakt, że 
przeobrażanie zajęło jej więcej czasu, niż młodym samcom, nie było czymś 
wyjątkowym. U 
samic inaczej przebiegały procesy metaboliczne i choć zajmowały im więcej czasu, 
ich 
ludzkie postacie stawały się bardziej niż doskonałe. Cabe pamiętał, że niegdyś 
niemal padł 
ofiarą trzech takich kuszących piękności, które zamieszkiwały miejsce, do 
którego teraz się 
udawali.
Nie podobała mu się przyszłość, jeśli miały się w niej znajdować smoki. 
Wiedział, że 
ich Królowie, choć teraz milczeli, jeszcze się nie poddali.
Cabe podprowadził swojego konia tak blisko jak tylko mógł do smoczego władcy.
- Dlaczego nie zniszczyłeś bandytów, gdy miałeś okazję? Mogą teraz zignorować 
twoje ostrzeżenia.
Oczy Zielonego zwęziły się do wielkości małych, czerwonych punkcików.
- Z tak liczną grupą - odparł - wolałem nie ryzykować. Mogłoby się coś złego 
przydarzyć młodym. Jeden celny strzał łucznika mógłby zabić następcę tronu. 
Wybrałem 
mniejsze zło. Jeśli spróbują jeszcze raz, stracą życie. Na razie darowałem im 
je.
Zadowolony Cabe powstrzymywał konia, aż zrównał się z Gwen. Reszta karawany 
powoli wlokła się do przodu. Pomimo słów Smoczego Króla na temat czujnych i 
śledzących 
ich cały czas oczu, niejeden z obecnych nie mógł się powstrzymać od zerknięcia 
od czasu do 
czasu na bok. A jednak mimo wzmocnionej czujności, nikt, nawet Zielony Smok, 
który tak 
przechwalał się swoimi zdolnościami, nie ujrzał samotnej postaci ukrytej wysoko 
wśród 
drzew. Nie był to wężosmok, lecz ptasi stwór, który obserwował z góry wszystko z 
arogancją 
i czymś jeszcze.
Zielony miał rację, mówiąc, że Poszukiwacze przygotowali kontrśrodki na 
wszystko. 
Obserwator był jednym z takich środków i dobrze potrafił się ukryć przed magami 
i smokami 
na dole.
Czekał, aż karawana zniknie z zasięgu jego wzroku, zanim się poruszył. Potem 
cicho, 
zwinnie rozpostarł skrzydła i uniósł się w niebiosa, kierując na północny 
wschód.
Samotny, zamknięty w swoich komnatach Gryf siedział w milczeniu, z umysłem 
zajętym wieloma trudnymi problemami. Tak, jakby układał puzzle, manewrował 
kawałkami 
informacji, próbując stwierdzić, czy zachodzą pomiędzy nimi jakiekolwiek 
powiązania. W ten 
właśnie sposób rządził miastem. I w ten właśnie sposób dowiadywał się więcej niż 
poprzez 
setki spotkań z rożnymi doradcami, których rad, według protokołu, musiał 
wysłuchiwać. 
Wątpił, czy choćby jeden z nich zdołałby mu pomóc w rozwiązaniu bodajże jednego 
z 
problemów, z którymi się teraz borykał.
Służący przyniósł puchar czerwonego wina. Twarz Gryfa uformowała się w ludzki 
wizerunek. Mógł się teraz napić, nie rozlewając napoju. Wino było doskonałe, jak 
zwykle. 
Skinął głową w stronę sługi; ukryta w cieniu postać natychmiast wtopiła się w 
ścianę. Tacy 
słudzy denerwowali wiele osób, które mieszkały w pałacu, ale Gryf ignorował te 
uwagi, 
ponieważ potrzebował ich do wielu tajemnych zadań. Byli nie tylko służącymi, ale 
też jego 
oczami i uszami. Samą swoją obecnością sprawiali, że nie czuł się jedynym 
dziwacznym 
stworzeniem w Penacles.
Jego czuły słuch wychwycił dźwięk kogoś, kto podążał, jak się wydawało, ku niemu 
z 
określonym celem. Odwrócił się w kierunku drzwi. Dwa duże golemy stały na progu. 
W 
niewielkim stopniu przypominały ludzi. Gryf czekał.
Nagle jedna z postaci otworzyła oczy, ukazując stalowoszarą pustkę w miejscu, 
gdzie 
powinny znajdować się źrenice.
- - Generał Toos prosi o posłuchanie - wymruczało indywiduum.
- - Niech wejdzie.
Golemy były niezwykle skutecznymi stróżami, gdyż nic poza potężną magią nie 
mogło ich powstrzymać, jeśli uznałyby, że Gryf znajduje się w 
niebezpieczeństwie.
Wysoki, chudy, przypominający lisa mężczyzna wkroczył do komnaty. W jego 
włosach odznaczało się srebrne pasmo; zaskakujące, gdyż większość ludzi 
wierzyła, że 
generał nie był zdolny do użycia magii. Znano go jednak z trafnych przeczuć i 
cudów 
zdarzających się w ostatniej chwili. Choć był człowiekiem, twierdził, że ma w 
sobie odrobinę 
elfiej krwi; nie wszyscy mu jednak wierzyli. Toos należał do najstarszych 
towarzyszy Gryfa. 
Co więcej, był jego bliskim przyjacielem.
- - Panie. - Mężczyzna pochylił się w zwinnym, zręcznym ukłonie. Lata nie miały 
wpływu na jego szybkie ruchy. Był starszy niż większość ludzi. Prawdę mówiąc, 
uświadomił 
sobie Gryf, niemal dwa razy starszym niż najstarsi ludzie.
- - Siadaj, proszę, Toos, i zapomnij o formalnościach. - Znowu powtarzała się ta 
sama scena, co zawsze. Generał był typem człowieka, który postępował zgodnie z 
protokołem, nawet w przypadku tych, których znał od lat.
Toos zajął wskazane miejsce, o dziwo, nie gniotąc munduru. Ciągle zaskakiwał 
Gryfa. 
Chodził bez broni, a przecież nawet Penacles miało swoich zabójców. A jednak, 
choć i na 
niego zdarzały się napady, Toos zwycięsko i bez najmniejszego zadrapania 
wychodził z 
każdej opresji.
Zza pasa wyciągnął pergamin i niechętnie wręczył go swemu panu.
- - Powiedz coś więcej. O co chodzi? - odezwał się Gryf.
- - Najpierw przeczytaj raport.
Gryf rozwinął papirus i zaczął go studiować. Był to raport od jednego z jego 
szpiegów, który działał w przebraniu rybaka w nadmorskim mieście Irillian, 
głównym 
skupisku ludzi tego regionu, w mieście kontrolowanym przez Błękitnego Smoka. Nie 
było to 
jednak miejsce, z którego by Gryf oczekiwał jakichkolwiek ważnych wieści.
Czytał fragment, który wskazał mu Toos, ignorując całą resztę. Dwie postacie w 
charakterystycznych czarnych zbrojach i wilczych hełmach jeźdźców ze wschodniego 
kontynentu zostały zauważone na drodze do jaskiń służących jako wejście do 
kryjówki 
prawdziwego władcy Irillianu. Jedna z nich pasowała do opisu, który Gryf 
przekazał swoim 
szpiegom - jeźdźca o imieniu D’Shay.
D’Shay.
Imię, które Gryf powinien znać i zapamiętać. Arystokratyczny jeździec zza 
Wschodnich Mórz.
D’Shay był wilkiem w ludzkiej postaci, choć nie dosłownie. A jednak pan Penacles 
czułby się bardziej bezpiecznie, gdyby został osaczony przez zgraję prawdziwych 
wściekłych 
wilków, niż teraz, kiedy stał oko w oko z jeźdźcem. Kiedy otaczały go wilki, 
przynajmniej 
wiedział przeciwko czemu walczy.
Niepewność powróciła. D’Shay w zmowie z Błękitnym Smokiem. Pan Penacles nie 
dbał o zagrożenia, jakie tworzył ten sojusz. Pan Irillianu miał własnych 
jeźdźców, którzy byli 
nieustającym problemem nawet dla innych Smoczych Królów. A jednak w tej sprawie 
żaden 
z nich nie uczynił nic, mimo iż byli zwinni i utalentowani. Jedni Królowie nie 
wypowiadali 
prawdziwych wojen innym; był to stwierdzony fakt, choć krążyły plotki, że 
zdarzało się co 
innego.
Nie zdawał sobie sprawy, że głośno mruczy imię D’Shaya, do momentu, kiedy 
odezwał się Toos.
- Proszę, byś rozważył to, panie. Nie stać nas na żadne nowe kampanie w tej 
chwili. 
Nie możemy stwierdzić, kiedy Czarny Smok całkowicie powróci do sił. Teraz byłaby 
doskonała okazja, by raz na zawsze z nim skończyć. Jego fanatycy są słabi, a 
Szare Mgły 
ledwo przypominają opary. Lochivar widoczny jest z odległości wielu mil.
Gryf, potrząsając głową, odrzucił tę sugestię.
- - Nie stać nas na taką akcję - powiedział. - Mimo słabości Szarych Mgieł i 
Czarnego Smoka, lochivaryci i ci, których przyprowadzili jeźdźcy, potrafią 
walczyć. Wiedzą 
tyle, ile trzeba. Mgły tylko zwiększają wpływy Czarnego. Większość z tych ludzi 
wyrosła w 
glorii jego panowania. Jeśli powie: „Walczyć”, będą walczyć.
- - Ale D’Shay jest... Gryfie, do jasnej cholery, wiem nad czym się 
zastanawiasz. 
Nawet o tym nie myśl!
Spojrzeli sobie w oczy i to Toos w końcu odwrócił wzrok. Gryf spojrzał znacząco, 
aby 
uciszyć wszelkie komentarze, po czym napomniał swego zastępcę:
- D’Shay prezentuje sobą zagrożenie, o którym nic nie wiemy. Wilczy jeźdźcy albo 
chcą założyć stały obóz w Smoczych Królestwach - nieustannie bowiem rozszerzają 
swoje 
terytorium łowieckie - albo ponieważ przegrywają wojnę toczoną po drugiej 
stronie mórz. 
Możliwe nawet, że D’Shay przyjechał jedynie z mojego powodu. Wie coś o mnie, i 
chciałbym się dowiedzieć, co to jest. Otrzymałem jeden z kawałków układanki, 
którą od 
dawna się bawiłem. - Lwioptak poklepał raport. - Dostarczył mi on dodatkowego 
fragmentu, 
którego potrzebowałem. Lochivar jest w tej chwili zbyt zmienny, aby mogli go 
uznać za 
przystań, ale Irillian jest doskonały. Powinienem sobie zdać z tego sprawę 
wcześniej.
Toos ponuro spojrzał na Gryfa. Kiedy jego pan mówił w taki sposób, oznaczało to, 
że 
zamierza zrobić coś takiego, co żadnemu z władców nie przyszłoby do głowy.
- Kto będzie rządził, kiedy ciebie zabraknie? - spytał. - Nie mówimy o jakiejś 
krótkiej 
podróży. Mówimy o terytorium Błękitnego Smoka. W przeciwieństwie do pana Lasu 
Dagora, 
on trzyma swoich ludzi silną ręką. Nie znajdziesz tam wielu sojuszników. Może 
ciebie nie 
być przez kilka miesięcy, albo nawet - tak, powiem to, do jasnej cholery - może 
cię zabraknąć 
na zawsze. Możesz zginąć!
Gryf wydawał się nieporuszony tym wybuchem. Pomysł podróży do Irillianu, aby 
odszukać wilczego jeźdźca, D’Shaya, stawała się coraz ważniejsza. Ostrożnie, aby 
narastająca 
obsesja się nie ujawniła, sam zadał pytanie:
- Kto rządzi, kiedy mnie nie ma?
Kolejny niewidoczny sługa przyniósł im słodycze, ale generał z irytacją odesłał 
i misę, 
i stworzenie.
- - Niech cię cholera weźmie, jestem żołnierzem, byłym najemnikiem. Wykłócanie 
się z politykami to twoja robota. Co mnie obchodzi cena mąki, dopóki moi 
żołnierze i ich 
konie mająco jeść?! Rządzisz tutaj tak długo, że nikt nie wyobraża sobie innego 
władcy niż 
ciebie. Tylko tacy jak ja wciąż pamiętają, że kiedyś istniał Purpurowy Smok!
- - Skończyłeś? - twarz Gryfa ponownie przybrała ptasi wizerunek, ale jego głos 
wyrażał rozbawienie.
- - Tak - westchnął Toos.
- - Przejmiesz władzę, jak zwykle?
- - Tak, do cholery. Mogłeś chociaż wspomnieć wiedźminom o naszym drugim 
problemie, póki tu byli. Nie musiałbym się teraz martwić.
- - Wypadek zamarznięcia wydaje się być odosobniony. Nikt nie zgłosił żadnych 
innych zwierząt zamarzniętych na kość, ani pól owsa pokrytych lodem. 
Skontaktowałem się 
już z tymi, którzy mają możliwości, aby dokładnie te przypadki sprawdzić. Jeśli 
mnie tu nie 
będzie, znajdą ciebie.
Przez twarz człowieka przesunęło się chytre spojrzenie.
- - Dlaczego nie wysłać tych... do diabła, w końcu są elfami... do Irillianu?
- - Ponieważ w tamtym regionie, poza morską odmianą, nie ma elfów. A one tak jak 
i ludzie są lojalne wobec Błękitnego. - Gryf powstał z gracją kota. - Dlaczego 
nigdy nie 
możesz się obyć bez tego przedstawienia?
- - Ponieważ stare przyzwyczajenia nie umierają tak łatwo i za każdym razem mam 
uczucie, że zostawisz mnie z tym całym królewskim brzemieniem, a sam zwiejesz na 
zawsze.
- - Należałoby ci się, stary ogrze!
Generał zachichotał, po czym przypomniał sobie, co poprzedniego dnia pokazał 
lwioptakowi.
- Nadal wolałbym, aby byli tu Bedlamowie. Może coś o tym wiedzą. Ten muł, 
Gryfie, 
był twardy, niczym bryła lodu! Co mogłoby tak zamrozić jakieś stworzenie?
Gryf nagle stwierdził, iż nie obchodzą go już muły, pola i czarodzieje. Teraz, 
kiedy 
zdecydował się wyruszyć z miasta, chciał to uczynić jak najszybciej. Nie miał 
zwyczaju 
lekceważyć żadnej zagadki. Ale możliwe, jak nigdy dotąd, że pojawiła się przed 
nim szansa, 
by upolować wilczego jeźdźca, D’Shaya. Same informacje, jakie by mu przekazał na 
ich 
temat D’Shay, mogłyby się okazać bezcenne. Lód był prawdopodobnie wynikiem błędu 
jakiegoś nieostrożnego czarodzieja, czy wiedźmy. Być może nawet jakimś głupim 
żartem 
leśnych elfów. Tak, to miało sens, zdecydował. Teraz nie było już powodów, aby 
się wahać.
Gryf odwrócił się do zastępcy i wyłuszczył mu swoje przemyślenia. Generał Toos 
chyba nie zrozumiał wszystkiego, ale wkrótce miał wszystko pojąć. Lwioptak 
wiedział, że 
Toos wraz z upływem czasu do tego dojdzie.
- - Teraz, skoro mamy już to za sobą - kontynuował - nie ma powodów do zwłoki. 
Toos, pokładam w tobie i twoich ludziach pełne zaufanie, ale jest coś, co muszę 
zrobić sam. 
D’Shay kiedyś twierdził, iż jest w jakiś sposób połączony ze mną. Chcę się teraz 
przekonać, 
na czym to polega. A może wtedy po prostu łgał.
- - Nie zdołałem powstrzymać cię, panie, kiedy dowodziłeś tylko naszą drużyną, a 
tym bardziej nie mogę nic zrobić, gdy zostałeś królem. Miałem nadzieję na coś 
innego. - 
Generał wyglądał na mocno poirytowanego sytuacją, ale wiedział, że nie ma 
wyboru. - Kiedy 
wyjeżdżasz?
- - Jutro o poranku. Zadbaj, by osiodłano mi konia.
- - O poranku?! Ty... - generał przerwał na widok wyrazu twarzy monarchy. - Tak 
jest, do ciężkiej cholery! Rozkaz!
Gryf wskazał gestem najwierniejszemu przyjacielowi, by się oddalił. Toos 
spojrzał 
krzywo, ale nie zareagował. I tak to nie miało znaczenia dla Gryfa. Skargi Toosa 
i ministrów 
nigdy nie miały dla niego znaczenia. Znaczenie miała jedynie jego podróż do 
Irillianu. Tylko 
podróż i osoba zwana D’Shay’em.
Poczuł pulsowanie w głowie i zaczął się zastanawiać, skąd się wzięło, jednak 
pulsowanie umilkło a wraz z nim i jego ciekawość. Liczyła się, przypomniał 
sobie, jedynie 
podroż do Irillianu i D’Shay. Nic poza tym.
IV
Toma z drżeniem wkroczył do zamarzniętej komnaty Lodowego Smoka. Zaczął już 
nienawidzieć tej zimnej, martwej cytadeli i jej jeszcze gorszych mieszkańców. To 
nie był taki 
Smoczy Król, jakiego oczekiwał. Lodowy, który tutaj rządził, był niemal tak samo 
martwy 
jak jego królestwo, ale dużo potężniejszy niż którykolwiek z Królów. Coś się 
szykowało i 
Toma spodziewał się, że niezbyt mu się to spodoba.
Zadrżał, nie tylko z zimna.
Lodowy leżał na szczątkach jakiejś pradawnej budowli. Był chudy, niemal 
wygłodzony, ale i tak większy od każdego z własnego gatunku. „Gigantyczne zwłoki 
- 
pomyślał ognisty smok. - Mam do czynienia z gigantycznymi zwłokami”.
Zdawało mu się, że nikt go nie zauważył. Samotny smoczy wojownik stał niedaleko. 
Gdyby Toma nie widział powolnych ruchów klatki piersiowej przy wdechach i 
wydechach, 
pomyślałby, że smok jest zamarzniętym trupem, takim samym, jak ten, który go 
powitał w tej 
krainie. Strażnik ignorował go, patrząc prosto przed siebie na coś, czego Toma 
jeszcze nie 
mógł zauważyć.
Powoli, jakby powstając z grobu, Lodowy otrząsnął się. Masywne, pokryte szronem 
skrzydła rozprostowały się z głośnym skrzypieniem. Toma uzmysłowił sobie, że 
smok po 
prostu łamie lód, który pokrył jego ciało podczas snu. Oczy otworzyły się i 
odsłoniły źrenice 
koloru jasnobłękitnej skóry dawno zamarzniętego człowieka. Zbyt przypominało mu 
to 
któregoś ze sług władcy. Coś tu było nie tak. Kiedy poprzedniego dnia w tym 
pomieszczeniu 
ostatni raz odwiedził Smoczego Króla, oczy te były niczym wieczny śnieg na 
zewnątrz.
Lodowy spojrzał na niego bez cienia zainteresowania.
- Życzysz sobie czegoś, książę Toma? - spytał.
Nie rozmawiali jak równy z równym. Zasady takie smok ustalił wkrótce po ich 
pierwszym spotkaniu. Lodowy był jednym z Królów. Toma był jedynie książęcym 
smokiem i 
jego zadaniem było służyć.
- - Mój ojciec, twój władca... - zaczął nie bez powodu Toma. Jego autorytet 
liczył się 
jedynie wtedy, kiedy chodziło o Króla Królów. Lodowy zdawał się być dziwnie 
odległy od 
czasów, kiedy ważne było ciepło życia. Nieliczni z jego klanu, których Toma miał 
okazję tu 
ujrzeć, także dzielili nastawienie swego pana. Niemal zupełnie zapomnieli, czym 
jest życie.
- - Tak? - w głosie Lodowego dało się wyczuć zniecierpliwienie. Tomę ucieszył 
ten 
fakt, gdyż oznaczał, że jakaś dawna cząstka starego Lodowego Smoka jeszcze w nim 
pozostała. Gdzie były emocje, tam było życie.
- - Nie widzę dla niego żadnego lekarstwa. Sssspał... - Toma zaklął w duchu. 
Robił 
się poirytowany. - Spał jak radziłeś, ale nic się nie zmieniło. Brakuje mi 
wiedzy i 
umiejętności, by ocenić powód jego niedyspozycji, ale myślę, że odrobinę więcej 
ciepła nie 
zaszkodziłoby mu. Ty jednakże jesteś Smoczym Królem. Przyszedłem tu z powodu 
twojej 
potęgi i wiedzy. Musisz wiedzieć o czymś, co pomogłoby go uzdrowić!
Lodowy drgnął i przez chwilę Toma sądził, że przypomniał sobie o czymś, co 
mogłoby pomóc. Okazało się jednak, że jego gospodarz miał umysł zaprzątnięty 
zupełnie 
innymi sprawami, nie związanymi z obecną sytuacją.
- Głupie ssstwory - syknął. Jego oczy rozświetlił gniew. - Nie teraz!
Nagle komnata stała się centrum potężnej burzy śnieżnej. Toma krzyknął 
zaskoczony, 
po czym w daremnej próbie zasłonił się płaszczem, pragnąc ukryć się przed 
zawieją. Śnieg 
dziko zacinał. Grzmiało i błyskało. Wiatr targał wszystkim tak, że Toma nic nie 
widział. 
Słyszał jedynie wycie wichury, a ponad nią unosił się ryk Lodowego, który z 
jakiegoś 
powodu wył z wściekłości.
Tak samo jak nagle burza się rozpętała, tak samo nagle ucichła. Toma ze 
zdumieniem 
zdał sobie sprawę, że nie trwała dłużej niż minutę.
Strząsając z twarzy śnieg i lód, spojrzał w górę na pana Północnych Pustkowi. 
Wokół 
Lodowego zapłonęła na mgnienie oka, przez ułamek sekundy aura. Dostrzegł jak 
nagle 
gospodarz się ożywił, gdy aura już zniknęła.
Masywna głowa powędrowała w jego kierunku i Toma musiał się kilka kroków 
cofnąć. Nadal nie powrócił do swojej smoczej formy i nie miał na to najmniejszej 
ochoty. W 
naturalnej postaci byłoby zbyt trudno utrzymywać normalną temperaturę ciała, a 
gdyby 
Lodowy naprawdę chciał go zabić...
- Ktoś nawiedził moje królestwo, na dodatek za pomocą magii - nagle odezwał się 
wielki smok. - Moje dzieci się tym zajmą. To da im przedsmak czegoś 
szczególnego.
Poczuł lodowy oddech i szron na czole. Gospodarz spojrzał wokół, a następnie na 
ognistego smoka. Zapomniał o incydencie, który zdarzył się przed chwilą.
- Możesz być spokojny, książę Toma. Jestem lojalny wobec tronu. Wszystko, co tu 
czynię, czynię w jego imieniu. Mój władca otrzyma należytą opiekę. Zobaczysz. 
Teraz muszę 
odpocząć...
- - Jeśli mógłbym... - zaczął Toma. Oczy Lodowego zwęziły się.
- - Chciałeś coś jeszcze?
Ognisty spojrzał w zimne, wąskie oczy i potrząsnął głową. Zbyt dobrze 
rozpoznawał 
znaki niebezpieczeństwa. Nie nadeszła jeszcze pora na poruszanie ważnych spraw. 
Lodowy z 
zadowoleniem położył głowę z powrotem na ruinach. Po raz pierwszy Toma przyjrzał 
im się 
uważnie. Kiedyś musiały być świątynią, uznał. Świątynią, którą nadal coś 
zamieszkiwało, 
gdyż w środku była dziura, czy też dół i właśnie ponad nią spoczywało trupio 
blade ciało 
smoka.
Smoczy Król spoglądał na gościa jednym okiem, po czym zamknął je. Toma obrócił 
się i wyszedł z komnaty, zdając sobie sprawę, że jego wcześniejsze niepokoje 
były jak 
najbardziej słuszne. Coś się naprawdę działo. Prawdę mówiąc, sądził, że nie 
pojmuje powagi 
chwili. Cała wyprawa do tego miejsca była jedynie stratą czasu, a teraz być może 
także 
groziła mu śmiercią.
Problem polegał na tym, iż wątpił, by Lodowy pozwolił mu żywemu opuścić 
Północne Pustkowia.
W znany tylko sobie sposób, znaną tylko sobie drogą pan Lasu Dagora prowadził 
ich 
ukrytym przejściem, które zaoszczędziło im połowę czasu. Dwór najpierw był 
niemal 
niezauważalny, potem objawił się w całej krasie. Cabe patrzył na budowlę z 
zachwytem i 
dziwił się, jak mogła być tak wielka. Jego wspomnienia z tego miejsca sięgały 
czasów, gdy 
miał zaledwie kilka miesięcy, lecz ostatnia wizyta była gwałtowna i krótka, i na 
pewno nie 
pozwoliła mu podziwiać krajobrazów.
Dwór był niesamowitym połączeniem natury i cywilizacji. Duża jego część została 
zbudowana wewnątrz gigantycznego drzewa. Stworzyli go artyści o ogromnym 
talencie i 
pracowitości. Budowla wznosiła się kilka metrów ponad poziom gruntu. W wielu 
miejscach 
trudno było stwierdzić, gdzie tak naprawdę jeden z tych dwóch elementów się 
kończy, a drugi 
zaczyna. Niektóre sponad tysięcy wznoszących się pnączy ukrywały fragmenty 
konstrukcji, 
ale większa jej część wyglądała, jakby ktoś dopiero poprzedniego dnia się z niej 
wyprowadził.
Okoliczne rejony były niemal tak samo fascynujące jak sam Dwór. Twórcy, zamiast 
wyczyścić teren, tak wyrzeźbili otaczający krajobraz, że to, co wybudowali, tak 
naprawdę 
wyłaniało się ze wzgórz i roślinności. Jeśli było to dzieło Poszukiwaczy, w co 
wierzyła Gwen, 
wskazywało, że wszystkiego można się było po nich spodziewać.
Z prawej strony, gdzie na wierzchowcu siedziała Gwen, usłyszał ciche, zgaszone 
westchnienie. Wspomnienia, jakich doznawał, nie należały do tych, które chciałby 
z nią 
dzielić. Nie liczyło się, że go kochała i to bardzo kochała. Nathan był jej 
pierwszą i do tego 
tragiczną miłością. Jej uczucia przeskoczyły od Nathana do Cabe’a niemal w 
jednej chwili, 
najpierw skuszone podobieństwami, a potem oplatane różnicami.
A jednak Cabe nie mógł się powstrzymać od odrobiny zazdrości.
Zielony powściągnął wierzchowca i zeskoczył na ziemię. Cała grupa stanęła i 
czekała. 
Było jasne, że Smoczy Król na coś wpadł. Kilkoro ludzi niespokojnie zaczęło 
szeptać, ale 
Cabe uciszył ich jednym gestem.
Zielony uniósł dłoń, uformował ją w pięść i powiedział coś, czego nie usłyszeli 
ani 
Cabe, ani Gwen. Chwilę później las wokół nich zaroił się od humanoidalnych 
stworów. Cabe 
obawiając się, że Zielony ich okłamał, łamiąc przysięgę, przygotował się na 
krótką i krwawą 
bitwę.
Co dziwne, to Gwen go powstrzymała. Odwrócił głowę i spojrzał na nią zaskoczony, 
myśląc przez chwilę, że i ona stanęła przeciwko niemu. Szybko wyprowadziła go z 
błędu.
- - Przykro mi, Cabe, uznaliśmy, że najlepiej będzie odczekać, aż pojawimy się 
tutaj.
- - Uznaliśmy?
- - Gryf, Zielony i ja.
Nagle poczuł się otoczony przez wrogów, tylko dlatego, że nazywał się Bedlam.
- - To nie tak! - dodała szybko, błyskawicznie odczytując jego myśli. - 
Zadecydowano, że powinniśmy mieć równą liczbę smoczych sług. W ten sposób obie 
rasy 
będą się uczyć.
- - Smoki?
Obie grupy patrzyły na siebie niespokojnie. Ludzie mruczeli między sobą, niezbyt 
zachwyceni pomysłem nocowania wśród smoków. Smoki zaś wiedziały, że pan i pani 
Dworu 
byli potężnymi czarodziejami i że ich właściciel oddawał ich w ręce wnuka 
najpotężniejszego 
ze Smoczych Mistrzów, co oznaczało najgorszy z możliwych koszmarów.
- Cabe?
Z wahaniem pokiwał głową. Dwie niechętne sobie grupy zaczęły się mieszać, a Gwen 
zsiadła z konia. Zarządziła postój i zajęła się jego organizacją. Napięcie było 
tak duże, że 
niemal wyczuwalne w powietrzu, ale nikt nie chciał rozgniewać magów ani Smoczego 
Króla. 
Cabe rozsiodłał wierzchowca i ruszył w kierunku lasu. Próbował jakoś to wszystko 
zrozumieć. Ostatecznie przyzwyczaił się do młodych, ale cały klan?
Nagle stanął przed nim Zielony Smok. Cabe nawet nie zauważył, kiedy zszedł z 
konia, 
nie wspominając o tym, jak się tu zakradł.
- Mimo różnic między naszymi rasami, czuję, że rozumiem niektóre z twoich obaw - 
odezwał się. - Dlatego biorę całą odpowiedzialność za członków mego klanu. 
Spoczywa ona 
na moich ramionach, Bedlamie. Cokolwiek by się stało, poniosę karę. Chciałbym, 
abyś o tym 
wiedział.
Cabe powoli pokiwał głową, w najmniejszym nawet stopniu nie uspokojony. Zielony 
Smok podał mu swoją wyprofilowaną, czteropalczastą łapę. Zanim ludzki czarodziej 
ją 
uścisnął, patrzył na nią przez chwilę z uwagą. Uścisk Smoczego Króla był silny i 
Cabe był 
wdzięczny bóstwu, które opiekowało się jego palcami.
- Lady Gwendolyn, jak sądzę, nie będzie ciebie potrzebowała w tej chwili. Proszę 
zatem, przejdź się ze mną. Chciałbym omówić kilka spraw.
Spróbował odczytać, co się kryje w czerwonych oczach pod smoczym hełmem, ale 
były one równie nieprzeniknione jak wszystko inne, co dotyczyło gada. Cabe 
odwrócił się, 
aby poszukać wzrokiem Gwen, ale nie mógł jej nigdzie dojrzeć.
- Słudzy wiedzą, co mają robić, a obie grupy na razie będą się starały nie 
wchodzić 
sobie wzajemnie w drogę. Nie masz się czym martwić. Twoja partnerka naprawia 
zaklęcia 
otaczające Dwór. Pierwotny ochronny czar rozpada się. Kiedy lady Gwendolyn 
skończy, 
tylko ci, którzy będą mieli zezwolenie władcy i władczyni, zdołają tu wejść. - 
Cabe o nic nie 
pytał, więc pan Lasu Dagora dodał: - Nawet ja będę musiał mieć takie pozwolenie. 
Wasz dom 
będzie bezpieczny.
Granice miały być zamknięte przed Smoczym Królem? Cóż, miało to sens. Zaklęcie 
najprawdopodobniej nie potrafiło rozróżniać pomiędzy jednym Królem a innym, a 
zarówno 
Srebrny jak i Lodowy mieli siedziby niedaleko stąd. Tak samo zresztą jak i 
Kryształowy, ale 
jego intencji nikt nie znał.
- Chodźmy, Bedlamie. Nie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Pospacerujmy, 
podziwiając las.
Ruszył za panem smoków, gdyż ten skierował się w stronę granic Dworu. Cabe nie 
wiedział, gdzie owe granice się znajdują, ale jego towarzysz zdawał się w tym 
orientować. 
Wiedział, co czynić, by nie zrobić kroku za daleko, wiedział też, kiedy 
zawrócić.
- Istnieją - zaczął nagle gad - urazy pomiędzy smokami, a tymi, którzy noszą 
nazwisko 
Bedlam. Właściwie to za mało powiedziane. Są takie, spośród moich rodów, które 
odważyły 
mi się sprzeciwić, gdy dowiedziały się, że w samym środku naszego kraju ma 
zamieszkać 
Bedlam.
„Zawsze dobrze wiedzieć, że jest się otoczonym przyjaciółmi” - gorzko pomyślał 
Cabe.
- Dyskutowałem więcej niż raz ze Smoczym Mistrzem, Nathanem, sam zresztą dobrze 
o tym wiesz. Wierzę, że zostałem skażony ludzkimi cechami o wiele bardziej, niż 
którykolwiek z moich braci. Nawet mój sposób mówienia się zmienił.
Smok zatrzymał się i zwrócił głowę w kierunku Cabe’a. Srogi wizerunek jego hełmu 
zdawał się informować, że jego właściciel gotów urządzić sobie posiłek z 
człowieka, ale 
słowa temu przeczyły.
- Nauczyłem się cieszyć z tego, co inni nazywają ludzkim zagrożeniem. Nigdy nie 
byliśmy tak liczni, ani tak bogaci w wyobraźnię, jak wy. Nasze panowanie 
odznacza się 
stagnacją. Podejrzewam, że nic by nas nie powstrzymało w krótkim czasie przed 
upadkiem.
Takie szczere wyznanie ze strony kogoś, kto powinien być zaprzysięgłym wrogiem, 
sprawiło, że Cabe niemal potknął się, starając się zapamiętać każde słowo swego 
przeciwnika; w ogóle nie zwracał uwagi na grunt pod nogami. Smok zdawał się tego 
nie 
zauważać.
- Walczycie pomiędzy sobą, kłamiecie, niszczycie, uciekacie i kradniecie - 
ciągnął. - 
Pomimo tego staliście się potężniejsi od nas. Oprócz tego zdolni jesteście 
tworzyć, patrzeć w 
przyszłość, nie wdajecie się w beznadziejne boje, umiecie się podnieść, kiedy 
zostaniecie 
pokonani. My natomiast możemy ledwo zamarzyć o takich cechach. Dlatego pragnę, 
by 
młode zostały wychowane na ludzką modłę, jeśli to będzie tylko możliwe. Aby dać 
mojej 
rasie szansę. I aby dać obu rasom miejsce do życia na tych terenach.
Cabe nie wiedział, co mu odpowiedzieć. Szli, ciągle oddalając się od granic 
Dworu. 
Za czasów, gdy w karczmie był chłopcem na posyłki, za nic nie potrafiłby sobie 
wyobrazić 
siebie idącego ramię w ramię z jednym z najbardziej przerażających Smoczych 
Królów.
Zatrzymał się. Smok spojrzał na niego.
- - Czy coś... - urwał.
- - Gwen! - Cabe obrócił się i zaczął biec, nie oglądając się na Zielonego. Była 
w 
niebezpieczeństwie. Przez chwilę musnęły go jej myśli. Poczuł, że Gwen zagraża 
niebezpieczeństwo, nie wiedział jednak jakie. Czuł jedynie jej panikę, nic 
więcej.
Przeskoczył przez małe wzgórze, poczuł jak przechodzi go dreszcz. Trwało to 
tylko 
chwilkę, ale uznał, że dzieje się coś niedobrego. Z tyłu usłyszał wściekły 
krzyk. Zielony 
Smok wołał go po imieniu. Mimo pośpiechu, Cabe zatrzymał się i szybko odwrócił 
głowę.
0 Smoczy władca stał przed wzgórkiem, rękoma opierając się powietrze. 
Najwyraźniej 
Gwen zdołała zmienić zaklęcie ochronne teraz smok nie miał już żadnej możliwości 
bez obcej 
pomocy wejść na teren Dworu. Cabe przypomniał sobie, jak niegdyś wpuścił do 
wewnątrz 
demonicznego Czarnego Konia.
- Wejdź, przyjacielu - słowa nie brzmiały wtedy tak samo, ale ich znaczenie było 
wystarczająco jasne. Zobaczył jak smok runął do przodu. Zadowolony odwrócił się 
i ruszył 
dalej. Albo Smoczy Król go dogoni, albo spotka się z nim tam, gdziekolwiek owo 
„tam” się 
znajduje.
Cabe biegł, wymijając zdumionych ludzi i smoki. Czuł, że znajduje się na 
właściwej 
drodze. Gwen opowiadała mu kiedyś, jak pomiędzy bliskimi sobie magami tworzyła 
się 
szczególna forma kontaktu. Nie zawsze była ona równie stabilna, ale w pewnych 
chwilach, 
gdy jedno z nich było potrzebne drugiemu, odczuwali tak samo, jak teraz on.
Znalazł się już poza bezpośrednią okolicą Dworu. Granica musiała być już 
niedaleko. 
Gdzie...
Leżała skręcona na kopcu położonym na pograniczu tego, co Cabe nazwałby 
ogrodem, blisko - jak się zorientował - miejsca, gdzie niegdyś znajdowało się 
jej bursztynowe 
więzienie. Była sama i leżała twarzą w dół koło długiego, przerośniętego rzędu 
krzewów. 
Dobiegł do niej i łagodnie obrócił ją na plecy. W pamięci sięgnął myślami do 
tego, co 
postrzegał jako widmo kolorów i zaczął manipulować czerwonawą wiązką. Zaklęcie 
otoczyło 
Gwen łagodną pos’wiata. Z jego ust wydobyło się westchnienie ulgi, był pewien, 
że 
przynajmniej fizycznie nie odniosła żadnych obrażeń.
- Niczego tu nie ma... - rozległ się syk.
Cabe drgnął. Był zbyt zatroskany, aby usłyszeć nadejście Zielonego Smoka.
- - Wydaje się zdrowa, ale...
- -...zobaczymy, kiedy się obudzi - dokończył za niego Zielony - co zdaje się 
właśnie 
czynić.
Gwen rzeczywiście poruszyła się. Zadrżała i powoli tworzyła oczy. Gdy jej 
spojrzenie 
napotkało na Cabe’a, w oczach pojawiła się ogromna ulga.
- - Bałam się... - odezwała się i nagle urwała, jakby niepewna.
- - Co się stało?
- - Zaklęcie. Skończyłam je, nieprawdaż? - Przeszły ją ciarki.
- - Tak - Cabe nie mógł się powstrzymać, by nie spojrzeć na boki. - Czy coś 
zdążyło 
się wcześniej wślizgnąć do środka?
- - Z tego, co wiem, nic się tu nie kryje - rzekł Zielony Smok. - A szukam od 
chwili, 
kiedy Cabe po raz pierwszy poczuł niebezpieczeństwo.
Mrugnęła.
- - Grunt jest nienaruszony. Tego tu nie ma. Tak samo jak Poszukiwacza.
- - Czego nie ma? Jakiego Poszukiwacza?
- - To jest tam - zasugerował smok. Podążyli za jego spojrzeniem ku posągowi 
położonemu niemal na szczycie Dworu. Przedstawiał on Poszukiwacza w locie. 
Podobne 
posągi znajdowały się wszędzie. I tak samo jak ten wyglądały niezwykle 
realistycznie.
Gwen spojrzała, marszcząc brwi.
- - Nie, to nie mogło być to. Tak mi się wydaje. Nic na razie nie wyjaśnia tej 
obrzydliwości, którą widziałam.
- - Jak to wyglądało? - spytał łagodnie Cabe.
Zadrżała.
- Było duże, całe pokryte białym futrem i miało wielkie pazury, jak stwór, który 
ryje 
w ziemi. Przysięgam, rozdarło ziemię na całym terenie.
Cabe i Zielony spojrzeli wokół siebie, ale nic nie ujrzeli. Młody czarodziej 
zerknął na 
smoczego władcę.
- Możliwe - zaczął smok - że przy zmianie starożytnych czarów niechcący 
uruchomiłaś jakieś stare zaklęcie, pułapkę Poszukiwaczy, być może przeznaczoną 
do 
odstraszania obcych.
Czarodziejka nie zdawała się przekonana.
- One ze sobą walczyły! - rzekła. - Przez chwilę czułam myśli ptaka. Nawet jego 
śmierć! A mimo wszystko, zdołał... to coś zabić.
Smok wykonał gest, który wyglądał jak ludzkie wzruszenie ramion.
- Nie wydaje mi się, by to było prawdziwe - powiedział.
- Nikt inny tego nie zauważył.
- - A więc zwariowałam? Czy to chcesz powiedzieć?
- - W żadnym wypadku. Wierzę, że moja teoria jest rozsądna. Nie doskonała, być 
może, ale rozsądna.
Gwen spojrzała w dal.
- Byłam taka pewna, że to było prawdziwe...
Za nimi zgromadziło się kilkoro ludzi i smoków. Ciekawość, a być może i 
niepewność 
pogodziła ich jak nic do tej pory. Cabe spojrzał na nich i zachmurzył się. Nie 
tak powinien 
wyglądać początek.
- Wszystko w porządku - zawołał. - To wyczerpanie, nic więcej. Wracajcie do 
pracy.
Słudzy powoli się rozeszli, ale Cabe wiedział, że nie byli całkowicie 
przekonani. Co 
więcej mógł powiedzieć?
Gwen próbowała wstać, Cabe i smok jej pomogli. Nadal patrzyła gdzieś w dal.
- Przysięgam, że w pewnej chwili Poszukiwacz ocalił mi życie
- powiedziała. - Nie z altruistycznych pobudek, tylko dlatego, że było to 
konieczne, 
jak mi się wydaje. Pamiętam, że upadłam, chwycili mnie, a potem zemdlałam.
- - Zapomnij teraz o tym - zasugerował Cabe. - Potrzebujesz odpoczynku. 
Porozmawiamy później.
- - Chyba tak.
Zielony położył łapę w rękawicy na jej ramieniu.
- - Dla ciebie, Ognista Różo, wyślę swoje sługi, by przeszukały teren. Choć 
Poszukiwacze są sprytni, mamy szansę, że odkryjemy kogoś, jeśli tylko znajduje 
się w 
pobliżu.
- - To nie jest konieczne - potrząsnęła głową.
- - Sądzę, że jessst.
Gwen uśmiechnęła się i osunęła Cabe’owi w ramiona. Wraz z Zielonym odprowadzili 
ją do Dworu. Nie protestowała.
Nawet gdyby spędzili kilka chwil dłużej na przeszukiwaniu terenu wokół miejsca 
upadku Pani z Bursztynu, prawdopodobnie nic by nie znaleźli. Ale było też 
możliwe, że 
gdyby uważniej przyjrzeli się krzakom, mogliby ujrzeć dwa pióra, które Gwen, 
upadając, 
niechcący wcisnęła głębiej. Pióra dużego ptaka, a może czegoś podobnego.
Irillian, jako miasto rybackie, leżał tuż przy morzu. Bez względu na to, czy 
była wojna 
czy pokój, olbrzymie ilości ryb wędrowały do dalszych i bliskich osad w 
okolicach 
Wschodnich Mórz, których mieszkańcy sami nie mogli dokonywać połowów.
Podczas, gdy całe flotylle łodzi wypływały na otwarte morze, tylko jedna 
poruszała 
się w przeciwnym kierunku - ku brzegowi. Drogi, którą przemierzała, unikali 
wszyscy 
rybacy, ponieważ prowadziła ku wejściu do Wodnej Przepaści i wielkich jaskiń 
częściowo 
zanurzonych pod poziomem wody. Stanowiły one wejście do podziemnego świata, 
którym 
zawiadywał prawdziwy władca Irilłianu, któremu podlegał ludzki namiestnik 
rządzący 
miastem.
Świata Błękitnego Smoka.
W słabym świetle przedświtu ledwo dało się odróżnić trzy postacie siedzące w 
łodzi. 
Jedną z nich był sternik, okryty zupełnie mokrym płaszczem wykonanym z morskich 
alg. 
Pasażerowie wiedzieli, że nie jest on człowiekiem i prawdopodobnie nigdy nim nie 
był, ale 
nie przeszkadzało im to. Sternik wykonywał swoje funkcje bez zarzutu i tak 
właśnie powinno 
być. Poza tym, bezsensowne było myślenie na ten temat. Pasażerowie widywali już 
dziwniejsze rzeczy w życiu.
Obaj wyglądali niemal identycznie. Byli w skórzanych zbrojach, czarnych niczym 
bezksiężycowa noc, a na głowach mieli idealnie dopasowane hełmy z szerokimi 
osłonami na 
nosy, wystylizowane na głowę wilka. Ogon z sierści spływał z czubka hełmu, 
sięgając pół 
łokcia niżej. Obaj byli weteranami wielu walk, jednak nie otaczała ich ta sama 
aura, 
charakterystyczna dla tych, którzy urodzili się, by przewodzić. Jeden z nich był 
odrobinę 
niższy niż drugi i bardziej gładko ogolony. Drugi - zdecydowanie przywódca - 
zapuszczał 
małą, równo przyciętą bródkę.
Rybak sam zdołał przyciągnąć do brzegu łódkę, wykazując przy tym niespotykaną 
siłę 
i zręczność, jednak przez cały czas nie odsłonił nawet najmniejszej części 
własnego ciała, 
włączając w to ręce i stopy. Dwaj wilczy jeźdźcy wysiedli i patrzyli przed 
siebie w milczeniu, 
podczas gdy rybak powoli odpływał.
D’Shay uniósł hełm i starł z twarzy morską pianę.
- - Zostaliśmy zauważeni, D’Laque.
- - Jak dawno, lordzie D’Shay? - Jego towarzysz podczas mówienia cały czas 
przestrzegał protokołu.
- - Co najmniej tydzień temu. Być może dwa.
- - A więc on już tu może być. - D’Laque zaczął lustrować wzrokiem plażę.
- - To możliwe, ale nie sądzę. Bestia jest zbyt dobrym łowcą i zbyt ostrożnie 
podchodzi do polowania, aby wykonywać podobne ruchy. Nie, sądzę, że jest już 
niedaleko, 
ale jeszcze nie tutaj. Być może na razie tylko bada teren.
D’Laque zmierzył wzrokiem swego przełożonego.
- Mówisz to tak, jakby była to jakaś gra pomiędzy wami. On ma drugorzędne 
znaczenie. Najbardziej w tej chwili potrzebujemy miejsca na wylądowanie naszych 
łodzi. 
Przywódcy Watah niecierpliwią się, nawet D’Zayne, który przecież powinien 
dzielić twoje 
pragnienia.
D’Shay wydawał się tym nieporuszony.
- Wykonamy to zadanie, przyjacielu, ale pomyśl, jak zostaniemy powitani, jeśli 
przyniesiemy ze sobą głowę Gryfa. Wieści o tym, iż przeżył, nie zadowoliły 
zbytnio 
przywódców Watah. Powinno o tym świadczyć najlepiej... odwołanie... D’Morogue’a. 
Miał 
zapewnić nam powodzenie, jeśli pamiętasz.
Drugi wilk z trudem przełknął ślinę. Nikt nie chciał myśleć o tym, co 
pozostawili 
biegusy z nieszczęsnego D’Morgue’a. Jeźdźcy, dowodzący w misjach takiej wagi, 
którzy 
zawiedli przywódców, nigdy nie awansowali, a często kończyli jako posiłek 
biegusów. Imię 
D’Morgue’a zostało skreślone z listy, jego D’ świadczące o przynależności 
kastowej 
zamieniono na R’, a on sam został zakneblowany, zaciągnięty i wrzucony do 
legowisk 
krwiożerczych biegusów.
D’Laque patrzył na swego towarzysza, gdy ten zakładał hełm. Zastanawiał się, 
dlaczego nie został on dowódcą Watahy. Jego nieoficjalna władza była przecież 
wszystkim 
znana. Nikt spośród dowódców nie podjął żadnych kroków, jeśli D’Shay 
wypowiedział się 
przeciwko. Żaden z przywódców Watah nawet nie próbował wprowadzać nowych 
strategii 
walki, jeśli widział, że D’Shay ma poważniejsze zastrzeżenia. Tutaj, za morzami, 
znajdował 
się jeździec, którego bali się nawet zebrani przywódcy wszystkich Watah, a 
jednak ciągle nie 
był jednym z nich, pomimo swojej wyższości nad nimi.
- - Czy życzysz sobie czegoś, D’Laque? - spytał arystokrata. Przez cały czas 
nawet 
na sekundę nie spojrzał na towarzysza podróży.
- - Nie - D’Laque szybko potrząsnął głową. - Niczego, wielmożny D’Shay.
- - W porządku. Myślałem, że być może masz jakieś wątpliwości, czy dobrze 
zrobiłeś, przyłączając się do mnie. Zdaję sobie sprawę, jak bardzo musisz bać 
się starszego 
dozorcy, D’Raka. - D’Shay odwrócił się od morza i spojrzał na Irillian. Miasto 
nadal skąpane 
było w półmroku świtania, ale sądząc po dochodzących z niego dźwiękach, 
zaczynało się już 
budzić. - Wkrótce będziemy mogli zaoferować przywódcom Watah potężne skarby. 
Nowe 
tereny, nowe okręty, bogactwa, sojuszników i, ten ostatni, przechylający szalę 
na naszą stronę 
w wojnie z Krainą Snów element, przekazany bezpośrednio do rąk własnych. 
Nareszcie.
D’Laque ukrył krzywe spojrzenie, które pojawiło się na jego twarzy. Ogarnęło go 
niewyraźne uczucie, że nie miał zielonego pojęcia o pewnych decyzjach i bał się, 
że dowie się 
o wszystkim dopiero wtedy, kiedy będzie już zdecydowanie za późno. Przeczuwał, 
że D’Shay 
musiał pochwycić Gryfa, aby nie utracić wpływów. A to byłoby dokładnie to, czego 
pragnął 
D’Rak.
Pozostawiłoby to też D’Laque’a bezbronnym w obliczu władcy, którego w tajemnicy 
zdradził.
Czarne zbroje i wilcze hełmy. Gryfa nawiedzały złe sny, zatruwały każdą jego 
myśl. 
Im bardziej się zbliżał do kresu wędrówki, tym gorzej się czuł. Nie było jednak 
odwrotu. Nie 
chciał stracić szansy, miał zamiar dopaść i przesłuchać D’Shay’a. Nie pierwszy 
raz próbował 
wykonać takie zadanie; jeszcze za dawnych czasów czynił tak jako najemnik. Teraz 
jednak 
było inaczej. Wiedział, że ma obsesję na tym punkcie. Wiedział nawet, że uczucie 
to nie jest 
właściwe. Obsesja z reguły prowadziła do śmierci i najczęściej ginął ten, który 
ją miał. Poczuł 
pulsowanie w skroniach i przez chwilę zaczął się zastanawiał nad sensem owego 
zapamiętania i narastających emocji. Potem wszystko minęło, a determinacja 
powróciła. 
Zapomniał o wątpliwościach.
Gryf potrząsnął głową, po czym jeszcze raz zaczął studiować mapę krainy 
Irillianu, 
czy raczej królestwa Błękitnego. Niektóre miejsca znajdowały się po prostu za 
daleko, 
pomyślał.
Spojrzał przed siebie. Teren wokół niego wyglądał dość tajemniczo. Mimo, że 
niektóre drzewa i pola wydawały się od wieków nienaruszone, w pewnych miejscach 
zauważył pojedyncze tajemnicze kratery, zupełnie, jakby coś tu się kiedyś stało.
Aby dotrzeć do Irillianu lądem, należało przejść przez stanowiące białą plamę na 
mapach tereny Burzowego Smoka. Pióra i sierść Gryfa zjeżyły się. Burzowy był 
jednym z 
tych Królów, którzy nigdy nie ukazywali swojej pełnej mocy. Lwioptak nigdy go 
nie spotkał, 
ani podczas Wojny Przełomowej, ani w późniejszych latach, choć byli przecież 
sąsiadami. 
Wiedział jedynie o mijającej dawnej chwale miasta Wenslis, znajdującego się w 
zachodniej 
części owej krainy i będącego najbliższym większym ludzkim skupiskiem w 
okolicach 
Irillianu, co jednak nie mówiło wiele. Wenslis znajdowało się tak samo daleko od 
morskiego 
portu jak od Penacles, ale choć stanowiłoby świetne miejsce na postój, zmusiłoby 
go do 
zejścia na kilkanaście dni z najkrótszej i najbliższej drogi.
„Mam nadzieję, że nie czekasz na mnie z kolacją D’Shay - pomyślał gorzko Gryf - 
bo 
chyba się spóźnię”. Jeśli mapy, które zdołał wydobyć z Bibliotek, mówiły prawdę, 
droga nie 
okazała się ani odrobiny wygodniejsza. Tereny te miały obfitować w rozległe 
bagna, a 
najgorsze z nich znajdowało się na jego szlaku i było na tyle duże, że wszelkie 
próby obejścia 
go dookoła, mijały się z celem.
Lochivar wyglądał nieprzyjemnie, ale wszystko można było zrzucić na karb 
nieustających mgieł. Tereny te były tak wilgotne, jak tylko można było to sobie 
wyobrazić.
To królestwo Burzowego Smoka.
Ostatnia myśl jakby stała się sygnałem. Niebo z niewyobrażalną prędkością 
zaczęło 
się chmurzyć. Wicher ryknął jak wściekły. Gryf szybko zwinął mapy, włożył z 
powrotem do 
odpowiedniego pojemnika i przyczepił do siodła. To nie było dobre miejsce, aby 
dać się 
złapać burzy. Nie przy tych drzewach. Na prawo znajdowała się osłona skalna, 
może o 
godzinę drogi. Będzie suchy, jeśli tylko zdąży tam dotrzeć przed deszczem.
Jego wierzchowiec, już dawno nauczony ufać swemu panu, pozwolił wybrać właściwą 
drogę i tempo. Gryf zazdrościł takiego zaufania, mając nadzieję, wbrew 
wszystkiemu, że 
zdoła się odwzajemnić, nie naprowadzając siebie i zwierzę wprost na jakąś ukrytą 
dziurę w 
ziemi, czy do kryjówki głodnego, pomniejszego smoka.
Było już ciemno jak w nocy, oba księżyce znajdowały się za chmurami. Podkowy 
konia plaskały w coraz bardziej wilgotnej trawie i Gryf wiedział, że zbliża się 
do granic bagna 
szybciej, niż można by to było wynosić z mapy. Modlił się, by nie zrobiło się 
zbyt grząsko, 
zanim zdoła się ukryć przed wichrami, jeśli, rzecz jasna, dobrze odczytał mapy i 
własne 
położenie.
Niebo zagrzmiało.
Małe, ledwo widoczne stworzenia fruwały wokół niego i pędziły nie wiadomo dokąd. 
Skąd te wszystkie draństwa się brały? Mimo, iż w pobliżu pełno było 
drapieżników, Gryf 
miał kłopoty z upolowaniem czegokolwiek do jedzenia. Gdy tak patrzył na te 
dziwne stworki, 
zdawało się, że to burza wyciągnęła je z jam i czeluści.
Albo coś je goniło, jak uświadomił sobie. Za późno. Właśnie w chwili, gdy duża, 
obrzydliwa głowa uniosła się ponad bagnistą ziemię.
Koń wściekle próbował wydostać się na suchy ląd, ale jego kopyta natrafiały 
jedynie 
na błoto i szlam. Kiedy wykonał obrót, Gryf niemal wyleciał w powietrze.
Smok obrócił swój słaby wzrok ku miejscu zamieszania. To jakiś starszy 
przedstawiciel swego gatunku, pomyślał Gryf. Młodszy smok gotowałby się już do 
skoku z 
szeroko rozwartą paszczą i wyciągniętymi szponami. Ten jednakże dopiero zdołał 
ocenić, że 
to, co widzi przed sobą, nadaje się do jedzenia. Było dużo większe i o wiele 
lepiej pachnące, 
niż małe stworzonka, którymi z reguły musiał się posilać.
Niebo pękło, gdy pierwszy piorun uderzył w ziemię. Smok natychmiast zapomniał o 
swoim łupie i, spojrzawszy do góry, zadrżał. W świetle błyskawicy Gryf zdołał 
zobaczyć, że 
potwora pokrywały plamy niezdrowego, zielonego koloru. Był bardzo stary i 
prawdopodobnie już zdychał, ale najwyraźniej zamierzał żyć jeszcze na tyle 
długo, by 
przysporzyć mu kłopotów.
Pragnął uniknąć wszelkich sztuczek z czarami, aby nie ściągnąć na siebie uwagi 
Burzowego lub któregokolwiek z jego sług, ale teraz nie było czasu na podobne 
zmartwienia. 
Stary czy też nie, smok był zagrożeniem, którego nie dało się uniknąć. W 
najlepszym 
wypadku, gdyby usiłował uciec, straciłby wierzchowca. Wystarczyłoby, aby stary 
smok tylko 
machnął pełną pazurów łapą, a cała okolica zostałaby udekorowana szczątkami 
konia i 
jeźdźca.
Bestia wykonała krok do przodu w kierunku tej dwójki i omal nie runęła w błoto. 
Łapa zapadła się głęboko w bagno. Zniecierpliwiony smok ryknął i zaczął ją 
wyciągać. 
Towarzyszyło mu głośne pluskanie. Błoto nie chciało jednak wypuścić kończyny.
Oczy Gryfa rozszerzyły się. Uniósł obie ręce do góry. Równowagę utrzymywał 
jedynie dzięki temu, że mocno ściskał konia nogami.
Zaklęcie było proste, powinno pozostać niezauważone. Po prostu przyspieszył 
nieco 
proces wchłaniania wody przez glebę. Przynajmniej, miał nadzieję, że to właśnie 
spowodował. Lata doświadczeń nie musiały uczynić ze zwykłego maga elementalisty. 
Oznaczały jedynie, że wiedział jak manipulować tymi mocami, by uzyskać rezultat, 
którego 
pragnął.
Stwór rzucał się i miotał, starając się uwolnić nogę. Ale kiedy wreszcie zdołał 
tego 
dokonać, zatopił w błocie trzy pozostałe. Teraz już był zupełnie uwięziony. 
Syknął i spojrzał 
wściekle na Gryfa, jakby zdając sobie sprawę, że to władca Penacles winny jest 
wszystkiemu. 
Kiedy otworzył paszczę, Gryf uniósł przed siebie pięść, tworząc czarodziejską 
osłonę, ale nic 
się nie stało. Smok był zbyt stary, zbyt wycieńczony. Gdyby był młodszy, być 
może zdołałby 
się uwolnić, albo dmuchnąć płomieniem sięgającym dostatecznie daleko, by uczynić 
lwioptakowi jakąś krzywdę. Na szczęście tak się nie stało. Gryf powoli i 
ostrożnie pokierował 
swoim koniem, okrążając rzucającą się wściekle przeszkodę.
Zaczął kropić deszcz. Gryf z obrzydzeniem potrząsnął grzywą. Nienawidził 
wilgoci, a 
jeszcze bardziej nienawidził deszczu. Nie była to najlepsza pora, by się myć i 
kąpać. 
Mamrocząc przekleństwa skierowane przeciwko Burzowemu, ocenił odległość od 
miejsca, 
gdzie mógł się poczuć bezpiecznie. Stary smok przestał się rzucać. Albo z 
wyczerpania, albo 
zdał sobie sprawę, że łatwiej będzie, jeśli się nie ruszy. Błoto sięgało mu już 
brzucha.
Podczas, gdy deszcz padał coraz wścieklej, a ziemia znów zagrażała wciągnięciem 
konia i jeźdźca, Gryf ponownie zaczął obsesyjnie myśleć o swoich problemach. 
Jednak, 
pomyślał ponuro, nie zapewni mu to suchego i ciepłego noclegu.
Bezpieczne miejsce wcale nie zdawało się przybliżać. Wszystko wskazywało na to, 
że 
Gryfa czeka bardzo długa i bardzo mokra podróż.
Na nieszczęście większość z jego obaw potwierdziła się.
Minęło więcej niż kilka dni, a granica pomiędzy krainą Burzowego a jego wodnego 
brata wciąż znajdowała się daleko. Dla Gryfa była to wieczność. Gdy mijał 
wielkie obszary 
tej krainy, deszcz ustał tylko raz i to na chwilkę, co także wydłużało wędrówkę. 
Zarówno 
lwioptakjak i jego wierzchowiec mieli absolutnie dość wody i błota. „To cud, że 
tu w ogóle 
cokolwiek mogło wyrosnąć, zanim utonęło - pomyślał Gryf. - Ciekawe, jak sobie 
tutaj radzą 
mieszkańcy Wenselis?”
Pogoda nie była zresztą jego jedynym problemem. Dwukrotnie przelatywały ponad 
nim smoki patrolujące okolicę, a być może nawet poszukujące właśnie jego. 
Wiedział, że 
Smoczy Królowie mieli wszędzie na terenie królestw swoje oczy i uszy. Nie 
oczekiwał, że 
zdoła utrzymać wyprawę w tajemnicy. Miał jednak nadzieję, że zanim wieść się 
rozejdzie, 
znajdzie się bliżej granic Irillianu.
Przed nim ciągnęły się rozległe pola pełne moczarów i bagien. Do tej pory, mimo 
wszystko, nie opuszczało go szczęście. Oba patrole nie zauważyły go, ale teraz 
musiał 
wymijać także uważne śledzące wszystko oczy sług Błękitnego. Jeśli miałby 
niesamowite 
szczęście, być może dostrzegłyby go równocześnie patrole obu władców i 
pozabijały się w 
walce o to, kto otrzyma nagrodę. Wiedział, jak bardzo każdy z Królów pragnął 
jego śmierci i 
jaka sława otoczyłaby zarówno patrol jak i tego, który by się do niej 
przyczynił.
Westchnął, wiedząc, że nic nie zdziała, jeśli nie wyruszy dalej.
Koń stawiał nogi ostrożnie na częściowo zapadniętej ścieżce. Gryf, zdobywszy w 
ciągu kilku ostatnich dni nowe doświadczenia, wiedział, że nawet najbezpieczniej 
wyglądający kawałek gleby może okazać się zdradziecki. Zdawał sobie sprawę, że w 
pewnym 
momencie tej wędrówki straci konia, najprawdopodobniej w Irillianie, jeśli w 
ogóle dotrze tak 
daleko. Był jednak zdeterminowany. Postanowił zrobić wszystko, co w jego mocy, 
by koń 
został „przypadkiem” odnaleziony przez kogoś, kto się nim zajmie; naturalnie, 
jeśli dojdzie 
do najgorszego. Zdawał sobie sprawę, że jest to głupia, romantyczna nadzieja, 
ale zawsze 
miał zwyczaj nagradzać tych, którzy mu dobrze służyli, bez względu na to, czy 
byli ludźmi, 
czy też nie. Dobry sokół albo wierzchowiec mógł się okazać nieraz cenniejszy niż 
stu 
żołnierzy.
Znów się zanosiło na burzę. Chmury zdawały się niemal żywe; z perfekcyjną 
dokładnością zgromadziły się nad jego głową. Przez chwilę zastanawiał się, czy 
nie został 
wystawiony, ale uznał, że to tylko przewrażliwienie. Deszcz ponownie zaczął 
padać. Koń 
parsknął z obrzydzeniem. Gryf też.
Niebo zagrzmiało. Przez chmury przeleciało kilka błyskawic. Gryf przyzwyczaił 
się 
już i do jednego, i do drugiego. Nie zdołały go zniechęcić do dalszej podróży.
Piorun strzelił nie dalej, niż dwadzieścia metrów od niego. Wstrząs odrzucił 
konia ze 
ścieżki, prosto w błotniste pole. Przerażone zwierzę zarżało, ale jeździec miał 
własne kłopoty. 
Noga zaplątała mu się w strzemię i niemal została zmiażdżona. Tylko nieludzki 
refleks 
spowodował, że w porę ją wydobył.
Trzasnął kolejny piorun. Tym razem nieco bliżej.
A jednak wystawiono go!
Teraz objawiły się, wlatywały i wylatywały z ukrycia w chmurze. Co najmniej dwa 
smoki, może więcej; trudno powiedzieć, ponieważ tylko dwa były widoczne 
jednocześnie. 
Nie pamiętał wiele na temat poddanych Burzowego Smoka, oprócz tego, że bardzo 
chroniły 
swoje terytoria i potrafiły wytworzyć coś takiego, co niemal doskonale 
przypominało 
prawdziwą błyskawicę.
Dlaczego czekali do ostatniej chwili? A może dopiero teraz go odkryli? Wydawało 
mu 
się jednak, że było inaczej. Z jakiegoś powodu wystawiali go.
Jego koń szamotał się w beznadziejnej próbie, by stanąć na czterech nogach, 
jednak 
błoto było zbyt śliskie. Gryf popatrzył na zwierzę, po czym zerknął do góry, gdy 
usłyszał 
dźwięk, który znał aż nazbyt dobrze.
Jeden ze smoków leciał lotem ukośnym prosto na nich. Miał otwartą paszczę, 
pokazując przerażające kły.
Prędkość, z którą pokonywał przestrzeń, była niesamowita. Odległość pomiędzy 
potworem a ziemią malała w błyskawicznym tempie. Władca Penacles został 
zmuszony, by 
odskoczyć od konia. Ponownie wpadł w błoto. Nie widział żadnej szansy ratunku. 
Nie miał 
dość czasu, aby wypowiedzieć w pełni zaklęcie. Nie miał nawet czasu, by sięgnąć 
do szyi po 
malutki gwizdek, który zachował właśnie na takie krytyczne sytuacje. Mógł mieć 
jedynie 
nadzieję, że smok chybi. Ale nawet jeśli chybi tylko odrobinę, to i tak nie 
wystarczy, by się 
uratować. Prawdopodobnie smok zdarłby z niego większą część pleców.
Dały się słyszeć zarówno ryk smoka jak i rżenie konia. Fala wody uderzyła we 
wszystko, co było w okolicy, włączając w to Gryfa. Minęło kilka sekund i kiedy 
niczego nie 
poczuł, ostrożnie się odwrócił. Jego źrenice rozszerzyły się, bowiem zdał sobie 
nagle sprawę, 
jak w mgnieniu oka zmienił się jego los.
Smok trafił, ale konia, nie jeźdźca. Piękny wierzchowiec zwisał teraz luźno z 
pazurów 
smoka, podczas gdy potwór unosił się ku górze. Nawet z tej odległości Gryf 
widział, że 
zwierzę nie żyje.
Nadal padał deszcz, ale nawet nie w połowie tak silnie, jak przed atakiem. Gryf 
stał w 
wodzie po kolana i rozważał, co właściwie się stało. Smoki zabiły konia, lecz 
jego samego 
oszczędziły. Bardzo dziwne. Zupełnie, jakby pozwolono mu iść dalej. Ktoś dał mu 
do 
zrozumienia, że Burzowy na to się zgodził.
Interesujące.
Znalazł ścieżkę i stanął tam, niemal wyzywając smoki, aby wróciły. Nie uczyniły 
jednak tego. Pozwolono mu iść dalej. Z jednych tarapatów wpadał w drugie. Zdołał 
odnaleźć 
część bagaży, ale to wszystko. Nie miał już nic do jedzenia. W torbie zachowało 
się tylko 
kilka przedmiotów. Wrażenie, że ktoś nim manipuluje, nasiliło się. Wiedzieli, że 
jedzie, a to 
musiało oznaczać kłopoty.
Wszystko w nim krzyczało, aby wracać do Penacles... a jednak nie mógł. Za każdym 
razem, gdy tylko pomyślał o powrocie do domu, wizerunek D’Shay’a sprawiał, że 
jego głowa 
unosiła się i zapominał o wszystkim innym. Westchnął, przerzucił przez ramię 
torbę i spojrzał 
w kierunku portowego miasta. Jeśli będzie miał szczęście, może zdąży tam 
dotrzeć, zanim 
umrze ze starości. Królestwo Burzowego Smoka było bagniste. Ziemie Błękitnego 
upstrzone 
niezliczonymi jeziorami, rzekami, stawami i wszelkimi innymi rodzajami przeszkód 
wodnych, jakie tylko dało się wyobrazić. Nawet konie z trudem by przeszły. Nie 
miał zbyt 
wielkich szans, aby pieszo osiągnąć cel w rozsądnym czasie. Większa część 
wędrówki 
odbywałaby się i tak poprzez skomplikowany tor przeszkód, a nie prostą drogą.
Błękitny Smok nie miał raczej powodów, aby obawiać się ataku od strony 
zachodnich 
swoich granic. Nieważne kim się było, teren sam w sobie stanowił naturalną 
obronę. Armie 
na tej ziemi zostałyby zdziesiątkowane. Tylko niebo było wolne, ale Gryf 
podejrzewał, że i je 
zbyt dobrze chroniono. Pan Irillianu wszystko robił dokładnie.
Przez chwilę Gryf myślał o małych, nieużytecznych, skrzydlatych wyrostkach na 
swoich plecach i o tym, co mógłby zrobić, gdyby były one pełnych rozmiarów. 
Niewielu 
wiedziało o ich istnieniu. Bezużyteczne do lotu, zostały uznane przez Gryfa za 
kolejną wadę, i 
w związku z tym ukrywał je. Ale w chwilach takich jak ta myślał o tym, co by 
było, gdyby 
posiadł wszystkie atrybuty stworzenia, które tak przypominał. Zdawał sobie 
sprawę, że latać 
nie potrafi. Myślał o teleportacji, ale ponieważ nie miał możliwości 
sprawdzenia, co 
znajdowało się przed nim, ryzyko było zbyt duże w porównaniu z ewentualnymi 
korzyściami. 
Mógł skończyć w środku jeziora albo bagna, czy nawet jeszcze gorzej.
Poprawił bagaż na ramieniu i ruszył w drogę.
VI
Pomimo incydentu z pierwszego dnia, życie we Dworze biegło spokojnie. Smoki i 
ludzie żyli z sobą w niepewnym pokoju, ale na nic więcej nie dało się liczyć. 
Nie było w tym 
nic dziwnego, zważywszy, że obie rasy starały się przebywać jak najdalej od 
siebie. Cabe 
cieszył się tylko, że jak dotąd nikt nie próbował nikogo zabić.
Nic też nowego nie ustalono w sprawie wizji, którą miała Gwen. Strażnicy 
Zielonego 
w lesie nie donosili o niczym wyjątkowo niezwykłym. Nie było prawie żadnych 
śladów 
pojawienia się Poszukiwaczy, ale i Cabe, i Gwen wiedzieli jak niewiele to 
znaczy. Ptaki były 
bardzo tajemniczą rasą i umiały ukrywać swoje ślady.
Jednakże niektóre fragmenty informacj i dochodzące do gadziego Króla 
zainteresowały Cabe’a. Tu i tam znajdowano całe partie umierającego lub już 
obumarłego 
lasu. Powodem było najwyraźniej niezwykłe zimno. Zima przecież jeszcze nie 
nadeszła, a 
nawet gdyby przyszła szybciej, nie zdołałaby naruszyć poważniej królestwa 
Zielonego 
Smoka.
Cabe stał samotnie w ogrodzie ze wzrokiem skierowanymi na las, choć tak naprawdę 
wcale go nie dostrzegał. Jego myśli wędrowały innymi ścieżkami. Fakt zostania 
wiedźminem 
- uznał kiedyś - wpędził go w paranoję. Być może przesadzał z niepokojami, ale 
nie mógł 
jakoś wyrzucić tych „lodowych incydentów” z głowy. Nękały go wspomnienia, 
zarówno 
własne, jak i te, które zostały mu przekazane przez dziadka, Nathana. Był 
pewien, że istnieje 
między nimi jakiś związek. Wydawało mu się, że ostatnie wydarzenia łączą się w 
jakiś 
tajemniczy sposób z tymi, które miały miejsce dawno temu. Zarówno on jak i Gwen 
poczuli 
w samym sercu pałacu Gryfa lodowaty wicher. Chłód był nie tylko fizyczny; 
zmroził ich aż 
do szpiku kości.
Co dziwne, rozmyślania te sprawiły, że zaczął się zastanawiać nad swoimi snami. 
Nie 
wiedział dlaczego, ale czuł, że one też mają z tym jakiś związek.
Uśmiechnął się ponuro. Myśli stawały się zbyt szalone. Zmusił się do zapomnienia 
o 
tym wszystkim i zaczął przechadzać się w nadziei, że uwolni swój umysł od takich 
irytujących zagadek.
Ujrzał ludzi, którzy, pracując wspólnie z kilkoma smokami, próbowali oczyścić 
tereny 
wokół Dworu z kilkudziesięcioletniej warstwy starych, wyschniętych roślin i 
nieużytków. 
Smoki zdawały się w miarę spokojne, pomimo faktu, że ich moce prawie zupełnie 
zanikły w 
obrębie czaru ochronnego, co było dla nich zupełnie nowym przeżyciem. Nie mogły 
nawet 
powrócić do swej smoczej postaci, jeśli nie opuściły wpierw tego terenu. Stopień 
komplikacji 
zaklęcia zdumiewał go, ale niezwykle go też cieszył, zwłaszcza w chwilach, kiedy 
dochodziło 
do kłótni pomiędzy grupami.
We Dworze dało się już niemal mieszkać. Ogród - miejsce, w którym stało niegdyś 
bursztynowe więzienie Gwen - był prawie oczyszczony. Stał się on jedynym 
miejscem na 
terenie całego Dworu, gdzie ludzie i smoki przebywali wspólnie, bez żadnych 
ograniczeń. Z 
ogrodu emanował spokój, którego Cabe nie zauważył podczas poprzedniej wizyty, 
być może 
dlatego, że wtedy został zaatakowany przez smoki, rzucano w niego magicznymi 
kryształowymi odłamkami i na dodatek pikowali na niego Poszukiwacze. Aż trudno 
było 
uwierzyć, że to ten sam ogród.
Tak naprawdę to nie wieści Zielonego Smoka wyciągnęły go tutaj o tak wczesnej 
porze, ale kolejny nocny koszmar, tym razem bezowocny lot - ucieczka przed jego 
wszechobecnym ojcem, ponad niezliczonymi górami i poprzez setki, tysiące 
głębokich 
wilgotnych jaskiń. Za każdym razem Azran czekał na niego. Za każdym razem ciął 
go 
którymś ze swych demonicznych ostrzy. Sam Rogaty Miecz, który Cabe przez pewien 
czas 
nosił, był wystarczająco straszny, by się go bać. Tajemnicza rzecz, którą jego 
ojciec nazywał 
Bezimiennym... Cabe nie chciał nawet myśleć o tej broni. W końcu zapanowała ona 
nad 
starszym magiem. Tak z reguły bywało z demonicznymi mieczami, dlatego tylko tacy 
szaleńcy jak Azran Bedlam tworzyli je.
Cabe dotknął swojej głowy. Wiedział, bez spoglądania w lustro, że większa cześć 
jego 
włosów była srebrna. Działo się tak z reguły po wyjątkowo strasznych koszmarach 
sennych. 
Ponownie odkrył związek pomiędzy dwoma elementami, ale nie znalazł przyczyny. 
Skrzywił 
się. Wystarczająco nieprzyjemne było to, że koszmary zaczęły się po chwili 
przerwy z 
początku podróży. Zupełnie jakby dościgły go, niczym psy gończe.
Młody wiedźmin usiadł na pniaku i spojrzał w niebo. Ponownie pomyślał o tym, 
jakie 
proste było jego życie, zanim odnaleźli go Smoczy Królowie.
Usłyszał głośny syk. Żaden człowiek nie był zdolny do wydawania takich dźwięków. 
Cabe podskoczył, z rękoma gotowymi do rzucenia czaru obronnego, jakiegokolwiek.
Smok stał przed nim skulony, gotowy na cios potężnego czarnoksiężnika za zbytnie 
zbliżenie się.
- - Kim... - Cabe wziął głęboki oddech i zaczął jeszcze raz: - Kim jesteś? 
Dlaczego 
się tu zakradasz?
- - Panie - syknął smok - jesssstem jedynie twoim ssssługą. Nie zakradałem się 
tutaj. 
Nawet cię nie zauważyłem, aż do chwili, kiedy niemal na ciebie nie wpadłem.
Mag zlustrował go wzrokiem. Od stóp do głowy nie wyglądał inaczej, niż 
jakikolwiek 
inny humanoidalny smok. Cabe poruszył się. Była jakaś różnica, coś co zauważył u 
większości służących mu teraz smoków płci męskiej.
- Twoje zwieńczenie hełmu... - powiedział, wskazując na jego niczym nie 
upiększone 
nakrycie głowy. - Co się z nim stało?
Choć było ciemno, Cabe przysiągłby, że smok spojrzał na niego z 
zainteresowaniem.
- - Nie wolno mi nosić zwieńczenia hełmu. Jestem tylko sługą.
- - Sługą?
- - Wykonuję obowiązki niegodne smoczych władców.
A wiec tak, pomyślał Cabe. Kolejna kasta. Pierwsi i najważniejsi byli Smoczy 
Królowie i królewskie damy. Potem tacy jak Toma, czy Kyrg, którzy należeli do 
smoczej 
arystokracji, ponieważ urodzili się w królewskim gnieździe. Z nich rekrutowali 
się żołnierze i 
wojownicy.
Nikt nigdy nie wspomniał mu o sługach, a wspomnienia, które odziedziczył po 
Nathanie, tylko sugerowały, że jego dziadek o tym wiedział.
Smok czekał, niewątpliwie lekko zirytowany ciekawością człowieka, uznał Cabe.
- - Co ty tutaj właściwie robisz?
- - Odejdę, jeśli moja obecność przeszkadza ci, panie. - Sługa zaczął się 
odwracać.
Cabe zaskoczył sam siebie, kładąc rękę na ramieniu smoka, aby go zatrzymać. 
Kiedy 
stwór zakręcił się, Cabe przez chwilę myślał, ze straci dłoń, więc szybko ją 
cofnął.
Smok jedynie spojrzał na niego pytająco.
- Czy chciałeś czegoś jeszcze, panie?
- - Nie rozkazałem ci odejść. Spytałem jedynie, co tu robisz. Stwór wyglądał 
nieswojo.
- - Łatwiej tutaj myśleć - odrzekł. Cabe pokiwał głową.
- - O czym?
- O tym, czego się od nas oczekuje. Tylko królewskie smoki miały jakikolwiek 
kontakt z waszą rasą, panie. Jesteście - błagam o wybaczenie - dziwnymi, słabymi 
stworzeniami, od których jesteśmy lepsi. - Zamarł na chwilę. - Tak przynajmniej 
się nam 
wmawia, panie.
Cabe zauważył, że końcową część wypowiedzi smok dodał błyskawicznie, kiedy zdał 
sobie sprawę, że obraża swego nowego władcę.
- Jak brzmi twoje... Czy w ogóle masz jakieś imię? Teraz to smok poczuł się 
urażony.
- Oczywiście! Nie jessstem żadnym pomniejszym sssmokiem. Jessstem Ssarekai 
Disssama-il T...
Cabe uniósł rękę, aby go uciszyć.
- Jak długie są pełne imiona smoków?
Zobaczył coś, co mogłoby się stać uśmiechem, choć dla smoka być może miało 
zupełnie inne znaczenie.
- Słońce zdążyłoby powstać zanim bym skończył - odparł stwór. - Są w nie 
wliczone 
imiona wszystkich członków rodu, którzy zasługują na oddanie im czci.
Biorąc pod uwagę jak długo rządzili Smoczy Królowie, Cabe podejrzewał, że sługa 
nie żartował, co do upływu czasu, jaki byłby potrzebny, by wypowiedzieć jego 
imię.
- - Będę cię nazywał Ssarekai.
- - Dobrze, panie. Tak na mnie mówią członkowie mojej rasy.
- - Jaka jest twoja funkcja?
- - Trenuję i opiekuję się pomniejszymi smokami, przeznaczonymi dojazdy, choć - 
smok zawahał się - ostatnio zainteresowałem się końmi.
Cabe skrzywił się, nie zrozumiawszy w pierwszej chwili.
- - Nie wolno ci dotykać koni - powiedział. - Nie są przeznaczone do jedzenia.
- - Sssą ponoć dość niesssmaczne, panie, ale myślałem o nich jako o 
wierzchowcach. 
Szybki koń ma olbrzymią przewagę nad smokiem, panie.
W głowie Cabe’a zaczął się rodzić pewien pomysł. Dzięki niemu mogłyby się 
ocieplić 
nieco stosunki pomiędzy obiema grupami i uśmierzyłyby się jego własne obawy.
- Czy rozmawiałeś z człowiekiem odpowiedzialnym za konie? - spytał.
Gad potrząsnął przecząco głową.
Cabe uśmiechnął się bardziej do siebie, niż do smoka, czując przypływ geniuszu.
- Przyjdź do mnie po południu - powiedział. - Pójdziemy do niego razem. 
Chciałbym, 
abyście się poznali.
Ssarekai się wzdrygnął.
- - Czy muszę, panie?
- - Tak - Cabe miał nadzieję, że zabrzmiało to wystarczająco szczerze.
- - Wedle rozkazu. Jeśli pozwolisz, panie, mam jeszcze do wykonania pewne 
obowiązki: Mogę się oddalić?
- - Idź.
Cabe patrzył z wyjątkowym zadowoleniem jak smok odchodzi. Być może nareszcie 
zacznie sobie radzić. Być może, kiedy zda sobie sprawę z własnych możliwości, 
koszmary 
przestaną się pojawiać.
Zapisał sobie w pamięci, by nie zapomnieć o spotkaniu ze smokiem. Postanowił 
także 
wydać polecenie służbie, by nie nazywano go bez przerwy panem. Brzmiało to jak 
hipokryzja.
Coś się poruszyło koło bramy ogrodu. Najpierw Cabe pomyślał, że to Ssarekai 
wrócił, 
ale potem stwierdził, że postać była za mała i nie całkiem wyglądała na smoka.
Elf? Było ich wiele rodzajów: niektóre wysokie jak ludzie, inne wzrostu 
krasnoludów, 
a Las Dagora był domem wielu z nich.
- Kto tam? Kto idzie?
Dał się słyszeć głęboki wdech, a potem postać rzuciła się przez krzewy do 
przodu. 
Cabe zaklął i ruszył za nią. Pamiętał o obawach Gwen, że to, co widziała, mogło 
się dostać do 
środka przed ukończeniem zaklęcia. Jeśli rzeczywiście się tak stało, wszyscy 
byli w 
niebezpieczeństwie.
Znów zdołał uchwycić zarys postaci. Dziecko? Promienie światła przenikały teraz 
przez korony drzew. To nie mogło być dziecko. Postać wyglądała na zbyt 
zdeformowaną, 
wąską i dziwnie zgiętą.
Poza tym byli jeszcze dwaj Smoczy Królowie, których granice łączyły się z 
królestwem Zielonego. Być może był to jeden z ich poddanych...
Zbliżał się już do granicy zaklęcia, kiedy mały intruz nagle zawrócił w jego 
kierunku. 
Siła pędu sprawiła, że Cabe poleciał do przodu i przewrócił się o tajemniczą 
postać.
Dał się słyszeć wściekły syk, kiedy zaplątali się w kłębowisku kończyn, a cały 
świat 
Cabe’a zakręcił się dookoła. Wykrzyczał serię przekleństw, których nauczył się 
jeszcze przed 
dawnymi laty w oberży.
Kiedy świat przestał się kręcić, Cabe patrzył wprost w twarz... smoka?
Stwór rzucał się w jego rękach, ale uchwyt wiedźmina, mimo zdumienia rysującego 
się w jego oczach, był wystarczająco silny. To był, a zarazem nie był smok. 
Twarz miał 
płaską i zdecydowanie bardziej ludzką, niż jakikolwiek samiec. Nie nosił 
smoczego hełmu. W 
ogóle stworzenie nie miało żadnego hełmu. Głowa wyglądała jak głowa 
niedokończonej, 
okropnej lalki, która rzucała się, gryzła i kopała ze strachu.
To jeden z młodych, pomyślał. Najstarszy z młodych. Należał do królewskiego 
rodu, 
ale kształt potrafił zmieniać w dużo większym stopniu, niż jakikolwiek inny 
smok.
- - Ty - zdołał w końcu powiedzieć - będziesz dużym problemem.
- - Prrrroblememmm - syknął smok.
Cabe prawie go puścił. Wiedział od Zielonego, że młode rosły szybko i musiały 
się 
nauczyć nowych zasad, zanim miną owe lata. Zmienianie formy było najważniejszą z 
tych 
zasad. Kolejną była mowa. Prawie o tym zapomniał.
Czteropazurzasta łapa przejechała mu po twarzy i przez chwilę zapomniał, że 
trzyma 
w rękach ognistego smoka. Młode przestawało się bać. Cabe wiedział, że jest 
uznawany za 
przywódcę przez młode, przynajmniej w takim stopniu, w jakim one rozumiały to 
wyrażenie. 
Dowodził, mimo swojego obcego wyglądu.
Młody smok znów go drapnął. Tym razem Cabe uświadomił sobie, że nie trzyma w 
ręku ludzkiego dziecka. Jeden z pazurów młodego rozrył mu szeroką linią 
policzek.
- Wystarczy tej zabawy - wymruczał Cabe. Odwrócił się i, przyciskając stworka do 
piersi - za cenę płaszcza - zdołał wstać...
...i zauważył nieregularne wzniesienie za linią drzew.
- Nie ruszaj się - powiedział. Podszedł do zbocza i poczuł lekki dreszcz. Minął 
barierę. 
Jego uścisk stał się silniejszy. Młody smok zaczął się jeszcze bardziej wyrywać.
„To - pomyślał cierpko - nie będzie dobry dzień”.
Wzgórze, o którym z tej odległości nie dało się powiedzieć nic więcej, wznosiło 
się 
daleko poza granicą zaklęcia. W każdych innych okolicznościach Cabe uznałby je 
po prostu 
za element normalnego ukształtowania terenu. Jednakże z bliska nietrudno było 
stwierdzić, że 
coś - coś dużego - zostało tam zakopane. Cabe stał w miejscu, z ciągle 
wyrywającym się 
maluchem po pachą, który od czasu do czasu wydawał osobliwe dźwięki w rodzaju: 
„porrrbllmmm”. Zastanawiał się, czy nie wezwać pomocy.
- Cabe?
Głos Gwen, łagodny, ale zarazem rozkazujący, dobiegał z kierunku ogrodu.
- Cabe, gdzie jesteś?
To zadecydowało. Wcisnął zirytowanego smoka pod ramię i ruszył z powrotem. 
Droga była trudniejsza i bardziej skomplikowana niż kiedy biegł w tę stronę, ale 
wynikało to 
zapewne z faktu, że wtedy był zbyt zajęty gonitwą za „niebezpiecznym potworem”, 
którego 
właśnie trzymał teraz pod pachą.
Gwen, ubrana w szmaragdowy strój łowiecki, czekała na niego w ogrodzie. Nie była 
sama. Towarzyszyła jej inna, ubrana w błyszczącą suknię kobieta. Jej wygląd 
sugerował 
niespotykane piękno, kiedy tylko osiągnie wiek dorosły. Cabe był pewien, że nie 
przypomina 
sobie podobnej kobiety w swojej grupie, a po chwili zdał sobie sprawę, z czego 
to wynika. 
Kobieta była smokiem. Przełknął ślinę.
- Tego szukacie? - spytał niedbale i uniósł do góry ziewające młode. Niech 
myślą, że 
tylko z tego powodu tak wcześnie wstał.
Smoczyca wydała westchnienie ulgi, a małe natychmiast przytuliło się do niej. 
Gwen 
uśmiechnęła się zadowolona i dumna, sprawiając, że Cabe poczuł się bardziej jak 
uczniak, 
który właśnie zdał egzamin przed swoim ulubionym nauczycielem, niż mistrz magii.
Kobieta-smok patrzyła na Cabe’a w zupełnie inny sposób. Jeśli istniało coś, co 
damy 
lubiły bardziej niż owijanie sobie wokół palca mężczyzn, to była to władza. A 
Cabe stwarzał 
możliwości zarówno dla jednego jak i dla drugiego. Teraz starał się ignorować ją 
tak bardzo 
jak tylko było to możliwe.
Na szczęście Gwen właśnie się odezwała:
- - Kobiety pilnujące małego odeszły na krótką chwilę, by sprawdzić, co robią 
inne 
małe. Smoczątko tymczasem w okamgnieniu zniknęło. - Gwen spojrzała z 
zainteresowaniem 
na ludzką postać młodego. - Teraz już rozumiem w jaki sposób... Niesamowite.
- - Bardziej niż niesamowite. Spójrz na jego twarz.
Obie kobiety wykonały jego polecenie. Cabe poczuł zadowolenie na widok 
znikającego wszechwiedzącego wyrazu, choćby tylko na chwilę, z twarzy damy.
- Czy kiedykolwiek widziałaś coś podobnego? - spytał.
Wykorzystała sytuację, aby rzucić mu spojrzenie niewiele mające wspólnego z 
obecną 
sytuacją, a sugerujące inne możliwości. Jednak, gdy twarz Cabe’a pozostała 
niewzruszona, 
odpowiedziała:
- Nigdy, panie. Słyszałam o tym kiedyś. Tylko stare opowieści. Mówiło się, że 
książę 
Toma ma podobne zdolności, ale nie słyszałam o nikim innym.
- Toma. No tak, on rzeczywiście jest wyjątkowy. Gwen skinęła głową.
- Wszyscy będziemy musieli na niego zwracać szczególną uwagę. To dziecko Króla, 
z 
niesamowitymi możliwościami. Już teraz potrafi zmieniać kształty lepiej niż 
dorośli.
Żaden smok-samiec nie mógł przybierać więcej niż jednej postaci poza swoją 
normalną smoczą figurą. I zawsze była to postać wojownika w zbroi, 
prawdopodobnie 
dlatego, że wybrana została przez pierwszych Królów. Samice mogły przybierać 
różne 
oblicza, ale zawsze posiadały pewne cechy wspólne, które sprawiały, że wyglądały 
niczym 
siostry swoich poprzednich postaci. To był szczyt możliwości dla wszystkich 
smoków, poza 
Tomą. Toma, jak odkryto, mógł nie tylko przybierać postać wojownika. 
Wielokrotnie 
upodabniał się też do któregoś ze Smoczych Królów i uczestniczył w spotkaniach 
Rady. 
J?rzyznał się wprawdzie, że nie potrafi przez dłuższy czas pozostawać w obcej 
postaci, 
stanowiło to jednak i tak o wiele więcej, niż mogli dokonać inni władcy.
Kiedy Cabe przypomniał sobie o wzniesieniu, dwie kobiety zaczęły zawracać w 
kierunku Dworu. Smoczycy pozwolił odejść, ale Gwen poprosił, by poczekała. Gdy 
już 
zostali sami, poprowadził ją w sobie znanym kierunku.
- - Co się stało? - spytała.
- - Myślę, choć to tylko przeczucie, że znalazłem coś, co powinnaś zobaczyć.
Rozejrzała się.
- - Jeśli pójdziemy dalej, znajdziemy się poza zasięgiem zaklęcia - oznajmiła. - 
Co 
takiego chcesz mi pokazać?
- - Naprawdę nie wiem.
Wiedział jednak, że coś w tym wzgórzu go niepokoiło.
Gwen podążała za nim w milczeniu. Dojście na miejsce trwało trochę dłużej, 
ponieważ Cabe nagle nie mógł sobie dokładnie przypomnieć, gdzie znajdowało się 
jego 
znalezisko. To nie powinno się zdarzyć. Ale potem spojrzał w dół i ujrzał 
miejsce, gdzie 
rośliny zostały zgniecione przez ciężar dwóch ciał - jego i młodego smoka. 
Spojrzał w 
kierunku lasu i po dłuższej chwili nareszcie zauważył wzniesienie. Wystarczyło 
jedno 
spojrzenie, by jeszcze bardziej się zdenerwować.
- Tam - wskazał i nie zważając na barierę, ruszył w kierunku zbocza. Gwen po 
chwili 
wahania podążyła za nim, obiecując sobie, że niezależnie od faktu, że go kocha, 
jeśli 
wycieczka okaże się bezowocna, zrobi mu awanturę.
Podeszli nieco bliżej. Przez ciało Cabe’a przeszły dreszcze sięgające głębi 
duszy. 
Zatrzymał się na chwilę, lecz ciekawość okazała się silniejsza. Gwen także 
przystanęła, ale z 
innego powodu. Wzniesienie budziło w niej wspomnienia. Straszne, niedawne 
wspomnienia.
- - Cabe... - Jej głos przepełniony był narastającym lękiem. Spojrzał na nią 
zatroskany.
- - Odsuń się - powiedziała.
Kiedy wypełnił polecenie, uniosła ręce i wykonała kilka gestów. Coś zaczęło 
odrzucać 
ziemię ze wzniesienia, jakby pracował tam ktoś z niewidzialną łopatą.
Cabe spojrzał z ukosa. Gwen trwała w napięciu, zagryzając wargi, podczas, gdy z 
głębi stoku wyłaniał się jakiś stwór. Natychmiast zatrzymała zaklęcie i, ku 
zdumieniu Cabe’a, 
ruszyła w kierunku monstrum, aby go zbadać. Jednak nie dotknęła go. Nie winił 
jej za to. Od 
potwora emanowała tak silna aura nierealności, że miał ochotę schować się do 
mysiej dziury, 
by tylko uciec.
Gwen po chwili wstała. Wyraz jej twarzy przeraził Cabe’a.
- Co się stało? - spytał.
Nie od razu odpowiedziała, tylko stała i kręciła głową, przerażona i 
wstrząśnięta 
widokiem.
- Gwen?
- Cabe, to moja wizja - wyszeptała. - To... to stworzenie z mojej wizji. Wiem, 
że tak 
jest.
Nagle zachwiała się. Cabe był tak zaskoczony, że dopiero w ostatniej chwili 
powstrzymał ją przed upadkiem. Stał teraz nad bezwładnym ciałem i patrzył na 
częściowo 
odkryty, biały, kościsty twór.
Ponownie zadrżał.
VII
Oderwał wzrok od wzniesienia i spojrzał na Gwen. Zatrzepotała powiekami i 
uchwyciła jego spojrzenie. Nadal widać było w jej twarzy trwogę, ale powoli 
zaczynała 
dochodzić do siebie.
- Cabe, pomóż mi stanąć na nogach.
Spełnił jej prośbę. Gwałtownie wyrwała się z jego ramion i ruszyła w kierunku 
monstrum. Zatrzymała się na odległość wyciągniętej ręki od kopca. Cabe pozostał 
na miejscu 
i z napięciem śledził ruchy Gwen, obawiając się, że żona znowu straci 
przytomność.
Cały czas patrzyła rozszerzonymi, czerwonymi oczami. Jedną ręką zasłaniała sobie 
usta. Zaczęła szeptać:
- To prawdziwe. To naprawdę istnieje.
Cabe stanął za nią, próbując ją uspokoić, jednocześnie patrząc na wzgórze.
- Cokolwiek by to nie było, nie żyje. Nie ma się czego bać - powiedział.
Mimo, iż stwór nie dawał znaków życia, nadal napełniał go trwogą. Cabe teraz już 
wiedział, czego się boi. Miał uczucie, że ten stwór może go wyssać do cna, może 
wyciągnąć z 
niego wszystkie soki, wszystko, co ma. Irracjonalne uczucie, ale niezwykle 
silne.
- A jednak to nie był sen - czarodziejka mruczała podnosem.
- To wcale nie był sen.
- Sen?
Cabe nagle przypomniał sobie całą wizję, którą opisała mu Gwen
- atak kopiącego pod ziemią stwora i ratunek idący ze strony Poszukiwacza. To 
było 
stworzenie ze snu? Wzdrygnął się zadowolony przede wszystkim z tego, że potwór 
spoczywał 
pod ziemią. Jak długo krążył wokół Dworu? Czy rzeczywiście znajdował się 
wewnątrz granic 
zaklęcia? Dlaczego tak trudno było go odnaleźć?
Usłyszeli z tyłu krzyki. Jeden ze służących najwyraźniej ujrzał jak Pani z 
Bursztynu 
pada i w tym momencie kilkanaście postaci - zarówno smoków jak i ludzi - 
niespokojnie 
podążało w kierunku dwojga magów. Cabe kazał im się zatrzymać na tyle daleko, by 
nie 
mogli zobaczyć potwora. Uważał, że im mniej osób o tym wie, tym lepiej. Zobaczył 
go 
jednak Ssarekai.
Patrzył teraz na nieruchomy obiekt i cały drżał.
- Panie, co... Cabe przerwał mu.
- - Dajesz sobie radę, jak przypuszczam, z jazdą na smokach. A może szybciej by 
było, gdybyś użył własnej smoczej postaci?
- - Smoki dojazdy są szybsze niż my. Nam brakuje kondycji na długie loty i 
szybko 
się męczymy. Patrole są dobre, ale...
- - A więc weź jednego z nich i jedź do swojego pana. Przekaż mu ode mnie 
wiadomość, że mamy tu coś, co wymaga jego uwagi. Opisz to, jeśli władca zażąda.
- - Panie, las... - Ssarekai zaczął, po czym westchnął i zamknął usta, bowiem 
zauważył, że Cabe ma mu zamiar znowu przerwać.
- - Czy inne wieści dotrą szybciej niż twoje? I czy równie dokładnie jak twoje 
zostaną przekazane? Kto jeszcze w tym czasie może posiąść naszą tajemnicę?
Smok potrząsnął głową. Zrozumiał.
- - Wyruszę natychmiast - powiedział.
- - Dziękuję ci.
Ssarekai oddalił się. Cabe spojrzał na innych i skrzywił się. Być może za dużo 
szumu 
robił wokół całej sprawy. Na razie miał jedynie martwe stworzenie i aż nazbyt 
prawdziwy sen 
Gwen.
Pozostali wyczekiwali nieopodal, szepcząc między sobą i próbując się domyśleć 
przyczyn zasłabnięcia Gwen. Niektórzy chcieli przepytać Ssarekai i wtedy Cabe 
zdał sobie 
sprawę, że zapomniał go uprzedzić, by milczał. Smok najwyraźniej jednak domyślał 
się, jak 
ma postępować, ponieważ zignorował pytania i biegł dalej.
- - Poszukiwacz.
- - Co? - Cabe błyskawicznie odwrócił się, oczekując, że zobaczy skaczącego na 
niego prosto z czubka jakiegoś drzewa ptaka. Nic się takiego jednak nie stało. 
Jedynie Gwen 
pochylała się z zainteresowaniem nad wielkimi zwłokami, oglądając je cały czas z 
dystansu.
- - Poszukiwacz - głos Gwen był cichy. Nawet zdenerwowana nie chciała 
wywoływać paniki. - W mojej... wizji... występował Poszukiwacz. Ciekawa jestem, 
co się z 
nim stało? Dlaczego mnie ocalił?
Ta myśl nawet nie przeszła Cabe’owi przez głowę. Jeśli stwór, który przed nimi 
leżał, 
był prawdziwy, dlaczego nie miałoby być podobnie z Poszukiwaczem? I dlaczego 
Poszukiwacz uratował Gwen, i walczył z potworem?
- - To musiało być prawdziwe, Cabe. Musiał tu być Poszukiwacz. - Gwen wstała, 
cały czas nie spuszczając wzroku z ciała i nie dotykając go.
- - Dlaczego tak sądzisz?
- - Ta wizja. To musiała być nieświadoma transmisja z umysłu Poszukiwacza. 
Przekręcona, ponieważ one nie patrzą, ani nie słyszą tak jak my. Pamiętasz 
przecież.
Pamiętał.
Pamiętał Poszukiwacza, który przyszedł do niego, kiedy był uwięziony przez 
swojego 
ojca. Poszukiwacze służyli Azranowi, ale nienawidzili go bardziej niż 
któregokolwiek 
człowieka, a ten Poszukiwacz próbował namówić Cabe’a, by zaatakował ojca, jeśli 
zostanie 
przez niego uwolniony. Cabe, nie zdając sobie wówczas sprawy z własnych mocy, 
odmówił. 
Poszukiwacz nie powiedział ani słowa. Dotknął tylko głowy Cabe’a i przekazał mu 
wiadomość poprzez emocje i obrazy. Obrazy Azrana zamordowanego na tysiąc 
skrytych 
sposobów. Cabe nigdy nie powiedział o tym Gwen. To właśnie sprawiło, że odmówił, 
oprócz 
- rzecz jasna - oczywistego faktu, że brakowało mu, jeśli nie możliwości, to 
wiary we własne 
siły.
- Cabe - rzekła Gwen - nadal jestem pewna, że Poszukiwacz zginął, zabijając to 
coś. 
Myślę, że właśnie dlatego zemdlałam.
- Dlaczego spadło to na ciebie? Dlaczego tobie chciał coś przekazać?
Nadal nie odwracała wzroku od stwora. Obejmowała się rękoma, jakby było jej 
bardzo zimno.
- Nauczono mnie pewnych rzeczy. Umiem... odczuwać teren, nawet lepiej niż 
stworzenia, które go zamieszkują. Czuję rzeczy, których ty nie odbierasz. 
Podejrzewam, że 
Poszukiwacz nadawał przypadkowo, mając nadzieję, że dotrze do kogoś z jego 
gatunku. Być 
może ratunek nie był prawdziwy. Być może tylko tak odebrałam jego myśli. Wiem 
jednak, że 
czyn Poszukiwacza mnie uratował. I nieważne, czy uczynił to świadomie, czy też 
nie. Ja... 
ja... to wszystko tylko zgaduję.
Cabe pokiwał głową. Odgłosy zgromadzenia stawały się coraz głośniejsze i 
bliższe. 
Odwrócił się do zebranej grupy.
- Wracajcie do swoich prac. Ty i ty - wskazał na człowieka, o którym wiedział, 
że był 
żołnierzem i jednego ze smoków, który miał ozdobny hełm. - Zanim pojawi się pan 
Lasu 
Dagora, nikomu nie wolno tu wchodzić. Dopilnujcie tego.
Jakże bardzo musiał się przekształcić jego umysł, zastanowił się, skoro w całym 
tym 
chaosie nadal robił wszystko, by zbliżyć do siebie ludzi i smoki. Wybranie 
jednego człowieka 
i jednego smoka w sytuacji, kiedy mógł po prostu rzucić zaklęcie ochronne, 
wydawało się 
głupotą, ale uparł się, by to wykonać. „Użyj potencjalnego niebezpieczeństwa, 
aby bardziej 
ich do siebie zbliżyć” - szepnęło mu coś w głębi umysłu.
Porada od Nathana?
Coś jeszcze go dręczyło. Coś, co dotyczyło potwora. Nie dotknął go jeszcze, ale 
w 
przeciwieństwie do Gwen, zaczynała w nim narastać potrzeba takiego kontaktu. 
Czuł, że 
powinien coś o nim wiedzieć. Dotknięcie go jednak...
Zanim Zielony Smok dotrze na miejsce, na pewno minie trochę czasu. Nawet, gdy 
będzie się poruszać z największą szybkością, zjawi się tu najwcześniej 
następnego dnia rano. 
Mógłby poprosić Gwen o zasięgnięcie języka na temat potwora u mieszkańców Lasu 
Dagora, 
ale podejrzewał, że niewiele by wiedzieli, może oprócz drogi, jaką poruszał się 
stwór. Fakt 
jednak, że nikt nie próbował ich ostrzec, dawał wiele do myślenia. Ale ten 
potwór był 
kopaczem i prawdopodobnie nikt go nawet nie zauważył.
- - Powinniśmy to zniszczyć - usłyszał głos Gwen.
- - Nie, dopóki nie zobaczy go Zielony Smok. Spojrzała na zwłoki z obrzydzeniem.
- Może i tak, ale nadal mam uczucie, jakby to coś chciało wszystko z nas wyssać.
Wyssać. To samo uczucie towarzyszyło Cabe’owi. To nie było zwykłe stworzenie. 
Było powołane do życia przez jakąś perwersyjną moc. Ten stwór był obrazą natury, 
samego 
życia.
Czy stworzył to Toma?
Cabe potrząsnął głową. Małe prawdopodobieństwo, nic więcej. Istniały zagrożenia 
z 
innych stron, nie tylko od tego jednego smoka. Zdecydowanie zbyt wiele zagrożeń.
„Gdybym mógł tego dotknąć, wiedziałbym”.
Jego ręka była już niemal przy potworze, gdy zdał sobie sprawę, co się naprawdę 
dzieje. Niczym przebudzony, gwałtownie cofnął dłoń. Gwen, która była odwrócona 
tyłem, 
spojrzała na niego i niemal się zachłysnęła.
- Cabe! Nie dotykaj go! - krzyknęła.
Na krótką chwilę powrócił dawny Cabe, niepewny i nie chcący się wystawiać na 
potencjalne niebezpieczeństwo. A potem rysy jego twarzy stężały, przypominając 
coraz 
bardziej inną twarz, którą Gwen znała dobrze, gdyż kiedyś kochała tego człowieka 
tak samo, 
jak teraz kochała jego wnuka.
Wymruczał coś pod nosem i czarodziejka poczuła walkę dwóch mocy. Została 
odepchnięta. Jakiekolwiek by było to zaklęcie, jego siła przekraczała 
najmocniejsze zaklęcia, 
jakie sama w życiu rzucała.
Jego dłoń dotknęła śnieżnobiałego futra.
Cabe poczuł, jakby ktoś otworzył przed nim księgę przeszłości, a przed jego 
oczami 
ukazała się cała historia. Znajdował się na Ziemiach Jałowych, ale były one 
bujne, nie 
wyglądały tak jak dzisiaj. Wszystko działo się dawno temu.
Trwała Wojna Przełomowa, a on był Nathanem Bedlamem.
Byli z nim inni. Yalak, któremu nie podobało się to, co miało się zdarzyć, ale 
podczas 
głosowania wstrzymał się od wyrażenia swego zdania. Wysoki Tyr, zakapturzony 
niczym 
kapłan, z całego serca popierał tę metodę. Była jeszcze posępna Salicia, malutka 
kobietka 
posiadająca potężną moc. I Basil, prawdziwy wojownik drużyny. To do niego 
należało 
utrzymywanie wroga na dystans, gdyby zdążył tam dotrzeć przed ukończeniem 
zaklęcia.
Byli też inni, ale czaili się pod ziemią. Straszliwe stwory, przemienione z 
postaci, 
którymi kiedyś były. Służył do tego czar, którego Nathan i jego towarzysze nigdy 
nie mieli 
zapomnieć; był ich największym wstydem i hańbą.
Wizja zniknęła, ale zaraz została zastąpiona obrazem Ziem Jałowych, takich 
jakimi 
znał je Cabe. To, co pozostało z życia, szybko zanikało. Cabe/Nathan wiedział 
jednak, że 
niektóre z rodów Brązowego przeżyły. Smoczy Mistrzowie byli zbyt ludzcy, aby 
uczynić 
pełen użytek ze starożytnego zaklęcia. A jednak nawet to, co przywołali, okazało 
się być zbyt 
potężne, gdyż teraz głód zaczynał się uzewnętrzniać, poszukując nowych terenów, 
a naj 
straszniejsze było to, że Cabe/Nathan, będący ogniskiem zaklęcia, głodniał razem 
z nimi.
Byli teraz zmęczoną i poobijaną grupą. Salicia nie żyła, zżarta przez głód, 
kiedy 
próbowała sama go powstrzymać. Cabe/Nathan czuł zmianę, jakiej został poddany i 
zdawał 
sobie sprawę, że stał się silniejszy poprzez jej śmierć, poprzez... poprzez... 
Objawienie nie 
chciało nadejść.
A potem Smoczy Mistrzowie łączyli swoją moc, próbując odpowiedzieć potworom, 
które stworzyli. Tylko poprzez zaspokojenie głodu mogli myśleć o ich 
zniszczeniu. Yalak 
miał łzy w oczach; przewidział wszystko, oprócz śmierci Salicii. To go bolało 
najbardziej. 
Basil pomagał Tyrowi; jak zawsze wierny przyjaciel.
Cabe/Nathan stał zwrócony do nich plecami, zmizerowany, dręczony poczuciem 
winy. Gdyby wiedział jaką potęgę wyzwoli, nigdy by nawet tego nie zasugerował. 
Lepiej, by 
zaklęcie pozostało w zakamarkach jego podświadomości. Lepiej przegrać wojnę ze 
smokami, 
niż ponownie wyzwolić ów głód.
Kopce ziemi poruszały się w ich kierunku, niektóre tak wielkie, jakby wszystkie 
wzgórza w okolicy zostały pokryte piachem. Smoczy Mistrzowie przygotowali się.
Wielkie pazury przekopały się na powierzchnię i uniosła się góra bieli.
Cabe gwałtownie zadrżał, kiedy to, co jeszcze w nim było z Nathana, wyrwało go z 
koszmarów przeszłości i przeniosło do jeszcze gorszej teraźniejszości. Nowe 
wspomnienia 
pochodziły jednak od niezbyt inteligentnej istoty, choć dużo starszej od tych, 
które wypuścili 
na świat Smoczy Mistrzowie. Wspomnienia wyglądały jak pocięte fragmenty 
rzeczywistości. 
Przypominały nieco przekazy mentalne Poszukiwaczy. Nie było to zbytnią 
niespodzianką, 
zważywszy fakt, że prawdopodobnie pierwsze stwory tego rodzaju zostały powołane 
do życia 
właśnie przez nich. Wykonali ostatni wysiłek, aby pokonać wroga. Ale 
Poszukiwacze 
uświadomili sobie, że to, co mają zamiar uczynić, może stać się jeszcze większym 
zagrożeniem. Lepiej zakopać potwory głęboko w zimnej, zamarzniętej ziemi i mieć 
nadzieję, 
że już nigdy nie będą potrzebne. Lepiej oddać te tereny... smokom? Poszukiwacze 
mogli 
nawet czekać całe wieki, jeśli by zaszła taka konieczność.
Więcej niejasnych obrazów pojawiło się przed Cabe’em. Nękały go długie okresy 
snu 
i ciemności, gdy pojawiał się słaby, ale dręczący głód. Gdy budził się w zimnie. 
Gdy słuchał 
głosu nowego władcy. Radosna świadomość, że wkrótce będzie można zaspokoić swój 
głód, 
jeśli tylko zaspokoją wpierw głód swego pana.
Kilku zostało uwolnionych. Musieli tylko być posłuszni wobec mroźnych, martwych, 
podporządkowanych panu.
Nieposłuszeństwo!? Głód stał się zbyt potężny, a na południu znajdowało się 
życie. 
Ale ten, któremu służyli, okrutnie ukarał nieposłusznych..Jeszcze nie nadszedł 
czas!” - 
krzyczał do nich. Lepiej uciec w sprawiające cierpienie ciepło, niż stawiać 
czoło jego 
gniewowi. Tam było życie. Życie, którym można zaspokoić głód...
Cabe przewrócił się, niczym rażony piorunem.
Zanim zdążył się zorientować, co się dzieje, Gwen była już przy nim. Jej ręce 
sprawdzały ciało, szukając najmniejszych obrażeń. Wiedział, że nic mu nie jest. 
Był jedynie 
wyczerpany. Zdawało się, że nawet wspomnienia potwora wyciągały z niego ostatnie 
soki. To 
nie Cabe zdecydował, aby przerwać kontakt, kiedy został obezwładniony 
atakującymi go 
obrazami. To Nathan zerwał połączenie. Niemal za późno. Ta część Cabe’a, która 
należała 
także do jego dziadka, zorientowała się, że bestia była kanałem, kierującym go 
ku czemuś’. 
Nawet martwa, dalej spełniała swoją funkcję.
Gdyby miała odrobinę więcej czasu, wyssałaby z Cabe’a wszystko, aby przekazać 
temu, komu nadal chciała służyć.
Śmierć, zimno i magia na najwyższym, najbardziej niebezpiecznym poziomie. 
Wreszcie obrazy wyjaśniły Cabe’owi sprawę. Potwór został wypuszczony przez 
Lodowego, 
aby służyć jakiemuś innemu zaklęciu, ale jakiemu?
Potem przypomniał sobie o zimnie.
Toma obudził się i ujrzał ponurą, białą jak śnieg postać stojącą na straży 
komnaty. Był 
to ktoś z klanu Lodowego. Już umiał ich rozpoznawać. Jego jasnobłękitne oczy, w 
których 
błyszczał ogień fanatyzmu, były niemal wiernym odwzorowaniem oczu Króla. Toma 
wiedział, że nie ma co liczyć na wsparcie własnego gatunku. Wszyscy wydawali się 
jedynie 
przedłużeniem ramienia władcy.
- - Co jest? Czego chcesz? - Obnażył zęby, by pokazać, że się nie boi, a do tej 
kiepskiej podróbki smoka czuje jedynie pogardę. Wojownik zignorował zachowanie 
Tomy. 
Obcy byli pod ochroną, jak długo żądał tego Lodowy. Ani chwili ponadto. Nawet 
Toma o 
tym wiedział.
- - Mój pan chce cię widzieć. - Głos smoka był płaski i obojętny. Już nawet 
lodowi 
słudzy mieli w sobie więcej życia.
Nie tego Toma szukał. To nie byli sojusznicy, ale zagrożenie dla niego i dla 
jego ojca. 
Raz za razem Lodowy Smok składał obietnice dotyczące Złotego, które dopiero 
teraz 
zrozumiał Toma. Były one zamaskowanymi groźbami. To, co pan Północnych Pustkowi 
widział jako „lekarstwo”, stawało się czymś wprost przeciwnym do tego, czego 
szukał Toma.
„Szaleństwo! Otaczają mnie szaleńcy - zdał sobie sprawę. - Szaleńcy bardziej 
niebezpieczni niż stu Smoczych Mistrzów razem wziętych”.
Spojrzał na swego rodzica, ale nic się nie zmieniło. Złoty Smok leżał 
nieruchomo, 
jego ludzka postać rozłożona była na futrze, a inne futra okrywały całe jego 
ciało.
Toma w milczeniu wstał i podążył za smokiem. Szedł tymi samymi korytarzami, 
które 
przemierzał już setki razy i znał je jak własną kieszeń. Teraz już nie wolno mu 
było poruszać 
się w nich samemu i to była kolejna zmiana, która go niepokoiła. Cokolwiek 
Lodowy Smok 
chciał uczynić, powoli kończyły się przygotowania. Może już było za późno, by 
Toma uciekł, 
jeśli ucieczka, rzecz jasna, była dobrym wyjściem. Ale może też należało w taki 
sposób 
pokierować planami gospodarza, by sprzyjały one i uwięzionemu. Toma nie stał się 
szarą 
eminencją na dworze ojca bez powodu. Wprawdzie brakowało mu kilku śmiesznych 
znamion, 
jednak ich brak z powodzeniem nadrabiał innymi zaletami.
W końcu dotarli do centralnej komnaty. Choć raz wielki smok nie spoczywał na 
ruinach. Tym razem Toma mógł ujrzeć to, co dotąd było ukryte przed jego oczami. 
Znajdowały się tam ruiny budowli - świątyni. I zobaczył też wielki otwór. Jamę. 
Dużo 
większą, niż Toma sobie wyobrażał. Cala świątynia musiała ją zakrywać.
Poczuł dreszcze, tym silniejsze, im dłużej wpatrywał się w głębię. Przechodziły 
nie 
tylko przez ciało, ale dotykały także duszy. Szybko odwrócił wzrok, by spojrzeć 
na 
gospodarza.
- Od dawna się nad tym zastanawiałeś, nieprawdaż? - W głosie nie było żadnej 
ciekawości, żadnych emocji. Lodowy Smok równie dobrze mógł w ten sposób pytać 
Tomę, 
jaka jest dzisiaj pogoda.
Toma zauważył kolejną różnicę. Lodowy przekształcił się w ludzką postać i 
wyglądał 
niczym smoczy wojownik zamarznięty setki lat temu. Smoczy hełm rysował się 
niewyraźnie. 
Toma nie mógł zauważyć żadnych konkretnych kształtów. Lód przymarzł do postaci 
smoka 
tak bardzo, że stwór wyglądał teraz jak jeden ze swoich ożywionych z martwych 
sług.
Toma nareszcie odzyskał głos.
- Tak, przyznaję, nieco mnie to wszystko ciekawiło, choć nie oczekuję, że zbyt 
szybko 
uzyskam odpowiedź na moje pytania.
Lodowy sucho zachichotał, ale ten malutki pokaz emocji tylko sprawił, że Toma 
zaczął się bardziej pilnować. Gospodarz grał z nim w karty, a stawką było życie 
syna Złotego 
Smoka. Pan Północnych Pustkowi nie miał więcej poczucia humoru niż śnieg.
- - Mówisz tak jak dawny Toma. A jednak na niektóre pytania mogę ci 
odpowiedzieć, jako że nadszedł czas Ostatecznej Zimy.
- - Czas czego?
- - Ostatecznej Zimy, rozwiązania problemu ludzi. Czas zimna, które wymiecie ich 
ze Smoczych Królestw raz na zawsze.
Zerkając wokół siebie, Toma zauważył, że do jego strażnika dołączyło pięć nowych 
smoków i wszystkie rozlokowały się wokół niego w strategicznych punktach. Nie 
był 
głupcem i wiedział, jakie ma szansę na przeżycie walki. Uznał, że najlepiej 
dalej grać rolę 
zafascynowanego słuchacza.
- Przyznaję się do swojej niewiedzy, panie. Opowiedz mi o Ostatecznej Zimie.
To był błąd. Zadał dokładnie to pytanie, które Lodowy chciał usłyszeć. Nie grał 
głupca. Był nim.
- Zrobię coś ciekawszego, Toma. Pokażę ci, czym jest Ostateczna Zima.
Złapały go silne, zimne szpony. Spróbował przekształcić się w swą prawdziwą 
postać, 
podjąć z nimi walkę, ale nagle odkrył, że coś go przed tym powstrzymuje.
Był w pułapce.
- Spokojnie, bratanku. Moi wojownicy trzymają cię tylko na wypadek, gdybyś 
stracił 
równowagę, patrząc w dół. Chciałbym, byś zobaczył, co odkryłem. I co 
przygotowałem na 
chwałę Smoczych Królestw.
„To szaleństwo” - odezwał się ostrzegawczy krzyk w umyśle Tomy. Nie chciał 
zaglądać do dołu, ale nie miał też siły, aby się przeciwstawić. Wojownicy 
Lodowego Smoka 
ciągnęli go za sobą niemal tak samo jak Azran ciskał nim po okolicy po pokonaniu 
w Górach 
Tybru. Tam Toma czuł jedynie wściekłość i wstyd z powodu porażki, ale tutaj 
odczuwał to, 
co ludzie nazwaliby lękiem o własną duszę.
Schody prowadzące do budowli były niemal tak zrujnowane jak ona sama. Zniszczone 
resztki prowadziły w dół, podczas gdy smoki poruszały się ku górze. Toma 
stwierdził, że 
liczy kroki, niczym skazaniec przed egzekucją, co zresztą było całkiem możliwe. 
Jednak 
Lodowy nie miał żadnych powodów, by go okłamywać. Być może chciał jedynie, aby 
gość 
ujrzał, co się znajdowało w jamie. Myśl ta zresztą wcale nie uspokoiła 
ognistego. Wcale nie 
chciał sprawdzać, co się znajduje w dole. Szczególnie wtedy, gdy każdy krok w 
tamtym 
kierunku powodował narastanie dreszczy.
Ostatecznie dotarli pod sam szczyt. Jego „towarzysze” nie mieli zamiaru wspinać 
się 
wyżej. Toma odetchnął z ulgą. Wtedy nieoczekiwanie czterej słudzy pojawili się 
z... z nikąd. 
Z każdego z nich wyzierało jakieś dziwne stworzenie. Przynajmniej jedno 
rozpoznał jako 
smoka z nie znanego mu, obcego klanu. Makabryczne kukły pojawiły się, zastąpiły 
jego 
strażników i ruszyły w kierunku dołu. Toma nawet nie szarpał się, choć 
wewnętrzny głos 
podpowiadał mu, by stawiał opór. Z opóźnieniem stwierdził, że znajduje się pod 
potężnym 
zaklęciem gospodarza, dużo potężniejszym, niż spodziewałby się po Lodowym Smoku.
Stali nad dołem i dopiero wtedy Lodowy się odezwał.
- Pochyl się, książę Toma. Dół jest głęboki i tylko pochylając się dokładnie nad 
nim, 
zobaczysz, co się w nim kryje. Nie martw się, moi słudzy powstrzymają cię przed 
upadkiem.
Gdyby miał wybór, odmówiłby. Teraz jednak dwaj słudzy zgięli go w pasie, aż 
górna 
część jego ciała znalazła się nad jamą. Oczy ognistego były zamknięte.
Kiedy nie został od razu wrzucony do środka, powoli odważył się je otworzyć. 
Mała 
szczelinka oka rozszerzyła się, po czym gwałtownie zamknęła znowu. Jedno 
spojrzenie 
wystarczyło. Jedno spojrzenie dało mu więcej, niż chciał.
Toma wiedział, że sprawy wyglądają znacznie gorzej, niż mu się z początku 
zdawało. 
Lodowy mówił dalej, a jego słowa były niemal tak zimne jak chłód, który bił z 
dołu.
- To moja królowa, synu mego brata! - ciągnął. - To przyszłość robactwa, które 
odważyło się nam sprzeciwić! Bardzo krótka przyszłość z niedługim końcem! 
Poprzez 
królową i jej dzieci sprowadzę na Smocze Królestwa zimę jakiej jeszcze nikt 
nigdy nie 
widział! Ostateczną Zimę, która już na zawsze opanuje s’wiat!
Kiedy Tomę pociągnęli z powrotem od dołu, zauważył, że choć raz w głosie 
Lodowego dało się odczuć prawdziwe emocje.
VIII
Dochodziło już niemal południe następnego dnia, kiedy nareszcie dotarł do 
miejsca, 
które, jak wiedział, stanowiło granicę między ziemiami dwóch Smoczych Królów. 
Nie 
nastąpiła żadna nagła zmiana. Nie stało się nic takiego, co by oznajmiało, że 
tutaj kończy się 
panowanie jednego Króla, a zaczyna drugiego. To było tylko coś, co czuł Gryf, co 
oznaczało, 
że działały tu siły, których istnienie umykało uwadze pięciu podstawowych 
zmysłów. 
Subtelne siły, ale rozciągnięte ponad całą krainą, niczym wielka sieć.
Jeszcze przed rozpoczęciem podróży wiedzieli już, że się zbliżał, a może nawet 
już 
wtargnął do krainy Irillianu. Gryf potrafił jedynie podziwiać zaklęcie, które 
chroniło tę krainę. 
Wyglądało na dużo potężniejsze niż się spodziewał. Miało taką moc, że nie mogło 
zostać 
wytworzone przez Smoczego Króla. Pochodziło raczej z wcześniejszej epoki. Może 
stanowiło 
wytwór Poszukiwaczy, a może jednej z ras, która rządziła tutaj przed nimi, na 
przykład 
Quelow.
Jego misjazdawała się beznadziejna. D’Shay niewątpliwie nawet w tej chwili śmiał 
się 
z niego. Jednak musiał iść dalej. Nie potrafił stwierdzić, co go tak 
determinuje, a kiedy 
próbował o tym myśleć, powracał ból głowy. Nie znikał, dopóki nie usunął ze 
swego umysłu 
tego pytania.
- Ptak stoi zadumany. Czy ptak, być może, zamierza czekać na smoka?
Słowa zostały wypowiedziane tonem przypominającym nieco syczenie gada, ale 
towarzyszył im też dźwięk wypluwanej wody, tak jakby mówiący chwilę wcześniej 
czegoś 
się napił. Gryf rozejrzał się, ale zobaczył jedynie wilgotne łąki porośnięte 
wysoką trawą, 
wiele jezior różnej wielkości i kilka bagiennych drzew.
- Ptak jest ślepy. Czy ptak, być może, potrzebuje ręki, która by go 
poprowadziła?
Coś dotknęło jego prawego ramienia i Gryf odskoczył z wyciągniętymi szponami, 
przybierając pozycję gotową do walki. A kiedy zobaczył stworzenie wyślizgujące 
się z 
najgłębszego z jezior, źrenice mu się zwęziły.
To był, a zarazem nie był smok. Wyglądał bardziej jak stworzenie wodne, może 
salamandra. Gryf w duchu przeklął. Przegapił rzecz oczywistą. Błękitny był 
stworem 
morskim. Nikogo nie powinno zaskoczyć, że do jego sług zaliczały się 
najprzeróżniejsze 
istoty żyjące pod powierzchnią wody.
A więc nadeszła ta chwila. Czekał, aż do pierwszego dołączą kolejni. Bez 
wątpienia 
zamierzali go przytłoczyć swoją liczbą, gdyż ten pierwszy sięgał mu jedynie do 
ramienia i 
wyglądał dość mizernie, niezbyt silnie umięśniony. Tak jak i u innych smoków, 
jego ciało 
pokrywały łuski o lekko zielonkawym zabarwieniu.
Żadne inne stwory się jednak nie pojawiły. Stworzenie trwało w jakimś napiętym 
wyczekiwaniu, długi pysk wyciągało w stronę Gryfa i być może, próbowało wyczuć 
jego 
zapach.
- Ptak podskakuje jak podniecony kurczak szukający jedzenia. Być może ptak chce 
zaatakować?
Jego zdania były niemal nonsensowne i wydawały się płynąć zgodnie z jakimś obcym 
rytmem. Siedział w kucki.
Stworzenie westchnęło i mrugnęło swoimi wielkimi oczami.
- - Ptak jest też niemy. Czy zamierza, być może, stać tutaj tak długo, aż 
przyjdą po 
niego smoki?
- - Smoki?
- - Ptak mówi. Czy, być może, zamierza mówić jeszcze? Gryf opuścił nieco ręce, 
ale 
nie schował pazurów.
- - Kim jesteś? Czy należysz do sług Błękitnego, czy też nie?
Z paszczy wodnego stworzenia wysunął się długi, rozdwojony język i złapał 
przelatującego owada.
- - Ptak się najwyraźniej myli. Czy ptak nie wie, być może, o Pszukaczach?
- - Pszukaczach? - Gryf zastanowił się nad nie znaną sobie nazwą. Może... - Nie 
o 
Poszukiwaczach?
- - Ptak mówi o Pszukaczach. Czy, być może, nie zna ich prawdziwej nazwy?
Gryf zjeżył się. Dziwna składnia zaczynała mu działać na nerwy.
- - Czy to to samo? Jeśli możesz, pokiwaj głową. Pokiwał.
- - Służysz im?
- Ptak nie wie, że kiedyś wszystkie smokowate służyły Pszukaczom? Czy też myśli, 
być może, że wszystkie zdradziły swoich panów?
To się stawało irytujące. Poszukiwacze, czy też Pszukacze stawali się nadzwyczaj 
aktywni. Być może długa niewola u Azrana poruszyła ich i zmusiła teraz do 
poważniejszych 
działań, niż w przeszłości. A może nie zadawalało ich już tylko patrzenie na 
świat, który 
niegdyś należał do nich.
- - Czy jesteś tu, aby mi pomóc? Stworzenie skinęło głową.
- - Na rozkaz Poszukiwaczy.
- - Ptak...
- - Tak, czy nie?
Wodne stworzenie znowu kiwnęło głową. Poprzez pytania Gryf zdołał ułożyć całą 
historię. Smokowate, czy jak to stworzenie się nazywało, zostały stworzone, by 
służyć 
Poszukiwaczom, czy też Pszukaczom; najwyraźniej nazwa została w jakimś odległym 
momencie w przeszłości zniekształcona. Teraz smokowatych było jeszcze mniej niż 
Poszukiwaczy, a na dodatek większość pozostawała w ukryciu. Chyba, że ktoś ich 
wezwał. I 
ptaki wysłały tego, by oczekiwał na przybycie Gryfa. Poszukiwacze wiedzieli o 
zaklęciu 
pilnującym tej krainy. W rzeczywistości zostało rzucone przez nich.
Większość z tego, co mówił sługa, nie miało żadnego sensu. Ale udało się Gryfowi 
zrozumieć, że smokowaty poprowadzi go najbezpieczniejszą drogą aż do Irillianu. 
Stworzenie 
odmówiło odpowiedzi na pytanie, dlaczego interesowało to Poszukiwaczy do tego 
stopnia, że 
zdecydowali się nawiązać z obcym kontakt.
- - A co z zaklęciem ostrzegawczym? Cały czas będą wiedzieli, gdzie jesteśmy.
- - Rak myśli, że smokowaty głupi. Czy ptak myśli, być może, że Pszukacze nie są 
przygotowani na własne zaklęcie?
Kucające stworzenie wyciągnęło błoniastą łapę i pokazało wyryty na dłoni symbol.
- Lojalni smokowaci nigdy nie zostaną wykryci przez dzieci robactwa, które 
zaległo 
się w jaskiniach.
Zostało to powiedziane z taką dumą, na jaką tylko było stać wodne stworzenie i 
sugerowało wiele rzeczy związanych z przeszłością, o których Gryf chętnie by 
porozmawiał.
- Ptak znowu milczy. Czy to, być może, znaczy, że powinniśmy ruszyć w drogę? - 
Stworzenie coraz bardziej denerwowało się stratą czasu.
Gryf otworzył dziób, po czym go zamknął. Jeśli Poszukiwacze przychodzili mu z 
pomocą, nie zamierzał odtrącać tak potężnego sojusznika. Wiedział jednak, że 
przymierze 
może się okazać w najlepszym wypadku krótkotrwałe, gdyż Poszukiwacze przede 
wszystkim 
dbali o własne interesy, a Gryf jakoś nie wierzył, aby pokrywały się one z 
ludzkimi.
Smokowaty poruszał się w dość osobliwy sposób, to skacząc, to znowu idąc jak 
człowiek. Grunt był miękki i wilgotny, nigdzie nie widać było stabilnego 
podłoża. Gryf miał 
nadzieję, że jego tajemniczy przewodnik wie, co czyni, i że są teraz niewidoczni 
dla 
wszechwidzącego zaklęcia Błękitnego Smoka.
Miał nadzieję, że D’ Shay siedzi gdzieś tam i patrzy jak po Gryfie znika ślad; 
drobna, 
ale jakże przyjemna myśl. Cieszył się nią przez większość drogi.
Przez pierwszą godzinę minęli wiele strumieni, dwa albo trzy jeziorka, bagno i – 
nareszcie - bystrą rzekę. Jeśli chodziło o wybór drogi, smokowaty był bardzo 
rygorystyczny. I 
to tak bardzo, że zbeształ Gryfa za to, że ten podszedł zbyt blisko do jednego z 
jezior. 
Lwioptak chciał spytać, jakie niebezpieczeństwo może im grozić, ale w tym 
momencie z 
jeziora zaczął się wydobywać gulgot i smokowaty nakazał Gryfowi zamknąć dziób. 
Po kilku 
chwilach bulgotanie ustało i ruszyli dalej.
Większy problem stanowiła rzeka. Było oczywiste, że w normalnych okolicznościach 
smokowaty po prostu by ją przepłynął, a Gryf, pomimo swojej awersji do 
zanurzenia się w 
czymkolwiek głębszym niż staw, uczyniłby to samo, ale jego przewodnik z jakiegoś 
powodu 
nie uważał tego za najlepszy pomysł.
Gdy Gryf dopytywał, dlaczego dokonali takiego, a nie innego wyboru, w końcu 
wodne stworzenie odezwało się:
- Za dużo Regga.
Nie trudziło się jednak, by wyjaśnić, kim lub czym są Regga, poza tym, że wtedy, 
przy jeziorze, niemal się nie spotkali z jednym z nich.
Przewodnik Gryfa znalazł mały zbiornik i zaczął polewać wodą swoją skórę, aby 
uchronić ją przed wyschnięciem. Potem spojrzał na rzekę, a następnie na 
lwioptaka.
- - Regga być może obserwują ziemię, ale czy patrzą na Drogę Mgieł? - wymruczał 
sam do siebie.
- - Co to jest...
W odpowiedzi usłyszał syknięcie. Smokowaty spojrzał na niego wielkimi, okrągłymi 
oczami i ponownie nakazał całkowite milczenie.
- Droga Mgieł - znów wymruczał po kilku chwilach rozmyślania.
W oczach Gryfa stworzenie robiło wrażenie niepewnego, jakby podjęło decyzję, co 
do 
której nie było całkowicie przekonane. Jakby...
Gryfa zaczęła boleć głowa. Tym razem nie walczył z bólem, mimo że nie był to 
przyjemny stan. Coś działo się nie tak. Przez te wszystkie lata jako żołnierz, a 
potem władca 
nigdy nie podjął tylu nieprzemyślanych decyzji.
Smokowaty akurat ściągnął na siebie jego uwagę. I Gryf przypomniał sobie, że 
najważniejsze zadanie, to jak najszybciej dotrzeć do Irillianu. Wszystkie złe 
myśli zniknęły, a 
ból głowy ustał.
- Ptak, być może, nie będzie mówić. Czy ptak sądzi, że byłoby to możliwe?
Gryf skinął głową. Smokowaty, nie do końca zadowolony, zaczął prowadzić go 
dalej, 
ale tym razem w przeciwnym kierunku. Gryf zawahał się. Może nie znał tych ziem 
tak dobrze 
jak to stworzenie, ale wiedział, że aby dotrzeć do Irillianu, muszą przekroczyć 
rzekę. Już 
prawie otworzył dziób, by coś powiedzieć, lecz w końcu uznał, że najlepiej 
zrobi, jeśli zaufa 
przewodnikowi i dał się prowadzić dalej. Przynajmniej na razie. Przecież 
prowadzący nie 
może być tak głupi, by nie wiedzieć, że on zna drogę. Musi więc mieć jakiś inny 
plan w 
głowie. Może ta Droga Mgieł...?
Rzeka niemal już zniknęła poza zasięgiem ich wzroku, kiedy smokowaty nagle 
zatrzymał się przed niewielkim jeziorkiem. Poruszały się w nim maleńkie żaby i 
kraby, a po 
powierzchni skakały wodne owady. W najgłębszym miejscu nie mogło mieć więcej niż 
dwie 
stopy. Mimo, że Gryf nie widział najmniejszego powodu, by się przy nim 
zatrzymywać, 
przewodnik zdawał się bardzo zadowolony z tego, co ujrzał. Zaczął rysować na 
powierzchni 
wody jakieś linie.
Gryf miał już zamiar coś powiedzieć, lecz nagle zamarł. Dno jeziorka drgnęło i 
stało 
się przezroczyste. Mrugnął i raptem ujrzał schody, które prowadziły tak głęboko 
w dół, że nie 
widział ich końca. Były stare, ułożone z jakichś specjalnie nie ociosanych 
kamieni, ale z 
pewnością były to schody.
- Droga otwarta. Czy ptak, być może, życzy sobie nią pójść? Czy też chce 
poczekać na 
Regga, albo na inne sługi Błękitnego?
Gryf się zjeżył.
- - Tam? Na dół? Nie najlepiej umiem oddychać pod wodą, przyjacielu.
- - Smokowaty nie głupi. Czy ptak, być może, powie to samo o sobie?
„Innymi słowy - pomyślał Gryf - schody cię ochronią, idioto”. Co się stało z 
jego 
głową?
Przewodnik spojrzał na rzekę. Gryf podąży} za jego wzrokiem i ujrzał, że 
powierzchnia wody się wybrzusza.
- Regga! - syknął smok, zapominając o swojej dziwnej składni. Popchnął Gryfa w 
kierunku schodów. Gryf się nie opierał, ale nie mógł się powstrzymać przed 
lekkim 
wahaniem, To nadal wyglądało jak woda. Pierwszy krok nie zmienił wrażenia. Stopa 
uderzyła 
o wodę, wywołując plusk. Smokowaty pogonił go. Rzeka wybrzuszała się coraz 
bardziej, 
jakby chciało się z niej coś wynurzyć.
Gryf wziął głęboki oddech i zbiegł w dół schodów.
Lustro wody zamknęło się nad jego głową i przez chwilę czuł wilgoć. Niemal 
spanikował. Ale woda szybko zniknęła i znalazł się kilkanaście stopni od szczytu 
schodów. 
Gdy spojrzał do góry, nie zobaczył niczego poza sufitem. Nie dostrzegł żadnej 
dziury. 
Spojrzał w dół, gdzie schody kończyły się jakieś dwadzieścia stopni poniżej w 
czymś, co 
prawdopodobnie było korytarzem.
- Schody nigdzie się nie ruszają. Czy ptak, być może, sądzi że pójdą za niego?
Niemal poleciał w dół. Smokowaty znajdował się ponad nim, szczerząc zęby w 
niechętnym uśmiechu. Prawie siedział na schodach, tak były szerokie.
- - Gdzie jesteśmy? Podaj mi nazwę, jeśli możesz? Wodne stworzenie parsknęło, 
ale 
odparło:
- - Droga Mgieł.
- - Jakiś rodzaj portalu?
Ponownie usłyszał tylko parsknięcie. Wodne stworzenie machnęło łapą i kazało mu 
iść do przodu, po czym podążyło za nim. Gryf zszedł schodami na samo dno i 
zatrzymał się. 
Przed nim rozpościerał się pusty korytarz. Nie był mroczny, ale jak stwierdził, 
całkowicie 
ciemny i nie wyglądał zachęcająco. Złowrogo, takiego raczej użyłby słowa.
Teraz zrozumiał skąd się wzięła nazwa drogi. Do wysokości pięciu stóp korytarz 
pokrywała tak gęsta mgła, że Gryf zastanawiał się, czy nie będzie musiał sobie 
wyrąbywać 
przez nią przejścia. Co gorsza, mgła zdawała się go wzywać ku sobie, wciągać.
Usłyszał za sobą parskanie rozdrażnionego smokowatego i poczuł jak wilgotne 
dłonie 
popychają go do przodu. Mgła otoczyła go ze wszystkich stron.
Ściany, sufit, wszystko zniknęło. Gryf przez chwilę zastanawiał się jak ma 
znaleźć 
drogę w tej mgle. Potem zobaczył przed sobą niewyraźną postać, która kiwała na 
niego ręką, 
najpierw lekko, a kiedy się nie ruszał, bardziej nerwowo. Smokowaty zdał sobie 
sprawę, że 
lwioptak ma kłopoty. Wysunął się do przodu i wskazywał, którędy iść. Gryf 
podążył za 
stworzeniem, lecz mimo prób, nie potrafił go dogonić. Chciał krzyknąć, ale zląkł 
się, że 
przyciągnie jakiegoś mieszkańca tego miejsca, a mógłby potem tego żałować.
Cały czas przewodnik odrobinę go wyprzedzał. Gryf nigdy nie zdołał uchwycić 
wzrokiem niczego więcej niż ramienia, czy fragmentu pleców. W końcu zwątpił, czy 
gdyby 
całkowicie stracił smokowatego z oczu, zdołałby odnaleźć drogę powrotną.
Trudno było ocenić, jak długo wędrowali. Może dwie, albo trzy godziny. Gryf miał 
nadzieję, że przynajmniej minęli już rzekę. Czymkolwiek, czy kimkolwiek byli 
Regga, 
zdawali się być niezwykle szanowani przez smokowatego. Na tyle szanowani, by ich 
omijać.
Droga stała się nieludzko cicha. Gryf nawet nie słyszał własnych kroków. 
Próbował w 
pewnej chwili uderzyć stopą o ziemię, ale usłyszał jedynie przytłumiony odgłos, 
którego nie 
wychwyciłby nikt stojący w pewnym oddaleniu od niego. Cisza i brak jakichkolwiek 
widoków sprawiły, że pogrążył się w rozmyślaniach.
Pragnienie, by dotrzeć do Irillianu zmalało niemal do zera. Zaczął rozważać 
niebezpieczeństwa związane z wejściem do miasta kontrolowanego przez Smoczego 
Króla. 
Irillian należał do ludzkich miast najbardziej lojalnych wobec swego władcy. Nie 
można było 
jego mieszkańców za to winić. Błękitny zawsze traktował swych poddanych uczciwie 
i nie 
należało go potępiać jak jego braci. Smoczy Królowie zawsze robili to, co im się 
podobało; 
jedynym stworzeniem, które miało na nich jakikolwiek wpływ, był ich cesarz, a 
nikt poza 
Tomą, nie wiedział nawet czy on w ogóle jeszcze żyje.
Im więcej nad tym rozmyślał, tym bardziej zastanawiał się nad swoją nagłą 
decyzją. 
Kiedy ból głowy, który z reguły go dręczył, gdy próbował o tym myśleć, tym razem 
nie 
odezwał się, nareszcie zdał sobie sprawę z tego, co się działo.
Jak ryba płynął za przynętą i zmierzał prosto w sieć i pazury, które trzymały tę 
sieć, 
niewątpliwie należącą do pana Irillianu.
Próbował zawrócić, ale nagle zdał sobie sprawę, że wtedy, gdy on zastanawiał się 
nad 
dalszymi swoimi losami, jego przewodnik zniknął. Gryf uczynił krok do przodu i 
przewrócił 
się. Wyciągnął przed siebie ręce, aby powstrzymać upadek, lecz napotkał opór. 
Kamienie. Nie 
była to jednak ściana. Mgła zaczęła się rozpływać.
Jego wzrok uchwycił przed sobą kolejne schody. W pierwszej chwili pomyślał, że 
zrobił koło. Rozejrzał się i zobaczył wynurzającego się z Drogi Mgieł 
smokowatego.
- - Jakim cudem znalazłeś się za mną?
- - Smokowaty był za tobą cały czas. Czy...
- - Byłeś przede mną - przerwał Gryf. - Doprowadziłeś mnie tutaj.
- - Smokowaty był cały czas za ptakiem. Czy ptak, być może, nic nie wie o 
mieszkańcach mgieł?
- - O mieszkańcach mgieł?
Wodne stworzenie parsknęło i minęło go, ruszając w kierunku schodów. Na moment 
tylko odwróciło się, by rozkazać:
- Za mną!
Najwyraźniej smokowaty nie zamierzał się rozgadywać na temat mieszkańców mgieł. 
Gryf doszedł do wniosku, że może to nawet lepiej. Prawdopodobnie w tunelu 
czyhały na nich 
niebezpieczeństwa, o których wolałby nie wiedzieć.
Nagle smokowaty zniknął. Gryf natychmiast zatrzymał się i dopiero po chwili 
uświadomił sobie, że to taka sama droga jak ta, którą się tu dostali. Spięty, 
ruszył w górę, 
próbując ignorować sufit, który niebezpiecznie zbliżał się ku jego głowie. 
Zarówno sufit jak i 
schody zniknęły w chwili, kiedy czubek jego grzywy miał dotknąć kamienia. Gryf 
znalazł się 
wewnątrz ciemnego, wilgotnego tunelu.
Tunel śmierdział.
Podczas gdy Gryf starał się uspokoić, smokowaty niecierpliwie słał sygnały, by 
się 
pospieszył.
- - Gdzie jesteśmy?
- - Tam gdzie mieliśmy dotrzeć? - wymruczał stwór. Zapach przeszkadzał mu w 
takim samym stopniu jak i Gryfowi. Mówienie zmuszało do głębszego oddychania.
- - A gdzie mieliśmy dotrzeć? - Gdyby Gryf miał nos, który mógłby zmarszczyć, 
bez 
wątpienia zrobiłby to. - Gdzie...
Tunel stanowił część systemu kanalizacyjnego. Rozległego systemu. Gryf spojrzał 
do 
góry. Wielka ściana blokowała mu niemal cały widok. Ciągnęła się tak daleko jak 
daleko 
mógł tylko spojrzeć. Wciągnął powietrze i rozpoznał przynajmniej jeden ze 
składników 
smrodu: zepsute ryby. Ale i coś więcej. Zapach, który z obrzydzeniem wyciągnął z 
przeszłości. Zapach morza.
- Irillian?
Smokowaty powoli pokiwał głową.
- - Jesteśmy tu, gdzie mieliśmy być - wymruczał znowu.
- - Gdzie on jest?
D’Shay był nieprzytomnie wściekły i D’Laque wiedział, że najlepiej będzie nie 
odpowiadać, przynajmniej dopóki nie miał żadnej zadawalającej odpowiedzi. 
Kryształ, który 
monitorował zaklęcie otaczające Irillian i pobliskie tereny, w odpowiedzi na 
pytania o Gryfa 
pokazywał pustkę. Wskazywał jedynie nieliczne patrole Burzowego. Te zaś były 
tolerowane 
przez władcę Irillianu, jeśli tylko ich pobyt nad krainą nie trwał dłużej, niż 
kilka sekund.
- Nie można go odnaleźć - zagrzmiał głos podobny do dźwięku lawiny.
D’Laque wzdrygnął się i modlił, by jego zwierzchnik nie powiedział nic, co 
mogłoby 
obrazić gospodarza. UstaD’Shaya były jednak mocno zaciśnięte, podczas gdy on sam 
próbował opanować emocje. Nie był jeszcze aż tak wściekły, by odrzucić potężny 
sojusz.
- Czy to możliwe, by coś się stało z zaklęciem? Może przestało pokrywać cały 
teren? - 
Oba pytania zostały zadane niezwykle grzecznym tonem i tylko D’Laque odczytał w 
nich 
sarkazm.
„Niech nas Niszczyciel chroni, jeśli straci opanowanie” - pomyślał wilczy 
jeździec.
Smoczy Król uniósł głowę, woda nadal ściekała mu z paszczy. Znajdował się w 
swoim domu na Wschodnich Morzach, skąd rządził zarówno wodami jak i ziemiami 
Irillianu. 
Był smuklejszy niż większość z jego braci i bardziej przypominał węża, niż 
smoka. Miał 
błoniaste łapy, umożliwiające mu pływanie i był dłuższy od innych Królów, co 
jednak nie 
oznaczało, że przytłaczał masą. Jego oczy zdawały się nie mieć innego koloru, 
niż ten, który 
odbijał się w wodzie. D’Laque’a lekko to denerwowało, choć zdawał sobie sprawę, 
że istnieją 
inni Smoczy Królowie, przy których Błękitny mógł uchodzić za zupełnie zwykłego i 
przeciętnego, choć z pewnością taki nie był.
- - Zaklęcie jest doskonałe. Sam je rzucałem.
- - A więc, gdzie on się podział? Smok spojrzał na niego chłodno.
- - Istnieją inne moce, niż tylko te, które należą do Królów. Mogą się też na 
krótko 
zdarzać zakłócenia. Zostanie odnaleziony.
- - Musi zostać odnaleziony.
D’Laque skulił się. Błękitny pochylił się do przodu w taki sposób, że jego głowa 
znajdowała się na wyciągnięcie ręki. Mniejszy z jeźdźców, przerażony jego 
wielkością, zrobił 
krok do tyłu. Pomieszczenie nagle wypełnił zapach morza.
- Złapanie Gryfa jest dla mnie tak samo ważne jak dla ciebie, człowieku. Jest 
winny 
śmierci co najmniej jednego z moich braci.
D’Shay nareszcie pojął, jak wygląda rzeczywistość. Szybko skinął głową, po czym 
skłonił się.
- Wybacz mi, panie. Istnieją pewne... emocje... które normalnie trzymam na 
wodzy, 
ale ostatnio staje się to coraz trudniejsze. Wybacz, jeśli moja wypowiedź była 
niegrzeczna.
Nikt nie uwierzył w szczerość przeprosin, a w najmniejszym stopniu sam smok, ale 
zaakceptował je kiwnięciem głowy, ponownie zbliżając przy tym paszczę do swoich 
„gości”.
Po chwili Błękitny cofnął się i przymknął oczy, rozmyślając. Obaj jeźdźcy byli 
przyzwyczajeni do takiego zachowania, ponieważ obserwowali je nieskończoną 
liczbę razy. 
W ten sposób smok zbierał myśli, decydował, które sprawy są najważniejsze. Z 
zewnątrz 
wyglądało to trywialnie, a jednak Błękitny rządził najskuteczniej ze wszystkich 
braci, z 
jednym wyjątkiem.
Właśnie ten wyjątek pochłaniał w tej chwili jego myśli.
- Nie ma żadnych informacji z Pustkowi. Twój agent i moi przewodnicy przestali 
istnieć.
D’Shay spojrzał na D’Laque’a, który oczyścił gardło i stwierdził:
- - Gdyby D’Karin zginął, wiedzielibyśmy o rym.
- - Hmm? - Smok uznał to chyba za lekko humorystyczne. - Aaaa, tak, wasze małe 
amulety. Nędzne podróbki magii w porównaniu do wspaniałości mego gatunku.
Tym razem to D’Laque prawie stracił panowanie nad sobą. Był wyćwiczonym 
dozorcą i nosił Ząb Niszczyciela, który kontrolował każdego jeźdźca 
podlegającego jego 
przywódcy. Ktokolwiek został naznaczony, a wystarczyło drobne zadrapanie z 
kroplą krwi, 
już na zawsze należał do niego. Przywódcy Watah używali ich, by utrzymywać 
kontakty ze 
swoimi szpiegami. Wystarczyło, że pomyśleli o danej osobie. Dozorca, których 
specjalnie 
wyczulano przez ciągłe naznaczanie, byli strażnikami. Jeśli coś złego stało się 
komuś z 
Watahy, reagował tak, jakby utracił część swojej duszy. Nie trzeba chyba 
wspominać, że 
D’Laque i jemu podobni byli niezwykle czuli na punkcie swoich obowiązków.
D’Shay położył rękę na ramieniu towarzysza.
- Wyjaśnij, dlaczego nie możemy potwierdzić tego, co mówi. Drugi jeździec 
niechętnie pokiwał głową.
- Śmierć D’Karina pozostawiłaby cień po jego duszy, uwięzionej w Zębie. Tę część 
każdy z nas jest winien Niszczycielowi i, umierając, chętnie mu ją odda. Kiedy 
myślę o 
D’Karinie, napotykam jedynie pustkę. Jest dla nas niewidzialny. Tak, z tym się 
zgodzę, ale 
nie poczułem, by się coś stało z tą częścią jego duszy.
Błękitny spojrzał teraz z lekkim zainteresowaniem.
- - Kiedyś chciałbym móc ujrzeć ten... ząb. Być może działa on na podobnej 
zasadzie jak Naczynie Demona, zaklęcie oplątujące dusze wrogów.
- - To nie jest nic w tym rodzaju - krzyknął D’Laque. Nagły widok zdenerwowania 
na potężnej paszczy sprawił, że jeździec zadrżał i natychmiast zapomniał o 
gniewie. - 
Pochodzi od Niszczyciela.
Nie interesując się już więcej tym, co uważał za oddawanie czci kawałkowi 
kamienia, 
smok powrócił do swego pierwotnego toku myślenia.
- - Nieważne, czy wasz człowiek żyje, czy też jak Gryf został ukryty przed 
naszymi 
oczami, ale nie podoba mi się to. Zamykam północne wybrzeże mojego królestwa 
przed 
wszystkimi. Wysyłam emisariusza do brata. Minął czas zabawy. W chaosie wywołanym 
pojawieniem się tego nowego Bedlama jest zbyt wiele niepokoju, zbyt wiele 
zdrady. Jeśli 
Północne Pustkowia stanowią teraz zagrożenie dla bezpieczeństwa mojego 
królestwa, muszę 
zająć się najpierw tym zagrożeniem i nie stać mnie, by was w tym samym czasie 
wspierać.
- - Co?! - krzyknęli naraz mężczyźni.
D’Laque odwrócił się do swego przełożonego. D’Shay potarł przystrzyżoną brodę.
- Mieliśmy umowę. Smok zaśmiał się szyderczo.
- - Jak narazie jedyne, co widziałem i słyszałem, to wasze żądania. Nie było w 
nich 
nic korzystnego dla mnie. Brat Czarny pomagał warn. Zobaczcie jak teraz wygląda 
jego 
kraina. Nie stać mnie na stratę czasu, jeśli mój chłodny brat stał się 
niebezpieczny.
- - Gryf... - zaczął D’Shay.
Gospodarz spojrzał na nich palącym wzrokiem. Jeźdźcy zamilkli. Zanim Błękitny 
się 
odezwał, przez dłuższy czas ich obserwował, zwłaszcza D’Shaya. Po chwili na jego 
pysku 
pojawił się wszechwiedzący uśmieszek.
- Pozwólcie, że coś warn zaoferuję. Przyprowadź mi, człowieku, Gryfa, a rozważę 
waszą prośbę. Tak... Emisariusz, którego wysyłam do Północnych Pustkowi musi 
zanieść 
mojemu bratu jakiś prezent. Cóż może być lepszego, by otworzyć bramy, niż taki 
podarek jak 
lwioptak.
D’Shay niemal odrzucił drugą szansę, ale się rozmyślił. Musiałby odpowiadać 
przed 
pewną osobą, gdyby jego misja się nie powiodła. A śmierć Gryfa, nieważne przez 
kogo 
spowodowana, niezwykle by tę osobę ucieszyła.
- A więc dobrze, panie, dostarczymy ci Gryfa. Wiemy, że zmierza ku nam. Jedyne 
pytanie brzmi, kiedy i w jakim punkcie miasta się pojawi. Wkrótce będziesz miał 
jego głowę.
Błękitny zachichotał, gdyż znał prawdziwe intencje D’Shaya. Smok wbił kolejną 
szpilę.
- Nie, jeźdźcze. Chcę nie tylko jego głowy. Chcę go całego, żywego i 
oddychającego, 
w stanie mniej więcej nienaruszonym.
Arystokratyczna twarz jeźdźca gwałtownie pociemniała.
- To moja oferta - mówił dalej Smoczy Król. - Przyjmujecie ją, czy nie?
Po chwili D’Shay kiwnął głową. Bez słowa obrócił się i wyszedł z jaskini. 
D’Laque 
szybko się skłonił i podążył za nim.
Błękitny patrzył jak odchodzą. Na jego pysku pojawił się dziki, gadzi uśmiech, 
co do 
natury którego D’Shay nie miałby zbyt wiele wątpliwości.
IX
Patrzył na całkiem mocne mury miasta, które zdawały się być wyższe niż dorosłe 
smoki i niesamowicie gładkie. I rozumiał, że wspinaczki nie należy brać pod 
uwagę. Gryf 
poważnie zaczął myśleć o odwrocie i zamierzał poprosić smokowatego, aby 
zaprowadził go z 
powrotem do Penacles.
Irillian zawsze miał mury i Gryf od dawna o tym wiedział. Nigdy nie zdawał sobie 
jednak sprawy, że są one aż tak wysokie, a ich gładkość można porównać do 
gładkości perły. 
Porównanie zresztą było dużo bardziej akuratne, niż by przypuszczał. Błękitny 
miał bowiem 
do dyspozycji wszystkie bogactwa Wschodnich Mórz.
- Rak spogląda na miejskie mury. Czy ptak, być może, naprawdę zamierza podjąć 
się 
szaleńczej wspinaczki?
Nawet w ciemności Gryf widział, że kucający smokowaty śmieje się tak szeroko, 
jak 
tylko pozwalają mu na to szczęki. Zirytowało go to, ale zdołał się pohamować. 
Mimo 
wszystko stwór wypełnił swoją obietnicę. Gryf znajdował się u wrót miasta. Co 
więcej, dzięki 
drodze, której natury stworzenie nie chciało wyjaśnić, zaledwie w ciągu kilku 
godzin pokonał 
odcinek, który w normalnych okolicznościach zająłby mu wiele dni.
- - Znasz inną drogę?
- - Ptak musi stać się rybą. Czy, być może, jest na tyle odważny?
- - Rybą?
Smokowaty wskazał na kratę za nimi. Swoimi błoniastymi łapami usunął większość 
znajdujących się na niej śmieci.
- Ptak jest wytrzymały. Czy, być może, ma taki sam żołądek? Nie trzeba było 
pytać, o 
co chodzi, gdyż usunięcie całych pokoleń gnijących roślin wyzwoliło jeszcze 
gorszy smród.
- To część systemu ścieków, jak rozumiem. Smokowaty pokiwał głową, śmiejąc się.
- Smokowaty dalej nie idzie. Czy ptak, być może, sądzi że sam zdoła znaleźć 
drogę?
„Tchórz” - pomyślał ponuro Gryf. Smród był tak wielki, że niemal skłonił go do 
powrotu. Przez całe lata rozkładały się tutaj śmiecie. Wiele z nich to ryby. 
Powodowały 
potężny, niemożliwy do zniesienia odór. Nie miał jednak wyboru. Musiał iść 
dalej.
- Smokowaty? - Stworzenie spojrzało na niego. - Dlaczego Poszukiwacze pomagają 
mi? Dlaczego Burzowy pozwolił mi przejść przez swoje terytorium? Przecież 
wiedział, że 
tam jestem.
Potrząsając głowąjak ojciec, któremu małe dziecko zadaje głupie pytania, 
smokowaty 
spokojnie odpowiedział:
- Burzowy zawsze robi to, co chce. Czy ptak, być może, myśli, że tak aroganckie 
stworzenia są posłuszne Pszukaczom?
Choć niezwykle go to ciekawiło, Gryf nie miał czasu wypytywać o dokładny związek 
pomiędzy smokami a smokowatymi.
Jego przewodnik uniósł rękę, jakby wskazywał coś ważnego.
- Ludzie mają różne poglądy w wielu ważnych sprawach. Czy ptak sądzi, że 
Pszukacze są inni?
Oznaczało to, że nie wszyscy Poszukiwacze chcieli mu pomóc w dalszej wędrówce. 
Gryf pokiwał głową na znak zrozumienia i uczyniwszy ostatni głęboki oddech, 
wszedł do 
tunelu. Tunel był wyższy od niego o dłoń i szeroki na około połowę jego wzrostu. 
Słona woda 
sięgała jego kostek.
Gdy wszedł, brama się zamknęła. Odwrócił się, by zobaczyć jak smokowaty z 
ogromną skrupulatnością nakłada odgarnięte wcześniej śmieci, przywracając kracie 
wcześniejszy wygląd. Gryf pokiwał głową i zachichotał. Jakże byłby wściekły 
Błękitny, 
gdyby wiedział, że w każdej chwili jego zabezpieczenia mogą zostać pokonane 
przez takie 
stworzenie jak smokowaty, co wcale nie było określeniem pogardliwym. Tego na 
pewno nie 
mógł powiedzieć.
Oczekiwał, że smokowaty pożegna się z nim. Oczekiwania takie wynikały jedynie z 
lat spędzonych w ludzkim towarzystwie. Jego przewodnik jednak po prostu zniknął. 
Być 
może powrócił do domu. Gryf postanowił, że jeśli przeżyje, co wcale nie było 
takie pewne, 
musi sprawdzić dane na temat smokowatych i ich powiązań ze Smoczymi Królami w 
Bibliotekach Penacles. Może znajdzie coś więcej, niż wiedział dotychczas.
Zastanowił się, czy niegdyś Smoczy Królowie także służyli Poszukiwaczom. Jeśli 
tak, 
to nic dziwnego, że rządzące smoki czerpały pełnymi garściami z ich osiągnięć.
Odór ścieków przypomniał mu o chwili teraźniejszej i nagle zdał sobie sprawę, że 
mogą minąć cale godziny, nim się stąd wydostanie. Myśl ta sprawiła, że cały się 
zjeżył, po 
chwili jednak ruszył dalej, bez zbędnego już wahania. Był teraz mniej zatroskany 
o D’Shaya. 
Bardziej się martwił, jak odnajdzie bezpieczne wyjście z tego podziemnego 
świata. Im 
szybciej, tym lepiej.
Zarówno przed nim, jak i za nim słychać było szmer wody. Jakby smrodu było za 
mało, to jeszcze na karku miał wodę. Już sam nie wiedział, kiedy ostatni raz był 
suchy, czy 
choćby tylko lekko wilgotny.
Minęło kilkanaście minut, od kiedy zaczął się zagłębiać w system ścieków, kiedy 
nagle zdał sobie sprawę, że nie chroni go już zaklęcie smokowatego. Teraz 
zastanawiał się, 
czy go nie zdradzono. A może sam zachował się nierozsądnie. Nagle jego myśli 
ogarnął 
popłoch. Jeśli to pułapka, była z pewnością niezwykle skomplikowana. Takie 
szarady nie 
miałyby najmniejszego sensu. Mogli go przecież już dawno zabić.
Gryf szedł dalej, ale przez cały czas nachodziły go wątpliwości, tym silniejsze, 
że 
nigdy nie potrafił zrozumieć zawiłości myślenia Poszukiwaczy. Z tego, co 
wiedział, taka 
skomplikowana, wielopiętrowa pułapka byłaby dla nich typowa. Z pewnością 
cechowała ich 
nieprzewidy walność.
Dziwny szmer w wodzie zasygnalizował, że nagle przestał być w ściekach sam.
Coś prześlizgnęło się bocznym tunelem, ale w bardzo słabym świetle 
przedostającym 
się przez rzadko występujące studzienki zdołał jedynie uchwycić zarys tylniej 
części ciała i 
ogona. Ogon wyglądał na niesamowicie długi i był prawdopodobnie grubszy niż ręka 
Gryfa. 
Jeśli stworzenie to nie składało się wyłącznie z ogona - a rzut oka na jego nogi 
zadawał kłam 
podobnemu twierdzeniu - to chwilowy towarzysz był co najmniej dwa razy większy 
od niego. 
Gryf miał tylko nadzieję, że stworzenie jest roślinożerne, a jeśli nie, to że 
zadowala się 
szczurami i innymi małymi mieszkańcami tych kanałów. Jakby nie było, nie 
zanosiło się na 
szybki powrót. Gryf odetchnął z ulgą, ale już uważniej rozglądał się dookoła na 
wypadek, 
gdyby stworzenie miało towarzysza albo rodzinę.
Straszliwy odór zdawał się słabnąć wraz z upływem czasu, choć być może oznaczało 
to tylko, że zaczynał się do niego przyzwyczajać. Światło było bardzo słabe. 
Nieraz potknął 
się, na szczęście jednak ani razu nie upadł twarzą w bagno. W pewnym momencie 
obiekt, 
przy którym się zachwiał, okazał się być ciałem. Ciałem czegoś, co mogło być 
człowiekiem, 
smokiem, czy też czymkolwiek innym, czego Gryf nie zamierzał sprawdzać. Istniała 
możliwość, że to, co zabiło leżące stworzenie i uciekło z dolną częścią jego 
ciała, nadal 
znajdowało się w pobliżu.
Smokowaty nie udzielił mu żadnych wskazówek dotyczących kierunku marszu i Gryf 
uznał, że ma za zadanie odnaleźć bezpieczne wyjście tak szybko, jak to tylko 
będzie możliwe. 
Minął już dwa wyjścia, lecz oba były zmoknięte i zardzewiałe, a otwarcie ich 
uczyniłoby 
dużo więcej hałasu, niż mógł sobie na to pozwolić. Trzecie wyjście okazało się 
być w 
lepszym stanie, ale musiał je ominąć, ponieważ usłyszał nad nimi częste kroki 
czyichś nóg.
Po ponad dwu godzinach odnalazł wreszcie wyjście. Zaglądnął przez dziurę i 
upewnił 
się, w jaki sposób może się wydostać na powierzchnię. Po przejściu tak długiej 
drogi nie miał 
najmniejszej ochoty zawracać i dalej błąkać się po ściekach. Wspomnienia, które 
zdążyły mu 
już zapaść w pamięci, były absolutnie wystarczające.
Na zewnątrz powiewała lekka morska bryza, która go irytowała. Morze zawsze 
przypominało mu o jednym z dawnych dni, o którym chciał zapomnieć. Stał wtedy 
samotnie 
na plaży. Jego umysł nigdy nie wrócił po tym doświadczeniu do normalności. Całe 
szczęście, 
że nie wylądował wówczas na brzegu Irillianu, gdyż jego historia skończyłaby się 
jeszcze 
zanim zdążyłaby się zacząć.
Znajdował się na niezbyt odległej od brzegu ulicy. W pewnej odległości od niego 
poruszało się kilka postaci. Przypadł do ściany, kiedy zrozumiał kim są. Straże. 
Być może 
patrol.
To było szalone i Gryf zdawał sobie z tego sprawę. Szalone, ale dodawało odwagi. 
Zawsze lubił podążać do celu niezależnie od przeszkód. To właśnie był jeden z 
powodów 
ewentualnego pozostawienia Penacles Toosowi.
Najpierw korciło go, by wrócić do ścieków i sprawdzić, czy tamtędy nie zdoła się 
dostać do miejsca wskazanego na mapie jako rezydencji namiestnika. Jeśli 
ktokolwiek 
wiedział, gdzie może znajdować się D’Shay, był nim ludzki odpowiednik Błękitnego 
Smoka. 
Gryf wątpił, czy przedostanie się do środka budynku mogło stanowić dla niego 
trudność. 
Ochrona była tu jeszcze bardziej dziurawa niż w jego mieście.
Aby móc się bezpiecznie poruszać po powierzchni, musiał zmienić wygląd. Było to 
ryzykowne. Nawet gdyby przeobraził się w inną postać dzięki odziedziczonym 
umiejętnościom i dokonał tego w taki sam sposób, jak to czyniły smoki - a i on 
sam 
wielokrotnie - doszłoby do naruszenia linii magii lub jej widma, jeśli, rzecz 
jasna, ktoś 
wierzył w tę teorię. Istniało więc ryzyko, że Błękitny Smok będzie wystarczająco 
czujny, by 
je wychwycić. Było to jednak łatwiejsze niż próba przedostania się przez miasto, 
albo powrót 
do kanałów, by po raz kolejny spotkać się z uderzającym aromatem miejskiego 
życia.
Gryf skręcił za róg i przeobraził się.
Zrobił to w czasie krótszym niż minuta. Wyjrzał za mur, ale straży nie było już 
widać. 
Naciągając na siebie szczelniej płaszcz, wyszedł na otwartą przestrzeń. Ile miał 
czasu do 
świtu, pozostawało sprawą niejasną, ale z pewnością więcej niż trzeba było, by 
dotrzeć do 
bezpiecznego miejsca. Mimo „obsesji”, pamiętał, by sprawdzić mapy w poszukiwaniu 
ewentualnych kryjówek i miejsc, które straże uważały za mało ważne i nie 
kontrolowały ich.
Przez pierwszych parę minut minął jedynie kilku ludzi, póżnonocnych hulaków i 
tych, 
którzy w ciemnościach zarabiali pieniądze - nieważne w jaki sposób. Kilku było 
tak samo 
ukrytych pod płaszczami jak on. To nie była jedna z najlepszych dzielnic 
Irillianu, co zresztą 
prawdopodobnie działało na jego korzyść.
Minął patrol, ale na szczęście z takiej odległości, że nikt nie zwrócił na niego 
uwagi. 
Najgorsza jednak chwila nadeszła, kiedy natknął się na raczej nie najciekawiej 
wyglądające 
stworzenie, które, jak sądził, było kobietą i zaoferowało mu sztuczki wymagające 
niesamowitej giętkości ciała i zwinności ruchów ich obojga. Odmówił, ale 
stworzenie nawet 
tego nie zauważyło. Dopiero, gdy dostało monetę, odeszło. Ku jego zaskoczeniu 
incydent ten 
nie zwrócił niczyjej uwagi, co oznaczało, że dzielnica była jeszcze bardziej 
podejrzana, niż 
sądził na początku.
Jego decyzja, by uzyskać niezbędne informacje i odnaleźć dom namiestnika, nagle 
okazała się zupełnie niepotrzebna. Skręcił na następnym rogu ulicy. Tylko dzięki 
doświadczeniom jako król i praktykom najemnika, nie zatrzymał się i nie zaczął 
gapić z 
szeroko otwartymi ustami. Sześciu wilczych jeźdźców, którzy wychodzili z 
tawerny, 
zataczając się, zauważyłoby go bez najmniejszych problemów.
Zataczając się, to może niezbyt odpowiednie słowo. Rzeczywiście byli nie całkiem 
trzeźwi, z pewnością jednak nie byli pijani i w każdej chwili mogli stanąć do 
walki. Ich 
mundury świeciły czystością, a oni sami lustrowali okolicę zupełnie trzeźwym 
wzrokiem.
Jeden z nich wymruczał coś o pośpiechu.
- Okręt przecież nie odpłynie przed świtem. Drugi, najwyraźniej dowódca, 
upomniał 
pierwszego.
- - Gad jest zdenerwowany - poinformował towarzyszy. - Powiedział, że okręt 
wyruszy właśnie przed świtem.
- - A co z Lisem? - Z formy pytania, jakie zadał jeździec, Gryf wywnioskował, że 
ostatnie słowo musiało oznaczać imię, a nie zwierzę.
- - Spryciarz pozostanie tutaj razem z dozorcą. Coś się szykuje i myślę, że od 
tego 
zależy, czy nadal zostaniemy na straży, czy też z pustymi rękoma będziemy 
musieli 
zameldować się przed Mistrzem Watahy.
Cała szóstka jak na rozkaz zadrżała. Żadnemu z nich nie spieszyło się specjalnie 
do 
spotkania z przełożonymi. Zamilkli. Postać zwana Lisem i stawienie czoła 
przełożonym 
zburzyły wilczym jeźdźcom pogodę ducha. Nagle wszyscy zapragnęli dostać się jak 
najszybciej na okręt. Należało się do tego przygotować. Gdyby wywarli dobre 
wrażenie na 
panu Irillianu, mogłoby to im dopomóc w założeniu tu stałego portu. Gryf 
zastanawiał się, 
czy ma zawrócić, czy też śledzić jeźdźców. W końcu zdecydował się na drugie 
rozwiązanie.
Wilczy jeźdźcy bazowali na stałe w Irillianie. Myśl ta nie przypadła mu 
szczególnie 
do gustu. Wiedział już kim jest Lis, bez najmniejszej konieczności zgadywania. 
Musiał tu 
dowodzić D’Shay, tak samo jak dowodził w Lochivarze podczas kontaktów z Czarnym 
Smokiem.
W nastroju jeźdźców było coś, co zmuszało do czujności. Teraz, a także 
wcześniej, 
rozmawiali o powrocie do domu, jakby nie wszystko szło zgodnie z planem. Wróg, 
którego 
nie określali inaczej, niż wieloma interesującymi metaforami, nadal trzymał się 
nieźle. 
Wspominali też, że port w tym miejscu był ostatnią deską ratunku, gdyby Aramici 
- tak na 
siebie mówili - naprawdę mieli poważne kłopoty.
Aramici? Imię to wyzwoliło u Gryfa wspomnienia. Znal ich; wiedział o nich wiele, 
ale 
to, co wiedział, w niewytłumaczalny sposób zniknęlo z jego pamięci. Zaklął w 
milczeniu i 
ruszył za szes’cioma postaciami.
Kierowali się z powrotem do doków. Zwolnił i zaczął ich śledzić z większej 
odległos’ci, zarazem zmniejszając szansę na to, że go wy kryją.
Usłyszał za sobą but uderzający o kamień.
Nie obrócił się, nie dał żadnego znaku, że cokolwiek usłyszał. Dalej szedł za 
Aramitami, ale jeszcze bardziej zwolnił. Kiedy skręcili za róg, policzył do 
dwudziestu i 
posuwał się za nimi.
Wilczy jeźdźcy znacznie już się oddalili. Gryf rozejrzał się wokół i uśmiechnął.
Chwilę później ciemna postać także skręciła za rogiem i zatrzymała się. Aramici 
dawno już zniknęli w czerni nocy, ale władca Penacles nadal był widoczny. 
Tajemniczy 
nieznajomy szybko spojrzał do góry, ale jeśli oczekiwał, że ujrzy wiszącego na 
ścianie Gryfa, 
którego jeszcze przed chwilą miał na oku, to mocno się rozczarował.
Otworzył dłoń i nagle pojawił się w niej nóż. Mężczyzna przylgnął do ściany, po 
czym zrobił krok do przodu.
I wtedy błysnęła mu przed oczami dłuższa i znacznie ostrzejsza klinga niż ta, 
którą 
trzymał w dłoni.
Gryf sięgnął zza pleców śledzącego i odebrał mu nóż.
- - Jak przypuszczam - wyszeptał - szukałeś mnie. Widzę, że nie jesteś typowym 
rzezimieszkiem, więc być może pracujesz dla naszych sześciu przyjaciół. Masz coś 
do 
powiedzenia?
- - Urk...
- - Nie mów za głośno. Mam ostrzejsze zabawki, niż ta na twoim gardle. - Lekko 
zmniejszył nacisk noża.
- - Wiedz...wiedza jest rzeczą niebez... niebezpieczną.
- Co? - Gryf zakręcił swoim więźniem. - Gdzieś to usłyszał? Człowiek, który 
wyglądał 
i śmierdział jak rybak, nie otworzył ust. Gryf zrozumiał. Pokiwał głową.
- Ale tylko wtedy, gdy zostanie błędnie wykorzystana. Na to czekasz, prawda? Na 
pewno na to, tak? Toos to wymyślił.
- - Bez imion, durniu - syknął mężczyzna. - Czy nie nauczyli cię tego?
- - Masz rację. - Gryf dokładnie obejrzał zatrzymanego. Najwyraźniej był to 
jeden z 
jego agentów. Nos Gryfa zmarszczył się na zapach ryb. Fakt, że tamten był 
szpiegiem, 
oznaczał, że nie musiał się za często kąpać, jeśli w ogóle to robił. - Dlaczego 
za mną szedłeś? 
- spytał.
- - Nie szedłem za tobą, idioto. Szedłem za nimi. Miałem rozkaz. Zobaczyłem 
ciebie, 
a wiedziałem, że żaden zbój przy zdrowych zmysłach nie szedłby za takimi 
sześcioma jak 
oni. Musiałeś więc być kimś takim jak ja. Jak ci się udało mnie podejść? Kto cię 
na nich 
nasłał? - Opinia mężczyzny na temat Gryfa stawała się z każdą ¦chwilą coraz 
gorsza. Gryf 
zastanawiał się, czy nie wyznać kim jest naprawdę, ale się rozmyślił.
- - Mam swoje tajemnice - odezwał się z bladym uśmiechem. Z jego zwinnością kota 
wdrapanie się na ścianę budynku i zejście z niego po drugiej stronie, by 
zaskoczyć 
przeciwnika, nie sprawiało najmniejszego kłopotu.
- - Co to za tajemnice? Dlaczego wykonujesz to samo zadanie, co ja?
- - Mam własne zadanie. Muszę odnaleźć tego, którego zwą D’Shay. Oni mieli mnie 
tylko do niego doprowadzić.
Oczy rybaka rozszerzyły się.
- - Nie życzyłbym tego komukolwiek - powiedział i po chwili dodał: - Mylisz się, 
mój szybki przyjacielu, sądząc, że go tu spotkasz. Nikt go nie widział od dawna, 
naturalnie 
oprócz pana i władcy tego miasta.
- - Ja... - Gryf przerwał. Zdał sobie sprawę, że może znaleźć interesujące go 
informacje na dole, na plaży.
„Na dole, na plaży? - Potrząsnął głową. - Skąd się wzięła ta myśl?”
Znajomy ból wypełnił mu głowę. Brudny rybak szpieg chwycił go za ramię.
- Wszystko w porządku? - spytał.
„Nie teraz - pomyślał z wściekłością Gryf. - Nie znowu!” Odkryli go dużo 
szybciej, 
niż się spodziewał. Być może, że jego wcześniejsza zmiana postaci została jednak 
zauważona.
- Niech to diabli! - wyszeptał zaszokowany agent. - Ty... ty się w coś 
zmieniasz!?
Gryf spojrzał na swoje ręce i spróbował otrząsnąć się z odurzenia. Tracił 
ludzkie 
kształty i to na oczach rodaka, co oznaczało, że siły rządzące Irillianem już go 
odkryły.
„Teraz idź na plażę z własnej woli - coś odezwało się w jego głowie. - Nic ci 
się nie 
stanie. Doszedłeś tak daleko. Czy warto się cofać?”
- Wynoś się - powiedział chrapliwym głosem. Jego bezimienny wspólnik uznał, że 
słowa te skierowane były do niego i wykonał polecenie. W innych okolicznościach 
Gryf 
poczułby się zawiedziony człowiekiem, który zniknął, ale tym razem nie miał do 
niego 
pretensji.
„Idź na plażę. Na plażę przy jaskiniach”.
Umysł znowu zaczął mu służyć. Spojrzał na swoje ręce, następnie dotknął twarzy. 
Transformacja była zakończona. Ponownie był tym samym stworzeniem, na widok 
którego 
uciekła w panice cała wioska, gdy po raz pierwszy spotkał się z ludźmi w 
Smoczych 
Królestwach.
„Idę - skierował myśl do kontrolującej go istoty. - I lepiej by mój umysł 
pozostał w 
moim władaniu, bo...” - zagroził.
Nie otrzymał żadnego potwierdzenia.
Nie miał najmniejszego problemu z odnalezieniem brzegu morza, ani konkretnej 
plaży, ale zbyt szybko zbliżał się świt, co martwiło Gryfa.
„Bez lodzi nie dam rady” - pomyślał i wzdrygnął się. Przez te wszystkie lata w 
mniejszym lub większym stopniu przyzwyczaił się do rzek i jezior, ale morze 
nadal go 
denerwowało. Zbyt dobrze przypominał sobie smak soli, przerażenie towarzyszące 
walce o 
każdy oddech, gdy cała woda świata zdawała się chcieć dostać do jego płuc.
Wspomnienia te nie należały do ulubionych. Nie przywoływał ich od lat. Teraz 
wraz 
ze wspomnieniami powróciło przerażenie. Jego pióra i sierść nastroszyły się.
Bał się. Bał się, że tym razem Wschodnie Morza zabiją go. Obawiał się, że ku 
temu 
przez cały czas zmierzał D’Shay, choć mogło też być inaczej. Gdyby jego mentalny 
przeciwnik postanowił zaatakować w tej chwili, Gryf nie miałby szans, by go 
pokonać.
Kończyła się noc. Gdy nadejdzie świt, zostanie uwięziony. Nie miał się gdzie 
schować, poza kanałami. A wątpił, czy zdąży do nich dotrzeć na czas. Na długo, 
zanim 
pierwsze promienie światła rozbłysną nad wodą, rybacy rozpoczną swój dzień. To 
była 
najlepsza pora na połów w tym regionie. Istniało na ten temat jakieś 
powiedzenie, ale Gryf 
zmusił się do usunięcia takich błahych myśli z głowy i zaczął się zastanawiać, 
czy naprawdę 
wszedł smokowi do paszczy z własnej woli, czy też nie.
Spojrzał na zakotwiczone przy brzegu łodzie. Duże czarne kształty równie dobrze 
mogły być inwazją olbrzymich żółwi morskich, jak i małymi łódeczkami. Następnie 
przeniósł 
wzrok z powrotem na skąpaną w księżycowej poświacie wodę.
- A więc? - cicho zadał pytanie.
Niczym w odpowiedzi pojawiła się na morzu czarna kropka. Widniała daleko między 
poszarpanymi jaskiniami, a plażą na której w tej chwili siedział w kucki. Jak 
rozpoznał, była 
to łódź. Ale nie potrafił powiedzieć, kto się w niej znajdował. Samotna postać, 
tyle tylko 
zdołał zauważyć.
Łódź urosła tylko odrobinę, stając się wystarczająco duża, by pomieścić sześciu, 
może 
siedmiu ludzi. Miała jeden żagiel, otwarty i podniesiony, mimo wiatru wiejącego 
w 
przeciwnym kierunku. Sternik nadal stanowił tajemnicę.
Kiedy stało się oczywiste, że łódź nie podpłynie już bliżej, postać wysiadła i 
zaczęła ją 
ciągnąć, co dużo mówiło ojej sile. Przez cały czas patrzyła - przynajmniej 
Gryfowi tak się 
wydawało - na niego. Nareszcie dostrzegł, że stworzenie było owinięte od stóp po 
głowę 
czymś, co przypominało jednolitą szatę. Ukrywało nawet ręce i nogi. To nie był 
rybak. Być 
może nie był to nawet człowiek.
Gryf wstał.
- Czy to ty cały czas próbowałeś kierować mną, niczym marionetką? - spytał.
Bezkształtna postać potrząsnęła głową i wskazała łódź; Gryf wykonał polecenie 
bez 
wahania. Wiedział, że każda inna reakcja w tej sytuacji będzie bez sensu. A poza 
tym, czyż 
nie tego właśnie oczekiwał przez cały czas?
Kiedy znalazł się już na pokładzie, sternik, najwyraźniej nie odczuwając 
dodatkowego 
ciężaru, pociągnął łódź na głębszą wodę. Gryf usiadł i spojrzał przed siebie, 
nie myśląc o 
niczym konkretnym. Tajemnicza postać bez najmniejszego problemu kierowała 
łodzią. Raz 
jeszcze żagiel wypełnił się wiatrem, choć pojedynczy pasażer nie odczuł żadnego 
podmuchu.
- Jak długo to potrwa? - spytał.
Stworzenie nie odpowiedziało, lecz skierowało całą uwagę na łódź. Gryf przeniósł 
wzrok na morskie jaskinie, dokąd kierował się przewoźnik. Błękitny Smok zadał 
sobie wiele 
trudu, by go tu sprowadzić, a sądząc po ostatniej próbie, potrzebował Gryfa. 
Rozpaczliwie 
potrzebował.
Dlaczego?
Zastanawianie się nad tym, co mogłoby zaniepokoić kogoś takiego jak Błękitny 
Smok, 
było niemal tak samo denerwujące jak myślenie o wejściu do samej paszczy 
Smoczego Króla.
Zielony pojawił się bez ostrzeżenia. Nikt, nawet jego własny klan nie 
zorientował się 
w niczym, aż do momentu, kiedy przeniknął przez granicę zaklęcia ochronnego. 
Koło niego 
znajdował się Ssarekai, starający się wyglądać tak dumnie, jak to tylko było 
możliwe w tak 
zaszczytnym towarzystwie. Nie byli sami. Sądząc po zwieńczeniach hełmu, 
znajdowało się 
tam co najmniej sześć królewskich smoków z klanu Zielonego. Cabe zdołał zauważyć 
tylko 
jednego księcia, ale zorientował się, że przecież ktoś musiał dowodzić, kiedy 
nie było 
Zielonego. Pozostali mieli rangę zwykłych dowódców.
Rozejrzał się, obserwując szybko zbierający się tłum.
- Chciałeś mnie widzieć z jakiegoś niezwykle ważnego powodu - odezwał się 
władca. 
- Przypadkiem ja też chciałem z tobą omówić pewne kwestie, równie istotne.
„Niezbyt zachęcający początek” - pomyślał Cabe.
Kiedy pomniejsze smoki zbliżyły się, mieszkańcy Dworu dojrzeli przytwierdzony do 
grzbietu jednego z nich pakunek. Miał wielkość człowieka i nie było wątpliwości, 
co 
zawierał. Cabe i Gwen spojrzeli po sobie, a potem ostrożnie przenieśli wzrok na 
pakunek.
„Zdecydowanie niezbyt zachęcające” - powtórzył w myśli Cabe.
Zielony Smok zsiadł z konia i podał wodze Ssarekai, który skłonił się tak nisko 
jak to 
było tylko możliwe, zważywszy, że nadal siedział na gadzim rumaku. Smoczy władca 
ruszył 
dokładnie w kierunku dwojga magów, a jego krok wskazywał, że rzeczywiście był 
poruszony. 
Bardzo poruszony.
- - A więc? - odezwał się, zanim jeszcze podszedł do nich. - Ja mam zacząć, czy 
wy?
- - Kto... co to jest? - wreszcie wyrzuciła z siebie Gwen, patrząc na pakunek.
- - Nie wiem. - Z tonu Zielonego dało się wnieść, że sama obecność ciała 
denerwowała go w większym stopniu niż zagadka dotycząca jego natury. - Czy 
pozwolicie, że 
do naszej grupy dołączy ktoś jeszcze?
Cabe skinął głową.
Strzelając palcami, Zielony Smok przywołał postać, której - jak dotąd - nikt nie 
zauważył. Wysoki, szczupły mężczyzna przypominał Cabe’owi człowieka, który przez 
wiele 
lat zastępował mu ojca. Był przyjacielem Nathana i posiadał domieszkę elfiej 
krwi. Naprawdę 
nazywał się Hadeen. Tak przynajmniej mówiła Gwert. I ten wyglądał podobnie, z 
tym, że był 
czystej krwi elfem.
- To Haiden, jeden z moich... strażników na północy.
Podobieństwo imion zaniepokoiło Cabe’a, ale nie widział większego związku 
pomiędzy elfem a Hadeenem, naturalnie poza krwią starszej rasy.
Haiden skłonił się. Zarówno on jak i Hadeen stanowili kontrast dla mniejszych, 
bardziej irytujących leśnych elfów, z którymi Cabe spotkał się już kiedyś. Cabe 
rozumiał, że 
elfy były bardzo wyczulone na punkcie rozróżniania obydwu ras. Tak jak i wielu 
ludzi, także 
uważały swoich pomniejszych kuzynów za irytujących.
- - Pani z Bursztynu i Cabe Bedlam. - Elf pokiwał głową, z zachwytem rzucając 
spojrzenia na Gwen i z lekkim lękiem na Cabe’a, nie tylko dlatego, że był 
wnukiem Nathana 
Bedlama, ale i dlatego, że jego włosy dzisiaj były niemal zupełnie srebrne. 
Pozostawały takie 
od chwili spotkania z tym dziwnym białym stworzeniem. Czarodzieje uznali, że 
musi istnieć 
jakiś związek między niedawnymi wydarzeniami.
- - To ludzi Haidena wysłałem, by przebadali pogranicze terenów mojego brata.
- Północne Pustkowia - wyrzucił z siebie Cabe. Północne Pustkowia były rodzajem 
miejsca, którym straszono niegrzeczne dzieci. Nikt, może poza Smoczymi Królami, 
nie miał 
żadnych kontaktów z mieszkańcami tego przerażającego miejsca.
- Tak, Północne Pustkowia. - Smok spojrzał na nich z niepokojem. - Tam właśnie 
to 
znaleźli - wskazał tajemniczą niespodziankę.
Dwa smoki przywlokły pakunek do małej grupki. Jeden z nich zaczął go odwiązy 
wać, 
kiedy Gwen uniosła rękę. Zebrała się spora liczba sług, tak jak wtedy, kiedy ona 
i jej mąż 
odkryli dziwnego stwora. Spojrzała poza plecami Cabe’a na Smoczego Króla.
Zielony z kolei skierował wzrok na pakunek, a potem prześlizgnął wzrokiem po 
gościach.
- To wasza decyzja - oznajmił. - Według mnie wszyscy powinni mieć świadomość, co 
się stało. Ten nieszczęśnik wewnątrz pakunku, to tylko jeden z wielu.
Cabe pokiwał głową na znak zgody, a Gwen pozwoliła smokowi kontynuować.
Niemal pożałowali tej decyzji. Ciało zostało doskonale zachowane, a wyraz twarzy 
mężczyzny, czy też tego, co z niego zostało, wskazywał, że nie była to łatwa 
śmierć. Haiden, 
który niewątpliwie musiał widzieć już to ciało wiele razy, odwrócił się od niego 
po chwili. 
Wielu ze zgromadzonych cofnęło się. Narastały niespokojne szepty. Zielony i Gwen 
jednak 
przyglądali się ciału intensywnie. Gwen stwierdziła, że jej wzrok sam się 
odwraca i zmusiła 
się do spojrzenia raz jeszcze, by po sekundzie znów uciec spojrzeniem. Wreszcie 
odważyła 
się położyć rękę obok trupa.
- To jest zimne. Zimniejsze, niż... niż śmierć - wyrzuciła z siebie.
Cabe natychmiast zrozumiał, co miała na myśli, choć nie z powodu tonu jej głosu. 
Zrozumiał, ponieważ niemal tak samo, jak wtedy z tym stworzeniem, widział inny 
czas, inne 
miejsce i rzeczy podobne do martwego potwora.
W pamięci jego dziadka zachowały się takie same ciała. Nie rozumiał wtedy, co 
się z 
nimi stało, ale teraz wiedział, że dotknęło je to samo nieszczęście, co całe 
rody z Ziem 
Jałowych.
- - Nie dotykaj tego - wymamrotał wreszcie Cabe. Choć Gwen nie miała zamiaru 
tego czynić, spytała:
- - Dlaczego?
- Nie spodobało by ci się to. To jest jak całkowity brak życia. Jakby wszystko, 
co 
składa się na duszę, zostało wyrwane i zastąpione pustką. Absolutną pustką.
Gwen cofnęła dłoń, lękając się, że przypadkowo może dotknąć ciała.
- - Co się z nim stało, kim on jest? - spytała.
- - To wilczy jeździec. Spójrz na jego hełm. - Cabe przypomniał sobie rozmowę z 
Gryfem po ostatnim starciu z Azranem. Przypomniał sobie historię walki lwioptaka 
Gryfa z 
Czarnym Smokiem i mrocznymi wilczymi jeźdźcami, oraz to, jak Gryf czuł, że coś 
go z nimi 
łączy, pomimo morza oddzielającego ich wielkimi przestrzeniami. Opowiedział 
historię 
innym.
Najbardziej zainteresował się nią Zielony.
- - Słyszałem jedną czy dwie opowieści na ten temat - przyznał.
- - Czym on był, nie jest teraz ważne... - przypomniał Cabe, klękając koło 
ciała. 
Coraz mniej przypominał siebie, a coraz bardziej upodabniał się do Nathana. - 
Ważne jest to, 
co się z nim stało.
- - Jak mówiłem, został znaleziony na Północnych Pustkowiach. Haiden?
- - Panie - elf skłonił się - był jednym z co najmniej trzech jeźdźców. Przed 
atakiem 
nie znaleźliśmy żadnych pozostawionych śladów, poza kilkoma odciskami na śniegu 
i 
kilkoma rozproszonymi obiektami. Cokolwiek go zabiło, zatarło po sobie dokładnie 
wszystkie ślady. Prawie dokładnie. Z jakiegoś powodu przeoczyło tylko to - elf 
wskazał 
zwłoki. - Być może dlatego, że zostały odrzucone na sporą odległość.
- - Co? - Gwen zmusiła się, aby ponownie spojrzeć na ciało. Wilczy jeździec nie 
był 
mały. - Jak daleko? – spytała Haiden skrzywił się, przypominając sobie elfie 
rachunki.
- Wystarczająco daleko. Sądzimy, że co najmniej jeden z... napastników musiał 
być... 
wyższy od drzew.
Cabe nawet nie podniósł wzroku sponad ciała.
- - Jak to?
- - Kiedy jeden z nas wspiął się na czubek drzewa, aby zobaczyć czy nie ma 
więcej 
śladów, znalazł ślady futra. Kiedy wracał na dój, stwierdził, że ślady znajdują 
się na całym 
drzewie i po prostu wcześniej ich nie zauważył.
- - Jakiego koloru było to futro?
- - Białego. Śnieżnobiałego, jakby należało do jakiegoś ożywionego stworzenia.
Gwen zbladła. Zerknęła do tyłu, gdzie znajdował się kopiec, pod którym 
pogrzebane 
zostało dziwne stworzenie.
- A więc to samo.
Jej mąż chciał odpowiedzieć: „Nie wiesz tego na pewno”, ale zdawał sobie sprawę 
z 
faktu, że miała rację. Był co do tego bardziej przekonany niż ona.
- Ci trzej nie byli jedynymi ofiarami - niechętnie dodał elf. Magowie spojrzeli 
na 
niego z rozszerzonymi oczami. Haiden zwrócił wzrok na swego pana, który pokiwał 
głową.
Wziął głęboki oddech, zmusił się do ponownego spojrzenia na żałosne szczątki 
wilczego jeźdźca i zaczął mówić:
- W krainach leżących na północy jest teraz środek zimy...
- - U nas nadal trwa lato - przerwała Gwen.
- - Być może, pani, ale na terenach, na których klany Żelaznego próbują się 
pozbierać, krasnoludy mieszkające na wzgórzach zakopały się głębiej. Same smoki 
przeniosły 
się na południowy wschód, aby dołączyć do swoich braci w Esedi, gdzie nadal 
rządzą klany 
Spiżowego. Jest tam wielu, którzy nie przeżyli podróży, a niektórzy po prostu... 
zginęli, tak 
jak ten.
- - Zamieszanie powiększa fakt, że zabrakło władcy - dodał Zielony Smok. Smoczy 
Królowie w obu tych rejonach dopuścili się rzeczy nie do pomyślenia - otwartego 
buntu 
przeciwko swojemu cesarzowi. Niemal całe armie, włączając w to zdradzieckich 
królów, 
zginęły z rąk Złotego.
- - A co z ludźmi? - spytał szybko Cabe. W takich wypadkach ludzie z reguły byli 
pomijani przez inne rasy, być może z powodu zazdrości.
Haiden wzruszył ramionami.
- - Na terenach Żelaznego i na wybrzeżu Mórz Andromacusa znajdują się ludzie - 
powiedział. Morzami Andromacusa nazywano Zachodnie Morza. Andromacus był 
demonem, 
który prawdopodobnie namówił bogów do stworzenia świata, ale dla jakich powodów, 
nikt 
tego nie rozumiał. Morza zostały tak nazwane, ponieważ były dużo bardziej 
burzliwe niż 
Wschodnie. - Trudno mi powiedzieć – ciągnął - co się stało z nimi i innymi na 
północnym 
wschodzie. Moi bracia i siostry twierdzą, że zimno już minęło Talak i stara się 
dotrzeć do 
Piekielnych Równin i terenów Irillianu. Mówią też, że coś podąża za zimnem, coś, 
do czego 
nie mogli się zbliżyć na tyle, by to rozpoznać.
- - Talaku nie żałuję - powiedział pan Lasu Dagora. - Niech ludzki król Melicard 
z 
całą resztą zamarznie, ale Piekielne Równiny? Haiden, o tym mi wcześniej nie 
wspomniałeś.
Elf wyglądał na zasmuconego.
- - Wybacz mi, panie. Obawiam się, że brak snu zaczyna mieć na mnie zły wpływ.
- - Kiedy ostatni raz spałeś?
- - Od kiedy odkryliśmy tego tu - wskazał na zamarznięte ciało - nie spałem ani 
razu. 
Dwa wierne wierzchowce zajechałem na śmierć, by przynieść ci ciało, tak szybko 
jak się 
tylko dało. Wstyd mi.
Smok potrząsnął głową.
- Jesteś lojalny, Haiden. Kiedy tu skończymy, musisz odpocząć. Obawiam się, że 
wkrótce będę cię ponownie potrzebował.
Widać było, że Haidenowi sprawiło to ogromną ulgę. Oczy Zielonego świeciły 
szkarłatem.
- - Stworzenie. Futro. Tak, chcę zobaczyć wasze znalezisko. - Smokowi, który 
rozwiązywał okropny bagaż, polecił: - Zawiń to w coś. Niech nikt się do ciała 
nie zbliża, 
chyba że za moją zgodą. Być może dzięki niemu dowiemy się czegoś więcej. To nie 
znaczy, 
że musi leżeć na widoku, dodatkowo nas denerwując. Haiden, będziesz nam 
towarzyszył.
- - Panie - odrzekł elf. Trudno było stwierdzić, czy dziwny kolor jego twarzy 
był 
naturalny, spowodowany wyczerpaniem, czy też może tym, co ostatnio musiał 
oglądać.
Gwen już odchodziła. Nie miała najmniejszej ochoty wracać do zwłok potwora, ale 
chciała, by zobaczył je Smoczy Król i być może rozpoznał, kim jest i powiedział, 
co należy 
teraz robić. Cabe i Zielony szli z tyłu, pierwszy wspominając dawne wcielenia, 
drugi milcząc 
i rozmyślając. Haiden z powagą wlókł się za nimi.
- Czy wiecie - syknął gad - że zimno, od którego ucierpiało moje królestwo, to 
dopiero 
początek. Wierzę, że ten mały wssstęp jessst tylko pierwszym znakiem, iż magia 
dotrze 
jeszcze dalej na południe. - Po chwili, sycząc, dodał: - Próbowałem 
ssskontaktować się z 
moim bratem z północy. Nie odpowiedział. W jego oczach jessstem zdrajcą.
Cabe wiedział, że najlepiej milczeć.
Człowiek i smok pilnujący w tej chwili znaleziska stali na straży nieopodal. 
Różnice 
między nimi zanikały, ponieważ obu w takim samym stopniu pochłaniała ciekawość, 
czego 
właściwie pilnują. Smok usłyszał ich pierwszy i natychmiast stanął na baczność. 
Człowiek, 
który akurat coś mówił, poszedł za jego przykładem.
Cabe pozwolił im spocząć. Zielony minął Gwen i udał się w kierunku dziury. 
Dostrzegł zarys stworzenia i zatrzymał się tuż przed ciałem. Przyklęknął i 
wyciągnął 
pazurzastą dłoń.
- Nie! - krzyknął Cabe, przypuszczając, że Smoczy Król chce dotknąć stworzenia. 
Władca spojrzał na niego i uniósł rękę, dając do zrozumienia, że nie ma zamiaru 
niczego 
dotykać.
Magowie dołączyli do niego.
- To, jak sądzę, zapewne było niegdyś nieszkodliwym podziemnym ssstworzeniem - 
zasyczał. - Ten gatunek występował przed laty częściej, ale teraz stał się 
rzadki.
Gwen nie mogła uwierzyć własnym uszom.
- - To było kiedyś nieszkodliwym stworzeniem?! - zdziwiła się.
- - Kiedyś. Ten stan z pewnością uległ zmianie jeszcze przed jego śmiercią. 
Wygląda, jak sami zresztą powiedzieliście, dość osobliwie. To mutant. Ktoś w 
okrutny 
sposób zmienił jego naturę. Przez samo przebywanie w jego pobliżu czuję, jakby 
próbował 
wyciągać ze mnie moją istotę... To prastara, naprawdę licząca wieki magia. Magia 
Poszukiwaczy, powiedziałbym, w najsilniejszym jej przejawie. Zdumiewające jak 
bardzo 
ostatnio się ujawnia. Można by pomyśleć, że ptaki znowu próbują podnieść się z 
upadku. - 
Ton głosu smoka wskazywał, że nie traktuje tego jedynie jako ewentualność.
- - To było straszne - wymruczał Cabe.
- - Hmmm? - Zielony spojrzał na niego. Młody wiedźmin, mrużąc oczy, 
wymamrotał:
- - Nie, nic.
Smok wstał i przyjrzał mu się dokładnie.
- - Ziemie Jałowe. Przypominasz sobie Ziemie Jałowe?
- - Ja...
- - Powiedziałeś mi, Cabe, co się stało z tobą i Nathanem Bedlamem. Wiem, że 
przypominasz sobie rzeczy, które jemu się wydarzyły. Rzeczy takie jak Wojna 
Przełomowa i 
Ziemie Jałowe.
- - Oni nie zdawali sobie sprawy, co wyzwolili.
Smoczy Król górował nad Cabe’em. Postać w zbroi walczyła z sobą. W końcu smok 
wydał bardzo ludzkie westchnienie.
- Niemało się wydarzyło podczas Wojny Przełomowej, której zarówno ludzie jak i 
smoki powinni się wstydzić. Przykro mi, zwłaszcza ze względu na to, co się 
dzieje na 
Północnych Pustkowiach. Cabe skinął głową.
- Lodowy Smok zna to zaklęcie. To samo zaklęcie, którego użył mój dziadek. Tak 
sądzę.
Gwen, która żyła w tamtych czasach, w przerażeniu podniosła do ust dłoń.
- - Rheena!
- - Leśna bogini niewiele nam teraz pomoże - skomentował sucho smok. - I obawiam 
się, Cabe, że mój brat na północy wie więcej, niż wiedzieli Smoczy Mistrzowie.
- - Jak to?
- - To, co odkrył Nathan Bedlam, było tylko fragmentem większego zaklęcia. Być 
może dlatego udało im się to powstrzymać, choć i tak niemal za późno. Moja 
wiedza na temat 
naszych przodków, zwłaszcza Poszukiwaczy, jest większa niż wielu innych badaczy. 
Mogę to 
stwierdzić bez przechwałek. Nathan znał historię i wiedział, że nie jest to całe 
zaklęcie, ale to, 
co odkrył, wystarczyło dla jego potrzeb.
Oczy Cabe’a rozszerzyły się.
- Tak mówisz, jakbyś wiedział o tym wcześniej. Smok opuścił wzrok.
- - Wiedziałem. Miałem nadzieję, że go nie użyje, ale zdaję sobie sprawę, że nie 
miał 
wtedy wielkiego wyboru. Przegrywali. Klany Brązowego były potężne, każdy smok 
walczył 
aż do śmierci. Nawet magia nie zdołała poradzić sobie z takim fanatyzmem. Kiedy 
odkryłem, 
że Nathan Bedlam użył zaklęcia, byłem dogłębnie poruszony, w równym stopniu 
własną 
bezczynnością, jak i użyciem zaklęcia, a także faktem, że Królowie zmusili go do 
tego. 
Można było zachować pokój, lecz Rada nie zgodziła się na to. Nie negocjowaliśmy 
z ludźmi, 
chcieliśmy nimi rządzić.
- - A co z Lodowym? Jakie on zajmuje w tym miejsce?
- - Wiesz o Północnych Pustkowiach. - Smoczy Król spojrzał na magów, upewniając 
się, czy rzeczywiście wiedzieli, zanim zaczął mówić. - Nie zdajecie sobie sprawy 
z faktu, że 
ze wszystkich ruin pozostawionych przez Poszukiwaczy - a pozostawili ich wiele, 
gdyż byli 
niegdyś niezwykle ekspansywną rasą - te, które znajdują się w górach położonych 
na 
Pustkowiach, są najstarsze. Region Północnych Pustkowi bowiem jest ich 
prawdziwym 
domem.
Wzrok Gwen prześlizgnął się po drzewach, jakby sądziła, że jakiś Poszukiwacz 
może 
ich podsłuchiwać. Raki zawsze ją niepokoiły.
- Mieszkali na tak zimnych terenach? - spytała. Zielony zachichotał, ale w jego 
głosie 
nie było nic wesołego.
- Widzieliście, czym stały się Ziemie Jałowe. A to był jedynie fragment 
zaklęcia. 
Kiedyś, jak sądzę, Północne Pustkowia były tak samo bujne, być może nawet 
bardziej niż ten 
las. Aż do chwili, kiedy Poszukiwacze stworzyli to zaklęcie. Wtedy właśnie 
pojawiły się 
Pustkowia.
Żaden z magów nie odezwał się. Obrazy w ich umysłach były zbyt przytłaczające, 
zbyt okropne, aby dały ująć się w słowa.
- Najgorsze jednak jest to - powiedział Zielony Smok, a w jego głosie można było 
usłyszeć nutkę lęku - że Północne Pustkowia są także rezultatem niedokończonego 
zaklęcia. 
Nic mi nie wiadomo na temat przyczyn, ale wygląda na to, że Poszukiwacze woleli 
wybrać 
to, co zniszczyło ich samych, niż końcowy rezultat ich eksperymentu. 
Powstrzymali go, ale i 
tak dla wielu było już za późno.
- A teraz, być może, Lodowy ma całe zaklęcie w ręku. Cabe zwrócił oczy ku 
północy, 
choć nie sądził, że ujrzy brzeg Lasu Dagora, czy też szczyty Gór Tybru, albo 
rozciągające się 
dużo dalej Północne Pustkowia. Talak też gdzieś się tam znajdował.
- Lodowy nie wiedział nic na temat tego zaklęcia, aż do chwili, kiedy odkrył je 
Nathan 
- powiedział wreszcie głosem pozbawionym emocji.
Gwen i smok spojrzeli na niego, i smok pokiwał głową.
- - Na to wygląda.
- - A więc ja... my... on... był za to odpowiedzialny.
- - W końcu i tak zostałoby to odkryte.
- - Może tak, może nie. W tej sytuacji odpowiedzialność spoczywa na mojej 
rodzinie.
Gwen pierwsza zrozumiała, co oznacza jego spojrzenie, gdyż było ono takie samo 
jak 
pierwszego mężczyzny, którego niegdyś kochała. Spojrzenie pełne determinacji, by 
wejść 
wreszcie w paszczę Lodowego Smoka, jeśli to konieczne i wszystko naprawić. 
Wiedziała, co 
zamierza zrobić.
- - Cabe, to byłoby głupotą! Musimy wiedzieć więcej.
- - Nie mamy czasu. Wiem to. Ta odrobina wspomnień, jaką posiadam, krzyczy mi 
prosto w twarz: „Lodowy jest gotów”.
Teraz i Smoczy Król zrozumiał, co planuje Cabe. Jednak dla niego, w 
przeciwieństwie 
do Gwen, wydawało się to konieczne.
- Haiden będzie twoim przewodnikiem. Mogę ci to zapewnić
- powiedział.
- Wystarczy, że zaprowadzi mnie na sam skraj. Dalej już pójdę sam.
Elf skrzywił się, ale nic nie powiedział.
- Ruszam z tobą - dodała nagle Gwen. A kiedy Cabe zaczął protestować, uniosła 
dłoń. 
- Są inni, którzy mogą się opiekować młodymi. I mam nadzieję, że Smoczy Król 
zapewni 
tutaj bezpieczeństwo moim ludziom. Wspomnienia, które odziedziczyłeś po 
Nathanie, nie są 
kompletne. Być może zdołam ci pomóc. Poza tym
- dodała z bladym uśmiechem - nikt nas nie rozdzieli, jeśli tylko będę miała w 
tej 
sprawie coś do powiedzenia.
Zielony pokiwał głową.
- - Nie kłóć się, Bedlamie. Kiedy ciebie nie będzie, roześlę wieści do innych 
władców - ludzkich i smoczych. Nawet do Talaku, jeśli zajdzie potrzeba. To jest 
coś, co 
przekracza wszelkie różnice, jakie nas dzielą. Wydaje mi się, że brat Lodowy 
próbuje 
utworzyć własne państwo na terenie całych Smoczych Królestw, gdzie on i jego 
klany byłyby 
jedynymi władcami. Królowie nie zgodzą się na to.
- - A więc ustalone - dodał Cabe, udając, że jest bardziej pewny siebie, niż 
rzeczywiście był. Mimo tego, co przeszedł, nadal było w nim trochę z chłopca z 
karczmy, 
który wolałby się odwrócić od niebezpieczeństwa i pozwolić, by inni to 
załatwili. Cabe 
wiedział, że to już przeszłość. Teraz to on musiał wszystko uczynić.
Nie było bowiem nikogo innego.
- Jutro wyruszamy ku Północnym Pustkowiom - powiedział. - I ku Lodowemu - dodał.
Toma zakończył zaklęcie i czekał.
Lodowa ściana przed nim lekko się nadkruszyła, jakby ktoś wylał na nią gorącą 
wodę, 
ale nic więcej.
„Nadal mam swoją moc - pomyślał zimno. - Ale tu została ograniczona do minimum. 
Jestem więźniem tego szaleńca”.
Został oddzielony od swego ojca. Lodowy nie chciał powiedzieć, dlaczego tak się 
stało, ale Toma przypuszczał, że albo on, albo jego ojciec staną się wkrótce 
częścią tego 
wariactwa. Być może obaj.
- Książę Toma.
Ognisty odwrócił się i ujrzał jednego ze swych północnych kuzynów, stojącego z 
pochodnią w ręku, oczekującego na niego u wejścia do nowej „komnaty”. Gdy ujrzał 
to, co 
znajdowało się wewnątrz dołu, Toma próbował przekonać ich, że ich pan jest 
szaleńcem, i 
ostatecznie sprowadzi na nich zagładę. W ogóle nie zareagowali. Byli tak samo 
pozbawieni 
emocji jak ich władca.
Nadal to widział. Rozległa... masa... białego futra, która ani na chwilę nie 
przestawała 
się ruszać. Nie miała żadnych pazurów, oczu, żadnych ostrych kłów, ani nawet 
nóg, a jednak 
przerażała jak nic, co do tej pory spotkał w swoim życiu. Toma zdał sobie 
sprawę, że sama 
bliskość potwora mu zagrażała. To coś wyczuwało jego obecność, jego istnienie, i 
tego 
właśnie chciało. Jego życia. Chciało wyssać duszę z jego ciała, niczym jajko, a 
pustą 
skorupkę odrzucić.
Nawet tutaj czuł wysiłki potwora.
Drugi smok nadal tam stał. Książę Toma w końcu spojrzał na niego i spytał:
- O co chodzi?
- - Oczekują na ciebie w komnacie tronowej - odparł smok. Zjawiły się trzy inne, 
jeden z nich z pochodnią. Toma nie miał wyboru.
- - W porządku.
Gdyby tylko magia działała! To było szaleństwo! Wieczna zima oznaczałaby także 
śmierć tych smoków. Czy one tego nie wiedziały?
Z dwoma strażnikami z przodu i dwoma z tylu niewiele mógł zrobić. Pokryte 
szronem 
korytarze błyszczały, pochodnie oświetlały najgłębsze wnęki. Każdy krok odbijał 
się nie 
milknącym echem. Toma zdał sobie sprawę, że przez cały czas pobytu nie zauważył 
ani 
jednej samicy smoka, albo młodych. Tak naprawdę było tu tylko kilka pomniejszych 
smoków, których liczba zamykała się w liczbie palcy u jednej ręki. Dziwne, gdyż 
stworzenia 
te z reguły rozmnażały się niczym szalone, chyba że ich narodziny były dokładnie 
kontrolowane.
Zaczął się zastanawiać na czym mogła polegać ta „kontrola”.
Lodowy ponownie rozłożył swoje ciało nad dołem i zamknął oczy. W przeciwieństwie 
do Tomy, zdawał się czerpać siły z potwora w dole, z tego czegoś, co Smoczy Król 
uparcie 
nazywał swoją „królową”.
Kiedy cała piątka podeszła do niego, smok uniósł głowę. Z każdej strony, niczym 
marmurowy posąg, stał smoczy strażnik.
- - Aaaach, Toma. Dobrze, że się zjawiłeś tak szybko.
- - Po prostu nie mogłem nie przyjść - odpowiedział rozzłoszczony smok.
Jeden z pomniejszych lodowych smoków wyciągnął łapę, ale Król potrząsnął głową.
- Zostaw go - mruknął. - Mimo, że warczy, z pewnością jest gotów poświecić się 
dla 
naszej rasy, jak każdy z nas. Nieprawdaż, bratanku?
Toma chciał wykrzyknąć: „Moje szaleństwo w najmniejszym stopniu nie da się 
porównać do twojego”, ale rozmyślił się. Zamiast tego, lekko się skłonił i 
odparł:
- - Panowanie Smoczych Królów, panie... zawsze było najważniejszym moim 
celem...
- - Też tak sądzę. Dlatego wierzę, że wybaczysz mi z upływem czasu. Wiem, że 
ostatecznie uznasz to, co robię, za dobre i jedyne wyjście, jeśli chodzi o naszą 
rasę. Ten 
błędny system powtarzających się cykli - jedna rasa zastępuje drugą - musi się 
kiedyś 
skończyć. Ludzie nigdy nie będą rządzili Smoczymi Królestwami. Nie przeżyją 
kolejnego 
roku.
Oczy Lodowego zabłysły. Była to najwyraźniejsza oznaka życia, jaką - jak dotąd - 
ujrzał Toma w oczach olbrzyma. Władca odwrócił się do jednego z ożywionych z 
martwych 
sług i kiwnął głową. Sługa wraz z towarzyszem podeszli do małej grupki smoków i 
Toma 
nabrał pewności, że teraz nadejdzie jego kolej, by nakarmić... czymkolwiek by to 
nie było. W 
milczeniu przeklął wszystkich odpowiedzialnych za to, że teraz się tu znalazł: 
Cabe’a 
Bedlama, Panią z Bursztynu, Azrana Bedlama, Gryfa, tchórzliwych Smoczych Królów 
- 
wszystkich, tylko nie siebie. Stwierdził nawet, że obwinia swego ojca.
Przeżył więc szok, kiedy słudzy przytrzymali go, zamiast zawlec do dołu. Nie 
musieli 
się aż tak bardzo nim kłopotać. Toma wiedział, że bez swej magii jest tutaj 
bezbronny. Nie 
mógł nawet zmienić postaci.
Jeszcze bardziej go zaskoczyło, kiedy cztery smoki z klanu Lodowego ruszyły do 
przodu i zaczęły wchodzić na ruiny zniszczonej świątyni Poszukiwaczy. Kiedy 
podeszły 
bliżej szczytu, Lodowy odczołgał się od jamy. Smoki nie spojrzały na niego, 
kontynuowały 
marsz w kierunku dziury.
Toma potrząsnął głową. To nie mogło się dziać naprawdę! One chyba nie 
zamierzają...
- Na chwałę rasy - szepnął Lodowy, choć jego słowa dały się słyszeć w całej 
komnacie.
Jeden po drugim, cztery smoki przekroczyły krawędź i zniknęły w głębi. Nie dało 
się 
nawet słyszeć żadnych krzyków, jak zauważył z niepokojem Toma. Zupełnie jakby 
uczyniły 
to, co pragnęły.
Lodowy odezwał się:
- - Istnieje lojalność, Toma. Istnieje zaufanie, dzięki któremu nadejdzie koniec 
naszych niedoszłych spadkobierców. Ostatnia czwórka oddała życie, aby moja moc 
mogła 
wzrosnąć.
- - Ostatnia czwórka... - Oczy ognistego rozszerzyły się niczym dwa szkarłatne 
słońca. Otworzył usta, ukazując długie ostre zęby, przeznaczone do szarpania 
mięsa i 
rozwidlony język, który nerwowo wysuwał się do przodu. - Wszystkie twoje klany? 
Damy, 
wojownicy i młode? Wszyscy?
- Ostatnie z pomniejszych smoków poszły nie więcej niż godzinę temu. To byli moi 
najbardziej zaufani wojownicy, ci czterej. Mieli być ostatni, by ujrzeć punkt 
kulminacyjny 
moich badań. Badań, które rozpocząłem jeszcze podczas Wojny Przełomowej.
Przeraźliwie chłodne ręce mocniej chwyciły Tomę, choć nie wykonał żadnego ruchu.
- Zdecydowałem, że nareszcie nadszedł czas, by wypuścić moje dzieci, cząstki 
mnie, 
aby dać im posmakować innych krain, bratanku. Będą karmić się nowym życiem i 
zwiększać 
moją moc. Już teraz moje zaklęcie rozpościera się ponad północnymi krainami, a 
nawet 
dotyka lasu przeklętego Zielonego Smoka. Kiedy wszystkie moje dzieci zostaną 
uwolnione, 
sprowadzę zimę, jakiej nikt jeszcze dotąd nie widział... i nikt już nigdy nie 
ujrzy. Nikt!
Toma nerwowo syknął. Nikt. Nawet klany Lodowego. To nie był szalony plan 
podboju. To była śmierć wszystkiego. Wszystkiego. Jeśli Smoczy Królowie nie 
mogli 
rządzić, to nikt inny także nie będzie mógł, jak stwierdził Lodowy Smok.
Musiał uciec, musiał znaleźć pomoc. Wszystkie jego marzenia legły w gruzach i 
wiedział, że wkrótce sam do nich dołączy, jeśli nie znajdzie potężnych 
sojuszników, jak na 
przykład Cabe’a Bedlama.
Musiał tylko uciec z mroźnych głębi jaskiń Smoczego Króla.
Lodowy wybrał akurat tę chwilę, by wstać. Słudzy zmusili Tomę do skręcenia głowy 
w taki sposób, by musiał patrzeć wprost na pysk władcy, który wydawał się teraz 
istnym 
obrazem śmierci, jakby całkowicie pobawiony życia.
Lodowy coś syknął, czego nawet przy jego potężnym głosie Toma nie zrozumiał.
Stwór w dole zaczął się gwałtownie ruszać. Toma przez chwilę poczuł dotknięcie 
wysysającej życie siły, ale coś - jego wuj, zorientował się Toma - skierowało 
uwagę 
stworzenia w inne miejsce.
Toma krzyknął, kiedy tysiące głodnych umysłów zaczęło wyć w szoku po uwolnieniu. 
Dwaj słudzy wzmocnili swój uchwyt. Na całe szczęście, gdyż omal nie zemdlał.
„Już za późno - pomyślał. - Na wszystko za późno”.
XI
Gryfowi obiecywano wiele rzeczy, ale jak na razie otrzymywał jedynie jedzenie, 
wino 
i nie kończące się spojrzenia smoków służących Błękitnemu. Nie był nawet w głębi 
jaskiń. 
Sternik wysadził go w miejscu, które dało się jedynie określić jako poczekalnia.
Poczekalnia. Z braku zajęcia zaczął się zastanawiać, na co ma czekać.
Zostawiony na pastwę własnych myśli, zwrócił uwagę na inne sprawy. Możliwe, że 
smokowaty kłamał, a może sam został okłamany. Być może wodne stworzenie naprawdę 
wierzyło, że służy swoim panom, a być może jego panem był Błękitny. Podobne 
spekulacje 
wydawały się bezsensowne, ale pytania bez przerwy drażniły Gryfa. Niemal 
uwierzył w to, co 
mówiły.
Ale z drugiej strony częścią tego wszystkiego naprawdę był Burzowy. Tyle Gryf 
wiedział. Poprzedni smok bawił się nim, pokazał mu, że w każdej chwili może go 
zabić, a 
jednak pozwolił przejść przez swoje królestwo. Gryf wątpił jednak, czy oba smoki 
mogły 
współpracować aż tak ściśle. Żaden z Królów nie ufał tak naprawdę pozostałym, w 
przeciwnym bowiem wypadku przynajmniej niektóre odpowiedziałyby na zew 
Srebrnego, 
aby się zjednoczyć. Poza tym Burzowy zawsze był jednym z najbardziej 
niezależnych.
Jego otoczenie prezentowało się nieco dziwnie, nawet ekstrawagancko. Jaskinia 
udekorowana została przedmiotami, które - jak uznał - zostały odebrane morzu. 
Skarby na 
zawsze miały zostać zagrabione światu; starożytne pomniki, wspaniałe korale, 
nawet gobeliny 
i kilimy tak cudownego piękna, iż zdawało się, że zaraz wyskoczą z nich żywe 
postacie. Dla 
jego wygody dostarczono nawet krzesła i poduszki.
Już niemal świtało, kiedy łódź dotarła do skalistego wybrzeża, stanowiącego 
część 
jaskini ponad poziomem morza. Gryf oczekiwał, że sternik wysadzi go na jednej z 
poszarpanych raf, ale kiedy okrążyli jaskinię, przekonał się, że znajduje się 
tam mała plaża z 
osobną pieczarą, która na pewno nie powstała w sposób naturalny. Znajdowała się 
jakieś 
dziesięć metrów od linii morza. Sternik wysadził łódź na brzeg, raz jeszcze 
pokazując 
olbrzymią siłę, ale nawet na chwilę nie odsłonił rąbka swojej postaci.
Wtedy dwa smoki przyprowadziły Gryfa do tego miejsca, gdzie się obecnie 
znajdował. Były smuklejsze niż ich kuzyni i prawdopodobnie wyższe, z odcieniem 
błękitu na 
skórze.
- Wszystkie twoje potrzeby zostaną zaspokojone - powiedział jeden z nich lekko 
lekceważącym tonem. Tymczasem miał oczekiwać na wezwanie ich pana. Czekał już 
niemal 
cały dzień.
W pewnej chwili usłyszał czyjeś kroki, lecz postanowił, że nie wstanie, jeśli 
nie 
będzie musiał. Już i tak wiele razy się rozczarował.
To byli smoczy wojownicy. Ten, który znalazł się bliżej niego, trzymał 
haczykowatą 
włócznię skierowaną prosto w jego serce.
- - Pójdziesz z nami - burknął.
- - Jak rozumiem, wasz pan nareszcie chce mnie zobaczyć - ni to stwierdził, ni 
spytał.
- - Tak, znalazł dla ciebie czasss - syknął wojownik. - Proszę, wssstań, byśmy 
byli 
pewni twoich dobrych zamiarów.
Przeszukali go. Poddał się procedurze, byle dłużej nie tracić czasu. Odebrali mu 
broń i 
resztki wyposażenia, jakie mu pozostały. Przeszukali ubranie, ale nie zdjęli 
łańcuchów z szyi. 
Myśleli, być może, że są to religijne ozdoby, albo insygnia władzy. Gryf nie 
pokazał po sobie, 
jak wielką przyjemność mu to sprawiło. Pozostawili mu przecież najpotężniejszą 
broń. Nawet 
magia Błękitnego nie wystarczyła, by w pełni powstrzymać potęgę zamkniętą w tych 
ozdobach. Jeden taki amulet wystarczył, by powstrzymać pierwszy potężny atak 
smoków 
podczas krótkiego oblężenia Penacles.
Kiedy strażnicy upewnili się, że nie zdołał ukryć żadnej broni podczas 
pierwszego 
przeszukania, poprowadzili go po schodach w głąb jaskini, które nagle skręcały, 
prowadząc w 
ciemność. Nie był to przyjemny widok, gdyż przypominał Drogę Mgieł, którą 
prowadził go 
smokowaty. Gryf z wyczekiwaniem spojrzał na smoki. Jeden wyciągnął pochodnię i 
podał 
mu ją. Spróbował wykrzesać ogień za pomocą magii, ale nie potrafił. Tak jak się 
spodziewał, 
jego moc została przytumiona. Smoczy Król nie chciał ryzykować. Kiedy lekcja 
została 
zakończona, pierwszy ze strażników wziął od niego pochodnię i dziwnym 
urządzeniem 
zapalił ją. Czegokolwiek Błękitny używał do przytłumienia mocy, najwyraźniej 
dotyczyło to 
nie tylko lwioptaka, ale i całego obszaru.
Wodny gad niemal cisnął mu pochodnią w twarz. Błękitny odcień skóry smoków stał 
się teraz wyrazistszy. Ich zbroje okazały się gładsze, z mniejszą ilością łuskek 
niż u ich 
lądowych kuzynów. Poza tym jednak smoki nie różniły się specjalnie od 
pozostałych.
- - W dół. Cały czas w dół - usłyszał. To go zaskoczyło.
- - Mam iść sam? - spytał.
Jeden ze smoków wykrzywił szczękę w paskudnym uśmiechu. Na Gryfie, który stawał 
twarzą w twarz ze Smoczymi Królami, nie wywarło to większego wrażenia. Tak jak u 
wielu 
innych i u tego zęby były ostre, ale bardziej ludzkie niż te, należące do 
drapieżników. Jego 
lekko rozwidlony język wysunął się do przodu.
Górę zaczynał chyba brać w nim uczony, ponieważ strażnik z włócznią szturchnął 
go 
tępym końcem i powiedział:
- Boisz się czy nie i tak tam wejdziesz, nawet jeśli będziemy cię musieli 
wrzucić.
Gryf spojrzał na nich i zaczął schodzić, ale umysł uczonego nadal analizował 
sposób 
wypowiedzi smoka. W Irillianie dochodziło do kontaktu między smokami a ludźmi na 
większą skalę niż gdziekolwiek w całych Smoczych Królestwach. W związku z tym, 
kiedy 
smoki mówiły, prawie nie było słychać ich syczenia, naturalnie poza momentami, 
gdy były 
wyjątkowo czymś rozemocjonowane.
Schodził wciąż niżej i niżej, a schody okręcające w dół zdawały się nie mieć 
końca. 
Niechętnie zaczął się zastanawiać, czy to jakiś test, który miał sprawdzić, czy 
on, albo 
jakikolwiek inny gość idący tutaj, zmęczy się. Poza tym, zdecydowanie łatwiej 
poradzić sobie 
z kimś zmęczonym, niż wypoczętym i gotowym na każdą sztuczkę.
Ku jego zaskoczeniu schody skończyły się kilka minut później. Gryf nie dał 
jednak 
Błękitnemu tej przyjemności i nie westchnął z ulgą, choć wiedział, że smok na to 
czekał. 
Dzięki badaniu jego emocjonalnego nastawienia, łatwiej mógł go kontrolować.
- Stać! - usłyszał.
Dwa smoki, identyczne pod każdym względem jak poprzednie, zablokowały mu 
przejście takimi samymi włóczniami jak ta, którą trzymał smok na górze. Gryf z 
pochodnią w 
ręku zatrzymał się.
- Pozwólcie mu wejść. - Głos był niski i brzmiał, jakby mówiący nie zdążył 
przełknąć 
długiego łyku wody.
Strażnicy odsunęli włócznie. Jeden z nich wyciągnął rękę po pochodnię. Gryfowi 
nie 
była już potrzebna, ponieważ przed nim płonęło inne światło. Oddał więc 
pochodnię i ruszył 
na spotkanie z Błękitnym.
Mówiono, że istniało pokrewieństwo pomiędzy panem Irillianu a Smokiem z Głębin, 
który stanowił dla swego rodu coś w rodzaju boga. Było to naiwne i głupie, rzecz 
jasna. Inni 
Królowie z pewnością nie czciliby jednego z własnych braci, a legenda o Smoku z 
Głębin 
była dużo starsza, niż którykolwiek spośród Smoczych Królów. Jakkolwiek bardzo 
by temu 
zaprzeczali, w końcu byli śmiertelni.
- Witaj lordzie Gryfie. Dziękuję ci, żeś z taką chęcią mnie odwiedził - radosnym 
głosem zagrzmiał smok.
Szczere powitanie zmartwiło Gryfa. Tym bardziej, że nie istniały żadne powody, 
dla 
których Smoczy Król miałby być dla niego szczególnie grzeczny.
- Witam cię, Panie Nadmorskiego Irillianu i otaczających go posiadłości. Chętnie 
omówię z tobą przyczyny mego niesamowitego pragnienia, by dotrzeć do ciebie, ale 
najpierw 
z przyjemnością poznam twoje zamiary.
Błękitny uśmiechnął się, ukazując ostre zęby. Nie było w nim tyle grozy, ile w 
uśmiechu Czarnego, jednak niewiele różniło te dwa smoki. Gryf był tylko nieco 
zaskoczony 
wężową formą Króla, ale nie do końca. Miało to sens, jeśli brało się pod uwagę 
jego 
królestwo.
- - Aramita D’Shay będzie żałował, że przegapił twoją wizytę - dodał smoczy 
władca.
- - A gdzie on jest? - Gryf oczekiwał, że arystokratyczny jeździec lada chwila 
wyjdzie z cienia, ale jedyną rzeczą, jaką nadal widział, był smok i świecące 
ściany. Ściany, 
które zostały przez kogoś wyrzeźbione.
- Gdzieś poza Irillianem - odparł Błękitny. - Ale niedaleko, jak sądzę. Próbuje 
pewnie 
teraz rozpaczliwie wymyślić jakąś wymówkę, dzięki której mógłby cię zamordować, 
mimo, 
że nadal wypełnia moje polecenia, by cię dostarczyć żywego.
Gryf poczuł się zmieszany, ale spokojnie odpowiedział:
- - Przypuszczam, że powinienem być ci za to wdzięczny.
- - Tak jessst - Błękitny Smok przerzucił się na bardziej gadzi sposób mówienia. 
- 
Prossstak D’Shay ma o sssobie zbyt wysssokie mniemanie.
- - Tak samo jak i wielu innych.
Smok zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem, zastanawiając się, czy powinien 
poczuć 
się urażony. Zignorował jednak tę uwagę.
- - Wasze drogi, jak sądzę, już wielokrotnie się krzyżowały - kontynuował. - 
Mógłbym powiedzieć więcej, ale wtedy straciłbym jeden z moich argumentów 
przetargowych. - Smoczy Król zamknął oczy i zdawał się nad czymś zastanawiać.
- - Argumentów przetargowych? - spytał wreszcie Gryf, aby przerwać milczenie. - 
Do jakiego przetargu?
Oczy smoka otworzyły się. Zdawały się nie mieć żadnego konkretnego koloru, a 
jednak dokładnie pasowały do błękitno-zielonego blasku ścian.
- Po pierwsze, udowodnię uczciwość moich zamiarów wobec ciebie. Proszę, usiądź. 
- 
Wskazał krzesło, którego jeszcze przed chwilą nie było.
Gryf potrząsnął głową.
- - Wolę postać.
- - Łowca przygotowany do ataku. Doskonale. Musisz być ostrożny.
- Wyjaśniałeś... Smok przytaknął.
- Planowałem od tygodni. Mój plan został ulepszony przez nagłe pojawienie się 
Aramitów, którzy przestali się już czuć bezpieczni przy bracie Czarnym w 
Lochivarze. Jak 
dobrze wiesz, nie jest on w tej chwili zbyt spokojny.
Gryf natychmiast pochylił głowę. Problemy Czarnego wynikały w dużym stopniu z 
rany na gardle, którą on sam mu zadał za pomocą jednego z demonicznych mieczy 
Azrana.
- Ale kontynuując... - Błękitny rozprostował skrzydła, które zdawały się 
bardziej 
nadawać do pływania pod wodą, niż do latania -...wykryłem, że coś się dzieje na 
Północnych 
Pustkowiach. Brat Lodowy odmawiał kontaktu, a każdy szpieg, nie wyłączając 
aroganckiego 
wilczego jeźdźca wysłanego przez D’Shaya, aby negocjować z nim, znikał. Wiem 
nieco 
więcej niż przypuszczają Aramici, i obawiam się, że plany Lodowego, czegokolwiek 
by nie 
dotyczyły, oznaczają śmierć dla nas wszystkich...
Smok przerwał, jakby oczekując na reakcję Gryfa. Gość wzruszył tylko ramionami.
- - Mówisz, że grozi nam niebezpieczeństwo ze strony władcy Północnych Pustkowi 
- rzekł. - Nic więcej. Przypuszczam, że możesz mieć rację, ale przydałoby mi się 
nieco więcej 
informacji, jeśli mam ci służyć pomocą, a jak przypuszczam, tego właśnie 
oczekujesz.
- - Rozumujesz poprawnie - odparł smok. - Wiem niewiele, a ta drobna część mnie 
przeraża. Moja moc jest duża i wspieram się wieloma artefaktami pozostawionymi 
przez 
Poszukiwaczy, a przed nimi przez Quelow. Moje zaklęcie dokładnie chroni całą 
krainę i 
kryształ, który pozwala mi ujrzeć wszystko, co narusza obszar zaklęcia, a także 
daje 
możliwość kontaktowania się z innymi umysłami. W tym drugim wypadku mogę albo 
zdobywać informacje, albo zwiększać siłę emocji danej osoby. Jeśli chodzi o 
ciebie, to 
odkryłem, że pragniesz złapać D’Shaya i dowiedzieć się, co on wie o twojej 
przeszłości. Było 
to męczące zajęcie i nie potrafię zbyt długo tego czynić, zwłaszcza z tak silnym 
umysłem jak 
twój. Jednakże kiedy już wyruszyłeś, działałeś w przeświadczeniu, że czynisz tak 
z wolnej 
woli, co bardzo ułatwiło mi zadanie.
- - A co ze smokowatym?
Błękitny skrzywił się; wydał z siebie westchnienie niezadowolenia, jakby właśnie 
przed chwilą zjadł coś niesmacznego, albo ktoś się nie zgodził z jego opinią.
- Smokowaty sądzi, że służy swoim panom i, być może, nawet tak jest, gdyż raz 
poczułem dotyk umysłu Poszukiwacza, który po chwili wycofał się z uczuciem 
zadowolenia. 
Kto wie? Być może mną też ktoś manipuluje. Stwierdziłem, że stworzenie to może 
mi się 
przydać, bowiem odkryłem, że potrafi tutaj ciebie w taki sposób przyprowadzić, 
by wilczy 
jeździec nic o tym nie wiedział. Powiedz mi, jak wygląda Droga Mgieł?
Ignorując pytanie, Gryf zadał własne:
- - A co z D’Shayem? Jaką on ma rolę do spełnienia?
- - To chyba oczywiste. D’Shay stanowił przynętę. Z pewnością nie zjawiłbyś się 
tutaj, gdyby on był w Lochivarze. Z pewnością nie pojawiłbyś się tutaj, gdybym 
cię o to 
poprosił. Poza tym jego obecność dawała mi argument przetargowy przeciwko moim 
braciom, Czarnemu i Burzowemu. Burzowy chciał twojej głowy, ale zrezygnowałby, 
gdyby 
miało to oznaczać, że jeźdźcy założą tu bazę na stałe. Nigdy bym zresztą na to 
nie pozwolił, o 
czym jednak on niekoniecznie musiał wiedzieć. Czarny z kolei potrzebuje więźniów 
Aramitów do swoich armii. I jeśli ja im tutaj dam port, nie będą już chcieli 
układać się z nim. 
W zamian za obietnicę odtrącenia, Czarny obiecał, że nie będzie cię nękał, ani 
próbował 
jakiegokolwiek głupiego ataku na Penacles, który mógłby się powieść, zagrażając 
tym samym 
naszym interesom.
Gryf ze zrozumieniem pokiwał głową.
- - To brzmi, jakby tak naprawdę chodziło ci o Biblioteki - powiedział.
- - Mam nadzieję, że nie czujesz się urażony. - Smoczy Król szeroko się 
uśmiechnął 
do swego gościa, ukazując zęby. - Ostatecznie chodzi mi o Biblioteki. Biblioteki 
są bowiem 
najstarszym artefaktem w królestwach. Tak naprawdę są starsze od Poszukiwaczy, 
Quelow i 
dwóch innych ras, o których wiem. Często podejrzewałem, że kiedyś nadejdzie 
koniec 
wszystkiego i pozostaną jedynie Biblioteki.
- - A więc chcesz zawrzeć pakt?
- - Tak jessst. Jak na razie tymczasowy.
Gryf, przechylając głowę, zmierzył smoka czujnym wzrokiem.
- - Gdybyś poprosił o cokolwiek więcej, odmówiłbym bez wahania.
- - Nadal mogę ci dać D’Shaya, jeśli tylko zechcesz. Nie jest mi potrzebny i nie 
mam 
specjalnej ochoty ujrzeć maszerujące koło Irillianu wilcze hełmy.
- - Nareszcie mówisz konkretami. - Wymiana zdań dwóch śmiertelnych wrogów 
zmieniła się z rozmowę dwóch głów państwa. Gryf czuł wielki szacunek dla 
możliwości 
Błękitnego, nawet dlajego umiejętności przywódczych, gdyż mieszkańcy Irillianu 
byli niemal 
tak samo zadowoleni, jak ci pod rządami Zielonego, czyjego własnymi. Z pewnością 
trudno 
byłoby ich przekonać do buntu przeciwko smokowi, zwłaszcza, że to ich miasto 
stałoby się 
areną walk.
- - Pozwól mi więc coś zaproponować - odparł pan Irillianu. - Wypędzę jeźdźców z 
mojego terytorium. Czy zdecydujesz się ich gonić, to już twój wybór.
„Posunąłby się aż tak daleko?” - zastanawiał się Gryf. Nikogo poza Czarnym nie 
obchodzili obcy, a i on chciał jedynie powiększać swoje armie, podobnych do 
zombie 
fanatyków, niewolników Szarych Mgieł.
- Zdaję się pod twoje dowództwo, Lordzie Gryfie. Nie znam planów Lodowego, ale 
jestem lojalny przede wszystkim wobec mego kraju, mimo twoich wątpliwości.
Gryf zaczął się wahać. Biblioteki rzeczywiście mogły im pomóc, ale jeśli 
Błękitny 
miał rację, to najważniejszy stawał się teraz czas. Wraz z tą myślą naszły go 
podejrzenia. 
Zwęził oczy i spojrzał na olbrzyma.
- A skąd mam wiedzieć, czy teraz nie próbujesz na mnie wpływać?
Smok roześmiał się z całego serca.
- Jesteś tak nieufny jak mówią... i pewnie dzięki temu nadal rządzisz. Poczekaj.
Błękitny jeszcze bardziej urósł i ruszył w stronę środka komnaty, zmuszając 
gościa, 
by cofnął się na rozsądną odległość, po czym zamknął oczy.
Komnata nagle nabrała ciepła. Źrenice Gryfa rozszerzyły się. Smoczy Król zaczął 
się 
topić na jego oczach... a ciało, które z niego spływało, znikało zanim dotknęło 
podłogi. 
Masywne skrzydła zwinęły się, a potem zmniejszyły i też znikły. Ciało wciągnęło 
w głąb 
siebie ogon, a nogi i wyprostowane łapy zesztywniały i zmalały, pazury zaś 
zostały 
zamienione na spiczasto zakończone ręce. Klatka piersiowa zapadła się, a potem 
zaczęła 
zmieniać, przybierając formę ludzkiej zbroi.
Najbardziej niepokojące było oblicze. Szyi niemal zabrakło, a rysy twarzy 
przesunęły 
się ku górze, zostawiając puste wgłębienie, które zaczęło się przemieniać w 
zakrywający 
policzki hełm. Wyjrzało dwoje czujnych oczu i pojawiły się usta wypełnione 
ostrymi zębami. 
Rysy smoka, zmniejszone do dziesiątej swojej pierwotnej wielkości nadal 
wędrowały ku 
górze, tworząc zwieńczenie niby-hełmu. W ciągu krótkiej chwili skóra dostosowała 
się do 
potrzeb ciała i wyglądała teraz jak najprzedniejsza zbroja.
Humanoidalny Król przyjrzał się swemu tymczasowemu sojusznikowi z odrobiną 
ciekawości.
- - Nigdy dotąd nie widziałeś jak zmieniamy postać?
- - Nie z tak bliska - odparł Gryf. - Nie tak szczegółowo. W czasie bitwy nie ma 
zbyt 
wiele czasu na przyglądanie się.
- - Jakże to prawdziwe. I jakże smutne. - W głosie smoka nie było szyderstwa. - 
Jeśli 
się teraz udasz ze mną, dam ci dowód, że masz wolną wolę i możesz wybierać.
Błękitny poprowadził go poza miejsce, gdzie wcześniej sam leżał w smoczej 
postaci. 
Znajdowało się tam przejście, którego Gryf wcześniej nie dostrzegł. Tak samo 
tutaj, jak i w 
komnacie, z której właśnie wyszli, ściany świeciły, przez co nabierały jakby 
chorobliwego 
wyglądu.
- Dlaczego ściany biją takim światłem? - spytał.
Smok zatrzymał się, wyciągnął rękę i palcem przesunął po ścianie. Palec zaczął 
lekko 
świecić. Pokazał to swemu gościowi.
- Morski mech z największych głębin. Światło stanowi część jego procesu 
życiowego, 
ale nie wiem, czemu ma dokładnie służyć. Wiem tylko, że jeżeli światło zanika, 
mech 
obumiera. Użyłem swojej mocy, by wykorzystać go dla własnych potrzeb. Jak długo 
spełnia 
tutaj swój cel, jestem zadowolony. To - uniósł palec pokryty mchem - jest 
naprawdę tylko 
najlichszym ze skarbów mórz. Piękno ziemi nie da się w żadnym stopniu porównać z 
pięknem świata podwodnego.
Powiedziawszy to, delikatnie wytarł palec i ruszył dalej. Cały czas był 
odwrócony 
plecami do Gryfa, jakby ukazując w ten sposób swoje dobre intencje. Gryf 
uświadomił sobie, 
że nawet gdyby zdołał smoka zgładzić i tak musiałby wywalczyć sobie stąd odwrót, 
po czym 
dopłynąć do brzegu. Nie była to zbyt zachęcająca myśl. Jak na razie ufał 
smokowi.
Weszli do drugiej komnaty, jeszcze większej od pierwszej i Gryf usłyszał dźwięk 
uderzających o skały fal. Rzecz szybko się wyjaśniła. Gryf zauważył, że koniec 
groty 
przylegał do morza, a komnata tak naprawdę stanowiła podwodną jaskinię.
Ściany były zastawione półkami, artefaktami i najróżniejszego rodzaju 
wyposażeniem. 
Stąd właśnie Błękitny utrzymywał kontrolę nad swoją krainą. Tutaj pracował nad 
swoimi 
zaklęciami i obserwował Irillian.
Wzrok Gryfa uchwycił duży kryształ leżący na środku drewnianego trójnogu, do 
którego właśnie prowadził go smoczy władca. Kiedy podeszli bliżej, kryształ 
zaświecił 
mocniej.
- - To, co nazywam domem, to wszystko, co pozostało ze starego Irillianu.
- - Starego Irillianu? - zdziwił się lwioptak. Z tego, co wiedział, Irillian był 
jednym z 
najstarszych miast w królestwach. Nigdy nie słyszał o jego poprzedniku.
- - Dawno temu, jeszcze przed Poszukiwaczami i Quelami miasto należało do 
najwspanialszych w tych krainach. Ale padło ofiarą tak potężnego trzęsienia 
ziemi, że całe 
dzielnice zapadły się nietknięte. Mieszkańcy przypominali smokowate stworzenia, 
więc kiedy 
część z nich przeżyła, przystosowali się do nowych warunków. Nadal jednak 
zasadniczo byli 
stworzeniami lądowymi, więc zaczęli odbudowę Irillianu. Ale po tym jak zniknęli, 
pojawili 
się Quelowie, którzy zignorowali miasto. Używali jaskiń, wykopali wiele tuneli. 
Po nich 
nadeszli Poszukiwacze. Większość artefaktów znajdujących się tutaj, należała do 
nich, część 
zaś do Quelow. Po kolejnej zmianie ras, pierwsze smoki odkryły te jaskinie. 
Przedkładały je 
nad miasto, które pozostawiły dla pierwszych ludzi.
Błękitny położył dłoń na krysztale.
- Tego użyłem, mój... wielmożny Gryfie. To jest moc, która nakłoniła cię do 
wykonania mojej woli, choćby tylko na chwilę - odsunął się. - Weź to. Wypróbuj. 
Pozwalam 
ci.
Jeśli Błękitny uważał, że taka oferta spowoduje, iż Gryf zaufa mu całkowicie, 
gorzko 
się mylił. Władca Penacles wiedział jak niebezpieczne potrafi być nadmierne 
zaufanie. Z 
determinacją ruszył do przodu, cały czas spoglądając na swego gospodarza i 
ostrożnie dotknął 
kryształu.
Był zimny. Poczuł jak otwierają się przed nim drzwi. Wyszukał Penacles i 
spojrzał w 
nie za pomocą swojego umysłu. Toos. Chciał zobaczyć Toosa. Generał kłócił się z 
dwoma 
doradcami, próbującymi wprowadzić niepotrzebny podatek, który - jak wiedział 
Gryfzawędrowałby raczej do ich własnych kieszeni, niż do kasy państwa. Toos 
wstał i 
wskazał na drzwi, mówiąc głosem spokojnym, ale władczym. Pokonani doradcy 
wyszli.
„Dobry stary Toos - pomyślał Gryf. - Sam nigdy nie potrafiłem sprawić, by tak 
się 
ugięli. To ty powinieneś zostać królem”.
Zwrócił uwagę na ważniejszą sprawę. Błękitny czekał. Nie mógł bawić się tym 
przez 
cały dzień. Jeden test powinien wystarczyć.
Skupił umysł na smoku i skoncentrował się.
Smoczy Król zaczął chodzić. Chwilę później chodzenie zmieniło się w nerwowe 
bicie 
pięścią w ścianę. W końcu smoczy władca dostał tak silnych drgawek, że niemal 
nie mógł 
ustać.
Gryf pozwolił mu przez chwilę zatrzymać się w takim stanie, po czym przerwał 
kontrolę.
Gadzi sojusznik ciężko oddychał, a on sam miał przyspieszony oddech. Błękitny na 
krótko gniewnie spojrzał na niego, po czym ochłonął.
Do środka wbiegło kilkunastu strażników, najwyraźniej pragnąc poszatkować ciało 
Gryfa na części, a szczątki rozrzucić po całej okolicy. Król kazał im jednak 
natychmiast 
wyjść. Tak wielką miał władzę nad poddanymi, że spełnili rozkaz bez 
najmniejszego szmeru. 
Wtedy skupił uwagę na gościu.
- Nie... nie musiałeś tego robić! My... myślałem... W głosie Gryfa nie było 
współczucia.
- - Myślałeś, że będę na tyle szlachetny, by nie zrobić użytku z twojej zabawki? 
Prowadziłeś mnie jak na smyczy przez całe dnie, sprawiłeś, że zapomniałem o 
swoich 
obowiązkach, stworzyłeś obsesję, która mogła się stać przyczyną mojej śmierci! - 
Czy 
Smoczy Król uznał to tylko za prosty sprawdzian? - Teraz już wiesz, jak to jest! 
Teraz już 
wiesz, jak się czułem, kiedy ty rozgrywałeś tę swoją partyjkę.
- - Teraz już obaj wiemy na czym stoimy - odrzekł i pokiwał głową. Jego oddech 
wrócił do normy. - A więc jesteś przygotowany na zawarcie paktu - powiedział.
- - Oczywiście.
- - Tylko jako środka tymczasowego, rozumiesz?
- - A co myślałeś? - odpowiedział niechętnie Gryf.
XII
Sen nie przyszedł szybko tej nocy do Dworu. Cabe bez przerwy wpatrywał się w 
sufit, 
a ze szmerów obok wnosił, że także Gwen nie mogła zasnąć. Nie odezwał się jednak 
i 
udawał, że śpi. Jeśli jego udawanie pozwoli jej choćby na chwilę odpoczynku, 
jest tego warte. 
Nie miał zamiaru wciągać jej w swoje niepokoje.
Przedzieranie się przez książki, które zdołał zgromadzić w ciągu ostatnich kilku 
miesięcy, nie dało mu nic. Niektóre zostały napisane ponoć przez jednego czy 
dwóch ze 
Smoczych Mistrzów. Zwłaszcza Yalak uznał, że warto utrwalać na piśmie wszystko, 
co 
wiedział. Po wielogodzinnych próbach odczytania jego bazgrołów, Cabe doszedł do 
wniosku, 
że starożytny wiedźmin naprawdę desperacko potrzebował skryby i poddał się. 
Ponadto 
większość z tego, co napisał, zdawała się krążyć wokół jakichś niewyraźnych 
wskazówek i 
sugestii jak należy je interpretować. Najgorsze jednak było to, że sama pisanina 
Yalaka 
również wymagała interpretatora.
Zastanawiał się, dlaczego magia musi być tak skomplikowana i pogmatwana. 
Dlaczego nie może być prosta i zrozumiała?
Wszystko więc było w jego rękach. Większość z tych, którzy mogliby mu cokolwiek 
powiedzieć, zginęli w czasie Wojny Przełomowej albo wkrótce po niej.
Poddał się bezsenności i wstał przed świtem tylko po to, by odkryć, że Gwen już 
na 
niego czeka. Także patrzyła w sufit. Kiedy usłyszała, że nadchodzi, odwróciła 
się, by na niego 
spojrzeć.
- Witaj - powiedział smutno. Byłoby dziwne, gdyby przywitał ją słowami „dzień 
dobry”. Nie byli specjalnie zachwyceni czekającą ich wyprawą.
Zanim się ubrali i usiedli do śniadania - na które nie mieli apetytu, co zresztą 
nie było 
niespodzianką - ich wierzchowce zostały osiodłane, a ekwipunek spakowany. 
Ssarekai i jego 
ludzki odpowiednik, Derek Żelazna Podkowa, oczekiwali już na nich. Ta dwójka 
zdawała się 
być miła dla Cabe’a. Tak miła jak to tylko o tej porze było możliwe. Cabe 
rozluźnił się, a 
Gwen, widząc jak się uśmiecha, także odpowiedziała uśmiechem. Nie było aż tak 
źle.
Nikt inny poza nimi jeszcze nie wstał. Cabe i Gwen woleli zniknąć wcześniej, niż 
stać 
się częścią widowiska. Gwen zostawiła instrukcje jak wchodzić i wychodzić z 
Dworu, a 
Zielony obiecał dopilnować, by wszystko toczyło się zgodnie z planem. Magowie 
wzięli lejce 
z rąk sług i wsiedli na konie. Gwen skinęła głową w stronę Ssarekai, a smok się 
uśmiechnął, 
co Cabe’owi nie wydało się najmilszym widokiem, po czym spięła swojego 
wierzchowca.
Kiedy ruszyli, zagrożenie wydawało się nierzeczywiste. Ptaki śpiewały, a las 
tętnił 
życiem. Cabe przypomniał sobie jak nudne było jego własne życie przed spotkaniem 
z 
Brązowym Smokiem. Pozory mogły jednak mylić.
Mimo, że lasy należały do Zielonego, jeźdźcy nie mogli się jednak beztrosko 
poruszać. Takie stworzenia jak bazyliszki nie rozróżniały przyjaciół Smoczego 
Króla od 
innych ludzi. Z reguły bywały zbyt głodne, by zastanawiać się, kto kim jest. 
Zajmowały się 
jedynie czyhaniem na obcych i cały wysiłek wkładały tylko w to, by w 
odpowiedniej chwili 
ofiarę zaatakować. Potem zamieniały swoją zdobycz w kamienny posąg i przez około 
pół 
godziny wysysały z niej pokarm. Po spożyciu posiłku ze skamieniałych ciał, 
ustawiały je w 
ogrodzie jako pomniki. Cabe’owi nie udało się nigdy zrozumieć bazyliszków.
Po dziesięciu minutach podróży konie nagle się zatrzymały i za nic na świecie 
nie 
chciały ruszyć dalej. Cabe pomyślał, że natknęli się na kolejnego potwora z 
północy, tylko 
tym razem żywego.
Tak jednak nie było. Spoza ścieżki pojawiła się wysoka, milcząca i odziana w 
zieleń - 
ulubiony kolor elfów - postać.
- - Haiden! - magowie uspokoili się, szybko unieważniając zaklęcia. Haiden 
zadowolony, że zaskoczył wędrowców swoimi umiejętnościami, uśmiechał się, ale 
nagle zdał 
sobie sprawę, że właśnie cudem tylko uniknął zamiany w coś bardzo 
nieprzyjemnego. Wyraz 
jego twarzy rozbawił magów.
- - Nie powinieneś tego robić - zbeształ go Cabe. - W każdym razie nie przy 
wiedźminach.
- - Zapamiętam - obiecał Haiden. - Nie chciałbym się obudzić któregoś dnia, 
pełzając na brzuchu i szukając myszy.
- - Nie zamieniłabym cię w węża... W coś innego, ale nie w węża. - skomentowała 
Gwen.
- - Jakże pocieszające.
- - Jesteś sam, czy mamy się liczyć z kolejnymi niespodziankami? - Cabe 
rozejrzał 
się.
- - Nikogo nie ma ze mną poza jednym towarzyszem...
Elf niósł na ramieniu długi łuk. Odłożył go na chwilę, po czym zniknął za 
drzewami. 
Wyprowadził stamtąd smukłego, bladego konia. Zwierzę nie było jednak podobne do 
zwykłego rumaka. Zostało wychowane przez elfy, aby im służyć. Różniło się od 
wierzchowców ludzi niemal tak samo jak ludzie od elfa.
- - Nie musisz z nami jechać - powiedział Cabe. Haiden pogłaskał swego konia.
- - Zdarzają się wypadki, kiedy może się przydać obecność elfa. Zresztą i tak 
muszę 
jechać na północ. Znajdują się tam moi towarzysze. Zdecydowali się, panie, 
pozostać na 
miejscu na wypadek, gdyby musieli o czymś jeszcze zameldować. Spotkają się z 
nami na 
granicy Pustkowi.
Cabe chciał uniknąć kłótni, więc się zgodził.
- Którą poleciłbyś drogę? - spytał. Haiden uśmiechnął się, nie kryjąc ironii.
- Mamy cudowny wybór przejście przez całą szerokość Piekielnych Równin, albo 
drogą przez królestwa Spiżowego i Srebrnego, przy czym ten ostatni wydaje się 
nadal 
niezwykle aktywny.
Piekielne Równiny stanowiły położony na południowy wschód od Gór Tybru rejon 
wulkanów, zamieszkiwany niegdyś zarówno przez Czerwonego Smoka, jak i przez 
Azrana. 
Obaj już dawno nie żyli, choć niektóre klany Czerwonego nadal istniały. Nie była 
to 
bezpieczna droga, gdyż oznaczała podróżowanie niedaleko Wenslis, terenów 
Burzowego. 
Mogli się także natknąć na najemników, którzy zaatakowali ich w drodze do Dworu, 
albo 
nawet na szukających zemsty zdziesiątkowanych poddanych Czerwonego Smoka. 
Należało 
być także przygotowanym na niespodziewany wybuch jakiegoś wulkanu.
Druga droga oznaczała walki z oddziałami Srebrnego, nie wspominając o resztkach 
trzech pozostałych klanów, między innymi należących do Złotego.
Cabe westchnął. Tak czy inaczej szykowała się długa, ciężka podróż.
- Pojedziemy przez Piekielne Równiny - zdecydował. Haiden pokiwał głową.
- Sądziłem, że tak postąpisz. Nie mogę powiedzieć, by przypadła mi do gustu 
którakolwiek z dróg, ale lepszych nie ma. Chyba, że chcielibyście się wspinać na 
Tybr... - 
zaśmiał się na widok strapionych min. - Tak też sądziłem.
To, co Cabe’a dręczyło od dawna, wreszcie mu się przypomniało.
- Haiden, czy twój pan kiedykolwiek wspomniał o innych Smoczych Królach? - 
spytał. -> Przecież oni też nie mogą na to pozwolić. To, co robi Lodowy, musi 
przecież 
oddziaływać i na nich.
Elf zarzucił luk na ramię i odpowiedział:
- Pan Zielony nic mi o nich nie wspominał. Wiem, że poruszyła go ich 
bezczynność, a 
przynajmniej to, co uznajemy za bezczynność. Nikt z pozostałych Królów nie ufa 
już reszcie, 
przynajmniej od czasu, kiedy Żelazny i Spiżowy próbowali zapoczątkować bunt 
przeciwko 
swemu cesarzowi, a już z pewnością nie ufająnam, którzy się od nich odwróciliśmy 
i 
zawarliśmy pokój z Gryfem.
Cabe nie miał pytań. Byli zdani na własne siły, chyba, że mieli sojuszników, o 
których 
nic nie wiedzieli.
- Cóż... - Haiden uśmiechnął się, a wyraz jego twarzy znów przypomniał Cabe’owi 
półkrwi elfa Hadeena, którego przez tyle lat uważał za swego ojca, i który stał 
się jego 
prawdziwym ojcem. Azran był jego ojcem jedynie biologicznie. - Możemy ruszać - 
oznajmił. 
- Nie należy pozwalać, by smoki się niecierpliwiły.
Przez większą część dnia droga nie obfitowała w żadne wydarzenia, a jedyne 
niepokojące chwile nadchodziły wtedy, kiedy przenikały ich nagłe zimne dreszcze. 
Nikt nie 
musiał mówić, skąd nadchodził wielki chłód; teraz już wiedzieli. Kiedy coraz 
bardziej mroził 
ich ciała, przytulali się mocno do siebie, choć niewiele to pomagało. Zimno 
tkwiło także w 
nich.
- Idzie coraz większy mróz - powiedziała Gwen. - Ciągnie na południe.
- Zaczęło się. - Cabe pokiwał głową. Haiden, najmniej zorientowany z całej 
trójki, 
zerknął niespokojnie na Cabe’a.
- Czy jest już za późno?
- Nie, jeszcze nie. Ale nie pozostało nam wiele czasu. Ruszyli szybciej.
Wieczór zastał ich w pobliżu północno-wschodniego brzegu lasu. W powietrzu dawał 
się wyczuć lekko siarczany odór, a drzewa i krzewy były tu rzadsze, jakby gleba 
została 
skażona. Haiden z pogardą wciągnął nosem powietrze i stwierdził:
- Do Piekielnych Równin powinniśmy dotrzeć jutro o świcie. Smocze Królestwa 
stanowiły mozaikę rożnych światów i niektórzy sądzili, że zostały w ten sposób 
zaplanowane. 
Z pewnością każdy Król starał się jak mógł, aby swoje królestwo przekształcić 
według 
własnego gustu, ale nawet i oni nie mieli wystarczającej mocy do tak rozległych 
zmian. 
Niektórzy winili za ten stan rzeczy poprzednie rasy, inni twierdzili, że była to 
robota jakiegoś 
boga. Nikt nie znał odpowiedzi i wątpliwe było, by ktokolwiek kiedykolwiek ją 
poznał. 
Królestwa były tym, czym były, a pytanie o ich pochodzenie nie zmieniało w 
niczym faktu 
oznaczającego, że trójka śmiałków musiała przejść przez rejon pełen wulkanów.
Sen tej nocy nadszedł szybciej, choćby tylko dlatego, że byli wyczerpani. Haiden 
chciał stanąć na warcie, ale Gwen stworzyła zaklęcie ochronne, które - jak go 
zapewniła - 
miało być skuteczniejsze. Poza tym potrzebowali snu.
Niestety, okazało się to niemożliwe. Nie mogli spać dłużej niż dwie godziny, 
gdyż 
następujące bez przerwy potężne wybuchy groziły uszkodzeniem bębenków w uszach i 
trzęsły nimi niczym bezbronnymi niemowlakami. Wkrótce też stało się jasne, iż 
będzie się tak 
działo dalej.
W pewnej chwili Cabe użył słów, które musiały pochodzić jeszcze z czasów jego 
dziadka, choć być może on sam nauczył się ich w karczmie i spytał gorzko:
- Czy naprawdę musimy przebywać na tym terenie przez kolejnych kilka dni?
Zaklęcia okazały się nieprzydatne. Chyba, że całkowicie odcięliby się od 
otoczenia. 
Cabe to właśnie zasugerował, ale Gwen wskazała, iż podobne zaklęcia poważnie by 
ich 
wyczerpały, zmuszając do znacznie wolniejszej podróży, a w rezultacie do 
dłuższego 
pozostawania na Piekielnych Równinach.
W pewnym momencie Haiden poweselał.
- - Czy którekolwiek z was umie się teleportować? - spytał.
- - Oboje - odparła Gwen.
- - Więc dlaczego tego nie robimy? Zaoszczędzilibyśmy całe dnie.
Cabe żałował, że musi ostudzić jego entuzjazm. Gwen tłumaczyła to już wiele 
razy.
- Żadne z nas nie zna tych terenów wystarczająco dobrze - odparł. - Jeśli 
będziemy się 
teleportować w stronę Piekielnych Równin, możemy wylądować na jakimś kraterze. 
Jeśli 
spróbujemy sięgnąć zbyt daleko, na przykład do Północnych Pustkowi, możemy 
natknąć się 
na potwory Lodowego. A gdyby jakimś cudem nam się udało, przez dłuższy czas 
bylibyśmy 
zbyt wyczerpani, by odeprzeć jakiekolwiek wrogie ataki. Nie możemy ryzykować. 
Musimy 
być w doskonałej kondycji i powinniśmy ją zachować aż do Północnych Pustkowi.
Gwen zgodziła się z Cabe’em i, odgarniając z twarzy gęste włosy, skinęła głową.
- Nie stać nas nawet na krótkie skoki. Szybko byśmy się zmęczyli. Zresztą może 
się 
zdarzyć, że teleportujemy się na przykład do wnętrza góry, albo w drzewo. Bywało 
i tak - 
rzekła Gwen.
Haiden szybko porzucił temat.
Zapadło milczenie. Mieli nadzieję, że przed kolejnym wybuchem, albo trzęsieniem 
ziemi trochę pośpią.
Następnego ranka o świcie spostrzegli Piekielne Równiny. Nazwa okazała się dość 
myląca, jako że nie było w nich niczego tak naprawdę płaskiego. Ściśle mówiąc 
niektóre 
tereny były równe, zwłaszcza w pobliżu jaskiń smoków, jednakże w dominującej 
części 
Piekielne Równiny okazały się terenem poprzecinanym przez wzgórza i grzbiety 
górskie, z 
czego większość stanowiły aktywne lub niedawno wygasłe wulkany. Jak to ujął 
Haiden, był 
to świat, w którym Smocze Królestwa ukazywały swój prawdziwy żal. Tutaj ziemia 
pokazywała swój ból.
Konie protestowały, ale w końcu trójka śmiałków weszła na Piekielne Równiny. 
Ostatnie drzewa zniknęły dużo wcześniej, a trawa stała się niezwykle rzadka. Już 
bardziej 
gościnnie wyglądały Ziemie Jałowe, pomyślał Cabe. Potem zdał sobie sprawę, że 
gleba tutaj 
była najżyźniejsza, gdyż częste erupcje wulkanów wyrzucały wystarczająco dużo 
związków 
mineralnych, by zastąpić wcześniej utracone. Na terenach równinnych kwitło bujne 
życie 
roślinne, wspomagane przez smoki, które żywiły się dzikimi zwierzętami. Co 
dziwne, właśnie 
na Piekielnych Równinach smoki najbardziej pragnęły zdobyć pozycje rolników, 
mimo 
charakterystycznej dla nich dzikości. Trójka śmiałków miała szczęście. Te 
resztki klanów 
Czerwonego, które pozostały, mieszkały daleko na północy i istniała szansa, że 
wędrowcy 
przedostaną się przez te tereny, nie napotkawszy żadnego smoka.
Było niezwykle gorąco, dzień mijał powoli. Cabe chciał zdjąć bluzę, lecz Haiden 
potrząsnął głową i rzekł:
- - Nie spodobałoby ci się opadanie popiołu na plecy, a gdybyś próbował się 
chronić 
czarami przez całą drogę, twoje magiczne możliwości zostałby wyczerpane do zera.
- - Poza tym - dodała z uśmiechem Gwen - to nie byłoby sprawiedliwe, ponieważ ja 
nie mogłabym uczynić tego samego.
- - W lesie nimfy biegają bez żadnego okrycia - zasugerował Haiden.
- - Jeśli moja żona spróbuje je naśladować, pierwsze co zrobię, to usunę 
wszystkie 
spoglądające na nią w najbliższej okolicy oczy.
Haiden, słysząc tę przyjazną odpowiedź, uśmiechnął się, a potem skrzywił. 
Zauważył 
bowiem na północnym wschodzie jakieś tajemnicze, powiększające się punkty.
- Najwyraźniej – powiedział - mimo czujności, zwróciliśmy na siebie uwagę 
smoków.
Gwen i Cabe podążyli za jego wzrokiem i ujrzeli dużą grupę jeźdźców. Byli to 
jednak, 
jak się okazało, ludzie a nie smoki. Tamci jeszcze ich nie dostrzegli, gdyż 
dalej posuwali się 
obraną drogą, niemal równoległą do tej wybranej przez magów, ale na południe.
- - Kto może tędy jechać? - zastanawiał się głośno Cabe.
- - Może przybywają z Wenslis? A może z Talaku? - zasugerowała Gwen.
Haiden potrząsnął głową.
- - Gdyby byli z Talaku - rzekł - oznaczałoby, że jadą bardzo dziwną trasą. Dużo 
łatwiej byłoby im zmierzać dokładnie na południe. Nikt o zdrowych zmysłach nie 
jedzie 
przez Piekielne Równiny, jeśli nie musi. Być może z Wenslis, ale oni nie mają 
większych 
kontaktów ani z Zuu, ani z Penacles. Z nimi handlują Mito Pica i Irillian.
- - Mito Pica... - wymruczał pod nosem Cabe.
- - Co z nim?
- - Nic. Wygląda na to, że wracają do domu. Być może to najemnicy.
- - Samowolni smokobójcy? - Haiden chwycił lewą dłonią łuk.
- - Ci sami. To miałoby sens. Mito Pica było ich domem, a także wystarczającym 
powodem, by walczyć. To dziwne, że nikt na to nie wpadł wcześniej.
- - Być może nikt nie chce o tym myśleć - zasugerowała Gwen, a po jej twarzy 
przemknął cień. - Toma zniszczył ich dom tylko dlatego, że ty się tam 
znajdowałeś. Myślę, że 
nawet niektórzy Królowie byli tym zdenerwowani. Mimo wszystko Mito Pica nie leży 
na 
terytorium Złotego. Choć był cesarzem, najazdu na teren innego smoka nie można 
uznać za 
najlepszy pomysł.
Cabe pokiwał głową.
- Ale to nie powstrzymałoby ich teraz przed zaatakowaniem ruin. Każdy Król 
wiedziałby, że w ruinach miasta mieszkają jedynie padlinożercy i renegaci. Smoki 
wolałyby 
się obejść bez jednych i drugich. Rzecz jasna nadal tylko zgaduję i może się 
mylę.
Haiden popędził swego konia.
- Lepiej, panie, jeźdźmy dalej - odezwał się. - Nie ma sensu zbytnio liczyć na 
szczęście. Mogą nas zobaczyć. Sami mówiliście, by się ukrywać tak długo, jak 
tylko się da.
Wiedźminowie ruszyli za nim. Cabe z reguły trzymał się z tyłu. Jeźdźcy nadal go 
ciekawili, choć nie wiedział, co ma uczynić, by ich bliżej poznać. Myślał, że 
być może 
wracają do Dworu, ale po ostatnim spotkaniu wydawało się to bezsensowne. 
Przywódca 
najemników nie był głupcem. Wiedział, kiedy został pokonany. Być może chcieli 
szerokim 
łukiem ominąć Las Dagora. Jeśli Zielony przygotował się na ich ewentualny 
powrót, próba 
czynienia czegokolwiek innego byłoby czystym szaleństwem.
Do późnego popołudnia jeźdźcy stali się odległym wspomnieniem. Cabe i Gwen nadal 
mieli spory kawałek drogi do przejechania i za mało czasu, by przejmować się 
niebezpieczeństwami, które mogły czyhać jedynie w ich umysłach. Cabe zapomniał o 
jeźdźcach, zwłaszcza, że natknęli się na pierwsze szkielety.
Słyszał o czymś podobnym, ale to zdarzało się dużo dalej na południowy zachód, 
na 
terenach należących niegdyś do Brązowego. To tam Cabe został niemal poświęcony w 
ofierze, lecz ostatecznie to jego ukryta moc położyła kres Smoczemu Królowi. 
Gryf wyjaśnił 
później rezultaty tego czynu, gdyż prawie spełniła się żądza śmierci Brązowego. 
Ziemie 
Jałowe znów zakwitły, ale z zabójczym akcentem. Rośliny, które tam wyrosły, 
stały się 
wrogie wobec klanów Brązowego. Był to efekt wypaczonego czaru. Rośliny szukały 
smoków, nie czyniąc różnicy między smoczym władcą, a najniższym wężosmokiem z 
krwi 
Brązowego. Przeżyły tylko te, które zdołały uciec i ukryć się na terytorium 
Spiżowego albo 
Kryształowego, a dało się je policzyć na palcach jednej ręki. Tak przynajmniej 
głosiły 
późniejsze plotki.
Zdali sobie sprawę, że tutaj także doszło do masakry. Pierwsze szkielety 
oczyszczone 
przez różnych padlinożerców zamieszkujących ten region prowadziły do kolejnych, 
a te do 
następnych, i tak aż po horyzont.
Dotarli do wzniesienia i spojrzeli na jedno z niewielu płaskich miejsc na tych 
terenach.
- Rheena - westchnęła Gwen. - To morze śmierci.
Cabe pokiwał smutno głową. Wiedział do czego się zbliżali, choć było to ukryte 
przez 
dwa niedawno powstałe aktywne wulkany. Bez ochronnych zaklęć cała okolica w 
krótkim 
czasie stałaby się niestabilna. Któregoś dnia cytadela, o którą tak desperacko 
walczyły smoki i 
inne stworzenia, zostanie rozdarta przez potężne siły ziemi.
Musieli znaleźć inną drogę, gdyż ziemię dookoła pokrywały rozrzucone szczątki 
kolejnych olbrzymów. Czaszki spoglądały pustymi oczodołami w niebo. Niektóre 
stworzenia 
padły najwyraźniej razem ze swoimi wrogami, chyba że niespokojne ruchy pól 
zebrały w 
jakiś sposób ich kości w jeden stos. Szkielety smoków mieszały się z martwymi 
obrońcami i 
trudno było uwierzyć, że któreś ze stworów przeżyło tę masakrę.
A jednak jednemu z nich się udało, choć na krótko. I to właśnie nieopodal stała 
jego 
opuszczona cytadela. Cabe nie chciał jej oglądać, ale czuł, że warto się tam 
zatrzymać, 
choćby po to, by konie odpoczęły, zanim ruszą dalej. Być może uda im się znaleźć 
jakąś 
księgę albo wskazówkę, która pomoże wyjść z opresji, ponieważ niegdyś władcą 
tego terenu 
był jeden z najpotężniejszych wiedźminów, jakich nosiła ziemia. Azran.
Toma spróbował złamać lód, który przykuł go do ściany. Był wściekły, że dał się 
zapędzić z jednego pomieszczenia do drugiego, niczym jakiś pomniejszy smok. Był 
wściekły 
na Lodowego, który pozbawił go tronu, choć według prawa należał do niego... Zbyt 
wiele 
rzeczy podsycało jego gniew, by mógł je wyliczyć. Wiedział jednak, co 
denerwowało go 
najbardziej.
Czuł się bezsilny. Nie mógł zmienić postaci. Nie mógł nawet rzucić zaklęcia, by 
zapalić świeczkę. A tego właśnie teraz potrzebował. Potrzebował ciepłego, 
oczyszczającego 
ognia, aby się uwolnić i zniszczyć ten przerośnięty sopel. Aby zemścić się na 
panu 
Północnych Pustkowi.
Smok potrząsnął głową. Gniew nie prowadził do niczego dobrego, a tak łatwo było 
mu się poddać. Musiał uciec, by odzyskać część mocy. Konieczni byli też 
sojusznicy. Srebrny 
dołączyłby do niego, gdyby wiedział, że Król Królów został uwięziony. Błękitny 
być może 
także. Postawa innych budziła wątpliwości. Burzowy robił, co chciał, bez względu 
na to, czy 
dotyczyło to jego braci, czy też nie. Czarny był wyrzutkiem nie pasującym do 
nikogo. 
Kryształowy zaś... Na jego temat Toma nie wiedział nic. Kryształowy z początku 
pojawiał się 
na zebraniach Rady, mówił mało i szybko, bez pożegnania znikał. Stanowił dla 
Tomy 
zagadkę i czuł, że nie mógł mu ufać. Nie przeszkadzało to jednak Tomie w 
wykorzystaniu 
postaci Smoczego Króla do szpiegowania w trakcie posiedzeń Rady i zmuszenia 
wszystkich, 
którzy go normalnie ignorowali, do wysłuchiwania słów ognistego.
Pozostawali Srebrny i Błękitny. Oni mogli stać się sojusznikami. Miał już zarysy 
planu, ale teraz musiał uciekać. Sfrustrowany syknął. Od tego zaczął. Jego myśli 
zataczały 
koła, być może dlatego, że jego mózg był już chyba w połowie zamarznięty.
Rozległ się podobny do trzepotania odgłos, lecz Toma go zignorował. Lodowy, tak 
samo jak i inni władcy, miał sługi, które kryły się w cieniu. Były nie do 
zauważenia, latały i 
szwargotały, pełzały i syczały, a co najważniejsze, nic go nie obchodziły.
Książę spojrzał na samotną pochodnię wiszącą przed nim na ścianie. Jego 
„gospodarz” twierdził, że została tam powieszona, by ognisty nie musiał czekać w 
ciemnościach. Toma podejrzewał, że to ostatni błysk, ostatnia iskierka emocji 
żyjąca 
wewnątrz smoczego władcy i że pochodnia stanowiła swoistego rodzaju torturę. 
Gdyby tylko 
przez chwilę wziął ją do ręki, mógłby się uwolnić. Jednak ogień wisiał poza 
zasięgiem jego 
rąk.
„Poświęcą mnie temu koszmarowi - pomyślał ze zgrozą - by ten smok mógł spełnić 
swoje marzenie o zagładzie...” Jeszcze nie zaczął mówić do siebie, ale już czuł, 
że niedługo 
oszaleje, jeśli - rzecz jasna - pierwsi nie przyjdą po niego słudzy Lodowego.
Znowu coś zatrzepotało i tym razem w pobliżu prześlizgnął się jakiś cień. Toma 
zamrugał i rozejrzał się. Przed nim, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą 
nikogo nie było, 
stał Poszukiwacz. Patrzył na Tomę aroganckim wzrokiem, jakby zastanawiał się, 
czy smok 
wart jest tego wysiłku. W końcu sięgnął po pochodnię i podsunął pod głowę Tomy.
Toma przez chwilę sądził, że zostanie spalony żywcem, gdyż nawet ogniste smoki 
miały ograniczoną wytrzymałość na otwarty ogień. Jednakże Poszukiwacz odsunął 
pochodnię 
i wyciągnął w stronę smoka pazur, po czym przyłożył go do jego głowy.
Nagle pojawiły się obrazy Tomy uciekającego z cytadeli, szukającego pomocy na 
południu. Zanim zorientował się, co Poszukiwacz chce mu powiedzieć, zaczął 
krzyczeć, że 
się zgadza.
Stworzenie wydawało się zadowolone; przysunęło pochodnię w pobliże prawego 
nadgarstka smoka. Lód zasyczał, a Toma szarpnął się, by uwolnić rękę. Czas 
płynął 
przeraźliwie wolno. Każda chwila powiększała niebezpieczeństwo odkrycia. W końcu 
Toma 
wyzwolił prawe ramię. Podczas gdy on walczył z bryłą lodu, Poszukiwacz uwolnił 
mu nogi.
Kiedy uporał się już z lodem, ptak podał mu pochodnię i wskazał jedną ze ścian. 
Toma nic nie zobaczył. Zniecierpliwiony Poszukiwacz wskazał wzrokiem górę. 
Ognisty smok 
nareszcie zobaczył w suficie dziurę. To właśnie tędy ptak zakradł się do 
twierdzy Smoczego 
Króla. I tą drogą miał uciec Toma.
Kiedy odwrócił się do Poszukiwacza, stworzenia już nie było, a pochodnia tkwiła 
na 
swoim miejscu. Toma cicho zaklął, przekonany, że śni, a kiedy się obudzi, nadal 
będzie 
przykuty do ściany. Wreszcie wzruszył ramionami. Jeśli to był sen, to 
przynajmniej w ten 
sposób uciekał przed Lodowym. Może potem znajdą go obłąkanego, tak samo jak jego 
ojca.
Myśl o ojcu i przymierzu sprawiła, że Toma się zawahał. Zdał sobie jednak 
sprawę, że 
jeśli spróbuje uwolnić Złotego, żaden z nich nie ucieknie. Lepiej już powrócić z 
pomocą. 
Lodowy nie był jeszcze gotów poświęcić własnego cesarza; chwila najwyraźniej nie 
była 
odpowiednia. Król mimo wszystko nadal był tradycjonalistą.
Kiedy Toma to zrozumiał, wdrapał się na ścianę. Opatrzone pazurami łapy niemal 
zamieniały się w lód. Żałował, że jego wybawiciel nie pomyślał o zabraniu go z 
sobą. Wtedy 
sprawy stałyby się znacznie łatwiejsze. Proces myślowy Poszukiwaczy był równie 
pokrętny 
jak cała ich rasa.
Dotarł do dziury i podciągnął się. Nie wątpił, że wkrótce przyjdą po niego 
słudzy, ale 
nagle zdał sobie sprawę z kolejnego niebezpieczeństwa; zbyt łatwo podąża wzdłuż 
tunelu.
Kiedy znalazł się już w środku, odwrócił się, by sprawdzić, czy istnieje 
jakakolwiek 
możliwość zablokowania wejścia, ale zobaczył, że żadnego otworu już nie ma. Lita 
bryła lodu 
maskowała wszelkie ślady świadczące o istnieniu korytarza.
Teraz Toma nie miał już odwrotu. Zaczął posuwać się do przodu, myśląc o wielu 
rzeczach naraz. O tym, jak tak potężna rasa Poszukiwaczy mogła kiedykolwiek 
upaść; w jaki 
sposób mógłby odzyskać własną moc i jakie istniały szansę, by ominąć rzesze 
niedawno 
wypuszczonych, pożerających dusze potworów.
Najbardziej jednak chciał wiedzieć, ile jeszcze będzie musiał się dźwigać w 
górę, 
podciągając na ramionach, których mięśnie - wiedział to dobrze - długo tego 
trudu nie 
wytrzymają.
XIII
Błękitny Smok zdecydował się zadziałać błyskawicznie w sprawie Aramitów. 
Wkrótce większość wilczych jeźdźców została załadowana na łodzie. Operacja 
przebiegła 
szybko, ponieważ jeźdźcy byli przygotowani do natychmiastowej drogi. Nie mieli 
więc wiele 
czasu, by się naradzić i na nowo zorganizować. Znalezienie D’Shaya i jego 
towarzysza było 
nieco trudniejsze, ale ostatecznie grupa ośmiu smoczych strażników sprawnie 
doprowadziła 
ich do łodzi. D’Shay kłócił się całą drogę, zaklinając, że słowa Błękitnego mają 
mniejszą 
wartość niż piasek na plaży.Kiedy Królowi o tym doniesiono, bardzo się 
zdenerwował, ale 
jeźdźcy byli już daleko na morzu.
- Powinienem go oddać tobie - skomentował krótko, zwracając się do Gryfa.
Myśl ta pojawiała się w umyśle lwioptaka bez przerwy, ale zmuszał się tylko do 
pamiętania, że Aramici nie mieli w tej chwili żadnego znaczenia wobec 
niebezpieczeństwa 
grożącego ze strony Lodowego.
- - Choć mogłoby to być niezwykle pożyteczne, nie mam dla niego czasu - uznał. - 
Kończy się też nam czas na rozwiązanie naszego głównego problemu. Myślałem o 
tym, by 
cię zachęcić do użycia kryształu przy badaniu Północnych Pustkowi.
- - Beznadziejne zadanie, ptaku. Mój brat chroni swoje królestwo, a moja moc 
wydaje się być niewystarczająca, by przebić zasłony...
Gryf zauważył wahanie.
- Co się stało? - spytał.
Smoczy władca zamknął oczy, a kiedy ponownie je otworzył, uśmiechnął się.
- Gdybyś zechciał połączyć się ze mną - oznajmił - wspólna moc mogłaby 
wystarczyć... Podejrzewam, że razem posiadamy całkiem sporą potęgę.
Nadal trudno było zaakceptować Gryfowi współpracę ze smokiem, a jeszcze mniej 
podobał mu się pomysł takiego eksperymentu, ale zdawał sobie sprawę z wagi tego, 
co 
proponował jego tymczasowy sojusznik. Jeśli mieli skorzystać z Bibliotek, 
niezwykle 
użyteczna byłaby jakakolwiek wiedza o tym, przeciwko czemu walczyli. Błękitny 
wyjaśnił 
wcześniej, że sądził, iż plany Lodowego mająjakiś związek ze zniszczeniem przez 
Nathana 
Bedlama Ziem Jałowych. Nie wiedział nic więcej. Lodowy zawszy był skryty, a na 
zebraniach Rady pojawiał się tylko wtedy, kiedy widział w nich własny zysk.
- Co mam robić? - Pióra i włosy Gryfa lekko się zjeżyły. Niespecjalnie się 
cieszył.
Smoczy Król stał już po drugiej stronie kryształu. Połączone światło ścian i 
kryształu 
sprawiało, że wyglądał niczym powstały z umarłych stwór-cień.
- - Zdaję sobie sprawę, że jest to dla ciebie nieprzyjemne - usłyszał. - Mnie 
się 
jeszcze mniej podoba. Być może, jeśli ci powiem, że właśnie na północy mego 
kraju 
wybuchła burza śnieżna, okażesz więcej chęci. A jeśli ci powiem, że coś idzie za 
śniegiem i 
zimnem, coś, co liczyć można w tysiącach, tym łatwiej pojmiesz, że musimy się 
spieszyć. 
Zginęło już wiele smoków, tak samo jak członków innych ras, włączając ludzi, na 
których tak 
ci zależy.
- - Nie zamierzałem się wycofać - chłodno odparł Gryf. - Czy mi się to podoba, 
czy 
też nie, nie ma to związku z moimi obowiązkami. Dość tych bzdur. Co mam robić?
- - Stań naprzeciwko mnie po drugiej stronie kryształu.
Gryf wykonał polecenie. Błękitny uniósł ręce i odwrócił od siebie dłonie.
- Weź moje ręce i stań tak jak ja.
Kiedy obaj już stali na swoich miejscach, smok zamknął oczy. W komnacie zapadła 
śmiertelna cisza. Słychać było tylko lekko uderzające o skałę krople wody. Gryf 
nic nie czuł i 
zaczął się zastanawiać, czy Błękitnemu się powiodło.
A potem doznał szoku. Wszystko się nagle zmieniło. Zacisnął oczy i spróbował 
opanować ból. Niegdyś słyszał historie o ludziach porażonych piorunem, którzy 
przeżyli. 
Nikt nie potrafił opisać, jakie to uczucie, gdy tak potężna, dzika energia 
przechodzi przez 
ludzkie ciało. Teraz Gryf rozumiał dlaczego.
Kiedy obce ręce wyciągały z niego energię, poczuł w sobie jej ruchy. Nie 
przeszła 
jednak na Smoczego Króla, jak się spodziewał, lecz zdawała się gromadzić gdzieś 
pośrodku, 
między nimi. Zdał też sobie sprawę, mimo zamkniętych oczu, że to samo działo się 
ze 
smokiem. Błękitny tworzył pole mocy wokół kryształu, wzmacniając je do stopnia, 
który - jak 
wierzył - był niezbędny, by przedrzeć się przez barierę Lodowego.
Kiedy pole zwiększało swą moc, Gryf czuł potężne ciepło. Odważył się otworzyć 
oczy i nagle stwierdził, że patrzy w zdumieniu na potężną poświatę wokół 
kryształu. Ból 
zniknął i pozostało już tylko uczucie wyczerpania. Wiedział, że nie potrwa to 
długo; ani on, 
ani smok nie zdołają przez dłuższy czas wytrzymać takiej straty energii i któryś 
z ich 
prawdopodobnie zemdleje.
- Teraz - krzyknął smok. Gryf nie wiedział, czy jego towarzysz mówi do niego, 
ale 
pozwolił mu kontrolować sytuację; nie chciał niczego zepsuć.
Pole zaczęło się zmniejszać. Nie, pomyślał Gryf, ono się nie zmniejsza. Raczej 
wchodzi do wnętrza kryształu, jakby przekazując swoją energię. Uniósł wzrok i 
zobaczył, że 
Błękitny patrzy teraz w centrum kryształu z wielkim napięciem. Podążył za jego 
spojrzeniem, 
ale nic nie zobaczył, poza mleczną bielą wewnątrz klejnotu. Ramiona lwioptaka 
lekko opadły. 
Nie udało się.
- Nie poddawaj się!
W tej samej chwili, kiedy Smoczy Król wykrzyczał te słowa, Gryf zobaczył, jak 
wewnątrz bieli coś się formuje. Zdawało się mieć kształty, jakich dotąd żaden z 
nich nie 
widział, lecz trudno było rzec cokolwiek więcej, zważywszy na słabą jakość 
obrazu. Błękitny 
w odpowiedzi na postawione zadanie zwiększył koncentrację i zaczął coraz 
głośniej syczeć. 
To było najlepsze, co mógł zrobić - nie poddać się. Musiał wiedzieć, nawet jeśli 
ta wiedza 
była tylko jemu przydatna.
Gryf czuł jak smok lekko się chwieje. Nacisk na Błękitnego powiększał się coraz 
bardziej, bowiem był on zarówno twórcą jak i ogniskiem zaklęcia. Gryf zacisnął 
dziób i do 
poprzedniego strumienia energii dodał więcej mocy.
Kiedy władca zdał sobie sprawę, co czyni sojusznik, oczy mu się nagle 
rozszerzyły. 
Pokierował energią, używając nowej siły, by przeciąć zaklęcia brata, niczym 
gorący nóż 
przecinający masło.
Mgły już nie było. W ciągu sekundy nagle znikła, odsłaniając... coś, co miało 
gigantyczne rozmiary i pazury tak wielkie jak oni sami. Błękitny na chwilę 
stracił kontrolę i 
obraz się zamazał. Z sykiem odepchnął znowu napierającą mgłę i wzmocnił 
połączenie.
Przeszedł go dreszcz. Odczuli przeraźliwe, potężne zimno. Zdawało się być 
częścią 
stworzenia i poruszać razem z nim. Kiedy wędrowało przez okolicę, którą 
widzieli, kilka 
drzew pokryło się szronem, a gdy chłód się zwiększył, łamały się. To coś jednym 
uderzeniem 
wyrwało z korzeniami pięć potężnych buków, a kiedy obaj świadkowie tej sceny 
zobaczyli, 
że drzewa najpierw uschły, a potem stwardniały jak kamienie, ze strachu 
zadrżeli. Stwór 
odrzucił skamieniałe pnie na bok; wyglądały jak lodowe zwłoki. Nagle zdali sobie 
sprawę, że 
potwór pozostawiał za sobą tylko ślady śmierci. To, co niegdyś się w tej krainie 
znajdowało, 
spotkał ten sam los, co drzewa.
Zanim pierwszy potwór zdołał zniknąć z pola widzenia, tuż obok, nieco na prawo, 
pojawił się drugi. Jeszcze większy i tak samo pełen żądzy niszczenia. Gryf mimo 
prób nie 
zdołał zauważyć, gdzie stwór ma pysk. Dostrzegł jedynie, że oczy stanowiły dwie 
malutkie 
czarne kropeczki. To nie były normalne zwierzęta. Musiały zostać stworzone przez 
Lodowego. Przeobrażały się w żyjącą śmierć i wysysały życie ze wszystkiego, co 
się im 
nawinęło pod nogi. Gryf nagle zobaczył oczyma wyobraźni zupełne spustoszenie 
Ziem 
Jałowych. Patrząc na zniszczony krajobraz, odczuwał coś znajomego, nie mógł 
jednak sobie 
przypomnieć, co to było.
- Pokrywają cały kraj - szepnął smok, drżąc z przerażenia.
Miał rację. Gryf zjeżył się. Były wszędzie i jeśli dobrze rozpoznawał okolicę, 
znajdowały się już niedaleko północnych granic królestwa Błękitnego, kierując 
się w głąb na 
południe.
Ku pozostałym obszarom Smoczych Królestw.
Z trudem zdołał się skoncentrować, ale poczuł, że smoczy władca też zaczyna się 
chwiać. Jeśli sam czuł wysiłek, to co musiało się dziać z Błękitnym? Patrzył jak 
obraz znika i 
ponownie zastępuje go biel. Stracili obraz na dobre.
Błękitny westchnął i pus’cił jego ręce. Obaj padli na podłogę komnaty.
- Wy... wybacz, wielmożny Gryfie. Obawiam się, że moja koncentracja zbyt 
osłabła. - 
Smok ciężko walczył o oddech.
- Całkowicie... to zrozumiałe... wielmożny Błękitny. Potem usiedli po dwóch 
przeciwnych stronach kryształu, który powrócił do pierwotnego, lekko 
świetlistego stanu. 
Żaden z nich nie chciał mówić o przerażających scenach, których właśnie byli 
świadkami, 
jakby przez milczenie można było te straszne obrazy odesłać w niebyt.
- Wydaje się, że na wszystko jest już za późno - odezwał się w końcu Błękitny 
Smok. 
- Te stwory przeniknęły przez granice Pustkowi. Wkrótce dotrą do Gór Tybru na 
północy. 
Jeśli choć część z nich zawróci na wschód, znajdą się w centrum mego kraju i 
połączą z 
innymi grupami. Muszę przygotować obronę.
Błękitny podniósł się z podłogi. Gryf poszedł w jego ślady.
- Co możesz jeszcze zrobić? Jak przygotujesz obronę? - spytał.
- Mam oddziały... Gryf potrząsnął głową.
- - Odczułeś ich głód. Przecież wiesz, orientujesz się, co robią te stwory. 
Twoje 
legiony najwyżej zaostrzą ich apetyty.
- - Będę rzucał zaklęcia.
- - Jak długo potrwa, zanim się zmęczysz? Płyną niczym rzeka, wielmożny 
Błękitny. 
Muszą ich być tysiące. Lodowy miał czas, aby się przygotować. Nie sądzisz, że 
potrafi 
przewidzieć wiele ruchów do przodu?
Błękitny zawahał się, po czym powoli pokiwał głową.
- - Jest jak mówisz. Lodowy to przebiegła bestia. Z pewnością przygotował się na 
takie środki, jakich bym użył. Biblioteki stanowią naszą jedyną nadzieję. 
Przygotuję między 
wymiarowe przejście.
- - To może być niebezpieczne.
Między wymiarowym przejściem nazywali niektórzy tunel przez Pustkę; był 
przejściem poza ramami tego świata. Można go było użyć do błyskawicznego 
transportowania różnych obiektów, obojętnie jakie by miały wymiary w świecie 
realnym. 
Gryf przypomniał sobie Drogę Mgieł i zaczął się zastanawiać, czy istnieje między 
nimi jakiś 
związek.
- - Azran wiedział - oznajmił Król - jak kontrolować portal. A część jego 
sekretów 
przeszła w moje ręce. - Widząc wyraz twarzy Gryfa, smok wyjaśnił: - Chyba nie 
sądziłeś, że 
zostawiłbym takie skarby w jego cytadeli? Była opuszczona, Gryfie, przez tych, 
do których 
według prawa należała. - Król wiedział, że to właśnie Gryf był odpowiedzialny za 
cios, który 
rozpłatał Azrana na pół, choć to Cabe walczył przez większą część bitwy.
- - Czy naprawdę potrafisz stworzyć stabilne międzywymiarowe przejście? - spytał 
lwioptak.
- - To łatwiejsze niż ci się wydaje. Dzięki nim będziemy mogli podróżować bez 
zwłoki z twojego królestwa do mojego - odrzekł Błękitny.
- - Czy możemy być pewni, że nikt się nie dostanie przez nie bez naszej wiedzy? 
- 
spytał lwioptak, lecz nie powiedział na głos, że portal do pałacu byłby 
doskonałym sposobem, 
by armia Błękitnego zaatakowała Penacles. Gryf potrząsnął głową. Stare nawyki 
długo nie 
umierają...
- - Zadbam o moje wejście. Ale ty musisz sobie poradzić z wyjściem. - Smoczy 
Król 
uśmiechnął się, ukazując ostre zęby. - Czyżbyś mi nie ufał?
- - To trudne.
- - Daj mi czas, bym mógł wypocząć. I zdecyduj, gdzie ma się znajdować wyjście. 
Staraj się być tak precyzyjny jak to możliwe, ponieważ obraz tego miejsca 
wyciągnę z twego 
umysłu.
Gryf pokiwał głową. Błękitny zgiął się w ukłonie i wyszedł, pozostawiając gościa 
samego.
Drażniło go czekanie. Miał instynkt drapieżnika i bezproduktywne oczekiwanie 
tylko 
zwiększało jego frustrację. Biblioteki Penacles, jeśli nawet już coś ujawniały, 
to robiły to w 
straszliwie pogmatwany sposób. I nie miał pewności, czy będą mogły w jakikolwiek 
sposób 
mu pomóc. Nie miał także pewności, czy zdoła sobie zapewnić bezpieczeństwo wobec 
tak 
potężnego wroga.
Ale nie było innego wyjścia. Dopóki nie wrócili do Penacles, sprawy leżały w 
gestii 
Błękitnego. Usiadł, aby wypocząć, wyobrażając sobie, że ma przed sobą długie, 
nudne 
oczekiwanie. A kilka chwil później zasnął. Widać zaklęcie wyczerpało go dużo 
bardziej, niż 
się spodziewał.
Obudził go dźwięk maszerujących stóp. Nie potrafił stwierdzić dokładnie jak 
długo 
spał, ale poziom wody w głębi komnaty nieco się obniżył. Przypływy i odpływy w 
podwodnej 
grocie? Nie wiedział za wiele o morzu, i specjalnie nie chciał tego stanu swojej 
wiedzy 
zmieniać. Porzucił więc rozmyślania o wodzie. Mimo wszystko miał na głowie 
ważniejsze 
sprawy.
Podniósł się na nogi akurat w chwili, gdy do komnaty wszedł Błękitny, a za nim 
dwa 
inne smoki. Prawdopodobnie byli to ci sami strażnicy, którzy wcześniej powitali 
Gryfa. 
Wszyscy wyglądali tak samo.
- - Bardzo byłeś zajęty, Gryfie? - Z tonu smoka można było wnieść, że dokładnie 
wiedział, co Gryf robił.
- - Która godzina? - spytał lwioptak. - W tych podziemnych komnatach straciłem 
orientację. Chętnie znowu zobaczę okolice Penacles.
- - Te ziemie spalone na węgiel? - rzekł smok z wymuszonym uśmiechem. Choć 
wiele terenów Gryfa pozostawało w dobrym stanie, większość ziem na wschodzie 
nadal 
nosiła ślady oblężenia Czarnego. Nie był to, rzecz jasna, jedyny taki teren, ale 
najbardziej 
zniszczony. Bez wątpienia minie jeszcze wiele lat, zanim rany ziemi się 
zabliźnią.
Pazury Gryfa same odruchowo się wysunęły.
- - Nie wystawiaj na próbę trwałości naszej ugody, gadzie! - powiedział. - 
Możesz 
się bowiem przekonać, że moje pazury są równie ostre jak twoje.
- - Spokojnie, wielmożny, spokojnie! To tylko odrobina czarnego humoru w tych 
trudnych chwilach. - Błękitny spoważniał. - Rzeczywiście w trudnych. Bowiem 
podczas, gdy 
my... gdy ja spałem, stwory mojego brata postanowiły rozdzielić się na dwie 
grupy. Każda z 
nich obchodzi Góry Tybru z innej strony, dając przez to Talakowi, o ironio, 
chwilę zwłoki.
- - Umieją kopać. Dlaczego więc omijają góry?
- - Pomyśl, wielmożny Gryfie. To nie Tybr je interesuje. W tym czasie, kiedy 
zajęłyby się szukaniem zadawalającego pożywienia - jeśli taki głód w ogóle da 
się 
czymkolwiek zaspokoić - mogłyby na wschodzie zawładnąć Piekielnymi Równinami, a 
na 
zachodzie krainami krasnoludów! Irillian dawno byłby już ich.
Gryf schował pazury.
- - Zachowują się niezwykle inteligentnie jak na tak osobliwe stwory. Z 
pewnością 
same nie potrafiły wpaść na taki pomysł.
- - Nie mogły. Jestem tego pewien. A to oznacza, że brat Lodowy kontroluje je 
całkowicie. One poruszają się niczym jego ręce. Można mieć wątpliwości, czy 
rzeczywiście 
posiadają jakąkolwiek wolę.
- - Zaspokajanie głodu...
Smoczy Król bystro spojrzał na sojusznika.
- - Masz jakiś pomysł?
- - Myślę o czymś, co już dawno powinno być dla nas oczywiste. Odczuliśmy ten 
głód, tę siłę, która popycha stwory do przodu. Choć są tak duże, ich głód 
powinien zostać już 
dawno zaspokojony. Żadne stworzenie nie może tyle zjeść - to nie byłoby 
opłacalne. Po co 
Lodowy zajmowałby się czymś takim. Z pewnością mógł wymyślić bardziej korzystne 
wyjście. To ten stały głód jest kluczem do rozwiązania zagadki.
- - Sugerujesz, że pan Północnych Pustkowi czerpie energię z tych stworzeń? - 
wyrzucił smok, stojący po prawej stronie Błękitnego. Pierwszy raz zdarzyło się, 
by któryś z 
nich się odezwał. Gryf zdał sobie sprawę, że nie byli to strażnicy, a raczej 
książęta 
Błękitnego, być może nawet jego młode.
- - To właśnie wielmożny Gryf sugeruje, Zzzerasie. W każdym razie lepiej byś 
wziął 
sobie to do serca - stwierdził sucho Król.
Książę szybko pokiwał głową i ucichł, choć jego postawa zdawała się przypominać 
postawę dąsającego się dziecka.
- - Z jakiego powodu, Gryfie?
- - Choćby dla podtrzymania zaklęcia, ale mogę się mylić. Błękitny syknął.
- - Jakby nie było, powinniśmy się pospieszyć.
Strzelił palcami i dwa smoki się odsunęły. Zzzeras przez chwilę zdawał się 
wahać, ale 
po namyśle i on się cofnął. Król uniósł ręce i zaczął nimi rysować wzór. Gryf 
patrzył jak 
zahipnotyzowany; raz jeszcze wziął w nim górę uczony.
Kiedy Smoczy Król zakończył rysowanie wzoru, pojawiło się coś, co dało się tylko 
określić jako dziura w osnowie rzeczywistości. Błękitny pokiwał głową i zaczął 
rysować 
drugi wzór. Kiedy go formował, dziura stawała się większa i przybierała kształt 
owalu, aż do 
chwili, kiedy stała się dłuższa i szersza od człowieka, a w tym wypadku od 
smoczego 
wojownika.
Smok odwrócił się do swojego sojusznika.
- Sądzę, że nie masz nic przeciwko temu - uniósł głowę - ale podczas gdy spałeś, 
Zzzeras wyciągnął z twojego umysłu obraz twojej osobistej komnaty. Nie martw się 
jednak, 
nie szukał niczego więcej. Jest na tyle mądry, że nie próbuje się sprzeciwiać, a 
ja potrzebuję 
twojego zaufania. Można zresztą udowodnić to, co powiedziałem.
Gryf nie odpowiedział, nie będąc pewny, czy zdoła się powstrzymać od 
niecenzuralnych sformułowań. Miał już dość ingerencji w swoje życie, dość 
wtrącania się w 
swój umysł. Gdyby nie to szaleństwo wywołane przez Lodowego...
- - Zaczynajmy już.
- - Kylin. - Na wezwanie Króla, drugi ze smoków wystąpił do przodu. - Te wrota 
mają pozostać otwarte tak długo, jak długo będzie to konieczne. Kiedy mnie nie 
będzie, mam 
nadzieję, że zdołasz wszystkim się zająć.
- - Panie.
- - Zzzerasie, ty będziesz nam tutaj pomagał. Będziemy potrzebowali kryształu i 
tamtych przedmiotów. - Błękitny wskazał na różne rzeczy, które zgromadził tutaj 
jakiś czas 
przed pojawieniem się Gryfa. To mówiło wiele o zaufaniu, jakim darzył Smoczy 
Król własną 
metodę postępowania.
- - Każę to przenieść jednemu ze sług - odparł jego syn.
- - Nie. Chcę, żebyś ty to zrobił. Im mniej osób o tym wie, tym lepiej. Być może 
jednak to wezmę sam. - Zdjął kryształ z podstawy.
- Lordzie Gryfie, muszę cię poprosić, byś wyruszył pierwszy. Gdyby ktoś 
znajdował 
się w twoich komnatach lub w ich pobliżu... albo gdyby się okazało, że w moich 
obliczeniach 
tkwi błąd i pojawimy się w innym punkcie twojego miasta, ludziom nie spodoba się 
widok 
smoka.
- - Jak sobie życzysz - zgodził się Gryf.
- - Kylin, możesz odejść. - Błękitny spojrzał na drugiego syna.
- A ty, Zzzerasie, pójdziesz z nami.
Błękitny sięgnął na półkę i zdjął z niej małe pudełko. Podał je Gryfowi z 
ostrzeżeniem, aby na nie uważał. Nie wytłumaczył dlaczego, ale lwioptakowi 
wystarczyło 
jego słowo.
Zzzeras, uderzając palcami w miejsce, gdzie przed chwilą znajdował się kryształ, 
stał 
gotów do działania. Wydawał się bardzo niecierpliwy. Gryf wątpił, by podobała mu 
się rola 
służącego. Tak jak wiele innych smoków i on był arogancki, skoncentrowany 
wyłącznie na 
sobie. Zastanowił się, czy Zzzeras urodził się z odpowiednim znamieniem na 
skorupce jaja. 
Lepiej jednak by tak nie było. To byłby niezwykle niecierpliwy, niebezpieczny 
Król.
- Lordzie Gryfie. - Pan Irillianu z kryształem pod pachą oczekiwał przy portalu.
Jego myśli znów wróciły do Drogi Mgieł wykorzystanej przez smokowatego i Gryf 
zrobił krok do przodu. Kiedy przechodził przez drzwi, poczuł słabe 
szturchnięcie.
Świat zastąpiony przez nieskończenie puste pole nagle wyparował. Wielka biała 
nicość. Dokładnie pod swoimi stopami zobaczył coś, co przypominało ścieżkę; 
tylko, że pod 
nią też nic nie było. Jego włosy zjeżyły się. Za sobą usłyszał Błękitnego i 
wtedy...
...ścieżka pod stopami zniknęła i poczuł jak unosi się nagle w pustce bez 
wyjścia.
XIV
Cytadela Azrana przedstawiała sobą majestatyczny widok. Wznosiła się niezwykle 
wysoko. Gdzieniegdzie strzelały w niebo umieszczone w dziwnych miejscach 
wieżyczki; 
wydawałoby się, iż bez najmniejszego powodu, chyba, że zamek niegdyś należał do 
Poszukiwaczy. Cabe zadrżał na myśl, że w dawnych czasach ptaki panowały na tak 
rozległych terenach. Zaczął się zastanawiać, czy niektóre z nich pozostały 
jeszcze w ruinach. 
Nie chciał popełnić błędu, zatrzymując się w tym miejscu.
- Świeże ślady podków - nagle stwierdził Haiden.
Cabe spojrzał pod nogi. Jedyną rzeczą, jaką zobaczył, było więcej kości. 
Wydawało 
się niemożliwe, by je ominąć. Rzeczywiście znajdowały się tam ślady być może 
pozostawione przez podkowy, jednakże z drugiej strony trudno było je odróżnić od 
tropów 
pozostawionych przez niezliczonych padlinożerców, którzy oczyścili kości z mięsa 
wkrótce 
po bitwie.
- Skąd ta pewność? - spytał Cabe. Elf spojrzał na niego poważnie.
- To jedna z tych rzeczy, które potrafi mój lud - uśmiechnął się. - Tak naprawdę 
niektóre konie pozostawiły za sobą pewne pamiątki i nasze wierzchowce 
zdecydowały się w 
nie wdepnąć.
Cabe wciągnął nosem powietrze i stwierdził, że Haiden ma rację. Założył, że 
smród 
pochodzi po prostu od padliny.
- - Ale jak... - urwał.
- - Pracowałem z końmi dość długo - stwierdził elf - aby umieć zauważać 
różnice... 
A żadne dzikie stada by się tu nie zapuściły. Jeśli pragniesz dalszych dowodów, 
to powiem ci, 
że minęliśmy trochę śmieci, które pozostawili za sobą jeźdźcy.
- - Jeśli nie będziesz ostrożniejszy, Haidenie - przerwała Gwen - wydasz wkrótce 
wszystkie sekrety swojego ludu.
- - Mała strata. Zbyt wielu pośród mojego ludu ma o sobie zbyt wysokie 
mniemanie.
Im dłużej elf z nimi jechał, tym bardziej zaczynał przypominać człowieka. 
Wyjaśnił, 
że do jego obowiązków należała między innymi funkcja łącznika z miastem Zuu, 
które 
znajdowało się niedaleko południowo-wschodniej części Lasu Dagora. Cabe’owi 
przypomniał 
się wojownik Blane, którego kiedyś poznał, dowódca konnicy z Zuu; zginął 
dokładnie tak jak 
chciał, zabierając z sobą sadystę Kyrga. Teraz ku jego czci stał w Penacles 
pomnik.
- Czy wejdziemy do środka? - spytała Gwen, nie wiadomo do kogo kierując te 
słowa, 
ale zarówno ona jak i Haiden spojrzeli na Cabe’a.
To była świątynia jego ojca, zamek, w którym przez pewien czas go więziono. 
Jedyne 
wspomnienia z tego miejsca Cabe’a należały do wyjątkowo nieprzyjemnych... a 
jednak mogło 
się tu znajdować coś, co okazałoby się przydatne. Azran należał do grupy 
najpotężniejszych 
nekromantów; dowodem na to były ożywione z martwych stworzenia, które porwały 
Cabe’a z 
Penacles. Trójka śmiałków, mogąc czerpać informacje z całego świata umarłych, 
być może 
zdoła rozwiązać problem.
Cytadela zamieniła się w koszmar, któremu Cabe musiał stawić czoło, jeśli 
kiedykolwiek miał wyzwolić się spod cienia Azrana, padającego na jego duszę.
- Wejdziemy - powiedział.
Gwen nie była zachwycona odpowiedzią, ale zgodziła się. Uśmiech elfa zgasł.
- Nie musisz iść ze mną - zasugerował Cabe. Pokiwała głową, potrząsając rudymi 
włosami.
- - Nie, wydaje mi się, że to jednak może być dobry pomysł - odparła.
- - A czy którekolwiek z was zastanowiło się nad tym, że wewnątrz może się ktoś 
jeszcze znajdować? - spytał Haiden.
Cabe spojrzał mu w twarz.
- Ty tu jesteś elfem. Ty nam to powiedz.
Haiden skrzywił się i humory nieco się im poprawiły. Jedną z pierwszych rzeczy, 
jakie 
zrobił Cabe w drodze do cytadeli, było sprawdzenie czy wewnątrz nie ma jakichś 
mieszkańców. Nie wchodziło się do siedziby szalonego czarnoksiężnika bez pewnych 
środków ostrożności. Myśl, że wpadł na to przed innymi, sprawiła, że Cabe odczuł 
dumę. 
Pomimo całej wiedzy, jaką mógł czerpać z pamięci dziadka, nadal był w znacznym 
stopniu 
nowicjuszem jeśli chodziło o spryt.
Elf wysunął się do przodu, aby wykonać polecenie, ale Cabe kiwnął głową, dając 
mu 
znak, że budynek jest pusty. Jednak dokładnie w tej samej sekundzie, kiedy to 
mówił, 
ogarnęły go drobne wątpliwości. Miał nadzieję, że się nie pomylił.
Minęli bramę i pojawiły się pierwsze prawdziwe dowody na to, że ktoś używał tego 
miejsca jako bazy wypadowej; stajnie były czyste, a w nich świeże siano i woda 
dla koni.
- - Teraz przynajmniej wiemy, skąd się wzięli ci jeźdźcy - wymamrotała Gwen. 
Wejście na teren cytadeli przygnębiło ją.
- - Zostaniemy tu tylko na jedną noc, Gwen - powiedział Cabe. - Jeśli do rana 
nie 
znajdziemy nic pożytecznego, to znaczy, że albo tego tu nie ma, albo zostało tak 
głęboko 
ukryte, że za nic go nie znajdziemy. Poza tym, przez ostatnich kilka dni niemal 
na śmierć 
zajeździliśmy konie. Jeśli nie damy im odpocząć, padną zanim dotrzemy do 
Północnych 
Pustkowi.
Zsiedli. Haiden zajął się wierzchowcami. Elf nie mógł się nacieszyć z - faktu, 
że 
znalazł się w stajniach - było to najnormalniejsze miejsce w całej cytadeli. 
Gwen i Cabe 
zabrali swoje rzeczy i przemaszerowali przez podwórze do masywnych żelaznych 
drzwi 
stanowiących wejście do właściwego budynku.
- - Szkoda, że nie mogliśmy wybrać innej drogi - wymamrotała czarodziejka. - 
Takiej, która omijałaby to miejsce.
- - To najszybsze i najbezpieczniejsze wyjście, a ja zapomniałem, że ta rzecz 
się tu 
znajduje. Mnie też specjalnie nie cieszy wchodzenie do budynku, który był domem 
Azrana i 
został, jeśli mi dobrze wiadomo, wybudowany przez Poszukiwaczy. - Cabe znowu 
spojrzał na 
żelazne wrota.
Jeśli to naprawdę pozostałość po Poszukiwaczach, to po co im drzwi? Dlaczego 
cytadela nie była bardziej napowietrzna? Czy Poszukiwacze także przejęli to 
miejsce od 
jakiejś wcześniejszej rasy? Gdzie zaczynała się lista dominujących ras? Kiedy 
tereny zwane 
teraz Smoczymi Królestwami zostały po raz pierwszy zamieszkane i przez kogo? A 
może 
raczej przez co?
Tak wiele pytań. Nathan wiedział o tym. Odpowiedziałby Cabe’owi, że zadaniem 
maga jest właśnie stawianie pytań, nawet jeśli życie okazywało się za krótkie, 
by na 
wszystkie odpowiedzieć. Z tego, co powszechnie było wiadomo, dom Azrana został 
ogołocony z wszystkich przydatnych rzeczy. Podobno Błękitny pierwszy objął ten 
teren w 
posiadanie, choć inni wskazywali na Burzowego, a nawet na Kryształowego, mimo, 
że nie 
wydawało się to zbyt prawdopodobne, zwłaszcza biorąc pod uwagę skrytą naturę 
tego 
ostatniego i olbrzymią odległość pomiędzy Piekielnymi Równinami a Legar 
Peninsula, która 
rozciągała się na południowo-zachodniej części kontynentu.
Kiedy wędrowali przez opustoszały budynek, obawy powoli znikały. Nie było tu 
teraz 
nic oprócz kurzu i pajęczyn. Najemnicy zostawili trochę rzeczy, ale stało się 
wkrótce 
oczywiste, że nie była to ich główna baza. Gdyby sprawy miały się inaczej, z 
pewnością nie 
zostawiliby jej bez nadzoru.
Czuć był stęchliznę. Po tylu wiekach w cytadeli nie ostały się już żadne 
zaklęcia 
zachowujące czystość. Azran wyczerpał ich energię podczas pobytu w zamku, 
potrzebując jej 
najprawdopodobniej podczas rzezi oddziałów Czerwonego.
Cabe zerknął na schody prowadzące w dół. Odwrócił się do Gwen, która akurat w 
tej 
samej chwili przeglądała kilka podniszczonych tomisk, pozostawionych przez 
łupieżców. 
Sądząc po jej wyrazie twarzy, który zresztą równie dobrze mógł zostać wywołany 
dużą 
ilością kurzu, nie stało się tak bez powodu.
- Zajrzę tam - powiedział Cabe. - To nie powinno potrwać długo. Wygląda na 
magazyn.
- Chcesz, żebym poszła z tobą? Pokiwał przecząco głową.
- Poczekaj na Haidena. Kiedy wrócę na górę, zjemy coś. Jestem pewien, że co by 
to 
nie było, zostało z pewnością doszczętnie splądrowane.
Kiedy schodził w dół, próbował porównać to, co wiedział o cytadeli, z tym, co 
widział 
w tej chwili. Przez większość czasu pozostawał wtedy w jednej sali i tylko przez 
chwilę 
znajdował się na zewnątrz. Z tego, co pamiętał, nigdy tędy nie schodził.
Tak jak podejrzewał pomieszczenie okazało się swego rodzaju magazynem i zostało 
dokładnie splądrowane. Brakowało nawet półek, choć pozostały zawiasy. A jednak 
nadal coś 
mogło się tu znajdować... Cabe dotknął rękami ściany, myśląc, że jeśli miałoby 
tu naprawdę 
znajdować się jakieś tajne przejście, już dawno zostałoby przez kogoś odkryte.
Dotknął przeciwległej ściany, ale nic nie poczuł. Jednakże następne dotknięcie 
sprawiło, że odczuł lekkie łaskotanie, zupełnie jakby ktoś próbował go 
zidentyfikować, ale 
nie wiedział dokładnie, jak się do tego zabrać.
Cabe skoncentrował się, poszukując miejsca, z którego płynęły sygnały. Nie było 
to 
trudne; wiedział, że inni mieliby z tym większe problemy. Spróbował wpłynąć na 
to coś 
umysłem.
Nagle ściana zniknęła. Upadł na twarz w pokoju, z którego uniósł się straszliwy 
smród. Zupełnie jakby wszystkie trupy z zewnątrz nadal gniły. Szybko chwycił się 
za nos i 
rozejrzał.
Znajdowało się tam jeziorko, ale z pewnością nie wypełniała go woda, tylko jakiś 
płyn 
z pokrywającą go zieloną mazią. Wydostawały się z niego bąble i gazy. Cabe 
wstał, cały czas 
zatykając nos, i zaczął zawracać. Przed nim ponownie wyrosła ściana.
Z niechęcią zwrócił uwagę na mokradło. Azran nie kryłby go, gdyby nie było tu 
czegoś ważnego. Przypomniał sobie własne rozmyślania na temat powiązań swego 
ojca z 
martwymi. Ten pokój z pewnością byłby idealny do celów szalonego nekromanty.
Powierzchnia mokradła zaczęła się gwałtownie burzyć, zupełnie jakby coś się z 
niej 
wynurzało. Cabe nie miał najmniejszej ochoty zobaczyć, co to może być. Spróbował 
odszukać miejsce, dzięki któremu wszedł do środka tego przeklętego pokoju, ale 
teraz nie 
mógł go nigdzie odnaleźć. Najwyraźniej nie było stąd wyjścia.
Powierzchnia dziwnego jeziorka mocno się już burzyła, a Cabe poczuł, że odór 
staje 
się jeszcze mocniejszy. Ogarnęły go nudności.
To - wygląd nieznanego umknął na chwilę uwadze Cabe’a - wynurzyło się ze szlamu 
i 
mazi.
- Czego szukasz? - wycharczało. Jego głos bez przerwy się zmieniał, jakby 
usiłował 
przemówić więcej niż jeden mówca.
Cabe próbował odwrócić wzrok od dziwnej mieszaniny kończyn, oczu, ust i innych 
nie do opisania wyrostków, aż wreszcie wykrztusił:
- - Ni... czego. To po... pomyłka.
- - Wezwanie było jasne - ciągnął stwór - choć nie wiem, czy to ty mnie 
wzywałeś, 
czy ktoś inny. - W głosie, czy raczej w głosach dało się wyczuć odrobinę 
zdumienia.
Przez głowę Cabe’a przemknęła lawina myśli, nie wyłączając, rzecz jasna, Azrana, 
który...
- Przyprowadzę go - rzekł stwór.
Przyprowadzi go? Cabe zapomniał o odorze. Zapomniał o straszliwym wyglądzie 
strażnika i krzyknął:
- Nie, tylko nie jego! Nie chcę go!
Azran! O mały włos, a ujrzałby widmo ojca. Należało zachować ostrożność, bo 
jeszcze wezwie jajko następnego Brązowego, albo... Nie, szybko wymazał ostatnią 
myśl. Nie 
chciał rozmawiać z Brązowym Smokiem.
Wpadł na kolejny pomysł.
- Przyprowadź mi Nathana Bedlama - poprosił. Strażnik - to było najsensowniejsze 
określenie, jakie Cabe mógł mu nadać - zawahał się.
- - To chwilowo... niemożliwe - odparł, po czym przez kilka sekund milczał, a 
następnie dodał: - Jest ktoś inny, kto cię widzi i chce z tobą porozmawiać.
- - Nie Azran!
- - Nie. Nazywa się... Tyr.
Tyr! Jeden ze Smoczych Mistrzów. Jeden z dwóch ożywionych wiedźminów 
zmuszonych, aby porwać Cabe’a dla Azrana.
- Tak. Daj go! - odparł.
Strażnik powoli zanurzył się w jeziorze. Zniknął, a wraz z nim część smrodu, co 
nie 
oznaczało jednak, że Cabe mógł normalnie oddychać.
Jeziorko znów się wzburzyło. Z mazi powoli wynurzała się głowa. Cabe patrzył jak 
wysoka postać zawisa nad powierzchnią. Okrywały ją resztki ciemnoniebieskiego 
płaszcza. 
W przeciwieństwie do strażnika nie ociekała szlamem.
Miała suchą i pomarszczoną skórę, a całość sprawiała wrażenie człowieka, który 
zginął śmiercią gwałtowną. Tyr nie przeżył Wojny Przełomowej. Kiedyś mógł być 
uznawany 
nawet za przystojnego, lecz teraz po urodzie pozostały jedynie wspomnienia.
Powieki nieżyjącego maga uniosły się, ukazując puste, białe źrenice. A jednak 
Tyr 
obrócił głowę i spojrzał dokładnie na Cabe’a. Zmarli zdawali się widzieć w 
zupełnie inny 
sposób.
- Cabe... Nathanie, przybyłeś tak jak sobie wyobraziłem. Kiedy odczułem twoją 
niedaleką obecność, próbowałem cię dosięgnąć, przyciągając tutaj. - Makabryczna 
postać 
złożyła ręce. - Cieszę się na twój widok. Cieszę się ze świadomością, że Azran 
przybył do 
nas, by zapłacić za swoje uczynki.
Cabe poruszył się, czując się niezręcznie. Nie chciał nawet myśleć o Azranie. 
Tyr 
najwyraźniej zauważył grymas jego twarzy i uśmiechnął się. Nie poprawiło to 
nastroju 
Cabe’a. Część szczęki Tyra nie trzymała się reszty.
- - Kiedy strażnik poczuł twoje dotknięcie na ścianie, zmieszał się. Byłeś 
bardzo 
podobny do Azrana, a jednak czegoś ci brakowało. Gdybyś był inny niż jesteś, 
gdybyś nie 
został sobą, zachowując równocześnie wewnętrzną dwoistość, zostałbyś rozpoznany 
jedynie 
jako krewny, a jednak obcy, a zatem nie zostałbyś wpuszczony do środka. Ale to, 
co zostało 
w tobie z Nathana, pomogło ci uzyskać klucz.
- - To miejsce... - zdołał wreszcie wyrzucić Cabe. - To z tego miejsca was 
wezwał.
- - I zmusił do złych rzeczy. Istnieją kary za naruszenie spokoju zmarłych, ale 
Azran 
myślał, że będzie żył wiecznie. Teraz, zanim zostanie mu wybaczone, trochę 
pocierpi. Ale to 
cię denerwuje. Pomówmy więc, dlaczego się tu zjawiłeś. Lodowy wypuścił Pustkę.
- - Pustkę?
- - Nie tę prawdziwą, lecz tę, o której można jedynie w ten sposób pomyśleć. 
Pustka 
jest brakiem wszelkiej materii. Kiedy otworzysz portal, kończy się materia. 
Widziałeś to 
miejsce. Widziałeś gruzy, które ją wypełniają?
Cabe pokiwał głową, myśląc o stworzeniu podobnym do sowy - prawdopodobnie 
magu z jakiegoś innego świata, martwym z powodu własnej nieostrożności. 
Znajdowały się 
tam także fragmenty innych rzeczy.
- Pamiętam - powiedział.
- - Pustki nie da się zapełnić - rzekł duch. - Całe Smocze Królestwa nie 
zmniejszą jej 
głodu nawet o odrobinę. Tak samo jak tego głodu, który w tej chwili niesie w 
sobie Lodowy.
- - W sobie? - spytał młody mag.
Tyr pokiwał głową. Od twarzy oderwał mu się kawałek policzka i uderzył o ziemię, 
koło stóp. Cabe zbladł.
- Musi istnieć jakiś punkt ogniskujący siłę zaklęcia. - Smoczy Mistrz spojrzał 
na 
niego. - Wiesz o tym. Nathan o tym wiedział.
Nathan był ogniskiem tamtego zaklęcia. A jednak... Jakby odczytując myśl Cabe’a, 
Tyr dodał:
- Wkrótce Lodowy zdoła uwolnić się od zaklęcia. Wtedy zacznie już je kontrolować 
całkowicie i nikt go nie powstrzyma. Tylko do chwili, dopóki opiera się na 
zaklęciu, da się go 
zranić, tak sądzę. Mój umysł niejestjuż taki jak kiedyś. Być może nie da się go 
w ogóle teraz 
powstrzymać, ale nie, to niemożliwe...
Tyr znikał, blednąc i rozpadając się. Cabe wyciągnął rękę, ale po namyśle cofnął 
ją. 
Zląkł się, że wpadnie do jeziorka. Mógł już się z niego nie wydostać. Jeszcze 
nie nadszedł 
czas, by przekroczyć granicę śmierci, przynajmniej taką miał nadzieję. Poza tym 
Tyr zdawał 
się nie przejmować utratą swego fizycznego ciała. Ponieważ nie żył, nic nie 
mogło mu już 
zaszkodzić. Być może nawet przybrał tę postać jedynie po to, by porozmawiać z 
Cabe’em.
Martwy czarodziej otrząsnął się z bezładu.
- To wszystko nie ma znaczenia - rzekł Tyr. - Powód, dla którego chciałem z tobą 
porozmawiać, dotyczy wyłącznie ciebie, Cabie Bedlamie. - Tyr stawał się 
przezroczysty, 
większość jego ciała już odpadła. Cabe starał się nie patrzeć na szkielet, ale 
zdawał sobie 
sprawę, że wiedźmin nie szukałby go, gdyby nie miał czegoś ważnego do 
przekazania. - Nie 
powinienem cię ostrzegać - powiedział - ale kiedy się dowiedziałem, że tu 
jesteś, być może 
dlatego, że tak bardzo chciałem byś przybył, zrozumiałem, że muszę złamać 
zasady...
- - Zasady? - Cabe patrzył jak twarz Tyra zanika, a potem znowu pojawia się, już 
tylko jako mglisty zarys. - Jakie zasady, Tyr? O czym ty mówisz?
- - To zrobili strażnicy. Chcieli, bym mówił o innych rzeczach, mniej ważnych, 
aż 
mój czas się skończy... Szkoda, że nie posiadasz wiedzy o zmarłych, jaką miał 
przeklęty 
Azran. Znowu mógłbym chodzić po ziemi i opowiedzieć ci...
Tyr nagle zniknął.
- - Tyr? - Cabe spojrzał w dół na jeziorko. Ponownie zaczęło bulgotać.
- - Czekajcie!
Siła głosu cisnęła młodym czarodziejem niemal pod ścianę. Z wysiłkiem 
straszliwym 
dla kogoś martwego Tyr zdołał przywrócić sobie pełne ciało. Cabe wiedział 
jednak, że nie 
potrwa to długo. Wysiłek prawdopodobnie był tak duży, że nie zdołałby go 
dźwignąć żaden 
żyjący, jeśli nie gorszy.
- Przeklęte niech będą ich gry.’ I ich melodramatyczne zabawy! Przeklęci niech 
będą 
wszyscy żałosni bogowie i ci, którzy się za bogów uważają! Bedlamie! - Oczy Tyra 
wypalały 
dziurę w umyśle Cabe’a. - Twoje przeznaczenie to Północne Pustkowia, ale... 
jeśli się tam 
udasz, prawie na pewno umrzesz! Ja...
Tyr zniknął. I Cabe wiedział, że tym razem na dobre. Jeziorko zabulgotało, ale 
nic 
więcej. Nie pojawił się nawet obrzydliwy strażnik.
Miał umrzeć.
Miał umrzeć, a martwy Smoczy Mistrz próbował go ostrzec, powstrzymać przed 
dalszą drogą. Ale nie! Powiedział, że przeznaczenie Cabe’a to Północne 
Pustkowia! Czy to 
oznaczało, że im się nie powiedzie? Nie! Tyr nic takiego nie powiedział!
„Umrę” - pomyślał Cabe.
„Cabe”.
Usłyszał w umyśle własne imię. Pomyślał, że Tyr ponownie próbuje się z nim 
skontaktować i pragnie mu pomóc.
„Cabe”. Tym razem po swoim imieniu usłyszał niski śmiech. Zdał sobie sprawę, że 
to 
nie Tyr.
W jakiś sposób jego trzęsące się ręce odnalazły miejsce, w którym przekroczył 
próg 
komnaty. Poleciał do przodu akurat w chwili, kiedy ponownie usłyszał śmiech. 
Dopiero kiedy 
minął ścianę, zasunęła się, przerywając drażniący dźwięk.
Rozpoznał ten głos i dziękował niebiosom, że ani przez chwilę nie pomyślał o 
jego 
właścicielu. Gdyby pozostał moment dłużej w komnacie, mógłby zginąć; chyba że 
zdarzyłoby 
się jeszcze coś gorszego.
Cabe wdrapał się na schody i padł w ramiona zaskoczonej Gwen. Mocno go 
uścisnęła, 
próbując uśmierzyć przerażenie, nie rozumiejąc jednak, co się stało. Haiden stał 
niedaleko, 
ale się nie zbliżał.
Cabe miał umrzeć w Północnych Pustkowiach. Dlatego pojawił się ten głos i 
śmiech. 
Znał go, wiedział, kto był jego właścicielem.
Azran. Drażnił go.
Azran, wymawiając jego imię, poinformował go tym śmiechem, że czeka na swego 
syna.
„Nareszcie! - pomyślał Toma. - Nareszcie znalazłem wyjście z tego cholernego 
labiryntu tuneli!”
Mimo wdzięczności, jaką żywił do Poszukiwacza za pomoc, równocześnie przeklinał 
ptaka, że zmusił go do czołgania się przez nieskończone lodowe przejścia, trudno 
powiedzieć 
od jak dawna. Nie czuł rąk, ani całej przedniej części ciała. Czołgał się bez 
wypoczynku - nie 
miał odwagi odpocząć. Nie potrafił powiedzieć, kiedy Lodowy zdecyduje się 
sprawdzić, co 
się dzieje z więźniem. Nawet w tej chwili całe rzesze jego sług mogły 
przeszukiwać teren aż 
do obrzeża gór. Być może nawet czołgali się tunelami, niczym gigantyczne stado 
szczurów. 
Jak to się stało, że Lodowy nie odkrył tak skomplikowanego systemu tuneli 
wewnątrz 
własnego zamku? A może to była tylko pułapka? Gra dla zabawy Króla?
Toma marzył o chwili, kiedy odzyska czarodziejską moc. Wtedy byłby gotów do 
walki. Wtedy mógłby Lodowego zniszczyć raz na zawsze.
Zamknął oczy i cicho syknął. Najpierw musiał uciec. Wszystkie przysięgi na nic 
się 
zdadzą, jeśli zginie. Było zimno, dużo zimniej niż w chwili, gdy tutaj przybył. 
Miało to coś 
wspólnego z szalonym planem gospodarza. Najwyraźniej wszędzie musiała zapanować 
zima. 
Żadna kraina nie mogła być od niej wolna.
Zadrżał, szczątki płaszcza nie chroniły go przed smagnięciami mrozu. Całkiem 
odruchowo próbował się nimi owinąć. Część umysłu powiedziała mu, że traci 
kontakt z 
rzeczywistością, ale inna dalej pracowała normalnie. W końcu miał podbić 
Pustkowia.
Musiał się mocno wysilić, by ominąć dziurę i nie polecieć głową w dół ku śniegom 
i 
lodowi. Zastanowił się, jak to robili Poszukiwacze. Pewnie nie bez znaczenia był 
fakt, że 
umieli latać; nie ryzykowali upadku i skręcenia karku. Spadanie głową w dół było 
dla nich 
czymś normalnym. Musieli tak robić, aby chwytać prądy powietrzne i latać.
Jak długo potrwa, zanim Lodowy ruszy jego śladem? Nie postrzegał teraz już tego 
jako gry. Lodowy nie lubił takich gier.
Z największą trudnością zdołał zejść jakieś trzy czwarte wysokości urwiska. Był 
prawdziwie zdumiony, że w jego rękach w ogóle jeszcze pozostało czucie. 
Odwracając się, 
spojrzał na bezmiar Północnych Pustkowi. Zmieniły się od czasu, kiedy widział je 
po raz 
ostatni. Nie był to już płaski, równinny teren. Lód, śnieg i ziemia zostały 
wyrzucone do góry, 
jakby po deszczu gigantyczne robaki wychodziły na powierzchnię. Wymamrotał 
przysięgę, 
która zdumiałaby nawet Lodowego Smoka. Teraz miało być jeszcze gorzej. Będzie 
zmuszony 
do wspinania się, wspinania i jeszcze raz wspinania.
Nagle zdał sobie sprawę, że wizja wielkich robaków przekopujących drogę wcale 
nie 
odbiegała zbytnio od prawdy. Widział już przecież jednego z potworów Lodowego 
wynurzającego się z ziemi. Po chwili zorientował się, że teraz było ich po 
prostu znacznie 
więcej.
O wiele więcej.
Toma omiótł wzrokiem horyzont. Nawet kawałeczek ziemi na rozległych Północnych 
Pustkowiach nie ocalał od korytarzy kopiących w śniegu stworów. A smok widział 
na 
odległość wielu mil. Musiało ich być tysiące.
I on miał się przedostać tą drogą bez magii?
Zadrżał. Nie po raz pierwszy od przybycia do tej krainy i z pewnością nie z 
powodu 
zimna.
XV
- Portal! Ktoś zakłócił moje zaklęcie!
Zarówno smok jak i Gryf unosili się bezsilni w Pustce. Smoczy Król przez kilka 
minut 
przeklinał wszystkich, którzy sprawili, że znalazł się w takich tarapatach, bez 
względu na to 
kim byli. Tak daleko nie posunął się jeszcze w przekleństwach, ale wyglądało na 
to, że wie, 
kto za tym stoi.
Gryf próbował postępować bardziej praktycznie. Była to jego pierwsza prawdziwa 
wizyta w Pustce; miał okazję rzucać na nią okiem częściej niż raz, ale nigdy nie 
musiał przez 
nią podróżować dłużej niż ułamek sekundy. Byłby też znacznie szczęśliwszy, gdyby 
nigdy 
nie zaistniał powód, dla którego musiałby to uczynić. Jednakże nie zamierzał 
pozwolić, by 
Pustka spowodowała utratę kontroli nad emocjami.
Powoli oddalali się od siebie, a ponieważ Gryf nie posiadał żadnej wiedzy na 
temat 
tego przejścia, zdecydował, że najkorzystniej dla niego będzie, jeśli pozostanie 
w pobliżu 
smoka.
Magia, zdawało się, nie została przytłumiona. Wykorzystując odrobinę 
czarodziejskiej 
energii, lwioptak zdołał wyruszyć w kierunku swego towarzysza, którego 
przekleństwa 
powoli cichły. Na początku Gryf sądził, że po prostu zwolni i się zatrzyma, tak 
jakby 
obowiązywały go tutaj normalne prawa fizyczne, ale nie stracił ani odrobiny pędu 
i bardzo 
szybko zmierzał prostą drogą do kolizji. Zanim zdążył zareagować, Błękitny 
odskoczył na 
bok i wyciągnął łapę, aby złapać Gryfa. Bardziej doświadczony smok zdołał tego 
dokonać i 
obaj zakręcili się wokół własnych osi.
- - Niebezpieczny manewr, wielmożny Gryfie - skomentował. - Powinieneś 
zaczekać. Nie zamierzałem cię zostawiać.
- - W tamtej chwili trudno mi było ocenić twoje zamiary.
- - Przepraszam za ten nagły wybuch gniewu. Zawsze szczyciłem się precyzyjną 
analizą rzeczywistości. Nigdy jednak nie wpadło mi do głowy, że pośród moich 
klanów 
znajdą się tacy, którzy zechcą mnie zdradzić. Muszą się czuć niezwykle pewni 
siebie, skoro 
poważyli się na taki krok.
Rewolta smoków przeciwko swemu władcy? Gryf słyszał o wypadkach, kiedy 
Królowie buntowali się przeciwko swemu cesarzowi, ale teraz dotyczyło to 
zupełnie innej 
skali wydarzeń. Klany nigdy nie zrzucały z tronów własnych przywódców, prawda?
Błękitny ponuro się zaśmiał.
- - Wiesz o nas mniej, niż ci się wydaje - powiedział. - W pewien sposób 
jesteśmy 
tak samo gwałtownym, niestabilnym gatunkiem jak ludzie. Jesteśmy jednak 
pragmatyczni. 
Dłuższe rewolucje skierowane przeciwko własnemu gatunkowi nie zdarzały się zbyt 
często. 
Kiedy przywódca zostaje zdetronizowany, klany nie walczą między sobą o władzę. 
Akceptują 
nowego księcia, albo nawet Króla bez szemrania. Rzecz jasna, z małymi wyjątkami. 
Z reguły 
wszyscy antagoniści mają królewskie pochodzenie. Nikt nie zaakceptuje rządów 
smoka 
urodzonego bez odpowiednich znamion, nawet jeśli byłby to ktoś taki jak Toma, 
albo 
Zzzeras.
- - A więc to był Zzzeras?
Smoczy Król nie odpowiedział, zastanawiając się, jak się wydostać z pułapki.
- - Międzywymiarowe przejścia zawsze pozostawiają po sobie ślady. Nigdy jeszcze 
nie próbowałem znaleźć wyjścia ze środka, ale kiedyś musiał nadejść ten pierwszy 
raz.
- - A co z kryształem? - spytał Gryf. - Bardzo nam pomógł w komnatach.
Błękitny pokazał pustą dłoń.
- Obawiam się - powiedział - że kryształ stał się tylko kolejnym artefaktem 
unoszącym 
się w Pustce. Wypadł mi z ręki, kiedy ścieżka zniknęła i nie mam pojęcia, w 
którym kierunku 
poleciał. Próby odnalezienia go zabrałyby nam zbyt wiele cennego czasu. Nie 
wiem, jak 
długo ślady pozostaną widoczne.
Ponieważ zajęcie wymagało użycia obydwu rąk, Błękitny poprosił, by towarzysz 
chwycił go za pas. Przekazał też Gryfowi drobne ostrzeżenie.
- Możliwe, że napotkamy jakieś niebezpieczeństwo.
Nie wszystko w Pustce było martwe, a nawet nieożywione przedmioty mogły 
stanowić zagrożenie, jako że większe z nich potrafiły się poruszać z 
prędkościami setki razy 
większymi niż Gryf przed chwilą. Uderzenie gigantycznego kawałka ziemi 
pogruchotałoby 
im kości i pozostawiłoby jedynie dwie mokre plamy.
Gryf w mgnieniu oka to pojął.
Na początku było ciężko. Najdrobniejsze gesty miotały dwiema figurkami to w 
jedną, 
to w drugą stronę, niemal całkowicie uniemożliwiając koncentrację. W końcu 
Błękitny został 
zmuszony do wykonywania niezwykle wolnych ruchów, co upodobniło go do tancerza. 
Gryf 
powstrzymał się przez złośliwą uwagą, znając doskonale porywczy i nieobliczalny 
charakter 
smoków.
- Cholera - zaklął w pewnej chwili Smoczy Król. - Ledwo je wyczuwam. Kończy się 
nam czas.
Sfrustrowany Gryf odezwał się:
- - Może ja spróbuję.
- - Nie znasz zaklęcia.
- - Zdradzisz mi je. - Gryf wyczuł niechęć smoka, więc dodał: - Dobrze więc. 
Zachowaj swoje sekrety. Będziesz miał o czym myśleć przez wieczność, którą tu 
spędzimy, 
wirując niczym liście na wodzie.
Smok syknął, po czym się zgodził.
- Masz rację, przyjacielu - powiedział. - Spróbuj, może tobie się uda. To 
wygląda 
trochę jak próba podłączenia do jakiegoś źródła energii.
Gryf pokiwał głową, po czym zamknął oczy i skoncentrował się. Przez dłuższą 
chwilę 
nie czuł nic i jego pewność siebie zaczęła słabnąć. Odczuwał jedynie czarną 
nicość wymiaru. 
To było prawie tak, jakby inna próżnia wypełniała jego wnętrze. Straszne 
przeżycie.
Kiedy już był gotów się poddać, nagle poczuł jakieś słabe prądy. Błękitny 
powiedział, 
że będzie to niczym podłączanie do źródła energii. Tak właśnie teraz to 
wyglądało. Jego 
umysł podążył za nikłym śladem. To rzeczywiście był portal; wyczuwał ślady 
samego ich 
przejścia.
- Mam je!
Smoczy Król ponownie syknął, ale tym razem w jego głosie pobrzmiewała nutka 
triumfu.
- Możesz otworzyć oczy - rzekł. - Wolę już sam to zrobić, niż ryzykować, że 
zgubisz 
trop.
Puścił Gryfa tak lekko jak tylko to było możliwe, aby w pełni zminimalizować 
dryfowanie, a następnie zaczął powtarzać zaklęcie. Gryf patrzył, odwzorowując 
ruchy tak 
wiernie jak tylko potrafił. Zaczynali się od siebie oddalać, ale próbował 
ignorować ten fakt... 
liczyło się jedynie dokończenie zaklęcia.
Nagle pojawił się opór z innej strony, jakby komuś bardzo zależało, by ich 
powstrzymać przed powrotem. Omal mu się to udało. Zajęty nowym problemem, 
lwioptak 
pomylił ruchy. W ostatniej chwili zdołał się jednak poprawić.
- - Ktoś... ktoś ze mną... ktoś ze mną walczy - wystękał.
- - Zignoruj go! Teraz już nie może cię powstrzymać. Może jedynie opóźnić 
powrót, 
albo sprawić, że się pomylisz.
Błękitny wykonał ostatni gest.
Gryf powtórzył.
Ponownie stali na ścieżce. Smok nie tracił czasu.
- Szybko! Wracajmy!
W następnej chwili przeskoczyli przez wejście do normalnego świata. Smoczy Król 
zwalił się na podłogę, a Gryf, próbując go przeskoczyć, uderzył ramieniem o 
jedną ze ścian. 
Jęcząc, upadł na ziemię. Cały bok ciała palił go ognistym bólem.
Przez załzawione oczy zobaczył dwa inne smoki. Jeden akurat padał na podłogę, 
otrzymawszy od drugiego potężne uderzenie, które przeorało mu gardło. Zwycięzca 
spojrzał 
na rannego, a w jego oczach paliła się żądza krwi. Dostrzegł jednak Błękitnego, 
który właśnie 
wstawał i przykląkł na jedno kolano.
- - Panie! Dzięki niech będą Smokowi z Głębin za twój powrót.
- - Kylinie... - Błękitny spojrzał na księcia, a potem na ciało. - Zzzerasie - 
szepnął.
- - Panie - Kylin wstał. Żądza krwi zniknęła w chwili, kiedy się zorientował, że 
patrzy na niego monarcha. - Powróciłem tutaj w ostatniej chwili, aby zamienić z 
nim słowo. I 
zobaczyłem jak się śmieje, wypełniony chełpliwością, przekonany, że zostanie 
władcą. Kiedy 
się zorientował, że ciebie nie ma, uwierzył w swój sukces i uznał, że się przed 
nim ugnę. 
Pomylił się jednak.
- - Zzzeras marzył o władzy mimo braku znamion? - Błękitny spytał niskim i 
smutnym głosem.
- - Znaliśmy jego ambicje, panie. Przed chaosem, który podzielił Radę, często 
spotykał się z Tomą.
- - Pamiętam. Gdziekolwiek się Toma pojawi, zaraża ludzi szaleństwem. Gdyby nie 
chronił go cesarz, wyzwałbym go do walki bez względu na skutki. - Ponownie 
spojrzał na 
zwłoki. - Szkoda. Miałem nadzieję, że nie dojdzie do tego.
Kylin wyciągał rękę by pomóc władcy wstać, lecz Błękitny wysunął pazury i 
chwycił 
go za gardło, rozcinając szyję dużo dokładniej niż Kylin zrobił to przed chwilą 
Zzzerasowi.
Rażony ciosem nawet nie miał czasu, by spojrzeć zdziwionym wzrokiem; padł 
bowiem na podłogę, dołączając do brata.
Błękitny popatrzył na powoli wstawającego Gryfa.
- - Jak już mówiłem, wielmożny, wiesz mniej o mojej rasie, niż ci się wydaje.
- - Ty... ty go zabiłeś. Rozciąłeś mu gardło, niczym szaleniec... za wierną 
służbę - 
wystękał. To było niesamowite. Niesłychane.
Smok potrząsnął głową.
- Zabiłem go za to, że mnie zdradził... i za zamordowanie Zzzerasa, którego 
jedyną 
winą było odegranie roli kozła ofiarnego. To Kylin chciał nas zgubić w Pustce.
- - Kylin?!
- - Czy to cię dziwi? - Błękitny drgnął. Jego głos był przepełniony 
obrzydzeniem. - 
Zzzeras nie posiadał niezbędnych umiejętności, by nas tak urządzić. Kylin nie 
wiedział, że 
Zzzeras spotykał się z Tomą tylko na mój rozkaz. Tomę zawsze należało 
obserwować. Biedny 
Kylin. Nigdy nie zdawał sobie sprawy, że używałem kryształu, by go szpiegować. 
By 
szpiegować ich wszystkich. Jakże inaczej mógłbym pozostać przy władzy w takich 
czasach?
Niedużo czasu minęło od pierwszego spotkania z Błękitnym, a Gryf dowiedział się 
już 
wiele nowego o tej rasie. Znacznie więcej niż chciałby wiedzieć. Nie był 
przekonany, by 
zasadniczo się różniła od rasy ludzkiej, za członka której sam się zresztą 
uważał. Nie dała mu 
jednak żadnej satysfakcji wiedza, że smoki nie są o wiele lepsze.
- Musiał uznać to za szansę swego życia - odezwał się smok. - Dałem się 
doskonale 
podejść, wyobrażając sobie, że jego marzenia o władzy pozostaną tylko marzeniami 
i nigdy 
nie uczyni czegoś podobnego. - Błękitny wzruszył ramionami. - Dość tego! Jestem 
pewien, że 
strażnicy, których Kylin odesłał, za chwilę tu wrócą. A my mamy nowe sprawy do 
rozważenia, między innymi utratę kryształu. Byłem przekonany, że gdybyśmy coś 
odkryli, 
kryształ pomógłby nam zogniskować całą energię.
W tej chwili Gryf z całej mocy pragnął opuścić ten kraj i nigdy do niego nie 
wracać. 
Ale wiedział, że to nie rozwiąże niczego, a Lodowy ciągle stanowi zbyt duże 
zagrożenie, by 
można je ignorować.
- Naszą największą troską, wielmożny smoku, są same Biblioteki - oznajmił 
lwioptak 
- nie twój kryształ. Potem możemy się nim zająć, ale najpierw musimy się 
zastanowić, jakie 
mamy przedsięwziąć działania, by do nich dotrzeć. Być może w Bibliotekach nie 
będzie nic 
takiego, co stanie się dla nas ważne, a być może znajdują się tam tak 
szczegółowe informacje, 
że nie odnajdziemy ich na czas. Istnieje także możliwość, że będziemy musieli 
stanąć z 
Lodowym twarzą w twarz, choć nie za bardzo potrafię sobie wyobrazić, co 
moglibyśmy 
wtedy zrobić. Jedyną rzeczą, która mi w tej chwili przychodzi do głowy, jest 
skontaktowanie 
się z Cabe’em Bedlamem i twoim odpowiednikiem, który rządzi Lasem Dagora.
Błękitny spojrzał na niego groźnie, a syk, który wydobył się zza jego 
skrzywionych 
warg, zdradzał, że nie żywi zbytniego entuzjazmu dla tego pomysłu. Nie przepadał 
za bratem 
- zdrajcą, a tym bardziej za kimkolwiek, kto nosiłby nazwisko Bedlam. Z jego 
punktu 
widzenia mogłoby to być słuszne, ale Gryf widział to w tej chwili zupełnie 
inaczej.
Wskazał szponiastym palcem smoczego władcę.
- - Posłuchaj - rzekł. - Nadszedł czas, by wrogowie sobie wybaczali, tak jak ty 
i ja 
uczyniliśmy to na twoje życzenie. Kwestia, czy wróg nosi nazwisko Bedlam jest 
niczym w 
porównaniu z tym, co nas zajmuje w tej chwili. Rozmawiałbym nawet z Azranem, 
gdyby 
miało to uratować Smocze Królestwa przed zimnym panem Pustkowi. Czy mówię jasno?
- - Całkowicie - przyznał smok. - Jeśli pozwolisz, wyruszymy, kiedy tylko się z 
tym 
uporam - wskazał ręką dwa trupy na posadzce.
- - Ależ oczywiście.
- - To nie potrwa długo. Kiedy wszystko zostanie załatwione, otworzę nowy 
portal... 
chyba, że ty chciałbyś spróbować.
Gryf potrząsnął głową.
- - Nie mam najmniejszej ochoty ponownie na dłużej odwiedzać Pustki, a tak 
prawdopodobnie stałoby się, gdybym próbował wypowiedzieć zaklęcie. Byłem 
bardziej 
skoncentrowany na znalezieniu drogi powrotnej niż na zapamiętaniu zaklęcia.
- - A więc ja otworzę wejście. Tym razem nie powinniśmy napotkać żadnych 
przeszkód.
W chwili, gdy Błękitny skończył mówić, wpadło kilkunastu strażników i sług. 
Jeden z 
nich przepraszał z całych sił, że dał się oszukać Kylinowi i ofiarował władcy 
swoje życie. 
Król nie zaakceptował propozycji.
Patrząc, co się dzieje, Gryf ponownie zaczął rozmyślać o Bibliotekach. Był 
pewien, że 
rzecz dotycząca sprawy, która ich zajmowała, musi znajdować się w Bibliotekach. 
Z tego, co 
wiedział, wszystko się w nich znajdowało. Pytanie brzmiało, czy odnajdą 
odpowiedź i zdołają 
ją zrozumieć, zanim będzie za późno.
Najważniejsze jednak było: czy w ogóle istnieje rozwiązanie? Czy to nie był ten 
jedyny wypadek, kiedy Poszukiwacze wymyślili zaklęcie, lecz nie zdołali stworzyć 
przeciwzaklęcia?
Gryf wyobraził sobie jak sam wertuje tom po tomie w poszukiwaniu zjawy, która - 
być może - stała tuż przed nim. Zastanawiał się, czy twórcy Bibliotek wzięli to 
pod uwagę, 
kiedy je tworzyli. Czy zbudowali je, ot tak sobie? A może umyślnie wszystko 
zostało tak 
pogmatwane? Albo też istniał jakiś porządek, którego nie zdołał odkryć ani Gryf, 
ani jego 
poprzednik, Purpurowy?
Sfrustrowany zaczął cicho przeklinać szaleńca, który zbudował Biblioteki. 
Zaprzestał, 
kiedy pomyślał, że te niesamowite budynki być może nawet w tej chwili go 
obserwują, a 
przeklinanie mogło tylko pogorszyć sytuację, kiedy już rozpoczną poszukiwania.
- Zaraz otworzę nowe przejście - poinformował Król. W jakiś sposób zdołał 
podejść 
nie zauważony do Gryfa. - Tym razem wszystko będzie pod kontrolą - dodał.
Grzywa lwioptaka niespokojnie się zjeżyła. Jeszcze nigdy nie słyszał bardziej 
idiotycznego stwierdzenia.
Gwen spojrzała na Haidena i skinęła głową.
- Nadal nie chce mi powiedzieć, na co się tam natknął. Znajdowali się w głównym 
holu cytadeli Azrana. W palenisku płonął mały ogień, a na odkurzonym przez elfa 
stole 
spoczywał posiłek. Od chwili, gdy Cabe, krzycząc, wypadł za ścianę, zrezygnowali 
z 
przeszukiwania budynku. Gwen szukała jakiegoś przejścia, ale nawet jej 
umiejętności nie 
pozwoliły wykryć niczego poza skalnymi blokami. A jednak Cabe gdzieś musiał być. 
Musiał 
pozostać jakiś ślad drzwi prowadzących do portalu. Niczego takiego jednak nie 
było; 
przynajmniej nic nie znalazła. Nie zaskoczyło to jej szczególnie. Cytadela była 
domem 
Azrana, którego aż za dobrze znała ze zwodniczych sztuczek. Przez moment nawet 
zdawało 
się jej, że słyszała drażniący, znajomy śmiech.
Cabe był wyciszony, nawet za bardzo. Chwilami wydawał się całkowicie obojętny, 
choć mogło się to zmienić w każdej chwili. Sprawiał wrażenie, jakby składał się 
z dwóch 
osobowości; tak zresztą było, ale nie o to chodziło Gwen. Z jednej strony zdawał 
się 
akceptować wszystko, co zaplanowali jako nieuniknione, z drugiej zaś nie czynił 
nic, aby im 
pomóc. Haiden podszedł do schodów.
- - Może mnie uda się coś odkryć - powiedział.
- - Nie trudź się - wreszcie wymamrotał Cabe. - Tylko ja i Azran to umiemy... a 
ja 
nie powinienem. Jeśli nawet uda ci się przebić przez barierę, nie wątpię, że mój 
ojciec 
pozostawił po sobie jeszcze kilka innych niespodzianek, zanim odszedł.
Sfrustrowany elf odwrócił się.
- A więc, dlaczego nie powiesz nam, co tam jest? I gdzie jest to „tam”, na 
miłość 
Rheeny?
Cabe wstał i otrząsnął się.
- To nie ma znaczenia. Możemy zapomnieć o dalszych poszukiwaniach. Nic 
pożytecznego tutaj nie znajdziemy. Jutro wyruszymy z samego rana. Chcę, abyśmy 
następnego dnia znaleźli się na skraju Północnych Pustkowi, co, jak sądzę, 
będzie musiało 
oznaczać teleportowanie.
Elf gwizdnął, a Gwen spojrzała Cabe’owi głęboko w oczy. Nie spodobało się jej 
to, co 
w nich ujrzała, a może raczej to, czego nie zobaczyła. Wyglądało, jakby 
świadomie odcinał 
od niej część siebie; nigdy dotychczas tego nie robił.
- - To będzie straszny wysiłek dla koni. Nie sądzę, abyśmy dojechali do Pustkowi 
- 
skomentował Haiden.
- - Więc dostaniemy od twoich towarzyszy nowe. W najgorszym wypadku będziemy 
potrzebowali tylko jednego wierzchowca. - Nie rozwlekał się nad tym, co 
oznaczało to 
stwierdzenie. Być może Cabe ruszy dalej sam.
- - Dwa - poprawiła Gwen. Cabe nie próbował się nawet z nią kłócić, co 
bynajmniej 
nie oznaczało zgody. Zdawała sobie sprawę, że im bliżej będą się znajdować celu, 
tym 
bardziej będzie musiała na niego uważać. Nie było wcale takie nieprawdopodobne, 
że 
spróbuje się wymknąć i popędzić sam. Naprawdę zaczynał ją przerażać. - Jeśli 
planujesz 
teleportowanie - odezwała się - będziesz potrzebował kogoś do pomocy. Takie 
zaklęcie zbyt 
cię zmęczy i pozostawi bezbronnego.
Haiden westchnął.
- Wielmożny panie, pani, jeśli mamy wstać jutro o świcie, lepiej zajmę się 
posiłkiem. 
Moglibyśmy to nazwać wczesną kolacją. - Omiótł wzrokiem hol, patrząc na 
cieniste, pokryte 
kurzem ściany i groteskowe płaskorzeźby. - Nie można nawet marzyć o bardziej 
przytulnym i 
przyjemnym miejscu do snu - dodał sucho.
Przy posiłku niewiele się odzywali, apo nim jeszcze mniej. Gwen rzuciła czar 
ochronny, tak jak wiele razy wcześniej to robiła, ale tym razem Haiden nie był 
zadowolony. 
Dawna siedziba Azrana niepokoiła go. Zgłosił się na wartę, upewniając ich, że 
pozostanie na 
straży przez całą noc, jeśli okaże się to konieczne.
Obudzili się wcześnie rano... ale tylko Cabe i Gwen. Haiden leżał na podłodze 
zwinięty w kłębek, nieświadom niczego. Z trudem dało się go obudzić, co wiele 
mówiło o 
legendarnej wytrzymałości elfów na zmęczenie. Haiden przysięgał, że czuwał przez 
większą 
część nocy i zasnął dopiero tuż przed świtem. Rumieńce wstydu nie zniknęły 
jednak z jego 
twarzy przez następne pół godziny.
Było coraz zimniej - niezwykła zmiana klimatu jak na krainę trafnie zwaną 
Piekielnymi Równinami. Nawet tutaj czuli i słyszeli erupcje mniejszych wulkanów. 
Gwen 
pierwsza ujęła to słowami:
- - Moc Lodowego rośnie. Jeśli potrafi na stałe utrzymać daleko na południe 
takie 
zimno, to jak muszą wyglądać Irillian i Talak?!
- - To zwyczajne zimno - bez emocji skomentował Cabe. - To zimno, które drąży 
duszę, nie dotarło jeszcze tak daleko, a przynajmniej nie dotarło z należytą 
mocą.
- - A kiedy dotrze?
Cabe obdarzył Gwen spojrzeniem, któ(e przypomniało jej Nathana.
- Dużo szybciej, niż moglibyśmy się spodziewać - odparł. Kilka minut później 
wyruszyli w drogę. Żadne z nich nie było niezadowolone, że opuszczają 
rozpadającą się 
cytadelę Azrana. Sądzili, że im szybciej Piekielne Równiny pochłoną to miejsce, 
tym lepiej. 
Nie było w nim nic dobrego, a ktokolwiek, czy cokolwiek go zbudowało, już się 
nie liczyło. 
Azran skaził je swoją obecnością.
Z wyjątkiem naprawdę rzadkich wypadków, kiedy byli zmuszeni do okrążenia 
niepewnego kawałka ziemi, przez większą część dnia nie napotkali trudności. 
Pogoda cały 
czas pozostawała chłodna, poza krótkimi okresami, gdy przejeżdżali wyjątkowo 
blisko 
aktywnych kraterów. Wtedy kraina pokazywała skąd pochodzi jej nazwa. Mimo, że 
znajdowały się tu niezwykle żyzne gleby, nikt nie widział powodu, by ktokolwiek, 
nawet 
smok chciałby tu zamieszkać.
Jakby w odpowiedzi na tę myśl na horyzoncie pojawili się jeźdźcy.
Tym razem nie byli to ludzie. Żaden człowiek nie dosiadłby pomniejszego smoka, 
chyba że od tego zależało jego życie... ale nawet i wtedy wielu by się zawahało.
- - Haiden - szepnął Cabe - nie wspomniałeś nic o aktywności smoków.
- - Ponieważ nie było żadnej aktywności, wiedźminie. Z tej odległos’ci nie 
potrafię 
ocenić, jaki to klan. Może Złoty, a może resztki Czerwonego.
- - Za chwilę się dowiemy - dodała Gwen. - Wydają się jechać w naszym kierunku.
Troje podróżników przygotowało się na najgorsze. Nie mogli uciec, gdyż na pewno 
zostali dostrzeżeni. Zresztą teren za nimi był zbyt niestabilny, by w panice 
uciekać. Jeźdźcy 
dogoniliby ich z dziecinną wręcz łatwością.
Kiedy się zbliżyli, stało się oczywiste, że to resztki klanu Czerwonego. Prawdę 
mówiąc, był to niemal cały klan, gdyż znajdowały się w nim zarówno damy, młode, 
jak i 
służący, choćby tacy jak Ssarekai.
- - Uciekinierzy - wymamrotał Cabe.
- - Co nie znaczy, że gdy nas spostrzegą, nie napadną na nas i nie zabiją - 
dodał 
Haiden.
Ku ich zdumieniu jeźdźcy zwolnili, a w momencie, gdy znaleźli się na odległość 
rzutu 
kamieniem, powoli zaczęli się zatrzymywać. - Musiało to ich wiele kosztować; 
pomniejsze 
smoki miały z reguły spore apetyty, a te na dodatek wyglądały, jakby od kilku 
ostatnich dni 
niewiele jadły. Spoglądały na konie z rosnącym apetytem.
- Cabe - głos Gwen był pełen był napięcia. - Czy Czerwony nie zginął, walcząc z 
Azranem?
Cabe pokiwał głową, domyślając się, dlaczego Gwen o to pyta.
Szkarłatny smoczy wojownik uniósł rękę, zatrzymując oddział. Jego hełm był 
najbardziej skomplikowanym hełmem, jaki kiedykolwiek Cabe widział, wyjąwszy te, 
które 
należały do Smoczych Królów. I ten fakt bardziej niż nawet kolor skóry dowodził, 
kim w 
istocie był przywódca grupy.
- - Najwyraźniej poprzedni Czerwony planował przyszłe zdarzenia. Miał 
spadkobiercę.
- - Nowy Smoczy Król... - tylko tyle zdołał powiedzieć Haiden. Mieszanina 
obrzydzenia, nienawiści i trwogi w jego głosie była wystarczająca, by wstrząsnąć 
Cabe’em.
Czerwony - nie było powodu odmawiać mu tytułu poprzednika - lekko ponaglił swego 
wierzchowca i wkrótce znalazł się wystarczająco blisko, by Cabe zobaczył jego 
błyszczące 
oczy.
- - Elf. Elf i dwoje ludzi... - Nowy władca Piekielnych Równin spojrzał na nich 
uważnie. - Na dodatek dwoje ludzkich magów.
- - Wielmożny... - próbował dyplomatycznie Haiden, ale powstrzymało go ostre 
skinięcie dłoni smoka.
- - Nie pozwoliłem ci mówić, roślinożerco. Poza tym to z ludźmi chcę rozmawiać.
Cabe podjechał nieco bliżej, co nie było specjalnie łatwym zadaniem, jako że koń 
instynktownie starał się trzymać z daleka od smoków. Skłonił głowę i czekał, aż 
Król 
ponownie łaskawie się odezwie.
- Nie sprawiasz wrażenia wędrującego zabójcy, ale wy, ludzie, jesteście 
zdradziecką 
rasą. Mógłbym zaatakować. Prawdopodobnie bym was zniszczył, ale nie chcę płacić 
wysokiej 
ceny za to zwycięstwo: utraty własnego życia, a może i części klanu.
Te aroganckie słowa niemal wywołały uśmiech na twarzy Cabe’a, zanim sobie 
uświadomił, że mogła być w nich odrobina prawdy. To był Król z urodzenia, gdyż 
inaczej 
reszta by za nim nie poszła. A to oznaczało, że musiał kontrolować moce swego 
poprzednika, 
co rzeczywiście czyniło z niego godnego przeciwnika. Ostatni Czerwony byt 
zawzięty i 
bardzo skuteczny, przewyższał pod tym względem nawet swego brata, Brązowego.
- Wiem człowieku, z kim rozmawiam. Masz wygląd kogoś ważnego, mimo że 
podróżujesz jedynie z kobietą o włosach czerwonych niczym ogień i nędznym 
mieszkańcem 
drzew.
Haiden zakrztusił się, ale smoczy władca go zignorował.
Cabe wziął głęboki oddech. Wszystkie troski spoczywały najego ramionach, a teraz 
na 
dodatek jeszcze dodano mu to ciężkie brzemię. Mógł kłamać, ale przeczuwał, że 
nowy 
władca szybko wykryłby kłamstwo.
- Podróżuję z moją żoną, Gwendolyn, znaną jako Pani z Bursztynu i Haidenem, 
zaufanym sługą i przewodnikiem - odezwał się po chwili. - Moje nazwisko jest ci 
zapewne 
znane, być może tak jak i moje imię. Jestem Cabe Bedlam - przedstawił się.
Smoczy Król głos’no syknął, przyprawiając swych poddanych o lęk. Przez ułamek 
sekundy Cabe’owi wydawało się, że ujrzał w jego oczach trwogę. Zrozumiał, co się 
stało; 
nowy władca nagle znalazł się przed osobą, której nazwisko było dla jego rasy 
synonimem 
najgorszego zła.
Trzeba jednak przyznać smokowi, że szybko odzyskał panowanie nad sobą. 
Wyprostował się i spojrzał Cabe’owi prosto w oczy.
- Czy przybyliście, by dokończyć dzieło zapoczątkowane przez twego przodka? By 
pomóc wykradającemu duszę zimnu z północy?
Sługi Lodowego szybko się poruszały. Potworność, jakiej musiały stawić czoła 
klany 
Czerwonego, zdawała się sygnalizować, że ich zguba jest nieunikniona. I że czają 
się za nią 
jakieś wyższe moce. W momencie, kiedy wydawało się im, że zdołali się ukryć w 
bezpiecznym miejscu, napotkali stare zagrożenie, czarodzieja o nazwisku Bedlam.
- Pragnę jedynie zapewnić Smoczym Królestwom pokój i współpracę łudzi ze 
smokami. Śmierć twego poprzednika została spowodowana szaleństwem jednego z 
moich 
rodaków - zdecydował, że bez sensu będzie wskazywanie, iż była to także wina 
Króla. - 
Zajmuje mnie tylko śmierć nadchodząca z północy, o której wspomniałeś.
- - A dlaczegóż to?
- - Mam nadzieję ją powstrzymać.
Smok najpierw przez chwilę milczał, a potem parsknął niskim, chrapliwym 
śmiechem. 
Czuło się w nim pogardę dla kogoś, kogo w tej chwili z pewnością uważał za 
szaleńca.
- Czy widziałeś, co nadchodzi z Pustkowi? Czy widziałeś dar mego brata, pana 
Północnych Pustkowi?
Cabe po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że wszyscy Smoczy Królowie od chwili, 
kiedy obejmowali tron, uważali się za braci.
- - Widziałem - odparł. - Jeden dużo wcześniej od pozostałych powędrował na 
południe.
- - Jeden?
Cabe widział jak twarz smoka krzywi się w uśmiechu, odsłaniając niemalże ludzkie 
zęby. Dopiero teraz dotarło do niego, że smok miał znacznie bardziej ludzki 
wygląd niż inni.
- Jeden? - powtórzył smok. - To nie widziałeś jeszcze nic. Prawdziwe przerażenie 
ogarnie cię dopiero wtedy, gdy ujrzysz ich setki, tysiące przekopujących się 
przez ziemię, 
próbujących zniszczyć nie tylko nasze ciała, ale esencję naszego życia, naszą 
duszę! Jeszcze 
nic nie widziałeś!
Gwen odważyła się podjechać do Cabe’a.
- Wiemy więcej niż ci się wydaje - powiedziała. - Wiemy, co tam się dzieje. Nie 
życzymy ci źle, wielmożny smoku. Jeśli masz jakieś informacje, które mogłyby być 
dla nas 
pomocne, będziemy ci za nie wdzięczni. Jeśli nie, nie chcemy z wami zwady i nie 
pragniemy 
niczego innego, niż tego, by obie grupy rozstały się w pokoju i zgodzie.
Smoczy Król słuchał uważnie, choć ani na chwilę nie spuścił wzroku z Cabe’a.
- Mam więcej informacji, niż mógłbyś sądzić, Bedlamie - oznajmił. - Większość 
moich klanów udała się do krainy Srebrnego. Jesteśmy ostatnim, najbardziej 
wysuniętym na 
północ z klanów i tylnią strażą powstrzymującą wroga, by innym dać szansę 
ucieczki. 
Wyruszyłem z grupą niemal trzy razy większą, ale te straszliwe pijawki zabijały 
wojowników 
jednego po drugim, nieraz po kilku naraz. Moi zwiadowcy donoszą, że przedostali 
się nawet 
dalej na południe królestwa Błękitnego, co zresztą nie jest niczym dziwnym, 
biorąc pod 
uwagę ogromną ilość pożywienia, jaka się znajduje w Irillianie. Jak zamierzacie 
powstrzymać 
białą falę, która pożera całe życie, jakie napotka? Czy zamierzacie wzywać 
demony z innego 
wymiaru? Czy możecie wypalić Pustkowia ogniem?
- - Istnieje pewna szansa - odparł Cabe - ale muszę się przedostać w głąb 
Pustkowi. 
Będę musiał zmierzyć się tam z twoim odpowiednikiem.
- - To szaleństwo! - Czerwony gwałtownie potrząsnął głową.
- Ale nie widzę powodu, by dalej was zatrzymywać. Zbliża to nas tylko do tych 
bestii, 
a ciebie powstrzymuje przed szybszym wypełnieniem samobójczego zamiaru.
Przy tym ostatnim stwierdzeniu Cabe zbladł, myśląc, że być może smok wie coś 
więcej. Ten jednak tylko kpił sobie z tego, co w jego oczach było skończoną 
głupotą.
Raptem gadzi władca spoważniał. Zaczął zawracać swego wierzchowca, by dołączyć 
do pozostałych, a potem skręcił i raz jeszcze stanął przed Cabe’em.
- Jeśli rzeczy wiście jest coś, co możecie uczynić - powiedział
- życzę warn powodzenia. Nie kocham waszego gatunku, a już szczególnie twego 
rodu, ale nie chcę ujrzeć królestw pod lodowym pazurem tego, który rządzi 
północą. Lepiej, 
abyśmy wszyscy zginęli, niż znaleźli się pod jego rządami.
Cabe lekko skłonił głowę, a Gwen i Haiden poszli w jego ślady. Czerwony odwrócił 
się i ruszył w kierunku grupy. Na jego sygnał smoki odsunęły się, pozwalając 
ludziom i 
elfowi bezpiecznie przejechać. Cabe, żegnając się, z wdzięcznością skinął głową, 
ale smok 
jeszcze zawołał:
- Dom najbardziej przeklętego z moich braci znajduje się na zachodzie, w 
okolicach 
gór. Jego słudzy upodabniają się do swego otoczenia. Unikajcie ścieżek elfów.
Haiden zesztywniał i mimo nienawiści, która go paliła, chciał o coś zapytać 
smoka, 
jednak władca wraz całą grupą już się oddalał na południe. Elf odwrócił się 
szybko do dwojga 
ludzi, szukając pocieszenia. Cabe mógł tylko skinąć głową; nie miał pojęcia jak 
mogło się 
powodzić tamtejszym elfom. Gwen zwróciła uwagę na to, jak znakomicie potrafiły 
się kryć.
Ta uwaga nie dodała elfowi otuchy.
- Jesteśmy dobrzy, kiedy mamy gdzie się ukryć... Ale gdzie one się schowają, 
skoro 
ziemia i drzewa zostały rozdarte na strzępy?
Żadne z magów nie mogło z przekonaniem odpowiedzieć na pytanie. Cabe opatulił 
się 
szczelniej płaszczem, zauważając, że robi się chłodniej.
Coś białego, niczym śnieg i bardzo dużego uniosło się na horyzoncie w górę, ale 
zanim zdążyli mu się dokładniej przyjrzeć, zniknęło.
- - Mamy kłopoty - rzekł elf.
- - Jakie? - spytała Gwen. Wskazał horyzont.
- Czerwony Smok mylił się, myśląc, że pomiędzy nim a potworami pozostała wciąż 
duża odległość.
Haiden i Gwen spojrzeli w kierunku, który wskazywał elf. Najpierw nic nie 
ujrzeli, 
jednak po chwili kolejny biały punkt zmaterializował się na moment i zniknął.
- Idą w naszą stronę - powiedziała Gwen.
XVI
- Są wszędzie.
Cabe pokiwał głową. Jego nastrój pogarszał się z każdą minutą. Tyr 
przepowiedział, 
że zginie w Pustkowiach, jednak z tego, co sam sądził, każde miejsce, gdzie 
szalały stwory 
Lodowego, można było uznać za część jego kraju.
- Cabe.
Na dźwięk głosu Gwen na chwilę zniknął ponury humor wiedźmina.
- - Tak?
- - Musimy się teleportować!
- - Dokąd? - spytał z wahaniem Haiden. - Te stwory są wszędzie, aż po horyzont.
Nie dodał, że bez wątpienia zabiły już jego towarzyszy. Nikt nie chciał o tym 
wspominać.
- Najlepiej udać się do centrum Pustkowi - odparł Cabe. - Istnieje duża szansa, 
że już 
wszystkie wydostały się poza obręb pierwotnych granic tej krainy! Wyminęlibyśmy 
ich linię.
Mimo wszystko Cabe poczuł przypływ nadziei. To mogło oznaczać chwilę 
wytchnienia. Nathan pochwaliłby takie posunięcie i, sądząc z uczuć, jakie go 
przepełniały, 
dziadkowi rzeczywiście się to podobało. W takich właśnie chwilach młodszy Bedlam 
cieszył 
się z połączenia z nim. Byłoby mu dużo trudniej, gdyby nie miał do kogo się 
zwrócić.
- Czy możecie teleportować inne obiekty? - Haiden wyglądał na zmartwionego. 
Oboje 
zorientowali się, że jedno z nich będzie musiało zająć się elfem. Poza tym 
pozostał jeszcze 
problem koni. Niezbędna moc, by przemieścić konia razem z jeźdźcem na takie 
odległości 
musiałaby być ogromna. W najlepszym nawet wypadku przez dłuższy czas byliby 
niezdolni 
do obrony.
Gwen wzięła głębszy oddech.
- Pozwól mnie to zrobić, Cabe - poprosiła. - To będzie musiało być 
międzywymiarowe 
przejście. Nigdy nie miałam z nimi dużego doświadczenia, ale myślę, że próby 
wyjdą mi 
nieco lepiej niż tobie. Będę potrzebowała trochę czasu. Wy dwaj trzymajcie straż 
i módlcie 
się, by się udało.
Zsiadła z konia, lejce oddając Cabe’owi. Wybrała odpowiednie miejsce za nimi. 
Zamknęła oczy i zaczęła rysować w powietrzu jakiś wzór. Haiden i Cabe zmierzyli 
odległość 
pomiędzy sobą a potworami i ocenili, że mają trochę czasu. Nagle przed Gwen 
zmaterializowało się coś małego. Cabe szybko zdał sobie sprawę, że i on posiadał 
konieczną 
wiedzę, by stworzyć taki portal, ale uznał, że przy obecnym stanie jego ducha, 
lepiej zrobi to 
żona. Jego przejście prawdopodobnie okazałoby się niestabilne.
- Jak długo to potrwa? - spytał szeptem Haiden.
Nagle przed nimi wybuchła ziemia. Wyłoniły się szpony, z których każdy był 
wielkości człowieka. Pojawił się jeden z potworów Lodowego. Sądząc po tym, jak 
daleko 
wyrwał się do przodu, był bardziej niecierpliwy od pozostałych. Gwen zadrżała, 
lecz 
kontynuowała zaklęcie. Potrzebowała jeszcze kilku sekund, by otworzyć drogę do 
ucieczki, 
jeśli, rzecz jasna, potwór da im tyle czasu.
Oszalały ze strachu wierzchowiec Haidena zakręcił się w kółko, mimo, że jeździec 
usiłował go opanować. Cabe położył rękę na głowie swego konia, a potem na głowie 
wierzchowca Gwen i za pomocą czarów uspokoił zwierzęta. Dla nich teraz wszędzie 
panował 
spokój. Mogłyby tak stać aż do chwili, kiedy potwór wyssałby z nich życie. Cabe 
nie 
zamierzał jednak tak łatwo sprzedać własnej skóry.
To był niemal odruch. W mgnieniu oka pojawił się przed nim błyszczący łuk i 
świecąca niczym słońce strzała. Musiał jedynie wybrać cel; łuk sam zajął się 
resztą. Z 
precyzją niemożliwą dla tak niedoświadczonego łucznika, jakim był Cabe, strzała 
znalazła 
najwrażliwszy punkt i wbiła się głęboko w białe futro. Cabe przez chwilę się 
bał, że potwór 
nie ma żadnego czułego punktu.
Stwór unosił właśnie łapę. I wtedy drgnął. Poruszył się jeszcze odrobinkę do 
przodu, 
jakby próbując zaprzeczyć temu, co się stało. Nieco się przechylił na bok, 
niepewny dokąd 
ma iść. Coraz bardziej się przechylał, a po chwili padł martwy.
Haiden nareszcie zdołał uspokoić konia. Odwrócił się, by spojrzeć na monstrualne 
zwłoki i potrząsnął głową.
- Słyszałem historie o słonecznych łukach używanych przez czarodziejów - odezwał 
się - ale nigdy nie sądziłem, że zobaczę na własne oczy, jak użyje go Smoczy 
Mistrz. Jedna 
strzała!
Cabe patrzył jak łuk znika. Miał nadzieję, że nie będzie go już więcej 
potrzebował.
- To był tylko jeden potwór - powiedział. - Gdyby zaatakowało nas więcej, nawet 
łuk 
by nic nie zdziałał. Poza tym nie wiem, czy dałbym radę zrobić to raz jeszcze. 
On pojawia się 
kiedy chce.
- Gotowe!
Obaj odwrócili się. Gwen spojrzała z dumą na otwarty portal, a potem z widocznym 
zmęczeniem powróciła do swojego konia. Kiedy z pomocą Cabe’a i Haidena dosiadła 
go, 
trójka bohaterów nie tracąc czasu, przejechała przez wrota. Cabe przez chwilę 
zastanawiał się, 
czy Lodowy zauważy stratę jednego ze swoich wampirycznych potworów i czy zda 
sobie 
sprawę, kto się do tego przyczynił. Jeśli się zorientuje, to na Pustkowiach może 
na nich 
czekać cała armia koszmarnych stworów. Albo i znacznie coś gorszego.
Kiedy się wynurzyli z czeluści Pustki, poczuli straszliwe zimno. Haiden nazwał 
je 
obrzydliwym, a magowie nie zamierzali się z nim kłócić. Mróz nie tylko uderzył w 
ich ciała, 
ale także poraził umysły i dusze. Do tego właśnie zmierzał Lodowy. Jeśli pan 
Północnych 
Pustkowi nie zostanie powstrzymany, tak będą wyglądały wszystkie krainy. Nic nie 
pozostanie oprócz martwego, lodowego krajobrazu, w którym nawet góry zostaną 
starte przez 
straszliwy wiatr.
Byli przygotowani na tę chwilę. I teraz cała trójka wyciągnęła futra, szczelnie 
się nimi 
owinęła, chroniąc przed fizycznym zimnem. Niestety, nie zdołali ukryć się przed 
mrozem 
oziębiającym duszę. Konie drżały. Fizyczne zimno potrafiły pojąć. To drugie 
jednak było 
czymś nowym i przerażającym. Tylko długotrwała praca z koniem i zaufanie do 
jeźdźców 
powstrzymywały je przed ucieczką.
Przez chwilę Cabe rzucał na nie zaklęcia. Osłabiły one nieco zimno i lekko 
ogrzały 
bezpośrednie otoczenie. Wolałby jednak uniknąć rzucania zaklęć w pobliżu 
cytadeli 
Lodowego. Gwen jednakże potrzebowała pomocy. Jej początkowy entuzjazm po 
otworzeniu 
przejścia ustąpił wyczerpaniu. Jeśli zostaną zmuszeni do walki w ciągu 
najbliższej godziny, 
mały będzie pożytek z jej zdolności. Portal wydawał się ryzykowną sprawą. Gwen 
nigdy nie 
była na Północnych Pustkowiach, dlatego tak ją wyczerpał dodatkowy wysiłek 
włożony w 
zapewnienie jeźdźcom bezpieczeństwa.
Było tak jak sądziła. Pustkowia roiły się od śladów potworów, ale ich samych nie 
zauważyli. Nikt głośno nie powiedział, że za pierwszą falą mrozu może podążać 
druga, ale 
każde z nich wiedziało, że pozostali myślą o tym samym. Takie myśli mogły 
sprowadzić 
nieszczęście. Należało być ostrożnym.
Daleko z przodu Haiden widział zarysy gór. Wszystko wskazywało na to, że weszli 
już niemal na schody pałacu Lodowego Smoka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby 
władca miał także innych strażników niż tylko bezmózgie olbrzymy posuwające się 
na 
południe, dlatego każdy ich krok do przodu powiększał niebezpieczeństwo, że 
zostaną 
rozpoznani. Teraz już na pewno nie mogli sobie pozwolić na nieuwagę.
Haiden wyszeptał coś, co poruszyło jakąś strunę w pamięci Cabe’a.
- - Co to było? - spytał.
- - Wyzwanie do walki na śmierć i życie przeciwko Lodowemu
- odparł Haiden. - Jeśli zajdzie konieczność, będę gotów poświęcić życie.
Cabe zadrżał, wyobrażając sobie własną przyszłość. Nie chciał teraz o tym 
myśleć, 
obawiając się, że pociągnie za sobą Gwen i elfa.
- - Mam nadzieję, że nie zajdzie taka potrzeba - powiedział.
- - Są gorsze rodzaje śmierci - odrzekł i wzruszył ramionami.
- Mógłbym zostać uwięziony w klatce z grupką leśnych elfów i umrzeć z 
szaleństwa.
Haiden uśmiechnął się. Cabe był zdumiony, że elf potrafi nawet w takiej chwili 
żartować. Podniosło go to jednak na duchu. Gwen też się uśmiechnęła, ale nic nie 
powiedziała; teraz nawet rozmowa byłaby dla niej zbyt dużym wysiłkiem.
Przez pierwszą godzinę pusty krajobraz przytłaczał ich, a potem stał się tylko 
kolejną 
dokuczliwą przeszkodą, jeszcze jedną na nie kończącej się liście niespodzianek. 
Zimno nadal 
mroziło ciała i dusze. Konie zaczęły się potykać i nawet zwiększone moce 
zaklęcia wokół 
nich niewiele dały. Wiedzieli, że działo się tak dlatego, ponieważ zbliżali się 
coraz bardziej 
do jaskiń Lodowego. Wiedzieli też, że z każdą godziną smoczy władca staje się 
coraz 
silniejszy. Wkrótce nic już nie zdoła go powstrzymać.
Pojawiła się mgła, jeszcze bardziej opóźniając jazdę. Góry wyglądały niczym 
widma, 
a nie potężne łańcuchy skał z ostrymi szczytami. Ziemia rozdarta przez 
posuwające się do 
przodu bestie okazywała się zdradliwa. Mgła leżała nisko, więc musieli jechać 
niezwykle 
ostrożnie. Często zdarzało się, że nieoczekiwanie znajdowali się na jakimś’ 
niestabilnym 
wzgórzu utworzonym przez potwory, co oznaczało, że musieli zawracać lub szukać 
nowej 
drogi. Raz ziemia nieomal zapadła się pod koniem Cabe’a, lecz zanim grunt runął 
w 
stumetrową przepaść, wiedźmin w ostatniej chwili zdołał się cofnąć. Nikt nawet 
nie chciał się 
zastanawiać nad rozmiarami zwierzęcia, które zdołało wyryć taki rów.
Coś zaczęło drażnić umysł Cabe’a. Zupełnie jakby Nathan się uaktywniał, 
wyglądając 
czegoś, czego Cabe nawet nie rozumiał. Przez chwilę dawało mu to poczucie 
bezpieczeństwa. 
Potem jednak zdał sobie sprawę, że to, co zmusiło do obudzenia w nim dziadka, 
stanowiło 
najwyższego rodzaju zagrożenie. Jeśli miał umrzeć gdzieś’ na Pustkowiach, liczył 
przynajmniej na szybką i bezbolesną śmierć. Obawiał się jednak, że jego dziadek 
nie tego 
wygląda.
Poczuł drgnienie umysłu. Najpierw sądził, że zostali zaatakowani. Zorientował 
się 
jednak, że to jego wewnętrzne moce - jeśli potrafił je odróżnić od mocy dziadka, 
a nie był to 
czas ani miejsce do rozważań - odczuwają dotknięcie innego umysłu. Bardzo 
blisko. I na 
pewno nie dotyczyło to jego towarzyszy.
,3ardzo blisko - uznał. - Tuż koło mnie?”
Napastnik bezszelestnie ściągnął Cabe’a z siodła. Cabe uchwycił wzrokiem smocze 
rysy twarzy, a potem już walczył na śmierć i życie. Umysł zmęczony ciągłym 
wystawianiem 
się na zaklęcie Lodowego, nie zdołał przygotować prawidłowej obrony. Cabe musiał 
stanąć 
do walki z gołymi rękoma.
- Bedlam - syknął smok. Głos był zastraszająco znajomy i młody czarodziej uznał, 
że 
właśnie nadchodzi śmierć.
To był Toma.
Jego ręka odruchowo uniosła się w geście ochronnego zaklęcia. Smok powinien je 
wychwycić, jakoś zareagować, lecz zamiast tego jedynie zaśmiał się i zaczął go 
dusić. 
Zaklęcie było jedynie w połowie skończone, kiedy nagle do walki włączyła się 
kolejna 
postać, oplątując smoka silnymi ramionami.
Toma puścił Cabe’a i zaczął dziko kląć. Cabe zaskoczył sam siebie. Zamiast 
kontynuować zaklęcie, zwinął dłoń w pięść i z całej siły uderzył smoka. 
Wszystkie kosteczki 
dłoni zawyły z bólu mocniejszego pewnie od tego, który odczuł Toma. Udało się 
jednak 
zdławić smokowi oddech. Pomógł mu Haiden i jego niedźwiedzi uścisk. Smok padł na 
kolana, a zwykłe zaklęcie tak go osłabiło, że będąc nawet w pełni sił, 
potrzebował sporo 
czasu, by się uwolnić. Jednakże tego czasu nikt nie zamierzał mu dawać.
Kiedy uznali, że mogą się bezpiecznie do niego zbliżyć, odwrócili go na plecy. 
Oczy 
potwora błyskały, a ostre, służące do rozdzierania mięsa kły wzbudzały strach. 
Musiał mocno 
odczuć skutki zaklęcia, ponieważ poruszał się jak pijany. Atak pochłonął resztki 
jego energii. 
Gołym okiem było widać, że wędruje przez Pustkowia od dłuższego czasu.
- Toma - Cabe spróbował zwrócić jego uwagę na siebie. Oczy jeńca wędrowały 
ciągle 
ku koniom i było oczywiste, że nie myśli o nich, jako o wierzchowcach.
Smok spojrzał spokojnie na mówiącego. Kiedy zorientował się, kim jest Cabe, oczy 
mu się zwęziły i splunął, co było dość trudne, jeśli się miało tak długi i 
rozdwojony język.
- - Bedlam.
- - Sporą drogę przeszedłeś. Współpracuj z nami, a potraktujemy cię uczciwie.
- - Co ty mówisz!? - wtrąciła się Gwen; czuła się lepiej i w każdej chwili 
gotowa 
była zabić smoka. Nie zapomniała o czasach, kiedy ją więził i torturował tylko 
za to, że niebyt 
miło mu odpowiedziała albo próbowała uciec.
Cabe rozumiał ją. Część jego umysłu pragnęła, by Toma powoli i boleśnie konał za 
wszystko, co kiedykolwiek złego uczynił. Jednak druga część mówiła mu, by 
najpierw zajął 
się ważniejszymi sprawami. Wojownik odpowiedzialny za masakrę w Mito Pica musiał 
wędrować przez Pustkowia nie bez powodu. Miało to z pewnością jakiś związek z 
Lodowym.
- - A więc?
- - Cabe... - nawet Haiden protestował. Cabe uciszył go spojrzeniem. Przed nim 
leżał 
smok odpowiedzialny za śmierć jego ojca, jedynego prawdziwego ojca, półkrwi elfa 
Hadeena. Obecność innego elfa w tej sytuacji nie ułatwiała mu decyzji. A jednak 
Lodowy był 
dużo większym zagrożeniem, ponieważ jego sukces oznaczał zniszczenie wszystkiego 
i 
wszystkich w całej krainie, w której rządziłyby tylko smocze klany, jeśli, rzecz 
jasna, 
przetrwałyby.
Toma odzyskał na chwilę zdrowe zmysły.
- Powstrzymałeś mnie czarami! - powiedział. - Twoja magia nie mogła zadziałać. 
Cóż 
za głupiec ze mnie! Powinienem was wszystkich pozabijać z odległości!
Naturalnie w obecnym stanie smok niczego nie mógł dokonać, ale Cabe milczeniem 
zbył jego uwagę, a następnie spytał:
- Czy idziesz z cytadeli Lodowego?
Toma nachwilę zmrużył oczy, jakby pragnąc ukryć wspomnienia, których nie chciał 
wyciągać na światło dzienne. Ludzie i elf wymienili między sobą zdumione 
spojrzenia. Jeśli 
to kontakt z władcą Północnych Pustkowi uczynił coś takiego z wroga tak 
niebezpiecznego i 
potężnego jak Toma, to czego oni sami mogli się spodziewać?
- - On oszalał - rzekł cicho Toma. - Sądzicie pewnie, że to część planu podboju, 
który ma mu zapewnić panowanie nad Smoczymi Królestwami?
- - A czy tak nie jest? - Gwen musiała wydusić z siebie te słowa. Wiedziała już, 
że 
nie spodoba się jej odpowiedź.
- - Nie, ludzie, wszyscy byliśmy głupcami. Przybyłem do niego z prośbą o pomoc 
dla mojego ojca, Króla Królów.
Cabe pamiętał. Toma został uwięziony przez Azrana, a jego ojciec zamieniony 
przez 
Cabe’a w bezmyślną, wegetującą roślinę. A kiedy on i Gryf pokonali już Azrana, 
obu 
smoków nie udało się odnaleźć. Teraz już wiedział, gdzie się wtedy udali.
Toma wciąż mówił, a słowa płynęły jak strumyczki z jego ust. Choć trudno było 
cokolwiek odczytać z twarzy, zdawała się na niej rysować ulga. Od dawna chyba 
chciał to z 
siebie wyrzucić, opowiedzieć komukolwiek, co się wydarzyło.
- Oddał mi komnatę, w której mogłem czekać na przygotowywane przez niego 
lekarstwo. Lodowy zawsze był największym tradycjonalistą ze wszystkich Królów, 
nawet 
jeśli bardziej obchodził go los naszej władczej rasy jako całości, niż samego 
tylko cesarza. 
Gdyby memu ojcu coś się stało, z pewnością pierwszy zaoferowałby pomoc, tak mi 
się 
przynajmniej zdawało.
Czerwone oczy znowu zaczęły spoglądać na konie. Cabe dał znak Haidenowi, by 
przyniósł coś do jedzenia. Podczas gdy elf krzątał się przy bagażach, Cabe 
ponaglił więźnia.
Ze wzrokiem zwróconym na Haidena, Toma ciągnął:
- Czekałem... i czekałem. Zawsze działo się coś takiego, co mu nie pozwalało 
udzielić 
mi pomocy. Potem zaczął opowiadać o swoich wielkich planach, zawsze po 
kawałeczku. Tak 
jak i wy widziałem w nich zamiar podboju i martwiłem się, że popełni straszliwy 
błąd. 
Dostarczyłem mu ostatnią rzecz jakiej potrzebował: mojego ojca. Wyznaczył kilku 
wojowników, którzy by mi pomagali. Tak przynajmniej powiedział. W rzeczywistości 
stali na 
straży, bym nie uciekł. Zastanawiałem się, dlaczego są to jedyni członkowie jego 
klanu, z 
jakimi kiedykolwiek miałem kontakt.
Haiden powrócił z odrobiną niemal zamarzniętego mięsa. Chciał je ogrzać, kiedy 
Toma, pozbywając się resztek godności, rzucił się desperacko do przodu, próbując 
sięgnąć po 
mięso zębami. Zdegustowany elf oderwał kawałek i ostrożnie przytrzymywał przed 
więźniem, lękając się, by smok nie poprzestał na mięsie i nie odgryzł mu też 
ręki. Kiedy 
Toma wyszarpnął kęs, Gwen odwróciła się, a Cabe powstrzymał Haidena przed 
dalszym 
karmieniem.
- Mów dalej. Potem cię nakarmimy - rzekł.
Cabe’owi nie podobała się rola, jaką musiał odgrywać, lecz całą winę zrzucił na 
smoka. Toma skinął głową.
- Zgoda. Przejdźmy więc do sedna sprawy, abym mógł zaspokoić waszą żądzę 
wiedzy, a jednocześnie swój głód. A więc było to tak: ta czwórka i kilku innych, 
to wszyscy, 
którzy pozostali z klanów Lodowego. Reszta została poświęcona, czy raczej sama 
się 
poświęciła dla wielkiego eksperymentu władcy.
Cabe zadrżał.
- - Jego klany zostały wykorzystane - spytał - by nakarmić źródło, z którego 
czerpie 
energię potrzebną do zaklęcia mającego zmienić całe królestwa w jedno wielkie 
pustkowie?
- - Mniej więcej tak. Istnieje coś... bardzo podobnego do tych stworzeń, ale 
jeszcze 
gorsze. Ono czerpie energię z nich, a one z kolei z niego. Nazywa to swoją 
królową. O Smoku 
z Głębin! On rzeczywiście zamierza zmienić wszystko w wielkie pustkowie, ale nie 
po to, by 
nim rządzić! Nie pozostanie nikt, nawet Lodowy! W końcu uwolni znajdującą się w 
nim całą 
moc. To uderzenie zabije owego potwora, który tak naprawdę stał się jego częścią 
i zniszczy 
ryjące pod ziemią monstra, tworzące z nim jeden wspólny organizm. Ale do tego 
czasu wy, 
jak i cała reszta elfów, krasnoludów, Poszukiwaczy i wszelkich innych stworzeń z 
tych krain 
już dawno wyginie.
Smok chciał powiedzieć coś więcej, ale wyczerpanie zmusiło go do odpoczynku. 
Cabe 
wstał i spojrzał na pozostałych.
- To dużo gorsze, niż się spodziewałem - oznajmił. - Cokolwiek odkrył Nathan, 
było 
to tylko drobną częścią tego, co posiada Lodowy. Myślałem, że rozumiem o co 
chodzi, ale 
myliłem się. - Przez chwilę znowu stał się tym samym Cabe’em, który nie znał 
innego życia 
niż syna łowcy. - Nie... nie wiem, co teraz mamy robić.
Usłyszał śmiech. Śmiech, który go drażnił; śmiech kogoś, kto nie do końca był 
przy 
zdrowych zmysłach. Spojrzał w dół i napotkał wzrok leżącego Tomy.
- W końcu okazujesz się, Bedlamie, tak samo słaby jak cały wasz gatunek - rzekł 
pogardliwie potwór. - Zastanawiam się, na jakiej podstawie Lodowy twierdził, że 
opanujecie 
nasze królestwa. Gdybyśmy nie byli tak blisko śmierci, cieszyłbym się, że 
najgorszy nasz 
wróg spośród ludzi jest po prostu tchórzem i głupcem.
Toma boleśnie zawył. To Gwen doprowadzona do granic cierpliwości, postanowiła 
oddać mu nieco bólu, którym kiedyś ją dręczył. Cabe podziałał na jej umysł i 
unieważnił 
zaklęcie. Gwałtownie się odwróciła.
- Powiedział wszystko, co miał do powiedzenia! - odezwała się. - Wiesz, że jest 
zbyt 
niebezpieczny, by go pozostawić przy życiu. Gryf kazał go zabić, nawet ciosem w 
plecy, jeśli 
będzie to konieczne. Smoczym Królom nie będzie go brakowało! Żaden z nich nic 
nie chce 
mieć do czynienia z tym... oszustem! - Ostatnie słowo niemal wypluła, a Toma, 
doszedłszy do 
siebie, odsłonił zęby i syknął. Gdyby nie zimno i brak jedzenia, mógłby stanowić 
dla nich 
zagrożenie. W obecnej jednak sytuacji po chwili wściekłości nastąpiło załamanie. 
Prawie 
zemdlał. Jego oczy zamknęły się, po czym powoli otworzyły ponownie.
- Zawrzyjmy pakt, Bedlamie - powiedział. - Teraz to rozumiem. To jedyny sposób 
na 
powstrzymanie pana Północnych Pustkowi. Musimy... musimy działać razem. Znam te 
jaskinie. Wiem, gdzie znajduje się jego „oblubienica” i te maszkary, które udają 
jego sługi. 
Przysięgnę na Smoka z Głębin, jeśli tego zechcesz!
Cabe nie spojrzał na Gwen, gdyż wiedział, jak by zareagowała. Czekał natomiast 
na 
opinię Haidena. Elf postawiony w niezręcznej sytuacji drgnął. Cokolwiek by nie 
powiedział, 
zdawał sobie sprawę, że ktoś z obecnych i tak by mu nie wybaczył; dobrze też 
odczytywał 
ludzkie twarze, więc wiedział, jaka będzie decyzja Cabe’a. A czarodziej chciał 
się tylko 
zorientować, jak elf zareaguje.
Haiden skinął głową, unikając wzroku Pani z Bursztynu.
- On ma rację, wielmożny panie, pani - odezwał się. - A jeśli przysięgnie na 
Smoka z 
Głębin, dotrzyma słowa.
Gwen nic nie powiedziała, ale jej twarz zbladła. Zgodziła się, choć bardzo 
niechętnie.
- Tylko niech najpierw przysięgnie - szepnęła. Czekali. Toma oczyścił gardło i 
powoli 
powiedział:
- Przysięgam, jako jeden z linii Smoka z Głębin, który jest panem nas 
wszystkich, że 
dotrzymam naszego paktu, aż zagrożeniu nie zostanie położony kres. - Spojrzał na 
ich butnie. 
- To wszystko, co mogę obiecać.
Nie było to wiele, ale Haiden z zadowoleniem pokiwał głową. Z lekką niechęcią 
usunął więzy krępujące smoka. Toma wstał i otrząsnął się. Jego nogi drżały i 
cała trójka 
widziała, że brakowało mu nawet sił, by iść, nie mówiąc już o walce, czy 
zmienianiu postaci. 
Był także pokryty plamami - być może były to odmrożenia, choć nikt z nich nie 
wiedział, czy 
smoki reagują takimi samymi objawami jak ludzie. Toma zmierzył wzrokiem mięso w 
rękach 
Haidena i zerknął na Cabe’a. Młody wiedźmin pokiwał głową i Toma sięgnął po wpół 
zamarznięte pożywienie. Haiden, starając się nie trzymać mięsa ani chwili 
dłużej, niż było to 
konieczne, podał je smokowi. Było to mądre posunięcie, jako że Toma wyszarpnął 
mu 
jedzenie z dłoni i zachłannie wbił zęby w mięso. Cabe kwaśno mu przypomniał, że 
po zbyt 
długiej głodówce nie powinien tak łapczywie jeść. Następnie odwrócił się, 
podszedł do koni i 
zaczął je głaskać. Kilka sekund później dołączyła do niego Gwen.
- Coś cię dręczy. Co się stało? - spytała.
Westchnął, patrząc nieobecnym wzrokiem na obłoczek pary, który wypłynął z jego 
ust.
- - Wiele rzeczy mnie dręczy, Gwen - odparł. - Większości z nich nie potrafię 
nazwać. O niektórych nie chcę nawet wspominać. Dopiero wtedy zacząłbym 
rozmyślać. - 
Odwrócił się i wziął ją w ramiona. - Chcę, byś wiedziała... - urwał, ale po 
chwili ciągnął dalej: 
- Zawsze rozumiałem, że nadal istnieje taka cząstka w tobie, która nie przestała 
kochać 
Nathana. Próbuję być wszystkim, czym on był. Próbuję być taką samą podporą, jaką 
on był 
dla innych...
- - To nie tak...
- - Chwileczkę, pozwól mi dokończyć. Nie zawsze jestem taki, ale obiecuję ci 
jedno, 
cokolwiek będzie konieczne, do czegokolwiek zostanę zmuszony, by powstrzymać 
Lodowego, uczynię to... choćby tylko po to, by uratować ciebie.
- - Cabe...
Nie pozwolił jej nic powiedzieć, a jedynie mocniej przytulił i pocałował. 
Odsunęli się 
od siebie w chwili, kiedy usłyszeli irytujący syk.
- Jakże... jakże ciepłokrwiste... Będziecie mogli się pożegnać, gdy spotkamy 
mego 
najdroższego „wuja”. Zapewniam, że niewiele nam zostało czasu.
Książę Toma odzyskał siły, by ruszyć, ale nie zdołał uczynić nic więcej.
- Żałuję też, Bedlamie, że będę zmuszony polegać na twojej mocy, gdyż moja, jak 
widzisz, nadal zawodzi, mimo iż bardzo jej potrzebuję. Przydałoby mi się coś, co 
by mnie 
ogrzało.
Cabe potrząsnął głową.
- Żadnych zaklęć. Musimy zachować siły.
Ściągnął z konia koc, jednocześnie czując do siebie niechęć, że zabiera 
zwierzęciu 
osłonę przed zimnem, by skorzystał z niej ktoś taki jak Toma. Nagle przyszła mu 
do głowy 
pewna myśl.
- Choć bardzo mi się to nie podoba - powiedział Cabe - pozwolę ci wsiąść na 
swego 
konia. A ja z Haidenem na zmianę pojedziemy na jego wierzchowcu. Musisz 
zregenerować 
siły, byś mógł nam pomóc.
Toma uśmiechnął się i sięgnął po lejce.
- Jestem ci wdzięczny, Bedlamie.
Kiedy wspinał się na wierzchowca, gniew opadł z ludzi. Wojownik, mimo 
przechwałek, z trudem wdrapywał się na siodło. Myśli Cabe’a ponownie powędrowały 
ku 
pieczarom Lodowego. Zastanawiał się, ile pozostało czasu zarówno Smoczym 
Królestwom 
jak i jemu samemu.
XIV
„Jak długo to jeszcze potrwa?”
Generał Toos, siadając na krześle przyniesionym do sali audiencyjnej w pałacu 
Gryfa, 
przeczesał dłonią rzadziejące włosy. Kazał swoim ludziom ustawić siedzisko na 
prawo i nieco 
poniżej tronu, by goście, którzy wejdą do sali, zrozumieli, że działa w imieniu 
Gryfa, i nawet 
nie myśli o przejęciu władzy.
Choć wciąż się kłócili, widział, że z nielicznymi wyjątkami ministrowie i wyżsi 
urzędnicy odczuli ulgę na wieść, że to on teraz będzie dowodził zamiast 
prawowitego władcy 
miasta. Generał był znany z prawego charakteru, a przede wszystkim ze szczerości 
i 
bezpośredniości; nigdy nikogo nie faworyzował, mimo że proponowano mu wysokie 
łapówki. 
Toos wyczuwał niuanse polityki, ale wykształcił w sobie tak kryształową 
uczciwość - 
twierdził, iż przejął ją od Gryfa - że nawet ci ministrowie, którzy z reguły 
stosowali chwyty 
poniżej pasa, grali z nim uczciwie. Odkryli po prostu, że im samym wychodziło to 
na korzyść.
Sługa oznajmił nadejście kapitana straży, człowieka, który służył pod rozkazami 
generała prawie od siedmiu lat. Alyn Freynard pochodził z ludu zamieszkującego 
wzgórza na 
zachodnim wybrzeżu. Lud ten trzymał się z daleka od większości dużych skupisk. 
Był 
niemalże samowystarczalny, dlatego też nie miał żadnych kłopotów z Żelaznym, 
który rządził 
regionem aż do fatalnej próby odebrania władzy Złotemu.
Freynard okazał się nieco inny od swoich pobratymców. Jego ojciec był handlarzem 
z 
Zuu, wysokim, krzepkim mężczyzną podobnym do zmarłego księcia Blane, który 
postanowił 
spędzić resztę życia z jedną z miejscowych kobiet. Lud Freynarda miał bardzo 
otwarty 
stosunek do tego typu spraw, co spowodowało duże zamieszanie, kiedy ten sam 
uwiódł żonę 
jednego z najpoważniejszych kupców Talaku. Przez te lata, od kiedy zaciągnął się 
do straży, 
Freynard stał się niemalże młodszą kopią generała, a incydenty takie jak ten z 
Talaku odeszły 
w niepamięć. W przeciwieństwie do Toosa, znalazł sobie żonę, na co jego 
ziomkowie 
spojrzeliby chyba z taką samą zgrozą, jak ów kupiec na młodego blondyna ze swoją 
ponoć 
chorą oblubienicą.
Kapitan gwałtownie zasalutował. Piaskowy kolor jego włosów zaczynał powoli 
ustępować siwiźnie, choć oficer był przecież wiele lat młodszy od Toosa. Jego 
twarz 
pozostała niemal niezmieniona od tamtych dni i nadal robiła wrażenie twarzy 
rekruta, mimo 
iż można było na niej znaleźć kilka blizn. Krążyły o nim plotki. Podobno żona 
była z niego 
bardzo zadowolona, natomiast żony innych mężczyzn zawiedzione tym, co się stało 
w 
Talaku.
Toos powierzyłby mu swoje życie. Wiele razy miał okazję to uczynić.
- Co się stało, kapitanie? - spytał generał.
Freynard podszedł do przełożonego z szacunkiem.
- Panie generale - odrzekł - otrzymałem raporty na temat dwóch mężczyzn z Listy. 
Być może jest ich więcej. Widziano ich wewnątrz miejskich murów.
Generał się wyprostował. Lista, jak o niej mówiono, stanowiła spis ludzi i 
nieludzi, 
których Gryf oraz Toos uznali za szczególnie niebezpiecznych i na których 
należałoby 
zwracać szczególną uwagę. Większość z nich stanowili renegaci z jakiejś grupy 
najemników. 
Kilku innych było zdrajcami, którzy wprawdzie uciekli z Penacles, ale mogli 
powrócić. Było 
też kilku takich jak Toma i Azran. To właśnie z powodu Listy Gryf mianował 
kapitana swojej 
straży dowódcą tajnej policji.
- - Kogo widziano? - spytał generał.
- - Opis pasuje do jednego z obcych - odparł kapitan - którym zajmował się nasz 
władca. Przebywa w towarzystwie drugiego, który wygląda niemal tak samo jak ten, 
którego 
widziano w Irillianie.
Toos chwycił za poręcz krzesła tak mocno, że drewno trzasnęło. Pochylił się do 
przodu i spytał:
- - Czy dobrze zrozumiałem, Freynardzie? D’Shay jest w Penacles, a nie w 
Irillianie?
- - Jeśli obserwatorzy mieli rację, a nie mam powodów by sądzić, że jest 
inaczej, to 
tak właśnie jest.
- - Rozumiem. - Umysł generała zaczął szaleńczo pracować. Z jakiegoś powodu 
wilczy jeździec, który tak zajął uwagę Gryfa, znajdował się teraz w mieście, co 
oznaczało, że 
przedostał się przez obręcz bardzo dobrze wyćwiczonego oddziału strażników.
- - Gdzie ich widziano?
- - W Srebrnym Jednorożcu.
Srebrny Jednorożec był najdroższą gospodą w mieście; rozległy budynek 
przeznaczono głównie dla kupców i dyplomatów. Dziwne, że D’Shay wybrał tak 
wystawione 
na widok publiczny miejsce jako kryjówkę.
- - Czy zostali aresztowani? - spytał Toos.
- - Nie, generale. Rozkazałem moim ludziom, by ich obserwowali, a sam udałem się 
do pana po instrukcje. Wydaje mi się, że to szczególny przypadek.
Toos pokiwał głową. Freynard miał rację. D’Shay był tak szczególnym przypadkiem 
jak tylko to było możliwe. Z informacji, jaką podał mu Gryf wynikało, że 
stanowił wyjątkowe 
niebezpieczeństwo. Toos odniósł wrażenie, iż wiele z tego, co opowiadał mu 
władca, 
pochodziło z jakiejś ukrytej części jego pamięci. Zupełnie, jakby Gryf wiedział 
więcej, ale nie 
potrafił dostać się do owych głęboko ukrytych pokładów pamięci.
- - Obserwujcie ich dalej - powiedział. - Dowiedz się, czy jest ich tylko dwóch, 
czy 
też mamy całe gniazdo węży. Dowiedz się też, jak zdołali przejść przez miejskie 
bramy.
- - Tak jest. - Kapitan zasalutował i odwrócił się, by odejść.
- - Alyn...
- - Tak, generale?
Toos odwrócił głowę, pokazując Freynardowi swój lisi profil.
- - Jeśli by wyglądało, że D’Shay próbuje nam się wymknąć, macie go schwytać lub 
zabić. Sam zdecydujesz. Sąd nie będzie konieczny.
- - Tak jest. - Kapitan odszedł. Toos wiedział, że Freynard zrozumiał. Jeśli 
D’Shay 
zginie, sprawa zniknie. Obsesja Gryfa minie. Osiądzie i będzie rządził miastem, 
które uwolnił 
od tyranii Smoczych Królów.
Tak właśnie miało być, zadecydował Toos. Zarówno on jak i Gryf dawno 
przekroczyli 
punkt, kiedy prowadzili jeszcze jakieś życie osobiste i miotały nimi obsesje. 
Teraz mieli jeden 
obowiązek: Penacles.
Nic innego się nie liczyło.
Portal otworzył się w jego osobistych komnatach.
Gryf wysunął się do przodu szczęśliwy, że nareszcie wyszedł z Pustki. Rozejrzał 
się. 
Była noc. Od chwili, kiedy wyruszył z domu, nic nie uległo zmianie, poza 
oczywiście 
pozostawionymi drobiazgami, które służba posprzątała. Książki nadal znajdowały 
się na 
swoich miejscach, dwa żelazne golemy pilnowały drzwi, więc uznał, że również dwa 
pozostałe stoją na korytarzu.
Odszedł na bok i czekał na Błękitnego. Jednakże trafienie do osobistych komnat 
władcy Penacles okazało się dla jego towarzysza trudniejsze niż się spodziewał. 
Przybyli 
dopiero po kilku nieudanych próbach, z których każda poprzedzona musiała być 
godzinami 
odpoczynku. W samą porę, uznał Gryf. Marnowali tylko cenny czas.
A jednak te dni nie zostały zupełnie stracone. Zdobyli każdą rzecz, każdy 
artefakt, 
który mógł się im przydać.
Smoczy Król, trzymając pod ręką sporą liczbę zwojów i innych rzeczy, przeszedł 
przez próg.
- No cóż, ja...
Cokolwiek miał zamiar powiedzieć, raptem urwał, gdyż dwie ciężkie figury 
gwałtownie runęły na niego. Kiedy rzucił się do ucieczki, zwoje upadły na 
podłogę. Jeden z 
napastników chybił, drugi jednak zdołał chwycić smoczego władcę za nogę.
Żelazne golemy spełniły powierzone im zadanie, broniły swego pana przed każdym 
wrogiem, który się pojawił, wliczając w to smoki. Gryf doznawszy ulgi, że 
znalazł się 
ponownie we własnych komnatach, zapomniał, że wróg wcale nie musiał go atakować; 
wystarczyła sama jego obecność. Uznał, że Błękitny jest teraz jego sojusznikiem, 
więc nic mu 
nie grozi.
Zląkł się jednak, że sytuacja ulegnie pogorszeniu. Wiedział, że lada chwila 
Smoczy 
Król zacznie się bronić, a wtedy trudno będzie przewidzieć, co się stanie z 
pałacem, dlatego 
krzyknął:
- Stójcie!
Żelazne golemy zawahały się, ale nie zatrzymały.
- - Gryfie! - krzyknął Błękitny. Jego ręka już wędrowała w górę. Gryf zdał sobie 
sprawę, że jeśli się nie pospieszy, sojusznik rzuci jakieś naprawdę nieprzyjemne 
zaklęcie.
- - Rozkazuję! Zatrzymajcie się! - zawołał.
Tym razem golemy wypełniły polecenie. Puściły nogę smoka. W końcu udało się 
Gryfowi rozkazać, by powróciły do swoich normalnych pozycji.
- Wybacz, smoczy lordzie. Nie miałem pojęcia, że coś takiego się wydarzy.
Błękitny oglądał nogę, sprawdzając, czy ma całe kości.
- - Muszę pamiętać - skomentował - by nigdy cię nie atakować w twoich prywatnych 
komnatach.
- - Albo na korytarzu. Gdyby to zamieszanie trwało odrobinę dłużej, pojawiłoby 
się 
jeszcze dwa golemy.
- - Jestem pod wrażeniem. Trudno stworzyć żelazne golemy. Prawdę mówiąc, żaden 
golem nie jest łatwy do ukształtowania, a żelazo stanowi jeden z 
najodporniejszych do 
modelowania materiałów.
- - Wysiłek, który się wkłada, całkowicie się opłaca, wziąwszy pod uwagę ich 
skuteczność.
- - Zdążyłem zauważyć.
Smok powolnymi ruchami ostrożnie podniósł zwoje. Następnie wyprostował się i 
wyczekująco spojrzał na Gryfa.
- Najlepiej by było - powiedział - gdybyśmy wyruszyli do Bibliotek natychmiast. 
Czy 
daleko się stąd znajdują?
Gryf nie mógł powstrzymać uśmiechu. Gobelin, stanowiący jedyne wejście do 
Bibliotek, wisiał na ścianie dokładnie za Błękitnym Smokiem.
- Zupełnie blisko - odparł. - Chodź za mną. Zdumiony smok patrzył jak Gryf go 
wymija i zbliża się do gobelinu.
Gobelin był najdoskonalszą kombinacją pracy ręcznej i magii, jaką kiedykolwiek 
Gryf 
widział. Znajdował się na niej każdy szczegół miasta. Wszystkie detale były 
aktualne. W 
dzielnicy kupców brakowało tylko małego sklepiku. Gryf przypuszczał, że jutro 
czy za dwa 
dni otrzyma raport o pożarze.
Symbol Bibliotek - ostatnio otwarta czerwona książka - nie znajdowała się w 
żadnym 
ze zwykłych miejsc. Zawsze czekało go kilka niespodzianek. W końcu ją znalazł 
pod jedną ze 
szkół, które założył podczas pierwszych lat panowania w Penacles. Jak na tak 
legendarne 
miasto słynne z kwitnącej nauki większa część ludności była zdumiewająco 
zacofana. Król, 
który tu wcześniej rządził, nie należał do głupców i wiedział, że wyedukowana 
społeczność 
oznaczała niebezpieczną społeczność. Była to jedna z pierwszych rzeczy, jakie po 
przejęciu 
nad miastem władzy Gryf zmienił. Penacles stało się nie tylko oazą wiedzy, ale i 
źródłem 
nowych idei. W mieście Gryfa wynaleziono więcej rzeczy niż we wszystkich 
pozostałych 
razem, może z wyjątkiem Mito Pica przed jego zniszczeniem.
Odwrócił się ku Błękitnemu, który wciąż podziwiał gobelin, lecz także zaczynał 
się 
już niecierpliwić. Gryf położył palec na znaczku Bibliotek.
- Zobacz jak się do tego ma twoje przejście w Pustkę - powiedział.
Jego uwaga została przerwana przez głosy ludzi krzyczących na zewnątrz. Jeden z 
krzyków był szczególnie wyraźny. Stojący przy drzwiach golem nagle obwieścił:
- - Generał Toos żąda posłuchania.
- - Żąda... - Gryf spojrzał na swego towarzysza. Nie sądził, iż Toos przyjmie 
spokojnie widok smoka znajdującego się w królewskich komnatach, a zwłaszcza 
Smoczego 
Króla mającego właśnie wejść do cennych Bibliotek. - Jeśli mogę, smoczy lordzie, 
sugerowałbym, byś na chwilę przeszedł do pokoju obok. Chciałbym powiadomić 
zastępcę o 
twoim pobycie, by oszczędzić mu szoku.
- - Jak sobie życzysz. - W głosie smoka pobrzmiewała nutka nagany. We własnym 
królestwie natychmiast zrobiłby porządek; po prostu uciszyłby wszelkie protesty, 
albo 
zwyczajnie zabiłby protestujących.
Kiedy Błękitny zniknął, Gryf powiedział:
- Toos może wejść. Sam.
Golemy musiały powtórzyć jego słowa jota w jotę, gdyż na zewnątrz dało się 
słyszeć 
dyskusję. Chwilę później wszedł generał, bardzo zmartwiony i chyba nieco 
zdenerwowany. 
Za drzwiami stało kilkanaście innych postaci, próbujących zajrzeć do środka, by 
zaspokoić 
ciekawość. Drzwi jednak zamknęły się im przed nosami.
Toos skłonił się.
- - Wasza wysokość... Gryfie. Cieszę się, że znów cię widzę.
- - Cieszysz się? Wyglądasz, Toos, jakbyś chciał mnie pożreć. Muszę przyznać, że 
przed wyjazdem nie zachowałem się normalnie, ale nie wynikło to z mojej woli. 
Przejdźmy 
jednak do porządku.
- Nie z twojej woli? - Były najemnik uważniej mu się przyjrzał. - Kto był zatem 
odpowiedzialny? D’Shay? Ja go...
Gryf niecierpliwie potrząsnął głową. Nie chciał, by zastępca niepotrzebnie się 
denerwował. Nie pomogłoby to w przedstawieniu nowego sojusznika.
- Tamte sprawy za nami. A skoro mowa o D’Shay’u, to opuścił Irillian. Możesz 
spać 
spokojnie, przyjacielu. Na razie ani myślę się za nim uganiać.
Oczekiwał, że te wieści poprawią humor Toosowi, ale generał jeszcze bardziej się 
zasępił. Najwyraźniej ostatnie dni mocno go wyczerpały. Najlepiej było teraz 
poruszyć 
kwestię smoka, zanim pojawią się jakieś nowe problemy.
- Czy zdajesz sobie sprawę z kłopotów na północy? - spytał. A kiedy Toos pokiwał 
głową, Gryf ciągnął: - Lodowy zaczął działać. Jest szalony i nawet jego bracia 
nie chcą już 
mieć z nim nic wspólnego. Okazało się, że prawdziwy powód mojej wyprawy do 
Irillianu 
pozostawał w związku z tymi wydarzeniami.
Gryf zawsze polegał na wielkiej intuicji generała, który potrafił wychwytywać z 
rozmowy najważniejsze akcenty. Była to jedna z tych cech, którą z reguły 
posiadali 
czarodzieje. W końcu, mimo że brakowało mu innych zdolności, w jego włosach 
srebrzyło się 
szerokie pasmo. Toos i tym razem nie zwiódł jego zaufania.
- - Błękitny chciał z tobą zawrzeć pakt - odezwał się.
- - Zgadza się.
Lisia twarz generała znów się zachmurzyła.
- - Nie mówiłbyś o tym, gdybyś nie zastanawiał się nad jego przyjęciem... albo 
już to 
zrobiłeś.
- - Zrobiłem.
Generał obrócił się i rozejrzał po pokoju.
- Ktoś opowiedział mi o jakichś hałasach. Moi ludzie sądzili, że usłyszeli twój 
głos. 
Mówili też, że usłyszeli jakąś obcą mowę. - Obrócił się wokół własnej osi i 
rzekł: - Jeśli mogę 
cię zapytać, Gryfie, to powiedz mi, w jaki sposób tu wróciłeś? Wiem, kiedy 
wyruszyłeś, to 
moja praca. Problem polega na tym, że nie wiem, kiedy powróciłeś. Wymagam 
niektórych 
rzeczy od Freynarda, ale czasami sam też coś robię i powinienem o tym słyszeć. 
Wiem, że 
umiesz się teleportować, ale nawet ty zastanowiłbyś się poważnie, czy warto to 
robić aż z 
Irillianu
- - Przybyłem przez portal, tunel w Pustce.
- - Rozumiem. - Toos potrząsnął głową. - Nie mogę powiedzieć nic, co zmieniłoby 
sytuację, Gryfie. Podjąłeś decyzję, a ja jako twój pomocnik i poddany muszę być 
jej 
posłuszny. Z tego, co mówisz, zakładam, że nie przybyłeś sam. Smoczy Król nie 
musi się 
chować. Nie jest to odpowiednie zachowanie dla kogoś takiego jak on. Nieważne 
czy jest 
naszym wrogiem, czy też sojusznikiem.
Ciężkie kroki poinformowały Gryfa, że Błękitny Smok wyszedł z pokoju.
- Dobrze powiedziane, człowieku - odezwał się Błękitny. - Cenię lojalność, 
zwłaszcza 
połączoną z rozsądkiem. Należy ci się szacunek. Moi szpiedzy nie pomylili się w 
ocenie 
twojej osoby.
Ostatnie zdanie wypowiedział wesoło, lecz wszyscy trzej wiedzieli, że jest ono 
prawdziwe. Tak jak pan Irillianu miał pełne dane o swych wrogach na południu, 
tak samo 
Gryf wiedział niejedno o swoich przeciwnikach. Tylko kilku z nich, choćby takich 
jak 
Burzowy, a zwłaszcza Kryształowy stanowiło zupełną niewiadomą. Gryf odgadywał 
jak dużo 
wiedział o nim nowy sojusznik. W końcu byli „braćmi”, a nawet istniał jakiś 
kontakt 
pomiędzy Błękitnym a Burzowym, ale na dłuższą metę niewiele to oznaczało. 
Przykład 
Lodowego wymownie wskazywał na to, jak mało jedni Smoczy Królowie wiedzieli o 
innych.
- Panie - Toos się skłonił.
Gryf przeszedł przez salę i położył rękę na ramieniu generała.
- - Toos, ufasz mi? - spytał.
- - Tak...
- - Zamierzam zabrać go do Bibliotek.
Generał zesztywniał. Uścisk na jego ramieniu wzmógł się, zanim Toos stracił 
panowanie nad sobą.
- Powiedziałeś, przyjacielu, że będziesz posłuszny moim decyzjom - mówił Gryf. - 
Wysłuchaj mnie więc do końca. Smoczy Król jest mistrzem magii i wybitnym 
historykiem. 
To dwie niezwykle ważne cechy, kiedy mamy do czynienia z Bibliotekami.
- Wybacz mi, panie - odezwał się generał. - To twój rozkaz i, jak powiedziałem, 
będę 
posłuszny.
Gryf byłby bardziej zadowolony, gdyby generał nie miał tak ponurego wyrazu 
twarzy. 
Starał się jednak załagodzić napięcie.
- - Dobrze wiec, Toos. Będziemy się pojawiać i znikać. Trudno powiedzieć, co się 
stanie. Chcę jednak, abyś cały czas miał oko na to, co się dzieje na północy. 
Informuj mnie na 
bieżąco.
- - Tak, panie.
Kilka piór Gryfa zjeżyło się, ale nie powiedział nic więcej. Puścił Toosa i 
powrócił do 
gobelinu z podążającym za nim smokiem. Władca Penacles położył palec na symbolu 
Bibliotek, po czym odwrócił się do Toosa i powiedział:
- Skontaktuj się z Cabe’em i panią Gwen. Powiedz im, że muszę się z nimi spotkać 
tak 
szybko jak to będzie możliwe.
Gryf i jego sojusznik rozmyli się w oczach generała. Toos odruchowo mrugnął, 
próbując przywrócić obrazowi ostrość. Wiedział, co się dzieje, ale i tak znowu 
dał się nabrać 
magii. W końcu obaj władcy zniknęli, pozostawiając człowieka samego w komnacie. 
Toos 
skinął zdegustowany głową i wyszedł.
Już na niego czekali; wieść o powrocie monarchy postawiła wszystkich na nogi. 
Toos 
cierpliwie uniósł do góry ręce i poczekał, aż hałas ucichnie.
- Jego wysokość, Gryf, nie będzie osiągalny w najbliższym czasie - oznajmił. - 
Zajmuje się wraz z sojusznikami sprawami niezwykłej wagi nie tylko dla nas, ale 
i dla innych 
królestw. Jeśli pojawią się jakieś problemy, których sam nie zdołam rozwiązać, 
skontaktuję 
się z nim. To wszystko.
Zgromadzeni chcieli zadawać jeszcze jakieś pytania, ale generał miał już tego 
dość. 
Minął ministrów i zaaferowanych biurokratów, chcąc jak najszybciej znaleźć się z 
dala od 
królewskich komnat.
Rzecz jasna wiedział, że musi Gryfowi dostarczyć informacje, na które ten 
czekał. 
Zaufał mu niczym bratu, a Toos teraz poczuł, że zdradza to zaufanie. Nie 
powiedział Gryfowi 
o nieoczekiwanym pojawieniu się w mieście D’Shaya, tym bardziej podejrzanym, że 
zbiegającym się z czasem powrotu władcy. Dopiero w tej chwili uświadomił sobie 
ten fakt. 
Zorientował się też, że nie powiadomił Gryfa o fali potworów nadchodzących z 
północy, a 
znajdujących się już na Piekielnych Równinach i co ważniejsze, w Irillianie.
Toos wiedział, że zachowuje się nielojalnie, ale pragnął, by nowy 
sprzymierzeniec, 
Smoczy Król, stracił siłę, zanim się o czymś dowie. Jeśli Błękitny stanie się 
zdesperowany, 
będzie bardziej otwarty na sugestie Gryfa, co zwiększy wpływy Penacles.
Zbliżał się już do komnat, kiedy pojawił się przed nim jeden z adiutantów 
Freynarda. 
Brakowało mu tchu; musiał przeszukać niemal cały pałac, by go odnaleźć. Toos dał 
mu 
chwilę, by odpoczął.
- Panie... kapitan Freynard wysłał mnie, bym przekazał, że wilczy jeździec i 
jego 
towarzysz ruszyli się.
Wszystkie myśli dotyczące Gryfa zniknęły.
- - Wyjaśnij! - rozkazał.
- - Kilkanaście minut temu obaj akurat spożywali posiłek. Nagle wstali i szybko 
poszli na górę, prawdopodobnie do swoich pokojów. Jeden z naszych skradał się za 
nimi, 
chcąc zbadać”, co się dzieje, ale nie wrócił. Zaniepokojony kapitan Freynard sam 
udał się na 
górę, lecz wrócił po chwili i krzyknął, że uciekli. Odkryli naszego szpiega i 
ogłuszyli go. 
Kapitan wysłał kilka osób w pościg, a mnie posłał do ciebie, generale, bym 
przekazał, co się 
zdarzyło.
- - Cholera! - Strażnik aż podskoczył na dźwięk wściekłego głosu generała. Były 
najemnik wiedział, że wyładowywanie się na posłańcu niczego nie zmieni, ale nie 
mógł się 
powstrzymać. - Wrócisz do kapitana Freynarda - syczał z gniewu - i przypomnisz 
mu o tym, 
co poleciłem wcześniej. Będzie wiedział, o co chodzi. Powiedz mu, aby upewnił 
się, że ci 
dwaj, albo ich wspólnicy, nie opuszczą miasta w jednym kawałku. Czy wyrażam się 
jasno?
- - Tak, panie generale. - Żołnierz wyprężył się jak struna i stanął na 
baczność.
Toos nabrał głęboko do płuc powietrza i policzył do dziesięciu, po czym 
spokojniejszym już nieco głosem dodał:
- To wszystko. Idź.
Adiutant biegł tak szybko, że niemal się za nim kurzyło. Toos mimo kłopotów 
uśmiechnął się. Teraz potrzebował snu. Ten dzień zdecydowanie mu nie sprzyjał, 
zwłaszcza 
ostatnich kilka godzin. Jeśli chciał być następnego dnia w pełni sprawny, 
potrzebował kilku 
godzin odpoczynku. Od kiedy zniknął Gryf, spał zaledwie dwie, trzy godziny na 
dobę. 
Większość z tych godzin to krótkie drzemki.
Miał nadzieję, że następny dzień przyniesie jakieś uspokojenie, ale sądząc po 
ostatnich 
wydarzeniach, wiedział, że to tylko pobożne życzenia.
- Panie generale!
Najwyraźniej nie miał doczekać się upragnionego snu. Zastanowił się, czy czasem 
jakiś bóg nie uwziął się na niego.
- Co znowu!? - warknął z niechęcią.
Żołnierz, który cały czas stał na straży i nic nie wiedział o kłopotach 
generała, przez 
chwilę zbierał nagle rozproszone myśli.
- - Na zewnątrz, panie generale... czeka... czeka elf... Posłaniec pana Lasu 
Dagora, 
tak przynajmniej twierdzi.
- - Doprawdy? I czegóż chce ode mnie?
- - Twierdzi, że to, co ma do powiedzenia, dotyczy tylko lorda Gryfa i nikomu 
innemu nie przekaże bez jego rozkazu.
- - Sprawa się nieco komplikuje. Mimo że Gryf powrócił do Penacles... w tej 
chwili 
prowadzi ważne negocjacje z innym monarchą.
- Panie? - Żołnierz nie zrozumiał. Toos machnął ręką.
- - Nieważne - powiedział. - Przyprowadź go do mnie. Jeśli nie przekonam go, by 
przekazał mi to, co ma do powiedzenia, będzie musiał po prostu poczekać do 
powrotu Gryfa. 
Idź po niego, chłopcze.
- - Tak jest.
Kiedy młody strażnik znikał w oddali, Toos próbował obliczyć, jak długo zajmie 
mu 
powrót z elfim posłańcem. Marzył choćby o chwilce odpoczynku, by zregenerować 
siły.
- Manaya - wymruczał, myśląc o szczególnie mocnym winie, które lubił. - Manaya 
mnie rozbudzi, choć będę tego żałował następnego dnia.
Miał nadzieję, że posłaniec Zielonego będzie umiał się zachować. Jeśli nie, to 
Smoczy 
Król prawdopodobnie straci dziś jednego ze swoich poddanych.
Poszukiwacz odzyskał równowagę i zamknął oczy; jego ptasi mózg przeszukiwał 
umysły mieszkańców pałacu. Było to trudne zadanie; kontakt działał lepiej przy 
transmisji 
obcych myśli. Jednakże wzory myślowe prymitywnych umysłów były łatwe do 
namierzenia, 
gdy się je już raz przechwyciło. Dopiero dłuższe utrzymywanie kontaktu okazywało 
się 
ryzykowne. Wrażliwsze prymitywne umysły mogły wyczuć obcą obecność.
Razem z hybrydą, która tu rządziła, znajdował się też jakiś arogancki typ. 
Poszukiwacz nie wyrobił sobie jeszcze zdania na temat hybrydy; jego ptasie cechy 
wyróżniały go, ale zupełnie niepotrzebnie plątał się w sprawy ludzi. Poszukiwacz 
nie potrafił 
go zrozumieć. Należało wykorzystywać niższe rasy. Jeśli dobrze spisywały się, 
były 
nagradzane, tak jak nagradza się inteligentne zwierzęta, ale gdy zawodziły, były 
surowo 
karane lub zapominano o nich.
Zarówno arogancki osobnik jak i hybryda zniknęli. Mogli się ukryć tylko w 
Bibliotekach. Poszukiwacz nigdy nie widział Bibliotek. Tego zaszczytu dostąpili 
jedynie 
Najstarsi, a wiedział, że nawet oni odnosili się do Bibliotek z szacunkiem. 
Oznaczało to, że 
wszystko szło zgodnie z planem. Poszukiwacze potrzebowali teraz tylko czasu.
Ptak rozprostował na chwilę skrzydła, pewien że jego kryjówka na dachu 
pozostanie 
nie wykryta przez rasę, która nie umie latać.
Po wykonaniu wyznaczonego zadania, poczuł się zadowolony, a następnie 
przygotował się do nocnego czuwania. Wiedział, że jutro z samego rana miały 
rozpocząć się 
bardzo ważne wydarzenia.
XVIII
Niewiele mogło zaskoczyć i zadziwić Błękitnego Smoka. Jedną z takich rzeczy bez 
wątpienia były Biblioteki Penacles. Patrząc na nie kończące się korytarze pełne 
książek, 
Błękitny potrząsnął głową i wymruczał:
- - Niesamowite!
- - Nigdy ich dotąd nie widziałeś? - spytał Gryf.
- - Nigdy. Brat Purpurowy chronił je przed nami. Nie ufał nam. Gryf krzywo się 
uśmiechnął i spytał:
- - Ciekawe dlaczego?
Teraz wszystko zależało od szczęścia. Zabrali się do szukania wskazówek. 
Bibliotekarz gnom - Gryf nigdy nie zdołał się zorientować, czy jest ich wielu, 
czy też zawsze 
jeden i ten sam - czekał gotowy do pomocy. Obecność smoka zdawała się nie robić 
na nim 
żadnego wrażenia, przyjmował jego rozkazy tak samo jak polecenia prawowitego 
władcy 
Bibliotek.
W przeciwieństwie do wcześniejszych wizyt Gryfa, bibliotekarz nie zaprowadził 
ich 
do konkretnych książek; przyniósł tylko stolik i dwa krzesła, co nigdy jeszcze 
nie przydarzyło 
się władcy Penacles. Obecność tych trzech mebli denerwowała go, gdyż wskazywała, 
że 
czekają ich długie i żmudne poszukiwania. Zanim jednak zdążyli cokolwiek 
konkretnego 
zamówić, mały człowieczek przyniósł stos grubych, wyglądających na niezwykle 
ważne 
książek.
Po przejrzeniu pierwszej setki i odkryciu niektórych sztuczek stosowanych przez 
Biblioteki, takich choćby jak nonsensowne wiersze, czy zagadki bez odpowiedzi, 
Błękitny 
rzucił jednym z ciężkich tomów w półki. Gryf spojrzał na niego zirytowany.
- To nie ma sensu. Co za szaleniec wpadł na taki pomysł? - burknął smok, 
wskazując 
wzrokiem sterty dzieł.
Gryf westchnął i zamknął księgę, którą akurat przeglądał.
- Z tego, co wiem - odparł - nawet Purpurowy, który długo w tych murach 
przebywał, 
nie zdołał tego odkryć.
Smok wstał i zaczął się nerwowo przechadzać; był uczonym, ale był też 
wojownikiem. Bezczynność, a co gorsza niepotrzebna bezczynność bardzo go 
denerwowała. 
Zmierzył Gryfa surowym wzrokiem i spytał:
- - Od dłuższego czasu ciekawi mnie pewna tajemnica. Czy mógłbyś mija zdradzić? 
Słyszałem różne sprzeczne relacje na temat śmierci Purpurowego. Niektórzy 
przypisują ją 
tobie, inni Nathanowi Bedlamowi. Jak było naprawdę?
- - I jedno, i drugie jest prawdą - odparł lwioptak. - Nathan był osłabiony czym 
innym i znalazł się w sytuacji patowej. By stanąć na nogach, potrzebował dobrej 
okazji. 
Zupełnie przypadkowo stworzyłem mu ją. Udało mi się odnaleźć wejs’cie do 
Bibliotek, a 
Purpurowy, będąc tak przewrażliwionym na ich punkcie, skierował swoją uwagę na 
mnie. 
Najwyraźniej nie docenił mnie, ponieważ zbyt długo pozostał odsłonięty. 
Nathanowi udało 
się wezwać słoneczny łuk, zabrało mu to jednak resztkę sił i twój brat zdołał 
się obrócić na 
tyle szybko, by uniemożliwić celny strzał. Wtedy zaatakowałem go, zadając 
kolejny cios. 
Zrozumiał, że umiera, więc postanowił pociągnąć za sobą całe Penacles, między 
innymi 
bezcenne Biblioteki. Tylko szybka reakcja Nathana zdołała go powstrzymać. Moc, 
którą 
przechwycił, zabiła ich obu...
- Zostawiając na gruzach ciebie... Gryf zerknął na nowego sojusznika.
- - Ktoś musiał pomóc tym ludziom - powiedział. - Najwyraźniej ludzie wolą 
żywych bohaterów niż martwych, stąd tylu z nich uznało, że to ja uczyniłem. 
Niektórzy są 
zresztą przeciwnego zdania. Według mnie cała chwała powinna przypaść Nathanowi.
- - Wielu z moich braci bardzo zainteresowałaby ta historia, choć nie sądzę, bym 
zamierzał ich pod tym względem oświecać. Nie chcę cię urazić, ale stało się tak 
jak sądziłem. 
Purpurowy okazał się zbyt arogancki i egoistyczny. Brakowało nam jego cennych 
rad, jednak 
z pewnością nie jego osoby.
Gnom przynosił kolejne tomy. Nagle stanął zdumiony i przerażony, widząc rzucone 
przez smoka dzieło. Szybko je podniósł i obrzucił Błękitnego takim spojrzeniem, 
jakiego nie 
powstydziłby się niejeden gad.
- Dlaczego wciąż przynosisz nam te bezużyteczne księgi? - syknął Błękitny.
Gnom, trzymając rzucone dzieło w objęciach, już zupełnie bez gniewu spojrzał na 
Smoczego Króla, nie rozumiejąc, o co pyta:
- To moje zadanie - odparł.
- Te księgi, to bełkot - warknął Błękitny. Bibliotekarz wzruszył ramionami.
- - Dla tych, którzy nie posiadają wiedzy, to istotnie bełkot - powiedział 
bibliotekarz. 
- Muszę przyznać, że rzeczy, których szukacie, rzeczywiście nie ma w 
Bibliotekach, lecz 
niektóre tomy zawierają cenne wska...
- - Dość - Gryf wstał i odwrócił się do gnoma plecami. Ale i to nie zrobiło na 
bibliotekarzu wrażenia. - Twierdzisz, że tracimy czas? - spytał Gryf.
- - Nie, obecny władco Penacles. To, czego szukacie, da się wywnioskować ze 
źródeł, które warn przyniosłem. Konkretne informacje już nie istnieją.
- Co się z nimi stało? Zdziwiony gnom odpowiedział:
- Nie przypominasz sobie? Kilka miesięcy temu ponad dwa tuziny tomów uległo 
zniszczeniu, gdy potrzebowałeś informacji na temat wiatrów.
Wiatry...
Gryf przyjrzał się ścianie w całości wypełnionej książkami. Biblioteki w jakiś 
niepojęty sposób zostały zaatakowane i tak jak powiedział gnom, kilkanaście 
tomów ktoś’ 
zniszczył, a inne poważnie uszkodził. Wtedy Gryf uznał, że to robota Czarnego, 
albo Azrana, 
a każdy z nich miałby wystarczający powód, by zniszczyć książki. Jakże był 
naiwny!
Błękitny wreszcie zrozumiał, co starał się wytłumaczyć im gnom.
- - A więc w tych księgach zawarte są jakieś informacje - skonstatował - a my po 
prostu nie zdołaliśmy ich odnaleźć. Powinniśmy wziąć księgi do pałacu i rozkazać 
twoim 
mędrcom...
- - Nie możemy - przerwał Gryf. - Gdybyśmy je wynieśli, zamieniłyby się w puste 
stronice. Czasami pozostaje jakiś skrawek informacji, ale tylko wtedy, gdy 
wcześniej 
naprawdę już je zrozumieliśmy. Wydaje się, że istnieje wyłącznie jeden sposób, 
by cokolwiek 
stąd wynieść. Poza tym, im więcej zdradzą nam informacje, tym mniejsza będzie 
szansa, że 
zdołamy je zapamiętać po wykorzystaniu.
- - Taki pokręcony sposób myślenia cechował jedynie Poszukiwaczy.
- - Ani Poszukiwacze, ani Quelowie, którym udało się jakoś podtrzymać swoją 
cywilizację przez cały czas trwania rządów ptaków, a nawet przez wcześniejsze 
lata istnienia 
waszego gatunku, nie uzyskali żadnej wiedzy na temat prawdziwego przeznaczenia 
tych 
Bibliotek. Znam kilku władców, którzy co nieco tu dobudowali, zasadniczo jednak 
nowe 
księgi biorą się znikąd. Zupełnie jakby Biblioteki były nieskończone i ciągle 
się odradzały.
Błękitny niespokojnie się rozejrzał.
- To nieprzyjemna myśl, nawet jeśli - mam nadzieję - nieprawdopodobna. - Wskazał 
na gnoma. - Czy wiesz, skąd się wzięły Biblioteki?
Bibliotekarz cierpliwym głosem sugerującym, że słyszał już to pytanie 
wielokrotnie, 
odpowiedział:
- - Od zawsze pracowałem tylko w Bibliotekach. Pamiętam tylko Biblioteki. Nie 
interesuje mnie nic innego poza obowiązkami.
- - Niewątpliwie. Sądzę - Gryf skinął głową i zwrócił się do smoka - że 
powinniśmy 
wrócić do pałacu. Są rzeczy, które chciałbym z tobą omówić. Czas tu spędzony 
tylko 
powiększa moje pragnienie.
- - Rozsądne spostrzeżenie, lordzie Gryfie - odrzekł smok. - Z trudem zdołałem 
się 
skoncentrować na kilku ostatnich tomach. - Zwrócił się do gnoma: - Zostaw tu te 
książki. 
Kiedy je przewertuję, wrócę do wcześniejszych.
Bibliotekarz przyjął polecenie skinieniem głowy, szybko zabierając się do 
roboty. 
Gryf i jego gadzi sojusznik wyszli.
Znaleźli się w prywatnych komnatach Gryfa. Golemy nie zaatakowały ich tym razem, 
ale jeden z nich odezwał się:
- General Toos pozostawił wiadomość. Chce rozmawiać z waszą wysokością.
Zaskoczony Gryf nie odpowiedział od razu. Wyjrzał przez okno i zobaczył światło 
dnia.
- - Cóż za zbieg okoliczności - odezwał się po chwili. - Czy powiedział, gdzie 
mamy 
go szukać?
- - Koniec wiadomości.
Golem spoglądał znów prosto przed siebie. Powoli zbliżył się do nich Smoczy 
Król.
- Nie mogę się im nadziwić - wskazał golemy. - Sposób na ich stworzenie pochodzi 
z 
Bibliotek...
- Tak. I jest tam dobrze ukryty. Zaufaj mi. Smok odwrócił się i w us’miechu 
wyszczerzył zęby.
- - Ty mnie też powinieneś zaufać - powiedział. - Zastanawiałem się Jakie inne 
skarby moglibyśmy odkryć, gdybyśmy tylko zrozumieli wszystkie informacje.
- - Czasami zdarza się, że uzyskuję jasną odpowiedź, choć nie wiem dlaczego. To 
są, 
jak sądzę, tajemnice Bibliotek.
To ostatnie stwierdzenie sprawiło, że Błękitny zjeżył się.
- Wolałbym przestać mówić o nich w taki sposób - burknął
- jakby miały umysł i własną wolę. Czuję się, jakbym się znalazł w żołądku 
jakiegoś 
potwora i nawet o tym nie wiedział.
- Jak sobie życzysz. - Drzwi się otworzyły i Gryf ruszył w stronę wyjścia. 
Zatrzymał 
się jednak w połowie drogi. - Jeśli nie robi ci to różnicy - zwrócił się do 
sprzymierzeńca - to 
wolałbym, abyś poszedł ze mną, choć możesz spowodować zamieszanie wśród 
niektórych 
ludzi. W każdym razie chciałbym cię mieć przy sobie na wypadek, gdyby golemy 
zapomniały, że jesteś moim sojusznikiem.
Obaj dobrze wiedzieli, że Gryf nie chciał pozostawić smoka samego przy wejściu 
do 
Bibliotek. Kiedy się to wszystko skończy
- lwioptak założył, że przeżyją - upewni się, czy dobrze zabezpieczył gobelin. 
Na razie 
jednak brakowało mu na to czasu.
- Całkowicie cię rozumiem - rzekł Błękitny, naśladując ton głosu Gryfa. Ponownie 
przeistoczyli się w dwu mężów stanu próbujących podejść się na zdradliwym 
gruncie 
dyplomacji.
Golemy na zewnątrz lekko drgnęły, ale Gryf machnął ręką i zatrzymały się. W 
pobliżu 
nie było żadnych innych strażników. Nie oznaczało to jednak, że pozbawieni 
zostali ochrony. 
Nawet w tej chwili ich kroki dokładnie były śledzone przez kilkanaście par oczu. 
Gryf 
wiedział, że wszystkie wieści dotrą do Toosa przed nimi. Nie sądził też, by 
musieli iść całą 
drogę do kwatery generała.
Za rogiem nie napotkali Toosa, ale czuwał tam za to Freynard i jeden z jego 
ludzi. 
Kiedy zdali sobie sprawę, że mają przed sobą władcę, stanęli na baczność. 
Zarówno Freynard 
jak i żołnierz, który musiał być jego adiutantem, objęli smoka długim 
spojrzeniem.
- - Smoczy Król - oznajmił Gryf - jest naszym sojusznikiem. Ufam Freynardzie, że 
zachowasz dyskrecję i nie będziesz tego rozgłaszał.
- - Tak jest!
Okazało się to łatwiejsze, niż Gryfowi się wydawało. Pokiwał z uznaniem głową.
- - Czy widzieliście generała Toosa? - spytał.
- - Ostatnio widziałem go, wasza wysokość, kiedy udawał się do swoich komnat - 
odrzekł Freynard. - Nareszcie próbował nieco odpocząć. Pozwolę sobie zauważyć, 
że miło 
znowu widzieć waszą wysokość - szeroko się uśmiechnął.
- - Doceniam to.
Obaj mężczyźni zasalutowali; towarzysz Freynarda uczynił to z wyraźną ulgą. Z 
trudem znosił napięcie spowodowane towarzystwem jednego z legendarnych Smoczych 
Królów. Matki w Penacles straszyły nim niegrzeczne dzieci. Lwioptak zastanowił 
się, jak 
zareagowałby na to smok, gdyby się o tym dowiedział. Z drugiej strony władca 
Irillianu 
pewnie dawno się już tego domyślał.
Gryf z sojusznikiem musieli przejść jeszcze tylko kawałek drogi, zanim odnaleźli 
Toosa. Generał czekał. Był w mundurze i miał zdumiewająco równy oddech jak na 
kogoś, kto 
musiał biec. Chyba, że naprawdę tu na nich czekał.
- - Wasza Wysokość.
- - Nigdy nie przestaniesz mnie zadziwiać, przyjacielu. Rozumiem, że chciałeś 
się ze 
mną widzieć.
Były najemnik spojrzał przelotnie na Błękitnego.
- - Wolałbym bardziej prywatną audiencję, panie.
- - Jeśli nie jest to wielka tajemnica, której nasz przyjaciel naprawdę nie 
powinien 
słyszeć, możesz powiedzieć to nam obu.
- - Jak sobie życzysz, panie. Prawdę mówiąc, może nawet lepiej będzie, jeśli 
także 
tego posłucha. Przybył posłaniec od Zielonego.
- - Posłaniec? - Błękitny syknął.
- - Elf. Ja... są kłopoty... duże kłopoty... we Dworze - Toos zawahał się, lecz 
dokończył: - Trzy królewskie młode... i pozostała czwórka... te inteligentne... 
są... zniknęły... - 
zaplątał się.
- - Co?! - Smok schwycił generała za kołnierz i podniósł do góry. - Młode 
cesarza 
zniknęły?! Kiedy? Jak?
- - Zostaw go! - Gryf stał spokojnie, a jego ręce nie wykonały żadnego ruchu, 
ale 
smok podświadomie spełnił polecenie.
- - Wybacz... generale - uspokoił się. - Proszę, mów dalej - zwrócił się do 
niego. - Co 
się stało?
Toos poprawił ubranie i wyjaśnił:
- - Najemnicy. Grupa z Mito Pica. Zajęło mi to trochę czasu, ale wydobyłem z 
posłańca wiadomość, którą miał przekazać wyłącznie tobie, panie. - Spojrzał na 
władcę.
- - Czy Zielony znajdował się na terenie Dworu? - spytał Gryf.
- - Tak. Wprawiło go to w wielkie zakłopotanie. Chroniły ich potężne medaliony, 
osłaniające przed wzrokiem strażników w lesie i pozwalające przeniknąć przez 
ochronne 
zaklęcia otaczające Dwór.
- - Nie podoba mi się to - syknął Błękitny. - Jak na taką grupę są niezwykle 
dobrze 
wyposażeni i uzbrojeni.
- - Prawdopodobnie zbroi ich Melicard.
- - Zbroi w magię Poszukiwaczy? A więc stanowczo go nie docenialiśmy. Rozerwę 
go...
Generał odważył się przerwać.
- To nie wszystko... - powiedział. - To wasz gatunek jest częściowo 
odpowiedzialny za 
Melicarda. To przecież właśnie Kyrg doprowadził ojca Melicarda, Renneka IV, do 
szaleństwa.
Błękitny syknął, jednak Toos go zignorował.
- - Jak mówiłem, Gryfie - patrzył na władcę - udało im się niezauważenie 
przejść, ale 
potem nagle wszystko zaczęło się walić. Jeden z pomocniczych smoków, zdaje się 
Ssarekai, 
jak powiedział elf, zauważył któregoś. Natychmiast podniesiono alarm i doszło do 
prawdziwej bitwy.
- - Z pewnością Zielony i jego klany potrafiły ich błyskawicznie pokonać! Magią, 
albo zwykłą przewagą liczebną...
- - Zaklęcie ochronne, panie, najwyraźniej nie pozwala zmieniać postaci, a 
najemnicy także i tu byli chronieni.
- - I co się stało, Toos?
Lwioptak miał nadzieję, że jego gadzi towarzysz zdoła dotrwać w spokoju ducha do 
końca opowieści.
- - Tu się zaczyna dość niejasna dla mnie część tej historii - kontynuował 
generał.-
Kilku najemników przedostało się do Dworu, Jeden z nich, ten, którego pan Lasu 
Dagora 
uznał za przywódcę, włamał się do specjalnie przygotowanych dla młodych komnat i 
w tej 
samej chwili cały teren został pokryty... czymś, co Zielony potrafił tylko 
określić... przyznaję, 
że brzmi to głupio... jako eksplozję najczarniejszej ciemności.
- - Ciemności? - tym razem to Gryf przerwał generałowi.
- - Ciemności, w której najemnicy wydostali się z młodymi Złotego! - zakończył 
zdenerwowany Smoczy Król.
- - Na tym właśnie polega cała zagadka. - Toos spojrzał krzywo na Błękitnego. - 
Eksplozja była przypadkowa - ciągnął. - Tak przynajmniej twierdził niefortunny 
podżegacz. 
Stracił ramię i cześć twarzy. Nigdy się już nie zagoi. Talak będzie miał 
wyjątkowo 
oszpeconego króla, jeśli - rzecz jasna - Melicard przeżyje.
Gryf nie mógł uwierzyć.
- - Melicard? Był z nimi Melicard?
- - To miało być jego wielkie zwycięstwo. Chciał zjednoczyć swój lud z innymi 
ludami, które cierpiały pod... władzą smoków. - Kiedy Błękitny nie skomentował, 
stary 
żołnierz mówił dalej: - Melicard twierdził, że medalion miał oślepić tylko 
wrogów, a nie 
wszystkich.
- - A młode?
- - Najemników znaleziono martwych, a smoczyce pilnujące młodych w szoku. 
Jednego z tych, którzy zdołali się włamać, coś wyrzuciło przez okno. Już nic 
nikomu nie 
powie. Znajdowali się na wysokości trzeciego piętra. Co zaś się stało w 
zamieszaniu z 
młodymi smokami, nikt nie wie.
- - Co czyni mój brat, by je odnaleźć? - spytał Błękitny.
- - Posłaniec nie wie. Rozmawiałem z nim o tym. Gryf z uznaniem pokiwał głową.
- - Gdzie on się teraz znajduje? - zagadnął.
- - Oczekuje na ciebie w komnatach straży.
- Poślij kogoś po niego. Przepytam go sam i zobaczę, czy czegoś nie zataił, choć 
osobiście w to wątpię, znając twoje szczęście - zaczął się odwracać, ale Toos 
nadal stał w 
miejscu. - Czy coś jeszcze? - spytał.
Gryf zdał sobie sprawę, że zawstydził Toosa, choć nie dało się odczytać tego z 
twarzy 
generała.
- - Panie, obawiam się, że gdzieś w mieście znajduje się wilczy jeździec, 
D’Shay.
- - Co?
- Niemożliwe! - dodał smok. Toos kiwnął ze smutkiem głową.
- - Widziano go tu kilka razy. W końcu kazałem Freynardowi wysłać za nim paru 
ludzi, ale on i jego towarzysz uciekli. Nikt ich od tego czasu nie zauważył.
- - Freynard nie wspominał mi o tym, kiedy go przed chwilą spotkaliśmy, ale może 
to nie był odpowiedni moment na dłuższą rozmowę. Dlaczego nie powiedziałeś mi 
tego 
wcześniej, Toos?
- To chyba oczywiste, Gryfie - stwierdził smok. Lwioptak spojrzał najpierw na 
jednego, potem na drugiego. Choć zdarzało się to rzadko, smok i człowiek 
zgadzali się ze 
sobą.
- Bałeś się, że wyruszę za nim i zapomnę o wszystkim innym. Najstarszy i 
najwierniejszy towarzysz, jedyny człowiek jaki pozostał z dawnej grupy 
najemników, skłonił 
głowę.
- Jestem gotów ponieść wszelkie konsekwencje, panie, włącznie z odwołaniem ze 
stanowiska - odrzekł.
Był też szczery, zdał sobie sprawę Gryf.
- - Nie mów głupot, przyjacielu - powiedział. - Nie mam nikogo, kto by mógł cię 
zastąpić. Jeśli chcesz odkupić swą winę, zachowaj stanowisko i odnajdź D’Shaya, 
choć 
pewnie będzie to teraz niemal niemożliwe.
- - Musiał wiedzieć - zdał sobie sprawę Smoczy Król. - Musiał odkryć nasze 
przymierze.
- - To wyjaśnia względny brak oporu i tempo, z jakim opuścili twoje miasto.
- - Racja. Wygląda na to, że obaj popełniliśmy błędy, Gryfie. Oto kolejny powód, 
by 
się spieszyć. Szkoda, że nie mamy już kryształu. Byłby bardzo przydatny w 
naszych 
poszukiwaniach, nie mówiąc już o szpiegowaniu.
- - Jest jeszcze... Jajo Yalaka!
- - Proszę?
Gryf potrząsnął głową.
- - Zaraz ci wyjaśnię. Najlepiej jednak będzie, gdy wrócimy do moich komnat. 
Toos, 
bynajmniej nie próbuję cię odsunąć na boczny tor, ani nic takiego, ale kiedy 
będziesz wysyłał 
kogoś po posłańca, upewnij się też, czy dostarczono nam jedzenie... jedzenie dla 
nas obu. 
Pamiętaj, by przygotował je ktoś, komu bezgranicznie ufasz. Aha, i załatw 
jeszcze, by 
dostarczono nam coś mocnego do picia.
- - Zrobione. A czy ty, panie... masz jakieś szczególne wymagania? - Toos 
grzecznie 
zwrócił się do smoka, lecz w jego oczach dało się odczytać odrobinę drwiny, 
jakby 
oczekiwał, że smok poprosi o surowe mięso.
- - Poproszę o ryby, jeśli nie masz nic przeciwko temu - odparł władca. - Dobrze 
posolone. I nie musisz usuwać ości. - Błękitny szeroko się uśmiechnął.
Generał nie wyglądał na przejętego. Zasalutował Gryfowi, skłonił przed smokiem i 
wyszedł. Lwioptak odwrócił się i ruszył w kierunku komnat z depczącym mu po 
piętach 
zaciekawionym i poirytowanym smokiem.
- Przed chwilą już byliśmy w twoich komnatach! Skąd więc ten pośpiech, by znowu 
tam wrócić?
- - Jajo Yalaka. - Błękitny Smok spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc. Gryf 
spytał: - 
Mam nadzieję, że słyszałeś o Yalaku?
- - Smoczy Mistrz. Jeden z najgorszych...
- - Zgadza się. Przypuszczam, że tak ich widzicie - mnie zresztą pewnie także. 
Jeśli 
chodzi o wizje, to Yalak miał talent. Przestudiował dokładnie proces ich 
wyłaniania się, a 
kiedy uznał, że zrozumiał najważniejsze ogniwa, stworzył Jajo. Znalazł sposób, 
by ogarniać 
obecne wydarzenia, widzieć przebłyski przyszłości, a także wspomnienia z 
przeszłości.
- - I ty masz to Jajo?
- - Poprosił mnie, bym się nim zaopiekował. Nie wiedział, że jego umiejętności 
zawiodą i będzie jednym z wielu, którzy zginą z rąk Azrana.
Dotarli do drzwi, ale Gryf nie wszedł do środka. Sam w tej chwili wpatrywał się 
w 
przeszłość.
- - Powinniście go uczynić, przyjacielu, honorowym smokiem. Azran zrobił 
znacznie 
więcej, niż ktokolwiek z waszego gatunku, by pokonać Smoczych Mistrzów.
- - Wolałbym już, by zwyciężyli ludzie. Nie chciałbym mieć nic wspólnego z tym 
potworem.
- - Hmmm... - Drzwi się otworzyły i Gryf wszedł do środka. Poczuł drgnienie 
umysłu. I zjeżyła mu się grzywa. Smok szedł za nim, najwyraźniej nic nie 
odczuwając.
„Dziwne” - pomyślał Gryf. Obrzucił wzrokiem pokój, ale wszystko wydawało się w 
porządku. Drzwi się za nimi zamknęły. Zerknął na Jajo.
- Tam... och!
Niezwykle silne palce chwyciły go za szyję. Bezskutecznie próbował rzucić 
zaklęcie. 
Błękitny zdradził, pomyślał, lecz chwilę później usłyszał szamotaninę. I nagle 
zobaczył jak 
smoczy władca leci przez komnatę i z niesamowitą siłą uderza o ścianę, po czym 
bezwładnie 
opada na podłogę. Niemal w tym samym czasie drugi z golemów chwycił lewą rękę 
Gryfa, a 
pierwszy wciąż wzmacniał uścisk i odciągał jego głowę do tyłu.
Z innego pokoju wszedł do komnaty ktoś nowy. Dały się słyszeć powolne, starannie 
odmierzane kroki. Jak się za moment okazało, nie jednej, lecz większej liczby 
osób. Nawet 
bez oglądania Gryf wiedział, kim będzie przynajmniej jeden z napastników.
- Nie mogłoby się stać lepiej - zwrócił się D’Shay do swego towarzysza, 
najprawdopodobniej drugiego wilczego jeźdźcy, którego widziano razem z nim w 
mieście. - 
Mamy w swoich rękach Gryfa - ciągnął - Biblioteki Penacles, a także kogoś, kto 
wkrótce 
chętnie zostanie naszym sojusznikiem i da nam ową stałą bazę, której tak 
potrzebują nasi 
przywódcy. Całkiem nieźle, prawda, D’Laque?
- Zgadza się, lordzie D’Shay - odparł. Ludzka ręka chwyciła Gryfa pod dziobem.
- A teraz przystąpimy do skubania i wypychania naszego ptaszka, prawda?
Sfrustrowany Zielony syknął. Nie zdołał stwierdzić, jaki związek z wyczerpaniem 
organizmu miał opór, a w jakim z niechęcią tego, z którym próbował się 
skontaktować. Z 
pewnością nie po raz pierwszy nie chcieli ze sobą rozmawiać. Właściwie teraz 
było jeszcze 
gorzej. Wszyscy Smoczy Królowie byli gotowi skoczyć sobie nawzajem do gardła.
Błękitnego nie dało się nigdzie odnaleźć. Z jakiegoś powodu opuścił własne 
królestwo. Nie był tchórzem, który łatwo się poddawał, tego Zielony był pewien. 
Musiał 
istnieć inny powód.
Ku jego zaskoczeniu ktoś inny odpowiedział na wezwanie. Był to nowy Czerwony, 
następca tego, który naiwnie sądził, że zdoła pokonać Azrana. Jednak i nowy nie 
mógł mu 
pomóc. Te skrawki Piekielnych Równin, którymi władał, zostały już zniszczone 
przez 
potwory Lodowego, a pozostałości jego klanów uciekały na południowy zachód do 
Srebrnego. Jedyne wieści, jakie przekazał mu nowy Król, dotyczyły spotkania z 
Cabe’em, 
Panią z Bursztynu i elfem jadącymi na północ. Z tego, co jeszcze Zielony zdołał 
zrozumieć 
zanim Czerwony zerwał połączenie, trójka śmiałków jechała prosto na spotkanie 
dużej grupy 
potworów z Pustkowi.
Srebrny z uczuciem czystej nienawiści odmówił odpowiedzi na wezwanie. Widział 
siebie w roli następcy Złotego, a swojego brata z południa uznawał za 
najgorszego ze 
zdrajców za zawarcie pokoju z ludzkimi czarodziejami. Zielonemu nie chciało się 
nawet 
wskazywać, że tamten pozwolił na przykład, by Talak pozostał wolnym miastem. 
Podejrzewał, że Srebrny nadal ma kłopoty z podporządkowaniem sobie terenów 
Żelaznego i 
Spiżowego, a teraz miał do czynienia jeszcze z potworami z Północnych Pustkowi. 
Ostatecznie tamten gwałtownie zerwał połączenie, pozostawiając Zielonego z bólem 
głowy.
Burzowy chciał z nim rozmawiać, lecz krótko, oznajmiając tylko, że swojego 
królestwa będzie bronił jak twierdzy, a Zielony własne problemy musi rozwiązywać 
sam. 
Końcówka wypowiedzi została zaakcentowana w typowym dla tego Króla stylu - każde 
zdanie podkreślał błyskiem, lub grzmotem. On także przyprawił pana Lasu Dagora o 
ból 
głowy, tym razem bardziej jednak z powodu hałasu.
Pozostawał jedynie Kryształowy.
Ale z nim pragnął uniknąć kontaktu. To, czym był on niegdyś, nie dało się nawet 
porównać z aktualnym jego stanem. Teraz Kryształowy stał się tajemniczą, 
enigmatyczną 
postacią, której sama obecność na posiedzeniach Rady wzbudzała niepokój. Jednym 
z 
powodów był fakt, że książę Toma najwyraźniej używał postaci Kryształowego do 
szpiegowania swoich władców. Mimo to, zdarzały się wypadki, że w Radzie zasiadał 
prawdziwy władca Legar Peninsuli, krainy, która lśniła nawet wtedy, gdy patrzyło 
się na nią z 
odległości Lasu Dagora.
Opór trwał dalej, ale Zielony nie zamierzał się łatwo poddawać. Podejrzewał, że 
Kryształowy na swój sposób był tak samo silny jak Lodowy. Legar był ostatnim 
bastionem 
rasy Quelow. Krążyły plotki, że wciąż żyło ich tam tylko kilku, a opowieści 
Cabe’a o 
tysiącach śpiących stworzeń smok uznawał za czystą fantazję, omam przerażonego 
umysłu 
młodego człowieka. Nigdy nie było ich zbyt wielu, lecz walczyli dziko i 
podstępnie, 
niewidzialni dla większości zwykłych zmysłów. Myśl o tysiącach śpiących stworzeń 
była 
najgorszym koszmarem, jaki mógł mieć smok. - Tak?! Miał wrażenie jakby tamten 
stał tuż za 
nim. Zielony podskoczył, nie ze strachu jednak, tylko dlatego, że myślami był 
gdzie indziej. 
Stwierdził, że trudno mu sformułować jakąś odpowiedź.
W przeciwieństwie do kontaktu z pozostałymi, nie potrafił ujrzeć wyraźnej 
postaci 
króla. Działo się tak z woli Kryształowego, co bynajmniej nie poprawiało stanu 
ducha 
Zielonego. Widział przed sobą jedynie gadzią sylwetkę otoczoną oślepiającym 
polem światła. 
Była to jedna z kryształowych jaskiń. Nawet groty Północnych Pustkowi Lodowego 
nie 
mogły równać się z eleganckim pięknem siedziby Kryształowego. Miały jednak coś 
wspólnego, obie były tak obce, że pan Lasu Dagora nigdy nie odważył się ich 
odwiedzać.
- - A więc? - głos był głębszy niż większości smoków i wydawał się dźwięczeć 
zupełnie tak, jakby stanowił część kryształowej struktury, od której odbijał się 
echem.
- - Wiesz o poczynaniach naszego brata na północy.
- - Tak.
- - Widziałeś, co wypuścił przeciwko nam? Co nawet w tej chwili idzie na 
południe 
poprzez Piekielne Równiny, przez tereny otaczające Irillian, a także przez 
ziemie Srebrnego?
- - Widziałem. Wszystko widziałem.
- - Obawiam się, że wkrótce będzie też miał trójkę młodych Złotego.
Po raz pierwszy błyszcząca postać wydała się być poruszona.
- - Jak to? - spytała.
- - To bez wątpienia plan Poszukiwaczy, albo współpracujących z Lodowym, albo 
próbujących użyć młodych do wytargowania czegoś dla siebie.
- - Niebezpieczne targi.
- - Nie udało mi się uzyskać żadnej pomocy, żadnego połączenia sił. Zwracam się 
więc do ciebie, ponieważ ty i Lodowy jesteście najstarsi, prawdziwi bracia z 
jednego lęgu, 
podczas gdy większość z nas pochodzi z późniejszych, a niektórzy nawet dalszych 
o kilka 
ludzkich pokoleń i możemy nazywać was braćmi tylko tytularnie.
Była to prawda. Ludzie wierzyli, że wszyscy Smoczy Królowie pochodzą z tego 
samego lęgu, od tych samych przodków. Jednak słowo „brat” tak naprawdę było 
raczej 
tytułem honorowym, wskazywało jedynie swoistą równość wszystkich Królów. Smoki 
nie 
chciały rozpraszać tych ludzkich złudzeń.
Kryształowy milczał, a Zielony ujrzał jak niewyraźna postać patrzy nieco w bok. 
W 
końcu smok odezwał się:
- - Rozważę tę ofertę. Być może podejmę jakieś działania, a być może nie uznam 
ich 
za konieczne. Na razie będę obserwował.
- - Ale...
Kontakt został przerwany. Tym razem smoczy władca odczuł pustkę, jakby cały jego 
świat przestał istnieć, co wcale nie było takie niemożliwe. Kryształowy odebrał 
mu ostatnią 
szansę współpracy i pozostawił bez nadziei. Mógł coś zrobić, albo w ogóle mógł 
nie 
zareagować. Wydawało się, że jeśli podejmie jakieś działania, z pewnością uczyni 
to dopiero 
wtedy, gdy jego królestwo zostanie zaatakowane.
Oczy Zielonego błysnęły. Lodowy wydawał się być bez życia, jakby mu już na 
niczym nie zależało. Pan Lasu Dagora nie zamierzał się jednak poddać bez walki. 
Mieszkańcy 
jego królestwa zostali uprzedzeni i przygotowani na wypadek, gdyby potwory 
zdołały dotrzeć 
tak daleko. Pozostawała jeszcze jedna nadzieja. Gryf.
Lwioptak nie wyprze się go. Bedlam i Pani z Bursztynu nie uciekną. To byli jego 
prawdziwi sojusznicy, nawet bardziej niż niegdyś inni Królowie. Prawdę mówiąc, 
ta trójka 
nie była podobna do niczego, z czym kiedykolwiek by się spotkał wśród 
przedstawicieli 
swojego gatunku.
Byli jego przyjaciółmi.
A bracia zastanawiali się, dlaczego ich królestwa rozpadały się jak domki z 
kart. 
Uśmiechnął się blado, myśląc o ich nieświadomości.
Najpierw wylądował pierwszy. Później drugi. A potem jeszcze cztery. Przylatywały 
grupami albo osobno. Bez względu na to, w jakim porządku się pojawiały, wkrótce 
zajęły 
całą cytadelę Azrana.
Nie byli to, rzecz jasna, jedyni Poszukiwacze w Smoczych Królestwach. 
Reprezentowali jednak opinię większości. To właśnie wybór większości zadecydował 
o tym, 
że aktywnie zaangażowali się w sprawy smoków. To z powodu tej większości 
Poszukiwacze, 
ogólnie rzecz mówiąc, ryzykowali wszystko, co pozostało z ich cywilizacji.
Pojawiła się kolejna, licząca ponad tuzin stworzeń grupa. Wylądowała w centrum 
dziedzińca, niosąc ze sobą siedem pakunków, a w każdym z nich coś się rzucało i 
piszczało. 
Przywódca grupy dotknął zwisającego z szyi medalionu i skoncentrował się. To, co 
było w 
pakunkach, ucichło.
Między Poszukiwaczami trwała debata, co powinni dalej uczynić z zawartością 
pakunków. Kilku chciało je zniszczyć jako dowód potęgi ptaków. Zostali jednak 
uciszeni 
lodowatym spojrzeniem przez przywódcę ostatniej grupy. To był zbyt cenny 
ładunek, by go 
tak zmarnować, mówiło owo spojrzenie. Nic się w pierwotnych planach nie 
zmieniło.
Obecnie Poszukiwacze nie mieli prawdziwego przywódcy. Ostatni zginął podczas 
bitwy o tę właśnie cytadelę. Tymczasowy komendant, a także inni szykowali się do 
objęcia 
tego stanowiska, a jeśli by plan się nie powiódł, wybór stanie się oczywisty. 
Był to jednak 
obosieczny nóż; niepowodzenie oznaczałoby śmierć ze szponów zgromadzonych.
W geście próżności, nietypowym dla tego gatunku przejawie emocji, dowodzący 
Poszukiwacz rozkazał kilku ze swojej grupy otworzyć jeden z worków. Wskazał 
największy.
Kiedy go rozwiązano, zebranym ukazał się młody smok, ale nie taki, jakiego 
zgromadzeni oczekiwali. Stworzenie, które wyjrzało z pakunku, uspokojone 
talizmanem 
Poszukiwacza, bardziej przypominało człowieka niż smoka. Nie nauczyło się 
jeszcze 
formować hełmu, którego starsi używali do maskowania dysproporcji w swoich 
ludzkich 
twarzach. Brakowało mu też przerażającego, agresywnego pierwiastka samców i 
nadludzkiej, 
zmysłowej piękności samic. Widać było jednak, że jeśli da mu się tylko dość 
czasu, w 
znacznie wyższym stopniu opanuje wszystkie metody przeobrażania, niż czynili to 
jego starsi 
bracia.
Młody smok wyciągnął ramię, ale Poszukiwacz uderzył go po łapie. Więzień poczuł 
ból i skulił się, jakby dzięki temu potwory wokół niego mogły zniknąć.
Dowodzący Poszukiwaczami rozkazał ponownie zawiązać worek. Kiedy polecenie 
zostało wykonane, wybrał spośród zgromadzonych kilkanaście ptaków i rozkazał im 
dołączyć 
do grupy, która go otaczała. Żaden się nie zawahał.
Zadowolony rozpostarł skrzydła i uniósł się w powietrze. Za nim dwójkami 
wzbijały 
się do lotu ptaki z pakunkami. Kiedy już były w przestworzach, startowały 
kolejne z grupy.
A te, które zostały na ziemi, spoglądały w niebo do momentu, aż lecące znikały z 
widoku. Nie było żadnej dyskusji, żadnych komentarzy. Wciąż jeden po drugim 
ptaki 
startowały i powracały do swoich gniazd. Nadchodził czas zmian. Na razie 
nadszedł czas 
czekania. Czekania na sukces albo na początek końca.
XIX
Podczas gdy Gryf ślęczał nad linijkami starożytnych tekstów, Cabe i jego 
towarzysze 
powoli torowali sobie drogę przez pokryte śniegiem pustkowia, które normalnie 
omijaliby 
nawet najwytrwalsi weterani wędrówek przez niedostępne tereny. Teraz, 
zatrzymując się na 
chwilę, spojrzeli na odległy cel.
Pokryta lodem góra wznosiła się na wprost przed nimi, mimo iż nadal oddzielała 
ich 
od niej spora odległość. Była zdecydowanie największa w tym łańcuchu; poszarpany 
gigant 
dorównywał niemal Kivan Grath, najwyższemu szczytowi Gór Tybru.
Toma szyderczo się zaśmiał.
- Nie dajcie się nabrać - powiedział. - Lodowy Smok sądzi, że jego cytadelę 
można 
porównać z tą należącą do mojego ojca, ale tak samo jak jego marzenia, zbudowana 
jest 
wyłącznie ze szkła, czy też raczej z lodu.
Na Cabie robiła jednak wystarczająco duże wrażenie.
- - Co to znaczy? - spytał.
- - Znaczy tyle, że większa część siedziby tego szaleńca składa się tylko z 
lodu. Góra 
jest niezwykle mała i tak samo zamarznięta jak ziemia. Jestem tego pewien. 
Pozbawiona 
swego błyszczącego okrycia cytadela Lodowego w porównaniu z Górami Tybru byłaby 
tylko 
niczym nie znaczącym pagórkiem.
- Co bynajmniej nie umniejsza jego potęgi - skomentował Haiden. - Wątpię, by 
złośliwe komentarze na temat domu władcy mogły go pokonać. Nie wygląda na 
wyjątkowo 
wrażliwego.
Gwen kiwnęła głową i dodała:
- - Czy nikogo nie uderza, że nie natrafiliśmy jak dotąd na żaden rodzaj straży, 
na 
żadną obronę, nie poczuliśmy nawet najmniejszej próby jego możliwości, 
naturalnie poza tym 
przeklętym chłodem?
- - Zauważyłem też nieco śniegu i wiatru - złośliwie dodał elf.
- - Nie bądź sarkastyczny, Haiden. Wiesz o co mi chodzi - odparła Gwen.
Cabe rozejrzał się wokół. Wszędzie biel. Zimno i biel. Zaczynało budzić się w 
nim 
obrzydzenie.
- - Zaryzykowałbym twierdzenie - odezwał się - że pogoda na południu musi być 
dużo gorsza. Pamiętajcie, że Lodowy wcale nie musi całkowicie pokrywać swojego 
terenu, 
wystarczy tylko, że unieszkodliwił przeciwników.
- - Jeśli to, co mówisz, jessst prawdą, być może znajdujemy się w jednym z 
najatrakcyjniejszych miejsc w całych Smoczych Królestwach, Bedlamie - rzekł 
smok. - A 
jednak czułbym się dużo lepiej bez tego zimna, które mrozi mnie zarówno od 
zewnątrz jak i 
od wewnątrz.
Mróz docierał do wszystkich, ale najgorszy był chłód wewnętrzny. Przez długi 
czas 
nikomu nie chciało się odzywać ani słuchać innych. Czasami też działo się tak 
bez powodu, 
choć nie było to takie pewne w wypadku Tomy.
Smok zaryzykował utworzenie małego płomyka na dłoni.
- Nadal mam swoją moc - powiedział. - Czuję jak to jest, gdy on kogoś 
kontroluje. 
Wiedziałbym, gdyby nasss obserwował.
Dopiero elf odkrył prawdopodobny powód. Cały czas przeczesywał Pustkowia, 
zarówno ziemię jak i niebo. Robił to nawet z pewną ciekawością, aż upór 
nareszcie się 
opłacił.
- Spójrzcie! - krzyknął.
Najpierw zobaczyli tylko niewyraźną figurkę lecącą z południa. Toma spojrzał na 
pozostałych.
- Powinniśmy się gdzieś ukryć! - zaproponował.
Cabe poczuł drgnienie w umyśle, które było raczej dziełem Nathana, niż jego 
samego. 
Potrząsnął głową.
- - Nie ma powodu bać się. My ich nie obchodzimy. Prawdę mówiąc, odnoszę 
wrażenie, że pochwalają nasze działania.
- - Oni - Gwen skoncentrowała się, a potem, gdy kształt zmienił się w kilka 
mniejszych punktów, westchnęła: - Poszukiwacze!
Toma, pamiętając jak pomogły mu w ucieczce, skinął głową. Ptaki rzeczywiście coś 
planowały. Być może ucieczka Tomy miała być tylko manewrem opóźniającym Lodowego 
i 
właśnie dlatego niezbyt ich obchodziło, czy zdoła się przedostać przez 
Pustkowia. Z 
pewnością pasowało to do ich sposobu myślenia.
Teraz mogli stwierdzić, że widzą już co najmniej dwa tuziny stworzeń, więcej niż 
którekolwiek kiedykolwiek z nich naraz tyle widziało, rzecz jasna, poza Cabe’em, 
wspominającym dzień, gdy poprzedni Czerwony zaatakował Azrana i gdy Poszuki 
wacze 
wznieśli się w powietrze z wściekłością, której tylko częściowym powodem była 
ich 
wymuszona służba u Azrana. Na terenach niedaleko zamku znajdowała się 
wylęgarnia, jedno 
z ich gniazd.
Lodowy narobił sobie niebezpiecznych wrogów.
Ptaki zdawały się nieść kilka pakunków, jednak co mogły one zawierać, 
pozostawało 
dla nich zagadką. Stworzenia leciały powoli, czasami opadając na dłużej w dół, 
by odpocząć. 
Cokolwiek niosły, musiało to być niezwykle cenne.
Nic nie przerywało ich lotu. Ludzie, elf i smok patrzyli, jak ich mijają, nie 
pokazując 
po sobie, że cokolwiek zauważają. Cabe jednak wiedział, że zostali odkryci. 
Kilka razy 
poczuł dotknięcie czułego umysłu obcej istoty. Ptaki doskonale wiedziały, z 
jakich powodów 
wędrowcy tu się znaleźli i, jak podejrzewał, pochwalały to. Czuł też jednak - a 
ich arogancja 
całkowicie zaskoczyła młodego czarodzieja - że mała grupka tak naprawdę do 
niczego nie 
była im potrzebna. Cabe’a i jego towarzyszy uznano jedynie za kolejny plus i tak 
korzystnej 
sytuacji. To mogłoby przekonać Lodowego, łatwiej zrozumiałby ich racje.
- - Co się stało? - spytała Gwen. Ona także poczuła dotknięcie umysłów 
Poszukiwaczy, ale nie potrafiła odczytać, co komunikują.
- - Nie wiem. Być może nic. Chciałbym tylko wiedzieć, co zamierzają.
- - Wkrótce wszystkiego się dowiemy - powiedział Haiden.
- - Jak to? - spytała.
- - Coś idzie przez Pustkowia w naszym kierunku - rzekł Haiden.
W ich umysłach pojawiły się obrazy olbrzymich białych potworów, pragnących im 
wykraść soki życia. Elf widząc zmienione twarze towarzyszy, potrząsnął głową.
- - To nie te stworzenia. Te są mniejsze, podobne do ludzi. Nic więcej nie 
potrafię 
powiedzieć.
- - Smoki - zasugerował Cabe.
- - Nie ma tu już poza władcą tej krainy więcej smoków - przerwał mu Toma. - 
Nie, 
Bedlamie, sądzę, że to jego ożywione sługi. W pewien sposób równie okropne jak 
te, które 
idą na południe.
- - Nie możemy na nie czekać.
- - To oznacza, że będziemy musieli z nimi walczyć. Tak! - W głosie smoka dało 
się 
wyczuć podniecenie. Nareszcie pojawiła się przed nim szansa, by choć częściowo 
odpłacić 
swemu prześladowcy.
- - Jeśli uda się nam tego uniknąć, uczynimy to. - Cabe tak długo patrzył na 
smoka, 
aż ten kiwnął głową, że się zgadza. - Trwanie w otwartym terenie byłoby równie 
bez sensu 
jak ukrywanie się. Tracimy tylko czas. - Cabe w głębi świadomości pragnął się 
ukryć. 
Wszystko byłoby dobre, co pozwoliłoby uniknąć tego, co przepowiedział Tyr. 
Wolałby już 
chyba nigdy nie usłyszeć słów nieżyjącego już Smoczego Mistrza.
Jechali ostrożnie, unikając miejsc, gdzie Haiden widział oddziały Lodowego. 
Próbowali wyczuć umysłami obecność jakichś wrogich hord, ale otaczał ich jedynie 
przerażający chłód zaklęcia. Coraz trudniej było też namówić konie, by szły 
dalej. Marzły tak 
samo jak wędrowcy - od zewnątrz oraz od wewnątrz - i przerażało je straszne 
otoczenie.
Minęła kolejna godzina. Lodowy dom monarchy Pustkowi wydawał się wznosić 
ponad chmury. Rzeczywiście składał się w większości z lodu, ale budził nawet 
większe 
przerażenie niż Kivan Grath. Wiał od niego chłód śmierci, tak tylko dało się to 
ująć. Góra 
Kivan Grath, siedziba Króla Królów emanowała przytłaczającym dostojeństwem, mimo 
trwożliwego lęku, jaki niektórzy obserwatorzy na jej widok odczuwali. Tutaj była 
tylko 
śmierć. Północne Pustkowia w równym stopniu odpowiadały za taki stan rzeczy jak 
ich 
ciemna moc.
Cabe otrząsnął się nieco z melancholijnego nastroju i zaczął się zastanawiać, co 
pierwsze ich dopadnie - zmęczenie życiem, czy otaczające cienie.
Czas mijał, góry znajdowały się już niemal na wyciągnięcie ręki, a nadal nikt 
ich nie 
atakował. Toma idący na własnych nogach przetestował swoją moc, wytapiając w 
śniegu 
dziurę.
- - To musi być jakaś gra. Lodowy nie przepuściłby nas tak łatwo, gdyby było 
inaczej - powiedział.
- - Może jest zajęty innymi sprawami - zasugerował Haiden.
- - To do niego niepodobne. Poza tym, jego słudzy obserwują każdy nasz ruch.
Cabe rozejrzał się.
- - Zaczynam się nad tym zastanawiać - powiedział. Gwen zrozumiała.
- - Poszukiwacze? - wyszeptała.
- - Biła od nich wielka pewność siebie - wyjaśnił Cabe. - Bardzo wielka. Nie 
sądzę, 
by takie stworzenia rzucały wszystko na jedną szalę.
- - Sugerujesz, że obserwujące nas stwory należą do ptaków? - Toma potrząsnął 
głową. - Tak blisko siedziby Lodowego?
- - A więc dlaczego Lodowy pozostawił nas w spokoju? Miałby ryzykować, że 
podejdziemy tak blisko i wszystko zniszczymy?
- - Mówiłem warn, to zaklęcie, które tłumi...
- - Zachowałeś jak na razie swoją moc, smoku. Ja zaś zostałem... przygotowany. - 
Cabe wiedział, że Nathan go ochrania. - Nic nie czuję.
- - Ptaki muszą być już w środku - skomentował Haiden. - Być może to jednak one 
są za to odpowiedzialne?
- - Chyba, że mamy sojusznika, o którym nic nie wiemy - cicho dodała Gwen.
Nagle na zboczu góry pojawiły się dwa pokryte lodem stworzenia. Toma odskoczył 
do 
tyłu, a Cabe i Gwen zaczęli rzucać zaklęcia. Haiden trzymał w ręku napięty łuk.
To były sługi Lodowego. Wędrowcy przyglądali się z obrzydzeniem, gdyż ich 
pochodzenie było dość oczywiste. W każdym z nich znajdowały się szczątki 
jakiegoś 
nieszczęsnego stworzenia. W jednym wypadku człowieka, w drugim elfa, lub też 
półkrwi elfa 
- nie dało się tego rozróżnić. Było to zresztą niepotrzebne. Obaj już dawno nie 
żyli, a teraz ich 
ciała nadawały tym potwornościom życie. Lodowe palce poruszały się. Puste gałki 
oczne 
widziały.
Słudzy nie zaatakowali. Nie spojrzeli nawet w stronę grupy. Każdy z nich 
podszedł do 
ukrytego przejścia i stanął niemalże na baczność, zupełnie nie zwracając uwagi 
na 
znajdujących się blisko wrogów.
Cabe odwrócił się do Tomy i szepnął:
- - Rozumiesz, co się teraz dzieje?
- - Albo wprowadzają nas w pułapkę - odrzekł Toma - niczym zwykłych 
szkodników, albo, jak wspomnieliście, mamy sojusznika o potężnej mocy. Czyżby to 
był... 
nie, niemożliwe...
- - O czym mówisz? - spytał Cabe.
- - On by się do tego nie mieszał... - odrzekł Toma.
- - Kto?
Podeszła do nich Gwen.
- - Czy nie lepiej byłoby omówić to, kiedy będziemy już bezpieczni? - spytała. - 
Trudno powiedzieć, jak długo będą tak stali!
- - Ona ma rację - niechętnie przyznał książę Toma.
- - A co z końmi? - spytał Haiden.
- - Zostawimy je. Co innego można zrobić? - wzruszyła ramionami Gwen.
,Zwierzęta zostaną usunięte”. Cabe zamrugał.
- Co to było? - spytał.
„Oni mnie nie słyszą. Jeżeli chcecie pokonać władcę Północnych Pustkowi, podążaj 
za 
moimi radami”.
Gwen, zmartwiona, położyła rękę na jego ramieniu.
- Co się stało, Cabe? - spytała.
„Nie trać mojego czasu i nic im nie mów. Im mniej wiedzą, tym lepiej dla nich”. 
Potrząsnął głową.
- Nie, nic takiego - odparł, parząc na Gwen.
Minęli niczego nieświadome lodowe stwory tak szybko i ostrożnie jak się tylko 
dało. 
Kiedy przechodzili w pobliżu, Gwen przymknęła oczy, a Cabe przyspieszył kroku. 
Gdy już 
wyminęli koszmarne monstra, Cabe odwrócił się, by sprawdzić, czy dostrzegły ich. 
Stwierdził 
tylko, że konie zniknęły, a przecież gdyby nawet pędziły, ile sił w nogach, nie 
mogłyby 
rozpłynąć się w powietrzu. Prawdopodobnie któryś z jego towarzyszy rzucił 
maskujące 
zaklęcie. Ale kiedy?
„Lodowy bawi się teraz ptakami. Wierzą, że ich podarek powstrzyma go od 
szaleństwa. Ja mam wszakże wątpliwości. Dzięki temu jednak traci z oczu pewne 
rzeczy”.
„Kim jesteś?” - pomyślał Cabe.
Odpowiedzi nie było. To nie Nathan, tego od początku Cabe był pewien, choćby z 
powodu uczucia obcości, jakie go owładnęło, w żaden sposób nie powiązanego z 
zaklęciem 
Lodowego. Nathan już kilkakrotnie odzywał się w jego umyśle, lecz dziadek zawsze 
promieniował... ludzkimi pierwiastkami, a ten... intruz był ich zupełnie 
pozbawiony.
Toma, jedyny znający te tereny, wskazywał drogę. Ze spojrzeń, jakie rzucał na 
ściany, 
nietrudno było się zorientować, że najchętniej zmieniłby sporą cześć lodowej 
cytadeli w 
parującą kałużę.
- - To niemożliwe - syknął cicho Toma. - Niemożliwe, by nie wiedział o naszej 
obecności!
- - Być może... - odważył się odezwać Cabe, gdy dostrzegł przelotne spojrzenie 
Gwen, dające do zrozumienia, że wie dużo więcej niż smok.
- To miejsce jest takie... martwe - szepnął Haiden. Dla elfa miejsce, gdzie 
istniały 
jedynie ciemne strony natury było po prostu straszne, tak samo obrzydliwe jak 
potwory 
wypuszczone przez Lodowego przeciwko reszcie Smoczych Królestw.
Ten komentarz sprawił, że Cabe zatrzymał się. Słowa Tyra przez ostatnie kilka 
minut 
nie docierały do jego umysłu, lecz elf znów mu je przypomniał. Poczuł chęć 
powrotu.
„I co by to dało?”
Nie odpowiedział na pytanie i wiedział, że tamten nie oczekiwał odpowiedzi. Obaj 
zdawali sobie sprawę, że tak naprawdę Cabe nie myślał poważnie o powrocie.
Wydawało się im, że przeszli niemal milę krętymi korytarzami. Toma zapewnił, że 
idą 
dobrą drogą. Głos w umyśle Cabe’a niczego nie dodał.
Z bocznego korytarza wyłoniły się trzy postaci. Toma zastygł, inni także 
znieruchomieli. Dwaj ożywieni z martwych słudzy, wlokąc stopami po ziemi, 
ciągnęli kogoś 
za ramiona niczym szmacianą kukłę.
Złoty. Król Królów.
Jego umysł nadal odczuwał skutki pustki wywołanej wiele miesięcy temu desperacką 
walką z Cabe’em. Młody czarodziej spojrzał na wszechmocnego niegdyś smoczego 
władcę. 
Już lepiej byłoby umrzeć od razu...
- Nie!
Zanim ktokolwiek zdołał zareagować, Toma biegł już za róg z wyciągniętymi przed 
siebie rękoma, przygotowując jakieś zaklęcie. Tym razem nawet z potężną 
osłaniającą magią 
nie mogli pozostać nie zauważeni. Dwa straszydła odwróciły się ze zdumiewającą 
prędkością 
i gracją, jak na tak niezgrabne i ciężkie stworzenia. Jedno uniosło nie 
dostrzeżoną wcześniej 
przez nikogo różdżkę, mającą co najmniej dwie stopy długości.
Toma nie dał jednak żadnej szansy, by jej użyło. Smok wyciągnął przed siebie 
lewą 
rękę, a precyzyjnie wypuszczony strumień ognia otoczył potwora. Różdżka 
eksplodowała, 
rzucając Złotym i jego strażnikami jak liśćmi. Nieszczęsny przeciwnik Tomy po 
prostu zaczął 
się topić i szybko pozostało po nim jedynie sczerniałe ciało.
„Głupiec! I on miałby nami rządzić!”
To było wszystko, co głos miał do powiedzenia. Cabe poczuł, że połączenie 
zostało 
przerwane, a rozmówca znika, jakby dając do zrozumienia, że mała grupka do 
niczego już mu 
nie będzie przydatna. Cabe nie mógł go za to winić.
Ale to nie był koniec. Ledwie Złoty zaskomlił, ajuż drugi strażnik skoczył do 
walki. 
Toma wskazał na niego palcem, lecz zanim zdołał cokolwiek uczynić, stwór zaczął 
pękać i 
błyskawicznie rozpadł się na kilkanaście kawałków. Smok odwrócił się i spojrzał 
Gwen 
prosto w oczy.
- - Prawdopodobnie, książę Toma, spowodowałeś właśnie naszą śmierć.
- - Ba! - gadzi wojownik podszedł do leżącego na ziemi rodzica. Jego zachowanie 
nagle zupełnie się zmieniło. Cabe i inni patrzyli ze zdumieniem jak Toma 
ostrożnie pomaga 
wstać ojcu z ziemi, uspokajając łagodnym głosem te szczątki smoka, które niegdyś 
rządziły 
całymi królestwami.
Kiedy Toma spojrzał na Cabe’a, ten zrozumiał, że smok nie zapomniał, kto 
doprowadził Złotego do takiego stanu. Był to nieczysty manewr i Cabe użył go 
dopiero w 
chwili, kiedy już nic innego nie mogło go ocalić. Nie wiedział też, czy 
potrafiłby to 
powtórzyć.
- Nie opieraj się - syknął Toma do drugiego smoka.
Pod nimi zdała się topnieć podłoga. Zapadli się o kilka cali. Gwen wskazała 
wzrokiem 
korytarz.
- Lód się przemieszcza! - jęknęła.
Miedzy nogami smoczego księcia nagle pojawiła się szczelina. Toma wyciągnął 
rękę, 
chcąc roztopić zmarzlinę, zanim szczelina się powiększy. Nie udało się.
- Znowu straciłem moc! - rzekł.
Lód docierał już do kolan wojownika. Spróbował uwolnić nogi, ale nie udało się. 
Cabe rzucił się, by mu pomóc, ale stwierdził, że jego stopy przymarzły do 
podłoża... i... i... 
nagle... wydało mu się, czy poczuł lodowate palce chwytające go za nogi.
Gwen i Haiden zaczęli krzyczeć. Cabe przywołał z pamięci proste zaklęcie, które 
powinno stopić lód. Nie podziałało.
- Wiedziałem - krzyknął Toma. - To była pułapka!
Gdyby okoliczności im sprzyjały, Cabe poprawiłby go. Zostali opuszczeni z 
konkretnego powodu. Ich sojusznik - a Cabe wiedział, że on, ona czy też ono, był 
z nimi 
jeszcze zanim dotarli do Pustkowi - po prostu ich zostawił, a wszystko z powodu 
Tomy.
Złoty Smok został uwięziony, a Toma miał tylko jedną wolną rękę. Cabe nie mógł 
się 
już obrócić do Gwen, gdyż lód sięgał mu powyżej pasa. Zarówno jego żona jak i 
elf milczeli. 
Martwi albo umierający, pomyślał.
Tyr nie powiedział całej prawdy. Cabe nie miał umrzeć sam. Ponieważ nie 
zastanowił 
się nad tym, Gwen także miała utracić życie, ponownie zakuta w przezroczystym 
więzieniu, 
tym razem na zawsze.
„Głupcy!”
To była ostatnia rzecz, jaką usłyszał Cabe. Lód podniósł się i w błyskawicznym 
tempie pokrył jego głowę. Odcięty od powietrza, stracił przytomność.
Powietrze. Cenne, wspaniałe powietrze.
Światło. Światło palące w źrenice, wypalające przyjemną ciemność.
Odważył się otworzyć oczy.
Do życia wróciły koszmary z dzieciństwa.
Cabe wisiał na ścianie w rozległej, pokrytej lodem komnacie. Jego ręce i stopy 
były 
zamrożone, jeśli oczywiście jeszcze istniały. Nic nie czuł. Z jęku dochodzącego 
z boku 
zorientował się, że jest tam też Gwen. Zaczął zastanawiać się, czy w takiej 
samej sytuacji 
znaleźli się Toma i Haiden. Nie mógł odwrócić głowy, gdyż jego szyję także 
ściskał lodowy 
pierścień. Mógł jedynie patrzeć na to, czego tak długo poszukiwał, by w 
ostatniej chwili ulec, 
na triumfującego władcę Północnych Pustkowi.
Lodowy leżał nad dziurą w ziemi, znajdującą się pomiędzy czymś, co Toma określił 
jako resztki świątyni. Był to jeszcze bardziej przytłaczający widok, niż 
wynikało z opowieści 
Tomy. Rozmiary stwora były gigantyczne, ale ciało miał tak wychudzone, jak 
kościotrup. 
Mogło to zresztą być całkiem realne określenie. Gdy smok zauważył, że Cabe się 
ocknął się, 
zimne błękitne oczy spojrzały prosto na niego. Cabe przypomniał sobie wtedy 
kolor źrenic 
demona Czarnego Konia. Oczy tamtego miały taki sam kolor, ale tliła się w nich 
jeszcze 
przynajmniej jakaś iskierka życia, podczas gdy w tych nie było niczego poza 
straszniejszą od 
śmierci pustką.
- Bedlam. Ostatni z rodu. Ostatni z przeklętych. Ostatni ze Smoczych Mistrzów.
Lodowy powstał z ziemi i rozpostarł skrzydła. W powietrzu zaroiło się od szronu, 
który okrył więźniów. Gdzieś niedaleko zaklął Toma, ale niezbyt głośno.
Po lewej stronie Lodowego Cabe usłyszał pisk. Wielki gad zwrócił uwagę w tamtą 
stronę. Poszukiwacze, pomyślał Cabe. Nadal z nim negocjowali.
Wielki władca gwałtownie wciągnął powietrze. Temperatura w komnacie jeszcze 
bardziej opadła. Czy zamierzał spowodować tym ich śmierć?
- Nareszcie mam was wszystkich razem - usłyszeli. - Idealnie. Znajduje się tu 
ostatni z 
Bedlamów razem z Panią z Bursztynu i nieudacznikiem, który chciał rządzić 
smokami jako 
Król Królów. Poszukiwacze i elf, jako reprezentanci ras, które już dawno 
przeminęły. I młode 
cesarza, które być może mogłyby zostać Królami, gdyby nie ludzka plaga.
Nie wiadomo, co było gorsze - absolutna determinacja pobrzmiewająca w słowach 
smoka, czy też całkowity brak emocji, a jedynie fanatyzm.
Raz jeszcze dało się słyszeć piśniecie. Tym razem domagające się uwagi; nawet 
Cabe 
potrafił to wyczuć.
Lodowy odwrócił głowę właśnie w stronę Cabe’a i z fałszywą grzecznością 
oznajmił:
- Wybacz, ale muszę coś załatwić.
Nikt inny, chyba że wisiał daleko na prawo od Cabe’a, nie mógł dostrzec, co się 
dzieje. Widzieli tylko jak olbrzymie cielsko smoka obraca się, by stanąć twarzą 
w twarz z 
Poszukiwaczami. Lodowy obdarzył ptasich gości najszerszym z możliwych uśmiechów; 
nie 
był to zbyt przyjemny widok, biorąc pod uwagę toporne rysy pyska giganta.
- Znosiłem was tak długo, ponieważ byłem ciekaw na czym polega wasz plan. Teraz 
już to wiem. Wykorzystaliście artefakty, by otępić moje zmysły i osłabić moc. 
Wykorzystaliście młode cesarza, by mnie przekupić. Zainstalowaliście szajkę 
szpiegowską 
wewnątrz mojej siedziby i niewidzialnych magów w cytadeli. Interesujący zestaw 
sztuczek. I 
każda w innych okolicznościach okazałby się, być może, nawet skuteczna. Ale - 
Lodowy stał, 
przytłaczając wszystkich samym tylko swoim wzrostem - przeliczyliście się. Młode 
nie mają 
przyszłości. W każdym razie nie przy nawale tych szkodników, które pokrywają 
teraz 
Smocze Królestwa. Nasz czas minął. Czas Poszukiwaczy minął już dawno.. I łatwo 
to 
zauważyć po zepsuciu waszych umysłów. Wasze sztuczki wprawdzie nadal są 
użyteczne w 
potyczkach z moimi braćmi, tak samo jak z zarazą znaną jako rodzaj ludzki, ale 
cała wasza 
moc w końcu was zawiodła.
Lodowy ponownie wciągnął powietrze, a Cabe’a poraziła wizja stwora czerpiącego 
czystą energię. Smoczy Król rósł w oczach, choć jednocześnie stawał się coraz 
bardziej 
posępny.
- Nie zamierzam marnować więcej czasu - mruknął.
W Lodowego Smoka uderzył piorun. Nic mu jednak nie zrobił; smok pogardliwie 
roześmiał się, szydząc z nieskutecznego ataku. Czarny, gęsty dym uniósł się 
ponad jego 
masywnymi łapami, owijając się wokół niego jak lód wokół Cabe’a i jego 
towarzyszy. 
Lodowy zdawał się patrzeć na zabójczy dym z lekką ciekawością. Kiedy uniósł się 
już na 
wysokość połowy ciała, lekko drgnął.
Skrystalizowany dym rozprysnął się jak bańka mydlana. Kawałki opadły wokół 
olbrzyma.
Cabe odczuł strach. Nie własny, lecz emanujący od stworzeń, których rzekoma 
przewaga właśnie została zdruzgotana.
Lodowy szeroko się uśmiechnął, w fałszywym geście ukazując pokryte lodem kły 
długości ręki Cabe’a.
- To była wasza ostatnia szansa. A teraz was zniszczę.
Ściany poruszyły się, trzęsąc więźniami. Z sufitu zaczęły odpadać olbrzymie 
bryły 
lodu. Dały się słyszeć piski i skrzeczenie Poszukiwaczy. Z ogłuszającym szumem 
wznosiły 
się one coraz wyżej, po czym jeden po drugim gasły, aż do chwili, gdy zapadła 
cisza.
Wszystko trwało mniej niż minutę.
Masywna głowa Lodowego zwróciła się ku jednemu z ożywionych z martwych sług.
- - Wiecie, co z nimi zrobić. Zaprowadźcie młode do mego cesarza - powiedział - 
by 
mogły się nacieszyć ostatnią chwilą razem.
- - Zdziecinniałe ptaki - zwrócił się z kolei do Cabe’a. - Irillian został już 
połowicznie pokonany. Piekielne Równiny jutro będą już historią. Ziemie tego 
głupca, 
Srebrnego, zostały pokryte lodem, a moje dzieci atakują zarówno jego, jak i 
ludzkie miasto 
Talak. W ciągu dwóch dni zdobędą Las Dagora i Penacles. Wkrótce Ostateczna Zima 
zawładnie całymi Smoczymi Królestwami. Szybko też zostaną oczyszczone z ludzkiej 
zarazy. 
Nie będzie już innego gatunku po smokach. Pozostaniemy ostatnią i najwspanialszą 
cywilizacją ze wszystkich, jakie kiedykolwiek się tu narodziły. Kiedy moje 
dzieci dotrą do 
południowych wybrzeży, moja wola zostanie wypełniona.
Obdarzył Cabe’a uważnym spojrzeniem.
- Ale zanim spocznę w spokoju - ciągnął - zanim dołączę do swoich klanów i 
pogrążę 
się w wiecznym śnie, sprawię jeszcze, że ostatni żyjący Bedlam stanie się 
ostatnim 
gwoździem do trumny własnej rasy. Przejmę twoją moc i wyciągnę z twojego gatunku 
całą 
energię życiową... ciepło... wszystko. Z całych Smoczych Królestw. Nie 
pozostanie nic prócz 
pustki. Na zewnątrz jak i wewnątrz - zakończył.
XIX
Podczas, gdy Lodowy triumfował na Pustkowiach, takie samo uniesienie ogarniało 
wilczego jeźdźca, D’Shaya.
- Pokaż go! - rozkazał.
Rozkaz nie został wydany żelaznemu golemowi Gryfa, lecz właśnie on go wykonał. 
Kiedy stalowy uścisk zelżał, były najemnik spojrzał na prześladowców.
D’Shaya rozpoznał. Przystojne, brodate oblicze, trochę podobne do lisiego wyrazu 
twarzy Toosa. Kiedy patrzył na swoich więźniów, na jego twarzy rysowało się 
okrucieństwo, 
którego nie powstydziłby się żaden Smoczy Król. D’Shay miał na sobie znajomą 
hebanową 
zbroję, wilczy hełm na głowie i długi, spływający aż do ziemi płaszcz, który jak 
od razu 
domyślił się Gryf, był czymś więcej niż tylko częścią ubioru. Na chwilę 
przypomniał sobie 
obosieczny miecz, który nie wiadomo skąd wyciągnął wilczy jeździec.
Drugi Aramita był nieco niższy od D’Shaya, ale wcale nie wyglądał przez to mniej 
groźnie. W tej chwili koncentrował się na błyszczącym elemencie, który zdawał 
się 
kontrolować golemy.
„Potężna magia - zdał sobie sprawę władca Penacles - i to z gatunku, jakiego 
dotąd 
jeszcze nie spotkałem”.
D’Shay uśmiechnął się, coraz bardziej upodabniając się do drapieżnika, którego 
wizerunek zdobił jego hełm. Po pierwszym spotkaniu z jeźdźcami, Gryf żywił 
obawy, że 
mogą oni posiadać takie same umiejętności jak Królowie: potrafią zmieniać 
kształty. Teraz 
jednak wiedział, że jego przypuszczenia okazały się błędne. Aramici byli ludźmi, 
co jednak 
wcale nie upodabniało ich zbytnio do zamieszkującego Smocze Królestwa rodzaju 
ludzkiego. 
Bynajmniej.
Zdał sobie sprawę, że wie o nich więcej, niż by się spodziewał, ale z kolei oni 
wiedzieli o nim dużo więcej, niżby wolał.
- Ostatni ze starego rodu, ostatni z plugawych. Wraz z twoją śmiercią głupcy w 
Sirvak 
Dragoth z pewnością poddadzą się i zaakceptują nieuniknioną przegraną. Królestwa 
staną się 
tylko wspomnieniem. Niszczyciel ponownie obejmie panowanie!
Gryf nie potrafił już dłużej milczeć.
- O czym mówicie? - spytał.
Stojący obok niego drugi Aramita niemal nie wypuścił z ręki trzymanego 
talizmanu, 
sprawiając, że żelazne golemy lekko poluzowały swój uścisk. Szybko odzyskał 
kontrolę, ale 
lwioptak od razu poczuł, że może oddychać odrobinę lżej. Udało mu się przelotnie 
zerknąć na 
Błękitnego. Smok wciąż nie odzyskał przytomności, całkowicie zaskoczony magią, 
której 
zarówno on, jak i Gryf zdecydowanie nie doceniali.
- Nie wiesz? - na twarzy D’Shaya pojawił się niemal podziw, ale po chwili 
jeździec 
zmrużył oczy i zimno się uśmiechnął. - Nie pamiętasz?! D’Laque, on nie pamięta 
Smoczych 
Królestw, Sirvak Dragoth, i pewnie nawet nie wie, czym była straż.
Gryf z’ trudem się opanował, nie okazując zbytnich emocji. Z każdym słowem 
jeźdźca przypominała mu się odrobinka własnej przeszłości, zupełnie jakby 
otwierały się 
przed nim kolejne drzwi. Nie rozumiał jeszcze całego obrazu, ale jeśli tylko 
będzie miał dość 
czasu, wszystko powróci. Choć prawdopodobnie właśnie czasu mu zabraknie.
- To będzie niezła opowieść, co? - powiedział D’Shay. - Tyle lat wędrówek, tyle 
poszukiwań. Niewielu z nas pamięta tamte czasy, ale ci którzy pozostali, 
pamiętają dobrze, 
lwioptaku, zapewniam cię. Ja nic nie zapomniałem. I wszystko na nic! Budowałeś 
tu 
królestwo i nawet przez chwilę nie pomyślałeś o krainie, w której się urodziłeś! 
Cóż za ironia!
Otworzyły się następne drzwi i nagle władcę Penacles ogarnęła taka nienawiść do 
arystokratycznego jeźdźca, że sam poczuł się tym wstrząśnięty. Słowa D’Shaya 
wyzwoliły 
wspomnienia z przeszłości, przypomniały sadystyczną brutalność, morderstwa i 
zdrady tego, 
komu ufał.
Zanim zdał sobie sprawę, co czyni, powiedział:
- Zapłacisz za wszystkich przyjaciół, których zdradziłeś, przeklęty D’Shay!
Z twarzy Aramity zniknął dobry humor.
- A jednak! - warknął. - Co nieco pamiętasz, odmieńcze! Być może wróciłyby 
wszystkie wspomnienia, nawet gdybyśmy się nigdy nie spotkali! To jeszcze jeden 
powód, byś 
zginął, ale nie za szybko. Tylko jedno w tej chwili powstrzymuje mnie przed 
zakończeniem 
tej historii - sekrety Bibliotek. Jestem pewien, że wejście znajduje się gdzieś 
tutaj, ale na razie 
nie udało nam się go odnaleźć. Gryf patrzył przed siebie bez emocji.
- Nie chcesz mówić? Przypuszczam, że moglibyśmy wypytać Smoczego Króla, w 
końcu nie ma on nic do stracenia poza własnym życiem. Mimo pewnego drobnego 
incydentu 
i tak z pewnością zdołamy dalej prowadzić z nim interesy. Jednak bilans sił 
nieco się zmienił. 
Teraz to my pociągamy za sznurki.
Nagle cały pokój wypełniło zimno. D’Laque omal nie wypuścił talizmanu z ręki, a 
D’Shay zbladł. Kiedy zimno dotknęło duszy Gryfa, ten skulił się. Czegoś takiego 
jeszcze nie 
doświadczył.
Fala zimna po chwili zelżała. Nie zniknęła jednak całkowicie i Aramici musieli 
mocniej otulić się swoimi płaszczami. Szron pokrył okna i niższe partie komnaty.
- Z radością powrócę do domu, odmieńcze. Nie tylko po to, by pokazać twoją 
głowę, 
ale także po to, by uciec od mrozu. Nie chciałbym tu mieszkać w zimie.
Okazało się, że żaden z Aramitów nie znał prawdziwych powodów narastającego 
chłodu, a Gryf nie wątpił, że nawet gdyby im powiedział, nie uwierzyliby mu. 
Czuł, że czas 
się kończy nie tylko dla niego. Jeśli zimno docierało tak daleko na południe, 
stwory 
Lodowego musiały już być blisko. Irillian prawdopodobnie został otoczony. Nie 
chciał nawet 
myśleć, co się musiało dziać na uprawnych terenach na północy. Toos mówił mu już 
zresztą o 
tysiącach uciekinierów, a ich liczba mogła się jeszcze zwielokrotnić, 
zakładając, że przeżyją 
tak długo.
- Masz tylko jedną szansę, lwioptaku - powiedział D’Shay. - Obiecuję, że twoja 
śmierć będzie lekka i względnie bezbolesna, jeśli powiesz, gdzie znajduje się 
wejście do 
Bibliotek. Więc?
Jeden z trzymających go golemów nagle stanął na baczność i odezwał się. D’Shay 
cofnął się, podejrzewając jakąś sztuczkę. Strażnik poinformował:
- - Jedzenie zamówione przez wielmożnego Gryfa jest tutaj. Sługa prosi o 
pozwolenie na wejście.
- - Co? - Minęło kilka chwil zanim Aramici zorientowali się w sytuacji. W końcu 
obaj roześmiali się z ulgą. D’Shay rzekł: - Powiedz mu, żeby zostawił jedzenie i 
odszedł. 
Wielmożny Gryf później je weźmie.
Golem milczał, ale dało się wyczuć, że przekazuje wiadomość.
- - Cóż, to by było na tyle.
- - Sługa dalej domaga się wpuszczenia - przekazał żelazny strażnik.
Jeźdźcy wymienili spojrzenia.
- - Pułapka? - zasugerował D’Laque. D’Shay pokiwał głową i odwrócił się do 
golema.
- - Opisz dokładnie, kto się tam znajduje.
- - Człowiek w starszym wieku, szczupły, przeciętnego wzrostu. Twarz...
- - Dość - D’Shay przyjrzał się uważnie Gryfowi. - Niezwykłe dzieła sztuki 
alchemicznej, ale nadal trzeba jeszcze nad nimi popracować. Twoi słudzy wykazują 
niepokojące skłonności do natręctwa. Uważaj na niego, D’Laque. Ja się zajmę 
naszym 
nadgorliwym przyjacielem.
Drugi Aramita wyglądał na zmartwionego. ¦- Czy nie byłoby lepiej, gdyby go po 
prostu tak długo odsyłać, aż w końcu odejdzie?
- - Być może, ale mógłby opowiedzieć innym o tej sytuacji i ostrzec ich. Lepiej 
więc 
zająć się nim i uciszyć do czasu, zanim nie opuścimy tego miejsca.
- - Jak rozkażesz.
D’Shay stanął przy drzwiach. Wyciągnął długi zakrzywiony sztylet, tak czarny jak 
jego zbroja. Gryf szarpnął się, na próżno. Nie odzywając się, D’Laque 
najwyraźniej rozkazał 
golemom uciszyć Gryfa, jako, że jeden z nich chwycił go mocniej za dziób. Teraz 
jedna z 
jego nóg była wolna, ale lwioptak czekał na sugestie, co powinien z nią zrobić. 
Aramita z 
artefaktem stał za daleko, a kopanie metalowych postaci mogłoby się skończyć 
złamaniem 
kości stopy.
Patrząc na uwięzionego Gryfa, D’Shay szepnął:
- Wpuście go.
D’Laque spojrzał zdumiony, ale najwyraźniej nie musiał wydawać żadnego rozkazu, 
ponieważ drzwi same zaczęły się otwierać.
D’Shay runął do przodu i uderzył o szaro-błękitne ramię. Próbował coś krzyknąć. 
Nie 
miał czasu. Arami ta został rzucony w tył z nieludzką wręcz siłą, tak samo jak 
wcześniej 
Błękitny. Również uderzył o ścianę. W przeciwieństwie jednak do gada, głośno 
jęknął.
Dwa golemy z zewnątrz powoli weszły do środka. A za nimi przecisnęła się postać, 
prawdopodobnie służący. W sieni dały się słyszeć głosy kilkunastu uzbrojonych 
wartowników biegnących w stronę otwartych drzwi.
D’Laque otwierając usta, uniósł do góry świecący w rękach artefakt i spojrzał na 
golemy trzymające Gryfa. Jeden z nich puścił ramię i ruszył w kierunku intruzów. 
Drugi za to 
wzmocnił swój uchwyt i przygotował się do skręcenia karku władcy Penacles. Z 
podobnym 
przeciwnikiem Gryf miał takie same szansę jak kurczak z dorosłym smokiem.
Znajomy głos wypowiedział słowo, które zrozumieli jedynie trzej spośród 
znajdujących się w komnacie. Golem zatrzymał się, ale nie zwolnił uścisku. Drugi 
z 
metalowych strażników, którego D’Laque wysłał na nowo przybyłych, także zamarł. 
Wilczy 
jeździec z otwartymi ustami przyglądał się przez chwilę, po czym sięgnął pod 
płaszcz. Było 
już jednak za późno. Jeden z pozostałych golemów biegł przez pokój prosto na 
niego. 
Aramita zdołał wyślizgnąć się z uchwytu masywnych ramion, ale uderzył o ścianę i 
wypuścił 
trzymany w ręku przedmiot. Artefakt upadł na ziemię i odtoczył się na bok.
Sięgnął po niego D’Laque, jednak żelazna stopa naciskająca z siłą kilku setek 
funtów 
zgniotła i artefakt, i rękę jeźdźca. Opatulona w czerń postać głośno zawyła, 
patrząc na 
czerwone szczątki tego, co kiedyś było jej ręką i padła na podłogę, zwijając się 
z bólu.
- Wybacz panie, że podjąłem takie ryzyko - powiedział sługa i, szeroko się 
uśmiechając, stanął przed Gryfem. Rozkazał golemom powrócić do normalnych zadań. 
Jakby 
przerażony tym, co niemal uczynił, żelazny strażnik wypuścił więźnia z rąk i 
odsunął się o 
kilkanaście kroków. Gryf zaczął pocierać obolałe w wielu miejscach ciało, po 
czym poklepał 
po ramionach człowieka, który go ocalił.
- Niech mnie diabli! - zakrzyknął. - To byłeś ty, Toos! A ja zaczynałem się już 
zastanawiać, jak wiele osób tak naprawdę ma dostęp do moich komnat i władzę nad 
moimi 
sługami!
Generał ponownie się uśmiechnął; wyglądał teraz jakby młodszy o dwadzieścia lat. 
Takie właśnie akcje sprawiły, że od samego początku stał się niezwykle 
wartościowym 
towarzyszem Gryfa.
- - To twoje środki bezpieczeństwa pozwoliły nam odnieść zwycięstwo - odezwał 
się 
generał.
- - To prawda - powiedział Gryf - ale nie ma zbyt wielu ludzi, którym zaufałbym 
na 
tyle, by zdradzić im to jedno jedyne słowo zdolne odwołać wszystkie wcześniej 
wydane 
rozkazy naszych metalowych przyjaciół. Tak naprawdę jest tylko jedna taka osoba.
Dawno temu, kiedy został stworzony pierwszy z żelaznych golemów, Gryf zaczął się 
zastanawiać nad niebezpieczeństwem wystąpienia przeciwko niemu własnych tworów. 
Wymyślił więc swoisty zawór bezpieczeństwa. Wyłowił słowo - imię, jak sądził -¦ 
z jakiegoś 
języka, który znajdował się ukryty gdzieś głęboko w jego umyśle, z języka, który 
- wiedział o 
tym - był w równym stopniu częścią jego przeszłości, jak D’Shay. Jak długo nikt 
nie zagłębił 
się w strukturę tworzącą golemy, system bezpieczeństwa pozostawał tajemnicą, a 
rozszyfrowanie struktury wymagało wielkich umiejętności i czasu, a tego 
jeźdźcowi 
zdecydowanie brakowało. Zaklęcia w zaklęciach, pułapki w pułapkach, piętrowe 
niespodzianki. Tego nauczyły Gryfa lata bycia najemnikiem.
Strażnicy nadal pomagali oszołomionemu smokowi podnieść się na nogi. Lekarz 
badał 
D’Laque’a, który przestał się ruszać. Inni zaś zakuwali ręce D’Shaya. 
Prześladowca Gryfa 
wciąż jeszcze nie otrząsnął się po ciosie golema i uderzeniu o ścianę. Lwioptak 
ponownie 
spojrzał na Toosa. Miał wielką ochotę uśmiechnąć się do niego, lecz dziób mu to 
uniemożliwiał. Zmienił wygląd, stając się na chwilę przystojnym mężczyzną o 
jastrzębich 
rysach twarzy. Teraz us’miechał się już szeroko.
- A więc, cudotwórco, wyjaśnij mi teraz skąd się tak nagle tu wziąłeś i zdołałeś 
nas 
uratować w ostatniej chwili?! - poprosił. - Nie potrafiłbym sobie wyobrazić 
sprawniej 
przeprowadzonej akcji.
Toos skromnie wzruszył ramionami.
- - Zasługa, panie - powiedział - leży tylko po twojej stronie. Akurat nie 
pełniłem 
służby. Moje obowiązki powinien przejąć kapitan Freynard. Kiedy powiedziałeś, że 
spotkałeś 
jego i adiutanta w holu, błyskawicznie się zorientowałem, że nie powinien się 
tam znajdować, 
zwłaszcza podczas poszukiwań D’Shaya. Mogłem się spodziewać najgorszego i 
uznałem, że 
możesz mieć kłopoty.
- - Twój niezawodny talent przy analizowaniu trudnych sytuacji ponownie nam się 
objawił - oznajmił Gryf. - Czy jesteś pewien, że nie masz czarodziejskich 
umiejętności? - 
Lwioptak zachichotał, a jego twarz powoli zaczęła przybierać pierwotny kształt.
Były najemnik dawno już przyzwyczajony do tych zmian, obdarzył go tylko 
niewinnym spojrzeniem.
- - Jeśli mam taką moc, panie - odrzekł - jest to dla mnie takim samym 
zaskoczeniem 
jak dla innych. Przyznam jednak, że się przydaje.
- - Aby się upewnić, odwołałeś wszystkie rozkazy golemów i...
- - Gryf przerwał na widok nadwornego lekarza, opatrującego wcześniej D’Laque’a, 
który podszedł w tej chwili do nich i czekał.
- - Tak? - spytał władca.
- - Wasza wysokość, proszę o wybaczenie, ale nie mogłem nic zrobić dla rannego. 
Nie żyje.
- - Nie żyje?
Lekarz brał udział w niejednej bitwie i jego opinia była niepodważalna. Pokiwał 
ponuro głową.
- - Rękę opatrzyłem niemal od razu i nie była ona, przynajmniej bezpośrednio, 
przyczynąśmierci.WyglądałJakby doznał potężnego szoku. Jakby mu ktoś wyssał 
życiowe 
siły. I nie miało to nic wspólnego z odniesioną raną.
- - To przez ten przedmiot w jego ręku.
- - Panie?
- - Nic, nic. Mógł nam wiele powiedzieć. Teraz będzie musiał wystarczyć D’Shay. 
- 
D’Laque zmarł, pomyślał Gryf, ponieważ jego artefakt - dlaczego przyszła mu do 
głowy 
nazwa Ząb Niszczyciela - został zniszczony. Podobne przedmioty tworzyły silną 
więź z 
dozorcami wilczych jeźdźców.
W jego umyśle otworzyły się kolejne drzwi.
Ktoś go powiadomił, że Błękitny powoli dochodzi do siebie. Gryf przeprosił Toosa 
i 
lekarza, po czym dołączył do swojego sojusznika, który pozbierał się już na 
tyle, by zabić 
każdego w zasięgu wzroku. Spojrzał na władcę Penacles.
- Czy te dranie mają jakieś flaki, bym mógł je z nich wyrwać? - wyburczał 
Błękitny. - 
Jeśli nie, chcę dostać w swoje ręce D’Shaya i obedrzeć go ze skóry!
Tak, Smoczy Król zdecydowanie czuł się już dobrze. Gryf potrząsnął głową.
- Tamten nie żyje - powiedział. - Ale D’Shay jest moim więźniem. To mój pałac 
zaatakował i na moje życie nastawał.
Smok próbował podnieść się na nogi.
- - Jak ci się udało - spytał - przechylić szalę zwycięstwa na naszą stronę? Ja 
zostałem powalony na ziemię przez jednego z twoich ponoć lojalnych metalowych 
ludzi.
- - Generał Toos zdołał po raz kolejny udowodnić swój zawodowy kunszt. - Gryf 
nie 
zamierzał zdradzać przed smokiem sekretu związanego ze słowem, które mogło 
odwołać 
wszystkie poprzednie rozkazy golemów. Powiedział jednak, że jego zastępca zdołał 
przejąć 
kontrolę nad dwoma golemami na zewnątrz, zanim zareagowały na rozkazy. A 
ponieważ 
golemy sprzężone ze sobą mogły kontaktować się tylko wtedy, kiedy przekazywały 
informacje, powiadomił je, co mają czynić. Te niezbyt inteligentne znajdujące 
się wewnątrz 
sali niczego nie podejrzewały. Toos wiedział, że Aramici mogą się zacząć czegoś 
domyślać, 
ale nie mogą się zorientować, że ktoś już przejął kontrolę nad strażnikami. 
Wilczych 
jeźdźców zgubiła własna arogancja i zadufanie.
- - W tym planie było za wiele ryzyka...
Twarz Gryfa przyjęła ptasi wyraz, lecz nadal zdawała się być uśmiechnięta.
- - Nie tam, gdzie w grę wchodzą umiejętności generała Toosa. Stwierdziłem, że 
jest 
on jedyną osobą, której mogę całkowicie zaufać.
- - Czy próbujesz mi w ten sposób coś powiedzieć? - spytał smok.
- - Nasz sojusz, jeśli o to ci chodzi, nadal istnieje - odparł lwioptak.
Błękitny potrząsnął zdobną w hełm głową. Jego wzrok padł na D’Shaya, który w tym 
czasie zdołał już całkiem oprzytomnieć. Próbował właśnie bez większego 
powodzenia 
rozerwać więzy. W pobliżu stało czterech strażników, z których dwóch trzymało 
więźnia. 
Toos zaczynał go już wypytywać. Obserwując jednak wyraz jego twarzy, nie dawało 
to 
większych rezultatów.
Gryf podszedł do więźnia z drepczącym mu po piętach Błękitnym. Wzrok D’Shaya 
przeniósł z Toosa na lwioptaka. Dało się w nim odczytać gniew, frustrację i inne 
niepokojące 
emocje, których Gryf nie potrafił nazwać. Nadal nie był pewien, czy jeździec 
jest całkowicie 
nieszkodliwy.
- Mam nadzieję, że dokładnie go przeszukałeś, Toos - powiedział. - Ostatnim 
razem 
znikąd wyciągnął obosieczny miecz.
Trudno ocenić, czy D’Shay posiada czarodziejskie umiejętności. To była jedyna 
sytuacja, w której wilczy jeździec uczynił coś, co wyglądało na namiastkę magii, 
ale Gryf 
sądził, że jego wiedza na temat Aramitów w najlepszym przypadku mogła okazać się 
skromna. Dwa spotkania twarzą w twarz. Ogromnie teraz żałował, że nie pamięta, 
jaką rolę 
odegrał w jego przeszłości D’Shay, ale pamiętał go jako człowieka, który 
zdradził swoich 
przyjaciół.
- Odmieńcze - arystokratyczny najemnik zimno się uśmiechnął - zawsze udawało ci 
się jakimś cudem przetrwać.
Toos się zjeżył.
- - Zamierzałem się dowiedzieć, co się stało z kapitanem Freynardem i tym drugim 
- 
powiedział.
- - Nie opuścili gospody, prawda D’Shay? - spytał lwioptak. - Przynajmniej nie w 
normalny sposób.
D’Shay nie odezwał się, ale jego wzrok skakał od Gryfa do Toosa. Generał 
poczerwieniał. Freynard - zdawał sobie z tego sprawę władca Penacles - był dla 
niego niemal 
synem. Obydwaj zdawali sobie z tego sprawę. Jeśli ktokolwiek miałby zastąpić 
kiedykolwiek 
generała, byłby to właśnie kapitan. Teraz stało się to już niemożliwe.
Oczy żołnierza ściemniały, a wzrok, jakim obdarzył więźnia, doprowadziłyby 
niejednego do takiego przerażenia, że wyznania płynęłyby z niego niczym 
strumień. D’Shay 
przyjął to jak ktoś, kogo właśnie poinformowano, że chyba będzie padać. Toos 
powoli 
wyciągał nóż zza pasa.
- Teraz, wasza wysokość, ja biorę za niego odpowiedzialność - powiedział. - Moi 
ludzie zaprowadzą go do celi, gdzie można go będzie dokładnie wypytać. Aha, każę 
też 
usunąć to drugie ścierwo, skoro już o tym mowa. - Wskazał na nieruchomą postać w 
hebanowej zbroi.
To zwróciło uwagę D’Shaya.
- D’Laque nie żyje? - spytał.
Równie dobrze mógł pytać o godzinę, ale Gryf przechwycił odrobinę emocji, 
których 
Aramita nie zdołał zamaskować. Nie była to trwoga - D’Shay nigdy niczego się nie 
bał, 
przypomniał sobie nagle Gryf - ale gorzka wściekłość. Zupełnie jakby D’Laque 
stanowił 
ważny element gry, jaką rozgrywał wilczy jeździec.
Toos zrozumiał to jednak inaczej.
- Twój przyjaciel jest martwy - powiedział - a jego zabaweczka roztrzaskana na 
tysiąc 
odłamków. Niech to będzie dla ciebie ostrzeżeniem.
Arystokratyczny jeździec potrząsnął głową.
- Biedny D’Laque! - odezwał się. - Ostrzegał mnie przed tą akcją, ale zdołałem 
go 
przekonać, że wszystko się uda. Dozorcy nie powinni znajdować się tak blisko 
akcji, mimo że 
to lubią. Starszy dozorca D’Rak sam łamie własne zasady. Ach, D’Laque. Zaufał 
mi, a mam, 
jak wiecie, dobrą reputację. - D’Shay zimno się uśmiechnął, a chłód tego 
uśmiechu wydawał 
się tak porażający jak efekt zaklęcia Lodowego. - To kolejna rzecz, za którą 
zapłacisz, 
odmieńcze. Możesz na to liczyć.
Toos upewnił się, że każdy ze strażników mocno trzyma wilczego jeźdźca.
- Na pewno nie za twoją przyczyną, przyjacielu - oznajmił generał. - Zamkniemy 
cię 
tam, gdzie nie będą chciały odwiedzać cię nawet szczury. Wtedy może wyciągniemy 
coś od 
ciebie.
D’Shay nie przestał się uśmiechać. Gryf miał ochotę usunąć ten uśmiech z jego 
twarzy 
pięścią, ale wiedział, że Aramita tylko odczułby z tego powodu satysfakcję.
- - Mamy wiele do omówienia, D’Shay - oznajmił. - Pamiętam coraz więcej, a 
dzięki 
twojej pomocy zdołam sobie przypomnieć wszystko. Wtedy może pójdę na spotkanie z 
twoimi przełożonymi.
- - Rozumiem - odrzekł jeździec.
Więzień omiótł komnatę długim spojrzeniem, przyglądając się dokładnie 
wszystkiemu, zwłaszcza obiciu ścian. Gryf poczuł w sobie napięcie, spodziewając 
się próby 
ucieczki, ale poirytowany D’Shay jedynie się uśmiechnął.
- Była to lekcja, którą powinienem zapamiętać - odezwał się. - Nie doceniłem 
cię, 
odmieńcze, ale czegoś się także nauczyłem. Być może...
Nadal uśmiechnięty D’Shay nagle zaczął się rzucać w konwulsjach. Zakaszlał, a 
trochę krwi skapnęło mu z ust.
- Nie! - ktoś’ krzyknął, a władca Penacles zdał sobie sprawę, że krzyk wyszedł 
właśnie z jego ust. Dziwne, bowiem więzień nie został przez nikogo zraniony! 
Gryf zrozumiał 
nagle, co próbował uczynić D’Shay. Pojął, że jego prześladowca zamierza uciec 
tam, gdzie 
nie można go będzie już nigdy złapać.
Gryf chwycił trzęsącą się postać, zanim Toos zdołał zawołać lekarza. Wilczy 
jeździec 
mocno zaciskał zęby, jakby się śmiał z próżnych wysiłków swego przeciwnika, a 
jego 
wykrzywione w złości wargi nadawały mu naprawdę dziki wygląd. Jego oczy patrzyły 
gdzieś 
w dal.
Z przerażeniem graniczącym z fascynacją Gryf zdawał sobie sprawę, że traci 
jedyne 
źródło informacji dotyczące własnej przeszłości. D’Shay ostatecznie triumfował.
- A niech cię, kundlu! - wściekle zakrzyknął lwioptak. - Nie możesz mi tego 
zrobić! 
Nie teraz!
Kiedy dołączył do nich lekarz na wszystko już było za późno. Wilczy jeździec po 
raz 
ostatni szarpnął się i z westchnieniem ulgi niczym kukła upadł na podłogę. A 
kiedy badał go 
lekarz, wciąż nieufny Gryf kazał strażnikom trzymać go za ramiona i nogi.
Po szczegółowych oględzinach lekarz wstał.
- Nie mam wątpliwości, że ten człowiek nie żyje - oznajmił. - Sądzę, że w 
tajemniczy 
sposób przebił coś w swoim organizmie. Dowiem się, kiedy będę miał trochę czasu, 
by go 
pociąć.
Patrząc na ciało, z którego nadal emanowała arogancja, Toos potrząsnął głową.
- Za pozwoleniem, wasza wysokość - powiedział - wolałbym spalić to ścierwo. 
Myślę, 
że moglibyśmy wtedy spać spokojniej.
Władca Penacles zgodził się. Nie był nekromantą. Nie potrafił wskrzeszać 
umarłych, 
ale podejrzewał, że nawet wtedy D’Shay znalazłby sposób, by go oszukać. Poza 
tym, jak 
powiedział Toos, dopiero gdyby był pewny, że D’Shay naprawdę zginął, odzyskałby 
spokój 
ducha.
- Zrób to, Toos - rzekł - i tak rozsyp popioły, by nie zaszkodziły zwierzętom.
Strażnicy wynosili właśnie drugie ciało. Gryf złapał zadowolone spojrzenie 
Smoczego 
Króla.
- Nie jest to dokładnie to, na co liczyłem - odezwał się - ale wystarczy, by 
uznać 
zakończenie sceny za sukces. Aramita miał też swoje małe zwycięstwo, ale ja w 
jego sytuacji 
wolałbym pozostać żywym i walczyć.
Błękitny mógł być zadowolony, ale on sam wiedział, że te wydarzenia na zawsze 
pozostawią w nim uczucie niesmaku.
- - Możemy świętować zwycięstwo - powiedział - ale chyba nie zapomniałeś, że 
nadal czeka nas wojna?
- - Bynajmniej - odrzekł smok - ale zawsze przyjemniej popatrzeć na pokonanych, 
leżących bez tchnienia wrogów, niż na żywych.
- - Ciesz się więc. - Gryf podniósł Jajo Yalaka, które przez cały ten czas 
wygodnie 
spoczywało na półce. Rzucił okiem na kryształ, zmuszając się do zapomnienia o 
D’Shayu i 
dodał: - Miejmy nadzieję, że będzie nas to podtrzymywać na duchu, jeśli nam się 
nie uda. 
Wtedy nie będziemy mieli niczego innego, z czego moglibyśmy się cieszyć, poza 
rozmyślaniami, ile minie czasu, zanim dotrą do nas potwory Lodowego.
XXI
Poszukiwacze zgromadzeni w wysoko położonych jaskiniach Piekielnych Równin 
dowiedzieli się o porażce swoich emisariuszy. Reprezentanci zarówno tych jak i 
wszelkich 
innych gniazd rozproszonych po całym kontynencie zaczęli się kłócić w cytadeli 
Azrana. Z 
ich dziobów nie wydobywał się żaden dźwięk poza przypadkowymi skrzeknięciami. 
Rozmawiali telepatycznie, czyli jedynym sposobem, z pomocą którego potrafili 
wyrażać 
prawdziwe uczucia.
Kiedy tak siedzieli, nie zdołali wyczuć potężniejszego niebezpieczeństwa. A gdy 
dał 
się odczuć pierwszy wstrząs i cała budowa drgnęła, wielu z nich zesztywniało, 
nie mając 
pojęcia, co się dzieje. Dopiero kiedy pierwsze ciężkie elementy konstrukcji 
budynku zaczęły 
na nich spadać, zareagowali. W popłochu poczęli się wznosić w powietrze tak 
szybko jak 
tylko potrafili, lecz dla niektórych było już za późno. Pierwszy z potężnych 
potworów 
wynurzył się na podwórzu, łapiąc wiele przerażonych ptaków, zanim zdołały 
wydostać się z 
zasięgu jego wielkich łap.
Poszukiwacze rozegrali swoje karty, ale okazało się to niewystarczające. Teraz 
Lodowy pokazywał, co tak naprawdę sądzi o ich niegdyś potężnej mocy. Wszyscy 
inni jego 
wrogowie byli niczym. Oznaczało to opóźnienie procesu Ostatecznej Zimy, gdyż 
musiał 
skierować swoje potwory do ataku na ptaki, ale władcy Północnych Pustkowi nie 
przeszkadzało to zbytnio. To nie mogło potrwać długo. Nic nie mogło powstrzymać 
koszmarnej fali.
Niektóre z jego dzieci, stworzenia będące przedłużeniem jego własnego organizmu 
musiały umrzeć. Poszukiwacze, będąc tym, czym byli, nie poddawali się bez walki. 
Jednakże 
bestie były wielokrotnie silniejsze i każda z nich mogła stawić czoło kilku 
ptakom.
Nawet aroganccy Poszukiwacze nie mieli wątpliwości, co do wyniku walki.
W jaskiniach ku zaskoczeniu więźniów Lodowy się roześmiał. Z każdą mijającą 
minutą stawał się coraz większy i bardziej wychudzony. Przemieniał się w 
szkielet okryty 
jedynie cienką warstwą skóry. Zaklęcie Ostatecznej Zimy zmierzało ku punktowi, 
po 
przekroczeniu którego nie da się już jej zatrzymać.
Dostrzegając nieobecnym wzrokiem zdumiony wyraz twarzy Cabe’a, olbrzym ukazał 
w uśmiechu zęby, tak jak potrafią to czynić tylko smoki. Młody wiedźmin spojrzał 
mu 
odważnie w oczy. Nie wiedział jak długo już tu wisieli. Lodowy zdawał się 
oczekiwać na 
właściwą chwilę, by pozbyć się swoich „gości”. Najwyraźniej wolał, by jego moc 
była jak 
najpotężniejsza, kiedy - być może - będzie musiał ją wykorzystać.
- Ptaki opanował chaos - odezwał się. - Ostatnia przeszkoda została pokonana. 
Przeznaczenie się spełnia.
Ukazując w taki sposób emocje, smok ujawnił nową stronę swojej natury. Wszyscy 
byli wstrząśnięci. Fakt, że w tak ostentacyjny sposób wyrażał zadowolenie 
dowodził tylko, 
jak blisko znajdował się całkowitego zwycięstwa.
- Bracie Lodowy.
Głos odbił się w jaskiniach echem. Pobrzmiewały w nim dziwne nuty, jakby jego 
źródłem był otaczający ich lód.
- Bracie Lodowy.
Głowa Smoczego Króla uniosła się do góry, a błękitne oczy zimno zaświeciły.
- - Dlaczego zjawiasz się nieproszony w moich komnatach, bracie? - rzekł.
- - Czy część twego królestwa nie należy do mnie? Czy twoje komnaty nie lśnią 
słabszym odbiciem mojej potęgi? - pytał głos.
- - Czego chcesz? - w głosie Lodowego dało się odczuć groźbę, wskazując, że 
pozostały w nim jakieś resztki emocji.
- - Musisz to zatrzymać.
- Zaoferowałem ci niegdyś współpracę, ale odmówiłeś. Toma chciał coś powiedzieć, 
jednak Gwen go powstrzymała.
- - Rytualne samobójstwo do niczego nie prowadzi - powiedział przybyły.
- - To prowadzi. - Lodowy coraz bardziej zapalał się do obrony swojej sprawy. - 
Nie 
będzie żadnego następcy naszego gatunku! Jesteśmy szczytem ewolucji, pomnikiem 
potęgi! 
Pozwolić ludzkim szkodnikom rządzić, oznaczałoby pozostawienie skazy na czystym 
wizerunku! Lepiej by było, gdyby po nas nie zostało już nic!
- - Nie mogę się z tym zgodzić.
- - I cóż uczynisz? - Okryty szronem smok rozejrzał się, jakby próbując odnaleźć 
intruza.
- Ja nic nie będę musiał robić. Zgubią cię twoje czyny. Wszyscy czekali na 
dalszy 
ciąg, ale ściany milczały. W końcu Toma szepnął:
- - Zginęliśmy. Nawet Kryształowy nie chce stanąć przeciwko niemu.
- - To nie brzmiało jak kapitulacja - skomentowała Gwen, ale ton jej głosu 
wskazywał, że i ona już się poddała.
Cabe chciał coś powiedzieć, ale poczuł w umyśle obecność kogoś obcego. Czuł 
także 
słabo pulsującą obecność tej jego części, która niegdyś należała do Nathana, 
jakby nadal 
próbowała go chronić przed strasznym losem, który najwyraźniej pomimo ochrony i 
tak miał 
mu przypaść w udziale.
„Bedlam. Wierzę, że ty nie będziesz takim głupcem”.
Nie wiedział, co sądzić o tym stwierdzeniu, nie miał też pojęcia dlaczego tamten 
powrócił.
,$rat Lodowy czerpie moc skądinąd: pochodzi ona z dwóch źródeł. Jedno zostało 
już 
zniszczone. Drugim jesteś ty”.
„Wiem” - odpowiedział w myślach Cabe. Zaczął się zastanawiać, czy to nie 
przypadkiem Kryształowy. I czy wcześniejsza rozmowa nie była tylko grą. Nagle 
gość w jego 
umyśle zirytował się, jakby nie była to odpowiednia chwila dla roztrząsania tak 
nieistotnych 
spraw. Nie mógł odmówić rozsądku takiemu tokowi myślenia.
,.Nie jestem już dość silny, aby pomóc ci bezpośrednio, ale jeśli się zgodzisz, 
pożyczę 
od ciebie sekrety, które wykradł Lodowy. Brakuje mi możliwości, by wziąć je 
siłą, tak jak on. 
Potrzebuję twojej zgody. Istnieją jeszcze tacy, którzy chcą ci pomóc, ale kończy 
im się czas”.
W głosie czuło się niecierpliwość, której wcześniej Cabe nie zauważył, więc 
zaczął 
podejrzewać, że jego tajemniczy sojusznik miał już nóż na gardle i przytłaczała 
go siła tak 
gigantyczna jak głód.
- Zrób to - wymruczał Cabe.
Gryf i Błękitny zanurzeni w stosie ksiąg w Penacles nagle zesztywnieli, widząc 
jak 
Jajo Yalaka zaczęło zachodzić mgłą i drżeć.
- - Czy to... normalne? - Błękitny, który tego dnia ucierpiał na skutek wielu 
ataków, 
patrzył teraz na wszystko, co okazywało się niezwykłe, jako na potencjalne 
zagrożenie. Gryf 
nie mógł go za to winić, sam bowiem odczuwał to samo.
- - Nie, na pewno nie. - Władca Penacles ostrożnie uniósł kryształ. Kiedy nie 
wydarzyło się jednak nic nowego, zaczął go dokładnie oglądać.
Chmura wewnątrz artefaktu przybrała postać chaotycznego kłębowiska. Do jej 
wnętrza zdawały się przypływać różne rzeczy. Więcej i więcej, ale jakby i to nie 
wystarczało, 
kłębowisko zaczęło się uginać i zwijać. Gryf zdał sobie sprawę, że obłok pożerał 
sam siebie. 
Patrzył tak długo, aż w krysztale pozostała pustka.
„Głód staje się coraz silniejszy, aż w końcu pożre sam siebie. Życie go karmi, 
ale i 
życie go zabija. Źródło jest początkiem, ale jest także i końcem”.
- - Co to było? - mruknął Gryf.
- - Nic nie widziałem - odparł zdziwiony Smoczy Król - i nic nie słyszałem. 
Jedyne, 
co zauważyłem, to kłębiącą się w krysztale mgłę.
- - Czy to ci coś przypomina? - Lwioptak szybko powtórzył usłyszane zdania i 
opisał 
zaprezentowaną mu przez kryształ scenę.
- - Brzmi jak tekst jednej z tych przeklętych ksiąg - skomentował Błękitny.
- - Brzmi jakby... To prawdopodobnie jest to! - Gryf zakręcił się wokół własnej 
osi.
- - Tak, panie? - Gnom z potężną księgą w rękach stał już przed nim.
Gryf zmierzył tomisko krytycznym wzrokiem i spytał:
- - Czy to jest księga, o którą właśnie zamierzałem poprosić?
- - Przypadkiem usłyszałem jak rozmawialiście, więc... - skierował twarz w 
stronę 
Błękitnego.
- - I chciałeś oszczędzić mi czasu.
- - Tak, panie.
- - Wiedziałeś dokładnie, czego szukać.
- - Te zdania znajdują się w księdze. Podobne można odnaleźć w innych dziełach.
Gryf uważniej przyjrzał się bibliotekarzowi.
- - Będziemy musieli porozmawiać - rzekł. - Jeśli, rzecz jasna, uda się nam to 
wszystko przeżyć.
- - Skoro uważasz, że da to lepszy rezultat niż ostatnich dziewięć rozmów, 
obecny 
władco Penacies, powiem wszystko, co będę mógł.
Lwioptak skrzywił się. Rozmawiał już wcześniej z gnomem i nie udało mu się nic 
dowiedzieć. Pozostawała jednak jeszcze jakaś nadzieja.
- - Do czego służą te Biblioteki? - wymamrotał smok, słysząc wymianę słów z 
bibliotekarzem. Gryf nie miał czasu, by odpowiedzieć. Wziął z rąk gnoma księgę i 
przekopywał się przez nieskończoną liczbę pustych kartek.
- - Tu nic nie ma, poza... - wstrzymał oddech. Zdania, które usłyszał, 
znajdowały się 
na samej górze prawej strony. Pod nimi zaś...
Ignorując protesty starego bibliotekarza, wydarł jedną z pustych kartek i użył 
jej jako 
zakładki. Zatrzaskując księgę, błyskawicznie wstał. Jego wzrok skierował się na 
Jajo Yalaka.
Błękitny stał już na nogach.
- Co się stało? Co tam jest napisane? - zawołał.
Gryf, trzymając kryształ w rękach, wymruczał:
- Napisane jest, że być może jest już za późno. Mogę mieć tylko nadzieję...
- Na co on czeka? - szepnęła Gwen. - Dlaczego nic nie robi? Cabe przechylił 
głowę, 
aby ją zobaczyć. Wyglądała pięknie jak zawsze, mimo ciężkiej podróży przez 
Pustkowia i 
uwięzieniu przez Lodowego. Nie pasowało to do sytuacji, ale się uśmiechnął. 
Potem 
przypomniał sobie jej pytanie, ale odpowiedź nadeszła sama. Był zaskoczony, że 
wcześniej 
tego nie zauważył.
- Czeka, aż Bliźnięta się zespolą.
Zrozumiała. Kiedy dwa księżyce, Hestia i Styx, znajdowały się blisko siebie, 
wytwarzały potężne pole magiczne, dzięki któremu można było dużo łatwiej czerpać 
moc 
potrzebną do rzucania zaklęć.
- - Wspominałeś, że Brązowy Smok robił to samo. Wzmacnia czułość na magię.
- - To daje energię, jakiej potrzebuje. Lodowy nadal jest zagrożony przez własne 
zaklęcie. Byłby głupcem, gdyby nie zdawał sobie z tego sprawy.
Gwen zamknęła oczy. Cabe, wiedząc, że żona nie może używać magicznej mocy, 
patrzył na nią zdumiony. Widział, że się koncentrowała, ale nie miał pojęcia, co 
zamierzała 
uczynić bez magii.
Minęło trochę czasu. Lodowy ich ignorował, najwyraźniej przygotowując się do 
nadejścia wielkiej chwili. Jego przerażające, ożywione z martwych sługi zdawały 
się być 
nieświadome zabiegów czarodziejki. A jeśli nawet coś rozumiały, to wiedziały, że 
nie może 
ona korzystać z magii.
Wreszcie wyczerpana westchnęła i otworzyła oczy. Na jej twarzy rysował się wyraz 
obrzydzenia. Obrzydzenia do siebie samej z powodu własnej porażki.
- - Przykro mi, Cabe - odezwała się. - Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jakie 
to 
będzie trudne.
- - Trudne?
- - Próbowałam odnaleźć jakieś życie, jakieś stworzenie, które mogłoby nam 
pomóc.
- Bez magii?
Przerwała mu skinieniem głowy. Upewniając się, że Lodowy nadal jest zajęty 
własnymi sprawami, rzekła:
- - Mam szczególny kontakt z naturą, który wykracza poza zwykłą magię. Dlatego, 
gdy byłam młodsza, Zielony pozwolił mi wejść do Lasu Dagora. Myślałam, że tu to 
też 
będzie działać, ale... ale tu nic nie ma, Cabe! Nic! Wszystko zostało zabite, 
albo uciekło!
- - Zbliża się czas... - zagrzmiał nagle głos Lodowego odbity od ścian komnaty. 
Olbrzym kierował się w ich stronę. - Czas chwały. Czas Ostatecznej Zimy.
- - Czy on nie mógłby przestać? - wymamrotał Haiden.
- - Nikt nie zdoła mnie powstrzymać - mówił Lodowy. - Bliźnięta znajdują się już 
niemal na właściwej pozycji. Kiedy się maksymalnie zbliżą, nadejdzie wasz 
koniec. - Lodowy 
błękit jego oczu zmienił się w ową biel, którą widzieli wcześniej. Cabe zdał 
sobie sprawę, że 
wkrótce pozostaną już takie na zawsze. Kolejny rezultat zaklęcia.
Gdy Smoczy Król spoglądał na swoich więźniów, wokół niego tańczyły malutkie 
burze śnieżne. Jego wzrok prześlizgiwał się z jednego więźnia na drugiego, aż 
dotarł do 
Gwen.
- - Myślę... tak, myślę, że ty będziesz pierwsza - ogłosił. Cabe bezsilnie 
szarpnął 
krępujące go więzy.
- - Nie! - krzyknął.
- Wydaje mi się, że rozumiem waszą rasssę. Niech ossstatni z Bedłamów patrzy jak 
jego żona pierwsza oddaje ssswoje życie. To będzie... tak, to będzie 
dosssskonałe - wysyczał.
Jeden ze strażników wyprostował się.
- - Hestia znajduje się już w odpowiedniej pozycji - rzekł.
- - Doskonale. Weźcie kobietę Bedlama.
Dwa stworzenia rzuciły się do przodu. Cabe w myślach zaczął krzyczeć, szukając 
swego sojusznika.
„Słyszę cię. Nie mogę wiele obiecać. Potwory Lodowego znalazły się już w mojej 
krainie. Przygotuj się. Jeśli jego kontrola osłabnie, twoja moc może powrócić. 
Osłaniaj się, 
jeżeli chcesz ją zachować. Nie mogę ci zagwarantować nic więcej”.
Głos zniknął. Cabe wstrzymał oddech i patrzył na żonę z niecierpliwością. 
Stworzenia 
były powolne, ale Gwen w najlepszym wypadku zostało najwyżej kilka minut życia.
Jeden ze sług sięgnął do lodowych kajdan trzymających lewą rękę Gwen. Martwe 
stworzenie znajdujące się wewnątrz sługi zdawało się na nią patrzeć. 
Czarodziejka ze swojej 
strony starała się jak mogła, by nie wyglądać na przerażoną.
Dał się słyszeć dźwięk przypominający grzmot, a sługa został zamieniony w drobne 
kawałeczki lodu, które rozprysły się, cudem omijając więźniów, za to w 
większości trafiając 
wprost w pysk Lodowego, który warknął, bardziej z irytacji, niż z bólu.
„Nie wtrącaj się!” - usłyszał Cabe.
Odezwał się kolejny huk i tym razem Cabe wiedział, że to naprawdę grzmot. Grzmot 
z 
błyskawicą. Piorun trafił w podłogę, wypalając dziurę i tworząc szczelinę mającą 
dobre 
dziesięć jardów. Jeden z ożywionych sług potknął się i wpadł do niej. Nikt nie 
usłyszał 
odgłosu uderzenia o dno.
Młody wiedźmin zdał sobie sprawę, że się mylił. Jego sojusznikiem nie był 
Kryształowy, lecz zupełnie inny z Królów, Burzowy, władca bagiennych terenów 
wokół 
Wenslis. Burzowy był w równym stopniu władcą żywiołów, co ośnieżony olbrzym 
stojący 
przed nimi.
Pioruny uderzały wszędzie, trafiając w oddziały Lodowego z zabójczą precyzją. 
Wydawały się jednak omijać samego smoka. Błyskawica za błyskawicą waliły wokół 
jego 
wielkiego cielska, niekiedy chybiając zaledwie o metr, ale nie trafiały. 
Fragmenty skał unosiły 
się w niewielkich trąbach powietrznych, które wyglądały jakby chciały porwać 
smoka. Co 
jednak dziwiło, władca Północnych Pustkowi zdawał się być jedynie... zirytowany.
Jednak jego kontrola lekko zelżała. Cabe poczuł drgnienie mocy, która po chwili 
zniknęła.
„Ja... kupuję... warn czas... Inni są już prawie gotowi”.
Inni? Cabe nie miał pojęcia kim byli „inni”, ale czuł, że Burzowy męczy się. 
Pioruny 
uderzały coraz rzadziej, a ich celność stawała się coraz słabsza, nawet 
więźniowie kilka razy 
cudem uniknęli śmierci.
Co gorsze, Lodowy zaczął kontratakować. Czwórka więźniów jednak nie widziała 
skutków jego poczynań, poza tym, że pioruny stały się jeszcze rzadsze i tylko 
kilka z nich 
dotarło do celu. Miniaturowa burza śnieżna przygniotła błyskawice, zdawała się 
je pożerać.
- Zdrajca! - powiedział Lodowy Smok do pustej przestrzeni. - Chciałeś pozwolić, 
by 
rządzili ludzie, więc teraz cierp razem z nimi.
Cabe raczej poczuł, niż usłyszał krzyk Burzowego w swoim umyśle. Moment później 
pan Wenslis odezwał się słowami przepełnionymi bólem:
.Jeszcze... chwi... chwila. Przygotuj się! Nie mogę...”
Zostali oślepieni ostatnim potężnym atakiem na siedzibę Lodowego. Piorun za 
piorunem trafiały teren wokół bestii. Wszędzie w ziemi pojawiały się pęknięcia, 
a z 
częściowo roztopionych ścian ściekała woda. Cała góra drżała, pioruny niszczyły 
lód, który 
musiał tu leżeć jeszcze od epoki sprzed panowania smoków. Lodowy raz i drugi 
poślizgnął 
się. Potężny blok śniegu i lodu upadł kilka metrów od Cabe’a. W pewnej chwili 
szczęśliwie 
wycelowane uderzenie musnęło władcę Pustkowi.
„Teraz... teraz wszystko w twoich... i ich... rękach”.
Jaskinia wypełniła się dymem i parą. Lodowy oddychał ciężko i stało cię 
oczywiste, 
że ostatni atak wyczerpał go bardziej, niż chciałby się do tego przyznać. Cabe 
wiedział, że 
wiele z głodnych potworów Lodowego zginęło, zostały spalone przez olbrzymią 
ilość energii, 
którą zabrał im smok. To jednak nie wystarczało. Lodowy nadal miał dość siły, by 
dzieło 
dokończyć.
Istniało małe prawdopodobieństwo, że Burzowy zginął. Cabe wiedział, że nie może 
już liczyć na jego pomoc. Wenslis wciąż atakowano, a sam władca piorunów 
niewątpliwie 
znacznie ucierpiał od kontruderzenia brata.
Kto pozostał? Kim byli „inni”? I co najważniejsze, gdzie byli? Jeśli mieli 
walczyć ze 
smokiem, pozostało im jedynie kilka minut, zanim wszelkie dalsze ataki okażą się 
bezcelowe.
Władca Północnych Pustkowi ponownie skierował uwagę na więźniów.
- W najgorszym wypadku uznamy to za drobną niedogodność - odezwał się. - Podejdź 
tu, Pani z Bursztynu.
Nie mając już służących, którzy by mogli wykonywać jego rozkazy, Lodowy został 
zmuszony do użycia własnej mocy. Ściana, przy której wisiała Gwen, skręciła się 
i zmieniła 
kształt, jakby ożywając na chwilę. Lód, który trzymał żonę Cabe’a, zamienił się 
w ruchome 
kajdany. Tajemnicza ręka, kontrolowana tak samo jak ściany i podłoga korytarza, 
gdzie 
zostali schwytani, pociągnęła ją ku oczekującemu Królowi. Gwen szarpała się, 
jednak bez 
najmniejszego rezultatu.
- Pani z Bursztynu - powiedział smok - ty, która stałaś obok najgorszego ze 
Smoczych 
Mistrzów, teraz znajdujesz się koło jego wnuka, kolejnego wcielenia. 
Reprezentujesz rodzaj 
ludzki w takim samym stopniu jak Bedlamowie. Twoja ofiara stanie się symbolem i 
okaże się 
też niezwykle użyteczna. Jesteś silna, a twoja moc przysłuży się zaklęciu.
Cabe nie mógł jej ocalić! Bez namysłu krzyknął:
- Jesteś głupcem, wielmożny Lodowy! Nie zdajesz sobie sprawy z własnych błędów!
Gigantyczna głowa zwróciła się ku niemu, teraz już bez żadnego wyrazu 
rozbawienia, 
czy irytacji na pysku. Był zbyt blisko zwycięstwa.
- - O czym mówisz, ostatni z Bedlamów? - spytał. - Nie popełniłem żadnego 
ważnego błędu.
- - Czyżby? - z ust Cabe’a słowa wyrwały się same. Słuchał ich w zdumieniu.
- - A więc zbaw mnie, ludzkie nasienie. Powiedz mi.
Cabe uśmiechnął się, choć nie było mu do śmiechu. Czuł się zdenerwowany, 
ponieważ nie miał pojęcia, do czego zmierza Nathan. Bo to musiał być Nathan. Do 
czego on 
dąży?
- - Coś podobnego zostało użyte do stworzenia Ziem Jałowych.
- - Wiem o tym. - Lodowy patrzył na niego z uwagą, jakby zastanawiając się, z 
kim 
tak naprawdę rozmawia.
- - Miało nastąpić całkowite i ostateczne zniszczenie dokonane przez Smoczych 
Mistrzów.
Gwen zdawała sobie sprawę, kto mówi jego ustami.
- - A jednak Brązowy zdołał przywrócić Ziemie Jałowe do dawnego stanu, choć 
kosztowało go to życie własne i niemal wszystkich jego klanów, poza kilkoma 
niedobitkami.
- - Do czego zmierzasz? - syknął smok. Całkowita obojętność powoli przeobrażała 
się w gniew i zmieszanie.
- - Czy sądzisz, że twoje zaklęcie będzie ostateczne? - nacierał Cabe. - Czy 
naprawdę sądzisz, że zima utrzyma się wiecznie?
- - Tak. Posiadam wiedzę Bibliotek Penacles, a także czerpię informacje z 
twojego 
umysłu. Wiem o wszystkim, Bedlamie!
- - I sądzisz, że z tego ostatniego źródła korzystasz niepostrzeżenie. Myślisz, 
że 
wszystko, czego się dowiedziałeś z mego umysłu, było prawdziwe i nie zostało w 
żaden 
sposób zafałszowane?
Istnieje rodzaj zimna tak intensywnego, że aż pali. Oczy Lodowego płonęły 
właśnie 
takim zimnem. Cabe mimowolnie zadrżał, czując na sobie zaledwie jego przelotny 
dotyk. A 
myślał, że to zaklęcie było straszne!
- - Nareszcie cię rozpoznałem! - ryknął smok z nagłą wściekłością. - Wielki 
oszust! 
Smoczy Mistrz we własnej osobie. Słyszałem opowieści, ale nie mogłem w nie 
uwierzyć.
- - A więc wiesz, że to, co mówię, jest prawdą.
Cabe zaczął się martwić, że Lodowy przejrzy blef, bo przecież to musiał być 
blef, 
czyż nie? To, co niegdyś było Nathanem, a po jego śmierci weszło w Cabe’a, teraz 
całkowicie 
przejęło nad nim kontrolę. Czy Nathan naprawdę był na to przygotowany?
- Myślę, że kłamiesz - wymruczał Smoczy Król, ale jego pewność siebie zmalała. 
Zerknął na uwięzioną Gwen, a potem na dół koło niej.
Potężny Król zawahał się. Jego kontrola na mgnienie oka gdzieś się rozpłynęła.
Cabe chciał krzyczeć, lecz poczuł, że rzeczywistość wymyka mu się spod kontroli. 
Pełna jaskiń cytadela Lodowego zdawała się od niego uciekać, jakby zmniejszając 
się i 
zmniejszając, aż do chwili kiedy... zniknęła. Unosił się w... niczym. To nie 
przypominało 
nawet Pustki. Po prostu znajdował się... gdzie indziej.
„Decyzja należy do ciebie” - zdawała się mówić część jego, umysłu. Nie dało się 
jednak stwierdzić, czy słowa te należały do niego, czy też do jego dziadka.
Nie wahał się. Tam była Gwen. Jeśli nie liczyło sięjuż nic innego, to jej jednak 
coś 
obiecał. Nawet gdyby to miało oznaczać jego śmierć, jak przepowiedział mu zmarły 
Tyr, to 
też nie zrezygnuje.
- Tak.
W następnej chwili znowu został przywrócony rzeczywistości. Tym razem krzyczał.
XXII
Zielony przygotowywał się do działań w Lesie Dagora. Mimo, że jego kraina 
znajdowała się daleko na południe od Piekielnych Równin, czy nawet Wenslis, 
pierwsze i 
najbardziej niecierpliwe potwory z potężnych stad Lodowego dotarły już do granic 
jego 
terytorium. Tryskały entuzjazmem, pomyślał gorzko. Zostały zniszczone, ale 
koszty tej 
operacji były dużo większe, niżby chciał. Z trudem wyobrażał sobie cierpienia 
tych, którzy 
znajdowali się na północy. Od szpiegów znajdujących się poza własnym terytorium 
i od 
różnych wędrowców dowiedział się, że wiele pól i lasów obumarło, a setki 
zwierząt i istot 
myślących - ludzi, smoków, wszystkich - zniknęło w paszczy głodu, przeraźliwego 
głodu, nie 
tylko fizycznego, ale i tego, który zaspakajany był energią życiową.
Kolejne próby skontaktowania się z braćmi i prośby o współpracę niewiele dały. 
Burzowy nie odpowiedział, choć Zielony podejrzewał, że akurat ten brat sam 
planuje jakieś 
działanie, jeśli jeszcze żyje. Kraina Srebrnego została już zaatakowana, a jej 
pan nie miał 
czasu rozmawiać, choć zasugerował, że nie odrzuciłby pomocy. Władca Lochivaru 
milczał, 
tak samo jak tajemniczy pan Legar Peninsuli. Zielony nie mógł zrozumieć, 
dlaczego 
Kryształowy nadal pozostawał obojętny, choć z drugiej strony zawsze stanowił dla 
niego 
zagadkę. Co do Czarnego, najwyraźniej sądził, że jeśli ukryje się we własnym 
zamku i nic nie 
będzie robił, to Lodowy pozostawi go w spokoju, co było rzeczą mocno wątpliwą.
Penacles okazało się jednak jeszcze bardziej tajemnicze niż Smoczy Królowie. 
Wykrył tam obecność Błękitnego z tymczasowym sojusznikiem Gryfem. Już sam ten 
fakt był 
zdumiewający, ale teraz zajmowali się czymś innym, czymś, co lwioptak określał 
jako 
olbrzymie niebezpieczeństwo i jedyną nadzieję. Nawet wieść, że grupa 
Poszukiwaczy została 
zauważona, gdy niosła na północ kilka dużych pakunków, nie zajęła więcej niż 
kilka sekund 
uwagi Gryfa. Młode Króla Królów nie miały teraz większego znaczenia; całe bowiem 
królestwa mogły ulec zagładzie. Mamrocząc pod nosem, pan Lasu Dagora poczuł jak 
Gryf nie 
dopuszcza do takiej możliwości. Toteż byłoby bezsensowne prosić go o dalsze 
wyjaśnienia.
A gdzieś w Północnych Pustkowiach, w legowisku jego szalonego brata znajdowały 
się młode cesarza. Mogłyby dać smoczej rasie szansę koegzystencji z ludźmi, 
teraz jednak 
prawdopodobnie oddzielały je tylko sekundy od śmierci w łapach przedstawiciela 
ich 
własnego gatunku.
Chodził w kółko po centralnej komnacie cytadeli, niezdolny uczynić nic poza 
walką z 
potworami i modlitwą, by grupie Bedlama i Gryfowi powiodło się. Składanie 
własnej 
przyszłości i swego życia w ich ręce było czymś niezwykle denerwującym, choć 
przecież sam 
zrobił swego czasu coś bardzo podobnego, gdy zawarł pierwszy pakt z Gryfem.
Tak jak liczne siedziby mówiły wiele o charakterze Smoczych Królów, tak cytadela 
Zielonego stanowiła syntezę natury z cywilizacją na jeszcze większą skalę niż 
Dwór. Wielki 
dąb, król dębów, większy i starszy od jakiegokolwiek drzewa w tym lesie, został 
wyrzeźbiony 
przez Poszukiwaczy. Przynajmniej Zielony sądził, że byli to Poszukiwacze. 
Znajdowały się w 
nim komnaty i korytarze, niektóre bardzo rozległe, a jednak całe drzewo było 
zdrowe i silne. 
Jeśli Zielony wierzył w jakieś przesądy, to tylko w ten, że jego królestwo 
padnie w dniu, w 
którym dąb się złamie. Nie było więc w tym nic dziwnego, że jeden z jego 
przodków uznał 
opiekę nad drzewem jako główny priorytet władcy. Nic się w tej kwestii nie 
zmieniło do dnia 
dzisiejszego.
- Wielmożny Zielony - usłyszał glos. Smoczy Król zesztywnial.
Mały punkt przed nim zaczął się rozrastać, szybko formując się w kształt bardzo 
ludzkiej postaci Cabe’a Bedlama. Smocze straże słysząc obcy głos, wbiegły do 
środka. Jeden 
ze strażników prowadził kilka pomniejszych smoków. Król odesłał ich szybkim 
ruchem ręki.
Twarz Cabe’a była blada, a sam wojownik ciężko dyszał. Stanął w miejscu, jakby 
sam 
był zdumiony tym, co właśnie uczynił, po czym przypomniał sobie, w jakim 
właściwie celu tu 
przybył. Ignorując protokół, chwycił Zielonego za ramiona i szybko spytał:
- - Mój panie! Prawda, że masz zgromadzone skarby Poszukiwaczy, Quelow i 
innych, wcześniejszych ras?
- - Tak. - Dało się niemal fizycznie odczuć pulsującą w człowieku energię i była 
ona 
tak potężna, że smoczy władca nie mógł się powstrzymać przed okazaniem mu 
szacunku.
- - Muszę je zobaczyć - powiedział Cabe. - Czy zezwolisz mi na to?
- - Tak. Ja...
- - Teleportuj nas tam! Ja... ja nie dam rady dłużej utrzymać tej równowagi!
Porażony zarówno tonem wypowiedzi jak i samą sytuacją, w której człowiek wydawał 
rozkazy, Smoczy Król zawahał się tylko na moment. To był mimo wszystko Bedlam, 
który 
powinien znajdować się teraz na Północnych Pustkowiach. Jeśli więc Cabe był 
tutaj...
Nie tracił więcej czasu na próżne słowa. Zniknęli zanim którykolwiek z nich 
zdołał 
wziąć głębszy oddech.
- - To nie działa - wymamrotał Gryf. - Spóźniliśmy się!
- - Hestia dopiero dotarła na właściwą pozycję. Oba księżyce muszą się tam 
znaleźć. 
Jeszcze nie jest za późno. - Głos Błękitnego był zmęczony tak samo jak Gryfa. 
Dali z siebie 
wszystko, a jedynym rezultatem było ich wyczerpanie. Z tego, co sądzili, Lodowy 
nawet nie 
poczuł ich ataku.
- - Czegoś brakuje...
- To chyba oczywiste! Ale czego? - syknął smok. Siedzieli na podłodze w komnacie 
Gryfa. Jajo Yalaka leżało między nimi. Błyszczało od nagromadzonej energii. Była 
to jedyna 
rzecz, jaką udało im się osiągnąć. Gryf nie mógł się opędzić od myśli, że czeka 
na jakieś ich 
posunięcie. Nie miał jednak pojęcia na jakie.
W książce można było znaleźć wiele wersów, które sugerowały inne możliwości. Czy 
którąś z nich przegapił? Gryf akurat sięgał po dzieło, kiedy usłyszał odgłos 
wciąganego przez 
smoka oddechu. Odwrócił się gwałtownie.
Z kryształu spoglądała na nich twarz młodego Cabe’a. Nie była to wizja 
przyszłych 
wydarzeń. To była prawdziwa twarz młodego Bedlama. Jego oczy patrzyły na 
Błękitnego 
pytająco, po czym nabrały surowego wyrazu.
- Gryfie, czy wykonałeś którąś z instrukcji z księgi? - spytał. Dwaj władcy 
znajdujący 
się w komnacie spojrzeli po sobie, po czym pan Penacles odpowiedział:
- Tak. Skąd ty...
Cabe uśmiechnął się, ale nie był to wesoły uśmiech, lecz zmęczony, wskazujący na 
olbrzymie wyczerpanie.
- - Zgadłem, szczerze mówiąc. Udało mi się skontaktować także z kilkoma... 
odpowiednikami... twego... sojusznika.
- - Czyżby? - w głosie smoka dało się słyszeć powściągliwą ciekawość, a nawet 
odrobinę instynktownej nieufności. Cabe zignorował pytanie.
- - Nie udało się wam - ciągnął. - Nie pytajcie, skąd o tym wiem. Po prostu 
wiem. 
Nie zrozumieliście jak sadzę jednego wersetu. Nie martwcie się jednak. Wiem, co 
należy 
zrobić. Potrzebuję tylko was obu. Kontynuujcie to, co zaczęliście. Jak długo 
tylko będziecie 
mieli siłę woli i własną moc. Nie przerywajcie, aż zemdlejecie z wyczerpania. To 
jedyny 
sposób.
Gdy to mówił, równocześnie zaczął znikać. Gryf zawołał:
- Cabe! Co zamierzasz czynić?
W jego niemalże smutnym głosie dało się słyszeć nutkę wahania:
- To samo, co niegdyś próbował mi zrobić Brązowy. Mniej więcej to samo.
Jajo Yalaka ponownie stało się tylko pełnym mgły, świecącym naczyniem.
- O co chodziło Bedlamowi, gdy mówił o Brązowym? - spytał smok. - Przecież on 
zginął z rąk tego człowieka na Ziemiach Jałowych!
Gryf wahał się. Miał przeczucie, że wie, o czym mówił Cabe. Nieobecnym głosem 
odparł:
- - Brązowy sprowadził Cabe’a na Ziemie Jałowe. To on właśnie uwolnił jego moc. 
On... Musiał mieć rację. Przetrzymujący Cabe’a wróg chciał wówczas tylko 
jednego... A była 
to noc, kiedy bliźnięta się zespoliły. Dokładnie tak samo, jak ma to się stać 
teraz, za kilka 
minut.
- - Chciał poświęcić życie chłopca, by odwrócić działanie zaklęcia. - Błękitny 
wreszcie zrozumiał. - Aż do dziś wątpiłem, by istota ludzka była zdolna do 
takiego czynu - 
powiedział.
- - A więc musi się nam udać. Zrobimy to dla niego. - Gryf powrócił do 
poprzedniej 
pozycji. - My tylko użyjemy naszej mocy, a Cabe Bedlam zamierza oddać własne 
życie.
Wściekłość Lodowego z powodu ucieczki Cabe’a - wywołanej zbytnią pewnością 
siebie - była w takim samym stopniu krótka, jak i potężna. Ściany komnaty 
poważnie już 
osłabione atakiem Burzowego, zaczęły się kruszyć. Sufit trzeszczał i groził 
zawaleniem. 
Wokół smoka pojawiały się śnieżne burze. Gwen, która znajdowała się najbliżej 
Lodowego, 
odwróciła się tak bardzo jak tylko mogła, podczas gdy jej ciało zostało niemal 
do połowy 
zakopane w magicznie wytworzonym śniegu.
Toma poczuł jak chwyt na jego prawej ręce rozluźnia się, a lód spada na podłogę. 
Nie 
dał jednak nic po sobie poznać. Lodowy odzyskał pełną kontrolę i jego więźniowie 
nie mogli 
użyć swoich umiejętności. Toma nie mógł nawet przybrać normalnej postaci.
- Bedlam! - wykrzyknięte nazwisko wyplute wraz z mroźnym dymem kończyło 
straszliwy atak szału. Na oblicze smoka powróciła zimna, nie wyrażająca żadnych 
uczuć 
maska. - Nieważne - burknął. - Jeśli nawet ostatni z Bedlamów jest tylko 
tchórzem, to i tak 
mam jego żonę.
Odwrócił wzrok ku Gwen, ciągle uwięzionej w lodzie. Czarodziejka odważnie 
odwzajemniła jego spojrzenie.
- Ty, w przeciwieństwie do swego męża, pokazujesz przynajmniej zęby - 
powiedział. - 
Twoja moc i silny duch znacznie zwiększą moją siłę. Jeśli więc nikt więcej nie 
zamierza nam 
przerywać, możemy zacząć.
Wychudzony olbrzym wstał na cztery łapy i odsunął się od dołu. To, co było w 
głębi, 
poruszyło się. Gwen zdołała wychwycić zarys postaci, co najmniej tak potężnej 
jak Smoczy 
Król. Jej buta i odwaga zmieniły się w niepewność, a także - choć próbowała to w 
sobie 
hamować - w strach.
Na lewo od smoka dały się słyszeć piski i syki. Młode uwolniły się od strażników 
i 
poczęły ganiać wokół znieruchomiałego Złotego, próbując go nakłonić do 
uczynienia 
jakiegoś gestu. Ich syki wypełnione były gniewem i lękiem nie o siebie, ale o 
Panią z 
Bursztynu. Gwen zrozumiała, choć było już za późno, że usłyszały jej wezwanie i 
ruszyły na 
pomoc. Nie mogły jednak już niczego uczynić.
Zniecierpliwiony władca zamarzniętej krainy westchnął.
- - Być może - odezwał się - tak już zostały skażone obcowaniem z ludźmi, że 
powinienem je teraz oddać królowej. To by dużo szybciej zmyło z nich hańbę.
- - Nie! - krzyknęła Gwen. - Przynajmniej im pozwól żyć! Należą do twojego 
gatunku! Są dziećmi twojego cesarza!
- - I przyszłymi marionetkami ludzi. Nie wydaje mi się. Sądzę, że wkrótce do 
ciebie 
dołączą. Lepiej, by teraz oddały swoje życie dla chwały naszej rasy, niż potem 
musiały 
kłaniać się ciepłokrwistym szkodnikom.
Nagle lodowa pustka pociągnęła Gwen w stronę otchłani. Z każdą stopą bliżej dołu 
jej 
rozpacz pogłębiała się, aż do chwili, kiedy już nie mogła z nią walczyć.
I wtedy...
I wtedy nagle cała rozpacz zniknęła. Strach zniknął. Zimno zaczęło się cofać. 
Bryły 
lodu wokół komnaty zmniejszyły się, a komnata została oświetlona jak nigdy 
dotąd.
Cabe Bedlam stał z wyciągniętymi dłońmi, trzymając w lewej ręce jakiś mały 
przedmiot i wyglądał zupełnie tak samo jak jego dziadek. Potworna królowa 
Lodowego 
Smoka niespokojnie się poruszyła. Odcięto ją bowiem nagle od posiłku, przerwano 
połączenie ze źródłem, które ją wzmacniało. Źródłem, które teraz rozpostarło 
olbrzymie, 
pokryte szronem skrzydła i z płonącymi żądzą śmierci oczami spojrzało na 
maleńkiego 
człowieczka.
- Co zrobiłeś?
Lodowy Smok zdawał się wypełniać komnatę. Wspaniały i potężny wznosił się ponad 
wszystkim. Dużo dłuższy niż jego bracia. Jego kości okrywała blada skóra. Płonął 
w nim tak 
potężny gniew, że nieruchomość jego oblicza była chyba bardziej przerażająca niż 
jego 
wcześniejsza całkowita obojętność. Światło i ciepło zaczęły zanikać. Pojawiły 
się kolejne 
burze śnieżne.
- - Bedlam.
- - Ostrzegałem cię, Smoczy Królu, że nie wiesz o wszystkim. Nie kłamałem.
- - Niczego nie przegapiłem. Niczego.
Cabe wzruszył ramionami. Częs’ć jego umysłu była całkowicie obojętna, druga zaś 
śmiertelnie przerażona, ale nie miał wyboru. Musiało się to tak rozegrać, nawet 
jeśli miało 
oznaczać jego koniec.
- Jeśli tak sądzisz. Prawda jest dość oczywista - powiedział. Oszukany już 
wcześniej 
smok wzmocnił siły blokujące magię zaklęcia. Pozostali więźniowie nadal byli 
bezbronni i 
zakuci w lodowe kajdany, ale Cabejuż jaśniał potężną energią. W oczach smoka 
pojawiło się 
niedowierzanie. Potrzebował więcej mocy.
Stwór w dole zaprotestował. Lodowy zignorował jednak jego irytację i ciągnął tę 
moc, 
skazując niezliczone potwory z jego gatunku na śmierć, zabierając im energię 
życia. Zaczął 
świecić, ale był to gorzki, martwy blask, poprzez który smok zdawał się wyglądać 
niczym 
jakiś potężny zwiastun śmierci, czym zresztą może i był.
A jednak Bedlam nadal czekał.
Z pyska Lodowego wydostał się drażniący śmiech, chropowaty dźwięk, który 
zatrząsł 
osłabioną strukturą sufitu. Lód ponad Cabe’em nagle ożył, przybrał żywą formę i 
wyciągnął 
się niczym gigantyczny pazur. Cabe zobaczył to i wzniósł się w powietrze. Z 
trudem uniknął 
drugiej lodowej ręki, która raptem wyrosła nad nim. Uniknąwszy ponownie obu 
ramion, na 
własny użytek przejął ich moce i tak silnie zderzył je z sobą, że roztrzaskały 
się w jednym 
głośnym huku. Ich odłamki uderzyły prosto w Smoczego Króla.
- Bezsensowny wysiłek - stwierdził spokojnie Cabe, mając nadzieję, że smoczy 
władca nie zdawał sobie sprawy, jak niewiele brakowało mu do zwycięstwa.
Cabe znajdował się teraz bliżej Lodowego, bliżej jamy w ziemi. Czuł niewidzialny 
atak smoka, bezustanne uderzenia w tarczę, która ochraniała słabiutkie 
połączenie młodego 
wiedźmina z jego mocą. A zużycie energii, jak wiedział Cabe, musiało być 
ogromne. Władca 
Północnych Pustkowi próbował podtrzymywać zaklęcie Ostatecznej Zimy, 
uniemożliwiał 
pozostałym więźniom odzyskanie mocy, kontrolował działania pozostałych potworów 
i na 
dodatek musiał sobie poradzić ze stojącym przed nim człowiekiem, zarówno za 
pomocą 
widzialnych, jak i niewidzialnych ataków. W sumie musiał do tego włączyć jeszcze 
potężne 
ilości energii, jakich użył, by pokonać Burzowego. Gdyby ten ostatni nie toczył 
walki na 
więcej niż jednym froncie naraz...
Teraz „gdybanie” jednak nie miało sensu. Liczył się tylko wynik. Wynik, który 
musiał 
się objawić w chwili, kiedy księżyce znajdą się w odpowiedniej pozycji. Hestia 
już tam była, 
Styx miał do niej dołączyć za kilka minut. Cabe’owi mogło zabraknąć czasu.
Czego mógł się obawiać władca tej śnieżnej krainy? Ciepła, rzecz jasna. Ale samo 
ciepło nie wystarczało.
„Nathanie - pomyślał Cabe - jeśli wiesz, co robić...”
- Co... - zaczął Lodowy. Góra ponownie zadrżała. Z największych szczelin zaczęła 
się 
unosić para. Temperatura komnaty wyraźnie wzrosła. Z pęknięć w ziemi zaczęła się 
wylewać 
gęsta, rozpalona do czerwoności substancja.
Smok syknął. Lawa wyciągana z głębin ziemi przez Cabe’a/Nathana wznosiła się 
coraz wyżej. Od potwora w dole emanował strach. Ogień był dla niego zabójczy. 
Powodował 
ból jego dzieci.
Lodowy machnął potężnymi skrzydłami, nabrał gwałtownie powietrza i dmuchnął na 
zbliżającą się lawę. Cabe i jego towarzysze z przerażeniem patrzyli na żywioł, 
który 
zamarzając, zastygł w kilka sekund. Wzmocnione mocami smoka zimno ogarnęło chyba 
nawet głębiny ziemi. Jaskinia stała się jeszcze zimniejsza niż poprzednio. Cabe 
zadrżał i 
wiedział, że pozostali, nie chronieni żadną magią, musieli potwornie cierpieć.
Fala zimna otoczyła Cabe’a, kiedy ten nadal unosił się w powietrzu. Może jakiś 
czas 
temu wystarczyłaby, aby powstrzymać człowieka, ale po wielu dniach działania 
zaklęcia 
Lodowego, uodporniła ona Cabe’a na tyle, by zareagował na nie kontratakując 
własnym 
ciepłem. Gdy Lodowy zbierał siły po uderzeniu gorącego powietrza, Cabe modlił 
się, by jego 
przeciwnik nie zauważył jak on sam był już wyczerpany. W przeciwieństwie do 
smoka, nie 
mógł się oprzeć na niczym poza własną mocą i tą odrobiną energii, którą odważył 
się skraść 
potworom. W niej właśnie pokładał nadzieję na zwycięstwo.
Kiedy smok uderzył o jedną ze ścian, potężne bryły lodu posypały się na podłogę. 
Na 
nim też pozostawiło to ślad. Ile minie czasu, zanim jego kontrola nad sytuacją 
osłabnie? 
Chwila ta musiała nadejść szybko. W przeciwnym bowiem razie Cabe zdecydowanie 
przecenił swoje szansę.
Podczas gdy dwaj przeciwnicy toczyli walkę na siłę woli, Gwen nagle została 
otoczona zmartwionymi, przerażonymi młodymi, które chciały ją stamtąd wyciągnąć. 
Tylko 
najstarsze z nich zrozumiało, że wymagało to czegoś więcej, niż szarpnięcia za 
ubranie i 
włosy, za co Gwen szybko zganiła jego rodzeństwo. Wtedy młody zaczął drapać 
pazurami 
podstawy lodu, który trzymał Gwen. Jego pazury były jednak tylko żałosnymi 
namiastkami. 
Mały nie nauczył się jeszcze całkowicie zmieniać postaci i nadal był w trzech 
czwartych 
człowiekiem, a tylko w jednej czwartej smokiem. Jego pazury były odrobinę 
dłuższe niż 
ludzkie i niewiele ostrzejsze. Syknął i wymamrotał coś, czego mógł się nauczyć 
jedynie od 
jakiegoś posługacza.
Gwen spojrzała w górę. I nagle zakrył ją cień. Wydała westchnienie, które 
musiało 
zwrócić uwagę Lodowego. Przed nią stał sam cesarz, lecz jego okrągłe oczy były 
puste. 
Znalazł się tu, ponieważ przyprowadziły go młode. Czuła jednak krążącą w nim 
moc. 
Lodowy nie zajął się, albo nie chciał się zająć zablokowaniem władcy. Tak jak 
wcześniej 
przypadkiem zrobiła to z młodymi, tak teraz próbowała sprawdzić, co pozostało z 
umysłu 
Króla Królów i uspokoić go.
We wszystkich krainach nagła i niewyjaśniona śmierć tak wielu potworów dała 
nadzieję oblężonym. Burzowy zaczął nawet kontratakować, a w królestwach 
Srebrnego i 
Błękitnego obrońcom udawało się odpierać ataki nienasyconych hord. Wszyscy 
wiedzieli, że 
to nie ich dzieło, lecz wynik jakiegoś cudu. Zdawali też sobie sprawę, że nadal 
pozostało 
dosyć potworów, by ich zniszczyć, kiedy wreszcie się zmęczą, a musiało do tego 
dojść już 
wkrótce.
Stwór w ziejącej dziurze był teraz bardzo aktywny, a jego głód stawał się 
silniejszy 
niż kiedykolwiek dotąd. Lodowy wciąż czerpał z niego energię i został teraz 
zmuszony 
skierować część tej mocy przeciwko jej źródłu, by nie stracić nad nim kontroli.
Hestia, także głodna, czekała już na niebie. Jej brat Styx dopiero płynął, by 
się ustawić 
w odpowiedniej pozycji. Oba księżyce wzeszły na niebo tak wcześnie jak to zwykle 
o tej 
porze roku bywało, ale tym, którzy na nie oczekiwali, zdawało się, że drugi 
nigdy nie dotrze 
do celu. Cabe nie widział księżyców, lecz odczuwał ich zew tak samo, jak czuł 
rosnący głód 
królowej smoczego władcy.
I wtedy znak, na który czekał, objawił się. Znak dowodzący, że Lodowy zaczyna 
się 
męczyć.
Toma uwolnił się z kajdan i błyskawicznie powróciła też do niego moc. Ze 
znajdującej się za nim ściany wytrysnęły długie zielone wici zmierzające w 
kierunku jego 
„wuja”. Oczy ognistego płonęły chęcią zemsty. Pędy strzeliły w kierunku 
olbrzymiego 
białego cielska. Lodowy wreszcie osiągnął granicę swoich możliwości. Nie zdołał 
utrzymać 
wszystkiego naraz.
Nie był też jednak jeszcze pod żadnym pozorem pokonany.
Zanim bratanek zdołał się znaleźć dalej niż kilka kroków od ściany, fala 
intensywnego 
zimna spowiła jego ciało. Nieszczęsny smok z hukiem został ciśnięty o lód. Nie 
stracił 
wprawdzie przytomności, ale przewaga jaką miał jeszcze przed chwilą, całkowicie 
zniknęła. 
Pędy zwiędły i zniknęły w ciągu kilku sekund, nie pozostawiając po sobie nawet 
najmniejszego śladu.
- Nie możesz mnie powstrzymać - krzyczał władca Pustkowi. - Znam swoje obowiązki 
i wiem, że postępuję właściwie! Rządy smoków zakończą wszelkie panowanie w tych 
krainach, nawet jeśli będę zmuszony poświęcić swoje życie! - Odwrócił się do 
młodego 
Bedlama.
Nadeszła pora. Bliźnięta znalazły się na swoich pozycjach.
Cabe zerknął przelotnie na przedmiot, który przez cały ten czas trzymał w 
rękach. 
Szkarłatna zakrzywiona broń niezbyt pasowała do ludzkiej dłoni, jako że 
skonstruowana 
została przez Poszukiwaczy. Jednakże było to doskonałe narzędzie, którego Nathan 
zdecydował się jednak nie użyć na Ziemiach Jałowych, skazując je na niebyt, aż 
do szalonej 
próby Brązowego, próby poświęcenia Cabe’a. Nathan odmówił złożenia ofiary. I 
udało mu 
się wówczas powstrzymać zaklęcie. Teraz jednak nie zdołałby już tego uczynić. 
Teraz mógł 
tylko poświęcić własne życie, by odwrócić efekty działań Lodowego. Była to 
dokładnie taka 
sama ofiara, jaką zamierzał złożyć Brązowy Smok.
Szepcząc ostatnie słowa do Gwen, których ona już nie usłyszała, niezręcznie wbił 
sztylet we własne serce.
W Penacles Jajo Yalaka zadrżało, a zgromadzona wewnątrz energia została wyssana 
przez tak potężną siłę, iż doprowadziła Gryfa i Błękitnego niemal do stanu 
całkowitego 
wyczerpania. Obaj polecieli do tyłu, w ostatnich sekundach przytomności 
zastanawiając się, 
czy będą mieli szansę się obudzić.
Raptownie nad Penacles przeleciała niespotykanych rozmiarów burza, rzucając 
przedmiotami, a nawet mieszkańcami, jakby byli liśćmi na wietrze. Wkrótce ciemne 
chmury 
przykryły niemal całe Smocze Królestwa, poza Legar Peninsula. Była to straszliwa 
burza, 
rozszalała i wściekła, lecz trwała nie więcej niż pół minuty.
Kiedy nagle zniknęła i wszystko powróciło do normy, ci którzy ją przeżyli, 
szeroko 
otwierali oczy, sprawdzając, czy cokolwiek jeszcze pozostało z ich świata.
Wichry ucichły.
Lodowy Smok zrozumiał, co się stało. Jednak jedyną rzeczą, na jaką go było teraz 
stać, to straszliwe zdumienie. Ostateczna Zima została powstrzymana. Wiedział, 
że takiego 
niesamowitego czynu mógł dokonać tylko mistrz magii, który sam musiał złożyć 
ofiarę życia. 
A przecież i Lodowy pragnął tego dokonać, jednak ktoś go uprzedził i tak 
przemienił 
zaklęcie, że nic nie mogło go już teraz zmienić. Lodowy Smok zużył wszystkie 
siły na 
przygotowanie, tworzenie i rzucanie zaklęcia. Nie mógł już teraz zacząć 
wszystkiego od 
początku.
Stworzenia zostały od niego odcięte, nie oderwały się jednak od swego 
prawdziwego 
źródła. Bez jego kontroli - bez Smoczego Króla, który działałby jako ogniskująca 
wszystko 
soczewka - królowa oszalała, wyciągając soki życiowe ze swoich dzieci i jego 
dzieci, 
sprawiając, iż ginęły setkami i tysiącami, aż w końcu nie pozostało żadne. Nie 
zdawała sobie 
nawet z tego sprawy, cały czas sądząc, że działa, by je ocalić.
Co gorsza, szkody, jakie spowodowały, zostaną wkrótce naprawione. Dokładnie tak 
samo, jak uratowane zostały Ziemie Jałowe, po tym, gdy Brązowy stał się ofiarą 
własnego 
szaleństwa. Nawet Północne Pustkowia nie będą wyjątkiem. Nadal pozostaną zimne, 
lecz 
chłód osłabnie, a życie przesunie się dalej na północ, czego nie zdołano dokonać 
przez 
tysiąclecia.
Zawiódł. Smok obracał masywną głową niczym obłąkany, aż wreszcie jego oczy 
odnalazły leżącą na drugim końcu komnaty na ziemi zwiniętą w kłębek postać.
- Bedlam - zawołał.
Postać ani drgnęła. Smok wiedział, że jeśli człowiek wykonał dobrze swoje 
zadanie, to 
to, co po nim zostało, stanowiło jedynie pustą skorupę pozbawioną życia. Nie 
oznaczało 
wszakże, że nie mógł jej rozerwać na strzępy.
- Cabe!
Więźniowie, nie czując zaklęcia, zaczęli się uwalniać. Król zapomniał o 
nieruchomej 
postaci, zdając sobie sprawę, że nadal ma szansę zemścić się na delikatnych, 
żywych 
stworzeniach, a zwłaszcza na żonie wiedźmina Bedlama.
- Niech cię, smoku, piekło pochłonie! - Czarodziejka uniosła się w powietrze. 
Pod nią 
młode zgromadziły się wokół Złotego, który patrzył pustymi oczami w kierunku 
swego 
mroźnego poddanego. Toma nareszcie wstawał i widząc, że Cabe leży na ziemi, a 
Gwen 
przygotowuje się do walki z Lodowym, zwrócił uwagę na swego ojca. Był czas walki 
i czas 
ucieczki z niezdolnym do obrony rodzicem. Toma uznał, że najlepszym wyjściem 
będzie 
szybka ucieczka. Kiedy cesarz znajdzie się w bezpiecznym miejscu, będzie mógł 
powrócić, 
by wyrównać rachunki z tymi, którzy przeżyją.
Elf wymierzył cios i rąbnął go w kark. Toma potknął się i poleciał do przodu, 
padając 
na kolana. Z tyłu usłyszał głos Haidena:
- Smoku, skoro uznajesz swój sojusz z Bedlamami za zakończony, nie widzę powodu, 
by nie potraktować cię jako kolejnego wroga, gorszego nawet od Lodowego.
Toma odwrócił się, a jego twarz znalazła się naprzeciw oblicza elfa. Ten zbladł, 
ale 
stał w miejscu.
- Powinieneś zostać na swoim drzewie, roślinożerco - syknął ognisty. Machnął 
ręką i 
Haiden został nagle osaczony bąblem jakiejś miękkiej substancji. Uderzył w nią, 
ale nic się 
nie stało. Ta odrobina magii, jaką w sobie posiadał, nie zrobiła niczego 
szczególnego poza 
małą dziurą w dziwnej materii.
Ognisty patrzył jak elf stępił swój nóż na wewnętrznej powierzchni sfery. 
Zaśmiał się 
i odwrócił, by poszukać ojca.
Nóż.
Nathan wiedział, że znajduje się w kolekcji artefaktów Zielonego. To właśnie po 
stworzeniu Ziem Jałowych ukrył go tam, by smok nie mógł go odnaleźć. Bez 
właściwej 
wiedzy, do czego służy, stanowił tylko kolejny ciekawy przedmiot, nic więcej. 
Ci, którzy 
zajmowali się Poszukiwaczami zdawali sobie sprawę, że ptaki nie tworzyły żadnego 
zaklęcia, 
nie mając już przygotowanego kontrzaklęcia. Nóż pełnił funkcję soczewki 
ogniskującej takie 
kontrzaklęcie. I użycie czegokolwiek innego, co różniło się od niego, mogło 
wywołać 
katastrofalne efekty, choćby takie jak stworzenie mięsożernych roślin lubiących 
jedynie smak 
mięsa klanów Brązowego.
Nathan nie potrafił się zmusić do zniszczenia tej broni. Nie dlatego, że sam 
przewidział zaistnienie kogoś takiego jak Lodowy, próbującego ponownie 
wykorzystać 
zaklęcie, ale również dlatego, ponieważ był miłośnikiem historii. Szczęśliwy 
zbieg 
okoliczności. Cabe o tym wiedział. Dzięki Nathanowi rozumiał wszystko, włącznie 
z tym, że 
będzie musiał oddać własne życie, by ocalić Smocze Królestwa.
Więc dlaczego nadal żył?
Ktokolwiek by spojrzał na niego, nie uznałby go chyba za żywego. Był zmizerowany 
i 
wyglądał, jakby nagle postarzał się o trzydzieści lat. I czuł się słabo jak 
niemowlę. A jednak 
żył. Udało mu się. Ale jak? Jak?
Nóż Poszukiwaczy leżał na podłodze, a na klindze nie dało się zauważyć nawet 
kropli 
krwi. Powoli przyłożył rękę do piersi, tak naprawdę nie chcąc poczuć ziejącej 
rany, lecz coś 
go ku niej ciągnęło, tak jak ludzi zawsze fascynowała śmierć. Ta rana musiała 
tam być.
Nic. Żadnej rany, żadnej krwi. Nawet rozdarcia na koszuli. Mimo to czuł, że coś 
zostało z niego wyrwane.
Dopiero wtedy się zorientował, że to wcale nie koniec. Ziemia zadrżała i znów 
upadł. 
Odwrócił się i zobaczył jak Gwen desperacko walczy z Lodowym, który - choć 
wyczerpany - 
nadal był Smoczym Królem.
Otaczało go kilkanaście jasnych pierścieni. Wyglądały jakby próbowały się wokół 
niego zacisnąć, ale coś im nie pozwalało. Smok zaś likwidował jeden po drugim za 
pomocą 
oddechu. Dmuchał na taki pierścień, a ten bladł i znikał. Gwen kończyły się 
pierścienie, a jej 
twarz przypominała już kolorem śnieg.
Cabe wstał, podniósł nóż i powlókł się w kierunku dołu. Smok, szukając zemsty, 
zostawił dół. To nie może być daleko, pomyślał znużony Cabe. Ale kiedy już 
dotarł na 
miejsce, znalazły się za nim fragmenty trasy, których za nic nie mógł sobie 
przypomnieć.
Do komnaty wszedł jeden z nielicznych ocalałych sług Lodowego i Cabe, ciągle 
niezwykle osłabiony, postanowił bronić się nożem, tak skutecznie jak tylko mógł. 
Stworzenie 
jednak zdołało wykonać tylko kilka kroków, po czym błyskawicznie zaczęło się 
kruszyć. 
Cabe wyczuł obecność obcej istoty i szybko zdał sobie sprawę, że potwór w dole 
nadal 
próbuje zaspokoić swój głód, którego nie kontrolował już Lodowy, nawet teraz 
domagając się 
pożywienia.
Cabe znalazł w sobie dość siły, by uniknąć szukającego go umysłu. Potwór był już 
tak 
zdesperowany, że czerpał energię nawet z ożywionych sług Lodowego, bez względu 
na 
ryzyko, jakie się za tym kryło. Cabe liczył na tę desperację, ponieważ w 
komnacie istniało już 
tylko jedno źródło energii.
Zbierając siły, odwrócił się w stronę Lodowego i zawołał:
- - Smoczy Królu! Władco Północnych Pustkowi! Czy zapomniałeś już o mnie? Czy 
tak bardzo obawiasz się Bedlama?
- - Bedlam. - Smok wypowiedział imię cicho, spokojnie, ale z pewnością musiał w 
sobie stłumić gwałtowną reakcję. Kiedy ostatni z pierścieni zniknął, Lodowy 
odwrócił się, 
zapominając o przerażonej Gwen. - Bedlam? Czy nigdy nie przestaniesz mnie 
drażnić?
Gigantyczny, wychudzony smok rzucił się ku niemu, z nozdrzy buchały mu kłęby 
dymu. Cabe musiał w tym momencie wyglądać w jego oczach niczym zmartwychwstały. 
Z 
pewnością nie stanowił żadnego zagrożenia, ale stwarzał szansę zemsty za 
wszystkie 
cierpienia, jakich mu przysporzył.
Dopiero gdy smok zbliżył się do dołu, zorientował się, że w pobliżu egzystuje 
jeszcze 
inne pragnienie, znacznie silniejsze niż żądza zemsty. Cabe cofnął się. Smok 
potrząsnął w 
zdumieniu głową i spokojnie spróbował odzyskać kontrolę. Spokój zmienił się 
nagle w 
niepewność, a potem w frustrację. Śnieżnobiały olbrzym zaczął się skręcać. 
Cierpiąc katusze, 
próbował obezwładnić obcy umysł, którego żądze aż za dobrze rozumiał.
- Nieee! - syknął z wściekłością. - Jeszcze nie! Nie, zanim nie zniszczę tego 
Bedlama! 
Nie, zanim nie oczyszczę królestw z tej ludzkiej plagi!
Lodowy zaczął się rzucać. Jego ogon był niemal tak samo długi jak wysoka była 
komnata, co oznaczało, że kiedy nim zamachnął w jedną i drugą stronę, nie było 
gdzie się 
ukryć. Gwen udało się uniknąć masywnego ciosu, ale Cabe nie zdołał stwierdzić, 
czy inni 
mieli tyle samo szczęścia. Otoczona ogniem czarodziejka wylądowała niedaleko 
męża i 
próbowała wytrzymać trzęsienie jaskini. Rzuciła się w ramiona Cabe’a zarówno 
zszokowana 
jego wyglądem jak i faktem, że przeżył. Kiedy smok zaatakował na oślep, potężne 
lodowe 
sople trafiały w ściany. Oboje musieli się pochylić.
- Cabe...
Tracił czucie w rękach i nogach.
- - Pomóż mi dotrzeć tam, gdzie będzie bezpieczniej - zwrócił się do Gwen.
- - Lodowy Smok...
- - Sam to dokończy, mam nadzieję. - Wskazał wroga.
Król zmalał do połowy dawnych rozmiarów i poruszał się coraz bardziej sztywno, 
przypominając Cabe’owi jednego ze sług. Kiedy zupełnie osłabł, jego wzrok 
zatrzymał się 
najakby ślepo idącej wśród zgliszczy postaci. Złoty Smok. Wokół niego tłoczyły 
się młode. 
Źrenice olbrzyma zwęziły się.
- - Nie! - Poobijany Toma zdołał się podnieść spośród zwalonych na ziemię gruzów 
sufitu. Haiden chroniony przez bąbel mógł tylko patrzeć...
- - Mój władco - głos Lodowego brzmiał słabo, cieniutko. - Mój panie, zawiodłem 
cię. Zawiodłem naszą rasę.
Jakby czerpiąc energię z obecności drugiego smoka, pan Pustkowi uniósł się na 
całą 
wysokość i dodał:
- Ale twoje młode nigdy nie będą musiały kłaniać się ludziom. Nigdy!
Cabe poczuł strumień energii szalonego Smoczego Króla, który otoczony ponownie 
sinawą poświatą ryknął:
- Oto twój ostatni posiłek, moja królowo!
Otoczyła ich potężna burza śnieżna. Ostateczna Zima skupiona w jednej komnacie. 
Gwen rzuciła zaklęcie, osłaniając siebie i Cabe’a. Spadały na nich i uderzały 
poszarpane 
lodowe ostrza. Szczeliny w ziemi poszerzały się. Gdy lód zaczął się pod nimi 
zapadać, Gwen 
desperacko chwyciła się Cabe’a i oboje usłyszeli rozpaczliwy krzyk Tomy. Ale nie 
mieli 
pojęcia, co się dzieje z Haidenem, Złotym Smokiem ani jego młodymi. A nawet nie 
wiedzieli, 
jaki los spotkał Lodowego. Burza zdawała się trwać godzinami, choć nie minęło 
więcej niż 
kilka minut. Jednak te minuty zdawały się być gorsze niż całe dni jazdy na 
północ, gdy 
nieustannie znajdowali się pod działaniem zaklęcia.
A potem nastąpiła... pustka.
XXIII
Cabe był pierwszym, który zrozumiał, co oznacza cisza. Nie mógł w to jednak 
uwierzyć. Tak samo jak nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyje, mimo ostrzeżenia Tyra 
i 
własnego czynu. Ale teraz zrodziły się w nim przerażające podejrzenia, co tak 
naprawdę 
znaczyły słowa martwego Smoczego Mistrza.
- - Gwen. - Położył rękę na jej ramieniu. Otworzyła oczy. Nie była nieprzytomna, 
ale 
wysiłek włożony w ich ochronę okazał się na tyle wielki, że straciła kontakt z 
rzeczywistością. Przez jakiś czas patrzyła szklanym wzrokiem w nieokreślony 
punkt, po czym 
jej spojrzenie zogniskowało się na mężu.
- - Żyjemy? - spytała.
- - Tak.
Coś... wiele rzeczy... się zmieniło. Nawet bez sprawdzania Cabe wiedział, że 
stwór w 
dole przestał istnieć. W końcu pożarł sam siebie. Nie był jednak do końca tego 
pewien. Ale 
przynajmniej oszczędziło im to dodatkowej walki. Co zaś do jego pana...
Cabe poczuł jak wracają mu siły. Odważył się stworzyć kulę światła, sądząc, że 
Lodowy przesta} być zagrożeniem, a jednocześnie cały czas zastanawiał się, czy 
przypadkiem się nie myli. Rozkazał światłu unieść się w kierunku tego, co 
pozostało z sufitu i 
spojrzał na ruiny, przyglądając się szczególnie uważnie jamie.
- Rheena nas ocaliła - wyszeptała z boku Gwen.
Cabe zafascynowany i poruszony rozgrywającym się spektaklem pokiwał głową.
Lodowy stał w pełnym blasku z rozpostartymi skrzydłami. Nie zdążył nawet upaść, 
a 
już każda drobina jego życia, energii, ciepła, czy czegokolwiek innego, co 
wyciągnął z 
żyjących istot, została mu odebrana. Tak jak ofiary jego „dzieci”, stał niczym 
pusta skorupa 
albo statua pozbawiona ducha.
„Teraz - pomyślał Cabe. - Teraz naprawdę stał się Lodowym Smokiem”.
Tak też było. Ostatni objaw furii okrył go drugą skórą-lodem. W świetle zaklęcia 
Cabe’a lśnił. Zamienił się w pomnik tego, czym był niegdyś. W pomnik obsesji.
„Pomnik szaleństwa i zagłady” - gorzko uśmiechnął się Cabe.
- Gdzie są inni... - Gwen wstała. - Gdzie młode i Haiden? Gdzie się podział 
Toma?
Toma? Cabe szybko zlustrował spojrzeniem komnatę. Burza oderwała z sufitu i ze 
ścian niezliczone bryły lodu. Szczeliny stworzone podczas ataku Burzowego teraz 
jeszcze 
bardziej się poszerzyły i zapełniły spadającymi z góry odłamkami.
Ani śladu żywej duszy.
Z centrum komnaty dał się słyszeć słaby, przerażony syk smoka. Gwen ruszyła 
biegiem. Cabe za nią, czując brzemię czasu i lękając się, że jeśli się potknie, 
połamie sobie 
wszystkie kości.
„Tyr miał rację, a zarazem jej nie miał - pomyślał. - Umarłem... a jednak... 
żyję”.
Nathan - to co niegdyś było Nathanem - zdało sobie z tego sprawę już dawno temu. 
Nic dziwnego, że osobowość dziadka zaczęła się w nim uaktywniać, na nowo ożywać.
Moc Cabe’a pozostała, lecz jego wspominania - wspomnienia Nathana - stały się 
tylko 
wyblakłymi cieniami. Kiedy Tyr powiedział, że wyprawa oznacza śmierć, miał na 
myśli 
Nathana. Cabe był teraz sam we własnym umyśle i miało już tak pozostać na 
zawsze. Nathan 
zrozumiał słowa swego dawnego towarzysza, rozumiał jaką pułapkę szykowali władcy 
Innego Wymiaru i dlatego właśnie tak bardzo naciskał na złożenie tej ofiary.
Wiedział, że to nie jego wnuk zostanie złożony w ofierze, lecz to, co można było 
nazwać esencją starego Smoczego Mistrza. Cabe nie potrzebo wał już tej... 
esencji... by dać 
sobie radę.
Wszystko wyglądało zupełnie inaczej, kiedy po śmierci Azrana dziadek się z nim 
połączył. Niby nie było go, a jednak dawał odczuć swą uspokajającą obecność. Nic 
więcej. 
Nathan Bedlam zrezygnował z własnej mocy i życia dla dobra Cabe’a i całych 
Smoczych 
Królestw. Zdawał sobie sprawę, że wnuk przestał już być chorowitym dzieckiem, 
czy 
niedoświadczonym młodym chłopcem.
Nie istniał już żaden powód, dla którego nadal miałby w nim pozostawać.
Rozmyślania, mogące okazać się jedynie przypuszczeniami, zostały przerwane 
wołaniem Gwen.
Młode były bezpieczne, choć ocalił je cud tak niezwykły jak ten, któremu swoje 
życie 
zawdzięczał Cabe. Niemal w ostatniej chwili, dzięki jakiemuś odruchowi albo 
uśpionym 
resztkom instynktu, Złoty Smok, Król Królów, osłonił swe młode przed szalejącą 
burzą. 
Śmierć zabrała go, gdy przeobraził się w bardziej ludzką niż smoczą postać, ale 
jego ciało 
utworzyło osłonę, pod którą schroniły się młode. Czy próbował w ten sposób 
ocalić siebie, 
czy też swoje dzieci, pozostawało w sferze domysłów. Małe smoczątka były całe i 
zdrowe, 
choć oszołomione i tak jak Cabe zdumione nową sytuacją.
Pozostały dwie osoby.
- - Haiden? - Cabe odwrócił się ku miejscu, gdzie ostatnio widział elfa i Tomę. 
- 
Haiden? - zawołał.
- - Nie wyjdę, dopóki mnie nie przekonacie, że wszystko się skończyło.
- - Nie ma się czym martwić - powiedział Cabe.
Cabe i Gwen spojrzeli w kierunku korytarza prowadzącego do głównej komnaty. 
Haiden z rozwichrzonymi włosami, w strzępach ubrania, trzęsąc się, ostrożnie 
wszedł do 
jaskini. Jego twarz przybrała dziwnie błękitny jak na elfa kolor.
- Więc? - spytał.
Cabe wskazał Lodowego. Oczy Haidena rozszerzyły się, gwizdnął z podziwu.
- - A jego... królowa? - spytał.
- - Nie żyje.
- - Chciałbym móc powiedzieć to samo o księciu Tomie. Przez twarz Gwen 
przebiegł cień gniewu.
- Znowu? Kolejny raz udało mu się uciec? Czy nigdy nie uda się nam go pozbyć?
Haiden skrzywił się.
- - Prawdę mówiąc, muszę mu podziękować. Uratował mi życie. Uwięził w dziwnej 
kuli, która miała mnie zniewolić, a ocaliła przed ostatnim wybuchem... 
szaleństwa smoka. 
Tuż przed końcem wydarzeń pękła, dlatego tak właśnie wyglądam. - Elf wskazał na 
strzępy 
swego ubrania. - Nie jest aż tak źle jak to wygląda, choć przyznam, że odczuwam 
lekki chłód. 
- Spoważniał. - Widziałem jak wymknął się z komnaty, kiedy rozpętało się to 
piekło. W 
pierwszym odruchu po uwolnieniu chciałem go gonić, ale muszę z przykrością 
przyznać, że 
znał te korytarze znacznie lepiej ode mnie.
- - Miał też swoją moc - przypomniał mu Cabe. - Zabiłby cię bez najmniejszego 
problemu. Masz wielkie szczęście, że wcześniej cię oszczędził.
- - Tak, to prawda.
- - Co teraz? - spytała Gwen. Udało jej się spędzić młode smoki w małą grupkę.
- - A teraz to zakończymy! - nagle odezwał się głos, odbijający się echem od 
ścian. 
Zdewastowana komnata zapłonęła nagle światłem, które przyćmiło drobny czar 
Cabe’a.
Bedlamowie i elf utworzyli trójkąt wokół młodych. Ani magowie, ani Haiden nie 
potrafili się zorientować, kto mówi. W końcu Cabe rozpoznał głos.
- - Ty... ty jesteś Kryształowym Smokiem?
- - Jestem nim.
Tam, gdzie widoczna była lustrzana powierzchnia, pojawił się niewyraźny obraz 
jaśniejącej smoczej postaci. Był piękny, przerażający, a zarazem tajemniczy. 
Sprawiał 
wrażenie, jakby przez postać patrzyły siatkowe oczy owada. W pierwszej chwili 
trzepotali 
tylko rzęsami. Wyczuwał moc zupełnie odmienną od wszystkich, jakie do tej pory 
napotkał 
na swojej drodze Cabe. Może nawet potężniejszą niż magia Lodowego.
Czy i z tym przeciwnikiem mieli walczyć?
Chichot rozbawienia przetoczył się przez komnatę, powodując oderwanie kilku 
kolejnych brył lodu.
- Nie jestem waszym przeciwnikiem - poinformował. - Po prostu przybyłem tu, by 
zakończyć raz na zawsze szaleństwa mego brata.
Odbicia w ścianach zdawały się kontemplować wznosząca się niemal do sufitu 
postać 
Lodowego. W końcu głos stwierdził:
- Ostrzegałem go przed tym szaleństwem. Mówiłem, że nie uda mu się osiągnąć nic 
więcej poza zbliżeniem do siebie ludzi i smoków, nawet jeśli tylko na krótko. 
Nie pozwolił mi 
zrujnować swoich złudzeń. Teraz zrobię więc coś więcej. Z pewnością będzie to na 
miejscu. 
W pełni sobie na to zasłużył.
Światło stało się oślepiające. Młode zaczęły syczeć, a dwoje ludzi i elf musiało 
osłonić 
oczy. Błyszcząca postać władcy Północnych Pustkowi zadrżała, jakby powracała do 
życia. 
Komnatę zalała powódź kolorów. Cabe zerknął na swoje dłonie i ujrzał jak 
zmieniają kolor z 
zieleni przez błękit do czerwieni. Włosy Gwen stały się czarne, pomarańczowe a 
potem 
fioletowe... To nie była jedynie zmiana koloru; czuł moc skoncentrowaną w każdym 
z 
odcieni, kiedy oświetlały małą grupkę. Tym właśnie chciał być Lodowy. Stał się 
jednak tylko 
niedoskonałą repliką Smoczego Króla.
Nad wielką zamrożoną statuą zaczęła się rozwijać żywa tęcza. Lodowy zatrząsł się 
gwałtownie, od jego ciała zaczęły odpadać fragmenty śniegu i lodu. Kiedy 
wydawało się już, 
że wstrząsy spowodują zawalenie tego, co pozostało z jaskini, smok przestał 
drżeć.
Cabe i Gwen zdali sobie sprawę, co się dzieje i padli na ziemię. Czarodziejka 
pociągnęła za sobą młode. Haiden leżał już na brzuchu, wiedząc że nie ma sensu 
ryzykować, 
kiedy działa magia Smoczego Króla.
Lodowy rozpadł się.
Odłamki poleciały we wszystkich kierunkach, a te, które znalazły się zbyt blisko 
przestraszonej grupki, topniały i zamieniały się w parę.
Kiedy ostatnie fragmenty opadły na ziemię, głos Kryształowego nieco mniej spięty 
niż 
poprzednio wyszeptał:
- Wszystko dobiegło końca. Nie musieliście się obawiać, opiekowałem się wami.
Ludzie, ich elfi towarzysz, a nawet młode rozglądali się dookoła siebie z pełnym 
szacunku wzrokiem.
- Wkrótce nadlecą Poszukiwacze, by odebrać swoją starożytną siedzibę. Za wiele 
było 
tu zamieszania, a ja mam ważniejsze sprawy na głowie. Ponieważ jednak doskonale 
rozumiem wasz obecny stan, pozwolę byście w miarę możliwości odzyskali dawne 
siły. 
Kiedy odeślę was do domu, będziecie mieli na to dużo czasu.
Skinął głową, dając do zrozumienia, że są wolni.
Następne dni mijały szybko. Wciąż pozostawało jednak jeszcze wiele do zrobienia. 
Ich stan wprawdzie nie był już taki zły, jak zaraz po oblężeniu Penacles, ale 
Cabe czułby się 
dużo lepiej, gdyby tych dni nie było w ogóle.
Jeden z poważniejszych problemów rozwiązał się na szczęście sam. Kiedy zaklęcie 
Lodowego zostało odwrócone, olbrzymie ciała potworów zaczęły się rozkładać w 
niesamowitym tempie. Nie dały nawet wystarczająco dużo czasu padlinożercom, by 
pochłonęły trupy, ale mówiono, że tylko najgorsi z nich ledwie powąchali 
resztki. Nikt nie 
chciał mieć nic wspólnego z dziełem Lodowego.
Decyzja w sprawie Melicarda zajęła trzy dni. W końcu okaleczony monarcha został 
odstawiony do swego miasta w nadziei, że jego poddani coś zrozumieją i zawrą 
pokój. Jego 
najemnicy byli rozproszeni po całym kontynencie. Należało wątpić, czy nadal 
bezsensownie 
będą atakować smoki. Ich szeregi zostały przerzedzone, aPoszukiwacze ani 
Melicard nie 
zamierzali im więcej dawać magicznej ochrony. Poza tym większość ludzi w tej 
chwili wolała 
zająć się powrotem do normalnego życia, niż służyć jakiejś chorej sprawie.
Gryf naradzał się z innymi władcami w sprawie podróży na kontynent po drugiej 
stronie wschodnich mórz, ale nie uzgodniono nic konkretnego. Wspomniał o tym 
wcześniej 
po pierwszym spotkaniu z D’Shayem w królestwie Czarnego. Toos, który właśnie 
przeżył 
koszmar władania i noszenia tytułu „tymczasowego króla”, z przerażeniem spojrzał 
na 
perspektywę kolejnych lat rządów i stanowczo zaprotestował.
- - Cholera jasna, ptaku, jestem już za stary na taką zabawę - powiedział, a 
oczy mu 
rozbłysły, jednak w jego głosie dało się odczuć iskierki humoru.
- - Za stary? Toos, ty oszuście, masz w sobie więcej magicznych umiejętności niż 
ktokolwiek, łącznie z tobą, mógłby się spodziewać - wykrzyknął Gryf. - Żyjesz 
znacznie 
dłużej niż większość ludzi, a nadal jesteś równie bystry i zwinny jak w 
młodości. Twierdzisz, 
że z powodu domieszki elfiej krwi cała twoja rodzina była długowieczna, ale to 
już przesada. 
Jeśli istnieje jeszcze ktoś, kto zna twoją przeszłość i nadal w to wierzy, 
tojestes nim chyba ty 
sam. Wyłącznie potężna magia może pozwolić człowiekowi żyć tak długo i tak 
aktywnie. 
Masz wyjątkowe zdolności i to tak subtelne, że trudno je zauważyć, chyba żeby 
dokładnie się 
im przyjrzeć. Myślę że twoja moc pozwoliłaby ci rządzić tym miastem przez 
następne parę 
dziesięcioleci i to rządzić dobrze, gdyby stało się to konieczne. Mógłbyś nawet 
znaleźć sobie 
żonę i wychować kilkoro dzieci.
Kiedy były najemnik się zaczerwienił, lwioptak uniósł rękę.
- Nie protestuj - powiedział. - Widziałem jak niektóre dworki na ciebie patrzą, 
staruszku. - Gryf zaśmiał się, co wyglądało dziwnie, zważywszy na jego ptasi 
wygląd. - Nie 
przejmuj się tak! Nie powiedziałem przecież, że naprawdę mam zamiar jechać!
Generał wymruczał coś, czego nikt nie dosłyszał. Władca Penacles niezauważalnie 
pokiwał głową. Udało mu się nieco osłabić ponury nastrój, który zapanował wśród 
jego 
towarzyszy. Po tym wszystkim, co przeszli i co udało im się osiągnąć, 
zasługiwali na 
odrobinę szczęścia. Przekształcił swój dziób w ludzką twarz i wypił łyk wina 
przyniesionego 
przez służącego. Teraz martwił go tylko Cabe. Patrzył jak Gwen bierze męża za 
ręce. Ta 
dwójka prawie w ogóle nie miała szansy przyzwyczaić się do normalnego życia 
wzłożonej 
grupie. Gryf liczył jednak, że teraz wszystko się nareszcie uspokoi.
Miał nadzieję, ale nie spodziewał się, by szybko się tak stało. Marzenia w 
Smoczych 
Królestwach przejawiały dziwną tendencję do niespełnienia się.
Wypił kolejny łyk wina.
Cabe i Gwen w końcu odsunęli się od reszty. Gryf rozmawiał z Zielonym o 
rozszerzeniu sojuszu na jego brata w Irillianie. Haiden poproszony przez Bedlama 
rozmawiał 
z Toosem o miejscach, które obaj w swych długim życiu odwiedzili. Okazało się, 
że znają ten 
kraj na wylot i mają dużo więcej wspólnego, niż Cabe kiedykolwiek by 
przypuszczał.
Kiedy znaleźli się już dostatecznie daleko, Gwen przyciągnęła męża do siebie i 
spytała:
- Co się dzieje, Cabe?
Jego twarz była blada, wyczerpana.
- Nie ma go, Gwen - odparł. - Tym razem nic nie zostało z Nathana. Jestem 
zupełnie 
sam. Moc dalej znajduje się we mnie, ale teraz należy wyłącznie do mnie. 
Czymkolwiek był - 
duszą, esencją, nawet moją wyobraźnią - oddał to, bym ja mógł żyć. Trudno być 
samym, 
zwłaszcza kiedy przyzwyczaiłem się już do jego ciągłej obecności.
Pani z Bursztynu nie odpowiedziała, ofiarowała mu za to długi pocałunek. Cabe 
wiedział, co chciała przez to powiedzieć i jego humor odrobinę się poprawił.
- Nigdy nie będziesz sam, Cabe - odezwała się po chwili. - Jak długo mam coś do 
powiedzenia w tej sprawie.
Poczuł ucisk żalu, że tak szybko oddala wspomnienia o dziadku, ale znając 
Nathana, 
wątpił czy w ogóle by go to obchodziło. Prawdopodobnie upomniałby go jeszcze za 
niepotrzebne jęki duszy, kiedy czekała na niego piękna kobieta, która na dodatek 
go kochała. 
Powinien wziąć ją w ramiona i odwzajemnić miłość.
Cabe lekko się uśmiechnął i objął Gwen. Być może, pomyślał zanim pozwolił się 
unies’c chwili, Nathan Bedlam nie zniknął.
Wokół nich tańczył lekki wiaterek, ale było ciepło i nawet go nie poczuli, 
zajęci dużo 
ważniejszymi sprawami.