Autor: D. Biespałow Kurs kaznodziejski D. Biespałow Kurs kaznodziejski wydanie pierwsze Spis treści * Od autora * Przedmowa * Lekcja 1 - Odpowiedzialność kaznodziei * Lekcja 2 - Charakterystyka kaznodziei * Lekcja 3 - Kwalifikacje kaznodziei * Lekcja 4 - Powołanie kaznodziei * Lekcja 5 - Konieczność głoszenia Ewangelii * Lekcja 6 - Moc do głoszenia Ewangelii * Lekcja 7 - Następstwa zwiastowania * Lekcja 8 - Kaznodzieja jako dłużnik * Lekcja 9 - Niebezpieczeństwa grożące kaznodziei * Lekcja 10 - Konstrukcja kazania * Lekcja 11 - Struktura kazania * Lekcja 12 - Metody wygłaszania kazania * Lekcja 13 - Typy kazań * Lekcja 14 - Przygotowanie kazania * Lekcja 15 - Zbieranie materiału do kazania * Lekcja 16 - Posługiwanie się Pismem Świętym * Lekcja 17 - Wygłaszanie kazania * Lekcja 18 - Modlitwa * Lekcja 19 - Służba postu z modlitwą * Lekcja 20 - Różnorodność służby kaznodziejskiej * Lekcja 21 - Jak wykonywać dzieła Boże * Praktyczne porady dla kaznodziei Od autora Pracując przez wiele lat na Bożej niwie i zajmując się służbą jako pastor, ewangelista i misjonarz, miałem dość często możliwość prowadzenia biblijnych wykładów w wielu zborach. Wielu spośród naszych młodych braci niejednokrotnie prosili mnie o wydanie "Kursu Kaznodziejskiego" w formie książki, aby ci, którzy nie mają możliwości nauki na kursach, w Biblijnym Instytucie, mogli skorzystać dla swojej, bardziej owocnej służby w Winnicy Bożej. Książka "Kurs Kaznodziejski" została napisana podczas misyjnej służby w krajach Południowej Ameryki, gdy odbywały się codzienne nabożeństwa i usługi Słowem Bożym, gdy modlitwy trwały do późnych godzin wieczorowych. Do czasu wydania tej książki w krajach Ameryki Południowej, wygłosiłem ponad 450 kazań. Pan Bóg przez Ducha Świętego i głoszenie Ewangelii nawrócił wiele dusz, wielu ochrzcił Duchem Świętym i Jego Święte Imię zostało uwielbione przez Jego naród. Książka "Kurs Kaznodziejski" nie jest teorią, dlatego została napisana nie wyłącznie dla samego czytania. Książkę tę trzeba studiować razem z otwartą Biblią, czytając w niej odpowiednie teksty, zgodnie z odsyłaczami. Poświęcam ten skromny trud dla chwały Pana Boga i mojego osobistego Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, oraz drogim moim młodym braciom w Chrystusie, którzy pragną skutecznie pracować dla Pana, na Jego przestronnej niwie! D. Biespałow Przedmowa Homiletyka Słowo "homiletyka" pochodzi od greckiego słowa "homilia", co oznacza "przekazanie" (wyjaśnienie) części Pisma Świętego ludziom. W życiu i usługiwaniu Chrześcijan pierwszych stuleci, gdy wiara w Pana Jezusa Chrystusa była prześladowana przez władze, a publiczne chrześcijańskie nabożeństwa były zabronione, homilia występowała jako dyskusja, na podstawie Słowa Bożego. W ciągu chrześcijańskiej historii, szczególnie w Europie zachodniej, słowo "homilia" zaczęto używać w znaczeniu kazanie i współcześnie nauka o kazaniu nazywa się homiletyką. Od samego początku wierzący w Pana Jezusa Chrystusa ludzie starali się poświęcać należne miejsce kazań, poszukując wszelkich dobrych sposobów nauczania o Słowie Bożym i przekazywaniu Go ludziom. Usługi wybitnych kaznodziei były zapisywane i przechowywane. Pierwszy zbiór kazań został przygotowany przez Orygenesa w trzecim wieku. Później, w następnych stuleciach, zostało wydanych znacznie więcej podobnych zbiorów. Bardziej udoskonalone homiletyczne zapisy zostały wydane przez Marcina Lutra i Andrzeja Hiperiusa. Homiletyka ostatnich stuleci przeszła w całkowity formalizm, i obrała kierunek zupełnie nieewangeliczny. Filozofia i ludzka psychologia całkiem wyparły czystą naukę Słowa Bożego, zamiast Ewangelii wprowadzono ludzkie zasady, zamiast kazania — oratorstwo. Współcześnie jest wiele Biblijnych instytutów, które pomagają młodym braciom poznawać Słowo Boże i należycie przekazywać je ludziom. Ale jest też wiele sztucznych inkubatorów teologicznych, w których wykładane są ludzkie doktryny. Wszystko, to co oddala nas od czystej ewangelicznej nauki, musimy odrzucić, "Głoście Ewangelię!…" — to polecenie Pana Jezusa. "Głoś Słowo!" — to powiedzenie ap. Pawła (Ew. Marka 16:15; 2 Tym. 4:2). Prawidłowe nauczanie o kazaniach jest dla nas wszystkich potrzebne. Wiedza od Pana Jezusa — Boga wzbogaca usługiwanie kaznodziei. Słowo Boże wiele mówi o wiedzy. "Kto miłuje pouczenie (nauki), ten miłuje wiedzę". "Język mędrców rozsiewa wiedzę". "Serce rozumne szuka wiedzy". "Oczy Pana ochraniają wiedzę" (Przyp. Sal. 12:1, 15:2,14, 22:12). Im więcej wiedzy otrzyma człowiek od Pana, i im mądrzej on będzie tę wiedzę używał dla chwały Bożej, tym lepiej będzie dla niego i tym większy sukces będzie miał przed Panem Bogiem. Młody brat, który posiada coś od Pana Boga, zaczerpnie wiele wiedzy i korzyści z tej książki. Lecz ten, który niczego nie otrzymał od Pana Boga i w tej książce, być może niczego nie znajdzie dla siebie. Słowa dobrej porady nigdy i nikomu nie zaszkodzą i mądre serce przyjmie je. "Ze szczerego serca wypływają moje słowa, moje wargi wypowiadać będą słowa rozumne. Duch Boży stworzył mnie, a tchnienie Wszechmocnego ożywiło mnie" (Job 33:3-4). Lekcja 1 Odpowiedzialność kaznodziei Tak jak wszelkie dobre dzieło, usługiwanie kaznodziei jest związane z wielką odpowiedzialnością. Odpowiedzialność kaznodziei jest podwójna:odpowiedzialność przed Panem Bogiem i odpowiedzialność przed ludźmi. Ponieważ odpowiedzialność kaznodziei jest związana ze zbawieniem nieśmiertelnych ludzkich dusz, możemy ją nazwać największą i najważniejszą odpowiedzialnością. 1. Odpowiedzialność kaznodziei przed Panem Bogiem Ap. Paweł — jeden z największych głosicieli Ewangelii, napisał:"A oznajmiam wam, bracia, że Ewangelia, którą ja zwiastowałem, nie jest pochodzenia ludzkiego; albowiem nie otrzymałem jej od człowieka, ani mnie jej nie nauczono, lecz otrzymałem ją przez objawienie Pana Jezusa Chrystusa" (Gal. 1:11-12). "Albowiem ja przyjąłem od Pana to, co wam przekazałem…" (1 Kor. 11:23), to oznacza, że kaznodzieja musi osobiście otrzymać od Pana Boga to, co chce przekazać ludziom . Dalej czytamy:"A mowa moja i zwiastowanie moje nie były głoszone w przekonywujących słowach mądrości, lecz objawiły się w nich Duch i moc, aby wiara wasza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej!" (1 Kor. 2:4-5). Ap. Piotr napisał:"Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże" (1 Ptr. 4:11). Kaznodzieja jest odpowiedzialny przed Panem Bogiem, aby głosić czyste Boże Słowo, pod pomazaniem Ducha Świętego, w mocy i wszechmądrości Bożej. Gdy kazanie usługującego jest utrzymane w ramach Pisma Świętego, pod natchnieniem i pomazaniem Ducha Świętego, kaznodzieja jest instrumentem – naczyniem w rękach Bożych i za jego kazanie jest odpowiedzialny Pan Bóg, który go używa. Jednak, gdy kaznodzieja pod postacią głoszenia Ewangelii głosi to, co sam wymyślił, filozofię ludzką lub psychologię, to za takie głoszenie będzie odpowiadał przed Panem Bogiem. Każdy kaznodzieja, stając za kazalnicą, powinien dobrze rozsądzić swoje stanowisko przed Panem Bogiem, dobrze rozważyć swoje zamiary, aby nie stać się oszustem przed Panem Bogiem. 2. Odpowiedzialność kaznodziei przed ludźmi "Będą pouczać lud o różnicy między tym, co nieczyste, a tym, co czyste" (Ezech. 44:23). W tym zawiera się główna treść służby kaznodziejskiej wobec ludzi i jego odpowiedzialności przed ludźmi. Jeżeli kierowca nie może odróżnić koloru zielonego od czerwonego, to nie ma prawa być kierowcą. Jeżeli kucharz nie może odróżnić między tym, co jest słodkie, a co gorzkie, między słonym a kwaśnym, to nie ma prawa być kucharzem. Tak i kaznodzieja, jeżeli nie potrafi odróżnić czyste od nieczystego i święte od nieświętego, to nie ma prawa być kaznodzieją Ewangelii. Kaznodziejska odpowiedzialność wymaga dokładności w jego służbie i kaznodzieja jest zobowiązany sam praktykować to, co on zwiastuje innym ludziom. "We wszystkim stawiaj siebie za wzór dobrego sprawowania przez niesfałszowane nauczanie i prawość, przez mowę szczerą i nienaganną, aby przeciwnik był zawstydzony, nie mając nic złego o nas do powiedzenia" (Tyt. 2:7-8). "Niechaj cię nikt nie lekceważy z powodu młodego wieku; ale bądź dla wierzących wzorem w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości" (1 Tym. 4:12). Żeby kaznodzieja był zdolny do nauczania ludzi i rozróżniania pomiędzy czystym i nieczystym, pomiędzy świętym i nieświętym, to musi sam dobrze wiedzieć, co jest czyste, co nieczyste, co święte i co nieświęte. Życie kaznodziei powinno być Ewangelią w praktyce. Gdy para młodych osób jest zakochana, to jej się wydaje, że na świecie nic nie istnieje, oprócz miłości. Ale gdy staną się małżeństwem i przeżyją razem kilka lat, to zauważają, że w ich życiu, oprócz miłości, jest dużo odpowiedzialności. Mąż odpowiada jako gospodarz rodziny, żona odpowiada jako matka i gospodyni domu. Będąc nieprzygotowanymi do takiej odpowiedzialności, wiele z tych młodych par w krótkim czasie rozwodzi się. Odpowiedzialność kaznodziei jest bardzo wielka. On odpowiada przed Panem Bogiem i przed ludźmi. Być kaznodzieją Ewangelii i ponosić całkowitą odpowiedzialność za nią, jest chwalebnym dziełem, godnym wieczności. Lekcja 2 Charakterystyka kaznodziei Podstawowy tekst:"Pilnuj siebie samego i nauki, trwaj w tym, bo to czyniąc i samego siebie zbawisz, i tych, którzy cię słuchają" (1 Tym. 4:16). Słowo "kaznodzieja" jest użyte w Biblii tylko dwa razy 2 Tym. 1:11; 1 Tym. 2:7 (w ukraińskim nowym przekładzie także Rzym. 10:14; 2 Ptr. 2:5;). Greckie słowo "eklezjasta" i izraelskie słowo "kohelet" oznacza, że jest to kaznodzieja. Kaznodzieja Ewangelii jest człowiekiem, który w swoim życiu osobistym przeżył godny owoc nawrócenia i pokuty, zawarł święte przymierze z Panem Bogiem poprzez chrzest wodny, otrzymał obietnicę Ojca w realnym chrzcie Duchem Świętym, ze znamieniem mówienia nowymi językami i prowadzi czyste i święte życie. Kaznodzieja Ewangelii musi być nowo narodzonym z wody i z Ducha (Jan 3:3-7). Kaznodzieja musi kochać Pana Jezusa (2 Kor. 5:14-15; 1 Jan 4:9; 1 Ptr. 1:7-8). Kaznodzieja musi kochać dusze. Ze wszystkich najdroższych skarbów na ziemi największym skarbem jest człowiek. Najdroższym skarbem człowieka, jest jego dusza. Cena ludzkiej duszy jest na tyle wielka, że Syn Boży zstąpił z nieba i oddał życie Swoje za nią. Pewien kaznodzieja chwalił się tym, że lubi wygłaszać kazania. Na to inny kaznodzieja zapytał go:"A czy ty kochasz te dusze, którym głosisz Ewangelię?". Św. ap. Paweł zwiastował ją z miłością do ludzkich dusz (Rzym. 9:3; 1 Kor. 9:19-23). Pewnego razu kaznodzieja siedział w swoim gabinecie i przygotowywał kazanie. Raptem do gabinetu wszedł jakiś nieznajomy, ubrany jak aptekarz, z wagą w rękach. Postawił owego kaznodzieję na wadze i powiedział:"To jest waga do określenia procentowej wartości. W tobie jest:samolubstwa 10%, ambicji osobistej 23%, zamiłowania do chwalenia się 19%, chluby ze swej denominacji 15%, pychy ze swojego talentu 14%, zapału do panowania nad ludźmi 12%, miłości do Pana Boga 4%, miłości do ludzi 3%. Razem:100%." Po zakończeniu całej procedury nieznajomy powiedział:"Niech Pan Bóg okaże ci łaskę i zbawi ciebie!" — i po tych słowach zniknął. Wówczas kaznodzieja skłonił kolana i zaczął pokutować i błagać Pana Boga o łaskę, i Pan przemienił go, zabierając z jego serca to wszystko, co było ludzkie i dał mu serce Swoje — Boże. Gdy Słowo Boże mówi o kaznodziei lub o zwiastunie dobrej wieści, to wskazuje nam jaki jest rodzaj jego służby, a nie funkcję, czy rodzaj tytułu. W naszych czasach jest wiele osób z tytułami kaznodziejskimi, którzy nie mają niczego wspólnego z Panem Bogiem i z Ewangelią Pana Jezusa. Powołany przez Pana Boga kaznodzieja powinien być mężem Biblii, musi ją czytać, znać ją, kochać ją i być jej przyjacielem (2 Tym. 2:15). Kaznodzieja musi rozumieć kierownictwo Ducha Świętego i poznać Go. Dlatego kaznodzieja Ewangelii musi być mężem postu i modlitwy! Winna być ścisła więź z Panem Bogiem, z Jego Świętym Słowem — pod kierownictwem Ducha Świętego, czyniącego mężem Bożym, narzędziem w Rękach Bożych. Tak, jak Pan Jezus przyszedł czynić wolę Swojego Ojca, kaznodzieja winien czynić wolę Pana Jezusa Chrystusa i bez Niego nie wolno niczego czynić! (Jan 15:5). Kaznodzieja jest współpracownikiem Bożym (1 Kor. 3:9). Winien pracować i wykonywać dzieło Boże według Bożych wymogów. Kaznodzieja Ewangelii jest także mężem wiary. Powinien twardo wierzyć w to, co zwiastuje. Musi głosić Słowo Boże odważnie, przekonywująco, śmiało i głośno (Jer. 1:17). Kaznodzieja Ewangelii musi być zawsze gotowy do dwóch rzeczy:głoszenia i umierania dla grzechu. Lekcja 3 Kwalifikacje kaznodziei Podstawowy tekst:"Niechaj cię nikt nie lekceważy z powodu młodego wieku, ale bądź dla wierzących wzorem w postępowaniu, w miłości, w wierze, w czystości". "We wszystkim stawiaj siebie za wzór do dobrego sprawowania przez niesfałszowane nauczanie i prawość" (1 Tym. 4:12; Tyt. 2:7). Są trzy podstawowe kwalifikacje kaznodziei:duchowe, intelektualne i fizyczne. 1. Duchowe kwalifikacje kaznodziei Omówienie duchowych kwalifikacji kaznodziei jest dalszym ciągiem poprzedniej lekcji. Musimy zawsze pamiętać, że Pan Bóg jest bardziej zainteresowany tym kim jest kaznodzieja niż tym, co kaznodzieja czyni . "W wielkim zaś domu są nie tylko naczynia złote i srebrne, ale też drewniane i gliniane; jedne służą do celów zaszczytnych, a drugie pospolitych. Jeśli tedy kto siebie czystym zachowa od tych rzeczy pospolitych, będzie naczyniem do celów zaszczytnych, poświęconym i przydatnym dla Pana Boga, nadającym się do wszelkiego dzieła dobrego" (2 Tym. 2:20-21). Aby być naczyniem do celów zaszczytnych, używanych przez Pana Boga, kaznodzieja Ewangelii musi prowadzić czyste i święte życie. "Abyście się stali nienagannymi i szczerymi dziećmi Bożymi bez skazy pośród rodu złego i przewrotnego, w którym świecicie jak światła na świecie, zachowując słowa żywota…" (Flp. 2:15-16). Życie niegodne powołania kaznodziei, rzuca cień na jego zwiastowanie. Pewien kaznodzieja wygłaszał kazanie odważnie, gdy spośród słuchaczy rozległ się głos:"Nie słychać!". Wtedy kaznodzieja podwyższył swój głos i zaczął głośniej głosić, lecz ponownie spośród słuchaczy rozległ się głos:"Nie słychać!". Kaznodzieja starał się jeszcze głośniej zwiastować, aż ktoś ze słuchaczy wyjaśnił mu:"Twoje uczynki tak głośno przemawiają o tobie, że zupełnie nie słychać tego, co ty mówisz!". Pewnemu pastorowi zboru opowiedziano o jednym mało znanym bracie, że gdy on wygłasza kazanie, to jego słowa płoną i zapalają ogniem Bożym serca ludzi. Na to pastor odpowiedział:"Przecież on ma za sobą trzydzieści lat świętego życia". Kaznodzieja Ewangelii musi być przykładem Ewangelii, żywą Ewangelią. "Wiadomo przecież, że jesteście listem Chrystusowym, sporządzonym przez nasze usługiwanie, napisanym nie atramentem, ale Duchem Boga Żywego, nie na tablicach kamiennych, lecz na tablicach serc ludzkich" (2 Kor. 3:3). Gdy kieszonkowy lub naręczny zegarek wskazuje nieprawidłową godzinę, to może oszukać jego właściciela, lecz gdy zegar jakiejś wieży pokazuje nieprawidłowy czas, to może oszukać tysiące osób. Gdy na froncie popełni pomyłkę szeregowy żołnierz, to sam może ucierpieć z tego powodu lub nawet zginąć. Gdy pomyli się generał, to cała armia może zginąć. Głosiciel Ewangelii musi być człowiekiem pokornym, aby nie wywyższać, ani nie poniżać swego powołania. Musi być dobrym bojownikiem Pana Jezusa Chrystusa i znosić wszystko ze względu na Chrystusa i Jego Świętą Ewangelię (2 Tym. 2:3). I z drugiej strony — kaznodzieja Ewangelii musi być odważny, jego zadaniem jest przykładanie siekiery do korzenia grzechu, wyciąganie głowni palących się z ognia i nazywania nieprawości po imieniu. 2. Intelektualne kwalifikacje kaznodziei "Wzywam was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście składali ciała swoje jako ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu, bo taka winna być duchowa służba wasza. A nie upodabniajcie się do tego świata, ale się przemieńcie przez odnowienie umysłu swego, abyście umieli rozróżnić, co jest wolą Bożą, co jest dobre, miłe i doskonałe" (Rzym. 12:1-2). Najmądrzejszym na świecie dziełem jest dzieło Boże. Gdy Pan Bóg powołuje człowieka do służby kaznodziejskiej to powołuje do mądrej służby, gdy Pan Bóg powołuje człowieka do jakiejś służby, to go uzbraja. Ptak stworzony do latania otrzymał skrzydła, aby mógł latać. Tak jak u ptaka skrzydła wyrastają stopniowo i wzmacniają się poprzez ćwiczenia, tak też mąż Boży wzrasta w wiedzy i wszechmądrości Bożej, poprzez stały wzrost w łasce. Pełnię wiedzy i wszechmądrości ma Pan Bóg. Kaznodzieja Ewangelii musi poszukiwać wszelkich sposobów, aby nabyć wiedzę od Pana Boga i potem mądrze ją wykorzystywać dla chwały Bożej. Więcej wiedzy i mądrości daje kaznodziei więcej możliwości i sposobności do pracy w Panu Bogu. Wyraźnie to widzimy w życiu i usługiwaniu św. ap. Pawła. Nabycie wiedzy od Pana Boga, a potem umiejętne przekazanie tej wiedzy ludziom, jest mądrym dziełem i chlubą kaznodziei. Czytamy o tym w 2 liście ap. Pawła do Tymoteusza 2:1-2:"Ty więc, synu mój, wzmacniaj się w łasce, która jest w Chrystusie Jezusie, a co słyszałeś ode mnie wobec wielu świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać". Mowa ludzka składa się z setek tysięcy określonych słów. Kaznodzieja Ewangelii powinien umieć tak dobierać słowa, aby udowodnić ludziom prawdę. Im więcej wprawy i doświadczenia w wysławianiu posiada kaznodzieja, tym piękniejsza i lżejsza będzie dla niego służba, a dla zboru korzystniejsza. W służbie kaznodziei wielką rolę ma jego intelekt. Rzeczą zrozumiałą jest, że nie mówimy tu o upartym i swawolnym rozumie człowieka, nie podporządkowującym się prawdzie Bożej intelekcie. Mówimy o odnowionym rozumie człowieka, rozumie uświęconym przez Pana Boga i poświęconym Jemu, rozumie, który poszukuje wiedzy od Pana Boga i mądrego używania jej dla chwały Bożej. Bez względu na to jaki by nie był poziom duchowy kaznodziei, on nigdy nie powinien zaniedbywać rozwoju swoich intelektualnych kwalifikacji. Św. ap. Tomasz, niczego nie napisał, chociaż miał takie same możliwości jak i inni apostołowie. Gdy nasze zdolności są w pełni powierzone Panu Bogu, to Pan Bóg może użyć je dla Swojej chwały. Nie wszyscy ludzie są jednakowo rozwinięci pod względem intelektualnym. Jedni mają silniejszy i lepszy rozwój z natury, inni — słabszy rozwój i pamięć. Ich wprawa da im więcej doświadczenia, a doświadczenie jest najlepszym nauczycielem, oprócz Pana Jezusa Chrystusa. 3. Fizyczne kwalifikacje kaznodziei Kaznodzieja musi być przykładem pod każdym względem. Do sfery fizycznych kwalifikacji kaznodziei wchodzą:jego zewnętrzne zachowanie, ubranie, przyzwyczajenia, gestykulacja, nawyki itp. Zachowanie kaznodziei, jego ubranie i wygląd zewnętrzny musi być zgodny z wymogami, jakie postawione są osobom poświęconym do służby świętej (Ef. 5:3-4). Zarówno niedbałość o swój wygląd, jak i skrajne trzymanie się świeckiej mody, nie przystoi w żadnym wypadku kaznodziei Ewangelii. Kaznodzieja powinien być skromny, umiarkowany, spokojny, pobożny, bogobojny. "Albowiem ćwiczenie cielesne przynosi niewielki pożytek, pobożność natomiast do wszystkiego jest przydatna, ponieważ ma obietnicę żywota teraźniejszego i przyszłego. Prawdziwa to mowa i warta chętnego przyjęcia" (1 Tym. 4:8-9). W gestykulacji kaznodzieja stojąc za mównicą nie powinien być klownem, jak też nie może być mumią egipską. Jego wyraz twarzy i gesty muszą mieć pełne współodnoszenie do tego o czym kaznodzieja mówi. Kaznodzieja, a zwłaszcza ten, który jest pastorem, lepiej aby był żonatym, posiadającym rodzinę. Nieżonaci kaznodzieje w naszym czasie stali się rozsadnikami nieprawości i rozpusty w zborach, co znacznie obniżyło duchowy poziom wierzącej młodzieży. Tacy kaznodzieje prowadzą ludzi nie ku zbawieniu, lecz do wiecznej zguby. Jest oczywiste, że takich ludzi Pan Bóg nigdy nie powoływał do służby. Lekcja 4 Powołanie kaznodziei Podstawowy tekst:"Albowiem Bóg to według upodobania sprawia w was i chcenie i wykonanie" (Flp. 2:13). Powołanie kaznodziei jest osobistym dziełem Pana Boga wobec człowieka. Tu jest poznanie woli Bożej, dla swojego własnego życia i cel życia przed Panem Bogiem. Powołanie do zwiastowania Ewangelii jest indywidualną sprawą pomiędzy Panem Bogiem i człowiekiem. Znalezienie swojego miejsca w Bożym planie i poświęcenie życia celowi wyznaczonemu przez Pana Boga, jest największym błogosławieństwem dla człowieka. Teraz rozpatrzmy pięć powołań:dwa powołania ze Starego Testamentu i trzy z Nowego. Księga Sędziów 6:11-16 — powołanie Gedeona. Pierwsza Księga Królewska 19:19-21 — powołanie Elizeusza. Ewangelia Mateusza 4:18-22 — powołanie Piotra i jego brata Andrzeja, powołanie Jana i jego brata Jakuba. List do Galacjan 1:14-16 — powołanie ap. Pawła. Po rozważnym rozpatrzeniu tych pięciu powołań znajdujemy coś wspólnego pomiędzy nimi. Zauważyliśmy, że Pan Bóg zawsze powołuje działających, aktywnych ludzi. Kaznodzieja Ewangelii musi być człowiekiem pracowitym, nie leniwym. Powołanie jest bardzo delikatną sprawą — "Ja mam sprawę z tobą!" — mówi Pan Bóg. I wszystko to, co jest od Pana Boga, On zawsze potwierdza. "Na podstawie zeznania trzech świadków rozstrzygnie się sprawę" (5 Mojż. 19:15; 2 Kor. 13:1). Kaznodzieja nie tylko musi mieć powołanie Pana Boga ale także musi znać swoje powołanie. Tu powstaje pytanie:Jak poznać swoje powołanie? Człowiek wierzący w żywego Pana Boga dobrze wie, że Pan Bóg mówi. A gdy wierzy w mówiącego Pana Boga i to rzeczywiście jest tak, wtedy jest pewność, że Pan Bóg może przemówić do człowieka i coś mu powiedzieć. Pan Bóg może objawić człowiekowi Swoją wolę odnośnie powołania podczas snu, w widzeniu, poprzez proroctwo, objawienie albo w jakiś inny sposób. Każde objawienie pochodzące od Pana Boga Pan potwierdzi w jakiś inny sposób. Potwierdzenie zawsze musi być. W moich misyjnych podróżach, szczególnie podczas wykładów Biblijnych, wielu młodych braci stawiało pytania na temat powołania do kaznodziejstwa. Co można odczuwać i jak odczuwać, gdy Pan Bóg woła mnie do głoszenia Ewangelii? Odpowiedź na takie pytanie nie jest prosta. Kiedy znajdujesz się na nabożeństwie i słyszysz silne kazanie sługi Bożego, który głosi z ogniem, pod pomazaniem Ducha Świętego, w twoim sercu zapala się gorliwość:O, gdybym ja mógł tak głosić. Jeżeli taka gorliwość powstaje tylko pod wpływem czyjegoś kazania, a w innych okolicznościach takiej gorliwości nie ma, wtedy to oznacza, że jest to gorliwość zazdrosna. Jeżeli w twoim sercu ten zapał do gorliwego zwiastowania Ewangelii płonie zawsze, gdy jesteś samotny, czy podczas pracy, to taka gorliwość jest prawdziwa. Pan Bóg wynagrodzi taką gorliwość Swoim potwierdzeniem, które musi zawsze przyjść w swoim czasie. Musimy zgodzić się z tym, że w każdym człowieku jest skłonność do wywyższania swoich zdolności, upiększania swoich talentów itp. A to akurat jest tym, co prowadzi do pychy i duchowego upadku. Nigdy nie zaszkodzi upokorzenie się przed Panem Bogiem i szukanie kierownictwa Bożego z błogosławieństwem. Potem samo dzieło potwierdzi służbę kaznodziei, dając odpowiednie rezultaty jego powołania. Lekcja 5 Konieczność głoszenia Ewangelii Podstawowy tekst:"Ale jak mają wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? A jak mają uwierzyć w Tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszeć, jeśli nie ma tego, który zwiastuje? A jak mają zwiastować, jeżeli nie zostali posłani?" (Rzym. 10:14-15). Główna potrzeba zwiastowania zawiera się w tym, że wszyscy ludzie zgrzeszyli, wszyscy ludzie (bez Chrystusa) są tymi zginionymi (Rzym. 3:23; 2 Ptr. 2:3, 3:7). Jest wyłącznie jeden Zbawiciel ludzi i innego zbawiciela nie ma! (Dz. Ap. 4:12). Jest tylko jeden Pośrednik między Bogiem i ludźmi — Jezus Chrystus! (1 Tym. 2:5). Cel przyjścia Chrystusa na ziemię — zbawić to, co zginęło (Mat. 18:11). Wolą Bożą jest, aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i przyszli do poznania prawdy (1 Tym. 2:3-4). Na świecie istnieje jedna księga, która w Chrystusie przedstawia ludziom zbawienie, a jest nią Ewangelia! (1 Kor. 15:1-2; Mar. 16:15-16; Dz. Ap. 15:7). Bez upamiętania, nawrócenia i pokuty nie ma zbawienia! (Łuk. 13:3; Dz. Ap. 3:19). Pan Bóg wzywa ludzi do upamiętania (Dz. Ap. 17:30). Aby ludzie upamiętali się i uwierzyli i przyjęli zbawienie, muszą usłyszeć wieść o zbawieniu. Aby mogli usłyszeć tę wieść, musi im ktoś tę wiadomość zwiastować (Rzym. 10:14). Aby wieść o zbawieniu była zwiastowana, muszą być posłani przez Pana Boga, głosiciele Dobrej Nowiny (Rzym. 10:15). Jeżeli ludzie powinni być zbawieni, to im trzeba zwiastować Tego, który zbawia — Pana Jezusa Chrystusa. Przyczyna potrzeby głoszenia Ewangelii zawiera się w tym, że Pan Jezus Chrystus poleca głosić Ewangelię każdemu stworzeniu (Mat. 28:18-20). W tekście Ewangelii św. Mateusza czterokrotnie jest użyte słowo "wszystkich"! 1. Chrystus posiada pełnię władzy. Jest Wszechmogącym Zbawicielem i Wyzwolicielem. Chrystus ma moc zbawienia grzesznika, ma moc błogosławienia i używania kaznodziei. Mając Chrystusowe posłannictwo i wspólnotę z Nim kaznodzieja Ewangelii staje się niewyczerpanym źródłem słowa prawdy. 2. Wszystkie narody — wszystkie misyjne pola. Kaznodzieja Ewangelii ma zawsze teren do służby. Jego kazalnicą jest cały świat, jego słuchaczami są wszystkie narody. Prawdziwy kaznodzieja Ewangelii nigdy nie może stać się bezrobotnym. 3. Uczyć przestrzegać wszystkiego, co Chrystus polecił. Nauka Chrystusowa jest najbogatsza, najkorzystniejsza, najsilniejsza na świecie. Uczyć się u nóg Pana Jezusa Chrystusa jest wielkim błogosławieństwem. Aby być użytecznym do nauczania ludzi Ewangelicznej prawdy, trzeba wpierw być nauczonym przez Chrystusa. 4. Pan Jezus Chrystus dał obietnicę, że będzie przebywać po wszystkie dni z tymi, którzy wykonują Jego wolę. To także oznacza, że On będzie ochraniał kaznodziei. Pan zawsze potwierdzał i potwierdza usługiwanie Swoich sług znamionami Ducha Świętego (Mar. 16:17-20). W ten sposób Pan Bóg współpracuje z tymi, którzy współpracują z Panem Bogiem (1 Kor. 3:9). Kaznodzieja Ewangelii jest naczyniem Bożym. (Dz. Ap. 15:7). Lekcja 6 Moc do głoszenia Ewangelii Podstawowy tekst:"Albowiem nie wstydzę się Ewangelii Chrystusowej; jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wierzy…" (Rzym. 1:16). Kaznodzieja jest instrumentem w rękach Bożych. On wygłasza Słowo Boże, które przenika do serc słuchaczy, wpływa na ich wolę i powoduje powstanie odpowiednich reakcji. Osoba kaznodziei odgrywa tu bardzo ważną rolę. Kaznodzieja musi przekazać Słowo Życia tak, jak Pan Bóg chce i wymaga od niego. Słowo kaznodziei decyduje o wiecznym losie wielu spośród słuchaczy. O tym kaznodzieja powinien dobrze wiedzieć. Moment wygłaszania kazania jest bardzo ważny ze strony słuchaczy — wymaga słuchania, a od kaznodziei — natchnienia Duchem Świętym wypowiedzi Pisma Świętego. Musimy stale pamiętać, że bóg tego świata — diabeł — zaślepił rozum (umysł) ludzki (2 Kor. 4:4), podporządkował go swojej woli i panuje nad nim. Jedynie tylko Bóg Niebios Swoim Świętym Słowem i Duchem Świętym może oświecić rozum człowieczy, zaślepiony przez diabła. Duch Święty apeluje do woli człowieka, ale nie zmusza go. Apel Ducha Świętego do woli człowieka wymaga dobrowolnej i całkowitej kapitulacji ze strony człowieka. Wygłaszane kazanie, żeby mogło dosięgnąć duszy słuchacza, musi najpierw wpłynąć na wolę słuchacza. Kaznodzieja jest zobowiązany przedstawić słuchaczom istotę (prawdę) Słowa Bożego w mocy Ducha Świętego w sposób prosty, wyraźny, logiczny, w zdrowym sensie. Gdy kaznodzieja przez swoją usługę przedstawia ludziom grzech i jego następstwa, w ludziach rodzi się nowe odnoszenie się do grzechu. Kiedy grzech zostaje rozeznany i zdemaskowany przez Słowo Boże, to pokaże się ludziom jako brzydki, czarny i straszny. Równocześnie z nowymi odnoszeniami się do grzechu, pojawiają się nowe odnoszenia do Pana Jezusa i do Jego Ewangelii. Zamiast obojętności, przychodzi miłość do Pana Jezusa Chrystusa, wdzięczność za Jego odkupieńczą ofiarę. Proces działania Słowa Bożego bywa czasem raptowny, czasem wolno postępujący. Kaznodzieja musi w pełni zaufać działaniu Słowa Bożego i oczekiwać dobrych następstw (Iz. 55:10-11). Bardzo niebezpiecznym dla kaznodziei jest posługiwanie się psychologią, zamiast Słowem Bożym. Psychologia częściowo działa na emocjonalne uczucia ludzi, ale jest nauką duszewną a nie duchową. Pamiętajmy, że operację zbawienia serca w ludziach przeprowadza Słowo Boże, wygłoszone pod pomazaniem i w mocy Ducha Świętego. Ewangelia jest Mocą Bożą, siłą wyzwolenia, manifestem Bożego oswobodzenia. Ewangelia jest żywą księgą! Bożą księgą! Świętą księgą! Tylko Ewangelia wyprowadza człowieka z ciemności i wprowadza do przedziwnej światłości Syna Bożego (Dz. Ap. 26:18). "Głoś Słowo!" — to polecenie świętego męża Bożego ap. Pawła skierowane do Tymoteusza (2 Tym. 4:2), i nie odstępuj od nauki Ewangelii "idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszystkiemu stworzeniu!" — poleca Chrystus! (Mar. 16:15). Pan Jezus błogosławi i używa tych kaznodziei, którzy głoszą czystą Ewangelię. Kazanie działające na ludzi jest tym kazaniem, które jest wygłoszone na podstawie świętego Słowa Ewangelii, w mocy Ducha Świętego! Ewangelia jest Mocą Bożą ku zbawieniu każdego wierzącego! Nie poniżaj jej ludzką filozofią, ani psychologią! Głoś Ewangelię nie w ludzkiej mądrości, lecz w mocy Ducha Świętego! Ewangelia jest żywą Księgą dlatego, że w Niej jest życie Chrystusa, Jego moc i Jego wszechmądrość! Miliony ludzi mogą zaświadczyć o tej Mocy Ewangelii w ich życiu. Ewangelia zmieniła ich życie i odkryła im drogę do wiecznego życia z Panem Jezusem Chrystusem! Lekcja 7 Następstwa zwiastowania Podstawowy tekst:"Jako odrodzeni nie z nasienia skazitelnego, ale nieskazitelnego, przez Słowo Boże, które żyje i trwa. Gdyż wszelkie ciało jest jak trawa, a wszelka chwała jego jak kwiat trawy. Uschła trawa i kwiat opadł, ale Słowo Pana trwa na wieki! A jest to Słowo, które wam zostało zwiastowane" (1 Ptr. 1:23-25). "Gdy zechciał zrodził nas przez Słowo Prawdy, abyśmy byli niejako pierwszym zarodkiem jego stworzeń" (Jak. 1:18). Słowo Boże jest świętym i żywym nasieniem, które posiada w sobie życie! Słowo Boże rodzi wiarę (Rzym. 10:17) i odradza człowieka! Odrodzony człowiek zaczyna wzrastać w łasce i wierze, aby żyć w czystości i światłości dla Pana Boga. "Jego to zwiastujemy, napominając i nauczając każdego człowieka, we wszelkiej mądrości, aby stawić go doskonałym w Chrystusie Jezusie" (Kol. 1:28). Teraz rozpatrzmy siedem działań Słowa Bożego i następstwa z tego wynikłe (2 Tym. 3:15-17). 1. Mądrość ku zbawieniu Szukanie zbawienia jest mądrym dziełem. Mądry człowiek troszczy się o swoją duszę i o jej dział w wieczności. "Rozumny idzie drogą życia wzwyż" (Przyp. Sal. 15:24). Największą wszechmądrością jest ta, którą poznaje się poprzez Słowo Boże. 2. Pożyteczne do nauki Fundamentem zbawczej wiary jest Słowo Boże, które jest także główną podstawą chrześcijańskiego życia. Człowiek, który przebywa w nauce Słowa Bożego, jest człowiekiem światłym. Słowo Boże poucza człowieka jak trzeba żyć, miłować, przebaczać i umierać dla grzechu. Dlatego też napisano:"Szukajcie najpierw Królestwa Bożego i sprawiedliwości jego, a wszystko inne będzie wam dodane" (Mat. 6:33). Mądrzy ludzie zawsze czerpali swoją naukę ze Słowa Bożego. 3. Korzystne do wykrywania błędów Słowo Boże posiada korekcyjną moc dlatego, że Ono przemawia jako Słowo Władcze! Wszystko to, co nie może się ostać w promieniach Świętego Słowa, trzeba poprawić. Żadnych kompromisów Słowo Boże nie uznaje, bo Pan Bóg nie toleruje obłudy. Każdego człowieka, który czyta albo słyszy Słowo Boże, Ono ociosuje i wyrównuje aby to, co wzniosłe, zostało poniżone, a wszystko to, co jest niskie, zostało wywyższone. 4. Do poprawy Słowo Boże nie tylko zbawia, ale i strzeże zbawionego człowieka. Słowo Boże jest objawieniem woli Bożej wobec człowieka. Ono tak działa i kieruje, aby człowiek trzymał się woli Bożej i nie opuszczał jej. Najkrótsza i najbliższa droga do celu jest droga prosta. Słowo Boże kieruje człowieka na tę drogę i trzyma go na niej. 5. Do wychowania w sprawiedliwości Aby we wszelkich okolicznościach żyć w czystości, świętości, bogobojności i sprawiedliwości. Duchowe wychowanie jest najgłówniejszym wychowaniem. Święta sprawiedliwość jest szatą czystą chrześcijanina (Obj. 19:8). "Szczęśliwy sprawiedliwy, gdyż dobrze mu się powiedzie, bo owoc uczynków swoich będzie spożywać!" (Iz. 3:10). Pismo Święte jest głównym źródłem wychowania w sprawiedliwości. 6. Aby człowiek Boży był doskonały Pan Jezus powiedział:"Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest!" (Mat. 5:48). Do duchowej męskości i doskonałości może doprowadzić człowieka tylko Słowo Boże poprzez objawienie i działanie Ducha Świętego! Początkowe Słowo, które poucza o nawróceniu, prowadzi także człowieka do doskonałości, poprzez codzienny wzrost w łasce i poznaniu Pana naszego — Zbawiciela Jezusa Chrystusa (2 Ptr. 3:18). 7. Do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany Chrześcijańskie życie jest pełne wszelkich dobrych uczynków. Chrześcijanin powinien być gotowy w każdym czasie do wszelkiego dobrego dzieła. To może być tylko wtedy, kiedy stale przebywa w nauce Słowa Bożego (1 Ptr. 3:15). Doskonałość nabywa się przez duchowy wzrost, w świętej prawdzie Słowa Bożego (1 Ptr. 2:9). "Wiara współdziała z uczynkami jego (Abrahama) i przez uczynki stała się doskonała" (Jak. 2:22). Lekcja 8 Kaznodzieja jako dłużnik Podstawowy tekst:"Jestem dłużnikiem Greków i nie Greków, mądrych i niemądrych" (Rzym. 1:14). "Lecz o życiu moim mówić nie warto i nie przywiązuję do niego wagi, bylebym tylko dokonał biegu mego i służby, którą przyjąłem od Pana Jezusa, żeby składać świadectwo o Ewangelii łaski Bożej" (Dz. Ap. 20:24). Kaznodzieja Ewangelii dźwiga wielki dług, który powinien obowiązkowo spłacić. Dług kaznodziei — zwiastowanie Ewangelii. Przed nim są tylko dwa wyjścia:spłacić lub nie spłacić dług. Oto niektóre przyczyny nie spłacenia długu przez kaznodzieję. 1. Strach przed ludźmi — "Lęk przed ludźmi nastawia na człowieka sidła" (Przyp. Sal. 29:25). Zwiastowanie Ewangelii nie przynosi popularności wśród ludzi, dlatego nie trzeba starać się o to, aby przypodobać się ludziom. Zwiastowanie takie, aby dogodzić ludziom, jest niebezpieczne, a do tego nie podoba się Panu Bogu. "Ale teraz, czy chcę ludzi sobie zjednać, czy Pana Boga? Albo czy staram się przypodobać ludziom? Bo gdybym nadal ludziom chciał się przypodobać, nie byłbym sługą Chrystusowym" (Gal. 1:10). Dogadzanie ludziom prowadzi do odstępstwa od prawdy Pisma Świętego (2 Tym. 4:3-4). 2. Upadek poprzez dogadzanie sobie W Księdze Sędziów 14:3 opisana jest rozmowa Samsona z ojcem i matką. Słowo Boże zabrania brać żonę Filistynkę, lecz Samson przeciwstawia się mówiąc:"Ona wydaje mi się najodpowiedniejsza". Kaznodzieja, który dogadza sobie, nigdy nie spłaci swego długu. Dlatego za wszelką cenę musi przypodobać się Panu Bogu! (1 Tes. 4:1; Kol. 1:10; Hebr. 11:5). 3. Lenistwo Głoszenie Ewangelii wymaga od kaznodziei starania, wysiłku, energii, poświęcenia. To oznacza, że żadnego lenistwa tu być nie może! Zwiastować, to znaczy pracować, a to zabiera czas, zdrowie i wszystkie siły (Jan 9:4; 1 Kor. 15:58; Flp. 3:8,13-14). Pobożne, pełne pokory wykonywanie obowiązków kaznodziei wymaga od niego wielu dni postu i modlitwy, nieustannej pracy i wielkiej dbałości. 4. Ambicje własne Kaznodzieja może mieć wiele energii i ambicji, ale wyłącznie dla swojej sławy, dla swojej korzyści, dla swoich interesów. To wszystko nie podoba się Panu Bogu! W życiu i służbie kaznodziei na pierwszym miejscu musi być Pan Jezus Chrystus i dzieło Boże! (Rzym. 12:11). 5. Różne wymówki a) Nie mam talentu. Każdy człowiek ma jakiś talent, ale gdy talent jest zaniedbany, to nie rozwija się i nie przynosi żadnej korzyści. Nikt nie nauczył się pływania bez wody. Samo próbowanie czegoś jest niewystarczające. Tylko praktyka i doświadczenie prowadzi do doskonałości. b) Nie jestem zdolny. Ci, którzy mówią, że są niezdolni do dzieła Bożego, często bywają bardzo zdolni do swoich dzieł, jak handel itp. Pewien młody kaznodzieja skarżył się przed starszym kaznodzieją o swojej niezdolności. Ale, oprócz głoszenia Ewangelii, zajmował się także sprzedażą samochodów. Gdy starszy kaznodzieja zobaczył i usłyszał jak on sprzedaje samochody, to powiedział:"Jeżeli opowiesz ludziom o Chrystusie tak, jak teraz opowiedziałeś o samochodzie, to z ciebie będzie dobry kaznodzieja, odnoszący sukcesy". Służba kaznodziei musi być poświęcona dziełu Bożemu, dziełu, które wykonuje. Niedostatek oddania pociąga za sobą nieumiejętność, niezdolność i lenistwo. Do tego dzieła trzeba dokładać starań, a to przyniesie nie tylko dobre rezultaty, ale i nabycie nowego doświadczenia. Oprócz Ducha Świętego najlepszym nauczycielem kaznodziei jest jego własne doświadczenie. Doświadczenie zdobywa się przez praktykę, nabiera się biegłej wprawy. Pewien znany muzyk powiedział:"Gdy w ciągu jednego dnia nie gram, odczuwam to i zauważam tylko sam; gdy nie gram przez dwa dni, zauważają to moi domownicy; a gdy nie gram przez trzy dni, zauważają już postronni ludzie!". c) Skłonność kaznodziei do światowego życia, nie wyznany grzech i szkodliwe przyzwyczajenia, bywają częstą przyczyną nie wypełniania długu przez kaznodzieję. Wszystko to, co stanowi przeszkodę w służbie kaznodziejskiej, musi być usunięte i doprowadzone do pełnego porządku. Żadne talenty, zdolności i dary nie pomogą, gdy życie kaznodziei jest nieuporządkowane przed Panem Bogiem. Kaznodzieja tylko wtedy spełni swój dług, gdy będzie tym, czym Pan Bóg chce, żeby on był, żeby był tam, gdzie Pan Bóg chce i żeby czynił to, co Pan Bóg od niego wymaga! O tym napisał święty mąż Boży ap. Paweł do Tymoteusza:"Ale ty bądź czujny we wszystkim, cierp, wykonuj pracę ewangelisty, pełnij rzetelnie służbę swoją" (2 Tym. 4:5). Lekcja 9 Niebezpieczeństwa grożące kaznodziei Podstawowy tekst:2 Kor. 11:22-28; 2 Kor. 2:11 Pod stwierdzeniem "Niebezpieczeństwa grożące kaznodziei" uwzględniamy wszystkie rodzaje niebezpieczeństw, z którymi spotyka się kaznodzieja Ewangelii. Są trzy rodzaje tych niebezpieczeństw:niebezpieczeństwa zewnętrzne poprzez służbę kaznodziei; niebezpieczeństwa wewnętrzne spowodowane przez samego kaznodzieję; niebezpieczeństwa naturalne związane przeważnie z podróżowaniem kaznodziei. Największe niebezpieczeństwa kaznodziei powstają w związku z jego służbą, niebezpieczeństwa ze strony duchowej, które zagrażają jego życiu. Takie niebezpieczeństwa zawsze są z zewnątrz. Niebezpieczeństwa, które pochodzą z wnętrza samego kaznodziei, grożą nie tylko życiu, ale i zbawieniu jego duszy. Rozpatrzymy teraz większość tych niebezpieczeństw i wskażemy ich przyczyny. 1. Największe niebezpieczeństwa, które przychodzą najszybciej i najczęściej, zawsze powstają tam, gdzie kaznodzieja uzyskuje sukces. Każdy kaznodzieja musi o tym dobrze wiedzieć i pamiętać, aby być z góry przygotowanym na tego rodzaju niebezpieczeństwa. Na potwierdzenie tego punktu możemy przytoczyć wiele przykładów z Pisma Świętego, ale ograniczymy się tylko do niektórych. W całym świecie mieszkało tylko dwóch braci:Kain i Abel. Pomiędzy nimi był pokój do tego dnia, gdy służba Abla zyskała uznanie ze strony Pana Boga. Życie Abla od razu znalazło się w niebezpieczeństwie (1 Mojż. 4:3-8). Dwunastu braci, synów jednego ojca, mieszkało razem zachowując pokój. Gdy tylko jeden z nich otrzymał parę objawień od Pana Boga, to jego życie znalazło się w niebezpieczeństwie (1 Mojż. 37:5-28). To samo było z Dawidem (1 Sam. 17:49-50 i 18:6-11). Sukces Pana Jezusa był główną przyczyną podjęcia decyzji przez kapłanów o Jego śmierci (Jan 11:43-50). Z jakiej przyczyny sukces sługi Bożego prowokuje niebezpieczeństwo? Główną przyczyną jest zazdrosna zawiść! Teraz rozpatrzymy drugą stronę niebezpieczeństw, które pochodzą z powodu sukcesu kaznodziei. Sukces jest bardzo delikatną rzeczą. Gdy kaznodzieja odnosi sukces, to powinien jeszcze bardziej upokorzyć się przed Panem Bogiem, bo w przeciwnym razie sukces może sprowokować w jego sercu pychę, wyniosłość, chwalenie się i przypisywanie sobie chwały! W tym jest wielkie niebezpieczeństwo dla kaznodziei. Chociaż kaznodzieja Ewangelii jest sługą Bożym, to jednak powinien pamiętać, że jest także człowiekiem. Jeżeli zazdrosna zawiść mogła kogoś opanować, to może ona przeniknąć i do serca kaznodziei. Gdy kaznodzieja nie może znieść sukcesu innego kaznodziei, nie może patrzeć i słuchać, gdy ktoś lepiej od niego zwiastuje Słowo Boże, to znajduje się w niebezpiecznym stanie. Przyczyną zazdrosnej zawiści w sercu kaznodziei jest ten fakt, że on nie przeszedł jeszcze przez próbę wiary. Gdy kaznodzieja przejdzie przez ogniową próbę, to uwolni się od niemocy, którą jest zazdrosna nienawiść. 2. Każdego sługę Bożego prześladują trzy rzeczy:sława, pieniądze i kobiety. Jeżeli nie wszystkie trzy naraz, to jedna z nich. Proszę pokazać mi upadłego kaznodzieję, a ja wskażę, że zwaliła go jedna z tych trzech rzeczy. Biblijnym przykładem tego faktu służą nam:Saul, Bileam, Samson. Kaznodzieja Ewangelii powinien bardzo się strzec, aby nie stać się ofiarą pożądliwej, pełnej pychy sławy, pieniędzy oraz kobiet. Bardzo ciężko będzie ponownie odzyskać wiarę, gdy dopuści do zwiedzenia siebie przez jedną z tych trzech pożądliwości. Saul, Bileam i Samson po upadku już nie byli takimi, jakimi byli przed upadkiem. Lepiej nie dopuszczać do swego upadku, niż potem podnosić się z niego. Biedny jest ten kaznodzieja, któremu ani Pan Bóg, ani ludzie nie mogą niczego powierzyć. Pamiętajmy, że "Pan Bóg, który rzekł:z ciemności niech światłość zaświeci, rozświecił serca nasze, aby zajaśniało poznanie chwały Bożej, która jest na obliczu Chrystusowym. Mamy ten skarb w naczyniach glinianych, aby się okazało, że moc, która wszystko przewyższa, jest z Boga, a nie z was". 3. Kaznodzieja może tak "spokrewnić się" ze świętymi Bożymi rzeczami, że staną się dla niego rzeczami zwykłymi. Przykłady:naród izraelski i cuda, synowie Arona, synowie kapłana Helego i inni. Wszystkie święte aspekty kaznodziejskiej służby nie powinny nigdy stracić ich świętej cenności. Kaznodzieja Ewangelii jest Bożym sługą i ma do czynienia ze świętym Panem Bogiem i święty Pan Bóg ma dzieło z nim. Kaznodzieja musi wykonywać swą służbę z należytą czcią i szacunkiem (1 Tym. 4:8). 4. Kaznodzieja Ewangelii, który dba o innych, może zaniedbać swój duchowy rozwój. On po prostu nie ma czasu na przebywanie San na sam z Panem Bogiem, albo dbając o siebie, może zaniedbać służbę dla ludzi. Skala eksportu kaznodziei zawsze musi równać się skali jego importu, a jego import dorównywać eksportowi. Kaznodzieja może dać z siebie tylko to, co otrzyma od Pana Boga i może otrzymać od Pana Boga tylko to, co może użyć dla dobra ludzkich dusz i dla chwały Bożej. 5. Niebezpieczeństwo wpadnięcia w profesjonalizm. Klika duchowieństwa i "wieszczego" duchowieństwa powstała z duchowego profesjonalizmu. Słowo Boże poucza kaznodziei:"Nie jako panujący nad tymi, którzy są wam poruczeni, lecz jako wzór dla trzody" (1 Ptr. 5:3). W kościele Chrystusa nie ma klasowej wrogości, nie ma wieszczej elity, bo jest "tylko jeden Nauczyciel wasz, Chrystus, a wy wszyscy jesteście braćmi" (Mat. 23:8). "Kto zaś jest największy pośród was, niech będzie sługą waszym" — mówi Chrystus (Mat. 23:11). 6. Niebezpieczeństwo poszukiwania popularności i pójścia na kompromis z grzechem. Kaznodzieja, który pragnie przypodobać się ludziom, naraża się na niebezpieczeństwo utraty uznania go przez Pana Boga. Bardzo niebezpieczne jest też ustępstwo na rzecz grzechu. W życiu i służbie kaznodziei nie może być żadnego kompromisu z grzechem. "Głoś Słowo, bądź w pogotowiu w każdy czas, dogodny czy niedogodny, karć, grom, napominaj z wszelką cierpliwością i pouczaniem" (2 Tym. 4:2). Dla kaznodziei, który jest jednocześnie pastorem, w żadnym razie nie przystoi mieć swoich ulubieńców i pochlebców w zborze. Wszelkie sympatie i sympatyczne układy pasterza z jego ulubieńcami i pochlebcami tworzą klikę tajemniczych spotkań, prowadzą do podziałów w zborze i rujnują zbór. Pastor zboru powinien wykonywać swe obowiązki jako sługa Boży i jak przed Panem Bogiem, nie szukając ze strony ludzi poszanowania i względów. Ponieważ w jego zborze są członkowie silniejsi i słabsi duchowo, dlatego pastor winien więcej uwagi zwracać na członków słabszych i więcej dbać o ich duchowy stan. 7. Wnioski ogólne. Słowo Boże wyraźnie mówi:"Bo wszystko, co jest na świecie, pożądliwość ciała i pożądliwość oczu i pycha życia, nie jest z Ojca, ale ze świata"(1 Jan 2:16). "My wiemy, że z Boga jesteśmym, a cały świat tkwi w złem" (1 Jan 5:19). W tym grzesznym świecie nie ma niczego dobrego! W świecie jest jedynie jedna drogocenność — dusza ludzka! Dla jej dobra warto żyć! Kaznodzieja będąc Bożym sługą musi zawsze pamiętać, że sam również mieszka w tym grzesznym świecie, gdzie wszystko jest pogrążone w źle, gdzie panuje pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha życia. Im bardziej uświęcone ma życie, im gorliwiej pracuje dla chwały Bożej, tym bardziej staje się celem diabelskiej napaści. To, co prześladuje kaznodzieję (patrz punkt 2 tej lekcji) będzie obowiązkowo starać się oddziaływać na ciało, oczy i łakomstwo jego. "A tak, kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł" (1 Kor. 10:12). Życie kaznodziei, które nie jest godne jego powołania, stanowi wielką przeszkodę dla Ewangelii. Kaznodzieja to człowiek, który żyje nie dla siebie. Jemu wszyscy przyglądają się, wszyscy "czytają", śledzą jego życie i biorą z niego przykład. Czy daje ludziom dobry przykład? Czy wprowadza w życie to, co głosi? Kaznodzieja, to człowiek, który ponosi olbrzymią odpowiedzialność. W swojej służbie musi wykazać pobożność, wytrwałość, ciągłość. Te cechy pomagają odnieść zwycięstwo podczas grożącego niebezpieczeństwa oraz będą świadczyć kim jest i dla kogo żyje? Lekcja 10 Konstrukcja kazania Podstawowy tekst:"I czytali z księgi Zakonu ustęp za ustępem, od razu je wyjaśniając, tak że zrozumiano to, co było czytane" (Neh. 8:8). Kazanie jest produktem służenia żywemu Panu Bogu. W żadnej religii kazanie nie występuje. Kazanie jest przemówieniem wygłoszonym w Imię Boże. Kazanie oznacza wstawianie prawidłowych słów w prawidłowym miejscu, i w prawidłowym czasie. Kazanie jest zwiastowaniem Pisma Świętego dla ludzi. "Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże" (1 Ptr. 4:11). Celem prawdziwego kazania jest pozyskanie słuchaczy do przyjęcia przedstawionej im prawdy Słowa Bożego. Dlatego kazanie jest to czyste, uporządkowane wyjaśnienie Bożej prawdy ludziom, którą Pan Bóg podarował ludzkości w Swoim Słowie. Kazanie składa się z pięciu głównych części: 1. Tekst kazania — przeczytane Słowo Boże, na którym kazanie się opiera. 2. Temat kazania. Temat wybiera się z przeczytanego tekstu Pisma Świętego i opiera na tej części tekstu, na którą kaznodzieja pragnie położyć swój najsilniejszy nacisk. Dla osiągnięcia dobrego rezultatu poprzez głoszone kazanie, trzeba trzymać się tematu i nie wychodzić z jego ram, bo przecież Biblia jest bardzo obszerna. 3. Introdukcja (wstęp) kazania. Introdukcja jest tą częścią kazania, która prowadzi do głównego rozważania. Introdukcja jest tak potrzebna w kazaniu, jak stopnie na schodach do domu. Introdukcja kazania musi być krótka, zajmująca nie więcej niż 2-5 minut. Introdukcja pobudza umysł ludzki do myślenia, aby skupić uwagę słuchaczy na tym, co będzie powiedziane. Jest to czas tych kilku minut, które decydują o losie całego kazania. Nigdy, pod żadnym względem nie zaleca się przeciągania introdukcji kazania, aby nie doprowadzić do tego, że z dużej chmury spadnie mały deszcz. 4. Główne rozważanie — wyjaśnienie kazania. Wyjaśnienie przeczytanego tekstu Pisma Świętego jest przekazaniem słuchaczom tego, co autor napisanego tekstu chciał powiedzieć. Trzymając się tematu, kaznodzieja powinien łączyć słuch ludzi z przeczytanym tekstem Pisma Świętego. Dlatego, że jest to ta cząstka kazania, na której buduje się całe kazanie. Tekst jednoczy całe kazanie i jest najgłówniejszą i najważniejszą częścią kazania, dlatego, że jest to słowo, które powiedział Pan Bóg. Prawidłowe wyjaśnienie tekstu Pisma Świętego jest Bożym wymaganiem obowiązującym przed ludźmi, aby kaznodzieja nie stał się oszustem. Główne rozważanie, jako podstawowa część konstrukcji kazania, będzie rozpatrzona szczegółowo w następnej lekcji. 5. Konkluzja (wnioski — zakończenie) kazania. Konkluzja kazania musi być krótka, bo inaczej może zrujnować całe kazanie. Konkluzja, to jakby wyrok sądu na podstawie kazania, zachęcający ludzi do wyboru. Dobry przykład, wiersz, albo podsumowanie samego kazania, może posłużyć jako konkluzja. Kazanie musi składać się ze słów dostępnych i zrozumiałych dla wszystkich. Kiedyś zapytano pewną siostrę-staruszkę jak jej się podobało kazanie. Na to ona odpowiedziała:"Przyniosłam z sobą na nabożeństwo nie tę księgę, trzeba było wziąć słownik, a ja wzięłam Biblię". Wygłaszający kazanie musi w pełni polegać na mocy Słowa Bożego i na pomazaniu Ducha Świętego. Gdy kaznodzieja zamiast Słowa Bożego i namaszczenia Ducha Świętego posługuje się psychologią, to u słuchaczy powstaje bardzo mylne poznanie swojego położenia i oni nie ostoją się w prawdzie! "A mowa moja i zwiastowanie moje nie były głoszone w przekonywujących słowach mądrości, lecz objawiły się w nich Duch i moc, aby wiara wasza nie opierała się na mądrości ludzkiej, lecz na mocy Bożej" (1 Kor. 2:4-5). Lekcja 11 Struktura kazania Podstawowy tekst:"Jego to zwiastujemy (tj. Chrystusa) napominając i nauczając każdego człowieka we wszelkiej mądrości, aby stawić go doskonałym w Chrystusie Jezusie" (Kol. 1:28). W poprzedniej lekcji częściowo rozpatrzyliśmy konstrukcję kazania. Kazanie jest podobne do mostu:introdukcja — podejście do mostu, główne rozważanie w kazaniu — sam most i konkluzja kazania — zejście z mostu. Ponieważ już rozpatrzyliśmy introdukcję i konkluzję kazania w poprzedniej lekcji, to teraz rozpatrzymy samą strukturę głównego rozważania — wyjaśnienie kazania. Główne rozważanie jest tą częścią kazania, która przedstawia ludziom prawdę, która mieści się w przeczytanym tekście Pisma Świętego i temacie kazania. Główne rozważanie kazania zawiera w sobie trzy części:porządek, ruch, progres. Zawsze musimy pamiętać, że Pan Bóg jest Bogiem porządku, a nie bałaganu. Brak porządku wywołuje chaos i nieporozumienie. Gdzie jest porządek, tam jest zrozumienie sprawy i dobra orientacja. Dla osiągnięcia sukcesu w kazaniu konieczne jest to, aby wszystkie trzy aspekty, tj. porządek, ruch i progres, jednakowo uczestniczyły w ofensywie poruszając się do przodu. Dlaczego? Dlatego, że można mieć porządek, nie mając ruchu, można mieć ruch, nie mając progresu, można mieć progres, nie mając porządku. Dla lepszego wyjaśnienia i zrozumienia kazania kaznodzieja ustala podrozdziały (punkty). Nie zaleca się ustalać zbyt dużej ilości punktów, aby w pamięci słuchaczy nie powstało zamieszanie. Kiedy posługujemy się ilustracjami, to nie powinno ich być więcej, jak dwie. Zbyt wiele ilustracji upodobniają kazanie do domu zbudowanego z samych okien. Podrozdziały (punkty) powinny posiadać pomiędzy sobą płynny związek, który nazywa się synkrynizacją kazania. O tym mówi się bardziej szczegółowo w lekcji 17 — "Wygłaszanie kazania". Kaznodzieja sam wypracowuje swoją synkrynizację przez wprawę i doświadczenie. Wszystkim kaznodziejom zaleca się trzymanie tematu i nie wychodzenie poza jego ramy. Gdy kaznodzieja czyni porównanie pomiędzy dobrem a złem, pomiędzy sprawiedliwością a bezprawiem, pomiędzy piekłem i rajem, pomiędzy Chrystusem a diabłem, zaleca się zawsze w pierwszej kolejności stawiać negatywną stronę porównania, a potem pozytywną. Słuchacz powinien mieć przed sobą coś do wyboru. Na przykład:kiedy kaznodzieja porównuje piekło z rajem, niech na początku przedstawi całą okropność piekła i piekielnych mąk, a potem przedstawi błogosławieństwa raju. Takie porównanie daje słuchaczowi możliwość wybrania tego, co dobre. Prawdziwy głosiciel zwiastuje Chrystusa i Jego świętą Ewangelię — prawdę Bożą. On posiada coś dobrego od Pana Boga, co może przedstawić ludziom. Gdy kaznodzieja szuka oblicza Bożego w pokorze i uciszeniu serca, to Pan Bóg daje jemu mądrość i Swoją wiedzę, czyni go zdolnym do przekazania ludziom świętej prawdy. Tak długo, dopóki kaznodzieja będzie pragnął uczyć się, będzie mieć progres. Doskonałość jest przed nim, ona jest w Panu Jezusie Chrystusie i w Jego świętej prawdzie. Prawdziwe kazanie jest obrazem Pana Jezusa Chrystusa i Jego prawdy, a także i obrazem samego kaznodziei — na ile on jest pojednany z Panem Jezusem Chrystusem. Lekcja 12 Metody wygłaszania kazania Podstawowy tekst:"Wielokrotnie i wieloma sposobami przemawiał Bóg dawnymi czasy do ojców przez proroków; ostatnio, u kresu tych dni, przemówił do nas przez Syna, którego ustanowił dziedzicem wszechrzeczy, przez którego także wszechświat stworzył" (Hebr. 1:1-2). Lekcja o metodach wygłaszania kazań jest dość obszerna. Kaznodzieje angielsko-języczni posługują się trzema metodami. Ponieważ nasze braterstwo posługuje się inną metodą, rozpatrzymy także i czwartą metodę wygłaszania kazań. Poniżej podajemy opis wszystkich tych metod, a nasz pogląd opiera się nie na tym, że jesteśmy zwolennikami tej czy innej metody, lecz dlatego, że te metody są i one są stosowane w naszym czasie. Ponieważ każda z tych metod posiada swe plusy i minusy, bądź ma swoje pozytywne i negatywne strony, musimy je rozpatrzyć także. 1. Kazanie czytane Kaznodzieja pisze treść kazania, a potem odczytuje zgromadzeniu stojąc za kazalnicą. Wydaje się, że jest to najprostszy sposób wygłoszenia kazania. Wielu znanych mężów Bożych posługuje się tą metodą. Każdy kaznodzieja posługujący się tą metodą musi dobrze pamiętać, że musi też mieć natchnienie i namaszczenie Ducha Świętego nie tylko wtedy, gdy będzie odczytywać kazanie, lecz w pierwszej kolejności wtedy, gdy pisze treść kazania. Pozytywna strona:Bywają przypadki, gdy trzeba bardzo mało mówić, ale bardzo wiele powiedzieć. Szczególnie, gdy kazanie nadawane jest przez radio, gdy każda minuta kosztuje bardzo drogo. Każdy człowiek jest zdolny do tego, aby wiele powiedzieć, ale bardzo mało przekazać. A to nie tylko, że nie przynosi korzyści, lecz nawet jest szkodliwe, gdy każda minuta jest bardzo droga. Trzeba właściwie oceniać każde słowo, rozważyć i wtedy wypowiedzieć, aby ono miało moc, wagę i cenę. Kazanie napisane i potem czytane z kazalnicy prowadzi do doskonalenia stylu pisarskiego, pracowitości i koncentracji myśli. Negatywna strona:monotonność czytania, kaznodzieja nie widzi reakcji słuchających, brak zainteresowania ze strony słuchaczy. Kaznodzieje, którzy używali i używają tę metodę starają się odczytywać swoje kazania tak, aby nikt nawet nie zauważył, że oni ją czytają. Kaznodzieja musi unikać monotonności w swojej mowie, starać się zachować prawidłową intonację oraz stosować przerwy (pauzy). 3. Kazanie recytacyjne Kaznodzieja pisze treść kazania, potem uczy się na pamięć, aby przekazać jego treść z pamięci. Pozytywna strona:rozwija intelekt kaznodziei. Szczególnie korzystna, gdy kładzie się akcent na główne doktryny Biblii, na proste cytaty z Pisma Świętego. Niektórzy kaznodzieje, wygłaszając recytacyjne kazanie, tak umiejętnie posługują się obszernymi tekstami Słowa Bożego z pamięci, że pozyskują w "niewolę" swoich słuchaczy. Negatywna strona:podobnie jak w pierwszej metodzie, sztuczność, machinalność wygłoszenia; kierownictwo nad kaznodzieją sprawuje jego pamięć, a nie Duch Święty. 4. Kazanie esktemporacyjne Kaznodzieja przygotowuje się do kazania zaznaczając na kartce teksty z Pisma Świętego i zasadnicze punkty kazania, ale wygłasza je w sposób otwarty, swobodnie, nie będąc sam "związany" ze swoimi zapisami. Takich kazań jest najwięcej, takie kazania dają najlepsze rezultaty. Pozytywna strona:kaznodzieja ma możliwość doskonalić tok swojego myślenia, polegając na kierownictwie Ducha Świętego, spostrzegać reakcje ludzi, widzieć efekt swojego kazania. Posługując się tą metodą kaznodzieja nie tak polega na przygotowaniu kazania, jak na przygotowaniu siebie do kazania. A to jest bardzo ważne. Negatywna strona:kaznodzieja może zaniedbać swój "literacki" rozwój, może zaniedbać przygotowanie się do kazania polegając na ostatniej chwili, która może go zawieść. Służba kaznodziei jest bardzo obszerna i bardzo rozmaita, dlatego nie powinien on pozostawać w tyle we wszystkich aspektach swojej działalności. "Aby człowiek Boży był doskonały, do wszelkiego dobrego dzieła przygotowany" (2 Tym. 3:17). 5. Kazanie ekspromotne Kaznodzieja otwiera Biblię, czyta odpowiedni urywek Pisma Świętego i głosi tak, jak może i umie. Anglojęzyczni kaznodzieje, których jest na świecie 94%, tej metody prawie zupełnie nie używają. Ta metoda ma największe zastosowanie wśród naszego słowiańskiego bractwa. Tak jak i wszystkie inne metody, tak i ta ma swoją pozytywną i negatywną stronę. Strona pozytywna:kaznodzieja wygłaszając ekspromotne kazanie może być cudownie używany przez Pana Boga. Duch Święty ma możliwość dyktować kaznodziei swoje myśli. Ta metoda jest stosowana wtedy, gdy Pan Bóg używa wyłącznie tych kaznodziei, którzy nauczyli się w pełni polegać na kierownictwie Ducha Świętego. Negatywna strona:nie wszyscy kaznodzieje, i nie zawsze, mają jednakowe namaszczenie Ducha Świętego. Nie wszyscy kaznodzieje są jednakowo intelektualnie rozwinięci i nie u wszystkich z nich jest jednakowa pamięć. Dobrze, gdy kaznodzieją za kazalnicą kieruje Duch Święty, gdy dostarcza mu słowa w myśli. A jeżeli tak nie jest, to co wtedy? Wierzymy, że kaznodzieja powinien być pod kierownictwem Ducha Świętego nie tylko za mównicą i w swoim domu, w swoim gabinecie, przed wyjściem na nabożeństwo. Polegać na ostatniej chwili nie zawsze się opłaca! Wnioski ogólne: Pomiędzy naszym bractwem poleganie na ostatniej chwili jest bardzo popularne. Taktyka kaznodziei — tam, gdzie Biblia się otworzy — także jest bardzo popularna. Wyobraźmy sobie, że Biblia jest podobna do wielkiej apteki, w której znajdują się lekarstwa od wszelkich chorób. Czy będzie to mądre, gdy po wejściu do apteki wyciągnęlibyśmy rękę i wzięli jakiekolwiek lekarstwo? Tak, jak to było zaznaczone na początku — kazanie jest użyciem prawidłowych słów, w prawidłowym miejscu i o prawidłowym czasie. Kazanie nie jest zbiorem czegoś jak popadło i kiedy popadło. Podstawowa metoda wygłoszenia kazania — trzymać się tematu. Można użyć wiele słów i bardzo mało powiedzieć. Ale można też użyć mało słów i bardzo wiele powiedzieć. Dwaj mężowie chwalili się swoimi żonami. Jeden mówi:"Moja żona może mówić przez całą godzinę i to na jeden temat!" Drugi zaś powiedział:"A moja żona będzie mówić pięć godzin i to bez żadnego tematu!" Dobrze pamiętam jednego brata, który polegał tylko na ekspromotnej metodzie wygłoszenia kazania. Nie jeden raz miałem możliwość widzieć go za kazalnicą i gdy myśl zdradzała go, to zatrzymywał się i krzyczał:"Uciekło, bracia, uciekło!" — gdy zaś myśl powróciła to wykrzykiwał:"Znowu przyszło!" — i głosił dalej. Aby nie czynić z siebie pośmiewiska za kazalnicą, lepiej zapisywać swoją myśl na kartce papieru. Pan Bóg dobrze zna niedostatki naszej pamięci, dlatego też poleca:"Napisz więc, co widziałeś…" (Obj. 1:19). Zapisanie natchnionych przez Ducha Świętego myśli nie jest grzechem. Pan Bóg dał człowiekowi rozum, daje wiedzę i mądrość. On chce żeby człowiek wszystko to używał dla chwały Bożej. Przygotowanie się do kazania wymaga od kaznodziei odrębnego czasu — aby mógł przebywać samotnie z Panem Bogiem. To jest ważne dla kaznodziei i o tym będzie mowa w następnych lekcjach. Lekcja 13 Typy kazań Pan Jezus Chrystus posługiwał się wieloma metodami dla przekazania Słowa. Chociaż metod jest wiele i one różnią się jedna od drugiej, ale cel jest jeden:doprowadzić dusze do poznania prawdy Bożej, wychować je w wierze w Chrystusa — poprzez łaskę, poprzez święte Słowo Boże. Wszystkich typów kazań jest siedem:kazanie-świadectwo, kazanie wykładowe (ekspozycyjne), tekstowe, przedmiotowe, historyczne, biograficzne i kazanie alegoryczne. 1. Kazanie-świadectwo Kazanie, podczas którego składa się świadectwo, jest najprostsze. Ono opiera się na osobistym świadczeniu, na własnym doświadczeniu przeżycia łaski Bożej. Jako podstawę do tego kazania weźmiemy 16 wiersz z Psalmu 66:"Pójdźcie, słuchajcie, wszyscy bogobojni, a opowiem, co On uczynił dla duszy mojej!". W tym kazaniu daje się odpowiedzi na pytania:Co uczynił Pan Bóg? Gdzie to uczynił? Kiedy to uczynił? Jak to uczynił? Kazanie-świadectwo jest bardzo ciekawe. O wartości medycyny może zaświadczyć wyłącznie ten, kto z nią miał do czynienia i komu ona pomogła. Tak i osobiste świadectwo o przeżyciu łaski Bożej ma wielką moc w ustach tego, kto skosztował mocy łaski Bożej na sobie. Kazania na podstawie osobistego przeżycia są dość częste, wygłaszane przez tych, którzy są sługami Pana Boga, a szczególnie ludzi wyzwolonych z fałszywych kultów. Świadectwo jest faktem, którego nikt nie odrzuci! (1 Tym. 1:12-17). W świadectwie trzeba unikać przejaskrawienia, oraz różnych upiększeń. Mów o faktach, a wtedy nigdy nie zbłądzisz. Trzeba też unikać wspomnień o minionych haniebnych uczynkach. Wygłaszając świadectwo mów je tak, aby w nim był na pierwszym miejscu Pan Jezus Chrystus! (2 Kor. 4:5). Niech w centrum uwagi słuchaczy będzie Chrystus, a nie ty. Świadectwo nie powinno występować zamiast Słowa Bożego. Nie można też wygłaszać je tak, że Pan Jezus Chrystus pozostaje w cieniu. Swoim świadectwem przedstawiaj ludziom Pana Jezusa Chrystusa, który ci pomógł, ciebie zmienił. On ma moc dopomóc również i tym którym świadczysz. 2. Kazanie wykładowe (ekspozycyjne) Kazanie wykładowe zalicza się jako najlepsze ze wszystkich typów kazań. W tym kazaniu podstawowym tematem jest główna myśl z przeczytanego tekstu Pisma Świętego. Na tej podstawie kaznodzieja opiera się i opiera swoje szczegółowe wykłady. Główny akcent w kazaniu kładzie na Piśmie Świętym, które traktuje jako najwyższy autorytet posiadający moc! Wszyscy korzystają z nauki Słowa Bożego (2 Tym. 3:16-17). Kazanie wykładowe zawiera w sobie wiele odsyłaczy dotyczących danego tematu, tak, że kaznodzieja nigdy nie zazna niedostatku w materiale. Kazanie wykładowe jest podobne do koła, co rozpatrzymy bliżej. Przykład kazania wykładowego:Weźmiemy tekst Słowa Bożego z 1 Listu Piotra 1:15-16. Centralnym punktem kazania jest, jakby piasta koła — tekst Słowa Bożego. Powstaje więc pytanie:Skąd pochodzi świętość i gdzie znajduje się fundamentalna osnowa świętości? Osnową świętości jest Pan Bóg! Świętość jest tą jakością, która stwarza naszą pokrewność z Panem Bogiem. Co sprawia świętość w nas? Przez co nabywamy świętości? Zasady świętości:krew Pana Jezusa Chrystusa, Słowo Boże, Duch Święty, modlitewna społeczność z Panem Bogiem. Następstwa świętości w nas — to szprychy koła. Wewnętrznymi następstwami jest odwrócenie się od grzechu, miłość do tego, co jest dobre, miłość do Pana Boga, miłość do ludzi. Zewnętrznymi cechami świętości jest:sprawiedliwość — szata chrześcijanina (Obj. 19:8), dobre uczynki, świadczenie ludziom o Panu Jezusie Chrystusie i pragnienie dobra dla ludzi. Wykonawczy cel świętości w nas — obręcz koła. Świętość prowadzi tam, gdzie ona przyszła, wprost do Pana Boga. Pan Bóg jest nieograniczony w świętości, miłości, prawdzie itp. W którą stronę nie skierujesz koło, to ono opiera się na szprychach, które w swojej kolejności opierają się na piaście koła, która stanowi jego centrum — oryginalny tekst Słowa Bożego. Podaliśmy skrócony schemat kazania wykładowego. Każdy z wymienionych punktów można poszerzyć. Kazanie wykładowe jest bardzo ciekawe, bogate i niewyczerpalne. 3. Kazanie tekstowe Kazanie tekstowe opiera się na jednym wierszu, albo na części wiersza Słowa Bożego. Ten typ kazań szczególnie stosują początkujący kaznodzieje dlatego, że łatwo możemy zapamiętać przeczytany tekst Słowa Bożego. Dla wzbogacenia kazania tekstowego kaznodzieja powinien posługiwać się synonimowymi tekstami Pisma Świętego, bo w przeciwnym razie temat może być szybko wyczerpany. Dla młodych kaznodziei zaleca się brać pod uwagę kazania starszych kaznodziei, uważnie przyglądać się ich taktyce, ale nie imitować ich. Przykład kazania tekstowego:Tekst kazania:Ef. 2:8-9. 1. Źródłem zbawienia jest łaska. 2. Obiektem zbawienia jesteście wy, ludzie. 3. Udziałem zbawienia jest wiara. 4. Łaską zbawieni jesteście — teraźniejszość. 5. Zbawienie — realność. Znacznie łaski:jej początek (1 Ptr. 5:10). Przez kogo przyszła łaska? (Jan 1:17; 2 Kor. 8:9). Są tylko dwa rodzaje ludzi:zbawieni i zgubieni. Obiektem zbawienia są ludzie (Ef. 2:1-3). Zbawienie jest teraźniejsze (1 Kor. 1:6-8, 6:11; Dz. Ap. 13:38; 1 Jan 4:17). Części składowe zbawienia:od kary za grzech (Jan 5:24), od mocy grzechu (Rzym. 8:1-2), od obecności grzechu (Obj. 21:27). Udziałem zbawienia jest wiara. Czym jest wiara? (Hebr. 11:1). Obiektem wiary jest Pan Jezus Chrystus! (Mat. 16:16-17). Rezultatem wiary w Pana Jezusa Chrystusa jest zbawienie (Dz. Ap. 16:31). 4. Kazanie przedmiotowe Kazanie przedmiotowe wygłasza się na podstawie jakiegoś biblijnego przedmiotu. W Biblii mówi się o wielu przedmiotach. Przykład kazania przedmiotowego:Nasz tekst:1 Król. 6:11-19, 8:10-11. Przedmiotem naszego kazania jest świątynia. Świątynia jest miejscem chwały dla Pana Boga, miejscem obecności Bożej. Tak długo, dopóki w świątyni jest uwielbiane Boże Imię, dopóki w świątyni jest obecność Boża, to On usprawiedliwia swoje przeznaczenie. Świątynia zbudowana rękami ludzkimi jest praobrazem świątyni zbudowanej nie rękami ludzkimi (1 Ptr. 2:4-5). Żywa świątynia (1 Kor. 3:16-17). Ciała odkupionych dzieci Bożych są świątynią Ducha Świętego (1 Kor. 6:19). Żywy Bóg jest Panem Bogiem żywej świątyni (2 Kor. 6:16). Lud Boży jest wiecznym przybytkiem Bożym, budowanym przez Ducha Świętego (Ef. 2:18-22). Podobnie do tego, jak w świątyni było miejsce Najświętsze (1 Król. 6:19), gdzie znajdowała się Skrzynia Przymierza wraz z kamiennymi tablicami, tak i w żywej świątyni jest serce, w którym jest obecność Boża, gdzie zapisane są Boże przykazania przez Ducha Świętego (2 Kor. 3:2-6). Strzeż tę świątynię, aby była czysta i święta! (Przyp. Sal. 4:23; 1 Tes. 4:4; 2 Tym. 2:21). 5. Kazanie historyczne W kazaniu historycznym jako podstawową myśl wybiera się jakieś biblijne zdarzenie albo jakiś incydent. Wszyscy ludzie lubią opowiadania. Biblijne opowiadania są szczególnie bogate, ciekawe i niezrównane. Kazanie historyczne daje kaznodziei prosty, obszerny i dostępny materiał (Rzym. 15:4; 1 Kor. 10:11). Opowiadania biblijne nie zawsze świadczą o ich duchowości. One znajdują się w Biblii nie dlatego, że są duchowe, ale dlatego, że tak się stało. Dlatego nie jest korzystne branie wszystkich przykładów i pojmowanie ich duchowo. Wzór kazania historycznego:Dziesięciu trędowatych. Nasz tekst:Łuk. 17:11-19. Ich stan:wiersze 11-12. Trędowaci są praobrazem niezbawionego człowieka — nieczystości (3 Mojż. 13:45; Iz. 64:6; Ps. 14:2-3; Job 15:14-16; Iz. 6:5). Dalecy, obcy wobec Pana Boga (Ef. 2:13; Iz. 59:2; Łuk. 18:23). Bez nadziei, niewierzący, osądzeni (Jan 3:18). Ich krzyk:wiersz 13. Szczery, donośny, w prawidłowym duchu (Jer. 29:13; Iz. 55:6; Rzym. 10:13). Prawidłowo odnieśli się:w pokorze, prosząc o łaskę, niewymagający (Mich. 7:18-19; Ps. 103:8-11; Mat. 9:13). Do prawidłowej Osoby (Mat. 1:21; Dz. Ap. 4:12; Jan 14:6). W prawidłowym stosownym czasie (Iz. 55:6; 2 Kor. 6:2). Ich uzdrowienie (Łuk. 17:14). Dane słowo polecające:idźcie… (Rzym. 10:6-9; Mat. 11:28). Słowo wysłuchane (Rzym. 6:17; Hebr. 4:2). Wdzięczny tylko jeden (wiersze 15-19). Jego powrót do Chrystusa (Mat. 8:4; Hebr. 10:1-14). Jego wdzięczność, jego uniżenie i oddanie czci (wiersze 15-16). 6. Kazanie biograficzne Kazanie biograficzne bazuje na biografii biblijnej osoby. Z biograficznego kazania można wiele się nauczyć i zaczerpnąć. Upadki danej osoby są dla nas przestrogą, zwycięstwa — przykładem. Biograficzne kazanie jest ciekawe i korzystne, jest kazaniem informacyjnym, przykładowym (1 Kor. 11:1). W życiu biblijnej osoby każdy z nas może zobaczyć siebie, wybrać dla siebie wszystko, co jest pożyteczne. Każdy z nas może podać główną charakterystykę danej osoby:Kto jest tą osobą? Co ją uczyniło taką? Jaki jest rezultat jej życia? Jedenasty rozdział Listu do Hebrajczyków służy dla nas dobrym przykładem. Wzór kazania biograficznego:Nasz tekst:Hebr. 11:5. Biblijna osoba:Henoch, siódmy po Adamie (1 Mojż. 5:18,21-24). Urodził się w 622 r. po upadku Adama. Ponad 300 lat żył za czasów Adama, a więc wiedział o upadku i następstwach za grzech! Charakterystyka Henocha:On chodził z Panem Bogiem. Podobał się Panu Bogu. Przez co się podobał? Przez wiarę. Proroctwo Henocha:Sąd nad grzechem. Przyjście Pana (Juda 14-15). Przeniesienie żywego Henocha do nieba (1 Mojż. 5:24; Hebr. 11:5). Henoch jest praobrazem pochwycenia Kościoła Chrystusowego (1 Tes. 4:13-18). Pochwyceni zostaną ci, którzy podobają się Panu Bogu. Całe Pismo Święte jest pożyteczne (2 Tym. 3:16-17). 7. Kazanie alegoryczne W Biblii jest wiele alegorycznych opowiadań, przypowieści i przypowiastek. Alegoria oznacza, że pod postacią czy treścią czegoś należy rozumieć coś innego. Jako przykład kazania alegorycznego weźmiemy tekst z Księgi Sędziów 9:8-15. Jest rzeczą zrozumiałą, że drzewa nie chodzą, nie mówią i nie ustanawiają króla nad sobą. Jako drzewa trzeba widzieć ludzi, narody. Jako wysokie drzewo, trzeba widzieć wyniosłość (pychę) człowieka. Przez poniżone drzewo trzeba widzieć pokorę człowieka. "I poznają wszystkie drzewa polne, że Ja Pan, poniżyłem drzewo wysokie, a wywyższyłem drzewo niskie (…), że zakwitło drzewo suche. Ja, Pan, powiedziałem to i uczynię" (Ezech. 17:24). Sprawiedliwy, w Słowie Bożym, przedstawiony jest jako palma (Ps. 92:13-14), jak drzewo posadzone nad potokiem wody (Ps. 1:3). Pan Bóg ma moc, aby pochylić wysokie drzewo (harde serce) i On ma moc podnieść i wywyższyć niskie drzewo (pokorne serce). "Niejeden jest butny przed upadkiem, lecz chwałę poprzedza pokora" (Przyp. Sal. 18:12). "Uniżcie się przed Panem, a wywyższy was" (Jak. 4:10). Lekcja 14 Przygotowanie kazania Podstawowy tekst:Księga Kaznodziei Salomona 12:9-12. Ponieważ głoszenie Ewangelii jest tym, czego Pan Bóg wymaga od kaznodziei, to już ten fakt świadczy o tym, że głoszenie jest połączone z czasem na przygotowanie się do kazania. Przygotowanie się kaznodziei jest ściśle związane ze studiowaniem Pisma Świętego (2 Tym. 3:15). Pismo Święte czyni człowieka mądrym ku zbawieniu, a mądry stara się zadbać o dusze ludzkie (Przyp. Sal. 11:30). Pouczony o prawdzie jest zdolny do nauczania innych osób (2 Tym. 2:2). Mądry i rozumny człowiek poznaje sprawiedliwe ścieżki i chodzi nimi (Oz. 14:9). Przed zajęciem miejsca za kazalnicą, kaznodzieja powinien odbyć spotkanie w samotności z Panem Bogiem, sam na sam ze sobą, samotnie z Biblią. Aby prawidłowo i prawdziwie przekazać Boże Słowa, trzeba usłyszeć dyktando z wysokości, przez natchnienie Ducha Świętego. Każe kazanie sługi Bożego jest podobne do gwoździa, który przy pomocy młota Słowa Bożego jest "wbijany" do serc słuchaczy mocą Ducha Świętego. Wybór tekstu:Trzeba szukać kierownictwa Bożego w modlitwie (Jan. 15:5). Trzeba to czynić w pokorze (Ps. 25:9; Iz. 66:1-2). Pan Bóg obiecuje udzielenie mądrości (Jak. 1:5-6). Kaznodzieja musi nauczyć się polegania na Panu Bogu (Iz. 40:31). Bardzo pożyteczne dla kaznodziei jest rozmyślanie nad tym, co będzie głosił i nie polegając na swojej pamięci, zapisanie głównych myśli (Obj. 1:19). Głoszenie Ewangelii jest najważniejszą rzeczą w świecie i zanim słuchacze to ocenią, kaznodzieja musi to ocenić w pojedynkę przed Panem Bogiem. Złota myśl:Po wybraniu tematu czy tekstu, przedstaw to Panu Bogu w modlitwie. Zwróć się w pokorze do Pana Boga ze skruszonym duchem i sercem, oddzielony od tego wszystkiego, co jest związane ze światem. Napełnij się obecnością Bożą, Słowem Bożym, mądrością Bożą i wtedy stojąc za kazalnicą przekazuj to, co Pan Bóg ci dał. Znany kaznodzieja John Wesley powiedział:Napełnij się Bożym ogniem, a wtedy ludzie przyjdą zobaczyć jak ty się palisz! Mówiąc o przygotowaniu, trzeba podkreślić, że nie tak ważne jest przygotowanie kazania, jak przygotowanie kaznodziei do kazania. Trzeba pozbawić się wszelkiego roztargnienia, usunąć wszelkie niepotrzebne troski, które stanowią przeszkodę przy koncentracji myśli. Staraj się porównywać to, co duchowe z duchowym (1 Kor. 2:13), poświęcając na to czas. Módl się tak, podkreślając, że wszystko zależy od Pana Boga i wtedy głoś tak, będąc przygotowanym i czyń to, co należy do ciebie, jako sługi Bożego. Pan Bóg dał kaznodziei Ducha Świętego i rozum, aby go używał. Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do okoliczności, z którymi związany jest temat kazania. Na Wielkanoc stosowne jest kazanie na temat Wielkanocy, na Boże Narodzenie na temat też z tym związany. Na pogrzebie — kazanie pogrzebowe, na weselu — weselne. W służbie kaznodziei zdarzają się przypadki, że jest niespodziewanie zaproszony do wygłoszenia kazania, będąc do tego nieprzygotowany. W takich przypadkach nie jeden raz Pan Bóg przychodził do swoich sług z pomocą. Ale to w żaden sposób nie świadczy o tym, że kaznodzieja może zaniedbać swoje przygotowanie. Pewien młody kaznodzieja został zaproszony do wygłoszenia kazania na specjalnym nabożeństwie. Po przyjęciu zaproszenia przez cały dzień przygotowywał się do kazania. Gdy nastąpił moment, że stanął za kazalnicą, to zobaczył przed sobą taśmę z napisanymi na niej słowami, które zaczął głośno czytać. Taśma z kolorowymi słowami poruszała się, dochodziły nowe słowa tak, że czytał te słowa około dwudziestu minut. Kazanie było nadzwyczajne, chociaż nikt nie wiedział, że on je czytał. Po tym kazaniu wszyscy kaznodzieje zaczęli zapraszać do siebie sławnego kaznodzieję. Na następny dzień znów zaproszono go do wygłoszenia kazania. On jednak całkowicie zaniedbał swoje przygotowanie i kiedy stanął za kazalnicą, przed nim już nie było tej taśmy ze słowami i w jego sercu też nie było niczego. Zawstydzony musiał opuścić kazalnicę. Opowiadają, że na Kaukazie, w górzystej miejscowości są przewożone na grzbietach osłów różne rzeczy. Idący pomiędzy górami i potokami osioł z ładunkiem soli na grzbiecie potknął się i wpadł do wody. Zanim osioł wydostał się z wody, część soli rozpuściła się w wodzie, a osioł poczuł ulgę. Za następnym razem osioł dźwigał na swym grzbiecie watę. Gdy doszedł do wody, to umyślnie położył się w wodzie. Gdy trochę poleżał w wodzie, to zaczął stawać na nogi, a jego bagaż stał się znacznie cięższy. Osioł bardzo się pomylił. Podobny zawód przeżył niejeden kaznodzieja. Aby nie ulec oszustwu, starajmy się przygotowywać siebie tak, aby zawsze być gotowym do głoszenia Ewangelii i umierania dla grzechu. Lekcja 15 Zbieranie materiału do kazania Podstawowy tekst:"Wszystkiego doświadczajcie, co dobre, tego się trzymajcie!" (1 Tes. 5:21). Zbieranie materiałów stanowi dla kaznodziei zadanie na całe życie. Jaki obdarowany przez Pana Boga byłby to kaznodzieja, to musi zawsze pamiętać, że nie jest on jedynym, któremu została odkryta prawda Boża. Dlatego pożyteczne dla niego jest korzystanie z dobrych porad, udzielanych przez starszych kaznodziei, w oparciu o ich wieloletnie doświadczenie. Kaznodzieja może podnieść swoich słuchaczy tylko na taki duchowy poziom, na którym sam się znajduje i nigdy nie podejmie wyżej siebie. Oprócz Biblii, kaznodzieja może i powinien korzystać z treści dobrych, duchowych książek, napisanych przez świętych i błogosławionych przez Pana Boga Ewangelistów. Ale, niech żadna książka nie zastępuje Biblii, niech tylko pomaga, a nie panuje. Korzystajcie z książek autorów pełnej Ewangelii, mężów wiary i świętego życia, ludzi bogobojnych. Wszystko to, co dobre do przeczytania, dobre do posłuchania, dobre do zapamiętania, aby starą prawdę można było powiedzieć nowymi ustami, nowym sposobem. Głównym celem kazań i czytania duchowych książek jest głębokie poznanie Księgi ksiąg — Biblii! Zarówno kaznodzieja, jak i każdy chrześcijanin powinien duchowo rozwijać się. A to oznacza, że rozwój ten jest procesem, a nie izolowanym aktem. Dobrym przykładem może być dla nas starotestamentowy Kaleb, który dobrze rozpoczął i dobrze zakończył swoją drogę (Joz. 14:10-14). Aby zostać dobrym nauczycielem trzeba najpierw być dobrym uczniem. Święty ap. Paweł lubił duchowe księgi (2 Tym. 4:13). On także wierzył w duchową literaturę, pisząc czternaście listów, które do dnia dzisiejszego służą jako błogosławieństwo dla milionów ludzi, w wielu językach. Znany kaznodzieja i poeta I.S. Prochanow powiedział:"Jeżeli ustne kazanie działa jak deszcz, to napisane kazanie działa jak śnieg. Pomału topiący się śnieg zrasza ziemię i daje jej wilgoć. Tak też napisane kazanie, działa przez długi czas! Ale, jakaż szkoda, że za tych, którzy głoszą ustnie, zazwyczaj ludzie modlą się, natomiast za głoszących w formie pisemnej niemalże nikt się nie modli, i to wtedy, gdy pisemne zwiastowanie jest znacznie ważniejsze i pożyteczniejsze". Będąc w pełni zajęci dziełem zwiastowania, nie wszyscy kaznodzieje Ewangelii jednakowo przygotowują się do kazania. Znany kaznodzieja R. Torres zawsze kładł koło swego łóżka papier i ołówek i zapisywał wszystko, co Pan Bóg dawał mu w ciągu nocy. Jak już wcześniej zaznaczono, kaznodzieja powinien często przebywać w samotności z Panem Bogiem. Nie zawsze kazanie bywa dane wtedy, gdy my pragniemy je mieć. Kazanie, tak jak i wszystkie Boże błogosławieństwa, trzeba przyjmować wtedy, gdy Pan Bóg je daje, a nie wtedy, gdy prosimy. To stanowi wielką tajemnicę kaznodziei w dziedzinie duchowego materiału do służby. Każda pomyłka, czy nieprawda, może być wypróbowana przez prawdę. Dlatego trzeba trzymać się zdrowej ewangelicznej nauki (2 Tym. 1:13; Tyt. 1:9). Na zakończenie możemy przyjąć dobre rady świętego ap. Pawła:"Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały. Czyńcie to, czego się nauczyliście i co przyjęliście, co słyszeliście i co widzieliście u mnie, a Bóg pokoju będzie z wami" (Flp. 4:8-9). Lekcja 16 Posługiwanie się Pismem Świętym Podstawowy tekst:"Staraj się usilnie o to, abyś mógł stanąć przed Bogiem jako wypróbowany i nienaganny pracownik, który wykłada należycie Słowo Prawdy" (2 Tym. 2:15). Cała nauka Pisma Świętego jest tą prawdą, którą Pan Bóg pragnie przekazać i włożyć do serca czytelnika (słuchacza), bądź przekazać jemu tę myśl, która była u Tego, który dał człowiekowi Pismo Święte. Musimy zawsze pamiętać, że Pismo Święte jest nieomylne, podczas gdy ludzkie przekłady Biblii i komentarze biblijne mogą być (i bywają) mylne. Każdy komentator Pisma Świętego musi zrozumieć, że on nie jest jedynym, który chce poznać, czy zna Pismo i kogo Duch Święty naucza. Poznanie doktryn Biblii nigdy nie ma tej wartości, którą ma dostojne przed Panem Bogiem, święte i bogobojne życie kaznodziei. Podobieństwo do Pana Jezusa jest wyższe od tego wszystkiego, co występuje w życiu i służbie kaznodziei (Kol. 2:6-7; Flp. 2:5-8). Pismo Święte Nowego Testamentu odkryło ludzkości nowy horyzont, nieznany w Starym Testamencie (Rzym. 3:21; 2 Tym. 1:10; Ef. 3:4-6). Pan Bóg w Panu Jezusie Chrystusie uczynił nas sługami Nowego Testamentu, nie litery, lecz Ducha! (2 Kor. 3:6). Kaznodzieja powinien tak posługiwać się Pismem Świętym, aby sam był listem Chrystusowym, napisanym nie na kamieniu, lecz na cielesnych tablicach serca przez Ducha Świętego, aby ludzie mogli czytać żywą Ewangelię! (2 Kor. 3:2-3). Posługiwanie się Ewangelią, objaśnianie jej i zwiastowanie musi być ciasno związane z mocą Ducha Świętego, pod Jego świętym kierownictwem i dzięki Jego objawieniu. To jest jedyna moc, która odnajduje grzech w sercach słuchaczy, demaskuje go. Jest to moc, która przekonuje słuchaczy do tego, aby zobaczyli siebie akurat takimi, jakimi ich widzi Pan Bóg. Duch Święty jest tą mocą, która wywyższa Pana Jezusa Chrystusa ponad wszystko i daje Jemu pierwsze miejsce we wszystkim! "Litera zabija, a duch ożywia!". Sługa Boży w większym stopniu jest prowadzony przez Ducha Świętego, ma zawsze większe poszanowanie do Słowa Bożego (1 Tes. 1:5; 1 Kor. 2:4-5). Dlatego napisano:"Jeśli kto mówi, niech mówi jak Słowo Boże. Jeśli kto usługuje, niech czyni to z mocą, której udziela Bóg, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jego jest chwała i moc na wieki wieków. Amen." (1 Ptr. 4:11). Posługiwanie się Pismem Świętym jest bardzo ważną i odpowiedzialną przed Panem Bogiem rzeczą. Dlatego przed kazaniem, czy nauczaniem treści Pisma Świętego, kaznodzieja powinien szukać oblicza Bożego przez modlitwę, szukać woli Bożej i kierownictwa Ducha Świętego, aby przekazać ludziom akurat to, co Pan Bóg pragnie. Każdy kaznodzieja powinien raz i na zawsze zapamiętać, że Pan Bóg nigdzie nigdy nikomu nie zalecał przekręcanie Pisma Świętego. Wszyscy ci, którzy przekręcają Pismo, przekręcają na własną zgubę! (2 Ptr. 3:16). Pan Bóg nie pozwala nikomu ani dodawać, ani ujmować z Pisma Świętego (Obj. 22:18-19). Posługuj się Pismem Świętym z głęboką czcią i świętością, w bojaźni Bożej. Lekcja 17 Wygłaszanie kazania Podstawowy tekst:"Albowiem Syn Boży Jezus Chrystus, którego wam zwiastowaliśmy, ja i Sylwan, i Tymoteusz, nie był równocześnie Ż tak® i Ż nie® , lecz w Nim było tylko Ż tak® " (2 Kor. 1:19). Wymodlone u Pana Boga i przygotowane kazanie, musi być wygłoszone, bo inaczej jakże ludzie będą mogli usłyszeć, gdy nie ma głoszącego? (Rzym. 10:14-17). Przy wygłaszaniu kazania występują dwa główne czynniki:co się głosi i jak się głosi. Wiele kazań może ulec "zepsuciu" przez usta kaznodziei, przez jego zachowanie i nieostrożność w słowach, tak jak naczynia w rękach garncarza (1 Tym. 3:15). Musisz wiedzieć jak się zachować. Sam kaznodzieja musi być przykładem swojego kazania (Tyt. 2:7-8). "Ćwicz się natomiast w pobożności" (1 Tym. 4:7; Dz. Ap. 24:16). Sumienie kaznodziei musi być czyste, uświęcone, utrzymane w czystości, aby mógł patrzeć ludziom w oczy podczas swojego kazania (2 Ptr. 1:5-7; 1 Tym. 4:15). Wszystko to, co niczego nie jest warte, niczego też i nie daje, niczego nie czyni. Kaznodzieja musi oddać siebie Ewangelii, zaprzeć się siebie ze względu na Pana Boga i Jego święte dzieło. "Pilnuj siebie samego!" (1 Tym. 4:16). "Siebie samego zachowaj czystym" (1 Tym. 5:22). Ujarzmij swoje ciało, bo to duchowe jest wyższe od cielesnego (1 Kor. 9:27). Podczas kazania nie wystawiaj siebie jako pysznego, a także nie przedstawiaj siebie jako nic niewartego. Bądź skromnym i pokornym sługą Bożym. Kaznodzieja nigdy nie musi przepraszać ludzi za kazanie pamiętając, że jest posłannikiem Bożym. Zwiastuj Słowo Boże mając świętą, bogobojną śmiałość. Głoś odważnie, z całego serca do serc wielu słuchaczy. Dzisiejszy świat potrzebuje wielu kaznodziei, którzyby głosili Bożą prawdę bez strachu i ludzkiej łaski. Głoś Pana Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego. Zwiastuj całą pełnię Ewangelii, całą wolę Bożą! Ewangelia jest faktem, głoś ją prosto. Ona jest radosnym faktem, głoś ją z radością. Ewangelia jest autentycznym faktem, głoś ją szczerze. Kaznodzieja powinien spodziewać się, że zobaczy owoce swoich kazań (Iz. 55:11). Kaznodzieja musi być na tyle czuły, aby nie wybiegać na przód przed Panem Bogiem, a także nie pozostawać w tyle. Trzy główne czynniki związane z wygłoszeniem kazania:duchowość kazania, logiczność kazania i samokontrola kaznodziei podczas kazania. 1. Duchowość kazania Kazanie musi być głoszone na podstawie Słowa Bożego i pod pomazaniem Ducha Świętego. Kaznodzieja musi trzymać się tematu. Bardzo ważne jest trzymanie się tego, co zostało napisane, a następnie przeczytane z Biblii i posiadanie namaszczenia Ducha Świętego. Tylko Duch Święty daje odwagę do głoszenia Słowa Bożego z mocą. Bez namaszczenia Ducha Świętego będzie to tylko dźwięk słów i teoria. 2. Logiczność kazania Logiczność oznacza, że jest to zdrowy sens kazania. Ewangelia jest zdrową nauką, głoś ją rozsądnie, mądrze (Dz. Ap. 6:10). Gdy w kazaniu nie ma logiczności, bądź zdrowego sensu, to kazanie traci swoją wartość. Głoszenie Ewangelii nie jest "coś-niebądź" i "jakoś-bądź", jak niektórzy ludzie sobie wyobrażają i myślą. W kazaniu wszystko musi być "TAK" i "AMEN"! Logiczność wpływa na duchowość kazania, które przez to staje się cenniejsze i ciekawsze. 3. Samokontrola kaznodziei Głosząc Słowo Boże kaznodzieja musi przez cały czas sumiennie wiedzieć gdzie jest i co robi, trzymając się tematu, spostrzegając reakcję słuchaczy. Kaznodzieja płynnie przechodzi od jednego punktu do drugiego, co nazywa się synkrynizacją. Im lepsza samokontrola kaznodziei, tym lepsza będzie jego synkrynizacja mowy. Samokontrola kaznodziei jest kierowniczą częścią wygłoszonego kazania. Można mieć duchowość kazania, i można mieć logiczność kazania, ale gdy nie będzie samokontroli, kaznodzieja zepsuje swoje kazanie. Duchowość kazania, logiczność kazania i samokontrola kaznodziei muszą współpracować ze sobą i przez cały czas iść równolegle, gdy kazanie jest głoszone. Samokontrola kaznodziei podczas kazania dopomaga kaznodziei uniknąć powtórzenia jednych i tychże samych słów i myśli. Na przykład:Pewnego razu wraz z młodym bratem odwiedziłem jeden ze zborów, gdzie nas zaproszono do usługi Słowem Bożym. Młody brat, który był ze mną, a przemawiał około 12 minut, zdążył w tym czasie 50 razy powiedzieć słowa:"bracia i siostry". Jego krótka usługa była treścią dobrą, ale powtarzanie tych słów obniżyło całkowicie wartość całego kazania. Kaznodziejom, u których w czasie usługi następuje powtarzanie słów, zaleca się napisać wcześniej te słowa dużymi literami na kartce papieru i położyć ją przed sobą podczas kazania. Podsumowując wszystkie trzy, główne czynniki wygłoszenia kazania, zaznaczamy, że każdy z nich jest bardzo ważny podczas wygłaszania kazania. Nie można stawiać jeden czynnik wyżej lub niżej innego czynnika, lecz wszystkie one muszą współdziałać pomiędzy sobą w czasie kazania, jeżeli chcemy mieć zdrowe i pożyteczne kazanie. Kaznodzieja:Jego tron — kazalnica. On zajmuje miejsce Chrystusowe. Jego wieść — Słowo Boże. Przed nim drogocenne dusze. Koło niego niewidzialny Pan Jezus Chrystus! Duch Święty unosi się nad zgromadzonym ludem. Aniołowie ochraniają scenę. Niebo i piekło oczekuje następstwa kazań… Lekcja 18 Modlitwa Podstawowy tekst:Ew. Łuk. 21:36; Dz. Ap. 4:31. Jak już zostało zaznaczone w lekcji 2, kaznodzieja musi być mężem postu i modlitwy, dlatego rozpatrzymy temat modlitwy w tej odrębnej lekcji. Często słyszymy słowa:"O, jaki gorliwy kaznodzieja! Jaki piękny chór!". Podczas, gdy w życiu pierwszych chrześcijan można było usłyszeć:"O, jaka silna modlitwa!" Modlitwa jest siłą napędową każdego dzieła na ziemi, dlatego też w życiu i służbie kaznodziei modlitwa musi zająć czołowe miejsce. Większość chrześcijan rozumie jako modlitwę zanoszenie prośby. Lecz w takim rozumieniu jest to tylko jedna z części znaczenia modlitwy. Prawdziwa modlitwa zawiera w sobie pięć głównych aspektów:wspólnota — społeczność, poddanie się, prośba, kooperacja i walka. Modlitwa jest termometrem duchowości chrześcijanina i zboru. Modlitwa w życiu duchowym jest tym samym, jak oddech w życiu fizycznym. Poniżej rozpatrzymy, wymienione wyżej, aspekty modlitwy. 1. Wspólnota — społeczność Samo słowo "wspólnota" już mówi nam o pokrewieństwie z Panem Bogiem. Siła społeczności człowieka z Panem Bogiem znajduje się w postaci, dlatego, że społeczność z Panem Bogiem nie jest rzeczą raptowną, czy przypadkową. Gdy chrześcijanin, który żyje w społeczności z Panem Bogiem traci pojednanie z Nim, to natychmiast szuka przyczyny:Co przerwało więź z niebem? Co zajęło miejsce modlitwy? Tylko wtedy, gdy przyczyna zostanie znaleziona i usunięta, to społeczność z Panem Bogiem odnawia się! "W modlitwie bądźcie wytrwali i czujni z dziękczynieniem" (Kol. 4:2; Dz. Ap. 6:4). 2. Poddanie się Panu Bogu Ten aspekt modlitwy wymaga od człowieka poddania się jego woli i działalności — woli Bożej. Aby doprowadzić naszą wolę do harmonii z Bożą wolą, nasze zamiary — z Bożymi, podporządkować swoją wolę woli Bożej, musimy złożyć siebie na ołtarzu przed Panem Bogiem jako ofiarę miłą i przyjemną Jemu. W poddaniu się tym nie ma sprzeciwu, nie ma oporu, nie ma poszukiwania swego. "Ofiarą Bogu miłą jest duch skruszony, sercem skruszonym i zgnębionym nie wzgardzisz, Boże" (Ps. 51:19). 3. Prośba Modlitwa jest prośbą, błaganiem. Kaznodzieja Ewangelii, tak jak wszyscy ludzie, jest człowiekiem, który ma wiele potrzeb. Jedynie Pan Bóg może mu dopomóc i spełnić wszystkie jego potrzeby. Świadomość tego zachęca kaznodzieję do modlitwy i poszukiwania oblicza Bożego. Tylko Pan Jezus Chrystus jest Zbawicielem ludzi, tylko On może użyć usta i język kaznodziei jako narzędzia ku zbawieniu ludzkich dusz. Kaznodzieja Ewangelii jest współpracownikiem Bożym (1 Kor. 3:9). "Beze Mnie nic uczynić nie możecie" (Jan 15:5) — powiedział Pan Jezus Chrystus! "We wszystkim w modlitwie i błaganiach z dziękczynieniem powierzcie prośby wasze Panu Bogu" (Flp. 4:6). Służba kaznodziei musi być zawsze połączona z postem i modlitwą i w tym jest cała tajemnica kaznodziejskiej służby Panu Bogu i ludzkim duszom. 4. Współzależność — "kooperacja" Jest kierowniczym aspektem modlitwy, głównym jej motywem. W modlitwie będzie życie, wolność i odwaga tylko wtedy, gdy będzie kooperacja z Panem Bogiem. Kooperacja również oznacza pojednanie wszystkich innych aspektów modlitwy. Kooperacja z Panem Bogiem jest możliwa tylko w oparciu o Boże wymagania. "Jeśliby oskarżało nas serce nasze, Bóg jest większy niż serce nasze i wie wszystko. Umiłowani, jeżeli nas serce nie oskarża, możemy śmiało stanąć przed Panem Bogiem i otrzymamy od Niego o cokolwiek prosić będziemy, gdyż przykazań Jego przestrzegamy i czynimy to, co miłe jest przed obliczem Jego" i "taka zaś jest ufność, jaką mamy do Niego, iż jeżeli prosimy o coś według Jego woli, wysłuchuje nas. A jeżeli wiemy, że nas wysłuchuje, o co Go prosimy, wiemy też, że otrzymaliśmy (w innych tłumaczeniach "otrzymamy" — dop. tłum.) już od Niego to, o co prosiliśmy" (1 Jan 3:20-22, 5:14-15). Dopóki nie będzie pełnej kooperacji z Panem Bogiem, to odwagi w modlitwie być nie może. 5. Walka Modlitwa jest walką przeciwko siłom ciemności. Modlitwa ma więcej przeszkód, niż wszystko inne, razem wzięte. Modlić się, to znaczy walczyć, wojować. Ten, kto zwycięży na kolanach, wszędzie zwycięży. Kaznodzieja bez kazania jest kaznodzieją bez modlitwy i kaznodzieja bez modlitwy jest kaznodzieją bez kazania. Przeszkody w modlitwie zaczynają się od określenia czasu dla Pana Boga i dla modlitwy. Bardzo łatwo można znaleźć czas na wszystko, tylko ciężko jest znaleźć i wydzielić czas dla modlitwy. Znajdując się w modlitwie nie jest łatwo skoncentrować myśli i całe swoje jestestwo przed Panem Bogiem. Post i wytrwałość w modlitwie nie odbywa się bez walki. "Gdyż bój toczymy nie z krwią i z ciałem, lecz z nadziemskimi władzami, ze zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach niebieskich" — mówi św. ap. Paweł (Ef. 6:12). Ta walka rozpoczyna się, trwa i kończy na kolanach. Lekcja 19 Służba postu z modlitwą Podstawowy tekst:"Lecz przyjdą dni, kiedy oblubieniec będzie im zabrany, wówczas pościć będą" (Łuk. 5:35). Kaznodzieja musi być nie tylko mężem modlitwy, ale mężem postu i modlitwy. Wszyscy mężowie Boży, których Pan Bóg używał i używa, byli i są mężami postu i modlitwy. Służba postu jest mądrą służbą (Rzym. 12:1), służbą modlitwy, mocy i władzy (Mat. 17:21; Mar. 9:29), służbą podporządkowania ciała duchowi (1 Kor. 9:27). Słowo Boże mówi nam o trzech rodzajach dogadzania (upodobania, przypodobania):podobanie się Panu Bogu, ludziom (dogadzanie ludziom), dogadzanie własnemu brzuchowi (1 Tes. 4:1; Mat. 23:5; Gal. 1:10; Rzym. 16:18; Flp. 3:19). Wszystkie trzy rodzaje podobania się (dogadzania) zależne są od woli człowieka i wymagają pokory i pełnej służby. "Czemu bowiem ktoś ulega, tego niewolnikiem się staje" (2 Ptr. 2:19). "Czyż nie wiecie, że jeśli się oddajecie jako słudzy w posłuszeństwo, stajecie się sługami tego, komu jesteście posłuszni" (Rzym. 6:16). Duchowa walka, w której odnosi się zwycięstwo, kończy się postem. Pan Bóg obiecuje i daje swoją łaskę pokornym, a najlepszym sposobem osiągnięcia pokory jest modlitwa z postem. Pożądliwość oczu, pożądliwość ciała i pycha życiowa traci swoją moc w poście. Przez post odnawia się i wznosi się do niebiańskich wyżyn nasz wewnętrzny człowiek, natomiast zewnętrzny człowiek słabnie i upokarza się. Szukanie swoich własnych interesów, dogadzanie ciału, samowychwalanie kończy się w poście. Kazanie będzie tylko dźwiękiem, kiedy jest tylko produktem rozumu, filozofii, czy psychologii kaznodziei. Gdy natomiast kazanie jest produktem postu i modlitwy, to będzie głosem z nieba, jego głoszeniu będzie towarzyszyć moc Ducha Świętego i święta reakcja w sercach słuchaczy. Kaznodzieja żyje dla wykonania woli Bożej w jego życiu i służbie, a święta wola Boża wypełnia się przez niego tylko wtedy, gdy żyje w społeczności z Panem Bogiem. Nowotestamentowa służba postu i jego następstw została rozpoczęta przez Pana Jezusa (Łuk. 4:1-14). Pierwszy wiersz nam mówi, że Pan Jezus, pełny Ducha Świętego, poszedł na pustynię. Z pustyni (wiersz 14) Pan Jezus powrócił w mocy Ducha Świętego, jako moc posiadający. Służba mocy, pokory i uniżenia — służbą postu i modlitwy. Taka służba przyjęta przez Syna Bożego, jako przyjemna dla Ojca Niebiańskiego, i tym była ułożona święta droga duchowego zwycięstwa. Czyż kaznodzieja może poszukiwać jakiejś innej drogi, jakiegoś innego, lżejszego i delikatniejszego sposobu? Święty mąż Boży, najdoskonalszy kaznodzieja Ewangelii, apostoł Paweł, praktykował ten święty sposób — postu i modlitwy — często przebywając w postach (2 Kor. 11:27). Kościół apostolski posyłał sługi Ewangelii na misyjną niwę nie z dyplomem, lecz z postem i modlitwą (Dz. Ap. 13:1-5). Każdy sługa Boży posiada dwie natury:starego i nowego Adama. Zwycięstwo nad starym Adamem inaczej nie przychodzi jak tylko przez przeobleczenie w nowego (Ef. 4:22-24; Kol. 3:8-10). Na świecie nie ma lepszego sposobu zewleczenia natury starego Adama i przyobleczenia się w nowego, niż post i modlitwa! Gdy owoce nowego Adama dojrzewają, owoce starego obumierają. Napełniaj się pełnią nowego, aż do przelewu, a wtedy dla starego nie będzie już miejsca. "A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje wraz z namiętnościami i żądzami" (Gal. 5:24). Bujność natury starego Adama nie lekko upokarza się, nie lekko uniża się. Ale gdy moc zmartwychwstania zwycięża moc skażenia — duchowe pokonuje cielesne, tam przychodzi święte odnowienie i odbicie chwały nieba. Gdy kaznodziei potrzebna jest moc do kazania, władanie Słowem Bożym i ogień w modlitwie — to jednocześnie potrzebna jemu jest służba postu, bo tylko przez post z modlitwą osiągnie to, czego tak bardzo pragnie jego dusza. Dlatego Pan Bóg poleca:"Ogłoście święty post, zwołajcie zgromadzenie, zbierzcie starszych, wszystkich mieszkańców ziemi do domu Pana, waszego Boga i głośno wołajcie do Pana!", "wszakże jeszcze teraz mówi Pan:nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, w poście, płaczu i narzekaniu" (Joel 1:14, 2:12). Przypodobanie się Panu Bogu i w tymże samym czasie dogadzanie brzuchowi, jest niemożliwe! Niech cała ludzka istota podporządkuje się woli Bożej, upokorzy się przed Jego majestatem, znajdzie u Pana Boga łaskę — w poście i modlitwie! Lekcja 20 Różnorodność służby kaznodziejskiej Podstawowy tekst:"Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem" (Mat. 28:19-20). Kaznodzieja musi zawsze pamiętać, że najwspanialszą w świecie Księgą jest Biblia! On powinien korzystać z jej bogactwa i posługiwać się nim w swoich kazaniach. Musi unikać monotonności nie tylko w mowie, ale i w swoich tematach. Początkiem Ewangelicznych doktryn jest opamiętanie (pokuta, nawrócenie) (Mar. 1:14-15). Po opamiętaniu następuje przebaczenie grzechów (Łuk. 1:77-78; Dz. Ap. 13:38). Bez opamiętania nie ma przebaczenia (Łuk. 13:3-5). Niektórzy kaznodzieje niczego innego nigdy nie głoszą oprócz opamiętania, chociaż Ewangelia zawiera w sobie także wiele dobrej nauki dotyczącej życia człowieka po nawróceniu. Bogactwo służby kaznodziejskiej zawarte jest tak w głębi kazań, jak i w rozmaitości ich tematów. W ślad za opamiętaniem następuje wiara w Ewangelię (Mar. 1:15). Po nawróceniu i uwierzeniu następuje przebaczenie — zmiłowanie i usprawiedliwienie grzesznika, bez którego przebaczenie nie miałoby mocy (1 Ptr. 2:10; Gal. 2:16). Wiara w Pana Jezusa Chrystusa jako w swojego osobistego Zbawiciela, zachęca człowieka do przestrzegania Jego przykazań i Jego świętej woli. Pierwszym przykazaniem jest zawarcie przymierza z Chrystusem przez chrzest wodny (Mar. 16:16; Dz. Ap. 8:36-38; Mat. 3:14-15). Po uwierzeniu w Pana Jezusa Chrystusa i po zawarciu przymierza z Nim poprzez chrzest wodny, człowiek staje się kandydatem do chrztu Duchem Świętym, z ewangelicznym znakiem mówienia nowymi językami (Łuk. 24:49; Dz. Ap. 2:4, 10:44-46, 19:6). Są przypadki, że Pan Bóg chrzci Duchem Świętym przed chrztem wodnym, jak to miało miejsce w domu Korneliusza. Chrzest Duchem Świętym jest pieczęcią Bożej obietnicy, zadatkiem odkupienia naszego dziedzictwa (Ef. 1:13-14). Chrzest Duchem Świętym jest także znakiem usynowienia (Gal. 4:6-7) i dostępem do darów Ducha Świętego (1 Kor. 12:1-11, 14:1). Wraz z darami Ducha Świętego (po chrzcie Duchem Świętym) następują owoce Ducha, uświęcenie i święte życie chrześcijanina. Ze wszystkich doktryn Nowego Testamentu najwięcej miejsca udzielono uświęceniu, które jest związane z duchowym wzrostem chrześcijanina w łasce Bożej. Poznanie Pana Boga przez grzesznika, następuje przez Chrystusowe usprawiedliwienie i pokój z Panem Bogiem. Pomiędzy usprawiedliwieniem a uświęceniem jest wielka różnica. Usprawiedliwienie jest potrzebne grzesznikowi, uświęcenie potrzebne jest zbawionemu człowiekowi. Usprawiedliwienie dotyka i odnosi się do minionych uczynków człowieka, uświęcenie odnosi się do czasu życia teraźniejszego i przyszłego. Usprawiedliwienie jest działaniem (aktem) Bożego miłosierdzia, uświęcenie jest procesem wzrastania chrześcijanina w łasce. Proces uświęcenia jest ściśle związany z dążeniem serca chrześcijanina do tego, aby przypodobać się Chrystusowi dlatego uświęcenie dotyka całego człowieka (1 Tes. 5:23). Zbawienie grzesznika zostało dokonane przez Pana Jezusa na krzyżu, gdy Pan Jezus powiedział:"Wykonało się!". Ale Duch Święty nie powiedział jeszcze słowa "Wykonało się" w odniesieniu do uświęcenia ludu Bożego. A oprócz tego lud Boży ma dzisiaj do czynienia nie tylko ze Zbawicielem, ale i z Arcykapłanem i Pośrednikiem Bożego Przymierza (Hebr. 8:1-6, 12:24). Znaczenie uświęcenia 1. Oddzielenie Uświęcenie rozpoczyna się od oddzielenia. Oddzielenie jest tym czynnikiem uświęcenia, w którym bierze udział nie tylko Pan Bóg, ale i człowiek (2 Kor. 6:17). Jeżeli nie oddzieliliśmy się od nieczystego, to nikt nas do tego nie zmusi (Rzym. 6:13, 12:1; 2 Kor. 7:1). Chrześcijanin, który pragnie żyć dla Pana Boga i aby go Pan Bóg używał, musi całkowicie oddzielić się od tego wszystkiego, co jest nieczyste, światowe i grzeszne! Bardzo mało pożytku przynoszą chrześcijanie, za którymi trzeba chodzić i mówić im, co można czynić i czego nie wolno czynić, dokąd można iść i dokąd iść nie wolno! Jeżeli w sercu jest skłonność do tego, co jest światowe i grzeszne, to żadne uświęcenie tam nie nastąpiło. Będzie tam tylko powierzchowna świętość, formalna religijność, lecz duchowego wzrostu w łasce nie będzie! Tak więc pierwszym krokiem do uświęcenia jest oddzielenie się, a bez udziału naszej własnej woli żadnego oddzielenia nie będzie! 2. Boża strona oddzielenia "Ale wy jesteście rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali cnoty Tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości" (1 Ptr. 2:9). "Uświęcajcie się i bądźcie świętymi, gdyż Ja, Pan, jestem Bogiem waszym. Będziecie przestrzegać moich ustaw i wypełniać je; Jam Pan, który was uświęcam" (3 Mojż. 20:7-8). Żeby stać się uczestnikiem Bożego uświęcenia, człowiek musi stać się Bożym udziałem, stać się własnością Bożą! Pan Bóg zawsze uświęca to, co jest oddzielone dla Jego chwały. Tak było ze starotestamentowymi uczniami w Namiocie Zgromadzenia i Świątyni, i tak było z lewitami i kapłanami (2 Mojż. 30:27-30, 19:22). Wszystko to, co było uświęcone, było oddzielone, wyłącznie do świętego użytku. Wszelkie nieczyste obchodzenie się ze świętymi naczyniami karane było śmiercią (3 Mojż. 10:1-2; Dan. 5:1-30). "Wy jesteście świątynią Boga żywego" — mówi Pan. "Kto niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg! Albowiem świątynia Boża jest święta" (1 Kor. 3:16-17, 6:19-20; 2 Kor. 6:16-18). Świętość jest cechą boskości. Świętość jest tą cechą, która łączy człowieka z Panem Bogiem. Sam przez siebie człowiek nie może być świętym. Aby człowiek mógł być świętym, to sam Pan Bóg przyjmuje go jako swoją własność. Pismo Święte mówi:"Któż by się nie bał Ciebie Panie, i nie uwielbił Imienia Twego? Bo Ty jedynie jesteś święty! Toteż wszystkie narody przyjdą i oddadzą Ci pokłon" (Obj. 15:4). Każdy dom nosi odbicie tego, kto w nim mieszka. Zewnętrzne następstwa życia człowieka świadczą wyłącznie o tym, co mieszka we wnętrzu. Dlatego napisano:"Jak więc przyjęliście Chrystusa Jezusa, Pana, tak w Nim chodźcie" (Kol. 2:6). 3. Cel uświęcenia "Albowiem objawiła się łaska Boża, zbawienna dla wszystkich ludzi, nauczając nas, abyśmy wyrzekli się bezbożności i światowych pożądliwości i na tym doczesnym świecie wstrzemięźliwie, sprawiedliwie i pobożnie żyli, oczekując błogosławionej nadziei i objawienia chwały Wielkiego Boga i Zbawiciela naszego Jezusa Chrystusa, który dał samego Siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w dobrych uczynkach" (Tyt. 2:11-14). "Chrystus umiłował Kościół i wydał zań samego Siebie, aby go uświęcić, oczyściwszy go kąpielą wodną przez Słowo, aby sam Sobie przysposobić Kościół pełen chwały, bez zmazy lub skazy albo czegoś w tym rodzaju, ale żeby był święty i niepokalany" (Ef. 5:25-27). Uświęcenie polega na oczyszczeniu się od wszelkiej skazy ciała i ducha, nie dotykaniu tego, co jest nieczyste, ukrzyżowaniu ciała wraz ze wszystkimi jego pożądliwościami. Pan Bóg chce nie tylko zbawić naszą duszę, ale też chce posiąść nasze życie, owoce i czas naszego życia. Głównym celem naszego uświęcenia jest ukształtowanie obrazu Chrystusa w nas (Rzym. 8:29). Chrystus jest naszym wzorem i przykładem. On jest uświęceniem naszym. 4. Ponowne przyjście Chrystusa Dzień przyjścia Chrystusa po Jego Kościół będzie dniem ostatecznego odkupienia narodu Bożego. Życie chrześcijanina jest życiem w nadziei na ten dzień. "I każdy, kto tę nadzieję w Nim pokłada, oczyszcza się, tak jak On jest czysty" (1 Jan 3:3). W ten sposób uświęcenie jest bardzo związane z ponownym przyjściem Chrystusa. "Przeto, umiłowani, oczekując tego starajcie się abyście znalezieni zostali przed Nim bez skazy i bez nagany, w pokoju" (2 Ptr. 3:14). Każdy kaznodzieja, wraz z innymi kaznodziejami, powinien często wygłaszać kazania na ten ważny temat, aby powtórne przyjście Chrystusa nie stało się niespodzianką dla wierzących ludzi. Biblia zawiera w sobie wiele świętych i chwalebnych doktryn. Trzecią część nauki Biblijnej stanowią proroctwa. Najważniejszymi proroctwami odnoszącymi się do naszych dni są proroctwa o ponownym przyjściu Pana Jezusa Chrystusa na ziemię. Musimy zwrócić szczególną uwagę na te proroctwa i żyć zgodnie z wymogami tych proroctw dlatego, że tracąc je, utracimy wszystko. Niewyczerpanym źródłem kaznodziei jest Biblia! W niej jest zawarte wszystko to, co kaznodziei jest potrzebne do kazań. Bez względu na to, jakiego typu, charakteru czy treści jest kazanie, to jego podstawę kaznodzieja znajdzie w Biblii. Dlatego napisano:"Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały. Czyńcie to, czego się nauczyliście i co przyjęliście, co słyszeliście i co widzieliście u mnie; a Bóg pokoju będzie z wami" (Flp. 4:8-9). Lekcja 21 Jak wykonywać dzieła Boże Podstawowy tekst:"Cóż mamy czynić, aby wykonywać dzieła Boże" (Jan 6:28) Każdy prawdziwy chrześcijanin, rzeczywiście nowozrodzony przez Ducha Świętego, pragnie pracować dla chwały Bożej. On chce być uczestnikiem w wielkim i chwalebnym dziele Bożym. Następny, 29 wiersz tegoż 6-go rozdziału Ew. Jana mówi, abyśmy wierzyli w Tego, którego Ojciec posłał. Od Tego rozpoczyna się, trwa i kończy dzieło Boże. Dzieła Boże mogą być czynione tylko Bożymi instrumentami, tylko według Bożych warunków i tylko razem z Panem Bogiem. Aby człowiek mógł trudnić się dla Pana Boga i z Panem Bogiem, on musi nie tylko poznać cechy boskości, ale posiąść je i stać się ich udziałem. 1. Pan Bóg jest prawdą! (Jan 14:6). Prawdziwy Pan Bóg wyzwala ludzi Swoją prawdą (Jan 8:31-32). Jedną z cech boskości jest prawda. Jeżeli chcemy trudzić się razem z Panem Bogiem, to musimy stać w prawdzie i trudzić się w prawdzie. Prawda Boża nie ma żadnego fałszu, czy nieprawdy. Pan Bóg nigdy i z nikim nie pójdzie na kompromis, kto fałszywie wykonuje dzieła Boże. Pan Bóg nie będzie uczestniczyć we wszelkich domieszkach nieprawdy, fałszerstwa, podróbki, chytrości. Jeżeli chcemy trudzić się dla Pana Boga, jeżeli chcemy, aby Pan Bóg nas używał, to trudźmy się w prawdzie, a Pan będzie z nami. Oszukuje siebie każdy, kto wykonuje dzieło Boże fałszywie, bo dzieło Boże można wykonywać tylko w prawdzie, dlatego, że Pan Bóg jest prawdziwym Panem Bogiem! 2. Pan Bóg jest światłością (1 Jan 1:5) Każdy sługa Boży jest sługą światłości a nie ciemności, bo żadnej ciemności w Panu Bogu nie ma! Tylko w świetle Słowa Bożego demaskuje się wszelką ciemność, a ona znika. Sługą Bożym nie może być ten, kto żyje w ciemności, zwiastuje w ciemności, czyni dzieła ciemności. Pan Bóg przebywa w niedostępnej światłości, w Nim nie ma ciemności! Jeżeli chcemy trudzić się dla Pana Boga i aby Pan Bóg był uczestnikiem naszej pracy, musimy wykonywać dzieła Boże w światłości. Światłość i ciemność nigdy razem nie mogą przebywać. Słudzy Boży są synami światłości, zwiastunami światła, dziedzicami wiecznej światłości. 3. Pan Bóg jest święty (1 Ptr. 1:15-16) Ponieważ Pan Bóg jest światłością świętą i dzieło Boże jest dziełem świętym. Boże dzieło nie może być wykonywane niedbale. Świętość jest tą cechą, która nas łączy z Panem Bogiem. Dlatego Ewangelię niech niosą święte nogi, niech ją trzymają święte ręce, niech głoszą Ewangelię święte usta i niech święte życie potwierdza prawdziwość Ewangelii! Każdy sługa Ewangelii powinien wiedzieć i nauczać ludzi rozróżniać to, co jest święte, od nieświętego, czyste od nieczystego (Ez. 44:23). 4. Pan Bóg jest miłością (1 Jan 4:8-16) Żadne słowo ludzkiej mowy nie jest tak przekręcone, jak słowo "miłość". Pod pojęciem "miłość" ludzie rozumieją niemalże to, co popadnie. W imię miłości odbierają żonę mężowi, od żony męża, od dzieci — matkę lub ojca. Pod mianem miłości zabijają, grabią i czynią wszelkie zło. Czy o takiej miłości mówi nam Słowo Boże? Absolutnie nie! Znaczenie miłości, według polecenia Pana Boga — miłować to, co Pan Bóg miłuje i nienawidzić to, czego Pan Bóg nienawidzi (Ps. 45:8). Nie można miłować tego, co Pan Bóg nienawidzi. I nienawidzić to, co Pan Bóg miłuje, bo to jest zło, a zło nie jest od Pana Boga! Są ludzie, którzy nauczają o jakiejś miłości, większej od miłości Bożej. Oni uczą, że Pan Bóg jest miłością i On nikogo nie dopuści do piekła. Taka nauka nie jest od Pana Boga. Miłości większej od miłości Bożej nie ma!! Pomimo tego, że Pan Bóg jest miłością, nienawróceni grzesznicy idą na wieczne potępienie. Tak mówi nam o tym Słowo Boże i tak musimy zwiastować! 3. Współpracownicy Pana Boga (1 Kor. 3:9) Dzieło Boże możemy wykonywać tylko razem z Panem Bogiem i według Bożych warunków. "Beze Mnie nic uczynić nie możecie" — mówi Pan Jezus Chrystus (Jan 15:5). Istnieje alegoryczne opowiadanie o buncie zer. Wszystkie zera zmówiły się i powstały przeciwko jedynce:Dlaczego jedynkę zawsze stawia się z przodu, a nas zawsze z tyłu? Przecież nas, zer, jest dużo, a jedynka tylko jedna! Stańmy z przodu, aby jedynka nie panowała nad nami! Zaczęły zera, jedno po drugim, stawać z przodu. Stanęło zero przed jedynką, a jedynka już oznacza tylko jedną dziesiątą. Drugie zero stanęło przed jedynką, a jedynka już oznacza jedną setną. Tak jedno za drugim stawały zera przed jedynką tak, że jedynka prawie całkowicie straciła swoją wartość. Potem jedynka przemówiła do zer:Gdy ja stałam z przodu, to i ja miałam znaczenie i wy zera coś znaczyliście! Gdy wy stanęliście na przodzie, to ani wy, ani ja nic nie znaczymy. Stańmy lepiej na swoje miejsca, a wszyscy razem będziemy znów mieć wielką wartość! Jedynką jest Pan Jezus Chrystus, a my wszyscy jesteśmy tylko zerami. Gdy Chrystus jest na przodzie, wtedy i my (z Chrystusem) mamy jakieś znaczenie. Tak, jak Chrystus, niczego nie czynił bez woli Swojego Ojca, tak i my nie możemy niczego czynić bez Chrystusa (Jan 5:19). Podstawą wszelkiego dzieła Bożego jest Pan Jezus Chrystus! Błogosławieństwo otrzyma tylko to, co jest budowane na fundamencie, którym jest Chrystus!! Każdy, kto chce trudzić się dla Chrystusa musi to dobrze zapamiętać:Pan Bóg potwierdza tylko to, co jest od Niego! Duch Święty świadczy tylko o tych współpracownikach, którzy współpracują z Panem Bogiem — według Bożych wymagań! Praktyczne porady dla kaznodziei 1. Nigdy nikogo nie imituj, ani słowem ani manierami, ani gestami. Bądź oryginalnym kaznodzieją. Tak, jak nie ma dwóch jednakowych śnieżynek, tak też nie ma dwóch jednakowych osób, tak też nie ma dwóch jednakowych kaznodziei! Bądź oryginalny! 2. Pod postacią kazania nigdy i do nikogo nie strzelaj z kazalnicy. Bywa tak, że kaznodzieja obawia się powiedzieć komuś prosto do uszu i oczu i wtedy używa kazalnicę do tego celu. Głoś z kazalnicy święte i czyste Słowo Boże, a wszystkie swoje dowody pozostaw z boku, wtedy Pan Bóg będzie ciebie błogosławił. Strzelanie z katedry nikogo nie buduje, lecz rujnuje dusze i dzieło Boże! 3. Głosząc Słowo Boże patrz ludziom w oczy, nie zamykaj swoich oczu, nie patrz na salę, na ściany, na drzwi wyjściowe z domu modlitwy. Patrząc ludziom w oczy możesz "czytać" ludzi, widzieć reakcję ich serc! 4. Nigdy nie wygłaszaj zbyt długiego kazania. Lepiej nie dokarmić, niż przekarmić. Krótkie kazanie nigdy nie zaszkodzi, a długie — zawsze szkodzi. Każdy kaznodzieja Ewangelii powinien mieć od Pana Boga duchowy "radar", aby wiedzieć kiedy kończyć i jak kończyć wygłaszane kazanie, żeby nie uśpić ludzi! 5. Każdy kaznodzieja ma skłonność do przewyższania swoich zdolności i talentów. Bądź skromnym sługą Chrystusa, bogobojnym ewangelistą! 6. Jeżeli chcesz aby ciebie Pan Bóg używał, nigdy pod żadnym pozorem i bez względu na okoliczności nie pij żadnych napojów alkoholowych. Zachowaj siebie czystym, trzeźwym sługą Chrystusa i Jego świętego Kościoła! 7. Wiara zawsze działa spokojnie. Przed kazaniem unikaj wszelkiego zdenerwowania, wzruszenia. Podczas kazania nie dopuszczaj do tego, aby słuchacze wzięli ciebie w niewolę, staraj się abyś wziął słuchaczy do niewoli. Dość często bywa tak, że kaznodzieja przed zajęciem miejsca za kazalnicą ma kilka tematów kazań i nie wie, na jaki temat ma być kazanie. To jest bardzo delikatna sprawa. Gdy już wybrałeś temat, a twoje serce jest niespokojne, to pozostaw ten temat. Ten temat, którego pragnie Pan Bóg, abyś ty głosił, da twojej duszy pełny pokój Boży. Spokój duszy daje odwagę w kazaniu, ufność mocy Słowa Bożego i nadzieję na dobre rezultaty! 8. Nigdy nie głoś ludziom tego, co ludzie chcą. Głoś to, co dla ludzi jest potrzebne i co chce Pan Bóg, żebyś głosił. Bądź tym, który podoba się Panu Bogu, a nie tym, co dogadza ludziom! 9. Każdego sługę Bożego prześladują trzy rzeczy:sława, pieniądze i kobiety. Pokaż mi kaznodzieję, który upadł, a ja pokażę, że go obaliła jedna z tych trzech rzeczy. Staraj się, abyś nie dostał się do niewoli żadnej z tych rzeczy! Saul, Bileam i Samson służą jaskrawym przykładem dla naszego ostrzeżenia. Żaden z nich, po swoim upadku, nie był już takim, jakim był przed upadkiem. Lepsze i tańsze jest nie dopuszczenie siebie do zachorowania, niż późniejsze leczenie (1 Tes. 4:4; 1 Tym. 4:16). 10. Głoś Słowo! (2 Tym. 4:2; 1 Ptr. 4:10-11). Bij batem Słowa Bożego i nie bij swoim własnym batem. Bat Słowa Bożego bije, ale nie rani ludzkie dusze bez miłosierdzia i balsamu. Ta prawda została pokazana i potwierdzona autorowi tych słów w widzeniu przez Ducha Świętego podczas modlitwy. Prawda Słowa Bożego buduje dusze, nie rujnuje ich. Głosząc ludziom Słowo Boże kaznodzieja winien kochać tych ludzi, którym głosi. Kaznodzieja jest sługą Pana Boga w służbie Ewangelii, współpracownikiem Kościoła Pana Jezusa Chrystusa, a nie żandarmem! 11. Nie twórz kliki ulubieńców w zborze i nie dziel stada Bożego na klasy. Potajemne spotkania pastora z ulubieńcami podrywa autorytet pastora i wnosi nienawiść do zboru. 12. Staraj się głosić według poziomu swej własnej duchowej wysokości. Nie wchodź w czyjąś doktrynalność i nie ubieraj się w czyjeś (zbyt) wielkie trzewiki, bo pokaleczysz sobie nogi i nigdzie nie zajdziesz. Bądź oryginalnym przed ludźmi i oryginalnym przed Panem Bogiem! 13. Podczas kazania nie trzymaj rąk w kieszeni, czy z tyłu, nie opieraj się łokciami na kazalnicy, niech twoja postawa i gestykulacja rąk potwierdza znaczenie wygłoszonych przez ciebie Słów Bożych! 14. Kaznodzieja Ewangelii jest tą osobą, której Pan Bóg zaufał. On musi mieć zaufanie i wśród ludzi. Z tego powodu kaznodzieja musi umieć zachować tajemnice, które przekazali mu ufni ludzie. Zdradzone przez kaznodzieję tajemnice rujnują jego służbę do fundamentu. Traci wtedy wszelkie zaufanie i zostaje zaliczony do kategorii plotkarzy, czy oszczerców! 15. Każde zgromadzenie, każde nabożeństwo jest inne. Kierowanie zgromadzeniem wymaga mądrości, umiejętności i praktyki. Do każdego nabożeństwa jest inny klucz. Kaznodzieja musi znaleźć ten klucz, jeśli pragnie mieć zgromadzenie błogosławione przez Pana Boga. Szukaj kierownictwa Ducha Świętego — cichego powiewu z nieba i nie polegaj na swoim programie. Pamiętaj, że największym wrogiem działania i kierownictwa Ducha Świętego jest formalizm! Zebranie dzieci Bożych nie jest jakąś techniczną wprawą, a kaznodzieja nie jest jakimś robotem. Niech cały zbór ludu Bożego przejawi życie żywego organizmu i niech kaznodzieja przejawi służbę Bożego sługi z obecnością i kierownictwem Ducha Świętego. Prawidłowo rozpocząć nabożeństwo, prawidłowo prowadzić i prawidłowo zakończyć jest mądrością w oczach Bożych i pożyteczne dla ludzi. Wydawca, Copyright: Oficyna Wydawnicza Droga Prawda Życie , 1998, Tekst przygotowała Joanna Kaniszczak , opracowanie wersji HTML Piotr Wasilewski