Stephen King

Pole walki

[Przełożył: Michał Wroczyński] 
- Panie Renshaw?
Głos recepcjonisty zza biurka dotarł do niego w chwili, kiedy był już w 
połowie drogi do windy. Zniecierpliwiony Renshaw odwrócił się w jego 
stronę i przełożył torbę podróżną z jednej ręki do drugiej. Koperta 
wypchana dwudziesto- i pięćdziesięciodolarowymi banknotami, którą miał 
w kieszeni płaszcza, głośno zaszeleściła. Praca poszła mu bardzo dobrze, a 
wynagrodzenie było znakomite – nawet po odjęciu piętnastu procent dla 
organizacji. W tej chwili marzył tylko o gorącym prysznicu, szklaneczce 
ginu z tonikiem i wygodnym łóżku.
- O co chodzi?
- Przesyłka, sir. Może pan pokwitować?
Renshaw podpisał druk i obrzucił bacznym spojrzeniem prostokątną 
paczkę. Na przyklejonej etykietce widniały jego nazwisko i adres wypisane 
ostrym, pochyłym, ręcznym pismem, które wydało mu się znajome. 
Sięgnął po paczkę leżącą na wykonanym z imitacji marmuru blacie biurka i 
potrząsnął nią. W środku coś cicho zagrzechotało.
- Panie Renshaw, czy mam ją przysłać na górę?
- Nie trzeba, wezmę ze sobą.
Pakunek miał jakieś siedemdziesiąt centymetrów długości i od biedy 
można go było wziąć pod pachę. W windzie położył paczkę na wysłanej 
pluszową wykładziną podłodze i do specjalnego nad rzędem normalnych 
guzików wsunął klucz; jechał do swego apartamentu mieszczącego się na 
dachu wieżowca. Winda ruszyła łagodnie i cicho. Zamknął oczy; na 
czarnym ekranie pamięci ponownie pojawiły się obrazy z wykonanej 
roboty.
Jak zawsze, wszystko zaczęło się od telefonu Cala Batesa.
„Johnny, czy jesteś dyspozycyjny?”
Dyspozycyjny był dwa razy do roku, a jego minimalna stawka wynosiła 
dziesięć tysięcy dolarów. Cieszył się opinią dobrego i solidnego fachowca, 
ale tak naprawdę klienci płacili mu za jego naturę drapieżcy. John 
Renshaw był ludzkim sępem, ukształtowanym przez genetykę i środowisko 
do tego, żeby dwie rzeczy robić bezbłędnie: zabijać i przetrwać.
Po telefonie Batesa w skrzynce na listy pojawiła się płowo żółta koperta. 
Nazwisko, adres, fotografia. Musiał to dokładnie wryć sobie w pamięć, a 
następnie spalić kopertę razem z zawartością, popiół zaś wyrzucić do 
kosza na śmieci.
Tym razem twarz na zdjęciu należała do biznesmena z Miami, Hansa 
Morrisa, założyciela i właściciela fabryki zabawek Morris Toy Company. 
Ktoś chciał usunąć go ze swej drogi i przyszedł z tym do organizacji. 
Organizacja za pośrednictwem Calvina Batesa zwróciła się do Johna 
Renshawa. Trach! Żałobnicy, proszę nie zapominać o kwiatach.
Nocna zmiana – Pole walki
www.StephenKing.one.pl