WHITNEY HOUSTON
w adaptacji bestsellera

CZEKAJĄC NA MIŁOŚĆ

TERRY McMILLAN
Najpopularniejsza, obok Toni Morrison i Alice Walker, amerykańska
czarna powieściopisarka. Jest autorką trzech powieści: Mama, Disappea-
ring Acts i najnowszej — Waiting to Exhale („Czekając na miłość"), a także
antologii współczesnej literatury afro-amerykańskiej. Mieszka w pobliżu
San Francisco.
PRIMA 1994/95
LITERATURA KOBIECA I OBYCZAJOWA
Sandra Brown•  UPADEK ADAMAJackie Collins• DZIECIAKI Z HOLLYWOODR. F. Delderfield• DIANAWinston Groom• FORRESTGUMP*Erica Jong• JAK OCALIĆ SWOJE ŻYCIE*• SPADOCHRONY 1 POCAŁUNKI• STRACH PRZED PIĘĆDZIESIĄTKĄSusan Howatch• CZEKAJĄCE PIASKI• KRZYK W NOCY• CIEMNY BRZEGSusan Lewis• TAŃCZ JAK DŁUGO POTRAFISZTerry McMillan• CZEKAJĄC NA MIŁOSC*Saria „z piórem"— WSPÓŁCZESNA PROZA ŚWIATOWAWilliam S. Burroughs• NAGI LUNCHr-f.                      Avery Corman
^                   Joseph Heller» WIELKA PROMOCJA
» TO CO NAJCENNIEJSZE
» OSTATNI ROZDZIAŁ czyli PARAGRAF 22 BIS*
»   PARAftRAF 99'    rMnHunnr LŁ.
> GOLD JAK ZŁOTOcyc                             '» COS SIĘ STAŁOC WÓ              Elia Kazań     <» BEYOND THE AEGEAN*     _ _.   -      Toni Morrison     <» JAZZ» BELOYED4 9Qh                  BIOGRAFIE/LITERATURA FAKTUKaren Armstrong     <> HISTORIA BOGA: 4000 LAT DZIEJÓW RELIGIIBetty J. Eadie     «• W OBJĘCIACH JASNOŚCI*Lesley-Ann Jones     <> NAOMI, , j                  Robert Lacey     «
tW            Richard Rhodes     •> GRACE
> UPRAWIAJĄC MIŁOŚĆ: EROTYCZNA ODYSEJAJean P. Sasson     «• KSIĘŻNICZKA*> CÓRKI KSIĘŻNICZKI SUŁTANY*Donald Spoto     •MARYLIN MONROE: BIOGRAFIAPORADNIKIEdward de Bono     •NAUCZ SWOJE DZIECKO MYŚLEĆ*NAUCZ SIĘ KREATYWNEGO MYŚLENIALinda i Richard Eyre     •NAUCZ SWOJE DZIECKO ODPOWIEDZIALNOŚCINAUCZ SWOJE DZIECKO ZASAD MORALNYCHSTWÓRZ FUNDAMENTY TRWAŁEJ RODZINYTytuły oznaczone „*" ukażą się w 1994 roku.
Czekając
na miłość
Przełożyła
ANNA KRUCZKOWSKA

1000054923
Wszelką korespondencję do Wydawnictwa PRIMA prosimy kierować pod adres:
skr. pocztowa 55, 02-792 Warszawa 78; tel./fax (22)-406-184

PRIMA
Tytuł oryginału: WAITING TO EXHALE
Copyright © Terry McMillan 1992
Copyright © for the Polish edition by Wydawnictwo PRIMA 1994
Copyright © for the Polish translation by Anna Kruczkowska 1994
Published by arrangement with Yiking Penguin, a division of Penguin Books USA, Inc.
689113
^f'^i>
*?,->

Projekt i opracowanie graficzne okładki: Lidia Michalak
Redakcja: Helena Klimek
Redakcja techniczna: Janusz Festur
ISBN 83-85855-49-1
Wydawnictwo PRIMA
Warszawa 1994. Wydanie I
Objętość 23 ark. wyd., 23 ark. druk.
Skład: Zakład Poligraficzny „KoloneT
Druk i oprawa: Drukarnia Wojskowa w Łodzi
To dla Ciebie, Tatusiu
Dla Edwarda Lewisa McMillana, 1929-1968
Gdyby istniała inna droga...
Nie sądzicie, że starałabym sieją odnaleźć...?
„(Gdyby istniała) Inna droga" (P. Bliss)
Celinę Dion
Podziękowania
Mam dług wdzięczności wobec kilku osób, które towarzyszyły mi podczas
pisania tej książki. Nie znajduję dość słów podzięki dla swojej najlepszej przyjaciół-
ki, Doris Jean Austin, za jej surowość i rzetelną krytykę. Do tej pory nie odesłałam
jej wycinków prasowych. Dziękuję swojej nowej sąsiadce, Monice Stewart-Ferris,
która przerwała malowanie i zadała sobie trud lektury, oraz mojej siostrze, Crystal
Joseph, której moja książka bardzo się podobała (ale to moja siostra). Pragnę
podziękować Blanche Richardson, właścicielce Marcus Bookstores w Oakland
i San Francisco, która ponaglała mnie bezustannie, telefonując po każdych
kolejnych stu stronach, aby dowiedzieć się, „co dalej"; mojej służącej Rasheedah
Ali, rozmowa z którą dodawała mi otuchy, kiedy traciłam odwagę; Gildzie Adams,
która uratowała mnie w Tucson, i Terence'owi Pughowi za troskę o moje włosy.
Dziękuję również moim prawnikom, Oliverowi Jonesowi i Janis Wiggins, za ich
cenne rady. Słowa podzięki kieruję również do Fletcher Diggins, której przyjaźń
towarzyszy mi niezmiennie od lat czterdziestu. Podziękowanie należy się również
Charlesowi „Box" Smithowi, prawdziwej ofierze choroby Alzheimera. Żywię także
dozgonną wdzięczność dla swojej agentki, Molly Friedrich, za jej niezłomną wiarę
w moje dzieło, oraz dla mojej redaktorki, Dawn Seferian, za to że zawsze była
pod ręką, ale głównie za jej cierpliwość. I wreszcie nie mniej gorąco pragnę
podziękować swemu synkowi Solomonowi, za to że tak bardzo starał się nie
przeszkadzać Mamusi, kiedy miesiącami siedziała przed ekranem komputera.
Kocham was wszystkich.
KOBIETY
Savannah Jackson
Bernadine Harris
Robin Stokes
Gloria Matthews

BYLE NIE DICK CLARK
Powinnam być w tej chwili cała w skowronkach, bo przecież szykuję
się na sylwestra z pewnym facetem imieniem Lionel. Lionel mieszka tu,
w Denver. Moja młodsza siostra Sheila koniecznie chciała mnie z nim
poznać. Jej beznadziejny mąż jedenaście lat temu na Uniwersytecie Wa-
shingtona grywał z nim w koszykówkę, a ponieważ ja ciągle jeszcze jestem
panienką (co daje jej powód do użalania się nade mną, zważywszy, że
jestem najstarszą z nas czworga i jedyną, która jeszcze nie powiedziała:
tak), Sheila bardzo się o mnie troszczy. Ona i mama są przekonane, że
ja tutaj usycham z samotności, co wcale nie jest prawdą. Oczywiście
miewam różne dni i noce, ale daleko mi jeszcze do takiej desperacji, aby
wyjść za pierwszego lepszego. Między łaknieniem a wygłodzeniem jest
niejaka różnica.
Ale Sheila i mama zawsze były zdania, że lepszy wróbel w garści niż
kanarek na dachu, i patrzcie tylko, do czego je to doprowadziło. Mama,
która uważa, że wszystkie rozumy zjadła, od siedemnastu lat nie miała
nawet kawałka mężczyzny; gdybym wiedziała, gdzie teraz podziewa się
mój ojciec, zabiłabym go z rozkoszą, za to że zmarnował jej życie; nigdy
się już nie zdołała podnieść po tym ciosie. A Sheila? Nie ma roku, aby
nie rozwodziła się z Paulem. Zabiera wtedy dzieci i ukrywa się z nimi
w jakimś tanim motelu, zamierzając mu wysłać pozew, a potem dzwoni
do mnie i prosi, aby ją stamtąd zabrać. Godzinami słucham jej jęków,
jak to ma go już po same uszy i że tym razem na pewno nie uda mu się
zmusić jej do powrotu. Po czym jak idiotka zmienia zdanie i dzwoni do
niego, wymienia długą listę oczekiwań, a on oczywiście obiecuje wszystko
spełnić. Ona mu nie wierzy, więc on codziennie przez dwa tygodnie błaga
ją, dopóki nie zdoła jej przekonać; ona w końcu poddaje się i wraca do
domu. Potem podczas miodowego miesiąca rzadko się do mnie odzywa,
11
a jeżeli już zadzwoni, to na krótko, nie dłużej niż trzy minuty, aby mj
opowiedzieć, jak to teraz jest między nimi dobrze i że ponieważ on
pozwolił jej wyrzucić stary dywan i kupić nowe meble do jadalni, ong
musi oszczędzać i nie stać jej na dłuższą rozmowę. Jeden z moich braci
siedzi w więzieniu za jakieś drobne wykroczenie, obrót fałszywymi bank-
notami, ale nie jest przestępcą; drugi służy zawodowo w marynarce,
Wszelkie ich rady przyjmuję więc raczej sceptycznie.
Problem w tym, że w Denver trudno o ciekawych mężczyzn. Jest to
jeden z wielu powodów, dla których postanowiłam opuścić to miasto.
Mam dość tych gór, tego cholernego śniegu, tego bzika na punkcie
ujeżdżania dzikich koni. Przez ostatnie trzy lata miałam poczucie, że
moje życie pozbawione jest wszelkiej logiki, choćby dlatego że nikogo
praktycznie nie obchodziło, co robię i jak robię. Na pozór jestem kobietą
sukcesu: mam dobrą pracę, konto w banku, mieszkam w ładnym miesz-
kaniu i jeżdżę samochodem znanej marki. Mam wszystko, czego mi
potrzeba, z wyjątkiem mężczyzny. I chociaż nie należę do kobiet, które
myślą, że mężczyzna jest lekarstwem na wszystko, to mam jednak dość
tej ciągłej samotności. Pozycja kobiety wolnej nie jest nawet w części tak
zabawna jak niegdyś. Odkąd zerwałam z Kennethem, ani razu nie spot-
kałam nikogo, w kim byłabym chociaż na krótko zakochana, a od wyjaz-
du z Bostonu bądź co bądź minęły cztery lata. Brakuje mi miłości i bardzo
chcę znów się zakochać. Ale nie należę również do ludzi, którzy siedzą
z założonymi rękami i czekają, aż pieczone gołąbki same wpadną im do
gąbki. Jeśli chcę, aby mnie spotkało coś dobrego, wiem, że muszę się do
tego przyczynić. Ale mimo naprawdę usilnych starań w Denver nie spot-
kało mnie nic szczególnego i dlatego, do diabła, wynoszę się stąd.
Moja siostrzyczka również nigdy nie akceptowała ani nie rozumiała
potrzeby podejmowania ryzyka, dlatego też nie bardzo się przejęła, kiedy
dwa tygodnie temu zadzwoniłam do niej, aby ją poinformować, że prze-
noszę się do Phoenix.
— Kto przy zdrowych zmysłach chciałby mieszkać w Arizonie? —
zapytała. — Czy są tam jacyś czarni? I czy to nie jest ten stan, w którym
gubernator zakazał obchodzenia święta Martina Luthera Kinga, chociaż
już zostało uchwalone?
Musiałam jej przypomnieć, że moja najlepsza przyjaciółka Bernadine,
z którą dzieliłam pokój w college'u i na której weselu byłam druhną —
aby dojechać na czas, musiałam pokonać dziewięćdziesiąt kilometrów
w burzy śnieżnej — mieszka w Scottsdale. Całe życie była czarna i jak na
razie powodzi się jej tam całkiem nieźle. Co się zaś tyczy święta Martina
Luthera Kinga, mogę jedynie oświadczyć, że kiedy przyjdzie czas, jako
jedna z pierwszych stawię się przy urnie wyborczej.
Bernadine zaproponowała mi, żebym spędziła u niej w Phoenix swoje
urodziny, które, jak musiałam Sheili przypomnieć, wypadają czternastego
października, nie zaś dwudziestego drugiego, kiedy to otrzymałam od
njej kartkę z życzeniami. Gdybym to ja pomyliła datę jej urodzin, przy-
prawiłabym ją chyba o zawał. W każdym razie zachwyciło mnie, że
w Arizonie jest tak pięknie, ciepło i tanio. Poszliśmy do Urban League,
gdzie jeden z przyjaciół męża Bernadine poinformował mnie o tej wolnej
posadzie w dziale public relations w jednej z miejscowych stacji telewizyj-
nych. Złożyłam podanie, a potem odbyłam trzy kolejne podróże samo-
lotem na rozmowy na różnych szczeblach. Dostałam tę pracę i, do licha,
jest to mile widziana odmiana po przedsiębiorstwie gazowym, a poza tym
daje duże możliwości awansu na przyszłość. Nie powiedziałam jej tylko,
że moja płaca zmniejszy się o dwanaście tysięcy dolarów rocznie, ponieważ
na wieść o tym wyleciałaby chyba przez sufit w powietrze, jako że ostatnie
trzy lata to ja mam głównie mamę na utrzymaniu, podczas gdy reszta
rodzeństwa tylko się przygląda. Mama dostaje co miesiąc z opieki społecz-
nej zawrotną sumę czterystu siedmiu dolarów i kupony żywnościowe
wartości stu czterech dolarów, ale jak, do licha, można z tego wyżyć? Ma
mieszkanie w domu komunalnym, a ja opłacam część czynszu i wysyłam
jej jeszcze parę dolarów, aby miała przynajmniej na kino, ale ona wydaje
je przeważnie w sklepach z tandetą lub kupuje używane meble, które
każe sobie odkładać na przechowanie i trzeba będzie lat, aby je stamtąd
wydobyć. Jeśli nie uda mi się sprzedać mego locum, zostanę z ręką
w nocniku. Będę się starała utrzymać w granicach swoich dochodów
i mam nadzieję, że przejście do produkcji, co jest moim głównym celem,
to tylko kwestia czasu.
Sheila ma troje dzieci, nie pracuje i od urodzenia mieszka w Pitts-
burghu.
—  To już czwarte miasto, które zmieniasz w ciągu piętnastu lat. Nie
mogę za tobą nadążyć, Savannah. Kiedy wreszcie zakotwiczysz się gdzieś
na dobre?
Moją jedyną odpowiedzią było:
—  Kiedy znajdę to, czego szukam.
Nie chciało mi się powtarzać jej po raz nie wiadomo który, o co
mi naprawdę chodzi, ponieważ i tak nie potrafi tego zrozumieć; a są
to: spokój wewnętrzny, miejsce, które mogłabym nazwać domem, świa-
domość, że się coś dla kogoś znaczy, jednym słowem, nadanie życiu
sensu, wagi i wartości. Oczywiście Sheili nie chciało się tym razem za-
dawać takich pytań. Udało się jej natomiast po raz n-ty wcisnąć mi
swoje frazesy w rodzaju: lata lecą i zważywszy fakt, że mam już trzy-
dzieści sześć i nadal jestem niezamężna, nie widzi przede mną wielkich
12
13
widoków. A już szczytem wszystkiego była jej uwaga, że moje swobodn,      - A wiec - odezwałam się zaciągając się głęboko - co on ma za
panieńskie życie niewarte jest funta kłaków, bo chociaż z niejednegc felef?
pieca chleb jadłam i tyle energii wkładam w swoją pracę zawodową, t(      — On nie ma żadnego leleru.                                                          .
brak męża i potomstwa odbiera mu sens. Dodała jeszcze, że trawersuj,      ~ Jeżeli ma czterdZ1eści jeden lat i jest kawalerem, to cos z mm musi
mało uczęszczany szlak i że do tej pory powinnam już przynajmniej ra; być fiie tak-
sie rozwieść i mieć co najmniej dwoje dzieci. Sheila powtórzyła raz jesz      — ^n lf
cze, że jestem zbyt wybredna, że mam za wysokie wymagania i ona klni(
się na wszystko, że jeśli nie obniżę poprzeczki, jedyną istotą, która irr
sprosta, będzie sam Pan Bóg. Kocham ją ogromnie, ale daję słowo
doprowadza mnie do szału.
Zadzwoniła do mnie, aby powiedzieć mi o tym Lionelu, tuż po Święcie
Dziękczynienia. Właśnie zawiesiłam akwarelę Charlesa Alstona przed-
stawiającą czarną parę w tańcu z lat czterdziestych. Nie mogłam się
nacieszyć, że wreszcie mam ten obraz u siebie na ścianie; oszczędzałam
na niego sześć miesięcy. Stałam więc i przyglądałam mu się z uśmiechem,
On jest rozwiedziony.
—  Od jak dawna?
—  Paul twierdzi, że od czterech lat. Prowadzi własny biznes.
—  A jaki, można wiedzieć?
—  Handluje wozami strażackimi.
—  Czym?
—  Powiedziałam już — wozami strażackimi.
—  To rzeczywiście bardzo interesujące zajęcie.
—  Nie bądź cyniczna, Savannah.
—  Nie jestem cyniczna.
—  W każdym razie ma dom i nawet czynszową kamienicę.
—  Czy ja się ciebie pytałam o stan jego majątku?
—  Nie. Dlatego ci go podaję. Ciebie nigdy nie interesowało, czy
kiedy zadzwonił telefon. Przysiadłam na stole w jadalni i spojrzałam przea           —•-------&- - &~ *-—«• ~........e-j — i.1~i—„^, «.,
okno. Śnieg znowu padał, ale było pięknie. Daję słowo, że czasami wydaje mężczyzna ma coś jeszcze oprócz tego co między nogami, a potem bywało
mi się, jakbym mieszkała w niebie. Z wysokości swoich dwudziestu trzech W- zazwyczaj za późno.
pięter mam widok na Góry Skaliste i rozciągające się u stóp mego budyń-      Nie chciało mi się odpierać jej zarzutów, ponieważ, do cholery, Sheila
ku śródmieście Denver. Zapaliłam papierosa i wsparłam się łokciami w ogóle nie wie, o czym mówi. Jestem pewna, że zanim poślubiła Paula,
o szklany blat.                                                                                        musiała przeprowadzić dobry wywiad co do jego pozycji materialnej.
Ile on ma lat? — zapytałam.                                                        ponieważ jej zdaniem, jeżeli dochody mężczyzny nie są sześciocyfrowe,
Czterdzieści jeden — odparła.                                                      nie warto na niego tracić czasu i energii.
—  Czterdzieści jeden? Taki stary?
—  Czterdzieści jeden lat to nie jest wiek, Savannah. Tobie też niewiele
brakuje do czterdziestki, więc lepiej nic nie mów.
—  Słuchaj, Sheila. Znałam paru czterdziestolatków i wiem co o nich
sądzie Większość z nich szczytuje po pięciu minutach, pije, przemawia
do ciebie mentorskim tonem i upiera się przy własnym zdaniu jak stara
baba. A jeśli o mnie chodzi, nie lubię nudnego towarzystwa.                        — Posłuchaj, co ci powiem. Paul mówił, że on biega po dziesięć
Zaczynasz mówić jak nasza mama.                                               kilometrów dziennie, remontuje stare samochody, jeździ jeepem, ma
Poczułam się dotknięta tą głupią uwagą. Sheila nie wie jednak, z jakim wyższe wykształcenie, mierzy ponad metr osiemdziesiąt i to jest wszystko,
to rodzajem mężczyzn miałam do czynienia, odkąd wyprowadziłam się co mi ° nim wiadomo.
z Bostonu, a ja nie paliłam się, aby ją w to wtajemniczać. Zarzuciła mi, Muszę przyznać, że Sheila rozpaliła moją ciekawość, ale wiedziałam,
ze ich za szybko osądzam, ale do diabła, wiem, co lubię, a czego nie, i nie że me należy się przedwcześnie podniecać. Miałam już niejedno takie
trzeba mi dużo czasu, aby zorientować się, czy moje hormony poszły doświadczenie. Ale zadzwoniłam do niego. Nie było go w domu. Zo-
wruch. Spotkałam bardzo wielu wykształconych, przystojnych czarnych, stawiłam więc wiadomość w automatycznej sekretarce. Miał kulturalny
mających spore osiągnięcia na swoim koncie, którzy wcale na mnie nie §łos> a w tle słychać było Grovera Washingtona. Lubię Grovera Wa-
działah. Barachło może występować w różnych opakowaniach.                shingtona. Przez trzy tygodnie graliśmy w telefonicznego berka. Jako
—  No a jak ten fant wygląda? — zapytałam.
—  Nie bądź taka sarkastyczna. Wnioskując z fotografii jest przy-
stojny.
—  Ile lat ma to zdjęcie, Sheila?
—  Nie wiem, może dziesięć.
—  Dziesięć lat to szmat czasu, wszystko może zniszczyć.
14
15
przedstawicielka działu public relations w mojej firmie dość często wyjeż-
dżam, a Lionel za pośrednictwem maszyny poinformował mnie, że i on
też sporo podróżuje starając się o poparcie dla pewnych swoich pomys
łów, które w tej chwili realizuje. No cóż, przynajmniej jest przedsiębior-
czy, pomyślałam. Ale w parę dni po świętach Bożego Narodzenia, które
po raz kolejny spędziłam w nudzie i samotności, wróciwszy z pracy
zastałam na maszynie dwie wiadomości. Jedna była od mamy, która
prosiła mnie, abym wysłała jej ekspresem dziewięćdziesiąt pięć dolarów,
ponieważ pragnie zapisać się na kurs szydełkowania i zapłacić zaległy
rachunek za światło, a druga od Lionela. Donosił, że on i kilku jego
kolegów od tenisa zamierzają urządzić zabawę sylwestrową w bardzo
ładnym hotelu i pragną mnie na nią zaprosić.
Nie była to więc randka. Ale przynajmniej było to coś. Było to lepsze
niż siedzenie w domu z mruczącym kotem na kolanach. Ja nie miałam
okazji mruczeć od poznania Freda, ale to trwało tylko tydzień, ponieważ
żona, o której zapomniał, wróciła z podróży służbowej. I było to trzy
miesiące temu. Czy to nie byłaby ironia losu, gdyby ten Lionel Playworld
miał być moim przeznaczeniem? Teraz, kiedy się właśnie przeprowadzam.
Mam nadzieję, że okaże się obyty, w miarę elegancki, powściągliwy
w słowach, że nie będzie się starał pół nocy przekonywać mnie, jaki to
z niego jest Adonis.
Jedno wiem dobrze. Jeżeli rozmowa z nim nie wzbudzi we mnie
zainteresowania, postaram się możliwie grzecznie i szybko spławić go.
Mam taki test na to, czy dany mężczyzna odpowiada mi czy nie: jeżeli
zaczynam się zastanawiać, jak on wygląda nago i czy jest dobry w łóżku—
to w porządku. Jeżeli taka myśl nie zagości w mojej głowie, stanowi to
dla mnie dowód, że mnie seksualnie nie podnieca. A brak pożądania jest
równoznaczny z brakiem zainteresowania.
Właśnie wychodziłam spod prysznica, kiedy zadzwonił telefon. Miałam
nadzieję, że to on, że chce upewnić się, czy przyjdę.
—  Halo — odezwałam się w słuchawkę służbowym tonem.
—  Savannah? — zapytała mama, jakby oczekując, że ktoś inny od-
bierze telefon.
Wyłączyłam radio i zaczęłam szukać papierosów.
—  Tak, to ja, mamusiu. Co u ciebie słychać?
—  Wszystko w porządku. Dziękuję ci za pieniądze. Nie wyłączyli
światła, a ten kurs okazał się za trudny. Trzeba się było codziennie nauczyć
nowego ściegu, a teraz, kiedy jest u mnie Sheila z dziećmi, nie bardzo
mam na to czas.
16
—  Sheila jest u ciebie?
—  Tak. Myślałam, że wiesz. Nie wsyp mnie przed nią, że ci powie-
działam. Twierdzi, że tym razem naprawdę zamierza się z nim rozwieść.
A   ja tej dziewczyny nie biorę poważnie. Ona nie wie, czy ma wejść czy
wyjść. Wydaje się, że jest bliska załamania.
—  Mamo, ty mówisz tak zawsze, kiedy ona porzuca dom.
—  Ale wiesz, on dzwonił i rozmawiali ze sobą. Ona lada moment
wróci do domu, wspomnisz moje słowa. A ty, mam nadzieję, w tę niepo-
wtarzalną noc nie siedzisz samotnie w domu.
—  Nie, nie siedzę, mamusiu.
—  To dobrze. Wybierasz się na zabawę?
—  Tak.
—  Co masz zamiar na siebie włożyć?
—  Dlaczego cię to interesuje?
—  Spodziewam się, że będzie to jakaś seksowna kreacja, a nie jeden
z tych urzędowych uniformów, których masz pełną szafę.
—  Mamo, jakie to ma dla ciebie znaczenie, co ja na siebie włożę?
Mieszkasz trzy tysiące kilometrów stąd i nie muszę się ciebie radzić, co
mam dziś na siebie włożyć, zgadzasz się, prawda?
—  Słuchaj, nie musisz mi przypominać, gdzie mieszkam. I jasne, że
moja aprobata nie jest ci potrzebna, ale ja nadal jestem twoją matką,
uważaj więc, jakim tonem się do mnie zwracasz. Nie odpowiedziałaś na
moje pytanie.
—  Wkładam dzisiaj na siebie obcisłą sukienkę z dekoltem na plecach
sięgającym pupy, rozciętą z przodu prawie do pępka. Jak ci się to podoba?
—  Owszem. Nie zapomnij tylko o ciepłym płaszczu. Idziesz z kimś?
—  Można by tak powiedzieć.
—  Tak czy nie, zdecyduj się.
—  Nie, ale zostałam zaproszona.
—  Przez kobietę czy mężczyznę?
—  Przez mężczyznę, mamusiu.
—  Wobec tego dlaczego ci nie towarzyszy?
—  Mamo, to długa historia, a poza tym właśnie się ubieram. Co
robisz dziś wieczorem?
—  Siedzę w domu. W sylwestra jest bardzo niebezpiecznie na ulicach,
więc postanowiłyśmy z Sheila ugotować trochę nakrapianej fasolki i flacz-
ków na jutro, a dzieci wypożyczyły parę kaset wideo i robią kulki z pra-
żonej kukurydzy.
—  Przekaż ode mnie wszystkim najlepsze życzenia noworoczne.
—  Czekaj, nie wyłączaj się jeszcze. Przyrzeknij mi coś.
—  O co chodzi, mamo?
- Czekając na miłość

17
—  Staraj się nie używać brzydkich słów.
—  Przyrzekam ci, mamo. Wierz mi na słowo. Takim językiem po.
sługuję się wyłącznie, gdy jestem wśród przyjaciółek; nigdy nie kln^
w towarzystwie mężczyzn, chyba że znam ich bliżej.
—  Nadal palisz?
—  Od czasu do czasu — odparłam.
—  Skoro już musisz palić, pal w łazience i trzymaj w torebce jakiś
odświeżający spray.
—  Tak robię. Daję słowo.
—  Staraj się dużo uśmiechać, Savannah.
—  Będę się uśmiechać, mamusiu, będę się uśmiechać całą noc.
—  Umaluj się trochę jaskrawiej i skrop się najlepszymi perfumami.
—  Dobrze, mamusiu, posłucham twojej rady.
—  Dobrze. I pamiętaj jeszcze. Nie każdy mężczyzna, którego poznasz,
musi być twoim przyszłym mężem. Nawet jeśli nie zainteresuje cię spe-
cjalnie, staraj się być dla niego miła i sympatyczna. On może mieć kole-
gów, którzy ci się bardziej spodobają.
—  Czy mówisz z własnego doświadczenia?
—  Coś powiedziała?
—  Nic takiego.
—  Dobranoc, dziecko. Życzę ci szczęśliwego Nowego Roku.
—  Ja tobie także — odparłam i odłożyłam słuchawkę.
Nalałam sobie kieliszek wina, zapaliłam kolejnego papierosa i stanęłam
przy oknie. Na dworze aż po horyzont padał gęsty śnieg. Nie widziałam
nic poza rozświetlonymi oknami biurowców oraz czerwonych i żółtych
świateł sunących po ulicy samochodów. Mama po prostu nie ma pojęcia
0  pewnych rzeczach. Będę szczęśliwa, gdy pewnego dnia podniosę słu-
chawkę i oznajmię jej, że oto mam zamiar przedstawić jej mego przyszłego
męża. Może wtedy da mi spokój.
Udałam się do łazienki, włączyłam lokówkę i bez zastanowienia na-
lałam sobie na głowę sporą ilość szamponu Joy. Kiedy wysuszyłam głowę,
uruchomiłam wentylator, ponieważ w łazience zaczęło się robić duszno.
Moja kotka Yasmine udała się za mną do sypialni i usiadła obok mnie
na łóżku. Wciągnęłam na nogi rajstopy, a następnie wcisnęłam stopy
w nowe zamszowe czerwone pantofle, żeby je trochę rozbić przed zabawą.
Stanęłam i spojrzałam na swój brzuch. Był tak wzdęty, że wyglądałam,
jakbym była w trzecim miesiącu ciąży. Yasmine patrzyła na mnie ze
zrozumieniem. Nie wiem, jak mogłam zapomnieć, że za cztery dni będę
miała menstruację, co powinno tłumaczyć moje rozdrażnienie w pracy
1 łzy ronione w poduszkę przez połowę ubiegłej nocy bez żadnego obiek-
tywnego powodu. Ten idiotyczny zespół przedmiesiączkowy jest naprawdę
18
kłopotliwy i z każdym rokiem przybiera na sile. Bardzo bym chciała
jakoś temu zaradzić. Zdjęłam rajstopy i przewróciłam do góry nogami
górną szufladę komody, aż znalazłam inne ź elastycznymi majteczkami.
jsfie na wiele to się zdało, co oznacza, że chodząc będę musiała wciągać
brzuch, jako że postanowiłam włożyć na dzisiejszą noc tę mocno dopa-
sowaną kreację. I szczerze mówiąc okłamałam mamę. Jedyne, co się w niej
zgadza, to fakt, że jest rzeczywiście obcisła. Niebieska zamszowa tkanina
ma odcień upierzenia dzikich kaczek, a ponieważ suknia nie ma żadnego
rozcięcia, mój wydatny tyłek będzie w niej jedynym rzucającym się w oczy
szczegółem.
Te włosy nie dają się ułożyć, ale dokładam wszelkich starań, aby
z pomocą lokówki nadać im jakiś kształt. Pociągnęłam kolejny łyk wina,
w nadziei że wprawi mnie w bardziej zabawowy nastrój. Włączyłam małe
radio i usiadłam na klapie sedesu śpiewając do wtóru z Whitney Houston
How Will I Know i jednocześnie robiąc sobie makijaż. Zabrało mi to
sporo czasu, ponieważ chciałam nadać swojej twarzy wygląd możliwie
najbardziej naturalny, z wyjątkiem ust. Lubię szminki, ale używam tylko
trzech kolorów: mocnej czerwieni, fuksji i letniej pomarańczy. Kiedy już
pomalowałam usta, wyjęłam z szafki buteleczkę czerwonego lakieru, aby
poprawić sobie paznokcie, ponieważ wczorajszy zdążył już zblaknąć.
Potem włożyłam w uszy parę tych zabójczych kryształowych kolczyków
i przyjrzałam się sobie w lustrze. Wydawało mi się, że wyglądam dobrze,
ale nowe pantofle piły mnie straszliwie. Mam nadzieję, że za godzinę lub
dwie będą trochę luźniejsze. Przeszłam do saloniku i włączyłam telewizor.
Jakiś reporter pytał znane osobistości o ich postanowienia noworoczne.
Jakby to kogo obchodziło.
Potrząsnęłam buteleczką i zaczęłam od kciuka. Po czym, chociaż jest
to głupi przesąd, sama zaczęłam zastanawiać się, jakie by tu poczynić
postanowienia. Na samej górze mojej listy znalazło się poszukać sobie
męża. Obiecuję sobie, że w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym roku nie
będę już spędzać samotnie ani dnia moich urodzin, ani święta Czwartego
Lipca, ani Święta Dziękczynienia, a już na pewno kolejnych walentynek,
Bożego Narodzenia ani Nowego Roku.
Powinnam również rzucić palenie. Ale nie dziś wieczór. Muszę być
realistką. Lecz zanim skończę trzydzieści siedem lat, co przypada za
dziesięć miesięcy, nie będę już paliła. Modlę się tylko, aby nie zacząć tyć.
Jak dotąd dopisuje mi szczęście. Jestem ciągle szczupła i czuję się, jakbym
miała trzydziestkę, choć jedyne ćwiczenia, jakie uprawiam, to parę kroków
do samochodu. Zdaję sobie sprawę, że postępuję bardzo niewłaściwie.
Wiem, że wkraczam w wiek, kiedy moje ciało zacznie podlegać korozji,
i powinnam podjąć wysiłek, aby ten proces powstrzymać. Pamiętam
19
trzydziestą rocznicę swoich urodzin. Wyszłam spod prysznica, stanęłam jeStem zadowolona, iż żadnego z nich nie poślubiłam, bo każdy był moją
przed lustrem i przyglądałam się sobie dłuższą chwilę. Egzaminowałam ioniyłką. Patrząc z dystansu, odnoszę wrażenie, że byłam z nimi tylko
swoje ciało cal po calu i cieszyło mnie, że wyglądam wreszcie jak dorosła jiatego, aby przekonać się, że nie powinnam z nimi być. Teraz nie
kobieta. Wydawało mi się wtedy, że tak będę wyglądać do końca życia: zainierzam już żyć z żadnym mężczyzną, tylko z moim przyszłym mężem.
że los pozwoli mi uniknąć procesu powolnego starzenia się; po prostu j0 wiem na pewno. I nie przepuszczę nadarzającej się okazji. Ludzie, kiedy
pewnego dnia spojrzę w lustro i zobaczę w nim twarz starej kobiety juz są małżeństwem, nie kwapią się rozstawać z lada powodu. Jeśli nie
A Bóg tylko raczy wiedzieć, co by się stało z moim ciałem, gdybym znajdę mężczyzny, który zdoła wzbudzić we mnie uczucie, jakbym urodziła
urodziła dziecko. Piersi, brzuch i uda Sheili pocięte są wzdłuż paskami sjc z królewską tiarą na głowie, jestem zdecydowana zostać starą panną,
rozstępów. Nie mogę sobie wyobrazić, abym mogła mieć dziecko w wieku jakie osoby jak Sheila i mama przyprawiają mnie o wstyd i zażenowanie,
czterdziestu lat. Moim zdaniem jest za późno, aby powoływać do życia Ze jeszcze do tej pory nie wyszłam za mąż. Mama specjalnie zostawiła
nową istotę. Ale żeby zamknąć temat. Gdybym miała właściwego partnera dziesięć pustych stron w rodzinnym albumie na moje zdjęcia ślubne. Rada
i była do tego biologicznie zdolna, chętnie miałabym dziecko nawet byłaby widzieć mnie ustabilizowaną u boku jakiegoś nieciekawego, ale
w wieku pięćdziesięciu lat. W każdym razie po przeniesieniu się do Phoenix wiarygodnego faceta; byłaby zadowolona, gdybym tę swoją tęsknotę za
zamierzam zapisać się do klubu i zacząć uprawiać aerobic oraz jeździć na prawdziwą miłością umieściła trochę niżej na totemicznym słupie i dała
tym rowerze, na którym, choć kosztował mnie tyle pieniędzy, przejechałam sobie z nią spokój. Ale ja nie mogę tego zrobić. Mam tylko jedno życie,
dotychczas do końca ulicy i z powrotem. Niewykluczone więc, że kiedy a to jest dla mnie dziedzina zbyt ważna, abym mogła pójść na kompromis,
zdecyduję się wreszcie rzucić palenie, kolejny, tym razem zdrowy nałóg W gruncie rzeczy mężczyźni, których spotkałam w ciągu ostatnich
wejdzie mi już w krew. Do licha, już sama myśl o tym wprawia mnie kilku lat, byli nudni, samolubni, nieuczciwi lub słabi. Gorsi jak dzieci,
w lepszy humor.                                                                                    j^a WSZyStko mieli wymówki. Jedni byli życiowymi nieudacznikami, dru-
Dmuchając na pomalowane paznokcie, żeby szybciej wyschły, za- dzy bezwzględnymi dorobkiewiczami, którzy uważają, że prawdziwą miarą
częłam się zastanawiać: czy wystarczy tylko mocno chcieć, aby móc sukcesu jest to, ile pieniędzy zarabiają, jaki mają dom, samochód i ile
zrealizować swoje marzenia? Chodzi mi o to, czy ja na przykład mog- dup potrafią wypieprzyć, zanim umrą. Dla mnie wszystkie te ich ważne
łabym znaleźć sobie męża tylko dlatego, że gorąco tego pragnę. Czy to cele są diabła warte. A im większy osiągają sukces, tym bardziej stają się
pragnienie ma być czymś w rodzaju modlitwy? Od dawna już proszę aroganccy. Wzięli na serio te idiotyczne statystyki na nasz temat i wyko-
Boga, aby zesłał mi odpowiedniego mężczyznę, a tymczasem na mojej rzystują sytuację na całego. Nie muszą się tłumaczyć z niczego i przed
drodze stanęli dotychczas tylko tacy jak — wymieniając w kolejności — nikim, a ich postępowanie w stosunku do nas, kobiet, jest zbrodnicze.
Robert, Cedric, Raymond i Kenneth. Niestety zapomniałam wspomnieć I my im na to pozwalamy. Okłamują nas bez skrupułów, pieprzą tyle ile
Mu o paru ważnych szczegółach: takich jak na przykład wrażliwość, się da naraz, a potem, kiedy zaczniesz traktować związek z nimi na serio,
duma zamiast buty i ufność w miejsce arogancji. Postaram się wyjaśnić wołają: Nie jestem jeszcze przygotowany do małżeństwa. Jedno udało im
to bardziej szczegółowo: czy możesz, Boże, dać mi gwarancję, że to, co się niewątpliwie osiągnąć: przekonali siebie — i wiele spośród nas — że
ten mężczyzna mówi, wyraża jego prawdziwe uczucia? Czy może to być sytuacja nasza jest rozpaczliwa, wobec czego gotowe jesteśmy na wszystko,
ktoś, kto wie, do czego dąży w życiu, kto ma poczucie humoru i jest taki, byle złowić któregoś z nich. Ale to nie ze mną takie numery. Nie po-
za jakiego chce uchodzić? Czy może to być człowiek uczciwy, odpowie- trzebuję mężczyzny, aby mnie ratował lub utrzymywał — potrafię sama
dzialny, dojrzały, bez nałogów i z odrobiną fantazji? Czy może odznaczać zatroszczyć się o siebie. Byłoby jednak dobrze wiedzieć, że ma się przy
się poczuciem smaku, być na tyle przystojny, aby mi się podobać, i być swoim boku kogoś, komu twoje dobro leży na sercu, dzięki komu czujesz
cierpliwym, czułym, namiętnym kochankiem? Moje obecne modlitwy są się wyjątkowa, bezpieczna i pewna siebie. I żeby to był ktoś, kto potrafi
teraz bardzo długie i zabierają mi mnóstwo czasu, ale zadaję sobie ten w tobie wzbudzić pożądanie. Mam dość bezustannego sprawdzania siebie,
trud, ponieważ chcę mieć pewność, że Bóg nie będzie musiał trudzić się dość udowadniania, że potrafię rozbudzać męskie żądze. To ja dla od-
zgadywaniem.                                                                                         miany chcę być tą, w której te żądze się gotują. Pragnę mężczyzny, który
Prawda jest taka, że spędziłam dziewięć lat mego dorosłego życia fatygując się dla mnie, nie będzie uważał, że robi mi łaskę. Pragnę czło-
z trzema różnymi mężczyznami, o których mogę tylko powiedzieć, że wieka, który rozumie, że kobiecie do szczęścia trzeba czegoś więcej niż
20
21
sztywny.kutas. Większość tych, których spotkałam, nie miała o tyntyCznie jak tylko umiałam, że nie odpowiadają mi, że nie powinni się na
najmniejszego pojęcia.                                                                           fflflie obrażać, ponieważ znajdą przecież w końcu swoją partnerkę. Dlatego
Chciałabym wiedzieć jedno. Jak dać do zrozumienia mężczyźnie -- zoStałam dziwką. Nie mogli znieść myśli, że zostali odrzuceni, że ich nie
możliwie uprzejmie — że budzi w tobie wstręt? Cecil, kiedy wypił, stawał chciałam, więc uważali, że ze mną jest coś nie tak. Wiem, że nie jestem
się tak wulgarny, że musiałam odwozić go do domu po kolacji na mieście joskonała, ale staram się, ze wszystkich sił się staram. Miałam ochotę
A było tego wszystkiego raptem trzy razy. Nadal nie może zrozumieć, poradzić im, aby spotkali się ze mną za parę lat, gdy wydorośleją, lub
dlaczego nie chcę go więcej widzieć. Bili działał mi strasznie na nerwy żeby zasięgnęli porady psychologa. Niestety, większość mężczyzn jest
Postawił przed sobą ambitne zadanie — wykazywać mi, co jego zdaniem głucha na takie uwagi. Nienawidzi rad. Zwłaszcza jeśli pochodzą od
robię niewłaściwie. Poprawiał mnie za każdym razem, kiedy źle wymó. kobiety. Ilekroć usiłujesz im zasugerować, czym mogliby sprawić ci przy-
wiłam jakieś słowo, i uważał, że zbyt obficie podlewam swoje rośliny. Ni«jemność, natychmiast stają okoniem. — Idź do cholery — odpowiadali
jadał mego budyniu, ponieważ trafiały się w nim grudki. I pouczał mnie mi w końcu, ponieważ nie życzyli sobie, abym im podpowiadała, co lubię
uparcie, jak zmieścić więcej naczyń w maszynie do zmywania. Zawszqub czego mi trzeba; woleli zgadywać. No cóż, mogę tylko stwierdzić, że
miał rację i wszystko musiało być po jego myśli. Chciało mi się rzygać co najmniej siedemdziesiąt pięć procent mężczyzn, których spotkałam,
od tych jego nauk. A co jeśli mężczyzna jest do niczego w łóżku? Ta lista było kiepskimi zgadywaczami.
jest zbyt długa, aby wymieniać nazwiska, ale oczywiście wszyscy czarni Wszystko, co przeżyłam podczas trzyletniego pobytu w Denver, to
są przekonani, że potrafią pieprzyć jak nikt, ponieważ mają kutasy długo- były randki — w takiej czy innej formie. A ja nie znoszę randek. Na
ści dwudziestu pięciu centymetrów. Chciałabym niektórym z nich dać studiach cały czas miałam chłopaka. Wszystkie moje przyjaciółki miały
radę, aby najpierw sprawdzili w słowniku, co znaczą słowa: gra wstępna, chłopaków. Nie chodziłyśmy na randki. Na randki chodziły białe dziew-
czuły, delikatny, a także — powoli. Chciałabym również dodać, że wy-czyny. Spotykało się faceta na zabawie lub w klubie lub gdziekolwiek
czyny akrobatyczne i pieprzenie się ze mną do upadłego nie ma nic indziej i jeśli wpadł ci w oko, podobało ci się, jak tańczy lub pachnie, co
wspólnego z prawdziwym kochaniem się. A infekcji pęcherza, których się ma do powiedzenia lub sposób, w jaki to mówi, wiedziałaś, że następnym
przy tych okazjach nabawiłam, wystarczy mi do końca życia. A nudal etapem będzie kolacja, a kolejnym łóżko. I jeśli on na dodatek potrafił
John i Elliot byli więcej niż nudni. Potrafili rozmawiać tylko o swojej wywołać w tobie ten wewnętrzny dreszcz, a na twej twarzy uśmiech,
pracy lub o sporcie. Początkowo wydawało mi się, że jest to oznaka a czasami sprowokować cię do śmiechu, i jeśli przeżyłaś z nim orgazm,
męskości, ale oni żyli tylko ESPN. Obaj mieli telewizję satelitarną, totei miałaś już pewność, że będziecie tworzyć parę, aż do momentu kiedy
związek z żadnym z nich nie trwał dłużej niż sezon baseballowy. A co jakaś zapiekła czy niewybaczalna uraza doprowadzi do zerwania waszego
można powiedzieć o Samie i Arturze i paru innych, którzy zażywali związku. A potem wszystko zaczynało się od początku. Na studiach
narkotyki, „aby się odprężyć", ale nie byli w stanie ruszyć ręką ani nogą, miałam czterech chłopaków jednego po drugim i nie zdarzyło mi się,
dopóki nie przebiegli paru kolejek lub przynajmniej nie zapalili skręta? abym choć raz na dwa tygodnie nie doznała orgazmu. Nie miałam pojęcia,
Popełniłam błąd mówiąc im, że po ukończeniu studiów zażywałam ko- co znaczy samotność, ponieważ zawsze był w pogotowiu ktoś drugi, gotów
kainę i zerwałam z tym niebezpiecznym nałogiem już dawno temu. Teraz, natychmiast wypełnić miejsce opuszczone przez poprzednika,
kiedy zbliżam się niebezpiecznie do wieku średniego, nie chcę zadawać     Czasy zmieniły się z całą pewnością.
się z nikim, kto ma cokolwiek wspólnego z narkotykami. I nie mam Nie potrafię kłamać. Zaczynam się niepokoić. Kiedy i czy w ogóle
zamiaru nikogo od tego nałogu odzwyczajać. Próbowałam parę razy, ale znajdę właściwego mężczyznę, czy kiedykolwiek będę mogła dać upust
bez skutku. Taki Darrell. Słabeusz. Bał się wszystkiego: prowadzenia swoim uczuciom? Im bardziej staram się o tym nie myśleć, tym bardziej
samochodu nocą, pająków, węży, myszy, wysokości i niczego nie potrafi! ta myśl mnie prześladuje. Dziś rano pijąc kawę uświadomiłam sobie nagle,
naprawić. I wreszcie cała reszta, którzy potem, jak się z nimi parę razy że mam już za sobą połowę życia. Gdybym nawet miała żyć milion lat,
przespałam, uważali mnie za swoją własność, albo ci, których umysł nigdy bym nie uwierzyła, że w wieku trzydziestu sześciu lat nie będę
przypominał komputery IBM lub byli zbyt pochłonięci swoją pracą, aby wiała męża ani dzieci. Ale tak właśnie jest.
mieć czas dla siebie, a co dopiero mówić o mnie.
Starałam się być wobec nich uczciwa, wytłumaczyć im tak dyploma-
22
23
Wyłączyłam telewizor, ponieważ zaczęło robić mi się smutno i ckliwie
na duszy, a bardzo nie lubię takich nastrojów. Teraz, kiedy już paznokcie
były suche, udałam się do łazienki uczesać włosy. Moje piersi wypełniał}
nie więcej niż połowę miseczek czarnego koronkowego biustonosza; właś.
ciwie nie wiem, po co go w ogóle na siebie włożyłam. Gdyby tylko star.
czyło mi odwagi, zafundowałabym sobie większe piersi, zamiast latami
chodzić z tym wielkim tyłkiem, wielkimi nogami i tymi małymi, jedno,
stronnie wysmażonymi pagóreczkami na mojej klatce piersiowej.
Włożyłam sukienkę, wzięłam płaszcz i podeszłam do windy nacisnąć
guzik. Proszę cię, panie Boże, modliłam się czekając, aż podjedzie nj
moje piętro, jeżeli ten mężczyzna nie okaże się tym Wybranym, spraw,
abym przynajmniej wytańczyła się za wszystkie czasy, abym się śmiała
abym czuła, że żyję.
Kiedy drzwi windy otworzyły się i zaczęłam zjeżdżać w dół, niespo.
dziewanie przyszedł mi na myśl Gerard, moja sympatia z czasów liceal-
nych. Był moją pierwszą prawdziwą miłością. To on przez dwa lata z rzędi
wiernie dotrzymywał mi towarzystwa, kiedy dyżurowałam jako baby.
-sitter, całował mnie, gdy szedł Teatr Sensacji, i pieścił pod bluzką moje
piersi, ale nigdy nie przekroczył granicy, ponieważ mnie szanował; to on
szukał mnie oczami na widowni, kiedy odnosił zwycięstwo na boisku,
przynosił mi walentynkowe słodycze i dorabiał u McDonalda, aby pomóc
matce. W wieku siedemnastu lat był dojrzałym mężczyzną, a ja nigdy się
z nim nie przespałam. W końcu wyjechał do Wietnamu, ja poszłam do
college'u i nigdy już nie wróciłam do Pittsburgha. Uśmiechnęłam się
myśląc, jaka się czułam przy nim czysta i niewinna. Nie miałam pojęcia,
gdzie teraz mieszka i co robi, lecz instynkt mówił mi, że to właśnie on
powinien zostać moim mężem.
Kiedy wjeżdżałam na parking hotelu, byłam zdenerwowana, a serce
galopowało mi w piersi. Wysiadając z samochodu odniosłam wrażenie,
jakby ktoś starał się wyrwać mi policzki z twarzy; oczy napełniły mi się
łzami, a szminka na wargach zmieniła się w stężałą wazelinę. Śnieg przes
padać, ale mróz dochodził do dwudziestu stopni. Wiedziałam, że powin-
nam włożyć coś na głowę i narzucić na siebie puchowy płaszcz, ale nie —
musiałam przecież wyglądać elegancko. Zanim dobiegłam do holu, stopy
miałam jak sopel lodu, a odcisk dokuczał jeszcze bardziej.
Wsiadłam do windy z trzema parami. Dałam sobie słowo, że nie będę
się denerwować widokiem małżeńskich par. Szczególnie dzisiejszej nocy.
Jeżeli mi szczęście dopisze, za rok będę w ich gronie. Mruknęli halo, ale
ja odpowiedziałam im głośno i radośnie: — Szczęśliwego Nowego Ro-
24
j^f — Zdejmowałam z rąk skórzane rękawiczki, kiedy drzwi windy
otworzyły się ukazując długi stół i siedzącego za nim portiera. Wkładał
do metalowej skrzynki pieniądze i bilety. Lionel nic o tym nie wspomniał.
—  Ile kosztuje wstęp? — zapytałam odźwiernego.
—  Jak dla ciebie, siostrzyczko, dwadzieścia dolarów.
Z uśmiechem wręczyłam mu dwudziestodolarowy banknot. Następnie
oddałam w szatni płaszcz i podeszłam do drzwi prowadzących do wielkiej
sali balowej. Była bogato ozdobiona balonikami i krepiną. Znajdowało
się w niej przynajmniej dwieście osób. Na podium zauważyłam disc
jockeya. Muzyka grała głośno. Melodie były stare, ale dobre. Na parkiecie
kręciło się tylko kilka par. Stałam i modliłam się w duchu, aby ta zabawa
nie okazała się jeszcze jedną urzędową imprezą czterdziestolatków z po-
krewnych branż, którzy przez całą tę cholerną noc będą siedzieć i ględzić,
ponieważ wydaje im się, że skoro wkroczyli już w wiek średni, nie wypada
im się wyluzować. A przecież, do cholery, to sylwester!
Z opisu, jaki mi podał Lionel, wiedziałam jedynie, że będzie miał na
sobie kowbojskie buty z wężowej skóry i kowbojski krawat zakończony
srebrnymi skuwkami. Ten krawat się jakoś specjalnie nazywał, ale zapo-
mniałam jak. Zastanawiałam się, dlaczego tak wielu mężczyzn w tych
okolicach pasjonuje się końmi, i miałam tylko jedno życzenie, aby te buty
były bez ostróg i żeby nie miał na głowie tego idiotycznego olbrzymiego
kowbojskiego kapelusza.
Nabrałam powietrza w płuca i wciągnęłam brzuch, usiłując stworzyć
pozór, że mam wagę piórkową, a nie te swoje sześćdziesiąt pięć kilo-
gramów. Rozejrzałam się po sali za wolnym miejscem. Po drugiej stronie
przy wielkim okrągłym stole było puste krzesło. Muzyka przestała grać,
a ja znalazłam się na środku opustoszałego parkietu. Przy stole siedziały
trzy pary.
—  Czy to miejsce jest wolne? — zapytałam uprzejmie.
—  Tak, wolne — odparł jeden z mężczyzn. — Proszę, niech pani siada.
Wszystkie trzy kobiety obrzuciły mnie szybko podejrzliwym spoj-
rzeniem, po czym przybrały twarz w ten fałszywy uśmiech, na który nawet
; nie da się nabrać. Żadna nie odezwała się słowem, nawet nie
skinęła głową. Zastanawia mnie, dlaczego niektóre kobiety są takie złoś-
liwe lub uważają się za zagrożone, gdy w ich obecności pojawi się jakaś
samotna, atrakcyjna dziewczyna. To nie moja wina, że nie jestem tłusta
i szpetna. Mierzyły mnie wzrokiem, jakbym miała na sobie tabliczkę
z napisem: „Uwaga! Jestem samotna, napalona na mężczyzn i pozbawiona
Moralności; gdy tylko się odwrócisz lub pójdziesz do łazienki, zacznę
flirtować z twoim mężem, aby ci go odbić". Mam nadzieję, że sama nigdy
nie doznam podobnych uczuć.
25
Niemniej skoro już się tam znalazłam, usiadłam przy stole, ale p< — Życzę panu szczęśliwego Nowego Roku — rzekłam i oddaliłam
dziesięciu, piętnastu minutach zaczęło mi się robić nieswojo; czułam sij sj- szybko.
jak ktoś niepożądany, jak jakiś intruz lub zapowietrzona. Czarni za Miałam ogromną ochotę zatańczyć, ale nie odważyłam się nikogo
zwyczaj nie postępują w ten sposób. Tam, skąd pochodzę, ludzie chętni p0prosić, z obawy że natknę się na kogoś, kto nie będzie wolny. Nie
wdają się w rozmowy z nieznajomymi. Kiedy te baby zaczęły szeptapiałam mieć przykrości dzisiejszej nocy. Postanowiłam poszukać toalety,
i chichotać, postanowiłam udać się do baru, wziąć sobie drinka i rozejrzei wypalić papierosa i poprawić makijaż. Była to w istocie wymówka przed
się, czy nie znajdę tu kogoś ze znajomych. Może też spotkam wreszci sObą, aby móc przejść się po sali. Jednego byłam pewna. Jeżeli w przeciągu
owego Lionela.                                                                                     dwudziestu minut nie spotkam tego Lionela lub jeśli nikt przyzwoicie
DJ puszczał w tej chwili Michaela Jacksona Dont Stop TUI You Ge wyglądający nie poprosi mnie do tańca, wracam do domu i oglądam
Enough. Wszystkich w jednej chwili zdmuchnęło na parkiet. Tym razen ?>icka Clarka.
musiałam torować sobie drogę między tańczącymi.                                    Poczekalnia pełna była jaskrawo wystrojonych, błyszczących cekinami
—  Hej, mamusiu, czy mogę ci towarzyszyć? — usłyszałam za plecami j sztucznymi brylantami, rozpłomienionych kobiet. Wszystkie tłoczyły się
ale nie odwróciłam nawet głowy, aby zobaczyć, kto to mówi. I znów piprzed lustrami, rozpylając lub wyciskając sobie krople odświeżające na
paru krokach: — Czy nie uważasz, kotku, że powinniśmy razem powita język, poprawiając szminkę, nakładając róż na policzki, perfumując,
Nowy Rok? — Szłam dalej. — Siostrzyczko, siostrzyczko! To, co mas;podciągając biust, pudrując się i otrzepując z włosów. Niektóre po prostu
pod tym niebieskim zamszem, wygląda diabelnie interesująco. Masz ocho przyglądały się sobie z upodobaniem. Zdjęłam pantofle i zapaliłam pa-
tę pójść ze mną? — Nie zwracałam uwagi na te zaczepki i dalej przepierosa. Nagle uczułam potrzebę udania się do toalety, zajęłam więc
dzierałam się przez tłum. Byłabym rada, gdyby ci faceci nauczyli sii miejsce w kolejce. W pewnej chwili ktoś dotknął mojego ramienia. Od-
wreszcie, że jeśli chcą zwrócić uwagę dojrzałej kobiety lub powiedzieć je wróciłam się i ujrzałam dziewczynę, która prawdopodobnie byłaby znacz-
komplement, to nie tędy droga. — Hej, mamusiu — i inne temu podobnnie ładniejsza, gdyby nie była tak jaskrawo umalowana i gdyby miała
zwroty świadczą nie tylko o braku wychowania, ale są obleśne i obraźliwe trochę mniej włosów; włosy zakrywały jej twarz.
i gdyby starczyło mi tylko odwagi, odparowałabym z przyjemnością: - — Świetnie ci w tej sukni, dziewczyno. Ta kreacja jest wprost szało-
Czy wyglądam na twoją mamusię? — Zastanawiam się, czy zwrot w rowa — zauważyła.
dzaju: — Halo, jak się masz, nazywam się Carl, Bili lub James. A t;     — To prawda — dodała inna stojąca przed lustrem,
wyglądasz dziś szałowo — przeszedł im kiedykolwiek przez głowę. A ji     — Dziękuję — odparłam i uśmiechnęłam się.
właśnie chcę coś takiego usłyszeć. Chciałabym widzieć ich reakcję, gdybyn Kiedy drzwi od kabiny otworzyły się, weszłam do środka. Wyszedłszy
to ja zechciała zastosować wobec nich podobny styl i odrzekła: — Hej sprawdziłam się jeszcze raz w lustrze, życzyłam wszystkim szczęśliwego
kotku, od dawna czekałam na takiego jak ty i marzę, żeby się z toh Nowego Roku i opuściłam garderobę.
pieprzyć do upadłego. Idziemy!                                                                 Podążyłam w kierunku sali balowej i zatrzymałam się przy drzwiach.
Zamówiłam białego zinfandela, a dojrzawszy nie zajęte miejsce prz; Niezliczona ilość par kręciła się po parkiecie, ponieważ szło właśnie Truły
oknie, podążyłam w tamtą stronę. Za chwilę mężczyzna, który wyglądaw wykonaniu Lionela Ritchiego. Było mi głupio tak stać samotnie, ale
jak bliźniaczy brat Barry'ego White'a, zajął miejsce obok mnie uśmiecha modliłam się, aby nikt mnie w tej chwili nie poprosił do tańca; nie znoszę
jąc się zachęcająco. Złoty ząb w ustach nie świadczył jednak o nic tańczyć wolnych tańców z obcymi mężczyznami.
najlepiej, przybrałam więc na twarz ten sam fałszywy uśmiech, jakin Oparłam się całym ciężarem na prawej stopie — odcisk na palcu lewej
obdarzyły mnie owe trzy kobiety. Kichnęłam nagle, ponieważ zapaclpulsował — kiedy poczułam, że poszło mi oczko w rajstopach. Niech to
wody Polo, którą skropił się obficie, podrażnił mi nozdrza.                   licho. Słusznie nie cierpię rajstop. Wydaję na nie majątek. Spojrzałam
—  Na zdrowie — odezwał się, a ja grzecznie podziękowałam.         w dół, aby zobaczyć rozmiar szkody, i to spojrzenie pozwoliło mi dostrzec
Na każdym małym palcu miał pierścionek z brylantem. Bezskuteczni dość długie nogi obute w kowbojskie buty bez ostróg. Uniosłam wzrok
usiłował założyć nogę na nogę, przesunął więc jedynie dłonią po swyD i ujrzałam przystojnego, dobrze zbudowanego mężczyznę o włosach częś-
jheri-kurl i pochylił się ku mnie z wyraźnym zamiarem zaanektowani! cioWo przyprószonych siwizną, z wąsikiem, w którym również przebłys-
mojej osoby na całą noc. Wstałam.                                                       kiwały srebrne nitki, i ze schludną siwiejącą bródką. Miał kowbojski
26
27
krawat ze srebrnymi skuwkami. To nie może być Lionel, pomyślałam papierosa wyjęłam z torebki dwa tic taki, włożyłam do ust i zaczęłam
ale on uśmiechnął się do mnie ukazując białe jak perły zęby i spojrzał nj „Spiesznie ssać. Aby nie wywoływać wrażenia, że się denerwuję lub że
mnie wzrokiem, w którym czytało się pytanie: Czy to ty jesteś tą, któr, czUję się zagubiona i przerażona, zaczęłam udawać, że się za kimś roz-
mam na myśli? Odwzajemniłam uśmiech. Rozmawiał z grupką mężczyzn „jadam. Ciągle jeszcze ze skupieniem poszukiwałam tej niewidocznej
Poklepał jednego z nich po ramieniu i podszedł do mnie.                      osoby, kiedy wrócił Lionel.
—  Savannah?                                                                                      — Szukasz kogoś? — zapytał.
—  Lionel?                                                                                           — Nie. Wydawało mi się, że zobaczyłam znajomego, ale okazało się,
Uściskał mnie zamiast podać mi rękę, co mnie zupełnie zaskoczyło ^e to ktoś inny.
ponieważ nie oczekiwałam podobnego powitania. Podczas tych dwi —Wyglądasz naprawdę ślicznie — stwierdził z podziwem, a ja o mało
sekund, kiedy mnie trzymał w ramionach, przez głowę przebiegła mi myśl nie posiusiałam się na podłogę z wrażenia. Zarumieniona, podziękowałam
Bóg istnieje i tej nocy czuwa nade mną.                                                głosem miękkim jak aksamit. — Czy mogę zaprosić cię do mojego stolika?
—  Świetnie, że nareszcie się spotkaliśmy — powiedział i ostrożni      — Z przyjemnością — odparłam podążając za nim.
wypuścił mnie z uścisku, jakby w obawie że upadnę. — Co za mił Przy stoliku siedziało kilka par będących najwyraźniej małżeństwami,
niespodzianka. No więc? Od jak dawna tu jesteś i jak się bawisz?         aie stary tam również wolne krzesła. Usiedliśmy. Położyłam przed sobą
—  Jestem tu od godziny i bawię się świetnie. To bardzo przyjemn torebkę i oparłam ją o brzuch, a dłonie skrzyżowałam na kolanach,
impreza.                                                                                                   — A więc — odezwał się — jak długo mieszkasz w Denver?
—  Doskonale, doskonale — powtarzał przypatrując mi się z takii      — Trzy lata.
wyrazem twarzy, jakby on również nie spodziewał się, że będę wygląda     — No i jak ci się tutaj podoba?
tak jak wyglądam.                                                                                    — Uważam, że nie jest najgorzej, ale pod koniec lutego przenoszę.się
Wciągnęłam głębiej brzuch i możliwie najdyskretniej usiłowałam wjdo Phoenix.
pchnąć do przodu klatkę piersiową. Modliłam się w duchu, aby ni     — Phoenix? Dlaczego do Phoenix?
zadawał mi zbyt wielu pytań, bo chcąc odpowiedzieć musiałabym wypuś     — Zaproponowano mi tam lepszą posadę,
cić powietrze z płuc. Przynajmniej dopóki nie usiądę.                                — A czym się zajmujesz?
—  Napijesz się czegoś? — zapytał. — Gdzie siedzisz?                          — Od trzech lat pracuję w dziale public relations w przedsiębiorstwie
Nie spotkałam dotąd nikogo, kto by jak on potrafił jednocześni gazowym. Będę robiła to samo, tylko że w telewizji.
mówić i uśmiechać się.                                                                              — To bardzo interesujące — stwierdził kiwając powoli głową. — Nie
—  Właściwie nigdzie nie siedzę i chętnie napiję się wina. — Spuściłaima tam zbyt wielu naszych, prawda?
wzrok i szybko wciągnęłam powietrze w płuca.                                         — W Denver również nie ma nas dużo, ale to nie powstrzymuje
—  Białego czy czerwonego?                                                           nikogo od osiedlania się tu, prawda?
Byłam przyjemnie zaskoczona, że wykazał tyle taktu, aby o to zapytać     — W rzeczy samej. Słyszałem, że Arizona jest piękna. Jesteś pewna,
—  Dziękuję. Poproszę białego zinfandela.                                       że wytrzymasz te upały?
—  Zaraz wracam — odparł. — Nie ruszaj się stąd.                             — Wiesz, co ci powiem. Wolę się piec w upale niż trząść się z zimna.
Wcale nie miałam zamiaru odchodzić i z punktu zdążyłam zauważyć     Roześmiał się. Nie uważałam wcale, aby moja odpowiedź była aż tak
że ten mężczyzna różni się od innych. Przede wszystkim jest grzeczirdowcipna, ale też wybuchnęłam śmiechem, jak idiotka. Zamierzałam
i ma dobrą dykcję. Poza tym jest w tym tłumie jedynym, który nie niWłaśnie zapytać Lionela, z czego się utrzymuje, ponieważ wspomniał coś
na sobie garnituru. Był w wypłowiałych niebieskich dżinsach i nie przyo interesie, który rozkręca, ale powstrzymałam się. Nie mam zwyczaju
pominam sobie, abym kiedykolwiek spotkała mężczyznę, któremu byłobiwystępować z takimi pytaniami na samym początku, ponieważ wydaje
równie do twarzy w białej koszuli. Szedł krokiem człowieka, świadomegipi się, że oni zaraz zaczynają podejrzewać, że próbuję z nich wydobyć,
swej mocy, pewnego siebie. I daję słowo, jeśli mnie oko nie myliło, ludzik zarabiają, chociaż mnie to wcale nie obchodzi. Pytam o to głównie
rozstępowali się przed nim. Od razu przypadł mi do gustu jego styl. dlatego, że sposób zarabiania na życie wiele mówi o danej osobie.
Starałam się stać spokojnie, ale bardzo chciało mi się zapalić. Zamias    — Podjęłaś już noworoczne postanowienia? — zapytał.
28
I
29
—  Tak — odparłam i upiłam nieco wina.                                             Uśmiechnęła się do mnie i rzekła:
—  Masz zamiar ich dotrzymać?                                                           ____ Myśmy się już poznały.
—  Właśnie pracuję nad jednym z nich — odrzekłam.                           _ Wobec tego witam raz jeszcze _ odparłam nie wiedząc jak mam
—  Masz zamiar z czymś skończyć?                                                  postąpić — usiąść czy nie. Ale usiadłam.
To zależy.                                .....                                          Lionel wyglądał na zaskoczonego. Wówczas Denise przysunęła swoie
W tym momencie oboje wybuchnęlismy śmiechem.                           krzesełko do jego krzesełka możliwie jak najbliżej, objęła go ramionami
—  A ty? — zapytałam. — Czy też podjąłeś jakieś postanowienia?    .   oWjedziała:
—  Robię to bez przerwy — odrzekł. — Codziennie.                        l    __ Jeszcze ani razu nie zatańczyłeś tej nocy ze mną Lionelu
W tym momencie zaczęto grać Cańbbean Queen Billy'ego Oceana      Podniosła się, stanęła tuż przed nim i wzięła go za ręce Wstał i spojrzał
Kiedyś z przyjemnością tańczyłam pod tę melodię.                                na mnie przepraszająco. Odpowiedziałam mu, tak mi się przynajmniej
—  Masz ochotę zatańczyć? — zagadnął.                                          wydawało, spojrzeniem pełnym zrozumienia i starałam się nie patrzeć na
—  Owszem — odparłam i wstałam.                                                 nichj gdy zmierzali w kierunku parkietu. Nie słyszałam nawet melodii:
Przecisnęliśmy się na parkiet. Trzeba przyznać, ze jak na mężczyzn^ zahipnotyzowana, patrzyłam, jak obejmuje ją ramieniem tak samo jak
czterdziestoletniego tańczył doskonale. Jego ruchy były pewne, płynnf mnie Zanim zdążyłam pomyśleć, sięgnęłam do torebki, wyjęłam papierosa
i swobodne, aja patrzyłam na te atletyczne uda i biodra, wyobrażając sobie j zapaliłam. Oderwałam od nich wzrok, starając się patrzeć w innym
jakie muszą być owłosione i muskularne i jaki z mego musi byc wspamał; kiemnku, ponieważ nie byłam w stanie tego znieść Kiedy zdjęłam nogę
kochanek. Uśmiechał się do mnie cały czas podczas trzech kolejnych tańców z kolana j ujrzałam, że oczka poleciały mi aż do kostki a goła pięta
i uparcie patrzył mi w oczy, az zaczęło mnie to w końcu złościć. Kied]wylazła przez dziurę i przykleiła się do wyściółki buta przepełniło to
usłyszałam, że zaczynają grać If Only for One Night Luthera Vandrossa kielich goryczy. Odłożyłam papierosa, wzięłam ze stołu torebkę i skiero-
zrobiłam ruch, aby zejść z parkietu, ale on wziął mnie za rękę i poprosił wałam sie do szatni   Jeśli będę miała trochę szczęśdaj zdąże jeszcze
—  Jeszcze jeden taniec, dobrze?                                                      zobaczyć w telewizji Dicka Clarka.
Dziękuję ci, Jezu, pomyślałam. Lionel objął mnie ramieniem i przycis
nął mocno do siebie, tak blisko, że musiałam obrócić głowę na bok, ab;
nie pomalować mu szminką koszuli. Nie pozostało mi zatem nic innegf
jak złożyć głowę na tej piersi, ciepłej i muskularnej. Jego ręce otoczył;
moje plecy i usłyszałam słowa:
—  Założę się, że jest ci teraz bardzo dobrze, co?
Podniosłam głowę i spojrzałam na niego.
—  Tobie chyba też jest nieźle — odparłam.
Roześmiał się i przycisnął mi z powrotem głowę do ramienia. Pod|
dałam się i zamknęłam oczy, czując, jak oczka w rajstopach lecą coraj
niżej, ale było mi to teraz obojętne. Westchnęłam z głębi przepełnionej
szczęściem piersi, starając się sobie wyobrazić, że ten mężczyzna należ;
do mnie, że jest ucieleśnieniem wszystkich moich marzeń i że jest tym, ni
którego czekałam całe życie.
Kiedy muzyka się skończyła, Lionel zszedł z parkietu, a ja podążyłaD
za nim do jego stolika, ale teraz ostatnie krzesło było już zajęte. Siedział
na nim ta sama dziewczyna, która w garderobie obdarzyła mnie koni
plementem.
—  Pozwól, Savannah, że ci przedstawię moją dobrą przyjaciółkę
Denise, Savannah.

30
NIESPODZIEWANIE SAMA
jakby wypełniał ją hel. Nie była w stanie się poruszyć. Na przemian to
f ainieniem ciągnęło ją w dół, to wzlatywała w górę jak balon. I to ją
rzerażało.                                                     }
Usiłowała ruszyć się z miejsca. Zrobić w tył zwrot i oddalić się, ale
była jak sparaliżowana. Próbowała unieść ramiona, aby pozbyć się cię-
żaru, ale one również były sztywne. Nie była w stanie nawet poruszyć
mięśniami grzbietu. I wtedy nagle przypomniała sobie, że już kiedyś
doznała uczucia podobnej bezsilności. Było to wtedy, kiedy się topiła.
Płynęła środkiem jeziora do tratwy z koleżanką, która była w szóstym
miesiącu ciąży. Jako nałogowa palaczka i nieświetna pływaczka, Bernadine
z największym trudem dopłynęła do celu. Wspiąwszy się na tratwę, padła
bez ducha na drewniane deski. Za jej zamkniętymi powiekami słońce
przybierało kolor pomarańczy. Właśnie zaczynało ją ogarniać przyjemne
rozleniwienie, kiedy usłyszała głos: — Gotowa? — Otworzyła oczy i zo-
Gdy mąż oświadczył Bernadine, że zamierza ją opuścić dla biał baczyła sterczący nad sobą wielki brzuch. — Ścigamy się do brzegu —
dziewczyny, stanęła w drzwiach i wyrywając kolejne osiemnaście gorącyc zaproponowała przyjaciółka i dała nurka do wody. Bernadine usiadła
lokówek z włosów, ciskała nimi w niego. Kilka luźnych loków opadło j i wolno zsunęła się z tratwy. Niezdarnie rozgarniała rękami wodę. Przy-
na oczy i weszło do ust, więc założyła je sobie za uszy.                         jaciółka odpłynęła już daleko. Pierwsze parę metrów Bernadine płynęła
—  Bardzo mi przykro — odezwał się John dopijając kawę. — Może kraulem, lecz kiedy chciała wyrzucić prawe ramię do góry, zabrakło jej
zatrzymać dom, ale mieszkanie zostaje dla mnie.                                  siry. Starała się trzymać prosto na wodzie, ale i to było dla niej zbyt
—  Dom? — powtórzyła pytająco Bernadine. — Mieszkanie?          wielkim wysiłkiem. Usiłowała przewrócić się na plecy i dać się unosić
Chciała spojrzeć Johnowi w oczy, aby zorientować się, czy przypal wodzie, ale sama myśl o tym ją zmęczyła; wreszcie poddała się i pozwoliła
kiem nie żartuje, ale straciła ostrość widzenia. Widziała go jak przs ciału iść pod wodę. Nie zamykając oczu Bernadine opadała w dół, ob-
mgłę, nie mogła zatem stwierdzić, czy na jego twarzy maluje się obaw serwując, jak złocisty żywioł wiruje wokół niej, rozpryskując się w tysiące
czy ulga. Oboje wiedzieli chyba od roku, że sprawy między nimi ni bąbelków. Wydawało jej się, że unosi się w powietrzu. W dalszym ciągu
układają się najlepiej. Nie było już przeprosin, wykrętów, wyjaśnia poddawała się biernie fali, przepełniona niewysłowioną błogością i spo-
dlaczego nie wrócił na czas do domu. Fizyczne zbliżenia w ogóle ni kojem, kiedy nagle doszło do jej świadomości, że przecież tonie. Wpadła
wchodziły w grę. Nie pragnęli siebie. A kiedy spali w jednym łóżki w panikę. Zachłysnęła się i zaczęła kaszleć. Pod stopami poczuła dno
zaledwie ocierali się o siebie plecami.                                                   jeziora. Skuliła się i całą siłą odbiła się od gruntu. Wydało jej się, że
Strużki potu pociekły jej od karku po szyi, wsiąkając w tkaninę nocm przebiła kilometrowe zwały wody, kiedy nagle, zdumiona, stwierdziła, że
koszuli. Cienki strumyczek spłynął wzdłuż krzyża. Bernadine jednak ni po prostu stoi. Woda ledwo sięgała jej do ramion. Po kilku minutach,
zwracała na to uwagi. Przymrużyła oczy pragnąc przyjrzeć się Johnov odzyskawszy oddech, zaczęła powoli brnąć do brzegu. Woda sięgała jej
dokładnie. Na jego twarzy widniała obojętność. Wkładając pop-tart d najpierw do piersi, do bioder, a potem do łydek. Nie powiedziała przy-
tostera, wyglądał tak wyniośle, że wiedziała, iż jest mu zupełnie obojętni jaciółce, która leżała już na kocu, że właśnie prawie pożegnała się z życiem,
co ona czuje lub co myśli o jego oświadczeniu.                                         Teraz patrzyła na męża i myślała, że przecież od dawna miała go
W tej chwili usiłowała sobie przypomnieć, w jaki sposób jej to ozną dość, że już dawno zbierała się na odwagę i gromadziła siły, aby powie-
mił. Wydawało jej się, że powiedział to takim samym tonem jak kied dzieć mu, żeby sobie poszedł do diabła, ale dotąd nie mogła się na to
informował: Idę do sklepu, czy mam ci coś kupić? lub: Czy dziś wieczć zdobyć. Jedyne, czego chciała, to poczuć na nowo, że żyje. Z utęsknieniem
jest coś dobrego na HBO? Bernadine czuła się zupełnie odurzona, jaki) %ślała o chwili, gdy wraz z jego osobą zniknie z jej życia główne źródło
wypaliła mocnego skręta. Ale przecież nawet nie brała nic takiego i Cierpienia i zgryzoty. Ale to był cios poniżej pasa. Nie chodziło o to, że
ręki. A jednak jakaś siła przyginała jej ramiona, a głowę miała lekki Ją porzucał. I nie o to, że porzucał ją dla innej kobiety. On ją porzucał
32
~ Czekając na miłość
33
dla białej dziewczyny. Bernadine nie spodziewała się takiej zniewagi. Jot, ^jne, która dawno już zamieniła się w Marthę Stewert, godzinami tkwiła
wiedział, że dotknie mnie tym do żywego, myślała próbując siłą pc °rZy kuchni, przygotowując egzotyczne potrawy z przepisów zaczerp-
wstrzymać łzy spływające jej po policzkach. Wybrał drogę najbardziej dj; jętych z niezliczonych książek kucharskich. Miał pokaźny zapas dobrych
siebie bezpieczną. Jedynie biała kobieta zdobędzie się na to, aby tolerową ^ w piwniczce, którą specjalnie w tym celu kazał wybudować. Jednak
jego niegodziwości. Będzie się czuł przy niej jak król. Musi jej chyb;    m nie przepadał za alkoholem.
szalenie pochlebiać, że taki przystojny, bogaty Murzyn zechciał się ni; Rzecz jasna, John miał też głowę do interesów. Wierzył, że pieniądz
zainteresować. Na pewno nie widzi poza nim świata. Będzie leżała prze( fOt,i pieniądz. Dlatego też głównie on zajmował się ich sprawami finan-
nimplackiem, tak jak ja to robiłam na początku, dopóki jego czar jeszc2lsoWymi. Mieli aktywa w Lehman Brothers i Prudential Bache; bony
działał. Jedenaście lat to ja byłam jego białą dziewczyną.                      depozytowe i papiery Pracowniczego Programu Emerytalnego, obligacje
Jakie to smutne, myślała patrząc na białe łuski łupieżu na klapacl bezkuponowe i obligacje oszczędnościowe dla dzieci. Poza tym, o czym
ciemnego ubrania Johna, pochodzące przypuszczalnie z włosów Kathleei gernadine nie wiedziała, John miał jeszcze osiemdziesiąt hektarów ziemi
że dopiero wtedy zaczynasz rozumieć ukochanego mężczyznę, kiedy g( upfawnej w Kalifornii i był współwłaścicielem winnicy w Arizonie. Nie
już przestajesz kochać. Mówiąc szczerze, nie cierpiała Johna. Minęły lata miała pojęcia o jego zasobach akcji, ponieważ nie wolno jej było otwierać
zanim zorientowała się, że to zwykły bufon; wszystko było u niego m jeg0 korespondencji. Nie wiedziała też, że wykupił prawo do trzytygod-
pokaz: małżeństwo, interesy, nawet dzieci — one także były na pokaz. mowego pobytu nad jeziorem Tahoe i o świeżo nabytej kamienicy czyn-
I tak jak sobie obiecał, zrealizował amerykańskie marzenie: wybudowa szowej w Scottsdale. Gdyby Bernadine nie ufała Johnowi przez te wszys-
dom w reklamowej dzielnicy i umeblował go sprzętami z katalogów tkie lata, wiedziałaby także o koncesji na bary Subwaya i domu z pias-
reklamowych. Ponieważ mieszkali na pustyni, John postanowił, że po kowca w Filadelfii, który chytrze nabył na nazwisko matki. Gdyby mu
dworko będzie przypominało pustynię. Wydał majątek na zakup wyroś nie ufała przez wszystkie te lata i nie ograniczała się do składania pod-
niętych palm, kaktusów, ogromnych krzewów saguaro, drzew jadłoszym pjsów pod wspólną deklaracją podatkową, wiedziałaby o tych wszystkich
oraz innych pustynnych roślin, jakie zaproponował mu projektant zieleni machinacjach. Gdyby mu nie ufała przez cały ten czas, wiedziałaby, że
Żadne z nich nie grało w tenisa, ale ponieważ było miejsce na korty, więi sprzedał swemu wspólnikowi połowę swej firmy komputerowej za jedyne
zostały wybudowane. No i półkolisty basen, z którego skorzystał moż trzysta tysięcy dolarów, choć warta była ponad trzy miliony. Ale wspólnik
trzy lub cztery razy. Od wypadku w jeziorze Bernadine bała się wody i a Johna był też jego przyjacielem i jakkolwiek John był teraz jego pracow-
najwyżej odważyła się zanurzyć stopy na schodkach przy jego płytszyn nikiem — wspólnik zobowiązał się „zrewanżować mu się" potem, kiedy
końcu. John musiał również mieć takie auta, jakie według wyobrażei Bernadine zniknie już z horyzontu. Jednakże John mógł bez ograniczeń
Bernadine mają tylko gwiazdy Hollywoodu. W garażu stanęły jego por dysponować kontem firmy. Gdyby Bernadine nie była taka ufna, wie-
sche, BMW dla Bernadine oraz cherokee do wożenia dzieci.                  działaby, że wszystkie te posunięcia były starannie zaplanowane i skal-
Tylko prywatna szkoła była dobra dla dzieci Harrisów, chociaż miesz kulowane. W tej chwili dochody Johna na papierze spadły z czterystu
kali w jednej z najlepszych pod względem oświaty dzielnicy Scottsdale tysięcy do osiemdziesięciu tysięcy dolarów rocznie. Lecz Bernadine ufała
W całej szkole było zaledwie czworo murzyńskich dzieci, ale o to właśnif mu przez wszystkie te lata i nie miała pojęcia, ile przyjdzie jej za to
chodziło Johnowi.                                                                                 zapłacić
— Otrzymają solidne wykształcenie i będą pod dobrym wpływem Jaka szkoda, myślała obserwując go, jak pije kawę, i z całej siły
I nie będziemy musieli martwić się, że wpadną w złe towarzystwo — do zaciskając zęby, żeby jej nie szczękały, że on nigdy nie rozumiał ani nie
wodził.                                                                                                  doceniał cnoty cierpliwości, dobrodziejstwa stabilizacji czy też luksusu
W ciągu ostatnich pięciu — sześciu lat stało się dla niej jasne, że John kierowania własnym losem. Gdy do świadomości Johna dotarło już, że
nie robił nic innego, tylko naśladował zachowanie białych, według wzorów osiągnął wszystko, do czego dążył, kiedy wszystko uładziło się w jego
propagowanych przez telewizję lub magazyn Money. Na początku uważał życiu i nie było już dokąd zmierzać, kiedy rutyna stała się zbyt nużąca
się za J. R. Ewinga, potem za czarne wcielenie Donalda Trumpa, a w koń' i kiedy nawet robienie pieniędzy przestało go podniecać, John zaczął
cu zdecydował się na Cliffa Huxatable'a. I był w tym dobry. Uwielbiał poszukiwać nowych wrażeń. Znalazł Kathleen. Jego znudzenie Bernadine
się bawić. Przynajmniej raz w miesiącu wydawali nudne kolacje, a Ber i rodziną jak gangrena toczyło ich życie, a ona wiedziała, że żaden, nawet
34
35
najskuteczniejszy antybiotyk nie jest w stanie zapobiec jego chorobj
Prawie miała ochotę ostrzec białą dziewczynę.
I wcale nie czuła się dotknięta. Była wściekła. Tak wściekła, że czul
jak pulsują jej skronie, a czoło ściska coś w rodzaju gumowej opasl
Chciała się odezwać, ale nie mogła otworzyć ust. Wciągnęła głębol
powietrze i zatrzymała, chcąc dostarczyć płucom odrobinę tlenu.
—  Spokojnie, Bernie. Wiedziałaś, że to się tak skończy, więc ni
rób scen.
Bernadine powoli wypuściła powietrze i powtórzyła za nim jak ech
—  Scen? — Zabrzmiało to, jakby śpiewała sopranem, więc spróbował
jeszcze raz, tym razem altem: — Scen.
Chciała powiedzieć, aby zabierał sobie tę swoją maleńką Barbie i wy
nosił się choćby zaraz. Ale słowa nie przechodziły jej przez gardło, b(
w głowie w dalszym ciągu miała zamęt, a powieki drgały nieustanni
w nerwowym tiku. Oparła się ciężko o framugę drzwi, aby nie upaść.
A więc taka jest prawda, pomyślała. Tak to wygląda po jedenastt
latach małżeństwa. Tak to się kończy, właśnie tak; budzisz się niedzielnyn
rankiem, szykując się do kościoła, zakładasz lokówki na włosy, udajes
się do sypialni, aby zobaczyć, jak tam dzieci, i pozwalasz im pospai
jeszcze parę minut, a twój mąż tymczasem przywołuje cię do kuchni
gdzie pije kawę w tym samym stroju, co wczoraj szedł do pracy, więi
rozumiesz, że on wcale nie wybiera się z tobą, i mówi ci: — Musirn;
porozmawiać — czego ty serdecznie nie cierpisz, ponieważ wiesz, że takif
rozmowy zawsze kończą się wymówkami z jego strony o to, co jegc
zdaniem robisz niewłaściwie lub czego w ogóle nie robisz, albo pouczę
niami, jak powinnaś robić. Wręcza ci filiżankę z kawą, a ty już szykujes;
się, aby odeprzeć jakiś kolejny atak z powodu jakiejś bzdury, gdy 01
nagle wyrzuca z siebie:
—  Wystąpiłem o rozwód, bo chcę się ożenić z Kathleen. — Dobra
że nie usiadłaś. Upuszczasz filiżankę na podłogę, a gorąca kawa ochlapuje
ci kostkę i rąbek nocnej koszuli. Początkowo nie czujesz tego, ale roz
grzane lokówki zaczynają cię parzyć, więc wyszarpujesz je po dwie narai
i rzucasz w niego. Wiesz, kto to jest Kathleen, i wiesz dobrze, że się ni<
przesłyszałaś. Kathleen jest dwanaście lat młodsza od ciebie. Ma dwadzieś'
cia cztery lata. Jest biała. Jest księgową w firmie twojego męża. W tej
firmie, która sprzedaje oprzyrządowanie do komputerów. Firmie, którą
pomagałaś mu założyć i rozwinąć. Odkąd otrzymałaś dyplom ukończenia
szkoły biznesu, pracowałaś jak głupia pełniąc rolę jego sekretarki, kieroW'
nika biura, komputera, rachmistrza, buchał tera, żony i kochanki. Byłaś
wszystkim naraz.
A potem on zaczął iść w górę. Miał już wspólnika, prawdziwe biuro
36
• orawdziwych pracowników, a potem Kathleen, blond piękność z Kalifor-
jjj buchalterkę, która świeżo ukończyła jakieś dwuletnie studia, ale nie
wydawała się być żadnym zagrożeniem, ponieważ, po pierwsze, była biała,
a ty wiedziałaś, że John nigdy nie spojrzy na białą dziewczynę, a po
drugie* kochał ciebie i wasze dzieci.
Oczywiście wszystko to jest twoja wina, Bernadine, ponieważ zbytnio
ulegałaś mu we wszystkim i jak głupia pozwoliłaś nad sobą zapanować,
przekonał cię, że lepiej będzie dla was opuścić Filadelfię i przenieść się
tu do Phoenix, gdzie życie miało być tańsze. John wiedział, że marzysz,
aby założyć własne przedsiębiorstwo — przetwórstwa żywności, ale kazał
ci czekać. Czekać, dopóki jego interes nie rozwinie się na tyle, że będzie
go stać na ryzyko finansowe. Podjęłaś więc nieciekawą pracę, pierwszą,
jaka nawinęła ci się pod rękę, w domu dla starców. Potem on wybudował
ten dom na górskim zboczu w Scottsdale, ponieważ, jak twierdził, pragnie
prywatności. Czułaś się samotna na tej górze w tym rozłożystym domu.
przestały cię cieszyć światła miasta, widoczne z każdego okna. Zaczęły
cię złościć zachody słońca, bo wszystkie były do siebie podobne. Modliłaś
się prawie o kilka chmurnych dni, aby przerwały monotonię tej cholernie
niezmiennej słonecznej pogody. A na dodatek wszyscy twoi sąsiedzi byli
biali i niezbyt towarzyscy.
Zarzuciłaś więc marzenia i skupiłaś się na urządzaniu domu. Chwilowo
myślałaś tylko o francuskich drzwiach, meksykańskich kafelkach, okien-
nicach, sedesach Kohlera, zamrażarkach, porcelanowej zastawie i stoło-
wiźnie z nierdzewnej stali, automatycznej wentylacji typu Casablanka,
oświetleniu wnęk w tonie łagodnej zieleni, wykładzinach z impregnowa-
nego drewna dębowego. Cały twój dom utrzymany był w stylu połu-
dniowo-zachodnim. Ale ty miałaś już dość pastelowych odcieni i wzorów
w kojoty i kaktusy.
Wyposażenia w twojej kuchni nie powstydziłaby się żadna restauracja:
ekspres do parzenia rozmaitych rodzajów kawy, cztery różne komplety
garnków i patelni: calphalonowe, emaliowane w kolorze białym i poma-
rańczowym oraz z nierdzewnej stali, belgijska maszynka do wafli, kosz-
towne miksery, sokowirówka Acme i wiele innych wymyślnych urządzeń.
Zapisałaś się nawet do klubu książki kucharskiej i spędzałaś w kuchni
długie godziny, ucząc się przygotowywać coraz bardziej wyszukane eg-
zotyczne potrawy. Aby nie siedzieć w domu, zaczęłaś uczęszczać na kursy
gotowania, a potem na kurs przedsiębiorczości dla kobiet. Miałaś stosy
książek na temat cateringu, ale wtedy John wpadł na pomysł, że dobrze
by było, gdybyś uzyskała uprawnienia głównego księgowego. Przystąpiłaś
wiec do egzaminu i celowo oblałaś dwa testy, bo nie chciałaś zostać
buchalterem.
37
Niepotrzebne ci było BMW — kochałaś swoją legendę. Nie chciak
trzymać swoich plakatów w stylu art deco w garażu tylko dlatego, ^
nie były oryginałami. Nie zależało ci na butach za dwieście dolarów
ani na walizkach od Louisa Vuittona, ani na etykietkach znanych fim
na każdym drobiazgu z twojej garderoby. Nie chciałaś również teg(
brzydkiego rolexa — twoje seiko było wystarczająco ładne. Byłaś zdania
że srebro jest znacznie ładniejsze niż złoto i szlachetniej wygląda, lec]
za sprawą Johna miałaś więcej złota niż niejeden bogacz Ameryki. Bry
lanty również nie przyprawiały cię nigdy o zawrót głowy; lubiłaś ka
mienie, które miały związek z kulturą; lapis, nefryt, turkus, karneo]
kość słoniowa, onyks i obsydian. Ale John chciał, żebyś wyglądała bo
gato, i w ciągu tych jedenastu lat na każde urodziny i Boże Narodzeni
dostawałaś od niego maleńkie puzderko, które z łatwością mieściło si
w dłoni, i nie musiałaś nawet zgadywać, co w nim jest. A dzieci. Byj
zepsute doszczętnie. Przez ostatnie cztery lata na każde Boże Narodzeni
które spędzaliście w Meksyku, dostawały sterty kosztownych budko'
i ubranek, z których wiele nie włożyły ani razu.
Co było jednak najbardziej bulwersujące, to fakt, że cały ten luksi
wcale ci nie był potrzebny do szczęścia. I wcale ci go nie dawał. Potrafił;
doceniać przyjemne strony życia i bogactwo nie było ci do tego konieczn
Zaraz po ślubie John zaczął swoją litanię.
— Zobaczysz, kiedyś będę miał to samo co oni — powtarzał.
„Oni" to byli bogaci biali. Wytężał wszystkie siły, aby dopiąć swego,
ale nie mogłaś mu zwrócić uwagi. Nie wiedziałaś, jak mu to powiedzieć.
Nie wiedziałaś jeszcze wtedy, że brakuje ci odwagi ani że w obcowaniu
z mężem będziesz jej potrzebować aż tyle. Kiedy powiedziałaś mu, że
zamierzasz obciąć włosy, zagroził, że cię zostawi, jeśli ośmielisz się przyjść
do domu w krótkiej fryzurze. Pozwoliłaś więc, aby rosły. Musiałaś używać
kremu przeciwsłonecznego z filtrem numer trzydzieści albo unikać słońca,
co w Phoenix było dość trudne, bo John nie chciał, żebyś była zbyt
ciemna. I co ważniejsze, nie zdobyłaś się na odwagę, aby powiedzieć mu,
że twoim zdaniem posyłanie dzieci do szkoły, w której poza dwójką innych
czarnych maluchów były wyłącznie dzieci białych, jest dla nich szkodliwe.
Ale byłaś jego żoną i robiłaś to, czego cię uczono: pozwoliłaś mu zasiąść
za kierownicą, a sama zajęłaś miejsce z tyłu.
Ty idiotko. Nawet się nie spostrzegłaś, kiedy przestało cię interesować,
dokąd jedzie. Wreszcie pewnego dnia John, znudzony obserwowaniem
rybek rozmnażających się w jego stawach, które kazał sobie wykopać za
domem, oświadczył, że czas najwyższy pomyśleć o powiększeniu rodziny.
Tak więc zaszłaś w ciążę. Ciśnienie podskoczyło ci tak niepokojąco, że
zmuszona byłaś porzucić pracę, ale John stwierdził, że to nawet lepiej.
38
poVVjnnaś siedzieć w domu. Poszłaś więc za jego i lekarza radą i przez sześć
miesięcy spoczywałaś w horyzontalnej pozycji i czytałaś doktora Spocka
? wszystkie książki na temat dzieci, jakie ukazały się w księgarniach, tak że
fflOgłaś wkrótce dorównać wiedzą w tej dziedzinie niejednemu pediatrze.
Kiedy urodził się John junior, z całą energią oddałaś się pielęgnowaniu
niemowlęcia. Przypatrywałaś się z boku, jak twój mąż rozwija skrzydła
w świecie biznesu. Wierzyłaś mu, wierzyłaś w jego finansowy rozsądek.
I na jego prośbę, zanim John junior nauczył się formułować zdania, znów
zaszłaś w ciążę. John nalegał, aby pierwsze dziecko nosiło jego imię, ale
ty uparłaś się, że musi zostawić ci swobodę w wyborze imienia dla drugiej
pociechy. John nie zgadzał się, aby któreś z jego dzieci nosiło afrykańskie
imię- Chciał swą córeczkę nazwać imieniem Jennifer albo Kristen, albo
Ashley, albo Lauren, ale ty postawiłaś jednak na swoim. Po jakimś czasie,
gdy już odstawiłaś Onikę od piersi, stałe przebywanie w domu z dziećmi
zaczęło cię nużyć i męczyć. Zaczęłaś oglądać te głupie opery mydlane
i gry telewizyjne i dostałaś od doktora receptę na Xanax, ponieważ całymi
dniami płakałaś. Miałaś wrażenie, że twój mózg się kurczy.
Za każdym razem kiedy wspominałaś Johnowi, że chciałabyś już
przystąpić do realizacji swoich dawnych projektów, on wykręcał się pod
pretekstem, że twoja obecność w domu jest konieczna ze względu na
dzieci. Nie pozwolił oddać ich do przedszkola, bo uważał, że nie będzie
to dla nich bezpieczne. Woziłaś więc po południu Johna juniora na lekcje
muzyki, na karate, na zebrania zuchów i piłkę nożną. Onika ledwo odrosła
od podłogi, kiedy zaczęłaś ją prowadzać na lekcje gimnastyki i baletu.
Wmówił w ciebie, że dobra matka siedzi z dziećmi w domu, przynajmniej
dopóki nie pójdą do szkoły.
Tak więc znów odłożyłaś swoje marzenia. Na następne pięć lat. Ale
czułaś się, jakbyś nie miała męża, bo John pracował do późna i kiedy
wracał do domu, dzieci właściwie zawsze już spały. Oglądały go tylko
w weekendy. To ty czytałaś im książeczki na dobranoc. To ty chodziłaś
z nimi do lekarza i do dentysty. Ty czuwałaś nad nimi, kiedy były chore.
Ty nie opuściłaś żadnego występu ani zawodów sportowych. Ty woziłaś
je do szkoły, ty czyściłaś im uszy z woskowiny, dbałaś, aby brały witaminy,
3 potem sprawdzałaś, czy odrobiły lekcje. To ty bawiłaś się z nimi,
przebierałaś się za króliczka na Wielkanoc, a przez ostatnie osiem lat
urządzałaś przyjęcia urodzinowe i towarzyszyłaś im na setkach podobnych
Hnprez ich rówieśników.
A potem zaczęły się zebrania. Konferencje. Prezentacje handlowe.
Obiady. Kolacje z potencjalnymi klientami. Spotkania z kontrahentami.
John chodził wszędzie gdzie mógł, byle nie przebywać w domu.
I seks. Stał się prawie zupełnie obojętny, jakby z góry zaplanowany.
39
Kiedy już dochodziło do zbliżenia, John zachowywał się, jakby robił Cj
łaskę, ale i tak był przesadny. Przestałaś więc nosić podwiązki, paski i
koronki i pantofle na tych dziewięciocentymetrowych obcasach. Chowałaś]
głęboko kasety wideo, z których czerpał pomysły. Przestałaś udawać, żt
cię to bawi, i rutynowo nadstawiałaś mamusiną pupę. Nie fatygowałaś
się nawet, aby nią ruszać. Oczywiście, domyślałaś się już wówczas, j
coś jest nie tak, ale nie wiedziałaś, jak temu zaradzić, a zresztą nie
chciałaś.
A w ubiegłym roku, potem jak Onika zaczęła chodzić do szkoły, John,
dostał kolejnego napadu. Chciał mieć jeszcze jedno dziecko. Po ra;j
pierwszy od lat zdobyłaś się na odwagę i stanowczo powiedziałaś nie,
Oświadczyłaś mu, że nie po to studiowałaś, aby tkwić bez końca w garach,
że aby żyć pełnią życia, potrzebujesz odpowiednich bodźców i że ich
sobie poszukasz. Zrobił piekielną awanturę, a ty zabezpieczyłaś się przed
niepożądaną ciążą. Poskarżyłaś się Glorii, twojej zwariowanej fryzjerce,
która orzekła, że jedynym skutecznym lekarstwem na chroniczną nudę
jest znaleźć sobie jakieś sensowne hobby. Ona należała do organizacji
Akcja Czarnych Kobiet, skupiającej kobiety, które pragnęły coś więcej
zrobić w życiu niż tylko gotować i sprzątać czy chować dzieci. Kobiety,
które już osiągnęły pewien sukces, ale nie umiały sobie poradzić z wyni-
kającym z niego stresem, które chciały być czymś więcej niż tylko wzo-
rowymi żonami i matkami, które pragnęły zrobić coś dla swoich czarnych
braci w potrzebie. Przystąpiłaś więc do tego ruchu.
Gloria przedstawiła cię wszystkim swoim znajomym; jedna z nich,
Robin, szczególnie przypadła ci do gustu. Była twoim przeciwień-
stwem — pewna siebie, wesoła, skłonna do wygłupów, pełna optymizmu.
Usta jej się nie zamykały. Nie miała klasy ani stylu, ani smaku, ale bardzo
się o to starała. Ty nie zwracałaś uwagi na te wady; podobało ci się, że
Robin wie, kim jest i czego chce, a tym czymś było dziecko. Kazała się
nazywać ciocią Robin i zaczęła zabierać twoje dzieci do parku, do kina,
do zoo, na wrotki, na wszystko co na lodzie i na każdą imprezę, o jakiej
wyczytała w niedzielnej gazecie — dzięki czemu zyskiwałaś parę godzin
dla siebie, a ona trochę macierzyńskiego doświadczenia. Uważałaś, że jest
trochę lekkomyślna, jeśli idzie o mężczyzn, bo pozwalała temu swojemu
przyjacielowi wykorzystywać się finansowo. Ten gach traktował ją jak
burą sukę, ale ty nie pozwalałaś sobie na żadne uwagi, trzymałaś je dla
siebie, ponieważ przyjaźń z Robin zapewniała ci to, czego tak bardzo
było ci trzeba — miałaś dokąd pójść, miałaś co robić i z kim.
Kiedy John ostatecznie odmówił sfinansowania twego interesu, twier-
dząc, że jest zbyt ryzykowny, podjęłaś kolejną nudną pracę; zostałaś
kontrolerem w przedsiębiorstwie obrotu nieruchomościami. Nie powie-
40
W
działaś mu, ile naprawdę zarabiasz. Zaczęłaś odkładać pieniądze, aby
tworzyć sobie własny fundusz i w przyszłości otworzyć wymarzoną
finnc> n*e oglądając się na niego. Zrobił ci parę scen, że ośmieliłaś
się podjąć na nowo pracę, bo teraz nie tylko miałaś własne pieniądze,
ale po raz pierwszy od dłuższego czasu poczułaś się niezależna od niego,
dzieci i tego głupiego domu.
Od tej chwili sprawy potoczyły się lawinowo.
__Przyjdę w następną niedzielę po swoje rzeczy — usłyszała głos
Johna. — Wkrótce zgłosi się też do ciebie mój adwokat.
To wszystko wyglądało dla niego zbyt prosto. I mogła dać głowę, że
podobnie jak w komputerach, którymi handlował, cały ten program
przygotował przedtem starannie. Ale źle to zaprogramował. Miałaś ochotę
zaskoczyć go, przypomnieć, że ty również wiesz, jak wyjść z DOS, jak
wyszukiwać i przetwarzać dane, ale nagle zdałaś sobie sprawę, że nareszcie
nie musisz już niczego mu udowadniać, więc tylko przesunęłaś kursor.
Z trudem przełknęłaś ślinę i wydusiłaś z siebie:
—  A co z Oniką i Johnem?
—  Kocham moje dzieci — odparł. — Załatwię to.
—  Co załatwisz?
—  Nie martw się, dostaniesz swoje pieniądze.
—  Pieniądze? — A więc o to naprawdę chodzi. Podział. Dolary.
Udział. Boi się śmiertelnie, że puszczę go z torbami. Bernadine miała
uczucie, jakby ktoś uderzył ją pięścią. Skurcz przebiegł jej palce, a w sto-
pach poczuła mrowienie. Teraz, kiedy była już w stanie przemówić, nie
miała mu nic do powiedzenia. Odwróciła się, minęła salon, a potem po
dwóch schodkach udała się do sypialni. Z hukiem zatrzasnęła drzwi
i zamknęła je na klucz.
Rozejrzała się po pokoju. W tej chwili przywodził jej na myśl pomiesz-
czenie domu pogrzebowego. Mahoniowe łoże było zbyt bogato zdobione;
wyglądało jak gigantyczne sanie. Nie widziała nigdy lilii burgundzkich,
ale miała ich pełno na kołdrze. Wszystkie ściany obwieszone były tymi
brzydkimi obrazami olejnymi w brzydkich złoconych ramach. Nie cier-
piała ich. Marzyła o białych półkach na książki, ale John postanowił, że
będą z klonowego drewna. I ten chiński chodnik. Nie znosiła tego choler-
nego chodnika, bo nie lubiła zieleni. I wreszcie fakt, że ani w tym pokoju,
ani w całym domu nie było żadnego szczegółu, który by świadczył, że
mieszkają tu czarni. Przeskoczyła przez chodnik. Dotknięcie zimnych
kafelków przejęło ją dreszczem, ale Bernadine nie chciało się wkładać
rannych pantofli. Skierowała się do łazienki.
Stanęła wyprostowana przed szerokim lustrem umieszczonym nad
dwiema umywalkami i przyjrzała się sobie uważnie. Prześwitujące przez
41
ci —
iśmy
:zyli.
jego
ków
ktoś
>ba.
oba
lód.
wie
irc
ał
górne okno słońce oblało ją jasnym strumieniem. Miała wytrzeszczon6
oczy, spękane wargi, a na lewym policzku widniały cztery czerwone plamy
Wyglądała okropnie. Odwróciła się, aby obejrzeć się z tyłu w lustra
umieszczonym na drzwiach szafy z bielizną pościelową; bezwiednie uniosły
do góry nocną koszulę. Piersi jej zmalały. Nie wyglądają już teraz tak jalc
przed urodzeniem dzieci. Są wiotkie i prawie płaskie, a brodawki wyka.
żują tendencję do opadania. Jej krępa figura była lekko zaokrągloną
a skóra miała odcień ciemnobrązowy. Na udach i brzuchu widniał)
jaśniejsze beżowe smugi. Bernadine poczuła się stara. Wyglądała staro,
Wyglądała na więcej niż trzydzieści sześć lat. Podeszła bliżej do lustra,
tak blisko, że jej oddech utworzył na szkle dwa małe mgliste kółka,
Zaczęła uważnie studiować swoją twarz. Wiedziała, że nigdy nie była
ładna, a teraz jeszcze utwierdziła się w tym przekonaniu. Cofnęła się
o krok. Jeszcze raz zlustrowała wzrokiem swoje ciało od dołu do góry,
zastanawiając się, czy ktoś może ją jeszcze uważać za atrakcyjną, bo
w tym momencie była naprawdę brzydka. Opuściła koszulę, jej rąbek
dotknął kolan.
—  A teraz uśmiechnij się — powiedziała do siebie.
Miała żółte zęby, mimo iż minęło sto sześć dni, odkąd rzuciła palenie,
Ale do diabła, dobrze, że jej się to przypomniało, przecież tego właśnie
potrzebowała w tej chwili. Papierosa. Papieros pomoże jej uwierzyć w to,
co się stało. Papieros pomoże jej uświadomić sobie fakt, że stoi na gruzach
swego małżeństwa. Papieros podpowie jej, jak ma teraz postępować, jakie
kroki przedsięwziąć. Do jej świadomości dotarło, że nie ma już męża.
Zastanowiła się nad tą myślą. Nie mieć męża? Usiadła na sedesie i opuściła
głowę na kolana. Wydało jej się, że była mężatką od zawsze. Teraz
wiedziała, że zostanie trzydziestosześcioletnią rozwódką z dwojgiem dzieci.
Co oznaczało samotność.
—  Samotność? — Podrzuciła głowę do góry, jakby przeszyta gwał-
towną myślą.
—  Ty sukinsynu! — wykrzyknęła i zerwała się z sedesu, aby znów
przyjrzeć się sobie w lustrze. — Kto mnie teraz będzie chciał? Przecież
już dla mnie za późno, aby zaczynać życie od nowa. Przecież przeżyłam
już ponad połowę tego cholernego życia. I mam dwoje dzieci.
Bernadine otworzyła apteczkę i przejrzała lekarstwa. Znalazła butelecz-
kę z Xanaxem. Odkręciła nakrętkę i łyknęła na sucho dwie pastylki.
Nigdy przedtem nie brała dwóch naraz. Dopiero kiedy zaczęły jej się
rozpuszczać na języku, przypomniała sobie, że powinna popić je wodą.
Odkręciła kurek, położyła dłonie na blacie swojej części toaletki i popat-
rzyła na złoto-czarne plamki sztucznego marmuru. Opadła na ręce całym
ciężarem ciała. Ramiona jej obwisły. Nie miałam tego w planach, pomyś-
42
i ła. Nigdy nie przewidywałam, że moje małżeństwo się rozpadnie. Ono
iało trwać. Napełniła kubek wodą i wypiła ją jednym haustem. Wy-
zuciła kubek do śmieci. Ogarnęła ją wściekłość na swoją własną zarozu-
miałość- Poczuła chęć, by ukarać się za to, że była taka naiwna, ale
ograniczyła się tylko do kopniaka w lustro na drzwiach szafy. Jego srebrna
powierzchnia pokryła się pajęczą siecią drobnych rys, sprawiając wrażenie,
lakby JeJ ciało pękło na setki małych kawałków.
—  Paczkę koolsów, proszę — zwróciła się do sprzedawcy za ladą
przy Circle K.
—  Nie ma pani drobniejszych? — zapytał oddając jej studolarowy
banknot.
—  Nie wiem — odparła nie zadając sobie nawet fatygi, aby spraw-
dzić.
Spoglądał na nią dziwnym wzrokiem, bo chociaż zdarzało mu się
widywać w tym sklepie od czasu do czasu wariatów, ta kobieta nie
budziła takich podejrzeń. Tyle że jej głowa wyglądała dość niezwykle —
była cała w lokach przypominających Shirley Tempie — jakby przed
chwilą zdjęła lokówki i nie zdążyła się jeszcze uczesać. I dlaczego ubrana
jest w kąpielowy szlafrok i wytworne pantofle, a na ręku ma pierścionek
z brylantem wielkim jak ten, który kiedyś dostała Liz Taylor? Wygląda,
jakby płakała, bo wokół oczu ma czerwone obwódki, ale mógł to też być,
pomyślał, skutek zażywania narkotyków. To bardzo prawdopodobne.
Musiała nie spać. Wiele z tych tutejszych bogatych białych kobiet nie
robi nic innego, tylko łyka pigułki i pije cały boży dzień; przychodzą do
niego po alkohol i gdy otwierają torebki, aby zapłacić, widzi w środku te
papierowe torebeczki z nadrukiem Walgreena. To wstyd, pomyślał,
obserwując, jak Bernadine usiłuje wepchnąć banknoty do portfela. Ta
tutaj jest jednak czarna.
Bernadine nie pamiętała, jak i kiedy opuściła dom, nie pamiętała jazdy
samochodem ani tego, że John wyszedł przed nią. Nie pamiętała, że kiedy
poszła szukać portmonetki, stoczyła się z dwóch schodków prowadzących
z sypialni na dół. Nie zdawała sobie sprawy, że zostawiła śpiące jeszcze
dzieci bez opieki, ani z tego, że mimo iż był to luty, temperatura na
dworze wynosiła ponad trzydzieści stopni. Nie pamiętała, kiedy wsiadła
do samochodu. Jak automat uruchomiła stacyjkę, ale nie tylko nie słyszała
Pracy silnika, ale nawet nie czuła w ręku kierownicy. Głośna muzyka
Pfy        przez radio wydawała jej się odległa i przytłumiona. Starała się
43
szeroko otwierać oczy, ale kiedy wyjrzała przez szybę, wszystko wokó
wydawało jej się szare. Bernadine wiedziała, że podczas upału otoczeń
połyskuje srebrzyście, ale chociaż przymrużyła oczy, nadal wszystko by[
dla niej pozbawione barw. Nacisnęła zapalniczkę i oderwała celofai
z paczki. Zapaliła papierosa i wciągnęła w płuca zimny dym. Nie zakas?
lała. Wsunęła się głębiej w wyściełane futrem siedzenie, wcisnęła wstecztij
bieg i wyjechała z parkingu nie odwracając głowy, usiłując sobie przyp0
mnieć, którędy jedzie się do domu.
ZAPOMNIJ, CO POWIEDZIAŁEM
Mówi się, że miłość jest jak dwukierunkowa ulica. Ja w to jednak nie
wierzę, bo ta, w którą ja wdepnęłam na ostatnie dwa lata, była jak
błotnista droga. Zdecydowałam się w końcu porzucić Russella — kłam-
liwą, podstępną i rozpustną Rybę — potem gdy zrozumiałam, że się ze
mną nigdy nie ożeni. Kiedy spytałam go o to po raz pierwszy, odparł:
—  Trochę cierpliwości, dziecinko.
Byłam więc cierpliwa. Minęło sześć miesięcy, a on nie wrócił do
tematu. Przemknęło mi wówczas przez myśl, że może przyjdzie mi żyć
z nim w takim luźnym związku już na stałe.
W styczniu ubiegłego roku wybraliśmy się na Accidental Tourist. Po
powrocie do domu kochaliśmy się zapamiętale. Widziałam, że Russell
jest w sentymentalnym nastroju, pomyślałam więc, że jest to niezły mo-
ment, aby ponownie poruszyć tę kwestię. I wiecie, co mi odpowiedział?
Oświadczył, że małżeństwo go przeraża i że nie dojrzał jeszcze do tego
kroku.
Zepchnęłam go z siebie i usiadłam.
—  Co w tym jest takiego strasznego?
—  Wszystko — odparł i zaczął mnie głaskać po piersiach.
—  Ależ, Russell, to nie jest więzienie — odrzekłam i odsunęłam jego
rękę. — Żyjemy ze sobą już rok, cóż więc za różnica?
—  Jest wielka różnica.
—  Czy ty mnie naprawdę kochasz, Russell?
—  Oczywiście, że cię kocham — odpowiedział i zaczął całować moje
ramię.
—  Nie jesteś ze mną szczęśliwy?
—  Jestem.
—  Zaspokajam cię?
45
śmy
żyli.
jego
tków
ktoś
oba.
loba
hód.
spoj-
liwic
parę
igrać
ciepło
zyjem-
e. Nie
? sobie
i podał
kasyna
>wać.
awnym
;a. Ale,
329
—  Jak najbardziej.
—  Wobec tego nie rozumiem, w czym problem. Masz już trzydzieści
siedem lat, Russell.
—  Wiem o tym.
—  A ja za sześć miesięcy będę miała trzydzieści pięć.
—  To też wiem — odrzekł. Wskazującym palcem kreślił teraz kółk-J
wokół mojego pępka.
—  A więc kiedy twoim zdaniem dojrzejesz do tej decyzji? — zapytałam
i klepnęłam go po ręce
—  Wkrótce — odpowiedział przewracając się na plecy. — Naprawdę
chcę cię poślubić, Robin, ale to jest wielkie zobowiązanie, więc muszę się
trochę zastanowić. Gdy tylko podejmę decyzję, wierz mi, dziecko, będziesz
pierwsza, która się o tym dowie.
Tak więc jak głupia trzymałam kciuki za szczęśliwe uwieńczenie na-
szego związku i wisiałam przy nim następne sześć miesięcy. Nie chciałam
stracić Russella. W ciągu ostatnich siedmiu lat pięć razy byłam poważnie
uczuciowo zaangażowana. W dwóch przypadkach zerwanie nastąpiło
z powodu partnerów, którzy znaleźli sobie inne przyjaciółki. Postanowi-
łam, że więcej się to nie powtórzy. Robiłam wszystko co w mojej mocy,
aby utrzymać Russella przy sobie. Dbałam o swój wygląd. Pracowałam
cztery dni w tygodniu i prawie nigdy nie pokazałam mu się bez makijażu.
Straciłam majątek na tę plecionkę, nie gorszą —jeśli nie lepszą — niż to,
co ma na głowie Janet Jackson. Zazwyczaj sama robiłam sobie manikiur,
ale po uwadze Bernadine, że moje paznokcie nie wyglądają najlepiej,
kazałam Glorii pokryć je akrylikiem Zawsze miałam pod ręką buteleczkę
dobrego lakieru, aby je odświeżyć. Stopy też miałam zadbane — co
najmniej raz, a czasem dwa razy w miesiącu chodziłam do pedikiurzystki.
Mieszkanie lśniło czystością, a jedynym obowiązkiem Russella było wy-
rzucanie śmieci. Ostrzegłam go na samym początku, że nie będę gotować,
ale on powiedział, że nie przywiązuje do tego wagi. On także nie byl
typem domatora: lubił wycieczki, wędrówki, wyprawy na ryby. Ja nie
cierpiałam kempingów, brakowało mi prawdziwej łazienki, a łowienie
nudziło mnie śmiertelnie. Nie narzekałam jednak i dotrzymywałam mu
towarzystwa. Na dodatek dawałam mu jak chciał i kiedy chciał, nawet
wtedy kiedy byłam śmiertelnie zmęczona. Czegóż więcej może mężczyzna
żądać od kobiety?
Kiedy poznałam Russella, mieszkał z pewną panią w superluksusowym
apartamencie, lecz pewnego dnia po powrocie z pracy zastał tylko gołe
ściany. Pani wyprowadziła się, zabierając wszystko, co tylko dało się
zabrać. Nie wypada mi tego mówić, ale byłam bardzo rada z takiego
obrotu sprawy. Miałam dość poniżania się i krycia. Męczyło mnie jego
46
ychodzenie nocą i niemożność skontaktowania się z nim, wyjąwszy
mo0ienty, kiedy owa pani wyjeżdżała. Pracował na kolei, w Southern
Pacific Railroad, tak że i tu kontakty były trudne. Byłam parę razy w tym
mieszkaniu, ale nigdy nie zgodziłam się tam z nim przespać. Miałam
trochę dumy. Russell twierdził, że stać go na utrzymywanie tego miesz-
kania, ale po co? Zapewniał mnie przynajmniej ze sto razy, że jak tylko
orzyjdzie mu do głowy jakiś dobry pomysł, aby po przyjacielsku rozstać
się z *4 Pam^> nie omieszka tego uczynić; kocha mnie i marzy o tym, by
być ze mną dwadzieścia cztery godziny na dobę.
— Moim zdaniem nic nie dzieje się bez przyczyny, prawda, dziecin-
ko? -— zwykł powtarzać.
Ta wróżka, do której chodzę, która jest również numerolożką, powie-
działa mi to samo tydzień temu. — Najważniejsza rzecz to synchroniza-
cja — twierdziła. A ponieważ wkraczałam w czwarty miesiąc osobisty,
powiedziała mi, że „niektóre błędy zostaną wkrótce naprawione". Nie
powiedziała, czyje błędy, ale zauważcie, jaki to wszystko przybrało obrót.
Nie interesowało mnie, dlaczego ta kobieta go zostawiła, i nie pytałam
o to. Byłam szczęśliwa, że mogę go mieć wyłącznie dla siebie, i dlatego
w cztery dni później pozwoliłam mu wprowadzić się do mojego miesz-
kania. Byłam w siódmym niebie; Russell jest taki przystojny, że moim
zdaniem nie ma czarnej kobiety w Ameryce, która nie chciałaby go
zdobyć. Teraz należał do mnie.
Miał parę problemów. Niektóre, sądziłam, pomogę mu rozwiązać.
Przede wszystkim był po uszy w długach. Pożyczyłam trzy tysiące do-
larów od swoich rodziców, aby mógł spłacić zobowiązania. Miał drobny
wypadek samochodowy i, jak się okazało, właśnie stracił ubezpieczenie.
Ale ponieważ pracuję w jednym z największych towarzystw ubezpie-
czeniowych w Phoenix, wykonałam parę telefonów i udało mi się dostać
dla niego wstecznie datowaną polisę ubezpieczeniową, na dodatek zna-
cznie tańszą niż poprzednia. Potem ukradziono mu samochód, więc
poręczyłam za niego, aby mógł sobie kupić nowy, nie mógł przecież
jeździć do pracy motocyklem.
Krótko mówiąc wszystko było pięknie, do chwili kiedy znalazłam tę
haleczkę w jego torbie gimnastycznej i stwierdziłam brak kilku par krót-
kich kalesonków, które kupiłam mu u Calvina Kleina. A potem, tak jak
pokazują to w kinie, zaczął co piątek wieczór grywać z kolegami w pokera.
No cóż, powiecie, że jestem głupia, bo nie chciałam wierzyć, że spotyka
si? z inną kobietą. Moja matka zawsze mi powtarzała, że sytuacja nigdy
nie jest taka zła, jak się człowiekowi wydaje, i że nigdy nie należy się
spieszyć z wydawaniem sądu. Tak więc nie wspomniałam Russellowi o tej
haleczce. Łamałam sobie głowę usiłując dociec, dlaczego mnie zdradza.
47
Bernadine stwierdziła, że powinnam spuścić mu manto, ona tak by właśnje
zrobiła, gdyby dowiedziała się, że John ją oszukuje. Gloria była zdania
że należy przestać się łudzić i zdjąć sobie bielmo z oczu. Moja matka
ostrzegła mnie, abym nigdy nie zapominała sprawdzić, czy on używa
prezerwatyw, a mój ojciec, który choruje na alzheimera, w ogóle nie
rozumiał, wokół czego robi się taki szum.
Nie mogłam zrezygnować bez walki, wychodziłam zatem ze skóry
aby go tylko zadowolić. Kochałam Russella i chciałam, aby się ze mną
ożenił, bo pragnęłam mieć z nim dziecko. Marzyłam o tym dzień i noc,
Ale wiem, co mówi moja karma. Moja księga numerologiczna mówi, że
nie jestem dość skoncentrowana, aby wyrazić siebie, i będę musiała stoczyć
walkę, ponieważ będę spotykała się z oporem. Mówi też, że być może
zmienię swoje imię, aby osiągnąć wyższy poziom wibracji, gdyż jak długo
będę piątką, nie potrafię dostrzec lasu spoza drzew. Ale przecież nie mogę
tego zrobić. Cyfry Russella są jeszcze gorsze. On ma pełno czwórek. To
oznacza, że jest nieodpowiedzialny. Brakuje mu zdolności koncentracji,
nie potrafi usiedzieć na miejscu i trudno go zadowolić. W razie pożaru
będzie na oślep szukał drzwi, straci orientację i będzie biegał, krzycząc,
w kółko. Dopóki nie wyciągnie wniosków z nauk swojej karmy, pozo-
stanie człowiekiem poszukującym stale nowych wrażeń i odmiany. Ale
ponieważ nasze Ścieżki Życia zsumowały się w jednakową liczbę, miałam
prawo przypuszczać, że jego przeznaczeniem jest związać swój los z moim.
Była to jedna z przyczyn, dla której chciałam go przy sobie zatrzymać.
Później przyszła seria anonimowych telefonów od jakiejś kobiety.
Wreszcie do pracy przyszedł anonim z napisem: POUFNE, ale moja
sekretarka otworzyła go, twierdząc że nie zauważyła napisu. Przeczytawszy
nie wiedziałam zupełnie, co mam o tym myśleć. List był napisany na
maszynie. Jego treść była następująca: „Ty głupia babo. Czy zdajesz sobie
sprawę, że jedynym powodem, dla którego Russell się do ciebie wprowa-
dził, był fakt, że kobieta, z którą mieszkał, kazała skreślić jego nazwisko
z umowy najmu, a ponieważ jego finansowa wiarygodność była równa
zeru, został po prostu wyeksmitowany. Czy ci o tym wiadomo? Czy wiesz
również, że zupełnie inna kobieta pomogła mu kupić to 325i, a kiedy nie
uiścił kolejnych rat, skreśliła jego nazwisko z tytułu własności i zażądała
zwrotu samochodu? Założę się, że tobie powiedział, że mu go ukradziono,
prawda? A ty ile mu pożyczyłaś? Czy obiecał ci, że się z tobą ożeni? Czy
nie masz przypadkiem wrażenia, że cię zwodzi, że jego tłumaczenia,
dlaczego jeszcze nie może się zdecydować na ten krok, są tylko niezdar-
nymi wykrętami? Łudź się dalej, kotku. Łudź się dalej. Lepiej wycofaj się,
póki czas". Anonim był podpisany: „Sparzyć Można Się Tylko Raz".
Podarłam list na strzępy. Ale powiedziałam o nim Russellowi, i wiecie,
48
• va była jego reakcja? Oświadczył, że musi to być któraś z jego dawnych
?L-Zyjaciółek, która w ten sposób usiłuje się na nim zemścić. Stwierdził,
z nie ma pojęcia, kto to może być, a jeśli ja wierzę w podobne bzdury,
to znaczy, że mu nie ufam, i jak on wobec tego może się ożenić z kimś,
ho mu nie wierzy? Minęło parę tygodni. Świąteczny weekend Czwartego
Lipca spędziliśmy na wyprawie wioślarskiej na Arizonie. Pojechaliśmy
motocyklem Russella, a kiedy po powrocie usiłował zaparkować go obok
naszych samochodów, okazało się, że ktoś pociął na kawałki dach mojego
5.0. To wydarzenie przepełniło czarę. Nie chciałam już słuchać jego
kolejnych nudnych wyjaśnień. Nic nie było w stanie usprawiedliwić go
w moich oczach. Spakowałam więc jego ubrania i bez pardonu wyrzuciłam
go za drzwi.
Kiedy już sobie w pełni uświadomiłam, że odszedł, ogarnęło mnie
uczucie, jakby nagle w moim życiu powstała ogromna dziura, którą
koniecznie muszę czymś zapełnić. Byłam zdruzgotana. Straciłam prawie
cztery kilo w ciągu dwóch tygodni i nadal nie mogę odzyskać wagi. Zawsze
miałam płaski tyłek, ale teraz to już w ogóle nie ma o czym mówić. Jest
dla mnie zagadką, dlaczego nie wylano mnie z pracy: zapominałam
o datach spotkań z maklerami i nie byłam w stanie wynegocjować żadnej
umowy. Wieczorami tkwiłam przy telefonie, ale nawet jeśli zadzwonił, to
nigdy nie był to telefon, na który czekałam.
W końcu miałam już dość tej depresji i aby się wprawić w lepszy
humor, rzuciłam się w wir zakupów: począwszy od lipca do Bożego
Narodzenia byłam pierwsza przed każdym sklepem, w którym odbywała
się wyprzedaż. Stałam się również królową zakupów w domach wysył-
kowych. Przynajmniej dwa lub trzy razy w tygodniu posłaniec UPS
dzwonił do moich drzwi lub zostawiał zamówione paczki za wielką donicą
z opuncją przed wejściem do mieszkania. Było mi przyjemnie, gdy wra-
całam do domu i zastawałam oczekującą na mnie niespodziankę. Niejed-
nokrotnie nie pamiętałam nawet, co zamówiłam, ale bawiło mnie zgady-
wanie, co zawiera kartonowe pudło. Nie miałam już pokrycia na moje
karty kredytowe, w związku z czym w ubiegłym miesiącu musiałam
zaciągnąć kredyt krótkoterminowy. Bank natychmiast odebrał mi dziewięć
kari, lecz na szczęście pozwolił mi zatrzymać karty Visa i Spiegel. Russell,
jak dotąd, nie oddał mi nawet dziesięciu centów.
Nigdy nie lubiłam samotności i nie byłam do niej przyzwyczajona.
Nie pamiętam, kiedy ostatni raz zdarzyło mi się nie mieć mężczyzny.
Konieczna mi była podnieta w postaci męskiego towarzystwa, aby nie
Wariować do reszty i nie popaść w ruinę finansową. Zaczęłam więc na
li.
w
)Ś
a.
<a
i.
~ Czekając na miłość
49
1
nowo udzielać się towarzysko i dawać się uwodzić. Szybko się jednaj
zorientowałam, że zdobycze były mało warte, a wszelkie zbliżenia, gdy
już do nich dochodziło, mało podniecające. Tym razem zdecydowany
byłam jednak nauczyć się odróżniać mężczyzn Wiarygodnych od Pozoran.
tów i aby nabrać wprawy, spędziłam wiele wieczorów z różnymi dub.
lerami. Nazywam to uczeniem się na błędach.
Ci Nowi Mężczyźni lat dziewięćdziesiątych boją się kobiet takich jalc
ja. Wydawało mi się, że jeśli wyznam im uczciwie, czego oczekuję, uniknę
dwuznacznej sytuacji. Ależ ze mnie kretynka. A przecież mówiłam im
tylko, że interesuje mnie poważny związek, ponieważ chcę wyjść za mąż
i mieć dzieci. Zwiewali, aż się za nimi kurzyło. A cóż w tym takiego
przerażającego?
Z lubością oddawałam się marzeniu, jak to będzie, kiedy wyjdę za
mąż i będę miała dzieci. Wydawało mi się, że to będzie piękne, prawie
tak piękne jak w kinie. Napotkam wielką miłość, a zdjęcie z naszego
ślubu znajdzie się w magazynie Jet. Będę miała dużo dzieci, jako że całe
życie cierpiałam nad tym, że jestem jedynaczką. Będę wzorową matką.
Od czasu do czasu zdarzy się nam sprzeczka, ale zawsze się pogodzimy.
A nasza miłość zamiast więdnąć, w miarę upływu lat będzie rozkwitać.
Dochowamy sobie bezwzględnej wierności. Ludzie będą nam zazdrościć,
a po czterdziestu latach będą nas pytać, w czym tkwi tajemnica, że mimo
przeciwieństw losu udało nam się zachować świeżość uczuć.
Długo byłam taka głupia.
Ostatnio jednak musiałam postawić sobie niełatwe pytanie, gdzie
popełniłam błąd. Dlaczego stale związuję się z niewłaściwymi mężczyz-
nami? Szczerze mówiąc, nie wiem, ale wiem, że zawsze miałam słabość
do przystojnych facetów o wielkich kutasach. Russell idealnie pasował
do tego wzorca. Usiłuję pozbyć się tego syndromu, ale nie przychodzi to
łatwo, zwłaszcza że nie zaznałam niczego innego.
Muszę zwrócić baczniejszą uwagę na to, przed czym przestrzegają
mnie Linda Goodman i chińscy astrologowie. Ze powinnam trzymać się
z daleka od Ryb, Panien, Baranów, Wag i Bliźniąt. Te znaki powodują
zamęt. I zapomnieć o Dzikach, Kogutach, Smokach i Szczurach. Miałam
już mężczyzn spod tych znaków. Nie chodzi mi o ich wygląd ani wielkość
wypukłości w ich spodniach. Poznałam przynajmniej dwudziestu czy
trzydziestu tych dziwaków na tyle blisko, aby dojść do wniosku, że wzorce
ich zachowań są bardzo podobne. Dużo czasu mi zajęło wyrobienie sobie
tej astrologicznej intuicji; Ryby to nałogowi kłamcy, na dodatek leniwi,
nieodpowiedzialni i brakuje im siły woli. Panny to perfekcjoniści dotknięci
różnorakimi obsesjami, a poza tym kapryśni w łóżku; Byki są egocen-
trycznymi narcyzami i odznaczają się usposobieniem, od którego należy
50
yjuać się jak najdalej, choć są wspaniałymi kochankami. Wagi są zbyt
eotymentalne i zazdrosne i tak zaborcze, że w końcu nie masz nawet
choty z nimi sypiać, a Bliźnięta to potworni nudziarze, ale za to mnie-
manie o sobie mają bardzo wysokie; uważają się za głębokich, ale ja nie
spotkałam ani jednego mężczyzny spod tego znaku, który potrafiłby
pieprzyć jak należy.
Nie mogę powiedzieć, abym nie odczuwała ochoty przyjąć na nowo
Russella, zwłaszcza że od dwóch miesięcy bezustannie wierci mi dziurę
w brzuchu. Stwierdził, że bardzo mu mnie brakuje i że się zmienił. Nie
potrafi jednak tego udowodnić. Przyznaję, że zrobiłam błąd, pozwalając
nni par? razy spędzić u mnie noc w pierwszym okresie seksualnej posuchy,
ale w ubiegłym tygodniu Gloria doniosła mi o czymś, co mnie zbiło
z nóg. Desiree, fryzjerka z Oasis Hair, która mnie czesze, powiedziała
Glorii, że widziała dziewczynę imieniem Carolyn, jak jechała samochodem
Russella, tym samochodem, który praktycznie ja mu kupiłam. Dodała
również, że jeśli ją wzrok nie mylił, Carolyn była w ciąży; zauważyła to,
gdy ta wysiadała. W odpowiedzi odparłam, że Russell nie jest jedynym
człowiekiem w Phoenix, który ma czarne Z.
— Wiem — odparła Gloria — ale czy znasz jeszcze kogoś, kto ma
tablicę rejestracyjną ze znakami SUAVE?
Zdałam sobie sprawę, że już go nie pociągam, ale chciałam usłyszeć
to z jego ust; zostawiłam mu więc pilną wiadomość w pracy. Oddzwo-
nił dopiero za dwa dni. Oświadczył, że nie zna nikogo imieniem Caro-
lyn. I o ile mu wiadomo, żadna kobieta nie spodziewa się jego dziecka.
Ale ja wiedziałam, że jest to wierutne kłamstwo. Nazwałam go marną
kreaturą, parszywym złodziejaszkiem i odwiesiłam słuchawkę. Natych-
miast zadzwonił ponownie mówiąc, że nie wie, kto o nim rozpuszcza
takie kłamstwa, lecz proszę bardzo, mogę w to wierzyć, jeśli chcę.
Dodał jeszcze, że nadal gotów jest się ze mną ożenić, ale musi przedtem
uregulować swoje sprawy finansowe, co ma nadzieję nastąpi w ciągu
roku. Jeśli mi na tym tak bardzo zależy, to możemy również popraco-
wać nad tym, aby mieć dziecko. Jego tłumaczenia były jednak dziecięco
naiwne. Poniżał mnie tyle czasu, a teraz tymi wykrętami budził we
ronię tylko wstręt. Gdybym mogła, chętnie rzuciłabym go na pożarcie
wygłodniałym psom lub też oskarżyła go przed FBI o te morderstwa
siekierą, o których ostatnio donosiła prasa. Byłabym zadowolona, gdy-
by znalazł się jakiś sposób, aby mu wlepić wyrok dożywotniego więzie-
nia, bo taki facet nie powinien przebywać na wolności. Powinien cier-
Pieć tak długo, aż zrozumie, że miłość kobiety nie jest jego prawem,
tylko przywilejem.
51

spoj-
liwie
?rać
:pło
bie
dał
na
m
e,
!9
Nie widzę sensu dłużej się okłamywać. Jestem doprowadzona dQ
rozpaczy. Od ponad miesiąca nie mam mężczyzny. Usiłuję przekonać
siebie samą, że ciągle jeszcze jestem grzechu warta, ale nie potrafię przejść
teraz obok lustra, aby w nie nie spojrzeć. Bez przerwy wyszukuję u siebje
nowe wady i staram się nie robić sobie wyrzutów za to, że przestałam ju$
wyglądać na dwadzieścia cztery lata i że jestem tylko średnio ładna. Zdaję
sobie sprawę, że moja słabość do przystojnych mężczyzn ogranicza mnie,
i z tej to przyczyny dzisiaj wieczór przerzucam się w drugą skrajność.
Siedzę właśnie w tej chwili w domu czekając na Michaela, którego
zaprosiłam na kolację. Michael nie jest przystojny, ale jest do wzięcia.
Spóźnił się już pół godziny i myślicie, że zadzwonił? Może mu się coś
przydarzyło? Mam nadzieję, że nie. Jest to już nasza czwarta randka.
Pracujemy w tym samym towarzystwie ubezpieczeniowym, ale w różnych
wydziałach. Mówiąc szczerze, Michael nigdy nie wzbudzał we mnie żyw-
szych uczuć. Do chwili, kiedy to przeglądając stary notes z telefonami
zauważyłam, że wszyscy mężczyźni, z którymi się kiedyś umawiałam,
zostali z niego wykreśleni; albo się pożenili, albo okazali się takimi
fajtłapami w łóżku, że nie pozostało mi nic innego jak tylko przejechać
ołówkiem po ich nazwiskach. W naszym biuletynie zobaczyłam zdjęcie
Michaela. Siedział za biurkiem i widać było, że nie ma już na palcu
obrączki; podpis głosił, że właśnie został mianowany kierownikiem działu
marketingu — dlatego ostatnio nie spotykałam go w windzie, a ponieważ
niedawno przeszłam trening asertywności zorganizowany przez Akcję
Czarnych Kobiet, postanowiłam być asertywna i wysłałam mu gratulacje.
Nie minęły dwie godziny od chwili, gdy wrzuciłam list do skrzynki naszej
wewnętrznej poczty, a Michael zadzwonił i zaprosił mnie na lunch. W jego
gabinecie. Nie muszę dodawać, że przyjęłam zaproszenie nie myśląc
o konsekwencjach — dotąd nigdy nie umawiałam się z żadnym mężczyzną
z mojej firmy. Przepraszam, raz, ale ten facet się nie liczył,
W każdym razie zdążył już zamówić dwa sandwicze z indykiem i se-
rem, niskokaloryczną pepsi i dorito. Muszę powiedzieć, że ta jego pewność
siebie dziwnie mnie podekscytowała. Lubię mężczyzn z inicjatywą. Chyba
ma koronki na zębach, takie są ładne i białe. Senny wyraz, jaki widziałam
w jego oczach, niektóre kobiety określają jako łóżkowy, ale moim zdaniem
po prostu za dużo wypił. Dawałam mu trzydzieści osiem, trzydzieści
dziewięć lat, bo na policzkach rysowały mu się już zmarszczki śmiechu,
nawet gdy się nie śmiał. Michael miał krótkie, tłuste, małe dłonie, jakich
nigdy nie widziałam u mężczyzny. Nieraz słyszałam historie o niskich
mężczyznach z grubymi palcami, ale mało to na świecie różnych głupich
przesądów, w które wierzą ciemniacy. A może jednak coś w tym jest?
Po grzecznościowej wymianie zdań na temat jego dwóch nieudanych
52
ałżeństw, dwojga dzieci z tych związków, kosztownych rozwodów,
vtuacji w firmie i innych spraw doszłam do wniosku, że jest facetem,
którym nastolatki mówią palant. Ale kiedy Michael pochylił się ku
nje na krześle mówiąc: — Powiedz mi, Robin, dlaczego taka piękna
kobieta jak ty nie jest jeszcze szczęśliwą mężatką? — moje zainteresowanie
nim wzrosło i odparłam, że nie spotkałam jeszcze mężczyzny, którego
chciałabym poślubić. Nie ośmieliłam się wyznać mu prawdy, że dotychczas
njkt mi tego nie zaproponował, bo fałszywej, rozpaczliwej telefonicznej
propozycji Russella nie mogę brać poważnie. Nie mogłam wprost uwie-
rzyć, że Michael nazwał mnie piękną.
-— A ty, Michaelu? Czy myślisz, że zdecydujesz się jeszcze raz powie-
dzieć: tak?
—  Oczywiście — odparł. — Małżeństwo wcale nie jest taką złą in-
stytucją. To tylko nasi partnerzy czynią je nieraz trudnym do zniesie-
nia. — Roześmiał się cicho. — Wydaje mi się, że jestem teraz mądrzejszy,
tak że następnym razem potrafię lepiej ocenić kandydatkę na żonę.
Ocenić? A więc to właśnie, drodzy chłopcy, robicie, pomyślałam,
oceniacie nas? No cóż, gdyby mi przyszło ocenić jego samego, okazałabym
dużą wspaniałomyślność dając mu piąte miejsce w skali jeden do dziesię-
ciu. Przede wszystkim absolutnie nie jest w moim typie. Skórę ma jasną,
właściwie kiedy się dobrze przyjrzeć — bladą, a na dodatek te piegi. Jego
włosy mają kolor rdzawo-czerwonawobrązowy, a poza tym jest o pięć
centymetrów niższy ode mnie, co czyni z niego giganta wzrostu stu
siedemdziesięciu centymetrów. Widać, że nie uprawia żadnego sportu, bo
wyraźnie zaczyna się zaokrąglać. Ale muszę stwierdzić jedno. Jego głęboki
baryton oraz soczyste wargi mogą przechylić szalę na jego korzyść.
Następnego dnia również zaprosił mnie na lunch. Tym razem poszliś-
my do restauracji. Większość mężczyzn zazwyczaj bezustannie mówi
0 sobie. A Michael nie. On wykazywał autentyczne zainteresowanie moimi
sprawami.
—  A więc, Robin — odezwał się — powiedz mi coś więcej o sobie.
Mówiłam mu już, że skończyłam Uniwersytet Stanowy w Arizonie
1  że specjalizowałam się w antropologii. Wychowywałam się w Sierra
Vista, ponieważ mój ojciec służył w wojsku, i jestem jedynaczką.
—  Co jeszcze chciałbyś wiedzieć?
—  Ile masz lat?
—  A ile mi dajesz?
—  Dwadzieścia siedem, najwyżej dwadzieścia dziewięć.
Zyskał u mnie trzy punkty.
—  Trzydzieści pięć — odparłam.
—  Żartujesz?
53
o gości —
laleźliśmy
atańczyli.
e. Ja jego
cawałków
lika, ktoś
co osoba.
i. Podoba
vój chód.
iwe spoj-
rtobliwie
:cze parę
ie zagrać
:ą ciepło
przyjem-
\le. Nic
:>le sobie
m podał
kasyna
:ować.
idwnym
ga. Ale,
329
—  Nie żartuję.
—  Gdzie mieszkają twoi rodzice?
—  W Tucson.
—  Jeździsz do nich?
—  Tak, oczywiście, ale to nie są szczególnie miłe wizyty. Ostatnie
dwa lata były dla moich rodziców bardzo ciężkie. Matce amputowano
obie piersi, a ojciec zachorował na alzheimera.
—  To bardzo przykre, Robin. Czy ojciec jest w domu?
—  Tak. Dlatego przynajmniej dwa razy w miesiącu jeżdżę do nich
aby pomóc matce. Ojciec nie bardzo już może zrobić coś koło siebie
Słuchaj, nie możemy pomówić o czymś przyjemniejszym?
—  Dobrze — odparł i pociągnął łyk kawy. — Masz jakieś hobby?
—  Hobby?
—  No wiesz, coś, czemu się poświęcasz w wolnych chwilach.
—  Kiedyś sporo szyłam, pikowałam kołdry, ale teraz nie mam na to
czasu. Kolekcjonuję tylko czarne lalki.
—  Naprawdę? A jaki jest twój ulubiony kolor?
—  Pomarańczowy.
—  Ulubiona miejscowość?
—  Hawaje.
—  Owoc?
—  Śliwki.
—  Film?
—  Nie wiem. Ale czy to jest Wielka Gra?
Roześmiał się.
—  Chciałbym cię tylko trochę rozbawić. Jeśli cię to denerwuje,
mogę przestać.
—  Nie. Pozwól niech pomyślę. Moim ulubionym filmem jest Body
Heat. Teraz dodałabym jeszcze Raging Buli i Poszukiwaczy zaginionej arki.
Michael uśmiechnął się. Dopiero teraz zauważyłam, że ma seksowny,
pewny siebie uśmiech.
—  Masz kogoś stałego? — zapytał.
Jakie to banalne, pomyślałam, ale dobrze, że go to interesuje, i po-
stanowiłam, że lepiej będzie nie mówić prawdy.
—  No cóż, jak chcesz wiedzieć, mam kogoś, z kim regularnie się
spotykam, ale trudno mi jeszcze powiedzieć, na ile to jest poważne.
Dlaczego pytasz?
—  Chcę po prostu wiedzieć, czy nie wchodzę komuś w drogę?
Czyżbym nieświadomie otworzyła przed nim drzwi, zapraszając: Pro-
szę, Michael, wejdź — czy też mój wzrok był taki wygłodniały? Zajrzał
mi głęboko w oczy. Zauważyłam, że oczy ma ciepłe, o brązowych tęczów-
54
tach i białych jak mleko białkach, trochę jakby rozmarzone. Może ma
feż inne ukryte zalety, rekompensujące jego fizyczne niedostatki. Lecz
Aosyć już, Robin. Jeszcze tylko tego ci trzeba, abyś uwikłała się w miłostkę
tą małą pucołowatą kreaturą z twego biura. Jednakże ponieważ zaczął
ozpytywac mme ° moje hobby, poczułam się w obowiązku również zadać
mU podobne pytanie.
—  A ty, Michaelu, masz jakieś hobby?
—  Owszem mam. Wyścigi samochodowe. To jedno.
Z wrażenia omal nie zachłysnęłam się pepsi. Michael kierowcą wy-
ścigowym?
.— Poza tym łowienie ryb na głębokim morzu oraz nurkowanie.
—  Gdzie ty uprawiasz to wszystko?
—  W Meksyku. Mam również łódź żeglarską, na której pływam, jeśli
tylko czas mi pozwala.
Z trudem przełknęłam ślinę. To nieprawdopodobne.
—  Tutaj w Phoenix?
—  Nie, trzymam ją w White Mountains.
—  Nie zmyślasz chyba, żeby mi zaimponować, co?
—  Gdybym chciał ci zaimponować, wybrałbym inne bardziej spek-
takularne dziedziny, Robin.
Potem przeszedł na sprawy zawodowe. Chciał wiedzieć, od kiedy
pracuję jako agent ubezpieczeniowy, ale ja nie chciałam rozwodzić się
o tym, tak że w końcu mu przerwałam i zapytałam bez ogródek:
—  Kiedy obchodzisz urodziny?
—  Drugiego czerwca — odparł posypując solą frytki. — Dlaczego
pytasz?
—  Jestem po prostu ciekawa. — Natknęłam się na plasterek avocado
w sałatce, nadziałam go na widelec i westchnęłam. Kolejne Bliźnięta.
Innej kobiecie Michael może wydałby się całkiem niezłą partią, jeśli już
" tym mowa. Sprawia wrażenie inteligentnego, stara się być dowcipny,
ma dobrą pracę i wreszcie — jest do wzięcia. Wydaje się interesujący i nie
pozbawiony pewnego wdzięku. Zachowuje się też jak dżentelmen, co go
korzystnie wyróżnia spośród innych mężczyzn. Przyglądałam mu się
jeszcze przez parę minut bez żadnej odrazy. Jeśli dopisze mi szczęście,
fl}oże ascendent i descendent będą w Skorpionie lub Wodniku. Czy mam
iść na całego i dać Michaelowi szansę? — zadawałam sobie pytanie. Czy
może powinnam w ogóle odrzucić astrologię i nie oceniać mężczyzny,
dopóki go nie poznam?
Odpowiedź na moje pytanie znalazłam nazajutrz rano na moim biurku
w postaci wielkiego bukietu wiosennych kwiatów. Nie miałam jeszcze
Pewności, czy lubię Michaela czy nie, ale kiedy ostatecznie doszłam do
55
yłam.
wniosku, że go jednak trochę polubiłam, nie mogłam zrozumieć dlaczeg0
Nie pociągał mnie fizycznie, ale może tego właśnie było mi trzeba; m&
czyzny, którego nie będą obśliniać wszystkie kobiety. Kogoś uczciweg0
i przeciętnego. Ale, kurczę, przecież i on może okazać się Pozorantem
No cóż. Był jeden sposób, aby się o tym przekonać.
Tak więc siedzę teraz w domu i czekam.
Mam na sobie jasnopomarańczową sukienkę, ponieważ kazałam sobie
postawić horoskop kolorów i Sunanda poleciła mi ubierać się w ciepfo
barwy, jeśli chcę emanować ciepłem. Emanuję nim. I to jak! Ale może
ten kolor jest dla Michaela za mocny? Może pomyśli, że jestem rozero.
tyzowaną babą, i zrobi to na nim złe wrażenie? Pobiegłam do sypialni
i przebrałam się w miękki żółty sweter, a do kieszeni spódnicy wsunęłam
koronkową chusteczkę. Spojrzałam w lustro pragnąc w nim znaleźć
aprobatę dla swego wyglądu, kiedy na myśl przyszły mi Gloria i Ber-
nadine. Zapinając wszystkie prócz trzech górnych perłowe guziki, usły.
szałam w myślach ich chichot. Ich zdaniem, jeśli chodzi o mężczyzn, nie
mam za grosz gustu. Russella miały za nic, a poza tym uważają mnie za
nimfomankę i czasami żartobliwie nazywają kurewką. Ale one są po
prostu zazdrosne. Bernadine ma męża, z którym nie ma ochoty się pie-
przyć, a Gloria nie ma nikogo, kto chciałby ją pieprzyć. Walczymy ze
sobą jak rodzone siostry, ale nie wiem, co bym bez nich poczęła. Kiedy
moja matka znalazła się w szpitalu, Bernadine i Gloria natychmiast tam
się zjawiły. A kiedy okazało się, że tatuś ma alzheimera i moja matka
zwróciła się do mnie, żebym jej oddała te trzy tysiące dolarów, Bernadine
najzwyczajniej wypisała mi czek i kazała nie myśleć o zwrocie — nie
miałam zielonego pojęcia, skąd wytrzasnąć taką sumę. A kiedy zerwałam
z Russellem, to właśnie Bernadine i Gloria siłą wyciągnęły mnie z domu
i zafundowały Dzień Piękności w Canyon Ranch, i dzwoniły co trzy
godziny, aby się upewnić, czy wszystko ze mną w porządku. Zawsze
pamiętają o moich urodzinach i przysyłają mi kwiaty, a na Boże Naro-
dzenie obdarzamy się wzajemnie prezentami. Obie są starsze ode mnie,
toteż usiłują dawać mi rady, bez których mogę się doskonale obejść. Na
podstawie tego co mówią można by przysiąc, że spałam z połową męż-
czyzn w Phoenix, Scottsdale i Tempe. Ale to nieprawda. Spałam tylko
z tą częścią, która przypada na mnie statystycznie, a nie zapominajcie, że
ta dolina nie jest wcale taka duża.
Nie przeczę, że zanim poznałam Russella i zaraz po zerwaniu z nim,
dość swobodnie szafowałam swoim ciałem. I przyznaję, że zdarzało mi
się bywać na spotkaniach i przyjęciach, gdzie mogłabym zacząć liczyć, ilu
56
r
obecnych na sali mężczyzn przeszło przez moje łóżko. Niestety, prawie
•epodobna, aby o sobie nie wiedzieli, jeśji było ich więcej niż jeden.
Świat jest mały                                                ?.   ?>
To nie jest dla mnie dobry interes wiązać się z kimś z biura, nie
uważacie? Michael już stwierdził, że jest pod wrażeniem mojej szybkiej
kariery w naszej firmie. Ale on nie wie jednego. Żyję od wypłaty do
wypłaty i czasem obawiam się podnieść słuchawkę, bo wiem, że to może
być telefon w sprawie zaległej raty za kredyt zaciągnięty na studia. Odkąd
zachorował mój ojciec, pieniądze, które oboje z matką odłożyli na starość,
topnieją w oczach, a ja nie jestem w stanie im pomóc. A oni potrzebują
pomocy. Ponadto mam już dość tyrania po dziesięć, dwanaście godzin na
dobę. Będę pierwsza, która nie będzie się wstydziła przyznać otwarcie, że
z przyjemnością zamienię się w gospodynię domową, gdy tylko spotkam
mężczyznę, który będzie mnie traktował z należytym szacunkiem. Chcia-
łabym być rozpieszczana, chciałabym nie musieć się martwić wysokim
rachunkiem telefonicznym ani wzrastającym czynszem za mieszkanie.
Chciałabym urodzić dwoje dzieci, zanim wejdę w menopauzę. Nie chcę
wlec ich do przedszkola o wpół do ósmej i śpieszyć na złamanie karku
w godzinach szczytu, aby je odebrać przed szóstą, jak Bernadine i inne
moje przyjaciółki. Ich dzieci spędzają więcej czasu poza domem niż
w domu. Chciałabym mieć znowu trochę czasu na swoje robótki ręczne,
biegać, czytać książki, wozić dzieci po szkole na balet i karate, i na lekcje
muzyki, i jeszcze zdążyć na czas do domu, aby z uśmiechem popatrzeć
mężowi w oczy. Chciałabym chodzić na gimnastykę i ćwiczyć, gdy inni
pracują. Psiakość, chciałabym udzielać się w dobroczynności. Wyjeżdżać
na weekendy. Chciałabym ogromnie robić zakupy w dowolnym dniu
tygodnia po południu, a niekoniecznie w sobotę rano. I chciałabym mieć
dom, a nie mieszkanie, ponieważ teraz, gdy co roku zalegam w urzędzie
podatkowym, nigdy nie wiem, czy starczy mi na nie pieniędzy.
Usłyszałam dźwięk dzwonka.
Zanim podeszłam do drzwi, upewniłam się, czy kwiaty, które sama
kupiłam, z karteczką podpisaną zmyślonym męskim imieniem są do-
statecznie wyeksponowane. Chciałam, aby Michael sądził, że ma rywala.
Zdjęłam Rebę McEntire'a i założyłam Freddiego Jacksona. Przedtem
rozpyliłam w całym mieszkaniu trochę odświeżacza o wiosennym zapachu
1 prysnęłam parę kropli perfum na moje cztery poduszki — na wszelki
wypadek. Wytarłam pomarańczowe usta w chusteczkę z ligniny, aby
szminka się nie rozmazała, gdy będzie mnie całował. Otworzyłam drzwi.
— Cześć — powiedział Michael.
Wydawał mi się jakby wyższy i wcale nie taki gamoniowaty. Ciekawe
dlaczego, zastanawiałam się.
57
lec.
—  Cześć — odparłam.
—  Przepraszam za spóźnienie. Utknąłem w korku i nie mogłeni
zadzwonić — wyjaśnił przechodząc dalej. A gdzie mój pocałunek?
Był dziś inaczej uczesany, włosy miał gładko zaczesane do tyłu i uł0.
żonę w drobne fale. Nieźle, Michael.
—  Zaczęłam się obawiać, że coś ci się przydarzyło.
—  To miłe z twojej strony — odparł podchodząc do kanapy i sado.
wiąc się na niej. — Czuję jakiś smakowity zapach.
Prawie zapomniałam o kolacji i przez moment zastanawiałam się
nawet, co zamierzałam podać. Nadziewane małże, kupione w Price Club,
duszone z bazylią w sosie pomidorowym, z włoskimi paluszkami. Miałam
dwie butelki wina. Otworzyłam jedną z nich. Sałatkę ze szpinaku zrobiłam
własnoręcznie.
—  Masz przyjemne mieszkanie — pochwalił.
—  Dziękuję, Michael.
—  Piękne kwiaty — stwierdził dotykając płatka gladioli. Spojrzał na
mnie z uśmiechem i zapytał: — Przyznaj się, Robin, kupiłaś je sama czy
też mam jakiegoś rywala? — Mrugnął do mnie. — Nie musisz odpowia-
dać — dodał.
—  Jesteś głodny?
—  Umieram z głodu.
Widzę to, pomyślałam, ale powiedziałam tylko:
—  Dobrze, wobec tego siadamy do stołu.
Zaczęliśmy jeść. Wykończyliśmy butelkę wina, zanim zdążyłam wyjąć
sernik, również kupiony w Price Club. Teraz, gdy wino rozmarzyło nas
oboje, głos Freddiego Jacksona brzmiał jeszcze piękniej.
—  Deser? — zapytałam.
—  Tak — odparł, lecz zanim wstałam od stołu, aby podać sernik,
rzekł: — Mam ochotę spróbować ciebie. — Jego krzaczaste brwi na-
przemian unosiły się i opadały.
—  Mnie? — spytałam, bo nie mogłam wyobrazić sobie nic lepszego.
Michael podniósł się z krzesła, ujął mnie za rękę i poprowadził w stron?
kanapy.
—  Jesteś wspaniałą kucharką — stwierdził, a ja podziękowałam krót-
ko; wiedziałam, że pochwała jest niezasłużona.
Zanim się spostrzegłam, zaczął mnie całować. Jak na człowieka tak
niskiego wzrostu miał niezwykle długi język, który w dodatku okazał sif
dość natrętny. Odsunęłam się i przycisnęłam wargi do boku jego warg,
starając się nie myśleć o ślinie spływającej kącikami moich ust. Zmieniłam
pozycję i zaczęłam lizać językiem konchę jego ucha, ale twarde włosy
porastające małżowinę odwiodły mnie od tego zamiaru. Oparłam m"
58
oodbródek na ramieniu i przycisnęłam biust do jego piersi, miękkiej
?gąbczastej. Przez chwilę wydawało mi się, że trzymam w ramionach
kobietę- Odsunęłam się więc, rozpięłam mii koszulę i wsunęłam pod nią
płonie. Zamiast muskułów wyczułam pod rękami grubą warstwę tłuszczu.
jylichael miał rozmiar trzydzieści osiem. Poczułam odruch wstrętu, ale
nie mogłam się odezwać, bo znowu zaczął mnie całować i wciągać na
siebie. Spojrzałam na niego; naturalnie miał zamknięte oczy. Ja również
przymknęłam powieki, ale z zupełnie innego powodu: starałam się wyob-
razić sobie, że zamiast niego jest tu Russell. Ale ciało Michaela było zbyt
miękkie. W co ja się wdałam?
—  Jesteś lepsza, niż sądziłem — zauważył.
Milczałam, bo nic mi nie przychodziło na myśl. Miałam ogromną
ochotę powiedzieć mu: Zejdź ze mnie i zmiataj do domu, i nie przychodź
tu więcej, ty beczko sadła — ale przecież nie mogłam okazać się tak
niegrzeczna.
Wtedy poczułam, że Michael podnosi mnie i niesie do sypialni, właśnie
kiedy zaczęłam przemyśliwać, jak się go pozbyć. Ale gdy ujrzałam grube
krople potu spływające z jego skroni i usłyszałam sapiący jak u astmatyka
oddech, zrobiło mi się go żal. Tak więc kiedy uderzyłam stopami w drzwi
łazienki, powiedziałam: — To nie tutaj — i wskazałam właściwe wejście.
W pokoju panował mrok; Michael zwalił się na łóżko upuszczając mnie
jak worek kartofli. Szepnęłam: — Chwileczkę — i udałam się do łazienki,
gdzie z nawyku zaaplikowałam sobie środek antykoncepcyjny. Po po-
wrocie zapaliłam w sypialni pachnącą świecę. Michael był prawie cał-
kowicie rozebrany, miał na sobie tylko krótkie bokserskie spodenki.
Ponieważ nie wykazywał ochoty, aby mnie rozebrać, sama rozpięłam
sweterek i zdjęłam biustonosz. Kiedy zobaczyłam, że oczy robią mu się
wielkie jak spodeczki, poczułam obawę o swoje piersi. Nie zdejmując
szortów Michael wślizgnął się pod kołdrę, zanim zdążyłam zobaczyć, co
ma mi do zaoferowania.
—  Wiedziałem, że jesteś cała piękna — stwierdził, kiedy wyciągnęłam
się obok niego. — I tak wspaniale pachniesz.
Położył swoją małą tłustą rękę na mojej piersi i ścisnął ją. Moje sutki
oklapły natychmiast.
—  Czy masz zabezpieczenie, czy ja mam ci dać? — zapytałam.
—  Mam tutaj — odpowiedział, wyciągając je z boku łóżka. Ściągnął
kalesonki i rzucił je na podłogę. Włożył ręce pod kołdrę, a szybkie ruchy
ramion świadczyły, że śpieszy się z zakładaniem prezerwatywy.
—  Może ci pomóc? — zaofiarowałam się.
—  Nie, nie, nie — odrzekł. — Już w porządku.
Położył się na mnie, a ponieważ nie byłam w stanie odetchnąć ani tym
59

bardziej się poruszyć, nie mogłam mu pokazać, co ma ze mną robić,
mnie podniecić. Znowu przystąpił do tych swoich mokrych, ociekającym
śliną pocałunków. Jednocześnie poczułam, że coś wsuwa się w głąb meg0
łona. Z początku myślałam, że to jego palec, ale nie, ręce trzymał u \ve&
głowią łóżka. Pchnął owo coś, a ja czekałam, że za chwilę pchnie dalej
i mocniej, na całą długość, ale kiedy zaczął się poruszać, zrozumiałam
że to już wszystko. Wkurzyło mnie, ale starałam się dostosować do jego
drobnych szybkich ruchów, a kiedy wreszcie udało mi się trafić w jeg0
rytm, on przyśpieszył tempo, przycisnął mnie silniej i wykrzyknął: — Boże,
jak dobrze — po czym zwalił się na mnie całym ciężarem. Czy on mówj
poważnie? Leżałam i myślałam: Cholera, jemu naprawdę wydaje się, ^
czegoś tu dokonał. Minęło parę minut, uniósł się, popatrzył mi w oczy
i stwierdził:
—  Wiedziałem, że z tobą będzie inaczej. A ty co o tym sądzisz?
—  O czym? — zapytałam.
—  O mnie. O tym co teraz. O wszystkim.
—  W porządku, tylko mam ochotę zapalić.
—  Nie przeszkadza mi, kiedy kobieta pali.
Miałam ochotę powiedzieć: A czy ktoś ciebie pyta? — ale odparłam: —
To był komplement. Nie palę — po czym wstałam i udałam się do
kuchni, aby nalać sobie kieliszek wina. Wypiłam je duszkiem i znów
napełniłam kieliszek. Przystanęłam przy drzwiach sypialni i spojrzałam
na tę ludzką kanapkę z paryskiej bułki rozwaloną na moim łóżku. Jak
się ciebie pozbyć, zastanawiałam się. O nieba, czy będę musiała widywać
cię również w pracy?
—  O czym myślisz? — zapytał. Oczywiście uśmiechał się.
—  O niczym — odparłam.
—  Wiesz co? — zagadnął ponownie.
—  Nie, nie wiem.
—  Bardzo cię lubię. Bardzo.
—  Przecież mnie prawie nie znasz, Michaelu.
—  Wystarczy mi to, co już wiem.
—  Może wcale byś mnie nie lubił, gdybyś mnie naprawdę znał.
—  Powiedz mi, czego byś chciała, czego ci potrzeba.
—  Co?
Na jego twarzy malowało się wyraźne zadowolenie, jakby rzeczywiście
coś o mnie wiedział.
—  Jakie są twoje marzenia?
—  O czym ty mówisz, Michaelu?
Znowu łyknęłam wina i bezwiednie skierowałam się w stronę łóżka,
mimo że wcale nie miałam tego zamiaru. Nie wiem dlaczego, ale wszystko
60
r
wydawało mi się jakieś nierzeczywiste, zupełnie jak
ii      u;^i   ;          łam bawić siękilk        l
jak na filmie.
odstawiłam kieliszek i zaczęłam bawić się, kilkoma lokami, które zo-
tawiłam sobie na głowie; nagle ogarnęła mnie fala takiej wściekłej żądzy,
• aż mnie to przeraziło; widziałam się jakby od zewnątrz, tak jakbym
Zbserwowała siebie i swoje poczynania na jakimś wielkim ekranie. Ob-
1 załam wargi i popatrzyłam z góry na Michaela, aż wydało mi się, że to
Russell, lecz nagle przypomniało mi się, że przecież nienawidzę Russella.
^en oto Denzel Washington musi mi go zastąpić, pomyślałam i uśmiech-
nęłam się do niego złośliwie. Drugą ręką cały czas gładziłam swoje biodro,
z góry na dół, i oddychałam ciężko, tak że widziałam, jak moja pierś
wznosi się i opada. To było wspaniałe uczucie.
—  Chodzi mi o to, czego oczekujesz od mężczyzny? Co chciałabyś,
aby dla ciebie zrobił?
Michael wyrzucał z siebie słowa, choć ja wolałabym, aby raczej był cicho.
—  Mówisz poważnie? — zapytałam wracając do rzeczywistości.
—  Najzupełniej.
—  Wszystko — odrzekłam usiłując zatrzymać swoją nową osobowość,
ale było już za późno. Odeszła.
—  Powiedz bardziej konkretnie.
Spojrzałam na Michaela i zdałam sobie sprawę, że mówi zupełnie
poważnie. Zdjęłam kieliszek z nocnego stolika i postawiłam na podłodze,
po czym usiadłam naprzeciwko niego w nogach łóżka i zapytałam:
—  Naprawdę chciałbyś wiedzieć?
—  Dlatego właśnie pytam.
Splótł ręce i założył pod głowę. Dziwna rzecz, ale Michael wydał mi
się teraz bardziej atrakcyjny. Ciekawe dlaczego, zastanawiałam się. Zadał
mi pytanie, więc uważałam, że powinnam powiedzieć mu prawdę; nic
przecież nie tracę wykładając kawę na ławę.
—  Chcę mieć własny dom — usłyszałam swój głos.
-— To nic trudnego.
—  W Scottsdale.
—  Mam dom w Scottsdale.
—  Doprawdy?
—  Tak jest. Co jeszcze?
—  Chciałabym wyjeżdżać na długie weekendy.
W tym momencie poczułam, że jego stopa pod prześcieradłem powęd-
rowała pod moje krocze, a jej wielki palec wsunął mi się do pochwy jak
do namiotu.
—  Co jeszcze?
~~ Chciałabym chodzić do restauracji przynajmniej dwa razy w ty-
godniu.
61
ie
•ie
al
na
ym
Je,
329
—  Co dalej?
—  Chciałabym wyjść za mąż i mieć dzieci. Dwoje lub troje.
—  Co jeszcze?
—  Nie pracować i zajmować się tylko domem, dopóki dzieci nie
do szkoły.
—  Co jeszcze?
—  To chyba wystarczy, nie uważasz?
—  Nie żądasz zbyt wiele — stwierdził i zrobił ruch w moją stronę.
Poczułam wilgoć w miejscu, gdzie powinnam mieć mokro już przed.
tem. Wyprostowałam się i na kolanach posunęłam w jego kierunku
Przyjrzałam się Michaelowi bacznie, bardzo bacznie, a on odpowiedział
mi uśmiechem. Nie jest wcale taki zły, pomyślałam, i spójrzmy prawdy
w oczy, Robin, on jest naprawdę dobrą partią, i do diabła, jest wolny,
Uniosłam nakrycie i usiadłam na jego oklapniętej bryłce. Może uda mj
się go odchudzić. Może uda mi się go nauczyć, jak dobrze pieprzyć. Jak
bardziej skutecznie posługiwać się językiem. Może uda mi się skłonić go,
aby zaczął się opalać, uprawiać gimnastykę i wówczas sprawy międzj
nami jakoś się ułożą. Mogę przecież poprzycinać mu te włosy w uszach,
czyż nie? Wsunęłam rękę między nogi Michaela i dotknęłam tego, co
wyraźnie uważał za swoją zabójczą broń.
—  Jestem pewien, że się do ciebie przyzwyczaję — odezwał się.
Objął mnie ramionami i zamknął oczy. Zapadł w sen. Zamierzałam go
obudzić i odesłać do domu, ale po namyśle zmieniłam zamiar. Dobrze byio
mieć w łóżku mężczyznę, nawet jeśli nie był Mężczyzną Moich Marzeń.
Ja też zasnęłam, a kiedy się obudziłam, postanowiłam, że nie pozwolę
mu odejść, póki nie da mi chociaż odrobiny przyjemności. Za wielu
z nich odchodziło nie dawszy mi rozkoszy. Zmieniłam zatem pozycję,
uniosłam biodra i sięgnęłam ręką pod spód, aż znalazłam to, czego
szukałam. Pracowałam nad tym przez chwilę, aż stwardniał dostatecznie,
Wówczas siadłam na nim okrakiem, napierając na niego energicznie.
—  A jakie są twoje pragnienia? — zapytałam spoglądając na Michaela
i masując sobie piersi, tak aby przynajmniej widział, jak się to robi.
—  Myślę, że już się spełniają — odparł z uśmiechem.
—  Dlaczego tak sądzisz, Michaelu?
—  Od lat nie było mi z nikim tak dobrze jak z tobą, Robin.
—  To znaczy jak?
—  Tak jak teraz. — To powiedziawszy ogarnął mnie ramionami, a ja
przez chwilę spoczywałam z głową na tej poduszce, jaką stanowił jeg1
tors. — Mogę ci dać wszystko, czego pragniesz, wszystko, czego po-
trzebujesz, tylko mi na to pozwól — oświadczył.
Niewiele myśląc odparłam:
62
_. Jesteś pewien tego, co powiedziałeś?
~Z- Dobrze wiem, co mówię. Obserwowałem cię przez trzy lata. Cze-
łefli na tę okazję. Nie mam żadnych wątpliwbści.
^a Te słowa tak mi pochlebiły, że nawet nie zwróciłam uwagi na to, co
czynią moje ciało. Napierałam mocno, kręcąc biodrami, a potem
chyliłanl się nad nim i wyszeptałam mu do ucha:
p0 __ Chcesz mnie uszczęśliwić już teraz?
__Oczywiście — odrzekł.
__Naprawdę chcesz?
—  Naprawdę.
Zakołysałam się w tył i przód i delikatnie wepchnęłam sutki między
;ego wargi.
—  Spróbuj je ssać, tylko wolno i delikatnie.
Posłuchał. Robił to tak jak trzeba, a ja zmiękłam cała jak wosk i przez
następnych kilka minut Michael nie był już tłusty, niski i blady, ja znowu
byłam młoda, piękna, seksowna i pożądana, a kiedy wreszcie zacisnąwszy
powieki zwarłam się w sobie i poczułam, jak ciałem moim wstrząsa ten
upragniony wewnętrzny spazm, wydało mi się, że Michael jest właśnie
tym Prawdziwym Mężczyzną, i wszystko było wspaniale. Przynajmniej
ten jeden raz.
ić
;o
Tl-
Ue
Die
iał
/na
.ym
Me,
329
NIE WYSŁUCHANE MODLITWY
—  Tank.
—  Co?
—  Wyłącz muzykę.
—  Co mówisz?
—  Powiedziałam ci, wyłącz tę cholerną muzykę!
Gloria stała na górnym podeście w drzwiach sypialni, z gołymi po.
śladkami i nie ruszyła się, dopóki dźwięki Run D.M.C nie przycichły.
—  A teraz, proszę cię, zadzwoń do zakładu i powiedz Phillipowi, że
spóźnię się dwadzieścia minut.
—  Nie możesz sama zrobić tego, mamo?
—  Nie mogę, bo właśnie wchodzę pod prysznic, a poza tym, Tarik,
uważaj i nie stawiaj mi się dzisiaj. Rób, co ci mówię.
—  Nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie zacznę na siebie zarabii
i przestanę być twoim niewolnikiem.
—  Co ty powiedziałeś?
—  Nic.
Gloria połknęła na sucho pigułkę na nadciśnienie, włożyła szlafro
przewiązała się mocno paskiem i popędziła na dół. Ociekała poten
głównie dlatego, że miała prawie dwadzieścia pięć kilo nadwagi. U sz,
Tarika wisiał saksofon. Miała ochotę go nim udusić, ale tylko wspar!
ręce na biodrach i spojrzała na niego płonącymi z gniewu oczami.
—  Słuchaj. Nie wiem, gdzie nabrałeś tych nieprzyjemnych manier,
ale radzę ci, żebyś się ich wyzbył. I to jak najszybciej. Czy masz jakieś
kłopoty, Tarik?
—  Ależ, mamo, dlaczego zaraz uważasz, że mam kłopoty? Nie mogf
znaleźć telefonu.
—  Dobrze, już nie trzeba.
64
podeszła do kanapy, przerzuciła cztery poduszki i wyciągnęła spod
• h aparat. Ukrywała go przed nim jak zwykle. Przyciskała guziki tarczy
nl   jej siły, aż wskazujący palec ześlizgnął się po nich; przerwała więc
Z aczcła wybierać numer od nowa.
1   _-- Jednego możesz być pewien: jeśli nadal będziesz odzywał się do
nie takim tonem i nie zmienisz swojej postawy, zobaczysz Wroga Pub-
icznego dopiero wtedy, gdy zjawi się w twoim domu. A jeśli w piątek
twoje oceny będą wyglądały tak jak w ubiegłym tygodniu, będziesz
rozumiewał g-ę ze ^vszystkimi swoimi przyjaciółeczkami alfabetem Mor-
ska, dopóki się nie poprawisz. Czy wyrażam się jasno?
Tarik, który mierzył dobrze ponad metr osiemdziesiąt, spojrzał na
matkę i rzekł:
—  Staram się jak mogę, ale tobie wszystkiego mało. Dlaczego wobec
tego nie uziemisz mnie od razu?
—  Halo, Phillip?
—  Gloria, kotku, co się stało?
—  Spóźnię się trochę. Mógłbyś sprawdzić, kiedy mam pierwszą
klientkę?
—  Bądź spokojna, kotku. Wszystko w porządku. Właśnie dzwoniła
siostra Monroe, że się trochę spóźni, i powiedziałem starej poczwarze,
że jeśli ma jakieś sprawy do załatwienia, niech je sobie załatwia jak
długo zechce. Żartuję — dodał. — Bernadine odwołała wizytę o je-
denastej. Powiedziała, że Onika zachorowała i musi pójść z nią do le-
karza. Poza tym, kochanie, wczoraj wieczór jakiś pijany kierowca na
motocyklu najechał na syna Gwen, ale na szczęście niegroźnie. Chłopak
odniósł tylko parę drobnych obrażeń. Ale moim zdaniem powinni za-
bronić jazdy na tych cholernych maszynach. One są bardzo niebezpie-
czne i każdy... '
—  Phillip?
—  Już dobrze. Przesunąłem siostrę Monroe na miejsce Bernadine.
Gloria spojrzała na zegar wiszący nad kominkiem. Było piętnaście po
dziewiątej.
—  A co z Desiree? Czy już przyszła?
—  Zgadnij.
Gloria tylko potrząsnęła głową. Desiree zaczynała działać jej na nerwy;
C14gle się spóźniała, bez przerwy wszczynała kłótnie, a ostatnio coraz
więcej klientek uskarżało się na nią. Gloria zatrudniła ją niecały rok
temu, bo nagle wśród czarnych kobiet w Phoenix nastała moda na obfitsze
fryzury, a Desiree była specjalistką od plecionki. Gloria niechętnie by się
JeJ pozbyła; przynosiła duży dochód. Ale Josepha nie było już od tygodnia
1 brakowało jej ludzi do pracy.
śmy
żyli-
jego
ków
ktoś
sobą.
?doba
chód.
? spoj-
tbliwie
te parę
zagrać
i ciepło
>rzyjem-
Mc Nie
lalę sobie
tm podał
o kasyna
'kować.
dziwnym
 Ale,
329
Czekaj:
ając na miłość
65
—  Dziękuję ci, mój drogi — rzekła i odłożyła słuchawkę. —
—  No?
—  Co?
—  To znaczy, słucham, mamo.
—  Posłuchaj. Kto mnie prosił, żeby mu kupić samochód, kiedy będzje
w ostatniej klasie?
—  Ja — odparł spuszczając głowę.
—  A kto przez ostatnie pięć lat miał prawie same piątki?
—  Ja.
—  A kto w ciągu ostatnich dwóch tygodni przynosił prawie same
trójki i jeszcze dwójkę z plusem z gimnastyki?
—  Ja.
—  No więc co mam o tym sądzić?
—  Jedenasta klasa jest trudna, mamo.
—  Mówisz bzdury i wiesz o tym. Tarik, usiądź na chwilę.
—  Czy koniecznie?
—  Powiedziałam, sadzaj dupę.
Tarik podszedł do sofy, wziął jedną z brzoskwiniowych poduszek
i położył sobie na kolanie.
—  Odłóż tę poduszkę.
Odrzucił poduszkę i czekał ze znudzoną miną.
Gloria usiadła w skórzanym fotelu naprzeciwko i przyglądała się
synowi dłuższą chwilę. Nie myślała w tym momencie o prysznicu ani
o tym, że musi jechać do zakładu.
—  Przy takich słabych postępach, jeśli się nie poprawisz, możesz mieć
kłopoty z dostaniem się do college'u.
—  No to co?
—  No to co? — Gloria miała ochotę podbiec i wymierzyć mu policzek,
ale zaprzestała tego, gdy chłopiec skończył trzynaście lat i zaczął spoglądać
na nią z góry, a jego dłonie zrobiły się dwukrotnie większe od jej. — Ach
tak, więc teraz, kiedy jesteś już dorosły, postanowiłeś zrezygnować z col-
lege'u.
—  Chciałbym wstąpić do marynarki.
—  Do czego?
—  Do marynarki. Dlaczego nie podoba ci się ten pomysł?
—  Nie o to chodzi. I tak potrzebne będzie ci świadectwo maturalne.
Do marynarki nie przyjmują bałwanów.
—  Och, dostałem raptem parę trójek i jedną parszywą dwójkę i już
od razu stałem sie bałwanem.
—  Czy ja nazwałam cię bałwanem?
—  Nie.
66
__jesteś bystrym chłopcem, Tarik, i nie chcę, żebyś skończył jak
• którzy z tych ulicznych chuliganów. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego
Upuściłeś się w nauce?                                 ,;•_,
__ Już ci powiedziałem.                         *  '?<
__Czy powodem twego rozdrażnienia nie jest przypadkiem fakt, że
dziś wieczór ma nas odwiedzić twój ojciec?
__Nie.
__To co cię dręczy?
.__Nic mnie nie dręczy, mamo.
__ Może powiedział ci coś przez telefon, co cię zdenerwowało?
—  Nie — odparł i zerwał się z kanapy. — Słuchaj. Nie widziałem
faceta od dwóch lat, a on raptem dzwoni i mówi, że ma okienko w swoim
harmonogramie i może się ze mną spotkać. I ja mam burzyć swoje plany,
ponieważ on nagle zapragnął mnie zobaczyć? Po co? Nie mamy sobie nic
do powiedzenia i nie dla mnie przyjeżdża; tu chodzi o ciebie.
—  To nieprawda, wiesz o tym. Nie musiał dzwonić. Nie musiał ci
proponować, że zabierze cię na wycieczkę do Wielkiego Kanionu, a jednak
to zrobił.
—  Gdzie spał, kiedy tu był ostatnim razem?
—  Uważaj, co mówisz. Nie twój interes, gdzie spał.
—  To przecież tylko przystojny facet, na którego poleci każda kobieta.
Mam nadzieję, że nie masz złudzeń, że mu na tobie zależy.
Gloria porwała telefon i rzuciła w niego, ale Tarik był szybszy i uchylił
się w porę. Spojrzał na nią wywracając oczy białkami do góry i pobiegł
do swego pokoju. Usłyszała, jak trzasnął drzwiami. Co miała począć
z tym chłopakiem? Przez piętnaście, szesnaście lat nie było na świecie
lepszego syna niż Tarik. Nie powinna była zabierać go z tej chrześcijańskiej
szkoły. Teraz odzywa się jak chuligan, ubiera się jak chuligan, za nic nie
włoży na nogi butów, tylko tenisówki, których ma chyba siedem czy
osiem par, i wszystko na nim jest za duże. Słucha wyłącznie muzyki rap,
jakby nie było innej, i nosi kolczyki, dwa w jednym uchu. Włosy na
czubku ściął płasko, a z tyłu głowy powycinał zygzakowate linie. Udała
się na górę i zapukała do jego drzwi.
—  Tarik?
—  Słucham?
—  Czy możesz otworzyć na chwilę? Proszę cię.
—  Słyszę cię i tak.
—  Tarik, otwórz, do cholery. — Gloria, która używała brzydkich
słów, tylko gdy była bardzo zła, sama otworzyła drzwi. — Słuchaj. Nie
Podoba mi się nasza kłótnia. Pogódźmy się.
—  To nie ja się kłócę, mamo. Naskakujesz na mnie z byle powodu.
I
67
—  Nie chcę się kłócić i przepraszam cię. Ale, Tarik, dawniej ro
mawialiśmy o wszystkim. Byliśmy parą przyjaciół. Zmieniłeś się i ^
wiem już, jak do ciebie podejść.
—  Nie zmieniłem się, mamo. Słuchaj, jeśli masz ochotę teraz ze nit,
rozmawiać, to rozmawiaj.                                                                   a
Nie ułatwiał jej zadania. Wciągnęła głęboko powietrze i wyrzuci)
dręczącą ją myśl.                                                                                 a
—  Pamiętasz naszą rozmowę o narkotykach?
—  Jakie znowu narkotyki? — zapytał zdejmując tenisówki i zmienia.
jąc je na inne, z wyższymi cholewkami.
—  Pamiętasz rozmowę o presji środowiska?
—  Pamiętam.
—  Czyż nie uzgodniliśmy, że jeśli kiedykolwiek będziesz miał ochoti
spróbować, powiesz mi o tym. Przyjdziesz z tym do mnie.
—  Ach tak, to znaczy, że według ciebie zacząłem brać narkotyki
prawda?
—  Nie powiedziałam tego, Tarik, lecz naprawdę nie wiem, co o tym
myśleć. Zachowujesz się tak arogancko, a twój stosunek...
—  Nie biorę żadnych narkotyków, mamo. Wierz mi. Nie jestem taki
głupi. Chciałbym, żebyś miała do mnie trochę zaufania — powiedział
zawiązując podwójnie grube sznurowadła i zaciskając kokardkę.
—  Nie wiem, co się z tobą dzieje, ale mam nadzieję, że nie jest to mc
takiego, o czym nie mógłbyś powiedzieć mnie lub swemu ojcu.
Zerwał się i wyrzucił ręce w górę.
—  Chyba nie mówisz tego poważnie. Ten człowiek nie jest moim
ojcem, on jest moim tatusiem. Gdyby był moim ojcem, mieszkałby
razem z nami i pomagał ci w wychowaniu mnie. Gdyby był moim
ojcem, nie ograniczałby się do wysyłania czeku. Zabierałby mnie na
mecze baseballowe, do kina, gdziekolwiek — wszędzie.  Wiem coś
o dandysach, którzy produkują dzieci i chełpią się tym. Wielebny
Jones mówił nam na obozie, na który nas wziął w ubiegłym roku,
że dziecko może zrobić każdy, ale żeby być ojcem, trzeba być mę>
czyzną. Widuję tego łobuza raz na dwa lata i mam się z tego powodu
wzruszać? To ty się tym przejmujesz, mamo. Czy mogę iść do kina?
Pozwalasz?
Wiedziała, że nawet jeśli powie nie, on i tak pójdzie, gdy tylko ona
przestąpi próg.
—  Postaraj się tylko być w domu przed szóstą.
—  Dobrze — przyrzekł i założył swego walkmana. — Możesz mi dać
dziesięć dolarów? — poprosił. Gloria wyjęła banknot z torebki. — Dzię-
kuję — rzekł. Pochylił się i jak zwykle cmoknął ją w policzek. Był*
, jwiona, że zdobył się na ten gest, ale bardzo jej to ulżyło. Patrzyła za
m \®k pędził po schodach wybijając prawym ramieniem takt do rytmu
nl. t'anl piosenki czy melorecytacji, czy jak to się u nich nazywa.
Wróciła do sypialni, włączyła wentylator sufitowy, po czym udała się
a łazienki wziąć prysznic. Co miała zrobić z tym chłopakiem? Miała
adzieję, że nie wplątał się w narkotyki, szczególnie w ten, który był
"statnio w modzie — crack. Było to wyjątkowe świństwo. Bardzo wiele
• j klientek przeżywało z tego powodu dramaty rodzinne. Gloria nie miała
noięcia, co to za substancja, ale musi być niezwykle silna, bo każdy, kto
jej spróbował, uzależniał się błyskawicznie. W Oakland, gdzie się wy-
chowywała, najgroźniejsza była heroina. Ale nie przypominała sobie, aby
heroina rozpowszechniała się tak szybko jak to paskudztwo. I jak zwykle
upodobało sobie szczególnie kolorowych.
Gloria kupiła dom w tej dzielnicy dlatego, że cieszyła się opinią czystej
i bezpiecznej. Zamieszkiwali ją w większości przedstawiciele klasy średniej,
głównie biali. Jej zdaniem był to najlepszy sposób, by uchronić Tarika
przed wpływami ulicy i zapewnić mu wykształcenie w jednej z najlepszych
szkół w Phoenix, wolnej od gangów i narkomanów.
Zdjęła szlafrok, na głowę włożyła czepek i weszła pod prysznic. Nie
przeżyłaby, gdyby coś przydarzyło się jej synowi. Miała go już siedem-
naście lat. I nieustannie o niego drżała. Drżała z niepokoju, gdy nie wracał
na czas do domu, i siedziała ze słuchawką w dłoni zastanawiając się, czy
nie czas dzwonić na policję, bo serce mówiło jej, że on leży martwy na
dnie jakiegoś kanału lub na poboczu mało uczęszczanej drogi. Martwiła
się, czy obrała właściwą metodę wychowawczą. Już dawno oddała go
Bogu w opiekę, ale ciągle miała wątpliwości, czy nauczyła go odpowied-
nich rzeczy w odpowiednim czasie; dobrych manier, uprzejmości, wielko-
duszności, szacunku dla innych i dla siebie oraz dumy z koloru swojej
skóry. Czy wpoiła w niego, jak zachowywać się przy stole i w restauracji,
jak odzywać się sensownie, jak bronić swojego zdania i jak walczyć, gdy
argumenty nie pomagają. Nie roztkliwiała się nad nim, gdy cierpiał
z powodu otartego kolana, upadku czy zranionych uczuć; przekonywała
go, że nie należy wstydzić się płaczu i że nie trzeba zwracać uwagi na
rówieśników, którzy przezywali go mięczakiem. Tłumaczyła mu również,
dlaczego nie kupuje mu zabawek militarnych z wyjątkiem wodnych ka-
rabinków. Nie była jednak pewna, czy zrobiła tyle, ile powinna, i czy
zrobiła to w sposób należyty.
Chciała być dobrą matką, zapewnić Tarikowi dostęp do wszystkich
dóbr kultury, na które było ją stać. Kiedy w wieku siedmiu lat objawiły
sic u niego zainteresowania muzyczne, zaczęła posyłać go na lekcje gry
na pianinie; kiedy jego płuca rozwinęły się już na tyle, że mógł grać na
69
trąbce, kupiła mu klarnet; a kiedy już w liceum dostał obsesji na punkCj
saksofonu sopranowego, kupiła mu i ten instrument. Przez wszystkie t
lata, gdy Gloria śledziła jego rozwój —jak zaczął samodzielnie posługi^,
się łyżką, jak po raz pierwszy sam zawiązał sobie sznurowadło, jak nauc^i
się jeździć na dwukołowym rowerze, jego pierwszy szkolny występ, p()
raz pierwszy rozkwaszony w bójce z kolegami nos — trawił ją macierzy^
ski niepokój, była bowiem świadoma, że odpowiada za kształtowanie
ludzkiej osobowości. A potem obserwując jego pierwsze sukcesy sport0.
we — w koszykówce, w piłce nożnej — widząc pierwsze ślady zarostu na
jego brodzie i górnej wardze, pierwsze dowody męskiej siły, kiedy wytaczaj
jej samochód z dróżki dojazdowej, Gloria doświadczyła innej niepewności,
płynącej ze zrozumienia, że oto przygotowuje swego syna do roli mę>
czyzny. A jeśli zapomniała o czymś ważnym? Jak się o tym dowiedzieć?
Kiedy? I od kogo? A co będzie, jeśli wyrośnie z niego maminsynek?
Żałowała, że tak długo pozwalała mu spać w swoim łóżku, ale było to
silniejsze od niej. Przez pierwsze lata, potem jak wyprowadziła się od
rodziców do własnego mieszkania, czuła się taka samotna. Jej łóżko
zawsze było zimne. A drobne ciałko Tarika dawało tyle ciepła, a kiedy
jego maleńka stopka ocierała się o jej nogę, Gloria miała pewność, że nie
jest na świecie sama.
Zaszła w ciążę na ostatnim roku college'u. Jej koleżanki, które „wpa-
dały", pędziły bez wahania do ginekologa, aby przerwać ciążę, ale Glo;
nie potrafiła się na to zdobyć. Była katoliczką i chociaż rzadko ki
chodziła teraz do kościoła, wiedziała, że seks przed ślubem jest poważn
grzechem. Nie chciała obciążać swego sumienia kolejnym ciężkim
kroczeniem przeciwko boskiemu przykazaniu. Koleżanki starały się
przekonać, że zabieg jest prosty i bezpieczny i że nie powinna przejmow;
się Bogiem, ponieważ to ona, i tylko ona będzie ponosiła ciężar
chowania małej istoty. Gloria jednak bardzo się bała i doszła do wniosku,
że dziecko to nie jest aż tak wielka kara za grzech.
Rodzice nalegali, aby poślubiła ojca Tarika, ale Gloria i na to się nie
zgadzała. W gruncie rzeczy nie była wcale dziewczyną Davida. Spotka
się z nim parę razy — podobnie jak połowa czarnych dziewcząt z miai
teczka akademickiego. I tak jak większość z nich skrycie się w nii
podkochiwała. Ale czy można było się oprzeć, patrząc jak David szybkimi1
ruchami swoich mocnych nóg skacze przez płotki w takim tempie, że jego
biało-niebieski dres rysuje się jak sina smuga. Unosząc się w górę o tyczce
wyglądał jak zwiewna balerina, a skacząc w dal — jak piękny kangur.
Jego bieg na czterysta metrów przypominał lot czarnej błyskawicy. Gloria,
wówczas jedna z najatrakcyjniejszych dziewcząt w miasteczku akademic-
kim — nosiła rozmiar dziewięć — była dumna, że przez dwa lata opierała
70
r
? zalotom Davida. Nie miała ochoty być jedną z wielu w jego stajni.
Ate 1eJ stanowczość tym bardziej go podniecała. Ostatecznie pewnego
południa zgodziła się umówić z nim na kawę*. Z początku pograli trochę
P jy-ęgle, a potem poszli do kina na wcześniejszy seans. Kiedy David
nytał, czy pójdzie z nim na wielką zabawę korporacji studenckich,
Gloria poczuła się tak zaszczycona tym wyborem, że przestała się opierać.
To była noc szaleństwa, takiego szaleństwa, że kiedy po wypiciu czterech
niw i dwóch rumów z coca colą obudziła się następnego dnia rano w jego
studenckim pokoju, nie wiedziała, co się z nią dzieje. Była już w trzecim
miesiącu, kiedy wreszcie zdobyła się na odwagę, aby go o tym powiado-
mić. David przeraził się.
— Dlaczego się nie zabezpieczyłaś? I dlaczego dopiero teraz mi o tym
mówisz? — pytał.
—- Nie wiem — to wszystko, co mogła powiedzieć Gloria.
David, który jako lekkoatleta miał stypendium sportowe, został wy-
typowany do reprezentacji na Olimpiadę 72. Gloria nie chciała niszczyć
jego kariery swoją lekkomyślnością i zaniedbaniem; poprosiła go tylko
o jedno — aby po urodzeniu dziecka uznał swoje ojcostwo. Oświadczyła,
że nie ma do niego żadnych pretensji, chce tylko zawsze znać jego aktualny
adres, tak aby wiedziała, gdzie go szukać, gdy dziecko będzie na tyle
duże, że zacznie pytać o ojca. David początkowo opierał się, ale jego
rodzice byli tak oburzeni nieodpowiedzialnym postępowaniem syna, że
w końcu przystał na jej warunki.
Gloria robiła specjalizację z teatru, ale nie mogła liczyć, że utrzyma
się z aktorstwa. Dorabiała sobie, pracując przy projektowaniu dekoracji
lub kostiumów, przy oświetleniu czy nawet charakteryzacji. Gdy zrobiła
dyplom i urodził się Tarik, w Bay Area nie było dla niej pracy związa-
nej z kierunkiem studiów. W wieku trzech lat Tarik zachorował ciężko
na astmę; był tak uczulony, że praktycznie nie mógł przebywać na
powietrzu.
Czwartego lipca tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego piątego roku, na
pikniku zorganizowanym przez kościół z okazji święta narodowego Ame-
ryki, matka Glorii upuściła nagle na trawę salaterkę z sałatką kartoflaną
łowiąc, że kręci jej się w głowie i że się dusi. Za kilka minut już nie żyła.
Ojciec Glorii tak się przejął jej śmiercią, że w tydzień po pogrzebie, nie
mogąc znieść samotności, postanowił pojechać do Alabamy odwiedzić
rodzinę. Gloria była przeciwna temu pomysłowi, lecz on upierał się,
twierdząc, że prowadzenie samochodu dobrze na niego wpływa. W drodze
zasnął za kierownicą. Samochód przewrócił się, przygniatając go swym
^Czarem. Wkrótce potem Gloria zdecydowała się opuścić Kalifornię. Nic
JeJ już tu nie trzymało. Postanowiła osiąść w Phoenix, choć nie znała
71
W

w tym mieście nikogo. Było jej to jednak obojętne. Przynajmniej i
będzie mógł tam swobodnie oddychać.
Sprzedała domek rodziców, część pieniędzy ofiarowała kościołowi
którego byli członkami, resztę umieściła w banku i zapisała się na kurs
kosmetyczny. Gloria zawsze przecież strzygła, układała i farbowała włosy
swoim sąsiadkom. Układanie fryzur wydawało jej się zajęciem równie
pasjonującym jak zawód, który zdobyła w college'u.
Przez następne kilka lat David przysyłał pieniądze i parę razy odwiedzi)
Tarika. Astma trochę mu ustąpiła. Pomagały też zastrzyki przeciwaler.
giczne, które dostawał raz w tygodniu. Nadal jednak nie mógł się bawić
na trawie, a jego pierwszy futerkowy ulubieniec, królik, był zarazem
ostatnim. Mając pięć lat Tarik nie pamiętał ojca. David doznał kontuzji
kolana, która przekreśliła jego karierę sportową. Na nowo podjął studia,
zrobił dyplom magisterski i został fizykoterapeutą kontuzjowanych spor-
towców. Mieszkał w Seattle i pozostał kawalerem. Ciągle podróżował
i widywał Tarika raz na parę lat.
Gdy Tarik skończył sześć lat, zaczął dopytywać się o ojca. Umiał już
pacierz i Gloria zawsze mu mówiła, że jeśli będzie czegoś bardzo pragnął,
czegoś, co jest osiągalne, powinien o to prosić Boga. A Pan Bóg, jeśli
uzna, że na to zasługuje — wysłucha jego modlitwy. I tak Tarik zaczął
się modlić o tatusia — co wieczór. Glorii, gdy tego słuchała, serce pękało
z żalu.
—  Nie martw się — pocieszała go. — Kiedyś mamusia wyjdzie za
mąż i będziesz miał tatusia, który zamieszka razem z nami.
—  Dlaczego jeszcze go nie ma? — dopytywał się stale.
—  Musisz dać Bogu czas — odpowiadała.
Mając siedem lat, Tarik stracił część swojej wiary, ponieważ Bóg nie
odpowiadał na jego prośby. I wtedy zaczął prosić Glorię o maleńką
siostrzyczkę lub braciszka. Starała się mu wyjaśnić, że w tym celu musi
mieć najpierw męża.
—  Ale mnie masz, chociaż nie masz męża — upierał się.
Tłumaczyła mu, że to bardzo trudno mieć dwoje dzieci nie mając
męża, po czym szukała na półce książeczki, która by odwróciła jego
uwagę, i na tym rozmowa się kończyła aż do następnego razu.
Gloria nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo jej życie kręci się wokół
syna, do czasu gdy dorósł na tyle, że wolał spędzać wolny czas z rówieś-
nikami niż z nią. Wtedy przekonała się, że jedzenie może zastąpić towa-
rzystwo. Kiedyś Bernadine poradziła jej, aby częściej wychodziła z dom1'
i udzielała się ludziom. Ale Gloria zatraciła już umiejętność współżyć^
z ludźmi, zwłaszcza z mężczyznami. Nie wiedziała, jak z nimi postępować.
traktowała ich więc jak małe dzieci; chciała stać się niezastąpiona, uprze'
72
<zaja ich życzenia. Gloria nie miała najmniejszego pojęcia o tym, co
wypada, a czego nie wypada.
Zaczęło się od telefonów. Nie czekała, ?ż któryś z nich umówi się z nią
po raz drugi lub trzeci; pierwsza występowała z inicjatywą. Ofiarowywała
swe usługi, gotowała im, a to, czego nie zjedli — zamrażała; przemeblowy-
wala im mieszkania, nosiła ubrania do pralni i odbierała je, a czasami
nawet płaciła rachunki za weekendowe wyprawy za miasto, które sama
proponowała. Myślała, że docenią jej gesty, ale one ich tylko odstraszały,
po dziewiątego roku życia Tarikowi mieszali się wszyscy wujkowie.
Po latach Gloria zrozumiała, że źle postępuje. Robin, która jej zda-
niem nie była na tyle mądra, by Gloria miała słuchać jej rad, zauważyła
słusznie:
— Nie można kupić miłości mężczyzny.
Ale Gloria chciała poznać prawdziwą miłość; czytała o niej w ilu-
strowanych magazynach, oglądała w telewizji, słyszała, jak Robin roz-
prawia o niej w uniesieniu, jak opisuje, co przeżywa z różnymi męż-
czyznami, i opowiada, ile rozkoszy daje jej Russell. Długi czas Gloria
również pragnęła doświadczyć podobnych uczuć. Ale nigdy nie miała
tych możliwości. W końcu zmęczyło ją to stałe oczekiwanie na wielką
miłość i skupiła się na Bogu, włosach swoich klientek i synu.
Zaczęła też tyć. Jedzenie stało się jej ucieczką, jej eliksirem, jej mężem
i orgazmem, którego nigdy nie zaznała. Zapomniała o mężczyznach,
zapomniała, że ciągle jeszcze jest atrakcyjną kobietą, i zamieniła się
w supermamę. Zabierała chłopców z sąsiedztwa na mecze ligi szkolnej,
na treningi piłkarskie, na zbiórki harcerskie, na karate, do teatru lal-
kowego, a w sobotę po południu do kina. A kiedy koledzy zostawali
u Tarika na noc — gotowała. Zawsze przygotowywała jego przyjaciołom
na śniadanie domowe naleśniki z czarnymi jagodami i gorące lunche:
tosty z serem, hamburgery i pożywne zupy. Korzystała z każdej okazji,
aby wypiekać ciasta, ciastka i ciasteczka. Dom Glorii był pełen dzieci.
Okazało się jednak, że Bóg, włosy i dzieci to nie wszystko. Tarik
dorastał. Gloria tyła. Widać już było wyraźnie, że jej panowanie jako
niatki dobiega końca, ponieważ jej „synek" w przyszłym roku skończy
1'ceum i przypuszczalnie pójdzie do college'u, nie do jakiejś marynarki.
Co wtedy pocznie? Jak przeżyje to rozstanie? W jaki sposób zorganizuje
sobie życie, skoro od lat była towarzyską kaleką o pustym sercu?
Wychodząc spod prysznica Gloria myślała o tym, co rano powiedział
JeJ Tarik: że David przyjeżdża dla niej. Ale Gloria wiedziała, że to nie-
Prawda. Kiedy był ostatnio, spędził z nią noc, ale błagała go o to prawie
n^ kolanach. Zrobił to z litości, a nie dla przyjemności, ale dla niej nie
miało to znaczenia. Była mu wdzięczna za ten gest. Po czterech latach
73
nareszcie ktoś się z nią przespał. Wycierając się, Gloria odmówiła
modlitwę w intencji dzisiejszej nocy; aby mimo jej tuszy zechciał okazuj
się jeszcze bardziej miłosierny.
Gloria farbowała włosy siostry Monroe na kolor ogniście rudy.
—  Potrzymaj dziś farbę trochę dłużej — poprosiła siostra. — W przy,
szłym tygodniu udajemy się do Las Vegas i chciałabym dobrze wyglądać
—  Oczywiście, bardzo proszę — zgodziła się Gloria i spojrzała na
Phillipa, który z trudem powstrzymywał się od śmiechu.
Siostra Monroe, która dobiegała sześćdziesiątki, miała rozmiar dwa.
dzieścia dwa i na co dzień nosiła pantofle na ośmiocentymetrowyu
obcasie. Wyglądała w tych pantoflach jak Mała Lotta, lecz obraziłaby się
śmiertelnie, gdyby ktoś powiedział jej, że nie jest elegancka, że wygląda
na więcej niż trzydzieści lat i nie jest szczupła. Jeśli przypadkiem Gloria
która od czterech lat farbowała jej włosy na rudy jak u ulicznicy kolor,
zostawiła jej siwy kosmyk, natychmiast przybiegała, aby go jej poprawić.
—  Zlikwidujcie mi to świństwo na głowie — żądała i wyczekiwała
godzinami, jeśli nie miała wyznaczonej kolejki.
Ciasne rękawiczki Glorii piły ją w ręce, szybko rozsmarowała więc
gęstą farbę u nasady włosów siostry Monroe, po czym zaprowadziła ją
na wolne krzesło pod suszarkę. Chciała zająć się lokami małej La Tishy,
która siedziała tu już prawie godzinę. Ośmiu innych klientów, kobiet
i mężczyzn, czekało cierpliwie na swoją kolej; kilkoro z nich drzemało,
reszta zajęta była przeglądaniem magazynów Jet, Ebony, Essence i jedy-
nego egzemplarza National Enąuirer. Nikt się nie buntował — Oasis Hair
cieszyła się świetną reputacją. Był to jeden z nielicznych zakładów fryz-
jerskich dla kolorowych, który według zgodnej opinii podążał za modą
i stosował nowoczesną technikę fryzjerską.
Desiree, która robiła wyłącznie plecionkę, była swoją najlepszą re-
klamą. Ktoś kiedyś zrobił błąd mówiąc jej, że powinna zostać modelką,
i ona nigdy o tym nie zapomniała. Choć miała już prawie czterdzieści lat,
wciąż nosiła spódniczki mini, mimo iż jej uda wyraźnie mówiły, że jest
już na to za późno, a także legginsy i krótkie bluzeczki, spod których
wylewały się grube zwały tłuszczu. Dla Desiree nie istniał zbyt mocny
makijaż i dla wszystkich było zagadką, jak mogła czesać swoje klientki
mając takie długie paznokcie. Powierzchowność Cindy była znacznie
przyjemniejsza. Miała dwadzieścia cztery lata i troje dzieci na utrzyma-
niu — była rozwiedziona. Ubierała się zawsze jak urzędniczka, którą
nade wszystko pragnęła zostać, i choć specjalizowała się w warkoczach,
sama miała włosy krótko ścięte. I nikomu nie przeszkadzało (zważywszy,
jak wszyscy drżeli przed AIDS), że dwóch najlepszych fryzjerów Glorii —'
74
k,rótM   PhilliP
 o platynowych włosach i Joseph, który ubierał się cały rok na
 — było homoseksualistami. Gloria zatrudniła też ostatnio dwie
kiurzystki na pełny etat, ponieważ nikt jiiż prawie nie mógł się teraz
ć bez sztucznych paznokci.
Gloria uwielbiała atmosferę swego zakładu. Wnętrze nie pozbawione
bvło dyskretnej elegancji — dominowały kolory: srebrny, czarny, szkar-
łatny i biały — zewsząd zwisały ozdobne rośliny, głównie sztuczne. Na
ścianach widniały kolorowe plakaty czarnych modelek i modeli o włosach
ostrzyżonych według najnowszej mody. Gloria sprzedawała również ro-
bioną na zamówienie ozdobną biżuterię, T-shirty własnej roboty i brązowe
rajstopy, których nikt nie kupował.
Gloria znała większość swoich gości osobiście bądź ze słyszenia. Phillip
i Joseph natomiast znali wszystkich i wszystkie plotki o nich, nawet najgor-
sze brudy — i gdy tylko nadarzała się okazja, nie zostawiali na nich suchej
nitki. Gloria miała również na zapleczu mały telewizor i kiedy w zakładzie
był mały ruch, zwłaszcza w środę, która była Dniem Starszych, wystawiano
go na środek, tak by klienci mogli oglądać popularne ąuizy i seriale.
W weekend zakład przybierał wygląd nocnego klubu, ponieważ Phillip —
który odpowiadał za rozrywkę — puszczał na wideo muzykę, a Gloria
częstowała gości winem. Zastanawiała się jednak, czy nie skończyć z tym
zwyczajem, bo część jej klienteli siadając na fotelu miała już dobrze w czubie.
—  Słyszałaś już o Bernadine? — zapytał Glorię Phillip. Wcierał od-
żywkę we włosy Sandry. Sandra, matka La Tishy, zerknęła w lustro, aby
zobaczyć minę Glorii.
—  Nie, a co takiego? Siedź prosto, kochanie. — Gloria skarciła
wiercącą się w krześle La Tishę.
—  John ją rzucił, kotku. I tylko nie zemdlej, wiesz dla kogo? Dla
białej dziewczyny.
—  Niemożliwe.
—  Jeśli nie chcesz, żebym oparzył ci szyję, przestań się kręcić i siedź
spokojnie — napomniał Sandrę i znów zwrócił się do Glorii. — Słyszałaś,
żebym kiedyś skłamał? Opowiedz jej, Joseph.
Joseph, który miał stanowisko obok Cindy, nawijał klientowi włosy
na wałki.
—  Spotkałem ją w niedzielę, jak wyszła z Circle K w Scottsdale. Była
w szlafroku i sprawiała wrażenie zupełnie nieprzytomnej. Nie mogłem
uwierzyć, że to Bernie. Zapytałem, co się stało. Nie wiem, czy wiecie, ale
°na zażywa czasami te pigułki na nerwy. Bełkotała coś niewyraźnie, więc
Przeraziłem się nie na żarty. Kazałem jej jechać wolno i na wszelki
wypadek pojechałem razem z nią. Znów zaczęła palić te swoje obrzydliwe
Papierosy i trzeba było widzieć, z jaką wprawą się nimi zaciąga, biedactwo.
75

Powiedziała, że John zostawił ją dla jakiejś białej dziewczyny imieniem
Kathleen. Jest u niego księgową. I zgadnij, co dalej. Gdy przyjechaliś^
do domu, okazało się, że dzieci już nie śpią i oglądają w telewizji kresków.
ki. Były w domu samiutkie, bez żadnej opieki. Zdajesz sobie sprawę? cv
ci to coś mówi o stanie naszej przyjaciółki? W każdym razie zostałem tan
dobrych parę godzin, nakarmiłem dzieci, kazałem jej się położyć, aby
odespała proszki, a kiedy się obudziła i doszła trochę do siebie, zadzwo.
niłem po taksówkę i wróciłem do domu. Jak widać — dodał westchnąwszy
głęboko — nigdy nie można niczego przewidzieć.
Gloria była wstrząśnięta. A więc to dlatego Bernadine odwołała wizytę
Oniki. Bernadine nie tylko należała do najlepszych jej klientek, ale była
również jedną z najbliższych przyjaciółek. Spotkały się sześć lat temu
w kościele. Siedziały w ławce tuż obok siebie. Gloria zwróciła uwagę na włosy
Bernadine — kruche i wysuszone. Po mszy zapytała Bernadine, u kogo się
czesze, na co ta odparła, że u nikogo, sama je sobie układa. Gloria wręczyła
jej swoją wizytówkę i zaproponowała, że zajmie się jej głową. A kiedy
klientka już raz zasiadła w jej fotelu, nie miała zazwyczaj przed nią tajemnic.
Bernadine nie była wyjątkiem. Opowiedziała Glorii, jak bardzo ma dość
swojego monotonnego życia, a zwłaszcza Johna; Gloria zaproponowała jej
Akcję Czarnych Kobiet; Bernadine nie wspominała, że zamierza się rozwieść.
—  Sądzisz, że już się pozbierała? — zapytała Gloria.
—  Nie wiem — odparł Joseph. — Nie rozmawiałem z nią od tamtej
pory, ale do diabła, jak można się czuć, kiedy twój mąż oznajmia ci nagle,
że po iluś tam latach wspólnego życia porzuca cię — dla białej dziewczyny?
—  Nie mogę sobie tego wyobrazić — odparła Gloria.
Zakręciła ostatni lok na głowie La Tishy i podniosła słuchawkę tele-
fonu. Siostra Monroe chrząknęła znacząco chyba dziesiąty raz z rzędu.
—  Nie mogę tkwić tu cały dzień, Glorio, a Bóg jeden wie, że jestem
cierpliwa. Proszę cię, zmyj tę farbę, zanim moje włosy naprawdę staną
w płomieniach.                                                                                       i
—  Jedną chwileczkę — uspokoiła ją Gloria wykręcając numer Ber- I
nadine.
Phillip i Joseph pochylili głowy, aby ukryć uśmiech, Desiree, która
uważała się za miss dobrego wychowania, ostentacyjnie nie zwracała uwagi
na żadne takie rozmowy, ponieważ była „ponad" małe ploteczki. Cindy
wprawdzie przysłuchwała się, ale nigdy nie zabierała głosu. Wszystkim
było wiadomo, że Phillip i Joseph nie znoszą siostry Monroe, uważają ją
za hipokrytkę. Była jedyną znaną im członkinią sekty zielonoświątkow-
ców, której misyjna działalność zawsze wiodła do Las Vegas.
W słuchawce zamiast głosu Bernadine Gloria usłyszała automatyczną
sekretarkę.
76
___ Halo, tu Gloria. Co jest z Oniką? Wiesz dobrze, jak to dziecko
lada> kiedy jest nie uczesane. Zadzwoń.
Nie chciała wspominać przez telefon, że zna już prawdę. Miała jeszcze
chotę zadzwonić do Robin, ale kiedy spojrzała na siostrę Monroe, która
Wprost kipiała z niecierpliwości, postanowiła przesunąć to na później.
Kiedy wróciła do domu, Tarika jeszcze nie było. Była prawie siódma.
isjie odłożywszy nawet torebki, znów zadzwoniła do Bernadine i znów
uSryszała automatyczną sekretarkę.
__ Słuchaj, Bernie. Mam nadzieję, że czujesz się dobrze. Joseph po-
wiedział mi, co się stało, czekam więc na twój telefon. Strasznie się o ciebie
martwię i nie zasnę, dopóki się nie dowiem, jak to wszystko znosisz.
Proszę cię, zadzwoń, bez względu na porę.
Potem zadzwoniła do Robin, ale jej również nie było w domu. Zo-
stawiła więc tylko wiadomość z pytaniem, czy rozmawiała z Bernadine,
i z prośbą o możliwie szybką odpowiedź. Sprawa pilna.
David miał przyjechać koło ósmej. Pomyślała o kolacji i doszła do
wniosku, że byłoby nieładnie nie mieć nic do jedzenia, gdyby się okazało,
że jest głodny. Trzeba też było pomyśleć o Tariku. Ale nie chciało jej się
siekać, krajać, szatkować. Zanim usłyszała tę wiadomość o Bernadine,
modliła się, aby David został na noc. Ale teraz nie miało to dla niej
znaczenia. Myślała tylko o przyjaciółce.
Wstała i poszła do garażu, aby wyjąć z zamrażarki sos do spaghetti.
Włożyła go do kuchenki mikrofalowej, aby się rozmroził, po czym udała
się do sypialni, aby sprawdzić, jak wygląda. Na bluzce widniało parę
włosków, więc strzepnęła je starannie. Jej farbowane kruczoczarne włosy
były ścięte poniżej podbródka. Gdyby nie to, że jej twarz była taka nalana,
ścięłaby je jeszcze krócej. Phillip zawsze się z nią przekomarzał.
— Cóż z tego, że jesteś trochę za tęga, kotku. I tak jesteś ładna.
Uwielbiam twoje wysokie kości policzkowe. Pokazuj to, co masz najład-
niejszego.
Gloria spojrzała na swoje zdjęcie z Tarikiem, które wisiało na ścianie.
Na tej fotografii mogła mieć najwyżej rozmiar dwunasty, podczas gdy
teraz nosiła osiemnastkę, a najlepiej czuła się w dwudziestce. Na wszelkie
sposoby próbowała się odchudzić, ale podejmowane przez ostatnie dwa
lata głodówki źle wpływały na stan jej nerwów. Tak ją to męczyło, że
w końcu porzuciła myśl o odchudzaniu i pogodziła się z tym, że jest gruba
1 Prawdopodobnie taka pozostanie.
77
Gloria przegryzała właśnie krakersy z serem, popijając je niskokai
ryczną pepsi w półlitrowej puszce, kiedy zadzwonił telefon. Była to Roty
—  Cóż to za pilna sprawa? — zapytała.
—  Rozmawiałaś z Bernie? — zagadnęła ją Gloria pociągając łyk peps
—  Rozmawiałam z nią w zeszłym tygodniu. Czemu pytasz?
—  Miałaś od niej jakąś wiadomość?
—  Nie. Przestań się bawić ze mną w ciuciubabkę, Glorio. Co się sta}oi
—  John ją zostawił.
—  Powtórz.
—  John ją zostawił.
—  A nie mówiłam, że to kawał drania?
—  Dla białej kobiety.
—  Nie, Glorio, jestem pewna, że zmyślasz.
—  Mówię serio jak nigdy. Joseph opowiadał, że spotkał ją w niedzielę
w Circle K, sprawiała wrażenie nieprzytomnej i musiał odwieźć ją do
domu. Od tej pory nie słyszałam, żeby ktokolwiek miał z nią kontakt,
Dobrze byłoby znać nazwisko jej matki, mieszka gdzieś w Sun City. Dwa
razy zostawiłam jej wiadomość w automatycznej sekretarce, ale jeszcze
się nie odezwała.
—  Dobrze, postaram się ją złapać. Dam ci znać, jak tylko czegoś się
dowiem. Ale, ale, chwileczkę. Zdaje się, że to dziś wieczór ma przyjść do
was ojciec Tarika?
—  Już wkrótce powinien tu być, ale z kolei nie mam pojęcia, gdzie
podziewa się mój syn.
—  Słuchaj, zadzwoń do mnie, jak tylko od ciebie wyjdzie.
—  Mam nadzieję, że nie wyjdzie.
—  Posłuchaj, panno Frygido. Jeżeli coś złego stało się Bernie, będę
musiała cię niepokoić. Czekałaś latami, poczekasz jeszcze kilka minut.
—  Daj spokój, Robin, mam nadzieję, że z Bernie wszystko w porządku.
—  Ja również. Do usłyszenia.
Odłożywszy słuchawkę, Gloria wyszła przed dom, aby zobaczyć, czy
nie ma gdzieś w pobliżu Tarika. Nigdzie go jednak nie było. Usłyszała,
jak włącza się zraszacz. Stała w ogródku przed domem pośród pustynnej
roślinności. Rosły tam różne rodzaje opuncji, pałczaki, saguaro, szkarłatna
i różowa werbena, meksykańskie strelicje królewskie i drzewa jadłoszyna.
Przypomniała sobie, że kiedyś barwy pustyni wydawały jej się brzydkie
i nieciekawe. Teraz ten ogródek wyglądał jak oaza.
Wróciła do domu, nastawiła garnek z wodą na spaghetti, potem
przygotowała sałatę. Smarowała właśnie masłem francuską bułkę, kiedy
znów odezwał się telefon. Miała nadzieję, że to Bernadine.
—  Mamusiu, czy mogę zostać na noc u Bryana?
78
lol
I
 Nie wygłupiaj się. Twój tatuś lada chwila się zjawi,
 r     garść i wracaj do domu. I to już. Nie żartuję, Tank.
 tyłe     jsjie mam ochoty się z nim widzieć. -   j
więc bierz
_ Co takiego?
__- Powiedziałem, że nie chcę go widzieć.
__ Tarik, twoje postępowanie tylko pogarsza sytuację. Nie zmuszaj
mnie, abym przyszła po ciebie. Daj mi matkę Bryana do telefonu.
__Nie ma jej w domu. A jeśli po mnie przyjdziesz, to mnie nie zastaniesz.
Dlaczego to robisz, Tarik? O co ci chodzi?
i facet był nieobecny przez całe moje życ;
wizyty, myśląc, że mnie tym uszczęśli
znam go i nie chcę go znać. — Umi
Mam nadzieję, że nie zostanie na noc.
pogrzebany. Gloria zrozumiała teraz, dlaczego był
ł                i      ?       r_
czego to robisz, lanie/ u co ci uwimi
Ten facet był nieobecny przez całe moje życie, dlaczego teraz składa
-"?"'*" *vi-wćiar» he. rnnie tym uszczęśliwi? Czego on ode mnie
chce? Nie znam go i nie chcę go znać.
__-   len VUXl uyi nicuuwiij ]
odświętne wizyty, myśląc, że n
~i„v»? Nie znam go i nie chcę
 przez całe moje życie, dlaczeg
 mnie tym uszczęśliwi? Czego
 ć        Umilkł na chwilę, po czym
dodał:
A
 tu był pies
taki niegrzeczny przez cały tydzień.
—  No cóż, słuchaj, nie będę cię zmuszać, żebyś się z nim zobaczył,
ale dlaczego nie powiesz mu o tym sam?
—  Po prostu nie mogę, mamo.
—  Dobrze — westchnęła. — Zostań więc. Postaram się coś wymyślić,
aby mu wytłumaczyć. Ale co z planami na jutro?
—  Powiedz mu, żeby z nich zrezygnował, albo wyślij go do braci
Warner. Słyszałem, że poszukują tam statystów.
—  Uważaj, co mówisz, Tarik.
—  Przepraszam, mamo. I dziękuję, że spełniłaś tym razem moją
prośbę. Czy możesz jeszcze coś dla mnie zrobić?
—  Co takiego?
—  Nie baw się za dobrze dziś wieczór.
Odłożył słuchawkę, zanim zdążyła mu coś odpowiedzieć. To wszystko
była jej wina. A przecież chciała tylko, żeby wiedział, kto jest jego ojcem.
Nic więcej. Teraz zdała sobie sprawę, że więcej wyniknęło z tego szkody
niż pożytku. Nie miała pojęcia, co powie T^—"'-1-«>'
Mieszała sos do spaghetti, gdy doszedł ją zgrzyt hamującego samo-
chodu Podbiegła i zerknęła przez zasłonki. Wygląda doskonale, pomyś-
lała, obserwując go, jak wysiada z auta. Tarik ma jego budowę. Silną
i muskularną. Ponieważ nie chciała, aby sobie pomyślał, ze oczekuje go
 niecierpliwością, odsunęła się od okna. Kiedy zadzwonił dzwonek,
liczyła do trzech, zanim poszła otworzyć. Nabrała głęboko powietrza
 ł      i      l       tł   drzwi
policzyła do trzech,            p
w płuca i wolno otworzyła drzwi.
— Witaj, David — powiedziała.
79
—  Witaj, Glorio — odparł i uścisnął ją lekko. Wszedł i usiadł
krześle. — Jak się miewasz?
—  Dobrze — odrzekła.
—  Świetnie wyglądasz — stwierdził.
Wiedziała, że ma na myśli jej tuszę, niemniej odpowiedziała:
—  Dziękuję.
Miał na sobie granatowy garnitur i jasnoróżową koszulę oraz, ja^
zdążyła zauważyć, jedwabny krawat i pantofle z prawdziwej jaszczurczej
skóry. Tym razem był całkowicie ogolony — przedtem zawsze nosił wą.
sik — i przypominał modela z okładki magazynu GQ.
—  Trzeba przyznać, że masz fantastyczny ogródek — stwierdził to
prostując, to krzyżując nogi.
Zachowuje się niezwykle oficjalnie, pomyślała. Nie, to nie było tylko
to. Gdyby zamknęła oczy, mogłaby przysiąc, że to mówi biały.
—  Dziękuję — rzekła.
—  A więc — zapytał bębniąc palcami po poręczy krzesła — gdzie jest
Tarik?
—  Nie ma go w tej chwili w domu.
—  Zdążyłem zauważyć. Kiedy wróci?
—  Nie wiem dokładnie.
—  Czy powiedziałaś mu, o której ma się mnie spodziewać?
—  Powiedziałam.
—  Wobec tego w czym problem, Glorio?
—  Widzisz, on ma pewne opory przed zobaczeniem się z tobą.
—  Ja również czuję się niezręcznie. Właściwie nawet nie wiem, dla-
czego tu przyjeżdżam. Nie znam chłopaka, a przecież to już prawie dorosły
człowiek.
David wyraźnie sprawiał wrażenie spiętego. Gloria widziała, jak drgają
mu mięśnie podbródka. Wydawało jej się również, że słyszy, jak zgrzyta
zębami.
—  Zrobiłam spaghetti, gdybyś chciał coś zjeść — zaproponowała. Jej
głos brzmiał teraz równie oficjalnie jak jego.
—  Nie, dziękuję, nie jestem głodny — odparł. W głosie jego wy-
czuwało się napięcie i było widoczne, że jest zdenerwowany, ale Glorii to
nie dziwiło.
—  Może kieliszek wina?
—  Z przyjemnością. Kiedy więc Tarik wróci do domu?
—  Jutro — odparła i popędziła do kuchni.
—  Zaczekaj, Glorio. Powiedziałaś: jutro?
—  Tak — odrzekła.
—  Nie fatyguj się. Nie będę pił wina. — Podniósł się z krzesła.
Gloria odwróciła się i spojrzała na niego. Na jej twarzy odmalował
się wyraz zawodu.
80

Wyjeżdżasz? — spytała.
Tak — odparł.
Jesteś tu mile widzianym gościem*: Mógłbyś zostać.
Zostać? — powtórzył.                   i  '?!
Widzisz, po prostu pomyślałam sobie, że może... ponieważ ostat-
ni razem... no wiesz, po prostu pomyślałam sobie, że może i tym razem
zechcesz pobyć trochę z nami.                '
_— Posłuchaj, Glorio. Chciałbym pomówić z tobą szczerze.
__ O czym?
—  O mnie.
—  Nie rozumiem.
—  Pamiętasz, co się wydarzyło, kiedy byłem tu ostatnim razem?
.__Oczywiście, pamiętam.
—  Pamiętasz, jak zareagowałem na ciebie?
—  No, tak.
—  A czy wiesz dlaczego?
—  Myślałam, że to dlatego, że tak utyłam.
—  To tylko część prawdy.
—  A jaka jest cała prawda?
—  Przez parę lat byłem biseksualny — wyjaśnił z całym spokojem.
—  Jaki?
—  Nie przesłyszałaś się. Ale teraz już nie jestem. Teraz jestem homo-
seksualistą.
—  Czym jesteś?
—  Cóż cię tak dziwi? Byłaś ostatnią osobą, którą miałem o tym
poinformować. I dobrze, że mam to już za sobą.
—  Słuchaj, nie musisz uciekać się aż do takich wykrętów, jeśli nie
chcesz spędzić tu nocy. Rozumiem.
—  Mówię prawdę, Glorio. Za długo kłamałem i doszedłem do wnios-
ku, że czas najwyższy, abyś się dowiedziała. Aha, zatrzymałem się w Bilt-
more — mówił kierując się do drzwi. — Gdy Tarik wróci, powiedz mu,
gdzie jestem. Jeśli nie odezwie się do południa — znikam. Dosłownie
i w przenośni. Jeśli kiedykolwiek chciałby się ze mną zobaczyć, inicjatywa
musi wyjść od niego.
Otworzył drzwi, podszedł do samochodu i zajął miejsce za kierownicą,
^anim zapalił, odwrócił się i spojrzał na Glorię. Na jego twarzy widniała
całkowita obojętność. Patrzyła, jak wypożyczona niebieska celebrity wy-
jeżdża tyłem z jej uliczki. Spoglądała w ślad za nią, aż zniknęła za
zakrętem. Zraszacz wyłączył się. Gloria cofnęła się i zamknęła drzwi.
Siadając ciężko na krześle, zauważyła, że odpadł jej górny guzik od bluzki.
Nie schyliła się jednak, by go podnieść; nie była w stanie wykonać żadnego
ruchu.
POŻAR
Gdy Joseph wyszedł, Bernadine włożyła szorty i trykotową bluzkę,
spakowała podróżne torby dzieci i kazała im wsiąść do samochodu.
Skierowała się w stronę Sun City.
—  Na co jedziemy do babci? — zapytała Onika.
—  Mówi się dlaczego. Ponieważ mamusia i tatuś wyjeżdżają.
—  A dlaczego nie zabieracie nas ze sobą? — zapytał John junior.
—  Bo tam, gdzie jedziemy, wolno przebywać tylko dorosłym.
—  Nie moglibyśmy zostać z ciocią Robin?
—  Nie, nie możecie.
—  Nie chcę jechać do babci — zaprotestował.
—  Dlaczego nie?
—  Ponieważ jest niemiła.
—  To nieprawda — odparła Bernadine.
—  To prawda.
—  Mówicie tak dlatego, że nie pozwala wam robić wszystkiego, co
wam się podoba.
—  Och, och. Krzyczy na nas bez przerwy, prawda, Onika?
—  Nie bez przerwy — zaprotestowała Onika.
—  Ale krzyczy.
—  Słuchajcie. Wasza babcia ma niski głos i dlatego wam się wydaje,
że ona na was krzyczy, ale wcale tak nie jest.
—  Nie pozwala nam nawet bawić się przed domem.
—  Ani za domem na podwórku.
—  Nie wierzę wam.
—  Nie pozwala nam zrywać ani pomarańczy, ani grapefruitów i za-
brania wchodzić na wysokie drzewa.
—  Owoce nie są jeszcze dojrzałe. A z drzewa możecie spaść.
82
__- Każe nam wcześnie chodzić spać i nie ma u niej Nintendo, i w jej
domu jest nudno.
.__To niedobrze. Ale przestań jęczeć,    j
John junior westchnął tylko zrezygnowany.
Bernadine wiedziała, że mówią prawdę. Jej matka Geneva rzeczywiście
 czasami nieznośna, ale kochała swoje wnuki. Miała tylko dziwny
 d         śi   lh     di
yła czasa                    ,                          j
sposób okazywania tej miłości. Po dwudziestu ośmiu latach prowadzenia
szkolnego autobusu miała dosyć dzieci. Wyjątek stanowiły jej własne
wnuki, chociaż czasami Genevie zdarzało się zapomnieć, że są to żywe
istoty, a nie manekiny.
—  Mamo, Onika nie zapięła pasa.
—  Onika, zapnij pas.
Bernadine nacisnęła guzik odtwarzacza kompaktowego na Autumn
George'a Winstona. Zawsze włączała ten utwór, kiedy chciała się zrelak-
sować, a w tej chwili nie była w stanie słuchać żadnej innej muzyki
z wyjątkiem utworów fortepianowych. Wiedziała, że zapomniała o czymś
ważnym, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć, o co jej chodziło.
—  Mamo, czy musimy znowu słuchać tej muzyki fortepianowej? —
zapytał John junior.
—  Nie — odparła i wyłączyła aparaturę.
—  Raffi, Raffi, Raffi — domagała się Onika.
—  Przestań skamleć. Słyszę cię — rzekła. Nie miała nastroju do
dziecinnych melodii, ale co tam. Przerzuciła stos taśm, aż natrafiła na
właściwą. John junior szukał teraz Waldo.
—  O, jest Waldo. Znów go znalazłem, mamusiu.
Onika nigdy nie mogła znaleźć Waldo, a John junior nie chciał jej
powiedzieć, gdzie jest, gdy już go znalazł, i Onika zaczynała płakać,
a Bernadine musiała im grozić odebraniem książki, ale on i tak pokazywał
jej go tylko wtedy, gdy płacz siostry stawał się już nie do wytrzymania.
Ale Gdzie jest Waldo? zapewniało jej trochę spokoju podczas jazdy.
—  Dobrze, już dobrze — odezwała się pojednawczo do Johna junio-
ra. — A teraz zobaczymy, jak długo będzie cisza.
Minęła minuta.
—  Mamusiu, spójrz, McDonald — wykrzyknęła Onika. — Jestem
głodna. I chcę zabawkę. Czy możemy zjeść Happy Meal? Zgódź się,
mamusiu, zgódź.
—  Ja też jestem głodny — poparł siostrę John junior. — Ale ja chcę
McNuggets z sosem barbecue i frytki, i koktajl waniliowy.
—  W porządku, w porządku. Tylko niech będzie spokój.
Bernadine nie miała czasu założyć gogli. Skręciła, aby podjechać pod
°kienko baru i zamówić posiłki.
83
—  Mamusiu, możemy zjeść tutaj? Chcę pobawić się piłkami — (jQ
magała się Onika.
—  Ja nie chcę tu jeść. Zaraz będzie inspektor Gadget. Zjedzmy u bab.
ci, mamusiu, dobrze?
—  Bądźcie cicho. Już podjeżdżamy pod okienko. Śpieszę się i uje
mam ochoty tu siedzieć. Zjecie w samochodzie i niech wam idzie ua
zdrowie. Zrozumiano?
—  Tak — odparła Onika.
John junior nie odpowiedział, tylko przerzucił wielką stronice
w książce.
—  O, znowu znalazłem Waldo.
Wręczając dzieciom pudełka z jedzeniem, Bernadine zwróciła uwagę
na włosy Oniki; były w zupełnym nieładzie. Nie czesała ich od dwóch czy
trzech dni i głowa dziewczynki przypominała stracha na wróble. Chciała
jej zrobić trwałą, ale John nie pozwolił nakładać na głowę swej córeczki
żadnych chemikaliów. Onika miała niezwykle bujne i gęste włosy, za-
platane w długie i grube warkocze, a skórę na głowie tak wrażliwą, że
ilekroć usłyszała o czesaniu, podnosiła płacz. Od kilku miesięcy Ber-
nadine, która miała już serdecznie dość tego ciągłego zawodzenia, co
sobota oddawała ją w ręce Glorii, aby zrobiła porządek z jej głową. Teraz
zaś, gdy John odszedł, postanowiła, że za tydzień od najbliższej soboty,
kiedy to przypadają również urodziny Oniki, każe zrobić dziewczynce
trwałą.
Bernadine była na ostatnim długim odcinku drogi prowadzącej do
Sun City. Była to dwupasmowa jezdnia używana głównie przez starszych
kierowców, którzy nie lubią rozwijać większej szybkości. Przed nią ciągnął
się długi sznur pojazdów i Bernadine zdążyła wypalić trzy papierosy,
zanim wreszcie przejechała owe dziesięć kilometrów dzielące ją od miejsca,
gdzie należało skręcić. Dzięki Bogu, że jest to pora kolacji, pomyślała.
Sun City było sterylnie czystym miasteczkiem zamieszkanym głównie przez
starszych ludzi. Matka jej bardzo je lubiła. Dwa lata temu, po śmierci
ojca Bernadine, Geneva sprzedała dom, w którym przeżyła czterdzieści
dwa lata, i przeniosła się tutaj. Chciała być blisko któregoś ze swych
dzieci, na wypadek gdyby coś się z nią stało. Dwaj bracia Bernadine
mieszkali w Filadelfii, niecałe piętnaście minut drogi od domu Genevy.
Uliczka, przy której stał dom matki, była jak zwykle pusta. Najdrob-
niejszy listek nie zaśmiecał chodnika. Starannie przystrzyżone trawniki
wyglądały jak zielony aksamit. Drzewa palmowe o krzaczastych koronach
stały w równym rzędzie. Nigdzie nie było widać samochodów, bo par-
84
anie przy krawężnikach było wzbronione. Bernadine podjechała pod
 matki i nacisnęła klakson. Był to budynek z suszonej na słońcu
j jkb         łiłj      ł   \^ki d          tj
Hm matki i nacisnęła klakson. By  t   by                     j
aZo\voczerwonej, jakby wypłowiałej cegły. \^szystkie domy w tej przecz-
my były jednakowe. Kiedy matka się tu wprowadziła, Bernadine kilka-
krotnie się myliła, a za każdym razem drzwi otwierała jej ta sama siwo-
włosa staruszka.
Geneva pojawiła się na progu z rękami wspartymi na biodrach. Mimo
fąCa miała na sobie sportowy dres w kolorze lawendy. Sprawiła sobie
też chyba nowe okulary. Gdyby nie siwe włosy, Geneva w wieku sześć-
dziesięciu czterech lat nie wyglądałaby na więcej niż pięćdziesiąt. Twarz
miała właściwie bez zmarszczek. W ubiegłym roku Bernadine namówiła
ią aby dała odpocząć włosom i przestała je farbować. Krótkie, wijące się,
miały teraz naturalny siwy kolor. Geneva przestrzegała diety, bo zawsze
miała skłonności do tycia, co drugi dzień odbywała dwukilometrowy
spacer i trzy razy w tygodniu chodziła na wodny aerobic. Mieszkała
w reprezentacyjnej części miasta, toteż Bernadine była rada, kiedy matka
nauczyła się wreszcie właściwie malować. Bernadine ze zdziwieniem stwier-
dziła, że matka wygląda lepiej od niej. A przecież powinno było być
odwrotnie.
—  Cóż za niespodzianka — odezwała się Geneva. — Co się stało?
Nie mogłaś się dodzwonić?
—  Nie — odparła Bernadine i wysiadła z samochodu.
Dzieci biegły już w kierunku domu.
—  Witaj, babciu — zawołały jednocześnie.
—  Witajcie, moje kluseczki. Co ja widzę na głowie tego dziecka?
—  Nie miałam czasu jej uczesać.
—  Na wszystko inne masz czas. Powinnaś mieć i na to.
Bernadine nie miała ochoty spierać się dzisiaj z matką. Nie była
w nastroju i chciała zażegnać sprzeczkę w zarodku. Geneva przy każdej
sposobności wytykała jej błędy wychowawcze.
—  Nie miałabyś nic przeciwko temu, aby dzieci zostały u ciebie parę
dni? — zapytała.
—  Dokąd się wybierasz?
—  Do Sedony. John i ja chcemy trochę odpocząć.
—  Ile to ma być te parę dni?
—  Cztery albo pięć.
—  A co ze szkołą? Wiesz, że nie mogę wozić ich taki kawał przez
kilka dni z rzędu.
—  Zadzwonię do szkoły i uprzedzę, że będą nieobecne przez parę dni.
—  W następnym tygodniu jest rodeo, mamusiu — przypomniał jej
John. — Mamy tylko trzy dni zajęć.
85
Bernadine zupełnie wyszło to z pamięci, ale to nie to usiłowała sobj»
przypomnieć.
—  Świetnie. Będziecie mieli cały tydzień wolny.
John junior skakał z radości, ale Onika była wyraźnie nieszczęśliwa
—  Ja wolę chodzić do szkoły — oświadczyła.
—  Nie bądź głupia — strofował ją. — Pierwsza klasa nie jest ważna
—  Jest ważna, a ja jestem w tym tygodniu solenizantką.
—  To nie teraz, tylko w następnym tygodniu — sprostowała Bernadine
—  Czy u was wszystko w porządku? — zwróciła się Geneva d0
Bernadine.
—  Jak najbardziej. Chcemy tylko parę dni odpocząć.
—  A teraz powiedz mi jeszcze raz. Kiedy zamierzasz odebrać dzieci?
—  W piątek wieczorem, a najpóźniej w sobotę rano. Może być?
—  W sobotę o ósmej rano mam lekcję golfa, ale nic się nie stanie,
jeśli ją opuszczę. W żadnym razie nie mogę się jednak spóźnić na autobus
do Laughlin. Wyrusza punktualnie o dziesiątej.
—  Znowu jedziesz do Laughlin?
—  A dlaczegóż by nie? Ostatnim razem wygrałam dziewięćdziesiąt
trzy dolary. I doskonale się bawiłam.
—  Możesz być pewna, mamo. Wracam, to znaczy, wrócimy na tyle
wcześnie, abyś swobodnie mogła zdążyć na swój autobus.
Geneva przyjrzała się córce badawczo.
—  Wejdziesz czy zamierzasz stać tu i piec się w słońcu?
—  Powinnam już jechać. Muszę się spakować.
—  Gdzie jest John?
—  Chyba w drodze do domu.
—  Jesteś pewna, że wytrzymacie tylko sami we dwoje przez czte-
ry dni?
—  Tak, mamusiu.
Bernadine wiedziała, co matka ma na myśli. Geneva od początku nie
lubiła Johna, a ponieważ nie należała do osób, które trzymają gębę na
kłódkę, kilka lat temu powiedziała Bernadine wprost, że za bardzo po-
zwoliła Johnowi wejść sobie na głowę.
—  Niektóre kobiety pozwalają, aby mężczyzna zdominował je zupeł-
nie. Jeśli na to pozwolisz, cóż ci pozostanie? Czekam tylko dnia, kiedy
mi powiesz, że się z nim rozwodzisz. Zresztą o ile go znam — pod-
sumowała — to pewnie on zostawi cię pierwszy.
—  Odejdź od tych kwiatów — upominała teraz Johna juniora. —'
I chodź tu do mnie. — Podszedł wolnym krokiem do babki, która prze-
ciągnęła szorstką ręką po jego głowie. — Masz za długie włosy. Kiedy to
ostatni raz byłeś z tatusiem u fryzjera?
86
r
__Nie wiem — odparł.
_— Przywiozłaś dzieciakom coś do ubrania?
Bernadine sięgnęła na tylne siedzenie i Wydobyła podróżny neseser
Barbie Oniki i plecak Spider-Man Johna juniora. Dzieciaki podbiegły do
samochodu i chwyciły swoje bagaże.
—  A teraz posłuchajcie, co wam powiem. Chcę, abyście zachowywały
sie grzecznie, słuchały babci i robiły wszystko, co wam każe, tak żeby nie
musiała się przez was denerwować. — Pochyliła się i ucałowała swoją
dwójkę. — Do zobaczenia za parę dni. Kocham was.
—  Do widzenia — zawołały i pobiegły w stronę domu.
__Nie tak szybko — upomniała je Geneva.
Bernadine pomachała im na pożegnanie. Wyjęła Raffi i włożyła Geor-
ga Winstona. Cały samochód wypełniał zapach barbecue. Odwróciła gło-
wę i zobaczyła wymazane sosem tylne siedzenie, walające się po podłodze
pudełka po Happy Meal i McNuggets.
Zanim Bernadine wydostała się na bezkolizyjny przejazd, zatrzymała
się przy Circle K i kupiła kolejne trzy paczki koolsów. Wydawało jej się,
że droga do domu zajęła jej zaledwie kilka minut, choć jechała prawie
czterdzieści. Znalazłszy się pod domem, sięgnęła ręką do przeciwsłonecznej
klapy i nacisnęła pilota, aby otworzyć drzwi garażu. Zaparkowała swój
samochód przy cherokee, stojącym obok forda z czterdziestego dziewią-
tego roku: John trzymał go pod pokrowcem. Kilka minut Bernadine
siedziała nieruchomo w samochodzie słuchając pracy silnika. Rękami
mocno ściskała kierownicę. Nie chciało jej się opuszczać auta. Nie chciało
jej się wchodzić do domu i błądzić po pustych pokojach. Ale musiała.
Chociaż wiedziała, jakie to jest uczucie, kiedy się zostaje samą. Potem
zaczęła płakać. Potem przestała. Za chwilę znów dostała napadu takiego
płaczu, jakby serce miało jej pęknąć z bólu. Wyciągnęła chusteczkę ze
schowka na rękawiczki, wytarła nos, osuszyła oczy i nakazała sobie:
A teraz wysiadaj. Chwyciła torebkę i znowu nacisnęła pilota. Zanim
jeszcze zdążyła wejść do domu, usłyszała, jak drzwi garażu zatrzaskują
się za nią.
—  Halo — zawołała głośno.
Odpowiedziało jej własne echo, ponieważ duży pokój — jak na połu-
dniowym zachodzie określano ogromne pomieszczenie w centrum domu
służące za salon, jadalnię i bawialnię — miał ściany z cegieł, sufit o po-
wierzchni pięćdziesięciu metrów i grube betonowe kolumny.
. Bernadine usiadła na kanapie, czując, jak skórzane obicie przykleja
JeJ się do ud, otworzyła torebkę i wyciągnęła papierosy. Zapaliła.
87
1-
ie
ić
ło
Tl-
Jie
jie
lał
na
ym
de,
329
Zaciągnęła się dymem. Potem zapaliła drugiego i wsunęła paczkę
sów wraz z pudełkiem zapałek do kieszeni szortów. Spojrzała na
ny kominek, tak wielki, że można było w nim stanąć, bez śladu p^
Chwilę lustrowała uważnie cały pokój. Wszystko było w nim cholery,
nienaganne. Znudziło jej się to patrzenie, wstała więc i licząc po dro^e
kafelki — naliczyła ich czternaście — udała się do sypialni. Zatrzasną
drzwi, padła na łóżko i zrzuciła sandały. Zamknęła oczy, ale po sekun.
dzie otworzyła je znowu. Spojrzała na sufit. Ujrzała na nim liczbę
siedemset trzydzieści dwa. Cyfry tej nie było na suficie, była zapisana
w jej pamięci. Oznaczała, jak powiedział jej John, ile razy kochali sjc
w życiu. Pamiętała, kiedy ta liczba wynosiła pięćdziesiąt jeden i ja]j
wstrząsnęło nią odkrycie, że liczył ich akty miłosne. Po pewnym czasie
nic, co robił, nie zdołało jej zadziwić.
Nie mogła uleżeć z zamkniętymi powiekami, ponieważ oczy jej nie
były zmęczone. Czując, że ogarniają zdenerwowanie, wstała, zażyła Xatiax
i wyszła z sypialni. Przyjrzała się książkom na półkach zajmujących całą
ścianę. Było tam około tysiąca tomów, ułożonych na ogół w porządku
alfabetycznym. John twierdził, że jest to najlepszy sposób na odszukanie
bez trudu odpowiedniej lektury. W tym cholernym domu panował zbyt
wielki porządek. Wszystko leżało na swoim miejscu. Otworzyła garderobę
Johna. Buty ustawione były porządnie, w równym rzędzie. Koszule uło-
żone kolorami: białe, kremowe, jasnoniebieskie, różowe. Garnitury poseg-
regowane w zależności od firmy, poczynając od Adolfo; tak samo spor-
towe marynarki, spodnie, również krawaty. John pienił się wprost z wście-
kłości, gdy odkrył kiedyś zaplątaną w jego koszulę bluzkę Bernadine.
Stojąc teraz pośrodku jego garderoby zdejmowała z wieszaków ubra-
nia i zarzucała je sobie na ramię, tyle ile się dało na raz. Wyszła z sypialni,
minęła duży pokój, wzięła z kuchni swoją parę kluczy i nacisnęła umiesz-
czony w ścianie guzik od garażu. Rzuciła stos ubrań na chodnik przy
wjeździe, po czym zasiadła za kierownicą BMW i opuściła wszystkie okna.
Wyprowadziła samochód na sporą odległość od domu, otworzyła tylne
drzwi i rzuciła odzież na siedzenie. Bernadine musiała sześć razy obrócić
tam i z powrotem, zanim opróżniła wszystkie wieszaki Johna.
Otworzyła górną szufladę w jego komodzie. Cała bielizna złożona
była porządnie i równo, tak jak lubił. Wiedziała o tym dobrze, ponieważ
jej obowiązkiem było pamiętać, aby nie pomieszać podkoszulków z rę-
kawami z tymi bez rękawów, a wyciętych z tymi pod szyję. Kalesonki nie
mogły leżeć razem ze slipkami. Skarpetki ułożone były również kolora;
mi — od ciemnych do jasnych. Wrzuciła bieliznę do kosza na śmieci
i udała się z nim do łazienki, gdzie zgarnęła jego drobiazgi toaletowe
wraz ze szczoteczką do zębów i elektryczną maszynką do golenia. Ułożyć
wszystko na stosie skarpetek. Kiedy wróciła do sypialni, zauważyła
1 nstątorb<?na zakuPy- Podeszła do komody i jednym ruchem ręki zsunęła
\ niej wszystkie butelki z wodą kolońslcą, które tam stały. Usłyszała
brzęk tłuczonego szkła. Tym razem pęderrrprzebiegła garaż, w obawie że
butelki wypadną z przemiękłej torby. Kiedy potknęła się o wrotki Johna
uniora uderzając się boleśnie w mały palec u nogi, przypomniała sobie
J butach. W kącie stał mały czerwony wózek Oniki, obróciła więc jeszcze
trzy razy, ostatmm razem zabierając pojemnik z płynem do zapalniczki.
Rzuciła buty na podłogę samochodu, po czym skropiła stos odzieży
przynajmniej połową płynu z pojemnika. Zaciągnęła wózek z powrotem
do garażu, poszła do pralni umyć ręce i znowu wyszła na zewnątrz. Teraz
sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła papierosy i paczkę zapałek. Zapaliła
zapałkę, wrzuciła ją przez przednie okno do wnętrza samochodu i oddaliła
się. Po drodze potarła o pudełko kolejną zapałkę, aby zapalić papierosa.
Usłyszała wybuch, ale nie miała ochoty przyglądać się płomieniom, nacis-
nęła więc przycisk drzwi do garażu i weszła do domu. Znalazłszy się
znów w sypialni, Bernadine wzięła z półki książkę Almost Midnight,
położyła się do łóżka i wypaliła papierosa do końca.
Przez sen usłyszała wycie syreny. Jeden z jej wścibskich sąsiadów
musiał chyba przejeżdżać obok i przekonany, że samochód lada chwila
wybuchnie, tak jak pokazują w telewizji, wezwał straż pożarną. Ale
Bernadine nie słyszała żadnego huku. Kiedy zadzwonił dzwonek, wstała
i podeszła do drzwi. Zerknęła przez szybę i ujrzała stojącego przed wej-
ściem strażaka. Gdy uchyliła drzwi, poczuła zapach dymu, rozgrzanego
metalu, palącej się gumy, gazów spalinowych. Ale kolor samochodu był
nadal czarny, a jego karoseria stosunkowo mało uszkodzona.
—  Psze pani, czy pani wie, że pani samochód się palił?
Bernadine nie odpowiedziała.
—  Czy to pani go podpaliła?
Bernadine dalej milczała.
—  Na podwórku wolno palić najwyżej śmiecie.
—  To są śmiecie — odparła.
—  Pani dobrze wie, o co mi chodzi, psze pani. Do tego celu służą
specjalne pojemniki.
—  Nie sądziłam, że prawo zabrania spalić swoją własność na własnym
terenie.
—  Tak, psze pani, zabrania. Dlaczego pani chciała spalić nowe BMW?
Bernadine nie odpowiadała.
Spojrzał na nią podejrzliwie, bo dobrze wiedział, co zrobiła.
89
i.
a
1.
)-
ie
rę
ić
ło
—  Proszę posłuchać — rzekł. — Osiedle, w którym pani mieszka, je
bardzo ładne, a jeden z pani sąsiadów był na tyle uprzejmy, że zawiadomi
nas, sądząc, że u państwa nikogo nie ma.
—  Jestem mu bardzo zobowiązana — odrzekła.
—  Orientuje się pani, że towarzystwo ubezpieczeniowe nie zwróci pan
pieniędzy?
—  Wiem o tym — oświadczyła.
—  Dobrze się stało, że zdążyliśmy na czas, niemniej wnętrze zostało
poważnie uszkodzone, jak pani widzi. — Potarł ręką podbródek i wes.
tchnął głęboko. — Czy mogłaby pani wyrządzić przysługę nam oraj
swoim sąsiadom? Następnym razem, gdy przyjdzie pani do głowy Coś
spalić, proszę wybrać coś mniejszego, tańszego i uczynić to nieco bardziej
dyskretnie.
—  To się więcej nie powtórzy — przyrzekła i zamknęła drzwi.
Następnego dnia rano Bernadine wykonała trzy telefony. Zadzwoniła
do swego biura i oświadczyła, że z przyczyn rodzinnych nie stawi się
w tym tygodniu do pracy. Szef zapytał ją, czy nie mogłaby jednak przyjść
we czwartek, choćby na parę godzin, ponieważ tego dnia po południu
miała być sfinalizowana transakcja z Langonami, których nieruchomość
była u nich w depozycie od dwudziestu ośmiu dni. Langonowie byli
klientami Bernadine, nalegali więc, aby przy tym była. Bernadine odparła
jednak, że bardzo przeprasza, ale niestety będzie musiał ktoś ją zastąpić.
Zadzwoniła do Glorii wiedząc, że nie ma jej w domu. W poniedziałek
rano Gloria robiła cotygodniowe zakupy. Bernadine zostawiła jej wia-
domość:
— Wiem, że Joseph powiedział ci, co się stało, ale wszystko już jest
w porządku. Nie martw się o mnie. Jadę na kilka dni do Sedony i zaraz
po powrocie zadzwonię do ciebie. Zapewniam cię, że czuję się dobrze,
Przeżyłam mały szok, ale już wróciłam do równowagi.
Robin była w pracy, wobec czego zadzwoniła do domu i zostawiła
wiadomość podobnej treści.
Przez następne cztery dni Bernadine nie opuszczała mieszkania. Prze-
czytała sześć książek, z których nie zapamiętała ani słowa. Nie myła się,
ponieważ ciągle miała w pamięci, że musiała brać prysznic przed każdym
zbliżeniem z Johnem, a często i potem. Miała dość higieny i to nie tylko
osobistej. Również i w domu. Latami utrzymywała go w porządku, wi?c
przez te cztery dni, cokolwiek wzięła do ręki, zostawiała tam, gdzie jeJ
wypadło. Wokół walały się gazety. Jedzenie, którego w końcu nawet nie
tykała, zalegało stół obok pudełka po pop-tartach, które zostawił Johfl
90
ladała    telewizję    i    jednocześnie    puszczała    muzykę    stereo-
iczną- Spędziła dziewięć godzin grając w Nintendo. Telefon urywał
.   aie nie miała odwagi podnieść słuchawkj. Jeszcze nie teraz. Nie miała
noty na rozmowę z kimkolwiek. Nie chciało jej się opowiadać od
° czątku tej całej obrzydliwej historii. Go tu zresztą opowiadać? Wzięła
P tatnią pastylkę Xanaxu i chociaż miała prawo powtórzyć lekarstwo,
°ie mogła się zdobyć na to, by pojechać do apteki.
n  W piątek rano Bernadine podskoczyła w łóżku uświadomiwszy sobie
nagle, że spędziła w domu pięć dni, nie myjąc się, nie czesząc i prawie nic
nie jedząc. Ciało jej wydzielało przykry zapach, który unosił się również
w całej sypialni.
—  Nie pozwolę, abyś mnie zniszczył — zapowiedziała głośno i pod-
niosła się.
Najpierw wezwała pogotowie samochodowe, aby uprzątnęło spalone
auto. Potem umyła zęby, wzięła długi prysznic, nie szczędząc odżywki na
włosy, które związała w koński ogon. Ubrała się i przyrządziła sobie
śniadanie: dwa jajka na miękko, płatki owsiane, bekon i tost. Zjadła
wszystko. Wróciwszy do sypialni, opróżniła przepełnioną popielniczkę,
wyrzuciła pudełko papierosów do kosza, ale po namyśle zmieniła zamiar
i wyciągnęła je z powrotem. Kiedy spostrzegła na komodzie szkatułkę
z biżuterią Johna, ogarnęła ją złość na siebie, iż nie dołączyła jej do jego
rzeczy.
Spędziła cały dzień porządkując dom, bo sprzątaczka przychodziła
tylko dwa razy w miesiącu. Kiedy wreszcie Bernadine zawlokła dwa worki
śmieci do garażu, zauważyła tam tyle niepotrzebnych rzeczy, głównie
należących do Johna — że zapieniła się z wściekłości. Wrzuciła worki do
kontenera, pobiegła z powrotem do domu, odszukała numer telefonu
gazety i połączyła się z działem ogłoszeń.
—  Chciałabym umieścić w jutrzejszym numerze ogłoszenie o wyprze-
daży rzeczy z garażu — oznajmiła. — Tak jest, mam kartę kredytową. —
Podała im numer swojej karty, adres i numer telefonu i podyktowała
treść ogłoszenia: — Niezwykła okazja. Wyprzedaż: tylko w sobotę. Od
ósmej do trzynastej. Scottsdale. Każda rzecz za 1 dolara. Przyjdźcie
i przekonajcie się.
Przyjmujący ogłoszenie zapytał, czy nie pomyliła się podając cenę, ale
Bernadine odparła, że nie, na co on także wyraził zainteresowanie imprezą.
Odłożywszy słuchawkę wykręciła numer agencji usługowej i poprosiła
0 pomoc domową raz na tydzień.
Wentylator u sufitu obracał się cicho. Bernadine usiadła i nagle przy-
pomniała sobie, czego tak usilnie szukała w pamięci przez ostatnie kilka
^ni; chciała zadzwonić do Savannah i odwołać zaproszenie, aby się u niej
91
zatrzymała, ale teraz była rada, że tego nie zrobiła. Towarzystwo powity
dobrze na nią wpłynąć, zwłaszcza zaś towarzystwo bliskiej przyjació}kC
Bernadine kochała Glorię i Robin, ale Savannah była jedyną osobą, któr
ją naprawdę rozumiała. Przed nią nie będzie musiała tłumaczyć się z
swoich uczuć. Ona również nie należała do osób, którym życie układa sj
po różach. Tak, pomyślała, Savannah z pewnością wpłynie na nią oży^,
czo. Bernadine uśmiechnęła się i spojrzała na kalendarz. Przyjeżdża kol0
dwudziestego szóstego. Hura!
Światełko na automatycznej sekretarce migało jak szalone, wobec
czego Bernadine nacisnęła klawisz i zaczęła przesłuchiwać nagrane wia.
domości. Była przekonana, że większość telefonów pochodzi od Glorii
i Robin, i nie myliła się. Robin oferowała się zaopiekować dziećmi i d0.
dała, że wprawdzie nie powinna tego mówić, ale jest zadowolona, że ten
skurwysyn sobie poszedł.
—  Wiem, że to nie jest najlepsza chwila na takie zwierzenia, ale
zgadnij, dziewczyno, co się stało? Poznałam kogoś. Jest bardzo miły,
Całkowite przeciwieństwo Russella. To pewne. Nie jest najprzystojniejszy,
trochę za gruby i niestety spod znaku Bliźniąt, ale jak dotąd traktuje
mnie tak, jak powinno się traktować kobietę. Czekam na telefon.
Bernadine zachichotała. Robin z mężczyzną, który nie nadaje się na
okładkę? No proszę. A Gloria.
—  Jakoś trudno mi w to uwierzyć, ale cieszę się, że czujesz się lepiej.
I nie udawaj przede mną, Bernie. To nie jest sprawa, nad którą można
łatwo przejść do porządku dziennego. Daj mi znać, gdybyś miała ochotę
się ze mną zobaczyć. Przy okazji, wiesz o tym, że opuściłaś uroczystość
wręczenia nagród Czarnych Kobiet Sukcesu. Opowiem ci o niej. I jeszcze
jedno, pierwsze posiedzenie rady doradczej w sprawie Zabawy Sióstr
odbędzie się dopiero w przyszłym miesiącu. Mam nadzieję, że będziesz
mogła przyjść. Możesz przyprowadzić przyjaciółkę. Nie zmieniła planów?
Przyjeżdża? Zadzwoń jak najszybciej.
Bernadine zupełnie zapomniała o tej uroczystości. Dzięki Bogu, do
spotkania rady jeszcze trochę czasu. Nieraz miała dość małostkowych
ploteczek: kto zarabia więcej, a kto mniej, kto ma większy dom. Lecz
Akcja Czarnych Kobiet poświęcała wiele uwagi problemom biznesu, i to
było powodem, dla którego Bernadine przystąpiła do ruchu.
Zrobiła sobie cappuccino i kiedy podgrzewała mleko, poczuła, że robi
się jej jakoś lżej na duszy. Zastanawiała się, skąd się nagle wzięło to
uczucie ulgi, ale po chwili zrozumiała, o co chodzi: jest wolna. Może
robić, co chce i jak chce. Kiedy już zakończy się ta obrzydliwa sprawa,
będzie mogła zrealizować swoje marzenie o własnym przedsiębiorstwie,
takim czy innym. John zawsze uważał jej pomysł produkcji gotowych
92

. ń za niepewny, ale teraz już nie musi radzić się Johna. Bernadine
czuła na ciele mrówki z podniecenia i kiedy zadźwięczał telefon, bez-
Jjednie ujęła za słuchawkę.                    Ł .;/
__Wróciłaś już? — zapytała matką.
__Tak — odparła Bernadine. — Właśnie miałam do ciebie dzwonić.
__ Dobrze się bawiliście?
__Ja bawiłam się świetnie.
__To wspaniale. Kiedy przyjeżdżasz po dzieci?
__Właśnie się wybieram.
—  Słuchaj, od rana domagają się, aby je zabrać na pizzę, pójdę więc
teraz z nimi do pizzerii. Spotkamy się u mnie w domu. Masz klucz,
prawda?
—  Noszę go wraz z pękiem moich kluczy, mamo. Będę za pół godziny,
ale nie mogę zostać długo.
—  Co masz znowu takiego pilnego?
—  Na jutro zaplanowałam wyprzedaż rzeczy z garażu.
—  Co ci znowu strzeliło do głowy?
—  Posłuchaj, mamo. W garażu jest pełno niepotrzebnych gratów. To
chyba dobry sposób, aby pozbyć się niektórych rupieci.
—  A więc nie zwlekaj, tylko ruszaj w drogę. Umyłam Onice głowę,
zaplotłam jej włosy we francuski warkocz, tak że będziesz miała z nią
spokój przynajmniej na tydzień.
—  Dziękuję ci, mamusiu. Do zobaczenia — rzekła i poszła wziąć
klucze od cherokee.
Gdy Bernadine przyjechała z dziećmi do domu, zaczęła z ich pomocą
przygotowywać się do jutrzejszej wyprzedaży.
—  Mamusiu, dlaczego wyprzedajemy rzeczy z garażu? — zapytał John
junior.
—  Ponieważ tatuś uważa, że są niepotrzebne.
—  Nawet te kijki golfowe? — zapytała Onika.
—  Nawet.
—  A co mam zrobić z tymi rakietami tenisowymi?
—  Połóż je tu także — poleciła Bernadine.
—  Czy sprzedajemy tylko rzeczy tatusia? — zapytała Onika.
—  Tak.
—  Na co?
—  Mówi się dlaczego. Ponieważ mnie o to prosił.
—  Naprawdę? — upewniał się John junior.
~- Tak. Powiedział, że to mu już niepotrzebne. Tylko kurz się zbiera.
93
11
—  A kto weźmie pieniądze? — pytał dalej.                                     i
—  My — wyjaśniła Bernadine.                                                      1
—  To dobrze — odrzekł. — Czy tatuś pomoże nam w sprzedaży?
—  Nie — odparła.
—  Znowu gdzieś wyjechał? — zapytała Onika.
—  Tak by to można nazwać — odparła Bernadine i na tym rozmowa
się zakończyła. Chwilowo.
Była siódma rano. Bernadine wyjrzała na podjazd. Rozstawiła stolic
do kart i rozłożyła na nim biżuterię Johna. Zdjęła przykrycie z jego starego
forda. Dzieci biegały tam i z powrotem, znosząc wszystkie sto dwadzieścia
butelek wina z piwniczki. Rozbiły przy okazji sześć czy siedem butelek
ale Bernadine powiedziała, że to głupstwo. Wydobyła jego rossignole
i narciarskie buty Salomona wraz z kijkami i dołączyła do innych rzeczy.
Wyciągnęła też rower górski za osiemset dolarów i zestaw narzędzi elek-
trycznych, z których większość nigdy nie była używana, i ułożyła obok
nart. Przejrzała znajdujący się w garażu schowek na zimowe rzeczy i wyjęła
wszystkie drogie wełniane ubrania i płaszcze, które nosił w Filadelfii,
i rozłożyła je na ogromnym prześcieradle. Kiedy już jej zdaniem wszystko,
co lubił i czego mu będzie brakowało, znalazło się na chodniku, zasiadła
na krzesełku, zapaliła papierosa i czekała.
Ludzie zaczęli się schodzić o wpół do ósmej. Zachowywali się, jakby
wygrali los na loterii. Niektórzy awanturowali się. Część sądziła, że
Bernadine pomieszało się w głowie, zwłaszcza kiedy jeden z kupujących
wręczył jej cztery ćwierćdolarówki za stary model forda, otrzymując
w zamian pokwitowanie na skrawku różowego papieru. Dziesięć po
dziewiątej Bernadine miała już sto sześćdziesiąt osiem dolarów, a na
podjeździe zrobiło się pusto. Został tylko stolik do kart, ale ten nie byl
na sprzedaż. Dzieciom tak się ta impreza spodobała, że pytały, czy nie
można by urządzić podobnej wyprzedaży w następnym tygodniu. Czy
tatuś nie ma jeszcze czegoś, co by chciał sprzedać? Odparła, że nie, że to
już wszystko. Na twarzy Bernadine widniał szeroki uśmiech. Kiedy dzieci
zaciągnęły stolik z powrotem do garażu, kazała im wracać do domu,
podzielić się pieniędzmi i włożyć je do swoich skarbonek. Stała w kałuży
starej oliwy w miejscu po fordzie. Dzieci będą teraz miały gdzie hasać.
Wycierając obuwie przed wejściem, Bernadine powiedziała głośno:
— Chcesz zaczynać życie od nowa, skurwielu, dowiedz się więc, jak
to przyjemnie startować od zera.
Nacisnęła guzik od drzwi do garażu, lecz tym razem poczekała, aż się
zamkną.
GRUBA
Gloria prawie nie zmrużyła oka. Zasnęła dopiero około szóstej nad
ranem. Kiedy się obudziła, było po dziesiątej. Zajrzała do pokoju Tarika
i stwierdziła, że jeszcze nie wrócił. W dalszym ciągu nie miała żadnych
wieści od Bernadine i Robin, postanowiła więc zrobić coś, czego nie
praktykowała już od dłuższego czasu — pójść do kościoła. Spóźniła się
i musiała usiąść w tylnych ławkach. Natychmiast ogarnął ją sen. Kazanie
było nudne — występujący gościnnie kaznodzieja nie był krasomówcą.
Glorii śniło się, że jest w kościele, ale nieznajoma kobieta trąciła ją łokciem
dając znać, że msza się skończyła. W drodze do domu postanowiła, że
nie powie Tarikowi prawdy o Davidzie.
Zawiasy przy drzwiach garażu znów się zacięły, uniemożliwiając jej
wjazd do środka. Gloria zaparkowała więc samochód przed domem.
W łazience na parterze wisiał w kącie saksofon Tarika. Porzucone niedbale
brudne tenisówki walały się po podłodze. Ruszyła na górę, chcąc zmienić
ubranie; z łazienki doszedł ją plusk wody — Tarik się mył. Zeszła na dół
i zabrała się za przygotowywanie obiadu. Ubiegłej nocy po wyjeździe
Davida wyrzuciła sos do spaghetti do śmieci. To samo zrobiła z bułką
paryską, połamawszy ją uprzednio na małe kawałki. Tylko na to mogła
się zdobyć. Na blacie stała jeszcze salaterka ze sczerniałą i zwiędłą sałatą.
Wyrzuciła ją również. Wyjęła z lodówki rozmrożoną wątróbkę i zaczęła
ją przyprawiać. Właśnie obsypywała mąką ostatni kawałek, kiedy
w drzwiach pojawił się Tarik. Miał na sobie zielone trykotowe spodnie
1 biały golf. Pod pachą trzymał niedzielną gazetę.
—  Przepraszam, mamusiu — przywitał ją.
—  Nie musisz mnie przepraszać — odparła Gloria i rzuciła kawałek
Wątróbki na patelnię. — Już po wszystkim. Skończone. Na zawsze.
—  Czy był zły?
I
95
—  Nie, nie był zły. Tylko zawiedziony. Przeżyje to.                       j
—  Czy spędził tu noc?
Gloria przeszyła go wzrokiem.
—  Nie, nie spędził.
—  To dobrze. — Usiadł przy stole, otworzył gazetę na kolurnnje
sportowej i zaczął czytać.
—  Czy ktoś dzwonił? — teraz ona z kolei zadała pytanie.
—  Tak.
Znieruchomiała.
—  Bernadine?
—  Nie. Nie ona. Ale dzwoniła panna Robin i powiedziała, że prze.
jeżdżała koło domu Bernadine, ale nikogo tam nie było. Kazała powie-
dzieć, że jedzie na jeden dzień do Tucson, do swoich rodziców. Dzwoni-
ła też ta pani z twojej organizacji, ale nie zapamiętałem jej nazwiska, bo
mówiła tak szybko, że z trudem nadążałem notować. Powiedziała, że
jakieś zebranie na temat jakichś sióstr zostało przełożone aż na piątego
kwietnia, i wyraziła nadzieję, że nie będziesz znowu przewodniczyła
komitetowi jakiejś wystawy w tym roku i że zaczniesz już myśleć nad
tematem czegoś tam. Aha, byłbym zapomniał. Dzwonił Phillip uprze-
dzając, że może go nie być we wtorek w pracy, bo dostał grypy żołąd-
kowej.
—  To wszystko?
—  Tak.
—  Jak ci się spało u Bryana?
—  Nie spałem u Bryana.
Gloria upuściła kawałek wątróbki na podłogę i nawet nie pofatygo-
wała się, aby go podnieść.
—  Nie u Bryana?
—  Byłem u Terrence'a.
—  Pytałeś mnie, czy możesz spędzić noc u Bryana.
—  Nie, nie o to pytałem, mamo. Powiedziałem ci, że jestem u Bryana,
ale chciałem spędzić noc u Terrence'a.
—  Chcesz we mnie wmówić, że mi się pomieszało w głowie, tak?
—  Nie, mamusiu, źle mnie zrozumiałaś.
—  Słuchaj, chłopcze. Powiedziałeś „Bryan", albo ja nie nazywam się
Gloria. — Schylając się, aby podnieść wątróbkę, poczuła ostry ból w klat-
ce piersiowej. Kolka, pomyślała. — Podejdź tu do mnie — skinęła roz-
kazująco palcem.
Tarik stanął przed nią ze spuszczonym wzrokiem.
—  Czy ja wyglądam na głupią?
—  Nie.
96
__- Nie tak dawno jeszcze sama byłam nastolatką. Jak nazywa się
,iostra Terrence'a?
__ Felicia.                                                     ??;'   )
__ Podkochujesz się w niej, prawda? Powiedz, że się mylę.
.__Bardzo się mylisz, mamusiu. Nie znoszę tej dziewczyny. Ona jest
palnięta-
—  Chcesz powiedzieć, że ona bierze narkotyki?
-— Nie, to nie o to chodzi. Ona nie nadaje się do tego, aby z nią
chodzić. Jest zła i na dodatek nieładna.
__Widziałam kiedyś tę dziewczynę. Wcale nie jest brzydka. — Ale
rozumiała, co chłopiec miał na myśli — Felicia była gruba. Początkowo,
kiedy Gloria zaczęła tyć, Tarik, widząc w telewizji reklamę jakiegoś
nowego środka odchudzającego, zwracał się do matki:
—  Zobacz, mamusiu, jaka ta pani jest teraz szczupła. Dlaczego nie
spróbujesz tej diety?
Gloria zamawiała przepisy na schudnięcie w różnych cenach: za
dziewiętnaście dziewięćdziesiąt pięć, za siedemdziesiąt dziewięć dzie-
więćdziesiąt pięć i za sto dwadzieścia dziewięć dziewięćdziesiąt pięć
dolarów. W efekcie kolejnych głodówek, podczas których żyła tylko
płynami, mikroskopijnymi jak naparstek porcjami jedzenia lub produk-
tami w niczym nie przypominającymi jedzenia, stała się kłębkiem ner-
wów. W końcu wpadła we wściekłość i powiedziała, żeby się odczepił.
—  Daleko mi jeszcze do wieloryba — oświadczyła. — Jak będę nosić
rozmiar siostry Monroe — dwadzieścia, wtedy mi powiesz, a na razie
zamknij się. — Kiedy mieściła się już tylko w osiemnastce, od czasu do
czasu udawało jej się stracić dwa lub trzy kilogramy.
—  To wspaniale, mamusiu — odpowiadał Tarik, gdy oznajmiała mu
o tym z dumą.
Gloria wiedziała, że jej tusza go krępuje, bo kiedyś zapytał ją bez
ogródek, czy musi nosić takie obcisłe sukienki, z których piersi wylewają
się tak nieskromnie. Jak mogła spodziewać się, że znajdzie dla niego ojca
lub męża dla siebie przy takiej tuszy. Musiał przecież zauważyć, że od
kiedy tak utyła, nie kręci się koło niej żaden mężczyzna. W kościele Tarik
rozglądał się za panami bez obrączek, w nadziei że któryś zainteresuje się
Glorią, ale nikt nigdy z wyjątkiem żon diakonów nie szukał z nią kon-
taktu.
—  Czy nie sprzykrzyło ci się towarzystwo samych przyjaciółek? —
Pytał. Czasami spoglądał na nią z żalem. — Taka byłabyś ładna, gdyby
n'e ta twoja tusza, mamusiu — mówił. — Chciałbym, żebyś wyglądała
Jak dawniej. — Na co Gloria odpowiadała, że nawet gdyby zrzuciła
Czterdzieści kilogramów, nie będzie już wyglądać jak dawniej.
7 ~~ Czekając
 na miłość
97
—  A teraz wytłumacz mi jeszcze jedno — zwróciła się do niego
Dlaczego, do jasnej cholery, kiedy na dworze jest ponad trzydzieści stop«
włożyłeś ten golf?                                                                                '
Zanim zdążył odpowiedzieć, ściągnęła mu kołnierzyk aż do ramienja
Na szyi Tarika widniały dwie okrągłe malinki. — Terence ci to zrobi}?
Tarik spuścił głowę i cofając się opadł na krzesełko przy kuchenny,*
stole.
—  Nie — wymamrotał.
—  Mów głośniej. Nic nie słyszę.
—  Nie — odparł dobitnie.
—  Tarik! Siedź i nie waż się odezwać słowem, dopóki nie powiem, co
mam do powiedzenia.
Spojrzał na zegarek. Było wpół do trzeciej.
—  Mamusiu, umówiłem się z kolegami na boisku o trzeciej.
—  To twoja rzecz — odparła i zajęła się wątróbką.
Rzuciła pozostałe kawałki na patelnię, nastawiła palnik na średni
ogień, wyciągnęła dwa garnki z kredensu, odmierzyła miarką wodę i wrzu-
ciła ryż. Tarik obserwował kołyszący się zadek matki, gdy wytrząsała
z torebki mrożone warzywa, a kiedy schyliła się, aby włożyć biskwity do
pieca, pomyślał, że jej spódnica lada chwila pęknie w szwach.
—  No więc — odezwała się wreszcie Gloria siadając przy stole. —
Czyżbyś zaczął uprawiać seks?
—  Coś w tym rodzaju — odarł Tarik odsuwając na bok gazetę.
—  Coś w tym rodzaju?
—  Tak.
—  Od kiedy?
—  Mamusiu...
—  Pytam się, od kiedy?
—  Od ubiegłego lata.
Gloria rozważała w myśli jego odpowiedź. Teraz jest połowa lutego.
Do cholery. Odsunęła krzesło od stołu i podeszła, aby podregulować
klimatyzację, ponieważ w kuchni od rozpalonego pieca zrobiło się nagle
gorąco. Uda jej się lepiły. Nastawiła termostat na dwadzieścia stopni
i stała przez chwilę w miejscu nieruchomo. Jej „maleństwo" pieprzyło się
w najlepsze. To dlatego opuścił się w nauce, pomyślała i już miała wybuch-
nąć śmiechem, ale zreflektowała się w porę. Rżnie dziewuchy. Orgazmy
źle wpływają na jego umysł. Wszyscy oni są jednakowi, doszła do wniosku
ścierając z twarzy uśmiech. Zrobiła szybki przysiad, aby przewietrzyć
trochę wnętrze ud. Zawróciła i znów usiadła przy stole.
—  Czy zdajesz sobie sprawę z tego, co robisz?
—  Wydaje mi się, że tak — odparł, z trudem zachowując powagę.
98
r
Ach tak. Wydaje ci się. Posłuchaj, Tarik. Minął już jakiś czas,
Aad rozmawialiśmy na ten temat, i mówiąc szczerze nigdy nie oczeki-
° łani) że przyjdziesz do mnie i powiesz: J,,Słuchaj, mamo, zaczynam
wajeć"'. Ale, mój Boże, Tarik. To właśnie dlatego tak pragnęłam, abyś
sZ. | ojca. Chcę cię o coś zapytać. Tylko pamiętaj, mów prawdę. Czy
"Lwasz prezerwatyw?                          -?-
\— Zazwyczaj tak.
Kolejny atak bólu przeszył jej klatkę piersiową i ulokował się w sercu.
Nabrała powietrza w płuca, po czym zrobiła głęboki wydech. Wstała
ostrożnie z krzesła, wydobyła z lodówki Pepto-Bismol i zażyła dwie łyżki
stołowe. Wątróbka skwierczała na patelni, a ryż kipiał z garnka, ale
dojmujący ból przykuł Glorię do miejsca. Dla pewności oparła się o blat.
—  Zazwyczaj?
—  Zawsze — odparł. — Mamusiu, czy coś cię boli?
—  To tylko niestrawność. Za chwilę przejdzie. Nie kłam przede mną,
Tarik. Nie wolno ci kłamać w tych sprawach.
—  Dobrze, już dobrze. Zazwyczaj — odparł wyciągając swoje długie
nogi.
—  Zazwyczaj to nie wystarczy i dobrze o tym wiesz. Łatwo złapać
teraz jakąś paskudną chorobę.
—  Tak, wiem, mamusiu, ale ja nie zadaję się z takimi dziewczynami.
—  Z takimi dziewczynami? Każdy może zarazić się chorobą wenerycz-
ną. Ja też ją miałam.
Tarik spojrzał na matkę osłupiały.
—  A teraz jeszcze AIDS. Wam, młodym, wydaje się, że jesteście
bardzo odporni, ale ta choroba może na amen załatwić twój czarny tyłek.
—  Wiem o tym, mamusiu.
Ból powoli mijał, więc Gloria zdecydowała się usiąść.
—  Ile? — spytała.
—  Ile czego?
—  Z iloma spałeś?
—  Nie spałem z żadną.
—  Nie bądź taki dowcipny, Tarik.
—  Dziewięć.
—  Dziewięć. Dziewięć dziewczyn? Od lata?
—  To wcale nie tak dużo. Żebyś wiedziała, co wyczyniają moi koledzy,
'le oni zaliczają.
—  Nie obchodzi mnie, co wyprawiają twoi koledzy. Obchodzisz mnie
ty- Posłuchaj, tylko uważnie. Od dzisiejszego dnia — rozumiesz — od
^isiaj nie ruszysz się z domu, jeśli obok klucza od mieszkania nie będziesz
w portfelu prezerwatywy. Rozumiesz?
99
—  Tak.
—  I pamiętaj, w żadnym wypadku nie wolno ci wierzyć zapewnieni
tych słodkich niewinnych dziewczątek, że się zabezpieczyły.
—  Ale one się zabezpieczają.
—  Skąd wiesz?
—  Wszystkie są na pigułkach.
—  Możesz wierzyć w to, jeśli chcesz, ale, Tarik — odetchnęła j^
swobodnie, bez bólu — Pepto-Bismol zadziałał — posłuchaj mnie. Jesteś
przystojnym młodym chłopcem. Do niedawna miałeś same piątki. Jesteś
świetnym sportowcem, dobrze grasz na saksofonie i chcę wierzyć, że masz
przed sobą przyszłość. I to nie w żadnej marynarce. Telefon w domu
urywa się; twoje przyjaciółki nie dają ci żyć. Nie twierdzę, broń Boże, że
jest w tym coś złego. Nie mówię też, że seks w twoim wieku jest rzeczą
nieodpowiednią. Lecz niektóre z tych nastolatek są głupie jak but, ich
mamusie nie zdołały nauczyć ich niczego i wiele z nich z trudem ogarnia
wyobraźnią bieżący dzień, a co dopiero mówić o jutrze. Ta sprawa nie
powinna ci być obojętna, ponieważ tobie się wydaje, że w tej chwili cały
twój świat mieści się między ich nogami. Uprawianie seksu bez zabez-
pieczenia nieuchronnie prowadzi do ciąży. Dociera to do ciebie? Jak dwa
razy dwa równa się cztery. Dla większości tych dziewcząt jedynym celem
ich życia jest dziecko. A mogę zaręczyć, że mógłbyś wyprodukować ładne
dzieci. Nie możesz być jednak tak naiwny i wierzyć, kiedy ci mówią, że
zażywają pigułki, lub w inne podobne nonsensy. Masz się zabezpieczać,
słyszysz?
—  Tak, mamusiu.
—  Nie obchodzi mnie, czy one mają spirale, biorą pigułki, stosują
jakąś tam gąbkę, piankę czy coś innego — w twoim interesie jest nie
zważać na to i zakładać prezerwatywę. Rozumiesz mnie?
—  Tak, mamusiu.
—  A zatem wróćmy do mojego pierwszego pytania. Czy to Terence
zrobił ci te malinki na szyi? — Gloria nie kryła już rozbawienia.
—  Nie — odparł i zaczerwienił się, ale on też zaczął się w końcu śmiać.
—  A więc kto ci to zrobił?
—  Michelle.
—  Michelle? Ta drobna biała dziewczyna, która mieszka dwa domy
za nami?
—  Pytałaś, więc ci odpowiadam.
—  Chcesz mi powiedzieć, że pieprzysz się z białą dziewczyną?
—  A co w tym złego?
Gloria zastanawiała się, co ma mu odpowiedzieć. Od razu przyszła jej
na myśl Bernadine i jej mąż. Co w tych białych dziewczynach było takieg0
100
I     o
ociw-j-"--" ^ latach siedemdziesiątych, kiedy jeszcze mieszkała
P Oakland, na każdym kroku spotykała czarnych mężczyzn spacerujących
' mi dziewczynami. Odnosiło się jednak wrażenie, że robili to raczej
, aby zwrócić swym postępowaniem uwagę swoich rodaczek. Potem
jaMjy minęło. Teraz Gloria zastanawiała się, czy przypadkiem powo-
dem ponownego zainteresowania czarnych mężczyzn przedstawicielkami
białej rasy nie jest zachowanie ich kobiet. Może się na nas zawiedli? Jej
syn nie Jest Jeszcze w Pemi dorosły, a już wszedł na tę drogę. Co się za
tym kryje? Czy białe kobiety mają coś, czego my nie mamy? Czy potrafią
naszym chłopcom dogodzić lepiej niż my?
—  Słuchaj — odezwała się znów. — Chcę tylko zauważyć, iż miałam
nadzieję, że kiedy już zaczniesz rozglądać się za dziewczynami, to będą
one czarne.
—  Mamy lata dziewięćdziesiąte, mamusiu. Czego uczono nas w koś-
ciele przez te wszystkie lata? Czyż wielebny Jones nie pouczał nas, że
ludzie powinni przestawać ze sobą tylko na zasadzie wzajemnych sympatii,
a nie z powodu koloru skóry?
—  To prawda — potwierdziła Gloria. — Ale słuchaj. Nie mam nic
przeciwko większości białych ludzi, a kogo ty lubisz, to już twoja sprawa.
Chcę, żebyś o tym wiedział. Gdybym miała z ich powodu jakieś przykro-
ści, nie mieszkalibyśmy w tej dzielnicy. Lubisz tę dziewczynę?
—  Jest w porządku.
—  A czarne dziewczyny podobają ci się?
—  Jest kilka.
—  Ale białe podobają ci się bardziej.
—  Podoba mi się ta.
—  Dlaczego?
—  Mamo, czy to jest przesłuchanie trzeciego stopnia? Powiedziałem,
że ona mi się podoba. Co w tym złego?
—  Nie ma w tym nic złego, Tarik. Ile lat ma ta dziewczyna?
—  Ma na imię Michelle.
—  Wszystko jedno. Ile ona ma lat?
—  Osiemnaście.
—  Osiemnaście. A ty masz zaledwie siedemnaście.
—  Siedemnaście i pół. Co z tego?
—  Czy ona chodzi do twojej szkoły?
—  Tak.
—  Mam nadzieję, że już kończy?
—  Owszem. Ale jakie to ma znaczenie, mamo?
—  Żadnego, Tarik, żadnego. Założę się jednak, że jej rodzice nie
|, że zakradasz się w nocy do jej pokoju, co?
101
 za
 k
—  Owszem, wiedzą.
—  Czy masz mnie za idiotkę? Nie musisz odpowiadać. Uprzed
cię tylko — i dosyć już o tym: jeśli jej rodzice poskarżą mi się, że    krw
twój czarny tyłek w łóżku ich córki, położę temu kres na zawsze. Docie!'
to do ciebie?                                                                                       a
—  Tak, mamusiu.
—  Tarik, staram się pokazać ci, że w tych sprawach można postęp0
wać przyzwoicie i nieprzyzwoicie. Jak chcesz wiedzieć, to nazywa Sjl
dyskrecja.
—  Jestem bardzo ostrożny. Nie chcę, żeby mnie przyłapano.
—  Już zostałeś przyłapany.
—  Nie to mam na myśli.
—  Pilnuj się i uważaj, gdzie go wkładasz.
—  Uważam, mamusiu.
—  Tarik.
—  Słucham. — Spojrzał na zegarek. Trzecia dawno minęła.
—  Mam nadzieję, że ta nowo odkryta przyjemność nie zaprzątnie bez
reszty twego umysłu; nie życzę sobie, żebyś dalej przynosił mi do domu
trójki, nie mówiąc już, Boże uchowaj, o kolejnej dwójce. Możesz mi
obiecać, że będziesz się koncentrował tylko na jednej rzeczy naraz?
—  Tak, mamusiu.
—  I pamiętaj: jeśli ktoś zapuka do moich drzwi ze skargą, że mój sy
zmajstrował dziecko ich córce, to nie tylko złamiesz mi serce, ale po
krzyżujesz wszystkie plany i starania związane z twoją osobą. Rozumiesz,
co mówię, Tarik?
—  Tak, mamusiu.
—  Czy słyszysz, co do ciebie mówię?
—  Tak, słyszę, mamusiu. I obiecuję. Będę jeszcze bardziej uważać
i poprawię swoje stopnie, zobaczysz. Przyrzekam.
—  Dziękuję — odparła wstając. — Dziękuję ci. A teraz siadajmy do
stołu.
Tarik i Gloria zgodzili się, że obiad złożony z wątróbki z ryżem
i z warzywami oraz biskwitów był bardzo smaczny. Tarik wyrzucił śmieci
i poszedł na górę, do swego pokoju. Po chwili Glorię dobiegły dźwięki
rogu. Zawsze zostawiał drzwi otwarte, wiedząc, że lubi słuchać, jak gW'
Gloria zgarnęła pozostałości z obiadu do plastikowych pojemników i scho-
wała do lodówki. Wytarła talerze z sosu, spłukała garnki i patelnie
i włożyła do zmywarki. Sypiąc proszek do pojemnika przebiegła myśl4
rozmowę z Tarikiem. Zastanawiała się, jaki z jej siedemnastoletniego syna
102

.   być kochanek. Potrząsając głową, naciśnięciem guzika uruchomiła
10    vnę i usłyszała, jak woda z szumem wlewa się do środka. Oparła się
i»aSr   j o blat i skrzyżowała ręce. Przed frantem domu po przeciwnej
10   t ulicy widziała przez okno tabliczkę: NA SPRZEDAŻ. Tkwiła
Stf° od niepamiętnych czasów. Gloria wsparła podbródek na prawej dłoni,
^chwili dom i ogłoszenie przestały zaprzątać jej uwagę. Oczami wyob-
'ni widziała obnażone ciało syna i białej dziewczyny splecione w miłos-
f!mi uścisku. Nie chciała się do tego przyznać, ale zazdrościła mu. Trwała
lei pozycji następne dziesięć minut, obserwując, jak promienie słońca
łamują się na szybie. Teraz myślała o sobie. O tym, czy spotka kiedyś
eżczyznę swego życia. Czy będzie mogła powiedzieć komuś „kocham"
"czy jej ktoś kiedyś powie to słowo. Nie odważyła się nawet pomyśleć
o tym zakątku między swoimi udami.
POŻĄDANIE NA AUTOSTRADZIE
Zamierzałam nie odbierać telefonów, ponieważ za dwa dni opuszczam
Denver, a przyjaciółka, która miała jechać ze mną, wystawiła mnie do
wiatru. Jej chłopak czekał do dzisiejszego ranka, aby wyrazić swój sprze-
ciw. Na domiar złego nie zdążyłam sprzedać mieszkania, tak że w dalszym
ciągu będę musiała opłacać tę cholerną kwaterę.
—  Halo — odezwałam się nieprzyjaźnie.
—  Savannah?
—  Kto mówi? — zapytałam jeszcze ostrzej.
—  Tu Lionel. Jeśli nie w porę, to zadzwonię później.
—  Lionel?
—  Czyżbyś mnie już zapomniała?
—  Nie. Przepraszam za ten nieuprzejmy ton. Miałam ciężki dzień.
—  Chciałem cię jeszcze złapać, zanim wyjedziesz, i zaprosić na kolację;
tak mi szybko umknęłaś w tę sylwestrową noc.
—  Byłam jeszcze gdzieś umówiona i musiałam zdążyć przed pół-
nocą.
—  Czy mogę przynajmniej zaprosić cię teraz na pożegnalny obiad?
—  Firma, która mnie przeprowadza, zabiera jutro moje rzeczy, a ja
właśnie wybieram się na miasto, aby jeszcze coś kupić.
—  Czy możemy się gdzieś spotkać?
Dlaczego nie, pomyślałam.
—  Wiesz, gdzie jest Yamashita?
—  Jasne.
—  Będę tam za dziesięć minut.
—  Ja będę za piętnaście.
104
Siedziałam przy stoliku pod oknem, kiedy nadszedł. Z uśmiechem              tP
machałam mu ręką. Czajniczek z herbatą parował, ale poczekałam, aż                11
fionel zajął miejsce.                                    ;
^ __ Dzień dobry i do widzenia — przywitał mnie zdejmując płaszcz
ekawiczki. Zanim usiadł, zatarł ręce. ?
1__Cześć, Lionelu — pozdrowiłam go.
_- Mam nadzieję, że ta herbata trochę mnie rozgrzeje — rzekł.
Chciałam mu powiedzieć, że ja rozgrzałabym go szybciej niż jakaś
pońska herbata, ale zrobiłam bardziej inteligentną uwagę:
^__Strasznie dziś zimno.
Nalałam herbatę dla siebie i dla niego.
__A więc opuszczasz Denver?
—  Właśnie. Tylko okazało się, że przyjaciółka, która wyraziła chęć
towarzyszenia mi w drodze, nie może jechać.
—  To znaczy, że będziesz całą drogę prowadzić sama?
—  Na to wygląda. Oczywiście dam sobie radę; tylko jestem trochę
zaskoczona, to ponad półtora tysiąca kilometrów.
—  Pojadę z tobą.
Omal nie zachłysnęłam się herbatą.
—  Co powiedziałeś?
—  Mówię, że pojadę z tobą. Droga zajmie nam jakieś szesnaście do
siedemnastu godzin.
—  Ale przecież wcale mnie nie znasz, Lionelu. Ani ja ciebie.
—  Z tego, co mi Paul opowiadał, i z moich własnych obserwacji
wynika, że ładna i sympatyczna z ciebie osóbka. A ja przysięgam, że nie
jestem mordercą ani gwałcicielem. -— Uniósł rękę w geście harcerskiego
przyrzeczenia.
—  Jestem ci szczerze wdzięczna za tę propozycję, ale czy zdajesz sobie
sprawę, co to znaczy?
—  Naturalnie.
—  A co z pracą?
—  Sam jestem sobie szefem.
Wypiłam herbatę i zaczęłam bawić się pałeczkami. Do licha, to może
okazać się zabawne. Jechać taki kawał drogi z prawdziwym mężczyzną.
Nie jest przecież zupełnie obcy. Bądź co bądź to przyjaciel mojego szwag-
ra. Czyż nie?
—  Mówisz poważnie?
—  Jak najbardziej — zapewnił podnosząc do ust miniaturową filiżan-
kę i wypijając jej zawartość jednym haustem.
—  Nie sprzedajesz już wozów strażackich?
—  Nie, nie. Już dawno się tym nie zajmuję. Sprowadzam różne dro-
biazgi i ozdóbki z Korei i z Japonii, ale mam też inne zajęcia.
105
—  Posłuchaj, Lionelu. Jeśli twoje interesy będą tego wymagały, jj.
żesz odlecieć do Denver tego samego dnia.                                     '   0>
—  To nie będzie konieczne — odrzekł. — Zawsze chciałem zobaczy
Phoenix. Nigdy nie byłem w Arizonie; może zostanę tam parę dni i 2a
bawię się w turystę. Słyszałem dużo o Sedonie. Proponuję więc —- dod8i
nachylając się ku mnie — zostawić rzeczy własnemu biegowi. — Spqjr2ai
na mnie, jakby już wszystko zostało ustalone, a potem rzucił okiem na
kartę. — Co wybierasz?
Chciałam odpowiedzieć, że tego, na co mam ochotę, nie da się znale&
w karcie, ale zamówiłam befsztyk z imbirem. Lionel oświadczył, że nje
jada czerwonego mięsa, i zamówił jarzyny po japońsku. Czekając, dzieli^.
my się uwagami, jak to wspaniale, że wreszcie wczoraj, po dwudziestu
siedmiu latach, uwolniono z więzienia Nelsona Mandelę. Chyba z godzinę
rozmawialiśmy o problemie apartheidu, a potem przerzuciliśmy się na
lżejsze tematy, stwierdzając zgodnie, że Denver jest bardzo nudnym
miastem. Przez ten czas mój umysł zarejestrował, że za dwa dni ten
człowiek zasiądzie w mojej celice, aby mi towarzyszyć półtora tysiąca
kilometrów na autostradzie międzynarodowej.
Uparł się, żeby odprowadzić mnie do domu. Kiedy znaleźliśmy się
w holu, podziękowałam mu za kolację, powiedziałam dobranoc, a on
pocałował mnie w policzek. Musiało mnie to trochę podniecić, bo znalazł-
szy się w windzie, zaczęłam sobie wyobrażać, jak to skręcamy z autostrady
w jakieś ustronne miejsce i nie będąc już w stanie opanować pożądania,
zaczynamy się namiętnie kochać na tylnym siedzeniu samochodu. Przy-
pomniało mi się jednak, że siedzenie jest pośrodku wygniecione i nierówne.
Cholera. Zaczęłam żałować, że nie mam większego samochodu. Taki buick
na przykład byłby w sam raz.
Zatelefonowałam do Bernadine, która w tym czasie zostawiła mi
wiadomość, że ma dla mnie coś ważnego.
—  Cześć, dziewczyno — odezwałam się słysząc jej głos w słuchawce.
—  Cześć. Miałam właśnie do ciebie dzwonić — odparła zmęczonym
głosem.
—  Co się stało, Bernie?
—  John wyprowadził się z domu.
—  Nie, kłamiesz.
—  Już dwa tygodnie temu.
—  I dopiero teraz mówisz mi o tym łajdactwie?
—  To mnie zdrowo pieprznęło, nie nadawałam się do niczego.
—  Dlaczego nie zadzwoniłaś? Wsiadłabym w pierwszy samolot i już
byłabym u ciebie. Wiesz o tym dobrze. Cholera, Bernie.
106
r
- Już wszystko dobrze. Naprawdę.
__ Chwileczkę. Zacznijmy od początku. Dokąd on poszedł? I dlaczego
A szedł? Czekaj. Niech zgadnę. Chodzi Ó kobietę?
0   __O białą dziewczynę.                    *   >'
__ Jasna cholera!                            '?
__ W każdym razie teraz, kiedy to się stało, jestem zadowolona, że
tego skurwiela już nie ma. Chciałam tylko, żebyś zanim przyjedziesz, była
orientowana w sytuacji.
__Naprawdę dobrze się czujesz? Nie wydaje mi się, aby twój głos
brzmiał zbyt radośnie.
__Właśnie wróciłam do domu, ale mówię prawdę. Wszystko w po-
rządku. Po prostu jestem zmęczona. Będę jednak ogromnie szczęśliwa,
kiedy wreszcie przywleczesz tutaj swój czarny tyłek.
?— Ja również. A co z dziećmi?
—  Nic im jeszcze nie mówiłam. Myślą, że John jak zwykle znowu
gdzieś wyjechał za interesami. Oczywiście powiem im za jakiś czas. Muszę
tylko zastanowić się, w jaki sposób to zrobić. W każdym razie będę ci
miała mnóstwo do opowiedzenia.
—  Nie mogę wprost uwierzyć w takie draństwo.
—  Niestety, to prawda.
—  A teraz ty zgadnij, co się stało.
—  Co takiego?
—  Moja tak zwana przyjaciółka wystawiła mnie do wiatru i zamiast
niej jedzie ze mną facet, Lionel, pamiętasz?
—  Ten, którego poznałaś na sylwestra?
—  Tak. Będziemy musieli przenocować w motelu po drodze, ale
w piątek powinniśmy być na miejscu. Od razu kieruję się do ciebie.
—  W takim razie zostawię klucz pod wycieraczką. W piątek biorę
sobie wolny dzień. Muszę spotkać się z moją adwokatką, bo podobno są
jakieś sprzeczności w naszych oświadczeniach o stanie majątkowym. Nie
mam pojęcia, o co chodzi, ale jestem pewna, że o jakieś jego kolejne
łajdactwo. To chyba nie zajmie mi dużo czasu. Potem mam jeszcze kilka
spraw do załatwienia, muszę odebrać dzieci ze szkoły i wpaść do matki.
—  Nadal nie mogę uwierzyć w to świństwo, Bernie.
—  Były chwile, że mnie samej trudno było uwierzyć, dziewczyno.
—  Twoja matka już wie?
—  Jeszcze nie, ale znasz jej zdanie, będzie tylko zadowolona.
—  Mam nadzieję, że nie sterczysz samotnie w domu, dostając bzika
od ciągłych rozmyślań?
—  Tak było rzeczywiście, ale pamiętasz, wspominałam ci o moich
Przyjaciółkach, Glorii i Robin?
107
—  Pamiętam.
—  Otoczyły mnie taką opieką, jakbym za chwilę miała przenieść »•
na tamten świat. Wychodziły ze skóry, żeby mnie ratować. W ubiegfyj
tygodniu Robin wzięła dzieci do siebie na weekend, a Gloria wyciągn»i
mnie do kina na The War of Roses. Wszyscy twierdzili, że to bard^
zabawna komedia, ale ja wysiedziałam na tej bzdurze tylko do poło\w
i wyszłam. Kawałek dalej grali Men Dont Leave, machnęłam więc ręta
i poszłam dalej. Wreszcie zobaczyłam, że grają Steel Magnolias. To byt
film, dziewczyno. W każdym razie moje przyjaciółki nie pozwalają ^
teraz za dużo pracować. Ale muszę czytać Onice w kółko na okrągło te
same bajeczki i pomagać Johnowi juniorowi w doświadczeniach przyrod.
niczych. Teraz na przykład potrzebuje octu i proszku do pieczenia. A więc
do zobaczenia. I nie martw się o mnie. Baw się dobrze w czasie podróży.
Odłożyłam słuchawkę i przyglądałam się, jak Yasmine skacze p0
skrzynkach i pudłach.
—  Jasna cholera — wyrzekłam i to był cały mój komentarz.
Zajechałam przed dom Lionela o piątej trzydzieści. Yasmine siedziała
w koszyku podróżnym, który umieściłam na wierzchu walizki na tylnym
siedzeniu. Bagażnik był wypchany po brzegi. Kupiłam kilka zabawek dla
dzieci Bernadine, co okazało się zupełnie bezsensowne, ponieważ zajęł
mnóstwo miejsca. Napełniłam termos napojem Five Alive z tłuczonym
lodem, kupiłam parę plastikowych kubków, wielką torbę kartoflanych
chipsów i trochę owoców, które włożyłam do podróżnej chłodziarki.
Dom był niewielki. Na zaśnieżonym podjeździe do garażu na wspor-
nikach, czy jak się to tam nazywa, stał zardzewiały stary samochód
Nigdzie nie widziałam jeepa. Chciałam zadzwonić, ale nie mogłam znaleźć
dzwonka, wobec czego zapukałam. W drzwiach pojawił się Lionel w czar-
nym trykotowym dresie z kapturem. W półmroku, mimo że miał usta
wymazane pastą do zębów, wydał mi się atrakcyjny.
— Wejdź — wymamrotał. — Zaraz będę gotowy.
Zajęłam miejsce na sofie, tak niskiej, że omal nie skręciłam sobie
karku siadając. Mieszkanie pozbawione było, jak ja to nazywam, planu
kolorystycznego czy „wyglądu", do czego wyraźnie pretendowało, ałe
było czyste. Ot, kawalerowie, pomyślałam i zachichotałam. Przez mgiełkę
odświeżacza, która jeszcze unosiła się w powietrzu, przebijał jakiś stęchły,
trudny do zidentyfikowania zapach.
Rozejrzałam się po pokoju. Taki sprzęt stereo miałam będąc w co-
llege^. Setki kaset piętrzyły się jedna na drugiej. Po kątach walały się
pootwierane książki, a koło siebie zobaczyłam Sztukę interesów Donalda
108

jjjpa. W następnym pokoju, który wyglądał na jadalnię, tyle że nie
Lło w n*m stom> teżały porzucone na środku podłogi dwa komplety
eżarków. ot, mężczyźni. Uniosłam się, ąby^ przyjąć wygodniejszą pozycję,
C wtedy zauważyłam przy drzwiach wejściowych dwie wypchane torby
'nortowe. Jak długo planuje zostać w Phoenix?
__ Śmiejesz się z mojego kawalerskiego mieszkania? — zapytał wy-
nurzając się z głębi domu.
__Nie. Zastanawiam się tylko, gdzie w moim samochodzie zmieszczą
się te bagaże?
—  Nie martw się. Jakoś je upchnę.
Włożył puchową kamizelkę, wziął torby, zamknął frontowe drzwi
i wyszedł. Obrócił się ku mnie z uśmiechem.
—  Wyglądasz na damę, która jeździ czerwonym samochodem —
stwierdził otwierając drzwi od strony pasażera. — A co jest w tej klat-
ce? — zapytał wciskając swoje torby między tylne siedzenie.
—  To Yasmine, moja kotka. Błagam, nie mów mi tylko, że jesteś
uczulony na kocią sierść.
—  Nie — odrzekł. — Ja tylko nie znoszę kotów.
Napełniliśmy bak na stacji benzynowej przy Chevron, przeszliśmy
przez ulicę do Circle K, kupiliśmy kawę i kilka pączków i wjechaliśmy
na autostradę 25. Lionel wyraził chęć prowadzenia, co było mi bardzo
na rękę.
—  Jeździsz jeepem? — zapytałam.
—  Już nie. Sprzedałem go parę miesięcy temu.
—  Ach tak — odparłam i postanowiłam nie dowiadywać się dlaczego.
Pierwsze trzysta kilometrów przeleciało nam w świetnych nastrojach.
Lionel prawie cały czas bawił mnie rozmową. Poinformował mnie,
że zajmował się kiedyś handlem nieruchomościami i nawet nabył pewną
posiadłość, ale kiedy dowiedział się, ile można zarobić na handlu
wozami strażackimi, sprzedał ją i kupił dwa takie wozy. Przez kilka
lat wiodło mu się całkiem nieźle, ale potem koniunktura się skończyła;
powstała silna konkurencja, a służby przeciwpożarowe nie wymieniały
sprzętu tak często jak kiedyś. Wycofał się więc z tego interesu i wszedł
w spółkę z facetem, który namówił go na import z Korei i Japonii
różnego — jak się wyraził — chłamu, dowodząc, że będzie to świetny
wteres. Lecz ubiegły rok nie przyniósł im spodziewanych zysków.
Rynek był już nasycony, a jego partner postanowił się wycofać — ot-
Wiera wraz z żoną pensjonat w jednym z modniejszych ośrodków
sPortów narciarskich. Lionel musiał go spłacić. Oddał wszystko, co
109
miał, a w dodatku większość jego kontrahentów też się wycofała. ^Sli
wał ich przekonać, aby postawili na sztukę afrykańską, która je
zdaniem ma wszelkie szansę stać się przebojem na amerykańskim ryT
ku, ale oni nie okazali zainteresowania tym pomysłem. Jego obecn
sytuacja jest więc niezbyt wesoła. Poszukuje sposobu, aby się wydosta/
z impasu.
—  Jakie są twoje dalsze plany? — zapytałam.
—  Wieprzowina — odparł.
—  Co takiego?
—  Wieprzowina. Na wieprzowinie można dobrze zarobić.
—  Wydawało mi się, że jesteś wegetarianinem.
—  Jestem, ale co z tego?
—  Jeśli jej nie jadasz, to dlaczego chcesz nią handlować?
—  Uważasz, że każdy, kto ma sklep z alkoholem, jest alkoholikiem?
—  Oczywiście że nie.
—  Poznałem takiego faceta, który jest jednym z największych eks-
porterów wieprzowiny w kraju, i od miesięcy usiłuję się z nim skontak-
tować. Spotkałem go na ranczo w Cheyenne. Upoważnił mnie, żebym do
niego zadzwonił, jeśli będę miał kiedyś chęć wejść do tego interesu.
—  No i co?
—  Jeszcze nie oddzwonił. Ale wyobraź sobie, wprost trudno uwierzyć
w taki zbieg okoliczności. Potem jak wróciłem do domu po kolacji z tobą.
dobrze poinformowany facet powiedział mi, że ten gość będzie pojutrze
w Phoenix. Wiem nawet, w którym hotelu zamierza się zatrzymać i wszys-
tkie inne szczegóły.
Musiał mnie chyba uważać za głupią. Wprost odebrało mi mowę.
Podczas gdy Lionel nawijał dalej, ja spoglądałam przez okno na góry.
Myślałam o swojej nowej pracy. Nie tyle o pracy, ile możliwościach, jakie
się z nią wiązały. Podczas rozmów wstępnych nie ukrywałam, że interesuje
mnie produkcja, że nie zamierzam spędzić życia w dziale public relations.
Zapewnili mnie, że starają się w miarę możności awansować ludzi spośród
własnej załogi, a ponieważ wiedziałam, że jestem dobra w tym co robię,
nie obawiałam się o przyszłość. Dowiodłam już co potrafię w przed-
siębiorstwie gazowym. Zrobiłam dla nich kilka reklam i filmów instruk-
tażowych, ale osiągnęłam pułap w swojej dziedzinie. Nie uśmiechała mi
się myśl o mniejszych zarobkach, ale wiedziałam, że rozgłośnie telewizyjne
zaczynają płacić dobrze dopiero wtedy, kiedy zaczyna się pracować przy
kamerze. Oznaczało to, że przez jakiś czas będę musiała tyrać dzień i noc,
a jednocześnie spieniężać swoje obligacje i bony depozytowe, aby spłacie
kredyt i pomóc mamie.
— Nudzę cię? — usłyszałam pytanie.
110
J
lam
_. Nie, Lionelu. Przepraszam. Jestem trochę zmęczona. Nie przywyk-
wstawać tak wcześnie.
__ A ja tak — odrzekł. — Codziennie o szóstej rano uprawiam
jOgging.
J__A więc to dlatego udaje ci się zachować taką dobrą figurę.
po
sów
A więc to aiaiego uuajc ci się auiuwai, uuvą uu^cj aBmv
Po części — odparł i mrugnął do mnie porozumiewawczo. Sięgnął
' . popielniczkę. Zapachniało starymi petami i popiołem z papiero-
- Pozwolisz, że zapalę skręta?
Ale nie w samochodzie, błagam. Jestem na to uczulona — skła-
małam. — Może zatrzymamy się na chwilę?
—  Poczekam. Ja też jestem uczulony na dym papierosowy — odparł
i odłożył popielniczkę. — Jaką muzykę masz w tym pudełku?
Wyjęłam pudełko z kasetami i zaczęłam przeglądać. Proponowałam
kolejno Phyllis Hyman, Simply Reda, Anitę Baker, Trący Chapman,
a także The Whispers, Steviego Wondera i Michaela Jacksona, ale nic
z tego mu nie odpowiadało. Nie słyszał również nigdy o Julii Fordham,
a kiedy w końcu wymieniłam Czajkowskiego, roześmiał się głośno.
—  Proszę — rzekłam kładąc pudełko z kasetami między nami. —
Wybierz sobie sam.
—  Nie, ty wybierz.
—  Powiedz, czego chcesz posłuchać?
—  Masz coś Kenny G.?
—  Tak — odparłam i włożyłam kasetę do magnetofonu. Nastawiłam
na tyle głośno, abym nie musiała słuchać bredni Lionela, gdyby zaczął
coś mówić. Potem zdecydowałam, że najlepiej będzie udawać, że śpię.
Tak też zrobiłam. Musiałam jednak rzeczywiście zdrzemnąć się parę
minut, bo wzdrygnęłam się gwałtownie, kiedy samochód nagle się za-
trzymał. Znajdowaliśmy się przed stacją benzynową.
—  Ile kosztuje napełnienie twojego baku? — zapytał Lionel.
—  Około piętnastu dolarów.
—  Mamy jeszcze pół baku, ale moim zdaniem powinniśmy się zabez-
pieczyć, aby brak benzyny nie zaskoczył nas na jakimś pustkowiu.
Wręczyłam mu banknot dwudziestodolarowy. Lionel wyszedł i zatan-
kował paliwo. Gdy czyścił przednią szybę, widziałam, jak para idzie mu
z nozdrzy. Nie był wcale taki przystojny, jak wydawało mi się na początku.
Mówiąc szczerze, przypominał konia. Ciekawiło mnie, ile jeszcze mamy
Przed sobą kilometrów, więc spojrzałam na mapę. Dojeżdżaliśmy prawie
do Trinidadu, co oznaczało, że mamy jeszcze do przejechania jakieś tysiąc
dwieście kilometrów.
Benzyna kosztowała siedem dolarów i trzydzieści centów, ale Lionel
Usiadłszy nie oddał mi reszty.
111
—  Może teraz ja poprowadzę?
—  Nie, siedź i odpoczywaj.
zaproponowałam.
Zanim dojechaliśmy do granicy Nowego Meksyku, poczułam wścieka
głód. Miałam też ogromną ochotę zapalić. Zatrzymaliśmy się w mały*,
miasteczku o nazwie Springer. Lionel zjechał na bok szosy, stanął w rozmieć
łym śniegu i zapalił swego skręta. Ja sięgnęłam po papierosa. Udaliśmy się Co;
przekąsić. Zamówiłam kanapkę z tuńczykiem, a Lionel hamburgera z frytka.
mi i koktajl mleczno-truskawkowy. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem
—  Od czasu do czasu pozwalam sobie na hamburgera — wyjaśnił.
Kiedy już skończyliśmy jeść, oświadczył, że jeszcze jest głodny, i Za.
mówił porcję szarlotki. Wróciliśmy do samochodu i postanowiłam, że
tym razem ja poprowadzę; nie wiedziałam, do jakiego stopnia ta mari-
huana go odurzyła, a nie miałam ochoty przekonać się na własnej skórze.
Zanim dojechaliśmy do Santa Fe, krajobraz zmienił się zupełnie.
Wszystko wokół było zielone. Chciałam się zatrzymać, bo po raz pierwszy
byłam w tych okolicach, a wiedziałam, że Santa Fe słynie jako Mekka
artystów. Nigdy nie widziałam również domów z suszonej na słońcu cegły.
Wreszcie chciałam kupić sobie jakąś biżuterię z turkusem. Ale Lionel
sprzeciwił się.
—  Dlaczego? — zapytałam.
—  To jest pułapka na turystów. Wyciągają tylko od ludzi pieniądze.
Za każdy drobiazg każą sobie słono płacić.
—  No i co z tego?
Sprawiał wrażenie podnieconego.
—  Po prostu nie lubię częstych przystanków na autostradzie. A poza
tym zdawało mi się, że chcesz jak najprędzej znaleźć się w Phoenix.
—  Masz rację — odrzekłam. — Im szybciej dojedziemy, tym lepiej.
Uśmiechnął się nieznacznie, a ja poczułam nieodpartą chęć wyrzucenia
go z tego cholernego samochodu.
Robiło się już ciemno, gdy dojechaliśmy do Gallup. Byłam zmęczona
prowadzeniem i zabrakło mi już tematów do rozmów. Aby przerwać
monotonię podróży, zaproponowałam nocleg w motelu.
—  Do Phoenix zostało już tylko pięć godzin — zaoponował. — Nie
jestem zmęczony i chętnie usiądę za kierownicą.
—  Jedziemy już dwanaście godzin. Marzę, aby wziąć prysznic, umy<
zęby i rozprostować kości.
—  Rozumiem — zgodził się.
112
__Zamówię dwa pokoje.
^_ No wiesz, Savannah. Dlaczego chcesz wyrzucać pieniądze? Ja nie
zę — protestował uśmiechając się.  .
^ przejechaliśmy jeszcze parę kilometrów, a kiedy ujrzałam Great Wes-
m zjechałam z autostrady. Zamówiłam jednak dwa pokoje. Biedna
yaSrnine — prawie zapomniałam o jej istnieniu — nafaszerowana pastyl-
kami nasennymi siedziała spokojnie w swojej klatce. Zaniosłam ją do
nokoju. Wydostałam też z bagażnika przybory toaletowe i ubranie na
zmianę. Lionel wszystkie swoje rzeczy zostawił w samochodzie. Był na-
dąsany.
Yasmine obudziła się, więc wypuściłam ją na podłogę i nakarmiłam.
Ledwo usiadłam, do drzwi zapukał Lionel. Otworzyłam.
—  Wiem, że byłem upierdliwy. Przepraszam cię.
—  Nie ma za co, Lionelu. Myślę, że oboje jesteśmy porządnie zmę-
czeni.
—  Wcale nie jestem zmęczony — zaprzeczył z uśmiechem.
Teraz nie wiadomo dlaczego wydał mi się równie pociągający jak
wtedy w sylwestra.
—  Może potrzebujesz kogoś na rozgrzewkę? — zapytał.
—  Wzięłam piżamę.
—  Myślę, że jestem cieplejszy niż piżama — przekonywał.
Zastanawiałam się przez chwilę. Marzyła mi się przygoda miłosna
podczas podróży. I do diabła, od pięciu miesięcy żyłam jak pustelnica.
Chociaż Lionel działał mi na nerwy, pomyślałam, że może w łóżku łatwiej
się z nim dogadam. Nie musiałam być zakochana, aby oddać się męż-
czyźnie, a moje biedne ciało będzie mi wdzięczne za odrobinę strawy, bo
dość się już wypościło. Postaram się zapomnieć o bzdurach, które plótł,
jak nieraz już robiłam. Nie powinnam się zastanawiać, tylko przystąpić
do akcji. Jeśli dopisze mi szczęście, pojutrze będę miała tego faceta z głowy
na zawsze.
—  Proszę, wejdź — powiedziałam i włączyłam telewizor. — Muszę
wziąć prysznic. Czuję się ohydnie.
—  Nie śpiesz się.
Nie śpieszyłam się. Kiedy wyszłam z łazienki, leżał już rozebrany do
naga na łóżku. Był cały owłosiony, lecz piękno jego męskiego ciała nic
na tym nie traciło. Omal nie wyrwało mi się: A niech cię licho, Lio-
nel — ale tylko upuściłam na podłogę ręcznik, którym byłam owinięta.
Jeśli to miała być przygoda z marzeń, pragnęłam, aby miała odpowiednią
oprawę.
Ty pewnie też chcesz wziąć prysznic, prawda? — zwróciłam się do
widząc, że mi się przygląda. Przysięgam, że bardzo bym chciała
1 "~ Czekając na miłość                                                                                                                               113

— Zaraz wracam — obiecał.
Padłam na łóżko i przez otwarte drzwi przyglądałam się jego syhvetc
w zaparowanym lustrze, czując wzbierające we mnie pożądanie. Jak te
dobrze, że nie wyjęłam spirali, pomyślałam. Zakręcił wodę, podszedł d°
umywalki i wziął moją szczoteczkę do zębów. Czy on zwariował? Chcia
łam mu coś powiedzieć, ale, daję słowo, zatkało mnie. Patrzyłam w mil.
czeniu, jak wyciska pastę z tubki i czyści sobie zęby.
Zanim skończył, ostygłam zupełnie. Starałam się znów wprawić w stan
podniecenia, bo chciałam tego, było mi to potrzebne, ale kiedy potem
włożył spodnie i kurtkę mówiąc, że zaraz wraca, wszystko mi przeszło
Nie musiałam nawet pytać, dokąd się udaje.
Gdy wrócił, wyraźnie pachniał marihuaną. Rzucił ubranie na krzesło
po czym podszedł do łóżka i zwalił się na mnie. Ręce miał zimne jak lód
a całował mnie tak, że nie mogłam złapać tchu. Po chwili poczułam, jak
jego wielka gruba pała usiłuje wedrzeć się w głąb mojego ciała, ale nie
byłam w stanie mu pomóc. W dodatku to, kurczę, naprawdę bolało.
—  Masz prezerwatywę, Lionelu?
—  Już nałożyłem — odrzekł.
Sięgnęłam ręką, by sprawdzić. Kiedy on ją do licha zdążył nało-
żyć? — zastanawiałam się.
—  Słuchaj, nie śpiesz się, mamy przed sobą całą noc.
—  Jestem bardzo podniecony. Od Nowego Roku myślałem o tym,
co będę z tobą wyprawiał, i chyba się trochę gorączkuję, ale postaram się
robić to wolniej.
Równie dobrze mogłam mówić do ściany; wprawdzie wycofał się, ale
zamiast, jak oczekiwałam, zająć się najpierw moją górą, wsadził mi głowę
między nogi i zaczął mnie lizać i gryźć jak dzikie zwierzę. Musiało mu się
chyba wydawać, że jestem bardzo podniecona, bo chwytając się wezgłowia
łóżka, wiłam się i wykręcałam. Tymczasem ja starałam się tylko ochronić
swoją clitoris, z obawy że mi ją odgryzie, jeśli się na nią natknie. Chciałam
z tym skończyć, zanim mi coś uszkodzi. Wzięłam więc w ręce jego głowę
i odepchnęłam ją. Potem jęknęłam, złapałam go za ramiona, wciągnęłam
na siebie i zdesperowana zawołałam:
—  Proszę cię, wchodź już.
—  Już to robię, kochanie — odparł i dźgnął mnie jeszcze boleśniej
niż przedtem.
Wstrzymałam oddech i po chwili poczułam, że jego członek pogrąża
się w mojej ciepłej jamce. Przystąpił do akcji i podczas całej tej tortury
114
pewnym momencie poiwuru., „ „          f.
1 mu się niedźwiedzi ryk. Nie przesadzam ani trochę.
Grrrrrrrrr — warknął i zgrzytnął zębami, a oczy świeciły mu jak
lasery. — Grrrrrrrrr — zawarczał znowu, podczas gdy jego pe-
js __jak mi się zdawało — przewiercał mi klatkę piersiową na wylot.
Chciałam go odepchnąć, ale bałam się, a on powtórzył to jeszcze raz,
głośniej i bardziej przenikliwie. — Grrrrrrrrr — po raz kolejny zgrzytnął
i w końcu opadł na mnie bez siły. Leżałam cichutko, nie ruszając się,
przerażona nie na żarty. Nie miałam pojęcia, z kim poszłam do łóżka:
i człowiekiem czy z bestią. Cholera. Dałabym sobie radę i bez niego.
Uniknęłabym zbaczania z trasy i doświadczenia z tym cholernym byd-
lakiem.
Lionel położył się na wznak i westchnął. Ociekałam jego potem, ale
czoło i pachy miałam suche.
—  Dobrze było — stwierdził. — Chciałbym to jeszcze powtórzyć,
zanim rano wyruszymy w drogę.
Osłupiałam.
—  Zaspokoiłeś mnie wystarczająco — zapewniłam go.
—  Nie, nie, nie — zaprotestował śmiejąc się triumfalnie. Odwrócił się
i pocałował mnie w plecy. — Następnym razem będzie jeszcze lepiej.
Kiedy usłyszałam, że chrapie, zaczęłam się zastanawiać, czy nie lepiej
byłoby ubrać się, porwać Yasmine i uciec z tego przeklętego pokoju, jak
najdalej od jego czarnego tyłka. Usiłowałam zasnąć, ale nie mogłam.
Przeciągnęłam więc sznur od telefonu do łazienki, zamknęłam drzwi
i zadzwoniłam do Sheili. Opieprzyłam ją zdrowo.
—  Dziękuję ci ślicznie, żeś poznała mnie z tym palantem — oznaj-
miłam, wyjaśniając, co się stało.
Przepraszała mnie, co chwila wybuchając śmiechem. Ja również w koń-
cu zaczęłam się śmiać. Chciała mi jeszcze koniecznie opowiedzieć o ich
nowym samochodzie, ale byłam już zmęczona i kazałam jej to odłożyć
na następny raz. Wróciłam do łóżka. Nie miałam zamiaru jeszcze raz
narażać się na tę makabrę i postanowiłam wstać i ubrać się, zanim on
otworzy oczy. Na szczęście Bozia mi sprzyjała, bo wykąpana i ubrana
zażywałam właśnie dwa Advile, kiedy on się obudził i usiadł na łóżku.
—  Savannah?
—  Dzień dobry — powiedziałam.
—  Co robisz?
—  Wybieram się na dół do kawiarenki, aby przynieść nam coś do
jedzenia.
115
e
e
ił
—  Nie dają tu śniadania do pokoju?
—  Nie wiem, ale muszę wyprowadzić Yasmine na dwór, aby łykn
trochę świeżego powietrza. Postaraj się do tego czasu umyć i ogolić. Za
wracam.
Zanim zdążył coś odpowiedzieć, byłam już za drzwiami.
Prowadziłam ja.
Z Flagstaff zadzwoniłam do Bernie. Nie było jej w domu. Zostawiła^
nagraną wiadomość: „Nie będziesz miała okazji poznać Lionela, dziew.
czyno. To jeden wielki, dziwaczny skurwiel. Oszust, jakiego świat nie
widział. Zawiozę tego czarnego sukinsyna do motelu. Nie zniosłabym
kolejnej nocy z tym płazem. Do zobaczenia". Byłam zadowolona, że
podejmuję pracę dopiero za dwa tygodnie. Jeden Bóg wie, jak bardzo
potrzeba mi kilku dni oddechu po tych przeżyciach.
Kiedy mijaliśmy leżącą w pewnej odległości od naszej trasy Sedonę,
Lionel zapytał:
—  Może ją zwiedzimy?
—  Nie — odparłam.
—  Dlaczego nie?
—  Trzeba by było zbaczać z trasy, a po drugie, w Phoenix oczekuje
mnie przyjaciółka.
—  Przyjaciółka?
—  Tak, czyżbym nie zdążyła cię poinformować, że zatrzymuję się
u przyjaciółki?
—  Nic mi o tym nie wspominałaś.
—  Mój plan jest taki: zamówię ci pokój w motelu na dzisiejszą noc
i, tak jak obiecałam, opłacę powrotny samolot. Zaraz zobaczymy, ile
kosztuje bilet.
—  Miałem nadzieję, że spędzimy jakiś czas razem, Savannah. Bardzo
lubię twoje towarzystwo. Naprawdę.
—  Ja też dobrze się z tobą czuję, Lionelu, ale za trzy dni zaczynam
nową pracę i muszę w tym czasie znaleźć sobie mieszkanie.
—  Nie wiedziałem, że tak szybko zaczynasz pracę.
—  Niestety.
—  Słuchaj — odezwał się wyraźnie zmartwiony. — W czym pracuje
twoja przyjaciółka?
—  Czemu pytasz?
—  Z ciekawości.
—  Jest kontrolerem w przedsiębiorstwie obrotu nieruchomościami.
—  A co robi jej mąż?
116
__ Ona właściwie nie ma męża. Właśnie się rozwodzą. Ale on jest
łaścicielem firmy software'owej.
w                     błły

ścicie             y
 oczy mu rozbłysły.
__To znaczy komputerowej?
__ Tak — odrzekłam.                           .'
__Słuchaj, kiedy znajdziemy się w Phoenix, czy mogłabyś mnie z nim
ooznać? Chciałbym poradzić się go, jak wejść w interes komputerowy.
Y^iem na ten temat bardzo dużo i od dawna nosiłem się z zamiarem
nodzielenia się swymi pomysłami z kimś, kto w tym siedzi.
__ Czy nie słyszałeś, co ci przed chwilą powiedziałam?
__Tak, ale to, że oni się rozwodzą, nie znaczy wcale, że nie możesz
z nim porozmawiać.
—  Posłuchaj, Lionelu. Spotkanie z nim byłoby dla mnie bardzo nie-
zręczne, zważywszy okoliczności, których sama dobrze nie znam.
—  Czy mogę z tobą zamieszkać? — zapytał.
Popatrzyłam na niego jak na wariata.
—  Bardzo mi na tym zależy — potwierdził.
—  Wysadzę cię, gdy tylko napotkamy jakiś motel w śródmieściu.
—  Wysadzisz mnie?
—  Tak.
—  Odrzucasz moje towarzystwo?
—  Nie w tym rzecz. Jestem zmęczona i mam tysiąc spraw do zała-
twienia w najbliższych dniach. Przecież się jeszcze zobaczymy, prawda?
—  Mam nadzieję.
Gdy wjechaliśmy w granice miasta, zatrzymaliśmy się przy stacji
benzynowej i zapytaliśmy o drogę do centrum. Dojechaliśmy do Camel-
back w pobliżu Dwudziestej Czwartej Ulicy, wzdłuż której rozciągał się
rząd pięknych hoteli. Jechałam dalej.
—  Dokąd jedziesz? — pytał Lionel.
—  Gdzieś tu powinno być biuro turystyczne — odparłam.
—  Po co ci teraz biuro turystyczne? — dopytywał się.
—  Chcę ci kupić bilet na samolot, Lionelu.
—  Ależ dopiero co przyjechaliśmy. Chciałbym trochę pozwiedzać
miasto.
—  Co stoi na przeszkodzie?
-— Wydaje mi się, że chcesz się mnie jak najszybciej pozbyć.
—  Nieprawda. Jestem zmęczona, Lionelu, i mam wiele spraw na głowie.
—  Ja też mam już dosyć Denver, a z tego co widzę, Phoenix wygląda
obiecująco.
117
ay
li.
?o
w
DŚ
1.
a
1.
Nie zareagowałam na tę uwagę i gdy tylko zauważyłam biuro tu
tyczne, skręciłam w jego stronę. Wyszliśmy z samochodu zostawia^
uchylone okno, aby Yasmine miała czym oddychać. Było bardzo cien^°
Nareszcie! Weszliśmy. Natychmiast podeszła do nas przedstawicie]!,01
biura oferując swoje usługi. Zapytałam o cenę biletu do Denver w je(j
stronę. Na jutro. Kiedy usłyszałam sumę dwustu dziewięciu dolaró^
myślałam, że sie rozpłaczę.                                                                 *>
—  Czy mam zamówić dwa bilety, proszę pani?
Lionel nachylił się ku mnie, mówiąc:
—  Chciałbym zamienić z tobą parę słów.
Przeprosiłam i odeszłam z nim na stronę.
—  Słuchaj, czy możemy załatwić to inaczej? Ja naprawdę chcę si
zobaczyć z tym gościem od wieprzowiny, ale on przyjeżdża dopiero z^
dwa dni. Czy możesz mi dać te pieniądze na samolot, a ja wynajmę sobi
jakiś tani hotel, a potem wrócę do Denver autobusem?
—  Mówisz poważnie?
—  Jak najbardziej.
—  Czy masz jakieś pieniądze?
—  Mam przy sobie około sześćdziesięciu dolarów.
—  Masz kartę kredytową?
—  Już nie. Musiałem ją oddać. Posłuchaj, Savannah. Nie wiodło mi
się ostatnio. Staram się wejść w ten interes z wieprzowiną. Gdybyś ze-
chciała przedstawić mnie swoim przyjaciołom lub jeśli uda mi się złapać
tego faceta, może wreszcie szczęście uśmiechnie się do mnie.
Chciało mi się rzygać. Podziękowawszy za uprzejmość, przeprosiłam,
że nie skorzystamy z usług biura. Zasiadłam za kierownicą szukając
najbliższego banku, w którym mogłabym skorzystać z bankomatu. Wy-
jęłam z konta dwieście dolarów, wręczyłam mu w milczeniu, po czym
podjechałam pod skromny hotelik, gdzie go grzecznie wysadziłam. Kiedy
poprosił o telefon Bernadine, podałam mu zmyślony numer.
—  Czy mogę dostać całusa na pożegnanie? — zapytał.
Wciągnęłam powietrze w płuca, spuściłam do połowy szybę i nad-
stawiłam policzek do pocałunku.
—  Zadzwonię do ciebie wieczorem — obiecał.
—  Proszę. — Włączyłam pierwszy bieg i dodałam gazu.
ODKRYCIE
Bernadine kipiała. Właśnie opuściła biuro swojej adwokatki i jechała
do banku. Starała się panować nad sobą.
—  Ty kłamliwy, wykrętny skurwysynu — wykrzyknęła i przygryzła
ustnik papierosa.
W myślach odtwarzała rozmowę z Jane Milhouse. Z oświadczenia
Johna o stanie majątkowym wynika, że jego roczny dochód wynosi
osiemdziesiąt tysięcy dolarów — w porównaniu z czterystoma tysiącami,
na które oceniła go Bernadine.
—  Łże jak pies — oświadczyła. — Skąd on, u diabła, wytrzasnął
tę sumę?
—  Zdaje się, że pod koniec ubiegłego roku John odsprzedał swój
udział w firmie współwłaścicielowi i jest w tej chwili jego pracownikiem.
—  Czym?
—  Tu jest oświadczenie — wyjaśniła Jane. — John zeznał, że od-
sprzedał swój udział wspólnikowi za jedyne trzysta tysięcy dolarów.
—  Trzysta tysięcy? Dolarów?
Bernadine zapaliła papierosa, mimo iż w gabinecie Jane Milhouse
wisiała plakietka: NIE PALIĆ.
—  Teraz rozumiem, dlaczego kobiety zabijają swoich mężów — do-
dała.
Jane wyjaśniła dalej, że ponieważ dochód Johna był znacznie niższy,
niż wskazywały ubiegłoroczne zeznania podatkowe, a stosunek przy-
chodów do wydatków bardzo niekorzystny, jego adwokat utrzymywał,
ze John nie jest w stanie sprostać finansowym żądaniom Bernadine. Jane
piętrzyła ze strony Johna jakieś oszustwo, było bowiem jasne, że sprzedaż
Jego części firmy miała na celu zmniejszenie udziału Bernadine we wspól-
n     majątku. Wygląda to na sprytnie obmyślony plan — twierdziła. Jej
119
zdaniem John tak skwapliwie przekazywał Bernadine prawo własno
domu, bo chciał zmniejszyć swój stan posiadania, przy czym z kolei d
niejako wyczerpie wartość tego, co jej się należy ze wspólnego
W głowie Bernadine powstał chaos, ale po chwili wszystko stało
Chciał ją wykończyć.
Jane stwierdziła, że wymieniając swoje aktywa, naruszył przepjs
w sprawie ujawnienia swego stanu posiadania, ponieważ nie poparł swoich
oświadczeń wymaganymi przez sąd dowodami. Zaleciła Bernadine, k,
jeszcze dzisiaj udała się do banku i sprawdziła, czy John nie podjął jakich'
większych sum. Na tę ewentualność Jane doradziła jej, aby wycofaj
połowę pozostałej sumy i założyła nowe konto. Tylko dla siebie.
—  Nie ufam mu. Jeśli sprzedał swoją firmę bez twojej wiedzy, i to za
tak niewiarygodnie niską cenę, musi mieć również inne aktywa, które
stara się przed tobą ukryć.
Powiedziała, że małżonkowie posiadający znaczne zasoby często sto-
sują różnego rodzaju wybiegi, aby uchronić swoje firmy przed zakusami
drugiej strony.
Jane uważała, że dobrze byłoby wynająć detektywa skarbowego, aby
dokonał wyceny majątku, który ujawnił John, a także tego, który praw-
dopodobnie zataił. Poradziła Bernadine nie rozmawiać z nim na ten temat
ani w żadnym razie nie negocjować na własną rękę.
W ogóle Jane nalegała na Bernadine, aby unikała wszelkich kontaktów
z Johnem przed rozprawą o opiekę i alimentowanie dzieci, która miała
się odbyć za dwa tygodnie. W tym czasie Jane planowała zwrócić się do
sędziego z czterema wnioskami: o zakwestionowanie wiarygodności oświad-
czenia Johna o stanie majątkowym; wydanie postanowienia o zamrożeniu
jego aktywów; wydanie postanowienia o tymczasowych świadczeniach na
rzecz dzieci i widzeniach oraz o niewyznaczanie terminu rozprawy przed
upływem sześciu tygodni, co dałoby jej czas na szczegółowe zbadanie
zeznań Johna o stanie jego majątku.
—  Ile to wszystko będzie kosztować? — zapytała odrętwiała Ber-
nadine.
Jane odparła, że to zależy od tego, ile pracy wymagać będzie dochodze-
nie. Pocieszyła Bernadine, że jeśli sędzia przychyli się do tej prośby —
a była przekonana, że tak się stanie — i gdyby okazało się, że John uchybił
wymaganiom sądu, wówczas zostanie zmuszony nie tylko pokryć wszystkie
jej koszty sądowe, ale może zostać oskarżony, a nawet trafić do więzienia.
—  W tej chwili — oświadczyła Jane — najważniejsze jest dla nas
oszacowanie firmy, abyśmy mogli ustalić, dlaczego i w jaki sposób sprze-
dał swój interes za cenę niższą niż rynkowa, co zrobił z pieniędzmi i czy
ma jakieś inne aktywa, których nie ujawnił w oświadczeniu.
120
To nie rozwiało jednak obaw Bernadine. Co będzie, jeśli sędzia zgodzi
.   aby John płacił jej tylko tyle, ile wynika z jego obecnych, oficjalnych
Schodów? Jest wielka różnica między psie^mdziesięcioma a czterystu
stecam* dolarów. Jak sobie ma radzić w ciągu tych sześciu tygodni, jeśli
'dwokatka otrzyma od sądu zgodę na niewyznaczanie terminu rozprawy
arzed ich upływem? Koszty utrzymania wynosiły prawie sześć tysięcy
ećset dolarów miesięcznie. Ona przynosiła do domu tylko około tysiąc
'zterysta dolarów co dwa tygodnie. Z czego popłaci rachunki?
°   Zanim dojechała do banku, zdążyła wypalić trzy papierosy. Zapar-
kowała samochód, ale nie wysiadła od razu. Jak można upaść tak nisko,
aby oszukiwać własne dzieci? I jak to się, do diabła, stało, że zakochała
sjc w człowieku, dla którego nie liczyło się nic oprócz własnej osoby?
Gdyby wiedziała, jakiego to typa wybiera sobie na męża, nigdy nie
zgodziłaby się powiedzieć tak.
—  Chciałabym otworzyć nowe konto — zwróciła się do urzędnika
w banku. — Ale najpierw chciałabym sprawdzić te salda, aby się zdecy-
dować, ile przenieść na nowy rachunek. — Wręczyła mu numery kont
dla rynku pieniężnego, dwa świadectwa depozytowe i numer konta cze-
kowego.
Urzędnik zaczął naciskać klawisze komputera i Bernadine zobaczyła
nazwisko swoje i Johna wypisane pomarańczowym drukiem u góry mo-
nitora.
—  Jest pewien problem — odezwał się.
—  Co się stało? — przechyliła się przez biurko, aby lepiej widzieć.
—  Przykro mi, ale to konto jest zamknięte, zostało tylko konto
czekowe.
—  Zamknięte? — powtórzyła i nachyliła się jeszcze bardziej. — Co
to znaczy zamknięte?
—  Pan Harris zamknął je na początku tego tygodnia, ale ma pani do
dyspozycji konto czekowe, na którym jest trzy tysiące dziewięćdziesiąt
dwa dolary; tu może być debet do wysokości trzech tysięcy dolarów.
—  Ale nie można przecież zamknąć konta bez mojego podpisu,
czyż nie?
—  Okazuje się, że można, i pan Harris to zrobił.
—  Ale ja jestem jego żoną — wyjaśniła.
—  Rozumiem, pani Harris, ale na takich warunkach konto zostało
otwarte. Doprawdy nie wiem, co mam pani powiedzieć. Bardzo mi przy-
kro, że dowiaduje się pani o tym w ten sposób.
Ty skurwielu, pomyślała, ale w tej chwili ogarnęło ją przerażenie.
121
 e
W ubiegłym tygodniu dała swojej adwokatce pięć tysięcy dolarów
tytułem kosztów rozwodu, a nie dalej jak wczoraj popłaciła         czn
świadczenia. Wypisała czeków na jakieś trzy tysiące dolarów, nie uregue
lowała tylko raty od zaciągniętego kredytu. Termin upływał za     "
tygodnie.
—  Ale ja mam czeki, rachunki, muszę mieć na nie pokrycie.
—  Niestety, niewiele mogę pani pomóc — wyraził ubolewanie
dnik.
—  Jednak chciałabym wiedzieć, ile było na tym koncie, zanim zosta}0
zamknięte — poprosiła. — Chodzi mi o całą sumę.
Wydobył kalkulator, spojrzał na monitor i zaczął liczyć. Po chwili
napisał liczbę na kawałku papieru i wręczył go Bernadine. Trzydzieści
dwa tysiące dolarów z jakimś ogonkiem.
—  Jesteśmy w trakcie rozwodu.
—  Domyślam się — odparł. — Nadal chce pani sobie otworzyć
konto?
Bernadine nagle zmieszała się. Dlaczego zrobił im — jej i dzieciom —
takie świństwo? Jakąż to straszną zbrodnię popełniła, że pragnie ją znisz-
czyć, zostawić bez grosza, tak jak teraz?
Przecież tu nie chodzi o jakąś błahostkę. Czyż jej życie w ogóle się już
nie liczy? Czy życie dzieci również nie ma dla niego znaczenia? Czy to był
odwet za samochody? Czy dowiedział się o wyprzedaży rzeczy z garażu?
Ale przecież zażalenie Johna złożone w sądzie uwzględniało już te fakty.
—  Pani Harris?
Bernadine ocknęła się.
—  Tak, chcę. Bardzo proszę o otworzenie mi nowego konta.
Wręczył jej kilka małych formularzy, a ona podpisała je wszędzie
tam, gdzie wskazał urzędnik. Kiedy Bernadine wyprostowała się, w głowie
zagościła jej myśl, że oto jest zrujnowana.
—  Ty skurwielu — powiedziała już głośno, a urzędnik wzdrygnął się
z wrażenia. Włożyła czyste czeki do torebki, powiedziała dziękuję i wyszła
z banku na ziejącą popołudniowym żarem ulicę.
Bernadine zatrzymała samochód i spojrzała na szyld: HARRIS. KOM-
PUTERY I OPROGRAMOWANIE. Jakie to mało oryginalne, pomyś-
lała gasząc silnik i wychodząc z samochodu. Należało chociaż zmienić to
cholerne nazwisko. Budynek był ciemnoszary; jego front stanowiła ściana
z czarnego szkła. Biura „zarządu", jak nazywał je John, znajdowały się
w głębi; za nimi był magazyn. Pierwszą osobą, na którą się natknęła, była
stojąca za kontuarem Lena. Widok Bernadine wyraźnie ją zaskoczył.
122
,— Halo, Bernadine — przywitała ją. — Jak się miewasz?
_- Świetnie — odparła mocnym głosem.
_— Chcesz się widzieć z Johnem?          ,'
Co za głupie pytanie, pomyślała Bernadme, ale wiedziała, że sytuacja
Leny Jest niezręczna. Jej mąż i John grywali razem w golfa.
—- Oczywiście, Leno, przyszłam zobaczyć się z Johnem — odparła. —
fzy urzęduje w tym samym gabinecie?
_- Tak. Zaraz się z nim połączę.
Ale Bernadine nie czekała, tylko przeszła przez hol i skręciła do
orrlieszczeń biurowych. Przez szklane przepierzenie zobaczyła, jak John
podnosi słuchawkę i odkładają na widełki. Co za uroczy obrazek, pomyś-
lała ujrzawszy siedzącą przed jego biurkiem Kathleen. Jej włosy wydały
się Bernadine jeszcze jaśniejsze niż dawniej. Na widok Bernadine Kathleen
poderwała się z krzesła. John uniósł rękę, jakby chciał powiedzieć: Siedź
spokojnie, już ja się tym zajmę.
Bernadine weszła i stanęła w miejscu nieruchomo jak słup. Spoglądała
kolejno na Kathleen, na Johna i znowu na Kathleen. Twarz Kathleen
była czerwona. Bernadine czuła, że jej policzki również pąsowieją. Krew
w niej wrzała. Dygocąc i nie panując nad ręką wymierzyła policzek
i otrzeźwił ją dopiero widok padającej na biurko Kathleen. Zanim John
zdołał wydostać się zza biurka, Bernadine chwyciła włosy Kathleen i przy-
ciągnęła ją do siebie tak blisko, że poczuła jej oddech.
—  A teraz czy pozwolisz łaskawie, że zostanę przez chwilkę sam na
sam ze swoim mężem? To nie potrwa długo.
John skoczył do przodu i odepchnął na bok krzesło, po drodze poty-
kając się o własną teczkę. Bernadine zwolniła uchwyt i Kathleen wybiegła
z pokoju, a ona złapała torebkę i spoglądała na Johna oczami zmrużonymi
w dwie małe szparki. Stanął w miejscu jak wryty. Bernadine ogarnęło
miłe uczucie przewagi.
—  Nie denerwuj się. Nie mam przy sobie broni — uspokoiła go i usiad-
ła na krzesełku opuszczonym przez Kathleen. — I ciesz się, że jej nie mam.
—  Ty chyba zwariowałaś — wybuchnął. — Doprawdy nadużywasz
Mojej cierpliwości. Jeśli będziesz się nadal tak zachowywać, postaram się,
aby cię zamknięto w domu wariatów. Jeśli Kathleen zechce wytoczyć ci
sprawę, będę jej koronnym świadkiem. Po co tu przyszłaś?
—  Wracam z banku.
John usiadł.
—  Ponieważ ty nie grasz ze mną uczciwie, ja też nie czuję się do tego
obowiązany.
.   Zachowuje się zupełnie jak biały, pomyślała, tak jak to zawsze było
Jego ambicją.
123
—  Dlaczego postępujesz w ten sposób John?
—  Dlaczego spaliłaś moje rzeczy? Dlaczego, do cholery, sprzeda
moj samochód który latami restaurowałem, za jednego zasranego dO]aaŚ
Postępuję zgodnie ze wskazówkami mojego adwokata                      ara?
—  A co będzie z pieniędzmi dla mnie?
—  Zostawiłem ci prawie siedem tysięcy dolarów na koncie czekowa
Pracujesz. To powinno ci wystarczyć, dopóki nie osiągniemy porożu^'
ma. Naprawdę powinnaś wziąć lepszego adwokata. Gdyby ona S?"
się na sumę, jaką zaproponowaliśmy, nie musielibyśmy tracić czfsu a
pieniędzy na włóczenie się po sądach.                                                  atl1
Bernadine korciło, aby mu powiedzieć, że jest świadoma wszystkim,
jego podstępów, ale przypomniała sobie w porę, że przecież wedm  2 W
"C   T^ °8le S1tU P°JraĆ X niC Ch^ł   *             ?
—  Słuchaj, John. MusiaWzapłacić swemuTdwokTtowfpięć
dolarów tytułem zaliczki na koszty sądowe
wiedział" PrZykre' PraWnlCy bardZ° drOg° k°SZtUJa' czy^ o tym nie
—  Poza tym musiałam zapłacić świadczenia za marzec. Nie mam
pokrycia na czeki. Co, do pieprzonej cholery, mam zrobić?
~ 5S2w 7TyŻ,nie mf&^ ZałatWiĆ tych sPraw k^turalnie?
—  Kulturalnie? To ty zamknąłeś to pieprzone konto. Za dwa tygodnie
przypada rata za dom. Kto ją zapłaci?                                       tygoanie
—  To twój dom - oświadczył. - Jeśli przystaniesz na moje pierwotne
warunki, chętnie zapłacę ratę i będę ci dawał tysiąc pięćset dZów
miesięcznie az do zakończenia sprawy.                                       uowrow
—  Chromolę to, John.
—  Słuchaj, oddałem ci ten cholerny dom. Możesz go sobie sprzedać.
—  Sprzedać go? Teraz? Zrobię to, jak będę miała gdzie mieszkać. Jak
będę miała do mego prawo. A teraz powiedz mi, kiedy to podjąłeś decyzję
o sprzedaży swojej połowy przedsiębiorstwa?
—  Sześć miesięcy temu.
—  Czy naprawdę sądziłeś, że uda ci się ukryć to świństwo?
—  Nie zamierzałem niczego ukrywać?                                            j
—  Nienawidzę cię, wiesz o tym?                                                    1]
—  Przykro mi to słyszeć, Bernadine.
—  Jak ci się zdaje, kto pomagał ci rozwijać tę pieprzoną firmę? Czy
naprawdę sądziłeś, ze możesz ot tak sobie wziąć pieniądze i uciec?
John wstał i zamknął drzwi.
•   7 łlnturejy me ida~ WCale tak dobrze >k ci si? ^daje, ale nie martw
się, ty tez będziesz coś z tego miała.
—  Nie martwię się.
124
Posłuchaj, Bernadine. Nie pozwólmy, aby ta sprawa przybrała
 bardziej nieprzyjemny charakter,) niż ma w tej chwili. Dom jest
/oją własnością. Będę płacił tyle, ile halcaże mi sąd, aby moje dzieci nie
jajy krzywdy. Jestem gotów dać ci trzysta tysięcy dolarów. Już dzisiaj,
gotówką. I na tym zakończmy ten cały nasz spór.
—  Teraz ty mówisz, jakbyś postradał rozum. Moja dupa jest warta
więcej niż trzysta tysięcy dolarów. Wiesz co, John? Doprawdy trudno
o bardziej nikczemne postępowanie.
—  Na twoim miejscu wziąłbym te pieniądze. Zaoszczędzisz sobie
sporo wydatków.
—  Może przez te jedenaście lat byłam idiotką. Ale to już przeszłość,
kolego. Chcesz dojść ze mną do porozumienia? Niech twój adwokat
skontaktuje się z moim.
—  Czy mogę w sobotę zabrać Onikę i Johna?
—  Raczej nie.
—  Nie możesz mi-zabronić widywania się z dziećmi, Bernadine.
—  Czyżby? Przed rozprawą nie pozwolę ci się w ogóle z nimi widywać.
To ty doprowadziłeś do rozbicia naszego małżeństwa. To ty nas po-
rzuciłeś, czyżbyś o tym zapomniał?
—  Porzuciłem ciebie. Nie porzuciłem moich dzieci. Mam nadzieję, że
nie używasz ich do walki przeciwko mnie.
—  Gdybym była podła, to bym tak zrobiła. Ale nie jestem. Dokąd
chcesz je zabrać?
—  Do kina lub gdziekolwiek indziej; do siebie do domu.
—  Do siebie do domu? Skoro już o tym mowa, można wiedzieć,
gdzie mieszkasz? U tej swojej blond piękności?
—  Nie chcę o tym mówić.
—  Ach tak. Dobrze, kiedy odzyskasz pamięć, wtedy możesz przyjść
i zabrać je.
—  W poniedziałek mogę zwrócić się do sądu i jeszcze tego samego
dnia otrzymam prawo widywania dzieci, wiesz o tym.
—  Słuchaj, John. Nie powiedziałam, że nie możesz ich widywać, ale
uprzedzam cię — nie waż się zabierać ich tam, gdzie przebywa ta biała
&iwka.
—  Ona nie jest dziwką — odparł tak urażony, jakby chodziło o niego
samego.
—  Jeszcze nie — odparowała Bernadine. Pomyślała chwilę. — Jeśli
dowiem się, że przebywały w towarzystwie tej ździry, nigdy nie prze-
staniesz tego żałować.
—  Grozisz mi?
 A jak myślisz?
125
nec.
wę.
Bernadine wzięła torebkę i podniosła się.
—  Mogłeś przynajmniej wybrać dojrzalszą partnerkę, John. Ale p0
czekaj. Na razie to ona jest ładna, ale niech no tylko urodzi dwójkę dziec"
i poobcuje z tobą na co dzień przez parę lat, a zobaczymy, czy wtedy te>
będzie ci się wydawała taka piękna.
—  Czy godzina dziesiąta ci odpowiada?
—  Daj znać klaksonem — odparła. — Będą gotowe.
Bernadine podeszła do drzwi, ale dłonie miała tak mokre od potu, że
ręka ześlizgnęła jej się z klamki. Żałowała, że nie ma przy sobie broni
Przynajmniej roztrzaskałaby na kawałki tę przeklętą szybę.
—  Zetnij je na krótko — poleciła Bernadine Phillipowi.
Desiree i Cindy odwróciły się i spojrzały na nią. Obie niechętnie
odnosiły się do ścinania długich włosów, bo żadna z nich nie była zbyt
szczodrze obdarzona nimi przez naturę, ale nie odezwały się słowem.
Joseph wyszedł coś załatwić, a Gloria, o czym Bernadine już wiedziała,
leżała w domu z grypą.
—  Naprawdę chcesz je obciąć, Bernie? — spytał Phillip.
—  Naprawdę — odparła przypatrując się swemu odbiciu w lustrze.
Żaden z czekających w kolejce klientów nie zwracał na nią uwagi. Wszyscy
pochłonięci byli oglądaniem Oprah Winfrey.
—  Masz takie piękne włosy, dziewczyno, a wiesz, że kiedy się już je
raz zetnie, to koniec.
—  Wiem. Ale mam już dość tej fryzury. Jest bardzo kłopotliwa, stale
muszę o niej myśleć. Mam na głowie ważniejsze sprawy niż włosy.
—  Jak uważasz — rzekł.
—  Co u Glorii? — zapytała.
—  Mówiłem ci, złapała tę grypę, dziewczyno. Ja przechodziłem ją
w zeszłym tygodniu; trzymała mnie przez całe pięć dni. To było okropne
Miałem wysoką gorączkę i straszną biegunkę. Z trudnością unosiłem
głowę znad poduszki, nie mówiąc już o wstaniu z łóżka. Jej grypa ma
ciężki przebieg. Tarik też jest chory, tak że prawdopodobnie przez naj-
bliższe parę dni żadne z nich nie opuści domu.
—  Muszę do niej zadzwonić — oświadczyła biorąc do ręki ilustrowany
magazyn z wzorami najmodniejszych fryzur. Zagięła stronicę z interesu-
jącym ją uczesaniem. — Co myślisz o tym, Phillipie? Potrafisz mnie tak
ostrzyc?
—  Potrafię, złotko, ostrzyc cię jak tylko zechcesz, wiesz o tym i nie
zadawaj niemądrych pytań. Pokaż mi ten magazyn. — Wyciągnął rękę
po pismo. — Oczywiście, że mogę cię tak uczesać — stwierdził ujmując
126

palce grube, szorstkie pasmo włosów Bernadine. — Masz włosy jak
tonią, dziewczyno. Wracajmy do umywalki. Najpierw nałożymy ci dobrą
odżywką a dopiero potem reszta,     i   :/
Bernadine udała się za nim. Opadła na krzesło i przechyliła głowę do
tyłu, wkładając kark w plastikowy kołnierz nad umywalką. Spojrzała
w górę na Phillipa. Miał brązową owalną twarz, starannie pokrytą płyn-
nym pudrem, który zatuszował ślady po trądziku. Dolna powieka pod-
kreślona była czarnym ołówkiem. W obramowaniu swych platynowych
włosów wyglądał jak kudłaty księżyc. Zamknęła oczy, podczas gdy spraw-
dzał temperaturę wody. Parę kropel prysnęło jej na twarz. Wziął prysznic
i przycisnął jej sitko do głowy. Ciepły, prawie gorący strumień objął jej
czaszkę, wprawiając Bernadine w stan takiej błogości, że gdyby to było
możliwe, chętnie zostałaby w tym krześle już na stałe, tym bardziej że
Phillip wycisnął jej na włosy sporą ilość szamponu i zaczął starannie
masować skórę głowy.
Kiedy skończył wcieranie odżywki, nałożył jej na głowę plastikowy
kapturek i poprowadził w stronę suszarki.
—  Piętnaście minut — powiedział ściągając w dół aparat.
Głowę i barki Bernadine owionął strumień gorącego powietrza. Po-
czuła, jak opadają jej ramiona. Nigdy jeszcze w zakładzie nie było tak
spokojnie, a Bernadine przychodziła przecież do Oasis od lat. Na palcach
jednej ręki mogła policzyć przypadki, kiedy Gloria była zmuszona odwołać
umówione klientki z powodu choroby.
W drzwiach pojawił się Joseph w swoim nieśmiertelnym czarnym
uniformie i przywitał wszystkich krótkim: — Cześć.
—  Przekąszę tylko tę bułeczkę i zaraz się panem zajmę — zwrócił się
przepraszająco do swojego klienta. — Cały dzień nie miałem nic w ustach.
Och — dodał słysząc przez radio / Want Your Sex George'a Michaela —
nastawcie to głośniej.
Desiree, która wyglądała dzisiaj jak Diana Ross, odrzuciła włosy
z twarzy mówiąc:
—  Już się robi.
Kiedy gorące powietrze przestało płynąć, Bernadine uniosła kaptur
suszarki do góry.
—  Phillipie — zawołała. — Jestem gotowa.
Był w głębi, zajęty myciem głowy innej klientki.
—  Siądź przy umywalce, zaraz ci spłuczę głowę.
W ciągu godziny Bernadine pozbyła się swoich długich, ciężkich
włosów na rzecz krótkiej, lekkiej fryzurki.
.   — Wielki Boże — wyraził swe uznanie Phillip. — Nie wiedziałem, że
Jesteś taka ładna.
127
—  Nie jestem ładna, Phillipie, ale w tej fryzurze jest mi rzeczywić ?
do twarzy.                                                                                           c
—  Posłuchaj, Bernie. Jeśli ci mówię, że jesteś ładna, to wierz mi •
tak jest. Musisz tylko nauczyć się akceptować swoją twarz. Myślę^ ^
obcięcie włosów było jednak dobrym pomysłem, ale jeśli chcesz za\vs,e
wyglądać tak jak teraz, musisz przychodzić do nas co najmniej raz w mJ
siącu.
—  Na pewno będę — zapewniła. — I dziękuję ci, Phillipie. Podoh
mi się. Bardzo mi się podoba.
—  Powinnaś zawsze tak wyglądać, nie uważasz, Joey?
—  Wspaniale, kotku — potwierdził Joseph popijając kawę.
Nawet Desiree wyraziła swoje uznanie. Cindy zaproponowała Ber-
nadine, aby kiedyś przyszła do niej na makijaż. Bernadine spojrzała na
zegarek i stwierdziła, że ma jeszcze pół godziny.
—  A może teraz? — spytała.
Jedna z manikiurzystek zaproponowała:
—  Powinnaś teraz pójść na całość i zrobić sobie manikiur.
Bernadine spojrzała na swoje paznokcie. Były popękane, nierówne
i rozdwajały się. Chętnie skorzystałaby z tej propozycji, ale musiała już
wyjść. Nigdy nie przyszło jej na myśl, aby nosić sztuczne paznokcie. Robin
co drugi dzień mówiła, że musi sobie poprawić manikiur. Bernadine nie
zawracała sobie tym głowy.
—  Innym razem — odparła i wręczyła Phillipowi i Cindy dziesięć
dolarów napiwku. Byli uszczęśliwieni.
Wyszła z Oasis świeża i odnowiona. Zastanawiała się, czy Savannah
już dotarła. Sądziła, że Savannah raczej nie odbierze telefonu, a do
automatycznej sekretarki nie było sensu dzwonić. Wsiadając do cherokee
Bernadine rzuciła torebkę na sąsiednie siedzenie i znów spojrzała w lus-
terko. Zdecydowanie korzystniej, pomyślała i sięgnęła do torebki po
papierosy. Przy okazji odkryła, że ma w niej swoją książeczkę czekową
American Express.
—  Cholera — zaklęła. — Zupełnie o niej zapomniałam!
Włożyła zapalniczkę do torebki, odszukała długopis i wypisała czek
na szesnaście tysięcy dolarów.
— Mamusiu, kiedy tatuś wraca z podróży? — zapytała Onika prze-
chylając się ku niej ze swojego siedzenia.
Bernadine zdawała sobie sprawę, że termin, który sobie wyznaczyły
aby im powiedzieć prawdę o ojcu, dobiegał końca. Zamierzała usiąść
z nimi spokojnie któregoś dnia i wyjaśnić im wszystko, ale sprawy toczyły
128
I      tak szybko, że nigdy nie mogła znaleźć odpowiedniej chwili. Teraz
też
obecności Johna, ale teraz to już nie fniało znaczenia. Wprowadziła
W -ochód na pusty parking przed bankiem i wyłączyła silnik. John
\ moment nie był właściwy, ale chciała, aby dowiedziały się wcześniej,
te    zawiadomi matkę. Myślała też, że uda jej się odbyć tę rozmowę

unior zaprzątnięty był bez reszty tą swoją głupią grą Nintendo dla
Chłopców
__Dlaczego się tu zatrzymujemy, mamusiu? — dopytywała się Onika.
__Muszę coś jeszcze załatwić.
Wysiadła, zaadresowała kopertę i wrzuciła ją w otwór. John otrzyma
rachunek w biurze, a kiedy ją zapyta, powie mu, że zabrała swoją połowę.
Bernadine wróciła do samochodu, ale John junior nawet nie zauważył,
że stoją w miejscu.
—  No nie — westchnął. — Zostałem trafiony.
—  Czy możesz odłożyć na chwilę tę grę? — zapytała.
Prztyknięciem zamknął leżącą na kolanach zabawkę. Bernadine od-
wróciła głowę i spojrzała na swoją dwójkę.
—  Muszę wam, moi drodzy, powiedzieć coś ważnego. — John junior
bawił się teraz żółwiem Ninja. Twarz jego była popielata, a warkocze
Oniki rozplotły się. — Czy wiecie, co to jest rozwód?
—  Tatuś i mamusia Jenny mają rozwód — wyjaśniła Onika.
—  To znaczy, że już nie mieszkają razem — wytłumaczył z dumą
John i upuścił swego żółwia na siedzenie.
Jak na dziewięcioletnie dziecko ten chłopiec wykazuje wielką pewność
siebie, pomyślała.
—  Słusznie, John. Ale czy wiesz, dlaczego tak się dzieje?
—  Ponieważ się nienawidzą.
—  To nieprawda. Kto ci to powiedział?
—  Zachary mówił, że jego mamusia nienawidziła tatusia, a tatuś
nienawidził mamusi i dlatego się rozeszli. I Zachary powiedział jeszcze,
że wszyscy się rozwodzą, bo rodzice wszystkich dzieci się nienawidzą.
—  To nie jest prawda. Nie słuchaj tego, co mówi Zachary. Czasami
zdarza się, że tatuś i mamusia nie kochają się już tak jak kiedyś i rozwodzą
się, bo trudno jest im wtedy mieszkać razem.
—  Czy ty i tatuś rozwodzicie się? — zapytał.
Bernadine miała ochotę zapalić papierosa, ale starała się tego nie
robić w samochodzie przy dzieciach, więc tylko zagryzła dolną wargę
i odparła krótko:
—  Tak.
—  Hurra! — wykrzyknęła Onika ku zdziwieniu Bernadine. — Nie
się doczekać, aby powiedzieć o tym Jennie.
Czekając na miłość                                                                                                                         129
a
n
3
19
—  Czy to znaczy, że ty i tatuś nie będziecie mieszkać razem? — zapyla,
John junior.
—  Raczej nie.
—  Czy nie kochasz już tatusia? — dopytywał się dalej.
Bernadine miała ochotę odpowiedzieć, że nie, i to od dawna, a[e
wiedziała, że nie powinna.
—  No cóż, to jest trochę bardziej skomplikowane. Czasami ludzie
nadal się kochają, ale nie lubią ze sobą przebywać tak jak dawniej
Działają sobie wzajemnie na nerwy i wtedy robią się smutni albo wpadają
w gniew i ciągle się kłócą, i wtedy dla wszystkich najlepiej jest, kiedy
przestają mieszkać razem.
—  A tatuś gdzie teraz mieszka? — chciała wiedzieć Onika.
—  Będziesz miała nowego męża? — pytał John.
—  Sądzę, że nadal mieszka w Scottsdale, a jeśli o mnie chodzi, to
w najbliższym czasie nie zamierzam mieć innego męża.
—  Czy będziemy mieszkali czasem u tatusia, jak Jenna? — pytała
dalej Onika.
—  Jeszcze tego dokładnie nie ustaliliśmy, ale będziecie się często
widywać z tatusiem. Będziecie spędzać z nim weekendy i może wakacje.
—  Czy to wszystko, co chciałaś nam powiedzieć? — zapytał John,
znów uruchamiając swoją grę.
—  Nie. Chcę jeszcze dodać, że wasz tatuś nadal was kocha i będzie
was zawsze kochał, moi drodzy.
—  Kiedy go zobaczymy? — zapytał.
—  W sobotę.
—  Czy będziemy się przeprowadzać? — indagował dalej.
—  Skąd ci to przyszło do głowy?
—  Zachary i jego mamusia musieli się przeprowadzić do zwykłego
mieszkania.
—  Nie sądzę, abyśmy musieli to zrobić.
—  Ale ja chcę się przeprowadzić — domagała się Onika.
—  Dlaczego?
—  Bo to będzie zabawne mieszkać w innym miejscu, prawda, J. J?
—  No tak. Czy nie możemy się również przeprowadzić, mamusiu?
Proszę cię!
—  Moi drodzy, to wcale nie jest takie proste.
—  Powiedziałaś, że spędzimy tę sobotę z tatusiem, czy to prawda? —
pytał dalej John.
—  Tak.
—  Hurra! — wykrzyknęła Onika.
—  A co z moim meczem siatkówki?
130
^- Pójdziesz z tatusiem — odparła. Po raz pierwszy w życiu, po-
myślała-
_- Czy tatuś będzie miał nową żonę.? — pytał John.
pytanie potrąciło czułą strunę w duszy Bernadine i nie bardzo wie-
działa, co odpowiedzieć, ale odparła wymijająco:
—  Jeszcze za wcześnie, aby ożenił się po raz drugi, ale może mieć
przyjaciółkę.
__To znaczy ukochaną — dopowiedziała Onika.
—  Tatuś nie może mieć ukochanej, głuptasie — skarcił ją John junior.
—  Nieprawda, może — upierała się Onika. — I ja nawet wiem, kto
to jest.
Bernadine pragnęła uniknąć tej rozmowy.
—  Kto chce McDonalda?
—  Ja chcę. A kto to jest? — indagował John junior.
—  Kathleen. I ja chcę Happy Meal, mamusiu.
—  Skąd o tym wiesz, panno Mądralińska? — zapytał.
Bernadine zapaliła papierosa i zapuściła motor.
—  Bo...
—  Bo co?
—  Co chcecie w Happy Meal?
—  McNuggets i sprite — zażądał John.
—  Cheeseburger i cola — poprosiła Onika. — Bo widziałam, jak
całowała tatusia w usta. Ot co.
Bernadine wykręciła samochód i wyjechała na ulicę z takim impetem,
że przecięła krawężnik. Włączyła radio na cały regulator, aby nie słyszały,
jak płacze. Łzy dusiły ją w gardle.
Bernadine siedziała w saloniku matki, a dzieci bawiły się na dworze.
Opowiedziała Genevie o swoich przeżyciach. Genevę zdziwiła jedynie
nowa fryzura córki.
—  Nigdy mu nie ufałam — stwierdziła.
—  Na jakiej podstawie?
—  Obserwowałam jego poczynania od dłuższego czasu. I to, jak
musiałaś się zwijać, podczas gdy on robił co mu się podobało. Przez
wszystkie te lata ty sama wychowywałaś dzieci, tak więc to, że sobie teraz
poszedł, nie powinno być dla ciebie aż takim przeżyciem. Chciałabym
tylko mieć pewność, że dostaniesz to, co ci się słusznie należy, tak abyś
nie musiała skąpić sobie i dzieciom ani liczyć się z groszem, gdy on
tymczasem będzie sobie żył jak Donald Trump.
—  Mówiłam ci, że moja adwokatka już się tym zajęła.
131
—  No cóż, lepiej niech John nie wstępuje już nigdy w progi te
domu, bo nie zamierzam ukrywać, co o tym wszystkim myślę.           °"
—  W stosunku do ciebie był zawsze w porządku, mamusiu.
—  Ale skrzywdził ciebie, a to tak jakby skrzywdził mnie. Przyjrzyj »•
sobie. Jesteś ruiną. Nowa fryzura i mocniejszy makijaż nie są w stan'^
tego ukryć. Twoje oczy są smutne. I chociaż założę się, że to co masz ^
sobie, kosztuje przynajmniej trzysta lub czterysta dolarów, wyglądy
nieszczególnie. Żaden mężczyzna nie jest wart, aby się przez niego do
prowadzać do takiego stanu. Żaden.
—  No cóż, mam nadzieję, że to się wkrótce skończy.
—  Nie bądź taka pewna, takie sprawy ciągną się czasmi bardzo dług0
Wszystko trwa dłużej, niż ci się wydaje. — Geneva sięgnęła do kartonu
z Happy Meal Oniki, wyciągnęła zimną frytkę i włożyła ją sobie do
ust. — Tylko, błagam, nie pozwól mu się zagadać i nie rezygnuj ze swoich
praw. On jest w tym bardzo dobry, sama wiesz. A ty jesteś łatwowierna
jak dziecko.
—  Mamo, daj mi już spokój, dobrze?
—  Dobrze, już dobrze. Nie rozumiem, dlaczego tak długo go tolero-
wałaś. To kawał butnego skurwysyna. I pomyśleć tylko, że zostawił cię
dla białej kobiety.
—  Nie musisz mi o tym przypominać, mamo.
—  Założę się, że ona nie ma pojęcia, w co wdepnęła.
—  Wkrótce się przekona.
—  W każdym bądź razie, moje dziecko, zdaję sobie sprawę, że jest to
dla ciebie ciężkie przeżycie. Tak więc kiedy te smarkacze dadzą ci już
dobrze w kość lub gdy będziesz chciała gdzieś się wyrwać lub po prostu
odpocząć w spokoju, podnieś słuchawkę i zadzwoń do swojej matki, a ja
już się nimi zajmę. Rozumiesz, co mówię?
—  Dziękuję, mamusiu. Ale one nie są aż takie niegrzeczne.
—  John junior jest, ale nie o tym chciałam mówić. Proszę cię, nie starai
się robić z siebie superkobiety. Masz za dużo obowiązków, pracujesz na
pełnym etacie — taka praca bardzo wyczerpuje; doprawdy nie wiem, jak
kobiety mogą udźwignąć te wszystkie ciężary. Wracają z pracy, gotują,
sprzątają i jeszcze doglądają dzieci. A przecież i potrzeby męża nie mogą być
lekceważone. Kiedy mają mieć czas dla siebie? Mnie się naprawdę udało;
twój ojciec miał nocną pracę i zawsze był w domu, kiedy ty wracałaś ze
szkoły. Wiedział, że kiedy wysiadam już wreszcie z tego autobusu, jestem
zmachana jak pies, i zdążył podgotować dla ciebie obiad. Pamiętasz,
prawda?
—  Tak, mamo, pamiętam.
—  Teraz kobiety dużo biorą na siebie.
132
I      ,— Można się do tego przyzwyczaić.
 Owszem. I dostać zawału przed czterdziestką. Skórka nie warta
 W      łdi    i macie pojęcia! co to znaczy cieszyć się życie
za
raWkę. Wy, młodzi, nie macie pojęcia!, co to znaczy cieszyć się życiem.
?viecie w nieustannej gonitwie. Musisz zwolnić tempo. Naucz się relak-
ować. Kiedy to ostatnio ty i John spędzaliście wolny czas w tym miesz-
. nju w Sedonie, które uparliście się, kupić?
_- Nie pamiętam.
__A więc to tak. Okłamałaś mnie co do tego weekendu. Nie jestem
głupia- Wiedziałam, że nie jedziecie tam po to, aby spędzić we dwoje
romantyczne dwa dni. Wyglądałaś, jakby cię ktoś przepuścił przez wyży-
maczkę, ale nie chciałam nic mówić. Nie lubię się wtrącać.
—  No cóż, mam zamiar zmienić trochę swoje życie.
-— Chciałabym wierzyć — odparła i poszukała kolejnej frytki na dnie
kartonu. — Od czego zamierzasz zacząć?
-— Nie wiem jeszcze — zastanawiała się Bernadine. — Lecz cokolwiek
zrobię, będzie to z korzyścią dla mnie i dla moich dzieci.
—  Powinnaś więcej się ruszać, spacerować. Chyba ja więcej ćwiczę
niż ty, a nie wyobrażasz sobie, jak to świetnie wpływa na umysł.
—  Wiem, mamo. Słyszałam.
—  A gdy będziesz już miała to wszystko za sobą, mam nadzieję, że
rzucisz palenie.
—  Rzucę.
—  To by było wszystko, co miałam ci do powiedzenia — zakończyła
i wsunęła do ust ostatnią zwiędłą frytkę.
Dzieci, gdy tylko weszły do holu, zauważyły zabawki na stole w jada-
lni. Były tak podekscytowane, że pobiegły do swoich pokojów, zanim
Bernadine zdążyła im przypomnieć, że należy podziękować.
—  Savannah?
—  Jestem tutaj — zawołała z patio.
Bernadine szła w kierunku drzwi, ale Savannah już ujęła klamkę.
—  Dziewczyno — westchnęła Bernadine i mocno uścisnęła Savannah.
Dawno już nie ściskała nikogo równie serdecznie. — Dlaczego siedzisz
w takich ciemnościach?
—  Rozmyślam — odparła Savannah i wyciągnęła się wygodnie na
leżaku. — Po prostu rozmyślam.
Bernadine przysunęła do niej swój leżak. Obie zapaliły papierosa
1 w milczeniu zaciągnęły się. Savannah pierwsza wypuściła kłąb dymu.
—- Boisz się?
—  Tak — przyznała Bernadine.
133
 sje
—  Ja też — stwierdziła Savannah i odłożyła papierosa. Odrzu j
głowę w bok i spojrzała w ciemności. — Wiesz, co chciałabym v
dzieć?                                                                                                          Ie"
—  Co takiego — zapytała Bernadine.
—  W jaki sposób uzyskać pewność, że postępuje się właściwie. jal.
do diabła, się o tym przekonać?                                                           '
—  Zadajesz to pytanie niewłaściwej osobie, dziewczyno — zauważy}
Bernadine. — Szukam sposobu, jak podźwignąć swoje życie z ruiny
Savannah zapaliła kolejnego papierosa; zaciągnęła się dymem dw
razy i podała go Bernadine.
—  Nie wiem — odparła Savannah. — Naprawdę nie wiem.
Kiedy Bernadine zwróciła jej papierosa, Savannah przyjrzała jej
z uwagą.
—  Podoba mi się twoje uczesanie — stwierdziła.
—  Dziękuję — odparła Bernadine i podniosła się. — Napijesz sie
czegoś?
—  Chętnie.
Bernadine weszła do domu i wróciła z dużą butelką perriera i dwiema
wysokimi szklankami. Ustawiła wszystko na cementowej podłodze. Pa-
nowała taka cisza, że słychać było plusk wody w naczyniach. Zrzuciły
pantofle, rozciągnęły się na leżakach i popijały orzeźwiający płyn. Milczały
chwilę spoglądając w górę, na ciemne niebo. Wsłuchiwały się w cykanie
świerszczy i odległe wycie kojotów i obserwowały migocące świetliście
w mroku robaczki świętojańskie. Zanim skończyły opowiadać sobie aż
do najdrobniejszych szczegółów, co ostatnio przeżyły, na dworze zaczęto
już świtać.

WENUS W ZNAKU PANNY
Nie jestem aż tak zdesperowana jak mi się wydawało. Michael się
stara. I przegrywa sromotnie. Nie może nauczyć się pieprzyć; jako jego
nauczycielka mogę go nazwać jedynie pracowitym nieukiem. Muszę sobie
powtarzać, że nie jest ostatnim mężczyzną na ziemi. Sytuacja wyglądałaby
inaczej, gdybym już miała odpowiedni wiek, no i tak dalej, ale przecież
tak nie jest, prawda? To znaczy Michael jest bardzo miłym człowiekiem
i prawdopodobnie byłby zdolny uszczęśliwić kobietę, która nie ma zbyt
wielkich potrzeb fizycznych. Chciałabym być taką kobietą.
Może jestem głupia. Ale co mam robić, jeśli on mi się nie podoba?
Życie jest zbyt krótkie, aby je oszukiwać. A Michael jest jeszcze większym
głupcem niż ja. Tak mi się przynajmniej wydaje. Leży teraz oto przy mnie
i śpi. Już po raz dziewiąty śpimy ze sobą i do tego wszystko się właściwie
sprowadza. Nigdy w życiu nie spotkałam mężczyzny, który by tak szybko
się spuszczał. I jaki uparty. Nie stracił na wadze nawet pół kilograma.
Odwrotnie, wydaje mi się nawet, że przytył. Tydzień temu przyglądałam
mu się, gdy brał kąpiel, i zrozumiałam wtedy, że za nic na świecie nie
zajdę z nim w ciążę. Która kobieta przy zdrowych zmysłach chciałaby
obnosić się przez dziewięć miesięcy z brzuchem, mając świadomość, że
dziecko będzie niewydarzone. Na pewno nie ja. Nie ma sensu angażować
się i trudzić, i zawracać sobie głowę.
Ja i mój niewyparzony jęzor. Ja ze swoim bezgranicznym zaufaniem
do ludzi. Ja, nieskłonna słuchać rad. Moja matka powiedziała mi swego
czasu, że kobieta nigdy nie powinna mówić mężczyźnie całej prawdy.
Mówiła, że są sprawy, które powinna zachować tylko dla siebie, ponieważ
może się zdarzyć, że on zechce użyć ich przeciwko niej. Dodała też, że
kobieta nigdy nie powinna mówić mężczyźnie, ile razy była zakochana
1 z iloma mężczyznami spała, a już w żadnym wypadku nie powinna
135
opowiadać mu szczegółów na temat swoich poprzednich związków,
stety, zapomniałam o tym.
W tej chwili usiłuję znaleźć najłagodniejszą formę, aby powiedzj -
Michaelowi, że nie widzę przyszłości dla nas obojga. Chcę z nim zerwa^C
Ale jednocześnie nie chcę ranić jego uczuć, ponieważ ten głupiec jeCj
wyraźnie zakochany; stracił zupełnie głowę, połknął haczyk. Wydaje iJ
się, że to raczej Michael jest w stanie desperacji, co jest zrozumiała
ie    I      Naliczyłam czterdzieści jeden siwych włosów na jego głowie, po czym
iciłam go delikatnie.
__Michael — powiedziałam1 ?cicpo. — Obudź się. — Ale on ani
Michael — powtórzyłam już głośniej. — Obudź się.
przewraca się, ściąga na siebie kołdrę, strącając ze stojącej obok
prawowej skrzyni kolekcję moich lalek. W kącikach ust zebrała mu się
ę,                   j          a    jest w stanie desperacji, co jest zrozumiałe
Przyznał, że jest „niefrasobliwym" typem mężczyzny i od swego ostatniego
rozwodu sparzył się parę razy.
— Ale będę dotąd próbował, aż trafię właściwie — powiedział.
Jeśli się dobrze zastanowić, to z niego kompletny żółtodziób. Bałwan
Stracił na mnie więcej czasu i pieniędzy przez te sześć tygodni niż wszyscy
moi dawni kochankowie razem wzięci. Dlaczego to na mnie nie robi
wrażenia? Zabierał mnie do najlepszych restauracji, do lokali, w których
wymagana jest rezerwacja. Dał mi pieniądze na uregulowanie należności
wobec mojej firmy z tytułu rachunku na American Express i pożyczył mi
dwa tysiące dwieście dolarów, aby zaspokoić urząd podatkowy, który
groził mi zajęciem rzeczy. Ofiarował się nawet spłacić mój studencki
kredyt, ale nie chciałam zaciągać wobec niego aż tak wielkich zobowiązań.
Niezależnie od tego, jaki będzie koniec naszego związku, mam zamiar
zwrócić mu te pieniądze. Ale Michael tego nie rozumie. Osiemdziesiąt
tysięcy dolarów rocznie, dom w Paradise Valley i 300E nie są w stanie
przemienić go w rycerza.
Ale jeśli zerwę z nim teraz, będzie prawdopodobnie myślał, że go
wykorzystywałam, co nie jest prawdą. Wcale nie musiał być taki hojny
Cały czas miałam nadzieję, że nasz układ okaże się trwały i udany, ale to
nie moja wina, że tak się nie stało. Może nie mam racji? Rada jestem, że
dałam sobie postawić ten horoskop. Planety Michaela znajdują się w nie
dobrych domach i są w opozycji do moich. Moja Wenus jest w Pannie,
co w największym skrócie oznacza, że jestem bardzo wybredna, jeśli idzie
o kochanków, i dlatego do tej pory jeszcze nie wyszłam za mąż. Ale
według Francesa Sakoiana i Louisa Ackera to oznacza również, że mam
„naturę współczującą i chętnie pomagam chorym i cierpiącym z powodu
nieprzystosowania społecznego". Pomyślcie tylko, ile czasu wytrzymałam
z Russellem. Oni twierdzą również, że charakterystyczną cechą dla Wenus
w znaku Panny, pozostającej pod wpływem Marsa, Urana, Neptuna lub
Plutona, jest swobodny sposób życia i rozwiązłość seksualna jako reakcja
na wrodzoną nieśmiałość i dobre wychowanie. Wymusza to na mnie
dążenie do miłosnych podbojów celem potwierdzenia własnej atrakcyj-
ności. To jest absolutna bzdura. Tak czy inaczej muszę powziąć jakąś
decyzję co do Michaela.
136
^yprawowej skrzyni kolekcję moich lalek. W kącikach ust zebrała mu się
biała wydzielina, ale nie mam mu tego za złe, bo ja, kiedy się budzę, też
tak wyglądam. Kładzie głowę na moich kolanach; mam ochotę ją ze-
pchnąć, ale się powstrzymuję. Po dziesięciu minutach nie czuję nóg. Kiedy
już moje stopy są zimne jak lód, trącam go znów, tym razem po plecach,
podrywa się jak na dźwięk budzika, ale kiedy jego wzrok pada na mnie,
uśmiecha się.
—  Dzień dobry — mówi i ściska moje biodra.
—  Musimy porozmawiać, Michael.
Siada na łóżku.
—  Porozmawiać?
—  Tak, porozmawiać.
—  To brzmi poważnie. — Uśmiecha się. — Czy pozwolisz mi najpierw
umyć zęby?
—  Proszę bardzo — odpowiadam.
Zwleka się z łóżka, a ja czuję, jak uwolnione od jego ciężaru sprężyny
materaca wracają do swojej pozycji. Idę w ślad za nim do łazienki, udając,
że kieruje mną jakaś pilna potrzeba. Odnajduję Visine i wpuszczam sobie
po parę kropel do każdego oka. Kiedy kończę tę czynność, Michael
wyciąga rękę i kładzie ją na moim zadku. Odsuwam się.
—  Ach, więc to tak? — powiada. — Co się stało?
—  Michael — zaczynam i urywam.
—  Nie podoba mi się twój ton, Robin. Bardzo mi się nie podoba.
—  Chcesz kawy? — pytam zagryzając dolną wargę.
—  Chętnie. Czy to będzie coś poważnego?
—  Nie wiem, Michael. Kawa już gotowa. Chodź.
Bierze leżący w nogach łóżka szlafrok w niebieskie i białe pasy i ob-
wiązuje się paskiem w miejscu, które powinno być talią. Wstrzymaj się,
Robin. Wstrzymaj się. Nie jesteś Vanessą Williams, więc nie rób tego.
Nalewam kawę jemu i sobie. Siadamy przy kuchennym stole.
—  O co chodzi? — pyta. — Dlaczego poczułaś nagle taką potrzebę
rozmowy? Chociaż domyślam się chyba, co to za sprawa.
—  Nie powiedziałam jeszcze słowa, Michaelu. Jesteś jasnowidzem czy
co? — mówię. — Przepraszam, nie chciałam cię obrazić.
—  Nadal nie potrafię cię zaspokoić, prawda? Nie jest ani odrobinę
lepiej, prawda?
137
Zamiast odpowiedzi podnoszę filiżankę z kawą do ust.
—  Robię co mogę — stwierdza.
—  Wiem o tym, Michaelu, i ostatnio rzeczywiście jest lepiej, ale nj
tylko to mnie dręczy. — Postanowiłam załatwić sprawę dyplomatyc?
nie. — Uważam cię za wspaniałego mężczyznę, naprawdę, i cały C2a
miałam nadzieję, że zdarzy się jakiś cud i będzie nam ze sobą dobrze ja],
w bajce, ale niestety, nie czuję w sobie tej oczekiwanej radości; to nie ma
nic wspólnego z tobą, z tym, że nie jesteś dobrym kochankiem czy wspa.
niałym człowiekiem, bo jesteś.
—  W czym więc problem, Robin? Czy to chodzi o Russella? Czyżby
znowu pojawił się na horyzoncie?
—  Nie. Nie kontaktuję się z Russellem.
—  Ja cię kocham, Robin.
—  Wiem, Michaelu, i dlatego jest mi tym bardziej trudno.
—  Chcesz powiedzieć, że nie będziesz się już ze mną spotykać, czy
tak?
—  Myślę, że potrzeba mi trochę czasu. Może lepiej będzie, jeśli spojrzę
na ciebie z dalszej perspektywy. Wiesz, widujemy się prawie codziennie,
w pracy i poza pracą; tymczasem nazbierało mi się mnóstwo prania, poza
tym od tygodni nie sprzątałam mieszkania. Nie widuję się również ze
swymi przyjaciółkami i nie pamiętam, kiedy odwiedziłam ostatnio rodzi-
ców. Od czasu do czasu chcę również mieć dzień dla siebie... Rozumiesz,
o co mi chodzi?
—  Czy chcesz się ze mną dalej widywać, Robin, czy nie?
—  Mówię tylko, że wolałabym, abyśmy się widywali rzadziej. Jest
tyle rzeczy do zrobienia, że nie nadążam ze wszystkim. — Wydaje mi się,
że zrobiłam dobrą woltę prosząc o „czas". Ciekawi mnie, czy mężczyźni
myślą podobnie, kiedy występują z taką prośbą. Tobie się wydaje, że coś
dla nich znaczysz, a oni chcą się tylko od ciebie uwolnić.
—  Dobrze, że nie pracujemy na tym samym piętrze — zauważył.
—  I nie martw się, Michael. Zwrócę ci wszystko co do grosza.
—  Nie chodzi mi o pieniądze. Jak mam cię przekonać, jakim słowem
czy uczynkiem, abyś zmieniła zamiar?
—  W tej chwili niczym. — Upiłam trochę kawy. — Michael?
—  Słucham cię.
Oparłam się na łokciach i pochyliłam do przodu.
—  Możesz mi powiedzieć, co ci się we mnie podoba?
—  Mówiłem ci to już wielokrotnie, Robin.
—  Ale powtórz jeszcze raz.
—  Nie mam ochoty robić z siebie głupca.
—  Ależ skąd. Nie o to chodzi. Możesz mi wierzyć.
138
fylizy jakieś pół minuty, ale ponieważ, jak sądzę, wie, że nie ma nic
,  stracenia, w końcu zaczyna:
.__Podobasz mi się głównie dlatego, )że jesteś zupełnym moim prze-
?wieństwem. Ty jesteś spontaniczna i trochę narwana — ale, proszę, nie
rozum mnie źle. Chcę powiedzieć, że'kierujesz się emocjami i nie myślisz
konsekwencjach swego postępowania. Jesteś nieobliczalna, inteligentna
i masz analityczny umysł. Kochasz życie i możliwości, jakie ono ze sobą
niesie; poza tym uwielbiam twoje poczucie humoru. A na domiar wszys-
tkiego jesteś piękna.
__No, no, no! — Nigdy przedtem nie przyglądałam się sobie cudzymi
oczami i opinia MTchaela bardzo mi pochlebiła. Oby kiedyś ktoś jeszcze
zechciał spojrzeć na mnie w ten sposób i oby był to ktoś, kto dla mnie
coś znaczy.
—  Powtarzam ci raz jeszcze, kocham cię, Robin. I chcę się z tobą
ożenić. I jestem gotów czekać tak długo jak będzie trzeba. Możesz ze
Uiną zerwać i spotykać się z innymi, ale kiedy będziesz miała już dość,
kiedy zapragniesz mieć u swego boku prawdziwego mężczyznę, który da
ci oparcie, jakiego potrzebujesz, zadzwoń do mnie. Zrobisz to?
—  Dlaczego tak sobie wyobrażasz moją przyszłość?
—  Bo sama nie wiesz, czego chcesz od życia. Musi ci się jeszcze sporo
v\)ody nalać do uszu, zanim zrozumiesz, że warto mieć przy swym boku
takiego człowieka jak ja.
—  To znaczy jakiego?
—  Jestem starszy od ciebie, Robin. Czekasz na kogoś, kto roznieci
w tobie płomień. Ale taki ktoś może w ogóle się nie zjawić. Ponadto
wiedz, że czasami trzeba włożyć więcej wysiłku, aby ognisko zapłonęło,
ale wtedy żar trzyma się dłużej.
Słowa Michaela brzmią bardzo logicznie, ale Michael w ogóle od-
znacza się piekielną logiką. Jest to właśnie jedna z jego cech, która
szczególnie mnie męczy.
—  Muszę się przekonać, czy jestem świadoma tego, co robię — oświad-
czam. — Bo czasami nie jestem pewna.
Wstaje od stołu i wkłada do zlewu brudny kubek.
—  Czy jeszcze masz dziś chęć na kino? — pyta.
—  Chyba nie — odpowiadam i podnoszę się również. — Muszę jechać
do Tucson. Moja matka nie może sobie dać rady z ojcem i muszę jej pomóc.
Michael wyszedł, a mnie ogarnia uczucie ogromnej ulgi. Odczuwam
ągły przypływ energii i chęci do pracy. Jest dopiero wpół do dziewiątej,
wi?c robię pranie, a nawet później układam wszystko porządnie w szafie.
139

Odkurzam i sprzątam mieszkanie. Czyszczę łazienkę, a wreszcie k-
kąpiel w obfitej pianie. Siedzę w wannie dwadzieścia minut PotenT°r?
kładam na twarz maseczkę odżywczą i zmieniam pościel. Zmywam tw ^
wkładam dżinsowe szorty, intensywnie żółtą trykotową koszulkę o>
żółte skarpetki i tenisówki firmy Nike. Do tylnej kieszeni chowam ch^
teczkę, a na głowę wciskam baseballową czapeczkę Los Angeles Lat
jako że moje włosy dawno nie widziały fryzjera. Jadę do myjni u    '
samochód i ruszam w drogę do Tucson, sto trzydzieści kilometr^
Opuszczam dach i śpiewam w rytm rozbrzmiewającej przez radio m-i JJ1
ale kiedy przechodzi w rap, przestaję. Zakładam kasetę z Trący Chanm
ale jest ona dla mnie w tej chwili zbyt spokojna, więc wymieniam jaV
Bobby ego Browna. Mijam indiański rezerwat Gila i jak zwykle zasta
wiam się, gdzie podziewają się jego mieszkańcy. Oglądam spalone słońce!"
pola i gaje pomarańczowych drzew obwieszonych zielonymi owocam
Oglądam pola bawełny i myślę o ironii historii — teraz pracują tu MA
sykanie. Mijając więzienie śmieję się na widok przydrożnego napisu- Ntf
ZABIERAĆ AUTOSTOPOWICZÓW. Widniejące z daleka na horyZ0n
cie góry przypominają kiczowaty pejzaż. Najbliższa z nich, Picacho Peak
budzi we mnie chęć, aby się zatrzymać i wejść na szczyt. Któregoś dnia
muszę to koniecznie zrobić. Mijam Pima Air Museum i przez chwile
zastanawiam się, czy nie zawrócić, nie zjechać z autostrady na boczna
drogę i me obejrzeć jego atrakcyjnych eksponatów. Docierając do Orange
Grove Road, uświadamiam sobie, że przez cały czas usiłuję odsunŁ
krążące mi po głowie myśli. Dotąd oddawałam się kontemplowani
urzekającego piękna krajobrazów Arizony. Starałam się skupić uwagę na
tym, co widzę wokół siebie, tak aby nie rozmyślać zbytnio o tatusiu Ale
teraz, kiedy juz jestem prawie na miejscu, obraz jego pogarszającego sie
stanu wypiera wszystkie refleksje.
Drzwi otwiera mi matka, zmęczona i smutna. Dalej traci na wadze.
Zawsze była drobna, ale teraz jest wręcz wychudzona; zdaję sobie sprawę,
ze przyczyną jest choroba tatusia. Całujemy się na przywitanie a ona
przyciska rękę do prawego policzka, jakby chciała mi coś powiedzieć ale
nic nie mówi. Albo nie może. Jej ręce pokryte są siateczką zielonkawych
i niebieskich zył, a przecież pamiętam ich dawny gładki brąz Ma na
sobie spraną podomkę w kwiaty, a we włosach lokówki. Mimo przebytej
operacji nadal nosi biustonosz, ale wypycha miseczki gąbką Kiedy po-
chylam się, aby ją uściskać, czuję, jak ustępują pod dotknięciem Serce
ściska mi się z żalu.
— Gdzie tatuś? — pytam.
140
Trzęsie głową i wskazuje na kuchnię.
__ Tam, szykuje sobie lunch.
przechodzę przez salonik, w którym' ciągle stoją te same stare meble,
pamiętane od dzieciństwa. W kuchni ha stole leży przynajmniej dziesięć
trOmek pszennego chleba i słoik majonezu. Ojciec trzyma w ręku plas-
rkowy nóż; prawdziwą stołowiznę trzeba było pochować. Jest wysoki —
to po nim odziedziczyłam wzrost —- ale teraz chudy jak patyk. Niebieskie
dżinsy wiszą na nim jak na kiju, niegdyś szerokie barki zrobiły się wąskie
i okrągłe, a długie ręce są cieńsze od moich. Białe małe loczki przylegają
mu płasko do czaszki. Między nimi prześwitują płaty gołej skóry; ma
teraz zwyczaj wyrywać sobie włosy.
—  Witaj, tatusiu — mówię, a on na dźwięk mego głosu odwraca się
i wita mnie skinieniem głowy nie przerywając smarowania kromki.
—  Co tam u ciebie, kuleczko? — pyta, a ja uśmiecham się, uszczęś-
liwiona, że mnie poznał. Dzisiaj w jego głosie pobrzmiewa dawny ton, ale
od dłuższego czasu mówi już wolno i niewyraźnie.
—  Przyjechałam zobaczyć, jak się czujecie, ty i mama.
—  Doskonale. Właśnie szykuję sobie kanapki do pracy.
Do pracy? Przestał pracować w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym
pierwszym roku, po wyjściu z wojska. Nie mogę znieść jego widoku
w takim stanie jak teraz.
—  Musisz być bardzo głodny — zauważam.
—  Co to ma znaczyć?
—  Mówię, że chyba bardzo chce ci się jeść.
—  Nie wymądrzaj się — odpowiada. — To jest moja sprawa, to są
moje kanapki, a ty się nie wymądrzaj.
—  Przepraszam, tatusiu. Nie chciałam się wymądrzać.
—  To zostaw mnie w spokoju — mówi i odpycha mnie.
Wracam do saloniku, gdzie zastaję siedzącą bezradnie matkę. Niena-
widzę tej choroby, tego, co zrobiła z moimi rodzicami. Kilka miesięcy
temu szukając ratunku przed rozpaczą, w jaką wprawiał ją pogarszający
się stan tatusia, poszła za radą lekarza i wstąpiła do towarzystwa niosącego
pomoc ludziom mającym w rodzinie chorych na alzheimera. Zabrała
tatusia na jedno z takich spotkań, ale najadła się tam przez niego tyle
wstydu, że nigdy więcej nie odważyła się już tam pójść. Mówiła, że uparł
się stać podczas czyjegoś przemówienia, podczas gdy wszyscy inni siedzieli,
potem odśpiewał hymn mormonów, a wreszcie zaczął płakać i nie można
go było uspokoić. Pamiętam, kiedyś tatuś namówił mamę, aby przystąpiła
do mormonów. Byli tam jedynymi czarnymi, ale to mu zupełnie nie
Przeszkadzało. Kiedy zapytał ją, czy zechce przejść z katolicyzmu na
mormonizm, był to dla nas widomy znak, że coś jest z nim nie tak.
141
.aczęło się od kłopotów z pamięcią; początkowo zapominał B(1>-             -łać tym ciężkim obowiązkom. Gdybym miała pewność, że rezygnacja
f^. C,° "a Pfzykład miał Przed chwilą w ręku, a gdy i?6,*      P0^ i zamieszkanie z nimi poprawiłoby ich sytuację, zrobiłabym to
PntJf mU,jakieS P°lecenie' natychmiast wylatywało mu to z Sj^      zP wahania. Ale mama nie chce'p tfm słyszeć. W ubiegłym roku za-
Potem zaczęły się poważniejsze problemy: zapomniał gdzie mie Jl8 ^-      heZ           '      :-J ^--------------1"* -*"" i-™-*-™ -i— «k„ - ™Ar
ma numer telefonu zapomniał, jak się wiąże sznurowadła, i ni  "1^
trafie do domu ze sklepu parę domów dalej. Zaczął robić rzeczy ??**
me robił nigdy przedtem, i martwić się sprawami, którymi niSy pS^
sie me nrzeimnwał   w ^Qm, „„t„,.:i j__ , ,',     •*     UI&u.y Przedtem
 ych
 gy pm, i martwić się sprawami, którymi nigdy przedtem
się nie przejmował. W ciągu ostatnich dwóch lat stan jego ciągle »'
pogarszał, co jest typowe dla rozwoju tej choroby.
Czasami wydaje mu się, że mama jest jego matką i, jak mi mamusia
opowiadała, nie ma sposobu, by mu to wyperswadować. Moi rodzice $a
małżeństwem od trzydziestu dziewięciu lat. Podróżowali po całym świecie
Grali w golfa. Jeździli na kempingi. Nasz dom w Sierra Vista tatuś
zbudował sam, własnymi rękami, a teraz mama musi iść z nim pod
prysznic, aby go umyć. Nie panuje nad czynnościami fizjologicznymi
i bezustannie trzeba zmieniać mu pościel. Niegdyś mówił płynnie po
francusku, a teraz nie rozumie ani słowa. Stale mu się wydaje, że go ktoś
śledzi i pragnie go zabić, i szuka przed tym kimś schronienia. Mama
mówi, że czasami wpada w taki straszny gniew, że musi osłaniać się
poduszką na wypadek, gdyby ją chciał uderzyć lub uszczypnąć — co się
parę razy zdarzyło. Staje się szczególnie drażliwy i wybuchowy, gdy kilka
rzeczy jednocześnie przyjdzie mu do głowy lub gdy coś nagle zakłóci
ustalony rytm ich dnia, albo też gdy widzi brutalne sceny w telewizji.
Od kiedy nocą zaczęły ją budzić telefony policjantów, że tatuś włóczy
się po ulicach w piżamie, zmieniła zamki, aby nie mógł wyjść. W ciągu
ostatnich sześciu miesięcy jego zdolności ruchowe uległy takiemu ograni-
czeniu, że nie jest w stanie sam się ubrać ani rozebrać. Czasmi nie rozumie,
co się do niego mówi, więc mama stara się posługiwać tylko krótkimi
zdaniami. Tatuś zdaje sobie sprawę, na co jest chory, ale nie może temu
przeciwdziałać, bo nie jest już w stanie kontrolować swego zachowania
—  Mamo, musimy coś zrobić — mówię.
—  Wiem. Ale on powiedział, że nie chce iść do żadnego zakładu,
i wiadomo, że się na to nie zgodzi. A i ja nie chcę go oddać.
—  A może by tak wziąć pielęgniarkę? Dam ci pieniądze na opłacenie
całodziennej pielęgniarki.
—  Czy ty masz pojęcie, ile taka pielęgniarka kosztuje? Tysiąc dwieście
dolarów miesięcznie. Ty nie masz tyle pieniędzy i my także nie.
Wiem, że ma rację, ale nie mogę siedzieć i przyglądać się bezczynnie
postępującej degrengoladzie ich życia. Jeśli sytuacja będzie się nadal
pogarszać w takim tempie, mama pierwsza pójdzie do grobu. Jest zmę-
czona. Zajmuje się ojcem od dwóch lat i widać wyraźnie, że nie może już
142
i obowiązkom. Gdybym miała pewność, że rezygnacja
meszKanie z nimi poprawiłoby ich sytuację, zrobiłabym to
*» wahania. Ale mama nie chce o t^m słyszeć. W ubiegłym roku za-
oponowałam jej, że wezmę na jakiś czas bezpłatny urlop, aby jej pomóc,
L odmówiła.
__Masz przed sobą życie — oświadczyła. — Nie masz prawa tak się
-. „^-..Wio^aó   r»Q«w snHip mHe i hez oiebie.
dla nas poświęcać. Damy sobie radę . ^^ ——
Postaram się znaleźć jakieś rozwiązanie — pocieszam ją.
m;j_ —u„„„,,A   „,-. „„ »-/-vki ----nAr^nmioAo i r>r>Hnr>si sie z miejsca
i bez ciebie,
wiązanie —
Pójdę zobaczyć, co on robi — odpowiada i podnosi się z miejsca.
Rozglądam się po domu i widzę, że jest „bezpieczny dla dzieci", bo
jś co pewien czas bez żadnego powodu wpada w szał i niszczy wszystko,
*"„__-.-*   —»».«ij-*-»y-»lr»   tAfn/łn  vi7/-*/-4i» \it ła r7tf^r\r%(^    r\n nnnar7Vł
się ^—t- _—,------
w najmniej oczekiwanych miejscacn; włozyi na przyKiau zcgarcK. uu uusjvj
klozetowej, ulubiony kubek do kawy ukrył pod łóżkiem, a książki, których
.^a ^mrtnr- «7 Vr.c7n nci hmHna hieliyne Poczuł szczeeólnv oociae
na przykład zegarek <
wu^„___j,_______,____        i«j ui^ij! pod łóżkiem, a książki,-----_,—
już nie może czytać, w koszu na brudną bieliznę. Poczuł szczególny pociąg
do srebra. Kiedy mama zauważyła brak srebrnego zestawu do przypraw,
a potem srebrnych tacek i srebrnych dzbanuszków do herbaty i spytała
go, czy ich nie wziął, tatuś wyparł się tego stanowczo. Nawet gdy znaj-
dowała poszczególne sztuki stołowizny w kieszeniach jego zimowych
płaszczy, twierdził z uporem, że to nie on je tam schował.
Wychodzi z kuchni z mamą. Mama trzyma go za rękę. Mówiła, że
dotknięcie jej dłoni bardzo go uspokaja. Sadza go na kozetce i idzie
wyciągnąć pranie z suszarki. Gdy tylko wychodzi, tatuś wstaje i zaczyna
krążyć niespokojnie po pokoju.
—  Która godzina? — pyta.
—  Wpół do drugiej — odpowiadam.
—  Muszę już iść. Spóźnię się — oznajmia i zmierza w kierunku drzwi.
—  Zaczekaj — krzyczę i zrywam się z miejsca.
—  Nie krzycz — ostrzega mama i biegnie do wyjścia. Ale tatuś już
jest na zewnątrz. — Krzyk tylko pogarsza sprawę — wyjaśnia.
Obie biegniemy za nim, ale ponieważ tatuś nie może iść szybko,
doganiamy go bez trudu. Tyle że on nie pozwala nam się dotknąć.
—  Odejdźcie — krzyczy i odpycha mnie i matkę z siłą, o jaką trudno
byłoby go podejrzewać.
—  Chcemy tylko, żebyś wrócił do domu, tatusiu — odzywam się
łagodnie jak tylko potrafię.
—  Chodź, Fred, wszystko w porządku. Czekają na ciebie w pracy.
Twój szef właśnie dzwonił przed chwilą.
—  Naprawdę?
—  Naprawdę. Musisz się przebrać. Już przygotowałam ci mundur.
143
—  To podstęp?
—  Nie, tatusiu, to nie podstęp — mówię i wyciągam do niego r
Spogląda na mnie nieufnie i przenosi wzrok na matkę. Ujmuj
dłoń. To okropne, ale tak właśnie objawia się jego choroba. Wracj
do domu trzymając go pod ręce, a potem mama zamyka drzwi n
klucz. Tatuś kieruje się do sypialni, mama idzie za nim. Czuję sa
niepotrzebna i nie wiem, co mam ze sobą zrobić; podążam więc ^
kuchni.
Tatuś posmarował majonezem wszystkie kromki i ułożył je w stosik
jedną na drugiej. Wsypał trochę rozpuszczalnej kawy do plastikowego
pudełka i zmieszał z cukrem i śmietanką w proszku. Włożył do pias.
tikowego woreczka puszkę soku. Nie ruszam niczego, by go nie dener-
wować. Słyszę, jak mama mówi, że czas wziąć lekarstwa.
Wchodzę znów do saloniku, mama włącza telewizor i nalewa mu
podwójną whisky.
—  Czy to jest jego lekarstwo? — pytam.
—  Alkohol dobrze na niego działa — wyjaśnia. — Uspokaja go.
Zresztą zobaczysz sama.
Siadam i patrzę, jak tatuś pije swoją whisky. Prawie godzinę ogląda
telewizję, po czym zamyka oczy i zapada w głęboki sen.
—  Tak wygląda mój dzień — mówi matka.
—  Nie martw się — pocieszam ją. — Coś wymyślę. Nie mogę patrzeć
na to piekło, w które zamieniło się wasze życie. I nie zamierzam dalej
biernie mu się przyglądać.
Kończę pranie i sprzątanie i myślę, że dobrze by było wziąć ich gdzieś
na zakupy albo do kina, ale z powodu ojca jest to niemożliwe. Nie można
go również zostawić samego w domu. Mama nastawia telewizję na pro-
gram dla dzieci Nickelodeon.
—  On lubi to oglądać — wyjaśnia i idzie robić kolację.
Tatuś się budzi, oglądamy Inspektora Gadgeta, a potem Looneya
Tunesa. Nie odzywa się ani jednym słowem. Kiedy pytam, czy mu się to
podoba, nie reaguje najmniejszym ruchem, jakby mnie w ogóle nie słyszał
lub jakbym była powietrzem.
Jemy kolację, która przebiega zadziwiająco spokojnie. Mama daje
teraz ojcu właściwe lekarstwa i czyta mu książkę do poduszki.
Widocznie musi mu się podobać, bo słyszę, jak się śmieje. Zapada
w sen, zanim mama skończyła czytać. Dwadzieścia po ósmej mama
wychodzi ze swej sypialni już w piżamie. Jej pierś jest teraz płaska.
—  Idę do łóżka — oznajmia. — Nie musisz tu spędzać nocy, dziecin-
ko. Jeśli masz coś do roboty w domu, to wracaj. Dam sobie radę.
—  Ale ja chętnie zostanę na noc.
144
I
I      ,— Pościel więc sobie na kozetce. Jeśli usłyszysz, że ojciec wstał i chodzi
pokojach, nie odzywaj się do niego, on wróci do łóżka.
P__Dobrze — odpowiadam i obejmuję ją całując na dobranoc.
Zasypiam z trudem. A ojciec przesypia spokojnie całą noc. Ani na
uwilę nie opuszcza mnie myśl, choć staram się odsuwać ją od siebie,
dlaczego mój ojciec musiał paść ofiarą tej głupiej choroby. Dlaczego Bóg
nie doświadczył tego silnego człowieka innym schorzeniem, takim, które
oszczędziłoby jego umysł? Ojciec był jedynym mężczyzną, dla którego
żywiłam szacunek i który stanowił dla mnie wzór postępowania. Jego miarą
mierzyłam innych. Byłam zawsze jego małą córeczką i jestem nią do dziś.
A co z matką? Co ona pocznie, gdy go nie stanie? Jak będzie wyglądała jej
egzystencja? Przecież ojciec był osią, wokół której obracało się całe jej życie.
Budząc się rano czuję, że ktoś stoi nade mną, i kiedy otwieram oczy,
widzę ojca. Uśmiecha się. Tak samo jak wtedy, kiedy byłam dzieckiem.
—  Chcesz, żebym ci coś powiedział? — pyta.
—  Tak — odpowiadam i siadam na łóżku.
—  Kocham cię — oświadcza i wali mnie po głowie. — Zawsze o tym
pamiętaj — dodaje i kieruje się w stronę kuchni.
Po przyjeździe do domu zastaję wiadomość od Bernadine. Savannah
jest już w Phoenix od tygodnia, wynajęła mieszkanie w mojej okolicy.
Chce, żebyśmy całą czwórką spotkały się na jakimś rozrywkowym wie-
czorku w lokalu. Proponuje środę. Pamiętam, że tego dnia biorę udział
w prezentacji oferty naszej firmy w Casa Grandę, ale powinnam być
w domu przed szóstą. Oddzwaniam jej. Telefon odbiera Savannah.
—  Cześć — witam ją. — Tu mówi Robin.
—  Cześć. Słyszałam dużo o tobie, a teraz okazuje się, że będziemy
prawie sąsiadkami.
—  Nie wierz w żadną z tych niegodziwości, które rozpowiada o mnie
Bernadine. Kiedy się przeprowadzasz? I dokąd?
—  Jutro. A moje mieszkanie jest w kompleksie budynków Pointę.
—  A ja mieszkam niecałe pięć przecznic od Pointę. Wspaniale. Rze-
czywiście będziemy sąsiadkami.
—  Bardzo się cieszę. Nie znam w Phoenix nikogo poza Bernadine.
—  Teraz znasz już mnie. Ale muszę cię uprzedzić, że czasami potrafię
być denerwująca. Bernadine mówiła, że pracujesz dla KPRX. To jest
telewizja kablowa, o ile się nie mylę?
—  Tak. Kanał trzydziesty szósty. Zaczynam od poniedziałku.
—  Umówmy się więc na lunch któregoś dnia. Moje biuro znajduje
się trzy czy cztery przecznice od twojej telewizji.
I
Czekając na miłość
145
—  To świetnie.
—  Lubisz życie towarzyskie? No wiesz, przyjęcia, zabawy i tak dal ?
—  Kto nie lubi?                                                                             ej?
—  Posłuchaj, za trzy tygodnie odbędzie się Eboney Fashion Pa-
Masz może ochotę się wybrać?                                                                        r'
—  Nie przepadam za tego typu imprezami. Byłam już kiedyś
podobnej, owszem, było przyjemnie, ale to mi wystarczy.                        a
—  Rozumiem. Ale jest wiele innych spotkań. Weź mój numer od
Bernadine. I zadzwoń do mnie.
—  Dobrze. Do zobaczenia w środę.
—  Dajcie mi tylko znać, gdzie mamy się spotkać. Zaczynasz się
przyzwyczajać do Phoenix?
—  Nie sądzę, aby było się do czego tak bardzo przyzwyczajać.
—  Masz rację. To jest nudne miasto. Co cię skłoniło, aby się tu
przenieść?
—  Praca. Ale z pewnością nie ma nudniejszego miasta niż Denver.
—  Mam nadzieję, że będzie ci się tutaj dobrze wiodło.
—  Ja też mam taką nadzieję. Nie rozłączaj się, zobaczę, czy Ber-
nadine jest już wolna. Maluje system słoneczny w pokoju Johna ju-
niora.
—  Co takiego? — pytam, ale ona już odłożyła słuchawkę.
—  Cześć, dziewczyno — słyszę za chwilę głos Bernadine.
—  Czym to jesteś taka zajęta?
—  Postanowiłam wymalować chłopakowi sypialnię w gwiezdny wzór.
Kiedy się w nocy obudzi, będzie mu się wydawało, że jest na kempingu.
Malowanie sufitu jest strasznie męczące. Nie czuję karku. Ale już skoń-
czyłam.
—  Nie bardzo rozumiem, o co chodzi, Bernie.
—  Kiedy zgasisz światło, pokój przypomina kosmos. Gwiazdy i kon-
stelacje i temu podobne rzeczy. W tej chwili szukam tej cholernej Drogi
Mlecznej. Dobrze by było, żebyś pomyślała o czymś takim dla siebie,
chodzisz przecież z głową w chmurach.
—  Odchrzań się, Bernie.
—  W każdym razie najwyższy czas, żebyś się wreszcie odezwała do
przyjaciółek. Bankietujesz bez przerwy i nie dajesz znaku życia. Co no-
wego u ciebie?
—  Nic. Właśnie wróciłam z Tucson od rodziców.
—  Jak się miewa ojciec?
—  Bez zmian.
—  A jak mama się trzyma?
—  Jakoś daje sobie radę. Koniecznie muszę jednak coś wymyślić, aby
146
? oofflóc- To prawdziwa tragedia, dziewczyno. Ojciec jest za ciężki, aby
$ dźwigać, podtrzymać i tak dalej. Wymaga opieki jak dziecko.
$°__A nie można by zatrudnić do nifego pielęgniarki?
__ Nie mam pieniędzy. Rodzice też nie mają.
__ A nie możesz ich wziąć na swoje ubezpieczenie?
—- Myślałam już o tym, ale to niestety niemożliwe.
__Więc co zrobisz?
__Jeszcze nie wiem. Muszę się zastanowić — odpowiadam i zmię-
łam temat. — Co do środy to termin mi odpowiada. Savannah jest
bardzo miła.
—  Polubisz ją. Zwariowana jak ty.
—  To w dechę. A co u ciebie?
—  Obleci. Idąc za radą mojej adwokatki wynajęłam detektywa do
spraw finansowych.
—  Po co?
—  Żeby John nie wystrychnął mnie na dudka. To przebiegły skurwiel,
dobrze wiesz.
—  Owszem, wiem.
—  Nic nie wiesz. Ten facet odkrył już łajdactwa, w które wprost
trudno uwierzyć.
—  Na przykład?
—  Na przykład to, że John jest właścicielem kilku nieruchomości
w okolicy. Wiesz o tym, że sprzedał swoją firmę?
—  Nic nie wiem — mówię, choć to nieprawda. Gloria opowiedziała
mi wszystko; że wyciągnął pieniądze z konta, że Bernadine wypisała na
siebie czek, który John, choćby nie wiem jak się wściekał ze złości, będzie
musiał pokryć. Bernadine i tak wszystko mi opowie, wolałam więc udawać
zdziwioną.
—  Tak — ciągnie. — Myślał, że uda mu się ukryć to łajdactwo, ale
moja adwokatka nie w ciemię bita. Była już rozprawa o opiekę i mojej
adwokatce udało się uzyskać zgodę sędziego w jednej ważnej sprawie —
niewyznaczania terminu rozprawy przed upływem sześciu tygodni, dopóki
nie sprawdzimy wszystkiego. Sędzia był wkurzony.
—  Dlaczego?
—  Bo oświadczenie Johna o stanie majątkowym roi się od kłamstw,
a sędzia nie lubi mieć trudności. Moja adwokatka złożyła wniosek o za-
mrożenie jego aktywów, a jeśli będzie usiłował coś zachachmęcić, zanim
osiągniemy porozumienie, to jego dupa może się znaleźć w niezłych
opałach.
—  Kiedy będziesz wiedziała, ile od niego dostaniesz?
—  Jeszcze nie wiem. Mamy się znowu spotkać w sądzie za sześć
147

tygodni. Na razie sędzia wydał nakaz, aby mi dawał tysiąc osiems
dolarów miesięcznie i pokrywał wydatki związane z samochodem, ube
pieczeniem i spłatą kredytu.                                                               2"
—  A co z dziećmi?
—  Do następnej rozprawy ma prawo zabierać je do siebie co
weekend i dwa razy w ciągu tygodnia. Rzygać mi się chce, gdy go
Nie wpuszczam go do domu. Każę mu czekać w samochodzie.
—  Dobrze robisz. Jak długo twoim zdaniem może się jeszcze wlec ta
sprawa?
—  Nie mam pojęcia, dziewczyno. Tygodniami, miesiącami, a nawet
latami. To zależy od tego, co odkryją i ile czasu im to zabierze.
—  Nie żartuj.
—  Mówię poważnie. Dociekanie prawdy to bardzo żmudna praca.
A John miał czelność proponować mi trzysta tysięcy dolarów.
—  Nie zgodziłaś się?
—  Nie jestem głupia.
Moim zdaniem jest głupia. Gdyby to mnie ktoś dawał taką sumę,
wzięłabym ją z pocałowaniem ręki.
—  Czy zdajesz sobie sprawę, na co to starcza w tysiąc dziewięćset
dziewięćdziesiątym roku
—  Dla mnie byłoby to aż nadto. Mogłabym wtedy zapewnić ojcu
całodzienną pielęgniarkę, spłacić kredyt zaciągnięty na studia i na kartę
kredytową, a także kupić sobie dom.
—  Adwokatka zaleca mi cierpliwość. Twierdzi, że John jest sprytny,
ale niedbały. Jego największym błędem była sprzedaż firmy poniżej jej
rzeczywistej wartości. Dlatego sprawdzają wszystko. Byłam już gotowa
pójść na ugodę, ale na szczęście dowiedziałam się o tych jego krętactwach.
Teraz już nie ma o tym mowy.
—  Rozumiem — odparłam.
—  Być może będę też musiała sprzedać dom.
—  Dlaczego?
—  Bo będę potrzebowała pieniędzy, gdyby ta sprawa się przeciągała.
—  Powiedziałaś przecież, że dostajesz alimenty na dzieci.
—  Owszem, ale one ledwie starczają na życie. Czy masz pojęcie, i!e
kosztuje utrzymanie dzieci i tak dużego domu?
—  Nie, ale wyobrażam sobie, że bardzo dużo.                                  j
—  Czy wiesz, ile kosztuje klimatyzacja w takim domu?                    1
—  Nie.                                                                                            '
—  Do tego jeszcze ogrodnik, konserwator basenu i sprzątaczka. Nie
mam zamiaru jej się pozbyć żeby nie wiem co. Nie wspominam już
o kosztach wyżywienia. A stopy Johna juniora rosną dwa centymetry
148
. jennie. Trzeba mu ciągle kupować nowe buty. Tak czy inaczej, nie
„uiierzam składać broni. Na razie sąd nakazał mu spłacać kredyt, ale
;e riioże zmusić go, aby robił to stale. Atiwokatka uprzedziła mnie o tym.
r^ się miewa Michael?                   *   <
__Zerwałam z nim.                   (
—  Już?                                    H
—  Nudził mnie.
__Wiesz co, naprawdę jesteś niemądra, Robin. Osobiście niewiele
mogę ° nim powiedzieć, ale sądząc po tym, co ty opowiadałaś, to był
facet całkiem do rzeczy. Co z tego, że ma parę kilo nadwagi? To chyba
nąjprzyzwoitszy mężczyzna, jaki ci się trafił, odkąd cię znam.
Ciche brzęczenie telefonu na szczęście przerwało tę rozmowę.
—  Nie odkładaj słuchawki — mówię i naciskam na odbiór. To Rus-
sell. — Jak się czujesz, Robin?
—  Świetnie.
—  To dobrze. Co robisz?
—  Rozmawiam z Bernadine.
—  Co u niej słychać?
—  Wszystko dobrze.
—  Stęskniłem się za tobą — powiada.
—  Kłamiesz.
—  Naprawdę tęsknię.
—  Od kiedy? — pytam.
—  Od kiedy się rozstaliśmy.
—  Rozstaliśmy się już bardzo dawno temu, Russell.
—  Wiem o tym. Zbyt dawno. Brak mi ciebie, Robin.
—  Masz dość dziwny sposób okazywania tego. — Nastaje długie
milczenie. — Russell?
—  Słucham — odzywa się. — Chcesz czyjegoś towarzystwa?
Nie zastanawiając się mówię tak.
—  Będę za pół godziny.
Przełączam telefon na Bernadine.
—  Muszę już kończyć.
—  Czy coś się stało?
—  Nie — odpowiadam. — Skąd ci to przyszło do głowy?
—  Wydawało mi się, że mamy sobie jeszcze coś do powiedzenia.
—  Muszę z kimś porozmawiać.
—  Czy to Russell?
—  Nie, to nie Russell, Bernadine. A gdyby nawet, to co z tego?
—  Pytam tylko przez ciekawość. Do zobaczenia w środę. Jeszcze
jedno.
149
—  Co takiego? — pytam niecierpliwie.
—  Zebranie Akcji Czarnych Kobiet zostało przełożone na piąty w
nia. To jest czwartek. Zaznacz sobie w kalendarzu.
—  Gloria już mi mówiła.
—  Przygotuj się, że znajdziesz się w jednym z zespołów roboczych
—  W którym?
—  Nie wiem. Przyjdź, to się dowiesz.
—  Do zobaczenia, Bernadine. I pozdrów ode mnie dzieci.
Kładę słuchawkę i biegnę do łazienki. Biorę szybki tusz i dziękuj
Bogu, że zsyła mi na dzisiejszą noc mężczyznę, którego pożądam. J\fj!
dbam o to, że Russell jest związany z inną kobietą. Jest mi obojętne, czv
kiedy już będzie po wszystkim, wyjdzie i zostawi mnie samą w środku
nocy. I prawie zupełnie mnie nie martwi, że pudełko z gąbkami antykon-
cepcyjnymi pod umywalką jest puste.

ROZRYWKOWY WIECZOREK
Bernadine była szczęśliwa, że urywa się z domu. Gloria obawiała się
nudy. Savannah miała nadzieję, że pozna kogoś, komu warto dać numer
telefonu, a Robin trzymała kciuki, aby nie spotkać nikogo, z kim spała.
Uzgodniły, że spotkają się w Pendleton około szóstej trzydzieści.
Dowiedziawszy się, że prezentacja oferty skończy się wcześniej, Robin
zaproponowała, że zabierze Savannah. Miała jeszcze dość czasu, aby
odwiedzić Oasis i poprawić manikiur, a także wpaść do domu i przebrać
się w coś bardziej wystrzałowego.
Ale Robin przede wszystkim chciała skorzystać z pretekstu, aby obej-
rzeć mieszkanie Savannah. Bernadine twierdziła, że Savannah ma bardzo
dobry gust, i zachwycała się jej kolekcją dzieł sztuki. Robin pragnęła to
zobaczyć. Wiedziała, że jej własne mieszkanie nie przypomina wnętrza
z Architectural Digest, ale jest kolorowe i wesołe. Kiedy Robin nacisnęła
dzwonek, Savannah pojawiła się w drzwiach w dopasowanej pomarań-
czowej sukni z szerokim białym paskiem i pomarańczowych sandałkach.
Włosy miała krótko ścięte po bokach, a na górze piętrzącą się burzę
loków. Robin nigdy nie widziała, aby któraś z klientek Oasis miała takie
uczesanie.
—  Cześć — odezwała się. — Jestem Robin.
—  No nie! Cześć! — Savannah uściskała ją serdecznie. — Proszę,
wejdź dalej. Usiądź. Za dziesięć sekund będę gotowa. Jak widzisz —
ciągnęła prowadząc ją przez przedpokój — nie zdążyłam się jeszcze dobrze
rozpakować, przepraszam więc za bałagan.
—  Jak na dwa dni zrobiłaś bardzo dużo — stwierdziła Robin siadając
na kanapie. Przesunęła dłonią po zielonkawym obiciu. Na pewno nie jest
to żadna tandeta, pomyślała. Na tylnym oparciu leżało sześć poduszek
w zielonkawo-brzoskwiniowych pokrowcach. W rogach pokoju piętrzyły
151
się sterty pudeł, ale na postumentach stało już kilka rzeźb, a na stolika^
bukiety jedwabnych kwiatów. Były tam również wazy o nie znanym
dotąd Robin kształtach i kolorach: ceramiczne, miedziane, pokryte
śniedzią i ze starego poczerniałego srebra. Niektóre miały kolorowe
wypukłości, przypominające mapę świata. Kilka zostało wyraźnie uszko-
dzonych w czasie przeprowadzki, ale Robin nie chciała robić uwag
Savannah zdążyła już rozwiesić część obrazów na ścianach. Robin nie
interesowały one zbytnio, ponieważ wydawały jej się jakby nie dokoń-
czone. Nieliczne, których treść jakoś do niej przemawiała, jej zdaniem nie
pasowały do tego wnętrza.
—  Jestem gotowa — oświadczyła Savannah wychodząc z łazienki.
—  Twoje mieszkanie jest wspaniałe — stwierdziła Robin podnosząc
się z kanapy. — Ile masz sypialni, jedną czy dwie?
-— Jedną, niewiele jest tam do oglądania, ale jeśli chcesz obejrzeć, to
proszę bardzo.
—  Jestem ciekawska — wyjaśniła Robin podążając za Savannah.
—  Oto moje królestwo — oznajmiła Savannah wykonując ręką sze-
roki gest niczym konferansjer na konkursie wskazujący zawodnikom
nagrody do wygrania.
Pośrodku pokoju stał olbrzymi tapczan z czterema wielkimi poducha-
mi. Nad wezgłowiem wisiał obraz przedstawiający nagą parę. Obok
kominka stał kremowy stoliczek nakryty serwetą w czarne i czerwone
róże; krzesełka miały oparcia z kutego żelaza, a róg sypialni zawalały
stosy nie rozpakowanych kartonów i pudeł. Jedna ściana przypominała
dział dodatków w domu towarowym; wisiało tam przynajmniej dwadzieś-
cia kapeluszy.
—  Widzę, że uwielbiasz kapelusze — zauważyła Robin.
—  Rzeczywiście — odparła Savannah wracając do saloniku.
—  Powinnaś do mnie zadzwonić. Z chęcią pomogłabym ci się roz-
pakować.
—  Dziewczyno, podczas tej przeprowadzki wszystko mi się pomie-
szało. Z trudem odnajduję coś w tym galimatiasie. Dziękuję, ale dani
sobie radę.
—  Jedni ludzie mają gust i wiedzą, co do czego pasuje, a inni są
pozbawieni tego wyczucia. Ty chyba minęłaś się z powołaniem; powinnaś
zostać projektantką wnętrz.
—  Bernadine twierdzi, że twoje mieszkanie też jest bardzo miłe. Prze-
stańmy więc o tym mówić. Żałuję tylko, że nie mogłam sprowadzić tutaj
swoich kwiatów.
—  Dlaczego?
—  Jest zakaz przewożenia roślinności do innych stanów. Chodzi
152
0 robactwo i zarazy. Nie mogę ich odżałować. Ale trudno. Muszę sobie
zCjobyć nowe. Nie wyobrażam sobie życia bez żywej zieleni.
—  Ja mam trzy rośliny, które leĄwi^ zipią. — Robin zaczęła nagle
trzeć swędzące oczy. Wiedziała, że zaraz" zacznie kichać.
—  Jesteś uczulona na koty, prawda? — spytała Savannah.
—  Tak. O Boże, gdzie jest ta łajza?
—  Tam w głębi. Jestem gotowa.  ,
Sięgając po torebkę i klucze Savannah spojrzała uważniej na Robin,
a zwłaszcza na ów rowek między piersiami; rysował się szczególnie im-
ponująco w tej białej bluzce.
—  Wyglądasz bardzo elegancko. Gdybym miała takie długie nogi jak
ty, też nosiłabym mini-spódniczki. Ile masz wzrostu?
—  Prawie metr osiemdziesiąt — odrzekła Robin wyjmując chusteczkę
1 wycierając oczy. — Chciałabym mieć połowę twego tyłka — dodała
i kichnęła.
—  A ja chętnie pożyczyłabym od ciebie z pół kilo twoich piersiątek.
—  Kup sobie. Jak myślisz, skąd ja je mam?
Roześmiały się, a Robin kichnęła znowu.
—  Jak widzę, nie będę się musiała obawiać, że zechcesz odwiedzać
mnie zbyt często.
—  To masz jak w banku — potwierdziła Robin. — No, ale czas
ruszać.
—  Co to ma być? — spytała Savannah Robin. Przejechały prawie
całe Little Mexico, aby tu dotrzeć, a tymczasem lokal wyglądał, jakby
ktoś szykował go do generalnego remontu.
—  Nie mam pojęcia, dziewczyno. Ja też jestem tu po raz pierwszy.
Przy wejściu powitał je czarny mężczyzna w wieku około trzydziestu
lat. Wydawał się bardzo uszczęśliwiony ich przybyciem. Robin uszczyp-
nęła Savannah, jakby chcąc powiedzieć: Jest twój. Savannah odpowie-
działa jej tym samym, co miało oznaczać: Rezygnuję.
—  Miło, że panie raczyły przyjechać — odezwał się mężczyzna. —
Czy panie są tutaj po raz pierwszy?
Skinęły głowami.
—  Nazywam się Andre Williams. Wraz z kilkoma przyjaciółmi i part-
erami postanowiliśmy stworzyć Towarzystwo Maklerskie. Chcemy oży-
wić Phoenix, dać okazję naszym czarnym braciom i siostrom z branży
sPotkać się na neutralnym gruncie, ułatwić wzajemne kontakty, a przy
°kazji trochę potańczyć, zjeść i wypić.
-— Czy wszyscy tutaj są maklerami? — zapytała Robin.
153
—  Nie, siostro. Chodziło nam o chwytliwą, a jednocześnie oryginalna
nazwę. Ta podobała się wszystkim. Czy macie panie wizytówki?
Robin miała, ale Savannah nie zdążyła sobie jeszcze wyrobić; nje
przewidywała, że tak szybko będzie jej potrzebna. Savannah słysząc
o „kontaktach" skurczyła się w sobie. Nie cierpiała tego określenia. Kfie
podobało jej się, że czarni ludzie spotykają się teraz nie w celu beztroskiego
spędzenia czasu, jak dawniej, ale dla interesów zawodowych, z myślą
0 tym, co jeden drugiemu może załatwić. Gdzie się podziała stara, dobra
tradycja spontanicznej zabawy? Robin wrzuciła swoją wizytówkę do
stojącego obok koszyczka. Na co im one potrzebne? — zastanawiała się
Savannah.
—  Przyniosę swoją następnym razem — obiecała i zerknęła w stronę
sąsiedniego pomieszczenia.
Było tam jakieś piętnaście do dwudziestu osób. Też mi wielki tłum,
pomyślała. Bernadine i Glorii jeszcze nie było, zwróciła się więc do Robin,
ale ta podeszła już w stronę okna, gdzie przy dwóch stolikach urzędowała
kobieta z włosami splecionymi w długie warkocze na afrykańską modłę.
Na jednym stoliku leżały książki napisane przez czarnych o czarnych,
a na drugim rozłożone były wyroby afrykańskiej sztuki ludowej: srebrna
1  miedziana biżuteria, stroje kinte, rzeźby w drewnie i steatycie, ręcznie
malowane karty, T-shirty z mapą Afryki oraz buteleczki wonnych olejków.
Były również plakaty z podobiznami Nelsona i Winnie Mandelów, Mal-
colma X, Martina, Magica Johnsona i Michaela Jordana.
Robin trzymała w ręku portfel, a na przegubach miała już dwie czarne
obręcze. Bernadine uprzedziła Savannah, że ta dziewczyna uwielbia trwo-
nić pieniądze na głupstwa i nie potrafi nimi gospodarować. Savannah
uśmiechnęła się do sprzedawczyni, przyjrzała się bliżej jednej z rzeźb ze
steatytu, ale nie podeszła do stoiska. Nie przyjechała tutaj na zakupy.
Poza tym musiała się teraz, po raz pierwszy w życiu, liczyć z pieniędzmi.
—  Chodź, Robin — przywołała ją Savannah i skierowała się do
jednego z czterdziestu nie zajętych krzeseł.
Kiedy zajęły miejsca, poczuły się jak na cenzurowanym. Na Robin nie
robiło to najmniejszego wrażenia. Lubiła, kiedy zwracano na nią uwagę,
i dawała temu wyraz. Na barowych stołkach siedziało z dziesięciu męż-
czyzn. Niektórzy odwrócili głowy, przyglądając się im uważnie, po czym
zajęli się swoimi drinkami.
-— Podobno ta impreza miała zacząć się o szóstej — zauważyła RO'
bin. — Przynajmniej tak mówiła Bernadine.
—  To wasze środowisko. Ja tu jestem obca — odparła Savannah.
—  Ciekawe, gdzie reszta. Dobrze, że przynajmniej jest dobra muzyka
Grano Forever Your Girl.
154
I
 Nie cierpię Pauli Abdul — oświadczyła Savannah. — Ona nie
jjuiie śpiewać. Jodey Watley zresztą, też, a jak chcesz wiedzieć, to Janet
jackson też kiepsko śpiewa. Nie lub; ię. jcałej tej trójki.
Ale pomyślała, że gdyby ją ktoś w tej chwili zaprosił do tańca, toby
zatańczyła. Ale nikt tego nie zrobić
Nadeszła kelnerka i przyjęła od nich zamówienie. Robin zamówiła
taeliszek wina, a Savannah margaritę.
—  To chyba sala taneczna — zauważyła Robin wskazując na szerokie
drzwi. Nie namyślając się wstała, zajrzała do środka i wróciła. — Tak
jest, mają disc jockeya i wszystko co trzeba. Są również stoliki. Ale na
parkiecie żywej duszy.
Savannah przyglądała się przez okno rozgrywkom golfowym, kiedy
pojawiła się kelnerka z drinkami.
—  Ja zapłacę — zaproponowała Robin. — I chodźmy do bufetu coś
zjeść. Jedzenie jest bezpłatne, a ja jestem głodna.
Nikt sobie tu nie skąpi, pomyślała Savannah, nakładając na talerz po
odrobinie z bogatego zestawu sałatek: ze świeżych owoców, zielonej sałaty,
makaronu i kurczaka. Zazwyczaj nie jadała kurczaków poza domem, bo
mięso zawsze wchodziło jej między zęby, a dziś na dodatek nie miała przy
sobie nitek dentystycznych. Ale nie było tu nikogo takiego, przed kim
miałaby się krępować.
Robin dwa razy napełniała sobie talerz i popijała wino. W drodze
opowiedziała Savannah o swoim życiu, które, jak się zdawało, miało swój
początek w poznaniu Russella. Opowiedziała Savannah o nim wszystko.
I o Michaelu. I o tym, jak bardzo chciałaby mieć dziecko, nim będzie za
późno. Kiedy wreszcie zaczęła mówić o swojej pracy ajenta ubezpiecze-
niowego i o tym, co się z nią łączyło, a zwłaszcza o tym, jak to czasami
udaje jej się wynegocjować wielomilionowe umowy, Savannah pomyślała,
że praca jest jedyną dziedziną, w której Robin odznacza się rozsądkiem.
—  To wygląda dobrze na papierze — ciągnęła Robin —- ale ja ciągle
nie zarabiam tyle, ile powinnam, i poważnie noszę się z zamiarem przejścia
do jakiejś większej firmy. W tej chwili żyję od wypłaty do wypłaty i nie
stać mnie na pielęgniarkę dla ojca. To żałosne — dodała jakby do sie-
bie. — Po jakiego diabła był mi ten dyplom?
Lokal powoli zaczynał się zapełniać, ale wciąż nie było Glorii i Ber-
nadine. Opróżniając drugi kieliszek wina, Robin wróciła do swego ulu-
bionego tematu: do Russella.
—  Czy to jego wina — tłumaczyła go — że jest tak przystojny i wszys-
tkie się w nim kochają? Może gdybym miała więcej cierpliwości i nie
naciskała go, ożeniłby się ze mną — przekonywała samą siebie. — Ale
zdanie nie jest skończone, póki nie postawi się kropki.
155
li
 11
 i^
 i
Savannah siedziała słuchając tej paplaniny i miała ochotę dać
potężnego klapsa. Wbić jej do głowy trochę rozumu. Słusznie mówi}1
Bernadine: ta dziewczyna ma bzika na punkcie mężczyzn.                   a
Savannah sączyła swoją margaritę i myślała: biedna kobieta,
się na mężczyzn. Ale zasadniczo polubiła Robin — za jej
usposobienie, uczciwość, która wyzierała jej z oczu, i za całkowi^
nieświadomość własnej głupoty. Siedziały tu już od trzydziestu pięciu
minut i przez cały czas usta nie zamykały jej się ani na chwilę. Savannah
dobrze wiedziała, jak długo trwa ta paplanina, bo zdążyła wypalić aż trzv
papierosy.
W pewnym momencie Robin nachyliła się ku niej przez stolik.
—  Coś ci powiem, ale przyrzeknij, że nie powtórzysz tego ani Glorii
ani Bernadine?
—  Obiecuję — przyrzekła Savannah.
—  W sobotę wieczór Russell był u mnie.
—  To twoja sprawa — stwierdziła Savannah.
—  Wiesz, Bernadine mówi, że Russell to taka kurwa z kutasem,
ale ona nie jest w stanie tego pojąć. A Gloria miała śmiałość powie-
dzieć mi, że Russell wcale nie kręci; on po prostu nie chce się ze mną
ożenić. Ale Gloria nie ma pojęcia o mężczyznach, sama nie miała w ży-
ciu żadnego. Według mnie to wstyd. Byłaby taka ładna, gdyby nie
ta tusza.
—  Nie każda kobieta może mieć rozmiar dziewięć, Robin.
—  Wiem. Ale powinna stracić z dziesięć kilogramów, dobrze by jej
to zrobiło. Mniejsza z tym. Ja jednak ciągle jestem optymistką — stwier-
dziła Robin i przechyliła się na krześle.
—  W jakiej sprawie?
—  Chodzi mi o Russella. Dziewczyno, tak mu dogodziłam, że wcale
nie miał ochoty wyjść.
—  Spędził u ciebie całą noc?
—  Nie. Obiecał matce, że zaprowadzi ją rano do kościoła. — Robin
opowiedziała Savannah, co słyszała od Glorii, że Russell żyje z jakąś
kobietą, która spodziewa się jego dziecka. — Russell powiedział, że to
nieprawda. A po tej sobotniej nocy, choć nie chcę tego mówić, wierzę mu.
Savannah znowu poczuła chęć zdrowo jej przyłożyć.
—  Chcę, żeby do mnie wrócił, dziewczyno — wyznała. — I zamierzam
tego dopiąć.
—  A dlaczego tak ci na nim zależy?
—  Bo nigdy już nie spotkam takiego faceta jak on.
—  To znaczy jakiego?
—  Po pierwsze, wie, co ma włożyć na tyłek, jest najlepszym kochan-
156
ein jakiego miałam, od kiedy jestem tu w Phoenix, przystojny jak żaden,
0 i jestem pewna, że zrobiłby mi piękne dzieci.
11  _— Ale przecież zadał ci tyle bólu? ? '   }
_— To prawda, ale znajdź mi mężczyznę, który nie zadaje bólu. A on
:e zrobił tego naumyślnie. Russell musi jeszcze trochę dojrzeć.
__I ty chcesz, żeby dojrzewał twoim kosztem?
__To nie jest zupełnie tak. Ale wydaje się, że nasze rozstanie dobrze
0iu zrobiło. On ma też pewne zalety.
—  Na przykład jakie?
—  Ma w sobie charyzmę i, kiedy chce, potrafi być bardzo zabawny.
—  I co jeszcze? — pytała dalej Savannah.
—  Jak już powiedziałam, jest wspaniałym kochankiem, mamy jed-
nakowe upodobania i zawsze zaskakujemy. No i ja go kocham.
—  Dlaczego sądzisz, że nie spotkasz nikogo lepszego?
—  Rozstaliśmy się prawie rok temu i w tym czasie poznałam tylko
tego starego głupkowatego Michaela.
—  Czy mogę cię o coś spytać, Robin? Na czym opierasz przypusz-
czenie, że on chce do ciebie wrócić?
—  On mi to powiedział.
—  I ty mu uwierzyłaś?
—  A dlaczegóż miałabym mu nie wierzyć?
Savannah opadła z sił.
—  Dlaczego chcesz być z człowiekiem, o którym wiesz, że nie można
mu ufać?
—  Ja mu ufam — odparła. — Ludzie się zmieniają. I nie można całe
życie żywić urazy za kilka popełnionych błędów.
—  To prawda — przyznała Savannah. Zadziwiające, jak głupie po-
trafią być kobiety. Robią wszystko, aby usprawiedliwić mężczyznę, który
potraktował ich jak śmieci; tłumaczą jego niegodziwe zachowanie; po-
zwalają mu wrócić, choć już raz złamał ich naiwne serca, chyba po to,
aby złamał je po raz drugi. I to ma być miłość? To ma być szczęście? To
tak ma wyglądać życie z mężczyzną? Nie ze mną takie numery, myślała
Savannah, podczas gdy Robin przerzuciła się na inny ulubiony temat —
na siebie.
—  Chciałabym sobie zrobić operację plastyczną i poprawić niektóre
szczegóły swojego wyglądu — oświadczyła.
—  Po co ci to?
—  Mam zbyt płaski zadek, niekształtny nos, za cienkie wargi, a i wnę-
trza moich ud nie są już tak prężne. Robią mi się worki pod oczami,
widzisz? — pociągnęła skórę na poparcie swoich racji.
—  Trzymasz się bardzo dobrze — zaprzeczyła Savannah.
157
—  Kiedyś wyglądałam lepiej. Nienawidzę się starzeć.
z całej duszy.
Robin wydawała się Savannah całkiem atrakcyjna i nie mogła zr
mieć, dlaczego ktoś, kto naprawdę wygląda dobrze, zadręcza się mvśl°2U"
o swoim wieku i wyglądzie. Jedyne, co mogłaby zrobić, to zmienić fryz,^1
pozbyć się tych idiotycznych warkoczyków i przestać używać czerwon
różu, ponieważ przy jej ciemnej skórze wygląda zbyt wyzywająco      8o
—  Chciałabym mieć dziecko, zanim skończę trzydzieści sześć lat r
o tym sądzisz? — zapytała.                                                              '   °
—  Ja już mam trzydzieści sześć — odparła Savannah. — I wcale n
zamartwiam się swoim wiekiem. Powiem ci jedno: nie mam zamia
samotnie wychowywać dziecka, w żadnym wypadku. To wiem na pewno
—  A ja mogłabym — odparła Robin. — Gdybym musiała  Sdoh
jakiego jesteś znaku?                                                                        v u
—  Co?
—  Kiedy się urodziłaś?
—  Czternastego października.
—  Waga. Świetnie. Z wagą dobrze mi się układa. Jak się domyślam
nie znasz też swego ascendentu?                                                           '
—  Nie, nie znam — potwierdziła Savannah.
—  Czy wiesz, o której godzinie się urodziłaś?
—  Tak.
—  Dobrze. Postawię ci horoskop.
—  Nie chcę żadnego horoskopu — zaprotestowała Savannah.
—  Dowiesz się, co dzieje się w twoim życiu.
—  Wiem, co się dzieje w moim życiu — odparła Savannah. — Czy
tobie to w czymś pomogło?
Robin nie odpowiedziała, bo właśnie dostrzegła Glorię i Bernadine.
Ten sam czarny mężczyzna witał je przy wejściu.
—  Coś ci powiem, dziewczyno. Jak na swoje trzydzieści sześć lat
wyglądasz doskonale.
—  Dziękuję — odparła Savannah.
—  Jakiego kremu używasz?
—  Aveda.
—  A co?
—  Wpadnij któregoś dnia, to ci pokażę. Kupiłam go w Denver.
Bernadine i Gloria podeszły do stolika.
—  Spóźniłyście się, dziewczyny — zganiła je Robin. — Już wpół do
ósmej. Dużo straciłyście.
—  Właśnie widzimy —.. odparła Bernadine. — Zdążyłyście się już
zaprzyjaźnić?
lat
I
158
I
Jak najbardziej — zapewniła Savannah, a Robin dała jej kuk-
w bok.
Tylłćo nie staraj się mnie przekonać, że jeszcze nikogo nie pode-
a}aś — zwróciła się Gloria do Robin śmiejąc się.
__Zamknij się, Gloria. Ładnie dziś wyglądasz.
__Dziękuję, kochana. Ty jak zwykle wyglądasz porywająco, a Savan-
nah też, zwłaszcza jej włosy. Musisz mi dać adres swego fryzjera.
Savannah roześmiała się. Gloria czesała ją nie dalej jak przedwczoraj.
Savannah wyrwała fotografię z czasopisma Essence i pokazała ją Glorii,
pla Savannah była dobra każda fryzura; miała takie włosy, że po obcięciu
wystarczyło je umyć i energicznie potrząsnąć głową.
—  Wy również wyglądacie korzystnie — stwierdziła Savannah.
Bernadine miała na sobie obcisłą czarną sukienkę, a Gloria czarne
spodnium i czerwoną bluzkę.
—  Czy tu rzeczywiście jest tak wesoło, jak zapowiadano w zaprosze-
niu? — spytała Gloria.
Spojrzały po sobie i zaczęły się śmiać. W tej chwili Bernadine spo-
strzegła znajomego przy barze. Pomachała mu ręką, ale zaraz potem
wstała i podeszła do niego. Do mężczyzny! Savannah, Gloria i Robin
zaniemówiły z wrażenia. Po chwili wróciła do ich stolika z okazem przy-
stojniaka, a one znów zaniemówiły.
—  Pragnę wam przedstawić, miłe panie, mojego dobrego przyjaciela,
Herberta Webstera.
Jak dowiedziały się za chwilę, gdy nowy znajomy wrócił już na swoje
miejsce przy barze, był to dawny piłkarz; teraz pracował jako agent
sportowy. Żonaty, co z miejsca ostudziło zainteresowanie jego osobą
Robin i Savannah. Dla Glorii nie miało to znaczenia.
—  Jest również działaczem politycznym — poinformowała Berna-
dine. — Członkiem komitetu, który stara się przeforsować święto Martina
Luthera Kinga.
—  To ładnie — zauważyła Savannah.
—  Akcja Czarnych Kobiet również nad tym pracuje — dodała Glo-
ria. — Może przystąpisz do naszego ruchu? — zaproponowała Savan-
nah. — Zajmujemy się wszystkimi ważnymi dla naszej społeczności spra-
wami. W ubiegłym roku ufundowałyśmy dziesięć stypendiów po sześćset
dolarów, z pieniędzy zebranych na bankiecie wydanym z okazji rozdania
nagród Czarnych Kobiet Sukcesu. Zorganizowałyśmy Dzień Świadomości
Kobiet i Dzień Samopomocy, aby wskazać czarnym kobietom otrzymu-
jącym AFDC możliwości dodatkowych zarobków. Mamy wśród swoich
członków prawniczki, możemy więc udzielać bezpłatnych porad prawnych.
Raz w roku organizujemy całodzienne warsztaty poświęcone różnym
159
I
ważnym problemom. Radzimy, jak postępować w razie zachorowania n
raka piersi, jak zachować się wobec kazirodztwa, nękania seksualne?
w pracy, jak samotnie wychowywać dzieci, jak planować wydatki czy jau
zwalczać stres. Interesuje nas wszystko, co może ułatwić życie czarnych
kobiet. Po zakończeniu imprezy urządzamy sobie tak zwaną Zabawe
Sióstr. Przebieramy się, gramy w różne szalone gry, organizujemy kon-
kursy, tańczymy, śpiewamy i rozdajemy ciekawe nagrody.
—  Czy jest to wyłącznie damska impreza? — zapytała Savannah.
—  Na początku są same kobiety — wyjaśniała Robin — ale około
dziewiątej, dziesiątej zjawiają się mężczyźni. Zazwyczaj przyprowadzają
jakiś dobry zespół. Jest szalenie wesoło. To jedyna impreza w tym mieścis
z wyjątkiem Ebony Fashion Fair i Nowego Roku, na którą możesz wlożJ
prawdziwie wieczorową kreację. Ja biorę w niej udział od pięciu lat i zawsa
się szampańsko bawię. Jedzenie też jest wyśmienite, prawda, Glorio?
Gloria znacząco pogroziła jej palcem.
—  To brzmi rzeczywiście interesująco — powiedziała Savannah. J
Do kogo mam się zwrócić w sprawie członkostwa?
—  Do mnie lub do Bernadine — odparła Gloria. — Nie ma u na|
czegoś takiego jak formalne członkostwo. Całością prac kieruje jaki,
piętnaście osób, ale mamy ciało doradcze, do którego mogłabyś się włą
czyć. Spróbuj to załatwić jeszcze przed naszym zebraniem w przyszłyń
miesiącu, na którym musimy powołać zespoły robocze do organizacj
Zabawy Sióstr i przedyskutować zamierzenia na najbliższą przyszłość.
—  Świetnie — ucieszyła się Savannah.
Robin siedziała cicho. Nienawidziła pracy w zespołach roboczych
pochłaniała sporo czasu — telefony, gromadzenie funduszy i pozyskiwani
współpracowników wśród nie zawsze chętnych i ofiarnych ludzi. Bei
nadine była zajęta rozglądaniem się po sali, w tej chwili już pełnej gości
Gloria wstała, aby przynieść sobie coś do jedzenia, a Bernadine zapalili
papierosa.
—  Będę szczęśliwa, kiedy rzucisz ten obrzydliwy nałóg — zganiła j
Robin.
—  A ja będę szczęśliwa, kiedy ty rzucisz kilka swoich obrzydliwyc
nałogów — odcięła się Bernadine. Siedziała kołysząc się rytmicznie w tak
dobiegającej z sąsiedniej sali muzyki.
W drzwiach robiło się coraz tłoczniej. Robin i Savannah spoglądały
na sąsiednie stoły; na ogół siedziały przy nich kobiety i rozglądały się
wokół podobnie jak one.
—  Mam ochotę zatańczyć — oświadczyła nagle Bernadine i pode-
rwała się. Pomaszerowała prosto do baru, ujęła za rękę Herberta i zniknęła
wraz z nim za drzwiami sali tanecznej.
160
T
-  Cóż to za nagły przypływ odwagi? — zdziwiła się Savannah.
-  Nie mam pojęcia; jak widać, Bernadine jest dzisiaj w swoim żywio-
. __ odpowiedziała Robin.                      , J
Wróciła Gloria. Robin zaskoczyła skromna zawartość jej talerza.
~— Odchudzam się — wyjaśniła Gloria. — Żartuję. Jadłam obiad
przed wyjściem.
Savannah i Robin spoglądały na jedzącą Glorię i od czasu do czasu
r0Zglądały się po sali, oczekując, że ktoś poprosi je do tańca. Ale nikt do
nich nie podchodził. Przebrzmiały już trzy kolejne melodie, a one nadal
siedziały. Savannah miała ochotę sama do kogoś podejść, ale nie widziała
na tej sali nikogo godnego uwagi. Jeśli to ma być kwiat mężczyzn Phoenix,
jnoże ich sobie darować.
—  No nie! — jęknęła Robin.
—  Co to ma znaczyć? — spytała Gloria.
—  To niewiarygodne.
—  Co takiego? — dociekała Savannah.
Robin spuściła głowę.
—  O kogo chodzi? — Gloria znała ten scenariusz.
—  Michael.
—  No i co z tego? — Savannah ze stoickim spokojem spojrzała
w kierunku wejścia. Ujrzała tam pulchnego jasnoskórego mężczyznę
w towarzystwie niebrzydkiej czarnej kobiety. — To jest Michael?
—  Tak. I chciałabym wiedzieć, kim, u diabła, jest ta, co z nim przy-
szła. — Skurcz przebiegł po twarzy Robin. Nie mogła uwierzyć w takie
świństwo. — Podobno miał być we mnie zakochany, tymczasem nie minął
tydzień, odkąd z nim zerwałam, a on już pokazuje się publicznie z inną.
—  Nie denerwuj się — uspokajała ją Savannah.
—  Tylko nie rób głupstw — ostrzegła Gloria. — To ty go rzuciłaś,
zachowuj się więc kulturalnie. Nie rób wstydu sobie, a zwłaszcza nam.
—  Nie bójcie się, nie jestem Bernadine. To dopiero mały tłusty pier-
dziel!
Aby przejść dalej, Michael musiał minąć ich stolik. Na widok Robin
uśmiechnął się i powiedział cześć. Nie zareagowała.
—  Jak się macie? — powitał Glorię i Savannah.
Robin rozsadzała złość. Spocona i zadyszana Bernadine opadła na
krzesło obok.
—  Widziałaś Michaela, dziewczyno?
—  A jak ci się wydaje? — odparła Robin wściekła.
—  Tak sobie spytałam. Odpłacił ci pięknym za nadobne. Świetnie się
bawię. A wy? Jeszczeście nie zatańczyły? Muzyka jest cudowna. Powin-
nyście ruszyć do tańca.
- Czekając na miłość
161
Słusznie — stwierdziła Savannah.
Ale czekamy, aż nas ktoś
zaprosi.
—  Nie czekajcie, aż okręt po was przypłynie. Płyńcie do niego.
Nie poznawały Bernadine. Kiedyż to wydostała się z tego kokona
w którym tkwiła przez wszystkie te lata? Bernadine nie była specjalnie
towarzyska, tymczasem dzisiejszego wieczoru lokal należał do niej. Znów
zerwała się z miejsca.
—  Muszę poprawić sobie makijaż. Tego mi właśnie było trzeba. Daję
słowo, właśnie tego.
Robin siedziała jak zahipnotyzowana. Wreszcie ktoś podszedł do
Savannah prosząc ją do tańca. Było jej obojętne, z kim tańczy. Przeciętny
facet, wzrost, uroda, tusza — wszystko przeciętne. Spojrzała na niego
kiedy spytał, jak ma na imię. A kiedy zadał jej pytanie, czym się zajmuje^
przez grzeczność zadała mu to samo pytanie. Usłyszawszy odpowiedź, że
jest przedsiębiorcą pogrzebowym, mało nie padła trupem. Wydało jej się,
że czuje zapach płynu do balsamowania zwłok, i była rada, że nie musi
trzymać go za ręce. Tańczyli w takt piosenki Bobby'ego Browna Every
Little Step, kiedy ujrzała Robin, wkraczającą na parkiet z jakimś niecie-
kawym typem. Tuż za nią postępowała Bernadine trzymając za rękę
Herberta. Gloria nie przestąpiła progu sali tanecznej i miała to w nosie;
jej myśli zaprzątały tylko dwa pytania: dlaczego, u licha, przyszła tutaj
zamiast oglądać Cagneya i Lacey oraz czy Tarik wróci do domu przed
dziewiątą.
Michael ze swoją partnerką był gdzieś po przeciwnej stronie sali. Robin
wykręcała sobie szyję, usiłując dojrzeć go w tłumie, ale na próżno. Gdy
melodia się skończyła, wszystkie trzy wróciły do stolika. Zamówiły kolej-
nego drinka i sączyły go z wolna. Gloria i Savannah co chwila spoglądały
na Robin, która lustrowała nabitą salę, usiłując dojrzeć Michaela. Ale on
siedział przy stoliku w sali tanecznej. Chociaż były tu jednymi z najbardziej
aktywnych społecznie czarnych kobiet, nikt nie spieszył do nich z wyra-
zami uznania. Od czasu do czasu któryś z mężczyzn przechodząc obok
ich stolika skinął głową lub uśmiechnął się półgębkiem. To wcale nie było
zabawne.
—  O której kończy się ta impreza? — spytała Gloria.
—  A o co chodzi? Masz już dość? — spytała Bernadine.
—  Jakbyś zgadła. Wracam do domu.
—  Ja też — poparła ją Robin. — Tu jest beznadziejnie.
—  Jest beznadziejnie, bo nie poznałaś jeszcze nikogo ciekawego, a na
dodatek poniosłaś uszczerbek na ambicji. Nie zawsze musisz poznawać
nowych mężczyzn, Robin.
—  Zamknij się, Bernadine, dobrze? Na moim biurku piętrzy się
162
!
stos spraw, za które muszę się wziąć jutro rano. Nie mam zamiaru
zarywać nocy.
__Nie ma jeszcze dziewiątej. A"ty| Savannah, też chcesz już wyjść?
—  Przyjechałam z Robin.             '
—  Jesteście gromadką leniuchów, moje drogie, daję słowo. Jedźcie
sobie, jedźcie. Ja zostaję. Przyszłam tu, żeby się odprężyć i zabawić
j właśnie to robię.
__ Baw się dobrze — życzyła jej Robin. — Jesteś gotowa, Savannah?
—  Owszem.
Glorii Robin w ogóle nie musiała pytać, bo już zmierzała ku drzwiom.
Kiedy wszystkie trzy znalazły się przy wyjściu, mężczyzna, który je witał,
wychylił się zza przepierzenia.
—  Już panie wychodzą? Tak wcześnie?
—  Wcześnie wstajemy — wyjaśniła Robin.
—  Rozumiem — odparł. — Postarajcie się przyjść w piątek. Będzie
jeszcze przyjemniej. Siostry takie jak wy stwarzają właściwą atmosferę.
—  Tak, oczywiście, tak — mruczała Robin, kiedy wkraczały na wy-
sypany żwirem parking.
Gloria powiedziała im dobranoc, wsiadła do swego samochodu i ru-
szyła zostawiając za sobą chmurę kurzu.
—  Czy nasi rodacy tutaj tylko tak potrafią się bawić? — zapytała
Savannah Robin.
—  Bywa gorzej.
—  Żartujesz?
—  Nie mogę uwierzyć w postępek Michaela, dziewczyno. Nie mogę.
—  Nie ma się czym przejmować — pocieszała ją Savannah.
—  Tak mi się zdawało. Tymczasem wiesz, co się okazało?
—  Co?
—  Jestem zazdrosna. Nie mogę wprost uwierzyć w taką głupotę.
—  A ja mogę. Zawsze się pragnie tego, czego nie można mieć.
—  Ale ja to już miałam.
—  Dobrze wiesz, co chciałam powiedzieć.
—  No cóż, nigdy nie wiesz, że masz coś dobrego w ręku, dopóki ktoś
ci tego nie odbierze.
—  Nie zapominaj, że to ty kazałaś mu czekać, a rzadko który męż-
czyzna odznacza się cierpliwością w tym względzie, kochana.
—  To prawda, ale nie mówmy już o nim. Jak ci się dziś podobała
nasza Ginger Rogers?
—  Masz na myśli Bernie?
—  No przecież. Jeszcze jej takiej nie widziałam.
—  To znaczy jakiej?
I
163
—  Czyżbyś nie zauważyła, jak flirtowała z żonatym mężczyzną? xai;
czyła tylko z nim.
—  Cóż w tym złego? Tylko tańczyła.
—  No, nie jestem taka pewna — powątpiewała Robin.
—  Wiesz przecież, różnie to bywa.
—  Z czym?
—  Gdy ludzie się rozwodzą.
—  Wybacz, ale nie mam w tym względzie żadnego doświadczenia. -,
Robin wreszcie zapuściła silnik.
—  Ból związany z tym ciężkim przeżyciem może objawiać się w różny
sposób.
—  Również przez flirty i tańce z innymi?
—  Dlaczego nie? Bernadine przechodzi teraz ciężkie chwile.
—  Tak, rzeczywiście — zgodziła się Robin kierując się w stronę
Tempe. — John był stuprocentowym sukinsynem. Spod znaku Panny,
moja droga. Perfekcjonista, jakiego świat nie widział.
—  Ty go też nie lubiłaś?
—  To samolubny egoista i dawno już powinna go była rzucić.
—  Miejmy nadzieję, że to się niedługo skończy.
—  Wiem jedno: gdyby mój mąż zostawił mnie dla białej dziewczyny,
zabiłabym go z zimną krwią. Po prostu.
—  No, nie wiem, czy bym go aż zabijała, może bym mu obcięła
kutasa, żeby zapamiętał mnie na całe życie — zażartowała. — Ale mówiąc
serio, Bernie zawsze była chyba dość bierna. Pomagała Johnowi rozwijać
jego firmę, z nadzieją że jak już dobrze staną na nogi, to wtedy ona
założy własny interes. Zdaje się, że marzyła o wytwórni gotowych dań i...
—  No i przepraszam, gdzie ten interes?
—  Właśnie.
—  Mam tylko nadzieję, że sąd przyzna jej to, co się jej należy. Bo on
rzeczywiście ją wyrołował. A taki Eddie Murphy śmie pytać, jakim pra-
wem kobiety domagają się połowy majątku.
Jechały parę kilometrów w milczeniu.
—  Wiesz co? Nienawidzę czarnych, którzy uganiają się za białymi
dziewczynami — przerwała milczenie Robin.
—  Ja nie żywię aż takich mocnych uczuć — odparła Savannah. —
Ale dobija mnie, że oni zazwyczaj wybierają nieciekawe i niewiele warte
przedstawicielki tej rasy.
—  Nienawidzę ich za to, że uważają, iż białe dziewczyny są uosobie-
niem piękności i kobiecości.
—  Zgadzam się. Ale wiesz co?
—  Co takiego?
164
_— Mam to gdzieś.
__Dlaczego?
—  Bo moim zdaniem ludzie rijajf prawo kochać tego, kogo chcą.
Ą ja nie mam prawa ich osądzać. ,
.— Dobra, ale jeśli nasi mężczyźni będą się uganiali za białymi kobie-
tami, to co z nami?                       ?
—  Gdy się tak głębiej nad tym zastanowić, to tych, którzy związali
się z białymi kobietami, nie ma znów tak wielu. Wydaje mi się, że nasze
przewrażliwienie wynika, po pierwsze, z tego że jesteśmy czarne, a po
drugie, że jesteśmy kobietami.
—  A więc?
—  Nie mam im tego za złe. Jeśli czarny mężczyzna pragnie białej
kobiety, to jest to jego rzecz. Mnie zaprzątają inne pytania. Na przykład
czy Phoenix nie okaże się takie nudne jak Denver.
—  Czyżby Denver było również nudnym miastem?
—  Przez jakiś czas wydawało mi się całkiem atrakcyjne, ale nie ma
tam interesujących miejsc i obiektów, a ja nie należę do osób, które
przepadają za restauracjami i klubami. Rzadko można też spotkać tam
kogoś ciekawego. Czy dzisiejszy wieczór był interesujący?
Nie.
O to mi właśnie chodzi.
Russella spotkałam w klubie — oznajmiła Robin.
Z jakim skutkiem?
—  Gdyby tak policzyć, to w klubach spotkałam paru mężczyzn.
—  Czy któryś z nich został twoim mężem?
—  Daj spokój, dziewczyno.
—  Wiesz dlaczego zarzuciłam uczęszczanie do klubów?
—  Dlaczego?
—  Bo nie cierpię, gdy mężczyźni przyglądają mi się, jakby wiedzieli,
że przyszłam szukać faceta.
—  Dlaczego cię to denerwuje?
—  Ponieważ to prawda. Poza tym mam już dość chodzenia wszędzie
z kobietami.
—  A idź do diabła, Savannah.
—  Wiesz, o co mi chodzi?
—  Naturalnie. Rozumiem cię doskonale.
Kiedy Robin zatrzymała się, by wysadzić Savannah, zaczęła się śmiać.
—  Z czego się śmiejesz? — zapytała Savannah.
—  Ze wszystkiego.
—  Ale tak naprawdę z czego?
—  Nie wiem. Wydaje mi się, że się nie uspokoję, dopóki nie odzyskam
165
t
Russella, chociaż w głębi duszy wiem, że to kawał aktora. Po prosty n
jestem w stanie wyrzucić go z siebie. Przypuszczalnie żyję mrzonką iul
czymś w tym guście. Lubię Michaela, ale on nie pociąga mnie fizycznie
Mam też problem pieniędzy, powinnam więcej zarabiać, a nie wiem, czv
w tym mieście są jakieś szansę znalezienia lepszej pracy. Czy zdarzyło c
się kiedyś mieć uczucie kompletnego zagubienia?
—  Oczywiście. Każdemu to się zdarza, Robin. Niech to licho, za.
stanawiam się, czy zrobiłam dobry krok przeprowadzając się tutaj. Za-
mieniłam pracę za pięćdziesiąt tysięcy dolarów rocznie na zajęcie za
trzydzieści osiem tysięcy, i to brutto. Jeśli w przeciągu najbliższego pó}.
rocza nie dostanę awansu lub nie przeniosę się do innego działu, nie
wiem, czy nadal będę w stanie pomagać mamie.
—  Gdzie mieszka twoja matka?
—  W Pittsburghu.
—  Tam się urodziłaś?
—  Tak.
—  Masz jakieś rodzeństwo?
—  Siostrę i dwóch braci.
—  Ja jestem jedynaczką — wyjaśniła Robin. — A dlaczego inni
z twego rodzeństwa nie pomagają matce?
—  To dłuższa historia. Pozakładali już rodziny, a z pieniędzmi u wszy-
stkich jest krucho.
—  Nie musisz mi mówić.
—  W każdym razie mama jest głównie na moim utrzymaniu. Zała-
twiłam jej wygodne mieszkanie z dwoma sypialniami i myślałam nawet, aby
jej kupić mały samochód, ale muszę odłożyć to na później. Mam nadzieję,
że wkrótce spotkam kogoś, ale jeśli dzisiejszy wieczór miał być próbką tego,
czego mogę oczekiwać, moja sytuacja jest taka sama jak w Denver.
—  No cóż, wydaje mi się, że mamy coś niecoś wspólnego, dziewczyno.
—  Wolałabym, aby była to inna wspólnota — stwierdziła Savannah
i pochyliła się, aby ucałować policzek Robin. — Do zobaczenia. I dziękuję
za podwiezienie.
—  Chwileczkę — zatrzymała ją Robin. — Podobno chciałaś wstąpić
do klubu sportowego?
—  Tak — odparła Savannah z ręką na klamce.
—  Czy jutrzejszy dzień ci odpowiada?
—  Może być.
—  Wobec tego spotkajmy się w Desert Fitness po pracy. Około piątej
trzydzieści. Zadzwonię i uprzedzę, że jesteś moim gościem. Klub mieści
się tutaj, w Tempe, a jego adres znajdziesz w książce telefonicznej. D°
zobaczenia, dziewczyno. Nie ma co, ubawiłyśmy się setnie.
166
T
Kiedy Savannah weszła do mieszkania, Yasmine już czekała pod
mi.
 Cześć, dziecinko — przywitała' ją) i położywszy torebkę na podłodze
wzięła kotkę na ręce. — Mama miała dzisiaj okropny wieczór. Obawiam
się, że w Phoenix jest tak samo nudno jak w Denver. A skoro już o tym
mówimy, to wiesz co, Yasmine? Poznałam dzisiaj przedsiębiorcę pogrze-
bowego. Nie żartuję. I wiesz co jeszcze? Dajmy Phoenix rok. Jeśli nic
ciekawego nas w tym czasie nie spotka, wynosimy się. — Yasmine spoj-
rzała na nią obojętnie i polizała ją po policzku. — Naprawdę — powie-
działa Savannah i udała się do łazienki zmyć makijaż.
Wróciwszy do domu Robin natychmiast zadzwoniła do Michaela.
Nie było go jeszcze, więc zostawiła mu wiadomość na taśmie: „To było
bardzo sprytne posunięcie z twojej strony. Myślałam, że jesteś lepiej
wychowany, Michaelu. Ale obawiam się, że byłam w błędzie. Ale, ale.
Mówi Robin, na wypadek gdyby ci się pomyliły przyjaciółki". Koniec.
Kropka.
Potem zadzwoniła do Russella. Wybrała numer, który jej podał.
Odezwał się kobiecy głos, ale Robin nie przejęła się tym. Sądziła, że to
żona jego kolegi, u którego, jak twierdził Russell, mieszka obecnie.
—  Czy jest Russell? — zapytała.
—  Kto mówi?
—  Robin.
—  Słuchaj. Dlaczego do cholery nie odczepisz się od niego? Nie waż
się więcej dzwonić do mego domu, rozumiesz?
Zanim dotarło do niej, że jest to ten sam kobiecy głos, który dawniej
nękał ją telefonami, kobieta odłożyła słuchawkę. Znowu mnie okłamał,
pomyślała Robin. Miała uczucie, że w ciągu tego jednego wieczoru ukłuto
ją dwa razy. Doskwierało jej to nieznośnie i przez kilka minut siedziała
na kozetce z ręką na telefonie. Przebiegała myślą, do kogo by tu za-
dzwonić. Ale nikt nie przychodził jej na myśl. Ponieważ nikogo nie było.
Glorii dopisało szczęście. Straciła tylko piętnaście minut Cagneya
i Lacey. Oglądając program jednocześnie zdejmowała z siebie suknię.
Uprażyła sobie kukurydzy w kuchence mikrofalowej, położyła się do łóżka
i czekała na Tarika. Dlaczego zadawała sobie trud uczęszczania wraz
z przyjaciółkami na podobne imprezy? Była to strata czasu. Rzadko kto
się nią interesował lub poprosił do tańca, nie mówiąc już o tym, aby
zapytać, jak ma na imię. Nawet tak atrakcyjne zewnętrznie dziewczyny
167
jak Robin i Savannah nie miały powodzenia. Dlaczego? — zastanawiała
się gasząc światło. Dlaczego wszystkie cztery jesteśmy samotne? Czy marny
pogodzić się z myślą, że już do końca życia zostaniemy bez stałych
partnerów lub będziemy skazane na typy takie jak Russell, John czy
innych Michaelów? Kiedy usłyszała, że drzwi wejściowe zamykają się
spojrzała na zegarek. Była za dziesięć dziesiąta. Nie chciało jej się wstawać
lub wołać go przez drzwi. Nie wrócił tak bardzo późno. Zamknęła oczy
i próbowała myśleć o czymś, o czym chętnie pomarzyłaby we śnie.
Bernadine wróciła do domu dopiero po północy. Bawiła się jak nigdy
od lat. Była zaskoczona uwagą, jaką po wyjściu przyjaciółek okazywali
jej mężczyźni, a zwłaszcza Herbert. Odprowadził ją do samochodu i za-
pytał, czy może sama pojechać do domu. Bernadine odparła, że czuje się
dobrze; wypiła przecież tylko dwa kieliszki wina.
— Chętnie znowu zobaczyłbym się z tobą — zaproponował.
Bernadine zaczerwieniła się i ku swemu zdziwieniu odparła, że chyba
da się to zrobić. Stał na parkingu z rękami w kieszeniach i z uśmiechem
przyglądał się, jak wycofuje samochód.
Podczas długiej powrotnej jazdy w ciemnościach nocy myślała: Właśnie
że mu się oddam. Dlatego że miała na niego ochotę. I dlatego że dni,
kiedy nie miała nikogo, wydały jej się wiekami. Fakt, że Herbert ma
żonę, nie stanowił dla niej problemu. W gruncie rzeczy, myślała Bernadine
wprowadzając swego cherokee na ścieżkę do garażu i naciskając pilota,
aby otworzyć drzwi, to nawet dobrze, że jest żonaty; nie będzie musiała
się martwić, co z nim zrobić, kiedy będzie go miała już dość.
f
H ?
I ? •; "
WOLNOŚĆ WYPOWIEDZI
W poniedziałki Gloria miała wolny dzień. Słuchając Take 6 złożyła
na podłodze dziewięć toreb z zakupami i właśnie miała zabrać się za
porządkowanie szuflad, gdy do kuchni wszedł Tarik. Na jego widok
przeraziła się śmiertelnie:
—  Dlaczego nie jesteś w szkole?
—  Odesłano mnie do domu.
—  Mam nadzieję, że cię nie wylano — rzekła zamykając jedną szuf-
ladę i wyciągając drugą.
—  Tak jakby.
—  Nie ma czegoś takiego jak wyrzucić „tak jakby". Co się stało,
Tarik? I mów prawdę, bo prędzej czy później i tak się dowiem.
—  Oskarżyli mnie, że należę do gangu.
—  Do gangu? Takiego jak opisują w gazetach?
—  Tak.
—  A na jakiej podstawie?
—  Bo my założyliśmy klub. Naszym znakiem rozpoznawczym były
białe chusteczki w tylnych kieszeniach spodni. Wezwano nas do dyrekcji
i zabroniono je nosić.
—  Chwileczkę. Zaczekaj. Zacznijmy od początku. Przede wszystkim,
kto to są ci „my"?
—  My to ja, Bryan, Terence i kilku innych chłopaków, których nie
znasz.
—  I oni również zostali wyrzuceni?
Skinął głową.
—  Kiedy po raz pierwszy zagadnięto was p te chusteczki, dlaczego
mi nie powiedziałeś, że założyliście klub?
—  Bo nie było to nic poważnego.
169
—  Ale kiedy zabroniono wam je nosić, dlaczego nie usłuchaliście?
—  Ponieważ nie robiliśmy nic złego. O tym mówi Pierwsza Poprawka
mamusiu. Wolność wypowiedzi.                                                           '
Oczy Glorii zamieniły się w dwa wielkie okrągłe spodeczki.
—  Pierwsze co? — Spojrzała na Tarika i na jego twarzy zobaczyła
powagę. — Ile dni?
—  Trzy.
—  Do kogo mam zadzwonić?
—  W jakiej sprawie?
—  W tej sprawie. Spodziewasz się, że ja wezmę na serio twoje wyjaś-
nienia. Wiem, że musisz mieć jakiś papierek, cokolwiek.
—  Miałem go gdzieś w moim tornistrze.
—  Znajdź, go Tarik. Zanim się z tobą rozprawię.
—  Mamusiu, nie zrobiłem nic złego. Daję słowo.
Sięgnął do tornistra i wręczył jej pismo ze szkoły informujące o jego
przestępstwie. Wyjaśnień miał jej udzielić niejaki pan Dailey.
—  Powiedz mi, Tarik. Co robi ten twój klub? Gdzie się spotykacie?
Jaki jest jego cel? Nigdy mi nie wspomniałeś o żadnym klubie.
—  Nic nie robimy, tylko się jednakowo ubieramy. I czasami spoty-
kamy się pod drzewem, żeby zjeść wspólnie lunch. Innym chłopcom się
to nie podoba i donieśli na nas do wychowawcy.
—  I to jest to całe przestępstwo?
—  Tak jest, mamusiu. Możesz dzwonić. Potwierdzą, że nie zrobiłem
nic złego. Cały powód to to, że nasza grupa składa się z czarnych i La-
tynosów. W tym jest całe zło.
—  Nie mów głupstw.
—  To prawda. Jesteśmy wszędzie w mniejszości, nie tylko w szkole,
ale w całym stanie. Czy zdajesz sobie sprawę, że my stanowimy zaledwie
trzy procent całej ludności? Czy wiesz, ilu tu mieszka mormonów, ilu jest
ukrytych członków Ku-Klux-Klanu, z których dziećmi ja chodzę do
szkoły? Oni nas nienawidzą. Jak ci się wydaje, dlaczego nie chcą się u nas
zgodzić na to, aby ogłosić dzień urodzin pastora Kinga świętem narodo-
wym, tak jak w innych stanach?
—  Słuchaj. Znam dobrze te problemy, ale co ma piernik do wiatraka.
Zostałeś zawieszony w zajęciach szkolnych, a to oznacza, że będziesz
miał trzy wolne dni. Jeśli sądzisz, że będziesz się tutaj obijał przez cały
ten czas, to bardzo się mylisz, chłopczyku. Jak tylko się dowiem, o co
naprawdę chodzi, zastanowię się, jak z tobą postąpić. Na razie nawet
mnie nie pytaj, czy możesz przez następne trzy tygodnie wziąć samochód
lub wyjść przed dom dalej niż na chodnik. Czy wyrażam się jasno?
W odpowiedzi udał się na górę i zatrzasnął za sobą drzwi. Gloria
170
tworzyła apteczkę, wyjęła buteleczkę z lekarstwem na nadciśnienie i po-
sila tabletkę wodą. Potem wyszarpnęła szufladę ze stołowizną, zgarnęła
Loczki od herbaty i cisnęła je na blat. Dorzuciła komplet noży i widelców.
Qiy na wierzchu znalazły się łyżki stołowe, cały stos runął z brzękiem na
podłogę- W takich sytuacjach jak ta uzmysławiała sobie w całej pełni, do
jakiego stopnia rodzice potrafią nieraz ranić własne dzieci. I jak zawsze
żałowała wtedy, że Tarik nie ma ojca, który dzieliłby z nią trudy jego
wychowania. Była zmęczona stawianiem w pojedynkę czoła skompliko-
wanym problemom wieku dojrzewania. Już dawno powinna zatroszczyć
się o to, aby w tym domu był mężczyzna; ktoś, kto lepiej od niej potrafiłby
sprawować swoją władzę.
Gloria po raz setny oglądała Łódź miłości, kiedy zadzwoniła Savannah
pytając, czy nie zechciałaby pójść z nią i Robin na przyjęcie. Gloria
bezbarwnym głosem odpowiedziała, że nie.
—  A co z Bernie? Idzie z wami?
—  Nie — odparła Savannah. — Ta dziewczyna jest ciągle zajęta.
Chcę powiedzieć, że trzyma się dzielnie. Zawsze kiedy do niej dzwonię,
odpowiada mi baby-sitter. Nie mam pojęcia, co się z nią ostatnio dzieje.
—  Założę się, że chodzi o tego Herberta. Powinna bardziej uważać,
tyle tylko mogę powiedzieć.
—  A czy u ciebie wszystko w porządku?
—  W zasadzie tak, poza tym, że mój syn ma zakaz przychodzenia do
szkoły przez trzy dni za to, że utworzyli z kolegami jakiś klub. Poszłam
do dyrektora — zatwardziałego rasisty — i nawtykałam mu ile wlezie,
potem jak mi oznajmił, że żaden z tych chłopców nie ma prawa pojawić
się w szkole przed upływem tego terminu. Tarik siedzi w domu za karę,
że tak długo ociągał się z powiadomieniem mnie o tej aferze. Można było
tego uniknąć. A co do reszty to właśnie oglądam telewizję. I jestem
zmęczona.
—  Wyobrażam sobie, być tak na nogach przez cały dzień. A teraz
zgadnij. Jestem już członkiem komitetu doradczego Akcji Czarnych
Kobiet.
—  Świetnie. Czy poznałaś już Ettę Mae?
—  Tak. Za kilka tygodni mam odwiedzić szkołę dla nastolatek, aby
opowiedzieć im o swojej pracy. Etta Mae jest zdania, że powinny jak
najczęściej spotykać się z przedstawicielkami czarnej inteligencji, aby miały
się na kim wzorować. Nigdy nie myślałam, że moja osoba może stanowić
dla kogoś wzór, ale rada jestem, że mogę się w to włączyć. Wydaje mi
się, że to dobra organizacja. Szkoda, że w Denver nie było czegoś takiego.
171
—  Cieszę się, Savannah. Wszystkie mamy po uszy własnych pro
blemów i w ogóle, ale daję słowo, wiele z tych dzieciaków jest zupełni
zagubionych i koniecznie potrzebują jakiejś motywacji. Jeśli dzięki nasze-
pomocy wejdą na właściwą drogę, będzie to dowód, że zrobiłyśmy kawałek
dobrej roboty. Bardzo ci dziękuję.
—  A ja dziękuję tobie, że mi o tym powiedziałaś. No, ale muszę jUj,
kończyć. Mam nadzieję, że zobaczymy się w przyszłym tygodniu.
Gdy ponownie zadźwięczał telefon, Gloria zdziwiła się. Jakiś czas
temu złamała się i pozwoliła Tarikowi mieć własny aparat, dość miała
tych ciągłych telefonów od jego przyjaciółek i roli sekretarki. Zastanawiała
się, kto może dzwonić, ponieważ jej aparat rzadko odzywał się w piątek
wieczorem. Na chwilę serce jej zamarło, że może to ma związek z Tari-
kiem, ale przypomniała sobie, że przecież zakazała mu wychodzić z domu
i że w tej chwili jest na górze w swoim pokoju.
—  Halo.
—  Tu Bernie. Co robisz, Glorio?
—  Oglądam telewizję. Jak się miewasz?
—  Tak sobie.
—  Czy coś się stało?
—  Dziewczyno, jestem wściekła jak cholera i nie wiem, co mam ze
sobą począć. Raz wydaje mi się, że panuję nad wszystkim, a za chwilę
mam w głowie zupełny chaos. Palę nieprzyzwoicie dużo. Nie uwierzysz,
do czego John się posunął i jaki wyciął numer.
—  Co takiego?
—  Dostałam zawiadomienie z banku, że zalega ze spłatą kredytu.
—  Czy to znaczy, że nie uiścił raty?
—  Tak z tego wynika; zadzwoniłam do skurwiela, a on mi na to, że
to nie prawda, że zapłacił i że to jakaś pomyłka. Łże jak pies, Glorio, ale
moja adwokatka twierdzi, że niestety w tej chwili nic nie możemy na to
poradzić.
—  Nic?
—  Nic, tylko czekać i patrzeć, jakie będą jego dalsze kroki.
—  To skandal.
—  Wiem i dostaję wariacji z niepokoju, czy raczy zapłacić raty czy
nie, i czy wracając któregoś dnia do domu nie zastanę zawiadomienia, że
zostałam pozbawiona prawa wykupu. Nie mam żadnych możliwości sama
spłacić te cholerne raty. W ogóle nie wiem, co robić.
—  A co z ugodą? Jak to się posuwa?
—  Dziewczyno, to czyste szaleństwo. Dopóki nie będą mieli wszyst-
kich danych co do prawdziwej wartości majątku Johna, jestem uziemiona.
—  A co na to twoja adwokatka? Czy ona nie może tego przyśpieszyć?
172
__Ona robi co może, ale prawnik Johna jest równie cwany jak jego
klient. Nie chce jej pójść na rękę, bo działa w interesie Johna.
—  Do licha. A kiedy spodziewasz się, że dostaniesz rozwód?
-— Nie wiem. Ale w tej chwili sjesjt mi to zupełnie obojętne.
W słuchawce rozległo się łkanie, Płacz ten rozdzierał serce Glorii.
—  Co się dzieje, Bernie? —/Domyśliła się, że Bernadine stara się
panować nad sobą, ale jej się nie udaje. — Chcesz, żebym przyjechała do
ciebie?
—  I tak, i nie. Po co mam cię dobijać?
—  Nie dobijasz mnie. I nie martw się o mnie. Gdzie są dzieci?
—  Tutaj ze mną. Też doprowadzają mnie do szału.
—  Tylko się uczeszę i za pół godziny będę u ciebie.
—  Doprawdy, Glorio. Nie musisz tego robić.
—  Wiem, że nie muszę, ale już wyjeżdżam. Włącz Łódź miłości. To
oderwie cię od twoich kłopotów. Do zobaczenia za chwilę.
Odłożyła słuchawkę i wsunęła się głęboko w fotel. Dlaczego życie
musi być tak cholernie skomplikowane? Ponieważ takie już jest, doszła
do wniosku. Dlaczego Bóg nie mógł uczynić go łatwiejszym? Ponieważ
wtedy pewnie nie docenilibyśmy go, pomyślała. Udała się na górę i za-
pukała do pokoju Tarika.
—  Słucham — odezwał się.
—  Jadę do Bernadine. Wrócę za godzinę lub coś koło tego. Jeśli
zadzwoni mój telefon, masz go odebrać. To ja będę dzwonić i radzę ci
go przyjąć. Rozumiesz?
—  Tak jest — odpowiedział przez drzwi.
Kiedy Gloria zajechała przed dom Bernadine, wydało jej się, że to
Boże Narodzenie. We wszystkich pokojach paliło się światło. Gloria
zgasiła silnik, wyszła z samochodu i przycisnęła dzwonek. Bernadine
otworzyła drzwi. Gloria uścisnęła ją mocno.
—  Dziękuję, dziewczyno — Bernadine odsunęła się, przepuszczając
Glorię.
Gloria weszła do wielkiego salonu i rozejrzała się. Panował w nim
nieludzki bałagan. Potem swoim zwyczajem udała się do kuchni. Spoj-
rzenie jej padło na długi sznur mrówek maszerujących w kierunku zlewu.
—  Gdzie masz raid? Wiesz, że masz mrówki?
Bernadine wydawała się tak zdziwiona, jakby nie zaglądała do kuchni
już od dawna.
—  Mrówki? — powtórzyła. Sięgnęła pod zlewozmywak i wydobyła
środek przeciwko insektom, po czym z nienaturalnym zapamiętaniem
173
zaczęła spryskiwać nim owady. — Nienawidzę tego cholernego domu. p0
mrówkach zjawią się termity. Siadaj, dziewczyno. Dać ci coś do picia?
—  Może coli.
—  Nie mam coli, mam pepsi.
—  Co za różnica?
Usłyszawszy, że matka ma gościa, John junior i Onika wybiegli ze
swoich pokojów.
—  Dobry wieczór, panno Glorio — wykrzyknęli oboje naraz. —.
A gdzie Tarik?
—  U siebie w domu — odrzekła Gloria.
—  Nasz tatuś już nie mieszka z nami — oznajmiła Onika.
—  Wiem o tym — odparła Gloria.
—  Wracajcie do siebie i kończcie to, co macie skończyć. Panna Gloria
przyszła w odwiedziny do mnie, nie do was. Pozwólcie więc dorosłym
porozmawiać.
—  Możemy dostać pepsi? — poprosił John junior.
—  Owszem. Weźcie sobie i fruwajcie stąd. Nie mam zamiaru po-
wtarzać dwa razy.
Posłusznie wybiegli z pokoju, a Gloria i Bernadine usiadły naprze-
ciwko siebie na dwóch przeciwległych krańcach sofy. Telewizja była
wyłączona.
—  Oglądałaś Łódź miłoścP. — zapytała Gloria.
—  Nie byłam w stanie.
—  Miałam nadzieję, że ten głupi program pozwoli ci się trochę zrelak-
sować.
Bernadine miała rozbiegany wzrok, ale Gloria przypisywała to piguł-
kom, które zażywała przyjaciółka, bądź krańcowemu wyczerpaniu ner-
wowemu.
—  Bierzesz jeszcze to lekarstwo na nerwy?
—  Czasami. Dlaczego pytasz?
—  Nie bierzesz więcej, niż powinnaś, mam nadzieję.
—  Nie, dziewczyno. Biorę je głównie na noc, aby spać.
—  Czy na pewno nic ci nie jest? — indagowała ją w dalszym ciągu
Gloria.
—  Czy wiesz, Glorio, że jeśli John nadal będzie postępował, tak jak
postępuje, będę musiała sprzedać ten dom, bo nie będę w stanie płacić
tych trzech tysięcy dolarów od zaciągniętego kredytu? Już sama myśl
o tym odbiera mi siły.
—  Dlaczego uważasz, że jedynym wyjściem jest sprzedaż domu.
—  Ponieważ ten dom był nagrodą za poślubienie tego skurwysyna.
On przepisał na mnie prawo własności. Co prawda sędzia nakazał mu
174
spłacać kredyt, ale moja adwokatka twierdzi, że zanim ten nakaz się
uprawomocni, mogę stracić prawo wykupu tej cholernej chałupy.
—  Tak ci powiedziała?           l[yĄ
—  Tak.                             |-J-
—  Cholera. Jesteś pewna, że ona wie, co robi?
.— Bez wątpienia. Nie mam do niej zastrzeżeń. Te pięć tysięcy dola-
rów, które jej dałam na poczet kosztów, już się rozeszły i nie uwierzysz
ile jestem jej winna.
—  Ile?
—  Trzy tysiące czterysta dolarów, i ta suma będzie rosła, dopóki nie
dojdzie do ugody. Opłacam też jeszcze tego detektywa. Ona wie, że ja nie
mani takiej sumy, ale dzięki Bogu jest kobietą. Jej podejście jest naprawdę
przyzwoite. Zgodziła się, abym do zakończenia sprawy płaciła jej dwieście
dolarów miesięcznie lub tyle, na ile mnie stać.
—  Sprzedaj więc ten cholerny dom i przenieś się do mniejszego. Nie
musisz mieć aż tyle przestrzeni.
—  To samo poradziła mi adwokatka. Ale zdajesz sobie sprawę, jak
ciężko jest sprzedać taki dom jak ten. Nie ma popytu na wielkie domy.
Zvnót tylko uwagę, ile obiektów na sprzedaż jest w dolinie, że nie
wspomnę już o naszej dzielnicy. Bardzo prawdopodobne, że będę mieć
trudności.
—  Niekoniecznie. Na twoim miejscu nie martwiłabym się tym w tej
chwili.
—  Doprawdy? A czym twoim zdaniem powinnam się martwić,
Glorio?
—  Czy ja wiem? Może powinnaś pomyśleć o zmianie pracy?
—  O zmianie pracy? Myślisz, że jestem teraz w stanie uganiać się za
lepszym zajęciem? Moje małżeństwo legło w gruzach; tkwię w ogromnym
jak wielka dupa domu, na który mnie nie stać i z którego będę musiała
się wyprowadzić; mój oddany mąż porzucił mnie dla tej białej pizdy i żyje
sobie z dala ode mnie jak jakiś cholerny kawaler i pewno w tej chwili
pieprzy się na całego; tymczasem ja spędzam oto piątkowy wieczór ze
swoją przyjaciółką i dostaję obłędu, bo nie wiem, do pieprzonej cholery,
co będzie z moim życiem i co zasrana przyszłość zgotuje mnie i moim
dzieciom, bo nigdy dotąd nie zdarzyło mi się mieć na głowie takiej kupy
gówna!
—  Uspokój się, Bernie.
Gloria była pewna, że Bernadine rozpłacze się za chwilę, ale nie.
—  Przepraszam cię — rzekła usiłując się opanować. — Gdybym
ttogła, zabiłabym go z rozkoszą, za to że zgotował mi takie życie. Przy-
sięgam, naprawdę gotowa byłabym to zrobić.
175
—  Rozumiem cię — przyznała Gloria ku swemu zdziwieniu.
—  Dzięki Bogu, że jest ktoś taki.
—  A jak dzieci to przyjęły?
—  Z Oniką nie ma problemu, ale John junior opuścił się w szkole
Ostatnio zarobił dwie uwagi. Wychowawczyni pisze mi, że gapi się przez
okno i nie uważa na lekcjach, a gdy mu każe coś zrobić, to on za parę
minut już o tym nie pamięta. Dwa razy pod rząd nie odrobił lekcji
a wczoraj zgubił drogą kurtkę. Wiem, że on to przeżywa, i staram się nie
okazywać przy nim zdenerwowania. Ale do cholery, to wszystko mnie
wykańcza. Mam uczucie, jakbym rozpadała się na małe cząsteczki, z któ-
rych każda wypruwa z siebie ostatnie włókienko.
—  Podobno chłopcy gorzej znoszą rozwód rodziców niż dziewczynki.
—  Akurat w naszej rodzinie ta teoria się sprawdza. Muszę z nim
pomówić. Nic więcej nie mogę zrobić.
—  Chcę cię o coś zapytać, tylko daj mi słowo, że nie będziesz się
gniewać?
—  Słucham.
—  Kręcisz z tym Herbertem, prawda?
Bernadine zaczęła się śmiać.
—  Dlaczego myślisz, że coś łączy mnie z Herbertem?
—  Po prostu byłam ciekawa. Savannah mówiła, że ilekroć dzwoni do
ciebie, nigdy nie ma cię w domu, chyba więc często wychodzisz.
—  To bzdury. Nie było mnie dwie noce, tydzień czy dwa tygodnie
temu. Savannah nie wie, co mówi.                                                        1
—  No więc jak?                                                                             "\
—  Co jak?                                                                                      !
—  Tak, czy nie?
—  Rzeczywiście umówiłam się z nim parę razy.
—  Bernie.
—  Co Bernie? Nie mogę siedzieć tu i usychać ze zmartwienia. Jestem
kobietą i mam potrzeby jak każda kobieta, a on jest całkiem przyjemnym
facetem.
—  Tak, ale on jest żonaty.
—  I cóż z tego? Nie mam zamiaru wychodzić za niego za mąż. Ja się
tylko z nim pieprzę.
—  Jak możesz mówić takie rzeczy?
—  Jakie?
—  Że sypiasz z nim tylko dlatego, żeby się pieprzyć.
—  Chwileczkę. Mężczyźni robią tak od początku świata.
—  No dobrze. A co będzie, jeśli się do niego zbytnio przyzwyczaisz?
—  Ja już się do niego przyzwyczaiłam, ale wielka mi rzecz. Nie
176
zakochałam się w jego tyłku i nie zamierzam odbierać go tej jego pie-
przonej żonie. Po prostu, przyjemnie wiedzieć, że mogę mieć to, czego
chcę, wtedy kiedy chcę.               -" Jf
—  Masz na myśli seks?            /'
—  Nie, Glorio. Kino. Ty także powinnaś o tym pomyśleć, radzę ci. Mam
na myśli to, że dobrze jest mieć koiło siebie kogoś, kto z tobą porozmawia,
kto otoczy cię ramieniem, pocieszy i powie, że wszystko będzie dobrze. Nawet
jeśli to jest cholerne kłamstwo, to i tak przyniesie ci ulgę.
—  I jak długo zamierzasz się tak bawić?
—  Nie bawię się. Powiedziałam ci już, że nie mam zamiaru poślubiać
tego skurwiela. Małżeństwo jest ostatnią rzeczą, jaka mi w tej chwili
w głowie. Poza tym, do cholery, ciągle jeszcze jestem mężatką, więc tylko
taki układ może wchodzić w grę.
Gloria potrząsnęła głową.
—  Jeśli cię to może uspokoić, Glorio, to wiedz, że dzieci nie mają
pojęcia o jego istnieniu, a on nigdy tu nie przychodzi.
—  To jest przecież twój dom. Możesz w nim robić co ci się podoba.
Następną godzinę siedziały słuchając muzyki i z rzadka wymieniając
luźne uwagi. Bernadine odpalała papierosa od papierosa i wypiła dwa
kieliszki wina. Kiedy zadzwonił telefon, Gloria od razu domyśliła się, że
to Herbert, bo nastrój Bernadine zmienił się raptownie. Szczebiotała jak
zakochany podlotek. Gloria zdążyła zjeść torebkę kartoflanych chipsów
i wypić kolejną pepsi, zanim w końcu przyjaciółka zdecydowała się skoń-
czyć rozmowę.
—  Zadowolona, co? — Bernadine tylko się uśmiechnęła w odpowie-
dzi. — Czy mogę skorzystać z telefonu, Kopciuszku?
Bernadine, uśmiechając się głupkowato, wręczyła jej aparat. Gloria
odczekała dziesięć dzwonków, ale nikt nie podnosił słuchawki.
—  Ja go zabiję.
—  Kogo? Tarika?
—  No a kogo? Przez tego chłopaka tak mi kiedyś skoczy ciśnienie, że
dostanę zawału. Muszę już iść. Zabroniłam mu przecież wychodzić z do-
mu. Doprawdy nie wiem, co gorsze — wychowywać samotnie kilkunasto-
letniego chłopaka czy być porzuconą przez męża dla białej kobiety.
Bernadine nie zadała sobie trudu, by jej odpowiedzieć. Naciskała
guziki tarczy, aby zamówić baby-sitter.
Gloria nie zawołała Tarika, jak to miała w zwyczaju, ale poszła prosto
na górę. Drzwi do jego pokoju nadal były zamknięte. Bez pukania wtar-
gnęła do środka i stanęła jak wryta. Położyła dłonie na piersi i przyciskała
12 — Czekając na miłość
177
je do serca, aby złapać oddech. Nie wierzyła własnym oczom: jej
siedział na brzegu łóżka z rozpostartymi nogami, ze spodniami pS2
czonymi do kostek, a ta nędzna, mała biała kreatura klęczała na podłodze
z głową między jego udami i robiła coś, o czym Gloria nawet nie ważyła
się pomyśleć. Dopiero gdy krzyknęła przeraźliwym głosem: — Wynoś się
do cholery, z mego domu! — zauważyła przerażenie malujące się na twarzy
Tarika. Odepchnął dziewczynę i wstał, tak że Glorii nie pozostało nic
innego jak wycofać się.
Zbiegła po schodach w dół i usiadła w saloniku. W głowie jej się
kręciło. Kątem oka dostrzegła różową smugę, która przemknęła koło
niej. Usłyszała otwieranie i zamykanie drzwi wejściowych i ujrzała przed
sobą wysoką, ciemną sylwetkę swego syna.
—  Przepraszam, mamo.
Gloria odkaszlnęła.
—  Przepraszam? Za co mnie przepraszasz, Tarik?
—  Za to że zastałaś mnie w takiej sytuacji.
—  Od jak dawna, Tarik, przemycasz tę dziewczynę do naszego domu?
—  Od niedawna.
—  Zakazałam ci opuszczać dom.
—  Zakazałaś mi wychodzić, więc siedzę.
—  Mam już po uszy tych twoich sprawek. Gdyby twój ojciec nie był
pedałem, przysięgam, że wzięłabym cię za ten czarny tyłek i odesłała do
niego czym prędzej.
—  Gdyby nie był czym?
Cholera, pomyślała Gloria. Cholera, cholera, cholera! Zapomniała na
śmierć, że chłopiec o niczym nie wie. Cholera! Do ciężkiej cholery! Skoro
tak, to nie ma już co ukrywać.
—  Słyszałeś, co powiedziałam.
—  Czy to znaczy, że on jest ciotą?
—  Nie lubię tego słowa.
—  Ciota, homo, pedał — co to za różnica? A nie mówiłem ci,
z nim coś jest nie w porządku? Ale ty mnie nie słuchałaś. — Usiadł obol
Glorii. — A więc mój ojciec jest ciotą — powtórzył i wybuchnął śmie^
chem. — No cóż, mamo — dodał usiłując się hamować. — Przynajmni
jedno wiesz, tej skłonności nie przekazał mi na pewno.
—  Uważaj, co mówisz.
—  Przepraszam.
—  Przepraszasz za wszystko, Tarik, prawda? Przepraszasz za stopnie.
Przepraszasz za sposób, w jaki potraktowałeś swojego ojca — choć dla
mnie nie ma znaczenia, jaki on jest. Przepraszasz za to, że zawieszono cię
w zajęciach szkolnych na trzy dni i że ukradkiem ściągasz do mego domu
178
T
białą dziewczynę, aby ssała twego siedemnastoletniego kutasa. Co
• szcze wymyślisz? Może narkotyki? Może na nie przyjdzie teraz kolej. Co?
—  Nie.                                :•' ./                           Ł.      .
Gloria nie zauważyła, kiedy cłd gniewu przeszła w histerię.
—  Wynoś się, nie chcę cię widzieć na oczy.
Tarik wstał i ze zwieszoną głową poszedł w kierunku schodów. W pew-
nej chwili przystanął i zapytał:
__W jaki sposób dowiedziałaś się, że on jest homo/
Gloria wciągnęła głęboko powietrze w płuca i oparła głowę o tył
1— Idź do łóżka. Zamknij te cholerne drzwi i idź spać.
SAUNA
Robin znowu się spóźniała; był to, jak zdążyłam zauważyć, jeden z jej
brzydkich nawyków. Spędziłam pół godziny w sali gimnastycznej ćwicząc
aerobic i jeżdżąc na rowerku, a teraz siedziałam w saunie czując w ciele
przypływ nowej energii. Był to sukces, zważywszy, że kiedy przyszłam tu
po raz pierwszy, wytrzymałam zaledwie pięć minut.
—  Savannah?
*    — Tu jestem — odparłam.
Weszła, zamknęła drzwi i opadła na ławkę.
—  Ci biali doprowadzają mnie do rozpaczy, wiesz?
—  Dlaczego? Co się dzieje?
—  Po pierwsze, w mojej firmie jest oprócz mnie jeszcze czterech
ajentów ubezpieczeniowych, pojmujesz?
—  Tak.
—  Więc kilka miesięcy temu Marva urodziła wspaniałe zdrowe dziec-
ko. Jest to jej pierwsze dziecko. Ma trzydzieści dziewięć lat, ale wygląda
na pięćdziesiąt. Zawsze kiedy dziecku coś dolega, a zdarza się to przynaj-
mniej dwa razy w miesiącu, Marva szaleje z niepokoju. Rzuca wszystko
i pędzi do domu. Dziś rano znów było to samo. Właśnie przygotowywała
polisę, no i zgadnij, kto będzie musiał ją za nią dokończyć?
—  Oczywiście ty.
—  Tak jest. Pytam, dlaczego nie mogli zwrócić się z tym do Molly
czy Normana. Żaden nie miał nic pilnego do roboty. Chociaż Normanowi
to obijanie się zajmuje cały dzień. Właściwie powinno mi to pochlebiać.
Ale nie pochlebia. Ciekawa jestem, kiedy wreszcie przestaną mnie wy-
próbowywać. Sprawdziłam się już tysiące razy. Wiedzą, że mogą na mnie
liczyć, kiedy sprawa jest pilna. To mnie właśnie wścieka. I przepra-
szam — kiedy to ostatni raz dostałam podwyżkę, co? Ciekawe, jaką też
180
I
premię dadzą mi na Boże Narodzenie, nie mogę się wprost doczekać.
W każdym razie muszę zrezygnować z przerwy obiadowej i wstać jutro
bladym świtem, grubo przed siódmą, aby dokończyć tę umowę, bo inaczej
stracimy klienta. I słuchaj dalej; Marva przyjdzie do pracy jakby nigdy
nic i albo weźmie na siebie cały splendor, albo pogmatwa wszystko do
reszty.
—  Moja praca też nie jest specjalnie ekscytująca. Zamiast o gazie
fabrykuję teraz informacje o naszych nudnych programach. Właściwie
nie robię nic, tylko staram się przekonać prasę i inne środki masowego
przekazu, aby zamieszczały o nas wzmianki. Poczynając od przyszłego
tygodnia będę miała przyjemność kierować biurem prasowym prezesa
naszej firmy, skupiającym korespondentów i dziennikarzy gorącej linii.
Jednym słowem, stanę się cenionym agentem biura podróży. Już i bez
tego spędzam cały dzień przy telefonie.
—  Twoja praca wydaje mi się ciekawa.
—  To głupie zajęcie.
—  A które takie nie jest, Savannah?
—  To, co robię, nie jest nikomu potrzebne. To tylko błyskotliwa
forma propagandy. Mam już dość tej roboty.
—  Gdyby nie była potrzebna, nie płaciliby ci za nią.
—  Płacą mi grosze. A wiesz dlaczego?                                             *
—  Nie musisz mi mówić. Ponieważ jesteś czarna.
—  To tylko część prawdy. Dział łączności z widzami i słuchaczami jest
uważany w telewizji za najmniej ważny. Pracują tam przeważnie kobiety,
i to jest przyczyna. Starzy fachowcy są zdania, że w porównaniu z działami
marketingu i reklamy, nasza rola jest znikoma i nie daje firmie wymiernych
korzyści. Nie mamy uznania, a praca w tej komórce prowadzi donikąd.
—  Dlaczego ją przyjęłaś?
—  Bo jest to jedyny sposób, aby wsadzić nogę w drzwi.
—  To znaczy?
—  Chcę dostać się do produkcji. Chciałabym robić coś bardziej twór-
czego. Miałam więcej satysfakcji, nie mówiąc już o pieniądzach, gdy
pracowałam w tym przedsiębiorstwie gazowym. Zrealizowałam tam parę
filmów. Były to filmy instruktażowe i informacyjne, ale to nieważne. Nadal
otrzymuję za nie tantiemy. Musiałam wymyślać tematy, pisać sceniarusze,
decydować o formie i treści, a jednocześnie tak przedstawiać fakty, aby
film był interesujący. A przecież gaz to była nuda.
Wciągnęłam w płuca kłąb pary i poczułam, jak wilgoć wnika głęboko
w ich tkankę. Niezwykłe doznanie.
—  Wiesz co, ty nie zachowujesz się jak Waga. Zawsze miałam wra-
żenie, że ludzie spod tego znaku są bardziej cierpliwi.
181
—  Daj spokój, Robin.
—  Serio, powinnaś pozwolić postawić sobie horoskop. Założę się, ^
w twoich domach jest dużo znaków powietrza. Twoim ascendentem sa
prawdopodobnie Bliźnięta.
—  Kto traktuje to poważnie?
—  Nancy Reagan.
Obie zaczęłyśmy się śmiać. Robin wytarła twarz ręcznikiem i związała
włosy — lub coś, co nimi było — w węzeł.
—  Powiem ci jeszcze coś, skoro już tak sobie tutaj siedzimy. Nie
mam zamiaru więcej uczestniczyć w takich nasiadówkach jak ta ostat-
nia. Nie pytaj dlaczego. To był kompletny niewypał, nie próbuj za-
przeczać.
—  Phoenix to nie Boston ani nie Nowy Jork, Savannah.
-— Tego nie twierdzę, ale do licha, miałam uczucie, jakbym się cofnęła
0 całe wieki. Czy ci ludzie nie wiedzą, w jakich czasach żyją?
—  Chyba masz miesiączkę — zauważyła Robin. — Odkąd przyszłam,
nie przestajesz narzekać.
—  Mam, ale moje utyskiwania nie mają z tym nic wspólnego.
—  Ja też rada powitałam swoją.
—  Menstruację?
—  Tak, menstruację.
—  Nie powiesz mi, że nie używasz środków antykoncepcyjnych.
—  Oczywiście, że używam.
—  To dlaczego się denerwowałaś?
—  Bo nigdy nie można mieć całkowitej pewności. Ale i tak bawiłam
się świetnie na przyjęciu u Lorethy.
—  Co do mnie, to mam już dość tych wszystkich spotkań, tego
niepotrzebnego strojenia się; przecież nic z nich nie wynika. W Denver
bez przerwy chodziłam na przyjęcia. Nie mam zamiaru powtarzać tego
scenariusza tutaj.
—  O ile się orientuję, dziewczyno, sytuacja wszędzie jest podobna.
Co miesiąc okładki magazynów kobiecych alarmują. Dotyczy to także
1  białych kobiet. Tytuły się zmieniają, ale zawsze chodzi w nich o to
samo. Znam je wszystkie na pamięć: „Nowa sztuka uwodzenia", „Czy
spotkam kiedyś uczciwego mężczyznę?", „Idealny mężczyzna: czy taki
istnieje?", „Jak przeżyć prawdziwy romans?", „Jak uniknąć czułej puła-
pki?", „Sto najdziwniejszych miejsc, gdzie możesz poznać mężczyznę".
I tak dalej, i tak dalej.
—  Sytuacja wcale nie jest taka rozpaczliwa. To tylko media tak
histeryzują. Pracuję tam. Wiem, jakie są skuteczne. Rzecz w tym, że
mężczyźni to kocięta. Nie chcą zrobić pierwszego kroku, bo obawiają się,
182

że gdy icn zdobędziemy, będą zmuszeni wreszcie dojrzeć i zachowywać
się jak mężczyźni. To ich przeraża. Nie my.
—  No cóż, Russell z pewnością podpada pod tę kategorię.
—  Słuchaj, czy na tym spotkaniu nie wyglądałam zbyt wyzywająco?
—  Wyglądałaś bardzo seksownie, podniecająco, jak gorąca dziew-
cZyna. Ale skoro już o tym mowa, to w tej saunie też robi się coraz goręcej.
—  Tak właśnie ma być, Robin. Jak to się stało, że znowu weszłyśmy
na ten temat. Mam serdecznie dość rozmów o mężczyznach.
—  To ty go wywołałaś.
—  Wobec tego przerzucam się na inny. — Wytarłam ręcznikiem pot
z twarzy i ramion, zamknęłam oczy i pochyliłam się, tak aby para znów
mnie ogarnęła. — Wiesz, czego mi najbardziej brakuje?
—  Czego?
—  Mężczyzny przyjaciela. Kiedyś miałam ich bardzo wielu. Wiesz co
mam na myśli, kumpli, kolegów, z którymi można wyjść, zabawić się.
—  Im bardziej się starzejemy, tym o nich trudniej. Na ogół mężczyz-
nom chodzi głównie o to, aby zaciągnąć cię do łóżka.
—  Wiem. I to jest smutne. Ale jak się tak głębiej poskrobie — więk-
szość z nich jest zdania, że to nam głównie o to chodzi. I szczerze mówiąc,
Robin, czy tak nie jest?
—  I tak źle, i tak niedobrze.
—  Ale zastanów się, kiedy miałyśmy po paręnaście lat — cholera,
nawet w college'u — czy nie było nam znacznie łatwiej nawiązywać z nimi
znajomości?
—  Oczywiście.
—  Czy stosunki między nami nie były swobodniejsze, pozbawione
tego napięcia, jakie je teraz cechuje?
—  Masz rację.
—  Czy nie wydaje ci się czasami, gdy poznajesz kogoś nowego, że on
od razu zaczyna cię kwalifikować, oceniać, stara się odgadnąć, jaki jest
twój gryplan.
—  Gryplan?
Otworzyłam oczy. Robin leżała teraz na dolnej ławce. Jej piersi ster-
czały jak dwa brązowe grapefruity. Co do mnie, pozostanę przy swoich
miniaturkach.
—  Z góry zakładają, że upatrzyłyśmy ich sobie na kolejną ofiarę, że
Wzięłyśmy ich sobie za cel, i starają się zachować dystans. Niektórzy,
ilekroć stajemy się bardziej rozmowne, twierdzą, że ich onieśmielamy lub
Wręcz oskarżają nas o agresję. Odnoszę wrażenie, że im się nadal wydaje,
że żyją w latach pięćdziesiątych, kiedy to mężczyzna robił pierwszy krok.
Ale, do diabła, jeżeli będziemy czekały z zapartym tchem, aż raczą się do
183

im
nawet mc uim^u piuw»u.Liv ua^wyjvitjoz,cj luzniuwy oez ooawy, ze mogę
ich jakimś zbędnym słowem odstraszyć lub urazić. Cholera. Miałam kiedyś
tylu przyjaciół, do których mogłam zadzwonić bez żadnej ubocznej myśli,
ot tak, po prostu, i zaproponować wypad do kina, na zabawę czy na
przyjęcie. Jeśli tylko dysponowali wolnym czasem, zawsze byli chętni.
Taki układ odpowiadał zarówno mnie, jak i im. Nigdy nie postała mi
w głowie myśl, aby potem pójść z którymś do łóżka. To w ogóle nie
wchodziło w grę. Fizycznie nic nas do siebie nie ciągnęło, ale to nie miało
żadnego znaczenia. Czuliśmy się dobrze w swoim towarzystwie i zawsze
mieliśmy dość tematów do rozmowy. Bardzo mi tego brakuje.
—  Cóż, dziewczyno, to jest gra w kości, tylko że nikt nie chce rzucić
pierwszy.
—- Często tęsknię za kimś, z kim mogłabym porozmawiać, powy-
głupiać się i poszaleć. I komu mogłabym zaufać. Nie musi być kandydatem
na męża.
—  Rozumiem cię.
—  Zastanawiam się, co zrobić, aby to do nich dotarło.
—  Ja ci tego nie powiem. Moim zdaniem czarni mężczyźni to jeden
wielki znak zapytania. Ciągłe pasmo rozczarowań. Czasem zadaję sobie
pytanie, czy nie powinnam przerzucić się na białych.
—- Mężczyzna jest mężczyzną.
184
W
nas odezwać, zabraknie nam powietrza. Kiedyś wybrałam się do kin
W kolejce po bilety stał pewien przystojny czarny. Spojrzał na mnie tępJL'     '
wzrokiem, po czym spuścił głowę. Był w towarzystwie dziewczyny, ale c
z tego? Cóż, gdyby powiedział halo? Czy oni muszą być zawsze w'defen°
sywie, jakby podejrzewali nas o jakieś ukryte zamiary? Zazwyczaj jestem
wobec nich grzeczna, nie szczędzę podziękowań za towarzystwo, ba, nawet
zdobywam się na wyrazy uznania, ale dam głowę, że jest to przez nich
poczytywane za wstęp do oświadczyn.
—  Rozumiem cię — potwierdziła Robin.
—  Czy ty też masz uczucie, że przy nich nie jesteś sobą?
—  Nie bardzo rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć.
—- Czy nie wydaje ci się czasami, że zbyt usilnie starasz się nie wydać
się przyziemna, zbyt poważna bądź też zbyt bezpośrednia.
—  Nie, chyba nie.
—  Czy nie zachowujesz się przy nich nienaturalnie, nie dobierasz
przesadnie słów? Czy nie ukrywasz się za jakąś fasadą, bo chcesz wywrzeć
korzystne wrażenie?
—  Ja nie.
—  A ja tak. Gdy przebywam wśród kobiet, nie odczuwam nawet
części tego skrępowania. To mnie przygnębia. Nie powinno tak być. Już
nawet nie umiem prowadzić najzwyklejszej rozmowy bez obawy, że mogę
ir-h idkimś zbednvm słowem odstraszyć luh nra^ir- PlinWa A/rioło™ i,:„j -
—  Nieprawda. Widuję ostatnio wiele czarnych dziewcząt w towarzys-
kie białych facetów. Robią wrażenie bardzo zadowolonych. Biali męż-
czyźni wiedzą, jak traktować kobiety.
—  Bzdura. Może są pozbawieni tych obciążeń, jakie mają nasi rodacy,
ale nie zapominaj, że oni nigdy nie doświadczyli na sobie problemu
rasizmu. A gdyby było tak jak mówisz, prasa białych kobiet nie byłaby
pełna tych samych problemów. Wiele z tych białych dzierlatek, z którymi
pracuję, ma takie same trudności ze znalezieniem męża.
—  Słusznie, Savannah. Miałaś kiedyś białego mężczyznę?
—  Nigdy.
—  Dlaczego?
—  Tak się zawsze składało, że kochałam się w czarnych.
—  Rozumiem — rzekła Robin i wstała. — Ale wiem jedno: jeśli się
nie pośpieszę i nie wykażę więcej zdecydowania, będę zmuszona postąpić
tak jak te nasze siostrzyczki, którym, jak widać, zadawanie się z białymi
nie sprawia przykrości.
—  Nie mów tylko nigdy takich rzeczy przy Bernie.
—  To tylko luźne uwagi, dziewczyno. Ale czarni mężczyźni prowadzą
zbyt skomplikowaną grę. Jakby stale wystawiali nas na próbę. Co, do
cholery, trzeba zrobić, aby zdać ten egzamin?
—  Chciałabym to wiedzieć.
—  Moim zdaniem życie jest jednym długim kursem tolerancji, ale
kobieta, aby zdobyć z niego doktorat, musi zaliczyć stu i jednego faceta.
—  Czasem jesteś dla mnie zbyt głęboka, Robin, wiesz?
—  Nie wygłupiaj się, Savannah.
Dałam susa do tyłu, przycisnęłam łopatki do gorących kafelków
i odetchnęłam głęboko.
—  Marzę, aby coś przeżyć. Mieć jakiś cel. Spotkać kogoś, kto by
wypełnił pustkę w moim życiu. Ale w tym roku czekam tylko na jedno.
—  Na co?
—  Na konferencję środków masowego przekazu, która odbędzie się
w listopadzie w Las Vegas.
—  Uwielbiam Las Vegas, dziewczyno.
—  Ja też. Jadę na koszt firmy. Na całe pięć dni. Nie mogę się do-
czekać.
—  Może i mnie udałoby się wyskoczyć tam na weekend? Jak myślisz,
będą tam jacyś czarni?
—  A gdybym powiedziała, że nie, czy też byłabyś zainteresowana?
—  Trudno powiedzieć.
—' Byłam tam już cztery razy; czarnych, którzy brali w tym udział,
m°gC policzyć na palcach obu rąk.
185
—  Muszę się więc zastanowić.
Nie wiedziałam, jak wytłumaczyć Robin, że konferencja ma charak
ter zamknięty, a żeby być już całkiem szczerą, nie bardzo mi się ten je~
pomysł podobał. Lubię Robin, ale na mój gust jest trochę zbyt wyzywa.
jąca, i jak zdążyłam zauważyć, w większym towarzystwie zachowuje sie
jak tablica ogłoszeń: „Oto ja. Jestem do wzięcia". Mogła mnie skom-
promitować.
Gęsta biała para wypełniała już całe pomieszczenie, tak że nie widzia-
łam przed sobą nawet własnej ręki. Nadal byłyśmy w saunie tylko we
dwie. Całe moje ciało ociekało potem. Kiedy wdychałam powietrze
odnosiłam wrażenie, że moje płuca są czyste, jakbym nigdy nie miała
w ustach papierosa. Wstałam, przeszłam koło drzwi, odszukałam srebrny
wąż i pociągnęłam go do siebie. Zimna woda trysnęła mocnym strumie-
niem, ale nie odczułam chłodu. Kiedy wyszłam spod prysznicu, znów
wspięłam się na górną ławkę. Czułam się pełna energii. Zdrowa. Kipiąca
życiem. Doprawdy powinnam rzucić palenie.
—  Co robisz dziś wieczorem? — zapytała Robin.
—  Mam zamiar zjeść kolację.
—  Powinnaś grać w komediach, wiesz? Masz ochotę gdzieś potem
wyskoczyć?
—  Nie dzisiaj. Odgrzeję sobie resztę kurczaka i muszę zrobić pranie.
Nie mam już czystych majtek. Może jutro?
—  Jutro nie mogę.
—  Co będziesz robić?
—  Idę do domu.
—  Myślałam, że chciałaś pójść na kolację?
—  Owszem, ale nie sama.
—  Nie sama? Mówisz poważnie?
—  Najzupełniej poważnie. Nigdy nie chodzę do restauracji sama.
—  Dlaczego?
—  Bo to głupio wygląda.
—  Co jest w tym głupiego? Ja chodzę.
—  Naprawdę? I nie masz wrażenia, że ludzie gapią się na ciebie?
—  Co takiego? A dlaczego ludzie mieliby się na mnie gapić? Dlatego,
że siedzę sama przy stoliku?
—  Nie wydaje ci się, że ludzie mogą pomyśleć, że nie masz żadnego
towarzystwa?
—  Mówisz poważnie, Robin?
—  Oczywiście. Dlaczego miałabym żartować?
—  Co więc według ciebie powinnam zrobić, jeśli mam ochotę cos
zjeść, a nie mam nikogo do towarzystwa? Przyrządzić sobie posiłek
186
w domu? Podjechać pod okienko szybkich dań w Taco Bell byle tylko
zachować twarz?
—  Ty ze wszystkiego robisz kpinki. Ja tylko mówię, że nie chodzę
sama do restauracji, bo czuję się, niezręcznie. Jakbym była na cenzu-
rowanym.
—  Ależ dlaczego?                   f
—  Boję się, że ludzie mogą sobie pomyśleć, że nie mam z kim pójść
na kolację.
—  To największy idiotyzm, jaki słyszałam w życiu. Powinnaś skończyć
z takim myśleniem.
—  Nie mogę się przemóc.
—  Możesz, możesz. Musisz wziąć swój czarny tyłek w garść, pod-
jechać do restauracji, wysiąść z samochodu, wejść do środka, usiąść przy
stoliku, zamówić, na co masz ochotę, i zjeść, gdy ci podadzą. Żyjemy
w latach dziewięćdziesiątych, Robin. Spożywanie posiłku w pojedynkę
w restauracji niekoniecznie musi oznaczać brak powodzenia. A zresztą,
kogo to obchodzi? Radzę ci, nie wahaj się i idź.
—  Nie mogę.
—  Spróbuj.
—  Jestem zbyt tchórzliwa.
—  Miej to gdzieś — poradziłam jej.
Para ulotniła się. Wyraźniej widziałam teraz twarz Robin, a zwłaszcza
te jej wydatne piersi. Sięgnęła po ręcznik, na palcach podeszła pod prysz-
nic, z piskiem przyjęła na siebie strumień wody i wyskoczyła. Biust jej
sterczał sztywno. Wzięłam ręcznik i pomaszerowałam w stronę drzwi.
Brakowało mi słów. Kobiety rozumujące tak jak Robin wyprowadzają
mnie z równowagi.
W domu położyłam korespondencję na kuchennym stole i weszłam
do sypialni, aby przesłuchać automatyczną sekretarkę. Były dwa telefony.
Najlepszy dowód jaka jestem popularna. Yasmine leżała zwinięta w kłębek
w nogach łóżka. Na mój widok wstała, przeciągnęła się i powachlowała
ogonem. Padłam na łóżko, zrzuciłam pantofle i słuchałam nagranych na
taśmę głosów.
„Savannah, tu matka. Już od dłuższego czasu nie mam od ciebie
wiadomości. Mam nadzieję, że czujesz się dobrze. Zadzwoń do mnie.
Podobno niedawno było u was prawie czterdzieści stopni. Czy masz jakieś
interesujące towarzystwo? Może poznałaś ciekawych mężczyzn? Odezwij
się, koniecznie. Do usłyszenia, kochanie".
Następne bip, bip.
187
„Cześć, Savannah, tu Kenneth. Pamiętasz mnie jeszcze? Za miesiac
będę w twojej okolicy na zjeździe lekarzy. Z przyjemnością spotkałbym
się z tobą. Zadzwonię jeszcze raz. Mam nadzieję, że u ciebie wszystko
w porządku. Do zobaczenia".
Kilka minut trwałam w oszołomieniu, potem przewinęłam taśmę, aby
upewnić się, czy dobrze usłyszałam. Kenneth Dawkins odezwał się do mnie
po latach milczenia? Ciekawe, skąd wziął mój numer. Mama. Zało ^ się, że
od mamy. Kiedy oznajmiłam jej, że mam chłopaka, który jest lekarzem
ogromnie jej to zaimponowało. Powiedziała, że go lubi, chociaż go jeszcze
nie widziała. Gdy go przyprowadziłam do domu, jej zachowanie było
obrzydliwe. Na kolację przygotowała zieloną kapustę, chlebek kukurydzia-
ny, kandyzowane yamy i pieczonego kurczaka. Ciągle dolewała mu do
kieliszka. Zdobyła go z miejsca. Jak się później dowiedziłam, rozpowie-
działa o nim całej rodzinie, jakbym już miała wychodzić za niego za mąż.
Myślę, że gdy z nim zerwałam, mama była bardziej rozczarowana niż ja.
W Pittsburghu było już po jedenastej, postanowiłam zadzwonić do
mamy jutro rano z pracy. Nie będę płacić za rozmowę. Prysznic wzięłam już
w saunie, otworzyłam więc, jak ją nazywałam, szufladę Sekretów Wiktorii
i zaczęłam przebierać w swoich seksownych łaszkach, aby znaleźć coś
ładnego, lecz niezbyt wyzywającego. Bóg raczy wiedzieć, kiedy będę miała
okazję się w nich pokazać. Czasami zastanawiam się, dlaczego w ogóle je
kupuję. Te, które tu leżą, pewnie dawno już wyszły z mody. Rozmyśliłam
się jednak i otworzyłam następną szufladę, w której były stare bawełniane
T-shirty; natarłam się balsamem od stóp do głów i włożyłam jeden z nich.
Wrzuciłam woreczki z bielizną i biustonoszami do pralki i nastawiłam
pokrętło na najkrótszy cykl. Przeglądając korespondencję zjadłam swego
kurczaka z resztką makaronu. Nie było nic oprócz rachunków. Wyciąg-
nęłam się na kanapie, nacisnęłam guzik pilota i wzięłam pierwsze lepsze
czasopismo, jakie nawinęło mi się pod rękę. Było to New Woman. Rozległ
się głos Arethy Franklin, śpiewającej partię z A Different World. W wy-
tłuszczonym na czerwono spisie treści rzucił mi się w oczy artykuł zaty-
tułowany: „O czym mężczyźni nie mówią kobietom". Przyszła mi na
myśl Robin. Wtedy zadzwonił telefon.
Poznałam głęboki głos Kennetha.
—  Savannah?
—  Cóż za niespodzianka — odparłam odkładając pismo.
—  Trudno cię znaleźć.
—  Nie ukrywam się.
Roześmiał się wesoło.
—  Jak się czujesz, Savannah?
—Doskonale. A co u ciebie?
188
—  Tak sobie. To tylko ty kąpiesz się w słońcu.
—  Skąd masz mój numer?
—  Twoja mama mi go podała.   , J
—  Moja mama — powtórzyłam.'
—  Powiedziała, że w lutym wyprowadziłaś się z Denver.
—  To prawda. Co jeszcze ci powiedziała?
Zaśmiał się znowu. Kenneth zawsze był skory do śmiechu.
—  Czemu pytasz, czyżbyś chciała coś przede mną ukryć?
Teraz z kolei ja się roześmiałam.
—  Nie. Moja mama jest bardzo gadatliwa. Rozpowiada o wszystkim,
tylko nie o sobie.
—  Zadowolona jesteś ze zmiany miejsca?
—  Trudno mi jeszcze ocenić.
—  Nadal zajmujesz się tym co dawniej?
—  Tak, tylko dla odmiany w telewizji.
—  To doskonale — stwierdził. — Chyba ci się dobrze powodzi?
—  Tobie też. Podobno się ożeniłeś, masz dziecko i tak dalej.
—  Podobno. A jak ty? Dlaczego nie uszczęśliwiłaś jeszcze żadnego
mężczyzny?
Ach to gadulstwo mamy.
—  Jak dotąd nie udało mi się spotkać właściwego kandydata na mę-
ża — odparłam.
—  Miło mi to słyszeć.
Nie znalazłam odpowiedzi.
—  Jesteś szczęśliwy? — zapytałam w końcu i rozejrzałam się za pa-
pierosem.
—  Jestem szczęśliwy, że zostałem ojcem — oświadczył.
—  Nie wątpię, Kenneth.
—  Słuchaj, w przyszłym miesiącu przyjadę tam na zjazd lekarzy. Nie
wyjeżdżasz nigdzie?
—  Kiedy to będzie?
—  Zjazd ma się odbyć między dwudziestym szóstym a dwudziestym
ósmym. Ale chyba daruję sobie ostatnią sesję.
—  Nigdzie się w tym czasie nie wybieram.
—  Zatrzymuję się w Phoenician. Słyszałem, że to przyjemny hotel.
—  Przyjemny to za mało. On jest piękny.
—  Powiedz mi, Savannah. Masz kogoś?
? — Czemu pytasz?
—  Po prostu jestem ciekaw, Savannah.
—  Jestem tu dopiero od niedawna.
—  Kiedy przyjadę, pójdziemy na kolację, dobrze?
189
—  Nie widzę przeszkód.
—  Świetnie. Czy byłaś już w Sedonie?
—  Nie, jeszcze nie.
—  Jak to daleko od Phoenix?
—  Około godziny drogi, jak mi się zdaje. Ale nie jestem pewna.
—  Widziałem zdjęcia w National Geographic. Te czerwone góry wy.
glądają bajkowo.
—  Nic dziwnego, niedaleko jest Wielki Kanion.
—  Chciałbym tam pojechać w sobotę. Wybrałabyś się ze mną?
—  Nie wiem, Kenneth. Poczekajmy, aż przyjedziesz. Nie wiem, jaki
będę miała program tego dnia.
—  Zgoda — odrzekł i umilkł na chwilę. — Nadal kolekcjonujesz
dzieła sztuki?
—  Owszem, ale nie kupuję ich tyle co dawniej.
—  Szczerze mówiąc, Savannah, ulżyło mi, kiedy dowiedziałem się, że
nie wyszłaś za mąż?
—  Dlaczego?
—  Dlatego.
—  Dlatego, że co?
—  Powiem ci, jak się zobaczymy. Naprawdę się cieszę, że będę mógł
znowu cię zobaczyć. Wspominam cię z czułością. I bardzo często.
—  Z pewnością, Kenneth.
—  Dostałaś moją kartkę na Boże Narodzenie?
—  Nie — skłamałam. Dostałam ją, ale jak miałam na nią zareagować?
Wysłać mu podziękowania czy jak? Zadzwonić?
—  Naprawdę?
—  Naprawdę.
—  Mieszkałaś przecież jeszcze wtedy w Denver?
—  Owszem.
—  No cóż, w moim życiu dzieje się ostatnio bardzo dużo. Opowiem
ci, jak się zobaczymy. Dobrze?
—  Słuchaj. Nie miałam zamiaru zamieniać się w FBI. Po prostu
spytałam, czy jesteś szczęśliwy.
—  Wiem. Ale w tej chwili nie mogę o tym mówić.
—  Nic nie szkodzi.
—  Słuchaj, kotku, u nas już późna pora.
—  Nadal mieszkasz w Bostonie?
—  Mieszkam teraz w Brighton.
—  Ach tak.
—  Odezwę się, jak tylko przyjadę. Nie mogę się doczekać chwili,
kiedy się z tobą zobaczę. Trzymaj się.
190

I
—  Miło było cię usłyszeć, Kenneth.
Rzuciłam się na poszukiwanie papierosów. Padłam na kanapę i przez
j minut leżałam w głębokim kzafnyśleniu. Kiedyś szalałam za tym
mężczyzną. Boże, z nikim nie czułam się tak dobrze jak z nim. Miałam
wrażenie, że jestem kimś wyjątkowym. Mówił, że moje towarzystwo
wpływa na niego stymulujące Tak jak jego obecność na mnie. Zapaliłam
papierosa. Ile to razy w sobotę rano dzwonił do mnie i pytał:
—  Masz ochotę wybrać się do Cape?
A kiedy już byliśmy na miejscu, wyjmował z bagażnika wędzonego
indyka, ser Brie, krakersy, wino, świeże owoce i obrus. Leżeliśmy nad
brzegiem na kocu, czytaliśmy Newsweek lub Life, a potem rozmawialiśmy
o tym, co się dzieje na świecie, spoglądając na fale rozbijające się u naszych
stóp. Potrafił stworzyć romantyczną atmosferę. Często chodziliśmy do
teatru, a potem potrafiliśmy pół nocy dociekać, dlaczego sztuka podobała
się nam lub nie. Był jedynym mężczyzną, jakiego znałam, który chętnie
chodził do kina na zagraniczne filmy. Wyznał, że jestem najinteligentniej-
szą kobietą, jaką spotkał w życiu; i najbardziej seksowną. A on był
najbardziej zmysłowym z moich kochanków.
Teraz, gdy się nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że to
Kenneth w dużej mierze sprawił, że mam tak wysokie wymagania wobec
mężczyzn. Zawsze traktował mnie jak damę. Kiedy raz zaznało się podob-
nego komfortu, trudno zaakceptować kogoś o gorszych manierach. Byłam
przekonana, że to, co jest między nami, przerodzi się w trwalszy związek.
Ale nie przerodziło się. Całymi tygodniami nie miałam od niego znaku
życia, a potem ni stąd, ni zowąd dzwonił, jakby nigdy nic, jakbyśmy
rozstali się wczoraj. Potrafiliśmy godzinami rozmawiać przez telefon,
poruszając wszystkie możliwe tematy prócz jednego; co do siebie czujemy.
Kiedy uświadomiłam sobie, że jestem w nim zakochana, lęk nie pozwolił
mi tego wyznać. Wiedziałam, co myśli o mnie, ale nie wiedziałam, co do
mnie czuje. Nigdy przedtem nie byłam w takiej sytuacji. Nie wiedziałam,
czy nie spotyka się również z innymi kobietami, czy nie traktuje mnie
tylko jako relaks, zabawkę, jako chwilową rozrywkę. Męczyło mnie to
zgadywanie. A było mi niezręcznie pytać go. Tak więc pewnego dnia
wysłałam mu list, w którym donosiłam, że uważam nasz związek za
skończony. Nie mógł zrozumieć dlaczego. Skłamałam i powiedziałam, że
poznałam kogoś innego. Potem już się do mnie nie odezwał.
Intryguje mnie, dlaczego po tak długiej przerwie chce się znowu ze
mną spotkać. Dlaczego telefonuje nagle do mamy, szukając mnie? Dla-
czego właśnie teraz? Mam nadzieję, że nie wyobraża sobie, że spotkamy
S1ę po tych wszystkich latach i znów zacznie mnie uwodzić; to mu się nie
uda. Jest żonaty. To już nie ma znaczenia, że kiedyś go kochałam. Nie
191
obchodzi mnie, czy nadal wygląda jak Evander Holyfield, z tym swoim
uśmiechem z pasty Pepsodent, czy obejmuje tak, że ciało topnieje jak
wosk, czy rozchyla ci wargi w wyrafinowanym pocahinku. Nie pozwolę
mu wsunąć języka do ust. Nie oddam mu uścisku, kiedy zechce mnie
objąć. Nie popatrzę mu w oczy. Jeśli zacznę mięknąć albo poczuję, że
ogarnia mnie sentymentalny nastrój, przywołam się do porządku. Niczego
nie jestem tak pewna jak tego jednego: w żadnym wypadku nie pójdę
z nim do łóżka.
Gdy nazajutrz rano zjawiłam się w pracy, okazało się, że muszę
odpowiedzieć na szesnaście telefonów i dokonać ostatnich retuszy w zwiąż-
ku z zaplanowanym na popołudnie spotkaniem z działem marketingu.
Mimo to postanowiłam najpierw zadzwonić do mamy, aby mieć to już
z głowy.
Musiała chyba czekać przy telefonie, bo odezwała się zaraz po pierw-
szym sygnale. Jak zwykle skoro tylko usłyszała mój głos, zaczęła swoje.
—  Dlaczego nie dzwonisz? Zamartwiam się o ciebie. Jesteś sama
w obcym mieście. Jak się czujesz?
—  Czuję się doskonale, mamo. Na litość boską przecież dzwoniłam
do ciebie dwa tygodnie temu. Czy coś się stało?
—  Nie. Sheila jest w ciąży.
—  Znowu. Jak sobie da radę z czwórką dzieci?
—  Twoja uwaga jest nie na miejscu. Poza tym Pookey już jest w domu.
—  Kiedy wrócił?
—  Dwa tygodnie temu.
—  Jak się miewa? Co robi?
—  Szuka pracy. Wygląda dobrze. Nareszcie trochę przytył. Na razie
mieszka ze mną i zostanie tu, dopóki nie przyjdzie do siebie. I jeśli nie
będzie rozrabiał, to niech sobie mieszka.
—  Mamo, pamiętaj, urzędnicy z Ośmego Wydziału nie mogą się o tym
dowiedzieć.
—  To nie jest ich interes.
—  To jest ich interes. I tak ich kłuje w oczy, że masz dwie sypialnie.
Jak dobrze wiesz, niezbyt im się podoba, że córka płaci za ciebie twoją
część czynszu. Jeśli się dowiedzą, że przyjęłaś kogoś do mieszkania, mogą
cię wyrzucić. Bądź więc ostrożna.
—  Postaram się. Ale tak przy okazji, wiem, że miałaś przeprowadzkę
i inne wydatki, więc nie chciałam ci o tym wspominać.
—  O czym?
—  Podniesiono mi czynsz.
192
—  O ile?
—  O czterdzieści osiem dolarów.
—  To niedużo.                  k   /
—  Owszem, dużo, jak chcesz' wiedzieć. Właśnie otrzymałam nową
umowę najmu. Przysłali mi również z wydziału nowe formularze do
wypełnienia, które musisz podpisać.
—  O ile pamiętam, podpisywałam jakieś papiery kilka miesięcy temu.
—  To chodziło o kupony żywnościowe. Pamiętasz. Teraz władze
komunalne żądają od ciebie, abyś potwierdziła na piśmie, ile mi dajesz
na mieszkanie.
—  Ta biurokracja wyprowadza mnie z równowagi.
—  Nie przypuszczasz chyba, że ja potrafię wypełnić te formularze.
Są bardzo skomplikowane. Trzeba odpowiadać na te same pytania po
sto pięćdziesiąt razy na różne sposoby. Wysyłam ci je jutro pocztą.
Odeślesz mi?
—  Oczywiście.
—  Poza tym Pookey wyciąga mnie na miasto, abym się nie trudziła
gotowaniem w domu.
—  Potrzebujesz pieniędzy?
—  A kto ich nie potrzebuje? Ale nie. I tak mi bardzo pomagasz.
Dostałam list od Samuela. Wiesz, że stacjonuje w tej chwili w Niemczech?
—  Nic nie wiedziałam. Jak mu się powodzi? Kiedy przyjedzie na
urlop? Nie widziałam go od dwóch lat. Czasem zapominam, że mam
jeszcze jednego brata.
—  Nic nie wspominał o przyjeździe. A jak tam twoje nowe miesz-
kanie?
—  Bardzo przyjemne.
—  A praca?
—  Też fajna.
—  To dobrze. Skoro już mówimy o przyjemnych rzeczach, to czy
poznałaś już kogoś przyjemnego?
Oczekiwałam tego pytania.
—  Nie — zaprzeczyłam.
—  Masz jakieś towarzystwo? Chodzisz gdzieś?
—  Owszem.
—  Dlaczego wobec tego jeszcze nikogo nie poznałaś? Jesteś już tam
od miesiąca.
—  To nie jest takie proste, mamo.
—  A cóż w tym skomplikowanego?
—  Posłuchaj, staram się, rozumiesz. A skoro już o mężczyznach
mowa, dlaczego dałaś Kennethowi mój telefon?
 — Czekając na miłość
193
—  Dlatego, że prosił. Co miałam zrobić, udawać, że nie znam telefonu
własnej córki?
—  Co mu o mnie powiedziałaś?
—  Że przeprowadziłaś się do Phoenix.
—  Co jeszcze?
—  Że nie spotkałaś jeszcze swego ideału.
—  Domyśliłam się.
—  Pytał mnie, czy wyszłaś już za mąż. On, zdaje się, ma tam zamiar
przyjechać.
—  Może powiesz, co wiesz.
—  Ma być w Phoenix dwudziestego szóstego w przyszłym miesiącu.
Nie cieszysz się? Lubiłaś go przecież.
—  To ty go bardzo lubiłaś, mamo.
—  Dobrze, dobrze. O ile pamiętam, bardzo się zmieniłaś, potem jak
się rozstaliście. On byłby dla ciebie wymarzonym mężem. Przyjęłaś nie-
właściwą postawę. Brakuje ci cierpliwości i nic się pod tym względem nie
zmieniłaś. Ten człowiek cię rozumiał, ale tobie to nie wystarczało.
—  Mamo, Kenneth jest żonaty.
—  Chyba nie jest zbyt szczęśliwy, skoro stara się nawiązać z tobą
kontakt.
—  Po prostu chce się spotkać z dawną przyjaciółką, tak myślę. Nie
doszukuję się w tym niczego innego.
—  Tak, tak. Już widzę tego twojego „dawnego przyjaciela". Ja nie
przyjaźniłam się nigdy z mężczyzną, z którym spałam.
—  Mamy rok tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiąty.
—  Wiem, który mamy rok, Savannah. Są zasady nie podlegające
zmianom. I to jest właśnie jedna z nich. Nie powiesz mi, że nic nie czujesz
do tego człowieka.
—  Mamo, powiedziałam ci już. Traktuję go jak przyjaciela. Nie
widziałam Kennetha od czterech lat.
—  To co z tego? Dla mnie może być nawet i pięćdziesiąt. Kiedy się
już raz kogoś pokochało, to się go nigdy nie przestanie kochać.
—  Muszę już kończyć.
—  Zadzwoń do Sheili.
—  Dlaczego ona do mnie nie zadzwoni?
—  Oni rozbudowują dom i muszą oszczędzać.
—  Wstydziłaby się. Kiedy się rozwodzi z Paulem, nie martwi się
wysokością rachunku za telefon. Powiedz jej, żeby do mnie zadzwoniła.
—  Ona też martwi się o ciebie.
—  Dlaczego tak się wszyscy o mnie martwicie?
—  Ponieważ jesteś tam sama, bez rodziny i krewnych, bez nikogo.
194

j^jew, ile masz przyjaciółek; nie ma to jak rodzina. Jesteś już tak
dług° sama, Savannah, chcemy wiedzieć, czy nie czujesz się osamotniona.
—  Mamo, proszę cię.              '   ?
-— Proszę, coś takiego. Będę szczęśliwa, jeśli zejdziesz z tego wysokiego
Iconia i przestaniesz zachowywać się jak ktoś, komu nic i nikt nie jest
potrzebny. Każdej kobiecie potrzebny jest mężczyzna, a ty nie jesteś
wyjątkiem.
—  Nie powiedziałam, że nie potrzebuję nikogo, ale nie mogę siedzieć
i ronić łzy, dlatego że nie mam męża.
—  Zakrzątnij się więc wokół tego. Gdybyś włożyła tyle samo starań
w zdobycie męża co w swoją karierę zawodową, już dawno byłabyś
mężatką.
—  Do widzenia, mamo.
—  Zaczekaj, nie rozłączaj się jeszcze.
—  Co jeszcze?
—  Przyślesz mi zdjęcia swego mieszkania?
—  Naturalnie.
—  I kilka zdjęć pustyni?
—  Dobrze.
—  Chodzi mi szczególnie o kaktusy.
—  Przyślę ci na pewno.
—  Kiedy mnie zaprosisz do siebie, żebym mogła zobaczyć to na
własne oczy?
Do licha. Zawsze kiedy zmieniam miejsce zamieszkania, mama wyjeż-
dża z tą propozycją.
—  Dam ci znać, mamo. Niedawno tu przyjechałam. Nawet jeszcze
nie zdążyłam dobrze poznać miasta. Może na Święto Dziękczynienia.
Jeśli moje finanse pozwolą.
—  Czy w Phoenix utrzymanie jest droższe niż w Denver?
—  Nie, mamusiu.
—  Jeżeli nie masz pieniędzy, to wysyłaj mi mniejsze sumy. Jak Pookey
znajdzie pracę, to mi pomoże. Chcesz usłyszeć na koniec coś zabawnego?
Spojrzałam na zegarek. I tak już rozmawiałam dłużej, niż planowałam,
ale rozmowa z mamą zawsze tak wyglądała. Powinnam zadzwonić do
niej wczoraj w nocy i sama zapłacić za ten telefon.
—  Tak. Chętnie usłyszę coś wesołego, ale staraj się streszczać. Mam
mało czasu.
—  Dobrze, już dobrze. Pookey opowiadał mi, że kiedy wypełniał
kwestionariusz o pracę w przedsiębiorstwie gazowym i doszedł do rubryki
»Wykształcenie", napisał: „Stanowe".
—  Co w tym śmiesznego, mamo?
195
—  Chwileczkę, posłuchaj do końca. Powiedział, że jeśli zaczną 8
wypytywać, to wyjaśni, że oczywiście miał na myśli więzienie stanowi
a nie uniwersytet stanowy.                                                                   '
Mama zanosiła się od śmiechu, a muszę przyznać, że i mnie to roz.
bawiło.
—  W każdym razie, mamo, u mnie z pieniędzmi krucho. Muszę kupić
samochód, i to szybko.
—  Przecież twój samochód ma dopiero cztery lata.
—  To prawda, ale na liczniku sto dwadzieścia tysięcy kilometrów
Muszę się go pozbyć, zanim całkiem mi się rozsypie. Już i tak nie przed-
stawia sobą żadnej wartości.
—  Chciałabym mieć samochód.
—  Bardzo bym chciała móc ci go kupić.
—  Przecież wiesz, że nie prowadzę. Powiedz mi jeszcze, czy lepiej się
tam czujesz niż w Denver?
—  Mamo, muszę już kończyć. Bez żartów.
—  Powiedz to chociaż w dwóch słowach.
—  Na razie nie mogę jeszcze powiedzieć. Jak dotąd, wszystko jest
w porządku. Mieszkałam w ciekawszych miejscach.
—  W tym właśnie tkwi cały twój problem, Savannah. Ciągle szukasz
nowych podniet. Powinnaś pogodzić się z myślą, że nie wszystko, wszyscy
i wszędzie musi być na miarę twoich oczekiwań. Zwolnij tempo. Pozwól
temu miastu wykazać się. Nie chcę, żebyś za pół roku dzwoniła do mnie
oznajmiając, że znowu się przenosisz.
—  Do widzenia, mamo. Powiedz Sheili, żeby odezwała się do mnie.
Przekaż pozdrowienia Pookeyowi i powiedz mu, że gdyby czegoś po-
trzebował, niech do mnie zadzwoni. W którym miesiącu jest Sheila?
—  W trzecim.
—  Mam ochotę powiedzieć coś brzydkiego.
—  Daj spokój. — Nareszcie odłożyła słuchawkę.
SIŁA WOLI
—  Temu skurwielowi wydaje się, że jest bardzo sprytny — odezwała
się Bernadine do Glorii.
Wczesnym niedzielnym popołudniem siedziały przy kawie w patio
u Bernadine. Dzieci były u Johna. Bernadine oczekiwała ich dopiero
0 szóstej. Miała przed sobą pięć godzin swobody, pięć godzin nieróbstwa.
Rzadka okazja.
—  Nie miałaś pojęcia, że on jest właścicielem czynszowej kamienicy
w mieście? — dziwiła się Gloria.
—  Ma też wykupiony udział na trzytygodniowy pobyt nad tym pie-
przonym jeziorem Tahoe.
—  Żartujesz.
—  Nie żartuję. A i to jeszcze nie wszystko. Okazuje się, że nabył
osiemdziesiąt hektarów ziemi rolnej w Kalifornii i winnicę tu, w Arizonie.
Nawet nie wiedziałam, że w Arizonie wyrabia się wino. Uważał, że
postępuje bardzo chytrze sprzedając je w zeszłym roku. Ale to nadal liczy
się jako wspólna własność. Słuchaj dalej. Ten sukinsyn wykupił koncesję
na sieć barów kanapkowych Subwaya. Tego nie sprzedał. Wiesz co ci
powiem: nigdy póki życia nie tknę żadnej kanapki z krewetką na mieście.
Ma wszelkie możliwe polisy ubezpieczeniowe, pod zastaw których zaciąg-
nął pożyczki; słyszałaś o tych systemach ubezpieczeń emerytalnych 401K
1 Keogha. O tym wiedziałam, bo pakował w to pieniądze bez opamiętania.
Ile, nie mam pojęcia. I słuchaj dalej. Detektyw finansowy powiedział mi
dzisiaj, że John prawdopodobnie kupił dom, a może nawet dwa na
nazwisko swojej matki.
—  To mi przypomina Dallas.
—  Jak ci się wydaje, jak ja się mogę z tym wszystkim czuć?
—  Jak idiotka. Wiem.
197
\
—  Uważaj, bo to jeszcze nie koniec. Rzeczoznawca dobiera się właśni
do dokumentów jego firmy. Sprawdzają kwity podatkowe za ostatni
pięć lat, książeczkę opłat telefonicznych, pokwitowania ze sprzedaży -^
wszystko. Moja adwokatka otrzymała już zgodę na jedno odroczenie-
spotykamy się w sądzie trzydziestego kwietnia. Ale ona twierdzi, że na
tym się nie skończy, że będzie musiała prawdopodobnie wystąpić z kolej,
nym podobnym wnioskiem. Chce wypruć z niego flaki. Mówiłam ci już
dlaczego John sprzedał połowę swej firmy.
—  Tak, mówiłaś. To niewiarygodne.
—  Gołym okiem widać, że to oszustwo. Sędzia też jest tego zdania
A ten detektyw wcale nie jest pewny, czy odkrył już wszystko. John
bardzo sprytnie otoczył się „pajęczą siecią korporacji". Nie było jeszcze
mowy o akcjach, obligacjach i temu podobnych drobiazgach. Kiedy jego
majątek zostanie ujawniony, trzeba go będzie oszacować i wreszcie wyli-
czyć rzeczywiste dochody Johna. Przedtem nie ma co myśleć o ugodzie.
Niewykluczone, że ta parszywa sprawa będzie ciągnęła się w nieskoń-
czoność.
—  Miejmy nadzieję, że nie. — Gloria pociągnęła łyk kawy. — Takie
coś może doprowadzić człowieka do szaleństwa.
—  To przykład, jak można załatwić żonę.
—  Bez wątpienia.
—  Ale coś ci powiem, Glo: to ostatnia taka historia w moim życiu.
—  Mam nadzieję.
—  Z całą pewnością. Od tej chwili sama będę rządzić swoimi pienię-
dzmi. Nie dam się już nikomu zapędzić w kozi róg.
—  Rozumiem cię, Bernie.
—  I jeszcze jedno: nigdy więcej nie ściągnę sobie na głowę takich
kłopotów.
—  Tak sądzisz?
—  Miałam dość czasu, aby przemyśleć ten temat. Nigdy w życiu nie
wyjdę już za mąż. Nieważne, kim by on był, czym by był i co bym do
niego czuła.
—  Mówisz tak, bo się sparzyłaś, Bernie. Za jakiś czas spojrzysz na
to innym okiem.
—  Dobrze wiem, co mówię. Nie jestem aż tak rozstrojona. To znaczy
jestem, ale nie rzucam słów na wiatr.
—  Ja nie będę udawać. Dużo bym za to dała, żeby wyjść za mąż.
—  Nic nie stoi na przeszkodzie. Nie wszystko musi kończyć się źle.
Ale wierz mi, Glo, lepiej nie ryzykować. Ty sobie nie zdajesz sprawy, co
to jest małżeństwo.
—  Nie wszystkie małżeństwa są nieudane, Bernie.
198
—  Nie mówię, że wszystkie są nieudane, ale każde niesie z sobą tyle
problemów, że gra nie jest warta świeczki. Weź mój przykład.
—  Bywa, że trafi się na nieodpowiedniego partnera.
—  Tak, ale w jaki sposób rozpoznać takiego gagatka przed ślubem?
-— W tym cały kłopot.
Skończyły kawę.
—  Masz ochotę przejść się po sklepach? — zapytała Gloria.
—  Dlaczego nie — odparła Bernadine zbierając filiżanki ze stołu.
Odwiedziły chyba z osiem czy dziewięć sklepów. Gloria nie wytrzy-
mała i kupiła w końcu parę tenisówek Air Jordan za sto pięćdziesiąt
dolarów dla Tarika. W nagrodę za to, że poprawił stopnie i przynosił
same czwórki. Prosił ją o nie od wielu miesięcy. Bernadine lekką ręką
wydała ponad tysiąc dolarów w czekach American Express na rzeczy,
które nie były jej wcale potrzebne: zestaw kosmetyków, jeszcze jedną
czarną torebkę, kostium w musztardowym kolorze do czegoś tam i tan-
detny zegarek. Dzieciom zabawki, bez których świetnie mogły się obejść:
nową grę Nintendo dla Johna juniora i coś w rodzaju gadającego kom-
putera dla Oniki.
—  Spójrz tylko, kogo nasze oczy widzą — zwróciła Gloria uwagę
Bernadine na wychodzącą ze sklepu z bielizną Robin.
Była w mocno obcisłych dżinsach z szerokim czerwonym paskiem,
obcisłej czerwonej bluzce, jak zwykle głęboko wyciętej z przodu, a na
nogach miała płaskie czerwone pantofle. Bernadine i Gloria wiedziały, że
nawet śmierć nie zdołałaby zaskoczyć Robin w adidasach.
—  Musimy ją spławić. — Bernardine spojrzała na swój nowy zegarek.
Była za dziesięć piąta. — Nie mam ochoty słuchać dzisiaj jej trajkotania.
Muszę wracać do domu. Za godzinę będą dzieci. John jest cholernie
punktualny.
—  Cześć — zawołała Robin na ich widok. Trzymała w ręku małą
białą torebkę. Z daleka wydawała się Bernadine podobna do tej gidii
Robin Givens, ale gdy podeszła bliżej, podobieństwo znikło. — Co wy
tutaj robicie, babeczki?
—  Zgadnij — rzekła Gloria.
—  No, no, ale torby. Dla niektórych takie zakupy to drobiazg, ale
my, wieśniaczki, nie możemy sobie pozwolić na luksus chodzenia po
sklepach do upadłego.
—  Właśnie wracamy — oznajmiła Bernadine. — Co u ciebie?
—  Nie uwierzysz, dziewczyno, co mi się przydarzyło?
—  Co takiego? — zapytała Robin.
199
i.
;o
w
)ś
a.
>a
i.
J-
ie
?ę
ić
o
l-
ie
ie
ił
a
n
™>
9
—  Usiądźmy gdzieś na chwilę.
Bernadine i Gloria spojrzały po sobie.
—  Tylko na chwilkę. Nie widziałam was, moje mewki, od wieków
Nasze kontakty ograniczają się do rozmów telefonicznych. No, chodźcie
tylko na minutkę.                                                                                  '
—  Dobrze, Robin — westchnęła Bernadine. — Ale najdalej za pięt.
naście minut muszę wyjść.
Powędrowały we trójkę w dół, po schodach, do atrium. Ciągnął się
tam rząd małych sklepików, oferujących pizzę, mrożony jogurt, hambur-
gery, dania greckie i chińskie oraz kruche czekoladowe ciasteczka. Przed
każdym stały krzesła i białe stoliczki. Bernadine przeszła się między nimi
aż znalazła miejsce, gdzie wolno było palić. Usiadły.
—  Poznałam kogoś — oznajmiła Robin, przeczesując palcami włosy.
Kiedy pochyliła się, jej piersi wychynęły z bluzki, jakby zabrakło im
powietrza.
—  Tak? Co w tym nowego? — spytała Gloria.
—  Przestań, Glorio. On jest... Przysięgam Bogu, nie jestem wprost
w stanie go opisać.
—  Spróbuj — zachęcała Gloria.
Bernadine zapaliła papierosa.
—  Ma na imię Troy. Czy już samo imię nie jest wymowne?
—  Mnie kojarzy się tylko z Troyem Donahue — oznajmiła Berna-
dine. — Nie powiesz mi chyba, że to biały.
—  No wiesz, Bernie. Nie. Na pewno nie jest biały. Jest zdecydowanie
brązowy, a także przystojny i wykłada w South Mountain Community
College, i jest trenerem piłkarskim, i pochodzi z Atlanty, i jest Wodnikiem,
za co Bogu niech będą dzięki.
—  Widzę, że twoje modlitwy zostały wysłuchane — stwierdziła Gloria.
—  Daj spokój, Glorio.
—  A co on wykłada? — spytała Bernadine i strzepnęła papierosa,
choć nie było na nim popiołu.
—  Nauki przyrodnicze.
—  To świetnie. To znaczy, że ma głowę na karku, to dobrze wróży.
—  Czy jest miły? — zapytała Gloria i wstała.
—  Miły to mało. Od trzech dni chodzę nieprzytomna. Dokąd idziesz?
—  Mam ochotę spróbować tego mrożonego jogurtu — odparła Glo-
ria. — Może wziąć i dla was?
—  Ja dziękuję — odparła Robin.
—  Ja również — dodała Bernadine.
Gloria przewiesiła sobie torebkę przez ramię i skierowała się do skle-
piku z jogurtami.
200

—  Całe trzy dni, mówisz? — powtórzyła Bernadine. — Co ty wy-
czyniasz, Robin, chcesz pobić rekord i wejść do Księgi Guinessal
—  Odczep się, Bernie.             * > :-j
—  Gdzie poznałaś tego gościa?
—  Nie uwierzysz, dziewczyno; W sklepie spożywczym.
—  W sklepie?
—  Właśnie — potwierdziła i zabębniła błyszącymi czerwonymi paz-
nokciami po stole. — Gdy kupowałam papier toaletowy.
—  A co z Michaelem?
—  Dzwoni. Pamiętasz tę kobietę, która była wtedy z nim?
—  Owszem.
—  Powiedział, że to nic poważnego. Poszedł z nią, bo nie miał co
robić. Ale obsztorcowałam go zdrowo; stary Michael oświadczył, że nie
będzie siedział w domu i kręcił młynka, czekając, aż raczę wystąpić z jakąś
inicjatywą.
—  Brawo, Michael. Ma rację.
—  Ale ja i tak nie mam ochoty się z nim spotykać.
—  Staraj się nie palić za sobą wszystkich mostów, Robin.
—  A Troy spadł mi jak z nieba. Tego mi było trzeba.
—  No więc co robiliście przez te trzy dni, jeśli wolno spytać?
—  Do licha, Bernie. Zaczynasz mówić jak Gloria.
—  To znaczy, że poszłaś już z nim do łóżka?
—  A cóż w tym złego?
—  Nie mogę się doczekać, Robin, kiedy ty się wreszcie nauczysz, że
twoja głowa ma rządzić twoją dupą. Nie umiesz powiedzieć nie?
—  Dlaczego miałabym mówić nie?
—  Najpierw trzeba człowieka poznać, do cholery.
—  Pomyśl tylko, co by było, gdybym nie przespała się z panem
Michaelem Niedopieprzaczem?
—  Może byś go polubiła?
—  Ja go lubię, ale on nie jest w stanie mnie zaspokoić. Czegoś się
jednak dowiedziałam: nie da się nauczyć mężczyzny dobrze pieprzyć.
—  W tym względzie nie mogę się z tobą sprzeczać.
—  Czy ty wiesz, jak trudno jest ssać małego kutasa?
Bernadine roześmiała się.
—  Szczęśliwie nie wiem.
—  Tak czy owak, tego faceta muszę przy sobie utrzymać.
—  Mówisz głupstwa, Robin. Przecież znasz go dopiero trzy dni.
—  Co ty możesz wiedzieć o prawdziwej namiętności, Bernie? Za długo
byłaś mężatką.
—  Może masz rację.
201
Gloria wróciła i nie siadając odezwała się ponaglająco:
—  Idziemy, Bernie?
—  Tak jest. — Bernadine zaczęła zbierać swoje torby.
—  Przyjdziesz na zebranie? — zapytała Gloria Robin.
—  Chyba tak. Kiedy to wypada?
—  W czwartek, piątego kwietnia. Myślałam, że sobie zapisałaś.
—  Ale nie mam przy sobie kalendarzyka, panno Oasis.
—  No to cześć, Robin, do zobaczenia na zebraniu.
—  Do zobaczenia.
Idąc do samochodu Bernadine spojrzała na Glorię i zaczęła się śmiać.
—  Co cię tak rozśmieszyło? — spytała Gloria.
—  Robin. Ona jest naprawdę żałosna.
—  Myślałam, że wiedziałaś.
Gloria wyciągnęła z torebki pojemniczek z jogurtem karmelowym.
Palce Bernadine biegały po klawiaturze maszyny do liczenia. Leżało
przed nią co najmniej dziesięć różnych arkuszy kontrolnych. W przyszłym
tygodniu mieli zjawić się rewidenci. Jeśli nie uporządkuje rachunków,
może mieć duże nieprzyjemności. Była to jej wina, bo zaabsorbowana
swoimi problemami, odkładała wiele spraw z dnia na dzień, aż się w końcu
pogubiła. Dodatkową przyczyną opóźnienia było odejście jednej sekre-
tarki. Bernadine potrzebna była asystentka, ale szef skąpił na personelu.
Jednym z jej obowiązków było regulowanie rachunków swoich klientów;
wystawiała również czeki dla urzędu podatkowego, na płace dla pracow-
ników, na koszty utrzymania nieruchomości i nieprzewidziane wydatki.
Czuwała również nad księgami wszystkich transakcji pieniężnych oraz
kontrolowała dochody i rozchody. Jedna z firm będących w gestii Ber-
nadine miała sieć domów opieki. Dziś rano dowiedziała się, że owa firma
została pozwana do sądu; w jednym z domów popsuła się lodówka i kilku
z pensjonariuszy zatruło się nieświeżym jedzeniem. Dwoje zmarło. Rzecz
jasna, kierownictwo szalało ze zdenerwowania. W dodatku właśnie dzisiaj
Bernadine miała wizytę u lekarza, na której jej bardzo zależało.
W pokoju pełno było dymu. Odezwał się telefon.
—  Herbert na drugiej linii — poinformowała ją sekretarka.
Czego on może chcieć, zastanawiała się Bernadine. Dzwoni już dzisiaj
drugi raz. Dopiero jedenasta. Podniosła słuchawkę.
—  Czy coś ważnego, Herbercie?
—  Chciałem zapytać, czy zjesz ze mną lunch?
—  Jestem bardzo zajęta.
—  A może kolację?
202
—  Powtarzam, że jestem zajęta. Czy ty nigdy nie jadasz w domu?
—  Nigdy, jeśli nie muszę. Chciałbym się z tobą zobaczyć.
—  Posłuchaj, Herbercie. ManJtrijisę pracy. Będę musiała prawdopo-
dobnie zostać po godzinach i doprawdy nie wiem, kiedy będę miała trochę
Wolnego czasu.                            ;
—  A wieczorem, kiedy dzieci pójdą spać? Czy mogę wpaść na chwilę?
—  Zwariowałeś? Posłuchaj, Herbercie, nie planowałam, że nasza
znajomość przyjmie taki charakter.
Sekretarka zapukała do drzwi.
—  Szkoła do ciebie, na pierwszej linii. Onika się rozchorowała.
—  Cholera — zaklęła Bernadine. — Herbercie, muszę kończyć. Coś
się dzieje z moją córką. Zadzwonię do ciebie w przyszłym tygodniu.
Kiedy naciskała guzik innej linii, serce waliło jej jak młotem.
—  Co z moją córką?
Pielęgniarka szkolna poinformowała ją, że Onika ma ponad trzydzieści
dziewięć. Bernadine powinna ją jak najszybciej zabrać i jeśli gorączka nie
spadnie, udać się do lekarza. Zabrać ją ze szkoły? Nie może zostawić
rozgrzebanej roboty i jechać po nią. W pierwszym odruchu chciała za-
dzwonić do Johna, ale przypomniała sobie, że jest w Meksyku, na urlopie.
Zapaliła kolejnego papierosa, zapominając, że nie skończyła poprzedniego;
tlił się obok na popielniczce. Do szkoły Oniki miała stąd dwadzieścia pięć
minut drogi.
—  Przyjadę najszybciej jak będę mogła — obiecała i położyła słu-
chawkę.
Zaciągnęła się głęboko papierosem; porwał ją gwałtowny kaszel, bo
dym powędrował nie tam gdzie trzeba. Spojrzała na biurko, a potem na
kalendarz. Będzie musiała siedzieć co dzień do późna aż do końca tygod-
nia, także w sobotę i niedzielę, aby to wszystko wyprowadzić. Cholera.
Znowu będzie musiała zatrudnić baby-sitter, czego bardzo nie lubiła.
Bernadine zdawała sobie sprawę, że odkąd zaczęła ten romans z Herber-
tem, nie poświęcała dzieciom tyle uwagi, ile powinna. Miała zamiar
położyć temu kres. Dzieci były dla niej ważniejsze, a poza tym Herbert
zaczynał działać jej na nerwy.
Zdusiła papierosa i wzięła torebkę.
—  Postaram się wrócić, jeśli to będzie możliwe. Gdy zadzwonią z ban-
ku, powiedz, że będę dopiero jutro. Tych z Utah poinformuj, że wysłałam
im czeki. I, och, w Mission Palms pod osiemdziesiątym drugim mieli
zakładać nowe dywany. Zadzwoń i sprawdź. Co tam jeszcze?
—  Idź już — ponaglała ją sekretarka. — Jeśli będzie jakiś problem,
zadzwonię do ciebie do domu.
—  Na śmierć zapomniałam. — Pędem wróciła do pokoju, oderwała
203
czek z księgi czekowej i wręczyła go sekretarce. — To dla tych z klima
tyzacji. Będą tu między pierwszą a drugą.
Wychodząc, Bernadine miała świadomość, że powinna przekazać
sekretarce jeszcze wiele innych spraw, ale nie była w stanie zebrać myśli
Prowadziła samochód jak automat. Tymczasem Onice temperatura spadła
już o parę kresek. Kiedy przyjechały do domu, wydawało się, że się
ustabilizowała. Onika trochę kaszlała i ciekło jej z nosa. Rano, kiedy
Bernadine odwoziła ją i Johna juniora do szkoły, nie miała żadnych
objawów przeziębienia. Zaaplikowała jej łyżeczkę od herbaty Tylenolu
dla dzieci, zapakowała ją do łóżka i sama położyła się przy niej. Przez
godzinę co piętnaście minut sprawdzała jej ręką czoło i wstała dopiero
wtedy, kiedy gorączka ustąpiła, a Onika zasnęła.
Siedziała w kuchni rozmawiając przez telefon z sekretarką, kiedy
w drzwiach pojawiła się Onika. Silne dreszcze wstrząsały jej małym
ciałkiem.
—  Co się stało? — zapytała Bernadine.
Onika splotła wokół siebie ramiona, nie przestając się trząść.
—  Strasznie mi gorąco — wymamrotała.
Bernadine dotknęła jej czoła. Było rozpalone. Przerwała rozmowę,
zapowiadając, że zadzwoni później. Nakręciła dziewięćset jedenaście.
Obiecano jej, że karetka będzie za dziesięć minut. Ale Bernadine wiedziała,
że dojazd do domu na tych przeklętych wzgórzach zajmie im znacznie
więcej czasu. Wzięła Onikę na ręce i zaniosła ją do samochodu.
—  Wszystko będzie dobrze, dziecinko. Czy coś się boli?
Onika skinęła głową.
—  Teraz mi znów zimno, mamusiu.
Bernadine wróciła szybko do domu, wzięła z pralni brudny ręcznik
i owinęła nim Onikę.
—  Lepiej?
Onika przytaknęła i oparła głowę o szybę. Bernadine zamknęła obie
pary drzwi i wyjechała tyłem z garażu tak szybko, że przejechała pojemnik
na śmiecie. Zostały już tak na drodze, porozrzucane. Minąwszy jakieś
sześć przecznic, zauważyła karetkę pogotowia. Nacisnęła klakson. Karetka
zawróciła, a sanitariusz wysiadł i podbiegł do samochodu. Bernadine
wyjaśniła, kim jest. Wyniesiono Onikę z cherokee i umieszczono w karetce.
Sanitarka na sygnale ruszyła w dół pagórka, a Bernadine podążyła jej
śladem. Zachodziła w głowę, co może być Onice. Zapaliła papierosa.
W radio rozległa się piosenka, w której Janet Jackson pytała: „Co zrobiłeś
mi ostatnio?" Bernadine przekręciła gałkę mówiąc:
— Nic, dziwko.
Gdy wjechali na teren szpitala od strony izby przyjęć, Bernadine była
204
trzępkiem nerwów. Wyskoczyła z cherokee i rzuciła się do lekarza po-
gotowia, zanim zdążył wysiąść.   ' . *
— Czy nic jej nie grozi? Co leśt
Czy nic jej nie grozi? Co jest mojemu dziecku?
—  Wszystko będzie dobrze,' proszę pani. To tylko zapalenie ucha.
Staramy się zbić jej temperaturę; Ma prawie czterdzieści. Proszę się teraz
udać do izby przyjęć i zarejestrować dziecko. Za parę minut powiadomię
panią, jaki jest jej stan. Proszę się nie martwić.
Bernadine odpowiedziała na niezliczone pytania i podpisała dziesiątki
różnych papierków. Miała straszną ochotę zapalić, ale rzecz jasna nie
mogła sobie na to pozwolić w takim miejscu. Poczekała piętnaście minut
i wyszła na zewnątrz; kilka pielęgniarek również zaciągało się tam dymem.
Wróciła, usiadła i czekała dalej. Minęło kolejne piętnaście minut. Znów
wyszła i zapaliła następnego papierosa. Wreszcie pojawiła się pielęgniarka
i oznajmiła, że Onika czuje się już dobrze i że Bernadine może się z nią
zobaczyć. Odłożyła papierosa i podążyła pośpiesznie długim korytarzem
do izby przyjęć. Onika leżała na białych noszach. Wyglądała już znacznie
lepiej.
—  Jak się czujesz, maleńka? — zapytała Bernadine. Pochyliła się nad
nią, jedną ręką ściskając rączkę Oniki, drugą głaszcząc ją po włosach
i jednocześnie całując w policzek.
—  Dobrze — odparła. — Mamusiu, czy możemy już wracać do domu?
Do Bernadine podszedł lekarz.
—  Dobrze pani zrobiła telefonując po pogotowie. Zapalenie ucha
może być groźne. Ludzie nie zdają sobie z tego sprawy. Przy temperaturze
powyżej czterdziestu stopni dziecko może dostać drgawek, a to z kolei
grozi uszkodzeniem mózgu.
Bernadine wyprostowała się.
—  Nie rozumiem, jak i kiedy to się mogło stać. Kiedy rano odwoziłam
ją do szkoły, była zupełnie zdrowa. A potem nagle zadzwoniła pielęgniarka
z wiadomością, że dziecko ma ponad trzydzieści dziewięć stopni.
—  Temperatura może skoczyć w ciągu paru minut. Ale wydaje się,
że zdołaliśmy już ją opanować. Powiedz mamie, jakie lekarstwo dosta-
łaś — zwrócił się do Oniki.
—  Popsicle.
—  Popsicle? — zdziwiła się Bernadine.
—  Właśnie. Czy jest na coś uczulona?
—  Nic mi o tym nie wiadomo.
—  Przepiszę jej amoxycylinę. Proszę dopilnować, aby zużyła całą
butelkę. — Napisał coś na kawałku papieru i wręczył go Bernadine. —
Ma trochę zaczerwienione i przekrwione gardło, ale zasadniczo wszystko
jest w porządku. Dobrze byłoby jednak przetrzymać ją jutro w domu.
205
nnmmm
o g- p o
Q g.-.   -?> j-   g   N-^   fo   co
^S et o ° s. ?r w
p^n g^-g o «
cr o
c o p
III
Slls-a


J
Bernadine miała dwoje dzieci. Nie mogła sobie pozwolić na wyłączenie
świadomości.
—  No cóż, myślę, że trzeba będzie pani zaaplikować jakiś środek
antydepresyjny. Poprawi pani samopoczucie i pomoże koncentrować
myśli. Minie trzy do czterech tygodni, zanim odczuje pani jego działanie.
Daję pani na początek receptę na dwanaście pigułek, zobaczymy, jak
pani na nie zareaguje. To będzie nasz punkt wyjściowy.
—  Dobrze — zgodziła się Bernadine i na tym zakończyły rozmowę.
Słyszała o środkach antydepresyjnych. Może one, kurczę, pomogą.
Przez pierwsze pięć dni zażywania pastylek Bernadine nie zauważyła
u siebie żadnej zmiany. Zresztą nie spodziewała się jej. Szóstego dnia
obudziła się rano z uczuciem mdłości i biegunką. Pomyślała, że i ją
w końcu dopadła szalejąca wokół grypa. Siódmego dnia wstała z łóżka
z dziwnym uczuciem. Nie była w stanie określić, jak się czuje, ale wydała
się sobie jakaś oderwana od rzeczywistości, jakby przebywała w jakimś
nierealnym świecie. Obudziła dzieci, a potem jak zwykle zrobiła sobie
kawę, ale zupełnie nie czuła jej smaku. Odstawiła nie dopitą filiżankę.
Gdy odwoziła dzieci do szkoły, odniosła wrażenie, że samochody są jakieś
większe, jaśniejsze, a światła na przejściach bardziej intensywne. W pracy
była tak niepewna tego, co robi, że po pięć razy sprawdzała każdą cyfrę.
Dźwięk telefonu podrywał ją do góry. Była przekonana, że jej dziwne
zachowanie rzuca się każdemu w oczy, starała się więc udawać, że wszys-
tko jest w porządku.
Po powrocie do domu zaczęła robić dzieciom kolację. Wtedy to uświa-
domiła sobie, że od dwóch dni nie miała niczego w ustach. Mimo to
wcale nie odczuwała głodu. Przygotowała hamburgery i frytki. Usiłowała
się zmusić do zjedzenia jednego kotleta. Mięso miało dla niej smak gumy.
Bernadine nie mogła zrozumieć, dlaczego.
Tego wieczoru przeczytała Onice opowiadanie Liza Lou and Yeller
Belly Swamp, pomogła Johnowi juniorowi w matematyce i położyła się
do łóżka. Nie czuła senności ani zmęczenia, leżała więc i czekała, aż
zmorzy ją sen. Kiedy wreszcie zasnęła, śniło jej się, że wiedźma wrzuca
ją do czajnika z wrzącą, błotnistą cieczą. Wydobyła się na wierzch przez
metalową krawędź. Ale jej ciało roztopiło się. Następnie znalazła się wśród
ruchomych piasków, gdzie rzucił się na nią aligator. Odgryzł jej kawałek
biodra. Udało jej się znaleźć schronienie w lesie, na wierzchołku trzydziesto-
trzymetrowego dębu. Kiedy drzewo zamieniło się w zielonego potwora,
skoczyła w dół i wylądowała na kępie bazi. Wtedy wyciągnęła się ku nie)
sękata ręka i pochwyciła ją w swe szpony. Przerażona i zlana potem,
208
Bernadine obudziła się. Czując, że za chwilę zwymiotuje, zerwała się
j pobiegła do łazienki. Na próżno.  ?   \
Usiłowała znów zasnąć, ale tyrici ^azem wydawało jej się, że słyszy
jakieś odgłosy. Myślała, że to rabuś, schowała się więc pod kołdrę.
Dlaczego jednak było jej tak zimno? Zerknęła spod przykrycia i widząc,
że nie ma nikogo, pobiegła do garderoby i wzięła szlafrok kąpielowy.
Wydawało jej się, że jeden z jej pantofli poruszył się. Może to nie był
pantofel. Może to rabuś ukrywa się między jej sukniami. Zatrzasnęła
drzwi, zamknęła je na klucz i wbiegła do salonu. Ale tam było jeszcze
bardziej przerażająco. Stuk kostek spadających na tacę z maszyny do
lodu wprawił Bernadine w taki popłoch, że krzyknęła przeraźliwie. Dzieci
zerwały się z łóżeczek i wybiegły ze swoich pokojów
—  Co się stało, mamusiu? — zapytał John junior.
—  Nic się nie stało. Wydawało mi się, że zobaczyłam mysz. Ale to
był tylko kurz. Wracajcie do łóżek, moje drogie.
Gdy wyszły, Bernadine usiadła na kanapie. Może nie ma już dla niej
ratunku. Może powinna poszukać jakiegoś zakładu, gdzie mogłaby ochło-
nąć i przyjść do siebie. Jak widać, nie panuje już nad swoimi nerwami
i ogromnie ją ten stan deprymował. Czyżby przeżywała załamanie ner-
wowe? Może tak się to właśnie objawia?
Wróciła do sypialni. Zamknęła oczy i ujrzała się w białym pokoju,
w białym łóżku, w białej nocnej koszuli. Stała nad nią pielęgniarka
w białym fartuchu.
—  Wystarczy ci miesiąc — mówiła do Bernadine. — Potem możesz
wrócić do pracy. Ten wypoczynek doskonale ci zrobi.
Następny dzień był jeszcze gorszy. Bernadine do wszystkich i wszyst-
kiego podchodziła paranoidalnie. Chciała dzwonić do Savannah, Glorii
czy Robin, ale nie wiedziała, co ma im powiedzieć. Jak mogła wytłumaczyć
im, co się z nią dzieje, kiedy ona sama nie potrafiła dobrze tego określić.
Odwożąc dzieci do szkoły nie odezwała się do nich słowem. W pracy
każdemu drobiazgowi poświęcała dwa razy tyle uwagi co zazwyczaj.
Wszyscy w biurze wiedzą, że pęka psychicznie, myślała. Udają tylko, że
tego nie zauważają. Wiedzą, że nie wytrzymuje presji wydarzeń, ale
zamierzała wyprowadzić ich wszystkich w pole. Z przeraźliwą jasnością
zdawała sobie sprawę z wszystkiego, co robi; idąc do łazienki liczyła
każdy swój krok. Obliczała, ile chusteczek zażyła na otarcie twarzy. Paląc
papierosa liczyła ilość wydechów. Policzyła, ile musiała wykonać czynno-
ści, aby dojść do samochodu i zapuścić silnik. Jadąc po dzieci do szkoły
liczyła mijane po drodze światła.
Była zbyt zdenerwowana, aby gotować, odgrzała więc dzieciom pizzę
w kuchence mikrofalowej. Jej własną kolację stanowiła szklanka wody.
14-
Czekając na miłość
209
Bernadine nadal nie odczuwała głodu. Po doświadczeniach ostatniej noc
bała się czytać Onice bajki przed snem, wykręciła się więc konieczność'^
jednodniowego odpoczynku. Chciała pomóc Johnowi juniorowi w matę
matyce, ale to również okazało się ponad jej siły: w głowie miała zamęt
Powiedziała, żeby się nie przejmował i przeszedł do następnych zadań
Położyła się do łóżka, modląc się o dobry sen. Ale niestety. Śniło sie
jej, że znajduje się pod gilotyną. John wziął siekierę i przeciął linę. Ujrzała
jak jej głowa toczy się po drewnianej platformie. Bernadine odwróciła
głowę i zobaczyła siebie, jak wyskakuje z okna wieżowca. Spadła na
chodnik. I umarła. Ale ponieważ nie chciała spaść na chodnik, weszła
jeszcze raz na ostatnie piętro i znów wyskoczyła. Tym razem, kiedy tak
spadała w dół, ujrzała innych ludzi, podobnie jak ona szybujących w po-
wietrzu. Bernadine zaczęła krążyć między nimi. Wylądowała przy eks-
presowym okienku u McDonalda. Zamówiła dwa Happy Meal. Młody
chłopak wręczył jej pudełka. Otworzyła jedno z nich. Było w nim pełno
zdechłych myszy. Bernadine wyrzuciła oba pudełka przez okno i od-
jechała.
Nazajutrz rano zadzwoniła do swojej lekarki.
—  Cóż to za świństwo mi pani przepisała?
—  Odczuwa pani jakieś skutki uboczne?
—  Skutki uboczne? Jestem od krok od domu wariatów. Podczas
ostatniej wizyty u pani czułam się bez porównania lepiej niż w tej chwili.
—  No cóż, pacjenci różnie reagują na to lekarstwo. Na niektórych
wpływa ono zbawiennie. Innym niewiele pomaga. Proszę mi powiedzieć,
jakie ma pani objawy.
—  Zaczęło się od dwudniowej biegunki i mdłości. Straciłam prawie
trzy kilo, ponieważ nie jestem w stanie przełknąć ani kęsa.
—  Niektórzy pacjenci dlatego uwielbiają to lekarstwo. Są szczęśliwi,
że tracą na wadze.
—  Nie przyszłam do pani z problemem nadwagi. Kiedy już wreszcie
udaje mi się zasnąć, mam koszmarne sny. Nie sposób opisać, co mi się
śni. Miewam również halucynacje i wydaje mi się, że widzę rzeczy, których
w rzeczywistości nie ma, na przykład że coś pełza. Czuję się, jakbym była
pod wpływem narkotyków. Nie mam za grosz pewności siebie, w naj-
mniejszej sprawie, i to doprowadza mnie do rozpaczy. Nie będę brała
tych pigułek. Uprzedzam panią.
— No cóż, Bernadine. Pani dolegliwości to kliniczny przypadek de-
presji. Musi pani coś brać, aby przez to przebrnąć. Nie ma potrzeby się
umartwiać. Niech pani spróbuje brać pół pastylki.
210
Czy ta suka ogłuchła? Czy -do. tarło do niej choć słowo z tego, co jej
powiedziała.                           t ;/
—  Proszę mnie posłuchać, — powiedziała z naciskiem. — Nie będę
jch brać, czy pani rozumie? Powinna pani być ostrożniejsza w doborze
leków; te pigułki są niebezpieczne.
—  Rozumiem panią doskonale, Bernadine. Bardzo mi przykro, że to
lekarstwo okazało się w wypadku pani nieskuteczne. Może spróbujemy
innego leku?
—  Chyba nie — odparła Bernadine. — Postaram się jakoś sama z tym
uporać. Tak jak dotąd to robiłam. Dziękuję. — Odłożyła słuchawkę.
Wysypała pozostałe pastylki oraz resztkę Xanaxu do maszyny mielącej
śmieci. Odkręciła kurek; szum lejącej się z kranu wody odbił się w jej
uszach ostrym dźwiękiem. Zgrzyt pracującej śmieciarki stał się tak głośny,
że Bernadine zapomniała o wodzie. Wsłuchiwała się w niego tak inten-
sywnie, że stało się to nie do wytrzymania. Wyłączyła śmieciarkę, pod-
biegła do telefonu i jeszcze raz zadzwoniła do lekarki.
—  Proszę mi powiedzieć, ile czasu trzeba, aby mój organizm wyrzucił
z siebie te pastylki? Kiedy znów poczuję się jak dawniej?
—  Około tygodnia — odparła lekarka.
Bernadine z trzaskiem odłożyła słuchawkę. Ta idiotka jest zupełnie
bez pojęcia. Najpierw powiedziała, że lekarstwo zadziała dopiero po
trzech, czterech tygodniach, podczas gdy jego cholerne skutki objawiły
się już po siedmiu dniach. Poza tym Bernadine już poczuła się sobą. Była
wściekła. I wiedziała, że ma prawo być wściekła.
—  Nie dam się zwariować, do pieprzonej cholery — powiedziała do
siebie. Wyciągnęła z kredensu pudełko cheeriosów, wsypała trochę płat-
ków do miseczki i zjadła je na siłę.
I
ŻADNA SPRAWA
Otworzyłam Troyowi drzwi. Wielki Boże, ten mężczyzna to istny cud.
W palcach trzymał zapalonego papierosa. Wolałabym, aby nie palił, ale
potrafię chyba znieść jeden nałóg.
— Cześć, kochanie — przywitał mnie.
Ubrany był w jasnopopielatą koszulkę polo i obszerne granatowe
spodnie. Przeciwsłoneczne okulary przesłaniały mu oczy, chociaż na
dworze było ciemno. Do kieszeni koszuli miał przytwierdzony syg-
nalizator. Troy zupełnie nie wygląda na swoje czterdzieści lat. Ma
doskonałą figurę. Hura! Jego talia jest równie wąska jak moja, a idąc
porusza tymi swymi szczupłymi biodrami, jakby ciągle był dwudziesto-
latkiem.
Pocałował mnie w przelocie. Bardzo przyjemnie. Kiedy jednak zrobił
ruch, aby włożyć mi rękę pod bluzkę, przypomniało mi się ostrzeżenie
Bernadine. Prawda, że nie zdążyłam jeszcze poznać Troya jak należy
i dobrze byłoby wykorzystać dzisiejszy wieczór, aby się czegoś więcej
o nim dowiedzieć. Z tą myślą odsunęłam się lekko.
—  Co jest, mała? — zapytał i zaciągnął się papierosem.
—  Nic. Siadaj. — Poszłam poszukać popielniczki, a potem usadowi-
łam się na kanapie.
Troy podszedł do mojego stereo.
—  Może puścimy jakąś muzykę — zaproponował i nacisnął guziki
kasetowego magnetofonu z taką swobodą, jakby był u siebie w domu.
Trudno wprost uwierzyć, że znam go zaledwie od trzech dni.
—  Jaką masz propozycję na dzisiejszy wieczór? — zapytałam.
—  To zależy od ciebie — odrzekł. — Ależ ta siostrzyczka potrafi
dmuchać — zauważył, gdy Vanessa Villiams zaczęła śpiewać. — Marze-
nie. — Troy podskoczył, włożył papierosa do ust, obrócił się w moją
212
stronę i udając, że trzyma w ramionach wyimaginowaną partnerkę, wy-
konał parę powolnych tanecznych riichów.
—  Może pójdziemy do kina? —-- zaproponowałam.
—  Nie mam ochoty na kino! Zgadnij, na co mam ochotę?
—  Na co?
-— Kochać się z tobą przez całą upojną noc.
Podszedł do przenośnego stoliczka, zgniótł papierosa i rzucił się obok
mnie na kanapę. Odsunęłam się nieznacznie.
—  Przecież tylko to robimy cały czas, Troy. Chciałabym gdzieś pójść,
a także poznać cię w innej niż horyzontalna pozycji.
—  Ach tak — odrzekł uśmiechając się. — Stajemy się poważni, tak?
—  A ty nie jesteś poważny?
—  Czy zachowuję się niepoważnie?
—  Nie zdążyłam sobie jeszcze wyrobić zdania.
—  Co byś powiedziała na kieliszek wina?
—  Zaraz będzie — odparłam podnosząc się z kanapy.
Udałam się do kuchni, napełniłam dwa kieliszki, przyniosłam butelkę
do pokoju i postawiłam na stoliku.
Troy zapalił kolejnego papierosa. Jednym haustem wypił swoje wino,
po czym nalał sobie następny kieliszek.
—  O co ci więc chodzi? — zapytał, ponownie podnosząc się z miejsca.
—  Wydajesz się jakiś niespokojny — zauważyłam.
—  Nie. Mam tylko parę spraw na głowie. — Odezwał się jego syg-
nalizator. — Czy mogę skorzystać z telefonu?
—  Proszę. Jest w kuchni.
Wstał i pociągnął sznur bokiem koło zlewu. Usłyszałam, jak mówi:
—  Dobrze, człowieku, będę u ciebie za parę minut. Będzie ze mną
moja przyjaciółka. To świetna dziewczyna.
Odłożył słuchawkę, przeszedł z tyłu wzdłuż kanapy i pocałował mnie
w czoło. Poczułam, że mięknę. Chciałam się jednak przekonać, czy potrafię
nad sobą zapanować. Chociaż raz w życiu.
—  Muszę spotkać się na parę minut z jednym z moich partnerów.
Masz ochotę pojechać ze mną?
—  Chętnie.
—  Doskonale. On mieszka w Scottsdale. Jest prawnikiem. Bardzo
przyjemny gość. Polubisz go na pewno. Poza tym chciałbym, żebyś po-
znała środowisko, w którym się obracam.
To mi odpowiadało.
—  Czy zdążę się umalować?
—  I tak ładnie wyglądasz — odparł i znowu zapalił papierosa.
—  To nie potrwa długo.
213

Wyjęłam z torebki kosmetyczkę i udałam się do łazienki. Uróżowałam
trochę policzki, pociągnęłam szminką usta, uczesałam inaczej włosy i ^y
jęłam świeżą chusteczkę z szuflady. Kiedy wróciłam do pokoju ze słowa"
mi: — Jestem gotowa — Troy był tak zaskoczony, jakby zobaczył ducha
Jego samochód był bardzo głęboki. Cadillac, rocznik tysiąc dziewięćset
siedemdziesiąty ósmy. Nie wiedziałam, że należy do mężczyzn, którzy
lubią cadillaki. Siedzenie wybite było szarą skórą, a w środku unosił się
zapach jaśminu. Tę przyjemną woń wydzielała filcowa choinka dyndająca
przy tylnym lusterku. Jechaliśmy przez Tempe, w górę, w kierunku Scotts-
dale Road. Im bliżej wzgórz byliśmy, tym ciemniej było na ulicach.
—  Pozwolisz, że otworzę okno? — spytałam. — Oczy swędzą mnie
od dymu.
—  Proszę bardzo — odrzekł.
—  A ty gdzie mieszkasz, Troy?
—  Na Siedemnastej, na prawo od Baseline.
—  Mieszkasz sam?
—  Już nie.
—  Nie sam?
—  Nie. Mieszkam z matką i z synem.
—  Ach tak — zauważyłam. To nie była pomyślna informacja. Facet
ma czterdzieści lat. I wciąż mieszka z matką? Już widzę, co to za matka.
Zważywszy, że znamy się od niedawna, nie mogłam być zbyt dociekliwa,
coś niecoś jednak chciałam wiedzieć. — Ile lat ma twój syn?
—  Szesnaście.
—  Czy jego matka mieszka w Phoenix?
—  Nie, w Detroit. Miał pewne problemy jakiś czas temu, więc go od
niej zabrałem. To dobre dziecko. Wpadł tylko w niewłaściwe towarzystwo.
—  A jak z twoją matką?
—  Co znaczy jak?
—  Jak się czujesz, mieszkając z nią?
—  Bardzo wygodnie. Gotuje, sprząta i prowadzi dom. Dostaje zasiłek,
lubi grać w bingo i chodzi do kościoła. Trudno o korzystniejszą dla mnie
sytuację. Ma jedynie sześćdziesiąt osiem lat, ale trochę boi się mieszkać
sama. Cierpi na astmę. Ale odkąd zamieszkała tutaj, miała tylko trzy
razy poważne ataki.
—  Kiedy tu przyjechała?
—  Cztery lata temu.
—  I cały czas mieszka z tobą?
—  Tak.
—  I jak ci się z nią układa?
—  Jak mówię, wszystkim nam jest wygodnie. Ona nie wtrąca się do
214
spraw i nie robi żadnego problemu, jeśli prz^
swoje przyjaciółki. Przekonasz się.                   \
—  Przekonam się?          '   '
—  Tak, powiedziałem jej już o tobie. Chcę, ż«ą
Jakie to pokrzepiające, pomyślałam. Ma a;
czekać, kiedy dojedziemy na miejsce, poniew
trzebę skorzystania z łazienki. Niedobrze. "Wjech
prowadzącą do pięknego domu o architektura z^'
nacisnął dzwonek u wielkich dębowych drzwi po^
całował mnie.                                                   \
—  Polubisz Billa — zapewniał. — To napnvy
Bili, moim zdaniem, zupełnie nie wygląd
nas w spranym T-shircie z ledwo widoczna
Tysona. Miał dwa złote kolczyki w jednym rclrw
rzoną jheri-kurl. Twarz jego poznaczona była ś^
musiał być przystojny. Oczy miał podbite,
prosiło się o dentystę, a dżinsy były wyraźnie
niż mój ojciec.
—  Proszę, wejdźcie — zapraszał Bili wprow^
Odniosłam wrażenie, że się bardzo czegoś śp;
że chcąc dotrzymać jemu i Troyowi kroku na tej
o mało się nie przewróciłam. Znaleźliśmy si? W
salonie. Wszędzie dominowały biel i czerń, conaV\
surowy, nowoczesny wygląd. Bili miał głos tubal\
koju zastaliśmy jeszcze czterech mężczyzn. Tele^\
nikt nie wydawał się być zainteresowany tyn, cA
Poczułam zapach marihuany i ujrzałam szkląc i^j
mały ogień. O cholera, pomyślałam, byle
Usiadłam. Bili przedstawił mnie zebranym; n^
miętywać ich twarzy ani nazwisk. Dlaczego nie \
zażywam narkotyki albo czy akceptuję takie ?o\x   f
uprzedził mnie, że jest w to wplątany?              \
—  Czy mogę skorzystać z pańskiej łazienki?    \
—  Proszę bardzo — odparł Bili i wskazai p
Kiedy wróciłam, siedzieli na miejscach sld
jednego do drugiego, tam i z powrotem. Troy
się krztusił.
—  Masz ochotę spróbować? — zapropocaw^
—  Nie, dziękuję — odparłam.
—  Może napijesz się wina?
—  Musimy zaraz iść — wykręcałam się s?o
r   II
A
im



—  Zdążymy wypić kieliszek wina — zgodził się Troy, mrugając d
mnie okiem.                                                                                        °
Siedziałam przysłuchując się ich rozmowie o jakiejś walce, któ
rozgrywała się na HBO, i obserwując, jak przekazują sobie kolejno szklarń
rurkę. Jeden zapalił skręta, a ja miałam chęć wstać i uciec. To było talci^
nudne. A ci mężczyźni byli już na tyle dojrzali, aby mieć trochę oleju
w głowie.
Dopiłam wino, a tymczasem dokonano transakcji. Troy wręczył Bil.
łowi studolarowy banknot, a Bili podał mu biały trójkątny kawałek
papieru. Kiedy Troy oznajmił, że na nas już czas, pożegnałam się, uda-
jąc że było mi miło ich poznać i że mam nadzieję jeszcze się z nimi
spotkać.
W samochodzie Troy zachowywał się, jakby go podłączono do elek-
trycznego kontaktu.
—  Chcesz wstąpić na drinka do Jockey Club? Mam ochotę gdzieś się
wybrać. Mówiłaś, że chętnie poszłabyś na koncert. Chyba dziś występuje
Patti Williams. Możemy sprawdzić w gazecie, gdzie śpiewa, albo za-
dzwonić z budki i poprosić o informacje. Ona jest dobra. Słyszałaś ją
kiedyś?
—  Nie — odparłam sucho. Nie wiedziałam, jak zacząć, bo on naj-
wyraźniej uważał za normalne to, czego byłam świadkiem. — Chcę wracać
do domu — powiedziałam bez ogródek.
—  Coś nie tak, mała?
—  Nie wiedziałam, że wdajesz się w takie rzeczy.
—  Tylko czasem, dla odprężenia. Czy to cię denerwuje?
—  Owszem.
—  Nie będę więc robił tego w twojej obecności. Zgoda?
—  Zazwyczaj nie zadaję się z mężczyznami, którzy biorą narkotyki.
Boję się narkotyków.
—  Mówisz tak, jakbym był narkomanem. Zaciągnąłem się parę razy,
kupiłem małą paczuszkę, ale mówiąc szczerze mogę się swobodnie bez
tego obejść. Przysięgam. Lubię cię, Robin, i nie chcę, aby ta sprawa
popsuła nasze stosunki, kiedy się dopiero poznajemy.
—  To mi się nie podoba, Troy. Jak możesz brać nakrotyki, kiedy
masz tak odpowiedzialną pracę?
—  To nie ma żadnego wpływu na moją pracę. Pomyśl. Czy gdybym
był uzależniony, udałoby mi się zachować taką kondycję?
Tu musiałam mu przyznać rację, bo rzeczywiście odznaczał się świetną
formą, co stanowiło dla mnie zupełną zagadkę. Dziwiłam się, jak może
brać to paskudztwo i jednocześnie pracować, nie ryzykując zawału serca
lub innej poważnej choroby.
216
__ Słuchaj — powiedział. — Moja matka jutro wieczorem robi żeber-
ka barbecue i zapowiedziałem jejj, że cię przyprowadzę. O której kończysz
pracę?                                  *'*!.
'   —Około szóstej.            <
—  Przyjadę po ciebie o wpół do siódmej. I, słuchaj, poradzimy sobie
z tym- To wcale nie jest aż taki problem, jak ci się wydaje. To naprawdę
żadna sprawa.
Uśmiechnął się do mnie i mrugnął okiem. Wiedziałam, że postępuję
głupi°> ale żaden mężczyzna od lat nie przedstawiał mnie swojej matce,
więc pomyślałam, że może nie jest bardzo uzależniony, i że jeśli poznamy
się bliżej — teraz, kiedy już wie, że jestem przeciwna narkotykom —
zdołam go od nich odzwyczaić. Odparłam więc, że zgadzam się go od-
wiedzić oraz poznać jego matkę i syna.
Kiedy zajechaliśmy do mnie, znów pozwoliłam mu wejść do swego
łóżka. Kochaliśmy się, tak mi się przynajmniej wydawało, godzinami.
Troy był nienasycony. Wciąż nie miał dość, a ja byłam zmęczona i w koń-
cu kazałam mu przestać. Za kilka godzin musiałam wstać i iść do pracy.
Myślałam, że zasnął, tak jak i ja, ale kiedy obudzona telefonem sięgnęłam
po słuchawkę, zauważyłam, że Troy już wyszedł.
—  Cześć, mała — usłyszałam jego głos w telefonie.
—  Troy?
—  We własnej osobie — odparł. — Jak spałaś?
—  Chyba dobrze. Kiedy wyszedłeś?
—  Około piątej.
—  Jesteś w domu?
—  Tak, czytam i słucham trochę Coltrane'a. Słyszałaś kiedyś Coltrane'a?
—  Nie, nigdy.
—  Powinnaś. Jest głęboki, tak głęboki, że czasami nawet nie bardzo
go rozumiem. Jak się czuje moja maleńka?
Nie bardzo wiedziałam, jak zareagować, więc odpowiedziałam tylko:
—  Doskonale.
—  To dobrze. A jak się miewają moje rozkoszne cycuszki?
—  One nie są twoje, tylko moje, ale czują się dobrze.
—  Proszę cię, Robin. Pomóż mi zasnąć.
—  Czyżbyś w ogóle nie spał tej nocy?
—  Miałem ochotę trochę poczytać. Rozpaliłaś mnie do tego stopnia,
że wciąż nie miałem cię dość. Ale kiedy zobaczyłem, że jesteś wykończona,
pomyślałem, że lepiej będzie, jeśli wrócę do domu i poczytam, a tobie
dam odpocząć.
—  Dziękuję za troskliwość.
—  Spełnij moją prośbę i rozchyl dla mnie nóżki.
217
—  Co?
—  Rozchyl swoje długie brązowe nóżki i dotykaj się tam, aż ci
zrobi wilgotno.
—  Troy, nie podoba mi się to, co mówisz.
—  Proszę, mała, zrób to dla mnie.
—  Nic nie będę robić. A raczej zrobię jedno: odłożę słuchawkę, je
nie zmienisz tonu swego głosu i tej rozmowy. Mówię poważnie.
—  Dobrze, już dobrze. Żartowałem tylko. Do licha. Mam na ciebie
straszną ochotę, mała. Widzisz, jaką masz moc. Widzisz, do czego możesz
doprowadzić dorosłego mężczyznę samą tylko rozmową przez telefon?
Czy to ci nie mówi, jaką jesteś kobietą?
—  Niezupełnie.
Ton jego głosu zmienił się. Niespodziewanie zrobił się poważny.
—  Przyjadę do ciebie o wpół do siódmej. Moja matka już zrobiła
sałatkę kartoflaną. Zgoda?
—  Zgoda — odparłam, nie zdając sobie sprawy, w co się pakuję.
—  Co byś zrobiła na moim miejscu? — zapytałam Savannah. Spędzi-
łam pół ranka opowiadając jej, co mi się przydarzyło. Rozmawiałyśmy
w czasie pracy.
—  Nie poszłabym. Zwłaszcza wiedząc, że zażywa crack.
—  Wiem. Ale on mówi, że tylko sporadycznie.
—  A co ma mówić? Że jest narkomanem? Zrób mi przysługę, Robin.
Przestań być taka naiwna.
—  Która godzina?
—  Minęła jedenasta.
—  Zadzwonię do niego zaraz teraz i odwołam spotkanie, jak myślisz?
—  Ja bym tak postąpiła, a ty rób jak uważasz. Ciekawi mnie, dlaczego
tak mu zależy, abyś poznała jego rodzinę, choć znacie się niecały tydzień.
To dziwne, nie mówiąc już o innych sprawach. Cóż takiego zrobiłaś,
poza tym że się z nim pieprzysz, iż uważa cię za godną przedstawienia
matce?
—  Ja się też nad tym zastanawiam, dziewczyno.
—  Zadzwoń do niego, a zaraz potem do mnie.
—  Nie mam jego telefonu do pracy.
—  Zadzwoń do matki i z nią to załatw.
Posłuchałam jej rady. Telefon odebrała matka.
—  Dzień dobry — przywitała mnie. — Cieszymy się na spotkanie
z panią. Troy opowiedział mi wszystko o pani. Rzadko przedstawia mi
swoje przyjaciółki, wyobrażam więc sobie, że musi pani być wyjątkową
218
oSobą. Dlatego postanowiłam urządzić to małe barbecue. Będzie pani
jniała okazję poznać wszystkich członków naszej rodziny, którzy mieszkają
w phoenix.                            •? .J
—  Czy dobrze rozumiem, że to barbecue jest na moją cześć?
—  Troy nie powiedział pani? Chcemy powitać panią w naszej rodzinie.
Ąby czuła się pani u nas jak ii siebie w domu.
—  To bardzo uprzejmie z pani strony. Czy może mi pani podać numer
Troya do pracy?
—  On dziś nie poszedł do pracy.
—  Nie poszedł do pracy?
—  Zdaje się, że jest przeziębiony.
—  A jest w tej chwili w domu?
—  Nie.
—  A kiedy się go pani spodziewa?
—  Trudno mi powiedzieć. Chory czy zdrowy, ten chłopak porusza
się z szybkością błyskawicy. Nie lubi marnować czasu. Jeśli wkrótce wróci,
czy mam mu przekazać, żeby do pani zadzwonił?
—  Będę bardzo zobowiązana. Jestem w pracy. On ma numer.
—  Na pewno zadzwoni. Miło nam będzie poznać panią. To nie będzie
żadne wytworne przyjęcie, nie obowiązują jakieś specjalne stroje. Paru
kuzynów Troya, jego brat i trzy siostry. To wszystko.
—  Cieszę się na to spotkanie — odparłam. — Do widzenia pani.
—  Do widzenia, dziecko — odpowiedziała i odłożyła słuchawkę.
Co to wszystko ma znaczyć? Nie wiedziałam, że planuje spotkanie
rodzinne. Dlaczego nie uważał za stosowne poinformować mnie o tym?
Z jakimże to typem się zadałam? Boże, miej mnie w swej opiece.
Nie chciało mi się wychodzić na lunch, kazałam sobie przynieść ze
sklepu na dole kanapkę z szynką i serem. Kiedy sięgnęłam do torebki po
portfel, aby za nią zapłacić, stwierdziłam, że go nie ma. Wyrzuciłam całą
zawartość torebki na biurko — na próżno. Usiłowałam sobie przypo-
mnieć, w jakich okolicznościach wyjmowałam go ostatnio. Siedziałam
i zastanawiałam się, podczas gdy posłaniec czekał. Pożyczyłam więc od
Marvy cztery dolary i dalej szukałam w myślach, gdzie ewentualnie
mogłabym go zgubić czy zostawić.
Dziesięć po szóstej wróciłam do domu. Przeszukałam całe mieszka-
nie — podniosłam poduszki na kanapie, zajrzałam pod łóżko i do łazien-
ki — nigdzie nie znalazłam swego portfela.
Troy zjawił się punktualnie o szóstej trzydzieści. Miał przekrwione
°czy i zalatywało od niego alkoholem. Był nie ogolony i nie wyglądał już
219
tak seksownie. Gdy nachylił się nade mną, aby mnie pocałować, zrobi}0
mi się niedobrze.
—  Jesteś gotowa, mała?
—  Nie zamierzam z tobą iść.
—  Co?
—  Powiedziałam, że nie pójdę.
—  Dlaczego?
—  Bo mi się nie podoba.
—  Co ci się nie podoba?
—  Sposób, w jaki to załatwiasz.
—  O czym ty mówisz?
—  Troy, po pierwsze, w ogóle mam poważne wątpliwości. Prawie cię
nie znam, a ty mnie to już na pewno, skoro zanim mnie zawiozłeś do tego
siedliska narkomanów, nie raczyłaś nawet, jak nakazywałaby przyzwoi-
tość, zapytać, czy ja też zażywam narkotyki lub czy nie przeszkadza mi,
że ty je bierzesz; ponadto dzwonisz do mnie w środku nocy z jakimiś
wulgarnymi propozycjami i dajesz do zrozumienia swojej matce, że prawie
jesteśmy parą narzeczonych, a na domiar wszystkiego dowiaduję się, że
całe to przyjęcie ma być na moją cześć.
—  I co w tym złego?
—  Znam cię zbyt krótko, abyś wprowadzał mnie do swej rodziny.
—  I ty to mówisz?
—  Tak, ja. Zbyt szybko się to wszystko dzieje, jak na mój gust.
—  Ach tak, jak więc sobie wyobrażasz, co mam powiedzieć mojej
matce i synowi, i wszystkim krewnym, którzy siedzą u mnie i czekają na
ciebie?
—  Powiedz im, co chcesz.
—  I ja mam się z tym pogodzić?
—  Nie masz wyjścia. Najpierw powinieneś mnie zapytać.
—  Pytałem cię.
—  Nie, nie pytałeś. Oznajmiłeś mi.
—  Słuchaj. Czy wiesz, ile kobiet na twoim miejscu nie posiadałoby się
ze szczęścia, że raczyłem zaprosić je do siebie i przedstawić swojej matce?
—  Mogę sobie wyobrazić.
—  A ja chcę, żebyś to była ty.
—  Powiedziałam, że nie chcę, i nie pójdę.
—  Wiesz co? Wy, czarne dziwki, wszystkie jesteście jednakowe. Naj-
pierw skarżycie się, że wasze dupy nie budzą w nas pożądania lub że nie
traktujemy was z należytym szacunkiem, ale kiedy mężczyzna zaczyna się
wami rzeczywiście interesować, zachowujecie się jak idiotki. A potem
dziwicie się, że zadajemy się z białymi kobietami.
220
Wiedziałam, że chce mnie dotknąć tymi słowami, ale się przeliczył,
 sobie biała bierze jego,nędzny tyłek.
—  Skończyłeś? — zapytałam.
—  Mniej więcej — odrzekli skierował się w stronę drzwi. — Jeszcze
tylko jedno — rzucił.
—  Co takiego?
—  Powinnaś ostrożniej zawierać znajomości w sklepach.
Zamknął za sobą drzwi, a ja stałam w miejscu pieniąc się ze złości.
podbiegłam do telefonu i zadzwoniłam do Savannah. Przyjęła moją relację
bez specjalnego zdziwienia.
—  To teraz chyba już wiesz, co się stało z twoim portfelem.
—  Sądzisz, że on go ukradł?
—  Do zobaczenia, Robin — odpowiedziała i odłożyła słuchawkę.
AKCJA CZARNYCH KOBIET
—  A więc siostrzyczki — zagaiła Etta Mae Jenkins, przywoławszy
zebrane do porządku — mam wam do przekazania parę wiadomości,
dobrych i złych.
Przed chwilą skończyła czytać Oświadczenie Programowe Akcji Czar-
nych Kobiet oraz protokoły z ostatniego posiedzenia, których zatwier-
dzenie wlokło się w nieskończoność. Jak zwykle Dottie Knox miała
zastrzeżenia do wszystkich punktów.
Gloria siedziała przy długim stole wraz z dziewięcioma innymi człon-
kiniami zarządu. Bernadine i Savannah dalej, w głębi sali. Robin jeszcze
się nie pojawiła. Ogółem, w zebraniu uczestniczyły dwadzieścia dwie
czarnoskóre kobiety, wszystkie ubrane w dobrze skrojone kostiumy, swój
zawodowy uniform. Posiedzenie odbywało się w sali konferencyjnej First
Interstate Bank, którego Etta Mae była wiceprezesem.
—  Mam zaszczyt przedstawić wam, siostry, nowego członka naszego
komitetu doradczego, Savannah Jackson. Proszę się pokazać, siostro.
Savannah zdjęła z kolan swój fioletowy kapelusz, oddała go do po-
trzymania Bernadine i podniosła się. Zebrane powitały ją oklaskami.
—  Przyjechała z Denver i pracuje w telewizji w Channel 36, dział
public relations. Jesteśmy zdecydowane wykorzystać jej umiejętności,
prawda? — Kobiety śmiejąc się przytaknęły. — Witaj, siostro — zakoń-
czyła prezentację Etta Mae i Savannah usiadła.
Judy Long-Carter odczytała sprawozdanie finansowe, które niewiele
zebranym mówiło, ale gdy skończyła, Etta Mae ponownie zabrała głos:
—  Słyszałyście wszystkie ten raport, prawda?
Jednogłośne potwierdzenie z sali.
—  Pozwólcie mi coś wyjaśnić. Bankiet na cześć kobiet sukcesu był
tylko częściowo udany. Jak wam zapewne wiadomo, nie miałyśmy w tym
222
rOku takiego obrotu jak w ubiegłym i twierdzę, że winę za to ponosi
organizatorka imprezy. Wiem, żemiektóre obecne na sali siostry są innego
zdania, ale nie o to w tej chwili fchodzi.
—  Jedno jest pewne — zabrała głos Bernice Mitchell. — W przyszłym
roku musimy zamówić jedzenie w lepszej restauracji. Nie jadłam w życiu
tak wysuszonego kurczaka i twardego befsztyka; wieki minęły, zanim
podano kawę.
—  Ja też tak uważam — poparła ją Mary Collins i odwróciła się,
aby spojrzeć na Princess Childs, która przewodniczyła komitetowi or-
ganizacyjnemu.
—  Ta restauracja cieszy się bardzo dobrą opinią — broniła się Prin-
cess. — Wiem, że zlecano jej urządzanie przyjęć dla magistratu i innych
instytucji w Phoenix i nigdy nie słyszałam, aby były jakieś skargi. Proszę
więc nie zwalać winy na mnie. Zrobiłam, co do mnie należało.
—  Kontynuując, drogie panie — ciągnęła Etta Mae — przed tym
przyjęciem w kasie było niecałe szesnaście tysięcy dolarów. Jak wam
wiadomo, nie udało nam się, wbrew naszym oczekiwaniom, uzyskać
sponsorów wśród korporacji. Zespół, w skład którego wchodziły Janis,
Paulette, Marlene i Winona, dwoił się i troił, ale wszystkie wiemy, jak
trudno jest uzyskać jakieś fundusze od firm i przedsiębiorstw, których
właścicielami są czarni. Z ogromnym trudem udało im się zgromadzić
pięć tysięcy dolarów. Ostatni bankiet, jak wiecie, kosztował nas dwa-
dzieścia sześć tysięcy. Rok temu dochód z przyjęcia wyniósł blisko pięć-
dziesiąt tysięcy dolarów. Tym razem, jak wynika z raportu, do kasy
wpłynęło zaledwie dwadzieścia osiem tysięcy. To skandal. Dokąd nas
to zaprowadzi?
—  Na dno — stwierdziła Dottie.
—  Może nie aż na dno, ale znaczy to, że niektóre przedsięwzięcia,
zwłaszcza program przetrwania czarnych rodzin i program stypendialny,
mogą być zrealizowane tylko kosztem naszej tradycyjnej corocznej im-
prezy, czyli Zabawy Sióstr.
Zewsząd rozległy się jęki i okrzyki zawodu.
—  Jak wiecie, celem tego spotkania miało być powołanie zespołów
roboczych do organizacji Zabawy Sióstr, złożenie sprawozdania z bankietu
oraz uaktualnienie niektórych naszych planów dotyczących usług komu-
nalnych. Ale zacznę od innej sprawy. W ciągu ostatnich dwóch lat prze-
znaczałyśmy dwadzieścia pięć procent naszych dochodów — nie więcej
niż sześć tysięcy dolarów — na fundusz stypendialny. Ta suma nie może
ulec zmianie. Zgadzacie się?
Siedzące przy stole przytaknęły.
—  Może przegłosujemy ten wniosek?
223
Stół ponownie przytaknął.
—  Kto jest za wnioskiem, by w dalszym ciągu przeznaczać dwadzie'
cia pięć procent, nie więcej niż sześć tysięcy dolarów, naszych wpły^A *
z bankietu na fundusz stypendialny, proszę, niech podniesie rękę.
Dziesięć kobiet przy stole uniosło ręce. Komitet doradczy nie miał
prawa głosu w sprawach dotyczących samej organizacji.
—  Proszę to zaprotokołować.
—  Zrobione — odezwała się Winona.
—  Kolejny punkt dzisiejszego spotkania — kontynuowała Etta
Mae — to znaczy powołanie grup roboczych dla zorganizowania Zabawy
Sióstr jest już nieaktualny.
—  Przecież Zabawa Sióstr zazwyczaj przynosi dochód — zauważyła
Gloria.
—  To prawda, ale niestety nie możemy sobie pozwolić na wyłożenie
pieniędzy z naszego budżetu.   ?
—  A jaka suma wchodzi w grę? — pytała dalej Gloria.
—  W ubiegłym roku wydałyśmy siedemnaście tysięcy dolarów. Zakwate-
rowanie i wyżywienie wyniosło prawie dziewięć tysięcy, orkiestra i jej przelot
niecałe cztery, tysiąc trzysta kosztowało nas wypożyczenie aparatury dźwię-
kowej; trzeba też było zapłacić za jedzenie dla muzyków. Reszta poszła na
reklamę. Problem polega na tym, że hotel, w którym zawsze urządzałyśmy
imprezę, żąda zapłaty z góry, w przeciwieństwie do instytucji, która wypoży-
czała nam salę na bankiet. Ale to też tylko dzięki Dolores, która tam pracuje.
—  Może mamy kogoś znajomego w którymś z hoteli w mieście, kto
mógłby nam pomóc?
—  Niestety, nie — odparła Etta Mae. — Poza tym w tym roku
konieczna byłaby większa sala bankietowa, na czterysta do pięciuset osób.
—  Ale orkiestra ostatnim razem była naprawdę dobra — wtrąciła się
Robin. Wślizgnęła się niezauważalnie do sali i zasiadła dwa rzędy z tyłu
za Bernadine i Savannah.
Bernadine nachyliła się do ucha Savannah.
—  Ona odpowiadała za rozrywkę. Pieprzyła się z wokalistą.
Savannah zaczęła się śmiać; odwróciła się i kiwnęła ręką na Robin,
która zbliżyła się na palcach i cichutko przysiadła obok.
—  Czy ktoś ma jeszcze jakieś uwagi w związku z Zabawą Sióstr? —
zapytała Etta Mae.
—  Mam nadzieję, że w następnym roku stan naszych finansów się
poprawi — zauważyła Dottie. — Wprost nie mogłam się doczekać Bożego
Narodzenia i przerwy świątecznej. W tym nudnym mieście nic ciekawego
się nie dzieje i była to jedyna impreza, na którą czekałam z prawdziwą
niecierpliwością
224
I
—  Nie mogę uwierzyć, że w tym roku nie będziemy miały tej zaba-
wy -— szepnęła Robin do SaYanąah.
—  Chciałam jeszcze zauważać — podjęła znowu Etta Mae — że
vv ubiegłym roku w naszym bankiecie uczestniczyło ponad tysiąc dwieście
czarnoskórych mężczyzn i kobiet oraz przynajmniej sześćdziesięciu bia-
jych. W tym roku na sali było zaledwie sześćset osób. Co się stało?
Zebrane przy stoliku kobiety spojrzały jedna na drugą.
Etta Mae widocznie nie oczekiwała odpowiedzi, ponieważ ciągnęła
dalej:
—  Powstaje pytanie, co zrobić, aby spopularyzować naszą organiza-
cję? Co zrobić, aby stać się bardziej dynamiczną grupą w naszej społecz-
ności. Znam dobrze tę społeczność, tu się urodziłam i wychowałam
i zadziwia mnie wzrastająca z roku na rok ludzka apatia i bierność.
—  Jest recesja — odezwała się Dolores. — Ludzie nie mają pieniędzy
na rozrywki.
—  Bilet wstępu kosztował tylko czterdzieści pięć dolarów — zauwa-
żyła Dottie.
—  Czterdzieści pięć dolarów to bardzo dużo dla osób na zasiłku lub
o niskich dochodach a obarczonych liczną rodziną.
—  Bardzo niewiele osób podpada pod tę kategorię, wiesz o tym —
sprostowała Dottie. — Ile dostałaś bezpłatnych biletów, Dolores?
—  Tyle samo co ty, Dottie.
—  Ja dostałam tylko cztery, a ty dziesięć, o ile mi wiadomo.
—  Spokojnie, siostry — odezwała się pojednawczo Etta Mae. —
Mamy jeszcze parę spraw do omówienia. Czy chcecie je rozstrzygnąć
dzisiaj, czy mamy to przełożyć na następne spotkanie?
—  Wydaje mi się, że na przyszłoroczny bankiet powinniśmy zaprosić
kogoś takiego jak Oprah Winfrey lub Maya Angelou — zaproponowała
Dolores.
—  Czy masz pojęcie, ile one zażądają? — zapytała Dottie
—  To dla dobra sprawy.
—  Powinnyśmy to przemyśleć — stwierdziła Etta Mae. — Mam
prośbę. Niech każda siostra z zarządu prześle mi pocztą nazwiska dwóch
konferansjerów, których chciałaby zaprosić na przyszłoroczny bankiet.
Przedyskutujemy tę kwestię na następnym zebraniu.
—  Moim zdaniem powinniśmy położyć większy nacisk na uzyskanie
sponsorów spośród firm, z którymi dawniej robiłyśmy interesy — poddała
myśl Roberta Mason.
—  Proponuję dołożyć starań, aby więcej biznesmenów wykupiło stois-
ka dla propagowania swoich wyrobów. I różnicować opłaty — wystąpiła
z propozycją Dolores. — Biżuteria i dzieła sztuki to jedno, ale...
'5 — Czekając na miłość
225
—  Co możemy im w zamian ofiarować? — zapytała Dottie.
—  Bezpłatne ogłoszenia w naszych biuletynach — odrzekła Dolores
—  To rozsądna propozycja — zgodziła się Roberta. — W ubiegły^
roku wysłałam im wszystkim listy z podziękowaniami, ale w tym część
nawet nie raczyła odpowiedzieć na mój telefon.
—  Najwidoczniej oszczędzają — ironizowała Dottie.
—  Moim zdaniem — zasugerowała Gloria — w następnym roku
powinno się zwrócić większą uwagę na kampanię reklamową i rozpocząć
ją wcześniej.
—  Niełatwo jest o bezpłatną reklamę — stwierdziła Princess. __
Nie macie pojęcia, ile kosztowało mnie trudu, aby umieścić ogłoszenie
w gazetach i w radio. Telewizja w ogóle nie wchodzi w grę.
—  Proponuję, aby w przyszłym roku ogłosić się w biuletynach koś-
cielnych, dotrzeć do organizacji uniwersyteckich i innych — radziła Do-
lores.
—  To dobra myśl — stwierdził ktoś.
—  Możemy zaproponować, że zapłacimy za ogłoszenie — dodała
Dottie wywołując ogólną uciechę.
—  Ogłoszenia są drogie — zauważyła Dolores.
—  Jeszcze nie skończyłam — przerwała dyskusję Etta Mae. — Czy
nasze warsztaty miały dobrą frekwencję?
Wszystkie skinęły głowami.
—  Z szesnastu warsztatów, jakie zorganizowałyśmy, największą frek-
wencją cieszyły się: „Jak pozbyć się niekorzystnego kredytu?", „Crack
i kokaina w twoim domu", „Starzeć się z wdziękiem", „Niepełna rodzina",
„Stres i depresja czarnoskórych kobiet", „Możliwości zarobkowania".
—  Moim zdaniem wielu ludzi zapłaciło za warsztaty, a nie za ban-
kiet — zauważyła Dottie. — Stąd tak niewielki zysk.
—  Wiemy, jakie są potrzeby, i musimy się starać, aby znaleźć fundusze
na ich realizację — stwierdziła Etta Mae spoglądając na zegarek.
—  Wydaje mi się, że powinnyśmy zwrócić większą uwagę na przed-
stawicieli czarnej inteligencji — zaproponowała Gloria. — Niechby bar-
dziej udzielali się publicznie, dzielili swym doświadczeniem i wiedzą. To
nic nie kosztuje. Tylko trochę fatygi.
—  Zgadzam się — rzekła Dottie. — Wielu mieszka w Scottsdale, nie
interesują się niczym poza swoim BMW, ogrodem i urlopem na Hawajach.
Bernadine spojrzała na Savannah.
—  Jak dotąd głównym obiektem naszej troski jest poprawa jakości
życia młodzieży — zabrała znów głos Etta Mae. — Ale przecież starsi
obywatele również wymagają naszego zainteresowania.
—  Nie możemy sobie poradzić z narkotykami, nie mówiąc już o gan-
226
gach w szkołach, do których uczęszczają nasze dzieci — wyraziła zanie-
pokojenie Gloria.                    ,'   i
—  Nie jesteśmy w stanie zterr&dzić wszystkiemu złu, ale możemy się
starać robić co do nas należy ->—' oświadczyła Etta Mae.
—  Moim zdaniem należy zwiększyć liczbę członków, a nie tylko
ograniczać się do zarządu i ciała doradczego — wyraziła pogląd Roberta.
—  Nam się też tak wydawało na początku, zanim do nas dołączyłaś,
Roberto, ale ten system nie zdał egzaminu — wyjaśniła Etta Mae. —
Większość zwykłych członkiń, obarczonych rodziną i pracą zawodową,
pojawiała się na zebraniach jedynie sporadycznie. Postanowiłyśmy więc
utrzymać stały zarząd złożony z dziesięciu osób oraz komitetu doradczego
do specjalnych zadań. Ta struktura chyba dobrze zdaje egzamin, jak
sądzicie? — zwróciła się do kobiet siedzących przy stole.
Ich wzrok wyrażał pełną aprobatę.
—  Praca nasza byłaby znacznie bardziej efektywna, gdyby panie
z niektórych zespołów roboczych pilnowały tego, do czego zostały powo-
łane, i nie zwlekały do ostatniej chwili z oddaniem swoich sprawozdań,
które, nawiasem mówiąc, niejednokrotnie pozostawiają wiele do życze-
nia — wystąpiła z krytyką Dottie.
—  Moim zdaniem należy starać się o pozyskanie większej liczby
wolontariuszek. Musimy nawiązać kontakt z Urban League, Izbą Han-
dlową i tego rodzaju organizacjami — zasugerowała Gloria.
—  Zgadzam się — potwierdziła Etta Mae. — Czy któraś ma jeszcze
jakieś uwagi?
Ogólne milczenie.
—  Ile starszych osób zgłosiło się do pilnowania porządku podczas
rozgrywek Ligi Młodzieżowej, Marylin?
—  Potrzebujemy czterdziestu, a mamy już dwadzieścia sześć. Staram
się pozyskać resztę.
—  A co z programem „Szczęśliwe matki — szczęśliwe maluchy"?
—  Wszystko idzie zgodnie z planem — wyjaśniła Roberta. — Czego
się podjęłam, to wykonam.
—  A koszulki dla młodzieży na zakończenie roku szkolnego? —
zwróciła się Etta Mae do Dottie.
—  Będą gotowe za trzy tygodnie. Plakaty również.
—  Mam nadzieję, że pamiętacie o tym, że każda ma przynieść jakieś
danie na sprzedaż — przypomniała Etta Mae. — Obojętne, czy to będzie
ciasto czy masło orzechowe. Chodzi o to, aby dać jakiś wkład. Coś mi
się jeszcze przypomniało. Babtysta z Mount Calvary prosił, aby im pomóc
w Święto Dziękczynienia i w Boże Narodzenie rozprowadzać posiłki dla
bezdomnych; potrzebne nam będą wolontariuszki. To sprawa nie na
227
dzisiaj, ale trzeba ją mieć na uwadze. Niektóre z was planują w tym
czasie urlopy, wiem, ale te, które zostają, niech mają to w pamiec'
A teraz, czy życzycie sobie na dzisiejszym zebraniu omówić nasze plany
perspektywiczne?
Odpowiedziało jej milczenie.
— Pozwólcie jednak, że wspomnę o nich pokrótce, aby dostarczyć
wam materiału do przemyśleń na następne zebranie. Proszę, zapamiętajcie
sobie lub zanotujcie w kalendarzykach: odbędzie się ono w czwartek
siedemnastego maja. Nasze plany na przyszłość są zakrojone na czas od
roku do pięciu lat. Będziemy się koncentrować na zwiększeniu efektyw-
ności działania naszej organizacji oraz polepszeniu jakości życia ludności
kolorowej, tu, w Phoenix. Szczególnie leży nam na sercu dola czarnych
kobiet; tutaj działalność nasza musi być bardzo intensywna i wielostronna.
Jeśli im nie pomożemy, perspektywy na przyszłość naszych dzieci i naszych
rodzin będą bardzo kiepskie. Mówiłyśmy już o utworzeniu banku miejsc
pracy, jako pośrednim ogniwie między firmami a kolorową społecznością.
Nasze plany przewidują objęcie opieką starszych wiekiem obywateli,
otwarcie świetlicy oraz opracowanie programu edukacyjnego dla dzieci
z dzielnic przeludnionych i ubogich. Należałoby również pomyśleć o roz-
szerzeniu działalności naszej organizacji na cały kraj. W Phoenix Akcja
Czarnych Kobiet ma już trwałą pozycję, ale byłoby dobrze założyć filie
również i w innych miastach.
Na sali rozległ się szmer akceptacji.
—  Chciałabym jeszcze przypomnieć, że na następnym zebraniu ocze-
kuję sprawozdań szefowych zespołów roboczych do zadań, o których
mówiłam. Wiem, że mamy jeszcze sporo czasu, ale muszę mieć orientację,
jak postępują prace. Czy są jeszcze jakieś pytania?
Nikt się nie odezwał.
—  Wobec tego kończymy zebranie.
Wszyscy wstali, a kilka kobiet zbiło się w grupkę, aby poplotkować.
Robin zauważyła znajomą i podeszła do niej. Bernadine i Savannah wyszły
do holu na papierosa.
—  Jak się czujesz? — zapytała Savannah wkładając kapelusz.
—  Znacznie lepiej, ałe mam do ciebie prośbę: nie wspominaj o tym
incydencie ani Glorii, ani Robin — one nic nie wiedzą.
—  Dobrze.
—  Nigdy póki życia nie zażyję podobnego świństwa, choćbym była
w najcięższej depresji.
Tanecznym krokiem podeszła do nich Robin.
—  Bernadine, Gloria prosi cię na chwilę. Chce cię komuś przedstawić.
Bernadine zaciągnęła się parę razy papierosem i wróciła na salę.
228
—  Mam nadzieję, że nie opowiedziałaś Bernadine historii z moim
portfelem ani o tej całej aferze z- Troyem, co?
—  Skądże znowu.               if if
—  A Glorii?                      ,:
—  Też nie.
—  To dobrze — westchnęła z ulgą Robin. — Są rzeczy, z których
wolę się im nie zwierzać.
—  Czy Troy odezwał się jeszcze do ciebie? — zapytała Savannah.
—  Nie. Ale zgadnij, co się stało?
—  Co takiego?
—  Znalazł się mój portfel.
—  Znalazłaś go?
—  Tak. Przejechałam po nim. Był pod tylną oponą samochodu.
W garażu.
—  Czy coś z niego zginęło?
—  Nic oprócz pieniędzy. Miałam tam tylko około czterdziestu dola-
rów. Niewielka strata.
—  Sądzisz, że to ty go tam upuściłaś?
—  Nie pamiętam. Przysięgam, że nie pamiętam. Trzeba przyznać, że
nosisz odważne kapelusze, dziewczyno. Ja czułabym się w nich głupio.
Przyłączyły się do nich Gloria i Bernadine.
—  Szkoda, że trzeba było zrezygnować z Zabawy Sióstr — utyskiwała
Gloria. — Nie sądziłam, że może do tego dojść.
—  Nie szkodzi — pocieszyła ją Savannah. — Możemy sobie same
urządzić zabawę, nie uważacie? — zwróciła się do przyjaciółek.
—  Jeszcze jaką — poparła ją Robin.
—  A dlaczegoż by nie? — dodała Bernadine.
—  Ja też jestem za tym — stwierdziła Gloria. — Ale w tej chwili
umieram z głodu. Od rana nie miałam nic w ustach. Możecie tu sobie
zostać choćby i do rana, jeśli macie ochotę, ale ja idę do domu.
—  My także — oświadczyła Robin i podążyła za nią jak kaczątko za
matką.
Savannah klepnęła ją w plecy popychając do przodu. Bernadine miała
poczucie uczestnictwa w czymś wartościowym.

DLACZEGO?
Byłam niespokojna i tak zdenerwowana, że zapomniałam o umówionej
zmianie oleju w samochodzie. Jak nigdy, wypaliłam osiemnaście papiero-
sów, prawie całą paczkę, a dzień przecież jeszcze się nie skończył. Pa-
miętam, że Kenneth był bardzo punktualny. Przyleciał wczoraj wczesnym
rankiem, ale wprost z lotniska udał się na te swoje obrady, które ciągnęły
się przez cały dzień do wieczora. Dzisiaj również miał mieć kilka posie-
dzeń. Umówiłam się z nim na ósmą wieczór. Teraz jest wpół do ósmej,
a ja nadal nie wiem, w co mam się ubrać. Nie chciałabym wkładać nic
obcisłego, aby nie wyglądać prowokująco, ale nie powinien to też być
strój zbyt oficjalny. Dżinsy są zupełnie nie na miejscu, a strojniejsza suknia
świadczyłaby o braku stylu. Cholera, nie wiem. Zatelefonowałam do
Robin. Trudno mi powiedzieć dlaczego właśnie do niej.
—  Nie potrafię logicznie myśleć. To jest aż śmieszne. Można by
pomyśleć, że wybieram się na bal absolwentów, a nie na zwykłą kolację.
—  Załóż coś seksownego, dziewczyno. Niech zobaczy, ile stracił przez
te lata.
—  Na przykład co?
—  Włóż ten pomarańczowy kostium. Jest ci w nim bardzo do twarzy.
—  Wiesz, że może masz rację.
—  I nie zapomnij o dobrych perfumach.
—  Dziękuję, dziewczyno. Zadzwonię do ciebie później.
—  Uszczknij coś dla mnie — wykrzyknęła i odwiesiła słuchawkę,
zanim zdążyłam jej powiedzieć, że nie planuję nic z tych rzeczy. Ale na
wszelki wypadek rozpyliłam trochę dezodorantu w dolnych partiach ciała,
po czym przymierzyłam pomarańczowy kostium. Rzeczywiście wygląda-
łam dobrze. Znów pobiegłam do łazienki, aby przepłukać sobie usta
plaxem. Ponieważ zdecydowałam się na kolor pomarańczowy, starłam
230
z warg swoją fuksję i nałożyłam szminkę w odcieniu mandarynki. Szuka-
łam właśnie w garderobie odpowiednich butów, kiedy usłyszałam dzwonek
do drzwi. Serce zaczęło mi walić tale, że słyszałam każde jego uderzenie.
Zabrakło mi powietrza. Zaczęłam energicznie oddychać przez otwarte
usta, aby odzyskać równowagę.; Zanim dotknęłam klamki u drzwi, byłam
już zupełnie spokojna.
Pewne rzeczy nie zmieniają się, pomyślałam otwierając drzwi przed
stojącym w progu Kennethem. Wyglądał jak murzyński książę. Nigdy nie
będę w stanie zrozumieć, jak i dlaczego dopuściłam do naszego zerwania.
—  Masz zamiar trzymać mnie pod drzwiami? — zapytał.
Roześmiałam się, ale on zachował powagę.
—  Dlaczego nie miałbyś postać tam trochę? — odparłam zaczepnie
i obrzuciłam go szybkim spojrzeniem.
Miał na sobie granatowy garnitur, popielatą koszulę i różowy krawat.
Mierzy ponad metr osiemdziesiąt i nadal chyba nie waży więcej jak
dziewięćdziesiąt kilo. Gdzieniegdzie w jego włosach — nawet w wąsach —
przebłyskiwały pojedyncze pasemka siwizny. Skóra, która zawsze swym
kolorem przypominała mi gorzką czekoladę, była wciąż gładka; nos
szeroki, a wargi pełne.
—  Nie zmieniłeś się ani trochę — stwierdziłam.
—  Za to ty się zmieniłaś — odparł. — I to na korzyść. Minione lata
posłużyły ci zdecydowanie, Savannah.
Uściskał mnie mocno i pocałował w usta. Byłam rada, że nie potrak-
tował mego języka jako coś, co mu się należy.
—  Proszę, wejdź i siadaj — zapraszałam.
—  Widzę, że twoje zamiłowanie do piękna nie przygasło — zauważył
rozglądając się po pokoju. — Dalej kolekcjonujesz?
—  Staram się.
Krążył po pokoju przyglądając się moim dziełom sztuki.
—  Masz parę niezłych okazów. A pamiętam, że był czas, kiedy miałaś
kłopot z zapłaceniem czynszu.
—  Nie musisz mi przypominać — odrzekłam. Miałam mu ochotę
wyznać, że nadal mam problemy z jego uiszczeniem; z tym że teraz chodzi
nie o jeden, lecz o trzy lokale.
—  A ten obraz kto malował? — zapytał, starając się odcyfrować
nazwisko na jednym z moich abstrakcyjnych płócien.
—  John Rozelle, czarnoskóry malarz z Saint Louis. Ten obraz w za-
sadzie nie jest reprezentatywny dla jego twórczości. On uprawia różne
rodzaje sztuki, ale ten obraz należy do moich ulubionych. Zresztą była
to jedyna jego praca, na którą było mnie stać.
—  Mówisz, że to czarny?
231
in-
na
LSZ
ch
/je
tiie
id,
raz
jąc
.da
pa-
oże
yj
do
303
—  Tak.
—  Bardzo przyjemnie to słyszeć. A te obrazy tutaj? Są wręcz fantas-
tyczne.
—  To jest Charles Alston, a tamten to dzieło Joea Overstreeta. Jest to
tak zwany serigraf. Ta pastela jest autorstwa Brendy Singletary. Twórcą tego
dużego kolażu jest Noah Purifoy. A ten gwasz — wskazałam podchodząc
bliżej — to Joseph Holston. Obraz z mosiężnymi maskami i tkaniną kinte jest
dziełem Franka Fraziera, a tu jest abstrakcja pędzla Lamerola Gatewooda.
—  Pomagasz lansować przymierających głodem artystów, co?
—  Próbuję — odparłam. — Jeśli nie będziemy kupować ich prac, jaki
los ich czeka? — Byłam rada, że rozmawiamy o rzeczach obojętnych,
takich jak sztuka, a nie o nas. Ale wiedziałam, że to musi przyjść.
—  A więc przeniosłaś się do Phoenix? — odezwał się siadając na
kanapie. Wyglądał tak urzekająco, że musiałam przywołać na pomoc
całe swoje opanowanie. — Robisz karierę, jak rozumiem?
—  Dopiero co zaczęłam — stwierdziłam przybierając niedbały ton.
—  Nadal palisz?
—  Niestety, ale jestem zdecydowana zerwać z tym nałogiem do końca
dziewięćdziesiątego pierwszego roku.
—  Czy nie przyrzekałaś tego już sobie w osiemdziesiątym szóstym?
—  Przestań, Kenneth.
—  Czy zamierzasz tak stać, dopóki nie wyjdziemy? Ja nie gryzę,
Savannah. Usiądź.
Usiadłam na krześle naprzeciwko niego.
—  Jak ci się podoba Phoenician?
—  Z zewnątrz wygląda imponująco, ale pokój jest dość przeciętny.
Wiesz, wszystkie hotele pewnej klasy wyglądają w środku jednakowo.
—  A teraz powiedz mi, Kenneth. Jak ci się wiodło przez te wszystkie
lata?
Skrzyżował nogi, następnie splótł ręce na kolanach i pochylił się.
—  Jak by ci tu powiedzieć? Mam własną praktykę.
—  Naprawdę? Nie pracujesz już w szpitalu?
—  Nie. Mam własny zespół. Zatrudniam dziesięć osób.
—  To wspaniale.
—  Mam również trzyletnią córeczkę.
—  Słyszałam.
—  Kto ci mówił?
—  Pamiętasz Belindę i Rogera?
—  Tak.
—  Dowiedziałam się od Belindy w ubiegłym roku, gdy przyjechałam
w odwiedziny do domu. Masz może przy sobie zdjęcie?
—  Oczywiście — odparł i sięgnął do portfela. Mała dziewczynka na
fotografii wcale nie była taka/ ładna, ale skłamałam i powiedziałam, że
jest zachwycająca.
—  A jak układa się twoje małżeństwo?
—  Ma swoje wzloty i upadki.
—  Jesteś szczęśliwy? Przepraszam, zagalopowałam się. Nie powinnam
przecież zadawać takich pytań.
—  Można by tak powiedzieć. Nie mógłbym marzyć o lepszej matce
dla mojej córeczki.
—  Nie to miałam na myśli, Kenneth.
Spojrzał w sufit, jakby zastanawiając się.
—  Można by powiedzieć, że ją kocham. Ale nie jest to miłość głęboka
i płomienna. Jest to rodzaj uczucia, które rozwija się z czasem.
—  Dlaczego zatem ożeniłeś się z nią, skoro jej nie kochałeś?
—  Bo nosiła w sobie moje dziecko.
—  Dałeś się złapać?
—  Na nic nie dałem się złapać, Savannah.
Chyba palnęłam głupstwo.
—  Chodziłem z nią z przerwami jakieś pół roku.
—  Tak jak ze mną — wyrwało mi się.                                  •
—  Nie, nie tak. Jeśli się nie mylę, to ty dzieliłaś swój czas między
mnie i innych mężczyzn.
—  Nic podobnego!
—  Tak było, Savannah.
—  Skąd wiesz, Kenneth?
—  Bo tylko ja występowałem z inicjatywą spotkań.
—  Cóż z tego?
—  Miałem więc prawo sądzić, że spotykasz się z innymi.
—  Ale tak nie było.
—  Dlaczego więc nigdy nie zadzwoniłaś pierwsza?
—  Bo wydawało mi się, że nie traktujesz poważnie naszej znajomości,
że dzwonisz tylko wtedy, kiedy jest ci wygodnie.
—  To nieprawda, Savannah.
—  Tak mi się wydawało.
—  Z tego, co mówisz, wynika, że oboje byliśmy w błędzie.
—  Być może. Ale, Kenneth, spójrzmy prawdzie w oczy. Przyznasz,
że nie byłeś zbyt komunikatywny. Nie miałam pojęcia, co do mnie czujesz.
—  No cóż, jak też nie wiedziałem nic o twoich uczuciach.
—  O to właśnie chodzi. Nie mogłam chodzić z tobą bawiąc się ciągle
w zgadywankę, a nie chciałam pytać cię o to wprost.
—  Dlaczego?
232
233
—  Czułabym się jak idiotka. Nigdy nie musiałam pytać mężczyzny
co do mnie czuje.                                                                                    '
—  Czyż nie traktowałem cię z należytym szacunkiem i podziwem?
—  Podziwem? Nie zależało mi na twoim podziwie, Kenneth. Chciałam
twojej miłości. Ale dajmy spokój tej dyskusji. Dopiero przyszedłeś. Nie
widzieliśmy się kawał czasu. Zapomnij o tym, co powiedziałam. Jesteś
głodny?
—  Nie — odparł z uśmiechem. — W tej chwili nie.
—  Nie patrz tak na mnie.
—  Nie patrzę na ciebie „tak". A skoro już wyjaśniliśmy sobie pewne
kwestie, powiedz mi jeszcze: co do mnie czułaś?
Nie chciałam mu na to odpowiedzieć.
. — Już zapomniałam.
—  Nieprawda.
—  Powiedziałabym, że durzyłam się w tobie.
—  Durzyłaś się?
—  A czego się spodziewałeś? Że byłam zakochana do szaleństwa?
—  Miło byłoby to usłyszeć.
—  Jakie to ma teraz znaczenie, Kenneth? Rozmawiamy o zamierzch-
łych czasach. Siedzisz w moim mieszkaniu w Phoenix, w Arizonie, w roku
tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym, żonaty, dzieciaty, i chcesz, żebym
robiła ci wyznania?
—  Byłem w tobie zakochany — odparł.
Mało nie umarłam z wrażenia. Ale on tylko igra ze mną, wiedziałam.
Mówi tak, bo chce pójść ze mną do łóżka. Prawdopodobnie wszystko
sobie z góry zaplanował. Ale to mu się nie uda.
—  Nie byłeś.
—  A jednak byłem.
—  To dlaczego tak postępowałeś?
—  Powiedziałem ci już. Ja też nie chciałem robić z siebie głupka.
Sądziłem, że rozgrywasz sprawę na zimno. Byłaś młoda, ładna i seksowna,
i popularna w Bostonie. Miałaś do wyboru setki mężczyzn. Nie chciałem
się narażać.
—  I udało ci się. Ale wiedz, że umawianie się z kilkoma mężczyznami
jednocześnie nie jest w moim stylu. Jeśli sypiam z tobą, to nie będę sypiała
z nikim innym. Jestem monogamistką. A poza tym, jeśli nam z sobą
dobrze, to dlaczego mam sypiać z kimś innym?
—  A więc było nam z sobą dobrze?
—  A jak sądzisz, dlaczego byłam na ciebie czasami taka wściekła? —
zapytałam i zaczęłam się śmiać. — Czekałam, aż się odezwiesz, a kiedy
już wreszcie zadzwoniłeś, rozmawialiśmy o jakimś głupim artykule w News-
234
week, a potem życzyłeś mi przyjemnego dnia. Tak jakby chodziło o in-
teresy. Czasami miałam ochotę :j6ię zabić, przysięgam. Czy mogę zrobić
to teraz, aby zemścić się za cierpienia, jakie mi zadałeś?
—  Podejdź i zrób to — odparł i roześmiał się ubawiony.
Zawtórowałam mu. Naraz zrobił się poważny. To mi nie odpowiadało.
—  Bardzo się cieszę, słysząc to, Savannah. To doprawdy wstyd, że
trzeba mi było aż tyle czasu, abym poznał twoje uczucia.
—  Tak bywa. Mądrość przychodzi z wiekiem — odparłam senten-
cjonalnie.
Siedzieliśmy chwilę jak para głupców.
—  Dlaczego chciałeś spotkać się ze mną? — zapytałam.
—  Bo nie widziałem się z tobą od lat. Chciałem zobaczyć, jak ci się
wiedzie. I stwierdzam, że całkiem dobrze.
—  To może już wyjdziesz? Żegnaj.
Parsknął śmiechem.
—  Nie jesteś głodna?
—  Nie — odparłam i była to prawda. Tak jak kiedyś, jego obecność
zabiła we mnie wszelki apetyt. Przynajmniej na jedzenie.
—  Co będziemy robić?
—  Mogę ci powiedzieć, czego nie będziemy robić.
—  Czyja zachowuję się tak, jakbym chciał cię uwieść? — zapytał i oparł
się plecami o kanapę. — Dlaczego jesteś taka nabuzowana? Myślałaś, że
przyszedłem, aby zaciągnąć się do łóżka w imię starych wspomnień, tak?
—  Zgadza się.
—  A ty cały czas myślisz tylko o tym, że jestem żonaty, a ty nie masz
zamiaru pójść do łóżka z żonatym mężczyzną?
—  Prawda.
—  Możesz być spokojna, Savannah — oświadczył. — Chciałem się
tylko z tobą zobaczyć.
Nawet nie chciał się ze mną przespać? Nic się nie zmienił, pomyślałam.
Sam nie wie, czego chce.
—  Może pójdziemy gdzieś na drinka? — zaproponowałam.
—  Możemy — odrzekł. — Możemy też posiedzieć i tu, dopóki nie
zgłodniejesz. Mówię poważnie, Savannah. Spotkanie z tobą sprawiło mi
wielką radość.
Chciałam powstrzymać te wynurzenia.
—  Bez sensu jest tak siedzieć tutaj — stwierdziłam.
—  Możemy przecież rozmawiać — odparł i uśmiechnął się uwodziciel-
sko. Tylko nie to!
—  Czułabym się znacznie lepiej, gdyby ta rozmowa odbywała się
poza domem — stwierdziłam. — Ruszaj się, Kenneth, idziemy.
235
Podniósł się i stanął przede mną tak blisko, że czułam jego oddech
Pachniał przyjemnie, tak przyjemnie, że musiałam się odsunąć.
—  Masz ochotę pojechać ze mną jutro do Sedony?
—  Chyba nic nie stoi na przeszkodzie.
—  Świetnie. Wiesz, co proponuję? Jestem wykończony. Od czwartku
spałem tylko cztery godziny i dlatego mam takie przekrwione oczy. Wrócę
do hotelu, wezmę prysznic i prześpię się. Przyjadę po ciebie o siódmej
—  Rano?
—  Tak. Może być?
—  Dlaczego tak wcześnie?
—  Będziemy mieli dla siebie cały dzień — odparł i pocałował mnie
w czubek nosa.
To także mi się nie podobało.
—  Niech będzie — zgodziłam się. — Ale pamiętaj, abyś sobie za
wiele nie obiecywał.
—  Obiecuję sobie bardzo wiele — oznajmił i skierował się ku drzwiom.
Myślałam, że padnę trupem. Tu na podłodze. I oczywiście natychmiast
odezwał się we mnie głód. Poszłam do kuchni, zadzwoniłam do Pizza
Hut i zamówiłam średnią wegeteriańską. Tymczasem zrobiłam sobie
sałatkę i kiedy po półgodzinie przyniesiono mi zamówioną potrawę,
zjadłam wszystko z apetytem.
Właśnie się rozbierałam, kiedy zadzwonił telefon.
—  Savannah? — odezwał się Kenneth głębokim głosem. Wolałabym,
żeby nie wymawiał mego imienia takim tonem. — Śpisz już?
—  Nie. Jest dopiero dziesiąta. Kładę się po dzienniku. Co się stało?
—  Chciałem ci powiedzieć, że wcale nie miałem ochoty wychodzić od
ciebie — oznajmił.
Z trudem przełknęłam ślinę.
—  Prawdę mówiąc, Kenneth, ja też nie chciałam, żebyś wyszedł.
—  Naprawdę?
—  Tak.
—  Czy nie jest za późno na powtórną wizytę?
—  Nie, nie jest za późno — stwierdziłam. — Mam tylko nadzieję, że
jutro rano nie będę czuła do siebie obrzydzenia.
—  Zapewniam cię, że nie — przyrzekł. — Będę u ciebie za pięć minut.
—  Za pięć minut?
—  Od półtorej godziny siedzę na parkingu tego magazynu Circle K roz-
myślając o naszej rozmowie i zbierając się na odwagę, by do ciebie zadzwonić.
—  Kenneth — westchnęłam.
—  Savannah — powtórzył jak echo.
Bardzo mi się podobała intonacja, z jaką wymówił moje imię.
236
Jestem w poważnym kłopocie. Wiedziałam, że nie powinnam temu
człowiekowi pozwolić się dotknąć. Wrażliwość moja jest jeszcze większa
niż cztery lata temu. Wystarczy/samo dotknięcie. Pocałunek. I już jestem
gotowa. Wolałabym, aby nie był taki czuły. Wolałabym nie czuć się przy
nim jak Mała Syrenka lub kilkumiesięczne niemowlę. Na Boga, powinien
otworzyć krajową szkołę sztuki miłości. Moja reakcja nie ma nic wspól-
nego z faktem, że od miesięcy nie spałam z mężczyzną. Chodzi o tego
mężczyznę. Wystarczyło, że Kenneth otoczył mnie ramieniem, a od razu
zamieniłam się w bezwolną masę. Nie musiał mi nawet wkładać swego
ptaszka (chociaż cieszę się, że to zrobił). Teraz leży oto w moim łóżku
trzymając mnie w objęciach, a ja boję się drgnąć, bo jest mi jak w niebie.
Byłam tam dzięki niemu tej nocy. Ale nie mogę wrócić, bo on nie może
tu zostać. Musi jechać do domu, do żony.
—  Dzień dobry — odzywa się.
—  Dzień dobry — odpowiadam.
—  Co, już wstajesz?
—  Jest wpół do ósmej. O ile pamiętam, mówiłeś, że o tej porze chcesz
już być w drodze.
—  Rzeczywiście — odparł i usiadł.
Odsunęłam się na krawędź łóżka, ponieważ wiedziałam, że jeśli mnie
dotknie, to ulegnę mu znowu. Dlaczego poddałam się tak szybko? Dla-
czego tak łatwo straciłam głowę dla tego przyjemniaczka i pozwoliłam
mu robić ze mną co zechce? Mam nadzieję, że nie wyznałam mu, że go
kocham, choć po trzech, czterech orgazmach jestem gotowa powiedzieć
wszystko. Daję słowo, nic nie pamiętam. Idiotka.
—  Jedziemy? — spytał.
—  Mówiąc uczciwie, Kenneth, nie wiem, czy to jest dobry pomysł —
odparłam i wyskoczyłam z łóżka.
—  Co się stało?
—  Nic. Zupełnie nic.
—  Czy coś zrobiłem nie tak? Powiedziałem coś?
—  Nie.
—  Powiedz mi, Savannah.
—  Nie powinniśmy tego robić, Kenneth. Można wskoczyć na kogoś,
popieprzyć się, a potem wstać i iść do domu; ale zupełnie co innego,
kiedy się kogoś kochało i ten ktoś obejmuje cię i pieści tak, jak ty to
robiłeś ze mną. Czuję się nie w porządku. Zdaję sobie sprawę, że nie
powinnam się na to zgodzić.
—  Co chcesz przez to powiedzieć?
—  Chcę powiedzieć, że czasami dawne uczucie odżywa, kiedy się robi
pewne rzeczy, a ta noc z tobą to jest właśnie taka rzecz.
237
—  Pochlebiasz mi — zauważył.
—  Nie wątpię.                                                                                A
—  Czy sądzisz, że tylko ty potrafisz czuć?
—  Nie powiedziałam tego. Ale co to ma do rzeczy?
—  To, że chciałem się z tobą zobaczyć bez żadnych ubocznych
myśli. Nie zamierzałem pójść z tobą do łóżka ani uwodzić cię. Przy-
sięgam.
—  Nie oskarżam cię, ale nie zrozumiałeś sedna sprawy. Jestem na to
za stara, Kenneth.
—  Na co?
—  Na to, żeby sypiać z byłym kochankiem, który jest żonaty jak
jasna cholera.
—  Mam zamiar to zmienić — oznajmił.
—  Każdy tak mówi.
-— Ja nie jestem każdy. Ja jestem Kenneth.
—  Co zamierzasz?
—  Myślę o rozwodzie.
—  Dlaczego?
—  Nie jestem szczęśliwy.
—  A co z dzieckiem?
—  Jeszcze nie wiem. To jedyne, co mnie dręczy w całej tej sprawie.
Co będzie z moją córeczką.
—  Nie pojadę do Sedony — wybuchnęłam.
—  Dlaczego?
—  Już ci powiedziałam.
—  Nie musimy nic robić, Savannah.
—  Już to zrobiliśmy, Kenneth.
—  Chciałbym, żebyś pojechała ze mną. Marzyłem o tym od tygodni.
Mam ci jeszcze tyle do powiedzenia. Jest wiele spraw, o które chciałbym
cię zapytać.
—  Powiedz mi teraz. Zapytaj mnie tutaj. No już, zaczynaj!
—  Słuchaj. Sama mówiłaś, że droga do Sedony jest piękna.
—  Tak słyszałam. Ale, Kenneth, mówię poważnie. Nie mogę. Zada-
łabym sobie nowy ból.
—  Jeśli ty ze mną nie pojedziesz, ja też nie pojadę — oświadczył
stanowczo.
—  Nie mogę. Przysięgam, nie mogę.
—  Czy pozwolisz mi spędzić ten dzień w swoim towarzystwie? Przy-
sięgam, nie tknę cię palcem.
—  Nie. — Starałam się, aby mój głos brzmiał zdecydowanie. — Po-
winieneś teraz wstać, wziąć prysznic, usiąść za kierownicą swego wyna-
238
T
jętego samochodu i pojechać do Sedony, tak jak planowałeś, a jutro
wrócić do domu, do żony.     >   ,
—  Jak myślisz, dlaczego tułjestem? — zapytał.
—  Nie mam pojęcia. Dlaczego?
—  Bo nie chcę wracać do domu.
—  Ale wracasz.
Milczał. Włożyłam szlafrok i poszłam do kuchni zaparzyć kawę.
Wyszła bardzo mocna. Gdy już się wykąpał i ubrał, napełniłam jego
filiżankę. Nawet jej nie dotknął. Odprowadziłam go do drzwi.
—  Powiedz mi, Savannah...
—  Słucham, Kenneth?
—  Co się stało tej nocy?
—  O wiele więcej, niż powinno — odrzekłam. — A teraz idź już.
Zamknęłam za nim drzwi, ale wiedziałam, że dalej tam stoi, bo była
cisza. Nie chciałam, aby odchodził. Kiedy jednak w końcu usłyszałam
jego oddalające się kroki, poczułam coś w rodzaju ulgi. Ale — muszę
przyznać — długo jeszcze siedziałam przy tych drzwiach, w nadziei że
usłyszę, jak wraca.
ODWET
Wiadomość od Troya brzmiała: „Robin, skończyłem już z tym i chcę
się z tobą zobaczyć. Naprawdę. Zadzwoń".
—  Zjeżdżaj — skwitowałam go.
Nagrał się również Michael: „Cześć, Robin, gdzie się ukrywasz? Czemu
nie odpowiadasz na telefony? Chciałbym się z tobą spotkać w ten week-
end. Tęsknię za tobą. Proszę, zadzwoń do mnie".
—  A nauczyłeś się już dobrze pieprzyć, Michael? Dalej jesteś taki
nudny? Dalej jesteś taki gruby?
Ostatni odczyt wstrząsnął mną. To był Russell. Dzwoniłam do niego
kilka razy, ale on od tamtej nocy nie odezwał się do mnie. „Robin, proszę
cię, zechciej wyświadczyć przysługę mnie i sobie i przestań wydzwaniać
do mnie do domu. Mam z tego powodu przykrości od żony. Przykro mi,
że muszę ci to przekazać w taki sposób. Mam nadzieję, że u ciebie
wszystko w porządku".
Poczułam ból w uszach. Słyszałam skrzypy i piski, a serce przez chwilę
jakby stanęło mi w piersiach. Potem wydało mi się, że czyjaś ręka sięgnęła
mi pod żebra i zaczęła wyciągać je na wierzch. Dygotałam, a każda żyłka
i każdy mięsień pęczniały w moim ciele z sekundy na sekundę, niemal
widziałam, jak mi pulsują pod skórą. Czy powiedział żona? Kilka razy
cofałam taśmę i płakałam coraz bardziej rozpaczliwie. Kiedy już miałam
tego dość, skasowałam wszystkie trzy nagrania i usiadłam na kanapie.
Wydawało mi się, że trwam w tej pozycji przez kilka godzin, bo nie
byłam w stanie zrobić żadnego ruchu. Serce przestało mnie już boleć, ale
teraz dla odmiany w ogóle nie czułam, że je mam. Byłam jak sparaliżo-
wana. Minął jakiś czas, aż w końcu bezwiednie sięgnęłam ręką do stosu
korespondencji. Było chyba z sześć katalogów. Po kiego licha przysyłają
mi tę całą makulaturę? Na diabła mi ona. Żonaty?
240
To było wstrętne, Russell. Niskie. A co mówiłeś mi ostatnim razem?
%q nadal mnie kochasz, że wiesz*iż popełniłeś błąd, i próbujesz go
naprawić. Mówiłeś:                      *r >
— Jeszcze trochę cierpliwości — czy nie tak właśnie powiedziałeś? Ty
nędzny skurwielu. Przez całe dwa lata pałętałeś się przy moim boku udając
zakochanego, a ja jak głupia wierzyłam. Co takiego ma w sobie Carolyn,
czego ja nie mam? Co takiego ci daje, czego ja nie mogę ci dać? Jak
mogłeś zachować się tak nonszalancko? Dzwonić do mnie i zostawiać na
taśmie taką wiadomość: że twoja żona gniewa się, gdy telefonuję do ciebie?
Nie wierzę ci. Zbyt długo robiłeś ze mnie idiotkę. Ale dałeś mi dobrą
lekcję, Russell. I w sposób najgorszy z możliwych.
Wiem, że nie powinnam się tym przejmować, ale jest to ponad moje
siły. I pomyśleć, że pozwalałam ci mieszkać u siebie za frajer tyle miesięcy.
Pozwalałam ci korzystać z mojej karty kredytowej, załatwiłam ci dobre
ubezpieczenie i zgodziłam się dać poręczenie na ten twój cholerny samo-
chód. Jesteś mi ciągle winien trzysta osiemdziesiąt sześć dolarów, skur-
wysynie. Ciekawe, czy rzeczywiście masz z nią dziecko, jak mówią. Ja
mogłam urodzić ci już dwoje dzieci, ty głupkowaty skurwielu, ale ty
oświadczyłeś mi wtedy, że jeszcze nie dojrzałeś do tego, aby zostać ojcem;
że najpierw musisz uporządkować swoje sprawy i rozwiązać problemy
finansowe. Dopiero potem, twierdziłeś, możesz zacząć myśleć o małżeń-
stwie, nie mówiąc już o ojcostwie. Co ona zrobiła dla ciebie takiego,
czego jak nie byłam w stanie zrobić? Dlaczego nie powiedziałeś mi, co ci
się w moim postępowaniu nie podoba? Przecież mogłabym to zmienić.
Co było we mnie złego, Russell, co?
Odsunęłam katalog i zabrałam się do otwierania koperty. Kiedy
przekonałam się, że jest to rachunek od Spiegla, odrzuciłam ją na bok
i wstałam. Muzyka. Oto czego mi teraz potrzeba. Włączyłam radio. Lisa
Stansfield śpiewała: „Objechałem cały świat i nigdzie nie znalazłem swojej
ukochanej". Nie miałam nastroju słuchać teraz tej muzyki, włączyłam
więc kasetę. Prince wykonywał Thieves in the Tempie. Do diabła, tylko
nie to. Nie dziś wieczór. Zamieniłam ją na Paulę Abdul. Szłam właśnie
do sypialni, aby zdjąć z siebie biurowe ciuchy, kiedy zadzwonił telefon.
—  Halo — odezwałam się w słuchawkę.
—  Halo — usłyszałam głos, wyraźnie z komputera. — Przeprowa-
dzamy ankietę... — odłożyłam słuchawkę.
Za chwilę telefon odezwał się ponownie.
—  Tak — odezwałam się, przekonana, że to znowu komputer, ale
pomyliłam się. Była to moja ulubienica, ścierwo z agencji ściągającej raty
za pożyczkę.
—  Cześć, Carol — pozdrowiłam ją.
a
sz
/je
lie
id,
raz
jąc
ida
ił.
' pa-
noże
sacyj-
Iłado
303
16 — Czekając na miłość
241
ODWET
Wiadomość od Troya brzmiała: „Robin, skończyłem już z tym i chce
się z tobą zobaczyć. Naprawdę. Zadzwoń".
—  Zjeżdżaj — skwitowałam go.
Nagrał się również Michael: „Cześć, Robin, gdzie się ukrywasz? Czemu
nie odpowiadasz na telefony? Chciałbym się z tobą spotkać w ten week-
end. Tęsknię za tobą. Proszę, zadzwoń do mnie".
—  A nauczyłeś się już dobrze pieprzyć, Michael? Dalej jesteś taki
nudny? Dalej jesteś taki gruby?
Ostatni odczyt wstrząsnął mną. To był Russell. Dzwoniłam do niego
kilka razy, ale on od tamtej nocy nie odezwał się do mnie. „Robin, proszę
cię, zechciej wyświadczyć przysługę mnie i sobie i przestań wydzwaniać
do mnie do domu. Mam z tego powodu przykrości od żony. Przykro mi,
że muszę ci to przekazać w taki sposób. Mam nadzieję, że u ciebie
wszystko w porządku".
Poczułam ból w uszach. Słyszałam skrzypy i piski, a serce przez chwilę
jakby stanęło mi w piersiach. Potem wydało mi się, że czyjaś ręka sięgnęła
mi pod żebra i zaczęła wyciągać je na wierzch. Dygotałam, a każda żyłka
i każdy mięsień pęczniały w moim ciele z sekundy na sekundę, niemal
widziałam, jak mi pulsują pod skórą. Czy powiedział żona? Kilka razy
cofałam taśmę i płakałam coraz bardziej rozpaczliwie. Kiedy już miałam
tego dość, skasowałam wszystkie trzy nagrania i usiadłam na kanapie.
Wydawało mi się, że trwam w tej pozycji przez kilka godzin, bo nie
byłam w stanie zrobić żadnego ruchu. Serce przestało mnie już boleć, ale
teraz dla odmiany w ogóle nie czułam, że je mam. Byłam jak sparaliżo-
wana. Minął jakiś czas, aż w końcu bezwiednie sięgnęłam ręką do stosu
korespondencji. Było chyba z sześć katalogów. Po kiego licha przysyłają
mi tę całą makulaturę? Na diabła mi ona. Żonaty?
240
To było wstrętne, Russell. Niskie. A co mówiłeś mi ostatnim razem?
%q nadal mnie kochasz, że wiesz- ii popełniłeś błąd, i próbujesz go
naprawić. Mówiłeś:                           *
—  Jeszcze trochę cierpliwości — czy nie tak właśnie powiedziałeś? Ty
nędzny skurwielu. Przez całe dwa lata pałętałeś się przy moim boku udając
zakochanego, a ja jak głupia wierzyłam. Co takiego ma w sobie Carolyn,
czego ja nie mam? Co takiego ci daje, czego ja nie mogę ci dać? Jak
mogłeś zachować się tak nonszalancko? Dzwonić do mnie i zostawiać na
taśmie taką wiadomość: że twoja żona gniewa się, gdy telefonuję do ciebie?
Nie wierzę ci. Zbyt długo robiłeś ze mnie idiotkę. Ale dałeś mi dobrą
lekcję, Russell. I w sposób najgorszy z możliwych.
Wiem, że nie powinnam się tym przejmować, ale jest to ponad moje
siły. I pomyśleć, że pozwalałam ci mieszkać u siebie za frajer tyle miesięcy.
Pozwalałam ci korzystać z mojej karty kredytowej, załatwiłam ci dobre
ubezpieczenie i zgodziłam się dać poręczenie na ten twój cholerny samo-
chód. Jesteś mi ciągle winien trzysta osiemdziesiąt sześć dolarów, skur-
wysynie. Ciekawe, czy rzeczywiście masz z nią dziecko, jak mówią. Ja
mogłam urodzić ci już dwoje dzieci, ty głupkowaty skurwielu, ale ty
oświadczyłeś mi wtedy, że jeszcze nie dojrzałeś do tego, aby zostać ojcem;
że najpierw musisz uporządkować swoje sprawy i rozwiązać problemy
finansowe. Dopiero potem, twierdziłeś, możesz zacząć myśleć o małżeń-
stwie, nie mówiąc już o ojcostwie. Co ona zrobiła dla ciebie takiego,
czego jak nie byłam w stanie zrobić? Dlaczego nie powiedziałeś mi, co ci
się w moim postępowaniu nie podoba? Przecież mogłabym to zmienić.
Co było we mnie złego, Russell, co?
Odsunęłam katalog i zabrałam się do otwierania koperty. Kiedy
przekonałam się, że jest to rachunek od Spiegla, odrzuciłam ją na bok
i wstałam. Muzyka. Oto czego mi teraz potrzeba. Włączyłam radio. Lisa
Stansfield śpiewała: „Objechałem cały świat i nigdzie nie znalazłem swojej
ukochanej". Nie miałam nastroju słuchać teraz tej muzyki, włączyłam
więc kasetę. Prince wykonywał Thieves in the Tempie. Do diabła, tylko
nie to. Nie dziś wieczór. Zamieniłam ją na Paulę Abdul. Szłam właśnie
do sypialni, aby zdjąć z siebie biurowe ciuchy, kiedy zadzwonił telefon.
—  Halo — odezwałam się w słuchawkę.
—  Halo — usłyszałam głos, wyraźnie z komputera. — Przeprowa-
dzamy ankietę... — odłożyłam słuchawkę.
Za chwilę telefon odezwał się ponownie.
—  Tak — odezwałam się, przekonana, że to znowu komputer, ale
pomyliłam się. Była to moja ulubienica, ścierwo z agencji ściągającej raty
za pożyczkę.
—  Cześć, Carol — pozdrowiłam ją.
16 — Czekając na miłość
241
—  Robin, przypominam ci, że nie uiściłaś w tym miesiącu twojej raty
—  Wiem o tym.
—  Dlaczego jej nie zapłaciłaś?
—  Bo nie mam pieniędzy.
—  A kiedy spodziewasz się je mieć?
—  W następnym miesiącu.
—  Którego dnia?
—  Nie wiem jeszcze. Ale powtarzam, w następnym miesiącu.
—  Potrzebna mi dokładna data.
—  To ją sobie ustal.
—  Robin — westchnęła.
—  Co takiego?
—  Wiesz, jak długo to już trwa?
—  Mnie to mówisz?
—  Nie masz już dość moich telefonów?
—  Nie. Uwielbiam, kiedy do mnie dzwonisz i żądasz pieniędzy, któ-
rych nie mam. Naprawdę.
—  Dlaczego nie kontrolujesz swoich wydatków, nie byłabyś wówczas
narażona na moje telefony.
—  Czy nie słyszałaś, co ci mówiłam? Nie mam pieniędzy.
—  Robin, stać cię na luksusowy samochód, a nie stać cię na spłacenie
tysiąca stu dolarów kredytu, co jest twoim obowiązkiem?
—  Mój samochód to moja sprawa.
—  Niestety, nie tylko twoja. Moja też. I to jak jeszcze. Twoim obo-
wiązkiem, Robin, jest przede wszystkim spłacić zaciągnięty dług.
—  Słuchaj, mój ojciec jest chory na alzheimera i muszę wynająć
mu pielęgniarkę; to jest dla mnie znacznie ważniejsze niż twoja głupia
pożyczka.
—  Bardzo mi przykro, że masz kłopoty z ojcem, Robin, ale kto będzie
następny? Matka? Jaką ciężką chorobę wymyślisz dla matki?
—  Radzę ci, hamuj swój język.
—  To raczej ty hamuj. Masz kartę kredytową Visa; nie możesz z niej
skorzystać i raz na zawsze załatwić sprawę?
—  Ty chyba jesteś głucha, Carol?
—  Słuchaj, Robin, mam już tego dość. Mój klient też ma tego dość.
Albo podasz mi datę, kiedy zapłacisz ratę, albo będę zmuszona przekazać
sprawę naszym prawnikom.
—  Odpowiada ci piętnasty?
—  Życzę ci przyjemnego wieczoru, Robin.
Rzuciłam słuchawkę.
—  Ścierwo.
242
Kiedy już rozebrałam się i odwiesiłam ubranie do szafy, stanęłam, nie
wiedząc, co ze sobą począć, zdenerwowana, znużona, nieszczęśliwa.
Dlaczego zadzwonił i powiedział mTtakie świństwo. Żonaty? A ja nie
jestem dobra? Nie jestem dostatecznie ładna? Nie jestem dostatecznie
wrażliwa i inteligentna? Nie byłam' dość dobra w łóżku? Co ci we mnie
nie odpowiadało? Dlaczego nie chciałeś się ze mną ożenić, Russell?
Dlaczego?
Włożyłam stare leginsy i luźny T-shirt i wróciłam do saloniku. Wyłą-
czyłam Paulę i nastawiłam telewizję. Świetnie: właśnie nadawali Cheers.
Obejrzałam. Potem obejrzałam coś jeszcze, ale już nie pamiętam, co to
było. Poszłam do kuchni, nalałam sobie kieliszek wina i wychyliłam go
duszkiem. Następnie udałam się do łazienki i spojrzałam w lustro. Twarz
miałam opuchniętą, oczy szkliste i drżące usta. Każda cząsteczka mego
ciała dygotała z bólu. Mimo wysiłków nie potrafiłam się opanować
i znowu zaczęłam płakać. Co można zrobić innego, kiedy człowiek czuje
się tak skopany? Co zrobić, aby przekonać siebie, że masz to w nosie?
Co masz powiedzieć swemu sercu, aby przestało boleć? Co?
Usiadłam na toalecie. Opuściła mnie wszelka energia. Głowę miałam
lekką jak piórko. Miałam wrażenie, że nie istnieję. Za chwilę poczułam
takie wyczerpanie, taką ociężałość, że nie byłam w stanie się podnieść.
Tak się nie robi, myślałam. Nie podnosi się słuchawki telefonu i nie rzuca
się we mnie gównem. Czy uważał, że spłynie to po mnie jak woda po
kaczce? Żonaty. Zaczęłam się śmiać. Nie pozostało mi już nic innego.
Podniosłam się w końcu. Znowu poszłam do kuchni i nalałam sobie
kolejny kieliszek wina. Otworzyłam jeden z katalogów; wykręciłam bez-
płatny numer Sekretów Wiktorii. Kiedy głos w słuchawce zapytał mnie,
co chcę zamówić, uświadomiłam sobie, że nie wiem. Odłożyłam słuchawkę.
Michael. Powinnam zadzwonić do Michaela.
Wykręciłam jego numer. Telefon odebrała kobieta. Byłam przekonana,
że się pomyliłam, więc zadzwoniłam jeszcze raz. Odezwał się ten sam
kobiecy głos.
—  Czy to jest mieszkanie pana Michaela Davenporta? — zapytałam.
—  Tak jest. Kto mówi?
—  Robin.
—  Jaka Robin?
—  Robin Stokes.
—  Michaela nie ma w tej chwili w domu; jak tylko wróci, przekażę
mu, że pani dzwoniła.
—  Czy może pani określić, kiedy go będzie można zastać?
—  Około dziesiątej.
—  Dziękuję.
243
n-
la
sz
:h
r.
je
ie
i,
z
c
a
— Do widzenia.
Nie wiedziałam, co mam o tym myśleć. Wiedziałam na pewno, że
Michael nie mieszka z żadną przyjaciółką. Musiała to być jego krewna
Rozmawiała ze mną przyjaźnie. Może to jego siostra albo jakaś kuzynka?
Kto wie? Co to ma zresztą za znaczenie?
Savannah nie mogła uwierzyć w postępek Russella. Bernadine oświad-
czyła, że Russell jest marną kreaturą i że może teraz wreszcie wybiję g0
sobie z głowy. Gloria stwierdziła, że nic, cokolwiek zrobi Russell, nie jest
w stanie ją zaskoczyć. Chciały mnie zabrać na obiad, aby poprawić mi
humor, ale nie byłam w nastroju do rozmowy.
Michael nie odezwał się, chociaż minęły już dwa dni od mojego
telefonu. Ta kobieta chyba nie była jego krewną. Pewnie nie przekazała
mu wiadomości. W biurze też go nie było, wobec czego postanowiłam
zadzwonić do niego jeszcze raz. Tym razem zastałam go.
—  Michael?
—  Jak się masz, Robin? Już myślałem, że zapadłaś się pod ziemię.
—  Czy przekazano ci wiadomość, że do ciebie telefonowałam?
—  Prawdę mówiąc, nie.
—  Kim jest ta kobieta, która przyjmuje telefony w twoim imieniu?
—  Ach, to Giną, moja stara przyjaciółka. Chwilowo mieszka u mnie,
ponieważ jest w trakcie zmiany miejsca zamieszkania, ale to długa historia.
Staram się jej pomóc, aby jakoś stanęła na nogi.
—  A więc ona mieszka u ciebie?
—  Chwilowo; jest moją przyjaciółką, Robin.
—  A gdzie ona śpi?
—  Twoje pytanie mnie zdumiewa, Robin. Czyżbyś była zazdrosna?
—  Nie jestem zazdrosna. O co lub o kogo miałałabym być zazdrosna?
—  No właśnie.
—  Jak długo ona będzie u ciebie mieszkać?
—  Chyba do końca miesiąca.
—  Do końca miesiąca!
—  Spokojnie, Robin. Doprawdy wbijasz mnie w dumę. — Słyszałam,
jak się śmieje.
—  Nie mam zamiaru wbijać cię w dumę. Zdawało mi się, że chciałeś
się ze mną zobaczyć.
—  To prawda.
—  Mimo iż mieszkasz z inną kobietą?
—  Ona śpi w gościnnym pokoju, jeśli to ma dla ciebie jakieś znaczenie.
—  To żadna przeszkoda. Ani dla kobiet, ani dla mężczyzn.
244
—  Posłuchaj, Robin. Chodź ze mną w piątek na kolację, to ci wszys-
tko wyjaśnię.                                tf;/
—  O której?
—  Odpowiada ci siódma?
—  Może być.
—  Przyjadę do ciebie o siódmej. — W jego głosie brzmiało wyraźne
rozbawienie.
Nie wiem dlaczego zgodziłam się na kolację, na którą nie miałam
ochoty. Może dlatego że trzeba było jakoś zabić wolny czas, urozmaicić
w jakiś sposób codzienną monotonię. Robić coś, co pomogłoby mi zapo-
mnieć o wstrętnym postępku Russella.
W piątek o siódmej czekałam na Michaela przerzucając ostatni katalog
Spiegla. Do wpół do ósmej zdążyłam zagiąć rogi przynajmniej ośmiu
stron, na których były seksowne biustonosze i majteczki oraz przezroczys-
ta szyfonowa nocna koszula, którą już oczami wyobraźni widziałam na
sobie. Gdy zegar wskazał siódmą czterdzieści pięć, podniosłam słuchawkę
i zamówiłam z tych stronic wszystko jak leci. Zamówiłam to na kartę
American Express mojej firmy wiedząc dobrze, że nie stać mnie na żadną
sztukę tej bielizny. Około ósmej zaczęła mnie ogarniać złość. Czyżby
połamał sobie palce? Nie może zadzwonić i powiedzieć, że się spóźni?
Wykręciłam jego numer. Znowu odezwał się kobiecy głos.
—  Tu Robin. Czy jest Michael?
—  Owszem — odparła. To nie do wiary.
Michael podszedł do telefonu.
—  Co jest? — zapytałam.
—  Jak to co? — odparł zdziwiony.
—  Już ósma.
—  Wiem, Robin. Co się stało? Czemu jesteś taka zła?
—  Podobno miałeś być u mnie o siódmej.
—  O, cholera! Wiedziałem, że czegoś zapomniałem. Przepraszam,
Robin, bardzo cię przepraszam. Byłem ostatnio tak zawalony pracą, że
mi to zupełnie wypadło z głowy. Czy możemy to przełożyć na inny termin?
—  Na inny termin? Czy to znaczy, że dzisiaj się nie spotkamy?
—  Właśnie jem kolację.
—  Z tą jak jej tam?
—  Ma na imię Giną.
—  Nieważne.
—  Posłuchaj, Robin. Ona zadała sobie trud i przygotowała tę kolację.
Byłoby niegrzecznie z mojej strony wstać teraz i zostawić ją. Rozumiesz
to, prawda?
—  Tak, rozumiem. Ale może mi wobec tego powiesz, co ja mam
245
n-
na
isz
ich
or.
yje
nie
;ąd,
•raz
ąjąc
ąda
ohn
lił.
v pa-
może
lsacyj-
dła do
zrobić z resztą wieczoru. Ty masz problem z głowy; jesz sobie kolan'*
swoją przyjaciółką.                                                                                J? 2e
—  Powiedziałem, że ci to zrekompensuję. Czego jeszcze oczekuje^?
—  Nie mówmy już o tym, Michael.                                                    •
—  Odpowiada ci koniec przyszłego tygodnia?
—  Koniec przyszłego tygodnia?
—  W poniedziałek jadę do Los Angeles na dwa dni, a potem czekać
mnie tysiące spotkań z klientami. Do czwartku jestem bardzo zaiett
Może być piątek?                                                                                   JC y-
—  Życzę ci dobrego apetytu — pożegnałam go. — Do zobaczenia
w piątek.                                                                                                     w
Odłożyłam słuchawkę; nie chciało mi się wierzyć, że jestem zazdrosna
o tę kobietę. Widocznie jestem w stanie wielkiej desperacji, bo moja
reakcja była niespodzianką dla mnie samej. Ale następny tydzień to
następny tydzień. A co począć z dzisiejszym wieczorem? Potrzebny mi
był ktoś na dzisiejszą noc.
Troy odebrał telefon, zanim w moim mózgu zaświtała myśl abv do
niego zadzwonić.
—  Robin — przywitał mnie. — To miło z twojej strony, że się ode-
zwałaś. Myślę o tobie od tygodni. Co słychać?
—  Co robisz? — zapytałam.
—  Oglądam mecz baseballowy. Brutalna walka. Dlaczego pytasz?
—  Może chcesz obejrzeć go u mnie?
—  Już jadę.
II
ZABIĆ CZAS
Bernadine nie mogła znieść samotności w swoim ogromnym domu.
Marzyła o ciszy i spokoju, ale kiedy wróciła z pracy, wydawało jej się, że
jest w grobowcu. To było coś więcej niż pustka. Dom jest stworzony dla
dzieci i ja jestem stworzona dla nich. Nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić,
kiedy przebywały u Johna. Samotne weekendy nie były dla niej prob-
lemem, ale teraz, w czasie letnich wakacji dzieci wyjechały na całe cztery
tygodnie. Nie pamiętała, kiedy to ostatni raz była tak długo sama i kiedy
to ostatni raz miała tyle czasu dla siebie. Usiłowała sobie przypomnieć,
co robiła, zanim wyszła za mąż i urodziła dzieci. Ale w głowie miała
pustkę.
Poza tym Herbert. Jaki z niego w rezultacie okazał się dupek. Dzwoni
do niej po dwa, trzy razy dziennie i każe jej się spowiadać, jak spędza
wolny czas. Działa jej na nerwy. Zwróciła mu uwagę, że powinien się raczej
interesować tym, co robi w wolnych chwilach jego żona, a nie ona. Jedyną
korzyścią, jaką Bernadine odniosła z tej znajomości, było odzyskanie wiary
w swoje możliwości jako obiektu męskiego pożądania. Przekonała się, że
potrafi przyciągnąć uwagę mężczyzny i wydrzeć z jego gardła krzyk
rozkoszy. Po dwóch tygodniach zażyłości Herbert wyznał jej miłość.
Bernadine wielce to rozśmieszyło. Uśmiechała się z rozbawieniem i spoglą-
dała na siedzącego na parapecie za oknem kardynała, podczas gdy jej ręce
i nogi oplatały ciało Herberta. On gotów był dla niej uczynić wszystko,
czego zażąda, ale ona nie dała się skłonić, aby wziąć do ust jego penis.
—  Niech ci to robi żona — oświadczyła stanowczo. — Lub ktokol-
wiek inny. — I Herbert przestał nalegać.
—  Ale ja cię kocham — powtórzył znów w ubiegłym tygodniu, kiedy
Bernadine zaproponowała, żeby na jakiś czas przestali się widywać.
—  Ty mnie nie kochasz, Herbercie; ty po prostu lubisz nowość.
247
Oczywiście zaprzeczył i przekonywał ją, że ma już dość swojej żonv
i że jak tylko syn skończy szkołę średnią — za dwa lata — odejdzie
od niej.
—  Słuchaj, Herbercie — tłumaczyła mu — przeżyliśmy wspólnie wiele
przyjemnych chwil, ale ja cię nie kocham. A nawet gdybym cię kochała
nie wyszłabym za ciebie.                                                                       '
Ale Herbert jej nie wierzył. Bernadine uważała, że popełnia błąd
powszechny również wśród kobiet: myli seks z miłością.
—  Dlaczego nie? — dopytywał się.
—  Po pierwsze — odparła — oszukujesz żonę, a to znaczy, że oszu-
kiwałbyś także mnie.
Oczywiście Herbert twierdził, że to zupełnie co innego. Ją kocha, a do
żony nie żywi już żadnych uczuć.
—  A po drugie — ciągnęła — nie mam zamiaru w ogóle wychodzić
za mąż. Koniec. Kropka.
Herbert jednak nie był przekonany.
Bernadine była zdania, że przeżyli oboje przygodę i nie ma podstaw
do żadnych pretensji. Dla niej liczyło się tylko to, co Herbert ma między
nogami. Ale on widocznie uważał, że daje jej coś ponad to. Sądził, zdaje
się, iż jest w nim zakochana do szaleństwa. Nie wiedział, że Bernadine
chodziło głównie o to, aby mieć do kogo zadzwonić, gdy zechce naoliwić
swoje tryby. Traktowała go instrumentalnie. Cóż z tego? Mężczyźni od
wieków tak traktują kobiety, myślała. Wykorzystują nas.
Ale Herbert nie był facetem, którego łatwo można spławić. Wiedział,
że dzieci wyjechały. I dzwonił raz po raz. Bernadine nie miała ochoty na
rozmowę, a poza tym chciała się zabezpieczyć, na wypadek gdyby jej
silna wola zaczęła słabnąć; uruchomiła więc automatyczną sekretarkę
w domu, a w pracy nie odbierała jego telefonów.
Siedziała na kanapie przeglądając Essence. Zabrało jej to trzydzieści
pięć minut. Była rada, kiedy uczuła potrzebę udania się do łazienki,
ponieważ zmusiło ją to do wstania z miejsca. W łazience zauważyła, że
umywalka zachlapana jest pastą do zębów, wyjęła więc fantastik i zaczęła
ją szorować. Zanim się obejrzała, wyczyściła wszystkie lustra, wannę,
kabinę prysznicu i sedes. I wcale nie czuła zmęczenia. Rozpierała ją
energia, z którą nie wiedziała co zrobić. Kiedy ujrzała ślady rąk na ścianie,
zaczęła się poważnie zastanawiać, czy nie pomalować jej na nowo, ale
sklep z farbami był już zamknięty.
Bernadine byłaby teraz niemal rada, gdyby miała przy sobie Champa,
ich ostatniego psa, który podobnie jak osiem czy dziewięć domowych
ulubieńców — chomików, królików, szczurów, kotów i czterech jaszczu-
rek — nie zagrzał u nich długo miejsca. Był to rottweiler. Bernadine
248
zwróciła Johnowi uwagę, że dzieci chcą mieć psa, a nie niedźwiedzia, i że
Champ nie jest dla nich odpowiediuWzwierzęciem.
—  Ależ, Bernadine — protestował John — to nie są psy agresywne.
Są duże, ale charakter mają łagodniejszy niż spaniele. Przekonasz się.
Champ, kiedy miał zaledwie cztery miesiące, ważył prawie dwadzieścia
kilogramów i ugryzł Johna juniora „szczenięcymi" mlecznymi zębami.
Onika, kiedy usiłował ją polizać, biła go piąstkami. Nie lubili się. Byli
0 siebie zazdrośni. Gdy Champ widział, że Bernadine robi coś w pokoju
Oniki — czyta jej, maluje z nią czy pomaga jej sprzątać — rzucał się na
parapet od zewnątrz i drapał w okno pazurami. I szczekał. Szczekał.
Szczekał. Doszło do tego, że John junior przestał go karmić, ponieważ
Champ ciągle na niego skakał i powalał go na ziemię pomimo odbytej
tresury w specjalnej szkole.
Gdy miał osiem miesięcy, Champ ważył prawie czterdzieści kilo.
Kochał Bernadine. To ona karmiła go zalecanym przez weterynarzy
specjalnym pokarmem, to ona wyprowadzała go na spacer, drapała za
uszami i pod brodą. Champ nienawidził chodzić na smyczy. Pewnego
dnia, kiedy, jak zwykle podczas spaceru, puściła go, aby się wyhasał, nie
dał się ponownie wziąć na smycz. — Champ, do nogi! — zawołała
Bernadine. Champ jednak nie słuchał. — Champ, do nogi! — powtórzyła,
tym razem już bardziej stanowczo. Champ nadal udawał, że nie słyszy;
wbiegał na obcy teren, sikał na drzewa, tratował kwiaty w ogródkach.
Bernadine oparła ręce na biodrach i krzyknęła głośno: — Champ, powie-
działam do nogi! — Tym razem przysiadł na chodniku i zaczął rozglądać
się wokół ze znudzoną miną. Nie ruszył się z miejsca. Kiedy podeszła
1 sięgnęła ręką do obroży, Champ błyskawicznie obrócił pysk z wyraźnym
zamiarem złapania jej zębami. Ale Bernadine równie szybko wtłoczyła
mu pięść głęboko w paszczę, złapała za obrożę, założyła smycz i klepnąw-
szy po głowie powiedziała: — Niedobry pies. — W powrotnej drodze
Champ szedł już posłusznie przy nodze. Kiedy podeszli pod drzwi garażu
i Bernadine nakazała mu siad, Champ wykonał polecenie. — Co ty sobie
myślisz?! — skarciła go. — Chciałeś mnie ugryźć. — Champ zrobił
zawstydzoną minę i polizał jej rękę, jakby chciał przeprosić.
—  Masz się go pozbyć — oświadczyła Johnowi. — Wybieraj, albo ja
i dzieci, albo pies.
—  Nie bądź śmieszna.
Tym razem Bernadine nie czekała. Minęło trzy dni, zanim John za-
uważył, że Champa nie ma w domu. Zrobił wściekłą awanturę, bo to
zwierzę kosztowało go tysiąc dwieście dolarów. Ale dzieci cieszyły się.
Cieszyły się swoją nową maskotką — świnką morską, która w ciągu
trzech tygodni zdechła z przejedzenia.
249
c
a
n
i-
lo
Bernadine stanęła w drzwiach pokoju Oniki. Sprzątaczka zaścieliła jej
łóżeczko. Usiadła na nim i przeciągnęła ręką po postaciach z disneyow-
skich bajek. Onika była jak chomik — ściągała wszystko do siebie i nje
pozwalała nic wyrzucać. W rogu stał mały stoliczek z krzesełkami. ]sja
każdym krzesełeczku siedziało wypchane zwierzątko. Każde miało przed
sobą malutki plastikowy talerzyk ze sztucznym jedzeniem. Na komodzie
wznosił się wielki drewniany dom dla lalek wyposażony w miniaturowe
mebelki. Tuż obok — piecyk, umywalka oraz mały biały odkurzacz.
Ubrania jej lalek leżały w plastikowych koszyczkach. W pokoju panował
porządek. I Onika zawsze wiedziała, gdzie co leży. Ogłosiła się rodzinną
artystką. Wszystko wokół obwieszone było jej rysunkami; ściany, biurecz-
ko, drzwi od pokoju i od łazienki. Pod biurkiem stała wielka zielona
puszka pełna ołówków i flamastrów. Jej sztalugi i pudła z farbami znaj-
dowały się w garażu.
Lalki Oniki siedziały rzędem w nogach łóżka. Bernadine wzięła jedną
z nich do ręki. Wszystkie oprócz jednej były czarne. Tym wyjątkiem była
Barbie. Pierwsza lalka, jaką Bernadine kupiła Onice, była czarna. Dawno
zapowiedziała córce, że nie będzie jej kupować żadnych jasnowłosych
niebieskookich lalek, toteż Onika rosła w przekonaniu, że Barbie ustano-
wiła kryterium piękności. Ale podczas ostatnich świąt Bożego Narodzenia
Onika zwróciła się do matki z błagalną prośbą, aby kupiła jej Barbie,
ponieważ wszystkie jej przyjaciółki miały przynajmniej po jednej. Bar-
nadine poddała się. Wzięła teraz do ręki maleńki grzebień i szczoteczkę,
którymi Onika czesała włosy swoich lalek, a czasami również i własne.
Była zadowolona, że przed wyjazdem zabrała dziewczynkę do Oasis
i kazała Cindy zapleść jej francuski warkocz.
Wstała, zamknęła drzwi i właśnie miała zamiar przejść do pokoju
Johna juniora, kiedy zadzwonił telefon. Wysłuchała nagrania. Była to
pomyłka. Pokój Johna juniora znajdował się na wprost pokoju Oniki.
Sprzątaczka zapowiedziała, że nie będzie więcej sprzątać z podłogi żadnych
zabawek, i dotrzymała słowa. Od lat szalał na punkcie gry Nintendo
i miał ich chyba ze dwadzieścia. Bernadine zdawała sobie sprawę, że
kupuje mu za dużo tych gier, ale jego zachowanie ostatnio poprawiło się,
a i stopnie przynosił lepsze. W nagrodę prosił tylko o kolejną grę Nin-
tendo. Wszędzie było ich pełno, jak również miniaturowych samochodzi-
ków, żółwi Ninja oraz zielonych, purpurowych i pomarańczowych ludzi-
ków. Po podłodze walały się także fragmenty układanek. Uwielbiał je —
w niecałą godzinę potrafił ułożyć dwustuelementową. Bernadine nie mogła
się nadziwić jego bystrości. Często zasiadała obok niego, usiłując mu
pomóc, ale nieodmiennie kończyło się to dla niej bólem głowy.
Pozbierała starannie wszystkie zabawki i powkładała je do plastiko-
250
wych pojemniczków znajdujących gię pod jego łóżkiem. Potem obrzuciła
pokój uważnym spojrzeniem. Nie ^iała już tu nic więcej do roboty. Poszła
do salonu, a potem do kuchni, aby włożyć do kuchenki mikrofalowej
kupiony gotowy obiad. Ponownie zasiadła na kanapie. Samotność do-
prowadzała ją niemal do obłędu. Ileż to razy modliła się o chwilę spokoju?
0  to, aby przynajmniej przez jeden dzień nie słyszeć słowa: mamusiu.
W tej chwili miała tej swobody do woli. Nigdy nie przypuszczała, że da
jej ona tak mało zadowolenia. Czuła się teraz nie tylko samotna, ale
1 niepotrzebna. Mogła jeść, kiedy i na co miała ochotę, ale zadowalała
się daniami z El Pollo Loco, Jackiem z Pudełka, a nawet hamburgerami
od McDonalda — chociaż zapychacze ją mierziły. Mogła chodzić, dokąd
tylko dusza zapragnie, ale nigdzie jej nie ciągnęło, chyba że do kina. Ale
jak często można chodzić do kina? W ostatnich tygodniach nie opuściły
z Savannah ani jednego filmu, który wart byłby obejrzenia. Nie mogły
się doczekać następnego tygodnia, kiedy na ekrany wejdzie Mo' Better
Blues Spike'a Lee. I Robin. Mało z niej było teraz pociechy, ponieważ
wiadomość, że Russell jest żonaty, odebrała jej cały humor. Bernadine
dziwiła się, dlaczego Robin tak to zaskoczyło. Dla nikogo oprócz niej nie
było tajemnicą, że to kawał łajdaka. Nie mówiąc już o Glorii. Z przyjem-
nością zaaplikowałaby tej kobiecie jakieś pastylki pobudzające, bo jedyne,
co ją obchodziło, to jej zakład fryzjerski i ten siedemnastoletni mąż, jak
nazywała swego syna.
Kuchenka wyłączyła się, dając znać krótkim sygnałem, że jej nisko-
kaloryczny obiad jest gotów. Nie mogła już patrzeć w tym tygodniu na
smażone hamburgery. Wzięła do ręki nóż i widelec i usiadła przy długim
pustym stole. Cisza dzwoniła jej w uszach. Nie mogła jej znieść. Usiłowała
ukroić kawałek kurczaka, ale zabrakło jej siły, bo nagle dostała napadu
płaczu. Nóż i widelec wypadły jej z rąk. Usłyszała, jak z brzękiem padają
na wyłożoną płytkami podłogę. Nie przewidywała, że tak potoczy się jej
życie, że zostanie w tym domu sama, bez męża, a teraz nawet i bez dzieci.
Nie przewidywała, że będzie musiała się rozwieść, ponieważ jej mąż
postanowił przekroczyć zaklętą białą linię. Nie miała w planach harować
całymi dniami dla białych pracodawców i pomagać im się dorabiać,
a następnie wracać do domu zatłoczonymi ulicami, denerwując się, czy
zdąży odebrać przed szóstą dzieci ze świetlicy oraz czy rata za dom została
uiszczona na czas. Nie planowała uwodzić cudzego męża, ponieważ jej
własny od niej odszedł. Nie przypuszczała, że znajdzie się w podobnej
sytuacji. Ale się znalazła. Otarła oczy serwetką. Nie chciała dłużej roz-
tkliwiać się nad sobą. I teraz pochłonęła cały obiad z takim apetytem,
jakby była wygłodniałym dzieckiem z sierocińca.
Może dobrze byłoby coś poczytać, pomyślała, ale żadna książka nie
251
l-
ia
sz
;h
q
lie
id,
raz
j.da
)hn
ił.
pa-
aoże
lacyj-
ta do
303
interesowała ją w tej chwili. A może zrobić sobie manikiur? Nie radziła
sobie jednak z nim za dobrze. A może zadzwonić do kogoś, na przykład
do Savannah, pomyślała. Ale przecież rozmawiała już z nią dzisiaj. Robin
nie wchodziła w rachubę, miała dosyć słuchania jej bezustannych jęków
Gdyby Bernadine jeszcze raz przyszło usłyszeć imię Russelła, dostałaby
furii. I Michaela również. Która to może być godzina? Spojrzała na zega-
rek. Było dwadzieścia po siódmej; Gloria o tej porze zazwyczaj oglądała
jakiś ważny dla niej program w telewizji. Nie zamierzała jej przeszkadzać.
Bernadine wzięła papierosy i zapalniczkę, wstała, otworzyła francuskie
drzwi i wyszła na powietrze. Było ciepło, ale wiał lekki wiaterek. Popa-
trzyła na wodę basenu i zaczęła liczyć zmarszczki na jej powierzchni;
minęła chwila, zanim zorientowała się, co robi. Spojrzała w kierunku
pustyni. Miała wrażenie, jakby drzewa jadłoszyna ruszyły w jej kierunku,
ale zatrzymały się w drodze. Grzbiet Superstition Mountains przypominał
leżącą na plecach nagą kobietę. Poszarpane wierzchołki góry dominowały
na purpuroworóżowym horyzoncie, ale krawędź pomarańczowej kuli
słońca wisiała jeszcze nad widnokręgiem. Bernadine zapaliła papierosa
i wyciągnęła się na leżaku. Leżała, dopóki nie zapadła ciemność.
—  Już po wszystkim — wykrzyknęła Bernadine do słuchawki.
—  Co takiego? — spytała Savannah.
—  Dostałam rozwód!
—  Chwileczkę. Wydawało mi się, że mówiłaś, że macie się jeszcze raz
spotkać w sądzie dla osiągnięcia ugody.
—  To jest w dalszym ciągu aktualne, ale adwokat Johna zwrócił się
do sądu z wnioskiem o rozdzielenie spraw rozwodu i podziału mająt-
ku — i uzyskał zgodę. O mało się nie posikam ze szczęścia.
—  Nigdy przedtem nie słyszałam o podobnym rozwiązaniu.
—  Ja też nie, ale jestem zadowolona, że przynajmniej tę część sprawy
mam już za sobą. Chciałabym cię zaprosić na drinka, kolację czy coś
w tym rodzaju. Muszę to jakoś uczcić. Jestem wolną kobietą, dziewczyno.
—  Z wielką przyjemnością, Bernie, ale szkopuł w tym, że właśnie
przyleciał mój przyjaciel Kenneth.
—  Znowu jest w Phoenix?
—  Tak. Zdziwił mnie. Twierdzi, że chce kupić nowy sprzęt optomet-
ryczny.
—  Do licha. To zakrawa na coś poważniejszego.
—  Ale nie jest.
—  Mimo to koniecznie muszę jakoś uczcić to wydarzenie. Muszę.
Jedno wiem na pewno, nie mogę dzisiejszego wieczoru spędzić w domu.
252
—  Dzwoniłaś do Robin?
—  Jeszcze nie. Ona nadal przeżyw^ tę sprawę z Russellem. Poza tym
na dziś wieczór potrzebuję innego towarzystwa. W każdym razie baw się
dobrze i nie przejmuj się zanadto.»
—  Wcale się nie przejmuję. Najwyżej zrobię to, co ty z Herbertem,
prześpię się z nim i odeślę go do domu, do żony.
—  Dlaczego tak mówisz?
—  Ponieważ jest żonaty.
—  No i co z tego?
—  Nie mogę się wiązać z kimś, kto jest żonaty.
—  Ale będziesz się z nim widywać, gdy przyjedzie do Phoenix?
—  Wygląda na to, że nie mam wyboru.
—  Kiedy ostatni raz spałaś z mężczyzną, Savannah?
—  W kwietniu. Kiedy tu był ostatni raz.
—  Psiakość. Teraz mamy lipiec.
—  Wiem, i to mnie przeraża.
—  Co cię przeraża?
—  Mówiłam ci, jak bardzo kiedyś kochałam tego człowieka, Bernie.
—  Tym lepiej. Idź na całość.
—  Ostatnim razem poszłam na całość i tylko sobie przysporzyłam
problemów.
—  I co z tego? Wrócił przecież, prawda?
—  Tak.
—  Czy nie powiedział ci, że zamierza się rozwieść?
—  Owszem, ale się nie rozwiódł.
—  Jak widzisz po moim doświadczeniu, to nie odbywa się tak jak
w wyliczance, raz, dwa, trzy. To trwa.
—  Zdaję sobie sprawę, ale nie wiem, jakie są jego plany.
—  Poczekaj jakiś czas, a dowiesz się. Ale przynajmniej dobry z niego
kochanek, prawda?
—  O, tak!
—  Więc korzystaj z okazji. Na twoim miejscu nie miałabym wyrzutów
sumienia. Na jak długo przyjechał?
—  Na dwa dni.
—  Nie żałuj więc sobie przez ten czas. Ma ci to wystarczyć do na-
stępnego razu.
—  Puszczam to na żywioł. Bardzo żałuję, że nie mogę ci dzisiaj
dotrzymać towarzystwa. Ale uczcimy to zaraz po jego wyjeździe.
—  Do zobaczenia, dziewczyno. Wyłączam się.
Zadzwoniła następnie do Robin, ale nie było jej w domu. Bernadine
była nawet rada. Potem dla porządku zadzwoniła do Glorii, ale Tarik
253
c
a
n
a-
że
yj-
do
503
wyjaśnił jej, że Gloria jest na posiedzeniu zarządu Akcji Czarnych Kobiet
i nie wróci przed dziewiątą. Była szósta czterdzieści pięć. Bernadine
odczuwała przemożną potrzebę wyjścia z domu. I to zaraz. Ale dokąd tu
się udać, zastanawiała się. Większość sympatycznych miejsc, gdzie kiedyś
bywali z Johnem, nie istniała już, co było typowe dla Phoenix. Żaden nowy
lokal, który miał wzięcie u czarnych, nie mógł utrzymać się dłużej niż kilka
miesięcy. Na jego miejsce powstawał nowy, ale i ten wkrótce dzielił los
tamtego. Jednakże Bernadine było dzisiaj obojętne, w jakim środowisku się
znajdzie. Zależało jej, aby wyjść z domu, a gdzie, to już było bez znaczenia.
Wzięła prysznic, umalowała się i ubrała. Postanowiła włożyć na tę
okazję jedwabne niebieskie spodnium i różową bluzkę. Kiedy jednak
spojrzała w lustro, nie spodobało jej się własne odbicie. Gorączkowo
zaczęła przerzucać garderobę w poszukiwaniu czegoś stosowniejszego.
Wybrała w końcu białą lnianą sukienkę bez rękawów, głęboko wyciętą
pod szyją. Prezentowała się w niej świetnie.
Ostatecznie wylądowała w barze przy Scottsdale Princess, lokalu
z widokiem na niewidoczne w tej chwili w ciemnościach pole golfowe.
Właściwie zamierzała wybrać inną restaurację, ale ta była w pobliżu jej
domu. Usiadła przy stoliku pod oknem i rozejrzała się wokół. W lokalu
przebywali sami starsi ludzie. Siwe lub białe włosy kobiet spiętrzone były
w kunsztowne fryzury na czubku głowy. Bernadine od sylwestra nie miała
okazji oglądać takiej kolekcji sztucznych diamentów i innej biżuterii. Może
potem idą jeszcze gdzie indziej, myślała pociągając przez słomkę truskaw-
kowe daiąuiri. Podszedł kelner. Zamówiła żeberka, pieczony kartofel
z kwaśną śmietaną oraz fasolkę szparagową z migdałami, chociaż wcale
nie chciało jej się jeść. Zamieszała słomką bitą śmietankę. Naraz zrobiło
jej się głupio. Przecież nie ma czego świętować. Co chciała udowodnić
przychodząc tutaj? Nikt na nią nie zwracał uwagi. Nikt tutaj nie wiedział,
że dziś dostała rozwód, więc jaki to wszystko ma sens? Kiedy kelner
spojrzał w jej stronę, skinęła na niego. Zapytała, czy może odwołać
zamówienie. Odparł, że sprawdzi. Wrócił za chwilę przepraszając, że
niestety, jest już za późno. Bernadine odrzekła, że nic nie szkodzi, i ure-
gulowała przedstawiony rachunek.
Nadal nie miała ochoty wracać do domu. Nie bardzo wiedziała, co
dalej robić, więc na razie zjechała w dół od góry Camelback, docierając
aż do Dwudziestej Czwartej Ulicy. Kiedy ujrzała różową od świateł
europejską sylwetkę hotelu Ritz-Carlton, wjechała na parking.
—  Czy pani jest naszym gościem? — zapytał ją dozorca parkingu.
—  Zaraz się dowiem — odparła wysiadając.
254
—  Na pewno są wolne pokoje — zapewnił ją. — Teraz jest u nas
martwy sezon.                             »,;/
Po chwili Bernadine stała w oknie luksusowego apartamentu na siód-
mym piętrze i spoglądała na rozciągającą się przed jej oczami panoramę
miasta. W pokoju było pełno antyków. Zasłony, narzuta na łóżku i pościel
były w różnych odcieniach błękitu, chociaż miały odmienne wzory. To
było piękne. Nawet bardziej niż piękne, pomyślała Bernadine. Wzięła
mały kluczyk i otworzyła barek. Zawierał różne smakołyki, między innymi
małe buteleczki alkoholu i kalifornijskich win, ale ona postanowiła zejść
na dół do baru i tam wypić sobie drinka. Było jeszcze za wcześnie, aby
iść spać, a skoro się już tutaj znalazła, nie miała ochoty siedzieć samotnie
w pokoju.
Znalazła wolne miejsce przy barze, który mieścił się w przyciemnionej,
bogato zdobionej sali. Muzyk przy fortepianie grał jakieś klasyczne kawał-
ki, ale Bernadine wolałaby dzisiaj inną muzykę. Nie mogła jednak nie
słuchać. Zamówiła jeszcze jedno truskawkowe daiąuiri i rozejrzała się
wokół. Znowu sami biali.
—  Czy to miejsce jest wolne?
Bernadine odwróciła się; ze zdziwieniem ujrzała za swymi plecami
wysokiego, przystojnego czarnego, mniej więcej w jej wieku, w ciemnym
garniturze.
—  Tak, wolne — odparła.
Krępowało ją, że siedzi przy barze sama, bez towarzystwa. Nie chciała,
aby on lub ktoś inny pomyślał, że jest to dla niej chleb powszedni. Miała
nadzieję, że nie będzie się do niej odzywał. Nie czuła się w nastroju
wysłuchiwać cudzych zwierzeń ani prowadzić sztucznej konwersacji z nie-
znajomym — mimo jego atrakcyjnej powierzchowności. Starała się przy-
zwyczaić do myśli, że nie jest już mężatką. Potrwa to z pewnością dłużej
niż ten dzisiejszy wieczór.
—  Nazywam się James Wheeler. Jak się pani miewa?
—  Dobrze, dziękuję panu.
—  Czy ma pani jakieś imię?
—  Bernadine Harris — odparła w odpowiedzi, nie podnosząc oczu
znad szklanki.
Wyciągnął do niej rękę, podała więc swoją, a kiedy ją uścisnął, poczuła,
że ta ręka jest nie tylko silna, ale i gorąca. Ciepło jego dłoni przeniknęło
wprost do jej, przebiegło wzdłuż ramienia, dotarło do głowy, a potem
ogarnęło całe ciało. Bernadine nie wiedziała, co się z nią dzieje. Nigdy
przedtem nie doznała podobnego uczucia. Puścił jej rękę. Doleciał ją
zapach słodki i cierpki, jakby metaliczny, a jednak kojący. To był jego
zapach.
255
1-
.sz
ch
or.
nie
>raz
ając
tąda
John
śnił.
w pa-
może
—  Skąd pani pochodzi? — zapytał.
—  Kto, ja?
Uśmiechnął się do niej. Bernadine zauważyła z ulgą, że miał obrączkę
na palcu lewej ręki. Przypuszczała, że jest prawnikiem, a może nawet
modelem lub kimś w tym rodzaju, ponieważ był niezwykle starannie
ubrany.
—  Mieszkam w Scottsdale — wyjaśniła.
—  I zatrzymała się pani w tym hotelu?
—  Tak.
—  A więc to tak — zauważył i przeciągnął prawą ręką po włosach
—  Co tak?
—  Jestem tu nowy. Przepraszam — odpowiedział.
—  Nie ma sprawy — odrzekła Bernadine i pociągnęła kolejny łyk
swego koktajlu. Nie bardzo wiedziała, jak ma dalej postępować. Było
widoczne, że zamierzał podtrzymywać rozmowę, a ponieważ miała przed
sobą jeszcze połowę swojej szklanki, nie mogła tak od razu poderwać się
ze stołka i wyjść, nie narażając się na śmieszność. Jednocześnie, chociaż
wydawało jej się to niemądre, ona także poczuła ochotę kontynuować tę
konwersację. — Właśnie dostałam dzisiaj rozwód i postanowiłam uczcić
tę okazję — wymknęło jej się.
—  Moje gratulacje — odparł na to. — Jeśli oczywiście gratulacje są
w tym przypadku na miejscu.
—  Najzupełniej.
—  Jak długo była pani mężatką?
—  Jedenaście lat.
—  No, no — zauważył i łyknął piwa, które zamówił.
—  A pan od jak dawna jest żonaty? — zapytała z kolei Bernadine.
—  Od pięciu lat.
—  Szczęśliwie?
—  Był taki okres.
—  Gdzie pan mieszka? — indagowała dalej.
—  W Wirginii, w pobliżu Waszyngtonu.
—  Co pana sprowadziło do Phoenix?
—  Przyjechałem tu, aby uzyskać pewne dane w sprawie, którą ak-
tualnie prowadzę. Jestem rzecznikiem praw obywatelskich.
—  Kiedy pan przyjechał i jak długo zamierza pan zostać? — Dziwiąc
się swojej dociekliwości, obarczyła winą wypite daiąuiri.
—  Jestem tu cztery dni i jutro wyjeżdżam.
—  Miał pan okazję zwiedzić miasto?
—  Miasteczko, chciała pani powiedzieć, prawda? — sprostował
i uśmiechnął się.
256
Miał niezwykły uśmiech. Seksowny, gdyby miała go określić. I te
wąsy, te krzaczaste brwi, i wspaniałe wargi, i sposób, w jaki się porusza,
jakby kości jego stawów były trybami iobrze naoliwionej maszyny. Ber-
nadine była przekonana, że to alkohol jest źródłem jej nowych odczuć
i skojarzeń. Nigdy przedtem nie zdarzyło się jej, aby nieznany mężczyzna
sprawił na niej równie piorunujące wrażenie, i teraz, kiedy to sobie
uświadomiła, poczuła się nieswojo. Nie przypominała sobie, aby poznanie
Johna lub innego mężczyzny wywarło na niej równie wielkie wrażenie.
—  Ma pan rację — zgodziła się, próbując skupić uwagę na rozmowie,
a nie na osobie. — Chociaż Phoenix liczy milion mieszkańców, nie zmienia
to faktu, że jest po prostu wielką mieściną.
—  Dość dużo już widziałem w życiu, aby mieć pewność, że nie chciał-
bym tu mieszkać. Przede wszystkim jest za gorąco, a poza tym, co tu
można robić?
—  Nic.
—  Muszę przyznać — rzekł — że jest pani najbardziej zadziwiającym
zjawiskiem, na jakie natknąłem się tu podczas tego czterodniowego
pobytu.
—  Dziękuję — odparła Bernadine i zaczerwieniła się. Wiedziała, że
gdyby była biała, jej policzki spłonęłyby żywym rumieńcem.
—  Tak więc świętuje pani rozwód? — dopytywał się.
—  Tak właśnie — odrzekła.
—  Czy świętuje pani sama?
—  W tej chwili pan siedzi tu koło mnie — zauważyła dowcipnie, ale
natychmiast pożałowała tych słów. Czyżby zaczynała jakiś flirt? Albo
może po prostu robiła z siebie idiotkę?
—  Słusznie — stwierdził. — Mam nadzieję, że nie ma pani nic przeciw-
ko temu.
—  Jak na razie, nie.
Zaczął się śmiać i zapytał, czy nie zgodziłaby się usiąść przy stoliku,
tak aby mógł lepiej widzieć jej twarz, gdy będą rozmawiać.
Bernadine wstała zostawiając nie dopity drink na ladzie.
—  Ma pani ochotę na coś jeszcze? — zaproponował.
—  Myślę, że już wystarczy — odrzekła. — Może wodę sodową z kro-
pelką alkoholu.
James zamówił dwa drinki i przyniósł je do stolika. Przez następne
trzy godziny opowiedzieli sobie nawzajem więcej niż inni ludzie przez
dziesiątki lat znajomości. Bernadine nie bardzo wiedziała, co począć z tymi
informacjami — jak je przetworzyć — teraz, kiedy już je znała. Okazało
się, że James ma trzydzieści siedem lat i że jego żona, która jest biała (nie
wiadomo dlaczego, ale dziś wieczór ten fakt nie miał dla niej żadnego
n-
la
sz
r.
je
ie
d,
az
la
a-
że
17 — Czekając na miłość
257
3-
lo
(3
znaczenia) i ma zaledwie trzydzieści dwa lata, choruje na niezwvlH
złośliwego raka piersi. W ciągu ubiegłego roku przynajmniej sześTra C
była hospitalizowana. Słuchając jego zwierzeń, Bernadne wierzyła *7
W takich sprawach się nie kłamie. Z winy żony nie mieli dzieci chocl
gorąco ich pragnęli. Stanowiło to największy problem ich nSżeltw?
Choroba zaczęła się trzy lata temu, kiedy to żona zauważyła wielki sn7at
na lewej pieni Nie pamiętała, by się o coś uderzyła. Po zrobieniu ffi
lekarze oswiadczyh, ze jest to przypadek, w którym nie pomoże
amputacja. James opowiedział Bernadine, że przedtem mieli zamSr
się, ale teraz nie mógł Jej przecież zostawić; przez ostatni rok bl
tycznie cały czas na morfinie. Mieli w domu aparat do sztuczneg
dychania i czekali, kiedy przyjdzie to najgorsze. Był tym
wykończony. Bezsilne przypatrywanie się if m^JorJl
niego trudne do opisania przeżycie.
Bernadine opowiedziała mu całą historię z Johnem, nie ukrywaiao
nawet epizodu z pigułkami. James stwierdził, że dzielna z niej koS
Nie tylko daje sobie radę z wszystkimi problemami, ale wychowuje         -
tnie dwoje dzieci i pracuje na pełnym etacie. Jego zdaniem fakt że
się na odwagę i przyszła sama do tego hotelowego baru był te    d
potwierdzeniem Powiedział, że widział ją, jak Lmawia po^w rtS
i wyznał ze miał nadzieję, że nie przyjechała, aby się tutaj z kTmLpotkać
Trzymał kciuki, aby zeszła do baru na drinka. No i tak się 2o
mężczyzn J6SZCZe' * ^ ^ k°mPletnym idio^ tak jak zresztą wielu
-  Większości z nas wydaje się, że to, co otrzymujemy od losu jest
rzeczą naturalną _ zauważył - podczas gdy wcale tak nie jest Ranimy
osoby, które nas kochają, a potem dziwimy się, dlaczego mamy takTe
przepraszam za wyrażenie, popieprzone życie                                        '
—  Nie ma co przepraszać. Zgadzam się z panem całkowicie   -
W istocie Bernadine zgadzała się z każdym słowem wypowiedziana nrzez
niego w ciągu tych trzech godzin. W miarę rozmowy James uSią
coraz bardziej. Bernadine zastanawiała się, dlaczego niektórymmeżSyz
nom tak łatwo przychodzi interesująco rozmawiać, czarować uwodTć
poruszać się , patrzeć tak, że się zaczyna za nimi tęsknić  James był
właśnie jednym z takich mężczyzn. Nie pamiętała, kiedy to oTtn raz
przebywała w towarzystwa mężczyzny, który by miał taką wiedzę Go-
towa była siedzieć tak całą noc i tylko słuchać, jak mówi
—  Czy mogę uczcić wraz z panią to święto odzyskanej wolności? —
spytał ujmując jej dłonie w swoje.                                     J womosci-
Serce Bernadine przepełniła słodycz.
—  W jaki sposób?
258
—  Może najpierw o coś panią zapytam. Czy pragnęła pani kiedyś
przeżyć taką sytuację?
—  Jaką?                               l;ij
—  Spotkać kogoś, kto wzbudzi w pani takie zainteresowanie, że
odrzuci pani na bok wszelkie udawanie, ponieważ zechce pani przebywać
z tym kimś, czuć tego kogoś przy sobie i ta potrzeba będzie tak przemożna,
że zapomni pani o wszelkich hamulcach i da się unieść fali namiętności.
O, do licha, pomyślała Bernadine. Jego słowa brzmią jak najpiękniejsza
muzyka. Co prawda, miała ten romans z Herbertem, ale w porównaniu
z tym, co przeżywała teraz, był to nic nie znaczący epizod. Ona i Herbert
nigdy ze sobą nie rozmawiali; tylko się pieprzyli.
—  No cóż — odparła. — Tak długo byłam mężatką, że nie miałam
okazji nad tym się zastanawiać.
—  Proszę mi pozwolić stać się dla pani oazą pokrzepienia dzisiejszej
nocy — poprosił i spojrzał jej głęboko w oczy. Temu człowiekowi można
było ufać.
—  Już sama rozmowa z panem była pokrzepieniem — stwierdziła. —
Ale jeśli mam być szczera, chętnie się zgadzam. — Zmieszała się. Ale
chrzanić to. Chciała przekonać się, jak smakuje taka przygoda, zanim
odzyska rozsądek i zmieni zamiar.
James wstał od stołu i pomógł Bernadine podnieść się z krzesła.
Podszedł do kelnera, aby uregulować należność za drinki, odwrócił się
i znowu spojrzał jej w oczy. Bernadine obserwowała każdy jego krok.
Ramiona miał tak szerokie, że aż westchnęła z wrażenia. Nie mogła
doczekać się chwili, kiedy się w nie wtuli. Gdy James dotknął jej ręki,
poczuła, jak ten sam ciepły prąd przenika jej ciało.
Pojechali windą na jej piętro. Bernadine na próżno usiłowała trafić
kluczem w zamek. James widział, że jest zdenerwowana, wyciągnął więc
rękę ponad jej głową i odebrał od niej klucz.
—  Nie denerwuj się. Pozwól, że ja otworzę.
Czuła, jak jego szeroka pierś dotyka jej pleców. Miała ochotę osunąć
się na podłogę, tak aby pochwycił ją i powstrzymał przed upadkiem. Ale
tymczasem tkwiła w miejscu nieruchoma jak skała. Kiedy otworzyli drzwi,
fala zimnego powietrza wypełniła pokój i owionęła ich twarze. Położyła
torebkę na łóżku i podeszła do wielkiego okna. Teraz, kiedy już była
razem z nim w tym pokoju, nie wiedziała, jak ma się zachować. Nie
chciała działać zbyt obcesowo. Ale James postąpił za nią. Wspólnie
spoglądali na malowniczą panoramę miasta zatopionego w powodzi
świateł. Kiedyś miewała piękne sny, ale daleko im do uroku tej chwili.
—  Dobrze się czujesz? — zapytał.
—  Jestem trochę zdenerwowana.
259
a
»z
;h
>r.
/je
nie
łd,
raz
ijąc
ąda
ohn
aił.
n pa-
może
nsacyj-
idła do
303
—  Rozumiem. Widać, że nigdy przedtem nie przeżywałaś podobnej
przygody.
—  Rzeczywiście.
—  To mi się podoba. Masz jakieś wątpliwości?
—  Mam różne wątpliwości.
—  Jeśli powiem ci, że ja również po raz pierwszy przeżywam coś
takiego, czy mi uwierzysz i uspokoisz się?
—  Tak.
—  Mówię prawdę — zapewnił ją. — Jest to tylko chwilowe odsunięcie
problemu, który powróci. — James pochylił się i pocałował Bernadine
w głowę, policzki, a potem w obnażone ramiona. Czuła, jak jej barki
opadają ku ziemi. — Wiem, że to brzmi banalnie, ale mam wrażenie,
jakbym znał cię całe życie — powiedział i pocałował ją w usta. — Chcesz
wiedzieć coś jeszcze?
Jego głos prawie nie docierał do uszu Bernadine. Ten pocałunek
oszołomił ją.
—  Co? — zapytała w końcu.
—  Nie spałem z żadną kobietą od sześciu miesięcy.
To już Bernadine usłyszała.
—  Teraz ci nie wierzę.
—  Ale to prawda.
—  Dlaczego?
Zamiast odpowiedzi popatrzył na nią wymownie.
—  Pragnę, abyś dzisiejszej nocy miała uczucie, że jesteś najpiękniejszą
kobietą na świecie — oświadczył i znów ją pocałował.
Bernadine spojrzała w jego oczy i uśmiechnęła się. To brzmiało tak
cudownie, tak cudownie, że wciągnęła głęboko powietrze w płuca, ogar-
nęła spojrzeniem całą sylwetkę tego mężczyzny i poddała się. Bądź co
bądź była już rozwódką. W torebce miała środki antykoncepcyjne. Poza
tym była przecież dorosłą kobietą. Była wolna, mogła robić, co jej się
podobało. Czyż nie? Czyjej serce nie dało jej już na to przyzwolenia? Jeśli
tak, to dlaczego teraz, gdy sprawy zaszły już tak daleko, zaczynały
ogarniać ją wątpliwości? Dlaczego rozum mówił jej, że nie powinna się
tu znaleźć, że to, co robi, jest niskie i wstrętne, i nie przystoi kobiecie
ty jej wieku? Ale umierała z tęsknoty za prawdziwym uczuciem, za praw-
dziwą czułością. Coś takiego mógł jej ofiarować tylko prawdziwy męż-
czyzna i takiego mężczyzny potrzebowała Bernadine. Pragnęła, aby James
vVziął ją w ramiona. Pragnęła, aby tak długo przekonywał ją, że jest
Piękna, aż w to uwierzy. Pragnęła, aby zapewnił ją, że wszystko będzie
Robrze i że jej życie dalej potoczy się już gładko. Ale ona pragnęła, aby
^ wszystko było prawdą.
2&n
James wyznał jej, że od dziesięciu 4at nie całował i nie trzymał w ra-
mionach czarnej kobiety. Od dziesięeiij/lat nie rozmawiał z kobietą, która
niczego nie udawała. Powiedział, że jest jej wdzięczny, iż pozwoliła mu
tu przyjść i stać tak przy sobie. Otoczył Bernadine ramionami i trzymał
ją w uścisku tak mocno i długo, aż zaczęła płakać. James pozwolił płynąć
jej łzom. To była dla niej wielka ulga.
Stali tam, przy tym wielkim oknie, aż poczuli się na tyle silni, aby
ofiarować sobie inny rodzaj pociechy. O szóstej rano następnego dnia
James Wheeler i Bernadine Harris byli w sobie zakochani. Oboje wiedzieli
i powiedzieli sobie, że to, co sobie nawzajem dali, jest ulotne. James
podziękował Bernadine za to, że złagodziła jego ból. Podziękował za
okazane mu zaufanie. I podziękował jej za uczciwość. Dziękował jej za
wszystko, ale zwłaszcza, jak powiedział wsiadając już do taksówki, za to,
że przywróciła jego wiarę w czarne kobiety. Bernadine wymeldowała się
z hotelu, wsiadła w swego cherokee i udała się w powrotną drogę. W domu
usiadła na kanapie i z przyzwyczajenia sięgnęła po papierosa. Ale nie
ciągnęło ją wcale, aby zapalić, więc go odłożyła. Siedziała i z uśmiechem
na ustach długie godziny rozpamiętywała wspomnienia ubiegłej nocy. To
bez znaczenia, że może nie spotka go już nigdy więcej. Zupełnie bez
znaczenia. Znowu czuła, że żyje.
i-
la
sz
ch
yje
lie
Id,
:az
Jac
ida
>hn
ł.
pa-
loże
a do
303
NOWY OBSZAR
Zza okien sypialni dobiegł Glorię łoskot ogromnej ciężarówki. Wie-
działa, że nie jest to dzień śmieciarzy, podniosła się więc i wyjrzała przez
wąskie żaluzje. Olbrzymi wóz transportowy skręcał na ścieżkę do garażu
po przeciwnej stronie ulicy. Po chwili przed frontem domu naprzeciwko
zatrzymał się granatowy buick. Z samochodu wysiadł Murzyn w wieku
około pięćdziesięciu lat, w szaroniebieskim mundurze. Zapewne był pra-
cownikiem firmy transportowej. O ile Gloria pamiętała, tak wyglądał ich
służbowy uniform. Miał prawie zupełnie siwe włosy i początkującą łysinę.
Jego skóra miała odcień czerwonawobrązowy. Na oko mógł mieć chyba
z metr osiemdziesiąt wzrostu, ale nie dałaby za to głowy. Nie mogła
również określić, czy był przystojny czy nie. O ile mogła to stwierdzić ze
swojego miejsca, jak na starszego pana nie prezentował się najgorzej.
Nareszcie, pomyślała, zamieszkają tutaj jacyś czarni. Gloria była
podekscytowana. Oboje z Tankiem mieli już dość wyłącznego sąsiedztwa
białych w swojej okolicy. Nie mogła zrozumieć, dlaczego nie wprowadza
się tutaj więcej Murzynów. Mieszkania w tej dzielnicy wcale nie były
droższe niż gdzie indziej. Kolor skóry też nie stanowił problemu.
Siedziała tak jeszcze może z piętnaście, dwadzieścia minut, obserwując,
jak tragarze wyładowują skrzynie. Gloria rozglądała się za żoną. Może
powinna wziąć butelkę wina i odwiedzić ich później, przedstawić się jej.
Lepiej nie. Może to byli jacyś ortodoksi, którzy nie piją. Nie chciała ich
obrazić. Po czym przypomniała sobie, że w zamrażarce ma podpieczone
ciasto ze słodkich kartofli. Zastanowi się, czy nie rozmrozić go i zanieść im.
Dobrze byłoby, gdyby miała wreszcie kogoś, z kim mogłaby wypić
kawę lub przynajmniej porozmawiać. Mimo że sąsiedzi Glorii zachowy-
wali się przyjaźnie, kiedy spotykała się z nimi przy skrzynce pocztowej,
wcale nie byli tacy serdeczni, jak by się to mogło wydawać. Mówili cześć
262
i zazwyczaj machali jej ręką z samochodu, kiedy dostrzegli ją na podwórku
(czasami nie robili i tego), ale hiit nie zaprosił jej na drinka czy na
kolację; ona też im się nie narzufcała. Prawdę mówiąc, nie czuła, żeby ją
coś z nimi łączyło. Wszyscy byli biali. A większość kobiet nie pracowała.
Ich zainteresowania koncentrowały się głównie na zakupach, które robiły
w pasażach handlowych lub w Price Club, i pucowaniu na okrągło swoich
domów.
Gloria nie zauważyła, aby jej nowi sąsiedzi mieli jakieś dzieci. Nie
widziała, aby tragarze wynosili dziecinne meble, zabawki czy rowerki.
Może mieli jakiegoś nastolatka lub nastolatkę. A może ich latorośle były
już dorosłe. Ich dom był mały, jedyny na jej ulicy jednopiętrowy dom
o dwóch sypialniach, ale bardzo ładny i nowy. Zbudowano go zaledwie
pięć lat temu. Jedynym jego mankamentem była okropna, brudnobrązowa
wykładzina położona przez poprzednich lokatorów oraz krzykliwe po-
marańczowe kafelki w holu i w kuchni. Gloria wiedziała o tym, ponieważ
gdy dom stał pusty po wyprowadzce ostatnich właścicieli, zajrzała do
każdego okna. Wiedziała również, że ta nowa rodzina zapłaciła za niego
tylko dziewięćdziesiąt pięć tysięcy dolarów, ponieważ wszyscy w okolicy
regularnie czytywali informacje pośrednika handlu nieruchomościami
umieszczone za szkłem w rubryce: NA SPRZEDAŻ. Ten dom czekał na
kupca dziewięć miesięcy. Gloria tak się do tego przyzwyczaiła, że zupełnie
umknęło jej uwagi, kiedy przeszedł do rubryki: SPRZEDANE.
Wreszcie opuściła żaluzje, wstała i udała się do kuchni zrobić sobie
kowbojski omlet. Potem zaczęła zbierać się do wyjścia. Bóg jeden wie,
jak bardzo nie miała dzisiaj ochoty oglądać całe to towarzystwo.
W zakładzie zastała pustki. To było dziwne. Phillip zawsze zjawiał się
pierwszy. Desiree spóźniała się jak zwykle, a Joseph nie umawiał się
z nikim przed dziesiątą. Cindy miała dzisiaj iść zapisać się do szkoły dla
sprawozdawców sądowych, tak że Gloria nie spodziewała się jej wcześniej
niż koło południa. Włączyła automatyczną sekretarkę, aby dowiedzieć
się, kto dzwonił, i wtedy zauważyła karteczkę od Desiree z informacją,
że porzuca pracę. Gloria odwróciła się gwałtownie i spojrzała na jej
stanowisko. Było puściuteńkie. Ani śladu końskich ogonów. Kiedy po-
wzięła tę decyzję? Ale w gruncie rzeczy była zadowolona, że pozbyła się
tej drzazgi.
Maszyna wydała krótki sygnał. „Tu Phillip, Glorio. Nie chcę cię
martwić, dziewczyno, ale mam dla ciebie złą wiadomość. Jestem chory.
Mam wysypkę. Nazywa się półpasiec. Jest pochodzenia wirusowego. Coś
w rodzaju wietrznej ospy. Ale nie wietrzna ospa. Nie będzie mnie w pracy
263
a
z
h
r.
je
de
d,
az
jąc
da
ihn
1.
pa-
loże
iacyj-
ła do
303
przynajmniej przez miesiąc, a może nawet dłużej. Nie martw się o mnie
Wszystko w porządku. Mam nadzieję, że moja nieobecność nie odbije się
na sytuacji w zakładzie. Mieszkam u przyjaciela, nie możesz więc do mnie
dzwonić. Zadzwonię do ciebie sam. Kocham cię, skarbie".
Półpasiec? Nie słyszała nigdy o takiej chorobie. I nie będzie go przez
miesiąc. Jak sobie poradzi bez dwóch fryzjerów? Gloria sięgnęła do torebki
i wyjęła pigułkę na nadciśnienie. Idąc ją popić, modliła się, aby tylko nie
okazało się, że Phillip jest chory na AIDS. Żałowała, że nie może do
niego zadzwonić. Chciała usłyszeć uczciwą odpowiedź. Dowiedzieć się,
co to jest naprawdę, ten półpasiec. Powinna się kogoś zapytać. Ale kogo?
Włączyła wiatraczki u sufitu i nastawiła stereo. Nagle zrobiło się zimno.
Głucho. Zakład był pusty. Wszystko szło nie tak jak trzeba.
Bernadine zjawiła się przed czasem.
— Cześć, dziewczyno — przywitała ją od progu.
Miała na głowie czerwoną baseballową czapeczkę, co znaczyło, że
włosy pod nią musiały wyglądać jak strzecha. I rzeczywiście. Bernadine
ostatnio dwa razy odwołała wizytę, nic więc dziwnego, że krępowała się
chodzić z gołą głową. Ale wyglądała świeżo, była wyraźnie ożywiona
i jakby czymś podekscytowana. Gloria nie mogła się doczekać, kiedy jej
się z tego zwierzy.
W zakładzie zjawiło się już kilku klientów Josepha i Cindy. Raczyli
się tanią, darmową kawą Glorii, dosypując sobie nieco za dużo, jej
zdaniem, śmietanki w proszku. Miała im także ochotę zwrócić uwagę,
aby nie przesadzali ze słodzeniem, ale pamiętała, że Phillip miałby jej to
za złe.
—  Nareszcie — westchnęła z ulgą Bernadine opadając na krzesło
Glorii. — Jak tam sprawy, dziewczyno?
—  Czekam, co ty mi powiesz — odrzekła Gloria.
—  Dziewczyno, tak się bawiłam, że wprost nie chce mi się w to
wierzyć. Widzisz moje włosy, prawda?
—  Tak, widzę — rzekła Gloria. — To nieprawdopodobne, jak szybko
ci ta szopa odrasta. Powiedz, doszliście już do porozumienia?
—  Bardzo bym chciała. Co tydzień wyskakuje coś nowego. Można
by rzec, że moja adwokatka rozsyła pozwy całemu światu. Czasami mam
już tego serdecznie dość. Marzę, aby dostać trochę pieniędzy i mieć już
spokój. Nie chodzi mi o samą sprawę. Ale gromadzenie dowodów, które
ona uważa za konieczne, jest szalenie pracochłonne. A zdarza się, że
Przedstawiają jej niewłaściwe dokumenty. W każdym razie przestałam się
już tym wszystkim przejmować. Nie mam na to wpływu.
264
—  A co z domem?
—  Pośrednik już wywiesił wczoraj sfcyld.
—  Naprawdę?                           *' '»
i aK.
—  Czy John płaci raty w terminie?
—  Nie dostałam żadnego upomnienia, więc przypuszczam że tak.
Myślę, że się przestraszył, kiedy moja adwokatka ostrzegła go, że może
pójść za to siedzieć.
Trzy klientki, które wypiły już swoją kawę, nastawiły ciekawie uszu.
Kiedy Bernadine zorientowała się, że jest obiektem zainteresowania,
ściszyła głos.
—  Chcę ci powiedzieć w tajemnicy, że poznałam wspaniałego męż-
czyznę.
—  Wiem jedno, jesteś jedyną znaną mi kobietą, która nie ma prob-
lemów w tej dziedzinie, daję słowo.
—  Ale to żółtodziób.
—  Chcesz powiedzieć, że jest młodszy od ciebie?
—  I to dużo.
—  Ile?
Trzy klientki znów zamieniły się w słuch.
—  Dziesięć lat.
—  Czy to znaczy, że on ma zaledwie dwadzieścia sześć lat?
—  Do cholery, nie musisz mówić tego tak głośno, Glorio.
Jedna z klientek, około sześćdziesięcioletnia, przerzucając stronice
Ebony śmiała się od ucha do ucha. Ale widać było, że to nie pismo
wywołuje jej wesołość.
—  Co ty wyprawiasz, Bernie? Masz już dwoje dzieci; na co ci trzecie?
—  On jest mężczyzną w całym tego słowa znaczeniu. A dla mnie jest
to po prostu zabawa — dodała.
—  Domyśla się, że się nim bawisz?
—  W tym jest właśnie cały sęk. Podchodzi do tego bardzo poważnie.
Powiedziałam mu, że jestem dla niego za stara, ale on odparł, że jemu
mój wiek nie przeszkadza. Dzieci za nim przepadają.
—  To znaczy, że dzieci też go już znają?
—  A co w tym złego?
—  Nie bądź taka lekkomyślna. Nie powinnaś dopuszczać do tego,
aby dzieci stykały się z każdym mężczyzną, z którym się zadajesz. Co one
sobie pomyślą?
—  Mówisz tak, jakbym chciała pobić rekord z Księgi Guinessa lub
coś w tym stylu. One myślą, że to jest mój przyjaciel, co jest prawdą, i że
jest miły. Nie mogę im zabronić iść z nim do parku, do zoo czy do kina
265
lub puszczać latawce, jeśli on występuje z taką propozycją. Chodzimy
nawet razem do kościoła, dziewczyno.
—  Czym on się zajmuje?
—  Jest mechanikiem samolotowym.
—  To dobrze — wtrąciła się starsza pani, przyciągając uwagę Glorii
i Bernadine. — Gdybym była na twoim miejscu, moje dziecko, również
nie miałabym żadnych oporów. Młodsi partnerzy odnoszą się do ciebie
z większym szacunkiem, są bardziej energiczni, mniej złośliwi i nie upierają
się tak przy swoim zdaniu. — Zachichotała i dalej przerzucała stronice,
udając, że czyta. Minę miała tak obojętną, jakby przed chwilą w ogóle
nie wydała z siebie głosu.
Bernadine i Gloria spojrzały na siebie w lustrze i wybuchnęły śmie-
chem.
—  Chodź do umywalki — poleciła Gloria. — Jak on się nazywa?
Bernadine odczekała z odpowiedzią, aż przeszły w głąb salonu, i do-
piero wtedy powiedziała.
—  Vincent. Vincent Gresham.
—  Przechyl się. — Gloria przycisnęła głowę Bernadine do umywalki
mocniej, niż to było potrzebne.
—  Poznałam go kilka tygodni temu w banku. Staliśmy w tej samej
kolejce i on mnie zagadnął. Nawet nie pamiętam, o czym wtedy roz-
mawialiśmy. Wiem tylko, że cały czas myślałam, jaki ten chłopaczek jest
piękny, ale, krótko mówiąc, poprosił mnie o numer telefonu i ja mu go
dałam. W jakiś czas potem zadzwonił i zaprosił mnie na kolację i tak
dalej, i tak dalej.
—  No i? — zapytała Gloria, wmasowując gęsty szampon w jej skórę.
—  To wszystko.
—  Jaki on jest?
—  Jaki on jest? Jak każdy dorosły mężczyzna, Glorio. Myślałam
sobie, cholera, że skoro ten „dzieciak" ma na tyle odwagi, aby poprosić
mnie o numer telefonu, to może warto by się przekonać, co to on potrafi.
Przenicował mnie, dziewczyno. Ale, ale, jakoś nie widzę ani Phillipa, ani
Desiree.
Klientki podniosły głowy czekając, co powie Gloria.
—  Jest chory — wyjaśniła krótko nie rozwijając tematu.— A Desiree
wymówiła pracę.
—  Co mu jest? — zapytała Bernadine.
—  Nie wiem. Ale nie będzie go jakiś czas.
—  A kiedy odeszła Desiree?
—  Dziś rano, jak przypuszczam. I nie ukrywam, że wcale mnie to nie
martwi.
266
—  Znajdziesz kogoś odpowiedniego na jej miejsce?
—  Nie mam pojęcia.               J
Joseph i Cindy zjawili się wKrótce jedno po drugim; przywitali obec-
nych ogólnym dzień dobry.
—  Rozmawiałaś ostatnio z Robin?
—  Widziałam ją w ubiegłym tygodniu, kiedy przyszła zrobić sobie
nianikiur. Dlaczego pytasz? — Gloria przystąpiła do płukania włosów.
—  Ta dziewczyna skończy tragicznie. Wspomnisz moje słowa.
—  Co ona znowu wyczynia?
—  Zgadnij?
—  Nie, mów.
Joseph podprowadził starszą panią do umywalki obok. Promieniała
zadowoleniem, że może w dalszym ciągu być świadkiem ich rozmowy.
Usiadła, przechyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy.
—  W ubiegły piątek dzieci spędziły u niej noc. Poszłam z Vincentem
do kina i, dziewczyno, o mało nie dostałam ataku serca z wrażenia, gdy
w drzwiach ujrzałam Russella.
—  Nie wierzę.
—  Nic nie zmyślam.
—  A co z jego... no, wiesz?
—  Wyprowadził się. Są w separacji.
—  Ale przecież pobrali się dopiero parę miesięcy temu!
—  Wykopała go, dziewczyno.
—  Żartujesz, Bernie.
—  Powiedziałam ci, że to on otworzył drzwi, słyszałaś?
—  Zgadza się — odparła Gloria nakładając jej na włosy odżywkę.
-— Możesz w to uwierzyć?
—  Jestem gotowa uwierzyć w każdy postępek Robin. Ta dziewczyna
nie ma za grosz rozsądku i ani odrobiny godności. Dlaczego z nią nie
porozmawiasz, Bernie?
—  I co mam jej powiedzieć? „Dlaczego nadal jesteś taką cholerną
idiotką i nie zostawisz w spokoju tego pasożyta?" Gdy chodzi o niego,
Robin gruchnie. Kocham ją nad życie, ale szkoda, żeś jej wtedy nie
widziała. Nie była ani trochę speszona. Radosna jak skowronek; nie
posiadała się wprost ze szczęścia. Dla niej nie rna już ratunku, jeśli chcesz
znać moje zdanie. Niemniej, powinna się zastanowić.
—  Nie sądzisz chyba, że pozwoliła mu wprowadzić się znowu do
siebie, co?
—  Nie mam odwagi jej o to zapytać — odpowiedziała Bernadine. —
Ale Robin nie potrafi trzymać języka za zębami. Puści farbę, ale ja udam
wtedy całkowitą obojętność. To jest jej życie, nie moje.
267
a
>z
:h
yje
nie
ąd,
raz
—  A teraz chodź — Gloria trąciła Bernadine, aby podniosła sie
z krzesła — trzeba wysuszyć włosy.
—  To lepsze niż opera mydlana, nie? — rzuciła Bernadine w stronę
klientki przy sąsiedniej umywalce.
W domu Tarik grał na swoim saksofonie. Gloria od dawna nie sły-
szała, aby tak regularnie ćwiczył. Był teraz znacznie poważniejszy. Wyniki
w nauce miał prawie o sto procent lepsze. Gloria na tysiące sposobów
starała się okazać mu, jak bardzo jest z niego dumna. Powtarzała mu
ciągle, że wiedziała, iż go na to stać. Nie wspominał już o swojej orga-
nizacji i przestał się spotykać z tą białą dziewczyną. Zastanawiające było,
dlaczego wszystkie dziewczyny, które przyprowadza do domu, wyróżniały
się podobnymi cechami: miały długie włosy, jasną skórę i były ładne.
Zapytała go, czy są to dla niego niezbędne atrybuty urody, ale Tarik
odpowiedział, że nie. Po prostu taki ma gust.
Gloria nie chciała mu zwracać uwagi, że wybiera głównie dziewczęta
z białą skórą. Skąd się u niego wzięła ta obsesja? Jaki był jej początek?
Dlaczego nie podobały mu się czarne koleżanki o krótkich, kędzierzawych
włosach? Czy również uważał je za ładne? Ale Tarik odpowiadał z uporem,
że ma swój gust.
Saksofon zamilkł. Gloria żałowała, że przestał grać. Lubiła, kiedy
grał. Wyjęła placek z pieca i zaczęła prasować jego koszulę. Jutro klasa
miała pozować do uroczystego wspólnego zdjęcia. Tarik zszedł na dół
i usiadł przy kuchennym stole.
—  Chciałbym z tobą porozmawiać, mamo.
Gloria modliła się w duszy: niech to tylko nie będzie coś złego, Tarik.
Wszystko się teraz tak dobrze układa; tylko tego nie popsuj.
—  Słucham cię — rzekła i spryskała rękaw krochmalem.
—  Pamiętasz, co ci mówiłem o tej organizacji W Służbie Człowiekowi?
—  Owszem.
—  Przeczytałaś te informacje, które ci dałem?
—  Oczywiście.
—  Co o tym myślisz?
—  No cóż, wydaje mi się, że może to być korzystne doświadczenie
dla młodego człowieka, co do tego nie ma wątpliwości.
—  Chciałbym się tam dostać.
—  Tarik — westchnęła i odstawiła żelazko. — Wydawało mi się, że
umówiliśmy się, że wstąpisz na Uniwersytet Stanowy w Arizonie.
—  Po pierwsze, wydaje mi się, że nie dojrzałem jeszcze do studiów,
268
I
mamusiu. Nie wiem, co naprawdę chciałbym robić w życiu. Ale kiedy już
się zdecyduję, pójdę do Morehouse.'; ''/
—  Ależ to jest aż w Atlancie.   '
—  Chcę wstąpić do college'u dla czarnych. Od dzieciństwa chodziłem
tylko do szkół dla białych. Mam już dosyć bycia jedynym czarnym w całej
klasie. Chcę się przekonać, jak będę się czuł między rówieśnikami należącymi
do mojej rasy. W każdym razie, gdyby mnie przyjęto do tej organizacji, to
uniwersytet w Arizonie może mi zaliczyć ten okres na poczet studiów. Pomyśl
tylko. Podróżować po świecie przez cały rok i jednocześnie występować.
—  Myślisz, że wytrzymasz tyle czasu wśród ludzi, których nie znasz?
—  Oczywiście, że wytrzymam. Ale to nie tylko o to chodzi, mamusiu.
Czy nie myślałaś o tym w aspekcie pracy społecznej? Czytałaś w tej
broszurce, czym się ta organizacja zajmuje, prawda? Występują w domach
opieki, dają dobroczynne koncerty na rzecz pokrzywdzonych kobiet
i dzieci i robią mnóstwo innej dobrej roboty. Na całym świecie. Czy nie
uważasz, że to byłoby dla mnie bardzo korzystne wychowawczo?
—  Tak, oczywiście.
—  Nie muszę być wcale aż takim świetnym muzykiem, to nie jest
najważniejsze. Pozwól mi zatem pójść tam na wstępną rozmowę.
—  W broszurze była również mowa o tym, że musisz wziąć udział
w koncertach.
—  Będzie jeden za dwa tygodnie na USA. Już to sprawdziłem.
—  Nie powiedziałeś mi, jak dotąd, ile to ma kosztować. — Ale Gloria
wiedziała już ile. Przejrzała całą literaturę informacyjną i nawet odbyła
rozmowę z dyrektorem na temat działalności tej instytucji. Musiała przy-
znać, że przedsięwzięcie przedstawia się nader ciekawie. Siedmiusetoso-
bowa grupa młodzieży w wieku od siedemnastu do dwudziestu pięciu lat
z dwudziestu pięciu krajów dzieliła się na pięć różnych „zespołów".
Zaczynali od Tucson, gdzie przez pierwsze pięć tygodni doskonalili się,
ćwiczyli, uczyli muzyki i choreografii, a sądząc po zdjęciach opublikowa-
nych w broszurze wyglądało to bardzo atrakcyjnie. Wspomniano w niej
również, że młodzież będzie miała okazję uczestniczyć w różnego rodzaju
seminariach i dyskusjach oraz spotykać się i słuchać wykładów i odczytów
znanych przedstawicieli świata kultury, biznesu i polityki nie tylko ze
Stanów Zjednoczonych, ale także z innych krajów.
—  Wydaje mi się, że opłata wynosi tylko około ośmiu tysięcy dolarów,
ale jest możliwość uzyskania stypendium.
—  „Tylko" osiem tysięcy dolarów!
—  Mamusiu, jeśli się dostanę, postaram się zdobyć tę sumę; organizuje
się różne zbiórki, pozyskuje sponsorów i tak dalej. Dużo młodzieży tak
robi. Ale bardzo wiele zależy od tego, jaką sumę od ciebie dostanę.
269
n-
na
tsz
ch
Dr.
yje
nie
ąd,
raz
ohn
ił.
pa-
noże
iacyj-
ła do
303
— Częściowo będę w stanie cię sfinansować — oświadczyła.
Gloria starannie ukrywała przed Tarikiem swoje dochody oraz wyso-
kość konta. Potem jak sprzedała dom po rodzicach, część pieniędzy
zużytkowała na założenie Oasis, resztę zaś ulokowała w banku, a później
w bonach depozytowych. Nie chciała, aby rósł w przekonaniu, że wszys-
tko, co od niej dostaje, słusznie mu się należy. Obawiała się, aby nie
wyrósł z niego zepsuty smarkacz, lekceważący jej z trudem zapracowane
pieniądze. Nieraz, gdy Tarik zwracał się do niej z prośbą, aby mu coś
kupiła, Gloria odmawiała, tłumacząc się brakiem pieniędzy, lub po prostu
odpowiadała nie. Czasami jednak niespodziewanie spełniała jego życzenie,
ponieważ, w jej przekonaniu, jego wdzięczność wtedy była tym większa.
—  Ile? — zapytał Tarik.
—  Powiedziałam ci już, że częściowo — odparła wymijająco, wiedząc
dobrze, że stać ją na całą sumę. — Pozwól tylko, że dodam: jeśli cię
przyjmą, będziesz musiał sam postarać się o resztę.
—  Zrobię wszystko, co w mojej mocy — zapewnił ją. — Strasznie mi
na tym zależy, mamusiu. Strasznie. Myślałem o tym przez całe lato.
Pamiętasz Billa, tego chłopca, który mieszka przy naszej ulicy i który
skończył szkołę w zeszłym roku?
—  Pamiętam.
—  Nie umiał śpiewać ani niczego szczególnego, a został przyjęty.
Mówił, że ta wyprawa to coś wspaniałego. Był w Finlandii, we Francji,
we Frankfurcie w Niemczech, nie mówiąc już o tym, że zjeździł cale
Stany, był nawet w Nowym Jorku. I zgadnij, mamusiu, co jeszcze? Był
na spotkaniu z królową Anglii. Wyobrażasz sobie?
— Nie musisz mnie przekonywać, Tarik — odparła i mocniej psiknęła
krochmalem na przód koszuli. — Mnie głównie zależy na tym, abyś
skończył studia. Możesz grać na saksofonie, tańczyć i śpiewać po całym
świecie, jeśli takie jest twoje marzenie, ale bez tego świstka nie widzę dla
ciebie przyszłości. Ale ty sam dobrze o tym wiesz.
—  Bili jest w tej chwili na pierwszym roku college'u.
Gloria odstawiła żelazko.
—  Kiedy wrócę z tej podróży, będę miał dopiero dziewiętnaście lat.
Wiele osób zapisuje się na studia, ale zaczyna je dopiero po roku. I ja tak
zrobię, przyrzekam ci.
—  No dobrze, dlaczego zatem nie poczekać, aż się dostaniesz?
—  Idę o zakład, że się dostanę — zapewnił ją. — Czyż nie kazałaś
mi zawsze myśleć pozytywnie?
—  Zgadza się.
—  Właśnie stosuję się do twoich zaleceń — odparł podnosząc się
z miejsca.
270
Gloria mogłaby przysiąc, że tjej syn w ciągu ostatnich miesięcy urósł
przynajmniej pięć, sześć centymetrów. Miał już w tej chwili dobrze ponad
metr osiemdziesiąt. Był rosły jak dojrzały mężczyzna.
—  Jestem z ciebie dumna, Tarik — oświadczyła ściskając rączkę że-
lazka.
—  Dlaczego jesteś ze mnie dumna, mamo? Jeszcze niczego nie doko-
nałem.
—  Ale nie sprawiasz mi żadnych kłopotów. Przynajmniej takich,
w jakie pakują się niektórzy z tutejszych nastolatków. Mam na myśli
narkotyki i wszystko inne. Jestem bardzo szczęśliwa, że mam takiego
syna.
Tarik podszedł do niej, położył ręce na koszuli, na fragmencie właśnie
uprasowanym przez Glorię, pochylił się i pocałował ją w czoło.
—  Dziękuję ci, mamusiu — rzekł. — A teraz czy mogę dostać kawałek
ciasta?
—  Nie — odmówiła. — To dla naszych nowych sąsiadów.
—  Jakich sąsiadów?
—  Rano wprowadziła się tutaj czarna rodzina. Zamieszkali po drugiej
stronie ulicy.
—  Dość już siedzenia — rzekł. — Czas na mnie. — Tanecznym
krokiem wycofał się z kuchni.
Za chwilę Gloria usłyszała znowu dźwięki jego saksofonu. Uśmiech
nie schodził jej z twarzy. Takim właśnie chciała widzieć swego syna:
wiarygodnym, odpowiedzialnym, świadomym, czego chce od życia.
Dzisiejszego wieczoru Gloria czuła się, jakby ją ktoś na sto koni
wsadził.
Brama garażu była zamknięta, a samochód stał w środku, przeszła
więc przez ulicę z wystudzonym plackiem owiniętym w aluminiową folię
i pociągnęła za dzwonek u wejścia; drzwi otworzył jej mężczyzna.
—  Dzień dobry — przywitał ją.
—  Dzień dobry — odparła Gloria. Jeśli przyjrzeć mu się bliżej, pomyś-
lała, całkiem przystojny z niego facet, całkiem interesujący. Wyleciało jej
z głowy, co chciała powiedzieć. Jak to było możliwe. Nigdy dotąd nie
traciła tupetu w obecności mężczyzny, nie mówiąc już o człowieku star-
szym od niej i na dodatek nieznajomym. — Nazywam się Gloria Matt-
hews — przedstawiła się, przypomniawszy sobie nagle, że ma nazwisko. —
Mieszkam naprzeciwko, po drugiej stronie ulicy. Chciałam powitać pana
i pańską rodzinę jako sąsiadów.
—  Bardzo dziękuję — odparł z wyraźnym południowym akcen-
271
hn
)że
39
do
303
tem. — To szalenie uprzejmie z pani strony. Proszę, niechże pani wej-
dzie — zapraszał ją ruchem ręki.
—  Nie chciałabym państwu przeszkadzać — odrzekła nie ruszając się
z miejsca. — Chciałam się tylko państwu przedstawić. Czy zastałam żonę?
—  Niestety nie. Umarła dwa lata temu. Jestem wdowcem.
—  Ach, tak! Bardzo mi przykro.
—  Dziękuję — powiedział. — Co pani tutaj ma? Jakiś placek?
—  Ze słodkich kartofli.
—  Kto nie lubi placków ze słodkich kartofli? — zauważył i roześmiał
się. — Ale dlaczego pani nie wejdzie do środka i nie spocznie przez
chwilę. Nie mam nic pilnego do roboty, krzątam się tylko wokół jakichś
drobiazgów. Moja córka miała przyjść pomóc mi rozpakować te pudła,
ale zadzwoniła, że coś jej wypadło i nie zdążyła w porę odebrać dzieci ze
świetlicy, siedzę więc tutaj i próbuję uruchomić maszynę do lodu. Ale
proszę, niechże pani nie stoi tutaj i wejdzie dalej.
—  Przepraszam, ale jestem w trakcie przygotowywania kolacji,
a chciałam przedtem przynieść panu to ciasto.
—  Zjem je więc zamiast kolacji — stwierdził i znów się roześmiał.
Jaki on ma serdeczny śmiech, pomyślała Gloria. I usposobienie też
ma chyba sympatyczne. Naprawdę miała ochotę wejść do środka, ale
wiedziała, że to nie bardzo wypada, a poza tym nie chciała, aby od-
niósł złe wrażenie, zważywszy, że był jej sąsiadem z naprzeciwka
i w ogóle.
—  Nie musi pan — odparła. — Mój syn przyniesie panu kolację ode
mnie. Nie mam nic specjalnego, prawdę powiedziawszy, jakieś resztki
z obiadu, zieleninę, kukurydziany chlebek, trochę kandyzowanych yamów,
sałatkę z kartofli i parę plasterków szynki.
—  Ależ to prawdziwa uczta — zauważył."— Nie należę do tych,
którzy pogardzają domowym posiłkiem. Dziękuję ci, Glorio. Cały dzień
nie miałem nic w ustach. Jak ma na imię twój syn?
—  Tarik.
.— Tar... —jak dalej?
—  Tar-iik — wymówiła staranniej.
—  Ach, to afrykańskie imię. Podoba mi się. Tylko dwie sylaby. A ile
lat ma Tarik?
—  Siedemnaście.
—  To już z niego nastolatek.
—  Tak, mój Boże, nastolatek.
—  Moje dzieci są już dorosłe i dawno wyszły z domu. Dzięki Bogu.
—  On chyba też wyjedzie w czerwcu, tak się wydaje.
—  Idzie do college'u?
272
—  Tak jakby.
—  Co to znaczy tak jakby? — zapytał.
Ale Gloria nie odpowiedziała mil od razu. Starała się odwrócić od
niego wzrok. Ale nie mogła. Patrzyła nieruchomo, przez chwilę miała
wrażenie, że rzucił na nią jakiś urok, ponieważ nie słyszała ani słowa
z tego, co mówił. Widziała, jak jego wargi poruszają się, ale w głowie
miała tylko jedną myśl: Jeśli masz pięćdziesiąt lat, to niewątpliwie prezen-
tujesz się bardzo dobrze. Pięćdziesiątka nie oznacza jeszcze starości, czyż
nie? A twoja skóra? Jest gładka jak u trzydziestopięciolatka. Musiałeś
chyba bardzo o siebie dbać — lub ktoś inny o ciebie dbał. I pomyśleć
tylko, że mieszkasz po drugiej stronie ulicy, tuż naprzeciwko mnie.
—  Przepraszam — usłyszała swój głos. — Pytałeś mnie o coś?
Na jego twarzy igrał filuterny uśmieszek.
—  Pytałem, co to znaczy, że twój syn idzie do college'u tak jakby?
—  On gra na saksofonie i ma zamiar wstąpić do organizacji, która
objeżdża świat z charytatywnym programem pod nazwą „W służbie
człowiekowi". Ale ja nie jestem przekonana.
—  Pozwól chłopakowi jechać — wyraził swoją opinię. — A co na to
jego ojciec?
—  Jego ojciec mieszka gdzieś w Kalifornii — odparła Gloria. Nie
bardzo wiedziała, dlaczego dopuściła się tego oczywistego kłamstwa.
—  Jesteś więc rozwiedziona, czy tak?
—  Tak — potwierdziła, ponieważ w dalszym ciągu zależało jej na
jego opinii.
—  Posłuchaj, Glorio. Jeżeli będziesz kiedyś potrzebowała, aby ci
w domu pomóc, to możesz na mnie liczyć. Wystarczy zapukać. Ja na-
prawiam wszystko — pochwalił się. — I naprawdę zrobię to z wielką
przyjemnością. Naprawdę z wielką.
—  To bardzo uprzejmie z twojej strony... Przepraszam, nie wiem, jak
masz na imię.
—  Marvin. Marvin King — przedstawił się.
—  Bardzo mi było przyjemnie poznać cię, Marvin — oświadczyła
wręczając mu wreszcie placek. — Witamy nowego sąsiada. Odgrzeję
kolację i przyślę ci przez Tarika.
—  Ogromnie ci dziękuję, Glorio. Mam nadzieję, że niebawem ujrzę
cię znowu.
—  Ja też mam taką nadzieję — odparła niewyraźnie Gloria i zawróciła
do domu.
Starała się iść w miarę swobodnie, z podniesioną głową. Coś jej
mówiło, że Marvin ją obserwuje, odwróciła się więc, by sprawdzić, i rze-
czywiście, stał nadal w drzwiach i machał jej ręką. Pomachała mu również,
ii-
la
,sz
ch
or.
yje
nie
ąd,
raz
yąc
ąda
ohn
uł.
v pa-
może
Lsacyj-
iłado
303
18 — Czekając na miłość
273
 tym podniesiona na duchu, ponieważ nigdy dotąd żaden
a. Glorii było dobrze z tym uczuciem
BLIŻEJ MIODU
Jestem taka szczęśliwa, że Russell wrócił. Wprawdzie nie na sto pro-
cent, ale jednak. Większość jego rzeczy nadal znajduje się w tamtym
domu, ale nie może ich zabrać, bo ona zmieniła zamki. Szybko odkryła,
dokąd się wyprowadził, i okazała się na tyle bezczelna, że zadzwoniła do
mnie i nawymyślała mi od ostatnich.
— Ty głupia dziwko — krzyczała. Z początku miałam zamiar rzucić
słuchawkę, ale potem zdjęła mnie ciekawość, co też ona ma mi do po-
wiedzenia, trzymałam ją więc przy uchu i nie odzywałam się słowem. —
Jak mogłaś znów przyjąć tego sukinsyna do swojego domu, nie mówiąc
już o łóżku, wiedząc że już cię raz porzucił i wybrał mnie? Ty chyba
musisz mieć wściekliznę macicy, bo Russell to szmata, sama chyba naj-
lepiej o tym wiesz. Widocznie chcesz napytać sobie biedy. A w ogóle to
ile ty masz lat? Musiało cię chyba coś opętać albo dostałaś jakiegoś bzika,
bo daję słowo, nie potrafię zrozumieć, dlaczego koniecznie chcesz ładować
się w to piekło, wiedząc dobrze, że jest to obleśna, nikczemna, męska
kurwa, która nie potrafi panować nad swoim kutasem. Ale wiesz co?
Weź sobie tego skurwiela. Mam dosyć jego dupy. A może jeszcze chcesz
się czegoś dowiedzieć? Módl się do Boga, aby cię nie zaraził tym herpesem,
jak mnie. A więc uważaj! — Rzuciła słuchawkę. Herpes? Zręczny chwyt,
nie ma co! Russell nie miał żadnego herpesa. Gdyby miał, zauważyłabym
już przedtem. Wszystko się we mnie gotowało po tym telefonie. Co ona
sobie myśli, że kim ona jest, żeby dzwonić do mnie i opowiadać mi te
wszystkie bzdury. Ciekawa jestem, spod jakiego ona jest znaku, bo zaraz
bym wiedziała, z jakim żywiołem mam do czynienia. Może Baran, bo
Barany są mściwe. I kiedy to właściwie Russell miał złapać ten herpes?
Kobiety zrobią wszystko, aby utrzymać mężczyznę. Nie rozumiem, dla-
czego one zawsze wyładowują gorycz swojej zawiedzionej miłości na innej
275
i-
ia
sz
:h
q
lie
td,
az
jąc
ida
>hn
ł.
pa-
loże
acyj-
ia do
303
kobiecie, podczas kiedy to właśnie on powinien stać się obiektem ich
ataków.
Nie chciałam jednak, aby wyładowywała się na mnie, ilekroć jeszcze
przyjdzie jej na to ochota, a już w żadnym wypadku nie chciałam, aby
telefonowała do Russella, i postanowiłam zmienić numer telefonu i za-
strzegłam go. Dopiero po paru dniach wspomniałam Russellowi o tej
rozmowie i o tym, jaka byłam wściekła.
—  Co ona ci mówiła? — zapytał.
—  Była bardzo nieuprzejma — odrzekłam.
—  Wiem. Ale co ci powiedziała?
—  Dlaczego pytasz? Czy jest może coś, o czym według ciebie nie
powinnam się dowiedzieć?
—  Nic takiego nie ma — odparł.
—  Powiedziała, że zaraziła się od ciebie herpesem.
—  Co? A ty, jak cię znam, oczywiście uwierzyłaś w te bzdury?
—  A nie jest to prawda?
—  Czy widać po mnie, żebym miał herpes?
—  Nie chodzi o to, co widać, Russell. Czy ty masz to paskudztwo
czy nie?
—  Nie, nie mam żadnego cholernego herpesa, a jeśli miałem, to
złapałem od niej — odpowiedział i nastawił telewizję na kanał ESPN
udając, że jest bez reszty pochłonięty oglądaniem meczu futbolu.
Tej nocy sprawdziłam u siebie. Byłam gładka jak zawsze. Podobnie
jak Russell.
Założę się, że Bernadine, Gloria i Savannah używają sobie na mnie
za moimi plecami, ale nie dbam o to. Żadna z nich od lat nie była w nikim
zakochana, nie mają więc prawa dawać mi żadnych rad.
Russell dosłownie błagał, żebym mu dała jeszcze jedną szansę; przy-
znał, że porzucając mnie, zrobił największy błąd w swoim życiu. Miałam
ochotę sprostować i przypomnieć mu: To nie ty mnie zostawiłeś, to ja cię
wyrzuciłam. Pamiętasz? Ale nie ma sprawy. Mężczyźni na ogół nie od-
znaczają się zbyt dobrą pamięcią.
W każdym razie po jego powrocie mieliśmy ze sobą długą rozmowę.
Wyznał mi, że ożenił się z Carolyn jedynie pod wpływem chwilowego
kaprysu i nie może teraz odżałować tego kroku. Opowiadał, że go bez
przerwy kontrolowała. Nie mógł wyjść z domu, nie tłumacząc się, dokąd
idzie i kiedy wróci. Była również bardzo apodyktyczna. Bez przerwy
chciała nim dyrygować i wydawała polecenia, aż wreszcie miał tego dość.
Powiedział też, że po urodzeniu dziecka (jak się okazało, była to jednak
276
prawda; mieli synka) Carolyn zmieniła się. Roztyła się i rozleniwiła. Nie
chciało jej się gotować, a^w.^lomu panował wieczny bałagan. Miał już
tego wszystkiego po same uszy.
Można by mnie posądzać o zazdrość, bo sam dźwięk jej imienia
wywołuje ciarki na mojej skórze, dlatego też zabroniłam mu wymieniać
przy mnie jej imię. Teraz mówi zawsze o niej bezosobowo: Ona. I to już
nie jest takie denerwujące.
Przyznał na koniec, że był głupcem, traktując mnie tak, jak mnie
traktował, i przepraszał. Czy jestem gotowa darować mu? Nie chciałam
rozgrzeszać go od razu, ale wyglądał tak żałośnie i był tak prawdziwie
skruszony i w ogóle, że uległam. Najwięcej miłości otrzymuje się od
mężczyzny, kiedy o coś prosi. Potem zapytał:
—  Czy mogę pomieszkać u ciebie przez jakiś czas?
Odpowiedziałam, że nie mam pewności, czy to będzie dobre roz-
wiązanie. Zmienił front i zaczął się do mnie czulić.
—  Nie jestem pewny, czy wróciłem na stałe, ale jedno wiem na pewno,
pragnę być z tobą. Czy dasz mi tę szansę, przynajmniej do chwili, kiedy
dokładnie zdam sobie sprawę z moich uczuć — zapytał, nie przestając
dotykać erogennych punktów mego ciała. Dobrze wiedział, że jestem
gotowa zgodzić się wtedy na wszystko, czego zażąda.
Później przyszło mi do głowy, żeby go zapytać, jak właściwie wygląda
cała prawda, ale mówiąc szczerze, przestało mnie to już obchodzić. Nie
musiałam znać wszystkich szczegółów. Najważniejsze było, że wrócił do
mnie. Miał wiele miejsc, gdzie mógł pójść, ale jednak wybrał mnie, co
w moim odczuciu oznacza, że chce być tu, bliżej miodu.
Jestem w tej chwili trochę podenerwowana, ponieważ on poszedł do
Niej porozmawiać na temat rozwodu; chce obejść się bez prawnika, aby
jak stwierdził, uniknąć niepotrzebnej wrzawy. Powiedział, że będzie jej
płacił na dziecko tyle, ile będzie konieczne. W istocie zabrał ze sobą jeden
z tych małych formularzy do nabycia w każdym sklepie papierniczym,
aby rzuciła na niego okiem. Takie formularze wypełnia się samodzielnie,
bez pomocy adwokata. Słyszałam, że jest jakiś punkt w Phoenix, gdzie
po złożeniu takich papierów w ciągu minuty otrzymuje się rozwód; pod
warunkiem, że nie posiada się żadnego majątku nieruchomego. Majątek
Russella sprowadza się do tego, co ma na sobie, w szafie i w garażu.
Cieszę się, że uczciwie powiedział mi, dokąd idzie, co moim zdaniem
świadczy o tym, że zaczyna dorośleć. Mówienie prawdy, gdy się tego nie
robiło całe życie, stanowi bez wątpienia oznakę dojrzałości. Mogę jedynie
dodać: czas najwyższy.
277
278
Nie ma go już od trzech godzin; zastanawiam się, dlaczego ta rozmowa
zajmuje im tyle czasu. Usiłowałam śledzić akcję serialu Cierpienia wieku
dojrzewania w telewizji, ale nie byłam w stanie skupić uwagi, więc prze-
rzuciłam się na Na nie rozwiązane zagadki, który z kolei okazał się zbyt
dziwaczny. W końcu postanowiłam zadzwonić do mamy i dowiedzieć się,
jak się miewa tatuś. Najbardziej przerażającym aspektem choroby Alz-
heimera jest dla mnie świadomość, że choćbym błagała Boga z całej duszy,
nie zdołam wymodlić wyzdrowienia tatusia. Ta straszna choroba będzie
go trzymała w swych szponach aż do końca. Ciągle miałam nadzieję, że
jego stan się poprawi, ale kiedy odwiedziłam ich ostatnim razem, już nie
mówił. Bełkotał coś do siebie pod nosem i stale zapominał, gdzie jest
i kim ja jestem. Uparł się iść sam do łazienki, chociaż mamusia postarała
się dla niego o specjalny fotel na kółkach z wmontowanym w środek
sedesem. Tatuś nie chciał jednak na nim usiąść, a kiedy usiłowała go do
tego zmusić, ugryzł ją w rękę.
Wkrótce potem jak u tatusia stwierdzono chorobę Alzheimera, lekarze
uprzedzili nas, że już teraz powinnyśmy zacząć go opłakiwać. Ale on
przecież jeszcze żyje, upierałyśmy się z mamą. Lekarze powiedzieli, że
musimy liczyć się z tym, że wszystkie pozytywne cechy tatusia zaczną
zanikać jedna po drugiej. Nie chciało nam się w to wierzyć. Tatuś miał
zawsze w sobie tyle werwy, życia i odwagi, taki był zawsze w stosunku
do nas grzeczny, że nie byłyśmy w stanie wyobrazić go sobie innym. Nie
minęło wiele czasu, a przekonałyśmy się, że doktorzy mieli rację. Ale nie
umiałyśmy opłakiwać go przedwcześnie. Byłyśmy zbyt zaprzątnięte troską
o zapewnienie mu należytej opieki.
Mama może już jest w łóżku o tej porze. Dochodziła dziewiąta. Ale
natychmiast podniosła słuchawkę.
—  Dobry wieczór, mamusiu. Czy cię nie obudziłam?
—  Nie, jeszcze się nie położyłam. Nie mogę spać — odpowiedziała.
—  Co się dzieje?
—  No wiesz — westchnęła gorzko.
—  Czy chodzi o tatusia? Czy coś się stało? A może jest w szpitalu?
—  Nie, nie jest w szpitalu — odparła powoli.
—  Mamusiu?
—  Słucham cię, dziecko.
—  Co się stało?
—  Byłam u adwokata.
—  W jakim celu?
—? Chodzi o aktywa moje i twego ojca.
—  Do czego ci to potrzebne?
Poczekaj chwilę przy telefonie.
Ściskałam słuchawkę przy uchu, że aż zrobiła się śliska od wazeliny,
którą natarłam sobie dłonie.         *, ?;/
—  Robin?
—  Słucham, mamusiu. Może mi wyjaśnisz, dlaczego poszłaś do ad-
wokata w takiej sprawie.
—  No cóż — westchnęła. — On uważa, że powinnam rozejść się
z twoim ojcem.
—  Co powinnaś? — Byłam pewna, że się przesłyszałam. To, co przed
chwilą powiedziała, brzmiało potwornie. Może pod wpływem stresu stra-
ciła głowę i nie wie, co mówi. Ale ja znam matkę i wiem, że trudno
o drugą równie silną kobietę. Postanowiłam zatem wysłuchać ją cierpliwie
do końca.
—  Muszę go oddać z domu, Robin. Nie jestem w stanie dłużej temu
podołać. Nie może unieść widelca, nie może wstać z łóżka, a ja muszę
przewracać go co dwie godziny. W ciągu dwóch tygodni stracił pięć kilogra-
mów. Gdybyś go zobaczyła teraz, nie poznałabyś go, tak bardzo się zmienił.
Aby się z nim jako tako porozumieć, muszę posługiwać się takimi kartoni-
kami jak nauczycielka w pierwszej klasie. Ale on i tak nie ma pojęcia, kim
jestem. Nie wiem, kochanie, naprawdę nie wiem, co mam robić.
—  Rozumiem cię, mamusiu. Ale dlaczego adwokat uważa, że musisz
rozwieść się z tatusiem? Czemu ma to służyć?
—  Posłuchaj, co ci powiem. Twój ojciec pracował ciężko całe życie,
aby zapewnić nam spokojną i dostatnią starość. Odkładaliśmy więc pie-
niądze, ale gdyby mi przyszło opłacić z nich dom opieki, wkrótce nie
zostałoby z tego ani grosza. Zaraz potem jak ojciec dowiedział się, na co
jest chory, kazał mi przysiąc, że gdy już będzie z nim źle, nie zużytkuję
na niego naszych oszczędności. Bardziej martwił się, co będzie ze mną niż
z nim. W tej sytuacji adwokat doradził mi, abym rozwiodła się z ojcem,
co pozwoli na podział naszych oszczędności oraz da podstawę do starań
o miejsce w domu finansowanym przez władze stanowe; jego niski dochód
w pełni by to uzasadniał.
—  Ile kosztuje pobyt w domu opieki?
—  Dwa i pół tysiąca dolarów miesięcznie.
—  Co? Wiem, że to jest głupie pytanie, ale jak możesz decydować się
na coś takiego? — Myślałam, że mama rozpłacze się, ale nie. Chciałam
wiedzieć, jaki jest jej stosunek do tego pomysłu.
—  Poślubiłam twego ojca na dobre i na złe.
—  Wiem o tym, mamusiu.
—  Jako katoliczka... wiem, że nie jesteś już praktykującą katoliczką,
Robin, aleja nią być nie przestałam. Nie wiem, jak przyjdzie mi to znieść.
Rozwód jest grzechem.
279
len-
na
lasz
ich
lor.
żyje
nie
tąd,
iraz
ąda
)hn
I
pa-
oże
do
503
—  Wiem, mamusiu, wiem.
—  Mam uczucie, jakbym porzucała twego ojca. Przysięgłam przed
Bogiem, że nigdy tego nie uczynię.
—  Wiem, mamusiu.
—  Gdyby wiedział, że taki pomysł w ogóle przyszedł mi do głowy,
bardzo by się gniewał, bardzo.
—  Wiem, mamusiu.
—  Fred mówił zawsze, że raczej woli, bym go zabiła, niż oddała do
domu opieki. Gdyby dowiedział się, że wyzbywam się z tego powodu
wszystkich naszych oszczędności, byłby wściekły. Wiem, że byłby wściekły.
—  I co my poczniemy, mamusiu? — zapytałam, wiedząc, że nie jest
w stanie mi na to odpowiedzieć. Pragnęłam, aby w tej chwili Russell —
lub ktokolwiek — był tu przy mnie i pomógł znaleźć rozwiązanie. Ma-
rzyłam, aby objął ją i mnie ramieniem i sprawił, aby wszystko było dobrze.
Marzyłam, aby ktoś powstrzymał powolną agonię mego ojca i uwolnił
go od bólu. I żebym znowu miała dziesięć lat i nadal mieszkała w Sierra
Vista i żeby wszystko było jak dawniej. Tak jak powinno być; spokojnie
i normalnie.
—  Muszę to jeszcze przemyśleć, chociaż adwokat ostrzegł mnie, że
nie mam za wiele czasu. Jeśli mam zamiar to zrobić, muszę się śpieszyć,
aby później nie wzbudzać podejrzeń.
—  Naprawdę chciałabym pomóc wam w jakiś sposób, mamo. Ale nie
mam niczego wartościowego. To prawdziwy wstyd. W moim wieku powin-
nam być w stanie pomóc tobie i tatusiowi. Ale nie jestem.
—  Robisz, co możesz, Robin, wiem o tym i nie martw się. Coś się
wymyśli. Coś się musi wymyślić.
—  Czy on śpi?
—  Tak, śpi.
—  Chciałabym bardzo wziąć jutro wolny dzień, ale mam spotkanie
z tymi ludźmi od transportu, dla których przygotowałam propozycję
umowy. Jeśli chcę, aby transakcja doszła do skutku, muszę być; chodzi
o dużą sumę, o dziesięć milionów dolarów. Jeżeli mi się to uda, to może
dostanę podwyżkę. Niech no pomyślę. Jutro jest czwartek. W piątek
wezmę wolny dzień i przyjadę do was. Co o tym myślisz?
—  Nie musisz zwalniać się z pracy, Robin. Wystarczy jak przyjedziesz
w sobotę.
—  Gdybym mogła, już byłabym w drodze do was, mamo. Czuję się
taka bezradna. Ale sądzę, że uda mi się wziąć urlop na cały następny
tydzień. Tak zrobię. A nawet dłużej, jak będzie trzeba. Jeszcze ci się
uprzykrzy mój widok.
Usłyszałam, jak śmieje się przez telefon.
280
—  Czy masz jakieś środki nasenne?
—  Owszem, ale nie mogę ich zażywać. Śpię wtedy jak zabita i nie
słyszę ojca. Nie martw się. Zaraz się zdrzemnę. Zawsze tak robię.
—  Naprawdę?                              *< :>{
—  Oczywiście.
—  Kocham cię, mamusiu. Ucałuj ode mnie tatusia i powiedz mu, że
go kocham.
—  Dobrze, kochanie, ja również cię kocham, córeczko. Dobranoc.
Odłożyłam słuchawkę i siedziałam myśląc o katuszach, jakie prze-
chodzi moja matka. Czuję się, jakbym była kaleką, ponieważ nie mogę
zrobić niczego, aby poprawić ich sytuację. Miałam ochotę powiedzieć
jej, że Russell wrócił, ale wiedziałam, że nie jest to właściwy moment
do takich zwierzeń. Poza tym tatuś nigdy nie lubił Russella. Twierdził,
że Russell jest zbyt przystojny i za bardzo dba o swój zewnętrzny
wygląd; nigdy nie należy ufać takiemu mężczyźnie. Mamusia nie mogła
mu darować, że dotychczas mi się jeszcze nie oświadczył, i miała
nam za złe, że żyjemy w grzechu. Był to główny powód, dla którego
nie odwiedzili mnie ani razu przez cały czas, gdy Russell mieszkał
ze mną.
Oglądałam Wielki skok, kiedy Russell wreszcie się pojawił.
—  Cześć — powiedział.
—  Dlaczego nie było cię tak długo? — zapytałam i natychmiast
pożałowałam tych słów. Nie chciałam postępować tak jak Ona.
—  Wcale nie tak długo — odparł kierując się do łazienki.
Wstałam i poszłam za nim.
—  No i?
—  O co chodzi? — zapytał zdejmując ubranie. Odkręcił kurek od
prysznicu i stał, jakby czekając, żebym wyszła.
—  Co się stało?
—  Nic.
—  Co rozumiesz przez „nic"?
—  Mieliśmy rozmowę.
—  Nie wątpię, Russell. Czy Ona podpisze te dokumenty w sprawie
rozwodu, czy nie? Pytanie jest proste. Byłabym wdzięczna za prostą
odpowiedź.
—  Rozważaliśmy ten temat.
—  Rozważaliście?
—  Tak, po to przecież tam poszedłem — odrzekł. Wszedł pod prysznic
i zaczął się namydlać. — To wcale nie jest takie proste, jak by się mogło
281
wydawać; podejmujesz decyzję o rozwodzie, a potem składasz podpis na
wykropkowanym miejscu i koniec. To jest znacznie bardziej skompliko-
wana sprawa.
W łazience było tak parno i gorąco, że postanowiłam poczekać, aż
wyjdzie, i dopiero wtedy wrócić do tematu. Chciałam opowiedzieć mu
o tacie i trudnej sytuacji matki, ale podejrzewałam, że nie zostanie to
przyjęte z należytym zrozumieniem.
Nałożyłam na siebie jedwabną nocną koszulę i czekałam na niego
w łóżku. Wyszedł z łazienki i stanął na środku pokoju, nagi jak go Pan
Bóg stworzył.
—  Gdzie schowałaś moją piżamę?
—  Dlaczego pytasz?
—  Ponieważ chcę ją włożyć, proste?
—  A co będzie, jeśli powiem, że nie chcę, abyś ją wkładał?
—  Słuchaj, Robin, miałem ciężki dzień i nieprzyjemny wieczór i nie
mam nastroju do pieprzenia. Powiedz, gdzie jest moja piżama, żebym się
mógł położyć. O siódmej muszę być w Yumie.
—  Jest w dolnej szufladzie, tam gdzie zawsze — poinformowałam
go. — Ale skąd ta agresja? Nic ci przecież nie zrobiłam.
—  Wiem — odrzekł tym samym tonem. — Chodzi o to, że nadal nie
mam pojęcia, co robić z całą tą sytuacją.
—  Jaką sytuacją?
—  No, że znalazłem się tutaj w takich okolicznościach i w ogóle,
podczas gdy prawdę mówiąc to chciałbym być sam, aby móc się spokojnie
zastanowić. Mieszkając z tobą, jestem narażony na dociekliwe pytania,
co robię i czego nie robię ze swoją żoną.
—  Ja ciebie nie naciskam, Russell, po prostu zadaję ci zwykłe proste
pytanie, na które mam prawo, jak mi się wydaje, dostać odpowiedź. Nie
uważasz?
—  Słuchaj. Staram się to wszystko rozwiązać, rozumiesz?
—  Owszem — odparłam. — A teraz chodź do łóżka.
Otworzył szufladę, znalazł piżamę i włożył ją na siebie, po czym wsunął
się pod kołdrę.
—  Jadę do Tucson w piątek rano. Nie będzie mnie przez cały następny
tydzień.
—  To z powodu ojca?
—  Raczej z powodu mojej matki. Ma różne kłopoty. W każdym razie
muszę jechać.
—  Czy masz dla mnie jakieś polecenia na czas twojej nieobecności?
—  Podlewaj rośliny.
—  Bądź spokojna, a teraz dobranoc. — Od niechcenia pocałował
282
mnie w usta, bez języczka, po czym odwrócił się do mnie tyłem. W kilka
minut chrapał tak głośno, że mopy nie było, abym mogła zasnąć.
Zadzwonił telefon. Wiedziała^n, kto to.
—  Słucham — odezwałam się w słuchawkę niskim głosem.
—  Robin, co jest? — usłyszałam głos Troya.
—  Nic — odrzekłam. — Jestem już w łóżku. Czy możesz zadzwonić
do mnie jutro?
—  Dobrze — zgodził się. — Powiedz mi coś, co by mnie podnieciło,
złotko.
—  Nie mogę.
—  Dlaczego? Jest ktoś u ciebie?
—  Nie.
—  Nie kłam, Robin.
—  Nie kłamię.
—  To powiedz coś nieprzyzwoitego.
Odłożyłam słuchawkę. Miałam nadzieję, że domyśli się, o co chodzi.
—  Kto to był? — spytał ku memu przerażeniu obudzony Russell.
—  Savannah.
—  Proponuję, żebyś zakazała swemu przyjacielowi dzwonić po jede-
nastej — zagroził, odwracając się z powrotem na bok.
Jest zazdrosny. To dobry znak. Uśmiechnęłam się do siebie. Siedziałam
w łóżku jakieś piętnaście, dwadzieścia minut, a uśmiech nie schodził mi
z twarzy. Potem wstałam, bo musiałam udać się do łazienki. Zamknęłam
za sobą drzwi. Ubranie Russella leżało na podłodze. Zarzuciłam sobie na
ramię jego dżinsy, a kiedy schyliłam się po koszulę, doleciał mnie lekki
zapach. Podsunęłam ją sobie pod nos i powąchałam. Cała prawa strona
kołnierza i rękawa przesycona była zapachem przypominającym perfumy
Eternity. Zanim zdałam sobie sprawę z tego, co robię, chwyciłam jego
slipki i odwróciłam na drugą stronę. Sprawdziłam je w kroku. Nie było
nic podejrzanego. Znów powąchałam koszulę. To na pewno był zapach
Eternity, a ja przecież nie używam tych perfum. Rzuciłam z powrotem
jego ubranie na podłogę i kopniakiem przesunęłam w róg łazienki.
Spuściłam wodę, weszłam do łóżka i zaczęłam zastanawiać się nad
tym nędznikiem. Byłam rada, że nie powiedziałam Michaelowi, iż Russell
do mnie wrócił. Widzę wyraźnie, że nie można traktować go poważnie.
W dalszym ciągu stosuje swoje stare gierki. Ale ja tym razem nie dam się
wystrychnąć na dudka. Mówię zupełnie poważnie.
Chwileczkę. Pomyśl trochę. Nie bądź idiotką, Robin. Ona prawdo-
podobnie urządziła mu patetyczną scenę i postanowiła wypłakać swój żal
na jego ramieniu lub coś podobnego. Pewno błagała go, aby od niej nie
odchodził. Stąd prawdopodobnie ten zapach na jego koszuli. Jak mógł
283
oprzeć się jej uściskom? Z pewnością zrobiła to celowo, wiedząc, że ja
wyczuję ten zapach. Przypuszczalnie miała nadzieję, że zrobię mu awan-
turę, w rezultacie której on ucieknie i wróci do Niej. O, nie, nie dam się
nabrać na tę sztuczkę.
Obróciłam się, przycisnęłam piersi do pleców Russella, przerzuciłam
mu rękę przez tors i objęłam dłonią jego prawy nadgarstek. Pod palcami
czułam kość. Uścisnęłam lekko przegub jego ręki w nadziei, że poczuje
ciepło mego ciała i przytuli się mocniej, ale on odłożył moją dłoń na
kołdrę i odsunął się bliżej krawędzi łóżka. Musiał być naprawdę zmęczony.

PIJAŃSTWO
—  Powinnyśmy wyciągnąć ją z domu — zaproponowała Robin.
—  Już widzę, jak ci się to udaje — roześmiała się Savannah.
—  Wiesz dobrze, z jakim trudem przychodzi nam namówić ją, aby
ruszyła ten swój tłusty tyłek. Proponuję wziąć kilka butelek szampana,
kupić urodzinowy tort, zamówić pizzę czy coś podobnego i pojechać do
niej, do domu. — To Bernadine. Ostatnio Bardzo Zrównoważona
Osoba.
—  Dobry pomysł — zgodziła się Savannah.
Dopiła kawę i odłożyła papierosa. Jadły lunch w ulicznej kawiarence.
Savannah nie chciało się wierzyć, że to już koniec września; było prawie
czterdzieści stopni, a na dodatek parno jak diabli. W Denver o tej porze
często zdarzają się już przygruntowe przymrozki.
—  Nadal nie palisz? — zapytała Savannah Bernadine.
—  Nie, nie wzięłam papierosa do ust od trzech miesięcy. I wcale mnie
nie ciągnie.
—  Jak ci się to udaje? — indagowała dalej Savannah.
—  Po prostu rzuciłam palenie.
—  Jedna z dziewczyn z mego biura poszła na akupunkturę — oznaj-
miła Robin.
—  I co, pomogło jej? — zainteresowała się Savannah.
—  Od tej pory nie pali. Przysięga, że nie kłamie. Ale do rzeczy.
Organizujemy tę babską randkę czy nie?
—  Tak mówisz, jakby cię to szalenie śmieszyło?
—  Odczep się, Bernie. Pytam tylko ot tak sobie.
—  Czyście zauważyły, dziewczęta, że Gloria od jakiegoś czasu jakoś
dziwnie się zachowuje?
—  Owszem — potwierdziła Robin. — To od tego momentu, kiedy
285
Phillip dostał tej wysypki. Myślę, że coś się za tym kryje. Ale ona nie chce
nic mówić.
—  Jedźmy jednym samochodem — zaproponowała Bernadine.
—  Świetnie, wsiadajmy do twojego BMW.
—  Odczep się, Robin — skarciła ją Bernadine i roześmiała się.
—  Co z rachunkiem? Każda płaci osobno czy jak? — zapytała Robin.
—  Ty zapłać, a my ci zwrócimy — zaproponowała Savannah.
Robin spojrzała na rachunek
—  Dziesięć dolarów od łepka. — Bernadine i Savannah położyły
pieniądze na stole. Robin włożyła je do portmonetki i wyjęła swoją
American Express. — Jestem zrujnowana — stwierdziła.
Kiedy już załatwiły sprawę z kelnerką, opuściły lokal i wyszły na
zionącą żarem ulicę.
—  Czekajcie — krzyknęła Robin za podążającymi przodem Bernadine
i Savannah. — A co z prezentami?
—  Psiakrew, rzeczywiście — zastanowiła się Bernadine. — Zupełnie
mi to wyszło z głowy. Tak, każda musi jej kupić coś od siebie. A ty,
Robin, nie zapomnij dobrze zapakować swój prezent.
—  Idź do licha, Bernie — rozgniewała się. — Które to urodziny?
—  Trzydzieste ósme — odparła Savannah. Wraz z Bernadine skręciły
za budynek w kierunku parkingu.
Robin wsiadła do auta. Opuściła przeciwsłoneczną klapę i włączyła
radio. Śpiewała Paula Abdul. Nie obchodzi mnie opinia Savannah, pomyś-
lała. Ta dziewczyna potrafi śpiewać.
Uprosiły Glorię, aby nie szła po pracy na żadne zakupy i koniecznie
o ósmej była w domu. Domyślała się, że szykują jej niespodziankę. Gloria
potrzebowała rozrywki. Choroba Phillipa przygnębiła ją. Nadal nie miała
nikogo na miejsce Desiree, a wczoraj Cindy oznajmiła jej, że została
przyjęta do owej szkoły dla sprawozdawców sądowych. Miała mieć dużo
zajęć, a zaczynała już od stycznia. Gloria zastanawiała się, jak sobie da
radę w takiej sytuacji. Jak zdobyć trzech nowych pracowników. Ona
i Joseph nie zdołają obsłużyć wszystkich klientów przez dłuższy czas. Nie
wiedziała, kiedy Phillip wróci do pracy i czy w ogóle wróci. Nie chciała
również rozmawiać o tym ze swymi przyjaciółkami. To był jej problem,
nie ich.
Ciśnienie także jej skoczyło. Miała sto dziewięćdziesiąt na sto czter-
dzieści. Prawie graniczne. Trzy dni temu była u swego lekarza i zapewniała
go, że czuje się doskonale, ale doktor powiedział, że nie zawsze muszą
występować jakieś symptomy. Powtórzył to co zawsze: że musi schudnąć,
286
ograniczyć potrawy zawierające sól i sód oraz przestrzegać diety anty-
cholesterolowej.                              ?
? ?;/
Tarik zapowiedział, że nie ma zamiaru siedzieć w domu ze starymi
babami. Poprosił Glorię, aby pozwoliła mu pójść do kina z Bryanem.
—  Masz być w domu o dwunastej — zapowiedziała Gloria — i ani
minuty później. — Obiecał, że będzie i pocałował ją w policzek.
Rano zapukał do drzwi jej sypialni. Pozwoliła mu wejść, ponieważ
leżała w łóżku przykryta kołdrą.
—  Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, mamusiu — wyrecyto-
wał i wręczył jej paczuszkę, którą, była przekonana, zawijał ktoś inny.
Cieszyła się, że pamiętał. Otworzyła paczuszkę. Były w niej cztery
pudełeczka różnej wielkości, włożone jedno w drugie. W ostatnim, naj-
mniejszym, znajdowała się para kolczyków z macicy perłowej, w kształcie
ptaszków. Były bardzo ładne. Gloria nigdy nie nosiła tego rodzaju biżu-
terii, ale natychmiast je włożyła oświadczając Tarikowi, że zawsze marzyła
o podobnym prezencie.
Czekała teraz na przybycie przyjaciółek. Zapowiedziały, że nie wolno
jej „tknąć niczego palcem", i kazały zostawić wszystko im. Gloria czekała
cierpliwie, ale ponieważ nie potrafiła siedzieć bezczynnie nawet dziesięciu
minut, a cóż dopiero mówić o półgodzinie, zaczęła przestawiać buteleczki
z perfumami na toaletce. Paris przesunęła do przodu, a Ysatis postawiła
w tyle. Buteleczka Anals Anais była już prawie pusta, więc ją wyrzuciła.
Miała dużo sypkiego pudru, ponieważ bardzo się pociła. Postanowiła
przenieść pudełka do łazienki, ale zmieniła zamiar i zostawiła je na starym
miejscu.
—  To śmieszne — powiedziała do siebie i przeszła do saloniku.
Usłyszała szum opon parkującego samochodu i muzykę. Czasami
Glorii trudno było uwierzyć, że jej przyjaciółki są mniej więcej w tym
samym wieku co ona. Czuła się od nich znacznie starsza, zwłaszcza od
Robin. Może dlatego, że była wśród nich jedyną, która miała kilkunas-
toletnie dziecko. Czasami zachowywały się, jakby dalej miały po dwadzieś-
cia parę lat. Gloria uważała za naturalne, że mają w sobie tyle energii,
i zazdrościła im tej żywotności. Ale z takimi cechami trzeba się już urodzić,
a Gloria uważała, że ma naturę bierną. Wyszła im na spotkanie.
—  Wszystkiego najlepszego! — zawołały jednogłośnie.
—  Dziękuję wam, dziękuję, dziękuję.
Wyciągały torby z bagażnika. Po drugiej stronie ulicy Marvin podlewał
swój trawnik. Pomachał ręką.
—  Kto to jest? — zapytała Robin.
287
n-
la
.sz
ch
or.
yje
nie
ąd,
raz
yąc
ąda
ohn
lił.
v pa-
może
isacyj-
iła do
303
—  To mój sąsiad, Marvin.
—  Uważaj — ostrzegła Robin.
Gloria zauważyła białe pudło i domyśliła się, że jest w nim tort. Jakie
one są przewidujące, pomyślała, patrząc, jak idą w stronę domu. Po-
stępowała za nimi, ale najpierw sprawdziła, czy Marvin nadal jest w swoim
ogródku. Był. Gloria pomachała mu ręką.
—  Gdzie ta zabawa? — zapytała Robin, gdy weszły do środka.
—  Gdzie muzyka? — powtórzyła Savannah.
—  Zaraz zaczynamy — oświadczyła Bernadine.
Savannah wróciła do samochodu po prezenty i jeszcze jedną torbę.
Umieściła ją na stoliku do kawy, wyciągnęła urodzinowe czapeczki, małe
różki i inne zabawne urodzinowe akcesoria. Gloria była uszczęśliwiona.
—  Na co czekasz, Gloria? Dalej, wyciągaj kieliszki — rozkazała
Robin.
Savannah manipulowała przy stereo Glorii. Przyniosła swoje najnow-
sze płyty kompaktowe, a tu okazuje się, że ta dziewczyna ma tylko
staroświecki adapter.
—  Chcesz mi wmówić, że nie stać cię na odtwarzacz kompaktowy?
—  Mam płyty, które wcale nie są gorsze od kompaktowych. Dlacze-
go mam niepotrzebnie wydawać pieniądze? — odkrzyknęła z kuchni
Gloria.
—  Glorio, mamy lata dziewięćdziesiąte, dziewczyno. Do licha z tym.
Pozwól, niech zobaczę, co tu masz za starocie.
Savannah i Robin na kolanach zaczęły przeglądać płyty.
—  Zaczekaj — odezwała się Robin. — Popatrz na to. Co za albumy?!
Kiedy to ostatni raz kupowałaś sobie coś do słuchania.
Gloria wróciła niosąc cztery kieliszki do wina.
—  Nie pamiętam. Muzyka to domena Tarika. Ale trzyma wszystko
w swoim pokoju. A ja nie dotykam jego rzeczy.
—  W porządku — oświadczyła Robin — ale to nie ja mu to obiecy-
wałam.
—  Każda płyta tego chłopaka to albo rap albo hip-hop. Ciągle muszę
słuchać tego wariackiego jazgotu i będę wam wdzięczna, jeśli pozwolicie
mi odpocząć. Zwłaszcza że to są moje urodziny — dodała.
—  Mamy zamiar wlać trochę życia w twój tłusty tyłek — zapowie-
działa Bernadine.
—  Niewiele brakowało, a przyprowadziłybyśmy ze sobą męskiego
striptizera — oznajmiła Savannah.
—  Dlaczego tego nie zrobiłyście? — zapytała Gloria.
—  Ponieważ, zważywszy, w jakiej jesteśmy sytuacji, prawdopodobnie
rzuciłybyśmy się wszystkie na niego, by go zgwałcić.
288
—  W porównaniu z moją wasza sytuacja wcale nie jest taka zła —
zaprotestowała Gloria.
—  Moja cipka dawno już zarosła pajęczyną — stwierdziła Bernadine.
—  A co się stało z yincenifeiifr — zainteresowała się Gloria.
—  Kto to jest Vincent? — dopytywała się Robin.
—  Nikt — odparła Bernadine. — Byłam zmuszona się go pozbyć.
Okazał się dużym dzieciakiem.
—  Moja się na mnie gniewa. Znowu uległam i poszłam z Kennethem
do łóżka. Ostatni raz, przysięgam Bogu — zwierzała się Savannah spo-
glądając na Bernadine. Ta mrugnęła do niej okiem, jakby chcąc powie-
dzieć: Gadaj zdrowo.
—  Moja jest w dobrej formie — stwierdziła Robin. — Staram się ją
nastroić przynajmniej raz w tygodniu.
—  Kto ci to robi? — pytała Gloria. — A może mamy zacząć zga-
dywać?
—  W każdym bądź razie nie Russell. Zniknął z mojego życia. Na
zawsze.
—  Bzdura — stwierdziła Bernadine. — Ale mniejsza o to, rozlejmy
tego szampana i wypijmy zdrowie Glorii.
Savannah usiłowała otworzyć butelkę.
—  Och, och, panienki, co ja tu mam. Nie do wiary. Zgadnijcie, co
znalazłam? — cieszyła się Robin.
—  Co takiego? — zapytała Savannah.
—  Rick James.
—  Puść go — zażądała Bernadine.
—  Ona ma też Teddy'ego Pendergrassa oraz Arethę i Gladys i The
Temptations. Ty masz wszystkie stare przeboje, dziewczyno.
—  Nastaw najpierw tego Ricka z wyuzdanym tyłkiem — powiedziała
Savannah.
—  Chętnie bym z nim poszła do łóżka — zwierzyła się Robin.
—  Z tym obleśnym skurwielem? — zdziwiła się Bernadine. — Chyba
masz źle w głowie.
—  Mówię poważnie. U mnie miałby szansę, daję słowo. Zwróciłyście
uwagę na jego usta? I na te wąskie szczupłe biodra, i tę wypukłość
w spodniach. A teraz powiedzcie mi prawdę. Gdyby Rick James zjawił
się teraz w tym domu i chciał to z wami robić, czy odmówiłybyście mu?
—  Oczywiście.
—  Głupstwa gadacie.
—  Miałam kiedyś do czynienia z muzykiem — wyznała Savan-
nah. — Nigdy więcej.
—  Dlaczego?
a
z
h
r.
je
ie
d,
az
ąc
da
hn
289
19 — Czekając na mitośc
—  To kurwy.
—  A są jacyś niekurwy? — pytała Robin.
—  Nie każdy chłop jest kurwą, Robin. Ale muzycy mogą mieć kobiety
w każdym mieście, w którym występują. My jesteśmy dla nich jak dołki,
w które się spuszczają na trasie.
—  Dlatego mądry Bóg wynalazł prezerwatywy — zauważyła Ber-
nadine. — Żaden mężczyzna i żaden, choćby największy kutas nie jest
wart, aby przez niego umierać.
Co do Robin, to nie używała ich tak często, jakby należało. Przynaj-
mniej nie z Russellem. A gdyby się okazało, że jest w ciąży, już podjęła
decyzję, że się jej nie pozbędzie.
—  Na zdrowie — wzniosła toast Bernadine, kiedy wszystkie cztery
kieliszki zostały napełnione.
—  Chwileczkę — powstrzymała ją Savannah. — A gdzie kapelusze
i ta reszta? — Rzuciła torbę z urodzinowymi akcesoriami na podłogę.
Każda wybrała jakiś drobiazg i włożyła na głowę kapelusz. — Doskona-
le — stwierdziła. — Mój kapelusz jest świetny. Gloria, chcę także zau-
ważyć, że jesteś najlepszą fryzjerką w mieście, i cieszę się, że cię poznałam,
i mam nadzieję, że teraz, kiedy wreszcie skończyłaś trzydzieści osiem lat,
zacznie się dla ciebie prawdziwie dobry okres.
—  Twoje życzenia są nudne — zaprotestowała Robin i wstała. —
Wierzę, że spotkasz prawdziwą miłość i odrobisz wtedy w łóżku te wszys-
tkie lata, kiedy nie miałaś do tego okazji. Otóż to.
—  Wszystkiego najlepszego, dziewczyno — wzniosła toast Berna-
dine. — Życzę ci, abyś znalazła prawdziwą miłość i spokój ducha.
—  Dziękuję — odparła wzruszona Gloria. Wszystkie wychyliły kie-
liszki.
Bernadine ponownie napełniła szkło.
—  Uwielbiam szampana — stwierdziła. — Powoduje takie przyjemne
ogłupienie.
—  Ty już jesteś ogłupiała.
—  Wolę być ogłupiała niż bezmyślna — obruszyła się Bernadine.
—  Odczep się ode mnie — rozgniewała się Robin.
—  Dobrze, już dobrze, tylko bez kłótni — mitygowała je Savannah. —
Włączamy muzykę. Gdzie jest tort?
—  W kuchni — odparła Gloria. — Zaraz go przyniosę.
—  Chcesz już teraz zdmuchiwać świeczki?
—  Niekoniecznie, mogę poczekać — zgodziła się.
—  Zamówmy pizzę. Domino dostarczy nam pizzę w pół godziny.
—  Tylko dla mnie bez peperoni — uprzedziła Savannah.
—  Ja nie uznaję pizzy bez peperoni — zaprotestowała Robin.
290
—  Mnie jest wszystko jedno — oświadczyła Gloria.
—  Zamówmy więc dwie, jedną z śpeperoni, drugą bez.
—  Minnie Riperton i Smokey* Robinson — wykrzyknęła Robin.
—  Odłóż je. — Savannah usiadła na podłodze obok Robin. Prze-
glądały stosy płyt, odkładając najlepsze na stronę.
—  Steve i Roberta, dziewczęta, spójrzcie. The Emotions. Dziś wieczór
wracamy do starych czasów, siostrzyczki. Idziemy na całość.
—  Nie chcę żadnej muzyki, która wyciśnie mi łzy z oczu — zastrzegała
się Bernadine.
—  A ja tak — powiedziała Robin i zaczęła się śmiać.
—  A ja nie — poparła Bernadine Savannah.
—  Czy ta maszyneria działa? — zapytała Robin.
—  Naturalnie — odparła Gloria i wychyliła kieliszek szampana.
—  Świetnie — stwierdziła Robin. — A zatem posłuchajmy tego.
Powiedzcie, kogo wam to przypomina, tylko mówcie prawdę.
Wszystkie trzy siedziały jak przykute do swoich miejsc, wytężając
słuch, aby nie uronić najmniejszego akordu.
—  No nie — wykrzyknęła Savannah i rozciągnęła się na podłodze.
—  Psiakrew — zaklęła Bernadine.
Teddy Pendergrass śpiewał: Tum off the Lights.
—  Dlaczego nastawiłaś to gówno? — zapytała Savannah wyjmując
papierosa z torebki i zapalając go.
—  No dalej. Płaczcie, dziewczyny. Nie żałujcie sobie — nawoływała
Robin.
—  Nie masz jakiegoś M.C. Hammera lub Bobby'ego Browna? — do-
pytywała się Bernadine.
Gloria śmiała się, po czym robiąc smutną minę nalała sobie kolejny
kieliszek szampana. Wstała i napełniła pozostałe kieliszki.
—  Myślę, że każda pamięta tę piosenkę.
—  Słuchaj, stara — mówiła Robin. — Ja kochałam tego nędznika.
Kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że takie jest właśnie moje prze-
znaczenie. Kochać łajdaków. Ale chwileczkę, jak on miał na imię? Cholera,
jak on miał na imię?
—  Wtedy naprawdę kochałam Johna — Bernadine spoglądała przed
siebie rozmarzonym wzrokiem, kołysząc głową w takt muzyki.
—  Chodziłam wtedy z facetem, który miał na imię AL Wielki Boże!
Co ten gość wyczyniał! Pieprzyliśmy się bez końca, ale warto było. Miał
największego kutasa na świecie. Ja też byłam naciągana na tę strunę. Nie
mam ochoty tego nawet wspominać. Wyłączcie światło. — Savannah
zamknęła oczy i zaczęła pstrykać palcami. Ale nie myślała wcale o Alu.
Myślała o Kennecie.
291
n-
aa
isz
ich
or.
yje
nie
ąd,
raz
ijąc
ąda
ohn
lił.
v pa-
może
sacyj-
Iłado
303
—  Hej! A teraz pozwólcie, że ja wam coś puszczę. — Savannah
założyła kolejną płytę. — To się wam powinno podobać, moje panie
Dźwięk dzwonka poderwał je wszystkie na nogi.
—  To pizza — uspokoiła je Gloria. Wtuliła głowę w ramiona i zaczęła
chichotać. Bardzo jej się to wszystko wydało zabawne. — Kto za nia
płaci? Ja nie mam zamiaru płacić za moją urodzinową pizzę.
Bernadine sięgnęła do portmonetki i wyjęła dwie dwudziestki.
—  Czuję się, jakby to były moje urodziny.
—  Posłuchajmy teraz tego — wrzasnęła radośnie Savannah. Założyła
Jamesa Ingrama, który śpiewał o miłości na sto sposobów. Ale tym razem
i ona zgodziła się, że wybór był nieciekawy. Nietrudno było rozpoznać
tę piosenkę. Żyła z Raymondem. Cholera, nie mogła sobie za nic przy-
pomnieć, dlaczego ze sobą zerwali; jej mózg był zbyt zamroczony, wobec
tego nalała sobie jeszcze jednego szampana.
—  Siadamy do pizzy? — zapytała Bernadine.
Savannah i Robin zaprzeczyły ruchem głowy. Były zbyt pochłonięte
muzyką. Gloria zamiast odpowiedzi zabrała pudełka do kuchni, gdzie
natychmiast otworzyła jedno z nich; popatrzyła i zawołała głośno:
—  Nie! — Wsadziła pizze do pieca, aby się odgrzały, po czym strze-
lając palcami wróciła do przyjaciółek.
—  Wiecie, jakie jest moje marzenie? — pytała Savannah.
—  Nie. Powiedz.
—  Chciałabym, jak w tej piosence, mieć mężczyznę, który by mnie
kochał na sto sposobów.
—  Możesz sobie marzyć — zauważyła sceptycznie Bernadine.
—  Nie mogę tego zrozumieć — rzekła Savannah.
—  Czego nie możesz zrozumieć? — spytała Robin.
—  Dlaczego nie możemy się czuć jak w piosenkach? Dlaczego na
przykład nie możemy być czyimś aniołem? — Przerzucała płyty tworząc
z nich gigantyczny stos. — Albo być czyjąś największą miłością? O,
psiakrew! Ten cholerny zespół Earth, Wind and Fire przekonuje nas, że
„nie można ukryć miłości".
—  Dość! — zawołała Bernadine.
—  Odchrzań się! Ten niesamowity Prince opowiada, że „gołębie pła-
czą". Ale to grało, pamiętacie? Tu Roberta Flack po raz pierwszy ujrzała
czyjąś cholerną twarz... I mój chłopak, Al Green, chce, żebym została
z nim. Chciałabym móc zatrzymać przy sobie wszystkie te piosenki, aby
uczucia zawarte w tych słowach towarzyszyły mi przez następne trzydzieści
lat. Czy żądam za wiele? Jeśli tak, to po co się je tworzy i komponuje,
tak że oddają nasze myśli, naszą wiarę i marzenia? Co? Ktoś chyba musiał
to wszystko przeżyć, nie uważacie?
292
-— Podniecasz się, Savannah — zauważyła Bernadine.
—  Nieprawda. Jestem tylko trochę pijana i cieszę się, że tak jest —
upierała się. — Ale pozwólcie, moje siostrzyczki, że was o coś zapytam,
powiedzcie mi, jeśli plotę głupstwa. Co my wszystkie mamy wspólnego?
—  Wszystkie jesteśmy czarne i jesteśmy kobietami — odparła Gloria
i zaczęła chichotać.
—  Nie żartuję. Mówię poważnie.
—  Nie każ nam się w to wgłębiać — rzekła Bernadine.
—  Nie każę. Ale nie, właśnie każę. Być może, w tym tkwi całe zło:
nie jesteśmy zbyt głębokie. Musimy zwrócić większą uwagę na nasze
wnętrze. — Zaczęła potrząsać głową na wszystkie strony, jakby chciała
zmusić swój mózg do pracy. — Ale odbiegam od tematu. O czym to ja
mówiłam?
—  O czymś, co nas wszystkie łączy — przypomniała jej Robin.
—  Ach, prawda. No właśnie, wiecie, co mamy ze sobą wspólnego?
Coś, co jest prawdziwą hańbą.
Wszystkie znały już odpowiedź.
—  Żadna z nas nie ma mężczyzny.
—  Ja nie potrzebuję nikogo — oświadczyła Bernadine.
—  No i cóż z tego? — protestowała Gloria. — Świat nie kończy się
na mężczyznach. Kiedy wreszcie zrozumiecie tę prawdę? Bawię się dos-
konale wygłupiając się w waszym towarzystwie. A gdyby któraś z nas
miała męża, czy taka wspólna zabawa byłaby możliwa?
—  O to mi właśnie chodzi — wyjaśniła Savannah. — Gdyby. Ale nie
mamy. I pozwól sobie powiedzieć. Gdybym miała męża, a ty, w dniu
twoich urodzin, siedziałabyś samotnie w domu, a Robin i Bernie we-
zwałyby mnie, aby wspólnie z nimi uczcić twoje święto, to też byłabym
tutaj, dziewczyno. Zapewniam cię, że żaden mężczyzna nie jest w stanie
zawładnąć mną na tyle, abym z jego powodu zaniedbywała swoje przy-
jaciółki. I taka jest prawda, Ruth. Czy widziałyście ten film?
—  Do the Right Thingl — zapytała Gloria.
—  Tak.
—  Nie, jeszcze na nim nie byłam.
—  Ja widziałam go już dwa razy — powiedziała Robin. — Spike Lee
jest bardzo przekonujący.
—  Moim zdaniem on jest bardzo seksowny — stwierdziła Savan-
nah. — Ale może porozmawiamy o czymś innym.
—  Gloria, na ciebie kolej, żebyś wybrała melodię — oznajmiła Ber-
nadine.
—  Nic specjalnego nie przychodzi mi na myśl.
—  No cóż, to też jest jakieś wyznanie — stwierdziła Bernadine
293
c
a
I-
o
spuszczając głowę. — Wiecie co, dostaję szału z wściekłości — wymawia-
ła słowa bełkotliwie, ale żadna z nich nie zwracała na to uwagi.
—  O co ci chodzi? — zapytała Robin.
—  O wszystko. Poświęciłam temu skurwielowi jedenaście najlepszych
lat swojego życia, a ten porzuca mnie dla jakiejś parszywej białej dziwki.
I teraz zostałam sama na tej górze i w ogóle...
—  Masz dopiero trzydzieści sześć lat, do licha, i nie mów mi takich
rzeczy — zaprotestowała Savannah. — Ty, my wszystkie wyglądamy
lepiej niż niejedna z tych dwudziestoletnich panienek. Udowodnijcie roi,
że nie mam racji. A przecież nie jestem żadną seksbombą.
—  Jesteś atrakcyjną kobietą i dobrze o tym wiesz. Twoja fałszywa
skromność dobija mnie — stwierdziła Bernadine.
—  Ja jestem przeciętna — oświadczyła Robin.
—  Wszystkie jesteśmy szałowe — zaprzeczyła śmiejąc się Berna-
dine. — Zależy tylko, kto nas ocenia. Nie mam racji?
—  Tak jest, dziękuję ci, siostro — odparła Savannah zapalając pa-
pierosa. — Gdyby tylko udało mi się rzucić palenie, zaraz ubyłoby mi
parę lat. Spójrzcie na Glorię. Ma tyłek jak wialnia, a mimo to jest wciąż
ładna. Powinna tylko wziąć go na małą głodówkę i przestać obżerać się
bez pamięci. Dwadzieścia kilo mniej i całe twoje życie zmieni się.
—  Mówisz głupstwa — odezwała się Robin. — Ja nie muszę się
odchudzać. A też mam problemy.
—  Nie prowokuj mnie — ostrzegła ją Bernadine.
—  Zamknij się — odcięła się Robin. — Czyż nie jestem warta uwagi?
—  Wszystkie jesteśmy warte uwagi — podsumowała Bernadine.
—  A dlaczegóż to niby mamy być jej takie warte? — zapytała Savan-
nah; pochyliła się w przód i wsparta na łokciach sięgnęła po kolejną
butelkę szampana.
—  Ponieważ mamy dobre serca i jesteśmy świetne w łóżku, i w ogóle są
z nas przyjemne stworzonka. Czy to nie wystarczy? — rozważała Bernadine.
—  Dobrze, skoro tak jesteś o tym przekonana, to wytłumacz nam,
dlaczego dotąd nie udało nam się natrafić na tego wymarzonego? — spy-
tała Robin.
Bernadine zastanawiała się chwilę, a potem odparła dobierając staran-
nie słowa:
—  Ponieważ za bardzo wam na tym zależy, ot co.
—  A cóż w tym złego? — odezwała się nie przekonana Robin.
—  Słuchaj, jeśli chodzi o mnie, to mam tysiące ważniejszych spraw
na głowie niż chłopy — warknęła Bernadine.
—  Nie wątpię — zgodziła się Robin. — Ja też. Cholera, mój tata jest
umierający.
294
—  Czynsz za mieszkanie mojej matki poszedł w górę — dołączyła
Savannah. — A dzięki prezydentowi Bushowi mój młodszy brat praży
się nad tą pieprzoną Zatoką Perską czekając, kiedy rozpocznie się ta
cholerna wojna. Moje zasoby finansowe kończą się. A przecież moja
matka jest praktycznie na moim utrzymaniu. I jeżeli chcecie znać prawdę,
to nienawidzę swojej pracy — zwierzała się dalej. — Podobnie więc jak
i wam nie tylko mężczyźni mi w głowie. Sprawiamy takie wrażenie, bo
stale o nich mówimy.
Robin ponownie pociągnęła szampana i wywróciła oczy, głęboko się
nad czymś zastanawiając. Nagle jakby coś rozświetliło jej umysł.
—  Wszystkie jesteśmy głupie.
—  Mów za siebie — ostrzegła ją Bernadine.
—  Mówię poważnie. Ci, którzy są dla nas dobrzy, wydają się nam
nudni i nieciekawi, jak na przykład Michael, i zamiast nich wybieramy
nędzników, jak Russell, takich, którzy nie nadają się do życia, takich,
którzy wymagają od nas najwyższego wysiłku, wysysają z nas krew i tak
dalej. Jednym słowem, źle lokujemy swoje uczucia.
—  Dziękujemy ci, pani Freud — powiedziała Savannah. — Nie wy-
daje mi się jednak, abym podpadała pod tę kategorię. Po prostu nie
spotkałam jeszcze mężczyzny, który by mi odpowiadał.
—  A jaki jest twój typ? — dopytywała się Robin.
—  Wyjaśniłabym to tak. Zakochałam się w Kennecie, ponieważ miał
naturę niezależną. Był elegancki, dowcipny, pełen energii i wierzyłam, że
kiedyś będzie miał coś do powiedzenia w sprawie losów ludzkości. Był
też uczciwy, miał dużo wdzięku i był seksowny. W dodatku odnosił się
do mnie z szacunkiem, chociaż nie miałam kompleksu wyższości. Do
licha, to chyba wystarczy.
—  I co się stało potem? — chciała wiedzieć Robin.
—  Nie pytaj.
—  Moim zdaniem świat pełen jest głupich mężczyzn — wtrąciła
Gloria. Jej uwaga zaskoczyła przyjaciółki.
—  Mów, doktor Ruth, mów — zachęcała ją Bernadine.
—  Mówię poważnie. Wielu z nich to zwyczajni głupcy. Nie wiedzą,
czego chcą, i nie potrafią traktować kobiet jak należy.
—  Czy ktoś może być mi świadkiem? — nie dowierzała Savannah.
—  Trafiłaś w sedno — zgodziła się Bernadine. — Ten nędznik, które-
go poślubiłam, z pewnością do takich należy. A skoro już mowa o łajda-
kach, to powinnam do niego zadzwonić. — Wstała i podeszła do telefonu.
—  Oszalałaś, dziewczyno! — zawołała Savannah wyrywając jej słu-
chawkę z ręki. — Nie wolno ci odzywać się do niego dziś wieczór, dopóki
nie wytrzeźwiejesz.
295
z
h
nie
raz
ając
lada
John
—  Wobec tego zadzwonię do tej dziwki — rzekła.
—  Do Kathleen? — zapytała Gloria.
Ttłt
—  Daj mi telefon — poprosiła Robin. — Ja zadzwonię do tej kurwy.
Savannah wręczyła aparat Robin, a Bernadine, ku zdziwieniu ich
wszystkich, podała jej numer z pamięci.
Serce Robin waliło jak młotem z podniecenia. Co za świetna zabawa.
A ona myślała, że będzie to tylko zwykłe babskie spotkanie. Doznała
przyjemnego rozczarowania. Kiedy usłyszała w słuchawce głosik Shirley
Tempie, zapomniała, co miała powiedzieć, i bez słowa wyłączyła się.
—  Co się stało? — zapytała Bernadine. — Oddaj ten cholerny telefon.
—  Nie, daj go mnie — zażądała Savannah odbierając od Robin
słuchawkę. — Powtórz numer. — Bernadine wyrecytowała cyfry. Savan-
nah nacisnęła guziki; głosik odezwał się zaraz po pierwszym sygnale. Ale
Savannah również nie starczyło odwagi.
—  Co się stało? — zapytała Bernadine.
—  To jest głupie i dziecinne.
—  Macie rację — zgodziła się Gloria.
—  Pieprzyć to — zawołała Bernadine. — Nastawmy jakąś muzykę.
Jesteśmy przecież na urodzinach.
—  Gdzie jest pizza? — dopytywała się Savannah.
Gloria podniosła się, aby wyjąć pizzę z pieca.
—  Niech mi któraś pomoże — zawołała. Bernadine udała się za nią
do kuchni. — Wyjmij talerze — poleciła Gloria wskazując głową miej-
sce — i ostry sos.
—  Ostry sos? Do pizzy?
—  Masz rację. Nie wyjmuj.
Gloria i Bernadine wróciły do pokoju. Issac Hayes śpiewał właśnie,
co będzie, gdy znajdzie się w Phoenix.
—  My już jesteśmy w Phoenix, Issac — odezwała się Gloria chichocząc.
—  Hej! — zawołała Savannah. — Gdybyście miały być instrumen-
tami, to jaki byście wybrały? Najpierw ty, Robin.
Robin wywróciła gałki oczu. Ten niewinny odruch zaczął działać
Savannah na nerwy.
—  Saksofon sopranowy.
—  A dlaczego?
—  Nie potrafię ci w tej chwili dokładnie odpowiedzieć. Jedź dalej.
—  A ty, Bernadine?
—  Kontrabas.
—  Dlaczego?
—  Bo one zawsze są w tle, ale na nich spoczywa cały ciężar.
296
 Dla tej
—  A ty, Glorio?
—  Flet.                                   ' J
—  Z powodu?                        *'H
—  Brzmi miękko i melodyjnie.
_ Ja chciałabym być harfą — oświadczyła Savannah.
samei przyczyny, dla której Gloria chciałaby byc fletem.           .
samej przyczy *                       wszystkie życzenia, to może zasiądziemy
wre^citdo pL^/o? - zaproponowała Bernadine. Każda sięgnęła po
swoją porcję^ ^^ ^ ^^ .^ ^^ __ zapytała Robin.
—  Tak, idź i przynieś.
—  A potem zaśpiewamy Sto lat.
—  Nie musicie mi wcale śpiewać — zaoponowała Glona.
Spojrzały na nią, jakby postradała zmysły.
_ Mówię poważnie. I tak jest miło. Wystarczy to, co jest.
Przv okazji przynieś również tort, dziewczyno. - Bernadine sięg-
neła"do torebkf ab? wyjąć świeczki. Robin wróciła z butelką i z pudłem^
ptstawiłaTe na ma^ym stoliczku. Bernadine wetknęła świeczki. - Czy
mnżerrw zrobić słabsze światło? — poprosiła.
możemy zrobić      _ powiedziala Savannah. - Wybrałam juz melodię.
_ Będziemy przecież śpiewać Sto lat - zdziwiła się Bernadine
_ W porządku, ale nie trzymajmy się tak sztywno tradycji. To może
n^a Bernadine zapaliła świeczki. Była to urodzinowa
 niu Steviego Wondera dla doktora Martina Luthera
 ^ zawtórowały Steviemu, kłaszcząc w ręce a potem
3i!^czy! Kiedy pieśń skończyła sie, Bernadine, Savannah
i Robin zawołały jednym głosem, ile tylko siły w płucach:
— Sto lat, sto lat niech żyje, żyje nam.
Gloria miała łzy w oczach. Musiała dmuchać dwa razy, zanim udało
iei się zgasić wszystkie świeczki.
Dziekuie wam, dziękuję, moje drogie — powtarzała.
Z a terafczas na prezenty - stwierdziła Robin i podniosły.paczki
z krzesła — Oczywiście, zaraz nam powiesz, ze to niepotrzebne, ale staio
Sn^rirrS       Otworzy,a
Szczęka jej opadła: seksowna, pomarańczowa nocna
 że będzie na mnie dobra - rzekła. r Gdybyś
miała ^iZto%*b? ci całą szufladę tych fatałaszkow. Jeszcze
trochę, a otworzę magazyn Sekretów Wiktom.
297
—  Czyżbyś ich w ogóle nie nosiła? — zdziwiła się Bernadine.
—  Niektóre tak, ale te bardziej wyzywające czekają na okazję.
—  Dziewczyno, powinnaś nosić te ciuszki. Nie możesz czekać na
mężczyznę swego życia; on może nigdy się nie zjawić. Wkładaj je dla
własnej przyjemności. Ja śpię codziennie w jedwabnej bieliźnie — oświad-
czyła Bernadine.
—  Tak jest, słusznie — poparła ją Robin. — A teraz otwieraj mój
prezent.
Jej pudełko było małe. Gloria domyśliła się, że musi tam być coś
z biżuterii. O mało nie parsknęła śmiechem, odkrywszy wieczko — były
w nim takie same kolczyki, jakie dostała od Tarika. Robin oczywiście nic
o tym nie wiedziała. Udała więc, że ogromnie się cieszy. Robin była
uszczęśliwiona. Wreszcie Gloria otworzyła pudełko od Bernadine. Wie-
działa, że będzie to na pewno kosztowny prezent. I rzeczywiście, dostała
dużą czarną torebkę od Coacha, które tak jej się podobały.
—  Dziękuję wam, moje drogie, że jesteście dla mnie takie dobre.
Naprawdę.
—  Mam nadzieję, że nie jest to koniec przyjęcia — zaniepokoiła się
Robin. — Dopiero zaczynam się rozkręcać.
—  A może byście tak zostały u mnie na noc — zaproponowała Glo-
ria. — Szczerze mówiąc, wątpię, aby któraś z was była w stanie zasiąść
za kierownicą po takiej ilości szampana.
—  Słusznie — zgodziła się Robin. — Upijmy się jak bele.
Robin znów napełniła kieliszki szampanem. Przez następną godzinę
puszczały płyty i upiły się tak, że nie mogły się już nawet śmiać. Ze
spuszczonymi głowami, w milczeniu, słuchały łzawej piosenki w wykona-
niu Smokeya Robinsona.
—  Mówiłam, że nie mam ochoty się rozrzewniać — przypomniała
Savannah. — Mam już tak tego wszystkiego dość, że czasami naprawdę
nie mogę sobie dać rady. Może któraś powie mi, gdzie popełniamy błąd?
—  Co masz na myśli? — zapytała Bernadine.
—  Chcę wiedzieć, dlaczego mam trzydzieści sześć lat i nadal jestem
niezamężna. Tak nie powinno być. Gdzie się podziały dawne dobre czasy?
—  Jakie dawne dobre czasy? — dopytywała się Gloria.
—  Mężczyzna dojrzał cię w tłumie, uśmiechnął się, podszedł i zaczął
rozmawiać. Odkąd tu przyjechałam, nikt jeszcze nie poprosił mnie o te-
lefon. Dlaczego? Przecież niczego mi nie brak, musicie przyznać? Jestem
elegancka, inteligentna, wykształcona, a w łóżku też nie najgorsza, jeśli
wolno mi się pochwalić. Co się stało? Gdzie się podziali ci wszyscy
odważni mężczyźni, którzy nie bali się przemówić do kobiety. Gdzie się
ukrywają?
298
—  Oni się nie ukrywają. Oni się po prostu nie chcą angażować —
zauważyła Robin.
—  Wolą białe kobiety — dodałaiBernadine.
—  Albo chłopaczków — wtrąiała Gloria.
—  Albo są żonaci — stwierdziła Savannah. — Ale wiecie co? Nie
wszyscy wybrali białe dziewczyny, nie wszyscy są homoseksualistami, nie
wszyscy są też żonaci. Gdyby ująć to cyfrowo, to takich mężczyzn byłoby
może pięć, może dziesięć procent. A co z resztą?
—  Są szpetni.
—  Są głupi.
—  Siedzą po więzieniach.
—  Nie mają pracy.
—  Narkotyzują się.
—  Kurduple.
—  Kłamią.
—  Nie można na nich polegać.
—  Nieodpowiedzialni.
—  Zaborczy.
—  Skąpiradła.
—  Płycizny umysłowe.
—  Nudziarze.
—  Zacofani.
—  Aroganccy.
—  Dziecinni.
—  Gogusie.
—  Uparte staruchy.
—  Do niczego w łóżku.
—  Dość tego — położyła kres tej wyliczance Savannah.
—  Sama przecież zaczęłaś — zauważyła Robin.
Savannah sięgnęła wolnym ruchem do torebki po ligninową chusteczkę;
coś przeszkadzało jej w oku. Ale zabiegi nie pomogły. Robin podała jej swoją.
—  Masz, weź moją.
—  I przestań się mazać — skarciła ją Bernadine. — To takie smutne.
—  Ja nie płaczę. Coś mi wpadło do oka. Do licha, mam już dość tej
ciągłej samotności, robienia wszystkiego samej i... Ojej, ojej — jęknęła,
z trudem usiłując się podnieść.
—  Zaprowadźcie ją do toalety — poradziła Gloria.
Wspólnymi siłami postawiły Savannah na nogi i zawlokły ją do ła-
zienki. Gdy tylko znalazła się za drzwiami, zwymiotowała.
—  Takie są skutki szampana — zauważyła Robin. — Kto to wszystko
sprzątnie?
299
—  Ja to zrobię — zaoferowała się Gloria.
—  Dziś są twoje urodziny — mruczała Bernadine. — Daj mi jakąś
ścierkę, a ją połóżmy na sofie.
Bernadine na czworakach zmywała podłogę. Kiedy skończyła, nie
tylko nie mogła wstać, ale nawet wyprostować się. Zaczołgała się więc do
salonu. Savannah leżała bez przytomności na kozetce. Gloria poszła do
pralni, aby opróżnić wiadro. Chciała przy okazji przynieść jakiś koc dla
Savannah, ale poruszała się w tak zwolnionym tempie, że zanim doszła
do pojemnika na śmieci, zapomniała, po co przyszła.
Robin i Bernadine usłyszały zgrzyt klucza w zamku. Włamywacz
z własnym kluczem. Ale ten włamywacz to swój, pomyślała Bernadine
i chciała się roześmiać, ale nie była w stanie poruszyć wargami. Oczy
Robin były na poły przymknięte, ale i ona również rozpoznała syna Glorii.
Tarik, zaskoczony, przyglądał się przyjaciółkom matki rozciągniętym na
podłodze living roomu. Jedna, nieprzytomna, zwisała z kanapy. W pokoju
panował niewiarygodny bałagan. Wszędzie walały się płyty i kasety. Na
stoliku do kawy stało chyba z pięć butelek po szampanie i talerze z kawał-
kami wyschłej, nie dojedzonej pizzy.
—  Cześć — odezwał się z pewną rezerwą.
—  Cześć, Tarik — wybełkotały Robin i Bernadine.
—  Z każdym dniem jesteś wyższy — wyszeptała Bernadine. Głowę
miała tak ciężką, że ciągle opadała jej na piersi.
Tarik zauważył, że wszystkie są wstawione.
—  Jak widzę, dobrze sobie dogodziłyście, drogie panie.
—  Raz w życiu kończy się trzydzieści osiem lat — wybełkotała Robin.
Tarik popatrzył na tort. Był nie tknięty.
—  Gdzie jest moja mama?
Bernadine i Robin popatrzyły na siebie.
—  A nie ma jej tutaj?
Tarik zrozumiał, że rozmowa z nimi jest stratą czasu.
—  Dobranoc — pożegnał je. Kierując się w stronę schodów na górę,
zauważył matkę, która z trudem przemieszczała się przez kuchnię. Tarik
zaczął się śmiać. Zauważył, że też jest podpita. Starał się przybrać poważną
minę, ale Gloria go nie zauważyła. — Hej, mamo, dobrze się czujesz? —
zapytał.
Gloria machnęła ręką, z trudem wydobywając z siebie nieartykułowany
dźwięk potwierdzenia.
Tarik pobiegł na górę. Gloria nareszcie przypomniała sobie, co miała
zrobić. Sięgnęła w głąb szafy, gdzie trzymała pościel, i wyciągnęła parę
kocy. Kiedy dotarła do saloniku, światła były przygaszone, tak jej się
przynajmniej wydawało. Robin i Bernadine leżały na podłodze pogrążone
300
w głębokim śnie. Gloria narzuciła na nie koce i skierowała się w stronę
schodów. Zatrzymała się u ich podnóża i spojrzała w górę. Z początku
wydało jej się, że to winda, ąle^otem stopnie jakby zaczęły się poruszać.
Zamrugała powiekami, uchwyciła się poręczy i znów spojrzała do góry.
Nie dzisiaj, pomyślała i poszukała wolnego miejsca koło drzwi wejś-
ciowych. Podłożyła sobie pod głowę stosik płyt, naciągnęła na ramiona
poddartą suknię jak koc i zapadła w sen. Nie czuła zimna kafelkowej
podłogi, ogarniającego jej nogi i biodra, nie czuła pająka pełzającego po
jej prawej stopie. Nie słyszała też Smokeya Robinsona, który nadal
wyśpiewywał swoje serce.
MONSUN
Bernadine oglądała telewizję, kiedy porsche Johna zatrzymało się przy
krawężniku. Był punktualny jak zwykle. W dalszym ciągu, ku jej zado-
woleniu, nie przekraczał progu mieszkania. Nie wspomniał również nic
na temat wywieszki: NA SPRZEDAŻ. Widniała przy domu już od dwóch
miesięcy, ale jak dotąd żaden pośrednik jeszcze się nie pojawił.
Gwałtowny podmuch wiatru wtargnął wraz z Oniką przez drzwi
wejściowe. Onika miała na sobie nową sukienkę.
—  Mamusiu, zgadnij, co się stało? Tatuś i Kathleen wzięli ślub.
John junior, który w ślad za nią wkroczył do pokoju z ich plecakami,
zamknął drzwi. Bernadine nacisnęła guzik pilota, aby przyciszyć dźwięk.
—  Co powiedziałaś? — Dobrze słyszała słowa córki. Rzuciła pilota na
podręczny stolik i patrzyła, jak sunie po blacie; czekała, kiedy spadnie na
podłogę. Ale zatrzymał się w połowie swej długości poza krawędzią stołu.
—  Kathleen i tatuś pobrali się — wykrzyknęła ponownie Onika, jakby
recytowała zadaną lekcję.
—  Kiedy to się stało?
—  Dzisiaj — odparł John junior.
—  Dzisiaj? A wy gdzie byliście?
—  Też byliśmy na tym ślubie — oświadczył. — To było strasznie
nudne.
—  Kiedy was zabierał w piątek, nie wspomniał, że ma zamiar brać
ślub w ten weekend. Dałabym wam coś lepszego do ubrania.
—  On nam też to powiedział dopiero wczoraj — wyjaśnił John junior.
—  A skąd macie te stroje? — zapytała Onikę. Oczywiście dobrze
wiedziała, że John im je kupił, ale starała się zmienić temat. Podstępny
sukinsyn. Za wszelką cenę chciał jej zrobić na złość, zrujnować jej świat.
Ale to mu się nie uda.
302
—  Kathleen wzięła nas wczoraj na zakupy. Ona wibrała mi tę sukien-
kę. Czy nie jest piękna, mamusiu?
Bernadine miała oeh^tę złapać nożyczki i pociąć sukieneczkę na
drobne kawałki.
—  Bardzo ładna -— potwierdziła. — Ale, Oniko, wiesz jak masz
mówić? Wzięła, a nie wzięła, i wybrała, a nie wibrała.
—  Kupiła mi trzy nowe sukienki, ale tatuś kazał je zostawić w ich
nowym domu.
—  W jakim domu? — dopytywała się Bernadine.
—  Kupiła mi Megaman Two i Rescue Rangers — dodał John junior.
Bernadine z trudem powstrzymała się, by nie powiedzieć: Wiecie, czyje
pieniądze ona wydaje, prawda? Od początku przyrzekła sobie nigdy nie
mówić do dzieci nic złego na temat Kathleen ani ich ojca. Jak dotąd,
udało jej się dotrzymać tego przyrzeczenia, ale przychodziło jej to z coraz
większą trudnością.
—  No cóż, to dobrze, że jest taka hojna — orzekła Bernadine siadając
na kanapie. Przydałby się teraz papieros — pomyślała. — Jak wygląda
ten nowy dom?
—  Jest duży, dużo większy niż nasz — stwierdziła Onika.
—  Moim zdaniem nasz dom jest znacznie ładniejszy — orzekł John
junior.
—  A wesele było przyjemne?
—  Mówiłem, że było okropnie nudno — powtórzył John junior
—  Ja byłam kwiaciarką — poinformowała Onika.
—  Gdzie odbyła się ta uroczystość?
—  Nie wiem, jak to się nazywa, ale to nie był kościół — wyjaśnił.
—  Ile było osób?
—  Chwileczkę, muszę się zastanowić — odparł i zaczął liczyć w pa-
mięci. — Chyba sześcioro. Z pastorem siedmioro.
—  Tatuś powiedział — wtrąciła Onika — że teraz Kathleen może
spędzać z nami więcej czasu.
—  Tak powiedział, naprawdę?
—  Tak. I że mamy teraz dwie mamusie.
—  To nieprawda — zaprzeczył John junior.
—  Właśnie że tak, mamy — protestowała krzykliwie.
—  Nie mamy — wrzasnął.
—  I wiesz, co ci jeszcze powiem, mamusiu?
—  Zamknij się wreszcie!
Ale Onika go nie słuchała. Podobała jej się rola zwiastunki sensacyj-
nych wiadomości, dlatego wybiegła pierwsza z samochodu i wpadła do
domu, aby uprzedzić Johna juniora.
303
—  Kathleen będzie miała dziecko — oznajmiła triumfalnie. — A my
za siedem miesięcy będziemy mieli przyrodniego braciszka lub sio-
strzyczkę.
—  Bardzo się z tego cieszę — stwierdziła Bernadine i zerwała się
z kanapy. — To jest najlepsza wiadomość, jaką dzisiaj usłyszałam. To
świetnie. I mam nadzieję, że ten nędznik, wasz tatuś, będzie szczęśliwy
z tą białą szmatą. — Głos jej się załamał, a ręce zaczęły drżeć. Wybiegła
jak szalona z pokoju, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi sypialni.
Żałowała, że nie ma w domu Xanaxu. Nie, nie żałuję, pomyślała, padając
na łóżko. Leżała nasłuchując, jak wiatr tłucze się o szyby, ale dzieci
rozmawiały tak głośno, że słyszała każde ich słowo.
—  Widzisz, coś narobiła, ty mała wiedźmo! — krzyczał John ju-
nior. — Doprowadziłaś ją do płaczu.
—  Nie doprowadziłam!
—  Właśnie, że doprowadziłaś!
—  Nieprawda! Nie doprowadziłam!
Bernadine usłyszała, jak John junior uderzył Onikę.
—  To za to, że jesteś taką plotkarką. Myślisz, że mamie przyjemnie
słuchać, że ta biała pani będzie miała dziecko z naszym tatusiem?
Nie dosłyszała odpowiedzi Oniki. Musi być zaszokowana, pomyślała
Bernadine i zaczęła się śmiać. Dobrze jej tak. Należało się jej. Onika
często plecie różne głupoty. Mówi wszystko, co jej ślina na język przy-
niesie. A on nazwał ją wiedźmą. Na twarzy Bernadine wykwitł uśmiech.
Dobrze było wiedzieć, że syn jest po jej stronie.
—  Jeżeli podejdziesz do jej pokoju — usłyszała Bernadine głos Johna
juniora — przyleję ci jeszcze raz, tylko mocniej.
Bernadine wstała, uchyliła nieznacznie drzwi i zerknęła przez szparę.
John junior przechadzał się wokół kanapy w głębokim zamyśleniu.
—  A teraz sadzaj na tej kanapie swój mały tyłek i powtarzaj: „Za
dużo mówię" pięćset razy. I ani mi się waż z niej wstać, dopóki ci nie
powiem, że dość.
Onika posłusznie zaczęła powtarzać.
Bernadine zakryła usta dłonią, aby stłumić śmiech. Gdy Onika doszła
do pięćdziesięciu sześciu, zamknęła drzwi.
Padało. Bernadine leżała w łóżku w białej jedwabnej pościeli, pod
kołdrą w kolorze leśnej zieleni. Francuskie drzwi od patio były otwarte.
Zimny wiatr wdzierał się przez okienne siatki. Deszcz był tak silny,
a krople tak wielkie, że wydawało się, jakby ktoś wbijał miliony gwoździ
w okno u sufitu łazienki. Widziała, jak woda w basenie pluszcze i roz-
304
pryskuje się pod spływającymi z nieba strugami deszczu. Jak na paździer-
nik pogoda była dość* niezwykła. Jeszcze bardziej zdziwiła się, kiedy
usłyszała grzmot. Pora monsunowa dawno już minęła. Kiedy wyjrzała
przez okno, zobaczyła fiołkowo-żółty grot błyskawicy nad Superstitions
Mountains. „Bagienko" za domem, które zazwyczaj było wielkim wy-
schniętym parowem, zamieniło się w rwącą rzekę. Grządki kwiatowe
znalazły się pod wodą. W patio było jej tyle, że można było pływać łódką.
Przypomniało jej się, jak kiedyś podczas podobnej ulewy Onika stwier-
dziła, że to Pan Bóg płacze. Teraz to określenie wydało jej się całkiem na
miejscu. Wentylator u sufitu obracał się powoli. Lampa paliła się, ale
pokój wypełniała szara mgiełka. Bernadine miała na kolanach książkę,
której nawet nie otworzyła. Pod plecy podłożyła sobie dwie wielkie po-
duchy. Przez cały ubiegły tydzień odsuwała od siebie myśli o Johnie
i Kathleen. Denerwowało ją, że się ożenił. Nie dlatego żeby go kochała,
bo go nie kochała. Nie żeby była zazdrosna, bo nie była. Chodziło o...
Chodziło o to, że to był zawsze jej mąż, a teraz ten mężczyzna był
towarzyszem życia innej kobiety. A ona tu w tym domu, w ten deszczowy
dzień, sama, samiuteńka. Bernadine ogarnęła tęsknota za kimś, kto by ją
przygarnął, przytulił.
Pomyślała o Jamesie. James, James, James. Kiedy poczuła się samotna,
myślała o Jamesie i tamtej nocy. Kiedy czuła się sfrustrowana, myślała
o Jamesie. I o tamtej nocy. Kiedy wydawała się sobie stara i brzydka,
myślała o Jamesie. I o tamtej nocy. I kiedy chciała przypomnieć sobie,
co można przeżyć z mężczyzną, myślała o Jamesie i o tamtej nocy.
Bernadine zamknęła oczy. Puściła wodze wyobraźni cofając się wspo-
mnieniem do tych niezapomnianych chwil, aż poczuła zapach jego wody
kolońskiej, dotyk jego piersi na swoich plecach, ciepło płynące od jego
rąk, usłyszała jego śmiech i każde słowo, które do niej wypowiedział. Jej
poduszka to były teraz jego ramiona, jego szeroka pierś, jego szyja i usta.
Utonęła w niej twarzą tak głęboko, że pierze w środku się spłaszczyło.
Już miała na ustach jego imię, kiedy usłyszała ciche pukanie do drzwi.
Bernadine usiadła, przeciągnęła rękami po twarzy, zacisnęła mocno,
a potem otworzyła powieki i powiedziała:
—  Proszę.
Onika ukrywała coś za plecami.
—  Co tam chowasz przede mną?
—  Zgadnij? — odparła Onika śmiejąc się. Włosy sterczały jej na
wszystkie strony jak czarne druty, przez co twarz jej wydawała się nie-
proporcjonalnie mała w stosunku do głowy.
—  Pojęcia nie mam — odparła Bernadine.
—  Spróbuj, mamusiu, proszę cię.
20 ~ Cykając na miiość
305
—  Dobrze, już dobrze. Gazeta?
'             — Nie.
—  Moja torebka?
—  Nie.
—  Twój rysunek?
—  Nie.
—  Jakiego to jest koloru?
Onika uniosła oczy w górę.
—  Niektóre są białe, a niektóre brązowe.
—  Czy to cukierki?
—  Też nie.
—  Poddaję się. Powiesz mamie, co to jest, prawda?
—  To poczta — wykrzyknęła wyrzucając ręce przed siebie i upusz-
czając przy tym około siedmiu kopert. Przeprosiła i zaczęła zbierać poroz-
rzucaną korespondencję. Wręczyła koperty Bernadine.
Łatwo można było odróżnić urzędowe pisma i rachunki. Zrzuciła je
na podłogę. W jednej z kopert był list. Zaadresowany do niej. Z hotelu
Ritza-Carltona. Co oni mają do mnie za interes, zastanawiała się Ber-
nadine. Pośpiesznie otworzyła list. W środku była druga koperta. List nie
był z hotelu. Był od Jamesa. Myśl to jednak potężna siła.
— Mamusiu, czy „zboczeniec" to brzydkie słowo? — pytała Onika.
Droga Bernadine! Mam wrażenie, że nie bardzo lubisz pisać ani dzwonić,
prawda? Nie dopuszczam myśli, że wyrzuciłaś moją wizytówkę, a ponieważ
twój numer nie figuruje w książce telefonicznej, nie mogłem się do ciebie
odezwać. Nie znam też twojego telefonu do pracy. (Mam twoją wizytówkę.
Ale co mi z tego? A numer musiałam zmienić, bo ten dureń Herbert nie
dawał mi żyć).
— Nie — odparła Bernadine. — Zboczeniec to nie jest brzydkie słowo.
Czekałem bardzo długo, aby nawiązać z tobą kontakt, aż wreszcie
przyszło mi na myśl, żeby spróbować za pośrednictwem hotelu. Prawdopo-
dobnie myślisz, że ta noc była dla mnie tylko nic nie znaczącą przygodą,
ale jak ci już powiedziałem, zanim się rozstaliśmy, ten epizod bardzo się
liczy w moim życiu. Bardzo.
—  Elisabeth powiedziała, że to nieprzyzwoite słowo.
—  To słowo nie jest ani przyzwoite, ani nieprzyzwoite.
—  Czy mogę go używać?
W sierpniu pochowałem żonę, a zważywszy, jak cierpiała, jestem rad,
że jej męczarnie się skończyły. Sprzedałem również dom i prawie wszystko,
co w nim było. Nie potrzebuję żadnych wspomnień, a już zwłaszcza nie
potrzebuję nadmiernej przestrzeni.
—  Nie, nie możesz używać tego słowa.
306
—  Dlaczego nie?
—  Bo to jest brzydkie słowc>.
Chciałbym cię znowu ujrzeć;{Bernadine, ale nie po to, aby spędzić z tobą
kolejną jedną noc. Jeżeli prawdą jest, że istnieje ..braterstwo dusz", to ty
jesteś mi taką bratnią duszą. Próbowałem cię zapomnieć, wierz mi, naprawdę
próbowałem. Ale nie mogę. To mówi samo za siebie. Nie interesuje mnie
zabawa we flirt ani związek, który nie ma przyszłości. Gram o większą
stawkę i nie jestem fircykiem, który poluje na dobrą okazję. (O Boże, on
chce się ze mną zobaczyć).
—  Co ono znaczy?
—  Co co znaczy? — ocknęła się Bernadine.
—  Zboczeniec?
—  To znaczy dziwaczny.
Przypuszczasz pewnie, że jestem pogrążony w żalu i bólu z powodu
tego, co mnie spotkało, i jest w tym trochę prawdy. Ale wiem, że kochałem
cię na długo przedtem, zanim przekręciliśmy klucz w drzwiach tego pokoju
hotelowego. Nie domagam się od ciebie żadnych obietnic ani zobowiązań.
Pytam jedynie, czy chcesz, abyśmy dalej odkrywali siebie? (Odkrywać
siebie? Podoba mi się to słowo. A także słowo kochać. Ono także dobrze
brzmi. Do licha. Ten człowiek traktuje tę przygodę poważnie).
—  Pozwalasz mi używać słowa „dziwaczny", to dlaczego nie mogę
mówić „zboczeniec", mamusiu?
—  Bo ja tak każę i koniec.
Będę czekał na wiadomość od ciebie. Na wszelki wypadek jeszcze raz
podaję swój numer. Mam nadzieję, że ty i twoje dzieci czujecie się dobrze.
Spodziewam się, że dostąpię pewnego dnia tej przyjemności, aby je poznać.
Uściski, James. PS Jeśli mogę być ci w czymś pomocny, zadzwoń do mnie.
—  Psiakrew — powiedziała głośno biorąc głęboki oddech.
—  Teraz ty powiedziałaś brzydkie słowo, mamusiu.
—  Przepraszam.
—  Mamusiu, co ty czytasz?
—  List.
—  Od kogo?
—  Od przyjaciela.
—  Czy mogę go przeczytać?
—  Nie.
—  Dlaczego nie?
—  Ponieważ ten list jest do mnie, córeczko.
—  Zdrzemniesz się jeszcze, mamusiu?
—  Tak, zdrzemnę się.
—  Na co tak się uśmiechasz?
307
—  Mówi się dlaczego?
—  Dlaczego tak się uśmiechasz?
—  Bo się cieszę.
—  Dziwacznie wyglądasz — stwierdziła.
—  Ty też — odparła Bernadine ujmując nos Oniki między palce.
—  Czy mogę zdrzemnąć się z tobą? — zapytała.
—  Za parę minut wstaję — odrzekła Bernadine. W tej chwili roz-
sadzała ją energia, ale poklepała dłonią poduszkę obok siebie. — No,
wskakuj.
Onika dała nura pod kołdrę i przytuliła się do niej tak mocno, że
książka Bernadine spadła na podłogę.
—  Bóg przestał płakać — stwierdziła Onika spozierając spod przy-
krycia na szkarłatne słońce.
To było dziwne jak monsun, pomyślała Bernadine. Ucałowała list,
złożyła go i wsunęła do szufladki nocnej szafki. Wciągnęła w płuca zapach
deszczu i spojrzała na turkusowe niebo, na którym teraz rozpinała się
podwójna tęcza. Objęła ramionami córeczkę i przycisnęła mocno do piersi.
—  Nie wiem — odparła. — Nie wydaje mi się, aby to były boskie
łzy. Moim zdaniem, to jest tylko Jego sposób na to, aby wszystko, co
stworzył, rosło i rozwijało się.
Kiedy Onika zasnęła, Bernadine zadzwoniła do Savannah i przeczytała
jej list od Jamesa, nie opuszczając ani jednej literki.
—  Stara, to wspaniale — wykrzyknęła Savannah. — Chce mi się
płakać.
—  Rozumiem cię, dziewczyno — zgodziła się Bernadine. — To fak-
tycznie wygląda na coś głębszego.
—  Zadzwonisz do niego?
—  Jeszcze nie teraz. Przecież dopiero otrzymałam ten list.
—  Na co czekasz? Zapytaj go, czym przyjedzie.
—  Cholernie się boję tego spotkania, Savannah.
—  Wszystko, co ma jakąś wartość w życiu, budzi lęk, Bernie. Wiesz
o tym dobrze. Co masz do stracenia? Sama mi to przecież stale po-
wtarzasz.
—  Masz rację, ale nie zapominaj, że to była tylko jedna noc, Sa-
vannah.
—  Cóż z tego? Nieraz się zdarza, że taka miłość od pierwszego wej-
rzenia kończy się bardzo szczęśliwym małżeństwem. A co ci mówi twoja
intuicja?
—  Mówi, żeby iść na całość.
308
—  No to na co czekasz?
—  Savannah. Jedenaście lat byłam mężatką. Wydaje mi się, że wy-
szłam już z wprawy. Widzjął^ś, co wyczyniałam po rozwodzie.
—  Dostałaś bzika na punkcie mężczyzn.
—  To nie to. Chciałam się sprawdzić, udowodnić sobie, że jeszcze
mogę się podobać.
—  No i co?
—  Sprawdziłam się. Ale tu chodzi o coś innego. James naprawdę mi
się podoba. Stąd moje opory. Boję się głębszego uczucia. Wystarczy mi
jeden nieudany związek.
—  Posłuchaj, dziewczyno. Nie wszyscy mężczyźni są takimi łajdakami
jak John i nie należy sądzić wszystkich według tej samej miary. Po świecie
chodzi wielu przyzwoitych mężczyzn. Ja osobiście nie zdołałam spotkać
w ostatnich latach nikogo takiego, ale wydaje mi się, że tobie pod tym
względem dopisało szczęście.
—  Zdaję sobie z tego sprawę — westchnęła. — Mam tylko wątpliwo-
ści, czy powinnam przywiązywać taką wagę do swoich przeżyć z tamtej
nocy — to moje zasadnicze zastrzeżenie. Tego dnia dostałam rozwód,
pamiętasz? Byłam w stanie euforii.
—  Tak, pamiętam. To było podczas wizyty Kennetha.
—  Jak według ciebie powinnam postąpić? Ale tak naprawdę, bez
żartów, Savannah?
—  Już ci powiedziałam. Ale coś ci poradzę. Zastanów się nad tą
sprawą parę dni, ale koniecznie zaproś go, aby tu przyjechał. Przynajmniej
na tydzień. Musisz spędzić jakiś czas z tym człowiekiem. On niech zamiesz-
ka w hotelu. Powiedz mu o swoich obawach i czuwaj nad rozwojem
sytuacji.
—  Twoja rada nie jest pozbawiona sensu — zgodziła się.
—  Powiedz mi teraz, co czujesz, gdy myślisz o nim?
—  Określiłabym to tak: Będę pamiętała tę noc do końca życia, chociaż
nieraz zdarzały mi się różne przygody. Nigdy z żadnym mężczyzną nie
czułam się tak jak z Jamesem. Nawet z Johnem.
—  Zadzwoń więc do niego, kiedy będziesz uważała za stosowne. Ale
powiem ci jedno: nie zwlekałabym z tym za długo.
Geneva siedziała na kanapie w domu córki, pociągając dżin z tonikiem
i zaplatając włosy Oniki w warkocz. Bernadine zdziwiła się, gdy matka
zadzwoniła do niej z pytaniem, czy nie ma nic przeciwko temu, że złoży
jej wizytę. Matka niechętnie ruszała się z Sun City i Bernadine podej-
rzewała, że musi mieć w tym jakiś cel. W swoim różowym dresie do
309
joggingu (aczkolwiek go nie uprawiała) Geneva wyglądała wyjątkowo
korzystnie; włosy jej lśniły jak stalowa wełna.
—  Siedź spokojnie — upominała Geneva Onikę. Rzecz dziwna, obe-
szło się bez najmniejszej łzy. Mała siedziała rysując i oglądając telewizję.
Nigdy nie była tak spokojna, gdy to Bernadine ją czesała. — Przeprowa-
dzam się z powrotem do Filadelfii.
—  Co takiego? — zapytała zaskoczona Bernadine. Stała przed ku-
chenką wyciskając sok z cytryny do skwierczącej na patelni potrawki
z porów i cielęciny.
—  To, co słyszałaś.
—  Dlaczego się przeprowadzasz? — dopytywała się Bernadine wycie-
rając ręce w ściereczkę.
—  Ponieważ — westchnęła matka — nudzę się tutaj śmiertelnie.
Jestem pozbawiona przyjaciół i mam już dość towarzystwa białych. Nie
zrozum mnie źle; nie chodzi o to, że ich nie lubię, ale tęsknię za towarzys-
twem swoich. Znudziły mnie te ciągłe brydże i beziki i ten cholerny
aerobik. Czasami nie wiem wprost, co nam ze sobą zrobić. Jestem tu
zupełnie sama. A poza tym, tu jest potwornie gorąco. Na początku
wydawało mi się, że się do tego przyzwyczaję, ale niestety, a na dodatek
moje rachunki za elektryczność tutaj są tak wysokie, że opłaty za ogrze-
wanie nie powinny wynieść więcej.
—  Kiedy podjęłaś tę decyzję?
—  Noszę się z tym zamiarem już od czerwca. Nie chciałam cię wcześ-
niej powiadamiać, ponieważ dość miałaś przejść w tym roku. Chciałam
ci oszczędzić dodatkowego stresu. Poza tym obawiałam się, że będziesz
się starała odwieść mnie od tego zamiaru.
—  Dlaczego miałabym cię odwodzić, mamusiu? Ty sama wiesz naj-
lepiej, co jest dla ciebie dobre. Mówiąc prawdę, nigdy nie mogłam zro-
zumieć, jak ty w ogóle możesz tu wytrzymać.
—  Będę mieszkała razem z Mabel.
—  Z ciotką Mabel?
—  Tak — odparła i poklepała Onikę po głowie. — Teraz, dziecinko,
wyglądasz jak ludzie.
—  Dziękuję, babciu — rzekła Onika. Wstała z podłogi i pędem po-
biegła do swego pokoju, plaskając głośno biczami swych grubych war-
koczy.
—  Dlaczego chcesz mieszkać z ciotką Mabel?
—  Nie dziw się tak. Wiem, że potrafi być wiedźmą, ale to moja siostra.
A po śmierci Miltona Mabel czuje się równie samotna jak ja. Będziemy
sobie wzajemnie dotrzymywać towarzystwa. A ja wiem, jak ją wprawić
w dobry humor. Sprzedała wreszcie ten stary dom. Złożyłyśmy się i ku-
310
piłyśmy mieszkanie z dwiema sypialniami w samym śródmieściu, gdzie
jest czysto i bezpiecznie i skąd ^wszędzie będziemy miały blisko.
—  No cóż, kiedy masz zamiar się przeprowadzić?
—  Właśnie wczoraj to ustaliłyśmy; będę tu jeszcze do piętnastego
listopada.
—  A więc niecały miesiąc?
—  Gdyby to było możliwe, wyjechałabym już dzisiaj, ale zostało mi
jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia. W tym czasie chciałabym również
spędzić jakiś weekend ze swymi wnukami. Nie ten oczywiście, kiedy bawią
u swego tatusia.
—  Będą uradowane — skłamała Bernadine. Wiedziała, że tylko szan-
tażem będzie je w stanie do tego zmusić.
—  Nie wiem, co tam pichcisz, ale pachnie pięknie.
—  To cielęcina. W tym garnku jest ryż, w tamtym cukinia, a jeszcze
zrobię sałatkę. Jeśli pomożesz mi nakryć do stołu, to za dwadzieścia
minut zasiądziemy do obiadu.
—  Sądzisz, że dzieci będą rozczarowane, jeśli po obiedzie nie pojadę
z wami na te łyżworolki?
—  Wybieramy się tylko na godzinę, mamo.
—  Wiem, ale nie lubię wracać do domu po ciemku.
—  Wobec tego nie mamy o czym mówić. John junior chce wypró-
bować swoje nowe rollersy. W ciągu tych ostatnich paru miesięcy byłam
tak zajęta, że niewiele miałam czasu dla dzieci. To ja im poddałam ten
pomysł.
—  Ty też masz zamiar jeździć na łyżworolkach?
—  Jasne.
—  Kiedy ostatni raz jeździłaś?
—  Nie pamiętam, ale niektórych umiejętności się nie zapomina.
—  Mam nadzieję, że kiedy zobaczymy się następnym razem, nie
będziesz miała nogi w gipsie — odpowiedziała Geneva i roześmiała się.
Pociągnęła kolejny łyk dżinu. — Czy przychodził już ktoś oglądać dom?
—  Dwa dni temu zjawiły się trzy osoby. Wszystkie tego samego dnia.
—  Interesowali się kupnem?
—  Nie wiem. Pośrednicy mnie jeszcze nie powiadomili.
—  Mam nadzieję, że ktoś w końcu kupi tę ssawkę, i to niedługo.
—  Ja też mam taką nadzieję — rzekła Bernadine.
—  Co zrobisz, jeśli nie sprzedasz wkrótce tego domu?
—  Nie wiem — odparła Bernadine. — Będę się martwić kiedy przy-
jdzie czas.
311
—  Zadzwoniłam do niego — poinformowała Savannah Bernadine.
—  No i?
-— Przyjeżdża.
—  Kiedy, kiedy, mów szybko.
—  Na początku przyszłego miesiąca.
—  Kiedy dokładnie?
—  Czwartego listopada.
—  Cholera, będę wtedy w Las Vegas, na konferencji. Jak długo tu
zostanie?
—  Przynajmniej tydzień. Wykupił bilet open.
—  Poważnie?
—  Serio. Nie masz pojęcia, jakiego mam stracha.
—  To dobry znak — stwierdziła Savannah. — To naprawdę dobry
znak.
—  A co będzie, jeśli się okaże, że nie czuję już tego co przedtem, że
już mi się nie podoba?
—  Zaczynasz mówić jak Robin. Ważne jest, jak się z nim czujesz.
A nie jak wygląda. Podobał ci się, kiedy go zobaczyłaś po raz pierwszy,
tak czy nie?
—  Tak.
—  A więc przestań się martwić. Moim zdaniem jest to szalenie eks-
cytująca przygoda.
—  Muszę sobie zrobić pedikiur. Moje pięty są szorstkie jak tarka.
—  Idź więc do pedikiurzystki — poradziła Savannah.
—  I muszę wybielić sobie zęby.
—  Zadzwoń zaraz do dentysty.
—  I muszę... psiakość, dziewczyno, nie jestem w stanie logicznie
myśleć.
—  No a teraz... — Savannah zawiesiła głos.
—  Co takiego?
—  Może mi wreszcie złożysz gratulacje z okazji urodzin?
—  Urodzin? Czyżbym o nich zapomniała? Czy one wypadają dzisiaj?
—  To było wczoraj.
—  Wczoraj? Cholera. Przepraszam cię, stara. Dlaczego mi nie przy-
pomniałaś? Psiakrew. Jak je uczciłaś?
—  Zaprosiłam sama siebie na kolację.
—  Mam przez to rozumieć, że poszłaś sama, bez żadnego towa-
rzystwa?
—  Tak jest.
—  Dlaczego nie poprosiłaś, aby ktoś ci towarzyszył?
—  Ponieważ chciałam być tylko sama.
312
—  To bez sensu, Savannah.
—  To nie było wcale takie okropne. Najpierw poszłam trochę po-
ćwiczyć, jak zwykle. Potem udałam się do restauracji, a na koniec wró-
ciłam do domu, zrobiłam sobie manikiur, położyłam maseczkę na twarz
i położyłam się.
—  Powinnaś się do mnie odezwać, do cholery.
—  W dniu swoich urodzin lubię sobie pomyśleć o tym, co zrobiłam
w życiu, co robię i co powinnam zrobić.
—  No i do jakiego doszłaś wniosku?
—  W ubiegłym roku powzięłam to idiotyczne postanowienie nowo-
roczne.
—  Czego ono dotyczyło?
—  Że nie będę już spędzać kolejnych urodzin ani żadnego większego
święta sama.
—  No i...?
—  No cóż, Święto Czwartego Lipca spędziłam z tobą i dziećmi, Święto
Pracy z tobą i dziećmi, a resztę to już sama sobie dopowiedz. W każdym
razie przysięgłam sobie wtedy, że zanim zacznie się rok dziewięćdziesiąty
pierwszy, u mego boku znajdzie się już ten Wybrany. Ale chrzanić to.
Odkąd opuściłam Denver, nie spotkałam nikogo, w kim warto byłoby się
zakochać. Nikogo, paru bezbarwnych chłystków. Podjęłam więc kolejne
postanowienie, dziewczyno.
—  Jakie?
—  Trzeba będzie zacząć przyzwyczajać się do myśli, że być może
nigdy nie wyjdę za mąż.
—  To nie brzmi optymistycznie, Savannah.
—  Nie jestem pesymistką; jestem realistką. Muszę przyjąć do wiado-
mości fakt, że istnieje możliwość, iż nie będę miała męża ani dziecka.
Jeżeli stanie się odwrotnie, tym lepiej. Ale nie mogę spędzić całego życia
na wyczekiwaniu i zadręczaniu się swoją sytuacją. Mówię poważnie.
Dostałam parę kartek i dwanaście róż od Kennetha.
—  Przysłał ci róże?
—  Tak. Ale nie wywarło to na mnie wielkiego wrażenia.
—  Dlaczego? Rozmawiałaś z nim?
—  Zostawił mi wiadomość na taśmie. Mówiłam ci już. Nie mam
zamiaru wiązać się z tym człowiekiem. Jeszcze jedna jego wizyta tutaj,
a wszystko zacznie się od nowa. Muszę temu zapobiec.
—  Powiedział, że chce się rozwieść, Savannah.
—  Oni wszyscy tak mówią, Bernie.
—  John porzucił mnie dla Kathleen, prawda? Nie mów więc, że to
się nie zdarza.
313
—  To zbyt skomplikowana sprawa.
—  Słuchaj. Jestem przekonana, że kogoś spotkasz. Mieszkasz tu
dopiero niecały rok.
—  Wiem, ale mam już trzydzieści siedem lat.
—  Urodziny mogą każdego wpędzić w depresję.
—  Nie jestem w depresji. Przeciwnie, jestem nawet w doskonałym
nastroju. I, mówię poważnie, w głębi serca wierzę, że go spotkam. Nie wiem
tylko kiedy, ale z pewnością nie wcześniej, nim utwierdzę się w przekonaniu,
że jest mi dobrze tak, jak jest, że ja, Savannah Jackson, potrafię normalnie
żyć i cieszyć się życiem nie mając męża. Nie mam zamiaru zaglądać w każdy
kątek, w nadziei że on się gdzieś tam kryje. Jeżeli jest mi przeznaczony,
natkniemy się na siebie prędzej czy później. To by było wszystko.
—  Naprawdę nie spotkałaś nikogo interesującego w Phoenix?
—  Owszem, spotkałam paru interesujących facetów, ale żaden z nich
nie był w moim guście.
—  Rozumiem.
—  W każdym bądź razie nie mogę trzymać swego życia na uwięzi,
czekając na tego Wybranego. A, jeszcze jedno. Zaproponowano mi wresz-
cie przejście do pracy w charakterze asystenta reżysera.
—  Naprawdę? Co ty wyrabiasz, Savannah? Dlaczego trzymasz wszys-
tko w takiej cholernej tajemnicy? Dlaczego dowiaduję się o tym dopiero
teraz? Ja zwierzam ci się ze wszystkiego.
—  Chciałam się najpierw upewnić, czy mnie nie wystrychną na dudka.
Oglądasz ten program dla czarnych Czarna tablical
—  Dziewczyno, ten program idzie w niedzielę o szóstej rano, prawda?
—  Owszem.
—  Powiem prawdę, nie oglądam go.
—  Nieważne, o której go nadają. Ważne, że będę tam pracować,
chociaż na razie biorą mnie na okres próbny.
—  Nie żartujesz?
—  Nie żartuję. Widocznie musi mieć kiepską oglądalność i dlatego
starają się go zmienić.
—  A na czym ta twoja praca będzie polegać?
—  Przede wszystkiem muszę przedstawić swoją koncepcję tego pro-
gramu, co nie jest specjalnie trudne. Obejrzałam osiem tych audycji na
wideo i stwierdzam, że niestety nie były ciekawe. Po drugie, i to jest
najważniejsze, muszę przedstawić listę ludzi, którzy moim zdaniem, z pun-
ktu widzenia kolorowej widowni, zasługują, by ich pokazać w telewizji.
W moim próbnym programie wystąpi tylko jedna osoba. W przyszłości
zamierzam zaprosić do niego kilka członkiń zarządu Akcji Czarnych
Kobiet. Pierwsza jest Gloria.
314
—  To interesujący pomysł.
—  Najpierw oczywiście muszę napisać scenariusz i zastanowić się nad
pytaniami, jakie należy zadać gościowi, rozumiesz, co mam na myśli,
chodzi o to, aby telewidzowie dowiedzieli się, czym się ta organizacja
zajmuje, jaka jest jej struktura itd. To powinno być ciekawe.
—  Jesteś pewna, że po okresie próbnym dadzą ci tę pracę?
—  Nie wiem. Jest jeszcze dwóch kandydatów z innych ośrodków
telewizyjnych. Zobaczymy. Jeżeli ma mi się udać, to się uda.
—  Słuchaj, będę trzymała za ciebie kciuki, dziewczyno. To naprawdę
wygląda interesująco. A co tam u Robin i Glorii? Masz od nich jakieś wieści?
—  Nie rozmawiałam z Glorią od paru dni, a co do Robin to wiem,
że jest w Tucson.
—  Czyżby coś stało się z jej ojcem? Może jest w szpitalu?
—  Nie przypuszczam. Ale nie jest z nim dobrze.
—  Założę się, że będą go w końcu musiały oddać do domu opieki.
Jej matka przechodzi prawdziwe piekło. Moim zdaniem, Robin radzi
sobie w tej sytuacji całkiem nieźle.
—  Tak. Niemniej to bardzo smutne. Nie mam pojęcia, co bym zrobiła,
gdyby moją matkę spotkało podobne nieszczęście.
—  Codziennie dziękuję Bogu, że moja matka cieszy się dobrym zdro-
wiem i ma wszystkie klepki w porządku.
—  Moja również — stwierdziła Savannah. — Wysyłam jej nawet swój
darmowy bilet lotniczy, ponieważ koniecznie chce mnie odwiedzić. Miała
zamiar przyjechać na Święto Dziękczynienia, ale z powodu dyżuru, jaki
pełnię w ten dzień z ramienia Akcji Czarnych Kobiet w kościele, rozdając
posiłki bezdomnym, przeniosłyśmy tę wizytę na Boże Narodzenie. Plano-
wałam pojechać na ten bilet do Londynu. Ale chrzanić to. Od roku nie
widziałam matki. Odpocznie od mego brata, a ja nie będę samotnie
spędzać świąt.
—  Moja matka z kolei przenosi się do Filadelfii.
—  Żartujesz?
—  Mówię poważnie, powiedziała, że ma już dość Arizony.
—  Można ją zrozumieć.
—  Psiakrew, na domiar złego zapomniałam o twoich urodzinach.
Mam ochotę kopnąć się w tyłek. Ale coś ci zaproponuję. Zarezerwuj
sobie sobotę wieczór; zapraszam cię na kolację. Wypijemy sobie.
—  Doskonały pomysł.
—  A teraz pozwól, że ci powiem, co mnie ostatnio spotkało.
—  Co takiego?
—  Widziałam się dzisiaj z moją adwokatką. Okazuje się, że wybrała
właściwą taktykę.
315
—  To znaczy?
—  Biegły księgowy zbadał całą dokumentację dotyczącą podatków
i obrotów firmy Johna. Wydało mu się podejrzane, że transakcje pieniężne
były różnie kodowane i, dziewczyno...
—  Streszczaj się, Bernie.
—  Dobrze, dobrze. Postaram się. Jednym słowem, porównując nie-
które sumy z podatkami, jakie od nich zapłacono, stwierdził, że się nie
zgadza.
—  Sądzisz, że oszukuje na podatkach?
—  Gorzej. Nie tylko bierze forsę do własnej kieszeni, ale kantuje
swego wspólnika. Na konto wydatków firmy zaliczył także swoje porsche
i moje BMW. Znaleźli tyle nieprawidłowości, że wprost trudno w to
uwierzyć.
—  Tylko nie pokpij sprawy, kiedy przyjdzie do składania zeznań
w urzędzie podatkowym.
—  Możesz być spokojna.
—  Jaki z tego wniosek?
—  Mogę sprawić, że pójdzie siedzieć za oszustwo.
—  Jesteś gotowa to zrobić, Bernie?
—  Oczywiście że nie; nie jestem taka podła jak on. Poza tym, moja
adwokatka przestrzegła mnie, że mnie również może grozić kara, ponieważ
podatki płaciliśmy wspólnie. Trzymam więc buzię na kłódkę. Moim
marzeniem jest otrzymać to, co mi się należy, i zapomnieć o całej sprawie.
Ale moja adwokatka nadal zamierza użyć tego argumentu jako straszaka
wobec niego. Ostateczna rozprawa ma się odbyć w przyszłym tygodniu.
—  O, cholera! — zaklęła Savannah.
—  Właściwe słowo — stwierdziła Bernadine. — Ale jeśli wszystko
pójdzie zgodnie z planem, to wkrótce ta cała sprawa stanie się już tylko
wspomnieniem.
—  Rozmawiałaś z nim może ostatnio?
—  Tak, ale nie na ten temat. Moja adwokatka zakazała mi rozmawiać
z nim o czymkolwiek prócz dzieci. Czy ci już mówiłam, że po jego ślubie
musieliśmy zmienić rozkład widzeń z dziećmi?
—  Nie, nic mi nie mówiłaś.
—  Tak jest.
—  Nadal nie mogę uwierzyć, że nic ci nie powiedział.
—  Nie ma sprawy. Bo wiesz co?
—  Co?
—  Umieram z ciekawości, czy ta biała dziwka będzie go tak samo
kochała, kiedy zamiast tym cholernym porsche będzie jeździł hyundai.
DO NIEBA I Z POWROTEM
—  Savannah?
—  Słucham, mamo.
—  Śpisz już?
—  Spałam — odrzekłam i usiadłam na łóżku. — Co się stało?
—  Och, nic wielkiego.
—  Dlaczego więc wyrywasz mnie ze snu, skoro nic się nie dzieje —
skarciłam ją i jak zwykle kiedy do mnie dzwoniła, sięgnęłam po papierosa.
—  Trochę się martwię.
—  Czym się martwisz? Czyżby coś złego stało się z Samuelem?
—  Nie, telefonował wczoraj. Powiedział, że wojna jest prawie nieunik-
niona. Ale nawet jeśli wybuchnie, dodał, to rodzaj jego pracy wyklucza
wysłanie go bezpośrednio na front. Kazał mi się nie martwić.
—  O co zatem chodzi?
—  Mam mały problem.
—  Jaki problem, mamusiu.
—  Naprawdę mały.
—  Mamo, mów wreszcie. Chodzi o Pookeya, tak?
—  Nie, z nim wszystko w porządku. Mieszka z pewną dziewczyną.
Nadal pracuje w tej gazowni.
—  Czy Sheila już urodziła?
—  Nie. Spodziewa się rozwiązania za parę tygodni. Na razie czekają.
—  No to o co chodzi? Dzwonisz do mnie w środku nocy i napędzasz
mi stracha, ale nie chcesz powiedzieć, jaki masz problem, tylko cały czas
kluczysz.
—  Musisz mi wysłać kolejny list.
—  W jakim celu?
—  Chodzi o moje kupony żywnościowe.
317
—  Dlaczego? Co się stało z tym, który napisałam przedtem.
—  Zaniosłam im.
—  Dlaczego wobec tego żądają następnego?
—  Słuchaj, Savannah. Kilka miesięcy temu kazali mi znów wypełniać
jakieś formularze. Właśnie wystąpiłam do opieki społecznej z prośbą, aby
przelewali mi zasiłek bezpośrednio na konto. I muszę ci wyznać, widziałam
wszystko podwójnie. Już nie jestem taka bystra jak kiedyś. Krótko mó-
wiąc, pomyliłam się i zakreśliłam nie tę kratkę co trzeba. I — tu westchnęła
głęboko — obcięli mi część bonów żywnościowych.
—  Do jakiej wysokości?
—  Dwudziestu siedmiu dolarów.
—  Miesięcznie?
—  Tak.
—  Niemożliwe, mamo.
—  Chciałabym, aby to było niemożliwe.
—  Kiedy to było?
—  W sierpniu.
—  W sierpniu?
—  Tak.
—  Chcesz mi powiedzieć, że od sierpnia dostajesz bony żywnościowe
na sumę dwudziestu siedmiu dolarów miesięcznie?
—  Tak.
—  Dlaczego nic mi o tym nie powiedziałaś? Przecież już mamy lis-
topad.
—  Wiem, Savannah, ale ty nie zarabiasz teraz tak jak w Denver
i wciąż nie możesz sprzedać swego mieszkania. Zdaję sobie sprawę, że
u ciebie też teraz krucho z pieniędzmi.
—  A skąd ty to wszystko wiesz? — zapytałam, chociaż dobrze znałam
źródło.
—  Sheila mi mówiła.
—  Sheila jest głupią plotkarką — oburzyłam się, chociaż to była
moja wina; to ja nie potrafiłam utrzymać języka za zębami. W kwietniu,
kiedy dowiedziałam się od mamy, że jest w ciąży, zwierzyłam jej się
z niektórych swoich problemów. Co mnie podkusiło, nie mam poję-
cia. — No dobrze, a teraz powiedz mi, tylko mów prawdę: Jak żyjesz
nie mając pieniędzy? Nie głodujesz przypadkiem? Czy Pookey ci po-
maga? Czy Sheila o tym wie?
—  No wiesz — westchnęła. — Z początku Pookey dawał mi parę
groszy. Kiedy jednak właściciel domu zaczął się o niego rozpytywać,
przeprowadził się do tej dziewczyny; nie chciał, aby urzędnicy z Wydziału
Ósmego zaczęli się mnie czepiać z jego powodu. Ale nie głoduję. Żywię
318
się głównie zupami. A co do Sheili? Ma dość własnych kłopotów: jest
w ciąży, a poza tym, nie wiem, czy wiesz, ale Paul został zwolniony z IBM.
—  Co takiego?                      *; q
—  Nie wiedziałaś?
—  Nie. Nikt mi nic nie mówił.
—  Jego pracę wykonują teraz komputery. Znalazł jakieś drobne za-
jęcie, ale nie zarabia nawet połowy tego co przedtem. Na razie, dopóki
nie znajdzie czegoś lepszego. Mówią, że zbliża się recesja. Zaczynam w to
wierzyć. Wszystkim teraz jest ciężko. Powinnaś zadzwonić do Sheili. Nie
jest w najlepszym nastroju.
—  Psiakrew — zaklęłam. Wzięłam przenośny telefon do kuchni i na-
lałam sobie kieliszek wina. — Jak dajesz sobie radę? Tylko mów prawdę.
Masz jakieś pieniądze?
—  Trochę.
—  Ile wynosi to trochę?
—  Osiemnaście dolarów.
—  Osiemnaście dolarów — powtórzyłam. — Prześlę ci jutro parę
groszy telefonicznie.
—  Wystarczy dwadzieścia dolarów.
—  Mamo, proszę. — Upiłam trochę wina i zaciągnęłam się papiero-
sem. — Powiedz mi więc, co trzeba zrobić, aby przywrócili ci cały zasiłek
żywnościowy?
—  Musisz napisać list potwierdzający to, co napisałaś poprzednim
razem, że dajesz mi na mieszkanie ze swojej kieszeni trzysta dziewięć-
dziesiąt sześć dolarów. Oni już wiedzą, że Wydział Ósmy dopłaca pozo-
stałą część.
—  Komu mam to wysłać? — zapytałam wracając do sypialni.
—  Prześlij to na mój adres.
—  Wyślę przez Federal Express jutro rano. A może wolisz, żeby to
było szybciej?
—  Nie, nie trzeba. Kazali mi zjawić się dopiero w przyszłym tygodniu.
Dziękuję ci, dziecko. Przepraszam, że cię zdenerwowałam. Naprawdę nie
miałam tego zamiaru. Sądziłam, że sama sobie poradzę. Krępuje mnie to
ciągłe zwracanie się do ciebie o wszystko. Ale żywność jest taka droga,
że mój zasiłek topnieje w oczach. Dobrze, że chociaż starcza mi na
opłacenie telefonu. Zaczyna się już robić zimno, a jak wiesz, w moim
mieszkaniu wszystko jest na elektryczność.
—  Tak, mamusiu, wiem. Ale nie martw się. Bądź jutro z samego rana
w Western Union. Słyszysz mnie?
—  Dobrze, będę.
—  I proszę, obiecaj mi coś.
319
—  O co chodzi?
—  Następnym razem pamiętaj informować mnie o takich sprawach
od razu, rozumiesz?
—  Dobrze, przyrzekam — obiecała.
—  W przyszłości, jak tylko zabraknie ci pieniędzy, masz wziąć słu-
chawkę do ręki i zadzwonić do mnie. Jeżeli będzie ci czegoś trzeba, masz
dzwonić do mnie. Obojętne, czy będzie chodzić o kurs szydełkowania,
pasek do pończoch czy nowy opiekacz do chleba. Nie unoś się dumą.
Jesteś moją matką. A ja jestem twoją córką. Nie chcę, abyś siedziała
w tym cholernym mieszkaniu bez światła, ogrzewania, przymierając gło-
dem, ponieważ wstydzisz się prosić mnie o pomoc. Słyszysz mnie?
—  Tak — odrzekła.
—  Dwadzieścia siedem dolarów miesięcznie, no, no? Władzy nie
interesuje, co się z tobą dzieje na starość, prawda? Możesz sobie przy-
mierać głodem. Teraz rozumiem, dlaczego ludzie kończą na ulicy. A ty
starasz się wyżyć za czterysta dolarów miesięcznie.
—  Czterysta siedem.
—  To już nie ma znaczenia, mamo. Ich to w ogóle nie obchodzi.
—  Chyba nie.
—  Ale nie obawiaj się. Napiszę ten list, o który prosisz. A ci skur-
wiele powinni się opamiętać. — Nie chciałam się tak wyrazić, wyrwało
mi się, taka byłam wściekła. Ale o dziwo, mama jakoś nie zareagowa-
ła na moje przekleństwo. Zazwyczaj w takim przypadku robiła jakąś
uwagę.
—  A u ciebie, moje dziecko, wszystko w porządku?
—  Wszystko dobrze, mamusiu. Prawdopodobnie zmienię pracę.
—  Ale pracujesz jeszcze na starym miejscu?
—  Oczywiście. Powiem ci coś więcej na ten temat za kilka tygodni.
Nadal będę pracować w telewizji. Będzie to pewnego rodzaju awans.
—  A niech cię, z twoimi awansami!
—  Tymczasem muszę bardzo wcześnie wstać. Lecę do Las Vegas.
—  To bardzo ciekawe.
—  Nie wiem, czy konferencja, w której mam wziąć udział, rzeczywiście
okaże się ciekawa.
—  Wrzuć za mnie dolara do jednego z tych automatów, a jeśli wy-
grasz, prześlij mi wygraną przez Federal Express — zachichotała. Był
to dobry znak.
—  Dobrze, mamusiu, zrobię, o co prosisz — przyrzekłam. — Kocham
cię.
—  Ja też ciebie kocham, moje dziecko.
—  Zobaczymy się na Boże Narodzenie — zapewniłam ją.
320
—  Nie mogę się doczekać. A teraz wracaj do łóżka i staraj się zasnąć.
—  Tak zrobię — odłożyłam słuchawkę.
Długo czekałam na sen.   A, J
Nazajutrz rano wrzuciłam do skrzynki kopertę z moim głosem na
rzecz ustanowienia święta Luthera Kinga, zamieniłam na gotówkę ostatnie
bony depozytowe wartości pięciu tysięcy dolarów, przekazałam z tego
mamie telefonicznie pięćset oraz wysłałam przez Federal Express list,
o który prosiła. Kiedy znalazłam się na pokładzie samolotu, moje samo-
poczucie było już znacznie lepsze. Dostanę tę pracę, czuję to. Zasłużyłam
sobie na nią. Będzie moja. Jestem o tym przekonana. Bóg chce, abym
pomogła matce. Strach mnie ogarnia na myśl, jaki byłby jej los, gdyby
nie moja pomoc. Poza tym należy jej się to ode mnie. Pracowała ciężko
całe życie, harowała jak wół, aby wychować naszą czwórkę. A teraz,
kiedy jest stara i samotna, winniśmy spłacić jej dług. Ja, która jestem jej
najstarszym dzieckiem, zrobię, co tylko będzie w mojej mocy, aby ulżyć
jej doli, uprzyjemnić ostatnie lata życia. Nie mogę dopuścić, aby zamar-
twiała się na śmierć, z czego zapłaci ten czy tamten rachunek.
Jedno wiem już teraz na pewno. Pierwszy program, jaki zaproponuję,
będzie dotyczył losu starych ludzi. Będzie mówił o tym, jak źle są trak-
towani, jak lekceważy się ich potrzeby, jak często spychani są na margines
przez własne dzieci i co trzeba zrobić, aby poprawić ich sytuację. Nie na
wszystkie pytania znalazłam odpowiedź, ale mam już parę pomysłów. Za
trzy tygodnie dowiem się, czy będę miała szansę ich upowszechnienia.
Las Vegas wprawiło mnie w stan euforii. Miałam niejasne przeczucie,
że spotka mnie tutaj coś ciekawego. W moim przekonaniu nie byłam
w tym odosobniona; wszystkim udzielała się niepowtarzalna atmosfera
tego miasta. Cieszyło mnie wszystko: tonące w powodzi świateł ulice,
tłumy w wyzywających strojach, wędrujące od jednego kasyna do dru-
giego, luksusowe auta, a nawet bezustanny ryk klaksonów. Wewnątrz
hotelu Caesar's Pałace (gdzie zostałam zakwaterowana) kusiło kolejne
kasyno; słychać było łoskot pociąganych dźwigni w automatach do gry,
dzwonienie dzwonków i przenikliwe okrzyki szczęściarzy, którym udało
się wygrać — kakofonia dźwięków podekscytowała mnie do tego stopnia,
że sama miałam ochotę krzyczeć z radości.
Natychmiast gdy się rozpakowałam, zbiegłam na dół i wrzuciłam
pierwsze dwadzieścia dolarów do automatu, z nadzieją że wypadnie
z niego coś więcej. Niestety. Godzinna gra w dwadzieścia jeden przyniosła
21 — Czekając na miłość
321
mi w rezultacie czternaście dolarów; potem wróciłam do automatów
i ostatecznie odzyskałam swoją dwudziestkę. W końcu poczułam się
zmęczona; postanowiłam wrócić do pokoju i wziąć kąpiel w hotelowej
pianie. Co też uczyniłam.
Seminaria odbywały się w ośrodku szkoleniowym położonym dzie-
sięć minut drogi samochodem od Caesar's Pałace. Zawiózł nas tam
wahadłowy autobus, który rankiem następnego dnia zatrzymał się
przed frontem hotelu. Zajęłam pierwsze napotkane wolne miejsce. Moim
sąsiadem okazał się czarny mężczyzna. Był przystojny tą nieco szorstką,
surową urodą, którą tak lubiłam. Przez moment wahałam się, czy usiąść
obok niego, ale zwyciężyła obawa, czy nie weźmie tego za afront.
Usiadłam. Od razu zwrócił się do mnie.
—  Cześć — powiedział ciepłym barytonem. — Charles Turner, KXIP-
-TV, San Francisco. Jak się masz?
—  Savannah Jackson, KPRX-TV, Phoenix. Miło mi cię poznać,
Charles. — Nie miałam możności obejrzeć jego całej sylwetki, ale to, co
było widoczne, wydawało się całkiem interesujące.
—  Ach, tak — zauważył. — KPRX to nasz siostrzany regionalny
ośrodek.
Skinęłam głową i uśmiechnęłam się.
—  Jestem po raz pierwszy na takim zjeździe. A ty?
—  Ja już po raz czwarty — wyjaśniłam.
—  Warto w tym uczestniczyć?
—  To zależy. Wiele z tego, co usłyszysz, jest ci już na pewno dobrze
znane. Spotkasz wielu ważnych ludzi z różnych ośrodków telewizyjnych;
będą się o ciebie ubiegać, naturalnie jeśli twoje dane zawarte w biuletynie
informacyjnym zainteresują ich. Odnajdą cię bezbłędnie w tłumie uczest-
ników. Odjedziesz z toną wizytówek i oczywiście nigdy więcej się do
ciebie nie odezwą.
—  Dlaczego więc znowu tu jesteś?
—  Powiedzieć ci?
—  Koniecznie.
—  Chciałam trochę odpocząć i zrelaksować się. A ta impreza jest
bezpłatna.
—  Rozumiem — uśmiechnął się.
—  Prawdziwa zabawa zaczyna się wieczorem.
—  Czy to znaczy, że masz zamiar wziąć w niej udział?
—  Właśnie się zastanawiam.
—  Czyżby była jakaś inna, ciekawsza impreza, o której nie wiem,
322

1
czy też wolisz przejść się po kasynach — pytał przybierając umyślnie
karcący ton.                                i
—  To zależy od tego, jak Ibęaę się czuła, czy nie będę bardzo zmę-
czona.
—  Rozumiem — powtórzył. — Jakie sobie wybrałaś dzisiaj tematy?
—  Najpierw chcę zobaczyć wystawę poświęconą Ośrodkowi Infor-
macyjnemu.
—  Ja też zamierzam to obejrzeć.
—  Doprawdy? — zauważyłam rzucając mu ironiczne spojrzenie. —
Potem pójdę chyba na odczyt dla dziennikarzy wywodzących się z grup
etnicznych.
—  Ja również to sobie zaplanowałem — dodał.
—  Mówisz poważnie?
—  Nie mam zamiaru cię oszukiwać. Spójrz, jakie tematy sobie za-
kreśliłem na programie naszego pobytu.
Zerknęłam na papier. Mówił prawdę.
—  Widzę, że będziesz uczestniczył również w seminarium dla reżyse-
rów. Jesteś może reżyserem?
—  Tak. A ty?
—  Na razie pracuję w dziale public relations, ale być może wkrótce
zostanę asystentem reżysera. Mam obiecaną pracę w programie poświę-
conym sprawom czarnej społeczności. Dowiem się o tym za parę tygodni.
—  Życzę ci powodzenia.
—  Dziękuję.
—  A więc — odezwał się znów, usiłując rozprostować nogi — wygląda
na to, że spędzimy razem większość dnia.
—  Rzeczywiście — potwierdziłam, dziękując Bogu. Żadna uwaga nie
przychodziła mi do głowy i czułam się trochę zdenerwowana. Wyjrzałam
przez okno; rzuciła mi się w oczy reklamowa tablica loterii stanowej
w Newadzie. Mężczyzna z plakatu zastanawiał się, co zrobi z pieniędzmi,
jeśli wygra. Reklama głosiła: „W dalszym ciągu będę codziennie pracował
nad... swoją opalenizną". Roześmiałam się głośno.
—  Co cię tak rozśmieszyło?
—  Widziałeś tę reklamę?
—  Nie, a co takiego?
Opowiedziałam mu treść plakatu. Rozbawiło go to również. Zajecha-
liśmy już przed gmach ośrodka. Cała nasza grupa, złożona z czterdziestu
osób, wysypała się z autobusu. Przed nami stało już coś ze siedem podob-
nych pojazdów. Po zarejestrowaniu się i otrzymaniu plakietek identyfi-
kacyjnych oraz teczek z literaturą informacyjną udaliśmy się na wystawę.
Przez cały czas trwania imprezy prowadziłam z Charlesem ożywioną
323
rozmowę. W seminarium dla reżyserów wzięło udział tyle osób, że za-
brakło siedzących miejsc. Było ono jeszcze bardziej nudne niż odczyt dla
dziennikarzy z grup etnicznych. Prawie całe zagadnienie było nam dobrze
znane, więc bezustannie spoglądaliśmy na zegarki.
Charles natknął się na znajomego ze swojego ośrodka telewizyjnego,
który pragnął go przedstawić jakiejś osobie z innej stacji regionalnej.
Stali pośrodku sali. Nie było go przez dwadzieścia minut. Celowo nie
spoglądałam w ich kierunku. Kiedy wreszcie zdecydowałam się spojrzeć,
zauważyłam, że Charles patrzy na mnie i wskazuje ręką drzwi. Wstałam
i wyszłam. Pojawił się w parę minut później.
—  Myślałem, że to się nigdy nie skończy — zauważył z ulgą. — Co
jeszcze mamy w rozkładzie?
—  Ja już chyba na tym poprzestanę.
—  Ja również — oświadczył. — Powiedz mi, co masz zamiar zrobić
z resztą popołudnia?
—  Chcę pójść na basen, trochę popływać. Jest dość ciepło.
—  W hotelu?
—  Tak.
—  Czy masz coś przeciwko temu, abym ci towarzyszył?
—  Nie, oczywiście, że nie — odparłam. Czy ja śnię czy co?
—  Świetnie — uradował się. — Pobiegnę na górę do swego pokoju,
szybko się przebiorę i spotkamy się na basenie. Co o tym myślisz?
—  Dobra myśl — odrzekłam starając się przybrać obojętną minę.
Wszystkie autobusy już odjechały, wzięliśmy więc taksówkę. Powie-
działam Charlesowi, że zejdę dopiero za pół godziny. Nie wyjaśniłam
dlaczego. Chciałam ogolić te brzydkie włosy w pachwinach i pod pachami.
Miałam jednak problem z wyborem kostiumu kąpielowego; nie wiedzia-
łam, na który się zdecydować; czy na ten, w którym moje piersi wydawały
się większe, czy na drugi, w którym tyłek wydawał się mniejszy.
Czułam się, jakby mnie kto nakręcił. Nie pamiętam, kiedy ostatnio
mężczyzna wprawił mnie w podobny stan. Nie, pamiętam, Kenneth. Tylko
że ten facet nie jest żonaty. Powiedział mi to podczas zwiedzania wystawy.
Mogłam więc sobie pozwolić na odrobinę euforii. Nie obchodziło mnie
również, jak ta znajomość się potoczy. Bardziej mi odpowiadało dać się
unosić fali. Poza tym chciałam się po prostu zabawić.
Wzięłam prysznic, zgoliłam niepotrzebne włosy i trochę się umalowa-
łam. Zdecydowałam się w końcu na dwuczęściowy kostium w kolorach
fuksji i bladej zieleni. Miał dość śmiały krój, ale mój tyłek wydawał się
w nim jakby mniejszy, a poza tym zakrywał także kilka jasnych rozstępów
na udach. Góra była plisowana, dzięki czemu moje cycki sprawiały
wrażenie, że mają rozmiar 3-D. Włożyłam luźny T-shirt i wsunęłam sto-
324
py w plażowe sandałki. Nie mogłam się doczekać, kiedy winda zjedzie
na dół.
Mam nadzieję, że go polubię^ myślałam przechodząc przez drzwi na
basen. I spodziewam się, że ja również mu się spodobam. Czy nie byłaby
to ironia losu? Spotkać Mężczyznę Swego Życia nie gdzie indziej tylko
na służbowej konferencji? Znowu zaczynasz swoje, Savannah. Marzysz
głośno. Ale mam to gdzieś, pomyślałam. Życie ma się tylko jedno.
Postawiłam swoją płócienną torbę między dwoma leżakami i poszłam
wziąć jakieś ręczniki. Właśnie wróciłam i ściągałam bluzkę przez głowę,
kiedy usłyszałam ten głos:
—  Nie patrzę — odezwał się wesoło.
Odwróciłam się i spojrzałam na Charlesa. Miał na sobie bokserskie
spodenki w hawajskie wzory. Dzięki Bogu, byłoby ponad moje siły oglą-
dać inne fragmenty jego ciała. Klatkę piersiową miał mocno owłosioną.
Mogłabym przysiąc, że robił pompki, bo muskuły na jego ramionach
rysowały się wyraźnie. Jego biodra i nogi przywodziły na myśl lekkoatletę.
Skóra była w odcieniu smakowitego brązu.
—  Zgodzisz się ze mną, że pogoda jest fantastyczna? — zagadnęłam
go. Nie stać mnie było na nic głębszego.
—  Jest lepsza niż w San Francisco. Tam nigdy nie ma takiego upału,
chyba że w październiku, podczas babiego lata.
—  Pochodzisz z San Fancisco?
—  Nikt nie pochodzi z San Francisco. Urodziłem się w Chicago.
—  Chodziłeś tam do szkoły?
—  Tak. Studiowałem na Northwestern. Po ukończeniu studiów pra-
cowałem przez sześć lat w dziennikach, a potem przerzuciłem się na
reżyserowanie. Jednakże Chicago zmęczyło mnie i postanowiłem przenieść
się na Zachodnie Wybrzeże. Ale Los Angeles działało mi na nerwy.
Wytrzymałem tam tylko rok. Kiedy więc zaproponowano mi tę pracę
w San Francisco, skorzystałem z okazji. Pracuję tam jakieś dwa lata.
—  Ile masz lat, jeśli wolno spytać?
—  Trzydzieści trzy. A ty?
—  Trzydzieści siedem.
Podniósł brwi wyraźnie zdziwiony.
—  Nie wyglądasz na więcej niż trzydzieści jeden, trzydzieści dwa.
—  Ale mam trzydzieści siedem — powtórzyłam z satysfakcją.
—  Świetnie się trzymasz.
—  Dziękuję.
—  Wiesz, co ci powiem? Kiedy rano wsiadałaś do tego autobusu,
miałem nadzieję, że nie zachowasz się tak jak niektóre z naszych kobiet,
które traktują mnie jak powietrze.
325
—  Skąd takie przypuszczenie?
—  Trudno mi to wyjaśnić, ale częstokroć czarne kobiety na mój widok
nie tylko nie raczą się odezwać, ale nawet odwracają wzrok.
—  Mnie się zaś wydaje, że to właśnie czarni mężczyźni tak się za-
chowują.
—  Chyba żartujesz? I to mówisz ty, taka ładna dziewczyna.
—  Przyjrzyj się sobie.
—  Jeśli to ma być komplement, to bardzo ci dziękuję. Ale mówię
poważnie. Tyle razy oblano mnie zimną wodą, że trudno sobie wyobrazić.
—  Ilekroć jestem w restauracji, barze, klubie, gdziekolwiek, czarni
mężczyźni ledwo raczą obdarzyć mnie spojrzeniem, a co dopiero mówić
o rozmowie.
—  Nie mogę w to uwierzyć. Mówię uczciwie. Jesteś atrakcyjną, po
prostu piękną, seksowną i najwyraźniej inteligentną dziewczyną.
—  Dziękuję ci, Charles. Ale skąd wiesz, że jestem inteligentna?
—  Jeżeli prowadzisz dział public relations i na domiar masz wkrótce
otrzymać swój własny program, nie możesz być tępa.
—  Nie powiedziałam, że jestem tępa. Ale nie można oceniać inteligen-
cji na podstawie tak powierzchownej znajomości.
—  Ośmielam się być innego zdania — zaprotestował.
—  No cóż — westchnęłam. — Skoro takie jest twoje zdanie, to trwaj
sobie przy nim.
—  Masz ochotę się czegoś napić?
—  Mrożonej herbaty — odparłam. — Z wielką przyjemnością.
Wstał i podszedł do pobliskiego baru, podczas gdy ja wcierałam olejek
w swoje trzydziestosiedmioletnie ciało. Charles wrócił z dwiema mrożo-
nymi herbatami i postawił je na małym stoliczku.
—  No to co, wskakujemy do wody?
—  Możemy — odrzekłam. — Muszę się tylko trochę napić, zanim się
zupełnie odwodnię.
Poszedł w moje ślady i również pociągnął parę łyków. Podeszliśmy na
krawędź basenu od głębszego końca. Charles skoczył pięknie, jak Greg
Louganis. Miał świetną formę. I tyle wdzięku. Jego brązowe ciało sunęło
przez błękitną wodę jak torpeda. Wreszcie wynurzył się, stanął na płytszym
końcu i obserwował, jak skaczę. Nie jestem najlepsza w nurkowaniu, ale
o dziwo, tym razem wyszło mi całkiem nieźle. Przestałam puszczać bąbelki,
gdy ujrzałam przed sobą jego nogi. Wynurzyłam się na głębokości metr
dwadzieścia. On stał na głębokości dziewięćdziesięciu centymetrów.
— Podejdź bliżej — zachęcał.
On zwariował, pomyślałam. Widziałam, jak jego wąsy, jego bicepsy,
do diabła, całe jego ciało lśni złotym blaskiem w promieniach słońca. Nie
326
ruszał się. Staliśmy naprzeciwko siebie, jakby oceniając się nawzajem.
Uśmiechnął się do mnie. Odpowiedziałam tym samym. Było jasne: widocz-
na nić sympatii zadzierzgnęła się między nami. Nie mogłam się doczekać
dalszego ciągu.
Siedzieliśmy nad basenem i rozmawialiśmy, dopóki nie zaczęło się
ściemniać. Charles poddał mi szereg pomysłów na różnego rodzaju puenty,
kawały i kalambury do mojego programu. Radził mi podejść do tej pracy
śmiało i odważnie; nie bać się wyzwania, tylko starać się skoncentrować na
nim wszystkie siły. Podzielił się ze mną niektórymi swymi doświadczeniami.
Złymi i dobrymi. Stwierdził, że czarnemu nie jest łatwo dostać pracę w tej
dziedzinie. Ale nie narzekał. Powiedział, że biali nie lubią, gdy czarni ich
w czymś przewyższają. Że to nie jest dobrze. On postawił sobie za cel zostać
jednym z najlepszych czarnoskórych reżyserów telewizyjnych w kraju. Miał
mnóstwo pomysłów. Już samo obserwowanie, z jakim przejęciem o nich
mówi, przyspieszało obieg krwi w moich żyłach. Można by przypuścić, że
nigdy w życiu nie miał chętnego słuchacza. Charles powiedział, że jego tak
zwana dobra prezencja także ma swoją niekorzystną stronę i często obraca
się przeciw niemu. Stara się w miarę możności nie wysuwać na pierwszy plan,
0 ile nie jest to uzasadnione względami programowymi; woli raczej być w tle.
Odprowadzając mnie do windy (nie chciałam go jeszcze zapraszać do
swego pokoju) wyznał, że spotkanie czarnej kobiety, która „odbiera na
tych samych falach", jest dla niego inspirującym przeżyciem. Postanowi-
łam być szczera i odparłam, że i ja odczuwam podobnie. Cechowała go
także rzadko spotykana powaga i trzeźwość umysłu. Miał filozoficzny
stosunek do życia. Zapowiedział, że pragnie mi ofiarować małą książeczkę
1 weźmie ją ze sobą na zabawę.
W tej chwili zastanawiam się, jak mam się na tę cholerną zabawę
ubrać. Zawsze tak jest, kiedy mnie coś podnieca. Dlaczego niektórzy
mężczyźni wywierają na ciebie tak ożywczy wpływ, a inni nie? Kto to
wie? Kogo to obchodzi, myślałam wyciągając z walizki wszystkie wieczo-
rowe sukienki. Rozłożyłam je na łóżku, krześle i kanapie. Wybrałam
kreację z czarnej koronki. Powinna być świetna na tę okazję. Ponownie
przyjrzałam się swoim strojom; zrezygnowałam z czarnej sukni na rzecz
długiej, białej, w stylu Diany Keaton, lecz bardziej ozdobnej. Ma obniżoną
talię i jest na dole obrzeżona złotym haftem. Umiarkowany dekolt i tak
niestety nie jest w stanie ukazać zbyt wielu kuszących partii mego ciała.
Przyglądałam się sobie w lustrze, kiedy zadzwonił telefon. To musiał być
on. Nikt inny nie miał mego numeru. Kusiło mnie, aby odczekać do
trzeciego dzwonka, ale co tam.
327
L.
a
i.
/ie
arę
;rać
:pk>
jem-
Nie
sobie
>odał
asyna
jvać.
wnym
i. Ale,
329
—  Halo — odezwałam się zaraz po pierwszym sygnale.
—  Jesteś już gotowa zatańczyć boogie? — zapytał.
Podobała mi się jego witalność. Jego humor. Daję słowo. Od lat nie
spotkałam wykształconego Murzyna, który nie stara się odgrywać przede
mną ważniaka. Charles na dodatek nie zapominał, że należy do czarnej
rasy. Z jego wypowiedzi dziś po południu jasno wynikało, że jest świa-
domy swoich korzeni.
—  Za chwilę będę na dole — zapowiedziałam.
Czekał na mnie przy windzie. Wyglądał bardzo szykownie w dobrze
skrojonym niebieskim garniturze, zielonej koszuli i zielono-pomarańczo-
wym krawacie z drukowanej tkaniny. Uśmiechnęłam się do niego jak
pensjonarka. Charles spojrzał na mnie i potrząsnął głową.
—  Wyglądasz zabójczo — stwierdził.
—  Dziękuję — odpowiedziałam. — Ty też jesteś bardzo elegancki.
Wziął mnie za rękę. Czyżbym rzeczywiście spotkała tego człowieka
dopiero dziś rano, czy mi się tylko tak wydaje? Dlaczego czuję się przy
nim tak dobrze? Tak jakbym go znała już od dawna? Dlaczego wszystko
dzieje się tak szybko? — zastanawiałam się. W tej chwili jednak nie
próbowałam nawet odpowiedzieć sobie na to pytanie. Jakie to miało
znaczenie? Byłam zadowolona, że coś się dzieje.
Kiedy wyszliśmy z hotelu, Charles zapytał, czy chcę wziąć taksówkę
czy się przespacerować. Miałam pantofle na płaskim obcasie, odparłam
więc, że chętnie pójdę pieszo.
—  Świetnie — ucieszył się. — Czuję się tak naładowany energią, że
mogę iść nawet pięć kilometrów.
—  Co jadłeś na kolację? — zapytałam.
—  Nic. A ty?
—  To samo.
—  Dlaczego nic nie jadłaś?
—  Nie byłam głodna — wyjaśniłam.
—  Ja również — odrzekł. — Straciłem przy tobie apetyt, Savannah.
Burzysz mój cały dotychczasowy porządek. Przywiozłem ze sobą dwa
garnitury i długo musiałem się zastanawiać, który mam włożyć. Jeśli nie
wyniosę żadnej korzyści z tego seminarium, będzie to twoja wina.
—  Przestań, Charles. Zawstydzasz mnie.
—  To dobrze. Chcę, żebyś czuła się równie oszołomiona jak ja.
—  Myślę, że czuję się podobnie — odparłam i wzięłam go za rękę.
Szliśmy wąskim chodnikiem, mijając pary również trzymające się za
ręce. Nareszcie mogłam się z nimi identyfikować. Charles musiał widocznie
odgadnąć moje myśli, ponieważ ścisnął lekko moją dłoń. Zrobiło mi się
przyjemnie. Odpowiedziałam mu również uściskiem.
328
W sali hotelowej, w której odbywało się przyjęcie, było pełno gości —
głównie białych. Czarnych można było policzyć na palcach. Znaleźliśmy
stolik, ale zanim usiedliśmy, Char|es;^aproponował, żebyśmy zatańczyli.
Tańczył swobodnie, z dużą pewnoścfą siebie. Obserwował mnie. Ja jego
również. Uśmiechał się, a ja odpowiadałam. Nie wiem, ile kawałków
przetańczyliśmy, ale kiedy wreszcie wróciliśmy do naszego stolika, ktoś
już zajął nasze miejsca. Ale nie przejmowaliśmy się tym.
—  Podobasz mi się — stwierdził.
—  Co mówisz?
—  Powiedziałem, że mi się podobasz. Podobasz mi się jako osoba.
Podoba mi się to, co robisz. Podoba mi się twój sposób myślenia. Podoba
mi się, jak postępujesz i jak mówisz. I podoba mi się bardzo twój chód.
Naprawdę się cieszę z tego popołudnia.
—  Ja również się cieszę, że cię poznałam — oświadczyłam.
—  Może zatem uda mi się coś wynegocjować?
—  Zamieniam się w słuch — odparłam rzucając mu żartobliwe spoj-
rzenie.
—  Zgadzasz się jeszcze raz ze mną zatańczyć? — rzucił żartobliwie
błagalnym tonem.
—  Tylko jeden — zdecydowałam.
—  Ale wiesz co? Umieram z głodu. A ty?
—  Nie słyszysz, jak mi w brzuchu burczy?
—  Nie. Nie byłem przy tobie tak blisko. Wytrzymasz jeszcze parę
minut? Po tej godzinie nieustannych rock and roili muszą wreszcie zagrać
coś wolniejszego. Nie mogę się doczekać, aby poczuć pod ręką ciepło
twego ciała.
—  Nie musisz z tym czekać na spokojniejszy taniec.
—  Nie muszę?
—  Nie.
—  Niech ochłonę — odezwał się Charles. — Z największą przyjem-
nością wziąłbym cię teraz w ramiona i okrył pocałunkami. Ale. Nie
chciałbym stracić we własnych oczach opinii dżentelmena. Pozwolę sobie
za to puścić wodze fantazji podczas kolacji. — Szarmanckim gestem podał
mi ramię.
Wsunęłam pod nie rękę i tak opuściliśmy zabawę.
Dziobałam jedzenie jak ptaszek. Po kolacji wstąpiliśmy do kasyna
w Caesar's Pałace. Charles zapytał, czy nie mam ochoty zaryzykować.
— Ja ciągle ryzykuję — odpowiedziałam. Spojrzał na mnie dziwnym
wzrokiem. Nie wiem doprawdy, skąd się u mnie wzięła taka odwaga. Ale,
329
do licha, moje serce wypuściło się na rekonesans. Cieszyłam się każdą
jego minutą.
—  W co grasz? — zapytał.
—  W nic nie gram — odrzekłam.
—  To świetnie — ucieszył się. — To tak jak ja.
Ktoś krzyknął przenikliwie. Obejrzałam się na prawo i zobaczyłam
rozbłyskujące nad automatem czerwone światło sygnalizacyjne.
—  Komuś udało się trafić pulę — zawołałam.
—  Mnie chyba też — zauważył.
—  Chwileczkę, jak mam to rozumieć, Charles?
—  Dobrze wiesz, co miałem na myśli, więc nie baw się ze mną w ciu-
ciubabkę — powiedział zasiadając do jednego z automatów.
—  Dobrze. Żarty na bok. Czy uważasz się za szczęśliwca, czy za
człowieka, któremu się udało?
—  Nie słuchasz, co do ciebie mówię, Savannah. Jeżeli uważasz, że
zależy mi przede wszystkim na tym, aby się z tobą przespać, to się głęboko
mylisz.
—  A więc nie chcesz się ze mną przespać? Tak?
Sięgnął do kieszeni, wyjął ćwierćdolarówkę, wrzucił ją do maszyny
i pociągnął za drążek. Czekaliśmy w napięciu. Wygrał jedną wiśnię.
Wypadły dwie ćwierćdolarówki.
—  To znaczy mieć szczęście — oświadczył i wręczył mi monety. —
Naturalnie, że chcę się z tobą przespać. Skłamałbym, gdybym powiedział,
że nie. Byłbym niepocieszony, gdyby do tego nie doszło. Ty trzymasz
wygrane. Powiesz kiedy.
—  Chodź ze mną — rzekłam i poprowadziłam go do windy. Razem
z nami wsiadła starsza para.
Kiedy drzwi się zamknęły, Charles skierował mnie w stronę rogu
i popatrzył na mnie z góry.
—  Cieszę się, że cię spotkałem — oświadczył i pocałował mnie w usta.
Niewiele brakowało, a osunęłabym się na podłogę. — Bardzo się cieszę —
powtórzył.
Starsza para udawała, że nie widzi co wyczyniamy. Gdy wysiadaliśmy,
krzyknęli za nami:
—  Słodkiego miodowego miesiąca.
Zanim otworzyłam drzwi, przeprosiłam Charlesa za bałagan panujący
w pokoju. Gdy tylko weszłam, zabrałam się do zbierania porozrzucanych
ciuchów. Charles okazał się dżentelmenem. Nie przystępował do rzeczy
od razu. Usiadł na sofie, wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki
małą czerwoną książeczkę, otworzył ją na zaznaczonej stronie i przyglądał
się, jak uprzątam garderobę.
330
—  Kiedy śpiewałaś sobie ostatnio?
—  Nie pamiętam. Czy to jest ta książeczka, o której wspominałeś?
—  Tak. Zostawię ci ją.*Je?t bardzo interesująca. Każe człowiekowi
zastanawiać się nad rzeczami, które nigdy nie przyszłyby mu na myśł.
—  Jaki ma tytuł?
—  Zapytaj siebie — wyjaśnił. — Gdybyś mogła zmienić chociaż jedną
rzecz na tym świecie, co byś zrobiła?
Przerwałam składanie kostiumu kąpielowego i zamyśliłam się.
—  Jest wiele rzeczy, które chciałabym zmienić.
—  Masz wymienić tylko jedną.
—  Moim największym marzeniem jest, aby ludzkość ogólnie, a wszys-
tkie rasy w szczególności traktowały się nawzajem uprzejmie i z szacun-
kiem. Ale chciałabym mieć na tyle mocy, aby zlikwidować nędzę, a zwłasz-
cza narkotyki.
Skinął głową z aprobatą.
—  A gdzie chciałabyś mieszkać, gdyby dano ci wybór?
—  Nie wiem.
—  Do czego przywiązujesz największą wagę w życiu: poczucia bez-
pieczeństwa, miłości, siły, uciech czy pieniędzy?
—  Do wszystkiego — odrzekłam. — Ale przede wszystkim do miłości,
która, moim zdaniem, zapewnia poczucie bezpieczeństwa, daje siłę i jest
źródłem uciech. Przyjemnie by też było nie być biedną.
—  Gdybyś miała obudzić się jutro rano obdarzona nowym talentem
lub zaletą, co byś wybrała?
—  Siłę woli. Żebym mogła rzucić palenie.
—  Nie wiedziałem, że palisz.
—  Ale palę, możesz mi wierzyć.
—  O czym był twój najprzyjemniejszy sen?
—  Nie mogę powiedzieć.
—  Twój najgorszy koszmar?
—  Że kogoś zabiłam. Ale obudziłam się tak przerażona, że postarałam
się zasnąć na nowo i podczas tego drugiego snu dokonałam zmiany
scenariusza.
—  Czy uważasz, że wielkie bogactwo warte jest roku codziennych
koszmarnych snów?
—  Nie.
—  Czy posłużyłabyś się indiańską lalką wudu, aby zemścić się na
znienawidzonej osobie?
—  Nie.
—  Czy zazdrościsz niektórym ludziom do tego stopnia, że gotowa
jesteś frymarczyć swoim życiem?
331
—  Nie.
—  Jest gorące popołudnie, przechodzisz przez rozpalony parking
wielkiego centrum handlowego. Widzisz psa, który dusi się w zamkniętym
samochodzie. Jaka jest twoja reakcja?
—  Wybijam szybę i wypuszczam psa.
—  Czego poszukujesz w mężczyźnie? — zapytał.
—  Czy to pytanie również pochodzi z tej książeczki?
—  Nie. — Zamknął książkę.
Zastanawiałam się przez chwilę.
—  Szacunku, uczciwości, odpowiedzialności, poczucia humoru, świa-
domości własnego ja, wrażliwości, inteligencji, energii... i chyba wystarczy.
—  Czy wierzysz w Boga?
—  Oczywiście.
—  Czy wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia?
—  Nie wiem, co przez to rozumiesz.
—  Nieważne — odrzekł. — A teraz ostatnie pytanie.
—  Jakie?
—  Co to jest twoim zdaniem udany wieczór?
—  To co teraz — odrzekłam.
W końcu wstał, podszedł do łóżka, na którym przysiadłam, i pocało-
wał mnie. Nigdy dotąd nie przeżywałam podobnej gry miłosnej, ale
podobała mi się. Bardzo mi się podobała.
—  Masz takie słodkie usta — zauważył.
—  A ty świetnie całujesz — westchnęłam.
Ucałował koniuszki moich palców. Każdy z osobna. Potem przejechał
dłonią po mojej sukni aż do stóp i zaczął ssać palce u nóg. Cieszyłam się,
że nie miałam na sobie rajstop, że wzięłam prysznic przed wyjściem, a już
najbardziej że wsypałam do pantofli pachnącego talku.
Szybowałam. Ale chciałam, aby jemu było równie przyjemnie. Wyciąg-
nęłam rękę, ale Charles powstrzymał moją dłoń.
—  Nie ruszaj się.
Pozostawało mi tylko poddać się jego woli. Niepostrzeżenie, jednym
gładkim ruchem ściągnął mi sukienkę przez głowę. Kiedy zaczął całować
mój brzuch, poczułam, że zamieniam się w wosk. Miałam wrażenie, że
się za moment rozpłynę. Tak chyba wygląda niebo. Charles tak długo
i wolno całował moje piersi, że nie byłam już w stanie zapanować dłużej
nad sobą. Nieswoim głosem wykrzyknęłam jego imię.
—  Co ty ze mną wyrabiasz? — jęknęłam.
—  Co wyrabiam? — zapytał całując moje usta. — Co?
Nie byłam zdolna odpowiedzieć.
Zmieniłam pozycję i rozpięłam mu koszulę, a potem spodnie. Zaczęłam
332
całować jego pierś. Pragnęłam robić mu wszystko. Ale nie mogłam. Jeszcze
nie teraz. Zaczęłam go więc pieścić. Lizałam wnętrze jego ud, całowałam
jego kolana, pokrywałam pocałunkami jego stos pacierzowy z góry na
dół i z dołu do góry.                      * '? H
—  Chodź, Savannah.
Charles wparł się we mnie całą mocą, po czym się cofnął. Wparł się
znowu i znów się cofnął. Potem przywarł do mnie z taką siłą, jakbym
miała mu zniknąć. Kiedy strumień zalał moją pochwę, poczułam znowu,
jak krzyk podchodzi mi pod gardło. Więc krzyknęłam. Ruszył do tańca.
Podążyłam za nim. Ja ruszyłam do tańca. Podążył za mną. W końcu
obojgu zabrakło nam siły.
—  Wielki Boże! — wykrztusiłam.
—  O, tak, wielki — odrzekł i objął mnie tak silnie, że miałam wra-
żenie, iż leżę pod elektryczną kołdrą. Chętnie bym znów udała się w drogę
do nieba. Jeszcze tylko raz. Ale nie chciałam być natarczywa. — Chętnie
zatrzymałbym cię przy sobie. — Pogładził mnie po włosach.
—  Może zatrzymasz. — Zamknęłam oczy.
Rankiem wzięliśmy wspólnie długi ciepły prysznic. Charles zamówił
francuskie rogaliki i cappuccino i kazał wystawić rachunek na siebie. Nie
paliłam od wczoraj, ale nie ciągnęło mnie do papierosów. Nie pojechaliśmy
na żaden odczyt. Poszliśmy na spacer, zjedliśmy razem lunch i kolację
i długo wylegiwaliśmy się przy basenie. Zadałam mu wówczas kilka pytań
z tej jego książeczki. Dawał interesujące odpowiedzi. Tym razem noc
spędziliśmy w jego pokoju, a następne dwie w moim. Ostatniej nocy
stwierdziliśmy zgodnie, że sytuacja jest co najmniej śmieszna. Cierpieliśmy
na myśl o rozstaniu, ale nie byliśmy w stanie nic temu zaradzić.
—  Kiedy przyjedziesz do San Francisco? — zapytał.
—  Muszę najpierw zorientować się, czy będzie tam dla mnie praca —
odrzekłam. — Czy przyjedziesz do Phoenix?
—  Jeśli tylko będę mógł — odparł. — I kiedy tylko będę mógł.
Ledwie przekroczyłam próg mieszkania, zadzwoniłam do Bernadine,
Glorii i Robin. Opowiedziałam im całą historię. Od początku do końca.
Robin próbowała udawać, że jest ogromnie podekscytowana moją opo-
wieścią, ale nie była w najlepszym nastroju, ponieważ jej ojca zabierano
jutro do domu opieki. Z Bernadine sprawa przedstawiała się zupełnie
inaczej. Żyła pogrążona po uszy w swym nowym świecie. James jeszcze
bawił w Phoenix, a ona była w siódmym niebie. A Gloria, ostatnia, po
333
której można się było tego spodziewać, miała śmiałość nadmienić, że
ten jej sąsiad, który mieszka po drugiej stronie ulicy, z każdym dniem
staje się jej coraz bliższy. Powiedziała, że naprawia jej wszystko, cokol-
wiek tylko złamie się lub zepsuje. Już miałam na końcu języka uwagę,
że byłoby wspaniale, gdyby zaczął te naprawy od niej, ale się w porę
powstrzymałam.
Nie mogłam się doczekać powrotu do domu, ale postanowiłam
nie łamać ustalonego porządku i poszłam jak zwykle na gimnastykę.
Kiedy w głośnikach rozległ się głos Pauli Abdul, zaczęłam śpiewać
do wtóru z nią.
Wróciłam do domu po ósmej. Ku swemu zdziwieniu nie zastałam
żadnej wiadomości. Lada chwila spodziewałam się telefonu. Tłukłam się
po mieszkaniu do jedenastej, a nawet dłużej. Telefon milczał. Przypusz-
czalnie jest bardzo zajęty, pomyślałam i poszłam spać.
Minął następny dzień i nadal znaku życia. Szalałam ze zdenerwowania,
aż po długiej walce z sobą postanowiłam zadzwonić do niego do pracy.
Chciałam wiedzieć, co się za tym milczeniem kryje. W słuchawce usłysza-
łam jego głos nagrany na automatyczną sekretarkę. Przybrałam oficjalny
ton i zostawiłam mu wiadomość: „Cześć, Charles. Tu Savannah. Mam
nadzieję, że wszystko u ciebie w porządku. Zadzwoń do mnie przy okazji.
Podaję ci swój numer, na wypadek gdybyś zgubił ten, który ci dałam".
Pod koniec tygodnia byłam jednym strzępkiem nerwów. Bernadine
przypuszczała, że coś się musiało wydarzyć. Gloria radziła mi przestać się
martwić, ponieważ z tego, co jej opowiadałam, Charles wydaje się czło-
wiekiem odpowiedzialnym. Robin kazała mi zadzwonić do niego jeszcze
raz. Nie chciałam przedstawiać się jako osoba zdesperowana, szalejąca
z niepokoju, jednym słowem, wariatka, ale z drugiej strony bardzo chcia-
łam wiedzieć, co to wszystko ma znaczyć. Spędzasz oto z człowiekiem sto
dwadzieścia godzin, oddychasz z nim tym samym powietrzem, rozmawiasz
o różnych rzeczach, wygrzewając się w ciepłych promieniach słońca, aż
tu nagle paf, cisza, figa, grobowe milczenie. Siedziałam przy telefonie
ponad godzinę walcząc z sobą, zadzwonić czy nie. Nie chciałam wyjść na
idiotkę, ale ciągle miałam w pamięci te wszystkie wspólnie spędzone
chwile, te wszystkie słowa, które mi mówił. Bez końca odtwarzałam
w pamięci nakręcony film. Czyż nie wyciągnął Biblii z szuflady nocne-
go stolika i nie czytał mi z niej swych ulubionych ustępów? Tych, które,
jak twierdził, były odbiciem jego własnej filozofii życia? Czyż nie zwrócił
się do mnie zaglądając do szafy któregoś ranka, abym pomogła mu
wybrać, co ma na siebie włożyć? Czyż nie skakał w górę bijąc się radośnie
piętami, aby wyrazić, jak dobrze się ze mną czuje? Czyż nie wyznał mi,
że przed rokiem dowiedział się, iż jego ojciec jest narkomanem, a siostra
334
umiera na AIDS, i prosił mnie, abym nie zdradziła się z tym przed nimi,
gdy ich poznam? Czyż nie śpiewaj mi, i to aż trzy razy, mimo że nie umiał
śpiewać?                                *; ij
Nie zadzwoniłam. Czekałam. Minął kolejny tydzień. Nadal ani słowa.
Za cztery dni powinnam mieć okres. Wydawało mi się, że umieram.
Poważnie. Usiadłam w sypialni na podłodze z głową opartą o ścianę.
Przez trzy bite godziny praktycznie nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca.
Po prostu siedziałam spoglądając tępym wzrokiem na wtyczkę od lampy
wystającą z gniazdka po przeciwnej stronie pokoju. Straciłam zupełnie
apetyt i nie mogłam spać. Brakowało mi sił, aby chodzić na gimnastykę.
W pracy zachowywałam się jak automat; wracałam prosto do domu,
karmiłam kota i zasiadałam przed telewizorem. Siedziałam tak, dopóki
nie nadszedł czas, aby położyć się spać. I teraz też siedzę.
Wiem, że nigdy się do mnie nie odezwie. Wściekam się na myśl, że
pozwoliłam zrobić z siebie idiotkę. Że wywlokłam przed nim bebechy.
Pozwoliłam mu poznać swoje najskrytsze myśli. Jak to możliwe, że ktoś,
kto zachowywał się tak poważnie, okazał się tak niepoważny? Jak mógł
tak igrać moimi uczuciami? Ja nigdy bym tak po świńsku z nikim nie
postąpiła. Nigdy.
Wyłączyłam telewizor, włączyłam odtwarzacz kompaktowy i padłam
na łóżko. Trący Chapman śpiewała jedną z moich ulubionych piose-
nek — This Time.
Ten śpiew dodawał mi siły. Naciągnęłam na siebie narzutę aż po szyję
i patrzyłam w sufit. Zastanawiałam się, co w tej chwili porabia Charles. Leży
pewnie w łóżku ze swoją kobietą, pieprząc się na całego, i przez myśl mu nie
przejdzie, co ja przeżywam i jaką wyrządził mi krzywdę. A nawet jeśli mnie
wspomina, to ja o tym nic nie wiem. Nie zmienia to faktu, że cierpię przez
niego. Że mam uczucie, jakby moje serce było jedną wielką raną. To
nieważne, że ten epizod trwał tylko tydzień. Kto dał mu prawo postępować
w ten sposób? Czy on nie wie, że takie postępowanie jest podłością? Czy on
nie wie, że kiedyś za to zapłaci? Czyżby nie wierzył w słowa Biblii?
Charles zranił moje serce, rozbił mój pieprzony świat. Takiej krzywdy
nie zapomina się szybko. Nie tak łatwo przejść nad nią do porządku
dziennego. Nie można obudzić się rano udając, że nic się nie stało, bo się
stało. Jestem istotą czującą. I w tej chwili czuję ból w sercu. A on jest
jego sprawcą. Podobno od czarnych mężczyzn należy nam się czułość,
miłość, szacunek i współczucie; pytam, gdzie to wszystko jest? Wydawało
mi się, że my, czarne kobiety, stanowimy cenną „wartość". Jak można
od nas wymagać, abyśmy były piękne, kochające, delikatne i troskliwe,
łagodne, czułe i współczujące, kiedy oni potem, gdy już osiągną cel,
traktują nas jak śmiecie? Czy ktoś może mi to wytłumaczyć?
335

3   2 3
»? §• «=f 9
fflf

o
>

Odkąd Phillip zachorował, Gloria przejęła jego klientów. Przez ostat-
nie półtora miesiąca pracowała po czternaście godzin na dobę. Nie mogła
tak dalej ciągnąć. Ciśnienie jej skoczyło. Stopy wieczorem miała zawsze
spuchnięte i prawie nie widywała Tarika. Ogłoszenie w oknie: POTRZEB-
NY FRYZJER wisiało od tak dawna, że papier zaczął już żółknąć.
Chociaż wiedziała, że nie powinna się uciekać do takiego środka, ale
jednak powiadomiła kilka szkół fryzjerskich w mieście, że potrzebna jej
pomoc; niestety, młode dziewczęta, które się do niej zgłaszały, nie miały
jeszcze dostatecznego przygotowania. Po prostu w Phoenix trudno było
o dobrych czarnych fryzjerów. Miała również paru białych kandydatów.
Twierdzili, że uczyli się „pracować" z czarnymi włosami. Ale był z nimi
tylko kłopot. Niektórzy z klientów Glorii już jej zapowiedzieli: — Nie
pozwolę żadnemu białemu robić bałaganu na mojej głowie. — Twierdzili,
że nie wierzą, aby jakikolwiek biały fryzjer potrafił im zrobić dobrze
trwałą. Mogą poparzyć im skórę i co będzie? I skąd oni mogą wiedzieć,
jak obcinać włosy, jeśli po umyciu dalej się kręcą? A co z jheri-kurl?
Joseph, który zapewniał Glorię, że wszystkie jego badania na wirusa
HIV są ujemne, okazał się na tyle w porządku, że przedstawił jej wyniki.
Jemu również brakowało Phillipa. Atmosfera w zakładzie w tym okresie
była ponura. Cindy również była przygnębiona — zbliżał się grudzień
i jej dni w Oasis były policzone. Najtrudniej było znaleźć kogoś na miejsce
Desiree. Moda na plecionkę trwała w dalszym ciągu, a niewielu fryzjerów
w mieście potrafiło ją robić tak jak ona. Gloria musiała również brać pod
uwagę ewentualność, że Phillip w ogóle nie wróci do pracy. Czasami
rankiem zastanawiała się całkiem poważnie, czy nie sprzedać zakładu
i nie wrócić do Oakland. Tam nie byłoby trudności ze znalezieniem
czarnych fryzjerów. Ale, do licha, przecież ubiegłego roku było tam wielkie
trzęsienie ziemi, a z tego, co słyszała i czytała, to Oakland bardzo się
zmieniło. Miastem rządziły gangi narkotykowe prawie tak groźne jak
w Los Angeles. Tarik kończy szkołę w maju. Odbył już kwalifikacyjną
rozmowę z kierownictwem zespołu W Służbie Człowiekowi i teraz czekał
na odpowiedź. Powiedziano mu, że ma spore szansę. Nic właściwie nie
będzie ją wtedy trzymało w Phoenix, myślała Gloria. Jeśli zajdzie potrzeba,
sprzeda zakład, ale na razie trzeba czekać i patrzeć, co będzie.
Leciała z nóg. Dzień był ciężki. Wszystko szło źle od samego rana.
Phillip zadzwonił do niej o wpół do siódmej oświadczając, że po namyśle
postanowił, iż lepiej będzie, jeśli nie wróci do Oasis. Gloria nie znalazła
żadnego argumentu, który mógłby go odwieść od tego zamiaru. Potem
zatkała jej się toaleta, a w spiżarni między puszkami zjedzeniem zauważyła
338
przemykającą się mysz. Drzwi od garażu znowu wypadły z zawiasów.
Zraszarka przestała działać. Tarik miał małą stłuczkę na parkingu w domu
towarowym Safewaya, w rez\ili4cie czego podniosą jej stawkę za ubez-
pieczenie samochodu. A zmywarka wirowała bez przerwy i nie można jej
było zatrzymać. Na dodatek, siostra Monroe, która pociła się jeszcze
bardziej niż Gloria, zlała się dzisiaj ohydną śmierdzącą wodą kolońską.
Ale spotkała ją również przyjemność. Tuż przed końcem pracy Cindy
odciągnęła Glorię na bok i oznajmiła jej, że się rozmyśliła. Nie ma
sumienia opuścić jej w takiej sytuacji.
—  Jesteś dla mnie dobra — stwierdziła Cindy. — Dałaś mi pracę,
kiedy mi było ciężko. Zostanę, dopóki nie znajdziesz kogoś innego. Szkoła
mi nie ucieknie. W każdej chwili mogę podjąć zajęcia. A mówiąc między
nami, Glo, pieniądze też mi się przydadzą.
Gloria była rada, że włosy Savannah są krótkie. Nie będzie musiała
robić trwałej, układać ich na szczotce ani tym bardziej zwijać w loki. Cały
dzień nie miała nic w ustach. Skąd więc, zastanawiała się, to uczucie
niestrawności? Właśnie ostatnimi pociągnięciami grzebienia wygładzała
rude włosy siostry Monroe, kiedy do salonu weszła Savannah.
—  Cześć, dziewczyno. A gdzie reszta? Jesteś sama?
—  W domu, tam gdzie i ja powinnam już dawno być.
—  Widzę, że nie jesteś w humorze — zauważyła Savannah zdejmując
swój czerwony kapelusz.
—  Stara, jestem zmęczona jak pies. Siadaj na fotelu.
—  Czekaj. Bardzo jesteś zmęczona?
—  Nawet mnie nie pytaj — odrzekła Gloria. Przerzuciła swoje sto
kilogramów na jedną nogę i wsparła się prawą ręką o biodro. Grube
krople potu, jak zauważyła Savannah, lśniły miejscami na jej nie pokrytym
pudrem czole.
—  Nie będzie katastrofy, jeśli się dzisiaj nie uczeszę.
—  Nie mam zwyczaju odsyłać z kwitkiem swoich klientów.
—  Jestem twoją przyjaciółką, Gloria, a nie klientką, więc nie musisz
się przejmować — powiedziała wkładając z powrotem kapelusz.
—  To nie potrwa długo.
—  Tym bardziej nie chcę, abyś szczękała nożyczkami nad moją głową,
kiedy ledwo trzymasz się na nogach. Ja nigdy niczego nie robię na siłę.
Mówię poważnie, z powodzeniem mogę poczekać jeszcze tydzień.
—  No więc dobrze. Czy miałaś kiedyś taki ból w piersiach, jakby za
chwilę groził ci atak serca lub coś podobnego?
—  Owszem. Ale dlaczego pytasz? Boli cię w piersiach?
—  Nie uwierzysz, jak bardzo.
—  Masz przy sobie Rolaids lub jakiś inny lek?
339
—  Mam w samochodzie Mylantę. Ale jestem taka głodna, że byłabym
w stanie zjeść to krzesło. Pewnie dlatego tak źle się czuję.
—  Wobec tego chodźmy coś zjeść.
—  Muszę wracać do domu.
—  Koniecznie?
Gloria pomyślała chwilę. Właściwie to dlaczego miała się tak śpieszyć.
Tarika praktycznie nie było całymi dniami; rozwoził jako wolontariusz
posiłki starym, samotnym, przykutym do łóżek ludziom. Uprzedzono go,
że praca społeczna bardzo się liczy przy przyjęciu do zespołu. Był więc
teraz stale zajęty. Gloria w pierwszej chwili miała mu za złe, że nie podjął
się tej pracy z własnej inicjatywy. Tarik odparł, że dopiero działalność
w organizacjach charytatywnych uświadomiła mu rozmiar potrzeb. Przy-
znał, że początkowo jego motywy były czysto egoistyczne, ale ostatnio
Gloria zauważyła radykalną zmianę w jego zachowaniu. Praca dawała
mu widoczną satysfakcję. Cieszył się i opowiadał to często Glorii wieczo-
rami, gdy udało mu się czytaniem bajeczek wywołać uśmiech na twarzy
chorego dziecka w szpitalu lub gdy pomógł niepełnosprawnemu starcowi
skorzystać samodzielnie z łazienki.
Gloria uświadomiła sobie, że po prostu przywykła od lat wracać
z pracy prosto do domu. Stało się to jej codzienną rutyną, a teraz oto
Savannah proponuje jej od niej odstąpić. Cóż się takiego stanie, jeśli
pozwoli sobie na mały wyskok? Tarik wróci do domu nie wcześniej niż
o ósmej, a zresztą poradzi sobie sam.
—  Masz rację — usłyszała swoją odpowiedź. — Dokąd pójdziemy?
—  Gdziekolwiek, byle nie do baru szybkiej obsługi i nie tam, gdzie
są stoły z blatami z formiki i obsługa w papierowych czepkach na głowie.
Gloria parsknęła śmiechem.
—  Muszę tylko wszystko pozamykać. Za minutę będę gotowa. —
Opróżniła pojemnik z włosów, wyłączyła klimatyzację, wzięła torebkę,
włączyła alarm i zgasiła światła. — Jedziemy — oznajmiła, mimowolnie
naśladując styl Tarika. — Jedź pierwsza.
—  Ty znasz lepiej miasto — odpowiedziała Savannah. — Pojadę
za tobą.
W samochodzie Gloria sięgnęła do schowka na rękawiczki po swoją
Mylantę i połknęła dwie pastylki, modląc się, aby ból ustąpił. Przyrzekła
sobie nie jeść nic tłustego ani ciężkiego, aby nie pogarszać swego stanu.
Przejechała dwie przecznice i zatrzymała się przy Dennym. Savannah
zatrąbiła klaksonem i potrząsnęła przecząco głową. Tylko nie tu! Dała
Glorii sygnał, aby jechała dalej. Przed Chinese Paradise Gloria zdjęła
ręce z kierownicy, jakby pytając: A tu może być? Savannah skinęła
twierdząco i zaparkowała swoją celicę tuż obok volvo Glorii.
340
Stoły były z formiki, ale Savannah powstrzymała się od uwag. Gloria
też. Ból w piersiach ustąpił i gdy zasiadły do stolika, nastrój Glorii
znacznie się poprawił. Zdecydowała się już, co zamówi, zanim Savannah       'y-
spojrzała w kartę. Kelnerka zapytała, czy życzą sobie coś do picia. Gloria       lie
już gotowa była złożyć zamówienie, ale Savannah uniosła do góry brzeg        P-
kapelusza i spojrzała na nią.                                                                         o.
—  Powinnaś się trochę ochłodzić, Gloria. Napij się czegoś.
—  Poproszę sprite — uległa Gloria.
—  A ja kieliszek białego wina — zamówiła Savannah.
Kelnerka zapowiedziała, że wróci za chwilę i przyjmie zamówienie.          ła
—  No więc? — zapytała Savannah. — Co nowego u ciebie?
—  Odkąd Phillip zachorował, pracuję jak wół.
—  Ta choroba jest wyjątkowo okrutna, nie uważasz? Tyle ludzi na
to choruje, nie tylko homoseksualistów.
—  Coś w tym jest — przytaknęła Gloria. — Phillip nie wraca do pracy.
—  Nie wraca?                                                                                         a-
—  Nie. Poinformował mnie o tym dzisiaj rano przez telefon. Powie-       m
dział, że nie chce, abym przez niego zbankrutowała. Oczywiście starałam       e.
się go odwieść od tego zamiaru, ale nie chciał o tym słyszeć. Twierdzi, że
czuje się lepiej. Ma zamiar poszukać pracy gdzieś dalej od domu.                  ;n
—  Co zamierzasz zrobić?                                                                        ic
—  Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia. Wczoraj miałam rozmowę       ia
z dziewczyną, która ma przyjść na miejsce Desiree, ale wygląda mi na       1-
alkoholiczkę albo narkomankę.                                                                     f-
—  Skąd takie przypuszczenie?                                                                 it
—  Zachowywała się, jakby coś zażyła. Ale plecionki wychodzą jej
cholernie dobrze. Powiedziałam, że dam jej znać. Mam zamiar to zrobić       i-
w tym tygodniu. Jeśli stwierdzę, że jest trzeźwa, zatrudnię ją.                         ą
—  A co z Josephem?
—  Joseph jest moją prawdziwą ostoją. Nigdzie nie odchodzi i z całą
pewnością nie jest chory.
—  A Cindy?                                                                                           e
—  Ona również na razie zostaje. Powiedziała, że poczeka, aż znajdę       3
sobie kogoś na jej miejsce. Czy to nie ładnie z jej strony?                              h
—  Masz rację. Wkrótce powinno ci być trochę lżej.                                 e
—  Dzięki Bogu.                                                                                      '
-— A teraz może ty wreszcie zapytasz, co z moją pracą.                             °
—  Otrzymałaś to stanowisko, prawda?                                                    ł
—  Tak, dostałam.                                                                                   >
Gloria wyciągnęła rękę przez stół, aby zafundować jej „piątkę", i stu-
knęła w szklankę z wodą.
i
341
—  Wspaniale! Kiedy się o tym dowiedziałaś?
—  Wczoraj.
—  Powiedziałaś już Bernie?
—  Naturalnie. Zostawiłam też wiadomość dla Robin. Ona jest w tej
chwili w Tucson, jak ci pewnie wiadomo. Jej ojciec ma zapalenie płuc.
Nie wiadomo, jak długo jeszcze pociągnie.
—  Modlę się za tego człowieka z całej duszy. Mam nadzieję, że
niedługo stanie przed obliczem Stwórcy i nastąpi koniec jego męczarni.
—  Ja również mam taką nadzieję — dodała Savannah.
—  Musisz mi wszystko dokładnie opowiedzieć.
—  No więc okazało się, że ten mój próbny program o Akcji Czarnych
Kobiet został bardzo dobrze przyjęty. Na razie jestem pomocnikiem
reżysera. Kolejny awans za rok. Ogromnie się cieszę.
—  A jak z wynagrodzeniem?
—  Bardzo dobre. Moja pensja wynosić będzie prawie pięćdziesiąt
tysięcy, czyli tyle, ile zarabiałam w Denver. Bogu niech będą dzięki.
—  Cudownie, Savannah. Widzisz, jak się wszystko obraca na dobre.
—  Wiem. Postanowiłam zastosować metodę Robin. Wyobraziłam
sobie, że już mam tę pracę. Musiałam urzeczywistnić to pozytywne prze-
świadczenie. Chciałabym jeszcze tylko móc sprzedać swoje mieszkanie.
Kamień spadł mi z serca, gdy dowiedziałam się, że dają mi to stanowisko,
możesz mi wierzyć.
—  Czy twoja mama przyjeżdża na Boże Narodzenie?
—  Tak. Słuchaj, Glorio, dlaczego ty nigdy nie wspominasz swoich
rodziców?
—  Moi rodzice zmarli w roku tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym
piątym. W miesiąc jedno po drugim.
—  Jak to się stało?
—  Matka zmarła na serce, a ojciec zasnął za kierownicą w drodze do
Alabamy. Zaraz potem przeprowadziłam się tutaj. Zbyt ciężkie to było
przeżycie, aby tam zostać.
—  Strasznie ci współczuję, Glorio.
—  Dziękuję. Gdzie się podziała ta kelnerka? — Gloria zaczęła machać
ręką, aby zwrócić jej uwagę.
Dziewczyna podeszła i przyjęła zamówienie. Gloria złamała dane sobie
słowo i zamówiła porcję wieprzowiny, befsztyk po mongolsku oraz sma-
żony ryż yangchow. Na przystawkę poprosiła porcję chińskich pierożków
i dwie porcje kurczaka z folii. Savannah zadowoliła się kurczakiem w ziar-
nie sezamowym z gotowanym ryżem i pasztecikami z jajkiem.
—  Czy byłaś kiedyś na urlopie, Glorio?
—  Czy byłam gdzie?
342
-<rJ
—  Czy miałaś kiedyś urlop, wakacje?
—  Dziewczyno, nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam na jakimś wy-
poczynku. Trudno się wyrwać, jak się ma własny biznes. Objaśnianie
zastępcy, co ma robić i jak, zajmuje akurat tyle czasu co cały twój urlop.
—  Każdy potrzebuje od czasu do czasu trochę wytchnienia, Glorio.
—  Jak tylko Tarik zda maturę, może mi się uda gdzieś wyjechać.
—  A co Tarik ma z tym wspólnego?
—  Jestem matką, jak ci wiadomo.
—  Wszyscy o tym wiemy, Glorio. Zachowujesz się, jakbyś miała
czworo dzieci, a nie jedno.
—  Jak mam to rozumieć?
—  Czy nie odczuwasz czasami samotności?
—  Naturalnie. Komu się to nie zdarza?
—  Chciałabyś wyjść za mąż? — pytała ją dalej Savannah.
—  Oczywiście. Ale widząc, co przechodzicie ty, Bernie i Robin, za-
czynam żywić pewne wątpliwości. Wiem na pewno, że nie chciałabym
przeżywać czegoś takiego. Nie mam ochoty, aby ktoś łamał mi serce.
Pomyśl tylko, jaką krzywdę wyrządził ci taki Charles.
—  Nie każdy mężczyzna jest źródłem cierpienia, Glorio. To, że jeden
okazał się łajdakiem, nie oznacza, że wszyscy są łajdakami. Mówiąc
szczerze, nie winie Charlesa za to, co się stało. To był mój błąd, moja
wina. To ja otworzyłam przed nim swe małe serduszko. To ja go za-
chęcałam: No, śmiało, chodź, weź mnie. To ja dałam mu na to przy-
zwolenie i ja ponoszę odpowiedzialność. Grałam. I przegrałam. Ale świat
się przez to nie zawalił. Przeżyłam to, jak widać.
Kelnerka przyniosła paszteciki z jajkiem, kurczaka w folii i pierożki.
Obok umieściła zestaw przypraw — sos pomidorowy, śliwkowy i ostrą
musztardę. Gloria zabrała się energicznie do jedzenia.
—  Chcesz wiedzieć, kogo kocham? — zapytała.
—  Pojęcia nie mam — przyznała Savannah.
—  Swego syna. Jak dotąd, jest jedynym mężczyzną, który mnie nie
zawiódł. Starałam się wychować go tak, aby nie przypominał żadnego
z tych tutejszych płochych, nieodpowiedzialnych głupków udających
dorosłych mężczyzn. Starałam mu się wpoić szacunek dla ludzi, nie
wyłączając dziewcząt. Chciałam, aby wyrósł na człowieka pozbawionego
egoizmu, skłonnego do wyrzeczeń, człowieka, który nie boi się okazywać
swoich uczuć i postępuje w życiu uczciwie. Jednym słowem, aby nie wyrósł
z niego kolejny Charles, John lub Herbert. Albo ten, no jak mu tam,
który dopadł cię na autostradzie, a następnie zamienił się w wilkołaka?
—  Lionel — odparłam i zaczęłam się śmiać.
—  Powiem ci coś jeszcze. Rzadko który mężczyzna swoim kosztem
343
zrobi coś dla ciebie, ty natomiast musisz być wyłącznie na jego usługi.
Tylko Marvin jest inny.
Gloria odłożyła na bok pałeczki i wzięła widelec.
—  Kto to jest Marvin?
—  To mój sąsiad z naprzeciwka. Mieszka po drugiej stronie ulicy.
Wspominałam ci już o nim, Savannah.
—  Czy to ten, który załatał ci dziury w chodniku?
—  Tak — odparła Gloria i zaczerwieniła się.
—  Ten sam, który kilka tygodni temu zreperował ci drzwi do garażu
i tak fantastycznie wyszykował basen kąpielowy?
—  Tak — potwierdziła Gloria czerwieniąc się jeszcze bardziej.
—  Aha, a więc to jest Marvin — powiedziała przeciągle Savannah
i nadziała na widelec pierożek.
—  Przestań, Savannah.
—  A może wydarzyło się jeszcze coś ważnego?
—  Nie — odparła śmiejąc się Gloria. — On po prostu jest bardzo
uczynny. I naprawdę sympatyczny. To już starszy pan. Jest wdowcem.
Dużo rzeczy mi naprawił.
—  To wszystko?
—  To dużo.
—  Nie bujaj, Gloria.
—  Dlaczego miałabym bujać?
Kelnerka przyniosła resztę zamówionych dań. Na stoliku nie było już
kawałka wolnego miejsca.
—  Powiedz mi, Glorio. Co zamierzasz robić, kiedy twój syn zda
maturę i opuści dom?
—  To samo co teraz.
—  To znaczy?
—  Będę żyć.
—  Chodzi mi o to, czy zamierzasz coś zmienić w swoim dotych-
czasowym życiu?
—  Może sprzedam dom, a kupię mieszkanie. Utrzymanie takiego
domu wymaga dużo zachodu i zaczyna mnie już męczyć. A jakie są twoje
plany?
—  Co masz na myśli?
—  Chodzi mi o twoją pracę. Teraz, kiedy już zajęłaś się inną dziedziną,
czy zostaniesz w Phoenix na stałe?
—  Raczej tak.
Dalej kolacja przebiegła we względnym milczeniu. Powiedziały już
sobie, co miały do powiedzenia, i teraz skoncentrowały się głównie na
jedzeniu. Gloria pierwsza skończyła posiłek i oświadczyła Savannah, że
344
musi już wracać, bo chce jeszcze obejrzeć film w telewizji. A była już
kwadrans ósma. Poza tym o psmej trzydzieści miał wpaść Marvin, i
------? v~,v^aVt™,v Oloria chciała sie przedtem tro

Za dziesięć minut była w domu. Tarik siedział w kuchni i odrabiał
lekcje. Zdziwiona, powiedziała mu cześć i zapytała, jak minął dzień.
— Doskonale — odparł Tarik.
Gloria udała się na górę do sypialni, aby się przebrać. Szklane roz-
suwane drzwi na taras były otwarte. Musiała ich nie zamknąć rano.
Wyszła. Powietrze było nieruchome, nie poruszał go najlżejszy wiaterek.
Na niebie błyszczały setki tysięcy maleńkich gwiazd. Niektóre mrugały.
Pośrodku czarnej przestrzeni królował wielki żółty księżyc. Dla tego
głównie widoku Gloria kochała Arizonę. Spojrzała w dół na taflę basenu.
Woda iskrzyła się prześlicznym turkusem. Gloria, która rzadko z niego
korzystała, zdjęła suknię i wyjęła z szuflady kostium kąpielowy. Był za
ciasny, ale mimo to włożyła go. Chciała jak najszybciej zanurzyć się
w basenie.
Zeszła z tarasu schodkami w dół, stanęła nad brzegiem i spojrzała na
wodę. Wyglądała przepięknie. Tak pięknie, że Gloria bez namysłu dała
w nią nurka. Błyskawicznie wynurzyła się na powierzchnię, podeszła do
krawędzi basenu od głębszego brzegu, odepchnęła się od niej i płynąc na
wznak dotarła do płytkiego brzegu. Strząsnęła wodę z włosów i wyszła.
Była wykończona.
Osuszywszy się, znów wspięła się po schodkach na górę. Stanęła na
tarasie. Wokół panowała niczym nie zmącona cisza. Do jej uszu nie
dochodził żaden dźwięk. Spojrzała na dom sąsiadów od strony podwórza.
Był ciemny. Gloria wiedziała, że udali się na wycieczkę. Sąsiedzi z prawej
oglądali telewizję. Widziała kwadraty światła w oknie od kuchni. Znów
spojrzała w dół, na wodę basenu. Łagodne fale nadal marszczyły jej gładką
powierzchnię. Spojrzała w górę, na niebo. Księżyc jakby zwiększył swą
powierzchnię.
Noc wymarzona dla zakochanych, pomyślała Gloria. Spokojna. Cicha.
W taką noc dobrze jest wypić kieliszek wina, wziąć gorący prysznic,
położyć się do łóżka i spleść ramionami w miłosnym uścisku. Ale Gloria
wiedziała, że jej prawdopodobnie nie będzie dane przeżyć podobnej chwili.
Zamknęła przecież uczucia w sekretnym więzieniu swego serca i zbudo-
wała wokół nich solidny mur. Podświadomie jednak pragnęła się z niego
wyzwolić. Przypomniała sobie pytanie, które zadała jej Savannah: — Co
345
f
zamierzasz robić, kiedy twój syn zda maturę i opuści dom? — Po prawdzie
Gloria nie wiedziała. A przecież Tarik wyjedzie już za niespełna rok.
Nawet, jeśli nie dostanie się do tego zespołu, i tak wyjedzie. A ona zostanie
sama. W piersi poczuła znowu ostre szydło cierpienia. Schyliła się i pod-
niosła ręcznik z podłogi. Zasunęła szklane drzwi i udała się do łazienki
po Mylantę. Kiedy sięgała po buteleczkę, przenikliwy ból, którego inten-
sywność nie dała się z niczym porównać, ostrzem noża wbił się w jej serce
i dokonał w nim obrotu.
NIEDORZECZNE WYMAGANIA
Ja swoje ciasteczko z wróżbą odczytałam dopiero w samochodzie.
„Twoje szczęście zależy od twoich poglądów" — głosiła przepowiednia.
— Co za bzdura — powiedziałam do siebie i wyjechałam z parkingu.
Zatrzymałam się na czerwonym świetle, włączyłam pierwszy bieg
i nacisnęłam stopą pedał gazu. Samochód jednak ani drgnął. Kilkakrotnie
próbowałam go zapalić, ale nie chciał zastartować. Blokowałam ruch
i kierowcy ponaglali mnie rykiem klaksonów. Tkwiłam pośrodku ulicy,
kombinując, jak by temu zaradzić. Wreszcie jakiś facet w czerwonym
jaguarze zaproponował mi, abym skorzystała z jego telefonu komór-
kowego. Wezwałam pomoc drogową. Przyjechali i odciągnęli na bok moją
celicę. Okazało się, że nawalił mi silnik. Zmierzyłam poziom oleju w misce
olejowej; zapomniałam go uzupełnić.
Do domu dobiłam około dziesiątej. Zastałam dwie wiadomości. Jedna
była od Kennetha, a druga od mamy. Nie wydawała się zdenerwowana,
więc przebrałam się najpierw w domowe ciuchy.
—  Cześć, tancerko hootchy-kootchy — przywitałam ją.
—  Mam dla ciebie nowinę. Sheila urodziła kolejnego dorodnego
chłopczyka. Wyobrażasz sobie? Dom pełen chłopców?
—  Kiedy to się stało?
—  Dwie godziny temu. Dzwoniłam do ciebie ze szpitala.
—  Jak mu dali na imię?
—  Nie potrafię go wymówić. Jaheed, Jaleel, Jamal, Ja... coś tam.
Zadzwoń do niej i zapytaj ją. Jest u Świętego Augustyna.
—  Ile ten noworodek waży?
—  Trzy kilo i osiemdziesiąt deko. Duże dziecko.
—  Jak się miewa Pookey?
—  Dobrze. Stara się nie popaść w konflikt z prawem.
347
—  Miałaś jakieś wieści od Samuela?
—  Ostatnio nie.
—  Masz jakieś kłopoty?
—  Czy już kupiłaś mi bilet?
—  Nie muszę go kupować. Wykorzystam jeden z moich darmowych
biletów. Dlaczego cię to interesuje?
—  Czy nie obrazisz się, jeśli nie przyjadę?
—  Naturalnie, że nie. Ale myślałam, że chcesz zobaczyć Arizonę?
—  Bardzo chcę. Ale Sheili przyda się w święta moja pomoc.
—  Naprawdę tak uważasz, mamo?
—  Naprawdę. Ona ma pełne ręce roboty. A poza tym — dodała
wzdychając swoim zwyczajem — organizuje się kurs robienia wieńców
i ozdobnych bukietów, na który mam ogromną ochotę się zapisać.
—  Ile ci trzeba? — zapytałam.
—  Sześćdziesiąt dolarów.
—  Czy to będzie prezent gwiazdkowy dla ciebie?
—  A mam jakiś wybór?
—  No, nie — odrzekłam.
—  A co u ciebie nowego?
—  Siedzę w domu i przygotowuję materiały do swego nowego pro-
gramu.
—  Co robisz konkretnie?
—  Przeglądam gazety i szukam odpowiedniego tematu. Chodzi mi
o coś, co by miało związek z czarną mniejszością.
—  Kenneth odzywał się?
—  Mamo, proszę cię, przestań się tym interesować. Raz na zawsze.
—  Nie wolno mi zapytać?
—  Nie, nie odzywał się. Zakazałam mu dzwonić do siebie.
—  O ile pamiętam, mówiłaś, że przysłał ci róże na urodziny.
—  No i co z tego?
—  Mnie nigdy żaden mężczyzna nie ofiarował róż.
—  On może sobie na to pozwolić.
—  Z ciebie to naprawdę jest czasami kawał zołzy. Zdajesz sobie z tego
sprawę?
—  Zupełnie się z tobą zgadzam, mamo.
—  W tym tkwi właśnie cały twój problem. Jesteś za ostra. Żaden
mężczyzna cię nie zechce, jeśli nie będziesz łagodniejsza. Ten człowiek
robi wszystko co może, aby dać ci do zrozumienia, co do ciebie czuje.
Dlaczego nie chcesz dać mu szansy?
—  Posłuchaj mnie, mamo. Mam już po dziurki w nosie słuchania, na
czym polega mój problem. Dlaczego nie pozwalasz mi postępować według
348
własnego uznania, przecież są to wyłącznie moje sprawy. Zgadzasz się,
prawda? Dopóki nie usłyszę od ciebie jakiejś sensownej rady, będę ci
wdzięczna, jeśli zatrzymasz swoje chytre uwagi dla siebie. Mam trzydzieści
siedem lat, mamo. I jestem zmęczona wysłuchiwaniem, co robię nie tak.
A już najbardziej męczy mnie to ciągłe wypytywanie, czy kogoś mam.
Nie mam nikogo, słyszysz. I wiesz co jeszcze? Gwiżdżę na to!
—  Uspokój się, Savannah. Nie chciałam cię dotknąć. Przepraszam,
że cię zdenerwowałam. Masz rację.
—  Co powiedziałaś? — Mama nigdy mnie nie przepraszała.
—  To, co usłyszałaś. Powiedziałam, że cię przepraszam. I masz rację.
Ale przecież jesteś moją najstarszą córką i chciałabym, abyś była szczęś-
liwa. To wszystko.
—  Jestem szczęśliwa, mamo. Jestem szczęśliwa na tyle, na ile okolicz-
ności w danym momencie mi pozwalają. Jeżeli poczuję się jeszcze szczęś-
liwsza, to pierwsza się o tym dowiesz. Możemy na tym poprzestać?
—  Tak sądzę.
—  To dobrze. A teraz pozwól, że zadzwonię do Sheili.
—  Zaczekaj.
—  Co tam znowu, mamusiu?
—  Jak spędziłaś Święto Dziękczynienia?
—  Byłam w kościele.
—  W kościele? Od kiedy to zaczęłaś znowu chodzić do kościoła?
—  Pomagałam karmić bezdomnych.
—  To bardzo ładnie z twojej strony — stwierdziła. — No, ale nie
trzymam cię już dłużej. Dobranoc, dziecko.
Miałam właśnie zamiar wyłączyć telefon, kiedy aparat cichutko za-
dźwięczał. Na miłość boską, byle nie Kenneth, pomyślałam podnosząc
słuchawkę.
—  Halo! — odezwałam się.
—  To ty, Savannah? Jak się masz?
—  Doskonale, Kenneth. A ty?
—  Tak sobie. Chciałem cię o coś zapytać?
—  O co mianowicie?
—  Za dwa tygodnie jadę na konferencję do Palm Springs i chciałbym
się z tobą zobaczyć.
—  Niestety, to niemożliwe.
—  Dlaczego?
—  Po prostu nie mam ochoty. Dlatego.
—  Muszę z tobą porozmawiać.
—  Trzymam słuchawkę przy uchu. Mów.
—  Chciałbym powiedzieć ci to osobiście.
349
u
a
i-
a
iż
j-
a
i.
>-
e
d
;e
—  O czym chcesz ze mną mówić, Kenneth?
—  O nas.
—  O nas? Bądź poważny, dobrze?
—  Jestem śmiertelnie poważny — odrzekł. — Myślałem o tym, co mi
ostatnio powiedziałaś. Zamierzam dokonać istotnych zmian w swoim
życiu.
—  Dlaczego nie postąpisz inaczej? Zaproś mnie do Palm Springs, gdy
już ich dokonasz. Co ty na to?
—  Savannah. O nic cię nie proszę. Chcę tylko wiedzieć, czy możemy
spędzić ze sobą trochę czasu, aby zorientować się, czy to, co nas łączy,
może stanowić podstawę trwalszego związku.
—  To bardzo miłe z twojej strony, Kenneth. Naprawdę miłe.
—  Słuchaj. Proszę cię tylko, żebyś przyjechała do mnie do Palm
Springs, na mój koszt oczywiście, na parę dni, tak abyśmy mogli poznać
się na nowo. Przekonać się, czy nasze wzajemne więzi są w dalszym ciągu
tak silne, jak ja to odczuwam. Czy jest w tym coś złego?
—  Odpieprz się, Kenneth, i zejdź z konia, na którego wsiadłeś! —
Odłożyłam słuchawkę.
Oczywiście zaraz zadzwonił po raz drugi.
—  Co się z tobą dzieje, Savannah? Czy w czasie kiedy się nie widzieliś-
my, ktoś złamał ci serce? Chyba jesteś bardzo rozgoryczona.
—  Nie jestem rozgoryczona. Czuję się dobrze. Czy mogę cię o coś
zapytać?
—  Zamieniam się w słuch.
—  Wystąpiłeś o rozwód?
—  Jeszcze nie. Jestem w trakcie rozmów na ten temat.
—  Tak przypuszczałam. Mimo to chcesz, żebym spotkała się z tobą
w Palm Springs. Chcesz się ze mną swobodnie pieprzyć przez trzy dni,
a potem jakby nigdy nic wrócić do domu, do żony. A za miesiąc lub dwa
zadzwonisz znowu, skarżąc się, jaki to jesteś nieszczęśliwy, bo chociaż
kochasz mnie nad życie, to jednak na razie nie możesz zostawić żony. Ze
względu na dobro dziecka, koszty rozwodu lub jakieś inne wykręty, które
tacy skurwiele jak ty zawsze mają pod ręką.
—  Naprawdę nie znasz mnie, Savannah. Nie mam zamiaru robić nic
takiego.
—  Wszyscy to mówicie, Kenneth. Wiem, że masz dobre intencje, ale
jeżeli jesteś taki cholernie nieszczęśliwy, to dlaczego nie odejdziesz od
żony niezależnie ode mnie i nie wyłączysz mojej osoby z krajobrazu
swojego życia?
—  Pragnę wiedzieć, czy chcesz być fragmentem tego krajobrazu?
—  Posłuchaj, Kenneth. Mam trzydzieści siedem lat i mnóstwo różnych
350
1
problemów na głowie. Nie mam zamiaru komplikować sobie życia cze-
kaniem, kiedy raczysz podjąć decyzję o rozwodzie. Dlaczego wy, mężczy-
źni, zawsze postępujecie tak nikczemnie? Zdradzacie swoje żony, tłuma-
cząc się, że jesteście nieszczęśliwi w małżeństwie, a jednocześnie żądacie
od tej drugiej kobiety, aby cierpliwie czekała, aż sfinalizujecie swoje
cholerne plany. Macie chyba nie po kolei w głowach. Jestem przekonana,
że znajdzie się wiele kobiet, które z radością skorzystają z takiej szansy.
Należysz przecież do mężczyzn powszechnie uważanych za tak zwaną
dobrą partię. Ale ja nie jestem taką kobietą. Nie czuję się aż tak nie-
szczęśliwa ani zdesperowana.
—  Nie twierdzę, że tak jest, Savannah. Proszę cię jedynie, abyś ze-
chciała poddać ocenie nasze stosunki. Myślałem, że jestem ci równie bliski
jak ty mnie. Czy nie mam racji?
—  Nie słuchasz tego, co mówię, Kenneth.
—  Słucham cię dobrze. Słucham uważnie każdego twego słowa. Ale
życie nie składa się z samych tylko czarnych i białych barw, Savannah.
Nie jest takie jednoznaczne, jak ci się wydaje. Dużo dałbym za to, aby
móc ci oświadczyć, że mam już za sobą sprawę rozwodową. Ale tu nie
o to chodzi.
—  A o co? — zapytałam.
—  Widzę, że ta rozmowa do niczego nie doprowadzi — zauważył. —
Może spróbujmy więc inaczej. Zadzwonię do ciebie za parę dni. Ty
zastanów się poważnie nad moją propozycją. Wtedy porozmawiamy. Czy
możesz wyświadczyć mi tę uprzejmość?
—  Skoro już mowa o uprzejmościach, czy ty też zechciałbyś zrobić
coś dla mnie?
—  O co chodzi?
—  Odpieprz się ode mnie. — Odłożyłam słuchawkę. Tym razem
wyłączyłam telefon z gniazdka. Zrobiło mi się radośnie na duszy. Tak
radośnie, że podskoczyłam do góry bijąc się piętami. Jak kiedyś Charles.
Powiadomiłam swego szefa, co się stało z moim samochodem, i uprze-
dziłam, że może mnie nie być w pracy nawet i cały dzień. Miałam również
zamówioną wizytę u lekarza. Zdobyłam się wreszcie na odwagę, aby
odwiedzić gabinet akupunktury. Ale miałam być przyjęta dopiero w połu-
dnie, w czasie lunchu. W tajemnicy szykowałam się również do swego
kolejnego występu w telewizji. Miałam już umówionych paru rozmówców
do programu o starych ludziach. Przewertowałam stare numery Arizona
Informanł — pisma tutejszych czarnych — i wycięłam parę artykułów
poruszających interesujące mnie zagadnienia. Jeden problem wydał mi
351
się szczególnie wart pokazania: dotyczył czarnych dzieci zmuszonych
przebywać dłuższy czas w rodzinach zastępczych. Zadzwoniłam po infor-
macje do Ośrodka Służby na Rzecz Czarnej Rodziny i Dziecka, ale pani
kierująca tą instytucją nie miała dla mnie czasu. Umówiła się ze mną
właśnie na dzisiaj. Ponieważ nie miałam samochodu, zadzwoniłam do
niej, czy nie ma nic przeciwko temu, aby przełożyć spotkanie na późniejszą
godzinę. Niechętnie, ale się zgodziła.
Do salonu Nissana pojechałam autobusem. Zjawiłam się tam pięć po
dziewiątej. Przed jedenastą wyjechałam z parkingu czarnym 300ZX, rocz-
nik dziewięćdziesiąty pierwszy. Pierwszą ratę mam uiścić piętnastego
stycznia. Tego samego dnia otrzymuję swoją pierwszą przyzwoitą pensję.
W drodze na akupunkturę wypaliłam papierosa, ale nie strząsałam
popiołu do moich nowych popielniczek. Lekarz zaprowadził mnie do
małego pokoju i kazał mi się położyć na kozetce, takiej samej, jaka
znajduje się w każdym gabinecie lekarskim. Potem wbił mi długie jak
druty igły w nadgarstki i poniżej kolan. Nawet nie zabolało.
—  To jest odtrutka — oświadczył i zamknął drzwi.
Leżałam tak czterdzieści pięć minut i myślałam. Przecież to niemożliwe,
żeby taki głupi zabieg mógł mnie wyleczyć z nałogu. Kiedy lekarz wyjął
igły, czułam się tak samo jak na początku, poza tym że miałam niesmak
w ustach. Chętnie bym umyła zęby. Doktor dał mi się napić jakiejś herbaty
i oświadczył:
—  Więcej nie weźmie pani papierosa do ust.
Wyrzuciłam pudełko z papierosami do kosza, zatrzymałam się przed
sklepem Walgreena i kupiłam płyn do płukania ust. Po lunchu pojechałam
na rozmowę z panią od adopcji. Było już po trzeciej i nie widziałam sensu
wracać do redakcji. Zazwyczaj kiedy mnie nie ma przez parę godzin,
dzwonię, aby się dowiedzieć, czy ktoś nie ma do mnie jakichś spraw. Ale
czy to takie ważne? Ponieważ byłam zaledwie parę przecznic od Oasis,
postanowiłam zatrzymać się i pokazać Glorii mój nowy samochód.
PRZYJAŹŃ
Glorii wydawało się, że umarła. Z początku nie mogła otworzyć oczu
ani poruszyć wargami, gdyż coś zakrywało jej twarz. Była to maska
tlenowa. Ale Gloria nie wiedziała o tym. Jej skóra była lepka. Zastana-
wiało ją również, co to za rurki wystają jej z ramienia. Klatka piersiowa
bolała ją okropnie. Pamiętała, że ktoś mocno w nią walił. Widziała już
trochę lepiej. Ciekawa była, kim są ci ludzie, którzy zebrali się wokół niej.
I co oni tu robią? Nie słyszała, co mówią; niektórzy z nich ubrani byli na
biało. To chyba lekarze, pomyślała Gloria. A ona chyba jest w szpitalu.
—  Gdzie jest mój syn? — zapytała. Ale jakoś nikt nie zareagował. —
Co u licha, co się tu dzieje? — odezwała się znowu, ale teraz też nikt jej
nie odpowiedział.
Dopiero znacznie później, kiedy Gloria rozumowała już jaśniej, po-
wiedziano jej, że miała rozległy zawał serca. Usłyszawszy to, o mało nie
dostała drugiego.
Zasnęła. Kiedy otworzyła oczy, ujrzała wokół swego łóżka grupkę
ludzi.
—  Kim oni są? — zapytała, ale nikt jeszcze nie zdołał dosłyszeć jej
słów. Ktoś trzymał ją za rękę. Spojrzała w lewo i zobaczyła pochyloną nad
sobą wysoką czarną postać. Domyśliła się, że to Tarik. — Dzięki Bogu, że
czujesz się dobrze — wyszeptała. Ale jej słowa ciągle były niesłyszalne.
—  Będziesz zdrowa, mamo — zapewniał ją Tarik. Wydawało jej się,
że mówi tłumiąc płacz. Gloria nadal nie rozróżniała dobrze jego twarzy.
Odwróciła głowę w prawo, aby zobaczyć, kto trzyma ją za drugą rękę.
Zobaczyła inną czarną postać, ale nie tak wysoką. — To Marvin, mamu-
siu. To on ratował cię sztucznym oddychaniem usta-usta i wezwał pogo-
towie. Kiedy upadłaś na podłogę, byłem tak przerażony, że nie chciałem
cię odstąpić. — Gloria ścisnęła rękę Tarika.
23 — Czekając na miłość
353
—  Już dobrze, dziecko — odparła, ale on nie słyszał. Glorii wydawało
się, że mówi, ale w istocie nie była w stanie wymówić słowa.
Marvin ścisnął jej rękę.
—  Już my obaj z Tarikiem zaopiekujemy się tobą, kiedy stąd wy-
jdziesz. Nie wolno ci się niczym martwić. Rozumiesz? Absolutnie niczym.
Gloria usłyszała inne znajome głosy. Bernadine, Savannah. I Robin.
Czuła, że wszyscy ją głaszczą; po nogach, stopach, ramionach, barkach.
Ale jej stopy nadal były zimne. Dlaczego mam takie zimne stopy, za-
stanawiała się. Przez głowę przemknęła jej myśl, że może umiera. Ale
przecież żyła.
—  Ja nie umarłam — wydawało jej się, że krzyknęła. Ale nikt nie
słyszał tego krzyku.
Kardiolog zapytał, kto z nich jest rodziną.
—  To jest moja matka — odezwał się Tarik.
—  A ja jestem jej mężem — dodał Marvin. — Jestem ojcem tego
chłopca. — Tarik spojrzał na Marvina. Marvin spojrzał na Tarika. Uśmie-
chnęli się do siebie.
—  Wszyscy tutaj jesteśmy rodziną — oświadczyła Bernadine. — To
jest nasza siostra. Proszę powiedzieć, że ona wyzdrowieje, doktorze.
Doktor popatrzył na trzy kobiety. Wiedział dobrze, że Bernadine nie
mówi prawdy. Ale był do tego przyzwyczajony.
—  No cóż, ma niedrożną tętnicę; nie wiemy, jaki był stan jej serca
przed zawałem; można powiedzieć, że doszło do skurczu tętnicy wieńcowej
przedniej, co spowodowało niedokrwienie mięśnia sercowego. Robimy
wszystko co w naszej mocy, aby ustabilizować czynność serca. Mięsień
został uszkodzony, ale w tej chwili nie grozi już jej właściwie żadne
niebezpieczeństwo. Krytyczne były pierwsze cztery godziny. Miała szczęś-
cie, że był ktoś w domu, kto zrobił jej sztuczne oddychanie, i że szybko
przewieziono ją do szpitala.
Potem lekarz polecił wszystkim opuścić pokój. Gloria poczuła, jak
czyjeś wargi dotykają jej twarzy, czoła, rąk i ramion. Nie wiedziała, kto
ją całuje, ale sprawiało jej to przyjemność. Nie wiedziała również, co
znajduje się w tych rurkach, które sterczą z jej rąk. Ale nie obchodziło jej
to. Spojrzała na maszynerię, do której ją podłączono. Domyśliła się, że
mały ekranik nad głową rejestruje pracę jej serca. Przynajmniej bije,
pomyślała. Bolała ją klatka piersiowa. Czuła w niej ucisk. Bolały ją mięśnie
i lewa ręka. Nie wiedziała, że co dwie minuty uciskał ją mankiet auto-
matycznego ciśnieniomierza. Gloria chętnie wstałaby teraz z łóżka i zażyła
przeciwbólowy Advil.
Nacisnęła guzik obok swej prawej ręki. Weszła pielęgniarka pytając,
czy ją boli. Gloria skinęła głową. Pielęgniarka ścisnęła koniec jednej rurki
i ból zaraz ustąpił. Gloria uchwyciła dłoń pielęgniarki, spojrzała na nią
z rozpaczą i wskazała na swoje seree.
— Będziesz zdrowa — pociekz^ła ją pielęgniarka, ale Gloria zapadła
w sen, zanim ta zdążyła dokończyć zdanie.
Czwartego dnia Gloria poczuła się znacznie lepiej. Nawet ten głupi
ciśnieniomierz uciskał jej rękę tylko raz na piętnaście minut. Odłączono
ją już od aparatów i rurek. Z rozkoszą zjadła swój pierwszy posiłek.
Kiedy pielęgniarka zabierała ją na oddział poerkowy, Gloria usłyszała
oklaski. Jej trzy najlepsze przyjaciółki stały obok lekarza i pielęgniarki.
—  Mamusiu, przyjęto mnie do zespołu — szepnął jej Tarik i wyrzucił
w powietrze zaciśniętą pięść.
Gloria uśmiechnęła się.
—  Czym prędzej zabieraj stąd swój tyłek, bo moje włosy wymagają
obcięcia — zażądała Savannah.
—  Tak — dodała Robin. — A ja chcę się pozbyć tych warkoczyków.
Już mi się uprzykrzyły.
—  Ty to masz czelność, Glorio — odezwała się dość głośno Berna-
dine. — Musiałaś dostać zawału akurat wtedy, kiedy wybierałam się do
ciebie z Oniką, aby zrobić jej trwałą. Podejrzewam, że to z tego powodu
wycięłaś ten numer. Przyznaj się!
Gloria śmiała się tak serdecznie, że nie była w stanie im odpowiedzieć.
—  Jest tu również siostra Monroe — oznajmiła Bernadine.
O Boże, pomyślała ze strachem Gloria. Usiadła na łóżku, na jej twarzy
malowało się niekłamane przerażenie.
—  Żartuję — uspokoiła ją Bernadine.
—  Będziesz chyba teraz musiała odchudzić trochę swój tłusty tyłek,
co? — zapytała Savannah.
Gloria potrząsnęła głową.
—  Nie ma sprawy — uspokajała ją Robin. — Będziemy cię kochały
niezależnie od tego, czy będziesz gruba czy cienka jak patyk.
—  Gdzie jest Marvin? — wyszeptała Gloria.
—  Jestem tutaj — odezwał się wychodząc zza drzwi. — Mam nadzieję,
że weźmiesz mnie pod uwagę w tej diecie i nie odchudzisz się zanadto.
Lubię kobiety przy kości.
Gloria uśmiechnęła się i zanim zamknęła oczy, obrzuciła raz jeszcze
spojrzeniem cały pokój. Wszyscy, których kochała, byli przy niej.
354
TO, CO SIĘ NAPRAWDĘ LICZY
Mój tatuś zmarł we śnie wczoraj rano. Chociaż na pozór nie był
świadomy, mama twierdzi, że wiedział, gdzie się znajduje. Kiedy to zro-
zumiał, postanowił od nas odejść. I to w taki właśnie sposób. Zważywszy
wszystkie okoliczności, mama znosi ten cios stosunkowo dzielnie, a ja
ciągle nie mogę otrząsnąć się z odrętwienia. Te przejścia wyczerpały nas
obie, ale mamy przynajmniej tę pociechę, że tatuś przestał już cierpieć.
Nie musimy już dłużej patrzyć bezsilnie, jak na naszych oczach przemienia
się w obcego człowieka.
No i to dziecko, które noszę w sobie. Nie pozbędę się go. Russell
może sobie robić, co chce. Ale ja utrzymam tę ciążę. Nie powiedziałam
mu jeszcze o tym, ale to zrobię. Kiedy już będzie za późno na zabieg i nie
pozostanie nic innego jak tylko pogodzić się z sytuacją. Nie chcę, aby
rozwodził się z żoną. Nie będę również taka głupia, aby pociągać go do
odpowiedzialności. To jest wyłącznie moja decyzja. Nawet przez myśl mi
nie przejdzie, aby przyjąć go do siebie, choćby nie wiem jak mnie błagał
i prosił. Nawet gdyby dzisiaj dostał rozwód i tak nie pozwoliłabym mu
przekroczyć progu swojego domu. Dziecko, nie dziecko. Mam go dość.
Jest moralnym zerem. Zepsuty do szpiku kości. Nareszcie to zrozumiałam.
Skrzywdził mnie tyle razy. Mam już dość robienia z siebie idiotki. Wy-
starczająco długo pozwalałam mu sobą rządzić i panować nad swoim
życiem. Wszystko uchodziło mu bezkarnie. Nawet głupców w pewnym
momencie zaczyna denerwować ich własna głupota. Jeżeli śmierć może
stanowić dla człowieka jakąś lekcję, to mnie nauczyła ona szacunku dla
życia i dla siebie samej. Są to zjawiska dla mnie nowe.
A zgadnijcie, kto się pojawił, aby złożyć mnie i matce kondolencje po
śmierci ojca? Michael. Zgadnijcie, kto oświadczył, że jest mu obojętne,
czy dziecko, które noszę w sobie, jest Russella czy nie, bo on i tak chce
się ze mną ożenić? Michael. Odpowiedziałam mu, że nie mogę się na to
zgodzić. Nie kocham Michaeląi j^n o tym wie. Jest wspaniałym człowie-
kiem, ale nie dla mnie. Chociaż bardzo chcę wyjść za mąż, zdaję sobie
sprawę, że to nie wystarczy, aby się ustatkować. Muszę nauczyć się stać
na własnych nogach. Nauczyć się polegać na Robin. Jak to zrobić?
Odpowiedzi nie znajdę w astrologii ani w numerologii, ani w moich liniach
papilarnych. Odpowiedź jest we mnie. Niemniej, świadomość, że jest
przynajmniej jeden uczciwy mężczyzna, któremu moje dobro leży na sercu,
jest bardzo krzepiąca.
Zamierzam wziąć zwolnienie z pracy przynajmniej na miesiąc. Moja
matka potrzebuje mnie. A jeszcze bardziej ja jej. Nie powiedziałam nikomu
w biurze, że jestem w ciąży, ale mam zamiar to zrobić. Matka nie była
zachwycona tą wiadomością, ale już zaczęła robić kołderkę.
No i nareszcie dali mi podwyżkę. Nie mieli wyjścia. Sfinalizowałam
ostatecznie tę transakcję na dziesięć milionów dolarów, o której wspomi-
nałam kilka miesięcy temu. Wiem, jak ważne jest zdobycie takiego klienta
pod koniec roku. Oznacza to, że firma nie musi się martwić o pokrycie
strat. Bardzo to wzmocniło moją pozycję zawodową. Szef oznajmił mi,
że mogę spodziewać się dużej nagrody na Boże Narodzenie. Zapytałam
go, jak dużej. Odparł, że sumy w granicach pięciu do dziesięciu tysięcy
dolarów. Może wreszcie spłacę ten kredyt zaciągnięty na studia, ale to
się jeszcze zobaczy.
Lekarz orzekł, że dziecko przyjdzie na świat około piętnastego czerwca.
Nie dbam o to, spod jakiego znaku będzie, byleby było zdrowe. Doradził
mi również, abym zrobiła badania prenatalne. Dowiedziałabym się wów-
czas także, jaka jest płeć dziecka. Ale mnie to nie interesuje. Obojętna mi
jest także jego uroda. Jest wiele rzeczy, które robię nie tak jak trzeba, ale
to jedno na pewno zrobię jak należy. Nareszcie będę miała kogoś, kogo
będę mogła kochać tak mocno, jak tego pragnę. Kogoś, komu będę
potrzebna. Wierzę, że mam przed sobą przynajmniej osiemnaście lat, aby
się do tego przyzwyczaić. A ilekroć natknę się na jakieś trudności czy
wątpliwości, będę mogła zwrócić się do Glorii lub Bernadine. One zawsze
wiedzą, co zrobić.
356
POWRÓT DO ŻYCIA
Bernadine siedziała przy biurku, udając, że przebiera palcami po
klawiaturze kalkulatora. Zadzwonił telefon. Nareszcie. Modliła się
w duchu, aby to była jej adwokatka. Od rana czekała od niej na wia-
domość.
—  No więc — odezwała się Jane Milhouse. — Już po wszystkim.
Serce Bernadine omal nie rozsadziło jej klatki piersiowej. Wciągnęła
głęboko powietrze w płuca.
—  No i?
—  Jak ci się podoba suma dziewięciuset sześćdziesięciu czterech tysięcy
dolarów?
Bernadine zachłysnęła się. Dłonie jej opadły na klawiaturę.
—  Powiedziałaś dziewięćset sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów?
—  Tak. Tak powiedziałam.
—  To prawie milion.
—  Tak jest — potwierdziła Jane.
—  John chyba tego nie przeżyje.
—  Może, ale to nie jest nasze zmartwienie, prawda?
—  Słusznie — przyznała Bernadine i przełknęła ślinę. — Słuchaj, ale
czy jesteś tego absolutnie, całkowicie pewna?
—  Właśnie wyszłam od jego adwokata.
—  A John tam był?
—  Nie, nie było go.
—  Dziewięćset sześćdziesiąt tysięcy i ile?
—  Dziewięćset sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów. Będziesz miała
również prawo do połowy jego emerytury, gdy osiągnie wiek emerytalny.
Ponieważ wiemy już, jakie będą opłaty za usługi prawne, możemy poroz-
mawiać o szczegółach naszej umowy.
358
—  Dziękuję ci — powiedziała Bernadine. — Naprawdę bardzo
dziękuję.
—  No więc oczekujemy cię. Kiedfy możesz wpaść?
—  Dostosuję się.                   *' *f
—  Mają dwadzieścia cztery godziny na doręczenie mi potwierdzonego
czeku. Czy odpowiada ci pojutrze?
—  Tak jest — odparła. — I dziękuję raz jeszcze.
Bernadine odłożyła słuchawkę i natychmiast zadzwoniła do Savannah.
Podzieliła się z nią dobrą wieścią i zapowiedziała, że zaprasza ją, Glorię
oraz Robin jutro na kolację, aby uczcić to wydarzenie. Ku zdziwieniu
Bernadine, Savannah oświadczyła, że ma randkę.
—  Co?
—  Słyszałaś. Mam randkę.
—  Z kim?
—  Z artystą malarzem.
—  Gdzie go poznałaś?
—  W tej nowo otwartej galerii, gdzie wystawiają czarni plastycy.
—  Czy to przyszłościowa znajomość?
—  Dziewczyno, nie myślę o tym. Mogę tylko stwierdzić, że jest miły.
Ale odwołam to spotkanie ze względu na ciebie.
Próżność Bernadine została mile połechtana.
—  Nadal nie palisz?
—  Nie. Nie wiem doprawdy, co jest w tych igłach, ale poskutkowało.
Nie ciągnie mnie. Ale nie chcę ci kłamać, dla wzmocnienia efektu po-
wtórzyłam ten zabieg.
Bernadine roześmiała się. Nie znała drugiej tak żywotnej osoby.
—  Potrzebujesz czegoś? — zapytała Bernadine.
—  Czego na przykład?
—  Czegokolwiek.
—  Nic mi nie przychodzi do głowy.
—  Nie udawaj, wiedźmo — skarciła ją Bernadine. — Po tym wszys-
tkim, co przeszłyśmy, obu nam się należy dobry urlop. Wiesz co? Spędzi-
my Nowy Rok w Londynie. Nie próbuj protestować. Czyż nie marzyłaś
o tym, aby zobaczyć Londyn? — Nie pozwoliła Savannah dojść do sło-
wa. — Powiedz tym ludziom z Drum Beat, czy jak się tam ten twój
program nazywa, powiedz im, że jedziesz zobaczyć się z królową tej
pieprzonej Anglii. Czas na to — dodała. — Najwyższy czas.
—  Zwariowałaś zupełnie — zauważyła Savannah. — Ale już dzisiaj
zaczynam się pakować. W Londynie mają najpiękniejsze na świecie ka-
pelusze. Nakupię ich sobie tyle, ile zdołam pomieścić w samolocie.
359
—  Skoro już mowa o kapeluszach. Umówmy się, że jutro wszystkie
przyjdziemy w kapeluszach, Savannah. Pamiętaj, masz włożyć swoje
najpiękniejsze nakrycie głowy. Nie musi być wyzywające, ale odpowiednio
eleganckie. Pamiętasz, kiedyś przyrzekłyśmy sobie urządzić własną Zaba-
wę Sióstr?
—  Pamiętam.
—  Teraz właśnie nadszedł odpowiedni moment.
—  Rozumiem — odrzekła Savannah.
—  Co będziesz robić w Boże Narodzenie?
—  Spędzę je z tobą i dziećmi.
—  Nie zapominaj o Jamesie — przypomniała jej Bernadine.
—  Cholera, rzeczywiście zapomniałam. Nie muszę być u ciebie cały
dzień. Wręczę dzieciom prezenty, wypiję trochę ajerkoniaku, powygłupiam
się i zmykam.
—  Savannah, pozwól, że ci przerwę, dobrze? Chcę, żebyś została na
noc. Pomożesz mi grać rolę Świętego Mikołaja i gotować. James to
prawdziwy mężczyzna, dziewczyno. Nie to co John. Pamiętaj, przyjeżdżaj
z piżamą.
—  Zgoda — powiedziała Savannah. — Milion cholernych dolarów,
co?
—  Taka jest prawda, Ruth. Do zobaczenia. I kocham cię, dziewczy-
no — wyznała spontanicznie Bernadine.
Następnie zadzwoniła do Robin. Podzieliła się z nią swoją radością
i poinstruowała co do kolacji, włącznie z tym, co ma na siebie włożyć.
Robin była tak podekscytowana, że jak powiedziała, mało się nie posikała
z wrażenia.
—  Nie mam ani jednego kapelusza — stwierdziła w końcu.
—  To kup sobie — przykazała Bernadine. — Poważnie, Robin. Co
u ciebie słychać?
—  Wszystko w porządku, dziewczyno. Chociaż stale chce mi się
rzygać. Trudno trzymać fason przy takim samopoczuciu.
—  Jak się czuje twoja mama?
—  Nieźle. Załamała mnie ostatnio, bo znowu zaczęła robić kołderki.
—  To dobrze. Nie pakuj się w kłopoty. Russell odzywał się?
—  Tak. Chcesz wiedzieć, co ten łobuz powiedział?
—  Co takiego?
—  Wyraził wątpliwość, czy jest to jego dziecko.
—  Niemożliwe.
—  Dziewczyno, Russell mnie zupełnie nie obchodzi.
—  Pieprzyć go — skwitowała sprawę Bernadine. — Jak tylko to małe
przyjdzie na świat, możesz liczyć na wszelką pomoc z naszej strony, poza
karmieniem piersią. A dla twojej wiadomości, kiedy już rozwiązanie będzie
blisko, możesz spodziewać się $de mnie takiego deszczu podarków, jakiego
nie miało żadne dziecko. A zatem wsadzaj jutro swój ciężarny tyłek do
samochodu i przyjeżdżaj. I nie zapomnij o kapeluszu.
—  Po co te kapelusze, Bernie?
—  Ponieważ wybieramy się na elegancką kolację. A w ogóle to czas
na nie najwyższy — powtórzyła znów Bernadine. — A skoro już mowa
o czasie, to pamiętaj, nie spóźnij się. Oczekuję cię punktualnie o siódmej,
Robin. Żadnych wykrętów.
—  Będę na czas. Będę, będę — zapewniała. — Do zobaczenia, milio-
nerko.
Telefonując do Glorii Bernadine wciąż jeszcze się śmiała. Savannah
oczywiście już do niej zadzwoniła.
—  Savannah nie potrafi utrzymać języka za zębami — zauważyła
Bernadine. — Ale do rzeczy, Glo. Powiedz mi. Potrzebujesz jakichś
pieniędzy dla Tarika?
—  Nie — odrzekła Gloria. — Radzimy sobie. On haruje jak koń.
Sprząta podwórka, maluje płoty, bierze różne prace.
—  Pamiętaj, Glorio, chłopak wybiera się w podróż dookoła świata.
—  Wiem. Ale jeśli chcesz już być taka hojna, to podsunę ci myśl.
Wyślij parę dolarów Phillipowi.
—  Załatwione. Daj mi tylko jego adres. A jak on się czuje?
—  Znacznie lepiej. Ale nie ma tylu klientów, ilu się spodziewał.
Pieniądze przyjmie z wdzięcznością. Zwłaszcza od ciebie. Phillip cię lubi.
—  Nie obrazi się chyba, co?
—  Na pewno nie.
—  Czy masz już kogoś na miejsce Desiree?
—  Miss Czarnej Ameryki wróciła do mnie na klęczkach. Błagała,
żebym ją przyjęła z powrotem.
—  Wypomniałaś jej dawne zachowanie?
—  Nie — odrzekła śmiejąc się Gloria. — Kazałam jej uprzątnąć swoje
stanowisko, opróżnić z włosów plastikowy worek i zabrać się do roboty.
Dopóki będziemy trzymać się od siebie na dystans, nie powinno być
między nami żadnych zadrażnień.
—  Jesteś pewna, że niczego ci nie trzeba, Glorio?
—  Mam wszystko, czego potrzebuję.
—  Co chcesz przez to powiedzieć?
—  Ja i Marvin kręcimy ze sobą — wyznała Gloria i zachichotała jak
pensjonarka.
360
361
—  Czy mam przez to rozumieć, że robicie te nieprzyzwoite rzeczy —
zapytała Bernadine.
—  Na razie do tego nie doszło — odrzekła Gloria. — Nie wróciłam
jeszcze w pełni do zdrowia. Ale całował mnie.
—  Całował cię? — jęknęła Bernadine.
—  Tak. Pocałunek bardzo dużo znaczy. On jest dla mnie taki dobry.
Wszystko mi w domu naprawił. Kiedy już będę całkiem zdrowa, nie
martw się, będziemy robić te rzeczy i wtedy powiem ci, jak nam to
wychodzi. Co ty na to?
—  Psiakrew, Glorio.
—  Powinnaś przestać kląć. To do ciebie nie pasuje.
—  Psiakrew, Glorio. Jak myślisz, uda ci się wcisnąć mnie do siebie
poza kolejką? Muszę się koniecznie uczesać. Może sobie również zafunduję
te długie paznokcie. Ale nie, czekaj. Nie potrzeba. Przecież będę miała
kapelusz na głowie. A o tych paznokciach też zapomnij. Będą mi tylko
przeszkadzać w tym, czym zamierzam się zająć.
—  To znaczy w czym?
—  Dowiesz się wkrótce. Tylko pamiętaj, Glorio. Masz być w kape-
luszu. Chodzisz do kościoła, więc wiem, że masz ich całe mnóstwo. Uważaj
tylko, żebyś nie wyglądała jak siostra Monroe.
—  Psiakrew, Bernie.
Rozmowy z Savannah, Robin i Glorią uświadomiły Bernadine,
że pomyślne zakończenie sprawy z Johnem wprawiło jej przyjaciółki
w nie mniejszą euforię niż ją samą. Mówiły jej to ich radosne głosy. Do
diabła, czekały na to równie długo jak ona. A teraz wszystkie zachowy-
wały się tak, jakby wygrały los na loterii. Bernadine to się rzeczywiście
zdarzyło.
Spojrzała na rozłożone na biurku płachty papieru, a potem przeniosła
wzrok na kalkulator. Zastanawiała się, w którym miejscu przerwała. To
jest wręcz nie do uwierzenia. Nie mogła doczekać się chwili, kiedy wróci
do domu i opowie wszystko dzieciom. Ale co miała im powiedzieć? Nic
nie przychodziło jej do głowy. Ale po chwili wpadła na pomysł — powie
im, że tatuś okazał się wyjątkowo wspaniałomyślny i dał im bardzo dużo
pieniędzy. Bernadine odruchowo sięgnęła po papierosa, ale zatrzymała
się w pół drogi. Wciągnęła głęboko powietrze w płuca, po czym zrobiła
wydech.
Pomyślała o jutrzejszym dniu i o tym, że ma właściwie tylko jeden
przyzwoity kapelusz. Postanowiła wracając zatrzymać się w pasażu
handlowym. Potem jak odbierze dzieci ze świetlicy. Nie. Nie mogła tego
zrobić. Obiecała im, że zabierze je dziś wieczór na Home Alone. Zbyt
często nie dotrzymywała im obietnic. Musi się zadowolić tym kapeluszem,
który ma.                                              ^
Bernadine siedziała tak kilka mhn$t, bębniąc ołówkiem o biurko.
Myślała intensywnie. O wszystkim. Oczywiście rzuci tę cholerną pracę.
Ale dopiero po Nowym Roku. Jej odejście w tej chwili postawiłoby firmę
w trudnej sytuacji. To nie byłoby w porządku. Jak mówi Robin, należy
dbać o dobrą karmę. Nareszcie będzie miała więcej czasu dla dzieci; na
myśl o tym Bernadine uśmiechnęła się. Pierwsza będzie odbierała dzieci
ze szkoły. Codziennie. Będzie czekała na nie w cherokee słuchając Geor-
ge'a Winstona, na długo zanim rozlegnie się dzwonek. Skończy się po-
śpiech w godzinach szczytu. Skończy się wychodzenie o świcie i powroty
do domu, gdy jest już ciemno.
Przestanie się martwić, czy znajdzie kupca na dom. Ale na razie nie
zdejmowała skurwiela z rynku. Opuści trochę cenę. I ofiaruje niezłą sumkę
na United Negro College Fund, o czym zawsze marzyła. Nakarmi kilkoro
tych umierających z głodu dzieci w Afryce, które ogląda wieczorami
w telewizji. Zadzwoni pod ten bezpłatny numer, który zanotowała na
kawałku papieru i wsadziła pod magnes na lodówce. Może przeznaczy
też trochę pieniędzy na Urban League i na NAACP, a już z całą pewnością
wspomoże finansowo niektóre programy, które Akcja Czarnych Kobiet
od dawna usiłuje ruszyć z miejsca. Nie minęło wiele czasu, a Bernadine
rozdysponowała już ponad milion dolarów. Ale dalej siedziała rozmyś-
lając, komu jeszcze przydałaby się jej pomoc.
Pomyślała o Jamesie. Każde słowo tego człowieka znajduje pokrycie
w czynach. Bernadine nadal była w nim zakochana. I zamierzała w tym
trwać. Ma przyjechać na Boże Narodzenie. Znalazł już mieszkanie. Za-
kłada również kancelarię adwokacką. James oznajmił, że zamierza walczyć
o to, aby wyniki referendum w sprawie ustanowienia święta Martina
Luthera Kinga zyskały w tym rasistowskim stanie moc prawną. Raz na
zawsze. Włączył się już w akcję zmierzającą do ograniczenia liczby sklepów
z alkoholem w dzielnicach zamieszkanych przez ludność kolorową. Savan-
nah nosi się nawet z zamiarem poruszenia tego tematu w telewizji. To
jest poważny człowiek. James oświadczył, że nie będzie na nią naciskał.
Że będzie cierpliwy. Ale teraz Bernadine zaczęła się śpieszyć. Chciała, aby
ten wóz wyruszył już w drogę. Odzyskała swoje życie. To życie, które
przegrała jedenaście lat temu.
Teraz, kiedy już miała pieniądze, aby założyć ową wymarzoną wy-
twórnię gotowych dań, postanowiła odstąpić od tego zamiaru. Wpadła
na lepszy pomysł. Taki, który gwarantuje powodzenie. Biali dorabiali się
fortun na tych cholernych czekoladowych ciasteczkach, więc i ona otworzy
362
363
własny nieduży sklepik. Będą w nim wyłącznie słodycze, takie, jakie lubią
czarni; napoje: jeżynowy i brzoskwiniowy, ciasto ze słodkich kartofli,
puddingi: chlebowy, bananowy, ryżowy, bezy cytrynowe, placek. Otworzy
go w największym pasażu handlowym w Scottsdale. Będzie się starała
o najlepsze rodzaje kawy: cappuccino i te inne śmieszne gatunki, bez
których nikt w dzisiejszych czasach nie potrafi się obejść. Miała już nawet
nazwę dla swego sklepu: SŁODKOŚCI BERNADINE. Chyba dobra.
Brzmi całkiem nieźle. I dobrze się kojarzy.

Spis rozdziałów
Byle nie Dick Clark................................11
Niespodziewanie sama..............................32
Zapomnij, co powiedziałem...........................45
Nie wysłuchane modlitwy............................64
Pożar........................................82
Gruba.......................................95
Pożądanie na autostradzie...........................104
Odkrycie.....................................119
Wenus w znaku Panny.............................135
Rozrywkowy wieczorek.............................151
Wolność wypowiedzi..............................169
Sauna.......................................180
Siła woli.....................................197
Żadna sprawa..................................212
Akcja Czarnych Kobiet.............................222
Dlaczego?    ....................................230
Odwet    ......................................240
Zabić czas....................................247
Nowy obszar...................................262
Bliżej miodu...................................275
Pijaństwo.....................................285
Monsun   .....................................302
Do nieba i z powrotem.............................317
I wciąż są fale..................................337
Niedorzeczne wymagania............................347
Przyjaźń   .....................................353
To, co się naprawdę liczy............................356
Powrót do życia.............^_...................358

ZAPOWIEDZI WYDAWNICZE 1994/95
WINSTON GROOM: Forrest Gump
Życie idioty to nie bułka z masłem — mówi Forrest Gump, bohater bestsellerowej
powieści Winstona Grooma i zrealizowanego na jej podstawie filmu, który w 1994
roku podbił Amerykę. W roli głównej — nierozgarniętego młodego człowieka o wiel-
kim sercu, który przez przypadek staje się gwiazdą futbolu, bohaterem wojennym,
odnoszącym sukcesy biznesmenem, jakimś cudem odnajdując się w największych
wydarzeniach w historii USA — wystąpił Tom Hanks.
Polskie wydanie najzabawniejszej książki ostatniego dziesięciolecia — w grudniu
1994 roku, tuż przed Gwiazdką!
JOSEPH HELLER: Ostatni rozdział czyli Paragraf 22 bis t
Na łamach „Ostatniego rozdziału" spotykamy Yossariana, Mila Minderbindera,
byłego starszego szeregowca Wintergreena oraz innych bohaterów najgłośniejszej
powieści Hellera — „Paragraf 22", a oprócz nich wiele nowych, lecz nie mniej
oryginalnych postaci, takich jak onkolog, który przyjmuje pacjentów chorych na raka
na oddziale psychiatrycznym, gdzie sam przechodzi intensywną kurację; prezydenta
Ameryki, który uwielbia gry komputerowe i cieszy się, gdy rozmówcy tytułują go
kutasem; Lwa Rabinowitza, który przeżył bombardowanie Drezna w Rzeźni numer
5 razem z Kurtem Vonnegutem i dobrym wojakiem Szwejkiem.
Tym razem akcja toczy się w Nowym Jorku, mieście opanowanym przez nar-
komanów, żebraków i prostytutki. Yossarian znów trafia do szpitala, gdzie symu-
luje chorobę i podrywa pielęgniarki. Przed szpitalem czatują na niego detektywi.
Może wynajęła ich jego trzecia żona, z którą właśnie się rozwodzi? Może jego szef.
Milo Minderbinder, właściciel jednego z największych koncernów w Ameryce?
A może to nie detektywi, lecz agenci wywiadu zamieszani w porwanie kapelana
Tappmana, który zaczął nagle siusiać ciężką wodą, jednym ze składników niezbęd-
nych do produkcji bomby atomowej? Lecz wytwarzanie ciężkiej wody wymaga
zezwolenia, którego kapelan nie posiada. Yossarian rozpoczyna poszukiwania kape-
lana, a Milo go opatentowuje, gdy dowiaduje się, że ciężka woda jest droższa od
złota. I pobiera od rządu opłaty za użytkowanie kapelana. Ale to tylko tak na mar-
ginesie innej działalności. Bo przede wszystkim chce sprzedać generałom z Pen-
tagonu bombowiec nowej generacji, który odznacza się tym, że w ogóle go nie
widać. Problem polega na tym, że nikt nie wie na pewno, czy mas7yna istnieje.
W końcu nikt jej nie widział...
Przezabawne wydarzenia gonią jedno za drugim, dialogi iskrzą się dowcipem,
a czarny, absurdalny humor, tak dobrze znany czytelnikom „Paragrafu 22", sprawia, że
niemal gotowi jesteśmy uwierzyć, że to, co dobre dla Mila i jego koncernu, jest dobre
dla nas wszystkich.
„Ostatni rozdział" czyta się jednym tchem, a polski przekład powieści ukaże się już
w listopadzie, równocześnie z wydaniem amerykańskim. Jest na co czekać!
JOSEPH HELLER: Gold jak złoto     "
Bruce Gold, ojciec trójki dzieci, syn tyrana i pasierb wariatki, jest wykładowcą,
pomimo że nie cierpi riauszania. Pisze też książki, których nikt nie czyta. Ma idealną'
żonę, która go nudzi, narzeczoną, która jest córką milionera i może mu pomóc w zro-
bieniu kariery, i jest zakochany w nauczycielce swojej córki. Prezydent USA go
podziwia, a rodzina uważa za idiotę. Bruce pragnie zostać sekretarzem stanu jak Henry
Kissinger, choć nienawidzi władzy i polityków...
Nieznana w Polsce powieść Hellera, którą musi przeczytać każdy fan „Paragrafu 22";
tamta była drwiną z wojny i armii; w tej autor w niezwykle zabawny i inteligentny sposób
wyśmiewa waszyngtoński establishment i polityków.
RICHARD NORTH PATTERSON: Stopień winy    *
Trzymająca w napięciu książka z modnego obecnie gatunku „thrillera prawniczego"
spopularyzowanego książkami Johna Grishama. Bohater, znany adwokat, broni daw-
nej kochanki, a zarazem matki swojego kilkunastoletniego syna, oskarżonej o zabój-
stwo sławnego pisarza. Czy było to morderstwo, czy samoobrona przed gwałtem?
13 tygodni na liście bestsellerów New York Timesa w 1993 roku; jednoczesne
wydanie w 9 krajach.
jackie collins: Dzieciaki z Hollywood
Najnowsza powieść sławnej amerykańskiej pisarki, której książki niejednokrotnie
przenoszono na ekran telewizyjny. Akcja „Dzieciaków z Hollywood" nawiązuje do
wcześniejszych, znanych polskim czytelnikom bestsellerów „Żony z Hollywood"
i „Mężowie z Hollywood".
avery CORMAN: Wielka promocja  ^
Paul Brock jest wziętym telewizyjnym scenarzystą, ale jak każdy ambitny autor pisze
na boku Prawdziwą Powieść. Napotkawszy kłopoty z jej wydaniem zwraca się do
swego przyjaciela z lat młodości, który jest teraz rekinem show-businessu. Ten odnaj-
duje receptę na jego kłopoty: dobrze sprzedają się wyłącznie książki znanych osobisto-
ści, trzeba więc uczynić z Brocka gwiazdę estrady. Cały sztab specjalistów przygoto-
wuje go do odegrania nowej roli. Brock szybko zdobywa sławę i...
Na kartach tej skrzącej się humorem satyry na show-business i kulturę masową
spotykamy między innymi Roberta Ludluma, Michaela Jacksona i księżniczkę Dianę.
Autor „Wielkiej promocji", Avery Corman, jest dobrze znany polskim czytelnikom ze
swojej wcześniejszej, sfilmowanej powieści „Sprawa Kramerów".
RICHARD RHODES: Uprawiając miłość: Erotyczna odyseja
Richard Rhodes to wybitny amerykański eseista, dwukrotny zdobywca nagrody
Pulitzera w dziedzinie literatury. „Uprawiając miłość" stanowi jego manifest erotycz-
ny, a zarazem szczere wyznanie ujawniające najbardziej intymne doświadczenia i sek-
sualne fantazje. Rhodes przedstawia w nim szczegółowe opisy swoich związków
z kobietami, opisy miłości fizycznej i stosowanych przez siebie technik seksualnych.
-   JEAN P. SASSON: Księżniczka
Książka, której wydanie wywołało skandal dyplomatyczny na Zachodzie, zakazana
w większości krajów arabskich — prawdziwa historia losów księżniczki w dzisiejszej
Arabii Saudyjskiej, jeszcze bardziej dramatyczna niż opisana w „Tylko razem z córką"
Betty Mahmoody!
Sułtana, siostrzenica panującego króla Fajsala, wychowana w niesłychanym boga-
ctwie, jest właścicielką rezydencji na trzech kontynentach i prywatnego odrzutowca,
opływa w drogą biżuterię i suknie z najsławniejszych domów mody na świecie.
W rzeczywistości żyje jak ptak w pozłacanej klatce — pozbawiona wolności, prawa
wyborczego, kontroli nad własnym życiem. Z twarzą ukrytą za długim, czarnym welo-
nem, jest więźniem swojego ojca, męża i brata, swojego kraju. Kraju, w którym
trzynastoletnie dziewczęta są nierzadko zmuszane do poślubiania mężczyzn pięcio-
krotnie od nich starszych, a młode kobiety pozbawiane w okrutny sposób życia przez
własnych ojców za „wykroczenia przeciw miejscowym zwyczajom" lub zamykane
dożywotnio w celach bez światła i okien. Kraju, w którym swoboda wypowiedzi jest
karana śmiercią, a seksualna perwersja na porządku d; 'snnym.
2003
07- 15
JEAN P. SASSON: Córki księżniczki Sułtany
Najnowszy, szokujący bestseller Jean Sassbn, który opowiada o dalszych losach
Sułtany (po 1992 roku, gdy ukazała się „Księżniczka") oraz o losach jej dwóch córek.
Mahy — niezwykle utalentowanej i pełnej temperamentu piękności, nie umiejącej
odnaleźć się w społeczeństwie, w którym absolutna dominacja mężczyzn uniemoż-
liwia jakiekolwiek partnerskie związki między kobietą a mężczyzną; Amani, która pod
wpływem dorocznej pielgrzymki do Mekki z pogodnej i kochającej zwierzęta dziew-
czyny zmienia się w religijną fanatyczkę.
ii
z
li
z
g
ti
vi
Vi
a
ni
d
DONALD SPOTO-. Marylin Monroe: Biografia
Najnowsza, bestsellerowa biografia sławnej amerykańskiej aktorki, ujawniająca nie
znane wcześniej fakty z jej życia prywatnego i rzucająca nowe światło na rzeczywiste
okoliczności jej śmierci. Wyczerpująca relacja o życiu i śmierci jednej z największych
i zarazem najbardziej kontrowersyjnych gwiazd kina XX wieku. Donald Spoto uzyskał
dostęp do nie publikowanych dotąd dokumentów i zdjęć.
LESLEY-ANN JONES: Naomi
W ciągu zaledwie czterech lat nieśmiała, czarnoskóra dziewczyna wychowana na
przedmieściach Londynu zdobyła status najsławniejszej czarnej supermodelki lat dzie-
więćdziesiątych. Jej uroda inspiruje najlepszych projektantów mody na świecie, jej
zdjęcia trafiają na okładki najpoważniejszych czasopism, a prasa pisze szeroko o jej
romansach z gwiazdami filmu i rocka — Robertem DeNiro, Sylvestrem Stallone,
Ericem Claptonem, Adamem Claytonem z U2.
Jaka naprawdę jest Naomi Campbell? Biografia pióra Lesley-Ann Jones daje defini-
tywną odpowiedz na to pytanie, ujawniając nieznane fakty z życia gwiazdy, roz-
wiewając mity.
Dystrybucją i sprzedaż książek Wydawnictwa PRIMA prowadzi INTERNOVATOR Sp. z o.o.
ul. Postępu 2, 02-676 Warszawa, tel. 43-48-41 lub 43-11-61 wew. 323, tel./fax 43-04-20
CZEKAJĄC NA MIŁOŚĆ
Sensacja wydawnicza 1992 roku (50 tygodni na listach bestsellerów
w USA!); historia przyjaźni czterech młodych, afroamerykańskich kobiet,
a zarazem zabawny i pełen ciepła portret nowoczesnej kobiety lat
dziewięćdziesiątych: kapryśnej, lubiącej seks, czasami cynicznej i śmiesznej,
pełnej sprzeczności, a równocześnie zaradnej i odpornej na ciosy życiowe.
po 11 łatach małżeństwa mąż porzuca
Jernadine dla 24-letniej dziewczyny,
.eki i kochanek pozwalają jej wyjść
depresji, ale Bernadine tęskni za
prawdziwym uczuciem... Życie uczucio-
we Savannah, atrakcyjnej dziennikarki
telewizyjnej, prześladuje pech. Prze-
sadna duma niweczy jej związek z mło-
dym lekarzem; pięć nocy spędzonych
wspólnie w Las Vegas z dziennikarzem
z San Francisco wydaje się zalążkiem
głębszego uczucia - Savannah spotyka
jednak zawód... Nieślubny syn stanowi
dla Glorii jedyną miłość jej życia.
Niepowodzenia życiowe rekompensuje
sobie dobrym jedzeniem; w końcu nad-
miar kilogramów przyczynia się do cho-
roby serca - akurat wtedy, gdy na horyzoncie pojawia się odpowiedni męż-
czyzna... Robin uparcie poszukuje kandydata na męża, by spełnić swoje naj-
większe marzenie - założyć rodzinę. Niestety spotyka jedynie pospoftfych
uwodzicieli, którzy wykorzystują ją materialnie i uczuciowo. Kolega z pracy,
który darzy ją prawdziwym uczuciem, nie ma u niej szans - nie jest niestety
przystojny... Wzajemnie się wspierając, Bernadine, Savannah, Gloria i Robin
czekają na miłość, na mężczyznę, który odbierze im dech w piersiach...


Zdjęcie Whitney Houston: East News
Ilustracja na tylnej stronie okładki: Bożena Kowalewska
ISBN 83-85855-49-1

PRIMA