James Barclay

Dziecko nocy

Nigthchild
Przełożył: Michał Studniarek
Wydanie oryginalne: 2001
Wydanie polskie: 2004
Książkę tę dedykuję pamięci Stuarta Bartletta.
Prawdziwego przyjaciela, wspaniałego męża Viv,
ojca Tima, Emmy, Claire i Nicka.
Bardzo nam Ciebie brakuje, dlatego ten tom jest dla Ciebie.
Po raz kolejny pojawili się ludzie, którzy pomogli mi wygładzić tekst i dali 
właściwe 
odpowiedzi, kiedy ich najbardziej potrzebowałem. Dziękuję Alanowi Mearnsowi za 
dostarczenie ważnego brakującego kawałka podczas spaceru do pubu w Killarney; 
Lisie 
Edney, Deborze Erasmus i Laurze Gulvin za słowa, które mi dały; Dave’owi, 
Dickowi, 
George’owi i Pete’owi, którzy stoczyli dobrą bitwę w moim imieniu; Simonowi 
Spantonowi, 
którego wsparcie i intuicja pomogły mi przeżyć rok, który czasami wydawał się 
bardzo 
trudny.
BOHATEROWIE
KRUCY
Hirad Coldheart BARBARZYŃCA
Bezimienny WOJOWNIK
Ilkar JULATSAŃSKI MAG
Denser MAG ZŁODZIEJA ŚWITU
Erienne MAG FORMUŁ
KOLEGIA
Dystran WŁADCA XETESKU
Vuldaroq PAN NA WIEŻY, DORDOVER
Heryst LORD STARSZY MAG, LYSTERN
Sytkan LORD MAG, XETESK
Ry Darrick GENERAŁ LYSTERNEŃSKIEJ KAWALERII
Aeb PROTEKTOR
Lyanna CÓRKA ERIENNE
ŻOŁNIERZE, ŻEGLARZE I LORDOWIE
Ren’erei GILDIA DRECH
Tryuun GILDIA DRECH
Jasto Arlen LORD ARLEN
Selik KAPITAN CZARNYCH SKRZYDEŁ
Jevin KAPITAN SŁOŃCA CALAIUS
AL-DRECHAR
Ephemere
Cleress
Myriell
Aviana
KAAN
Sha-Kaan WIELKI KAAN
Hyn-Kaan
Nos-Kaan
„Gdy Niewinny dosiądzie żywiołów
i ziemia leży rozdarta,
Rozdzielenie się odwróci
i z chaosu powstanie Jedność,
by już nigdy nie upaść.”
Tinjata, Starszy Mag, Dordover
Prolog
Przez całe swoje długie życie Jarrin łowił na wodach na północ od Kłów Sunary. 
Znał 
tutejszy układ prądów i zmienność wiatru. I znał piękno samotności. Zanurzył 
sieci i saki w 
osłoniętej głębokiej zatoczce i teraz pozostało mu tylko cudowne oczekiwanie. To 
była pora, 
którą uwielbiał. Leżał na pokładzie swojego osiemnastostopowego przybrzeżnego 
skimera, 
który kołysał się lekko na fali. Pojedynczy żagiel owinął się wokół bomu.
Jarrin wyjął korek z butelki rozcieńczonego wina, potem wyciągnął z torby grubą 
kanapkę z szynką, położył to wszystko na ławce obok i popatrzył na błękitne 
niebo, po 
którym płynęły rzadkie chmury. W taki dzień nie wyobrażał sobie lepszego życia.
Musiał się nieco zdrzemnąć, bo gdy się obudził, poczuł, jak łódź dziwnie się 
kołysze. 
Słońce przesunęło się nieco ku lewej stronie. Coś psuło idealną harmonię tego 
dnia, jakiś 
odległy ryczący dźwięk drażnił jego uszy.
Jarrin oparł się na łokciach, przechylił głowę i wsadził palec do lewego ucha. 
Nie słyszał 
ani jednego ptaka. Przez lata tak przyzwyczaił się do ostrych krzyków mew 
krążących nad 
jego głową albo lecących za łodzią po dobrym połowie, że stały się częścią tła. 
Teraz ich 
milczenie działało mu na nerwy. Zwierzęta potrafiły wyczuwać różne rzeczy.
Rozejrzał się całkiem już rozbudzony - wokół działo się coś dziwnego. Niebo nad 
głową 
było piękne, lecz powietrze pachniało deszczem. Woda zabrała go w morze, chociaż 
przypływ dopiero miał nadejść. A ryczący dźwięk odbijał się echem od Kłów 
Sunary, 
wypełniając powietrze nieziemskim hałasem, który sprawiał, że żołądek ściskał mu 
się ze 
strachu.
Usiadł na okrężnicy, marszcząc czoło, kiedy jego spojrzenie przyciągnęło jakieś 
poruszenie na morzu. Zamarł.
W jego stronę niesłychanie szybko pędziła ściana wody, za którą gromadziła się 
coraz 
większa masa ciemnych chmur. Rozciągała się tak szeroko, jak tylko mógł sięgnąć 
wzrokiem, 
po obu stronach zatoki widział olbrzymią i straszną szarobłękitną górę 
zwieńczoną bielą.
Jarrin wciąż patrzył. Mógł próbować podnieść kotwicę, postawić żagiel i pomknąć 
do 
brzegu, ale wiedział, że to daremny trud. Fala musiała być wysoka na ponad sto 
stóp i nie 
zapowiadała ocalenia, tylko śmierć na skalistym wybrzeżu. Mężczyzna zawsze 
zaklinał się, 
że będzie patrzył śmierci prosto w twarz, zatem wyprostował się, odśpiewał 
modlitwę do 
duchów, aby móc bezpiecznie przejść do krainy przodków, i czekał, rozkoszując 
się 
wspaniałą potęgą natury, nim ta zmiotła go w nicość.
Rozdział 1
Powóz turkotał, jadąc pokrytym koleinami i zarośniętym gościńcem w stronę 
zachodniego krańca Czarnych Szczytów, ku Sępim Skałom. Koła podskakiwały na 
kamieniach, drewno skrzypiało, a metalowe sworznie piszczały w łożyskach. 
Uderzeniem lejc 
i pokrzykiwaniem woźnica popędził parę koni ciągnących powóz z szybkością, która 
mogła 
doprowadzić tylko do jednego.
Lecz jeszcze nie teraz.
Z każdym odbijającym się w krzyżu wstrząsem woźnica oglądał się przez ramię. 
Przez 
chmurę kurzu, którą wzniecał pojazd, widział, jak się zbliżają. Sześć postaci na 
koniach, 
pożerających dystans w tempie, którego nie ograniczała zła droga, zabójcza dla 
kół wozu.
Obserwował, jak się zbliżają, przez ponad połowę dnia, jego bystre oczy 
dostrzegły ich 
niemal w tej samej chwili, gdy oni zobaczyli jego i zaczęli pościg. Z początku 
nie musiał 
gnać, lecz kiedy popołudnie zaczęło przechodzić w wieczór, zrozumiał, że jego 
prześladowcy 
są gotowi zajeździć swe wierzchowce na śmierć, aby tylko go złapać. Nie dziwiło 
go to. To, 
co, jak sądzili, jechało w powozie, było warte znacznie więcej niż życie kilku 
chabet.
Uśmiechnął się, popatrzył na szlak i znowu trzasnął lejcami. Czyste do tej pory 
niebo 
zaczęło chmurzyć się na wieczór, a światło traciło już na ostrości. Podrapał się 
po podbródku 
i popatrzył na swoje konie. Pot płynął z ich boków i pienił się pod skórzaną 
uprzężą. Ich 
głowy podskakiwały, oczy były szeroko otwarte, a uszy stulone.
- Dobra robota - uśmiechnął się.
Jeszcze raz obejrzał się za siebie. Byli oddaleni o zaledwie sto jardów. Stuk, 
który 
usłyszał, oznaczał, że w powóz trafiła pierwsza strzała. Wziął głęboki oddech: 
to się musi 
skończyć tutaj.
Pochylił się, puścił lejce i wskoczył na grzbiet prawego konia, czując dłońmi i 
nogami 
jego ciepło, a zarazem jego wyczerpanie.
- Spokojnie - powiedział. - Spokojnie.
Poklepał konia po karku i wyciągnął sztylet, a potem jednym szybkim ruchem 
odciął 
uprząż. Jeszcze jeden ruch i skórzane mocowanie jarzma odpadło. Ścisnął boki 
siwka piętami 
i odbił w prawo, pozostawiając drugiego wałacha z wozem, który gwałtownie 
zwolnił i 
obrócił się w lewo. Modlił się, aby powóz nie wywrócił się.
Potem rozplątał wodze zawiązane wokół wędzidła i po chwili walki ze zwierzęciem 
nachylił się nad jego karkiem, szybko oddalając się od pojazdu. Kiedy usłyszał 
za sobą 
krzyki, ściągnął cugle i odwrócił się.
Byli już na miejscu. Otworzyli drzwi i okrążali powóz, pokrzykując gniewnie i 
wzajemnie się obwiniając. Wiedział, że jest dobrze widoczny, ale nie przejmował 
się tym. 
Teraz go nie dogonią, co więcej, odciągnął ich od zdobyczy. Pół dnia jazdy za 
pustym 
wozem. Teraz przynajmniej nie znajdą tego, czego szukali.
Jednak nie było czasu na radość. To zaledwie sześciu prymitywnych drani, których 
udało 
mu się oszukać. A przecież byli jeszcze inni, znacznie sprytniejsi, a ci, nie 
będą tak łatwym 
przeciwnikiem.
* * *
Erienne spojrzała na córeczkę śpiącą spokojnie na jej podołku i po raz pierwszy 
zastanowiła się, czy nie popełniła strasznego głupstwa. Pierwszy dzień w 
Czarnych Szczytach 
minął dość spokojnie. Lyanna była w wyśmienitym nastroju, idąc na południe 
śpiewały pieśni 
wędrowców, a oblany słońcem las pachniał czysto, świeżo i przyjaźnie. Ta 
pierwsza noc 
okazała się dla niej prawdziwą przygodą: spała na otwartym terenie, okryta 
matczynym 
płaszczem i chroniona ostrzegawczymi zaklęciami. Podczas kiedy spała, Erienne 
odeszła 
dalej, dostrajając się do many i szukając znaków świadczących o tym, że nie 
wszystko jest 
dobrze.
Erienne nie sądziła, aby tej nocy groziło im jakieś niebezpieczeństwo. Wierzyła, 
iż Gildia 
wie, co robi, i zaopiekuje się nimi. I choć w górach biegały wilki, nie były 
znane z polowania 
na ludzkie mięso, ona zaś, czarodziejka z Dordover, potrafiła bronić się lepiej 
niż zwykli 
ludzie.
Lecz drugiego dnia ich nastrój uległ zmianie. Las stawał się coraz gęstszy i 
przez 
większość czasu szły w cieniu, humor poprawiał im się tylko wtedy, gdy słońce 
przedzierało 
się przez liście, by oświetlić ziemię u ich stóp. Piosenki i rozmowy stawały się 
coraz rzadsze i 
szybko cichły. I choć Erienne starała się wyszukać jakiś temat rozmowy albo 
pokazać coś 
interesującego swojej coraz bardziej niespokojnej córce, słowa albo nie 
wywoływały żadnej 
reakcji, albo zamierały jej na ustach, kiedy spoglądała w pełne strachu oczy 
Lyanny.
Tak naprawdę ona też go czuła. Rozumiała - albo sądziła, że rozumie - dlaczego 
muszą 
iść same. Lecz jej wiara w Gildię szybko słabła. Oczekiwała jakiegoś kontaktu, 
lecz nic 
takiego się nie stało, i teraz każdy trzask gałązki i skrzypnięcie drzewa 
sprawiały, że 
podskakiwała ze strachu. Sięgnęła więc po śpiew ptaków, by poprawić nastrój 
Lyanny. W 
końcu, skłamała, skoro ptaki śpiewają, nie może tu być niebezpiecznie.
Erienne wciąż się uśmiechała, choć wiedziała, że Lyanna jest tylko częściowo 
przekonana 
co do potrzeby dalszej wędrówki. Do tego mała szybko się męczyła, dlatego późnym 
popołudniem musiały się zatrzymać. Dordovanka siedziała oparta o porośnięte 
mchem 
drzewo, podczas gdy dziewczynka spała. Biedne dziecko. Ma tylko pięć lat i już 
ucieka, by 
ocalić życie, choć jeszcze o tym nie wie.
Pogładziła długie czarne włosy swojej córki i odsunęła lalkę tak, aby nie 
gniotła jej w 
policzek. Rozejrzała się po lesie. Szum wiatru między drzewami i ciemne gałęzie 
kołyszące 
się nad nimi wydawały się groźne. Wyobraziła sobie, że zbliża się do nich stado 
wilków, lecz 
szybko potrząsnęła głową, aby odpędzić od siebie tę wizję. Czuła też, że są 
śledzone, i nie 
mogła pozbyć się myśli, że to nie Gildia.
Serce załomotało jej w piersi, ogarnęła ją panika. Cienie podskakiwały przed 
nią, 
przyjmowały ludzkie kształty i śmigały na skraj pola widzenia, zawsze poza jej 
zasięgiem. 
Zaschło jej w ustach. Co, na wszystkich bogów, one tutaj robią? Kobieta i małe 
dziecko. 
Ścigane przez siły zbyt wielkie, by dało się z nimi walczyć. Powierzyły swoje 
życie 
całkowicie obcym osobom, które z pewnością ich opuściły.
Mimo że popołudnie było ciepłe, Erienne zadrżała, to obudziło Lyannę. 
Dziewczynka 
popatrzyła na nią, daremnie szukając pocieszenia.
- Mamusiu, dlaczego oni tylko patrzą? Dlaczego nam nie pomogą?
Ponieważ Erienne milczała, Lyanna spytała jeszcze raz, dodając: „Czy oni nas nie 
lubią?”. Wtedy zaśmiała się i zwichrzyła włosy dziecka.
- Jak ktokolwiek mógłby cię nie lubić? Oczywiście, że nas lubią, kochanie. 
Sądzę, że 
muszą trzymać się z dala od nas, by upewnić się, że nic złego nas nie spotka.
- Kiedy tam dotrzemy, mamo?
- Już niedługo, kochanie. Niedługo. Wtedy odpoczniesz. Już się zbliżamy. - Ale 
nawet dla 
niej samej te słowa brzmiały pusto, a wiatr w drzewach szeptał o śmierci.
Lyanna spojrzała na nią bystro, jej broda lekko zadrgała.
- Nie podoba mi się tu, mamo - powiedziała.
Erienne znów zadrżała.
- Mnie też, kochanie. Ale idziemy tam, gdzie jest lepiej.
Mała kiwnęła głową.
- Nie pozwolisz, aby źli ludzie mnie dostali, prawda?
- Oczywiście, że nie.
Pomogła Lyannie wstać, zarzuciła tobołek na ramię i ruszyły dalej, kierując się 
na 
południe, tak jak im powiedziano. Erienne przyspieszała, czując zbliżające się 
duchy, i 
próbowała sobie wyobrazić, w jaki sposób Bezimienny albo Thraun zgubiliby 
ścigających. 
Mogliby na przykład zatrzeć ślady, poruszając się ostrożnie nad ziemią i 
zostawiając fałszywe 
tropy. Zastanawiała się nawet, czy zdołałaby unieść córkę w Płaszczu-Ukrycia, 
czyniąc je 
obie niewidzialnymi. Byłoby to jednak zbyt męczące. Uśmiechnęła się ponuro. Dla 
Lyanny 
była to gra, która może ją bawić, lecz ona wiedziała, że to gra o najwyższą 
stawkę.
* * *
Szli przez las całkiem zręcznie, lecz mimo to elfy niczego nie przeoczyły. 
Ren’erei 
musiała przyznać, że zaskoczyły ją ich zdolności, cichy sposób poruszania się i 
wysiłki, by 
nie pozostawiać po sobie żadnych śladów. Podziwiała nawet trasę, którą wybrali, 
często 
schodząc z wytyczonego szlaku, by zgubić każdego, kto mógłby ich śledzić.
Mogłoby to zmylić większość ścigających, lecz Ren’erei i Tryuun urodzili się w 
lesie i 
wyczuwali każdy ślad wywołany przejściem ludzi. Opadły liść wgnieciony w 
ściółkę, 
kawałek kory oddarty z drzewa na znaczącej wysokości, wzór z leżących na ziemi 
gałązek. A 
w przypadku tych ludzi również cień niezgodny z kątem padania promieni 
słonecznych, 
zawirowania powietrza, zmiana w nawoływaniu się leśnych zwierząt.
Ren’erei szła z przodu, Tryuun osłaniał siostrę z boku, jakieś dwadzieścia 
jardów od niej. 
Para elfów śledziła te znaki przez ponad pół dnia, wciąż się zbliżając, lecz nie 
dając ludziom 
najdrobniejszej wskazówki, iż ktoś za nimi podąża.
Elfka uważnie badała wzrokiem drogę. Każdy krok jej stóp odzianych w lekkie 
skórzane 
buty był pewny i cichy, płaszcz, kaftan i spodnie w zielono-brązowe plamy 
stapiały się z 
nakrapianym słońcem leśnym poszyciem. Zbliżali się. Gnieżdżące się u stóp sosen 
świstaki 
wydawały ostrzegawcze dźwięki, pył z kory unosił się w powietrzu tuż przy 
poszyciu, a w 
suchym błocie kępki trawy powoli prostowały się po zdeptaniu ludzką stopą.
Ren’erei zatrzymała się przy wielkim, starym dębie, kładąc jedną dłoń na pniu, 
by 
wyczuć jego energię, a drugą dając sygnał Tryuunowi. Nawet się nie oglądając, 
wiedziała, że 
brat jest dobrze ukryty.
Dziesięć jardów przed nią niewielkie zawirowanie powietrza, sygnalizowane przez 
poruszenia paproci i niskich liści, świadczyły o obecności maga w Płaszczu-
Ukrycia. Poruszał 
się powoli, unikając ujawnienia się choćby na ułamek sekundy, a Ren’erei znów 
podziwiała 
jego kunszt.
Elfka przeszła przez zawirowanie, ledwie dotykając palcami ziemi i tworząc sobie 
obraz 
maga. Wysoki, szczupły i dobrze umięśniony, nieświadom grożącego mu śmiertelnego 
niebezpieczeństwa. Elfka szła cicho, jej krok niczego nie zakłócał, leśne 
stworzenia czuły się 
przy niej bezpiecznie.
W ostatniej chwili wyciągnęła ze skórzanej pochwy nóż, wyprostowała się, złapała 
mężczyznę za czoło i odciągnęła jego głowę do tyłu, jednocześnie podrzynając mu 
gardło. 
Krew trysnęła na zieleń, a człowiek po raz ostatni zadrżał, zbyt zaskoczony, by 
próbować 
wykrzyczeć ostrzeżenie. Płaszcz opadł, odsłaniając czarne, dopasowane ubranie i 
ogoloną 
głowę. Ren’erei nigdy nie patrzyła na ich twarze, kiedy ginęli w ten sposób. 
Zaskoczenie i 
niedowierzanie w ich oczach sprawiały, że czuła się winna.
Odwróciła ciało twarzą do ziemi, oczyściła nóż, schowała go do pochwy i gestem 
kazała 
Tryuunowi ruszać dalej.
Gdzieś tam był jeszcze jeden, który podążał za Erienne i Lyanną, a dzień miał 
się już ku 
końcowi.
* * *
Denser usiadł przy kominku w gabinecie w Wieży Dordover. Jesienny wiatr tłukł 
się o 
szyby, liście przemykały po szarym niebie, lecz zimno na zewnątrz było niczym w 
porównaniu z chłodem panującym w sercu xeteskiańskiego Ciemnego Maga.
Już w chwili, kiedy przybył konny posłaniec z Dordover, by prosić go o stawienie 
się w 
kolegium, wiedział, że sprawa jest poważna. Ucisk w żołądku i ból w sercu 
zmieniły się w 
zimny gniew, gdy okazało się, iż uzgodnienie, że należy po niego posłać, zajęło 
im aż sześć 
tygodni.
Z początku poczuł się rozczarowany, że Erienne nie próbowała porozumieć się z 
nim za 
pomocą Połączenia, lecz tygodnie przerw w ich kontaktach nie były niczym 
dziwnym, teraz - 
uświadomił sobie ponuro - sama odległość może powstrzymywać ją od takich prób.
Nim spojrzał na Vuldaroqa, złożył list i upuścił go na kolana. Gruby Pan na 
Wieży, 
odziany w granatowe szaty zebrane białą szarfą, spływał potem po wysiłku, jaki 
kosztowało 
go towarzyszenie Denserowi do pokojów Erienne. Teraz poruszył się niespokojnie 
pod 
spojrzeniem Ciemnego Maga.
- Sześć tygodni. Coście, do diabła, robili przez ten czas?
Vuldaroq osuszył chusteczką czoło i łysą czaszkę.
- Szukaliśmy. Próbowaliśmy je odnaleźć. Zresztą wciąż próbujemy.
- Mimo naszego obecnego rozstania to moja żona i dziecko. Nie miałeś prawa 
ukrywać 
przede mną faktu ich zniknięcia nawet przez jeden dzień.
Denser objął spojrzeniem gabinet, sterty spiętych papierów, ułożonych starannie 
na 
półkach książek i pergaminów, lampy i świece o przyciętych knotach, pluszowego 
króliczka 
siedzącego na grubej poduszce. To było zupełnie niepodobne do Erienne, która 
uwielbiała 
podczas pracy bałagan. A więc nie zniknęła wbrew swojej woli, to pewne. 
Posprzątała tu i 
zamierzała przez długi czas nie wracać. Może nawet nigdy.
- To nie jest takie proste - rzekł ostrożnie Vuldaroq. - Są pewne procedury...
Denser zerwał się z krzesła, stając oko w oko z Panem na Wieży.
- Nawet nie próbuj wciskać mi takich bzdur - wychrypiał. - Ta przeklęta duma i 
gierki 
waszej Rady opóźniły poszukiwania mojej żony i córki o sześć cholernych tygodni. 
W tej 
chwili mogą być absolutnie wszędzie. Jakie są rezultaty waszych działań?
Denser widział, jak na czerwonej, nalanej twarzy Vuldaroqa pojawiają się 
kropelki potu.
- Mamy tylko niejasne wskazówki. Podobno gdzieś je widziano. Ale to nic pewnego.
- Sześć tygodni zajęło wam dowiedzenie się, że to „nic pewnego”?! Całej 
znaczącej 
potędze Dordover? - Denser przerwał, widząc jak wzrok Vuldaroqa ucieka gdzieś w 
bok. 
Uśmiechnął się i nieco cofnął, jego palce zaczęły bezmyślnie bawić się stertą 
papierów. - 
Naprawdę was zaskoczyła, co? Wszystkich.
Roześmiał się krótko.
- Nigdy nie spodziewaliście się, że może wyjechać, prawda?
Vuldaroq nic nie odpowiedział. Denser pokiwał głową.
- Cóż zatem zrobiliście? Wysłaliście magów i żołnierzy do Lystern? Koriny? 
Blackthorne? Może nawet do Xetesku. A potem co? Przeczesywaliście miejscowe 
lasy, 
wysłaliście wiadomości do Gyernath i Jaden?
- Teren poszukiwań jest bardzo duży - powiedział ostrożnie Vuldaroq.
- I przy całej waszej ogromnej wiedzy nikt z was nie miał dość rozumu, by 
domyślić się, 
w którą stronę mogła się udać, prawda? - Denser prychnął i postukał się w głowę, 
bawiąc się 
przez chwilę zmieszaniem Vuldaroqa. - Nie mieliście żadnego przeczucia. Dlatego 
posłaliście 
po mnie, kogoś, kto może wiedzieć. Lecz zrobiliście to za późno, o wiele za 
późno. Czemu, 
Vuldaroq?
Dordovańczyk otarł chusteczką twarz i ręce, po czym schował ją do kieszeni.
- Mimo twoich związków z Erienne i Lyanną, obie znajdują się pod opieką Dordover 
- 
powiedział. - Mamy swój wizerunek, o który musimy dbać, procedury, których 
musimy się 
trzymać. Chcieliśmy, by wróciły do nas bez... zamieszania. - Rozłożył ręce i 
próbował się 
uśmiechnąć.
Denser pokręcił głową i zrobił krok do przodu. Vuldaroq próbował się cofnąć, ale 
stojące 
za nim krzesło podcięło mu nogi, więc usiadł gwałtownie, a twarz na nowo mu się 
zaróżowiła.
- Sądzisz, że w to uwierzę? Otaczanie tajemnicą sprawy zaginięcia Lyanny nie ma 
nic 
wspólnego z chęcią uniknięcia publicznego wstydu. Nie, w tym jest coś więcej. 
Chcieliście 
sprowadzić ją z powrotem do kolegium, zanim dowiem się, że zniknęła, prawda? - 
Denser 
pochylił się nad ociekającą potem twarzą, czując, jak ciepły, nieco zalatujący 
alkoholem 
oddech uderza w jego policzki. - Ciekawe dlaczego? Baliście się, że mogła 
zatrzymać się u 
drzwi jakiegoś lepszego kolegium?
Vuldaroq znów lekko rozłożył ręce.
- Lyanna to dziecko o wyjątkowych zdolnościach. Ale te zdolności muszą być 
odpowiednio ukierunkowane, inaczej spowodują tragiczne konsekwencje.
- Jak przebudzenie prawdziwych ponadkolegialnych umiejętności, tak? Jakoś się 
tego nie 
boję. - Denser uśmiechnął się. - Jeśli tak się stanie, będziemy mieli co uczcić.
- Uważaj, Denser - ostrzegł go Vuldaroq. - Balaia to nie jest miejsce dla 
następnego 
Septerna. Ani teraz, ani nigdy. Świat się zmienił.
- Dordover ma prawo mówić tylko za siebie, nie za całą Balaię. A tymczasem 
Lyanna 
może pokazać wam drogę naprzód. Nam wszystkim.
Vuldaroq prychnął.
- Naprzód? Powrót Jedności to krok w tył, mój xeteskiański przyjacielu, ale na 
szczęście 
jedno utalentowane dziecko nie może być zapowiedzią takiego kroku. Samotne 
dziecko jest 
pozbawione mocy. - Stary Dordovańczyk zagryzł wargi.
- Tylko wtedy, jeśli powstrzymacie ją od uświadomienia sobie swoich zdolności. - 
Nagle 
jego głos przeszedł w szept. Denser zrobił krok w tył, jego usta przez chwilę 
pozostawały 
otwarte. - A więc to o to chodzi, prawda? Na upadek wszystkich bogów, Vuldaroq, 
jeśli 
spadnie jej chociaż jeden włos z głowy...
Vuldaroq podniósł się z krzesła.
- Nikt nie zamierza jej skrzywdzić, Denser. Uspokój się. Jesteśmy 
Dordovańczykami, a 
nie Łowcami Czarownic. - Ruszył w stronę drzwi. - Znajdź ją i sprowadź tutaj, 
Denser. I to 
szybko. Uwierz mi, to ważne dla nas wszystkich.
- Wyjdź stąd - wysyczał Denser.
- Pozwól, iż przypomnę ci, że to moja Wieża - warknął Vuldaroq.
- Wyjdź stąd! - wrzasnął Denser. - Nie masz pojęcia, z czym igrasz! Ani trochę.
Usiadł z powrotem na krześle.
- Wręcz przeciwnie, sądzę, że mam całkiem spore pojęcie. - Vuldaroq jeszcze 
przez 
chwilę stał w komnacie, nim wytoczył się na zewnątrz.
Denser nasłuchiwał, jak jego ciężkie kroki cichną w głębi wyłożonego drewnem 
korytarza. Rozłożył list, którego nie znaleźli w komnatach Erienne, choć nie 
został dokładnie 
ukryty. Denser wiedział, że tam będzie, zaadresowany do niego. I wiedział, że go 
nie znajdą, 
podobnie jak jej samej.
Ponownie przeczytał list i westchnął. Minęło już cztery i pół roku od chwili, 
kiedy 
wszyscy razem stali na polach wokół wieży Septerna, a mimo to Krucy pozostawali 
jedynymi 
ludźmi, którzy mogli mu pomóc, mimo iż byli uszczupleni. Erienne zniknęła, a 
Thraun 
najprawdopodobniej wciąż biega z wilczym stadem po lesie Thornewood. Pozostał 
Hirad, z 
którym pokłócił się rok temu i od tamtej pory nie utrzymywał kontaktu, Ilkar, 
który pracował 
w ruinach Julatsy, no i oczywiście Ten Najważniejszy.
Denser uśmiechnął się. Wciąż był ich filarem. Pomyślał, że gdyby leciał całą 
drogę, 
mógłby za dwa dni znaleźć się w Korinie u Bezimiennego. Wieczerza we Wronim 
Gnieździe 
i wypita z wojownikiem szklaneczka czerwonego wina z Blackthorne to miła 
perspektywa.
Postanowił, iż wyruszy z Dordover o świtaniu, i sięgnął po pierścień, by 
rozpalić ogień i 
ogrzać komnaty Erienne. Jego uśmiech zblakł. Tak wiele jest do zrobienia. 
Dordovańczycy 
nie przestaną szukać Lyanny, nie mógł więc ryzykować, że znajdą ją pierwsi. 
Biorąc pod 
uwagę treść listu, było to mało prawdopodobne, ale nie mógł mieć całkowitej 
pewności. A 
poza tym nie wiedział także, czy jego córce nie zagrożą także ludzie, do których 
Erienne 
zwróciła się o pomoc.
Było również coś jeszcze. Dręczyło go coś poważnego, ale nie mógł wyciągnąć tego 
z 
podświadomości. Miało to jakiś związek z Przebudzeniem.
Silny podmuch wiatru załomotał oknami i znikł, zanim właściwie się pojawił. 
Denser 
zadrżał, po czym zaczął ostrożnie przekopywać się przez papiery zgromadzone na 
biurku.
* * *
Korina wrzała życiem. Tego lata handel udał się doskonale, a zmiana pory roku 
nie 
przyniosła wielkich strat poza malejącą liczbą wędrowców i robotników, którzy 
zaczęli 
odpływać na południowy kontynent, podążając za ciepłem.
Po dwóch latach pogłosek o kolejnych bitwach, rosnących podatkach i najeździe 
Wesmenów, które pojawiały się od czasu zakończenia wojny, do opuszczonych doków 
i na 
place targowe Koriny wróciło życie, każdy handlarz był zdecydowany wycisnąć 
nawet 
najmniejszy grosz zysku. Dni targowe trwały dłużej, z każdym przypływem w dzień 
i w nocy 
do portu zawijało więcej statków, zajazdy zaś, karczmy i noclegownie nie 
widziały takiego 
najazdu od czasu najlepszych dni Sojuszu Handlowego Koriny. Oczywiście na 
ziemiach 
baronów znów w najlepsze zaczęły się swary i drużyny najemników ponownie mogły 
liczyć 
na zyski. Lecz tym razem był to interes bez udziału Kruków.
Wronie Gniazdo, położone na skraju głównego placu targowego Koriny, trzeszczało 
w 
szwach od samego rana, kiedy to podawano śniadania, do późnego wieczoru, gdy po 
prosiakach z rożna zostawały już tylko kości i chrząstki.
Bezimienny zamknął drzwi za ostatnim pijakiem i odwrócił się, by spojrzeć na 
bar. W 
jednym z małych luster zawieszonych na słupach dostrzegł swoje odbicie. Krótko 
ostrzyżone 
włosy nie mogły ukryć siwizny pasującej do koloru jego oczu, lecz linia szczęki 
nadal 
pozostała tak samo wyrazista, a ciało skryte pod białą koszulą i ciemnobrązowymi 
spodniami 
utrzymało się w dobrej formie dzięki regularnym niczym modlitwy ćwiczeniom. 
Trzydzieści 
osiem lat. Nie czuł tego, lecz już nie walczył. Miał ku temu powody.
Straż właśnie obwieściła pierwszą godzinę nowego dnia, lecz miną jeszcze dwie, 
zanim 
przejdzie przez drzwi własnego domu. Miał nadzieję, że Diera miała z Jonasem 
lepszą noc. 
Chłopiec cierpiał na kolkę i często w nocy marudził.
Uśmiechnął się, podchodząc do baru, na którym Tomas postawił dwa parujące 
cebrzyki 
wody z mydłem i położył szmaty i mop. Najszczęśliwsze chwile, pomyślał, to 
stanąć w nocy 
nad kołyską nowo narodzonego syna i potem obudzić się u boku Diery, kiedy słońce 
wpada 
przez okno ich sypialni. Przyciągnął sobie zydel i usiadł, z hukiem opierając 
ręce na barze. 
Tomas wynurzył się zza niego z butelką likieru z czerwonych winogron z 
Południowych 
Wysp i dwoma małymi kieliszkami. Nalał do obu. Choć zaczynał pięćdziesiąty rok 
życia, 
jego oczy wciąż błyszczały żywo pod okapem brwi, a szczupła sylwetka była 
krzepka i 
wyprostowana.
- Za kolejną udaną noc - rzekł, wręczając Bezimiennemu kieliszek.
- I mądrą decyzję o zatrudnieniu dwóch osób dodatkowej obsługi. Zdjęli mi ciężar 
z 
pleców.
Dwaj mężczyźni, przyjaciele od ponad dwudziestu lat i od ponad tuzina 
współwłaściciele 
Wroniego Gniazda, stuknęli się kieliszkami i wypili. Jedna kolejka na noc. Taka 
była umowa, 
która obowiązywała ich od jakichś czterech lat. Żaden z nich nie przeoczyłby 
tego po całym 
wieczorze wspólnej pracy, tak samo, jak nie mogliby zapomnieć o oddychaniu. W 
końcu 
robili to dla uczczenia tych wspaniałych chwil zwyczajnego życia, o które 
Bezimienny 
walczył wraz z Krukami przez ponad dekadę.
Bezimienny potarł podbródek, czując pod ręką jednodniowy zarost. Spojrzał w 
stronę 
ozdobionych znakiem Kruków drzwi prowadzących na zaplecze, obecnie rzadko już 
używanych.
- Coś cię gryzie, co? - zapytał Tomas.
- Tak - odrzekł Bezimienny - ale to nie to, o czym myślisz.
- Doprawdy? - Tomas uniósł pytająco brwi. - Wiesz, nigdy nie mogłem tego 
zrozumieć. 
Założyłeś tę knajpę i do tego prowadzisz ją ze mną niemal od zawsze.
- Nigdy nie sądziłeś, że tego dożyję, co? - Bezimienny uniósł cebrzyk i szmatę.
- Nigdy w to nie wątpiłem. Lecz ty jesteś podróżnikiem, Sol. Wojownikiem. Masz 
to we 
krwi.
Tylko Tomasowi i Dierze Bezimienny pozwalał używać swojego prawdziwego imienia, 
imienia Protektora, ale kiedy go tak nazywali, czuł, że się martwią. Bo prawda 
była taka, że 
on nigdy nie osiadł tak do końca. Wciąż jeszcze miał robotę do zrobienia w 
Xetesku: badania 
nad uwolnieniem Protektorów, które Ciemne Kolegium powinno dalej prowadzić. Miał 
także 
przyjaciół, których chciałby znowu zobaczyć. A poza tym, choć starał się 
kierować 
rozsądkiem, nie mógł zaprzeczyć, że czasem czuł zmęczenie nie kończącą się 
rutyną i wtedy 
pragnął wyjechać z mieczem na plecach i poczuć, że znowu żyje.
To go martwiło. A jeśli tak naprawdę on nigdy nie chciał osiąść i jego mgliste 
pragnienia 
zmienią się w niedalekiej przyszłości w coś bardziej konkretnego? Dobrze, że 
przynajmniej 
nie czuje chęci walki na pierwszej linii, a to już jest coś. A przecież trafiały 
się propozycje. 
Bardzo wiele propozycji.
Uśmiechnął się do Tomasa.
- Już nie. Teraz raczej macham mopem niż mieczem.
- Zatem co cię gryzie?
- Denser przybywa. Czuję to. Jak zwykle.
- Och. Kiedy? - Tomas zmarszczył brwi.
Bezimienny wzruszył ramionami.
- Wkrótce. Naprawdę niedługo.
W drzwiach prowadzących do gospody pojawił się Rhob, syn Tomasa. W ciągu 
ostatnich 
kilku lat nerwowy dzieciak wyrósł na silnego, rozsądnego młodzieńca. Jego 
zielone oczy 
błyszczały w twarzy o wysokich kościach policzkowych, pod krótko przyciętymi 
włosami. 
Umięśniona postać była efektem wielu lat fizycznej pracy przy koniach, siodłach 
i powozach, 
dobry charakter zaś stanowił dokładne odbicie osobowości ojca.
- Wszystkie konie są wewnątrz i bezpieczne? - zapytał Tomas.
- Tak jest - przytaknął Rhob, podchodząc do baru po drugi cebrzyk i mop. - 
Dalej, 
staruszku, ruszaj do łóżka i daj młodym posprzątać to miejsce. - Miał szeroki 
uśmiech, a jego 
oczy lśniły w świetle lamp.
Bezimienny roześmiał się.
- Minęło wiele czasu od chwili, kiedy ktoś nazwał mnie młodym.
- To względne pojęcie - zauważył Rhob.
Tomas przetarł powierzchnię baru i wrzucił szmatę do cebrzyka.
- Staruszek zamierza posłuchać rady syna. Do zobaczenia w południe.
- Dobranoc, Tomasie.
- Dobranoc, ojcze.
- No dobra - powiedział Bezimienny. - Ja zajmę się stołami, a ty podłogą i 
kominkiem.
Ledwie weszli w swój rytm pracy, przerwało im gwałtowne walenie do drzwi. Rhob 
podniósł głowę znad czyszczonego paleniska. Bezimienny westchnął.
- Sądzę, że wiem, kto to jest - rzekł. - Zobacz, czy mamy wodę na kawę, co, 
Rhob? I 
zajrzyj do spiżarni po tacę chleba i sera.
Rhob odstawił wiadro w kąt i zniknął za barem. Bezimienny odsunął rygle i 
pociągnął 
drzwi. Denser niemal wpadł w jego ramiona.
- Na bogów, Denser, co ty, do diabła, robiłeś?
- Leciałem - odparł. Oczy miał dzikie i zapadnięte, twarz bladą i zimną. - 
Możesz mi dać 
coś ciepłego? Jestem nieco zmarznięty.
Bezimienny zaprowadził dygoczącego Densera do pokoju na tyłach, przyciągnął 
krzesło 
do nie rozpalonego kominka i posadził maga na miękkiej poduszce. Pokój niezbyt 
się zmienił. 
Drewniany stół i krzesła stojące pod zasłoniętym okiennicą oknem okrywała biała 
tkanina. 
Ten stół widział i święta, i tragedie, a najsilniejszym wspomnieniem i źródłem 
smutku był dla 
Bezimiennego obraz leżącego na nim martwego, okrytego płótnem Sirendora Larna, 
najbliższego przyjaciela Hirada, Hirada barbarzyńcy.
Krzesła Kruków wciąż stały przed kominkiem, lecz każdego dnia Bezimienny 
przestawiał 
je tak, by mógł w spokoju poćwiczyć swoim słynnym dwuręcznym mieczem. Jeśli 
doświadczenie czegoś go nauczyło, to tego, że w życiu na Balai niczego nie da 
się 
przewidzieć.
Wszedł Rhob, niosąc w jednej ręce tacę z dymiącym dzbanem, kubkami i talerzem 
jedzenia. W drugiej miał szpadel pełen gorących węgli. Bezimienny wziął od niego 
obie te 
rzeczy, dziękując skinięciem głowy.
- Nie martw się, posprzątam z frontu - powiedział Rhob.
- Dziękuję.
- Wszystko z nim w porządku?
- Tylko trochę zmarzł - odparł Bezimienny, chociaż wiedział, że to nieprawda, że 
chodzi 
o coś więcej. Widział ból w oczach Densera i wyczerpanie, do którego zmusiła go 
desperacja.
Szybko rozpalił ogień, wcisnął magowi do rąk kubek kawy i położył chleb i ser w 
zasięgu 
jego ręki. Potem usiadł na drugim krześle i czekał, aż Denser zacznie mówić.
Xeteskianin wyglądał żałośnie. Nie przystrzyżona broda, czarne włosy sterczące w 
nieładzie, blada twarz, przekrwione, mocno podkrążone oczy i sine usta. Jego 
wzrok 
przesuwał się niespokojnie po całym pokoju, nie mogąc zatrzymać się na jednym 
miejscu. 
Wciąż usiłował coś powiedzieć, ale z jego ust nie wydobywał się żaden dźwięk. 
Dotarł już do 
granicy, wyczerpał cały zapas sił. Nawet tak wyjątkowy mag jak Denser ma 
ograniczoną 
wytrzymałość, a jeden błąd może okazać się fatalny w skutkach, zwłaszcza w 
przypadku 
Skrzydeł-Cienia.
Bezimienny czuł się związany z Denserem od czasu, kiedy mag był jego Wybranym, a 
on 
Protektorem. Spoglądając na przyjaciela, czuł, że nie może milczeć.
- Rozumiem, że coś zmusiło cię do jak najszybszego przybycia tutaj, lecz zabicie 
samego 
siebie w niczym ci nie pomoże. Nawet ty nie możesz rzucać czarów bez końca.
Denser skinął głową i uniósł kubek do drżących ust, sycząc, kiedy gorący płyn 
sparzył mu 
gardło.
- Byłem już tak blisko. Nie chciałem zatrzymywać się poza miastem. Stracilibyśmy 
kolejny dzień. - Odrętwienie warg sprawiło, że mówił niewyraźnie. Chciał coś 
więcej 
powiedzieć, ale zamiast tego zaczął gwałtownie kaszleć. Bezimienny pochylił się 
i zabrał mu 
kubek, nim mag wylał kawę na siebie.
- Spokojnie, Denser. Teraz jesteś tutaj. Jeśli chcesz, znajdę ci łóżko. 
Spokojnie.
- Nie mogę być spokojny - odrzekł. - Ścigają moją dziewczynkę. Erienne ją 
zabrała. 
Musimy odnaleźć ją pierwsi albo oni ją zabiją. Bogowie, ona nie jest zła. Ona 
jest tylko małą 
dziewczynką. Potrzebuję Kruków.
Bezimienny znieruchomiał. Nieskładna mowa Densera poruszyła go do głębi, 
oczekiwanie na pomoc Kruków zaniepokoiło go niemal tak samo, jak problem. 
Przecież 
Krucy już nie istnieją. Życie każdego z nich potoczyło się inaczej. Ich ponowne 
połączenie 
jest czymś nie do pomyślenia.
- Poczekaj, Denser, zwolnij. Muszę usłyszeć wszystko od początku.
* * *
Na południowych stokach gór Balan, o pół dnia jazdy od niemal w całości 
odbudowanego 
miasta Blackthorne, zapadła noc. Gwiazdy tworzyły na niebie wzory, księżyc 
rzucał blade 
światło, odpychając całkowitą ciemność.
Hirad Coldheart szedł stromą ścieżką, wcale nie starając się zachowywać cicho. 
Była to 
droga, którą pokonałby, gdyby musiał, z zawiązanymi oczami. Tym razem 
najważniejsza była 
szybkość i zwinność poruszania się po zdradzieckim błocie i gładkich kamieniach. 
Znów 
zbliżali się łowcy, trzeba ich, podobnie jak i tych wcześniej, powstrzymać. Lecz 
Hirad 
wiedział, że nawet jeśli zginą, tak jak poprzedni, to i tak nie położy kresu 
głupocie.
Coraz więcej ludzi ważyło się podjąć tego zadania, w miarę jak wieści o słabych 
punktach przeciwnika wędrowały przez Balaię, wpadając w uszy zainteresowanych, 
ich plany 
były coraz śmielsze i coraz lepiej dopracowane. Choć to go brzydziło, wiedział, 
co każe tym 
mężczyznom i kobietom działać.
Chciwość. A także marzenie o szacunku, jakim zostaną obdarzeni ci, którzy 
pierwsi 
przyniosą głowę smoka. Oto dlaczego nie mógł opuścić Kaan, nawet gdyby chciał. I 
nie 
dlatego, że smoki były bezbronne, tylko dlatego, że jednak zawsze istniało 
jakieś ryzyko. 
Ludzie wykazywali ogromną wytrwałość i pomysłowość, świadczyły o tym działania 
ostatniej grupy.
Hirad wciąż miał trudności ze zrozumieniem, jak można tak szybko zapomnieć o 
długu, 
jaki Balaia zaciągnęła u smoków z Kaan. Bezimienny wyjaśnił mu to po pewnym 
wieczorze, 
kiedy to podsłuchał we Wronim Gnieździe pijackich przechwałek o przygotowywaniu 
pierwszej wyprawy na smoki.
- Nie powinieneś być zaskoczony, Hirad - rzekł. - W końcu wszystko ma swoją cenę 
i 
zawsze znajdą się tacy, którzy nie chcą uwierzyć w to, co smoki zrobiły dla 
Balai. Są też tacy, 
których to nie obchodzi. Oni znają tylko wartość pieniądza. Honor i szacunek nie 
mają swojej 
ceny w złocie.
Te słowa rozpaliły gniew Hirada dokładnie tak, jak Bezimienny zamierzał. To 
właśnie 
one sprawiły, że zawsze dbał o formę i trzymał się o krok przed łowcami. W 
swojej 
ignorancji próbowali już magii, trucizn, ognia i frontalnego ataku. Teraz 
zamierzali korzystać 
z tego, czego nauczyła ich śmierć poprzedników i co przekazali im obserwatorzy. 
Po raz 
pierwszy Hirad naprawdę był zaniepokojony.
Drużyna sześciu łowców - trzech wojowników, mag i dwaj inżynierowie - poruszała 
się 
ostrożnie i powoli w stronę wzgórz pod Choulem, gdzie mieszkały smoki. Trasa ich 
marszu 
przebiegała z dala od wszelkich osad, które mogłyby wcześniej ostrzec Hirada. 
Wiedli ze 
sobą balistę strzelającą okutymi stalą drewnianymi palami.
Ich plan był prosty, tak jak wszystkie najlepsze plany. O ile Hirad się nie 
mylił, 
zamierzali zaatakować jeszcze tej samej nocy, wiedząc, że Kaan wylecą, by pod 
osłoną 
ciemności polować. Balista zostanie umieszczona pod zwyczajową trasą ich lotów i 
przy 
szczęśliwym strzale pocisk może zranić, a nawet trwale okaleczyć smoka.
Hirad wolał nie ryzykować, więc zszedł na dół, by się z nimi spotkać, zanim 
pozwoli 
Kaan opuścić Choul. Łowcy popełnili dwa błędy. Po pierwsze w swoich planach nie 
uwzględnili Hirada, a po drugie tylko jeden z nich był elfem. Zdali się na łaskę 
nocy... i 
szybko odkryli, że ta nie jest dla nich łaskawa.
Barbarzyńca obserwował ich przez szczelinę między głazami. Znajdowali się jakieś 
trzydzieści stóp poniżej, oddaleni od niego o sto jardów. Hirad był w stanie 
śledzić całą grupę 
w szarym krajobrazie dzięki niesionej przez nich osłoniętej latarni, skrzypieniu 
kół balisty i 
stukaniu kopyt ciągnących ją koni.
Zbliżali się do niewielkiego płaskowyżu, gdzie, jak domyślał się Hirad, 
planowali 
rozstawić balistę. Zbocze wznosiło się tu łagodnie, a wystająca skała zapewniała 
idealny 
punkt zaczepienia. Barbarzyńca wiedział już, co musi zrobić.
Cofnął się nieco i pobiegł w dół do płytkiego żlebu, który biegł równolegle do 
płaskowyżu. Podkradł się do jego krawędzi i czekał z mieczem w pochwie i obiema 
wolnymi 
rękami.
Mag prowadził konie po pochyłości od jego strony, wojownik pilnował z drugiej. 
Dwaj 
inżynierowie szli za balistą, a ostatnia para łowców zamykała pochód.
Hirad słyszał ciężki oddech koni, stukot ich kopyt tłumiły obwiązane wokół nóg 
szmaty. 
Mimo ciągłego oliwienia przez inżynierów koła balisty skrzypiały i trzeszczały, 
a od czasu do 
czasu słychać też było przesyłane wzdłuż linii idących słowa ostrzeżenia i 
zachęty.
Barbarzyńca przygotował się. Tuż pod krawędzią płaskowyżu ścieżka przechodziła w 
stromą rampę o długości około dwudziestu jardów. Po dzisiejszych ulewach powinna 
być 
śliska. Kiedy łowcy zbliżyli się do niej, zwolnili. Mag szedł na czele, 
trzymając w dłoniach 
wodze i popędzając konie.
- Ruszajcie się! - zasyczał ktoś z dołu, w nieruchomym nocnym powietrzu 
zabrzmiało to 
bardzo głośno.
- Ostrożnie - uciszył ich ktoś inny.
Nad skrajem płaskowyżu pojawił się mag. Hirad skoczył, podcinając mu nogi. 
Mężczyzna gruchnął o ziemię. Barbarzyńca już siedział na nim i zanim tamten 
zdołał 
krzyknąć, zdzielił go pięścią w skroń. Głowa czarodzieja uderzyła o kamień i mag 
zaległ 
nieruchomo.
Biegnąc pochylony przed spłoszonymi końmi, Hirad wyciągnął z pochwy miecz. 
Wojownik po drugiej stronie koni był zaledwie w połowie odwrócony w jego stronę, 
dlatego 
nie mógł się bronić. Hirad wbił z rozmachem ostrze w jego bok, i kiedy tamten 
padał z 
wrzaskiem, barbarzyńca nachylił się nad nim.
- Wierz mi, ty masz szczęście - powiedział chrapliwie.
Uspokoiwszy konie, które zaczynały się cofać, podbiegł do balisty i ciął jedną z 
lin. Punkt 
ciężkości machiny przesunął się i konie ruszyły odruchowo w przeciwną stronę, 
nerwowo 
rżąc. Cztery postacie, które w tym czasie wchodziły na grzbiet płaskowyżu, 
spojrzały do góry 
w niemym szoku i wyciągnęły broń.
- Ostrzegałem ostatniego, który tutaj przyszedł, aby przekazał następnym, że 
znajdą tu 
tylko śmierć. Ale wy nie chcieliście słuchać. - Uderzył w następną linę, 
rozcinając ją jednym 
ciosem. Balista potoczyła się szybko po pochyłości, rozganiając łowców i 
nabierając rozpędu 
na kamieniach i kępach trawy. Nagle jedno koło odpadło i przekrzywiona 
konstrukcja 
zakręciła w lewo, ku krawędzi ścieżki, a potem zaczęła koziołkować w stronę 
skupiska drzew 
jakieś dwieście stóp poniżej.
Tymczasem na dole łowcy podnosili się z ziemi. Inżynierowie patrzyli na 
wojowników, 
oczekując jakichś wskazówek.
Teraz już nic wam nie zrobią, rzekł Hirad. Jest bezpiecznie, Wielki Kaanie.
Ze wzgórz za plecami barbarzyńcy oderwał się jakiś cień i spłynął w dół ścieżki. 
Był 
ogromny, uderzenia jego skrzydeł wzniecały wiatr, a z paszczy dobywał się ryk 
furii. Łowcy 
odwrócili się i zaczęli uciekać, lecz wtedy kolejny kształt wzleciał w powietrze 
nad ścieżką, a 
potem dołączył do niego trzeci, i wspólnie popędziły łowców z powrotem w stronę 
Hirada.
Trzy smoki przesłoniły gwiazdy, wielkie ciała wisiały na niebie, a chóralne ryki 
odbijały 
się od gór, echo wywoływało okrzyki przerażenia łowców, którzy teraz sami stali 
się ściganą 
zwierzyną. Stanęli zbici w ciasną grupkę, a smoki okrążały ich, pochylając 
krzaki i trawę i 
wzniecając kłęby kurzu. Każda z bestii mierzyła ponad sto metrów długości, ich 
wielkość i 
moc były szyderstwem z tej żałosnej bandy, która przybyła, aby zabić jednego z 
nich. Łowcy 
byli bezradni i wiedzieli o tym, spoglądając w paszcze, które bez trudu mogły 
połknąć 
każdego człowieka w całości, i wyobrażając sobie płomień tak gorący, iż mógłby 
zamienić 
ich w kupki popiołu.
- Hirad, błagam - wymamrotał jeden z inżynierów, spoglądając na niego z 
rozpaczą. - 
Teraz cię posłuchamy.
- Za późno - odrzekł Hirad. - Już za późno.
Sha-Kaan zbliżył się i jego mocno bijące skrzydła powaliły łowców jak wichura. 
Długa 
szyja zgięła się i opadła, a paszcza z szybkością węża pochwyciła wojownika. Z 
nieprawdopodobną, zapierającą dech w piersiach gracją smok wzbił się w niebo. 
Jak na tak 
wielkie zwierzę, był niewiarygodnie szybki, pozostali łowcy gapili się w niebo 
zbyt 
przerażeni, by myśleć o wstaniu z ziemi.
Mężczyzna w wielkiej paszczy Sha-Kaana nawet nie krzyknął, kiedy jego ciało 
zostało 
rozdarte na kawałki i wyplute. Potem Wielki Kaan wywarczał w noc swoją 
wściekłość, a 
dźwięk poniósł się echem niczym odległy grzmot. Tymczasem Nos-Kaan uniósł się 
jeszcze 
wyżej, po czym zanurkował, spadając na ludzi z rozwartą paszczą. Jednym 
uderzeniem 
skrzydeł zmniejszył swoją prędkość, ale podmuch i tak przeturlał łowców po 
ziemi, a ich 
okrzyki zagłuszył ryk powietrza. Potem uderzył tak samo jak Sha, jego ofiara 
została 
natychmiast zmiażdżona i wypluta na ziemię u stóp pozostałych łowców.
Wreszcie przyszła kolej na Hyn-Kaana. Wielki czarny kształt wisiał w świetle 
gwiazd 
zaledwie kilka stóp nad ziemią i poruszał leniwie głową, by schwytać ofiarę w 
paszczę. 
Potem zamachał skrzydłami i wzniósł się w niebo, ludzki jęk coraz bardziej 
słabł, aż ucichł, a 
potem rozległ się odgłos uderzenia ciała o kamienie.
Hirad oblizał wyschnięte wargi. A więc smoki dokonały zemsty, pokazały swoją 
potęgę. 
Elf u jego stóp miał szczęście, bo wciąż był nieprzytomny i niczego nie widział. 
Hirad kochał 
smoki Kaan i nawet tak gwałtowna i okrutna śmierć ludzi nie mogła zerwać tej 
więzi. Jednak 
czuł, że jeszcze raz przypomniano mu o wielkiej przepaści dzielącej ludzi i 
smoki, o tym, że 
są to tak potężne stworzenia, że gdyby tylko chciały, ludzie staliby się ich 
niewolnikami.
Hirad zwrócił teraz uwagę na samotnego inżyniera, wciąż żywego, otoczonego 
rozdartymi ciałami przyjaciół. Wokół jego butów, gdy tak klęczał przerażony 
trzema 
krążącymi nad nim smokami, pojawiła się kałuża moczu. Sha-Kaan wylądował i 
złapał go w 
pazury, a potem podniósł w kierunku paszczy. Mężczyzna zajęczał i zaczął coś 
bełkotać.
Tymczasem Hirad odwrócił się do elfa, wyciągnął korek z bukłaka i wylał 
zawartość na 
jego głowę. Ten parsknął, zakrztusił się, jęknął z bólu. Hirad złapał go za 
kołnierz i podniósł, 
trzymając sztylet tuż przy jego gardle.
- Pomyśl tylko o rzuceniu czaru, a umrzesz. Nie jesteś dość szybki, aby mnie 
pokonać, 
zrozumiałeś? - Mag kiwnął głową. - Dobrze. A teraz patrz i ucz się.
Sha-Kaan przysunął nieszczęsnego inżyniera jeszcze bliżej swojej paszczy.
- Czemu na nas polujecie? - spytał, a jego oddech rozwiał włosy mężczyzny. Ten 
próbował odpowiedzieć, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu, z jego gardła 
wychodził tylko 
zdławiony jęk. - Mów, człowieku.
Inżynier zamachał bezradnie nogami w powietrzu, zapierając się dłońmi o pazury 
smoka.
- Zobaczyliśmy szansę na wygodne życie - wydusił wreszcie z siebie. - Ale nie 
chciałem 
cię skrzywdzić. Myślałem, że...
Sha-Kaan prychnął.
- „Nie chciałem cię skrzywdzić.” Uważałeś nas za bezmyślne jaszczurki. A zabicie 
mnie 
albo jednego z mojego Miotu miało być... Jak to nazywa Hirad? A tak, „sportem”. 
Ale teraz 
jest inaczej, co? Teraz uważasz nas za zdolnych do myślenia?
Inżynier kiwnął głową, a potem zaczął się jąkać.
- Ni-nigdy wię-więcej t-t-te-tego nie-e zro-o-obię. Przysięgam.
- Rzeczywiście, nie zrobisz - powiedział Sha-Kaan. - Mam nadzieję, że twój 
szczęśliwy 
towarzysz uważnie tego słucha.
- Mój szczęśli...? - Inżynierowi nie było dane dokończyć. Sha-Kaan złapał 
ogromnymi 
pazurami czubek jego czaszki i zmiażdżył jak przejrzały owoc, a towarzyszący 
temu odgłos 
odbił się echem od otaczających ich skał.
Hirad poczuł, jak mag drży i zaczyna sapać. Nogi mu osłabły, lecz barbarzyńca 
nadal 
trzymał go w pionie. Sha-Kaan puścił drgające ciało inżyniera i spojrzał w ich 
stronę - 
przenikliwy błękit migoczący zimno w ciemności.
- Hiradzie Coldheart, pozostawiam ci dokończenie ostrzeżenia. - I Wielki Kaan 
wzbił się 
w powietrze, aby wysłać swój Miot na łowy.
Hirad nadal trzymał maga, pozwalając przerażonemu elfowi przyjrzeć się 
otaczającej ich 
rzezi. Czuł, jak mężczyzna dygocze. Kiedy poczuł w nosie zapach uryny, odepchnął 
go.
- Żyjesz, ponieważ pozwoliłem ci żyć - rzekł, spoglądając na białą jak papier 
twarz elfa. - 
Już znasz wiadomość, jaką masz rozgłosić. Każdego, kto przychodzi tu po smoki 
Kaan, czeka 
tylko szybka śmierć. Smoki nie służą do polowań i są znacznie potężniejsze, niż 
można to 
sobie wyobrazić. Rozumiesz mnie, prawda?
Mag kiwnął głową.
- Dlaczego ja?
- Jak się nazywasz? - zapytał ostro Hirad.
- Y-Yeren - wydukał tamten.
- Z Julatsy, nieprawdaż?
Kolejne kiwnięcie głową.
- Właśnie dlatego ty. Ilkarowi brakuje magów. Udasz się więc do kolegium i 
będziesz 
stamtąd rozgłaszać wiadomość. Zostaniesz tam, aby mu pomagać w taki sposób, jaki 
on uzna 
za stosowny. Jeśli usłyszę, że tak się nie stało, nigdzie nie będziesz 
bezpieczny. Ani w 
głębinach piekła, ani w pustce. Nigdzie. Znajdę cię i przyprowadzę swoich 
przyjaciół. - Hirad 
wskazał ręką do góry, w stronę skał.
- A teraz precz mi z oczu. I nie przestawaj biec, dopóki Ilkar nie pozwoli ci 
się zatrzymać. 
Jasne?
Trzecie kiwnięcie głową. Hirad odwrócił się i odszedł, a odgłos biegnących stóp 
wywołał 
na jego ustach ponury uśmiech.
Rozdział 2
Kilka ostatnich dni, które spędziła na pokładzie statku - kiedy wiedziała, że 
wreszcie 
uciekła ze szponów kolegiów, nie tylko Dordover, ich wszystkich - było 
najspokojniejszym i 
przynoszącym największe odprężenie czasem w całym życiu Erienne. Na spokojnych 
późnym 
latem wodach Południowego Oceanu, we wspaniałym, suchym cieple mogły wraz z 
Lyanną 
wreszcie odpocząć, zapomnieć o minionych troskach i pomyśleć o tym, co 
nadejdzie.
Kiedy teraz spoglądała w przeszłość, uświadamiała sobie, że głosy w jej głowie 
odzywały 
się tak regularnie, iż wydawały się częścią jej samej. Nakłaniały ją, by odeszła 
z kolegium i 
pozostała z nimi. Przypomniała sobie tę noc, kiedy podjęła decyzję. Kolejna noc 
w Dordover, 
kolejny koszmar dla Lyanny. Jak się okazało, o jeden za dużo.
Dordover. Tam Rada Starszych Kolegium Magii przyjęła ją po tym, jak opuściła 
Xetesk. 
Tam traktowano ją z mieszaniną podziwu i pogardy dla jej splątanej przeszłości. 
Tam 
wreszcie wyjątkowe zdolności jej córki zostały wykształcone i tam - zbadane 
przez magów - 
wywołały strach większy niż podniecenie.
To, co przez ten rok udało się dordovańskim magom odkryć, Erienne już dawno 
wiedziała, oboje z Denserem wiedzieli. Tak naprawdę Lyanna znajdowała się poza 
ich 
ograniczonym pojmowaniem. Nie mogli w bezpieczny sposób rozwijać jej zdolności, 
tak jak 
nie potrafiliby nauczyć szczura latać.
Jedna magia, jeden mag.
Starszyzna Dordover nienawidziła tej mantry i faktu, że Erienne tak mocno w nią 
wierzyła. To było wbrew wyobrażeniom, które zapewniały Dordover niezależność. 
Mimo to z 
początku zabrali się do szkolenia Lyanny z wielkim poświęceniem. Ale potem, gdy 
uświadomili sobie ogrom jej zdolności, wywołało to ich chciwość lub, co bardziej 
prawdopodobne, poczuli się zagrożeni.
Lecz przez cały czas był ktoś, kto rozumiał, co się dzieje. Ktoś potężny. Głosy 
odzywały 
się w jej głowie i, o ile wiedziała, w głowie Lyanny. Wspierały ją, dodawały 
wiary, pomagały 
zachować zdrowe zmysły i uspokajały. Zachęcały ją, by przyjęła to, co proponują 
- wiedzę i 
moc.
I wtedy nadeszła tamta wyjątkowa noc. Wtedy zrozumiała, że Dordovańczycy nie 
mogą 
już pomóc Lyannie, że narażają ją tylko na niebezpieczeństwo. Nie umieją uwolnić 
jej od 
koszmarów i jednocześnie nie pozwalają, by się rozwijała. Bała się, że jej 
frustracja z tego 
powodu może doprowadzić do katastrofy. Jest tak mała, że nie rozumie, co może 
rozpętać. 
Nawet teraz z trudem powstrzymywała wybuchy złości, w czym była nieodrodną córką 
swojej matki. Jak na razie nie przeobrażała swego gniewu w magię, lecz ta chwila 
nadejdzie, 
chyba że nauczy się ograniczać moc, jaką posiada.
Tamtej nocy Lyanna obudziła się z krzykiem, który przeraził Erienne bardziej niż 
kiedykolwiek wcześniej. Kołysała dygoczącą, spoconą jak mysz dziewczynkę, póki 
ta się nie 
uspokoiła. Teraz przypominała sobie ich rozmowę, jakby zdarzyła się przed 
chwilą.
- W porządku. Mama jest przy tobie. Nic ci się nie stanie. - Erienne otarła 
buzię córki, z 
całych sił starając się uspokoić walące serce.
- Wiem, mamo. - Dziewczynka przytuliła się do niej. - Z ciemności wyszły jakieś 
potwory, lecz odpędziły je stare kobiety.
Erienne przestała ją kołysać.
- Kto, Lyanno?
- Stare kobiety. One zawsze mnie ratują - Przytuliła się jeszcze mocniej. - 
Jeśli jestem 
blisko nich.
Erienne uśmiechnęła się, gdyż podjęła już decyzję.
- Śpij dalej, kochanie - powiedziała, układając ją do snu i gładząc po włosach. 
- Mama 
musi coś sprawdzić w gabinecie. Potem może wyruszymy na małą wycieczkę.
- Dobranoc, mamo.
- Dobranoc, kochanie. - Kiedy Erienne dotarła do drzwi, usłyszała, jak Lyanna 
coś 
szepcze. Odwróciła się, ale okazało się, że dziewczynka nie mówiła do niej. Jej 
córka 
odpływała z zamkniętymi oczami w coś, co, jeśli bogowie pozwolą, będzie 
spokojnym snem, 
wolnym od wszystkich koszmarów. Znów coś szepnęła i tym razem Erienne usłyszała 
nucone 
przez nią słowa i cichy chichot, jakby dziewczynka została połaskotana.
- Nadchodziiimy. Nadchodziiimy.
Nocna ucieczka z Dordover, która nastąpiła wkrótce potem, wciąż przyprawiała 
Erienne o 
dreszcze, wspomnienia były pełne troski, strachu i nieustannej bliskości 
porażki. Trzy dni 
spędzone w lesie Thornewood poprzedziło osiem dni jazdy w powozie kierowanym 
przez 
milczącego elfiego woźnicę. Wówczas uważała to za zły pomysł, lecz od tamtej 
pory 
zrozumiała, że elfy z Gildii niewiele rzeczy powierzały przypadkowi. Stąd szybka 
jazda na 
południe i wschód w stronę Arlen, nim wsiadły na statek, pozostawiając za sobą 
wszystkie 
troski.
Wiąz Oceanu był trzymasztowym żaglowcem mierzącym od dziobu do rufy prawie sto 
stóp. Wysmukła i wąska jednostka, którą stworzono do szybkiej żeglugi, miała 
ciasne, lecz 
dość wygodnie urządzone kabiny pod pokładem. Utrzymywany w idealnej czystości 
przez 
trzydziestu elfów Wiąz był pięknym statkiem, pokład zapewniał stopom stabilność, 
nakrapiane ciemnobrązowo deski burt chroniły przed słoną wodą, a maszty robiły 
wrażenie 
mocnych, choć giętkich.
Erienne, której doświadczenie w żeglowaniu było niewielkie, natychmiast poczuła 
się tu 
pewnie, a stanowcze, lecz uprzejme traktowanie przez zajętą załogę wzmagało 
poczucie 
bezpieczeństwa. Poza wachtą elfy cieszyły się towarzystwem Lyanny obserwującej 
szeroko 
otwartymi ze zdziwienia oczami ich wybryki na pokładzie, żonglowanie 
pomarańczami, ich 
akrobacje, śpiewy i tańce. Erienne zaś była zadowolona, że choć przez chwilę nie 
jest w 
centrum zainteresowania.
Odpoczywały więc, łykając świeże powietrze, mieszaninę zapachów statku i morza, 
i 
widząc, jak ich przewodnicy wreszcie się uśmiechają, kiedy Balaia zostawała za 
nimi. 
Ren’erei, ich wcześniejszy woźnica, w końcu przedstawiła im swojego brata 
Tryuuna. Elf 
jedynie skłonił głowę, porośniętą tak samo krótko obciętymi czarnymi włosami, i 
błysnął 
oczami, z których lewe miało nieruchomą źrenicę i było mocno przekrwione. Całą 
okolicę 
oka pokrywały blizny i Erienne postanowiła spytać o to Ren’erei, nim dotrą do 
celu podróży.
Okazja przydarzyła się pewnej nocy, cztery dni po wypłynięciu. Było już po 
wieczerzy i 
kociołki zostały spakowane, choć wciąż jeszcze migotały starannie pilnowane 
ognie. 
Rozwinięte żagle majaczyły bielą nad ich głowami, wiatr pędził chmury 
zasłaniające 
gwiazdy. Lyanna spała w swojej koi, a Erienne przechylała się przez burtę, 
przyglądając się 
mknącej pod nimi wodzie i wyobrażając sobie, co może płynąć tuż pod jej 
powierzchnią. 
Usłyszała, że ktoś podszedł i stanął obok, była to Ren’erei.
- Hipnotyzujące, prawda? - powiedziała.
- Piękne - zgodziła się młoda elfka. Życie na Calaius, południowym kontynencie, 
sprawiło, że była mocno opalona. Miała krótko przycięte, czarne jak skrzydła 
kruka włosy, 
skośne zielone oczy, ostro zakończone uszy i dumne, wysokie kości policzkowe. 
Stała kilka 
kroków od Erienne, a w ciemności jej oczy błyszczały tak, jakby pochwyciły z 
wody odbicie 
gwiazd.
- Jak szybko tam będziemy? - zapytała Erienne.
Elfka wzruszyła ramionami.
- Jeśli wiatry będą nam sprzyjać, zobaczymy Archipelag Ornouth jeszcze przed 
zachodem 
słońca. Stamtąd jest już zaledwie kilka dni żeglugi.
- A gdzie jest to „tam”? Zakładając, że teraz możesz mi powiedzieć. - Podczas 
jazdy 
powozem Erienne wciąż zadawała pytania, lecz nigdy nie dowiedziała się, co 
będzie dalej.
Ren’erei uśmiechnęła się.
- Tak, teraz mogę ci powiedzieć - odrzekła. - To wyspa w głębi Archipelagu, 
którą 
nazywamy Herendeneth, co w naszym języku oznacza „dom bez granic”. Nie wiem, czy 
ma 
jakąś inną nazwę. Ornouth składa się z ponad dwóch tysięcy wysp, wiele z nich 
nawet nie jest 
uwzględnione na mapie. Naniesienie ich wszystkich na papier to zadanie na więcej 
niż jedno 
życie. Obawiam się, że Herendeneth nie wygląda zbyt ładnie z morza, to same 
klify i czarne 
skały, podczas gdy wiele innych wysp to plaże, laguny i drzewa, ale taki wygląd 
wyspy 
dobrze służy naszym celom.
- Brzmi wspaniale - odparła sucho Erienne.
- Nie zrozum mnie źle, to piękna wyspa. Lecz żeby się tam dostać, trzeba znać 
drogę. 
Rafy nie znają litości.
- Ach, rozumiem.
- Nie, ale zrozumiesz - zachichotała Ren’erei. - Ten, kto nie zna drogi, nigdy 
do nas nie 
dotrze.
- Oni potrafią latać.
- Z góry wyspa sprawia wrażenie niedostępnej, choć jej wygląd może wprowadzać w 
błąd.
- Widzę, że myślicie o wszystkim - powiedziała Erienne, dając ujście swojemu 
wrodzonemu sceptycyzmowi.
- Tak, od ponad trzystu lat - przytaknęła Ren’erei. Umilkła i Erienne poczuła, 
jak elfka 
przygląda się jej twarzy. - Tęsknisz za nim, prawda?
Te słowa zaskoczyły ją, lecz tak w istocie było. Podświadomie wciąż miała 
nadzieję, że 
Denser podąża za nimi, lecz teraz... na upadek bogów, on nie jest żeglarzem, a 
skoro wyspa 
jest również osłonięta z powietrza... nie powinna być zaskoczona.
Lecz tak naprawdę czuła się odcięta od wszystkiego, co znała, i tęskniła za nim 
mimo 
całej radości, jaką dawała jej Lyanna. Brakowało jej jego dotyku, brzmienia 
głosu, oddechu 
na karku, siły, jaką wkładał we wszystko, co robił, i wsparcia, które okazywał 
tak 
zdecydowanie, niezależnie od długich okresów rozłąki. A choć wiedziała, że 
podjęła słuszną 
decyzję, niewiadome podkopało jej pewność siebie, wciąż szepcząc o 
niewyobrażalnych 
niebezpieczeństwach czyhających na jej córkę. Denser mógłby ją z tego wyciągnąć. 
Uratowaliby siebie nawzajem, lecz jego tutaj nie było i aby nadal wierzyć w 
siebie, musiała 
sięgnąć głębiej do swoich pokaźnych zapasów siły.
Ren’erei bardzo jej pomagała. Była przyjazna, pełna szacunku i zrozumienia. 
Erienne 
pomyślała, że warto by ją trzymać tak blisko siebie i tak długo, jak to tylko 
możliwe. Tylko 
bogowie wiedzą, czemu będzie musiała stawić czoła na Herendeneth.
- Wiesz, że chętnie przyjęlibyśmy go tutaj, lecz są inni, którzy mają mniej 
przyjazne 
powody, by nas znaleźć, nie licząc tych, którzy już próbowali - ciągnęła dalej, 
oszczędzając 
jej konieczności odpowiadania. - Polują na nas w dzień i w noc, od ponad 
dziesięciu lat. Oni 
zrobią wszystko, aby tylko ujrzeć nasz upadek.
Erienne zmarszczyła brwi. To nie ma sensu. Z pewnością tylko dordovańscy magowie 
ich 
ścigają.
- Kto?
- Łowcy Czarownic - powiedziała Ren’erei. - Czarne Skrzydła.
Pod Erienne ugięły się kolana, zachwiała się i chwyciła burty. Ren’erei z 
niesamowitą 
zwinnością podskoczyła i chwyciła ją. Erienne nie znalazła słów, aby jej 
podziękować. Puls 
łomotał jej w gardle, krew ryczała w uszach, a w umyśle pojawiły się 
wspomnienia, które tak 
starannie ukryła wiele lat temu.
Znów to widziała. Czuła atmosferę zamku Czarnych Skrzydeł, zapach strachu w 
pokoju 
bliźniaków, piekielne męki rozdzielenia z ukochanymi synami i drwiący uśmiech 
kapitana 
Traversa, dowódcy Łowców Czarownic. Znów widziała krew płynącą z poderżniętych 
gardeł 
synów i plamiącą pościel, ich twarze i ściany. Jej chłopcy. Jej piękni chłopcy. 
Zamordowani 
ze strachu przed zagrożeniem, którego wcale nie stwarzali, przez ludzi, którzy 
bali się magii, 
gdyż nie mogli jej zrozumieć. Znów poczuła stratę, jakby to było wczoraj.
Czarne Skrzydła nie zostały zniszczone pomimo tego wszystkiego, co ona i Krucy 
uczynili, i teraz polowały na to, co było najbardziej czyste. Na Lyannę.
@- Nie, nie, nie - wyszeptała. Znowu.
- Wybacz, jestem głupia - powiedziała Ren’erei, ocierając łzę z twarzy Erienne. 
- Źle 
zrobiłam, że ci o tym powiedziałam. Wiemy, co przez nich straciłaś, i bardzo ci 
współczujemy. Lecz musiałaś się dowiedzieć, by zrozumieć, że będziesz z nami 
bezpieczna, 
nawet bardziej niż za murami własnego kolegium. Tryuun ucierpiał z ich rąk. 
Widziałaś jego 
twarz. Wyrwał się z ich tortur, lecz nie bez strasznych ran. Ale pewnego dnia 
znajdziemy 
Czarne Skrzydła i dokończymy to, co zaczęli Krucy.
- Ale przecież my zniszczyliśmy ich zamek - wyszeptała Erienne, spoglądając w 
oczy 
elfki, by sprawdzić, czy nie kłamie.
Ren’erei pokręciła głową.
- Nie. Jeden z nich uciekł, a potem pozostali dołączyli do niego, by po 
wycofaniu się 
Wesmenów znowu zacząć działać. To Selik.
- Selik nie żyje - odparła Erienne. Wyrwała się Ren’erei i usiadła na 
przywiązanej do 
pokładu skrzyni, męczyły ją nudności. - Sama go zabiłam.
- Powiedz to Tryuunowi - rzekła poważnie Ren’erei. - Selik jest tak oszpecony, 
że niemal 
nie można go rozpoznać, ale jego zachowanie jest aż zbyt łatwe do poznania. Lewa 
strona 
jego twarzy jest zimna i martwa, a ślepe oko opada w dół. Ogień spalił mu włosy, 
ma wiele 
blizn po oparzeniach, ale siła w ręce pozostała. Jest niebezpiecznym 
przeciwnikiem, wiele o 
nas wie. Więcej niż jakikolwiek żyjący człowiek.
- Zatem zabij go. - W głosie Erienne odbijała się zimna groźba, którą czuła 
wewnątrz, 
choć noc była ciepła.
- Najpierw trzeba go namierzyć. Tryuun umknął mu dziesięć miesięcy temu i od 
tego 
czasu nie słyszeliśmy o nim. Lecz znajdziemy go i tym razem będzie nas więcej, 
obiecuję. - 
Przykucnęła przed Erienne, a ta spojrzała w jej głębokie niczym ocean zielone 
oczy i 
uśmiechnęła się. - Tutaj nie podąży za nami. Nikt tego nie może. Jesteś 
bezpieczna, Erienne. 
Ty i Lyanna. Na Herendeneth nikt nie może zrobić wam krzywdy.
Wiedziała, że Ren’erei ma rację, lecz szok wywołany jej słowami sprawił, że tej 
nocy 
czarodziejka nie mogła spać. Irracjonalne strachy gnały po jej zmęczonym umyśle 
i chwytały 
w przyprawiającą o szybsze bicie serca bezsenność.
Denser wciąż przebywał na Balai nieświadom zagrożenia, które kryło się gdzieś w 
jej 
granicach. Drogi Ilkar również. Oni obaj kiedyś znosili tortury z rąk Czarnych 
Skrzydeł. 
Przerażało ją to, że kilku Łowców przeżyło i teraz koszmar może się powtórzyć. 
Być może 
zniknięcie Selika oznacza, że w jakiś sposób udało im się dostać między załogą 
statku. A być 
może nawet dotarli już do Herendeneth i powita ich tam śmierć. W jej wyobraźni 
Czarne 
Skrzydła były wszędzie, a każdy z nich trzymał w ręce sztylet, aby poderżnąć 
gardło 
bezbronnemu dziecku...
Archipelag Ornouth, który następnego dnia wyłonił się z blasku zachodzącego 
słońca, był 
to cały łańcuch wysp, które sprawiały wrażenie rozciągającej się jak okiem 
sięgnąć jednej 
wyspy. Przez cienką warstwę chmur słońce rzucało na nie czerwone światło, kąpiąc 
ziemię i 
morze ciepłym blaskiem.
Erienne i Lyanna stały na dziobie Wiązu, sycąc się wspaniałym widokiem. Wyspy 
stawały się coraz wyraźniejsze. To, co na pierwszy rzut oka wydawało się górami 
na jednej 
wyspie, okazało się pasmem gór na zupełnie innej.
Ornouth rozciągał się ze wschodu na zachód, rozpoczynał się przy północnym 
wybrzeżu 
Calaius drobnymi kamiennymi atolami, wynurzającymi się z morza niczym zaciśnięte 
pięści, 
a kończył długimi na wiele mil łachami białego piasku. Był piękny, lecz 
zdradliwy. Nawet 
pod najspokojniejszymi wodami otaczały go ukryte rafy, zdolne rozpruć dno 
każdego statku, 
Erienne wyczuwała, jak w miarę zbliżania się do wysp wśród marynarzy zaczyna 
narastać 
napięcie.
Nic dziwnego, że Archipelag nie został dotąd dokładnie zbadany. Podróż z 
południowego 
lądu do najbliższej wyspy mogła udać się tylko na statku pływającym po oceanie, 
żeglowanie 
na łodziach o mniejszym zanurzeniu do mrowia wysepek wewnątrz Archipelagu mogło 
stanowić zajęcie dla fanatyka. Większość wysp, które kryły się w głębi Ornouth, 
nie została 
uwzględniona na mapach, jako że w znacznej części były to wciąż dziewicze 
ziemie.
Wiąz Oceanu płynął pewnie w stronę zewnętrznego łańcucha wysp, lecz kiedy 
znaleźli 
się na tyle blisko, by rozróżnić pojedyncze drzewa i głazy, emocje znowu 
wzrosły.
Stojący przy sterze pierwszy oficer wyrzucił z siebie serię rozkazów i elfy 
rozbiegły się 
do płócien i na maszty. Większość żagli została zwinięta, pozostawiono tylko 
kliwer i marsel 
na przednim maszcie. Wszyscy, którzy nie pracowali przy takielunku, przechylali 
się przez 
burty i badali sondami szybko zmieniającą się głębokość dna. Kapitan sterował 
między 
dwiema wyspami, trzymając się bardzo blisko jednej z nich, gdzie dno opadało 
stromo już od 
samego brzegu.
Nie zwracając uwagi na pasażerów, podenerwowana załoga, reagowała natychmiast na 
każde drgnięcie steru, każdy rozkaz poluzowania lub zwinięcia żagli, podczas gdy 
od strony 
dziobu płynął ciągły strumień okrzyków. Żeglarze wpatrywali się w wodę lub raz 
po raz 
mierzyli jej głębokość.
Statek płynął wolno kanałem. Erienne zauważyła starannie ułożone pod relingiem 
długie 
tyczki, nie potrzebowała zbyt wielkiej wyobraźni, by zrozumieć, do czego służą. 
Nie 
chciałaby, aby kiedykolwiek były wyjmowane. Nie padło ani jedno słowo, które nie 
byłoby 
bezpośrednio związane z zadaniem, a malujące się na twarzy każdego marynarza 
skupienie 
wskazywało, jak niewiele, mimo posiadanego doświadczenia, dzieli ich od 
katastrofy.
Minęła godzina ostrożnej żeglugi, nim okrążyli wyspę rozmiarów portu i 
zakotwiczyli w 
szerokim kanale, skąd w każdą stronę krajobraz aż po horyzont był upstrzony 
wyspami. 
Załoga zeszła z posterunku i szybko rozpalono ogień, wkrótce nos Erienne 
wypełnił zapach 
gotowanych potraw. Gdzieś cicho grał flet. Erienne i Lyanna, nie czując ulgi, 
której 
doświadczała załoga, nie śmiały się ruszyć, więc siedziały tam, gdzie usadowiły 
się już 
wcześniej, to znaczy na skrzyniach zabezpieczonych linami i sieciami. Podeszła 
do nich 
Ren’erei, niosąc dwa kubki herbaty.
- Zatrzymaliśmy się tutaj na noc. Tylko szaleniec ryzykowałby żeglowanie do 
Herendeneth po ciemku. Jesteśmy zasłonięci od strony oceanu, niewielu podążyłoby 
za nami 
aż tak daleko. Na pewno wolałabyś nie wiedzieć, jak mało dzieliło stępkę od 
rafy, ale o 
świcie, niestety, nie będzie lepiej.
Erienne wzięła od niej herbatę i przez chwilę przyglądała się, jak Lyanna 
obejmuje 
dłońmi kubek, wdychając świeży aromat.
- Na pewno płynęliście już tędy? - zapytała wreszcie. 
Ren’erei kiwnęła głową.
- Dno się rusza, a rafy rosną. W końcu zmienia się też ułożenie kanału. Dlatego 
nigdy nie 
jest się zbyt ostrożnym. Nasze mapy zmieniają się niemal z każdą podróżą. Może 
nie za 
bardzo, ale dość, abyśmy ciągle musieli być czujni.
- Czy jutro przybijemy do brzegu? - dopytywała się Erienne.
- Chcę przejść się po piasku! - oznajmiła nagle Lyanna, łyknąwszy herbaty. Młoda 
elfka 
uśmiechnęła się i potrząsnęła głową.
- Tam, dokąd płyniemy, nie ma piasku, księżniczko - powiedziała. - Nie jutro. 
Lecz 
pewnego dnia zabiorę cię tam, gdzie jest piasek, obiecuję.
Erienne dostrzegła ciepło w oczach Ren’erei.
- Masz dzieci? - Pogładziła włosy Lyanny. Dziewczynka cofnęła się nieco, 
skupiając całą 
swoją uwagę na herbacie. Patrząc na nią, łatwo zapominało się, jak daleko sięga 
jej umysł i 
jak wielka moc jest w nim zgromadzona.
- Nie - odpowiedziała Ren’erei - choć bardzo bym chciała. Moje obowiązki 
trzymają 
mnie z dala od mężczyzn. Ale pewnego dnia to się zmieni.
- Będziesz wspaniałą matką.
- Na razie mogę mieć tylko taką nadzieję - odparła elfka. - Ale dziękuję.
Noc minęła spokojnie, załoga korzystała z odpoczynku, świadoma trudów, jakie ich 
czekają rano. Wiąz Oceanu postawił żagle chłodnym świtem. Erienne obudził 
powolny ruch 
statku i dziwna cisza, która zapanowała, gdy płynęli wąskim kanałem prowadzącym 
wprost 
ku Herendeneth.
Po umyciu się i ubraniu w dostarczoną przez Ren’erei parę jasnobrązowych spodni, 
wełnianą koszulę i skórzany kaftan, Erienne ruszyła na pokład, zatrzymując się 
na chwilę, by 
z niepokojem spojrzeć na śpiącą córkę. Normalnie Lyanna była zrywającym się o 
świcie 
kłębkiem energii, a teraz z każdym dniem podróży coraz więcej spała, Erienne nie 
mogła 
pozbyć się wrażenia, że ten sen nie jest przez nią całkowicie kontrolowany. Z 
drugiej jednak 
strony budziła się wypoczęta i radosna, a jej spokojne akceptowanie całkowitej 
przemiany 
tego wszystkiego, co dotąd znała, było prawdziwym błogosławieństwem.
Na pokładzie Erienne wróciła na swoje miejsce z poprzedniego dnia, rozkoszując 
się 
rozwodnionym słonecznym blaskiem, który przebijał się przez coraz grubsze 
chmury. Wiatr 
był mocny, lecz stały, i Wiąz płynął przez Archipelag powoli i spokojnie.
Idylliczne laguny ustępowały miejsca rozrzuconym kamiennym pięściom lub 
rozległym 
atolom wulkanicznym o szczytach zasłoniętych chmurami. Załoga trwała wyczekująco 
na 
olinowaniu, gotowa na komendę refować i stawiać żagle, kliwer był luzowany za 
każdym 
razem, kiedy wiatr się wzmagał.
Ukryte pod wodą zagrożenie odbierało ostatniemu etapowi ich podróży cały urok i 
choć 
Erienne nigdy nie przestała podziwiać ogromu i piękna Ornouth, nie mogła pozbyć 
się 
wrażenia, że są tu intruzami. Może to i był spokojny raj, lecz kiedy przyjrzało 
mu się bliżej, 
pojawiało się uczucie strachu, że jeśli załoga Wiązu nie okaże odpowiednio dużo 
szacunku, 
może się to zakończyć ponurym odgłosem, z jakim rafa rozrywa deski poszycia 
statku.
Po południu chmury rozwiały się, ukazując błękit nieba, temperatura wzrosła, a 
wiatr 
przycichł. Lyanna, która późnym rankiem dołączyła do Erienne, gramoliła się 
teraz na jej 
plecy, wychylając się za burtę.
- O co chodzi, kochanie? - zapytała Erienne.
- Jesteśmy na miejscu - powiedziała dziewczynka tak cicho, że jej głos ledwie 
było 
słychać poprzez skrzypienie drzewc i łagodne chlupotanie uderzającej o burtę 
fali. Erienne 
również wyjrzała. Kapitan trzymał Wiąz w halsie na sterburtę, płynąc obok 
rozległej 
piaszczystej plaży, za którą wznosiły się setki stóp w górę klify zamieszkane 
przez stada 
morskich ptaków, których nawoływania słyszeli wokoło.
Opływając wyspę, żaglowiec powoli obrócił się, aby ruszyć przesmykiem nieco 
większym niż trzy szerokości statku. Posępne klify wznosiły się teraz po obu 
stronach, 
stykając się nad ich głowami, a ostre krzyki mew niosły się echem z góry, gdzie 
ptaki krążyły 
lub siedziały w słabo umocowanych gniazdach.
Lyanna spoglądała na koniec przesmyku i zbliżającą się z każdym uderzeniem serca 
wyspę Herendeneth. Podobnie jak mijane klify wyspa zbudowana była głównie z 
nagiej skały 
wznoszącej się setki stóp w niebo. Z wolna oczom dziewczynki ukazał się brzeg, z 
którego 
wystawały kamienne włócznie i opadające do morza klify. Leżące tu ogromne głazy 
świadczyły o wielkich poruszeniach sprzed wieków.
Płynąc wolno poszerzającym się przesmykiem, Wiąz po raz kolejny ucichł. 
Herendeneth 
emanowała aurą, która wymagała poszanowania i cichej kontemplacji. Każdy 
marynarz, który 
nie zajmował się żaglami lub sterem, przyklękał na kolano z pochyloną głową, 
dotykając 
środka czoła wskazującym palcem prawej ręki.
- Jesteśmy na miejscu, Lyanno - powiedziała Ren’erei. Erienne podskoczyła, nie 
słyszała, 
jak elfka zbliża się. - Wkrótce spotkasz się z Al-Drechar.
Ta nazwa sprawiła, że Dordovanka poczuła ciarki na plecach. Al-Drechar, zapisani 
w 
legendach i starożytnych tekstach, pełnili funkcje strażników wiary i prawdziwej 
magii. Byli 
Strażnikami Jedności. Wiedziano, że pokaźny ich odłam przetrwał Rozdzielenie, 
katastrofalne 
bitwy, po których na ruinach tego, co kiedyś było dominującą balaiańską magią, 
powstały 
cztery kolegia. Od tej pory minęło dwa tysiące lat i niektórzy powiadali, że Al-
Drechar 
wymarli, gdy na Balaię powrócił spokój, a wieści o ich przetrwaniu tłumaczyli 
zderzeniem 
rozpędzonych fal many lub nieprzewidywalnością natury.
Jednak myśl, że potomkowie Jedności przeżyli, nigdy nie została całkowicie 
zarzucona 
przez magów, którzy czuli się na tyle potężni, by głosić swoje przekonania i 
unieśmiertelniać 
to, co inni uznawali za mit.
Erienne także wierzyła, że Strażnicy Jedności przetrwali. I oto za chwilę spotka 
się z 
tymi, o których wielu śniło, że żyją, choć większość modliła się, by nigdy nie 
wstali z 
grobów.
- Ilu ich tam jest? - zapytała.
- Pozostało tylko czterech - odparła Ren’erei. - Twoja córka jest ostatnią 
szansą na 
przetrwanie naszej sprawy. - Położyła dłoń na głowie Lyanny, a ta spojrzała na 
nią i 
uśmiechnęła się, choć zaraz potem zmarszczyła brwi.
- A więc oni umierają? - Głos Erienne zadrżał.
- Są bardzo starzy. Czekali na ciebie od dawna, ale nie mogli już dłużej czekać.
Erienne zauważyła łzy w oczach Ren’erei.
- Co tam zastaniemy? - Ponowiła pytanie, choć tak naprawdę nie spodziewała się 
odpowiedzi.
- Pokój, dobroć, czystość. Starość. - Elfka spojrzała na Dordovankę i 
czarodziejka 
dostrzegła płonącą w jej oczach desperację. - Nie można pozwolić, by odeszli na 
darmo. Wraz 
z Gildią obserwowałam, jak z upływem lat powoli słabną. Lyanna musi być Wybraną.
- Jest Wybraną - powiedziała Erienne, choć żarliwość Ren’erei zaniepokoiła ją. 
Lyanna 
również ją wyczuła i przytuliła się do matki. Znów popatrzyła na wyspę, która 
będzie jej 
domem, i tylko bogowie wiedzą, jak długi czas.
- Powiedz mi, Ren’erei, ilu z was im służy?
- Jest nas niewielu. Czterdzieści troje, lecz nasi synowie i córki poprowadzą 
nasze dzieło 
dalej, póki będziemy im w ten czy inny sposób potrzebni. Służyliśmy im 
wcześniej, jeszcze 
przed Rozdzieleniem. - Wyprostowała się dumnie. - Jesteśmy Gildią Drech i nie 
spoczniemy, 
dopóki nasze zadanie nie zostanie wypełnione. Wszystko inne to rzeczy 
drugorzędne.
Spoglądając na Herendeneth, uklękła i dotknęła czoła środkowym palcem.
Statek zarzucił kotwicę jakieś ćwierć mili od niegościnnego północnego wybrzeża 
wyspy, 
gdzie tylko najbardziej wytrwałe rośliny mogły przyczepić się do górujących nad 
wyspą skał. 
Fale z impetem rozbijały się o kamień, a na niebie krążyły ptaki, których krzyki 
ginęły w 
powiewach wiatru.
Kiedy tylko stanęli w miejscu, załoga zaczęła odwiązywać trzy barkasy i 
opuszczać je na 
wodę. Za nimi poszły sieci do wspinaczki i drabiny, szybko przeniesiono bagaże 
oraz zapasy i 
umieszczono je w dwóch łodziach. W każdej zasiadło po czterech wioślarzy i 
sternik. Erienne 
poproszono o zejście po drabinie, Lyanna zaś usiadła na szerokich ramionach 
Tryuuna. Kiedy 
elf zwinnie schodził do łodzi, która miała zawieźć ich na brzeg, dziewczynka 
była blada i 
cicha.
Załoga wiosłowała mocno, kierując się do brzegu najwyraźniej pozbawionego 
jakichkolwiek miejsc dogodnych do lądowania. Jednak kiedy minęli niewidoczny z 
okrętu 
cypel, wylądowali na wąskiej kamienistej plaży, z której prowadziła znikająca w 
rozpadlinie 
między skałami ścieżka. Ren’erei pomogła Erienne i Lyannie wysiąść z łodzi, a 
potem 
patrzyła z uśmiechem, jak przedzierały się przez zimne płycizny, próbując umknąć 
wodzie, i 
oglądały swoje mokre do kolan ubrania.
- To już niedaleko - oznajmiła. - Ostatnie podejście. Załoga zaniesie wszystko.
Dobrze utrzymana ścieżka - stopnie były starannie wyrzeźbione i niskie - 
zakręcała na 
delikatnej pochyłości zasłoniętej przez brzozy.
Obejrzawszy się jeszcze raz ze schodów, Erienne dostrzegła rozmiar iluzji. To 
nie była 
niegościnna, kamienna wyspa. To prawda, miejsca do lądowania, trudno dostępne i 
pełne raf, 
wymagało sporych umiejętności od żeglarzy, ale wrażenie wysokości klifów okazało 
się 
znacznie przesadzone. Za linią brzegu wyspa łagodnie wznosiła się ku niskiej 
iglicy. 
Pokrywały ją zwalone kamienie i bogaty zielony las, pod którym kryło się ciepło 
dnia. Z dala 
od morskiej bryzy powietrze było wilgotne, Erienne czuła, jak cała spływa potem.
Lyanna dreptała obok niej z przejęciem na twarzy, ściskając w ręce lalkę i nucąc 
coś do 
siebie.
- Wszystko w porządku, kochanie? - Erienne pogładziła ją po głowie.
- Tak - odpowiedziała. - Zaśpiewasz jeszcze raz tę marszową piosenkę?
Erienne uśmiechnęła się.
- Jeśli chcesz... - Wyciągnęła rękę, a dziewczynka mocno ją chwyciła.
- Zaczynamy. - Erienne zwolniła krok.
#Najpierw prawą nogą krok,
A za nią idzie lewa.
Jeśli zrobię to jeszcze raz,
Wkrótce podróż skończy się.
Jeśli nie ruszę lewą nogą,
Prawa z tyłu zostanie.
A kiedy nie ruszę prawą,
Wtedy tu zostaniemy.
Powtarzając te słowa raz po raz i stawiając zwykłe lub dwa razy większe kroki, 
Erienne 
nie mogła powstrzymać rumieńca, gdy spostrzegła, że Ren’erei i Tryuun oglądają 
się na nich 
przez ramię. Elfy uśmiechały się, a potem Ren’erei zaczęła naśladować ich 
podwójne kroki, 
których wymagał rytm piosenki.
- Pewnego dnia nadejdzie i twoja kolej - powiedziała Erienne, łącząc się z nimi 
w 
wesołości.
Lyanna podbiegła do elfki i wzięła ją za rękę.
- Nie robisz tego tak, jak trzeba. Mamo, zaśpiewaj jeszcze raz.
- Dobrze - zgodziła się Erienne. - Uważaj, Ren’erei.
Śpiewając, przyglądała się, jak jej córka beztrosko chichocze na widok Ren’erei 
próbującej naśladować jej kroki, i gorzko żałowała, że Lyanna musi dźwigać ten 
ciężar, z 
którym się urodziła. Wraz z tym przyszło też poczucie winy, ponieważ Erienne 
chciała, aby 
tak się stało. I choć to, co próbowały teraz zrobić, było rzeczą wielką, 
osiągnięcie celu 
wymagało pokonania jeszcze wielu przeszkód. Lyanna, rzecz jasna, nie miała w tej 
sprawie 
niczego do powiedzenia. Czarodziejka już żałowała dzieciństwa, które dziewczynka 
miała 
stracić.
Lyanna puściła rękę Ren’erei i szła dalej sama, nucąc coś, co z grubsza 
przypominało 
piosenkę matki. Zniknęła im z oczu za zakrętem wysadzanej drzewami ścieżki. 
Erienne 
przyspieszyła kroku w chwili, kiedy piosenka ucichła. A gdy powietrze przeszył 
krzyk 
Lyanny, już biegła.
Rozdział 3
Cztery lata po wygnaniu ostatniego Wesmena Kolegium Julatsy powróciło do życia, 
choć 
nie było już takie jak dawniej.
Ilkar stał na jednym z kilku nie uszkodzonych fragmentów muru kolegium i 
rozglądał się, 
a jego grzywkę krótkich ciemnych włosów odgarniał z czoła wiatr. Położone na 
granicy 
miasta fortyfikacje Wesmenów zostały rozebrane, dostarczając materiału do 
odbudowy 
domów, warsztatów, biur oraz karczm spalonych bądź zdemolowanych przez 
najeźdźców 
podczas ich krótkiej okupacji. Mieszkańcy, rozproszeni lub wzięci w niewolę, 
wrócili zaraz 
po wyparciu Wesmenów i teraz zniszczone miasto znów tętniło życiem.
Mag lekko pokręcił głową na widok niektórych przykładów nowej architektury. 
Najlepsze słowo, jakim można by je określić, brzmiało „entuzjastyczne”. Nikt nie 
mógł 
zaprzeczyć, że choć rozstawiane były bez przemyślenia, pokręcone iglice, kopuły 
z białego 
kamienia i unoszące się w powietrzu przypory promieniowały energią. Zbudowano je 
z 
niesamowitą werwą.
Lecz pragnienie odbudowy i być może źle ulokowany entuzjazm skończyły się u bram 
centrum magii. A przecież zaraz po pokonaniu Wesmenów zniszczone kolegium stało 
się 
oczkiem w głowie miasta. W ciągu kilku pierwszych miesięcy z ruin wyłoniły się 
kwatery, 
budynki administracyjne, kuchnie i refektarz, długa sala, stary dziedziniec i 
biblioteka - 
przygnębiająco pusta, z wyjątkiem kilku tekstów Septerna sprowadzonych przez 
samego 
Ilkara, który przybył tu zaraz po zamknięciu szczeliny Cienia w Południe.
Lecz w miarę, jak Julatsańczycy wracali do miasta, całkiem słusznie zaczęto 
zwracać 
coraz większą uwagę na jego infrastrukturę. Tak więc, kiedy w Julatsie znów 
zaczęło się 
życie, jej mieszkańcy odwrócili się od kolegium i zapomnieli o nie dokończonych 
zadaniach.
Ale Ilkar nie mógł zapomnieć. Obrócił się i spojrzał na nową bibliotekę. Nie 
mógł 
narzekać na jakość tego, co już zostało wykonane, lecz jeszcze wiele brakowało 
do powstania 
w pełni funkcjonalnego kolegium. A najważniejszy był budynek, który powinien 
stanąć w 
samym jego środku, w miejscu szerokiej na trzysta stóp osmolonej, poszarpanej 
dziury.
Wieża.
Ilkar wiedział, że to, co znajduje się poniżej, przeraziło budowniczych i 
handlarzy. 
Bogowie, czasem on też czuł strach, lecz jego przerażał tylko ogrom krateru. Na 
jego dnie, 
okryte nieprzeniknioną czarną mgłą, leżało Serce. Zostało tu schowane podczas 
upadku 
Julatsy przez Barrasa, starego elfiego Negocjatora, i grupę starszych magów. 
Podniesienie 
Serca było niezbędne, aby przywrócić kolegium jego moc.
Tam, w dole, leżało także tyle wiedzy. Nie tylko najważniejsze magiczne teksty, 
lecz 
jeszcze ważniejsze plany i wzory. Dopóki nie wyciągną Serca, nie będą mogli 
odbudować 
między innymi Wieży, Skarbca Many, Zimnego Pokoju czy komnat do odpoczynku. A 
dopóki nie ma wystarczającej liczby magów, nie może mieć nadziei na wydobycie 
Serca.
Ilkar usiadł na murze, machając nogami i myśląc o wszystkich swoich problemach. 
Dochodziły do niego odgłosy walenia młotami. Świeża farba migotała w promieniach 
słońca, 
jej zapach kręcił go w nosie. Drewniany pył pokrywał bruk, po którym nie tak 
dawno 
spłynęło tyle krwi.
To się nigdy nie skończy. Julatsańskich magów jest zbyt mało, by mogli rzucić 
odpowiednie czary. Na bogów ziemi, oni mieli nawet za mało doświadczenia, by 
utworzyć 
Radę, więc on to zrobił, aby jakoś to miejsce zorganizować. Nie chciał 
przyjmować tytułu 
Starszego Mistrza, lecz nie było innych kandydatów, a jego reputacja zdobyta 
pośród Kruków 
zjednała mu głęboki szacunek.
Musi zwołać więcej magów. Muszą być jeszcze jacyś Julatsańczycy rozrzuceni po 
kontynentach, którzy, podobnie jak on, rzadko odwiedzali kolegium, choć 
zawdzięczali mu 
życie. Wysłał wiadomość nawet na południowy kontynent Calaius, do elfiej 
ojczyzny, dokąd 
wróciło tak wielu tutejszych elfów, pozbawiając Balaię tego, co mieli w sobie 
najcenniejszego. Tylko bogowie wiedzą, w jakim stanie może być teraz ich magia. 
Ilkar miał 
jednak nadzieję, że ich wiedza z Julatsy z biegiem czasu nie zmalała. Coraz 
bardziej rozumiał, 
że potrzebuje ich zaraz, natychmiast.
- Ilkar! - zawołał ktoś z dołu. Pochylił się. Pheone - brązowe włosy związane w 
kucyk, 
pociągła, młoda twarz ubrudzona pyłem i potem - spoglądała w górę, a skraj 
zielonej sukni 
łopotał wokół jej kostek. Była dobrym, lecz niedoświadczonym magiem, i miała 
szczęście 
przeżyć pogrom dordovańskich posiłków podczas oblężenia Julatsy w czasie 
najgorętszego 
okresu wojny.
- Jak leci? - zapytał.
- Sklepienie długiej sali jest już gotowe. Pomyśleliśmy, że zrobimy test. 
Uwolnimy 
odrobinę stłumionych emocji, jeśli wiesz, o czym mówię. Masz odwagę do nas 
dołączyć?
Ilkar zachichotał i dźwignął się na nogi.
- Nie mam nic przeciwko temu - rzekł.
Strzepnął kawałki kamienia z brązowych spodni i ciemnego skórzanego kaftana 
nałożonego na płową koszulę i skierował się ku schodom.
Przepełniające go uczucie energii kazało mu spojrzeć w górę. Sycząca błyskawica 
w 
słomkowym kolorze przecięła nieskalany błękit nieba, a jej huk pozostawił w 
uszach tępe 
dzwonienie. Kolejny błysk, a potem trzeci zakłóciły spokój dnia. Na ten 
zaskakujący i 
niepokojący widok Ilkar zmarszczył brwi.
Idąc po schodach, postanowił wspomnieć o tym po wieczerzy. Spodziewał się, że 
ktoś mu 
to wyjaśni.
* * *
Bezimienny siedział na krześle obok śpiącego dziecka. Wrócił do domu tuż przed 
świtem 
i choć wślizgnął się do łóżka obok Diery - by złapać choć odrobinę snu - jego 
myśli wciąż 
krążyły wokół słów Densera. Wkrótce potem Diera wstała do płaczącego Jonasa, by 
go 
nakarmić i utulić. Bezimienny dał więc sobie spokój z ciągłym przewracaniem się 
z boku na 
bok i usiadł w ciszy pokoju chłopca, dając żonie szansę na spokojny sen.
Siedział tak, kiedy słońce pokazało się nad horyzontem, rzucając zimne światło 
na 
Korinę, i nasłuchiwał łagodnego oddechu sześciotygodniowego synka, który wciąż 
odczuwał 
skutki lekkiego przeziębienia, po którym nastąpił atak kolki. Był silnym 
chłopcem i 
Bezimienny cieszył się z jego doświadczeń z chorobami, będą mu potem służyć tak 
samo, jak 
służą jego ojcu.
Przyglądając się, jak Jonas wierci się, by zmienić pozycję, i spycha nakrywający 
go 
miękki biały kocyk, poczuł ukłucie strachu i jednocześnie taką wspólnotę z 
Denserem, jakiej 
nie zrozumiałby żaden bezdzietny mężczyzna. Nie musiał nawet pytać samego 
siebie, jak 
czułby się, gdyby to jego dziecko zniknęło z matką lub bez niej. I nie musiał 
pytać samego 
siebie, czego oczekiwałby od przyjaciół, gdyby tak się stało.
Lecz ruszając w drogę z xeteskiańskim magiem, ryzykował, że nie zobaczy już 
swojej 
żony i syna. Łamał też obietnicę daną Dierze - że nigdy nie stanie na czele 
Kruków.
Bezimienny westchnął i jeszcze raz przeczytał list, który dał mu Denser, 
szukając bez 
większej nadziei wskazówek, co tak bardzo go w nim zaniepokoiło.
#Mój drogi mężu,
Wiem, że znajdziesz ten list nie otworzony, ponieważ oczy dordovańskiego 
kolegium są 
ślepe na wszystko, co oczywiste. Od pewnego czasu czuję, że tutejsi mistrzowie 
narażają 
Lyannę i jej zdrowie na szwank z powodu many, którą przyciąga, lecz nie potrafi 
kontrolować.
Czasem bardzo za Tobą tęskni, lecz zdaje się rozumieć, że nie możesz tu być, 
choć jeszcze 
nie w pełni pojmuje dlaczego. Mam nadzieję, że pewnego dnia powiemy jej to 
razem, lecz być 
może proszę Cię o zbyt wiele.
Pewnie zastanawiasz się teraz, gdzie jesteśmy i dlaczego nie opowiedziałam Ci 
przez 
Połączenie o moich coraz większych kłopotach, lecz to trudne, kiedy nie ma Cię w 
codziennym 
życiu naszej córki. Poza tym to coś, co musimy zrobić same, bez pomocy tych, 
którzy mogą 
chcieć zawrócić nas z naszej drogi. Lyanna o tym wie. Ja też.
Mogę sobie wyobrazić Twój gniew. Wiem, że Rada Dordover ukryje przed Tobą naszą 
ucieczkę. Żałuję tylko, że nie mogę zobaczyć, jak poniżasz Vuldaroqa. Proszę, 
zrozum, że tylko 
ja mogę towarzyszyć naszej córce - zaangażowanie Ciebie naraziłoby nas 
wszystkich na 
niebezpieczeństwo.
Chcę, byś wiedział, że jesteśmy bezpieczne i udajemy się do miejsca, gdzie 
Lyanna może 
spokojnie uczyć się sztuki, do której się zrodziła, wciąż pozostając uroczą małą 
dziewczynką. 
Są tu osoby, które rozumieją jej talent i chcą go odpowiednio wykształcić. 
Czułam je - to 
pełne dobroci umysły, Lyanna bardzo się cieszy, że je pozna. Sądzę, że my 
również możemy im 
pomóc, mimo całej swojej mocy wydają się stare i kruche.
Z trudem ukrywam ekscytację. Sądzę, że wreszcie znaleźliśmy tych, co do których 
żywiliśmy mocną nadzieję, że wciąż jeszcze żyją. A raczej to oni znaleźli nas. 
To będzie długa 
podróż i nie pozbawiona ryzyka, ale proszę, nie martw się o nas.
Odezwę się, kiedy tylko będę mogła i kiedy Lyanna przyzwyczai się do nowego 
miejsca, a 
może nawet się spotkamy. Teraz muszę się z Tobą pożegnać. Obie wylewałyśmy łzy 
na myśl o 
tym, jak długo możemy być z dala od ciebie, lecz tak będzie dla nas najlepiej.
Lyanna będzie pierwszą prawdziwą czarodziejką, teraz to wiem. To znaczy, że 
możemy 
zacząć budować lepszą przyszłość dla nas wszystkich.
Życz mi szczęścia i miłości. Jedna magia, jeden mag.
Zawsze Twoja
Erienne
Coś w tym liście zmartwiło Densera bardziej niż tylko podróż, w którą Erienne 
postanowiła ruszyć z córką. Najwyraźniej miało to coś wspólnego z gorącym 
pragnieniem 
Dordovańczyków, by je odnaleźć i sprowadzić do kolegium. Dlatego Denser tak 
bardzo 
chciał spotkać się ze wszystkimi Krukami, a zwłaszcza z Ilkarem, lecz Bezimienny 
nakazał 
mu odpoczynek.
Teraz nowy dzień trwał już w najlepsze, Korina tętniła życiem. Było wiele do 
zrobienia i 
choć Bezimienny nie mógł pozbyć się dreszczyku emocji, martwił się, że nie ma 
zielonego 
pojęcia, jak na tym wielkim świecie znajdą czarodziejkę i jej córeczkę. 
Wszystko, czym 
dysponowali, to był ten list i ogólne wzmianki o pradawnej magii, o której 
Bezimienny nigdy 
wcześniej nie słyszał. Lecz jeśli Denser uważa, że to ważne, Bezimienny nie 
będzie tego 
kwestionować. Bogowie, ile mógłby im pomóc Thraun... Lecz Thraun był już dla 
nich 
stracony.
Bezimienny stanął nad kołyską i odsunął kosmyk jasnych włosów z czoła Jonasa, 
potem 
nachylił się i pocałował go.
- To nie potrwa długo, mój mały. Zadbaj o swoją mamę. - Wyprostował się i 
odwrócił w 
stronę drzwi. Stała tam Diera w luźno zawiązanym gorsecie i błękitnej roboczej 
spódnicy. Jej 
jasne włosy spadały na twarz, lecz nie maskowały jej wyrazu. Bezimienny podszedł 
do niej, 
chcąc coś powiedzieć, lecz ona położyła palec na jego ustach.
- Nie teraz, Sol. Powiesz mi później. Jeśli musisz jechać, poświęć mi następną 
godzinę. - 
Jej usta rozchyliły się, język wdarł się do wnętrza jego ust i splótł z jego 
językiem. Po chwili 
Bezimienny cofnął się, trzymając dłonie na jej ramionach.
- Jonas się obudzi. Poza tym znam wygodniejsze miejsce. - Ujął ją za rękę i 
poprowadził 
do sypialni.
* * *
Wiatr zniszczył las, wyrwał z ziemi korzenie drzew i z potworną siłą połamał 
gałęzie. Pnie 
młodych drzewek latały po Thornewood niczym patyki, niszcząc wszystko na swojej 
drodze i 
wyrzucając w górę mordercze drzazgi, by wirowały w wichurze.
Thraun kulił się tuż przy ziemi pod osłoną poskręcanego, rozdwojonego pnia dębu, 
rozglądając się wokół, a jego myśli gnały jak szalone. Latające drzazgi nie były 
w stanie go 
oślepić czy poranić, a pnie nie dały rady połamać mu kości, jedynie mogły go 
uwięzić. Reszta 
stada nie miała tyle szczęścia. Kiedy wiatr uderzył bez ostrzeżenia w spokojny 
dzień, gdy 
słońce zaczęło tracić swoją moc, połowa jamy została zniszczona, zanim rozległo 
się 
ostrzeżenie.
To, co stado uznawało za swoje schronienie, okazało się śmiertelną pułapką. Jama 
została wykopana pod korzeniami gęstego zagajnika silnych sosen, lecz wiatr 
porwał drzewa 
niczym liście, kiedy robi się zimno. Ciężkie konary przebiły się przez osłabione 
sklepienie, 
miażdżąc i raniąc wiele wilków.
Śpiący z dala od miejsca katastrofy Thraun obudził się, zawył ostrzegawczo i 
przedarł się 
przez chmarę uciekających wilków, by obejrzeć szkody oraz pomóc zasypanym i 
rannym. Ale 
niewiele mógł zrobić. Krew wsiąkała w ziemię, kości wystawały ze skóry i futra, 
a z tych kilku 
wilków, które się jeszcze ruszały, żaden nie przeżyje - ich ciała leżały 
przysypane masą ziemi i 
gałęzi.
Wiatr zasypywał jamę i Thraun musiał uciekać na zewnątrz. Tam było tylko nieco 
lepiej. 
W ocalałych uderzyła chmura drzazg, kalecząc lub oślepiając większość z nich. 
Ci, którzy nie 
zdążyli ukryć się przed wiatrem, zostali po prostu zdmuchnięci. Jeden z wilków 
zawisł tak 
wysoko w sieci gałęzi, że żadne zwierzę nie zdołałoby tam doskoczyć. Jego oczy 
mętniały w 
miarę, jak wraz z krwią wyciekało z niego życie.
Thraun wyraził wyciem swój smutek i skulił się jeszcze mocniej, by pomyśleć, jak 
ocalić 
swoje przetrzebione, spanikowane stado. Rozejrzał się wokoło, popatrzył na 
samice 
osłaniające te nieliczne szczenięta, którym udało się przeżyć, i kilku wilków 
wojowników, 
wszystkie spoglądały na niego z nadzieją na pomoc.
Thraun posmakował kłębiącego się wokół nich wiatru, a kiedy poczuł jego złą moc, 
wiedział, że muszą się ruszyć. Wiatr zdawał się wiać zewsząd, wył w uszach, 
wyrywał las z 
korzeniami. Thraun nie słyszał niczego poza tą furią i wiedział, że wicher 
śledzi ich niczym 
ofiary. Było tylko jedno takie miejsce, gdzie mieli szansę przetrwać, póki wiatr 
nie ucichnie. 
Stroma skała, gdzie stado spotykało się przed wyruszeniem na łowy, zapewni im 
ochronę.
Lecz było to ponad dwieście kroków stąd. Dystans wręcz niemożliwie długi, kiedy 
wiatr 
ryczy i pluje wściekłością, rzadko kiedy cichnąc. Thraun znów zaczął węszyć. 
Zbliżał się 
kolejny moment wyciszenia.
Czekał z napiętymi mięśniami i bijącym sercem. Teraz. Huragan nieco przycichł. 
Thraun 
podskoczył do kryjących się matek i złapał jedno ze szczeniąt za fałdę na karku, 
po czym przez 
zaciśnięte zęby wywarczał ostrzeżenie, by reszta pozostała, i popędził w stronę 
skały.
Droga była dokładnie tak trudna, jak to sobie wyobrażał. Ścieżki, które znał, i 
znaki, 
którymi się kierował, zniknęły. Cały las zmienił się niemal nie do poznania. 
Tam, gdzie mógł 
dostrzec niebo, kłębiące się ciemne chmury przesuwały się przed jego oczami 
niczym rzeka w 
czasie powodzi.
Czubki drzew zostały odarte z kory, połamane albo w ogóle przestały istnieć. 
Drzazgi 
leżały na poszyciu grubą warstwą, czekając, aż kolejny powiew uniesie je w górę. 
Nic nie było 
takie, jakie być powinno, i tylko wrodzony zmysł kierunku Thrauna, wzmocniony 
potrzebą 
znalezienia nowej drogi, sprawił, że w ogóle tam dotarł.
Względy spokój pod osłoną skały był niczym przejście z nocy w dzień. Wiatr wył 
wokół 
smucącą serce żałobną pieśń. Thraun położył szczeniaka, trącił nosem jego drżące 
ciało i 
polizał go po pyszczku. Jego warkot był ciepły i uspokajający.
Zostań. Powrócę.
I tak też zrobił. Pięć razy. Cztery razy ze szczeniakami i raz z resztą watahy.
Wreszcie mógł odpocząć, podczas gdy wiatr nadal szalał na ruinach Thornewood. 
Spoglądał na czterech swoich dorosłych towarzyszy, dwie samice oraz pięć 
szczeniąt, z 
których żadne nie żyło dłużej niż dwie pory roku. Oto żałosne resztki watahy 
liczącej ponad 
czterdzieści sztuk. Lecz ocalił to, co mógł, i zacznie wszystko od nowa. 
Najpierw jednak jest 
czas na opłakiwanie zmarłych.
Uniósł łeb i zawył w niebo.
* * *
Erienne i Lyanna były teraz same w pokoju w tym niezwykłym budynku, który był 
domem Al-Drechar. Leżał między szemrzącym strumieniem i gęstym palmowym lasem, 
od 
frontu stanowił zadziwiające połączenie drewna i łupka. Sprawiał wrażenie, jakby 
zaraz miał 
się rozsypać, i pewnie o to chodziło, za to elegancja wewnątrz aż zapierała dech 
w piersiach.
Erienne miała czas tylko pobieżnie zapoznać się z tym miejscem. Reszta będzie 
musiała 
poczekać. Teraz tuliła w ramionach płaczącą córeczkę i zastanawiała się, jak 
wyciągnąć ją z 
tego ślicznego pokoju, który był udekorowany tak, że na pewno spodobałby się 
jej, gdyby 
tylko przestała płakać i rozejrzała się wokół.
Tak naprawdę Al-Drechar przestraszyły również ją samą, były takie wysokie i 
godne w 
swych jasnych, łopoczących na wietrze szatach, a każdy skrawek ciała 
promieniował dumą. 
Ren’erei zareagowała najszybciej - zabrała Lyannę, która stała w miejscu jak 
wryta, i wbiegła 
z nią do środka domu. Erienne złapała lalkę dziewczynki i wzruszyła 
przepraszająco 
ramionami w stronę zakłopotanych Al-Drechar, po czym pobiegła za Ren’erei do 
pokoju, 
gdzie teraz siedziały razem z Lyanną.
Na ścianach o barwie łagodnej żółci namalowano machające łapkami misie i grupki 
bawiących się zajączków. Półki oświetlały trzy osłonięte lampy, poza miękkim 
łóżkiem i 
niskim drewnianym biurkiem był tu dopasowany do wzrostu dziecka fotel i sofa. 
Wszystko 
stało na grubych dywanach chroniących stopy przed chłodem drewnianej podłogi. 
Świece 
wypełniały powietrze świeżym zapachem lasu.
Lyanna nie zwracała na to uwagi, jej pochlipywanie dopiero zaczynało słabnąć, 
choć 
ciało wciąż jeszcze drżało.
- Ciii, malutka, mama tu jest. Nikt cię nie skrzywdzi - szeptała Erienne, 
przysuwając usta 
do czoła dziecka. - Tak, uspokój się. Ciii.
- Czy duchy już sobie poszły, mamusiu? - wymamrotała wtulona w jej pierś 
dziewczynka.
- Kochanie, to nie duchy, to twoi przyjaciele.
- Nie! - Lyanna znowu się rozpłakała. - To nie staruszki, to duchy!
Czarodziejka rozumiała ją. Wiedziała, że elfy noszą luźne, lekkie szaty, które 
najlepiej 
sprawdzają się w wilgotnym gorącu. Wiedziała też, że tradycyjnie zapuszczają 
długie włosy 
jako oznakę godności, a mięśnie i tłuszcz znikają z ich ciał, zanim całkiem 
zniedołężnieją, 
przez co wyglądają jak szkielety. Ale te elfy były wyjątkowo stare. Przypominały 
postacie z 
dziecięcego koszmaru, a Lyanna miała ich ostatnio zdecydowanie więcej, niż na to 
zasługiwała.
- Będę z tobą - powiedziała matka. - Nic ci się nie stanie. Dzielna dziewczynka. 
Moja 
dzielna dziewczynka.
Gładziła jej włosy, aż Lyanna oderwała się od matki i popatrzyła na nią. Na jej 
zaczerwienionej twarzy widniały ślady łez. Erienne uśmiechnęła się.
- Spójrz tylko na siebie! - złajała ją łagodnie i starła łzy z twarzy Lyanny. - 
Nie bój się. 
Nadal się boisz?
Dziewczynka pokręciła głową.
- Trochę. Nie zostawiaj mnie, mamusiu.
- Nigdy cię nie zostawię, kochanie. Chcesz dzisiaj spać ze mną czy tutaj?
Lyanna po raz pierwszy rozejrzała się po nowym miejscu i na jej smutnej twarzy 
pojawił 
się uśmiech.
- Jak tu ładnie.
- Jeśli chcesz, ten pokój będzie należał do ciebie.
- A gdzie jest twój?
- Postaram się, żeby był obok, bym mogła cię słyszeć. Dobrze?
Lyanna kiwnęła głową. Rozległo się pukanie i Ren’erei wsunęła głowę przez drzwi.
- Jak się czujecie?
- Wejdź - odparła Erienne. - Dziękuję, znacznie lepiej.
Ren’erei przebrała się w luźne płócienne spodnie i wełnianą koszulę, 
przypominając w 
ten sposób Erienne, że obie z Lyanną wciąż mają na sobie brud i pot z całego 
dnia.
- To dobrze - rzekła, nie podchodząc zbyt blisko. - One bardzo chcą cię poznać. 
Nie 
zrozumiały twojej reakcji.
Erienne popatrzyła na Ren’erei, marszcząc czoło.
- Zatem sądzę, że ostatnio nie miały zbyt wiele do czynienia z dziećmi. Mam 
nadzieję, że 
wyjaśniłaś im wszystko.
- Tak jak potrafiłam najlepiej - potwierdziła Ren’erei i uśmiechnęła się. - 
Przebrały się w 
bardziej oficjalne szaty.
Odwróciła się ku drzwiom.
- Kiedy będziecie gotowe, po prostu wyjdźcie. Zaczekam.
- Podziękuj im za to, że nie weszły do naszych umysłów. To było bardzo 
delikatne.
- Może one nie rozumieją dzieci, ale nie są pozbawione sumienia. Nie pozwól, 
abyś z 
powodu ich wyglądu zapomniała, kim są.
Cicho zamknęła za sobą drzwi.
* * *
- Gdyby istniał jakiś inny sposób, wybrałbym go - powiedział Bezimienny. Stał na 
progu 
domu. Było popołudnie. Na ulicy czekał zdenerwowany Denser, jego nastrój 
udzielił się 
gniadej kobyłce, która grzebała kopytem, nie mogąc spokojnie ustać w miejscu.
- Wyjaśniłeś mi to całkiem wyraźnie - przerwała Diera z twarzą czerwoną od łez. 
Włosy 
zawiązała pospiesznie w kucyk, który spadał na jedno ramię. Jonas został w domu. 
Nie 
chciała, aby oglądał ich rozstanie.
- Diero, to nie tak. Pomyśl, jak ja bym się czuł, gdyby chodziło o ciebie i 
Jonasa. 
Oczekiwałbym po nich tego samego.
- Och, rozumiem, to ten wasz przeklęty honor i kodeks. A co z obietnicami, które 
mi 
złożyłeś? - wysyczała, nie chcąc, aby Denser ją usłyszał.
Nie miał na to odpowiedzi. Łamał słowo i ta świadomość dręczyła go. Z początku 
wydawało mu się, że zrozumiała go. Kochali się namiętnie i delikatnie. Zatracił 
się w niej, 
chciał, aby to się nigdy nie skończyło. Jednak kiedy później leżał obok niej, 
pieszcząc dłonią 
jej pierś, łzy ostrzegły go, że to nie będzie łatwe pożegnanie. Ich krzyki 
obudziły Jonasa, to 
jego płacz przerwał kłótnię i doprowadził do tej zimnej wymiany zdań.
- Nie mogę prosić o przebaczenie za to, co robię, i nie mogę też za to 
przepraszać - rzekł 
Bezimienny, wyciągając dłoń. - Nie mógłbym odmówić mu, tak samo jak on nie 
odmówiłby 
mnie, gdybyś ty zniknęła.
- Nawet nie rozważałeś możliwości odmowy, prawda? - Bezimienny pokręcił głową. - 
Nawet nie pomyślałeś o tym, co zostawiasz, wyruszając z zamiarem odbudowania 
Kruków. - 
To ostatnie słowo wypluła, jakby pozostawiło w jej ustach zły smak.
- Ponieważ oni... jesteśmy najlepsi. Razem mamy największe szanse odnaleźć 
Erienne z 
Lyanną i powrócić bez żadnych strat. Nie robię tego dla pieniędzy, Diero. Wiesz, 
że 
zawdzięczam Denserowi życie.
- A jak sądzisz, co jesteś winien mnie i Jonasowi? Nic? - Wyraz jej twarzy nieco 
złagodniał. - Wiem, dlaczego wyjeżdżasz. I właśnie za to cię kocham. Lecz nie 
spytałeś mnie, 
Sol. Wygląda na to, że moje zdanie się nie liczy. Obiecałeś mnie i Jonasowi, że 
nigdy od nas 
nie odejdziesz, a jednak robisz to. Myśl, że możesz już nigdy nie wrócić, łamie 
mi serce.
Zajrzała mu głęboko w oczy.
- Teraz to my jesteśmy twoim życiem.
- Co chcesz, abym zrobił? - zapytał.
- Niezależnie od tego, co czuję, rozumiem cię. I tak bym cię puściła. Mogę 
jedynie 
pocieszać się myślą, że jeśli kiedykolwiek będę miała kłopoty, Krucy mi pomogą. 
Lecz 
chciałabym też, abyś zanim cokolwiek zrobisz, pomyślał o mnie i Jonasie. Kochamy 
cię, Sol, 
i chcemy, byś do nas wrócił.
Podeszła i mocno go objęła, a on ku swemu zaskoczeniu poczuł spływające po 
własnych 
policzkach łzy. Przycisnął ją mocno, przesuwając ręce w górę i w dół jej pleców.
- Wrócę - obiecał. - Uwierz mi, zanim zrobię cokolwiek ważnego, myślę wcześniej 
o was. 
Twoje zdanie zawsze się liczy. Po prostu nigdy nie musiałem dokonywać wyboru, na 
który 
mogłabyś mieć wpływ.
Diera położyła mu palec na ustach, a potem go pocałowała.
- Nie zepsuj tego teraz. Po prostu jedź.
Puścił ją i wsiadł na konia, kierując go na północ, w stronę Julatsy. Kiedy 
ruszył wraz z 
trzymającym się blisko niego Denserem, modlił się do bogów, aby mógł ich jeszcze 
kiedyś 
zobaczyć.
* * *
Vuldaroq zajął miejsce na środku długiego stołu. Po jego bokach zasiadało po 
czterech 
ludzi i elfów, tworzących Dordovańską Radę.
Przed nimi stał wysoki, dumnie wyprostowany mężczyzna otoczony półkolem 
piętnastu 
gwardzistów kolegium. W niewielkiej sali panował chłód, lecz nie z powodu 
lodowatego 
wiatru, który hulał na zewnątrz. To była aura promieniująca z mężczyzny i 
odraza, jaką do 
niego czuli. Ten najbardziej znienawidzony przez wszystkich magów człowiek stał 
na świętej 
ziemi Dordover, odrzucony do tyłu kaptur odsłaniał zniekształconą twarz i czarny 
tatuaż na 
szyi będący symbolem jego bluźnierczej wiary.
Jego przybycie do bram kolegium wywołało gwałtowne poruszenie, którego efektem 
było 
to zorganizowane naprędce spotkanie. Odraza wobec niego została przynajmniej 
chwilowo 
zastąpiona pragnieniem dowiedzenia się, co go tutaj sprowadziło.
- Podejmujesz niewyobrażalne ryzyko, Selik - powiedział Vuldaroq. - Dziwię się, 
że 
jeszcze cię nie zabito.
- Na twoje szczęście tak się nie stało - odrzekł gość przy wtórze kpiących 
parsknięć 
członków Rady. Mówił powoli i niewyraźnie, był to rezultat strasznych ran 
twarzy.
Vuldaroq przyjrzał się obliczu Selika i z trudem powstrzymał uśmiech 
satysfakcji. Lewa 
część twarzy mężczyzny wyglądała jak maźnięta niedbałym ruchem pędzla na mokrym 
obrazie. Łysa brew opadała ostro w dół, niewidzące oko było mlecznobiałe i 
nieruchome. 
Policzek i usta, rozerwane wielkimi pazurami, sprawiały wrażenie, że Selik 
ciągle się 
uśmiecha. To odczucie potęgował jeszcze brak zębów w opadających w dół ustach.
A wszystko to było efektem zaklęcia rzuconego przez dordovańskiego maga. 
Sądzono, że 
ciśnięty przez Erienne Lodowaty-Podmuch zabił drugiego po kapitanie Traversie 
przywódcę 
Łowców Czarownic, lecz Selik jakoś to przeżył, tak samo jak wyszedł z pożaru, 
który 
wzniecili Krucy w zamku Czarnych Skrzydeł. W pożarze zginęli inni członkowie 
zakonu. 
Pomniejsi, lecz nie mniej fanatyczni.
- Nigdy nie wyobrażałem sobie, że widok ciebie żywego uszczęśliwi któregokolwiek 
maga z Dordover - powiedział Starszy Sekretarz Berian, wykrzywiając twarz w 
nieprzyjemnym uśmiechu.
- Zatem wyobraź to sobie teraz - rzekł Selik. - Ponieważ, czy wam się to podoba, 
czy nie, 
szukamy tego samego.
- Doprawdy? - Vuldaroq uniósł brwi. - Ciekawe, jak doszedłeś do tego wniosku.
Wzdłuż stołu przeleciał śmiech. Selik potrząsnął głową.
- Popatrzcie na siebie, siedzicie tu tak zadowoleni z siebie, że aż chce mi się 
rzygać. 
Wydaje się wam, że nikt nie wie, czego szukacie, lecz ja wiem, iż straciliście 
wielki skarb i 
chcecie go odzyskać. Jestem jedyną osobą, która naprawdę może wam pomóc. I 
pomogę, 
gdyż w tej sprawie jesteśmy zgodni. Ta magia nie może się rozwijać, bo 
wszystkich nas 
zniszczy. Znam kierunek ich podróży i znam przynajmniej jednego z tych, którzy 
im 
pomagają.
Zamilkł, przyglądając się twarzom zgromadzonych. Vuldaroq niemal czuł smak 
ciszy, 
którą wywołały te słowa.
- Teraz was zainteresowałem, nieprawdaż? Czarne Skrzydła widzą wszystko, i 
zawsze tak 
będzie. Pamiętajcie o tym, potężna Rado Dordover. Jak już pewnie wiecie, Al-
Drechar nie są 
żadnym mitem, po prostu nie mamy pojęcia, gdzie ich znaleźć. Lecz jeśli 
zaczniemy działać 
razem, wierzcie mi, dowiemy się.
- Twoja bezczelność musi być równie wielka jak twoja ślepota, skoro choć przez 
chwilę 
sądziłeś, że zdecydujemy się połączyć nasze siły z Czarnymi Skrzydłami! - Twarz 
Beriana 
była wykrzywiona i czerwona z gniewu. - Czyś ty postradał resztki rozumu?!
Selik wzruszył ramionami i na jego okaleczonej twarzy pojawił się groteskowy 
grymas.
- Zatem zabijcie mnie i nigdy nie dowiecie się tego, co ja wiem. Problem polega 
na tym, 
że nie macie czasu, by ryzykować, że po mej śmierci moje słowa okażą się prawdą, 
zgadza 
się? Wieczorami w tawernach Dordover wasi magowie nie zawsze są tak dyskretni, 
jak byście 
chcieli. Do naszych uszu dotarło wiele wiadomości, i to interesujących. Naprawdę 
bardzo 
interesujących.
- Ale ty nie przybyłeś tu, by pokazać nam swój altruizm, prawda, Selik? - 
zapytał 
Vuldaroq. - Chcesz czegoś w zamian. Czego?
- Ach. Nie zawsze masz w głowie tak dużo tłuszczu, jak można by sądzić po twoim 
wyglądzie. To proste. Chcecie odzyskać dziewczynkę, aby ją wyszkolić, mieć pod 
kontrolą 
albo zabić, jak wam będzie najbardziej pasowało. Możecie ją zatrzymać, pomogę 
wam ją 
odszukać. W zamian pragnę tej wiedźmy, która zrobiła to z moją twarzą. - Wskazał 
na 
straszliwe blizny. Dajcie mi Erienne Malanvai.
Kiedy wybuchła burza protestów, Vuldaroq pozwolił sobie na cichy chichot.
Rozdział 4
Ren’erei poprowadziła Erienne i Lyannę długim korytarzem o drewnianej podłodze i 
ścianach ozdobionych obrazami i wyłożonych boazerią. Miał ponad siedemdziesiąt 
jardów 
długości i prowadził do podwójnych drzwi strzeżonych przez strażników Gildii. Po 
lewej 
stronie ciągnęły się inne drzwi, a po prawej okna wychodzące na oświetlony 
latarniami ogród.
Lyanna zapomniała na chwilę o strachu i biegała od okna od okna, zauroczona 
widokiem 
kołyszących się na wietrze latarni, migoczących blaskiem pod gałęziami drzew i 
szerokimi 
liśćmi.
Wciąż było bardzo ciepło, dlatego Erienne wybrała lekką, sięgającą do kostek 
zieloną 
sukienkę, związała też włosy w luźny kok, by powietrze chłodziło kark. Lyanna 
założyła 
jasnoczerwoną sukienkę z białymi rękawami, włosy miała zawiązane w ulubiony 
kucyk, a w 
prawej ręce jak zwykle ściskała lalkę.
- Jak wielkie jest to miejsce? - zapytała Erienne, spoglądając przez okno na 
oddalone o 
ponad sto jardów drugie skrzydło domu.
- Niełatwo odpowiedzieć na to pytanie - odrzekła Ren’erei. - Dom stoi od czasów 
Rozdzielenia i budowa właściwie nigdy się nie kończy, nawet teraz, kiedy mieszka 
tu tak 
niewiele osób. Musi zajmować większą część wzgórza. Powinnaś polecieć nad nim i 
wtedy, 
jeśli będziesz lecieć poniżej granicy iluzji, wszystko zobaczysz. Dość 
powiedzieć, że choć 
teraz mieszkają tu tylko cztery elfy, niegdyś ten dom gościł ponad osiemdziesiąt 
osób.
- Co zatem się stało? - Erienne odciągnęła Lyannę od okna i poszły dalej, 
mijając 
starodawne, wyblakłe malowidła przedstawiające płonące miasta, wielkie uczty i 
biegnącego 
jelenia. Dziwna to była kolekcja.
- Sądzę, że nie przejmowali się kwestią następców, dopóki nie było już za późno. 
Jak 
sama wiesz, wykształcenie prawdziwego adepta magii jest bardzo trudne. Ich 
liczba wciąż 
malała, a do tego niektórzy nie chcieli spędzać tutaj całego swojego życia. 
Zresztą, któż to 
może wyjaśnić?
Dotarły do drzwi, które dla nich otwarto. Znajdująca się za nimi sala balowa, 
zdobiona 
czerwienią i bielą oraz kandelabrami i zwierciadłami, zapierała dech w 
piersiach, choć 
pokrywający wszystko kurz świadczył o tym, że sala nieczęsto jest używana.
- Pozwolę im opowiedzieć resztę - rzekła Ren’erei, prowadząc je przez ogromną 
salę ku 
kolejnym drzwiom. Zapukała i otworzyła drzwi, wprowadzając do niewielkiej 
jadalni. Była 
wyłożona dębową boazerią i ozdobiona portretami elfów. Główne miejsce zajmował 
długi 
stół, na jednym krańcu siedziały cztery stare elfie kobiety. Rozmawiały ze sobą, 
dopóki nie 
weszły Erienne i Lyanna. Dziewczynka przytuliła się do nogi matki.
- Już dobrze, Lyanno, jestem tu, a one są naszymi przyjaciółmi - wyszeptała 
Erienne, po 
raz pierwszy pojmując ogrom majestatu Al-Drechar.
Nie miała wątpliwości, że stoi przed najpotężniejszymi magami Balai. Ich twarze 
świadczyły o tym, że są to osoby zmęczone życiem, lecz zdeterminowane, by 
przetrwać, 
wypełnić swe długie życie. I takimi je zapamięta na zawsze.
Wyglądały na dość przyjazne stare elfki, choć mocno napięta na policzkach skóra 
powodowała, że ich twarze miały jakby dziki wyraz. Erienne przyjrzała się ich 
wzburzonym 
siwym włosom, kościstym palcom, długim szyjom i przenikliwym oczom, a zaraz 
potem 
jedna z nich odezwała się. Jej głos był jak balsam na otwartą ranę.
- Siadajcie, siadajcie. Musicie coś zjeść. Ty, moje dziecko, po tak długiej 
podróży jesteś 
na pewno zmęczona i przerażona. Nie będziemy więc długo cię zatrzymywać. Jeśli 
pozwolisz, chciałybyśmy porozmawiać nieco dłużej z twoją matką.
Lyanna zdołała lekko się uśmiechnąć, kiedy Erienne odsunęła krzesło na drugim 
końcu 
stołu i kazała jej usiąść, sama siadając obok. Ren’erei zajęła neutralną pozycję 
między obiema 
grupami.
- Nie skrzywdzicie mojej mamy? - zapytała Lyanna, patrząc na błękitny obrus.
- Och, wręcz przeciwnie, moje dziecko - zaprzeczyła druga elfka. - Czekałyśmy 
zbyt 
długo, aby zrobić komukolwiek krzywdę. - I klasnęła w dłonie.
- Pora na prezentację przyjdzie później. Teraz coś do jedzenia.
W drzwiach po lewej stronie pojawiła się szczupła kobieta w średnim wieku 
niosąca 
parującą wazę o zdobionych drewnianych uchwytach. Za nią wszedł może 
dwunastoletni 
chłopiec, trzymając w rękach tacę z miskami i talerzami pełnymi kromek chleba. 
Zaczynając 
od Lyanny, szybko podali gęstą zupę o wspaniałym, bogatym zapachu, od którego 
Erienne aż 
zaburczało w brzuchu. Zobaczyła pływające na wierzchu warzywa, w nozdrza uderzył 
ją ich 
świeży aromat.
- Jedz, drogie dziecko - powiedziała jedna z Al-Drechar. Lyanna zanurzyła 
kawałek 
chleba w swoim talerzu, podmuchała na niego i ostrożnie włożyła do ust. Uniosła 
brwi.
- Dobre - ucieszyła się.
- Nie bądź taka zdziwiona, Lyanno - skarciła ją Erienne. - Jestem pewna, że mają 
tu 
świetnych kucharzy.
- Mam nadzieję. - I dziewczynka nieco niezgrabnie nabrała zawiesistego bulionu 
na 
łyżkę. Przez jakiś czas wszyscy milczeli, zajadając zupę, która smakowała tak 
samo 
wybornie, jak wyglądała i pachniała, aż wreszcie Ren’erei chrząknęła.
- Sądzę, że nadszedł już czas na prezentację - przypomniała. - Erienne, Lyanno, 
mam 
wielki zaszczyt i przyjemność przedstawić wam Al-Drechar.
Erienne uśmiechnęła się na widok szacunku w jej oczach.
- Od mojej prawej zaczynając: Ephemere-Al-Erama, Aviana-Al-Ysandi, Cleress-Al-
Heth 
i Myriell-Al-Anathack - mówiła, kłaniając się każdej z nich.
- Och, Ren’erei, nie bądź taka oficjalna! - roześmiała się Cleress-Al-Heth. - 
Przez ciebie 
wydajemy się całkiem nieprzystępne.
Druga z Al-Drechar również się roześmiała, a Ren’erei poczerwieniała, choć 
kąciki jej ust 
również lekko drgały.
- Erienne, Lyanno - ciągnęła stara elfka - jesteśmy Ephemere, Aviana, Cleress i 
Myriell, 
choć zwracamy się do siebie także innymi imionami, których, rzecz jasna, również 
możecie 
używać.
Erienne poczuła ulgę, jakiej nie odczuwała już od wielu dni. Aura otaczająca Al-
Drechar 
nieco osłabła, choć wciąż miała świadomość ich mocy i czystej, magicznej 
witalności. Były, 
przynajmniej w tej chwili, tylko czterema starymi elfkami, i ta myśl jawiła się 
jej jako 
pocieszająca.
Kiedy tak im się przyglądała, zajadając zupę, doszła do wniosku, że są do siebie 
bardzo 
podobne. Przypuszczała, że to nie do uniknięcia, aby po tylu latach życia tak 
blisko siebie nie 
przejąć pewnych gestów, sposobu ubierania się, a nawet cech fizycznych. I choć 
różnił je 
kształt nosa, krój ust czy kolor oczu, spodziewała się, że przez kilka dni 
Lyanna będzie miała 
kłopoty z odróżnieniem ich od siebie.
- Mieszkacie razem od dłuższego czasu, prawda? - zapytała. Cleress uśmiechnęła 
się.
- Bardzo długo - odparła. - Ponad trzysta lat.
- Co takiego? - Erienne była zaskoczona. Wiedziała, że elfy mogą żyć bardzo 
długo, ale 
trzysta lat to coś wyjątkowego. I niemożliwego.
- Czekałyśmy tu, skanując spektrum many, zachowując siły i przygotowując się na 
nadejście kogoś, kto mógłby przejść Drogę - powiedziała Aviana i uśmiechnęła się 
smutno. - 
Byłyśmy już nieco zdesperowane.
- Od jak dawna czekacie?
- Trzysta jedenaście lat. Od czasu narodzin dzieci: Myriell i Septerna - odparła 
Aviana.
Erienne westchnęła. To, że Septern należał do Al-Drechar, nie zaskoczyło jej, 
ale tak 
nikła liczba adeptów - jak najbardziej. - I od tego czasu nikt się nie pojawił?
- Och, czasem słyszałyśmy jakieś plotki, nasze nadzieje rosły i były tłumione 
więcej razy 
niż ty masz lat - odpowiedziała Cleress. - Lecz zostawmy to na później. Widzę, 
że twoja 
córka jest znużona, a musimy z nią porozmawiać, nim uśnie. To był długi dzień.
Erienne spojrzała w bok. Lyanna bawiła się resztkami zupy, wodząc po jej 
powierzchni 
kawałkiem chleba.
- Lyanno, te panie chcą z tobą porozmawiać. Czy chcesz tego?
Dziewczynka kiwnęła głową.
- Wciąż się ich boisz, dziecko?
- Trochę. Jestem zmęczona.
- Wiem, maleńka. Zaraz pójdziesz do łóżka. - Erienne kiwnęła głową, pozwalając 
Al-
Drechar mówić.
- Lyanno? - Z drugiego krańca stołu dobiegł łagodny głos Ephemere. Mała uniosła 
głowę, 
by popatrzeć w przyjazną twarz. - Witaj w naszym domu, Lyanno. Pragniemy, by 
przez jakiś 
czas był on także twoim domem. Czy ty też tego chcesz?
Lyanna skinęła głową.
- Tak, jeśli będzie ze mną mama.
- Oczywiście, że zostanę z tobą - zapewniła ją Erienne.
- A teraz, Lyanno - głos Ephemere stał się nieco twardszy - czy wiesz, że jest w 
tobie 
magia?
Lyanna znów kiwnęła głową.
- W twoim poprzednim domu ona zaczynała cię ranić, a twoi nauczyciele byli 
bezradni, 
dlatego weszłyśmy do twojej głowy i twoich snów, aby ci pomóc. Rozumiesz?
Kolejne kiwnięcie. Lyanna spojrzała na Erienne, a ta uśmiechnęła się i 
pogładziła ją po 
głowie.
- Dobrze - zgodziła się Ephemere. - To bardzo dobrze. Jak sądzisz, w jaki sposób 
możemy ci pomóc?
Lyanna roześmiała się.
- Sprawicie, że złe sny odejdą.
- Zgadza się! - Myriell, klasnęła w ręce. - Zrobimy nawet więcej. Wiemy, że ten 
ból 
wewnątrz ciebie czasem cię złości. Nauczymy cię, jak go koić i sprawiać, by 
magia robiła to, 
czego ty sobie zażyczysz.
- Masz wielki dar, Lyanno - dodała Cleress. - Czy pozwolisz, byśmy pomogły ci 
uczynić 
go bezpiecznym?
Erienne nie miała pewności, czy Lyanna zrozumiała ostatnie pytanie, choć kiwnęła 
głową.
- Dobrze. Grzeczna dziewczynka. - zakończyła Ephemere. - Czy jest coś, o co 
pragniesz 
nas zapytać?
- Nie. - Lyanna pokręciła głową i ziewnęła. - Mamo?
- Tak, kochanie. Sądzę, że już pora do łóżka. - Kucharka i chłopiec zaczęli 
zbierać talerze, 
więc Erienne wzięła Lyannę na ręce.
- Położę ją i wrócę. To może trochę potrwać.
Cleress wzruszyła ramionami.
- Nie spiesz się. Będziemy dalej tu siedzieć. Sądzę, że po tylu latach możemy 
jeszcze 
chwilę poczekać, by z tobą pomówić.
Lyanna usnęła w ramionach Erienne, nim dotarły do pokoju, i nawet nie obudziła 
się, gdy 
matka przebierała ją w nocną koszulę.
- Za dużo tego wszystkiego dla ciebie, moja mała - wyszeptała Erienne, wkładając 
lalkę 
pod kołdrę obok dziewczynki i czując nadchodzenie kolejnej fali poczucia winy. - 
Śpij 
dobrze. - Pocałowała Lyannę w czoło i cicho wyszła. Za drzwiami czekała na nią 
Ren’erei.
- Zaczekam tu i będę nasłuchiwać - powiedziała. - Jeśli się obudzi i zacznie cię 
wołać, 
przyjdę po ciebie.
Erienne pocałowała ją w policzek, czując gwałtowny przypływ ulgi.
- Dziękuję ci, Ren’erei. Jesteś prawdziwym przyjacielem.
- Mam taką nadzieję - odparła elfka.
Erienne pospieszyła do jadalni, gdzie stół został już zastawiony grzejącymi się 
nad 
świecami talerzami z mięsem i jarzynami. Na tacy z kryształowymi kielichami stał 
dzban 
wina, a z długiej fajki w dłoni Ephemere wiła się ku sufitowi smużka dymu. W jej 
umyśle 
błysnęło wspomnienie Densera, siedział oparty o pień drzewa, paląc ten swój 
śmierdzący 
tytoń, i omawiał coś z Krukami. Uśmiechnęła się do siebie i znów pożałowała, że 
nie ma go 
przy niej.
- Od razu usnęła? - zapytała Aviana. Erienne kiwnęła głową. - To dobrze. Dobrze. 
Nałóż 
coś sobie, nalej wina i siądź bliżej, abyśmy nie musiały podnosić głosu.
Erienne wzięła na talerz nieco jedzenia i nalała pół kielicha wina, po czym 
usiadła obok 
Ephemere, która machnięciem ręki odgoniła od niej dym.
- Przepraszam za ten przerażający nałóg - powiedziała zachrypniętym głosem. - 
Ale 
wdychanie dymu przynosi ulgę naszym płucom i bolącym kończynom. Niestety, jak 
słyszysz, 
najbardziej działa na nasze głosy. - Przekazała fajkę Avianie, która zaciągnęła 
się głęboko, 
kaszląc, dym pachniał jak dąb, róże i jakieś słodkie ziele, którego Erienne nie 
umiała 
rozpoznać.
Przyglądała się Ephemere, jakby ją po raz pierwszy widziała. W blasku świec i 
lamp jej 
skóra wydawała się tak naciągnięta, jakby miała w każdej chwili pęknąć. Pod 
gęstymi, 
siwymi włosami zdawała się bardzo blada, co dawało wyraziste tło dla migoczących 
szmaragdowych oczu, które niezwykle skutecznie odzwierciedlały jej magiczną 
żywotność. 
Szaty wisiały na jej chudym ciele, a długa szyja z widocznymi żyłami i ścięgnami 
wystawała 
niczym skała z ciemnego morza. Dłonie miała długie, niemal pajęcze, nie 
ozdobione żadną 
biżuterią i nieco drżące. Jej paznokcie były krótko obcięte i dobrze utrzymane.
Erienne na powrót spojrzała w jej oczy i dostrzegła płonące w nich światło i 
ciepło. 
Ephemere się uśmiechnęła.
- Sądzę, iż się zastanawiasz, czy nie przyszłaś tu w ostatniej chwili. I nie 
mijasz się 
zbytnio z prawdą.
- Och Ephy, nie dramatyzuj - skarciła ją Myriell głosem zachrypniętym od dymu z 
fajki.
- Doprawdy? - zasyczała Ephemere, jej głos stał się twardy. - Ja po prostu nie 
chcę 
uciekać od myśli o ryzyku, jakie podejmujemy, i o tym, czym prawdopodobnie to 
się dla nas 
skończy.
- Dziewczyna musi znać prawdę. Całą - dodała Cleress.
- A co dokładnie? - zapytała Erienne, czując w umyśle dreszcz. Z oczu Ephemere, 
podobnie jak z innych twarzy, zniknęło wszelkie ciepło, choć nadal płonęła w 
nich moc.
- Zaczynaj, Ephy - odezwała się Cleress.
- Jak widzisz, Erienne, jesteśmy stare, nawet jak na elfy, a istnieje granica, 
poza którą 
nawet magia jest bezradna wobec tego, co nieuniknione - powiedziała Ephemere.
- Sądzę, iż należałoby też dodać, że żadna z nas nie żyłaby tak długo, gdyby nie 
to 
wymuszone czekanie - wtrąciła Cleress.
Ephemere kiwnęła głową.
- Zobaczysz tu rzeczy, których wolałabyś nie widzieć. Zechcesz powstrzymać nas 
od 
robienia z Lyanną tego, co musimy zrobić. Będziesz się bać o nią i będziesz 
miała do tego 
pełne prawo, gdyż każdego dnia dziewczynce będzie grozić niebezpieczeństwo. 
Obawiam się, 
że to skutek krzywd, jakie wyrządzili jej nauczyciele z Dordover.
- Krzywd? - Erienne przestała żuć, serce waliło jej w piersi, a głowa puchła od 
narastającego strachu.
- Spokojnie, to nie jest żadna poważna rana ani fizyczna, ani mentalna. 
Uciszyłyśmy 
koszmary, które groziły jej w kolegium. Problem polega na tym, że jest bardzo 
mała i musi 
pogodzić się ze swoim Przebudzeniem. A jeśli źle zrozumie nasze nauki, skutki 
mogą być 
bardzo poważne - przestrzegła Aviana.
- Śmierć? - To słowo z trudem przeszło Erienne przez gardło.
- To ostateczna cena, jaką każdy mag może zapłacić za próbę wykorzystania swego 
daru - 
ciągnęła Cleress. - Lecz w przypadku Lyanny konsekwencje mogą być jeszcze gorsze 
niż 
śmierć. - Uniosła dłoń, powstrzymując kolejne pytanie Erienne. - Wiemy, że 
Lyanna przyjęła 
już manę Dordover jako najnormalniejszą rzecz na świecie, i to jest pierwsza 
sprawa, która 
zaniepokoiła nas w strumieniach many, które tak długo studiowałyśmy. W jej 
umyśle tkwi 
bowiem konflikt wywołany treningiem w kolegium. Tylko część jej zdolności 
została 
obudzona i teraz musimy obudzić resztę, lecz obawiamy się, że wyćwiczona w 
Dordover 
część umysłu będzie stawiać opór, chyba że zdołamy ją nauczyć, by tego nie 
robiła. To trudne 
do zrozumienia dla każdego, a szczególnie dla tak małego dziecka... - Cleress 
wzruszyła 
ramionami.
Erienne odłożyła widelec i uniosła dłonie do ust, gorączkowo szukając jakiegoś 
rozwiązania.
- Nie możecie poczekać do chwili, kiedy będzie starsza? Chronić ją, dopóki nie 
będzie 
gotowa?
- Zrobiłybyśmy to, gdyby to było możliwe. Lecz proces jej Przebudzenia już się 
rozpoczął. Niepotrzebnie. - Wzrok Myriell wwiercał się w Erienne.
- Słucham?
- Niezależnie od tego, co ci powiedzieli, twoi mistrzowie mieli nadzieję, że ich 
magia 
stłumi drzemiące w niej zdolności, więc niczym głupcy starali się ten proces 
przyspieszyć. 
Pewnie zapewnili cię, że to jedyny sposób, by ją uratować - ciągnęła Myriell.
- Tak, ale... - W umyśle Erienne panował chaos przypominający dzwonek alarmowy, 
który odzywa się za późno. Czuła, że znajduje się na skraju paniki.
- Oni chcieli uratować się przed nią. Nie mieli jednak pojęcia, z czym igrają, 
Erienne, a 
twoje zaufanie do nich naraziło Lyannę na wielkie niebezpieczeństwo ze strony 
jej własnego 
umysłu. A także nas.
- Nie, nie, nie. - Erienne potrząsnęła głową, w natłoku myśli nie mogła dostrzec 
żadnego 
sensu. - Macie jej pomóc. Sprawić, aby była taka jak wy. Jak może jej coś 
grozić? Przecież 
przybyłyśmy tu po to, aby być bezpieczne.
Ephemere położyła chłodną dłoń na ramieniu czarodziejki.
- Dziecko, uspokój się - zwróciła się do niej łagodnym głosem. - Musisz to 
wszystko 
wiedzieć, lecz pamiętaj, że nie możesz oskarżać nas o to, co już się stało. 
Sprowadzenie 
Lyanny tutaj było jej jedyną szansą. Twoją również. Gdyby została w Dordover, z 
pewnością 
by zginęła.
Erienne wzięła głęboki oddech i poczuła, jak jej serce nieco zwalnia. Kiwnęła 
głową i 
spojrzała w zielone oczy Al-Drechar, czekając na ciąg dalszy.
- W Lyannie jest zdolność, której nikt poza nią samą nie może zrozumieć i 
wykształcić. 
Ma wrodzoną wiedzę o podstawowej magicznej mocy, którą posiadali kiedyś wszyscy 
magowie. Aby ją uwolnić, musi najpierw opanować pojedyncze nici. Będzie to dla 
niej jak 
zwiedzanie Skarbców Many w kolegiach, aby poznać ich wiedzę. Powinna ona zostać 
jej 
przekazana jako spójna całość, lecz Dordover zakłóciło tę równowagę. Nie mogę 
wyjaśnić ci 
tej prostej mocy, którą Lyanna nosi w sobie, lecz jej zdolność do kształtowania 
many można 
wyczuć na setki mil. Jeśli nie nauczymy jej, jak tę moc kontrolować, sama zada 
sobie 
poważne obrażenia, a może nawet doprowadzi do własnej śmierci. A kiedy będzie 
się tego 
uczyć, jej błędy będą dla tych, którzy chcą jej uczynić krzywdę, jak latarnia 
morska. Ty 
będziesz miała na nią łagodzący wpływ na tym etapie jej życia, kiedy jest 
najbardziej 
wrażliwa. Musisz ją chronić. Jest taka mała i słaba. Biedne dziecko, nie powinno 
stawiać 
temu czoła, póki nie osiągnie twojego wieku.
- Możecie sprawić, by tak się stało? - Erienne spojrzała im w oczy.
- Musimy - odezwała się Aviana - gdyż jeśli nam się nie uda, Al-Drechar 
przestaną 
istnieć.
- Dlaczego? Co się z wami stanie? - Erienne pomyślała, że już zna odpowiedź, i 
podobnie 
sądziła Ephemere, skoro się roześmiała.
- Erienne, wszystkie nasze siły idą na utrzymanie nas i ochraniających to 
miejsce iluzji 
przy życiu. Obawiam się, że szkolenie twojej kochanej córki oznacza dla nas 
wszystkich 
śmierć. - Uśmiechnęła się i ścisnęła kobietę za ramię. - Taka jest kolej rzeczy, 
choć śmierć 
nigdy nie przychodzi szybko po Al-Drechar.
- Kiedy zaczniecie? - zapytała Erienne, niepewna, czy powinna im na to pozwolić. 
Nie 
tylko ze względu na Lyannę, ale i dla swojego własnego dobra.
- Jutro rano. Czas ucieka. Ren’erei czuje, że nasi wrogowie są bliżej niż 
kiedykolwiek 
dotąd, czego dowodzą rany biednego Tryuuna. Musimy być czujne. Nic nie może 
odwieść 
nas od naszego zadania - podsumowała Aviana.
Czarodziejka straciła apetyt. W snach widziała, jak Al-Drechar po prostu unoszą 
kurtynę, 
która opadła pomiędzy Lyanną i jej zrozumieniem Jedności. Lecz teraz, po tych 
wszystkich 
rozmowach o wrogach, zaczęła obawiać się, że naraża także Densera na ogromne 
niebezpieczeństwo. Złapała się nawet na myśli, iż ma nadzieję, że ich nie 
znajdzie.
- Teraz wszystkie powinnyśmy udać się do swoich łóżek. Czeka nas ciężka praca. 
Sen to 
uzdrowiciel umysłu - rzekła Cleress.
- Dokończę wino - odparła Erienne, nie będąc w stanie nawet myśleć o śnie. 
Pociągnęła 
łyk, przyglądając się, jak Al-Drechar pomagają sobie nawzajem wstać z krzeseł i 
powoli idą 
w stronę drzwi do sali balowej, wspierając się jedna na drugiej. Przygarbiona 
Ephemere, 
prosta jak świeca, lecz utykająca Myriell, Cleress chwiejąca się tak, jakby 
miała zaburzenia 
równowagi, i Aviana, której kolanom najwyraźniej dokuczał reumatyzm.
Były tylko czterema ogromnie starymi kobietami zmierzającymi do swoich komnat 
gdzieś w tym dużym domu. Erienne omal nie roześmiała się na myśl, że zanim tam 
dotrą, 
zacznie już niemal świtać.
Nalała sobie drugi kieliszek wina i trzymała go pod nosem, pozwalając, by 
owionął ją 
głęboki owocowy zapach. Co ona, do wszystkich piekieł, tutaj robi? Powierzyła 
życie swojej 
córki czterem wiedźmom, które wyglądają tak, jakby za chwilę miały po raz 
ostatni 
odetchnąć. Powinna uważać to za całkowite szaleństwo, lecz jednak to miało sens 
i poprzez 
gasnący gniew Erienne dostrzegła to, czego szukała, a co do tej pory jej 
umykało.
Propozycja dla niej i szansa dla Lyanny.
Być może mimo wszystko zaśnie dzisiaj spokojnie.
Rozdział 5
Ilkara zbudziły znajome odgłosy kucia, dobiegające z podwórza kolegium. Nastał 
kolejny 
suchy dzień, słońce łagodnie prześwietlało kołyszące się w otwartym oknie 
draperie. Leżąca 
obok Pheone odwróciła się twarzą do ściany. Ilkar uśmiechnął się, tak jak to 
czynił każdego 
poranka od czasu, gdy sprawdzali długą salę.
To była dzika noc. Rozstawili grubo ciosane i pomalowane wizerunki wesmeńskich 
lordów oraz byłych i obecnych członków xeteskiańskiego Kręgu Siedmiu i 
Dordovańskiej 
Rady, a potem niszczyli je po kolei szerokim wachlarzem zaklęć ognia i lodu.
Do gry włączyło się dwudziestu magów, którzy wyładowywali frustrację narastającą 
w 
nich przez całe tygodnie. To był wspaniały widok, jak magiczny ogień niszczył 
ściany, a lód 
rozsadzał drewno i tworzył w kątach wielkie sople, które potem topiły się w 
wąskich strugach 
ognia, wypełniając pomieszczenie parą. Za każdym razem, kiedy Ilkar nie 
czarował, stał w 
gotowości, by ochraniać swą tarczą tych, którym brakowało celowniczych 
zdolności.
Przez cały wieczór Ilkar czuł bliskość Pheone, a podczas popijawy, która potem 
nastąpiła, 
co rusz widział swoje ręce wokół jej talii i jej głowę na jego ramieniu. W jego 
wspomnieniach, choć niewyraźnych, tkwił jej migoczący uśmiech, chichot i kusząca 
koszulka.
Pamiętał napędzany alkoholem seks, żywiołowy i fantastyczny, choć musiał 
przyznać, że 
niektóre obrazy nieco się zamazały. Mimo to widok leżącego obok niego kobiecego 
ciała, 
nawet nieelfki, był wspaniały.
Pheone uspokoiła jego obawy, kiedy tylko kac zmniejszył się na tyle, że ich 
mózgi 
zaczęły pracować. Elfy nie powinny wiązać się z ludźmi, gdyż ogromna różnica w 
długości 
życia prowadzi do nieuniknionych załamań, a często nawet do samobójstw, niemal 
zawsze 
popełnianych przez elfy.
- Nie sądzę, aby którekolwiek z nas uważało, że to długo potrwa - oznajmiła. - 
Ale teraz 
potrzebujemy siebie nawzajem. A więc baw się i nie myśl za dużo o jutrzejszym 
dniu.
Ilkar nie był pewien, czy Pheone naprawdę wierzy w swoje słowa, lecz ich 
następne noce 
okazały się jeśli nie fizycznie, to emocjonalnie bardzo wyczerpujące. Miała 
rację. Ich związek 
dał mu nowe spojrzenie na wszystko. Ilkar tak głęboko zaangażował się w odbudowę 
Julatsy, 
że wszystko inne zbladło. Nawet zaczynały go złościć rzadkie odwiedziny 
Bezimiennego, a to 
przecież było niewybaczalne. Dopiero Pheone przypomniała mu, że trzeba 
odpoczywać, i 
zaczął ją za to kochać - o ile „miłość” była odpowiednim słowem na określenie 
jego uczuć.
Co więcej, zaczął planować nie tylko fizyczne odrodzenie się kolegium. 
Postanowił 
odbudować jego psyche, przyciągnąć magów z powrotem do Julatsy, pomóc im zacząć 
wszystko od nowa. Podjął decyzję, że wyjedzie, by rozgłaszać wieść, iż Kolegium 
Dordover 
znów żyje.
Pochylił się i ucałował twarz śpiącej Pheone, po czym wyskoczył z łóżka na zimną 
kamienną podłogę, łapiąc zielone spodnie i szorstką roboczą koszulę z wełny. 
Założył 
sięgające do łydek buty, przygładził palcami włosy i poganiany przez głód udał 
się do 
refektarza położonego po drugiej stronie podwórza.
Dzień był rześki i ciepły. Godzinę temu skończył się świt. Ilkar popatrzył na 
pracę 
wykonaną na dachu biblioteki oraz na nową budowę, której fundamenty kładziono 
przez 
ostatnie siedem dni. Jak zawsze zatrzymał się na chwilę przy dziurze, w której 
leżało Serce, 
kontemplując największe zadanie, jakie pozostało mu do wykonania.
Pewnego dnia Serce znów ujrzy światło, a ciała tych, którzy zostali tam 
pogrzebani, 
włącznie z Barrasem, ostatnim elfim Negocjatorem, będzie można pochować z 
należytym 
szacunkiem. Zmówił krótką modlitwę, aby bogowie dali mu siłę do wykonania tej 
pracy.
- Ilkar! - Odwrócił się na dźwięk swego imienia, od razu rozpoznając głos. Jego 
właściciel przeszedł przez dziurę, która niegdyś była północną bramą, prowadząc 
konia, a tuż 
za nim pojawił się drugi, którego widok jeszcze bardziej ucieszył serce elfa.
- Denser! - Ruszył w stronę bramy. - Bogowie, teraz wszystkich tu wpuszczają.
- Wybacz. Sądziłem, że po moim ostatnim pobycie mogę się tutaj swobodnie 
poruszać.
- Możesz. - Dwaj starzy przyjaciele uścisnęli się. - Popatrzmy na ciebie. - 
Ilkar cofnął się 
i spojrzał w twarz Ciemnego Maga. - Nieco zakurzony. Z pewnością posiwiał tu i 
tam. Aha, 
przydałby mu się fryzjer. Lecz nadal można go rozpoznać.
Pokręcił głową.
- Dobrze cię widzieć. Mam nadzieję, że przywiozłeś swój młot i dłuto?
Denser uśmiechnął się.
- Przepraszam, jakoś nigdy mnie to nie pociągało. Ale przywiozłem swoją fajkę.
- Brakowało mi jej smrodu. - Ilkar poklepał go po ramieniu i spojrzał ponad nim. 
- Hej, 
Bezimienny, trochę czasu minęło!
Próbował nadal się uśmiechać, lecz widok tych dwóch mężczyzn wchodzących razem 
przez bramę jego kolegium mógł oznaczać tylko jedno. Zdarzyło się coś złego, a 
może nawet 
bardzo złego.
Wielki wojownik podszedł i potrząsnął jego ręką. Uścisk miał jak zawsze 
miażdżący.
- Zbyt wiele - powiedział.
Ilkar znów skierował wzrok na Densera, który mimo wczesnej pory wydawał się 
zmęczony i poważny. - Jak się mają Erienne i Lyanna? - zapytał.
W oczach Densera błysnął ból, zmarszczył brwi. Zamiast odpowiedzieć, spojrzał na 
Bezimiennego, jakby liczył na jego pomoc.
- Właśnie to nas do ciebie sprowadza - rzekł dowódca. Ilkar kiwnął głową, a więc 
jego 
podejrzenia okazują się prawdziwe.
- Rozumiem. Jesteście głodni? Możemy porozmawiać przy śniadaniu.
Refektarz był długim, niskim budynkiem zastawionym rzędami równie długich 
stołów. 
Panowała tu absolutna cisza, bo większość magów i płatnych robotników pracowała 
już na 
swoich stanowiskach. Ilkar wskazał im stół w rogu, po czym udał się do kuchni i 
załadował 
drewnianą tacę bekonem, chlebem i dużym dzbankiem kawy.
- Macie - rzekł, siadając. - Częstujcie się. Jeśli trzeba, przyniosę więcej.
Podczas kiedy jedli, Denser opowiedział o Lyannie i jej koszmarach, o 
zagrażającej jej 
Radzie i o zniknięciu Erienne i ich córki. Wreszcie pokazał Ilkarowi list, który 
elf czytał w 
milczeniu, z każdą linijką coraz bardziej marszcząc brwi. Kiedy odczytał list po 
raz drugi, 
oddał go przyjacielowi i napełnił wszystkim kubki kawą.
- Jeśli oni znajdą je wcześniej, zabiją je - wyszeptał Denser.
- Kto? - zapytał Ilkar.
- Dordovańczycy. Nie pojmujesz tego?
- To dla nich dość niebezpieczna sytuacja, nie sądzisz? To potencjalne 
zagrożenie dla 
wszystkich balaiańskich systemów magii.
- Nie zaczynaj od nowa - ostrzegł go Denser. - Lyanna to przyszłość nas 
wszystkich, a nie 
śmierć czy zniszczenie. Dordovańczycy są przerażeni, ale na miłość bogów, nikt 
nie mówi o 
wymuszonym powrocie do Jedności. Zresztą nie pozostał przy życiu nikt, kto 
mógłby do tego 
doprowadzić.
- Z wyjątkiem Lyanny.
Denser wzruszył ramionami.
- Tak, z wyjątkiem Lyanny. Być może. Vuldaroq nie chce, by ktokolwiek wychował 
wszechstronnego maga. Powiedział, że Balaia nie przeżyje kolejnego Septerna. 
Dlatego, jeśli 
nie zdoła jej kontrolować, zabije ją.
- Zatem chcesz je odnaleźć? - zapytał Ilkar.
- Nie, chcę je odprowadzić do Dordover i przykuć łańcuchami do ołtarzy 
ofiarnych.
- Nie denerwuj się, ja tylko sprawdzam, czy nie straciłeś do końca poczucia 
humoru.
- Oczywiście, że chcę je odnaleźć.
- I co konkretnie zamierzasz zrobić? Pytam poważnie.
Denser popatrzył na niego jak na głupca.
- Ilkar, to moja rodzina. Muszę ich chronić.
- Sądzę, że obaj to rozumiemy - wtrącił Bezimienny. Odłożył kanapkę, którą sobie 
zrobił, 
i nachylił się w ich stronę. - Lecz mówisz, że cała potęga dordovańskiej magii 
jest skierowana 
przeciwko nam. Co zatem masz zamiar zrobić?
- Erienne i Lyanna nie są bezpieczne, wiem o tym, ale my możemy im pomóc.
- Kto? - zapytał Ilkar.
- Krucy.
Ilkar pociągnął długi łyk kawy, czując, jak jej mocny, gorzki smak spływa mu po 
gardle. 
Znał swoje przeznaczenie już w chwili, kiedy zobaczył Bezimiennego i Densera 
przekraczających razem bramę kolegium. Cokolwiek chcą zrobić Krucy, musi im 
pomóc. Być 
może nawet będzie musiał zginąć, jeśli Lyanna i Erienne rzeczywiście znajdują 
się w rękach 
mocy, które Denser miał na myśli. Dlatego musi się upewnić, czy przyjaciele 
rozumieją, 
przeciwko czemu stają.
- Denser, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć.
- Mów. Jestem pewien, że nie wyjdzie mi to na zdrowie.
- Przypadkowo widziałem aktywność many na niebie. Błyskawice, flary, spadające 
gwiazdy, takie tam rzeczy. Nie za wiele, ale na pewno dziwne. Czy słyszałeś o 
Proroctwie 
Tinjaty?
Denser pokręcił głową.
- Tak myślałem. Ja też nie, ale być może ty powinieneś coś o nim wiedzieć. Czy w 
ogóle 
nie badaliście Rozdzielenia?
- Tak naprawdę to nie - wyznał Denser. - Poza przestudiowaniem warunków 
potrzebnych 
do zrodzenia dziecka o odpowiednim potencjale, a te są dobrze udokumentowane w 
Xetesku, 
nie sądzę, by Erienne choć starła kurz w otwartych kryptach. Zatem kim był ten 
Tinjata?
- Cóż, Erienne z pewnością o nim słyszała. Był pierwszym Starszym Mistrzem 
Dordover.
- Prawdopodobnie słyszała o nim - skonstatował Denser - lecz nic mi o tym nie 
powiedziała.
- Nieważne. Zapytamy ją, kiedy je odnajdziemy. Chodzi o to, że Tinjata, który 
odegrał 
najistotniejszą rolę w Rozdzieleniu, jest odpowiedzialny za kilka karygodnych 
posunięć 
przeciwko magii Jedności i Al-Drechar. To on sformułował Proroctwo oparte na 
ekstrapolacji 
teorii many i łączności międzywymiarowej - jej początki już dawno zaginęły - i 
wysłał je jako 
ostrzeżenie do wszystkich, którzy wierzyli w kontynuację struktury czterech 
kolegiów.
- Skąd ty o tym wszystkim wiesz? - Denser zmarszczył brwi.
- Popytałem tu i ówdzie. Pamiętasz Therusa? Pomagał ci w bibliotece podczas 
oblężenia. 
Otóż on przeżył. Teraz jest archiwistą w dziale najstarszych zapisów i czasy 
Rozdzielenia to 
jego specjalizacja. W tym również Proroctwo Tinjaty.
- I co? - Denser zachęcał Ilkara do dalszych zwierzeń.
- Cóż, wiedza Therusa nie jest kompletna, gdyż Dordovańczycy nigdy nie wpuścili 
go do 
swojej biblioteki, lecz wystarczy skrót Proroctwa. „Gdy Niewinny dosiądzie 
żywiołów i 
ziemia leży rozdarta, Rozdzielenie się odwróci i z chaosu powstanie Jedność, by 
już nigdy nie 
upaść.” To dość jasne, nie sądzisz? - Wypowiadając te słowa, Ilkar czuł bicie 
serca. To 
niemożliwe, by Lyanna, dziecko, którego nigdy nie widział, kierowała 
zniszczeniem Balai. Ta 
wizja była niedorzeczna.
Denser i Bezimienny milczeli. Wielki mężczyzna kończył jeść kanapkę, Xeteskianin 
zaś 
zmarszczył brwi i rozważał słowa Ilkara.
- I Therus uważa, że te twoje błyski to właśnie to, prawda? - spytał Denser. - A 
moje 
dziecko jest tym „Niewinnym”? Jedna błyskawica i nadchodzi koniec świata?
- Denser, wiesz, że Lyanna może być pierwszą z nowej rasy magów i że to może 
wywołać bardzo poważne skutki - powiedział Ilkar.
- Cóż, pewne jest, że jeśli Dordovańska Rada wierzy w Proroctwo, zrobią 
wszystko, aby 
odzyskać Lyannę - rzekł Bezimienny. - Albo zrobią wszystko, by ją powstrzymać.
- Z tego, co mówisz, wynika, że według Tinjaty Lyanna jest jakąś formą 
niszczycielskiej 
mocy - powiedział Denser.
- Albo katalizatorem. Widywaliśmy już błyskawice na bezchmurnym niebie, i była 
to 
zwykła anomalia żywiołów. Ale znasz równie dobrze jak ja krążące od jakiegoś 
czasu 
opowieści. Przypływy, huragany, burze trwające całe dnie... To nie jeden piorun 
z jasnego 
nieba, Denser. Therus mówi, że Proroctwo o tym wszystkim wspomina.
- Kim są ci ludzie, do których, jak sądzisz, Erienne się udała? I co będzie, 
jeśli nie zechcą 
kształcić Lyanny, lecz wykorzystają ją jako soczewkę? Musimy rozważyć i tę 
możliwość.
- Nie zapominaj też o tym, że Tinjacie mogło zależeć na tym, aby odmalować swoje 
odkrycia w tak czarnych barwach, jak to tylko możliwe - dodał Denser.
Ilkar skinął głową.
- To też prawda. Słuchaj, nie uważam, że mamy zostawić Lyannę Dordovańczykom 
albo 
komukolwiek innemu poza tobą i Erienne.
- Zatem co uważasz? - zapytał Denser.
- Że podczas poszukiwań powinniśmy być świadomi szerszego tła tej sprawy. 
Pomijając 
kwestię, czy Proroctwo jest prawdziwe, czy nie, Dordover będzie działało na 
podstawie 
przesłanek, że jest. Jeśli ich działania nie zostaną powstrzymane, podzielą 
kolegia, a tego nie 
chce żaden z nas. Nie trzeba geniusza, by stwierdzić, że Dordover i Lystern 
myślą o 
zagrożeniu swojej niezależności i tożsamości, Xetesk zaś pragnie jako 
najpotężniejszy 
rozdawać moc i wymusić zjednoczenie. Jeśli natomiast chodzi o Julatsę, cóż... - 
uśmiechnął 
się smutno do Densera - nas właściwie nie ma, lecz mimo wszystko chcemy mieć 
pewność, że 
nasza magia i wierzenia przetrwają.
Denser oparł głowę na dłoniach i powiedział:
- Ilkar, posuwasz się za daleko. To tylko dziecko. Sama nie może niczego zrobić.
- Z tego, co mi powiedziałeś, wynika, że Dordovańczycy nie podzielają twojego 
punktu 
widzenia - odrzekł elf.
- Jesteśmy pewni, że nie jest sama - dodał Bezimienny.
Ilkar westchnął i dopił kawę.
- Słuchaj, Denser, będziesz musiał zdać Xeteskowi dokładny raport. Wiesz, że 
musisz tak 
zrobić. Bogowie, nie sądzę, by oni wiedzieli o zniknięciu Erienne. Chodzi o to, 
że mogą 
wywrzeć istotny nacisk na Dordovańczyków, aby ci powstrzymali wszelkie zamachy 
na życie 
Lyanny. To pozwoli nam, że tak powiem, bez przeszkód szukać twojej rodziny.
- W każdym razie oficjalnie - uciął Bezimienny. Wyciągnął ręce nad głową, prężąc 
bicepsy i naciągając rękawy koszuli.
- Jeszcze jedno - rzekł Ilkar. - To się rozniesie. Wieści o Lyannie krążą nawet 
tutaj, choć 
tylko jako plotki. Wkrótce jednak pojawi się mnóstwo pytań, zwłaszcza jeśli 
kolegia poprą je 
swoim autorytetem. Proroctwo Tinjaty grozi powrotem Jedynej Drogi, a to martwi 
większość 
magów, nie wyłączając mnie. Nie możemy pozwolić sobie na konflikt, więc 
działajmy 
ostrożnie, dobrze?
Denser wzruszył ramionami, kąciki jego ust zadrżały.
- Masz rację. Wiem, że masz rację. Pewnie dlatego najpierw przybyłem tutaj. 
Potrzebowałem twojej wyważonej opinii. Dziękuję, Ilkarze.
- Cała przyjemność po mojej stronie. Dobrze, a teraz radzę wam odpocząć przez 
cały 
dzień, tymczasem ja załatwię tutaj swoje sprawy. Potem pojedziemy do Dordover, a 
stamtąd 
do Xetesku.
- Czemu do Dordover? - zapytał Denser.
- Ponieważ Therus wyjechał już z Julatsy. Musicie przeczytać Proroctwo, a 
właśnie tam 
przechowywany jest oryginalny zapis i przekład. Zakładając oczywiście, że was 
wpuszczą.
- Poza tym ktoś musi wiedzieć coś o ucieczce Erienne - zgodził się Bezimienny. - 
Trzeba 
tylko zadać właściwe pytania. Hmmm. Powinniśmy zacząć od Willa albo Thrauna. Oni 
dobrze znali podziemny światek Dordover. Być może ich imiona jeszcze teraz 
otworzą nam 
parę drzwi.
- Czegoś mi tu brakuje - powiedział Ilkar.
- Hirada - rzekł Bezimienny, kiwając głową.
- Zabierzemy go, kiedy będziemy jechać z Xetesku - wyjaśnił Denser.
- To nie będzie takie proste - ostrzegł go Bezimienny. - W końcu smoki nadal tu 
są.
* * *
Hirad zasypał piaskiem ognisko przed swoją krytą strzechą chatką z kamienia i 
wszedł do 
Choulu. Nie było to idealne miejsce, zwłaszcza dla smoka z Miotu Kaan. Wiatr 
hulał po 
szerokiej na czterdzieści stóp jaskini, a w zimowych miesiącach przynosił chłód, 
który z 
trudem znosiły trzy gnieżdżące się tutaj smoki.
Tak naprawdę smoki najbardziej potrzebowały ciepła i błota z legowisk Kaan, lecz 
do 
tego Hirad musiałby mieć budowniczych, kowali i robotników. A podobnie jak w 
przypadku 
innych spraw związanych z ocaleniem Balai, ludzie woleli po prostu odwrócić się 
do nich 
plecami i zapomnieć.
Były jednak wyjątki. Baron Blackthorne, o pół dnia jazdy stąd, wciąż starał się 
odbudować swoje zrujnowane miasto. I to on wysłał ludzi, aby pomogli uczynić 
górę jak 
najwygodniejszym miejscem do zamieszkania dla smoków. W ten sposób chatka Hirada 
miała przynajmniej dach oddzielony od zadaszenia siedziby Kaanów i dobudowaną 
stajnię dla 
jego nerwowego konia.
Hirad zapalił latarnię i przykręcił knot, świadom, że kurczące się zapasy oleju 
wkrótce 
zmuszą go do podróży do Blackthorne. Coraz bardziej się denerwował, kiedy musiał 
zostawiać smoki, choćby tylko na jeden dzień czy noc. Pewnego dnia, kiedy go nie 
będzie, 
łowcy zaatakują.
Wchodząc do Choulu, Hirad szczelniej otulił się futrem. Była zimna noc, 
nietypowa jak 
na tę porę roku, a przez większość dnia padało. Tęsknił za ciepłą gospodą z 
ogniem 
buzującym w kominku, piwem w jednym ręku i kobietą pod drugą. Lecz nie mógł 
zapomnieć, 
co obiecał Sha-Kaanowi. Zwłaszcza że chyba tylko on dotrzymywał przysięgi.
Jego nos wypełnił zapach smoków. Bez wątpienia jaszczurzy, dawało się w nim 
wyczuć 
woń drewna, oleju i kwaśną nutę, którą smoki wydychały ze swoich wielkich płuc. 
Nie był to 
zapach, który da się zapomnieć, ale można go było znieść. Duża, płytka 
pochyłość, 
poszerzona przez ludzi Blackthorne’a, prowadziła do niskiej jaskini, na tyle 
dużej, że 
mogłaby pomieścić dziesięć smoków. Teraz leżały w niej trzy, a ich rozmiar 
zawsze 
zaskakiwał Hirada nie mniej niż wtedy, gdy ujrzał je po raz pierwszy.
Najpierw widać było tylko masę złotych łusek, które poruszały się w rytm oddechu 
i 
słabo błyszczały w świetle latarni. Po podkręceniu knota ukazały się trzy smoki 
Kaan. Nos i 
Hyn-Kaan spoczywały z boku z podkulonymi ogonami i zwiniętymi szyjami. Ich 
wielkie 
ciała, złożone skrzydła i pazury drapiące o szorstkie podłoże przytłaczały 
Hirada.
Pomiędzy nimi, niemal ćwierć raza większy od nich, leżał Sha-Kaan, Wielki Kaan 
swego 
Miotu, wygnaniec z wyboru, który poświęcił się, by ratować dwa wymiary. Jego 
głowa 
uniosła się, gdy Hirad wszedł do Choulu, a mierzące sto dwadzieścia stóp ciało, 
pokryte 
matowiejącą ze starości łuską, zadrżało. Hirad podszedł do Wielkiego Kaana i 
stanął przed 
paszczą, która mogła go w całości pochłonąć.
- Mam nadzieję, że smakował ci posiłek, Hiradzie Coldheart - zadudnił Sha-Kaan.
- Tak, dziękuję, to była niespodziewana uczta - odparł barbarzyńca, 
przypominając sobie 
owcę, którą jego przyjaciel zostawił przed chatką. Poza elegancko złamanym 
karkiem była 
nietknięta.
- Dostarczamy ci jedzenie, kiedy tylko możemy - powiedział Sha-Kaan.
- Ale rolnik może słusznie smucić się, że wybrałeś jego stado - uśmiechnął się 
Hirad.
- To z pewnością niewielka cena za nasze nieustanne poświęcenie. - Smok 
najwyraźniej 
nie podzielał dobrego humoru Hirada.
Uśmiech barbarzyńcy zgasł, a serce zaczęło bić szybciej, gdy spojrzał głęboko w 
oczy 
Sha-Kaana i zobaczył w nich ogromny smutek, jakby żal spowodowany utratą czegoś, 
ten 
rodzaj pustki, o której mówił Bezimienny, gdy przecięto jego więź z 
Protektorami.
- Czy coś się stało, Wielki Kaanie?
Sha-Kaan powoli zamrugał oczami i głęboko odetchnął, a Hirad poczuł wokół siebie 
przepływ powietrza.
- To miejsce nas wykańcza - nadeszła odpowiedź. - Tłumi nasz ogień, osłabia 
nasze 
skrzydła, głodzi nasze umysły. Zrobiłeś wszystko, co mogłeś, Hiradzie, i nasza 
wdzięczność 
zawsze będzie wielka. Lecz nasze oczy ślepną, łuski matowieją, a mięśnie bolą 
przy każdym 
ruchu. Twój wymiar nas wykańcza.
Po karku Hirada, a stamtąd przez całe ciało, przebiegł dreszcz.
- Umieracie? - odważył się zapytać.
Błyszczące oczy Sha-Kaana odbijały blask latarni.
- Musimy wrócić do domu, Hiradzie Coldheart. I to szybko.
Hirad zagryzł wargi i wyszedł z Choulu, pełen gniewu i frustracji. Musi zacząć 
działać.
* * *
W ciepły poranek, po śniadaniu złożonym z owoców, mleka i żytniego chleba Lyanna 
bawiła się w ogrodzie, skacząc między drzewami i podśpiewując, a Erienne 
przyglądała się 
jej z ławki, próbując zrozumieć reguły tej zabawy.
Miniona noc minęła cicho i spokojnie. Lyanna nie budziła się, dzięki czemu 
wstała 
świeża i pełna energii. Erienne była zadowolona, wiedząc, że dziewczynka tego 
potrzebuje. 
Lecz ten spokój wkrótce zostanie zniszczony, spoglądając na swoją bawiącą się 
córkę 
czarodziejka czuła, jak opanowuje ją groźny gniew. Niewinność, dzieciństwo, 
beztroska - to 
wszystko miało zostać jej zabrane przez nieuniknioną konieczność uwolnienia, a 
potem 
kontrolowania ukrytej w niej mocy.
Tej nocy, siedząc samotnie w jadalni i sącząc wino, odkryła nieuniknioną prawdę. 
Lyanna 
musi zmienić się na zawsze, a ona powinna uświadomić sobie, że z tą zmianą 
związane jest 
śmiertelne ryzyko. Jeśli z jakiegokolwiek powodu nauki pójdą nie tak, dziecko 
umrze.
- Chodź tu, kochanie. - Erienne wyciągnęła ramiona, pragnąc przytulić córkę tak 
mocno, 
że aż będzie bolało. Lyanna podbiegła, a Erienne zmiażdżyła ją w uścisku, z 
którego już 
nigdy nie chciałaby jej uwolnić. Lecz dziewczynka szybko zaczęła się wyrywać i 
matka 
musiała wypuścić małą z objęć.
- Czy obiecujesz mi, że będziesz grzeczna i będziesz słuchać swoich nauczycieli? 
- 
zapytała, gładząc po włosach.
Lyanna kiwnęła głową.
- Tak, mamo.
- I zrobisz wszystko, co ci każą?
Znów kiwnięcie.
- Wiesz, że to ważne. Jeśli będziesz mnie potrzebować, będę tutaj. - Spojrzała w 
oczy 
Lyanny. Cały trening Dordover dziewczynka przeszła z łatwością, zupełnie jakby 
pobierała 
nauki posługiwania się nożem, widelcem i łyżką. Teraz wszystko mogło wyglądać 
identycznie, ale Erienne jakoś nie czuła się przekonana.
- Bogowie, ciekawe, czy ty masz pojęcie, co się dzieje? - wyszeptała.
- Oczywiście, mamo - odparła Lyanna, a Erienne roześmiała się.
- Och, kochanie, wybacz mi. Oczywiście, że tak. Powiedz mi zatem.
- Nauczyciele pomogą mi odpędzić złe rzeczy. A potem otworzą drugie magiczne 
drzwi i 
pokażą mi, jak utrzymywać wichry w mojej głowie.
Erienne zatkało. Serce podskoczyło jej w piersi. Była pewna, że córka jest zbyt 
młoda, 
aby mieć o tym jakieś pojęcie. Wygląda jednak na to, że się myliła.
- Skąd ty to wszystko wiesz?
- Powiedziały mi.
- Kiedy?
- Tej nocy, gdy spałam.
- Och, naprawdę? - Erienne poczuła gorycz w ustach i przyspieszenie pulsu.
Drzwi do ogrodu otworzyły się i weszła szeroko uśmiechnięta Cleress. Dreptanie z 
zeszłego wieczoru zniknęło, zastąpił je niemal młodzieńczy krok.
- Gotowa? - zapytała radośnie.
- Cóż, chyba wiesz o tym lepiej niż ja - odparła ostro Erienne.
- Co się stało?
- Kiedy następnym razem zechcecie wejść do umysłu mojej córki podczas snu, 
bądźcie 
tak uprzejme i powiedzcie mi o tym wcześniej. Czy wyrażam się jasno?
Uśmiech Cleress był kruchy.
- Musimy przygotować ją, a jest wiele rzeczy, których nie zaakceptuje na jawie, 
lecz 
które przyjmie jej podświadomość.
- Nie słuchałaś mnie. - Erienne wstała, zsadzając Lyannę z kolan i trzymając ją 
blisko 
siebie. - Nie powiedziałam „nie róbcie tego”. Bogowie, przyprowadziłam ją tu, bo 
wierzę, że 
wiecie, co robić. Chcę tylko, abyście wcześniej mówiły mi o wszystkim. Nikt nie 
rozumie 
Lyanny tak dobrze, jak ja.
- Oczywiście. - Stara elfka skrzywiła się.
- Jest moją córką, Cleress. Niech żadna z was o tym nie zapomina.
- Rozumiem. - Elfka kiwnęła głową. - Byłyśmy same przez bardzo długi czas.
- Zatem zaczynajmy, dobrze?
Rozdział 6
Denser nie miał problemów z dostaniem się do biblioteki Kolegium Dordover, mimo 
iż 
było już ciemno i teren został zamknięty dla wszystkich z wyjątkiem magów 
kolegium i 
obsługi. Trzeba przyznać, że po przybyciu Kruków Vuldaroq chętnie pomagał w ich 
śledztwie i dostarczał im wszystkich niezbędnych informacji. Zaaprobował 
sugestię Densera i 
Ilkara, aby przeczytali Proroctwo Tinjaty, lecz oficjalne zaproszenie skierował 
tylko do 
Densera.
Ciemny Mag starał się zachowywać bardzo ostrożnie. Podczas kiedy Bezimienny i 
Ilkar 
przeczesywali ulice w poszukiwaniu kontaktów i informacji, które Dordovańczycy 
mogli 
przeoczyć, on tylko czytał i miał nadzieję, że dowie się, dlaczego Vuldaroq był 
taki układny.
Oryginał Proroctwa był trzymany pod hermetycznym szkłem w innej części kolegium. 
Przydzielony Denserowi archiwista przyniósł mu duży, oprawiony w jasnobrązową 
skórę 
tom, na którego okładce wytłoczono złoty liść. Składał się z ponad 
sześćdziesięciu grubych 
pergaminowych kart, na których po lewej stronie zapisano oryginalny tekst, a po 
prawej nie 
dokończone tłumaczenia.
Denser zapytał bibliotekarza, dlaczego w niektórych miejscach znajdują się białe 
plamy, 
na co otrzymał odpowiedź, że te fragmenty są dostępne tylko dla oczu wybranych 
skrybów. 
Zmarszczył brwi i zaciekawiony zaczął czytać.
Pierwsze strony zajmowało chaotyczne wyliczanie zagrożeń wynikających z łączenia 
się 
ze sobą magów z różnych kolegiów, opis niebezpieczeństwa, jakim byłby dla Balai 
powrót 
Jedynej Drogi magii, oraz wskazówki dotyczące wykrycia i ograniczenia rozwoju 
takich 
magów.
Ciemny Mag uniósł brwi. Wygląda na to, że w tej kwestii myślenie Dordover nie 
zmieniło się w ciągu ostatnich mileniów.
Czytał dalej, opuszczając kilka niepełnych fragmentów, aż wreszcie trafił na 
opis 
prawdopodobnych skutków braku kontroli nad rozwijającym się magiem. Serce 
Densera 
zaczęło bić szybciej, w ustach mu zaschło. Balaia była nękana falami przypływu, 
huraganami 
i nieustającymi burzami - i właśnie o nich czytał. Aż trudno uwierzyć, ale 
Tinjata w swoim 
Proroctwie nie tylko przewidział, jakie kataklizmy nastąpią, ale i gdzie.
„Morze podniesie się i zmiecie usta lądu...” Nie trzeba było geniusza, by 
zgadnąć, że 
Tinjata pisał o Zębach Sunary. „Słońce zasłoni swoją twarz, a łzy nieba staną 
się wielkie i 
ześlą na ziemię potop. A kiedy bogowie westchną, wyniesieni zostaną upokorzeni 
tam, gdzie 
czuli się najbezpieczniej, pyszni upadną w proch, a kamienne świątynie staną się 
grobami ich 
rodzin.”
Denser aż zadrżał na myśl o tym, co mogło nadejść.
„Bestie powstaną z dołu, aby się wzajemnie pożerać, góry upadną, ale ich pyłu 
nikt nie 
zobaczy, albowiem oczy świata, oślepione, będą czekać na nowe światło Jedności. 
To będzie 
światło piekła na powierzchni ziemi.”
- Bogowie. - Denser podniósł głowę i spojrzał na przyglądającego się mu 
archiwistę. - To 
dzieje się naprawdę, tak?
Bibliotekarz skinął głową.
- Czy jest coś więcej na ten temat?
- Warto, abyś czytał dalej. To pomoże ci lepiej zrozumieć nasze obawy.
Denser wydął policzki.
- Już zrozumiałem, tylko nie zgadzam się z waszymi metodami. Mówimy o mojej 
córce.
- Cóż mogę zrobić? - Bibliotekarz wzruszył ramionami.
- Możesz na przykład powiedzieć: „Przyniosę ci kawę i kanapkę...”.
- Za chwilę wrócę, ale nie wychodź z biblioteki. Nadal są tu tacy, którzy bardzo 
źle 
wspominają to, co się wydarzyło, kiedy ostatni raz wszedłeś do naszej Wieży.
Archiwista skłonił się i odszedł, Denser usłyszał, jak drzwi cicho się zamykają. 
Przypuszczał, że nie chodzi o niego, tylko o chowańca, który na jego rozkaz 
zabił w 
komnacie na Wieży maga z Dordover. Nie czuł dla tego mężczyzny współczucia - 
przede 
wszystkim dlatego, że pojmanie związanego z nim demona było wyjątkowo głupim 
pomysłem - lecz nadal żałował, że jego śmierć była konieczna. W grę wchodził 
Złodziej 
Świtu i ocalenie Balai, dlatego nie było takiej rzeczy, której nie można byłoby 
poświęcić.
Denser na powrót zajął się Proroctwem, przewracając szeleszczące kartki. Nagle 
zmarszczył brwi i jeszcze raz spojrzał na jedną z częściowo tylko zapełnionych 
kart. Z 
pergaminem było coś nie tak. Przysunął bliżej lampę i przyjrzał się, wygładzając 
sąsiednią 
stronę. Obie kartki miały inny kolor, ta z tłumaczeniem była bledsza niż ta z 
oryginałem. 
Niezbite dowody były także widoczne na grzbiecie oprawy. Szybko sprawdził 
wszystkie 
sześć pustych lub częściowo zapisanych stron. Nie miał żadnych wątpliwości. Były 
nowsze.
Z walącym sercem i uszami wyczulonymi na najlżejszy dźwięk oznajmiający powrót 
archiwisty Denser wyciągnął sztylet i wyciął z księgi nie przetłumaczone strony, 
a potem 
złożył je i pospiesznie wepchnął za koszulę. Zaledwie zdążył schować sztylet i 
odwrócić 
kartkę, kiedy drzwi otworzyły się.
- Dziękuję - powiedział, kiedy na stole pojawiła się taca z kawą i chlebem. 
Lekko drżącą 
ręką nalał sobie kawy.
- Czy mogę ci jeszcze w czymś pomóc? - zapytał archiwista.
- Nie - odparł z uśmiechem Denser - już kończę. Jeszcze tylko kilka stron.
Dordovańczyk odszedł. Denser odchylił się na krześle i obserwował go, dmuchając 
na 
kawę. Potem wypił połowę kawy i ugryzł kawałek kanapki z zimnym mięsem. Kiedy 
mag 
zniknął za regałem, Denser zamknął tom i wsunął zatrzaski na swoje miejsce. Miał 
nadzieję, 
że ktoś, kto będzie przeglądał tę księgę, nie dostrzeże niczego podejrzanego.
Postanawiając nie podejmować większego ryzyka, Denser dopił kawę i odgryzł 
następny 
kęs kanapki, po czym wstał, szurając krzesłem po drewnianej podłodze. Idąc w 
stronę półki, 
na której jego zdaniem stał tom, napotkał archiwistę.
- Nie kłopocz się - powiedział tamten - wezmę ją.
I wyciągnął dłonie.
- To żaden kłopot.
- Nalegam.
Denser uśmiechnął się tak szeroko, jak tylko zdołał.
- Dziękuję.
Podszedł za Dordovańczykiem do wysokiego na osiem półek regału. Mężczyzna uniósł 
książkę, by wsunąć ją na miejsce, i znieruchomiał, lekko marszcząc czoło. Potem 
podrzucił ją 
w dłoni, jakby ją ważył. Denser wstrzymał oddech. Minęło może uderzenie serca, 
dla niego 
długie niczym cała wieczność, nim bibliotekarz wzruszył ramionami i odstawił 
księgę na 
półkę.
- Dziękuję za pomoc. - Denser uśmiechnął się.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - Ale zmarszczki nie do końca zniknęły z 
twarzy 
archiwisty. - Wychodząc, zabierz jedzenie. Strażnik odprowadzi cię do bramy.
Denser wyciągnął dłoń, a Dordovańczyk ją uścisnął.
- Do widzenia - powiedział Ciemny Mag. - Miejmy nadzieję, że to wszystko dobrze 
się 
zakończy.
- Tu się z tobą zgadzam. - I w końcu mężczyzna uśmiechnął się.
Denser podszedł cicho do drzwi biblioteki i przywołał strażnika, aby wyprowadził 
go z 
Wieży, a potem przez teren kolegium na ulice Dordover. Dopiero tam się odprężył 
i na jego 
twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Musi szybko znaleźć pozostałych. Już 
niedługo Vuldaroq 
przestanie ich tak miło przyjmować.
Dopiero następnego poranka nie dająca spokoju zadra w umyśle zaprowadziła 
archiwistę 
do Proroctwa Tinjaty. Jego głośne przekleństwa zburzyły spokój biblioteki.
* * *
Krucy, jeśli można ich tak nazwać, przyjechali i odjechali w ciągu dwóch dni. Na 
ile 
Vuldaroq i jego szpiedzy zorientowali się, nie znaleźli niczego nowego, było to 
dość przykre, 
choć właściwie nie zaskakujące. Straże kolegium i magowie szpiedzy przepytali 
każdy 
możliwy kontakt z miasta, sprawdzili każdy ślad, lecz jak do tej pory mieli 
tylko kilka 
niewyraźnych wskazówek co do kierunku ucieczki Erienne.
Mimo to Vuldaroq był zadowolony, że jego plany układają się pomyślnie. Przynęta 
została połknięta, czuł, że może odpoczywać ze świadomością, iż najlepsi na 
Balai najemnicy 
są zajęci poszukiwaniami Erienne i Lyanny. Niepokoiło go jedynie to, że Denser 
nie tylko 
przeczytał te fragmenty Proroctwa, które Vuldaroq chciał mu pokazać, ale że 
również skradł 
to, czego mu nie oferował. A Pan na Wieży wolał nie ryzykować, że Kruk znajdzie 
kogoś, kto 
mu to przetłumaczy. Kogoś takiego, jak na przykład Erienne, jego żona skryba.
Wszedł do baru znajdującego się w eleganckiej dzielnicy, z dala od kolegium, na 
wschód 
od głównego targu sukiennego. Mógł tu odpocząć, pewien, że nikt mu nie 
przeszkodzi, i 
dyskretnie spotkać się z kim zechce. Tym razem jego towarzysz był mniej śmiały i 
arogancki 
niż podczas ich pierwszego, raczej trudnego spotkania, lecz nie mniej opanowany 
obsesją.
- Musisz zrozumieć, że od czasu inwazji Wesmenów sytuacja magów zmieniła się. 
Nie 
możemy ot tak sobie poświęcać innych na życzenie Czarnych Skrzydeł. Musimy 
odzyskiwać 
siły, a nie coraz bardziej je tracić. - Vuldaroq pociągnął głęboki łyk z pucharu 
i dolał sobie z 
karafki bardzo drogiego czerwonego wina z Blackthorne. Służąca przyniosła 
kolejną misę 
omułków i ostryg z ujścia Koriny. - Wyborne.
- A ty zrozum, że moja cena nie może być niższa - powiedział Selik, kryjąc twarz 
pod 
kapturem. - Znajdę tę dziwkę z twoim błogosławieństwem lub bez niego, lecz razem 
będzie 
nam łatwiej osiągnąć nasze cele.
Vuldaroq zachichotał. Selik miał szczęście, iż uszedł z kolegium żywy, a 
zawdzięczał to 
wyłącznie osobistej interwencji władcy Dordover. Czarne Skrzydło wyszedł stamtąd 
blady i 
drżący, ale uwolniony z unieruchamiających go czarów, w które natychmiast go 
owinięto. 
Były oczywiście krzyki, popychanie i oskarżenia, ale przede wszystkim 
niedowierzanie, i to 
właśnie ono pozwoliło Vuldaroqowi wyprowadzić stamtąd Selika.
- Erienne to nadal jedna z naszych najbardziej utalentowanych i płodnych 
czarodziejek. 
Jej śmierć będzie dla nas ciosem, który mocno odczujemy. Nie muszę jednak 
podzielać 
zdania kolegium.
- A zatem?
- Zatem zgadzam się na twoją cenę, lecz musisz kontaktować się tylko ze mną. A 
tymczasem załatwiłem ci towarzystwo.
- Kogo?
Jedyne oko Selika patrzyło spod kaptura bez wyrazu.
- Kruków.
Selik roześmiał się, i ten trzeszczący dźwięk wstrząsnął jego zniszczonymi 
płucami.
- A jakąż to pomoc oni mogą mi zaoferować? Jestem bliżej twojej cennej nagrody 
niż oni 
będą kiedykolwiek.
- Radzę ci nigdy nie lekceważyć Kruków. Torturując te wszystkie elfy, które 
podejrzewałeś o przynależność do Gildii Drech, niczego nie uzyskałeś. A Krucy to 
użyteczna 
siła. Obserwuj ich i wykorzystaj to, czego się dowiesz, wedle własnego uznania. 
Tak jak ja.
Selik wstał.
- Zatem już jestem spóźniony. Krucy wyruszyli parę godzin temu.
- Na południe - powiedział Vuldaroq. - Jeszcze jedno, Czarne Skrzydło. Pamiętaj, 
z kim 
się zadajesz. Erienne wyjechała w odpowiedzi na sygnał, który przeszedł przez 
naszą tarczę 
many jak nóż przez wodę. Ci, którzy go wysłali mają wielką magiczną moc. 
Postaraj się, by 
Erienne nie umarła, zanim nie powie ci, gdzie oni są. I dopilnuj, aby potem 
naprawdę umarła.
Selik lekko się skłonił.
- Mój lordzie, choć nasz sojusz jest dziwny, obaj rozumiemy, że magia to siła 
konieczna. 
Czarne Skrzydła chcą tylko odciąć zgniliznę z owocu, który poza tym jest zdrowy. 
Walczymy 
o tę samą sprawę.
Opuścił karczmę odprowadzany spojrzeniem Vuldaroqa.
- Nie sądzę, Selik - mruknął mag do siebie, otwierając kolejną ostrygę. Do tego, 
co 
wydawało się zadowalającym rozwiązaniem, doszły nowe, niespodziewane elementy. 
Być 
może nie obejdzie się bez posłania na wieczny odpoczynek więcej niż jednego 
wroga. 
Ponadto trzeba będzie zorganizować aresztowanie Kruków i odzyskać skradziony 
pergamin. 
Lecz teraz czekały na niego ostrygi, a Vuldaroq nie był człowiekiem, który 
pozwoliłby, aby 
zmarnowało się tyle smacznego jedzenia.
Na zewnątrz wiatr wzmagał się, łomocząc oknami karczmy. Dordover czekała burzowa 
noc.
* * *
Dzień wstał jasny, światło przedzierało się przez szpary w ścianach stodoły, 
Ilkar, 
Bezimienny i Denser wybłagali to schronienie u rolnika, zjawiwszy się na jego 
ziemi późno w 
nocy, kiedy wiał bardzo silny wiatr. Na szczęście szybko się uspokoił i teraz 
był tylko 
nieprzyjemnym wspomnieniem.
Ilkar obrócił się na posłaniu z siana, które zrobił sobie na stryszku ponad 
zwierzętami, i 
znalazł się twarzą w twarz z Denserem.
- Bogowie, nie powinienem był opuszczać Julatsy - powiedział. - Przez kilka dni 
budziłem się obok ślicznej buzi i zgrabnego ciała, a teraz z jakichś chorych 
przyczyn 
zamieniłem to na twoją przeklętą brodę i smród spod twoich pach.
- Wiesz, że ci tego brakowało. - Denser podrapał się po krótko przyciętym 
zaroście.
- Nie. - Ilkar skierował się w stronę drabiny. - Nie brakowało.
- Hej! - zawołał z dołu Bezimienny. - Przestańcie świergotać i ruszajmy.
- Słyszałeś szefa - uśmiechnął się Ilkar.
- Jak za dawnych czasów - mruknął Denser.
- Nic nie jest takie, jak za starych czasów - odrzekł elf.
Wyszli ze stodoły i podążyli za Bezimiennym, który szedł przez podwórze w stronę 
chaty 
rolnika. Konie nadal stały w stajni. W dwupoziomowej kuchni czekał na nich 
talerz dymiącej 
szynki, a powietrze wypełniał zapach słodkiej herbaty. Ilkar uniósł brwi.
- To bardzo miło z jego strony - powiedział, siadając obok Bezimiennego i 
nakładając 
widelcem kawałek mięsa na cienką kromkę chleba.
- Niezupełnie. - Wielki wojownik skrzywił się. - Zapłaciłem mu za to.
Gospodarstwo było oddalone o jakieś piętnaście mil na południe od Dordover i 
było 
jednym z wielu leżących w płytkiej dolinie niedaleko głównego szlaku do Lystern. 
Podczas 
najazdu Wesmenów gospodarstwa były okupowane, lecz potem zostały odbudowane, 
pola 
ponownie obsiane, a stada odtworzone, dzięki czemu właściciele powrócili do 
swojego 
głównego zajęcia, czyli dostarczania pożywienia dla obu kolegiów. Ponieważ 
miejscowi byli 
przyjaźni magom, a Krucy nie kwapili się do pozostania w Dordover, wybór tej 
osady 
wydawał się właściwy.
- Słuchajcie - zaczął Bezimienny. - To jasne, że Dordovańczycy bardzo chcą 
odnaleźć 
Erienne i Lyannę, a to oznacza, że musimy działać skutecznie. Jak na razie 
zmarnowali swoją 
pięćdziesięciodniową przewagę, ale to nie może trwać wiecznie. Ich magowie 
szpiedzy będą 
wszędzie, powinniśmy wziąć pod uwagę, że możemy być śledzeni.
- Ciekawski przyjaciel Willa powiedział nam o poruszeniu na południe od miasta w 
tę 
noc, kiedy uciekła Erienne, o ile można wierzyć w to, co mówi. A ten pijak, 
którego 
znalazłeś, Denser, przysięgał, że widział kobietę z dzieckiem wsiadającą do 
powozu mniej 
więcej o tej samej porze.
- I co z tego? - zapytał Denser. - Już wiemy, że opuściły Dordover. To nic nam 
nie mówi.
Bezimienny pokręcił głową i napił się herbaty.
- Pomyśl, Denser. Spędziłeś zbyt wiele czasu, babrząc się w polityce Xetesku. To 
mówi 
nam o dwóch, a nawet trzech rzeczach. Po pierwsze, miały pomoc, niezależnie od 
tego, dokąd 
się udawały. Po drugie, powóz oznacza dalszą drogę. A po trzecie, jechały na 
południe. - 
Uniósł dłoń, by powstrzymać otwierającego usta Densera. - Jestem pewien, że 
Dordovańczycy również to odgadli i bez wątpienia umieścili swoich ludzi w każdym 
mieście 
i miasteczku na południe stąd. Nie mają jednak informacji, którą ja zdobyłem 
wczoraj 
wieczorem.
- Jakiej? - Ilkar zmarszczył brwi.
- Wybaczcie, że nie mówiłem o tym wcześniej, ale zbyt wiele osób wiedziało, 
dlaczego 
jesteśmy w Dordover. Wpadłem na mojego starego druha, kupca, który sporo 
podróżował 
między Greythorne a Dordover. Widział, jak trzy tygodnie temu powóz kierowany 
przez elfa 
opuszcza Greythorne, kierując się do Arlen. Zdaję sobie sprawę, że to niewiele, 
ale i tak 
więcej niż wie Vuldaroq. Sądzę, że właśnie tam powinniśmy się udać.
- Czy twój przyjaciel mówił o tym komuś jeszcze? - zapytał Denser.
Bezimienny przechylił głowę.
- Hej, zastanów się, do kogo mówisz.
- Arlen jest położone z dala od Xetesku i gór Balan zauważył Ilkar.
- Tego właśnie się obawiałem - powiedział Bezimienny. - Oto, co proponuję. 
Denser, leć 
do Xetesku najszybciej, jak potrafisz. Skrzydła-Cienia będą najlepsze. My 
zajmiemy się 
twoim koniem. Tymczasem ja i Ilkar udamy się w stronę gór Balan, aby porozmawiać 
z 
Hiradem. Może być gorąco, więc przyda nam się jego miecz i siła. Potem jak 
najszybciej 
spotkajmy się w Greythorne.
- Myślisz, że uda ci się go przekonać? - zapytał Denser.
- Cóż, ujmę to tak: bez ciebie mam większe szanse - odparł Bezimienny. - Ma do 
ciebie 
kilka uzasadnionych pretensji.
- Wiem, wiem - rzucił ostro Denser. - Lecz znasz politykę władców, Bezimienny. 
Na 
litość bogów, jak wiele dały twoje naciski na ukończenie badań nad uwolnieniem 
armii 
Protektorów?
- Grupa, którą wspieram, zaszła dużo dalej niż twoja zajmująca się problemem 
połączenia 
wymiarów. Poza tym nie mogę przebywać zbyt długo w Xetesku. W przeciwieństwie do 
ciebie - nie mieszkam tam. Ponadto niezależnie od tego, że Diera rozumie moje 
pragnienie 
pomocy Protektorom, podobno jestem już na emeryturze. Ale to nie czas na 
omawianie zalet i 
wad organizacji Xetesku - rzekł Bezimienny. - Ty zaś nie pomogłeś Hiradowi, 
Denser. Nie 
informowałeś go, więc zniknął i próbuje działać na własną rękę. Wie o twoim 
pojawieniu się 
w Kręgu Siedmiu, ale nie słyszał niczego o poważnych badaniach nad wymiarami.
- Musi być cierpliwy - zaprotestował Denser. To delikatna...
- Denser, nie próbuj tego ze mną! - warknął Bezimienny. - Po pierwsze Hirad 
nigdy nie 
był cierpliwy, i powinieneś o tym pamiętać. Po drugie minęło już pięć lat i nic 
się nie 
wydarzyło. Te smoki ocaliły Balaię, a Balaia, zwłaszcza Xetesk, odwróciła się do 
nich 
plecami. Muszę przyznać, że bardzo im współczuję.
- Potrzebujemy go, Bezimienny. Dordover to prawdziwe zagrożenie dla mojej 
rodziny, 
czuję to.
- Jestem tego świadom. Mogę tylko powiedzieć, że zrobię wszystko, co można, i za 
jakieś 
czternaście dni spotkamy się w Greythorne.
- To dużo czasu - zauważył Ilkar.
- Zatem lepiej się nie ociągaj - odparł Bezimienny - i kończcie to jedzenie. 
Pora, abyśmy 
się rozdzielili.
* * *
Erienne przebiegła przez ogród i pchnęła drzwi, krzyki córki wciąż brzmiały w 
jej uszach. 
Skręciła w prawo i pobiegła korytarzem w stronę ukrytych wewnątrz pagórka sal 
nauki.
Teraz Lyanna łkała, co w umyśle Erienne brzmiało jak tortura. Kipiała gniewem. 
Wpadając przez podwójne drzwi, niemal przewróciła Ren’erei, która złapała ją za 
ramię i 
przytrzymała.
- Puszczaj, Ren’erei - wysyczała.
- Uspokój się, Erienne. Co się z tobą dzieje?
Erienne szarpała się w jej uścisku, nie mogąc się wyrwać.
- Te cholerne wiedźmy zadają mojej córce cierpienie.
- Erienne, zapewniam cię, że to ostatnia rzecz, jaką zamierzają. - Lekceważący 
ton i 
śmiech w głosie elfki sprawiły, że krew Erienne zagotowała się.
- Puść mnie. Już.
- Nie, dopóki się nie uspokoisz.
- Puść mnie albo cię powalę - wyszeptała. - Chcę zobaczyć moją córkę, i to 
zaraz.
Ren’erei zrobiła krok do tyłu i Erienne pobiegła, nie oglądając się za siebie. 
Podążając za 
głosami w jej umyśle, dopadła do drzwi Okrągłej Sali i otworzyła je z hukiem.
- Co tu się, u licha, dzieje? - zapytała, lecz ostatnie słowo niemal zamarło jej 
w gardle. 
Lyanna, najwyraźniej szczęśliwa, rysowała coś na tablicy kolorową kredą, Al-
Drechar zaś 
zgromadziły się wokół biurka i obserwowały jej pracę.
Ephemere uniosła głowę.
- Erienne, wyglądasz na wzburzoną. Czy coś się stało?
Erienne zmarszczyła brwi. Łkanie w jej głowie ucichło, krzyki stały się tylko 
odległym 
echem.
- Słyszałam... - zaczęła i zrobiła krok do przodu. - Lyanno, czy wszystko w 
porządku?
- Tak, mamo. - Córka kiwnęła głową, nawet jej nie podnosząc znad tablicy.
Ephemere wstała i wraz z Avianą ruszyły ku Erienne przez pustą, lecz ciepłą, 
oświetloną 
ogniem komnatę. Płomienie tańczyły na gładkich kamiennych murach i suficie.
- Czy wszystko w porządku? - zapytała.
- Nie, ja... - Niepokój Erienne pogłębił się. - Słyszałam... w głowie. Lyanna 
krzyczała i 
płakała. To było okropne.
- Mogę to sobie wyobrazić - odparła Aviana. - To prawdopodobnie wspomnienia, 
które 
podświadomie wypiera z pamięci. Przykro mi, że działają na ciebie. To jest 
uboczny skutek, 
którego nie spodziewałyśmy się. Lecz, jak widzisz, Lyanna jest całkiem 
zadowolona.
Erienne poczuła się tak, jakby była przypierana do ściany.
- To nie był sen. Nie wymyśliłam sobie tego.
- Nikt nie mówi, że tak było. - Ephemere wyciągnęła rękę i zaczęła wyprowadzać 
Erienne 
z komnaty. - Być może dobrze ci zrobi nieco świeżego powietrza.
- Być może - rzekła Erienne. - Lyanno, czy potrzebujesz mamy?
- Nie - padła szybka odpowiedź.
- To dobrze. - Nie mogła tego pojąć. Krzyki dziewczynki były pełne strachu i 
bólu. Czuła 
je i biegła tak samo, jak setki razy w Dordover. Lecz okazało się, że Lyanna 
jest nietknięta, 
przynajmniej fizycznie. Wypieranie wspomnień... Być może. Musi nad tym pomyśleć.
- Przelecę się nad domem, jeśli nie macie nic przeciwko temu - powiedziała.
Ephemere uśmiechnęła się.
- Oczywiście, to świetny pomysł. Oczyść swoją głowę i wróć tu później. Jestem 
pewna, 
że do tej pory Lyanna już skończy naukę.
- Do zobaczenia, kochanie.
- Aha. - I Lyanna dalej rysowała.
* * *
Głośny, głuchy trzask odbijający się echem obudził lorda Denebre’a, który uciął 
sobie 
drzemkę przy buzującym kominku w komnacie wieży. Zrobił to jak zwykle po 
obiedzie, 
kiedy słońce wpadało przez zamkowe okna. Stary lord pokręcił głową, 
zastanawiając się, czy 
ten dźwięk nie był częścią jego snu. Nigdy nie odzyskał pełni zdrowia po 
okupowaniu jego 
miasta przez Wesmenów, a ból, który od czasu do czasu skręcał mu brzuch, był 
coraz 
silniejszy i coraz dłużej trwał. Okupacja kosztowała życie Genere, jego 
czterdziestopięcioletniej żony, i ból w żołądku dołączył do tego, który ciągle 
tkwił w jego 
sercu.
Lord Denebre dźwignął się z krzesła i wolno podszedł do okna. Wychodziło ono na 
zamkowy dziedziniec i jego ukochane miasto, z którego usunięto już wszystkie 
ślady najazdu 
Wesmenów. Było ciepłe, późne popołudnie, choć na południu gromadziły się chmury 
zapowiadające deszcz.
Spoglądając na piękne, położone nad jeziorem miasto, Denebre doszedł do wniosku, 
że 
ten dźwięk nie był snem. Choć lord był stary, jego oczy zachowały dawną ostrość. 
Widział, 
jak mieszczanie przystają i wskazują coś palcem, kręcąc głowami, a potem idą 
dalej. Po 
przerwie na obiad targ rozkręcał się na nowo, z gwaru wybijały się okrzyki 
sokolników, 
mężczyźni i kobiety wychodzili z gospód, na brukowanych, nieskazitelnie czystych 
ulicach 
wrzał ruch.
Stary lord nie miał ogromnej fortuny, lecz wszystko, co zaoszczędził, 
przeznaczał na 
utrzymanie miejsca swoich narodzin takim, jakim zapamiętał je z dzieciństwa. 
Ludzie 
szanowali jego miasto, ci zaś, którzy przybywali tu po to, aby żyć na koszt 
innych, szybko 
poznawali twardą stronę lordowskiej władzy. W krajobrazie nie widać było 
wprawdzie 
szubienic, lecz od czasu do czasu przy wjeździe do miasta wieszano ciało 
mordercy czy 
złodzieja. W swej naiwności lord sądził, że kilka przykładów zadziała 
odstraszająco, a 
tymczasem okazało się, że arogancja i głupota przestępców nigdy nie przestanie 
go 
zadziwiać.
Zasadniczo jego życie upływało w radości, a synowie i córki gwarantowali, że ta 
idylla 
przetrwa, kiedy jego już zabraknie. Wszystko zawaliło się w momencie, kiedy 
przybyli 
Wesmeni, grożąc zniszczeniem i śmiercią wszystkim i wszystkiemu, co było mu 
drogie.
Oczywiście to minęło. Dzięki Blackthorne’owi. Wątpił, czy Wesmeni kiedykolwiek 
ponownie zaatakują, nawet długo po tym, jak on spocznie w grobie. Denebre 
uśmiechnął się 
do siebie i głęboko odetchnął. Nagle spokój dnia zakłócił kolejny trzask. Dźwięk 
wprawił w 
drżenie ziemię i zamkowe mury. Na targu zapadła cisza.
Denebre zmrużył oczy i osłonił je drżącą, pokrytą plamami dłonią. Popatrzył w 
stronę 
niskich wzgórz na południowym brzegu jeziora, gdzie jako chłopiec łowił ryby.
Po porośniętym trawą i paprociami zboczu biegła czarna pręga. Denebre nie 
przypominał 
sobie, by widział ją tam wcześniej... Pewnie to pożar wywołany upalnym, suchym 
latem. 
Jednak szybko odpędził tę myśl, nie mógłby czegoś takiego przegapić.
Jego serce zaczęło szybciej bić. Pręga poruszała się, sunęła w dół, połykając 
bujną zieleń 
i wyrzucając w niebo chmury pyłu.
- Nie, nie - wyszeptał i jego oddech nagle stał się urywany. Rozległy się dwa 
kolejne 
trzaski i pojawiły się dwa dalsze pęknięcia, ziemia wpadła w nieustanne drżenie. 
Ohydna 
brązowoczarna linia pomknęła w dół zbocza przy wtórze niskiego, przerażającego 
dudnienia.
Wibrowanie obejmujące zamek narastało. Dochodzące z targu głosy były 
przepełnione 
niepokojem i zdziwieniem. Stragany trzęsły się, sterty pomarańczy rozsypywały 
się po ulicy, 
a handlarze rzucali się, aby ratować swój towar, na pierwszym miejscu stawiając 
jego 
bezpieczeństwo, a nie swoje.
Pęknięcia, których mieszczanie nie mogli jeszcze zauważyć, poruszały się 
nieprawdopodobnie szybko, przedarły się już przez południowy brzeg jeziora i 
zniknęły pod 
wodą. Przez jedną błogą chwilę Denebre sądził, że woda powstrzymała impet, lecz 
dudnienie 
nie ucichło, a drżenie stało się jeszcze mocniejsze. Ze ściany za jego plecami 
spadł obraz. W 
kominku przesunęły się kłody.
Spokojna tafla zakotłowała się. Fale uciekły z epicentrum, a na powierzchnię 
zaczęły 
wyskakiwać wielkie bańki, po czym z odgłosem zasysania i hukiem wystrzeliła w 
górę ściana 
wody, która spadła po chwili niczym ulewny deszcz.
Denebre złapał się okna, jednak wibracje sprawiały, że nie był pewien, czy zdoła 
utrzymać się na nogach. Z rys na ścianach sypał się pył, jego krzesło przesuwało 
się na 
kamiennych płytach.
Nadchodziła zagłada. Farmy na północ od jeziora zniknęły już w pustce, jakby 
pochłonęło je piekło. Po twarzy starego lorda popłynęły łzy. Natura dokonała w 
mgnieniu oka 
tego, co nie udało się Wesmenom.
Wychylił się z okna. Miasto ogarnęła panika. Przerażeni ludzie krzyczeli i 
uciekali, 
przewracając się na kołyszących się ulicach. Zamykano drzwi, okna wypadały z 
framug, a 
nadchodząca zagłada wciąż jeszcze nie miała twarzy.
- Uciekajcie, uciekajcie! - Denebre przeklął swój głos. Osłabł z wiekiem, nie 
był już tak 
donośny, i choć wymachiwał rękami jak wariat, nie mogli przecież zrozumieć, o co 
mu 
chodzi. Był bezradny, a ziemia na jego oczach pochłaniała ukochane miasto.
Tymczasem na granicy miasta grunt zapadł się. Powstała w wyniku tego szczelina 
pomknęła szybciej niż galopujący koń prosto ku zamkowi. Cały świat drżał. Nagłe 
osunięcie 
pozbawiło Denebre’a oparcia i lord upadł ciężko, czując, jak kość w dłoni, na 
której próbował 
się oprzeć, pęka.
Krzyczał, lecz nikt go nie słyszał. Na zewnątrz rozlegał się ogłuszający ryk 
jakby 
podziemnego lewiatana.
Denebre dźwignął się na nogi, podłoga wokół dygotała, futryna okna trzeszczała, 
szyb już 
nie było. Belka, która zwaliła się ze stropu, wpadła do ognia, rozrzucając 
płonące drewno i 
węgielki po całej podłodze, ale stary lord nawet tego nie zauważył.
Na ulicach wybuchła jeszcze większa panika. Mężczyźni, kobiety i dzieci uciekali 
na 
oślep, byle dalej od bezlitosnego zagrożenia. Belki i kamienie pękały, budynki 
chwiały się, 
podbijane silnymi poruszeniami ziemi, a potem zapadały się w paszczę bestii, 
miażdżącej 
wszystko wokół.
Nad miastem wisiał gęsty dym zmieszany z pyłem. Ludzie czołgali się po 
poruszającym 
się gruncie, a potem z wrzaskiem zsuwali się w czeluście ziemi. Zamkowa brama 
zatrzęsła się 
gwałtownie i zawaliła, na murach pojawiły się wielkie pęknięcia. Rozkazy 
strażników ginęły 
w straszliwym kwiku koni i krzyku setek nieszczęsnych dusz próbujących uniknąć 
tego, przed 
czym nie było już ucieczki.
Wieża lorda zachwiała się. Spadła kolejna belka. Obok okna przeleciało kilka 
dachówek i 
wpadło do szczeliny otwierającej się już przed drzwiami jego domu. Szczelina 
poszerzała się, 
a potem zniknęła pod wieżą.
- Niech bogowie zlitują się nad nami - wyszeptał lord.
Wieża znów się zatrzęsła, rama okienna obluzowała się i wypadła. Powietrze 
wypełniło 
się pyłem, zgrzytem kamienia i trzaskiem drewna. Denebre stał oparty o ruszającą 
się ścianę i 
czuł, jak wieża jęczy, jakby została śmiertelnie ranna.
Za murami nie było już targu, zamiast tego leżały sterty gruzu i kopce ziemi 
wyrzuconej 
przez lewiatana, usiane ciałami, z których poruszało się zaledwie kilka.
Lord Denebre po raz ostatni spojrzał na błękitne, rozświetlone słońcem niebo. 
Wieża 
przechyliła się niebezpiecznie na bok, gwałtowność tego ruchu omal nie oderwała 
go od 
obluzowanego parapetu. Kolana ugięły się pod nim, ale trzymał się, zdecydowany 
do końca 
nie tracić z oczu swojego miasta. Łoskot głęboko w dole, wibrujący w jego 
nogach, 
powiedział mu, że pękły główne filary.
Wieża chwiała się, a piekielny ryk odzywający się w jego uszach zagłuszał huk 
walących 
się kamieni. Komnata kołysała się i trzęsła. Kamienne odłamki leciały z dachu i 
rozbijały się 
na podłodze albo przebijały przez nią, dachówki spadające na zewnątrz zamieniły 
się w istny 
deszcz.
Po trzecim potężnym wstrząsie wieża pochyliła się, osunęła i zawaliła. Denebre 
otarł 
twarz z pyłu i łez.
- Już niedługo, moja kochana Genere. Już niedługo.
* * *
Powietrze wypełniające jej płuca było czyste i ciepłe. Skrzydła-Cienia unosiły 
Erienne 
coraz wyżej, odsłaniając coraz więcej fragmentów wyjątkowej konstrukcji, która 
wieńczyła 
samotny szczyt Herendeneth.
Zamierzała dać się ponieść powietrzu, aby móc spokojnie o wszystkim pomyśleć. 
Lecz jej 
zamiary zmienił widok poniżej, który wydawał się wypełniać przez całą wieczność 
jej oczy i 
umysł.
Ujrzała piękny, ale zrujnowany dom Al-Drechar. Zniżyła lot i odnalazła ogródek, 
w 
którym Lyanna tak lubiła się bawić.
Niemal od razu rzuciło się jej w oczy coś, co wyglądało na główne wejście w 
czasach, 
kiedy dopiero rozpoczęła się budowa domu. Wieże i olbrzymie pokoje pokryte 
dachówką 
porosły żywym zielonym pnączem. Znacznie później dobudowano nowe wejście ze 
szkła i 
drewna i długi, wąski korytarz, którym biegła za Ren’erei w dniu ich przyjazdu. 
Wydawało 
się, że to było tak dawno temu.
Na lewo stały trzy kryte dachem boczne skrzydła, podobne do odnóży ogromnego 
owada. 
Miały dziwne kształty, jako że zbudowano je wokół naturalnych przeszkód. 
Podlatując bliżej, 
Erienne zobaczyła, że są to lekko parujące oczka wodne i delikatne wodospady, 
które tylko 
głupiec mógłby zniszczyć.
Na prawo wznosiła się jakaś masywna budowla. Erienne powoli zbliżyła się do 
niej. 
Zobaczyła podwórza i wieżyczki wkomponowane w kunsztowny wielopoziomowy budynek 
z 
białego kamienia, szarego łupka i ciemnego drewna, otoczony wyjątkową masą 
kwiatów, 
jakby bogowie wysypali je z nieba. Niesamowita mieszanka czerwieni, żółci, 
błękitów i 
purpury, przetykana szmaragdową zielenią, każdy kolor był mocny i czysty.
Lecz prawdziwy majestat znajdował się poza ogrodem i przyćmiewał resztę domu. Na 
łagodnym zboczu wzgórza rozciągały się połączone schodami tarasy z łukami, 
posągami i 
kolumnami, sklepione dachami niczym małe świątynie, groty, oczka wodne, 
skomplikowane 
ogródki skalne i piękne drzewa. Na samym szczycie wzgórza stała celująca prosto 
w niebo 
kamienna igła, wysoka na trzydzieści stóp i szeroka u podstawy na sześć stóp, 
porośnięta 
bluszczem i pokryta wyrzeźbionymi przez wiatr pęknięciami, promieniująca głęboką 
i 
starodawną magiczną mocą.
Erienne leciała teraz niżej, szybując nad tym wyjątkowym architektonicznym 
cudem. 
Zaczęła nawet szukać miejsca do lądowania, już wyobrażając sobie, jak spaceruje 
tutaj w 
spokoju, na kilka cennych chwil uwolniona od samej siebie i wszystkich innych. 
Lecz kiedy 
się zbliżyła, powietrze ochłodziło się, a ona poczuła się jak intruz wdzierający 
się w 
przeszłość.
Nie latała bowiem nad czymś, co stanowiło realizację kapryśnych wizji artystów, 
lecz nad 
grobami. Z pewnością każdy z nich symbolizował Al-Drechar, który za życia marzył 
o 
połączeniu się kolegiów, a zmarł nie spełniony, obawiając się końca tego 
wszystkiego, w co 
wierzył.
Wylądować tam, znaczyło zbezcześcić wspomnienia. Erienne poleciała więc nieco 
wyżej, 
aby spróbować w spokoju znaleźć w tym wszystkim, co ich spotkało, jakiś sens.
Trening Lyanny wywołał niemal natychmiastową jej zmianę, tak jak Erienne się 
obawiała. Zniknęła beztroska i śpiewanie lalce nonsensownych piosenek, pojawiło 
się 
zamyślenie i czasem niemal introwertyczne milczenie. A kiedy rozmawiały, 
czarodziejka 
miała wrażenie, że ma do czynienia z czymś więcej niż tylko z myślami dziecka. 
Wyglądało 
to tak, jakby Lyanna wchłaniała wszystko, co widziała, czuła i słyszała, 
prawdopodobnie to 
samo działo się na poziomie many.
Erienne była przerażona tym, kim staje się jej córka, ale jednocześnie dumna, że 
od niej 
zależy przyszłość Jedności, i zazdrosna o cuda, jakie dziewczynka może zobaczyć.
To wszystko bardzo różniło się od pobytu w Dordover, gdzie trening Lyanny, 
oparty na 
doświadczeniu w rozwijaniu przez wiele pokoleń dziecięcych umysłów, pozostawił 
nie 
naruszoną całą jej niewinność i dał dar akceptacji many. Mijając ciepłe źródła 
nad 
Herendeneth, znowu poczuła ukłucie winy. W Dordover umysł Lyanny cierpiał i 
dlatego 
musiały wyjechać, ale czy tutaj było naprawdę lepiej? Dziewczynka dalej 
krzyczała w nocy i 
nadal budziła się, płacząc z bólu, jaki czuła w głowie. Jednak było też coś 
pocieszającego. 
Tutaj Lyanna miała przynajmniej szansę przeżyć i zwrócić Balai dar, który był 
już w zaniku.
Erienne nie mogła jednak pozbyć się niepokoju, widząc, jak Al-Drechar opuszczają 
Komnatę Leczenia ze źle skrywanym zdenerwowaniem na twarzach. Mimo że trening 
trwał 
zaledwie od siedmiu dni, widziała, jak stają się coraz słabsze. Słyszała też 
szepty, które 
urywały się gwałtownie, kiedy się tylko zbliżyła.
Zdecydowawszy porozmawiać później z Ephemere, wzbiła się wyżej, chcąc zobaczyć, 
gdzie zaczyna się iluzja. Znalazła się może jakieś pięćdziesiąt stóp nad ziemią, 
kiedy dom 
zaczął być ledwie widoczny. Z każdym uderzeniem Skrzydeł-Cienia znikał pod 
rzuconym 
czarem, jakby szara chmura przesunęła się po niebie, zamazując wszelkie detale. 
Na 
wysokości nieco ponad sześćdziesięciu stóp widziała już tylko osłonięty mgłą 
dawno wygasły 
wulkan.
Kiedy tak przyglądała się iluzji, ta nagle zamigotała. Sądziła, że to wzrok ją 
zwodzi, lecz 
drganie powtórzyło się. Poruszenie zaklęcia spowodowało, że przez kilka uderzeń 
serca 
skrzydło budowli stało się widoczne, a potem odsłoniło płynące przez iluzoryczną 
skałę 
światło.
Serce Erienne zaczęło bić szybciej, zanurkowała w stronę ogrodu. Widziała 
wystarczająco dużo źle zachowanych zaklęć, by wiedzieć, że iluzja zmierza ku 
całkowitej 
zagładzie.
Coś działo się nie tak. Siła Al-Drechar nie mogła tak szybko i do tego stopnia 
osłabnąć. A 
gasnąca iluzja jest gorsza niż jej brak, gdyż wysyłała błyski many przez całe 
spektrum. Dla 
wprawnego oka są one widoczne jak latarnia w mrokach nocy. Nie trzeba 
wyraźniejszego 
sygnału, wystarczy tylko mistrz magii badający południowe wybrzeża Balai i 
morze.
A potem Dordover wejdzie tu siłą. I to nie będzie równa próba sił.
Rozdział 7
Dwa dni po wyruszeniu Ilkara i Bezimiennego w drogę Denser siedział w swojej 
komnacie. Ciepły ogień ogrzewał niewielkie pomieszczenie, jego trzaskanie często 
zagłuszały 
odgłosy szalejącej nad Xeteskiem burzy. Błyskawice migotały i syczały na 
pociemniałym 
niebie, gromy przetaczały się z hukiem, wprawiając w drżenie kamienne mury 
kolegium, a 
bębniący o okiennice deszcz przypominał stukanie tysiąca rozwścieczonych 
demonów.
Ale te odgłosy nie docierały do przebywającej w gabinecie dwójki. Denser 
siedział przy 
biurku, a obiecująca młoda wieszczka Ciryn przycupnęła na krześle przy kominku. 
Była jedną 
z osób wyszkolonych niedawno w zakresie empatii wobec pewnych aspektów innych 
magii, 
w tym przypadku Dordover. W pokoju walały się kartki z informacjami, jakie 
Xetesk posiadał 
o ich magii. Nie było tego wiele, ale mimo to rzuciło trochę światła na jeden z 
fragmentów 
Proroctwa Tinjaty, które Denser ukradł. Łatwo było się domyślić, dlaczego 
Vuldaroq kazał 
usunąć tłumaczenie.
Denser aż gotował się na myśl o niebezpieczeństwie, w jakim znajdowała się 
Lyanna 
każdego dnia pobytu w Dordover, z groźbą śmierci włącznie. Erienne nie mogła o 
tym 
wiedzieć, choć z pewnością prowadziła badania nad Tinjatą. Należy sądzić, że 
Vuldaroq kazał 
ukryć przed nią ten straszny fragment Proroctwa, tak samo, jak ukrył go przed 
Denserem.
Jeszcze raz przeczytał słowa, które złożył razem, i gniew i ulga zmieszały się 
ze sobą. „... 
uciszona na zawsze... rytuał... kolejność rzucania zaklęć... i dopiero wtedy 
oddech zostanie 
zatrzymany, a uroczystość rozpoczęta... rozsypać popioły stosownie... z 
wymaganiami 
wiedzy.”
- Czy w tym tłumaczeniu nie ma błędu? - zapytał.
Ciryn wzruszyła ramionami, aż jej proste brązowe włosy poruszyły się, i 
spojrzała na 
niego ciemnymi oczami osadzonymi w twarzy zbyt długiej, aby określić ją inaczej 
niż 
„nieładna”.
- Jest całkowicie zgodne z oryginałem w słowach, mistrzu Denserze, ale nie w 
znaczeniu.
Nie powinien być zaskoczony tym, co przeczytał, a jednak był. Opisany w 
Proroctwie 
rytuał magicznego zabójstwa czynił Dordovańczyków tak samo złymi, jak Czarne 
Skrzydła... 
tylko nieco dokładniejszymi.
Denser powrócił do końcowego fragmentu tekstu. Jak na razie ustaliła Ciryn, 
chodziło o 
kolejne niebezpieczeństwo wiszące nad Dordover. Była tam wzmianka o jakimś 
dziwnym 
zaklęciu tarczy, lecz brak było wyraźnych wskazówek co do jego rzucania. Ciryn 
uważała 
również, że tekst sugeruje, iż rzucający czar umrze albo zostanie 
„nieodwracalnie 
odmieniony”, a mag Jedności w jakiś nieokreślony sposób rozwinie się.
Podobnie jak Ciryn Denser kolejny raz przeglądał tekst po lewej, szukając 
czegoś, co 
mogłoby odsłonić im nieco więcej z wiedzy Dordover. Jak na razie wiedzieli 
frustrująco 
niewiele, choć Proroctwo zapisano w bardzo uproszczonym języku. Gdyby tekst 
dotyczył 
konstrukcji zaklęcia lub jego rzucania, nie mogliby w ogóle go odczytać, 
bardziej 
skomplikowane języki Dordover były bowiem całkowicie niezrozumiałe dla 
Xeteskian.
Denser westchnął, a Ciryn, która wodziła palcem po zwoju, podniosła głowę, 
marszcząc 
brew i zagryzając dolną wargę.
- Mistrzu?
- Wybacz, ale nie widzę w tym żadnego sensu.
- Obawiam się, że ja widzę - odparła wieszczka.
- Dlaczego się obawiasz?
- Bo jesteś ojcem tego dziecka. Zapiszę ci to, co przetłumaczyłam.
- Nie, po prostu mi to powiedz.
- Och. No dobrze. - Odetchnęła głęboko. - Nie sądzę, by chodziło o tarczę, moim 
zdaniem 
to błąd w tłumaczeniu. Tu jest mowa o tym, jak wyciągnąć maga Jedności całego i 
zdrowego 
z Nocy.
- Jak? - A więc jest szansa, że naprawdę pomoże córce!
- Może to zrobić ojciec, który otworzy swój umysł na burzę i otoczy dziecko 
mocą, 
ukazując mu w ten sposób światło, którego mag potrzebuje, aby ukończyć 
Przebudzenie.
Denser poczuł, że nagle jest mu zimno.
- Ale to oznacza, że...
- Tak, zostaniesz nieodwracalnie odmieniony.
* * *
Następnego ranka Krąg Siedmiu przyjął słowa Densera w całkowitej ciszy. Głęboko 
pod 
Wieżą władcy w komnacie Laryona najpierw dali mu niechętne posłuchanie, a potem 
siedzieli 
przybici, kiedy opowiadał im o ostatnich wydarzeniach w Dordover, o liście 
Erienne i pracy, 
jaką on i Ciryn wykonali poprzedniej nocy.
Krąg Siedmiu, czyli panowie Xetesku pod kierownictwem Dystrana, szczęśliwie 
pełniącego urząd władcy kolegium, spodziewał się, że Denser przyszedł po to, aby 
wywierać 
większy nacisk na prowadzenie badań. Tymczasem usłyszeli jego wołanie o pomoc 
oraz 
ostrzeżenie przed narastającym zagrożeniem ze strony innego kolegium.
- Jak wiele czasu minęło od jej zniknięcia? - zapytał Ranyl, stary, łysy i 
przygarbiony 
mistrz, wciąż jeszcze mocny w magii.
- Ponad sześćdziesiąt dni. - Rozległ się syk wciąganego przez zęby powietrza.
- A ty nadal masz nadzieję, że ją odnajdziesz - wyraził powątpiewanie Dystran. 
Piastowane stanowisko dodało lat jego młodej twarzy, oczy spoglądały ciężko, a 
między 
czarnymi włosami zaczęły prześwitywać pasma siwizny.
- Tak - rzekł zdecydowanie Denser. - Nie ma większych wątpliwości, dokąd się 
udała.
Dystran zachichotał.
- Zapewne, lecz teraz wkraczamy do królestwa mitów i ślepej wiary. Nie mamy 
pojęcia, 
gdzie ci twoi magowie jednej magii mieszkają, o ile w ogóle istnieją.
- Powinieneś więcej czytać - odparował Denser. - Ilkar mówi, że są wyraźne 
znaki, iż 
mieszkają w samym Calaius albo w pobliżu. Potwierdzają to, choć słabo, ślady, 
które 
znaleźliśmy w Dordover.
- Czego zatem od nas chcesz? - Pan Xetesku przyjrzał się Denserowi ponad 
splecionymi 
palcami, przyjmując pozę wystudiowanej kontemplacji. Denser niemal się 
roześmiał. Ten 
władca kolegium to śmieszna postać, która od czasu zagadkowego objęcia 
stanowiska ponad 
pięć lat temu tylko destabilizuje sytuację polityczną. Jeszcze większym 
zaskoczeniem jest to, 
że nadal pozostaje przy życiu. Zawdzięcza to bez wątpienia Ranylowi. Denser 
zastanawiał 
się, jak wiele jeszcze czasu minie, nim starzec wykona kolejny ruch.
- Potrzebuję Xetesku, aby utrzymać z dala Dordover. Ich zamiary są dość jasne, a 
my nie 
możemy pozwolić im, aby odebrali nam Lyannę albo zrobili coś jeszcze gorszego.
Oczy Dystrana rozbłysły fanatycznie i zimno.
- Och, oczywiście będziemy trzymać Dordover na dystans. Nie pozwolimy im dłużej 
mieszać się do naturalnego porządku rzeczy. Z pewnością szczęśliwie się składa, 
że 
opóźniliśmy realizację planu uwolnienia ochotników, którego tak pragnie twój 
Bezimienny, 
nieprawdaż?
Denser zadrżał. A więc Protektorzy znowu mogą wyruszyć. Bezimiennemu to się nie 
spodoba.
* * *
Selik jechał w towarzystwie ośmiu Czarnych Skrzydeł, jego podróż z Dordover do 
Arlen 
została przerwana na ruinach Denebre. Chciał pokazać swoim ludziom, przeciwko 
czemu 
walczą. I to wcale nie dlatego, że się łamali, po prostu nigdy dość wzmocnienia 
ducha.
Lecz to, co zobaczyli, zadziałało nie tylko w ten sposób, dodało sprawie całkiem 
innego 
wymiaru. Gniew Selika na nowo rozgorzał, martwe oko znów go rozbolało. 
Dziewięciu 
mężczyzn jechało powoli skrajem niegdyś pięknego, położonego nad jeziorem 
miasteczka. 
Nie zdołali nawet dotrzeć do tego, co kiedyś było centrum, sterty ziemi 
blokowały przejazd.
Panował wszechobecny smród śmierci. W powietrzu bzyczały ostrzegająco roje much, 
a 
gdziekolwiek spojrzeli, grasowały stada szczurów. Zaraza spływała do rzek i 
wsiąkała w 
ziemię. Selik wolał nie myśleć, w jakim stanie są ci biedni ludzie spoczywający 
tam bez 
pochówku.
Łatwo, bardzo łatwo mógł sobie wyobrazić panikę, jaka ogarnęła miasto. Kiedy 
ziemia 
zakołysała się, a budynki zawaliły, ludzie musieli opuścić wszystko, co było dla 
nich cenne. 
Domy, sprzęty, rodziny. W powietrzu mieszały się krzyki przerażonych, rannych i 
konających. Pył zatykał gardła, kawałki kamieni i szkła cięły po twarzach i 
dłoniach, 
dokądkolwiek mieszkańcy Denebre biegli, ziemia pod ich stopami rozwierała się, 
pochłaniając ich lub rozrywając ciała na kawałki.
Spoglądając na ruiny, trudno było sobie wyobrazić, że jeszcze niedawno tętniło 
tu życie. 
Teraz nie ostał się ani jeden budynek. Zamek po drugiej stronie miasta wyglądał 
jak wielka 
sterta gruzu. Selik rozpoznał ruiny wieży, pryzmy chwiejącego się kamienia i 
popękane bale 
wskazywały miejsce, gdzie kiedyś były mury. Przez podwórzec aż do bramy biegła 
szeroka 
na siedemdziesiąt stóp szczelina.
Czarne Skrzydła nie mogły również odnaleźć miejsca, gdzie niegdyś znajdował się 
jarmark. Teren pokrywały śmieci, wielkie głazy i olbrzymie grudy wyrzuconej z 
głębin ziemi. 
Czasem tylko leżący tu czy tam kawałek podartej odzieży albo zniszczonego mebla 
świadczył 
o życiu, które zostało tak brutalnie przerwane.
Selik był zdziwiony, że ktokolwiek przeżył, tak naprawdę przetrwała tylko 
garstka ludzi, 
którzy zanieśli wieści do Pontois lub Lystern, a niektórzy na południe, do 
Erskan. Kto może 
wiedzieć, czy to nie wydarzy się ponownie w którymś z tych miejsc?
Selik odwrócił się do swoich ludzi. Patrzyli z niedowierzaniem i zasłaniali 
dłońmi usta 
przed odorem, jaki przynosił wiatr.
- Oto dlaczego zwalczamy magię - powiedział. - To magia spowodowała to wszystko, 
nigdy o tym nie zapominajcie. To zła siła, a my jesteśmy jedynymi, którzy to 
widzą. Reszta 
świata jest ślepa.
Ale już niedługo, pomyślał. Zniszczenia na całej Balai spowodują, że ludzie będą 
domagać się większej kontroli nad magią. Nie można ufać magom, kiedy niewinni 
ludzie 
umierają setkami i tysiącami, zabierani przez siły, których nie rozumieją.
Najgorsze było to, że za tym wszystkim stała ona. Ta dziwka urodziła mutanta, 
którego 
umysł niszczył świat. A wszystko to w imię większej mocy, dominacji. Selik 
zawrzał 
gniewem, nim uderzył piętami konia i pogalopował na południe. Pozostawiając 
Denebre na 
pastwę zgnilizny, zaczął wyobrażać sobie, jakie zada jej cierpienia, nim 
wreszcie pozwoli jej 
umrzeć. Sprawiedliwość dla prawych. Dla maga śmierć w męczarniach.
* * *
Gdy Ilkar i Bezimienny dotarli wieczorem na miejsce zmęczeni i głodni, 
jedenaście dni 
po rozstaniu z Denserem, w górach Balan lało. Po zimnym i pochmurnym dniu 
nadchodziła 
nieprzyjemna i zimna noc. Kiedy wjechali w paszczę kąsającego wiatru, każdy 
skrawek ich 
ciała był przemoczony. Odczuwając brak słońca i ciepła Julatsy, elf bardzo 
tęsknił za ciałem 
Pheone. Nagle jego wzrok przykuło jakieś poruszenie na skałach ponad nimi.
- Bezimienny... - zaczął, kiedy nagle wielki cień przedarł się przez chmury i 
przeleciał 
nisko nad nimi. Koń Ilkara cofnął się i stanął dęba, elf nawet nie próbował 
utrzymać cugli. 
Bezimienny zaś spadł ze swojego wierzchowca i wylądował na stercie ziemi, a 
końskie 
kopyta o mało nie rozwaliły mu głowy, kiedy zwierzę ruszyło za Ilkarem w 
rozpaczliwej 
próbie ucieczki.
Smok zawrócił, w ciemności jego czarna postać była ledwie widoczna na tle 
ciężkich 
chmur. Ilkar ruszył w stronę podnoszącego się Bezimiennego z zaklęciem tarczy na 
ustach i 
sercem walącym jak młot. Wojownik nie miał miecza, lecz mimo to wyglądał 
imponująco, 
jego twarz wyrażała irytację.
- Hirad! - zawołał, zagłuszając wiatr, deszcz i odgłos uderzeń skrzydeł. - To 
wcale nie jest 
zabawne!
Nos-Kaan przeleciał nad ich głowami, kierując się w stronę Choulu.
- Nigdy dość ostrożności! - Ze skał wznoszących się nad nimi zsunęła się jakaś 
postać. 
Podbródek pokrywał mu kilkudniowy zarost, długie, nie związane włosy rozwiewał 
wiatr, a 
ciężkie futra zasłaniały jego znak - skórzaną zbroję. Stąpał pewnie po śliskich 
kamieniach, nie 
okazując strachu przed upadkiem, jaki mógłby spowodować jeden fałszywy krok. 
Ilkar nie 
spodziewał się po Hiradzie Coldheart niczego innego.
Ostatnie kilka stóp pokonał jednym skokiem. Jego buty z twardej skóry chlapnęły 
w 
niewielką kałużę i w tej samej chwili Hirad zamknął Ilkara w mocnym uścisku.
- Bogowie, jak dobrze cię widzieć, Ilkar - powiedział. Elf odsunął się, 
marszcząc nos.
- Jeszcze nie zbudowałeś sobie łaźni? - zapytał. Hirad wyszczerzył zęby, które 
błysnęły 
bielą na tle ciemnego zarostu.
- Wybacz, to te futra. Nie mam odpowiednich narzędzi do garbowania. Za kilka dni 
zabieram je do Blackthorne, żeby tam się nimi zajęli.
- Nie sądzę, Hirad - powiedział Ilkar. Uśmiech barbarzyńcy zniknął, spoglądał to 
na 
jednego, to na drugiego przyjaciela.
- To nie jest towarzyska wizyta, prawda? - zapytał.
- W taką pogodę? - Elf ścierał z twarzy wodę.
- Opowiemy ci wszystko, jak tylko znajdziesz nasze konie i ekwipunek - burknął 
Bezimienny. - Czy ten pokaz był naprawdę konieczny?
Twarz Hirada była ponura.
- Nie mogę ryzykować, Bezimienny. Nie widziałem, kto jedzie, Nos też nie, póki 
nie 
podleciał bliżej. A łowcy stają się coraz sprytniejsi.
Bezimienny kiwnął głową.
- W porządku. Może najpierw zabierzesz nas z tego deszczu, co?
* * *
W Dordover nastał śliczny, ciepły dzień, całkiem niepodobny do tego, co działo 
się nad 
miastem poprzedniego dnia. W powietrzu unosił się zapach późno kwitnących 
kwiatów, a 
świergot ptaków stwarzał niemal wiosenny nastrój. Lecz zbliżała się już późna 
jesień i 
Vuldaroqowi nie uśmiechało się ociekać potem o tej porze roku. Spieszył 
krużgankiem do 
Komnaty Zadumy, gdzie spotykali się odwiedzający kolegium dygnitarze. Z łopotem 
obszernych szat i westchnieniem ulgi wsunął się do chłodnego wnętrza.
Komnata Zadumy została w całości zbudowana z wypolerowanych płyt granitu. W 
każdym jej rogu umieszczono fontannę lub wodospad i w ten sposób stworzono 
nastrój 
spokoju. Przy marmurowych stołach stały plecione z trzciny krzesła, a za 
drzwiami 
naprzeciwko wejścia znajdował się kamienny ogród. Magowie uwielbiali to miejsce 
ze 
względu na królujące tam sadzawki i rośliny, lecz Vuldaroq nienawidził go z 
powodu 
utrzymującego się tam przez dłuższy czas słonecznego ciepła. Nie wejdzie tam 
dzisiaj.
W Komnacie czekało dwóch mężczyzn, którzy przybyli z Lystern, gdzie mieściło się 
czwarte i najmniejsze z kolegiów Balai: Heryst, Starszy Mistrz, i generał Ry 
Darrick, młody i 
błyskotliwy żołnierz. Szczupły i wysoki mężczyzna stojący za krzesłem Herysta 
spoglądał 
spod szopy jasnobrązowych kręconych włosów i przestępował z nogi na nogę, jakby 
chciał 
jak najszybciej stąd wyjść. Na niskim stole obok plecionej misy z owocami stały 
trzy puchary 
i dzban.
- Nie spieszyliście się - warknął Vuldaroq, oburzony tym, że Heryst nie wstał na 
jego 
powitanie.
Heryst ledwie się uśmiechnął.
- Jest wiele spraw, które wymagają mojej obecności w Lystern. Wyruszyliśmy tak 
szybko, jak to było możliwe.
- Nalej sobie płynnego owocu, Vuldaroq - zaproponował Darrick - i usiądź. Trochę 
się 
zarumieniłeś.
Mag spojrzał w oczy Darricka. Generał nawet nie mrugnął, patrzył spokojnie, jak 
Dordovańczyk sięga po dzban.
- Twoje Połączenie nie było zbyt jasne - dodał Heryst. - Rozumiem, że masz jakiś 
poważny problem, z którym Dordover sam nie może dać sobie rady.
Vuldaroq opadł na krzesło, jego waga sprawiła, że mebel zaskrzypiał w proteście. 
Pociągnął długi łyk mieszanki soku jabłkowego z pomarańczowym, zdecydowany 
zachować 
choć trochę kontroli nad sytuacją.
- Jak może wiecie, dziewczynka opuściła Dordover. Nie jest to problem sam w 
sobie, lecz 
ona i jej matka zniknęły i nie znamy miejsca ich pobytu. Sądzimy, że 
skontaktowali się z nimi 
agenci Jednej Drogi.
Heryst roześmiał się.
- Ty zawsze lubiłeś dramatyzować. Dla ciebie w każdej sytuacji najbardziej 
prawdopodobnym rozwiązaniem jest to najbardziej skandaliczne. Bez wątpienia 
Erienne 
odpoczywa teraz w ramionach męża. A może ona i Lyanna zrobiły sobie przerwę w 
rygorystycznym treningu? Pamiętaj, że one nie są twoimi więźniami, mogą 
wyjeżdżać i robić 
to, co chcą, bez twojej zgody.
Vuldaroq otarł spocone czoło i pozwolił sobie na ojcowski uśmiech.
- Może twoje kolegium rzeczywiście jest bardzo zajęte, ale chyba tym, że od 
świtu do 
zmierzchu zajmuje się tylko sobą. Lyanna jest dzieckiem Jedności, to jest 
oczywiste, a skutki 
tego są już odczuwane na całej Balai. Pewnie już wiesz, że Graythorne i 
Thornewood zostały 
zniszczone przez wiatry, jakich nikt tam nigdy nie widział, a Denebre pochłonęła 
ziemia.
Odchylił się na krześle i czekał na reakcję. Wzruszenie ramion Darricka 
rozczarowało go, 
ale nie zaskoczyło.
- To zapowiedzi jakiejś większej zagłady, nieprawdaż? - Żołnierz nie ukrywał 
cynizmu w 
głosie.
- Oczywiście - odparł Vuldaroq, mając nadzieję, że ta sucha odpowiedź zbije 
czupurnego 
generała z tropu. - Najwyraźniej nie jest ci znane Proroctwo Tinjaty. Twój 
Starszy Mag 
oczywiście je zna.
Heryst nagle stał się nieco bledszy, jego pewność siebie zniknęła. Vuldaroq 
przyglądał 
się, jak powtarza sobie w głowie słowa Proroctwa, po czym odzywa się cichym 
głosem:
- Jesteś pewien?
- Czego?
Heryst wzruszył ramionami.
- Tego wszystkiego.
- Jakich jeszcze dowodów ci trzeba? Z pewnością plotki rozchodzą się po Lystern 
tak 
samo jak tutaj. Denebre zniknęło pochłonięte przez ziemię. Thornewood zostało 
zniszczone 
przez huragan. Mamy także doniesienia o powodziach z ponad tuzina miast, a także 
o tym, że 
Krwawe Jezioro zajmuje teraz dwa razy większą powierzchnię niż zazwyczaj. Nawet 
Koriny 
to nie ominęło. Nie wspominam już o pogłoskach o burzach, trwających całe dnie 
gradobiciach i chmurach tak gęstych, że słońce nie może się przez nie przebić. 
Denser był 
tutaj kilka dni temu z Ilkarem i Bezimiennym. Krucy odradzają się, aby szukać 
dziewczynki. 
Oni podzielają nasze troski. To dziecko musi zostać odnalezione i oddane 
kolegium, nim 
narobi więcej szkód.
- A Xetesk? - zapytał Heryst.
Vuldaroq nadął policzki.
- Możemy spodziewać się z ich strony kłopotów, choć im również zagrażają 
nawiedzające Balaię żywioły.
- Pewnie uważają, że dla nich będzie lepiej, jeśli dziewczynka nie zostanie 
odnaleziona 
przez nas - powiedział Heryst.
- Owszem - zgodził się Vuldaroq. - Dlatego musimy bardzo na nich uważać.
- Czego zatem od nas oczekujesz? - wtrącił się do rozmowy Darrick.
- Zarówno dziecko, jak i Krucy potrzebują ochrony. Mam już ludzi, którzy 
osłaniają 
Kruków. Kiedy nadejdzie pora, trzeba, generale, abyś znalazł się we właściwym 
miejscu i im 
pomógł. Może to być przed odnalezieniem dziewczynki albo potem. Jeśli Heryst się 
zgodzi, 
chciałbym, byś poprowadził oddziały kawalerii Dordover i Lystern.
- Naturalnie - odparł Heryst. - Cokolwiek zechcesz.
Vuldaroq uśmiechnął się.
- Dziękuję ci. Twoja pomoc sprawi, że oba nasze kolegia zachowają niezależność.
Darrick zmarszczył brwi i spojrzał pod nogi.
- Generale, czy coś cię niepokoi?
- Coś mi się nie zgadza. Nie rozumiem, czemu Krucy zostali tak późno 
powiadomieni. 
Nie wiem też, dlaczego Xetesk miałby sprawiać jakieś kłopoty. Czy oni na pewno 
są tak samo 
jak ty... jak my zainteresowani odnalezieniem dziecka?
Usta Vuldaroqa zacisnęły się w wąską kreskę.
- Mój generale, Krucy już dawno się rozwiązali. Ale ponieważ Denser wcześniej 
wspierał 
nas w naszych wysiłkach odnalezienia samej Lyanny, stało się jasne, że 
potrzebujemy jego 
pomocy, stąd też obecność Kruków i was. Ale masz słuszność, Xetesk podziela 
nasze 
zainteresowanie dzieckiem, tylko że oni pragną powrotu Jednej Magii, a to 
wyczaruje, że tak 
powiem, koniec Dordover, Lystern i Julatsy.
- Nie wiem, czemu Xetesk miałby sobie tego życzyć. Oni z pewnością chcą tylko, 
tak jak 
każdy z nas, zachować równość między kolegiami.
- Cóż, oni czują, że mogą bez walki stać się główną siłą. Sądzę, że tak właśnie 
myślą.
Darrick kiwnął głową, choć Vuldaroq widział, że nadal nie jest przekonany.
- A co z pragnieniami Erienne i Lyanny?
- One są z Dordover - odparł ostro Vuldaroq. - Naszym prawem i obowiązkiem jest 
wyszkolenie ich zgodnie z duchem Dordover. Lyanna oczywiście będzie mogła 
rozwijać 
swoje zdolności również w innych dyscyplinach, ale tak naprawdę powinna pozostać 
jedną z 
nas.
Darrick uniósł brwi.
- Przecież Lyanna jest dzieckiem nie tylko Dordover i Xetesku, ale wszystkich 
kolegiów.
- Ry, czy mógłbyś...? Wyjaśnię ci to później. - Heryst obejrzał się przez ramię.
Darrick wzruszył ramionami.
- To moi przyjaciele, panie. Nie chcę, aby stała się im krzywda.
- I tak też będzie - zapewnił go Heryst.
- Tu chodzi o coś więcej niż przyjaźń - zauważył Vuldaroq.
Darrick spojrzał na niego zimno.
- Nie - powiedział. - Nie, jeśli chodzi o mnie.
Skłonił się obu magom i wyszedł z Komnaty Zadumy.
Vuldaroq skrzywił się.
- Trzymaj swojego generała na krótkiej smyczy - poradził. - Mamy już Kruków, nie 
trzeba nam więcej śmiałków.
- Nie przejmuj się, Vuldaroq. Darrick może i ma wielkie serce, ale jest też 
niezmiernie 
lojalny wobec Lystern. Zrobi, co mu powiem.
- Oby.
* * *
Lyanna szła samotnie korytarzem do swego pokoju, kiedy Erienne wpadła do domu, 
zdecydowana rozmówić się z Al-Drechar.
- Lyanno? - zawołała nieco ostrzej niż zamierzała, zaskoczona faktem, że w 
pobliżu nie 
ma Ren’erei.
Dziewczynka zatrzymała się, a Erienne poczuła, jak powietrze wokół niej porusza 
się. 
Odwróciła ponurą twarz ku matce i ruszyła w jej stronę. Erienne widziała ten 
grymas setki 
razy, lecz teraz czuła, że ją przeraża.
- Och, kochanie, co się stało? Nie patrz tak na mnie - powiedziała łagodnie, 
przyklękając. 
- Chodź i przytul mnie.
- Nie czuję się dobrze - odparło dziecko. - Ephy jest bardzo zmęczona, a Myra 
chora. 
Zraniłam je, mamo, i ciebie też zranię.
Dziewczynka była bliska łez.
- Nigdy nie zdołasz mnie zranić, Lyanno. Kocham cię. - Erienne wstała, podniosła 
córkę i 
zaniosła ją do pokoju. Tam posadziła ją na łóżku. - Wiesz co? Opowiedz mi, co 
robiłaś rano. 
Co sprawiło, że Ephy jest taka zmęczona?
- Rysowałam - odparła Lyanna nieco radośniejszym tonem. - Rysowałam to, co 
pokazuje 
mi magia wewnątrz mnie. Potem powiedziały mi, jak powstrzymać wiatry w głowie. - 
Lyanna 
uniosła głowę i w jej oczach pojawiły się łzy. - Ale ja nie mogłam i one musiały 
mi pomóc, a 
potem były chore i działy się różne dziwne rzeczy. One były złe, że musiały 
uspokoić moją 
głowę.
Zaczęła płakać.
Erienne przytuliła ją mocno, z bijącym sercem. Nie wiedziała, co dokładnie 
Lyanna chce 
powiedzieć, ale jedno było pewne: Al-Drechar nie dawały sobie rady.
- Poczekasz tu przez chwilę sama? - zapytała.
- Tak, przez chwilę. Może przyjdzie Ren.
- Jeśli ją zobaczę, poproszę, aby do ciebie zajrzała. - Czarodziejka uśmiechnęła 
się i 
pochyliła, by pocałować Lyannę w policzek. Był mokry od łez. - Nie przejmuj się, 
kochanie. 
Wszystko będzie dobrze.
Tak jak się spodziewała, Al-Drechar siedziały w jadalni i jak zawsze skupiły się 
przy 
jednym końcu stołu. Myriell trzymała w dłoniach fajkę, choć było dopiero późne 
popołudnie.
- Usiądź, Erienne, usiądź. - Cleress wykonała znużony gest w stronę pozostałych 
krzeseł. 
Erienne wybrała to, z którego mogła spoglądać na wszystkie.
- Chyba pora, abyście powiedziały mi, co tu się dzieje - powiedziała.
- Mówisz tak, jakbyś sądziła, że coś jest nie tak - zauważyła Aviana.
- Pora, abyście opuściły też tę iluzję. Jest pełna dziur, tak samo jak ta, nad 
którą niedawno 
przeleciałam.
Brak reakcji. Erienne wskazała na swoje oczy.
- Wiecie, że one wszystko widzą. - Potem na uszy. - One też wszystko słyszą. 
Dlaczego 
zatem nie darujecie sobie tego kawałka o wielkich i potężnych, pokonujących 
wszystko Al-
Drechar i nie powiecie mi, co się dzieje?
Erienne czuła, jak jej gniew rośnie. Widziała, że twarz Ephemere marszczy się, 
ale to 
Cleress odezwała się pierwsza.
- Twoja córka jest niezwykle utalentowaną osobą, ale jej zdolności nie są 
zogniskowane. 
Uspokojenie jej umysłu zajmie nam więcej czasu, niż się spodziewałyśmy. Potem 
możemy ją 
nauczyć korzystania z Drogi.
- Bogowie, nawet od Lyanny dostaję jaśniejsze odpowiedzi - żachnęła się Erienne. 
- Nie 
wiem, co daje wam ten blef, ale ja go nie kupuję. Wprawdzie nie jestem Al-
Drechar, ale 
wiem, kiedy widzę rozpad wielkiej iluzji, i wiem, co to wywołuje w przestrzeni 
many. Wiem 
również, kiedy mam do czynienia z czterema wyczerpanymi starymi elfkami, na 
które 
właśnie teraz patrzę. Bardzo was proszę, nie zawiedźcie nas tylko dlatego, iż 
jesteście zbyt 
dumne, by prosić mnie o pomoc.
Al-Drechar milczały, zachowując obojętny wyraz twarzy. Erienne czekała, aż 
wreszcie 
odezwała się Ephemere.
- Erienne, głębia potencjalnej mocy twojej córki przewyższa nasze nadzieje, lecz 
stwarza 
także wiele kłopotów. Jej wiek sprawia, że jej umysł jest wyjątkowo podatny na 
przypływy i 
nie kontrolowane manifestacje many. Nim nauczy się akceptować swoje uczucia, my 
musimy 
bardzo wiele od niej przejmować i przemieniać.
- Obecnie nie jest zagrożona, ponieważ potrafimy już opanować jej energię, choć, 
jak to 
jasno przedstawiłaś, wyczerpało to nieco nasze siły.
- Nieco? Spójrzcie na siebie, Ephy, Myra. Kopcicie fajkę już po południu i 
siedzicie tak, 
jakby utrzymanie się w pionie zużywało wszystkie wasze siły. A iluzja nad 
naszymi głowami 
to dla was zbyt wielki ciężar. Czemu jeszcze ją podtrzymujecie?
- To nasza jedyna obrona - rzekła Aviana. - Jest nas niewielu, a nasi wrogowie 
są bardzo 
blisko.
Jej głos był bliski paniki.
- Lecz jak długo to wytrzymacie? Bogowie, wy się zabijacie. Błagam, pozwólcie mi 
sobie 
pomóc. Powiedzcie mi, co mogę zrobić. - Erienne popatrzyła przez wstęgi dymu na 
ich 
twarze. - Clerry? Ephy?
- Już podjęłyśmy pewne kroki - powiedziała Cleress.
- Ren’erei odpływa z rannym przypływem - dodała Ephemere.
- Po co?
- By szukać magów, którzy zdołają podtrzymać iluzję i pozwolą nam skupić 
wszystkie 
nasze siły na Lyannie - odparła Cleress.
- Dokąd się udaje? I czy znacie magów, którym możecie zaufać?
Cleress pokręciła głową.
- Obawiam się, że to bardzo pilne. Nie ma już magów w Gildii, więc Ren’erei 
udaje się 
do Calaius, aby sprowadzić tutaj tych, którzy wierzą w nasz mit. - Elfka 
próbowała się 
uśmiechnąć.
Erienne była przerażona.
- Zamierzacie zaprosić tu całkiem obce osoby? Pomyślcie o konsekwencjach!
- A ty pomyśl, co się stanie, jeśli tego nie zrobimy - odparła ostro Myriell, 
poprzez 
fajkowy dym jej głos brzmiał głucho.
- Nie, nie. Wybacz Myro, ale źle mnie zrozumiałaś - powiedziała Erienne. - Mówię 
o 
zaufaniu i zdradzie. Tyle czasu utrzymywałyście swoje schronienie w tajemnicy, 
że nie 
możecie teraz pozwolić sobie nawet na najmniejsze ryzyko, iż Ren’erei znajdzie 
niewłaściwe 
osoby. - Przerwała, czując, jak jej serce rośnie i krew nagle uderza do głowy. - 
Popłynę z 
Ren’erei, ale nie do Calaius, gdyż potrzebujecie osób, którym będziecie mogły 
całkowicie 
zaufać. Popłyniemy na Balaię. Potrzebujecie Kruków.
Rozdział 8
Przednia straż armii Protektorów prowadziła zwiad o pół dnia marszu przed 
resztą, na 
granicy kontaktu ze swoimi braćmi. Dwudziestu ludzi, zamaskowanych i cichych, w 
towarzystwie czterech magów kierujących ich ruchami, lecz nie dysponujących już 
ostateczną 
karą za nieposłuszeństwo.
Protektorzy reprezentowali malejącą, lecz wciąż jeszcze budzącą grozę armię 
Ciemnego 
Kolegium. Ostatni człowiek został zaciągnięty sześć lat temu, a następnie 
uwolniony w czasie 
ceremonii, której nie można już było powtórzyć, dopóki nie zostaną zakończone 
dotyczące jej 
badania. Był to Bezimienny Wojownik, którego bracia nigdy nie zapomną.
Jeszcze do niedawna Protektor, który przekroczył surowe zasady zaciągu, cierpiał 
męki 
duszy zadawane przez demony tak długo, jak tego chciał jego Wybrany mag. Teraz 
było to 
już zabronione, choć nikt tego demonom nie powiedział. Dręczenie dusz było 
częścią ich 
zapłaty za utrzymywanie Demonicznego-Łańcucha, który łączył każdego Protektora z 
jego 
duszą przetrzymywaną w Zbiorniku Dusz, w głębi katakumb Xetesku.
Aeb, dowódca przedniej straży, właściwie nie pamiętał czasów sprzed zaciągu. 
Miał 
wtedy kilkanaście lat. Teraz wiedział, że Zbiornik Dusz, gdzie jego dusza jest 
połączona z 
duszami setek towarzyszy, oznacza braterstwo wykraczające poza zdolności 
ludzkiego 
pojmowania. Oznacza siłę, spokój i porozumienie. Oto dlaczego stanowią tak 
wielką moc.
Protektorów wciąż obowiązywało kilka reguł. Nie mogli sami podejmować żadnych 
decyzji, z wyjątkiem czasu bitwy, dopóki żyli ich Wybrani magowie. Nigdy też nie 
mówiono 
Protektorom, dokąd maszerują. Szli i walczyli, tak jak im kazano. Aeb godził 
się, że tak 
właśnie powinno być. I chociaż dusze w xeteskiańskim zbiorniku często pływały w 
nieszczęściu, ich bliskość i wynikająca z niej moc dawały im nieustającą radość. 
Dlatego 
nigdy nie było dezerterów. Taka myśl była im obca. To podkopałoby ich jedność, 
byłoby nie 
do zaakceptowania. Byłoby obrzydliwe.
Aeb był świadom, że badanie zniszczy ideę braterstwa, i to go bardzo smuciło. 
Lecz na 
razie ludzie bali się Protektorów, tak jak kawaleria Dordover, którą napotkali.
Od czterech dni maszerowali na południowy wschód od Xetesku, zatrzymując się 
późno 
w nocy i wyruszając o świcie. Poruszali się szybko, odpoczynki wymuszało jedynie 
zmęczenie koni i magów. Zatrzymali się na postój poza granicami ziem magów, w 
rejonie 
kiedyś bogatym w uprawy, lecz teraz zalanym przez ciągłe deszcze.
Cały dzień niskie chmury spuszczały deszczową mgiełkę, która kłębiła się na 
wietrze i 
znacznie ograniczała widoczność. Wilgoć przechodziła przez zbroje i maski. Wokół 
było 
cicho, jakby wszelkie żywe istoty się pochowały, a mgła płatała oczom figle, 
ukazując dziwne 
kształty tam, gdzie ich nie było. Jakiś czas przed tym, zanim nadjechali 
Dordovańczycy, 
słyszeli głuche echa dudnienia kopyt, lecz wiatr i deszcz utrudniały określenie 
kierunku. 
Wreszcie pojawiło się wojsko, jadący na czele wojownicy poderwali ostro konie, 
gdy 
Xeteskianie wypadli na nich z mgły.
Aeb pozwolił sobie na drobne uczucie satysfakcji na widok ich zachowania. 
Widział 
maskę Elxa, ciemną i błyszczącą i wiedział, że Protektorzy musieli jeźdźców 
zaskoczyć. 
Powiadomił trzon armii, wykorzystując swoich dziewiętnastu braci, by wzmocnili 
szyk. 
Kiedy ze środka dordovańskiej kolumny wyjechał kłusem jakiś jeździec, 
xeteskiańscy 
magowie wyszli na środek traktu. Był to gruby mag, skóra ukrytej pod kapturem 
twarzy nie 
wyglądała zdrowo. Jego koń miał słuszne rozmiary.
- Vuldaroq. Co za niemiły, choć łatwy do przewidzenia widok - odezwał się główny 
xeteskiański mag, Sytkan.
Gruby mag uśmiechnął się.
- Wzajemnie, Sytkan. Od kilku dni słyszeliśmy o wymarszu waszej armii i tych 
kreatur. 
Jak sądzę, nie ma sensu pytać o cel podróży.
- Szkoda twojego oddechu, a mojego tym bardziej. - Sytkan był jednym z młodszych 
mistrzów, zapowiadającym się na wielkiego maga. Był wysoki, szybki i masywny, 
spod ściśle 
przylegającej do głowy czapki spoglądały szare oczy. - Chciałbym ci przypomnieć, 
że te 
ziemie znajdują się pod opieką Xetesku.
- Opieką? Ciekawe określenie. A ja jestem przekonany, że mamy pełne prawo tędy 
przejść, tak jak to zapisano w Układzie z Triverne o posiadaniu ziemi przez 
magów.
- Stare, zakurzone paragrafy... - powiedział Sytkan. - I o ile dobrze pamiętam, 
uznane za 
nieważne w czasach otwartego konfliktu między kolegiami.
- Tak to nazywasz?
- Skoro twoje obraźliwe uwagi są skierowane do władcy Xetesku, tak.
Napięcie rosło. Aeb przyglądał się, jak szeregi dordovańskiej kawalerii falują. 
Naliczył 
ich więcej niż setkę, ale domyślał się, że drugie tyle ukryło się w zimnej, 
wirującej mgle.
Stać w gotowości. Nie wyciągać broni. Lewe skrzydło agresywne, środek 
przestraszony, 
prawe skrzydło neutralne, przekazał swym braciom. Żadnemu z nich nie drgnął 
nawet jeden 
mięsień.
Czterej stojący na środku drogi xeteskiańscy magowie byli spokojni, lecz Aeb 
czuł, jak 
jeden z nich szykuje Pancerz-Ochrony na wypadek ataku pocisków. Również stojący 
obok 
niego mag przygotowywał zaklęcie obronne. Przypuszczał, że Dordovańczycy robią 
to samo.
- Niemądrze byłoby nam grozić, Sytkan - powiedział Vuldaroq. - Mam tu trzystu 
kawalerzystów. I bardzo bym nie chciał zobaczyć, jak przejadą po tobie.
- I nie zobaczysz - odparł Sytkan pewnym, zimnym głosem. - Akt jawnej agresji na 
ziemi 
Xetesku byłby wielkim błędem, gdy w pobliżu znajduje się trzon armii 
Protektorów.
Vuldaroq zachichotał i zsiadł z konia, zwierzę poruszyło brzuchem i grzbietem, 
zadowolone, że zniknął tak znaczący ciężar. Mag podszedł bliżej.
- No, tak jest bardziej cywilizowanie. Cóż, sądzę, że ta drobna sprzeczka 
powinna 
zakończyć się tutaj. Zgódźmy się, że różnimy się w swoich poglądach, i idźmy 
dalej. - Stał 
kilka kroków od Sytkana i Aeb widział w jego oczach strach, choć maskowany butą.
Oczywiście - zgodził się Sytkan - lecz dla ciebie to oznacza opuszczenie 
najkrótszą drogą 
ziem Xetesku. Jak sądzę, musisz jechać na północ. Zgodzisz się ze mną, Aeb?
- Północne ziemie są lepsze dla koni, mistrzu. To krótsza droga niż na południe.
- Właśnie. Wybacz, Vuldaroq, ale mam instrukcje od samego Dystrana. Z powodu 
nieodpowiednich reakcji Dordover i Lystern nasze ziemie są dla was na pewien 
czas 
zamknięte. Domagam się, abyś to uszanował.
- Spodziewasz się, że przyjmę rozkaz władcy Xetesku, który jest tylko marionetką 
w 
rękach swojego Kręgu Siedmiu, i radę zamaskowanego zbira? - Vuldaroq obrócił się 
na pięcie 
i odszedł do swego konia.
- Odwołaj swoje słowa dotyczące mojego władcy - zażądał Sytkan.
- Nigdy nie odwołuję słów prawdy.
- Aeb, rozstawiaj wojsko - mruknął Sytkan, gestem nakazując magom rzucać tarcze.
Rozstawić się w poprzek ścieżki. Gotowość.
Protektorzy zareagowali, ich ruchy były dokładne i oszczędne, wyglądali jak 
duchy we 
mgle. W kilka chwil zablokowali drogę. Potem wyciągnęli z pochew na plecach 
topory i 
miecze ze szczękiem, który poniósł się echem po omiatanej wiatrem pustce. Ten 
zimny 
dźwięk podkreśliła jeszcze cisza, jaka potem zapadła. Aeb rozejrzał się i 
zobaczył strach. 
Tego się spodziewali.
Sytkan mówił dalej.
- To nie jest blef. Twoje słowa są puste, Vuldaroq, ale nasze pogróżki nie. Jedź 
na północ. 
Opuść nasze ziemie i zabierz ze sobą dobrą radę: wracaj do Dordover. W Arlen 
czeka na 
ciebie tylko śmierć.
Vuldaroq prychnął.
- Pojadę tam, dokąd zechcę.
- Na północ.
- A jeśli odmówię?
- Wtedy cię zaatakujemy. Aeb ma swobodę działania. Nie potrzebuje dalszych 
rozkazów.
Vuldaroq pomyślał przez chwilę i uśmiechnął się, a potem wzruszył ramionami.
- Moje konie są szybkie, a twoje stwory chodzą pieszo. Jeśli to cię uspokoi, 
każę moim 
jeźdźcom odjechać na milę. Potem wrócimy tu w dogodnej dla nas chwili, kiedy 
ciebie już 
tutaj nie będzie.
- Jakże niewiele pojmujesz z umysłu Protektora. Jest wychowany tak, aby wywęszyć 
każde zagrożenie i agresję skierowaną przeciwko Xeteskowi. Możesz jechać 
najszybciej, jak 
umiesz, a i tak cię wytropimy. Nie prowokuj nas.
- Nuży mnie to. Mam tutaj trzysta koni i stu pięćdziesięciu magów, a was jest 
zaledwie 
dwudziestu czterech. Odsuń się z drogi.
- Jesteście rozproszeni, a my nie cofniemy się. Wszyscy Xeteskianie przysięgali 
bronić 
swojej ziemi, podobnie jak wy swojej. Jeśli nie potraficie zachować się jak 
cywilizowani 
ludzie, okażcie chociaż szacunek. - Sytkan zmienił ton i dodał: - Daj spokój, 
Vuldaroq, żaden 
z nas nie chce wojny. Wiesz, że nie mogę się stąd ruszyć. A ty nie stracisz 
twarzy, po prostu 
postąpisz słusznie.
- Niech i tak będzie. - Vuldaroq zawrócił konia i pokłusował w stronę szerokiej 
na 
czterech jeźdźców kolumny jazdy. Od razu z jej środka wystrzeliły Kule-Płomieni, 
które 
kreśląc na niebie łuk, rozbijały się na osłaniających Xeteskian tarczach. Tarcze 
wytrzymały, 
ogień uderzał w ich przezroczystą powierzchnię i z sykiem spadał na ziemię, 
wyrzucając w 
niebo kłęby pary.
- A niech cię, Vuldaroq - mruknął Sytkan.
Aeb nie potrzebował zachęty.
Pierwszy szereg, konie, drugi szereg, wsparcie skrzydeł. Szeroko, oskrzydlić 
ich.
Stojący w środku formacji Aeb z Elxem i Ryu po bokach ruszyli dokładnie w tej 
samej 
chwili, co dordovańska kawaleria. Przykucnąwszy, Aeb zamachnął się toporem w 
stronę 
przednich nóg szarżującego konia. Trafił w lewą nogę tuż nad kolanem i gładko ją 
przeciął. 
Zwierzę zawyło i cofnęło się, a jeździec spadł, kiedy miecz Protektora przeciął 
jego nie 
osłonięty kark. Tymczasem Aeb już parł dalej do przodu, z dala od młócących 
kończyn 
wierzchowców.
Na lewo i prawo bracia Aeba cięli nisko toporami i wysoko mieczami, konie i 
jeźdźcy 
padali, a przerażająca rzeź nabierała rozpędu. Krew barwiła otaczającą ich mgłę 
na ohydny 
różowy kolor, wszędzie przeraźliwe kwiki koni mieszały się z krzykami jeźdźców 
usiłujących 
zmusić swoje wierzchowce do szarży.
Aeb był teraz otoczony ze wszystkich stron. Machnął toporem, czując, jak wgryza 
się 
głęboko w niczym nie chroniony bok zwierzęcia. Koń skoczył przerażony, a 
zwisający z 
niego jeździec opuścił miecz, który trafił na topór Aeba. Lecz następny cios 
topora wyrzucił 
go z siodła, aby zginął pod kopytami przerażonego wierzchowca, który już czuł 
rozdętymi 
chrapami zapach śmierci.
Aeb pozwolił mu uciec i zwiększyć zamieszanie, po czym odwrócił się do 
następnego 
napastnika. Tuż przed nim pojawił się jakiś jeździec, dał możliwość Elxowi 
pozbawić go 
głowy, a potem nachylił się, aby ciąć to, co wydawało mu się doskonale 
wystawionymi na 
cios plecami przeciwnika.
Przegrupować się. Wycofać środek. Utrzymać flanki. Grupują się. 
Niebezpieczeństwo 
szarży.
Aeb rozejrzał się po linii. Żaden z Protektorów nie zginął, tuzin jeźdźców leżał 
zabity. 
Cofnął się pewnym krokiem, prowadzony przez brata. Nad ich głowami jeszcze przez 
jakiś 
czas Kule-Płomieni zakrywały niebo, sprowadzając deszcz, po czym niegroźnie 
wybuchały 
na tarczach Xeteskian.
Dordovańska kawaleria zniknęła we mgle, w dziwnej niby-ciszy słychać było 
wykrzykiwane rozkazy. Protektorzy stali w dwóch szeregach po dziesięciu, kilka 
kroków od 
rzezi, której dokonali, i czekali. Na długo przed tym, nim cokolwiek zaczęło być 
widać, 
ziemia zadrżała od odgłosów kłusującej kawalerii i rozległ się brzęk metalu oraz 
parsknięcia 
koni nie mogących doczekać się szarży.
Aeb i jego Protektorzy stali nieporuszeni. W rozciągającej się przed nimi mgle 
majaczyły 
jakieś cienie, jakby duchy w deszczu. Z wolna nabierały ostrości i Aeb już mógł 
je zobaczyć. 
Poczuł, jak przyspiesza mu puls, a jego bracia dołączają do niego w przypływie 
uniesienia, 
które zawsze ogarniało ich przed walką. Za nimi magowie siedzieli na koniach ze 
wzmocnionymi zaklęciami ochronnymi i rzuconym Pancerzem-Ochrony, gotowi do 
ucieczki, 
lecz pełni zaufania do swoich Protektorów.
Może pięćdziesiąt kroków przed nimi kawaleria runęła z rykiem do szarży, jeźdźcy 
z 
migoczącą w deszczu bronią dosiadali lśniących, potężnych koni zrodzonych do 
pędu.
Aeb przeczuł szarżę, nim się rozpoczęła.
- Pierwsze szeregi, mistrzu Sytkanie. Zniszczcie flanki.
Bądź gotów na próbę oskrzydlenia. Niska pozycja, szybkie uderzenia. Topory 
naprzód. 
Jesteśmy jednością.
Jesteśmy jednością, padła odpowiedź.
Sytkan, podobnie jak przeciwnik, też miał magiczną broń i nie obawiał się jej 
użyć. 
Przygotowywał się od chwili, gdy tylko zaczęła się walka. Kiedy więc pierwsze 
konie z 
szerokiej na ośmiu jeźdźców kolumny ruszyły galopem w stronę ciał poległych 
towarzyszy, 
on i jego magowie skrzyżowali ramiona na piersi, po czym wyciągnęli je do 
przodu, jakby 
chcieli nimi zasłonić szeregi jazdy.
- Piekielny-Ogień.
Z nieba spadło niczym młot dwanaście kolumn ognia, które rozganiały mgłę i 
ciągnęły za 
sobą ślad pary, a każda z nich szukała swojego celu. Na lewym skrzydle 
dordovańska tarcza 
wytrzymała, odbiła ogień i cisnęła go na mokrą ziemię, którą podpalił, 
wzbudzając panikę 
wśród koni i ludzi. Lecz na prawym skrzydle ogień przebił się i ukryta pod 
tarczą jazda nie 
miała żadnych szans.
Ludzie ginęli w chaosie, nie mając nawet czasu krzyknąć, a ogień parł dalej, aż 
wreszcie 
uderzył o ziemię.
Prawe skrzydło rozbiegło się w przerażeniu, ocalałe konie dyszały ciężko i 
kręciły się 
bezładnie, niosąc bezradnych jeźdźców wprost pod kopyta reszty szarżujących, 
którzy 
wpadali na nich, nie mogąc się w porę zatrzymać. Konie próbowały desperacko 
przeskakiwać 
przeszkody na swojej drodze, wyrzucając jeźdźców z siodeł. W powietrzu niosły 
się odgłosy 
zderzających się ze sobą wierzchowców i krzyki tych, których nogi zostały 
zmiażdżone 
między rozpędzonymi bestiami.
Na lewo padający z nieba ogień wywołał podobne zamieszanie, choć mniej strat, i 
tylko 
w centrum szarża trwała dalej. Spłoszone rumaki z dzikim wzrokiem pędziły dalej, 
choć 
wolniej, klucząc między ciałami poległych.
Aeb przykucnął, trzymając w obu rękach topór, miecz leżał w błocie u jego nóg. 
Skupił 
spojrzenie na koniach, obserwując szybko malejący dystans. Wreszcie ruszył do 
przodu, 
znowu kucając i wymachując toporem. Poczuł, jak tnie ciało, i poprawił chwyt, 
pozwalając 
ostrzu wbić się głębiej.
Zwierzę zadrżało. Aeb uniósł głowę i zobaczył, że topór siedzi głęboko w jego 
udzie. 
Pociągnął mocniej, jeździec nie mógł skutecznie walczyć, bo szarpał się z rannym 
wierzchowcem. Koń potknął się i padł do przodu. Z tyłu za nimi kłębiła się 
reszta 
napastników zaskoczona stylem walki Protektorów. Po chwili dwóch z nich przebiło 
się, 
przewracając wszystkich na swojej drodze, i mimo okrzyków jeźdźców, konie 
przegalopowały po leżących na ziemi ciałach.
Zacieśniwszy szyk, część Protektorów przyklękła, aby zatrzymać konie, podczas 
gdy 
reszta braci atakowała jeźdźców, zrzucając ich z siodeł i skręcając im 
gwałtownymi ruchami 
kark.
Aeb wyciągnął topór z leżącego, lecz wciąż jeszcze szarpiącego się konia.
Aeb, trzech braci nie żyje. Uważaj. Prawa dolna ćwiartka z tyłu.
Uderzył, nawet się nie oglądając. Atakujący go jeździec zginął.
Pochylił się, podniósł miecz i rozejrzał się wokół. Protektorzy wgryźli się w 
oba skrzydła 
kotłującej się szarży. Szeroko rozstawieni, swobodnie poruszali bronią i 
bezbłędnie uderzali, 
powalając najpierw wierzchowca, a potem jeźdźca. Bez litości parli do przodu. 
Aeb też 
ruszył. Jakiś jeździec uwolnił broń spomiędzy splątanych wodzy i obrócił konia. 
Kiedy ujrzał 
zbliżającego się Protektora, zbladł, lecz było już za późno. Nie zwracając uwagi 
na zwierzę, 
Aeb uderzył toporem z zamachu, zmiatając jeźdźca z siodła. Cios trafił go w 
pierś, z ostatnim 
tchem kawalerzysta wypluł fontannę krwi.
Są złamani. Wygraliśmy. Jesteśmy jednością.
Jesteśmy jednością.
Aeb przyglądał się wrogowi. Zawracali i odjeżdżali galopem, w pachnącej 
śmiercią, 
wirującej mgle rozbrzmiewały okrzyki wzajemnych oskarżeń. Zadowolony, obrócił 
się, aby 
sprawdzić, czy wszyscy magowie są bezpieczni. Ukląkł, widząc leżącego na ziemi 
Elxa.
Brat dostał kopytem prosto w twarz, miał złamany kark, obok leżała pęknięta 
maska. 
Zmasakrowana twarz spoglądała prosto w niebo. Był wolny. Zostanie opłakany w 
Zbiorniku 
Dusz. Jego ciało będzie spalone, a broń zabrana.
Aeb podszedł do siedzącego na koniu Sytkana. Na jego młodej twarzy malował się 
gniew, a z całej sylwetki biło zmęczenie spowodowane długim rzucaniem 
Piekielnego-Ognia.
- Czy ponownie zaatakują? - zapytał.
- Nie, ale ruszymy za nimi, mistrzu. Uciekają na południe.
- To dobrze. Zajmijcie się rannymi i zabitymi. Musimy ruszać. Od Arlen nadal 
dzieli nas 
dziesięć dni drogi.
Rozdział 9
- Czy woda zalała ci uszy, Ilkar? Powiedziałem, że nie. - Hirad gwałtownie 
odstawił 
kubek na kamienny stół i wolno podszedł do drzwi swojej chatki. Oparł się o 
futrynę i 
spojrzał w ponurą noc.
Deszcz nie ustawał i nim znaleźli konie, cała trójka była przemoczona i czuła 
się żałośnie. 
W swojej chatce Hirad rozpalił ogień, podczas gdy ich ubranie suszyło się na 
poręczy przed 
kominkiem, wszyscy siedzieli zawinięci w koce. Mimo śmiesznego widoku, jaki sobą 
przedstawiali, i wspólnego posiłku nastrój Hirada nie poprawił się na tyle, aby 
choć z 
odrobiną dobrej woli wysłuchać, co Ilkar i Bezimienny chcieli mu powiedzieć.
- Właściwie wykrzyczałeś to - powiedział obojętnym tonem Ilkar, wyciągając 
spomiędzy 
zębów kawałek jagnięciny. - Miałem tylko nadzieję, że źle usłyszałem.
- Dobrze usłyszałeś! - krzyknął Hirad, obracając się ku niemu. - Czemu, u licha, 
miałbym 
pomóc temu durniowi? Nie dotrzymał tego, co obiecał. Kaan nadal tu są.
- To nigdy nie było coś, co dałoby się łatwo rozwiązać - zaczął tłumaczyć 
Bezimienny.
- Wiem. Nie oczekiwałem szybkiego rozwiązania. Lecz to już prawie pięć lat. I 
nic się nie 
stało. Nic. - Głos Hirada był zimny i pełen gniewu. - Wiesz, oni umierają.
- Rozumiem, co czujesz - zaczął Bezimienny. - Lecz Denser nie siedział 
bezczynnie, on...
- O tak, słyszałem. Jest blisko Kręgu Siedmiu, ma posłuch u władcy kolegium i 
dobre 
komnaty. Nie siedział bezczynnie. - Hirad splunął na zewnątrz. - Wiesz co? Jeśli 
przyjedzie tu 
z jasnymi dowodami na to, że Xetesk pracuje nad tym, aby moje smoki mogły wrócić 
do 
domu, pomogę mu odnaleźć rodzinę.
- Nie ma tyle czasu - stwierdził Bezimienny.
- Miał na to pięć lat! - Hirad gwałtownie wszedł do środka. - Pięć przeklętych 
lat! Moje 
smoki umierają, a jedyni ludzie, którzy są w stanie im pomóc, siedzą na tłustych 
tyłkach i 
gratulują sobie, jak to udało im się pokonać Wesmenów. Prawdziwi bohaterowie 
zostali 
porzuceni, aby zginęli. - Hirad popatrzył najpierw na Bezimiennego, a potem na 
Ilkara.
- Nie dociera to do was, prawda? - powiedział cicho. - Załóżcie buty i chodźcie 
za mną. 
Choul jest tuż obok. Przynajmniej się przywitajcie.
Trzej mężczyźni, otulając się szczelnie kocami, przebiegli krótki odcinek 
dzielący ich od 
jaskini. Latarnia Hirada oświetlała drogę zimnym, wilgotnym blaskiem.
- Bogowie, jak tu zimno - powiedział Ilkar.
- Owszem - odparł barbarzyńca.
Weszli do Choulu, gdzie odór smoków przyprawiał o mdłości. Hirad wyszczerzył 
dziko 
zęby, słysząc sapanie przyjaciół.
- Masz gości, Wielki Kaanie.
Sha-Kaan uniósł głowę i otworzył jaśniejące niebieskie oko.
- Witaj, Ilkar. Witaj, Bezimienny. - Jego głos był niski i zmęczony, tak jakby 
smok miał 
zaraz zasnąć.
- Ty również, Sha-Kaanie - odparł elf. - Nie zapytam cię o zdrowie. Hirad już 
nam 
powiedział. Przykro mi.
- To nam nie pomoże.
Brak dawnej świetności smoka był wyraźny. Kaan wciąż był wielki, lecz z jego 
głosu 
zniknęła energia, a powolne ruchy świadczyły o narastającym bezwładzie.
- Hirad wspominał o twoim pragnieniu - rzekł Bezimienny.
- To kiedyś było pragnienie. Teraz to konieczność. - Sha-Kaan spojrzał na nich 
uważnie. - 
Dziwny czas wybraliście sobie na wizytę. O ile wiem, ludzie nie lubią zbytnio 
deszczu i 
mroku.
Bezimienny wzruszył ramionami.
- Potrzebujemy Hirada. Pogoda nie ma znaczenia.
- A ja powiedziałem, że im nie pomogę - wtrącił Hirad.
- W czym? - zapytał Sha-Kaan.
- W odnalezieniu córki Densera.
- Aha. - Sha-Kaan otworzył szeroko paszczę, w świetle latarni błysnęły jego kły. 
- 
Mogłem się domyślić, że to ten złodziej jest przyczyną twojego gniewu, Hiradzie 
Coldheart. 
Zapewne nie może nam zaoferować drogi powrotnej do Beshary.
- Nie - odparł szorstko Hirad. - Nie skończył jeszcze ryć sobie drogi na szczyty 
społeczności magów Xetesku.
Ilkar westchnął.
- Masz coś do dodania? - zapytał Sha-Kaan.
- Uważam, że Hirad jest zbyt surowy dla Densera, choć rozumiem jego i twoją 
frustrację 
wywołaną tak długim czekaniem. Lecz mówimy teraz o Erienne i jej córce Lyannie. 
Są w 
poważnym niebezpieczeństwie, choć mogą o tym nie wiedzieć. Dordover szuka ich 
obu, a 
Denser sądzi, że niekoniecznie chcą mieć Lyannę żywą.
- A ja mówię, że to gówno prawda - odparł Hirad. - Dordover ją wyszkolił. 
Dlaczego 
więc mieliby ją teraz zabić?
- Próbowałem to wyjaśnić, ale ty nie słuchałeś. To z powodu tego, co sobą 
reprezentuje i 
kim według nich będzie w przyszłości - rzekł Ilkar.
Sha-Kaan westchnął głęboko, był to niski, dudniący dźwięk, który wywołał echo.
- To dziecko jest magiem? - zapytał.
- „Mag” to nie jest dobre słowo - wyjaśnił Ilkar. - Jest uczennicą czterech 
kolegiów, 
prawdopodobnie zdolną do wprowadzenia Jednej Drogi.
Głowy Nos i Hyn-Kaana poderwały się gwałtownie i wszystkie trzy smoki popatrzyły 
na 
Ilkara, który nieświadomie cofnął się o krok. Potem szyje Kaan poruszyły się, 
tworząc 
wrażenie trójgłowej bestii o jednym potwornym ciele.
- Dokąd się udała? - zapytał Sha-Kaan.
- Denser przypuszcza, że jest u adeptów Jednej Drogi, lecz my nie wiemy, czy oni 
rzeczywiście nadal istnieją, nie mówiąc już o tym, że nie mamy pojęcia, gdzie 
mogą 
przebywać.
- Al-Drechar - wyszeptał Sha-Kaan. - Jeśli żyją, muszą zostać odnalezione. 
Hirad, musisz 
im pomóc.
- Kim są ci Al-Drechar?
- To Strażnicy Jedności. Septern z pewnością podzielił się z nimi swoją wiedzą. 
Był 
jednym z nich. Oni potrafią odesłać nas do domu.
* * *
Dordover zignorował wezwanie Xetesku do spotkania nad jeziorem Triverne. Już sam 
ten 
fakt mógłby zostać potraktowany jako akt agresji, gdyby nie przywołali 
zakurzonego, ale 
bardzo przydatnego paragrafu z układu między czterema kolegiami, który w tym 
przypadku 
odnosił się do Julatsy. Kolegium, przynajmniej obecnie, nie było odpowiednio 
wielkie i nie 
mogło wypełniać swoich obowiązków. Co więcej, jego obecny Starszy Mistrz, Ilkar 
z 
Kruków, był nieobecny.
Vuldaroq spodziewał się poselstwa, które przyjął kilka dni potem. Przybyło w 
odpowiedzi na zmobilizowanie oddziału stu pięćdziesięciu dordovańskich magów, 
wspieranych przez trzystu konnych wojowników. Dawało to, w połączeniu z 
kawalerią 
Lystern i Dordover pod dowództwem Darricka, znaczącą liczbę wojska. Xetesk 
oczywiście 
będzie niezadowolony, ale, jak to zwykle bywa, najważniejszy jest sposób, w jaki 
im się to 
przedstawi.
Vuldaroq nigdy by się nie zdecydował na takie posunięcie, gdyby Styliann wciąż 
piastował stanowisko władcy kolegium. Niezależnie od swoich osobistych uczuć 
Vuldaroq 
szanował inteligencję Stylianna i jego zmysł polityczny. Ale ten szczeniak 
Dystran nie ma 
siatki własnych kontaktów, dobrych doradców ani pewnych pomysłów. Nawet nie ma 
pod 
ręką Densera, by mu pomógł. Wszystko zdawało się toczyć dość dobrze, a 
całkowicie 
przewidywalne decyzje Dystrana tylko potęgowały u Vuldaroqa poczucie panowania 
nad 
sytuacją.
Postanowił spotkać się z Dystranem i jego nie sprawiającą zbyt dobrego wrażenia 
świtą w 
surowym otoczeniu pokoju do nauki, niewielkiego pomieszczenia, w którym 
znajdował się 
tylko okrągły stół i cztery proste krzesła, typowe palenisko z rusztem i skromne 
brązowe 
zasłony skrywające niedopasowane okna z okiennicami. Świece rzucały blade 
światło między 
posępnymi cieniami, powietrze było ciężkie od starej wilgoci.
Jedynym ustępstwem na rzecz poszanowania gości była misa z owocami i samotny 
dzbanek tak chwalonej dordovańskiej herbaty ziołowej. Na zewnątrz było zimno, 
mokro i 
wietrznie, orzeźwiający napar mógł wygnać myśli o nieprzyjemnych rzeczach i 
powstrzymać 
zmęczone umysły od wędrowania na manowce.
Kiedy drzwi otworzyły się, wpuszczając skrzywionego Dystrana, Vuldaroq powitał 
go z 
doskonale udawanym zakłopotanym wyrazem twarzy. Za Dystranem wszedł Ranyl, 
zdaniem 
Vuldaroqa dość przeciętny mag, oraz dwóch Protektorów.
- Panowie, muszę przeprosić za surowy charakter miejsca naszego spotkania, lecz 
wasze 
przybycie zaskoczyło nas. - Vuldaroq rozłożył ręce w przepraszającym geście.
Dystran przyjrzał mu się zimno, po czym usiadł naprzeciw Beriana.
- Przyszliśmy tu, aby rozmawiać, a nie roztrząsać zalety architektury i wystroju 
waszego 
kolegium - powiedział.
- Rzeczywiście. - Vuldaroq słabo się uśmiechnął. - Berian, herbata dla naszych 
gości. 
Lordzie Dystranie, twoi Protektorzy...? - Vuldaroq z trudem ukrywał niesmak na 
widok tych 
zwyrodnialców, kalających swoją obecnością jego kolegium. Powinni byli zostać 
zabici wiele 
lat temu.
- Niczego im nie trzeba. Jeśli czujesz się w ich towarzystwie niezręcznie, mogą 
zostać na 
zewnątrz.
- Byłoby to bardzo miłe. - Vuldaroq usiadł na swoim miejscu i czekał, aż herbata 
zostanie 
nalana.
Ranyl wziął sobie jabłko, był jedyną osobą, która jadła. Dordovański Pan na 
Wieży 
przyglądał się, jak Xeteskianie piją, z satysfakcją widząc ich wyraźne 
zadowolenie.
- Bardzo dobra - przyznał Dystran.
- To chyba jeden z naszych najlepiej strzeżonych sekretów - rzekł Berian, 
pochylając 
głowę.
- Hmmm, wygląda na to, że obecnie macie ich już bardzo niewiele - powiedział 
Dystran, 
zwracając się do Vuldaroqa.
- Chciałeś przedyskutować z nami jakieś sprawy - odparł gładko Vuldaroq.
- Nie przyjechałem tu, aby marnować czas - rzekł krótko władca Xetesku. - I nie 
będę 
owijać w bawełnę. Twoja mobilizacja to jawny akt agresji i pogwałcenie pokoju 
nie tylko 
między kolegiami, ale i pokoju panującego na Balai. Dodam również, iż decyzja 
twojego 
arcymaga, aby wysłać na spotkanie ze mną - z całym szacunkiem dla ciebie - 
pomniejszego 
lorda, jest osobistą zniewagą, którą uważam za zadziwiającą i jednocześnie 
niepotrzebną.
Vuldaroq uniósł dłonie w pojednawczym geście i choć wyraz jego twarzy był 
obojętny, 
aż się gotował ze złości.
- Lordzie, jak pewnie ci wiadomo, arcymag Herolus znajduje się w bardzo złym 
stanie, 
jest bliski śmierci. Ja oraz Berian zastępujemy jego głos i uszy, tak jak to się 
zawsze dzieje 
podczas choroby arcymaga. Nie ma w tym żadnej obrazy.
Łyknął herbaty i kontynuował:
- Co więcej, uważam, że użyte przez ciebie określenie „agresja” jest nieco 
zaskakujące. 
Nie wiem, komu mielibyśmy grozić. Moje niewielkie siły zostały zmobilizowane z 
powodu 
wiarygodnych wiadomości, że nasze dziecko, Lyanna, i jej matka znajdują się w 
niebezpieczeństwie. Oczywiście martwimy się o nie i dlatego wyprawiliśmy zbrojny 
oddział 
na południe, gdzie, jak sądzimy, mamy największe szanse, aby znaleźć je, zanim 
zrobią to 
nasi wrogowie. Obawiam się, że nie mogę powiedzieć tego samego o znacznej 
liczbie twoich 
- używam tego terminu umyślnie - „Protektorów”, włóczących się teraz wzdłuż 
granic 
naszych ziem i zastraszających wszystkich Dordovańczyków, których oni i ich 
panowie 
napotykają.
Dystran zmarszczył brwi.
- Przed kim chronicie to dziecko? Jeszcze nie znaleźliście jej i prawdopodobnie 
nigdy nie 
znajdziecie. Krucy mogliby ją sprowadzić, ale obawiam się, że nawet oni będą 
łapać duchy na 
wietrze. A jeśli chodzi o moich Protektorów, są przypomnieniem dla Dordover, że 
żaden 
pokaz siły nie ujdzie bez odpowiedniej kary. Poza tym mają również chronić tych 
ludzi w 
społeczności magów i poza nią, którzy nie podzielają zaściankowego sposobu 
myślenia 
Dordover.
Vuldaroq zachichotał i odchylił się na krześle, łykając herbatę i pozwalając, 
aby jej smak 
pozostał mu dłużej w ustach. Ten szczeniak ma charakter.
- Mój drogi Dystranie, sposobu widzenia spraw przez Dordover nie można uznać za 
zaściankowy, skoro podziela go także Lystern i Julatsa. To Xetesk odstaje od 
sposobu 
myślenia innych kolegiów i ich pragnień.
- Obawiam się, że twoje pragnienie kontrolowania Lyanny doprowadzi ją do śmierci 
- 
ocenił Dystran.
- Nie powiedziałem, że ktokolwiek ma stracić życie - odparł Vuldaroq. - Naszym 
zamiarem jest sprowadzenie dziewczynki tutaj, aby kontynuować jej szkolenie.
- Które, czego obaj jesteśmy świadomi, zakończy się jej szybkim i bolesnym 
zgonem.
- Słucham?
- Nie rób ze mnie durnia, Vuldaroq. Obaj wiemy, co się tu dzieje, i że Erienne 
opuściła 
Dordover, ponieważ sądziła, że wasz trening wyrządza jej córce krzywdę. Obaj 
wiemy, dokąd 
się udała, bo obaj czytaliśmy Proroctwo Tinjaty. Lecz zamiast cieszyć się 
nadzieją, że Al-
Drechar wciąż żyją, twoim jedynym zmartwieniem jest złapanie czegoś, co nawet 
nie jest 
twoje.
Oczy Dystrana płonęły, podczas gdy Ranyl popijał herbatę, jakby go to nic nie 
obchodziło. Z kolei Vuldaroq nawet bez odwracania się wyczuwał niezadowolenie 
Beriana. 
Pozwolił napięciu opaść, ponownie napełniając kubki herbatą, nowe uderzenie 
ziołowego 
zapachu doskonale odświeżało.
- Nigdy nie uważałem cię za głupca - powiedział w końcu, a kłamstwo gładko 
przeszło 
mu przez usta. - Chaos i zniszczenie, jakie nawiedzają Balaię, to główny powód, 
dla którego 
Lyanna musi szybko do nas wrócić. Dla naszych mistrzów jasne jest, że ten, kto 
ją 
przetrzymuje - a wcale nie jestem przekonany, że to ci wspomniani przez ciebie 
Strażnicy 
Jedności - nie potrafi powstrzymać jej przed uwalnianiem burz many. Kiedy tu 
mieszkała, nie 
było takich problemów, prawda?
Dystran lekko przekrzywił głowę.
- Opowieści o szalejącej pogodzie krążyły na długo przed tym, nim Lyanna 
opuściła 
Dordover. Poza tym Xetesk uważa, że Lyanna jest Dordovanką tylko dlatego, iż 
przypadkowo 
tu się urodziła. Uważamy, że to dziecko Jedności, i choć Tinjata miał rację w 
ogólnym 
zarysie, jego wnioski zostały skażone strachem przed powrotem Jednej Drogi i nie 
opierają 
się na prawdziwych dowodach o czekającej nas ostatecznej katastrofie.
- Nie uważasz trzęsień ziemi, huraganów i przypływów za wstęp do ostatecznej 
katastrofy? - Vuldaroq był zaskoczony elementarnymi błędami w rozumowaniu 
Xeteskianina. 
- Jeśli mamy rację, a mówiąc „my”, mam na myśli was i nas, to wszystko wywołuje 
jedno 
małe dziecko. Ono musi być pod odpowiednią kontrolą, dopóki nie nauczy się 
skutecznie 
opanowywać swojej niewątpliwej mocy.
Dystran pokręcił głową.
- Nie udawaj, Vuldaroq. Lyanna stanowi zagrożenie jedynie dla porządku, jaki 
Dordover 
pragnie utrzymać. Ona jest przyszłością nas wszystkich. Krokiem naprzód, a nie, 
jak wy 
sądzicie, w tył. Nie będziemy stać bezczynnie i przyglądać się, jak niszczycie 
ją, kryjąc się za 
pięknymi słowami. - Dystran odepchnął od siebie kubek. - Powstrzymamy was przed 
odnalezieniem jej. Odwołaj swoje siły. Niech Krucy zapewnią jej bezpieczeństwo.
- Krucy?! - Vuldaroq nie mógł ukryć drwiny. - To pionki w większej rozgrywce i 
tkwią w 
niej zbyt głęboko. Są dla nas wszystkich przydatni, lecz nie stanowią 
rozwiązania problemu. 
Z pewnością sam to dostrzegasz.
- A mimo to pozwoliłeś im wyjechać, gdyż jesteś przekonany, że oni mają 
największe 
szanse na odnalezienie dziecka.
Vuldaroq pochylił głowę.
- Ich zdolności są nie do podważenia, jednak z upływem lat ich siła coraz 
bardziej 
dyskusyjna.
- Założywszy, że odzyskasz dziecko swoimi metodami, kiedy przekażesz je do 
Xetesku w 
celu dalszego szkolenia?
Dordovański Pan na Wieży był zaskoczony pytaniem, nadął policzki, jednocześnie 
odruchowo wzruszając ramionami.
- Decyzja w tej sprawie należy do naszych mistrzów, więc nie mogę udzielić ci 
odpowiedzi już teraz.
Dystran pochylił się do przodu, opierając dłonie na stole.
- Wręcz przeciwnie, Dordovańczyku, możesz. Dziewczynka ma pozostać z Al-Drechar, 
jeśli rzeczywiście u nich przebywa. Uważamy, że oni mają największe szanse na 
powstrzymanie burz many. Albo dziecko uda się do Xetesku, nim zostanie poddane 
treningowi w Lystern, a potem w Julatsie. Lyanna nie wróci do Dordover.
Vuldaroq poczuł, jak jego szczęka odrobinę opada.
- Ośmielasz się grozić mi w murach mojego kolegium? - wykrztusił.
- Och, Vuldaroq, to nie jest groźba, choć moi Protektorzy nie maszerują tylko 
dla samego 
efektu. Próbowałem grzecznie cię prosić, ale teraz żądam, abyś wycofał oddziały 
swoje i 
Lystern oraz żebyś dał sprawom toczyć się naturalną koleją.
- To znaczy? - warknął Vuldaroq.
- To znaczy, że pozwolicie Lyannie uczyć się bez przeszkód w miejscu, które jej 
ojciec i 
matka uznają za najbardziej odpowiednie. Dordover najwyraźniej takim miejscem 
nie jest.
Vuldaroq odwrócił się do Beriana i uniósł brwi. Ten w odpowiedzi lekko pokręcił 
głową.
- Obawiam się, iż nie możemy zgodzić się na takie warunki. Mamy w tym swój 
interes i 
dopilnujemy, by doszedł do skutku.
Dystran podniósł się gwałtownie, chwilę potem Ranyl. Drzwi otworzyły się i 
stanęli w 
nich Protektorzy. Sama ich obecność wymuszała szacunek i wywoływała przerażenie 
nawet 
magów.
- Zatem obawiam się, że stosunki między naszymi kolegiami, a prawdopodobnie 
także i 
Lystern, nie są w obecnej chwili przyjazne. Zostałeś o tym powiadomiony i 
ostrzeżony. Życzę 
wam miłego dnia.
Xeteskianie wyszli z pokoju. Vuldaroq rozsiadł się wygodnie i przejechał 
językiem po 
wewnętrznej stronie policzka.
- Głupi szczeniak - powiedział i odwrócił się do Beriana. - Mój drogi, stary 
przyjacielu. 
Wygląda na to, że mamy niewielki kłopot. Trzeba natychmiast powiadomić Herysta i 
Darricka. Dopilnujesz tego, prawda? Ja muszę skontaktować się z innymi, obu nas 
czekają 
podróże.
* * *
Erienne poczuła się nieco zraniona tym, iż na wieść o jej wyjeździe Lyanna wcale 
nie 
płakała. Kiedy wyjaśniła jej przyczyny tego nagłego wyjazdu, mała okazała 
niewiele emocji, 
jedynie uśmiechnęła się.
- Są zmęczone - powiedziała. - I wyglądają na coraz starsze. Tata powinien tu 
pomóc.
I choć Erienne starała się pozbyć tych uczuć, nie mogła oprzeć się wrażeniu, iż 
odpowiedź córeczki była po prostu wyrachowana. Nie pasowała do pięciolatki.
Gdy długa łódź odbiła z niewielkiej zatoczki i dotarła na bardziej odsłonięte 
wody, by 
zacumować przy Wiązie Oceanu, Erienne jeszcze raz odwróciła się i pomachała 
ręką. Lyanna 
i Ephemere, która stała koło niej, odpowiedziały jej, a potem ruszyły ścieżką 
wiodącą do 
domu.
Jeszcze przez chwilę widziała, jak drzewa ocieniające ścieżkę chwieją się na 
lekkim 
wietrze wewnątrz rozwiewającej się iluzji. Potem osłaniające niewielką plażę 
skały zasłoniły 
matce obraz Lyanny oddalającej się w towarzystwie starej elfki.
Kobieta opuściła głowę, było jej ciężko na sercu. To będzie ich pierwsze 
rozstanie na 
więcej niż kilka dni i wcale nie była pewna, czy sobie z tym poradzi. W gardle 
ją ściskało, w 
oczach miała łzy. Byłoby jej łatwiej, gdyby wiedziała, że Lyanna czuje to samo.
Póki statek nie podniósł kotwicy, Ren’erei nie zbliżała się do niej. Podeszła 
później, kiedy 
Erienne stała oparta o reling na lewej burcie i spoglądała na przepływającą 
błękitną wodę.
- Nic jej nie będzie. Al-Drechar zaopiekują się nią.
Czarodziejka uśmiechnęła się. Nie mogła nie lubić tej młodej elfki, mimo że 
czasem nie 
potrafiła dostrzec tego, co najważniejsze.
- O, nie wątpię. To o siebie się martwię. - Nie podniosła głowy, pozwalając 
biało 
spienionej wodzie sycić jej wzrok.
- Będzie ci jej bardzo brakować.
- Tak. Obym tylko szybko znalazła Densera. - Spojrzała z ukosa na Ren’erei, lecz 
ta nie 
patrzyła na nią, kiwała głową i wpatrywała się w morze.
- Miło będzie spotkać się z nim - powiedziała wreszcie. - Ojciec Lyanny, pan 
twojego 
serca.
Erienne spłoniła się, była rada, że elfka na nią nie patrzy.
- Nie ekscytuj się zbytnio. On najpierw jest Xeteskianinem, a dopiero później 
moim 
mężem.
- Zatem jego priorytety są wypaczone.
- Niezupełnie. Ja najpierw jestem matką, a dopiero potem żoną. Oboje mamy 
zadania do 
wypełnienia, nim nasze wspólne życie naprawdę się rozpocznie. Najważniejsze, że 
jesteśmy 
ze sobą szczerzy.
Ren’erei rozmyślała nad słowami Dordovanki. Uniosła brwi i zagryzła wargi. W jej 
towarzystwie Erienne czuła się bezpiecznie. Wiedziała, że można na niej polegać, 
jest solidna 
i potrafi myśleć. A jej naiwność budziła nawet sympatię. Może nie była sprytna 
jak każdy, kto 
przeżył szkołę życia na Balai, za to miała w sobie wielką siłę uczuć. Kilka lat 
wcześniej 
mogłaby bardzo przydać się Krukom.
- Jak go znajdziesz?
- Przez Połączenie. Kiedy dotrzemy do Arlen, znajdę się na tyle blisko, by 
sięgnąć do 
Xetesku. Jestem pewna, że on dalej tam jest. Albo może przebywa w Dordover. W 
każdym 
razie jakoś zdołam nawiązać z nim kontakt.
- A Krucy?
- On ich sprowadzi. Jak znam Densera, już się z nimi skontaktował.
- Mówisz tak, jakbyś była tego pewna.
Erienne wzruszyła ramionami.
- Oni bardzo różnią się od siebie, ale kiedy jeden z nich jest zagrożony, 
wszyscy są razem 
z nim. - Uśmiechnęła się, nieco zaskoczona kolejnym przypływem tęsknoty. Ale tym 
razem 
nie za Lyanną, ale za nimi. Za Krukami. Chciałaby jeszcze raz znaleźć się wśród 
nich. 
Dopiero poczuje, że wszystko jest w porządku. W końcu Krucy nigdy nie 
przegrywają. 
Erienne stłumiła śmiech ze swojej niedorzecznej arogancji i znów zapatrzyła się 
na 
przepiękne błękitne morze.
Rozdział 10
Krucy spodziewali się, że spotkanie Hirada z Denserem nie może być ciepłe, choć 
zniszczenia, jakie widział w Thornewood, a potem w Greythorne, odebrały mu wiele 
zdecydowania. Ilkar obserwował go od czasu opuszczenia gór Balan i miał 
wrażenie, że Hirad 
nie chce nawet myśleć o dobrych stosunkach z Xeteskianinem. Narzekał na 
pozostawienie 
Kaanów, którzy właściwie wypchnęli go z Choulu, i przez wszystkie trzy dni miał 
podły 
nastrój.
Dopiero wielki las Thornewood odmienił go nieco. Członkowie pierwszego składu 
Kruków, niemal sprzed piętnastu lat, zobaczyli zwiastuny szkód poczynionych 
przez wiatr, 
kiedy znaleźli się o dzień drogi od lasu. Położona trawa, krzewy wyrwane z 
korzeniami i 
sterty połamanych patyków, liści i ziemi świadczyły, że przeszła tędy potężna 
wichura.
Lecz to, co zobaczyli, nie przygotowało ich na widok samego Thornewood. Las 
przestał 
istnieć. Pozostała tylko splątana masa wykręconych i połamanych pni, sterty 
przysypanych 
ziemią roślin. Wyglądało to tak, jakby jakiś wielki pazur wydłubał las z ziemi, 
podniósł go do 
góry, zmiażdżył i rzucił. Tam, gdzie dawniej rozciągał się wspaniały widok, 
teraz była tylko 
szrama na obliczu Balai.
- Nie widzę nawet, gdzie kiedyś stały farmy - wyszeptał Ilkar. - Nie ma granic 
lasu. Nie 
ma niczego.
Bezimienny wskazał na północ i wschód.
- Tam jest ścieżka, choć teraz cała przysypana. Zobaczymy, czy możemy tu coś 
zrobić.
W miarę, jak się zbliżali, okazywało się, że to, co można było zrobić, już 
zrobiono. Kilka 
pali pozostałych po jednej z farm na skraju lasu złamano tuż przy ziemi, a tu i 
tam kawałki 
zniszczonych budynków wciśnięto w płytkie pęknięcia w gruncie. Inne oznaki życia 
zostały 
zmiecione.
Hirad długo patrzył na zniszczenia, a potem wyraził to, co czuli wszyscy.
- Thraun?
- Możemy tylko mieć nadzieję, że udało mu się uciec - westchnął cicho 
Bezimienny. - 
Nawet on miałby kłopoty z przeżyciem, gdyby przywaliło go drzewo.
- A co do watahy... - Ilkar zawiesił głos.
Choć Thraun był wilkiem, w jego umyśle na zawsze pozostały ślady 
człowieczeństwa. 
Tak działo się ze wszystkimi zmiennokształtnymi, nawet tymi, którzy zagubili 
swoją ludzką 
postać. Thraun doświadczył już tak wiele zła, że większość przedstawicieli jego 
wrażliwego 
gatunku nie zdołałaby tego wytrzymać. Tylko bogowie wiedzą, co zrobi, jeśli 
straci watahę.
- Co mogło to spowodować? - Bezimienny pokręcił głową.
- Boję się nawet o tym pomyśleć - odparł Ilkar.
- Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytał Hirad.
- Jedźmy do Greythorne. Znajdźmy Densera.
Pojechali więc dalej, nie mając nadziei, że miasto pozostało nietknięte. Kiedy 
pokonywali 
niziny otaczające nie istniejący już las, potwierdziły się ich najgorsze obawy.
To było jak podróż przez obce ziemie, chociaż dobrze znali te tereny. Przestało 
istnieć 
wiele charakterystycznych elementów krajobrazu. Oznaczenia szlaku, kopce, 
zagajniki i 
zarośla - wszystko to zostało starte z powierzchni Balai. Stojące samotnie domy 
uległy 
zniszczeniu, a drewno leżało porozrzucane, z pagórków zniknęła nawet ziemia, po 
raz 
pierwszy w dziejach świata odsłaniając gołe skały.
Wiatr, jeśli można go tak nazwać, był wyjątkowo niewybredny i niszczycielski.
Znajdowali się o dzień drogi od Greythorne. Ranek już prawie minął, kiedy 
Bezimienny 
po raz trzeci powoli obrócił się w siodle i ściągnął wodze.
- Hej! - zawołał, zsiadając z konia i poprawiając klamrę popręgu oraz pasek. - 
Zaczekajcie!
Hirad i Ilkar zawrócili, podjechali do niego kłusem i też zsiedli.
- Popręg się zsuwa? - zapytał Hirad.
Bezimienny pokręcił głową.
- Nie. Nie podnoście głowy. Ktoś nas śledzi. Wyjmijcie bukłaki i udawajcie, że 
zatrzymaliśmy się na postój, dobrze?
- Pewnie. - Hirad wzruszył ramionami.
Wielki wojownik rozpiął popręg i zapiął go w tym samym miejscu, po czym dołączył 
do 
przyjaciół siedzących na poboczu gościńca. Konie pasły się kilka stóp dalej.
- Ilu? - zapytał Hirad, wręczając mu bukłak.
- Nie umiem powiedzieć. - Pociągnął łyk, zwilżając suche wargi, i oddał bukłak. 
- 
Widziałem błysk metalu i poruszające się w tle cienie.
- W jakiej odległości? - Ilkar przejechał dłonią po włosach i odchylił się do 
tyłu.
- Trzy mile, może nieco więcej. Na pewno są na koniach. Myślę, że jadą za nami 
aż od 
gór Balan.
- Ale nie chciałeś nas martwić, co? - Głos Hirada wskazywał, że to wcale nie był 
żart. 
Bezimienny zacisnął usta.
- Nie, Hirad, po prostu nie miałem pewności. Wiesz, jak to jest. To nie ma 
zresztą 
znaczenia. Nie zaatakowali nas, możemy zatem sądzić, że nas śledzą, aby zdobyć 
informacje. 
Niewykluczone też, że jedzie z nimi mag, aby móc porozumiewać się z kimś tam.
- Dordover - rzucił Ilkar.
- Najprawdopodobniej - zgodził się Bezimienny. - I jak się domyślacie, nie 
możemy 
pozwolić im dowiedzieć się więcej, niż już wiedzą.
- Zatem dokąd ich zaprowadzimy? Do lasu? - Hirad wskazał głową na zniszczone 
drzewa. 
Jechali wzdłuż lasu na południe, omijając północno-wschodni szlak wiodący przez 
farmy.
- Tak, na skałę.
Niezależnie od stanu, w jakim znajdował się las, skała mogła wciąż być 
nietknięta, chyba 
że ziemia otworzyła się i połknęła ją.
- Miejmy nadzieję, iż uda się nam nakłonić ich, by wjechali tam za nami.
Thornewood stało się jedną wielką plątaniną umierających roślin i stertą 
poskręcanego 
drewna. Ptaki już wróciły, ich śpiew dało się słyszeć ponad szumem wiatru, który 
znów 
zaczął silniej dąć. Na szybko szarzejącym niebie zaczęły kłębić się chmury.
- Nie sądzę, aby mieli jakiś wybór - odparł Bezimienny. - Nie mogą po prostu iść 
po 
śladach, bo już ich nie ma. Nie mogą też pojechać do Greythorne i zaryzykować, 
że my się 
tam nie zatrzymamy.
- Będą wiedzieli, że ich zobaczyliśmy, prawda? - dociekał Ilkar.
Wielki wojownik wzruszył ramionami.
- Być może, ale to nie ma znaczenia. Może będą przez to ostrożniejsi, ale to i 
tak nie 
zmieni ich planu działania. A jeśli ich zgubimy, tym lepiej.
- Zatem masz jakiś pomysł, jak tam wjechać? - uśmiechnął się Hirad.
Bezimienny wciągnął powietrze, wydymając policzki. Huragan połamał niemal 
wszystkie 
drzewa mierzące od ośmiu do dwunastu stóp. Splątana roślinność leżała w dużych 
stosach 
usypanych między zbitymi stertami pni. Nie znaleźli wyraźnego wejścia do lasu i 
trzej Krucy 
czuli, że będą musieli wycinać sobie w tej gęstwinie drogę.
- Dalej, zbierajmy się, nie ma czasu.
Wsiedli na konie i pojechali. Im głębiej przedzierali się przez las, tym 
zniszczenia stawały 
się wyraźniejsze. W niektórych miejscach poszycie zostało całkowicie 
oczyszczone, wiatr 
wywiał całą ściółkę i nagromadzony przez lata piach, ziemię oraz wszystkie 
rośliny, kwiaty 
czy krzewy. Nie było ani jednego całego drzewa, wszędzie nad ich głowami 
krzyżowały się 
powalone konary, które nie pozwalały przejść, tak jakby nie chciały, by 
jakakolwiek żywa 
istota widziała śmierć Thornewood.
Przez trzy godziny Bezimienny prowadził konia tak, aby pozostawić wyraźne ślady. 
Kiedy przeszkody były zbyt wielkie, aby można je było stratować, zsiadał i za 
pomocą 
swojego miecza przecinał splątane liście i gałęzie. Ilkar i Hirad szli za nim, 
nic nie mówiąc, 
póki nie dotarli do skały.
- Upewnij się, że oczyściłeś ostrze. Sok roślin to prawdziwy zabójca dla miecza 
- poradził 
Hirad, zsiadając z konia.
Bezimienny popatrzył na niego z twarzą bez wyrazu.
- Doprawdy? Dziękuję, Hirad. Nie chciałbym stracić miecza przez to, że nie 
wiedziałem o 
takich właściwościach roślinnego soku.
Elf zachichotał.
- Ja tylko mówię - mruknął Hirad.
- Sam na to wpadłem parę lat temu - uciął Bezimienny. - Nie bądź taki zadowolony 
z 
siebie. Masz dwadzieścia jardów ścieżki do wycięcia... - Machnął mieczem w 
stronę 
otaczającej skałę polanki. - Ilkar będzie ich wyglądał i nasłuchiwał, a ja 
poszukam 
najlepszego miejsca na spotkanie. Zgoda?
Hirad skinął głową.
- A co z końmi?
- Poprowadźcie je tą ścieżką i spętajcie. Pomógłbym wam, ale muszę oczyścić 
miecz, bo 
widzę na nim niewielkie brązowe plamki. Jak sądzicie, co to znaczy?
Hirad wyciągnął miecz z pochwy.
- To bardzo śmieszne, Bezimienny, ale zostaw te dowcipy na inną okazję, dobra?
- Chyba po to, aby dowieść, że jesteś jeszcze bardziej śmieszny - dodał Ilkar.
- Dobra, ruszajcie - powiedział Bezimienny. - Nie mogą być zbyt daleko.
* * *
Hirad był przekonany, że nie uda się wciągnąć szpiegów albo zabójców z Dordover 
w 
pospiesznie zastawioną pułapkę. Musiał jednak przyznać, że nie mogą ich 
zaprowadzić 
wprost do Densera albo Erienne, jeśli jest więc jakaś szansa na uwolnienie 
Kruków od ogona, 
powinni jej spróbować. Nie chciał też zabijać tych ludzi, w końcu mogli mieć 
jakieś 
pożyteczne informacje. Najwyraźniej wykonywali czyjeś rozkazy. Trzeba tylko dać 
im 
wyraźną nauczkę, że śledzenie Kruków jest bezcelowym zajęciem.
Nagle usłyszał, jak Ilkar szepcze, że się zbliżają, a potem wiatr nabrał rozpędu 
i zaczął 
wiać pośród szczątków lasu i przewalać to, co wcześniej tak brutalnie zniszczył.
Krucy zajęli pozycje kilka jardów od skały, zasłonięci od strony ścieżki 
plątaniną 
sosnowych gałęzi i gęstym, ostrym jałowcem.
Było ich czterech. Prowadzili konie, stąpając ostrożnie i nie wydając żadnego 
dźwięku, 
jakby świadomi, że w Thornewood nic nie jest w porządku. Wszyscy nosili na sobie 
zbroje z 
ciemnej skóry i mieli miecze w dłoniach. Hirad uniósł brew. Najwyraźniej 
stanowili 
doświadczoną drużynę, a mimo to tak beztrosko dali się podejść Bezimiennemu. 
Ciekawe 
dlaczego Dordover wybrał akurat ich, aby śledzili Kruków. Ponieważ nie dojrzał 
wśród nich 
elfów ani mężczyzn o szczupłych atletycznych sylwetkach, był pewien, że to nie 
magowie 
zabójcy. To tropiciele.
Wyszli na polankę wokół skały i zaczęli parami ostrożnie ją okrążać. Nagle tuż 
przed 
nimi pojawił się Bezimienny, trzymał w dłoni opuszczony miecz i stukał nim w 
ziemię. Ten 
dźwięk był dla stojącego obok starego druha Hirada jak cudowna muzyka.
- Zgubiliście się czy kogoś szukacie? - zapytał spokojnie Bezimienny.
Cała czwórka gwałtownie się zatrzymała. Hirad widział, jak dwaj z przodu 
wymieniają 
spojrzenia. W oczach jednego czaił się strach, drugi był zmieszany i zaskoczony.
- Nie lubię być śledzony - dodał Bezimienny.
- My nie... - zaczął ten po lewej, zwalisty mężczyzna o posiwiałych skroniach i 
długich 
brązowych włosach wymykających się spod hełmu. Miał kilkudniowy zarost, gęste 
brwi i 
niskie czoło.
- Nie lubię też, gdy ktoś mnie okłamuje - przerwał mu Bezimienny. Hirad poczuł, 
jak 
Ilkar staje tuż za nimi, bez wątpienia czar został już przygotowany. - Nie 
szukamy żadnych 
kłopotów - ciągnął dalej wielki wojownik. - Po prostu pomagamy przyjacielowi. 
Rozumiem, 
że dla waszych mistrzów to sprawa wielkiej wagi, ale wysyłając was, abyście nas 
śledzili, 
niczego nie zyskają. Najwyżej trupy. Czy wyrażam się jasno?
Jeden z mężczyzn spuścił wzrok, lecz drugi stał prosto, marszcząc brwi.
- Czy zabijesz nas, jeśli będziemy za wami jechać?
- Ale szybki, co? - zapytał Hirad.
Bezimienny przestał stukać końcem miecza w ziemię.
- Nie chcemy tego, ale nie możemy też ryzykować, że przeszkodzicie nam w tym, co 
musimy zrobić. Zatem wracajcie drogą, którą tu przyszliście.
Czuć było wahanie. Stojąca z tyłu druga para mężczyzn coś gorączkowo szeptała.
- Czy jest w tym coś niejasnego? - zapytał Hirad.
W ciszy lasu jego głos brzmiał głośno i szorstko. Wiatr ucichł na moment, a 
potem 
kolejny powiew szarpnął jego płaszczem, włosami i grzywą konia i zagwizdał w 
splątanych 
gałęziach.
- Nie nawykłem do pogróżek - rzekł przysadzisty mężczyzna.
- To nie pogróżka - odparł Bezimienny. - Nazwij to radą z dobrego serca.
Hirad nie mógł powstrzymać uśmiechu. Bezimienny użył tych samych słów wobec 
pokonanego Stylianna, poprzedniego władcy kolegium i potężnego przeciwnika.
- Nie sądzę, aby to było coś śmiesznego - powiedział jeden z drugiej pary 
mężczyzn, 
stając między końmi. Był młodszy od swoich towarzyszy, średniego wzrostu, miał 
długi nos, 
małe usta i opadające powieki.
Hirad poczuł, że napięcie rośnie. Wcześniej ta czwórka nie była gotowa do walki, 
ale być 
może teraz już są. On i Bezimienny patrzyli na nich uważnie. Nagle zza ich 
pleców odezwał 
się Ilkar.
- Nie utrudniajcie tego, co jest bardzo proste - powiedział. - Śledzicie nas, a 
my bardzo 
grzecznie prosimy, abyście tego nie robili. Radzę, żebyście poszli swoją drogą. 
Co wy na to?
Hirad zauważył, że trzej mężczyźni rozluźnili się, ale ten zwalisty zacisnął 
usta.
- Mamy wyraźne rozkazy - stwierdził wyjaśniającym tonem.
- No to teraz macie nowe - odparł Hirad.
- Zamknij się - syknął Bezimienny. - Słuchajcie, nikt was tu nie widział. 
Wrócicie i 
powiecie, że jechaliśmy w stronę Greythorne, lecz zgubiliście nas w Thornewood. 
Wzruszył 
ramionami. - A nim odjedziecie, powiedzcie mi, kto was tu przysłał. Dordover?
Mężczyzna skinął głową.
- Zgubienie was nie będzie dobrze widziane - mruknął, i jego słowa spowodowały, 
że 
napięcie wróciło.
Ilkar zachichotał.
- Dajcie spokój. Wiem, że Vuldaroq i Rada Dordover bardzo chcą mieć swoje 
cudowne 
dziecko z powrotem, ale raczej nie pozbawią was głów z powodu zgubienia nas, co?
Milczenie wskazywało, że mężczyźni uważają inaczej.
- W żadnym wypadku walka z nami wam nie pomoże - skonstatował Bezimienny. - 
Niezależnie od tego, kto wygra, i tak nas „zgubicie”, nieprawdaż?
Przez chwilę sprawiali wrażenie niezdecydowanych. Potem twarz zwalistego 
mężczyzny 
wykrzywiło coś, co można by uznać za uśmiech. Pochylił głowę i uniósł miecz.
- Nie rozlewajmy krwi tutaj - powiedział i zawrócił swoich towarzyszy. Dosiedli 
koni i 
opuścili polankę.
Bezimienny położył palec na ustach i cała trójka milczała, póki nie ucichł 
odgłos kopyt.
- Wiesz, co zrobią, nieprawdaż? - zapytał.
- Oczywiście - odparł Ilkar.
- Zatem gdybyś był tak miły...
Elf uśmiechnął się, utworzył kształt Płaszcza-Ukrycia i zniknął.
- Chodź, Hirad - powiedział Bezimienny. - Ruszajmy. Już nie będą nas śledzić.
- Pojechali do przodu?
- Bez wątpienia.
Hirad uśmiechnął się. Poprowadzili trzy konie ścieżką wiodącą do wyjścia z lasu, 
jakieś 
pół mili od tego miejsca, w którym do niego weszli. Szli wolno, żeby Ilkar miał 
czas na 
odnalezienie tych, którzy ich śledzili, i by tropiciele zdążyli się upewnić, że 
Krucy uwierzyli 
w ich kłamstwo.
* * *
Ilkar był rozczarowany. Oni naprawdę nie są dobrymi tropicielami. Opuściwszy 
Thornewood, czterej mężczyźni skierowali się na wschód i jakiś czas jechali 
wzdłuż lasu, 
pozostawiając ślady, których tylko ślepy mógłby nie zauważyć. Elf przyspieszył i 
przeciął 
granicę lasu. Wiejący mu w plecy wiatr wciąż nabierał mocy, na ciemnoszarym 
popołudniowym niebie wisiały grube chmury.
Znalazł ich kilka mil dalej. Zwolnili i zażarcie dyskutowali, jeden z nich 
kreślił rękami 
łuki i wskazywał najpierw na las, a potem na otwarty teren w stronę Greythorne. 
Doszedłszy 
do porozumienia, zagłębili się w las, przedzierając się przez splątaną 
roślinność. Ilkar 
zapamiętał ich pozycję, po czym wrócił do miejsca, które ustalili razem z 
Hiradem i 
Bezimiennym. Nie spieszył się, wiedząc, że droga przez las może być trudna, 
zwłaszcza że 
prowadzili konie.
- No i co? - rozległ się z plamy głębokiego cienia głos wojownika.
Ilkar uśmiechnął się szeroko i zanurkował w gęstą roślinność, aby schronić się 
przed 
wiatrem, który nabierał mocy wichury. Było już dobrze po południu i zaczynało 
się robić 
ciemno.
- Są jakieś półtorej mili przed nami, tuż za krawędzią lasu, i prawdopodobnie 
rozdzielili 
się, aby przeszukać większy teren. Jak chcesz to rozegrać?
Bezimienny myślał przez chwilę.
- Hirad, masz ochotę na niewielki spacer przez las?
* * *
Hirad wiedział, że tam będą, mimo że nie walczył z nimi od ponad czterech lat. 
Teraz, 
kiedy nie prowadził konia, mógł szybciej poruszać się przez Thornewood. Coraz 
silniejszy 
wiatr jęczał w potrzaskanych pniach i powykręcanych konarach drzew, szeleścił 
martwymi 
liśćmi, które w parodii życia tańczyły w powietrzu i na powierzchni ziemi.
Barbarzyńca poruszał się cicho, ale nie tak jak Ilkar. Elfy były związanie z 
lasem w 
szczególny sposób, którego nie mógł sobie nawet wyobrazić, a co dopiero 
naśladować. Ze 
wszystkich znanych mu ludzi zbliżył się do tego Thraun, ale z tragicznym 
skutkiem.
Dordovańscy tropiciele, bardzo dobrze ukryci na poboczu drogi, czekali, aż Krucy 
wyjadą 
z lasu w drodze do Greythorne. Kiedy Hirad znalazł się zaledwie kilka jardów od 
najbardziej 
wysuniętego na prawo człowieka, wyciągnął miecz.
- Nie zrozumiałeś, co wam powiedzieliśmy?! - krzyknął.
Mężczyzna podskoczył i odwrócił się, pod jego nogą strzeliła gałązka.
- Pomocy! - krzyknął.
- Nigdy nie zaatakowałem nieuzbrojonego człowieka - powiedział Hirad. - Dlatego 
radzę 
ci, wyciągaj broń.
Stali na niewielkiej polance między splątanymi gałęziami, liśćmi i jeżynami. 
Mężczyzna 
wyciągnął swój długi miecz.
- Pomocy!
Był przerażony. Hirad widział to w jego oczach oraz ruchach ciała, dlatego 
postanowił 
uważać. Przerażeni ludzie potrafią zachować się w sposób absolutnie 
nieprzewidywalny.
- Pomoc nie nadejdzie - powiedział i zrobił krok do tyłu, zachęcając gestem 
przeciwnika. 
Wiatr przyniósł echo krzyków pozostałych tropicieli, i już wiedział, że ma 
rację.
Mężczyzna skoczył do przodu i szybko zaatakował. Hirad zablokował jego cios 
najpierw 
wysoko, potem na przeponie, a wreszcie odepchnął go wolną ręką, uniemożliwiając 
zadanie 
drugiego ciosu, tym razem wycelowanego w szyję. Mężczyzna zachwiał się i 
ślizgając się na 
liściach, złapał za gałąź, chcąc utrzymać równowagę.
Hirad ruszył do przodu i pchnął go mieczem w brzuch, słusznie spodziewając się 
zbicia 
ciosu. Potem zmienił krok i kierunek ataku, aby zakręcić mieczem niewielkie koło 
nad głową. 
Tropiciel niemal w ostatniej chwili dostrzegł zbliżający się miecz i uchylił 
się, ostrze mocno 
uderzyło w hełm.
Barbarzyńca zaklął, przeciwnik zaś sapnął i zachwiał się, ale nie upadł. Przez 
chwilę 
potrząsał głową, najwyraźniej oszołomiony. Potem rozwinął słabą obronę, lekko 
się chwiejąc 
i cofając. Z tyłu za Hiradem zobaczył dwa inne cienie, jeden górujący nad 
drugim, z nisko 
opuszczonym mieczem, którym bez przerwy stukał w ziemię. Barbarzyńca uśmiechnął 
się, 
zbił pchnięcie przeciwnika i wbił ostrze w jego szyję, zwinnie uskakując w bok, 
kiedy z 
uszkodzonej arterii trysnęła krew. Mężczyzna upadł, rzężąc, a krew spłynęła na 
leśne 
poszycie.
Hirad podniósł wzrok i zobaczył, jak Bezimienny trafia swojego przeciwnika 
wyprostowaną ręką w twarz, a potem tnie go po nogach. Tamten padł, wykrzykując 
ostatnie 
w swoim życiu słowa. A więc dwóch już nie żyje, dwóch pozostałych miał Ilkar. W 
głowie 
Hirada pojawił się na chwilę niepokój, lecz kiedy jakieś dwadzieścia jardów od 
niego 
przeleciała z rykiem fala lodu, wiedział, że nie powinien się martwić.
Bezimienny pojawił się przy nim, chowając do pochwy oczyszczony miecz.
- Dobra robota. Ilkar chciał tamtych. To para magów.
- Rozumiem. - Hirad ruszył niezdarnie w ślad za Lodowatym-Podmuchem, który wpadł 
w 
martwy las. - Ilkar?
Przez chwilę nie było żadnej odpowiedzi.
- Jestem tutaj. - Barbarzyńca znalazł elfa klęczącego nad skręconymi ciałami 
magów 
tropicieli. Zawsze denerwował go widok ofiar Lodowatego-Podmuchu. Na ich 
zamarzniętych 
twarzach, które stwarzały pozory życia, malował się ból nagłej śmierci, wyraz 
przerażenia.
- Nie sądziłem, że lubisz to zaklęcie - zauważył.
- Nie lubię - odparł elf. - Jest mało subtelne, ale w tej sytuacji nie miałem 
wielkiego 
wyboru.
Elf nadal klęczał i nawet się nie odwrócił.
- Co jest? - zapytał Hirad.
- Sam zobacz. - Cofnął się i wskazał odsłonięty kark mężczyzny, którego hełm 
leżał 
obok. - Coś jest nie w porządku.
Hirad zmarszczył brwi i pochylił się. Światła nie było za wiele, lecz dość, by 
dostrzec za 
uchem znajomy tatuaż.
- Co...? - Podniósł głowę i rozejrzał się. - Bezimienny, co tu, do diaska, się 
dzieje?
Ci ludzie nie zostali przysłani przez Dordover. To były Czarne Skrzydła.
Rozdział 11
Selik znalazł wreszcie ujście dla swego gniewu i frustracji, gdy był o dzień 
podróży od 
Arlen. Jazda w stronę miasta, gdzie wedle wszelkich rozkazów powinien się 
zatrzymać wraz z 
wielką liczbą Czarnych Skrzydeł, była uciążliwa i nieprzyjemna. Zmienna pogoda 
powodowała, że to marzł, to mókł na deszczu, to wreszcie gradobicie niemal 
miażdżyło mu 
twarz.
A jednak większość mieszkańców Balai nadal uważała, że to tylko zmienna pogoda. 
Nie 
pojmowali, co się za tym kryje. W końcu magowie tak długo mieli władzę nad ich 
umysłami, 
że prawda mogłaby zostać przyjęta jako rodzaj herezji. Selik nie mógł jednak 
milczeć i spać 
spokojnie. Magia wywoływała chaos w całym kraju, była jak rak, który należy 
usunąć.
Vuldaroq przesadzał w swojej interpretacji Proroctwa Tinjaty, mówiąc, że ta 
dziwka i jej 
córka są jedynymi osobami ponoszącymi za to odpowiedzialność, Selik wiedział, że 
kryje się 
za tym coś więcej. Kiedy w grę wchodzi magia, wszyscy magowie zwierają szyki, co 
czyni 
ich tak samo winnymi, jak prawdziwego sprawcę. Dlatego Selik postanowił, że 
skończył się 
już czas tolerancji dla kolegiów.
Na granicy Easthome stracił resztki panowania nad sobą. Rozlokowała się tam 
niewielka 
wspólnota, licząca może sto pięćdziesiąt rodzin, mieszkająca na tyle blisko 
Arlen, by 
korzystać z handlu z dobrze prosperującym portem. Ciężko pracujący mieszkańcy od 
pokoleń 
uprawiali ziemię, zbiory karmiły ich samych, a nadwyżki sprzedawano na 
tętniących życiem 
rynkach Arlen, a nawet docierały do Calaius. Ale nie w tym roku.
Kiedy popołudnie skłaniało się ku wieczorowi, Selik na czele ośmiu kohort 
wjechał do 
miasta, szukając kwater, aby następnego dnia dołączyć do Czarnych Skrzydeł w 
Arlen. 
Katastrofa, która pochłonęła Easthome, szła tuż przed nimi. Zboże leżało pobite, 
płoty i 
żywopłoty wyrwane, stodoły i domy potraciły dachy. Resztki przewróconych stajni 
walały się 
dookoła.
Selik zatrzymał się przy jednym z domów. Stał tam mężczyzna, spoglądając na 
zrujnowane pola i niemal nie zwracając na niego uwagi. Selik zsiadł z konia i 
dopiero wtedy 
rolnik obrócił się ku niemu, niedowierzanie mieszało się na jego twarzy z 
poczuciem porażki. 
Był młody, jeszcze przed trzydziestką, miał szerokie, muskularne ramiona, jasne 
włosy i gęste 
brwi.
- Co się stało? - zapytał Selik.
Rolnik popatrzył uważnie na niego, a potem na siedzących na koniach ludzi.
- Czarne Skrzydła? - zapytał. Selik kiwnął głową. - Przybyliście, aby 
powstrzymać wiatr, 
prawda? Najlepiej odjedźcie i pozwólcie nam się pozbierać. Nie chcemy kłopotów.
- Ale ja ich nie przynoszę - powiedział niewyraźnie Selik, usiłując się 
uśmiechnąć. - To 
wszystko przez wiatr?
Rolnik skinął głową.
- Nagle pojawił się zeszłej nocy. Z czystego nieba. Wszyscy straciliśmy zbiory. 
Niektórzy 
trzodę i domy. - Odwrócił się w stronę pola. - Mieliśmy ziarno w spichrzu, 
abyśmy mogli 
przetrwać zimę, ale starczyłoby go tylko dla nas, a tu cztery dni temu przyszła 
ponad setka 
ludzi z Orytte. Oni stracili wszystko.
Selik domyślał się, co się stało. Rolnik potwierdził jego przypuszczenia.
- Nadeszło morze i zabrało miasto - powiedział. - Większość mieszkańców nie 
żyje, tak 
mówią ocalali. Myśleliśmy posłać ich do Arlen, ale oni nie chcą już oglądać 
wody. Sądzę, że 
to rozumiesz. Zatem przygarnęliśmy ich i teraz nie możemy ich wykarmić. 
Przynajmniej nie 
przez długi czas.
Selik spojrzał na swoich ludzi, którzy przysłuchiwali się tej rozmowie. 
Niektórzy z nich z 
niedowierzaniem kręcili głowami. Selik westchnął, nagle zabolało go w piersi 
tam, gdzie 
zimno dotknęło go tak głęboko. To wystarczyło, by wzmocnić jego determinację.
- Zatem co zrobicie? - zapytał grzecznie.
Rolnik pokazał palcem w stronę środka wsi.
- W karczmie właśnie nad tym radzą. Ludzie chcą wiedzieć, nim zaczną zimą 
głodować. 
Najwyraźniej Evansor zamierza zwrócić się o pomoc do kolegiów. One mają złoto, 
prawda?
- A ten Evansor to...? - Selik znów znał odpowiedź, zanim padła.
- Nasz mag - potwierdził rolnik.
Selik splunął.
- Magowie. Od nich niczego nie dostaniecie. - Żar jego słów zaskoczył rolnika. - 
Człowieku, to oni są sprawcami tego wszystkiego. Naprawdę sądzisz, że to 
normalne? 
Huragan z jasnego nieba, morze zabierające Orytte? Tego jest tyle, że serce by 
ci pękło. To 
magia jest temu winna.
Rolnik zmarszczył brwi.
- Cóż, coś o tym słyszeliśmy, ale Evansor...
- Evansor, Evansor - przerwał mu Selik. Gorąco pragnął stawić mu czoła, nazwać 
go 
zdrajcą, którym bez wątpienia był. - Na pewno jest bardzo przekonujący.
Nachylił się w stronę mężczyzny.
- Lecz wierzenie magowi to powierzanie swojego życia mordercy. - Szybko odwrócił 
się i 
wskoczył na siodło. - A czemu ty nie jesteś na tej radzie?
- Bo muszę pilnować swojego. I dlatego, że nim noc się skończy, tam będą 
kłopoty.
- Tak, będą - potwierdził Selik. - Ale to początek czegoś słusznego.
* * *
- Co zrobimy, gdy ją znajdziemy? - zapytał Hirad.
Niedługo po opuszczeniu Thornewood Krucy zatrzymali się, by odpocząć na szczycie 
wzgórza, nad którym ryczał wiatr, zabierając ze sobą zapach krwi i śmierci. 
Siedzieli rzędem, 
ostry, zimny wiatr dął im w twarze, a bukłak krążył z rąk do rąk. Wkrótce 
zamierzali 
wyruszyć w podróż do Greythorne. Planowali zjawić się tam kilka godzin po 
zmierzchu.
Bezimienny odłożył bukłak i wbił dłonią korek.
- Dobre pytanie, ale czy nie chodziło ci o „jeśli”?
- Nie, o „gdy” - odparł Hirad, spoglądając na przyjaciela. Pod burzową chmurą 
jego 
krótko przycięte włosy wyglądały szaro, a spojrzenie świadczyło, że jego umysł 
znajduje się 
gdzie indziej. - Jak zawsze.
Ilkar zachichotał.
- Cieszę się, że nie straciłeś wiary w swoje możliwości, Hirad.
- W końcu to tylko praca. - Wzruszył ramionami. - Zapłata nie jest za duża, ale 
kiedy już 
ją weźmiemy, zawsze kończymy robotę. Jednak pytanie nadal pozostaje. Widzę to 
tak: tej 
dziewczynki chcą Łowcy Czarownic, Dordovańczycy, Xeteskianie i bogowie wiedzą, 
kto 
jeszcze. Gdzie będzie bezpieczna?
- Sądzę, że tam, gdzie jest - odburknął Ilkar.
- I sądzisz, że to źle? - zapytał Bezimienny. - Oczywiście nie musimy niczego 
robić. Być 
może tylko się upewnimy, że jest bezpieczna. Lyanna jest córką Erienne i 
Densera, nigdy o 
tym nie zapominajmy.
Elf chrząknął.
- Bezimienny, to nie jest takie proste, i ty o tym wiesz. Nie możesz mówić o tym 
jak o 
poszukiwaniu zwykłej małej dziewczynki. To, kim ona jest i co sobą reprezentuje, 
wywołuje 
to całe zamieszanie. Bogowie, spójrz teraz w górę i zobacz, co ona niechcący 
tworzy.
Podnieśli głowy. Niebo przesłoniły gęste, złowróżbne czarne chmury pędzące 
szybko na 
północ. Kiedy spadnie deszcz, będzie to prawdziwa nawałnica.
- Uważasz, że to przez Lyannę? - zapytał Hirad. - Wiesz, to dość 
nieprawdopodobne.
- Hirad, dowody są przytłaczające - powiedział Ilkar.
- Doprawdy? Dwa tysiące lat temu jakiś mag pisze Proroctwo i nagle okazuje się, 
że 
mówi o Lyannie? - Hirad pokręcił głową. - Słuchaj, wiem, że ostatnio mamy 
nietypową 
pogodę, ale...
- Nietypową? - wykrztusił Ilkar. - Powinniśmy teraz zbierać plony pod ciepłym 
jesiennym 
słońcem. A tymczasem mamy trzęsienia ziemi, huragany i zapomnieliśmy już, jak 
wygląda 
słońce. Bogowie, w górach Balan padało tak mocno, iż sądziłem, że mi głowa 
pęknie. Nie 
możesz uważać, że to normalne.
Hirad wzruszył ramionami.
- Dobrze, to nie jest normalne, ale nic z tego, co powiedziałeś, nie wskazuje na 
Lyannę. 
Chcę powiedzieć, że to może być ktokolwiek inny.
- Na przykład? - warknął Ilkar.
- Ilkar, on ma rację - powiedział Bezimienny. - To tylko teoria.
- Ale w Julatsie mówiłeś, że... - zaczął elf.
- Mówiłem, iż Dordover wierzy w Proroctwo Tinjaty. Teraz wygląda na to, że 
okazję 
wykorzystały też Czarne Skrzydła, co wcale mnie nie dziwi. Dlatego pędzę za 
Erienne i 
Lyanną. Aby ich powstrzymać. To nie znaczy, że sam w to wierzę.
Ilkar zamyślił się. Przejechał dłonią po włosach.
- Nie wiem, jak mam was przekonać, ale sami zobaczycie. Potrzebuję tylko, 
abyście mi 
zaufali. Lyanna nie jest niewinnym dzieckiem, a ten bałagan żywiołów jest 
spowodowany 
przez magię. Wierzę, że ona wywołuje to wszystko, tak jak mówią Dordovańczycy. 
Nawet 
teraz mogę wyczuć igrającą wśród nas manę, i to nie jest zwykła mana. Jeśli 
okaże się, że 
mam rację, to będzie to początek rozkładu systemu kolegiów. To trzeba załatwić 
jak należy.
- Co dokładnie masz na myśli? - Bezimienny mocno zmarszczył czoło.
- Jeszcze nie wiem. To jeden z powodów, dla których tu jestem. Jako 
Julatsańczyk, 
przerażony tym, co ona jeszcze może spowodować. Wiem, że dla was to teraz pewnie 
bez 
znaczenia, ale Lyanna i Al-Drechar mogą pod osłoną Jednej Drogi łatwo ogłosić 
powrót 
dominacji Xetesku. A to nie byłoby dobre dla żadnego z nas.
- A zwłaszcza dla Julatsy, co, Ilkar? - zapytał Bezimienny. - Ale masz rację, 
teraz to bez 
znaczenia. Zapewnienie bezpieczeństwa Lyannie i Erienne to najważniejsza sprawa, 
zgodzicie się z tym?
Ilkar zawahał się, nim odpowiedział.
- Jak już mówiłem, to nie jest takie proste.
- Powiedz mi zatem, co w tym jest tak strasznie skomplikowanego - zażądał 
Bezimienny. 
Hirad był zaskoczony gniewem w jego głosie.
- Właśnie powiedziałem - warknął julatsański mag. - Nikt nie chce jej 
skrzywdzić, ale nie 
jestem pewien, czy chronimy ją przed nimi, czy ich przed nią, rozumiesz? Nie 
wiem, jak 
powstrzymać dziewczynkę przed powodowaniem tych wszystkich zniszczeń. Denser 
mówi, 
że Dordovańczycy chcą ją zabić, i łatwo mogę się z tym zgodzić. Sądzę, że 
jesteśmy w stanie 
pozbyć się Łowców Czarownic. Z pewnością nie są tak liczni ani potężni, aby 
stanowili 
prawdziwe zagrożenie. Myślę też, że Xetesk ma na względzie tylko własne 
interesy, a to 
zagraża mojemu kolegium, zwłaszcza kiedy jesteśmy tacy słabi. Al-Drechar zaś 
chcą być 
nieśmiertelni, i nie jestem pewien, czy powinniśmy to popierać.
- Gdzie zatem w tym wszystkim jest Lyanna? - zapytał Hirad. - Wydaje mi się, że 
w 
twoim rozumowaniu ona jest tylko dodatkowym elementem.
- Tak, Ilkar, ty pewnie byś chciał znaleźć się w jednym lub drugim obozie - 
dodał 
Bezimienny. Był spięty, jego oczy patrzyły zimno.
Ilkar poruszył uszami i w zamyśleniu zagryzł górną wargę.
- Chcę, aby magiczna równowaga Balai została utrzymana. Sądzę, że to najlepsze 
dla 
wszystkich, nie tylko dla Julatsy. Dlatego nie wolno pozwolić Lyannie na powrót 
do 
Dordover, Xetesku ani żadnego innego kolegium. Powinna zostać nauczona przez Al-
Drechar, jak ma kontrolować wybuchy powodujące całe to zamieszanie, i to 
wszystko. Nie 
powinno być powrotu do Jedności. Nigdy.
- A jeśli Denser, Xetesk albo ktoś inny nie zgodzi się z tobą? - zapytał 
Bezimienny. - A 
jeśli uznają, że jej trening powinien trwać dalej, aż do naturalnego końca?
Ilkar wzruszył ramionami i odwrócił się w stronę wciąż zasłoniętego 
wrzosowiskiem 
Greythorne.
- Zrobiłbyś to, prawda? Niech to szlag, wiedziałem! - Bezimienny zerwał się i 
zrobił krok 
w stronę elfa. Hirad także podniósł się i stanął między nimi.
- Spokojnie - powiedział z naciskiem. - Co miałby zrobić?
Bezimienny spojrzał ponad jego ramieniem na elfa.
- Pozwoliłby jej umrzeć.
- Zabiłby ją?
- Nie, nie sądzę. Ale nie sądzę też, że stanąłby w jej obronie. Mam rację, 
Ilkar?
Ilkar nawet nie odwrócił głowy.
- Widzisz? - Twarz wojownika poczerwieniała i Hirad uświadomił sobie, że 
powinien w 
dalszym ciągu stać między nimi. - To tylko mała dziewczynka, ty draniu. Jest 
córką Densera. 
Jak możesz w ogóle o tym myśleć? Bogowie, miałem o tobie lepsze zdanie, Ilkar.
Hirad obawiał się następnego ruchu Bezimiennego. Dotarła do niego obrzydliwa 
świadomość, że po raz pierwszy Bezimienny stanowi rzeczywiste zagrożenie dla 
Ilkara. 
Nagle elf odezwał się zza jego pleców.
- Znasz mnie dość dobrze, Bezimienny. Być może to ja źle cię oceniałem.
- Ilkar, sam jestem ojcem i rozumiem, co musi czuć Denser.
- On jest też moim starym, zaufanym przyjacielem, i nie chciałbym, aby coś złego 
przydarzyło się jemu, Erienne czy Lyannie. Lecz ona jest dzieckiem Jedności, z 
każdym 
dniem staje się to dla mnie coraz bardziej jasne. Proroctwo Tinjaty okazało się 
jak na razie 
przygnębiająco prawdziwe. Przynajmniej ja tak uważam. Noc Lyanny dopiero się 
zaczęła, i 
jeśli nie będzie odpowiednio kontrolowana albo powstrzymana, oznacza to dla nas 
wszystkich 
zniszczenie. Nie widzę, aby ktokolwiek uczynił postępy w kontrolowaniu jej. 
Najwyraźniej 
Al-Drechar też się nie udało, prawda?
Hirad poczuł, jak Bezimienny rozluźnia się. To mu wystarczyło, aby odwrócić się 
i 
spojrzeć na Ilkara. Wyraz twarzy elfa i rozpacz w jego oczach świadczyły, iż 
głęboko wierzy 
w wypowiedziane słowa.
- Nie przesadzasz? - zapytał. - Co masz na myśli, mówiąc „Noc”?
- Nie, Hirad, nie przesadzam. Chyba że za przesadę uważasz to, co stało się z 
Thornewood. A tego, jak wiemy, nie można nazwać zwykłą burzą. Słuchaj, kiedy mag 
uczy 
się akceptować przepływ many, zwykle nastaje dla niego krótki okres ciemności. 
Jego zmysły 
są poza kontrolą, umysł zwraca się do wewnątrz, a mana tłucze się po głowie. To 
tak, jakby 
znaleźć się w huraganie w całkowitej ciemności, dlatego nazywa się to Nocą. 
Magowie w 
kolegiach mają Skarbiec Many, aby kontrolować jej przepływ, gdyż inaczej byłby 
on 
obezwładniający. A Lyanna ma tylko Al-Drechar, którzy najwyraźniej nie potrafią 
obronić jej 
przed Przebudzeniem ani przed nami. Jej Noc może trwać bardzo długo. Tak myślę, 
i 
uważam, że mam większe podstawy niż wy, aby wygłaszać takie sądy.
- Sądzisz, że byłoby lepiej, gdyby umarła?
- Niech cię, Bezimienny, nie! - Ilkar poderwał się. - Może do tego dojść, ale z 
pewnością 
ja nie przyłożę do tego ręki.
- Denser nie będzie chciał tego słyszeć - ostrzegł go Bezimienny.
Elf pokręcił głową.
- Będę bardzo zaskoczony, jeśli okaże się, że on o tym nie wie. Jest magiem i 
nie jest 
głupi. Wie, co on i Erienne chcieli stworzyć, i uważam, że, niestety, to im się 
udało.
- Zatem najlepiej będzie, jeśli się z nim spotkamy, prawda? Wygląda na to, że 
może 
potrzebować naszej pomocy.
Trzej starzy przyjaciele dosiedli koni i ruszyli w stronę Greythorne. Ich 
milczenie było 
tak pełne złości i ponure, jak niebo nad nimi.
* * *
Przez kilka chwil Selik nasłuchiwał wściekłych głosów dochodzących z gospody, po 
czym z hukiem otworzył drzwi i wszedł do środka. Jego ludzie tłoczyli się za 
nim, z 
wyjątkiem jednego, który został przy koniach. Trzej mężczyźni stali na barze, 
spoglądając na 
około pięćdziesiąt osób siedzących na krzesłach i stołach lub opierających się o 
ściany czy 
słupy. Gospoda była niska, oświetlona lampami. Gęsty fajkowy dym unosił się 
wokół ich 
głów, jego słodkawy zapach tłumił woń wina i piwa.
Głośne wejście odniosło skutek - wszyscy uciszyli się i obrócili głowy w jego 
stronę. 
Selik podszedł spokojnie do baru, stając pomiędzy trzema mężczyznami. Po prawej 
miał tego, 
który musiał być Evansorem, po lewej dwóch starszych rolników. Mag był młody i 
szczupły, 
nienawykły do fizycznego wysiłku, a ubranie miał zbyt dobre, aby przydało się do 
pracy w 
polu.
Selik rozejrzał się po gromadzie leniwym ruchem głowy. Niektórzy byli 
przerażeni, inni 
zbyt mocno płonęli gniewem, by zastanawiać się, co on sobą reprezentuje, a 
większość po 
prostu gapiła się, czekając, aż coś powie. Doskonale. Uciszył sprzeciw jednego 
ze starszych 
rolników, unosząc lewy palec wskazujący.
- Jestem Selik i niektórzy z was mogli słyszeć o mnie i pracy, jaką wraz z moimi 
towarzyszami wykonujemy dla waszego dobra. - Wskazał na ludzi, którzy 
rozproszyli się po 
gospodzie. - Widziałem zniszczenia na waszych polach. Słyszałem o dodatkowych 
gębach do 
wyżywienia. Współczuję wam wszystkim.
Mag za jego plecami cicho kaszlnął. Selik zignorował go. Odrzucił do tyłu kaptur 
i czekał 
na wyrazy wstrętu i współczucia.
- Widzicie, co ze mną zrobiła magia. Teraz doświadczacie jej zła na sobie. - 
Uniósł dłoń, 
gdyż szum stał się zbyt głośny. - Wiem, że tego nie pojmujecie, ale wasz mag to 
rozumie, 
prawda, Evansor?
Poczuł, jak mag wzdryga się, kiedy padło jego imię.
- To nie był zwykły wiatr. To magia zniszczyła waszą wioskę. - Selik udał 
zaskoczenie. - 
Och, zapomniał wam powiedzieć? Cóż, może powinien to zrobić teraz?
Odwrócił się, aby spojrzeć na Evansora, i poczuł, że gromada robi to samo. Szło 
mu 
łatwiej, niż przypuszczał. Blada twarz Evansora rozciągnęła się w nikłym 
uśmiechu, kiedy 
wyciągnął przed siebie ręce.
- Przyjaciele, Czarne Skrzydła zawsze nienawidziły magii. Nie pozwólcie, aby was 
zwiedli. Mamy ważniejsze sprawy do omówienia. Na przykład jak przeżyć zimę, 
jeśli nie 
poprawi się pogoda.
Tymi słowami uspokoił może parę osób, ale Selik jeszcze nie skończył.
- Unikasz odpowiedzi. Wystarczy proste „tak” lub „nie”. Czy wiatr, który 
zniszczył tę 
wioskę, był naturalny czy nie? - Selik złagodził swój głos. - Dalej, Evansor, 
jesteś wśród 
przyjaciół. Sam tak powiedziałeś. Odpowiedz.
Evansor popatrzył po gromadzie, Selik z satysfakcją obserwował, jak się skręca. 
Sieć 
pięknie się zaciągała. Milczenie było coraz cięższe, a z każdym uderzeniem serca 
narastało 
podejrzenie.
- J-ja czu-czułem ma-magię w wietrze - powiedział. - Ale...
- Ale nie sądziłeś, że należy powiedzieć ludziom, iż plugastwo, które stworzył 
twój 
rodzaj, sprowadziło na nich wszystkich zagładę?
Odwrócił się do gromady, widział na ich twarzach różne uczucia, od zaskoczenia 
po 
nabiegłą krwią furię. Widział też, jak jego ludzie szepczą do niektórych uszu, 
kierują ich 
myślami, sugerują im działania.
- I co wy na to?
- Nie rozumiem - powiedział ktoś. To stwierdzenie zostało podchwycone przez 
innych.
- Czego można tu nie rozumieć? - zapytał Selik. - Wiatr, który zniszczył wasze 
pola, był 
ożywiony magią, a nie działaniem bogów. A wasz przyjaciel nie chciał, abyście o 
tym 
wiedzieli. Czy sądzicie, że zalanie Orytte było naturalne? Albo Denebre? Albo 
tuzina innych 
miast, które mógłbym wymienić? Magia niszczy ten kraj, a wy siedzicie i pytacie 
maga, co 
robić. Umrzecie z głodu, a to wszystko sprawka jego i jemu podobnych. - Słyszał, 
jak tłum 
porusza się i mruczy. Był już blisko, bardzo blisko. - Czy będziecie pytać 
diabła o drogę do 
piekła?
Selik usłyszał, jak ktoś mówi „nie”, i nagle hałas stał się większy. Gniewne 
głosy 
upominające się krzykiem o odpowiedź były uciszane przez jednego ze starszych 
rolników po 
jego lewicy.
- On posuwa się za daleko - mówił niemal błagalnie mężczyzna. - Przychodzi tu i 
rozsiewa swoją truciznę. Evansor to nasz przyjaciel.
- Przyjaciel? - Selik rozłożył dłonie w dramatycznym geście. - Kto potrzebuje 
takiego 
przyjaciela, który nie powie prawdy, kiedy jest to dla niego niewygodne? Który 
bierze 
pieniądze za odpędzanie szczurów od stodół i leczenie z wrzodów waszych rąk, 
lecz jest 
lojalny tylko wobec swego kolegium? Wierzcie mi, on nie jest lojalny wobec was. 
Nikogo z 
was. Nie dajcie się ogłupić, tak jak ja dałem się ogłupić. Nie pozwólcie, aby 
wasza twarz stała 
się taka, jak moja twarz. - Selik podniósł głos, aby nabrał mocy. Ma ich, był 
tego pewien. - Ta 
parodia człowieka to problem, a nie rozwiązanie. A problemy muszą być usuwane!
Uderzył pięścią w dłoń i spojrzał na Evansora, słysząc, jak gwar narasta. Mag 
był bardzo 
wystraszony, i Selik wiedział, że przemówi i pogrąży się do reszty.
- Proszę, przyjaciele! - krzyknął Evansor. - Nie jestem waszym wrogiem, mogę wam 
pomóc!
- Tak, odchodząc stąd! - krzyknął ktoś. Tym kimś był jeden z Czarnych Skrzydeł, 
ale nikt 
nie zwrócił na to uwagi.
- Precz! Precz! Precz!
- Proszę! - W oczach Evansora była rozpacz, jego wzrok omiatał całe 
pomieszczenie.
Selik złapał go za kołnierz.
- Nie dotykaj mnie, Czarne Skrzydło, albo cię...
- Co? - Głos Selika uciszył wszystkich. - Powalisz mnie, tak jak to uczyniliście 
ze 
zbiorami tych dobrych ludzi? Jakie to będzie zaklęcie? Ogień czy lód?
Selik przyciągnął go bliżej, a potem cisnął w gromadę. Tam pięść Czarnego 
Skrzydła 
uderzyła maga w policzek, odrzucając jego głowę do tyłu i zmiękczając nogi. Tłum 
ryczał, ale 
nikt się nie ruszał. Evansor tracił kontrolę nad sytuacją. Selik uśmiechnął się, 
widząc, jak jego 
oczy zwężają się w gniewie, a potem tracą skupienie, kiedy mag zaczął 
przygotowywać się do 
rzucenia zaklęcia.
- Uwaga, zamierza czarować! - krzyknął ktoś. Znowu Czarne Skrzydło.
Selik machnął ręką na dwóch swoich ludzi. Ruszyli do przodu. Evansor uwolnił 
zaklęcie. 
Była to Spirala-Mocy, na tyle silna, aby odrzucić ich do tyłu.
- Cofnijcie się. Nie chcę nikogo skrzywdzić! - krzyczał Evansor. - Proszę.
Ktoś rzucił butelkę, przeleciała o włos od maga.
- Złamał mi rękę! - krzyknął jakiś mężczyzna. I to wystarczyło.
Kiedy ruszyli, Selik sprytnie usunął się na bok, podcinając jednego z nich. Ten 
upadł, 
popychając tych, którzy stali z przodu. Z pewnością zamierzali tylko złapać 
maga, 
zaprowadzić go na skraj wioski i wyrzucić, ale w tłumie byli ludzie Selika, 
dlatego już po 
pierwszym ciosie Evansor nie miał szansy.
Podczas gdy starzy rolnicy rozpaczliwie starali się odciągnąć ludzi, na 
bezradnego maga 
spadał cios za ciosem. Jego krzyki i błagania ginęły w wyciu tłuszczy, pragnącej 
wymierzyć 
karę niewinnemu.
Selik widział, jak w stronę twarzy Evansora leci noga od krzesła i rozbija mu 
nos, potem 
widział buty depczące i kopiące jego ciało, a na koniec w świetle latarni 
błysnął nóż, który 
zatonął w jego sercu. Kopali go jeszcze długo po tym, jak umarł.
Dowódca Czarnych Skrzydeł zebrał swoich ludzi. Nienawiść tłumu znikała tak 
szybko, 
jak się pojawiła. Ludzie zaczęli się cofać, przerażeni tym, co zrobili. Rozległy 
się pierwsze 
zaskoczone głosy, gdzieś z tyłu płakała kobieta.
Selik uśmiechnął się, podszedł do drzwi gospody i odwrócił się.
- Ścieżka sprawiedliwych zawsze jest zbroczona krwią niegodziwców - oznajmił 
gromadzie ludzi, którzy teraz chcieli tylko usłyszeć usprawiedliwienie dla 
morderstwa, które 
wspólnie popełnili. - To wielki dzień dla Balai. Zbyt długo magia niszczyła nasz 
kraj. Pora, 
abyśmy zapragnęli zadośćuczynienia. Powiedzcie o tym wszystkim, których 
spotkacie. Nie 
będziemy już drugimi po magach.
I wyszedł z gospody. Burza i gniew w jego sercu zostały ukojone. A teraz jeszcze 
ta suka, 
pomyślał.
* * *
Lyanna nie rozumiała tego, wiedziała tylko, że boli, i chciała, aby przestało. 
Obiecały jej 
uwolnienie od koszmarów, przez które budziła się tak przerażona. Obiecały, że 
uspokoją 
wiatr, który wieje wewnątrz jej głowy.
Lecz nie mogły.
Na początku to im się nawet udawało, ale teraz mama była daleko i szukała taty, 
a one 
zdawały się robić coraz starsze. Chodziły wolniej, a ich oczy były coraz 
ciemniejsze, to 
pewnie dlatego tak często się złościły.
Zatem koszmary powróciły. Wiatr ryczał w jej głowie i sprawiał ból, czasem czuła 
się 
tak, jakby było ciemno, choć trwał dzień. Kiedy to zaczynało się dziać, 
żałowała, że nie ma 
mamy, aby ją utuliła i leżała obok, kiedy ona płakała.
Lyanna popatrzyła na błękitne niebo i rosnące w ogrodzie drzewa. Liście na 
gałęziach 
wyglądały jak machające do niej małe duszki. Uśmiechnęła się. Być może duszki 
porozmawiają z nią. Ephy i inne elfki jakoś nigdy nie miały czasu. Były zbyt 
zajęte tą 
śmierdzącą fajką.
Wiatr wewnątrz niej na chwilę przestał dąć. Co za ulga. Pomyślała mocno, i 
gałęzie 
najbliższych drzew schyliły się ku niej, aby duszki mogły z nią porozmawiać.
To będzie fajna zabawa.
* * *
Cleress zaciągnęła się głęboko, czując, jak dym płynie przez jej stare i 
zmęczone ciało. 
Tytoniowa mieszanka uspokajała jej mięśnie i znieczulała artretyzm wykręcający 
lewe kolano 
w sękatą, spuchniętą parodię stawu.
Siedząca obok niej przy stole Myriell sprawiała wrażenie wyczerpanej. Wkrótce 
zaśnie, 
tak jak to już zrobiła Aviana. Tylko Ephemere czuwała nad dzieckiem, które tak 
szybko je 
niszczyło.
Nie doceniły jej mocy, a raczej nie uwzględniły, ile własnej będą musiały użyć, 
aby 
osłaniać tak niezrównoważone Przebudzenie. Poza magią, ta dziewczynka miała też 
mnóstwo 
energii. Była kochana, lecz z każdym dniem jej nastroje gwałtownie się 
zmieniały, od radości 
i zdziwienia do strachu i przygnębienia.
Cleress ciągle musiała im przypominać, że pomimo szalejącej many, ledwie 
opanowanej 
przez Lyannę z powodu nieumiejętnie przeprowadzonego przez Dordovańczyków 
Przebudzenia, nadal pozostawała małym dzieckiem. A to powodowało, że kiedy 
Erienne 
wyjechała, wszystkie cztery musiały wejść w rolę wyrozumiałej babci. I choć 
Lyanna bez 
wątpienia im wierzyła, mimo że po wyjeździe Ren’erei nie zaufała żadnemu z elfów 
z Gildii, 
miały z tym trudności, gdyż nie ćwiczyły tej umiejętności przez wiele 
dziesięcioleci.
Popełniły zatem błędy, z których najgorszym było pozwolenie, aby Lyanna zawsze 
bawiła się sama. Ciągle obserwowały jej umysł i przepływy many wokół niej, lecz 
nie o to 
naprawdę chodziło, i Cleress o tym wiedziała. Ale przecież musiały odpoczywać, i 
pokusa, 
aby to czynić za każdym razem, kiedy jej nie uczyły ani nie osłaniały, była nie 
do odparcia.
Cleress wciągnęła głęboko dym z fajki, po czym upewniła się, że jeszcze się 
pali, i 
przekazała ją Myriell. Musiała włożyć cybuch w usta siostry, żeby ta uświadomiła 
sobie, że 
otrzymała fajkę.
- Która godzina? - wymamrotała, nim się zaciągnęła.
- Zbyt wcześnie, aby polegać na lemiirze w tej fajce, Myro. Słońce opada, ale 
noc jest 
jeszcze daleko.
- Chyba nie dla dziecka.
- Chyba nie - zgodziła się Cleress.
To krótkie stwierdzenie Myriell gnębiło ich zniszczone umysły. Elfki wspierały 
się na 
sobie, dawały sobie nawzajem siłę, troszczyły się o swoje ciała i umysły 
najlepiej, jak 
potrafiły. I martwiły się, czy Lyanna zdąży nauczyć się choć odrobiny 
samokontroli, nim ich 
zdolność do nauczania jej, kontrolowania i ochraniania wreszcie się skończy.
Cleress, ogród, teraz. Głos Ephy rozległ się w jej głowie jak alarm, serce 
zaczęło jej 
walić jak młot.
- Mamy kłopoty, Myro. Zostań tu. Zawołam cię, jeśli będę w potrzebie.
- Spróbuj tego nie zrobić - mruknęła Myriell.
Cleress dźwignęła się na nogi i pokuśtykała. Lemiir nie działał jeszcze tak 
mocno, aby 
całkowicie stłumić ból, który przeszywał jej kolano i plecy za każdym razem, 
kiedy stawała 
na chorej nodze.
Przeszła przez jadalnię i salę balową. Troska przyspieszała jej kroki, niepokój 
Ephemere 
przyćmiewał umysł.
Ephy stała w drzwiach do ogrodu i wyglądała na zewnątrz, przytrzymując się 
futryny. 
Kiedy Cleress podeszła do niej, nie wiedziała, czy śmiać się, czy płakać.
Na środku ogrodu siedziała ze skrzyżowanymi nogami Lyanna w swojej ukochanej 
błękitnej sukience. Ręce miała wyciągnięte przed siebie i z błogim uśmiechem 
spoglądała w 
górę. A wokół niej poruszały się drzewa. Gałęzie pochylały się ku niej, liście 
szeleściły, 
kwiaty otwierały, a zarodki owoców zmieniały swój kolor.
Osiem czy dziewięć drzew poruszało się w kierowanym przez Lyannę tańcu. 
Najbardziej 
urzekły Cleress liście. Wirowały niczym pulsujący wiatr nad polem kukurydzy, 
niemal we 
wszystkich możliwych kierunkach. Ich taniec był czarujący, ciemnozielona góra i 
srebrny 
spód mrugały jak dziesiątki tysięcy oczu, kiedy zwijały się wdzięcznie na 
szczupłych 
szypułkach. Dźwięki, jakie przy tym wydawały, przypominały szepty i śmiechy, 
brzmiały jak 
głos kogoś rozbawionego.
A Lyanna spoglądała na drzewa i poruszała bezgłośnie ustami, jakby...
- Rozmawia z nimi - szepnęła Cleress.
- Tak - zgodziła się Ephemere. - Wyobraźnia dziecka nie zna granic, a Lyanna ma 
moc, 
aby ożywiać swoje sny. Kłopot polega na tym, że ona płonie. Kiedy to się 
skończy, będzie ją 
bolała głowa.
- A na Balaię spadnie kolejny wicher - dokończyła Cleress. Dostroiła spojrzenie 
do 
spektrum many i zobaczyła, co Ephemere ma na myśli. Kształt, jaki Lyanna 
nieświadomie 
nadała manie, aby manipulować drzewami, przypominał niesamowitą pajęczynę, w 
którą 
zewsząd wpadały brunatne włócznie many, tworząc wiry nabierające wielkości i 
siły w miarę 
znikania z pola widzenia. A to była wskazówka dla tych, którzy szukali jej w 
złych 
zamiarach.
Dziewczynka nie miała pojęcia, co tworzy, lecz skutki tego będą odczuwane na 
całej 
Balai, gdzie się urodziła i gdzie zawsze będzie źródło jej many. Cleress mogła 
sobie 
wyobrazić, że rozproszenie uwolnionej many w takiej ilości spowoduje jej 
manifestację w 
postaci potężnego żywiołu.
Tinjata miał rację, Przebudzone Dziecię Jedności może zniszczyć Balaię nawet w 
pół 
roku. Zadaniem ocalałych Al-Drechar jest więc powstrzymanie jej przed takimi 
wyskokami, 
dopóki nie stanie się na tyle dorosła, by opanować sposób ich kontrolowania. 
Jeśli tego nie 
zrobią, zostanie im tylko jedno wyjście, ale samo myślenie o tym było 
obrzydliwe.
Nie po raz pierwszy Cleress przeklęła Dordovańczyków za mieszanie się do tego, 
czym 
nigdy nie powinni byli się zajmować.
- Co chcesz, abym zrobiła, Ephy?
- Idź i porozmawiaj z nią. Posłuchaj, jak do nich mówi. A ja złapię blask i będę 
kontrolować kształt many.
Cleress skinęła głową i weszła do ogrodu. Sprawiał niesamowite wrażenie, choć 
słońce 
późnego popołudnia rzucało ciepłe, żółte światło. Ptaki nie śpiewały, a 
skrzypienie konarów i 
gałęzi pod kontrolą Lyanny brzmiało dziwnie w stojącym bez ruchu powietrzu.
Kiedy Cleress zbliżyła się, zauważyła, że wzrok Lyanny przeskakuje z liścia na 
liść, a jej 
uśmiech na przemian pojawia się i niknie, jakby odpowiedzi, które otrzymywała, 
sprawiały 
jej przyjemność. Jej wyciągnięte ramiona drżały z wysiłku, by podtrzymać kształt 
many, 
czoło miała zmarszczone. Była zmęczona.
Cleress uklękła przy niej i odsunęła z jej czoła kosmyk włosów.
- Lyanno, słyszysz mnie? - zapytała. Mimo działania lemiiru jej głos brzmiał 
cicho.
- Popatrz, Clerry, mam tu przyjaciół - odparła Lyanna, nie przerywając swojego 
zajęcia. 
Jej głos był stłumiony z wysiłku.
Cleress uniosła głowę i musiała uśmiechnąć się, widząc to, co kazało Lyannie 
podtrzymywać czar. Pochylające się gałęzie niemal dotykały jej twarzy, głaskały 
wyciągnięte 
ręce, poruszały się i płynęły niczym macki życzliwego morskiego stwora. 
Sztywność kory 
zniknęła zastąpiona giętkością ciała.
Na gałęziach zaś tańczyły i szeleściły liście, skręcały się i gięły, a ich 
łagodny szum 
brzmiał niemal jak muzyka. To był wspaniały widok i Cleress popatrzyła na 
Lyannę, 
zastanawiając się, cóż takiego dziewczynka wyobraża sobie, iż widzi i słyszy.
- To dobrzy przyjaciele? - zapytała Cleress. - Ładnie wyglądają.
- Tak, ale nie mogą z tobą rozmawiać, bo byś ich nie zrozumiała.
- Aha, pojmuję. I cóż oni ci mówią?
- Idą tu źli ludzie, ale także idą dobrzy, aby nam pomóc. A ty jesteś bardzo 
zmęczona, i to 
przeze mnie, ale nie martw się, wszystko będzie dobrze.
Cleress nie mogła wymówić ani słowa. Popatrzyła tylko na Ephemere, jej siostra 
była 
mocno skoncentrowana. Miała zamknięte oczy, a ręce trzymała na przeponie.
- Skąd oni to wiedzą? Muszą być bardzo mądrzy.
Lyanna skinęła głową, a liście zaszeleściły, jakby biły jej brawo.
- Wiedzą, bo tacy właśnie są, głupiutka.
Stara Al-Drechar stłumiła westchnienie. Lyanna wyczuwała niuanse w przepływie 
many. 
Niektóre prawdopodobnie przejęła od Erienne, lecz reszta pochodziła z siły 
szalejącej 
wewnątrz jej głowy. Musiało to być bardzo wyczerpujące i niebezpieczne. Cleress 
miała tylko 
nadzieję, że Ephemere kontroluje jej moc.
- Czy twoi przyjaciele powiedzieli ci coś jeszcze? - Elfka niemal obawiała się 
odpowiedzi.
Lyanna znów skinęła głową, ale tym razem jej uśmiech zbladł, a oczy stały się 
wilgotne.
- Wkrótce zrobi się ciemno, a ja nie będę mogła ich zobaczyć przez całe wieki. I 
mogę się 
zagubić, ale ty mi pomożesz.
- Och, moja kochana Lyanno - powiedziała Cleress z głębi przepełnionego smutkiem 
serca. - Pożegnaj się ze swymi przyjaciółmi. Obawiam się, że nadchodzi Noc.
Rozdział 12
Oto ona. Bez wątpienia. Niczym pierwsze tchnienie wiatru na spokojnym morzu. I 
jeszcze raz.
Daleko na południu, na północ od Calaius, mana znajdowała się w ruchu. Z tej 
odległości 
ruch wydawał się niewielki, ale jego nietypowość wywoływała fascynację i 
zdradzała 
obecność magii.
Doświadczony mag potrafił wyczuwać umysłem dostrojonym do podstawowego 
spektrum czar oraz chwile, kiedy w totalnym chaosie pojawiały się na krótko 
wysepki 
porządku. Lecz te wiry były całkiem inne, obce, i bez wątpienia emanowały z 
rozpadającego 
się statycznego czaru.
Gorstan, mistrz Dordover, stał i wyczuwał, aż był całkowicie pewien. To nie 
balaiańska 
magia. Mimo pewnych niedostatków, była kompletna w sposób, którego on nie 
potrafił 
osiągnąć. Ta magia pochodziła od innej, większej mocy, i mimo niesmaku czuł 
podziw.
Odwrócił się, ponownie dostrajając swoje oczy do słabego szarego światła 
płynącego z 
zachmurzonego nieba.
- Mam ich - powiedział.
Selik uśmiechnął się. Krzywy grymas pojawił się tylko na jednej połowie twarzy. 
Jak 
daleko?
Gorstan wzruszył ramionami.
- Wiele dni drogi stąd. Nie można tego określić dokładniej, lecz przypuszczam, 
że są 
gdzieś na Archipelagu Ornouth.
- Jeśli pozwolisz, Gorstanie...
- Oczywiście - odparł Dordovańczyk.
Selik skinął lekko głową i odszedł z towarzyszącymi mu dwoma przybocznymi, 
ponownie naciągając na głowę kaptur.
Gorstan obserwował jego odejście, po czym ponownie odwrócił się na południe z 
opuszczoną głową, skupiając wzrok na spokojnych wodach rzeki Arl wpadającej do 
Oceanu 
Południowego.
Przypuszczał, że Vuldaroq ma rację i Selik jest pożytecznym sprzymierzeńcem. Nie 
mógł 
jednak przestać myśleć o tym, że Dordover zostanie na zawsze splamione jawnymi 
kontaktami z Łowcami Czarownic. Nominalnie to Gorstan dowodził setką magów i 
dwoma 
setkami pieszych kwaterujących teraz wokół Arlen. Wśród mieszkańców sennego 
portu nie 
sposób było nie wyczuć pewnej nerwowości. A słysząc o ruchach Xetesku i 
wypuszczeniu 
Protektorów, zastanawiał się, czy tak naprawdę to nie Selik kieruje tym 
wszystkim.
Vuldaroq wkrótce miał pojawić się w Arlen, i im szybciej tu przybędzie, tym 
lepiej.
* * *
Hirad, Bezimienny i Ilkar wprowadzili swoje cztery konie do Greythorne późnym 
popołudniem. Chmury wciąż wisiały nisko na niebie, wiatr chłostał otwarty teren. 
Wszędzie 
widzieli skutki jego wściekłości: położone trawy, przetykane kupkami ziemi w 
miejscach, 
gdzie wyrwane zostały korzenie drzew. Tu i tam natknęli się na ciała zwierząt, a 
nawet 
znaleźli dwoje zabitych ludzi.
Była to para w średnim wieku, zawaliła się na nich stodoła, grzebiąc ich ciała 
pod słomą i 
belkami. Krucy podjechali bliżej, aby sprawdzić, czy nie będą mogli pomóc, ale 
okazało się, 
że mogą ich już tylko pochować.
Wkrótce po opuszczeniu Thornewood napotkali bezładną kolumnę uciekinierów 
kierujących się do Gyernath z Rache. Rache zostało zniszczone przez wiatry znad 
Oceanu 
Północnego i wielką lawinę błota z okolicznych wzgórz, która zalała większą 
część miasta, a 
wielu ludzi pogrzebała żywcem. Ci, którzy ocaleli, uciekli, wierząc, że 
bezpieczniej będzie w 
Gyernath, ciepłym, spokojnym porcie na południu. Krucy nie mieli serca 
powiedzieć im, że 
teraz nigdzie nie jest bezpiecznie.
Ostatni etap podróży upłynął w milczeniu, każdy z nich rozmyślał nad tym, co 
zobaczył i 
usłyszał po drodze. Rzeczywistość, jaką zastali w Greythorne, była najgorsza ze 
wszystkiego.
Widoczna z daleka wielka liczba świateł dawała nadzieję, że ciche miasto targowe 
uniknęło huraganu. Lecz im bardziej się zbliżali, tym bardziej zapadająca 
ciemność nie mogła 
przesłonić rzeczywistości.
To, co Hirad uważał za pochyłe dachy domów, okazało się częściowo zawalonymi 
murami. Kawały popękanego kamienia piętrzyły się aż pod niebo. Szerokie 
brukowane ulice 
prowadząc do targu zostały zasypane gruzem i śmieciami. Jedyne stojące obiekty 
okazały się 
namiotami wzniesionymi jako schronienie dla ocalonych.
Krucy widzieli już takie zniszczenia, ale nie na tak wielką skalę. Rozmowa z 
ludźmi 
uświadomiła im grozę katastrofy, która spadła na Greythorne.
Choć huragan uderzył dwa lub trzy dni temu, szok mijał dopiero teraz. Hirad mógł 
sobie 
wyobrazić, co działo się zaraz po katastrofie. Panika i adrenalina odpędzały 
zmęczenie, kiedy 
gromady ludzi walczyły o odnalezienie bliskich, oswobodzenie uwięzionych i 
uratowanie 
czegoś nadającego się do użytku. Sterty skrzyń ustawionych pod skórami i płótnem 
świadczyły o skali tego przedsięwzięcia.
Lecz pierwsza noc bez dachu nad głową, w ruinach niegdyś wielkich domów, oraz 
pierwszy świt osłabiły wolę i pozbawiły ludzi morale. Ci, którzy jeszcze 
poprzedniej nocy 
tryskali energią, teraz obudzili się wyczerpani, i spoglądając na swoje miasto 
podkrążonymi 
oczami, uświadamiali sobie, że wszystko, co teraz mogą odkryć, to tylko ciała. I 
rzeczywiście 
tak było. Mężczyźni i kobiety o twarzach umorusanych pyłem ciężko pracowali, 
lecz już nie 
dało się zobaczyć w nich dawnego ducha. Patrzyli wokół szeroko otwartymi ze 
zdziwienia 
oczami, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co się stało.
Krucy minęli owinięte w koc dziecko, które siedziało pod rozpiętą skórzaną 
płachtą. Nie 
miało więcej niż pięć lat i było zbyt przerażone, aby płakać. Siedziało tylko, 
patrzyło przed 
siebie i czasem dygotało. Tylko bogowie wiedzą, co widziało i jaki los spotkał 
jego rodziców.
Krucy podążali w stronę rynku, nikt nie zwracał na nich uwagi. Poza rozpaczliwie 
powolną, zdeterminowaną aktywnością dostrzegali zalążki organizacji. Ratusz i 
spichlerz 
zniknęły, pozostał po nich tylko narożnik z wciąż trzymającymi się oknami, które 
odbijały 
światła latarni niczym złowrogie twarze o wielu oczach. Pod rozpiętym płóciennym 
daszkiem 
kręcili się wokół stołów mężczyźni i kobiety, rysując coś na mapach i 
pergaminach lub 
przygotowując jedzenie.
W środku tego wszystkiego siedział mężczyzna z zabandażowanym prawym okiem i 
nogą. Nawet z trzydziestu jardów widać było, że jest blady i wychudły, ma 
głęboko 
pobrużdżoną twarz i siwe włosy, a jego wycieńczone ciało z trudem wygrywa ze 
zmęczeniem.
- Musimy z nim porozmawiać - rzekł Bezimienny.
- Idźcie tam we dwóch, a ja znajdę kogoś, kto zaopiekuje się końmi - odparł 
Ilkar.
Bezimienny kiwnął głową, po czym on i Hirad poszli w stronę ciepłego zadaszonego 
miejsca. Zatrzymał ich jakiś młody mężczyzna, przerażony i zmęczony.
- Jesteście spoza miasta? Przybyliście pomóc? - zapytał. Jego długie blond włosy 
zwisały 
po obu stronach bladej, pociągłej twarzy.
- Jesteśmy Krukami - oznajmił Bezimienny - i szukamy Densera.
Mężczyzna wciągnął ze świstem powietrze.
- Powiedział, że przyjedziecie. - I kiwnął głową w stronę mężczyzny w bandażach. 
Hirad 
położył dłoń na jego ramieniu.
- Jeśli będziemy musieli, jakoś wam pomożemy.
Uśmiech przywrócił iskierkę życia w przekrwionych oczach młodzieńca.
- Dziękuję wam.- Skłonił się lekko. - Dziękuję.
Bezimienny podszedł do mężczyzny, który nosił łańcuch i ciemnozielony płaszcz 
burmistrza. Tamten wyciągnął drżącą dłoń, a wielki wojownik ujął ją i mocno nią 
potrząsnął.
- Gannan. Przynajmniej żyjesz.
- Ledwie, Bezimienny. Powiedziałbym, że dobrze cię widzieć, lecz obawiam się, że 
wasze przybycie ma niewiele wspólnego z ratowaniem, za to dużo z przyczyną tego 
całego 
zamieszania.
Tymczasem Ilkar podszedł do Hirada.
- Czy jest tu ktoś, kogo on nie zna? - wyszeptał.
- Najwyraźniej nie - odparł elf. - Zostawiłem konie pod opieką tutejszego. W 
zachodniej 
części miasta jest już tymczasowa stajnia.
Bezimienny zignorował ich i dalej stał z burmistrzem.
- Rozmawiałeś z Denserem?
- Nie za długo, ale tak. - Gannan uniósł się na krześle, aby obiema rękami 
lepiej ułożyć 
zranioną nogę. - Jest bardzo poruszony. W tym, co mówi, nie ma zbyt wiele sensu.
- Gdzie on jest? Muszę z nim pogadać.
Gannan wskazał na pobliski stół.
- Może najpierw zechcecie się nieco pożywić?
- Nie - podziękował Bezimienny - zachowaj to dla swoich ludzi. Sami zatroszczymy 
się o 
siebie.
- Chwilę temu Denser poszedł za spichlerz, pragnąc nieco ciszy i samotności. 
Szukajcie 
go tam.
- Dzięki, Gannan, spotkamy się potem. - I Bezimienny odwrócił się. - Hirad, 
idziesz czy 
zostajesz?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Kiedyś i tak będę musiał z nim porozmawiać. Równie dobrze mogę to zrobić 
teraz.
Bezimienny skinął głową.
- Dobrze.
Więc poszli.
Spichlerz przylegał niegdyś do ratusza, lecz teraz została z niego tylko sterta 
gruzu. Dalej, 
na północnym skraju Greythorne, ruch i liczba świateł malały, choć zniszczenia 
były równie 
poważne. Najwyraźniej za mało ludzi ocalało, aby mogli wszędzie pracować.
Ktoś szedł przez gruzy, zakłócając ciszę odgłosem przesuwania dachówek i 
szorowania 
kamienia o kamień.
- To Denser - rzekł Ilkar, wskazując w mrok.
Przez chwilę Hirad nie mógł odnaleźć go na ciemnym tle, potem dostrzegł ruch 
jego 
głowy.
Mag kucał na ruinach czegoś, co kiedyś prawdopodobnie było domem. Wokół leżały 
rozrzucone belki, a dachówki, strzecha i kamień piętrzyły się w nie do końca 
zburzonych 
rogach pomieszczenia. Trzymał coś w dłoni, a kiedy podeszli bliżej, zobaczyli, 
że to drobna 
ludzka rączka.
Wyglądało na to, że ich nie zauważył, trzymał rączkę w jednej dłoni, a drugą 
delikatnie ją 
gładził. Poprzez szum wiatru Hirad słyszał, że coś mamrocze, ale nie mógł 
rozróżnić słów.
- Denser? - zapytał łagodnie Bezimienny. Mężczyzna drgnął i odwrócił się do 
nich. Po 
jego twarzy płynęły łzy, a oczy były czarnymi jamami w ciemnościach nocy.
- Spójrz, co ona zrobiła - wyszeptał stłumionym głosem i głośno przełknął ślinę. 
- To 
zaszło za daleko.
Ilkar kucnął obok niego.
- O czym ty mówisz?
Denser wskazał na trzymaną w ręce dłoń. Elf podążył za jego wzrokiem. Rączka 
należała 
do leżącego obok małego chłopca, który miał może z pięć lat, choć, prawdę 
mówiąc, trudno 
było powiedzieć. Jego głowa została zmiażdżona przez spadający kamień.
- Nie możesz winić za to Lyanny.
- Winić Lyannę? - Denser pokręcił głową. - Nie, ale to ona jest przyczyną tego 
wszystkiego. Nawet teraz można poczuć, co napędza wiatr. Wyobraź sobie, że jest 
pięćdziesiąt razy silniejszy i rozwala ci ściany. To cud, że ktokolwiek z nich 
przeżył. Jeśli 
trzeba kogoś winić, to mnie i Erienne.
- Nie sądzę, aby to było takie proste - odparł Ilkar. Wyjął dłoń chłopca z wciąż 
poruszających się palców Densera i położył ją na rumowisku.
- Tylko ja mogę to powstrzymać. Tylko ja - wymamrotał Denser. W jego spojrzeniu 
tliło 
się szaleństwo, głos łamał się. - Musicie zabrać mnie do niej. Musicie.
- Chyba już pora, abyś przestał się zadręczać i odszedł stąd. - Ilkar rozejrzał 
się. - Czy 
możemy tu znaleźć jakieś odosobnione miejsce?
Hirad wzruszył ramionami.
- Jeśli je sobie sami zbudujemy.
W oczach Ilkara błysnął gniew.
- Coś znajdziemy. Chodź, Denser. Napijesz się czegoś ciepłego.
Każdy kąt i każda osłonięta dachem przestrzeń była zatłoczona dorosłymi i 
dziećmi, 
rannymi i tymi, którzy się nimi opiekowali. Krucy opuścili centrum miasta i 
rozpalili ogień w 
kręgu kamieni w budynku, który oczyszczono już z ofiar. Kiedy w starym żelaznym 
kociołku 
Bezimiennego zabulgotała woda, Denser uspokoił się nieco, lecz jego dłonie w 
dalszym ciągu 
drżały.
- Dziwi mnie, że w ogóle tu jesteś, Hirad - rzekł, usiłując się uśmiechnąć.
Hirad nawet tego nie próbował.
- Nie byłoby mnie tutaj, ale Sha-Kaan potrzebuje Al-Drechar. Starzy magowie to 
teraz ich 
ostatnia szansa, gdyż wszyscy inni ich opuścili.
- Czy możemy odłożyć to na później? - Głos Ilkara był pełen bólu. - Od jak dawna 
tu 
jesteś, Denser?
Xeteskianin wzruszył ramionami.
- Dzień. Zatrzymano mnie. Taki tu bałagan. Przecież musiałem im pomóc.
- Nie możesz za to winić siebie - powiedział Ilkar.
- Nie mogę? A czy to nie jest właśnie to, czego chcieliśmy z Erienne? Dziecię 
Jedności. 
Najpotężniejszy mag Balai. - Te ostatnie słowa niemal wypluł. - Ona wyrwała się 
spod 
kontroli i ktoś musi ją powstrzymać. Ja muszę ją powstrzymać.
Ilkar popatrzył na Hirada i Bezimiennego.
- A co, nie mówiłem?
Bezimienny skinął głową.
- Jeśli on jest o tym przekonany, to ja chyba też jestem gotów uwierzyć. Ale to 
nie 
zmienia powodu, dla którego tu jestem, nie zapominaj o tym. Denser, odnajdziemy 
ją i 
pomożemy jej to kontrolować. A raczej ty jej pomożesz, jeśli tylko zechcesz. 
Ilkar mówił 
nam, że to może być jej Noc.
- Co pozostanie, kiedy dla Dziecka Nocy wreszcie nastanie świt, co? - Denser 
zatoczył 
dłonią krąg. - Popatrz tylko. Wszędzie śmierć. Słyszałem różne opowieści. Krążą 
po całym 
mieście. To nie jest jedyna rzecz, jaką widziałem. To się dzieje wszędzie. - 
Schował głowę w 
dłoniach. - A sprawiła to magia. Tak mówią ci, co przeżyli. Ale to nie tylko 
magia, prawda? 
To moja córka. Moja córka. Musicie mnie do niej zaprowadzić.
- Uspokój się, Denser. Musisz odpocząć. Hirad, potrzebujemy dla niego czegoś 
ciepłego 
do picia - zarządził Ilkar.
Potem mag rozsiadł się i pozwolił, aby otuliła ich cisza. Denser przełykał łzy, 
Bezimienny 
i Hirad prawdopodobnie przetrawiali jego słowa. Ilkar zaś czuł, że stracił całą 
energię. Miał 
nadzieję, że rano uda im się bardziej rozsądnie porozmawiać.
Ale do rana pozostało jeszcze bardzo dużo czasu.
* * *
Wszystko było nie tak. Thraun pozostawił resztki stada w bezpiecznym miejscu, 
ukryte w 
głębi Thornewood, w płytkiej jamie wykopanej pod kępą drzew, których wicher nie 
zdołał 
zniszczyć. Postanowił sprawdzić Greythorne, gdzie mieszkali ludzie. Chciał 
ukraść coś do 
jedzenia i poszukać śladów tych, których przypominał sobie z zamglonej i 
niewyraźnej 
przeszłości.
Lecz kiedy późną nocą znalazł się na miejscu, pod pełnym chmur niebem, zastał 
tylko 
rozpacz i zniszczenia. Spoglądał na miasto z górującego nad nim wzgórza i jego 
wilcze serce 
biło dziwnie, jakby z sympatią dla rasy, którą uważał za zagrożenie. A więc nie 
będzie 
pożywienia. Nie będzie kury do złapania, psa ani kota do pogonienia ani 
porzuconych w 
jakiejś bocznej uliczce resztek z posiłku.
Choć panowała noc, miasto żyło tak, jakby to był dzień. Mężczyźni dźwigali 
kamienie z 
zawalonych budynków. Znalezione martwe ciała zanoszono do centrum. Wszędzie jego 
wzrok 
raziły światła latarni i pochodni. Nie mógł ryzykować wejścia do miasta - nie 
chciał znów 
sprowadzać łowców do Thornewood.
Tak więc ruszył z powrotem do watahy, lecz inną drogą, mając nadzieję, że 
znajdzie jakąś 
zdobycz. I wtedy ich zobaczył. Czterech ludzi, dwóch zabitych metalem i dwóch 
czymś innym, 
ich twarze świadczyły o nagłym przerażeniu i szybkiej agonii.
Było też coś jeszcze. Zapach w powietrzu i na liściach, który znał, czystość, z 
jaką zabito 
ofiary, i szczątkowa wiedza wewnątrz niego, która przebudziła się do życia. 
Wiedział, kto to 
zrobił. Wyczuwał to w powietrzu. To musiało mieć związek z tą dwójką, którą 
widział w 
Thornewood, zanim nadszedł wiatr.
Thraun zatrzymał się, jego umysł z wolna się rozjaśniał. Thornewood bardzo 
ucierpiało. I 
to nie dlatego, że tyle drzew zostało połamanych, ale ucierpiało z powodu tego, 
jak to się 
stało. Nagły wiatr pozbawiony wszelkich więzi z tym, co naturalne, a związany z 
mgłą, którą 
mógł wyczuć dookoła siebie, ale nie potrafił jej dotknąć.
Przeczucie, że coś jest nie tak, cały czas unosiło się wokół niego. Z każdym 
powiewem 
wiatru jego serce drżało, z każdą kroplą deszczu bał się potopu z jasnego nieba. 
To musi się 
skończyć. Zagrożenie dla jego stada musi zostać usunięte. Ci ludzie, których tak 
słabo 
rozpoznawał, byli w jakiś sposób z tym związani. Może szukali tego, czego on 
teraz szukał. A 
być może nie. Lecz jedna rzecz była pewna: nie mógł pozostać w Thornewood i żyć 
samą 
nadzieją.
Thraun zawsze wiedział, że różni się od reszty watahy. Rozumiał wiele rzeczy. 
Nie dawał 
się zranić. Czuł dziwną więź z ludźmi, która doprowadziła do tego, iż zabronił 
swojej watasze 
polować na nich. Ale teraz potrzebował wilków.
Powziąwszy decyzję, potruchtał z powrotem do watahy. Pozostawił szczeniaki pod 
opieką 
najmniej zdolnej do walki samicy, a resztę poprowadził w stronę Greythorne.
Gdzieś tam były odpowiedzi na nurtujące go pytania.
* * *
Hirad trącił nogą ognisko i nowy płomień wystrzelił w niebo, rozrzucając 
głownie. 
Ciemność poza kręgiem światła nie była cicha. Choć nie padało, wiatr nawiewał 
coraz więcej 
chmur, a jego dzikie podmuchy podrywały kurz i wyły w ruinach niegdyś 
wspaniałych 
domów Greythorne.
W centrum i na południe od miasta latarnie wciąż się paliły, praca przy 
wyciąganiu 
trupów spod gruzów trwała. Hirad czuł ogromny podziw i współczucie dla 
mieszkańców 
miasta, którzy lgnęli do siebie w poszukiwaniu wsparcia, podczas gdy ich 
wewnętrzna siła 
kazała im szukać w ruinach zmarłych, aby ci, co przetrwali, mogli zacząć żyć od 
nowa.
Barbarzyńca dorzucił do ognia wyschniętą gałąź i popatrzył na tych, których 
pilnował. 
Krucy. Bez wątpienia czuł się z nimi dobrze. Nie wyobrażał sobie, że 
kiedykolwiek jeszcze 
będzie czuwał nad Denserem, Ilkarem i Bezimiennym, ale tak właśnie się stało, a 
ich śpiące 
sylwetki świadczyły o zaufaniu, jakim go darzyli.
Tak wiele wspomnień tłoczyło mu się w głowie, że aż nie umiał sobie poradzić. 
Zdjął 
gorący kociołek znad ognia i ponownie napełnił kubek. Namoczone zioła, które 
zebrał Ilkar, 
były tak dobre, że nadawały się do jeszcze jednego zalania.
Wiatr igrał po obozie, wciskając się pod płaszcze i futra śpiących przyjaciół 
jak szepczący 
kieszonkowiec, który jednak niczego nie chce ukraść. Uśmiechnął się, 
przypominając sobie 
niezliczone chwile, kiedy już to widział.
Lecz uśmiech zgasł, kiedy jego wzrok spoczął na postaci Densera. Powiew wiatru 
zniknął, a mimo to płaszcz poruszał się pod dotykiem jakiejś niewidzialnej 
dłoni.
Widział w swoim życiu znacznie więcej magii niż większość nie znających się na 
niej 
osób i potrafił rozpoznać Płaszcz-Ukrycia. Mając świadomość, że mag chodzący 
wokół 
Densera może nie być sam, Hirad powoli wstał, nie spuszczając przyjaciela z oka.
Denser leżał naprzeciw niego po drugiej stronie ogniska, Bezimienny po lewej, a 
Ilkar po 
prawej. Hirad wyprostował się, jego serce zaczęło szybciej bić. Wśród ruin 
przeszedł 
następny powiew wiatru. Hirad obrócił się nieco, jakby chciał spojrzeć na 
Greythorne, a 
potem gwałtownie odwrócił się i przeskoczył przez ogień.
Wylądował za Denserem, ale zahaczył o ramię okrytego Płaszczem maga, który 
właśnie 
schylał się, aby coś ukraść. Hirad usłyszał, jak zaskoczony mag coś burknął, i 
nagle go 
zobaczył - szczupła postać odziana w ściśle dopasowany czarny strój. Barbarzyńca 
powalił go 
na ziemię.
- Krucy! Mag atakuje! - zawołał, padając na ziemię, aby unieruchomić tamtemu 
ręce. 
Mag był jednak szybki, żylasty i zwinny. Wyrwał się z rąk Hirada i odepchnął 
barbarzyńcę.
Hirad przetoczył się jeszcze raz i przeszedł do klęku. Widział, że mag jest 
wciąż 
zdezorientowany, a za jego plecami już budzą się Krucy. Obcy rzucił się do 
ucieczki, ale 
Hirad był szybszy i wystawił nogę, aby go podciąć. Mężczyzna wywinął kozła i 
legł w pyle.
Kruk rzucił się na niego. Mag szybko zerwał się na nogi i natarł na barbarzyńcę. 
Wymierzył pięścią cios, ale Hirad uchylił się, a kiedy był już poza zasięgiem 
rąk przeciwnika, 
uderzył go w przeponę, a potem lewą ręką prosto w nos. Poczuł, jak kość pęka i 
jego pięść 
zalewa mokra i ciepła krew.
Mag cofnął się, chwiejąc się i jęcząc z bólu. Hirad rzucił się za nim, trafił go 
dwa razy w 
usta, a potem wymierzył haka, przed którym mężczyzna uchylił się do tyłu. Hirad 
zebrał 
wszystkie siły, lecz nie zdołał zadać następnego ciosu, zwalony z nóg przez 
kogoś, kto wpadł 
na niego z boku.
Dookoła słyszał krzyki. W polu widzenia pojawiła się następna postać.
- Trzech! Ich jest trzech! - wrzeszczał Denser.
Ktoś wyciągnął miecz. Hirad zobaczył błysk metalu i instynktownie zablokował 
cios z 
lewej, trafiając napastnika w przedramię. Potem wycofał się do tyłu, usiłując 
rozejrzeć się. 
Wszędzie wokół widać było ludzi.
Tymczasem przeciwnik Hirada poderwał się na nogi, ale natychmiast zgiął się wpół 
i 
barbarzyńca poczuł na twarzy kropelki krwi. Mag upadł.
- O, bogowie! - krzyknął, zrywając się, aby poszukać maga ze złamanym nosem, 
lecz 
Denser wypatrzył go pierwszy.
- Dranie! - wrzeszczał Denser i raz za razem opuszczał zakrwawiony miecz.
- Przestań! Przestań! - krzyczał Bezimienny.
Obok Hirada wił się drugi mag, trzymając się za bok i krzycząc w agonii. Hirad 
wbił nogę 
w jego twarz, by go uciszyć, podczas gdy cały czas słyszał dobiegające z tyłu 
tępe odgłosy 
uderzania metalu o martwe ciało.
- Koniec, Denser, to koniec! - znowu krzyczał Bezimienny.
- Nie! - wrzeszczał Denser.
- To koniec! - W głosie Bezimiennego zabrzmiało zdecydowanie.
Wreszcie zapadła cisza.
Hirad otrzepał się. Zacisnął pięści tak mocno, że aż zaczęły go boleć.
Na gruzie obok niego leżało poskręcane ciało maga. Kopniak w twarz złamał mu 
kark, 
lecz biorąc pod uwagę ziejącą w jego plecach ranę, prawdopodobnie było to dla 
niego 
błogosławieństwem. Kilka stóp dalej leżało drugie ciało. Wszędzie było pełno 
krwi. W 
czerwonawym blasku ognia zdawała się lśnić na każdym kamieniu, tworzyła ślady na 
piasku i 
gromadziła się w kałużach wokół ciał. Trzeciego napastnika nie było widać, Hirad 
wyciągnął 
miecz, rozglądając się w ciemności.
- Gdzieś tam jest jeszcze trzeci - ostrzegł przyjaciół.
- Nie wróci - szepnął Denser. - Wie, że będziemy na niego czekać.
Xeteskianin wciąż pochylał się nad swoją drugą ofiarą. Ściskał ociekający krwią 
miecz i 
gwałtownie łykał powietrze, miał twarz pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu. 
Bezimienny i 
Ilkar stali obok niego. Żaden z nich nie wyciągnął broni, obaj spoglądali z 
niemal komicznym 
przerażeniem na rzeź, której tak szybko dokonał Denser.
- Denser, pora oczyścić miecz i schować go - powiedział cicho Bezimienny.
Xeteskianin skinął głową i uklęknął, by wytrzeć miecz o ubranie zabitego maga. 
Patrzyli 
na jego powolne i staranne ruchy, a potem jak wraca do ogniska, nie chcąc 
patrzeć im w oczy. 
Usiadł na swoim posłaniu i zagapił się w ogień.
- Kim oni byli? - zapytał Hirad.
- Dordovańczykami - odparł Ilkar.
- Zabójcami - zgrzytnął zębami Denser.
- Nie sądzę - rzekł Hirad. - Wtedy to twoja krew by tu była, a nie ich. Co ci 
się, do diabła, 
stało? - Wskazał na ciała i wrócił do ciepła ogniska. Ilkar i Bezimienny 
dołączyli do niego. - 
Nie mogę uwierzyć, że to twoja robota.
Denser wzruszył ramionami.
- Zaatakowali nas, więc broniliśmy się.
- Ciekawy punkt widzenia - powiedział Ilkar. - Ktoś mógłby powiedzieć, że 
goniłeś za 
bezbronnym człowiekiem i posiekałeś go na kawałki.
- Nie zaatakowali nas - dodał Hirad. - Oni chcieli czegoś od ciebie.
Denser spojrzał na Hirada. Furia jeszcze w nim nie wygasła.
- I nie dostali.
- Nie dostali czego? - zapytał Bezimienny.
- Nieważne. - Dłoń Densera odruchowo dotknęła kieszeni na piersi.
- Nieważne? - Hirad widział szalony błysk w oczach Densera, więc postanowił 
zachować 
spokój. - Dla Dordovańczyków było ważne. Dla ciebie też, skoro ich zabiłeś.
- Nie dlatego to zrobiłem.
- Zatem powiedz nam dlaczego - rzekł Bezimienny. - Znów coś przed nami ukrywasz, 
a 
my znowu nie możemy się przygotować. Narażasz nas na niebezpieczeństwo, a Krucy 
tak nie 
postępują.
- Bogowie, zupełnie jakbym słyszał Hirada - powiedział Denser.
- Bo w tym przypadku on ma cholerną rację - wyraził swoje zdanie Ilkar. - Musimy 
wiedzieć, Denser. Żebyśmy mogli spokojnie spać.
Xeteskianin uniósł brwi i niechętnie skinął głową.
- To dziwne, ale okazuje się, że nie przetłumaczono całego Proroctwa. Zabrałem 
nie 
przetłumaczone stronice do Xetesku i dzięki nim poznałem zamiary Dordovańczyków, 
jasne?
Hirad westchnął i spojrzał w kierunku miasta. Zobaczył zbliżające się w ich 
stronę 
światła. Nic dziwnego, pewnie krzyki umierającego maga, mimo wiatru, usłyszało 
całe 
miasto. To przynajmniej utrzyma trzeciego mężczyznę z dala od nich. Schował 
miecz i usiadł.
- A ty uważałeś, że te skrawki nie są warte żadnej wzmianki? - zapytał cichym, 
lecz 
gniewnym głosem Ilkar. - Narażałeś nas od chwili, kiedy opuściliśmy Dordover, i 
nawet nie 
raczyłeś nam o tym powiedzieć. Wielkie dzięki.
- Nie sądziłem, że dowiedzą się o tym - odparł Denser.
- Nie o to chodzi. Mam tylko nadzieję, że to było tego warte. - Spojrzał na 
Densera i już 
wiedział, że dla niego było.
- Jeśli złapią moją córkę, złożą rytualną ofiarę. Będzie umierać w strasznych 
cierpieniach. 
Nie pozwolę, aby tak się stało. Wystarczy wam?
Denser zapatrzył się w ogień.
- Na razie - odparł Bezimienny.
Hirad spojrzał na wielkiego mężczyznę. On na pewno podejrzewa, że tu chodzi o 
coś 
więcej. Czas pokaże, ale on rzadko się myli. A teraz, ponieważ latarnie coraz 
bardziej się 
zbliżały, trzeba pomyśleć o wyjaśnieniach.
* * *
Erienne wiedziała, że mają niezłą szybkość, ale mimo to dla niej ta podróż 
trwała zbyt 
długo. Wiedziała, że to skutek niecierpliwości, ale dokuczliwe uczucie nie 
chciało jej opuścić. 
Najchętniej popędziłaby statek, dmuchając w żagle, chociaż wiał stały wiatr, 
goniący po 
powierzchni wody białe rumaki. Bez wątpienia było to dzieło umysłu Lyanny, i to 
dość 
potężne. Czasami widziała, jak kapitan Wiązu marszczy czoło przy sterze, 
zaskoczony tym, że 
wiatr nie wieje zgodnie z kierunkiem pędu chmur, że podąża w swoją stronę.
Lecz był dobrym żeglarzem, nawykłym do kaprysów Oceanu Południowego i 
przypływów wokół Calaius, i choć najwyraźniej irytowała go różnica między tym, 
co widział 
i co czuł, ufał swojej ocenie i trzymał wszystkie żagle rozwinięte.
Jak co rano Erienne zerwała się wraz z pierwszymi oznakami świtu. Stojąc na 
dziobie, 
odziana w grube wełniane spodnie, koszulę i płaszcz, podziwiała światło 
rozlewające się na 
wschodzie. Tego ranka zobaczyła na horyzoncie Balaię. Dzień był jasny, bez śladu 
mgły, ten 
widok wprawił ją w dobry nastrój, tłumiąc niecierpliwość, którą Ren’erei uznała 
za śmieszną i 
jednocześnie frustrującą.
- Spokojnie - powiedziała. - Nie możesz zrobić nic więcej. Wiatr i statek są 
poza twoją 
kontrolą. Jeśli dasz odpocząć umysłowi, dni będą płynąć szybciej.
Erienne uśmiechnęła się i odwróciła, aby spojrzeć na śliczną młodą elfkę stojącą 
na 
pokładzie sterowym obok kapitana. Próbowała nauczyć czarodziejkę uspokajających 
ćwiczeń, 
zadziwiająco podobnych do tych, których uczono w kolegiach magów cierpiących na 
poważny upływ many. Ren’erei poprosiła ją, aby wyobraziła sobie, że jej zmęczony 
umysł to 
mięsień napięty z wyczerpania, który z wolna rozwija się i rozciąga, a potem, 
żeby poczuła w 
wyobraźni, jak zimny strumień krwi zaczyna ponownie nim płynąć.
Wiedziała, że potrafi to zrobić, ale po prostu nie chciała. Przyznała to z 
uśmiechem, na co 
Ren załamała dłonie i odeszła.
Oczywiście teraz Erienne żałowała, że nie próbowała. Była zmęczona, nie 
przespała całej 
nocy od chwili, kiedy opuściła Herendeneth. Pełne bólu i strachu okrzyki Lyanny 
wciąż 
odbijały się echem w jej głowie, a własne zniecierpliwienie kazało budzić się 
wiele razy.
Brzeg był coraz bliżej i jeśli kapitan dobrze wyliczył czas przypływu, to 
niedługo wpłyną 
na rzekę Arlen. Erienne nie wątpiła, że tak właśnie będzie.
Jej uczucia były mocno splątane. Bardzo pragnęła zobaczyć Densera, ale 
jednocześnie 
obawiała się jego reakcji po tak długiej rozłące. Potrzebowała jego siły i rady, 
ale nie 
podobało jej się przyznanie do porażki, za jaką uważała proszenie go o pomoc. 
Wciąż 
przepełniało ją podniecenie na myśl o spotkaniu z Krukami, choć bała się, czy 
poczucie 
bezpieczeństwa, jakie w ten sposób zyska, będzie uzasadnione. W końcu jak mogą 
jej pomóc? 
Ale już po chwili musiała uśmiechnąć się na tę myśl. Wbrew wszystkiemu osiągnęli 
tak 
wiele, że to pytanie było śmieszne. Na pewno znajdą jakieś wyjście.
Jednak będą też problemy. Wiedziała, że Ilkar jest przeciwny powrotowi Jedności, 
i 
doskonale rozumiała myśli, jakie ścierały się w jego głowie. A może nawet nie 
będzie go z 
Krukami? Lecz gdzieś tam w głębi czuła, że nie przepuści takiej okazji - choćby 
po to tylko, 
by upewnić się, że jego kolegium na tym nie straci. Co do Densera, no cóż, jego 
kolegium 
miało w tym ogromny interes i bez wątpienia bardzo by się zdenerwowali, gdyby 
nie 
współpracował z nimi. Lecz on najpierw czuł się ojcem, a dopiero potem 
Xeteskianinem, i 
jeśli tylko uzna, że zagrażają Lyannie, stanie nawet przeciwko własnemu 
kolegium. W tym 
wypadku, tak jak w wielu innych kwestiach, on i Erienne byli jednej myśli.
Wszystkie te rozważania powodowały, że coraz silniej przeżywała rozstanie z 
dzieckiem. 
Biedna Lyanna. Niewinna dziewczynka wplątana w grę bez zasad, wyraźnie 
określonych 
stron i pewnych sposobów zwycięstwa. Erienne bardzo pragnęła ujrzeć jej drobną 
twarzyczkę, śliczny uśmiech i piękne oczy. Bała się, że jeśli jej misja nie 
powiedzie się, a 
Dordovańczycy odnajdą Herendeneth, już nigdy jej nie zobaczy.
Narastający wiatr podrzucił dziób Wiązu na kolejną falę, miotając w powietrze i 
na 
pokład wodny pył. Erienne starła go z twarzy, odwróciła się i podeszła do 
pokładu sterowego. 
Po sześciu dniach na morzu jej krok był spokojny, a równowaga niezachwiana.
Wbiegła po ośmioszczeblowej drabinie i stanęła obok Ren’erei. Elfka uśmiechnęła 
się, w 
jej zielonych oczach migotały wesołe iskierki.
- Trochę gorzej tam na dole, co?
- Nie. Po prostu już się dzisiaj myłam. Jak blisko jesteśmy?
Kapitan odwrócił ku niej zaczerwienioną, ściągniętą twarz. Jego ręce mocno 
ściskały koło 
sterowe.
- Dzień i połowa, nie więcej. A mniej, jeśli wpłyniemy na rzekę nocą, a ja 
zamierzam tak 
zrobić. - Jego głos był melodyjny i łagodny, tak różny od tego, jakim 
wykrzykiwał załodze 
rozkazy.
Erienne kiwnęła głową.
- Pora, abym skontaktowała się z Denserem. Będę w swojej kajucie, nie chcę, aby 
mi 
przeszkadzano.
- Zatem stanę przed drzwiami. - Twarz Ren’erei była poważna.
- Nie musisz. - Erienne uśmiechnęła się.
- Mimo wszystko stanę.
Erienne zeszła pod pokład pierwsza. Kiedy dotarły do drzwi jej kajuty, odwróciła 
się do 
Ren’erei.
- Nie powinnaś nic słyszeć - powiedziała. - Ale nawet jeśli coś do ciebie 
dotrze, nie 
przejmuj się. Czasami rozproszenie Połączenia może być nieco bolesne.
- Powodzenia - powiedziała elfka.
- Dziękuję. - Zamknęła drzwi, położyła się na łóżku i przymknęła oczy. Dostroiła 
się do 
zakresu many, szukając charakterystycznego szczytu, w którym rozpoznałaby 
Densera, a 
potem modliła się, aby znajdował się w jej zasięgu i, co najważniejsze, aby w 
ogóle jej 
odpowiedział.
Nie rozczarowała się.
Rozdział 13
Darrick patrzył na stojącego przed nim wściekłego mistrza Dordover. Młody 
generał nie 
spał, choć jego konni i magowie złapali kilka godzin snu, gdy przyjechali w 
środku nocy do 
ruin Greythorne. Dopilnował rozstawienia wart i karmienia koni, a potem 
odwiedził ruiny, 
wysyłając natychmiast połowę ze swoich czterystu jeźdźców do ratowania miasta. 
Postanowił 
podjąć ostateczną decyzję, co robić, po całym dniu odpoczynku i zaznajomieniu 
się z 
sytuacją.
Zirytowany swędzącym zarostem, czerwonymi i piekącymi oczami oraz ciągłym 
noszeniem stroju do jazdy zdecydowanie nie miał ochoty słuchać sprzeciwu maga 
Tendjorna.
- Ci ludzie potrzebują naszej pomocy - mówił Darrick. - Kiedy ty odpoczywałeś, 
ja 
spacerowałem ulicami. Podtrzymuję swoje rozkazy.
Tendjorn, dobiegający czterdziestki mag o płaskiej, dumnej twarzy, popatrzył 
wzdłuż 
swojego długiego, pokrytego popękanymi żyłkami nosa w stronę centrum Greythorne, 
najwyraźniej chcąc samemu ocenić sytuację.
- Generale, jeśli się nie mylę, twoje rozkazy dotyczyły wspierania wojsk 
znajdujących się 
obecnie w Arlen i wokół niego, jak również spotkania z Vuldaroqiem, kiedy 
przybędzie tu z 
pozostałymi siłami. Nasze ostatnie informacje od Gorstana wskazują, że jesteśmy 
bliscy 
odnalezienia dziewczynki, ale musimy działać szybko. Do Ornouth jest kawał 
drogi, a Xetesk 
i Protektorzy nie są zbyt daleko za nami.
- Otwórz swoje maleńkie oczka i popatrz na to, co ja zobaczyłem, Tendjorn. 
Miasteczko 
zniszczone przez huragan. Sam przyznałeś, że według twojej oceny był to huragan 
prawdopodobnie wywołany przez obudzone moce Lyanny. Rozumiem wasze pragnienie 
jak 
najszybszego złapania jej, ale jako odpowiedzialni ambasadorzy magii mamy 
obowiązek 
pomagać tym, którzy stali się jej niewinnymi ofiarami, niezależnie od przybranej 
przez nią 
formy.
Tendjorn uśmiechnął się. Ten jego protekcjonalny uśmiech rozpalił gniew 
Darricka, choć 
trzymał nerwy na wodzy.
- Generale, chyba nie rozumie pan w pełni sytuacji. Jeśli szybko nie znajdziemy 
dziewczynki, będzie to początek końca. Każda spędzona tutaj godzina to godzina 
stracona.
- Moje rozkazy pozostają w mocy. Radzę też, abyś następnym razem zniżył głos, 
wypowiadając takie uwagi. Mamy sporo czasu.
Tendjorn pokręcił głową, jego nie uczesane ciemne włosy rozwiały się wokół 
małych, 
okrągłych uszu.
- Nie sądzę, generale. Jeśli mogę ci przypomnieć...
Darrick złapał obiema rękami Tendjorna za koszulę na piersi i przyciągnął go do 
siebie.
- Posłuchaj mnie, Dordovańczyku, i to bardzo uważnie - warknął, patrząc na niego 
zimno. 
Widział, jak na twarzy maga pojawił się nagły strach. - Ci ludzie potrzebują 
teraz naszej 
pomocy. Nie jutro, nie za siedem dni, ale teraz. Naprawdę sądzisz, że ja, 
wysłannik Lystern, 
wyjadę stąd bez kiwnięcia palcem? Nieważne, że to będzie ogromny błąd, ale jak 
sądzisz, 
jaką, do cholery, wiadomość przekazalibyśmy im w ten sposób? Ta operacja 
przebiega pod 
moją kontrolą. Od Arlen dzieli nas dwa i pół dnia drogi. Przez ten czas 
przygotujemy i 
zaprowiantujemy dość statków, aby dopłynąć stąd nawet do Ornouth. Moi jeźdźcy są 
zmęczeni, konie wyczerpane. Zostaniemy, aby dopilnować tutaj sprzątania. Dopiero 
potem 
połowa z nas ruszy do Arlen. To ja zdecyduję, czy Izack i jego ludzie zostaną 
tutaj, czy do nas 
dołączą. Rozumiesz?
Puścił maga i cofnął się.
- Jeśli się ośmielisz, spróbuj odebrać mi dowództwo.
- Nie prowokuj mnie, Darrick - warknął Tendjorn, wygładzając ubranie i z trudem 
maskując niepokój.
- To nie prowokacja. Pamiętaj, że ja tu dowodzę.
- A ty pamiętaj, kto tu dysponuje prawdziwą mocą - odparł mag.
Darrick roześmiał się.
- Tak, pamiętam. Ale teraz nie jesteśmy w Dordover, prawda? Jesteś pośród 
Lysterneńczyków.
Młody generał ruszył w stronę obozu, by skierować jeszcze więcej swoich 
zmęczonych 
żołnierzy do poszukiwania ofiar huraganu.
* * *
Z mieszczanami, którzy przyszli sprawdzić, co się dzieje z Krukami po ataku 
dordovańskich magów, nie było żadnych kłopotów. Nie mogli podważyć ich 
opowieści, a 
poza tym Krukom zawsze można było ufać.
Obudzeni przez Bezimiennego Krucy zerwali się tuż przed świtem. Kiedy blade 
światło 
przenikało już przez wysoko i szybko płynące chmury, a w zniszczonym mieście na 
nowo 
zaczynał się ruch i kolejny ciężki dzień, do Densera przyszło Połączenie.
- A to kto? - zapytał Hirad.
Ilkar popatrzył na niego tępo.
- Cóż, trudno zgadnąć.
- Przecież wy, magowie, powinniście wiedzieć takie rzeczy.
- Powiedz mi, Hirad, czy jeśli ktoś daje twojemu przyjacielowi list, a ty stoisz 
obok, to od 
razu wiesz, od kogo on jest? - Ilkar zastrzygł z irytacji uszami.
- Cóż, listy nie są magiczne, prawda? Nie roztaczają wokół siebie aury ani 
niczego 
podobnego.
- O bogowie, ile Połączeń widziałeś? Czy to nie oczywiste, że to osobista i 
prywatna 
rozmowa?
- Ale to nie znaczy, że nie wiesz, z kim on rozmawia - odparł obojętnie Hirad, 
lecz widać 
było, że kąciki ust drgają mu w uśmiechu.
Ilkar wskazał na swoją twarz.
- Widzisz to? To moje oczy. A widzisz tamto? To Denser leżący na ziemi i 
odbierający 
Połączenie od bogowie wiedzą kogo. Tylko tyle wiem. Jestem magiem, a nie 
wieszczkiem, 
jasne?
- Wiecie, naprawdę brakowało mi tych waszych intelektualnych dysput - rzekł 
sucho 
Bezimienny, klękając obok Densera i podkładając magowi pod głowę zrolowany 
płaszcz. - 
Tak dobrze pomyślanych i poprowadzonych.
- Miło mi, że tak uważasz - mruknął Ilkar, spoglądając z ukosa na Hirada.
- Uważam - stwierdził Bezimienny - i ty też, że Denser najprawdopodobniej jest w 
kontakcie z Erienne. W końcu niewiele osób zna jego sygnaturę, a co dopiero 
domyśli się 
miejsca jego pobytu.
- To znaczy, że Erienne nie jest daleko - powiedział elf, kiwając głową.
- Ich spotkanie było nieuniknione - wyjaśnił Bezimienny.
- Co za przypadek, nieprawdaż? Pojawiamy się na jakimś odludziu i właśnie wtedy 
po 
kilku tygodniach milczenia Erienne podrzuca wiadomość.
Bezimienny wzruszył ramionami.
- Sądzę, że znamy się dość długo, by nie wierzyć w przypadki. Erienne wiedziała, 
że 
Denser będzie jej szukał i że pomożemy mu, jeśli nas poprosi, więc zostawiła mu 
list. Kiedy 
jej pragnienie kontaktu stało się silniejsze, spróbowała go odszukać. To ma 
sens, by spotkali 
się w takim miejscu, gdzie zdaniem Erienne on szybko dojdzie do siebie.
- Sprytna dama - ocenił Ilkar.
- Nigdy w to nie wątpiłem - powiedział Bezimienny. Wyprostował się i popatrzył 
na 
niewielkie wzniesienie w centrum Greythorne. - Zeszłej nocy przybyło tu kilku 
jeźdźców. 
Sądząc po odgłosie kopyt, kawalerzystów. Musimy dowiedzieć się, kim są.
- Bez wątpienia Dordovańczykami - odparł Ilkar, poważniejąc.
Bezimienny kiwnął głową.
- Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa. Może pokażemy im ciała kolegów, co? Kiedy 
Denser przyjdzie do siebie, pójdziemy i przyjrzymy się im. Miej oczy i uszy 
szeroko otwarte. 
Wygląda na to, że nie jesteśmy po tej samej stronie, jasne?
* * *
- Mamo! Mamo! - Krzyki Lyanny obudziły Cleress, zanim jeszcze do jej zmęczonego 
umysłu dotarła pilna wiadomość od Aviany. Dom Al-Drechar spowijała ciemność, ale 
kiedy 
udało jej się skupić, usłyszała szepty elfów z Gildii i ostry głos Ephemere 
nakazujący spokój.
Lecz gdy Cleress wyszła z pokoju na korytarz w koszuli nocnej, z chustą na 
ramionach i 
sandałach na nogach, stało się jasne, że Herendeneth jest dalekie od spokoju.
Wiatr wył w wyłożonym boazerią korytarzu, stukał wiszącymi na ścianach obrazami 
i 
poruszał dywanem. Kiedy Cleress kuśtykała w stronę gościnnego skrzydła, gdzie 
spała 
Lyanna, na ziemię upadła waza. Odgłos pękającego szkła odbił się echem w 
odległych 
krańcach domu.
Ephy stała przed drzwiami i rozmawiała z jednym z elfów z Gildii, Cleress nie 
mogła 
rozpoznać, z którym. Widziała, jak kiwa głową, lekko się kłania i spieszy 
korytarzem w jej 
stronę.
- Ephy! - zawołała.
Ephemere odwróciła się, jej twarz była poszarzała i zła.
- Niech Aronaar ci pomoże - odparła.
Otworzyła drzwi, ale wiatr je zatrzasnął. W korytarzu rozległ się głośny huk.
Ephemere zmarszczyła czoło.
Aronaar podbiegł do Cleress, ciemnozielone oczy miał zapuchnięte z niewyspania, 
spodnie i koszulę założone w pośpiechu. Był boso.
- Dziękuję - powiedziała elfka, z wdzięcznością wspierając się na nim, aby 
odciążyć 
bolące kolano.
- Idź w swoim tempie, pani - rzekł Aronaar, lekko pochylając głowę.
- Lepiej się pospieszmy. - Ruszyli w stronę Ephemere. - Idziemy, Ephy. Czy ona 
nadal 
jest w łóżku?
Ephemere tym razem udało się otworzyć drzwi i przytrzymać je nogą. Kiwnęła 
głową.
- Ana mówi, że siedzi, ale wciąż śpi. Mogą być kłopoty. Ona jest w 
niebezpieczeństwie, 
którego możemy nie opanować.
Cleress poczuła, jak strach napina jej zmęczone mięśnie i zapiera dech w 
piersiach.
- Szybciej, Aronaar, szybciej.
Musiały ustalić wielkość przepływu many, rozmiar błysku i tworzonych przez nią 
wirów. 
Bez tej wiedzy mogłyby wyrządzić Lyannie ogromną krzywdę, zamykając strumienie, 
które 
nie mając możliwości uwolnienia, rozproszyłyby się wewnątrz jej umysłu. Spiesząc 
w stronę 
pokoju dziewczynki, Cleress zastanawiała się, czy tak właśnie się nie stało.
W ogrodzie panował spokój, ale wszystkie wychodzące na niego okna zostały z 
rozmachem otwarte. Pozostały z nich postrzępione włócznie szkła i kiwające się 
na wietrze 
wykrzywione framugi.
Płacz Lyanny płonął w żyłach Cleress niczym kwas. Mogła tylko sobie wyobrazić, 
jak to 
małe dziecko cierpi, tocząc rozpaczliwą walkę o utrzymanie swojej rodzącej się 
mocy pod 
kontrolą.
Obecnie, kiedy Lyanna weszła w Noc, cztery stare Al-Drechar czuwały nad nią 
nieustannie, całymi dniami. Ani przez chwilę nie była pozostawiona sama ze swoim 
umysłem, to była jedyna metoda, aby dopilnować zaakceptowania przez nią many 
jako części 
jej samej i wyłapać wszelkie oznaki, iż zaczyna rozumnie kontrolować swoją moc.
Al-Drechar nie wiedziały, czy w tym przerażająco krótkim czasie, jaki miały na 
naukę, 
zdołają przekazać Lyannie wiedzę, która może uratować jej życie. Wszystkie elfki 
gnębiło to, 
że mimo iż Lyanna była inteligentnym i utalentowanym dzieckiem, którego moc nie 
znała 
ograniczeń, nie powinna stawiać czoła swojemu Przebudzeniu, zanim nie dorośnie 
do wieku, 
w którym zacznie się o niej myśleć jako o nastolatce. Należało zatem zadbać nie 
tylko o jej 
psychikę, ale także o stan fizyczny.
Stare elfki robiły, co mogły, ale prawdę mówiąc, mogły niewiele. Uczyły 
dziewczynkę i 
karmiły ją, kiedy była świadoma, a osłaniały przed wybuchami many, kiedy 
spoczywała 
półprzytomna. Jednak cała walka rozgrywała się w jej nie do końca rozwiniętej 
psychice, a 
tam nie mogły jej pomóc.
Okresy świadomości dramatycznie się skróciły, Lyanna coraz częściej albo leżała 
w 
łóżku, albo chodziła korytarzami domu nieświadoma tego, co się wokół niej 
działo. Al-
Drechar podążały za nią krok w krok.
Wycie wiatru zagłuszył kolejny przeraźliwy krzyk. Cleress odczuła w swoim mózgu, 
że 
chwyt Aviany na umyśle dziewczynki znowu słabnie.
Proszę, szybciej, pojawiła się zmęczona myśl. Ona mnie pokona.
Już jesteśmy, odparła w myśli Ephemere. Spokojnie, Ano.
Aronaar wyciągnął rękę i pchnął drzwi do pokoju Lyanny. Ephemere weszła 
pierwsza. 
Cleress zdjęła rękę z ramienia elfa, który został na zewnątrz, i ruszyła za nią.
Lyanna siedziała na łóżku, nie dotykając nogami ziemi. Pot zmoczył jej włosy, 
spływał 
po czole i mocno zaciśniętych oczach, kapał z policzków i brody. Chwytała 
powietrze 
szeroko otwartymi ustami, wołając matkę i łkając. Jej czoło marszczyło się, 
jakby od jakiegoś 
ogromnego wewnętrznego bólu.
Na stojącym obok łóżka krześle siedziała Aviana. Jej twarz była blada i smutna, 
głowa 
opadła jej na pierś. Trzymała się rękami boków krzesła, nogi twardo wbiła w 
podłogę. Drżała, 
a jej oczy nieustannie poszukiwały many.
Cleress i Ephemere natychmiast dostroiły swój wzrok do zakresu many, spoglądając 
na 
ogrom tego, co przeczuwały, idąc tutaj.
Tarcza Aviany otulała świadomość Lyanny niczym kaptur. Rwała się, migotała, 
zachowywała zaledwie resztki stabilności, ale wciąż jeszcze trwała. Głęboki brąz 
świadomości przecinała jaskrawa szmaragdowa zieleń, która była samą Avianą. Pod 
tym 
wszystkim pulsował chaos rozpaczliwej walki Lyanny o zapanowanie nad przepływem 
many 
w jej głowie, która została tam przyciągnięta przez dziewczynkę jak żywa istota.
Teraz mogły zobaczyć, co zrobili jej Dordovańczycy. Nad łagodnym brązem, dającym 
nadzieję i wskazującym na jej zdolności Drecharów, dominował jadowity pomarańcz 
kolegium dordovańskiego. To tutaj toczyła się walka.
Spojrzawszy głębiej, Cleress widziała pogrupowane w pasma żyłki głębokiej 
zieleni, 
bladej żółci i ciemnego granatu. Większość z nich wydawała się spokojna, lecz w 
centrum 
całej spiralnej struktury znajdował się pulsujący pomarańcz oznaczający 
dordovańskie 
Przebudzenie.
Podstępna dordovańska mana zbierała się do ataku niczym zwierzę... niczym wąż, 
po 
czym rzucała się gwałtownie, rozrywając uspokajający brąz, i wyrywała się na 
zewnątrz jako 
gejzer albo - co było bardziej intrygujące i przerażające - półkonstrukty.
W odpowiedzi na te nagłe ataki Aviana co chwila poprawiała swoją tarczę. 
Pozwalała 
błyskom i mocniejszym konstrukcjom umknąć - i jeśli zdołała, ogarniała je i 
sprawiała, iż 
bezpiecznie rozpraszały się z dala od Lyanny - niemal na pewno sama odnosząc 
przy tym 
obrażenia.
Puls Cleress przyspieszył. To nawałnica, nie zamierzona i bez złej woli, ale 
taka, pod 
którą Aviana, nawet Aviana, zaczynała się chwiać. Moc, którą obserwowały, nie 
miała sobie 
równych. Jeśli Lyanna dokona cudu i przeżyje, będzie najpotężniejszym znanym 
magiem. To 
coś, co dla Al-Drechar mogło stanowić punkt zaczepienia. Przynajmniej nie 
poddadzą się tak 
łatwo.
- Cleress, dostrój się do tarczy - powiedziała Ephemere. - Muszę uspokoić 
strukturę 
wewnętrzną.
- Ostrożnie - uprzedziła ją Cleress, już chwytając nici many Aviany, aby złączyć 
tarcze i 
dać bezpieczniejsze ujście błyskom. - Zamierza rzucić czar.
- Próbuje połączyć się z Erienne - odparła Aviana z ulgą w głosie, kiedy Cleress 
przejęła 
na siebie nieco impetu wybuchów Lyanny.
Mimo wstrząsów, które czuła, i skoncentrowaniu się na wsparciu Any, Cleress 
zirytowała 
się, że od razu tego nie zauważyła.
- Oczywiście - mruknęła.
Choć Lyanna nie była uczona nawet podstaw Połączenia, wrodzona wiedza kazała jej 
na 
wpół przytomnemu umysłowi próbować. Jej źle ukształtowane i niewiarygodnie 
niestabilne 
konstrukty trwały zaledwie kilka uderzeń serca, ale mimo to usiłowała przepłynąć 
przez 
spektrum, które mogłoby doprowadzić ją do umysłu matki.
Na szczęście nie miała szans powodzenia. Jej moc sięgała niebezpiecznych 
szczytów, z 
których mogłaby spaść na Erienne z siłą Stopienia-Umysłu. To właśnie te szczyty 
Aviana 
filtrowała przez swoją psychikę, aby rozproszyły się z dala od młodego, 
bezradnego umysłu. 
Mimo to ból czasami musiał być bardzo silny. Nic dziwnego, że Lyanna tak często 
wołała 
Erienne.
- Aviano, puść tarczę, jeśli musisz. - Cleress mimo zmęczenia czuła się zdolna 
do 
podtrzymania tarczy, podczas gdy Ephemere będzie odcinać źródło wybuchów.
- Nic mi nie jest. Ephy, będziesz musiała szybko z nią porozmawiać. Tylko 
bogowie 
wiedzą, co się dzieje na zewnątrz.
- Nie, nie będę z nią rozmawiać. Mam lepszy pomysł. Zamierzam stopić swoją manę 
z jej 
maną.
- To ryzykowne - uznała Cleress.
Ujęta w pułapkę mana zwinęła się i rozprostowała, wypluwając kolejne nie 
rozwinięte 
Połączenie. Była słaba, gdyż Lyanna już się zmęczyła, i Cleress zdołała ją 
rozproszyć 
wewnątrz tarczy, dla mórz wokół Herendeneth oznaczało to niewielkie zwycięstwo.
- Lyanna musi dowiedzieć się, jak przekształcić dordovańską magię w Jedność. 
Jeśli tego 
nie zrobi, nie sądzę, abyśmy wytrzymały to my albo Balaia.
- Jeżeli uważasz, że potrafisz, zrób to, Ephy - zgodziła się Aviana. - Tylko się 
pospiesz.
Cleress obserwowała uważnie, jak gładka brązowa sfera, reprezentująca spokój 
umysłu 
Ephemere, zaczyna się rozciągać, cały czas nie tracąc koncentracji na tarczy.
Potem ze sfery wypłynęły pasma many. Niewielkie włókna delikatnie dotykały 
wielobarwnego chaosu, którym była Lyanna. Z początku dziewczynka zdawała się 
nieświadoma, że ktoś dotyka jej many, Ephemere rozciągnęła delikatne pasemka 
szerzej, 
odcinając plamy mocnego dordovańskiego pomarańczu, łącząc ich przepływy ze 
swoimi i 
przejmując na siebie ich agresję.
Mimo iż Lyanny nie uczono technik obrony przed magiczną agresją, w jej umyśle 
uaktywniły się wrodzone zdolności.
- Teraz się zacznie - szepnęła Ephemere. - Bądźcie gotowe.
Już w następnej chwili Cleress zrozumiała aż za dobrze, co to oznacza. Zwinięty 
rdzeń 
many Lyanny kurczył się, przechodząc od rozmiaru czaszki do wielkości pięści 
szybciej niż 
oko umysłu było w stanie nadążyć.
Ephemere stęknęła i włókna jej many zaczęły się odwijać, natychmiast utworzyła 
się z 
nich wypukła powierzchnia, którą pięść z wielką energią usiłowała przebić.
- O, bogowie - wyszeptała Cleress, widząc, jak energia many atakuje tarczę 
Ephemere i 
rozprasza się na niewzruszonej powierzchni utrzymywanej przez umysł o ogromnym 
doświadczeniu. Niektóre pasma many wyrywały się na zewnątrz i wpadały na tarczę 
utrzymywaną przez Avianę i Cleress. Dwie Al-Drechar rozpaczliwie ją modulowały, 
aby 
przyjąć ich impet i nie pozwolić im przedrzeć się i siać zniszczenie na Balai.
Przyjęta przez Lyannę moc była jak młot walący w jej odsłonięty mózg. Wysyłane 
przez 
nią błyski krążyły wokół tarczy, szukając drogi ujścia, a tym ujściem były 
Aviana i Cleress. 
Oczywiście Al-Drechar mogły zbudować zamkniętą sferę, ale to wyrządziłoby 
Lyannie 
nieodwracalną krzywdę, gdyż energia jej many pożarłaby samą siebie w umyśle, 
który 
dopiero niedawno został uwolniony.
Nie można było do tego dopuścić. Dlatego stare, lecz mocne umysły Al-Drechar 
musiały 
przyjąć na siebie pełną siłę many, wypuszczając tylko to, co mogłoby zagrozić 
ich tarczy, i 
ryzykując pojawienie się katastrofalnych rozbłysków na otulających Balaię 
ścieżkach many.
Opór Lyanny był gwałtowny, lecz krótki, i Cleress uświadomiła sobie, że Ephemere 
spodziewała się tego. Przepływ many szybko zmniejszył się i osłabł, a oddech 
dziewczynki 
wrócił do normalnego stanu.
- Przyłączcie się do mnie - poprosiła Ephy. - Ona jest wyczerpana.
- Powinnyśmy jeszcze trzymać tarczę - odparła natychmiast Aviana.
- Spełniła już swoje zadanie. Zaufaj mi.
Teraz trójka Al-Drechar zaczęła gładzić gniewny, zmęczony splot many 
osłaniającej 
Lyannę i wyciągać pasma Dordover, uspokajając je tak długo, aż przybrały brązowy 
odcień. 
Cleress czuła, jak energia Lyanny odpływa, podobnie jak jej własna. W fizycznym 
świecie 
zareagowała szybko, chwytając w ramiona dziewczynkę, która, wreszcie spokojna, 
zapadła w 
głęboki i pozbawiony marzeń sen.
- Musimy obudzić Myrę - rzekła Ephemere. - Ona zajmie się nią przez resztę nocy.
- Nie - sprzeciwiła się zdecydowanie Aviana. - Ja to zrobię. Módlcie się tylko, 
by w ciągu 
dnia była równie spokojna.
Cleress wiedziała, co ma na myśli. Bez odpoczynku nie poradzą sobie z kolejnym 
takim 
wybuchem. Najlepiej, aby Myriell nie została obudzona przed południem, Aviana 
zaś 
przespała kolejny dzień i noc. Ona i Ephy były w trochę lepszym stanie, musiały 
tylko 
przespać całą noc, zanim znów zaczną pełnić dyżury przy Lyannie, chroniąc ją 
przed jej 
własnym umysłem. Jej Noc bowiem jeszcze się nie skończyła.
Cleress i Ephemere powoli i z trudem udały się do swoich komnat, rezygnując z 
lemiiru 
na rzecz odpoczynku. Tak naprawdę żadna z nich nie miała siły, by usiąść i 
zapalić fajkę.
Zamykając drzwi, Cleress bezgłośnie pomodliła się, aby Erienne szybko wróciła.
Rozdział 14
Krucy szli zdecydowanym krokiem z powrotem do centrum Greythorne. W końcu znali 
już cel swojej podróży. Wszystkie wskazówki, domysły i podejrzenia okazały się 
prawdziwe. 
Erienne udała się na południe, gdzie spotkała się z Al-Drechar i otrzymała 
pomoc.
Denser obudził się z Połączenia zamyślony, lecz spokojny, i przedstawił im tylko 
krótkie 
podsumowanie rozmowy. Wściekłość z poprzedniej nocy zniknęła. Chciał od razu 
ruszyć w 
drogę, lecz Bezimienny był zdecydowany uważnie obejrzeć Greythorne i to zarówno 
pod 
kątem możliwości wsparcia jego mieszkańców, jak i potencjalnego zagrożenia ze 
strony 
kawalerii.
Postanowili więc opuścić miasto po południu, pod warunkiem, że nic się złego nie 
stanie. 
Biorąc pod uwagę to, że Erienne miała dotrzeć do Arlen następnego ranka, jeśli 
będzie im 
sprzyjać wiatr i prądy w ujściu rzeki, Denser nie chciał się zgodzić na więcej 
ustępstw. 
Erienne pozostanie przez dwa dni sama, więc poradził jej, by nie schodziła w tym 
czasie z 
pokładu Wiązu Oceanu, taką samą radę otrzymała już wcześniej od elfów z Gildii.
- Jak mówiłem, miejcie oczy szeroko otwarte. Słyszeliśmy mnóstwo plotek o 
mobilizacji 
kolegiów i nie wiemy, czy w końcu utworzono jakieś sojusze, a jeśli tak, to 
jakie. Nikomu nie 
ufajcie. I pamiętajcie, że nawet członkowie tego samego kolegium nie zawsze 
myślą tak 
samo.
- Co to ma znaczyć? - zapytał Hirad.
- To, że ci z Dordover nie chcą, abyśmy pierwsi odnaleźli Lyannę - odpowiedział 
Bezimienny. - Chcą, żebyśmy doprowadzili ich do niej, a potem żeby znalazła się 
z powrotem 
w kolegium, najlepiej martwa. Zgadza się?
Hirad pokiwał głową.
- Będę ostrożny.
- Dobrze.
Po krótkim spacerze przez ruiny doszli do centrum zniszczonego miasta, które 
powracało 
już do normalnego, pełnego bólu życia, o ile można to tak nazwać. Nad rynkiem 
unosił się 
zapach owsianki i para z kotłów z wodą. Oddziały mężczyzn i kobiet udawały się z 
przerażającą determinacją do kolejnych zadań, dochodzące zaś ze środka namiotu 
głosy 
wskazywały, że planowano już działania na kolejny dzień.
Bezimienny zaczepił idących drogą mężczyzn z łopatami.
- Słyszałem, że wczoraj w nocy przybyła tu kawaleria. Czy wiecie może, skąd oni 
są?
Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Z zachodu. Z któregoś z kolegiów.
- Którego? Dordover?
- Nie jestem pewien. Chyba Lystern.
Bezimienny skinął głową i ruszyli dalej, w stronę namiotu.
- Dobre wieści - uznał Ilkar.
- Jeśli to prawda - odparł Bezimienny.
- Czy kiedykolwiek przestaniesz być sceptyczny?
- A czy ty kiedykolwiek przestaniesz być elfem? - Bezimienny uśmiechnął się.
- Chyba już to kiedyś mówiłeś, jakiś czas temu.
- Wiem, że tak.
- Ten człowiek miał rację, że to Lystern. Patrzcie. - Hirad wskazał w stronę 
namiotu. Pod 
markizą stał wysoki młody mężczyzna w zbroi kawalerii i rozmawiał z Gannanem. 
Jego 
ramiona otulał ciemnozielony płaszcz zdobiony przy szyi złotem, jego kręcone 
jasnobrązowe 
włosy unosiły się na wietrze, który bezustannie wiał nad Greythorne. Był 
wyraźnie zmęczony. 
Trudno było pomylić go z kimś innym.
- Darrick - stwierdził Bezimienny.
Krucy ruszyli szybszym krokiem, by dołączyć do starego przyjaciela. Mężczyzna 
nawet 
nie podniósł na nich wzroku, kiedy zbliżyli się do niego, jego twarz była 
zwrócona w 
przeciwną stronę.
- No, no, no - ucieszył się Hirad. - Oto twarz, którą dobrze jest zobaczyć w 
złych czasach.
Darrick gwałtownie obrócił głowę, a gdy ujrzał czterech przybyszów, na jego 
twarzy 
pojawił się szczery uśmiech.
- Dlaczego zawsze są złe czasy, Hirad? - Uśmiech zniknął, gdy każdemu z nich 
uścisnął 
rękę. Na jego twarz powrócił zwykły wyraz powagi. - Nie spodziewałem się znów 
ujrzeć 
Kruków razem. Sytuacja musi być gorsza, niż myślałem.
- Pomagamy tylko przyjacielowi - odrzekł Ilkar. - Wiesz, stare nawyki trudno 
wykorzenić.
- Wiem.
- A co sprowadza kawalerię Lystern do Greythorne? - zapytał Bezimienny.
- Rozkazy. Niektórzy z moich... eee... przełożonych uznali za konieczne 
zwiększenie 
naszych i tak znaczących sił w Arlen.
- Znaczących sił? - Na twarzy Densera malowało się zdenerwowanie.
- Słuchajcie - zaczął Darrick. - Wiem, że nie rozmawiam z głupcami. Ostatnio w 
kolegiach nastąpiła mobilizacja i jest spora szansa na kłopoty w Arlen.
- Ktoś jeszcze wie, że Erienne ma tam jutro wylądować?
- Hirad! - syknął gniewnie Bezimienny.
- Nie, nie wie - zaprzeczył Darrick, i nie mógł powstrzymać się od spojrzenia 
przez ramię 
na zakapturzonego mężczyznę pochylonego nad jakimiś papierami.
- Ale teraz już wiedzą - skwitował Denser. - Niezła robota, Hirad.
- Co z wami? Rozmawiamy przecież z Darrickiem. - Ton głosu Hirada zdradzał, że 
już 
pojął, jak wielki błąd popełnił.
- A ty myślisz, że tylko Lystern wysłało jego i jego kawalerię, prawda? - 
Bezimienny 
skrzywił się. - Bogowie, czasem zastanawiam się, czy ty w ogóle coś z tego 
pojmujesz.
- Czy możemy porozmawiać o tym gdzie indziej? - zaproponował Ilkar.
Denser skinął głową i ruszył w stronę rynku, kierując się do prowizorycznej 
stajni.
- Przepraszam. - Hirad wzruszył ramionami. - Nie myślałem...
- No właśnie - przerwał mu Bezimienny. - Czas na niewielką zmianę planów. - 
Spojrzał 
głęboko w oczy Darricka, który niemal niezauważalnie skinął głową. - Dzięki.
Odwrócił się i podążył za Denserem, a Hirad i Ilkar ruszyli za nim.
* * *
Tendjorn wyprostował się i odwrócił, obserwując, jak Krucy pospiesznie odchodzą. 
Darrick stał bez słowa, a jego oczy błyszczały. Mag wyczuwał jego gniew i to go 
cieszyło. 
Otworzył usta, by coś powiedzieć.
- Nic nie mów - ostrzegł go Darrick. - Masz zostawić ich w spokoju, by zrobili 
to, co 
muszą.
Tendjorn prychnął.
- Nie możemy pozwalać sobie na sentymenty - zaznaczył. - Już zrobili to, czego 
po nich 
oczekiwaliśmy, i ustalili miejsce pobytu Erienne. Od tego momentu my możemy się 
tym 
zająć.
- A cóż to dokładnie znaczy? Jeśli chcesz wykorzystać Kruków, pamiętaj, 
zapłacisz za to. 
I to nie z mojej ręki, lecz z ich własnej. Dobrze to zapamiętaj.
- Pięć lat temu, kiedy dosiadali smoków, aby ratować nas przed Wesmenami, 
wierzyłem, 
że są zdolni do wszystkiego. Ale teraz? Popatrz na nich, generale. Ich wygląd 
doskonale 
odpowiada temu, jacy naprawdę są. Zmęczeni. Ponoć jesteś ich przyjacielem, więc 
może 
czas, byś zaczął zachowywać się jak przyjaciel.
- Słucham?
- Zaraz skontaktuję się z Gorstanem w Arlen - powiedział Tendjorn, ignorując 
gniew 
Darricka. - Pochwycimy Erienne, jak tylko przybije do brzegu. Spodziewam się, że 
będziesz 
gotów do wyruszenia z żołnierzami, natychmiast, gdy skończysz ocenę sytuacji w 
Greythorne.
- A Krucy?
- Nie pozwolimy, aby sprawili nam kłopoty. Możesz to zrobić ty albo siły 
Dordover, 
które już znajdują się w Arlen. Tak czy inaczej, nie będą mogli nawiązać 
kontaktu z Erienne.
Darrick wpatrywał się w niego z zaciśniętymi zębami i choć jego oczy zdradzały, 
co 
czuje, nic nie powiedział. Wolał odejść. Tendjorn cieszył się z jego 
niezadowolenia.
- Generale? - Darrick zatrzymał się, lecz nie odwrócił się w stronę maga. - Nie 
chcemy 
rozlewu krwi w Arlen, prawda? Jak już mówiłem, Krucy są twoimi przyjaciółmi. Mam 
nadzieję, że zdecydujesz się, że tak powiem, zatroszczyć o nich i powstrzymać 
ich przed 
zrobieniem czegoś głupiego.
Generał odszedł.
* * *
Thraun wyczuł zapach ludzi, których wspomnienie było niewyraźne, lecz pewne. 
Kiedy 
truchtał wraz ze stadem w stronę Greythorne, w jego umyśle pojawiały się inne 
niepokojące 
obrazy, które rozpraszały go i denerwowały watahę, trzymającą się w bezpiecznej 
odległości 
za nim.
Podobnie jak sny w czasie Przebudzenia, te przebłyski poruszały go. Stanie na 
dwóch 
nogach, przyjaciel, którego znał jako ludzkiego członka stada, wielkie 
skrzydlate bestie i 
pierwotny strach spadający z nieba... Wszystko to potwierdzało, że ci ludzie, za 
którymi 
podążał, niegdyś byli mu znani.
I że byli silni i, jak myślał, dobrzy.
Stado przemykało nad drogą, którą ludzie i ich zwierzęta wykorzystywali podczas 
wędrówki przez pozostałości lasu Thornewood i która dalej prowadziła łukiem 
przez otwarty 
teren, a później skręcała prosto na południe, do samego miasta.
Był to nawyk zrodzony z ostrożności, choć wcale nie musiał niczego się obawiać. 
Nikt nie 
wędrował tym szlakiem, a teraz, gdy księżyc świecił słabo na zachmurzonym 
niebie, także 
nikogo tam nie będzie. Tylko duchy wiatru, by budzić w nich strach.
Stado zatrzymało się, by odpocząć i obserwować zacienione wzniesienie nad 
Greythorne. 
Sytuacja była bardzo podobna do tej z poprzedniej nocy - świeciły światła, 
rozbrzmiewały 
głosy, kamień i drewno stukały, pękały lub spadały.
Na długo przed świtem do zachodniej części miasta wpadły konie z jeźdźcami, 
Thraun 
wykorzystał zamieszanie, by zbadać puste ulice. Poczuł zapach swoich ludzi, więc 
szybko 
powrócił do stada, zadowolony, że wie, gdzie się znajdują, co ocenił po zapachu 
i węglach 
ogniska, które widział w ciemnościach.
Ale ludzie nie pozostali w Greythorne. Gdy na niebie znów pojawiło się światło, 
ludzie 
wsiedli na konie i pojechali na południe i wschód. Thraun nie wiedział, czego 
się spodziewał, 
ale na pewno nie tego. Może to coś złego, co wyczuwał w powietrzu, oznacza 
więcej niż sobie 
wyobrażał. Może dwie ludzkie samice, które widział w Thornewood, nie wracały do 
Greythorne. A może ci, których znał, nie robili niczego, by zmienić zło w dobro.
Niezależnie od tego, co się działo, wataha musi podążyć za nim. Zignorował jej 
pragnienie jedzenia. Tym może zająć się później. Wybierając ścieżkę raczej nosem 
niż oczami, 
Thraun prowadził stado w stronę przeznaczenia, którego żaden z wilków nie mógł 
odgadnąć 
ani pojąć.
* * *
Opuszczali Greythorne w takim pośpiechu, że Bezimienny nawet nie pożegnał się z 
Gannanem. Pogalopowali przez zrujnowane miasto i dalej, przez pola, w stronę 
Arlen, a 
kopyta ich koni rozpryskiwały błoto. Żegnały ich zaskoczone i rozczarowane 
twarze 
mieszkańców miasta. Od celu podróży dzieliły ich trzy dni i choć mieli dużą 
przewagę nad 
pościgiem, Denser był zdenerwowany.
Jechali ostro przez dwie godziny, aż w końcu musieli zatrzymać się ze względu na 
konie. 
Ilkar zaprowadził wierzchowce do strumienia, a Hirad zebrał drewno na ognisko, 
by 
przygotować kawę.
Barbarzyńca nawet nie podniósł wzroku, kiedy Denser podszedł i podpalił mokre 
drewno 
intensywnym rozbłyskiem Ognistej-Dłoni. Bezimienny wepchnął kilka krótkich 
gałęzi w 
ogień.
- Hirad, jesteś przeklętym idiotą - rzekł, kucając przy przyjacielu. - Co 
mówiłem o byciu 
ostrożnym?
- Wszystko powinno być w porządku. Możemy Darrickowi zaufać - odpowiedział 
Hirad, 
choć w głębi serca czuł, że wcale tak nie będzie.
- To nie chodzi o Darricka - stwierdził Denser - tylko tego Dordovańczyka, który 
stał za 
nim.
- Ale nawet jeśli... - zaczął Hirad.
- Nie ma żadnego „nawet jeśli” - warknął Denser. - Ten mag jest w stanie bez 
trudu 
nawiązać Połączenie z Arlen, i na pewno już to zrobił.
- Zakładając, że ktoś tam w ogóle jest.
- Och, oczywiście. - Denser podniósł wzrok. Nad jego głową chmura poruszała się 
i 
kłębiła, popychana przez coraz silniejszy wiatr. Hirad przesunął się, żeby 
osłonić ogień, nad 
którym Bezimienny zawiesił kociołek.
- Hirad, jest oczywiste dla wszystkich, że Erienne zabrała Lyannę z Balai. 
Pytanie brzmi 
jedynie, dokąd. Dordover z pewnością od tygodni pilnuje każdego portu. W końcu 
mają nad 
nami wszystkimi pięćdziesiąt dni przewagi - powiedział Bezimienny.
- W takim razie, co robimy? - Hirad w końcu podniósł głowę i spojrzał na 
potężnego 
wojownika. W jego twarzy nie było gniewu, jedynie frustracja.
- Trzeba założyć, że znajdujący się w Arlen Dordovańczycy są już świadomi 
zbliżającego 
się przybycia Erienne. I dlatego przede wszystkim musimy powstrzymać ją przed 
wpakowaniem się prosto w kłopoty.
- Co oznacza, że Denser nawiąże Połączenie, prawda?
- Tak, Hirad - odpowiedział krótko Ciemny Mag. - Co prawda nie miałem zamiaru 
osłabiać siebie w taki sposób, ale jednak to zrobię.
- Przepraszam, dobra? - Hirad nie mógł ukryć irytacji. - Jakoś sobie poradzimy.
- Naprawdę? - W oczach Densera płonął gniew. - Jest nas czterech. Co dokładnie 
mamy 
zrobić, jeśli Dordovańczycy dopadną ją przed nami?
- Nie skrzywdzą jej, Denser.
- Ale zabiorą ją mnie, a mamy tak mało czasu - żachnął się, kręcąc się nerwowo. 
- Poza 
tym wystarczy, że ją pochwycą, by dostać Lyannę. Tylko ja mogę ją uratować.
- Wciąż to powtarzasz. Przekaż jej, że mają unikać Arlen i że spotkamy się dalej 
na 
wybrzeżu. Nie panikuj. - Hirad wepchnął gałąź w ognisko, aż kilka iskier 
poleciało nad 
kociołek..
- Nie panikuję, Hirad. Martwię się o żonę i córkę. Mam nadzieję, że wszystko 
jest w 
porządku.
- A ja martwię się o swoje smoki, a mimo to jestem tutaj i ci pomagam.
- O, bogowie. - Ilkar podszedł i usiadł po przeciwnej stronie ogniska. - 
Naprawdę musisz?
- No tak, to takie wrażliwe istoty - zadrwił Denser. - Takie wrażliwe. Nie umiem 
sobie 
wyobrazić, jak mogą bez ciebie żyć.
- One umierają, Denser - warknął Hirad. - Oczywiście nie wiesz o tym, skoro cały 
czas 
zajadasz frykasy w swojej wygodnej wieży.
- Wiesz, że tak nie jest - odparł Denser, próbując nieco uspokoić sytuację.
- No jasne, owoce twojej ciężkiej pracy są wszędzie widoczne, prawda? - Hirad 
machnął 
ręką szerokim łukiem. - Widziałeś, żeby uwolniono Protektorów? A czy smoki Kaan 
znalazły 
się bliżej swojego domu?
- To tylko dwie kwestie...
- Tylko? Na wypadek, gdyby umknęło to twojej uwadze, Denser, te dwie kwestie 
uratowały Balaię. Jedni świadomie udali się na wygnanie, a drudzy ponieśli 
wielkie ofiary w 
walce pod wieżą Septerna. Niestety, minęło sporo czasu i być może twoje 
wspomnienia 
zdążyły zblaknąć. - Zjadliwy ton Hirada odbijał się echem wokół ogniska. Zapadła 
cisza.
- Hirad, wiem, że to dla ciebie niezwykle ważne - wtrącił się Ilkar. - Ale 
obecnie mamy 
ważniejsze sprawy. A dotarcie do Erienne i później Al-Drechar może rozwiązać i 
twój 
problem.
Hirad pokiwał głową.
- Wiem, że popełniłem błąd, i przykro mi z tego powodu. Chcę tylko, żeby on 
wiedział, 
co zrobił. A raczej czego nie zrobił. - I wskazał palcem na Densera.
- Choć ryzykuję uznanie mnie za głupca, może mógłbym się dowiedzieć, co Al-
Drechar 
mają wspólnego ze smokami Hirada.
- Kaan sądzą, że mogą rozwiązać zagadkę wymiarów - powiedział Bezimienny. - W 
końcu mają wiedzę Septerna. I jeszcze jedno. Hirad ma rację, Kaan umierają, a 
Protektorzy 
nie zostali uwolnieni...
- Zaczekaj, ja...
- Nie przerywaj mi, Denser - ostrzegł Bezimienny. - Wiemy, że polityka władcy 
kolegium 
jest bardzo skomplikowana, ale teraz jesteś Starszym Mistrzem. Nie widzimy 
żadnych 
efektów twojego działania, żadnego postępu. A chcemy odpowiedzi. Jak tylko 
Lyanna będzie 
bezpieczna.
Denser przyjrzał się Bezimiennemu, krzywiąc się nieco. Kiedy się odezwał, kącik 
jego 
ust powędrował do góry w nerwowym tiku.
- Zrozumcie, jeśli nie uda nam się zapewnić bezpieczeństwa Lyannie i Al-Drechar, 
smoki 
i Protektorzy będą najmniejszym z naszych zmartwień.
- W takim razie tym gorzej, że pozwoliłeś temu tak długo trwać - Hirad ustawił 
kubki w 
rzędzie i zaczął nalewać do nich kawę.
Denser potrząsnął głową.
- Widzisz, problem polega na tym, że ty jeszcze nie pojąłeś powagi sytuacji, 
prawda?
- Uwierz mi, co nieco wiem. - Hirad przesunął kubek z kawą w stronę Densera tak 
gwałtownie, że aż trochę się wylało. - Jeśli nie dotrzemy pierwsi do Lyanny i 
nie uratujemy 
jej przed Dordover, ta paskudna pogoda potrwa dłużej.
Denser westchnął.
- Nic mu nie powiedzieliście? - zapytał Ilkara.
- Próbowaliśmy. - Elf wzruszył ramionami.
- Rozumiem. - Denser z rezygnacją kiwnął głową. - Pozwól, że spróbuję ubrać to w 
słowa, które pojmiesz.
- Nie traktuj mnie protekcjonalnie, człowieku z Xetesku.
- Przepraszam. Nie chciałem, żeby to wyszło w taki sposób. - Pociągnął łyk kawy. 
- 
„Paskudna pogoda” to nie wszystko, co może się wydarzyć - to jedynie początek. 
Widzieliśmy już podnoszącą się ziemię, huragany, powodzie i olbrzymie fale. 
Wyobraź sobie 
coś takiego, tylko setki razy silniejszego i na całej Balai. Jeśli Lyanna 
zostanie odebrana Al-
Drechar i wpadnie w niezgłębioną Noc, co jest nieuniknione, to właśnie będzie 
się działo, 
dopóki ona nie umrze. I właśnie dlatego Dordovańczycy ją zabiją.
- A czy my, a raczej ty, będziemy w stanie ją kontrolować? - zapytał Hirad, tym 
razem 
ciszej, gdyż słowa Densera zapadły mu w umysł.
- Tak, cały czas ci to powtarzam - potwierdził Denser, a w jego tonie znów 
pojawił się 
niepokój. - Ale musimy szybko do niej dotrzeć. Al-Drechar nie są w stanie 
utrzymać nad nią 
kontroli zbyt długo. To, że Erienne pozostawiła ją tam, oznacza, że elfki 
poradzą sobie 
przynajmniej przez jakiś czas.
- Ale ona nie wie o rozmiarach tego, co już się wydarzyło - stwierdził Ilkar.
- Sądzę, że Al-Drechar domyślili się - odparł Denser. - Problem polega na tym, 
że jeśli 
Lyanna wpadnie w ręce Dordovańczyków, skończy się to katastrofą. Albo spróbują 
ją 
opanować i to im się nie uda, ponieważ niczego nie rozumieją, albo zabiją ją, 
ponieważ się jej 
boją. Potrzebuję mojej żony. Nie mamy dużo czasu.
Hirad już otworzył usta, by się odezwać, lecz zobaczył w oczach Densera tak 
głęboki 
smutek, że wolał zamiast tego pociągnąć łyk kawy. To, co miał zamiar powiedzieć, 
samo w 
sobie było drażliwe. Może więc powie kiedy indziej.
- Musimy zająć się tym tu i teraz - rzekł Bezimienny. - Denser, Połączenie. 
Jeśli skłonisz 
Erienne, by przekonała ich do zakotwiczenia w zatoce, możemy pojechać wzdłuż 
ujścia, by 
ich odnaleźć. Hirad, zobacz, co z końmi. Ilkar, chodź na słówko.
- Wszystko w porządku? - zapytał Julatsańczyk.
- Pewnie, świetnie - odparł wielki wojownik, lecz wszyscy widzieli jego 
zamyślone 
spojrzenie.
Hirad wzruszył ramionami, na jego twarzy pojawił się uśmiech, a irytacja 
zniknęła. Konie 
były spokojne i gotowe do drogi, pasły się zadowolone. Poklepał jednego po szyi 
i 
przeciągnął dłonią po jego przedniej nodze, czując pod palcami silne mięśnie i 
kości.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Przez pięć lat żyli osobno, ale mimo to kiedy 
Bezimienny 
się odezwał, wszyscy go posłuchali. Sam ten fakt, kiedy się nad tym zastanowić, 
dawał im 
malutką szansę w nadchodzących dniach. A wygląda na to, że będą potrzebowali 
każdej 
szansy, choćby najmniejszej, jaką uda im się pochwycić.
Rozdział 15
W pokoju w Gospodzie nad Jeziorem Selik odchylił się na obitym złotem i purpurą 
krześle i pozwolił sobie na uśmiech. Dla niego to wciąż był uśmiech, chociaż 
ktoś inny 
mógłby widzieć w tym jedynie groteskowe skrzywienie twarzy.
Nie opisałby swego uczucia jako „szczęście”. Może raczej gorzka satysfakcja albo 
ukojenie płonącej nienawiści, którą ugasi dopiero słodka zemsta. Ale szczęście - 
nie. Nie 
zaznał tego uczucia od chwili, kiedy ta dziwka go zamroziła. Słabsi umarliby, 
ale kiedy 
Lodowaty-Podmuch trafił w Selika, ocaliła go jego siła i napierśnik. Nic jednak 
nie ochroniło 
jego dłoni i twarzy, dlatego od sześciu lat nosi te blizny, czekając na chwilę, 
w której będzie 
mógł wziąć odwet.
I właśnie teraz ten moment był bliski.
Wieści, które przekazał mu Gorstan, kiedy stali u ujścia zatoki Arlen, były 
dobre. Pognał 
więc co koń wyskoczy do miasta, aby zająć się wynajęciem statków, załóg oraz 
kupnem 
zapasów. Ale pojawił się też dokuczliwy niepokój. Wiedzieć, gdzie schowała się 
ta dziwka i 
jej parodia dziecka, to jedno. A dostać się tam przez sławne zdradzieckie skały 
i koralowe 
przesmyki to coś zupełnie innego. Wielu ludzi mogło zginąć, a on nie miał 
pojęcia, na jak 
wielkie straty i czy w ogóle będzie mógł sobie pozwolić.
Odprawił maga, który przyniósł mu najnowsze, jeszcze lepsze wiadomości, i 
siedział 
teraz samotnie przed kominkiem. Pod stopami czuł dywan, doprawione korzeniami 
wino 
parowało na stoliku przed nim, a pozostałe trzy krzesła były puste. Rozkoszował 
się spokojem 
zakłócanym tylko trzaskiem płomieni.
Odprężył się, czując, jak niepokój odpływa. Nie był urodzonym żeglarzem i myśl o 
niebezpieczeństwach, które mógł napotkać pod wodami Ornouth, sprawiała, iż 
stawał się 
nerwowy.
Wreszcie obiekt jego zemsty płynął w górę rzeki Arlen. A on będzie czekał na 
nabrzeżu, 
aby ją powitać.
Pociągnął niewielki łyk wina, potem wysuszył szklankę do dna. Bogowie, ależ to 
dobre.
* * *
Denser uwolnił kształt Połączenia i otworzył oczy. Wokół niego stali Krucy, a 
troska 
malująca się na ich twarzach świadczyła o tym, iż podczas poszukiwań Erienne 
musiał ukazać 
im swoje uczucia. Czuł się zmęczony i w jakiś sposób zagubiony, serce waliło mu 
głucho w 
piersi. Ostrożnie usiadł i sięgnął po fajkę i kapciuch.
Ilkar położył dłoń na jego ramieniu.
- Nie wyglądało to dobrze, Denser. Co się stało?
Mag nabił fajkę i zapalił, maskując słaby uśmiech, jaki wywołały słowa Ilkara. 
Połączenie nie tylko było trudne, przypominało poszukiwania podczas gradobicia. 
Po tym, co 
zobaczył podczas przeglądania spektrum many, czuł się poobijany i niepewny.
Wiedział, że przeszukiwał właściwy rejon, bo doskonale znał sygnaturę Erienne. 
Nie 
próbowałaby ukryć się przed nim. A mimo to znalazł tylko nieprzenikalność, która 
przypominała przechodzenie przez mgłę w ocienionej dolinie. To było bolesne 
doświadczenie.
Spojrzał w twarz Ilkara i ponad nim na Hirada, który przyglądał się ostrzu 
swojego 
sztyletu, najwyraźniej nie zainteresowany ich rozmową.
- Nie mogłem jej odnaleźć - powiedział cicho. - Nie mogłem nawet jej poczuć. Coś 
mi 
przeszkadzało.
Ilkar zmarszczył czoło.
- Jak to?
- No... - Denser gorączkowo szukał odpowiednich słów. Podrapał się po głowie i 
pociągnął z fajki. - Zupełnie jakby tam była inna moc, która zajęła to miejsce. 
Nie czułem jej, 
gdyż sądzę, że na drodze stała skoncentrowana mana.
- Jaki miała kształt?
- Żadnego, i to jest właśnie dziwne. To było niczym mur.
- Może stworzył to inny mag? - zastanawiał się Ilkar.
- Pewnie tak. - Denser wzruszył ramionami i westchnął. - To nie ma tak naprawdę 
znaczenia. Liczy się tylko to, że nie mogłem się z nią skontaktować.
- W każdym razie nie teraz - powiedział Bezimienny. - Wstań, musimy już ruszać. 
Spróbujesz ponownie, kiedy zatrzymamy się wieczorem.
Denser kiwnął głową.
- Tak, to chyba nie będzie długotrwały efekt. Przynajmniej mam taką nadzieję.
- Chyba, że to zamierzona zasłona - dodał Ilkar.
- Hmmm. Ale to nie była struktura, którą bym rozpoznał. - Sfrustrowany zagryzł 
wargi.
Hirad schował sztylet i wstał.
- Wszystko będzie dobrze, Denser.
Ciemny Mag westchnął głęboko.
- Nie ma to jak niemag, aby dodać otuchy, co?
* * *
Erienne przechyliła się przez reling i znów zwymiotowała. Jej mięśnie drgały 
konwulsyjnie, a w gardle czuła mocny smak żółci. Żołądek miała już od dawna 
pusty, ale 
gnębiące ją mdłości nie zmniejszały się i trwały przez większą część ranka.
Ren’erei stała daleko, aby zapewnić Dordovance spokój i nie potęgować 
zmieszania. 
Podeszła dopiero wtedy, kiedy Erienne wyprostowała się i odwróciła, aby wiatr 
wiał jej w 
twarz, osuszając pot na czole.
- To nie choroba morska - stwierdziła. - Jak mogłaby wystąpić po tylu dniach?
- Wiem - zdołała odpowiedzieć Erienne. W głowie jej łupało, brzuch bolał i 
protestował 
za każdym razem, kiedy nabierała oddechu.
- Musiałaś coś zjeść - uznała elfka, pomagając czarodziejce usiąść na 
zabezpieczonej 
siatką skrzyni.
Erienne pokręciła głową, nie miała sił, by mówić. Wiedziała, skąd biorą się 
mdłości, ale 
nie chciała tłumaczyć tego Ren’erei. To nie było jedzenie ani łagodne kołysanie 
Wiązu 
mknącego ku zatoce Arlen na skrzydłach stałego i równego wiatru. To nie było 
nic, co 
Ren’erei zdołałaby zrozumieć, mimo iż była elfem i przez to istotą magicznej 
natury. Nie 
rozumiała tego, co dotykało Erienne, ale w końcu nie była magiem.
Czarodziejka została zaatakowana. Nie wiedziała, skąd ani przez kogo, i to 
przerażało ją 
niemal tak samo, jak to, co czuła. Na lądzie tylko Krucy wiedzieli, że 
nadchodzi, nie miała 
więc pojęcia, w jaki sposób została namierzona.
Przez głowę przemknęła jej myśl, że padła ofiarą choroby many. W kolegiach 
powtarzano 
jej, że mana umiejscowiona w magu może zostać w jakiś sposób zainfekowana. 
Erienne 
zawsze odpędzała od siebie te myśli, ale podczas pierwszego ataku nudności była 
gotowa 
uwierzyć we wszystko, co tylko dawało jakieś wyjaśnienie.
Kiedy minęło kilka godzin i odzyskała trochę rozumu, odrzuciła domysły na rzecz 
oczywistych faktów. Mdłości spadły na nią niczym młot, mieszając jej w głowie. 
Sprowokowały reakcję ciała, która nie miała nic wspólnego z jakąkolwiek chorobą 
psychiczną. Trwały wciąż jeszcze długo po tym, jak ustaliła w swoim umyśle, że z 
jej 
zdolnościami jest wszystko w porządku.
Nie było więc żadnej infekcji, zatrucia jedzeniem ani osłabienia jej 
wytrzymałości na 
manę.
To było coś, o czym nie pisały żadne książki. Coś, co działo się wtedy, kiedy 
ktoś znający 
twoją sygnaturę rzucał na ciebie czary, nie wiedząc dokładnie, gdzie jesteś. 
Erienne nie miała 
pojęcia, czy to był wróg, czy przyjaciel, ale mogła się domyślać. To Lyanna. 
Szuka jej 
umysłu, lecz w swojej niewiedzy szkodzi matce, bo dopóki to się nie skończy, 
świat magii 
pozostanie dla Erienne zamknięty.
Ta świadomość wstrząsnęła nią. Magia to potężna broń, a bez niej była bezradna. 
Na 
szczęście za kilka dni spotka się z Denserem.
On będzie wiedział, co robić.
* * *
Działo się to tej samej nocy. Podczas gdy ogień płonął, a Krucy czekali, Denser 
po raz 
kolejny próbował skontaktować się z Erienne i po raz kolejny mu się nie udało. 
Zasłaniająca 
ją mgła była jeszcze gęstsza niż przy dwóch poprzednich próbach.
Rozproszył Połączenie i teraz leżał bez ruchu. Zaczynała go opanowywać rozpacz, 
pod 
zamkniętymi powiekami gromadziły się łzy. Był zmęczony. Nigdy nie uważał 
Połączenia za 
łatwe zaklęcie, te trzy próby pozbawiły go sił. Powinien odpocząć i pomodlić 
się, aby 
odzyskać siły do kolejnej próby, lecz jego umysł wiedział, że sen jeszcze długo 
nie nadejdzie. 
Nie miał na to czasu. Nikt go nie miał.
- Denser? - To był Ilkar.
Nie otwierał oczu. Czuł ciepło palącego się ogniska, a blask ognia płonął 
czerwienią na 
jego powiekach.
- Słuchaj, Denser. Wiem, że skończyłeś. Mam dla ciebie herbatę. Ziołową. Powinna 
pomóc ci zasnąć.
Denser otworzył jedno oko. Choć drzewa częściowo chroniły ich przed coraz 
silniejszym 
wiatrem, nad głową widział pędzące po niebie chmury. Były ciemniejsze niż noc, 
którą 
zakrywały. Będzie padać deszcz. Ulewny deszcz.
- Nienawidzę ziołowej herbaty - oświadczył. Próbował się uśmiechnąć, ale to mu 
nie 
wyszło.
Podciągnął się do pozycji siedzącej i przyjął podany przez Ilkara kubek. 
Zmarszczył nos, 
gdy poczuł mocny, słodki aromat. Po drugiej stronie ogniska Bezimienny budował 
prowizoryczny rożen, Hirad zaś rozstawiał w mroku pułapki.
- Na jedzenie musimy trochę poczekać - oznajmił Bezimienny, podążając za jego 
spojrzeniem.
Denser zmusił się do wypicia herbaty, krzywiąc się, gdyż przypominała gęsty 
syrop. 
Widział, że Ilkar uśmiecha się, lecz był to uśmiech wymuszony. Denser spojrzał z 
powrotem 
na niebo. Nie widział już gwiazd, jedynie gęste ciemnoszare chmury. Wiał chłodny 
wieczorny 
wiatr i mimo schronienia wśród drzew wkrótce zrobi się zimno. Bezimienny 
najwyraźniej 
dlatego miał zamiar podtrzymywać ogień, nie obawiając się, że to może być 
niebezpieczne.
- Każdy z Greythorne, kto chciałby nas odszukać, i tak by nas znalazł - 
powiedział. - A 
Arlen jest za daleko, by ktoś stamtąd zdołał tej nocy nas odnaleźć.
„Za daleko”. Te słowa prześladowały Densera.
Znajdowali się dwa dni jazdy od Erienne, a więc o półtora dnia za daleko. Był 
wściekły, 
że nie może do niej szybciej dotrzeć, sfrustrowany, że ona nie słyszy jego 
ostrzeżeń, i 
przerażony tym, co mogą odkryć w Arlen, jeśli o świcie nie uda mu się nawiązać z 
nią 
kontaktu.
Przeklęty Hirad. To mógł być niewybaczalny błąd. Denser aż gotował się w środku. 
Tu 
chodzi o jego żonę i córkę. Hirad jakby najwyraźniej zapomniał, jak bardzo 
Dordovańczycy 
chcą je obie dopaść.
Wiatr szarpał gałęziami i zrzucał umierające liście na ziemię. Zaczął padać 
deszcz i od 
czasu do czasu jakaś kropla uderzała Densera w twarz. W powietrzu unosił się 
pył, a 
płomienie ognia wznosiły się wysoko, zabarwione ostrzegawczą niebiesko-brązową 
aurą.
Wszystko było nie tak. Denser nie był człowiekiem z lasu, ale za to wyczulonym 
magiem. 
I to go głęboko niepokoiło. Zatruwało nawet powietrze, którym oddychali - takie 
w każdym 
razie miał wrażenie. Może byłoby lepiej, gdyby to Dordovańczycy pierwsi dotarli 
do Lyanny. 
Przynajmniej wtedy...
Stłumił tę myśl, zawstydzony, że w ogóle się pojawiła. Ale racjonalna część jego 
umysłu 
musiała przyznać, że to rozwiązałoby problem zniszczeń, jakie dotykały Balaię. W 
ohydny 
sposób, ale jednak by rozwiązało.
Hirad wszedł w krąg światła z ogniska i usiadł. Rzucił naręcze liści i korzeni 
na ziemię 
obok siebie.
- W okolicy nie ma zbyt wiele zwierzyny. Ustawiłem pułapki na króliki, ale 
dzisiejszej 
nocy może się ich złapać niewiele.
Ilkar zachichotał.
- Coś wcześnie przygotowujesz usprawiedliwienie, Hirad.
- Jesteś dziś zabawniejszy niż zwykle, Ilks - odparł Hirad. - A to nie jest 
szczególnie 
trudne.
- No, dobrze - odezwał się Bezimienny i chwila wesołości znikła. - Musimy 
przyjąć 
ewentualność, że Erienne wpadnie prosto w ręce Dordovańczyków.
- Zakładam, że Połączenie nie poszło najlepiej? - Hirad podniósł wzrok na 
Densera, który 
pokręcił głową, nie patrząc na niego. - Może uda się rano.
- Może - westchnął Denser.
- W najgorszym wypadku Erienne zostanie pojmana - powiedział Bezimienny. - Co 
wtedy?
- Cóż, Dordovańczycy najpewniej zażądają wydania Lyanny, a to oznacza, że wrócą 
razem z nią do Ornouth - stwierdził Ilkar. - To bardzo proste.
- Zgoda - potwierdził Bezimienny. - Ale istnieją pewne niewiadome.
- A czy kiedykolwiek ich nie ma? - burknął Hirad.
Ilkar poklepał go po kolanie.
- Inaczej byłoby ciągle tak samo, prawda?
- W rzeczy samej. - Bezimienny rysował coś na ziemi. - Po pierwsze nie wiemy, 
czy 
Dordovańczyków jest wystarczająco wielu, by mogli opanować statek. Nawet jeśli 
im się to 
uda, przygotowanie zapasów na podróż zajmie im co najmniej dwa dni, a może 
więcej, 
zależnie od tego, jak mało pomocne okażą się Erienne i Gildia. Po drugie 
Dordovańczycy 
mogą być w stanie jedynie powstrzymać statek przed ponownym wypłynięciem w 
morze. 
Biorąc pod uwagę przybycie Darricka do Greythorne, należy zakładać, że jest ich 
zbyt mało, 
by mogli wyruszyć w morze. Musimy również przyjąć, że w tej sprawie Dordover 
współpracuje z Lystern. Ale nadal nie wiemy dokładnie, ilu ich jest teraz w 
Arlen. Po trzecie 
Gildia może zawrócić statek, kiedy zauważy obecność Dordovańczyków. Wciąż więc 
musimy zastanowić się nad tym, jak wyjść w morze i spotkać się z nimi... 
zakładając, że 
Denserowi nadal nie uda się nawiązać kontaktu z Erienne.
Krucy, zasępieni, w milczeniu słuchali swego dowódcy.
- Po czwarte - wielki wojownik ciągnął dalej swoje przypuszczenia - lord Arlen 
nie 
pozostanie bezczynny, siedząc i tylko patrząc, jak ludzie walczą w jego dokach, 
zwłaszcza 
jeżeli nie będzie wiedział, co się właściwie dzieje w jego mieście. To może być 
dla nas 
korzystne Z drugiej strony oczywiście może okazać się ich wspólnikiem w tej 
sprawie. Po 
piąte, ze względu na ostatni punkt, nie możemy mieć pewności, że ci, których 
spotkamy i z 
którymi nawiążemy jakiś kontakt, popierają nas lub są przynajmniej neutralni. 
Całkowicie 
pewne jest tylko jedno: Dordovańczycy w Arlen będą nas szukać. A to oznacza, że 
dotarcie 
do Erienne, by jej pomóc, może stać się skrajnie trudne. Istnieją jeszcze inne 
możliwe 
czynniki, ale chyba macie już jasny obraz sytuacji.
- Jak damy radę jej pomóc, jeśli oni mają przytłaczającą przewagę? - zapytał 
Denser i 
potrząsnął głową. Deszcz zaczął równomiernie padać. Jeszcze nie był gęsty, ale 
to tylko 
kwestia czasu.
- Zawsze możemy coś zrobić - rzekł Hirad. - W końcu jesteśmy Krukami.
- W takim razie już zacznij się zastanawiać, jak. To całe zamieszanie jest 
przede 
wszystkim z twojej winy.
Hirad pokiwał głową, otrzepał ręce i wstał. Minął Ilkara i Bezimiennego, 
kierując się w 
stronę koni.
- Dokąd idziesz? - zapytał elf.
- Odchodzę.
- Co to znaczy?
- To znaczy, że nie mam zamiaru ani chwili dłużej wysłuchiwać tych jego 
przemądrzałych, pełnych wyższości komentarzy. Popełniłem błąd, poważny błąd, i 
jest mi 
przykro. Ale nie mogę go cofnąć, mogę tylko próbować go naprawić. Ale on mi to 
przy 
każdej okazji wypomina, i mam tego dość. Dlatego wy, którzy nigdy nie robicie 
błędów, 
możecie sami ratować Lyannę.
- A więc masz zamiar sam znaleźć drogę do Al-Drechar, tak? - zapytał Ilkar, 
nadstawiając 
uszu. Silny podmuch wiatru rzucił falę deszczu na polanę, uderzając ich w twarze 
i wzbijając 
z ziemi małe tumany pyłu. Ogień zasyczał jakby w sprzeciwie, na ziemi pojawiły 
się długie, 
migoczące i podskakujące cienie.
- Podejrzewam, że możemy do tego dojść, ja i Kaan - oświadczył Hirad. - Proszę 
tylko o 
odrobinę szacunku dla faktu, że pomagam człowiekowi, który przez pięć lat nawet 
nie kiwnął 
palcem, żeby pomóc mnie.
- Odrobinę szacunku mogę ci dać - odezwał się Denser.
- Przestań, Denser - ostrzegł go Bezimienny.
- Jeszcze jedno słowo, Denser. - Hirad uniósł palec. - Będziesz sam jechał do 
Arlen.
- Uciekaj do tych swoich cennych smoków, Hirad. I możecie wszyscy zginąć w tej 
waszej 
zimnej jaskini, podczas gdy ja spróbuję uratować Lyannę, a wraz z nią Balaię.
Hirad obrócił się na pięcie i rzucił w stronę Densera. Przeskoczył przez ogień, 
kopiąc 
kociołek, aż woda zasyczała na gorącym popiele. Podniósł rękę i uderzył Densera 
w pierś, ten 
zrobił kilka kroków do tyłu. Wprawdzie Hirad był o kilka lat starszy od czasu, 
gdy Krucy po 
raz ostatni wędrowali razem, ale nic nie stracił ze swojej prędkości. Denser nie 
miał czasu na 
reakcję.
- Chciałbyś tego, Denser, co? - Głos Hirada był niski, wzrok spuszczony, a 
mięśnie 
twarzy napięte. - Ty i twoi potężni przyjaciele w wieżach.
Tym razem pchnął Densera obiema rękami, zmuszając go do próby utrzymania 
równowagi.
- Niech zmarnieją, myśleliście. Ludzie zapomną, myśleliście. Będziemy udawać, że 
prowadzimy badania, ale wiadomo, że i tak do niczego nie dojdziemy. Tak naprawdę 
nikogo 
to nie obchodzi. Założę się, że tak właśnie było w waszym milutkim, cieplutkim 
Xetesku, 
prawda?
Denser spojrzał mu w oczy, ale nic nie powiedział. Hirad chwycił go za płaszcz 
przy szyi 
i zaczął popychać do tyłu, cały czas wyrzucając z siebie słowa, jego ciało 
drżało z gniewu.
- Ale ja nie zapomniałem, Xeteskianinie. I smoki Kaan też nie. Sprawiłeś, że 
cierpiały, 
bydlaku, i ani razu o tym nie pomyślałeś. Wcale nie są bliżej powrotu do domu 
niż pięć lat 
temu, prawda? Ale ty jesteś tak zajęty swoimi politycznymi gierkami i wspinaniem 
się po 
szczeblach władzy, że gówno cię to obchodzi. Tylko ja tam byłem. Każdego dnia i 
każdej 
nocy. Widziałem, jak ich oczy gasną, a łuski stają się matowe i suche. Jak ich 
zagubienie 
rośnie, a umysły burzą się. One każdego dnia po kawałku umierają, podczas gdy 
niewdzięczne śmieci coraz bardziej o nich zapominają.
Denser oparł się plecami o drzewo, już nie miał dokąd się cofać. Po pniu 
spływała woda, 
a w górze brzmiały grzmoty. Ulewa stała się gwałtowniejsza, waliła w liście tak 
głośno, że 
Hirad z trudem ją przekrzykiwał.
- Wiesz już, skąd przybywam, Denser? Pojmujesz choć odrobinę? Właśnie teraz nad 
Kaanami wisi wyrok śmierci. Jest powolny, ale pewny, gdyż nikt nie ma zamiaru im 
pomóc, 
prawda?
- Hirad, wystarczy - wtrącił się Bezimienny, lecz barbarzyńca zignorował go, 
zbliżając 
twarz do twarzy Densera.
- Ale teraz chodzi o twoją żonę i dziecko. Teraz to co innego. I oczekujesz, że 
my 
rzucimy wszystko i ci pomożemy, prawda? Nie, nawet więcej. My musimy ci pomóc. - 
Pochylał się coraz bardziej, aż niemal zetknęli się nosami. - Cóż, mam dla 
ciebie odpowiedź, 
człowieku z Xetesku, która powstrzyma przeklętą magię nawiedzającą mój kraj. 
Niech 
Dordovańczycy zabiją twoje dziecko. Wyrok śmierci wykonany. Problem rozwiązany. 
Jak 
myślisz, co? Co? - Barbarzyńca potrząsał Denserem, uderzając tyłem jego głowy w 
pień 
drzewa. Jego oczy płonęły nienawiścią.
- Hirad, wystarczy. - Bezimienny wsunął ramię między obu mężczyzn i próbował 
odsunąć barbarzyńcę. Ten jednak stawiał opór.
- Zabrakło ci języka w gębie, Denser, co? Co?
- Myślę, że za dużo czasu spędzasz z gadami.
- Pierdol się, Denser! - Uniósł pięść, lecz Bezimienny chwycił go za ramię i 
wepchnął się 
między nich, odsuwając Hirada do tyłu.
- Nie rób tego - powiedział, zasłaniając Densera swoją potężną sylwetką. Ale 
Hirad 
zaszedł już za daleko.
- Z drogi, Bezimienny.
Znów ruszył do przodu. Tym razem wielki wojownik mocno go odepchnął. Hirad 
zatoczył się do tyłu i omal nie przewrócił. Jego stopy ślizgały się na wilgotnej 
ziemi, a coraz 
mocniej padający deszcz zalewał mu oczy. Odruchowo sięgnął po miecz, lecz 
Bezimienny 
był szybszy i jednym płynnym ruchem zsunął pochwę ze swego potężnego ostrza.
- Nie skrzywdzisz go, Hirad. Cofnij się. - Groźba w głosie Bezimiennego 
wstrząsnęła 
nim, stał tylko i wpatrywał się w przyjaciela.
- Bezimienny, przestań! - krzyknął Ilkar. - Hirad, ty też. Na bogów, jesteśmy 
Krukami! - 
Wszedł między nich, próbując objąć ich obu wzrokiem. W jego głosie i na twarzy 
odbijało się 
niedowierzanie, którego nie potrafił ukryć.
Hirad wypuścił rękojeść miecza i wpatrywał się z szeroko otwartymi ustami w 
ostrze w 
rękach przyjaciela.
- Zobaczyłby, jak umiera Lyanna - rzekł Bezimienny. - A ja tego nie zniosę. 
Zobaczyłby, 
jak ona umiera. - Nawet nie spojrzał na Ilkara, gdy zwrócił się do niego. - Jak 
sądzę, to 
uczucie jest ci znajome.
Elf zignorował te słowa.
- Odłóż miecz, Bezimienny, i to natychmiast. Nikt nie będzie tutaj walczyć, 
zrozumiano?
Bezimienny spojrzał z góry na julatsańskiego maga. Jego oczy płonęły 
pomarańczowo, 
odbijając targany wiatrem blask ogniska.
- Nie pozwolę, żeby skrzywdził Densera - wycedził i rzucił miecz na ziemię.
Hirad wytarł wodę z twarzy i otrząsnął rękę. - Problem polega na tym, że ty 
nadal jesteś 
tu Protektorem. - Wskazał palcem na jego pierś na wysokości serca. - I nie 
możesz tego 
odrzucić. A najśmieszniejsze jest to, że on zrobił z twoimi braćmi to samo, co 
ze smokami 
Kaan. Pozwolił wam gnić z nadzieją, że stąd odejdziecie.
- Jak ty mało wiesz, Hirad. Jestem ojcem, przede wszystkim jestem ojcem. I nie 
pozwolę, 
by czyjeś dziecko zostało zabite. - Bezimienny odwrócił się, lecz po chwili znów 
spojrzał na 
Hirada. - Jesteś moim przyjacielem, Hirad. Chyba najlepszym, jakiego miałem. 
Doprowadziłeś do oswobodzenia mnie z niewoli Protektorów. Ale nie pozwolę, byś 
groził 
komuś z powodu jego dziecka. Tej więzi nie pojmiesz, dopóki sam jej nie 
doświadczysz.
- A jednak wyjąłeś przeciwko mnie miecz - Gniew Hirad zastąpiło poczucie żalu. - 
Jesteśmy Krukami, a to, co zrobiłeś, nie przystoi Krukom. To nie było w 
porządku.
- Spójrz na siebie - rzekł potężny mężczyzna. - Twoje postępowanie również. 
Twoje 
również.
- Chyba gdzie indziej rozbiję obóz - oświadczył Hirad i odszedł od ogniska 
Kruków.
Rozdział 16
Jasto, dwunasty lord Arlen, był dumnym mężczyzną, który przecenił swoje 
możliwości i 
w efekcie znajdował się teraz w silnym, acz sprawiedliwym uścisku barona 
Blackthorne’a.
Nawet wtedy, gdy Blackthorne osłabł po zniszczeniu jego miasta podczas wojen z 
Wesmenami, Arlen nie uważał, by mógł rzucić wyzwanie temu młodemu mężczyźnie i 
być 
pewnym sukcesu. Ale to nie czyniło go słabeuszem, jak dawali mu do zrozumienia 
niektórzy 
potężni kupcy. To uczyniło go mądrym i od niedawna również ponownie bardzo 
bogatym.
Przypominał sobie, jak przed sześciu laty przybyły do niego rodziny kupców i 
żeglarzy, 
nakłaniając go do uwolnienia się z narzuconych przez Blackthorne’a pęt. Mówili, 
że mają już 
dość życia pod pięścią barona i że nigdy nie będzie lepszej okazji do zażądania 
i uzyskania 
autonomii.
A on doskonale ich rozumiał. W całej Balai nie było ani jednego najemnika, a 
ludzie 
Blackthorne’a byli martwi lub zmęczeni walką. Jednak dla Arlena atak byłby w 
takiej sytuacji 
zdradzeniem człowieka, który poświęcił tak wiele, by Balaia została uwolniona od 
Wesmenów. I dlatego zamiast posłać ludzi uzbrojonych w miecze i włócznie, 
wyposażył ich 
w kilofy, łopaty, piły i młoty. Nie przybyli, aby żądać wolności i dyktować 
własne warunki, 
ale by zaproponować pomoc i wsparcie.
Arlen wynajął kamieniarzy i murarzy, cieśli i stolarzy, by naprawili to, co 
zniszczyli 
Wesmeni. Zachęcił też tylu swoich ludzi, ilu tylko mógł zgromadzić, by udali się 
tam i służyli 
pomocą.
Lord uśmiechnął się, po raz kolejny rozważając tę sprawę. Jego siwiejące, gęste 
wąsy 
podkreśliły ruch górnej wargi, a ogorzała od oceanu skóra zmarszczyła się na 
policzkach i 
czole. Pomoc nadeszła tam, gdzie była potrzebna. Arlen nie był altruistą i 
Blackthorne 
doskonale to rozumiał. Chodziło o interesy.
Rzemieślnicy nigdy nie są tani. Drewno, kamień, żelazo i stal mają swoją cenę, a 
na 
rynku takim jak ten, ceny były wysokie. Jedzenie również kosztowało, a każdy z 
kupców 
Arlena, przewoźników i właścicieli kutrów rybackich widział przede wszystkim 
własne zyski. 
Blackthorne nawet nie czuł się tym zdziwiony. Zaśmiał się, uścisnął rękę lorda i 
przyniósł 
butelkę doskonałego wina z piwniczki, którą Wesmeni odnaleźli, ale pozostawili w 
spokoju. 
Nawet barbarzyńcy potrafili docenić dobre wino.
Arlen pamiętał, jak siedział w namiocie dostarczonym przez jego miasto i stukał 
się 
kielichem z przebiegłym baronem. Słowa wypowiedziane przez niego tamtego dnia 
stanowiły 
doskonałe uzasadnienie decyzji Arlena.
Blackthorne pociągnął wówczas długi łyk wina, odchylił się do tyłu, wzruszył 
ramionami 
i stwierdził:
- Ja postąpiłbym tak samo.
I obniżył myto na swoich ziemiach, które tak bardzo przeszkadzało kupcom Arlena. 
Jako 
znak wdzięczności, stwierdził.
Wracając tamtego dnia z Blackthorne, Arlen zastanawiał się, jak długo potrwa ta 
wdzięczność. Niemal sześć lat później nadal spodziewał się listu odwołującego i 
uważał, że 
nie powinno go to zdziwić. Ale honor Blackthorne’a był niekwestionowany.
Arlen władał więc w spokoju rozwijającym się miastem, które przyciągało do swych 
doków kupców z ziem od Calaius do Koriny. Coraz więcej rolników osiedlało się na 
żyznych 
ziemiach na północy miasta, gdyż wiedzieli, że cena ich produktów nie zostanie 
obniżona 
przez handlarzy, którzy zechcą zrekompensować sobie nałożone przez Blackthorne’a 
opłaty 
za bezpieczny przejazd.
Teraz jednak w mieście coś śmierdziało. Przywiał to ohydny wiatr magii, a 
zakorzeniło 
się na południu, nad brzegami rzeki Arl. Najpierw przybyli Dordovańczycy. Kilku 
magów i 
ich eskorta. Nic niezwykłego. Ale dziesięć dni później dołączyło do nich... 
czterdziestu śmieci 
z Czarnych Skrzydeł! Od tego czasu liczba magów i żołnierzy Dordover rosła, aż w 
obozie w 
dole rzeki było ich już trzy i pół setki.
Karczmarze i dziwki nie narzekali. Podobnie właściciele kramów z jedzeniem. 
Nawet 
sprzedawcy tkanin i ubrań z jedwabiu zanotowali pewne zyski, choć czasami 
dochodziło 
również do niemile widzianych przypadków kradzieży, nawet jeśli tylko w 
ograniczonym 
zakresie.
Ale istnieje pewna granica tego, co można znieść w imię rozwijania interesów. 
Dzisiejszego ranka ta granica została przekroczona.
Do lorda doszły wieści o agresywnym wykupywaniu zapasów i próbach przejęcia 
statków. To Czarne Skrzydła wywierały nacisk, a one nie znały słowa „nie”.
Nie przeszkadzało mu wykupywanie zapasów, temu bez trudu da się zaradzić. Ale 
statki? 
Istniała bardzo delikatna równowaga w podaży i popycie na żaglowce, które mogły 
przepływać trudny odcinek do Calaius. Armatorzy pragnęli utrzymać tę równowagę, 
żeby 
móc nadal żyć w luksusie.
W tym momencie jednak lord nie martwił się o armatorów. Handel solonym mięsem, 
winem, bronią i pancerzami był lukratywny, gdyż opierał się na stałych 
dostawach. Martwił 
się o napływające do Arlen od czasu do czasu transporty między innymi kawy, 
tkanin i 
biżuterii. Lord nie mógł pozwolić na zabranie mu na nieokreślony czas środków 
transportu 
tych cennych towarów.
Już wysłał strażników, by rozwiązali konflikt dotyczący statku wynajętego 
uprzednio 
przez konsorcjum kupców. Czarne Skrzydła zaproponowały dwukrotnie wyższe stawki 
za 
przewiezienie wojska, i to do Ornouth. Kiedy właściciel odmówił, wybierając 
lojalność 
wobec regularnie płacących klientów, usłyszał groźby, a gdy jeden z jego pisarzy 
próbował 
interweniować, został pobity.
To zdarzyło się wczoraj.
A tego ranka Arlen musiał wyciągnąć z łóżka swoje niezwykle długie ciało o 
nieprzyzwoicie wczesnej porze, kiedy słońce dopiero wynurzało się zza horyzontu. 
W salonie 
czekała na niego delegacja: kupiec, rolnik i armator. Założył białą jedwabną 
koszulę, proste, 
ciemnoniebieskie, wełniane spodnie i czarny płaszcz długości trzy czwarte. 
Srebrne 
pierścienie zdobiły długie, kościste palce obu jego dłoni, na szyi zaś zawiesił 
ciężki złoty 
łańcuch przekazywany każdemu kolejnemu lordowi.
Przełknął herbatę, potem założył białe pończochy i proste czarne buty z dwoma 
klamrami, sięgające do kostek, po czym wyszedł z sypialni. Długimi krokami 
przemierzył 
korytarz i schody, udając się na spotkanie, które mogło okazać się trudne. Przed 
wejściem do 
komnaty sługa przeciągnął szczotką po jego płaszczu, by oczyścić go z kurzu i 
włosów, które 
mogły spaść z jego łysiejącej głowy, i dopiero wtedy otworzył drzwi.
- Dzień dobry panom - powiedział Arlen, wchodząc do środka.
Trzej mężczyźni - dwaj siedzieli, a jeden stał przy kominku - cicho go powitali. 
Wszyscy 
byli nieźle ubrani, choć rolnik, zgorzkniały mężczyzna w średnim wieku, imieniem 
Alpar, 
odziany był w strój roboczy, gdyż bez wątpienia zdążył już dzisiaj przepracować 
dwie lub 
trzy godziny. Siedzący mężczyźni zaczęli wstawać, ale Arlen uniósł dłoń.
- Proszę, nie róbmy z tego ceremonii, wątpię, byśmy mieli na to czas. - Usiadł w 
miękkim 
fotelu naprzeciwko delegacji i czekał, aż służący naleje mu filiżankę herbaty. 
Dopiero wtedy 
gestem nakazał staremu przyjacielowi, kupcowi jedwabnemu Hancrossowi, aby 
przemówił.
- Sytuacja w dokach robi się coraz trudniejsza, Jasto. Czarne Skrzydła to po 
prostu łotry 
w przebraniu, bardzo chcą wyruszyć w drogę, a przy okazji zrujnować nasze 
interesy. 
Kradzieże z bardziej oddalonych gospodarstw stają się coraz częstsze, a teraz 
upadli jeszcze 
niżej. Erik? - Hancross wskazał na syna najbogatszego armatora w Arlen, 
mężczyznę 
przygotowywanego do przejęcia rodzinnego interesu.
Erik Paulson pokiwał głową, z trudem panując nad emocjami. W jego oczach 
błyszczały 
łzy.
- Myślę, że właśnie dlatego postanowiliśmy zwrócić się bezpośrednio do was, mój 
panie. 
Póki próbowano zastraszać nas, milczeliśmy. Ale teraz chodzi o nasze rodziny. To 
niedopuszczalne i trzeba podjąć jakieś działania. - Przerwał i głęboko 
odetchnął. Przez chwilę 
jego broda drżała. Potem zebrał się w sobie i zaczął dalej mówić. - Wczoraj 
wieczorem moja 
żona i córka wracały z rynku do domu. Trzech bydlaków rzuciło moją żonę na 
ziemię. Jeden 
trzymał sztylet przy szyi mojej córki, podczas gdy dwaj obmacywali żonę i 
grozili jej 
gwałtem, a mojej córce śmiercią. Nie mogę uwierzyć, że słyszę samego siebie 
mówiącego te 
słowa. - Z trudem przełknął ślinę. Potrząsnął głową, a po jego policzku spłynęła 
łza. - 
Powinniście je zobaczyć. Obie są wstrząśnięte i boją się wyjść z domu. Co, do 
diabła, się 
dzieje? - Spojrzał błagalnie na lorda. - To spokojne miasto, mój panie, ale 
jeśli nie 
zadziałacie, obawiam się, że ludzie wezmą sprawiedliwość we własne ręce.
- W rzeczy samej, tak będzie - powiedział Alpar, a jego gardłowy głos drażnił 
uszy 
Arlena. - Paulson wycierpiał najwięcej, ale my wszyscy jesteśmy pokrzywdzeni. 
Każdego 
ranka mimo straży, jakie wystawiam, moje stado jest odrobinę mniejsze. Hancross 
sam tego 
nie powie, ale w jednym z jego sklepów był pożar, i wszyscy wiemy, kto podłożył 
ogień.
Arlen pokiwał głową i uniósł obie ręce, prosząc o ciszę. Czuł, jak rośnie w nim 
gniew. 
Tak bardzo się starał, by odbudować miasto po latach ciężkich wojen z Wesmenami. 
Przyniósł Arlen pokój i dostatek, i to nie tylko miastu, ale i całemu obszarowi, 
którym władał. 
Dlatego zasługuje na szacunek. Musi nauczyć Czarne Skrzydła traktowania go z 
respektem.
- Panowie, to jest moje miasto i brzydzę się wszelkiego rodzaju przemocą zarówno 
w 
jego obrębie, jak i na innych terytoriach, którymi rządzę. Dlatego też błagam 
was, byście nie 
sięgali po broń, gdyż jeśli dojdzie do aktów przemocy, ukarzę równie surowo obie 
strony 
konfliktu. Jednak wasze przyjście tutaj świadczy, iż jesteście lojalni i ufacie 
moim rządom. Za 
to wam dziękuję. Dzisiejszego ranka, najwcześniej jak to będzie możliwe, 
odwiedzę Gospodę 
nad Jeziorem, gdzie, jak sądzę, zamieszkał ich przywódca. Dostanie on nakaz 
opuszczenia 
miasta bez możliwości powrotu. Pieniądze zapłacone za dobra, których jeszcze nie 
otrzymał, 
zostaną mu zwrócone po potrąceniu odpowiednich kwot za zniszczenia, kradzieże i 
rozmaite 
inne szkody.
- Jasto...
Arlen po raz trzeci uniósł dłoń. - Reputacja tego miasta opiera się na 
uczciwości, 
szczególnie w kontaktach handlowych. Pieniądze wydane w dobrej wierze zostaną 
zwrócone. 
A drobni złodzieje będą zapełniać więzienia. Erik, jeśli twoja żona zechce 
zidentyfikować 
napastników, nie opuszczą Arlen dopóty, dopóki nie zapłacą za swoje zbrodnie.
Arlen wpatrzył się w Paulsona, widział płonącą w jego oczach wściekłość. 
Mężczyzna 
załamywał ręce i nie siedział na krześle, a raczej czaił się na nim jak 
drapieżna bestia. Było 
jasne, że wymierzona przez niego sprawiedliwość byłaby brutalna.
- Erik?
- Dotknęli ją. Dotknęli ją - powtórzył i z kącika oka wypłynęła mu kolejna łza. 
Jego 
godne podziwu opanowanie osłabło. - To gwałt. Powinni za to zapłacić.
- I zapłacą - odpowiedział Arlen. - Zaufaj mi.
Erik spojrzał mu prosto w oczy, wyraźnie widać było, że wcale mu nie ufa.
- Dobrze - powiedział. - Chcę tylko, aby obie mogły bez strachu chodzić po 
ulicach 
swojego miasta.
Arlen wstał z fotela i podszedł do Paulsona. Położył mu dłoń na ramieniu i lekko 
ścisnął.
- Wiem, Erik. Zostaw to mnie. Nie uciekną przed moją sprawiedliwością. - 
Podniósł 
wzrok i spojrzał na Hancrossa. - Zabierz go do domu i miej oko na nich 
wszystkich. Chcę, by 
po dokach rozeszła się wieść, że zostaną oczyszczone, i niech nikt nie waży się 
wejść mi w 
drogę. Chcę, by posłano do Gospody nad Jeziorem nakaz zatrzymania Selika, i 
nieważne, w 
jaki sposób. Będę tam w ciągu godziny. Czy jest jeszcze coś, o czym powinienem 
wiedzieć?
* * *
Bezimienny wpatrywał się w swój miecz, jakby to był gotowy do zaatakowania go 
wąż. 
Leżał tam, gdzie rzucił go podczas ulewy, i migotał w blasku ogniska, teraz już 
niepotrzebnym, gdyż nadchodził świt. Był symbolem. Symbolem ostatecznej śmierci 
Kruków. Końca zaufania, które mieli do siebie on i Hirad. A było ono dla niego 
wszystkim. 
Nawet przez te lata, gdy prawie się nie widzieli, nie mówiąc już o rozmowach lub 
wspólnej 
walce. Bezwarunkowe zaufanie Hirada było czymś, co miał zawsze. Ale ostatniej 
nocy 
zdradził je.
I co gorsza, Hirad miał rację. Kiedy przyszło co do czego, stanął w obronie 
Densera. I 
odegnał jedynego człowieka, który mógł ich utrzymać w kupie wystarczająco długo, 
by 
uratować nie tylko maga, ale i jego rodzinę i całą Balaię.
W przypadku Bezimiennego chodziło jednak o coś więcej niż tylko pragnienie 
uratowania rodziny, i to właśnie w głębi duszy go dręczyło. Powinien być 
wdzięczny, że ma 
duszę, by móc się martwić, ale wcale go to nie pocieszało. Zbyt wiele nadal 
wiązało go z 
Protektorami i choć spędził niewiele czasu jako jeden z nich, płakał nad utratą 
braterstwa. Po 
sześciu latach musiał zaakceptować, że będzie to czuł zawsze, a z tym faktem 
jeszcze nie do 
końca się pogodził.
A Protektorzy powracali. Byli blisko. Czuł ich i poprzedniego dnia powiedział to 
Ilkarowi. Nie mógł mu opisać sprzecznych emocji, jakie to w nim wywoływało. 
Radość bycia 
blisko nich i tragedia ich istnienia łączyły się z uczuciem wyłączenia, 
odczuwanym przez 
niego teraz, gdy jego dusza znów należała do niego. To był najostrzejszy ból. 
Zawsze będzie 
wyczuwał ich obecność, ale już nigdy nie poczuje jedności, jaką dawał - w 
gruncie rzeczy 
przerażający - Zbiornik Dusz. Zastanawiał się, czy oni też mogą go wyczuwać.
Spojrzał na Ilkara i Densera, którzy spali w naprędce skleconej, nie dającej 
wystarczającej 
osłony kryjówce z gałęzi, liści i skóry. Cieszył się z obecności Ilkara minionej 
nocy. Jego 
rozsądek uratował ich przez katastrofą. Bezimienny chciał ruszyć za Hiradem, ale 
Ilkar 
powstrzymał go. Elf sądził, że Hirad pojawi się w obozie o świcie, ale wojownik 
wcale nie 
był taki pewny.
Deszcz w końcu przestał padać, ale zimny wiatr szarpał drzewami i nawet siedząc 
przy 
ognisku Bezimienny czuł chłód. Jakże potrzebowali Hirada, teraz bardziej niż 
kiedykolwiek. 
Uspokoiwszy się, Denser zgodził się na Połączenie ze swoim kontaktem w Korinie, 
by 
przekazać mu wiadomość dla Diery. Usłyszał tylko kolejne złe wieści.
Kontakt przygotowywał się do opuszczenia miasta, podobnie jak dziesiątki tysięcy 
ludzi 
zamierzających uciec w głąb lądu. Dwa dni wcześniej, po nie kończących się 
ulewach, 
poziom wody w ujściu rzeki podniósł się, a teraz cały czas stawał się wyższy i 
wyższy, 
karmiony przez spływające z gór dopływy i smagany przez huraganowe wiatry.
Doki stały pod wodą, podobnie jak wszystkie nisko położone tereny przy ujściu 
rzeki. 
Bliżej centrum Koriny sytuacja wyglądała nieco lepiej, ale woda wciąż się 
podnosiła. Dom 
Bezimiennego znajdował się przy samym ujściu rzeki. Kontakt nie miał pojęcia o 
liczbie ofiar 
w mieście, ale wiedział, że Wronie Gniazdo wciąż stoi i obsługuje klientów. 
Obiecał, że 
przekaże tam wiadomość Bezimiennego.
Bezimienny mógł jedynie modlić się, by jego żona i syn wciąż żyli i znajdowali 
się pod 
gościnnym dachem Tomasa.
Myślał nawet, by osiodłać konia i pojechać do Koriny, ale wiedział, że nie może. 
Jeśli 
chce uratować rodzinę i przyjaciół, musi dostarczyć Densera do Lyanny. A Hirad 
pełnił w 
tym ważną rolę. Potężny wojownik potarł twarz rękami i potrząsnął głową, 
przeklinając 
samego siebie za to, co zrobił.
Dopiero kiedy do obozu wszedł jakiś mężczyzna, Bezimienny uświadomił sobie, że 
pełnienie przez niego straży w zimnie i wilgoci było jedynie wymówką, by móc 
zniknąć we 
wnętrzu swojego umysłu.
- Jakiś problem, Bezimienny?
- Można to tak określić - odparł, podnosząc wzrok. Był to Darrick okryty 
skórzanym 
płaszczem i z mieczem u pasa. Miał podkrążone oczy. Musiał jechać przez większą 
część 
nocy. - Usiądź, nastawię wodę na kawę. - Ale wiedział, że Darrick nie po to tu 
jest.
- Nie sądzę, byśmy mieli na to czas - rzekł.
- Masz rację - zgodził się Bezimienny. Wpatrywał się uważnie w głąb lasu, ale 
widział 
jedynie cienie drzew poruszających się na wietrze, gdy słońce stopniowo 
przebijało grożące 
deszczem chmury. - Jak wielu ze sobą wziąłeś?
- Dwie setki.
- Jechaliście bardzo cicho. - Bezimienny uśmiechnął się.
Darrick pokiwał głową i niemal się roześmiał.
- Cóż, nie wyjechaliśmy prosto na was, jeśli o to ci chodzi.
- Dwie setki, tak? - Bezimienny znów spojrzał na leżący w błocie miecz. - To 
powinno 
wystarczyć.
- Tak sądziłem. - Darrick podszedł i usiadł przy ognisku naprzeciwko 
Bezimiennego. - 
Uznałem, że nasza przewaga musi być przytłaczająca, byście łatwiej podjęli 
decyzję.
Bezimienny spojrzał w oczy generała i ujrzał w nich poczucie winy wyraźne niczym 
znak 
zarazy na frontowych drzwiach zakażonego domu.
- Czego chcesz?
- Powstrzymać Kruków przed niepotrzebnym przelewem krwi.
- Naprawdę? - Bezimienny uniósł brwi.
- Tak, naprawdę. - Darrick podrapał się ręką w skórzanej rękawiczce po czole. - 
Słuchaj, 
jesteście w samym środku czegoś naprawdę złego i chyba nie rozumiecie w pełni, o 
jaką 
stawkę walczy Dordover.
Bezimienny poczuł przepełniający go gniew.
- Zapewniam cię, że doskonale wiemy, o co walczy Dordover. To właśnie dlatego 
jesteśmy z Denserem i próbujemy dotrzeć do jego córki przed wszystkimi innymi.
- To nie takie proste.
- Ilkar też wciąż to powtarza. Tyle tylko, że to jest proste. Denser poprosił 
nas o pomoc. 
Jesteśmy Krukami, więc mu pomagamy. Jest jednym z nas i twierdzi, że może 
uratować 
Lyannę, a wraz z nią Balaię, a nam to wystarczy. - Zapadła cisza. Bezimienny 
widział, że 
Darrick go rozumie, ale i tak nie może niczego zrobić. Był lojalny wobec 
Lystern, a pośrednio 
i Dordover. - Dokąd planujesz nas zabrać?
- Do Arlen.
- To bardzo dobrze. Wybieraliśmy się tam.
- Wiem. Ale kiedy tam dotrzemy, nie będziecie mogli niczego zrobić.
- Więźniowie?
- Coś w tym rodzaju. - Darrick odwrócił wzrok.
- Zabawne, jak wszystko się zmienia, prawda? - zapytał Bezimienny.
- Niezupełnie. Obudzisz ich czy ja mam to zrobić?
Bezimienny znów się uśmiechnął.
- Ja to zrobię. Wiesz, jak magowie się denerwują, kiedy ktoś ich nagle obudzi. 
Macie już 
Hirada? - Nie widział powodu, by ukrywać nieobecność barbarzyńcy. Darrick nie 
był 
głupcem. Darrick zagryzł wargi i wpatrzył się w ziemię.
- Nie - powiedział. - Obawiam się, że przyszliśmy za późno.
- Stary, dobry Hirad - westchnął Bezimienny. Znów pojawiła się iskierka nadziei, 
lecz 
Darrick zaraz ją zgasił.
- Bezimienny, nie zrozumiałeś mnie. Wytropiliśmy go bez problemu, ale nie 
byliśmy 
pierwsi. - Przeciągnął rękawiczką po zmatowiałych lokach. - Bogowie, jak mam ci 
to 
powiedzieć? Gdy dotarli tam nasi zwiadowcy, otaczały go już wilki. Bardzo mi 
przykro.
* * *
Arlen zrezygnował z konia, decydując się na przemarsz przez miasto w 
towarzystwie 
dwudziestu strażników, co miało stanowić zdecydowany pokaz siły. Do Gospody nad 
Jeziorem można było dostać się w szybszy sposób, lecz Arlen chciał, by jak 
najwięcej ludzi 
zarówno przyjaciół, jak i wrogów, poznało jego zamiary.
I tak oto Jasto Arlen opuścił zamek. Słońce próbowało ogrzać zachmurzony dzień i 
wysuszyć ulice, po raz kolejny zalane przez nietypowy o tej porze roku deszcz. 
Arlen szybko 
przeszedł szeroką, wyłożoną kamiennymi płytami alejką między jego prywatnymi 
ogrodami a 
koszarami, po czym skręcił w prawo, w stronę wijącej się ulicy Ku Rynkowi, która 
łączyła 
miasto z północnymi szlakami. Na całej długości Ku Rynkowi przecinały 
przecznice, na 
wschodzie zaś ulica prowadziła obok okazałych rezydencji kupców i armatorów do 
wspaniałego Parku Męczenników. W zachodniej części miasta - na południe od 
koszar i za 
rynkiem jedwabiu i towarów luksusowych oraz teatrem - rozciągała się mniej 
bogata 
dzielnica. Były tu chaty i kamienice zamkowej służby, stajnie oraz prosta, lecz 
najważniejsza 
w mieście Świątynia Morza.
Arlen ruszył lekko stromą, wybrukowaną ulicą Ku Rynkowi do Placu Stulecia, gdzie 
znajdował się główny rynek. Sprzedawano tutaj wszystko, od jedzenia po broń i 
wspaniale 
rzeźbione meble, niewielki kwadratowy placyk otaczały karczmy, gospody, a nawet 
galerie. 
O tak wczesnej porze rynek dopiero zaczynał się zapełniać. Arlen czuł, jak jego 
gniew 
wzrasta. Oto porządne, zamożne miasto, zbudowane dzięki ciężkiej pracy i 
uczciwości w 
interesach. Nikomu nie pozwoli, by to zniszczył.
Machając ręką do mieszkańców miasta i wymieniając pozdrowienia z każdym, kogo 
znał 
osobiście, Arlen skręcił w prawo i ruszył przez biedniejsze ulice czynszówek, od 
wielu lat 
zwane Dzielnicą Lodową. Tu tradycyjnie mieszkali rybacy z kutrów i tu też 
przechowywali w 
zimnie złapane późno wieczorem ryby, które następnego ranka sprzedawali na 
mieszczącym 
się przy dokach targu rybnym. Arlen minął odlewnię żelaza i targ rybny, po czym 
skierował 
się w stronę doków. Objął spojrzeniem przystań, przy której cumowały rybackie 
kutry, a 
następnie głębokie miejsca cumowania, po czym skręcił w lewo. Minął piękny, 
smukły elfi 
statek, który najwyraźniej właśnie przypłynął, po czym zatrzymał się przed 
drzwiami 
Gospody nad Jeziorem.
Rozejrzawszy się po dokach, Arlen zobaczył całkiem sporo ludzi, w tym kilku z 
Czarnych Skrzydeł, kręcących się leniwie po molo. Nim jego sierżant skończył 
walić w drzwi 
gospody, wokół zaczął się gromadzić tłumek, a powietrze wypełnił zgiełk. 
Ciekawość 
sprawiła, że mężczyźni i kobiety zostawiali swoją pracę i szli, aby przyjrzeć 
się, co się dzieje.
Odsunięto zasuwy i lewe skrzydło malowanych na czarno drewnianych drzwi 
otworzyło 
się ze skrzypieniem. Jeden z synów właściciela, chudy, rudy nastolatek, wyjrzał 
na zewnątrz i 
jego piegowata twarz zbladła.
- Nie bój się, Petren - powiedział Arlen. - Obudź ojca. Muszę porozmawiać z 
jednym z 
waszych gości. Natychmiast.
Przestraszony chłopak nic nie odpowiedział, jedynie skłonił się i znów zniknął w 
mroku. 
Słyszeli odbijający się echem w gospodzie jego wysoki i piskliwy głos.
- Ojcze! Ojcze! Lord stoi u drzwi, lord stoi u drzwi!
Arlen pozwolił sobie na lekki uśmiech, gdy napotkał spojrzenie sierżanta.
- Przynajmniej wie, kim jestem - stwierdził.
- Tak, panie.
Podczas krótkiego oczekiwania tłum robił się coraz większy, Arlen naliczył co 
najmniej 
tuzin Czarnych Skrzydeł. Póki co atmosfera była spokojna i pełna zaciekawienia, 
ale nie 
trzeba wiele, by sytuacja zrobiła się paskudna. Pochylił się w stronę sierżanta 
i nakazał mu 
umieścić swoich ludzi w pobliżu Czarnych Skrzydeł.
- Panie? - To był karczmarz Denat.
- Przepraszam, że cię obudziłem - powiedział Arlen.
- Wcale mnie nie obudziłeś, panie. Już od jakiegoś czasu przygotowuję na górze 
śniadanie.
- Masz dużo gości?
- Komplet.
- Hmmm. - Arlen pokiwał głową. - Niestety, obawiam się, że wkrótce stracisz 
większość 
obecnych klientów.
- Przepraszam, panie? - Denat skrzywił się i zaczął nerwowo kręcić się w 
drzwiach. Był 
mocniej zbudowaną i łysiejącą wersją swojego syna.
- Chcę się widzieć z... jak mu tam... Selikiem? Tak, Selikiem. I to natychmiast.
Denat przez moment zawahał się. - Oczywiście. Zaraz go przyprowadzę.
- Dziękuję. - Arlen uśmiechnął się z przymusem. Musiał niechętnie przyznać, że 
ludzie 
pokroju Denata są bardzo przydatni dla gospodarki tego miasta.
- Sam siebie przyprowadzę - rozległ się głos, jakiego Arlen jeszcze nigdy nie 
słyszał. 
Zniekształcony. Dziwny. A kiedy jego właściciel pojawił się w drzwiach i 
przecisnął obok 
wycofującego się Denata, lord już wiedział dlaczego.
- Lord Arlen, jak sądzę? - Postać wyciągnęła rękę, której Arlen nie uścisnął.
- Zgadza się. Jesteście niemile widziani w tym mieście.
Selik uniósł brew.
- Naprawdę? Przez kogo?
Arlen wpatrywał się w niego z twarzą bez wyrazu.
- Przeze mnie. I to wystarczy. Ponieważ jestem sprawiedliwym człowiekiem i tak 
dłużej 
niż powinienem, przypatrywałem się waszym działaniom.
- Ja...
- Zamilcz. - Arlen podniósł palec. Nie był przyzwyczajony, by ktoś mu przerywał. 
- I 
posłuchaj mnie. Handel w tym mieście opiera się na słowie, zobowiązaniach i 
wymianie dóbr 
oraz zapłaty, a nie na groźbach, pięściach i zastraszaniu. Skradzione dobra są 
uznawane za 
stracone tylko wtedy, kiedy sprawca nie może zostać zatrzymany. A naruszenie 
nietykalności 
cielesnej, szczególnie kobiety, nie jest w żadnym wypadku tolerowane. Te 
podstawowe prawa 
i wiele innych zostały naruszone przez twoich ludzi. I oto, co się stanie. Poza 
dwoma 
wyjątkami, chcę, by wszyscy twoi ludzie do południa opuścili moje miasto. Każdy 
znaleziony 
w mieście po upływie tego czasu zostanie uznany winnym złamania praw handlowych 
i 
odpowiednio ukarany.
Lord czuł za plecami poparcie swoich ludzi.
- Wszelkie dobra, które kupiliście legalnie, a których jeszcze nie 
otrzymaliście, zostaną 
wam dostarczone poza granicami miasta. Wszelkie umowy z armatorami, niezależnie 
od tego, 
czy zawarte za obopólną zgodą, czy pod przymusem, zostają uznane za nieważne, a 
pieniądze 
będą wam zwrócone. Ty, Selik, pozostaniesz tutaj, i to nie tylko do chwili, aż 
wszyscy twoi 
ludzie odejdą, ale, co ważniejsze, aż zidentyfikujesz i przekażesz mi dwóch 
swoich śmieci, 
którzy na moich bezpiecznych ulicach zaczepili kobietę i grozili jej dziecku. 
Czy mówię 
wystarczająco jasno?
Przemowy Arlena słuchał już tłum liczący ponad sto osób. Przenikliwy wiatr 
zagłuszał 
niektóre słowa, lecz zebrani usłyszeli wystarczająco wiele, by zacząć bić brawo.
Przez cały ten czas Selik patrzył Arlenowi prosto w oczy, a na jego twarzy 
malował się 
grymas. Nie próbował przerywać. Oklaski szybko ucichły, gdyż tłum czekał na 
odpowiedź 
Selika.
- Sądziłem, że to wolne miasto. Wygląda na to, że się myliłem.
- Nie, nie myliłeś się - odparł Arlen. - Ale wolność musi być ograniczona przez 
prawo, by 
nie stała się anarchią. To właśnie anarchię pragnąłeś tu wprowadzić, a ja nie 
będę tego 
tolerować.
Selik pokiwał głową, a jego grymas mógłby teraz nawet uchodzić za uśmiech.
- Prosiliśmy o współpracę, ale jej nie otrzymaliśmy - powiedział cicho. - To, co 
musimy 
mieć, próbowaliśmy kupić, lecz niektórzy twoi handlarze nie pojmowali tego. 
Widzisz, 
lordzie Arlen, nadchodzi wojna, choć ty może tego tak nie postrzegasz. A ja 
jestem po stronie 
sprawiedliwych, walczę przeciw rosnącemu zagrożeniu, iż Balaię zdominuje jedna 
magiczna 
siła.
Arlen skrzywił się.
- Wojna. Selik, wszyscy jesteśmy świadomi problemów ze spektrum many. Ja również 
rozmawiam z moimi magami i wiem, że te problemy przeminą, a wraz z nimi ten 
irytujący 
wiatr i lodowaty deszcz. Nie próbuj usprawiedliwiać swoich działań magicznym 
zagrożeniem.
Arlen zrobił pół kroku do przodu, czując wzrastającą odrazę do tego mężczyzny.
- Wiem, w co wierzysz, i wolno ci w to wierzyć. Ale nie wolno ci narzucać swojej 
wiary 
mieszkańcom mojego miasta ani wykorzystywać jej jako usprawiedliwienia dla 
bezmyślnego 
łotrostwa. Czy rozumiesz, co masz teraz zrobić, czy też mam zabrać cię do 
więzienia, byś 
mógł to lepiej przemyśleć?
Selik wyprostował się i podniósł głos.
- Pozwolę ci na to próżne i krótkotrwałe zwycięstwo, gdyż sprzeciwianie się 
byłoby w tej 
chwili marnowaniem czasu. Ale posłuchaj mnie uważnie, Arlen. Nadchodzi wojna. 
Będziemy 
musieli ją prowadzić i niewinni zginą, a ich krew będzie na twoich ulicach i na 
twoich rękach, 
jeśli nie zwrócisz się do mnie o pomoc. Zapamiętaj moje słowa. I pozwól, by twój 
lud też je 
usłyszał. - Postukał palcem wskazującym w pierś Arlena.
Lord chwycił Selika za rękę.
- W Arlen nigdy nie będzie wojny - warknął. - Chyba że popełnisz błąd i 
powrócisz, ale 
wierz mi, jeśli tego spróbujesz, posmakujesz mojej stali. A teraz zbierz swoich 
ludzi, wydaj 
winnych i wynoś się z mojego miasta.
Selik zaśmiał się.
- Wierz sobie, w co chcesz, Arlen. Ale słuszność zatriumfuje nad głupotą i 
ignorancją.
Spojrzenie Selika zmroziło Arlena.
Rozdział 17
Hirad szybko rozbił obóz między pniami trzech młodych dębów. Rozpiął między nimi 
impregnowaną skórę, by choć trochę chroniła go przed deszczem. Opuszczając obóz 
Kruków, 
zabrał siodło i odwiązał konia, gdyż nie wiedział, jak daleko odejdzie. W końcu 
przeszedł 
jakąś milę, może więcej, podczas gdy deszcz cały czas padał, jakby chciał 
dopełnić tego 
żałosnego, niezapomnianego wieczoru.
Przy wietrze wiejącym za plecami i deszczu walącym w skórę, która rezonowała i 
napinała się, rozpalił ogień z suchych patyków i podpałki, którą zwykle nosił w 
skórze. 
Następnie zebrał jeszcze kilka gałązek, by słaby płomień je osuszył.
Pozwolił wierzchowcowi na swobodną wędrówkę, wiedząc, że nie zgubi się, chyba że 
będzie w niebezpieczeństwie, i położył się, opierając głowę na siodle jak na 
poduszce. 
Rozważał paskudną sytuację, w jakiej się znalazł. W żołądku czuł ściskanie, 
które zupełnie 
pozbawiło go apetytu, a palenie w gardle nie miało nic wspólnego z wcześniejszym 
krzykiem. 
Jego umysł przepełniało przede wszystkim poczucie niesprawiedliwości, połączone 
z 
uczuciem straty. Odszedł od Kruków, swojej jedynej rodziny. Nie przypominało to 
wcale 
smutnego, choć nieuniknionego i z pewnością przyjacielskiego rozstania, gdy 
przed kilku laty 
każdy poszedł w swoją stronę. To rozstanie było aktem ostateczności.
Hirad bezskutecznie szukał wygodnej pozycji na rozmokłej stercie liści. 
Rozpraszał go 
wyjący wiatr, który atakował jego osłonę, grożąc jej zerwaniem, nieustanny 
deszcz, który 
spływał ze skóry, zbierał się w kałuży na ziemi, po czym płynął dalej po zboczu.
Nie myślał tak głęboko i mądrze, jak pozostali, nigdy tak nie było. Po prostu 
reagował na 
to, co widział, słyszał i czuł. To była jego siła i zarazem jego przekleństwo. 
Nie miał pojęcia, 
co w nim teraz pękło. Łatwo byłoby winić w całości Densera, ale sam musiał 
przyjąć na 
siebie dużą część winy.
Wszyscy, zawsze, spodziewali się, że Hirad od razu rzuci się na pomoc innym, 
choć gdy 
sytuacja odwracała się, ci inni zawsze znajdowali powody, by się nim nie 
przejmować. A 
Denser zachowywał się najgorzej z nich wszystkich. Od czasu, gdy spotkali się w 
Greythorne, 
nie dało się z nim wytrzymać.
Ale mimo to Hirad wiedział, że nie powinien robić tego, co zrobił. Mag wyraźnie 
bał się 
o życie rodziny, i to sprawiło, że stracił równowagę i mówił głupie rzeczy. A 
wmieszanie do 
tego smoków stało się błędem, który stanowił impuls do dalszych wydarzeń.
Po raz kolejny Hirad przypomniał sobie ostrze Bezimiennego, jego nieruchomy 
sztych i 
zdecydowany chwyt. To nie było tylko ostrzeżenie i choć Hirad wiedział, że 
reakcja 
Bezimiennego była czysto instynktowna, czuł również, że potężny mężczyzna 
zabiłby go, 
gdyby dalej groził Denserowi. W końcu do tego się urodził i choć został 
oswobodzony z 
niewoli Protektorów i odzyskał duszę, dziedzictwo pozostało.
Barbarzyńca nie wiedział, jak ma się teraz czuć. Na pewno był zły na Densera. 
Niewątpliwie był smutny z powodu tego, do czego zmusił Bezimiennego. I do tego 
rozczarowany, że odszedł, nie rozwiązując problemu. Tak nie postępowali Krucy - 
aż do dziś. 
Nie uciekali. A on właśnie uciekł.
Tej nocy nic już nie zrobi. Ilkar domyśli się, że on natychmiast nie wróci, a 
Bezimienny 
na pewno nie zdecyduje się na poszukiwania przed świtem. Ale przed zaśnięciem 
musiał 
sobie zadać jeszcze jedno pytanie. Czy chce zostać odnaleziony? W miarę jak 
mijały godziny, 
a on zapadał w sen i znów się budził, odpowiedź stała się zupełnie jasna.
Obudził się skulony, choć to i tak wcale nie chroniło go przed zimnem. O świcie 
wiatr 
przybrał na sile, ale za to ucichł deszcz. Hirad otworzył oczy i spojrzał na 
napiętą skórę 
poruszającą się na wietrze. Zdziwił się, mrugając w blasku dnia, że nie obudził 
się wcześniej. 
Ale nie tylko to go zdziwiło. Mimo wiatru powinien słyszeć głosy leśnych ptaków, 
a 
tymczasem panowała absolutna cisza i tylko wiatr wył w lesie, który sprawiał 
wrażenie tak 
samo martwego jak Thornewood.
Przeciągnął się, przeturlał na grzbiet i usiadł, przecierając twarz i drapiąc 
się po 
swędzącej głowie. Najwyższy czas, pomyślał smutno, by Ilkar oczyścił jego głowę 
z 
robactwa.
Wstał i wyszedł ze swojej kryjówki, znów się przeciągnął, a potem jego 
spojrzenie 
spoczęło na koniu.
- Cześć, mały, ja... - zaczął mówić, ale przerwał. Ogier stał zupełnie bez 
ruchu, z szeroko 
otwartymi oczami i dygoczącymi nogami. Zbyt przerażony, by się poruszyć. Hirad 
spojrzał w 
lewo, podążając za wzrokiem konia, i ujrzał pięć ukrytych w cieniu wilków.
- Bogowie - szepnął. Jego miecz leżał w popiele ogniska. Mógłby go chwycić, ale 
gdyby 
nagły ruch okazał się impulsem do ataku, zginąłby w jednej chwili. Dlatego też 
stał bez 
ruchu, wbrew wszystkiemu mając nadzieję, że wilki pójdą dalej.
- Spokojnie - powiedział do konia, ale w dużej mierze i do samego siebie.
Wilki stały blisko siebie, przywódca na czele dwóch par. Nie warczały i w żaden 
inny 
sposób nie okazywały swoich zamiarów. Podobnie jak Hirad stały i czekały. Nie 
było to 
normalne zachowanie wilków i wojownik - do którego zalet na pewno nigdy nie 
należała 
cierpliwość - nie mógł doczekać się dalszego rozwoju sytuacji. Jakiegokolwiek 
rozwoju 
sytuacji.
Zrobił więc krok do przodu, rezygnując z podniesienia ostrza, gdyż wiedział, że 
otwarta 
agresja mogłaby się okazać dla niego zabójcza.
- O co chodzi? - zapytał. - Nigdzie się nie wybieramy. - I objął ramieniem 
ogiera, który w 
tym momencie oddał ze strachu mocz.
Przywódca wilków wciągnął nosem powietrze, warknął do swoich towarzyszy i 
wyszedł 
na słońce. Było to potężne zwierzę, mierzące w kłębie cztery stopy. Miał żółtawe 
oczy i 
bladobrązowe futro z kilkoma szarymi plamkami i charakterystycznym białym pasem 
biegnącym z przodu szyi.
Hirad poczuł, że miękną mu kolana.
To był Thraun.
* * *
Bezimienny, Ilkar i Denser jechali w ponurym milczeniu. Dordovański mag chciał, 
by 
Kruków związano, ale Darrick wydał inny rozkaz. Bezimienny uśmiechnął się. 
Rozkaz był 
słabo zawoalowaną groźbą pod adresem maga.
I tak oto cała trójka, pozbawiona broni, jechała pośród kawalerii Lystern, 
kierując się w 
stronę Arlen. Dla Bezimiennego było jasne, że nikt z kolumny nie ma pojęcia, co 
mogą zastać 
w tym ruchliwym rybackim miasteczku, którego doki od niedawna przyciągały uwagę 
wszystkich. Oczywiste było tylko, że Erienne ma przypłynąć na elfim statku i że 
Krukom nie 
wolno będzie zbliżyć się do niej.
Potężny wojownik dostrzegał w wielu oczach niepewność, włączając w to Darricka, 
ale w 
jego wzroku widział również lojalność i pragnienie wypełniania rozkazów. Jak 
każdy 
żołnierz, wiedział, że nie wszystkie działania mają swoje uzasadnienie, ale tak 
długo, jak 
długo wygrywano wojny, bitwy były bez znaczenia. Osiągnąć upragniony cel - tego 
wymagano i tego od niego oczekiwano.
Bezimienny szanował to, podobnie jak Ilkar, który przeżył wystarczająco wiele 
bitew, by 
nie dziwić się posłuszeństwu poborowych i bezwarunkowemu szacunkowi, z jakim 
odnoszono się do dobrego generała. Jedynie Denser okazywał jawną wrogość, i to 
nie tylko 
wobec tych, którzy go pojmali.
- Sądziłem, że przysięgałeś mnie bronić - powiedział, podjeżdżając bliżej do 
Bezimiennego.
- Nie przysięgałem. Już nie. Ale będę cię bronić. Jesteś Krukiem.
- Widziałem, jak wczoraj mnie broniłeś. Nie każ mi, abym ci przypomniał.
Bezimienny popatrzył na niego spokojnie.
- Nie musisz, doskonale pamiętam. Nadal jednak jestem twoim przyjacielem. I 
Hirada 
również.
- Bezimienny, on nie żyje - powiedział Denser ponurym głosem.
- Uwierzę, jak zobaczę.
- Przecież słyszałeś Darricka...
- Który niczego nie widział - wtrącił Ilkar. - Dopóki nie zobaczymy martwego 
ciała, 
wciąż żyje.
Denser wzruszył ramionami.
W odpowiedzi Ilkar pokręcił głową.
- I co ja znowu złego zrobiłem? - zapytał ostro Denser.
- Minęło tyle lat, a ty czasem nadal nie dostrzegasz najważniejszego - 
powiedział Ilkar.
- Czego nie dostrzegam, co? Hirad przegrał i odszedł, a teraz nie żyje lub 
zaginął. I co 
jeszcze mam widzieć?
- On jest wściekły, Denser. Czuje się zdradzony przez ciebie, zagubiony i 
zmartwiony 
tym, co ostatniej nocy wydarzyło się między nim a Bezimiennym. Ale jest Krukiem. 
Byliśmy 
sensem jego życia, dlatego nas nie opuści. Zgodził się pomóc ci, wprawdzie pod 
przymusem, 
dobrze o tym wiem, ale zgodził się, i nigdy nie złamie danego słowa, aż do 
śmierci. To 
właśnie znaczy być jednym z nas. - Znowu pokręcił głową. - Powinieneś to 
wiedzieć.
- Ale już od prawie sześciu lat nie jesteśmy Krukami.
- To nie ma znaczenia. Nie dla Hirada - powiedział Ilkar.
Bezimienny przysłuchiwał się tej wymianie zdań i zastanawiał, czy Ilkar ma 
rację. Chciał 
w to wierzyć, ale widział spojrzenie Hirada, nim odszedł, i nie było w nim 
rozpaczy, lecz 
wściekłość. Jeśli barbarzyńcy nie uda się zracjonalizować tego, co się 
wydarzyło, nie wróci, 
bo tacy Krucy, jakich pamiętał, przestali już istnieć.
- To nie zmienia faktu, że zostaliśmy pojmani, ja nie mogłem spróbować kolejnego 
Połączenia, a on... - tu wskazał palcem na Bezimiennego - miał pełnić straż. 
Okazałeś się 
naprawdę świetnym Protektorem.
- Czy zrażanie do siebie jedynych ludzi, którym możesz zaufać, jest twoim 
najnowszym 
hobby? - Uszy Ilkara wyprostowały się i poczerwieniały. - Bo wydaje mi się, że 
masz w tym 
całkiem niezłą praktykę.
- Ale to przecież prawda. - Denser popatrzył ze złością na Ilkara.
- Już nie jestem przypisanym tobie Protektorem - powiedział Bezimienny niskim, 
złowrogim głosem. Być może zawiódł ich wszystkich. Nie umiał stłumić tej myśli, 
choć miał 
wiele na swoje usprawiedliwienie. - Nikt nie mógł się spodziewać, że oni będą 
nas przez całą 
noc gonili. Po co mieliby to robić?
- Ale ty ich nie usłyszałeś - upierał się Denser. - Jak mogłeś ich nie słyszeć? 
Były ich 
dwie przeklęte setki.
- Ale tylko Darrick wszedł do obozu.
- Więc dlaczego go nie zabiłeś? - zapytał Denser.
- Ponieważ chroniłem ciebie - odparł spokojnie Bezimienny. - I ponieważ nie 
miałem 
większej ochoty zostać ćwiczebnym celem dla elfich łuczników, których Darrick na 
pewno 
umieścił poza naszym polem widzenia. Może ty uważasz się za zdolnego do 
przechytrzenia 
łuczników, dwóch setek kawalerii i dwóch tuzinów magów z przygotowanymi 
zaklęciami, ale 
ja nie. Żyjesz tylko dlatego, że postanowiłem nie walczyć.
- Ale dlaczego? Jest jasne, że twój dobry przyjaciel Darrick stoi po przeciwnej 
stronie niż 
my. Raczej nie wypuści nas, kiedy już dotrzemy do Arlen. Czy nie słyszałeś ani 
słowa z tego, 
co powiedziałem? Tylko ja mogę to powstrzymać.
- Cierpliwości - powiedział Bezimienny. Teraz doskonale rozumiał, że Hirad mógł 
stracić 
panowanie nad sobą. Ale on próbował patrzeć nieco głębiej. Widział rozpacz w 
oczach 
Densera i jego zdenerwowanie, słyszał jego westchnienia.
Denser natomiast nie widział niezadowolenia Darricka. Generał wyraźnie czuł się 
nieszczęśliwy, że musiał zatrzymać Kruków. Ale bezwzględne wykonywanie rozkazów 
to 
jeden z powodów, dla których był tak świetnym żołnierzem.
Kiedy dotrą do Arlen, ich sytuacja może zacząć wyglądać inaczej. Bezimienny 
postanowił porozmawiać z Darrickiem, przekonany, że może zmienić jego 
niezadowolenie w 
zwątpienie, a zwątpienie w niesubordynację.
Wojownik zawsze lubił myśleć, że ma wiele możliwości wyjścia z każdej sytuacji. 
Pomijając już wszystko inne, jechał z dwoma potężnymi magami, a to nie może im 
zaszkodzić. Decydując się nie mówić nic więcej, uśmiechnął się i, jak się 
zdawało, zwrócił 
oczy ku niebu.
* * *
Thraun długo wpatrywał się w człowieka, którego rozpoznał jako ludzkiego członka 
stada, a potem nakazał watasze, by go oszczędziła, człowiek nie był ofiarą, choć 
zapach mięsa 
sprawiał, że przez całą noc wilki śliniły się. Poprzedniej nocy wył poprzez 
burzę, lecz jego 
głos zginął, zatopiony przez deszcz i rozszarpany przez wicher. To był zły 
wiatr. Przerażał go.
Jacyś inni ludzie śledzili tych, których on potrzebował. Nie miał pewności, czy 
ich 
pozabijać, więc tylko obserwował, jak jego ludzki członek stada opuścił ognisko, 
zabierając ze 
sobą konia. A kiedy śledzący ich odnaleźli pozostałych mężczyzn, wiedział, że 
jego stado nie 
może im pomóc, więc opuścił ich i dalej obserwował tego człowieka.
Ludzki członek stada był początkowo przestraszony, ale teraz już nie. Pomoże im. 
A oni 
pomogą jemu. Sam na pewno był w niebezpieczeństwie. Ale teraz już nie będzie 
sam. Thraun 
polizał rękę mężczyzny, po czym znów spojrzał w niebo z nadzieją, że zostanie 
zrozumiany.
* * *
Hirad ukląkł przed Thraunem, czując jego szorstki język na ręce, i przyglądał 
się, jak wilk 
zwraca pysk w stronę nieba. Pogładził dłonią głowę Thrauna i spojrzał na 
pozostałe wilki. 
Cała czwórka siedziała w gotowości i wpatrywała się w niego, a na ich śmiesznie 
wyrazistych 
pyskach malowało się zwierzęce zmieszanie.
- Czujesz to, prawda? - powiedział i wskazał na niebo.
Fascynowała go, a jednocześnie przyniosła mu ogromną ulgę świadomość, że 
zmiennokształtny wciąż żyje, choć nie miał pewności, czy to określenie może 
odnosić się do 
Thrauna. Ale, myślał Hirad, gdyby był zwykłym wilkiem, zachowywałby się zupełnie 
inaczej.
Przypuszczał, że wilki podążały za Krukami od samego lasu Thornewood. Było to 
możliwe jedynie dlatego, że Thraun ich pamiętał. Po prawie sześciu latach 
należało 
oczekiwać, że stanie się zupełnie dziki i że nie będą go dręczyć najmniejsze 
wspomnienia 
ludzkiego życia, ale najwyraźniej w jego przypadku sprawa wyglądała zupełnie 
inaczej.
- Wciąż coś się tam dzieje, co, Thraun?
Usłyszawszy swoje imię, Thraun warknął cicho i spojrzał Hiradowi w oczy. 
Barbarzyńca 
widział w nich coś, co na pewno nie należało do wilka. Był to spokój i pewność. 
I wiedza. 
Hirad uważał, że wilki są zwierzętami kierującymi się wyłącznie instynktem, ale 
Thraun 
wiedział różne rzeczy. A to znaczyło, że musiał zachować pamięć.
Hirad pochylił się w jego stronę.
- Przypomnij sobie.
Wilk drapnął pazurami ziemię i potrząsnął głową, a potem cofnął się o krok.
- Rozumiesz mnie, prawda? - zapytał Hirad. - Czy mogę sprowadzić cię z powrotem? 
Czy 
chcesz wracać? - Pamiętał błysk w oczach Thrauna za każdym razem, gdy miał 
przyjąć 
wilczą postać. Teraz, po tak wielu latach, wciąż miał inteligencję, i w to Hirad 
nie mógł 
wątpić.
Podniósł się i spojrzał w stronę swego wierzchowca. Zwierzę wciąż było 
przestraszone, 
choć już domyślało się, że jego życie nie jest w niebezpieczeństwie. Hirad 
odwiązał i zwinął 
skórę, przypiął miecz i podniósł siodło. Kiedy umieścił je na grzbiecie konia, 
zwierzę 
uspokoiło się jeszcze bardziej, nawet trąciło go łbem w plecy, gdy pochylił się 
nad 
popręgiem. Hirad założył mu wędzidło i uzdę, po czym cmoknął go w nos.
- Dobry chłopak. Spokojnie. - Zbliżył głowę do ciepłego pyska i łagodnie go 
pogłaskał, 
jego głos był uspokajający. Hirad wiedział, że to zadziała. - Pamiętaj, że 
dzielisz dom ze 
smokami, a to tylko kilka wilków. Nie zawiedziesz mnie, prawda?
Rumak prychnął cicho i zarżał, zwracając łeb w jego stronę, by spojrzeć na niego 
wielkim, ciemnym okiem.
- Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. Chodź.
Nie oddalając twarzy od końskiego pyska, wciąż głaskał niechętnego ogiera i 
prowadził 
w stronę wilków.
- Musimy pójść do pozostałych Kruków - powiedział do Thrauna i wskazał w stronę 
ich 
obozowiska, ale wilk warknął i stado natychmiast stanęło mu na drodze. Zatrzymał 
się i 
mocniej chwycił uzdę, a koń zaparł się zadnimi nogami.
Hirad skrzywił się i potrząsnął głową. Cała piątka wilków wpatrywała się w niego 
niemal 
błagalnie. Nie była to groźba, lecz ostrzeżenie.
- O co chodzi? - Rozłożył szeroko ręce, a w odpowiedzi Thraun minął go i 
potruchtał w 
stronę wschodzącego słońca, w kierunku Arlen. Po chwili zatrzymał się i obejrzał 
na Hirada, 
a warknięcie z głębi jego gardła zabrzmiało jak rozkaz.
- Chodź, Thraun, obóz jest tam. - Hirad ponownie wskazał w głąb lasu. Thraun 
warknął 
po raz drugi, po czym ruszył w kierunku obozu, a reszta stada po krótkim wahaniu 
pobiegła 
za nim.
Hirad wskoczył na siodło i skierował niechętnego wierzchowca w ślad za wilkami. 
Pochylił się do przodu i głaskał rumaka po pysku, szepcząc mu do ucha słowa 
zachęty.
Nie był pewien, czy znajdzie Kruków w obozie, ale mimo to poczuł się 
rozczarowany, 
gdy okazało się, że obóz jest pusty. Kiedy jednak wjechał do środka, uświadomił 
sobie, że coś 
jest nie tak. Ognisko nie zostało ugaszone i rozrzucone, wciąż leżała obok niego 
nieduża 
sterta suchych gałęzi. Z pewnością zostały zebrane na kolejne ognisko. Zeskoczył 
z siodła i 
rozejrzał się dookoła.
Nie dojrzał żadnych śladów walki, ale zauważył, że Krucy wyjechali w dużym 
pośpiechu, 
błoto zostało ubite, jakby przegalopowała przez nie kawaleria... Hirad 
przykucnął i jeszcze 
bardziej się zachmurzył. Potem spojrzał na Thrauna. Wilk stał razem z resztą 
stada, 
obserwując go.
- Co tu się stało, Thraun? - zapytał.
Poszedł śladami zostawionymi przez konie opuszczające polankę. Wtedy zrozumiał, 
że 
ubite błoto wcale nie było efektem galopu, że po prostu przez obóz przeszło o 
wiele więcej 
niż trzy wierzchowce. W miarę oddalania się od obozu ilość śladów wzrastała, 
prowadziły aż 
do krawędzi lasu.
Zostali pojmani, to pewne. Ignorując warczenie Thrauna, znów wsiadł na konia i 
podążył 
śladami odciśniętymi w rozmokłej ziemi. Niezależnie od tego, dokąd zostali 
uprowadzeni, 
musi ruszyć za nimi i uwolnić ich. Nie może pozwolić, aby zostali uwięzieni. 
Byli Krukami.
On również.
Rozdział 18
W porównaniu ze wzburzonym morzem, po którym podróżowali przez ostatnie siedem 
dni, rzeka Arl wydawała się spokojna. Wiąz Oceanu przechodził przez jej ujście 
wraz z 
przypływem, wszystkie żagle były pełne silnego południowego wiatru, pędzącego 
wzdłuż 
porośniętych drzewami brzegów. Dalej w głąb lądu drzewa przechodziły w falujące 
wzgórza 
na zachodzie, a potężne skarpy na wschodzie, następnie zaś przez wiele mil w 
krajobrazie 
dominowały równiny, aż w końcu rzeka Arl otwierała się na piękne jezioro Arlen.
Jezioro - otoczone od najbardziej wysuniętej na południe części aż po północno-
zachodni 
łuk drzewami, które wspinały się na zbocza surowych, pokrytych śniegiem gór - 
wydawało 
się wszystkim, którzy płynęli w jego stronę, idylliczne. Urodą dorównywały mu 
jedynie wody 
w okolicach Triverne. Portowe miasto Arlen zajmowało jego zachodni brzeg. 
Głębokie doki 
przyjmowały nawet statki oceaniczne, przy płytkiej przystani cumowała flota 
rybacka, a 
przybrzeżne kotwicowisko służyło okrętom wyposażonym w bloczki.
Nadpływający marynarze już z daleka widzieli rozciągające się nad brzegiem 
jeziora 
miasto i górujący nad nim zamek, którego mury świeciły bielą w blasku porannego 
słońca, a 
na czterech wieżyczkach unosiły się na wietrze flagi. Dziś jednak biel była 
nieco 
przytłumiona. Od wieków słońce nie skąpiło Balai swych promieni, teraz jednak od 
dawna 
nikt nie widział go świecącego przez dłuższą chwilę, gdyż cały czas przepływały 
po niebie 
niskie, deszczowe chmury. Klimat krainy dramatycznie się ochłodził, wiele ptaków 
przedwcześnie poleciało na południe, a owady zginęły lub wcale się nie 
narodziły, wiejskie 
wspólnoty szacowały wielkość kiepskich tegorocznych plonów i przewidywały w 
przyszłym 
roku głód.
Erienne stała blisko dziobu Wiązu. Jeszcze nie odzyskała w pełni sił, umysł 
Dordovanki 
nadal był zamglony od ataku many. Miała mieszane uczucia, jak zawsze od chwili, 
gdy 
zostawiła Lyannę w Herendeneth.
Wiedziała, że to, co robi, może zapewnić bezpieczeństwo córce, i odczuwała 
niezaprzeczalny dreszcz na myśl o ponownym ujrzeniu Densera. Ciągle jednak rosło 
w niej 
pragnienie, by wziąć Lyannę w ramiona, usiąść w sadzie i patrzeć, jak jej piękne 
dziecko się 
bawi, lub czytać małej historyjkę z ulubionej książeczki. Każdego ranka budziła 
się ze łzami 
na policzkach, gdyż sen wyłączał działające w dzień mechanizmy obronne. A przez 
ostatnie 
trzy dni, gdy jej magiczne umiejętności zostały osłabione, poznała też inne 
uczucie. Strach.
Strach, że już nigdy nie będzie w stanie normalnie rzucić zaklęcia, że grozi jej 
izolacja, 
która wkrótce stanie się przerażająca, nie do zniesienia. I strach przed tym, co 
odkryje w 
Arlen. Jeśli Ren’erei miała rację, Czarne Skrzydła znów urosły w siłę, a Selik 
nadal żył. Był 
prawą ręką Traversa i miał w oczach takie samo żarliwe szaleństwo. Spotkała ich 
tylko raz, 
ale to spotkanie kosztowało ją życie jej pierworodnych bliźniaczych synów.
Wiedziała, że ból po tej stracie nigdy nie minie. Czasami czuła go słabiej, 
czasami 
mocniej, ale zawsze był. I stanowiło to kolejny powód, dla którego robiła to, co 
robiła. Nigdy 
już nikt nie odbierze jej dziecka.
Erienne pozwoliła, by wiatr rozwiewał jej włosy, gdy tak stała w ciężkim 
płaszczu i 
spodniach, przyglądając się Wiązowi Oceanu. Tego ranka czuła się nieco lepiej. 
Na tyle 
dobrze, że gdy Ren’erei szła po pokładzie w jej stronę, chciała, by elfka 
podeszła do niej i nie 
zostawiała samej.
Zbliżając się, Ren przyglądała się uważnie Erienne, pragnąc ocenić nastrój 
czarodziejki. 
Miała na sobie brązowo-zielony płaszcz, sznurowane skórzane spodnie i brązową 
koszulę.
- Jak się czujesz? - zapytała. Oparła się plecami o reling i zaplotła ręce na 
piersi.
Erienne wzruszyła ramionami.
- Nieźle. Jestem mniej otępiała. - I zrobiła gest wyrażający ściskanie boków 
głowy.
- Czy to dobrze? - Ren’erei uśmiechnęła się.
- Tak, dobrze. Przede wszystkim cieszę się, że już prawie jesteśmy na miejscu. 
Ta podróż 
wydawała mi się bardzo długa.
Ren’erei pokiwała głową i spoważniała.
- Rozumiem twoją niecierpliwość, ale w Arlen musimy być ostrożni. Denser miał 
rację, 
powinnaś zostać na pokładzie. My go znajdziemy.
- Mam nadzieję.
- O co chodzi?
Erienne westchnęła. Nie była przyzwyczajona do uczucia bezradności, a ponadto 
coraz 
bardziej traciła cierpliwość.
- Jestem zirytowana, bo nie mogę skontaktować się z nim, a on najprawdopodobniej 
nie 
może skontaktować się ze mną. Na bogów na niebie, Ren’erei, nawet nie wiemy, czy 
on tam 
jest. A teraz wy musicie wyjść na ulice, a to tylko może ich ostrzec.
- Czarne Skrzydła?
Erienne pokiwała tylko głową, gdyż nie była w stanie wypowiedzieć tej nazwy. Jej 
żołądek ścisnął się z niepokoju.
- Nie będzie ich w okolicy.
- Nie? - warknęła rozzłoszczona Erienne. - Jak możesz być taka pewna? Kiedy 
walczyłam 
z Krukami, byliśmy przekonani, że ich zniszczyliśmy jeszcze przed rzuceniem 
Złodzieja 
Świtu. Na płonących bogów, przysięgam, że widziałam, jak Selik ginie z mojej 
ręki. A jednak 
mówicie mi, że przeżył, a wygląd Tryuuna jest wystarczającym tego dowodem.
Potarła ręką twarz, odgarniając kosmyki włosów. Odetchnęła głęboko, żeby się 
uspokoić, 
zrobiła krok do przodu i położyła dłonie na dłoniach Ren’erei.
- Ci ludzie są bardzo niebezpieczni. Pracują dla nich magowie, zdrajcy. Błagam 
was, 
bądźcie ostrożni. Jesteś dobrą przyjaciółką, Ren. Bądź ostrożna. Tu chodzi o 
życie mojej 
córki.
Ren’erei pokiwała głową.
- Nigdy o tym nie zapomnę. Znajdziemy Densera, nie martw się.
Odpowiedź Erienne została zagłuszona przez krzyk dochodzący od strony pokładu 
sterowego. Kobiety odwróciły się i ujrzały, że kapitan wskazuje na wschodni 
brzeg, gdzie 
drzewa zaczynały rzednąć, przechodząc w niziny prowadzące aż do brzegów jeziora. 
Ren’erei 
podążyła wzrokiem za jego ramieniem, wpatrując się w drzewa. Znajdowali się 
ponad sto 
jardów od brzegu, pośrodku prądu Arl. Erienne niczego nie widziała. Cień pod 
koronami 
drzew zasłaniał jej wszystko to, co tam było.
- Co to? - zapytała.
- Jeźdźcy. - Ren’erei nie przestawała wpatrywać się, stojąc bez ruchu. - 
Czterech. 
Zwiadowcy.
- Niczego nie widzę.
Ren’erei odwróciła się do czarodziejki, jej oczy błyszczały, a twarz była 
spokojna.
- Erienne, to są zwiadowcy, bo jadą na koniach zdolnych do szybkiej jazdy, a 
jednocześnie bardzo wytrzymałych. Nie mają ciężkich zbroi i niosą niewiele 
broni. Ale 
przede wszystkim są elfami i wiedzą, że ich zauważyliśmy.
- Szukają nas?
- A kogo by innego? - Uśmiech Ren’erei był wymuszony.
Erienne nagle zirytowała się, jej chwilowy dobry nastrój zniknął, a serce 
zaczęło walić w 
piersi. - Kto wiedział, że się zbliżamy?
- Spodziewam się, że dowiemy się tego w Arlen - odparła Ren’erei i znów 
spojrzała w 
stronę brzegu, śledząc jeźdźców, których Erienne nawet nie widziała.
Czuła się bardziej bezradna niż kiedykolwiek, martwiła się o życie ich 
wszystkich. 
Przybicie do brzegu w Arlen zdawało się nagle bardzo ryzykowne, bo ktoś, może 
Czarne 
Skrzydła, choć pewnie raczej Dordovańczycy, znajdował się na ich tropie. Ale na 
szczęście 
niedaleko było też wsparcie.
Krucy.
* * *
Do następnego ranka, gdy do Arlen było już mniej niż dzień drogi, Bezimiennemu 
udało 
się przekonać strażnika Lysterneńczyka, że nie stanowi żadnego zagrożenia dla 
Darricka, i 
teraz obaj mężczyźni jechali obok siebie na czele kolumny. Przynajmniej raz 
wiatr nie smagał 
Balai, a między chmurami pojawiały się prześwity pozwalające cennym promieniom 
słońca 
choć przez krótką chwilę pieścić ziemię.
Nastroje wśród jazdy, mimo kolejnej mokrej nocy spędzonej na kuleniu się pod 
przenośnymi schronieniami ze skóry i liści, były lepsze. Otaczające ich łagodnie 
falujące 
wrzosowiska - które prowadziły aż do brzegów jeziora Arlen, wydawały się mniej 
ponure - a 
Bezimienny czuł pewną ulgę, mimo iż Denser nie przestawał się chmurzyć.
- Dziwny z ciebie więzień - powiedział Darrick, widząc zmieszane spojrzenie 
jednego ze 
swoich ludzi.
- Przykro mi, że myślisz o mnie w taki sposób - odparł Bezimienny.
Darrick zagryzł wargę. Nie mógł spojrzeć przyjacielowi w oczy.
- Musicie mi uwierzyć, że to dla waszego własnego bezpieczeństwa - rzekł 
wreszcie. - 
Mnie też jest przykro, że musieliśmy odebrać wam broń i trzymać Ilkara i Densera 
pod strażą 
magów. Żadnemu z nas to się nie podoba.
- Rozkaz to rozkaz, co? - Choć Bezimienny bardzo się starał, nie umiał wzbudzić 
w sobie 
gniewu na generała. On po prostu musi pojąć, o co w tym wszystkim idzie.
- Ostrzeżono mnie, że wasze przybycie do Arlen może okazać się bardzo 
niefortunne - 
powiedział ostrożnie Darrick.
- Na spadających bogów, naprawdę? - Bezimienny nie mógł pohamować uśmiechu. - A 
co twój doradca myślał, że możemy zrobić?
- Dać się zabić, próbując dostać się do Erienne, a cóż by innego?
- Nie jesteśmy znani z tego, że dajemy się zabić - sparował Bezimienny. - Poza 
tym 
spodziewaliśmy się, że będziesz z nami.
Darrick skrzywił się.
- Bezimienny, wiesz, że nigdy nie rozkazałbym moim ludziom zaatakować Kruków. 
Niczego nie rozumiesz.
- Jak najbardziej rozumiem. Wiem, że w Arlen może być paru Dordovańczyków, 
którzy 
próbują pochwycić ślady many. Ale myślę, że uda nam się ich uniknąć. - Wojownik 
wzruszył 
ramionami.
- Paru? Zbyt długo pozostawaliście odcięci od wieści. Jest ich tam ponad trzy 
setki, a jeśli 
dobrze zrozumiałem wiadomości przekazane przez Dordovańczyków, nadchodzi jeszcze 
więcej.
Serce Bezimiennego podskoczyło.
- Trzy... Czego się boicie? Przecież Erienne to nie jest armia, prawda?
- Nie boimy się Erienne. Ani nawet jej elfich opiekunów. Wiesz równie dobrze jak 
ja, że 
nie tylko Dordover i Lystern są zainteresowane dzieckiem.
Darrick jeszcze nie skończył mówić, a Bezimienny poczuł, jak oblewa go fala 
zimna.
- Drodzy bogowie, powinienem był się domyślić.
- Nie rozumiem.
- Wyczułem ich już kilka dni temu. Wiem, że byli blisko. Nie mogę uwierzyć, że 
nie 
połączyłem ze sobą tych wszystkich faktów. - Spojrzał Darrickowi w twarz. - 
Protektorzy. 
Przybywają do Arlen, prawda?
Darrick pokiwał głową.
- Ilu?
- Musimy zakładać, że wszyscy.
- W takim razie wymordują was. Trzy setki plus was dwustu? Ryzykujecie swoje 
życie, 
Darrick. Nawet jeśli dostaniecie jeszcze od kogoś wsparcie. - Puls Bezimiennego 
przyspieszył, po oczach Darricka widział, że ten niczego nie pojmuje.
- Widziałem, jak oni walczą. A my nie jesteśmy Wesmenami, Bezimienny. Mamy 
wsparcie magów. Możemy ich pokonać, jestem tego pewien.
- W takim razie będziecie zabijać moich braci. Rozumiesz, że zrobię wszystko, by 
to 
powstrzymać.
- Mam swoje rozkazy.
- A ja lojalność.
Bezimienny w końcu poczuł gniew. Szkoda, że był on odpowiedzią na zagrożenie 
Protektorów.
Uznał pewność siebie Darricka za objaw ignorancji i arogancji. Może i widział 
Protektorów, ale nie rozumiał ich umysłów, ich obsesji i oddania, które 
sprawiały, że byli 
zupełnie różni od zwykłych żołnierzy. Taktyka to wspaniała rzecz, ale ludzie 
bali się 
Protektorów, i żołnierze Darricka nie będą tu wyjątkiem. A Xetesk na pewno 
przyśle też 
wsparcie magów, i to spore.
Wszystko całkowicie wymykało się spod kontroli.
- A jak myślisz, dlaczego Dordovańczycy tak bardzo chcą odzyskać Lyannę?
Darrick zaśmiał się.
- Bezimienny, wiesz, że nie musisz mnie o to pytać. Rozejrzyj się dookoła. Jej 
moce 
niszczą Balaię. Jestem pewien, że to nie jej wina, ale to musi zostać 
powstrzymane. 
Zakładam, że w tej kwestii się zgadzamy.
- Tak - odpowiedział Bezimienny.
- Ale...
- Ale to Dordovańczycy ją przebudzili. Erienne zabrała Lyannę, bo już nie umieli 
nad nią 
zapanować. Udała się do Al-Drechar.
Darrick machnął ręką. - Słyszałem różne opowieści i widziałem Greythorne i 
Thornewood. Słuchaj, Bezimienny, bardzo mi przykro, bardzo wam wszystkim 
współczuję. 
Wiem, że uważacie wasze postępowanie za właściwe. Ja też tak z początku 
myślałem, ale 
potem zbyt wiele widziałem i słyszałem. Erienne popełniła błąd. Lyanna musi 
znaleźć się pod 
kontrolą kolegium. To jedyne wyjście.
Bezimienny nie wątpił, że Darrick szczerze w to wierzy. Generał nie był skłonny 
do nie 
przemyślanych wypowiedzi.
- I myślisz, że to właśnie zrobi Dordover? Zapanuje nad nią? Oni chcą ją zabić, 
Darrick, a 
ciebie wykorzystują, byś ją dostarczył im. Oni zabiją Lyannę, doprowadzą do 
tego, że umrze. 
Wiem, że nie chcesz, żeby tak się stało.
- I nie stanie się, póki moje serce bije - powiedział Darrick.
- W takim razie lepiej uważaj na to, co masz za plecami.
Darrick pokiwał głową i podniósł wzrok do nieba. Wciąż nosiło ślady błękitu, ale 
ze 
wschodu płynęły już ciężkie deszczowe chmury. Korinę, stolicę Balai, czekał 
kolejny sztorm.
Generał odwrócił się do swego zastępcy.
- Izack, każ im zwolnić do stępa. Za milę zatrzymujemy się.
- Tak, sir. - Izack uniósł dłoń nad głowę. - Stępa! - krzyknął, i rozkaz 
przekazano do tyłu 
kolumny. Dobrze wyszkolona kawaleria Darricka natychmiast zareagowała.
- Wiesz, że w tym wszystkim są też Czarne Skrzydła - powiedział Bezimienny, gdy 
jechali już spokojnie przez wrzosowisko, purpurowe wrzosy falowały na łagodnych 
zboczach.
Darrick spojrzał na niego ostro i wzruszył ramionami.
- Chyba nie powinno mnie to dziwić. Jak tylko wyniuchają jakiś magiczny problem, 
natychmiast się pojawiają, żeby siać zamęt i wbić nóż. To kolejny powód, by 
zapewnić 
Erienne bezpieczeństwo.
- Przynajmniej w tej kwestii zgadzam się z tobą.
- Wiesz, mam nadzieję, że kiedy to wszystko już się skończy, wciąż będziemy 
mogli 
uważać się za przyjaciół.
Bezimienny poczuł się urażony tymi słowami.
- Nie, jeśli oddasz Lyannę tym, którzy pragną jej śmierci, i aby to zrobić, 
zabijesz moich 
braci. Teraz, jeśli pozwolisz, chciałbym powrócić do tych przyjaciół, których 
wciąż mam.
* * *
Umysł Thrauna płonął. Wiedział, że obserwują go czujne oczy stada. Wyczuwał 
zmieszanie wilków, strach i złość, ale nie umiał przekazać im tego, co w głębi 
czuł. Sam z 
trudem mógł dojść z tym do ładu. Musiał tylko mieć nadzieję, że wataha zaufa mu 
i nie zwróci 
się przeciwko niemu ani przeciw człowiekowi.
I tak oto szybko podążali śladami ludzi i koni, kierując się w stronę wielkiej 
połaci wody i 
osady, gdzie, jak przypuszczał, znajdują się odpowiedzi na pytania i kres 
panującego w 
powietrzu uczucia zła.
Nie wiedział, czy ludzki członek stada podąży za nim, ale nakazał watasze 
zachować 
ciszę, gdy zbliżali się do jego obozu. Czekali po zawietrznej, aż się obudzi. 
Thraun nie umiał 
mu powiedzieć, że jego przyjaciele odeszli, zabrani przez innych ludzi, ale 
chciał przynajmniej 
powstrzymać go przed powrotem do miejsca, gdzie spali, bo to był zły pomysł.
Wtedy ludzki członek stada odezwał się do niego, i robił to potem, kiedy razem 
podróżowali. Jego koń był przestraszony, tak jak powinien być, ale był 
bezpieczny. Stado 
będzie musiało poczekać na swoją ucztę.
Thraun wciąż nie miał pojęcia, co potem się stanie. Czuł boleśnie sprzeczne 
uczucia. 
Instynkt nakazywał mu bezpiecznie doprowadzić człowieka do końca podróży. Z 
drugiej 
strony choć ludzie nie byli ofiarami, byli zagrożeniem, a on przyzwyczaił się do 
usuwania 
zagrożeń z drogi stada. Zawsze tak było. Ale ten człowiek, taki sam członek 
stada jak inny, 
którego przypominał sobie z głęboko pogrzebanym smutkiem, rozumiał go jak 
niewielu ludzi.
Thraun widział to między innymi dlatego, że sam był inny.
W jego umyśle znów mignęły wspomnienia. Odległe i zakryte zasłoną. Dwie nogi... 
wyprostowany... mniejsza prędkość, siła i instynkt... niedostrzeganie śladów 
zapachowych. 
Wspomnienia zabolały go, więc warknął, żeby oczyścić myśli. Ale odkąd ujrzał 
ludzkiego 
członka stada i jego towarzyszy, nie miał już takiej jasności.
Thraun odwrócił głowę, sprawdzając stado i jadącego za nim jeźdźca. Powąchał 
powietrze i pobiegł dalej, czując, że nie pozostało wiele czasu.
* * *
Podążając wraz z wilkami śladem setki, a może nawet większej liczby koni, Hirad 
czuł, 
jak opuszcza go napięcie, którego obecności nawet nie był świadom. Ilkar, Denser 
i 
Bezimienny żyli. Ilkar upuścił nawet rękawiczkę, mając nadzieję, że Hirad ją 
znajdzie. Z 
pewnością pozostawali więźniami, ale żyli, a to oznaczało, że może ich odnaleźć 
i uwolnić. 
Thraun wciąż z nim był.
W jego umyśle to wszystko nie tworzyło spójnej całości, ale nie mógł pozbyć się 
wrażenia, że Thraun wie, co robi. A nie trzeba dodawać, że Hirad ufał 
instynktowi Thrauna, 
wilczemu czy ludzkiemu.
W końcu Thraun też był Krukiem.
Rozdział 19
W połowie niezwykle spokojnego popołudnia Wiąz Oceanu dotarł do Doku Pierwszego. 
Kapitan portu nie wysłał pilota, by pomógł elfiemu statkowi dotrzeć do 
właściwego miejsca 
postojowego. Bo jeśli ktoś potrafi bezpiecznie przepłynąć między mieliznami - 
co, szczerze 
mówiąc, było proste w porównaniu z podejściem do Herendeneth - to właśnie załoga 
Wiązu.
Statek płynął więc spokojnie w stronę miejsca postojowego, kapitan wykrzykiwał 
rozkazy, a załoga opuszczała żagle, aż w końcu popychał ich do przodu jedynie 
fok. To 
będzie kolejne doskonałe przybicie do brzegu.
- Duży ruch dzisiaj - zauważyła Ren’erei.
- Naprawdę? - Erienne przyglądała się nabrzeżu, szukając swojego męża albo 
któregokolwiek z Kruków.
- Tak. - Elfka wzruszyła ramionami. - Doki są pełne. Mamy szczęście, że udało 
nam się 
znaleźć miejsce do zacumowania.
- I co teraz?
- Cóż, teraz znikniesz na dole, żeby nikt cię nie zobaczył, i jeśli ci się uda, 
spróbujesz 
nawiązać kontakt z Denserem. Ja zejdę na brzeg i trochę się rozpytam, zobaczę, 
czego uda mi 
się dowiedzieć. Członkowie Kruków nie powinni być trudni do odnalezienia.
- Masz rację - zgodziła się z uśmiechem Erienne. Fakt, że na ulicy rozpoznawano 
ją 
zwykle bardzo łatwo, podbudowywało jej ego, ale tym razem mogło się to okazać 
niebezpieczne. Okryła swoje rudobrązowe włosy kapturem.
- Miejmy nadzieję, że to wystarczy. - Ren’erei też się uśmiechnęła.
- Zobaczymy. - Arlen i jego mieszkańcy @zbliżali bardzo blisko. Przybijający do 
brzegu 
elegancki elfi statek zwracał uwagę wielu ludzi, co pewnie nie było niczym 
niezwykłym. Jego 
załoga, szybka i zręczna, działała bezbłędnie. Erienne zapragnęła poczuć pod 
stopami stały 
ląd - nie brakowało jej tego, póki nie odebrano jej tej możliwości. Ren’erei 
chwyciła ją za 
ramię.
- Erienne. Odnajdę go i przyprowadzę do ciebie jak najszybciej. Zaufaj mi.
- Ufam ci. - Erienne otoczyła ramionami szyję Ren, przyciskając elfkę do siebie. 
- 
Dziękuję. - Jej oczy przepełniły łzy, które tłumiła przez całą podróż. - Proszę, 
pospiesz się.
Ren’erei odsunęła się, by móc spojrzeć jej w oczy, po czym pochyliła się i 
pocałowała 
czarodziejkę w policzek.
- Wypłyniemy stąd z porannym przypływem i każda fala będzie cię przybliżać do 
Lyanny, a Denser będzie u twojego boku.
Obraz ten napełnił Erienne uniesieniem, które ogarnęło całe jej ciało i 
sprawiło, że po 
policzkach popłynęły strumienie łez, a na wargach pojawił się szeroki uśmiech. 
Pocałowała 
Ren’erei i pospieszyła pod pokład, słysząc rozbrzmiewający rozkaz wyrzucenia 
cum. Jeszcze 
tylko dzień i zabiorą nowe zapasy i odpłyną do Herendeneth z Krukami na 
pokładzie, silnymi 
i niepokonanymi.
Erienne rzuciła płaszcz na krzesło i ułożyła się na koi, a w jej umyśle pojawiły 
się 
pierwsze oznaki rozluźnienia.
* * *
Ren’erei szybko zeszła po trapie na pełne ruchu nabrzeże. Niedawno minęło 
południe i 
choć port był równie ruchliwy jak zwykle, żurawie skrzypiały i rozbrzmiewały 
krzyki 
dokerów przenoszących towary na wózki lub nosidła, atmosfera zdawała się 
napięta.
Ren’erei postanowiła to sprawdzić i dlatego szła powoli wzdłuż brzegu, kiwając 
głową 
każdemu, kogo rozpoznała, a jednocześnie nastawiając uszu. Ponieważ nabrzeże 
zapełniały 
skrzynie i pudła, musiała przemykać między robotnikami spieszącymi, by 
dostarczyć towary 
na rynek lub środki transportu mające przewieźć je w głąb Balai.
Jeden z dokerów, kołyszący się na sieci pełnej kufrów z bagażem i szukający 
wolnego 
miejsca na brzegu, nim pozwolił swojemu towarzyszowi przy wielokrążku opuścić 
swój 
ładunek na ziemię, zawołał do niej z góry. Ren’erei machnęła przepraszająco ręką 
i przebiegła 
kilka kroków.
Elfka bez trudu przemykała się przez panujący tu rozgwar. Wiatr przynosił smród 
ryb z 
targu. Jej uwagę zwróciła znajdująca się kawałek dalej Gospoda nad Jeziorem. Na 
pierwszy 
rzut oka wydawała się niezwykle spokojna, ale po chwili elfka zauważyła, że 
drzwi są 
zamknięte, podobnie jak okiennice, a krąg miejskich strażników trzyma 
przechodniów z dala 
od wejścia.
Ren’erei podeszła bliżej i stanęła obok dokera, który wraz z innymi mężczyznami 
i 
kobietami wpatrywał się w gospodę.
- Jakieś kłopoty? - spytała.
Robotnik zwrócił w jej stronę ogorzałą od słonego wiatru twarz.
- Dopiero co przybiliście, co?
- To aż tak oczywiste?
- To jedyne wyjaśnienie, czemu tego nie wiesz, mała elfko. Od wschodu słońca 
miasto 
nie mówi o niczym innym. Lord wyrzuca Czarne Skrzydła z miasta.
Ren’erei musiała zblednąć, a może nawet się skrzywić, bo twarz mężczyzny 
stwardniała, 
a jego czoło zmarszczyło się.
- Przeszkadza ci to?
- Nie to, że odchodzą. To mnie cieszy. Przeszkadza mi, że w ogóle tu są.
- Przestraszona, co? - Jego twarz złagodniała.
- Bardzo. Oni nie lubią mojego rodzaju.
Mężczyzna przyjął to wyjaśnienie.
- Twoja sprawa - powiedział.
- Dziękuję.
Pokiwał głową.
- Popatrzę za ciebie. - I wskazał palcami na swoje oczy. - Idź ostrożnie.
Ren’erei ukłoniła mu się z szacunkiem.
- Jestem twoją dłużniczką. Jeszcze jedna sprawa. Ilu ich jest?
- Czarnych Skrzydeł? - Mężczyzna wzruszył ramionami. - Trzydziestu, może 
czterdziestu. Odejdą jeszcze przed zmrokiem.
- Mam nadzieję. - Zauważyła spojrzenie mężczyzny. - Jestem Ren’erei.
- Donetsk - odparł mężczyzna. - Zawsze w dokach.
Elfka słabo się uśmiechnęła.
- Zawsze na morzu. I jeszcze ostatnia rzecz. Jak zobaczysz Kruków, przyjdź na 
Wiąz 
Oceanu.
Nie czekała na odpowiedź. Wiedziała, że Donetsk zrobi to, jeśli ich zobaczy lub 
o nich 
usłyszy. Dokerzy bywali użytecznymi sojusznikami. Zawsze mogli podglądnąć 
zawieranie 
jakichś umów, zawsze mogli podsłuchać jakieś szepty. Tym razem jednak Ren’erei 
nie 
chodziło o zdobycie zaopatrzenia po niskich cenach. Dzisiaj prawdziwymi 
wartościami były 
dla niej pewność, silne mięśnie i dyskretne spojrzenia.
Elfka szła dalej po nabrzeżu, oglądając flagi pozostałych trzech zacumowanych 
statków. 
Wszystkie były oceanicznymi statkami handlowymi. Żaden nie miał mniej niż sto 
stóp 
długości, jeden z nich wywiesił flagę mocno okrojonej baronii Pontois, dwa 
pozostałe były 
elfie i pochodziły z Calaius.
Wszystkie trzy normalnie rozładowywały lub załadowywały towary. Ren’erei odczuła 
wielką ulgę, bo obawiała się, że to mogą być przygotowujące się do wypłynięcia 
Czarne 
Skrzydła. Uśmiechnęła się. Arlen to dobry człowiek, choć czasem nieco 
nadopiekuńczy 
wobec mieszkańców swojego miasta. Jednego mogła być pewna - nie pozwoli Czarnym 
Skrzydłom na powrót do miasta.
Wiedząc, że Donetsk rozpuści wieści po dokach i Dzielnicy Soli, gdzie tłoczyły 
się 
czynszówki i magazyny, Ren’erei skierowała się teraz na północ, w stronę Placu 
Stulecia i 
rynku. W miejscu kluczowym dla handlowania wszystkim poza najbardziej 
luksusowymi 
towarami spodziewała się usłyszeć, że ktoś tak sławny jak Krucy przybył do 
miasta.
Ren’erei nie mogła pozbyć się uczucia podniecenia, gdy przyglądała się 
zatłoczonemu 
rynkowi, zaglądała do każdej karczmy. Oczyma duszy widziała, jak wchodzi do 
jakiejś 
gospody i widzi Kruków siedzących spokojnie wokół stołu.
Była pewna, że ich rozpozna, choć nigdy ich nie widziała, bo większość czasu 
spędzała 
na morzu lub na Herendeneth. Krucy byli żyjącą legendą. Potężny wojownik z 
ogromnym 
dwuręcznym mieczem, którego nazywali Bezimiennym; brodaty, ubrany w ciemną szatę 
człowiek z Xetesku, Denser; ciemnowłosy, cichy i pewny siebie elf Ilkar i 
masywnie 
zbudowany barbarzyński wojownik Hirad Coldheart. A może nawet Thraun-wilk. Z 
pewnością nie powinna mieć kłopotów z rozpoznaniem ich.
Ale nie znalazła ich śladów na rynku i w jego okolicach. Nie było ich w Parku 
Męczenników, nie przejeżdżali też ulicą Ku Rynkowi. Mimo że nie powinna być 
zaskoczona, 
nie mogła ukryć rozczarowania. Pocieszała się, że pierwszy, i jak się okazało 
ostatni, kontakt 
Erienne z Denserem sugerował, że pojawią się dopiero później, wieczorem. Taką w 
każdym 
razie miała nadzieję.
Idąc powoli przez rynek, zamieniła jeszcze parę słów z tymi, na których 
dyskrecji mogła 
polegać, na wypadek gdyby uzyskali potrzebne informacje, i powróciła do doków.
Na wysokości targu rybnego konny strażnik miejski jadący na czele kolumny 
żołnierzy 
Arlena kazał jej się odsunąć. Wtopiwszy się szybko w nieco poirytowany tłum, 
ściśnięty po 
obu stronach ulicy, obserwowała, jak Czarne Skrzydła eskortowane są na wzgórze i 
potem 
poza granice Arlen. Wpatrywała się w ich twarze, szukając tych, którzy 
torturowali Tryuuna, i 
powstrzymywała głośne przekleństwa, pozostawiając szyderstwa tłumowi. Czuła 
przypływ 
nienawiści do tych ludzi i ich czarnych tatuaży z różą i skrzydłami na szyjach, 
jak również 
pogardę dla wszystkiego, co sobą reprezentowali. Tryuun już zawsze będzie nosić 
na twarzy 
blizny po ich czynach i póki choć jeden z nich będzie żył, magom na całym 
świecie będą 
grozić kary, które Czarne Skrzydła tak chętnie wymierzały za „zbrodnię” 
posiadania 
magicznych zdolności.
Życząc im wszystkim śmierci, przyglądała się przez chwilę ich plecom, po czym 
odwróciła się i natychmiast zauważyła dwóch wysokich, szczupłych ludzi idących 
dobre 
czterdzieści jardów za jeźdźcami. Na ulicy zaczynał się już normalny ruch. Dla 
całego świata 
ci mężczyźni wyglądali jak kupcy kierujący się na targ jedwabny, ale ona 
wiedziała, że są 
kimś zupełnie innym.
Arlen nie był głupi i ci magowie zwiadowcy byli jeszcze jednym zabezpieczeniem, 
że 
Czarne Skrzydła nie powrócą do miasta. Uśmiech wyginał kąciki ust Ren’erei, gdy 
wracała na 
pokład Wiązu, elfka żałowała tylko, że to nie byli skrytobójcy.
* * *
Kolejna burza zaciemniła przedwcześnie niebo, kiedy jazda Darricka i jego trzej 
więźniowie zbliżali się do Arlen od północnego wschodu. Połączenie obozu 
Dordovańczyków 
z południem miasta nieco zaskoczyło Darricka i maga, który dostarczył tę 
wiadomość. A 
kiedy zwiadowcy wrócili i poinformowali generała o ostrożnym przyjęciu ich przez 
lorda 
Arlen, postanowił rozbić obóz z dala od swoich przymusowych sojuszników i zabrać 
więźniów do miasta.
Generał był niespokojny. Wiąz Oceanu, elfi statek rzekomo wiozący Erienne, 
widziano 
dziś rano płynący w górę Arl, lecz nie było jej na pokładzie, nie skontaktowała 
się też z nią 
delegacja magów z Dordover. Przyczyny były co najmniej zagmatwane i zdawały się 
kryć za 
mętnymi protokołami i przepisami portu. Podczas Połączenia stało się jednak 
jasne, że nikt 
nie rozmawiał z Mistrzem Portu ani którymkolwiek z urzędników zarządzających 
Arlen.
Równie jasne było to, że zirytowany generał zechce porozmawiać z samym lordem. O 
posunięciach Dordovańczyków postanowił pomyśleć później.
Darrick jechał z Krukami i dziesięcioma gwardzistami rozstawionymi luźno wokół 
nich. 
Źle się czuł przez tę całą sprawę i było mu przykro z powodu tego, co Denser 
musi przez 
niego znosić. Poczucie winy, do której nie mógł całkowicie się przyznać, 
pogłębiały jeszcze 
złośliwe spojrzenia, jakimi Xeteskianin obrzucał go podczas półgodzinnej jazdy 
do miasta.
- O co chodzi? - zapytał w końcu Bezimienny. - Czy trzymanie nas w obozie 
sprawia 
jakiś kłopot?
- Nie chcę, abyście zostali ranni, gdyby coś się zaczęło dziać - odparł sztywno 
Darrick.
- Kiedy zacznie się dziać - zazgrzytał zębami Denser.
- Proszę, Denser, nie utrudniaj tego, co i tak już jest trudne. - Darrick lekko 
odwrócił się 
w siodle.
- Dobra, dobra. Nie chciałbym ci sprawiać najmniejszych problemów.
- Słuchaj, mnie też się to nie podoba. Ale gdybym to nie był ja, byłby to ktoś 
inny, a ty 
jechałbyś w łańcuchach.
- Twoja dobroć mnie przytłacza. - I czarodziej splunął.
Darrick odwrócił się gwałtownie.
- Pozwól, Denserze z Xetesku, że coś ci wyjaśnię. Mam zaszczyt być żołnierzem 
Lystern. 
Otrzymałem rozkaz aresztowania cię i dostarczenia do bezpiecznego miejsca, gdzie 
można by 
cię przetrzymać. I uczynię to. Nie musi mi się to podobać, nie muszę się z tym 
zgadzać, po 
prostu muszę to zrobić. Teraz i tak łamię wszystkie przepisy regulaminu 
dotyczące 
transportowania uwięzionych magów, ponieważ szanuję cię i ci ufam. Nie przekonuj 
mnie, że 
powinienem postąpić inaczej.
Odwrócił się z powrotem, czując, że żołądek ma zaciśnięty na supeł. Nienawidził 
tego, co 
powiedział, ale był zadowolony, że słyszeli to jego ludzie. Minęło nieco czasu, 
nim 
Bezimienny znów się odezwał.
- Bezpieczne miejsce to zamek czy więzienie?
Darrick uniósł brwi.
- Obawiam się, że więzienie. Jest tam mag strażnik, mogę też zostawić kilku 
swoich 
ludzi.
- Poważnie do tego podchodzisz, co? - zapytał Ilkar.
Darrick nie odwrócił się. Nie mógł spojrzeć elfowi w twarz.
- Zawsze jestem poważny.
Arlen miało całkiem inny wygląd: targowiska zniknęły, ale gospody i karczmy 
zapraszały 
w swoje progi, hałaśliwe i zatłoczone. Żeglarze na przepustce zamierzali 
nasiąknąć jak 
największą ilością piwa i wódki, a dziwki miały niezłe obroty, gdy alkohol 
rozwiązywał 
sakiewki, łamał obietnice składane tym, które pozostały w domu, i napełniał 
lędźwie żądzą.
Łatwo było o kłopoty, ale straż miejska patrolowała miasto i dzięki temu nie 
dochodziło 
do poważniejszych rozrób. Kiedy więc Darrick z niechęcią dostarczył Kruków do 
więzienia, 
które póki co pozostawało jeszcze puste, za to śmierdziało pijakami z 
poprzednich nocy tak, 
że aż łzawiły oczy.
- Nie zawiedźcie mnie - poprosił Darrick, zamykając drewniane, obite metalem 
drzwi.
- W tej chwili nie chciałbym znaleźć się gdziekolwiek indziej - mruknął Denser.
- Co masz na myśli? - zapytał Bezimienny, podchodząc do kraty.
- Wiem, że nie zrobiliście niczego złego, ale musicie uwierzyć, że robię to, by 
zachować 
was przy życiu. - dodał Darrick.
- Nie potrzebujemy twojej pomocy, generale - rzekł Bezimienny. - A jeśli 
zechcemy stąd 
wyjść, wyjdziemy.
- Moi ludzie dostali rozkaz, aby was zabić - odparł Darrick. - Proszę, nie 
każcie im tego 
robić. Nie macie broni ani pancerzy, a ja zostawiam za tymi drzwiami 
czarodziejów 
dostrojonych do spektrum many. Zostańcie tutaj. Wrócę, jak tylko będę mógł.
- Popełniasz bardzo poważny błąd - przestrzegł Denser. - Jestem jedyną osobą, 
która 
może ocalić Lyannę. Oni ją zabiją. Jej krew spadnie na twoje ręce, a wtedy ja 
będę cię ścigał.
- Jeśli tak się stanie, nie będę się bronił - odparł Darrick. Odwrócił się i 
odszedł. Znów 
zaczął odczuwać wątpliwości, a potęgowali je nie tylko Krucy, lecz również 
wyraźna 
nieudolność Dordovańczyków. Kiedy porozmawia z lordem, będzie miał wiele do 
omówienia 
z kierującym Dordovańczykami magiem Gorstanem.
* * *
Bezimienny odwrócił się od kraty, słysząc pogardę w głosie Densera.
- Plan działa dobrze, prawda? Muszę przyznać, Bezimienny, że twój plan jest 
zaiste 
wyjątkowy. Uratować Erienne, zamykając nas w więzieniu. Gratuluję. Jesteś 
odpowiedzialny 
za śmierć mojej córki. - Denser przemierzył szeroką na dziesięć stóp celę i 
zatrzymał się pół 
kroku przed wielkim wojownikiem.
- Denser, pozwól mi przez chwilę pomyśleć, dobrze? - Bezimienny spojrzał 
spokojnie na 
maga, nie chcąc powtarzać tych samych argumentów, co dwa dni temu.
- O czym? O sprytnym sposobie, aby zmusić ich do przykucia nas do ściany? - 
Denser 
zabrzęczał jednym z łańcuchów, które wisiały w każdej celi.
Bezimienny przeniósł wzrok z Densera na Ilkara. Od czasu ich pojmania elf był 
bardzo 
cichy, a on wiedział, czym dręczy się Julatsańczyk. Zawsze wierzył, że 
Bezimienny dokonuje 
właściwego wyboru, lecz teraz nawet on musiał się bardzo starać, by dostrzec, co 
dobrego 
mogłoby im przynieść zamknięcie w więzieniu w Arlen. Niestety, tego nie wiedział 
nawet 
Bezimienny. Z początku zakładał, że pozostaną pod strażą w namiocie. Potem, 
kiedy jechali 
do Arlen, był pewien, że zostaną uwięzieni na zamku, a kiedy już się tam 
dostaną, bez 
wątpienia zdołają przekonać lorda, by ich uwolnił. W końcu był ich starym 
druhem.
Nie to było w planie, co się stało. Nie mieli broni, zbroi ani sposobu 
magicznego 
przebrania i oszukania strażnika na zewnątrz. I żadnej drogi ucieczki. A 
najgorsze, że nie 
umiał odpowiedzieć Denserowi. Krucy zostali złapani.
- Wiem, że to teraz źle wygląda... - zaczął, żeby coś powiedzieć.
- Źle?! - Denser złapał Bezimiennego za klapy kaftana. - W tym miejscu roi się 
od 
Dordovańczyków, a moja żona wpłynęła prosto między nich i nawet o tym nie wie. 
Złapią ją, 
zanim zdoła mrugnąć, a wtedy możemy zacząć odliczać dni życia mojej córki. 
Bezimienny, 
na upadek bogów, byliśmy jej jedyną nadzieją. A coś ty zrobił? Wprowadziłeś nas 
do tego 
cholernego więzienia! Źle! Kurwa mać, to bardziej niż łagodne określenie naszej 
sytuacji.
Bezimienny odepchnął go.
- Przykro mi. Nie wziąłem pod uwagę, że mogą nas tutaj zamknąć.
- Co zatem zrobimy? - zapytał Denser. Na jego twarzy znów pojawiło się błaganie, 
gniew 
zniknął tak samo szybko, jak się pojawił.
Bezimienny pokręcił głową. Mógł tylko powiedzieć prawdę.
- Nie wiem.
- Fantastycznie. Zatem powinienem się tutaj rozgościć.
- Wiesz, Denser, zawsze uważałeś, że Dordover zabije Lyannę. Mówiłeś, że jesteś 
jedyną 
osobą, która w tym bałaganie może coś zrobić. Myślałem o tym, odkąd opuściliśmy 
Greythorne, i teraz chcę wiedzieć, jak zamierzasz to zrobić. Chętnie posłucham. 
- Bezimienny 
nachylił się nad Denserem.
Ciemny Mag spoglądał w górę na wielkiego wojownika.
- Nie wiem, o czym ty mówisz.
Bezimienny nachylił się jeszcze bardziej.
- Denser, jesteś moim starym i dobrym przyjacielem, a także magiem o wyjątkowych 
zdolnościach. Ale mimo to moja pięść nadal może rozwalić twoją brodatą szczękę 
szybciej, 
niż zdołasz rzucić jakikolwiek czar. Ukrywasz coś, dlatego robisz i mówisz 
głupoty. Albo 
dowiem się tego od ciebie, albo wywróżę to z twoich połamanych zębów.
Ilkar przyglądał się im ze swojego miejsca po drugiej stronie śmierdzącej celi, 
zastanawiając się, ile w tej pogróżce jest prawdy.
- Czy naprawdę musimy - mruknął - siedząc w celi, grozić sobie wzajemnie?
Nikt mu nie odpowiedział.
Widział, jak Denser rozważa te słowa. Po drugiej chwili Xeteskianin odsunął 
Bezimiennego, sięgnął pod koszulę i wyciągnął kilka złożonych stron.
- W Xetesku przetłumaczyłem więcej fragmentów Proroctwa.
Ilkar zerwał się.
- Ile...
- Sześć - odparł Denser i wzruszył ramionami. - Przykro mi.
- I chcesz nam powiedzieć, że twój kolejny mały sekrecik też nie jest ważny?
Denser z bezbrzeżnym smutkiem pokręcił głową.
- Nie, nie chcę. Mogę ją uratować, Ilkar. Mogę ocalić Lyannę. Nas wszystkich. 
Naprawdę 
mogę.
Ilkar i Bezimienny spojrzeli po sobie, świadomi, że myślą o tym samym. Słyszeli 
już te 
słowa, zanim przywołał Złodzieja Świtu. Obaj się uśmiechnęli. Elf odezwał się 
pierwszy.
- To wspaniale, prawda? Nie rozumiem, czemu tak się z tym kryłeś.
- Bo jest też zła wiadomość - odparł Denser. Ilkar poczuł chłód na całym ciele. 
- Ja ją 
uratuję i umrę.
* * *
Generał Darrick jechał przez Arlen z czwórką swoich żołnierzy. Pewność Densera, 
że 
Dordover zabije Lyannę, bardzo mu ciążyła. Kiedy przyjechał do zamku, 
zaprowadzono go 
do luksusowego, oświetlonego blaskiem kominka salonu i kazano czekać. Lord, jak 
mu 
wytłumaczono, był na kolacji wydanej przez jego przyjaciela kupca z okazji 
narodzin syna i 
wróci przed północą.
Po wielu dniach spędzonych w siodle lub w zimnym namiocie Darrick nie mógł 
oprzeć 
się pokusie zjedzenia zupy i chleba i ogrzania się przy ciepłym kominku. 
Upewniwszy się, że 
strażnicy zostali nakarmieni, wysłał jednego z nich z rozkazami dla Izacka i 
rozgościł się.
Walcząc z ogarniającą go sennością, myślał o tym, że właściwie spodziewał się, 
iż 
przybędzie do Arlen po to, aby nadzorować zaopatrzenie statków na drogę do 
Archipelagu 
Ornouth, skąd przybyła Erienne. Sądził nawet, że po prostu wejdzie na pokład, 
usiądzie z 
czarodziejką i wszystko jej wytłumaczy, podczas gdy elfi statek zabierze 
Dordovańczyków i 
Lysterneńczyków po nagrodę, o którą modlili się i dzięki której mieli nadzieję 
uratować 
Balaię.
Teraz jednak wydawało się, że Dordovańczykom wcale się nie spieszy i musi 
wszystko 
zorganizować sam. Niezbyt piękny dowód współpracy między kolegiami.
Przestępując bramy zamku Arlen, Darrick widział rozprzężenie wśród strażników, 
kpiące 
uśmiechy tych, którzy zajmowali się końmi, i coś, co graniczyło z poufałością ze 
strony 
giermka, który prowadził ich do środka. Wyglądało to tak, jakby już świętowali 
zwycięstwo i 
nie mieli pojęcia o wielkości sił, które na nich szły, zbliżając się z każdym 
uderzeniem serca.
Darrick sądził, że po powrocie z kolacji lord będzie w dobrym nastroju, lecz 
Jasto był 
zimny, choć kiedy potrząsał ręką generała, jego słowa były dość łagodne.
- Generale Darrick, co za miłe spotkanie.
- Panie.
- Właśnie dostarczono mi korzennego wina. Zechcesz się przyłączyć?
Darrick uśmiechnął się.
- Odrobinę. To pytanie o grzane wino sprawia, że czuję się jak w środku zimy.
- Być może tak jest - powiedział Arlen, napełniając dwa srebrne puchary. Wręczył 
jeden 
Darrickowi i zaprosił go na stojące przy kominku pluszowe krzesło. - Powiedzieli 
mi, że to 
magia sprawia, iż w moim mieście jest zbyt wcześnie zimno i mokro. To wszystko 
dzieje się 
z powodu dziewczynki, prawda?
- Tak - odparł Darrick, pragnąc dowiedzieć się, jak wiele lord wie.
- Hmmm. Wygląda na to, że póki co mamy szczęście. Tylko wiatr, deszcz i trochę 
błyskawic. To dość widowiskowe. - Kąciki jego ust lekko uniosły się do góry. - 
Mieliśmy 
huragany, ziemia pochłonęła całe miasto. Nawet Koriny nie ominęło, morze 
podniosło się i 
zniszczyło doki. Powiedz mi, co masz tu robić?
- Odnaleźć dziecko. Zaprowadzić je do bezpiecznego miejsca, gdzie może być 
kontrolowane, nim uczyni Balai więcej szkód.
- I to samo mają robić ci wszyscy Dordovańczycy tu, na południu?
- Najprawdopodobniej tak, ale od chwili postawienia namiotów chyba nie osiągnęli 
za 
wiele.
- Są tu od dwóch tygodni. - Arlen pociągnął mocny łyk. - Zostawiam ich w 
spokoju, bo 
gdziekolwiek się pojawią, są chodzącą łagodnością. Wynajęli Słońce Calaius, 
jedli i pili z 
moimi ludźmi, ale nawet słowem nie zdradzili, co tu robią. Co dziwniejsze, są w 
sojuszu z 
Czarnymi Skrzydłami, ale tych bezmyślnych łotrów musiałem wygonić z miasta.
- Słucham? - Darrick znieruchomiał, niepewny, czy dobrze lorda usłyszał.
- Jeszcze bardziej zaskakuje mnie, że taki człowiek honoru jak pan został 
włączony w ten 
sojusz. Sądziłem, że Lystern stoi ponad takimi brudami - ciągnął Arlen.
- Drogi panie, muszę...
Arlen uniósł dłoń.
- To mój salon i będę mówił, póki nie skończę. Jak rozumiem, masz teraz dwieście 
osób 
jazdy na północny zachód od mojego miasta. Zabierz ich do domu, generale. Nie są 
tu 
potrzebni. Nie ścierpię tu dłużej oddziałów kolegiów. Czarne Skrzydła zniknęły, 
a twoi 
wątpliwi sprzymierzeńcy zamierzają popłynąć na Ornouth, by odnaleźć dziecko, 
więc 
wszystko będzie dobrze. - Ponownie napełnił puchar.
Darrick wstał. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał o Dordovańczykach.
- Lordzie Arlen - powiedział, świadom, że jego zdenerwowanie jest widoczne, ale 
wcale 
go to nie obchodziło. - Czarne Skrzydła. Mówisz, że oni współpracują z 
Dordovańczykami?
Było to tak dziwne pytanie, iż z trudem uwierzył, że pada z jego własnych ust. 
Arlen 
patrzył na niego długo, aż na jego twarzy pojawiło się zmieszanie.
- Nie wiedziałeś?!
- Nie, i obawiam się, że nie mogę opuścić miasta, choć obiecałem, że twoim 
ludziom nie 
stanie się żadna krzywda z rąk Lysterneńczyków. Jeśli ja tego nie powstrzymam, w 
mieście 
poleje się krew.
- Mój drogi generale, podchodzisz do tego zbyt emocjonalnie. Spytaj w mieście 
kogo 
chcesz, co wydarzyło się dziś rano. Czarne Skrzydła zostały wygnane, uciekły z 
podkulonymi 
ogonami. Nie masz z kim walczyć. - Zachichotał i pokręcił głową.
Darrick starał się z całych sił zachować spokój.
- Mój panie, w twoim porcie stoi statek. Elfi, niedawno przybył.
Arlen skinął głową.
- Wiąz Oceanu. Piękny, nieprawdaż?
- Musisz wydać mi pozwolenie na natychmiastowe wejście na pokład.
- Muszę? - Arlen uniósł brwi. - Generale Darrick, nie nawykłem do wysłuchiwania 
żądań 
we własnym salonie.
- Mimo to obstaję przy mojej prośbie. Czy mam twoją zgodę?
- Nie, generale - Arlen wstał - dopóki nie przekona mnie pan, że jest to 
niezbędne dla 
bezpieczeństwa miasta.
Darrick zgrzytnął zębami, pochylając się nad stołem. Jego zwalista sylwetka 
rzuciła cień 
na lorda.
- Chcesz dowodów, to poczekaj, aż to przyjdzie i do ciebie. Ale Erienne 
Malanvai, matka 
dziecka, które wywołuje to całe zniszczenie, jest na tym statku i musi być 
bezpieczna. Jedyny 
sposób, abym mógł to uczynić, jest wejść na statek i kazać mu natychmiast odbić 
od brzegu.
- Odejdź, generale, albo każę moim ludziom zabrać cię do lochów, których ci 
użyczyłem, 
byś zamknął tam moich przyjaciół. Wygląda na to, że się ich boisz, i chyba wiem, 
dlaczego. 
Chcesz ich utrzymać z dala od Erienne, tak? Czego jeszcze się boisz? Czarnych 
Skrzydeł? 
Naprawdę sądzisz, że mogliby po nią przyjść?
Darrick złapał lorda za kołnierz drogiej jedwabnej koszuli, odrywając go, i 
przyciągnął 
mężczyznę do siebie.
- Krucy są w więzieniu, bo boję się o ich życie, tak jak obawiam się o twoje - 
powiedział 
wolno, podnosząc głos. - I to nie ze strony Czarnych Skrzydeł, choć są znacznie 
bardziej 
niebezpieczni niż ci się wydaje. Nie nadążasz za wieściami przychodzącymi ze 
wschodu.
Odepchnął lorda, starszy mężczyzna chwycił się krzesła i siedział ciężko z 
pobladłą 
twarzą. Darrick dostrzegł, że jego dłonie drżą, i to nie tylko z gniewu.
- Nadchodzi Xetesk, i jeśli statek nie odpłynie, Protektorzy rozwalą to miasto, 
aby go 
dostać.
Rozdział 20
Donetsk wytoczył się z Gospody pod Bukszprytem i zaczął swą krętą drogę do domu. 
To 
była dobra noc, a nastrój w gospodzie wyjątkowo radosny, ludzie wciąż mówili o 
tym, jak 
lord wygonił rano Czarne Skrzydła.
Nienawidził tych drani i szedł za ich smętnym pochodem przez całe Arlen, po czym 
wrócił do doków, aby dokończyć pracę. Trwała do chwili, kiedy w końcu mógł udać 
się do 
Bukszprytu na pierwszą z wielu radosnych kolejek.
Teraz, kiedy zbliżała się północ, wystawiono go na zewnątrz, a drzwi zamknięto. 
Zatrzymał się tylko na chwilę, by uściskać karczmarza, który przedłużył jego 
kredyt na 
kolejną noc. Rano będzie pamiętać współczucie w jego oczach i jak zawsze będzie 
tym 
zirytowany. Jednak teraz potrzebował spaceru, aby przewietrzyć głowę i przywołać 
wspomnienia.
Wracała zła pogoda. W powietrzu czuł mróz, za górami na północy zabrzmiał grom, 
a na 
południu, na drodze do Arl, rozbłysła na horyzoncie błyskawica. Wiatr był raczej 
orzeźwiający niż zimny, więc Donetsk postanowił przejść się wzdłuż doków. Może 
popatrzy 
na Wiąz, nim legnie samotnie w domu, tak jak to się dzieje co noc od dwunastu 
lat. Słyszał na 
mieście, że to magia sprowadza kłopoty, ale nie zwracał na to zbyt wielkiej 
uwagi, kolegia na 
pewno się tym zajmą. One wiedzą, co robić.
W nocnej ciszy jego kroki odbijały się echem od ścian magazynów. Oglądał sztywno 
wznoszące się dźwigi, słyszał łagodne skrzypienie drewna na wodzie i uśmiechał 
się.
Niegdyś był taki dumny. Poślubił czarodziejkę, która nie pragnęła wiele, tylko 
osiedlić się 
w Arlen, mieć dzieci i rzucać wspaniałe zaklęcia oczyszczające i uzdrawiające na 
tych, którzy 
tego potrzebowali. Ich córka również posiadała dar, kiedy miała dziesięć lat, 
płakała z 
radości, gdy wsiadali do krytego powozu jadącego do Julatsy.
Nie dojechali na miejsce. Zbójcy, powiedział woźnica, ale prawda dotarła do 
Donetska 
znacznie później. Czarne Skrzydła. Łowcy Czarownic polujący na kolejną generację 
magów.
Uśmiech zniknął, gdy dopadła go depresja, tak jak to się zawsze działo w środku 
nocy i 
zawsze się będzie dziać. Nieważne, jak ciężko pracował czy pił, każdego dnia 
była taka 
chwila, kiedy to czuł.
Donetsk przyłożył dłoń do twarzy i modlił się do nieba, aby bogowie zajęli się 
duszami 
jego bliskich. Jemu nic już nie pozostało. Nawet zemsta. Kiedyś gorąco jej 
pragnął, lecz teraz 
wydawała mu się nieistotna, gdyż myśl o niej sprawiała, że czuł się gorzej, 
sprowadzała ból. 
Tylko bogowie wiedzą, że to ostatnia rzecz, której potrzebował.
Zatrzymał się i oparł o stary, mocno sypiący się pal cumowniczy. Serce waliło mu 
jak 
młot, z trudem łapał oddech. Spoglądał na ziemię, póki nie przestała kołysać się 
pod jego 
nogami, oddychał głęboko i przeklinał zamulony, pijany umysł, który wyrzucał z 
siebie 
wspomnienia niczym ciała skręcające się na pogrzebowym stosie. Powoli rozproszył 
łzy 
mruganiem, przełknął nagły smutek i spojrzał przed siebie. Wiąz stał niedaleko, 
a za nim i 
targiem rybnym był już jego dom i łóżko. Puste, ale mimo wszystko zapraszające.
Otworzył szeroko oczy i znowu głęboko odetchnął, pozwalając wiatrowi dmuchać 
prosto 
w twarz. Ziewnął, myśląc o tym, że będzie mógł leżeć w łóżku dotąd, aż poranne 
ptaki z 
trudem przebudzą jego obolałą głowę. Przyspieszył kroku i minął Wiąz, 
uśmiechając się i 
machając ręką do strażników na pokładzie. Jeden z elfów odpowiedział mu 
machnięciem. 
Donetsk nie widział, czy też się uśmiechnął, lecz wystarczyła mu sama świadomość 
ich 
obecności. Lubił elfy, miały w sobie magię.
Znowu ziewnął, czując w ustach mocny zapach ryb. Mocny, lecz w jakiś sposób 
uspokajający. Był już prawie w domu. Skręcił za róg targowiska i wtedy ich 
zobaczył. 
Wynurzali się z ciemności, stąpając cicho i powoli, z mieczami i sztyletami w 
rękach. Metal 
błyszczał matowo, chwytając resztki księżycowego światła. Wytężył wzrok, wciąż 
idąc w ich 
stronę, a w jego głowie kłębiły się różne myśli. Było ich dziesięciu, dwunastu, 
potem 
dwudziestu. Z początku sądził, że to straż, ale chwilę później zrozumiał, że tak 
nie jest.
Szedł dalej, choć gdzieś z tyłu jego głowy zagnieździła się myśl, że to głupie. 
Szedł, gdyż 
oni go nie widzieli, ich oczy spoczywał na większym łupie. Na Wiązie.
Czarne Skrzydła. Czarne Skrzydła chodzą po dokach, chociaż zostały wygnane! 
Chwycił 
go gniew. Niemożliwa do stłumienia siła wyrwała go z tęsknoty za dawno utraconą 
rodziną. 
To potężna zniewaga dla Arlen, lorda i całego miasta.
- Hej! - zawołał i zaczął biec, nie zważając na niebezpieczeństwo.
Tamci odwrócili się i zatrzymali. Ten z przodu w kompletnej ciszy rozłożył 
ramiona. 
Miał na sobie płaszcz z założonym na głowę kapturem. Tym jednym gestem uspokoił 
pozostałych. Czekali, aż Donetsk zbliży się.
- Precz! - wrzeszczał, wymachując rękami w kierunku drogi na północ. - Precz! - 
Nie 
miał już tchu, biegł za szybko. - Straż! - Obejrzał się w tę stronę, z której 
przyszedł, ale na 
ulicy byli tylko on i oni. Jego serce przestało bić. Jest zbyt późno, by się 
wycofać. Zatrzymał 
się chwiejnie przed nimi.
- Nie jesteście tu mile widziani. Zostaliście wygnani. Precz!
- No, no - powiedział przeciągle zakapturzony. - Wypiłeś zbyt wiele i nie wiesz, 
co 
mówisz. Jesteśmy przyjaciółmi wszystkich, z wyjątkiem tych, którzy zaprzeczają 
prawdzie. 
Kilku moich ludzi odprowadzi cię spokojnie do domu.
Donetsk pokręcił głową.
- Nie. Nie powinno was tu być. - Nabrał powietrza i odwrócił głowę w stronę 
zamku. - 
Stra...
W jego piersi eksplodował ból, gorący i intensywny. Zakapturzony mężczyzna był 
tak 
blisko, że czuł jego oddech. Mężczyzna położył dłoń na jego karku i przyciągnął 
go do siebie. 
Ból rozchodził się po całym ciele. Donetsk jęknął, czując, jak jego siły 
odpływają.
- Nie możesz stanąć nam na drodze - wyszeptał mu w ucho zakapturzony. - Nie 
można 
pozwolić, byś stanął między nami i złem. Niech twoja dusza spoczywa w pokoju.
Donetsk czuł, że jego usta poruszają się, choć ciało było bezwładne i 
niezgrabne.
Mężczyzna cofnął się i wyciągnął długi sztylet. Donetsk osunął się na kolana, 
absurdalnie 
myśląc o tym, że jego krew cieknąca na bruk jest czarna. Ciemność zbliżyła się, 
a on 
zmarszczył czoło, rozczarowany, że nie rozumieją, co zabrali z jego życia.
* * *
Ren’erei wróciła na Wiąz po drugim, równie bezowocnym, poszukiwaniu tuż przed 
północą. Nie słyszała, aby Krucy pojawili się w Arlen, choć na północny zachód 
od miasta 
stacjonował oddział jazdy Lystern. Była coraz bardziej niecierpliwa. Kapitan 
chciał odpłynąć 
najdalej następnego ranka, jeśli wyruszą później, trafią w ujściu Arl na odpływ. 
Normalnie 
byłoby to tylko irytujące, ale od czasu Przebudzenia Lyanny wiatry stały się tak 
zmienne, że 
mogło to stanowić poważną przeszkodę w wydostaniu się na ocean.
Erienne była zupełnie spokojna i Ren’erei czerpała siłę z jej całkowitej 
pewności co do 
pojawienia się Kruków, jakkolwiek późno miałoby to nastąpić. Lecz teraz, kiedy 
czarodziejka 
już zasnęła i zbliżała się północ, elfka znów poczuła niepokój i spacerowała po 
pokładzie, 
myśląc o tym, że wszystko idzie nie tak, jak powinno.
Noc była cicha, ale wiatr zaczynał już kąsać. Wspięła się po drabinie na pokład 
sterowy. 
Jej elfie oczy spojrzały daleko w mrok.
- Wszystko w porządku, Tryuun? - zapytała, rozpoznawszy brata.
Tryuun odwrócił się i wzruszył ramionami.
- Cóż, przyjaciele Erienne nie pokazali się. Jedynie widziałem przed chwilą 
samotnego 
pijaka, a potem dobiegły mnie stamtąd jakieś krzyki. - Wskazał w stronę rybnego 
targu, 
niskiego kształtu na brzegu po lewej stronie. - Pewnie kłócił się z kobietą albo 
innym 
moczymordą.
Oboje zachichotali.
- A co z tobą, Ren’erei. Nie możesz spać?
- Nie, martwię się o nich. To znaczy o Kruków. Nie słychać o nich w Arlen, 
Czarne 
Skrzydła były tu i zostały wygnane zaledwie wczoraj. Coś wisi w powietrzu.
- Co?
- Z jednej strony ludzie wyczuwają, że coś się stanie, ale nie wiedzą, co i 
dlaczego, z 
drugiej zaś są tacy, którzy uważają, że wszystkie ich kłopoty znikną razem z 
Czarnymi 
Skrzydłami.
- A co ty o tym sądzisz?
- Sądzę, że musimy jak najszybciej się stąd zmywać. - Ren’erei spojrzała w 
stronę targu 
rybnego. Coś się tam poruszyło, może to pijak, a może, jeśli ma szczęście, ktoś, 
kto jej powie, 
że właśnie przybyli Krucy. A może nawet oni sami.
- Czy...? - Wskazała na spowity w głębokiej ciemności targ, lecz Tryuun już 
wyciągał 
smukłe elfie ostrze.
- Tak. Ren, obudź załogę. To Czarne Skrzydła.
Tryuun pobiegł do steru, podczas gdy Ren’erei ześlizgnęła się po drabinie na 
pokład. 
Otwierając drzwi na rufie, usłyszała dzwon i głos Tryuuna:
- Pobudka! Pobudka! Broń na pokład! Broń na pokład! Atak z wybrzeża! Pobudka! 
Pobudka! - Będzie tak wrzeszczał, póki pierwsze elfy nie pojawią się na 
pokładzie.
Ren’erei pobiegła wąskim korytarzem w stronę kajuty kapitana, waląc dłońmi w 
mijane 
drzwi.
- Wstawać! Wstawać! Czarne Skrzydła! Wstawać! - Nie przerywając, wpadła do 
kajuty. 
Kapitan już zerwał się z koi i zakładał wysokie buty. Ren’erei ściągnęła z haka 
po drugiej 
stronie drzwi pas z mieczem i rzuciła w jego stronę wraz ze skórzanym kaftanem.
- Ilu?
- Może trzydziestu - odparła. - Tryuun jest na górze. Nie mamy za wiele czasu. 
Wyszli z 
cienia przy rybnym targu.
- Bierz Erienne i wyskakuj przez burtę. My ich zatrzymamy.
Ren’erei zawahała się.
- Idź. Ona jest najważniejsza.
Elfka wybiegła. Drzwi do kajuty Erienne były drugie po lewej. Kiedy Ren wpadła 
tam, 
zaskoczyła ją podczas naciągania koszuli.
- Erienne, to ja, wszystko w porządku.
Patrzyła na nią blada twarz, szybkimi, nerwowymi ruchami kobieta wygładzała 
materiał.
- Co się dzieje? - zapytała cicho.
Ren’erei widziała w jej oczach, że już wie.
- Czarne Skrzydła atakują statek. Musimy cię stąd zabrać, ale powinnaś zachować 
spokój 
- powiedziała, choć czuła, że już na to za późno. Erienne zadrżała na sam dźwięk 
tych słów, 
jej palce nie mogły zapiąć guzików pod szyją.
- Co ja... - bełkotała, spoglądając na Ren rozszerzonymi ze strachu oczami, 
przez co 
przypominała zwierzę schwytane w pułapkę.
Ren’erei podniosła płaszcz.
- Chodź, musimy już iść.
- Zaczekaj. - Czarodziejka, strzelając wkoło oczami, wycierała ręce w spodnie. - 
Muszę...
- Już! - warknęła Ren’erei. Zrobiła krok do przodu i złapała Erienne za ramię. - 
Będziesz 
się bać później. Teraz musimy już iść.
- Nie pozwól, aby mnie dotknęli.
- Nie pozwolę, póki mam w sobie choć kroplę krwi. - Ren poprowadziła ją, a 
właściwie 
pociągnęła, korytarzem. Po całym statku niosło się echo stóp uderzających o 
pokład i 
wykrzykiwanych rozkazów.
* * *
Tryuun obserwował ich, uderzał w dzwon i krzyczał. Oceniał ich liczbę na ponad 
trzydziestu, byli dobrze uzbrojeni, mieli ze sobą deski, liny i kotwiczki. Nie 
było czasu, by 
podnieść żagle i odpłynąć. Strach skręcał mu żołądek, zniszczone oko płonęło 
przypomnianym bólem. Lecz nie mógł tego po sobie pokazać.
Kiedy pierwsi załoganci pojawili się na rufie, zeskoczył na główny pokład.
- Mają deski i kusze. Możemy ich tam zatrzymać, ale muszę mieć tarcze. Ty... - 
złapał 
przebiegającego obok elfa - przynieś łuki. Potrzebne są łuki.
Czarne Skrzydła biegły, rozdzielając się na dwie grupy. Większa, z deskami i 
tarczami, 
kierowała się wprost na Wiąz. Druga, mniejsza, rozproszyła się i cofnęła kilka 
jardów.
- Kusze! - krzyknął elf na pokładzie sterowym.
Tryuun spojrzał na brzeg. Był zaskoczony ich szybkim atakiem, lecz jednocześnie 
odczuwał ponury podziw dla ich zorganizowania. Nie mógł liczyć na żadne ich 
błędy.
- Tarcze na pokład! - krzyknął. - Gdzie łuki?! Na bogów, ruszać się!
- Uwaga! - Nad pokładem zamigotały bełty, większość chlupnęła w wodę za burtą, 
kilka 
wbiło się w pokład lub maszt. Tym razem mieli szczęście.
Drzwi na dziobie i rufie otworzyły się i na pokład wypadła chyba cała załoga 
Wiązu. 
Łucznicy zajęli stanowiska za jednym z trzech masztów, wybierając odpowiedni kąt 
ostrzału, 
podczas gdy na burtę od strony brzegu wniesiono tarcze.
Na komendę napastnicy dźwigający deski ruszyli naprzód, osłaniani przez innych, 
którzy 
nieśli tarcze. Nad pokładem znowu przeleciała chmara bełtów, tym razem 
wymierzonych już 
niżej, cztery z nich uderzyły w tarcze, jedna wbiła się w nogę załoganta. Padł z 
krzykiem i 
natychmiast został odciągnięty na bok przez dwóch innych.
Deski uniosły się i opadły jedna po drugiej, dwie odbiły się od relingu i 
ześlizgnęły, 
trzecia zaczepiła się pomiędzy zniszczonymi podpórkami.
- Brać to drewno z mojego pokładu! - ryczał szyper, przedzierając się ku 
relingowi. Elfy 
pochyliły się, by odrzucić luźne deski na bok, podczas gdy pierwsze elfie 
strzały trafiły 
przeciwników, powalając kusznika i dwóch ludzi z mieczami. Czarne Skrzydła już 
biegły po 
trzeciej desce.
- Wyrzucić je! - rozkazał kapitan.
Jedna deska została odrzucona w bok, druga zabrana z brzegu, ale po trzeciej 
zbliżał się 
do statku koszmar.
Czarne Skrzydła miały dziewięciu kuszników. Ich trzecia salwa spadła na elfy 
pilnujące 
relingu. Trzech marynarzy padło, ściskając wbite w brzuch lub nogi bełty. 
Tymczasem 
Czarne Skrzydła już wdzierały się po trapie, tworząc mur z tarcz, a stojący w 
dwóch 
szeregach kusznicy wypuszczali w stronę załogi Wiązu salwę po salwie. Był to 
dobrze 
zorganizowany atak i choć elfie łuki powaliły pierwszych nadbiegających, Czarne 
Skrzydła 
dostały się na pokład i zaczęła się walka wręcz.
* * *
Hałas, widok rozmazanych sylwetek, strach i podniecenie walką sprawiły, że 
zmysły 
Erienne zaczęły wirować. Krew pulsowała w jej karku, gardło było pełne żółci, a 
w umyśle 
widziała krew w wieży, zamordowanych synów i okrutny uśmiech Selika. Zadygotała 
i 
zamknęła oczy, na próżno usiłując uwolnić się od wspomnień.
Ren’erei szła przed nią, rozpychając na boki wybiegające na pokład elfy. Krzyki 
stawały 
się coraz głośniejsze, ale nie słychać było szczęku stali. Jeszcze nie. Wpadły w 
zamęt 
biegnących nóg, wymachujących rąk i świszczących cięciw. Plama krwi na pokładzie 
powiększała się.
Erienne pozwoliła Ren’erei pociągnąć się w prawo. Przecięły pokład sterowy z 
dala od 
walki i pobiegły po wąskim przejściu ku rufie.
- Dobra - powiedziała elfka, zatrzymując się. - Nie myśl o tym, tylko przejdź 
przez reling 
i skacz. Lecę zaraz za tobą. Woda jest wzburzona, ale dość ciepła. Popłyniemy 
wzdłuż Wiązu 
do następnego statku, jasne?
Erienne patrzyła na nią błędnym wzrokiem. Woda, która kołysała statkiem, była 
ciemna i 
groźna. Spoglądając w dół, widziała, jak się porusza, marszczy, czeka na jej 
skok, aby ją 
pochłonąć.
Przełknęła ślinę, walcząc z mdłościami. W głowie jej się kręciło.
- Nie ma szalupy? - zapytała.
- Nie - odparła ostro elfka. - Nie ma czasu. Dalej, Erienne, proszę. Nic ci nie 
będzie. Nie 
zostawię cię.
Choć burta znajdowała się niżej niż pokład sterowy, nadal dzieliło ją od 
powierzchni 
wody jakieś dwadzieścia stóp. Słyszała, jak woda uderza o kadłub - wydawało się 
to tak 
odległe. Za to doskonale mogła sobie wyobrazić zimno, jakie ją otuli, kiedy 
zanurzy się w 
wodzie. I dłonie czekające, aby pociągnąć ją na dół, gdzie będzie tak długo 
kopała pod wodą, 
aż płuca eksplodują i zmuszą ją do nabrania powietrza... lecz wtedy wciągnie 
tylko wodę. 
Potem zacznie się krztusić, zechce nabrać więcej powietrza. Zacznie kaszleć i 
krzyczeć, lecz 
nikt jej nie usłyszy, i podda się woli morza, na zawsze stając się więźniem 
głębin.
- Erienne, co się dzieje? - Ren’erei obróciła jej drżące ciało z zadziwiającą 
jak na elfkę 
siłą.
- Nie mogę - wykrztusiła. - Nie mogę.
Za nimi rozległy się krzyki oraz niemożliwy do pomylenia z żadnym innym dźwięk 
zderzających się mieczy.
- Musisz - odparła z naciskiem Ren. - Jeśli zdobędą statek, złapią cię. Nie 
możemy na to 
pozwolić.
- Zamiast tego chcesz mnie wrzucić do wody? Nie. - Odwróciła się i chwyciła 
reling, aż 
pobielały jej kostki.
- Czego się boisz? - Ren’erei odwróciła ją jeszcze raz, tym razem łagodniej. - 
Erienne, 
proszę. Musimy to zrobić.
- Nie jestem w stanie zobaczyć, co jest pode mną. - Była pewna, że Ren nie 
rozumie jej 
strachu. - Proszę, nie każ mi tego robić.
Czarodziejka widziała, że elfka intensywnie myśli. Zmarszczyła czoło i jej brwi 
zeszły się 
razem, a potem pokręciła głową.
- Nie powinnam tego robić, ale...
I zanim Erienne zdążyła zareagować, elfka pochyliła się, chwyciła ją w pasie i 
wyrzuciła 
za burtę.
* * *
Elfie łuki znowu wystrzeliły, ale Czarne Skrzydła miały przewagę, wspinały się 
po desce, 
której załoga statku nie mogła ruszyć. Zebrani na pokładzie ustawili się w klin 
i walka wręcz 
stała się jeszcze bardziej zaciekła. Znowu wystrzeliły kusze, łucznik dostał 
prosto w pierś i 
upadł, ściskając metal, a jego krzyk agonii pozostał bez odzewu ze strony 
przyjaciół, którzy 
walczyli o swój statek i swoje życie.
Tryuun przyjął cios na tarczę i oddał, napotykając mocną obronę. Jego przeciwnik 
znowu 
natarł, tym razem tarczą, przesuwając ostrze z lewa na prawo. Tryuun odchylił 
się do tyłu i 
zmienił krok, z łatwością unikając pchnięcia.
Rozejrzał się w lewo i prawo: załoga Wiązu stała półkolem naprzeciwko Czarnych 
Skrzydeł. Dziesięciu z nich było już na pokładzie, a reszta pięła się po trapie. 
A on nie miał 
wystarczająco dużo elfów, aby ich powstrzymać.
Nastąpiła kolejna salwa z kusz i padł ostatni elfi łucznik. Czarne Skrzydła 
coraz mocniej 
nacierały, zwłaszcza na prawo. Zajęty walką Tryuun nie mógł niczego zrobić, 
podczas gdy 
tamci niszczyli najsłabszą część linii obrony. Drgnął, widząc, jak miecz 
przecina ramię 
jednego z elfów. Krew siknęła do góry fontanną i splamiła pokład.
Czarne Skrzydła natychmiast wdarły się w powstałą wyrwę, zajmując znaczną część 
pokładu, podczas gdy reszta wbiegała z tupotem po trapie. Wkrótce zostaną 
otoczeni. Tryuun 
zawołał kapitana i jeszcze raz rzucił się do przodu.
* * *
Ren’erei puściła się relingu i z cichym pluskiem wskoczyła do wody. Okazało się, 
że 
Erienne nie spadła. Wymachując w panice rękami, złapała za reling, i teraz 
wisiała na rufie, 
zbyt przerażona, by ją puścić, i zbyt słaba, aby wciągnąć się z powrotem na 
pokład.
Po drugiej stronie pokładu sterowego rozległ się ryk.
- Dalej, Erienne, tracimy statek! - zawołała z dołu Ren. - Musisz to zrobić. Pod 
tobą jest 
tylko bezpieczna woda.
- Idę - powiedziała, świadoma, że jej głos brzmi słabo. Odpędzając od siebie 
obrazy 
piekła pod falami, trzymających ją rąk i zamykającego się świata, gdy będzie 
tonąć, 
przygotowała się do poluzowania chwytu.
Nagle poczuła na karku dotyk metalu i silną rękę trzymającą ją za ramię.
- Pozwól, że cię uratuję - wycedził głos, na którego dźwięk ścięło jej krew w 
żyłach.
Podniosła głowę, a kiedy zobaczyła pochyloną nad nią twarz, wrzasnęła.
Rozdział 21
Darrick wpadł galopem do obozu Lystern, wzywając krzykiem Izacka. Dowódca 
wybiegł 
z mroku. Generał zeskoczył z konia.
- Ogłoś alarm. Chcę, aby cały obóz znalazł się na koniach, gotów do tak szybkiej 
jazdy, 
jak nigdy dotąd. Zanieś wiadomość Dordovańczykom. Każ im trzymać się z dala od 
Wiązu 
Oceanu. A jeśli znajdziesz naszych czarodziejskich przewodników, powiedz im, że 
nie są już 
mile widziani pośród nas.
- Panie? - zmarszczył czoło Izack.
- Później. Teraz musimy dostać się na Wiąz. Czuję, że tam może być gorąco.
- Tak, panie! - Izack odwrócił się i odbiegł.
Darrick przyglądał się, jak każe młodemu żołnierzowi dzwonić na alarm i 
wykrzykuje 
rozkazy. Ludzie pognali do zagród, załopotały płótna namiotów, a obóz ożywił się 
rżeniem 
koni, dźwięczeniem metalu oraz narastającą falą ponaglających okrzyków.
Darrick odwrócił się i pobiegł do zagrody po nowego konia, był jednym z setek 
ludzi, dla 
których teraz najważniejsza była szybkość.
Padok wyglądał jak wcielenie chaosu, ale Darrick wiedział, że w rzeczywistości 
jest 
inaczej. Wszystkie zwierzęta stały rozstawione według ścisłych poleceń i każdy 
żołnierz mógł 
bardzo szybko odnaleźć swego wierzchowca. Kiedy się zbliżył, Izack, który 
znalazł się tam 
przed nim, już wykrzykiwał rozkazy.
- Jazda opuszcza zagrodę, zbiórka w punkcie pierwszym! Pierwszym! - Uniósł rękę 
z 
wyprostowanym palcem jako znak dla tych, którzy mogli go nie usłyszeć. - Ruszać 
się, 
Lystern, ruszać się!
Darrick uśmiechnął się. Kiedy dordovańscy magowie o tym usłyszą, mocno ich to 
zaboli. 
Magowie szli za nimi jak cienie i otaczali się aurą pychy, a obecnie, jak 
zauważył, byli 
podejrzanie niewidoczni. Jeśli mieli choć trochę oleju w głowie, powinni byli 
już opuścić 
obóz.
Biegł dalej, uskakując przed kręcącymi się końmi, jeźdźcami zakładającymi w 
pośpiechu 
siodła i ich łopoczącymi płaszczami. Jego zapasowy wierzchowiec był trzymany 
przez 
osobistego stajennego. W świetle pochodni klacz wyglądała doskonale: lśniąca 
sierść, dumnie 
uniesiona głowa, wędzidło i uzda wypolerowane do połysku. Jak zawsze. Generał 
kiwnął w 
podzięce głową i wskoczył na siodło, po czym, przeskakując ogrodzenie, 
pogalopował w 
stronę miejsca zbiórki, gdzie już czekał na niego zirytowany Izack.
- Za wolno - ocenił starszy kapitan, któremu Darrick całkowicie ufał.
- Na bogów, Izack, cieszę się, że nie służę pod tobą. Od czasu ogłoszenia alarmu 
minęło 
zaledwie kilka sekund.
- Co nie zmienia faktu, że nie mamy chwili do stracenia.
Darrick przyglądał się, jak jego ludzie ustawiają się w szeregu, nadbiegali już 
ostatni 
maruderzy.
- Słuchajcie! - krzyknął Izack, wyciągając ramiona nad głowę. - Teraz przemówi 
generał.
Wśród jeźdźców natychmiast zapadła cisza.
- To nie będzie szarża na wroga po otwartym terenie. Ci, którzy w przeszłości 
walczyli u 
mojego boku, pamiętają gorączkę pędu. Tym razem jednak jest inaczej. Pojedziemy 
wąskimi 
uliczkami, obok domów niewinnych ludzi, którym nie może stać się krzywda. - 
Musimy 
zrobić to szybko, ale ostrożnie. Broń w pochwach, póki nie dotrzemy do doków i 
nie padnie 
komenda. Nie wiem, co zastaniemy w dokach, ale pamiętajcie, że ci, których 
uważacie za 
naszych sojuszników, mogą nimi nie być. Niewinni muszą przeżyć. Dalej, Lystern!
Jazda ruszyła z okrzykiem. Szybko pokonywali odległość dzielącą ich od Arlen.
* * *
Hirad skręcił na północ, odciągając wilki od południowego skraju Arlen. Chciał 
podejść 
tak blisko doków, jak to tylko możliwe. To, co zobaczył ze wzniesienia kilka mil 
przed 
miastem, wstrząsnęło nim.
Z obozowiska, w którym wciąż płonęły ognie, pędziły w stronę portu setki 
pieszych i 
jeźdźców z latarniami i pochodniami. Prawdopodobnie byli to Dordovańczycy. A na 
zachód 
od nich przez oblany księżycowym światłem teren niezmordowanie wędrowała ciemna 
smuga.
Pojawili się przerażająco cicho, niczym potworny czarny koc spływający na 
równinę. Nie 
potrzebowali światła ani wierzchowców. Ani odpoczynku. Protektorzy. A kiedy 
dotarli do 
Arlen, rozpętało się prawdziwe piekło. Gdy mieli wyznaczony cel, dążyli do niego 
z uporem, 
niszcząc wszystko, co mogło stanąć im na drodze.
Hirad znał kogoś, kto mógłby ich powstrzymać, ale nie wiedział, gdzie on teraz 
jest. Był 
gdzieś uwięziony. Na pewno nie uda mu się do niego dotrzeć, zanim nie będzie za 
późno. 
Musi zaryzykować i skierować się na północ od Arlen, gdzie płonęły kolejne 
ogniska.
Podążył w tamtą stronę razem z Thraunem i stadem. Obozowisko zostało opuszczone, 
widział wyraźne ślady szybkiej ucieczki. Nie zabezpieczone namioty, dogasające 
ogniska 
pozbawione nadzoru, a stojaki na broń puste, niektóre przewrócone. Widział tylko 
dwóch 
ludzi, ale nie strażników, tylko ciurów stojących przy głównym ognisku, nad 
którym wisiały 
dymiące kociołki. Wbili włócznie w ziemię i ogrzewali dłonie nad ogniem, podczas 
gdy wiatr 
szarpał ich płaszczami.
Świadom, że nie przekona Thrauna do czekania, postanowił uderzyć od razu. Miał 
nadzieję, że stojące za nim wilki, gotowe do natychmiastowego ataku, zaczekają, 
dopóki on 
tego nie zrobi.
Żołnierze nie widzieli ich ani nie słyszeli, dopóki nie zrobiło się za późno. 
Wyjący po 
równinie wiatr zagłuszał dźwięki, a słaby ogień sprawiał, że powstały głębokie 
cienie. Kiedy 
wreszcie ich zauważyli, ich reakcja była tak samo komiczna, jak łatwa do 
przewidzenia: 
złapali za włócznie i cofnęli się, spoglądając z szeroko otwartymi ustami. Potem 
popatrzyli po 
sobie, uznając, że znajdują się w beznadziejnej sytuacji - nie mogą ani uciec, 
ani mieć nadziei 
na zwycięstwo.
Hirad ściągnął konia i zsiadł, raczej wyczuwając, niż słysząc Thrauna 
podchodzącego 
wraz z nim do ciepłego ognia. Żołnierze nic nie mówili, tylko przerażeni 
spoglądali na wilki.
- Robią wrażenie, prawda? - powiedział, kładąc dłoń na rękojeści miecza. - Ale 
nie są 
niebezpieczne. Przynajmniej nie zawsze.
- Czego chcesz? - odważył się zapytać jeden z nich.
- Kruków. Gdzie oni są?
Na obu twarzach błysnęło zrozumienie.
- Mówili, że zostałeś zabity - powiedział drugi żołnierz, równie młody jak 
pierwszy. - 
Przez wilki - dodał i wskazał na Thrauna.
- Ktokolwiek wam to powiedział, mylił się. Co z Krukami?
- Zostali zabrani do Arlen. Do więzienia.
Hirad pokiwał głową. Krucy w więzieniu. Obraza, ale musiał przyznać, że on sam 
do tego 
doprowadził. Stłumił rosnący gniew.
- A Darrick i jazda? Zakładam, że jesteście Lysterneńczykami. Obóz jest zbyt 
dobrze 
zorganizowany jak na Dordovańczyków.
- W Arlen są kłopoty. - Popatrzyli po sobie.
Hirad rozumiał ich. W końcu byli ludźmi Darricka.
- Słuchajcie, wiem, że macie swoje rozkazy, ale niezależnie od tego, jak to 
wygląda, 
chcemy tego samego. Mówcie. Nie powiem generałowi, od kogo uzyskałem informacje, 
ale 
to pomoże mi ocalić wielu waszych druhów, a poza tym nie mam czasu, aby się z 
wami 
kłócić.
Po chwili wahania jeden wzruszył ramionami, a drugi odezwał się:
- Jazda udała się do doków. Generał sądzi, że miała tam miejsce zdrada. Pojechał 
bronić 
Wiązu Oceanu.
- To wszystko?
Obaj pokiwali głowami, ale Hirad już tego nie zauważył. Odwrócił się i złapał 
cugle 
wierzchowca.
- Na płonących bogów, jest jeszcze gorzej, niż myślałem - powiedział, wskakując 
na 
siodło. - Z południa nadchodzą Dordovańczycy, a Protektorzy depczą im po 
piętach. Jeśli 
możecie powiadomić Darricka, zróbcie to. Wiecie, dokąd jadę.
Ścisnął nogami boki konia.
- Dzięki. Chodź, Thraun. - Popędził konia do galopu, a wilki podążyły jego 
śladem.
* * *
Ren’erei chciała krzyczeć, by Erienne wiedziała, że uczyni wszystko, co w jej 
mocy, aby 
uwolnić czarodziejkę z rąk Selika. Ale nie mogła sobie na to pozwolić. To 
mogłoby 
kosztować ją wolność, a może nawet życie.
Czarne Skrzydła zajęły Wiąz błyskawicznie, Ren’erei przeklinała samą siebie za 
kłopoty 
Erienne. Ale Dordovanka była tak przerażona, iż wydawało się, że wrzucenie 
kobiety do 
wody to jedyne wyjście. Słuchała jej wrzasków, kiedy Selik wyciągał ją na 
pokład, i modliła 
się, aby Tryuun przeżył i mógł się nią zaopiekować. Biedny Tryuun, musi bać się 
tak samo, 
jak Erienne.
Ren’erei zastanawiała się, co ma teraz zrobić. Woda była zimna, niesiony wiatrem 
wodny 
pył mroził jej twarz. Ciążył jej skórzany kaftan, a miecz, choć lekki i dla 
utrzymania 
równowagi przymocowany do pleców, utrudniał utrzymanie się na powierzchni wody. 
Musiała szybko rozważyć dwa możliwe warianty.
Rufa Wiązu, choć nieco cofnięta do tyłu w klasycznym elfim stylu, nadawała się 
do 
wspinaczki, zwłaszcza że Ren wiedziała, jak to się robi. Ale czemu miałoby to 
służyć, trudno 
ocenić. Przecież nie oswobodzi sama statku, a ukrycie się i czekanie na jakąś 
okazję mogłoby 
skończyć się tym, że dotrzymywałaby Erienne towarzystwa w więzieniu.
Dlatego Ren’erei zdecydowała się na drugie rozwiązanie. Odepchnęła się od Wiązu 
i 
popłynęła w stronę bezpiecznego portu rybackiego. Tam przynajmniej zniknie 
Czarnym 
Skrzydłom z oczu. Ich plan był oczywisty. Erienne i Wiąz są tylko środkiem, aby 
zdobyć 
główną nagrodę: Lyannę.
Ciekawe, co jeszcze wiedzą? Zajęli Wiąz dość łatwo, co było szokujące, więc 
Ren’erei 
musiała założyć, iż wiedzą przynajmniej tyle, że cel ich poszukiwań znajduje się 
gdzieś na 
południu. W końcu statek znalazł się tu z powodu osłabienia tarczy Al-Drechar, a 
bystry mag 
był w stanie wykryć zakłócenia w przepływie many.
Ren’erei płynęła kraulem, oszczędne ruchy niosły ją gładko przez wzburzoną wodę. 
Przed nią majaczył port rybacki, budowla z kamienia i drewna, która od 
wybudowania Arlen 
zapewniała schronienie dosyć kruchym skifom i półpokładówkom. Wiejące wokół gór 
wiatry 
wywoływały nawet na spokojnych wodach jeziora szkwały i burze, więc od czasu do 
czasu 
flota musiała ukrywać się w tym bezpiecznym miejscu.
Dotarła do końca wykonanego ludzką ręką cypla i postanowiła płynąć przy brzegu, 
zamiast przejść po żwirze wzdłuż portowej ściany, zwłaszcza że wiejący wiatr 
mógłby 
zmrozić ją do kości, kiedy tylko wyjdzie z wody. Wielu właścicieli, pomyślała, 
spoglądając 
na kołyszące się łodzie, spędzi bezsenną noc, modląc się do bogów mórz, aby o 
świcie 
znaleźli swoje łodzie nie uszkodzone.
Na ostatnich pięćdziesięciu jardach umysł Ren’erei powrócił do Erienne i Wiązu. 
Nie ma 
sposobu, by odmówić prześladowcom wypłynięcia z portu, nawet nie uda się tego 
zbytnio 
opóźnić - los Lyanny oraz Balai spoczywał w rękach Erienne, Densera i Ilkara, 
jeśli tylko 
szybko przybędą do Herendeneth, aby wesprzeć chore i słabnące Al-Drechar.
Ten sam pośpiech przygnał tutaj Czarne Skrzydła, ale Skrzydła miały teraz duży 
kłopot. 
Potrzebowały elfów, aby bezpiecznie przepłynąć przez wody wokół Herendeneth, a 
elfy 
chciały, aby Erienne żyła. To oznacza, że Selik nie będzie miał na statku pełni 
władzy, a 
zatem Krucy mają cień szansy. Ren’erei musi więc odnaleźć ich i zdobyć jakiś 
inny statek, 
aby ruszyć za Wiązem, a może nawet go przegonić, nim dopłynie do Herendeneth. 
Tam mogą 
już tylko mieć nadzieję, że będą wystarczająco silni, by zdobyć przewagę.
Lecz kiedy Ren’erei wyciągnęła się na brzeg, dygocząc w podmuchach wiatru, 
usłyszała 
wykrzykiwane elfie komendy i dudnienie kopyt, a zaraz potem zobaczyła zbliżające 
się od 
południowego zachodu światła. Pobiegła na północ, w stronę Placu Stulecia, 
zastanawiając 
się, czy to wszystko nie wymyka jej się z rąk. Nieważne, musi spróbować odnaleźć 
Kruków.
* * *
Erienne wkrótce straciła siłę, nawet by krzyczeć. A Selik po prostu stał, 
uśmiechając się 
tym swoim krzywym uśmiechem, i pozwalał jej się zmęczyć. Zalał ją strach, odraza 
i 
poczucie beznadziei. Bała się, że zaraz upadnie. W jej żołądku rodził się ból 
narastającego 
przerażenia, który doprowadził aż do mdłości, pozostawiając ją drżącą, ze łzami 
płynącymi 
po policzkach. I kiedy Selik pociągnął czarodziejkę w stronę niepokojącej ciszy, 
jaka spowiła 
Wiąz, nie stawiała oporu.
Selik szedł pierwszy, trzymając Dordovankę mocno za kołnierz koszuli, i przy 
każdym 
ruchu wciskał palce w jej gardło. Na głównym pokładzie pchnął ją naprzód, w krąg 
pochodni 
i radosnych uśmiechów Czarnych Skrzydeł. Zachwiała się, ale nie upadła, i 
obróciła się, by 
objąć wzrokiem całą sytuację.
Zobaczyła splamione krwią deski pokładu, elfy stojące pod strażą z opuszczonymi 
głowami i ciała, niektóre wciąż jeszcze poruszające się. Leżący najbliżej niej 
elf ściskał 
tkwiący w nodze bełt. Jego szczupła twarz była blada i wykrzywiona z bólu, a 
Czarne 
Skrzydła beznamiętnie obserwowały jego starania, by powstrzymać stały upływ 
krwi. Erienne 
zaś nie mogła nawet rzucić czaru, który by go uleczył, z powodu obrażeń, jakie 
zadała jej 
Lyanna.
Na innych statkach zapaliły się światła, hałas obudził załogi. Miała nadzieję, 
że przyjdą 
im na ratunek. To było wszystko, czego mogła się trzymać. No i miała jeszcze 
świadomość, 
że Ren’erei robi, co może, i próbuje ściągnąć na statek jakąś pomoc.
Erienne zebrała się na odwagę i spojrzała na Selika.
- Masz, czego chciałeś. Pomóż rannym, nim dołączą do tych, których krew już masz 
na 
sumieniu.
Selik podszedł do niej, kręcąc głową.
- No, no, Erienne. Nie sądzisz, że nie jesteś w dogodnej sytuacji do stawiania 
żądań?
- Potrzebujesz załogi, aby popłynąć tym statkiem, prawda? - Erienne słyszała, że 
słowa 
wydobywają się z jej ust, ale nie rozpoznawała własnego głosu. Drżał, nie było w 
nim nic ze 
zwykłej pewności siebie i siły. Ledwie mogła skupić uwagę na stojącym przed nią 
Seliku. 
Jego zniszczona twarz i kłopoty z oddychaniem to pamiątka po tym, co mu zrobiła. 
A mimo 
to żył, i żółć w jej gardle stawała się znacznie bardziej gorzka na myśl, że nie 
zabiła go kilka 
lat temu.
W jego oczach widziała nienawiść. Głęboką, ciężką nienawiść. Ścigał ją przez 
ponad 
sześć lat, to pewne, a ona przez ten czas żyła bezpiecznie w Kolegium Dordover i 
nawet o 
tym nie pomyślała. Ale dlaczego powinna była pomyśleć? Na bogów, przecież go 
zabiła, 
prawda? A mimo to stał tutaj i miał nad nią całkowitą władzę, a to ją naprawdę 
przerażało. Po 
raz drugi Czarne Skrzydła miały możliwość zniszczenia jej rodziny i jej życia, i 
sama myśl o 
tym sprawiała, że serce boleśnie kołatało jej w piersi. Nie widziała żadnego 
sposobu, aby ich 
powstrzymać.
Selik nie wypuści jej, a odmowa wskazania mu drogi skaże Lyannę, a możliwe, że i 
całą 
Balaię, na śmierć. Znalazła się w pułapce i jedynym wyjściem było zyskać na 
czasie, 
prowadząc katów Lyanny prosto do niej. Z trudem przełknęła ślinę, bliska upadku.
- No? - wydusiła z siebie.
- Nie zamierzam pozwolić im umrzeć, Erienne - odparł. Pstryknął palcami w stronę 
jednego ze swoich ludzi i wskazał rannego elfa, któremu upływ krwi z pewnością 
groził 
śmiercią.- Lecz wkrótce zjawi się tu znacznie skuteczniejsza pomoc, że tak 
powiem, 
manicznej natury.
- Co? - Znów cały świat zawalił się Erienne na głowę. Przeniosła się 
wspomnieniami do 
chwili, kiedy była więźniem w zamku Czarnych Skrzydeł. Powiedziano jej tam, że 
magowie 
zdrajcy pomagają Łowcom Czarownic. Wówczas na tę myśl poczuła się obrzydliwie, 
teraz 
spotęgowała ona tylko świadomość beznadziei.
Selik uśmiechnął się, nienaturalnie rozciągając wąskie usta.
- Nie myśl o tym jako o zdradzie, uznaj to za pomoc. W końcu wszyscy chcemy 
zakończyć ten bałagan, w jaki wepchnęła nas nie kontrolowana magia twojej córki.
Erienne rzuciła się na niego, aby zedrzeć zakrzywionymi palcami skórę z tej jego 
ohydnej 
gęby, ale łatwo ją powstrzymał.
- Nie dotkniesz jej - wychrypiała. - Nawet jednym palcem.
- Ja? Erienne, źle mnie zrozumiałaś. Nie zamierzam tknąć nawet włoska na jej bez 
wątpienia ślicznej główce. Doprawdy, żaden z nas nie zamierza tego uczynić. Inni 
wiedzą, co 
jest najlepsze dla tego skażonego maną bękarta, więc z radością zostawię ją w 
ich zdolnych 
rękach. Chcesz wiedzieć, dlaczego jeszcze żyję? Nawet po tym, jak twoje zaklęcie 
zmroziło 
moje ciało? Bo twoi przyjaciele Krucy pozostawili mnie w lochach, bym gnił razem 
z moimi 
towarzyszami. Powinni byli pozwolić mi, abym spłonął w wieży, leżąc w kałuży 
ciepłej krwi 
twoich synów.
Na wzmiankę o chłopcach przed oczami Erienne pojawił się obraz rzezi, widziała 
ją tak, 
jakby to było wczoraj. Ich patrzące w niebo puste oczy, rozerwane, skalane 
czerwienią gardła. 
I wszędzie ciemna czerwień.
- Ale ja jeszcze nie skończyłem z rodziną Malanvai. Zawsze pragnąłem śmierci 
jeszcze 
jednej osoby. Twojej. I teraz pożyjesz tak długo, jak długo ja ci pozwolę żyć. A 
kiedy 
umrzesz, wreszcie uwolnię się od twojego przeklętego cienia nade mną. Pomyśl o 
tym, 
Erienne Malanvai, i ciesz się swoimi ostatnimi dniami.
Odwrócił ją, aby popatrzyła na statek. Mimo rozmytego przez łzy spojrzenia 
widziała 
wszystkie twarze, które na nią patrzyły. W jej głowie wciąż dudniła jedna myśl. 
Jest 
zgubiona, lecz Lyanna musi przeżyć.
- Żal mi cię, Selik - powiedziała przez zaciśnięte gardło. - Bo kiedy postawisz 
nogę w 
miejscu, gdzie przebywa moja córka, Al-Drechar zdmuchną cię tak łatwo, jak 
rozgniata się 
muchę. Ich moc jest tak wielka, że nie możesz sobie tego nawet wyobrazić.
Selik zaczął popychać ją w stronę drzwi na rufie.
- Skoro tak uważasz... Lecz moi doradcy widzieli błyski many i mówią, że oni są 
skrajnie 
wyczerpani. Wygląda na to, że twoi kochani Al-Drechar nie są tak potężni, aby 
kontrolować 
twoją córkę. Uważam, że pora, abyśmy porozmawiali o nich na osobności.
Otworzył drzwi i weszli do środka. Uniosła głowę i spojrzała prosto w oczy 
kapitana 
Wiązu, na jego twarzy malowało się upokorzenie. Za nim stał jeden z bandytów 
Czarnych 
Skrzydeł i przykładał mu miecz do gardła. Na widok Erienne kapitan odepchnął go 
na bok.
- Zrób jej krzywdę, a nigdzie nie dotrzesz, chyba że na dno Oceanu Południowego.
- Nie strasz mnie, elfie. Przegrałeś. - Selik nawet się nie zatrzymał.
- To nie jest pogróżka. Bez nas nigdzie nie dopłyniesz, i dobrze o tym wiesz. A 
jeśli coś 
się stanie Erienne, umrzemy, a nie zaprowadzimy cię nawet o ligę naprzód. 
Obiecuję.
Teraz Selik zatrzymał się i popchnął Erienne w stronę Czarnego Skrzydła.
- Zabierz ją pod pokład. Do jej kajuty, jeśli tam ją ma. A teraz ty, elfie. Z 
tobą mogę pójść 
na układ. Póki ta suka jest na statku, nic się jej nie stanie. Ale jeśli 
ośmielisz się jeszcze raz 
odezwać do mnie w ten sposób, wychłoszczę cię przed całą twoją załogą, a potem 
nakarmię 
tobą rekiny. Moim zdaniem, zostanie was jeszcze dość dużo, aby żeglować. 
Zrozumiano?
Ostatnie, co Erienne ujrzała, a co ścisnęło jej gardło, był Selik pchający 
kapitana w pierś. 
Wiedziała, jak bardzo był to dla dumnego elfa pogardliwy gest. Widząc to, 
czarodziejce 
gardło ścisnęło się z bólu. Kiedy prowadzono ją niżej, znowu usłyszała głos 
Selika.
- A teraz przygotuj załogę i statek do wypłynięcia. Kiedy zjawią się tutaj nasi 
goście, 
natychmiast podnosimy kotwicę. Do Ornouth jest daleko, kapitanie, a ja 
nienawidzę się 
spóźniać.
Erienne wybuchnęła płaczem. On tak wiele wie, ale skąd? Które kolegium ją 
zdradziło? 
Wchodząc do kajuty, gdzie miała czekać na Selika, obawiała się, że już zna 
odpowiedź.
Rozdział 22
Bezimienny siedział z twarzą ukrytą w dłoniach, usiłując nie wierzyć w to, co 
czuł. W 
głowie miał ucisk, jakiego nie doznał od wielu lat. Wiedział, że wyruszyli, nim 
Krucy zostali 
złapani w lesie przez Darricka, ale nie sądził, że dotrą do Arlen tak szybko. 
Jednak nigdy nie 
wolno było nie doceniać Protektorów.
Podniósł głowę. Ilkar przyglądał mu się.
- Wszystko w porządku, Bezimienny?
- Są tutaj - odparł, wstając.
- Kto? - zapytał Denser z drugiego kąta celi, ledwie widoczny w pełgającym 
świetle 
pochodni. Milczał od chwili, gdy przyznał się do swojej tajemnicy, a więc już od 
dobrych 
paru godzin. Była głęboka noc i Bezimiennemu wydawało się, że stracił wszelką 
chęć 
działania. Jakby czuł się już pobity.
- Protektorzy. - Bezimienny podszedł do drzwi i walnął w nie dłonią. - Hej! 
Chodźcie 
tutaj!
Walił dalej, dopóki w zakratowanym okienku nie pojawiła się naburmuszona gęba.
- Musicie tak łomotać? - Był to nocny dozorca, mężczyzna, który nie chciał podać 
swojego imienia, lecz znając tożsamość więźniów, był dość uprzejmy. Sam był 
poirytowany 
pojawieniem się żołnierzy Lystern oraz maga, siedzących teraz w pobliskiej 
strażnicy.
- Musimy. Sprowadź tu jednego z tamtych.
- A ja nie jestem dla ciebie dość dobry?
- Nie, to po prostu nie jest twój problem. A raczej nie powinien być. Dlatego 
proszę...
- No, o co chodzi? W końcu ja tu dowodzę.
Bezimienny tak gwałtownie chwycił za kratę, że dozorca aż podskoczył.
- W mieście zacznie się rzeź. I to wkrótce.
- Jesteś jasnowidzem?
- Tak jakby - odpowiedział krótko Bezimienny. - Słuchaj, nie mam czasu z tobą 
rozmawiać. Sprowadź tutaj jednego z tamtych.
- Nie zamierzasz chyba spłatać jakiegoś figla, prawda? - Dozorca oblizał usta. 
Bezimienny zazgrzytał zębami.
- Tak, opowiem im parę kawałów! Na bogów, człowieku, sprowadź tu Lysterneńczyka. 
Ale już! - Kolejne uderzenie w drzwi rozniosło się echem po całym więzieniu.
Dozorca cofnął się.
- Robię to tylko dlatego, że was tu nie powinno być.
- Dziękuję. - Bezimienny przyglądał się, jak dozorca odchodzi. Nagle poczuł na 
ramieniu 
czyjąś dłoń.
- Czy teraz czujesz się lepiej? - zapytał Ilkar.
Bezimienny odwrócił się, usiłując zamaskować uśmiech, jaki wywołały słowa elfa.
- Sytuacja jest poważna. Darrick nie wierzył, kiedy mu powiedziałem. Sądzę, iż 
on 
uważa, że może porozumieć się z Xeteskiem i w razie potrzeby pokonać Protektorów 
albo 
dotrzeć do Erienne, nim oni to zrobią. Ale to, że wciąż tkwimy w tej śmierdzącej 
dziurze, 
oznacza, że nie przekonał Arlena, aby wpuścił go na statek. A teraz nadchodzą 
Protektorzy.
- Jak blisko są? - zapytał Denser.
- Nie jestem pewien, ale niedaleko miasta. Są w euforii bitewnej, dlatego mogłem 
ich 
wyczuć. To jest bardzo głośne.
- Być może powinniśmy pozwolić im wykonać swoją robotę - powiedział Denser. - 
Erienne będzie z nimi bezpieczna.
- I nie przejmować się Lystern? - zapytał Ilkar. - Oni są takimi samymi ofiarami 
manipulacji Dordover jak my. Nie wspominając o niewinnych mieszkańcach Arlen.
- Lystern porozumiał się z Dordover - odparł z cienia Denser.
- Jak sądzisz, mieli jakiś wybór? - zapytał elf.
- Nie możemy po prostu siedzieć tu i czekać, aż Darrick wpadnie na Protektorów - 
powiedział Bezimienny. - Cóż, ja nie mogę. A ty rób, co chcesz, Denser.
- Jestem pewien, że to najlepszy sposób, aby załatwić sprawę - mruknął 
Xeteskianin. - 
Najszybszy, abym wrócił do swojej żony.
Bezimienny zignorował jego słowa i odwrócił się do drzwi, gotów znów krzyknąć, 
lecz 
zobaczył, że stoi tam mag. Był to młody mężczyzna, według słów Darricka bardzo 
utalentowany. Wysoki, umięśniony i szczupły, jakby był jednym z jego 
kawalerzystów. 
Wyglądał na porządnie przestraszonego.
- Długo tu stoisz? - zapytał Bezimienny.
- Sądzę, że dość długo. W co generał znowu się pakuje?
- Protektorzy - odparł Bezimienny. - Musisz natychmiast nas wypuścić.
- A co wy możecie zrobić?
- Możemy powstrzymać rzeź. - Bezimienny czuł, że mag nie jest w stanie tego 
pojąć, a 
jego cierpliwość jest na wyczerpaniu. - Słuchaj, Protektorzy również pragną 
dostać Erienne i 
nie dadzą się przekonać Darrickowi. Mimo jego godnej podziwu pewności siebie i 
równie 
godnej podziwu dyscypliny jazdy - zostaną zmasakrowani. Uwierz mi.
- Już podjęliśmy pewne kroki. Generał jest teraz w drodze do doków, a nasi 
dordovańscy 
sojusznicy również tam podążają.
- Zatem generał wie, że Protektorzy zjawią się tam lada chwila, prawda?
Mag próbował się uśmiechnąć.
- Nie, ale kiedy tam dotrą, będziemy już na miejscu, gotowi rozmawiać z ich 
panami. 
Odzyskamy statek i... - Mag urwał i przygryzł wargę, lecz słowo już padło. Nagle 
znalazł się 
twarzą w twarz z trzema uwięzionymi Krukami, z Bezimiennym pośrodku.
- Co to znaczy „odzyskamy”? - zapytał Denser, a w jego oczach znów zapłonął 
dawny 
ogień. - Kto jest teraz na statku?
- Tylko chwilowo - odparł mag.
- Kto?! - Bezimienny kopnął w drzwi, aż głośno załomotały.
- Sądzimy... - Mag urwał, zastanawiając się nad odpowiedzią. - Niewielki oddział 
Czarnych Skrzydeł...
Bezimienny uciszył go spojrzeniem. Stojący za nim Ilkar zaklął.
- Cholera, wiedziałem - powiedział Denser. - Cholera, wiedziałem.
- Wypuść nas. Ale już. - Głos Bezimiennego był dramatycznie spokojny, jakby 
uciszył 
narastający w nim gniew. W głowie migały mu obrazy walki trzech stron, walki, 
która może 
zakończyć się tylko w jeden sposób, a on nie chce widzieć, jak krew Erienne 
spływa do zatoki 
Arlen.
- A to sukinsyny, a to sukinsyny. - Denser odszedł od drzwi i chodził w kółko. - 
O, 
bogowie, znowu ją mają.
Te słowa poraziły Bezimiennego, pomyślał o Erienne, niemal na pewno znajdującej 
się 
po raz drugi w rękach człowieka, który pojawiał się w jej najgorszych 
koszmarach.
- Proszę, Bezimienny. - Głos Densera za jego plecami był już tylko pełnym 
desperacji 
szeptem, jakby uszła z niego cała energia. - Musisz nas stąd wydostać.
Bezimienny wciąż spoglądał w oczy dygoczącego maga.
- Słuchaj mnie bardzo uważnie. Liczę do dwóch. Darrick nie wie, z czym ma do 
czynienia, ale my wiemy. Czarne Skrzydła nie pozwolą mu po prostu zająć statku. 
Zabiją 
Erienne, a dopiero potem go oddadzą. Wierz mi, widziałem ich w akcji, a ofiarami 
byli jej 
synowie. Dlatego wypuść nas i daj mi miecz, a nie pozwolimy, aby wszystko 
wyślizgnęło się 
nam z rąk.
- Nie mogę tego zrobić - odparł mag. - Generał bardzo wyraźnie zabronił.
- Do cholery z nim! - krzyknął Bezimienny, z każdym słowem uderzając w drzwi. - 
Oni 
go zabiją. I ciebie też, jeśli nas nie wypuścisz.
- Nie mogę - wyszeptał błagalnie.
- Więc zrobimy to bez ciebie - rzekł Bezimienny. - Ta zabawa już za długo trwa.
- Mamy rozkaz, aby was zabić, jeśli spróbujecie się stąd wydostać.
- Spróbuj. A teraz znikaj albo otwórz te drzwi. - Bezimienny odwrócił się, 
przywołując do 
siebie Ilkara i Densera. Lecz jego słowa utonęły w wyciu, które przeszyło 
powietrze, a potem 
był krzyk i szczęk mieczy.
- Na bogów, co się dzieje? - zapytał Denser, wyrwany z przeżywania swojego 
nieszczęścia.
Bezimienny uśmiechnął się.
- Bądźcie gotowi.
- Na co? - zapytał Ilkar.
- Po prostu bądźcie gotowi.
* * *
Hirad doskonale wiedział, gdzie jest więzienie Arlen. Spędził tam noc po bójce w 
karczmie na Placu Stulecia. Wygrał, ale prycza i smród nie były warte siniaków.
O północy wjechał galopem do miasta i minął strażnika, który zaczął protestować, 
póki 
nie zobaczył podążających jego śladem wilków. Odskoczył, wrzeszcząc do swoich 
towarzyszy, by powiadomili lorda.
- Już za późno powiedział sam do siebie Hirad, mijając Dzielnicę Kupców i 
kierując się 
ku Dzielnicy Soli. Ulice były ciche, kiedy zatrzymał się przed więzieniem, 
kręcili się pod nim 
tylko pijacy, którzy opuścili Plac Stulecia.
Był to niski kamienny budynek ustawiony między magazynami. Hirad wiedział, że 
cele 
wychodzą na zamknięty dziedziniec, który służył też jako spacerniak i miejsce 
ćwiczeń dla 
spędzających tu więcej czasu lokatorów.
Na zewnątrz uwiązane były trzy konie. Wszystkie szarpały się, rżały i biły 
kopytami, 
usiłując uciec przed nadchodzącymi wilkami.
- Thraun! - krzyknął Hirad, zeskakując z siodła i wyciągając miecz. Dobrze 
pasował do 
jego ręki. Wilk zdawał się go rozumieć, wyciem oderwał watahę od posiłku. Wilki 
zgromadziły się wokół niego, zwracając spojrzenia na człowieka.
- Zaczynamy zabawę - powiedział barbarzyńca, podchodząc do drzwi, które w tym 
momencie otworzyły się. W padającym na bruk strumieniu światła pojawił się 
strażnik.
- Potrzebuję Kruków, i to już - rzekł Hirad.
- Nie mogę - odparł strażnik, unosząc w górę miecz.
- Jak chcesz. - Hirad machnął mieczem, a strażnik zastawił się, aż poszły iskry. 
Sądząc po 
wyglądzie, był to doświadczony żołnierz.
- Nie musisz umierać. Po prostu wydaj mi Kruków. Jesteśmy po tej samej stronie.
- Nie sądzę. - I mężczyzna rzucił się naprzód.
Hirad był gotów do sparowania ciosu, lecz uprzedził go Thraun, który skoczył i 
powalił 
mężczyznę, aż jego głowa uderzyła o bruk, a potem łapą trafił go w kark.
Hirad odetchnął i wbiegł do środka, napotykając trzech następnych strażników 
szykujących broń. Na zewnątrz krzyki strażnika przeszły w żałosne bulgotanie.
- Jeden już leży, ale nie musi być was więcej. - Hirad usłyszał za sobą miękkie 
stąpanie 
łap i do środka wszedł Thraun, a za nim jego stado. - Jeśli zaatakujecie mnie, 
nie 
powstrzymam ich.
Zza rogu wybiegł kolejny mężczyzna.
- Oni są naprawdę... - Dalsze słowa zamarły mu w gardle, kiedy zobaczył, co się 
dzieje w 
strażnicy.
- Wściekli? - zapytał barbarzyńca, przekładając miecz z jednej ręki do drugiej. 
- To tak 
jak ja, chyba że zaraz uwolnisz moich przyjaciół z celi.
- Ja... - zaczął mężczyzna, ale nagle jego wzrok zamglił się. - Rzucają czary.
Hirad upuścił miecz, wyciągnął zza pasa sztylet i podbiegł do maga. Chwycił go 
za kark i 
przyłożył ostrze do jego gardła.
- Miałem nadzieję, że tak właśnie będzie - wycedził. - Zgaduję, że drzwi już 
zostały 
wyważone. Nie wtrącajmy się, co?
Czubek sztyletu utoczył kropelkę krwi. Po drugiej stronie pokoju strażnicy stali 
jak stado 
baranów, spoglądając to na Hirada, to na wilki, przestraszeni tym, co widzą, i 
nie mogąc w to 
do końca uwierzyć.
Mag lekko poruszył rękami. Hirad przycisnął sztylet nieco mocniej.
- Nie rób tego. Nie jesteś na tyle szybki, aby mnie prześcignąć.
Thraun zawarczał głucho z głębi gardzieli. Wataha stała i patrzyła na trzech 
ludzi z 
wyciągniętymi mieczami, z których żaden nie odważył się ruszyć.
- Poczekaj, Thraun - rzekł barbarzyńca, nie wiedząc, czy wielki wilk go 
zrozumiał. Jeśli 
nie, poleje się tu znacznie więcej krwi.
Nagle dobiegł do niego znajomy głos i trzask pękającego drewna. Kilka chwil 
później do 
strażnicy wbiegł Bezimienny, nawet nie okazując zdziwienia na widok Hirada i 
watahy 
wilków.
- Miło, że wpadłeś - powiedział.
Hirad kiwnął głową.
- W porządku. Rzućcie broń. Przyda nam się. - Przez cały czas nie zmniejszał 
nacisku 
sztyletu na gardło maga.
Nastała chwila wahania. Bezimienny szybko podskoczył do najbliższego strażnika i 
walnął go pięścią w podbródek. Cios zaskoczył go i żołnierz poleciał na 
pozostałych dwóch, a 
jego miecz zabrzęczał na podłodze. Wielki wojownik schylił się i podniósł go.
- Rzućcie broń, ale już! - ryknął.
Pozostałe dwa miecze upadły na ziemię. Bezimienny ruszył do przodu, a dwaj 
strażnicy, 
Lysterneńczyk i dozorca cofnęli się. Ich broń podnieśli Denser i Ilkar, którzy 
tymczasem 
weszli do środka.
- Przepraszam. - Hirad zwrócił się w stronę maga.
- Nie ma za co - odparł. - Wiem, że generałowi też się to nie podobało.
- Nie za tamto, za to.
Szybko odwrócił się do maga i uderzył go głowicą sztyletu w skroń. Mężczyzna 
zwiotczał.
- Nie możemy pozwolić, abyś rzucił jakieś zaklęcie, prawda? - mruknął, układając 
go na 
ziemi. Potem odwrócił się do strażników. - Przykro nam z powodu waszego 
przyjaciela na 
zewnątrz. Potraktujcie to jako ostrzeżenie i nie ścigajcie nas.
Popatrzył na Kruków, Denser spoglądał na niego, jakby widział ducha, Ilkar nie 
mógł 
ukryć uśmiechu, Bezimienny zaś był ostrożnie obojętny. Wszyscy trzej popatrywali 
to na 
wilki, to na niego.
- Tak, to jest Thraun. Później wam to wyjaśnię, dobrze? Teraz mamy coś do 
zrobienia. - 
Uśmiechnął się. - Krucy! Za mną!
I pobiegli w stronę doków.
* * *
Lorda obudziło gwałtowne łomotanie do drzwi. W całym Arlen paliły się już 
światła. Po 
dość dramatycznym wyjściu generała Darricka wysłał do doków strażników, lecz, 
tak jak się 
spodziewał, niczego nie słyszeli.
- Tak, tak, niech to cholera. - Dźwignął się z krzesła. Kapitan straży wbiegł do 
środka, w 
świetle ognia jego twarz wyglądała surowo. - O co chodzi?
- Czarne Skrzydła zaatakowały Wiąz Oceanu. Lysterneńczycy właśnie minęli 
posterunek, 
zbliżają się też Dordovańczycy. W naszych dokach rozgorzeje walka.
- Nie, póki ja tu jestem lordem - odparł Arlen. - Dołączę do was jak 
najszybciej.
Kapitan wybiegł, jego kroki dźwięczały na marmurowej posadzce. Arlen podszedł do 
okna i rozsunął zasłony. Nie widział doków, ale palące się wszędzie światła 
uświadomiły mu, 
że miasto nie śpi i że nie chodzi tu bynajmniej o włóczęgów z Placu Stulecia.
- Do diabła z tą magią - mruknął. - Do diabła.
* * *
Darrick jechał na czele cichej szarży, czując się winnym za tych wszystkich 
strażników, 
których zranił lub zabił, przedzierając się przez północną część miasta. Jazda 
przejechała 
przez rynek, spychając pijaków i spóźnionych przechodniów do gospód i karczm, 
gdzie wciąż 
grała muzyka i paliły się światła. Jechali na południe, mijając urzędy 
żeglarskie i Gospodę 
nad Jeziorem, po czym skręcili w prawo, ku miejscu cumowania Wiązu.
Wszystkie statki, z Wiązem włącznie, płonęły światłami. Darrick widział elfy na 
wantach 
i słyszał niesione wiatrem komendy. Spadły pierwsze krople deszczu. To będzie 
bardzo 
nieprzyjemna noc.
Ściągnął wodze tuż przy statku.
- Wy na Wiązie Oceanu! - krzyknął. - Chcę rozmawiać z waszym kapitanem!
Z chwilą przybycia jazdy na okręcie zamarł wszelki ruch. Jakiś mężczyzna 
przechylił się 
przez reling.
- Generał Darrick, co za niespodzianka.
- Kim jesteś? - zapytał Darrick.
- Sojusznikiem - padła odpowiedź. - Obawiam się, że w tej chwili szyper tego 
statku jest 
zajęty, ale właściwie to ja tu dowodzę. Jestem Selik, kapitan Czarnych Skrzydeł.
- Zatem nie jesteśmy sojusznikami - warknął Darrick.
- Sądzę, że twoi dordovańscy przyjaciele mogą nie zgodzić się z tobą, generale.
- Nie mam już przyjaciół w Dordover. I ty też.
- Ośmielę się z tobą nie zgodzić - odparł Selik, wzruszając ramionami. - Ale to 
nie jest 
istotne. Wkrótce będziesz mógł sam ich o to zapytać. Czy mogę ci jakoś pomóc?
Darrick zamilkł na chwilę, świadom, że wszyscy to słyszeli i podobnie jak on nie 
uwierzyli. Żałował, że nie ma przy sobie magów. Przynajmniej można byłoby ich 
spytać. Ten 
łotr na pokładzie Wiązu nie zamierzał dawać jasnych odpowiedzi.
- Żądam, abyś natychmiast oddał mi Erienne Malanvai. Żądam też, abyście opuścili 
statek, nim poleje się więcej krwi. Mam dwustu jeźdźców i trzydziestu magów. 
Jeśli trzeba 
będzie, zajmiemy statek siłą.
- Jak słusznie zauważyłeś, mam Erienne Malanvai. Twój następny ruch może 
zakończyć 
się jej śmiercią - oświadczył Selik. - Radzę, abyś tego nie robił.
- Nie zabijesz jej. Jest twoim jedynym atutem.
- Skoro tak sądzisz, atakuj. - Selik wzruszył ramionami. - Ale śmiem twierdzić, 
że to dość 
ryzykowne.
Darrick odwrócił się do Izacka.
- Rozstaw jazdę. Na koniach. Niech nikt nie zbliża się do statku. Jeśli spróbuje 
odpłynąć, 
spalcie żagle.
Znowu zwrócił się do Selika.
- Nigdy stąd nie wypłyniesz, Selik. Zastanów się, nim postawisz żagle.
- Biorę twoje ostrzeżenie pod uwagę, ale czuję, że tylko niepotrzebnie tracisz 
oddech na 
mówienie.
I Selik odwrócił się od relingu.
Darrick zsiadł z konia i ruszył ku Gospodzie nad Jeziorem, zamierzał usiąść tam 
i 
pomyśleć. Tymczasem Izack ustawił całą kolumnę w głębokie na czterech żołnierzy 
półkole 
poprzedzielane magami. W środku znalazła się uderzeniowa grupa magów z gotowymi 
do 
użycia zaklęciami.
Nagle od wschodu doleciał do Darricka odgłos kopyt walących o bruk. Ciekawe, 
pomyślał, czy Selik nie miał przypadkiem racji. Niechętnie znów wsiadł na konia 
i podjechał 
do zachodniego skraju formacji Lysterneńczyków. Pstryknąwszy palcami, przywołał 
elfiego 
kawalerzystę.
- Co widzisz?
- Kilkuset jeźdźców w barwach Dordover. Wśród nich znajdują się eskortujący nas 
magowie, jadą na czele kolumny.
Darrick zacisnął szczęki. Uniósł rękę, wśród żołnierzy zapadła cisza.
- Bądźcie w gotowości. To wcale nie muszą być przyjaciele. Słuchajcie mnie i 
waszego 
dowódcy Izacka. Jeszcze raz powtarzam, bądźcie w gotowości.
Jego głos dało się słyszeć również na Wiązie. Przyjrzał się statkowi. Elfy 
kręciły się po 
pokładzie bez przeszkód, ale Czarne Skrzydła obserwowały każdy ich ruch. Nadal z 
trudem 
wierzył, że między Dordovańczykami a Czarnymi Skrzydłami istnieje jakieś 
porozumienie, 
ale miał na to coraz więcej dowodów. Selik musiał kupić sobie czas, aby 
przygotować się do 
wypłynięcia. Jeśli to mu się uda, problemów będzie jeszcze więcej.
- Jak daleko są? - zapytał, nie odwracając głowy. Widział pochodnie, ale nie 
mógł ocenić 
odległości.
- Zbliżają się. Kolumna szeroka na trzech jeźdźców. Luźna. Nie spodobałoby się 
to panu, 
sir.
Darrick popatrzył na elfa z ukosa.
- Jestem pewien, że nie.
- Sir, to nie komplement, po prostu tak jest - powiedział elf, nagle 
zdenerwowany. - To 
może wskazywać na brak dyscypliny w ich szeregach.
- Rozumiem. Poczekamy i zobaczymy, tak?
- Tak, sir.
Dordovańczycy wyjechali z cienia, mijając targ rybny. Darrick mógł teraz 
zobaczyć, co 
elf miał na myśli.
- Przypomnij Izackowi swoje imię - polecił generał. - Zapytam o nie później.
- Tak jest, sir.
Widząc defensywne ustawienie Lysterneńczyków, Dordovańczycy zatrzymali się. Na 
ich 
czele jechał mężczyzna, którego Darrick nie znał. Był magiem, a nie żołnierzem.
- Generale Darrick - powiedział mag tonem, który nie pasował do jego uśmiechu.
- Po raz drugi tej nocy jestem zaskoczony. Pragnę usłyszeć twoje imię.
- Gorstan - odparł mag. - Doradca Vuldaroqa, Pana na Wieży.
- Statek jest pod moją ochroną - oznajmił Darrick. - Dziwne, że byliście tu tak 
długo i nie 
dostrzegliście zagrożenia ze strony Czarnych Skrzydeł. Spodziewałem się was 
tutaj 
wcześniej.
Gorstan uśmiechnął się lekko.
- Nie ma żadnego zagrożenia, generale. Uznaj to za tymczasowy sojusz zawarty z 
konieczności i wygody.
A więc to tak. Darrick poczuł się jak ogłuszony, jego nadzieje, że Arlen się 
pomylił, legły 
w gruzach. Nawet stojący za nim zdyscyplinowani jeźdźcy szemrali i poruszali się 
w swoich 
siodłach. Podniósł rękę, aby ich uciszyć. Mógł pokonać Dordovańczyków, ale 
deptali im po 
piętach Protektorzy, Xetesk również pragnął dziecka. Nie może pozwolić ani na 
rozlew krwi, 
ani na zamieszanie.
A tymczasem w więzieniu gniją ludzie, którym powinien był zaufać tak, jak nie 
mógł 
zaufać hierarchii kolegiów. Teraz jego ludzie zapłacą życiem za to, że nie 
chciał słuchać 
starych przyjaciół.
Darrick ściągnął wodze konia i ruszył do przodu, dając Gorstanowi znak, by 
uczynił to 
samo. Spotkali się na dziesięciu jardach przestrzeni między obiema grupami 
żołnierzy. 
Darrick mówił bardzo cicho.
- Powiedz mi, że nie wsparłeś działań Czarnych Skrzydeł.
- Każdy ma swoją wartość, generale. Czarne Skrzydła mówiły, że znają się na 
zdobywaniu okrętów, i wygląda na to, że miały rację. Nie zginął żaden 
Dordovańczyk, a my 
mamy Erienne.
- Przekazałeś Łowcom Czarownic jednego ze swoich. Nie jesteś od nich lepszy. - 
Darrick 
ścisnął wodze, zdecydowany nie wykonać w gniewie gestu, który jego jazda mogłaby 
uznać 
za słabość.
Gorstan poruszył się w siodle.
- Generale, są chwile, kiedy musimy zjednoczyć się z diabłami, aby powstrzymać 
jeszcze 
większe zło. Dziś stajemy wobec takiej konieczności, a Balaia jeszcze nam za to 
podziękuje.
- Erienne nie należy do Dordover - warknął Darrick.
- Jest wyrzutkiem, który podjął decyzję już w chwili opuszczenia kolegium i 
skazania nas 
wszystkich - stwierdził Gorstan. - Czy ty tego nie widzisz?
- Nie, nie sądzę też, że ze wszystkich ludzi właśnie ona powinna zostać wydana 
Czarnym 
Skrzydłom.
- Twoje współczucie kiedyś cię zgubi.
- A ciebie ten przeklęty sojusz.
Gorstan milczał przez chwilę.
- Zakładam, że podporządkujesz się umowie zawartej między starszymi naszych 
szacownych kolegiów.
Puls na szyi Darricka mocno walił. Jako żołnierz powinien po prostu skinąć głową 
i 
zignorować konsekwencje, zwalając całą winę i wstyd na tych, którzy wydali 
rozkazy. To 
droga każdego żołnierza, który robi karierę. Samo życie.
- Oni zabijają to, czego nie rozumieją - powiedział Darrick.
Gorstan wzruszył ramionami.
- Czasem to jedyna droga.
Darrick niemal widział zadowoloną tłustą twarz Vuldaroqa. Wobec tego, co 
usłyszał, 
nawet sojusz z Xeteskiem zdawał się czymś lepszym. Wziął głęboki oddech, 
doskonale 
świadom skutków tego, co zaraz powie.
- Nie potrafię i nie chcę wypowiadać się za moich podkomendnych, ale ja nie 
udzielę 
wam pomocy. Nie popieram was i nie wierzę w cel uświęcający środki. Brzydzę się 
waszymi 
działaniami, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko potępić Dordover i 
wszystkich w Lystern, 
którzy wzięli udział w tym plugawym sojuszu.
Gorstan leciutko się uśmiechnął.
- Uznaję to za zdradę, generale.
- Niech i tak będzie.
- Vuldaroq mówił, że jesteś trudny.
- Sądzę, że lepszym określeniem jest honorowy. To cecha, której ostatnio nam 
brakuje.
- Ja...
- Milcz, Dordovańczyku. Znużyło mnie twoje beczenie. Ogłoszę moje stanowisko 
podkomendnym, a oni postąpią tak, jak uznają za słuszne. Ty i ja nie będziemy 
się już 
spotykać. Ale jeśli znowu natkniemy się na siebie, twoje chwile będą policzone.
- Honor - zachichotał Gorstan. - I przez takie coś może zginąć Balaia, ty 
głupcze.
Darrick gorąco pragnął ściągnąć maga z konia i walić go tak długo, aż jego 
drwiny 
zamienią się w krew w bezzębnych ustach. Wiedział jednak, że nie może.
- Jak powiedziałem, nie będziemy się już spotykać. - Zawrócił konia i ruszył do 
swoich 
ludzi.
Rozdział 23
Aeb szedł spokojnie u boku jadącego na koniu dowodzącego maga Sytkana. 
Protektorzy 
odpoczywali po tym, jak biegli cały dzień i część nocy, kiedy dotarła do nich 
wiadomość o 
wygnaniu z Arlen Czarnych Skrzydeł. Podejrzewano, że kłopoty zaczną się później, 
prawdopodobnie pod osłoną ciemności, dlatego Protektorzy, których dzieliło od 
miasta 
trzydzieści mil trudnego terenu, musieli nadrobić mnóstwo czasu. Nie było już 
żadnych 
dalszych Połączeń.
Kilka mil za miastem natknęli się na Dordovańczyków, piechota wlokła się o 
jakieś pół 
mili za konnicą i wciąż traciła dystans. Wysłani zwiadowcy donieśli o dwustu 
pieszych plus 
stu pięćdziesięciu jeźdźców z magami włącznie. Piechota była nie osłonięta.
Sytkan natychmiast kazał zwolnić, a Aebowi polecił dostroić psychikę 
Protektorów, 
przygotowując ich do możliwego starcia.
Aeb rozumiał, że w całą sprawę jest zamieszana polityka, ale nie był zadowolony 
z 
opóźniania rozpoczęcia bitwy. Dordover oznajmił swoje zamiary wiele dni temu, na 
granicy 
ziem Xetesku. Ich piechota stwarzała zagrożenie, a Protektorzy zostali stworzeni 
do usuwania 
zagrożeń.
- Twoja opinia, Aeb - powiedział Sytkan.
- Znacznie lepiej byłoby zaatakować ich poza terenem Arlen. Więcej miejsca na 
rozstawienie się, wróg nie ucieknie tak szybko, no i bezpieczniej gdy chodzi o 
niewinnych 
ludzi.
- Możesz ich otoczyć?
- Tak, magu. - Aeb uważał tę taktykę za najbardziej oczywistą. Walka trwałaby 
krótko. 
Ich przewaga nad wrogiem wynosiła niemal trzech do dwóch.
- Możemy jakoś uzasadnić ten atak? - zapytał Sytkan. - Twoja opinia, Aeb.
- To Dordovańczycy, którzy chcą dołączyć do swojej jazdy. Jeśli im się to uda, 
stworzą 
znaczną siłę zdolną się nam przeciwstawić. Sami są słabi.
- To nie jest uzasadnienie - odparł mag.
- Są wrogami.
- Tak jest, są.
Aeb czekał na rozkaz. Z tyłu za nimi znajdowała się awangarda, oddalona teraz o 
sto 
jardów od pozostałych trzydziestu magów na koniach i trzystu czterdziestu 
Protektorów. 
Trzeba działać szybko, gdyż światła miasta zaczynały stawać się już wyraźnie 
widoczne.
- Czy potrzebujesz wsparcia magii? - upewnił się Sytkan.
- Niekoniecznie. Lepiej ich załatwić samą bronią.
- Sądzisz, że pod magicznym atakiem mogliby pójść w rozsypkę?
- Mogliby - potwierdził Aeb.
- A więc uderzaj, kiedy zechcesz.
- Tak, magu.
Atak oskrzydlający. Pierwsza setka na prawo, druga na lewo, trzecia w półkole do 
ataku 
od tyłu. Pożądane okrążenie, ale pamiętać o ochronie naszych Wybranych. Cichy 
bieg. 
Wykonać.
Aeb zaczął biec, pozostawiając w tyle resztę przedniej straży i Protektorów 
wyznaczonych do ochrony magów. Wkrótce dołączyło do niego trzech braci. Setka po 
prawej 
od razu zmieniła kierunek, ich krok i tempo marszu dopasowały się do tych po 
lewej. Półkole, 
głębokie na trzech żołnierzy, utworzy się w czasie biegu i połączy z tyłem 
kolumn 
oskrzydlających.
Teren był płaski i otwarty. Mimo że Dordovańczycy robili wiele hałasu, a 
Protektorzy 
poruszali się względnie cicho, Aeb obawiał się, że uda im się dogonić tylko 
jedną trzecią 
wrogiej kolumny, nim zostaną zauważeni. Ale to wystarczy.
Protektorzy skracali dystans, setka Aeba dotarła do szczytu łagodnego 
wzniesienia, ci po 
lewej schodzili już po zboczu w dół. Broń mieli umocowaną na plecach łatwymi do 
rozwiązania węzłami, podczas biegu nie wydawali zbyt głośnych dźwięków. Aeb 
widział 
przed sobą postacie Dordovańczyków, ich pochodnie podskakiwały w tempie biegu. 
Formacja była ścisła, szeroka na pięciu żołnierzy, a krok mieli szybki. Nie 
spodziewali się 
ataku, dlatego biegnący przodem zwiadowcy Protektorów nie napotkali żadnej 
tylnej ani 
przedniej straży. Co za fatalny błąd.
Wolniej, czoło pierwszej i drugiej setki zbliża się do ich tyłów, wysłał Aeb. 
Przygotujcie 
się do okrążenia na mój rozkaz.
Teraz mógł już usłyszeć wroga - rozmowy w szeregu to coś, na co Xeteskianie 
nigdy by 
sobie nie pozwolili. Ale ci ludzie uwierzyli, że już wygrali, i dlatego ich 
dyscyplina była 
gorsza.
Kiedy biegli w głębokiej ciemności może czterdzieści jardów za przeciwnikiem, 
wróg 
zobaczył zbliżający się atak i wszczęto alarm.
- Lewe skrzydło, lewe skrzydło. Biegnący, ponad trzydzieści jardów. Sprawdźcie 
na 
prawo.
Niemal natychmiast ktoś odpowiedział:
- Biegnący na prawym skrzydle.
Gdy kolumna Dordovańczyków zwolniła i rozległ się dźwięk wyciągania mieczy, Aeb 
wydał myślą rozkaz ataku. Oskrzydlające setki runęły do przodu, zawijając się w 
stronę 
środka kolumny.
Protektorzy w biegu ściągali z pleców miecze i topory. Aeb słyszał ich imię 
wymawiane 
w szeregach wroga i widział strach na ich twarzach.
Łucznicy.
Wystrzelili w niebo chmurę strzał. Było ich za mało i strzelali niecelnie, tylko 
jedna 
strzała trafiła brata w ramię. Odrzucił topór, a już drugi zbliżył się, by 
chronić jego ranny bok, 
i wysłał myśl, że będzie biegł dalej.
Tylna setka, zbliż się. Spotykamy się z lewą. Rozciągnąć się, podwójny szyk.
Aeb widział, jak bracia z setki po lewej zbliżają się, aby zamknąć pułapkę. 
Niczym fala 
przełamująca brzeg boczne szeregi Protektorów zaatakowały Dordovańczyków. Aeb 
pobiegł 
prosto i wbił się w czoło zaskoczonego przeciwnika, gdzie już szerzyła się 
panika.
Machnął toporem z lewa na prawo, czując, jak ostrze przecina ciało wroga i 
uniemożliwia 
mu zadanie ciosu znad głowy. Obok niego Xye zablokował cios toporem i wbił 
ostrze na 
wysokości bioder, bez trudu rozcinając ćwiekowany skórzany pancerz i ciało 
wroga.
Stojący nieruchomo przed Aebem przeciwnik zdołał w jakiś sposób wyprowadzić cios 
do 
góry. Aeb cofnął się i uderzył go płasko toporem w twarz, po czym ciął mieczem 
między jego 
nogami, rozpryskując krew na pięć stóp wokoło.
Tylna setka walczy. Tylna linia przerwana.
Prawy górny, blok toporem, Xye. Kontrola, miecz nisko, cios w przód.
Xye posłuchał i atakujący go człowiek zginął.
Aeb czuł, jak wróg traci pewność zwycięstwa. Wysyłając myślą rozkazy na lewo i 
prawo, 
prowadził Protektorów coraz głębiej, pozwalając wszystkim, na szczęście 
nielicznym, rannym 
cofnąć się, podczas gdy krąg się zacieśniał. Widząc, że są w pułapce, 
Dordovańczycy 
podnieśli głosy, ich ciosy stały się mocniejsze i bardziej rozpaczliwe. Formacja 
obronna 
chwiała się.
Aeb wbił topór w kark Dordovańczyka, padając, mężczyzna złapał za jego ostrze. 
Aeb 
puścił broń, po czym, jak tylko odzyskał równowagę, zablokował inny cios 
mieczem, tak jak 
poradził mu brat za plecami. Potem wbił pięść w usta i nos zaskoczonego 
przeciwnika, 
powalając go, zanim jeszcze przeciągnął mieczem po jego piersi.
Miecz zazgrzytał na pierścieniach zbroi, krzesząc iskry i pozbawiając mężczyznę 
tchu. 
Nie był w stanie obronić się przed następnym ciosem, który rozdarł mu gardło, 
spryskując 
krwią maskę Aeba. Protektor potrząsnął głową, aby usunąć krople krwi z otworów 
na oczy.
Wszyscy nie żyją. Nikt nie wraca do domu, wysłał.
Zwyciężymy. Jesteśmy jednością.
Protektorzy parli dalej do przodu, ich broń połyskiwała matowo pod zachmurzonym 
niebem, gdy pochodnie wrogów gasły, rzucane na błotnistą ziemię. Krzyki 
bezradnych 
Dordovańczyków cichły, kiedy jeden po drugim padali. Jeden z nich nawet rzucił 
broń w 
geście poddania. W następnej chwili Xye ściął mu głowę.
Wszystko się skończyło. Ostatni przeciwnik Aeba dostał w brzuch, po czym on i 
pół 
tuzina jego kamratów wyzionęło ducha.
Jesteśmy jednością.
Zwyciężyliśmy.
Raport, pomyślał Aeb.
Zginęło trzech Protektorów. Dwudziestu jeden było rannych, z czego dwunastu nie 
będzie 
już mogło walczyć tej nocy. Aeb poczuł przypływ irytacji. Gdzieś musiała zawieść 
dyscyplina.
Nie, odparł Xye. Otoczeni walczą za dwóch. Rozpacz dodaje umierającym sil.
Zatem nie doceniliśmy ich siły. Uczcie się bracia, uczcie.
Jesteśmy jednością.
Aeb wytarł broń o ubranie poległych i wręczył Xye topór, aby ten umieścił go na 
jego 
plecach, po czym zrobił to samo z toporem brata. Pochylił się, oderwał kawał 
materiału z 
koszuli Dordovańczyka i przetarł nią maskę i ramiona, by powitać zbliżającego 
się Sytkana.
- Powiedziałbym, że gratuluję, ale wobec takiej rzezi świadczyłoby to o braku 
serca.
- Zwyciężyliśmy - powiedział Aeb.
- Widzę. - Sytkan przyglądał się trupom z wyraźnym obrzydzeniem. - Chyba w 
pewnej 
chwili chcieli się poddać. Aeb, raport.
- Więźniowie są zagrożeniem - odparł Aeb.
- Tylko tyle?
- Nie mamy możliwości trzymania więźniów - dodał.
Mag westchnął.
- Przypuszczam, że nie. Odzyskajcie maski, niech ranni zgłoszą się do maga. 
Pozostawcie 
tych, którzy nie są w stanie za nami biec. Walka jeszcze się nie skończyła. 
Jakieś pytania?
- Czy będziemy tędy wracać?
- Oczywiście. Ruszamy, Aeb.
Wybrany Protektor wydał rozkazy i wkrótce cała armia pobiegła w stronę Arlen.
* * *
Darrick stanął przed swoją jazdą świadom, że cokolwiek powie, wszystko dotrze 
też do 
uszu Selika. Ale nic nie można było na to poradzić. Jego ludzie czekali w 
milczeniu, a konie 
stały spokojnie, w świetle latarni i pochodni ich boki dymiły. Lord Arlen bez 
wątpienia 
wkrótce się zjawi, ale to nie jego Darrick się obawiał. Bał się Protektorów. Nie 
pokazał tego 
po sobie, ale słowa Bezimiennego trafiły w cel. Kiwnął głową Izackowi.
- Generał przemówi! - krzyknął dowódca. Milczenie stało się jeszcze głębsze. 
Darrick 
widział, że Selik znów spaceruje po pokładzie Wiązu Oceanu.
- Ku mojemu zaskoczeniu, rozczarowaniu i obrzydzeniu potwierdzam, że stojący za 
mną 
Dordovańczycy pomagają Czarnym Skrzydłom, które są na statku po mojej prawej 
stronie. - 
Umilkł, kiedy wśród żołnierzy przebiegł szmer. Potem podniósł rękę i ciągnął 
dalej.
- Jak wiecie, nasza Rada zgodziła się wspierać Radę Dordover w jej wysiłkach, by 
zapewnić dziecku bezpieczeństwo i przekazać je w dobre ręce. Najwyraźniej jednak 
ich 
zamiary zmieniły się i Dordovańczycy świadomie oddali jej matkę, która pochodzi 
z ich 
kolegium, w ręce Łowców Czarownic.
- Dlatego nie możemy odzyskać statku, musimy teraz pilnować i żaglowca, i jego 
obecnych właścicieli.
Kolejna pauza, ale tym razem nie rozległ się ani jeden dźwięk.. Dla żołnierzy te 
słowa 
były jak cios młotem.
- Nie mogę mówić za was, podjęcie decyzji zależy od sumienia każdego z was. 
Wiecie, 
co dzieje się na Balai, żywioły niszczą nas, a napędza je magia. Wszyscy 
zgadzamy się, że to 
musi zostać powstrzymane, ale najwyraźniej proponowane przez kolegia metody nie 
są takie 
same.
- Stoicie przed Dordovańczykami. Nominalnie to nasi sojusznicy. Zbliżają się 
także 
Protektorzy, a Xetesk ma plany, którym, znów nominalnie, my się sprzeciwiamy.
- Jeszcze raz powtarzam: nim podejmiecie decyzję, spójrzcie w swoje sumienie, 
pomyślcie o rodzinach i wszystkim, co jest wam drogie. Jeśli o mnie chodzi, nie 
mogę i nie 
będę popierał tych szumowin na statku. Niniejszym zrzekam się stopnia generała i 
dowództwa nad wami, wycofuję swoje poparcie dla działań kolegiów Lystern i 
Dordover. To 
czyni mnie zdrajcą. Jeśli ktoś z was zechce mnie teraz zaaresztować, nie będę 
stawiał oporu. 
Jeśli nie, ruszę swoją drogą. Izack, teraz ty tu dowodzisz.
Darrick ścisnął piętami konia i odjechał w narastającym tumulcie, a po twarzy 
spływały 
mu łzy.
* * *
- Podoba ci się to, Bezimienny? - zapytał Hirad, kiedy biegli do doków.
- Co? - zdziwił się wojownik.
- No wiesz, kiepski miecz, brak zbroi. Mam nadzieję, że przynajmniej jesteś 
przez to 
szybszy.
- Dam sobie radę. Pilnuj swoich zwierzaków.
Hirad uśmiechnął się. Wilki biegły z jednej strony, Bezimienny z drugiej, a obaj 
magowie 
za nimi. Kiedy minęli drewniane podwórze, zobaczyli doki.
- Powiem Thraunowi, że go tak nazwałeś.
- Mówisz płynnie po wilczemu? - Bezimienny skrzywił się i przyłożył dłonie do 
głowy. - 
Bogowie, zaczęło się.
- Protektorzy?
- To jest niczym echo bitwy w mojej głowie. Oni walczą - potwierdził wielki 
wojownik.
- To musi być poza miastem, inaczej byśmy ich usłyszeli. Do doków! - krzyknął 
Hirad.
Bezimienny skinął głową i prowadził Kruków dalej. Od jeziora wiał ostry i zimny 
wiatr, a 
deszcz, który zaczął się jako drobna mgiełka, teraz przeszedł w ulewę. 
Bezimiennemu 
musiało być zimno, ale nie pokazywał tego po sobie. Hirad zaś usiłował nie 
myśleć o pocie, 
który zamarznie na jego ciele, kiedy się już zatrzymają.
Jakieś sto jardów przed nimi stała jazda. Byli rozstawieni wokół statku, który 
musiał być 
Wiązem Oceanu. Za nimi w ulewie migotały tuziny pochodni, wskazując, że to 
kolejny 
oddział, którego nie mogli jednak rozpoznać.
- Tam stoi Darrick - wskazał ruchem głowy Bezimienny, gdy zanurkowali w cień 
osłaniającego podwórko drzewa.
- Pilnuje statku? - zapytał Hirad, wystawiając głowę zza drzewa.
- Tak albo zabrania komuś wsiąść na pokład - odrzekł Ilkar. - Widzę go. 
Przemawia do 
swoich ludzi, a sądząc po ich zachowaniu, nie podoba im się to, co słyszą.
Hirad popatrzył na Thrauna i watahę. One również zatrzymały się wraz z Krukami. 
Teraz 
Thraun chodził wokół stada, nie odrywając wzroku od widocznej z dala masy 
końskiego 
mięsa.
- I co teraz? Wilki się niecierpliwią.
- Nie rozumiem, po co je tu sprowadziłeś, Hirad - zdziwił się Denser.
- Wiesz co, Xeteskianinie, ty im powiedz, by nie podchodziły, i zobaczymy, jak 
wiele 
wskórasz.
- Cicho - odezwał się Bezimienny. - Zostawcie kłótnie na później. Powinniśmy 
przedrzeć 
się do Darricka i ostrzec go, co się święci. Niech Dordovańczycy przyjmą cały 
impet, bo jak 
przypuszczam, już są w mieście. Niestety, sądzę, że za nim stoi kawaleria 
Dordover i że nasz 
widok wcale ich nie ucieszy.
- Nieważne - odparł Denser. - Na tym statku jest Erienne, musimy się na niego 
dostać.
- Powiedz to człowiekowi, którego kawaleria tam stoi.
- A niech to, Bezimienny - warknął Denser. - Nie potrzeba nam mięśni, tylko 
tego. - 
Postukał się w głowę. - Kilka dobrze wycelowanych czarów wzbudzających panikę, 
Ilkar i ja 
wlatujemy, łapiemy Erienne i odlatujemy w ciemność.
Bezimienny odwrócił się i spojrzał w twarz Densera.
- To samobójstwo. Naprawdę sądzisz, że Czarne Skrzydła niczego nie podejrzewają? 
Na 
bogów, tam jest pewnie z sześćdziesięciu magów, a was tylko dwóch. Nie wiesz, 
gdzie ją 
trzymają ani jak są silni. Nie możemy zrobić niczego, co mogłoby wyrządzić jej 
krzywdę.
- Oni już jej robią krzywdę.
- To w takim razie nie możemy zrobić niczego, co mogłoby ją zabić. Jeśli mamy 
zaatakować, to tylko z zaskoczenia. Tak mało wiemy, dlatego chciałem porozmawiać 
z 
Darrickiem. Denser, rozumiem twoją rozpacz, wszyscy pragniemy jak najszybciej 
uratować 
Erienne, ale nie pora na wygłupy. Masz może jakiś pomysł, aby zaprowadzić nas do 
Darricka...
- Nie trzeba - przerwał mu Ilkar. - Jedzie tutaj. Sam.
Nawet Thraun przestał krążyć i popatrzył na niego.
Rozdział 24
Ren’erei ukryła się za drewnianym pomostem, a jeźdźcy minęli ją z głośnym 
stukotem 
kopyt. Obserwowała, drżąc gwałtownie, jak po krótkiej wymianie zdań z Selikiem 
kawaleria 
ustawia się w szyku, który wyglądał na obronny. Jeźdźcy nie byli Czarnymi 
Skrzydłami, 
należeli do jednego z kolegiów. Nie miało to wielkiego znaczenia, jedynie 
zwiększało jej 
zagubienie. Podniosła się i skulona pobiegła wzdłuż doków w poszukiwaniu jakiejś 
kryjówki 
za targiem rybnym.
Kiedy właśnie miała zamiar przeskoczyć kilka worków odpadów, jej uwagę zwróciło 
skulone na ziemi ciało. Zatrzymała się i pochyliła. Leżący człowiek był martwy, 
leżał twarzą 
w śmierdzącej mazi wypełniającej rynsztok, który odprowadzał odpady rybne do 
zatoki. Nie 
było to właściwe miejsce do leżenia, czy za życia, czy po śmierci.
Ren’erei nie mogła zostawić mężczyzny w tym miejscu, więc przewróciła go na 
plecy.
- O nie - westchnęła.
To był Donetsk. Z ponurą miną złapała ciężkie ciało i powoli wyciągnęła je z 
błota. 
Podkute buty mężczyzny stukały o bruk. Przeniosła go na żwirowane zbocze 
prowadzące do 
przystani rybackiej. Kiedy nadejdzie ranek, lepiej, żeby odnaleziono go w jakimś 
czystym 
miejscu.
Poprawiając płaszcz mężczyzny, Ren’erei zauważyła w jego piersi ranę od noża. 
Brak 
jakichkolwiek obrażeń na twarzy, szyi i rękach sugerował, że Donetsk nie 
spodziewał się 
ataku. Nie było walki. Ren’erei położyła dwa palce na ranie i wypowiedziała 
krótką modlitwę 
o spokój w następnym życiu. Wiedziała, że to wszystko drobne gesty, ale 
pamiętała 
zamordowanego i wiedziała, że zasługiwał przynajmniej na tyle, gdy jego ciało 
stygło i 
sztywniało.
Znowu zbliżały się jakieś konie, tym razem hałas nadchodził ze wschodu. Ren’erei 
położyła się na ziemi obok ciała Donetska, by ich obserwować. Stukot kopyt, 
brzęk metalu i 
męskie głosy odbijały się echem od sąsiednich budynków, a w słabym świetle 
rzucanym 
przez pochodnie wyrastały długie cienie. Gdy kawaleria przejeżdżała obok, elfka 
rozpoznała 
symbole Kolegium Dordover. Usłyszała, że zatrzymują się przy Wiązie Oceanu Nie 
wiedziała, czy mają zamiar rozmawiać z tymi, którzy tam się znajdują, czy też z 
nimi 
walczyć. Ale nie mogła czekać na to, co się stanie.
Zimny wiatr już prawie ją wysuszył, ale znowu zaczął padać deszcz. Spojrzała na 
przetaczające się po niebie ciężkie chmury i zapowiadające pogorszenie sytuacji 
mignięcia w 
głębi chmur, i pomodliła się o Przebudzenie Lyanny.
Potem podniosła się i pobiegła przez zaplecze targu rybnego w stronę Placu 
Stulecia. 
Niemal w każdym domu paliły się światła, ludzi obudziły setki jeźdźców, którzy 
nagle wpadli 
na teren doków. Na Placu wciąż jeszcze działały otwarte do późna tawerny. Jeśli 
Krucy są w 
mieście, właśnie tam może się tego dowiedzieć.
* * *
Bezimienny stał i patrzył, jak Darrick jedzie kłusem w stronę ich pozycji. Hirad 
klęczał 
przy Thraunie, otaczając ramieniem szyję wilka, aby go powstrzymać przed atakiem 
i 
uspokoić. Czuł, że stado jest zdenerwowane i agresywne. Pozwolili mu, by ich 
prowadził, ale 
teraz ich niezadowolenie rosło. Hirad bowiem nie zaprowadził ich do tego, co ich 
interesowało, cokolwiek by to było. Jeszcze nie.
Darrick ściągnął wodze tuż przed Krukami i natychmiast zeskoczył z siodła, a 
jego koń 
stanął dęba. Puścił wodze i wtedy zwierzę odskoczyło i pogalopowało w boczną 
uliczkę, 
znikając w ciemnościach.
- Bogowie, cieszę się, że was widzę - powiedział.
- Żałuję, że nie mogę powiedzieć tego samego - odparł Bezimienny - ale nie lubię 
być 
zakłamany.
- To widać. - Uśmiech Darricka był ponury. - Słuchaj, nie możemy tu rozmawiać. 
Będą 
nas obserwować.
- I co z tego?
- Właśnie złożyłem rezygnację. Zdezerterowałem, tak to się chyba nazywa.
- Słucham? - odezwał się Hirad.
Darrick odwrócił się i dopiero wtedy go zauważył.
- Na bogów, co to wszystko ma znaczyć?
- To Hirad i wilki, które go zabiły, tak w każdym razie twierdziłeś z dużą 
pewnością 
siebie - zakpił Ilkar.
- One świetnie nadają się do zdobywania więzień - dodał Hirad.
- Rozumiem. - Przyglądali się, jak Darrick z trudem odzyskuje panowanie nad 
sobą. - 
Zejdźmy z widoku. Chyba mogę wam pomóc.
Krucy odeszli na bok, a Thraun podążył za nimi spojrzeniem.
- Nie umiem ci tego wyjaśnić - powiedział Hirad. - Robimy wszystko, co można. 
Ale nie 
wiem, czego ty chcesz. My próbujemy dostać się do Erienne.
Na dźwięk tego imienia Thraun zawarczał. Tymczasem stado wilków wstało i poszło 
w 
ślady Kruków pod okap tartaku.
- Mów - powiedział Denser.
- Powinienem był was posłuchać - rzekł Darrick. - Przepraszam.
- Teraz to nieważne - odparł Bezimienny. - Mamy większe problemy, więc przejdź 
do 
sedna sprawy.
- Zdaję sobie sprawę. Słuchajcie, Dordovańczycy zawarli sojusz z Czarnymi 
Skrzydłami. 
Nie mogę tego znieść, więc odszedłem, zdezerterowałem. Moi ludzie muszą sami 
podjąć 
decyzję, a podejrzewam, że duża część, choć lojalna wobec mnie, nie będzie miała 
nic 
przeciwko sojuszowi z Czarnymi Skrzydłami. Chcą ratować swoje domy i rodziny tak 
samo, 
jak my wszyscy, a ten sojusz oznacza najszybszą i najbardziej oczywistą drogę do 
odszukania 
dziecka.
- Oni nie mają o niczym pojęcia! - wybuchnął Denser. - Te bydlaki wyrwą jej 
bijące 
serce.
- Wiem - odpowiedział Darrick. - Bogowie, wiem o tym. Ale nie możemy próbować 
uwolnić Erienne tutaj. Zabiją ją i będą próbować dotrzeć do Lyanny w jakiś inny 
sposób, 
jestem tego pewien. Słuchajcie, nie mam pojęcia, co planuje Dordover, ale 
słyszałem, że 
wynajęli ten statek. - Wskazał na odległe stanowisko postojowe, gdzie stał 
przycumowany 
duży statek oceaniczny. Na jego pokładzie trwał ruch i paliły się światła. - 
Jestem pewien, że 
jest zaprowiantowany i gotowy do wypłynięcia. W końcu Dordovańczycy czekali tu 
już od 
dwóch tygodni.
- Czyli bierzemy ten statek i płyniemy za Wiązem? - zapytał Hirad.
- Nie widzę innego rozwiązania. W każdym razie nie w tej chwili. W ten sposób 
przynajmniej zobaczymy, jak rozwija się sytuacja.
Bezimienny pokiwał głową.
- Zgadzam się. Potrzebujemy szybko jakiegoś planu. Nie sądzę, by Dordovańczycy 
czekali do rana.
- Cóż, ty tu jesteś ekspertem, Bezimienny - powiedział z przekąsem Denser.
- A ty nadal jesteś niezmiernie zabawny - odparł Hirad.
- Chodzi mi o to, że nie rozumiem, jaki sens ma podążanie za nimi.
- To nie jest kwestia naszego wyboru - stwierdził Bezimienny. - Zostając w Arlen 
nie 
uwolnimy Erienne. Za to wyspa albo nawet samo morze dadzą nam szansę, jeśli 
tylko 
będziemy gotowi do natychmiastowego działania.
Denser właśnie miał mu odpowiedzieć, gdy nad portem pojawiło się i rozkwitło 
zaklęcie, 
a chwilę później odgłos wybuchu odbił się echem od doków. Po nim nastąpiły ryki 
mężczyzn 
i stukot kopyt, gdy kawaleria w pośpiechu przegrupowywała się. Wykrzykiwano 
rozkazy, 
powietrze wypełniały odgłosy zbliżającej się bitwy.
Bezimienny spojrzał na Hirada i pokiwał głową.
Protektorzy przybyli do Arlen.
* * *
Ren’erei doszła do Placu Stulecia i stwierdziła, że zapełniają go strażnicy 
lorda Arlena. 
On sam siedział na grzbiecie wielkiego gniadego ogiera i przemawiał do coraz 
większego 
tłumu.
- ...spokojne miasto i, paradoksalnie, musimy walczyć, by takie pozostało. Nasze 
doki 
zostały zaatakowane. Wszyscy ci, których nie rozpoznamy, są niemile widziani i 
zostaną 
wypędzeni. Są ze mną moje straże i oczywiście jeśli ktoś z was czuje się na 
siłach, może do 
nich dołączyć.
Ren’erei potrząsnęła głową. No cóż, chętnych na pewno nie zabraknie, skoro 
dawano 
ludziom zgodę na stosowanie przemocy, towarzyszący tym słowom ryk był tego 
najlepszym 
świadectwem. Za chwilę elfka zobaczyła mężczyzn pojedynczo i dwójkami 
spieszących w 
stronę doków - nie wątpiła, że to marynarze pragnący znaleźć się na względnie 
bezpiecznych 
statkach.
Rozejrzała się po tłumie w poszukiwaniu Kruków, ale twarze zlewały jej się w 
oczach. 
Lord wykrzykiwał rozkazy, jego strażnicy formowali szyk. Tłum deptał im po 
piętach, gotów 
do działania. Znowu potrząsnęła głową. Dwa tuziny pijanych mężczyzn i niewiele 
więcej 
strażników przeciwko wyszkolonej konnicy. Miała tylko nadzieję, że Arlen wyłga 
się od 
walki, kiedy przyjdzie co do czego.
Za plecami Ren’erei noc przeszyło światło zaklęcia, na chwilę rozjaśniając 
niebo. Plac 
wypełnił tępy huk, a zaraz potem stłumiony ryk setek gniewnych głosów. Tłum 
ruszył w 
stronę południowego skraju rynku. Arlen i jego strażnicy podążali środkiem, nikt 
już nie 
stwarzał pozorów porządku.
Ren’erei obserwowała ich odejście. Chwyciła za ramię strażnika, który zamykał 
pochód. 
Mężczyzna spojrzał na nią, jego twarz była zacięta, zła i zdeterminowana.
- Krucy - zapytała Ren’erei. - Gdzie są Krucy?
Strażnik roześmiał się.
- Tam, gdzie powinni teraz być wszyscy przyjaciele magii, elfko. Pod kluczem. 
Dołączcie 
do nas, jeśli chcecie uratować swoje statki. - I z tymi słowami odwrócił się i 
pobiegł za resztą.
Ren’erei westchnęła i ruszyła w stronę więzienia, obawiając się wybuchu rzezi.
* * *
Thraun zawył, a wtedy stado ruszyło z powrotem w stronę doków, nie zwracając 
uwagi 
na krzyki Hirada nakazującego im zatrzymać się.
- Krucy za mną! - rozkazał Bezimienny.
Wyciągnęli miecze, Denser i Ilkar przygotowali zaklęcia i szybko ruszyli w 
stronę 
doków. Deszcz był coraz bardziej ulewny, uderzał mocno w ich twarze. 
Rozgrywająca się 
przed nimi scena przypominała całkowite szaleństwo.
Magazyn w sąsiedztwie targu rybnego płonął, a w pobliżu Wiązu Oceanu trwała 
walka 
między Protektorami a Dordovańczykami. Duża część żołnierzy Lystern stała z 
boku, ale 
wielu przyłączyło się do walki, widząc w Xetesku znienawidzonego wroga, który 
zawsze 
wzbudzał w nich strach.
Hirad w biegu zauważył, jak stado znika w oświetlonym blaskiem ognia piekle, a 
potem 
zobaczył stające dęba konie i usłyszał charakterystyczne wycie Thrauna. Nie miał 
pojęcia, co 
wilki chciały zrobić, ale przynajmniej mogły dać upust nagromadzonej agresji. 
Cieszył się, że 
nie stoi im na drodze.
- Tarcze w górę - polecił Ilkar.
- Kule gotowe - odparł Denser.
Na tle płonącego magazynu widać było unoszące się w powietrzu sylwetki.
- Latający magowie - rzekł cicho Ilkar.
- Patrzcie, Wiąz wychodzi w morze - zauważył Bezimienny.
Rzeczywiście, fok wznosił się już na maszt, cumy zostały odrąbane. Statek otarł 
się o 
ścianę doku ze zgrzytem, który musiał zranić uszy kapitana, i fok chwycił wiatr. 
Tymczasem 
magowie krążyli wysoko po niebie.
- Ilu możesz ich naliczyć, Ilkar? - zapytał Bezimienny.
Krucy zatrzymali się, gdyż nie chcieli brać udziału w bitwie, która teraz 
przeniosła się w 
pobliże Gospody nad Jeziorem. Jej klienci wylewali się ze środka i uciekali w 
stronę centrum 
Arlen.
- Dziesięciu, może więcej - odparł Ilkar. - Trudno policzyć.
Pojawił się kolejny błysk i Kule-Płomieni trafiły w środek kawalerii Lystern, 
płosząc 
konie i jeźdźców. Tymczasem na wschodzie spadł Ognisty-Deszcz, i mimo wilgoci z 
dachu 
targu rybnego zaczął unosić się dym i para. Wiatr przyniósł do doków ostry smród 
palących 
się odpadów rybnych i oleju.
Oddział kawalerii Dordover wyrwał się z wiru walki, przebił przez 
Lysterneńczyków i 
przeleciał obok gospody w stronę Placu Stulecia.
- To blef - ocenił Darrick. - Wkrótce wrócą po przeciwnej stronie doków.
- Potrzebujemy większych sił, jeśli mamy zająć ten żaglowiec - powiedział 
Bezimienny.
- Masz jakiś pomysł? - zapytał Hirad.
- Tak. Darrick, idź na statek i zobacz, co tam można zrobić. Denser, zabierz się 
razem z 
nim. Hirad, Ilkar, chodźcie ze mną. Zobaczymy, czy uda nam się ściągnąć część 
Protektorów.
- Dlaczego to właśnie ty zawsze układasz plany, co? - zapytał Denser.
- Zrób to. - Bezimienny odwrócił się do Hirada. - Chodźmy.
Biegnąc, Hirad przyglądał się sytuacji na polu walki. Lysterneńczycy pozbawieni 
przywódcy właściwie wpadli w panikę. Utrata Darricka była dla nich olbrzymim 
ciosem, a 
choć zastępujący go mężczyzna, w którym Hirad rozpoznał Izacka, wykrzykiwał 
rozkaz za 
rozkazem, jeźdźcy najwyraźniej nie widzieli, czy mają uciekać, czy walczyć. W 
efekcie 
jednostka rozpadała się i tylko tarcza zaklęć chroniła ją przed katastrofą. 
Jeśli Protektorzy do 
nich dotrą, będzie rzeź.
Za kłębiącą się kawalerią Lystern Dordovańczycy utworzyli ciasny szyk obronny 
wzdłuż 
wąskiego frontu rozciągającego się między targiem rybnym, płonącym magazynem i 
nabrzeżem. Po początkowym rozproszeniu część magów Dordover zmusiła Protektorów 
za 
pomocą Spirali-Mocy do wycofania się, a część chroniła kawalerię przed wrogimi 
pociskami i 
zaklęciami.
Protektorzy, w poszukiwaniu innej drogi, zaczęli wlewać się do miasta, podczas 
gdy 
Dordovańczycy tworzyli podobne blokady na wschód od targu rybnego i wokół 
Gospody nad 
Jeziorem.
W tym czasie magowie z Xetesku zajęli się otaczającymi ich budynkami. Pierwszy 
Ognisty-Deszcz spadł na rynek przypadkowo, lecz teraz na oczach Hirada kolejne 
Kule-
Płomieni były kierowane na drewniano-łupkowe dachy budynków. Wyschnięte drewno 
zaczynało płonąć, płomienie wznosiły się w niebo w co najmniej dziesięciu 
miejscach wzdłuż 
całego targu.
- Do miasta! - ryknął Bezimienny i ruszyli drogą na prawo od Gospody nad 
Jeziorem.
Hirad widział, jak stado wilków płoszy konie, wpadając pomiędzy Lysterneńczyków. 
Thraun zatrzymał się, by spojrzeć na odpływający Wiąz Oceanu, po czym znów 
wbiegł w 
tłum.
Gdy Krucy opuszczali doki, pojawił się przed nimi tłum ludzi, prowadzony przez 
mężczyznę na koniu. Lord Arlen.
- No, to był błąd - mruknął Bezimienny.
Skoczył w alejkę na zapleczu gospody, ale było już za późno. Kilku ludzi ruszyło 
za nimi, 
wybierając Kruków na pierwszy cel ataku. Bezimienny i Hirad stanęli obok siebie, 
ostrze 
wielkiego mężczyzny stukało o kamienie niczym metronom.
- Nie róbcie tego - ostrzegł Bezimienny.
Nie byli to strażnicy Arlena, lecz mieszkańcy miasta, pijani alkoholem i 
adrenaliną.
- Lord chce, by tacy jak wy opuścili miasto - wybełkotał jeden z nich.
- Nie możemy tego zrobić - powiedział Hirad. - Odejdźcie stąd i lepiej idźcie do 
domu. 
Tu nie jest bezpiecznie.
- To nasze miasto - upierał się ktoś inny. - I to my mówimy, kto ma stąd iść, a 
nie wy. - 
Rozległ się pomruk zadowolenia, któremu towarzyszył zgodny ruch tłumu do przodu.
Hirad miał przed sobą sześciu mężczyzn, wszystkich dużych, jednak żaden z nich 
nie był 
szermierzem. Żałował tego, co zaraz miało się wydarzyć. Miecz Bezimiennego wciąż 
wystukiwał rytm, barbarzyńca dla efektu dwa razy zmienił chwyt, lecz napastnicy 
byli zbyt 
pijani, by zauważyć, jakich umiejętności wymagało coś takiego.
Stojący za nimi Ilkar westchnął.
- O co chodzi? - zapytał Hirad, nie odwracając się.
- Ja... - Elf nagle przerwał. - Bogowie, chwyćcie tych z przodu.
Krucy nigdy nie zadawali Ilkarowi pytań. Hirad i Bezimienny wyciągnęli ręce tak 
szybko, 
że mężczyźni nawet nie mogli zareagować, złapali ich i wciągnęli pod tarczą, 
gdzie 
bezskutecznie machali swoimi mieczami. Potem Hirad wepchnął głowicę miecza pod 
szczękę 
jednego z przeciwników, żeby go uspokoić. Szarpanina nie trwała długo.
Następnie w gospodę uderzył Piekielny-Ogień, kolumny rozgrzanego płomienia 
szukającego żywych dusz. Ogień karmił się drewnem, wypychał wszystkie okna na 
zewnątrz 
w fontannie szklanych odłamków, a swobodne kolumny szalały i wyłapywały swoje 
ofiary.
Mieszkańcy Arlen krzyczeli z przerażenia. Potem krzyki przeszły w śmiertelne 
wrzaski, 
gdy Piekielny-Ogień wbił się w ich bezbronne ciała, płonące trupy wylatywały na 
ulicę 
niczym szmaciane lalki.
Gospoda nad Jeziorem paliła się, płomienie strzelały z pustych ram okiennych i 
otworów 
w łupkowym dachu.
- Ilkar? - zapytał Bezimienny.
- Tak. Spieszmy się, spieszmy!
Bezimienny potrząsnął trzymanym mężczyzną.
- Wracajcie do domów i zajmijcie się rodzinami. To was przerasta. - I odepchnął 
go. 
Hirad zrobił to samo i obaj odeszli, omijając leżące wokół trupy.
- Krucy! Krucy za mną!
Rozdział 25
Thraun wiedział, gdzie ona jest, i wezwał do siebie watahę, choć czuł, że stado 
jest 
przerażone. Wilki biegały wśród ofiar, wyjąc i gryząc, sprawiając, że przerażone 
zwierzęta 
podskakiwały i kręciły się wbrew woli swoich panów. Stado bez trudu unikało 
ostrych rzeczy 
w rękach ludzi, przemykało między nogami ofiar i pod ich spoconymi ciałami.
Znów nie będzie uczty, ponieważ powietrze wokół nich źle pachniało, a płomienie 
sprawiały, że było jeszcze gorzej. Przyczyną tego była kobieta z duszą owianą 
mgłą, którą 
Thraun znał i którą widział z dzieckiem przed spotkaniem z ludzkim członkiem 
stada. Była 
teraz na pływającym lądzie, który poruszał się z wiatrem, i to jej imię 
wypowiedział ludzki 
członek stada. Thraun nie umiał powtórzyć tego dźwięku, ale w głębi duszy czuł, 
że 
doprowadził stado do odpowiedzi, których razem szukali.
Cel był tak blisko, a jednak nie udało się. Silny wiatr odpychał coraz dalej 
pływający ląd. 
Powstała w ten sposób zbyt wielka szczelina, by mogli ją przeskoczyć, z każdą 
chwilą stawała 
się coraz większa. Thraun zawył, pragnąc, by ląd powrócił, jednak wiatr wiał 
coraz mocniej, 
a deszcz padał mu w oczy i nos i zalewał futro. Na drzewach pływającego lądu 
wyrosło 
jeszcze więcej białych liści, które chwytały wiatr, i kobieta zniknęła w nocy.
Znów zawył, wezwał do siebie watahę i pobiegł, aby szukać ludzkiego członka 
stada.
* * *
Wiąz Oceanu rozwijał kolejne żagle i wypływał na jezioro. A nad nim unosili się 
na 
rozświetlonym płomieniami niebie dordovańscy magowie, jeden z nich nawet 
wylądował na 
pokładzie statku.
Biegnąc w stronę Placu Stulecia, Hirad słyszał za plecami oddział kawalerii 
Dordover, 
najpewniej omijającej plac, by uniknąć kontaktu z wrogiem przed dotarciem do 
doków. Po 
lewej także słyszał stukot końskich kopyt i odgłos biegnących stóp.
Na południe od rynku, na końcu rzędu biur, Bezimienny stanął i wyciągnął rękę, 
by 
zatrzymać biegnących obok Hirada i Ilkara. Przed sobą mieli ponad 
siedemdziesięciu 
Protektorów otaczających kręgiem sześciu konnych magów. Było jasne, że magowie 
najchętniej by przejechali po Bezimiennym, ale Protektorzy natychmiast 
zatrzymali się na 
jego widok. Hirad poczuł płynący z ich strony podziw.
- Potrzebuję czterdziestu Protektorów i tylu magów, ilu możecie mi oddać bez 
uszczerbku 
dla planu, który realizujecie - powiedział Bezimienny, trzymając przed sobą 
miecz 
skierowany ostrzem do dołu.
- Za kogo ty się uważasz, za władcę kolegium? - zapytał jeden z magów, a 
irytacja w jego 
głosie mieszała się z niejakim podziwem.
- Nie, jestem Bezimienny, a to są Krucy, i wszyscy chcemy uratować Lyannę przed 
Dordover.
Mag pokiwał głową.
- Prawdę mówiąc, rozpoznałem cię. Myślisz, że masz większe szanse na osiągnięcie 
tego 
niż my? - Teraz szacunek był silniejszy niż gniew.
- Wiąz Oceanu odpłynął. Naszą jedyną szansą jest zdobycie innego statku. Wiemy o 
jednym, który jest już zaprowiantowany i gotowy do wypłynięcia, ale w tej chwili 
zmierza w 
jego stronę dordovańska kawaleria. Potrzebuję Protektorów, żeby dostali się na 
pokład i 
pomogli nam w czasie późniejszych walk. Chciałbym także, by reszta waszych sił 
zajęła 
Dordovańczyków i Lysterneńczyków. Muszę natychmiast znać waszą odpowiedź.
Mag znów pokiwał głową.
- Weź trzydziestu Protektorów, ale nie mogę oddać ci żadnego maga. Nazywam się 
Sytkan. Niech Denser da mi znać, kiedy opanujecie statek.
Bezimienny uśmiechnął się.
- Dziękuję, Sytkan. Być może właśnie uratowałeś dziecię Jedności. - Wskazał na 
Protektorów. - Aeb, prowadź naszych braci.
Odwrócił się, a wraz z nim Hirad i Ilkar, i razem ruszyli w stronę doków.
* * *
Erienne słyszała odgłosy bitwy, ale niczego nie widziała, gdyż w niewielkie 
okienko 
kajuty zaglądała już noc. Modliła się, by jej kolegium po nią przyszło. Jeszcze 
mocniej 
modliła się, by kiedy następnym razem otworzą się drzwi, stał w nich Denser. 
Poczuła 
uderzenie, gdy rufa Wiązu otarła się o ścianę doku i drewno zaprotestowało. 
Słyszała 
wykrzykiwane przez kapitana rozkazy, z wyraźną niechęcią w każdej sylabie, i 
czuła 
kołysanie statku, gdy znalazł się na otwartej wodzie i nabierał prędkości. W 
końcu, kiedy 
otworzyły się drzwi i wszedł Selik, rozpłakała się.
- No, no, no - powiedział Selik, ignorując jej łzy. - Taka zabawa, że aż szkoda 
ją 
opuszczać.
- Wynoś się, Selik. Jesteś ohydny i nie chcę cię widzieć, póki nie przyjdziesz 
mnie zabić. 
- Mankietami koszuli wytarła oczy.
- Na twoje nieszczęście to mój statek i chodzę tam, gdzie chcę - powiedział 
Selik, po 
czym nagle zmienił ton. - Rozmawiałem właśnie z twoim starym przyjacielem, 
generałem 
Darrickiem. Wygląda na to, że nie jest zbyt szczęśliwy, iż siły dobra opanowały 
ten statek.
Erienne nawet nie podniosła głowy.
- Cóż, nie jest mordercą, prawda?
- Nie. Ale jest człowiekiem, którego zasady stają na drodze skuteczności.
- Nie rozumiem. - Erienne czuła się samotna i zagubiona. Oto płyną do Lyanny i 
ta 
podróż oznacza jej śmierć z rąk zdrajców, a tymczasem ona wymienia błahe słowa z 
Czarnym 
Skrzydłem, Selikiem.
- Wolał raczej zdezerterować niż dalej pomagać swoim dordovańskim sojusznikom.
- I dobrze zrobił. Okazali się niewiele lepsi od was - powiedziała Erienne, 
czując w ustach 
posmak żółci. - Coś jeszcze?
- Właściwie tak. Chciałem cię przedstawić komuś, kto, jak ci obiecywałem, miał 
tu 
przybyć. I oto spełniam swoją obietnicę.
- Wiesz co, Selik, mówisz zupełnie jak twój martwy przyjaciel Travers.
- Uznam to za komplement. Był wielkim człowiekiem.
- To nie był komplement.
Uśmiech Selika był wymuszony.
- Nie zapominaj, do kogo należysz. Ale ja, tymczasem, nie mam zamiaru zapomnieć 
o 
dobrych manierach.
I oto Erienne zobaczyła wchodzącego mężczyznę, jego uśmiech, wyciągnięte ręce i 
dobroduszny wyraz twarzy. Nagłe zawroty głowy zamgliły jej wzrok, usiadła ciężko 
na łóżku 
i mocno wbiła dłonie w koc, żeby trzymać się prosto. Znów podniosła wzrok.
To ty - zdołała tylko powiedzieć.
* * *
Aeb nie spuszczał wzroku z postaci Sola, Bezimiennego. Protektorzy biegli z nim 
i tylko 
z nim, a Aeb doświadczał uczucia, które jedynie z trudem sobie przypominał. 
Płonęło i w 
nim, i w Zbiorniku, wszystkie dusze je dzieliły. Ale to on i bracia byli przy 
nim i odczuwali je 
najmocniej, i choć to uczucie było im obce, nie było niechciane.
Radość.
* * *
Na pokładzie statku, który wedle słów Darricka był zaprowiantowany i gotowy do 
odpłynięcia, paliły się latarnie. Nazywał się Słońce Calaius, a jego załoga 
stała na pokładzie i 
patrzyła w stronę doków, gdzie podsycany przez wiatr ogień rozprzestrzeniał się 
szeroko, 
grożąc pobliskim budynkom nie zniszczonym jeszcze przez atak.
Ognisty-Deszcz, rzucany zarówno przez magów Lystern, jak i Dordover i Xetesku, 
płynął 
ciągłym strumieniem na doki, a migotanie tarcz, które przykrywały teraz 
wszystkie konie i 
jeźdźców, dopełniało magicznego widoku.
Na oczach Darricka Piekielny-Ogień trafił w Gospodę nad Jeziorem, rozległy się 
stamtąd 
wrzaski bólu. Nagle z bocznej uliczki wysypali się jacyś ludzie i rzucili na 
kawalerię Lystern. 
Zaskoczeni Lysterneńczycy odpowiedzieli na atak połowiczną szarżą, po czym 
najwyraźniej 
pozostający do tej pory w odwodzie magowie zablokowali ludziom drogę Spiralami-
Mocy.
- Zobacz, co ci się uda zrobić z załogą. Ja muszę się przygotować - powiedział 
Denser.
- Oczywiście - odparł Darrick.
- Aha, Darrick...
- Tak?
- Dziękuję.
Generał skrzywił się.
- Za co?
- Za postawienie życia mojej rodziny ponad polityką.
- W końcu. - I Darrick odwrócił się.
Denser wpatrywał się w budynki naprzeciwko. Na nabrzeże wychodziły tyły trzech 
magazynów, a przejścia między nimi były wystarczająco szerokie, by przejechały 
przez nie 
cztery konie. Wiedząc, że nie uda mu się rzucić Spirali-Mocy na tyle potężnej, 
by odcięła 
wszystkie możliwe przejścia, zdecydował się na coś będącego raczej przeszkodą, i 
teraz 
modlił się, by Bezimienny jak najszybciej przyprowadził Protektorów. Uklęknął, 
by w silnym 
wietrze nie stracić równowagi, zamknął oczy i zaczął przygotowania, ignorując 
deszcz, który 
siekł go po twarzy, oraz coraz silniejszy smród spalenizny i rozgrzanego metalu.
* * *
Porzucając tarczę na czas biegu do doków, Ilkar zatrzymał się, by rzucić 
Skrzydła-Cienia, 
a potem zniknął na niebie, aby wypatrywać kawalerii Dordover. Tymczasem 
Bezimienny 
prowadził Protektorów drogą za tartakiem, dzięki czemu mogli przez krótką chwilę 
spojrzeć 
na doki i będący ich celem statek.
Kamienie zrobiły się śliskie od deszczu, w rynsztokach woda płynęła 
strumieniami, a 
naniesione przez deszcze i końskie kopyta błocko spływało ulicami, zwiększając 
niebezpieczeństwo upadku. Hirad kilka razy poślizgnął się, ale za każdym razem 
chwytała go 
ręka Protektora. Chciał się nawet zezłościć, że traktują go jako potrzebującego 
pomocy, lecz 
zamiast tego dziwił się szybkości ich myślenia i działania.
Podniósł wzrok i ujrzał, jak Ilkar opada na ziemię.
- Denser i Darrick są przy statku. Denser coś przygotowuje. Dordovańczycy dotrą 
tam za 
parę chwil, jadą już wzdłuż magazynu kilka ulic stąd. Statek nie odpływa, ale 
cała załoga jest 
na pokładzie.
- Będziemy potrzebowali tarczy, kiedy na nich uderzymy - stwierdził Hirad.
- Dla ciebie wszystko. - Ilkar uniósł się w powietrze i wylądował pięćdziesiąt 
jardów 
dalej, by rozproszyć skrzydła i przygotować tarczę.
Bezimienny zwiększył tempo marszu, ale Protektorzy bez trudu się dostosowali, 
jedynie 
Hirad nagle poczuł na karku ciężar swoich trzydziestu dziewięciu lat.
- Musiałeś tak przyspieszyć? - zapytał, lekko dysząc.
- Za długo żyłeś spokojnie ze smokami Kaan - odpowiedział Bezimienny.
- To ja tu jestem od opowiadania dowcipów, dobrze? - mruknął Hirad.
Wybiegli zza rogu z Ilkarem u boku...
Kiedy znajdowali się jakieś siedemdziesiąt jardów od Densera i Darricka, generał 
ryknął 
coś niezrozumiałego i mag z Xetesku uniósł dłonie zwinięte w pięści na wysokość 
twarzy, 
udając, że wykonuje pchnięcie.
Magazyny w pobliżu miejsca postojowego zadrżały, po chwili znów zadrżały, a 
potem po 
kamiennych płytach doków przeszła fala, a z dachów zaczęły spadać kawały drewna. 
Po 
krótkiej przerwie, kiedy pierwszy dordovański jeździec wpadł na nabrzeże, w 
kilku miejscach 
z ziemi wyrwały się wielkie kamienne kliny, posyłając we wszystkie strony lawinę 
kamieni, 
błota i wody.
Środkowy magazyn pochylił się do przodu, gdy jeden z kamiennych klinów strzaskał 
podtrzymujące go belki. Ściana wygięła się na zewnątrz, a dach zsunął bokiem na 
drogę. 
Rozległo się rżenie koni, które stawały dęba i kręciły się przerażone, 
rozpaczliwie pragnąc 
umknąć przed lawiną błota i kamieni.
- Stary, dobry Denser - mruknął Hirad.
Jednak zaklęcie zatrzymało kawalerię tylko na chwilę. Konie już wyszukiwały 
drogę 
między wciąż toczącymi się kamieniami i potrzaskanymi belkami i choć Kamienny-
Młot 
musiał pociągnąć za sobą ofiary, Dordovańczycy nie wycofali się.
- Chodźmy, chodźmy - ponaglił Hirad i ruszył biegiem, gdy pierwszy jeździec 
skierował 
się w stronę Densera.
- Aeb! - zawołał Bezimienny. - Ty na lewo, Hirad na prawo. Potrzebuję klina.
- Tak - zabrzmiała odpowiedź.
- A teraz rób to, co musisz robić - dodał Bezimienny.
- Tak.
Jeździec nawet nie zdołał zbliżyć się do Densera. Darrick krzyknął i wbił miecz 
prosto w 
jego pierś, przy okazji odcinając koniowi ucho. Mężczyzna zawisł w siodle, a 
jego 
wierzchowiec zarżał z bólu i pogalopował na oślep do przodu.
Hirad biegł dalej. Większa część dordovańskiego oddziału znajdowała się teraz w 
dokach. 
Początkowo kierowali się w stronę statku, ale zatrzymał ich tutaj głośny okrzyk. 
Kawaleria 
ustawiła się więc w szeregu i ruszyła w stronę nadchodzących Protektorów, na 
których czele 
szli Krucy. Nad głowami jeźdźców pojawiły się Kule-Płomieni, które jednak 
odbijały się od 
tarczy Ilkara, ukrytego pośrodku głębokiego na trzech ludzi szeregu.
Konie nie miały wystarczająco dużo miejsca na pełną szarżę, a w miarę zbliżania 
się do 
muru mężczyzn, którzy nie okazywali strachu na ich widok, zwierzęta zaczynały 
się bać.
Stojący obok Bezimiennego Aeb wyciągnął topór, a miecz pozostawił na plecach. 
Odepchnął płazem łeb najbliższego konia i tym samym ruchem wbił ostrze w żołądek 
jeźdźca, który spadł z siodła prosto pod kopyta następnego wierzchowca.
Hirad wkroczył między przednie kopyta stającego dęba rumaka i uchylił się przed 
mieczem, po czym uniósł swoje ostrze nad głowę, by powstrzymać kolejny cios z 
góry. 
Nienawidził walki z kawalerią. Było ciasno, ciosy spadały ze wszystkich stron, a 
zwierzęta 
były nieprzewidywalne, co groziło zmiażdżeniem. Ale teraz szli za nim 
Protektorzy i 
wiedział, że przynajmniej raz nie musi się martwić zagrożeniem z tyłu, gdyż 
maszyny do 
zabijania z Xetesku ochronią jego plecy.
Znajdując się między dwoma ogierami, uderzył prawego łokciem i machnął mieczem w 
lewo, trafiając w topór jeźdźca. Błyskawicznie zmienił chwyt na jednoręczny i 
złapał 
kawalerzystę z prawej za kaftan, pozbawiając go równowagi, a jednocześnie 
ustawił miecz 
płazem, chwytając nań cios topornika z lewej.
Otaczały go młócące dziko kopyta. Przykucnął i błyskawicznie wyprostował się, 
zadając 
cios. Widział, jak po lewej ostrze Bezimiennego przebija brzuch Dordovańczyka, a 
topór 
Aeba przecina szyję innego.
Kawaleria traciła szyk. Dowódca kazał im się wycofać, więc ci, którzy mogli, 
odwrócili 
się i odjechali z pola walki. Zginęło czternastu Dordovańczyków i jeden 
Protektor. 
Bezimienny miał ranę na ramieniu.
- Bezimienny, wszystko w porządku? - zapytał Hirad, gdy ponownie sformowali 
szyk.
- Przeklęty miecz. Koszmarnie wyważony. Nic dziwnego, że Arlen nie zasłynęło 
jako 
wojownicze miasto. Ich płatnerz powinien sporo się jeszcze nauczyć. - Spojrzał 
na 
wypływający z rany strumyk krwi, którą rozcieńczał padający deszcz. - Bydlaki, 
zniszczyli mi 
koszulę.
Hirad uśmiechnął się.
- Musimy skoncentrować się na kolejnej szarży. Ja... - Zza pleców doszedł do 
nich ryk i 
tętent kopyt. Hirad odwrócił się i ujrzał nadjeżdżające następne oddziały 
kawalerii Dordover i 
Lystern. - Cholera, mamy kłopoty.
- To za mało powiedziane - zgodził się Bezimienny. - Aeb! Chronić tyły. Ciasno. 
Nie 
możemy pozwolić, by tym razem weszli między nas.
- Tak się nie stanie.
Protektorzy natychmiast zaczęli się przegrupowywać. Każdy z nich trzymał w ręce 
jeden 
rodzaj broni. Już po chwili stali ciągłą linią przed atakującą ich kawalerią 
Dordover i Lystern.
Od strony Hirada na Dordovańczyków spadł Ognisty-Deszcz, zapłonął na ich 
tarczach i 
przeniósł się na pobliskie magazyny. To robota Densera, ale tym razem niewiele 
dała. Konni 
ruszyli do ataku.
- Bądź gotów - powiedział Bezimienny, stukając ostrzem w ziemię.
- Wiesz, że jestem - odparł Hirad.
Kopyta znów załomotały na kamieniach, płomienie rozświetliły ostrza napastników. 
Hirad ryknął, żeby oczyścić swoje myśli, i poszukał wzrokiem pierwszego celu.
* * *
Xye przyglądał się zderzeniu sił z oddalenia, które było możliwe dzięki 
przetwarzaniu 
bodźców przez całe braterstwo Zbiornika Dusz. Pozwalało im to na natychmiastową 
ocenę 
sytuacji, działanie z największą pewnością oraz zminimalizowanie ryzyka 
zranienia 
Protektorów lub Wybranych. Mógł liczyć na niezawodne wparcie każdego z braci, a 
i jego 
odwaga nigdy nie zawodziła.
Stał pośrodku szyku, odwrócony plecami do oddalonych od niego o osiem kroków 
Sola i 
Aeba, i spoglądał na płomienie pożerające targ rybny, gospodę i tartak i grożące 
kuźni i 
pobliskim magazynom. Ogień rzucał wyzwanie nocy i jego jaskrawe światło 
oświetlało całe 
nabrzeże, szarżujące konie i ich jeźdźców piekielnym blaskiem.
Xye uznał, że wróg zdecydował się na nierozważny krok, podyktowany paniką, a nie 
względami taktycznymi. Mieszane siły Dordover i Lystern jechały szybko wzdłuż 
nabrzeża, 
ci ostatni byli niepewni, a ci pierwsi rozpaczliwie pragnęli zniszczyć siły 
zagrażające ich 
towarzyszom. Tymczasem Wybrani magowie rzucali w ich stronę Kule-Płomieni, 
Ognisty-
Deszcz i Lodowaty-Podmuch, podczas gdy Protektorzy, nie zatrzymywani przez 
Spirale-
Mocy, podążali za nimi.
Siła i odwaga. Rozdzielcie szarżę. Z tyłu nadchodzi pomoc. Jesteśmy jednością.
Xye wiedział, że bracia nie mogą przegrać.
* * *
- Głowa do góry, Hirad - rzekł Bezimienny, stukając mieczem w śliski kamień u 
swoich 
stóp. - Ty idź do środka i nisko, a ja biorę na siebie jeźdźca.
- Rozumiem.
Bezimienny wziął w obie ręce krótkie ostrze i przyglądał się nadchodzącym 
Dordovańczykom. Nie była to pełna szarża. Zarówno konie, jak i jeźdźcy obawiali 
się 
przeciwników, którym mieli stawić czoła, ich zwyczajową pewność siebie osłabiał 
widoczny 
u wroga brak strachu.
- Ilkar, jak sobie radzisz?
- Zastanawiam się nad atakiem - zabrzmiała odpowiedź.
- Dopiero kiedy oni nas zaatakują, nie wcześniej.
- W takim razie już wkrótce.
Bezimienny słyszał w głosie elfa wisielczy humor. Sytuacja nie była dobra. 
Pierwsza linia 
kawalerii już dotarła do nich w szyku na tyle szerokim, że mogli swobodnie 
operować bronią. 
Stuk kopyt, krzyki ludzi i parskanie koni z przodu i z tyłu kontrastowały z 
zachowaniem 
Protektorów, którzy stali bez ruchu, nie wydając żadnego dźwięku.
Bezimienny przestał stukać ostrzem, zrobił krok do przodu i uniósł wysoko miecz, 
a 
potem wbił go w ciało środkowego jeźdźca. Kątem oka widział, jak Hirad przykuca 
i nurkuje 
pod szyję zwierzęcia. Jeździec próbował sparować cios, lecz nie był w stanie 
zatrzymać 
potężnego uderzenia Bezimiennego. Jego ostrze zostało odepchnięte na bok i oręż 
Kruka 
przeciął odkryte ciało i zazgrzytał na kolczudze. Trysnęła fontanna krwi, koń 
padł pod ciosem 
Hirada, a mężczyzna zwalił się bezwładnie z siodła.
Odwracając się do kolejnego przeciwnika, Bezimienny poczuł nagle uderzenie w 
łopatkę. 
Szybko obrócił się, unosząc w górę miecz, lecz okazało się, że to nie jest żaden 
atak, to 
odcięta głowa Dordovańczyka uderzyła go i potoczyła się po bruku.
Druga linia kawalerii przebiła się tam, gdzie zawiodła pierwsza, zmuszając 
Kruków i 
Protektorów do wycofania się. Bezimienny odbijał ostrzem ciosy z lewej i prawej, 
czuł 
otaczający go ścisk i wyciągał szyję, by coś ponad nim zobaczyć. Nagle usłyszał 
przekleństwo Hirada i ujrzał błysk ostrza. Zarżał koń. Bezimienny uderzył w 
prawo i wbił się 
w zbroję jeźdźca. Pozbawiony tchu mężczyzna próbował się wycofać, lecz 
umierający koń 
nie reagował. Bezimienny wyciągnął jego nogę ze strzemienia i zrzucił go na 
ziemię, by tam 
skończył z nim Hirad.
- Ilkar! Teraz!
- Opuszczam tarczę. Kucnij, Kruku - odpowiedział mag.
Bezimienny przykucnął i nad jego głową zagrzmiało zaklęcie, Spirala-Mocy wbiła 
się w 
pozostałości pierwszego szeregu jazdy, spychając konie do tyłu i zrzucając 
jeźdźców z siodeł.
Oswobodzony od jeźdźca rumak, którego trafiło zaklęcie, stanął dęba i zamachał 
kopytami, trafiając Bezimiennego w ramię i policzek. Mężczyzna upadł na mokre 
kamienie i 
wypuścił z ręki miecz. Jęknął z bólu i natychmiast przeturlał się na bok. 
Widział, jak 
Dordovańczycy przegrupowują się, i słyszał, jak Hirad woła go po imieniu. Leżał 
przed 
samym szeregiem bezbronny, a miecz znajdował się kilka kroków od niego. Kucnął, 
czując, 
jak ramię i szyję przeszywa mu ból. Potem szybko przeczołgał się do przodu, 
chwycił miecz i 
stanął gotowy do wycofania się.
- Bezimienny, lewo! Lewo! - zabrzmiał rozpaczliwy krzyk Hirada.
Obrócił się, instynktownie unosząc w górę miecz.
Koń pojawił się znikąd, leciał wzdłuż szeregu, a gdy Bezimienny przygotowywał 
się do 
skoku, by zejść mu z drogi, jeden z Dordovańczyków pochylił się do przodu i 
zamachnął 
toporem, wbijając ostrze w jego niczym nie osłonięte biodro.
Bezimienny poczuł ból i upadł, uderzając twarzą o kamienie.
Rozdział 26
Wataha kuliła się przerażona, słysząc wszędzie wokół odgłosy wybuchu. Jeden z 
pobliskich ludzkich budynków otoczyły płomienie, odgłos padających drzew, krzyki 
ludzi i 
wycie złego wichru osłabiły ducha wilków. Uciekły.
Thraun wiedział, że szukają cienia i ciszy, ale wiedział też, że to zła droga. 
Tam nie ma 
odpowiedzi, nie ma bezpieczeństwa. To można znaleźć tylko wraz z ludzkim 
członkiem stada. 
Minęło dużo czasu, zanim udało mu się wilki zatrzymać, nie mówiąc już o 
zmuszeniu ich do 
posłuszeństwa.
Warczał i wył, zachęcając do przerwania panicznej ucieczki, aż w końcu jeden po 
drugim 
zwolniły, kryjąc się w wąskim przejściu między dwoma wysokimi ludzkimi murami. 
Tu odgłosy 
zniszczenia były stłumione, a woń spalenizny, krwi i śmierci zagłuszona przez 
zapach gnijącej 
roślinności i starego błota rozpuszczonego przez deszcze.
Uszy Thrauna przepełniało teraz dyszenie watahy, a jego wzrok przyciągały 
wywieszone 
języki, rozszerzone ze strachu oczy i przyciśnięte do głów uszy. Wiedział, że 
nie powinni być 
tutaj, w środku świata ludzi. Rozumiał lęk wilków przed ogniem, który szalał 
wokół nich, 
smrodem spalenizny, krzykami umierających ludzi i hukiem padających budynków, 
ale 
wiedział, że nie może pozwolić, by strach zwyciężył.
I dlatego stał, podczas gdy stado się kuliło, i patrzył, jak oddechy jego 
towarzyszy 
wracają do normalnego rytmu. Czekał, aż wszystkie wilki spojrzą na niego w 
oczekiwaniu na 
wsparcie, a skomlenie z głębi gardeł ucichnie. Przez cały ten czas wydawane 
przez niego 
odgłosy uspokajały je i dawały im siłę.
Część jego istoty chciała natychmiast zabrać je do lasu, do szczeniąt i suk, 
które przeżyły, 
ale byli już tak blisko. Ludzki członek stada i inni odnajdą kobietę i poznają 
odpowiedzi. 
Tęsknił za lasem, ale jeszcze bardziej pragnął znaleźć się u boku ludzkiego 
członka stada. 
Pomóc ludziom. Nie było mu łatwo zaakceptować to uczucie, ale miał je w sobie i 
nie mógł 
temu zaprzeczyć.
Było to coś, co chciał przekazać watasze, lecz nie znał dźwięków ani gestów, 
które 
mogłyby to wyrazić. Wiedział, że wilki nie rozumieją, dlaczego tu są, oprócz 
tego, że ich 
przewodnik stada tu jest, a one ufają, że on ma rację. I dlatego znów podążą za 
nim, z 
powrotem między ogień, ból i smród, który wszystko przykrywa. Ale wrócą inną 
drogą i 
spróbują uniknąć płonącego drewna. Pójdą tam, gdzie był ludzki członek stada z 
tymi 
dziwnymi ludźmi, których twarze były z drewna i którzy nie mieli niczego w 
miejscu, gdzie 
powinna być dusza. Bał się tych ludzi. Byli puści.
Thraun powąchał przemoczone futro każdego członka stada po kolei, łagodząc ich 
strach. 
Będzie z nimi. Obroni ich. Teraz czas działać. Ale wilki nadal nie chciały iść, 
kuliły się w 
ciemnościach, w ich oczach był strach.
Skierował się do wyjścia, lecz one nie chciały za nim podążać. Podbiegł i stanął 
nad nimi, 
podczas gdy one kuliły się z głowami przy ziemi. Nie mogą tu zostać, i on 
próbował im to 
przekazać. Chowanie się w ciemnościach nie jest wilcze. Wataha poluje, wataha 
biega na 
wolności.
Zawarczał, domagając się, by wstały, zmuszając do posłuszeństwa. Był dominującym 
samcem i stado musi być mu posłuszne. Powoli szacunek i strach przed nim 
przezwyciężyły 
chęć ucieczki przed tym, co kryło się na zewnątrz. Wilki wstawały ze zwieszonymi 
głowami i 
drżącymi kończynami, ale wstawały.
Stado znów było gotowe, więc wyprowadził je z ciemnego miejsca z powrotem w 
blask 
ognia i hałas. Smród złego wichru atakował jego nozdrza, dźwięki metalu 
uderzającego o 
metal i ludzkie krzyki znów dźwięczały mu w uszach.
Wyjąc, by dodać watasze sił, biegł przodem i szukał w powietrzu zapachu 
ludzkiego 
członka stada. Kiedy ponownie zbliżyli się do miejsca, gdzie ląd stykał się z 
wodą, czuł, że 
przerażenie, które ogarnęło stado, mija.
Wszędzie wzdłuż nabrzeża płonęły ludzkie budynki, a unoszące się w powietrzu 
gorąco 
sprawiało, że padający deszcz natychmiast z sykiem zmieniał się w parę. Nie 
widział 
ludzkiego członka stada, ale wiedział, że on tu jest. Widział ofiary i ludzi, 
którzy na nich 
jechali.
Z warknięciem poprowadził stado do ataku. Podskoczył i zatopił kły w gardle 
ofiary, 
poczuł gorącą krew i pełne bólu szarpnięcia, gdy próbowała go zrzucić. Jeździec 
zawołał coś 
i zamachnął się swoim ostrzem, które tylko lekko zakłuło niewrażliwą skórę 
Thrauna.
Puścił gardło ofiary i w tym samym momencie skoczył na człowieka. Potężne łapy 
wbiły 
się w jego pierś i zrzuciły go na ziemię, gdzie słaba istota bezskutecznie się 
broniła, gdy 
Thraun rozszarpywał jej gardło.
Zmieszana krew smakowała dobrze, ale nie miał teraz czasu, aby ucztować, a poza 
tym 
ludzkie mięso nie smakowało mu. Uniósł głowę i zobaczył, że wataha otacza 
ofiarę, która 
wycofuje się i uderza kopytami w powietrze, podczas gdy jeździec próbuje 
utrzymać się na jej 
grzbiecie. Wreszcie zwierzę upadło na kolana z głośnym krzykiem bólu, a bezradny 
jeździec 
spadł na ziemię.
Thraun zawarczał i zaczął szukać następnego celu. Jeźdźcy i ofiary byli już 
świadomi 
obecności wilków i coraz częściej atakowali stado, by je odepchnąć, podczas gdy 
z tyłu nadal 
rozbrzmiewały krzyki i szczęk broni.
Serce Thrauna zamarło w piersi, gdy zobaczył wpatrującego się w nich człowieka z 
mgłą 
w duszy. Nie miał niczego ostrego i przez to był jeszcze bardziej przerażający. 
Warknięciami 
Thraun kazał wilkom rozproszyć się i ruszył biegiem w stronę człowieka. Skoczył, 
a w tej 
samej chwili w dłoni mężczyzny pojawiły się kule ognia, przepłynęły nad głową 
Thrauna i 
wylądowały daleko za nim. Zaciskając szczęki na twarzy mężczyzny i szarpiąc 
pazurami jego 
pierś, słyszał straszliwe skowyty i skomlenia stada.
Jeszcze mocniej zacisnął szczęki, by skończyć z tym człowiekiem, po czym 
odwrócił się i 
pobiegł do swojej watahy. Znalazł wilki w tym samym miejscu, w którym je 
zostawił. Bliskość 
ofiar i krwi była zbyt kusząca, aby się rozproszyły, tak jak im kazał. A teraz 
trzy wilki leżały 
martwe, a jeden był ranny. Thraun patrzył bezradny, jak nienaturalny ogień 
pożera ich futra, 
kradnie im głosy i obezwładnia ciała. W końcu jeden z wilków napotkał spojrzenie 
Thrauna, i 
zanim jego wzrok zamglił się, Thraun odczytał ukryty w nim przekaz.
Zdrada.
Thraun siedział przy płonących szczątkach i wył, nie zwracając uwagi na 
otaczających go 
wrogów. Nie obchodziło go, czy zostanie zaatakowany, czy też nie. Zawiódł. Stado 
zginęło, i 
to przez jego instynkty. Zawiódł, podobnie jak wcześniej zawiódł...
W jego zrozpaczonym umyśle pojawił się przebłysk głęboko ukrytego wspomnienia. 
Niedużego człowieka. Członka ludzkiego stada, zakrytego bielą, z zamkniętymi 
oczami i 
nieruchomą piersią.
Zagubiony Thraun nie miał siły do zemsty ani do ucieczki. Leżał więc, ostatni 
strażnik 
martwego stada, i przyglądał się, jak ofiary i jeźdźcy przepływają wokół, jakby 
jego oczy 
widziały wszystko w zwolnionym tempie.
I z każdym uderzeniem serca jedno słowo nabierało mocy i znaczenia. W głębi 
duszy 
wiedział, że nie może go zignorować.
Przypomnij sobie.
* * *
Arlen odwracał się w siodle to w jedną, to w drugą stronę, próbując narzucić 
jakiś 
porządek. Jego ludzie wysypali się na nabrzeże i kiedy minęli płonące i zawalone 
budynki, 
ujrzeli trwającą w najlepsze bitwę. Kawaleria kolegiów walczyła z Protektorami, 
a 
gwałtowność tego przesuwającego się wzdłuż doków starcia była przerażająca. 
Mężczyźni 
ryczeli, konie rżały, a zaklęcia uderzały we wszystkie strony, rozbłyskując na 
tarczach lub z 
całą mocą dopadając nieszczęsne ofiary.
Dym z płonącego drewna i ciał wywoływał łzawienie oczu. Miecze uderzały o siebie 
lub 
o pancerze, ich brzęk odbijał się echem we wszystkie strony, a w blasku pożarów 
ogromny 
strumień rozcieńczonej przez deszcz krwi płynął w stronę morza, ludzie i konie 
brodzili w 
nim.
Wiąz Oceanu wypływał z portu pod pełnymi żaglami, po lewej zaś, w pobliżu Słońca 
Calaius i przed zawalonymi magazynami, na tle wznoszących się na setki stóp w 
niebo 
płomieni trwała bitwa. Hałas był ogłuszający, a widok przerażający, i Arlen nie 
miał pojęcia, 
jak to powstrzymać.
Wszędzie wokół mieszkańcy jego miasta poddawali się, ich odwaga topniała na 
widok 
otaczającej ich śmierci. Ale Arlen nie mógł mieć do nich pretensji. Kiedy tylko 
jego strażnicy 
utworzyli szyk obronny, zostali zaatakowani z dwóch stron. Niektórzy padli 
ofiarą 
Protektorów wyrąbujących sobie drogę z powrotem do centrum miasta, a inni 
Dordovańczyków, którzy pragnęli ich powstrzymać. W końcu lord wycofał się i 
teraz 
niedobitki oczekiwały od niego pomocy.
Jeden z mężczyzn, którego posłał, by ocenił przebieg walk w mieście, podbiegł do 
niego, 
ciężko dysząc.
- Melduj - powiedział Arlen.
- Wszędzie trwa walka - powiedział młodzik liczący nie więcej niż dwadzieścia 
wiosen i 
śmiertelnie przerażony. - Ogień doszedł aż do więzienia i Dzielnicy Soli. Jedna 
strona Placu 
Stulecia zapaliła się od ognia przyniesionego przez wiatr, ale tam też trwają 
walki. - Przerwał 
zadyszany. - Protektorzy włóczą się po całym mieście, a dordovańscy magowie 
rzucają na 
nich z dachów i okien zaklęcia. Nasi ludzie uciekają. Setki kierują się na 
północ, do zamku, 
ale nie sądzę, by tam się zatrzymali. Wygląda na to, że wszystko się wali. Co 
zrobimy, mój 
panie?
Młodzik spoglądał na niego z błaganiem w oczach.
Arlen miał ochotę ryknąć, że nie ma pojęcia. Cokolwiek zrobią i tak nie mogą 
powstrzymać walk, które wyrwały się spod kontroli, podobnie jak pożerający 
budynki ogień. 
Było ich zbyt wielu. Setki wrogów walczyło w dokach i w mieście, a on miał pod 
ręką 
najwyżej trzydziestu przestraszonych mężczyzn. Niczego nie mogli zrobić, ale 
mimo to 
musiał ich pchnąć do jakiegoś działania. Musieli coś robić.
- Słuchajcie, ludzie! - krzyknął. - Wynośmy się z doków. Stworzymy bezpieczną 
strefę na 
placu. Niech nasi ludzie mają dokąd uciekać, a potem odprowadzimy ich do zamku. 
Zapomnijmy o tych bydlakach, niech się nawzajem pozabijają. Uratujmy nasze 
rodziny. 
Ruszajmy!
Zawrócił konia i zaczął iść, poczucie winy ciążyło mu niczym ołowiany ciężar na 
plecach. Wprawdzie kilku ludzi uratował, lecz miał przerażającą świadomość, że 
stracił 
panowanie nad swoim miastem. Zastanawiał się, jak wielu z nich uświadomi to 
sobie, gdy 
minie ulga po wydostaniu się z doków. Jeśli Protektorzy i Dordovańczycy zechcą 
zniszczyć 
Arlen, on nie będzie w stanie ich powstrzymać.
* * *
- Bezimienny! - ryknął Hirad. - Nie!
Rzucił się w stronę kawalerzysty, który powalił jego przyjaciela. Dordovańczyk 
właśnie 
zawracał konia i jego ciało było doskonałym celem ataku. Hirad wyskoczył w 
powietrze i 
opuścił miecz na szyję mężczyzny. Bezgłowe ciało poleciało do tyłu.
Hirad podbiegł do Bezimiennego. Stanął nad nim, bojąc się spojrzeć w dół, aby 
nie 
zobaczyć, że potężny mężczyzna nie żyje. Już raz to widział, drugi raz byłby nie 
do 
zniesienia.
- Aeb! Protektorzy! - krzyknął. - Na pomoc!
Ale oni już rzucili się do ataku. Broń przecinała ze świstem powietrze, 
Protektorzy wbili 
się w kawalerię, ich topory uderzały w konie, miecze zaś parowały rozpaczliwe 
ciosy, po 
czym rozcinały jeźdźców.
Dwaj Dordovańczycy rzucili się na Hirada, widząc w nim łatwy cel - bezbronny 
mężczyzna próbujący pomóc powalonemu przyjacielowi. Ale pierwszy z nich stracił 
nogę, 
gdy Hirad uchylił się przed ciosem, a drugi konia. Później byli już przy nim 
Protektorzy, 
tworząc krąg, który zapewniał Bezimiennemu bezpieczeństwo.
- Ilkar, obejrzyj go! - zawołał barbarzyńca, parując pchnięcie mieczem. Potem 
chwycił 
jeźdźca za ramię i ściągnął go z konia, a wtedy Aeb wbił topór w jego niczym nie 
chroniony 
brzuch.
- Jestem, Hirad. Nie przerywaj sobie - powiedział Ilkar.
Serce Hirada waliło dziko, każdy mięsień ciała błagał go o zgodę na rzucenie się 
prosto 
na kawalerię, pozwolenie, by opanowała go żądza krwi i by mógł sprawdzić, iłu 
wrogów 
zdoła zabić, zanim oni jego zabiją. Nie poddał się jednak temu pragnieniu, 
zmusił się do 
pomyślenia o człowieku, którego bronił.
- Nadal żyje, ale jest źle. Hirad, potrzebuję Densera. I to szybko.
- Zostaw to mnie - powiedział Hirad, a jego ciało przepełniła energia. - Aeb, 
musimy 
przerwać ich szyk. I z przodu, i z tyłu.
- Tak, rozumiem. Pójdziemy z tobą.
Hirad podniósł wzrok i zobaczył, że Dordovańczycy szykują się do kolejnego 
ataku. Na 
ziemi było ze dwadzieścia ciał, a dodatkową przeszkodę stanowiły leżące konie, 
martwe lub 
ranne. Szarża nie będzie łatwa i Hirad miał zamiar wykorzystać to na swoją 
korzyść.
Protektorzy stali i czekali, cisi i nieruchomi. Wśród nich niewiele było ofiar.
Nadszedł czas.
- Idziemy!
Hirad ruszył szybko w stronę kawalerii Dordover. Słyszał kroki idących za nim 
Protektorów. Od strony konnicy zabrzmiał krzyk, to jeźdźcy walczyli z końmi, 
które nie 
chciały jechać w stronę prowadzonych przez Hirada zamaskowanych zabójców. 
Opuszczały 
łby, czując zapach krwi zmarłych i umierających, a ich podkowy ślizgały się na 
śliskich 
kamieniach.
Barbarzyńca biegł dalej. Kierując się prosto w stronę jakiegoś kawalerzysty, 
ujrzał, jak 
mężczyzna podnosi ostrze. Przeskoczył nad poruszanym drgawkami ciałem konia, a 
potem 
przeturlał się na lewo, lądując za jeźdźcem. Podniósł się, okręcił i wbił mu 
miecz w okolicy 
nerek, nim ten zdążył się obrócić.
Spojrzał w stronę Protektorów. Stanowili doskonały przykład zorganizowanej 
dzikości. 
Ustawiali się dwójkami i trójkami na jednego przeciwnika, po czym koń i jeździec 
byli 
jednocześnie atakowani.
Nie widząc w pobliżu żadnego wroga, Hirad przez kilka uderzeń serca obserwował 
trio 
Protektorów w działaniu. Jeden przykucnął i zatopił topór w zadzie konia, drugi 
przeciął 
mieczem szyję zwierzęcia, a trzeci sparował toporem rozpaczliwy cios jeźdźca, po 
czym 
wypatroszył go mieczem.
Wszystko to skończyło się, nim Hirad zdołał nabrać tchu. Wyglądało to jak atak 
stada 
wilków.
Thraun.
Hirad przypomniał sobie wycie wilków, które słyszał, gdy stał nad ciałem 
Bezimiennego. 
Podczas gdy Protektorzy dalej zajmowali się Dordovańczykami, on zatoczył pełny 
krąg, 
szukając śladów obecności stada, lecz nigdzie go nie zobaczył. Na zachodzie, 
wzdłuż doku i 
w pobliżu miejsca postojowego opuszczonego przez Wiąz Oceanu kawaleria Lystern i 
Dordover została rozproszona, a ostatni broniący się byli wykańczani przez grupy 
Protektorów dowodzonych przez konnych magów.
W okolicach drugiego statku nadal trwała rzeź. Protektorzy szybko przerwali 
wszelki 
opór i teraz sprawdzali każde leżące ciało, wykańczając tych, którzy jeszcze 
oddychali. Poza 
tym doki były puste. Nagle Hirad uświadomił sobie, dlaczego Bezimienny jest tak 
blisko 
śmierci. Krucy pozwolili na rozdzielenie ich i rozbicie. A przysięgali, że nigdy 
do tego nie 
dopuszczą.
- Denser! - zawołał Hirad. - Darrick! Gdzie jesteście?
Wiatr porwał jego głos, ale zagłuszył go padający deszcz oraz trzask płomieni 
rozprzestrzeniających się w stronę Placu Stulecia, podsycanych przez wichurę.
- Denser! Jesteś potrzebny!
Spojrzał w stronę statku i skrzywił się. Na pokładzie panował nienaturalny 
spokój. 
Stojąca przedtem przy linach załoga zniknęła. Pozostały tylko kołyszące się 
dziko i 
oświetlające pusty dok latarnie.
Hirad pomaszerował w stronę statku.
- Denser! - ryknął po raz trzeci. - Proszę! Bezimienny jest ranny. Denser! - 
Bogowie, 
gdzie on jest? Odwrócił się i ruszył w stronę Ilkara i Bezimiennego. - Ilkar, co 
z nim?
- Nie za dobrze. Znajdź szybko Densera.
Na statku coś się poruszyło, otworzyły się drzwi i wyszła z nich jakaś postać.
- Co się dzieje? - Denser rozejrzał się bo nabrzeżu, a ujrzawszy rozproszoną 
kawalerię i 
goniących ją Protektorów, uniósł brwi.
- Bogowie, chyba miałeś zatyczki w uszach. Chodzi o Bezimiennego, jest ranny. 
Jesteś 
potrzebny Ilkarowi. - Hirad wskazał na elfa klęczącego nad leżącym Bezimiennym, 
którego 
twarz w świetle ogni była biała. - Szybko!
Denser rzucił jakieś zaklęcie i sfrunął z pokładu statku na Skrzydłach-Cienia. 
Hirad 
patrzył, jak mag leci przez dym, który niczym niska chmura unosił się nad Arlen. 
Zaczął biec 
z powrotem w stronę rannego mężczyzny, nawet nie zastanawiając się, skąd Denser 
wziął się 
na pokładzie statku ani gdzie jest Darrick. W tej chwili nie miało to znaczenia.
Walki w dokach niemal ustały, ale słychać było jeszcze odgłosy bitwy dochodzące 
z głębi 
miasta, gdzie Protektorzy poszukiwali ostatnich ocalałych Dordovańczyków. Hirad 
widział 
też ludzi, pewnie strażników Arlena włóczących się bez celu wśród ciał lub 
wpatrujących się 
w ogrzewające zimną noc pożary. Padał ciągle ulewny deszcz, a wicher z całą mocą 
siekł 
brzeg.
Hirad czuł się wyczerpany. Minęło wiele czasu, odkąd musiał tak biec i walczyć, 
i choć 
bitwa nie trwała długo, była bardzo ciężka. Co więcej, widział, jak Bezimienny 
został ranny, a 
potem przynaglające gesty Ilkara, gdy Denser wylądował obok niego, świadczące, 
że rana jest 
poważna. Najpewniej śmiertelna, jeśli nie pomogą mu zaklęcia.
Hirad schował miecz do pochwy i zwolnił.
- Hirad! - To Aeb. Protektor szedł w jego stronę, broń miał już z powrotem na 
plecach.
- O co chodzi?
- Chodź ze mną.
Hirad spojrzał na Ilkara i Densera. Obaj mężczyźni koncentrowali się na 
rzucanych 
zaklęciach. Niczego nie mógł zrobić, więc tylko wzruszył ramionami.
- Prowadź.
Aeb odwrócił się na pięcie. Gdy zbliżali się do dymiącej czarnej masy, dwaj inni 
Protektorzy podnieśli się i wycofali.
Hirad skrzywił się i przyspieszył kroku. Były to dymiące ciała wilków, deszcz 
syczał na 
ich zwęglonych trupach.
- Nie wierzę w to - mruknął, a Aeb położył mu rękę na ramieniu.
- Dla nich niczego już nie możesz zrobić. Ale możesz dla zmiennokształtnego.
Hirad spojrzał na pozbawioną wyrazu maskę Aeba.
- Powtórz to.
- Zmiennokształtny. - Aeb wskazał na leżącą obok postać, którą Hirad uznał za 
kolejnego 
trupa. Jej biała twarz wpatrywała się w niebo.
- Na spadających bogów. - Hirad opadł na kolana, nie zwracając uwagi na to, że 
wszędzie 
wokół jest krew i woda.
Postać leżąca pod płaszczem leżała skulona w pozycji embrionalnej. Protektorzy 
wsunęli 
pod nią drugi płaszcz i podwinęli końce, by ochronić ją przed zimnem.
Z odkrytej głowy spływały długie blond włosy z brązowymi plamkami, a twarz 
pokrywało delikatne futro długości może pół cala. Jedynie nos i oczy nie były 
nim porośnięte. 
Fragmenty odkrytej skóry zdawały się starsze, a uszy długie i bardziej elfie niż 
ludzkie. Hirad 
położył dłoń na drżącym ciele i pochylił głowę.
Thraun.
- Bogowie, jakże ty musisz cierpieć, stary przyjacielu - wyszeptał i podniósł 
wzrok na 
Aeba. Protektor wpatrywał się w Bezimiennego. Jego charakterystyczny bezruch 
zakłócało 
powtarzające się zaciskanie i rozluźnianie pięści.
- Jeśli ktoś może go uratować, to tylko Denser i Ilkar - powiedział Hirad.
- Zawiedliśmy go.
Hirad pokiwał głową, oblała go fala poczucia winy.
- Wszyscy go zawiedliśmy.
Znów przyjrzał się nabrzeżu. Dźwigi były zniszczone, magazyny spalone, a 
przejścia i 
drogi usłane trupami. To nie jest dobre miejsce dla chorych.
- Musimy ich obu przenieść - powiedział.
- W Arlen są szpitale.
- Ale one są pełne, jeśli nie zostały zniszczone - sprzeciwił się Hirad. - Nie, 
Thraun nie 
może być leczony w taki sposób, a poza tym oni obaj są Krukami. Nie zostawię ich 
tutaj.
- Rozumiem.
Barbarzyńca spojrzał w stronę statku. Wciąż panował na nim nienaturalny spokój.
- Pomóż mi i przyprowadź swoich braci. Pora wejść na pokład.
Aeb nic nie powiedział, tylko pokiwał głową i przykucnął. Podniósł otulonego 
płaszczami 
Thrauna i przełożył go ostrożnie przez prawe ramię. Podniósł się właściwie bez 
trudu.
- Poradzisz sobie?
Aeb pokiwał głową i zaczął iść.
- Jesteś pewien? - Thraun był potężnym mężczyzną.
- Tak - potwierdził Aeb. - Xye pomoże nieść Sola.
Hirad podbiegł w stronę Ilkara i Densera, niezbyt wyraźnie rejestrując stukot 
kopyt, który 
wciąż rozbrzmiewał w mieście i niósł się ponad szumem wichury i rykiem pożarów.
- Czy możecie...? - Wskazał bezradnie na leżącą postać, po raz pierwszy widząc 
przerażającą ranę Bezimiennego, którą spowodował dordovański topór wbity w 
biodro 
mężczyzny.
- Przeżyje - powiedział Denser, dysząc ciężko, jakby przebiegł z dziesięć mil. - 
Ale 
wątpię, by był w stanie chodzić.
- Ale on nie może...
Przerwał i przechylił głowę. Odgłos kopyt stawał się głośniejszy, coraz 
głośniejszy i 
szybszy. Odwrócił się w stronę źródła dźwięku i poprzez zasłonę dymu między 
dwoma 
zrujnowanymi magazynami ujrzał samotnego jeźdźca, Dordovańczyka. Zmierzał w 
stronę 
Słońca Calaius, ale na widok Aeba odwrócił się, ryknął z wściekłością i 
pogalopował w 
kierunku Protektora.
Hirad zaczął biec, ale już widział, że nie zdąży na czas. Aeb był osamotniony, 
na dodatek 
dźwigał Thrauna, a ten stanowił, całkiem dosłownie, martwy ciężar. Inni 
Protektorzy też 
ruszyli na pomoc, ale znajdowali się zbyt daleko. Aeb zatrzymał się, uklęknął i 
ostrożnie 
położył swojego podopiecznego na ziemię, choć musiał wiedzieć, że może go to 
kosztować 
życie. Hirad uświadomił sobie, że z drugiej strony być może śmierć będzie 
wyzwoleniem dla 
jego duszy.
Jeździec zbliżał się z uniesionym ostrzem, lecz nagle gwałtownie wyprostował się 
i 
chwycił za strzałę wystającą z jego szyi, po czym wypadł z siodła. Pozbawiony 
jeźdźca koń 
ominął klęczącego Protektora i pogalopował prosto na nabrzeże. Aeb spojrzał 
tylko na 
niedoszłego napastnika, po czym znów uniósł Thrauna i ruszył dalej, tym razem 
otoczony 
przez grupę Protektorów.
- Ilkar, to nie jest bezpieczne miejsce - rzekł Hirad. - Musimy przenieść go na 
pokład 
statku.
- Na pokład? - zabrzmiał zmęczony głos elfa. - No dobrze, idziemy.
Hirad uśmiechnął się i skierował wzrok na rannego kawalerzystę. Ciałem mężczyzny 
targały przedśmiertne drgawki, krew powoli wypływała na kamień. Bełt trafił go 
kilka cali 
poniżej ucha.
Barbarzyńca pokiwał głową i spojrzał w stronę, z której prawdopodobnie padł 
strzał.
- Pokaż się - powiedział, nie spodziewając się żadnej reakcji.
Z cienia natychmiast wyłoniła się postać z szeroko rozłożonymi ramionami. 
Poruszała się 
płynnie, i to właśnie gracja ruchów zdradziła, nim Hirad ujrzał kształt jej 
twarzy i uszy, że jest 
przedstawicielem rasy elfów.
- Dobry strzał. - Hirad uniósł dłoń i elf zatrzymał się.
- Mierzyłam w oko - zabrzmiał kobiecy głos. - Przeklęta kusza Czarnych Skrzydeł. 
Nie da 
się z niej dobrze wycelować.
- W takim razie dziękuję, że tak dobrze spudłowałaś - powiedział Hirad. - Muszę 
poznać 
twoje imię i dowiedzieć się, co tu robisz. Nie jesteś jednym z poddanych Arlena, 
prawda?
- Nie. - Elfka uśmiechnęła się, lecz nie był to wesoły uśmiech. - Jestem 
Ren’erei. Należę 
do Gildii Drech i właśnie straciłam Erienne, która trafiła w ręce mojego 
najgorszego wroga. 
Szukaliśmy ciebie, Hiradzie Coldheart. Ciebie, Densera i Kruków.
Hirad zrobił krok do przodu i wyciągnął dłoń, którą Ren’erei uścisnęła.
- Chyba powinnaś poznać pozostałych.
* * *
Wszystko skończyło się tak szybko, jakby ktoś nacisnął jakąś dźwignię. Jeszcze 
przed 
chwilą przeklęci Protektorzy szaleli po jego mieście, tropiąc i zabijając 
kawalerzystów z 
Dordover, a zaraz potem utworzyli zdyscyplinowany szyk i wymaszerowali z miasta, 
pozostawiając swoich zmarłych bez masek. Ich magowie nawet nie obejrzeli się na 
zniszczenia, których dokonali.
To pozostawili Arlenowi. Myśl o tym, co stało się w jego dokach, była zbyt 
przerażająca, 
by się nad nią dłużej zastanawiać. Deszcz wciąż padał strumieniami, grzmoty 
niszczyły 
wszelką nadzieję na poprawę sytuacji, a on stał w kręgu piekieł.
Na Placu Stulecia szalały pożary, słychać było jęki rannych i przerażonych. Koń 
Arlena 
leżał martwy u jego stóp, a sam lord miał złamane ramię oraz zakrwawioną i 
posiniaczoną 
twarz. Za jego plecami wybuchały kolejne pożary, więc zarządził wyburzenie 
wszystkich 
budynków, by powstrzymać rozprzestrzenianie się ognia na północ, w stronę zamku.
Wszędzie, gdzie spojrzał, widział mieszkańców miasta, jak wędrują niczym duchy, 
wpatrując się z otwartymi ustami w ruiny, w jakie obróciło się ich życie. 
Żołnierze kolegiów i 
magowie najechali jego miasto i w mniej niż w godzinę spalili je tak, że 
pozostały tylko 
zgliszcza.
Darrick miał rację, Protektorów należało się obawiać. To nie są ludzie. Demony, 
które 
nad nimi panują, zatroszczyły się o to. A magowie, którzy z nimi przyjechali, 
byli jeszcze 
gorsi. Mieli dusze, a jednak widział, jak w imię magii wywoływali piekło, w 
którym zginęło 
wielu niewinnych ludzi, zamrożonych albo spalonych. Widział, jak podpalali 
budynki, żeby 
przestraszyć konie, jak spuszczali na ulice grad, żeby zabijać zwierzęta i 
ludzi, widział ogień 
padający jak deszcz z nieba, by wywołać panikę i jeszcze więcej cierpienia.
- Dlaczego tutaj? - wyszeptał. - Dlaczego moje miasto?
Miecz Arlena wypadł z jego palców, a on sam osunął się na ziemię pośrodku placu, 
modląc się, by noc trwała wiecznie, żeby nie musiał patrzeć rankiem na popioły.
Jak śmieli dokonać takich zniszczeń? Cóż to za arogancja uznać, że mogą 
potraktować 
jego miasto jako pole bitwy dla swoich utarczek! Uniósł dłonie do twarzy i 
zapłakał, zupełnie 
pozbawiony energii i całkowicie upokorzony.
Ale przynajmniej wiedział, kogo o to obwiniać.
To magia rozpoczęła upadek Balai i to magia wywołała bitwę, która zniszczyła 
wszystko, 
na co pracował przez całe swoje życie. Ale nadejdzie dzień rozliczenia. Nie 
dzisiaj, nie jutro, 
ale nadejdzie. I wtedy wszyscy używający magii będą cierpieć za to, co 
zniszczyli tak łatwo i 
z taką pogardą.
Być może ten bydlak Selik i jego Czarne Skrzydła mieli jednak rację. Kolegia 
zbyt długo 
się wywyższały, dlatego muszą zostać zestrzelone ze swoich dumnych wież.
Siedząc w błocie, oblewany deszczem padającym z nienaturalnego nieba i otoczony 
płonącymi budynkami lord Arlen przysiągł, że sam wystrzeli jako pierwszy.
Rozdział 27
Darrick i Denser opanowali Słońce Calaius. Ciemny Mag wleciał na pokład - 
niosąc, na 
szczęście na niezbyt dużą odległość, ciężkiego generała - i wylądował elegancko 
pośrodku 
głównego pokładu.
Udając Dordovańczyków, udało im się dotrzeć aż na pokład sterowy. Tam Darrick, 
niemal przepraszając, przystawił kapitanowi miecz do szyi i zachęcił go do 
wysłania załogi 
pod pokład. Przez cały ten czas Denser stał za nim, a dla podkreślenia powagi 
sytuacji 
trzymał w dłoniach zaczątki Kuli-Płomieni.
Potem trap został na chwilę opuszczony, by umożliwić Krukom i dwudziestu ośmiu 
Protektorom wejście na pokład, a załogę wypuszczono, by przygotowała statek do 
wypłynięcia. Marynarze mamrotali coś między sobą i krzywili się.
Kiedy Bezimienny i Thraun leżeli już w swoich kajutach, pozostali Krucy oraz 
Darrick i 
Ren’erei usiedli przy kapitańskim stole. Kapitan, wysoki i umięśniony elf o 
brązowych 
włosach, imieniem Jevin, siedział u szczytu stołu i zastanawiał się nad tym, co 
właśnie 
usłyszał.
Jedyną osobą, na którą zwracał większą uwagę, była Ren’erei. Ta dwójka 
przeprowadziła 
kilka rozmów w elfim dialekcie, którego, jak zauważył Hirad, nawet Ilkar nie 
rozumiał. 
Barbarzyńca czuł sympatię do elfki, która uratowała Aeba i Thrauna. Była poważna 
i 
spokojna i samą swoją obecnością, jak również kilkoma starannie dobranymi 
słowami, 
uspokoiła zagniewaną elfią załogę.
- I ta cała dziwaczna pogoda jest winą tej jednej dziewczynki? - zapytał Jevin.
- Tak - odparł Denser.
- I mówicie, że jest jedną z Al-Drechar? - Uniósł brwi.
- Tak - znów potwierdził Denser.
- W takim razie dlaczego elfy jej nie chronią, skoro jest taka ważna?
- Chronią ją - odrzekła Ren’erei - ale Gildia nie jest wystarczająco silna, 
dlatego musimy 
mieć wsparcie. Erienne potrzebowała Densera i Kruków, a to oznaczało, że musimy 
sprowadzić Protektorów, by pomogli nam w walce przeciw Dordovańczykom.
- Oni są z Xetesku - stwierdził kapitan. - Ich cele są nie mniej egoistyczne niż 
Dordovańczyków.
- Z wyjątkiem jednej niezwykle ważnej kwestii - sprzeciwił się Denser. - My jej 
nie 
zabijemy, my chcemy, żeby żyła i żeby jej talenty w pełni się rozwinęły.
- „My” w tym przypadku oznacza Xetesk - wtrącił Ilkar. - Jesteśmy Krukami i nie 
pracujemy dla Xetesku. Tak się jednak składa, że nasze pragnienia w pewnym 
stopniu 
pokrywają się.
Jevin pokiwał głową.
- Wygląda na to, że wpadłem w ręce mniejszego zła.
- Pomożesz nam? - zapytał Ilkar.
- Przygotowujemy się do wypłynięcia - warknął Jevin. - Czego jeszcze sobie 
życzycie?
- Nie o to nam chodzi - powiedział spokojnym głosem Denser. - Jest mi bardzo 
przykro z 
powodu tego, co musiałeś przejść. Chcemy, żebyś pomagał nam z własnej woli. 
Zostaniesz 
dobrze opłacony, dopilnujemy tego, ale najważniejsze, że możesz powstrzymać 
Dordover 
przed popełnieniem zbrodni przeciw Balai. I pomożesz mi uratować moją córkę.
Jevin w końcu się uśmiechnął.
- Lepiej niech wasza stawka będzie wysoka.
- Dwa razy więcej niż obiecywali ci Dordovańczycy - zaproponował Hirad.
- Wystarczy - zgodził się Jevin. - A jeśli mam być szczery, to zawsze chciałem 
poznać 
Kruków. Wyobrażałem was sobie nieco inaczej, ale tak to już jest. Moje warunki 
są 
następujące: pozwolicie mi kierować statkiem na mój sposób. Znam drogę do 
Ornouth i będę 
was pytać o radę tylko wtedy, kiedy naprawdę będę jej potrzebował. W żadnym 
wypadku nie 
zaryzykuję bezpieczeństwa statku. Natychmiast wycofacie Protektorów pod pokład, 
dopiero 
wtedy wypłyniemy. Jesteście tutaj moimi gośćmi, a nie napastnikami. Jako tacy 
będziecie 
postępować zgodnie z zasadami obowiązującymi na moim statku, z którymi podczas 
rejsu 
zapozna was pierwszy oficer. A ja zbiorę załogę i wyjaśnię im sytuację. Czy są 
jeszcze jakieś 
pytania?
Wszyscy siedzący wokół stołu pokręcili głowami.
- W takim razie umowa stoi. - Kapitan wyciągnął dłoń, którą w zastępstwie 
Bezimiennego uścisnął Hirad.
Drzwi do kajuty otworzyły się i do środka zajrzał Aeb.
- Generale Darrick, ktoś chce się z panem widzieć. Jeden z waszych 
kawalerzystów.
Darrick podniósł się szybko.
- Zajmę się tym. A ty, Denser, lepiej ściągnij Protektorów pod pokład, żeby 
statek mógł 
wypłynąć.
Krucy wyszli za Darrickiem z kajuty, podążyli krótkim korytarzem, wspięli się po 
schodach z desek i wyszli na pokład. W świetle dwóch pochodni na brzegu stało 
pół tuzina 
jeźdźców. Darrick rozpoznał na przedzie Izacka.
- Dowódco - odezwał się Darrick, stając przy relingu. - Czy to eskorta dla 
aresztowanego?
Izack roześmiał się.
- Nie, sir, z pewnością nie. Przynieśliśmy broń i pancerze Kruków i chcieliśmy 
wam 
zaproponować naszą służbę.
- To pierwsze przyjmę z wdzięcznością, tego drugiego, niestety, nie mogę, choć 
jestem 
wzruszony waszą lojalnością. - Darrick uniósł dłoń, gdyż Izack wyraźnie miał 
zamiar coś 
powiedzieć. - Izack, jesteś świetnym żołnierzem i dobrym przyjacielem i właśnie 
z tych 
powodów nie mogę pozwolić, byś został w to zamieszany, choć bardzo chciałbym, by 
ktoś 
taki jak ty stanął u mego boku. Popełniłem zbrodnię przeciwko Lystern, choć 
wiem, że ty i ja 
nie postrzegamy tego w taki sposób. Muszę uciekać, a Lystern będzie potrzebowało 
takich jak 
ty dobrych ludzi, by wzmocnić swoją obronę.
- Obronę?
- Izack, dojdzie do konfliktu między kolegiami. Niezależnie od tego, kto 
dostanie 
dziecko, będą kłopoty. Ja dokonałem wyboru i moja bitwa rozegra się na 
Archipelagu 
Ornouth. Ty musisz wracać do domu i zacząć przygotowania. Spraw, by Heryst cię 
posłuchał. 
To dobry człowiek, choć czasem popełnia błędy, Dordovańczykom nie można ufać 
tak, jak 
sądził. Co ty na to?
- Jeśli ty o to prosisz, generale, zrobię to.
- Dziękuję, Izack. - Darrick rozluźnił się odrobinę i oparł o reling. - Uważaj 
na siebie. 
Lystern będzie cię potrzebować w nadchodzących dniach.
Izack pokiwał głową.
- Co mam zrobić, kiedy zapytają mnie o twoje zachowanie tej nocy?
- Powiedz im prawdę. - Darrick znów się wyprostował. - Powodzenia. Kiedyś znów 
się 
spotkamy.
- Mam nadzieję, sir. Powodzenia.
Obrócił konia i odjechał ze swoimi ludźmi, pozostawiając na ziemi węzełek. Hirad 
widział wystającą ze środka rękojeść dwuręcznego miecza Bezimiennego i modlił 
się, by 
jeszcze kiedyś mógł usłyszeć jego rytmiczne stukanie o ziemię.
* * *
Wszelkie pozory utrzymywania tarczy już dawno minęły i Ephemere wiedziała, że 
ich 
wrogowie nadchodzą. Pytanie brzmiało tylko, czy wcześniej nadejdzie pomoc. 
Umęczona 
mana tryskała z umysłu Lyanny niczym lawa z wulkanu i była łatwa do zauważenia 
przez 
każdego obserwującego ją maga. Zniszczenia, jakie powodowała, rosły z godziny na 
godzinę.
Kiedy elfki nie przesiadywały z Lyanną - ich wyczerpanie było tak ogromne, że 
teraz 
bywała z nią już tylko jedna z nich - spały, a potem zjadały bulion 
przygotowywany przez 
elfy z Gildii. Ephemere widziała zagubienie w każdym ich ruchu, choć elfy 
próbowały się 
uśmiechać i mówiły drobne kłamstewka o tym, jak dobrze sobie radzą.
Ephemere siedziała w jadalni z fajką nabitą lemiirem w dłoni. W przylegającym do 
jadalni przedpokoju Myriell czuwała nad Lyanną. Zostawienie jej w sypialni nie 
miało sensu, 
w obecnym stanie i tak nie zauważyłaby różnicy, a jej umierającym opiekunkom 
było 
odrobinę łatwiej.
Na twarzy starej Al-Drechar pojawił się lekki uśmiech, gdy głęboko wciągnęła 
ziołowy 
dym z fajki, czując, jak łagodzi ból, który teraz towarzyszył jej w każdym 
momencie. Cała 
czwórka spędziła tutaj wiele godzin, kłócąc się, rozmawiając, besztając się i 
podtrzymując na 
duchu. Dopiero teraz uświadomiła sobie, jak szczęśliwe były tamte chwile.
Uśmiech zniknął. Minęło pięć dni, odkąd powiedziała do Aviany kilka słów zachęty 
i 
życzyła Myriell pełnego odpoczynku snu, gdy szła do Lyanny. Przez cały ten czas 
nie 
widziała Cleress. Z każdym mijającym dniem elfki były coraz słabsze, a oznaki 
mijania Nocy 
Lyanny wcale się nie pojawiały.
Mogły jedynie pocieszać się tym, że Noc przeszła w kolejną fazę, ale to 
oznaczało 
również więcej problemów. Podczas gdy wcześniej przypadkowe używanie przez umysł 
Lyanny jej olbrzymiego talentu sprowadzało kłopoty na jej rodzinną Balaię, teraz 
rozszerzyło 
się aż na Herendeneth. Przejawiało wprawdzie odrobinę więcej opanowania oraz 
ukierunkowania dziecięcej podświadomości, ale w efekcie cały Archipelag był 
chłostany 
przez wichry pod często bezchmurnym niebem.
Wiatry nie pojawiały się wtedy tylko, gdy Lyanna śniła. Teraz błyskawice 
uderzały w 
ziemię ciągłym strumieniem. Fale biły o brzeg i zbliżały się na kilka jardów od 
domu. Wiatr 
bezustannie łomotał okiennicami, oknami i murami, a kiedy pojawiały się chmury, 
ulewny 
deszcz spływał z wzniesień całymi rzekami i w drodze do morza przepływał nawet 
przez 
dom.
Zapach mokrego drewna, zniszczonych dywanów i rozmiękających belek ciągle 
przypominał o panowaniu żywiołów nad krainą Al-Drechar. Ephemere westchnęła. 
Jakże 
były naiwne. Żyły setki lat, a jednak wpadły w pułapkę przeceniania swoich 
możliwości, a co 
jeszcze gorsze, niedoceniania mocy nie wyszkolonego, lecz już przebudzonego 
umysłu 
Lyanny. Pocieszało ją jedynie to, że nawet gdyby wiedziały o tym wcześniej, 
niewiele 
mogłyby zrobić, ale może chociaż byłyby lepiej przygotowane.
A to czyniłoby umieranie znacznie lżejszym.
Wiekowa elfka pociągnęła jeszcze raz z fajki i odłożyła ją na stojak, gdzie za 
chwilę 
zostanie ponownie napełniona i zapalona dla Myriell. Otworzyła oczy, nie 
pamiętając, kiedy 
właściwie je zamknęła, i ujrzała stojących na lewo od niej dwóch elfów z Gildii. 
Ze smutkiem 
uświadomiła sobie, że nie pamięta ich imion, więc tylko mogła skinąć głową, że 
już czas.
Dwaj młodzieńcy odsunęli krzesło i wzięli ją pod ręce, pomagając wstać. Powoli i 
z 
bólem ciągnęła nogę za nogą, zdecydowana, że nie pozwoli się nieść, tak jak to 
zrobili już 
trzy razy z Avianą. Wiedziała, że to głupie, ale czasami właśnie takie drobne 
pojedynki 
utrzymywały starą elfkę przy życiu.
Jeden z elfów otworzył drzwi do prowizorycznej sypialni i weszli w łagodne 
zielone 
światło lampy. Po lewej stronie zasłonięte okno wychodzące na cichy zakątek było 
odrobinę 
uchylone. Choć wiatr uderzał o wyspę, do komnaty wpadała jedynie odświeżająca 
bryza. 
Wkrótce nadejdzie świt, ale zasłony pozostaną opuszczone. Tak jest łatwiej się 
koncentrować.
Lyanna leżała na plecach na łóżku, które dla niej przynieśli. Od sześciu dni nie 
otwierała 
oczu, poddała się wkrótce po tym, jak Erienne wyruszyła na poszukiwanie Densera 
i Kruków. 
Na stoliku przy łóżku była jej ulubiona lalka i szklanka wody - symbole nadziei 
i wiary, że 
przejdzie przez Noc. Ale raz za razem elfki zmieniały nie tkniętą wodę, a lalka 
pokrywała się 
kurzem.
Elfy posadziły Ephemere na krawędzi łóżka, a ona pochyliła się do przodu i 
pogładziła 
włosy Lyanny. W tej chwili twarz dziecka była chłodna i sucha, ale wkrótce 
ciałem 
dziewczynki zaczną wstrząsać dreszcze, gdyż będą ją dręczyć upiory, których Al-
Drechar nie 
mogą nawet osłabić.
Elfy z Gildii były niezmordowane. Codziennie ją kąpały, zmieniały zabrudzoną 
pościel, 
karmiły bulionem, wywołując odruch przełykania głaskaniem po gardle.
- Biedna mała - szepnęła Ephemere. Pocałowała Lyannę w czoło i pokazała elfom, 
że 
chce się podnieść.
Elfy pomogły jej usiąść na dwuosobowej sofie obok Myriell, pokazała gestem, że 
mogą 
już odejść. Gdy drzwi się zamknęły, przez chwilę modliła się, by mogła przeżyć 
do rana i 
poczuć dotyk umysłu Aviany, gdy siostra przyjdzie ją zmienić. Teraz ona zastąpi 
Myriell. 
Dostroiła się do spektrum many, aby stawić czoła burzy.
Gdy nurkowała w stronę umysłu Lyanny i tarczy, którą utrzymywała wokół niego 
Myriell, wichura na zewnątrz zdawała się w porównaniu z tym, co odczuwała, 
jedynie 
dmuchnięciem w policzek. Deszcz i grzmoty były niczym odległe, uspokajające 
echa, a 
błyskawice niczym blask dogasającej świecy.
Ephemere czuła, jak moc burzy many napina skórę jej twarzy, szarpie za włosy i 
wyciska 
łzy z oczu. Chaotyczne strumienie przeplatały się niczym nieskończony tunel o 
barwie 
głębokiego brązu, na którym pojawiały się błyski żółci, pomarańczu, zieleni i 
granatu, a 
Ephemere spadała ku jego centrum.
Nie była jednak całkiem bezradna. W tunelu było światło, słabe, lecz pulsujące. 
To umysł 
Myriell. Ephemere próbowała go dosięgnąć, chroniąc się za kulą ochronnej many i 
odpychając od siebie ryczącą magię Dziecka Nocy, by jej całkowicie nie 
zniszczyła.
Pragnęła ciepła kontaktu, a gdy je odnalazła, stopiła się z siostrą w jedność i 
poczuła 
odwzajemnioną radość dotyku. Ephemere czuła wyczerpanie Myriell, lecz jeszcze 
silniejsza 
od niego była determinacja, by nie zawieść Lyanny. Przesunęła swoją świadomość, 
by przejąć 
część napięcia od Myriell, ciężko dysząc, gdyż umysłowa tarcza otaczająca Lyannę 
groziła 
rozerwaniem. Narzuciła swoją wolę, przekazując energię kształtowi many tak 
długo, aż w 
końcu się ustabilizowała. Dopiero wtedy skierowała uwagę na siostrę.
- Jestem tu, Myra - powiedziała.
- Myślałam, że już nigdy nie przyjdziesz.
- Idź spać.
- Bądź ostrożna, Ephy. Wcale nie robi się łatwiej.
- Wiem, Myra, wiem.
- Kocham cię, Ephy - powiedziała Myriell, wycofując się.
Myriell odeszła i Ephemere poczuła się osamotniona, jej serce zaczęło gwałtownie 
bić, 
przez chwilę nie mogła złapać oddechu.
Ale dla Lyanny było to o wiele, wiele gorsze. Takie małe dziecko, oddzielone nie 
tylko 
od matki, ale i od swoich zmysłów, żyjące w czarnym świecie nocy, gdzie 
niepohamowana 
mana nieustannie atakuje jej delikatny umysł.
A umysł Lyanny był jak magnes ściągający olbrzymie ilości magicznej esencji, ale 
niezdolny kształtować jej ani pojąć tego, co wywoływała. Podczas gdy ona 
spoczywała w 
Nocy, jej umysł eksperymentował, próbował opanować to, czego pragnął, i z 
zadziwiającą 
mocą wyrzucał z siebie kształty many, ponieważ nie umiał jej opanować. Aby 
przeżyć, będzie 
musiała nauczyć się tego.
Ephemere i pozostałe Al-Drechar usiłowały chronić dziewczynkę przed tym, czego 
nie 
potrafiła jeszcze opanować ani przekształcić. Zderzające się kształty stanowiły 
wielkie 
zagrożenie, gdy się rozpadały, dlatego trzeba je było najpierw usunąć z miejsca, 
gdzie mogły 
wywołać katastrofę, a następnie zapewnić im ujście. Oznaczało to znoszenie ciosu 
za ciosem 
na wpół ukształtowanej magii, a każdy taki cios kruszył ich umysły. Każdy w 
pełni 
utworzony kształt musiał zostać wypuszczony, mimo iż wywoływał zniszczenia na 
Balai, a 
teraz także i Ornouth. Ale trzeba było to znieść, aby nadeszła Jedność.
Ephemere zapłakała. Wyczuwała jęki Lyanny przepływające przez manę i było to 
jedyne 
ludzkie uczucie w pierwotnym chaosie, jaki tworzyła. Elfka zaś nie mogła jej 
odpowiedzieć, 
nie mogła otoczyć ramionami istoty, której tam nie było, i pocieszyć jej.
Mogła tylko odpychać niebezpieczną magiczną energię, którą prowokowała Lyanna. 
Ale 
z każdym ciosem spadającym na jej tarczę Ephemere słabła, choć jednocześnie z 
każdym 
oddechem wzrastało jej zdecydowanie.
Ale to nie dlatego płakała.
Wiedziała, że musi znosić to, czym rzuca w nią Dziecko Nocy, płakała, gdyż nie 
wiedziała, czy Erienne wróci na czas.
A jeśli nie wróci, cały świat zginie i jej cierpienia pójdą na marne.
* * *
Erienne dosłownie nie mogła uwierzyć własnym oczom. Choć Selik dawał jej do 
zrozumienia, że towarzyszą mu magowie, nawet w najgorszych koszmarach nie 
spodziewała 
się, że znajdzie się przed obliczem mężczyzny, który teraz wszedł do jej kajuty. 
Potrząsnęła 
głową, drżąc na myśl o tym, co to znaczy. To nie był jakiś renegat z Dordover, 
lecz sam 
Starszy Sekretarz jej ukochanego kolegium. Mężczyzna otaczany szacunkiem, 
mężczyzna, 
którego znała całe życie, wierzyła mu i ufała.
- Erienne, proszę, nie osądzaj mnie zbyt pochopnie.
Słowa Beriana sprawiły, że poczuła się chora. Cieszyła się, że siedzi, bo 
inaczej chyba by 
upadła. Nie miała pojęcia, jak zareagować ani co powiedzieć. Wiedziała tylko, że 
obecność 
Beriana wywołuje w niej odrazę, a ogrom zdrady, jaką oznaczała jego obecność, 
był zaiste 
przytłaczający. Wzdrygnęła się i odwróciła głowę.
- Nie odzywaj się do mnie - wychrypiała, czując w ustach posmak żółci. - Nawet 
na mnie 
nie patrz. Wzbudzasz we mnie odrazę.
- Proszę, Erienne - powtórzył Berian. - Musieliśmy cię odnaleźć. Martwimy się o 
ciebie i 
Lyannę.
- Jak śmiesz mnie okłamywać! - Oczy Erienne płonęły, przepełniała ją wściekłość. 
- 
Stoisz obok mordercy moich dzieci. Dordovańskich dzieci. Jak mogłeś!
Berian spojrzał z ukosa na Selika.
- Oni wiedzieli, gdzie można cię odnaleźć - powiedział łagodnie. - A my 
chcieliśmy się 
upewnić, że nie stanie się wam nic złego.
- Kłamca! - Erienne zerwała się i uderzyła Beriana w twarz, zanim Selik zdążył 
ją 
odciągnąć i z powrotem pchnąć na łóżko.
- Uspokój się - wycedził.
- Spokój?! - wrzasnęła. - Na wielkich płonących bogów, sprowadziłam siebie i 
córkę do 
piekła. - Wskazała palcem na Beriana. - I ciebie, ty zdrajco. Już jesteś martwy. 
Przysięgam. 
Zdradziłeś wszystko i przyłączyłeś się do Łowców Czarownic, żeby odnaleźć swoich 
i ich 
zabić.
Opuściła głowę na pierś. Jej wściekłość zniknęła. Przepełniła ją bezradność, po 
policzkach popłynęły łzy. Wszystko, w co wierzyła, zmieniło się w popioły u jej 
stóp.
- Jak mogłeś? - wyszeptała.
- Twoja córka jest zagrożeniem dla Balai - odrzekł Berian, a w jego głosie nie 
było już 
łagodności. - I jest zwiastunem zagłady Dordover. Naprawdę sądziłaś, że 
pozwolimy ci tak po 
prostu doprowadzić ją do Jedności? Ona musi być kontrolowana przez Dordover, by 
nasze 
kolegium przetrwało. To ty jesteś zdrajcą, Erienne Malanvai. Ja uratuję moje 
kolegium. Ty 
doprowadziłabyś do jego upadku.
Erienne potrząsnęła głową.
- Nie - udało jej się powiedzieć przez łzy. - Nie, niczego nie rozumiesz.
- Rozumiem, Erienne, rozumiem aż za dobrze.
Usłyszała oddalające się kroki, drzwi zamknęły się, trzasnął zamek.
Erienne nigdy nie rozważała okoliczności swojej śmierci. Nigdy nie zastanawiała 
się, czy 
będzie świadoma jej nieuchronności, co powie, jak zareaguje, jak będzie się 
czuła. I oto 
śmierć nadchodziła, ale było jeszcze gorzej, ponieważ nie umierała sama. 
Jednocześnie 
przypieczętowywała los swojej córki.
Czuła się dziwnie, jakby patrzyła na wszystko z dużej odległości, jakby jej 
życie stało się 
podwójne, rzeczywiste i jednocześnie sennie nierzeczywiste. Wiedziała, że Selik 
jej nie 
dotknie, póki nie dotrą do Herendeneth. Jeżeli Krucy przeżyli, będą ją gonić. A 
Berian, który 
ją zdradził, płynie razem z nią i pomaga przygotować jej śmierć. Czuła, jak 
statek się porusza, 
wiedziała, że znajdują się w kanale prowadzącym do zatoki Arlen, ale nie wiadomo 
dlaczego 
nie mogła tego powiązać ze swoją sytuacją. Jakaś jej część wciąż wierzyła, że 
zaraz się 
obudzi i zobaczy patrzącego na nią Densera.
Oczywiście próbowała rzucać zaklęcia. Tylko w taki sposób mogła zjednoczyć się 
ze 
wszystkim, co znała. Ale choć odzyskiwała swoje umiejętności, nie miała jeszcze 
wystarczająco dużo siły, by próbować tworzyć skomplikowane kształty. A nawet 
gdyby 
mogła, jej kajutę okrywała dordovańska tarcza, która odcinała ją od magii.
Nalała sobie puchar wody i wyjrzała przez małe okienko. Poprzez deszcz widziała 
czerwoną smugę na niebie nad Arlen, oznaczającą, że nadal szaleją tam pożary. 
Przytrzymała 
się parapetu, gdyż statek zakołysał się. Wiatr był w porywach bardzo silny i 
Wiąz Oceanu na 
pewno nie płynął pod pełnym żaglem. Nie mogła jednak być pewna, bo Selik nie 
pozwalał jej 
wyjść na pokład.
Usiadła na łóżku, wypiła wodę i odstawiła puchar na stolik. Statek znów 
zakołysał się i 
naczynie spadło na podłogę. Zostawiła je tam. Próbując nie myśleć o warunkach na 
zewnątrz, 
deszczu bijącym się w okienną szybę i wyjącym wietrze, Erienne zaczęła się 
zastanawiać, czy 
cokolwiek może w tej sytuacji zrobić.
Najlepszym rozwiązaniem byłaby magia, ale ona dopiero zaczynała badać otaczającą 
ją 
tarczę. Była silna, pewnie stworzyło ją trzech dordovańskich zdrajców, i bez 
wątpienia przez 
cały czas ktoś jej pilnował, aby Erienne nie próbowała naruszyć jej struktury. 
Gdyby 
odnalazła jakąś słabość, mogłaby natychmiast zadziałać.
W świecie materialnym istniały dwie drogi ucieczki, ale żadna z nich nie była 
dla niej 
dostępna. Drzwi do kajuty były zamknięte na zamek, a na zewnątrz stali dwaj 
strażnicy. 
Nawet nie pomyślała, by ich zaatakować, choć stali wewnątrz jej tarczy. W końcu 
co by jej to 
dało?
Okno zaś zostało zabite gwoździami, a gdyby nawet udało się je otworzyć, skok do 
wody 
na pewno skończyłby się utonięciem.
A jednak samobójstwo mogło się stać rozwiązaniem, które powinna rozważyć. Gdyby 
umarła, załoga Wiązu Oceanu nie miałaby już powodu, by płynąć dalej. Ale to 
dałoby Al-
Drechar jedynie trochę czasu. Otaczające Herendeneth zaklęcia ochronne były tak 
osłabione, 
że wyspa nie pozostałaby na zawsze ukryta - o ile jeszcze jej lokalizacja była 
tajemnicą - i 
mimo zdradzieckich wód Lyanna w końcu zostałaby odnaleziona.
Statek znów podskoczył i zadrżał, gdy wpadł na boczną falę. Erienne wiedziała, 
że 
zbliżają się do ujścia rzeki Arl i że przedostanie się tamtędy może być 
nieprzyjemne, gdyż 
powstające przy przypływie lub odpływie wzburzone fale są trudne do przebycia. 
Wiedziała 
już, co ich czeka na otwartym morzu.
Czuła się tak, jakby się w środku zapadała. Miała ochotę wyzbyć się własnej woli 
i 
pozwolić, by nadchodzące wydarzenia przepłynęły ponad nią, ale w głębi duszy 
kryła się 
wiara. Wiara, że Lyanna, jej śliczna córeczka, żyje i ktoś jej pomoże, uratuje 
ją.
Trzymała się kurczowo tej wiary, gdyż tylko ona jej pozostała. Minie 
przynajmniej 
siedem dni, nim dotrą do Herendeneth, więc złożyła swoje życie w cudzych rękach. 
Nie 
Dordover, nie męża, lecz kogoś znacznie potężniejszego od tego wszystkiego, co 
się przeciw 
niej sprzysięgło. Wiedziała, że oni nie poddadzą się, dopóki choć jeden z nich 
będzie miał 
wystarczająco dużo siły, by walczyć.
Krucy.
Rozdział 28
Zaczęło się wiele dni temu od powodzi, ale właściwie nikt nie zwrócił na to 
uwagi. W 
czasie powodzi nikt nie zginął, nie było też wielu rannych. Od napływających 
uciekinierów 
słyszeli opowieści o zalaniu samotnych gospodarstw, nadmorskich miasteczek i 
wiosek nad 
jeziorami. Teraz jednak ludzie nie przybywali do miasta, lecz z niego uciekali.
Diera wybiegła ze swojego pokoju, przyciskając płaczącego Jonasa do piersi. To 
było coś 
gorszego niż zwykły huragan miało tak wielką siłę uderzenia, że cała gospoda 
zatrzęsła się w 
posadach. Wiatr trzasnął okiennicami tak mocno, że zapadły się do środka, przy 
okazji 
wyrywając ramy z grubej ceglanej ściany.
Pospieszyła po schodach w dół. W barze tłoczyło się wielu spanikowanych klientów 
Wroniego Gniazda, którzy próbowali schronić się przed szalejącą nad rynkiem 
burzą. Połowa 
frontowej części gospody została porwana przez wichurę, księgi i papiery 
wirowały w 
powietrzu, stoły przesuwały się i przewracały, a z kominka we wszystkie strony 
leciały 
rozpalone węgle. Ponad odgłosem pękającego szkła wznosiły się okrzyki 
przerażenia i bólu.
- Piwnica, piwnica! - krzyczał jej ktoś do ucha, jednocześnie ciągnąc ją za 
ramię. 
Odwróciła się.
To był Tomas. Jego twarz przybrała białą barwę, a krew z rozciętego czoła 
zalewała mu 
oczy. Wskazał na drzwi za barem, po czym pochylił się nad mężczyzną, którego 
nogi zostały 
zmiażdżone przez spadającą belkę. Przyglądała się bez słowa, jak Tomas rozmawia 
z rannym 
mężczyzną, kiwa głową, po czym wbija nóż w jego udo i przytrzymuje go, czekając, 
aż krew 
z tętnicy wypłynie, a wraz z nią życie.
Z zewnątrz dochodziły krzyki. Ludzie mijali ich, biegnąc na zachód. Powietrze 
wypełniał 
głośny ryk, tak ogłuszający i bolesny, że aż wbijał się w uszy. Diera mocno 
przytuliła Jonasa 
do piersi, a jego odkryte ucho zasłoniła dłonią.
- Tomas! - krzyknęła. - Tomas!
Ryk stawał się coraz głośniejszy. Obok gospody przeleciał jakiś wóz i na ich 
oczach wbił 
się w jeden z sąsiednich budynków. Poleciało drewno. Ludzie w gospodzie skulili 
się, każdy 
trzymał się tego, co było pod ręką. Tomas krzyczał do nich, lecz oni go nie 
słyszeli.
Powoli przecisnął się do baru, chwycił Dierę i popchnął ją w stronę wejścia do 
piwnicy. 
Otworzył gwałtownie drzwi i Diera potykając się, zaczęła schodzić w dół. Drzwi 
zamknęły 
się za nimi.
Zapadła cisza, w której kobieta słyszała swój oddech, cichy płacz dziecka i 
przekleństwa 
Tomasa. Poniżej tłoczyli się ludzie. Poznała tulących się do siebie Maris i 
Rhoba, pozostałych 
tylko słabo kojarzyła. Na ich twarzach malował się strach, drżeli z wyczerpania, 
ci, którzy 
byli jeszcze w stanie ustać na nogach, zajmowali się tymi, którym siły odmówiły 
już 
posłuszeństwa.
W górze rozległ się straszliwy odgłos pękania, a później grzmiące uderzenie, od 
którego 
zatrzęsły się belki, a w powietrze uniósł się pył.
- To gospoda - mruknął Tomas. - Zniszczona.
Diera widziała cierpienie na jego smukłej, zakrwawionej twarzy.
- Co możemy zrobić? - zapytała.
Odwrócił się do niej i łagodnie pogłaskał ją po policzku.
- Modlić się - odparł. - Modlić się, by sklepienie piwnicy wytrzymało. Modlić 
się, by 
powódź tu nie dotarła. Modlić się, byśmy ujrzeli wschód słońca i by twój mąż 
powstrzymał 
to, zanim wszyscy zginiemy.
Diera spojrzała na niego zdziwiona. Wiedziała, że to wszystko wina magii. Wieści 
rozeszły się po mieście wiele dni wcześniej. Ale co może zrobić jeden człowiek? 
W głębi 
duszy czuła jednak, że wszyscy muszą w coś wierzyć.
A Tomas wierzył w Sola.
Diera kołysała w ramionach płaczące dziecko, znajdując pocieszenie w tej samej 
wierze. 
W końcu nigdy jeszcze Sol nie zawiódł Balai.
* * *
Słońce Calaius z trudem posuwało się do przodu. Wiatry, które popychały Wiąz 
Oceanu, 
zmieniły kierunek i teraz wiały wzdłuż Arl w stronę jeziora.
Gdy zapadła ciemna noc i pozostawili już za sobą zniszczone miasto, Krucy - 
odziani w 
suche ubrania dostarczone przez załogę - mogli zastanowić się nad sytuacją. 
Jevin, ich 
kapitan, postawił tyle żagli, ile się tylko odważył, a teraz próbował 
poinformować ich, że być 
może będą musieli halsować przez całą długość rzeki, i ostrzec, że jeżeli Wiąz 
miał szczęście, 
może znajdować się na pełnym morzu nawet pół dnia przed nimi.
Podczas gdy Darrick zajmował się zorganizowaniem jedzenia i napitków z kambuza, 
Hirad, Ilkar i Denser stali pomiędzy wąskimi kojami, na których spoczywali 
Bezimienny i 
Thraun. Hirad czuł się bezradny. Oto filar Kruków leży nieprzytomny pod 
Dotykiem-Ciepła, 
żywy, lecz poważnie ranny. Raz za razem odtwarzał w myślach całą sytuację, 
zastanawiając 
się, w jaki sposób mógł temu zapobiec. Nie wiedział.
Właśnie wycierał oczy, gdy poczuł, że ktoś ściska jego ramię.
- To nie twoja wina - powiedział Ilkar. - To ja rzuciłem Spiralę-Mocy.
Hirad spojrzał na elfa.
- Nie o to chodzi. Nikogo nie można winić. Po prostu myślałem, że będziecie w 
stanie 
zrobić więcej.
- Gdyby Erienne tu była, to owszem. Ona jest mistrzynią Uleczenia-Ciała.
- Ale ja myślałem... - I Hirad bezradnie machnął ręką.
- Dotyk-Ciepła goi tkanki, przyspiesza wzrost mięśni i zrastanie kości. Ale on 
potrzebuje 
czegoś więcej. Dużo więcej.
- W takim razie jak to wygląda? - Hirad właściwie nie chciał zadać tego pytania, 
zupełnie 
jakby to mogło poprawić sytuację.
- Topór zmiażdżył mu biodro i wbił się w miednicę - tłumaczył Denser. - Pomijam 
tu 
kwestię zniszczenia ścięgien, mięśni i skóry... Udało nam się połączyć miednicę 
i ona się 
zrośnie. Ale biodro jest zmiażdżone i wszędzie są odłamki kości. Nie jesteśmy 
lekarzami, 
Hiradzie, i nie potrafimy zrobić tego tak, jak Uleczenie-Ciała.
Hirad postanowił przejść do konkluzji. Obaj magowie nie patrzyli na niego.
- Czy będzie chodził?
Julatsański mag pokiwał głową.
- Staw zesztywnieje i nigdy nie przestanie go boleć. Będzie mocno kulał, ale 
będzie 
chodził. - Elf wzruszył ramionami.
- Bogowie - wymamrotał Hirad - on nie będzie w stanie walczyć.
- W każdym razie nie dwuręcznym mieczem - odparł Ilkar. - Czekają go kłopoty z 
utrzymaniem równowagi. Ale poradzi sobie z długim mieczem, zwłaszcza mając kogoś 
kryjącego go, po swojej lewej.
- I tak ma szczęście, że żyje - dodał Denser. - Stracił mnóstwo krwi.
Hirad spojrzał na Bezimiennego. Magowie utrzymają go we śnie przez wiele dni, 
może 
nawet przez całą podróż na kołyszącym się statku. A kiedy się obudzi, odkryje, 
że jest kaleką, 
zniknie jego moc i zręczność. Ale przecież coś na pewno da się zrobić. Hirad nie 
miał 
zamiaru poddać się.
- A czy Erienne mogłaby mu pomóc? - zapytał.
- Gdyby dotarła tu, zanim mięśnie zagoją się, a kości w pełni zrosną, to tak - 
stwierdził 
Denser. - A bo co?
- Ile mamy czasu, zanim okaże się, że jest już za późno?
- Cóż, sądzę, że możemy trochę opóźnić gojenie, ale zaklęcia już robią swoje - 
powiedział 
Ilkar. - Jakieś trzy dni, co? - Spojrzał na Densera, a ten wzruszył ramionami i 
pokiwał głową.
- W takim razie musimy ją zabrać z tamtego statku.
Przez chwilę Hirad słyszał tylko szum fal rozbijających się o burtę, łopot żagli 
na 
masztach i skrzypienie drewna. I widział zaskoczone miny Densera i Ilkara.
- No i co? - ponaglił.
- Cóż, obaj czekamy na wyjaśnienie, jak właściwie masz zamiar dokonać tego cudu 
- 
rzekł Ilkar.
- To proste. - W głowie Hirada już zaczął powstawać plan. - Kapitan Jevin 
dogania Wiąz, 
my przelatujemy tam pod osłoną ciemności, szalejemy pod pokładem, łapiemy 
Erienne i 
odlatujemy. Możemy wziąć ze sobą Protektorów. Oni też umieją utrzymać Skrzydła-
Cienia, 
prawda?
- Tak, ale... - zaczął Denser.
- Ale co?
- Kiedy zaproponowałem coś podobnego w Arlen, zostałem przez was zakrzyczany.
- Wtedy była inna sytuacja.
- Aha, to wszystko wyjaśnia, dzięki. - Denser żachnął się i odwrócił.
Hirad zacisnął dłoń na jego ramieniu.
- Zrobiłbym to dla ciebie - powiedział. - Zrobiłbym to dla każdego z nas. Tym 
razem 
chodzi o Bezimiennego. - Spojrzał ostro na Densera. - Przyjrzyj mu się uważnie, 
Denser. 
Zostawił żonę i dziecko, żeby pomóc ci w odnalezieniu twoich bliskich. Nie 
zadawał żadnych 
pytań. I zobacz, ile go to kosztowało. Teraz my mu pomożemy. Nie pozwolę, by 
został 
kaleką. Jest Krukiem.
- Erienne też - mruknął Denser.
- I dlatego ją też wydostaniemy. Wtedy czas nie był odpowiedni. W Arlen byli 
przygotowani na atak. Teraz nie będą.
Denser przyglądał mu się ponuro przez dłuższą chwilę, po czym jego usta wygięły 
się w 
słabym uśmiechu.
- Masz rację. Pewnie przy tym zginiemy, ale masz rację.
- Świetnie! - Hirad poklepał go na ramieniu. - Teraz musisz połączyć się z 
Sytkanem w 
Arlen, żeby powiedzieć mu, których Protektorów mamy na pokładzie, zanim będzie 
chciał 
wymierzyć im karę. Potem sprawdź, czy uda ci się skontaktować z Erienne. Ilkar, 
chodź ze 
mną. Porozmawiamy z Ren’erei i spróbujemy wspólnie przekonać Jevina. Potem 
możemy 
porozmawiać o Thraunie.
Odwrócił się i otworzył drzwi, ale zatrzymał go głos Densera.
- Hirad!
- Tak?
- Przepraszam. Wiesz, wtedy w lesie...
Hirad wzruszył ramionami. Zauważył, że na twarzy Densera maluje się prawdziwy 
smutek.
- Ja też przepraszam. Ale w sumie wyszło nam to na dobre, prawda? Gdybyśmy się 
nie 
pożarli, ja też zostałbym pojmany przez Darricka. Zapomnijmy o tym, dobrze? 
Teraz 
odzyskajmy twoją żonę, poskładajmy Bezimiennego i uratujmy twoją córkę. Potem 
może 
zaczniemy pracować nad odesłaniem moich Kaanów do domu, a wtedy ja wszystko ci 
wybaczę. A teraz zabieraj się za Połączenie.
- Będę tutaj - powiedział Denser.
Hirad pokiwał głową i wyprowadził Ilkara z kajuty.
* * *
Nieduża grupa Protektorów została zakwaterowana w przednim luku, gdzie zgodnie z 
wcześniejszymi ustaleniami mieli przebywać Dordovańczycy podczas nieprzyjemnej 
przeprawy przez Ocean Południowy. Było ich dwudziestu czterech, mniej lub 
bardziej 
poszkodowanych. Ci, którzy po podróży nie byliby w stanie walczyć, nie weszli na 
pokład.
Stali w kręgu z dłońmi splecionymi przed sobą i pochylonymi głowami, kołysząc 
się 
zgodnie z ruchem statku. Taka sama pełna powagi cisza panowała w dalekim 
Xetesku, gdzie 
ukryty głęboko w katakumbach spoczywał w uśpieniu Zbiornik Dusz. Wszyscy żyjący 
Protektorzy żałowali dusz, które odeszły, ale świętowali ich wyrwanie się z 
niewoli.
Każda śmierć osłabiała ich, ale każda uwolniona dusza dawała nadzieję. Dla Aeba 
była to 
dziwna mieszanka uczuć, przez większość czasu tłumiona, lecz dochodząca do głosu 
w ciszy. 
Wiedział, że wszyscy pozostali czuli to samo. Tęsknili za wspólnotą Zbiornika, 
jednocześnie 
nienawidząc sił, które ich tam wtrąciły, wyrywając dusze z ciał i umieszczając w 
to miejsce 
więzi, które utrzymywały ich przy życiu. Demoniczny-Łańcuch.
Każdy Protektor marzył o tym, aby się uwolnić od Demonicznego-Łańcucha. Żaden 
jednak nie chciał przy tej okazji utracić swoich braci. Sol był jedynym żyjącym 
człowiekiem, 
w którym znalazły odzwierciedlenie wszystkie niebezpieczeństwa wolności. Bractwo 
wyczuwało go, a on ich, ale nie mogli się połączyć. On był i zawsze będzie 
jednym z nich, ale 
znajdował się poza siecią wsparcia, która ich łączyła. A jednak mimo to był 
obrazem nadziei, 
i dlatego go czcili.
- Jesteśmy jednością - powiedział Aeb, a jego głos wypełnił cały luk. Mówił, a 
nie 
nadawał, co było ich prawem, gdy znajdowali się poza polem bitwy.
- Jesteśmy jednością - powtórzyli Protektorzy.
- Sol leży ciężko ranny, a jego stan jest dla nas taką samą niewiadomą, jak jego 
dusza. 
Dlatego poprosiłem, byśmy zostali przypisani do Densera, Pana Złodzieja Świtu. 
Tym 
zaszczytem będziemy się radować wraz z naszymi braćmi w Zbiorniku Dusz.
- Przygotujcie się, moi bliscy. Naostrzcie oręż, obmyjcie rany, utwardźcie swoje 
dusze. 
Nasi wrogowie pragną zniszczyć to, co zapewniłoby dominację Xetesku. Będziemy 
tego 
bronić. Jesteśmy jednością.
- Jesteśmy jednością.
- W imię Łańcucha i łaskawości Życia poza Bractwem wzywam Tego, który nami 
kieruje, by strzegł nas, dokądkolwiek się udamy. Jesteśmy jednością - powiedział 
Aeb.
- Jesteśmy jednością - odpowiedzieli Protektorzy.
Nastąpiła krótka chwila rozważań. Teraz, gdy konieczne było działanie, Aeb 
powrócił do 
nadawania.
Xye, musimy mieć gorącą wodę. Elfy mogą mieć płótno i balsam. Kapitan chętnie 
słucha 
Ren’erei.
Zostanie zrobione.
Aeb rozejrzał się po kręgu. Wyczuwał w nich zmęczenie. Biegli od wielu dni, a 
teraz nie 
mieli nawet Wybranego, który mógłby przekazać im wzdłuż Demonicznego-Łańcucha 
leczącą energię.
Usiądźcie, bracia, i pozwólcie, by wiatr głaskał wasze twarze. Fin, drzwi. 
Bracia, niech 
ciemność nas ukryje.
Fin zamknął drzwi na zasuwę. Potem Protektorzy zaczęli zasłaniać lampy jedną po 
drugiej, a gdy zapadła całkowita ciemność, Aeb usłyszał odgłosy rozpinania 
pasów. Sam 
rozpiął swoje.
Maska zsunęła się i błogosławione powietrze dotknęło jego poobcieranej twarzy. 
Choć 
heban był gładki, pocąca się skóra pękała pod nim. Opuścił głowę, nie chcąc 
widzieć błysku 
oka towarzysza. W chwili, gdy nie mieli na twarzy masek, sprowadzało to pecha i 
śmierć w 
następnej walce.
Tak właśnie było.
* * *
- I jak wygląda sytuacja? - zapytał Hirad.
Krucy oraz Ren’erei i Darrick siedzieli przy stole kapitana, podczas gdy Jevin 
rozmawiał 
na pokładzie z pierwszym oficerem i nawigatorem.
- Mam dobre i złe wieści - odezwał się jako pierwszy Denser. - Sytkan przekazał 
mi 
Prawo-Wybrania dla dwudziestu czterech Protektorów. Porozmawiam z nimi później, 
ale na 
razie oznacza to, że na Herendeneth będziemy mogli wykorzystywać ich wedle 
własnych 
potrzeb. Będą odzywać się swobodnie i działać na tyle samodzielnie, na ile jest 
to możliwe u 
Protektorów.
- To znaczy? - zapytał Ilkar.
- Nie będą się wahać przed przejęciem inicjatywy w walce, jeśli się trafi 
okazja, 
poinformują was, jeśli uznają, że nie wykorzystujecie ich najlepiej, jak to 
możliwe, no i będą 
sami dowodzić swoimi siłami, chyba że dostaną inne rozkazy.
- A złe wieści? - Hirad pociągnął łyk herbaty. Na talerzach na stole leżał 
twardy ser, chleb 
i suszone mięso. Warzyw w kambuzie nie znaleziono.
- Na Balai panuje chaos. Nadchodzi otwarta wojna między kolegiami. Trwają już 
potyczki na należących do nich terenach, dotychczas z pozostałych obszarów 
ucierpiało 
jedynie Arlen. - Denser przerwał, by złapać oddech. - Ale to nic w porównaniu z 
żywiołami. 
W rozmowie z Xeteskiem Sytkan dowiedział się o tornadach w Korinie, aktywności 
wulkanicznej w Blackthorne i górach Balan, kolejnych huraganach na północy i 
powodziach 
wzdłuż wybrzeża. Kończy się czas Balai.
- A Erienne? - zapytał Hirad.
- Poczekaj, jeszcze nie skończyłem przekazywać wam złych wieści. Sytkan 
powiedział 
mi również, że przed paroma dniami flota Dordover wypłynęła z Gyernath.
- Jak duża? - chciał wiedzieć Darrick.
Denser wzruszył ramionami i nalał sobie kubek herbaty. Statek zakołysał się 
lekko i 
kubek przesunął się po blacie stołu, ale na szczęście nic się nie wylało.
- Szczegóły nie są znane. Gyernath też padło ofiarą powodzi. Sytkan spróbuje 
skontaktować się ze mną w ciągu najbliższych dwóch lub trzech dni, jeśli 
dostanie jakieś 
informacje.
- Czy możemy wezwać wsparcie? - zaczął rozważać Hirad.
- Tego właśnie Sytkan chce się dowiedzieć - odparł Denser.
- To niczego nie zmieni - wtrącił Darrick. - O ile mój wywiad się nie pomylił, w 
odległości dziesięciu dni od któregokolwiek południowego portu nie ma większych 
sił 
Xetesku. To znaczy poza armią Protektorów, ale gdyby oni nawet pobiegli z 
powrotem do 
Arlen i tam wsiedli na statek, nie daliby rady wypłynąć w ciągu jednego dnia, 
gdyż zmarliby 
na morzu z głodu.
- Jak myślisz, kto dowodzi Dordovańczykami? - zapytał Denser.
- Vuldaroq - odpowiedział natychmiast Darrick. - Ten tłusty idiota był 
oczekiwany w 
Arlen wiele dni temu, ale nie pojawił się. Mam przeczucie, że wpadł w kłopoty w 
krajach 
magów.
- Czyli jesteśmy my przeciwko nie wiadomo ilu - podsumował Hirad. - Mam tylko 
nadzieję, że wyspa jest łatwa do obrony.
- Na Herendeneth jest tylko jedno miejsce, gdzie można wyjść na ląd. Wyspa 
została 
starannie wybrana - powiedziała Ren’erei.
- Teraz nie ma sensu się tym martwić - powiedział Ilkar. - A co z Erienne?
- Chroni ją tarcza - rzekł Denser. - Czegoś takiego można się było spodziewać. 
Nie mogę 
przebić się przez nią... przynajmniej w taki sposób, żeby nie ostrzec tamtych 
magów. - 
Wpatrzył się markotnie w swój kubek.
- Wszystko w porządku, Xeteskianinie? - Hirad popatrzył na niego z niepokojem.
Dopiero teraz, gdy siedział we względnie spokojnej kajucie kapitana Słońca 
Calaius, 
zaczynał pojmować to, co mu powiedział niemal od niechcenia Ilkar: uratowanie 
Lyanny 
będzie kosztować Densera życie. Widział, że Julatsańczyk odczuwa żal, a on sam, 
gdy o tym 
myślał, czuł ucisk w żołądku i ból serca.
Czuł się winny z powodu tego, jak potraktował Densera w lesie niedaleko 
Greythorne. On 
przez ten cały czas wiedział, że umrze, i nic im nie powiedział. Hirad 
zastanawiał się, czy to 
odwaga, czy głupota. Teraz, kiedy o tym wiedzą, Krucy będą go wspierać, ale 
byłoby dobrze, 
gdyby mógł dłużej cieszyć się tym wsparciem.
Bo choć Denser był czasem trudnym człowiekiem, Hirad nie chciał żyć na tym 
świecie 
bez niego. Teraz czuł, że ich kłótnie i milczenie przez ostatnich kilka lat były 
głupie. Ale 
wtedy myślał, że Denser będzie zawsze. Teraz poznał prawdę, i to łamało mu 
serce.
Denser podniósł wzrok i smutno się uśmiechnął.
- Potrzebuję jej, Hirad. Nie pozostało nam wiele czasu.
- Wiem, Denser, i bardzo mi przykro. Uwolnimy ją dla ciebie.
- Jeśli ktoś może tego dokonać, to tylko Krucy - stwierdził Darrick.
- Nie do końca zapomniałem, że to przez ciebie znaleźliśmy się w takich 
kłopotach - 
powiedział Denser, choć w jego głosie nie było już gniewu.
Darrick nic nie odpowiedział, jedynie pokiwał głową i spuścił oczy.
- Pomówmy o czymś innym - odezwał się Ilkar. - Co mówił kapitan, Ren?
- Powiedział, że porozmawia z załogą, ale niczego nie obiecywał.
- Będzie musiał - powiedział Hirad. - Nie interesują mnie żadne 
usprawiedliwienia.
- Czy mogę coś powiedzieć? - zapytała Ren’erei.
- Oczywiście - odparł Ilkar.
- Bardzo dobrze znam kapitana Wiązu Oceanu i wiem, że zrobi wszystko, co można, 
by 
statek płynął jak najwolniej. On zna sporo różnych sztuczek. Musicie też zaufać 
Jevinowi. 
Jest doświadczonym kapitanem i płynie najszybciej, jak to możliwe. Ale nie 
spodziewajcie 
się, że będzie niepotrzebnie narażał statek i załogę.
- Pewne ryzyko musi podjąć - zauważył Hirad. - Mamy tylko trzy dni.
- On jest tego świadom.
- Zawsze może być jeszcze bardziej świadom.
- Nie strasz go. Nie tędy droga.
Hirad odepchnął swój kubek i talerz i pochylił się do przodu.
- Ren, pozwól, że coś ci powiem. Wszyscy jesteśmy bardzo zadowoleni, że jesteś z 
nami. 
I szanujemy zarówno twoją wiedzę, jak i to, co już zrobiłaś dla Kruków, a 
szczególnie dla 
Erienne. Ale jesteśmy Krukami i zwyciężaliśmy dlatego, że zawsze robiliśmy to, 
co 
konieczne. I to się nie zmieni tylko z tego powodu, że Jevin jest trochę 
przewrażliwiony, 
rozumiesz?
Ren’erei otworzyła usta, by mu odpowiedzieć, lecz Ilkar położył jej dłoń na 
ramieniu.
- Wyjaśnię ci to później - oświadczył, zmuszając się do uśmiechu.
- Wiesz co - odezwał się Denser - ja ci to wyjaśnię teraz. Przy okazji chcę się 
dowiedzieć 
wszystkiego o mojej żonie i córce.
- Bardzo chętnie. - Ren’erei uśmiechnęła się.
Hirad patrzył, jak odchodzą. Unikając spojrzenia Ilkara, ponownie napełnił kubek 
i talerz. 
Na zewnątrz siła wiatru zmniejszyła się, a może wiatr znów zmienił kierunek, 
gdyż statek 
płynął o wiele równiej.
- Świetna robota, Hirad - syknął Ilkar, gdy drzwi zamknęły się za Denserem i 
elfką.
- Co znowu?
- Ty i ta twoja gadka „jesteśmy Krukami” już nie działa. Tylko ją zirytowałeś, a 
potrzebujemy jej po naszej stronie.
- Musiała wiedzieć, jak to z nami jest.
- Agresja w rozpaczliwej sytuacji... Nie, tak z nami nie jest - zaprotestował 
ostro Ilkar. - 
Robienie wszystkiego, co konieczne, jest w porządku, ale są na to różne sposoby.
- A ty myślisz, że ja wybrałem nieodpowiedni.
- Wyobraź sobie, że tak. - Ilkar westchnął. - Ale przecież przez jedną noc ty 
nie staniesz 
się inny, prawda?
Hirad uśmiechnął się, wiedząc, że to już koniec łagodnej połajanki.
- Nie. Przepraszam, Ilks, po prostu wszystko jest nie tak, jak powinno być.
- O co ci chodzi?
- O nas. O Kruków. Na płonących bogów, Ilkar, jesteśmy w stanie kompletnego 
rozkładu. 
Bezimienny jest okaleczony, Erienne uwięziona, Thraun... Ale najgorsze jest to, 
że Denser ma 
poświęcić swoje życie, a my nic nie możemy zrobić. To nie w porządku.
Ilkar zacisnął wargi.
- Wiem, ale nadal możemy to wygrać.
- Nie poczuję się zwycięzcą, jeśli Denser będzie martwy. - Wzruszył ramionami. 
Słowa, 
które właśnie wypowiedział, brzmiały obco, jakby wyszły z ust kogoś innego.
- Ale to nie będzie całkowita śmierć - powiedział Ilkar. W jego głosie 
zabrzmiała 
prawdziwa nadzieja. - Część jego osoby przeżyje w Lyannie.
- On odejdzie - sprzeciwił się Hirad. - I tylko to się liczy.
Umilkli, wsłuchani w skrzypienie drewna, odgłosy kroków na pokładzie i stłumiony 
szum 
wiatru. Hirad czuł się zmęczony. Nie wysypiał się od wielu dni. Bolało go całe 
ciało, a 
szczególnie plecy i ramiona. Wiele dni spania w dziczy w prymitywnym schronieniu 
i 
jedzenia tego tylko, co udało mu się pochwycić lub zebrać, przypomniało mu o 
jego wieku. 
Już nie był w szczytowej formie, a to oznacza, że dłuższe walki będą dla niego 
ciężkie. 
Niechętnie musiał przyznać, że wymuszony brak działania okazał się 
błogosławieństwem, 
choć w głębi duszy nadal się temu sprzeciwiał.
Siedzący razem z nimi Darrick przez całą dyskusję zachowywał milczenie. Wolał 
nie 
wtrącać się, aby uniknąć kąśliwych uwag Densera. Hirad uśmiechnął się w duchu. 
Przecież 
on nawet nie był winien pojmania Erienne.
- Hej, Darrick, rozchmurz się - rzucił.
- O ile nie masz nic przeciwko temu, nie sądzę, bym mógł to zrobić - odparł 
Darrick, nie 
podnosząc głowy.
- Wszyscy wiemy, że cały ten bałagan to nie twoja wina. Denser też wie, kiedy 
się nad 
tym zastanowi.
- Ale to prawda - powiedział Darrick. - Powinienem był posłuchać głosu serca, 
zanim 
jeszcze udałem się do Arlen. Gdybym was wypuścił, teraz żeglowalibyście na 
Wiązie. 
Bezimienny nie zostałby ranny. Jestem głupcem, mogłem powstrzymać to, co 
najgorsze. 
Powinienem był nie zgodzić się na pojmanie was.
- Nie sądzę - wtrącił się Ilkar. - Jedno podejrzenie o niesubordynację i 
zostałbyś 
zastąpiony przez kogoś innego.
- Czy możemy porozmawiać o czymś innym? - zaproponował Darrick ostrzej, niż 
zamierzał. Kąciki jego warg wygięły się nieco do góry. - Co z Thraunem?
To kolejna kwestia, która dręczyła Hirada. Thraun. Najbardziej niezwykła sprawa 
od 
bardzo długiego czasu. Pokiwał głową i spojrzał wyczekująco na Ilkara. 
Julatsańczyk zagryzł 
wargę i odchylił się do tyłu.
- On też jest w kiepskim stanie. Bardzo długo był wilkiem. Zbyt długo, by w 
pełni 
powrócić do ludzkiej postaci, to jasne. Obaj widzieliście włosy na jego twarzy - 
one 
pokrywają całe jego ciało. Ale to nie wszystko. Thraun leży jak zwierzę. Jego 
ramiona są 
sztywno wyprostowane, a nogi zgięte w kolanach. Ze stóp nadal wyrastają mu 
szpony, a jego 
serce jest zbyt duże.
- Innymi słowy, Thraun bardziej teraz przypomina człowieka, ale szczerze mówiąc, 
nie 
jest nim. W każdym razie jeszcze nie. Mamy nadzieję, że proces powracania do 
ludzkiej 
postaci nie zatrzyma się, ale nie wiemy na pewno, czy tak się stanie.
- Możecie go utrzymać przy życiu? - zapytał Hirad.
- To nie problem. Musimy tylko zastanowić się nad tym, jak będzie wyglądać takie 
życie. 
Na spadających bogów, w jego umyśle musi panować kompletny chaos. Nie wiemy, ile 
zachował z ludzkiej psychiki i wspomnień. Będzie potrzebował dużo pomocy.
- W takim razie lepiej postarajmy się, by część z nas pozostała przy życiu i 
mogła mu ją 
dać.
- To prawda - zgodził się Ilkar.
- To niewiarygodne, co? - powiedział Hirad. - Thraun powrócił między nas, jakby 
zawsze 
tak miało być.
- Co masz na myśli?
- Od wielu tygodni ponownie zbieraliśmy Kruków, bardzo powoli zaczęliśmy się 
czuć 
tak, jakbyśmy się nigdy nie rozstawali. Nie spodziewałem się jednak, że jeszcze 
kiedyś 
ujrzymy Thrauna, a on podążał za nami aż od Thornewood, a na dodatek z powrotem 
się 
zmienił. Aż trudno w to uwierzyć, prawda?
- Cóż, ty to powiedziałeś - odparł Ilkar. - Chciałbym mieć dla ciebie jakieś 
dobre wieści 
na jego temat. Czy któregokolwiek z nas, jeśli już o tym mowa.
Hirad znów spoważniał. - Co teraz możemy zrobić?
- Cóż, nie wiem, jak ty się czujesz, Hirad, ale jest środek nocy, a ja jestem 
wykończony - 
odpowiedział Ilkar.
Hirad pokiwał głową. Miał wrażenie, że w tej chwili mógłby zasnąć gdziekolwiek. 
Sama 
ta myśl sprawiła, że ziewnął szeroko.
- Widzę, że się zgadzasz.
- To fakt. - Hirad wstał i przeciągnął się. - Chodźmy, generale.
- Dobry pomysł.
Gdy Ilkar mijał go w drzwiach, Hirad uśmiechnął się, gdyż nagle przyszła mu do 
głowy 
pewna myśl. Postanowił spróbować zmienić nastrój.
- Wiesz co, Ilks, ta Ren’erei jest niebrzydka, co?
Ilkar przez chwilę wpatrywał się w niego.
- Owszem, niebrzydka - zgodził się.
- No wiesz, a ty, taki przystojny elf, sławny główny mag Julatsy... Ta podróż na 
południe 
mogłaby okazać się dla ciebie bardzo przyjemna.
Ilkar pokręcił głową.
- Tylko ty, Hiradzie Coldheart - rzekł - mógłbyś w takiej sytuacji myśleć o 
seksie.
Hirad wzruszył ramionami i poszedł korytarzem do ich kajuty.
- Śpij dobrze, Ilkar.
Rozdział 29
Przez cały następny dzień Słońce Calaius walczyło z silnymi wiatrami, które 
sprawiły, iż 
na morzu pojawiła się fala o wysokości prawie trzydziestu stóp. Ponieważ 
postawili więcej 
żagli niż dyktował rozsądek, Jevin przez cały dzień nie opuszczał pokładu 
sterowego. 
Wpatrywał się w przeszywane błyskawicami ciemne chmury, uważnie sprawdzał żagle 
albo 
martwił się wiatrem, który często zmieniał kierunek.
Ren’erei spędzała z nim większość czasu, dodając mu odwagi. Darrick, zatopiony w 
myślach, stał samotnie na pokładzie lub leżał na koi w przedniej części statku, 
pierwotnie 
przeznaczonej dla dordovańskich dowódców. Protektorów właściwie nie widywali. 
Wojownicy Xetesku pozostawali w luku, tylko od czasu do czasu jeden z nich 
pojawiał się z 
prośbą o jedzenie lub gorącą wodę. Dla nich był to czas odpoczynku.
Dochodziło wczesne popołudnie. Hirad jedną ręką chwycił reling, a drugą 
przytrzymywał 
Ilkara, który znów wychylał się przez burtę, wymiotując. Jego ciało drżało z 
wysiłku, a twarz 
była mokra od morskiej piany i potu. Ten dzień okazał się dla niego paskudny i 
elf obawiał 
się, czy te jego dolegliwości nie wpłyną ujemnie na jego manę i umiejętność 
efektywnego 
rzucania zaklęć. A jeśli mają mieć jakieś szanse uratowania Erienne, nie poradzą 
sobie bez 
niego.
Dla Hirada stanowiło to tylko jeden z problemów na coraz dłuższej liście. 
Pomysł, by 
Ilkar i Denser stworzyli Skrzydła-Cienia dla Protektorów, został odrzucony. 
Pomijając już 
osłabienie chorobą morską Ilkara, utrzymanie Thrauna i Bezimiennego przy życiu i 
we śnie 
wymagało ogromnego wysiłku. W najlepszym wypadku magowie mogliby rzucić skrzydła 
dla samych siebie na czas podróży na Wiąz i z powrotem, a podczas misji 
ratunkowej 
postawić tarczę i rzucać zaklęcia ofensywne. I tyle. Z resztą musieli polegać na 
Erienne, a 
nikt nie wiedział, w jakim ona jest stanie. Hirad nie był zbyt dobrej myśli.
Słońce Calaius przebiło kolejną falę, aż kadłub statku zadrżał od uderzenia i 
pokład zalała 
woda. Znów zostali kompletnie przemoczeni. Mimo ciągłego oblewania wodą, to 
tutaj Ilkar 
czuł się najlepiej, choć oczywiście było to bardzo względne określenie.
Hirad wpatrywał się w niebo. Na horyzoncie przeszywały je błyskawice, 
podświetlając 
czarne chmury i rozgniewany ciemnoszary ocean, pokryty białymi plamami piany. 
Nad nimi 
z przerażającą prędkością przepływały nieprzerwanie gęste chmury, popychane 
przez wiatr, 
który zepchnąłby ich na samo dno morza, gdyby tylko mógł. W polu widzenia nie 
majaczył 
żaden ląd i Hirad poczuł przechodzący mu po plecach dreszcz, gdyż wcale nie miał 
pewności, 
że jeszcze go zobaczą.
Barbarzyńca mógł teraz bez trudu zrozumieć przesądy marynarzy. Z początku 
odnosił się 
do nich sceptycznie, ale w tej chwili dobrze rozumiał ich pragnienie, by mieć 
coś, na czym 
można się oprzeć i co daje spokój duszy.
Wszędzie na statku widział świadczące o tym znaki. W każdej kajucie znajdowała 
się 
kapliczka poświęcona bogom morza i niebios, a w niej figurki, suszone kwiaty, 
świece i 
malutkie modele statków pływające w wypełnionych wodą drewnianych misach. A u 
szczytu 
każdej koi były wyrzeźbione w drewnie albo wypisane jaskrawą żółcią i czerwienią 
modlitwy. Nikt z załogi nie mógł obyć się bez talizmanu na szyi - ryby lub ptaka 
- zawsze 
wykonanego z metalu.
Ale najciekawszy przesąd dotyczył kotów. Hirad wiedział, że na statkach często 
mieszkają te odważne i eleganckie zwierzęta, które zabijają szczury i myszy, ale 
na tym 
żaglowcu o przedstawiciela tej rasy dbano wyjątkowo troskliwie. Kot miał wygodny 
koszyk, 
dostawał mnóstwo mięsa i ciasteczek, jego miseczka z wodą zawsze była pełna. Jak 
się 
dowiedział, każdego dnia jeden członek załogi troszczył się o jego 
bezpieczeństwo, 
wyjmował z łap drzazgi, śpiewał mu szanty, a na początku pierwszej nocnej wachty 
układał 
do snu w koszyku. Oczywiście kot, jak to kot, zwykle spał gdzie indziej, ale nie 
należało 
ignorować tradycji. Zwłaszcza jeśli to uszczęśliwiało załogę.
Ilkar wyprostował się i odwrócił ociekającą wodą szarą twarz w stronę Hirada.
- Wracajmy. Muszę się położyć.
- Jevin mówił, że będzie gorzej, jeśli zostaniesz pod pokładem - przypomniał 
Hirad.
- Powiedział też, że do jutra się przyzwyczaję, ale w to też nie wierzę. Pomóż 
mi zejść na 
dół. - Nagle zakrztusił się i splunął żółcią za burtę.
- W takim razie chodź, idź po mojej wewnętrznej.
Hirad jedną ręką trzymał się relingu, a drugą przytrzymywał Ilkara, i w taki 
sposób 
przyjaciele powoli zmierzali do przednich kajut. Gdy otwierał drzwi, usłyszał 
krzyk. 
Odwrócił się. To Ren’erei wzywała ich na pokład sterowy. Wzruszyła ramionami i 
wskazała 
na elfa. Hirad potrząsnął głową, a potem wskazał na siebie i na pokład. Ren’erei 
machnięciem 
ręki wyraziła zgodę.
Ilkar i Hirad dzielili malutką kabinę na lewej burcie statku. Julatsańczyk 
wybrał dolną 
koję. Hirad pomógł mu zdjąć płaszcz i położyć się, a potem wytarł mu twarz 
ręcznikiem. 
Statek wznosił się i opadał.
- Bogowie, chciałbym umrzeć - jęknął Ilkar.
- Spróbuj się przespać. Zobaczę, czy nie uda mi się znaleźć czegoś, co może ci 
pomóc.
- Wystarczy nóż prosto w serce. - Ilkar przymknął oczy i uniósł ręce do twarzy.
Hirad poklepał go po ramieniu.
- Przyniosę ci go. Do zobaczenia później.
- Niech kapitan wyszuka dla nas jakąś spokojną kałużę, dobrze?
Hirad roześmiał się.
- Tak trzymać, Ilks.
Zamknął drzwi i wyszedł z powrotem na pokład. To zabawne. On też właściwie nigdy 
nie 
pływał, ale czuł się doskonale. Utrzymywanie równowagi nie było trudne, chyba że 
statek 
wbijał się w falę. Spał długo, zjadł porządne śniadanie i w przeciwieństwie do 
Ilkara od wielu 
dni nie czuł się tak dobrze. Wspinając się po drabinie na pokład sterowy, 
zastanawiał się, czy 
może nie minął się z powołaniem.
- Jak idzie? - zapytał, przekrzykując wycie wiatru. Znów zaczął padać deszcz, 
ciężki i 
wściekły. Ciaśniej otulił się futrami.
- Cóż, płyniemy szybciej niż Wiąz - oznajmił Jevin.
- Jak to?
- Ponieważ ich statek jest mniejszy, węższy i krótszy, kapitan postawi przy 
takiej 
pogodzie tylko podstawowe żagle. Ich statek nie był budowany na takie warunki. - 
Odwrócił 
się do Hirada. - Ale nasz też nie.
- Czy ich dogonimy?
Jevin oblizał palec i uniósł go, sprawdzając wiatr. Skrzywił się.
- Skąd mam wiedzieć, człowieku? Nie wiem, jak daleko są przed nami, w którą 
stronę 
płyną i jak szybko. Taka pogoda jak dzisiaj właściwie nie jest możliwa. Wiatr 
wieje z trzech 
kierunków naraz, fala ignoruje to, a ja ufam swojemu kompasowi, choć wcale nie 
wiem, czy 
powinienem. Wiem tylko, że kierujemy się na południe, ale na tym kończy się moja 
wiedza.
Hirad pokiwał głową. To było głupie pytanie.
- Przepraszam - powiedział. - Rób wszystko, co w twojej mocy. Od ciebie zależy 
życie 
tak wielu osób.
Ren spojrzała na niego zdziwiona i na jej wargach pojawił się uśmiech. Dotknęła 
jego 
ramienia i szeptem mu podziękowała.
- Moja załoga jest odważna, a ja jestem zbyt młody, by zginąć podczas tego rejsu 
- 
odezwał się Jevin nieco łagodniejszym tonem. - Lepiej zajmijcie się swoimi 
rannymi, a 
pokład sterowy pozostawcie marynarzom.
Hirad odwrócił się, lecz kapitan jeszcze nie skończył.
- Idź do kambuza i poproś kuka o sproszkowany lemiir. Powiedz, że to ja cię 
przysłałem, 
bo inaczej ci nie da. Rozpuść go w wodzie. Powinien uspokoić głowę i żołądek 
Ilkara. 
Pomoże mu zasnąć.
- Dziękuję.
Jevin lekko skinął głową i odwrócił się do żagli.
* * *
Znów nadchodziła noc, choć dzień pełen niskich chmur, porywistego wiatru i 
czasem 
ulewnego deszczu był tak ciemny, że właściwie nie zapowiadało to wielkiej 
zmiany.
Na pokładzie Wiązu Oceanu szyper poklepał sternika po ramieniu. Elf wiedział, co 
ten 
niemal niewidoczny gest znaczy. Leciutko przechylił koło sterowe, kierując 
statek cztery 
stopnie na wiatr. Okręt cały czas kołysał się i przechylał, więc Selik na pewno 
nie zauważy 
zmiany kierunku ani zmniejszenia prędkości. W końcu nie jest marynarzem.
Tymczasem Selik stał przy relingu na sterburcie, twarz miał odwróconą z wiatrem. 
Kapitan widział, jak w miarę nasilania się burzy mężczyzna kilka razy 
wymiotował. Będzie 
osłabiony i nieuważny. Szkoda, że nie dotyczy to towarzyszących mu magów. 
Szczególnie 
tego starego.
Berian, tak miał na imię, stanowczo za dużo czasu spędzał nad głową sternika. To 
on 
wyznaczał kurs i to jego szyper prosił o zgodę, nim nakazał jego zmianę. W tym 
Dordovańczyku było coś niebezpiecznego. Sporo wiedział o morzu, a kiedy stał na 
pokładzie 
sterowym, uważnie przyglądał się kompasowi, czekając, aż się ustabilizuje, po 
czym kiwał 
głową, że wszystko jest w porządku.
Ale wczesnym rankiem nie było go tutaj, a jego zastępca nie miał nawet pojęcia, 
na co 
patrzy. Wtedy właśnie zeszli z kursu i darowali pościgowi kilka cennych godzin. 
Szyper nie 
patrzył za siebie, żeby nie wywoływać podejrzeń. Może zrobi to dopiero za dwa, 
trzy dni.
Wiedział, że będą ich ścigać. Głęboko wierzył, że Ren’erei udało się dostać na 
pokład 
innego elfiego statku. Modlił się, by płynęli z nią Krucy, ale bitwa, którą 
widzieli w dokach 
Arlen, nie dawała na to zbyt wielkiej nadziei. Chciał także wierzyć, że kiedy 
zbliżą się do 
Herendeneth, nie zastaną Al-Drechar bezbronnymi. Dopóki inny statek podąża za 
nimi i może 
ich dogonić na wzburzonych wodach Ornouth, wciąż jeszcze mają szansę.
Poniżej, na głównym pokładzie, Erienne odbywała krótki spacer na świeżym 
powietrzu. 
Szyper napotkał jej spojrzenie, gdy strażnik mag prowadził ją z powrotem na dół, 
i 
uśmiechnął się pocieszająco. Kobietę otaczała aura skazańca, a on sam doskonale 
rozumiał jej 
nastrój.
- Kapitanie? - Sternik wskazał w stronę sterburty. Teraz trzej magowie 
rozmawiali z 
Selikiem, a obecny wśród nich Berian z gniewną miną wskazywał na pokład sterowy. 
Szyper 
zagryzł wargi.
- Wracaj na kurs, chłopcze - powiedział - i zachowaj spokój.
Sternik pokiwał głową, poczekał na kolejny przechył i przesunął ster z powrotem. 
Szyper 
poczuł, jak żagle nabierają wiatru. Czterej mężczyźni odeszli od relingu i 
ruszyli w stronę 
steru.
- Patrz do przodu - szepnął szyper, wpatrując się w kompas.
- Tak jest, kapitanie.
Na drabinie rozległy się kroki i kapitan został odepchnięty na bok. Udało mu się 
przybrać 
oburzoną minę, gdy poczuł miecz Selika na swojej piersi.
- Co złego tym razem zrobiliśmy, przesłodziliśmy ci herbatę? - zapytał, 
spoglądając 
ponad ramieniem Czarnego Skrzydła na magów zebranych wokół kompasu.
Selik spoliczkował go, aż szyper zatoczył się do tyłu.
- Nadużywasz mojej cierpliwości, elfie - wycedził. - Berian?
- Nasz kurs jest prawidłowy - odparł stary mag.
- Ale nie zawsze tak było, prawda, kapitanie? - Selik popchnął ostrze odrobinę 
do przodu, 
szyper miał świadomość, że nagły przechył statku może oznaczać koniec jego 
życia.
- W tych warunkach utrzymywanie stałego kursu jest niemożliwe - mruknął. - 
Robimy, co 
w naszej mocy.
Kolejny policzek.
- Kłamca. - Zdrowe oko Selika wpatrywało się w twarz szypra. - Myślisz, że 
jesteś 
sprytny, elfie, ale ja mam lepszych ludzi. Widzą nasz cel poprzez ścieżki many i 
mogą ocenić 
naszą pozycję dzięki światłu, wiatrowi i magii. Wyczuwają elfa, który bawi się 
losami swojej 
załogi, opóźniając nasze dotarcie do celu.
Kapitan nic nie odpowiedział.
- Nie wiemy, ile czasu to nas kosztowało, ale podejrzewamy, że sporo. A za to 
musi być 
zapłata.
Selik przystawił teraz miecz do szyi kapitana.
- Mógłbym zmusić do zapłacenia ciebie, ale obawiam się, że załoga mogłaby nie 
zaakceptować twojej śmierci. Na szczęście mam wielu innych.
Obrócił się i wbił miecz w szyję sternika. Młody elf zesztywniał, zacharczał i 
upadł na 
pokład, gdy Selik wyciągnął ostrze z jego ciała. Wstrząsały nim przedśmiertne 
drgawki, a ze 
straszliwej rany wypływała krew.
Kapitan poczuł atak mdłości i jeszcze większy napad wściekłości. Chciał rzucić 
się do 
przodu, lecz miecz Selika znów celował w jego żołądek.
- To jeszcze jeden krok do twojej śmierci - rzekł zamiast tego.
- Wiesz, jakoś w to nie wierzę - rzekł Selik bez uśmiechu. - Prawi zostają 
wynagrodzeni, 
źli pokonani. Zawsze tak było. A teraz proponuję, abyś zajął się kołem, zanim 
znów 
zejdziemy z kursu. Moi ludzie pozbędą się tego ciała. W końcu nie mamy czasu do 
stracenia 
na te wasze śmieszne rytuały, prawda?
Selik zszedł po drabinie, a oczy kapitana śledziły każdy jego krok. Życzył mu, 
by porwała 
go fala, by poślizgnął się i wypadł przez burtę. Potem spojrzał na ciało młodego 
sternika, 
które deszcz omywał z krwi, i wypowiedział modlitwę mającą oddać duszę elfa 
bogom 
morza. Chwycił okrwawione koło sterowe, jego ciało płonęło nienawiścią.
* * *
Wczesnym rankiem trzeciego dnia Hirad wyszedł na pokład i zaczął wpatrywać się w 
morze w poszukiwaniu Wiązu Oceanu. Wiedział, że niczego nie zobaczy przed elfimi 
obserwatorami, ale musiał coś robić. Denser i czujący się nieco lepiej Ilkar 
zajmowali się 
Bezimiennym i Thraunem, Ren jak zawsze siedziała z Jevinem, a Darrick... cóż, 
Darrick 
pogrążył się w cierpieniu, którego przyczyną był on sam. Było to niepodobne do 
generała, ale 
Hirad pozwolił mu zanurzyć się w bólu. Nie nadszedł jeszcze czas, by zebrać ich 
razem, a być 
może nigdy nie nadejdzie. Dopiero gdy Erienne znajdzie się na pokładzie, Hirad 
poczuje, że 
znów są Krukami, których mógłby poprowadzić.
Przez cały drugi dzień rejsu pogoda pogarszała się i Jevin musiał opuścić część 
żagli, by 
nie stracić panowania nad statkiem. Było to frustrujące, ale Hirad pocieszał się 
myślą, że Wiąz 
zrobił to samo, a poza tym Jevin zapewniał go, że oni i tak płyną szybciej. Ale 
czy 
wystarczająco szybko?
Nawet gdyby teraz ich zobaczyli, czy uda im się nadrobić taką odległość, by 
jeszcze tej 
nocy użyć Skrzydeł-Cienia? Hirad uderzył pięścią w reling i wpatrzył się w 
deszcz i czarne 
chmury, drżąc. Przez cały dzień czuł się przemarznięty, energię, jaką dał mu 
dobry sen, 
stopniowo zastępowało poczucie bezradności. Bezimienny ufał im, że uratują go 
przed 
kalectwem na resztę życia. A Hirad nie może niczego zrobić, dopóki...
- Statek przed nami! - Krzyk dochodził z bocianiego gniazda na głównym maszcie. 
- 
Statek przed nami!
Hirad patrzył, ale niczego nie widział. Słyszał, jak Jevin krzyczy coś z pokładu 
sterowego, lecz nie rozumiał elfiego języka, więc pobiegł przez cały statek i 
zaczął szybko 
wspinać się po drabinie.
- Ostrożnie, Hirad. Na kołyszącym się statku większy pośpiech oznacza mniejszą 
szybkość - powiedziała Ren’erei.
- Tak, tak. Kapitanie?
- Zobaczyliśmy jakiś statek. Jeszcze nie możemy powiedzieć, czy to Wiąz Oceanu, 
ale 
płynie po naszej prawej.
- To znaczy?
- Jeśli to oni, zeszli z kursu. Prawdopodobnie celowo - wyjaśniła Ren.
- Czy uda nam się dogonić ich? - zapytał Hirad.
- Bez wątpienia. Pytanie brzmi raczej, kiedy.
- Do zmroku. Musimy do tego czasu być wystarczająco blisko nich.
Jevin wpatrywał się w niego intensywnie.
- Jestem świadom naszego rozkładu czasowego. Ale jednocześnie zrobię wszystko, 
by ten 
statek utrzymał się na powierzchni. Rozumiesz?
Hirad spojrzał w niebo.
- Tak, ale...
- Nie ma żadnego „ale”, Hiradzie Coldheart - powiedział Jevin. - Jak już 
wcześniej 
wspominałem, bądź łaskaw zostawić pokład sterowy marynarzom. A wy może 
przygotujecie 
plan, zjecie coś albo zrobicie cokolwiek innego. Przynieś więcej lemiiru dla 
Ilkara.
- Po prostu wynoś się z pokładu, co?
- W końcu zaczynasz rozumieć. - Jevin uśmiechnął się.
Hirad odwrócił się i zaczął schodzić po drabinie, słysząc unoszący się nad 
statkiem głos 
kapitana.
- Bosman! Potrzebuję więcej żagli! Pojedziemy na tym przeklętym sztormie! 
Pokażemy 
tym ludziom, co oznacza prawdziwe żeglowanie!
Barbarzyńca potrząsnął głową i z uśmiechem przeszedł po pokładzie w stronę kabin 
i 
kambuza. Kuk bez słowa podał mu lemiir i Hirad cicho wszedł do kajuty, gdzie 
obaj magowie 
obserwowali śpiących Bezimiennego i Thrauna. Mimo uchylonego okna w kajucie było 
duszno, a zatęchłe powietrze mieszało się ze smrodem uryny i wonią mocnego 
mydła, 
tworząc nieznośną mieszankę.
Hirad nalał wodę do kubka i wsypał lemiiru, po czym zamieszał i podał Ilkarowi.
- Dziwię się, że możesz znieść ten smród - powiedział.
- Nie mam wyboru. - Ilkar przyjął kubek i dalej mieszał jego zawartość. - 
Dzięki. To 
bardzo dobry środek. Zastanawiam się, dlaczego nie dostałem go wcześniej.
- Mam wrażenie, że jest drogi i trudno dostępny. Masz szczęście, że jesteś 
elfem, bo 
inaczej Jevin pewnie pozwoliłby ci dalej cierpieć.
- Wierz mi, ja wciąż cierpię. - Ilkar opróżnił kubek jednym łykiem, krzywiąc się 
z 
niesmakiem. - Jest gorzkie i jednocześnie słodkie. Przypomina to smak 
posłodzonej kory.
- Jesteście gotowi do rzucania zaklęć? - zapytał Hirad. Denser obejrzał się 
zdziwiony, a 
wtedy Hirad uśmiechnął się szeroko, zaciskając dłoń na jego ramieniu. - Bo 
właśnie 
zobaczyliśmy przed nami statek.
- Czy to Wiąz? - Twarz Densera rozjaśniła się, a w jego otępiałych oczach 
pojawiło się 
światło.
- Jak wiele samotnych statków kręci się po tej okolicy? - odpowiedział pytaniem 
na 
pytanie barbarzyńca.
- Niewiele. - Denser pokiwał głową. - Jakieś pomysły, Ilkar?
- Przed nami cały dzień. Jeśli nie macie nic przeciwko temu, odpocznę. Jeżeli 
chodzi 
tylko o proste sprawy, poradzę sobie. Ale nie proście o stworzenie Stopienia-
Umysłu.
- A Skrzydła-Cienia? - zapytał Denser.
- Z trudem, ale pewnie tak.
- Lepiej, żeby ci się udało - wtrącił się Hirad - bo ja idę z wami.
- Czy nie przyszło ci do głowy, Hirad, że to nie są warunki do przenoszenia na 
odległość 
kogoś o twoich wymiarach? - zapytał Ilkar. - Przykro mi, ale tym razem będę 
tylko ja i 
Denser.
Hirad pokręcił głową.
- Nie, ponieważ ja mam pomysł.
Rozdział 30
Nim zapadła ciemność, Hirad zobaczył przez zasłoną deszczu i niskich chmur Wiąz 
Oceanu. Wiatr odrobinę osłabł, fale opadły i Jevin nakazał bosmanowi postawić 
tyle żagli, ile 
tylko się odważył, wiedząc, że szyper Wiązu będzie starał się płynąć jak 
najwolniej.
Gdy jednak zapadła noc, odległość wciąż była tak duża, że przy ich prędkości 
dogonienie 
statku zajęłoby im co najmniej dzień. Gdyby morze się uspokoiło, smuklejszy Wiąz 
mógłby 
się jeszcze bardziej oddalić od większego statku kupieckiego, którym podróżowali 
Krucy. 
Hirad zaczął się więc modlić o kolejną burzę. W środku nocy jego modlitwy 
zostały 
wysłuchane aż nazbyt dosłownie.
W ramach przygotowań do ataku odpoczywał wraz z Denserem i Ilkarem, gdy nagle 
obudził go tak gwałtowny przechył statku, że niemal wyrzucił go z koi. Ilkar, 
który leżał 
akurat na samym brzegu, nie miał tyle szczęścia i stoczył się na ziemię, głośno 
przeklinając. Z 
góry dochodził do nich odgłos stóp uderzających o pokład i wykrzykiwane rozkazy.
- To nie brzmi dobrze - zmartwił się Hirad i przykucnął, by pomóc Ilkarowi.
- Która jest teraz godzina?
- Po północy, jak sądzę - odparł Hirad. - Jak twój żołądek?
- Znośnie. Powinniśmy zostać obudzeni wcześniej...
Wpadli na siebie, gdy kolejna fala uderzyła w burtę statku, przewracając figurki 
z 
kapliczki i zrzucając koce z ich koi na podłogę.
- W takim razie chodźmy na górę - zaproponował Hirad. - Idź po Densera, spotkamy 
się 
na pokładzie sterowym. Mam nadzieję, że jesteśmy wystarczająco blisko Wiązu, 
żebyś sobie 
poradził. Ja też.
Wytoczyli się z kajuty i Hirad zaczął macać drogę do wyjścia na pokład, elf zaś 
wszedł 
do sąsiedniej kajuty. Bezimienny i Thraun będą musieli przez jakiś czas radzić 
sobie sami. 
Poza tym Darrick będzie siedział przy nich, a zaklęcia nie pozwolą im obudzić 
się.
Na pokładzie panował chaos. Jevin i bosman wykrzykiwali rozkazy do załogi. Na 
głównym maszcie jeden z żagli został rozerwany na pół i teraz oba kawałki 
łopotały na 
wietrze. Wszędzie wokół morze było wzburzone, a sternik z trudem próbował 
skierować 
żaglowiec dziobem w największe spiętrzenie fal. Deszcz uderzał o pokład, a na 
wantach elfy 
walczyły z żaglami, próbując zwinąć je na tyle, by odzyskać panowanie nad 
statkiem.
Hirad pobiegł w stronę pokładu sterowego, z trudem orientując się w 
ciemnościach. Na 
pokładzie nie paliły się żadne światła. Chcieli pozostać w ukryciu, a poza tym 
elfy i tak ich 
nie potrzebowały. Gdy znajdował się mniej więcej w połowie drabiny, kolejna fala 
uderzyła 
w lewą burtę i pokład zalała woda. Hirad jedną ręką puścił szczebel, ale 
utrzymał się na 
drugiej. Wisiał teraz na drabinie, uderzając plecami w drewno nad lukiem 
rufowym.
Gdy statek wyprostował kurs, zaczął wspinać się dalej po kilku ostatnich 
szczeblach.
- Co się stało? - krzyknął, nie puszczając relingu. Statek podskoczył i wpadł w 
dolinę fali.
- To nadeszło znikąd - odparł Jevin. - Jesteście gotowi?
- A jak blisko podpłynęliśmy? - Deszcz zmienił się w grad, który uderzał z 
trzaskiem w 
pokład i siekł ich twarze. Hirad naciągnął futro na głowę.
- Dzieli nas co najmniej dzień drogi. Nie wiem, ile to jest dla waszych 
skrzydeł. Tej nocy 
raczej już się więcej nie zbliżymy. Zwijam wszystko poza marslem, bo inaczej się 
przewrócimy.
Hirad pokiwał głową.
- Dziękuję ci za te wszystkie wysiłki - powiedział.
- Być może będzie to wymagało dodatkowej zapłaty.
- Możesz na to liczyć.
Tymczasem Ilkar i Denser już wspinali się po drabinie. Ilkar był blady, ale 
wyglądał 
lepiej niż pierwszego dnia. Dzięki lemiirowi mógł odpoczywać i wszystko jeść. W 
oczach 
Densera krył się płomień zdecydowanie graniczący z rozpaczą. Hirad widział to 
już 
wcześniej. Dzięki temu Ciemny Mag będzie potężny.
- Już czas - oznajmił barbarzyńca głosem, który był tylko niewiele cichszy od 
krzyku. - 
Jevin mówi, że dzisiejszej nocy już się więcej nie zbliżymy, a Bezimienny nie 
może dłużej 
czekać.
- Widzisz Wiąz? - zapytał Ilkar.
Julatsańczyk spojrzał przed siebie. Grad tworzył tak gęstą zasłonę, że Hirad z 
trudem 
mógł dojrzeć dziób statku. Za nim była tylko oszalała ciemność i wyjący nad 
powierzchnią 
morza wicher.
- Nie. Musimy lecieć wysoko i tylko mieć nadzieję - odparł Denser.
- Wspaniale.
- Trzymaj się mnie - poradził elf. - Będę twoimi oczami.
Denser wezwał ich obu do siebie i objął.
- Potrzebujemy skrzydeł zorientowanych na prędkość, a nie na masę - rzekł - więc 
z 
wiszącym u nóg Hiradem będę niestabilny. Nie spuszczaj ze mnie wzroku, bo jeśli 
on 
spadnie, ty będziesz go łapał. Pamiętajcie, Ren mówiła, że kajuta Erienne jest 
na rufie. 
Musimy mieć nadzieję, że jej nie przenieśli.
- Gdyby tak się stało, będzie to długa noc - powiedział Hirad.
Potem przyniósł kawał liny, której jeden koniec Ilkar przywiązał do jego lewego 
nadgarstka, drugi zaś do lewej kostki Densera. Nie można było ryzykować 
uszkodzenia 
skrzydeł maga.
- Doleć tam bezpiecznie, dobrze? - poprosił Ilkar.
- Powiedz to jemu, to on kieruje - odparł barbarzyńca. - Czy obaj macie 
wystarczająco 
dużo broni? Sądzę, że to dobra noc na noże.
- Jesteśmy przygotowani. Gotowy?
- Oczywiście, że nie.
Ilkar poklepał go po plecach.
- No to ruszajmy.
Denser stanął z nogami rozstawionymi tak szeroko, by Hirad mógł wsunąć między 
nie 
głowę i przytrzymać się jego łydek.
- Nie wierzę, że to robię - mruknął.
Grad był coraz mocniejszy. Usłyszał krzyk Xeteskianina i chwilę później był już 
w 
powietrzu, wykrzykując swój strach prosto w paszczę burzy.
* * *
- To mnie zabij! - ryknął kapitan. - Zabij, kogo tylko chcesz. Bo jeśli 
postawimy jeszcze 
jeden żagiel i tak zginiemy. - Odepchnął od siebie Selika. Czarne Skrzydło 
szybko 
wyprostował się, nie wypuszczając sztyletu z ręki.
- A w czym nam, na piekło, pomoże ta chusteczka, która tam wisi, co? - Znów 
chwycił 
szypra za gardło. Towarzyszyło mu trzech jego ludzi, na wypadek, gdyby elf 
próbował się 
bronić.
Wściekły atak burzy zupełnie ich zaskoczył. Nadszedł z południa pod tak niską 
chmurą, 
że mieli wrażenie, iż niemal mogą jej dotknąć. Szyper wezwał wszystkich na 
pokład, aby 
wspięli się po wantach i zaczęli zwijać żagle, podczas gdy fale uderzały w 
pokład, wyrzucając 
dwa Czarne Skrzydła i jednego członka załogi za burtę na pastwę bezlitosnego 
oceanu. 
Kolejny członek załogi spadł z masztu, on też umrze, gdyż jego ciało było 
paskudnie 
połamane.
I wtedy na pokład sterowy wpadł Selik, domagając się, by płynęli szybciej. 
Szybciej? 
Powinien się cieszyć, że jeszcze unoszą się na powierzchni.
- Powiem ci, w czym nam pomoże, ty niedouczony głupcze - warknął szyper. - Da 
nam 
taką manewrowość, żebyśmy mogli utrzymać się dziobem do wiatru i to przeżyć. 
Zakładam, 
że chcesz przeżyć?
- Ton twojego głosu będzie cię drogo kosztować.
Kapitan chwycił rękę Selika i uniósł sztylet do swojego gardła.
- To zrób to teraz, Czarne Skrzydło, bo przestało mnie to już obchodzić.
Selik wyrwał rękę i cofnął się o krok.
- A co z tym statkiem za nami? - zapytał, wskazując ponad ramieniem szypra w 
mrok.
- Jeśli ich kapitan ma choć trochę rozumu, będzie robił dokładnie to samo, co ja 
- odparł 
szyper. - Nie dogonią nas, Selik, a szkoda. A gdyby nawet, co im to da? Nie 
przedostaną się 
przez Ornouth tak dużym statkiem.
Mówił absolutną prawdę, żaglowiec miał zdecydowanie zbyt duże zanurzenie, żeby 
przepłynąć między rafami do Herendeneth. Na szczęście miał też jednomasztowe 
czółna 
wykorzystywane do wyładowywania towarów na głębokiej wodzie. Ale tego Selik 
najprawdopodobniej nie był świadom. Jeśli Ren jest na pokładzie, będzie 
wiedziała, gdzie 
doradzić rzucenie kotwicy. A on da jej znak, jeśli tylko będzie mógł.
- Na nieszczęście dla cywilizowanego świata - powiedział szyper - ja wiem, co 
robię.
Selik pogardliwie prychnął.
- Cywilizowany. Jak słyszałem, wy, elfy, przyjmujecie zło magii i na waszym 
ojczystym 
kontynencie żyjecie niewiele lepiej od zwierząt.
- Odejdź, Selik, i pozwól mi robić swoje albo będziesz pić morską wodę.
- Dostanę cię, elfie. - Selik odwrócił się i gestem odesłał swoich ludzi. - 
Twoje dni są 
policzone.
Szyper nie odezwał się, gdy Selik schodził z pokładu, i choć w jego sercu 
płonęła żądza 
zemsty, pozwolił sobie na lekki uśmiech. Jak tylko zapadła noc, głupie Czarne 
Skrzydła 
zażądały oświetlenia statku, żeby mogli bezpieczniej chodzić po niepewnym 
pokładzie. Kiedy 
deszcz osłabnie, statek będzie widoczny z odległości wielu mil.
- Dalej, Ren, dalej.
* * *
Droga na Wiąz Oceanu była dla Hirada, trzymającego się nóg Densera, prawdziwą 
męką. 
Grad walił go w twarz i pozbawiał sił, a ponadto właściwie niczego przed sobą 
nie widział. 
Jedynie od czasu do czasu w jego polu widzenia pojawiał się Ilkar, a fale 
obmywające mu 
nogi wskazywały, że Denser leci zbyt nisko.
Kierowali się we właściwą stronę, tego był pewien. Ilkar zauważył statek wkrótce 
po 
opuszczeniu pokładu Słońca Calaius i podleciał bliżej, by powiedzieć o tym 
Denserowi. 
Hirad nie wiedział jednak, jak daleko się znajdują, a gdy wicher i deszcz 
zaczęły go 
zamrażać, ramiona przeszywał ból, a palce nieubłaganie drętwiały nawet mimo 
rękawiczek, 
bał się, żeby nie odmówiły mu posłuszeństwa.
Nagły powiew wiatru zepchnął ich ostro w dół. Hirad wrzasnął, gdy jego buty 
dotknęły 
fali. Denser natychmiast poderwał się do góry, ale zrobił to za szybko dla 
zgrabiałych rąk 
Hirada. Barbarzyńca puścił nogi Densera i zawisł niczym wahadło, przywiązany do 
lewej 
kostki maga. Przed utonięciem uchroniło go zaledwie kilka stóp liny.
Niespodziewane szarpnięcie zupełnie wytrąciło Densera z równowagi, zaczął 
spadać. 
Jeszcze przez chwilę Hirad widział, jak mag walczy o odzyskanie wysokości i 
kierunku lotu, 
a potem poczuł, że znalazł się w wodzie. Jego ciało przeszył chłód, aż jęknął. 
Denser 
ostatkiem sił poderwał się, wyciągając przemoczonego Hirada z wody.
Barbarzyńca spojrzał w górę. Denser coś krzyczał, ale on nie mógł go usłyszeć. 
Było mu 
zimno. Czuł, że lina wrzyna mu się w nadgarstek, więc chwycił ją palcami, żeby 
zmniejszyć 
ucisk. Potem zaczęli niebezpiecznie się przechylać, gdy Hirad kołysał się do 
przodu i do tyłu, 
bezskutecznie próbując wspiąć się po linie. Czuł, że musi to sprawiać ból 
Denserowi, który 
próbował utrzymać ich obu nad powierzchnią oceanu.
Teraz Hirad modlił się, żeby dotarli na Wiąz, zanim Denserowi zsunie się but. 
Próbował 
chwycić sznur drugą ręką, ale nie udało mu się, gdyż uderzył w niego silny 
wiatr, obracając 
go wokół własnej osi. Miał mdłości, zimno go otępiało, grad i morska woda 
oślepiały, a z 
przeciętego przez sznur nadgarstka spływała krew.
I w tym momencie podleciał Ilkar, jednym płynnym ruchem uniósł go do góry i 
poczekał, 
aż Hirad znów bezpiecznie chwyci linę.
- Dzięki - wysapał Hirad. - Dziękuję.
- Już prawie jesteśmy na miejscu - rzekł Ilkar i zniknął.
Zmienili kierunek lotu. Unosząc się nisko nad falami, zbliżyli się do statku od 
strony rufy. 
Tutaj, w przeciwieństwie do burt, nie paliły się żadne światła. Wiedzieli, że 
jeśli nawet 
zobaczył ich jakiś elf, nie zdradzi ich, więc podlecieli bardzo blisko, pod sam 
poziom 
pokładu.
W tym miejscu, mimo kołysania statku, burza nie była już tak odczuwalna, i 
szybko 
bijące serce Hirada uspokajało się. Denser zaczął powoli unosić się w górę. 
Hirad podkurczył 
kolana i przeskoczył przez reling. Kiedy już znalazł się na pokładzie, położył 
się płasko, by 
Denser też mógł wylądować. Jego dłonie były zbyt zdrętwiałe, by odwiązać linę. 
Na szczęście 
usłyszał lekkie kroki Ilkara. Przyjaciel pomógł mu i gdy sznur został już 
odwiązany, mógł 
uważnie obejrzeć nadgarstek.
- Będzie bolało później - powiedział. - Wszystko w porządku z twoją kostką, 
Denser?
- Wytrzyma - wyszeptał Denser. - Co teraz?
- Posłuchajmy - odparł Hirad.
Słuchali więc wycia wiatru, pojedynczych słów niesionych przez wichurę i 
trzeszczenia 
drewna. Nie wiedzieli, kto jest na pokładzie ani w jakiej liczbie, ale cisza 
świadczyła o tym, 
że nie ma żadnych patroli. Przynajmniej na rufie.
- Jeśli ten statek choć trochę przypomina Słońce, będziemy musieli pokonać 
wejście do 
luku - powiedział Denser.
- To bardzo ryzykowne - stwierdził Ilkar.
- Cóż, poza wybiciem dziury mniej więcej tutaj to chyba jedyne rozwiązanie.
- Zwłaszcza że i tak musimy tamtędy wyjść - dodał Hirad - żebyś mógł stworzyć 
skrzydła, chyba że umiesz rzucać zaklęcia pod wodą.
- W takim razie nie marnujmy czasu.
Hirad kiwnął głową i wyjął dwa sztylety. Jeden trzymał w prawej ręce, drugi w 
zębach, a 
długi miecz pozostawił w pochwie na plecach. Ruszył, a za nim obaj Krucy. 
Skradali się 
wzdłuż lewej burty w stronę głównego pokładu. Ciągłe przechyły statku niosły ze 
sobą 
ogromne niebezpieczeństwo, zwłaszcza że drewno pod ich stopami było śliskie. 
Grad zmienił 
się w deszcz zmieszany z morską wodą. Hirad miał zmarznięte ręce, a coraz 
silniejszy ból w 
lewym nadgarstku utrudniał mu chwytanie się relingu.
Powoli posuwał się do przodu, przywierając plecami do ściany, aż wreszcie 
zobaczył 
pokład. W świetle kilku kołyszących się lamp widział w pobliżu dziobu trzech 
strażników, 
Czarne Skrzydła. Dla utrzymania równowagi przytrzymywali się fokmasztu. Kolejny 
znajdował się w połowie lewej burty. Hirad sądził, że jest ich więcej, pewnie na 
prawej burcie 
i pokładzie sterowym, pod którym właśnie się kulili.
Odwrócił się do Ilkara.
- Wystarczy ci sił na Płaszcz-Ukrycia?
- Wystarczy na to, na tarczę i jeszcze jedne skrzydła - wyszeptał Ilkar.
- Musimy dowiedzieć się czegoś więcej o sytuacji, zanim wejdziemy do luku.
Julatsańczyk pokiwał głową.
- Mam tylko nadzieję, że nie dotknę tarczy, która chroni Erienne. - Przygotował 
kształt 
zaklęcia, zrobił krok do przodu i zniknął.
- Denser, wszystko w porządku?
Mag z Xetesku pokiwał głową.
- Lepiej wydostańmy ją stąd, zanim przestanę nad sobą panować.
- Zemsta później, dobrze?
Denser mruknął coś, wpatrując się przed siebie.
Czekali. Czarne Skrzydła właściwie się nie ruszały, za to elfy wspinały się po 
olinowaniu 
i przynosiły swoim prześladowcom gorące napoje. Hirad zastanawiał się, czy po 
zniknięciu 
Erienne ich życie będzie dla Selika coś warte. Może powinien postąpić zgodnie z 
życzeniem 
Densera i spróbować zabić wszystkie Czarne Skrzydła.
Usłyszał cichy szelest i pojawił się Ilkar.
- No dobrze. Zatrzymałem Płaszcz, więc pospieszcie się. Na pokładzie sterowym 
jest 
jeden Dordovańczyk razem z dwoma elfami, a inny rozmawia z dwoma Czarnymi 
Skrzydłami 
dokładnie naprzeciwko nas. Musimy uważać na tych strażników z przodu, którzy 
patrzą w 
naszą stronę, i na tego przy relingu. Na pewno nas zobaczą, więc nie mamy wiele 
czasu.
- Kiedy znów założę Płaszcz, biegnijcie za mną, gdy policzę do dwunastu. To da 
mi czas, 
by otworzyć drzwi. Wbiegacie do środka, ja wchodzę za wami i zamykam je od 
wewnątrz, a 
dalej już sobie jakoś radzimy. Będziemy mieć przeciwko sobie miecze i magię, ale 
oni nie 
spodziewają się nas. Zrozumieliście?
- To dlatego zawsze Bezimienny układa plany - powiedział Denser z nikłym 
uśmiechem 
na twarzy. - Chodźmy, miejmy to już z głowy.
Ilkar znów zniknął. Hirad liczył głośno i zdecydowanie, aby uspokoić się przed 
walką. 
Nie może pozwolić sobie na @Pogrom, będzie zbyt ciasno.
- ...jedenaście, dwanaście. Już!
Wstał i pobiegł w stronę rogu pokładu. Gdy dotarł na miejsce, statek akurat 
wpadł w falę, 
a on pojawił się w pełnym świetle. Gdzieś z przodu rozległ się krzyk, Czarne 
Skrzydła 
ruszyły w ich stronę. Nie zwracając na nich uwagi, odwrócił się i skierował w 
stronę drzwi do 
luku, które natychmiast się otworzyły. Delikatnie migotanie powietrza 
świadczyło, że Ilkar 
jest na granicy utraty koncentracji.
- Biegnij, Denser! - krzyknął Hirad, po czym wpadł do środka, przykucnął i 
spojrzał w 
głąb korytarza.
Jakieś dziesięć jardów od niego po obu stronach drzwi do kajuty stali dwaj 
strażnicy, a 
przy nich siedzieli dwaj magowie. Strażnicy odwrócili się kompletnie zaskoczeni. 
Hirad 
skoczył do przodu z krzykiem na ustach i rzucił sztyletem, trafiając strażnika, 
który właśnie 
się obracał, w ramię. Mężczyzna poleciał do tyłu, a drugi wyciągnął z pochwy 
miecz i 
zablokował przejście.
- Denser, magowie przed nami - ostrzegł Hirad.
- Wiem - powiedział głos za nim.
Strażnik pchnął mieczem, gdyż korytarz był zbyt wąski na porządne zamachnięcie 
się, a 
Hirad zrobił krok do tyłu. Czarne Skrzydło dalej napierał, wykonał kolejne 
pchnięcie, lecz 
tym razem Hirad przywarł do ściany i ostrze ominęło go.
- Teraz, Denser! - krzyknął, uderzył pięścią w ramię strażnika i wysunął do 
przodu rękę 
ze sztyletem. Rozdarł ubranie mężczyzny, a potem wbił ostrze w jego pierś. 
Tymczasem w 
korytarzu pojawił się Xeteskianin. Drzwi zamknęły się za nim, a zasuwa zasunęła.
- Ilkar, pomóż mu! - zawołał Hirad.
Wkrótce jednak zobaczył, że Denser nie potrzebuje pomocy - właśnie wbijał nóż w 
pierś 
drugiego z mężczyzn. Barbarzyńca uderzył swojego rannego przeciwnika w twarz i 
zaraz 
potem kopnął go w brzuch, a gdy ten upadł, nadepnął mu na szyję. Rozległ się 
trzask 
pękającego kręgosłupa.
Dwaj magowie, którzy dopiero przychodzili do siebie po głębokiej koncentracji 
nad 
tarczą, którą utrzymywali nad Erienne, byli łatwymi ofiarami. Denser i Ilkar 
zabrali się za 
nich, nie okazując dordovańskim zdrajcom litości.
Tymczasem Hirad, nie czekając na nich, otworzył kopnięciem drzwi do kajuty i 
trzymając 
w ręce sztylet, wszedł do środka. Erienne, wciśnięta w róg koi, na jego widok 
otworzyła 
szeroko usta.
- Hirad! Jak...
- Nie ma czasu, Erienne. Przygotuj Skrzydła-Cienia. Musimy szybko wydostać się 
stąd 
albo nie wydostaniemy się wcale.
Denser i Ilkar wbiegli do środka.
- Są przy luku - powiedział elf, podczas gdy Denser podbiegł do Erienne, 
podniósł ją i 
zaczął gorączkowo obcałowywać.
- Ale zaraz przedostaną się na drugą stronę. Macie jakieś pomysły? - Wyciągnął 
miecz, w 
lewej ręce w dalszym ciągu trzymał sztylet. - Denser, zostaw ją. Na to będzie 
czas później.
- Psujesz mi zabawę.
- Macie jakieś pomysły? - powtórzył.
Gdzieś obok otwarły się drzwi. Hirad wyjrzał na korytarz, i gdy zza rogu 
wyłoniła się 
twarz strażnika, wbił sztylet prosto w oko mężczyzny. Czarne Skrzydło bez słowa 
upadł na 
ziemię.
- Złe miejsce, zły czas. Ilkar?
Coś ciężko uderzyło w drzwi luku.
- Będą mieli gotowe zaklęcia, więc potrzebujemy tarczy. Denser może się tym 
zająć, a ja 
przygotuję Spiralę-Mocy. Musimy odepchnąć ich do tyłu, żebyśmy mogli przebiec na 
rufę, o 
ile oczywiście tam właśnie chcemy się dostać.
- Zgoda - potwierdził Hirad. - Wszyscy gotowi?
- Zrobię Pancerz-Ochrony - zaproponowała Erienne, szczęśliwa, że odzyskała 
możliwość 
rzucania czarów. - Oni mają kusze.
Hirad pokiwał głową.
- Dobrze, dzięki. Ale miej także w głowie kształt Skrzydeł-Cienia. Najlepiej 
wszyscy go 
miejcie.
Wyszli na korytarz. Ilkar szedł pierwszy z gotową Spiralą-Mocy, dalej Denser i 
Erienne 
ze swoimi tarczami, a pochód zamykał Hirad. Drzwi luku nadal się trzymały. Nagle 
po 
drugiej stronie korytarza otworzyły się jakieś inne drzwi i stanął w nich 
mężczyzna z dwoma 
kuszami w rękach.
- Ani kroku dalej - wybełkotał.
- Idźcie - powiedział Hirad. - Ja się nim zajmę.
- Nigdzie nie pójdziecie. Na tym statku mam trzydziestu ludzi i tuzin magów. To 
już 
koniec.
- Selik, cieszę się, widząc, co zrobiła z tobą Erienne. Jaka szkoda, że 
przeżyłeś.
- Hirad Coldheart, jak sądzę? Samotny szermierz? Oddaj ją, a pozwolę ci przeżyć.
Byli niedaleko od drzwi luku. Kolejne mocne uderzenie i drzwi zaczęły pękać, 
zasuwa 
częściowo poddała się, a gwoździe zaczęły wypadać z drewna.
- Teraz - rzekł Ilkar. - Skoncentrujcie się.
- Gińcie więc. - I Selik wystrzelił jednocześnie z obu kusz. Bełty poleciały w 
stronę 
Hirada i odbiły się od jego Pancerza-Ochrony. Jeden wbił się w ścianę tuż obok 
jego głowy, a 
drugi upadł na ziemię.
- Jakże mi przykro. - Hirad wzruszył ramionami i ruszył korytarzem. Selik zaczął 
wycofywać się w stronę swojej kajuty, upuszczając kuszę i sięgając po miecz. - 
Jeden 
samotny szermierz i troje magów. Teraz kolej na ciebie.
W tej samej chwili drzwi luku w końcu poddały się.
- Hirad, wracaj pod przeklętą tarczę! - krzyknęła Erienne napiętym głosem.
Barbarzyńca szybko cofnął się, widząc, jak oczy Selika rozszerzają się ze 
strachu. Czarne 
Skrzydło zniknął w swojej kajucie, a korytarz wypełnił Lodowaty-Podmuch. 
Powietrze wokół 
nich zamarzło i zmrożona mana uderzyła w drzwi kajuty, w miejsce, gdzie jeszcze 
przed 
chwilą stał Selik. Ściany pokryły się grubą warstwą lodu, a podłoga i sufit 
ciemnoniebieskim 
lodem. Ale tarcza wytrzymała.
- Dobra robota, Denser - stwierdził Ilkar. - Ruszajmy, oni znów przygotowują się 
do 
rzucenia zaklęcia.
Hirad poczuł wypuszczoną ostrożnie i pod całkowitą kontrolą Spiralę-Mocy. Krucy 
ruszyli dalej korytarzem.
- Selik - wymamrotał Hirad. - Muszę dopaść Selika.
- Nie, musimy iść - sprzeciwił się Ilkar. - Krucy, gotowi?
- Gotowi.
- Ruszamy w lewo na pokład, trzymajcie tarcze. Biegiem!
W zamarzniętych drzwiach kajuty pojawił się Selik z mieczem w ręku. Hirad 
machnął do 
niego i pobiegł dalej, krzycząc przez ramię.
- Pa, pa, Selik. Do następnego razu. Ilkar, pospiesz się z tą Spiralą, mam 
kłopoty za 
plecami!
Elf wypuścił w pełni rozwiniętą Spiralę, która odepchnęła magów i Czarne 
Skrzydła od 
drzwi.
- Ilkar, osłaniaj rufę i sterburtę. Denser, Erienne, trzymajcie tarcze. Ja 
pilnuję tyłów.
Krucy wypadli na pokład, Ilkar pobiegł w lewo, ślizgając się na tłustych, 
mokrych 
deskach. Za nim biegł Denser ramię w ramię z Erienne, oboje z wyciągniętymi 
sztyletami, a 
na końcu Hirad z Selikiem za plecami.
Nagle statek przechylił się. Hirad poleciał na prawo i przewrócił się na plecy, 
a sztylet 
wysunął się z jego ręki. Szybko podniósł się, ale w tym samym momencie w 
drzwiach 
pojawiła się głowa Selika. Hirad zaklął, ponieważ trzymał miecz w 
nieodpowiedniej ręce, 
uderzył pięścią, trafiając przywódcę Czarnych Skrzydeł w twarz. Biegnąc, 
usłyszał jeszcze, 
jak głowa Selika uderza we framugę drzwi.
- No!
Widząc, jak Czarne Skrzydło goni po pokładzie sterowym trójkę magów, Hirad 
zatrzymał 
się i rzucił na żołnierza, uderzając mieczem zza głowy. Ostrze wbiło się głęboko 
w odsłoniętą 
szyję i plecy mężczyzny. Strażnik pochylił się do przodu, rzucony przez niego 
miecz 
przeleciał tuż nad głową Erienne i zatonął w rozszalałym oceanie. Padając, 
Czarne Skrzydło 
zdołał jeszcze pochwycić kobietę i przyciągnąć ją do siebie. Denser zwolnił.
- Biegnij! - ryknął Hirad. - Ja ją przyprowadzę!
Kopnięciem odepchnął na bok ciało umierającego strażnika, chwycił Erienne za 
łokieć i 
pociągnął ją w stronę rufy.
- Tarcza opuszczona - zawołała. - Tarcza opuszczona.
Jakby dla podkreślenia tych słów wystrzelony z kuszy bełt minął ich i wbił się w 
reling. 
Hirad odruchowo uchylił się.
- Bogowie. Idź! - Popchnął ją przed siebie. - Idź!
Erienne wbiegła za róg, a on za nią. Nagle poczuł, jak bełt z kuszy wbija się w 
jego łydkę. 
Stracił równowagę, poleciał do przodu i tak mocno uderzył w reling, że ten aż 
pękł. W 
odpowiedzi usłyszał z tyłu okrzyki radości. Odczołgał się we względnie 
bezpieczne miejsce.
- Kurwa mać! - zaklął.
- Denser, Erienne, przygotujcie Skrzydła-Cienia i odlatujcie - wychrypiał, z 
trudem 
podnosząc się. Gdy tylko przeniósł ciężar ciała na zranioną nogę, poczuł silny 
ból. Jego but 
był pełen krwi. Strzała na szczęście nie trafiła w kość, co niemal graniczyło z 
cudem.
- Nieznana liczba wrogów biegnie do nas z tamtej strony - poinformował Ilkar. - 
Zajmę 
się nimi.
Rzeczywiście, Czarne Skrzydła już biegły wzdłuż lewej burty. Uniósł miecz, 
przerzucił 
go do lewej ręki, aby mieć lepszy kąt zadawania ciosu, i czekał, wiedząc, że 
każda zyskana 
chwila jest najwyższej wagi.
- Mogę rzucić Kulę - zaproponował Denser.
- Nie, Xeteskianinie, zabierz Erienne z tego cholernego statku! - warknął Hirad. 
- Idź, 
zanim sam wyrzucę cię za burtę. My zaraz do was dołączymy.
- Lepiej, żeby tak było - powiedział Denser.
- Lećcie już!
Pierwszy z Czarnych Skrzydeł wyszedł za róg z uniesionym na wysokość ramienia 
mieczem. Hirad sparował cios, po czym sam ciął z lewej na prawą. Mężczyzna 
odchylił się do 
tyłu, znów uniósł broń i pchnął. Hirad znowu bez trudu sparował, po czym 
spoliczkował 
mężczyznę i zrobił wypad do przodu. Ból z łydki promieniował aż do pleców. 
Trafił 
mężczyznę w brzuch, przebijając skórzany pancerz. Poczuł, że miecz ociera się o 
kręgosłup. 
Wyciągnął broń i ciało upadło na pokład.
- Ilkar, jak sobie radzisz? - Hirad rzucił się do przodu, widząc wyłaniającą się 
zza rogu 
kuszę. Jego ostrze wbiło się w oko Czarnego Skrzydła, który wrzasnął i upadł. 
Jego palec w 
ostatniej chwili nacisnął na spust, wystrzelony bełt otarł się o skórzany kaftan 
Hirada.
- Powstrzymuję ich - odrzekł Ilkar, ciężko dysząc - chociaż z trudem.
- Rób tak dalej i uważaj na kusze.
Obejrzał się przez ramię. Erienne i Denser zniknęli.
- Czas uciekać, Ilkar.
- Jak?
Hirad przykucnął i czekał, a jego rana paskudnie tętniła. Usłyszał, jak kolejny 
napastnik 
ostrożnie przesuwa but po deskach pokładu. I znowu. Chwycił lewą ręką sztag i 
ignorując ból 
łydki, wychylił się do przodu, po czym uderzył. Jego miecz trafił w kostkę 
mężczyzny, 
przeciął but i wbił się w kość. Czarne Skrzydło zawył i poleciał do tyłu. 
Wystrzelone przez 
niego bełty nikogo nie trafiły.
Hirad wycofał się i pokuśtykał do relingu, gdzie Ilkar szarpał się z kolejnym 
napastnikiem.
- Na moje słowo kucnij - poprosił, zbliżając się.
Ilkar trafił przeciwnika pięścią w brzuch i odepchnął go, lecz mężczyzna był 
silny i znów 
zaczął wywijać mieczem nad głową.
- Teraz!
Ilkar przykucnął, a wtedy Hirad uniósł miecz i zadał cios, wytrącając 
przeciwnika z 
równowagi. Potem przeskoczył nad kucającym Ilkarem i wbił pięść w twarz 
mężczyzny. 
Tamten zatoczył się do tyłu.
- Skrzydła-Cienia i leć, Ilkar!
- Zajdą nas od tyłu, Hirad.
- Powstrzymam ich. Idź!
- Nie.
Hirad znów ciął mieczem. Czarne Skrzydło sparował, ale z trudem.
- Zaufaj mi i nie trać mnie z oczu. A teraz spadaj.
Zrobił krok do przodu i wbił miecz w gardło przeciwnika. Mężczyzna zachwiał się 
i 
wypadł za burtę.
- Pokarm dla ryb - warknął Hirad. - Kto następny?
Za plecami słyszał, jak Ilkar rzuca skrzydła i opuszcza pokład.
- Hirad, atakują cię! - zawołał.
Barbarzyńca przywarł do ściany. Czarne Skrzydła szły wzdłuż burty po jego prawej 
stronie. Za nimi widział kuszników.
- Nie trać mnie z oczu, Ilkar! - krzyknął w noc, mając nadzieję, że elf go 
usłyszał.
- Rzuć broń! - nakazał Czarne Skrzydło.
Hirad uśmiechnął się.
- Nie mam zamiaru.
Zrobił krok do przodu, przeskoczył przez reling z mieczem w wyciągniętej ręce i 
wpadł 
do morza.
Zalała go lodowata woda, fale były wielkie i ciemne. Ranna łydka zaczęła go 
boleć 
jeszcze bardziej, gdy do rany dostała się sól. Patrzył w niebo, lecz niczego nie 
widział. Wiąz 
Oceanu powoli odsuwał się od niego. Jego uszy wypełniał ryk wiatru, grad uderzał 
go w 
twarz. Czuł się ciężki, bardzo ciężki.
Wiedział, że powinien wypuścić miecz i zrzucić skóry, ale coś w jego duszy 
sprzeciwiało 
się temu. Znów zakryła go fala, ale zaczął machać nogami, aż poczuł wiatr na 
twarzy i mógł 
wciągnąć kolejny łyk powietrza.
- Ilkar! - krzyknął w wichurę.
Aby uwolnić obie ręce, próbował wsunąć miecz do pochwy. Wiedział, że to głupie, 
że 
przecież może pozwolić sobie na to, by go stracić, a mimo to nie wypuszczał 
broni z rąk. 
Czuł, że zaczyna tonąć, ale nie zgadzał się na śmierć. I oto nagle miecz gładko 
wsunął się w 
skórzaną pochwę. Hirad podpłynął w górę, wynurzył się na powierzchnię i znów 
zaczął 
wołać.
Po chwili zobaczył wyłaniającego się z mroku i gradu Ilkara.
- Łap moje nogi i nie puszczaj!
Ilkar unosił się nad Hiradem, wiatr szarpał nim, a woda zalewała go do wysokości 
kolan. 
Barbarzyńca wyciągnął rękę, ale nie trafił, więc kopnął nogami i wybijając się 
do góry 
wyciągnął ramiona, i tym razem udało mu się uchwycić przyjaciela.
- Leć! - krzyknął i mag powoli zaczął się podnosić.
Cal za calem wspinał się po nogach Ilkara, aż wreszcie zatrzymał się z głową tuż 
nad 
kolanami elfa i ramionami zaciśniętymi wokół jego łydek. Obok zauważył jakieś 
inne 
kształty. To Denser i Erienne.
Potem spojrzał w stronę statku, czy nie widać pościgu, ale na szczęście od razu 
zniknęli 
dordovańskim magom z pola widzenia i pewnie nikt na pokładzie nie miał pojęcia, 
gdzie ich 
szukać.
- Udało się! - ryknął. - Do cholery, udało się!
Krzycząc radośnie, leciał z powrotem na pokład Słońca Calaius.
Rozdział 31
Kapitan Wiązu Oceanu czuł głęboką satysfakcję. Mimo że statek nie należał już do 
niego 
i wielu członków załogi zostało zamordowanych, a on musiał przetrwać najgorszy 
sztorm, 
jakiego doświadczył na Oceanie Południowym, czuł przepełniający go spokój.
Właśnie był świadkiem akcji ratunkowej, która nie miałaby najmniejszych szans 
powodzenia, gdyby nie przeprowadzili jej Krucy. Mężczyzna, który - jak sam 
widział - 
jednym ciosem położył Selika, po prostu nie wierzył, że może mu się nie udać.
I tak oto na statku zajętym przez Czarne Skrzydła on i jego załoga byli wolni. 
Erienne 
odeszła i teraz mogli wybrać swój los. I wybiorą go. Tryuun widział, jak magowie 
Kruków 
opuścili statek, wyciągnęli wojownika z morza i zniknęli w mroku. A kusznicy i 
dordovańscy 
magowie nie mogli im niczego zrobić, gdyż natychmiast pochłonęła ich ciemność. 
Na 
dodatek zginęło siedmiu Łowców Czarownic. Mimo gradu, który z wielką siłą 
uderzał w 
skórzaną czapkę kapitana, noc okazała się wspaniała.
Ale jeszcze lepsze było to, że Selik właśnie wspinał się po drabinie na pokład 
sterowy. 
Szyper był sam, ponieważ wcześniej odesłał swojego nowego sternika, nie chcąc, 
by stała mu 
się jakaś krzywda. On sam nie obawiał się o swoje życie, więc tylko uśmiechnął 
się szeroko, 
gdy Selik wciągnął się na górę i zaczął kuśtykać w jego kierunku. Z jednej 
strony jego 
szczękę zdobił ciemniejący siniec, a z drugiej na skroni wyrastał guz wielkości 
jaja.
- Potrzebujesz pomocy? - zapytał.
Selik zbliżył swoją rozwścieczoną twarz tak, że niemal stykali się nosami.
- Nie zapominaj, kto kieruje tym statkiem - warknął.
- Nie zapominam - odpowiedział szyper. - Zawsze to robiła Gildia Drech. Wy 
mieliście 
tylko przypilnować jednej kobiety, i nawet to się wam nie udało. Jak się z tym 
czujesz?
Selik chwycił go za kołnierz.
- Twoje szyderstwa, elfie, będą cię kosztowały życie. Ciebie i twoją załogę. 
Pamiętaj, kto 
tu ma całą broń i całą magię.
Szyper spoważniał, ale nie mógł tak do końca zetrzeć uśmiechu z twarzy.
- Będę pamiętał.
- Teraz kieruj statek prosto do Ornouth. Jakakolwiek zmiana kierunku i twoja 
załoga 
będzie za to odpowiadać.
Szyper zaśmiał się.
- Ech, Czarne Skrzydło, jak ty mało pojmujesz. Nie mam zamiaru płynąć gdzie 
indziej. 
My przynależymy do Ornouth, to wy będziecie tam obcy. Wcześniej zabierałem was 
tam po 
to, byście zabijali. Ale teraz, kiedy Erienne odeszła, zabieram was po to, 
byście tam zginęli.
* * *
Choć umysł Erienne wciąż wzdragał się na wspomnienie Czarnych Skrzydeł, kobieta 
pracowała przez resztę nocy, okazało się, że wymuszony odpoczynek od magii 
przywrócił jej 
siły. Rozpaczliwie pragnęła ciepłych objęć Densera, ale ktoś jeszcze bardziej 
jej potrzebował.
Kość biodrowa Bezimiennego była roztrzaskana niczym waza upuszczona na kamień. 
Odłamki kości wbiły się w ciało i mięśnie, ścięgna i wiązadła były rozerwane i 
obumierały, a 
staw popękał tak, że nie będzie w stanie utrzymać ciężaru i nie pozwoli na ruch. 
Nawet w 
magicznym śnie ból musiał być straszliwy.
Z jej oczu płynęły łzy, gdy umysłem i delikatnymi palcami oceniała straszliwe 
rany. 
Powiedziałaby, że nic nie da się tu zrobić, nawet za pomocą Uleczenia-Ciała, ale 
nie mogła, 
widząc spojrzenie Hirada, gdy pytał ją, czy może coś uczynić. Nie mogła go 
zawieść. Nie 
pozwolił nawet na wyjęcie bełtu z własnej łydki, póki nie powiedziała, że 
spróbuje. Wtedy ją 
pocałował, przyciskając szorstką skórę do jej policzka. Zawsze myślała, że Hirad 
nie jest 
zdolny do przeżywania w taki sposób, a tymczasem okazało się, że oceniała go 
niesprawiedliwie. Barbarzyńca ukrywał emocje pod grubą skórą wojownika, ale 
odczuwał tak 
samo jak inni. A może nawet bardziej.
Stworzyła kształt Uleczenia-Ciała, zaklęcia wszechstronnego, ale bardzo trudnego 
do 
opanowania. Było gorące i ogrzewało jej dłonie wspaniałym ciepłem. Gdy ponownie 
badała 
biodro Bezimiennego, macki zaklęcia na jej życzenie leczyły ranne ciało 
mężczyzny.
Potem, wykorzystując manę, uwalniała każdy odłamek kości po kolei i wstawiała go 
na 
właściwe miejsce niczym element w dziecięcej układance. Zaklęcie pomagało jej 
nazwać 
dany fragment kości i wskazywało, skąd pochodzi. A jeśli kawałki były za małe, 
wyciągała je 
na zakrwawione prześcieradło, mając nadzieję, że i bez nich kość sama się 
zrośnie.
Nie mieli wiele czasu. Erienne była całkowicie świadoma, że czekają ich kolejne 
walki. 
Wkrótce Dordovańczycy odnajdą Herendeneth i wtedy Bezimienny będzie musiał 
stanąć 
wśród Kruków.
Znów pochyliła się nad rannym, Uleczenie-Ciała odtwarzało, łączyło ze sobą i 
leczyło 
tkanki. Wykorzystywanie cienkich jak włos włókien many do wstawiania odłamków na 
swoje 
miejsca, zasklepiania pęknięć w stawie i ponownego łączenia nerwów i mięśni było 
powolnym, żmudnym i wyczerpującym zajęciem.
Oczywiście efekt nie będzie doskonały. Zbyt wiele fragmentów kości zostało 
zmiażdżonych. Może gdyby znalazła się na miejscu zaraz po tym, jak został ranny, 
wszystko 
wyglądałoby inaczej, ale minęło zbyt wiele czasu i ciało w niedoskonały sposób 
odbudowało 
się. Teraz nawet Uleczenie-Ciała nie mogło już tego odwrócić.
Bezimienny już nigdy nie będzie taki sam jak dawniej. Ale jak się do tego 
przystosuje, 
będzie zależało tylko od niego.
* * *
Następnego dnia Hirad dołączył do Ren, Ilkara i Jevina, stojących na pokładzie 
sterowym, długo po tym, jak słońce minęło południe. Wciąż czuł ból łydki, ale 
Denser zrobił 
kawał dobrej roboty słabym Dotykiem-Ciepła, a elfy miały łagodzące balsamy, 
które pieściły 
ciało i zmniejszały ból. Kiedy zejdą na ląd, będzie zupełnie zdrowy.
Sztorm szalejący poprzedniej nocy uspokoił się i teraz kołysanie Słońca Calaius 
wydawało się całkiem łagodne. Chmury przerzedziły się i pomiędzy ulewami 
pojawiały się 
nawet słabe promienie słońca.
Jevin nakazał postawić wszystkie żagle, płynęli szybko przez ocean, oddaleni o 
kilkanaście godzin drogi od Wiązu Oceanu.
- Czemu on wciąż kieruje się na południe? - Dziwił się Hirad, patrząc na 
sylwetkę statku 
na południowym horyzoncie.
- Ponieważ pokazuje nam drogę - odpowiedziała Ren. - Da nam znać, kiedy już 
powinniśmy się zatrzymać, i wtedy będziemy musieli przesiąść się na łodzie.
- A jeśli nie da nam znać? - dopytywał się wciąż niepewny Hirad.
- Nie pozwolę, by ten statek wpadł na mieliznę.
- Ja również - warknął Jevin.
- Jak długo nam to jeszcze zajmie? - zapytał Ilkar.
- Trzy dni, może więcej. Wczoraj straciliśmy trochę czasu - odparła Ren.
- W takim razie może prześpię resztę drogi - postanowił z uśmiechem Hirad.
- Zasłużyłeś sobie na to - stwierdził elf.
- Ty też, Ilks. To była niezła zabawa, co?
Ilkar wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę.
- Nie, wcale nie. Chyba że uważasz za dobrą zabawę poszukiwanie w środku nocy 
jednego głupca na czarnym, wzburzonym morzu, z dala od jakiegokolwiek lądu. Co 
ty, na 
piekło, robiłeś w tej wodzie? Już prawie cię miałem, a ty nagle zacząłeś tonąć.
- Chowałem miecz do pochwy.
- Ach tak, jakże głupio z mojej strony, że się nie domyśliłem. Czemu po prostu 
nie 
wyrzuciłeś tego żelastwa? Przecież mogłeś się utopić. - Głos Ilkara złagodniał, 
lekko uderzył 
Hirada w ramię. - Myślałem, że utonąłeś. Nie rób tego więcej. Nie chcę stracić 
cię w taki 
sposób.
- Nie zostawię tego miecza, póki nie przebiję nim Selika.
- Myślisz, że będziesz miał okazję? - zapytała Ren.
- Ja to wiem - odparł Hirad.
* * *
Okno sypialni wpadło do środka i Aviana krzyknęła, a jej cierpienie odbiło się 
echem w 
umysłach wszystkich Al-Drechar. Myriell właśnie się ubierała, przygotowując się 
do 
przejęcia o świcie straży, ale teraz wszystkie się obudziły, zostały wyrwane z 
nieświadomości 
przez krzyk o pomoc, który trwał i trwał.
Myriell wezwała elfich pomocników.
- Zabierzcie mnie tam. Biegnijcie i sprowadźcie innych.
- Tak, Myriell. - Dwa elfy podniosły ją na rękach i pospiesznie wyszły z 
komnaty, po 
drodze wyciągając innych z łóżek.
Wiatr wył w korytarzach, napędzany siłą umysłu Lyanny, uderzał w ich twarze. 
Nagle 
rozległ się straszliwy łomot i zachodnie skrzydło domu zadrżało. Dach zapadł się 
do środka, 
drewniane belki runęły, a cegły rozsypały się na boki, ziemią pod ich stopami 
wstrząsały 
wibracje.
- Bogowie, ona się uwolniła. Szybciej, szybciej! - popędzała Myriell.
Elfy przebiegły, nie zatrzymując się, przez salę balową i jadalnię. Postawiły 
Myriell na 
ziemi i otworzyły drzwi prosto w wyjącą burzę. Aviana leżała na ziemi, a obok 
stała 
wyprostowana Lyanna. Jej włosy unosiły się nad głową. W ręce ściskała lalkę, 
oczy miała 
szeroko otwarte, lecz niczego nie widziała.
- Sprowadźcie tu pozostałe! - krzyknęła Myriell.
Usiadła na krawędzi łóżka i przyciągnęła dziewczynkę do siebie, dostrajając swój 
umysł i 
oczy do spektrum many. Ujrzała czekający ją horror.
Avianę otaczała pulsująca masa ciemnej szarości, która nieustannie atakowała jej 
umysł, 
kierowana przez siły, których Myriell nie rozpoznawała. W duszy Lyanny czaiło 
się coś 
złowrogiego, co musi zostać zniszczone.
Umysł dziewczynki otaczał pomarańcz splamiony ciemnym brązem. Wydawała się 
idealnie ściągać przypadkowe źródła magii i tworzyć kształty przypominające 
wiry, a potem 
wyrzucać je na zewnątrz w postaci fali zniszczenia.
Myriell stworzyła w umyśle lekką sieć i zaczęła ją ostrożnie przesuwać w stronę 
Lyanny, 
pragnąc oddzielić ją od mocy, która atakowała bezbronną Avianę. Za plecami 
słyszała jakiś 
ruch, wiedziała, że to siostra jej pomaga, więc próbowała dalej. Nie zaszła 
jednak daleko. 
Kiedy Lyanna wyczuła ją, wypuściła macki pomarańczowej many, które odepchnęły 
sieć i 
pochłonęły jej energię. Myriell rozproszyła ją na chwilę przed tym, nim dotarła 
do jej 
uszkodzonego umysłu, i wycofała się ze spektrum. Głowa jej pulsowała, a widziany 
obraz 
rozmywał się na krawędziach.
Lyanna próbowała oswobodzić się z uścisku, więc Myriell wypuściła ją. 
Dziewczynka 
wpatrywała się w nią uważnie, w końcu odezwała się.
- Cześć, Myra. Czemu trzymacie mnie w tym ciemnym miejscu? - Głos dziecka, 
niesiony 
przez wichurę, odbijał się echem od ścian komnaty.
- Lyanno, my cię tam nie trzymamy, to twój umysł zabrał cię tam, a my tylko 
ciebie 
strzeżemy, żeby nic ci się nie stało.
- Ale ja już nie chcę być w ciemnościach - powiedziała Lyanna, przytulając lalkę 
i 
głaszcząc ją po głowie.
Myriell zachmurzyła się. Jej Noc jeszcze się nie skończyła, w manie nie było 
spokoju. Jej 
opanowanie ograniczało się do powstrzymywania zniszczeń we własnym umyśle. Nie 
potrafiła jeszcze pojąć ani kontrolować tego, co z siebie wyrzucała.
- Ale ty wiesz, że nie potrafisz zatrzymać wiatru w umyśle, prawda? Bycie w 
ciemnym 
miejscu oznacza samotność, ale to pomoże ci w przyszłości być szczęśliwą.
Lyanna potrząsnęła głową.
- Nie. Ana pragnęła, żebym została, a ja nie i skrzywdziłam ją. - Łzy płynęły po 
jej 
policzkach. - Nie chcę już nikogo krzywdzić. I nie chcę już, żebyście były w 
moim umyśle.
Myriell rozejrzała się wokół. Ephemere koncentrowała się na nieruchomym ciele 
Aviany, 
a Cleress obserwowała ją i tylko ze zdziwieniem wzruszała ramionami.
- A poza tym - mówiła dalej Lyanna mama zaraz wróci, a ja muszę się uczesać.
Wstała z łóżka i wyszła do jadalni, nadal ściskając w ręce lalkę. Myriell 
przyglądała się 
jej.
- Clerry? - zapytała błagalnie.
- Nie wiem, Myra. Chyba ją straciłyśmy.
* * *
Daleko na Oceanie Południowym, dwieście mil od południowego wybrzeża Balai, dno 
morskie pękło i poruszyło się, wywierając na wodę nacisk, jakiego nie czuła od 
tysiąca lat. 
Woda wystrzeliła do góry, tworząc wysoką jak góra falę, za którą podążały 
kolejne, mniejsze 
fale, niczym dworzanie idący za swoim władcą.
Fala, niepowstrzymana siła szerokości dziesiątek mil, spieszyła z grzmiącym 
łoskotem na 
północ. Bez trudu poruszała się po oceanie, a jej energia nie zmniejszała się. 
Wszystkie małe i 
duże stwory na dnie morza uciekały przed nią, a ona parła naprzód, szukając 
miejsca, gdzie 
mogłaby się rozbić. Tym miejscem było Gyernath. Nadchodząc, woda uniosła się nad 
lądem 
jak drapieżne zwierzę szykujące się do zaatakowania ofiary.
Oczywiście port miał umocnienia, lepsze niż wszystkie inne porty na Balai. 
Wybudowano 
je po to, by chroniły ląd przed wysokimi falami podczas zimowych wichur i nie 
dopuszczały 
do zalania ulic miasta i okolicznych pól. Były dumą tego portowego miasta. Ale 
żadne 
umocnienia nie ochronią przed falą wysoką na sto pięćdziesiąt stóp, a głęboką na 
pół mili.
Gdy mieszkańcy miasta zaczęli uciekać, było już za późno. A kiedy ostatni statek 
roztrzaskał się na szczycie Ulicy Poganiaczy, niemal milę w głębi lądu, nikt już 
nie pozostał 
przy życiu.
* * *
Słońce Calaius płynęło przez stopniowo uspokajające się wody Oceanu 
Południowego. 
Statek był o dwa dni drogi od pierwszych wysp Archipelagu Ornouth. Nastroje na 
pokładzie 
znacznie się poprawiły. Między przerwami w chmurach widzieli błękitne niebo, 
wiatr 
uspokoił się i wiał przeważnie z zachodu, a grad był już tylko odległym, 
bolesnym 
wspomnieniem. Dotrzymywali kroku Wiązowi Oceanu, Jevin sądził, że kapitan 
specjalnie 
zwalnia tempo, a przerwa w szaleństwach żywiołów pozwalała mieć nadzieję, że Al-
Drechar 
udało się opanować Lyannę.
Hirad leżał samotnie w kajucie, którą dzielił z Ilkarem. Elf znajdował się na 
pokładzie i 
po raz pierwszy od początku rejsu cieszył się podróżą. Barbarzyńca był 
szczęśliwy z tego 
powodu. Był szczęśliwy z powodu ich wszystkich. Uleczenie-Ciała zadziałało 
najlepiej jako 
mogło w takich warunkach, powiedziała Erienne, i teraz Bezimienny może się już 
obudzić. A 
to, jak zareaguje na swój stan, wskaże im, co jeszcze można zrobić, a z czym 
przyjdzie mu 
nauczyć się żyć. Hirad modlił się o cud.
Jeśli chodzi o Thrauna, nadal pozostawał magicznie uśpiony. Zmiennokształtny 
stracił 
wprawdzie część włosów, a jego szponiaste stopy znów zaczynały przypominać 
zwykłe palce, 
lecz wewnętrzny obraz nie był tak optymistyczny. Oto kolejny powód, dla którego 
Al-
Drechar muszą przetrwać. Wszyscy bowiem mieli nadzieję, choć nikt nie mówił tego 
na głos, 
że starożytne elfki będą mogły mu pomóc, gdyż Krucy już niewiele mogli zrobić 
dla swojego 
przyjaciela.
Pozostał jeszcze problem Densera i Erienne. Odkąd kobieta skończyła rzucać 
czary, 
właściwie nie opuszczali kajuty. Hirad wiedział, że muszą porządnie odpocząć, 
ale pocieszał 
się, że przecież te rzeczy da się robić, wcale się przy tym nie męcząc.
Na jego twarzy pojawił się uśmiech, który Hirad zaraz zdusił. Denser właściwie 
nie ma 
już czasu. W chwilach, kiedy pozostawali razem na pokładzie, widział w oczach 
maga radość, 
ale też i smutek, który znaczył, że jeszcze jej nie powiedział. Hirad rozumiał 
to. Prawda 
zniszczyłaby jej szczęście, a ona ostatnio tak wiele przeszła. Ale w końcu 
Denser będzie 
musiał ją uświadomić, i to zanim wyjdą na ląd.
Splótł ręce za głową i natychmiast poczuł w umyśle dotknięcie. Zamknął oczy i 
oddychał 
głęboko, tak jak go nauczono.
- Wielki Kaanie, myślałem, że o mnie zapomniałeś - powiedział.
- A ty o mnie - odparł Sha-Kaan. - Wyczułem, że odpoczywasz. Czy tak jest?
- Tak, i czuję się lepiej z ciepłem twoich myśli w sobie.
- I z dala od chłodu góry - stwierdził Sha-Kaan.
Hirada przepełniło uczucie wesołości, ale zaraz potem uświadomił sobie, że jeśli 
Wielki 
Kaan powiedział żart, to coś musi być nie tak.
- Widzę, że dopisuje ci humor - zauważył.
- Tylko to nam pozostało, gdy się czeka na śmierć lub zbawienie - zagrzmiał 
smok.
- Powiedz mi, co u was słychać.
- Nasz stan pogarsza się. Hyn-Kaan ma problemy z lataniem, ja męczę się zbyt 
szybko, no 
i wszyscy straciliśmy ogień. Nawet to, co mieliśmy w rezerwie, zniknęło, wyssane 
przez tę 
twoją przeklętą ziemię. Z każdym dniem ona nas zabija. Kaan prosili mnie, bym 
spytał cię o 
wieści. Lepiej, żeby były dobre.
- I w większości są - odparł Hirad, zasmucony szybkim pogarszaniem się stanu 
smoków. - 
Mamy Erienne i jesteśmy dwa dni drogi od Al-Drechar. Były kłopoty z Kolegium 
Dordover, 
ale mimo to zapewnimy Erienne bezpieczeństwo. I dziecku też. Żywioły przestały 
nas 
atakować, przynajmniej na razie, ale to może się zmienić. Mam nadzieję, że Al-
Drechar wam 
pomogą.
- To nasza ostatnia szansa, Hiradzie Coldheart - rzekł Sha-Kaan. - Zbyt długo 
żyliśmy 
oddzieleni od naszego Miotu, ożywczego powietrza Beshary i leczących strumieni 
Kleny, 
naszego schronienia w przestrzeni międzywymiarowej.
- A łowcy? - Hirad ledwie odważył się spytać.
Poczuł, jak Sha-Kaan wzdycha, jego zmęczony głos odbijał się echem w jego 
umyśle.
- Wydaje się, jakby byli wszędzie. Wieści o twoim odejściu doszły do złych uszu 
i ich 
liczba wzrosła. Zabijamy ich, kiedy musimy, ale to ich nie powstrzymuje. Pomóż 
nam, 
Hiradzie Coldheart.
Hirad uderzył pięścią w ścianę nad głową. To wszystko przez te huragany, sztormy 
i 
powodzie. I najwyraźniej cierpią tylko niewinni.
- Zrobię to, Wielki Kaanie - obiecał. - Wezwę cię, kiedy tylko do nich dotrzemy.
- Oby jak najszybciej - odparł stary smok. - Albo jeden z tych łowców dostanie 
to, po co 
tu przyszedł.
I zniknął.
Potrzebując powietrza, Hirad wyskoczył z koi i wyszedł na pokład. Stanął przy 
relingu na 
prawej burcie i spoglądał na spokojne morze, tak piękne, gdy było niebieskie. 
Podrapał się po 
głowie i wydął policzki, pragnąc, by statek płynął szybciej. Usłyszał, że ktoś 
idzie w jego 
stronę.
- Coś nie tak? - zapytał Ilkar.
- To samo, co zawsze.
- Kaan?
Hirad pokiwał głową.
- Nie wiem, co...
Ale Ilkar już go nie słuchał. Elf wpatrywał się w jakiś punkt w przestrzeni, po 
czym 
pobiegł w stronę dziobu statku, wychylił się do przodu i znowu wpatrzył w pusty 
horyzont.
- O co chodzi, Ilkar?
- Na tonących bogów, Hirad. Ich jest ich tak wielu.
- O kim ty mówisz?
Usłyszeli krzyk z bocianiego gniazda.
- O nich. - Ilkar wskazał na morze.
Hirad zmrużył oczy i w mgiełce na krawędzi pola widzenia zobaczył jakieś 
kształty. 
Naliczył ich siedem. Mogło być więcej, ale nie widział z tak dużej odległości.
- Kto to? - zapytał, choć już znał odpowiedź.
- Dordovańczycy. To ta przeklęta dordovańska flota.
Hirad nie czekał, nie mógł sobie na to pozwolić. Powrócił do kajuty. 
Potrzebowali 
pomocy, i mogli ją mieć tylko z jednego źródła, z ogniem albo bez ognia.
Kaan.
* * *
Denser łagodnie całował piersi Erienne, przesuwając językiem po sutkach, dłonią 
zaś 
głaskał jej bok i udo. Zachichotała i podniosła głowę, wpatrując się głęboko w 
jego oczy.
- Marzyłem o tym - powiedział.
- Ale mam nadzieję, że nie ćwiczyłeś - odparła, przyciągając go do siebie, by go 
pocałować w usta. - Ciekawe, jak byś wyglądał z gładkimi policzkami.
Denser podrapał się po brodzie.
- Młodziej. Zdecydowanie młodziej. - Erienne widziała, że zmusza się do 
uśmiechu.
- Co się dzieje, kochany? Dlaczego jesteś taki ponury? Już prawie jesteśmy na 
miejscu.
- Tak, wiem. - Odwrócił wzrok i przyglądał się swej dłoni przesuwającej się po 
jej 
brzuchu aż do wzgórka łonowego. Erienne poczuła przepełniające ją ciepło, lecz 
mimo to 
odsunęła jego dłoń.
- Więc o co chodzi? - nalegała. - Nie ma odpowiedzi, nie ma zabawy.
Wpatrywał się w jej twarz, jego wzrok przesuwał się od czoła do czubka brody. 
Potem 
pokiwał głową.
- Dobrze. Lepiej, żeby to było teraz.
Wyskoczył z łóżka. Kiedy przyglądała się, jak zakłada koszulę i przepaskę na 
biodra, jej 
serce nagle zaczęło bić niepewnie, a umysł wypełniły setki niespokojnych myśli.
- Denser?
- Ubierz się i popatrz na to.
Znalazła swoją koszulę i zaczęła zakładać ją przez głowę. On w tym czasie 
otworzył 
szafkę i wyjął jakiś pergamin. Potem podał jej kartkę.
- Widziałaś to już wcześniej? - zapytał, siadając obok niej i głaszcząc ją po 
głowie.
Obciągnęła koszulę, rozłożyła kartkę i aż sapnęła.
- Skąd to wziąłeś?
- Z twojej biblioteki. Są jeszcze inne fragmenty, ale ten musisz zobaczyć teraz.
W jego oczach ujrzała straszliwy smutek. Jej serce zakołatało boleśnie w piersi. 
Uświadomiła sobie, że się boi.
- To jest wiedza. Pomniejsza dordovańska wiedza.
- To część Proroctwa Tinjaty - wyjaśnił.
Erienne pokręciła głową.
- Nie rozpoznaję tego.
- Wiem. Dordovańczycy ukrywają to przed ludźmi, którzy według nich nie powinni 
tego 
zobaczyć, a innym odmawiają pokazania tłumaczenia.
- Takim jak ty?
- Owszem, więc ukradłem to. Musiałem wiedzieć. - Skrzywił się i przełknął ślinę, 
a ona 
uniosła dłoń do jego twarzy, próbując złagodzić ból, którego nie pojmowała. - I 
teraz wiem.
Podał jej drugą kartkę. Wzięła ją i przeczytała. To było tłumaczenie. Krótkie, 
pełne luk, 
ale mimo to bardzo jasne. Zaczęła się trząść, pergamin drżał w jej dłoni. W 
gardle miała gulę, 
jej żołądek ściskał się. Jeszcze raz spojrzała na Proroctwo, a później znów na 
tłumaczenie, 
szukając jakiegoś błędu.
- Nie, nie, nie - szeptała, podczas gdy jej oczy gorączkowo podążały wzdłuż 
linijek 
tekstu.
I wreszcie znalazła pomyłkę, jakże często trafiającą się w amatorskim 
tłumaczeniu.
- Och, Denser - powiedziała. - To nie tak. Ten, kto to tłumaczył, popełnił błąd.
- Gdzie? Jaki?
Wyrwał jej pergaminy z ręki.
- Pomylił płeć. - Odetchnęła głęboko, a po jej twarzy popłynęły łzy. - To słowo 
wcale nie 
oznacza „ojciec”. Ono znaczy „matka”.
Rozdział 32
Przez jeden krótki dzień Denser i Erienne mieli nadzieję, że śmierć 
któregokolwiek z nich 
nie będzie konieczna. Chmury nadal się przerzedzały, słońce ogrzewało ich przez 
skrawki 
błękitu, a wiatry nie wiały mocniej niż Jevin mógłby się spodziewać w tej części 
Oceanu 
Południowego.
Długo razem płakali, siedząc w zamkniętej kajucie i odmawiając jakichkolwiek 
posiłków. 
Kiedy się już uspokoili i nie musieli przez cały czas się przytulać, Erienne 
jeszcze raz 
przejrzała Proroctwo w poszukiwaniu jakichkolwiek wskazówek, że jego odczytanie 
było 
błędne. Ale, niestety, Tinjata aż za dobrze rozpoznał wszystkie znaki.
Wczesnym wieczorem szóstego dnia Denser leżał, otaczając ręką ramiona Erienne i 
głaszcząc jej ramię koniuszkami palców. Wcześniej kochali się ze łzami w oczach, 
łagodnie i 
zmysłowo, ciesząc się nawzajem swoimi ciałami. Słowa nie były wtedy konieczne, 
tak samo 
jak nie potrzebowali ich teraz, gdy odpoczywali, a promienie wiszącego nisko nad 
horyzontem słońca wciąż wpadały przez bulaj.
Wkrótce nadejdzie pora na kolację z Krukami i oglądanie zachodu słońca, 
wspaniałego i 
czerwonego, wystrzeliwującego swoje promienie przez ciemniejące pod chmurami 
niebo. Ale 
teraz leżeli w cieple swoich ciał, w ciszy, milcząc i wpatrując się w sufit. 
Denser oddychał 
głęboko, wciągając zapach Erienne. Miał nadzieję, że może jej ofiara nie będzie 
konieczna.
Wiedział, że powinien martwić się Dordovańczykami, którzy mogli dotrzeć do 
Archipelagu Ornouth jeszcze przed nimi, ale nie wiadomo dlaczego miał pewność, 
że im się 
to nie uda. Przepełniała go rosnąca nadzieja, że Noc Lyanny skończyła się. Jeśli 
dobra pogoda 
utrzyma się i na Balaię i Ocean Południowy powróci spokój, będzie to znaczyć 
tylko jedno: 
Lyanna nauczyła się panować nad tym, co jest tak ważne dla przetrwania Balai. A 
jeśli tak się 
stanie, Erienne zachowa życie.
Słońce zasłonił cień. Denser przysunął twarz do bulaju, żeby mu się przyjrzeć. 
Cień 
pogłębił się.
- Coś dzisiaj wcześnie zachód słońca - zdziwił się, wspierając się na łokciu i 
patrząc z 
góry na Erienne.
- To nie zachód słońca - wyszeptała i jej oczy przepełniły łzy. - Znów się 
zaczęło.
- Nie, kochana - rzekł, choć już wiedział, że to prawda.
Temperatura spadała, fale podnosiły się i nadchodził sztorm. Statek zaczynał się 
przechylać.
- Wiedzieliśmy, że to nie może trwać wiecznie - zauważyła Erienne. - Prawda?
Pokiwał głową. Nie miał słów. Nie teraz.
Z góry dochodziły wykrzykiwane rozkazy i odgłos stóp biegnących po pokładzie. 
Potem 
usłyszeli łopot płótna i poczuli, jak statek zmienia kurs. Ktoś natarczywie i 
przynaglająco 
zapukał do drzwi.
- Wybaczcie, ale musicie to zobaczyć. Spotkamy się na pokładzie. - Ton Ilkara 
był 
przepraszający, ale zdecydowany. Denser przez chwilę wsłuchiwał się w odgłos 
oddalających 
się kroków i głosy na pokładzie, nim obrócił się do żony.
- No i co?
- Powinniśmy iść. Nie ma sensu pogrążać się w litości dla samych siebie. - 
Usiadła i z 
uśmiechem pocałowała go. - Na to będzie mnóstwo czasu później. Bezimienny 
wkrótce się 
obudzi, nie powinnam tego przegapić. Mogę mieć dużo pracy. - Zeskoczyła z 
wąskiego łóżka 
i zaczęła szukać na podłodze ubrań.
- Kocham cię, Erienne - powiedział Denser.
Erienne zdusiła łkanie.
- Pamiętaj o tym.
Ubrali się szybko i po długim uścisku wyszli na pokład. Gdy otworzyli luk 
dziobowy, 
poczuli na twarzach silny wiatr. Statek zaczynał ostro kołysać.
- Znowu się zaczyna - mruknął Denser.
Poprowadził Erienne za rękę w szybko słabnącym świetle i rozejrzał się za 
Ilkarem. Stał 
przy lewym relingu w całkiem sporym towarzystwie, z Hiradem, Ren’erei, 
Darrickiem, 
jednym z Protektorów i połową załogi Słońca Calaius. Pospieszyli w tę stronę, a 
na ich widok 
elf cofnął się, żeby lepiej widzieli.
Od strony Archipelagu Ornouth, którego pierwsze wyspy wkrótce będą widoczne, 
strzelało z morza w niebo światło. Była to olbrzymia kolumna, zielona z żółtymi 
krawędziami, którą przebijały pasma pomarańczu, brązu i ponurej czerni. Znikała 
w niebie, a 
gdy dotykała chmur, te obracały się wokół niej, gęstniejąc i rosnąc.
Już zakrywały horyzont i słońce, a z każdym uderzeniem serca zbliżały się do 
Balai. W 
ich wnętrzu migotały błyskawice, a niewyraźne plamy świadczyły o ulewnym 
deszczu. Pod 
chmurami szedł wiatr, a jeszcze niżej morskie fale, spienione i zabójcze. Statek 
wciąż płynął 
naprzód, lecz Jevin już zwinął wszystkie żagle poza marslem i fokiem, a wkrótce 
będzie 
zmuszony zwinąć ich jeszcze więcej.
- Na drogich bogów - wykrzyknął Denser. - Popatrz, co robi nasza córka.
Erienne, która obejmowała go w pasie, przytuliła się jeszcze mocniej. Jej oczy 
odbijały 
ból, który czuł Denser. Ścisnął jej drżące ramiona i odeszli od relingu.
- Myślę, że powinniśmy teraz coś zjeść, zanim okaże się, że jest zbyt burzliwie 
- zwrócił 
się do Ilkara. Elf pokiwał głową.
- Zajmę się tym, nie przejmuj się.
Gdy zbliżyli się do luku dziobowego, ten otworzył się i wychyliła się z niego 
potężna 
znajoma postać, która na ich widok zaczęła machać ręką. Mężczyzna przytrzymywał 
owinięte 
wokół pasa prześcieradło.
- Czy wiecie może, gdzie są moje ubrania? - zapytał.
- Bezimienny, jak dobrze cię widzieć - powiedziała Erienne.
- I ciebie też, Erienne. A poczuję się jeszcze lepiej, kiedy dowiem się, co tu 
się, do 
cholery, działo, i coś zjem. Umieram z głodu.
* * *
Wichura uderzyła w Choul nad samym ranem. Słońce jeszcze nie wzeszło, noc była 
ciemna, chmury gęste, a deszcz padał bez ustanku. Sha-Kaan obudził Miot, ich 
zmatowiałe 
oczy wpatrywały się w niego z irytacją.
- Tutaj tylko umieramy - powiedział Sha-Kaan. - Hirad Coldheart ma rację. Musimy 
im 
pomóc.
- My nie jesteśmy po to, żeby pomagać, to my wymagamy pomocy - stwierdził Nos-
Kaan. - Jesteśmy smokami Kaan.
- Ale to nie jest Beshara i tutaj nie my rządzimy. I dlatego pomożemy mojemu 
Dragonicie. On przynajmniej pozostał wierny i zasługuje na naszą pomoc. Bez 
niego już 
dawno byśmy zginęli. Rozwińcie skrzydła, młodzi Kaan, i lećmy. Ale strzeżcie 
się. Łowcy są 
wszędzie.
- Tak, Wielki Kaanie - powiedzieli Nos i Hyn.
- Poprowadzę was.
Sha-Kaan przeszedł się po Choulu, by znaleźć trochę miejsca, aby rozwinąć 
skrzydła. 
Ćwiczenie to było dość nieprzyjemne, ale ból zawsze łagodziło podniecenie na 
myśl o 
polowaniu. Jednak tym razem nawet i ono zaczynało blednąć. Sha-Kaan był już 
stary, kiedy 
został uwięziony na Balai. Nieprzyjazne warunki tylko przybliżały jego śmierć. 
Wciąż jednak 
pozostawała nadzieja, że Al-Drechar mogą mu pomóc. Miały wiedzę i moc. Póki 
żyją, on też 
będzie żyć.
Otworzył wielką paszczę, wciągnął powietrze i rozluźnił mięśnie nad kanałami 
ognia, 
czując, jak chłód przepełnia puste zbiorniki. Zastanawiał się, o ile bardziej 
łowcy byliby 
pewni siebie, gdyby wiedzieli, że smoki nie mają ognia. Z drugiej strony jednak, 
pomyślał, 
przyglądając się swoim szponom i dotykając czubków olbrzymich kłów, z drugiej 
strony...
Sha-Kaan odwrócił głowę i patrzył, jak jego Miot porusza zmęczonymi mięśniami i 
rozciąga wysuszone, pękające błony. Byli gotowi i nie zawiodą go.
- Chodźcie, Kaan. Polecimy wysoko i szybko. Niech Niebiosa nas unoszą.
- Niech Niebiosa nas unoszą - powtórzyli Kaan.
Sha-Kaan podszedł do wyjścia i wpatrzył się w ciemność. Nie widział niczego poza 
płaskimi ciemnymi kamieniami, drzewami zgiętymi przez wichurę i gęstym deszczem.
- Balaia - burknął. - Im szybciej ją opuścimy, tym lepiej dla naszych łusek.
Z głośnym rykiem rozłożył szeroko skrzydła i skoczył w powietrze. Nos i Hyn-Kaan 
podążyli za nim. Sha-Kaan uniósł się nad szczytem, w którym znajdował się ich 
Choul, i 
krążył, czekając, aż Miot do niego dołączy.
Poniżej coś się poruszyło. Warknął ostrzegawczo, by smoki szybciej się 
podnosiły. 
Zobaczył metal błyszczący w gęstych krzakach, a potem zabrzmiał głuchy huk, 
który usłyszał 
mimo wycia wichru. Długi grot wznosił się bardzo szybko, Hyn-Kaan jęknął, gdy 
metalowe 
ostrze trafiło w jego skrzydło, rozrywając błonę. Po chwili grot spadł z 
powrotem na ziemię.
Sha-Kaan zaryczał i zanurkował w stronę krzaków. Ludzie już pochowali się w 
kryjówkach, ale jeden z nich nie był wystarczająco szybki. Wielki Kaan pochwycił 
go w 
szczęki i uniósł wysoko w powietrze. Żałośnie małe ciało szarpało się 
rozpaczliwie. Nad 
szczytem góry Sha-Kaan chwycił człowieka przednią łapą i uniósł go na wysokość 
oczu.
- Spadaj, tak jak tego życzyłeś mojemu Kaanowi.
I rzucił wrzeszczącą postać na ziemię. Nawet nie obserwował jej upadku. Potem 
odwrócił 
się i uderzył skrzydłami, kierując się w stronę miejsca, gdzie krążyli Nos i 
Hyn. Hyn był 
obolały, lecz rana nie była poważna.
- I wciąż chcesz pomagać ludziom? - zapytał Nos.
- Nie wszyscy ludzie są tacy. Hyn-Kaanie, wróć do Choulu, jeśli nie jesteś w 
stanie 
przelecieć tak dużej odległości.
- Kiedy znajdziemy się na większej wysokości i będę mógł szybować, dotrzymam ci 
tempa. Nie każ mi zostawać, Wielki Kaanie.
- W takim razie podążaj za mną. Lecimy ku naszemu przeznaczeniu.
Rycząc na przekór wichrowi i błyskawicom, wleciał w chmurę, szukając na większej 
wysokości spokojniejszego powietrza.
* * *
Erienne obudziła się wcześniej niż Denser, gdy słaby blask świtu dopiero 
zaczynał 
wpadać przez okno. Właściwie prawie nie spała. Podczas sztormu, który nadal 
jeszcze trwał, 
statek miotał się we wszystkie strony, a ponieważ wkrótce po kolacji Jevin 
nakazał im 
wszystkim zejść pod pokład, leżała w ciemnościach, przytulona do męża.
To dziwne. Niemal śmieszne. Na Wiązie Oceanu przyzwyczaiła się do myśli o 
nieuchronnej śmierci, ale nienawidziła powodów, dla których musiało się to stać. 
Teraz, kiedy 
jej śmierć była równie pewna, czuła się spokojna, a tej nocy osiągnęła stan 
bliski euforii. 
Miała ku temu ważny powód. Uratowanie Jedności i życia córki. I niezależnie od 
tego, jak 
bardzo będzie tęsknić za Lyanną i wszystkimi, których kocha, wiedziała, że jej 
śmierć stanie 
się wybawieniem dla całej Balai. Może przyniesie nowy świt dla magii.
Oboje wraz z Denserem mieli w ostatnich dniach rozpaczy takie chwile - i żadne 
nie 
wstydziło się do tego przyznać - w których uważali śmierć Lyanny za lepsze 
wyjście niż ich 
nieuchronne rozstanie. Mogłoby to uratować Balaię, i nie byliby ludźmi, gdyby 
choć przez 
chwilę nie zastanawiali się nad tym. Ale z nadejściem dnia ta myśl zdawała się 
wręcz 
śmieszna.
Erienne obróciła się na wąskim łóżku i oparła głowę na torsie Densera. Głaskała 
go po 
piersi i wsłuchiwała się w jego spokojny oddech i łagodne bicie serca. Na 
zewnątrz wiatr 
uderzał w statek i kierował go w stronę jej śmierci. Jeśli wszystko pójdzie 
zgodnie z planem, 
za dwa dni będzie martwa. Dziwne, ale czuła, że jest w stanie znieść tę myśl. W 
końcu 
jeszcze dużo pozostało do zrobienia, nim będzie mogła ocalić Balaię swoim 
odejściem.
Uśmiechnęła się. Przynajmniej jeden obiekt jej uwieńczonych sukcesem działań 
znów 
chodził po pokładzie statku. Bezimienny wprawdzie kulał, i tak już pozostanie, 
ale odzyskał 
siłę w lewej nodze. Nie była pewna, czy da radę walczyć dwuręcznym mieczem, i on 
też się 
tym martwił, ale najważniejsze, że będzie walczył, a w końcu może i biegał. 
Miała nadzieję, 
że jest zadowolony.
Co dziwne, odnosiła wrażenie, jakby osiągnęli jakiś rodzaj spokoju. Jej powrót 
do 
Kruków ucieszył Darricka, który, wedle wszelkich relacji, zadręczał się tym 
przez całą 
podróż. Tylko z Thraunem nadal mieli problem. Była wstrząśnięta jego widokiem, 
nie 
mówiąc już o stanie ciała. Nie powiedziała tego na głos, ale obawiała się, że 
dla niego śmierć 
byłaby lepsza.
Ale koniec z tymi rozważaniami.
Spojrzała na męża, wyciągnęła rękę i podrapała go po policzku. Denser przez sen 
machnął głową i dmuchnął, jakby chciał odgonić muchę. Dźgnęła go palcem w 
policzek. 
Nadal się nie obudził. Nie miała zamiaru leżeć tu sama, podczas gdy statek 
podskakiwał i 
kołysał się na falach. Wsunęła dłoń pod kołdrę i chwyciła jego męskość. 
Chrząknął i 
zamruczał. To już bardziej jej odpowiadało, choć nadal robił wrażenie martwego. 
Wydała go 
dopiero ręka, która wysunęła się spod kołdry i chwyciła ją za pierś.
- Dzień dobry - powiedziała.
- Teraz już tak - zgodził się Denser.
* * *
Lyanna szła przez sad, podeszwy jej butów trzeszczały na potłuczonym szkle. Była 
nieszczęśliwa. Odkąd się obudziła, starsze panie nie odzywały się do niej zbyt 
często. A 
mamusia jeszcze nie wróciła, choć czuła ją blisko, gdy pozostawała w ciemnym 
miejscu, o 
którym rozmawiała z duszkami.
Teraz także przyszła po to, żeby zobaczyć duszki, żeby znów się z nimi pobawić. 
Ale one 
nie tańczyły na drzewach, tak jak pamiętała, a drzewa nie stały prosto. Były 
połamane, a 
wszystkie duszki leżały na ziemi, skulone w kątach sadu. Jak liście na jesieni.
Lyanna podeszła do nich i przykucnęła, przesuwając palcami po stercie liści, 
które kiedyś 
były duszkami. Nie dojrzała w nich życia. Wszystkie umarły.
Wstała, cicho łkając. Wszyscy jej przyjaciele odeszli, z wyjątkiem starszych 
pań, które 
chyba jej nie lubią. Pobiegła z powrotem do drzwi. Zdobiące je dawniej szkło 
zniknęło. 
Zastanawiała się, co się stało. Może któryś z elfów jej powie. A może była tu 
Ren, nawet jeśli 
nie było mamusi?
- Ren! - zawołała, idąc do domu. - Ephy! - Jej głos odbijał się echem od ścian 
korytarza. 
Zaczęła płakać.
Niczego nie rozumiała. Kiedy szła do ciemnego miejsca, panował spokój i świeciło 
słońce. Teraz, kiedy wróciła, wszystko się zmieniło. Było zimno i mokro, 
wszystkie obrazy 
pospadały, a w domu panowała cisza.
- Myyyra! - zawyła.
Nie usłyszała żadnej odpowiedzi. Niebo było czarne. Całe, z wyjątkiem światła, 
które 
pozostawiła, żeby mamusia mogła trafić do domu. Nie wiedziała, dlaczego 
wszystkie chmury 
chcą zaćmić to światło, dlatego próbowała je odesłać, ale napływało ich tak 
dużo.
- Myra! - krzyknęła.
Nikt jej nie słyszał. Tylko wiatr odezwał się do niej. Może trzeba ich 
wszystkich obudzić 
i sprawić, by przyszli do niej i powiedzieli, dlaczego jest tak zimno i mokro.
Lyanna odwróciła się i poszła z powrotem do swojego pokoju.
Ziemia już zaczęła się ruszać. To ich obudzi.
* * *
Hirad i Ilkar znów stali na swoim ulubionym miejscu na dziobie statku, choć tym 
razem 
Ilkar nie wymiotował za burtę, a Hirad nie musiał go podtrzymywać. Było późne 
przedpołudnie, sztorm nieco ucichł, a fale opadły. Choć Jevin postawił o świcie 
więcej żagli, 
nie uda im się przegonić dordovańskiej floty. Siedem statków noszących 
pomarańczowe 
barwy kolegium zbliżało się od strony prawej burty i w końcu znalazło się na 
tyle blisko, że 
widzieli już sylwetki ludzi poruszających się na pokładach. Wszyscy kierowali 
się w stronę 
tego samego kanału w Archipelagu Ornouth i choć Wiąz Oceanu dotrze tam przed 
nimi, 
Słońce Calaius nie zdąży.
Dordovańczycy muszą zostać powstrzymani, a Kaan się spóźniali. Ilkar i Hirad 
wpatrywali się w niebo, szukając jakiegoś znaku na tle ciemnych chmur.
- Znów zajmowali się tym przez cały ranek - powiedział barbarzyńca, aby 
zmniejszyć 
odczuwane napięcie.
- Jesteś po prostu zazdrosny.
- Nie, tylko zastanawiam się, skąd oni biorą na to energię.
- Może ze świadomości, że nie mają już wiele czasu - odparł Ilkar.
- Wiem, ale nawet...
- Hirad, czy możemy porozmawiać o czymś innym? Na przykład o tym, gdzie są twoje 
smoki? - Ilkar lekko przechylił głowę i spojrzał na barbarzyńcę zwężonymi 
oczami. - 
Myślałem, że nasza raczej trudna sytuacja będzie dla ciebie ważniejsza niż 
seksualna energia 
naszych przyjaciół.
- Będą tutaj, o to się nie martw.
- Jesteś pewien, że znajdą nas w tym wszystkim? - Ilkar wskazał na ciężkie 
deszczowe 
chmury.
- One nie muszą nas widzieć, mogą podążać śladem mojej umysłowej sygnatury - 
powiedział nieco poirytowany Hirad. - Przecież wiesz o tym.
- Szkoda mi każdego, kto musi podążać teraz śladem twojego umysłu. Pełno w nim 
brudu.
Rozległ się grzmot. We wnętrzu kłębiącej się masy chmur coś nieustannie 
błyskało. Po 
kolejnym grzmocie chmury wyrzuciły z siebie strugi deszczu. Krople z hukiem 
uderzały o 
pokład, wbijały się w żagle i w ich policzki.
Hirad odwrócił twarz.
- Na spadających bogów! To niewiarygodne - mruknął.
Deszcz padał coraz mocniej. Zupełnie przemoknięci Hirad i Ilkar przebiegli po 
głównym 
pokładzie w stronę luku rufowego i kambuza. Nagle zapragnęli czegoś gorącego do 
picia i 
ciepła bijącego od kuchni.
Przy wejściu spotkali Darricka, który wpatrywał się intensywnie w niebo, 
najwyraźniej 
nie zwracając uwagi na ulewę. Uśmiechnął się do nich.
- To odświeżające, nieprawdaż?
- Przeklęci żołnierze - warknął Hirad. - Zawsze muszą udowadniać, jacy są 
twardzi.
- Wcale nie - odparł Darrick. - Po prostu zastanawiałem się, co tak nagle to 
wywołało.
- Skoro tak się zastanawiasz, to czy nie miałbyś nic przeciwko temu, aby się 
przesunąć? - 
Ilkar machnął ręką w lewo.
Darrick usunął się z drogi.
- Pomyślałem, że to coś w chmurach musiało wywoływać te błyskawice. Pewnie oni.
I wskazał w górę. Hirad odwrócił się i jego umysł już zaczęły wypełniać 
powitalne myśli. 
Kaan przebili się przez chmurę i teraz kierowali się w stronę dordovańskiej 
floty.
Zakładam, że mamy zająć się właśnie tą grupą statków, przekazał Sha-Kaan.
Tak, Wielki Kaanie. Pomarańczowe barwy. Siedem sztuk. Strzeżcie się magii.
A wy strzeżcie się wraków. Sha-Kaan wyraźnie na starość łagodniał, lecz nie 
będzie to 
zapewne wielkim pocieszeniem dla Dordovańczyków. Hirad pobiegł z powrotem na 
dziób, 
zupełnie zapominając o deszczu, i rykiem zaczął zachęcać Kaan do działania.
Rozdział 33
Kaan wylecieli z chmur w szewronie: Sha-Kaan na przedzie, Nos i Hyn po bokach. 
Szybko przefrunęli nad flotą, powodując, że ludzie wpadli w panikę i pospiesznie 
zaczęli 
chować się pod żagle, pod pokład czy w inne miejsca, które uznali za dobrą 
kryjówkę. Sha 
wyczuwał magów, było ich wielu. Hirad Coldheart miał rację, stanowili poważne 
niebezpieczeństwo.
Kiedy minęli pierwszy statek, nabrali wysokości i zawrócili, przygotowując się 
do ataku.
Złamcie ich szyk. Zniszczcie maszty, jeśli możecie. Uważajcie na zaklęcia, 
przekazał Sha-
Kaan.
Zanurkowali z rykiem, a każdy wybrał sobie za cel inny statek. Koła sterowe 
obracały się, 
statki zawracały, flota zaczęła tracić szyk.
Sha-Kaan zaatakował dziób swojego celu. Machając skrzydłami, zwolnił i wbił 
swoje 
wielkie szpony w pokład. Pod jego ciężarem statek przechylił się, woda zaczęła 
przelewać się 
przez dziób i zalewać ładownie.
Potem smok wyciągnął szyję i jego potężne szczęki zacisnęły się na najbliższym 
maszcie. 
Drewno zaczęło pękać. Jeszcze jedno ugryzienie i maszt upadł, ciągnąc za sobą 
żagle i 
olinowanie. Smok odepchnął się od pokładu statku, gdy ujrzał biegnącą w jego 
stronę grupę 
ludzi. Magowie. Leniwym machnięciem skrzydeł Kaan skierował się w ich stronę. 
Kłapał 
szczękami i machał potężnym ogonem, nie przejmując się tym, w co trafia.
Pozostawił za sobą strzaskany pokład dziobowy i czołgających się z połamanymi 
kończynami ludzi. Potem Sha-Kaan z powrotem wzniósł się w niebo, wysoko ponad 
zasięg 
zaklęć magów, i spojrzał z góry na to, czego dokonał. Jeden maszt został 
zniszczony, ludzie 
byli przerażeni, a zanurzone w wodzie żagle spowalniały statek. Ale to nie 
wystarczy.
Znów zaatakował, tym razem od strony burty. Zbliżając się, poczuł pierwsze 
ukłucia bólu 
wywołanego zaklęciami. Ostro zahamował i chwycił główny maszt, czując, jak 
drewno pęka 
w jego szponach. Ponieważ nie mógł masztu wyrwać, tak mocno machał skrzydłami, 
że aż 
statek powoli zaczął się przechylać.
Kolejne zaklęcia uderzyły w jego grzbiet, intensywne gorąco i surowe zimno 
wgryzały 
się w jego wysuszone łuski. Warknął z bólu i tak mocno nacisnął na maszt, że 
wreszcie pękł. 
Smok odleciał, wypuszczając po drodze fragment masztu, i zanurkował, aby ugasić 
magiczne 
ognie, pozbawiając je powietrza. Dopiero wtedy ponownie się wynurzył i wzniósł 
wysoko w 
niebo. Zaskoczony rozmiarami ran, jakie odniósł, znów przekazał Miotowi 
ostrzeżenie. 
Czując osłabienie uszkodzonych łusek, wznosił się coraz wyżej. Spojrzał w dół. 
Maszt przebił 
pokład i rozbił kadłub pod linią wody. Statek tonął.
Sha-Kaan krążył, wzywając do siebie Miot. Poniżej tonęły dwa statki, ale ten 
zaatakowany przez Hyn-Kaana wciąż unosił się na wodzie, a Sha widział, że jego 
wcześniej 
zranione skrzydło jest poważnie uszkodzone.
Hyn, dla ciebie bitwa już się skończyła. Możesz wylądować na jednej z wysp. 
Musisz 
odpocząć.
Nie, Sha, chyba że mi rozkażesz. Wciąż mogę latać.
Sha-Kaan westchnął. Nic ci nie rozkażę. Ale chcę, żebyś żył. Tym razem będą 
lepiej 
przygotowani, więc nie ryzykuj.
Wciąż jeszcze możemy zobaczyć Besharę, przekazał Hyn-Kaan. Ale tylko wtedy, gdy 
ci 
wrogowie zostaną powstrzymani.
Sha-Kaan musiał się z tym zgodzić. Złamaliśmy ich szyk, stracili kierunek. Teraz 
atakujmy razem jeden statek. Nos maszty, ja wezmę koło sterowe i tylny maszt. 
Hyn, ty znajdź 
ster i odpłyń. Za mną.
Sha-Kaan zaryczał i po raz trzeci zanurkował z Miotem u boku. Tym razem wybrał 
cały 
statek, który właśnie odzyskiwał odpowiedni kurs. Wystrzeliły zaklęcia. 
Płomienne kule 
syczały i pękały, intensywne zimno pochwyciło i zamroziło koniuszki jego 
skrzydeł. Smok 
zmienił kierunek, odwrócił się tyłem do magów i skręcił ostro w lewo, spadając z 
góry z 
szeroko otwartą szczęką. Pochwycił koło sterowe, sternika i kompas, po czym 
wypluł to i 
znów skierował się nad otwarte morze.
Dochodzący z tyłu głośny chlupot wody świadczył o tym, że Hyn-Kaan zanurkował w 
oceanie, a zaraz za nim przewracający się maszt. Gdy Sha odlatywał, w jego 
grzbiet trafiły 
kolejne płomienie. Ból był silny, wbijał się w jego łuski i ciało, a każde 
uderzenie skrzydeł 
pogłębiało rany. Pobyt na Balai zmiękczył ich skóry i łuski bardziej, niż się 
spodziewał. Być 
może ludzie będą jednak musieli sami zakończyć bitwę o Herendeneth.
* * *
Vuldaroq obserwował atak smoków, jego słowa o konieczności doceniania Kruków 
smakowały teraz żółcią. W ciągu zaledwie kilku godzin jego nastrój przeszedł od 
zwycięskiej 
radości do rozpaczy, a starannie ułożone plany rozpadły się niczym zaatakowane 
przez smoki 
statki.
Kiedy było już jasne, że armia Protektorów kieruje się w stronę Arlen, opuścił 
miasto i 
pozostawił je samo sobie. Po potyczce z Sytkanem zdecydował się wypłynąć z 
Gyernath, i to 
z o wiele większą armią, niż wcześniej planował.
Przygotowanie floty kolegium, sprowadzenie załóg do Gyernath i zaprowiantowanie 
na 
długą podróż spowodowało opóźnienie o kilka dni, ale przekazane mu wieści o 
pojmaniu 
Erienne w Arlen utwierdziły go w jego decyzji. Już wyobrażał sobie zniszczenie 
Al-Drechar i 
dziecka Malanvai oraz matkę samą wskazującą im drogę. Musiał przyznać się sam 
przed 
sobą, choć bardzo niechętnie, do podziwu dla skuteczności Selika i Czarnych 
Skrzydeł. 
Kolejna jego decyzja okazała się właściwa.
Oczywiście Selik już nie powróci na Balaię. Ci, którzy z zimną krwią mordują 
dordovańskich magów, sami dzielą później ich los.
Potem jednak wszystko zaczęło się rozpadać. Ten dureń Gorstan nie zdobył w Arlen 
statku. Wynik bitwy okazał się bardzo niekorzystny. Krucy ukradli im żaglowiec, 
ale co 
gorsza, choć wydawało się to niemożliwe, udało im się wykraść także i Erienne 
sprzed nosa 
tego drugiego głupca, Selika.
Humor poprawił się nieco Vuldaroqowi, gdy na niebie pojawiła się latarnia 
sygnałowa, 
której nie zauważyłby tylko ślepiec. Przepłynięcie zdradzieckich płycizn 
nastręczy im co 
prawda sporo kłopotów, ale po to właśnie miał na pokładzie długie łodzie i 
czółna.
Ale teraz znowu ogarnęła go wściekłość. Krucy wezwali swoich ulubieńców i jego 
flota 
została poważnie uszkodzona. Na szczęście smoki okazały się nie tak 
niezniszczalne, jak 
sądzono. Nie miały ognia, to jasne. A ich ciała były wrażliwe na zaklęcia, które 
należało tylko 
odpowiednio skierować.
Dlatego Vuldaroq czekał wraz z trzydziestoma magami. Ich przygotowania nie 
zostały na 
szczęście przerwane, a jego statek póki co ocalał i kierował się we właściwą 
stronę. Wkrótce 
nadejdzie odpowiedni moment, dlatego Vuldaroq nakazał najbliższym żaglowcom 
pozostawać w gotowości.
Dordovański Pan na Wieży patrzył, jak trzy smoki wyrywają serce z Gończego, 
widział 
upadające maszty, znikający pokład sterowy i statek rozszarpywany od dołu, gdy 
jedna z 
bestii wyrywała ster.
Walka była nierówna, gdyż każdy ze smoków miał wielkość żaglowca, a ich masa 
przytłaczała, bawiły się statkiem niczym dziecko zabawką. A kiedy tylko go 
zniszczą, przejdą 
do kolejnego. Ale Vuldaroq już na to nie pozwoli.
Wskazał na wzburzoną wodę przy rufie Gończego.
- Tam. Ten najbardziej ranny - powiedział do magów stojących rzędem za nim. - Na 
mój 
rozkaz.
Smok gryzł i rozszarpywał podskakujący kadłub. Potem oderwał ster i wzburzona 
woda 
uspokoiła się. Smok zanurkował.
- Czekajcie - powiedział Vuldaroq. Przyglądał się morzu, wściekłym, wzburzonym 
falom. 
I wreszcie zobaczył fale oddalające się od okaleczonego Gończego. - Czekajcie.
Smok wypłynął na powierzchnię czterdzieści jardów dalej, jego łuski błyszczały 
wilgocią, 
a skrzydła z trudem wyciągały ciało z wody. Przez kilka cennych chwil jego 
brzuch 
pozostawał odsłonięty.
- Celujcie wysoko. Wysoko. Teraz!
Opuścił rękę, choć wiedział, że na niego nie patrzą. Lodowaty-Podmuch, dzieło 
wszystkich trzydziestu magów, poleciał do przodu.
Smok wznosił się szybko, ale niewystarczająco, i zaklęcie trafiło go w 
podbrzusze i ogon. 
Z jego pyska wyrwał się nieziemski jęk, dźwięk, który unosił się ponad wyciem 
wichru i 
szumem fal.
Vuldaroq widział, jak smok wciąż się wznosi, lecz nie był już w stanie 
utrzymywać 
ogonem równowagi, gdy Lodowaty-Podmuch wgryzł się w jego ciało. Skrzydła biły 
coraz 
wolniej. Jego długa szyja wygięła się do przodu, ciągnąc go w dół. Błysk oczu, 
kolejny ryk, 
na który odpowiedziały pozostałe smoki, i Hyn spadł z nieba.
* * *
Hyn-Kaan czuł się pod wodą kompletnie zdezorientowany i dlatego wynurzył się za 
blisko wroga, a teraz nie mógł złapać oddechu. Po trafieniu zaklęciem cała dolna 
połowa jego 
ciała stała się jakby obca. Łuski popękały z zimna, a ciało płonęło jak w ogniu.
Wezwał Niebiosa, by go podtrzymały, choć wiedział, że już nigdy nie wróci na 
Besharę. 
To będzie samotna śmierć, z dala od przodków Miotu, z dala od spokoju. Jego 
olbrzymie 
ciało zadrżało, wielka paszcza otworzyła się szeroko, a skrzydła uderzające w 
powietrze nie 
mogły unieść jego ciała. Hyn-Kaan stracił energię, jego umysł rejestrował coraz 
wolniejsze 
bicie serca, a głębokie zimno rozchodziło się po całym ciele.
Wciągnął oddech w umęczone płuca. W ostatniej chwili jasności uświadomił sobie, 
że 
może zrobić jeszcze jedną rzecz.
* * *
Radosne okrzyki na pokładzie umilkły jak ucięte nożem.
- Drodzy bogowie - mruknął Vuldaroq i odwrócił się do magów. - Spirale-Mocy. 
Rozpostarte i połączone. Już!
Na pokładzie rozległy się gorączkowe szepty i magowie uklękli. Smok leciał w ich 
stronę 
z wyciągniętą szyją. Chwiał się, jego skrzydła zaczynały opadać, choć jeszcze 
były rozłożone, 
i atakował ich statek. Mieli mało czasu, tylko kilka uderzeń serca.
Hyn poczuł ruch w manie. To magowie wystrzelili niewidzialne bariery, Spirale-
Mocy, w 
rozpaczliwej próbie odepchnięcia bestii, która leciała prosto na nich.
Smok uderzył w mur Spirali-Mocy, jego potężne ciało odepchnęło je na bok, 
wyrzucając 
magów za burtę lub miażdżąc ich o reling.
- Uciekajcie!
Każdy, kto tylko mógł się ruszać, uciekał na dziób lub rufę. Ludzie skakali za 
burtę, a 
sternik rozpaczliwie kręcił kołem. Statek zaczął niezgrabnie się obracać.
Za późno.
Umierający smok wbił się w poszycie tuż pod głównym pokładem. Uderzenie miało 
tak 
olbrzymią siłę, że aż odbiło się echem nad oceanem. Potężny kark uderzył w 
śródokręcie, 
boki przebiły kadłub. Cała konstrukcja zadrżała, zakołysała się na boki i 
pochyliła do dołu, 
wyrzucając część ludzi za burtę, na łaskę wzburzonego morza, a wszystkich 
pozostałych 
przewracając.
Drewno pękało z głośnym trzaskiem, główny maszt został złamany u podstawy, 
przewrócił się na zniszczony pokład i wpadł do wody. Potem skrzydła smoka 
rozerwały na 
kawałki już i tak osłabiony żaglowiec.
Spoczywające na śródokręciu ciało Hyn-Kaana ściągało statek w dół.
Ponad trzaskiem pękających desek i szumem pochłaniającej wszystko wody wznosiły 
się 
krzyki rannych i uwięzionych, skazanych na zagładę i błagających o pomoc. 
Uciszył je ocean, 
wciągając w głąb.
Vuldaroq wzniósł się na Skrzydłach-Cienia, które przygotował w biegu, i drżący i 
przerażony poleciał w stronę siostrzanego statku. Bał się tego, co może teraz 
spaść z 
burzliwego nieba.
* * *
Ryk gniewu i smutku Sha-Kaana przerwał ciszę, która po tym wszystkim nastąpiła. 
On i 
Nos-Kaan przebili ciężkie chmury i weszli do wody tam, gdzie zniknął Hyn-Kaan i 
statek. 
Przycisnęli skrzydła do boków i niczym olbrzymie bełty wypuszczone z 
gigantycznej kuszy 
nurkowali w poszukiwaniu utraconego brata.
Kiedy go odnaleźli, był już martwy, zaplątany w liny i zniszczone drewno, jego 
ciało 
powoli zsuwało się coraz niżej. Martwe oczy wpatrywały się w niebo, a morze 
delikatnie 
podtrzymywało jego bezwładną złamaną szyję i głowę.
Sha-Kaan nakazał Nosowi podążać za nim i powrócił na powierzchnię. Jego umysł 
płonął. Oto jego brat, który tak długo znosił wszelkie trudy życia na Balai, 
zginął z ręki 
człowieka. Za to musi być zemsta.
Ale kiedy już znalazł się tuż pod chmurami i wykręcał szyję w poszukiwaniu 
następnych 
wrogów, jeden człowiek uratował go przed ludźmi i własnym gniewem.
Nie, Sha-Kaanie, powiedział głos w jego umyśle. Zabiją was.
A gdy znów spojrzał w dół i ujrzał magów zebranych na pokładach ocalałych 
statków, 
wiedział, że Hirad Coldheart ma rację.
* * *
Słońce Calaius pruło fale, przepływając między rozrzuconymi po morzu szczątkami 
statków. Płótno żaglowe, bagaże, połamane deski, liny. Ciała. Dziesiątki ciał. 
Wszystkie 
unoszące się na wzburzonej wodzie, zalewane deszczem.
Kaan rozproszyły dordovańską flotę. Tylko trzy statki, które nadal były w stanie 
płynąć, 
właśnie oddalały się od pola bitwy, kierując się na północ i zachód. Trzy 
nieodwracalnie 
uszkodzone powoli tonęły, a resztki ich załóg gorączkowo opuszczały szalupy lub 
skakały do 
morza. Czwarty też miał kłopoty, jego żagle i fragmenty masztu ciągnęły się za 
nim po 
wodzie, a pokład przechylił się pod dziwnym kątem.
A załoga rąbała i ciągnęła liny, maszt i żagle, próbując pozbyć się bezwładnego 
ciężaru, 
który ich przewracał. Ale nie mogli zapanować nad zwróconym burtą do martwej 
fali 
żaglowcem, co nieuchronnie musiało doprowadzić do jego całkowitego, szybkiego, 
zniszczenia.
Hirad nie zwracał na to wszystko uwagi. Oglądał ostatni lot Hyn-Kaana i widział, 
jak 
ciężko ranne smoki nurkują w ślad za nim. Teraz śledził je wysoko na niebie, gdy 
pojawiały 
się i znikały w chmurach. Serce miał ciężkie. To on ich poprosił, by przyszły 
Krukom na 
pomoc, a teraz Hyn-Kaan nie żyje, a Sha i Nos nie przetrzymają kolejnego ataku 
zaklęć.
Lećcie na Herendeneth, przekazał im.
Na razie zostaniemy nad tobą, brzmiała odpowiedź. Żaden wróg nie nadleci, by was 
zaatakować. Kiedy zapadnie ciemność, znajdziemy sobie jakąś kryjówkę. Zaklęcia 
nadal nas 
palą. Nic nas nie chroni. Słabniemy z każdym uderzeniem skrzydeł.
Przykro mi, Wielki Kaanie.
Niech Niebiosa mają nas w opiece, Hiradzie Coldheart. Twoja ziemia to sprawiła, 
a nie 
ty. Powietrze jest złe, jedzenie nie daje nam sił i nie możemy się odnawiać. 
Życzę wam 
szczęścia w tym, co nadejdzie.
Dziękuję, Wielki Kaanie. To dzięki wam się udało.
Umysł Sha-Kaana zamknął się przed nim. Hirad wiedział, że teraz szybują wysoko w 
niebie, odpoczywając na wietrze, a gdy zapadnie noc, będą musieli wylądować.
Spojrzał na ocean, smoki zrobiły swoje. Czas pokaże, czy to wystarczy. Mniejsze 
żagle i 
długie łodzie próbowały posuwać się do przodu, a resztki załóg opuszczały 
zniszczone statki. 
Niektórzy marynarze kierowali się w stronę innych żaglowców, a niektórzy, 
niewidoczni 
wśród fal, próbowali dotrzeć do brzegu wraz z żołnierzami i magami, których 
niosły na 
pokładzie ich zniszczone teraz resztki floty.
Hirad doszedł do wniosku, że Krukom wyraźnie brakuje magów. Mają wprawdzie 
Protektorów, i każdy z nich jest wart pięciu innych wojowników. Ale 
Dordovańczykom 
mogło pozostać ponad sześćdziesięciu magów, a może nawet więcej, podczas gdy 
Krucy 
mają ich tylko troje i to, co uda się wykrzesać z Al-Drechar. Pewnie niewiele, 
jeśli Erienne 
dobrze oceniła ich pogarszający się stan. Dlatego muszą dotrzeć na Herendeneth 
na tyle 
wcześnie, by mieć dużo czasu na przygotowania.
Barbarzyńca odszedł od relingu na dziobie i ruszył po pokładzie. Gestem wezwał 
Darricka stojącego przy luku dziobowym.
- Zbierz Kruków. Musimy porozmawiać. Upewnij się, że będzie Bezimienny, 
uwzględnij 
też siebie i Ren’erei. Kajuta kapitana. Zejdę tam za chwilę.
- W porządku - rzekł Darrick.
Hirad wszedł po drabinie na pokład sterowy. Jevin skinął głową, gdy się do niego 
zbliżył.
- Wspaniały widok. To majestatyczne istoty - stwierdził Jevin. - Mamy przewagę.
- Ale jest niewielka i stracimy ją, jeśli teraz nie pospieszymy się - powiedział 
Hirad. - To 
czas, byś zaryzykował wszystko, jeśli wierzysz w to, co robimy. Czy możesz 
sprawić, byśmy 
płynęli jeszcze szybciej?
* * *
Szyper Wiązu Oceanu z przyjemnością obserwował wciągnięcie na maszty Słońca 
Calaius więcej żagli niż dyktował rozsądek. Wszyscy na jego statku znaleźli się 
na rufie, gdy 
smoki zaatakowały dordovańską flotę. Wszystkie serca biły dwa razy szybciej na 
widok 
przerażających obrazów. I wszystkie oczy rozszerzyły się, a oddechy zatrzymały.
Elf słyszał kiedyś, że na Balai są smoki, które pozostały tu po wojnach z 
Wesmenami. 
Wiedział też, że w jakiś sposób są związane z Krukami. Dlatego nie sądził, by 
jego statek był 
zagrożony, i przekazał tę informację całej swojej załodze, ale nie uznał za 
koniecznie 
wyjawienie tych myśli obecnym na pokładzie Czarnym Skrzydłom i Dordovańczykom. 
Obserwowanie ich paniki, pospiesznego przygotowywania zaklęć i napiętych twarzy, 
gdy 
zebrali się na pokładzie, dawało mu satysfakcję. Więcej sił zmarnowanych, więcej 
nerwów 
zszarpanych. To może być tylko dobre.
Nigdy nie sądził, że kiedykolwiek ujrzy smoki, widok ich niezwykłych rozmiarów i 
mocy 
zapierał mu dech w piersi. Śmierć jednego z nich, a możliwe, że śmiertelne rany 
pozostałych 
były godne współczucia, lecz ich ataki odmieniły sytuację. Teraz mógł być 
pewien, że Ren, 
jeśli znajduje się na pokładzie Słońca, jak zakładał, dotrze do Herendeneth 
pierwsza.
Dobrze znała kanały i szlak, którym musieli się kierować. Nie wiedziała tylko, w 
którym 
dokładnie momencie zanurzenie Słońca Calaius uniemożliwi im dalszą żeglugę, ale 
szyper 
postanowił, że jej to pokaże w jedyny możliwy sposób.
Deszcz zaczynał się uspokajać, ale piętrowe chmury wcale nie miały zamiaru 
znikać. 
Nakazał poluzowanie żagli, by odrobinę spowolnić, i spojrzał na promień 
oświetlający 
południowe niebo. Potem pomodlił się, by Al-Drechar jeszcze żyły, i poklepał 
sternika po 
ramieniu.
- Tak trzymać, chłopcze - powiedział. - Tak trzymać.
Rozdział 34
Reszta popołudnia minęła pod znakiem ciężkich chmur, silnych wiatrów i od czasu 
do 
czasu nagłej ulewy, połączonych z nieustannymi odgłosami grzmotów i blaskiem 
błyskawic.
Gdy zapadła noc, znajdowali się kilkanaście godzin drogi przed Dordovańczykami i 
jakąś 
godzinę za Wiązem Oceanu. Każdy rozsądny kapitan zarządziłby rzucenie kotwicy w 
chwili, 
gdy znaleźli się w kanale między pierwszymi wyspami Archipelagu Ornouth, lecz 
nie Jevin.
Ponieważ Wiąz nie zwalniał, Jevin nie mógł pozwolić sobie na to, by stracić z 
oczu 
smukły i szybki elfi statek. Nie mógł też pozwolić ścigającym ich 
Dordovańczykom, aby ich 
dogonili. Jego załogę czekała więc bezsenna noc, gdyż ci, którzy nie byli 
bezpośrednio zajęci 
kierowaniem statkiem, pełnili rolę obserwatorów na lewej i prawej burcie, 
dziobie i rufie. 
Wypuszczono sondy, by sprawdzać głębokość wody pod martwą falą, która na 
szczęście 
zaczynała się zmniejszać, gdyż dotarli na względnie zaciszne wody.
Ren pozostała na pokładzie sterowym przez całą noc, doradzając Jevinowi wybór 
bezpiecznych kanałów i uspokajając go, gdy statek przepływał niebezpiecznie 
blisko 
kamiennych ścian, próbując znaleźć najlepszą głębokość.
Gdy spotkanie w kabinie kapitana skończyło się i magowie powrócili do łóżek, by 
odpocząć i odzyskać siły, Hirad, Bezimienny i Darrick usiedli razem, rozważając 
różne 
taktyki obronne. Pozostałości kolacji nadal stały na stole i trzej mężczyźni 
posilali się, 
zapijając słabym winem rozcieńczonym wodą.
Bezimienny był zatroskany. Lewą nogę wyciągnął przed siebie na stole i ze 
skrzywioną 
twarzą ciągle masował biodro.
- Chyba nadszedł czas, żebyś powiedział nam, jak to z tobą jest - stwierdził 
Hirad. - 
Musimy ustalić jakiś szyk.
- Chcę tylko, żeby Aeb walczył po mojej lewej stronie - odparł Bezimienny. - 
Poza tym 
żadnego ulgowego traktowania, dobrze? Nie możemy sobie na to pozwolić.
- Nie wykręcisz się tak łatwo. Powiedz mi, jak z twoją nogą.
- Jest sztywna i słaba. Nie miałem czasu na odbudowanie mięśni, więc jest tam 
tylko to, 
co posztukowała Erienne. Czasami biodro blokuje się i choć Erienne mówi, że to 
minie, nie 
mam takiej swobody poruszania się, jakiej potrzebuję. - Zagryzł wargę. - Nie 
będzie mi łatwo 
walczyć.
- No i co?
- I dlatego nie mam zamiaru używać dwuręcznego miecza, bo nie starczy mi siły, 
by się 
nim porządnie zamachnąć. Elfy mają na statku trochę zapasowych ostrzy. Nie 
jestem do nich 
zbytnio przyzwyczajony, ale jaki mam wybór? W lewą rękę pewnie wezmę sztylet. - 
Potrząsnął głową. - Przepraszam, Hirad. Wygląda na to, że będę dla was pewnym 
obciążeniem.
Hirad uniósł brwi, a Darrick nie zdołał zdusić śmiechu.
- Obciążeniem? - powtórzył generał. - Może to sprawi, że będziesz tylko „lepszy 
od 
większości” zamiast „lepszy od absolutnie wszystkich”, ale nic więcej.
- I tak niewiele możemy z tym teraz zrobić - zauważył Hirad. - Po tym, co 
usłyszałeś od 
Ren i Erienne, powiedz mi, Bezimienny, jakie według ciebie czekają nas 
największe 
problemy na wyspie?
Bezimienny wydął policzki.
- Cóż, oni nie pobiegną prosto ścieżką prowadzącą z przystani, prawda? Mogą 
latać i 
przenosić na krótkie odległości żołnierzy, więc musimy spodziewać się ataku z 
każdej strony. 
Jeśli nie zablokujemy części wejść do domu, grozi nam, że zostaniemy zalani. 
Przypominam 
też, że jeżeli nie uda nam się osłonić przed magicznym ostrzałem, to wszystko 
nie będzie 
miało najmniejszego znaczenia.
- Myślisz, że to zrobią? - zastanowił się Hirad.
- Ja bym tak postąpił - rzekł Darrick. - W ten sposób nie ryzykują życia żadnego 
ze 
swoich ludzi i mogą szybko dostać to, czego pragną.
- Czy jesteśmy w stanie w jakiś sposób to powstrzymać?
- To zależy od tego, ilu Protektorów chcesz pozostawić poza domem - odpowiedział 
Darrick. - Podejrzewam, że Dordovańczycy będą spodziewać się po nas ciasnego 
szyku 
obronnego, niezależnie od tego, gdzie się znajdziemy. Wiedzą, że mamy tylko 
jeden statek, a 
więc wystawimy przeciwko nim ograniczoną liczbę ludzi.
- Nie zapominaj, że nie wiedzą, jakiego oporu mogą spodziewać się na samej 
wyspie - 
wtrącił Bezimienny.
- Zgoda, ale kiedy zaczną atakować, szybko zorientują się, że tam nie ma 
znaczących sił. 
Jeśli uda nam się ukryć Protektorów na zewnątrz, będą mogli zaatakować magów, 
kiedy ci 
zaczną rzucać zaklęcia. Sukces takiej taktyki będzie zależeć od tego, ilu 
żołnierzy sprowadzą 
ze sobą i jak ocenią zagrożenie, jakie dla nich stanowimy.
- Ilu Protektorów wycofałbyś z obrony domu? - Hirad starał się ustalić bardziej 
konkretny 
plan.
- Ośmiu, nie więcej. Ale to w znacznym stopniu zależy od ukształtowania terenu. 
Muszą 
być niewidoczni z góry, jak również z poziomu ziemi. Sądzę, że powinniśmy 
zastanowić się 
nad tym. - Generał nalał wody do swojego kielicha.
- Coś jeszcze? - Hirad spoglądał na Bezimiennego. - Wiem, że nie możemy być 
niczego 
pewni, ale nie starczy nam czasu na zastanawianie się, kiedy już dotrzemy na 
miejsce.
- Nie mamy zbyt wielkiego wyboru - zauważył Bezimienny. - Nie powinniśmy dzielić 
naszych sił, ale pomysł Darricka może okazać się sukcesem, jeśli uda nam się ich 
zaskoczyć. 
Stan zdrowia Al-Drechar będzie tu znaczącym czynnikiem. Nie chcemy, by magowie 
Kruków 
tracili siły na ochronę domu, ale może do tego dojść. A jeśli tak się stanie, 
zostaniemy 
zmuszeni do myślenia w biegu, jak powstrzymać żołnierzy przed dostaniem się do 
środka 
domu.
Bezimienny coraz ciężej oddychał. Wstał, krzywiąc się z bólu.
- Muszę odpocząć. Najpierw przejdę się po pokładzie i spróbuję rozluźnić. Kto 
jeszcze 
ma ochotę?
- Czemu nie? - zgodził się Hirad.
Darrick pokiwał głową i uśmiechnął się.
- Zostawię to wam. Ja tymczasem parę razy spadnę z koi, kiedy będę próbował 
zasnąć.
- W takim razie do zobaczenia o świcie. I postaraj się nie obudzić zbyt 
posiniaczony, co? 
- Barbarzyńca odwrócił się do Bezimiennego. - Chodź, staruszku, zaprowadzimy 
twoje 
zastałe kości na górę.
- Widzisz tę pięść? Nie jestem tak połamany, żebym nie mógł cię pokonać, 
Coldheart - 
odparł Bezimienny.
- Najpierw będziesz musiał mnie złapać.
I dwaj przyjaciele ruszyli na pokład.
* * *
O świcie Słońce Calaius zwolniło. Wiatr pędził wokół wysp Ornouth, szarpiąc 
drzewa 
porastające ich zbocza i zmuszając Jevina do zwinięcia części żagli. Przed nimi 
Wiąz zrobił to 
samo, a kiedy Dordovańczycy natrafią na wirujące podmuchy, bez wątpienia 
postąpią 
podobnie.
Płynęli szerokim kanałem między dwiema większymi wyspami z wewnętrznej grupy 
wysp. Chmury wisiały niżej niż kiedykolwiek, zasłaniały wzgórza i górskie 
szczyty i 
wpełzały do dolin, gęste, szybkie i ciężkie od deszczu. Na szczęście fale nie 
miały tutaj tak 
wielkiej siły, jak na otwartym morzu, i choć nadal rozbijały się o brzegi, a w 
powietrzu 
unosiła się piana, kanały były spokojniejsze.
Ren stała na pokładzie sterowym, tak jak to robiła przez całą noc, i nie 
spuszczała wzroku 
z rufy Wiązu Oceanu, czekając na znak, kiedy muszą zejść do łodzi. Oceniała, że 
płynąc tak 
wolno, jak teraz, mają przed sobą jeszcze dzień żeglugi. Choć w takich warunkach 
kierowanie 
jednomasztowymi skifami byłoby kłopotliwe, prawdopodobnie mogliby płynąć nimi 
nieco 
szybciej.
Na pokładzie zebrała się cała załoga, nawet ci, którzy nie trzymali wachty, 
Krucy i 
Protektorzy. Nikt nie pozostał pod pokładem z wyjątkiem kuka, ale nawet i on 
wyglądał na 
górę, kiedy tylko mógł bezpiecznie zostawić swoje garnki. Jevin, wyraźnie 
zdenerwowany, 
chciał, by każdy był gotowy do działania, gdyby wpadli na mieliznę. Woda pod 
kilem miała 
głębokość zaledwie kilku stóp. Protektorzy czuwali gotowi do spuszczenia łodzi w 
każdej 
chwili, a elfia załoga stała obok, aby nimi kierować.
Herendeneth widniało prosto przed nimi. Promień rozświetlający ponury poranek 
był 
pięknym, lecz niepokojącym wyrazem magicznej mocy, która, jak wiedziała Ren, nie 
miała 
nic wspólnego z siłą Al-Drechar, za to o wiele więcej z ich coraz mniejszą 
zdolnością do 
chronienia Lyanny. Ren obawiała się tego, co mogą odkryć, gdy już dotrą na ląd.
Nagle statek zadrżał, gwałtownie zwalniając. Rozległ się głośny zgrzyt, który 
niezwykle 
powoli przesuwał się wzdłuż kilu pod ich stopami, rezonując w kadłubie statku. 
Oczy 
wszystkich wpatrywały się w morze, mierniczy potrząsali głowami. Drżenie nie 
ustawało.
- Tak trzymać - powiedział Jevin napiętym głosem, zaciskając dłonie na relingu 
tak 
mocno, że aż zbielały mu kostki.
Stojąca obok Ren czekała, aż rozlegnie się trzask pękającego drewna, którego 
kapitan tak 
się obawiał. Mieli wrażenie, że przez cały wiek ciągną po dnie morza. Ale deski 
nie pękały, a 
woda nie wdzierała się do środka, i w końcu zgrzyt zupełnie ucichł.
Jevin odwrócił się do Ren’erei. Dyszał ciężko, ocierając bladą twarz.
- Piasek - stwierdził cicho. - Ale następnym razem może być coś innego. Jak 
daleko 
jeszcze?
- Niedaleko - odparła Ren, choć wcale nie miała takiej pewności, czuła, jak sama 
drży. - 
Wszystko będzie dobrze, nie zawiodą nas.
- Zakładając, że ich szyper wciąż jeszcze żyje. Nie chciałbym kazać mojej 
załodze zbyt 
długo tego znosić. Ani mojemu statkowi. Na jaki znak my właściwie czekamy?
Ren właśnie miała wzruszyć ramionami, gdy spojrzała w stronę Wiązu i na jej 
twarzy 
pojawił się uśmiech.
- Właśnie na ten - wskazała przed siebie.
* * *
Selik wpadł na pokład sterowy, a za nim jego dwóch ludzi.
- Lepiej, żebyś miał jakiś rozsądny powód, aby zmieniać kurs statku - 
wychrypiał, 
odpychając szypra od steru.
- Widziałeś kanały i słyszałeś wykrzykiwane głębokości - powiedział gładko 
szyper. - 
Płynięcie prosto przed siebie nie jest dla tego statku najlepszą drogą do celu.
- Kłamiesz. Widzę to w twoich skośnych elfich oczach. Myślisz, że jestem ślepy?
- Nie, ale jeśli nie masz lepszych informacji na temat głębokości kanału, przed 
którym 
właśnie zawróciłem, lepiej pozwól mi robić swoje. W końcu po co miałbym 
wyprowadzić 
was w pole? Cieszę się, że zabieram was na wyspę. Wręcz nie mogę się doczekać, 
kiedy was 
tam pochowam.
Selik przez chwilę zastanawiał się.
- Pewnie uważasz mnie za głupca - wycedził wreszcie cicho. - Jak długo będziemy 
płynąć, zanim znów zmienimy kurs?
- Pół dnia. Jeśli mi nie wierzysz, zabij mnie i sam kieruj statkiem.
Oczy Selika zimno błyszczały.
* * *
- To jest ten znak? - upewnił się Jevin.
- Tak. - Ren skinęła głową. - Ten kanał prowadzi prosto, a potem po opłynięciu 
następnej 
wyspy trzeba zmienić kurs.
- Chylę głowy przed twoją wiedzą. Co chcesz, żebym teraz zrobił?
- Jeśli możesz, dopłyń do tego miejsca, gdzie oni zmienili kurs. Tam się 
zatrzymaj, a my 
spuścimy na wodę łodzie i odpłyniemy. Potem możesz podążyć za Wiązem, znaleźć 
spokojne 
wody i ukryć się albo zawrócić. Nie słyszałam o żadnym innym szlaku prowadzącym 
na 
ocean. Sam musisz podjąć decyzję.
- A co jest przed nami, za lewą burtą?
- Wyspa za wyspą. Tamtędy nie dotrzesz na Herendeneth, ale możesz bezpiecznie 
rzucić 
kotwicę w lagunie dzień drogi stąd. Poznasz ją, kiedy tylko ją zobaczysz. 
Możecie ukryć się 
tam i odpocząć. Ale lepiej trzymajcie się prawego brzegu. Przy tamtych wyspach 
dno opada 
bardzo ostro w dół, a lewa strona jest pełna raf ukrytych tuż pod powierzchnią 
wody.
Jevin skinął głową.
- A co z Wiązem?
- Nie wiem - odpowiedziała zmartwiona Ren. - Pewnie spróbuje jak najdalej 
odciągnąć 
Czarne Skrzydła. To bardzo dzielny elf.
- Zrobię, co będę mógł.
- Dziękuję.
Nim Słońce Calaius prześlizgnęło się kanałem do miejsca, gdzie Wiąz zmienił 
kurs, 
wszystkie twarze pokrywał pot. Teraz żaglowiec zaczął wykonywać zwrot w lewo, 
gotów 
podążyć za drugim elfim statkiem i oddalić się od Herendeneth.
Pokład zajmowali ludzie i elfy, broń, małe żagle i skrzynie jedzenia. 
Protektorzy zebrali 
się wokół żurawików pokładowych, które wyciągnięto z ładowni i umieszczono na 
swoich 
miejscach. Zawiesili na bloczkach barkasy i opuścili je na spokojniejszą wodę po 
zawietrznej 
statku. Potem szybko zeszli po sieciach i zaczęli chować swoje rzeczy pod 
płótnem na dziobie 
i rufie.
Jevin był gotów rozstać się z dwoma barkasami, więc Protektorzy podzielili je 
między 
siebie. Ustalono, że Darrick i Ren również z nimi płyną, każde na innej łodzi, i 
zabierają ze 
sobą Thrauna, chociaż nadal pozostawał uśpiony. Hirad nawet nie chciał słuchać 
na ten temat 
żadnych sprzeciwów.
- Jeśli przyjdzie nam zginąć, zginiemy wszyscy razem, a Thraun musi znaleźć się 
tam, 
gdzie Al-Drechar będą mogły się nim zająć - stwierdził.
Krucy mieli popłynąć na jednomasztowym skifie. Jevin mógł oddać im tylko te trzy 
łodzie. Nie chciał pozbawić siebie i załogi możliwości ucieczki, gdyby statek 
zaczął iść na 
dno.
Elfy zeszły do skifa i postawiły maszt. Żagiel łopotał luźno, ale był gotów. 
Pomogły też 
Bezimiennemu, który niezgrabnie schodził po sieciach, a ból biodra aż wyciskał 
mu łzy z 
oczu. Nie chciał usiąść, wolał stać i trzymać się masztu, kiedy będą żeglować. 
Obserwujący 
go Hirad spojrzał z niepokojem na Ilkara, po czym obaj zeszli i usiedli na 
dziobie. Twarz 
Ilkara zbladła na myśl o podróży tak małą łódką. Denser trzymał ster i lekko się 
uśmiechał.
- To stare, znajome uczucie - zwrócił się do siedzącej przy nim Erienne.
- Przypominasz sobie zapewne, że zatoka Triverne była niczym staw w porównaniu z 
morzem tutaj - odparł Ilkar. - A mimo to twoje sterowanie sprawiło, że czuliśmy 
się jak na 
wzburzonym oceanie. Nie mogę uwierzyć, że znów dopuściliśmy cię do steru.
- Nie widzę innych ochotników - zauważył Denser i spojrzał na Erienne. Kobieta 
siedziała z zaplecionymi na brzuchu rękami i spoglądała w napięciu w stronę 
Herendeneth. - 
Wkrótce tam będziemy, kochana - dodał.
- Wiem. - Erienne odwróciła się w jego stronę. - Tak bardzo za nią tęskniłam, 
ale... - 
Przerwała i przełknęła ślinę.
- Zawsze jest nadzieja - stwierdził Denser, choć sam jej nie miał.
- Nie, nie ma. Ale dowieź nas tam bezpiecznie. I szybko.
Hirad odepchnął łódź od burty statku. Pomachali załodze i wykrzyczeli słowa 
podziękowania, po czym skierowali się w swoją stronę. Bezimienny postawił 
żagiel, który 
szybko napełnił się wiatrem i poniósł ich w ślad za Protektorami.
* * *
Szyper Wiązu Oceanu zobaczył ich na długo przed tym, nim rozległy się krzyki. 
Przeszedł przez pokład sterowy do rufy i pochylił się. Ujrzał dordovańskiego 
maga 
wpatrującego się w mrok późnego ranka i Selika spieszącego w jego stronę.
- Niech to diabli - mruknął. Wrócił do sternika i stanął przy nim. - Zejdź z 
pokładu. Jeśli 
mag ich zobaczył, Selik wejdzie tu i mnie zabije. Wiecie, co macie robić.
- Tak, kapitanie.
- Pamiętaj, Jedność musi przetrwać, a Al-Drechar są najważniejsze. Zrobiliśmy 
wszystko, 
co mogliśmy.
Szyper popchnął sternika w stronę drabiny, a sam chwycił za ster i popatrzył 
zdecydowanie przed siebie. Sternik skierował się w stronę bosmana i pierwszego 
oficera. Ci 
spojrzeli na kapitana, lekko skinęli głowami i wrócili do swoich zadań.
Kapitan usłyszał odgłos biegnących stóp. Serce zabiło mu szybciej, mocniej 
chwycił za 
ster. Nad drabiną pojawiła się twarz Selika, a jej wyraz był odpowiedzią na 
pytanie, którego 
kapitan nie zdążył zadać. Za nim zjawiło się dwóch magów i jeden żołnierz. Selik 
podszedł 
do szypra i chwycił go za gardło, po czym popchnął do tyłu. W wolnej ręce miał 
sztylet, a 
jego zniszczoną twarz wykrzywiała wściekłość.
- Teraz mi powiesz. - Obejrzał się przez ramię. - Ty, chwyć za ster. Trzymaj go 
tak, jak 
jest. Na razie. - Selik uniósł sztylet na wysokość prawego oka szypra. - Mów.
- Nawet nie chciało ci się przepytać mnie, prawda? - odpowiedział szyper. - W 
swojej 
arogancji myślałeś, że pozwolę ci zniszczyć to, co najświętsze w moim życiu. 
Cóż, moje 
zadanie zostało wykonane. Utraciłeś Erienne, a ja wskazałem tym, którzy będą 
mogli cię 
powstrzymać, właściwą drogę. My tymczasem żeglujemy w przeciwnym kierunku. I 
przez 
ten cały czas świat obraca się dalej, a ty masz coraz mniejszą szansę na 
dokonanie 
morderstwa.
Selik patrzył na niego z otwartymi ustami, z opuszczonego w dół lewego kącika 
ciekła 
strużka śliny. Nawet trochę się cofnął, choć czubek sztyletu pozostał na swoim 
miejscu.
- Ale siłom prawdy nie wolno niczego odmawiać - wyszeptał i w jego oczach 
pojawił się 
gorączkowy blask. - Zdradziłeś wszystkie żyjące istoty na Balai.
Szyper czuł wzrastającą nienawiść Selika i rękę zaciskającą się na jego gardle, 
widział 
drżenie sztyletu. Wiedział, że nie ma dużo czasu.
- Spóźniłeś się, Selik. Erienne powróci do swojego dziecka i razem zniszczą 
ciebie i 
wszystko, co sobą reprezentujesz. Jeśli na tym właśnie polega moja zdrada, umrę 
szczęśliwy. 
Uderz więc swoim sztyletem, Czarne Skrzydło, bo już nie możesz mnie zastraszyć 
ani 
skrzywdzić.
Pod pełnymi żaglami i na spokojnych wodach Wiąz płynął z olbrzymią prędkością. 
Kapitan nie wiedział i zupełnie go to nie obchodziło, w jakim kierunku. W końcu 
dno morskie 
podniesie się na tyle, by zetknąć się z kilem statku, ale wiedział, że on nie 
dożyje tej chwili.
Sztylet jeszcze bardziej zbliżył się do jego twarzy. Szyper nawet nie drgnął.
- Jeśli cię zabiję, załoga oczywiście odmówi kierowania statkiem. Nie jestem 
takim 
głupcem, za jakiego mnie uważasz - stwierdził Selik.
Szyper roześmiał się.
- Obejrzyj się, Selik. Już odmówili. Przegrałeś, a ja wygrałem.
Selik obrócił się i spojrzał na pokład. Elfia załoga była tam, gdzie trzeba - na 
takielunku, 
przy linach i sztagach. Szmaty i wiadra leżały nieruchomo na pokładzie, a sondy 
zostały 
zwinięte. Cała załoga stała nieruchomo. Czekali.
- Obróćcie ten przeklęty statek - ryknął Selik - albo wasz ukochany kapitan 
zginie! - Nikt 
się nie poruszył.
- Przecież twój człowiek stoi przy sterze - powiedział spokojnie szyper.
Selik prychnął.
- Tak, stoi. Skieruj nas w środek tego kanału.
- Ale...
- Zrób to! To przecież nie może być takie trudne. Obróć koło sterowe. - Szyper 
przyglądał 
się, jak Czarne Skrzydło obraca ster. Wiąz Oceanu zaczął wykonywać zwrot. 
Zakołysał się, 
żagle przez chwilę chwytały pełny wiatr, po czym przystosowały się do nowego 
halsu. 
Wymagały wytrymowania, by móc jak najlepiej wykorzystać nowy kurs. Kapitan nie 
musiał 
się odwracać, by wiedzieć, co teraz robi jego załoga.
- Wracajcie do pracy! - krzyknął Selik.
- Nikt nie może zmienić kursu tego statku bez rozkazu kapitana - powiedział 
cicho 
szyper. - Na twoje rozkazy nawet nie ruszą palcem.
Selik obserwował przez chwilę żagle i na jego twarz powrócił uśmieszek.
- Wygląda na to, że już cię nie potrzebuję, drogi kapitanie. Jestem pewien, że 
twoja 
załoga nie będzie chciała utopić się z powodu jakiejś zapomnianej morskiej 
zasady, co? Ty, 
oczywiście, nie będziesz miał okazji, aby się o tym dowiedzieć.
Gdy sztylet uderzył i głowę kapitana na chwilę wypełnił ból, wiedział, że Selik 
wkrótce 
do niego dołączy, aby przyjęli go bogowie morza.
A oni osądzą go i wymierzą karę.
Rozdział 35
Droga była czasem trudna, ale nigdy szczególnie niebezpieczna. Podczas gdy 
Protektorzy 
w idealnej synchronizacji napierali na wiosła, wbijając je we wzburzoną wodę, 
Krucy pod 
pełnym żaglem prześlizgnęli się po powierzchni kanału i wkrótce pozostawili 
barkasy za 
sobą.
Po lewej stronie mieli olbrzymie klify niknące w niskich chmurach, a po prawej 
serię 
mniejszych kamiennych wysepek. Wiatr uderzał w skif z pełną siłą, zmuszając 
Kruków do 
siedzenia na prawej burcie, by zrównoważyć przechył żagla.
Z jedną ręką na szocie grota, a drugą na sterze, Denser żeglował pod uważnym, 
lecz 
pełnym aprobaty spojrzeniem Bezimiennego, który nadal stał, trzymając się masztu 
lub 
sztagu.
Serce Densera biło szaleńczo, jego umysł przepełniało podniecenie. Ich prędkość 
radowała go, gdyż pędzili w stronę Lyanny, córki, której nie widział zbyt długo, 
lecz która 
będzie go kosztować życie Erienne. Spojrzał na nią. Siedziała po jego prawej, z 
jedną ręką 
zaciśniętą na okrężnicy, a drugą na jego ramieniu, i wpatrywała się w niego spod 
kaptura 
płaszcza.
Uśmiechnął się, a ona chwyciła go jeszcze mocniej za ramię, tak że poczuł jej 
uścisk 
przez rękaw ciężkiego płaszcza. Pokiwał głową, gdyż nic więcej nie mógł zrobić. 
Przez 
ostatnie kilka dni byli nierozłączni, poznali bliskość i jedność, jakiej nigdy 
wcześniej nie 
zaznali.
Częściowo zrodziła ją rozpacz, oczywiście, ale było w tym także coś więcej. 
Świadomość, że to, co muszą zrobić, jest właściwe, i choć zostaną na zawsze 
rozdzieleni, 
miłość, której zaznali, będzie żyła dalej w Lyannie. Denser miał jednak pewność, 
że nigdy nie 
pogodzi się z utratą Erienne.
Ale już się wypłakali. To, co mogło lub powinno się jeszcze w ich życiu zdarzyć, 
teraz 
straciło już ważność. Nie zrealizują swoich marzeń i planów. Teraz muszą stawić 
czoła 
rzeczywistości, a Denser musi skoncentrować się na uratowaniu córki, by jego 
żona mogła dla 
niej umrzeć.
Znów podniósł wzrok, zmienił nieco pozycję steru i wypuścił szot, gdyż kolejne 
podmuchy wiatru stawały się coraz silniejsze. Już niedaleko.
Krucy ujrzeli po raz pierwszy Herendeneth, gdy popołudnie zaczęło zmieniać się w 
zmierzch. Z początku wyspa wydawała się niedostępną kamienną ścianą, lecz potem 
na jej 
szarym obliczu pojawiły się zielone plamy, jakby przez na wpół otwarte drzwi 
patrzyli na 
unoszone wiatrem liście.
Erienne głośno wciągnęła powietrze.
- Iluzja rozpada się. Bez trudu zobaczą z góry dom, jestem tego pewna.
- Musimy znać sytuację - stwierdził Bezimienny.
- Może tam polecisz i rozejrzysz się, kochana? - zaproponował Denser. - Powiesz 
im, że 
nadchodzimy, i spędzisz trochę czasu z Lyanną, bo potem będziemy bardzo zajęci.
Erienne rozpromieniła się.
- To cudowny pomysł.
- Jestem z nich znany. Czasami - dodał Denser.
Erienne podniosła się i otoczyła maga ramionami, całując go namiętnie.
- Co za niesmaczna ostentacja - mruknął Hirad, uśmiechając się szeroko.
- Z pewnością. - Denser wyplątał się z uścisku żony i pociągnął do siebie ster, 
który 
niechcący przesunęła Erienne.
Kobieta przygotowała zaklęcie i uniosła się w powietrze. Na chwilę zawisła nad 
Denserem i pocałowała go w czubek głowy.
- Pospieszcie się - powiedziała.
Wyciągnął dłoń i pogłaskał ją po twarzy.
- Zobaczę, co się da zrobić.
Poleciała na południe, trzymając się nisko i unikając najgorszego wiatru, który 
dął nad 
klifami. Wkrótce zmieniła się w niewielką plamkę na niebie. Denser patrzył za 
nią, zazdrosny 
o każdego, kogo obdarzała swoją miłością. Nawet jeśli to była jego córka.
Tymczasem Bezimienny zerkał na coraz bardziej zielonego na twarzy Ilkara. - Czy 
możesz spojrzeć do tyłu, Ilkar? Musimy wiedzieć, czy ktoś za nami płynie i jak 
daleko.
Ilkar pokiwał głową.
- Wszystko, byle tylko zejść z tego niepewnego stosu podskakujących desek.
- Nie zbliżaj się do nich - poradził Hirad.
- Nie martw się - odparł Ilkar, wskazując na swoje oczy. - One są bardzo dobre.
* * *
Jevin trzymał się prawego brzegu, tak jak mu radziła Ren. Obserwatorzy stali na 
dziobie i 
rufie, i gdy zabrzmiał krzyk, a z bocianiego gniazda przekazano znak, wcale nie 
był 
zdziwiony, choć widok go zmartwił.
Oto, kołysząc się z boku na bok niczym olbrzymi pijak, nadpływał Wiąz Oceanu. 
Pojawił 
się w ich polu widzenia późnym, ciemnym popołudniem. U steru stał ktoś, kto 
najwyraźniej 
nie miał pojęcia o związku między kołem sterowym a sterem, sile i kierunku 
wiatru czy 
bezwładności tego pięknego statku. Ten widok oznaczał, że prawdopodobnie załoga 
siostrzanego statku zginęła.
Kapitan wzniósł modły do bogów mórz i wiatrów, by zachowali bezpiecznie ich 
dusze na 
łonie oceanu. A potem stał i czekał na to, co nieuniknione.
Widział, jak Wiąz pod pełnymi żaglami kołysze się we wszystkie strony. Nikt nie 
stał na 
żaglach, nikt nie ciągnął szotów. Kiedy nadejdzie czas, nie będą gotowi, i ta 
myśl dawała 
Jevinowi pewną satysfakcję. Większość z nich utonie i spędzi całą wieczność w 
pełnym 
cierpienia półmroku, blisko powierzchni, lecz na tyle głęboko, by nie móc 
zaczerpnąć tchu. 
Życzył im tego z całego serca.
Przez chwilę nawet obawiał się zderzenia, ale potem doszedł do wniosku, że ci 
głupcy na 
Wiązie nie są w stanie sterować na tyle dobrze, by do tego doprowadzić. Potem 
zastanawiał 
się, czy oni choćby pomyśleli, dlaczego on postawił tak mało żagli i płynie 
spokojnie, 
podczas gdy oni kołyszą się z boku na bok, a załoga musi cały czas mierzyć 
głębokość wody.
Kiedy to się stało, tylko ciężko westchnął. Taki piękny żaglowiec zniszczony. 
Zobaczył 
to wcześniej, niż usłyszał. Znajdujący się może milę od nich Wiąz zwolnił nagle, 
jakby ręka 
boga chwyciła go za dziób, i stanął dęba, wciąż płynąc do przodu, po czym 
przewrócił się na 
bok, odsłaniając olbrzymie i nie do naprawienia dziury w kadłubie. Był to 
straszliwy widok.
Chwilę później doszedł do nich odgłos rozrywania, przedśmiertny jęk bezbronnego 
statku. Kapitan wyobrażał sobie... miał nadzieję, że słyszy krzyki tych na 
pokładzie, gdy 
wpadali w bezlitosne morze lub ginęli zmiażdżeni przez kamień i drewno. Woda 
wokół statku 
kotłowała się, gdy tonął.
- Przygotować łuki - rozkazał.
Tuzin marynarzy stanął przy lewej burcie z łukami gotowymi do strzału.
Nadlecieli tak, jak się spodziewał. Tchórze bojący się o własną skórę. Podczas 
gdy ich 
towarzysze na statku rozpaczliwie próbowali się ratować, magowie odlecieli. 
Śledził ich 
wzrokiem na niebie. Jeden z nich niósł drugiego, tak jak Denser Hirada.
- Nie pozwólcie im podejść za blisko - ostrzegł Jevin. - Żaden z nich nie 
dotknie mojego 
pokładu, póki ich serca jeszcze biją.
Marynarze naciągnęli cięciwy, napięli ramiona. Jevin czekał, podczas gdy oni 
zbliżali się. 
Kierowali się w stronę kanału, prawdopodobnie pragnąc odnaleźć swoich 
dordovańskich 
przyjaciół. Kapitan pomyślał, że choć nie stanowią zagrożenia dla jego statku, 
nie może im 
pozwolić odlecieć po tym, co zrobili Wiązowi i jego załodze.
- Zestrzelcie ich.
Tuzin strzał przeszył niebo. Pięciu magów spadło z wrzaskiem, magiczne skrzydła 
zniknęły, gdy woda zamknęła się nad ich ciałami, a bogowie pomogli im przejść do 
piekła. 
Trzech pozostałych, w tym ten ze swoim towarzyszem, próbowało uciec. Łucznicy 
wyjęli 
kolejne strzały, zabrzmiał śpiew naciąganych cięciw i czarne pociski poleciały w 
stronę ofiar.
Kolejny mag spadł, a niesiony przezeń mężczyzna krzyknął. Jevin nie widział 
dokładnie, 
gdzie trafiła go strzała, ale miał nadzieję, że sprowadzi na niego bolesną 
śmierć.
- Schować broń! - zawołał. - Obserwatorzy na lewą burtę. Sprawdźmy, czy jakieś 
elfy 
przeżyły.
Ale wyraz twarzy załogi powiedział mu, że czują to, co on już wie.
* * *
Ilkar leciał z powrotem w stronę skifa, który niósł na pokładzie Kruków. Widział 
wszystko, co powinien zobaczyć. Pozwalał, by wiatr wiał mu prosto w twarz, czuł 
pierwsze 
krople deszczu.
Choć po kilku dniach na pokładzie Słońca Calaius nie cierpiał już na chorobę 
morską, 
wcale go to nie nastawiało lepiej do żeglowania, dlatego nie miał zamiaru 
wylądować na 
pokładzie łodzi.
Zbliżył się do niej i dopasował prędkość swojego lotu, tak by mógł unosić się 
obok 
Bezimiennego. Deszcz był coraz bardziej intensywny, uderzenia niesionych wiatrem 
kropli 
zaczynały kłuć w twarze.
- Jak to wygląda? - zapytał Bezimienny.
- Cóż, trzy dordovańskie statki nadal się zbliżają - odparł Ilkar. - Nie 
pokonają całego 
kanału przed zmrokiem, płyną zbyt wolno, ale dotrą do miejsca, gdzie my 
opuściliśmy statek.
- Hmmm. - Bezimienny odwrócił się do tyłu, oceniając odległość. - W takim razie 
spodziewajmy się ataku po zmroku. Bez problemu dopłyną tu łodziami nawet po 
ciemku, 
szczególnie jeśli wśród załogi są jakieś elfy. Mogą również wysłać w powietrze 
magów. 
Szkoda, że nie możemy wyłączyć tego przeklętego promienia.
- Jeszcze nie wiemy, czy nie możemy.
- W rzeczy samej. Cóż, skoro najwyraźniej nie masz ochoty wrócić do nas na łódź, 
może 
polecisz tam i zobaczysz, co da się zrobić?
- Przyszło mi to na myśl więcej niż jeden raz. Zabrałbym jednego z was ze sobą, 
ale wolę 
oszczędzać siły.
- W takim razie do zobaczenia za kilka godzin - pożegnał go Bezimienny.
- Widziałeś może smoki Kaan? - zapytał Hirad.
Ilkar pokręcił głową.
- Nie. Ani Jevina, ani Wiązu. W każdym razie nie z tego miejsca, w którym byłem. 
Przykro mi.
I Ilkar pospieszył w stronę Herendeneth, zadowolony, że kieruje się w 
przynajmniej 
częściowo osłonięte miejsce.
* * *
Kiedy Erienne zbliżała się do Herendeneth, jej serce biło bardzo mocno. Opuściła 
to 
miejsce zaledwie na piętnaście dni, ale w tym czasie tak wiele się zmieniło. Tak 
wiele zostało 
zniszczone.
Widok z bliska był jeszcze bardziej wstrząsający niż to, co Krucy widzieli z 
łodzi. Iluzja 
ginęła niemal na jej oczach. Wirowała, rozrywała się i ponownie łączyła, 
przypominając w 
najsłabszych, lecz wciąż istniejących, punktach mozaikę. W innych miejscach 
zupełnie 
opadła, gdy niezwykle skomplikowany wzór many rozplątał się i zdestabilizował. 
Nadejdzie 
taki moment, gdy wszystko zniknie, lecz teraz nie miało to większego znaczenia.
Prawda była taka, że starannie przygotowana iluzja, która przedstawiała 
niegościnne 
skały, została naruszona i każdy mógł zobaczyć, co się za nią kryje. A za 
surowymi i ostrymi 
rafami znajdowała się całkowicie nadająca się do zamieszkania wyspa, porośnięta 
drzewami i 
pokryta zielonymi tarasami dochodzącymi na szczyt uśpionego wulkanu.
Z góry wszystko to było jeszcze bardziej widoczne. Erienne leciała na wysokości 
około 
stu stóp i natychmiast zauważyła dom, ogrody i groby. Gdy się zniżyła, rozmiar 
zniszczeń, 
który odsłonił się przed jej oczami, sprawił, że na chwilę straciła oddech.
Całe zachodnie skrzydło domu zostało zawalone, gruzy i popękane drewno wpadło do 
rozpadliny w ziemi, która ciągnęła się w górę zbocza, wżerając się w piękne, 
święte tarasy i 
na zawsze je kalając.
Łagodne potoki, stawy i wodospady zmieniły się w rwące rzeki, a tam, gdzie 
przerwały 
brzegi, woda popłynęła w stronę domu i wlała się do jego wnętrza. W dachu było 
tyle dziur, 
że nie byłaby w stanie ich wszystkich policzyć, a na ziemi leżały sterty śmieci 
naniesionych 
przez burzę. Szkło, drewno, łupek i kamień. Wszystko zniszczone.
Nad domem górował promień widocznej many, który stworzyła Lyanna. Był 
porażający, 
w środku mieszały się barwy czterech kolegiów, spokojny głęboki brąz i czarne 
rozbłyski, wir 
zaś w jego wnętrzu w miarę wznoszenia obracał się coraz szybciej.
Wysoko wokół promienia krążyły chmury, niosące ze sobą błyskawice i grzmoty. Do 
spodniej części chmur i samej kolumny przylepiła się mgiełka, która 
rozprzestrzeniała się na 
całą wyspę i poza nią i zalewała wszystko drobnym zimnym deszczem.
Erienne szybko okrążyła światło, które miało swoje źródło pośrodku sadu, a gdy 
opadała, 
zauważyła coś, co uradowało jej bijące nerwowo serce. Ze zniszczonego głównego 
wejścia do 
domu wybiegła mała dziewczynka i wpatrywała się w niebo, jedną rączką 
zasłaniając oczy, a 
drugą machając w jej stronę.
Lyanna.
Erienne krzyknęła i ostro skręciła, a silne uderzenia skrzydeł zatrzymały ją, 
aby mogła 
stanąć na ziemi. Odesłała zaklęcie i przykucnęła, przyciągając do siebie Lyannę 
w uścisku, o 
którym tyle marzyła. Obejmowały się tak przez dłuższą chwilę, mała dziewczynka 
tuliła się 
do niej, a Erienne głaskała ją po głowie.
- Lyanno, Lyanno - szeptała przez ściśnięte gardło. Łzy płynęły jej po twarzy, 
bała się, że 
jej głos zaraz się załamie. - Kochanie, jak to dobrze znów być z tobą. Opowiedz 
mi wszystko. 
Tęskniłaś za mamą? Bo ja tęskniłam za tobą, złotko. Co robiłaś?
Odsunęła się, by popatrzeć Lyannie w twarz, i ujrzała na niej wyraz zmieszania.
- O co chodzi, kochanie? - powiedziała, przeciągając palcem po jej brodzie. - Co 
się 
stało?
Dziewczynka skrzywiła się.
- Wiesz, co robiłam. Byłam w ciemnym miejscu. Panie trzymały mnie tam i dlatego 
odeszłaś. Myślałaś, że tego nie zauważę. Ale ja zauważyłam i zrobiłam światło, 
żeby ci było 
łatwiej wrócić. Dlaczego odeszłaś? - Jej głos zaczął drżeć.
Erienne bardzo pragnęła znów ją przytulić, lecz powstrzymała się.
- Och, złotko, wiesz, dlaczego odeszłam. Sama machałaś do mnie z plaży, prawda? 
Nie 
pamiętasz? Popłynęłam po pomoc, bo Al-Drechar były coraz bardziej zmęczone. 
Popłynęłam, 
żeby sprowadzić tatusia.
Lyanna zastanawiała się przez chwilę, po czym pokiwała głową.
- Tak, ale ja nie chciałam być w tym ciemnym miejscu, a starsze panie trzymały 
mnie tam 
dotąd, aż je zmusiłam, żeby pozwoliły mi się obudzić.
Serce Erienne podskoczyło w piersi. Drżącą dłonią odgarnęła włosy z czoła 
Lyanny.
- Co masz na myśli?
- Skrzywdziłam Anę. - Broda Lyanny drżała. - Nie wiem, co się stało. Proszę, 
mamusiu, 
nie bądź na mnie zła. Nie chciałam. Bałam się. - Zaczęła płakać i Erienne 
przytuliła ją, 
kołysząc i szepcząc jej do ucha.
- Oczywiście, że nie jestem zła. - Erienne rozejrzała się dookoła. Zniszczenia 
były teraz 
łatwiejsze do zrozumienia. Martwiła się o stan umysłu Aviany, jeśli czarodziejka 
w ogóle 
jeszcze żyje. Ale choć żal jej było Al-Drechar, nie to było prawdziwym 
problemem. Jeśli jej 
córka mówi prawdę, oznacza to, że jej Noc jeszcze się nie skończyła. Że 
akceptowanie many i 
panowanie nad nią nie są całkowite. I że w każdej chwili może znów wpaść w ten 
stan, 
wyrządzając nieopisane szkody sobie samej i Balai.
Opanowała się i spróbowała mówić spokojnie i przyjaźnie. Nie mogła pozwolić, by 
Lyanna zauważyła, jak bardzo jest przerażona.
- A jak ty się czujesz, kochanie? - zapytała.
Lyanna uśmiechnęła się.
- Dobrze. Głowa mnie boli i myślę, że zrobiłam to światło większe, niż powinnam. 
Wiatr 
wciąż tu jest, i choć panie powiedziały, że pomogą mi go powstrzymać, wcale tego 
nie 
zrobiły.
Erienne wyciągnęła rękę, a Lyanna chwyciła ją.
- Pójdziemy do Al-Drechar?
- Myślę, że one mnie nie lubią. Już ze mną nie rozmawiają.
- Jestem pewna, że to nieprawda - upomniała ją łagodnie Erienne. - Chodź, pokażę 
ci, że 
wciąż są twoimi przyjaciółkami.
- To może lepiej pójdziemy, wyglądać taty? Mam takie swoje miejsce, gdzie 
oczekiwałam cię każdego dnia.
- Dziękuję, kochanie - rzekła Erienne. - To pomogło mi szybciej wrócić.
Lyanna niechętnie pozwoliła zaprowadzić się z powrotem do domu. Erienne szła po 
przemoczonych deskach, mijała zniszczone, łomoczące okna, zmiażdżone wazony, 
połamane 
obrazy, podarte gobeliny i draperie, i próbowała niczego po sobie nie pokazać. 
Lyanna 
najwyraźniej nie zwracała na to wszystko uwagi i cały czas opowiadała o 
przyjaciołach w 
sadzie i dobrej zupie, którą zjadła na obiad.
Erienne zwolniła, gdy zbliżyły się do komnat Al-Drechar. Czuła już niepokój, gdy 
uświadomiła sobie, że jedynym dźwiękiem, jaki słychać w domu, jest wycie wiatru 
w pustych 
oknach i dziurach w dachu, a teraz, gdy otworzyła drzwi na korytarz, obawiała 
się 
najgorszego. Nikt nie stał na straży, nikt nie czekał. Nie musiała nawet 
zaglądać do ich 
komnat, by wiedzieć, że są puste.
Wzięła Lyannę na ręce i pospieszyła do sali balowej, wbrew wszystkiemu mając 
nadzieję, 
że elfki siedzą wokół stołu w jadalni i palą fajkę. Lyanna przez cały czas 
oglądała się przez 
ramię. Erienne otworzyła drzwi do sali balowej i stanęła w progu, wpatrując się 
w wielkie 
kandelabry leżące na popękanej podłodze niczym pobielałe ze starości zwierzęce 
szkielety.
- Co to za mężczyzna, mamo?
Erienne szybko odwróciła się na pięcie.
- Ilkar, dzięki bogom. Lyanna, to jeden z przyjaciół mamusi i tatusia. Pomoże 
nam. 
Przywitasz się z nim?
Lyanna pokręciła głową i odwróciła się.
- Nie szkodzi - rzekł Ilkar. - Na spadających bogów, Erienne, to miejsce jest w 
ruinie. Co 
tu, u diabła, się stało?
Erienne wskazała brodą na córkę.
- Słuchaj, nikogo nie mogę znaleźć. Powinny tutaj być elfy z Gildii, poza tym 
cztery Al-
Drechar. Czuję się tu jak w kostnicy. Chodź ze mną kawałek.
Ilkar uśmiechnął się.
- W którą stronę?
W odpowiedzi Erienne przeszła przez salę balową i ruszyła do jadalni, ich kroki 
odbijały 
się echem w pustej przestrzeni. W dachu ziała dziura wielkości wozu, a ozdobne 
stiuki 
pospadały na ziemię i roztrzaskały się na kawałki. Ledwie to zauważyła, starając 
się nie biec 
w kierunku swej ostatniej nadziei.
Chwyciła klamkę i popchnęła drzwi.
- O nie. - Zatrzymała się gwałtownie i uniosła rękę do ust i nosa. Lyanna, która 
kręciła się 
w jej ramionach, odwróciła się ze wstrętem.
Ilkar podszedł do nich. Erienne widziała, jak próbuje zapanować nad 
obrzydzeniem.
- Erienne, zabierz stąd Lyannę. Zobaczę, co uda mi się tutaj zrobić. - Chwycił 
ją mocno i 
obrócił do siebie. - Słuchaj, Denser jest tylko godzinę albo dwie stąd. Musisz 
przekonać 
Lyannę, żeby zgasiła promień. Dordovańczycy wcale nie są tak daleko, a to coś 
ściągnie ich 
jak ćmy do ognia.
Erienne pokiwała głową, walcząc z łkaniem.
- Proszę, niech one tylko nie będą martwe. Proszę.
- Zrobię wszystko, co mogę - obiecał cicho Ilkar. - A teraz idź. Wyjdźcie na 
zewnątrz i 
zaczerpnijcie świeżego powietrza.
Erienne wybiegła z sali balowej, czując, jak przepełnia ją rozpacz.
* * *
Ilkar zajrzał do jadalni i domyślił się, co je tu sprowadziło. Było sucho. 
Najprawdopodobniej to jedyne suche pomieszczenie w całym domu. Naprzeciwko 
wejścia 
był kominek, który wciąż dawał trochę ciepła, a okna zostały zabite deskami.
Stół odepchnięto na bok, a pośrodku komnaty umieszczono cztery łóżka, wszystkie 
były 
zajęte. Przynajmniej w jednym z nich musiał być trup. Ilkar wszedł do środka i 
smród niemal 
zwalił go z nóg. Oczy mu łzawiły, zaczął się krztusić.
Aby wpuścić do środka trochę powietrza, szybko podszedł do drzwi po prawej 
stronie i 
otworzył je. Ujrzał sypialnię, w której jedyne okno zostało wyrwane razem z 
ramą. Odetchnął 
głęboko, zablokował sofą otwarte drzwi i podszedł do wiszących na zawiasach 
drugich drzwi. 
Prowadziły do kuchni. Właśnie niósł krzesło, którym chciał je zabezpieczyć przed 
zamknięciem, kiedy nagle zatrzymał się, wyprostował i zachmurzył.
Odstawił krzesło i podszedł do pieców. Były gorące, pod rusztem migotały 
płomienie. 
Nie było przygotowanego jedzenia ani wody do ustawienia na rozgrzanych płytach, 
lecz jeśli 
się nie mylił, piece rozpalono niedawno, gdyż ogień płonął jasno, a w środku 
było sporo 
drewna.
- Halo! - zawołał, przechodząc przez kuchnię w stronę pary drzwi usytuowanych 
naprzeciwko wejścia do jadalni. - Halo!
Wyjął miecz i podszedł do drzwi po lewej. Popchnął je. Spiżarnia. W środku 
pusto. 
Nacisnął klamkę drugich drzwi i zrobił pół kroku do tyłu.
- Co wy tutaj, na wszystkich bogów, robicie? - zapytał w prostym elfim, nie 
mogąc 
uwierzyć w to, co widzi.
Z masy skulonych ciał - naliczył sześć, a mogło ich być więcej - dobiegł męski 
głos.
- Czekamy na koniec. Modlimy się o wyzwolenie.
- Od kogo?
- Od Lyanny.
Rozdział 36
Ilkar przekonał grupę elfów, by opuściły kryjówkę i przeszły do kuchni. Najpierw 
musiał 
im wyjaśnić, kim jest i co tu robi, zanim którykolwiek z nich w ogóle na niego 
spojrzał, nie 
mówiąc już o spełnieniu jego prośby. Było ich ośmioro, wcześniej nie zauważył 
dwójki 
małych dzieci. Podczas kiedy jeden z młodych mężczyzn nastawiał wodę na gorące 
napoje, 
Ilkar usadowił pozostałych, przez cały czas myśląc o tym, że w sąsiedniej 
komnacie Al-
Drechar są już martwe lub właśnie umierają.
- Nie mogę zrozumieć, co tu się dzieje - powiedział, zwracając się do starej 
pary elfów, 
która wydawała się najbardziej chętna do rozmowy. Pewnie spędzili w Gildii ze 
dwieście lat.
- Bo nie było cię tutaj - powiedział Arrin. Jego twarz była pomarszczona, oczy 
niebieskozielone i przeszywające, a włosy, niegdyś czarne, obecnie przerzedziły 
się posiwiały 
i zwisały w strąkach. - To wszystko wydarzyło się tak szybko.
- Ale co?!
- Nigdy wcześniej nie nawiedziła nas tak ogromna moc - stwierdziła Nerane, żona 
Arrina, 
szczupła elfka o długich siwych włosach związanych w kucyk. - I nigdy nie była 
tak 
niepohamowana.
Oczyma duszy Ilkar widział terroryzującą wszystkich Lyannę, czuł złowrogą moc 
pragnącą ich zniszczyć.
- To tylko mała dziewczynka - stwierdził Arrin. - I na tym polega problem. Ona 
nie 
rozumie tego, co robi. Wciąż powinna przeżywać Noc pod tarczą Al-Drechar...
- Ale ona najwyraźniej już przez nią przeszła - przerwał mu Ilkar.
Na rozgrzanej płycie woda zaczęła się gotować. Jeden z elfów zabrał się do 
napełniania 
kubków. Wyglądał na zmęczonego, jakby nie spał od kilku nocy. Może właśnie tak 
było.
- Przełamała tarczę trzy dni temu - ciągnął Arrin. - Chodzi, rozmawia i je, ale 
nie ma 
pojęcia o prawdziwej akceptacji many i opanowaniu jej. Ona po prostu nie wie, co 
tworzy jej 
umysł. A dokładniej mówiąc, co niszczy.
- Nie jestem pewien, czy to pojmuję. - Ilkar podniósł wzrok, gdy obok jego 
prawej ręki 
elf postawił kubek liściastej herbaty. - Dziękuję.
- Wygląda to tak - mówił dalej Arrin, sącząc swój napój. - Jej Noc różni się od 
Nocy 
innych magów. Jest zbyt młoda, by zaakceptować moce, które ma w sobie, i 
świadomie 
opanować je, nie sprowadzając przy tym zniszczenia na siebie i innych. I dlatego 
to mana ją 
kontroluje. Każde jej uczucie odbija się echem w jej manie.
- Kiedy jest zła, w wyspę uderza piorun, kiedy jest smutna, pada deszcz, a kiedy 
jest 
szczęśliwa, świeci słońce. Proste metafory. Takie, jakich można spodziewać się 
po 
pięcioletniej dziewczynce.
- Pewnie tak, choć w wypaczonej formie - zgodził się Ilkar. - Gdzieś tu jest 
jakieś „ale”, 
prawda?
Nerane pokiwała głową, niemal się uśmiechając.
- Kilka. Przede wszystkim, co można było łatwo przewidzieć, zdarzenia są tym 
gwałtowniejsze, im silniejsze są jej uczucia. Ale z tym, z jednym czy dwoma 
wyjątkami, 
jesteśmy w stanie sobie poradzić. Nasz główny problem polega na tym, że 
podświadomość 
Lyanny kształtuje manę w bardzo niebezpieczny sposób. Manipuluje nią i nami, a 
od kiedy 
się przebudziła, jej złość nie ogranicza się tylko do błyskawic.
Ilkar pokiwał głową.
- Ataki mentalne? - zapytał.
- Tak, jeśli ich celem jest jednostka. Ale widziałeś zachodnie skrzydło domu. To 
był atak 
furii manifestujący się jako trzęsienie ziemi, który kosztował życie siedemnastu 
elfów z 
Gildii. Tylko my pozostaliśmy - powiedział Arrin, spoglądając na swoich 
towarzyszy. Nerane 
otoczyła go ramieniem.
- Przykro mi - rzekł Ilkar.
Nerane wzruszyła ramionami w geście rozpaczy.
- A teraz wykorzystuje Al-Drechar jako przekaźnik dla tego promienia, który 
umieściła w 
sadzie, choć oczywiście nie ma o tym pojęcia. Nie odważyliśmy się prosić, by go 
usunęła.
- To przed nią chowaliście się?
- Tak. Wiem, że to głupie bać się małego dziecka, ale ona nie przyjmuje żadnych 
sprzeciwów. Kiedy chciała obudzić Ephemere, a my nie pozwoliliśmy jej wejść do 
komnaty, 
wpadła we wściekłość i zawaliła pół dachu w sali balowej. To się stało wczoraj. 
Mamy 
szczęście, że nie znosi kuchni, bo już by nas tu chyba nie było.
Czuli się tak bardzo zawstydzeni, że żaden z nich nie patrzył Ilkarowi w oczy. 
Ale on 
nikogo nie obwiniał ani nie myślał o nich źle. Jako niemagowie nie mieli 
absolutnie żadnej 
ochrony przed magią i poza ukryciem się niewiele mogli zrobić.
- I od tego czasu żadne z was nie przeszło przez te drzwi? - zapytał i wskazał 
za siebie.
- Tak - odparł Arrin. - Wiemy, że Aviana nie żyje. Odeszła dwa dni temu, ale 
Lyanna nie 
chciała, byśmy ją przenosili.
- Dobrze - przerwał Ilkar, podnosząc rękę. - Słuchajcie, jest kilka rzeczy, 
które musimy 
teraz zrobić. Lyanna jest z Erienne poza domem. Musicie wynieść stąd martwą 
elfkę i zająć 
się tymi, które jeszcze żyją. Potem pokażecie mi dom. Zbliżają się tu 
przyjaciele, około 
trzydziestu, ale nadchodzą też Dordovańczycy, a oni chcą śmierci Lyanny. Musicie 
mi pomóc 
ją uratować. Co o tym myślicie? - Ilkar miał wrażenie, że zwraca się do dzieci. 
- Proszę, 
zaufajcie nam. Erienne przekona Lyannę, by zgasiła promień, i może wtedy Al-
Drechar 
odzyskają świadomość. Muszę wiedzieć, czy w ogóle będą w stanie nam pomóc.
Arrin zachmurzył się.
- Czemu Dordovańczycy pragną jej śmierci?
Ilkar westchnął.
- To, czego teraz doświadczacie, dzieje się na Balai od ponad siedemdziesięciu 
dni. 
Zginęły tysiące ludzi, jeszcze więcej jest bezdomnych, a kraj rozpada się. 
Niektórzy myślą, że 
śmierć Lyanny to powstrzyma. Erienne i Denser uważają, że musi być jakiś inny 
sposób. No 
to jak, pomożecie nam?
- Nawet nie musisz nas prosić - powiedział Arrin. - Jesteśmy Gildią Drech i 
złożyliśmy 
przysięgę na Jedność. - Odwrócił się i objął wzrokiem pozostałości Gildii. - 
Słyszeliście, co 
trzeba zrobić. Wypijcie herbatę do końca, a potem niech dwóch zajmie się Avianą. 
Dwóch 
następnych sprawdzi stan Ephy, Myry i Clerry. Jeszcze dwóch zacznie 
przygotowywać 
posiłek dla trzydziestu osób... Zobaczcie, co znajdziecie, i upieczcie chleb. A 
ja pójdę z 
Ilkarem obejrzeć dom.
Wokół stołu rozległy się głosy aprobaty. Ilkar pokiwał głową i uśmiechnął się.
- Dziękuję wam.
- Nie, to my tobie dziękujemy - rzekł Arrin. - Twoje nadejście uratowało nas 
wszystkich.
Ilkar uniósł brwi.
- Jeszcze nie, przyjaciele, jeszcze nie.
* * *
Erienne pozwoliła, by Lyanna zabrała ją daleko od domu i smrodu śmierci, na 
świeże, 
wietrzne powietrze Herendeneth. Lekki deszczyk unosił się w powietrzu, lecz było 
ciepło, a 
słońce próbowało przebić się przez coraz cieńsze warstwy chmur.
Lyanna była zadowolona i od czasu do czasu podskakiwała, prowadząc matkę ścieżką 
wiodącą do ukrytej przystani.
- Tatuś nie będzie wiedział, którędy płynąć - powiedziała, a Erienne nagle 
uświadomiła 
sobie, że dziewczynka może mieć rację.
Drzewa rosnące wzdłuż ścieżki, która prowadziła łagodnym zboczem, zostały 
wyrwane z 
ziemi, niektóre odciągnięto na bok i porąbano, aby nie blokowały przejścia. 
Większość jednak 
wepchnięto pomiędzy rosnące nieco dalej ocalałe drzewa, i teraz z każdym 
powiewem wiatru 
rozbrzmiewało stamtąd złowrogie skrzypienie powoli osuwających się pni.
Tuż przed tym miejscem, gdzie ścieżka skręcała w prawo i w dół, na plażę, Lyanna 
poprowadziła Erienne w stronę dość stromej skały, wysokiej na jakieś dwadzieścia 
stóp. 
Matka słyszała rozbijające się w dole fale i wiatr uderzający o odkryty brzeg.
- Pokażę ci, mamo - powiedziała Lyanna i zaczęła z niezwykłą zręcznością i 
zadziwiającą 
pewnością siebie wspinać się na skałę.
- Kto cię tego nauczył? - Erienne stała poniżej, gotowa złapać córkę, gdyby ta 
się 
poślizgnęła.
- Nikt - odparła nieco zdyszana Lyanna.
Erienne zrobiło się zimno. Kto opiekował się jej dzieckiem? Zostawiła Lyannę pod 
pieczą 
tych, którzy twierdzili, że jest zbyt cenna, by pozostawić ją gdziekolwiek 
indziej na świecie. 
Ale pozwalali jej wspinać się na skały, i to najwyraźniej bez nadzoru. A 
przecież 
wystarczyłoby jedno poślizgnięcie. Tylko jedno.
- Nikt cię nie pilnował? - zapytała.
- Nie pozwoliłabym im. - Lyanna dotarła w bezpieczne miejsce i wyprostowała się. 
- 
Popatrz, mamo, to takie proste. Teraz ty spróbuj.
Erienne nie miała wyboru. Wzruszyła ramionami i zaczęła się wspinać. Okazało 
się, że 
jest to o wiele prostsze, niż się spodziewała, jej siła sprawiła, iż wspinaczka 
była łatwa. 
Lyanna obserwowała ją, a jej uśmiech robił się coraz szerszy.
- Jesteś zręczna, mamo - powiedziała, gdy stały już razem na szczycie.
- Nie tak jak ty, złotko. Dla małych dziewczynek to trudniejsze.
Lyanna przez chwilę się krygowała.
- Chodźmy - powiedziała wreszcie.
Przeszły kilka kroków po nierównym, pełnym dziur gruncie, i oto patrzyły na 
morze. Po 
prawej stronie ich skała opadała w stronę plaży, a po lewej w stronę 
niegościnnych 
kamienistych brzegów. Przed nimi znajdowały się rafy i kanał, który prowadził do 
samego 
Oceanu Południowego.
Deszcz przestał padać i słońce w końcu przebiło się przez chmury. Na tle 
niebieskoszarego morza i czarnych skał pojawiła się barwna plama. Żagiel.
- Widzisz łódź, Lyanno? - Erienne wskazała w tamtą stronę.
Lyanna pokiwała głową.
- Czy tato niedługo tu będzie?
- Tak. - Erienne przykucnęła, otaczając ręką ramiona Lyanny. - I wszyscy nasi 
przyjaciele, którzy nam pomogą.
- Jak ten elf w środku?
- Zgadza się. - W głowie Erienne znów zabrzmiały słowa Ilkara, a wspomnienie 
jadalni 
sprawiło, że przeszedł ją dreszcz.
Usiadła na wilgotnym kamieniu, jej stopy wystawały poza krawędź skały.
- Posłuchaj, Lyanno, muszę ci coś wyjaśnić. Usiądź, kochanie, właśnie tak.
Lyanna usiadła na kolanach Erienne i spojrzała na nią. W jej oczach była głębia, 
która 
niepokoiła matkę. Poza tym jej doskonałej twarzy brakowało dziecięcej 
niewinności.
- Zbliżają się tu źli ludzie - zaczęła Erienne. - Jeśli tylko będą mogli, 
skrzywdzą nas.
- Wiem - odpowiedziała po prostu Lyanna. - Wszyscy umrzemy. Ja, ty i stare 
panie.
Erienne siedziała przez chwilę w milczeniu, rozważając to, co właśnie usłyszała. 
Na 
bogów, Lyanna ma tylko pięć lat. Jest zbyt młoda, żeby rozumieć pojęcie śmierci, 
nie 
wspominając już o akceptowaniu jej.
- Ale możemy ich powstrzymać - rzekła. - I ty możesz nam w tym pomóc.
Twarz Lyanny rozjaśniła się.
- Naprawdę?
- Tak, to bardzo proste. Twoje światło ułatwiło mi odnalezienie ciebie. Powinnaś 
je 
zgasić, gdyż dzięki niemu odnajdą cię także ci źli ludzie.
Lyanna zastanawiała się przez chwilę, przygryzając górną wargę.
- A tatuś i tak nas odnajdzie, nawet jeśli teraz zgasisz światło - zachęcała ją 
Erienne.
- Kiedy już będę go widzieć, wtedy je wypuszczę.
- Kogo?
- Stare panie. One mi pomagają.
W tym właśnie momencie Erienne pojęła przyczynę bezruchu Al-Drechar. Modliła 
się, by 
Denser jak najszybciej przyprowadził tu łódź. Lyanna pojmowała wszystko na wielu 
poziomach, ale nie były one równe i połączone ze sobą. To sprawiało, że trudno 
się z nią 
rozmawiało, a zrozumienie, co dziewczynka pojmuje z swych własnych umiejętności, 
często 
okazywało się wręcz niemożliwe.
- Może powinnaś teraz pozwolić im odpocząć. Jesteśmy tu z tobą. Nie zostawimy 
cię.
Przytuliła do siebie małą dziewczynkę, otwierając się na radość, jaką to dawało, 
choć 
wiedziała, że to nie potrwa długo. Lyanna spojrzała na morze, gdzie żagiel 
Densera robił się 
coraz większy.
- Wkrótce tu będzie - oznajmiła.
- Tak - zgodziła się Erienne.
Rozluźniła się, trzymając córkę w ramionach i próbując zapomnieć, jak mało czasu 
im 
pozostało.
* * *
Nim Krucy dotarli na wyspę, Ilkar przypilnował, by elfy z Gildii zabrały ciało 
Aviany, 
owinęły je w cienkie bawełniane płótno i umieściły w pustej spiżarni. Nie 
wspominali nic o 
pogrzebie. Ta ceremonia musi poczekać, a Ilkar obawiał się, że jeszcze wielu 
dołączy do 
zmarłej, nim się to wszystko skończy.
Wycieczka wokół zniszczonej posiadłości, to znaczy widok zniszczeń i myśl o tym, 
że 
czeka ich obrona domu, nie poprawiła mu nastroju. Miał tylko nadzieję, że 
wojownicy 
Kruków wpadną na lepsze niż on pomysły.
Siedział właśnie w kuchni i popijał kolejny kubek herbaty, kiedy Al-Drechar 
obudziły się. 
Elfy z Gildii, czując przepełniającą je radość i ulgę, zaprowadziły Ilkara do 
jadalni, gdzie 
opiekowały się starymi elfkami.
Kiedy wszedł do środka, ujrzał jedną z nich siedzącą na łóżku z długą fajką w 
ustach. 
Widok był absurdalny, ale Ilkar natychmiast rozpoznał zapach i już się nie 
dziwił.
- Lemiir - stwierdził, zbliżając się do niej.
Rzadko kiedy odczuwał grozę, lecz tym razem to właśnie czuł. Oto znajdował się w 
obecności żyjącej historii, wielkiej mocy i żywego mitu. To sprawiało, że aż 
zaschło mu w 
gardle, a serce biło szybciej.
- To wspaniały napar, a jego dym wdychany z fajki ma cudowne moce uzdrawiające - 
odrzekła Al-Drechar, a jej głos brzmiał szorstko i głęboko.
Ilkar usiadł na krześle przy jej łóżku. Wpatrywał się w napiętą, niemal 
pozbawioną ciała 
twarz, okoloną długimi siwymi włosami, i był urzeczony błyszczącymi, 
przeszywającymi 
wszystko na wylot oczami elfki. Z łóżek obok obserwowały go dwie pozostałe 
staruszki. 
Żadna z nich nie usiadła, a ich twarze były wyczerpane i ziemiste.
- Jestem Ephemere - powiedziała Al-Drechar paląca fajkę. - Po mojej lewej 
znajduje się 
Cleress, a po prawej Myriell. Wielka szkoda, że przybyłeś za późno, by poznać 
naszą drogą 
siostrę Avianę. Opłaczemy jej stratę, ale obawiam się, że jeszcze nie teraz.
- Przykro mi z powodu waszej siostry. Jestem Ilkar, mag z Kruków i Julatsy. 
Zakładam, 
że skoro się obudziłyście, Erienne udało się przekonać Lyannę do rozproszenia 
promienia.
- Tak. Ta dziewczynka ma oszałamiający talent. Wielka szkoda, że nie starczyło 
nam siły, 
by utrzymać ją dłużej pod tarczą podczas jej Nocy. Obawiam się, że ona nie ma 
pojęcia, jakie 
są konsekwencje tego, co robi.
- Rozumiem - odparł Ilkar. - Przepraszam, że tak naciskam, ale muszę zapoznać 
was z 
naszą obecną sytuacją, jak również poznać stan twój i twoich sióstr.
Ephemere uśmiechnęła się słabo.
- Podejrzewam, że żadne z nas nie ma dobrych wieści.
- To prawda. W Arlen, gdzie mieliśmy spotkać się z Erienne, wpadliśmy w spore 
kłopoty, 
i teraz podążają za nami znaczne wrogie siły. Prócz Kruków sprowadziliśmy do 
pomocy 
dwudziestu czterech Protektorów z Xetesku. Ale Dordovańczycy mają nad nami 
przewagę 
liczebną, choć nie wiemy, jak wielką, i mogą tu dotrzeć jeszcze tej nocy. Zabiją 
wszystkich na 
tej wyspie, jeśli nie zostaną powstrzymani.
- To ciekawe, jak układają się sojusze kolegiów. Nie jestem zaskoczona, że 
Xetesk chce 
nam pomóc, a Dordovańczycy pragną nas zniszczyć. Strach i niewiedza to potężne 
siły. A ty, 
Ilkarze z Julatsy, czemu i komu jesteś wierny?
- Jako Julatsańczyk obawiam się powrotu magii Jedności. To zagrożenie, choć 
teraz, gdy 
tu jestem, wydaje mi się małe. Ale Erienne i Denser są moimi przyjaciółmi. Są 
Krukami i ja 
zrobię wszystko, co w mojej mocy, by im pomóc.
- Ponadto jesteś elfem, Ilkarze. Honor i szacunek są częścią twej osoby.
Ilkar pokiwał głową.
- A jak wy się czujecie teraz, gdy już się obudziłyście?
- Zakładam, że dom nie jest obecnie w najlepszym stanie? - zapytała Ephemere, 
jakby nie 
usłyszała jego pytania.
- To dość delikatnie powiedziane. I dlatego muszę wiedzieć, na co mogę liczyć z 
waszej 
strony. Dordovańczycy zaatakują nas magią, więc dom musi być pod ochroną tarczy.
- Na to pytanie nie jestem w stanie teraz odpowiedzieć - stwierdziła Ephemere. - 
Od 
dawna jesteśmy wyczerpane żądaniami Lyanny, a ponadto jesteśmy stare i w tej 
chwili nasza 
zdolność do regeneracji jest ograniczona. Samo utrzymywanie jej Nocy okazało się 
trudne, a 
ona wykorzystała jeszcze nasze rezerwy do stworzenia swojego niezwykłego 
światła. 
Ubierzemy się, zjemy coś i poćwiczymy w sadzie, jeśli cokolwiek z niego jeszcze 
zostało, i 
powiemy ci później. Ale proszę, nie spodziewaj się zbyt wiele.
Ilkar wstał, czując, że spotkanie się zakończyło. W obecności Al-Drechar czuł 
się 
niepewnie, jak młody mag w towarzystwie wielkiego mistrza.
- Przepraszam, że naciskam, ale Krucy mają tylko trzech magów, a Dordovańczycy 
mogą 
dysponować nawet dwadzieścia razy większa ich liczbą. Sytuacja jest bardzo 
trudna.
- Nim odejdziesz, powiedz mi jeszcze dwie rzeczy. Co z załogą Wiązu Oceanu i 
Ren’erei?
- Ren’erei jest bezpieczna i płynie tu z Krukami. Ale załoga statku została 
pojmana przez 
Łowców Czarownic, Czarne Skrzydła, i boję się o nich. - Wzruszył ramionami. - 
Coś jeszcze?
- Mogę się mylić, ale kiedy spałam, czułam dotyk umysłów, które nas poszukiwały. 
Potężnych umysłów. Minęło wiele czasu, odkąd czułam smoki Kaan.
Ilkar pokiwał głową.
- Nie mylisz się. Trójka Kaan pomogła nam podczas naszej podróży tutaj. Jeden 
został 
zabity przez dordovańskich magów, a dwa pozostałe są ciężko ranne. Zbyt ciężko, 
by mogły 
nam dalej pomagać. Odpoczywają gdzieś na Archipelagu.
- Hmmm, ich umysły wydawały się ciche, niemal zrezygnowane. Musisz mi później 
opowiedzieć, skąd się tu wzięły. Być może będziemy w stanie im pomóc.
- Jeśli chodzi o ich zdrowie, to na pewno tak, ale one potrzebują czegoś więcej. 
Zgubiły 
drogę do swojego wymiaru i zostały uwięzione na Balai. Właśnie dlatego smoki i 
Hirad 
Coldheart przybyli tutaj. Hirad jest Dragonitą Sha-Kaana.
- Sha-Kaan jest tutaj? - szepnęła Ephemere. - Taka wspaniałość. Muszę 
porozmawiać z 
tym Hiradem.
Ilkar uniósł brew i zdusił uśmiech. Chciałby być świadkiem tej rozmowy. Odwrócił 
się, 
by odejść, gdyż Arrin właśnie otwierał drzwi do sali balowej.
- Ilkar? - zatrzymała go Ephemere. - Bardzo chciałabym zobaczyć Erienne i 
Lyannę. Czy 
mógłbyś przekazać im, że jesteśmy gotowe zobaczyć się z nimi?
- Oczywiście.
- Biedna Erienne.
Ilkar zachmurzył się.
- Co masz na myśli?
- Chyba wiesz. W twojej twarzy też widzę smutek. Miałyśmy nadzieję, że do tego 
nie 
dojdzie, ale jesteśmy takie zmęczone. Nie mamy siły i obawiam się, że nie będzie 
innego 
wyjścia.
Ilkar przeszedł przez zniszczoną salę balową, nadzieja, której nawet nie był 
świadom, 
zgasła w jego sercu.
Rozdział 37
Hirad wszedł do domu częściowo zawalonym wejściem, radując się, że znów jest na 
suchym lądzie. Za nim szedł Denser, ciesząc się ze spotkania z Lyanną. 
Bezimienny, którego 
biodro zesztywniało podczas niewygodnej podróży na łodzi, nie spieszył się i 
powoli kuśtykał 
ścieżką.
Depcząc po szkle, Hirad wszedł do wielkiego, śmierdzącego wilgocią holu. Po 
prawej 
zobaczył zawalone belkami drzwi, więc skierował się w lewo.
- Ilkar?! - Przeszedł długim, mokrym korytarzem, policzył drzwi po lewej i 
spojrzał w 
stronę sadu. W osłoniętych miejscach leżały naniesione przez wiatr liście, a za 
rzędami 
uszkodzonych drzew widać było ślady zniszczeń, które dotknęły innych części 
domu. Woda 
ciekła przez dziury w dachu, a wzdłuż całego korytarza leżały kawały drewna.
Drzwi otworzyły się i pojawił się w nich Ilkar.
- Hirad, mamy kłopoty.
- Miło, że to zauważyłeś.
- Nie, chodzi mi o Al-Drechar. Jedna z nich nie żyje, a pozostałym trzem 
niewiele 
brakuje. Jeśli nie uda im się osłonić choć części budynku...
- Rozumiem. Przeszedłeś się po domu?
- Tak, i sprawa nie wygląda dobrze. Pokażę ci, kiedy dotrą tu Bezimienny i 
Darrick. Jak 
daleko za nami są Protektorzy?
- Bezimienny twierdzi, że godzinę.
- A jak on się czuje?
Hirad podrapał się po głowie i obejrzał przez ramię.
- Jest tu jakieś jedzenie? Umieram z głodu.
- Pewnie.
Ilkar zabrał Hirada do kuchni i tam posadził go przed miską zupy i kubkiem 
herbaty. 
Pomieszczenie wypełniał wspaniały aromat piekącego się chleba.
- Chleb dopiero się piecze, przepraszam - powiedział elf. - A teraz mów o 
Bezimiennym. 
I nie próbuj grać na zwłokę.
- Nie jest dobrze. Przez całą drogę nie chciał usiąść, a teraz idzie jak 
starzec. Myślałem, 
że Erienne go połata...
- Niech cię diabli, Hirad - przerwał mu ostro Ilkar. - Siedem dni temu był 
prawie martwy. 
Teraz wstał i chodzi. Czego jeszcze chcesz? Erienne odbudowała jego biodro, 
połączyła 
mięśnie i ścięgna, ale nie jest cudotwórcą. On już nigdy nie będzie taki, jak 
dawniej. Zbyt 
wiele zostało zniszczone. Potrzebuje ostrożnych ćwiczeń i dużo odpoczynku, ale 
teraz nie ma 
na to szans. To, co jest, to najlepsze, co możesz mieć w nadchodzącej bitwie, i 
musisz się z 
tym pogodzić. Pytanie brzmi, czy on jest w stanie. I o to właśnie pytałem.
- Hmmm. - Hirad jadł zupę. Był to smakowity, gęsty bulion warzywny, tak sycący, 
że 
barbarzyńca nawet nie zauważył braku chleba. - Wiem, o co ci chodzi. Chciałbym 
tylko, żeby 
był wojownikiem, którego wszyscy znamy, a tak nie jest. Przynajmniej na razie.
- A tutaj? - Ilkar wskazał na swoją głowę.
Hirad wzruszył ramionami.
- On chce wierzyć, że jest w stanie walczyć tak, jak dawniej, ale to oczywiste, 
że nie 
będzie mógł. Myślę, że to ma wpływ na jego pewność siebie, dlatego prosił, by 
Aeb był po 
jego lewej stronie. Sądzę, że Darrick jest lepszym wojownikiem, ale nie jest 
Protektorem, 
prawda?
- To fakt - zgodził się Ilkar. - Pytanie brzmi, co mamy z tym zrobić.
- Na początek nie dać po sobie poznać, że martwimy się o niego.
Drzwi między kuchnią a salą balową otworzyły się i do środka wkroczył 
Bezimienny.
- To w takim razie lepiej mówcie ciszej, bo was usłyszy - stwierdził.
Ilkar zamknął oczy.
* * *
Darrick stał w sadzie i przyglądał się zawalonemu zachodniemu skrzydłu domu. Al-
Drechar chodziły niepewnie wokół niego w towarzystwie Erienne, Lyanny, Ren’erei 
i elfów z 
Gildii. To, co widział, nie napawało go optymizmem.
Ponieważ słońce chyliło się już ku zachodowi, a w miarę zapadania zmroku rosło 
prawdopodobieństwo ataku, Darrick natychmiast po wyjściu z łodzi postanowił 
rozejrzeć się 
po domu. Ku jego zaskoczeniu Krucy pozostawili wszystkie decyzje dotyczące 
obrony w jego 
rękach, podczas gdy sami zastanawiali się, co zrobić z dordovańskimi magami. 
Wiedział, że 
to wyraz szacunku dla jego umiejętności, i nie mógł zaprzeczyć, że czuje się z 
tego powodu 
dumny.
Kiedy stwierdził, że na wyspie nie ma takiego miejsca, w którym można by się 
bronić, 
skierował uwagę na dom. Protektorzy już blokowali tylne wejścia do głównego 
budynku i 
trzech stojących jeszcze skrzydeł, inni zaś oglądali główne wejście.
Wezwał do siebie Aeba i przeszli przez sad w stronę frontu domu. Przyglądali się 
zawalonym cegłom, kamieniom i belkom i chwiejącemu się dachowi wspartemu na 
niepewnych fundamentach. Większa część jednego skrzydła zapadła się w szczelinę 
w ziemi, 
lecz poza strefą bezpośredniego zniszczenia ściany nadal stały. Dwaj mężczyźni 
weszli do 
głównego holu i zatrzymali się przed rzędem drzwi prowadzących do zachodniego 
skrzydła.
- Tutaj - pokazał Darrick - to wszystko musi zostać zawalone. Chcę, żeby nie 
mogli 
dostać się do nas od tej strony. Poślij kogoś na drugi koniec domu i zrób to 
samo z tamtej 
strony, jeśli okaże się konieczne. Pozostanie nam wtedy do pilnowania wejście 
przez sad, trzy 
wschodnie skrzydła i dziura w dachu nad salą balową, jeśli ją odnajdą. I 
oczywiście tutaj.-
Wskazał na frontowe wejście. - Bogowie, to miejsce nie będzie łatwe do obrony.
- Wszystko zostanie zrobione - stwierdził Aeb.
Przeszli przez hol i ruszyli korytarzem, mając po prawej stronie sad. Zobaczyli 
trzy pary 
drzwi prowadzących do trzech skrzydeł, które według Erienne wyglądały z góry jak 
nogi 
owada. W pierwszym znajdowały się mało obecnie używane komnaty, w drugim 
mieszkały 
Al-Drechar, a w trzecim elfy z Gildii. Z tego ostatniego skrzydła można było 
przejść do sali 
balowej, kuchni i spiżarni. Oprócz tego odkryli tam przejścia do innych 
skrzydeł. To właśnie 
ta plątanina korytarzy martwiła Darricka. 
- Moglibyśmy zawalić dach - zaproponował Aeb.
- Ale to wcale nie powstrzyma ich przed wejściem. Oni mogą przejść przez każde 
okno, 
każdą dziurę. A nie możemy zniszczyć całego domu, jeśli nie będziemy musieli. - 
Spojrzał na 
pozbawioną wyrazu maskę Aeba. Oczy Protektora nawet nie mrugnęły, jego ramiona 
nie 
poruszyły się.
- Najpierw zwycięstwo, później życie - stwierdził.
Przeszli głównym korytarzem pierwszego skrzydła. Drzwi po prawej i lewej 
prowadziły 
do apartamentów, jadalni, łaźni, wewnętrznych fontann i kamiennych stawów. Choć 
całe 
skrzydło zostało zalane przez wodę z wezbranych strumieni oraz deszcz wpadający 
przez 
dziury w dachu i zniszczone okna, jego konstrukcja nie została osłabiona.
- Rozumiem cię, ale jesteśmy odpowiedzialni wobec tych, których pozostawimy po 
sobie. 
- Szli dalej, a każdy zakręt korytarza tylko zwiększał desperację Darricka. 
Mniej niż 
trzydziestu wojowników do obrony domu, w którym mogłyby spokojnie zamieszkać 
setki 
ludzi.
Przeszli służbowym przejściem, które łączyło wszystkie trzy skrzydła i kończyło 
się w 
części budynku zamieszkiwanej przez elfy z Gildii. Obejrzeli korytarze 
prowadzące do 
kuchni i dalej i ocenili możliwość wejścia do tego skrzydła z zewnątrz, po czym 
wrócili do 
przejścia służbowego.
- Trzeba tu zrobić blokadę w dwóch miejscach - stwierdził Darrick. - Nie możemy 
pozwolić, aby ta droga stała dla nich otworem.
- Nawet nasze największe wysiłki nie zatrzymają ich na zawsze.
- Wiem. Dlatego musimy ściągnąć ich w wybrane przez nas miejsca, a później, 
jeśli 
okaże się to konieczne, wycofać się do następnego takiego miejsca. To może być 
bardzo długi 
dzień.
Aeb pokiwał głową.
- Wszyscy będą musieli zginąć.
* * *
Dordovańczycy powoli zbliżali się do wyspy na jednomasztowych łodziach i 
barkasach. 
Słońce już zaszło, z nieba płynęło słabe światło księżyca i odbijało się od 
morza. Pogoda 
poprawiła się, pokrywa chmur była cienka i poszarpana i Vuldaroq czuł, że 
wreszcie 
wszystko zacznie iść tak, jak powinno.
Ale gdy oglądał się przez ramię, wiedział, że nie może tego powiedzieć na głos. 
Poprzez 
zapadającą ciemność widział na horyzoncie zarys żaglowca z masztami 
przechylonymi pod 
dziwnym kątem i rejami zanurzonymi w wodzie. Wciąż przypominał sobie straszliwy 
odgłos 
tarcia drewna o kamień i rozrywania kadłuba oraz szum wody zalewającej 
okaleczony kadłub.
Pozostałe dwie jednostki pospiesznie skręcały, ich kapitanowie wydawali rozkazy, 
przekrzykując powstałą na pokładach panikę. Koła sterowe obracały się, 
wymuszając ostre 
skręty w prawo, a silny wiatr wciąż popychał do przodu. Paraliżował ich strach, 
że 
odczuwane przerażające wibracje mogą doprowadzić do nagłego zatrzymania się 
statku i 
gwałtownego uniesienia pokładu, a to będzie oznaczać katastrofę.
Ofiar nie było wiele, ale wszyscy żołnierze i magowie zostali zmuszeni do 
przejścia na 
pokład jednomasztowych łodzi i barkasów. Na łodziach ocalałych z całej floty 
znalazło się 
miejsce dla niemal stu pięćdziesięciu osób. Vuldaroq już wyobrażał sobie 
zmęczenie 
wojowników, którzy będą musieli wiosłować przez większą część nocy, by dopłynąć 
na 
wyspę, i magów na zmianę latających obok przeciążonych łodzi.
Mimo to był pewien, że dotrą do celu sporo przed świtem i rozłożą tam obóz, by 
trochę 
odpocząć, a z pierwszym blaskiem dnia zniszczą żałosny opór Kruków i garstki 
Protektorów. 
Smoki odeszły, mimo że i tak nie stanowiły już większego zagrożenia. Były ranne 
i wrażliwe 
na skoncentrowaną magię, a ponieważ pozbawiono je ognia, nie mogły atakować z 
daleka, 
musiały podchodzić blisko do przeciwnika.
Skierował wzrok do przodu i w pewnej odległości zauważył zarys brzegu. 
Pomagająca im 
do tej pory niezwykła kolumna światła zniknęła, ale ponieważ u steru każdej 
łodzi był elf, nie 
musieli się bać, że znajdą się zbyt blisko brzegu lub skręcą w złą stronę.
Vuldaroq wezwał jednego z magów, którzy lecieli tuż przy łodzi.
- Nadszedł czas, by nasi szanowni skrytobójcy zrobili swoje - powiedział. - 
Muszę poznać 
położenie przystani, pozycje strażników i wejść do budynków. Chcę mieć wszystkie 
informacje o terenie i kierunku naszych potencjalnych ataków, a także muszę 
wiedzieć, czy są 
tu jakieś inne siły poza tymi, o których już wiemy.
- Tak, panie - odparł mag, młodzieniec o przerażonych oczach. - Ilu z nich mam 
posłać?
- Wszystkich. Powiedz im, żeby nie angażowali się w walkę, chyba że ich życie 
zostanie 
bezpośrednio zagrożone. Powiedz im też, że mają lecieć poniżej poziomu przylądka 
i założyć 
Płaszcze w chwili, gdy tylko wylądują. Nie chcę, żeby Krucy wiedzieli, że w 
ogóle tam byli.
- Oczywiście, mój panie.
- Doskonale. Zajmij się tym, a potem sam odpocznij, wyglądasz na nieco spiętego. 
- 
Vuldaroq wygładził swoje szaty.
- Dziękuję, mój panie.
Mag odleciał w stronę jednego z barkasów, a Vuldaroq uśmiechnął się i trącił 
stopą nogę 
siedzącego przed nim mężczyzny.
- Już lepiej się czujesz? - zapytał. - Wiesz, powinieneś trzymać się suchego 
lądu. Nie 
jesteś stworzony ani do żeglowania, ani do latania, co?
Selik odwrócił w jego stronę skrzywioną, pobielałą twarz.
- Pilnuj tylko, żeby to wiadro nas tam zaniosło, Dordovańczyku - wybełkotał. - I 
zachowaj swoje złote myśli dla siebie.
Uśmiech Vuldaroqa zniknął. Mężczyzna pochylił się do przodu, najpierw upewniwszy 
się, że cała załoga słyszy jego słowa.
- A ty powinieneś bardziej uważać na to, co mówisz, Selik. - Poklepał go 
łagodnie po 
ramieniu. - Hmmm... Tak wielu tu Dordovańczyków, a tylko jeden Czarne Skrzydło.
***
- Myślałem, że jesteś świetnym taktykiem - odezwał się Hirad, gdy w kuchni znów 
zapadła pełna napięcia cisza.
Krucy, Ren, Darrick i Aeb siedzieli przy stole, a przed nimi stały puste miski. 
W jadalni 
drzemała Lyanna, obserwowana przez Arrina, a inne elfy zajmowały się Al-Drechar, 
które 
znów zasnęły. W spiżarni, w której Ilkar znalazł elfy, postawiono łóżko dla 
Thrauna. Nie było 
to idealne miejsce, ale przynajmniej suche, i w pobliżu.
Na zewnątrz pogoda znów się psuła. Wiatr przybierał na sile, fale deszczu 
uderzały w 
ściany domu. Te pocieszające dźwięki pojawiły się po kilku godzinach spokoju, 
które 
bardziej sprzyjały Dordovańczykom niż obrońcom. Niczyjej uwadze nie umknęło, że 
zmiana 
pogody nastąpiła wtedy, gdy po czasie spędzonym z matką i ojcem Lyanna 
niechętnie 
zgodziła się na odpoczynek.
Noc prawie już zapadła. Protektorzy poszli patrolować dom i ukryć się w pobliżu 
przystani, a wszyscy pozostali odczuwali coraz większe zdenerwowanie, gdy 
Darrick 
przedstawiał im ogrom czekającego ich zadania.
- Hirad, może spróbujesz być nieco bardziej konstruktywny - zaproponował Ilkar.
- Ależ on przed chwilą powiedział nam, że dom właściwie nie nadaje się do obrony 
- 
stwierdził Hirad, wskazując na Darricka.
- Nieprawda - odparł cierpliwie Darrick - mówiłem tylko, że to przyjazne i 
otwarte 
miejsce. To nie jest forteca, i zajęłoby nam wiele dni, by je w nią zmienić. To, 
co proponuję, 
jest moim zdaniem jedynym rozwiązaniem, które może zapewnić nam sukces. Jeśli 
macie 
jakieś inne pomysły, wysłuchajmy ich.
- To ty jesteś specjalistą od taktyki, więc ty nam powiedz - warknął Hirad.
- Już to raz zrobiłem.
- W takim razie powtórz to jeszcze raz, ale w taki sposób, żebym nie myślał, że 
to tylko 
odsunięte w czasie samobójstwo.
Bezimienny przesunął krzesło, a towarzyszący temu odgłos szurania był całkowicie 
zamierzony.
- Zapadła noc - odezwał się ostrym tonem - i w każdej chwili szpiedzy i 
skrytobójcy 
mogą zacząć krążyć wokół tego domu. Dlatego zapytam cię ponownie, Hirad. Masz 
jakiś 
inny pomysł?
- Nie, ale...
- No to się zamknij. Musimy uzgodnić nasze pozycje, a następnie zaczniemy na 
zmianę 
odpoczywać. Jutro czeka nas cały dzień walki. Jeśli nie dojdziemy do 
porozumienia, szybko 
zostaniemy wyrżnięci, a ja nie chcę zmarnować pracy, jaką Erienne włożyła w moje 
biodro. 
Jutro zamierzam mieć na mieczu więcej krwi niż wy wszyscy razem wzięci.
- A skoro już mówimy o Erienne, chcę, by ona i Denser znaleźli się w osobnej 
komnacie 
strzeżonej przez Protektorów, by mogli nacieszyć się najprawdopodobniej ostatnią 
wspólną 
nocą. - Wpatrywał się tak długo w Hirada, aż w końcu barbarzyńca odchylił się do 
tyłu, 
głośno westchnął i wpatrzył się w przestrzeń.
Ilkar przysłuchiwał się, tak jak to robił setki razy wcześniej, i wiedział, o co 
chodzi 
Hiradowi. Bezimienny także wiedział. On się po prostu upewniał, że wszystko 
pójdzie tak, 
jak powinno. Tyle tylko, że nie umiał zbyt dobrze wyrażać swoich trosk.
- Chcę, żebyśmy wygrali - rzekł Hirad. - I przepraszam, Erienne i Densera, ale 
nie chcę, 
żeby to była wasza ostatnia wspólna noc tylko dlatego, że jutro wszyscy umrzemy. 
- 
Odepchnął krzesło, chwycił kubek i podszedł do kociołka z wodą, głośno stukając 
butami w 
kamień.
- Wiesz, że on ma rację, prawda? - zapytał Denser ze swojego miejsca przy drugim 
końcu 
stołu, gdzie siedział z głową Erienne na piersi i ramieniem wokół jej talii.
- Ale dyskutowaliśmy na ten temat przez ostatnią godzinę i nie mamy lepszego 
rozwiązania - odparł Bezimienny.
- A on musi tylko nauczyć się bardziej taktownie rozmawiać - dodał Ilkar.
Po tych słowach ich nastrój zmienił się, nawet Hirad zachichotał. Tylko Aeb, 
który musiał 
natychmiast przekazać swoim braciom decyzje, siedział nieporuszony.
- No to jeszcze raz - zaczął Bezimienny, zachęcając Darricka, by ponownie 
pokazał im 
wszystko na pospiesznie naszkicowanej mapie, która leżała rozłożona na stole.
- Gotowy, Hirad? - zapytał Darrick.
- Tak, generale.
- Dalej, skoncentrujmy się - rzekł Bezimienny.
- Dobrze - odparł Darrick. - Jak już mówiłem wcześniej, nie zajmiemy naszej 
podstawowej pozycji obronnej przed świtem. Nie chcę, żeby Dordovańczycy uzyskali 
więcej 
informacji, niż to absolutnie nieuniknione. Zakładamy, że odkryją rozkład domu i 
że mogą 
przedostać się do wnętrza, być może przez sad. Aeb umieścił po dwóch Protektorów 
przy 
każdym kluczowym wejściu, a Al-Drechar mają zmienną tarczę, która powinna wykryć 
pojawienie się każdego maga okrytego Płaszczem.
Odchrząknął i pochylił się nad mapą.
- Jak już wiecie, to tutaj, w kuchni, założymy nasz podstawowy punkt obrony. 
Jest to 
miejsce z wielu powodów odpowiednie. Jest tu sucho i ciepło i widać stąd 
wszystkie możliwe 
wejścia. Jedyna bezpośrednia droga na zewnątrz została na szczęście zablokowana, 
kiedy 
zawaliło się zachodnie skrzydło. Tylko otwory wentylacyjne - wskazał na sześć 
świetlików 
umieszczonych na przeciwległej do sali balowej ścianie - są prawdziwym słabym 
punktem 
tego miejsca. Przed pójściem spać Erienne umieści wzdłuż całej szerokości okien 
zaklęcie 
ochronne, które powinno wytrzymać aż do końca bitwy. Mam rację?
- Tak - odparła Erienne, podnosząc głowę z ramienia Densera i odgarniając włosy 
z 
twarzy. - Zrobię pułapkę wybuchową skierowaną na zewnątrz, żeby zmniejszyć 
ryzyko 
zranienia kogoś w środku. Hałas posłuży także jako alarm.
- Powinienem również wspomnieć, że zamierzamy zaciemnić te okna, żeby żaden 
przelatujący tędy mag nie mógł zajrzeć do środka.
- Sądzisz, że jakiś mag może się tu pojawić tak przy okazji, co? - zapytał 
Ilkar, a jego 
oczy śmiały się.
- Oczywiście. - Denser podchwycił jego żartobliwy ton. - Wiele razy zdarzało mi 
się 
wylecieć na spacer i zupełnie przypadkiem trafić na zdesperowany ostatni 
przyczółek.
Darrick postukał w stół.
- Wracając jednak do bardziej przyziemnych spraw, jak przeżycie jutrzejszego 
dnia, 
ustaliłem trzy miejsca, które według mnie zaatakują Dordovańczycy. Najpierw 
główne 
wejście, trzy boczne skrzydła i sad. To największe i z pozoru najtrudniejsze 
miejsce do 
odparcia ataku. Sam dostęp do domu jest jednak utrudniony i walka będzie tu 
zażarta.
- Gdyby opór został przełamany, wycofamy się do sali balowej i korytarzy 
łączących 
skrzydła domu i sad. Ostatnim punktem obrony jest jadalnia, ale zakładam, że 
zatrzymamy 
ich w sali balowej. Czy na razie wszyscy wszystko rozumieją?
Obecni pokiwali głowami.
- Sad to droga do odcięcia nas przy głównym wejściu - stwierdził Aeb.
- W rzeczy samej, ale stamtąd nie nadejdzie większy atak, chyba że przebiją się 
przez 
główne wejście lub skrzydła. - Darrick wskazał na zachodnie skrzydło. - Z powodu 
zawalenia 
się zachodniego skrzydła i barykad, które tam dodatkowo umieściliśmy, do sadu 
można 
dostać się jedynie z góry. To oznacza, że jest to droga tylko dla magów, chyba 
że będą nieśli 
ze sobą żołnierzy. Tak czy inaczej, to ogranicza ich liczbę i czyni wystawionymi 
na atak. Ren 
zgodziła się ukryć tam razem z trójką elfów z Gildii i korzystać z łuków. Musimy 
podziękować Jevinowi, że nas w nie wyposażył.
Hirad pochylił się nad mapą, Ilkar patrzył, jak przepełnia go optymizm, gdy 
wreszcie 
pojął logikę planu Darricka i zobaczył szansę jego powodzenia.
- W takim razie dokąd kto idzie? - spytał Hirad.
- Pięciu Protektorów pozostanie przez cały czas w kuchni - stwierdził Darrick. - 
Krucy, 
Aeb i sześciu Protektorów ustawią się przed frontowym wejściem. Możemy 
spodziewać się 
tam ataku orężem i zaklęciami. To najszerszy odcinek i wymaga najlepszej obrony. 
Dwóch 
Protektorów będzie patrolować jadalnię i salę balową. Nie spodziewam się ataku 
przez salę 
balową, ale nie chcę zostać zaskoczony. Wystarczyłby im tam jeden bystry mag. 
Podobnie 
jeśli chodzi o jadalnię. Zablokowaliśmy wejście przez mały przedpokój za pomocą 
ciężkich 
regałów i kamieni. Na okna i drzwi w jadalni zostały nałożone Magiczne-Rygle i 
zastawiliśmy je ciężkimi meblami. Poza tym, jak już wiecie, dostęp do tej części 
domu został 
znacznie utrudniony przez jeden z ataków furii Lyanny. - Uśmiechnął się do 
Densera i 
Erienne.
- Dobrze wychowaliśmy naszą córkę - uśmiechnął się Denser. - Nawet jej ataki 
złości są 
odpowiednio ukierunkowane.
- Wreszcie ja i pozostałych dziesięciu Protektorów będziemy strzec drzwi do 
skrzydeł 
domu, służyć jako rezerwa i pilnować sadu - zakończył Darrick. - Są jakieś 
pytania?
Zapadła cisza.
- Kluczową kwestią będzie przekazywanie informacji, dlatego podzieliłem 
Protektorów. 
Sądzę, że musimy wykorzystać ich wielką przewagę.
- Zgadzamy się - odezwał się Aeb. - I zwyciężymy.
- Jesteśmy jednością - wyszeptał Bezimienny.
Ilkar poczuł, jak przechodzi go dreszcz. Tak wiele czasu minęło, a Bezimienny 
wciąż czuł 
przymus reagowania jak Protektor.
- To wszystko zaczyna obowiązywać po spodziewanym ataku zaklęciami? - upewnił 
się.
- To pierwsza rzecz, jaką uwzględniłem przy ustalaniu taktyki, ale ona nie ma 
wpływu na 
naszą obronę, chyba że tarcza zostanie w jakimś krytycznym punkcie przerwana - 
odparł 
Darrick. - Al-Drechar sądzą, że będą w stanie stworzyć wystarczająco silną 
tarczę, choć 
będzie miała niewielki zasięg. Atak Dordovańczyków nie potrwa zbyt długo, 
ponieważ mają 
ograniczone zasoby, ale możemy spodziewać się, że będzie zajadły i 
skoncentrowany. 
Poprosiłem Al-Drechar, by zakryły tarczą kuchnię, jadalnię, salę balową, 
korytarze i frontowe 
wejście. Skrzydła domu również znajdą się pod jakąś ochroną, ale opisany przeze 
mnie teren 
jest na tyle duży, że elfki nie mogą mieć pewności, iż tarcza go obejmie.
- Jeszcze jakieś pytania? - zapytał Bezimienny. Potrząsnęli głowami. - Dobrze. 
Erienne, 
przygotuj pułapkę i idź z Denserem. Ilkar, do łóżka. Hirad i Ren, wy też. 
Darrick i ja pełnimy 
pierwszą straż, Protektorzy będą się zmieniać. Nie muszę wam mówić, że macie być 
czujni, i 
jeśli Al-Drechar was wezwą, wyskakujcie z łóżek. Ruszajcie.
Choć nikt nie powiedział tego na głos, podczas gdy inni się wycofali, Krucy 
pozostali 
przy stole. Kuchnię wypełniła głęboka cisza. Przez jakiś czas siedzieli z 
opuszczonymi 
głowami, rozważając, co nadchodzące wydarzenia oznaczają dla nich wszystkich, a 
szczególnie dla Densera i Erienne.
- To trudne, prawda? - stwierdziła Erienne, nie podnosząc głowy z ramienia 
Densera. - 
Przez ostatnie kilka dni udało nam się z tym pogodzić, ale z wami jest inaczej, 
zaniedbaliśmy 
was. Przepraszam.
- Spokojnie, Erienne - odezwał się Ilkar. - Ty nie masz za co nas przepraszać. 
Za to, co 
zamierzasz zrobić, nie wystarczą nasze zwyczajne podziękowania. To ofiara, o 
której 
niewielu będzie wiedzieć, a wszystkim przyniesie ona korzyść. A ja mogę jedynie 
wyrazić 
swój podziw w imieniu całej Balai. Umrzesz, by uratować niezliczone rzesze. To 
wyjątkowe. 
Po prostu wyjątkowe.
Przerwał, głos mu się załamał. Denser uśmiechnął się.
- Dziękuję - powiedział.
- Ale jest jeszcze coś, co wszyscy czujemy - dodał Bezimienny. - Erienne, jesteś 
naszą 
przyjaciółką. Jesteś Krukiem, a my nie jesteśmy w stanie cię uratować. To boli 
bardziej niż 
cokolwiek innego. - Hirad i Ilkar pokiwali głowami. - Przeżyliśmy tak wiele, my 
wszyscy. I 
choć już wcześniej traciliśmy towarzyszy, teraz jest nam o wiele trudniej.
Hirad czuł na sobie wzrok pozostałych. Wzruszył ramionami, wstał i podszedł do 
niej.
- Nie mam słów. Wiem tylko, że powinniśmy teraz się pożegnać, bo rano możemy nie 
mieć czasu.
Wyciągnął ręce, Erienne rzuciła się w jego ramiona i przytuliła do niego, a on 
mocno ją 
uścisnął. Płakała, a Ilkar widział, że Hirad też walczy ze łzami. Stali tak 
przez dłuższy czas, 
aż w końcu ją puścił. Pogładziła ręką jego zarost.
- Wielkoludzie - wyszeptała. - Ty nie potrzebujesz słów.
- Chodź - rzekł Denser - czas się położyć.
Erienne podeszła do Bezimiennego i Ilkara, objęła ich i wyszeptała słowa 
pożegnania. 
Kiedy odsunęła się od maga, spojrzała mu głęboko w oczy.
- Wiem, że nie zgadzasz się z Jednością - powiedziała cicho. - Ale zaopiekujesz 
się moją 
córeczką, prawda?
- Lyanną i Denserem, obojgiem - odparł Ilkar. - Obiecuję.
Patrzyli, jak Denser i Erienne wychodzą pod rękę z kuchni, aż w końcu odezwał 
się Ilkar.
- Chodźcie obaj ze mną. Chcę wam coś pokazać.
Podążyli za nim do spiżarni, gdzie spał Thraun, jego ciało od czasu do czasu 
drżało pod 
ciepłymi kocami. Spod wilczej skóry wyłaniała się twarz mężczyzny, którego 
uznali już za 
straconego. Był to bardzo powolny proces.
- Coś się stało? - zapytał Hirad.
- Nie, chciałem wam tylko o czymś przypomnieć. Chociaż nie możemy uratować 
Erienne, 
możemy uratować Thrauna. On też jest Krukiem.
- Bogowie, nawet o tym nie pomyślałem - żachnął się Bezimienny. - Od kiedy się 
obudziłem, byliśmy tak zajęci... To nie do wiary, prawda? To znaczy, że on 
wrócił. Pomyślcie 
tylko przez chwilę - mówił dalej. - Co musiało dziać się w jego umyśle, kiedy 
był wilkiem. 
Zmuszony był robić rzeczy, których nie pojmował, choć wiedział, że są słuszne. I 
robiąc je, 
stracił rodzinę.
- A więc znów do nas wrócił... - westchnął cicho Hirad.
- Tak - odparł Bezimienny - wrócił do nas. Pamiętasz, jak się czuł, kiedy zginął 
Will? 
Teraz też będzie siebie obwiniał o śmierć stada.
- Uratowanie go będzie wymagało sporo wysiłku, co? - zapytał Hirad.
- Ale będziemy przy nim - odparł Ilkar. - Razem czy osobno, udowodniliśmy to 
przez te 
ostatnie tygodnie. Krucy zawsze są Krukami.
Hirad uśmiechnął się i Ilkar pojął, że barbarzyńca nigdy w to nie wątpił.
* * *
Mag skrytobójca przeleciał nisko nad wyspą. Jego towarzysze już wylądowali i 
okryci 
Płaszczem posuwali się ścieżką prowadzącą z ukrytej przystani. On zdecydował się 
na 
ryzyko, ale uznał je za niewielkie. W dole widział i wyczuwał rozpadającą się 
iluzję, a gdy 
przebił jej granice, ujrzał poważnie zniszczoną potężną posiadłość.
Pośrodku drzewa. Wokół oczyszczona z roślinności ziemia, a z tyłu skalna lawina, 
którą 
zatrzymał sam dom.
Czuł tutaj wielką moc, coś mówiło mu, że nie może zejść niżej. Szukają go. 
Pewnie w 
spektrum many, i to nie tylko wzrokiem. Dlatego zatoczył krąg tuż pod 
powierzchnią iluzji, 
nie widział żadnych świateł ani ruchu. Dla przypadkowego obserwatora dom 
wyglądał na 
opuszczony. Właściwie to on sam nawet zastanawiał się, czy tak właśnie nie jest. 
Ale na 
wyspie nie było innych kryjówek.
Znów przeleciał nad domem, zanotował w pamięci wszystkie możliwe wejścia i 
wrócił do 
flotylli. Miał nadzieję, że inni magowie nie zostaną odkryci, gdy będą 
przeprowadzać 
dokładniejsze obserwacje terenu.
Nie zanosiło się na łatwą walkę, ale zwyciężą. Muszą. Od tego będzie zależała 
magia 
Dordover.
Rozdział 38
W nocy Lyanna odnalazła rodziców i wślizgnęła się między nich do łóżka. Gdy 
Erienne 
obudziła się, dziewczynka leżała z odrzuconymi na boki ramionami, zajmując o 
wiele więcej 
miejsca niż powinna nieduża pięciolatka. Denser przesunął się daleko w bok i w 
każdej chwili 
groziło mu, że spadnie z łóżka, a Erienne wygięła ciało w łuk, by dziewczynka 
się zmieściła.
To była sielankowa chwila i po policzkach Erienne popłynęły łzy. Szybko jednak 
otarła 
twarz i przesunęła się w stronę córki. Opierając głowę na ręce, pogłaskała 
Lyannę po 
policzkach. Mimo iż wciąż panował mrok, po domu niosły się odgłosy ruchu i 
krzątaniny i 
Erienne wiedziała, że wkrótce będą musieli wstać.
Okiennice ich komnaty, pierwszej w skrzydle Gildii, wygodnej, choć nieco 
wilgotnej, 
zostały zamknięte i zaryglowane. Na zewnątrz pełniło straż dwóch Protektorów, a 
Denser 
umieścił na ramie okien jedno ze swoich zaklęć. W nocy nie zostało naruszone.
Lyanna otworzyła oczy i spojrzała sennie na matkę.
- Dzień dobry, moja śliczna - wyszeptała Erienne.
- Nadal jest ciemno, mamo.
- Wiem, ale dziś czeka nas dużo niebezpieczeństw i dlatego musisz być dzielną 
dziewczynką.
- Zatroszczę się o ciebie, mamusiu.
- Kochanie, wiem!
Erienne uścisnęła ją mocno, a Lyanna przytuliła się do niej. Matka czuła jej 
niepokój i 
smutek. To nie jest odpowiednie miejsce dla małego dziecka, nadchodzące 
wydarzenia na 
pewno wywrą na nią swój wpływ, a Erienne nie będzie miała okazji zająć się tym. 
Lyanna 
wie, że coś jest nie tak i że wszyscy wokół niej czują głębokie napięcie. Musi 
się z tym 
bardzo źle czuć.
Pukanie do drzwi zaskoczyło Erienne. Lyanna odsunęła się, a matka usiadła na 
łóżku, 
podciągając kołdrę, by zakryć piersi.
- Proszę - zawołała.
Drzwi otworzyły się i stanęła w nich Nerane, trzymając tacę z dwoma parującymi 
kubkami.
- Przepraszam, że wam tak wcześnie przeszkadzam, ale Bezimienny prosił, byście 
już 
wstali.
Uśmiechnęła się, widząc rodzinną sielankę. Leżący obok Erienne Denser poruszył 
się i 
przekręcił, po czym usiadł, mamrocząc coś pod nosem.
- Szkoda, że już musicie wstawać - powiedziała Nerane. - Tak doskonale razem 
wyglądacie.
Erienne spojrzała na zaspanego Densera, na jego zmierzwione włosy, splątaną 
brodę, 
otwarte usta, i roześmiała się.
- Jesteś pewna?
- Wiesz, co mam na myśli - odrzekła Nerane i postawiła tacę na stole przy łóżku.
- Co jeszcze powiedział Bezimienny? - zapytała Erienne.
- Dordovańczycy są już na plaży i rozproszyli się po wyspie. Wkrótce nas otoczą. 
Tarcza 
Al-Drechar jest stabilna, wszyscy są wewnątrz domu. Musicie wkrótce stąd wyjść, 
ponieważ 
drzwi do tego skrzydła zostaną zamknięte i zablokowane.
- Zmusił cię, żebyś nauczyła się tego na pamięć? - wtrącił się Denser. Potem 
spojrzał w 
dół i ujrzał swoją córkę. - O, witaj.
- Cześć, tatusiu.
- Przynajmniej już wiem, dlaczego tak mnie bolą plecy.
- Nie sądzę, by to miało coś wspólnego z Lyanną - sprzeciwiła się Erienne.
Nerane zarumieniła się i cofnęła w stronę drzwi.
- Bezimienny powiedział, że następnym razem przyśle Hirada, żeby was obudził.
- To odpowiedni bodziec - zgodził się Denser. - Dziękuję, Nerane. Powiedz mu, że 
to nie 
będzie konieczne.
Stara elfka wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Denser spojrzał głęboko w 
oczy 
Erienne, a ona poczuła pragnienie, któremu nie potrafiłaby się oprzeć, gdyby nie 
leżąca 
między nimi Lyanna. Położył dłoń na jej policzku, a ona przykryła ją swoją.
- A więc już nadszedł czas - rzekł.
- Tak sądzę.
Denser pokiwał głową, jego dolna warga drżała.
- Pamiętaj, jak bardzo cię kocham - powiedział cicho.
- A ja będę cię zawsze kochać, gdziekolwiek będę - odparła.
Lyanna zaczęła się kręcić.
- Co się stało, mamo?
- Nic, kochanie. Zupełnie nic.
* * *
Hirad właśnie ustawił ostatnie łóżko Al-Drechar w kuchni, blisko piecyka, by 
mogły 
cieszyć się ciepłem.
- Złapali któregoś ze skrytobójców? - zapytał.
- Trzech - odparł Bezimienny.
- Dobra robota. I żaden nie dostał się do środka.
- Nic o tym nie wiemy. Ale Ren mówiła, że chyba widziała latającego maga. Możemy 
założyć, że widzieli sad i znają wielkość domu. Al-Drechar twierdzą, że nikt nie 
dotknął 
tarczy.
Barbarzyńca usiadł przy stole i wyjął miecz, po czym zaczął go ostrzyć pożyczoną 
od 
elfów osełką. Czuł, że żyje. Nadchodzi walka i choć stosunek sił jest 
niekorzystny, z Krukami 
zawsze należy się liczyć.
- Kiedy możemy się spodziewać, że nas zaatakują?
- W każdej chwili. Jeszcze się nie zebrali, ale nie zajmie im to dużo czasu. 
Powinniśmy 
już udać się na swoje pozycje.
Hirad obejrzał ostrze miecza i zadowolony schował go do pochwy. Odruchowo 
sprawdził, czy sztylety są na swoich miejscach. Drzwi jadalni otworzyły się i do 
środka 
weszły Al-Drechar wsparte na elfach z Gildii.
- Wszystko w porządku, moje panie? - zapytał Hirad.
Myriell spojrzała na niego miażdżącym wzrokiem.
- Sądziłam, że moje dni w kuchni już się skończyły - stwierdziła.
- Cóż, postaramy się, by trwało to jak najkrócej. A potem może porozmawiamy o 
moich 
smokach.
Uśmiechnął się i poszedł do sali balowej. Dręczyła go jedna myśl. Próbował 
rozmawiać z 
Sha-Kaanem, lecz umysł smoka pozostał dla niego zamknięty. Miał nadzieję, że 
odpoczynek 
ich uratuje, lecz pamiętał, jak bardzo zmęczony był umysł Sha-Kaana w czasie ich 
ostatniego 
kontaktu, i obawiał się najgorszego. Krukom przydałaby się dziś ich moc.
Potrząsnął głową i poszedł dalej, a Bezimienny kuśtykał za nim, sprawdzając, czy 
zamknięte wejścia rzeczywiście są odpowiednio zabezpieczone. Kiedy przeszli 
przez salę 
balową i ruszyli korytarzem, otworzyły się drzwi do skrzydła Gildii i pojawił 
się w nich 
Denser zapinający pas z mieczem.
- Najwyższy czas - mruknął Hirad, mijając go.
Denser roześmiał się.
- Poproszę Dordovańczyków, żeby na ciebie zaczekali - uśmiechnął się 
barbarzyńca.
- Jeśli nie masz nic przeciwko temu.
- Hirad - upomniał go Bezimienny - chodźmy.
Protektorzy już znajdowali się na swoich stanowiskach, a w niemal zupełnej 
ciemności 
Hirad widział jednego z elfów ukrytego w sadzie pod złamanym konarem, który 
tworzył łuk 
nad wejściem. W dalszej części korytarza spotkali chodzącego nerwowo Darricka. 
Generał 
jeszcze nie wyjął miecza, ale jego twarz była napięta i skupiona.
- Dzień dobry, generale - Hirad powitał młodego mężczyznę z uśmiechem, gdy 
zatrzymali się przy nim.
- Czy on zawsze taki jest? - zapytał Darrick.
- Zawsze - odparł Bezimienny. - Przyzwyczaisz się. W pewnym sensie.
- Wszyscy gotowi? - Hirad czuł, że powinien sam siebie przywołać do porządku. 
Był 
dziwnie lekkomyślny, podniecenie wywołane nadchodzącą walką wypełniało jego 
duszę i 
ciało. Ale wiedział też, że nie może pozwolić sobie na cień dekoncentracji.
- Musimy jeszcze zablokować wejście do skrzydła Gildii, i to wszystko. Mamy mało 
czasu, zakładając, że nie mylimy się co do zbombardowania nas zaklęciami.
- Czy elfy powinny być w sadzie? - zapytał Hirad.
- Tarcza rozmywa się na skraju sadu i to jest przewidziane ryzyko, które musimy 
podjąć. 
Nie możemy pozwolić, by nas tam zaskoczono, i nie chcę, by Dordovańczycy 
widzieli, gdzie 
są ukryci nasi obrońcy.
Hirad wyciągnął dłoń, a Darrick uścisnął ją mocno, po czym wymienił uścisk z 
Bezimiennym.
- Krzyknij, jeśli będziesz potrzebował więcej ciał - powiedział Hirad.
- I ty też.
Dwaj Krucy poszli dalej najszybciej, jak mógł iść Bezimienny, przeszli przez hol 
do 
miejsca, gdzie Ilkar już czekał z Aebem i Protektorami.
- Gotowi? - upewnił się Hirad.
- Tarcza już podniesiona - odpowiedział Ilkar, a w jego głosie słychać było 
skupienie. - 
Zasłania wejście.
- To dobrze. Gdzie, u diabła, są Denser i Erienne?
* * *
Lyanna siedziała na krześle przy końcu kuchennego stołu i sprawiała wrażenie 
strasznie 
małej i przerażonej. Erienne kucnęła przy niej, głaskała ją po głowie i szeptała 
do niej, 
próbując ją uspokoić. Lyanna ściskała swoją lalkę, i choć od czasu do czasu 
kiwała głową, 
cały czas spoglądała na stojących bez ruchu Protektorów. Denser rozumiał jej 
strach.
Podszedł do Erienne, a podążyły za nim współczujące, choć lekko rozkojarzone 
spojrzenia Al-Drechar.
- Jak ona się czuje?
- Względnie dobrze.
Denser pochylił się i pocałował Lyannę w policzek.
- Tutaj będziesz najbezpieczniejsza - stwierdził.
- Ale ja chcę być z wami - zaprotestowała Lyanna.
- Tam będzie niebezpiecznie, złotko - powiedziała Erienne. - Będziesz bezpieczna 
tutaj z 
Ephy, Clerry i Myrą, nie sądzisz?
Lyanna rozejrzała się po pomieszczeniu i zmarszczyła czoło.
- Nie lubię tych ludzi. Czemu oni mają maski? I dlaczego nigdy nic nie mówią?
Erienne spojrzała na Densera, a ten uniósł brwi. To nie jest odpowiedni czas, by 
próbować wyjaśnić pięciolatce, kim są Protektorzy.
- To wyjątkowi żołnierze, którzy pochodzą z tego samego miejsca, co ja - odrzekł 
Denser. 
- Nie przejmuj się maskami, oni noszą je, żeby lepiej walczyć, a są tutaj po to, 
by się o ciebie 
zatroszczyć.
Lyanna pokiwała głową.
- Dobrze.
- A teraz mnie posłuchaj, kochanie - odezwała się Erienne. - Będzie bardzo 
głośno, dużo 
krzyków i zrobi się strasznie. Ale nie wolno ci nas szukać, bo to będzie dla 
ciebie bardzo 
niebezpieczne. Nic nam się nie stanie, nie martw się. Będziesz dzielna?
- Spróbuję.
- Grzeczna dziewczynka - powiedział Denser. - A jeśli bardzo się przestraszysz, 
przytul 
się do jednej ze starszych pań. One też cię kochają.
Lyanna pokiwała głową.
Rozległ się wybuch odbijający się echem od ścian domu.
- Zaczęło się - oznajmił Denser. Ukląkł i przytulił córkę. - Zobaczymy się 
później.
- Pa, tatusiu.
Erienne też ją przytuliła.
- Bądź dobrą dziewczynką i rób to, co ci powiedzą ludzie w maskach, dobrze?
Jeszcze przez chwilę patrzyli na córkę, po czym opuścili kuchnię i pobiegli do 
Kruków.
* * *
- Na mój rozkaz, nie wcześniej! - ryknął Vuldaroq, gdy pojedyncza Kula-Płomieni 
poleciała i rozbiła się o tarczę. Odwrócił się do Gorstana, który w Arlen był 
głównym 
magiem. - Chcę skoncentrowanych zaklęć, chcę, byście zniszczyli jak największą 
część tego 
domu, ale oczekuję, że przerwiecie, zanim będziecie zupełnie wyczerpani, jeśli 
okaże się, że 
to nic nie daje.
- Ten, który za wcześnie rzucił zaklęcie, być może jest idiotą, ale przynajmniej 
dało nam 
to pewne informacje, nieprawdaż? To nie była tarcza żadnego z kolegiów.
- Tak, panie.
- Właśnie. Rzucajcie i pamiętajcie, aby zwrócić się do mnie, nim wyczerpiecie 
zaklęcia. 
Ja muszę pokierować atakiem.
* * *
- Co to było? - zapytał Hirad. - Ja...
- Uuu - mruknął Ilkar, lekko się kołysząc i wyczuwając znaczące poruszenie many. 
- 
Nadchodzi.
Chwila ciszy... i spadły na nich zaklęcia. Kule-Płomieni uderzały w tarczę Al-
Drechar z 
łomotem przypominającym tętent olbrzymich koni galopujących po dachu. Otoczyło 
ich 
światło, pomarańczowe, żółte i białe pasma przebijały się przez barykady i 
zalewały sad za 
ich plecami. Tarcza aż jęczała, próbując powstrzymać atak. Hirad odruchowo 
skulił się, od 
hałasu rozbolały go uszy, mimo iż zakrył je dłońmi. Czuł, jak podłoga pod jego 
stopami, 
drzwi i dachówki nad głowami drżą.
Odwrócił się i ujrzał biegnących w jego stronę Erienne i Densera. Udało mu się 
zmusić 
do uśmiechu, ale nie słyszał, co powiedział do niego Xeteskianin. Wzruszył tylko 
ramionami i 
wskazał na uszy.
Kule uderzały w sad, płomienie rozlewały się po mokrych drzewach, natychmiast 
osuszały je i podpalały. Hirad podbiegł do zabarykadowanych drzwi i wyjrzał na 
zewnątrz, 
ale nie zauważył niczego niepokojącego. W odpowiedzi na pytające spojrzenie 
Bezimiennego 
uniósł w górę kciuk.
Więcej światła i głośny trzask wskazywały, że zaklęcie przebiło barierę i 
uderzyło w 
dach. Wszyscy z niepokojem podnieśli wzrok, lecz tarcza nadal się trzymała, a 
hałas nad nimi 
ucichł zastąpiony przez dudnienie po prawej stronie.
- Kamienny-Młot - stwierdził Denser. - Atakują skrzydła.
Hiradowi dzwoniło w uszach. Za jego plecami sad płonął ścianą ognia szeroką na 
dwadzieścia stóp, a nad głową słyszeli odgłos Kuli-Płomieni przebijającej się 
przez drewno i 
dachówki.
Hałas od strony skrzydeł stawał się coraz silniejszy. Ziemia pod ich stopami 
zadrżała, a z 
korytarza dobiegł odgłos wybuchu Kul-Płomieni.
- Aeb, ostrzeż braci i Darricka - rozkazał Bezimienny. - Będą myśleli, że mają 
gotowe 
wejście.
- Tak - odpowiedział Aeb.
Kolejna salwa zaklęć uderzyła w tarczę nad ich głowami, a później przez kilka 
cennych 
chwil panowała cisza.
- Przygotujcie się, Krucy - powiedział Bezimienny. Wyciągnął elfi miecz i zaczął 
stukać 
nim w kamienne płyty pod nogami.
Gładko utworzyli ulubiony szyk Kruków. Hirad stał po prawej stronie 
Bezimiennego, 
Aeb po jego lewej. Po obu bokach było po trzech Protektorów, a z tyłu uklękli 
magowie.
- Pancerz-Ochrony postawiony - oznajmił Denser.
- Lodowaty-Podmuch gotowy - dodała Erienne.
Drzwi zadrżały od mocnego uderzenia.
- Zaklęcie? - zapytał Hirad.
- Nie - odparł Ilkar.
Kolejne uderzenie. Drzwi złowieszczo zatrzeszczały. Hirad zmienił pozycję i 
mocniej 
chwycił miecz. Słyszał dochodzące z zewnątrz krzyki i odgłos biegnących stóp, 
gdy żołnierze 
Dordover zbierali się. Dalej, myślał, pozwalając, by odgłos uderzeń miecza 
Bezimiennego 
przepływał przez niego, jak zawsze dodając mu sił.
- Teraz - odezwał się Bezimienny.
Taran zrobiony z pnia drzewa wbił się prosto w środek drzwi, odłupane kawałki 
drewna 
odbijały się od Pancerza-Ochrony Densera. Na zewnątrz zabrzmiał ryk i Hirad 
ujrzał masę 
opancerzonych postaci szarżujących w jego stronę.
Przez otwór w drzwiach zaczęły wpadać strzały i bełty z kuszy i znów odbijały 
się od 
tarczy, a za nimi podążały Kule-Płomieni, które rozbijały się na Tarczy-
Antymagii Ilkara i 
podpalały wokół drewno.
- Zaczekajcie - Bezimienny nawet nie drgnął, gdy do środka wpadły pierwsze 
zaklęcia i 
strzały. - Oto nadchodzą miecze.
I rzeczywiście, zaraz za dwiema Kulami-Płomieni pojawili się wojownicy i 
wznosząc 
głośne okrzyki, zaczęli zbliżać się do linii Kruków.
- Erienne, gdybyś zechciała... - zaczął Bezimienny.
Erienne podniosła się.
- Kucnijcie - poprosiła.
Wojownicy poczuli, jak Lodowaty-Podmuch przelatuje nad ich głowami i wpada w 
pierwszą linię Dordovańczyków. Krzyki umilkły, zaczęli potykać się i przewracać 
z twarzami 
zamrożonymi w wyrazie przerażenia. Ich broń roztrzaskiwała się, gdy ciała 
uderzały o ziemię. 
Szarża załamała się, a wojownicy Kruków nadal stali.
- Dalej! - ryknął Hirad. - Czekamy!
I zaczęło się. Bezimienny przestał stukać mieczem w ziemię, chwycił w lewą dłoń 
sztylet. 
Ciął z zamachu i przebił się przez obronę pierwszego żołnierza, trafiając go w 
tors i 
rozcinając aż do szczęki.
Obok Hirad bez trudu sparował cięcie i ciosem pięści odepchnął napastnika. Ten 
potknął 
się, lecz dalej nacierał, zrobił zwód w lewo i zaatakował z prawa. Hirad znów 
sparował, lecz 
tym razem ciął przeciwnika w pierś, przecinając materiał i skórzany pancerz. 
Żołnierz sapnął i 
zatoczył się w bok, a wówczas topór Protektora wbił się w jego głowę.
Całą przestrzeń przed Krukami wypełniali dordovańscy żołnierze. Po lewej i 
prawej 
stronie Krucy mieli Protektorów, rozstawieni szeroko i uzbrojeni w dwa ostrza, 
walczyli 
skutecznie i w milczeniu. Aeb, którego miecz trzymał Dordovańczyków z dala od 
lewej 
strony Bezimiennego, był morderczo skuteczny, uderzając swoim toporem płasko, 
zza głowy 
lub z boku. W miarę jednak przybywania sił przeciwnika Krucy byli stopniowo 
spychani do 
tyłu.
Bezimienny zatrzymał sztyletem atakujący go miecz, po czym przesunął ostrze w 
lewo, 
odsłaniając pierś przeciwnika. Natychmiast wykorzystał szansę - przebił mieczem 
kolczugę i 
żołnierz poleciał do tyłu. Kiedy wyrywał ostrze z jego ciała, poczuł, że jego 
staw biodrowy 
zablokował się, i na chwilę stracił równowagę. Zatoczył się do przodu, krzycząc 
z nagłego, 
niespodziewanego bólu.
Widząc w tym okazję, jeden z żołnierzy zaatakował go z lewej strony. Bezimienny, 
nie 
będąc w stanie bronić się mieczem, machnął sztyletem. Zobaczył, że Aeb odepchnął 
oręż 
napastnika, a potem potężny Protektor zamachnął się toporem i trafił przeciwnika 
tuż nad 
łopatką. Ostrze zatrzymało się dopiero na kręgosłupie. Aeb pchnął mężczyznę w 
szeregi 
wroga i bez chwili wahania pociągnął Bezimiennego w tył. Ponownie sformowali 
szyk. 
Hirad, który właśnie sparował zadany mu bez przekonania cios, wolną ręką 
przyciągnął 
przeciwnika do siebie i zmiażdżył mu czołem nos, po czym odepchnął oszołomionego 
mężczyznę i przebił mieczem jego krocze. Dordovańczyk upadł z krzykiem. 
Barbarzyńca 
spojrzał w stronę kolejnego napastnika i właśnie wtedy za jego plecami drzwi 
prowadzące do 
sadu wyleciały w powietrze.
* * *
Darrick widział magów lecących nad sadem. Poruszali się szybko i wkrótce 
zniknęli z 
jego pola widzenia. Odwracając się z powrotem do swojego stanowiska obrony, 
ujrzał 
Dordovańczyków przebijających się przez ruiny do drzwi wejściowych pierwszego 
skrzydła.
Po jego prawej stronie zaklęcie uderzyło w drzwi drugiego skrzydła, druzgocząc 
je. 
Protektorzy, którzy stali z boku, przystąpili do działania i wkrótce korytarz 
wypełniły krzyki 
umierających ludzi.
Potem znowu rozległo się głośne łupnięcie i zza drzwi dobiegły pełne napięcia 
głosy.
- Odsunąć się - ostrzegł Darrick. Trzech Protektorów przywarło do ścian. - 
Wejdźmy tam 
szybko, to może uda nam się dopaść magów.
Lekkie skinienie głowy oznaczało, że usłyszeli i zgadzają się.
Bez ostrzeżenia drzwi zaklekotały i wyleciały z zawiasów, rozbijając się o mur. 
Darrick 
odwrócił głowę, gdy w jego stronę poleciał kurz i drzazgi. Spirala-Mocy rozbiła 
się o ścianę 
sadu.
- Teraz! - ryknął, prowadząc atak w głąb korytarza. Protektorzy biegli po jego 
bokach, 
trzymając w dłoniach tylko miecze, gdyż nie mieli tu zbyt wiele miejsca.
Darrick zaśmiał się, widząc zaskoczenie na twarzach magów i żołnierzy, których 
spotkali 
w korytarzu. Przebił mieczem brzuch pierwszego maga, nim ten zdołał się 
poruszyć.
Z dwoma Protektorami po bokach i trzecim z tyłu Darrick z zadziwiającą 
szybkością 
posuwał się do przodu, tnąc i rąbiąc Dordovańczyków, powalając i magów, i 
wojowników. 
Krew zalewała ściany, korytarz wypełniały krzyki umierających. Wreszcie 
przeciwnicy 
stracili odwagę i zaczęli uciekać, a Protektorzy ruszyli za nimi.
- Stać! - rozkazał Darrick. - Wycofać się!
Wracali do względnie bezpiecznego głównego korytarza, gdy Darrick obejrzał się 
przez 
ramię i zobaczył jakieś poruszające się postacie.
- Na ziemię! - ryknął.
Upadli na ziemię i przeturlali się w stronę drzwi. Chwilę później Kule-Płomieni 
przeleciały z rykiem korytarzem, rozbijając się o ściany, i wyleciały przez 
puste okna.
Darrick podniósł się i zobaczył, że Protektorzy już stoją i patrzą na niego 
wyczekująco.
- Cierpliwości - powiedział.
Tego Protektorom nigdy nie brakowało.
* * *
Ren wpatrywała się w niebo. Jej łuk nie był naciągnięty, ale miała przygotowaną 
strzałę. 
Po niebie pędzili magowie, zbyt szybko, by nadążyła za nimi ona lub jej ludzie. 
Bez 
wątpienia chcieli wylądować wewnątrz domu, podczas gdy ich siły atakowały Kruków 
i 
Protektorów. Słyszała odgłosy bitwy dochodzące od strony frontowego wejścia, a 
głuche 
uderzenia z tyłu oznaczały ataki na skrzydła.
Usłyszała gwizdnięcie z lewej strony, to elf z Gildii wskazywał w górę i w 
prawo. Ren 
podążyła wzrokiem za jego palcem. Ośmiu magów szybko obniżało lot. Po całym 
sadzie 
rozeszły się ostrzeżenia. Łuki zostały naciągnięte.
Ren oddychała głęboko i regularnie, przyglądając się, jak wybrany przez nią cel 
porusza 
się w powietrzu. Niebo na chwilę rozjaśniło się, lecz teraz ponownie zbierały 
się chmury, a 
wiatr stawał się coraz mocniejszy. Jego podmuchy uderzały w sterty liści w 
sadzie i 
podsycały ogień płonący po prawej stronie, w pobliżu drzwi do głównego holu.
Magowie zeszli niżej. Ren jeszcze mocniej naciągnęła łuk. Jej strzała wzbiła się 
w niebo i 
wbiła się w szyję maga, który bez słowa spadł. Zaraz potem nad sadem pofrunęły 
jeszcze trzy 
strzały i kolejni dwaj magowie uderzyli o ziemię. Zostało jeszcze pięciu.
Ren wyjęła kolejną strzałę i spojrzała w lewo. Zobaczyła jeszcze więcej magów. 
Tuzin.
- Każdy wybiera swój cel. Strzelajcie szybko - zawołała. - Lewa, nadchodzą.
Wypuściła kolejną strzałę, która trafiła jednego z magów w ramię. Jego skrzydła 
zamigotały, pojawiły się ponownie i zniknęły, a on z głośnym krzykiem poleciał w 
stronę 
ziemi. Jego ciało uderzyło o zawalony dach zachodniego skrzydła domu.
Powietrze przecięło jeszcze więcej strzał, dwie nie trafiły w cel. Tymczasem Ren 
widziała 
już sześciu magów lądujących na ziemi. Rozproszyli skrzydła i teraz zbliżali się 
szybko, 
przygotowując zaklęcia.
Ren czuła, jak elfy ogarnia panika. Znów strzeliła, trafiając kolejnego maga w 
oko.
- Strzelać, strzelać - zachęcała.
Ale magowie nie chcieli ich atakować. Zwrócili się w stronę drzwi po prawej 
stronie i 
wypuścili Kule-Płomieni. Drzwi eksplodowały do wewnątrz. Potem nadeszły kolejne 
kule i 
jeszcze następne, i sad wypełnił ogień.
Rozdział 39
- Kryć się! - krzyknął Hirad, kiedy na ich plecy spadł deszcz szkła i drewna.
Od przodu znów natarli na nich Dordovańczycy. W sadzie pojawiało się coraz 
więcej 
świateł, krzyki wzbijały się echem w niebo.
- Ilkar! - krzyknął Bezimienny, uderzając mieczem w twarz atakującego go 
Dordovańczyka. Przeciwnik zatoczył się, ostrze przebiło czubek jego brody i 
rozcięło kość. - 
Opuść tarczę i sprawdź tyły.
Hirad zrobił unik i zatopił miecz w piersi przeciwnika. Za jego plecami 
wybuchało coraz 
więcej czarów.
- Bezimienny! - krzyknął, z łatwością zbijając pchnięcie. - Druga linia!
- Jeszcze nie. Idź. My możemy ich tu utrzymać.
I rzeczywiście. Protektorzy sieli postrach wśród atakujących Dordovańczyków, w 
ścisku 
ich magowie nie mogli rzucać czarów, nie narażając swoich ludzi. W miarę 
odciągania do 
tyłu martwych i rannych podłoga stawała się coraz bardziej śliska od krwi.
- Mów, Ilkar, co tam się dzieje - poprosił Bezimienny, wbijając sztylet w ciało 
wroga. 
Obok niego Aeb gładko odciął Dordovańczykowi uzbrojone ramię, lecz sam też 
został ranny 
w prawą rękę.
- Elfy z Gildii są w rozsypce, magowie otoczeni.
- Trzymać się blisko, Krucy - rozkazał Bezimienny. - Nacieramy!
Hirad zaryczał i zaatakował, ignorując ból protestujących mięśni.
* * *
Lyanna była bardzo nieszczęśliwa. Siedziała przy stole i próbowała rysować i 
bawić się 
lalką, ale otaczające ją odgłosy były zbyt przerażające. Widziała starsze panie 
leżące w 
łóżkach i jęczące, jakby coś je bolało. Od huków i łomotów podskakiwały kubki na 
stole, a 
podłoga pod jej krzesłem drżała.
Wiedziała, że to wszystko przez magię. Mogła ją wyczuć, ale nie rozumiała jej, a 
kiedy 
próbowała wejść w umysły starszych pań, pęd wiatru wypchnął ją stamtąd i 
przyprawił o ból 
głowy. Płakała cicho, mając nadzieję, że przyjdzie jeden z tych dziwnych ludzi i 
zobaczy, jak 
ona się czuje. Ale oni stali i tylko wyglądali przez okna albo otwarte drzwi do 
sali balowej i 
jadalni.
Potem magiczne hałasy ucichły, ale starsze panie nadal leżały nieruchomo. 
Chociaż 
oddychały, ich twarze nie wyglądały dobrze. Były spocone i bardzo blade. Lyanna 
zeszła z 
krzesła i podeszła do nich.
- Ephy? - zapytała, kucając przy kruchej elfce. - Wszystko dobrze, Ephy?
Ephemere powoli otworzyła oczy i usiłowała się uśmiechnąć. Potem uniosła rękę i 
Lyanna zobaczyła, jak drży, kiedy gładzi ją po policzku.
- Jesteśmy takie zmęczone, Lyanno - wyszeptała Ephemere. - Czy pozwolisz, że 
trochę 
się prześpię?
- Mama powiedziała, że jeśli będę się bać, mogę być z tobą.
- Tylko chwileczkę - powiedziała elfka i jej dłoń opadła. - Tylko chwileczkę - 
powtórzyła 
słabnącym głosem.
Lyanna tupnęła nogą. To nie w porządku. Nikt nie chce jej pocieszyć, a ona 
potrzebuje 
kogoś już teraz. Chciała do mamy. Pamiętała, co jej powiedziano, ale to nie 
miało znaczenia. 
Podeszła do drzwi jadalni, gdzie stał jeden z zamaskowanych mężczyzn, i 
próbowała 
przecisnąć się między jego nogami, ale on położył rękę na jej ramieniu i 
spojrzał na nią z 
góry.
- Masz tu zostać - rzekł. - Tam jest niebezpiecznie.
- Nie - odparła coraz bardziej zniecierpliwiona Lyanna. - Boję się, chcę do 
mamy, i to już.
- W kuchni jest bezpieczniej - odparł tamten. - Nie pozwolę ci wyjść.
Lyanna cofnęła się, a on puścił jej ramię i wyprostował się. Próbowała przebiec 
obok 
niego, ale łatwo ją zatrzymał, popychając delikatnie do tyłu.
- Nie! - krzyknęła. - Puść mnie!
Mężczyzna kucnął, aby na nią spojrzeć, i wtedy dziewczynka zajrzała w jego oczy. 
Były 
okropne, jakby zniknęła jakaś jego część.
- Matka będzie bardzo zła, jeśli stąd wyjdziesz. Zostań.
- Nie wolno ci zatrzymywać mnie - zaprotestowała Lyanna, nie rozumiejąc, co 
mówi, ale 
pewna, że właśnie tak należało powiedzieć. - Mogę sprawić, że poczujesz się 
bardzo źle.
Kucający przed nią mężczyzna wzdrygnął się.
- Proszę, zostań tu.
- Nie chcę.
Mężczyzna milczał przez chwilę. Za jego plecami zobaczyła idących w jej stronę 
wszystkich pozostałych mężczyzn. Poczuła się jeszcze bardziej przerażona. Byli 
tacy wielcy i 
tak dziwnie wyglądali. No i chcieli ją zatrzymać. Mogli nawet ją skrzywdzić.
- Uprzedzałam cię, ale ty nie chciałeś mnie słuchać - powiedziała Lyanna, 
czując, jakby 
coś pozbawiało ją umysłu i ciała. - A ja nie chcę tu zostać, nie chcę.
Wiatr w jej głowie przybrał na sile, czuła, że jej groźba jest bardzo łatwa do 
wykonania.
Nagle stojący przed nią mężczyzna złapał się obiema rękami za głowę i wrzasnął. 
Upadł 
do tyłu, uderzał nogami i rękami w kuchenną podłogę, jego ciało podskakiwało i 
skręcało się. 
Lyanna cofnęła się i spojrzała na pozostałych, którzy stali cicho, zaciskając i 
rozluźniając 
ręce. Słysząc dźwięki, jakie wydawał, zaczęła płakać.
- Przepraszam - zawołała, biegnąc do jadalni. - Przepraszam. Maaamooo!
Jej krzyki niosły się echem po domu, w którym toczyła się walka.
* * *
Aeb zawahał się i z trudem sparował cios. Mimo to ostrze zraniło go w biodro i 
mężczyzna aż jęknął z bólu.
- Aeb, Aeb - krzyknął Bezimienny, machając szaleńczo mieczem, by odepchnąć 
atakujących Dordovańczyków. Naciskali mocno, a on wraz z Hiradem byli zmęczeni. 
Za nimi 
tarcza Ilkara powstrzymywała magów idących od strony sadu. Czuł, że 
niezmordowani 
Protektorzy znacznie zwolnili, ich ataki nie były już tak silne. - Aeb, odezwij 
się.
Protektor zamachnął się i przebił toporem ramię atakującego go mężczyzny.
- Lyanna opuściła kuchnię - oznajmił. - Wezwała moc Demonicznego-Łańcucha.
- Co? - Bezimienny zrobił wypad do przodu i sparował, nie wierząc w to, co 
usłyszał.
- Nasz brat cierpi. Czujemy jego ból. To... nas rozprasza.
Wszyscy Protektorzy wycofali się o pół kroku, zmuszając Bezimiennego i Hirada, 
by 
zrobili to samo. Powstałą lukę natychmiast zapełnili kolejni Dordovańczycy, 
wyraźnie 
zyskując pewność siebie. Stojącemu obok Bezimiennego Hiradowi zadrżała ręka, gdy 
sparował cios przeciwnika. Na jego pokrytym bliznami policzku pojawiła się 
świeża rana.
- Erienne! - zawołał Bezimienny. - Uwolnij zaklęcia i wracaj do sali balowej. 
Ilkar, idź z 
nią. Lyanna wyszła z kuchni.
Erienne rzuciła Kule-Płomieni nad głowami Kruków, po czym nie odwracając się, by 
sprawdzić, gdzie trafiły, ruszyła w stronę korytarza.
- Nie mogę zostawić tych drzwi - zaprotestował Ilkar.
- Idź! - zawołał Bezimienny. - Zabezpiecz drugą linię obrony. Powiedz 
Darrickowi, że 
nadchodzimy.
Kule-Płomieni trafiły w cel, zalewając ogniem trzeci rząd Dordovańczyków i po 
raz 
kolejny podpalając pociemniałe deski. Panika sprawiła, że żołnierze rzucili się 
w stronę 
Kruków. Bezimienny wbił miecz w bok mężczyzny, który się przed nim pojawił, a 
sztyletem 
przeciął jego gardło. Walczący obok niego Hirad przykucnął i ciął przeciwnika w 
nogi, a 
zmuszeni do działania Protektorzy dokończyli za niego robotę.
- Na mój sygnał przerwać - rozkazał Bezimienny. - Teraz!
Zrobili krok do tyłu i ruszyli biegiem. Bezimienny poruszał się wolno, więc 
Protektorzy 
otoczyli go z obu stron i podnieśli.
- Magowie w sali balowej. Magowie ruszyli przez sad - powiedział Aeb, a jego 
głos był 
zadziwiająco spokojny.
- Bogowie - mruknął Bezimienny. - Denser, podtrzymuj tarczę. - Wypadli zza rogu 
i 
wbiegli w korytarz prowadzący wzdłuż sadu.
- Darrick! - ryknął Bezimienny. - Druga linia. W sali balowej są problemy. 
Straciliśmy 
sad.
Darrick był już przed nim, jego miecz poruszał się szybko, gdy odpychał atak ze 
strony 
pierwszego skrzydła. Korytarz płonął, ogień rozprzestrzeniał się wzdłuż ściany 
graniczącej z 
sadem w stronę sali balowej. Przy wejściach do pozostałych skrzydeł Protektorzy 
zajęci byli 
walką.
Bezimienny widział, jak Ilkar i Erienne mijają trzecie skrzydło. Kilka chwil 
później 
powietrzem wstrząsnął wybuch. Część Protektorów nie miała żadnych szans, zginęli 
poparzeni, zanim upadli na ziemię. Płomienie omiotły sklepienie, powietrze 
wypełnił kurz i 
duszący dym. Dordovańczycy wpadli do wyłomu z lewej i prawej strony.
Nim Bezimienny zdążył poprosić, Protektorzy puścili go i pobiegli za Hiradem, 
pozostawiając go z Aebem, Darrickiem i Denserem, by stanowili tylną linię 
obrony. Modlił 
się, by Hirad szybko się przebił. Inaczej będą w pułapce.
* * *
Lyanna zatrzymała się w ciemnej sali balowej. Tu było więcej mężczyzn w maskach, 
lecz 
oni także nie poruszali się, tak samo jak ci w kuchni. Nie wiedziała, co 
zrobiła, ale czuła, że to 
coś złego i że nie potrafi tego powstrzymać.
- Mamusiu, gdzie jesteś? - zawodziła, a jej oczy wypełniały łzy. Mocno ściskała 
w ręce 
lalkę.
Po przeciwnej stronie sali balowej słyszała krzyki i odgłosy walki, widziała też 
wysokie 
płomienie. To tam byli mama i tata, pomagali ją chronić. Zagryzła dolną wargę, 
niezdecydowana. Powinna wrócić do kuchni, żeby być ze starymi paniami i 
sprawdzić, czy 
dziwny mężczyzna poczuł się lepiej. Ale tak bardzo chciała być z mamą. Może mama 
nie 
będzie bardzo zła, mimo że już nie chciała mieć więcej kłopotów.
Coś działo się w górze. Podniosła wzrok na sufit, gdzie była wielka dziura. 
Niebo było 
bardzo ciemne i wkrótce znów zacznie mocno padać, ale nie to zwróciło jej uwagę. 
Tam byli 
jacyś ludzie, opadali na skrzydłach i przechodzili przez otwór. Jeden nawet 
niósł w ramionach 
drugiego.
Było ich sześciu. Lyanna obserwowała ich, pragnęła umieć latać tak jak oni. 
Mężczyźni w 
maskach poruszyli się i zaczęli biec w jej stronę. Dziewczynka krzyknęła i 
zaczęła uciekać, a 
oni pobiegli za nią. Jeden z nich chwycił ją w ramiona, podczas gdy drugi 
odwrócił się w 
stronę latających ludzi. Wszyscy oni wylądowali i ich skrzydła zniknęły, a ten, 
który był 
niesiony, wyciągnął długi miecz. Lyanna próbowała się uwolnić, ale mężczyzna 
zbyt mocno 
ją trzymał.
- Mamusiu, pomocy! - krzyknęła. - Pomocy!
W sali zrobiło się zimno i pierwszy mężczyzna w masce upadł na ziemię, Ten, 
który ją 
niósł, pobiegł w stronę jadalni. Pomyślała, że jeśli będzie krzyczeć 
wystarczająco głośno, 
mamusia z pewnością ją usłyszy.
* * *
Ilkar biegł za Erienne, ale nie mógł za nią nadążyć.
- Erienne, zwolnij! Protektorzy zajmą się tym! - ryczał, ale ona wcale go nie 
słuchała.
Gdy byli dwadzieścia jardów od wejścia do sali balowej, w drzwiach pojawił się 
Protektor z wrzeszczącą Lyanną w ramionach. Biegł, ale nagle coś nim wstrząsnęło 
i zatoczył 
się do przodu. Ilkar poczuł chłód Lodowatego-Podmuchu i Protektor upadł, 
przykrywając 
dziewczynkę własnym ciałem i ratując w ten sposób jej kruche życie. Uwięziona 
Lyanna 
krzyczała i próbowała się wydostać, lecz on był zbyt ciężki i przyciskał jej 
nogi.
- Lyanna! - krzyknęła Erienne i przyspieszyła kroku.
Ilkar biegł za nią, modląc się, by Hirad był wystarczająco blisko. Tylko bogowie 
wiedzą, 
ilu Dordovańczyków jest w sali balowej. Tymczasem dordovański mag, wciąż jeszcze 
ze 
Skrzydłami-Cienia na plecach, wszedł do sali, rozejrzał się i podszedł do ciała 
Protektora, 
odsuwając je nogą. Erienne gwałtownie zatrzymała się, uniosła rękę do ust i 
tylko raz za 
razem bezradnie powtarzała imię Lyanny. Dziecko zaś wyciągało do niej ręce i 
błagało o 
pomoc.
Za plecami Ilkara rozległ się głośny wybuch, a jego myśli nagle stały się 
wyjątkowo 
jasne. Oto dordovański mag pochyla się, by pochwycić Dziecko Nocy i zabrać je z 
powrotem 
do Dordover, gdzie groźba Jedności zostanie raz na zawsze zażegnana. Najłatwiej 
byłoby 
pozwolić magowi zabrać ją, nie próbować go powstrzymać. Zrobić tylko niewielki 
wysiłek, 
by nikt nie mógł go potem oskarżyć, że nie próbował jej ratować. A to ocali 
kolegia i dopiero 
rozwijającą się nową Julatsę.
Dla julatsańskiego maga powinna to być jedyna możliwa decyzja. Jak to kiedyś 
powiedział o nim Bezimienny? Że nie wejdzie w drogę temu, kto chciałby 
dziewczynkę 
zabić. Sugerował, że dla niego ratowanie kolegium było ważniejsze niż życie 
dziecka.
Ilkar nie wiedział, co go opanowało. Nigdy wcześniej nawet nie marzył o 
zrobieniu 
czegoś takiego, lecz teraz podświadomość pokierowała jego ciałem, nawet nie 
kłopocząc się 
angażowaniem w to świadomej części jego umysłu. Wyciągnął z pochwy miecz, swoją 
jedyną 
broń, i rzucił go przez całą długość korytarza.
Miecz przekoziołkował, po czym odbił się od ściany i uderzył maga, pozbawiając 
go 
równowagi oraz skrzydeł. Mag zatoczył się do tyłu, a w tej samej chwili Erienne 
rzuciła się w 
stronę Lyanny i złapała ją w ramiona. Dordovański mag znów chciał zaatakować, 
lecz tym 
razem Ilkar chwycił go w pasie i obaj wpadli z powrotem na salę balową.
* * *
Hirad przebił mieczem gardło pierwszego Dordovańczyka, rozerwał jego krtań i 
tętnicę 
szyjną, po czym popchnął go w głąb korytarza. Za nim Protektor zadał cios znad 
głowy i 
mimo hełmu rozbił kolejnemu napastnikowi głowę. Nie próbując nawet odzyskać 
broni, zdjął 
z pleców miecz i przebił nim brzuch trzeciego.
Barbarzyńca zaryczał, czuł, jak krew z szumem przepływa przez jego żyły. Był 
pełen 
mocy i bardzo, ale to bardzo zły. Odepchnął cios wymierzony w jego pas i lewą 
pięść wbił w 
nos przeciwnika. Potem obrócił się na pięcie, trafiając mężczyznę w twarz lewym 
łokciem, a 
później prawym, po czym jeszcze poprawił prawą pięścią. Dordovańczyk upadł na 
ziemię ze 
zmasakrowaną twarzą, a Hirad już był pośród wrogów.
- Dalej, bydlaki!
Uderzył kolejnego Dordovańczyka mieczem w czoło, przebijając kości, tak że mózg 
wypłynął przez czubek czaszki. Potem kopnął go, odpychając ciało na bok, i znów 
miał wolną 
drogę.
- Ilkar, już idę!
Minęli go dwaj Protektorzy, nim Hirad do nich dołączył, zdążyli zmasakrować tych 
wojowników, którzy biegli za Erienne i Ilkarem. Z oczami przesłoniętymi czerwoną 
mgłą 
barbarzyńca wybrał kolejny cel ataku.
* * *
Denser rozpaczliwie skupiał się na Pancerzu-Ochrony, od którego odbijały się 
strzały i 
bełty. - Stójcie za mną i atakujcie dopiero wtedy, gdy wejdą kilka kroków w 
głąb.
Bezimienny kuśtykał ciężko korytarzem, mając Aeba po lewej i Darricka po prawej 
stronie. Przed nim biegł Hirad, który wpadł w szał i mieszał szyki wybiegającym 
z korytarzy 
napastnikom. Nie wiedzieli, kogo mają atakować. Aeb zadecydował za nich, 
szarżując i 
ciosem topora pozbawiając głowy jednego z nich.
Bezimienny szedł za nim. Każdy krok sprawiał, że kręciło mu się w głowie.
- Do kuchni. Trzecia linia. Trzecia linia!
Aeb zablokował cios mieczem i uderzył nisko toporem, odcinając stopę 
dordovańskiemu 
magowi, który padł na ziemię, ściskając tryskający krwią kikut. Protektor 
blokował wyjście 
ze skrzydła, dając im czas, lecz wkrótce tamtych będzie zbyt wielu. Bezimienny 
przyspieszył.
- Denser, zostań ze mną - polecił, każdy krok odzywał się palącym bólem w 
plecach.
- Idę za tobą, Bezimienny. Powiem ci, kiedy masz biec.
Bezimienny dotarł do walczących. Jeden z dordovańskich żołnierzy natarł nań z 
uniesionym mieczem. Wielki mężczyzna może nie był teraz zbyt szybki, ale mimo to 
zdążył 
uchylić się w prawo i uderzyć z lewa, przecinając brzuch żołnierza i 
uniemożliwiając mu 
zadanie śmiertelnego ciosu. Drugi żołnierz był ostrożniejszy, ale jego uwagę 
odciągnął Aeb, 
który opuścił swój topór tuż przed jego nosem, aby następnie zagłębić go w 
twarzy innego 
wroga. Korzystając z tego, Bezimienny rzucił sztyletem, żołnierz łatwo go odbił, 
ale 
jednocześnie odsłonił się. I wtedy Kruk rozpłatał mu brzuch. Czuł, że z bólu 
robi mu się 
niedobrze. Ból promieniował wzdłuż pleców aż do głowy.
- Biegnij! - krzyknął Denser.
Bezimienny obejrzał się i z trudem przełknął ślinę. Dordovańczycy szarżowali, 
porzuciwszy dalekosiężną broń na rzecz przewagi liczebnej. Darrick minął go, 
wykrzykując 
coś, czego nie usłyszał.
- Aeb, idziemy - powiedział Bezimienny.
- Tak. - Protektor uderzył żołnierza w twarz głowicą miecza i popchnął go na 
idących z 
tyłu towarzyszy.
Potem odwrócił się, chwycił Bezimiennego za ramię i pobiegli korytarzem.
- Przygotować drzwi! - krzyknął Bezimienny, zwalczając odruch wymiotny. Nie był 
pewien, jak długo zdoła ustać na nogach, a co dopiero poruszać się.
Z tyłu szybko zbliżali się Dordovańczycy. Będzie ciężko.
* * *
Ilkar skoczył, lądując na Dordovańczyku. Słyszał, jak potylica maga uderza o 
kamienie, 
czuł, jak jego chwyt słabnie. Za nim, potykając się, wbiegła do sali balowej 
Erienne. Ilkar 
rozejrzał się. Wokół pełno było atakujących.
- O, bogowie - westchnął. Wstał i pobiegł schylony ku najbliższemu magowi, 
modląc się, 
aby ten nie był przygotowany na atak.
* * *
Lyanna przywarła do matki, kiedy ta biegła przez salę balową do kuchni. Nagle 
wyrósł 
przed nimi jakiś mężczyzna z mieczem, który uderzył Erienne w twarz. Upadła, a 
Lyanna 
wrzasnęła, gdy wypadła matce z ramion. Nie chciała płakać, chciała podbiec do 
Erienne, ale 
mężczyzna zatrzymał ją i odepchnął.
- Wrócisz do domu, aby tam umrzeć, mała, ale wcześniej zobaczysz, jak zabijam tę 
sukę, 
twoją matkę.
Jego głos brzmiał dziwnie, ale mimo to zrozumiała go.
- Nie skrzywdzisz mojej mamy - powiedziała, a potem podniosła głos i wrzasnęła: 
- Nie 
skrzywdzisz mojej mamy!
* * *
Ilkar zatoczył się pod olbrzymim ciśnieniem many, gdy próbował w biegu dostroić 
się do 
spektrum. Przed nim stało sześciu magów z rękami przyciśniętymi do uszu. To, co 
przygotowywali, zniknęło, i Ilkar mógłby ich teraz zabić, gdyby nie moc many, 
która 
powaliła go na kolana. Macał rękami dookoła siebie, szukając pomocy. Przez drzwi 
do sali 
balowej wpadł Hirad, a za nim Protektorzy, w tym czasie światło many wpływało w 
Lyannę.
* * *
Hirad ujrzał Selika pochylającego się nad leżącą na ziemi Erienne. Obok stała 
Lyanna i 
wrzeszczała, ale tym nie chciał się teraz zajmować.
- Selik! - krzyknął, zbliżając się. - Mówiłem ci, że jeszcze się spotkamy.
Czarne Skrzydło obrócił się w jego stronę z mieczem w dłoni, a jego poraniona 
twarz 
wykrzywiła się w uśmiechu.
- Wiedziałem, że nigdy nie wydostanę się stąd żywy, ale przynajmniej przed 
śmiercią 
wyrwę serce Kruka. Najpierw twoje, a później tej suki. - Kopnął Erienne, 
trafiając ją w 
żołądek. Jęknęła z bólu. Lyanna zaczęła jeszcze głośniej krzyczeć.
- Śnij dalej, Czarne Skrzydło - warknął Hirad i podbiegł do przodu.
Nagle wszystkie ocalałe tafle szkła w całym domu zaczęły rozpadać się na tysiące 
odłamków. Wszystkie kawałki gipsu pękały i spadały na ziemię. Belki łamały się, 
dachówki 
leciały jak grad, a posadzka kołysała się.
Dom wypełnił potężny wyjący wicher. Korytarz zadrżał i dach zapadł się. Hirad, 
podobnie jak Selik, przewrócił się. Ujrzał Lyannę stojącą bez ruchu pośrodku 
tego 
szaleństwa, a zaraz potem Ilkara wrzeszczącego z bólu. Z jego nosa i uszu 
płynęła krew.
Wiatr zagłuszył wrzask elfa, lecz Hirad widział jego cierpienie. Musi przenieść 
go w 
bezpieczne miejsce.
- Ilkar! - zawołał, lecz przyjaciel nie mógł go słyszeć.
Z trudem podniósł się i walcząc z szalejącą wichurą, przebył kilkanaście kroków 
do 
miejsca, gdzie Julatsańczyk leżał w pozycji embrionalnej z twarzą wykrzywioną 
bólem. 
Próbował znów krzyknąć, ale to nie miało sensu. Rozejrzał się i zobaczył 
podobnie 
cierpiących dordovańskich magów. Przeniósł wzrok na Lyannę. Jeśli nikt jej nie 
powstrzyma, 
wszyscy magowie zginą.
* * *
Denser upadł, gdy podłoga podniosła się i popękała, a dach zaczął spadać na 
całej 
długości, rozrzucając wokół deski i dachówki. Szarża Dordovańczyków załamała 
się, 
żołnierze zakrywali głowy i wycofywali się.
Kawał drewna uderzył Bezimiennego w ramię, gdy pochylił się, żeby podnieść 
nieruchomego Xeteskianina z ziemi, a od nagłego bólu biodra aż zakręciło mu się 
w głowie. 
Wiatr, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczył, powalił go na ziemię tuż obok 
maga.
- Denser, co to?! - krzyknął.
- Lyanna - wykrztusił Denser przez zaciśnięte zęby, z nosa płynęła mu krew. - 
Erienne 
musi ją otoczyć tarczą. Ona nie będzie w stanie... tego utrzymać. Ściągnij je do 
kuchni. Al-
Drechar.
Bezimienny uznał, że rozumie, o co mu chodzi.
- Darrick, pomóż mi!
- Nie mogę - wrzasnął mu do ucha Darrick. - Muszę odnaleźć Ren. Nie mogę jej tam 
zostawić. - I pobiegł w prawo, w stronę drzwi do sadu.
Bezimienny podniósł Densera i wtedy ujrzał Aeba przedzierającego się w stronę 
sali 
balowej. Potężny mężczyzna pokuśtykał za nim, uchylając się przed lecącymi w 
jego stronę 
wraz z huraganem kawałkami cegieł.
W środku sali hałas był jeszcze większy.
Aeb, jeśli mnie słyszysz, zabierz dziewczynkę i Erienne. Musimy dostać się do 
Al-Drechar.
Aeb obejrzał się na Bezimiennego i pokiwał głową. Bracia Protektorzy natychmiast 
zaczęli czołgać się po ziemi. Jeden z nich potężnym ramieniem otoczył Lyannę, 
dwaj inni 
podnieśli Erienne. Za plecami Bezimiennego znów pojawili się Dordovańczycy. 
Walczyli z 
wiatrem, wybierając drogę wśród gruzów i trupów swoich towarzyszy. Lyanna 
podarowała 
im trochę czasu, lecz sądząc po cierpieniu na jej twarzy, niszczyło to jej 
umysł.
Rozdział 40
Kuchnia była oazą spokoju, lecz utrzymanie takiego stanu zabijało Al-Drechar. 
Wszystkie 
trzy siedziały na łóżkach z zaciśniętymi pięściami, a ich tarcza ledwie sięgała 
poza stół 
pośrodku pomieszczenia. Na zewnątrz szalała mana. Wszystko, co nie zostało 
zabezpieczone, 
podnosiło się i rozbijało o ściany lub tarczę. Kubki pękały, krzesła rozpadały 
się na kawałki, a 
sam stół przesuwał się po podłodze, jakby chciał je zmiażdżyć, zanim go 
powstrzymają.
Ephemere próbowała sięgnąć umysłem, aby sprowadzić Lyannę w obręb tarczy i 
uspokoić ją. Ale ona była zbyt daleko, zbyt daleko zaszła. Teraz nadszedł czas 
dla Erienne.
Drzwi od strony sali balowej otworzyły się gwałtownie. Broniący ich Protektor 
uniósł 
rękę do ciosu, ale zaraz pochylił się i wciągnął do środka Hirada i Ilkara. 
Zatrzasnął za nimi 
drzwi i znów stanął w gotowości, nieporuszony. Wicher szarpał jego ubraniem, 
gdyż stał na 
granicy tarczy.
- Gdzie ona jest, Ephy? - jęknęła Myriell. - Nie możemy tego utrzymać.
- Na zewnątrz - wydyszał Hirad. - Wciąż są na zewnątrz. - Spojrzał na Ilkara, 
aby 
upewnić się, czy nadal oddycha, i pobiegł w stronę drzwi do jadalni.
- Pospiesz się, Hirad - powiedziała Ephemere. - Pospiesz się.
Ale już nie musiał. Gdy otworzył drzwi, pojawił się w nich Protektor niosący 
Lyannę. 
Kiedy tylko wtoczył się w obręb tarczy, wycie wiatru i pękanie drewna ucichło, 
jakby ktoś 
przeciął sznur i opuścił kurtynę. Tarcza Al-Drechar odcięła dopływ many do 
Lyanny, a jej 
umysł nie był wystarczająco wyszkolony, by przedostać się przez tę barierę.
Usłyszeli odgłos kroków i w chwili, gdy w zniszczonym domu rozległy się okrzyki 
Dordovańczyków, którzy szykowali się do ostatniego ataku, do kuchni dotarł 
Bezimienny z 
Denserem, wspierany przez Aeba. Za nimi weszła para Protektorów niosących 
Erienne.
- Zablokujcie drzwi - rozkazał Bezimienny. - Kończy nam się czas.
- To już teraz, Erienne - szepnął Denser. - Żegnaj, ukochana.
Bezimienny zaczął przesuwać stół, by zablokować wejście. Tymczasem Denser 
podczołgał się do Erienne. Oboje spojrzeli na Lyannę leżącą sztywno w ramionach 
Protektora, który ją uratował.
- Zostaw ją, broń nas - rozkazał Denser.
- Tak, panie. - Protektor położył dziecko na ziemi.
- Erienne - odezwała się łagodnie Ephemere. - Wiesz, co musisz zrobić.
Erienne pokiwała głową, wzięła dziecko w ramiona i oparła się o Densera, gotowa 
do 
wejścia w umysł Jedności. Wiedziała, że już stamtąd nie powróci.
* * *
Darrick pobiegł w prawo, w stronę północnych drzwi do sadu. Trzymał się 
głębokich 
cieni rzucanych przez nadal szalejące w koronach drzew płomienie. Panująca wokół 
cisza po 
przejściu krótkiej, lecz gwałtownej nawałnicy many podkreślała każdy dźwięk. Za 
sobą 
słyszał krzyki Dordovańczyków, ale z przodu było cicho. Dotarł do wyrwanych z 
zawiasów 
drzwi i ostrożnie wyjrzał na zewnątrz, po czym ruszył wzdłuż prawej ściany 
budynku.
Biegł skulony od cienia do cienia, próbując przyjrzeć się skutkom kataklizmu. 
Większość 
drzew została powalona, wiele z nich Kule-Płomienia zamieniły w popiół. Ogień 
wciąż 
jeszcze pochłaniał wilgotną korę w całym sadzie. Podbarwione błękitem 
pomarańczowe i 
żółte płomyki podskakiwały i tańczyły na wietrze. Darrick zobaczył zwęglone 
szczątki 
czterech magów i jednego elfa.
Po prawej stronie Dordovańczycy biegli zniszczonym korytarzem w stronę sali 
balowej. 
Było ich zbyt wielu. Nawet biorąc pod uwagę liczbę Protektorów w kuchni i 
Kruków, którzy 
mieli do nich dołączyć, wrogowie mieli ogromną przewagę. To tylko kwestia czasu, 
kiedy 
zostaną zmiażdżeni.
Darrick przeklinał własną głupotę. Nie docenił rozmiarów ataku dordovańskich 
magów 
na sad, dlatego teraz to on musi poradzić sobie z tym problemem. Póki sad nie 
został 
opanowany, bez trudu bronili się na pierwszej linii, powoli przerzedzając 
szeregi atakujących. 
Wtedy czuł, że mogą wygrać i pozwolić Erienne zrobić to, co miała zrobić. Teraz 
jednak 
sytuacja stała się rozpaczliwa. Jeśli Dordovańczycy przebiją się do kuchni, 
wszystko będzie 
stracone.
Generał dotarł do południowych drzwi. Leżały tam trupy kolejnych pięciu magów, 
których strzały ściągnęły na ziemię. Darrick klęknął przy ostatnim. Ktoś podciął 
im gardła, 
zanim płomienie ogarnęły ich ciała, a więc któryś z elfów przeżył i nawet był w 
stanie użyć 
noża.
Nagle poczuł na szyi dotyk strzały.
- Powinnam nauczyć cię umiejętności tropienia. Co tu robisz? - usłyszał.
Darrick odwrócił się. Za nim stała Ren, a za nią jeszcze jeden elf. Miała 
paskudne 
poparzenie na prawym policzku, a z głębokiego cięcia przy lewym uchu płynęła 
krew.
- Szukam ciebie - odparł. - Dordovańczycy są przy trzeciej linii obrony. Krucy 
nie 
powstrzymają ich zbyt długo. Musimy coś zrobić. Masz jakieś pomysły?
Ren pokiwała głową.
- Tylko jeden.
* * *
Sześciu pozostałych przy życiu Protektorów ustawiło się po trzech przy każdych 
drzwiach. Bezimienny przyciągnął stół i zablokował nim jedne drzwi, a dwaj 
Protektorzy 
oparli się o nie, dlatego teraz mogli się spodziewać ataku jedynie od strony 
jadalni. I 
Dordovańczycy tak właśnie zrobili.
Cios za ciosem rozłupywali deski, a Protektorzy stali i czekali. Hirad był tuż 
za nimi. 
Wydawało mu się, że jego płuca zaraz wybuchną, kawał cegły uderzył go w głowę i 
teraz 
bolała go czaszka. Ale Erienne poświęca życie dla dziecka i on jest gotów zrobić 
to samo, by 
jej pomóc. Obok rozległo się stukanie ostrza o popękane kamienne płyty. Odwrócił 
się i 
napotkał zdecydowane spojrzenie Bezimiennego.
- Gotowy? - zapytał.
- A jak sądzisz? - odpowiedział Bezimienny.
- Co się stało z Darrickiem?
- Krzyczał coś o odnalezieniu Ren. I powinien jej poszukać. W końcu to on ją tam 
wysłał.
- Będzie dobrym Krukiem - stwierdził Hirad.
- Jeśli przeżyje, w co wątpię.
Bezimienny przestał stukać. Aeb stał po jego lewej stronie, Hirad po prawej, a 
resztę 
komitetu powitalnego stanowili Protektorzy. Drzwi do kuchni rozpadły się i 
stanęli w nich 
Dordovańczycy.
* * *
Darrick, Ren i pozostały przy życiu elf z Gildii, Aronaar, biegli dziwnie pustym 
korytarzem w stronę frontowego wejścia. Omijali leżące w kałużach krwi ciała, 
odgłosy walki 
dochodziły od strony kuchni.
Ren wyciągnęła rękę i zatrzymała ich.
- Spójrzcie, pod tamtymi drzewami naprzeciwko siedzi człowiek, którego słusznie 
uważałam za tchórza.
Darrick wytężył wzrok i ujrzał Vuldaroqa otoczonego przez trzech magów i dwóch 
żołnierzy. Siedział, najwyraźniej nie przejmując się lawiną śmierci, jaką 
wywołał, i czekał na 
wynik.
- Musicie wyeliminować tych magów - powiedział Darrick - i unieszkodliwić 
Vuldaroqa, 
przynajmniej jeśli chodzi o rzucanie czarów. Wygląda na to, że ci tutaj uniknęli 
efektów 
nawałnicy. Ja zajmę się żołnierzami.
- Obydwoma? - zapytała Ren.
- Bez problemu.
- No to bądź gotowy.
Ren machnęła na Aronaara i oba elfy bezgłośnie zniknęły w krzakach po obu 
stronach 
drzwi. Darrick rozejrzał się po okolicy, szukając kolejnych Dordovańczyków. 
Żadnych nie 
widział, ale osłona za Vuldaroqiem, jakieś trzydzieści jardów od niego, była tak 
gęsta, że 
musiał zaufać elfiemu wzrokowi.
Wyciągnął miecz, sprawdził ostrze i czekał. Vuldaroq powiedział coś do jednego 
ze 
swoich magów, a ten odwrócił się i wskazał w stronę plaży. Nagle zabrzmiał ptasi 
trel, 
zabrzęczały dwie cięciwy i obaj magowie upadli, każdy z wystającą z oka strzałą.
Darrick wyskoczył z ukrycia.
- Vuldaroq! - krzyknął i zaczął biec w jego stronę.
Widział, jak dwaj żołnierze ruszają do przodu, by go zatrzymać, Vuldaroq zaś i 
pozostały 
przy życiu mag przygotowują się do rzucania czarów. Znów zabrzęczały cięciwy. 
Tłusty 
dordovański Pan na Wieży krzyknął z bólu, gdy grot wbił się w jego ramię. Drugi 
mag nie 
miał tyle szczęścia.
Tymczasem Darrick wymierzył cios pierwszemu żołnierzowi, który niezgrabnie 
sparował 
i cofnął się, a miecz wypadł z jego dłoni. Potem generał skrzyżował broń z 
drugim 
żołnierzem, przerażonym, nie przygotowanym do walki młodzikiem. Darrick nie miał 
litości. 
Śledząc wzrokiem pierwszego mężczyznę, który pochylił się, by podnieść ostrze, 
Darrick 
zamachnął się z lewej. Jego przeciwnik odskoczył, żałośnie próbując się bronić.
Darrick odepchnął ostrze żołnierza, zrobił krok do przodu i wbił miecz w jego 
żołądek, a 
potem kopniakiem odrzucił ciało. Uwolniwszy w ten sposób miecz, odwrócił się i 
przeciągnął 
nim po piersi drugiego mężczyzny, który nie był jeszcze gotów do walki. Ten 
upadł na 
ziemię, przyciskając rękę do żeber i ciężko dysząc. Darrick stanął nad nim i 
zatopił zimny 
metal w jego piersi.
Kiedy podniósł wzrok, zobaczył Vuldaroqa w towarzystwie Ren i Aronaara. Ren 
trzymała sztylet przystawiony do gardła mężczyzny, a Aronaar rozglądał się wokół 
w 
poszukiwaniu zagrożenia.
- Zaprowadźcie go do domu - polecił.
- Zapłacisz za to, Darrick. Dezercja, a teraz zdrada Lystern. Zawiśniesz. Zajmę 
się tym 
osobiście.
Darrick chwycił Vuldaroqa za zranione ramię, aż mag jęknął.
- Jeszcze jedno słowo i zarżnę cię tu, na miejscu, tłuściochu - wychrypiał. - To 
wasz 
przeklęty sojusz z Czarnymi Skrzydłami sprowadził na nas to wszystko, ale teraz 
będziesz 
wykonywał moje rozkazy. Zrozumiano?
Vuldaroq był przerażony, Darrick dobrze to widział. Jego twarz była biała z 
bólu, z czoła 
spływał mu pot. Aby podkreślić swoje słowa, Darrick przekręcił strzałę tkwiącą w 
ranie. 
Vuldaroq jęknął.
- Zrozumiano?
Mag pokiwał głową. Szybko przeszli przez korytarz, wybierając drogę między 
trupami i 
stertami gruzów. Z każdą chwilą odgłosy walki stawały się coraz głośniejsze. 
Teraz to 
Darrick przyciskał ostrze do pleców Vuldaroqa, a Ren i Aronaar szli tuż przed 
nimi. W taki 
sposób zbliżyli się do sali balowej.
Wewnątrz zobaczyli leżące bez ruchu ciała Protektorów i jęczących dordovańskich 
magów.
- Pilnuj ich, Aronaar - powiedział Darrick. - Ren, pora z tym skończyć.
* * *
Erienne ostrożnie przepływała ponad świadomością Lyanny, czując jej napięcie i 
ból, i 
łagodziła je. Potem weszła głębiej i odnalazła serce magii, gdzie mana wiła się 
i pulsowała. 
Podążyła za jej mackami do miejsca, gdzie pożerały ciało dziewczynki, wysysały 
jej siły i 
niszczyły ją. Wyciągnęła rękę, by usunąć jedną z nich, lecz one szarpnęły się i 
Erienne 
poczuła jakby uderzenie, od którego aż zakręciło jej się w głowie.
Zebrała się w sobie i znów zbliżyła. Przypomniała sobie słowa proroctwa. „Matka 
ukoi 
wewnętrzne zniszczenia, otwierając umysł przed mocą i sama przyjmując śmierć, 
którą 
obiecano Niewinnemu. Gdyż jeśli Niewinny zawiedzie, to samo stanie się z jego 
matką.”
Zbliżyła się jeszcze bardziej. W umyśle jej dziecka był potwór, który pochłaniał 
magię i 
karmił się jej życiową energią po to, aby stać się silniejszym. Jego jedynym 
celem była śmierć 
własnego żywiciela. Dordovańczycy przypadkowo go obudzili, Lyanna nieświadomie 
go 
karmiła, zaś Al-Drechar były zbyt słabe, by obronić ją przed nią samą. Dlatego 
Lyanna 
szybko gasła. Jej ostatni wybuch nakarmił potwora olbrzymią mocą i odebrał małej 
dziewczynce ducha.
Koncentrując swój umysł i swoją manę, Erienne rzuciła się do środka, a potwór 
otworzył 
szpony, by ją przywitać.
Nie, mamusiu.
Lyanna?
Nie wolno ci tam wejść. To coś złego.
Ale to coś jest wewnątrz ciebie, kochanie, i musi zostać zniszczone, bo inaczej 
umrzesz.
Ale jeśli ty tam wejdziesz, ciebie też zabije.
Wiem, kochanie. Ale ja zawsze tam będę, wewnątrz ciebie, i będę ci pomagać, gdy 
będziesz dorastać.
Nie będziesz. Erienne wyczuwała płacz córki, ale skradała się dalej. Będziesz 
martwa. Ty 
nie możesz umrzeć.
Jest inny sposób.
Erienne zatrzymała się. To był inny głos, który od razu rozpoznała.
Ephemere, wynoś się z umysłu mojego dziecka.
Erienne, Erienne, czy ty niczego nie rozumiesz? To nie jest umysł twojego 
dziecka. To 
umysł Jedności. Konstruktu many, będącego nami wszystkimi.
Co masz na myśli? Serce Erienne zaczęło szybciej bić.
Jedność nie przypomina magii kolegiów. Ma swoją postać. Jest istotą, która jeśli 
zostanie 
raz przebudzona, łączy się z umysłem maga, tworząc harmonię. I właśnie teraz się 
przebudziła, ale nie może tu pozostać.
Czemu nie? Erienne przez chwilę czuła się zagubiona, a gdy pojęła powagę słów 
Ephemere, zamarła. Nie waż się jej skrzywdzić, stara wiedźmo, bo, na bogów, 
zabiję cię 
własnymi rękami.
Lyanna już nie czuje bólu. Jej ciało jest zbyt młode, by pomieścić w sobie to, 
co się w niej 
przebudziło. Próbowałyśmy ją uczyć, uczynić ją silniejszą. Ale ona nie ma 
fizycznej 
dojrzałości, by pomieścić umysł Jedności.
Mogę ją uratować, Ephemere. Tinjata szczegółowo to opisał. Wynoś się i pozwól mi 
to 
zrobić.
On się mylił. Nie odczytał prawidłowo wszystkich znaków. Jesteś tu, bo jesteś 
matką 
dziecka. Bo tylko ty masz empatię, która potrzebna jest Jedności, by mogła 
przeżyć, skoro 
Niewinny nie może. To właśnie dlatego ty otwierasz się na Jedność. Myślałam, że 
to 
zrozumiałaś, Erienne.
Co zrozumiałam?
Och, moja droga Erienne, to my nie wpuszczamy cię do jej umysłu, byś ją 
uratowała.
* * *
Hirad z trudem zablokował cios. Czubek miecza drasnął jego prawy policzek, 
tworząc 
ranę symetryczną do wcześniejszej. Skoczył do przodu, a jego szybkość zaskoczyła 
Dordovańczyka, który cofnął się i odepchnął swoim mieczem ostrze Hirada.
Kruk nie miał już gdzie uciekać. A skoro Denser i Ilkar nie mogą już rzucać 
czarów, nie 
ma wsparcia. Czuł, że szybko słabnie. Obok niego Bezimienny stękał z każdym 
ciosem. Jeden 
z Protektorów już nie żył, dwaj inni i Aeb byli ranni, a Dordovańczycy 
zastępowali swoich 
rannych i zmęczonych nowymi wojownikami, coraz bardziej osłabiając przeciwników.
Barbarzyńca szybko uniósł miecz do góry, a przeciwnik odskoczył, aby uniknąć 
ciosu. 
Potem mężczyzna szybko natarł i barbarzyńca przykucnął, ostrze przeleciało nad 
jego głową, 
a wtedy on pchnął mieczem, przebijając plecy żołnierza. Hirad cofnął się i 
popatrzył na głowy 
wrogów, próbując ich policzyć. Zbyt wielu. Zbyt wielu.
- Bezimienny? - zapytał, łapiąc miecz obiema rękami, aby zablokować cios na 
głowę. 
Odbił broń napastnika w bok i szybko zamachnął się swoją. Przeciwnik cofnął się, 
aby 
uniknąć ciosu.
- Walcz dalej - odrzekł Bezimienny, choć jego oddech był urywany, a w głosie 
słychać 
było desperację. - Musimy wierzyć.
Walczący za Bezimiennym Aeb wbił topór w pancerz na piersi Dordovańczyka, który 
poleciał do tyłu, między swoich towarzyszy. Tymczasem przeciwnik Hirada stracił 
równowagę, barbarzyńca wykorzystał okazję i przeciągnął ostrzem po jego gardle. 
Trysnęła 
fontanna krwi. Dordovańczyk padł z charkotem, czyjeś ręce odciągnęły go do tyłu 
i kolejny 
żołnierz zajął jego miejsce.
Wkrótce ktoś nie wytrzyma. Hirad, choć bolały go mięśnie i paliły płuca, 
zaryczał, 
ponownie oczyszczając swój umysł, i przyrzekł sobie, że to nie będzie on.
* * *
Darrick nie brał udziału w walce, obserwował, jak oddziały Dordover 
nieprzerwanie prą 
do przodu. Widział, jak miecz Hirada wznosi się i opada, blokuje ciosy i zatacza 
kręgi. 
Widział również, w jakim kierunku zmierza walka. Jego przyjaciele zginą.
- Odwołaj ich - zażądał.
Vuldaroq nic nie odpowiedział.
- Ren, sądzę, że powinniśmy odwrócić ich uwagę. Strzelaj, póki cię nie zauważą.
Ren westchnęła, napięła łuk i wypuściła strzałę, która zatopiła się w karku 
walczącego z 
tyłu Dordovańczyka. Mężczyzna poleciał na tych z przodu.
- Odwołaj ich - powtórzył Darrick. Czubek jego miecza wbił się nieco głębiej w 
szyję 
maga, a druga ręka jeszcze raz spoczęła na strzale. - Jeśli moi przyjaciele 
zginą, ty także 
zginiesz. Obiecuję.
Ren znowu wystrzeliła i kolejny żołnierz upadł, a wtedy ci z tyłu szybko się 
odwrócili. 
Niektórzy zaczęli się do nich zbliżać. Ren nałożyła kolejną strzałę i napięła 
łuk. Darrick 
uniósł rękę, aby powstrzymać Dordovańczyków.
- Twój ruch, grubasie - wyszeptał. - Albo wszyscy przeżyjemy, albo wszyscy 
umrzemy. 
Wybieraj.
* * *
Hirad zobaczył poruszenie na tyłach Dordovańczyków, lecz nie mógł wyraźnie 
dostrzec, 
co jest tego przyczyną. Potem napastnicy zaczęli się cofać, a okrzyki zachęty do 
walki 
zamieniły się w ostrzegawcze krzyki. Wokół Kruków zrobiło się luźniej.
- Dalej, Krucy! - zawołał Hirad, i choć obok niego był tylko Bezimienny, 
Protektorzy 
również przyjęli zaproszenie do walki i ruszyli naprzód.
Hirad wbił ostrze w pierś wroga, wgniatając kolczugę i pozbawiając go tchu. 
Żołnierz nie 
mógł zablokować ciosu i Hirad przeciągnął mieczem z prawa na lewo i w dół, do 
brzucha. 
Obok walczył Bezimienny, ogłuszając atakującego ciosem w hełm. Jeszcze dalej 
ostrze Aeba 
świszczało w powietrzu tak, jak przez cały dzień, jego czubek rozciął gardło 
przeciwnika.
Nagle rozległy się krótkie, ponaglające krzyki, i Hirad pomyślał, że to rozkaz 
wycofania 
się. Dordovańczycy rzeczywiście zrobili krok do tyłu. Rzucił się, aby dalej 
atakować, ale 
powstrzymał go głos Darricka.
- Hirad, stój!
Zaskoczony barbarzyńca zatrzymał się.
- Stać - powiedział Bezimienny. Protektorzy także natychmiast się zatrzymali.
Dordovańczycy wycofywali się do jadalni. Było ich dwudziestu, może więcej. 
Hirad, 
oddychając ciężko i spływając potem, zobaczył, jak się rozstępują, a między nimi 
idzie 
Vuldaroq z mieczem Darricka przy szyi. Obok nich szła Ren z napiętym łukiem.
Hirad uśmiechnął się i chciał coś powiedzieć, kiedy nadbiegła z krzykiem 
Erienne.
* * *
Wyślizgnęła się z umysłu Lyanny z żądzą mordu w sercu. Chciała ostrzec Densera, 
w 
jakiś sposób przekazać mu wiadomość. Lecz macki chwytały ją, z każdym uderzeniem 
serca 
potwór atakował, pozwalając Lyannie umrzeć. Wtedy, kiedy żywił się nią i czerpał 
z niej siły, 
jednocześnie podtrzymywał ją przy życiu niczym jakiś pasożytniczy grzyb. Teraz 
chciał 
wyssać z niej wszystko, nim przerzuci się na następną ofiarę. Al-Drechar nie 
były 
przygotowane na utratę tego, co tak długo hodowały we wnętrzu Lyanny, dlatego 
przeniosły 
potwora do innego, silniejszego nosiciela. A wybór był doskonały.
Erienne wyrywała się ku świadomości, walcząc z potworem, który przywarł do niej 
i 
zalewał jej umysł, pokazując cuda, kusząc swoją mocą. Ale ona nie chciała żadnej 
z tych 
rzeczy. Chciała tylko, aby jej dziecko żyło.
Otworzyła szeroko oczy, serce tłukło się jej w piersi. Spojrzała na Lyannę. Była 
nieruchoma, tak bardzo nieruchoma. Z jej ust wyrwał się krzyk, masowała 
dziewczynce 
ramiona, piersi i plecy, nakazując pulsowi bić, ustom poruszać się, a płucom 
wciągać 
powietrze.
Jakby z oddali czuła, że Denser coś mówi do niej, woła ją, krzyczy, wreszcie 
wrzeszczy. 
W jej głowie panowała istna kakofonia. Położyła dziecko na ziemi i strząsając 
wbijające się w 
nią dłonie, przyłożyła usta do ust córki, raz po raz wtłaczając w nie powietrze.
Nie słyszała niczego poza rykiem w głowie i szeptem, że już jest za późno. 
Odgarnęła 
nieposłuszne pasemko włosów ze ślicznej buzi Lyanny, pogładziła drżącymi palcami 
siniejące usta i doskonałe policzki, na które teraz kapały jej łzy.
- Moja biedna dziewczynka. Przepraszam.
Poczuła obejmujące ją ramiona Densera, ryk powoli ucichł.
- Puść mnie - powiedziała cicho.
Rozluźnił uścisk, a ona zerwała się na równe nogi, wyciągnęła nóż z pochwy i 
rzuciła się 
na Ephemere, raz po raz wbijając ostrze w pierś Al-Drechar.
- Morderczyni! - krzyczała. - Morderczyni!
Odciągnęły ją silne ramiona męża. Znów zaczęła się wyrywać.
- Zabiłyście ją, suki! - szalała. - Zabiłyście ją!
Próbowała się uwolnić, ale jej ramiona unieruchomiło więcej dłoni, wyrwano jej z 
ręki 
sztylet. Przed jej oczami pojawiła się twarz Densera, położył dłoń na jej karku 
i przyciągnął ją 
do siebie.
- Zabiły moją córkę - wyszeptała. - Zabiły moją córkę.
A potem zapadła ciemność.
* * *
Hirad drżał. Nie rozumiał, co się stało. Lyanna leżała martwa na kuchennej 
podłodze, a 
Erienne zabiła Ephemere, podczas gdy reszta Al-Drechar spoglądała na to zbyt 
zaskoczona 
lub zbyt słaba, aby zareagować. Bezimienny odciągnął Erienne, a Aeb odebrał jej 
sztylet.
Odwrócił się, wciąż ściskając w dłoni zakrwawiony miecz. Ilkar siedział 
przygarbiony i 
półprzytomny. Darrick przyprowadził Vuldaroqa. Żołnierze Dordover trzymali się z 
tyłu, 
opatrując rannych i spoglądając uważnie na Protektorów, jedynych ludzi wciąż 
jeszcze 
gotowych do walki.
Hirad ciężko odetchnął. Denser płakał, Erienne spoczywała w jego ramionach. 
Barbarzyńca odwrócił się do Darricka, wciąż trzymającego miecz przy szyi 
Vuldaroqa.
- Dziękuję - powiedział, choć miał wrażenie, że ponieśli całkowitą klęskę.
Darrick wzruszył ramionami. Dordovańczycy stali, milcząc, w grupkach, oddzieleni 
od 
kuchennych drzwi przez Ren i Aronaara, którzy właśnie wyszli z sali balowej.
- Właściwie to nie miało żadnego znaczenia, prawda? - zapytał generał.
Hirad pokręcił głową. Spojrzał na nieruchomą Lyannę i ohydny zakrwawiony strzęp, 
który kiedyś był Ephemere. Obok siedziały z zamkniętymi oczami Myriell i Cleress 
i 
trzymały w dłoniach ręce martwej siostry.
Vuldaroq przełknął ślinę.
- Czy mógłbyś łaskawie to zabrać? - Wskazał na czubek miecza Darricka. - Z dość 
oczywistych powodów nie stanowię już zagrożenia.
- Hirad? - zapytał Darrick.
- Nie możemy go zabić, więc równie dobrze możemy go wypuścić - uznał 
barbarzyńca.
Darrick schował miecz do pochwy, a Vuldaroq rozluźnił się. Hirad spojrzał na 
Bezimiennego. Wzrok potężnego mężczyzny był utkwiony w ciele dziecka.
- Bezimienny?
- Wszystko na nic - powiedział. - Biedna mała. Nigdy nie dano jej szansy.
- Ale musieliśmy spróbować - odparł Hirad.
- Od początku była stracona, prawda? - Bezimienny wskazał na Al-Drechar. - One o 
tym 
wiedziały.
- I co teraz? - zapytał Hirad.
Wielki wojownik podniósł głowę. Jego oczy były wilgotne.
- Proponuję, by Dordovańczycy opatrzyli swoich rannych, pogrzebali zabitych i 
odjechali. Walka skończona. A co potem, nie mam pojęcia.
Nagle uwagę Hirada przyciągnęło poruszenie wśród zgromadzonych przy kuchennych 
drzwiach Dordovańczyków. Jakiś mężczyzna, jeśli można go tak nazwać, przepychał 
się na 
czoło grupy. Jedną ręką przyciskał ranę na głowie, z której nieustannie kapała 
krew. Chwiał 
się na nogach, krew ciekła także ze źle zabandażowanej rany na nodze, a jego 
jedyne oko 
spoglądało błędnie.
- Selik - warknął Hirad i wyciągnął miecz. - Jedyny, który nie wyjdzie stąd 
żywy.
Szybko podszedł do niego i uniósł miecz.
- Broń się. Nie chcę zabić nie uzbrojonego.
Selik wyciągnął miecz z pochwy i machnięciem ręki odpędził Dordovańczyków.
- Mogę cię zabrać ze sobą.
I wtedy Bezimienny wszedł między nich i stanął twarzą do przyjaciela.
- Nie, Hirad - powiedział. - Walka skończona. To byłoby morderstwo.
Hirad czuł, jak jego krew wrze, aby zatłuc Czarne Skrzydło, lecz Bezimienny 
dalej stał 
między nimi i cicho mówił.
- Hiradzie, mamy swój kodeks.
Barbarzyńca opuścił miecz i wskazał palcem Selika. - Ale pewnego dnia 
Bezimiennego tu 
nie będzie, a ja będę czekał. Pamiętaj o tym każdego dnia, kiedy tylko się 
obudzisz.
Selik splunął na podłogę.
- Twój honor. On pewnego dnia cię zabije, Coldheart. A teraz, Vuldaroq, kiedy 
opuścimy 
tę cholerną wyspę?
* * *
- Przejdźmy się, Hirad - zaproponował Bezimienny.
Było późne popołudnie. Dordovańczycy wrócili na swoje statki, zabierając ze sobą 
rannych i Selika. Zastanawiali się, czy Czarne Skrzydło dotrze na Balaię, lecz 
Hirad miał 
nadzieję, że tak będzie. Chciał satysfakcji.
Ilkar doglądał Thrauna, który w dalszym ciągu pozostawał dla nich zagadką. 
Wkrótce 
będą musieli go obudzić i sprawdzić, czy wewnątrz jego ciała znajduje się 
człowiek, czy wilk. 
Denser, korzystając z łagodnego zachodu słońca, zabrał Erienne na porośnięty 
trawą brzeg 
obok jakichś starych grobów, aby pod Dotykiem-Ciepła zasnęła. Nie mógł zrobić 
niczego, co 
by pomogło jej umysłowi, ale mógł dać ciału ulgę po tym wszystkim, co przeżyła. 
Darrick 
spacerował sam, bez wątpienia myśląc o zastosowanej taktyce walki i 
zastanawiając się, czy 
coś można było zrobić inaczej. Jeszcze gdzie indziej sześciu ocalałych 
Protektorów z Aebem 
na czele odprawiało ceremonie pogrzebowe nad poległymi braćmi.
Bezimienny kuśtykał obok Hirada, dwaj starzy przyjaciele opuścili ruiny domu i 
ruszyli 
ścieżką w stronę plaży.
- Jak sądzisz, da sobie z tym radę? - zapytał potężny mężczyzna. - A właściwie 
oboje.
- Erienne?
- A któż by inny? - Bezimienny przez chwilę milczał. - Utrata dziecka, 
niezależnie od 
okoliczności, jest miażdżącym ciosem. Erienne spotkało to już dwa razy. Najpierw 
bliźniaki, 
teraz Lyanna.
- Będziemy przy niej - powiedział Hirad.
Bezimienny uśmiechnął się.
- Wiem, ale ona będzie potrzebować znacznie więcej. Pomyśl tylko: wszystkie jej 
dzieci 
nie żyją. Jej duch został zniszczony. Jej wiara w siebie jako matkę nie 
istnieje. Wątpię, czy 
kiedykolwiek się z tym upora. Lyanna była całym jej światem.
- Denser to jedyna osoba, która może naprawdę dzielić jej smutek i zrozumieć, 
przez co 
przechodzi, a jednocześnie sprawić, by znowu uwierzyła w siebie, prawda? - 
zapytał Hirad.
- On też będzie potrzebował naszej pomocy. Erienne i Densera czekają bardzo 
trudne dni, 
ale tak naprawdę to my wszyscy będziemy potrzebować mnóstwo cierpliwości i 
tolerancji. Ty 
też.
- Trafiłeś w sedno - Hirad pokiwał głową.
Przyjaciele szli dalej. Barbarzyńca dostrzegł nieobecne spojrzenie Bezimiennego. 
Nie 
sądził, aby ten spacer służył tylko temu, by przypomnieć mu o trzymaniu nerwów 
na wodzy.
- O co chodzi? - zapytał.
- Czy czujesz tych, którzy najbardziej cię potrzebują?
- Co przez to rozumiesz?
- No, czy czujesz, że są żywi i czekają na ciebie?
Hirad wzruszył ramionami.
- Tak sądzę. Ujmę to tak: gdyby Sha-Kaan nie żył, wiedziałbym to.
- Zatem nie zginął?
- Nie. - Hirad pokręcił głową. - Mało tego, może nawet przez jakiś czas będzie 
cieszył się 
tym klimatem. Gorąco i wilgoć. Jak w domu.
- Mam taką nadzieję.
- Myślisz o Dierze i Jonasie, prawda?
Bezimienny zatrzymał się i oparł o zwalone drzewo.
- Chciałbym tylko wiedzieć, czy wszystko u nich w porządku.
- Cóż, już wkrótce znajdziesz się w domu.
- No, nie tak prędko - odparł Bezimienny. - Wkrótce znaczyłoby już, dziś.
Hirad szedł dalej, słysząc, jak wielki mężczyzna kuśtyka za nim, nieco powłócząc 
nogą.
- Spodziewałeś się, że będziesz ich czuł w sobie? - spytał po chwili.
- Tak sądziłem - powiedział Bezimienny. - To głupie, co?
- Wcale nie. - Hirad objął go ramieniem. - Nic im nie się nie stanie. Tomas 
zaopiekował 
się nimi.
Minęli zakręt w prawo i weszli na piaszczystą plażę. Stała tam Myriell, a u jej 
boku Ren, i 
obie spoglądały na morze. Kiedy podeszli, Ren odwróciła się.
- No, Krucy - powiedziała zmęczonym i słabym głosem - czemu jesteście tacy 
ponurzy?
- Nie jesteśmy przyzwyczajeni do porażki - odparł Hirad.
- Porażki? - zapytała Myriell. - Kto tu mówi o porażce?
- Lyanna nie żyje - warknął Bezimienny - a my przybyliśmy tutaj po to, aby ją 
uratować. 
Ponieśliśmy więc porażkę.
- Rozumiem, że dla was tak to wygląda. Rozumiem też zachowanie Erienne. Nas 
również 
smuci, że straciłyśmy dwie siostry. Lecz Lyanna to bardzo wyjątkowe dziecko i 
tak naprawdę 
nigdy nie umarła. To tylko jej ciało nie żyje.
- O czym ty mówisz? - zapytał Hirad. - Zabiłyście ją, prawda?
- Ona już była martwa - odpowiedziała Myriell. - Musicie w to uwierzyć.
- Musisz przekonać o tym Erienne, a nie nas.
- Wiem. - Oczy Myriell rozbłysły nagle energią. - Lecz wy musicie zrozumieć, że 
nie 
przegraliście. Wręcz przeciwnie. Posłuchaj mnie uważnie, Kruku. Zapewniłeś temu 
światu 
wybawiciela. A wierz mi, świat będzie go potrzebował.
- Nie rozumiem - odparł Hirad.
- To, co teraz nosi Erienne, musi zostać otoczone opieką. Na szczęście 
Dordovańczycy 
uznali, że wraz ze śmiercią biednej Lyanny ich dzieło zostało ukończone. Jedność 
jest mocą, 
której nie wolno pozwolić na zniknięcie z tego świata, jeszcze nie. Niełatwo 
jest to opisać 
słowami, które byście zrozumieli, ale tkanina magii i wymiarów jest naprężona, 
niezgodna z 
naturalnym porządkiem, a Jedność ją spaja. Dopóki ta tkanina nie zostanie znów 
uporządkowana, Jedność będzie niezbędna, nawet dla tych, którzy uważają ją za 
złą siłę.
Hirad zmarszczył czoło.
- Zatem jeśli Erienne umrze, świat umrze razem z nią?
- Och, bez wątpienia pojawi się nowy porządek, lecz chaos, jaki zapanuje na 
Balai i 
między wymiarami, dla tych, którzy go doświadczą, stanie się prawdziwym końcem 
świata. 
Wierzcie mi, najważniejsze jest teraz utrzymanie Jedności.
- Aha, rozumiem - powiedział Hirad.
- Nie, ale zrozumiesz - odparła Myriell z uśmiechem. - Teraz zastanawiam się, 
czy wy, 
młodzieńcy, możecie zanieść mnie do domu. Czuję się bardzo zmęczona.
- Młodzieńcy? - zachichotał Hirad. - To chyba nie o ciebie chodzi, Bezimienny.
- Pamiętasz, co ci mówiłem o swojej pięści? - spytał potężny mężczyzna.
Podnieśli starą elfkę i znieśli ją na rękach z plaży.