Barbara Hambly

ZGUBA SMOKÓW

Tłumaczyła Anna Krawczyk-Łaskarzewska
Rozdział 1
Bandyci nieraz czatowali w ruinach starego miasta na rozstajach
czterech dróg. Jenny Waynest pomyślała, że tego ranka jest ich
trzech.
Nie była pewna, czy podpowiadała jej to magia, czy po prostu
znajomość lasu i instynktowne wyczuwanie niebezpieczeństwa, wła-
ściwe każdemu, kto zdołał dożyć dorosłego wieku w Zimowych
Krainach. Jednak gdy ściągnęła cugle w pobliżu pierwszych znisz-
czonych murów, gdzie wciąż skrywała ją jesienna mgła, poranna
szarość i gęste korony drzew lasu, mimo woli zauważyła, że końskie
odchody w koleinie gliniastej drogi są świeże i jeszcze nie tknął ich
mróz, który zdążył obramować liście dookoła. Zwróciła również
uwagę na ciszę panującą w pobliskich ruinach; nawet królik nie
zaszeleścił między żółtymi badylami turzycy porastającej stok wzgó-
rza, na którym niegdyś znajdował się stary kościół, poświęcony
Dwunastu Bogom umiłowanym prze/ dawnych królów.
Wydawało jej się, że czuje zapach dymu. Zapewne ktoś potajem-
nie rozpalił ognisko na rozstajach, tam gdzie kiedyś stała gospoda.
Uczciwi ludzie wybraliby jednak prostą drogę i zdeptali pokryte rosą,
pieniące się ws/ędzie zielsko. Klacz Jenny, Księżycowy Koń, za-
strzygła uszami czując odór innych zwierząt. Jenny uciszyła ją
szeptem, przygładzając splątaną grzywę na długim karku konia.
Wiedziała, czego może się spodziewać.
Zanurzyła się w ciszę ochronnego płaszcza mgły i cienia, niby
przepiórka stapiająca się z brązowym lasem. Sama trochę przypomi-
nała tego ptaka — ciemnowłosa i drobna, prawie niewidoczna na tle
szarej, kraciastej mozaiki północnych krain, szczupła, umięśniona
i mocna niczym korzenie łąkowych wrzosów. Po chwili milczenia
utkała z czarów smugę mgły i skierowała ją na drogę prowadzącą do
bezimiennych ruin miasta.
Robiła to już w dzieciństwie, jeszcze zanim sędziwy, wędrowny
mag Cacrdinn nauczył ją tajników mocy. Całe swoje trzydziesto-
siedmioletnie życie spędziła w Zimowych Krainach i doskonale
umiała wyczuć zagrożenie. Ociągające się z odlotem ptaki jesieni,
drozdy i kosy, powinny już się budzić w poskręcanej, brązowe]
gęstwinie bluszczu, która częściowo zakrywała ściany starej gospo-
dy. Milczały. Po chwili Jenny wyczuła odór koni i bardziej przykry
smród niemytych ciał ludzkich.
Jeden z bandytów zapewne czyhał w ruinach starej wieży, która
górowała nad drogami prowadzącymi na południe i wschód i stano-
wiła część systemu obronnego miasta w czasach, gdy pomyślne
rządy króla dawały powód do bronienia czegokolwiek. Bandyci
zawsze się tam ukrywali. Drugi, jak się domyślała, czatował za
murami starej gospody. Niebawem zorientowała się. że trzeci opry-
szek obserwuje rozstaje z żółtego zagajnika modrzewi nasiennych.
Swymi magicznymi zdolnościami przywołała smród dusz bandytów,
stare żądze i odrażające wspomnienia jakiegoś hołubionego gwałtu
czy morderstwa, które na moment przydały blasku mocy ich życiu,
składającemu się wyłącznie z zadawania i doznawania bólu fizycz-
nego. Spędziwszy całe życie w Zimowych Krainach wiedziała, ze ci
ludzie nie są w stanie porzucić niecnego procederu; żeby stworzyć
czary i spowić nimi umysły bandytów, musiała zapomnieć zarówno
o nienawiści, jak i o litości.
Skoncentrowała się jeszcze mocniej. Przemyślnie zachwiała tym
kompostem wspomnień, szepcząc do otępiałych umysłów bandytów
0 znużonej senności ludzi, którzy czatują zbyt długo. Jeśli stworzyła
złudzenia i ograniczenia prawidłowo, nie zauważą jej obecności
Poluzowała halabardę w olstrze na łęku. nieco szczelniej owinęła się
kaftanem z owczej skóry i, niemal wstrzymując oddech i gwałtowne
ruchy, skierowała Księżycowego Konia ku ruinom
Mężczyzny na wieży nie zobaczyła ani razu. Przez zbrązowiałe.
czerwone listowie głogu dostrzegła dwa konie, uwiązane do znisz-
czonego muru w pobliżu gospody. Z ich pysków wydobywały się
obłoczki pary. W chwilę później ujrzała jednego z bandytów; krzepki
mężczyzna w poplamionych skórzanych bryczesach przykucnął pod
kruszącym się murem. Obserwował drogę, ale nagle poderwał się
1 zaklął. Spuściwszy wzrok zaczął energicznie drapać się po kroczu;
był rozdrażniony, ale nie okazywał specjalnego zaskoczenia. Nie
zauważył przejeżdżającej obok Jenny. Trzeci bandyta siedział na
wychudłym czarnym koniu między kruszejącym narożnikiem muru
i zagajnikiem chropowatych brzóz. Tylko patrzył przed siebie pogrą-
żony w marzeniach, które mu zesłała.
Znajdowała się tuż przed nim, gdy z prowadzącej na południe
drogi dobiegł ją chłopięcy głos.
— Uważaj! — krzyknął ktoś.
Jenny wyszarpnęła halabardę z olstra. Bandyta przebudził się
nagle, zobaczył ją i głośno zaklął. Kątem oka Jenny dostrzegła
pędzącego w jej kierunku konia. Jeszcze jeden podróżnik, pomyślała
z ponurym rozdrażnieniem. To wypowiedziane przez niego w dobrej
intencji ostrzeżenie wyrwało bandytę z transu. Gdy złoczyńca rzucał
się na nią. zdążyła ujrzeć młodzieńca wynurzającego się z mgły
i najwyraźniej galopującego jej na ratunek.
Bandyta był uzbrojony w krótki miecz, ale zamierzył się na nią
płazem: chciał tylko strącić kobietę z konia i nie uszkod/ic jej
zanadto, z mysią o późniejszym gwałcie. Zamarkowała uderzenie
halabardą, żeby uniósł broń. a potem zatopiła długie ostrze w odsło-
nięte miejsce. Przywarła nogami do boków konia, żeby wytrzymać
napór w momencie, gdy halabarda przeszywała brzuch mężczyzny.
Nie miał kolczugi pod skórzanym kaftanem. Zwinął się w kabłąk.
wyjąc i rozcapierzając palce. Oba konie miotały się i dreptały w kół-
ko, przerażone zapachem gorącej, tryskającej na wszystkie strony
krwi. Zanim mężczyzna runął w błotnistą koleinę, Jenny obróciła
konia, zęby ruszyć w sukurs błędnemu rycerzowi, toczącemu nie-
zdarną, desperacką walkę z bandytą, który cały czas ukrywał się za
podniszczonym murem zewnętrznym.
Ruchy jej wybawcy krępował długi płaszcz /. aksamitu w kolorze
rubinowci czerwieni, który omotał plecioną rękojeść wysadzanego
klejnotami miecza. Koń był bez wątpienia lepiej przygotowany
i bardziej nawykły do walki niż |ego właściciel. Tylko dzięki ma-
newrom dużego, rudawego wałacha młodzieniec nie poniósł natych-
miastowej śmierci. Bandyta, który dosiadł konia zaraz po ostrzegaw-
czym krzyku chłopca, zapędził ich do gęstego zagajnika leszczyn,
rosnącego pod zniszczonym murem gospody. Kiedy Jenny skiero-
wała Księżycowego Konia w wir walki, powłóczysty płaszcz mło-
dzieńca zawisł na niższych gałęziach, po chwili zaś on sam został
haniebnie wyrzucony z siodła.
Podpierając się prawą ręką. Jenny zamaszystym ruchem uderzyła
brzeszczotem halabardy w uzbrojoną w miecz rękę bandyty. Męż-
czyzna obrócił konia, żeby spojrzeć jej w twarz. Jenny mignęły
świńskie, osadzone blisko siebie oczy pod obrzeżem brudnego,
żelaznego hełmu. Za swoimi plecami wciąż słyszała krzyki sprawcy
poprzedniego napadu. Najwyraźniej dochodziły one również do uszu
obecnego przeciwnika, gdyż uchylił się przed pierwszym ciosem
i z rozmachem uderzył Księżycowego Konia w pysk, żeby go spło-
szyć, a potem spiął własnego rumaka ostrogami, minął Jenny i pognał
przed siebie, nie mając ochoty ani na walkę z tak dalekosiężną bronią,
ani na pomoc kamratowi, który wcześnie] tę walkę podjął.
W zaroślach dzikiej róży rozległ się trzask, to człowiek, który
ukrywał się na wieży, postanowił uciec we mgle. Potem zapanowała
cisza, przerywana bulgoczącym łkaniem umierającego bandyty.
Jenny zeskoczyła lekko z Księżycowego Konia. Jej młody wy-
bawca wciąż miotał się w krzakach jak gronostaj w sakwie, na wpół
uduszony paskiem wysadzanego klejnotami płaszcza. Użyła haka na
brzeszczocie halabardy, żeby wyciągnąć mu z ręki długi miecz,
a potem weszła w gąszcz i odgarnęła fałdy aksamitu, którymi był
owinięty. Zaatakował ją rękami jak człowiek oganiający się od os.
ale zaraz przestał stawiać opór i zaczął się na nią gapić wybałuszo-
nymi szarymi oczami krótkowidza, jakby zobaczył ją pierwszy raz
w życiu.
Po długim, zdradzającym wielkie zaskoczenie milczeniu chrząk-
nął i odpiął łańcuch ze złota i rubinów, który spinał mu płaszcz pod
brodą.
— Hm... dziękuję ci. szlachetna pani — wyrzekł nieco zadysza-
ny i wstał. Wprawdzie Jenny przywykła do ludzi wyższych od siebie,
ale mało kto mógł się równać z tym młodzieńcem. — Ja., hm.. —
Cerę miał delikatną i jasną jak włosy, które, mimo jego młodego
wieku, już zaczynały się przerzedzać, zapowiadając wczesne łysie-
nie. Mógł mieć najwyżej osiemnaście lat. Naturalną niezgrabność
ruchów wielokrotnie potęgował fakt, że musiał podziękować za
uratowanie życia osobie, którą miał po rycersku obronić.
— Jestem bezgranicznie wdzięczny — powiedział i dygnął
z niezwykłym wdziękiem. Takiej pozy nie oglądano w Zimowych
Krainach, odkąd królewska świta uciekła w ślad za wycofującymi
się wojskami króla. — Nazywam się Gareth z Magloshaldon, błąkam
się po tych ziemiach i pragnę ci złożyć najpokorniejsze wyrazy...
Jenny potrząsnęła głową i uciszyła go podnosząc rękę.
— Zaczekaj tu — powiedziała i odwróciła się.
Zaintrygowany chłopak podążył za nią.
Pierws/y bandyta, który ją zaatakował, wciąż leżał w gliniastej,
wypełnionej błotem koleinie. Tryskająca krew zamieniła to miejsce
w plątaninę żłobień przeplatanych rozdartymi wnętrznościami; wo-
kół unosił się odrażający smród. Mężczyznajeszcze cicho pojękiwał.
Jego szkarłatna krew wyraziście kontrastowała z matową bladością
mglistego poranka.
Jenny westchnęła. Nagle zrobiło jej się zimno; patrząc na swoje
dzieło i pamiętając, co jeszcze zostało do zrobienia, poczuła się
zmęczona i nieczysta. Uklękła przy umierającym mężczyźnie i zno-
wu otoczyła się bezruchem własnej magii. Usłyszała, że Gareth
zbliża się do niej; kroczył po zroszonych powojach szybko i rytmi-
cznie, ale potknął się o własny miecz. Mimo znużenia poczuła
irytację na myśl. że to wszystko stało się przez niego. Gdyby nie
krzyknął, i ona, i ten biedny, nikczemny, pogrążony w agonii drab
poszliby własnymi drogami...
...I z pewnością byłby zabił Garetha po jej odejściu. I jeszcze
innych podróżników.
Już od dawna nie próbowała oddzielać dobra od zła. teraź-
niejszego ..powinien" od przyszłego ,.jeżeli". Nawet gdyby istniał
porządek rzeczy, przestała się łudzić, że okaże się wystarczająco
prosty, by mogła go pojąć. Mimo to, kiedy wodziła palcami po
lepkich, spoconych skroniach umierającego bandyty, czyniąc odpo-
wiednie znaki runiczne i szepcząc śmiertelne zaklęcia, miała wraże-
nie, iż jej dusza jest skalana. Widziała, jak z mężczyzny uchodzi
życie, i pogarda dla samej siebie sprawiała, że czuła gorycz w ustach.
Gareth szepnął za jej plecami:
— Pani... on jest... on jest martwy.
Wstała olrzcpuiąc spódnicę z zakrwawionego błota.
— Nie mogłam go zostawić łasicom i lisom — odparła szorst-
kim, zniecierpliwionym tonem, zbierając się do odejścia. Już słysza-
ła, jak małe padlinożerne bestie zbierają się na nasypie nad zamglo-
nym odcinkiem drogi, przyciągane zapachem krwi. i niecierpliwie
czekają, az zabójca porzuci swój łup.
Nigdy nic przepadała za czarami sprowadzającymi śmierć. Do-
rastając na terenie, gdzie panowało bezprawie, zabiła pierwszego
człowieka, kiedy miała czternaście lat. a potem jeszcze sześciu, nie
licząc tych, których zabrała z ziemskiego padołu jako jedyna aku-
szerka i uzdrowicielka od Gór Szarych po morze. Zadawanie śmierci
nigdy nie przychodziło jej łatwo.
Miała ochotę odejść, ale Gareth położył jej rękę na ramieniu
i spoglądał to na nią, to na zwłoki, z obrzydzeniem przemieszanym
z fascynacją. Przyszło jej do głowy, że chłopak pierwszy raz widzi
śmierć. Przynajmniej śmierć w tak gwałtownych okolicznościach.
Zielony aksamit ubrudzonego w podróży kubraka, złocenia na bu-
tach, pofałdowane hafty ozdobionej żabotem koszuli z cienkiej ba-
wełny i wymyślny pierzasty stroik na włosach, których końce były
zielone — wszystko to świadczyło, iż jest dworzaninem. W krainie,
z której przybył, wszystkie sprawy, nawet śmierć, bez wątpienia
załatwiano dbając o styl.
— Jesteś... jesteś czarownicą! — wydusił.
Kącik jej ust lekko zadrżał.
— Rzeczywiście — odparła.
Odsunął się od niej przerażony. Zaczepiwszy o coś butem, musiał
się przytrzymać jakiegoś drzewka. Wtedy zauważyła między ozdob-
nymi rozcięciami rękawa jego kubraka szpetną ranę, do której przy-
lepiła się ciemna, mokra koszula.
— Nic mi nie będzie — protestował słabo, kiedy ruszyła, żeby
go podeprzeć. — Muszę tylko... — Usiłował niezdarnie strącić jej
rękę i iść dalej. Zerkał szarymi oczami krótkowidza na drogę, pokrytą
sięgającymi do kostek zwałami butwiejących liści.
— Musisz tytko usiąść. — Poprowadziła go do rozłupanego
kamienia granicznego i zmusiła, żeby usiadł i odpiął diamentowe
spinki, które łączyły rękaw z resztą kubraka. Rana nie była głęboka,
ale obficie krwawiła. Jenny rozplotła skórzane rzemyki, którymi
wiązała swoje kręcone czarne włosy, i zacisnęła je powyżej rany.
Skrzywił się i zasapał. Kiedy usiłował rozluźnić bandaż, który zro-
biła oddzierając pas własnej koszuli, uderzyła go po rękach, jakby
był nieznośnym dzieckiem. Po chwili znowu spróbował się podnieść.
— Muszę znaleźć...
— Znajdę je — przerwała stanowczo, domyślając się, O co mu
chodzi. Skończyła opatrywać jego ranę i wróciła do leszczynowego
zagajnika, gdzie rozegrała się walka między Garethem i bandytą.
W mroźnych promieniach coś wyraźnie błysnęło wśród liści. Oku-
lary, które dostrzegła, były pogięte, a dolną część jednego z okrą-
głych szkieł ozdabiało rozchodzące się promieniście pęknięcie.
Otrząsnęła je z brudu i wilgoci i przyniosła Garethowi.
— Posłuchaj — rzekła, kiedy młodzieniec usiłował je włożyć,
dygocząc na skutek osłabienia i szoku — trzeba się zająć twoim
ramieniem. Mogę cię zabrać...
— Moja pani, nie mam czasu. — Spojrzał na nią mrużąc oczy,
gdyż niebo za jej głową robiło się coraz jaśniejsze. — Prowadzę
poszukiwania, okropnie ważne poszukiwania.
— Tak ważne, że ryzykujesz utratę ręki w razie zakażenia?
Ale on, jakby przeświadczony, że taka historia nie może mu się
przytrafić, czego ta nierozumna kobieta nie jest w stanie pojąć,
ciągnął z zapałem:
— Mówię ci, nic mi nie będzie. Szukam Lorda Aversina, Zguby
Smoków, Tena Alyn Hołd i Lorda Wyr, najznamienitszego rycerza,
jaki kiedykolwiek jeździł po Zimowych Krainach. Czy wiesz, gdzie
przebywa? Wysoki niczym anioł, urodziwy niby pieśń... Jego sława
dotarła aż na południe, jak wody potopu rozlewające się wiosną;
najszlachetniejszy z kawalerów... Muszę odnaleźć Alyn Hołd, zanim
będzie za późno.
Jenny westchnęła gniewnie.
— Rzeczywiście, musisz — odparła. — Zabieram cię właśnie
doAlynHoid.
Zmrużone oczy chłopca zrobiły się okrągłe. Rozdziawił usta.
— Do... do Alyn Hołd? Naprawdę? To niedaleko stąd?
— Najbliższe miejsce, gdzie możemy opatrzyć twoje ramię —
odparła. — Możesz jechać?
Pomyślała z rozbawieniem, że nawet gdyby umierał, to i tak
skoczyłby na równe nogi.
— Tak, oczywiście. Ja... a więc znasz Lorda Aversina?
Jcnny milczała przez chwilę.
— Tak, rzeczywiście, znam go — powiedziała spokojnie.

Zagwizdała na wierzchowce, na wysokiego białego Konia Księ-
życowego i wielkiego gniadosza, którego, jak powiedział Gareth,
nazywano Młotem Bojowym. Pomimo wyczerpania i bólu, jaki spra-
wiała młodzieńcowi prymitywnie opatrzona rana, poruszył się, żeby,
zupełnie niepotrzebnie, zaoferować jej pomoc przy wsiadaniu. Kiedy
zatrzymali się nad chropowatymi kamienistymi zboczami, żeby omi-
nąć trupa spoczywającego w cuchnącej kałuży błota, zagadnął:
— Jeśli... jeśli jesteś czarownicą, moja pani, czy nie mogłaś
walczyć z nimi magią zamiast bronią? Rzucić w nich ogniem albo
zamienić ich w żaby, albo ich oślepić...
Pomyślała z ironią, że w pewnym sensie udało jej się ich oślepić
— przynajmniej do chwili, gdy krzyknął.
— Ponieważ nie mogę — odparła tylko.
— Ze względu na honor? — zapytał z powątpiewaniem. — Bo
przecież zdarzają się sytuacje, w których nie można postąpić hono-
rowo...
— Nie. — Zerknęła na niego ukradkiem przez gęstą zasłonę
rozwianych włosów. — Po prostu moja magia nie jest tak mocna.
I, zmusiwszy konia do zwiększenia tempa, wjechała w zamglone
cienie nagich, zwisających konarów drzew.
Przyznanie się do niemocy wciąż przychodziło jej z trudem, choć
wiedziała o tym od tak wielu lat. Pogodziła się z brakiem urody, ale
nigdy z brakiem geniuszu w jedynej dziedzinie, na której jej zależało.
Mogła co najwyżej udawać, że zaakceptowała ten stan rzeczy, tak
jak czyniła to teraz.
Kopyta koni spowijała mgła; w jej wilgotnych i zimnych wyzie-
wach było widać korzenie drzew, które sterczały z poboczy niby ręce
nie całkiem pogrzebanych zwłok. Powietrze w tym miejscu wyda-
wało się gęste i cuchnęło pleśnią. Od czasu do czasu rozlegał się
cichy, ukradkowy szelest spadających liści, jakby drzewa coś razem
knuły we mgle.
— Czy... czy widziałaś, jak zabijał smoka? — zagadnął Gareth
po kilku minutach jazdy w milczeniu. —Czy zechciałabyś mi o tym
opowiedzieć? Aversin jest jedynym żyjącym Zgubą Smoków —
jedynym człowiekiem, który zabił smoka. Wszędzie układa się o nim
ballady, śpiewa się o jego męstwie i szlachetnych czynach... To moje
hobby. To znaczy ballady o Zgubach Smoków, takich jak Selkythar
Biały, który żył za panowania Ennyty Dobrego, i AntaraPani Wojny
oraz jej brat z czasów wojen rodowych. Powiadają, że jej brat zabił...
Jenny domyśliła się, iż mógłby godzinami rozprawiać o wspania-
łych pogromcach smoków z minionej epoki, tyle że ktoś zdążył mu
już powiedzieć, żeby nie zanudzał ludzi tym tematem.
— Zawsze chciałem zobaczyć kogoś takiego — prawdziwego
Zgubę Smoków — wspaniały pojedynek. Z pewnością sława okrywa
go niczym złocisty płaszcz.
Była nieco zaskoczona, kiedy nagle zanucił cienkim, drżącym
tenorem:
Wjeżdża na pagórek lśniący
Jak płomień w złocistych promieniach słońca gorejący
Miecz ze stali w dłoni mocno dzierży
Na chyżym jak wiatr rumaku bieży
Strzelisty niby anioł, ogierowi siłą nie ustępuje.
Pogodny jak pieśń, bogów w swej surowości naśladuje
W cieniu smoka dzieweczki zapłakane
Blade jak lilie w ciemności trzymane
„ Tyłkom z daleka go widziała, taki wysoki
Pióra ma białe jak morza gniew głęboki"
Rzekła swej siostrze: „nie lękaj się... "
Jenny odwróciła oczy; poczuła się nieprzyjemnie na wspomnie-
nie Złocistego Smoka Wyr.
Pamiętała całą scenę tak, jakby zdarzyła się poprzedniego dnia, a nie
przed dziesięciu laty: złotawy blask na tle bladego północnego nieba,
opadający ogień i cień, krzyki chłopców i dziewcząt tańczących na
parkiecie w Wielkim Kuflu. Wspomnienia były przerażające; wiedziała,
iż powinna odczuwać jedynie zadowolenie z powodu śmierci smoka.
Jednak niewysłowiony smutek i strapienie okazywały się silniejsze od
lęku i wciąż powracały do niej wraz z metalicznym odorem krwi smoka
i śpiewem, który wstrząsał pełnym spalenizny powietrzem...
Zrobiło jej się niedobrze.
— Po pierwsze — odezwała się chłodnym tonem — z dwojga
dzieci, które porwał smok, John zdołał uratować jedynie chłopca.
Myślę, że dziewczynka zginęła na skutek zaczadzenia dymem w kry-
jówce smoka. Stan jej ciała nie pozwalał jednoznacznie określić
przyczyny śmierci. A nawet gdyby nie umarła, to i tak wątpię, czy te
dzieci byłyby w stanie układać kwieciste utwory o wyglądzie Johna,
nawet gdyby nadjechał wzgórzem — czego oczywiście nie uczynił.
— Nie? — Prawie słyszała, jak starannie pielęgnowany w umy-
śle chłopca obraz ulega zdruzgotaniu.
— Naturalnie, że nie. Gdyby to zrobił, poniósłby natychmiasto-
wą śmierć.
— W takim razie jak...
— Istniał tylko jeden sposób poradzenia sobie / czymś tak
wielkim i uzbrojonym. Kazał mi przyrządzić najsilniejszą truciznę,
jaką znałam, i zanurzył w niej swoje harpuny.
— W t r u c i ź n i e? — Ta niegodziwość wzburzyła go do
żywego. — Harpuny? Żadnego miecza.'
Jenny potrząsnęła głową. Walczyły w niej sprzeczne uczucia: śmie-
szyła ją rozczarowana mina chłopca, ale była też poirytowana sposo-
bem, w jaki mówił o wydarzeniach, które dla niej i setek innych osób
były przyprawiającym o bezsenność koszmarem; ogarniało ją również
coś w rodzaju siostrzanego współczucia namyśl o naiwności młodzień-
ca, który chciał się porywać z metrowym stalowym ostrzem na prawie
dziewięciometrowe, najeżone kolcami, płonące wcielenie śmierci.
— Nie — powiedziała tylko,— John ruszył na bestię z występu
wąwozu, w którym miała legowisko. I to wcale nie była pieczara;
w tych wzgórzach nie ma takich wielkich jaskiń. Najpierw odciął
skrzydła, żeby smok nie mógł wzbić się w górę i spaść na niego. Użył
zatrutych harpunów, żeby bestia ruszała się wolniej, ale dobił ją
siekierą.
— Siekierą? — wykrzyknął Garcth, całkowicie osłupiały. —
Ależ... ależ to najstraszniejsza historia, jaką w życiu słyszałem! Gdzież
jest w tym wszystkim chwała? Gdzie honor? To tak, jakby zdradziecko
okaleczało się przeciwnika w pojedynku! To jest oszustwo!
— On nie toczył pojedynku! — podkreśliła Jenny. — Jeżeli
smok wzbija się w powietrze, walczący z nim człowiek nie ma szans.
— Ale to niehonorowe! — upierał się chłopiec żarliwie, jakby
to był rozstrzygający argument.
— Może tak, ale pod warunkiem, /c walczyłby z człowiekiem,
który rzucił mu honorowe wyzwanie — a nic nie wiadomo, zęby John
kiedykolwiek miał z kimś takim do czynienia. Nawet podczas walki
z bandytami opłaca się uderzyć znienacka, gdy nie ma się przewagi
liczebnej. Jako jedyny przedstawiciel królewskiego wymiaru spra-
wiedliwości. John zazwyczaj nie ma przewagi liczebnej. Smok
jest wyższy o prawie siedem metrów i potrafi zabić człowieka jednym
uderzeniem ogona. Sam powiedziałeś — dodała z uśmiechem — ze
zdarzają się sytuacje, w których nie można postąpić honorowo.
— Ale to co innego! — odparł chłopiec z goryczą i umilkł,
wyraźnie rozczarowany.
Teren pod kopytami koni podnosił się; kończyły się ściany mgli-
stego tunelu, /a którym można było dostrzec srebrzyste wypukłości
pagórków. Kiedy Jenny i Gareth zostawili za sobą drzewa, owionął
ich wiatr, który rozganiał mgły i smagał ubrania i twarzejeźdźców jak
sfora źle wyszkolonych psów. Odgarnąwszy pukle włosów z czoła,
Jenny popatrzyła na Garctha. który rozglądał się po wrzosowiskach.
Na jego obliczu malował się szok, rozczarowanie i zdumienie: zapew-
ne nie spodziewał się, że znajdzie swego bohatera w takim ponurym,
nie tkniętym stopą ludzką świecie, pośród mchów, wód i kamieni.
Natomiast Jenny odczuwała w tej nieurodzajnej krainie osobliwe
wzruszenie. Wrzosowiska ciągnęły się przez sto kilkadziesiąt kilo-
metrów na północ, aż do skutych lodem brzegów oceanu. Znała
każdy szczegół granitowego pejzażu, każdy potoczek o torfowym
dnie i każde wgłębienie, które obficie porastały wrzosy podczas
krótkiego, górskiego lata. Przez trzy dekady zimowych opadów
śniegu wyszukiwała ślady wędrówek zajęcy i lisów.
Stary Caerdinn. na wpół oszalały od wertowania ksiąg i legend
z epoki królów, pamiętał czasy, gdy królowie wycofali swoje oddzia-
ły, zapewniające ochronę Zimowym Krainom, żeby toczyć wojny
o południe. Rozzłościł się na nią. ponieważ wychwalała piękno,
które odnalazła w tych dzikich, srebrzystych ostojach skał i wiatru.
Jednak czasami jego surowość denerwowała Jenny. Zwłaszcza gdy
próbowała uratować życie jakiemuś wiejskiemu dziecku, którego
schorzenie wykraczało poza jej skromne umiejętności, i żadna
z przeczytanych ksiąg nie okazywała się pomocna. Albo gdy Lodowi
Jeźdźcy przybywali po krze podczas surowych zim i palili stodoły,
których postawienie wymagało tyle pracy, wyrzynali bydło wyhodo-
wane z tak skromnego pogłowia. Mimo wszystko, brak dostatecznej
mocy nauczył ją doceniać małe radości, prymitywne piękno i prosty,
niezmienny cykl życia i śmierci. Nic była w stanie tego wytłumaczyć
ani Caerdinnowi, ani temu chłopcu, ani komukolwiek innemu.
Po dłuższej chwili powiedziała łagodnie:
— Gareth, John nigdy nic uganiałby się za smokiem, gdyby nie
był do tego zmuszony. Ale jako Ten Alyn Hołd, jako władca Wyr.
jest icdynym mężczyzną w Zimowych Krainach wyszkolonym i za
prawionym w sztuce wojennej. Właśnie dlatego jest panem tych
ziem. Walczył ze smokiem tak. jak walczyłby z wilkiem — jak
z plagą, która nęka jego lud. Nie miał wyboru.
— Ależ smok to nie plaga! — zaprotestował Gareth. — To najbar-
dziej honorowe i najwspanialsze wyzwanie dla męskości prawdziwego
rycerza. Z pewnością nie masz racji! On nie mógłby walczyć ze
smokiem po prostu... po prostu z poczucia obowiązku. To
niemożliwe!
Desperacja w głosie młodzieńca sprawiła, że Jenny zerknęła na
niego z zaciekawieniem.
— Rzeczywiście — zgodziła się. — Smok to nie plaga. A ten
smok był autentycznie piękny. — Wspomnienie niesamowitego
piękna kościstego potwora złagodziło jej ton, choć pamiętała rów-
nież o powodowanej przezeń śmierci i strachu. — Kolor miał nie
złocisty, jak w twojej pieśni, ale raczej bursztynowy, przechodzący
w przydymiony brąz na grzbiecie, a jego brzuch był w odcieniu kości
słoniowej. Układ łusek na bokach przypominał ozdobę z paciorków
na kapciach, splecione irysy w rozmaitych odcieniach fioletu i błę-
kitu. Łeb również kojarzył się z kwiatem. Oczy i otwór gębowy
otaczały wstęgi różnobarwnych łusek; porastały go fioletowe rogi
i kępki białego i czarnego futra, a także czułki jak u langusty,
zwieńczone klejnotami. Trzeba było rzeźnika, żeby go zabić.
Okrążyli występ skalistego pagórka. Poniżej, niby wyrwa
w chłodnym granitowym pejzażu, ciągnął się nieregularny rząd brą-
zowych pól, gdzie mgły zalegały na ścierniskach jak pasma brudnej
wełny. Nieco dalej na szlaku leżała mała osada, niechlujna i bezład-
na; unosił się nad nią niebieskawy obłok dymu palonego drewna,
a zimne, smagające wiatry roznosiły smród gotowanego mydła łu-
gowego, niemal dostrzegalną woń ludzkich i zwierzęcych odcho-
dów, przegniłą, przyprawiającą o mdłości słodycz warzonego piwa.
Szczekanie psów było donośne niczym brzmienie dzwonów kościel-
nych. Pośrodku wioski stała przysadzista wieża, pozostałość wię-
kszej fortyfikacji.
— Rzeczywiście — powtórzyła Jcnny łagodnie. — Smok był
pięknym stworzeniem, Gareth. Ale piękna była również dziewczyna,
którą porwał do swojej pieczary i zabił. Miała piętnaście lat — John
nie pozwolił jej rodzicom na obejrzenie zwłok.
Przyłożyła pięty do boków Księżycowego Konia i pojechała
pierwsza wilgotną, gliniastą ścieżką.
/"¦
S'
Skala i struktura smoka
(z notatek Johna Aversina)
1) Struktura grzywy i kolce na złączach skrzydeł są w rzeczywisto-
ści grubsze. Od tylnej części czaszki, poniżej grzywy, ciągnie się
koścista „tarcza", chroniąca kark stworzenia.
2) Złocisty Smok Wyr liczył sobie około dziewięciu metrów, z któ-
rych mniej więcej cztery metry przypadały na ogon. Mówi się, że
j>a świecie żyją smoki o długości przekraczającej szesnaście
metrów.
— Mieszkasz w tej wiosce? — zagadnął Garelh, gdy zbliżyli się
do murów.
Jenny potrząsnęła głową, starając się uwolnić od przykrych
i chaotycznych wspomnień o zabiciu smoka.
— Mam własny dom jakieś dziesięć kilometrów stąd, na Oszro-
nionym Wzgórzu. Mieszkam tam sama. Nie dysponuję zbyt silną
magią: potrzebuję ciszy i samotności, żeby ją uprawiać. Ale nie
i
zaznaję ich zbyt często — dodała kwaśno. — Jestem akuszerką
i uzdrowicielką na wszystkich terenach Lorda Aversina.
— C/y... czy prędko dotrzemy do jego ziem?
Przemówił drżącym głosem. Jenny spojrzała na niego z niepoko-
jem; zauważyła, że jest bardzo blady, a po jego zapadniętych, lekko
złocistych policzkach spływają krople potu, mimo panującego wokół
zimna. Trochę zaskoczona pytaniem młodzieńca odparła:
— To są ziemie Lorda Avcrsina.
Uniósł głowę i popatrzył na nią /e /dumieniem.
— T o? — Gapił się na bagniste pola, na wieśniaków pokrzyku-
jących do siebie nawzajem i związujących ostatnie snopy zboża, na
pokrytą lodem fosę, która okalała gruz i kamienne szlaki zniszczo-
nych murów. — A więc to jest jedna z wiosek Lorda Aversina?
— Tojest AlynHoId — odpowiedziała Jenny spokojnym tonem.
Kopyta koni głucho zadudniły na zwodzonym moście.
Miasteczko było otoczone murami obronnymi, które wzniósł
dziadek obecnego władcy, stary James Standfast. Te w zamyśle
prowizoryczne wały przetrwały pięćdziesiąt lat, zdążyły pobieleć
i odznaczały się nieopisaną brzydotą. Przez bramę, za niską stróżów-
ką było widać niepozorne, zaniedbane domy ze strzechami z trzciny
rzecznej, wzniesione z kamieni na fundamentach stars/ych murów
i oblepione brudem. Z okna stróżówki wytknęła głowę stara Peg. Jej
długie, przetykane siwizną brązowe warkocze zwisały jak sploty
częściowo odwiniętego sznura.
— Szczęście ci sprzyja — zawołała do Jenny gardłowym, śpiew-
nym głosem, tak charakterystycznym dla ludzi z północy. — Mój pan
wrócił zeszłej nocy z objazdu rubieży. Na pewno jest gdzieś w okolicy.
— Ona... ona chyba nie mówiła o Lordzie Aversinie? —
s/epnął wzburzony Garelh.
Jenny wygięła półkoliste brwi.
— To jedyny władca, jakiego mamy.
— Och. — Zamrugał oczami. Znowu wytężał umysł — Objazd
rubieży.'
— Rubieży swoich ziem. Patroluje je przez większą część mie-
siąca wraz z ochotniczym oddziałem milicji. — Widząc zaskoc/emc
Garetha dorzuciła łagodnie: — Na tym polega bycie władcą.
— Dobrze wiesz, że nie na tym — odparł Gareth. — Liczy się
rycerskość i honor, i...
Ale Jennyjuż go pr/egoniła, wyjeżdżając z ciemnoszarego przej-
ścia na oświetlony chłodnymi promieniami słońca plac.
Jenny zawsze lubiła wioskę Alyn, pomimo panującej lu brzydoty
i plotkarskiego zgiełku. Tu spędziła dzieciństwo; kamienny domek.
w którym przyszła na świat i w którym nadal mieszkali jej siostra
i szwagier — aczkolwiek mąż siostry nie lubił wspominać o tym
pokrewieństwie — nadal stał pod murem obronnym. Miejscowi
ludzie spoglądali na nią ze strachem, ale znała ich życie niemal
równie dobrze jak własne. Nie było w wiosce takiego domu. w któ-
rym nie odbierałaby porodu, nie opiekowałaby się chorym albo nie
walczyłaby /c śmiercią, która przybierała w Zimowych Krainach tak
wiele form. Codzienne troski i radości tutejszych mieszkańców nie
stanowiły dla niej żadnej tajemnicy.
Podczas gdy konie brnęły przez błoto i wodę w kierunku placu,
zauważyła, że Gareth. starannie ukrywając przerażenie, zerka na
świnie i kurczaki, które przemierzały cuchnące dróżki wraz z grup-
kami wrzeszczących dzieci. Wiatr roznosił odór z kuźni, a także lekki
powiew gorąca i strzępki sprośnej piosenki kowala Mutfle'a. Na
pobliskiej dróżce łopotało rozwieszone pranie. Kawałek dalej Deshy
Werville, której dziecko urodziło się przed trzema miesiącami pod
okiem Jenny, kucała w drzwiach, dojąc jedną ze swoich ukochanych
krów.
Jenny patrzyła, jak Gareth ogląda z dezaprobatą nędzną świąty-
nię, ozdobioną masywnymi, prymitywnie wyrzeźbionymi wizerun-
kami Dwunastu Bogów, które w mroku trudno było nawet rozróżnić,
a potem podchodzi do obwiedzionego kołem krzyża Ziemi i Nieba,
wyrytego na wielu kamiennych kominach w tej wiosce. Zeszty wniał
na widok tego pogańskiego symbolu i skrzywił się, gdy ujrzał chle-
wikprzylegający do boku świątyni oraz dwóch odzianych w prymi-
tywne skory i pledy wieśniaków, którzy opierali się na płocie i ga-
wędzili.
— Oczywiście świnie wyczuwają pogodę — mówił jeden z nich.
wpychając kij przez niskie ogrodzenie, żeby podrapać grzbiet wyle-
gującej się tam wielkiej czarnej maciory. — Jest o tym w .,0 gospo-
darzeniu'' Clivy'ego, ale widziałem to na własne oczy. I są całkiem
sprytne, sprytniejsze od psów. Moja ciotka Mary — pamiętasz ciotkę
Mary? — przyuczała je. jeszcze kiedy były warchlakami, a jedna
świnia, taka biała, przynosiła jej buty.
— Nie może być! — odparł drugi wieśniak i podrapał się po
głowie.
Tymczasem Jenny zatrzymała się obok niego. Gareth wiercił się
niecierpliwie na koniu.
— Ano. — Wyższy chłop cmoknął na maciorę, która w odpo-
wiedzi uniosła łeb i wyraziła głębię swych uczuć mlaszczącym
chrząkaniem. — Polyborus pisze w „Analektach", że niegdyś czczo«
no świnię i to nie jako diabła, jak chciałby Ojciec Hiero, ale jako
Boginię Księżyca. — Poprawił stalowe oprawki, które spadały mu
z nosa. Ten typowy dla naukowca gest wyglądał dziwnie, zważy-
wszy, że mężczyzna stał po kostki w świńskim gnoju.
— Prawda to? — zagadnął drugi wieśniak, mocno zaintrygowa-
ny. — Właściwie, przypomina mi się, że ta podstarzała dziewucha
— znaczy się, kiedy była młoda i płocha — doskonale wiedziała, jak
otworzyć furtkę chlewika, żeby potem uganiać się... Och! — Pośpie-
sznie ukłonił się na widok Jenny i nadąsanego Garetha, którzy
w milczeniu siedzieli na koniach.
Wyższy chłop odwrócił się i ostrożnie zerknął na przybyszy. Gdy
osłonięte grubymi szkłami brązowe oczy napotkały wzrok Jenny,
natychmiast pojawiły się w nich figlarne ogniki. Średniego wzrostu,
niezbyt pociągający, nie ogolony i ubrany w podniszczoną ciemną
skórę, w kaftanie z wilczej skóry wzmocnionej kawałkami metalu
i kolczugi dla ochrony stawów — Jenny zastanawiała się, cóż takiego
sprawiało, /e po dziesięciu latach wciąż odczuwała niewytłumaczal-
ną radość na widok tego mężczyzny.
— Jen. — Uśmiechnął się i wyciągnął do niej ręce.
Ześlizgnęła się z siodła białej klaczy wprost w jego ramiona,
podczas gdy Gareth patrzył na scenę z dc/aprobatą; spieszno mu było
kontynuować poszukiwania pogromcy smoków.
— John — powiedziała Jenny i odwróciła się do chłopca. —
Gareth z Magloshaldon. To jest Lord John Aversin. Zguba Smoków
/ Alyn Hołd.
Gareth na chwilę zaniemówił z wrażenia i wytrzeszczał oczy,
jakby ktoś zdzielił go po głowie. Wreszcie zeskoczył z konia tak
szybko, że syknął z bólu i złapał się za zranione ramię. Jenny
pomyślała, że temu marzącemu o spotkaniu ze Zgubą Smoków
chłopcu nigdy nie przyszło do głowy, iż jego ukochany bohater
będzie stał bez konia, w dodatku po kostki w gnoju przy chlewie.
I najwyraźniej nie brał pod uwagę, że skoro liczy sobie prawie metr
dziewięćdziesiąt wzrostu, to ów bohater będ/ie / konieczności niż-
szy od niego. Poza tym zapewne w żadnej balladzie nie wspominało
się o okularach.
Gareth nadal nie odzywał się. Aversin zinterpretował jego mil-
czenie i wyraz twarzy z charakterystyczną dla siebie szatańską
trafnością.
— Pokazałbym ci swoje blizny na dowód, iż zabiłem smoka, ale
znajdują się w partiach ciała, których nic mogę obnażać w miejscu
publicznym.
Zachowanie Garetha świadczyło o jego dworskich manierach i,
jak wydało się Jenny, charakterystycznym dla dworzan stoicyzmie
— pomimo iż doświadczył największego wstrząsu w życiu, a w dodatku
bolało go ramię, wykonał zamaszysty, bardzo przekonujący ukłon
powitalny. Kiedy się wyprostował, z żałosną wyniosłością poprawił
fałdy płaszcza, mocniej nasunął pogięte okulary na nos i oznajmił
drżącym, ale osobliwie zdeterminowanym głosem:
— Mój panie, Zgubo Smoków, przybywam tu z południa, by
przekazać ci wieść od króla Uriensa z Belmarie.
Miało się wrażenie, że czerpie siłę z tych słów i znowu rozkoszuje
się heraldyczną dźwięcznością ballad o złotych mieczach i barwnych
pióropuszach, usiłując nie pamiętać o cuchnącym chlewie i padają-
cym od niedawna zimnym deszczu.
— Mój panie Aversinie. przysłano mnie, bym sprowadził cię na
południe. Na nasze tereny przybył smok, który spustoszył miasto
gnomów w Głębi Ylferdun; teraz ma tam swoją kryjówkę, kilkadzie-
siąt kilometrów od królewskiego miasta Bel. Król błaga, żebyś
przyjechał i zabił go, gdyż w przeciwnym razie cała okolica zostanie
zniszczona.
Chłopiec wyprostował się. Spełnił swoją misję i na jego twarzy
zagościł szlachetny, nieco męczeński spokój. W tym momencie
przypominał Jenny postacie z ballad. Ale zaraz, jak wszyscy dobrzy
wysłannicy w balladach, zemdlał i ześlizgnął się z konia w upstrzone
krowimi plackami błoto.
Rozdział 2
Krople deszczu z przygnębiającą wytrwałością bębniły o mury
zniszczonej wieży Alyn Hołd. W jedynym pokoju gościnnym Hołd
nigdy nie było zbyt jasno. Pomimo wczesnego popołudnia Jenny
musiała wyczarować zamgloną kulę błękitnego ognia, żeby oświetlić
stół, na którym rozłożyła resztki zawartości swojej apteczki; pozo-
stałą część małego pomieszczenia zakrywał cień.
Na łóżku niespokojnie drzemał Gareth. Powietrze było przesyco-
ne słodkawym zapachem suszonych i roztartych ziół. Czarodziejskie
światło rzucało wyraźne, gęste cienie na ususzone kawałeczki korze-
ni i łodyg, leżące w kręgach, które nakreśliła Jenny. Powoli, run po
runie, wyczarowywała lecznicze zaklęcia; każde miało ograniczony
zasięg, żeby zapobiec zbyt szybkiemu uzdrowieniu, które mogło
zaszkodzić ciału pacjenta. Cierpliwie wodziła palcami po znakach
i przywoływała umysłem charakterystyczne dla nich cechy, jakby to
były oddzielne wątki nieznanej muzyki. Powiadano, że wielcy ma-
gowie potrafią zobaczyć moc czynionych przez siebie runów, które
płoną jak zimny ogień w powietrzu nad leczniczymi proszkami,
i wyczuwają ją opuszkami palców jak plazmatyczne światło. Po
długich latach medytowania w samotności Jenny pojęła, że dla niej,
w przeciwieństwie do mistrzów, magia nie jest rozprzestrzeniającym
się blaskiem, ale raczej nieruchomą głębiną. Nigdy nie zdołała się
całkowicie pogodzić z tą świadomością, ale przynajmniej oszczędza-
ła sobie rozgoryczenia, które zablokowałoby posiadaną przez nią
moc. Wiedziała, że przynajmniej w tym skromnym zakresie jest
całkiem dobra.
Caerdinn powiedział kiedyś, że kluczem do magii jest magia:
żeby być magiem, musisz być magiem. Jeżeli osiągniesz pełnię
mocy, nie będziesz miał czasu na nic innego.
Dlatego po śmierci Caerdinna została w kamiennym domu na
Oszronionym Wzgórzu, studiowała jego księgi i obliczała położenie
gwiazd, medytowała w kruszejącym kręgu prastarych kamieni, które
stały na szczycie wzgórza. Z roku na rok rosła jej moc, chociaż nigdy
nie dorównała swemu mistrzowi. Takie życic zadowalało ją. Nie
myślała o niczym więcej oprócz cierpliwego zwiększania mocy
magicznej, przy tym zaś, w miarę możliwości, leczyła innych i ob-
serwowała zmieniające się pory roku.
A potem zjawił się John.
Czary przestały krążyć. Przez chwilę w powietrzu zalegała cisza,
jak gdyby każda cegła pieca i cień krokwi, zapach palonego drewna
jabłoni i bulgoczące kapanie deszczu zakrzepły w bursztynie na
tysiąc lat. Jenny wsypała zaczarowany proszek do miski i uniosła
oczy. Gareth obserwował ją bojaźliwie z zasłoniętego kotarami
łóżka.
Wstała. Kiedy ruszyła ku niemu, wzdrygnął się, a na jego pobie-
lałej twarzy pojawił się oskarżycielski grymas i pogarda.
— Jesteś jego kochanką!
Jenny zatrzymała się, wyczuwając w tym słabym głosie niena-
wiść.
— Tak — odparła. — Ale to nie ma nic wspólnego z tobą.
Odwrócił twarz, wzburzony i jeszcze zaspany.
— Jesteś taka sama jak ona — mruknął cicho. — Zupełnie jak
Zyerne...
Znowu podeszła do młodzieńca, nie będąc pewna, czy się nie
przesłyszała.
— Kto?
— Usidliłaś go swoimi czarami, ściągnęłaś do tego gnoju —
szepnął i zaniósł się gwałtownym szlochem.
Nie zważając na obrzydzenie młodzieńca, zbliżyła się do niego,
zatroskana, i dotykała jego rąk i twarzy; po chwili przestał się opierać
i ponownie zapadł w sen. Jego ciało nie było ani zbyt gorące, ani
przemarznięte, a serce biło mocno i miarowo. Mimo to miotał się na
łóżku i mruczał:
— Nigdy, nigdy tego nie zrobię. Czary... Rzuciłaś na niego urok,
zmusiłaś, żeby cię pokochał, swoimi czarodziejskimi sztuczkami...
— W końcu opadły mu powieki.
Jenny westchnęła. Wyprostowała się i popatrzyła na zarumienio-
ną, udręczoną twarz Garetha.
— Gdybym tylko rzuciła na niego urok — powiedziała cicho.
— Wtedy uwolniłabym nas oboje. Gdybym miała odwagę...
Otrzepała ręce o spódnicę i zeszła po wąskich, ciemnych schod-
kach wieżyczki.
Znalazła Johna w jego pracowni. Pomieszczenie było całkiem
duże, ale zapchane książkami. Przeważnie były to stare tomiska,
zostawione w Hołd przez odchodzące armie albo wydobyte z piwnic
spalonych garnizonów w miastach na południu. Nadgryzione przez
szczury, czarne od pleśni, nieczytelne od plam z wody, zapełniały
każdą półkę labiryntu deszczułek na dwóch ścianach, wysypywały
się na długi dębowy stół i piętrzyły na podłodze w rogach. Między
kartkami i okładkami znajdowały się kartki z notatkami, które John
sporządzał w zimowe wieczory. Wewnątrz książek i między nimi
walały się przybory pisarskie — rylce i pióra, noże i kałamarze,
pumeksy — a ponadto dziwaczniejsze przedmioty: metalowe rurki
i szczypce, ołowiane ciężarki i poziomnice, soczewki skupiające
promienie słoneczne i wahadła, magnesy, wydmuszki, okruchy skał,
suszone kwiaty i częściowo rozebrany zegar. Wielka pajęczyna
kołowrotków i krążków linowych zwisała z krokwi w jednym rogu,
a na krawędziach każdej półki i parapetu pochylały się rzędy rozpa-
dających się, stopionych świeczek. Pokój przypominał srocze gniaz-
do pełne wyskubanych kąsków wiedzy, legowisko druciarza, dla
którego świat to jeden wielki sklep z interesującymi drobiazgami.
Nad paleniskiem, niby gigantyczna żelazna szyszka, wisiała gałka
ogonowa smoka z Wyr — długa na prawie czterdzieści centymetrów
i szeroka na przeszło dwadzieścia, pokryta grubymi, połamanymi
kolcami.
John stał przy wielokrotnie naprawianym oknie i zerkał przez
jego grube szkło na północ, gdzie jałowe ziemie stapiały się z sina-
wym, wzburzonym niebem. Rękę miał przyciśniętą do boku, do
żeber, w których pulsował deszcz, i które połamał mu smok gałką
ogona.
Pomimo że Jenny miała na sobie buty z miękkiej koźlej skóry
i nie było słychać jej kroków na żłobionej kamiennej posadzce,
podniósł głowę, kiedy nadeszła, i przywitał ją promiennym spoj-
rzeniem. Jednak ona tylko oparła się ramieniem o framugę drzwi
i zagadnęła:
— No i co?
Spojrzał w kierunku sufitu, tam gdzie leżał Gareth.
— Z naszym małym bohaterem i jego smokiem? — W kącikach
jego cienkich, subtelnych warg pojawił się uśmiech, który zniknął
równie szybko jak zabłąkany promień słońca na zachmurzonym
niebie. — Zabiłem jednego smoka, Jenny, i to prawie mnie wykoń-
czyło. Wprawdzie zapowiedź, że napiszą o mnie jeszcze więcej
pięknych ballad, jest kusząca, ale chyba nie skorzystam z tej szansy.
Ulga i nieoczekiwana wzmianka o balladzie Garetha sprawiły, że
Jenny zachichotała, wchodząc do pokoju. W bladym świetle okien
było widać każdą fałdę skórzanych rękawów Johna. Podszedł do
kobiety i pochylił się, żeby pocałować ją w usta.
— Nasz bohater chyba jeszcze nigdy nie przejechał samotnie
całej drogi na północ?
Jenny potrząsnęła głową.
— Mówił mi, że trasę z południa do Eldsbouch pokonał na
statku, a stamtąd jechał konno na wschód.
— Ma sporo szczęścia, że przebył taki szmat drogi — zawyro-
kował John. Pocałował Jenny jeszcze raz, obejmując ją ciepłymi
rękami. — Świnie zachowywały się niespokojnie przez cały dzień,
nosiły w ryjach kawałki słomy. Wczoraj wróciłem z objazdu rubieży,
kiedy zobaczyłem, w jaki sposób wrony zachowują się na Janowco-
wych Wzgórzach. To dla nich o jakieś dwa tygodnie za wcześnie, ale
myślę, że zapowiadają pierwszą z zimowych burz. Skały w Elds-
bouch chętnie pochłaniają statki. Wiesz, Dotys powiada w trzecim
tomie „Historii" — a może ten fragment pochodzi z części tomu
piątego, który znaleźliśmy w Żarze? — albo wspomina o tym Clivy
— w każdym razie chodzi o to, że w czasach królów przystań
kończyła się molem czy też falochronem. Dotys — albo Clivy —
utrzymuje, że był to jeden z cudów świata, ale nigdzie nie mogę
znaleźć żadnej wzmianki ojego konstruowaniu. Mam ochotę wybrać
się tam kiedyś łodzią i sprawdzić, co kryje się pod wodą u wejścia
do przystani...
Jenny zadygotała. Wiedziała, że John jest zdolny do takiego
przedsięwzięcia. Jeszcze nie zapomniała o jego eksperymentach
z wodociągami ani o kamiennym domu, który wysadził przeczyta-
wszy jakieś zbutwiałe zapiski o gnomach używających materiału
wybuchowego do drążenia tuneli w swoich Głębiach.
W ciemnościach wieżyczki dało się słyszeć jakiś hałas, a potem
cienkie głosy wykrzykujące: „Ona też!" i „Puszczaj!" oraz łoskot
bójki. W chwilę później do pokoju wpadł rudowłosy, krzepki, z wy-
glądu czteroletni urwis w brudnym odzieniu, składającym się z ow-
czej skóry i pledów. Zaraz po nim wbiegł szczupły, ciemnowłosy,
ośmioletni malec. Jenny uśmiechnęła się i wyciągnęła ręce do obu
chłopców, oni zaś rzucili się do niej. Zachwyceni, ciągnęli ją brud-
nymi rączkami za włosy, spódnicę i rękawy koszuli; ich obecność
znowu wzbudziła w niej niedorzeczną, nie dającą się logicznie
wytłumaczyć radość.
— Jak się miewają moi mali barbarzyńcy? — zapytała, siląc się
na surowy ton.
Żaden z chłopców nie dał się nabrać.
— Grzeczni — byliśmy grzec/ni. mamo — odezwał się starszy
chłopiec, przywierając do wypłowiałego, niebieskiego rąbka mat-
czynej spódnicy. — Ja byłem grzeczny. Adric nie był grzeczny.
— Ja też byłem grzeczny — odciął się młodszy, którego John
wziął na ręce. — Tata musiał wlać łanowi.
— Naprawdę? — Uśmiechnęła się do swojego starszego syna.
Miał duże, pełne powieki i wyłupiaste oczy, jak John. ale ich błękitny
kolor odziedziczył po matce. — Bez wątpienia zasłużył na to.
— Wielkim batem — rozwodził się Adric. dając się ponieść
whisnej historyjce. — Sto ran.
— Czyżby? — Popatrzyła na Johna starając się wyrazić rzeczo-
we zaciekawienie. —Wszystko jednym ciągiem, czy robiłeś sobie
przerwy?
— Jednym ciągiem — odparł pogodnie John. — A on ani razu
nie prosił o litość.
— Dobry chłopiec. — Zmierzwiła proste, czarne włosy lana,
który wykręcał się i radośnie chichotał, słuchając przekazywanej
z namaszczeniem zmyślonej historyjki.
Chłopcy już dawno pogodzili się z tym, że Jenny nie mieszka
w Hołd z ich ojcem, tak jak malki innych chłopców. Władca Hołd
i wiedźma Oszronionego Wzgórza nic musieli zachowywać się tak
jak inni dorośli. Niczym szczenięta, które tolerują nadzór właściciela
psiarni, chłopcy okazywali należytą czułość wobec przysadzistej
ciotki Janc. która opiekowała się nimi i. jak jej się wydawało,
trzymała ich w ryzach, podczas gdy John doglądał swoich ziem,
a Jenny prowadziła samotny żywot we własnym domu na Wzgórzu.
Ale to ojca uznawali za swojego władcę, a matkę obdarzali najwię-
kszą miłością.
Zaczęli jej opowiadać, w podekscytowanym i niezbyt zgranym
duecie, o schwytanym w sidła lisie, kiedy hałas w drzwiach zmusił
ich do odwrócenia się. Zobaczyli Garetha. Był blady i zmęczony, ale
nareszcie we własnym ubraniu; bandaże pod rękawem zapasowej
koszuli tworzyły niezgrabne wybrzuszenie. Młodzieniec wydobył
i bagażu parę całych okularów. Kiedy przyglądał się Jenny i jej
synom, schowane za grubymi szkłami oczy wyrażały niesmak i okro-
pne rozgoryczenie. Zupełnie jak gdyby fakt, że John i ona zostali
kochankami — że urodziła synów Johna — nie tylko pomniejszył
w jego oczach dotychczasowego bohatera, ale w dodatku czynił ją
odpowiedzialną za wszystkie pozostałe rozczarowania, których do-
świadczył w Zimowych Krainach.
Chłopcy natychmiast wyczuli jego dezaprobatę. Zadziorny Adric
wysunął podbródek; przypominał miniaturową wersję Johna. Bar-
dziej wrażliwy łan ograniczył się do porozumiewawczego spojrzenia
i obaj wyszli, nie mówiąc ani słowa. John obserwował ich odejście,
a potem w zamyśleniu skierował wzrok na Garetha.
— A zatem przeżyłeś1? — zagadnął.
— Tak — odparł Gareth nieco drżącym głosem. — Dziękuję. —
Zwrócił się do Jenny, siląc się na grzeczność, której nie mogła
wykorzenić z jego dworackiej duszy nawet największa uraza. —
Dziękuję za pomoc. — Zrobił krok i zatrzymał się. Rozglądał się
nieprzytomnie dookoła, jakby zobaczył pomieszczenie pierwszy raz.
Nie pasowało do ballad, pomyślała Jenny, mimo woli rozbawiona
całą sytuacją. Z drugiej strony, żadna ballada nie mogłaby przygoto-
wać człowieka na spotkanie Johna.
— Trochę zatłoczony — przyznał John. — Mój ojciec trzymał
książki, które zostały w Hołd, w spiżarni ze zbożem, gdzie większość
z nich nadgryzły szczury, zanim nauczyłem się czytać. Pomyślałem,
że tu będą bezpieczniejsze.
— Hm... — rzekł Gareth, mocno zakłopotany. — Przypusz-
czam...
— Mój ojciec był upartym starym draniem — ciągnął John,
jakby to była zwyczajna rozmowa. Stanął przy palenisku i wyciągnął
ręce do ognia. — Gdyby nie stary Caerdinn, który ciągle nawiedzał
Hołd, kiedy byłem chłopakiem, nic umiałbym nic więcej poza alfa-
betem. Tata nigdy nie szanował słowa pisanego. Znalazłem połowę
aktu „Dawcy Ognia'' Luciarda poulykaną w szparach ścianek kre-
densu, w którym mój dziadek przechowywał zimowe ubrania. Byłem
taki wściekły, że miałem ochotę wyjść i obrzucać kamieniami jego
grób. bo oczy wiście teraz nie da się odszukać nawet cząstki tej sztuki.
Bóg jeden wie. co zrobili z resztą — zapewne rozpalali nią w ku-
chennych piecach. Uratowaliśmy niewiele — trzeci i czwarty tom
„Historii" Dotysa, większą część „Analektów" i „Prawoznawstwa"
Polyborusa; „ElucidusaLapidarusa"; ,,O gospodarzeniu" Clivy'ego
— w całości, chociaż właściwie na nic się nie przydaje. Zdaje mi się,
że marny był z Clivy'ego gospodarz — pewnie nie rozmawiał
z rolnikami. Twierdzi, że można przewidzieć nadejście burzy mie-
rząc chmury i ich cienie, ale babcie w okolicznych wioskach mówią,
że wystarczy obserwować pszczoły. A kiedy wspomina o parzeniu
się świń...
— Ostrzegam cię, Gareth — przerwała Jenny, uśmiechając się
— że John jest chodzącą encyklopedią guseł, wierszyków dla dzieci,
fragmentów z każdego klasycznego pisarza, jakiego udało mu się
zdobyć, i drobiazgów wyszukanych w odległych zakątkach całej
krainy. Zachęcasz go na własne ryzyko. Poza tym on nie umie
gotować.
— Ależ umiem — odciął się John, śmiejąc się od ucha do ucha.
Gareth nic nie mówił, wciąż rozglądając się bezradnie po zagra-
conym pomieszczeniu. Na jego wąskiej twarzy malował się wysiłek
umysłowy: młodzieniec próbował dopasować konwencjonalny, wy-
idealizowany świat ballad do rzeczywistości, w której inżynier-ama-
tor w okularach gromadził wiedzę o zwyczajach świń.
— A zatem — ciągnął John przyjaznym tonem — opowiedz nam
o tym waszym smoku, Garecie z Magloshaldon, i dlaczego król
wysłał z misją takiego młodego chłopca, skoro ma do dyspozycji
rycerzy i wojowników.
— Yyyy... — Przez chwilę Gareth sprawiał wrażenie całkowicie
zaskoczonego — w balladach nigdy nic żądało się od posłańców
dowodów wiarygodności. — No, właśnie, w tym rzecz. On nie ma
rycerzy i wojowników na zbyciu. Poza tym wysłał mnie, bo dzięki
balladom wiedziałem, gdzie ciebie szukać.
Wyciągnął z kieszonki na pasie złoty sygnet, który zalśnił w bla-
sku żółtawego płomienia paleniska. Jenny zauważyła na nim króla
w koronie siedzącego pod dwunastoma gwiazdami. John patrzył na
pierścień przez chwilę, a potem schylił głowę i przysunął go do warg
w archaicznym geście szacunku.
Jenny obserwowała jego zachowanie nie odzywając się. Co król,
to król, pomyślała. Minęło niemal sto lat od dnia, w którym wycofał
swe wojska z północy, zostawiając ziemie barbarzyńcom i chaosowi
bezprawia, a mimo to John nadal uważał się za jego poddanego.
Nigdy nie była w stanie tego pojąć — ani lojalności Johna wobec
króla, którego prawa nadal usilnie popierał, ani rozczarowania i po-
czucia osobistej zdrady, jakie żywił Caerdinn wobec reprezentowa-
nej przez niego dynastii. Dla Jenny król był władcą innego teryto-
rium, kimś z innej epoki — ona sama uważała się jedynie za
obywatelkę Zimowych Krain.
Złoty owal małego pierścienia pobłyskiwał niby świadek całej
rozmowy, kiedy Gareth kładł go na stole.
— Dał mi go, kiedy wysyłał mnie z misją — oznajmił. —
Najlepsi wojownicy króla pojechali walczyć ze smokiem i żaden nie
powrócił. Nikt w całym królestwie nigdy nie zabił smoka. Zresztą
nikt nawet nie widział potwora z bliska, żeby mieć pojęcie, jak go
zaatakować. I nie dysponujemy żadnymi informacjami na ten temat.
Ja studiowałem ballady, bo przynajmniej w ten sposób mogłem się
na coś przydać. Wiem, że nie jestem rycerzem ani znamienitym
wojownikiem... — wyznał, trochę się zacinając, dzięki czemu spra-
wiał wrażenie mniej oficjalnego niż zazwyczaj. — Wiem, że nie
jestem dobry w ćwiczeniach fizycznych. Przestudiowałem jednak
wszystkie ballady i ich wersje, i właściwie żadna z nich nie mówi
zbyt wiele o samym zabijaniu smoka. Potrzebujemy Zguby Smoków
— zakończył bezradnie. — Potrzebujemy kogoś, kto zna się na
rzeczy. Potrzebujemy twojej pomocy.
— A my waszej. — Pogodny, lekko schrypnięty głos Aversina
nagle zrobił się surowy. — Potrzebujemy waszej pomocy od stu lat,
w trakcie których ta część królestwa, od rzeki Wildspae aż po północ,
była pustoszona przez bandytów, Lodowych Jeźdźców, wilki i gor-
sze stwory. Nie wiemy, jak dawać sobie radę z tymi istotami: te
bagienne diabły i Szepczący, i nieczyste moce nawiedzają lasy nocą,
kradną żywym krew i dusze. Czy twój król pomyślał o tym? Trochę
za późno prosi nas o przysługę.
Chłopiec popatrzył na niego w osłupieniu.
— Ale ten smok...
— Do diabła z twoim smokiem! Twój król ma stu rycerzy, a mój
lud ma tylko mnie. — Światło przemknęło złocistym promieniem po
szkłach jego okularów, kiedy pochylił barczyste ramiona nad poczer-
niałymi kamieniami ścian kominka; obok jego głowy złowrogo lśniły
kolce gałki ogona smoka. — Gnomy nigdy nie używają tylko jedne-
go przejścia, żeby dostać się do swoich Głębi. Czy rycerze twojego
króla nic mogli zmusić ocalałych gnomów do poprowadzenia ich
innym wejściem, dzięki czemu mogliby zajść potwora od tyłu?
— Hm... — Wyraźnie zakłopotany praktycznością tej sugestii,
Gareth zaczął nieudolnie się tłumaczyć. — Wydaje mi się, że nie
byliby w stanie tego zrobić. Tylne wejście do Głębi znajduje się
w twierdzy Halnath. Mistrz Halnath — Polycarp. siostrzeniec króla
— zbuntował się przeciw niemu na długo przed nadejściem smoka.
Cytadela jest oblegana.
Jenny, która siedziała cicho przy kominku, wyczuła nagła, zmianę
w głosie Garetha, jakby pod wpływem naporu waliły się osłabione
fundamenty. Grdyka młodzieńca sterczała jeszcze mocniej, gdy
przełykał ślinę.
Jenny domyślała się, że jest w tym chłopcu jakaś nie zabliźniona
rana, która wciąż sprawia mu ból.
— To między innymi dlatego można było rzucić do walki tak
niewielu wojowników króla. Widzisz, chodzi nic tylko o smoka. —
Młodzieniec nachylił się błagalnie. — Całemu Królestwu grozi
niebezpieczeństwo nie tylko ze strony smoka, ale także ze strony
buntowników. Podziemny tunel z Głębi prowadzi do Ściany Nast.
dużego pasma górskiego, które oddziela ni/iny Belmarie od północ -
no-wschodnich kresów. Cytadela Halnath znajduje się na stromej
skale po drugiej stronic góry od głównych bram Głębi, a poniżej
rozciąga się miasto i uniwersytet. Gnomy Yllcrdun były naszymi
sprzymierzeńcami w walce z buntownikami, ale teraz większość
z nich pr/eszła na stronę Halnath. Królestwo jest podzielone. Musisz
przyjechać! Dopóki smok jest w Ylferdun, nie możemy skutecznie
chronić górskich dróg przed buntownikami ani wysyłać posiłków dla
wojsk oblegających Cytadelę. Wojownicy króla pojechali... — Zno-
wu z trudem przełknął ślinę. — Ludzie, którzy przywieźli ciała,
mówili, że żaden z nich nawet nie zdążył wyciągnąć miecza.
— Ha! — Avcrsin odwrócił wzrok. Jego usta wykrzywił grymas
gniewu i litości. — Każdy głupiec, który wyciągnąłby miecz, żeby
zamierzyć się na smoka...
— Ale oni nie wiedzieli! Polegali tylko na tym, co głosiły pieśni!
Aversin nic odezwał się. ale sądząc po jego zaciśniętych wargach
i rozdętych nozdrzach, nurtowały go niezbyt przyjemne myśli. Wpa-
trując się w ogień, Jenny czuła w sercu zimny powiew.
Trochę mimowolnie patrzyła, jak w bursztynowych płomieniach
kominka tworzą się obrazy. Rozpoznawała zimowe niebo nad wą-
wozem, zwęglone, sterczące źdźbła zatrutej trawy, cienkie jak igły.
i jeszcze Johna, który stał wyprostowany na brzegu, trzymając
w okrytej rękawicą dłoni harpun, zakończony stalowymi kolcami,
i mając zatknięty za pas błyszczący topór. W potoku coś zafalowało,
jakby żywy dywan złotych noży.
Wspomnienie strachu, który czuła, obserwując jego skok. było
bardziej wyraziste niż przykre małe upiory z przeszłości.
Byli kochankami od niespełna roku, kontakt cielesny wciąż roz-
palał ich namiętności. Kiedy szukał legowiska smoka, bardziej niż
kiedykolwiek uświadamiała sobie kruchość doczesnej powłoki
w zetknięciu ze stalą i ogniem.
Zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, zniknęły obrazy formujące
się w płomieniach. Zacisnęła wargi, żeby tylko słuchać i nic nie
mówić; wiedziała, że nie powinna się wtrącać. Nie miała prawa
powiedzieć mu, żeby nie szedł — ani dawniej, ani teraz — podobnie
jak on nic mógł jej polecić, żeby opuściła kamienny dom na Oszro-
nionym Wzgórzu i porzuciła studia, i przeprowadziła się do Hołd.
gdzie gotowałaby mu posiłki i wychowywała jego synów.
— Opowiedz mi o tym smoczysku — rzekł John.
— To znaczy, że przyjedziesz?
Tęskna gorliwość w głosie Garetha sprawiła, że Jenny miała
ochotę wstać i przyłożyć mu w ucho.
— To znaczy, że chcę o nim posłuchać. — Pogromca Smoków
podszedł do stołu i ociężale usiadł na jednym z wielkich rzeźbionych
krzeseł. Drugie krzesło pchnął butem w stronę Garetha. — Jak dawno
temu zaatakował?
— Przybył nocą, dwa tygodnie temu. Wsiadłem na statek trzy
dni później, w porcie Claekith poniżej miasta Bel. Statek czeka na
nas w Eldsbouch.
— Wątpię w to. —John podrapał naznaczonym bliznami palcem
wskazującym swój długi nos. — Jeśli twoi marynarze byli mądrzy, to
zawrócili i popłynęli szukać bezpiecznego portu dwa dni temu. Nad-
ciągają burze. Eldsbouch nie zapewni im wystarczajacej ochrony.
— Ale powiedzieli, że zostaną! — zaprotestował Gareth z obu-
rzeniem. — Zapłaciłem im!
— Złoto na nic im się nie przyda, jeśli wzburzona woda wciągnie
ich kości na dno zatoki — zauważył John.
Gareth z powrotem opadł na krzesło, wstrząśnięty i dotknięty do
żywego ostateczną zdradą.
— To niemożliwe, że odpłynęli...
Nastąpiła chwilaciszy. John patrzył na swoje ręce. Nie odrywając
oczu od ognia, Jenny powiedziała łagodnie:
— Gareth, nie ma ich tam. Widzę morze; jest czarne od sztor-
mów; widzę starą przystań w Eldsbouch, szarą rzekę przepływającą
przez zniszczone domy w tamtej miejscowości; widzę rybaków
cumujących swe łódeczki do szczątków starego mola i wszystkie
kamienie lśniące w deszczu. Tam nie ma żadnego statku, Gareth.
— Mylisz się — odparł bezradnie. — Na pewno nie masz racji.
— Odwrócił się do Johna. — Podróż powrotna drogą lądową zabie-
rze nam wiele tygodni...
— Nam? — zagadnął cicho John.
Gareth zarumienił się i zrobił tak przerażoną minę, jakby dopiero
co wypowiedział śmiertelną zniewagę. Po chwili John dorzucił:
— Jak duży jest ten twój smok?
Gareth z trudem przełknął ślinę i westchnął nerwowo.
— Jest potężny — odparł głucho.
— Jak potężny?
Gareth zawahał się. Jak większość ludzi, nie umiał ocenić roz-
miarów.
— Musiał mieć dobre kilkadziesiąt metrów. Powiadają, że cień
jego skrzydeł zakrył całą dolinę Zagłębienia.
— Kto tak twierdzi? — dopytywał się John. Przechylił się na bok
i zaczepił kolanem o spółkujące lwy morskie, które tworzyły lewą
poręcz. — A już myślałem, że przybył nocą i pożerał każdego, kto
mu się nawinął.
— No cóż... — Młodzieniec zaczął chaotycznie relacjonować
zasłyszane pogłoski.
— Widziałeś go kiedykolwiek na ziemi?
Gareth zaczerwienił się i potrząsnął głową.
— Trudno jest oceniać istoty fruwające w powietrzu — rzekł
John wyrozumiale, znowu zsuwając okulary na czoło. — Smok.
którego zabiłem tutaj, miał na oko trzydzieści kilka metrów, kiedy
zobaczyłem go pierwszy raz, jak nadlatywał nad wioskę Wielki
Kufel. Okazało się, że jego długość od dzioba po ogon wynosiła
dziewięć metrów. — Po jego zazwyczaj pozbawionej wyrazu twarzy
przemknął uśmieszek. — Nie ma to jak naturalistyczne podejście.
Kiedy tylko stanąłem na nogi po zabiciu bestii, od razu poszedłem
tam z Jenny; zabraliśmy topory rzeźnicze, żeby na podstawie szcząt-
ków potwora przekonać się, jak był zbudowany.
— Ale mógłby być większy, prawda? — zapytał Gareth. Spra-
wiał wrażenie nieco zmartwionego. Jenny pomyślała z ironią, że
dziewięciometrowy smok wydał mu się za mało godny. — To
znaczy, w balladzie o Zgubie Smoków Selkytharze i Robaku Lasu
Imperteng w wersji wykonywanej w Greenhythe wspomina się, że
Robak liczył sobie dwadzieścia metrów długości i miał skrzydła,
które zakryłyby cały batalion.
— Ktoś go zmierzył?
— Hm, na pewno tak. Chociaż... Jeśli się zastanowić... Według
jednego wariantu, kiedy Selkythar śmiertelnie ranił smoka, bestia
spadła do rzeki Wildspae, a w późniejszej wersji, śpiewanej w Bel-
marie, twierdzi się, że runęła do morza, więc nie pojmuję, jak
ktokolwiek mógł ją zmierzyć.
— Zatem dwudziestometrowy smok to tylko czyjeś wyobra-
żenie o tym, jak wielki był Selkythar. — John oparł się o krzesło
i w roztargnieniu wodził palcami po zwariowanych ornamentach
— skłębionych ciałach wszystkich stworzeń z „Bestiariusza".
Wytarte złocenia wciąż jeszcze miejscami trochę błyszczały w za-
błąkanych refleksach płomieni. — Dziewięć metrów nic brzmi
imponująco, dopóki taka bestia nie zacznie pluć na człowieka
ogniem. Wiesz, że ich ciało rozkłada się niemal zaraz po śmierci?
Zupełnie jakby pożerał je ich własny ogień, który pochłania wszy-
stko inne.
— Pluje ogniem? — Gareth zmarszczył brwi. — We wszystkich
balladach śpiewa się, że zioną ogniem.
Avcrsin pokręcił głową.
— W pewnym sensie plują nim. To płynny ogień, zajmuje się od
niego prawie wszystko. Widzisz, kiedy walczysz ze smokiem, sztuka
polega na tym, żeby trzymać się blisko jego cielska — nie będzie pluł
na ciebie ogniem, bo sarn by się poparzył — a jednocześnie nie dać
się przewrócić albo rozerwać na strzępy jego łuskami. Smoki potrafią
najeżać łuski na bokach jak ryby kolczatki, a te łuski są ostre jak
brzytwy.
— Nigdy o tym nie wiedziałem — wy sapał Gareth. Zdumienie
i ciekawość na chwilę sprawiły, że zapomniał o urażonej godności
i dumie.
— No, cóż, przykre w tym wszystkim jest to, że wojownicy króla
zapewne również nie wiedzieli. Ja zresztą też, Bóg mi świadkiem.
Nie było na ten temat nic w żadnej z dostępnych ksiąg — ani
u Dotysa, ani u Clivy'ego, ani u innych autorów. Tylko w kilku
wierszykach dla dzieci wspomina się o smokach — albo potworach
czy robakach — ale niewiele mi pomogły. Na przykład taki:
Pazury ma kogucie, chomąto jak koń, którego zaprzęgają
Ze łba do węża podobny, smokiem go nazywają.
Albo to, co Polyborus napisał w „Analektach" o pewnych wio-
skach, w których wierzą, że jeśli posadzisz wokół swego domu
miłośnik — takie pnące roślinki z fioletowymi kielichami — to smok
nie podejdzie. Jen i ja korzystaliśmy z takich porad. Jen zrobiła
trujący napar z miłośnika i zamoczyła w nim moje harpuny, ponie-
waż było dla nas oczywiste, że nie przebije się tych łusek małym
mieczem. I ta trucizna rzeczywiście spowolniła ruchy bestii. Ale nic
wiem o smokach lyle, ile bym chciał.
— Rzeczywiście —zawtórowała Jenny, która wreszcie oderwa-
ła wzrok od pulsujących płomieni. Oparłszy policzek na dłoni i pod-
ciągniętych kolanach spojrzała na dwóch mężczyzn, siedzących przy
zapełnionym książkami stole. Mówiła cicho, jakby do siebie: — Nic
wiemy, skąd pochodzą, ani gdzie się mnożą. I dlaczego, w przeci-
wieństwie do wszystkich innych zwierząt zamieszkujących ziemię,
mają sześć kończyn, a nie cztery...
— „Robaki z mięsa — zacytował John — szkodniki ze zboża,
smoki z gwiazd w pustych przestworzach". To z „O duchach" Terensa.
Albo „Ocal smoka, zniewól smoka" Caerdinna. Albo dlaczego nigdy
nie powinno się zaglądać smokowi w oczy — a powiadam ci, Gar, że
bardzo się pilnowałem, by lego nie zrobić. Nie wiemy nawet prostych
rzeczy. Na przykład, dlaczego nie działają na nie czary ani iluzja;
dlaczego Jen nic była w stanie przywołać obrazu smoka w tym swoim
klejnocie albo użyć czaru maskującego, żeby nie mógł jej zauważyć.
— Nie wiedzieliśmy nic — dorzuciła Jenny łagodnie — z wy-
jątkiem tego, że ginęły zabijane przez takich nie uświadomionych
ludzi jak my.
John musiał wyczuć dziwny smutek w jej głosie, gdyż r/.ucił jej
pytające, zaniepokojone spojrzenie. Jednakże Jenny odwróciła oczy;
nie potrafiła rozstrzygnąć jego wątpliwości.
Po chwili John westchnął i odezwał się do Garetha:
— Cała ta wiedza została utracona na przestrzeni lat, na przy-
kład „Dawca Ognia" Luciarda i odpowiedź na pytanie, w jaki
sposób zdołano wybudować falochron u wlotu przystani w Eldsbo-
uch — ta wiedza przepadła i być może już nigdy nie zdołamy jej
odtworzyć.
Wstał i zaczął niespokojnie chodzić po pokoju. Spłaszczone
białawoszare światło okna padało raz po raz na kolce i pierścienie
kolczugi, na mosiężną rękojeść sztyletu i sprzączkę.
-— Żyjemy w świecie, który chyli się ku upadkowi, Gar. Rzeczy
przemijają dzień po dniu. Nawet wy, tam na południu, w Bel, tracicie
swoje królestwo kawałek po kawałku; Zimowe Krainy odrywają się,
a z drugiej strony buntownicy chcą odłączyć kresy. Tracicie swoje
posiadłości i nawet nie zdajecie sobie z tego sprawy, a tymczasem
cała potrzebna mądrość wycieka, przypominając mięso, które wypa-
da z rozerwanego worka, ponieważ nie macie czasu ani sposobności,
żeby ją ocalić. Nigdy nie zabiłbym tego smoka, Gar —jak można
zabijać coś, o czym nic się nie wie? A poza tym był sam w sobie
piękny. Być może nigdy nie oglądałem równie pięknego stworzenia;
każda barwa była doskonała jak zachód słońca, jak pole jęczmienia
latem w słoneczny wieczór.
— Ale powinieneś, wręcz musisz zabić naszego! — zawołał
Gareth udręczonym głosem.
— Walka z nim to nie to samo co zabijanie. — John odwrócił
się od okna i, lekko przechyliwszy głowę na bok, spojrzał na zatro-
skane oblicze chłopca. — A ja jeszcze nie zadeklarowałem chęci
walki, nie mówiąc o zabijaniu.
— Ale musisz — wyszeptał młodzieniec ze smutkiem i rozpa-
czą. — Jesteś naszą jedyną nadzieją.
— Doprawdy? — zagadnął pogromca smoków łagodnie. —
Jestem jedyną nadzieją wszystkich wieśniaków, którzy boją się
nadciągającej zimy. wilków i bandytów. Właśnie dlatego, że byłem
ich jedyną nadzieją, zabiłem najdoskonalsze stworzenie, jakie kie-
dykolwiek widziałem, zabiłem je podle, obrzydliwie, porąbałem
toporem na kawałki. To dlatego, że byłem ich jedyną nadzieją,
w ogóle podjąłem walkę ze smokiem i omal nie zostałem przez niego
obdarty ze skóry. Jestem tylko człowiekiem, Garecie.
— Nie! — upierał się chłopiec z zawziętą desperacją. — Jesteś
Zgubą Smoków —jedynym Zgubą Smoków! — Wstał. Szlachetne
rysy jego twarzy zdradzały, iż (oczy wewnętrzną walkę. Oddychał
szybko, jakby zmuszał się do wysiłku. — Król... — zaczął ze
ściśniętym gardłem. — Król polecił mi przyjąć każde warunki,
bylebym tylko sprowadził cię na południe. Jeżeli pojedziesz... —
Usiłował zapanować nad drżącym głosem. — Jeżeli pojedziesz,
znowu wyślemy wojska, żeby chroniły północne ziemie i zapewniały
obronę przed Lodowymi Jeźdźcami. Wyślemy księgi i uczonych,
żeby znowu szerzyli wiedzę wśród ludzi. Przysięgam. — Podniósł
królewską pieczęć i wyciągnął ją na dygoczącej dłoni, tak że w zi-
mnym świetle dnia rzuciła blady promyk na jego twarz. — Przyrze-
kam to w imieniu króla.
Ale Jenny, która obserwowała białą twarz chłopca, zauważyła,
że unikał wzroku Johna.
Kiedy nadeszła noc, deszcz przybrał na sile, smagany wiatrem
niby fale uderzające o mury Hołd. Krewna Johna, ciotka .lane,
przyniosła zimną kolację w postaci mięsa, sera i piwa. Gareth posilał
się z taką miną, jakby spełniał obowiązek. Jenny siedziała ze skrzy-
żowanymi nogami przy kominku. Wyciągnęła harfę i przekręcała
poszczególne kołeczki, usiłując nastroić instrument, podczas gdy
mężczyźni dyskutowali o drogach prowadzących na południe i o za-
biciu Złocistego Smoka Wyr.
— To kolejna rzecz, która w pieśniach była opisywana inaczej
— powiedział Gareth, opierając kościste łokcie na stole między
beztrosko porozrzucanymi notatkami Johna. — W pieśniach wszyst-
kie smoki są kolorowe, jaskrawe. Ale len jest czarny, całkowicie
czarny z wyjątkiem srebrzystych ogników w ślepiach.
— Czarny — spokojnie powtórzył John i zerknął na Jenny. —
Miałaś starą listę, prawda, kochanie?
Skinęła głową, cały czas delikatnie manipulując kółeczkami harfy.
— Caerdinn kazał mi zapamiętywać wiele starych list — wyjaś-
niła Garethowi. — Objaśniał mi znaczenie niektórych spisów —
7. wyjątkiem tego jednego. Być może sam nic umiał go zinterpreto-
wać. Były tam wyszczególnione imiona i kolory... — Przytoczyła
listę z zamkniętymi oczami, naśladując monotonny, śpiewny głos
starca, echo kilkunastu głosów, przekazywane od wielu lat. — Tel-
trevir — heliotrop; Ccnthwevir to błękit przetykany złotem; Astirith
jest pierwiosnkiem i czernią; Morkeleb— samotny, czarny jak noc...
Ta lista ciągnie się i ciągnie. Było na niej kilkadziesiąt imion, jeśli
to w ogóle były imiona. — Wzruszyła ramionami i splotła palce na
tylnym wygięciu harfy. — Ale według Johna stary smok, który ponoć
nawiedzał brzegi jeziora Wevir na wschodzie, miał być niebieski jak
woda, a jego grzbiet ozdabiały złote wzory, toteż latem mógł leżeć
pod powierzchnią jeziora i porywać owce z brzegów.
— Tak! — Gareth poderwał się z krzesła. Przepełniał go entu-
zjazm, gdyż rozpoznał znaną opowieść. — A Robak Wevir został
zamordowany przez Antarę Panią Wojny i jej brata Darthisa Zgubę
Smoków w ostatnich latach panowania Yvaina Umiłowanego, który
był... — Znowu opamiętał się i ogarnęło go nagłe zakłopotanie. —
To popularna legenda — dokończył, mocno zaczerwieniony.
Jenny powstrzymała się od uśmiechu, obserwując ten gwałtow-
nie stłumiony poryw.
— Były tam również nuty na harfę — właściwie trudno mówić
0 melodiach. Caerdinn ciągle gwizdał mi te utwory, aż byłam w sta-
nie wiernie je odtworzyć.
Przyłożyła harfę do ramienia. Mały instrument należał kiedyś do
Caerdinna, ale mędrzec nie grał na nim. Drewno było ciemne, niemal
zupełnie poczerniało ze staros'ci. Przy dziennym s'wietle harfa wyda-
wała się całkowicie pozbawiona ozdób, ale teraz, w blasku ognia,
niekiedy pokazywały się kręgi powietrza i morza powleczone wy-
blakłymi warstewkami złota.
Jenny ostrożnie potrącała struny, wydobywając z instrumentu
słodkie kaskady dźwięków. Czasem były to dwie, trzy nuty, a czasem
cała kadencja przypominająca ucięty fragment melodii. Rytm od-
dzielał poszczególne dźwięki, które były natarczywie znajome, ni-
czym wspomnienia z dzieciństwa. Podczas gry powtarzała nazwy:
„Teltrevir — heliotrop, Centhwevir to błękit przetykany złotem..."
Recytowała cząstkę utraconej wiedzy: takiej, jaką odzyskiwał John,
udając się na chaotyczne poszukiwania kawek w chwilach wolnych
od radzenia sobie z brutalną rzeczywistością Zimowych Krain. Nuty
1 słowa były teraz pozbawione znaczenia, jak wiersz zaginionej
ballady albo kilka kartek wydartych z tragedii o wygnanym bożku
i utkniętych w szparze, żeby nie wiał przez nią wiatr — echa pieśni,
których już nikt nie usłyszy.
Potem Jenny zaczęła grać inne melodie, trącając struny bezład-
nie, tak jak bezładne były jej myśli. Szkicowała zabłąkane podmuchy
wiatru albo fragmenty skocznych tańców, które spowalniał i przeni-
kał cień nieuniknionego smutku, oczekującego w mroku niewiado-
mej przyszłości. Następnie przeszła do prastarych pieśni, których
kadencje wyrażały ponadczasową moc oceanu. Przyszła kolej na
opiewanie żalów, które porywały ciału serce, i na radości wzywające
duszę niby odległy blask gwiezdnego pyłu w letnią noc.
Po pewnym czasie John wyjął ze skrytki przy kominku blas/aną
fujarkę, w rodzaju tych, na jakich małe szkraby grały na ulicach;
miało się wrażenie, że wysokie, pogodne dźwięki towarzyszą subtel-
nemu pięknu muzyki harfy jak roztańczone tysiącletnie dziecko. Ten
muzyczny dialog tworzył zaczarowany krąg, do którego, przynaj-
mniej na razie, nie miały wstępu ani strach, ani udręka, ani smoczy
ogień przenikający serce Jenny. Bez względu na to, co miało się
zdarzyć, nie mogli zmienić swego położenia.
Odgarnęła falujące włosy i dostrzegła wesołe ogniki w osłonię-
tych grubymi szkłami oczach Avcrsina. Jego flecik pomógł harfie
zapomnieć o smutku i oddać się tanecznym nutom, szalonym jak
wiatry podczas sianokosów.
Robiło się coraz ciemniej i do pracowni zaczęli napływać mieszkań-
cy Hołd. Siadali na podłodze, na kominku albo głębokich parapetach
okna: ciotka Jane, kuzynka Dilly i inne członkinie licznego plemienia
spowinowaconego z Johnem i zamieszkującego Hołd; łan i Adric;
gruby, jowialny kowal Muffle. Wszyscy ci ludzie stanowili integralną
część codziennego życia w Zimowych Krainach, które na pierwszy rzut
oka wydawało się okropnie nieciekawe, ale w rzeczywistości było
bogate i skomplikowane jak chaotyczne wzory na pledach.
A między nimi siedział Gareth, który czuł się obco niby jaskrawa
południowa papuga wśród gawronów. Wciąż rozglądał się dookoła
z ciekawością i niesmakiem. Niespokojne, czerwone płomienie co
pewien czas rozjaśniały stertę butwiejących książek, okruchów skał
i odczynników chemicznych; ogień płonął w oczach dzieci, przyda-
wał ślepiom psów bursztynowego blasku. Jenny doszła do wniosku,
że młodzieniec zastanawia się, jak jego chwalebna misja mogła się
zakończyć w takim miejscu.
Zauważyła również, że co chwilę zerka na Johna, a jego oczy
zdradzają nie tylko niepokój, ale coś w rodzaju nerwowej obawy,
jakby dręczyło go poczucie winy z powodu dawnych grzeszków lub
czegoś, co jeszcze musiał zrobić.
— Pojedziesz? — szepnęła później tej nocy. Leżała na ciepłym
posłaniu z łatanych skór niedźwiedzich; jej ciemne włosy opadały na
piersi i ramiona Johna jak morskie wodorosty.
— Jeżeli zabiję smoka, król będzie musiał mnie wysłuchać —
powiedział rzeczowym tonem. — Jeżeli zjawię się na jego wezwanie,
muszę być jego poddanym, a jeśli będę — jeśli będziemy jego
poddanymi, jako król jest zobowiązany do chronienia nas swymi
wojskami. Jeżeli nie będę jego poddanym... — Urwał, jakby zastana-
wiał się nad kolejnymi słowami dotyczącymi prawa królestwa, o które
walczył (xi tak dawna. Westchnął i pozwolił myślom odpłynąć.
Przez chwilę jedynym dźwiękiem w pomieszczeniu było zawo-
dzenie wiatru w wieży na górze oraz bębnienie deszczu o mury.
Mimo to Jenny, która widziała w ciemności jak kot, wyczuwała, że
John nie śpi. Był cały spięty; wciążjeszcze zbyt dobrze pamiętał, jak
cienka była granica między życiem i śmiercią, kiedy walczył ze
Złocistym Smokiem Wyr. Dotknęła pofałdowanych, twardych brze-
gów blizny na jego plecach.
— Jenny — odezwał się wreszcie. — Ojciec powiedział mi, że
mój dziad potrafił skrzyknąć czterystu, pięciuset ochotników, kiedy
przybywali Lodowi Jeźdźcy. Toczyli decydujące bitwy na brzegu
północnego oceanu i maszerowali całą armią, żeby zniszczyć forty
władców-rzezimieszków, które stały na drogach prowadzących na
wschód. Kiedy przed dwoma laty banda zbójów zaatakowała Okręg
Dalekiego Zachodu, pamiętasz, ilu zebraliśmy ludzi wraz z burmi-
strzem Okręgu i burmistrzem Kufla? Nawet nie setkę, a w dodatku
straciliśmy dwunastu w bitwie.
Kiedy John poruszał głową, jego sięgające do ramion włosy
rzucały cienie na rozżarzone węgle kominka po drugiej stronie
małego sypialnianego sanktuarium.
— Jen, nie możemy dalej tak żyć. Wiesz, że nie możemy. Cały
czas słabniemy. Kurczą się ziemie objęte prawem króla, prawem,
które powstrzymuje silnych od zawładnięcia słabymi. Ilekroć jakaś
farma pada łupem wilków, bandytów czy Lodowych Jeźdźców,
tworzy się kolejny wyłom w naszym systemie obronnym. Za każdym
razem, gdy jakaś rodzina ni stąd, ni zowąd rusza na południe, żeby
pracować lam na pańszczyźnie, pod warunkiem, że w ogóle zdoła
tam dotrzeć, osłabia to tych z nas, którzy zostali. I traci moc samo
prawo, albowiem coraz mniej ludzi rozumie sens jego obowiązywa-
nia. Czy uświadamiasz sobie to, że jestem uważany za uczonego
tylko dlatego, że przeczytałem parę tomów Dotysa i tych kilka stronic
„Prawoznawstwa" Polyborusa, które znalazłem w szczelinach wie-
ży? Jen, potrzebujemy pomocy króla, jeżeli nie chcemy wyginąć już
w tym pokoleniu. Jestem w stanie kupić im tę pomoc.
— Za co? — zapytała Jenny łagodnie. — Za swoje ciało oddarte
od kości? Jeżeli zabije cię smok, co się stanie z ludem?
Wtulona policzkiem w jego ramię, poczuła, że John się poruszył.
— Skoro już o tym mowa, równie dobrze mogą mnie wykończyć
wilki albo bandyci, choćby w następnym tygodniu. Albo mogę spaść
ze starego Rybołowa i skręcić kark. — Ponieważ zachichotała,
odczuwając nieoczekiwane rozbawienie, dodał urażonym tonem: —
Właśnie to przytrafiło się mojemu ojcu.
— Twój ojciec nie powinien był po pijanemu wsiadać na konia.
— Uśmiechnęła się trochę wbrew własnej woli. — Ciekawe, co by
pomyślał o naszym młodym bohaterze.
John roześmiał się w ciemności.
— Pożarłby go na śniadanie. — Siedemnaście lat, z których
dziesięć trwała znajomość z Jenny, wreszcie nauczyło go wyrozu-
miałości dla człowieka, którego nienawidził w młodości. Przyciąg-
nął kobietę i pocałował jej włosy. Po chwili oznajmił spokojniejszym
głosem: — Muszę to zrobić, Jen. Niedługo wrócę.
Szczególnie silny podmuch wiatru wstrząsnął archaiczną kon-
strukcją wieży. Jenny przykryła nagie ramiona miękkimi, wylenia-
łymi futrami i kocami. Miesiąc, liczyła w myślach, może trochę
dłużej. Przez ten czas mogłaby wrócić do zarzuconych medytacji,
oddać się studiom, z których ostatnio zbyt często rezygnowała po to,
by odwiedzać Hołd i być razem z nim i synami.
„Żeby być magiem, musisz być magiem", powiedział Caerdinn.
„Magia jest jedynym kluczem do magii". Wiedziała, że nie dorów-
nuje jego umiejętnościom, chociaż kiedy go poznała, on miał już
przeszło osiemdziesiąt lat, a ona była chudą, zabiedzoną, brzydką
czternastolatka. Czasami zastanawiała się, czy działo się tak dlatego,
że był stary, u kresu sił, kiedy pojawił się, żeby ją uczyć — swoją
ostatnią podopieczną — czy też dlatego, że po prostu nie miała
talentu. Leżąc w ciemnościach, nasłuchując wiatru albo, co gorsza,
przytłaczającej ciszy wrzosowisk, czasami przyznawała się przed
samą sobą, że to, co dała Johnowi, i co w coraz większym stopniu
dawała tym dwóm malcom śpiącym na górze, przytulonym do siebie
jak szczenięta, czerpała z własnej mocy.
Dysponowała jedynie czasem, który dzieliła między magię i mi-
łość. Za kilka lat miała przekroczyć czterdziestkę. Przez dziesięć lat
trwoniła czas, rozsiewała go na wszystkie strony jak rolnik w słone-
czne lato, zamiast skrzętnie go gromadzić i wykorzystywać na me-
dytację i czary.
Przesunęła głowę na ramieniu Johna; jego uścisk potwierdzał
serdeczność długiej przyjaźni. Czy gdyby wyrzekła się tej więzi,
byłaby równie silna jak niegdyś Caerdinn? Tak silna, jak jej się
czasami wydawało, gdy medytowała wśród głazów na samotnym
wzgórzu?
Teraz miałaby czas i mogłaby się skoncentrować na pracy i stu-
diach. Kiedy John wróci, ziemię będą pokrywały głębokie zaspy
śniegu.
Jeżeli wróci.
Miała wrażenie, że znowu zakrywają cień smoka Wyr, ciemna
plama na niebie, która spada niczym jastrząb na taneczny parkiet
w Wielkim Kuflu. Przypomniała sobie, jak serce podchodziło jej do
gardła, gdy John pędził ścigany przez ten zniżający się cień i gnał
w kierunku stadka przerażonych dzieci, które kuliły się na środku
sali. Znowu wydawało jej się, że czuje w nozdrzach metaliczny odór
wypluwanego ognia i słyszy przeraźliwe krzyki.
Dziewięć metrów, powiedział John. Oznaczało to, że odległość
od górnej kończyny smoka do ziemi wynosiła tyle co wzrost prze-
ciętnego mężczyzny, a do zadu była o połowę krótsza. A jeszcze
należało uwzględnić jego wagę, siłę i szybkość.
Z niewytłumaczalnej przyczyny przypomniał jej się moment,
w którym Gareth nagle odwrócił oczy.
Po dłuższym milczeniu zagadnęła:
— John?
— Tak, kochanie?
— Chcę ci towarzyszyć w drodze na południe.
Poczuła, jak twardnieją jego mięśnie. Upłynęła prawie cała mi-
nuta, zanim jej odpowiedział; jego głos wyrażał rozdarcie między
tym, czego pragnął, i tym, co uważał za najwłaściwsze.
— Kochanie, sama powiedziałaś, że zapowiada się sroga zima.
Uważam, że jedno z nas powinno zostać tutaj.
Miał rację i Jenny zdawała sobie z tego sprawę. Nawet futerka
jej kotów były gęste tej jesieni. Miesiąc temu z niepokojem obser-
wowała wczesny i szybki odlot ptaków. Zanosiło się na głód i śnie-
życe, a w dodatku można było oczekiwać najazdu barbarzyńców zza
oblodzonego północnego morza.
A mimo lo, myślała, mimo to... Czy okazywała słabość właściwą
kobiecie, która nie chce się rozstać z ukochanym mężczyzną? A mo-
że chodziło o coś innego? Caerdinn powiedziałby, że miłość przy-
ćmiła instynkt maga.
— Sądzę, że powinnam jechać z tobą.
— Myślisz, że sam nie dam sobie rady ze smokiem? — zapytał
z udanym oburzeniem.
— Tak — odparła Jenny bezceremonialnie. Trzymając rękę na
jego żebrach poczuła, że John śmieje się do rozpuku. — Nie wiem,
w jakich okolicznościach go napotkasz — ciągnęła. — Jest coś
jeszcze, co budzi mój niepokój.
W odpowiedzi Johna wyczuwało się namysł. Nie zdradzał jednak
zaskoczenia.
— Ty również coś zauważyłaś, prawda?
Ludzie przeważnie nie dostrzegali pewnej cechy u Johna. Za
fasadą przyjaznego prymitywizmu, za błahą fascynacją chłopskimi
mądrościami, wierszykami dla dzieci i mechanizmami zegarowymi
krył się bystry umysł i niemal kobieca wrażliwość na niuanse sytuacji
i zależności. Niewiele rzeczy uchodziło jego uwadze.
— Nasz bohater wspominał o rebelii i zdradzie na południu —
odparła Jenny. — Jeżeli zjawił się smok, zniszczy zbiory, a podwyż-
ka cen chleba pogorszy sytuację. Myślę, że będziesz potrzebował tam
kogoś zaufanego.
— Ja również o tym myślałem — rzekł cicho John. — Ale
dlaczego sądzisz, że nie będę mógł ufać naszemu Garowi? Wątpię,
żeby mnie zdradził z żalu, że towary nie są takie, jak obiecywano.
Jenny przekręciła się na bok i oparła na łokciach, zasłaniając jego
piersi burzą ciemnych włosów.
— Nie — wycedziła. Usiłowała pojąć, co ją niepokoiło w tym
chudym, żarliwym chłopaku, którego uratowała w ruinach starego
miasteczka. — Intuicja podpowiada mi, że w gruncie rzeczy można
mu ufać. Ale on nie mówi całej prawdy. Sądzę, że powinnam
pojechać z tobą na południe.
John uśmiechnął się i znowu ją przytulił.
— Ostatni raz, gdy postąpiłem wbrew twojej intuicji, gorzko
tego żałowałem — odparł. — Jeśli o mnie chodzi, jestem rozdarty,
bo przeczuwam, że zimą będzie tu niebezpiecznie. Ale myślę, że
masz rację. Nie rozumiem, dlaczego król zamiast jakiegoś doświad-
czonego wojownika posłał z misją i własną pieczęcią kogoś takiego,
jak nasz młody bohater, który chyba przez całe życie nie wykazał się
niczym innym poza kolekcjonowaniem ballad. Ale jeśli król przy-
rzekł, że nas wspomoże, to byłbym głupcem, nie dając własnego
słowa. Już sam fakt, że jest nas tylko dwoje, Jen, świadczy, że cała
ta ziemia znalazła się na skraju ciemności. Poza tym — dodał z nagłą
troską w głosie — naprawdę musisz jechać.
Pochłonięta rozważaniem nieokreślonych przeczuć, Jenny szyb-
ko odwróciła głowę.
— Co takiego? Dlaczego?
— Będziemy potrzebowali kucharza.
Z chyżością kota skoczyła na Johna i zaczęła go dusić poduszką,
ale tak się śmiała, że nie była w stanie go przytrzymać. Po pełnej
chichotów szamotaninie zaczęli się kochać. Potem, w trakcie czułych
pieszczot Jenny szepnęła:
— Przez ciebie śmieję się w najdziwniejszych momentach.
Pocałował ją i wkrótce zaczął drzemać, ale Jenny nie mogła
przekroczyć granicy półsnu. Wydawało jej się, że znowu stoi na
krawędzi wąwozu, jej twarz smaga gorący podmuch z dołu, a w płu-
cach szaleją trujące substancje. W ulatujących oparach na dole wciąż
wił się ogromny stwór, unoszący porąbane skrzydła i kikutami
przednich łap bezskutecznie atakujący niepozornego człowieczka,
który, niby wyczerpany drwal, przywierał do jego karku i trzymał
w opuchniętych dłoniach ociekający krwią topór. John poruszał się
mechanicznie, na wpół zaczadzony wyziewami, i słaniał na nogach
na skutek utraty krwi, której lśniące krople oblepiały jego zbroję.
Mały strumień w wąwozie wypełniała gęsta posoka stwora, kawałki
jego cielska blokowały przepływ wody, kamienie zaś poczerniały od
wypluwanego przez smoka ognia. Bestia wciąż podnosiła zakrwa-
wiony łeb, próbując zagryźć Johna. Sen był tak realistyczny. te Jcnny
miała wrażenie, iż powietrze tężeje od rozwibrowanej muzyki, która
pozostawała poza zasięgiem jej us/u i umysłu.
W miarę jak pogrążała się we śnie. śpiew przybierał na siłę.
Zobaczyła na tle ciemnego, gładkiego nieba rozpłomieniony księżyc
w pełni, jej osobistego zwiastuna mocy, a nieco bliżej — srebrzysty
blask błoniastych skrzydeł.
Obudziła się w środku nocy. Deszcz głośno bębnił o mury Hołd,
rozdzierając mrok. Obok spał John. Pomimo ciemności zobaczyła to.
co rzuciło jej się w oc/y / samego rana. przy świetle dziennym: ten
trzydziestoczteroletni mężczyzna miał już w zmierzwionych brązo-
wych włosach kilka siwych pasemek.
Przyszła jej do głowy pewna myśl. Odrzuciła ją stanowczo, ale
powróciła do niej z równą siłą. Tego rodzaju olśnienia mogły się
pojawiać tylko w godzinie mroku, jako następstwo sennego koszma-
ru. Nie bądź głupia, mówiła sobie, ilekroć to robiłaś, zawsze potem
żałowałaś1.
Ale nie mogła odpędzić od siebie natrętnej myśli, pokusy.
Po pewnym czasie wstała, uważając, zęby nie obudzić śpiącego
u jej boku mężczyzny. Owinęła się podniszczonym pikowanym
szlafrokiem Johna i wyszła z sypialni; sfatygowana podłoga pod jej
bosymi stopkami przypominała gładką taflę lodu.
W pracowni było jeszcze ciemniej niz w sypialni; nad warstwą
popiołu w kominku widniała jedynie cieniutka smuga rozżarzonych
węgli. Cień Jenny przemknął niczym ręka upiora nad drzemiącą
sylwetą harfy i sprawił, że odbita czerwień żaru ześlizgnęła się po
blaszanym fleciku. Przeszła do drugiego końca pomies/e/cma.
uniosła ciężką zasłonę i znalazła się w malutkim pokoiku, a właści-
wie niszy w grubym murze Hołd. W świetle dziennym panowała tu
chłodna jasność, ale tera/ grube szkło okrągłego, sporego okienka
było czarne jak atrament. Przywołana przez nią magiczna poświata,
która pojawiła się nad jej głową, opromieniła zimnym blaskiem
strugi deszczu na zewnątrz.
Fosforyzujące światło w pomieszczeniu podkreślało zarysy wą-
skiego stołu i trzech półeczek. Znajdowały się na niej przedmioty
należące niegdyś do posępnookiej lodowej wiedźmy, matki Johna,
albo do Caerdinna — były to zwyczajne przedmioty, kilka misek,
korzeń o dziwnym kształcie, kilka kryształów, które przypominały
odłamki gwia/.d przysłane do naprawy. Owinąwszy się mocniej,
Jcnny wzięła zwykłą glinianą miskę, lak starą, ze wzory, które kiedyś
na niej namalowano, zostały starte dotknięciem rąk magów. Zanu-
rzyła ją w kamiennym naczyniu z wodą, które stało w rogu, i posta-
wiła na stole, a potem przysunęła wysokie krzesło z krętymi nogami.
Przez chwilę tylko siedziała wpatrując się w czarną tafię wody,
na której tańczyły fosforyzujące smugi. W miaręjak Jenny zwalniała
oddech, coraz wyraźniej słyszała każdy dźwięk, od bębnienia strug
deszczu, padających na mury wieży, po ściekanie pojedynczych
kropel na okap. Zniszczony blat siołu przypominał w dotyku chłodne
szkło.
Jcnny czuła na wargach swój zimny oddech. Przez pewien czas
dostrzegała drobne skazy i wybrzuszenia na pokrytym emalią wnę-
trzu miski. Potem pogrążała się w coraz głębszej medytacji, obser-
wując kolory, które wirowały w pozornie nieskończonych głębiach.
Wydawało się, że zmierza ku całkowitej ciemności. Woda była jak
atrament, mętna i nieustępliwa.
W przepastnych otchłaniach falowały szare mgły. które nagle
znikły, jakby rozpędził je wiatr. Jenny ujrzała bezkres ciemności,
przetykany podobnymi do gwiazd płomykami świec. Przed nią roz-
ciągał się czarny, kamienny krajobraz, gładki jak iłusta woda. Do-
okoła znajdował się las. złożony nie z drzew, lecz z kamiennych
słupów. Niektóre były cienkie jak jedwab, inne grubsze od najstar-
szych dębów, a wyżej kołysały się cienie istot tańczących na parkie-
cie na wolnym powietrzu. Wprawdzie tej wizji nie towarzyszył
dźwięk, ale Jenny wyczuwałarytm muzyki. Tancerzami były gnomy,
które pochylając się zamiatały podłogę długimi ramionami. Ich duże.
skłębione, blade czupryny połyskiwały w blasku ognia; przypomi-
nało to zachód słońca oglądany przez tuman gęstego dymu. Tańczyły
wokół zdeformowanego kamiennego ołtarza; takich powolnych plą-
sów nie mogły oglądać dzieci zrodzone ze zwykłych śmiertelników.
Sen zmienił się. Jenny zobaczyła opustoszałe, wypalone ruiny
pod ciemnym stokiem zalesionej góry. Nocne niebo było tu bezwie-
trzne i do bólu piękne. Księżyca przybywało; wyglądał jak płonąca
monela. Jego światło dotykało zimnymi, białymi palcami zniszczo-
nego chodnika na pustym placu niżej zbocza, gdzie stała, obrysowu-
jąc nagie kości, które próchniały w kałużach lekko dymiącego śluzu.
W niezmąconym cieniu góry coś zalśniło. Jenny ujrzała smoka.
Światło gwiazd błyszczało jak oliwa na chudych, ciemnych bokach
potwora. Swoimi ogromnymi, przypominającymi piszczele kościo-
trupa skrzydłami namoment zakrył surowe oblicze księżyca. Wciszę
nocy zakradła się muzyka, jakby ciąg nut uciętej melodii. Przez
chwilę serce kobiety tęskniło ku temu cichemu, niebezpiecznemu
pięknu, samotnemu i szybującemu dzięki tajemniczej, pełnej wdzię-
ku magii.
Zobaczyła kolejną scenę w skąpym blasku gasnącego ognia.
Odniosła wrażenie, że znajduje się w tym samym miejscu, na wznie-
sieniu nad opustoszałym, zniszczonym miastem przed bramami Głę-
bi. Wszystko działo się w porze odpływu, w chłodzie, na parę godzin
przed świtem. John leżał blisko ognia. Z dziur wyszarpanych w jego
zbroi sączyła się ciemna krew. Twarz miał opuchniętą, oblepioną
brudem i posoką. Był sam. W świetle gasnącego ognia na rozdartych
pierścieniach kolczugi i odwróconej dłoni pokrytej pęcherzami ręki
błyszczały czerwone plamy. Ogień zupełnie zgasł i przez chwilę
tylko światło gwiazd lśniło na zakrzepłej krwi i wydobywało l mroku
kontury nosa i warg rycerza.
Kolejny raz Jenny znalazła się pod ziemią, w miejscu gdzie tańczyły
gnomy. Teraz było tam pusto, ale wydawało się, że głuchą ciszę
wypełnia dopiero co zapoczątkowany pomruk bezkształtnego dźwięku,
jak gdyby kamienny ołtarz szeptał do siebie w ciemnościach.
Potem widziała tylko małe skazy na emalii miski i ciemną, oleistą
powierzchnię wody. Magiczne światło w górze już dawno zgasło.
Odczuwała ból głowy, jak zawsze, gdy nadużywała mocy. Była
przemarznięta do szpiku kości, ale na razie nie miała siły, żeby
zmienić pozycję. Wpatrywała się w mrok i słuchała miarowego
bębnienia kropel deszczu. Przeżywała udrękę i z całego serca żało-
wała tego, co zrobiła.
Mówiła sobie, że wróżenie zawsze jest obarczone ryzykiem,
a woda potrafi zwieść każdego. Nie miała powodu wierzyć, że to, co
zobaczyła, wydarzy się naprawdę.
Powtarzała to sobie wiele razy, ale bez większego efektu. W koń-
cu ukryła twarz w dłoniach i zaczęła płakać.
Rozdział 3
Wyruszyli dwa dni później i jechali na południe, przez nawałnicę
wiatru i wody.
W epoce królów Wielka Droga Północna, ciągnąca się jak szary
kamienny wąż od Bel na północ, przez dolinę rzeki Wildspae, przez
gospodarstwo i zalesione tereny Wyr, łączyła stolicę na południu
z północną granicą i strzegła wielkich kopalni srebra w Tralchet.
Jednakże kopalnie podupadły, a Królowie zaczęli się handryczyć ze
swoimi braćmi i kuzynami o zwierzchnictwo nad południem. Woj-
ska, które pilnowały fortów Zimowych Krain, zostały wycofane —
mówiono, że tymczasowo, aby wzmocnić siły jednego z walczących
przeciw drugiemu, ale już nigdy nie wróciły. Teraz szary kamienny
wąż powoli się rozpadał, jakby zrzucał skórę. Kamienne płyty wy-
rywano, żeby umacniać mury domów na wypadek najazdu bandytów
i barbarzyńców; rowy dusiły się od gromadzonego przez dekady
detritusu, a fundamenty były rozsadzane przez korzenie drzew two-
rzących las Wyr. Zimowe Krainy doprowadziły do zniszczenia drogi,
podobnie jak niszczyły wszystko inne.
Podróż na południe resztkami drogi odbywała się powoli, gdyż
na skutek jesiennych burz oblodzone bagienne potoczki wezbrały do
rozmiarów spienionych strumieni, a ziemia w porośniętych spląta-
nymi korzeniami dołach zamieniła się w rozmokłą, błotnistą breję.
Biorąc pod uwagę siłę wiatru, Gareth nie mógł już ich przekonywać,
że statek, którym przypłynął na północ, nadal czeka w Eldsbouch,
żeby zabrać ich na południe, zapewniając im względną wygodę
i szybką podróż. Mimo to Jenny odnosiła wrażenie, że młodzieniec
wciąż uważa, iż statek powinien czekać, i, wbrew logice, obwiniają
za to, iż tak nie jest.
Większość trasy pokonywali w milczeniu. Kiedy się zatrzymy-
wali, a robili to często, żeby John mógł przeprowadzić zwiad wśród
spiętrzonych skał i gęstych zagajników, Jenny zerkała na Garetha,
który z obolałym zdumieniem spoglądał na okoliczne pustkowia: na
zagłębienia terenu z zarośniętymi zielskiem ruinami murów; na stare
kamienie graniczne, masywne i podobne do bałwanów topniejących
na wiosnę; i na cuchnące trzęsawiska albo wysokie skaliste pagórki,
z nielicznymi, powykręcanymi drzewami o nagich konarach z gigan-
tycznymi kłębkami jemioły, dziwacznie wyglądającymi na tle posęp-
nego nieba. Była to ziemia, która już nie pamiętała rządów prawa ani
dostatku uporządkowanego życia. Czasami Jenny zauważała, jak
młodzieniec usiłuje pojąć, co John pragnie kupić za cenę swego
życia.
Było oczywiste, że ciągłe postoje po prostu drażnią Garetha.
— W takim tempie nigdy nic dotrzemy do miejsca przeznacze-
nia — narzekał.
John wyłonił się akurat z siwej gęstwiny zwiędniętych wrzosów,
okrywającej niższe stoki wzgórza, które zasłaniało drogę. Z wieży
strażniczej, niegdyś wieńczącej wzniesienie, została tylko sterta
kamieni, które wyglądały tak. jakby ktoś je przeżuł. John wczołgał
się po zboczu, żeby obejrzeć wzgórze i drogę za nim, a potem otrząsał
pledy z błota i wody.
— Od czasu nadejścia smoka upłynęło dwadzieścia dni — za-
uważył gniewnie Gareth. — Kto wie, co tam się wydarzyło.
— Może wydarzyło się dzień po tym. jak wsiadłeś na statek, mój
bohaterze — odparł John, wskakując na siodło zapasowego konia,
którego nazywał Krową. — A jeżeli nic będziemy uważnie się
rozglądać i przeprowadzać zwiadu, to rzeczywiście nigdy tam nie
dotrzemy.
Ponure spojrzenie, jakim chłopiec poczęstował odjeżdżającego
Johna. dobitniej niż słowa uświadomiło Jenny. że chociaż Gareth nie
jest w stanie podważyć tego argumentu, to jednak wcale mu nie
dowierza.
Tego wieczoru zatrzymali się wśród pokrytych chropowatą korą
brzóz, w miejscu, gdzie spadki terenu przechodziły w oszronione
gęstwiny lasów Wyr. Kiedy rozbili obóz i uwiązali konie i muły.
Jenny cicho przeszła po obwodzie polany, nad wysokim brzegiem
strumienia, którego hałaśliwe szemranie mieszało się z podobnym
do szumu morza szelestem wiatru w drzewach. Jenny dotykała kory
drzew oraz rozmokłych żołędzi, orzechów laskowych i butwiejących
liści ściółki, czyniąc na nich znaki, które mógł dostrzec tylko mag —
znakj mające ukryć obóz przed intruzami. Spojrzała na świeżo roz-
palone ognisko, przy którego chybotliwym żółtym płomieniu kucnął
Gareth. Młodzieniec drżał w wilgotnym płaszczu i wyglądał na
bardzo przygnębionego.
Zacisnęła proste, pełne wargi. Od momentu, gdy Gareth dowie-
dział się. że Jenny jest kochanką jego dotychczasowego idola, prawie
się do niej odzywał. To, że młodzieńca złościło jej uczestnictwo
w wyprawie, było równie oczywiste jak nie wypowiedziane na głos
przypuszczenie, że uczyniła to /e wścibstwa i że nie chciała tracie
ukochanego z oczu. Z drugiej strony, Gareth znajdował się na obcej
ziemi. Najwyraźniej nigdy dotąd nie zdarzyło mu się opuście domo-
wych pieleszy i zrezygnować z wygód. Czuł samotność, rozczaro-
wanie i silny lęk przed tym, co zastanie po powrocie do ojczyzny.
Jenny westchnęła i podeszła przez wyrąb do miejsca, w którym
siedział.
Spojrzał na nią podejrzliwie, kiedy włożyła rękę do kieszeni
kubraka i wyciągnęła podłużny odłamek przydymionego kryształu
na łańcuszku, który kiedyś nosił na szyi Caerdinn.
— Nie widzę tu smoka — rzekła — ale jeśli podasz mi imię
swojego ojca i opowiesz coś o domu w Bel, przynajmniej będę mogła
przywołać ich obrazy i upewnić cię, że twoi bliscy czują się dobrze.
Gareth odwrócił od niej twarz.
— Nie — rzekł. Po chwili dodał niechętnie: — Ale dziękuję za
propozycję.
Jenny założyła ręce na piersiach i obserwowała go na tle roztań-
czonych pomarańczowych płomieni. Okrył się mocniej poplamio-
nym kannazynowym płaszczem i unikał jej wzroku.
— Mówisz tak dlatego, że uważasz, iż nie potrafię tego zrobić?
— zagadnęła po dłuższej przerwie. — Czy dlatego, że nie chcesz
korzystać z pomocy wiedźmy?
Nie udzielił odpowiedzi i tylko przygryzł wydatną dolną wargę.
lenny westchnęła bezradnie, zostawiła młodzieńca i podeszła do
Johna. który stał obok przykrytej nieprzemakalną ceratą sterty pa-
kunków i zerkał na ciemniejące lasy. Zabłąkane smugi ognia odbijały
się zgniłopomarańczową barwą na metalowych częściach jego łata-
nego kubraka.
— Chcesz, żeby opatrzyć ci nos? — zapytał takim tonem, jak
gdyby Jenny próbowała głaskać łasicę i została ugryziona. Zaśmiała
się ponuro.
— Przedtem nie miał do mnie żadnych zastrzeżeń — powiedzia-
ła. Nie uświadamiała sobie w pełni, jak bardzo uraziła ją wrogość
chłopca.
John objął ją ramieniem i mocno przytulił.
— On czuje się oszukany, to wszystko — powiedział beztrosko.
— A ponieważ nie powinien był łudzić się własnymi oczekiwaniami,
któreś z nas musiało wybić mu je z głowy, nieprawdaż?
Pochylił się, żeby ją pocałować. Wsunął mocną dłoń pod warkocz
Jenny i położył ją na jej nagim karku. W tym momencie usłyszeli
wyraźny szelest w podszyciu wśród upiornych brzóz. W chwilę
później coś zaszemrało, ciszej i spokojniej, między ogołoconymi
z liści konarami. Jenny wyczuła nadciągający deszcz, zanim jego
lekkie palce zaczęły muskać jej twarz.
Za ich plecami Gareth klął na czym świat stoi. Pokonał wyrąb
z głośnym chlupotem i dołączył do towarzyszy. Ocierał krople de-
szczu z okularów, a włosy oblepiały mu mokrymi strąkami policzki.
— Wygląda na to, żeśmy przechytrzyli samych siebie — rzekł
nachmurzony. — Wybraliśmy ładne miejsce na obóz — tylko że nie
daje ono schronienia. Pod brzegiem strumienia znajduje się grota...
— Powyżej najwyższego nurtu wody? — zagadnął John ze
złośliwym błyskiem w oku.
— Tak — odparł Gareth, takim tonem, jakby się bronił. —
Przynajmniej nie jest to zbyt daleko od brzegu.
— Grota jest wystarczająco duża. żeby wpuścić do niej konie,
przy założeniu, że zdołalibyśmy je tam sprowadzić'.'
Chłopak najeżył się.
— Mogę pójść i zobaczyć.
— Nie — ucięła Jenny. Gareth otworzył usta, żeby zaprotesto-
wać przeciw tak arbitralnemu wyrokowi, ale przerwała mu wpół
zdania. — Otoczyłam ten obóz zaklęciami ochronnymi. Uważam, że
nie należy ich naruszać. Jest już prawie zupełnie ciemno...
— Ale przecież przemokniemy!
— Jesteś mokry od wielu dni, mój bohaterze — zauważył John
z pogodną bezceremonialnością. — Tutaj przynajmniej wiemy, że
nic nam nie zagraża od strony, na której znajduje się strumień. Chyba
że strumień wystąpi nad brzeg. — Zerknął na Jenny, którą nadal
obejmował ramieniem. Ona również czuła na sobie ponure spojrze-
nie Garetha. — A co z czarem ochrony, kochanie?
Potrząsnęła głową.
— Nie wiem — odparła. — Czasami te zaklęcia okazują się
wystarczająco silne, żeby powstrzymać Szepczących, a czasami nie.
Nie mam pojęcia, dlaczego — czy zależy to od jakiejś cechy Sze-
pczących, czy też ma związek z samymi zaklęciami. — A może,
dodała w myślach, jej moc była tak nikła, że nie była w stanie
wyczarować porządnego zaklęcia.
— Szepczący? — dopytywał się Gareth z niedowierzaniem.
— To rodzaj demona krwi — wyjaśnił John z lekką irytacją
w głosie. — W tej chwili to nie ma znaczenia, mój bohaterze. Po
prostu nie wyściubiaj nosa z obozu.
— Nie mogę nawet rozejrzeć się za schronieniem? Nie pójdę
daleko.
— Jeżeli opuścisz obóz, nigdy nic znajdziesz drogi powrotnej —
warknął John. — Skoro tak cholernie ci zależy, żeby nie marnować
czasu w trakcie tej wyprawy, to chyba nie chciałbyś, żebyśmy
strawili następne trzy dni na poszukiwaniu twojego ciała, prawda?
Chodź, Jen, jeśli nie masz ochoty robić kolacji, ja się tym zajmę...
— Ja to zrobię, ja to zrobię — odparła Jenny, z pośpiechem,
który nie był tylko błazenadą. Kiedy wracali z Johnem do dymiącego,
starannie zamaskowanego obozowiska, obejrzała się na Garetha,
który wciąż stał na skraju lekko lśniącego zaczarowanego kręgu.
Urażony ostatnimi słowami Johna, gniewnie cisnął żołędziem w wil-
gotny mrok. Ciemność szeptała i szeleściła, lecz niebawem umilkła
pod wpływem jednostajnego deszczu.
Zostawili za sobą pofałdowane ziemie, składające się ze skalis-
tych pagórków i rwących strumieni, i wkroczyli w rejon mrocznego,
potężnego lasu Wyr. Tu stłoczone dęby i głogi wciskały się w drogę,
zaczepiając o twarze podróżnych obwisłymi, gruzełkowatymi kona-
rami i brudnymi, omszałymi pniami, a podkowy koni grzęzły między
chropowatymi korzeniami i mokrymi warstwami opadłych liści.
Czarne rusztowania gałęzi nad głowami uczestników wyprawy prze-
puszczały zaledwie odrobinę bladego światła, ale deszcz przeciekał
przez nie z większą skutecznością, napełniając monotonnym szu-
mem martwe paprocie i leszczynowe zagajniki. Ziemia była tutaj
gorsza, rozmokła i grząska albo zryta bajorami srebrzystej wody,
w której stały butwiejące drzewa.
Aversin zauważył głośno, że znowu ciągną się przed nimi bagna
południa. W wielu miejscach droga była zablokowana przewrócony-
mi drzewami; konieczność usuwania ich albo przedzierania się przez
zarośla wokół tych przeszkód sprawiała, że wszyscy troje byli zzięb-
nięci i wyczerpani. Nawet dla przywykłej do trudów Zimowych
Krain Jcnny było to męczące, zwłaszcza że wędrowali niemal bez
wytchnienia: kładła się spać znużona i w takim samym stanic wsta-
wała pr/ed szarym świtem, żeby kontynuować wyprawę. Wyobra-
żała sobie, co musi odczuwać Gareth. W miarę jak narastało jego
zmęczenie, coraz częściej puszczały mu nerwy i skarżył się na
każdym postoju.
— Czego on znowu szuka? — zapytał któregoś popołudnia,
kiedy John zarządził piąty postój w ciągu trzech godzin i. uzbrojony
w ciężki łuk i rogu, zsiadł z konia i zniknął w duszącej gęstwinie
leszczyn i tarnin na skraju drogi.
Padało niemal od rana i wysoki chłopiec omdlewał na grzbiecie
Głupiego Deresza, jednego z zapasowych koni, jakie zabrali z Hołd.
Drugiego wierzchowca Jenny John na/wał Głupszym Dercs/.em i,
niestety, było to uzasadnione miano. Jenny odnosiła wrażenie, że
w chwilach naj większego kryzysu Gareth obwiniają nawet za ogól-
nie marną jakość koni w Hołd.
Deszcz przestał padać, ale zimny wiatr nadal pr/ewiewał podróż-
nych do szpiku kości. Co pewien czas podmuchy wstrząsały konara-
mi drzew i rozbryzgiwały resztki kropel deszczu albo targały rozmo-
kłymi listkami dębu, które opadały jak martwy nietoperz.
— On szuka niebezpieczeństwa. — Jenny wytężała uszy. czując
osobliwe zdenerwowanie. Wsłuchiwała się w ciszę, która zaległa
pomiędzy ciemnymi, stłoczonymi dizewamijak wstrzymany oddech.
— Nie naraził się na żadne ostatnim razem, co? — Gareth włożył
osłonięte rękawicami dłonie pod fałdy płaszcza i zadygotał. Potem
ostentacyjnie spojrzał w górę i przyglądając się kilku widocznym
fragmentom nieba usiłował odgadnąć porę dnia, następnie zaś przy-
pominał sobie, ile dni trwa ich podróż. Jenny czuła, że jego sarka/m
skrywa lęk. — Ani poprzednim razem?
— Na całe szczęście dla nas —odparła. — Myślę, że w niewiel-
kim stopniu uświadamiasz sobie, jakie niebezpieczeństwa grożą
w Zimowych Krainach...
Gareth utkwił wzrok w jakimś miejscu i z wrażenia zasapał.
Jenny szybko odwróciła głowę i dostrzegła ciemną sylwetkę Aver-
sina. Odziany w pledy, był prawie niewidoczny w mroku między
drzewami. Powoli, jednym ruchem, uniósł łuk. Zdążył już osadzić
strzałę na cięciwie, ale jeszcze jej nie napiął.
Jenny prześledziła potencjalną drogę strzały do źródła zagrożę-
nia. Międ/y drzewami dojrzała chudego staruszka, który pochylał się
artretycznymi ruchami nad butwiejącą kłodą, żeby wygrzebać z niej
trochę suchego drewna. Jego żona podstawiała mu trzcinowy kosz.
Była równie chuda; miała na sobie jakieś łachmany, ajej cienkie.siwe
włosy opadały prostymi kosmykami na wąskie ramiona.
Gareth wydał okrzyk przerażenia:
— Nie!
Aversin poruszył głową. Siara kobieta, również zaalarmowana,
podniosła oczy, jęknęła piskliwie i upuściła kosz. żeby ochronie
twarz rękami. Suche szczapy drewna rozsypały się na bagnistej ziemi
wokół jej stóp. Staruszek złapał ją za ramię i zaczęli uciekać na
trzęsących się nogach w głąb lasu. Cały czas szlochali i osłaniali
głowy, jakby sądzili, że ich stare, sflaczałe ciała wytrzymają kon-
frontację z szerokim żelaznym grotem strzały.
Aversin opuścił łuk i pozwolił, żeby jego potencjalne ofiary
umknęły w wilgotne, leśne pustkowie.
Gareth wysapał:
— On zamierzał ich zabić! Tych biednych starych ludzi...
Jenny skinęła głową, kiedy John wrócił na drogę.
— Wiem. — Rozumiała motywy Johna, ale mimo wszystko
czuła się zbrukana. tak samo jak wtedy, gdy zabiła umierającego
bandytę w ruinach starego miasta.
— Tylko tyle jesteś w stanie powiedzieć? — zapytał gniewnie
wstrząśnięty Gareth. — Że w i c s z? On by ich zabił z zimną krwią.
— Gar, to były Meewinki — rzekł cicho John. — Kiedy czło-
wiek spotyka Meewinki. jedyne, co mu pozostaje, to strzelać.
— Nie obchodzi mnie, jak ich nazywasz! — wrzasnął młodzie-
niec. — To byli nieszkodliwi staruszkowie! Tylko zbierali chrust!
Między rudawymi brwiami Johna pojawiła się mała, prosta zmar-
szczka. Przetarł oczy. Jenny pomyślała, że Gareth nie jest jedyną
osobą, której dają się we znaki trudy podróży.
— Nie wiem. jak są nazywani w twojej krainie — rzekł Aversin
zmęczonym głosem. — Ich lud gospodarzył niegdyś w dolinie Wild-
spae.
— John. — Jenny dotknęła jego ramienia. Nie słuchała uważnie
gwałtownej wymiany zdań. Jej zmysły i moc ulegały rozproszeniu
w wilgotnych lasach. W gasnącym świetle wyczuwała niebezpie-
czeństwo. Miała wrażenie, że coś kłuje jej skórę — słyszała cichy
plusk na zalanych polanach na północy i jeszcze piskliwy świergot,
który zagłuszał niespokojne pomrukiwania lisa i łasicy. — Powinni-
śmy ruszać w dalszą drogę. Światło już gaśnie. Nie pamiętam zbyt
dobrze tej części lasu, ale wiem, że stąd jest całkiem daleko do
miejsca, które nadawałoby się na rozbicie obozu.
— O co chodzi? — zniżył głos do szeptu, tak jak jego partnerka.
Potrząsnęła głową.
— Może o nic. Ale myślę, że powinniśmy stąd ruszać.
— Dlaczego? —jęknął Gareth. — Co jest nie w porządku? Od
trzech dni uciekamy przed własnymi cieniami...
— Zgadza się — oznajmił John. Jego cichy głos zabrzmiał
groźnie. — Zastanawiałeś się kiedykolwiek, co mogłoby się stać,
gdyby dopadł cię twój własny cień? A teraz jedź i zachowuj się cicho.
Kiedy rozbijali obóz, było już prawie ciemno, gdyż, podobnie jak
Jenny, Aversin był zdenerwowany i potrzebował sporo czasu na
znalezienie miejsca, które wydawało się względnie bezpieczne. Jen-
ny nie wyraziła zgody na jedno z proponowanych obozowisk, ponie-
waż nie podobało jej się nagromadzenie ciemnych drzew dookoła.
Kolejnego punktu nie zaakceptował John, gdyż w miejscu, w którym
chcieli rozpalić ognisko, nie było widać źródła. Jenny była głodna
i zmęczona, ale instynkt wyćwiczony w Zimowych Krainach ostrze-
gał ją, że powinni jechać dopóty, dopóki nie znajdą polany, która
dawałaby szansę obrony, aczkolwiek nie potrafiła powiedzieć, przed
czym mieliby się bronić.
Kiedy Aversin odrzucił trzecie miejsce — prawic okrągłą polanę
z małym, zarośniętym paprociami, bulgoczącym źródłem — wy-
głodniałemu Garethowi puściły nerwy.
— Co ci nie pasuje? — zapytał, zeskakując z konia i przywiera-
jąc do Głupiego Deresza, żeby trochę się ogrzać. — Możesz się
napić, nie tracąc z oczu ogniska, i polana jest większa niż miejsce,
które oglądaliśmy poprzednio.
Głos Johna był jak ostrze wyciągniętego miecza.
— Nie podoba mi się tutaj.
— Na Sarmendesa, dlaczego nie?
Aversin rozejrzał się dookoła i pokręcił głową. Chmury rozstąpi-
ły się nieco i przepuszczały wodnisty blask księżyca, który oświetlał
okulary Johna, kropelki wody na odkrytych włosach i czubek jego
długiego nosa.
— Po prostu nie podoba mi się. Nie umiem powiedzieć, dlacze-
go-
— Hm, skoro nie umiesz powiedzieć, dlaczego, jakie miejsce by
ci się podobało?
— Najbardziej podobałoby mi się — odparł z charakterystyczną
dla siebie, porażającą precyzją — gdyby jakiś wystrojony w jedwa-
bie dzieciuch nie bredził mi, że dane miejsce jest bezpieczne, bo
zachciało mu się zjeść kolację.
Trafił w czuły punkt. Gareth wybuchnął:
¦— To wcale nie dlatego! Według mnie żyjesz w dziczy od tak
dawna, że już niczemu nie ufasz! Nie mam zamiaru włóczyć się przez
te lasy całą noc tylko dlatego, że...
— Świetnie — przerwał mu surowo Aversin. — Wobec tego
zostań sobie tutaj.
— Otóż to! Jedźcie, zostawcie mnie! Będziesz do mnie strzelał,
kiedy spróbuję udać się za wami, a ty usłyszysz podejrzany szelest
w krzakach?
— Kto wie.
— John! — przerwała mu szorstko Jenny. — Jak długo jeszcze
możemy podróżować bez żadnego światła? Chmury robią się coraz
gęstsze. Nic zanosi się na deszcz, ale za dwie godziny nie będziesz
w stanie dojrzeć czegokolwiek.
— Ale t y byś widziała — zauważył.
Pomyślała, że i jego ogarniało coraz bardziej intensywne i nie-
przyjemne uczucie, iż są obserwowani.
— Może i tak — zgodziła się cicho. — Ale brakuje mi twojej
znajomości lasu. I wiem, jak wygląda ta część drogi. Dalej nie ma
nic lepszego. Mnie to miejsce też się nie podoba, ale być może
pozostanie tutaj byłoby bezpieczniejsze niż zdradzanie pozycji przez
oświetlanie sobie drogi, nawet jeśli to tylko słabe światło maga. Poza
tym i tak moglibyśmy przeoczyć oznaki zagrożenia.
John popatrzył na ciemne lasy, teraz ledwo widoczne w chłod-
nym mroku. Wiatr poruszał nagimi konarami. Gdzieś na polanie
w przodzie Jenny słyszała szelest paproci i szemrzący głos zasilane-
go deszczem strumienia. Pomyślała, że nic nie zapowiada niebezpie-
czeństwa. Dlaczego więc podświadomie zerkała na boki; skąd brała
się ta gotowość ucieczki?
— Jest za dobre — mruknął Aversin.
— Najpierw ci się nie podoba, a potem twierdzisz, że jest za
dobre — warknął Gareth.
— I tak znają wszystkie miejsca nadające się na rozbicie obozu
— wtrąciła się Jenny.
— Kto taki? — pienił się Gareth.
— Meewinki, ty głupi baranie — odparł John.
Gareth zamachał rękami.
— Och, świetnie! Chcesz powiedzieć, że nie chcesz tu nocować,
ponieważ boisz się, że zostaniesz zaatakowany przez jakiegoś' staru-
szka i staruszeczkę?
— I około pięćdziesięciu ich przyjaciół, tak — odciął się John.
— Jeszcze jedno słowo, mój bohaterze, a wylądujesz na najbliższym
drzewie z rozbitym nosem.
— Dobrze! — odparował rozwścieczony młodzieniec. — Udo-
wodnij, jaki jesteś bystry, bijąc kogoś, kto się z tobą nie zgadza!
Jeżeli boisz się ataku ze strony czterdziestu karłowatych starców...
Nawet nie zdążył zauważyć ruchu Aversina. Jenny pomyślała, że
być może pogromca smoków nie wygląda na herosa, ale jego refleks
jest bez zarzutu. Gareth wstrzymał oddech, gdy został uniesiony
w górę za zmięty płaszcz i kubrak. Jenny podeszła do Johna i złapała
go za najeżone kolcami ramię. Z łagodnością, a zarazem zdecydo-
waniem, wycedziła:
— Uspokój się! I postaw go na ziemię.
— Masz pod ręką jakąś skałę? — odparował John. Jednak czuła,
że jego wściekłość nieco zmalała. Po chwili odepchnął, niemal
odrzucił. Garethaod siebie. —W porządku. — W jego głosie oprócz,
gniewu pobrzmiewało zakłopotanie. — Dzięki naszemu bohaterowi
jest już zbyt ciemno, żeby jechać dalej. Jen, czy możesz coś zrobić
z tym miejscem? Zaczarować je?
Jenny zastanawiała się krótko, usiłując zrozumieć, co budzi jej
obawy.
— Nie przeciw Mcewinkom — odparła w końcu. — Wpadły na
nasz trop, panowie, dzięki waszej ożywionej dyskusji — dodała
kwaśno.
— To nie ja...
— Nie pytałam, który z was. — Chwyciła lejce koni i mułów
i poprowadziła je na polanę. Chciała możliwie szybko rozbić obóz
i otoczyć go czarami, zanim zobaczy ich ktoś z zewnątrz.
Nieco zawstydzony swoim wybuchem, Gareth z ponurą miną
udał się za nią, żeby obejrzeć polanę. Usiłował załagodzić sytuację,
jakby kłótnia w ogóle nie miała miejsca.
— Czy to wgłębienie nadaje się na ognisko?— zapytał niewin-
nie.
W głosie Avcrsina nadal było słychać poirytowanie.
— Żadnego ognia. Dzisiejszy nocleg będzie zimny, a ty, mój
bohaterze, obejmiesz wartę jako pierwszy.
Gareth aż zasapał, oburzony tą arbitralną zamianą. Odkąd opu-
ścili Hołd, Gareth zawsze trzymał ostatnią wartę, o świcie, ponieważ
pod koniec całodziennej jazdy marzył tylko o położeniu się i zaśnię-
ciu. Jcnny zawsze czuwała na drugiej zmianie, a John, który dobrze
znał zwyczaje wilków polujących wczesną nocą, brał pierwszą wartę.
— Aleja...—zaczął chłopiec.
Jenny gwałtownie odwróciła się i zgromiła mężczyzn ponurym
spojrzeniem.
— Jeśli któryś z was powie jeszcze jedno słowo, to rzucę na was
czar i stanieciesię niemowami.
John poddał się natychmiast. Gareth znowu zamierzał cos' powie-
dzieć, ale w końcu się rozmyślił.
Jenny wyciągnęła sznur z sakwy muła Clivy'ego i przewiązała
nim młode drzewo. Niemal do siebie samej dorzuciła:
— Chociaż Bóg mi świadkiem, że nie moglibyście być głupsi.
W trakcie skromnego posiłku, składającego się z suszonej woło-
winy, zimnej papki z mąki kukurydzianej i jabłek, Gareth ostenta-
cyjnie milczał. Jenny prawie nie zwracała na to uwagi. Widząc jej
zaabsorbowanie, John prawie nic odzywał się do niej, żeby mogła
spokojnie się skupić. Nie wiedziała, w jakim stopniu jej partner zdaje
sobie sprawę z zagrożenia, które wyczuwała w otaczającym ich lesie
— nie była pewna, czy nie myli się pod wpływem znużenia. Tej nocy
skoncentrowała jednak wszystkie swoje siły i umiejętności, by wy-
tworzyć zaczarowany krąg wokół obozu. Dzięki czarowi ochrony
miejsce, które wybrali, miało pozostać niewidoczne z zewnątrz
i udaremnić wejście każdemu intruzowi. Zaklęcia nie mogły być
skuteczne wobec znających wszystkie polany Meewinków, ale przy-
najmniej opóźniłyby ich atak i pozwoliłyby obozującym zyskać na
czasie. Ponadto Jenny rzuciła czary przeciwko innym niebezpieczeń-
stwom, zaklęcia, których nauczył ją Caerdinn — broniące przed
demonami krwi i Szepczącymi, którzy nawiedzali lasy Wyr. Osobi-
ście powątpiewała w ich skuteczność, gdyż wiedziała, że czasami
zawodzą, ale to były najlepsze zaklęcia, jakie znała.
Od dawna podejrzewała, że Linie magii robią się coraz cieńsze
i kolejne pokolenia coraz gorzej zapamiętują nauki magiczne, prze-
kazywane z dawien dawna, jeszcze zanim królestwo Belmaric zjed-
noczyło pod sobą cały Zachód i narzuciło mu prześwietny kult
Dwunastu Bogów. Caerdinn zaliczał się do najpotężniejszych ma-
gów Linii Herne, ale gdy Jenny go poznała, miała czternaście lat,
a on był już bardzo stary, słaby i trochę zdziwaczały. Wtajemniczał
ją w sekrety Linii, które mistrzowie przekazywali swoim uczniom
z pokolenia na pokolenie. Jednak od czasu jego śmierci natknęła się
na dwa przypadki, w których jego wiedza okazała się błędna, i usły-
szała od pobratymców ze swojej Linii, uczniów uczniów mistrza
Caerdinna, Spaetha Stróża Nieba, o czarach, których Caerdinn jej nie
nauczył — albo z braku ochoty, albo dlatego, że sam ich nie znał.
Czary chroniące przed Szepczącymi, którzy coraz częściej nawie-
dzali lasy Wyr, były nieskuteczne; nie znała także zaklęcia, które
odpędzałoby demony krwi i umożliwiało istotom ludzkim bezpiecz-
ne przebywanie na danym terenie. Być może takie sekrety znajdo-
wały się w jakiejś księdze, spisanej przez maga, który stał się ich
odkrywcą, ale tego Jenny nie była pewna, podobnie jak wszyscy
znani jej czarodzieje.
Tej nocy spała niespokojnie, wyczerpana fizycznie i nękana
dziwnymi kształtami, które jak gdyby wpełzały i wypełzały przez
szczeliny w jej snach. Wydawało jej się, że słyszy świergotliwe
poświstywanie demonów krwi, przeskakujących z drzewa na drzewo
w bagnistych lasach na drugim brzegu strumienia, a oprócz tego
ciche pomruki Szepczących w ciemności za barierą czarów. Dwu-
krotnie wydostała się z wsysającego ją mroku snu, wietrząc jakieś
zagrożenie, ale za każdym razem widziała Garetha, który siedział
wsparty o stertę pakunków i drzemał w mglistej ciemności.
Kiedy obudziła się trzeci raz, Garetha nie było.
Przebudził ją sen, sen o kobiecie, która stała częściowo ukryta
między drzewami. Nosiła woalkę, jak wszystkie kobiety z południa.
Koronka tej woalki przypominała płaszcz kwiatów, rozsypanych na
jej ciemnych lokach. Śmiech nieznajomej był dźwięczny jak srebrne
dzwoneczki, ale nieco ochrypły, jakby tylko zdobycie czegoś spra-
wiało jej satysfakcję. Wyciągnęła małe, szczupłe ręce i wyszeptała
imię Garetha.
W miejscu, gdzie młodzieniec przekroczył drgające linie ochron-
nych kręgów, było widać odgarnięte liście i mu}.
Jenny usiadła i strząsnęła włosy z twarzy. Dotknęła Johna, chcąc
go obudzić. Przywołała do istnienia czarodziejskie światło, które
rozjaśniło znieruchomiałe, milczące obozowisko i zaświeciło w oczy
rozbudzonym koniom. W ciszy zabrzmiał głos wiosny.
Podobnie jak John, spała w ubraniu. Wyciągnęła rękę do kurtki
z owczej skóry, pledów, butów i pasa, które tworzyły stertę po jednej
stronie legowiska. Wyjęła z torby mały kryształ wróżebny i przechy-
liła go ku czarodziejskiemu światłu, gdy tymczasem John, bez słowa,
zaczął wciągać buty i oblamowany wilczą skórą kubrak.
Z czterech żywiołów ziemia — kryształ — dawała się interpre-
tować najłatwiej i dawała najbardziej wiarygodne rezultaty, aczkol-
wiek sam kryształ trzeba było najpierw zaczarować. Wróżenie z og-
nia nie wymagało specjalnych przygotowań, ale ten żywioł nie
zawsze pokazywał to, o co chodziło magowi. Z kolei woda, z której
można było dowiedzieć się czegoś zarówno o przyszłości, jak
i o przeszłości, bardzo często podawała kłamliwe informacje. Tylko
najwięksi magowie potrafili wróżyć z wiatru.
Serce kryształu Caerdinna było ciemne. Jenny uciszyła obawy
o bezpieczeństwo Garetha i uspokajała umysł wywołując obrazy,
które lśniły na fasetkach, jakby były odbijane z innego miejsca.
Ujrzała kamienną salę, bardzo małą, stanowiącą zapewne część
domu do połowy zakopanego w ziemi. Jedynymi sprzętami były
łóżko i coś w rodzaju stołu, a raczej kamienna płyta wystająca wprost
ze ściany. Na siole leżał mokry płaszcz, wokół którego zebrała się
częściowo wyschnięta kałuża wody. Bagienne zielsko, które do
niego przywarło, wyglądało jak ciemne robaki. W pobliżu stał obfi-
te wysadzany klejnotami miecz, a na leżącym na stole płaszczu
znajdowała się para okularów. Kiedy drzwi pomieszczenia zostały
otwarte, w okrągłych szkłach odbiło się żółte światło.
Ktoś w korytarzu trzymał wysoko lampę. W jej blasku pokazały
się małe zgarbione postacie, tłoczące się w sąsiedniej, większej sali.
Musiało ich być ze czterdzieści. Starzy i młodzi, mężczyźni i kobiety,
o bladych, wpadniętych, pokrytych brodawkami twarzach i okrą-
głych rybich oczach. Jako pierwsi w przejściu ukazali się: stary
mężczyzna i stara kobieta, Meewinki, których John omal nie zastrze-
lił tego popołudnia.
Stary c/łowiek trzymał w ręku sznur, a kobieta— nóż r/ezniczy
Dom Meewinków stał w miejscu, gdzie teren się obniżał, na
pagórku oblanym cuchnącym bajorem, z którego sterczały butwie-
jące drzewa, podobne do częściowo rozłożonych trupów. Był wię-
kszy, niż na to wyglądał, i przysadzisty. Kamienne mury za budyn-
kiem świadczyły o tym, że jedno skrzydło częściowo znajduje się
pod ziemią. Pomimo chłodu powietrze dookoła cuchnęło psującą się
rybą i Jenny musiała zacisnąć zęby, żeby zwalczyć mdłości. Zniena-
widziła Meewinki, gdy tylko zorientowała się, że ma z nimi do
czynienia.
John zsunął się ze swojego nakrapianego rumaka Rybołowa
i przywiązał go, a także Młota Bojowego do gałęzi młodego drzewa.
W deszczowej ciemności było widać nienawiść i obrzydzenie na jego
twarzy. Dwukrotnie Meewinki próbowały osiedlić się w pobliżu
Aly n Hołd i za każdym razem John skrzyki wał ochotników i udawało
mu się wykurzyć intruzów ogniem, gdy tylko dowiadywał się o ich
obecności. Zawsze zabijał po kilku, ale brakowało mu ludzi, żeby
ścigać Meewinków przez głuszę i całkowicie ich wyplenić. Jenny
wiedziała, że jej partner wciąż miewa koszmary związane z tym. co
znalazł w ich piwnicach.
— Posłuchaj — szepnął i Jenny kiwnęła głową.
Z domu dochodziły jak spod ziemi stłumione głosy, cienkie
i płaczliwe niby poszczekiwanie zwierząt. Jenny wysunęła halabardę
z olstra na siodle Księżycowego Konia i uciszyła wszystkie trzy
wierzchowce. Stworzyła wokół nich czary ochrony, tak aby poten-
cjalny intruz przeoczył je albo pomyślał, że widzi nie konie, lecz na
przykład leszczynowy zagajnik albo dziwacznie uformowany cień
drzewa. Pamiętała, że te same czary uniemożliwiły Garethowi odna-
lezienie drogi powrotnej do obozu, po tym jak Szepczący wywabili
go stamtąd.
John wepchnął okulary do wewnętrznej kieszonki.
— W porządku — mruknął. — Ty sprowadzasz Gara. ja osła-
niam was oboje.
Jenny kiwnęła głową. Przeniknął ją chłód, jak zawsze, gdy oczy
szczała umysł, żeby tworzyć wielką, wykraczającą pozajej mozli-
wości magię, ale przygotowywała się psychicznie na nadejście nie-
uniknionego. Kiedy minęli niechlujne podwórze i dziwaczny stłu-
miony krzyk przybrał na sile, John pocałował partnerkę i, obróciwszy
się. z całej siły kopnął drzwi domostwa.
Wdarli się do środka jak najeźdźcy zamierzający złupić piekło.
Twarz sunącej w ślad za Johnem Jenny owionął gorący, wilgotny
fetor: cuchnący smród brudu, w jakim mieszkały Meewinki, i gniją-
cej ryby. którą się żywiły, przede wszystkimjednak ostry, wyrazisty
jak połyskująca miedź odór świeżo przelanej krwi. W pomieszczeniu
panował harmider, istne pandemonium jękliwych wrzasków. W po-
równaniu z mrokiem na zewnątrz nawet lekko żarzący się ogień na
nienaturalnie wielkim palenisku wydawał się oślepiająco jasny.
W falującym tłumie, który oblegał małe drzwi w przeciwległej ścia-
nie, dosłownie wrzało i co chwila pobłyskiwały noże ściskane w wil-
gotnych rączkach.
W środku zgrai znajdował się Gareth, którego popychano w stro-
nę drzwi. Najwyraźniej utorował sobie drogę aż do tego miejsca, ale
wiedział, że jeśli dotrze do otwartej przestrzeni większego pokoju,
zostanie całkowicie otoczony. Lewą rękę trzymał niby tarczę; była
owinięta warstwą brudnej, poplamionej pościeli. W prawej ręce
trzymał swój pasek, którego sprzączka służyła mu do bicia Meewin-
ków. Jego pokąsana i ponacinana nożem twarz ociekała krwią, która
mieszała się z kroplami potu i zabarwiła mu koszulę na czerwono,
jakby miał poderżnięte gardło. Wytrzeszczył szare oczy, które wy-
rażały obrzydzenie i paniczny strach.
Zgromadzone wokół niego Meewinki szwargotały jak potępione
dusze. Było ich chyba z pięćdziesiąt; wszystkie miały nożyki ze stali
albo naostrzonej skorupy muszli. Kiedy John i Jenny wdarli się do
domu. Jenny zobaczyła, że jeden z nich, płci żeńskiej, podczołguje
się do Garetha i tnie go nożem w kolano. Uda młodzieńca nosiły już
ślady kilkunastu takich zamachów, a buty dosłownie lepiły się od
strużek krwi. Kopnął swą prześladowczynię w twarz, tak że potoczy-
ła się w tłum współplemiericów. Okazało się, że była to ta sama stara
kobieta, której nie pozwolił Johnowi zastrzelić.
John bez słowa dał nurka w falującą, cuchnącą zgraję, a Jenny
rzuciła się za nim, ubezpieczając go od tyłu. Już pierwszy cios zadany
przez niego mieczem sprawił, że została obryzgana krwią, a wokół
zapanował zgiełk podobny do sztormu o zdwojonej intensywności.
Mcewinki zazwyczaj nie były wysokie, aczkolwiek niektórzy osob-
nicy płci męskiej dorównywali jej wzrostem. Czuła się nieswojo tnąc
blacie dziecinne twarzyczki i wpychając ciężki gruby czubek hala-
bardy w obwisłe brzuszki istot, które upadały ciężko dysząc, dławiąc
się i wymiotując. Ale było ich takie mrowie. Podkasała wyblakłą
spódnicę, żeby nie krępowała jej ruchów, i poczuła, że ręce przeciw-
ników chwytają ją i ciągną za kolana, a jeden Mecwink bierze topór
z zestawu narzędzi rzeźniczych leżących na wielkim stole i szykuje
się do decydującego ataku. Trafiła ostrzem w jego kos'ć policzkową
i rozcięła mu twarz aż po przeciwległy kącik ust. Wrzasnął tak
mocno, że jeszcze pogłębił ranę. Wszędzie czuło się smród krwi.
Wydawało jej się, że przebiegnięcie pokoju zajęło parę sekund.
Wrzasnęła „Gareth!", ale młodzieniec zamachnął się na nią paskiem
— była niska, więc mogła uchodzić za Meewinka, a on zgubił gdzieś
okulary. Gwałtownym ruchem uniosła halabardę; pas zaczepił się
o drzewce i mogła go wyszarpnąć Garethowi z rąk.
— To ja, Jenny! — krzyknęła, gdy John zaczął bronić ich oboje
wywijając mieczem, z którego ściekała krew. Chwyciła chłopca za
kościsty przegub i ściągnęła po schodach do pokoju. — A teraz
biegnij!
— Ale nie możemy! — zaczął, oglądając się na Johna. Popchnę-
ła go gwałtownie w kierunku drzwi. Gareth nie chciał wyjść na
tchórza opuszczającego swych wybawców, ale po krótkiej walce
z samym sobą rzucił się do ucieczki. Kiedy mijali stół, chwycił hak
do mięsa i wymachiwał nim, oganiając się od bladych, szarych jak
popiół twarzy i małych dłoni uzbrojonych w noże. Drzwi pilnowały
trzy Mecwinki, ale cofnęły się z krzykiem widząc, że Jenny ma
dłuższą broń. Za swoimi plecami słyszała, jak wrzaskliwa kakofonia
wokół Johna osiąga crescendo; wiedziała, że mają nad nim ogromną
przewagę liczebną i ogarnęła ją przemożna chęć przyjścia mu z od-
sieczą. Mogła jedynie otworzyć drzwi na oścież i wywlec Garetha
na zewnątrz, co też uczyniła. Zaczęli biec przez polanę.
Gareth zapierał się nogami, w najwyższym stopniu przerażony.
— Gdzie są konie? Jak mamy...?
Mimo niepokaźnej postury Jenny była silna. Jej pchnięcie omal
nie zwaliło go z nóg.
— Nic zadawaj pytań!
Małe sflaczałe figurki już rozbiegały się po ciemnym lesie przed
nimi. Buty Jenny przemokły od szlamu. Ciągnęła Garetha do miej-
sca, z którego mogła przynajmniej obserwować trzy konie. Usłysza-
ła, jak Gareth głośno przełyka ślinę, kiedy podeszli lak blisko, że
czary zaczęły tracić skuteczność.
Podczas gdy chłopiec gramolił się na Młota Bojowego, Jenny
wskoczyła na Księżycowego Konia, złapała cugle Rybołowa i po-
gnała w kierunku domu, rozbryzgując błoto jak owsiankę. Natężając
głos, żeby przekrzyczeć wycie w środku budynku, zawołała „John!"
W chwilę później z nisko położonych drzwi wypadła grupa spląta-
nych ciał. Przypominało to pościg sfory psów za niedźwiedziem.
W blasku czarodziejskiego światła zalśnił całkowicie pokryty krwią
miecz Aversina. Po twarzy Johna spływały strużki krwi — zarówno
własnej, jak i napastników, a z jego ust wydobywał się oddech
w postaci obłoczku pary. Meewinki przywarły do jego rąk i pasa,
usiłując rozciąć albo przegryźć skórzane buty.
Z donośnym, piskliwym jak u rybitwy okrzykiem wojennym,
Jenny wjechała między stwory, wymachując halabardą niby kosą.
Meewinki rozpierzchły się, miaucząc i sycząc. John uwolnił się od
ostatniego z nich i wskoczył na osiodłanego Rybołowa. Malutkie
dziecko Meewinków rzuciło się za nim, przywarło do skórzanego
strzemienia i dziabnęło go małym nożem w pachwinę. John opuścił
rękę i kolcami opaski przejechał po skroniach dziecka, a potem
zwalił je z nóg, jakby było szczurem.
Jenny gwałtownie zatoczyła koło i popędziła na skraj polany,
gdzie Gareth nadal przywierał do siodła Młota Bojowego. Precyzyj-
nie, niczym jeździec cyrkowy, rozdzieliła się z Johnem i oboje
chwycili dużego wałacha za wodze. Holując w ten sposób Garetha,
zanurzyli się w mrok nocy.
—- No, proszę. — Aversin wsadził palec w kałużę wody i strze-
pnął kropelkę na żelazną patelnię zawieszoną nad ogniem. Usatysfa-
kcjonowany skwierczeniem, uformował placek i położył go na na-
czynie. Potem spojrzał na Garetha, który usiłował nie krzyczeć,
kiedy Jenny polewała mu rany oczyszczającym wywarem z nagietka.
— Teraz" będziesz mógł powiedzieć, że widziałeś Aversina Zgubę
Smoków biorącego nogi za pas na widok oddziału czterdziestu
karłowatych starców. — Pokąsanymi, obandażowanymi rękami zro-
bił kolejny placek; kiedy się uśmiechał, jego okulary pobłyskiwały
w szarym świetle poranka.
— Czy one będą nas gonić? — zapytał słabym głosem Gareth.
— Wątpię. — John oczyścił opaski na ramionach z mąki kuku-
rydzianej. — Starczy im ich własnych trupów, przez jakiś czas będą
miały czym się posilać.
Młodzieniec przełknął ślinę. Czuł obrzydzenie, chociaż widok
instrumentów rozłożonych na stole w domu Meewinków nie pozosta-
wiał wiele wątpliwości co do tego, jaki los zamierzali mu zgotować.
Po akcji ratunkowej, pod naciskiem Jenny przenieśli obóz odda-
lając się od ciemnego, bogatego w niespodzianki lasu. Świt zastał ich
na stosunkowo odkrytej przestrzeni na bezkształtnym skraju bagna,
gdzie duże połacie skutej lodem, martwej wody odbijały stalowe
niebo między czarnymi kreskami niezliczonych trzcin.
Przemarznięta i znużona Jenny pracowicie zabezpieczała obóz
czarami, a potem zajęła się zawartością swojej apteczki, z pewną
niechęcią powierzając Johnowi przygotowanie śniadania. Gareth
odszukał w jednej z toreb pogięte, mocno sfatygowane okulary.
Teraz, żałośnie przekrzywione, spoczywały na jego nosie.
— Zawsze byli małym ludem — ciągnął John, podchodząc do
bagaży, przy których stał Gareth w oczekiwaniu, az Jenny skończy
opatrywać mu pocięte kolana. — Kiedy oddziały króla opuściły
Zimowe Krainy, ich wioski były nieustannie najeżdżane przez ban-
dytów, którzy kradli całą żywność. Nigdy nie były godnym przeciw-
nikiem dla uzbrojonego mężczyzny, ale w kupie potrafiły go
przygwoździć, a najchętniej czekały, aż zaśnie, i wtedy rąbały ofiarę
na kawałki. W czasach głodu jednym koniem bandyty można było
wyżywić całą wioskę. Sądzę, że najpierw jedzono tylko konie.
Gareth znowu przełknął ślinę i zrobił taką minę, jakby miał zaraz
zwymiotować.
John włożył ręce za wykładany metalem pas.
— Zazwyczaj atakują przed świtem, w porze najgłębszego snu.
Właśnie dlatego zamieniłem warty—wolałem, żeby miały do czynienia
ze mną, a nie z tobą. To Szepczący wywabił cię z obozu, prawda?
— Chyba... chyba tak. — Gareth wbił wzrok w ziemię. Po jego
chudej twarzy przemknął cień. — Nie wiem. To było coś... — Jenny
poczuła, że młodzieniec dygocze.
— Widziałem je podczas warty, raz czy dwa... Jen?
— Raz — odparła lakonicznie Jenny. Wspomnienie tych wrzesz-
czących w ciemności postaci było przykre.
— Przybierają rozmaite formy — mówił John, siadając obok niej
na ziemi i obejmując ramionami kolana. — Którejś nocy jeden z nich
przybrał postać Jen, podczas gdy ona leżała przy mnie... Polyborus
pisze w swoich „Analektach" — a może znalazłem to u Terensa
w „O duchach" — że potrafią czytać w twoich snach i przedzierzgają
się w postacie, które tam widzą. U Terensa czy u Polyborusa? A może
u CIivy 'ego, chociaż jak naClivy 'ego, informacjajest zbyt dokładna.
Odnoszę wrażenie, że bez względu na to, kim są, kiedyś występowały
rzadziej niż teraz.
— Nie wiem — odparł cicho Gareth. — Z pewnością występo-
wały rzadziej, bo nigdy o nich nie słyszałem. O Mecwinkach leż nie.
Kiedy to coś wywabiło mnie do lasu, zostałem przez nie zaatakowa-
ny. Uciekałem, ale nie byłem w stanie odnaleźć obozu. Biegłem
i biegłem... aż wreszcie zobaczyłem światło w tamtym domu. —
Zadygotał i umilkł.
Jenny skończyła opatrywanie kolana Garetha. Rany nie były
głębokie, ale, podobnie jak te na twarzy i rękach Johna, paskudne;
oprócz nacięć zrobionych nożem na skórze widniały też półksiężyco-
we wgłębienia — ślady po ludzkich zębach. Jenny również miała takie
rany i z doświadczenia wiedziała, że goją się trudniej niż obrażenia
po zatrutych strzałach. Poza tym odczuwała ból i sztywność w nad-
werężonych mięśniach i ogólne znużenie po bitwie; o tej nieuniknio-
nej konsekwencji wysiłku fizycznego zapewne nawet nie wspomina-
no w balladach Garetha. Przenikał ją też chłód, jak zawsze, gdy
zajmowała się śmiertelnymi urokami. Tego problemu ballady również
nie poruszały — bohaterowie zabijali z pogodną i szlachetną pewno-
ścią siebie. Jenny wiedziała, że ostatniej nocy odebrała życie co
najmniej czterem istotom ludzkim, chociaż urodziły się i wychowy-
wały w szczepie kanibali. Ponadto okaleczyła wielu przeciwników,
których czekała śmierć albo z powodu zakażenia ran, bardzo prawdo-
podobnego w nieświeżej atmosferze, albo z rąk ich pobratymców.
Żeby móc przetrwać w Zimowych Krainach, Jenny stała się
bardzo wprawną zabójczynią. Jednak im dłużej uzdrawiała, im wię-
cej dowiadywała się o magii i życiu, z którego wywodziła się wszelka
magia, tym bardziej pogardzała swoimi czynami. Mieszkając w Zi-
mowych Krainach, nieraz widziała, co śmierć wyczynia z tymi;
którzy zbyt hojnie nią szafują.
Szare wody bagna zaczynał rozjaśniać odległy blask świtu za
chmurami. Trzepocząc łagodnie skrzydłami, dzikie gęsi opuściły
kępy czarnych bazi, żeby znowu szukać dróg na bezbarwnym niebie.
Jenny westchnęła. Była straszliwie zmęczona, ale wiedziała, że nie
mogą sobie pozwolić na odpoczynek. Najpierw musieli przeprawić
się przez wielką rzekę Wildspae i wkroczyć na terytoria Belmarie.
Gareth powiedział cicho:
— Aversinie, Lordzie Johnie — przepraszam. Nie potrafiłem
zrozumieć Zimowych Krain. — Podniósł głowę. Za pękniętymi
okularami kryły się szare, zmęczone oczy. — I nie potrafiłem zrozu-
mieć ciebie. Nienawidziłem cię za to, że nie byłeś tym, kim według
mnie powinieneś być.
— Och, tak, zdawałem sobie z tego sprawę — odparł John, uśmie-
chając się przelotnie. — Ale to, co o mnie myślałeś, nie zaprzątało mi
głowy. Moim obowiązkiem było jedynie zapewnienie ci bezpieczeń-
stwa na terytorium, którego nie znałeś. A jeśli chodzi o bycie tym, kim
powinienem być — no cóż, każdy dysponuje pewną wiedzą, a twoja
wiedza ograniczała się do tych piosenek. To znaczy, podobnie jest
z Polyborusem, Clivym i innymi. Wiem, że niedźwiedzie nie rodzą się,
jak utrzymuje Clivy, całkowicie bezkształtne i dopiero ich matki nadają
im postać wylizując je, ponieważ widziałem nowo narodzone
niedźwiadki. Ale z tego co mi wiadomo, lwy mogą się rodzić martwe,
chociaż osobiście nie sądzę, żeby to było prawdopodobne.
— Nic mogą — zaprzeczył Gareth. — Ojciec miał kiedyś lwicę.
Byłem wtedy bardzo mały. Jej młode przyszły na świat żywe; przy-
pominały duże kociaki i miały cętki.
— Naprawdę? — Wydawało się, że Aversin z niekłamaną przy-
jemnością dołącza do skarbca swojej wiedzy kolejną pożyteczną
informację. — Nic twierdzę, że pogromcy smoków nie są bohater-
scy, gdyż nie jest wykluczone, że Selkythar i Antara Pani Wojny
okazali heroizm i walczyli mieczami, w zbrojach z pióropuszami.
Chcę tylko powiedzieć, że ja nie czuję się bohaterem. Gdyby dano
mi wybór, nawet bym nie podszedł do tego cholernego smoka, ale
nikt nic pytał mnie o zdanie. — Wyszczerzył zęby w uśmiechu
i dorzucił: — Przykro mi, że się rozczarowałeś.
Gareth odwzajemnił uśmiech.
— Przypuszczam, że w dzień moich urodzin padał deszcz —
odparł nieco nieśmiałym tonem. Potem zawahał się, jak gdyby
ograniczał go jakiś wewnętrzny przymus. —Aversinie, posłuchaj —
wyjąkał, ale zaraz zaczął kaszleć, gdyż wiatr zmienił kierunek
i wszyscy troje poczuli dziwny swąd.
—To te cholerne placki! — zawołał John. Rzucił się do ogniska
i zaraz wygłosił imponującą serię przekleństw. — Jen, to nie moja
wina...
— Właśnie, że twoja. — Jenny podeszła do ogniska z mniejszym
zdenerwowaniem i pomogła Johnowi zdjąć z patelni ostatnią żałoś-
nie zwęgloną bryłkę, która została ciśnięta z głośnym pluskiem
w bagienne wody. — Nie powinnam była powierzać ci tak odpowie-
dzialnego zadania. Teraz idź doglądać koni, a ja zajmę się tym, co
mi wyznaczyliście podczas tej wyprawy. — Podniosła miskę z je-
dzeniem. I chociaż wciąż przybierała surową minę, jej spojrzenie
miało w sobie słodycz pocałunku.
Rozdział 4
Przez następne dni Jenny obserwowała zmianę w stosunku Ga-
retha do niej i do Johna. Miała wrażenie, że w dużej mierze wrócił
do ufnej życzliwości, jaką okazywał jej, kiedy uratowała go od
bandytów w ruinach, jeszcze zanim się dowiedział, że jest kochanką
jego idola. Mimo wszystko, teraz zachowywał się trochę inaczej.
Przejawiał rosnącą nerwowość i często milkł podczas rozmowy.
Jenny pomyślała, że młodzieniec żałuje jakiegoś kłamstwa wypo-
wiedzianego w Hołd, ale jego wyrzuty sumienia nie są wystarczająco
duże, by mógł wyznać, co go gnębi.
Czuła, że była bliska poznania całej prawdy nazajutrz po tym, jak
ocalili Garetha przed Meewinkami. John wysforował się naprzód,
żeby obejrzeć zrujnowany kamienny most na rwącej rzece Wąż.
Zostali sami z zapasowymi wierzchowcami i mułami w posępnej
ciszy zimowych lasów.
— Czy Szepczący istnieją naprawdę? — zapylał ją cicho Gareth,
zerkając przez ramię, jakby obawiał się, że wizja ostatniej nocy
rozpłynie się w rzeczywistości białego dnia, zasnuta mgłami, które
zalegały wśród drzew.
— Są wystarczająco prawdziwi, by zabić człowieka — odparła
Jenny — pod warunkiem, że uda im się odciągnąć go od przyjaciół.
Ponieważ piją krew, to nie ulega wątpliwości, że są cieleśni i potrze-
bują odżywiania. Poza tym jednak niewiele o nich wiadomo. To cud,
że się uratowałeś.
— Wiem — mruknął patrząc z zakłopotaniem na swoje ręce.
Były gołe i popękane od zimna, zgubił bowiem rękawice w domu
Meewinków, podobnie jak płaszcz i miecz. Jenny przypuszczała, że
jeszcze tej zimy Meewinki ugotują jego rzeczy i zjedzą skórę. Chło-
piec miał na sobie kubrak, pożyczony kaftan i jeden ze starych
pledów Johna. Krople wody ściekające z cienkich włosów kapały mu
na uszkodzone okulary; w niewielkim stopniu przypominał młodego
dworzanina, który niedawno zawitał do Hołd.
— Jenny — odezwał się z wahaniem — dziękuję ci, już drugi
raz, za uratowanie mi życia. I... i przepraszam za to, jak się zacho-
wywałem w stosunku do ciebie. Ja... Po prostu... — urwał niepewnie.
— Podejrzewam — zauważyła uprzejmie Jenny — że pomyliłeś
mnie z jakąś inną znaną ci osobą.
Chłopiec zaczerwienił się jak burak. W nagich konarach drzew
zajęczał wiatr. Gareth poderwał się, spłoszony, a potem odwrócił
z westchnieniem.
— Rzecz w tym, że uratowaliście mi życie ryzykując własne,
a ja głupio naraziłem was oboje. Nie powinienem był zaufać Me-
cwinkom; przenigdy nie należało opuszczać obozu. Ale...
Jenny uśmiechnęła się i pokręciła głową. Deszcz ustał, toteż
zdjęła kaptur pozwalając, by wiatr rozwiewał jej długie włosy.
Nacisnąwszy piętami boki Głupszego Deresza, skłoniła go do dalszej
jazdy i cały korowód zaczął powoli sunąć szlakiem.
— Trudno jest nie uwierzyć w iluzje tworzone przez Szepczą-
cych — powiedziała. — Nawet gdy zdajesz sobie sprawę, iż nic jest
możliwe, by ci, których widzisz, znajdowali się poza zaczarowanym
kręgiem i wykrzykiwali twoje imię; mimowolnie jakaś część twojej
osobowości pragnie do nich pójść.
— Jakie przybierane przez nich postacie zaobserwowałaś? —
zapytał stłumionym głosem.
Umysłem Jenny owładnęło złe wspomnienie. Upłynęła dłuższa
chwila, zanim odpowiedziała:
— Postacie moich synów, lana i Adrica. — Tamta wizja była tak
realistyczna, że nawet gdy przywołała obraz synów w czarodziej-
skim krysztale Caerdinna, żeby się upewnić, iż nic im nie zagraża
w Hołd, nie mogła się pozbyć obaw. Teraz po chwili namysłu dodała:
— Meewinki dysponują niesamowitą umiejętnością przedzierzgnię-
cia się w postać, która najbardziej cię niepokoi. Wiedzą wszystko nie
tylko o twojej miłości, ale także o poczuciu winy i tęsknocie.
Gareth wzdrygnął się i odwrócił oczy. Przez jakiś czas jechali
w milczeniu.
— Skąd to wiedzą? — zapytał.
Pokręciła głową.
— Może rzeczywiście potrafią odgadywać cudze marzenia. Mo-
że sami są tylko zwierciadłami i, jak zwierciadła, nie wiedzą, co
odbijają. Czary, które na nich rzucamy, nie mogą być skuteczne,
ponieważ nie pojmujemy ich esencji.
Nachmurzył się, zakłopotany.
— Czego?
— Ich istoty — ich wewnętrznego bytu. — Zatrzymała konia tuż
nad długim, zalanym rowem na drodze, gdzie woda zalegała między
drzewami niby połyskujący wąż. — A kim ty jesteś, Garecie z Ma-
gloshaldon?
Spłoszyła go tym pytaniem. Przez moment dostrzegała w jego
szarych oczach strach i poczucie winy.
— Ja... ja jestem Gareth z Magloshaldon — wyjąkał. — To
prowincja Belmarie...
Nie spuszczała wzroku z jego oczu.
— A gdybyś nie pochodził z tej prowincji, czy nadal byłbyś
Garethem?
— Hm, tak. Oczywiście. Ja...
— A gdybyś nie był Garethem? — indagowała, wywierając
presję na jego oczy i umysł. — Czy nadal byłbyś sobą? Gdybyś był
kaleki albo stary, gdybyś stał się trędowatym albo utracił swoją
męskość — za kogo byś się uważał?
— Nie wiem...
— Wiesz.
— Przestań! — Usiłował odwrócić wzrok, lecz nie był w stanic
lego zrobić. Trzymała go coraz mocniej; penetrowała jego umysł
pokazując mu go za pośrednictwem własnych oczu: żywy kalejdo-
skop obrazów zapożyczonych z tysiąca ballad, rozpłomieniony
gwałtownymi fizycznymi żądzami dojrzewającego młodzieńca;
świeże rany wywołane jakąś paskudną zdradą, a przede wszystkim
przygniatającą ciemność niemal nieznośnego poczucia winy i lęku.
Przeniknęła i tę ciemność — kłamstwa, którymi uraczył ją i Johna
w Hołd, skrywające jakąś większą winę. Zastanawiała się, czy mło-
dzieniec dokonał poważnego przestępstwa, czy tylko tak mu się
wydawało. Gareth znowu krzyknął, żeby przestała, i usłyszała w jego
głosie desperację i przerażenie. Przez moment oglądała jego wzro-
kiem samą siebie — bezlitosne niebieskie oczy osadzone w twarzy
przypominającej biały kościsty klin między ciemnymi, zmierzwio-
nymi splotami włosów. Przypomniała sobie, jak kiedyś to samo
zrobił z nią Caerdinn, i szybko uwolniła Garetha. Odwrócił się
zakrywając twarz. Jego ciałem wstrząsał dreszcz panicznego lęku.
Niebawem Jenny odezwała się łagodnie:
— Przepraszam. Ale takie jest wewnętrzne serce magii, sposób,
w jaki działają wszystkie czary — za pomocą esencji, prawdziwego
imienia. Dotyczy to Szepczących, jak również największych magów.
— Cmoknęła na konie i znowu ruszyły naprzód, choć ich kopyta
grzęzły w brązowym jak herbata szlamie. — Jedyne, co możesz
zrobić, to zadać sobie pytanie, czy widziane przez ciebie osoby
mogłyby, na zdrowy rozum, znajdować się w lesie i wykrzykiwać
twoje imię.
— Ależ o to chodzi — odezwał się Gareth. — To nie przeczyło
zdrowemu rozsądkowi. Zyerne... — Urwał.
— Zyerne? — Właśnie to imię powtarzał śniąc w Hołd, kiedy
wzdrygał się przed dotknięciem Jenny.
— Lady Zyerne — powiedział z wahaniem. — Kochanka króla.
Pomimo iż jego twarz była umazana błotem, Jenny dostrzegła
świeże rumieńce. Przypomniała sobie dziwny, mglisty sen o ciemno-
włosej kobiecie, która śmiała się perliście.
— A ty ją kochasz?
Gareth poczerwieniał jeszcze mocniej. Powtórzył zduszonym
głosem:
— Ona jest kochanką króla.
Tak jak ja jestem kochanką Johna, pomyślała Jenny. Nagle zro-
zumiała, dlaczego Gareth był na nią ws'cickły.
— W każdym razie — ciągnął Gareth — wszyscy jesteśmy
w niej zakochani. To znaczy... ona jest pierwszą damą na dworze,
najpiękniejszą... Piszemy sonety wychwalające jej urodę...
— Czy ona kocha ciebie? — zapytała Jenny.
Gareth na chwilę umilkł i udawał, że pochłania go jazda po
pokrytym błotem kamiennym stoku.
— Ja... ja nie wiem. Czasami wydaje mi się... — Zaraz jednak
potrząsnął głową. — Ona budzi we mnie strach — przyznał. —
A mimo to... widzisz, ona jest czarownicą.
— Tak — odparła miękko Jenny. — Domyśliłam się, sądząc po
tym, co powiedziałeś' w Hołd. Obawiałeś' się, że będę taka jak ona.
Sprawiał wrażenie wstrząśniętego, jakby przyłapano go na ja-
kiejś strasznej gafic towarzyskiej.
— Ale... ale nie jesteś. Ona jest bardzo piękna... — Urwał
czerwieniąc się jeszcze mocniej. Jenny wybuchnęła śmiechem.
— Nie martw się. Od dawna wiem, do czego służy lustro.
— Ale ty jesteś piękna — upierał się. — To znaczy...
„piękna" nie jest właściwym określeniem.
— Nie jest — zgodziła się Jenny. — Naprawdę myślę, że powi-
nieneś użyć słowa „brzydka" — dodała z uśmiechem.
Gareth uparcie kręcił głową. Uczciwość nie pozwalała mu stwier-
dzić, że jego rozmówczyni jest piękna, a brak doświadczenia unie-
możliwiał wyrażenie tego, co miał na myśli.
— Piękno właściwie nie ma tu nic do rzeczy — powiedział
wreszcie. — Ona w ogóle nie może się z tobą równać. Pomimo urody
jest sprytna i nieczuła, i nie dba o nic z wyjątkiem własnej mocy.
— Wobec tego jest taka jak ja—rzekła Jenny. —Albowiem jestem
sprytna — dobrze opanowałam umiejętności, którymi dysponuję —
i kiedy byłam mała, zarzucano mi nieczułość, gdyż wolałam siedzieć
wpatrzona w płomień świecy, w oczekiwaniu na wizję, zamiast bawić
się w domu z innymi dziewczynkami. A co do reszty... — Westchnęła.
— Kluczem do magiijestmagia; żeby byćmagiem, musisz być magiem.
Tak mawiał mój stary mistrz. Rozwijanie mocy pochłania wszystko, co
masz, jeśli chcesz być wielki —nie zostawia ani czasu, ani energii na
inne rzeczy. Rodzimy się z zalążkami mocy; kieruje nami niepohamo-
wana żądza, która wpływa na to, kim się stajemy. Niestrudzenie dążymy
do wiedzy, do władzy, do zrozumienia, jakie pieśni śpiewają gwiazdy,
do skoncentrowania wszystkich sił stworzenia na kreślonym w powie-
trzu znaku runicznym. Stąd bierze się nasza samotność, Garecie.
Przez jakiś czas jechali w milczeniu. Lasy wokół były jak z cyny
i żelaza, miejscami naznaczone smugami rdzy dobiegającego do
końca roku. W bladym świetle Gareth wyglądał nieco starzej niż na
początku wyprawy; wyraźnie schudł i z braku snu nieustannie miał
podkrążone oczy. Odwrócił się do Jenny i zapytał:
— A czy urodzeni magowie kochają?
Jenny znowu westchnęła.
— Powiadają, że żona czarnoksiężnika jest wdową. Kobieta,
która urodziła czarnoksiężnikowi dziecko, musi wiedzieć, że jeśli
moc wezwie go w inne miejsce, będzie wychowywała je samotnie.
Właśnie dlatego żaden kapłan nie udzieli ślubu magowi i żaden
flecista nie uświetni muzyką tej ceremonii. I byłoby okrucieństwem,
gdyby czarownica rodziła dziecko mężczyźnie.
Popatrzył na nią, zdumiony jej słowami i tym, że mówiła chłod-
nym tonem, jakby wspomniana kwestia zupełnie jej nie dotyczyła.
Spoglądając przed siebie, na drogę częściowo zakrytą obrzydli-
wą, zamuloną warstwą splątanego zielska, Jenny ciągnęła:
— Czarownica zawsze będzie bardziej dbała o rozwijanie mocy
niż o swoje dziecko czy mężczyznę. Albo porzuci dziecko, albo je
znienawidzi za to, że zabiera jej czas na medytacje, studia, doskona-
lenie umiejętności. Czy wiedziałeś, że matka Johna była czarownicą?
Gareth wytrzeszczył oczy.
— Była szamanką Lodowych Jeźdźców — jego ojciec wziął ją
podczas bitwy. W twoich balladach nic było nic na ten temat?
Potrząsnął głową, odrętwiały.
— Nic. Właściwie to w wersji ballady o Aversinie i Złocistym
Robaku Wyr śpiewanej w Greenhythc wspomina się. że przed wy-
ruszeniem do walki ze smokiem rycerz żegna się ze swoją matką
w jej domku. Po głębszym zastanowieniu dochodzę do wniosku, że
bardzo podobna scena pojawia się w balladzie o Selkytharze Zgubie
Smoków w wersji z Greenhythe i w jednej z ostatnich wersji z Hal-
nath pieśni o Anlarze Pani Wojny. Myślałem, że takie były zwyczaje
pogromców smoków.
Po twarzy Jenny przemknął uśmiech.
— Była moją pierwszą nauczycielką. Pokazywała mi, jak roz-
wijać moc, gdy miałam sześć lat. Mówiono o niej to samo, co ty
myślałeś o mnie: że rzuciła urok na swojego władcę i zmusiła go. by
ją pokochał, zaplatając mężczyznę w swoje długie włosy. Jako
dziecko, też tak myślałam, dopóki nie zobaczyłam, jak walczy o wol-
ność, której on nie chciał jej dać. Kiedy ją poznałam, zdążyła już
urodzić mu potomka. Jednak gdy John miał pięć lat. odeszła w wy-
jącym wietrze lodowej burzy. Towarzyszył jej wilk o os/ronionych
ślepiach. Już nigdy więcej nic widziano jej w Zimowych Krainach.
Aja...
Nastąpiło długie milczenie, zakłócane jedynie cichym skrzypie-
niem kopyt na drodze, padającym deszczem i, od czasu do czasu,
trzaskiem kopyta muła Clivy'ego, któremu zdarzało się przekroczyć
rów. Wreszcie Jenny podjęła opowieść, głosem tak cichym, jakby
mówiła tylko do siebie.
— Prosił, żebym urodziła mu dzieci, ponieważ chciał je mieć
i pragnął, żeby te dzieci były także moje. Wiedział, że nigdy nie będę
z nim mieszkała jako jego żona i nie będę poświęcała czasu na
zapewnianie wygód jemu i jego synom. Ja też zdawałam sobie z tego
sprawę. — Westchnęła. — Lwica rodzi lwiątka, a potem wraca na
myśliwski szlak. Myślałam, że potrafię zrobić to samo. Całe życie
słyszałam, że jestem nieczuła. Ach, żeby naprawdę tak było. Nie
przyszło mi do głowy, że ich pokocham.
Między drzewami zaczęły być widoczne zniszczone wieże mostu
na rzece Wąż. Pod kruszejącymi łukami przelewała się żółta woda.
Na ciemnej drodze zamajaczyła sylwetka jeźdźca; jego okulary
błysnęły jak krążki brudnego lodu w chłodnym świetle dnia, sygna-
lizując, iż droga jest bezpieczna.
Tego wieczoru postanowili przenocować za chylącym się ku
ruinie miastem Żar, dawną stolicą prowincji Wyr. Zostało po nim
tylko wgłębione kamienne usypisko, zarośnięte brzozami i młodymi
klonami, i niszczejące resztki murów obronnych. Jenny znała miasto
od niepamiętnych czasów, jeszcze gdy wraz z Caerdinnem poszuki-
wała książek w pogrzebanych piwnicach. Pamiętała, że uderzył ją,
kiedy napomknęła o pięknie kamiennego szkieletu, który prześwity-
wał przez ciemny płaszcz leżącej odłogiem ziemi.
Kiedy zapadł zmierzch, rozbili obóz za murami. Jenny nazbierała
wysuszonej kory brzozy, żeby łatwiej rozpalić ognisko, i przyniosła
wody z pobliskiego źródła. Kiedy wróciła, Gareth porzucił własne
zajęcia i dołączył do niej.
— Jenny — zaczął.
Spojrzała na młodzieńca.
— Słucham.
Przystanął jak nagi pływak na brzegu bardzo zimnej sadzawki;
widać było, że brakuje mu odwagi.
— Czy... czy jest jakiś powód, dla którego nie rozbiliśmy obozu
w samych ruinach miasta?
Najwyraźniej nic to zamierzał powiedzieć, ale Jenny tylko zerk-
nęła na bielejące szczątki miasta, spowite cieniem i pnączami.
r- Tak.
— Czy... — zagadnął ściszonym głosem — czy jest tam c o ś\
co nawiedza ruiny?
Kąciki jej ust lekko zadrżały.
— Nic mi o czymś takim nie wiadomo. Ale całe miasto jest
pokryte największą powierzchnią trującego bluszczu po tej stronic
Gór Szarych. Tak czy owak — dorzuciła, uklęknąwszy przy kupce
drewna i położywszy pod nim korę brzozową — otoczyłam obóz
czarami, więc uważaj, żeby go nie opuszczać.
Słysząc tę łagodną kpinę, przechylił głowę i mocno się zarumienił.
Dorzuciła, nieco zaciekawiona:
— Nawet jeśli ta twoja Lady Zycrne jest czarodziejką—nawet jeśli
przepada za tobą — nigdy nie przyjechałaby tu z południa. Magowie
przemieniają się w ptaki tylko w balladach. Zmiana własnej esencji
w esencję innego organizmu żywego — a na lym polega przybieranie
cudzej postaci — nie tylko jest niebezpieczna, ale wymaga niewiary-
godnie potężnej mocy. Tego nie da się zrobić bez wysiłku. Magowie
zazwyczaj przemieszczają się na własnych nogach.
— Ale... — Gareth zmarszczył swoje wysokie czoło. Skoro już
postanowił być rycerzem lej kobiety, nie chciał wierzyć, że coś może
wykraczać poza jej możliwości. — Ale Lady Zyerne ciągle to robi.
Sam widziałem.
Jenny, która właśnie układała szczapy, zamarła. Nieoczekiwanie
poczuła gwałtowną zazdrość, z której, jak jej się wydawało, już
dawno wyrosła: zajadłą młodzieńczą zazdrość w stosunku do tych,
którzy dysponowali większymi umiejętnościami niż ona. Przez całe
życie usiłowała się jej wyzbyć, wiedząc, że takie uczucie utrudnia
nauczenie się czegokolwiek od magów obdarzonych większą mocą.
Już po chwili była w stanie powiedzieć sobie, że nie powinna być
zdziwiona, iż ktoś inny wykorzystuje swoją moc w taki sposób.
Ale gdzieś w zakamarkach jej umysłu kołatało się wspomnienie
starego Oierdinna, który mówił o niebezpieczeństwach związanych
z przyjmowaniem cudzej esencji, nawet jeśli mag dysponował ogro-
mną mocą, konieczną do takiej metamorfozy, i o wpływie, jaki inna
forma mogła wywierać na umysły czarowników, z wyjątkiem tych
najpotężniejszych.
— Musi być naprawdę silnym magiem — powiedziała, ganiać
się w duchu za zawiść. Natężając nieco umysł, roznieciła ogień, który
mocno buchnął pod kłodami. Nawet ta mała sztuczka sprawiła jej
przykrość, jak igła beztrosko pozostawiona w odzieży, gdyż kolejny
raz uświadomiła sobie, jak skromna jest jej moc. — Jakie formy
przybierała? — Nagle przy szło jej do głowy, że ma nadzieję usłyszeć
od niego, iż nie widział żadnej z tych przemian na własne oczy i ty Iko
powtarza plotki.
— Ra/. zamieniła się w kota — odparł. — A raz w ptaka —
w jaskółkę. I przybierała inne postacie w... w moich snach. To
dziwne — ciągnął dość pospiesznie. — W balladach nie przywiązuje
się wielkiej wagi do takich metamorfoz. Ale to okropna, najstrasz-
niejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem: kobieta, i to kobieta,
którą... — Zająknął się. Zdołał wybrnąć z sytuacji używając innego
czasownika. — ...którą znam, wije się i więdnie, żeby ulec przemia-
nie w bestię. A potem ta bestia spogląda na ciebie jej oczami.
Usiadł ze skrzyżowanymi nogami przy ognisku. Jenny postawiła
na palenisku żelazny rondel i zaczęła mieszać mąkę na ciastka.
— Czy to z jej powodu poprosiłeś króla, żeby wysłał cię na
północ z tą misją? Żeby od niej uciec?
Gareth unikał wzroku Jenny. Po chwili skinął głową.
— Nie chcę zdradzić... nic chcę zdradzić króla — tłumaczył
dziwnym tonem. — Ale czasami odnoszę wrażenie, że jest mi to
przeznaczone. I nie wiem, co mam robić.
Usłyszeli głos Johna, który z humorem przeklinał muły Cli vy' ego
i Melonowego Łba. ściągając ostatnie tobołki.
— Polycarp nienawidził jej — ciągnął Gareth. — Zbuntowany
mistrz Halnath. Zawsze mi mówił, żebym trzymał się od niej z dale-
ka. I nie mógł znieść, że miała tak duży wpływ na króla.
— Czy to dlatego się zbuntował?
— Możliwe. Nie wiem. — Z żałosną miną dziobał kawałek
placka. — On., on usiłował zamordować króla i następcę tronu,
królewskiego syna. Polycarp jes! następny w kolejce do tronu. Jest
siostrzeńcem króla. Był wychowywany w pałacu jako ktoś w rodzaju
zakładnika, po tym jak jego ojciec wszczął bunt. Któregoś mglistego
poranka Polycarp przeciągnął drut nad ogrodzeniem łowiska. My-
ślał, że nikt tego nie zobaczy, aż będzie za późno. — Dodał nieco
łamiącym się głosem: — To ja go na1 tym przyłapałem.
Jenny zerknęła na twarz młodzieńca, na której zmrok i tańczące
płomienie tworzyły prymitywną mozaikę płaszczyzn i cieni.
— Kochałeś go, prawda?
Zdołał kiwnąć głową.
— Myślę, że nie miałem na dworze lepszego przyjaciela. Tam-
tejsi ludzie w naszym wieku — Polycarp jest starszy ode mnie o pięć
lat—przeważnie szydzili ze mnie, ponieważ zbieram ballady, jestem
niczgrabiaszem i nic nie widzę bez okularów; szydzili także z niego,
gdyż jego ojciec został stracony za zdradę, i dlatego, że jest filozo-
fem. Tak jak wielu mistrzów. To za sprawą Uniwersytetu Halnalh —
jego wychowankowie są zazwyczaj ateistami i podżegaczami. Na
przykład ojciec Polycarpa, ten, który ożenił się z siostrą króla. Ale
Polycarp zawsze był dla króla jak syn. — Odgarnął cienkie, wilgotne
kosmyki z wysokiego czoła i dokończył zduszonym głosem: —
Nawet gdy go obserwowałem, nie mogłem uwierzyć, że to robi.
— I zadenuncjowałeś go?
Gareth westchnął bezradnie.
— A co mogłem zrobić?
Jenny zastanawiała się, czy młodzieniec ukrywał przed nimi
właśnie ten fakt: że samo Królestwo było podzielone groźbą wybu-
chu wojny domowej, takiej jak wojny rodowe, które na początek
odciągnęły wojska królewskie od Zimowych Krain. Czyżby miał
obawy, że gdyby John dowiedział się, iż król odmówi pożyczenia
mu oddziałów potrzebnych na miejscu, nie zgodziłby się na tę
podróż?
A może chodziło o coś innego?
Zrobiło się zupełnie ciemno. Jenny zdejmowała z patelni chrup-
kie placki i kładłaje na drewnianym talerzu, ajednocześnie gotowała
słodką wieprzowinę i fasolę. John dołączył do pozostałych uczestni-
ków wyprawy jeszcze w trakcie opowieści Garetha; nie tylko słuchał
młodzieńca, ale także obserwował otaczające ich lasy.
Podczas posiłku Gareth opowiadał dalej:
— W każdym razie Polycarp zdołał wydostać się z miasta, zanim
po niego przyszli. Wojska króla czekały na niego na drodze do
Halnath, ale sądzimy, że udał się do Głębi, a gnomy przeprowadziły
go tamtędy do Cytadeli. Potem gnomy zaryglowały drzwi prowadzą-
ce z Głębi do twierdzy i oświadczyły, że nie będą się mieszać
w sprawy ludzi. Nie chciały przepuścić żołnierzy króla przez Głębię,
skąd mogliby zaatakować Cytadelę od tyłu, ale nie pozwalały wyjść
tamtędy również buntownikom, i nie sprzedawały im żywności.
Mówiło się, że użyły materiału wybuchowego, żeby całkowicie
zasypać tunele do Halnath. Ale potem nadciągnął smok.
— I co wtedy? — zapytał John.
— Kiedy nadciągnął smok, Polycarp otworzył bramy Cytadeli,
które prowadziły do Głębi, i pozwolił gnomom uciec razem z nim.
W każdym razie sporo gnomów skorzystało z jego propozycji, acz-
kolwiek Zyernc twierdzi, że postąpiły tak tylko te, które od samego
początku popierały Mistrza. A ona powinna mieć dobre rozeznanie
— wychowywała się w Głębi.
— Naprawdę? — wtrącił się John. Cisnął jedną z małych kostek
w ogień i wytarł palce kawałkiem placka kukurydzianego. — Pomy-
ślałem, że to imię brzmi tak, jakby pochodziło z ich języka.
Gareth kiwnął głową.
— Kiedyś gnomy brały sporo dzieci ludzkich do przyuczenia
w Głębi — przeważnie dzieci z Zagłębienia, miasta, które stoi,
a raczej stało w dolinie przed wielkimi bramami samej Głębi; żyło
z przetapiania złota i handlu żywnością. W zeszłym roku gnomy nie
wzięły nikogo. Właściwie przez ostatnie dwanaście miesięcy zaka-
zały ludziom wkraczania na teren Głębi.
— Naprawdę? — nie mógł się nadziwić John. — Dlaczego?
Gareth wzruszył ramionami.
— Nic mam pojęcia. To dziwne istoty i strasznie podstępne.
Zyerne mówi, że nigdy nie wiadomo, co knują.
Zapadła noc. Jenny zostawiła mężczyzn przy ognisku i cicho
obeszła granice obozu, sprawdzając zaczarowane kręgi, które chro-
niły miejsce przed demonami krwi, Szepczącymi, i smętnymi ducha-
mi nawiedzającymi ruiny starego miasta. Usiadła na resztkach ka-
mienia granicznego, tuż za kręgiem światła rzucanego przez ognisko,
i zatopiła się w medytacjach, które zaniedbywała przez kilka ostat-
nich wieczorów.
Nie zdarzyło się to pierwszy raz. Doskonale pamiętała wieczory,
które spędziła w Hołd z Johnem i swoimi synami, zamiast oddawać
się rozmyślaniom. Czy gdyby przeznaczyła na nie odpowiednią ilość
czasu — gdyby pracowała nad rozwijaniem mocy — byłaby tak silna
jak Zyerne, która potrafiła się zmieniać na zawołanie? Przypomniała
sobie krytyczne uwagi Caerdinna w tej kwestii, ale przyszło jej do
głowy, iż przemawia przez nią zazdrość i uraza, że ktoś jest od niej
lepszy. Caerdinn był stary; pojego śmierci nie miałajuż w Zimowych
Krainach nikogo, kto mógłby przekazywać jej mądre rady. Podobnie
jak John była uczonym pozbawionym pożywki dla rozwoju nauko-
wego; los sprawił, że, lak jak ludziom z wioski Alyn, przyszło jej żyć
na kamienistej, nie dającej perspektyw ziemi.
Obserwowała ciało Johna kołyszące się na tle żółtych wstęg
płomieni. Intensywnie gestykulował opowiadając Garethowi jakąś
nieprawdopodobną historię ze swojej bogatej kolekcji anegdot o Zi-
mowych Krainach i ich mieszkańcach. Najgrubszy bandyta w Zimo-
wych Krainach? — zastanawiała się. A może opowieść o jego
niewiarygodnej ciotce Mattie? Po raz pierwszy uświadomiła sobie,
że to dla niej i dla swojego ludu zgodził się spełnić żądanie króla —
dla rzeczy, których ona nigdy nie zdobyła, i dla ich synów.
To nie jest warte jego życia — pomyślała z rozpaczą, patrząc na
Johna. — Wystarczy mi to, co mam! Ale milczące ruiny Żaru
szydziły z niej, skrywając swe nagie piszczcie w ciemnościach.
Natomiast mniej zdesperowana część jej osobowości szeptała, że
wybór należy do Johna, a ona może jedynie zdecydować się, czy
porzucić studiowanie magii i jechać z nim. Król przysłał swojego
przedstawiciela i obietnicę, a John na pewno usłucha króla.
Po pięciodniowej podróży na południe od Żaru znowu mieli
przed sobą otwartą przestrzeń. Lasy ustępowały miejsca długim,
płaskim, aluwialnym wzniesieniom, które prowadziły w dół do Wild-
spae, północnej granicy ziem Belmarie. Krajobraz nie był urozmai-
cony, ale przynajmniej brakowało tu nawiedzonych zgliszczy, tak
charakterystycznych w Zimowych Krainach. Tutejsze gospodarstwa
przypominały małe warownie, a droga była całkiem znośnie osuszona.
W tych okolicach wreszcie zaczęli się natykać na innych podróż-
ników, handlarzy sunących na północ i wschód, przekazujących
najświeższe wieści i plotki ze stolicy — o ofiarach smoka, który
gnębił tę ziemię, i niepokojach w Bel, spowodowanych wysoką ceną
chleba.
— To chyba zrozumiałe, prawda? — mówił mały handlarz o li-
siej twarzy, prowadzący za sobą sznur objuczonych mułów. — Skoro
smok niszczy plony, a ziarno gnije na polach... A jeszcze gnomy,
które schroniły się w Bel, gromadzą zapasy i zabierają je uczciwym
ludziom, płacąc za nie bezprawnie nabytym złotem.
— Bezprawnie nabytym? — zdziwił się John. — Przecież same
je wykopały i przetopiły, prawda?
Jenny, która za wszelką cenę chciała usłyszeć nowiny, wiedziała,
że nie należy drażnić tego jegomościa, toteż dyskretnie kopnęła
Johna w kostkę.
Handlarz splunął do pełnego rowu na poboczu i otarł rudosiwą
brodę.
— To jeszcze nie upoważnia ich do wykupywania ziarna ko-
sztem ludzi, którzy go potrzebują — oznajmił. — A krążą słuchy, że
gnomy handlują ze swoimi pobratymcami w Halnath. I jeszcze że
wraz ze swoim mistrzem porwały dla okupu następcę tronu, jedyne
dziecko króla.
— Potrafiły to zrobić? — zagadnął John.
— Jasne, że tak. Przecież Mistrz jest czarnoksiężnikiem, nie?
A gnomy zawsze coś knuły; to one wywołały bunt i zamieszki
w stolicy.
— Bunt i zamieszki? — zaperzył się Gareth. — Ależ gnomy są
naszymi sojusznikami od niepamiętnych czasów! Nigdy nie było
między nami zadrażnień.
Mężczyzna zmrużył oczy i zerknął naniego podejrzliwie. W koń-
cu burknął tylko:
— To tylko potwierdza moje słowa. Cwane gnojki. — Szarpnął
wodze muła i pojechał dalej.
Wkrótce potem spotkali gnomy, które podróżowały w grupie
i w otoczeniu ochrony; ich bogactwo piętrzyło się na wozach i fur-
mankach. Zerkały na Johna ostrożnymi, bursztynowymi i bladonie-
bieskimi oczkami, które wyzierały spod nisko osadzonych, szerokich
brwi, i niechętnie odpowiadały na jego pytania dotyczące południa.
— Smok? Tak, jeszcze chowa się w Ylferdun i żaden z wysła-
nych ludzi króla nie zdołał go stamtąd wykurzyć. — Przywódca
gnomów bawił się miękką futrzaną lamówką na swoich rękawicach;
jego jedwabista, dziwacznie skrojona szata falowała na wietrze. Za
jego plecami strażnicy kawalkady bardzo podejrzliwie przyglądali
się obcym, jakby oczekując napadu nawet ze strony takiej garstki. —
Jeśli chodzi o nas, klnę się na serce Głębi, że mieliśmy już dość
życzliwości potomków ludzi; zdzierali z nas czterokrotnie więcej niż
powinni za pokoje, którymi wzgardziłaby służba, i za jedzenie za-
brane szczurom. — Jego głos, wysoki i piskliwy jak u wszystkich
gnomów, wyrażał gorycz i nienawiść odwzajemniającą nienawiść.
— Bez złota zabranego z Głębi nigdy nie powstałoby ich miasto,
a jednak żaden napotkany na ulicy człowiek nie odzywa się do nas
inaczej, jak tylko złorzecząc nam. Teraz gadają w mieście, że spisku-
jemy z naszymi braćmi, którzy uciekli tajnymi przejściami Głębi do
Cytadeli Halnath. Na Kamień, to są kłamstwa, ale w takie kłamstwa
wierzy się teraz w Bel.
Z wozów i furmanek, z zasłoniętych lektyk podniósł się gniewny
pomruk. To ci, którzy nigdy przedtem nie czuli się bezradni, dawali
upust wściekłości. Siedząca cicho na Księżycowym Koniu Jenny
uświadomiła sobie, że pierwszy raz widzi gnomy w świetle dnia. Ich
oczy, wytrzeszczone i niemal pozbawione barwy, nie przywykły do
promieni słońca. Dla ich uszu, wychwytujących szepty nietoperzy
jaskiniowych, codzienny zgiełk w miastach ludzi stanowił udrękę.
— A król? — zapytał Aversin.
— Król? — W piskliwym głosie gnoma wyczuwało się zjadli-
wość, a szczecina na jego zgarbionym ciałku zjeżyła się, jakby
reagowała na świeże upokorzenie. — Król wcale o nas nie dba.
Zważywszy, że całe nasze bogactwo jest zamknięte w Głębi, gdzie
pilnuje go smok, możemy handlować jedynie obietnicami, i z każ-
dym dniem za te obietnice można kupić coraz mniej w mieście, gdzie
chleb jest tak drogi. A tymczasem królewskadziwkasiedzi trzymając
głowę władcy na swoich kolanach i zatruwajego umysł, jak wszystko
inne, czego się tknie — tak jak zatruła samo serce Głębi.
Jenny usłyszała syk wstrzymującego oddech Garetha. Jego oczy
rozbłysły gniewem, ale nic nie powiedział. Kiedy poczuł na sobie jej
spojrzenie, odwrócił oczy, zawstydzony.
Wkrótce gnomy zniknęły we mgle. John zauważył:
— To wygląda na prawdziwe kłębowisko węży. Czy ten Mistrz
naprawdę mógł porwać królewskie dziecko?
— Nie — odparł żałośnie Gareth. Konie znowu zaczęły stąpać
w kierunku promu, niewidzialnego w zamglonych nieckach prowa-
dzących na południe. — Nie byłby w stanie opuścić Cytadeli. On nie
jest czarnoksiężnikiem — tylko filozofem i ateistą. Ja nie martwię
się o następcę tronu. — Popatrzył na swoje ręce. Jenny zauważyła,
że chłopak ma taki sam wyraz twarzy, jak owego wieczoru w obozie
ra Żarem. Zbierał się na odwagę. — Posłuchaj — zaczął drżącym
głosem. — Muszę...
— Gar — odezwał się spokojnie John. Młodzieniec drgnął,
jakby ktoś go przypalił. W brązowych oczach Johna zabłysły ironi-
czne ogniki, a głos zrobił się bardzo surowy. — Posłuchaj no! Król
chyba nie posłałby po mnie z żadnego innego powodu oprócz smoka,
prawda?
— Nie — odparł cicho Gareth, unikając jego wzroku. — Nie,
on... on nie...
— Co nie?
Oareth przełknął ślinę. Na jego bladej twarzy nagle pojawiło się
ogromne napięcie.
— On... nie posłał po ciebie... z żadnego innego powodu. To
jest...
— Ponieważ — spokojnie ciągnął John — jeśli król wysłał mi
swój sygnet po to, żebym zaangażował się w ratowanie jego dziecka
albo wspomógł go w walce z Mistrzem Halnath, o którym tyle słyszę,
albo w jego kontaktach z gnomami, to naprawdę mam lepsze rzeczy
do roboty. Na moich ziemiach mam do czynienia z prawdziwymi
problemami, nie tylko finansowymi czy dotyczącymi sprawowania
władzy, a wygląda na to, że koniec zimy będzie wyjątkowo ostry.
Będę narażał życie walcząc ze smokiem, aby król zapewnił ochronę
Zimowym Krainom, ale jeśli chodzi tu o coś jeszcze...
— Nie! — Gareth desperacko chwycił go za ramię. Oblicze
młodzieńca wykrzywił strach. Jak gdyby sądził, że wystarczy kolejna
mała prowokacja, żeby pogromca smoków odwrócił się i pojechał
z powrotem do Wyr.
Przypominając sobie wizję w misie z wodą, Jenny doszła do
wniosku, że być może byłby to całkiem niezły epilog.
— Aversinie, to nie jest tak. Przybyłeś tutaj, żeby zabić smoka,
jesteś bowiem jedynym żyjącym Zgubą Smoków. Przysięgam, że to
jedyny powód, dla którego cię szukałem. Przysięgam, że tak było!
Nie przejmuj się polityką i całą resztą. — Szare, krótkowzroczne
oczy młodzieńca błagały Aversina, by uwierzył, ale wyrażały też
desperację, która z pewnością nie wynikała z całkowitej niewiedzy.
John taksował go wzrokiem przez dłuższą chwilę
— Ufam ci. mój bohaterze — powiedział wreszcie.
Nastąpiła ponura cisza. Gareth dotknął obcasami boków Młota
Bojowego i wielki koń wysforował się do przodu. Ubrany w poży-
czone pledy, młodzieniec szybko oddalił się. tworząc ciemną sylwet-
kę na tle bezbarwnej mgły. John, który trzymał się w tyle, nieco
zwolnił, żeby znaleźć się obok Jenny, która obserwowała całą scenę
w milczeniu, zamyślona.
W miarę jak zbliżali się do rzeki, mgły gęstniały, aż w końcu
dotarli do mroźnego białego świata, gdzie jedynym dźwiękiem było
skrzypienie skórzanej uprzęży, stukanie kopyt, ciche brzęczenie
wędzideł i szum wiatru w kolczastych baziach, porastających zalane
rowy. Każdy cichy, mroczny kamień czy samotne drzewo, które
wyłaniało się z tej wodnistej szarości, zdawało się zapowiadać dziw-
ne wydarzenia. Ale Jenny najbardziej ciążyło milczenie Garetha,
jego paniczny lęk i poczucie winy. Wiedziała, że John również silnie
je odczuwa; kątem oka obserwował rosłego młodzieńca i nasłuchi-
wał szmerów tych pustych ziem, jakby spodziewał się zasadzki.
Kiedy wieczorne powietrze pociemniało, Jenny przywołała błękitną
kulę czarodziejskiego ognia, żeby oświecała im drogę, lecz miękkie,
opalizujące warstwy mgły odbijały światło, toteż w dalszym ciągu
brnęli na oślep przed siebie
— Jen. — John ściągnął lejce i przekrzywił głowę, słysząc jakiś
dźwięk. — Słyszysz to?
— Co takiego? — wyszeptał Gareth. wjeżdżając obok tamtych
dwojga na szczyt wzgórza, które opadało w dół i ginęło w przesuwa-
jących się kłębach mgły.
Jenny przebijała wzrokiem ciemnobrązowe chmury, nasłuchując
szemrzącego głosu rzeki w dole. Słyszała również inne dźwięki,
stłumione, zniekształcone przez mgłę, ale łatwe do zidentyfikowania.
— Tak — powiedziała cicho. Jej oddech zamieniał się w chłod-
nym powietrzu w białe obłoczki pary. — Głosy, konie — grupa
jeźdźców na drugim brzegu.
John spojrzał z ukosa na Garetha.
— Jeżeli po zapadnięciu nocy załatwiali interesy na pustkowiu
na zachód od rzeki, może czekają na przeprawę — powiedział
Gareth nie odzywał się, ale zbladł i zacisnął szczęki. Po chwili
John cicho cmoknął na Krowę. Duży, wychudzony gniadosz znowu
ruszył w dół po zboczu, żeby dotrzeć przez kleiste wyziewy do
przeprawy.
Jenny pozwoliła czarodziejskiemu światłu odpłynąć, podczas
gdy John bębnił w drzwi małego domku przewoźnika. Potem razem
z Garethem stali na uboczu, a John i przewoźnik ustalali opłatę za
transport trojga ludzi, sześciu koni i dwóch mułów.
— Pensa od nogi — oznajmił właściciel promu. Zerkał ciemny-
mi jak u wiewiórki oczami to na Johna. to na tamtych dwoje,
z zaciekawieniem człowieka, który widuje na progu własnego domu
podróżników z całego świata. — Ale za godzinę będzie tu kolacja
i nocleg. Robi się zabójczo ciemno, a mgła jest gęsta jak zupa.
— Zanim zupełnie się ściemni, zdążymy jeszcze pokonać parę
kilometrów — odparł John. Kiedy obejrzał się na milczącego Garetha,
miał dziwny błysk w oku. — A poza tym — dodał — być może ktoś
czeka na nas na drugim brzegu.
— Ach. — Duże usta mężczyzny zamknęły się jak pułapka. —
A więc to was oczekują. Usłyszałem ich jakiś czas temu, ale zupełnie
ich nie znam, więc wolałem zaczekać przy piecu, gdzie jest ciepło.
Zabrał latarnię i, wcisnąwszy się w grubą, pikowaną, kurtkę,
ruszył jako pierwszy w dół, do przystani. Jenny poszła za nim. nie
mówiąc ani słowa. Zaczęła grzebać w sakiewce u pasa w poszuki-
waniu monety.
Wielki koń Młot Bojowy podróżował na północ z Garethem na
pokładzie statku i. lak czy owak, nie znosił stawać dęba. widocznie
uznając takie zachowanie za szczyt złych manier. Ani Księżycowy
Koń. ani Rybołów, ani żaden z zapasowych wierzchowców nie miały
takich skrupułów, z wyjątkiem Krowy — ten stąpałby nawet przez
most z płonących noży charakterystycznym dla siebie, ospałym
tempem. Jenny musiała sporo się naszeptać i gładzić zwierzęta po
uszach, zanim zgodziły się postawić kopyta na tratwie.
Przewoźnik szybko zrobił bramkę na końcu tratwy, a na jej
przedzie umocował latarnię na tyczce. Potem zabrał się za obracanie
kołowrotu, który ciągnął szeroką, płaską platformę po nieprzezro-
czystej, gładkiej jak jedwab taili rzeki. Jedyna latarnia rozświetlała
ołowiany opar mgły matową, bladożółtą plamą. Od czasu do czasu
na skraju tego światła Jenny widziała, jak brązowe wody rozlewają
się wokół korzenia albo gałęzi, sterczących w nurcie niby ręka
tonącego.
Gdzieś nad wodą dał się słyszeć brzęk metalu uderzającego
o metal, ciche posapywanic konia i głosy ludzi. Gareth nadal nic nic
mówił, ale wiedziała, że gdyby go dotknęła, wyczułaby drżenie, takie
jak w sznurze, który ma za chwilę pęknąć. John podszedł do niej
cicho i oplótł ciepłymi palcami jej dłoń. Jego okulary lekko lśniły
w świetle latarni. Okrył Jenny końcem obszernego pledu i przyciąg-
nął ją do siebie.
— John — odezwał się cicho Gareth. — Mam ci coś do powie-
dzenia.
Ich uszu dobiegł kolejny dźwięk. To kobieta zaniosła się
dźwięcznym jak srebrne dzwoneczki śmiechem. Gareth aż podsko-
czył. Pod półprzymkniętymi, ociężałymi powiekami Johna zatliły się
niebezpieczne ogniki.
— Tak też myślałem — rzekł.
— Avcrsinie — zaczął Gareth, ale zająknął się. Mówienie nie
przychodziło mu łatwo. —Aversinie, Jenny, posłuchajcie. Przepra-
szam. Okłamałem was — zdradziłem was. ale nic nie mogłem na to
poradzić. Nie miałem innego wyboru. Przykro mi.
— Ach — odparł John. — A więc jest coś, o czym zapomniałeś
powiedzieć, zanim opuściliśmy Hołd?
Nie potrafiąc spojrzeć mu w oczy. Garelh rzekł:
— Zamierzałem powiedzieć ci wcześniej, ale... ale nie byłem
w stanie. Bałem się. że zawrócisz, a ja nie mogłem pozwolić, żebyś
zawrócił. Potrzebujemy ciebie, naprawdę cię potrzebujemy.
— Jak na chłopca, który zawsze rozprawia o honorze i odwadze
— zauważył Aversin. spokojnie, ale z nutą zjadliwości w głosie —
nie popisałeś się ani jednym, ani drugim, prawda?
Gareth uniósł głowę i popatrzył mu w oczy.
— Nie — odparł. — Zdaję sobie z tego sprawę. Myślałem, ze
to, iż oszukuję was w słusznej sprawie, usprawiedliwia moje postę-
powanie. To znaczy, musiałem skłonić cię do pojechania...
— No, dobrze — przerwał mu John. — Zatem jaka jest prawda?
Jenny oderwała wzrok od twarzy dwóch męzc/y/n i zerknęła na
dalej położony brzeg. Przypominał ciemną plamę, na której tle były
widoczne tylko pojedyncze światła podobne do świetlików we mgle.
To. co tworzyło trochę ciemniejszy obłok w oddali, musiało być
zalesionym obszarem Belmarie. Dotknęła nabitego kolcami łokcia
Johna. w geście ostrzeżenia.
Szybko spojrzał w tamtym kierunku. Zaobserwował jakieś poru-
szenie. Na drugim br/egu zbierały się postacie oczekujące, az prom
zawinie do przystani. Młot Bojowy odchylił łeb i zarżał. Z drugiego
brzegu odpowiedziały mu rżenia innych koni. Zguba Smoków po-
nownie spojrzał na Garetha i położył dłonie na rękojeści miecza.
Gareth wziął głęboki oddech.
— Prawda wygląda tak. że król po ciebie nie posłał — wyjaśnił.
— Wręcz przeciwnie, zabronił mi szukać ciebie. Powiedział, że to
idiotyczna eskapada, gdyż zapewne wcale nie istniejesz, a nawet jeśli
istniałeś, to jakiś smok zabił cię dawno temu. Mówił, że nie chce.
żebym narażał życie ścigając złudzenie. Aleja musiałem cię odszu-
kać. Nie zamierzał wysłać nikogo. A ty jesteś jedynym Zgubą
Smoków, tak jak głosiły wszystkie ballady... — Zająknął się, tracąc
pewność siebie. —Tylko że wtedy nie wiedziałem, że rzeczywistość
wygląda inaczej niż ballady. Ale wiedziałem, że musisz istnieć.
I wiedziałem, że potrzebujemy kogoś'. Nie mogłem biernie przyglą-
dać się. jak smok terroryzuje całą okolicę. Musiałem przyjechać
i odszukać ciebie. A kiedy cię odnalazłem, musiałem sprowadzić cię
tutaj...
— Doszedłszy do wniosku, że lepiej ode mnie znasz potrzeby
mego ludu i wybór, jakiego ostatecznie dokonam? — Twarz Johna
jak zawsze nie wyrażała zbyt wiele emocji, ale jego głos żądlił
niczym ogon skorpiona.
Gareth wzdrygnął się jak przed uderzeniem.
— Ja... ja rozmyślałem o tym przez kilka ostatnich dni — rzekł
cicho. Znowu podniósł oczy. Na jego białej twarzy malowało się
zawstydzenie i udręka. — Ale nie mogłem pozwolić ci zawrócić.
I przysięgam, że zostaniesz nagrodzony. Przysięgam, że dopilnuję,
abyś dostał jakoś tę nagrodę.
— Ciekawe, jak to zrobisz. — W głosie Johna wyczuwało się
obrzydzenie. Pokład zadrgał pod stopami podróżników, kiedy tratwa
uderzyła o rafy. Wmroku zobaczyli sunące w ich kierunku światełka.
— Skoro mieli maga na dworze, nic potrzebowali dużo czasu, by
zorientować się, kto zwędził pieczęć króla i kiedy wróci do Belmarie.
Spodziewam się komitetu powitalnego... — pokazał ciemne sylwet-
ki, tłumnie wyłaniające się z mgieł... — który aresztuje cię za zdradę.
— Nie — odparł Gareth zawiedzionym tonem. — To są moi
przyjaciele z dworu.
Postacie oczekujących nagle stały się widoczne, jakby przeszły
przez drzwi. Światło latarni tańczyło po błyszczącym atłasie, mięk-
kim meszku wymuskanego aksamitu, starannie wykończonych brze-
gach nakrochmalonych koronek i zwiewnej gazie kobiecych woalek,
mieszając się z niespokojnym blaskiem klejnotów.
Na czele grupy stała szczupła, ciemnowłosa dziewczyna w bur-
sztynowych jedwabiach. Złocistymi jak miód, zabarwionymi odro-
biną szarości oczami wypatrzyła Garetha, który mocno się zarumie-
niły i odszedł na bok. Jeden mężczyzna trzymał dla niej podbity
gronostajami aksamitny płaszcz, drugi zaś — złocistą kulkę aroma-
tyczną. Śmiech dziewczyny był ochrypły i srebrzysty zarazem;
brzmiał jak echo niespokojnego snu.
To mogła być tylko Zyerne.
John spojrzał pytająco na Garetha.
— Pieczęć, którą mi pokazałeś, była autentyczna — powiedział.
— Widywałem ją na starych dokumentach, pamiętam drobne rowki
na jej brzegach. Nie sądzisz, że traktują jej kradzież dość beztrosko?
Złapał Krowę za uzdę i poprowadził zwierzę po krótkiej kładce,
zmuszając resztę, by poszła za nim. Kiedy zeszli na ląd stały, wszys-
cy dworzanie na brzegu, pod wodzą Zyerne, z szacunkiem wykonali
zamaszyście niski ukłon; nie wahali się uklęknąć w lepkim, cuchną-
cym rybami błocie, jakby witali odradzającego się z popiołów feniksa.
Purpurowy na twarzy Gareth przyznał:
— Właściwie to nie jest tak. Z technicznego punktu widzenia to
nie była kradzież. Król jest moim ojcem. To ja jestem zaginionym
następcą tronu.
Rozdział 5
— A więc to jest twój pogromca smoków?
Na dźwięk głosu Zyerne Jenny przystanęła w błękitnym półmro-
ku kamiennej sali domku myśliwskiego czarodziejki. Z tego miejsca
mały przedsionek za salą lśnił jak podświetlona scena; Jenny miała
wrażenie, że pąsowa szata Zyerne, biel i fiolet kubraka, rękawów
j pończoch Garetha, a także róż i czerń kilimów na posadzce połyskują
w świetle lamp niby elementy witrażu. Czujność wyniesiona z Zimo-
wych Krain kazała Jenny czekać w cieniu. Nikt jej nie zauważył.
Zyerne przybliżyła swój pucharek ze szkła i kryształu do jednej
z lamp na kominku, żeby podziwiać skrzące się krwistoczerwoną
barwą wino. Uśmiechnęła się złośliwie.
— Muszę przyznać, że osobiście wolę go w balladowym wydaniu.
Gareth, który siedział przy niskim stole naprzeciwko niej, na
jednym z krzeseł z kości słoniowej i z pozłacanymi nogami, sprawiał
wrażenie nieszczęśliwego i zakłopotanego. Dołeczek przy różo-
wych, wygiętych wargach Zyerne zrobił się jeszcze głębszy. Odgar-
nęła z policzka koronkową woalkę. Kiedy przechylała głowę, w jej
ciemnych włosach połyskiwały grzebyki z kryształu i sardoniksu.
Gareth milczał. Zyerne uśmiechnęła się nieco wylewniej i pełny-
mi wdzięku krokami podeszła do chłopca. Światło lamp zniknęło
z fasetek jego kryształowego pucharu nagle niby spadające gwiazdy.
Spowity zapachem jej perfum, poczuł, że mimowolnie drży mu ręka.
— Nie zamierzasz podziękować mi za wyjście na spotkanie
i zaoferowanie gościny w moim domu? — zagadnęła z przekąsem.
Zazdroszcząc Zyerne większej mocy, Jenny już podczas spotkania
na promie starała się myśleć wyłącznie o zaskakująco młodzieńczym
wyglądzie czarodziejki. Zyerne wyglądała najwyżej na dwadzieścia
lat, aczkolwiek według ostrożnych wyliczeń — od których Jenny nie
mogła się powstrzymać, chociaż martwiła ją złośliwa satysfakcja, jaką
z nich czerpała — musiała mieć co najmniej dwadzieścia sześć lat.
Jenny powtarzała sobie, że zawiść do niczego nie prowadzi, a poza
tym należało oddać lej dziewczynie sprawiedliwość.
Teraz jednak miotał nią gniew. Bliskość Zyerne oraz fakt, że tak
bezceremonialnie położyła rękę na ramieniu Garetha, niemal doty-
kając jego karku nad koronkowym kołnierzem, należało uznać za
wyrachowane uwodzenie. Z jego opowieści — potwierdzanej teraz
zaciętym wyrazem twarzy i napięciem całego ciała — Jenny wie-
działa, że chłopiec z całej siły walczy z pożądaniem, które wywołuje
u niego kochanka ojca. Sądząc po minie Zyerne, wysiłki Garetha
niezmiernie ją bawiły.
— Lady... Lady Jenny?
Jenny szybko odwróciła głowę, słysząc pełen wahania głos.
Schody domku otaczało wymyślne okratowanie z dziurkowanego
kamienia; w jego cieniu dostrzegła postać mniej więcej szesnastolet-
niej dziewczyny. Nieco wyższa od Jenny, przypominała wytwornie
ubraną lalkę; upięte i pofarbowane włosy nasuwały myśl o wymyśl-
nej fryzurze Zyerne — wyglądały jak fioletowo-biały cukierek.
Dziewczyna dygnęła.
— Nazywam się Trey, Trey Clerlock. — Zerknęła nerwowo na
dwie sylwetki widoczne w oświetlonym przedsionku, a potem na
schody, jakby obawiała się, że któryś z gości Zyerne zejdzie na dół
i usłyszy rozmowę. — Proszę, nie zrozum mnie źle, ale przyszłam,
żeby ci zaproponować pożyczenie sukni na kolację, jeśli byś sobie
tego życzyła.
Jenny spojrzała na swoją szatę ze zgrzebnej wełny z przypomi-
nającą jedwab wstawką i haftowanymi, czerwono-niebieskimi ob-
wódkami. Żadna kobieta nie pokazywała się w wytwornym towarzy-
stwie bez przykrycia głowy. Szanując tę regułę Jenny przywdziała
białą jedwabną chustę, którą John przywiózł jej kiedyś ze wschodu.
W Zimowych Krainach uważano by, że jest ubrana po królewsku.
— Czy to ma takie duże znaczenie?
Trey była zakłopotana, jak przystało na dobrze ułożoną panienkę.
— Nie powinno — odparła szczerze. — Dla mnie właściwie nie
ma, ale... ale niektórzy ludzie na dworze potrafią być bardzo okrutni,
zwłaszcza w takich kwesliachjak odpowiedni ubiór. Przepraszam —
dorzuciła szybko i rumieniąc się wyszła z kratowanego cienia scho-
dów. Trzymała w rękach zawiniątko z czarno-srebrnego atłasu i kłąb
długich, zwiewnych, przezroczystych chust, z rzadka wysadzanych
cekinami, które połyskiwały w smugach światła.
Jenny zawahała się. W normalnych okolicznościach nigdy nie
przywiązywała wagi do konwenansów, a zresztą praca nie pozosta-
wiała jej na to wiele czasu. Przewidując, że odwiedzi dwór króla,
wzięła swoją najlepszą suknię —jedyny galowy strój, jaki miała —
chociaż wiedziała, że jest niemodna. Dotychczas nie przejmowała
się tym, co inni ludzie myślą ojej ubiorze.
Jednak od momentu, gdy wcześniej tego wieczoru zeszła z pro-
mu, towarzyszyło jej uczucie, że stąpa po terenie najeżonym ukryty-
mi pułapkami. Zyerne i jej mała świta dworzan okazywali tylko pełną
gracji uprzejmość, ale Jenny wyczuwała zamaskowaną ironię ich
spojrzeń i min. Wprawiały ją w złość i zdenerwowanie; zanadto
przypominały sposób, w jaki kiedyś traktowały ją inne dzieci w ro-
dzinne.j wiosce. Nawet teraz czuła śmiertelny strach na myśl o ich
okrutnej zabawie.
W sali rozległ się przymilny śmiech Zyerne.
— Przysięgam, że kiedy ten jegomość przekroczył próg, rozglą-
dał się za skrobaczką do butów... Nie wiedziałam, czy zaproponować
mu pokój z łóżkiem czy stertę przyjemnego, wygodnego sitowia na
podłodze. Przecież dobra gospodyni musi dbać, żeby jej goście czuli
się jak w domu...
Przez chwilę wrodzona podejrzliwość kazała Jenny zastanawiać
się, czy proponowanie sukni mogło być spowodowane chęcią ośmie-
szenia jej. Jednak w smutnych, błękitnych oczach Trey krył się tylko
niepokój o gościa i po trosze o własny los, w razie gdyby zauważono,
że chce zepsuć dworakom zabawę. Jenny miała ochotę powiedzieć
„nie", ale rozmyśliła się — nie warto było podejmować walki, nawet
gdyby sprawiło jej to satysfakcję. Wychowywała się w Zimowych
Krainach i intuicja podpowiadała jej, że musi przybrać barwy
ochronne.
Wyciągnęła ręce po śliskie zwoje atłasu.
— Możesz się przebrać w pokoiku pod schodami — podsunęła
Trey z wyraźną ulgą. — Do swoich pokoi masz kawałek drogi.
— Jeszcze dłuższa prowadzi do twojego domu — zauważyła
Jenny położywszy rękę na klamce ukrytych drzwi. — Czyżbyś
specjalnie posłała po tę suknię'.'
Trey popatrzyła na Jenny ze zdumieniem.
— Och nie. Kiedy Zyerne dowiedziała się, że Gareth wraca,
powiedziała nam wszystkim, że przybędziemy tutaj na powitalną
kolację: mój brat Bond, ja, Nadobna Isolde, Caspar z Walfrith i Mer-
riwyn z Długiego Klina oraz cała reszta. Zawsze biorę dwa albo trzy
różne stroje. Dwa dni temu jeszcze nie wiedziałam, co zechcę włożyć.
Mówiła z całkowitą powagą, toteż Jenny stłumiła uśmiech.
— Jest trochę za długa — ciągnęła dziewczyna — ale pomyśla-
łam, że w tym kolorze będzie ci dobrze. Tu, napołudniu, tylko służba
nosi brązowe rzeczy.
— Aha. — Jenny dotknęła fałd swojej szaty, która w blasku lamp
przedsionka nabrała cynamonowego odcienia. — Bardzo ci dzięku-
ję, Trey. Czy mogłabym cię prosić o jeszcze jedną przysługę?
— Oczywiście — odparła dziewczyna gorliwie. — Mogę po-
móc...
— Chyba dam sobie radę. John — Lord Aversin — będzie tu
niebawem... — Urwała, gdyż nasunęła jej się myśl o nieco staro-
świeckim, chociaż całkiem przyzwoitym brązowym aksamicie,
z którego był uszyty jego kubrak i płaszcz. W tej kwestii nie mogła
jednak nic zrobić. Potrząsnęła głową. — Jeśli możesz, poproś go,
żeby zaczekał.
Pokój pod schodami był mały, ale pewne oznaki świadczyły, że
odbywano tutaj pośpieszną toaletę i jeszcze pośpieszniejsze schadz-
ki. Przebierając się Jenny słyszała, jak w sali zbierają się dworzanie,
oczekujący na rozpoczęcie kolacji. Chwilami wyławiała stłumione
odgłosy krzątaniny służby, która rozkładała w jadalni za przedsion-
kiem sześć obrusów i zastawę, nieodzowną, zdaniem Garetha, aby
posiłek przebiegał właściwie. Od czasu do czasu któraś ze służących
wybuchała śmiechem i była karcona przez głównego lokaja.
Nieco bliżej jacyś ludzie cicho przekomarzali się i plotkowali:
„...ależ doprawdy, co można powiedzieć o kimś, kto wciąż nosi te
okropne plisowane rękawy — a jaka ona jest z nich diimn a!"...
„Tak, ale w biały dzień? Na wolnym p o w i e t r z u? I to ze
swoim męże m'?"... „No, to wszystko jest oczywiście spiskiem
gnomów..." „Czy słyszałaś dowcip o tym. dlaczego gnomy mają
płaskie nosy?"
Jeszcze bliżej jakiś mężczyzna roześmiał się i zagadnął:
— Gareth jesteś pewien, że znalazłeś odpowiedniego człowie-
ka? To znaczy, czy nie pomyliłeś adresu i nie sprowadziłeś kogoś
zupełnie innego?
— Hm... no, cóż... — Wydawało się, że lojalność wobec przy-
jaciół ściera się u Garetha z lękiem przed szyderstwami. — Zapewne
uznałbyś, że jest trochę barbarzyński, Bondzie...
— Trochę! — Mężczyzna zwany Bondem wybuchnął donoś-
nym śmiechem. — Czyli ten smok spowodował „trochę" kłopotu,
albo stary Polycarp usiłował „trochę" cię zamordować. I zabierasz
go na dwór? Doprawdy, twój ojciec będzie wielce zadowolony.
— Garccie? — W radosnym głosie Zyerne nagle dało się słyszeć
zaniepokojenie. — Masz jego listy uwierzytelniające, prawda?
Członkostwo w Bractwie Pogromców Smoków, Certyfikat Rzezi...
— Zaświadczenia od Uratowanych Dziewic — dorzucił Bond.
— A może jego towarzyszka jest jedną z nich?
Ponad swoją głową Jenny wyczuła raczej niż usłyszała, że ktoś
stąpa po schodach. Były to kroki człowieka nawykłego do ostrożno-
ści. Zatrzymał się w miejscu, w którym niedawno przystanęła ona
sama — tam, gdzie nie docierało światło padające z komnaty. Po-
śpiesznie nakładając nakrochmalone halki, wyczuwała ściszony od-
dech przybysza w splecionych cieniach okratowanych schodów.
— Oczywiście! — mówił Bond, takim tonem, jakby nagle do-
znał olśnienia. — Musi ją ze sobą wozić, ponieważ żaden mieszka-
niec Zimowych Krain nie potrafiłby przeczytać takiego zaświadcze-
nia! Rozumiesz, przypomina to handel wymienny...
— Hm — prychnęła jakaś kobieta — moim zdaniem ona raczej
nie wygląda na dziewicę.
Zyerne zachichotała nieprzyzwoicie, drażniąco.
— Może tamten stwór nie wyglądał na smoka.
— Nie ma cudów, ona musi mieć co najmniej trzydziestkę —
dorzucił ktoś inny.
— Ale dość już tego, mój drogi — rzekła Zyerne tonem przyga-
ny. — Nie bądźmy mściwi. Ten ratunek przyszedł dawno temu.
Jenny odniosła wrażenie, że człowiek na schodach wycofał się,
chociaż nie była tego pewna z powodu zagłuszającej wszystko salwy
śmiechu. Zyerne ciągnęła:
— Naprawdę myślę, że jeśli ten twój pogromca smoków zamie-
rzał wlec ze sobą kobietę, to przynajmniej mógł sobie wybrać jakąś
ładną, a nie kogoś o wyglądzie gnoma — niską kruszynę z szopą
włosów. Ona raczej nie potrzebuje welonu, żeby dowodzić swojej
przyzwoitości.
— Zapewne dlatego go nie nosi.
— Jeśli będziesz miłosierna, moja droga...
— Ona nie jest... — zaczął Gareth z oburzeniem.
— Och, Gareth, nie traktuj wszystkiego tak poważnie! — prze-
rwała Zyerne i zaniosła się szyderczym śmiechem. — To takie
nudne, kochanie; w dodatku powoduje zmarszczki. No, daj spokój.
Uśmiechnij się. Przecież nic mówimy tego wszystkiego na serio.
Człowieka, który nic potrafi znieść paru żarcików, niewiele dzieli od
popełnienia znacznie poważniejszych grzechów, np. jedzenia sałaty
widelcem do ryb. Doprawdy, chyba nie myślisz,...
Jenny czuła osobliwie beznamiętny gniew, od którego dygotały
jej ręce. Wyprostowała welony. Już samo zetknięcie ze sztywną gazą
wzbudziło w niej kolejny przypływ irytacji, a także doświadczane
już oszołomienie. Ciekawiły ją stosunki międzyludzkie, a obserwo-
wany przez nią teraz układ, pełen sztuczności i złej woli, w dużym
stopniu pozwalał zrozumieć zachowanie Garetha. Jednak dziecin-
ność całej sceny tłumiła gniew Jenny. Wyślizgnęła się bezszelestnie
ze swojej kryjówki i stanęła między ludźmi, którzy dopiero po kilku
minutach zdali sobie sprawę z jej obecności.
W sali zapalono lampy. Przystrojona brylantami i koronkami
Zyerne błyszczała w tłumie podziwiających ją dworzan.
— Coś wam powiem — oznajmiła. — Bez względu na to, ile
złota Gareth zaoferował szlachetnemu pogromcy smoków, sądzę, że
stać nas na większą nagrodę. Pokażemy mu kilka udogodnień cywi-
lizacyjnych. Co wy na to? On zabija naszego smoka, a my uczymy
go, jak się je widelcem.
Towarzystwo zareagowało gromkim śmiechem. Jenny usłyszała,
że Trey również się śmieje, ale bez szczególnego entuzjazmu. Do-
myślała się, że mężczyzna stojący obok dziewczyny tojej brat, Bond
— tak jak ona, miał delikatnie zarysowane kości policzkowe i jasne
włosy, których jedno, ufarbowane na niebiesko pasemko opadało mu
na koronkowy kołnierz. Odnosiła wrażenie, że w porównaniu z jego
szczupłą, pełną wdzięku postacią Gareth jest tykowaty i przerośnięty,
i nie pasuje do tego miejsca, a w dodatku doskonale zdaje sobie z tego
sprawę. Spojrzenie młodzieńca wyrażało udrękę i zakłopotanie.
Być może działo się tak dlatego, że nie miał na nosie okularów
— bez wątpienia były okropnie niemodne. Patrzył na wymyślnie
rzeźbione krokwie, na znajomy blask oświetlonych lampami jedwabi
i koronek, i na twarze swoich przyjaciół w znużonym oszołomieniu,
jakby widział wszystko pierwszy raz.
Bond mówił właśnie:
— A czy twój pogromca smoków jest równie wielki jak Jedwab-
ne Kalesony Wspaniały, który zabił Smoka w Karmazynowo-Fiole-
towe Pasy w Złocistych Lasach za Panowania Potpourri Posażnej?
— czy też może nazywał się on Kolanozjad Nieudolny? Proszę,
oświeć mnie, książę.
Jednak zanim poniewierany Gareth zdążył odpowiedzieć, Zyerne
wykrzyknęła nagle:
— Moi drodzy! — Podbiegła do Jenny, wyciągając ręce, zakryte
koronkowymi mankietami w kremowym odcieniu. Uśmiechała się
tak czule i przymilnie, jakby witała od dawna nie widzianą przyja-
ciółkę- — Moja najdroższa Lady Jenny — wybacz, że nie spotkałam
się z tobą wcześniej! Wyglądasz bardzo wytwornie! Czy'kochana
Trey pożyczyła ci swoją czarno-srebrną suknię? Jakaż ona zacna...
W jadalni zabrzmiał dzwonek; minstrele na galerii zaczęli grać.
Zyerne wzięła Jenny za ramię i poprowadziła pozostałych gości —
najpierw kobiety, potem mężczyzn, wedle obyczaju panującego na
południu — na kolację. Jenny rozejrzała się szybko po sali. Szukała
wzrokiem Johna, ale wiedziała, że go nie ujrzy. Na myśl o tym, że
będzie musiała samotnie znieść ceremonię, ogarnęły ją mdłości.
Obok niej beztroski głosik nadal perorował:
— Och, tak, ty też jesteś magiem, prawda?... No wiesz, otrzyma-
łam całkiem niezłe wykształcenie, ale tego rodzaju rzeczy zawsze
osiągani instynktownie. Koniecznie opowiedz mi, jak wykorzystujesz
moc, żeby zarobić na utrzymanie. Ja nigdy nie musiałam tego robić...
Jenny miała wrażenie, że dyskretne uśmieszki tych, którzy szli
za nią, wbijają się w jej plecy niby ostre noże. Przekonała się jednak,
że ponieważ młodsza od niej kobieta wygłasza złośliwe uwagi celo-
wo, nie jest w stanie jej zranić. Większą irytację budził w niej fakt,
że Zyerne uwodzi Garetha. Spodziewała się lekceważenia, gdyż była
to typowa wada urodzonych magów, której ona sama nie potrafiła
w sobie zwalczyć. Wyczuwała u Zyerne ogromną moc. Jednak pro-
tekcjonalny ton dziewczyny wydawał się szczeniackim wybiegiem,
maską skrywającą brak poczucia bezpieczeństwa.
Zaczęła się zastanawiać, co sprawia, że Zyerne nie czuje się
bezpieczna.
Kiedy zajęli miejsca, Jenny powoli wodziła wzrokiem po całym
stole. Śnieżnobiały obrus i kryształowe sople zwisające z kandela-
brów nasuwały myśl o zimowym leśnym pejzażu. Każdy srebrny
talerz był inkrustowany złotymi żyłkami i otoczony kilkunastoma
rodzajami łyżek i widelczyków — skomplikowanym arsenałem ety-
kiety. Wszyscy młodzi dworzanie w pachnących aksamitach i nakro-
chmalonych koronkach byli niewolnikami Zyerne; każdy pragnął,
choćby przez chwilę, rozmawiać właśnie z nią, a nie z osobą siedzącą
obok. Wszystko w tym subtelnym domku myśliwskim zaprojekto-
wano z myślą o niej, od splecionych ze sobą liter Z i U, wyrytych
w rogach sufitu, po delikatną rzeźbę z brązu przedstawiającą Har-
temgarbes, rogatą boginkę miłości, zrobioną na podobieństwo Zyer-
ne i umieszczoną w niszy przy drzwiach. Nawet subtelna muzyka
obojów i lir korbowych na galerii stanowiła buńczuczną deklarację,
iż Zyerne zadowala się tylko tym, co najwykwintniejsze.
Skąd zatem brał się ów nieznośny lęk?
Jenny odwróciła się i z zaciekawieniem obserwowała Zyerne,
zastanawiając się nad stylem życia dziewczyny. Czarodziejka spoj-
rzała jej w oczy i dostrzegła w nich spokój oraz nieco litościwe
pytanie. Przez chwilę mrużyła złociste oczy, w których tliła się
pogarda, a także złość i chęć zemsty. W końcu zdobyła się na słodki
uśmiech i zagadnęła swego gościa:
— Ależ ty niczego nie tknęłaś, moja droga. Czy wy lam na
północy używacie widelców?
W sklepionym łukowo przejściu w sali zapanowało nagłe poru-
szenie. Jeden z minstreli w galerii był tak wstrząśnięty, że zagrał na
piszczałce piskliwy, niezgodny z tonacją dźwięk. Pozostali całkiem
ucichli.
— O rany! — zabrzmiał głos Aversina. W tym momencie wszy-
scy pr/y błyszczącym stole odwrócili głowy, jakby usłyszeli brzęk
upuszczonego talerza. — Znowu spóźnienie.
Stanął w oświetlonej woskowymi świecami sali, cicho pobrzęku-
jąc pierścieniami kolczugi. Kiedy rozglądał się wokół, jego okulary
lśniły niby oprawione w stal księżyce. Znowu przebrał się w podni-
szczony uniform z czarnej skóry, który miał na sobie w trakcie
podróży: w kaftan z wilczej skóry, częściowo wyłożony kawałkami
kolczugi, metalowymi płytkami i kolcami, ciemne skórzane brycze-
sy i sfatygowane buty. Pledy miał przerzucone przez ramię jak
płaszcz; wprawdzie oczyścił je z błota, ale były postrzępione i nie-
chlujne. W oczach Zguby Smoków paliły się figlarne ogniki.
Siedzący przy drugim końcu stołu Gareth poczerwieniał aż po
cebulki rzedniejących włosów. Odczuwał upokorzenie. Jenny tylko
westchnęła, na chwilę zamknęła oczy i pomyślała z rezygnacją: cały
John.
John zaś beztrosko wszedł na salę i dobrodusznie, nikogo nie
wyróżniając, kłaniał się ucztującym dworzanom. Żaden nie był
w stanie wydusić z siebie choćby dźwięku. Większość z nich miała
nadzieję zabawić się kosztem wiejskiego kuzyna, który będzie nie-
udolnie naśladował lepszych od siebie. Doprawdy, nic spodziewali
się barbarzyńcy na wskroś, który najwyraźniej nawet nie zamierzał
pozować na człowieka z ogładą.
Kiwnąwszy przyjaźnie głową w stronę gospodyni, usiadł na
wyznaczonym mu miejscu z drugiej strony Zyerne. Przez chwilę
przyglądał się bogatemu zestawowi sztućców po obu stronach tale-
rza, a potem, zachowując nienaganną czystość i elegancję, przystąpił
do jedzenia potraw palcami.
Zyerne pierwsza odzyskała panowanie nad sobą. Uśmiechnęła
się przymilnie, wzięła widelczyk do ryb i wyciągnęła w stronę
gościa.
— To tylko sugestia, mój panie. My tutaj naprawdę
zachowujemy się inaczej.
Gdzieś przy końcu stołu jakaś dama zachichotała. Avcrsin popa-
trzył na Zyerne z nieskrywaną podejrzliwością, ta zaś demonstracyj-
nie nadziała na widelec małża i podała mu sztucicc. Gość uśmiechnął
się promiennie.
— Ach, więc do tego one służą — powiedział z ulgą. Palcami
zsunął małża z ząbków i odgryzł spory kawałek. Z okropnym pół-
nocnym akcentem —jak zauważyła Jenny, sześć razy gorszym niż
mowa, której używał w domu — dorzucił: — A już pomyślałem
sobie, że jestem tu niecałą noc, a wyzywają mnie na pojedynek na
jakąś" dziwną broń, i robi to miejscowa kobieta-mag. Trochę się
martwiłem.
Siedzący obok niego z drugiej strony Bond Clerlock omal nie
zadławił się zupą. John pomógł mu uderzając go kilkakrotnie po
plecach.
— Wiesz — ciągnął, gestykulując trzymanym w jednej ręce
widelcem i sięgając drugą po kolejnego małża — odkryliśmy wielką
skrzynię takich rzeczy — w różnych rozmiarach, tak jak te tutaj —
w piwnicach Hołd; tamtego roku akurat chcieliśmy się wykąpać na
ślub mojej kuzynki Kat. Nie mieliśmy pojęcia, do czego one służą.
Nie wiedział tego nawet ojciec Hiero — ojciec Hicro jest naszym
kapłanem — ale następnym razem, gdy ze wzgórz najechali na nas
bandyci, strzelaliśmy tym z katapult, żeby zastąpić kamienne poci-
ski. Jednego rzezimieszka zabiliśmy na miejscu, a dwóch odjechało
przez bagna, a z pleców sterczały im te małe kolczaste rzeczy...
— Rozumiem przez to — odparła gładko Zyerne, gdy przez stół
przetoczyła się Cala zduszonego śmiechu — że ślub twej kuzynki
stanowił nic lada wydarzenie, skoro konieczna była kąpiel...
— O, tak. — Jak na kogoś, kto zazwyczaj zachowywał się
czujnie, z rezerwą, Aversin miał olśniewający uśmiech. — Brała ślub
z takim jegomościem z południa...
Jenny pomyślała, że po raz pierwszy udało się komuś odebrać
Zyerne publiczność. Sądząc po błysku w oczach czarodziejki, wcale
jej się to nie podobało. Jednak dworzanie ze śmiechem poddawali
się ekscentrycznemu, pełnemu życzliwości urokowi Aversina. Roz-
brajał ich szyderstwa przesadzonym prostactwem, a coraz bardziej
nieprawdopodobna historyjka o fikcyjnych zaślubinach jego kuzynki
zmuszała ich do nieprzystojnego rechotania.
Jenny miała w sobie wystarczająco dużo mściwości, by czerpać
satysfakcję z porażki Zyerne — wszak to właśnie Zyerne drwiła
z Garetha, twierdząc, że młodzieniec nie zna się na żartach — ale
skupiła całą uwagę na talerzu. Skoro John zadawał sobie trud zaba-
wiania tych ludzi, żeby mogła spokojnie dokończyć posiłek, przy-
najmniej nie należało zachowywać się tak, aby jego wysiłek poszedł
na marne.
Siedząca obok Trey rzekła cicho:
— Nie wygląda na okropnego dzikusa. Na podstawie ballad
Garetha wyobrażałam go sobie inaczej — że jest surowy i przystojny,
jak posągi boga Sarmendesa. No, ale — dodała wyciskając mięso ze
ślimaka specjalnymi szczypczykami, pokazując Jenny Jak to się robi
— przypuszczam, że strasznie byś się nudziła jadąc aż z Zimowych
Krain z kimś, kto, jak głosi pieśń, przez cały czas „mierzy niebiosa
oczami o orlich powiekach".
Pomimo pełnych dezaprobaty spojrzeń Zyerne jej przystojny
adorator Bond płakał ze śmiechu; zresztą wycierał łzy bardzo ostroż-
nie, żeby nie zepsuć sobie makijażu. Nawet służba przeżywała
ciężkie chwile, usiłując zachować kamienny spokój przy wnoszeniu
pieczonych pawi, których pióra błyszczały w całej okazałości, i pa-
rujących dań z dziczyzny w śmietanie.
— ...no więc pan młody rozglądał się, szukając jednej z tych
drewnianych rzeczy, które macie tutaj w moich pokojach — ciągnął
John — ale ponieważ nie mógł jej znaleźć, powiesił ubranie na
stojaku na broń i niech mnie diabli, jeśli kuzynka Kat nic obudziła
się w nocy i nie rzuciła z mieczem, myśląc, że to bandyta...
Jenny pomyślała, że powinna ufać Johnowi — gdyby nie potrafił
zrobić na dworzanach wrażenia na ich własnym terenie, nie próbo-
wałby tego uczynić w balladach przytaczanych przez Garetha. Pod-
dali się jego szatańskiej przekorze, która pociągała ją, kiedy spotkali
się pierwszy raz jako dorośli. Pozował na skandalistę. Zachowywał
się prowokująco, żeby się bronić przed pogardą dworzan Zyerne, ale
fakt, że była to skuteczna taktyka, sprawił, iż myślała o nich trochę
pochlebniej.
Dokończyła posiłek w milczeniu i nikt nie zauważył, jak wycho-
dziła.
— Jenny, zaczekaj. — Wysoki mężczyzna oderwał się od grupki
jasnych sylwetek w przedpokoju i pognał przez salę, żeby ją złapać,
ale w połowie drogi potknął się o podnóżek.
Jenny zatrzymała się w cieniu okratowanych schodów. Z przed-
sionka dobiegała już rytmiczna muzyka — tym razem nie były to
pieśni w wykonaniu wynajętych muzyków, ale wyrafinowane melo-
die, mające wykazać talent samych dworzan. Wyglądało na to, że
umiejętność gry na instrumencie świadczy o prawdziwej kulturze
człowieka. Muzyka lutni i podwójnych cymbałów tworzyła kontra-
punkt, z którego, jak na wpół znajome twarze dostrzeżone w tłumie,
wyłaniały się kolejne motywy. Nad wyszukanymi harmoniami za-
czął bezceremonialnie dominować słodki dźwięk fujarki, na której,
jak się zorientowała Jenny, ktoś grał ze słuchu. Uśmiechnęła się.
Nawet gdyby Dwunastu Bogów Kosmosu zeszło na dół. nie byliby
w stanie wyprowadzić Johna z równowagi.
— Jenny, ja... ja przepraszam — rzekł Gareth, sapiąc nieco.
Znowu nałożył zniszczone okulary; pęknięcie w dolnej części pra-
wego szkła lśniło jak gwiazda. — Nie wiedziałem, że tak będzie.
Myślałem, że... On jest Zgubą Smoków...
Pokonała kilka stopni, lecz stała niemal na równi z Garethem.
Wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy.
— Pamiętasz swoje pierwsze spotkanie z nim?
Był tak zakłopotany, że spłonął rumieńcem. W oświetlonym
przedsionku niechlujna skórzana odzież i pledy Johna sprawiały, że
wyglądał jak kundel w sforze piesków pokojowych. Z ogromnym
zainteresowaniem oglądał lirę, stylizowaną na lutnię, podczas gdy
rudowłosa, Nadobna Isolde z Greenhythe opowiadała najnowszy
kawał z ogromnej kolekcji obscenicznych dowcipów o gnomach.
Wszyscy parsknęli rubasznym śmiechem, z wyjątkiem Johna, które-
go bez reszty pochłaniał instrument. Jenny zauważyła, że Gareth
zaciska wargi, wściekły, a jednocześnie zmieszany i zawstydzony.
¦
Przyszło jej do głowy, że udał się na północ w pogoni za marzeniem,
a teraz nic ma ani tego, czego szukał, ani tego, do czego zamierzał
wrócić.
— Nic powinienem był pozwolić, żeby tak was dręczyli —
powiedział. — Nic sądziłem, że Zyerne...
Urwał, nie mogąc dokończyć zdania. Zobaczyła na jego twarzy
wyraz goryczy i rozczarowania, większego niż to, które dane było mu
przeżyć za sprawą Johna, przy chlewie w Alyn. Zapewne nigdy dotąd
nie myślał, że Zyerne jest trywialna, albo widział ją tylko w świecie,
który stworzyła i który zawsze był jego wyłącznym światem.
Wziął głęboki oddech i ciągnął:
— Wiem, że powinienem był jakoś was wesprzeć, ale... ale nie
miałem pojęcia, jak! — Bezradnie rozłożył ręce. Jenny po raz pier-
wszy usłyszała w jego głosie nutę melancholijnej autoironii, kiedy
dorzucił: — Wiesz, w balladach tak łatwo jest uratować kogoś. To
znaczy, nawet jeśli zostajesz pokonany, przynajmniej możesz umrzeć
z wdziękiem i nikt nie śmieje się z ciebie przez trzy tygodnie.
Jenny roześmiała się i poklepała go po ramieniu. W ciemności
rysy jego twarzy tworzyły złociste obramowanie niezgrabnie zary-
sowanych policzków, a w bliźniaczych krążkach szkieł okularów
odbijało się światło lampy, które padało na kilka ognistych pasemek
włosów i tworzyło nieregularną iluminację na brzegach jego koron-
kowego kołnierza.
— Nie martw się. — Uśmiechnęła się. — To specjalna sztuka,
podobnie jak zabijanie smoków.
— Posłuchaj — rzekł Gareth. — Przepraszam, że was oszuka-
Jem. Nie zrobiłbym tego. gdybym wiedział, że dojdzie do takiej
sytuacji. Ale Zyerne wysłała gońca do mojego ojca — to tylko dzień
jazdy do Bel, a w pałacu przygotowuje się dla was kwaterę gościnną.
Będę z wami, kiedy zaczniecie mu się przedstawiać, i wiem, że
chętnie zawrze umowę... — Zawahał się, jakby przypomniał sobie
swoje wcześniejsze kłamliwe zapewnienia. — Chciałem powie-
dzieć, że tym razem naprawdę jestem tego pewien. Kiedy zjawił się
smok, wyznaczono ogromną nagrodę za jego zabicie, większą niż
wynosi całoroczny żołd garnizonu. On musi wysłuchać Johna.
Jenny oparła się ramieniem o ażurową konstrukcję słupa poręczy.
Smugi odbitego światła lamp przedzierały się przez okratowanie
i zabarwiały jej czarno-srebrną szatę na złocisty kolor.
— Czy to jest dia ciebie takie ważne?
Kiwnął głową. Pomimo modnych poduszek, którymi był wy wa-
towany jego biało-fioletowy kubrak, garbił wąskie ramiona, przybity
znużeniem i poczuciem zawodu.
— W Hołd nie mówiłem prawdy — rzekł cicho. — Ale przynaj-
mniej powiedziałem wam, że wiem, iż żaden ze mnie wojownik albo
rycerz, i nie jestem sprawnym graczem. Świetnie zdaję sobie sprawę,
że gdybym walczył ze smokiem, zabiłby mnie w ciągu minuty. Ale...
wiem, że wszyscy dokoła śmieją się, kiedy mówię o rycerskości,
honorze i powinnościach wojownika — ty i John też się śmiejecie...
Jednak właśnie to czyni Johna Tenem Zimowych Krain, a nie pospo-
litym bandytą, prawda? On nie musiał zabić tego pierwszego
smoka. — Chłopak gestykulował niezmordowanie; kiedy wzruszył
ramionami, światło ześlizgnęło się po białych pasach rozciętych
rękawów na diamentowe spinki w mankietach. — Musiałem coś
robić. Nawet jeśli rzeczywiście spartaczyłem sprawę.
Jenny poczuła, że bardzo lubi tego młodzieńca.
— Gdybyś naprawdę spartaczył sprawę, nie byłoby tu nas —
stwierdziła.
Powoli weszła na schody i minęła galerię, która wieńczyła znaj-
dującą się niżej salę. Podobnie jak schody, galerię otaczała kamienna
krata w kształcie winorośli i drzew; nad jej suknią i włosami, jak
niezmordowane pajacyki, tańczyły cienie.
Przez cały wieczór Jenny starała się panować nad sobą i teraz
odczuwała zmęczenie, a także chłód; chytre docinki i eleganckie
złośliwości dworzan Zyerne bolały ją bardziej, niż była gotowa
przyznać. Budzili w niej trochę litości, ale nie potrafiła być tak
odporna jak John.
Dano jej i Johnowi mniejszy z dwóch pokoi na końcu skrzydła.
Gareth zamieszkał w większym, obok nich. Były pięknie urządzone,
jak wszystko w rezydencji Zyerne. Kotary łoża, z czerwonego ada-
maszku, i alabastrowe lampy miały stanowić zarówno odpowiednią
oprawę dla urody Zyerne, jak i dowód, iż mogła dostać od króla
wszystko, czego pragnęła. Nic dziwnego, pomyślała Jenny. że Ga-
reth nie ulał wiedźmom i nienawidził czarownic, które wywierały
wpływ na serce władcy.
Jenny opuściła hałaśliwą galerię i skręciła w korytarz prowadzą-
cy do jej pokoju. Słysząc szelest pożyczonej szaty, która dotykała
drewnianego parkietu, instynktownie zebrała i podniosła sztywne,
ciężkie fałdy. Światło z na wpół otwartych drzwi tworzyło jasny,
płynny trapezoid na tle rozciągającego się przed nią mroku. Jenny
wiedziała, że Zyerne nie ma na dole z innymi. Czuła się niepewnie
na myśl o spotkaniu z tą piękną, zepsutą, obdarzoną wielką mocą
dziewczyną, zwłaszcza tu, w jej własnym domku myśliwskim, gdzie
Zyerne panowała niepodzielnie. Dlatego Jenny minęła otwarte drzwi
unosząc się na fali iluzji. I chociaż zatrzymała się w cieniu na widok
tego, co ujrzała w oświetlonym wnętrzu, sama pozostała niewidoczna.
Później doszła do wniosku, że tak musiało być, nawet gdyby nie
spowijały ją czary. Na oświetlonej wysepce siedziała Zyerne —
siedziała tak spokojnie, że różane punkciki cieni jej koronkowych
woalek nie drgały ani trochę. Blask lampy nocnej pieścił złocenia na
krześle z czarnej akacji. Zyerne ujmowała twarz Bonda Clerlocka,
który klęczał u jej stóp zupełnie nieruchomo, tak że szafiry wczepio-
ne w jego włosy nawet nie połyskiwały, lecz roztaczały równomierną
poświatę. Wprawdzie podnosił ku niej głowę, ale oczy miał zamknię-
te, a twarz wykrzywioną grymasem, który wyrażał ekstazę tak silną,
że wręcz graniczącą z bólem.

Pomieszczenie wypełniał magiczny opar, przytłaczający jak
ciemna chmura w powietrzu. Jak przystało na czarodziejkę, Jenny
wyczuwała jego woń. Pachniał jak kadzidło z domieszką zgnilizny.
Cofnęła się o krok, przejęta obrzydzeniem. Chociaż ręce Zyerne na
twarzy Bonda stanowiły jedyną formę kontaktu dwóch ciał, Jenny
doznawała niemiłego uczucia, że obserwuje coś obscenicznego.
Zyerne miała przymknięte oczy i marszczyła dziecinne czoło w za-
myśleniu. Jej uśmiech wyrażał fizyczne i emocjonalne spełnienie,
jak u kobiety po akcie miłosnym.
Wycofując się ze sceny i jeszcze raz bezgłośnie przemierzając
korytarz, Jenny doszła do wniosku, że to, co widziała, nie miało nic
wspólnego z miłością i służyło jedynie zaspokojeniu czarodziejki.
Długo siedziała na parapecie ciemnego okna w swoim pokoju
i rozmyślała o Zyerne. Księżyc wzeszedł, cętkując nagie czubki
drzew powyżej białego dywanu osiadającej na ziemi mgły. Usłyszała
bicie zegarów na dole, głosy i śmiech. Księżyc znajdował się w pier-
wszej kwadrze i ten fakt ją niepokoił, chociaż przez chwilę nie umiała
sobie wytłumaczyć; dlaczego. Po jakimś czasie usłyszała ciche skrzy-
pienie drzwi. Odwróciła się i zobaczyła postać Johna, rysującą się
w skąpym świetle lampy, które wydobywało metaliczne błyski z jego
kubraka i spowijało nierównomierną otoczką szorstkie, wełniane pledy.
— Jen? — cicho rzucił w mrok.
— Tutaj.
Światło księżyca odbiło się od jego okularów. Przesunęła się
trochę. Cienie krat w oknie, padające na jej czarno-srebrną suknię,
czyniły ją prawie niewidzialną. Ostrożnie, poruszając się po obcym
dla siebie terenie, podszedł do niej; jego ręce i twarz tworzyły jasne
plamy na tle ciemnego ubioru.
— Rany boskie — powiedział z niesmakiem, zrzucając pledy.
— Przybyłem tu, żeby narażać swoje kości w walce ze smokiem,
a skończyło się na tym, że odgrywam tańczącego niedźwiedzia na
użytek zgrai dzieciaków. — Usiadł na skraju osłoniętego kotarami
łóżka i zaczął się mocować z ciężkimi sprzączkami kubraka.
— Czy Gareth rozmawiał z tobą?
Kiwnął głową i jego okulary znowu błysnęły.
— I co?
John wzruszył ramionami.
— Widząc bandę, z którą ten młodzian się zadaje, nie dziwię się,
że to gburowaty niezgrabiasz, który ma mniej rozumu niż morwy
mojej kuzynki Dilly. Trzeba przyznać, że podjął ryzyko szukania
mnie. — Kiedy pochylił się, żeby ściągnąć buty, zaczął mówić
stłumionym głosem. — Aczkolwiek stawiam całe smocze złoto
przeciw zielonym jabłuszkom, że nie miał pojęcia, na jakie niebez-
pieczeństwo się naraża. Bóg raczy wiedzieć, co bym zrobił na jego
miejscu; tak rozpaczliwie chciał pomóc, a przecież zdawał sobie
sprawę, że nie ma szans w konfrontacji ze smokiem. Postawił buty
na podłodze i wyprostował się.
— Bez względu na to, jak tu dotarliśmy, byłbym głupcem,
gdybym nie porozmawiał z królem, żeby się przekonać, co mi
zaoferuje, chociaż myślę, że wszelkie konszachty z nim będą prowa-
dzić do zatargów z Zyerne.
Wyciągając szpilki z włosów i upuszczając modne woalki na
podłogę, Jenny pomyślała, że John niewiele traci, nawet gdy odgry-
wa tańczącego niedźwiedzia. Sztywny jedwab był zimny na skutek
bliskości okna, podobnie jak włosy, które rozpuściła, sprawiając, że
grube loki opadły z cichym szelestem na jej kościste, na wpół
obnażone ramiona.
Po pewnym czasie odezwała się:
— Kiedy Gareth opowiadał mi o niej pierwszy raz, byłam za-
zdrosna i czułam nienawiść, chociaż nie widziałam jej na oczy. John,
ona ma wszystko, czego ja pragnęłam: geniusz, czas... i urodę —
dodała, uświadamiając sobie, że ten element również ma znaczenie.
— Bałam się, że, mimo wszystko, o to chodziło.
— Nie wiem, kochanie. — Wstał, bosy, w bryczesach i pognie-
cionej koszuli, i podszedł do okna, na którym siedziała Jenny. — To,
co mówisz, jest niepodobne do ciebie. — Dotknął ciepłymi rękami
sztywnego, zimnego atłasu jej koszuli, zebrał jej kruczoczarne włosy
i rozdzielił je na pasma, które spływały mu przez palce. — Nie znam
się na jej magii, gdyż sam nie jestem magiem, ale wiem, że potrafi
być okrutna dla zabawy — nie w poważnych sytuacjach, gdyż
wytykaliby ją palcami, ale w drobiazgach — i zachęca do tego
innych, ucząc ich własnym przykładem i dowcipami, jak mają jej
dorównać w okrucieństwie. Jeśli o mnie chodzi, spuściłbym manto
łanowi, gdyby potraktował gościa tak, jak ona potraktowała ciebie.
Teraz już rozumiem, co spotkany przez nas na drodze gnom miał na
myśli, gdy powiedział, że ona truje wszystko, czego się tknie. Ale
razem wziąwszy jest tylko nałożnicą. A co do jej urody... — Wzru-
szył ramionami. — Gdybym umiał zmieniać kształt, też byłbym
piękny.
Jenny roześmiała się wbrew samej sobie i padła Johnowi w ra-
miona.
Ale później, w ciemności osłoniętego kotarami łoża, jeszcze raz
wróciło do niej wspomnienie Zycrne. Znowu ujrzała czarodziejkę
i Bonda w różowym świetle lampy i poczuła brzemię i siłę magii,
która wypełniała wówczas pokój niczym ciche narastanie grzmotu.
Zastanawiała się, czy przeraził ją tylko ogrom mocy. A może poczu-
cie kryjącego się w niej plugastwa, niby goryczkowy posmak kwaś-
niejącego mleka? Albo po prostu zżerała ją zazdrość z powodu
młodszej, obdarzonej większym talentem kobiety?
John powiedział, że to, co mówiła, jest do niej niepodobne, ale
zdawała sobie sprawę, że nie miał racji. To, co mówiła, wyrażało tę
część jej osobowości, którą zwalczała: czternastoletnią dziewczynę
wciąż pogrzebaną w jej duszy, płaczącą z wściekłości, zmęczoną
i rozgoryczoną, ponieważ deszcze przywołane przez jej nauczyciela
nie chciały ulec rozproszeniu na jej komendę. Nienawidziła Caerdin-
na za to, że był od niej silniejszy. I chociaż wieloletnia opieka nad
drażliwym starcem zamieniła tę nienawiść w czułe przywiązanie,
nigdy nie zapomniała, że była do niej zdolna. Ironicznie dodała
w myślach, że tak samo była zdolna rzucić śmiertelny urok na
bezradnego człowieka —bandytę konającego w ruinach miasta; i tak
samo była zdolna do porzucenia mężczyzny i dwójki dzieci, które ją
kochały, gdyż przede wszystkim zależało jej na mocy.
Czy byłabym w stanie pojąć wszystko to, co widziałam dzisiej-
szego wieczoru, gdybym poświęciła cały czas i całą swoją energię
na studiowanie magii? Czy dysponowałabym taką mocą, mocą po-
tężną jak burza zagarnięta w moje dwie ręce?
Przez okna za częściowo rozsuniętymi kotarami widziała chłod-
ne białe oblicze księżyca. Jego światło, przerywane okralowaniem,
rozpraszało się niczym błyszczące rybie łuski na czarno-srebrncj
szacie, którą założyła, i na wytwornym kostiumie z brązowego
aksamitu, którego John nie założył. Dotknęło łoża i uwydatniło
blizny na gołym ramieniu Johna, zalśniło najego odwróconej dłoni,
obrysowało jego nos i wargi na tle ciemności. Jenny przypomniała
się wizja ujrzana w misie z wodą — lodowaty cień zalegający
w sercu.
Zastanawiała się, czy gdyby była mocniejsza, zdołałaby go ura-
tować. Gdyby poświęciła swój czas wyłącznie rozwijaniu mocy,
zamiast dzielić go między magię i niego? Czy właśnie to odrzuciła
w swej nieświadomości?
Gdzieś w mroku nocy zaskrzypiał jakiś zawias. Jenny wstrzymała
oddech i nasłuchiwała. Do jej uszu dobiegło niemal niedosłyszalne
stąpanie bosych stóp za drzwiami oraz przytłumiona wibracja, wy-
wołana uderzeniem ramienia w ścianę.
Wysunęła się spod jedwabistej kołdry i naciągnęła koszulę. Na
wierzch nałożyła to, co było pod ręką — duże pledy Johna. Następnie
szybko przemknęła przez ciemny pokój i podeszła do drzwi.
— Gar?
Stał dosłownie o krok od niej. W długiej koszuli nocnej wyglądał
niezgrabnie, jak mały chłopiec. Wytężał szare, nie osłonięte okula-
rami oczy, a jego cienkie włosy były przygładzone i roztrzepane od
leżenia na poduszce. Usłyszawszy głos Jenny, z wrażenia zasapał
i przytrzymał się ściany, żeby nie upaść. Wtedy uświadomiła sobie,
że go zbudziła.
— Gar, to ja, Jenny. Dobrze się czujesz?
Oddychał szybko, wstrząśnięty. Delikatnie położyła rękę najego
ramieniu, żeby go uspokoić. Przez chwilę mrugał oczami krótkowi-
dza. Wreszcie odetchnął głęboko.
— Dobrze — odparł drżącym głosem. — Nic mi nie jest. Jenny
Ja... — Rozejrzał się dookoła i zmierzwił włosy rozdygotaną ręką.
— Chyba znowu chodziłem we śnie.
— Często ci się to zdarza?
Kiwnął głową i otarł twarz
— Właściwie... Nie robiłem tego na północy, ale czasami zdarza
mi się to tutaj. Po prostu śniła mi się... — Urwał. Zmarszczył czoło,
jakby usiłował coś sobie przypomnieć. — Zyerne...
— Zyerne?
Nagle jego bladą twarz pokryły rumieńce.
— Nic takiego — wymamrotał, unikając jej wzroku. — To
znaczy... Nie pamiętam.
Odprowadziwszy młodzieńca z powrotem do ciemnych drzwi
jego pokoju. Jenny przez chwilę stała w korytarzu i słuchała szelestu
pościeli i kotar łóżka, do którego wracał Gareth. Zastanawiała się,
która jest godzina. W domku myśliwskim panowała grobowa cisza;
czuła swąd od dawna zgaszonych świec, zapach rozlanego wina
i stęchły, przyprawiający o mdłości odór żądz, którym dano upusi
W całym korytarzu panowała ciemność. Światło paliło się tylko
w jednym pokoju, którego drzwi były otwarte na oścież; blask lampy
nocnej zalegał na jedwabistym parkiecie niczym upuszczony przez
kogoś pled z lśniącego złota.
Rozdział 6
— Będzie musiał cię wysłuchać. — Gareth usadowił się na
framudze jednego z wysokich okien, których rząd biegł wzdłuż
południowej ściany Galerii Królewskiej. Staromodne klejnoty, które
miał na sobie, intensywnie lśniły w blasku promieni słonecznych. —
Właśnie dowiedziałem się, że zeszłego wieczoru smok zniszczył
konwój wiozący zaopatrzenie dla wojsk oblegających Halnath.
Ponad pół tony mąki, cukru i mięsa uległo zniszczeniu, konie i woły
padły albo pouciekały, ciała strażników są tak popalone, że nie
można ich zidentyfikować.
Nerwowym ruchem poprawił wymyślne fałdy swej odświętnej
szaty i zerknął na Johna i Jenny, którzy siedzieli na ławie z kości
słoniowej inkrustowanej malachitem. Na skutek wymogów dwor-
skiej etykiety uroczyste stroje nie zmieniały się tutaj od stu pięćdzie-
sięciu lat, co sprawiało, że wszyscy dworzanie i petenci zgromadzeni
w długiej sali wyglądali jak uczestnicy balu przebierańców.
Jenny zauważyła, że chociaż odziany w skórę i pledy John chętnie
pozował na barbarzyńcę wśród pełnych podziwu dworzan, nie za-
mierza robić tego w obecności króla. Gareth, niby lokaj, udrapował
na nim szatę z błękitno-kremowego atłasu. Wprawdzie wcześniej
Bond Clerlock zaofiarował się, że to zrobi, ale z tego, co zrozumiała
Jenny, w kwestiach mody obowiązywały ścisłe reguły krawieckie.
Było bardzo prawdopodobne, że Bond wymyśliłby jakiś zabawny
fason, wiedząc, że pogromca smoków nie potrafiłby wyczuć różnicy.
Bond był obecny wśród dworzan, którzy oczekiwali na przybycie
króla. Stał w dalszej części Galerii Królewskiej, w jednym z ukośnie
padających smug platynowobladego światła. Jak zwykle, jego ko-
stium zdecydowanie przyćmiewał stroje innych mężczyzn. Udrapo-
wane z wystudiowaną elegancją fałdy dawały wrażenie wykwintne-
go przepychu, spotęgowanego haftami, które lśniły niby grzbiet
węża; faliste rękawy, modne przed sześcioma pokoleniami, były
nienagannie skrojone. Nawet twarz młodzieńca była umalowana
w archaicznym, odpowiednim na oficjalne okazje stylu. Niektór/y
dworzanie wybierali ten rodzaj makijażu zamiast stosowanego
współcześnie proszku antymonowego i różu — John zdecydowanie
odmówił wyboru którejkolwiek z tych mód. Barwy podkreślały
bladość oblicza młodego Clerlocka, chociaż Jenny zauważyła, że
wygląda lepiej niż poprzedniego dnia, podczas jazdy z domku my-
śliwskiego Zyerne do Bel — nie był tak bardzo wymizerowany
i zmęczony.
Rozglądał się wokoło z nerwowym niepokojem, szukając kogoś
— prawdopodobnie Zyerne. Pomimo iż wydawał się taki chory
poprzedniego dnia, wciąż zachowywał się jak jej najwierniejszy
sługa, nie odstępował od niej, trzymał jej bat, kulkę aromatyczną
i wodze jej rumaka, ilekroć zsiadała. Jenny pomyślała, że jego wy-
siłki nie zostały docenione. Zyerne spędziła cały dzień flirtując
z obojętnym Garethem.
Nie żeby Gareth był całkowicie obojętny na wdzięki czarodziej-
ki. Jako osoba nie zaangażowana Jenny doznawała osobliwego wra-
żenia, iż w ramach rozrywki obserwuje z ukrycia wiewiórki. Nie
dostrzegana przez dworzan, zauważyła, że Zyerne celowo drażni
zmysły Garetha każdym dotknięciem i uśmiechem. Czy urodzeni
magowie kochają? — zapyta) ją kiedyś, jeszcze gdy przebywali
w ponurych Zimowych Krainach. Najwyraźniej sam zdołał ustalić,
czy Zyerne go kocha, albo czy on kocha ją. Jednak Jenny dobrze
wiedziała, że miłość i pożądanie to dwie różne rzeczy, zwłaszcza
u osiemnastoletniego chłopca. Zyerne flirtowała jak przekorna
dziewczyna, ale należała do kobiet umiejących manipulować męski-
mi żądzami.
Dlaczego? — zastanawiała się, spoglądając na niezdarny
profil chłopca, rysujący się na tle kobaltowego błękitu cieni galerii.
Może Zyerne odczuwała rozbawienie patrząc, jak młodzieniec usi-
łuje nie zdradzić własnego ojca? Albo chciała wykorzystać poczucie
winy Garetha, żeby móc go kontrolować i któregoś dnia oskarżyć
0 zgwałcenie, dzięki czemu król zwróciłby się przeciwko niemu?
W szeregach zapełniających galerię przeszedł szmer, jakby wiatr
buszował w suchej pszenicy. Na drugim końcu tłumu zaczęto szep-
tać: „Król! Król!" Gareth natychmiast powstał i szybkim ruchem
jeszcze raz poprawił fałdy szaty. John wyprostował się i mocniej
nasunął swoje staroświeckie okulary na nos. Wziął Jenny za rękę
1 ruszył nieco wolniej od Garetha, sunącego w kierunku orszaku
dworzan, który formował się na środku sali.
Na drugim końcu pomieszczenia otworzyły się drzwi z brązu
i stanął w nich szambelan Badegamus, przysadzisty, różowiutki,
starszy jegomość w pokrytej herbami szkarłatno-złotej liberii, która
aż biła w oczy przepychem.
— Lordowie i damy — król.
Oparłszy się w ścisku o ramię Garetha, Jenny czuła, że chłopiec
dygocze ze zdenerwowania. Ostatecznie wykradł pieczęć ojca i nie
usłuchał jego rozkazów, i już nic był tak błogo nieświadomy skutków
swoich poczynań, jak bohaterowie większości ballad. Sprawiał wra-
żenie opanowanego, gotowego, by wystąpić z szeregu i wykonać
ukłon powitalny, co już czynili pozostali, a potem zostać zaproszo-
nym przez ojca na prywatną rozmowę.
Nad tłumem zamajaczyła głowa władcy, który górował wzrostem '
nawet nad swoim synem. Jenny zauważyła, że król ma jasne włosy
jak Gareth, ale o wiele gęstsze, o odcieniu złocistego jęczmienia,*
przechodzącym w kolor słomy. Głosy dworzan powtarzających for-
mułę „Panie mój" brzmiały jak szum fal uderzających o brzeg.
Na krótko powróciła myślami do Zimowych Krain. Doszła do
wniosku, że powinna była czuć urazę do królów, którzy wycofali swe
wojska i zostawili ziemie, żeby niszczały, albo przeżywać zgrozę na
widok źródła królewskiego prawa, za które John gotów był oddać życie.
Nie doświadczała jednak żadnej z tych emocji, wiedząc, że ten mężczy-
zna, Uriens z Bel, nie miał nic wspólnego ani z wycofywaniem wojsk,
ani z ustanawianiem prawa, i był jedynie potomkiem tamtych władców.
Podobnie jak Gareth przed udaniem się do Zimowych Krain, z pewno-
ścią znał te dzieje tylko na podstawie informacji przekazanych mu przez
nauczycieli, informacji, które pewnie szybko wyleciały mu z głowy.
Kiedy ten człowiek w karmazynowych szatach królewskich nad-
chodził i kiwał głową to jakiejś kobiecie, to jakiemuś mężczyźnie,
sygnalizując, że chce porozmawiać z nimi na osobności, Jenny miała
wrażenie, że dzieli ich ogromny dystans. Była wierna jedynie Zimo-
wym Krainom i ich mieszkańcom — ludowi i ziemi, które znała. To
John przywiązywał wagę do prastarej więzi lenniczej; John, który
poprzysiągł temu władcy lojalność, swój miecz i swoje życie.
Niemniej jednak, w miarę jak król zbliżał się do nich, wyczuwała
napięcie tak intensywne, jakby tworzyło dodatkową barwę w powie-
trzu. Rzucano im ukradkowe spojrzenia; młodsi dworzanie chcieli
zobaczyć ponowne spotkanie króla i jego syna marnotrawnego.
Gareth zrobił krok naprzód, trzymając między drugim i trzecim
palcem prawej ręki wycięty jak dębowy liść skraj swojej szaty.
Z zaskakującym wdziękiem pochylił swoje tykowate, niezdarne cia-
ło w perfekcyjnym ukłonie powitalnym, jaki mógł wykonać tylko
następca tronu, i to jedynie w obecności monarchy.
— Panie mój.
Król Belmarie Uriens II, suzeren Kresów, namiestnik Wyr, Nast
i Siedmiu Wysp, przez chwilę lustrował syna bezbarwnymi oczami,
głęboko osadzonymi w wychudłej, ostro zarysowanej twarzy. Potem
bez słowa odwrócił się, żeby powitać następnego petenta.
W galerii zrobiło się cicho jak makiem zasiał. Niczym czarna
trucizna wrzucona do czystej wody, cisza docierała aż do najdalszych
krańców sali. Głosy ostatnich petentów brzmiały coraz, wyraźniej,
jakby ci ludzie krzyczeli; kiedy król przeszedł do sali audiencyjnej,
wydawało się, że drzwi z pozłacanego brązu zatrzaskują się z donoś-
nością grzmotu. Jenny uświadomiła sobie, że wszyscy kierują oczy
na nich, a potem szybko odwracają wzrok. Czuła również, że twarz
Garcthajest blada jak jego koronkowa kryza.
Usłyszała za sobą cichy głos.
— Proszę, nie złość się na niego, Garecie.
Ujrzała Zyerne, w jedwabnej szacie koloru śliwkowego, tak
ciemnego, że prawie przechodził w czerń, z powłóczystymi rękawa-
mi, przyozdobionymi kremowymi supełkami o różowawym odcie-
niu. W jej miodowych oczach kryła się udręka.
— Przecież zdajesz sobie sprawę, że zabrałeś mu pieczęć i od-
jechałeś bez jego pozwolenia.
— Ale to trochę kosztowna zniewaga, nie uważasz? — zagadnął
John. — To znaczy, tam jest smok i całe zamieszanie, a my czekamy
tutaj, aż zezwolą nam pójść za nim.
Zyerne zacisnęła wargi, ale zaraz się uspokoiła. W bliżej położo-
nym końcu Galerii Królewskiej, w dużych drzwiach otworzyły się
mniejsze. Pojawił się w nich szambelan Badegamus, żeby cicho
wezwać pierwszego petenta, którego król /godził się przyjąć.
— Wiesz, właściwie nie zagraża nam tu niebezpieczeństwo
Smok ogranicza swoje grabieże do zagród u podnóża Ściany Nast.
— Ach — odparł John ze zrozumieniem. — W takim razie
wszystko jest w porządku. Czy właśnie to powiedziałaś ludziom
z zagród, do których, jak to określasz, smok ogranicza swoje grabieże?
Jej oczy rozbłysły silniejszym gniewem, jakby nigdy dotąd nie
słyszała od nikogo takiej impertynencji albo przynajmniej — doszła
do wniosku Jenny, obserwując ją w milczeniu —jakby nie słyszała
czegoś podobnego od dłuższego czasu. Zyerne opanowała się z naj-
wyższym trudem i, tonem osoby strofującej dziecko, powiedziała:
— Musisz to zrozumieć. Król ma do rozwiązania wiele bardziej
palących problemów...
— Bardziej palących niż smok siedzący na progu jego drzwi ? —
z.apytał rozwścieczony Garcth.
Zaniosła się przymilnym chichotem.
— No wiesz, nie ma potrzeby odgrywania komedii w stylu
Portowego Targu. Już ci mówiłam kochanie, że nie warto przyspa-
rzać sobie zmarszczek.
Odchylił głowę, żeby uniknąć jej żartobliwej pieszczoty.
— Zmarszczek! Mówimy o ludziach, którzy są zabijani!
— Pst. Gareth — przerwał mu Bond Clerlock przeciągle, zbli-
żywszy się do grupki leniwym krokiem. — Robisz się taki okropny,
jak niegdyś stary Polycarp.
W porównaniu z olśniewająco promiennym wyglądem Zyerne
jego twarz wydawała się bledsza niż przedtem. Siląc się na beztroski
ton. ciągnął:
— Nie powinieneś żałować tym biednym farmerom jedynego
smaczku w ich nudnym, nędznym życiu.
— Smaczku... — zaczął Gareth, ale Zyerne ścisnęła jego dłoń
w geście przygany.
— Nie mów mi, że zamierzasz się bawić w tępy altruizm. Jakież to
byłoby nudne. — Uśmiechnęła się.—I powiem ci coś jeszcze—dodała
poważniejszym tonem. — Nie rób niczego, co jeszcze bardziej roz-
wścieczyłoby twojego ojca. Bądź cierpliwy — i spróbuj go zrozumieć.
Mniej więcej pośrodku długiej galerii szambelan Badegamus
mijał meduzą grupę gnomów, które siedziały niczym odizolowana
wysepka, w cieniu jednego z kanelurowanych, ozdobnych łuków na
wschodniej ścianie. Kiedy szambelan przechodził, jeden z gnomów
wstał, cicho szeleszcząc powłóczystą, egzotyczną szatą; kosmyki
mlecznobiałych włosów zafalowały wokół jego zgarbionych ple-
ców Gareth pokazał go Jenny już wcześniej. Był to Azwylcartushe-
rands, zwany Dromarem przez ludzi, którzy nie mieli cierpliwości
do języka gnomów, wieloletni ambasador Władcy Głębi, rezydujący
na dworze Bel. Badegamus zauważył go i zwolnił, a potem szybko
spojrzał na Zyerne. Ta pokręciła głową. Badegamus odwrócił twarz
i przeszedł obok gnomów udając, że ich nie dostrzega.
— Robią się bezczelne — oznajmiła półgłosem czarodziejka. —
Wysyłają tu swoich posłów w momencie, gdy walczą po stronie
zdrajców z Halnath.
— No cóż, raczej trudno im tego uniknąć, skoro droga powrotna
z Głębi prowadzi do Cytadeli — zauważył John.
— Mogli byli otworzyć bramy Cytadeli, żeby wpuścić wojska
króla.
John podrapał się po długim nosie.
— Hm. zważyws/y. że jestem barbarzyńcą, nie mam pojęcia, jak
się postępuje w cywilizowanych krajach — powiedział. — U nas, na
północy, istnieje określenie na osobę robiącą coś takiego człowiekowi,
który daje jej schronienie, gdy ta zostaje wypędzona z własnego domu.
Przez chwilę Zyerne milc/ała. Wydawało się, że jej moc i gniew
trzeszczą w powietrzu. Jednak raz jeszcze wybuchnęła perlistym
śmiechem.
— Daję słowo. Zgubo Smoków, patrzysz na wszystko ze świeżą
naiwnością. Prze/ ciebie czuję się wręcz staro. — Kiedy odgarniała
kosmyk włosów z policzka, wyglądała niewinnie i słodko jak dwu-
dziestoletnia dziewczyna. —- Chodź. Część z nas ma ochotę wy-
mknąć się z tej głupiej ceremonii i udać na przejażdżkę po morskich
klifach. Pojedziesz z nami, Garecie? — Wsunęła palce w jego rękę
tak. że gdyby chciał się wyrwać, okazałby niegrzecznośc. Jenny
zauważyła, że młodzieniec czerwieni się lekko pod wpływem jej
dotyku. — A ty, nasz barbarzyńco? Wiesz, że król nie udzieli ci dziś
audiencji.
— Jakkolwiek będzie, zostanę tutaj i spróbuję szczęścia —
odparł John spokojnie.
Bond zarechotał.
— Z takim duchem można zawojować królestwo!
— Tak — zgodził się John łagodnym tonem i wrócił na
rzeźbioną ławę. na której siedział z Jenny. Mógł być już pewien swej
reputacji ekscentrycznego barbarzyńcy.
Gareth wyszarpnął rękę z. uścisku Zyerne i usiadł w pobliżu. Jego
szata zaplątała się w zakończoną lwim łbem poręcz krzesła
— Ja chyba też zostanę — oświadczył z godnością, na jaką może
się zdobyć osoba uwalniająca się od mebla.
Bond znowu wybuchnął śmiechem.
— Myślę, że nasz książę zbyt długo przebywał na północy!
Zyerne zmarszczyła nos. jak gdyby uznała ten żart za niesmaczny.
— Idź sobie, Bondzie. — Uśmiechnęła się. — Muszę porozma-
wiać z. królem. Niedługo do was dołączę. — Zebrawszy tren, ruszyła
w kierunku drzwi z brązu, za którymi mieścił się królewski przedpo-
kój. Kiedy przechodziła przez blade smugi światła wpadającego
przez okna. opale lśniące w jej woalce nasuwały skojarzenie z kro-
pelkami rosy na kwieciu jabłoni.
Zbli/yła się do grupki gnomów. Wówczas stary Dromar ponow-
nie wstał i pods/cdł do niej. Wyglądał jak ktoś. kto zbroi się na
nienawistne, ale nie dające się uniknąć spotkanie. Jednak Zyerne
odwróciła oczy i przyśpieszyła kroku; żeby odciąć jej drogę, musiał-
by za nią pobiec na swych krótkich, wykrzywionych nóżkach. Nie
zrobił tego. Stał i patrzył za nią przez chwilę: w jego bladoburszty-
nowych oczach tliły się gniewne ogniki.
— Nic nie rozumiem — rzekł Garcth znacznie później, gdy we
troje przepychali się wąskimi alejkami zatłoczonej dzielnicy Porto-
wy Targ. — Owszem, powiedziała, że ojciec jest wściekły, ale
przecież wiedział, kogo sprowadzę. I musiał wiedzieć o ostatnim
ataku smoka. — Przeskoczył przez cuchnący rybami rów ze szla-
mem, żeby uniknąć trzech marynarzy, którzy wyszli na chwiejnych
nogach z tawerny. jednej z wielu przy tej brukowanej uliczce. Omal
nie potknął się o własny płaszcz.
Kiedy Badegamus obwieścił niemal opustoszałej galerii, że król
zakończył audiencję, John i Jenny zabrali rozczarowanego i pienią-
cego się ze złości Garetha z powrotem do gościnnej kwatery, którą
przydzielono im na jednym z zewnętrznych dziedzińców pałacu.
Tam zdjęli wypożyczone szaty dworskie. John oznajmił, że zamierza
spędzić resztę dnia w mieście na poszukiwaniu gnomów.
— Gnomów? — zagadnął Gareth. bardzo zaskoczony.
— No cóz. jeśli nie przyszło to nikomu do głowy, to przynaj-
mniej ja wpadłem na pomysł, że skoro mam walczyć z tym smokiem,
będę musiał poznać układ jaskiń. — Ze zdumiewającą zwinnością
Aversin wyplątał się z gmatwaniny fałd swego okrycia; jego głowa
wynurzyła się z dwustronnego atłasu niczym potargany, niesforny
chwast. — A ponieważ jakoś' nie wypadało zwrócić się do nich na
dworze...
— Ale to spiskowcy! — zaprotestował Gareth. Przerwał poszu-
kiwania wolnego miejsca na stole, wśród nieustannie rosnących stert
książek, harpunów i lekarstw z apteczki Jenny. gdzie mógłby rzucić
naręcze staroświeckich łańcuszków i pierścieni. — Odezwanie się do
nich na dworze byłoby samobójstwem! A poza tym. chyba nie zamie-
rzasz walczyć ze smokiem w Głębi? To znaczy... — Z trudem po-
wstrzymał się od uwagi, że we wszystkich balladach pogromcy smo-
ków zabijają swych wrogów przed ich pieczarami, a nie wewnątrz.
— Jeżeli będę walczył z nim na zewnątrz, a on wzbije się
w powietrze, to wszystko skończone — odparował John, takim to-
nem, jakby mówił o strategii rozgrywania partyjki trik-traka. —
I chociaż zaświtało mi w głowie, że brniemy przez bagno spisków,
nikt nie odniesie korzyści z faktu, iż smok pozostanie w Głębi. Reszta
mnie nie interesuje. A w ogóle to zamierzasz nas poprowadzić, czy
mamy błąkać się po ulicach i rozpytywać ludzi, gdzie można znaleźć
gnomy?
Ku zaskoczeniu Jenny, i prawdopodobnie jego samego, Gareth
zaofiarował się, że będzie przewodnikiem.
— Opowiedz mi o Zyerne, Gar — powiedziała Jenny, wpycha-
jąc ręce do kieszeni kurtki. — Kim ona jest'.' Kim był jej nauczyciel?
Do jakiej należała Linii ?
— Nauczyciel? — Najwyraźniej Gareth nigdy się nad tym nie
zastanawiał. — Linii?
— Jeżeli jest magiem, ktoś musiał ją uczyć. — Jenny zerknęła
na górującego nad nią chłopca. Zboczyli z drogi, żeby uniknąć tłumu
gapiów, którzy oglądali występ pary ulicznych żonglerów. Dalej, na
placu z fontanną, gruby mężczyzna o ciemnej karnacji południowca
postawił stragan z waflami i głośno zachwalał swój towar pośród
obłoczków pary, która przesycała wilgotne, zamglone powietrze.
— Istnieje dziesięć czy dwanaście głównych Linii, zawdzięcza-
jących nazwy magom, którzy je założyli. Było ich więcej, ale niektó-
re zaczęły podupadać i w końcu zupełnie zanikły. Mój mistrz Caer-
dinn, a co za tym idzie, ja i wszyscy jego uczniowie oraz wycho-
wankowie jego nauczyciela Spaetha należą do Linii Herne. Magowi,
który wie, że wywodzę się z Linii Hcrne, mówi to bardzo wiele
o mojej mocy, o moim stosunku do mocy, o rodzajach znanych mi
czarów i o czarach, których nigdy nie użyję.
— Naprawdę? — Gareth był zafascynowany. — Nie wiedzia-
łem, że tak jest. Sądziłem, że magia jest czymś... że po prostu
człowiek rodzi się nią obdarzony.
— Tak samo jest z talentem artystycznym — odparła Jenny —
ale bez odpowiedniej edukacji nigdy nie rozwija się w pełni. Jeśli nie
poświęcisz studiom nad magią wystarczająco dużo czasu, wystarcza-
jącego wysiłku... — Urwała, uśmiechając się ironicznie do samej
siebie. — Każda moc wiąże się z określoną ceną — dorzuciła po
chwili. — I każda moc musi skądś pochodzić, ktoś musi ją przekazać.
Mówienie o własnej mocy przychodziło jej z trudem. Kwestia
budziła w niej mieszane uczucia, magia zawierała bowiem wiele
elementów, których nie obeznani z nią ludzie po prostu nie byli
w stanie pojąć. W całym swoim życiu spotkała tylko jednego czło-
wieka odnoszącego się do magii z pełnym zrozumieniem: właśnie
stał obok straganu z waflami i pozwalał, żeby cukier puder bielił mu
pledy.
Jenny westchnęła i zatrzymała się na skraju placu, żeby na niego
zaczekać. Kocie łby były lepkie od morskiej bryzy i odpadków.
Powietrze zalatywało rybami i, jak w każdym zakątku miasta Bel,
upajającą dzikością morza. Takich placów jak ten było w dzielnicy
Portowy Targ setki. Okalały go, niemal zewsząd, wysokie, chwiejące
się kamienice czynszowe, nad którymi górowały omszałe kamienie
szarej wieży z zegarem. U stóp wieży znajdowała się zaniedbana
kapliczka, mieszcząca sfatygowany wizerunek Quisa, tajemniczego
Władcy Czasu.
Na środku placu, w wyszczerbionym basenie z granitu, tryskała
fontanna. Kamienie tworzące jej brzegi były wygładzone i białe na
górze, niżej zaś — pokryte czarno-zielonym mchem, który, jak się
wydawało, porastał całe, spowite wilgotnym powietrzem miasto.
Kobiety czerpały wodę z fontanny i plotkowały. Wiatr podwiewał
ich spódnice aż do ud, ale głowy miały skromnie zakryte chustami
ze zgrzebnej wełny, które podtrzymywały im włosy.
W labiryntach stiuku i krzykliwych barw Portowego Targu cu-
dzoziemski wygląd Johna nie zwracał powszechnej uwagi. Na spa-
dzistych brukowanych uliczkach tłoczyli się przybysze z trzech
czwartych królestwa i wszystkich lądów południowych: marynarze
o podgolonych łbach i brodach jak łupiny orzechów kokosowych;
handlarze z ogrodniczej prowincji Istmark, w swoich staromodnych
łachmanach; mężczyźni i kobiety w chustach, handlarze walutą
w strojach z czarnej gabardyny i myckach, wyróżniających ich jako
Dzieci Tułacza, którym zakazano wstępu do ojczyzny; ostro wyma-
lowane dziwki; i aktorzy, żonglerzy, sprzedawcy szalików, szczuro-
łapy, kieszonkowcy, kalecy i włóczędzy. Kilka kobiet zerknęło po-
gardliwie na nie osłoniętą twarz Jenny. Drażniło ją, że odczuwa
w stosunku do nich złość.
— Ile wiesz o Zyerne? — zapytała. — W jakim charakterze
terminowała w Głębi?
¦liii
Gareth wzruszył ramionami.
— Nie wiem. Sądzę, że w Miejscach Uzdrawiania. Ponoć właś-
nie tam skupiała się największa moc Głębi — wśród ich uzdrowicieli.
Ludzie podróżowali tam wiele dni. żeby się leczyć, i wiem, iż
większość magów była powiązana z tymi miejscami.
Jenny pokiwała głową. Nawet na izolowanej północy, wśród
potomków ludzi, którzy nie wiedzieli dosłownie nic o obyczajach
gnomów, Caerdinn opowiadał z podziwem o mocy występującej
w Miejscach Uzdrawiania, w samym sercu Głębi Ylferdun.
Na dalej położonej części placu pojawiła się procesja kapłanów
Kantii itha, władcy morza. Głowy kroczących były zakryte ceremonial-
nymi kapturami, które chroniły przed ujrzeniem c/egoś nieczystego,
a rytualne kwilenie fletów prawie zagłuszało ich monotonny, cichy
śpiew. Jak wszystkie obrzędy Dwunastu Bogów, słowa i muzyka były
przekazywane ustnie z pokolenia na pokolenie od zamierzchłych cza-
sów. Tekst wydawał się niezrozumiały, a muzyka w niczym nie przy-
pominała tego. co Jenny słyszała na dworze czy gdziekolwiek indziej.
— A kiedy Zyemc przybyła do Bel? — zapytała Garetha. Mru-
czący korowód przeszedł dalej. Chłopiec zacisnął szczęki.
— Po śmierci mojej matki — odparł matowym głosem. —
Chyba... chyba nie powinienem był złościć się o to na ojca. Wtedy
nie pojmowałem, że Zyerne potrafi przyciągać ludzi nawet wbrew
ich woli. — Przez kilka chwil skupiał uwagę na wygładzaniu ręka-
wów, a potem westchnął. — Przypuszczam, że potrzebował kogoś.
Śmierć matki sprawiła, ze nic byłem dla niego zbyt życzliwy...
Jenny nie odzywała się. żeby mógł swobodnie mówić albo mil-
czeć. Z drugiego końca placu nadeszła kolejna procesja religijna:
wyznawcy jednego z południowych kultów, które mnożyły się na
Portowym Targu jak króliki. Mężczyźni i kobiety wyróżniali się
ciemną karnacją skóry; klaskali w ręce i śpiewali, podczas gdy
chudzi, androgyniczni kapłani machali długimi do pasa włosami
i tańczyli wokół figurki niesionej w relikwiarzu / taniego, różowego
perkalu. Wydawało się, że kapłani Kantiritha, odziani w ochronne
kaptury, tłoczą się mocniej, a dźwięki fletów stają się coraz głośniejsze.
Gareth obrzucił nowo przybyłych pełnym dezaprobaty spojrzę
niem. Jenny przypomniała sobie, że król Bel jest także arcykapłanem
oficjalnego wyznania; Gareth był bez. wątpienia wychowywany
w duchu ścisłej ortodoksji.
Ogólny zgiełk dawał im przynajmniej złudzenie prywatności;
zważywszy, iż nikt / tłumu nie interesował się nimi, mogli się czuć
sami. Po jakimś' czasie Garcth wrócił do swej opowieści.
— To był wypadek na polowaniu — wyjaśnił. — Obaj z ojcem
polujemy, aczkolwiek ostatnimi czasy ojciec zarzucił to zajęcie.
Matka nie znosiła polowania, ale kochała mojego ojca i jeździła
z nim, ilekroć ją o to prosił. Droczył się z nią w tej kwestii, robiąc
sobie żarty z jej tchórzostwa. Chociaż... właściwie nie żartował.
Ojciec nie cierpi tchórzy. A ona podążała za nim przez tę okropną
krainę, przywierając do siodła, i jakoś znosiła kolejne polowanie.
Kiedy było po wszystkim, przytulał ją i pytał, czy nie warto byk)
zebrać się na odwagę — coś w tym stylu. Postępowała tak, odkąd
sięgam pamięcią. Czasami okłamywała go twierdząc, że zaczyna jej
się to podobać. Zapamiętałem ją jednak w jej stroju myśliwskim; to
był aksamit koloru brzoskwini, oblamowany szarym futerkiem. Mia-
łem wtedy cztery lata i pamiętam, że tuż przed wyruszeniem w drogę
czuła tak wielki strach, że zwymiotowała.
— Z tego, co mówisz, była bardzo dzielną damą — zauważyła
Jenny.
Gareth zerknął na jej twarz i zaraz odwrócił wzrok.
— Właściwie to nie była wina ojca — kontynuował. — Ale
kiedy w końcu do tego doszło, miał takie poczucie. Koń wraz z matką
spadł na jakieś skały. Kiedy siedzi się na damskim siodle, trudno
spaść tak, żeby nie zrobić sobie krzywdy. Zmarła cztery, pięć dni
później. Ja... — Zawahał się, słowa uwięzły mu w gardle. — Po tym
wypadku nie byłem dla niego dobry.
Poprawił okulary, starając się. niezdarnie i nieprzekonująco,
zatuszować fakt. iż ociera oczy mankietem.
— Teraz, z perspektywy czasu, sądzę, że gdyby była śmielsza,
to prawdopodobnie miałaby odwagę powiedzieć mu, że nie chce
jechać — miałaby odwagę narazić się na jego szyderstwa. Może
właśnie w tym rzecz — dodał, uśmiechając się niepewnie. — Może
powinienem był zrozumieć, że i bez moich wyrzutów bardzo siebie
obwiniał — że nic powiedziałem niczego takiego, czego on sam już
nie pomyślał. — Wzruszył kościstymi ramionami. — Teraz to rozu-
miem, ale nie wówczas, gdy miałem trzynaście lat. A kiedy to
zrozumiałem, upłynęło zbyt dużo czasu, żeby cokolwiek mu powie-
dzieć. No i wtedy pojawiła się już Zyerne.
Kapłani Kantiritha znikli im z oczu, wybrawszy kręty zaułek
między zwariowanymi budowlami, które pochylały się jak pijacy.
Dzieci, które stały i gapiły się na procesję, wróciły do zabawy. John
znowu zaczął ostrożnie iść po omszałych, mokrych, ułożonych w jo-
dełkę kostkach bruku; co parę kroków zatrzymywał się, żeby popa-
trzyć na kolejne dziwo — a to na naprawiacza krzeseł, wykonującego
swój zawód na krawężniku ulicy, a to na aktorów gwałtownie gesty-
kulujących w tandetnym teatrzyku wędrownym, podczas gdy obwo-
ły wacz na zewnątrz głośno relacjonował przechodniowi pod drzwia-
mi co pikantniejsze fragmenty sztuki. Jenny pomyślała z nieco
smętnym rozbawieniem, że John nie nauczy się zachowywać tak, jak
przystało na bohatera legendy.
— Musiało być ci ciężko — rzekła.
Gareth westchnął.
— Kilka lat temu było łatwiej — przyznał. — Wtedy odczuwa-
łem w stosunku do niej czystą nienawiść. Później przezjakiś czas nie
byłem w stanie zdobyć się nawet na to. — Znowu się zaczerwienił.
— A (eraz...
Na placu nastąpiło jakieś poruszenie. Hałas, który stamtąd dobie-
gał, przypominał jazgot walczących ze sobą psów. Po chwili rozległ
się wrzask kobiety „Ty dziwko!" i Jenny szybko odwróciła głowę.
Zorientowała się, że to nie ona jest adresatką tego wyzwiska,
aczkolwiek nie zakryła twarzy woalkami. Niska gnomka, które)
miękka grzywa wyglądała w bladym słońcu jak morelowy obłok,
z wahaniem podchodziła do fontanny. Czarne jedwabne spodnie
miała podwinięte, gdyż chciała je uchronić przed kałużami na znisz-
czonym chodniku, a biała tunika, bogato haftowana, powłóczysta, ze
starannie pocerowanymi rękawami, zdradzała, że jej właścicielka,
wbrew otrzymanemu wychowaniu, żyje w nędzy. Przystanęła i ro-
zejrzała się, mrużąc oczy az do bólu, gdyż raziło ją dzienne światło;
znowu ruszyła w kierunku fontanny. W małych pulchnych rączkach
nerwowo ściskała uchwyt wiadra. Niosła je dość niezdarnie.
Ktoś inny krzyknął:
— No i co, szanowna damo, przyszłaś w odwiedziny do tych
slumsów? Zmęczyło cię siedzenie na ziarnie, które ukryłaś? Za tanie,
żeby wynająć służących?
Kobieta znowu się zatrzymała. Przechylała głowę to w jedną, to
w drugą stronę, jakby szukała swoich prześladowców, na poły ośle-
piona blaskiem dnia. Ktoś rzucił w nią psim gównem i trafił ją
w ramię. Podskoczyła, spłoszona; jej wąskie stopy w bucikach z wy-
prawionej skóry poślizgnęły się na mokrych, nierównych kamie-
niach. Przewracając się upuściła wiadro. Chodziła na czworakach
i szukała go po omacku. Jedna z kobiet pod fontanną, przy aprobacie
roześmianych od ucha do ucha towarzyszek, kopnęła je tak, aby
znalazło się poza jej zasięgiem.
— To cię nauczy gromadzić chleb, który wykupiłaś odejmując
go od ust uczciwym ludziom!
Gnomka pośpiesznie przeszukiwała teren wokół siebie. Gruba,
przekwitła kobieta, która wodziła rej wśród kumoszek przy fontan-
nie, kopnęła wiadro jeszcze dalej.
— I spiskować przeciw królowi!
Gnomka z trudem uklękła, zerkając dookoła. Jeden z malców
wyskoczył z tłumu za jej plecami i pociągnął ją za długie kosmyki.
Odwróciła się chcąc go schwytać, ale chłopak uciekł. Następny
dzieciak zamierzał zrobić z nią to samo i perspektywa uciechy tak
go pochłonęła, że nie zauważył Johna.
Gdy tylko zaczęły się problemy, pogromca smoków zwrócił się
do stojącego obok mężczyzny, wytatuowanego mieszkańca wscho-
du, który miał na sobie właściwie tylko skórzany fartuch kowala,
i podał mu trzy wafle.
— Zechciałby pan je potrzymać? — poprosił, a potem niespie-
sznie torował sobie drogę w ścisku, powtarzając uprzejmie „Przepra-
szam, proszę się przesunąć". Zdążył złapać niedoszłego prześladowcę.
Gareth mógł im powiedzieć, czego należy oczekiwać — nie tylko
dworzanie Zyerne dali się zwieść stwarzanemu przez Johna pozoro-
wi dobrodusznej naiwności. Mały zbir został całkowicie zaskoczony.
Nawet nie zdążył krzyknąć, gdy znalazł się w wodzie. Potężny plusk
zmoczył wszystkie kobiety na schodkach fontanny i większość ga-
piów. Kiedy chłopiec wypłynął na powierzchnię, wypluwając wodę
i ciężko dysząc, Aversin wyprostował się i powiedział przyjaznym
tonem:
— Twoje maniery są równie plugawe jak twój ubiór. Dziwię się,
że matka wypuszcza cię na dwór w takich rzeczach. Teraz będą
trochę czystsze, prawda?
Napełnił wiadro i odwrócił się do mężczyzny, który trzymał jego
wafle. Przez chwilę Jenny myślała, że kowal wrzuci je do fontanny,
ale ten, widząc promienny uśmiech Johna, z ponurą miną włożył mu
wafle w wolną rękę. Jakaś kobieta w tłumie warknęła:
— Gnomi kochanek!
— Dziękuję — odparł John, wciąż uśmiechając się wyzywająco.
— Przepraszam, że wrzuciłem odpadki do fontanny i w ogóle. —
Trzymając wafle w ręku, zszedł po stopniach i maszerował obok
małej gnomki przez plac w kierunku wylotu alei, skąd przyszła.
Jenny szybko udała się za nim, a wraz z nią Gareth. Zauważyła, że
nikt nie zbliża się do nich zanadto.
— John, jesteś niepoprawny — powiedziała ostrym tonem. —
Dobrze się czujesz? — To pytanie skierowała do gnomki, która
pędziła na swych krótkich, krzywych nóżkach, nie odrywając się od
cienia Zguby Smoków, który zapewniał jej ochronę.
Gnomka spojrzała na Jenny słabymi, bezbarwnymi oczami.
— Och, tak. Pięknie dziękuję. Nigdy dotąd... Zawsze chodzili-
śmy do fontanny nocą albo wysyłaliśmy dziewczynę, która dla nas
pracowała, jeśli potrzebowaliśmy wody za dnia. Tylko że ona ode-
szła. — Gnomka zacisnęła szerokie wargi, jakby wypowiedziane
przed chwilą słowa sprowokowały niemile wspomnienie.
— Nic dziwnego, jeśli była taka jak tamci — zauważył John
wychylając kciuk do tyłu, gdzie znajdował się plac. Tłum sunął za
nim groźnie, wykrzykując „Zdrajcy! Dorobkiewicze! Niewdzięczni-
cy!", a także gorsze epitety. Ktoś rzucił łbem ryby i trafił w spódnicę
Jenny, a potem wrzasnął coś o starej kurwic i jej dwóch pięknisiach.
Jenny poczuła, że ciarki przechodzą jej po grzbiecie. Była wściekła.
Inni podchwycili obraźliwe wyzwiska. Miała ochotę rzucić na nich
zły urok, ale w głębi duszy wiedziała, że są lak beznadziejni, iż żadna
klątwa nie może im bardziej zaszkodzić.
— Chcesz wafla? — zaproponował John rozbrajająco. Gnomka
wzięła zaoferowany przysmak rozdygotaną ręką.
Gareth nie odzywał się. Zażenowanie sprawiło, że był czerwony
jak burak.
Z buzią pełną cukru John powiedział:
— Mamy szczęście, że owoce i warzywa są trochę za drogie,
żeby nimi rzucać, prawda? Tędy?
Gnomka szybko schyliła głowę, znalazłszy się w cieniu wejścia
do ogromnego, podupadłego domu, wepchniętego między dwa pię-
ciopiętrowe budynki. Tylna ściana posiadłości opadała wprost do
cuchnącej brązowej wody stojącego kanału. Okna były szczelnie
zamknięte, a niszczejący stiuk pokrywały głupawe albo sprośne gry-
zmoły oraz bryzgi błota i odchodów. Jenny wyczuwała, że zza każdej
story czyjeś małe, słabe oczy trwożnie obserwują przybyszów.
Drzwi otworzyły się; gnomka wzięła wiadro i wbiegła do środka
jak przerażony kret do kopca. John szybko położył rękę na butwie-
jacych płytach, żeby nie zamknięto mu drzwi przed nosem, i wytężył
wszystkie siły. Osobnik przytrzymujący drzwi wydawał się zdeter-
minowany, a w dodatku dysponował nieźle rozwiniętymi, chara-
kterystycznymi dla gnomów mięśniami.
— Czekaj! — zawołał John błagalnym tonem, poślizgnąwszy
się na wilgotnym marmurowym stopniu. — Posłuchajcie! Potrzebuję
pomocy! Nazywam się John Aversin — przybyłem z północy, żeby
zając się (ym waszym smokiem, ale nie mogę tego zrobić bez waszej
pomocy. — Wepchnął ramię w wąską szczelinę w drzwiach. —
Proszę.
Napór na drzwi z drugiej strony ustąpił tak nagle, że John siłą
rozpędu zatoczył się do środka. Z ciemności dobiegł do niego cichy,
piskliwy, dziecinny głos, który oznajmił w archaicznej wysokiej
mowie, używanej przez gnomy na dworze:
— Wejdźcie, wy inni. Będziecie mieli kłopoty, jeśli ktoś was
zobaczy pod drzwiami domu gnomów.
Kiedy weszli do środka, John i Gareth przymrużyli oczy w ciem-
ności, ale obdarzona czarodziejskim wzrokiem Jenny od razu zorien-
towała się, że ma przed sobą starego Dromara, ambasadora na
dworze królewskim.
Za gnomem znajdowała się, skryta w cieniu, niższa sala domu.
Wybudowany w surowym stylu sprzed stulecia, kiedyś musiał wy-
glądać okazale. Jenny domyślała się, iż był to stary dwór, na którego
fundamentach wzniesiono później inne domostwa, cuchnące i prze-
pełnione. Na brudnych ścianach miejscami prześwitywały niszcze-
jące freski. Wielkość sali dowodziła, iż arystokratyczni właściciele
nic przejmowali się kosztami opalania i stać ich było na eleganckie
meble, które już dawno zostały porąbane na rozpałkę. Pomieszczenie
przypominało teraz jaskinię; było mroczne i wilgotne, a zabite de-
skami okna wpuszczały tylko kilka smug rozrzedzonego światła,
które obrysowywało przysadziste kolumny i proste mozaiki implu-
wium. Nad krętymi, staroświeckimi, pozbawionymi balustrady scho-
darni Jenny zauważyła poruszenie na galeryjce. Tłoczyły się tam
gnomy, czujnie obserwując intruzów z wrogiego świata ludzi.
W mroku ponownie dał się słyszeć cichy, dziecinny głos.
— Twoje imię nic jest nam obce. Johnie Aversinie.
— Hm, to ułatwia sprawę — przyznał John, otrzepując ręce
i spoglądając z góry na okrągłą głowę stojącego przed nim gnoma
o wyrazistych, bladych oczach, na które opadała bujna grzywa śnież-
nobiałych włosów. — Byłoby trochę niezręcznie, gdybym musiał
wszystko wyjaśniać, aczkolwiek sądzę, że obecny tu Gar mógłby
zaśpiewać ci kilka ballad.
Gnom uśmiechnął się blado — Jenny podejrzewała, że pierwszy
raz od dłuższego czasu — i patrzył na mężczyznę w okularach,
konfrontując cudowne legendy z przyziemną rzeczywistością.
— Ty pierwszy — zadecydował i wprowadził gości do wielkie-
go, chłodnego pomieszczenia, szeleszcząc pocerowaną szatą z je-
dwabiu. — Ilu ludzi wysłał twój ojciec, książę Garecie? Piętnastu?
Dwudziestu? I żaden z nich nie przyszedł tutaj ani nie zapytał
żadnego z gnomów, czy wiedzą coś o przybyciu smoka, a przecież
my widzieliśmy go najlepiej.
Gareth był zażenowany.
— Hm... otóż... gniew króla...
— A czyja to była wina, dziedzicu Uriens, kiedy rozpowszech-
niono za granicą pogłoskę, że wykończyliśmy cię?
Zapadło kłopotliwe milczenie. Gareth poczerwieniał, czując na
sobie zimne, wyniosłe spojrzenie. W końcu pochylił głowę i powie-
dział zduszonym głosem:
— Wybacz mi, Diomarze. Nawet nie pomyślałem o... o tym, co
będ/ie się mówić, albo kto weźmie na siebie winę, jeśli zniknę.
Naprawdę nie miałem o lym pojęcia. Zachowałem się nierozważnie
— chyba cały czas zachowuję się nierozważnie.
Stary gnom pociągnął nosem.
— Ach tak. — Złożył małe rączki na skomplikowanym węźle
szarfy i w milczeniu lustrował Garetha złocistymi oczami. Wreszcie
pokiwał głową i rzekł: — No cóż, Garecie z Magloshaldon, lepiej
że potykasz się o własne nogi, czyniąc dobro, niż gdybyś miał
siedzieć z założonymi rękami. — Odwrócił się i pokazał niszę
w zacienionym pokoju, gdzie przybysze dostrzegli stół z czarnego
drzewa akacjowego, mający najwyżej kilkadziesiąt centymetrów
wysokości, otoczony pękatymi, łatanymi poduszkami, które, zgod-
nie z obyczajem gnomów, leżały na podłodze. — Podejdźcie. Sia-
dajcie. Co pragniesz wiedzieć. Zgubo Smoków, o przybyciu potwora
do Głębi?
— Jakie są jego rozmiary — odparł John, gdy tylko wszyscy
usadowili się na klęczkach wokół stołu. — Słyszałem jedynie pogło-
ski. Czy ktokolwiek zna wiarygodne, konkretne liczby?
Siedząca obok Jenny gnomka powiedziała cicho:
— Górna część jego zadu sięga fryzu wyrzeźbionego nad kolu-
mnami po obu stronach łuku bramy prowadzącej z Hali Targowej do
Wielkiego Korytarza w samej Głębi. To jakieś cztery metry, wedle
miar stosowanych przez ludzi.
Jenny przez chwilę analizowała tę informację. Wreszcie odezwa-
ła się:
— Przy nie zmienionych proporcjach, liczy sobie prawie dzie-
sięć metrów.
— Zgadza się — odparł Dromar. — Hala Targowa — pierwsza
jaskinia Głębi, znajdująca się tuż za Wielkimi Bramami, które pro-
wadzą do świata zewnętrznego — ciągnie się od bram do wewnętrz-
nych drzwi Wielkiego Korytarza przez jakieś pięćdziesiąt metrów.
Smok zajmował prawie jedną piątą tej długości.
John splótł ręce na stole. Wprawdzie nie okazywał żadnych
emocji, ale Jenny wyczuła u niego lekko przyśpieszony oddech.
Dziesięć metrów to więcej, niż liczył sobie smok. który omal nie
zabił go w Wyr. Jednak w Głębi istniało wiele ciemnych krętych
odnóg, w których można było się schować.
— Czy macie mapę Głębi?
Wydawało się, że stary gnom jest urażony, jakby zapytano go
o zapłatę za noc z jego córką. Twarz mu pociemniała od zapiekłego
gniewu.
— Ta wiedza jest zakazana dla potomstwa ludzi.
John odparł cierpliwie:
— Po tym wszystkim, co wam tu zrobiono, nie mam pretensji,
że nie chcesz wyjawić tajemnic Głębi. Aleja muszę je poznać. Nie
dam sobie rady z tą bestią w otwartej walce. Muszę mieć jakieś
pojęcie o miejscu, w którym się ukrywa.
— Znalazła schronienie w świątyni Sarmendcsa. na pierwszym
poziomie Głębi — rzekł Dromar niechętnie, zmrużywszy blade oczy.
w których tliła się odwieczna podejrzliwość mniejszej, słabszej rasy.
zmuszonej przed tysiącami lat do zejścia pod ziemię, za sprawą jej
długonogich, łaknących krwi kuzynów. — To niedaleko od Wielkie-
go Korytarza, prowadzącego z bram. Władca światła był uwielbiany
przez ludzi, którzy zamieszkiwali Głębię: ambasadorów króla i ich
rodzin, i przez tych. którzy terminowali w naszym ludzie. Jego
świątynia jest blisko powierzchni, gdyż istoty ludzkie nie lubią
zapuszczać się zbyt głęboko w trzewia Ziemi. Zniechęcają się cięża-
rem kamienia; ciemność wytrąca ich z równowagi. Tam legnie smok.
Tam przyniesie swe złoto.
— Czy można się tam dostać tylnym przejściem? — zagadnął
John. — Przez siedziby kapłanów albo skarbce?
— Nie — odparł Dromar
Gnomka podałajednak inną odpowiedź:
— Tak, ale nie byłbyś w stanie go odnaleźć. Zgubo Smoków.
— Na Kamień! — Stary gnom zakręcił się wokół niej; w jego
oczach pojawiły się gniewne iskierki. — Bądź cicho, Mab! Tajemni-
ce Głębi nie są przeznaczone dla jego rasy! — Spojrzał zjadliwie na
Jenny i dodał: — Nic dla jej rasy.
John podniósł rękę, żeby uciszyć gnoma.
— Dlaczego nie znalazłbym tego przejścia?
Mab potrząsnęła głową. Marszcząc czoło, życzliwie i z odrobiną
smutku zerknęła na Aversina, okrągłymi, bladoniebieskimi oczami.
— Drogi prowadzą przez labirynty — odparła. — Tamtejsze
jaskinie i tunele tworzą skomplikowaną plątaninę, w której uczymy
się poruszać przez dwanaście do czternastu lat naszego dzieciństwa.
Ale nawet gdybyśmy mieli ci podać kolejność zakrętów, jeden
fałszywy krok wystarczyłby, żeby cię skazać na śmierć głodową
i szaleństwo, które dopada ludzi w podziemnej ciemności. Wypełni-
liśmy labirynt latarniami, lecz te latarnie są teraz wygaszone.
— Wobec tego czy możesz mi narysować mapę? — Ponieważ
dwoje gnomów tylko spojrzało na niego, nie zamierzając wyjawić
swoich sekretów, dodał: — Do diabła. Nie poradzę sobie bez waszej
pomocy! Przykro mi, że tak to wygląda, ale musicie mi zaufać, gdyż
w przeciwnym razie utracicie Głębię na zawsze!
Długie, krzaczaste brwi Dromara niemal dotknęły nasady jego
nosa.
— Niech i tak będzie — powiedział.
Ale panna Mab zrezygnowana, odwróciła się. i zaczęła wstawać.
0c/y ambasadora zapłonęły.
— Nie! Na Kamień, czy nie dość, że potomkowie ludzi chcą
wykraść tajemnice Głębi? Musisz je wyjawiać za darmo?
— Pst — odparła Mab, marszcząc twarz w uśmiechu. — Ten
pogromca smoków będzie miał dość kłopotów z potworem; nie
powinien szukać nowych kłopotów w mroku.
— Narysowaną mapę ktoś może ukraść! — upierał się Dromar.
— Na Kamień, który leży w środku Głębi...
Mab spokojnie wstała, otrząsnęła połataną jedwabną szatę i po-
wlokła się do stojaka ze zwojami pergaminów, który wypełniał róg
ciemnej sali. Wróciła z trzcinką do pisania i kilkoma arkuszami
sfatygowanego papirusu w dłoni.
— Ci. którzy, jak się obawiasz, mogliby ją wykraść, i tak znają
już drogę do środka Głębi — zauważyła łagodnie. — Skoro ten
barbarzyński rycerz przejechał taki szmat drogi z Zimowych Krain,
żeby być naszym szermierzem, byłoby nikczemnością nie zaofiaro-
wać mu tarczy.
— A ona? — Dromar wysunął w stronę Jenny krótki pulchny
palec, przyozdobiony staroświeckimi, oszlifowanymi klejnotami.—
To wiedźma. Jaką mamy pewność, że o n a nie będzie wtykała nosa
w nasze sprawy, że nie spróbuje wykraść naszych tajemnic i obrócić
ich przeciwko nam, zatruwając i plugawiąc ludzkie umysły, jak to
robili inni?
Gnomka zmarszczyła brwi i przez chwilę patrzyła na Jenny,
zaciskając wargi w zamyśleniu. Wreszcie znowu uklękła obok niej.
położyła przybory do pisania na stole i pchnęła je w kierunku
Dromara.
— Masz — o/najmiła. — Rysując te mapy, możesz nanieść to.
co ci się żywnie podoba, i pominąć to. co ci się żywnie podoba.
— A ta wiedźma? — W głosie gnoma wyczuwało się podejrzli-
wość i nienawiść. Jenny uświadomiła sobie, iż ciągłe branie ją za
Zyerne zaczynają bardzo męczyć.
— Ach — odparła panna Mab i ujęła drobne, podrapane, chło-
pięce, brązowe dłonie Jenny, a potem długo patr/yła jej w oczy.
Jenny czuła, że gnomka penetruje jej myśli, żeby ujrzeć jej byt;
niedawno ona sama robiła to z umysłem Garetha. Miała wrażenie, że
małe zimne palce, które ściskają jej dłoń. rozgrzebują drogocenny
natłok jej snów i marzeń. Zrozumiała, że gnomka jest magiem tak
jak ona.
Natychmiast zesztywniała, ale Mab uśmiechnęła się łagodnie
i pozwoliła jej wejrzeć w głębiny własnego umysłu i duszy. Były
czyste i spokojne jak woda, i niewzruszone jak woda; Jenny nie
znalazła tam goryczy, uraz ani wątpliwości, które wypełniały jej
własne serce. Rozluźniła się. Czuła zawstydzenie, jak gdyby zaata-
kowała osobę zadającą uprzejme pytanie. Pod wpływem tego mądre-
go spojrzenia topniała przynajmniej część nagromadzonej w niej
złości. Moc tamtej kobiety była znacznie większa od jej własnej,
a przy tym delikatna i ciepła jak światło słońca.
Kiedy panna Mab przemówiła, skierowała słowa do niej, nie do
Dromara.
— Boisz się o niego — rzekła miękko. — I być może tak
powinno być. — Wyciągnęła małą pulchną rączkę, żeby pogładzić
Jenny po włosach. — Pamiętaj jednak, że smok nie jest największym
złem nękającym tę ziemię, a śmierć nie jest najgorszym, co może się
przydarzyć jemu lub tobie.
Rozdział 7
W następnym tygodniu Jenny wielokrotnie wracała do podupa-
dającego domu na Portowym Targu. Dwa razy towarzyszył jej John.
który poza tym spędzał jednak większość czasu w Galerii Króle-
wskiej z Garethem, czekając na znak od króla. Wieczorami przeby-
wał z rozwydrzonymi młodymi dworzanami z otoczenia Zyerne.
Nazywał to zabawą w tańczącego niedźwiedzia. Starał się jakoś
znosić powolną udrękę oczekiwania na walkę, w której mógł postra-
dać życie. Nie należał do wylewnych osób i nie mówił o tym, ale
Jenny wyczuwała jego napięcie, gdy się kochali i gdy milczał. Był
bliski szaleństwa.
Ona sama przeważnie unikała dworu i spędzała czas w mieście
albo w domu gnomów. Chodziła tam dyskretnie, osłonięta czarami,
które miały ją ukryć przed przechodniami, bowiem w miarę upływu
dni wyczuwała, jak ohydne miazmaty nienawiści i strachu wypełnia-
ją ulice na podobieństwo zatrutej mgły.
Idąc przez dzielnicę Portowy Targ mijała duże tawerny — „Ku-
lawego Woła", „Walecznego Szczura", „Owcę w Opałach" — gdzie
bezrobotni mężczyźni i kobiety, którzy przybyli ze zniszczonych
gospodarstw, zbierali się codziennie, mając nadzieję, że ktoś wynaj-
mie ich choćby na parę godzin. Właśnie tam znajdowało się tanią siłę
roboczą — ludzi, którzy za parę miedziaków gotowi byli dźwigać
meble albo sprzątać stajnie. Jednak na skutek zimowych burz dosta-
wy kurczyły się, a wysokie ceny chleba pochłaniały resztki już i tak
skromnych funduszy, toteż niewielu było stać nawet na opłacanie
robotników. Żaden z mieszkających w mieście gnomów — a było
ich tam sporo, pomimo trudów takiego życia — nie odważył się
przejść obok „Owcy w Opałach" po południu, gdyż o tej porze
bezrobotni tracili nadzieję na zdobycie pracy i zaczynali koncentro-
wać resztki energii na upijaniu się.
I tak Jenny błąkała się po świecie mrocznych tajemnic, podobnie jak
błąkała się po wyzutych spod prawa Zimowych Krainach, żeby odwie-
dzić lady Taseldwyn, którą w języku ludzi nazywano panną Mab.
Od początku wiedziała, że gnomkajest potężniejszym magiem
niż ona. Jednak zamiast zawiści i urazy odczuwała zadowolenie, iż
po tylu latach znalazła kogoś, od kogo mogła się uczyć.
Mab była gorliwą nauczycielką w wielu kwestiach, aczkolwiek
Jenny gnomia magia wydawała się dziwna i obca, tak jak obce
okazywały się umysły gnomów. Nie mieli Linii, lecz przekazywali
całą moc i wiedzę z pokolenia na pokolenie magów sposobem,
którego Jenny nie pojmowała.
Mab opowiedziała jej o uzdrawiających czarach, z których Głę-
bia słynęła, o znajdujących się tam lekarstwach, utraconych równie
niechybnie jak smocze złoto, o zaklęciach, które utrzymywały duszę,
istotę życia, przy ciele, albo o bardziej niebezpiecznych zaklęciach,
za których sprawą wykorzystywało się życiową esencję człowieka
do wzmocnienia życia kogoś innego. Zaprezentowała jej również
inne czary magicznego podziemia — czary kryształu, kamienia
i spiralnej ciemności, których znaczenie Jenny pojmowała w nie-
wielkim stopniu. Na razie uczyła się ich na pamięć, wierząc, że wraz
z medytacjami przyjdzie wprawa i zrozumienie. Mab opowiadała jej
także o sekretach ziemi, o ruchu wody i o tym, jak myślą kamienie,
i jeszcze o mrocznych królestwach samej Głębi, o nie kończącej się
amfiladzie piec/ar, przechowujących wspaniałości, które nigdy nie
oglądały światła dziennego.
Kiedyś opowiedziała jej o Zycrnc.
— Tak, wyznaczono jej terminowanie wśród nas, uzdrowicieli.
— Westchnęła, odkładając trzystrunowy dulcymer. na którym pre-
zentowała Jenny pieśni-zaklęcia. — Była próżną dziewczynką, próż-
ną i zepsutą. Już wtedy miała talent do przedrzeźniania. Najpierw
słuchała starych, wielkich uzdrowicieli. Dysponowali mocą, o której
ona mogła tylko marzyć. Kiwała tą swoją ulizaną główką na znak
szacunku, a potem wychodziła i imitowała ich glosy, robiąc przed-
stawienie dla swoich przyjaciół w Zagłębieniu.
Jenny przypomniała sobie perlisty śmiech czarodziejki podczas
kolacji i sposób, w jaki przemknęła po schodach, żeby Dromar
pobiegł za nią i zechciał do niej przemówić.
Był wczesny wieczór. Pomimo chłodu w wielkiej sali gnomicgo
domu panowała duchota i wydawało się, że pod masywnymi łukami
i w korytarzach, o posadzkach ułożonych w szachownicę, nie ma
przewiewu. Zgiełk na ulicach ucichł; słychać było tylko bicie zega-
rów na wieżach w całym mieście i jakiś handlarz drewnem głośno
zachwalał swój towar.
Mab pokręciła głową i nadal snuła niskim głosem wspomnienia
tego, co zaszło w przeszłości.
— Niektóre dziewczęta są zachłanne na słodycze. Ona była
zachłanna na tajemnice — pragnęła mocy, którą starzy mogli jej dać.
Dokładnie zapoznała się z ukrytymi drogami wokół Miejsc Uzdra-
wiania, żeby móc węszyć i szpiegować, żeby chować się i nasłuchi-
wać w ciemności. Za moc trzeba płacić, lecz ona zabrała tajemnice
wybitniejszym od siebie i zbezcześciła je, splugawila — zatruła je,
tak jak zatruła samo serce Głębi — tak. naprawdę zatruła Głębię! —
i zwróciła całą swoją moc przeciwko nam.
Jenny zaintrygowana tymi słowami potrząsnęła głową.
— Dromar mówił coś takiego — powiedziała. — Ale jak można
splugawić czary? Możesz naruszyć własną magię, gdyż w miarę jak
nią władasz, zabarwia twą duszę, ale nie jesteś w stanie popsuć
cudzej magii. Nie mogę tego zrozumieć.
Mab spojrzała na Jenny z ukosa, jak gdyby przypomniała sobie
ojej obecności i o tym, że gość nie jest gnomem.
— I nie powinnaś rozumieć — odparła. — Te kwestie dotyczą
wyłącznie magii gnomów. To nie są ludzkie sprawy.
— Wygląda na to. że Zyerne uc/yniła z nich ludzkie sprawy. —
Jenny, która klęczała dłuższy czas na kamiennej posadzce, korzysta-
jąc jedynie z cienkiej poduszki, przeniosła ciężar ciała na pięty, żeby
dać odpocząć obolałym kolanom. — Jeśli to prawda, /e właśnie
d/ięki Miejscom Uzdrawiania opanowała sztuczki, które uczyniły ją
najpotężniejszym magiem na tej ziemi.
— Phi! — prychnęła gnomka z obrzydzeniem. — Uzdrowiciele
Głębi byli potężniejsi niż ona — na Kamień, j a byłam potężniejsza!
— Byłaś? — zapytała Jenny, zbita z tropu. — Wiem. że wię-
kszość Uzdrowicieli w Głębi poniosło śmierć na skutek nadejścia
smoka. Nie sądziłam, że pozostał lam ktoś, kto ma wystarczającą
moc, by jej się przeciwstawić. Magia gnomów różni się od zaklęć
ludzkich, ale moc to zawsze moc. Jak Zyerne zdołała zmniejszyć
twoją moc?
Mab tylko wściekle potrząsnęła głową, zamiatając jasnymi, paję-
czynowymi włosami to w przód, to w tył, a potem odparła:
— To są sprawy gnomów.
W tych dniach Jenny rzadko widywała Zyerne. ale często o niej
rozmyślała. Wpływ Zyerne przenikał dwór niby subtelny zapach jej
cynamonowych perfum; ilekroć Jenny przebywała w pałacu, wyczu-
wała jej obecność. Bez względu na sposób, w jaki Zyerne zdobyła
moc, i użytek, jaki z mej robiła, Jenny pamiętała, że nie może z nią
konkurować.
Kiedy zaniedbywała księgi magii, które udawało się Johnowi
wykraść z pałacowej biblioteki, i przesiadywała ze swoją szklaną
kulą, żeby obserwować malutkie, nieme obrazy swoich synów, do-
kazujących beztrosko na pokrytych śniegiem blankach Hołd, miała
poczucie winy. Zyerne była młoda, młodsza o co najmniej dziesięć
lal od niej; moc emanowała z niej pełnym blaskiem jak słońce. Jenny
nie doświadczała już zazdrości i nie mogła, uczciwie rzecz ujmując,
gniewać się na Zyerne, że tamta miała coś, czego me miała ona sama
— przede wszystkim dlatego, że nic chciała uciekać się do jej metod,
by uzyskać tę moc. Czuła jednak zawiść, zawiść podróżnika, który
w zimną noc zagląda do ciepłego, oświetlonego pokoju.
Ale gdy pytała Mab o Zyerne — o moc, która dawniej ustępowała
mocy Mab, lecz teraz była od niej większa, i o to dlaczego gnomy
zakazały jej wchodzić do Głębi — filigranowa czarodziejka z upo-
rem odpowiadała:
— To są sprawy gnomów. To nie ma nic wspólnego z ludźmi.
Tymczasem John chodził własnymi ścieżkami. Stał się ulubień-
cem młodych dworzan, którzy śmieli się z jego przesadnego barba-
rzyństwa i nazywali go oswojonym dzikusem, a on rozwodził się na
temat inżynierii albo życia seksualnego świń, lub cytował klasycz-
nych autorów swoim okropnym północnym akcentem. Mimo to
codziennie rano król mijał ich w galerii odwracając od nich matowe
oczy, zaś etykieta dworu zabraniała Garethowi przemówić.
— Dlaczego zwleka? — zapytał John, wynurzając się wraz z Ga-
rethem z łukowo sklepionych portyków galerii i przechodząc na
chłodny, z rzadka oświetlany słońcem, opustoszały taras po kolejnym
dniu bezowocnego wyczekiwania. Jenny, opuściwszy pusty ogród,
dołączyła do nich dyskretnie. Trzymała harfę. Grała na niej na nad-
morskich skałach, czekając na towarzyszy i patrząc, jak deszczowe
chmury suną daleko nad wodą. Zaczął się sezon wiatrów i burz; na
północy było zimno i padał deszcz ze śniegiem, ale tutaj słoneczne,
chłodne pory występowały na przemian z mgłami i ulewami. Za dnia
Jenny widziała, jak blady księżyc tonie w resztkach chmury nad
morzem. Zastanawiała się, co ją niepokoi w jego zmniejszaniu się do
rozmiarów półksiężyca. Jaskrawe szaty przechodzącej przez ogród
Zyerne i jej dworzan kontrastowały z gliniastymi barwami leżącej
ugorem ziemi. Jenny słyszała podniesiony głos czarodziejki, która
całkiem udatnie przedrzeźniała piskliwe głosy gnomów.
John ciągnął:
— Czy on ma nadzieję, że smok zaatakuje Cytadelę i oszczędzi
mu kłopotu związanego z oblężeniem ?
Gareth pokręcił głową.
— Nie sądzę. Ponoć Polycarp ustawił katapulty do miotania
nafty na najwyższych wieżycach. Smok zachowuje stosowną odle-
głość. — Jenny wyczuła w głosie księcia, pomimo zdrady ze strony
mistrza, odrobinę dumy z dawnego przyjaciela.
W przeciwieństwie do Johna, który wypożyczył dworski kostium
ze sklepu przed bramami pałacu, specjalizującego się w obsługiwa-
niu królewskich petentów, Gareth miał co najmniej kilkanaście stro-
jów. Wszystkie były nieprzyzwoicie drogie, jak przystało na dwor-
skie szaty. Tego dnia miał na sobie ubiór w kolorze krzykliwej zieleni
i pastelowej żółci. W zmiennym świetle popołudnia jego ziemista
cera również wydawała się żółta.
John nasunął okulary na nos.
— No cóż, powiem ci, że nie zamierzam tracić czasu i sterczeć
jak szczurołap, czekając, aż król zdecyduje, iż chce moich usług.
Przybyłem tu, by chronić moje ziemie i moich ludzi, a oni nie
otrzymują niczego ani od króla, który ma ich strzec, ani ode mnie.
Gareth spoglądał w roztargnieniu na ogród, gdzie nieliczna grup-
ka zebrała się wokół poplamionego marmurowego posągu. Szybko
odwrócił głowę.
— Nie możesz odejść — powiedział. Z jego głosu przebijał
strach i zatroskanie.
— A dlaczegóż by nie?
Chłopiec przygryzł wargę. Nic nie odpowiedział, tylko jeszcze
raz zerknął nerwowo w stronę ogrodu. Zyerne odwróciła się, jakby
wyczuwając jego spojrzenie, i posłała mu figlarnego całusa. Gareth
natychmiast popatrzył w drugą stronę. Wyglądał na zmęczonego,
jakby całą noc śnił koszmarne sny. Nagle Jenny zadała sobie pytanie,
czy młodzieniec wciąż jeszcze śni o Zyerne.
Ciążące jak kamień milczenie przerwał piskliwy głos Dromara.
— Mój panie Aversinie... — Gnom wyszedł na taras i z całej siły
zmrużył oczy, pomimo iż niebo było pochmurne. Mówił z waha-
niem, jakby jego własne słowa brzmiały dla niego obco. — Proszę
— nie odchodź.
John spojrzał na niego spode łba.
— Zdaje się, że dotychczas nie zaofiarowałeś mi gościny ani
pomocy, prawda?
Stary ambasador popatrzył mu w oczy.
— Narysowałem ci mapy Głębi. Na Kamień, co więcej mogę
zrobić?
— Dać mi mapy, które nie kłamią — odparł John chłodnym
tonem. — Wiesz równie dobrze jak ja, że na wyrysowanych przez
ciebie mapach są puste miejsca. A kiedy je składam, mapy różnych
poziomów oraz mapę góry i dołu, to niech mnie diabli, jeśli to nie
jest to samo miejsce na wszystkich. Nie interesują mnie tajemnice
waszej cholernej Głębi, ale nie wiem, co się zdarzy, ani czym się
skończy moja zabawa ze smokiem w chowanego w ciemnościach,
więc lepiej, żebym miał dokładną mapę.
Jego spokojny głos był zabarwiony irytacją i strachem. Najwy-
raźniej Dromar wyczuł te emocje, gdyż gniewna odpowiedź zamarła
mu na ustach. Spojrzał tylko na swoje ręce, w których ściskał węzełki
sakwy.
— Ta kwestia w żaden sposób nie wiąże się ze smokiem, ani
z tobą — odparł cicho. — Mapy są dokładne — klnę się na Kamień
w sercu Głębi. To, co zostało pominięte, jest sprawą gnomów, i tylko
gnomów — to największy sekret serca Głębi. Kiedyś jeden z potom-
ków ludzi wyszpiegował to serce i odtąd mamy powody, by gorzko
tego żałować. — Starzec znowu uniósł głowę. Jego ciemne, posępne
oczy kontrastowały ze zrośniętymi, śnieżnobiałymi brwiami. —
Błagam, abyś mi zaufał, Zgubo Smoków. Nie leży w naszej naturze
proszenie o pomoc potomków ludzi. Ale ty musisz nam pomóc.
Jesteśmy górnikami i handlarzami; nie jesteśmy wojownikami, a po-
trzebujemy wojownika. Każdego dnia ktoś z naszych jest zmuszany
do opuszczenia miasta. Jeżeli Cytadela upadnie, wielu ludzi Głębi
zostanie wymordowanych wraz z buntownikami, którzy dali im nie
tylko schronienie, ale także żywność. Wojska króla nie pozwolą im
opuścić Cytadeli, nawet gdyby chcieli to zrobić — a możesz mi
wierzyć, że sporo z nich próbowało. Tu, w Bel, cena chleba rośnie
i wkrótce umrzemy z głodu, chyba że wcześniej wymorduje nas
tłuszcza z tawern. Niebawem będzie nas zbyt mało, żeby utrzymać
Głębię, nawet gdybyśmy byli w stanie przekroczyć jej bramy.
Wyciągnął ręce; wyglądały groteskowo: były małe jak u dziecka
i pokryte starczymi węzłami, a ich biel kontrastowała z miękkimi
czarnymi fałdami dziwacznie skrojonych rękawów.
— Któż z potomków ludzi nam pomoże, jeśli nie ty?
— Och, idź sobie wreszcie, Dromar — przerwała mu Zyerne,
wyraźnym i słodkim głosem, który ciął powietrze niby srebrny nóż.
Opuściła ogród i pokonywała stopnie schodów, lekka jak pączek
migdału unoszony wiatrem, który zarzucał jej obramowane różem
woalki na ciemne, gęste kaskady włosów. — Nie dosyć, że dzień
w dzień usiłujesz dostać się do króla, to jeszcze zupełnie nie w porę
dręczysz tych biednych ludzi polityką. Może gnomy są tak pospolite,
że wieczorem gadają o interesach i wiercą dziurę w brzuchu ludziom
wyżej od nich postawionym, ale my uważamy, że po skończonym
dniu przychodzi pora na rozrywki. — Zamachała starannie wypie-
lęgnowanymi rękoma i odęła wargi, dając upust zniecierpliwieniu.
— A teraz idź sobie — dorzuciła takim tonem, jakby droczyła się
z gnomem — bo wezwę strażników.
Stary Dromar stał przez chwilę i patrzył na nią. Jego bujne siwe
włosy unosiły się jak pajęczyny wokół pomarszczonej twarzy, rozwie-
wane morskimi wiatrami. Zyerne zrobiła minę impertynenckiego dzie-
cka; przypominała rozpieszczoną dziewczynkę, która chce postawić na
swoim. Patrząc na smukłe plecy czarodziejki, Jenny wyczuwała jednak
bezczelny, pełen lekceważenia triumfalizm. Nie miała wątpliwości, że
Zyerne naprawdę posunęłaby się do wezwania strażników.
Dromar najwyraźniej również w to nie wątpił. Pełnił funkcję
monarszego ambasadora od trzydziestu lat i wiedział, że należy
spełniać rozkazy ukochanej króla. Jenny patrzyła, jak starzec sztyw-
no kroczy po szarozielonych kamieniach ogrodowej ścieżki, a Bond
Clerlock. blady i poirytowany, małpuje Dromara za jego plecami.
Zyerne, tradycyjnie, zignorowała Jenny. Wsunęła rękę pod ramię
Garetha i uśmiechnęła się do niego.
— Stary intrygant i oszczerca — rzekła. — Za godzinę muszę
się pokazać twojemu ojcu na kolacji, ale chyba mamy czas na mały
spacer brzegiem morza. Do lego czasu nie zdąży się rozpadać.
. Jenny pomyślała, że Zyerne może sobie pozwolić na taką pew-
ność — pod wpływem jej czarów chmury rozstępowały się niczym
pieski pokojowe czekające najedzenie.
Wciąż trzymając Garetha za ramię i opierając na nim gibkie ciało,
pociągnęła go w stronę stopni, którymi schodziło się do ogrodu.
Przebywający tam dworzanie od razu zaczęli się rozchodzić. W pus-
tych alejkach zalegały jedynie kupki liści, poganiane przez wiatr.
Gareth rzucił rozpaczliwe spojrzenie Johnowi i Jenny, stojącym na
tarasie — ona w przywiezionych z północy pledach i kurtce z bara-
niej skóry, on zaś w ozdobnej, błękitno-kremowej szacie z atłasu,
wypożyczonej na dworze, i w uczniowskich okularkach na nosie.
Jenny delikatnie trąciła łokciem swojego partnera.
— Idź za nimi. •
Popatrzył na nią z uśmiechem.
— A więc z tańczącego niedźwiedzia zostałem awansowany na
przyzwoitkę, która zadba o cnotę naszego bohatera?
— Nie — odparła Jenny, zniżywszy głos. — Na przybocznego
strażnika jego bezpieczeństwa. Nie wiem, co takiego jest w Zyerne,
ale on też to wyczuwa. Idź za nimi.
r
John westchnął i nachylił się, żeby pocałować ją w usta.
— Król powinien dodatkowo mi za to zapłacić. — Uścisnął ją
mocno, ale pieszczotliwie, jakby był atłasowym lwem, a potem
zaczął zbiegać po schodkach i wołać do tamtych dwojga swoim
okropnym północnym akcentem. Wiatr rozwiewał jego okrycie spra-
wiając, że wyglądał jak potężna orchidea w szarym ogrodzie.
Ostatecznie upłynął przeszło tydzień, zanim król wreszcie posłał
po swego syna.
— Zapytał mnie, gdzie byłem — rzekł cicho Gareth. — Zapytał
mnie, dlaczego nie pojawiłem się u niego wcześniej. — Młodzieniec
obrócił się i uderzył pięścią w słupek baldachimu łoża, zaciskając
zęby, żeby nie płakać ze złości i zmieszania. — Jenny, przez wszyst-
kie te dni on udawał, że mnie nie widzi!
Zakręcił się w miejscu, rozwścieczony. Skąpe wieczorne światło,
wpadające przez romboidalne szyby okna, przy którym siedziała
Jenny, łagodnie pieściło cytrynowożółty atłas dworskiej szaty mło-
dzieńca i migotało tajemniczo na okrągłych, pozbawionych fasetek
starych klejnotach, ozdabiających jego palce. Jego włosy były sta-
rannie kręcone na audiencję z ojcem i. jak to z cienkimi włosami
bywa, pozostały całkowicie proste, z wyjątkiem jednego, dwóch
kosmyków. Po audiencji założył okulary. Pobite i powyginane, nie
pasowały do wytwornego stroju; w dodatku deszcz sprawił, że szkła
zaparowały.
— Nie wiem, co robić -— rzekł zduszonym głosem. — On
powiedział... Powiedział, że pogadamy o smoku podczas następnego
spotkania. Nie pojmuję, co się dzieje...
— Czy Zyerne tam była? — zagadnął John. Siedział na wrzecio-
nowatym biurku, na którym, podobnie jak na górnym piętrze kwatery
gościnnej, gdzie mieszkał razem z Jenny, piętrzyły się stosy książek.
Po ośmiu dniach cały pokój wyglądał jak splądrowana biblioteka.
Jeden tom opierał się o drugi. John pozaznaczał ważne dla siebie
strony zapisanymi karteluszkami albo przypadkowymi częściami
garderoby, albo innymi książkami. W jednym z woluminów tkwił
nawet sztylet.
Gareth pokiwał smętnie głową.
— Na połowę pytań, które mu zadawałem, to ona udzielała
odpowiedzi. Jenny, czy to możliwe, że rzuciła na niego jakiś czar?
r
Jenny zaczęła mówić:
— Prawdopodobnie...
— Ależ oczywiście, że tak — przerwał jej John. Przechylił
wysoki taboret do tyłu, żeby oprzeć plecy o biurko. — I gdybyś nie
była tak cholernie zdecydowana oddać sprawiedliwość tej cwanej
kurewce. Jen, przekonałabyś się o tym już tydzień temu. Wejść! —
dodał, usłyszawszy ciche pukanie do drzwi.
Drzwi otworzyły się i ukazała się w nich głowa Trey Clerlock.
Na moment zawahała się. Weszła zachęcona gestem Johna. Miała
przy sobie lirę z drewna gruszy, ozdobioną gwiazdami z kości
słoniowej, które pokrywały pękate pudło rezonansowe i kołki, two-
rząc chaotyczny wzór. Biorąc instrument w ręce John promieniał
z zachwytu.
— Chyba nie zamierzasz na tym grać — jęknęła Jenny. —
Wystraszysz bydło w promieniu wielu kilometrów.
— Wcale nie — odparował John. — A poza tym jest taka
sztuczka, która umożliwia cichsze lub głośniejsze granie...
— Znasz ją?
— Mogę się nauczyć. Dziękuję ci, Trey, kochanie. Niektórzy
ludzie nie potrafią docenić brzmienia wyrafinowanej muzyki.
— Niektórzy ludzie nie potrafią docenić brzmienia, jakie wydaje
kot przejechany przez magiel — odcięła się Jenny. Następne słowa
adresowała do Garetha: — Rzeczywiście, możliwe, iż Zyernc rzuciła
na niego czar. Jednak sądząc po tym, co mi mówiłeś o uporze i sile
woli swojego ojca, trochę się dziwię, że wywiera na niego tak silny
wpływ.
Gareth potrząsnął głową.
— Nie chodzi tylko o to — powiedział. — Ja... nie wiem, jak to
wyrazić, a poza tym nie mogę być pewien, ponieważ nie miałem
okularów podczas rozmowy, ale odnoszę wrażenie, że podczas mojej
nieobecności on zmamił ł. To głupie określenie — dorzucił
usprawiedliwiająco, widząc nachmurzoną minę Johna.
— Nie — odparła Trey niespodziewanie. Zarumieniła się lekko,
gdy pozostała trójka spojrzała na nią. Wyglądała jak lalka z czerwo-
nymi policzkami. — Moim zdaniem on nie powiedział niczego
głupiego, a słowo „zmarniał" jest bardzo trafne. Uważam tak, ponie-
waż... ponieważ to samo dzieje się z Bondem.
— Z Bondem? — zapytała Jenny. W jej umyśle odżyło wspo-
mnienie wychudzonej twarzy króla. Makijaż na jego zapadniętych
policzkach łuszczył się, odsłaniając woskowatą cerę, zupełnie jak
u Bonda.
Przez chwilę wydawało się, że Trey jest bez reszty pochłonięta
wygładzaniem koronki na lewym mankiecie. Kiedy podniosła gło-
wę, w różnobarwnych puklach jej włosów zalśnił opal.
— Myślałam, że tylko mnie się tak wydaje — powiedziała cicho.
— Wiem, że stał się bardziej nietaktowny i opowiada mniej zabawne
dowcipy — tak się dzieje zawsze, gdy zaprząta sobie umysł czymś
innym. Tylko że tym razem odnoszę wrażenie, iż on nie zaprząta
sobie głowy niczym. Po prostu nie zwraca uwagi na to, co robi. Jest
taki roztargniony, zupełnie jak twój ojciec. — Spojrzała na Jenny
błagalnie. — Ale dlaczego Zyerne miałaby rzucić czar na mojego
brata? Nigdy nie musiała zabiegać o jego względy. Przecież zawsze
kręcił się przy niej. Był jednym z pierwszych przyjaciół, jakich miała
na dworze. On... on kochał ją. Śnił o niej...
— W jaki sposób? — zapylał Gareth ostrym tonem.
Trey potrząsnęła głową.
— Nie chciał mi powiedzieć.
— Czy lunatykował?
Zdumienie w oczach dziewczyny starczyło za odpowiedź.
— Skąd wiedziałeś?
Kapryśny deszcz ustał. Teraz pod oknami kwatery gościnnej było
wyraźnie słychać głosy strażników, którzy opowiadali sobie historię
o gnomie i miejskiej dziwce. Gasło nawet zamglone światło popo-
łudnia i w pokoju zapanował chłód i szarość.
— Czy nadal o niej śnisz, Garecie?
Chłopak zaczerwienił się, jakby coś go oparzyło. Pokręcił głową
i, jąkając się, odparł:
— Ja... nie kocham jej. Naprawdę jej nie kocham. Próbuję... Nie
chcę przebywać z nią sam na sam. Ale... — Bezradnie machnął ręką,
nie mogąc odpędzić zdradzieckich snów.
— Ale ona cię wzywa — łagodnie dokończyła Jenny. — Przy-
zywała cię już pierwszej nocy, gdy przebywaliśmy w jej domku
myśliwskim. Czy robiła to już wcześniej?
— Nnnnie wiem. — Gareth wydawał się wstrząśnięty, słaby i bar-
dzo przerażony, jak w dniu, w którym Jenny penetrowała jego umysł.
Miało się wrażenie, że patrzy na rzeczy, których nie chce oglądać.
II
Trey podeszła do kominka, żeby zanurzyć w ogniu zwitek papie-
ru i zapalić nim małe lampy z kości słoniowej na krawędzi stołu
Johna. Potem zgasiła płomyk. Spokojnie zbliżyła się do młodzieńca
i skłoniła go do tego, żeby usiadł obok niej na brzegu osłoniętego
kotarami łoża.
Po dłuższej chwili Gareth rzekł:
— Możliwe, że tak. Kilka miesięcy temu zaprosiła mnie do
swojego skrzydła pałacowego, gdzie miałem zjeść kolację z nią
i z moim ojcem. Nie poszedłem. Bałem się. że ojciec będzie na mnie
wściekły za to, że zignorowałem to zaproszenie, ale później powie-
dział coś, co sprawiło, iż zacząłem się zastanawiać, czy w ogóle
o nim wiedział. To zabiło mi ćwieka. Pomyślałem... — Zaczerwienił
się jeszcze mocniej. — Właśnie wtedy przyszło mi na myśl, że ona
może być we mnie zakochana.
— Widziałem tego rodzaju związki między wilkami i owcami,
ale taki romans zazwyczaj jest trochę jednostronny — zauważył
John, drapiąc się po nosie. — Co stanęło ci na przeszkodzie?
— Polycarp. — Gareth bawił się fałdami swego okrycia, które
odbijało światło lampy, dochodzące przez kotary łoża. — Zawsze mi
mówił, żebym się jej wystrzegał. Dowiedział się o kolacji i namówił
mnie, żebym lam nie szedł.
— No cóż, niewiele wiem o magii i tych wszystkich sprawach,
ale mogę ci powiedzieć, chłopcze, że być może uratował ci życie. —
Oparty o krawędź biurka, John napiął mięśnie pleców i cicho grał
melodię na lirze.
Gareth potrząsnął głową. Był zbity z tropu.
— Ale dlaczego? Nie minął nawet tydzień, a on usiłował nas
zabić — i mnie, i mojego ojca.
— Jeżeli to był on.
Chłopiec wytrzeszczył oczy. Na jego twarzy powoli odmalował
się strach, będący skutkiem zrozumienia nowych ('aktów.
— Ale ja go widziałem — szepnął.
— Skoro potrafiła przybrać postać kota albo ptaka, zamiana
w mistrza Halnath byłaby w zasięgu jej możliwości, prawda? Jen?
— John rozejrzał się po pokoju.
Jego towarzyszka siedziała z ramieniem na wysuniętym kolanie,
opierając brodę o nadgarstek.
— Nie przybrałaby jego rzeczywistej postaci — rzekła spokój-
nie. -— Wystarczyłoby stworzyć złudzenie. Zmiana kształtu wymaga
ogromnej mocy — no, ale Zyerne posiada ogromną moc.
Jakkolwiek to zrobiła, sam czyn jest logiczny. Gdyby Polycarp
zaczął się domyślać jej zamiarów wobec Garetha, to natychmiast by
go zdyskredytowało i usunęło w cień. Czyniąc z ciebie świadka, Gar,
zyskiwała pewność, że mu nie pomożesz. Musiała wiedzieć, jak
bolesna byłaby ta zdrada.
Gareth szepnął jak odrętwiały:
— Nie! — Poraziła go świadomość, jak strasznego czynu się
dopuścił.
W ciszy zabrzmiał łagodny głos Trey.
— Tylko czego ona chce od Garetha? Rozumiem, że trzyma się
króla, bo bez jego wsparcia byłaby — no, może nie byłaby nikim,
ale z pewnością nie mogłaby żyć tak, jak żyje teraz. Ale dlaczego
zamierza usidlić Garetha? I czego chce od Bonda? On w ogóle do
niej nie pasuje... Przecież wiesz, że jesteśmy bardzo mało znaczącym
rodem. Nie dysponujemy jakąkolwiek władzą polityczną, a i nasze
finanse nie przedstawiają się imponująco. —Na jej wargach pojawił
się smutny uśmiech. Dotknęła różowej koronki mankietu. — To
wszystko... Oczywiście trzeba zachowywać pozory; Bond usiłuje
dobrze mnie wydać za mąż, ale w gruncie rzeczy nie mamy niczego,
co mogłoby zainteresować Zyerne.
— Ale dlaczego ich niszczy? — zapytał Gareth, tonem pełnym
troski o własnego ojca. — Czy wszystkie czary prowadzą do tego?
— Nie — odparła Jenny. — Właśnie to mnie zdumiewa. Nigdy
nie słyszałam o poważnym zaklęciu, które nie tylko zniewala umysł
ofiary, ale w dodatku niszczy jej ciało. Ale też nigdy nie słyszałam
o zaklęciu zniewalającym tak mocno jak urok, który rzuciła na
twojego ojca, Garecie, ani o zaklęciu działającym lak długo. Jednak-
że magia Zyerne wywodzi się z magii gnomów i nie jest podobna do
magii ludzi. Możliwe, że pośród ich sekretów jest taki, który dotyczy
esencji cudzego życia, oplatają niby wici powoju, zdolne do znisz-
czenia podwalin kamiennej budowli. Ale przecież — dokończyła,
zniżywszy głos — nie ulega wątpliwości, że aby zdobyć taką władzę
nad nim, musiała przede wszystkim uzyskać jego zgodę.
— Jego zgodę? — wykrzyknęła Trey z przerażeniem. — Ale jak
on mógł się zgodzić? Czy ktokolwiek mógłby się zgodzić na coś
takiego?
Jenny odnotowała z zaciekawieniem, iż Gareth nie odzywa się.
W drodze na północ miał okazję przyjrzeć się, choćby na krótko,
zwierciadłu własnej duszy, a ponadto znał Zyerne.
Jenny wyjaśniła:
— Tak głębokie ingerowanie w cudzy byt zawsze wymaga
zgody ofiary. Zyerne potrafi zmieniać postać — obowiązuje ta sama
zasada.
Trey potrząsnęła głową.
— Nie rozumiem.
Jenny westchnęła i, wstając z miejsca, podeszła do dwojga mło-
dych ludzi, którzy siedzieli obok siebie. Położyła dłoń na ramieniu
dziewczyny.
— Osoba przybierająca różne postacie potrafi zmienić cudzy byt,
tak jak zmienia własny byt. Wymaga to ogromnej mocy, a przede
wszystkim trzeba w jakiś sposób uzyskać zgodę ofiary. Ofiara może się
opierać, chyba że czarownicy uda się znaleźć jakiś słaby punkt, jakiegoś
ukrytego demona — cząstkę bytu, która pragnie ulec przemianie.
Gęstniejący mrok na zewnątrz sprawiał, że twarz dziewczyny
w świetle lampy wydawała się jeszcze bardziej złocista, niby miód.
W ocienionych długimi, gęstymi rzęsami oczach Jenny wyczyty wała
zarówno strach, jak i fascynację, to częściowe zrozumienie, które jest
pierwszym cichym zwiastunem zgody.
— Myślę, że stawiłabyś opór, gdybym usiłowała zamienić cię
w potulnego pieska, zakładając, iż dysponowałabym taką mocą.
W twojej duszy jest bardzo niewiele z potulnego pieska, Trey Cler-
lock. Ale gdybym miała przemienić cię w konia — roczną źrebicę,
szarą siostrę morskich bryz — sądzę, że udałoby mi się uzyskać twoją
zgodę na to.
Trey gwałtownie odwróciła oczy i wtuliła głowę w ramię Gare-
tha. Młodzieniec objął ją w opiekuńczym geście, najlepiej jak umiał,
zważywszy że siedział na zwisających końcach swoich obfitych
rękawów.
— Na tym polega moc zmieniania kształtu i niebezpieczeństwo
— mówiła Jenny, zniżając głos w cichym pokoju. — Gdybym
przemieniła cię w źrebicę, Trey, twoja esencja życiowa byłaby
esencją konia, a twoje ciało ciałem klaczy; twoja miłość i pożądanie
byłyby takie jak u młodego, chyżego zwierzęcia. Przez jakiś czas być
może pamiętałabyś, kim byłaś, ale nie zdołałabyś odnaleźć drogi
i!
powrotnej do dawnego wcielenia. Myślę, że byłabyś szczęśliwa jako
źrebica.
— Przestań — szepnęła Trey i zatkała uszy.
Garcth mocniej ją objął. Jenny milczała. Po chwili dziewczyna
ponownie uniosła głowę. W jej ciemnych oczach odbijały się wzbu-
rzone głębie marzeń.
— Przepraszam — powiedziała. — To nie ciebie się obawiam.
Boję się samej siebie.
— Wiem — odparła Jenny łagodnie. — Ale czy teraz rozumiesz?
C/y rozumiesz, co ona mogła zrobić twojemu ojcu. Garecie? Czasami
mniej bólu sprawia rezygnacja z wysiłku i poddanie się woli cudzego
umysłu. Kiedy Zyernc osiągnęła moc. nie była w stanie zdobyć takiej
władzy nad tobą, gdyż nie zbli/ałeś się do niej, żeby jej to umożliwić.
Nienawidziłeś jej i byłeś tylko chłopcem — nie mogła cię skusić, tak
jak kusi mężczyzn. Ale kiedy stałeś się mężczyzną...
— Myślę, ze jest to godne pogardy — stwierdziła Trey. Tym
razem to ona objęła Garetha w opiekuńczym geście.
— Ale stanowi dla niej niezły sposób zachowywania wład/y —
zauważył John. opierając ramię o lirę, którą trzymał na kolanach.
— Wciąż nie jestem pewna, co takiego zrobiła — rzekła Jenny
— Zresztą to i tak nie wyjaśniałoby, dlaczego zrobiła to samo
Bondowi. Gdybym mogła zobaczyć się z królem, porozmawiać
z nim, dowiedziałabym się czegoś...
— Babko Boża, on prawie nie odzywa się do własnego syna. a co
dopiero do mnie albo do ciebie — odparł John. Zastanowił się nad
własnymi słowami. — To może być powód, dla którego nie rozma-
wia ani ze mną, ani z tobą. Zerknął na Garetha płonącym wzrokiem.
— Wiesz, Gar, zdaje mi się, że im dłużej na to wszystko patrzę, tym
większą mam ochotę pogadać z twoim ojcem.
Rozdział 8
W śmiertelnej ciszy, która zaległa nad ogrodami, zejście Garetha
z muru było hałaśliwe jak parzenie się wołów w suchych zaroślach.
Jenny skrzywiła się, gdy chłopak spadł na ostatnim metrze w krzaki.
Ukryta w cieniu porastającego mur bluszczu, dostrzegła błysk szkieł
okularów i usłyszała zduszony głos:
— Zapomniałeś krzyknąć „Jest jedenasta i wszystko idzie do-
brze", mój bohaterze!
Po chwili rozległ się cichy szelest bluszczu. Jenny wyczuła, że
John ląduje na ziemi. Ostatni raz zerknęła na ciemny ogród, ledwo
widoczny przez splątane gałęzie nagich dr/ew. a potem zsunęła się,
żeby dołączyć do swoich towarzyszy. Dojrzała niezdarną postać
Garetha, odzianą w rdzawy aksamit. John pozostawał prawie niewi-
doczny; chaotyczny deseń jego pledów stapiał się z barwami nocy.
— Tam — szepnął Gareth, wysuwając głowę w kierunku dalej
położonego krańca ogrodu, gdzie w niszy między dwoma trójlistny-
mi łukami okien płonęło światełko. Jego promyki migotały na mo-
krej trawie niby rzucone niedbale monety.
Gareth wysforował się naprzód, ale John dotknął jego ramienia
i wyszeptał:
— Myślę, że jeśli to tylko włamanie, lepiej będzie wysłać kogoś
na zwiad. Schowam się w cień i obejdę mur z trzech stron. Kiedy
będę na miejscu, zagwiżdżę raz, jak kozodój. W porządku?
Już zbierał się do drogi, kiedy Gareth chwycił go za rękaw.
— A jeśli usłyszymy gwizd prawdziwego kozodoja?
— O tej porze roku? — odparł John i niczym kot, zniknął
w mroku.
Jenny patrzyła, jak kluczył między kratkowanymi cieniami krze-
wów, które ozdabiały z trzech stron prywatną rezydencję króla.
Widząc, jak Gareth wyciąga szyję, zorientowała się, że młodzieniec
stracił go z oczu niemal natychmiast.
W pobliżu sklepionych przejść różowe światło latarni prześlizg-
nęło się po oprawce okularów, na moment obrysowując lśniące kolce
i koniec czyjegoś długiego nosa. Doszedłszy do wniosku, że jego
towarzyszowi nic nie zagraża, Gareth zaczął iść, ale Jenny cicho
przyciągnęła go. John jeszcze nie zagwizdał.
W chwilę później w łukowo sklepionym przejściu pojawiła się
Zyerne.
Wprawdzie John stał w odległości niespełna dwóch metrów od
niej, ale z początku go nie zauważyła, gdyż zamarł niby wąz w listo-
wiu. Twarz czarodziejki, opromieniona łagodnym, morelowym
światłem, wyrażała to samo nasycenie, które Jenny obserwowała
w pokoiku na górze w domku myśliwskim nieopodal Wildspae —
była to wielka satysfakcja wywołana całkowicie intymną rozkoszą.
Podobnie jak wówczas, Jenny poczuła, że ciarki przechodzą jej po
grzbiecie, i aż zadygotała ze strachu.
W tym momencie Zyerne odwróciła głowę. Spłoszył ją widok
Johna, stojącego nieruchomo tak blisko niej, ale zdobyła się na
uśmiech.
— No proszę. Przedsiębiorczy barbarzyńca. — Potrząsnęła roz-
puszczonymi, nie osłoniętymi włosami, których zabłąkane kosmyki
przylegały do wpadniętego policzka niczym zaproszenie do piesz-
czot. — Bez wątpienia pora jest trochę późna na składanie wizyt
królowi.
— Z tego co słyszałem, spóźniliśmy się o kilka tygodni. —
Aversin podrapał się po nosie, zakłopotany. — Ale lepiej późno niż
wcale, jak powiedział tata na ślubie dziadka.
Zyerne zaniosła się przymilnym, chrapliwym śmiechem. Jenny
wyczuła, że stojący obok niej Gareth drży, jakby uwodzicielski
chichot przypominał mu o złych snach.
— A także bezczelny barbarzyńca. Czy twoja kochanka przysła-
ła cię, żebyś się przekonał, że Uriens dał się uwikłać w jakieś inne
czary oprócz własnej głupoty i lubieżności?
Uszu Jenny dobiegł syk Garetha. Młodzieniec był wściekły i za-
szokowany słysząc pospolite słowa, wypowiadane z taką swobodą
przez różowe wargi czarodziejki. Jenny zastanawiała się, dlaczego
ona sama nie odczuwa zdziwienia.
John tylko wzruszył ramionami i powiedział łagodnie:
— Nie. Po prostu czekanie nie jest moją specjalnością.
— Aha. —Uśmiechnęła się szerzej, leniwie i zmysłowo. Wyda-
wało się, że jest trochę zawiana, ale nie śpiąca, jak pijane osoby.
Promieniowała szczęściem, tak jak tamtego pierwszego ranka w ga-
lerii króla. Była pełna życia, a zarazem niedbale wyniosła; nic nie
mąciło jej dobrego samopoczucia. Kiedy podeszła do Johna, latarnia
w wyłożonej płytami wnęce obrysowywała jej profil bursztynową
kreską. Jenny znowu ścisnął lęk, jakby John stał nieświadomy śmier-
telnego zagrożenia. — Barbarzyńca, który je rękami i niewątpliwie
kocha się nie zdejmując butów.
Zyerne dotknęła jego barków pieszczotliwym ruchem, wymacu-
jąc muskuły i kości pod skórzanym kubrakiem i pledami. Jednak
Aversin cofnął się o krok wytwarzając dystans między nimi, podob-
nie jak niegdyś" ona w stosunku do Dromara. I podobnie jak Dromar,
nie zdecydowała się udać za nim.
Odezwał się do niej z przesadnie rozwlekłym północnym akcen-
tem:
— Rzeczywiście, przez ten brak ogłady cierpię na bezsenność.
Ale nie przybyłem na południe, żeby wytwornie jeść i kochać się.
Powiedziano mi, że ten smok zjada tutejszych mieszkańców.
Znowu zachichotała złowieszczo.
— Otrzymasz sposobność zabicia go, kiedy wszystko będzie
gotowe. Uderzanie we właściwym czasie jest cywilizowaną sztuką,
mój barbarzyńco.
— Tak — zgodził się John, którego ciemna sylwetka wyraźnie
rysowała się na złocistym tle. — Miałem mnóstwo czasu, żeby ją
studiować tutaj, wraz z innymi cywilizowanymi sztukami, jak kur-
tuazja i życzliwość wobec petentów, nie mówiąc o honorze i dotrzy-
mywaniu wierności ukochanemu, zamiast zalecania się do jego syna.
Jenny zauważyła, że Zyerne sztywnieje. Zanim odzyskała mowę,
upłynęły może trzy uderzenia serca. Głos Zyerne był nadal słodki,
ale przypominał zbyt wysoko nastrojoną strunę harfy.
— A cóż ci do lego, Johnie Aversinie? Tu, na południu, takie
postępowanie jest czymś normalnym. W żaden sposób nie przeszko-
dzi ci ono w zyskaniu chwały. I tylko to powinno cię obchodzić.
Powiem ci, kiedy przyjdzie właściwa pora, aby wyruszyć. Posłuchaj
mnie, Aversinie, i daj wiarę moim słowom. Znam tego smoka.
Zabiłeś jednego robaka — nie napotkałeś Morkeleba Czarnego,
smoka Ściany Nast. Jest potężniejszy od czerwia, którego załatwiłeś,
potężniejszy, niż jesteś w stanie sobie wyobrazić.
— Domyślałem się tego. — John uniósł okulary. Różowe świat-
ło odbijało się od kolców jego naramienników jak od czubków
włóczni. — Wygląda na to, że po prostu będę musiał zabić go tak,
jak potrafię.
— Nie — odparła. Słodycz jej głosu zaprawiała zgryźliwa iro-
nia, jakby miała w ustach zatruty cukierek. — Nie potrafisz. Wiem
o tym, w przeciwieństwie do ciebie i tej twojej zdziry. Myślisz, że
nie wiem, że te cuchnące gównozjady, gnomy, okłamały cię? Ze
odmówiły dania ci prawdziwych map Głębi? Ja znam Głębię, Johnie
Aversinie — znam każdy jej tunel i przejście. Znam samo serce
Głębi. Znam również wszystkie czary ochronne i wytwarzające
złudzenia, a możesz mi wierzyć, że będziesz ich potrzebował w wal-
ce z rozwścieczonym smokiem. Będziesz potrzebował mojej pomo-
cy, jeśli chcesz odnieść zwycięstwo — będziesz potrzebował mojej
pomocy, jeśli masz ujść z życiem. Powiadam: zaczekaj, a otrzymasz
tę pomoc. A potem, mając do dyspozycji łupy z Głębi, wynagrodzę
cię hojniej, niż mógłby marzyć największy nawet skąpiec.
John lekko przechylił głowę na bok.
— Ty mnie wynagrodzisz?
W ciszy przesiąkniętej morskim zapachem nocy było słychać, jak
kobieta z trudem łapie oddech.
— Dlaczego to ty masz dzielić skarby gnomów? — dopytywał
się John. — Przewidujesz zdobycie Głębi, gdy tylko usunie się
smoka?
— Nie — odparła, zbyt pośpiesznie. — To znaczy... Z pewno-
ścią wiesz, że gnomy zrobiły się tak zuchwałe, iż zaczęły spiskować
przeciw Jego Królewskiej Mości? Nie są już tak silne, jak dawniej,
przed przybyciem Morkeleba. Te, których nie wyrżnięto, są podzie-
lone i słabe. Wiele opuściło to miasto, tracąc wszelkie prawa, no
i dobrze, że ich nie ma.
— Gdybym został potraktowany tak, jak one zostały potrakto-
wane na moich oczach, to też bym wyjechał — zauważył John,
opierając ramię o niebiesko-zółte płyty sklepienia.
— Zasłużyły na to — odparła jadowicie. — Przeszkodziły mi
w... — Urwała, a potem, bardziej rzeczowym tonem, dodała: —
Przecież wiesz, że otwarcie sympatyzują z buntownikami z Halnath
— albo przynajmniej powinieneś o tym wiedzieć. Byłoby głupotą
pozbywać się smoka przed zdemaskowaniem ich spisków. To tylko
wzmocniłoby ich pozycję; znowu korzystałyby ze swoich skarbów
i zajmowały się nowymi intrygami.
— Wiem, ze król i ludzie wiedzą wyłącznie o knowaniach
gnomów — odparł Aversin spokojnie. — A z tego co słyszę, gnomy
w Cytadeli nie mają dużego wyboru, jeśli chodzi o opowiedzenie się
po którejś ze stron. To, że Gar ruszył w podróż, musiało być dla ciebie
prawdziwym dobrodziejstwem; król był tak zdenerwowany, że uwie-
rzyłby prawie we wszystko. I przypuszczam, że byłoby nierozsądne
pozbywać się smoka przed opuszczeniem królestwa przez tak liczne
zastępy gnomów — może uda się znaleźć pretekst, żeby pozbyć się
reszty. Chodzi o to, żeby nie mogły powrócić do swoich twierdz,
zwłaszcza że mógłby chcieć to uczynić ktoś inny.
Nastąpiła chwila ciszy. Jenny zauważyła, jak światło szybko
prześlizguje się po jedwabnym rękawie Zyerne, gniewnie ściskanym
małymi palcami, zostawiając zmarszczone fałdy niby szlak niewi-
dzialnych myśli.
— To są kwestie administracji państwowej wyższego szczebla,
Zgubo Smoków. Prawdę mówiąc, ty nie masz z nimi nic wspólnego.
Powiadam ci, bądź cierpliwy i czekaj, dopóki nie dam ci znać, że
nadeszła pora, abyśmy razem udali się do Głębi, ty i ja. Obiecuję, że
nie zostaniesz pozbawiony okazji do zabicia smoka.
Znowu podeszła do Johna. Brylanty na jej rękach rzucały ogniste
refleksy na jego matowe pledy i skórzany kubrak.

— Nie — odparł Aversin niskim głosem. — A ty nie zostaniesz
pozbawiona wizyty w Głębi, zważywszy, że zrobiłem całą jatkę za
ciebie.. To ty wezwałaś smoka, prawda?
— Nie. — Odpowiedź przypominała trzask zmrożonej gałązki.
— Naturalnie, że nie.
— Czyżby, kochanie? Wobec tego masz szczęście, że nadciąg-
nął akurat w takim momencie, kiedy marzyło ci się sprawowanie
władzy bez króla, na wypadek gdybyś mu się znudziła albo gdyby
umarł. Że nie wspomnę o tej obfitości złota.
Patrząc na uniesioną dłoń Zyerne, Jenny miała wrażenie, że
palący gniew czarodziejki jest jak niewidoczna eksplozja rozsadza-
jąca ogród. Ściśnięte gardło nie pozwalało jej wydać okrzyku pr/e-
rażenia ani nawet ostrzec Johna. Zresztą wiedziała, że nawet nie
zdąży się ruszyć z miejsca, żeby pomóc, a ponadto nie dorównywała
tej młodej kobiecie w dziedzinie magii. Oparty plecami o kamienny
łuk, Aversin mógł jedynie zasłonić twarz ramieniem, gdy z ręki
Zyerne trysnął biały ogień. Syczący trzask w powietrzu przypominał
wyładowanie elektryczne. Płomień ognia, intensywnie biały, o nie-
mal sinej obwódce, osmalił każdy okruch kamienia i każdą kępkę
mchu na chodniku, a także obrysował bezbarwnym blaskiem każdy
woskowaty płatek zimowych róż. Powietrze było przesycone zapa-
chem ozonu i nadpalonych liści.
Po dłuższej chwili John odsłonił twarz. Pomimo iż Jenny stała na
drugim końcu ogrodu, zauważyła, że Aversin dygocze. Sama miała
nogi jak z waty; była wstrząśnięta i przerażona, i czuła, że zemdla-
łaby, gdyby nie paniczny strach przed Zyerne. Przeklinała siebie za
brak dostatecznej mocy. John stał przed Zyerne. Nie ruszał się.
Pierwsza odezwała się Zyerne. Jej głos zabrzmiał jak triumfalna
fanfara.
— Zanadto się wywyższasz, Zgubo Smoków. Nie jestem jedną
z twoich rozczochranych ulicznic, żebyś mógł odzywać się do mnie
bezkarnie. Jestem prawdziwą czarodziejką.
Aversin nic nie odpowiedział. Ostrożnie zdjął okulary i przetarł
oc/.y. Znowu włożył okulary i milcząc przyglądał się kobiecie w ską-
pym świetle ogrodowej latarni.
— Jestem prawdziwą czarodziejką — powtórzyła cicho Zyerne
Wyciągnęła do Johna ręce; pociągnęła go za rękawy małymi palca-
mi, a do jej słodkiego głosu zakradła się chrapliwa nuta. — Kto
mówi, że nasz sojusz musi być tak pełny agresji. Zgubo Smoków?
Nie musisz spędzać czasu na niecierpliwej szarpaninie. Mogę ci
uprzyjemnić czekanie.
Jednak gdy dotknęła jego twarzy delikatnymi dłońmi. Aversin
złapał ją za cienkie nadgarstki i odsunął na odległość ramienia. Przez
moment stali w takiej pozycji, zwróceni twarzami do siebie. W ciszy
słychać było jedynie ich przyśpieszone oddechy. Zyerne utkwiła
oczy w mężczyźnie, zgłębiając jego umysł i szukając jakiegoś słabe-
go punktu. Jenny wiedziała o tym; przypomniała sobie, że tak samo
postąpiła z Garethem.
W końcu Zyerne wyrwała się z uścisku Johna. zakląwszy szpetnie
— A więc — szepnęła — ta upacykowana ochrą suka potrafi
przynajmniej rzucać czary wywołujące ruję. zgadza się? Zważywszy
jak wygląda, nie ma innego wyjścia. Ale pozwól, że coś ci powiem.
Zgubo Smoków. Czy ci się to podoba, czy nie. kiedy wyruszysz na
spotkanie smoka, to ja będę jechała u twojego boku, nie ona. Bę-
d/iesz potrzebował mojej pomocy i udasz się w drogę, kiedy ja
wyrażę taką wolę, kiedy powiem królowi, żeby cię puścił — nie
wcześniej. Zatem opanuj choćby w małym stopniu cywilizowaną
sztukę czekania, mój barbarzyńco, albowiem bez mojej pomocy
w walce z Morkelebem niechybnie zginiesz.
Odstąpiła od niego i przeszła pod oświetlonym łukiem. Wyciąg-
nęła rękę, żeby zabrać ze sobą latarnię. W jej miodowym blasku
twarz czarodziejki wyglądała delikatnie i niewinnie jak u siedemna-
stoletmej dziewczyny, nietknięta gniewem ani perwersją. małostko-
wością ani mściwością. John obserwował ją stojąc jak przyrośnięty
w miejscu. Na jego obliczu, niby diamentowa mgła, perliły się
kropelki potu. Nie wykonywał żadnych ruchów, tylko rozcierał ręce,
na których widniały cienkie, bolące blizny po oparzeniach.
W chwilę później w oknie za jego plecami zapłonęło łagodne
światło. Przez wonne listowie i winorośl, które oplatały filigranową
kratę, Jenny mignęło wnętrze pokoju. Wydawało jej się, że dostrzeg-
ła freski na ścianach, kosztowne naczynia ze złota i srebra, a także
blask złotych i srebrnych nici haftów, którymi były pokryte kotary
łoża. W łóżku leżał jakiś mężczyzna; poruszał się lekko, nękany
niespokojnym snem. Jego złociste włosy, rozrzucone na wyszywa-
nych poduszkach, utraciły połysk i barwę. Twarz miał wychudzoną,
pozbawioną życia; było to oblicze człowieka, którego pocałował
wampir.
— Miałaby się z pyszna, gdybyś wyjechał dziś wieczorem! —
grzmiał Gareth. — Gdybyś wrócił na północ i zostawił ją, żeby sama
walczyła z tym swoim żałosnym robalem, skoro tak bardzo tego
chce!
Zakręcił się na pięcie i kolejny raz przeszedł po dużej komnacie
gościnnej kwatery. Był tak wściekły, że niemal bełkotał. Wydawało
się, że w tym gniewie zapomniał o strachu, jaki wzbudzała w nim
Zyerne. i chęci schronienia się przed nią; zapomniał o długiej podró-
ży do Zimowych Krain i rozpaczliwym pragnieniu, by urzeczywist-
nić jej cel. Jenny obserwowała wybuchy młodzieńca z okna. Nie
zdradzała żadnych emocji, ale w jej umyśle odbywała się szaleńcza
gonitwa myśli.
John podniósł głowę znad instrumentu.
— To by nie wystarczyło, mój bohaterze — rzekł spokojnie. —
Smok jest teraz tutaj, bez względu na to, jak i dlaczego się tu zjawił.
Tak jak powiedziała Zyerne. tutejsi ludzie to nie mój kłopot, ale nie
mogę wyjechać i zostawić ich na pastwę smoka. Poza gnomami,
należy jeszcze wziąć pod uwagę wiosenne zasiewy.
Chłopak zatrzymał się w miejscu i wytrzeszczył oczy.
— Co?
John wzruszył ramionami, wciąż strojąc lirę.
— Żniwa minęły — zauważył. — Jeżeli wiosną smok będzie
nadal przebywał w tej krainie, nie będzie można nic zasiać i wtedy,
mój bohaterze, zobaczysz prawdziwy głód w tym mieście.
Gareth milczał. Jenny odgadła, że nigdy nie brał czegoś takiego
pod uwagę. Najwyraźniej nigdy w życiu nie zabrakło mu pożywienia.
— Poza tym —ciągnął John —jeśli gnomy nie wrScą do Głębi
wystarczająco szybko, Zyerne zniszczy ich tutaj, jak się wyraził
Dromar, i zniszczy twojego przyjaciela Polycarpa w Cytadeli.
Wprawdzie Dromar zarzekał się, iż nie dopuści nas do serca Głębi,
ale i tak gnomy robią dla nas, co mogą, i moim zdaniem Polycarp
uratował ci życie albo przynajmniej uchronił przed losem, jaki przy-
padł w udziale twojemu ojcu, który jest pod tak silnym wpływem
czarów Zyerne, że stracił rachubę czasu. Nie, ten smok musi zostać
zabity.

— Ależ właśnie w tym rzecz — spierał się Gareth. — Jeżeli
zabijesz smoka, nikt nie przeszkodzi jej w zdobyciu Głębi, a potem
padnie Cytadela, ponieważ będą mogli zaatakować ją od tyłu. —
Popatrzył na Jenny z zatroskaniem. — Czy to możliwe, że ona
przywołała smoka?
Jenny nic nie odpowiedziała. Rozmyślała o straszliwej mocy,
którą czuła w ogrodzie, i odrażającej, perwersyjnej odmianie Zyerne
w oświetlonym pokoju w domku myśliwskim.
— Nie wiem — rzekła. — Po raz pierwszy słyszę, że ludzka
magia jest w stanie wpływać na smoka. No, ale Zyerne czerpie swą
magię od gnomów. Nigdy nie słyszałam o czymś takim...
— „...Pazury ma kogucie, chomąto jak koń..." — powtórzył
John. — Czy jest możliwe, że ona ma władzę nad smokiem za
pośrednictwem jego imienia? Przecież dobrze je zna.
Jenny potrząsnęła głową.
— Nosi imię Morkeleb tylko w języku ludzi. Ludzie nazywają
Azwylcartusherandsa Dromarem, aTaseldwyn — Mab. Gdyby znała
jego prawdziwe imię, jego życiową esencję, mogłaby ponownie go
odprawić. To oczywiste, że nie jest w stanic, bo inaczej zabiłaby cię
w ogrodzie dzisiejszego wieczoru.
Zawiązała szal na ramionach — cienką, błyszczącą pajęczynę
z jedwabiu z Wysp Południowych. Grube pukle włosów przykryły
go niczym drugi szal. Na plecach poczuła zimny powiew, jakby
powietrze oddychało przez okno za jej plecami.
Gareth znowu zaczął krążyć po pokoju, z rękami wepchniętymi
w kieszenie starych skórzanych bryczesów myśliwskich, które zało-
żył z myślą o wyprawie.
— Ale nie znała jego imienia, prawda?
— Nie — odparła Jenny. — A w takim razie... — Urwała
i zmarszczyła czoło, odpędzając nową myśl.
— Co? — dopytywał się John, wychwyciwszy wątpliwość w jej
głosie
— Nie — powtórzyła. — To niemożliwe, że osiągnąwszy taki
poziom mocy nie została nauczona Ograniczeń. To pierwsza rzecz,
którą wszyscy muszą opanować. — Widząc, że Gareth nie rozumie
jej słów, wyjaśniła: — To jedna z rzeczy, która zajmuje mi tak dużo
czasu, kiedy tworzę czary. Musisz ograniczyć efekt każdego czaru.
Jeżeli przywołujesz deszcz, musisz określić stopień jego intensyw-
ności, żeby nie zalać całej okolicy. Jeżeli rzucasz na kogoś lub na coś
klątwę zniszczenia, musisz wyznaczyć Ograniczenia, żeby ich zni-
szczenie nie stało się elementem ogólnej katastrofy, która zmiata
z powierzchni ziemi twój dom i dobytek. Magia jest bardzo rozrzut-
na, jeśli chodzi ojej skutki. Ograniczenia są tą częścią edukacji, którą
mag zgłębia bardzo wcześnie.
— Czy dotyczy to także gnomów ? — zapytał Gareth. — Mówi-
łaś, że ich magia jest inna.
— Jest uczona w inny sposób — inaczej przekazywana. Niektó-
rych słów wypowiedzianych przez Mab nie rozumiem, a ponadto nie
chce mi zdradzić, jak tworzy się ich moc. Mimo wszystko, jest to
magia. Mab zna Ograniczenia. Z tego, co mi mówiła, wywniosko-
wałam, iż odgrywają istotniejszą rolę w nocy, pod ziemią. Jeśli
Zyerne studiowała wśród gnomów, musiała się o nich dowiedzieć.
John odchylił głowę i wybuchnął szczerym śmiechem.
— Rany boskie, ależ ją to musi złościć. — Znowu zachichotał.
— Pomyśl tylko, Jen. Chce się pozbyć gnomów, więc wymyśla
najgorszą klątwę, jaką można rzucić na kogokolwiek — i dostaje
smoka, którego nie jest w stanie się pozbyć. Cóż to za piękna historia!
— Raczej bezsensowna — odparowała Jenny.
— Nic dziwnego, że poczęstowała mnie ogniem! Sama myśl
o tym musi doprowadzać ją do szewskiej pasji! — Wesołe oczy
Johna kontrastowały z jego osmalonymi brwiami.
— To po prostu niemożliwe — upierała się Jenny, chłodnym
tonem, którego używała, by położyć kres swawolom synów. Potem,
nieco poważniej, dodała: — Z pewnością nie osiągnęłaby takiej
mocy bez nauki, John. To jest niemożliwe. Za każdą moc tr/ebajakoś
zapłacić.
— Ale tego rodzaju historia mogłaby się zdarzyć, gdyby zapłata
nie została uiszczona, prawda?
Jenny milczała. Przez dłuższy czas patrzyła przez okno na ciemne
zarysy blanków, widoczne d/ięki chłodnym, jesiennym gwiazdom.
— Nie wiem — odezwała się wreszcie, pieszcząc pajęczynowe
brzegi cieniutkiego szala. — Ma tyle mocy. To niepojęte, że nie
zapłaciła za nią w jakiś sposób. Kluczem do magii jest magia. Ona
miała mnóstwo czasu i nieskrępowane możliwości studiowania ma-
gii. A mimo to... — Przerwała, gdyż wreszcie zrozumiała własne
uczucia wobec osoby Zyerne i jej poczynań. — Myślałam, że ktoś,
kto osiągnął taki poziom mocy, będzie inny.
— Ach — odparł cicho John. Stojąc na przeciwległych krańcach
pomieszczenia, spojrzeli sobie w oczy. — Jednak nie sądź', że to, co
ona zrobiła ze swoimi osiągnięciami, podważa twoje dążenia, kocha-
nie, gdyż tak nie jest. To podważa tylko jej dążenia.
Jenny westchnęła. Nie po raz pierwszy uświadomiła sobie, że
John posiada niesamowitą zdolność ujmowania sedna sprawy.
Uśmiechnęła się dyskretnie, a potem wymieniła z Johnem czułe
spojrzenia.
— Ale co mamy zrobić ? — zapytał Gareth. — Smok musi zostać
unicestwiony. Lecz jeśli zabijecie go, to będzie woda na jej młyn.
Po twarzy Johna przemknął uśmiech. Zza skomplikowanej fasa-
dy, którą pomogły wytworzyć trudy życia w Zimowych Krainach
i dominacja rozgoryczonego ojca, wyjrzał na chwilę uczniak w oku-
larach. Jenny znowu poczuła na sobie wzrok partnera. Uniósł grubą
rudawą brew i patrzył na nią pytająco. W ciągu dziesięciu lat zaży-
łości nauczyli się porozumiewać bez słów.
Chociaż wiedziała, że John ma rację, znowu ścisnął ją lęk.
Wciągnęła powietrze i, westchnąwszy, skinęła głową.
— Dobrze — powiedział John. Uśmiechnął się szerzej, jak chło-
piec, który zamierza spłatać psikusa, i energicznie zatarł ręce. Zwró-
cił się do Garetha:
— Pakuj skarpetki, mój bohaterze. Dziś' wieczorem ruszamy do
Głębi.
T
Rozdział 9
— Zatrzymajcie się.
Gareth i John, którzy jechali mając między sobą Jenny, ze zdzi-
wieniem ściągnęli lejce. Jenny zatrzymała Księżycowego Konia
pos'rodku usianego liśćmi szlaku. Dookoła, na podgórzach Ściany
Nasi, panowała s'miertelna cisza; słychać było tylko szum wiatru
w zwęglonych pniach drzew, które niegdyś tworzyły las po obu
stronach drogi, i niezbyt głośne brzęczenie dzwoneczków, gdyż
Rybołów naprężał wodze, a CIivy rozpoczął prozaiczną czynność
skubania trawy w rowie.
W niższej partii wzgórz lasy były lepiej zachowane — to nadcho-
dząca zima, a nie pożar, ogołociła je z liści; pod szarymi jak ołów
pniami buków leżała gruba warstwa rdzawego podszycia. Tutaj
stanowiło ono jedynie plątaninę rachitycznych łodyg, które załama-
łyby się pod wpływem dotknięcia. Zielsko w pobliżu osmalonych
kamieni brukowych częściowo zakrywało poczerniałe kości tych,
którzy uciekli przed pierwszym atakiem smoka. Doczesne szczątki
mieszały się ze skorupami pobitych naczyń do gotowania i srebrnymi
monetami, rozrzuconymi na skutek paniki. Monety nadal leżały
w błocie. Nikt nie odważył się zapuścić tak blisko zniszczonego
miasta, żeby je odzyskać.
W oddali, w promieniach bladego, zimowego słońca można było
dostrzec resztki pierwszych domostw Zagłębienia. Gareth twierdził,
że miejscowość nigdy nie była otoczona murem. Droga do miasta
prowadziła przez łukowo sklepioną bramę pod zdewastowaną wieżą
zegarową.
Przez dłuższy czas Jenny siedziała na koniu i w milczeniu wytę-
żała słuch, obracając głowę to w jedną, to w drugą stronę. Jej
towarzysze nic odzywali się; właściwie nie robili tego od momentu,
gdy wymknęli się z pałacu wczesnym świtem. Jenny coraz mocniej
doskwierało milczenie Johna. Siedział na Krowie pogrążony w roz-
myślaniach. Zerkając na niego, kolejny raz tego dnia przypomniała
sobie słowa Zyerne — że bez jej pomocy ani John, ani ona nie będą
w stanie stawić czoło smokowi Morkelebowi.
Bez wątpienia John również rozpamiętywał te słowa.
— Garccie — odezwała się Jenny, głosem niewiele donośniej-
szym niż szept. — Czy do tego miasta prowadzi inna droga? Czy
istnieje w tym mieście jakieś inne miejsce położone dalej od bram
Głębi niż to, w którym przebywamy obecnie?
Gareth zmarszczył brwi.
— Dlaczego pytasz?
Jenny pokręciła głową. Nie była pewna, dlaczego zadała to
pytanie. Jednak wyczulone nerwy podszeptywały jej, podobnie jak
przed wieloma tygodniami w pobliżu ruin bezimiennego miasta
w Zimowych Krainach, że należy zachować czujność w obliczu
niebezpieczeństwa. Pod kuratelą Mab nabrała większego zaufania do
własnej intuicji i teraz coś ostrzegało ją, zęby w świetle słońca,
którego promienie padały na Dolinę Zagłębienia, nie zbliżać się
zanadto do zniszczonej wieży z zegarem.
Po krótkim namyśle Gareth powiedział:
— Najbardziej oddalonym od Wielkich Bram punktem Zagłę-
bienia jest Wzniesienie Garbarza. Znajduje się ono pod tamtym
szczytem, który łączy miasto z zachodem. Myślę, że to niespełna
kilometr od bram. Całe miasto liczy sobie — liczyło — najwyżej
kilkaset metrów w poprzek.
— Czy stamtąd będziemy mieli dobry widok na bramy?
Zbity z tropu tymi osobliwymi wymaganiami, kiwnął głową.
— Teren jest podwyższony, a większość budynków została
zmieciona z powierzchni ziemi podczas ataku. Ale gdybyśmy chcieli
obserwować bramy, to widzisz, że wieża zegarowa ocalała w stopniu
umożliwiającym....
— Nie — mruknęła Jenny. — Nie sądzę, byśmy mogli podcho-
dzić tak blisko.
Usłyszawszy to, John gwałtownie odwrócił głowę. Gareth rzekł
z wahaniem:
— On chyba nie... chyba nas nie słyszy, prawda?
— Tak — odparła Jenny, nie wiedząc, dlaczego wypowiedziała
te słowa. — Nie — właściwie to on nie nasłuchuje. Sama nie wiem.
Ale coś przeczuwam. Nie sądzę, żeby on wiedział, iż jesteśmy tutaj
— jeszcze nie wie. Ale może się domyślić, jeśli podjedziemy blizci
To stary smok, Gaiecie. Musi być stary, skoro jego imię znajduje się
w Liniach. W jednej z dawnych ksiąg z pałacowej biblioteki pisze
się, że smoki zmieniają skórę wraz z duszą: młode potwory mają
zwyczajne, pogodne barwy, dojrzałe charakteryzują się bardziej
skomplikowanymi deseniami, a stare powracają do prostoty, w miarę
jak rośnie i pogłębia się ich moc. Morkeleb jest czarny. Nie wiem,
co to oznacza, ale nie podobają mi się prawdopodobne następstwa
tego faktu: sędziwy wiek, wielka moc. Jego zmysły muszą wypełniać
dolinę Zagłębienia jak niezmącona woda, wrażliwa na każdą rozcho-
dzącą się zmarszczkę.
— Jasne. Na pewno usłyszał nadjeżdżających rycerzy twojego
ojca, nie? — dorzucił John cynicznie.
Gareth sprawiał wrażenie przygnębionego. Jenny lekko trąciła
swą klacz i nieco zbliżyła się do wieży zegarowej, wytężając wszyst-
kie zmysły i penetrując dolinę.
Przez nadłamane konary w górze można było dostrzec intensyw-
ny mrok zwróconych ku zachodowi klifów Ściany Nast. Ich zapie-
rające dech w piersiach szczyty wyglądały tak, jakby ktoś" pokrył je
zardzewiałym metalem; padający cień miejscami tworzył fioletowe
smugi. Masywne głazy na ich powierzchni lśniły białością niby
fragmenty złamanych piszczeli. Powyżej linii wypalonej przez smo-
ka, na zboczach góry wokół klifów rosły drzewa, a jeszcze wyżej
było widać omszałe skały kotlin i pola śnieżne. Skute lodem brzegi
nagiej i podniszczonej grani spowijały teraz chmury, ale za jej
zgarbionym występem, na wschodzie, pojawiła się smużka dymu,
zaznaczająca Cytadelę Halnath i obozowisko tych, którzy ją oblegali.
Za tą ścianą kamienia i drzew rozciągała się otwarta przestrzeń
doliny, ogromne źródło powietrza, zatoka wypełniona bladym, roz-
iskrzonym światłem słońca — i jeszcze czymś. Umysł Jenny na
krótko dotknął tej żywej świadomości, zwiniętej niby wąż w cie-
mnym legowisku; wzdrygnęła się z obrzydzenia.
Zajej plecami Gareth wysuwał nowe argumenty.
— Ale smok, którego zabiłeś w wąwozie w Wyr, nie wiedział
0 twoim przybyciu. — Mówił tak głośno, że Jenny poczuła irytację
1 zapragnęła, żeby umilkł. — Potrafiłeś zajść go od tyłu i pokonać
przez zaskoczenie. Nie pojmuję, jak...
— Ani ja, mój bohaterze — wtrącił się John, biorąc lejce Krowy
w jedną rękę, a w drugą wodze rumaka Rybołowa. — Ale jeśli chcesz
założyć się o własne życie, że Jen się myli, ja nie pójdę w twoje ślady.
Prowadź nas na to sławetne wzniesienie.
W noc smoka wielu ludzi schroniło się w budynkach na Wznie-
sieniu Garbarza. Ich kości walały się wśród poczerniałych ruin
pokruszonych kamieni. Z miejsca, w którym do niedawna stały
magazyny, można było kiedyś oglądać całe, dobrze prosperujące
miasteczko Zagłębienie, nieustannie spowite dymem z kuźni i hut.
Dyni zniknął; pochłonęły go ogniste wyziewy smoka. Całe miasto
było wystawione na łagodne, nie dające ciepła promienie zimowego
słońca. Wyglądało jak szachownica, na której kości mieszały się
z resztkami gruzów.
Obejrzawszy budowle na wzniesieniu, Jenny była wstrząśnięta i po-
czuła chłód, jakby ktoś uderzył ją w brzuch. Kiedy uświadomiła sobie,
dlaczego rozpoznaje to miejsce, szok zastąpiło przerażenie i rozpacz.
W wizji, którą obserwowała w misie z wodą, John umierał
właśnie tutaj.
Nieraz zdarzało jej się odgadywać przyszłość, ale nigdy z taką
dokładnością. Precyzja wróżby przerażała ją — każdy kamień, kału-
ża i zniszczony mur były takie jak w wizji. Przypominała sobie zarys
ciemnych klifów na tle nieba i układ zgliszcz miasta w dole. Przytła-
czało ją desperackie pragnienie, żeby coś zmienić: rozbić jakąś
ścianę, wykopać dziurę, oczyścić z zarośli żwirowatą krawędź
wzniesienia w miejscu, w którym opadało ono ku miastu — byle
tylko osada nie wyglądała tak samo. Jednak w głębi duszy wiedziała,
że to niczego by nie zmieniło, a może nawet osiągnęłaby skutek
odwrotny do zamierzonego.
Przemówiła mimo zesztywniałych warg:
— Czy to jedyny punkt w mieście tak oddalony od bram? —
Domyślała się, jaka będzie odpowiedź Garetha.
— Musiał być jedyny, ze względu na smród garbarni. Widzisz,
że nie postawiono niczego w pobliżu. Nawet zbiorniki wodne i re-
zerwuary budowano w tych skałach raczej na północy, a nie tutaj,
gdzie płyną lepsze strumienie.
Jenny kiwnęła głową apatycznie i zerknęła w pokazywanym
przez Garetha kierunku — na wyżej położone skały północne. Cała
jej dusza krzyczała: „Nie! Nie..."
Nagle poczuła, że jest beznadziejna i głupia, przegrana, nieprzy-
gotowana i niewiarygodnie naiwna. Byliśmy głupcami, pomyślała
z rozgoryczeniem. Zabicie pierwszego robaka było szczęśliwym
trafem. Postąpiliśmy idiotycznie wyciągając z tego wnioski; nie
należało sobie wyobrażać, że moglibyśmy powtórzyć ten wyczyn.
Zyerne miała rację. Zyerne miała rację.
Spojrzała na Johna, który zeskoczył z Krowy i stał na skalistej
krawędzi Wzniesienia, gdzie teren opadał stromo ku górskiej dolinie.
Patrzył na drugą stronę wyżyny, tam gdzie wznosiły się bramy. Miała
wrażenie, że chłód okrywa jej kości jak rozległy skrzydlaty cień,
przesłaniający słońce. Lekko nacisnęła piętami boki Księżycowego
Konia i podjechała do mężczyzny.
Nie podnosząc głowy, John powiedział:
— Sądzę, że dam radę. Jeżeli Dromar mówił prawdę, żeby
dotrzeć do Świątyni Sarmendesa, trzeba pokonać jakieś kilkaset
metrów Wielkiego Korytarza. Jeżeli Rybołów i ja pojedziemy szyb-
ko, powinniśmy dopaść smoka w Hali Targowej, tuż za bramami.
Nawet przy założeniu, że usłyszy, jak ruszam po wzniesieniu, powi-
nienem go złapać, zanim zdąży wzbić się w powietrze. W Hali
Targowej będę miał dość przestrzeni, by toczyć z nim walkę. To
będzie moja jedyna szansa.
— Nie — odparła cicho Jenny. Popatrzył na nią unosząc brwi.
— Masz jeszcze jedną szansę, jeśli natychmiast wrócimy do Bel.
Zyerne pomoże ci zajść to stworzenie od tyłu, w głębiej położonych
jaskiniach. Poza tym jej czary, w przeciwieństwie do moich, zapew-
nią ci ochronę.
Pełna rezerwy czujność na twarzy Johna ustąpiła miejsca pro-
miennemu uśmiechowi. Podniósł ręce, żeby zsadzić Jenny z konia,
a jednocześnie kręcił głową z dezaprobatą.
Nie ruszyła się z miejsca.
— Przynajmniej opłaca jej się zapewnić ci bezpieczeństwo, jeśli
chce, żeby smok został zabity. Reszta nie należy do ciebie.
Uśmiechnął się jeszcze szerzej, błyskając zębami.
— Masz rację, kochanie — przyznał. — Ale ona nie wygląda mi
na osobę, która potrafi zrobić coś sensownego. — To rzekłszy,
pomógł Jenny zsiąść z konia.
Złe przeczucie, ciążące sercu Jenny, wcale nie ustępowało, wręcz
przeciwnie, raczej nękało ją coraz mocniej podczas krótkiego popo-
łudnia. Wyznaczając magiczne kręgi i rozpalając ognisko, żeby
uwarzyć swoje trucizny, powtarzała sobie, że woda to kłamca, że
pomaga odgadywać przyszłość lepiej niż kryształ, ale wiarygodność
tych wróżb jest mniejsza niż w przypadku ognia. Mimo to nie mogła
się uwolnić od wizji niepomyślnego losu i gdy dzień zaczął szarzeć,
w płomieniach pod kipiącym czajnikiem znowu ujrzała ten sam
obraz: kolczugę Johna w kilkunastu miejscach poszarpaną szponami,
przerwane pierścienie, na których lśniła ciemna krew.
Jenny rozpaliła ogień na drugim końcu wzniesienia, gdzie wiatr
niósł dym i wyziewy z dala od obozu i doliny, i przez całe popołudnie
zaczarowywała poszczególne składniki trucizny i same harpuny.
Panna Mab udzieliła jej porady w kwestii silnych trucizn, które
mogłyby podziałać na smoki. Ingrediencje, których gnomka nie
miała w swych skromnych zapasach, Jenny zakupiła na ulicy Apte-
karzy na Portowym Targu w Bel.
Podczas gdy pracowała, jej dwaj towarzysze myszkowali na
wzniesieniu. Przynieśli wodę dla koni ze studzienki znajdującej się
nieco dalej, w lesie, gdyż zbiornik obsługujący garbarnię został
zmiażdżonyjak skorupkajajka. Potem zabrali się za rozbijanie obozu.
Od momentu, gdy rozmawiała z Johnem na skraju wzniesienia, odzy-
wał się bardzo rzadko, Gareth zaś drżał z podniecenia i strachu.
Jenny była trochę zaskoczona tym, że John zaproponował Gaie-
thowi wzięcie udziału w wyprawie, aczkolwiek zamierzała go o to
poprosić. Miała własne powody, by chcieć obecności chłopca, i nie
wiązały się one z jego pragnieniem — ostatnio nie wyrażanym —
ujrzenia śmierci smoka z bliska. Podobnie jak John, zdawała sobie
sprawę, że po ich wyjeździe nic nie chroniłoby Garetha w Bel.
Odwróciwszy twarz od dławiącej pary i otarłszy ją dłonią odzianą
w rękawicę, pomyślała, że być może Mab miała rację. Smok pusto-
szący krainę nie musiał być największym złem. W pewnych okoli-
cznościach śmierć przezeń zadana nie wydawała się najgorszym
losem, jaki mógł człowieka spotkać.
Jej uszu dobiegły głosy mężczyzn, którzy na drugim końcu
obozowiska przygotowywali kolację. Zwróciła uwagę, że mówili
półgłosem, ilekroć zdarzyło im się podejść do skraju wzniesienia.
— Ja się tym zajmę — rzekł John, wrzucając placek kukurydzia-
ny na patelnię. Popatrzył na Garetha. — Jak wygląda Hala Targowa?
Czy jest tam coś, o co mógłbym się potknąć?
— Nie sądzę, skoro to miejsce nawiedzał smok — odparł Gareth
po chwili. — Jak mówił Dromar, jest to potężna sala, głęboka na
przeszło trzydzieści metrów i o jeszcze większej szerokości. Sufit
jest sklepiony bardzo wysoko; zwisają z niego kamienne zęby oraz
łańcuchy, które kiedyś podtrzymywały setki lamp. Podłoga była
wygładzona i stały na niej rozmaite budki, sklepiki i stragany z wa-
rzywami. Tu koncentrował się handel produktami królestwa, które
dostarczano Głębi. Moim zdaniem żadna z postawionych tu konstru-
kcji nie mogła wytrzymać w zetknięciu ze smoczym ogniem.
Aversin położył na patelnię ostatni placek i wyprostował się, wycie-
rając palce końcem szala. Nad Wzniesieniem Garbarza zaczęła gęstnieć
błękitna ciemność. Siedząc przy małym ognisku, Jenny widziała syl-
wetki mężczyzn, obrysowane złotą linią na tle niebieskawej czerni. Nie
zbliżali się do niej, nie tylko ze względu na nieznośny odór trucizn, ale
także dlatego, że w piaszczystej ziemi wokół niej lekko błyszczały
magiczne kręgi. Kluczem do magii jest magia. Jenny odnosiła wrażenie,
że spogląda na Johna i Garetha z odizolowanej enklawy innego świata,
gdzie towarzyszą jej tylko gorący ogień, gryzący smród trucizn i przy-
tłaczająca moc śmiertelnych uroków we własnym sercu.
John podszedł do krawędzi wzniesienia chyba dziesiąty raz tego
wieczoru. Przez zdruzgotane piszczele Zagłębienia spoglądało na
niego wydrążone kościotrupie oko bram. Na szerokich, płytkich
stopniach granitowych poniżej, ledwo widocznych w rozrzedzonym
świetle przybywającego księżyca, leżały bezładnie stalowe płyty
i roztrzaskane skorupy z wypalonego drewna. Samo miasto skrywała
nieprzenikniona ciemność.
— To nie jest tak daleko — rzekł Gareth z nadzieją w głosie. —
Nawet jeśli on od razu usłyszy, jak wjeżdżasz do doliny, powinno
starczyć ci czasu na dotarcie do Hali Targowej.
John westchnął.
— Nie jestem tego taki pewien, mój bohaterze. Smoki poruszają
się szybko, nawet pieszo. A ziemia tam w dole jest kiepska. Nawet
jeśli Rybołów maksymalnie się rozpędzi, tak czy owak nie osiągnie
zawrotnej prędkości. Chciałbym wybrać najłatwiejszą trasę, ale to
również nie jest możliwe. Co najwyżej mogę mieć nadzieję, że na
drodze prowadzącej stąd do bram nie znajdują się żadne nie osłonięte
drzwi piwnicy albo zamaskowane studnie.
Gareth zaśmiał się cicho.
— Zabawne, ale nigdy o tym nic pomyślałem. W balladach koń
bohatera nigdy nie potyka się, jadąc na bitwę ze smokiem, chociaż
zdarza się to nawet podczas turniejów, przed którymi uklepuje się
ziemię. Myślałem, że będzie tak, jak... no, jak w balladach. Bardzo
prosto. Myślałem, że wyjedziesz z Bel, dotrzesz od razu tutaj i udasz
się do Głębi...
— I nie dam koniowi odpocząć po podróży ani nie rozejrzę się
po okolicy? — upewniał się John. Za szkłami jego okularów było
widać wesołe ogniki. — Nic dziwnego, że rycerze króla wyginęli.
— Westchnął. — Martwię się tylko, że jeśli nie utrafię we właściwą
porę, to ta bestia zobaczy mnie, gdy będzie opuszczać bramy... —
Zakaszlał i zamachał rękami, a potem, z okrzykiem: „A niech to
szlag!" rzucił się do ogniska, żeby zdjąć z patelni płonące placki.
Dmuchając na poparzone palce dodał: — A najgorsze jest to, że
nawet Adric gotuje lepiej ode mnie...
Jcnny odwróciła się od gorącego ogniska, nie chcąc słyszeć
głosów towarzyszy i czuć słodkiego zapachu nocy. Kiedy zanurzała
harpuny w gęstniejącej kipieli wywaru w czajniku, pot przyklejał jej
długie włosy do policzków i ściekał po nagich ramionach od podka-
sanych rękawów koszuli aż do mankietów rękawic. Była boso;
zazwyczaj nie nosiła butów, gdy zajmowała się magią. Upał spowijał
palce i podbicia jej stóp niby czerwona mgła.
Tak jak John, czuła, że wycofuje się w głąb samej siebie i jest
osobliwie odizolowana od tego, co robi. Wokół niej unosiły się, niby
odór w powietrzu, czary sprowadzające śmierć. Upał i wysiłek
związany z magią przyprawiały ją o ból głowy i kości. Wprawdzie
przywoływała moce w słusznej sprawie, ale i tak męczyły ją. Czuła
się przytłoczona nimi, wyczerpana i świadoma, że z tego znużenia
nie wyniknie nic dobrego.
W jej pamięci znowu ożył Złocisty Smok oraz pierwszy, wstrzy-
mujący bicie serca moment, gdy zobaczyła, jak bestia spada z nieba
niczym bursztynowa błyskawica, i pomyślała: „Oto piękno". Przy-
pomniała sobie także unurzane w posoce resztki zwłok, cuchnące
kałuże kwasu, trucizny i krwi oraz cichy, srebrzysty śpiew w rozdy-
gotanym powietrzu. Być może był to wpływ oparów, które wdycha-
ła, ale myśl o tych wydarzeniach nagle przyprawiła ją o mdłości.
Mordowała Meewinki, okaleczała je albo zostawiała na pożarcie
ich pobratymcom. Przypomniała sobie lepkie włosy bandyty, które-
go skroni dotykała. Ale tamci różnili się od smoka. Świadomie
wybrali swój los.
— Tak jak ja. A jaki los wybrałaś, Jenny Waynest? — Nie umiała
znaleźć przekonującej odpowiedzi.
Z drugiego ogniska przywędrował głos Garetha.
— Chciałem cię zapytać o jeszcze jedną rzecz, o której nigdy nie
wspominają ballady. Wiem, że to zabrzmi głupio, ale... Jak udaje ci
się nie pobić okularów w bitwie?
— Nie zakładam ich — odparł John bez wahania. — Jeżeli
widzisz nadciągającego smoka, to i tak jest za późno. A poza tym
kazałem Jen je zaczarować, żeby mi nie spadły albo nie zbiły się
przypadkowo, kiedy będę je nosił.
Popatrzyła na swoich towarzyszy przez gęstniejący opar śmier-
telnych czarów i zmasakrowanego piękna, który otaczał ją i jej
czajnik z trucizną. Blask ognia podkreślał metalowe elementy kubra-
ka Johna; na tle błękitnej nocy lśnił złotymi literami wytłoczonymi
na beli aksamitu niby godło rzemieślnika. Słysząc głos Johna, niemal
wyczuwała jego pogodny uśmiech.
— Pomyślałem, że skoro mam złamać sobie serce kochając
żonę, która jest magiem, to równie dobrze mogę odnieść dzięki temu
jakąś korzyść.
Nad występem Ściany Nast zawisł księżyc, na wpół otwarte białe
oko, pęczniejące w związku ze zbliżaniem się do trzeciej kwadry.
Nagle sercem Jenny targnął ból, jakby tkwił w nim metalowy opiłek.
Przypomniała sobie, że obserwowała taką samą scenerię zaglądając
do misy z wodą.
Po cichu cofnęła się do swego intymnego kręgu śmierci, izolując
umysł od zewnętrznego świata, od przyjaźni i głupoty, otaczając się
czarami zniszczenia i rozpaczy, i chłodem wynikającym z utraty
mocy. Stacją było na takie podejście do śmierci i za to nienawidziła
samej siebie, aczkolwiek, podobnie jak John, zdawała sobie sprawę,
że nie ma innego wyboru.
— Myślisz, że ci się uda? — paplał Gareth.
Dzień był jeszcze wczesny. Przed podróżnikami rozpościerały
się ruiny miasta, fioletowe i ciemnoszare w zacienionych miejscach.
Jenny trzymała lejce wojennego rumaka Rybołowa; czuła na swej
dłoni jego gorący oddech.
— A mam jakieś wyjście? — John sprawdził popręg i wskoczył
na siodło. Jego twarz intensywnie błyszczała w porannym słońcu;
natłuścił ją specyfikiem, który Jenny sporządziła poprzedniej nocy,
żeby uchronić go przed parzącym ogniem smoka. Kiedy Rybołów
wierzgał kopytami, zmrożone zielsko chrzęściło.
Tuż przed świtem Jenny rozgoniła mgłę, która nadciągnęła z lasu,
żeby przesłonić dolinę, i powietrze było teraz tak przejrzyste, że
o/ywały w nim barwy nieurodzajnej zimy. Sama Jenny doświadczała
chłodu, pustki i znużenia; przygotowanie trucizn pochłonęło wszyst-
kie jej siły. Bardzo bolałają głowa i czuła się dziwnie, nieczysto. Jej
umysł był rozszczepiony, jakby funkcjonowały w niej dwie różne
osobowości.
Przypomniała sobie, że podobne wrażenia towarzyszyły jej
w dniu, w którym John wyruszył walczyć z pierwszym smokiem, tyle
że wówczas nie rozumiała ich przyczyny. Wtedy nie wiedziała, jak
będzie wyglądało masakrowanie piękna. Bała się o Johna i czuła, że
rozpacz jest jak plama na jej sercu. Pragnęła tylko jednego: żeby ten
dzień wreszcie dobiegł końca.
Żelazne pierścienic na rękawicach Johna zabrzęczały, kiedy zsia-
dał. Jenny wręczyła mu harpuny. Było ich sześć; wszystkie znalazły
się w kołczanie na jego plecach. Stalowe groty lśniły w promieniach
porannego słońca, z wyjątkiem ohydnej czerni, pokrywającej ich
czubki. Skórzane uchwyty były mocne i sprężyste. John nałożył na
wykładany metalem kubrak kolczugę, a jego twarz okalała czapka,
również wykonana z metalowych ogniw. Brak okularów, a także
ukrycie zmierzwionych włosów pod czapką, uwydatniały jego kości
policzkowe pokazując, jak mógłby wyglądać na starość, jeśli by jej
dożył.
Jenny miała ochotę odezwać się do niego, ale nie przychodziło
jej na myśl nic. co mogłaby powiedzieć.
John chwycił lejce.
— Jeżeli smok wyjdzie z bramy, zanim ja do niej dotrę, chcę
żebyście oboje się pośpieszyli — oznajmił spokojnym głosem. —
Zaszyjcie się gdzieś, najgłębiej jak się da. Im wyżej traficie, tym
lepiej. W razie czego puśćcie konie — istnieje prawdopodobieństwo,
że smok rzuci się najpierw na nie.
Nie dodał, że do tego czasu on sam będzie już martwy.
Zapanowała cisza. Wreszcie John pochylił się w siodle i pocałował
Jenny w usta. Jego wargi były. jak zawsze, zdumiewająco miękkie.
Ostatniej nocy nie rozmawiali ze sobą dużo; każde z nich zdążyło już
uzbroić się w milczenie. Rozumieli się nawzajem doskonale.
Ponaglił konia do drogi, zerkając przez-dolinę w kierunku
czarnego oka Głębi, tam gdzie czekała na niego czarna bestia.
Rybołów znowu marudził, potęgując zdenerwowanie Johna pr/ed
walką. Wydawało się. że otwarty teren Zagłębienia nagle rozszerza
się na wiele kilometrów ogromnej, nieregularnej równiny. Jenny
odnosiła wrażenie, że każda zburzona ściana jest równie wysoka jak
dom. którego część niegdyś stanowiła, a każda odkryta piwnica to
niebezpieczna otchłań. Pomyślała, że jej partner nie ma szans w wal-
ce z czasem.
John znowu się pochylił. Tym razem po to, żeby poklepać zachę-
cająco Rybołowa po pstrokatej szyi.
— Rybołowie. stary druhu — rzekł łagodnie. — Nie napędzaj
mi teraz strachu.
Spiął konia ostrogami i gwałtownie ruszył. Stukot podkutych
kopyt przypominał odległy grzmot w letnie popołudnie.
Jenny zrobiła dwa kroki po obszernym, skalistym zboczu. Obser-
wowała szarego rumaka i ciemną sylwetkę jeźdźca, jak brną przez
labirynt zionących fundamentów, połamanych belek, bajor wody
i osuwających się warstw zwęglonych wiórów, żeby czym prędzej
dotrzeć do otwartego czarnego wlotu bram. Czuła ucisk w piersiach
z powodu mocno bijącego serca. Wytężyła zmysły maga, usiłując
coś usłyszeć. Wydawało się, że zimne, szczypiące powietrze oddy-
cha umysłem smoka. Gdzieś w tamtej ciemności metaliczne pazury
ześlizgiwały się po kamieniach...
Nie mogła przywołać wizji smoka w swej kuli. Nagle usiadła na
zwęglonym, osypującym się rumoszu zbocza i wyciągnęła z kieszeni
kurtki odłamek szarawego kryształu wraz z łańcuszkiem. Usłyszała,
jak Gareth wołają ze szczytu wzgórza, ale nie raczyła mu odpowie-
dzieć ani nawet nic spojrzała w tamtym kierunku. Po drugiej stronie
Doliny Rybołów właśnie przeskakiwał przez rozłupane szczątki
zniszczonych bram na granitowe stopnie. Zwierzę i ujeżdżającego
go człowieka zasłoniły, niczym płaszcz, zimnobłękitne cienie.
W chwilę później pochłonęła ich brama.
Blade promyki słońca omiotły fasetki klejnotu, powodując krót-
kotrwałe lśnienie. Po chwili Jenny dostrzegła chaotyczny obraz
rozłupanych kamiennych murów, które opasałyby cały pałac Bel,
sklepienie jaskini, najeżone kamiennymi zębami, z których zwisały
na łańcuchach stare lampy, oświetlające wielkie, kobaltowe prze-
strzenie... czarne korytarze dziurawiące ściany, i największy z nich,
otwierający się naprzeciw...
Jenny ujęła klejnot w dłoń, usiłując przeniknąć jego głębie,
rozsunąć kotary iluzji, które nie pozwalały jej ujrzeć smoka. Wyda-
wało jej się, że widzi błysk rozproszonego światła słonecznego na
kolczudze i Rybołowa potykającego się o zwęglone resztki kości,
rozsypane monety i nadpalone tyczki, które zaśmiecały podłogę.
Potem zobaczyła Johna, który odciągał rumaka, i błysk harpuna
w jego dłoni... Potem coś trysnęło z wewnętrznych drzwi, jakby
struga wylewanej wody kąpielowej, która przylgnęła do suchego
popiołu podłoża i wystrzeliła w górę bujnym płomieniem.
W krysztale zapadła ciemność, w której zalśniły dwie srebrne
lampy.
Dookoła Jenny nie istniało nic, ani chłodne poranne powietrze,
ani promienie słońca ogrzewające kostki jej nóg, odzianych w buty
z koźlej skóry, ani pokryte żwirem i zielskiem zbocze, ani zimowy
zapach wody i skał w dole, ani parskanie niespokojnych koni w gó-
rze. Wydawało się, że brzegi kryształu, który otoczyła dłońmi, płoną
białym światłem, ale w środku był tylko mrok. Przez ten mrok
przebijały się jedynie fragmentaryczne obrazy — Jenny miała wra-
żenie, że widzi ruch czegoś wielkiego i ciemnego, wygięte ciało
Johna, ciskającego harpun, i jeszcze skłębione wiry oślepiających
oparów.
Jakimś sposobem dotarło do niej, że Rybołów padł, uderzony
ogonem smoka. Przez chwilę mignął jej John. Klęczał; oczy miał
zaczerwienione i opuchnięte od gryzących wyziewów, ale szykował
się do zadania następnego ciosu. Zasłoniło go coś, co wyglądało jak
skrzydło ciemności. Jenny znowu ujrzała płomień, a potem dziwa-
czny, oderwany obraz w postaci trzech harpunów leżących jak roz-
rzucone bicrki w kałuży poczerniałego i parującego śluzu. Cząstka
jej serca zlodowaciała. Widziała tylko mrok i ruchy w mroku, a po-
tem znowu Johna i dziury w jego kolczudze, z których sączyła się
krew. Trzymał miecz w ręku i patrzył w górę, na majaczący nad nim
wielki, połyskliwy cień.
Czerń pochłonęła kryształ. Jenny uświadomiła sobie, że drżą jej
ręce. Czuła ból w całym ciele, promieniujący z zimnego zalążka pod
mostkiem, gardło zaś wydawało jej się plątaniną powykręcanych
drutów. John, pomyślała nieprzytomnie. Przypomniała sobie, jak
wkraczał z pełną wdzięku beztroską do jadalni Zyerne, przywdzia-
wszy rynsztunek skandalizującego barbarzyńcy, aby chronić się
przed szponami Zyerne. Przypomniała sobie jego okulary, połysku-
jące w jesiennym świetle, gdy stał po kostki w świńskim gnoju
w Hołd i wyciągał ręce, by pomóc jej zsiąść z konia.
Nie wyobrażała sobie dalszego życia bez jego przelotnego, ujmu-
jącego uśmiechu.
Wtem usłyszała w jakimś zakątku swego umysłu jego wołanie:
„Jenny..."
Znalazła go leżącego na krawędzi trapezoidu światła, które pa-
dało przez ogromny kwadrat bram. Zostawiła Księżycowego Konia
na zewnątrz. Klacz potrząsała łbem, wystraszona gryzącym odorem
smoka, wypełniającym ten kraniec doliny. Serce Jenny waliło jak
młot, tak że odczuwała mdłości. Przez całą drogę do ruin Zagłębienia
czekała, aż z bram wyłoni się ciemna sylwetka smoka.
Ale nic się nie pojawiło. Cisza w mroku była jednak gorsza niż
jakikolwiek dźwięk.
W porównaniu z jasnością doliny niebieskie piwnice Hali Targo-
wej wydawały się niemal czarne. Powietrze było gęste od wyziewów,
które rozpraszały już i tak skąpe światło. Uwięzione opary wyżerały
Jenny oczy i przyprawiały o zawrót głowy, wspomagane dymem
spalenizny i ciężkim odorem zatrutego żużlu. Pomimo iż miała
wzrok czarownicy, potrzebowała dobrej chwili, żeby jej oczy przy-
wykły do tego miejsca. W końcu ogarnęły ją nudności, jakby krew,
którą wszędzie było widać, wypłynęła z jej własnego ciała, a nie
z ciała Johna.
Leżał z twarzą zasłoniętą ramieniem. Zsunięta czapka odsłaniała
pozlepiane krwią i osmalone włosy. Posoka tworzyła długi, atramen-
towy szlak, który wskazywał, którędy mężczyzna czołgał się po
zakończonej walce. Niby kleista ścieżka, prowadziła obok padłego
konia aż do zwalistego, ciemnego cielska smoka.
Smok leżał nieruchomo, jak błyszcząca sterta obsydianowych
noży. Spoczywając na wznak, sięgał Jenny do talii. Długość tego
czarnego węża wynosiła kilkanaście metrów; spowijał go biały dym
trucizn i ciemność magii. Z korpusu zwierzęcia sterczały, niczym
strzałki, harpuny. Przednią nogę miał wysuniętą w kierunku Johna,
jak gdyby chciał ostatkiem sił dosięgnąć go i rozedrzeć na strzępy;
wielki pazur nurzał się w kałuży czarnej krwi niby ręka szkieletu.
Wokoło panowała duszna atmosfera, którą wypełniał słodki,
wyraźny śpiew. Jenny miała wrażenie, że jest on na stałe umiejsco-
wiony również w jej czaszce. Nie pojmowała słów pieśni, która
opowiadała o gwiazdach, o zimnie i długim, ekstatycznym skoku
w ciemność. Melodia nie była zupełnie obca. Jenny wydawało się,
że kiedyś, przed wielu laty, usłyszała kilka jej taktów i przechowała
je w swoich snach.
Potem smok Morkeleb uniósł pysk i przez jakiś czas spoglądała
w jego ślepia.
Były jak lampy, krystalicznie białe kalejdoskopy. Płonęły chłod-
nym ogniem. Jenny doznała wstrząsu; uświadomiła sobie, że patrzy
w oczy maga. Miała do czynienia z nieznaną inteligencją, wyrazistą
i ostrą niby odłamek czarnego szkła. Było w tych ślepiach coś
straszliwego i fascynującego zarazem. Śpiew w jej umyśle brzmiał
jak głos posługujący się słowami, które niemal całkowicie rozumiała.
Poczuła w sobie gwałtowną reakcję na żądze, które trawiły ją przez
całe dotychczasowe życie.
Z rozpaczliwą zawziętością oderwała swoje myśli od bestii i od-
wróciła głowę w bok.
Wiedziała, dlaczego legendy ostrzegają, by nigdy nie zaglądać
smokowi w ślepia. Nie tylko dlatego, że smok potrafił wykraść
cząstkę duszy człowieka i zaszczepić w nim niezdecydowanie, a po-
tem atakował.
Istniał jeszcze jeden powód: odrywając się od niego, zostawiałeś
cząstkę siebie uwięzioną w tych lodowo-kryształowych głębiach.
Odwróciła się, żeby uciekać, żeby opuścić to miejsce i te zbyt
mądre oczy, żeby nie słyszeć śpiewu, który dosłownie przenikał jej
kości. Pobiegłaby, ale zaczepiła o coś ciężkim butem. Spojrzała na
leżącego u jej stóp mężczyznę i po raz pierwszy uświadomiła sobie,
że jego rany wciąż jeszcze krwawią.
Rozdział 10
— To niemożliwe, że on umiera!
Gareth skończył układać stos świeżo uciętych gałęzi obok nie-
wielkiego ogniska, odwrócił się do Jenny i spojrzał na nią błagalnie.
Jak gdyby jego słowa mogły odwrócić to, co się stało, pomyślała
Jenny, zmuszając otępiały umysł do wysiłku.
W milczeniu wyciągnęła rękę i dotknęła zimnej jak lód twarzy
mężczyzny, który leżał przykryty pledami i niedźwiedzimi skórami,
tuż przy migoczących płomieniach.
Czuła się jak zagubiony w lesie podróżnik, który ciągle powraca
w to samo miejsce, nie mogąc odnaleźć właściwej drogi.
Wiedziała, że do tego dojdzie — od samego początku, od chwili
gdy pozwoliła mu wkroczyć w swoje życie. Nigdy nie powinna była
ulec tym figlarnym, brązowym oczom. Należało go odprawić i nie
słuchać słabszej części własnej osobowości, która szeptała: chcę
przyjaciela.
Wstała i otrzepała spódnice, a potem owinęła się szczelniej
pledem, który nałożyła na kubrak z owczej skóry. Gareth obserwo-
wałjąjak wystraszony pies, zbolałym, błagalnym wzrokiem. Poszedł
za nią do sterty toreb za ogniskiem.
Mogła mieć wielu kochanków. Nigdy nie brakowało chętnych do
przespania się z wiedźmą; miało to urok nowości, a ponadto po-
wszechnie uważano, iż przynosi szczęście. Dlaczego pozwoliła Joh-
nowi zostać aż do rana i rozmawiała z nim tak, jakby nie był
mężczyzną i wrogiem, który, jak przeczuwała, ujarzmi jej serce?
Dlaczego pozwoliła, by zawładnął nie tylko jej ciałem, ale i duszą?
W nocnym powietrzu panowała całkowita martwota, niebo było
zaś ciemne, prócz białego dysku powiększającego się księżyca. Jego
upiorny blask ledwie oświetlał przetrącony kręgosłup pustego miasta
w dole. Gasnący ogień dosięgnął kłody, dając intensywne światło,
w którym było widać czerwień na pogiętych pierścieniach kolczugi
Johna i zakrzepniętą krew na odwróconej dłoni jego opuchniętej ręki.
Jenny miała wrażenie, że rozpacz przekształca jej ciało w jedną
wielką, otwartą ranę.
Zmieniamy to, czego dotykamy, pomyślała. Dlaczego pozwoliła,
żeby ją zmienił? Była szczęśliwa, sama ze swoją magią. Kluczem do
magii jest magia — powinna była trzymać się tej maksymy od
początku. Już wtedy wiedziała, że ten mężczyzna odda życie, byle
tylko pomóc innym, nawet jeśli są to obcy ludzie.
Gdyby zaczekał na Zyerne.
Gwałtownie odepchnęła od siebie tę myśl, chociaż zdawała sobie
sprawę, że magia Zyerne mogłaby go ocalić. Cały dzień zbierało jej
się na płacz, nie tylko z rozpaczy, ale ze złości na samą siebie za
wszystkie niewłaściwe decyzje podjęte w przeszłości.
Do kręgu niszczącej nienawiści przedarł się piskliwy, żałosny jak
u dziecka głos Garetha.
— Nie dasz rady nic zrobić?
— Zrobiłam wszystko, co było w mojej mocy — odparła znużo-
nym głosem. — Obmyłam jego rany i zszyłam je, a potem rzuciłam
czary uzdrawiania. Smocza krew zatruwa mu żyły, a poza tym utracił
zbyt wiele własnej krwi.
— Ale przecież musi być c o ś...
W krótkotrwałym błysku ognia zauważyła ślady łez na policz-
kach młodzieńca. Sama czuła, że jej dusza jest przemarznięta i wy-
czerpana jak ciało Johna.
— Od zapadnięcia zmierzchu pytałeś mnie o to siedem razy —
powiedziała. — To przekracza moje możliwości. Nie dysponuję
wystarczająco silnymi lekami — ani wystarczająco silną magią.
Usiłowała wmawiać sobie, że nawet gdyby go nie pokochała,
nawet gdyby nie poświęciła mu czasu, w którym należało pogłębić
studia, to niczego by nie zmieniło.
Czy byłaby w stanie go uratować, gdyby nie oddała mu tych
wszystkich godzin, gdyby spędzała wszystkie poranki medytując
wśród kamieni na samotnym wzgórzu zamiast leżeć w jego łóżku
i beztrosko z nim gawędzić?
A może byłaby jedynie trochę bardziej ponura, bardziej szalona
— może medytacje wydobyłyby z niej gorszą część osobowości: tę,
która przypominała Caerdinna?
Nie znała odpowiedzi i ból powodowany tą. niepewnością był
równie dotkliwy jak dręczące podejrzenia, iż potrafi rozstrzygnąć
swoje wątpliwości.
Miała jednak do dyspozycji tylko ograniczoną moc — czary
tworzone powoli, po jednym runie, cierpliwie, wielkim wysiłkiem
myśli. Starała się uspokoić umysł, jak zawsze, gdy zajmowała się
magią, i uświadomiła sobie, że nie jest w stanie wyleczyć Johna.
Wobec tego co mogła dla niego zrobić? Co mówiła Mab, gdy
opowiadała jej o uzdrawianiu?
Zmierzwiła długie włosy, odgarniając je z twarzy i szyi. Miała
zdrętwiałe ramiona. Nie spała od dwóch nocy i czuła ból w całym
ciele.
— Możemy co najwyżej podgrzewać kamienie w ogniu, żeby
go nimi obkładać — powiedziała wreszcie. — Musimy dbać, żeby
cały czas było mu ciepło.
Gareth przełknął ślinę i wytarł nos.
— Tylko to?
— Na razie tak. Jeżeli rano będzie się wydawał trochę silniejszy,
może go przesuniemy. — Jednak w głębi duszy wiedziała, że John
nie dożyje do rana. Niby szepczące echo, powróciła do niej wizja
z wypełnionej wodą misy, gorzki koszmar zawiedzionej nadziei.
Gareth zaproponował z wahaniem:
— W Halnath są lekarze. Choćby Polycarp.
— I jeszcze armia oblegająca mury. — Jej głos zabrzmiał dla
niej samej nad wyraz chłodno. — Jeśli rano będzie jeszcze żył... Nie
chciałam, żebyś znowu ryzykował jadąc w miejsce, w którym mo-
głaby cię dopaść Zyerne, ale sądzę, że nad ranem powinieneś zabrać
Młota Bojowego i wrócić do Bel.
Gareth wyglądał na przerażonego wzmianką o Zyerne i myślą, iż
musiałby samotnie stawić jej czoło. Mimo ogólnego znużenia Jenny
nie omieszkała odnotować, że młodzieniec, który całe życie szukał
okazji do heroicznych czynów, teraz, mogąc się od nich wymigać,
pozostawał konsekwentnie wierny własnym ideałom.
— Jedź do domu gnomów i sprowadź tu pannę Mab — ciągnęła.
— Może lekarstwa gnomów są zamknięte w Głębi, ale... — Głos jej
zamarł. Po chwili powtórzyła cicho: — Lekarstwa gnomów.
Nagle, jakby ktoś wbijał szpilki i igły w jej odrętwiałą kończynę,
poczuła przypływ bolesnej, dręczącej nadziei.
— Garecie, gdzie są mapy Johna? — wyszeptała.
Gareth zmrużył oczy i spojrzał na nią ze zdziwieniem. Chwilowo
był zanadto pochłonięty własnymi obawami przed Zyerne, żeby
pojąć, do czego zmierza Jenny. Zaraz jednak podskoczył i wydał
radosny okrzyk, który zapewne było słychać w samym Bel.
— Miejsca Uzdrawiania! — wrzasnął z uszczęśliwioną miną,
objął Jenny i podniósł ją z ziemi. — Wiedziałem! — wołał z chara-
kterystyczną dla siebie smętną zadzierzystością. — Wiedziałem, że
coś wymyślisz! Możesz...
— Nie masz o tym zielonego pojęcia — przerwała i wyswobo-
dziła się z jego uścisku, zła, że powiedział głośno to, co już rozpalało
jej krew niby łyk taniej brandy. Odepchnęła młodzieńca i podbiegła
do Johna, podczas gdy Gareth zaczął przetrząsać obóz w poszukiwa-
niu map, skacząc jak przerośnięte szczenię.
Jenny pomyślała, że jeśli istnieje coś" gorszego od bólu rozpaczy,
to chyba ból wywołany nadzieją. Rozpacz przynajmniej dawała
ukojenie. Teraz serce waliło jej jak młot, gdy odgarniała z czoła
Johna rdzawe włosy, niemal czarne na tle bladego ciała pacjenta.
W szaleńczej gonitwie myśli po kolei rozważała środki zaradcze,
o których napomknęła Mab: destylacje zwalniające i wzmacniające
nitkowate tętno; balsamy ułatwiające gojenie się ran; filtry przeciw-
działające truciźnie i zwracające utraconą krew. Przyszło jej do
głowy, że w Miejscach Uzdrawiania są ukryte także księgi zaklęć,
słowa pomagające związać duszę z ciałem, dopóki ciało nie odzyska
sprawności. Powtarzała sobie, że jest w stanie i musi je znaleźć, ale
świadomość stawki, o jaką toczyła się gra, ciążyła jej sercu jak
kamień. Przez chwilę czuła tak ogromne zmęczenie, że niemal
życzyła partnerowi śmierci; przynajmniej nie musiałaby czynić dal-
szych wysiłków i nie groziłaby jej kolejna porażka.
Trzymając lodowate ręce Johna, na moment wślizgnęła się na
obrzeża uzdrawiającego transu i szeptała wymawiając imię jego duszy.
Miała jednak wrażenie, że nawołuje go na szczycie opadającego w dół
szlaku, z którego on już dawno zszedł — nie doczekała się odpowiedzi.
Wyczuła jednak coś innego. Pogrążona w transie, usłyszała sub-
telny dźwięk, który ścisnął jej serce przerażeniem — zgrzytanie
pazurów o skałę, drżenie obcej muzyki.
Otworzyła oczy. Było jej zimno. Dygotała.
Smok żył.
— Jenny? — Gareth podszedł do niej z naręczem pogniecionych
skrawków brudnego papirusu. — Znalazłem je, ale... nie ma na nich
Miejsc Uzdrawiania. — Za pękniętymi szkłami okularów było widać
zatroskane oczy młodzieńca. — Patrzyłem...
Jenny wzięła papiery drżącymi rękoma. W blasku ogniska oglą-
dała przejścia, jaskinie, rzeki — wszystko było oznaczone wyraź-
nymi runami, które wyszły spod pióra Dromara. Zobaczyła też puste
miejsca, nie oznaczone i nie nazwane. Sprawa gnomów.
Ogarnęła ją złość i odrzuciła mapy.
— Do diabła z Dromarem i jego tajemnicami — szepnęła zjad-
liwym tonem. — Naturalnie Miejsca Uzdrawiania znajdują się w sa-
mym środku Głębi, na który oni wszyscy przysięgają!
— Ale... — Gareth zająknął się. — Czy mimo to jesteś w stanie
je odnaleźć? — dokończył cicho.
W sercu Jenny wzbierała ws'ciekłos'ć. Znowu pogrzebano jej
nadzieję. Najpierw za sprawą strachu, a teraz przez upór gnomów.
Odnosiła wrażenie, że to roztopiona skała wlewa się w szczeliny
znużenia w jej duszy.
— W tej plątaninie tuneli? — zapytała. Przez chwilę dominował
u niej gniew, zmęczenie i s'wiadomos'ć\ iż smok żyje. Czuła taką
udrękę, że miała ochotę krzyczeć i przywołać błyskawicę, która
rozłupałaby ziemię.
Tak postępowała Zyerne. Uświadomiwszy sobie ten fakt, Jenny
próbowała się uspokoić. Zacisnęła pięści, złączyła je i przytknęła do
ust, pragnąc zwalczyć złość i lęk. Kiedy te uczucia przeminęły, nie
zostało w niej nic. Wydawało się, że bezgłośny wrzask wypalił w niej
wszystko, zostawiając pokłady mrocznego, wręcz nienaturalnego
spokoju, jakby kosmiczną głębinę.
Gareth wciąż patrzył na nią błagalnym wzrokiem. Odezwała się
cicho:
— Może. Mab mówiła o drodze. Być może uda mi się ustalić,
którędy prowadzi.
Mab powiedziała również, że jeden fałszywy krok skaże ją na
błąkanie się w ciemnościach i śmierć głodową.
Jenny od razu wiedziała, jak zareagowałby na to John: „Na Babkę
Boga, Jen, ten smok pożre cię, zanim zdążysz poczuć głód".
Że też John potrafi mnie rozśmieszyć nawet w takich okoliczno-
ściach, pomyślała.
Wstała. Była przemarznięta na kość i czuła się jak stuletnia
staruszka. Jeszcze raz zbliżyła się do pakunków. Gareth poszedł za
nią, otulając się karmazynowym płaszczem i gawędząc o tym
i owym. Jednak Jenny prawie go nie słyszała, pogrążona w dziwnym,
niezmąconym spokoju.
Dopiero gdy zarzuciła swą wielką torbę na ramię i podniosła
halabardę, zdał sobie sprawę z jej uporczywego milczenia.
— Jenny — rzekł z wahaniem, chwytając skraj jej pledu. —
Jenny — ten smok nie żyje, prawda? To znaczy, trucizna podziałała,
tak? Musiała podziałać, skoro udało ci się wydostać stamtąd Johna...
— Nie — odparła Jenny. Trocheja dziwiło osobliwe wyciszenie,
jakiego doświadczała. Większy strach budziło w niej nasłuchiwanie
Szepczących w Lasach Wyr, niż obecne położenie. Ruszyła w kie-
runku spowitych mrokiem ruin. Gareth zabiegł jej drogę i złapał za
ręce.
— Ale... To znaczy... Jak długo...
Potrząsnęła głową.
— Zbyt długo, niemal na pewno. — Położyła dłoń na przegubie
młodzieńca, żeby go odsunąć. Podjęła decyzję i chciała mieć wszyst-
ko za sobą, chociaż wiedziała, że jej plan nie może się powieść.
Gareth z trudem przełknął ślinę. Mięśnie jego wychudzonej
twarzy intensywnie drgały w przyćmionym, rubinowym świetle
ogniska.

— Ja... ja pójdę — zaofiarował się drżącym głosem. —Powiedz
mi, czego mam szukać, a ja...
Przez chwilę czuła, że wybuchnie śmiechem, który zburzy wy-
pracowaną z takim trudem stanowczość. Miała ochotę śmiać się nie
z młodzieńca, ale z jego omdlewającej galanterii, która nakazywała
mu, jak bohaterowi ballady, zająć jej miejsce. Ale on nie zrozumiał-
by, jak bardzo kochała go za tę propozycję, bez względu na absur-
dalność owego uczucia. Zresztą, gdyby zaczęła się śmiać, skończy-
łaby płacząc, a na tego rodzaju słabość nie mogła sobie teraz
pozwolić. Dlatego tylko stanęła na palcach i przyciągnęła ramiona
młodzieńca, żeby ucałować go w miękki, wymizerowany policzek.
— Dziękuję, Garecie — wymamrotała — ale ja widzę w cie-
mnościach, a ty nie, a poza tym wiem, czego szukam.
— Doprawdy... — upierał się. Wyraźnie miotały nim sprzeczne
uczucia: ulga z powodujej odmowy, świadomość, że Jenny jest lepiej
przygotowana do wypełnienia misji, wpajana przez całe życie konie-
czność bycia rycerskim i bardzo autentyczna chęć uchronienia jej od
krzywdy.
— Nie — powiedziała łagodnie. — Pilnuj, żeby Johnowi było
ciepło. Jeśli nie wrócę... — Głos jej zadrżał na myśl o tym, co ją czeka
— śmierć zadana przez smoka albo śmierć w korytarzach labiryntu.
Zdobyła się jednak na stanowczy ton. — Rób to, co wydaje ci się
najlepsze, ale nie próbuj przesuwać go za wcześnie.
Wiedziała, że chłopak i tak jej nie posłucha. Usiłowała sobie
przypomnieć, co Mab mówiła o mrocznych labiryntach Głębi, lecz
słowa wyciekały z jej umysłu jak woda ściskana w garści, i zostawało
tylko wspomnienie lśniących diamentowych kręgów — obserwują-
cych ją ślepi smoka. Musiała jednak podtrzymywać na duchu Gare-
tha i dopóki w piersi Johna kołatało się życie, nie mogła biernie
czekać w obozie.
Ścisnęła rękę Garetha i cofnęła się. Zarzuciwszy pledy wyżej na
ramię, odwróciła się ku ocienionym szlakom prowadzącym przez
dolinę i mrocznemu masywowi Ściany Nast, który majaczył na tle
pochmurnego, smolistego nieba. Ostatni raz zerknęła na Johna, na
jego nos i wargi, obrysowane światłem gasnącego ogniska.
Słyszała śpiew na długo przedtem, zanim dotarła do Wielkich
Bram Głębi. Kiedy minęła oszronione głazy ruin, które w świetle
księżyca wyglądały zupełnie bezbarwnie, inaczej niż za dnia, instyn-
ktownie wyczuła ów śpiew — głód, pożądanie, zatrważające piękno,
którego nie była w stanie ogarnąć rozumem. Natrętnie utrudniał jej
scalanie fragmentarycznych wspomnień tego, co mówiła Mab
o Miejscach Uzdrawiania, a nawet wdzierał się do pełnych lęku
myśli o Johnic. Miała wrażenie, że unosi się wokół niej w powietrzu,
a jednak wiedziała, iż tylko ona go słyszy; wibrował w jej kościach,
docierał aż do opuszków palców. Kiedy stanęła w bramach i ujrzała
przed sobą czerń Hali Targowej i własny cień, który padał niby
rozproszony dym na pokryte krwią resztki posadzki, czuła się przy-
tłoczona.
Pieśń była bezdźwięczna, lecz jej rytm burzył krew Jenny. Świa-
domość kobiety wypełniały mieszające się ze sobą obrazy, których
nie potrafiła wyczuć ani pojąć do końca — węzły pamięci, rozgwież-
dżonej ciemności, której nigdy nie oglądało światło słońca, radosne-
go wyczerpania fizycznej miłości, której przejawy i motywy były
zupełnie obce dla Jenny, oraz matematyki i osobliwych powiązań
między rzeczami, które nigdy nie łączyły się ze sobą. Ten śpiew był
dobitniejszy i krańcowo odmienny od dźwięków słyszanych w wą-
wozie, gdy Złocisty Smok Wyr dyszał w agonii. Nagromadziła się
w nim potęga intensywnie przeżywanych lat i powtarzających się
układów, które można było zrozumieć tylko odnosząc je do niepo-
znawalnych odstępów czasu.
Smok był niewidoczny w ciemności. Jenny słyszała ciche chro-
botanie jego łusek i domyśliła się, że leży w poprzek wewnętrznych
drzwi Hali Targowej, które prowadziły do Wielkiego Korytarza, a
dalej do Głębi. Po chwili otworzył oczy, które wyglądały jak srebrne
lampy i lśniły łagodnie w odbitym świetle księżyca. W umyśle Jenny
śpiew zlewał się teraz i pogłębiał swe barwy w wirującym białym
rdzeniu. W rdzeniu rodziły się słowa.
Czy przybyłaś w poszukiwaniu lekarstw, kobieto czarowniku?
A może łudzisz się, że broń, którą zabrałaś, wystarczy, by dokończyć
to, czego nie dokonały trucizny w zadowalającym cię czasie?
Słowa były prawie jak obrazy, muzyka i formy, tworzone w rów-
nym stopniu przez duszę smoka, jak i przez jej własną duszę. Pomy-
ślała, że sprawią jej ból, jeśli pozwoli im wniknąć zbyt głęboko.
— Przybyłam w poszukiwaniu lekarstw — odparła, słysząc, jak
jej głos odbija się od żłobionego okapu nieregularnego sufitu. —
Miejsca Uzdrawiania są znane ze swej mocy.
O tym wiedziałem. Była garstka gnomów, która broniła tego
miejsca i zabierała tu wszystkich rannych. Drzwi były niskie, ale
przedostawałem się przez nie jak wilk najeżdżający zagrzebane kró-
liki. Żywiłem się nimi przez wiele dni, aż w końcu pożarłem wszystkie.
Miały tam również wszystko, co jest potrzebne do sporządzania
trucizn. Zatruwał}' padlinę; chyba nie przyszło im na myśl, że widzę
śmierć psującą mięso. Właśnie tego miejsca szukasz.
Ponieważ przemawiał do niej częściowo obrazami, dostrzegała
także, jakby w na wpół zapamiętanym śnie, ciemne przejścia do
poszukiwanego miejsca. Ożyła w niej nadzieja i starała się utrwalić
podsuwane obrazy w swoich myślach — być może te maleńkie
okruchy spełnią ważną rolę.
Dzięki wzrokowi maga widziała teraz smoka całkiem wyraźnie.
Leżał w poprzek drzwi, skryty w ciemności. Wyrwał harpuny
z gardzieli i brzucha; teraz leżały poczerniałe od jego krwi w bajorze
szlamu i popiołu. Brzegi kłujących łusek jego grzbietu lekko poły-
skiwały w skąpej księżycowej poświacie. Grube kolce, które chro-
niły jego kręgosłup i stawy kończyn, wciąż były najeżone jak
gotowa do użycia broń. Potężne skrzydła miał schludnie złożone na
bokach; przekonała się, że ich złącza również były opatrzone kol-
cami. Najbardziej fascynowałają głowabestii, długa, wąska, niemal
ptasia, zniekształcona maską z kościstych płyt. Z tych płyt wyrastała
szeroka grzywa przypominających wstęgi łusek, kosmyków futra
i czegoś, co wyglądało jak liście paproci i pióra. Długie, delikatne
czułki o błyszczących czubkach leżały bezwładnie na ziemi wokół
jego łba. Z pyskiem wtulonym między łapy trochę przypominał psa,
ale wpatrzone w Jenny ślepia były oczami maga, który zarazem jest
bestią.
Będę się z tobą targował, kobieto czarowniku.
Przeczucie — wykalkulowane, pozbawione elementu zaskocze-
nia — mówiło jej, jaka będzie propozycja smoka. Jej serce zaczęło
szybciej bić; nie była pewna, co jest tego powodem: strach czy
niewytłumaczalna nadzieja. Powiedziała „nie", ale w jej umyśle,
niby zakazane pragnienie, tkwiło przekonanie, iż nie powinno się
pozwolić, aby umierało coś tak pięknego i obdarzonego wielką mocą.
Zdawała sobie sprawę z tego, że smok jest złem wcielonym, lecz
w jego srebrnych ślepiach było coś, co ją pociągało, jakaś pieśń
czerni i uśpionego ognia, której muzykę rozumiała.
Smok poruszył łbem osadzonym na masywnej szyi. Z postrzę-
pionych wstęg jego grzywy kapała krew.
Myślisz, Że nawet ty, czarownica przenikająca ciemność, potra-
fisz wybadać sztuczki gnomów?
Obrazy, które wypełniały jej umysł, pokazywały mrok oraz wil-
gotne i zimne, nie kończące się labirynty podziemnego świata.
Świadomość ich istnienia załamy wałają. Tych kilka obrazków drogi
do Miejsc Uzdrawiania przemieniło się w jej rękach w kamyczki,
które dziecko traktuje jako skuteczną broń przeciw lwom.
Mimo to powiedziała:
— Rozmawiałam zjedna z gnomek o tych sztuczkach.
Powiedziała prawdę ? Gnomy nie słyną z tego, jeśli chodzi o serce
Głębi.
Jenny przypomniała sobie puste miejsca na mapach Dromara, ale
odparowała:
— Smoki też nie.
Oprócz wyczerpania i bólu wyczuła w umyśle smoka rozbawie-
nie jej repliką, jakby zimną strugę wody wlaną do ukropu.
Czym jest prawda, kobieto czarowniku? Prawda, którą widzą
smoki, nie jest przyjemna dla ludzkiego oka, chociaż ludzie potrafią
ją ogarnąć sercem w całej jej niewygodnej rozciągłości. Dobrze
o tym wiesz.
Zorientowała się, że wyczuł jej fascynację. Srebrne oczy przycią-
gały ją. Próbował nawiązać kontakt z jej umysłem, jak uwodziciel
dotykający jej dłoni. Przekonała się również, że wiedział, iż ona nie
cofnie się przed tym dotykiem. Zmusiła swoje myśli do porzucenia
smoka. Koncentrowała się na wspomnieniach o Johnie i ich synach,
wbrew mocy, która przywoływała ją niby szept amorficznej nocy.
Nie bez trudu oderwała od niego wzrok i skierowała się do
wyjścia.
Kobieto czarowniku, sądzisz, Że mężczyzna, dla którego nadsta-
wiasz karku, będzie żył dłużej ode mnie?
Zatrzymała się. Palcami nóg dotykała brzegu dywanu, utkanego
z księżycowej poświaty na kamiennej posadzce. Odwróciła się
i spojrzała na smoka, zrozpaczona i rozdarta. W skromnym oświet-
leniu widziała kałuże cierpkiej krwi, wysychające prawie wszędzie;
ponure tło dla smoczego cielska. Uświadomiła sobie, że tym pyta-
niem smok trafił w jej czuły punkt, ale jednocześnie chciał ukryć
własną słabość i desperację.
Powiedziała spokojnie:
— Istnieje szansa, że będzie żył dłużej.
Smok odwrócił łeb. Wyczuła, że jest wściekły i skręca go ból.
Założysz się o to ? Pójdziesz o zakład, że, nawet jeśli gnomy
mówiły prawdę, nie zgubisz się brnąc przez ich splątane tunele,
spirale w spiralach, mrok w mroku, żeby w porę znaleźć to, czego
potrzebujesz? Ulecz mnie, kobieto czarowniku, a ja poprowadzę cię
swoim umysłem i pokażę ci miejsce, którego szukasz.
Przez pewien czas tylko patrzyła na długie, lśniące, czarne ciel-
sko, ciemną grzywę zakrwawionych wstęg i oczy podobne do naoli-
wionego metalu wydzwaniającego wiekuisty mrok. Był cudem, ja-
kiego jeszcze nigdy nie oglądała: kolczastym, prężnym cieniem, od
najeżonych czubków odchylonych skrzydeł aż po rogaty haczyk
nosa. Złocisty Smok, którego John zabił na wietrznych pagórkach
Wyr, był stworzeniem słońca i ognia, ale ta bestia przypominała
dymne widmo nocy, czarna, mocna i stara jak czas. Kolce jej łba
przemieniły się w nieprawdopodobnie poskręcane rogi, gładkie jak
stal. Łapy tego smoka były w kształcie rąk, tyle że miały po dwa
kciuki zamiast jednego. Głos przemawiający w jej umyśle wydawał
się spokojny, ale wyczuwała słabość w każdym ruchu zwalistego
cielska i lekkie drżenie mocarnej istoty, która ostatkiem sił konty-
nuowała swój blef.
Niechętnie przyznała:
— Nie wiem nic o leczeniu smoków.
Srebrzyste oczy zwęziły się, jakby poprosiła smoka o coś, czego
nie zamierzał jej dać. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, osłonięci
ciemnością jaskini. Pamiętała o Johnie i upływającym czasie, ale
mgliście, jakby to był fragment niepokojącego snu. Koncentrowała
jednak myśli na leżącym przed nią stworzeniu i usianym diamentami
mroku obcego umysłu, który toczył walkę z jej świadomością.
Nagle połyskującym ciałem wstrząsnęły konwulsje. Srebrne
oczy smoka dosłownie krzyczały z bólu, który przeniknął jego sta-
lowe mięśnie. Nie panując nad sobą, rozpostarł skr/ydła i szpony
w okropnym spazmie, zaświadczającym, iż trucizna przedostała się
do jego żył. Głos w jej umyśle szepnął: Idź.
W tej samej chwili osaczyły ją wspomnienia dotyczące miejsca,
w którym nigdy przedtem nie była. W jej umyśle tłoczyły się nieokre-
ślone obrazy czerni, ogromnej jak wrota nocy i zapełnionej szpalerem
kamiennych drzew, które przekazywały echo każdego oddechu Jcn-
ny, wizje skalistych tworów, których sklepienia ginęły w bezkształt-
nym mroku, i szum wody, niestrudzenie płynącej pod kamieniami.
Ogarnął ją paniczny strach rodem z sennego koszmaru, ale miała też
osobliwe poczucie deja vu, jakby już kiedyś tędy przechodziła.
Uświadomiła sobie, że to nie ona. lecz Morkeleb pokonywał tę
drogę. Obrazy pokazywały jej drogę do Miejsc Uzdrawiania, do
samego serca Głębi.
Najeżone czarne cielsko wygięło się w kolejnym paroksyzmie
bólu, a potężny ogon walił jak bicz o skalistą ścianę. W miarę jak
trucizna wżerała się w krew smoka, srebrzyste oczy wyrażały coraz
większą udrękę. Po chwili opadł bezwładnie na kamienną posadzkę,
stukając zrogowaciałym naskórkiem i kręgami jak szkielet, i kolejny
raz. z oddali, Jenny usłyszała kategoryczne: Idź.
W przedśmiertnych drgawkach smok najeżył łuski jak brzytwy.
Po chwili uległy ponownemu spłaszczeniu na jego zapadniętych
bokach. Jenny zdobyła się na odwagę i podeszła do potwora. Nie
zastanawiając się nad tym, co robi, wgramoliła się na sięgający jej
do pasa pagórek hebanowej pachwiny, która tarasowała wejście do
Wielkiego Tunelu. Kręgosłup bestii przypominał płot z włóczni,
sterczących sztywno z niepewnego podłoża skóry. Podkasawszy
spódnicę, wyciągnęła rękę, żeby oprzeć się o rzeźbioną kamienną
kolumnę framugi drzwi, i niezdarnie przeskakiwała kolce, do samego
końca obawiając się, że na skutek kolejnej konwulsji wbiją jej się
w uda.
Ale smok leżał spokojnie. Jenny wyc/uwała w sobie, niby słaby
odblask odległego światła, jedynie echa jego umysłu. Przed nią
rozciągała się ciemność Głębi.
Ilekroć zaczynała myśleć o wizjach, odpływały od niej. Przeko-
nała się jednak, że gdy po prostu kroczy naprzód, jakby już znała
drogę, nogi same ją prowadziły. Senne wspomnienia w umyśle
szeptały jej o rzeczach, które już widziała, ale czasami zmieniał się
kąt ich postrzegania, jakby patrzyła na nie z góry.
Górne poziomy Głębi były suche; gnomy zbudowały je według
ludzkiego gustu. Wielki Korytarz, szeroki na dziesięć metrów i wy-
kładany czarnym granitem, sfatygowany i żłobiony odciskami stóp
niezliczonych pokoleń przechodniów, okalały kamienne bloki, ukry-
wające nieiegularność jego kształtu. Zniszczone pomniki, leżące
niby rozrzucone kości w mroku, świadczyły o tym, że w czasach swej
świetności miejsce to charakteryzowało się stylem klasycystycznym.
Wśród białych odłamków marmuru było widać prawdziwe kości,
a także powyginane ramy z brązu i pobite szkło wielkich lamp, które
niegdyś zwisały z wysoko sklepionego sufitu. To gigantyczne ciel-
sko smoka sprawiło, że wszystkie te przedmioty walały się pod
ścianami, jak liście w rynsztoku. Pomimo ciemności Jenny dostrze-
gała poczerniałe od ognia miejsca, w których rozlana nafta zapaliła
się od oddechu bestii.
Głębiej położony po/iom wyglądał jak prawdziwa siedziba gno-
mów. Stalagmity i słupy nie były tu rzeźbione w formie prostych
kolumn, które tak podobały się potomkom ludzi; przypominały
raczej ulistnione drzewa albo zwierzęta, albo groteskowe istoty.
Zresztą Jenny coraz częściej natrafiała na twory, których nie przera-
biano, aby zachować pierwotny układ lejącej się wody, wody nale-
żącej do gnomów. Proste, elegancko wykończone zbiorniki wodne
wyższych poziomów ustępowały miejsca wzburzonym strumieniom
w głębiej położonych partiach. W niektórych miejscach woda spa-
dała prosto z wysokości kilkudziesięciu metrów, niby żywa kolumna
biegnąca od odległego sufitu, albo tryskała w mrok kanałami podo-
bnymi do czaszek gargulców.
Jenny mijała pieczary i skupiska jaskiń, które przekształcono
w ogromne, wzajemnie połączone domostwa wielkich klanów i ro-
d/.in gnomów, ale napotykała też sale i pomieszczenia zdolne pomie-
scic całą osadę Zagłębienie; wznoszono lam wolno stojące domy
i pałace, a ich dziwaczne wieżyczki i pomosty ledwo odróżniały się
od skupisk stalagmitów, które, niby polerowany onyks, tworzyły
osobliwe lasy na brzegach jeziorek i rzek.
W tych milczących, cudownych królestwach Jenny oglądała
jedynie ślady zniszczeń, rozkładu i przejścia smoka. Wszędzie
grasowały prastare ropuchy, handryczące się ze szczurami o gnijące
resztki zapasów żywności albo o padłe przed miesiącem zwierzę.
W niektórych miejscach wprost nie dawało się oddychać z powodu
fetoru lego, co kiedyś było serem, mięsem albo warzywami. Białe,
pozbawione oczu robaki, których nazw mogła się tylko domyślać
na podstawie relacji Mab. umykały jej spod nóg albo chowały się
za walającymi się wszędzie osmalonymi czaszkami i srebrnymi
naczyniami.
W miarę jak schodziła, powietrze robiło się zimę i bardzo wilgot-
ne, a kamienne podłoże było coraz bardziej śliskie. Ciemność wyda-
wała się nieznośnie przytłaczająca. Krocząc po nie oświetlonym
labiryncie, Jenny zrozumiała, że Mab miała rację; bez przewodnika
nawet ona. obdarzona wzrokiem, który przenikał ciemność, nie
byłaby w stanie odnaleźć drogi do serca Głębi.
Ale w końcu udało jej się to. Echo drogi pobrzmiewało w umyśle
smoka, powodując dziwaczny rezonans w duszy kobiety-maga, roz-
warstwienie uczuć i tworzenie się świadomości, przed której obcą
naturą Jenny się wzdrygała, niezdolna do ogarnięcia jej rozumem.
Wyczuła uzdrawiającą aurę obok drzwi, wciąż jeszcze zalegającą
w powietrzu, a także lekkie tchnienie prastarej mocy.
W tej amiiladzie grot powietrze było ciepłe, pachniało wyschnię-
tą kamforą i przyprawami; nie czuło się odoru zgnilizny i rozkładu
ani pełzającego robactwa. Wchodząc do przykrytej kopułą, central-
nie położonej jaskini, gdzie upiornie blade stalaktyty zerkały na
siebie w tłustej ciemności rozlanego na środku bajora, Jenny zasta-
nawiała się, jak silny musiałby być czar. żeby utrzymać to uzdrawia-
jące ciepło, nie tylko dla zwalczania chłodu w otchłaniach ziemi, ale
także na czas potrzebny, by ci, którzy go rzucili, mogli zniknąć.
Doprawdy, tutejsza magia była potężna.
Przenikała całe miejsce. Ostrożnie mijając pokoje medytacji, snu
i wypoczynku, Jenny odnosiła wrażenie, iż ma do czynienia z żywym
organizmem, a nie martwotą nieefektywnych czarów. Niekiedy wra-
żenię to było tak silne, że zerkała przez ramię i wołała w mrok „Jest
tam kto'?", aczkolwiek rozsądek podpowiadał, iż nic towarzyszy jej
nikt. Tyle że, podobnie jak w przypadku Szepczących na północy,
uczucia zmagały się ze zdrowym rozsądkiem i ciągle wytężała
zmysły w ciemności, ajej serce waliło mocno, przepełnione nadzieją
albo może strachem. Nie dotykała niczego prócz mroku i kropel
wody, która od niepamiętnych czasów kapała z obwisłych skalnych
zębów.
Miała do czynienia Z żywą, szepczącą do siebie magią; wyczu-
wała zło, jakby jej ciała dotykało cos< wstrętnego.
Zadrżała i po raz kolejny nerwowo popatrzyła w mrok. W małym
pomieszczeniu znalazła potrzebne jej lekarstwa, ustawione w rzę-
dach szklane fiolki i zakorkowane słoiczki z zielono-białego marmu-
ru, które gnomy wytwarzały w tak dużych ilościach. W ciemnościach
odczytywała nalepki i upychała pojemniczki w torbie. Pracowała
szybko, gdyż czuła się coraz bardziej nieswojo, a ponadto wiedziała,
że upływ czasu zmniejsza szansę Johna na przeżycie.
On nie może umrzeć, mówiła sobie. Po tylu zabiegach! Jednak
w swoim czasie, jako uzdrowicielka, wielokrotnie przybywała zbyt
późno do obłożnie chorych, by teraz żywić wielkie nadzieje. Wie-
działa, że same lekarstwa mogą się okazać niewystarczające. Pośpie-
sznie, oglądając się za siebie, przeszła do następnego, mrocznego
i cichego pomieszczenia i zaczęła w nim szukać wewnętrznych
skupisk mocy, bibliotek gromadzących magiczne księgi i zwoje,
które, jak sądziła, tworzyły rzeczywiste serce Głębi.
Jej buty trochę szeleściły w zetknięciu z gładkim podłożem, ale
nawet ten mały hałas działał jej na nerwy. Jak w każdym zamieszki-
wanym przez gnomy domu, podłogi nie znajdowały się na jednej
płaszczyźnie, lecz tworzyły jakby serię tarasów; nawet najmniejsze
pomieszczenia miały kilka takich poziomów. W trakcie poszukiwań
nabierała przekonania, iż jest obserwowana, i bała się przejść przez
następne drzwi, podejrzewając, że ujrzy jakąś złą istotę, szybującą
w mroku. Wyczuwała moc, jakiej nie napotkała nigdy dotąd — moc
silniejszą od tego, co robiła Zyerne i smok.
Nie znalazła jednak niczego: ani owego milczącego, czekającego
na nią zła, ani żadnej księgi, która przekazywałaby gromadzoną
przez gnomy wiedzę na temat magii. Na półkach leżały tylko zielniki,
atlasy anatomiczne, katalogi wyliczające choroby i medykamenty.
Nieprzyjemny strach z wolna ustępował miejsca zaciekawieniu. Mab
powiedziała, że gnomy nie mają Linii, ale przecież musiały w jakiś
sposób przekazywać sobie moc. Dlatego Jenny kontynuowała poszu-
kiwania, chociaż robiła to niechętnie; uważała, że istnieją księgi,
które muszą zawierać tę wiedzę.
Wyczerpanie zaczynało ją osłabiać jak przewlekła, wyniszczają-
ca choroba. Czuła w kościach dwie ostatnie noce i wiedziała, że
będzie musiała zaprzestać poszukiwań. Jednak świadomość włas-
nych braków dodawała jej sił, zachęcała do drążenia zakazanego
serca Głębi. Rozpaczliwie pragnęła coś znaleźć przed wyjściem na
powierzchnię, żeby choć w niewielkim stopniu uwolnić się od po-
czucia całkowitej bezradności.
Przeszła przez drzwi do ciemnego zaułka, w którym słyszała swój
oddech.
Już wcześniej porządnie zmarzła, ale chłód był niczym w porów-
naniu ze strachem, który ściął jej serce.
Stała w miejscu, które zobaczyła w misie z wodą, w trakcie wizji
śmierci Johna.
Była wstrząśnięta, bo natknęła się na nie zupełnie nieoczekiwa-
nie. Sądziła, że znajdzie w tych okolicach jakieś archiwum czy
ośrodek nauczania, albowiem domyślała się, iż właśnie tu mieści się
centrum pustych miejsc na dziwacznych mapach Dromara. Jednak
pośród gęstwiny stalaktytów i kolumn dostrzegała tylko pusty mrok,
nieco zalatujący woskiem tysiąca świec, które osuwały się jak mar-
twe istoty w skalnych wnękach. Nie widziała żadnego żywego stwo-
rzenia, ale znowu wyczuwała zło. Ostrożnie zrobiła kilka kroków
w otwartej przestrzeni czerni i podeszła do zdeformowanego ka-
miennego ołtarza.
Położyła ręce na błękitno-czarnej skale, która przypominała
w dotyku mydło. W jej wizji miejsce to wypełniały czyjeś szepty,
lecz teraz panowała tu całkowita cisza. Przez chwilę odnosiła wra-
żenie, że w jej umyśle kłębią się mroczne wiry, świeże pomruki,
fragmentaryczne wizje, które przemijały jednak na podobieństwo
fal, nietrwałe jak sen.
Mimo to wydawało się, że pochłaniają resztki sił i woli Jenny.
Poczuła ogromne zmęczenie i, ni stąd, ni zowąd, paniczny strach
przed tym miejscem. Wprawdzie dookoła panowała cisza, ale Jenny
kręciła się niespokojnie i jej serce biło tak mocno, że nieomal słyszała
jego dudnienie w mroku. Teraz wiedziała, że gdzieś w pobliżu,
dosłownie na wyciągnięcie ręki, czai się zło. Poprawiwszy wypchaną
torbę na ramieniu, szybko, niczym złodziej, ruszyła po śliskim par-
kiecie, na którym dawniej tańczyły gnomy. Szukała drogi, która
pozwoliłaby jej opuścić mrok i poczuć świeże powietrze.
Dotychczas w drodze do otchłani prowadził ją umysł Morkeleba.
ale teraz nie odczuwała jego wpływu. Mijała znaki, które sama
zostawiła, runy, które tylko ona potrafiła dostrzec, wypisane na
ścianach palcem wskazującym. Wspinając się po ciemnych tworach
skalnych i schodach z bursztynowego kamienia, zastanawiała się,
czy smok umarł. Jakaś część jej osobowości pragnęła tego, choćby
ze względu na zamieszkujący te ziemie lud, ze względu na gnomy
i na władcę; ale czuła również ten sam żal, który ściskał jej serce,
gdy stanęła nad martwym smokiem w wąwozie Wyr. Mimo wszy-
stko, było w jej żalu coś, co jeszcze potęgowało nadzieję na śmierć
smoka. Wolała nie roztrząsać przyczyn tego stanu.
Wielki Korytarz był ciemny jak wnętrzności Głębi, pozbawiony
nawet odrobiny księżycowej poświaty, która sączyła się tu przedtem.
Jednak pomimo wszechobecnego mroku powietrze było tutaj inne
— zimne, ale suche i świeże, w przeciwieństwie do zastygłej mar-
twoty w sercu Głębi.
Wzrok maga sprawił, że zobaczyła zarysy ciemnego, kościstego
uda smoka, który tarasował przejście, najeżywszy kolce kręgosłupa
w jej kierunku. Kiedy podeszła bliżej, przekonała się, że pokryta
łuskami skóra zwierzęcia niemal przykleiła się do kości.
Pomimo iż wytężała słuch, nie słyszała szeptu jego umysłu. Za
to muzyka, która wypełniała Halę Targową, wciąż rozbrzmiewała
słabym echem, cicha, ale przenikliwa, ubarwiana wibracjami zamie-
rającego dźwięku.
Pomyślała: On jest nieprzytomny, umiera. Sądzisz, Że ten męż-
czyzna będzie żyt dłużej ode mnie? — zapytał kiedyś.
Jenny zrzuciła pled / ramienia i obłożyła grubymi fałdami ostre
krawędzie smoczego kręgosłupa. Brzegi kolców rozdzierały sukno,
toteż dodała jeszcze warstwę kurtki z owczej skóry. Drżąc z zimna,
które przedostawało się przez cienkie rękawy jej koszuli, postawiła
stopę na największy kolec. Jeszcze raz przytrzymała się ościeżnicy
drzwi i /winnym ruchem przeskoczyła przeszkodę. Przez chwilę
balansowała na udzie bestii, czując koś"ci pod stalowymi łuskami
i łagodne ciepło, emanujące z prężnego cielska smoka, a potem
zeskoczyła. Stała przez kilka sekund, wytężając słuch i umysł.
Smok nie poruszył się. Przed sobą miała Halę Targową w odcie-
niach błękitu, czerni i kości słoniowej, delikatnie opromienioną
światłem gwiazd, które wydawały się takie jasne w porównaniu
z całkowitym mrokiem panującym pod ziemią. Pomimo iż księżyc
zaszedł, Jenny wydawało się, że każda gliniana skorupa i pochyła
osłona latarni są obrysowane jasnością, a każdy cień jest jak rozlany
atrament. Chociaż krew wysychała, ws/.ędzie wyczuwało się fetor.
Rybołów nadal leżał w rozmazanej kałuży mroku, otoczony lśniący-
mi harpunami. Noc zalatywała starością. Powiew wiatru sprawił, że
Jenny poczuła zapach drewna podtrzymującego ogień na Wzniesie-
niu Garbarza.
Niczym duch Jenny minęła korytarz, dygocząc z zimna. Dopiero
gdy wydostała się na schody, zaczęła biec.
Rozdziałll
O świcie poczuła, że John lekko ściska ręką jej dłoń.
Dwie noce temu pracowała nad czarami śmierci tkając aurę
trucizny i zniszczenia, której kręgi wciąż obrysowywały ziemię na
drugim końcu wzniesienia. Poprzedniej nocy spała najwyżej godzi-
nę, gdzieś na drodze za Bel, w ramionach Johna. Teraz dym małego
ogniska tworzył w powietrzu szarą, jedwabistą plamkę. Czuła chłód,
zmęczenie i obcość, jakby jej skórę przetarto papierem ściernym
i obnażono każdy nerw. Z drugiej strony, czuła też osobliwy spokój.
Zrobiła wszystko, co mogła — powoli, metodycznie, krok po
kroku, zgodnie z zapamiętanymi wskazówkami panny Mab, jak
gdyby ciało, które znała tak dobrze, było ciałem obcego mężczyzny.
Tak jak gnomy, podawała Johnowi napoje miłosne i lekarstwa,
wstrzykując mu je do żył za pomocą igły. a także przykładała okłady
na jego rany, by wyciągnąć z nich zatrutą smoczą krew. Pisała
uzdrawiające runy w miejscach, gdzie rany przecinały ścieżki życia.
dotykając ich jego wewnętrznym imieniem, tajemnicą jego bytu,
wplecioną w czary. Przywoływała go cierpliwie, raz po razie, imie-
niem, które znała jego dusza, używając całej dostępnej mocy do
powiązania ducha z ciałem, żeby lekarstwa mogły zadziałać.
Nie myślała, że odniesie to skutek. Kiedy zatriumfowała, nie
miała siły ani cieszyć się, ani smucić. Jej umysł rejestrował już tylko
nieznaczne uniesienie żeber Johna i marszczenie poczerniałych po-
wiek w trakcie snu.
Gareth zapytał cicho:
— Czy on wydobrzeje?
Skinęła głową. Patrząc na gamoniowatego młodego księcia, któ-
ry kucał obok niej przy ognisku, była zdumiona jego milczeniem.
Być może bliskość śmierci i nie kończące się nocne znużenie spra-
wiły, że spoważniał. Podczas gdy ona przebywała w Głębi, cierpli-
wie rozgrzewał kamienie i, zgodnie z jej poleceniem, ustawiał je
wokół ciała Johna. Była niemal pewna, że tylko dzięki tym niewdzię-
cznym i koniecznym zabiegom John jeszcze żył, gdy powróciła
z siedziby smoka.
Powoli, czując ból w każdej kosteczce, zdjęła podarty, fioletowy,
ciężki płaszcz. Była podrapana, obolała i bardzo senna. Jednak
wstała, wiedząc, że ma jeszcze coś do zrobienia, coś gorszego niż
dotychczasowe zabiegi. Poczłapała do torby z lekarstwami i wyjęła
z niej brązowe listki tabatu, które zawsze zabierała ze sobą. Były
wysuszone jak skórzane paski. Połamała dwa z nich na kawałki
i zaczęła je przeżuwać.
Pomijając inne ich właściwości, były tak gorzkie, że każdego
postawiłyby na nogi. Żuła je już wcześniej tej nocy, żeby przeciw-
działać wyczerpaniu, które ogarniało ją w trakcie pracy. Gareth
obserwował ją z niepokojem. Obramowana rzadkimi kosmykami
włosów pociągła twarz młodzieńca wyglądała wyjątkowo mizernie.
Uświadomiła sobie, że musi być równie zmęczony jak ona. Bruzdy
wokół nosa i kącików ust, które pojawiały się na jego obliczu tylko
przelotnie, teraz były trwale wyryte, a gdy zdjął pobite okulary, żeby
otrzeć powieki, wokół oczu były widoczne nowe zmarszczki, które
miały się pogłębić i towarzyszyć mu w wieku dojrzałym i w starości.
Przeczesując palcami niesforne włosy zastanawiała się, jak wygląda
jej twarz i jak będzie wyglądała po tym, co musiała i co zamierzała
dokonać.
Kolejny raz zaczęła pakować lekarstwa do torby.
— Dokąd się wybierasz?
Znalazła jeden z pledów Johna i otuliła się nim. Poruszała się
sztywno, tak bardzo była zmęczona. Czuła się jak kawałek wyświe-
chtanego sukna, ale jej żyły już zaczynała rozgrzewać nieprzyjemna
moc listków tabatu. Wiedziała, że musi zachować ostrożność, albo-
wiem tabat był jak lichwiarz: pożyczał, ale żądał zwrotu z naddat-
kiem w momencie, gdy dłużnik nie mógł sobie pozwolić na taką
spłatę. Czuła w płucach zimne powietrze; jej dusza była dziwnie
odrętwiała.
— Wypełnić obietnicę — odparła.
Chłopak utkwił w niej zatroskane szare oczy. Kolejny raz zarzu-
ciła na ramię torbę i ruszyła w zamglonej ciszy zniszczonego miasta
w kierunku bram Głębi.
— Morkeleb?
W cichej martwocie Hali Targowej jej głos ulegał rozproszeniu
jak smuga mgły. Na zewnątrz dolinę spowijały wyziewy i błękitny
cień poranka; w środku światło miało szary, niezdrowy odcień. Przed
Jenny leżał smok. Wyglądał niczym porzucony strój z czarnego
jedwabiu i ty lko kości nadawały mu w miarę określony kształt. Jedno
skrzydło było rozpostarte w tym samym miejscu, gdzie opadło po
konwulsjach ostatniej nocy. Długie czułki bezwładnie walały się
między wstęgami grzywy. W powietrzu nadal było słychać cichy
śpiew, który chwytał Jenny za serce.
Pomyślała, że to on umożliwił jej wejście do Głębi; zawdzięczała
mu także życie Johna. Usiłowała sobie wmówić, że to jedyny powód,
dla którego nie chce, by to straszliwe piękno umarło.
Jej głos rozniósł się echem pośród odwróconych wieżyczek z ko-
ści słoniowej na sklepieniu.
— Morkeleb!
Wiedziała, że ją usłyszał, gdyż szum w jej umyśle uległ zmianie.
Jeden delikatny, podobny do wąsów rakaczułek poruszył się. Powie-
ki zakrywające srebrzyste oczy uniosły się może o kilka centyme-
trów. Po raz pierwszy Jenny zauważyła, że są delikatne, zabarwione
subtelnymi odcieniami fioletu i zieleni. Zaglądając w częściowo
odsłonięte przez nie białe czeluście oczu, doznała lęku, lecz nie był
to lęk o własne ciało; znowu poczuła, że nad otchłaniami wątpliwości
zrywają się wzajemnie zwalczające się wiatry, teraźniejsza powin-
ność zmagała się z charakterystycznym dla czasu przyszłego jeżeli.
Przywołała spokój, tak jak przywoływała chmury albo ptaki ciernis-
tych krzewów, i była zaskoczona, że przemawia tak pewnym głosem.
— Podaj mi swe imię.
Wówczas poruszyło się w nim życie, złocista fala ciepła, wyczu-
walna w przenikającym powietrze śpiewie. Gniew i opór; zajadły
opór do samego końca.
— Nie zdołam cię uratować, jeśli nie poznam twojego imienia
— powiedziała. — Jeżeli wymkniesz się poza granice swego ciała,
będę musiała przywołać cię w jakiś sposób.
Mimo wszystko, paląca wściekłość wciąż dominowała nad sła-
bością i bólem smoka. Przypomniała sobie słowa Caerdinna: „Ocal
smoka, zniewól smoka". Wtedy nie miała pojęcia, dlaczego ktoś
mógłby chcieć ratować życie takiej bestii, ani w jaki sposób udaje
się podporządkować własnej mocy coś tak potężnego. „Pazury ma
kogucie, chomąto jak koń..."
— Morkeleb! — Podeszła do smoka, zapominając o strachu.
Może była wściekła i przerażona ewentualnością jego śmierci, a mo-
że to tylko liście tabatu działały tak skutecznie — i położyła małe
ręce na cienkiej warstwie wokół jego ślepi. Łuski były w tym miejscu
mniejsze niż czubki igieł. Skóra bestii przypominała w dotyku wy-
suszony jedwab; pulsowała ciepłym życiem. Jenny znowu ogarną!
ni to strach, ni to zdumienie, że zrobiła kolejny krok na drodze, po
której nie powinno się stąpać. Zastanawiała się, czy nie byłoby
rozsądniej i lepiej odwrócić się i pozwolić smokowi umrzeć. Wie-
działa, z czym ma do czynienia. Jednak dotknąwszy go, zajrzawszy
mu w diamentowe ślepia, była w większym stopniu gotowa poświę-
cić własne życie.
W świetlistym śpiewie, który zawładnął jej umysłem, wyróżniał
się jeden motyw melodyczny, jak gdyby nić wiążąca skomplikowane
węzły licznych harmonii niespodziewanie przybrała inny kolor. Na-
tychmiast zorientowała się, jak brzmi całość, a to dzięki kilku ode-
rwanym fragmentom, które pewnego letniego dnia odgwizdał jej
w żywopłocie Caerdinn. Sama muzyka tworzyła imię smoka.
Prześlizgiwała się przez jej palce, miękka jak jedwabne wstążki.
Pochwyciłają i zaczęła splatać z niej czary, tkając z nich kryształową
nić wokół gasnącej duszy smoka. Muzyczne ozdobniki umożliwiły
jej dostrzeżenie wejścia do mrocznych, rozgwieżdżonych labiryntów
jego umysłu i serca, a migotliwe światło melodii pomogło jej wybrać
ścieżki prowadzące do uleczenia ciała smoka.
Zabrała ze sobą lekarstwa z Głębi, ale teraz zrozumiała, iż nie
przydadzą jej się na nic. Smoki leczyły się same oraz nawzajem
wyłącznie poprzez umysł. W ciągu następnych godzin czasami bała
się uleczenia, a czasami tylko ogarniało ją krańcowe wyczerpanie,
jakiego jeszcze nigdy nie zaznała i nie potrafiłaby sobie wyobrazić,
nawet gdyby uwzględniła ostatnią długą noc.
Znużenie narastało, coraz mocniej nękając jej ciało i mózg. Miała
wrażenie, że została wplątana w sieć s'wiatła i ciemności i próbuje
sforsować jakąś barierę za pomocą wielkiej, nieokreślonej siły, która
i tak przyciągała ją w kierunku owej granicy. Nie myślała o robieniu
czegoś takiego, bo przecież nie miało to żadnego związku z lecze-
niem ludzi i zwierząt. Zebrała resztki swojej mocy, wygrzebując
zapomniane pokłady sił ze szpiku kości, by walczyć o życie smoka
i własne. Przytrzymywanie lin jego życia pochłaniało mnóstwo
energii, której nie miała. Doświadczając czegoś w rodzaju delirium,
zrozumiała, że gdyby umarł, ona również by umarła, tak bardzo jej
byt splótł się z gwieździstą, pogmatwaną duszą Morkeleba. Przez
chwilę mignęła jej wizja przyszłości, jak obraz w szklanej kuli.
Gdyby umarła, John poszedłby w jej ślady zaledwie w ciągu dnia,
a Gareth przeżyłby niespełna siedem lat, niczym łupina powoli drą-
żona zdemoralizowanymi mocami Zyerne. Odepchnęła od siebie tę
wizję i kurczowo uczepiła się skromnej, ale niewzruszonej jak skała
siły tego, co znała: czarów starego Caerdinna i własnych długich
medytacji, które odbywała w samotności wśród kamieni na Oszro-
nionym Wzgórzu.
Dwukrotnie zawołała Morkeleba po imieniu, splatając jego mu-
zykę z czarami, których uczyła się tak pracowicie, run po runie.
Trzymała się tego życia dzięki wspomnieniu znajomych rzeczy —
kształtu liści roślin, goryczki i szczyru trwałego, tropów zająca na
śniegu, zwariowanych, cygańskich melodii wygrywanych na pisz-
czałce w letnie noce. Poczuła siłę budzącą się w smoku i powracające
echo jego imienia.
Nawet nie pamiętała, że zaraz polem usnęła. Obudziły ją promie-
nie słońca, które ogrzewały jej włosy. Przez otwarte bramy Głębi
ujrzała wielką skalistą fasadę klifów, skąpaną w ukośnie padającym
świetle popołudniowego słońca, które barwiło ją na cynobrowo i zło-
to. Odwróciwszy głowę, zauważyła, że smok się przesunął i również
spał; jego wielkie skrzydła były znowu złożone, a broda spoczywała
na przednich szponach, jak u psa. Cień sprawiał, że był prawie
niewidoczny. Nie zauważyła, żeby oddychał, i zastanawiała się, czy
kiedykolwiek widziała go oddychającego. Czy smoki oddychają?
Ogarnęła ją fala znużenia; pogrążała się w nim jak w jedwabistym
piasku. Ostatni z liści tabatu przestał rozgrzewać jej żyły, co powo-
dowało dodatkowe zmęczenie. Pokiereszowana, wpółżywa, zma-
chana, chciała tylko spać, najlepiej przez wiele dni.
Wiedziała jednak, że to nie jest możliwe. Ocaliła Morkeleba, ale
nie robiła sobie złudzeń, że to pozwoli jej spokojnie spać w jego
obecności, kiedy smok odzyska choć część dawnej siły. Nieco roz-
bawiona samą sobą, zachichotała. Pomyślała, że łan i Adric prze-
chwalaliby się przed wszystkimi chłopcami w wiosce, iż ich matka
potrafiła zasnąć w smoczej jamie — oczywiście pod warunkiem, że
zdołałaby wrócić i opowiedzieć im o tym. Nawet przewracanie się
z boku na bok bardzo ją bolało. Kiedy w końcu wstała, miała wraże-
nie, że ubranie i włosy ciążą jej jak kolczuga.
Pokuśtykała do bram i przez chwilę opierała się o chropowatą,
szeroką kolumnę z granitu. Suche, wzruszająco swobodne powietrze
pieściłojej twarz. Obejrzała się za siebie i popatrzyła w otwarte ślepia
smoka. Przez ułamek sekundy sondował ją tymi przepastnymi ocza-
mi, jakby to były krystaliczne, biało-srebrne kwiaty, lśniące studnie
gniewu i nienawiści. Potem zamknął powieki, a Jenny opuściła
zacienione miejsce i wyszła na spotkanie jasnemu wieczorowi.
Czuła odrętwienie, zarówno w ciele, jak i w umyśle, gdy space-
rowała powoli po Zagłębieniu. Wszystko wydawało się dziwaczne,
inne. Cień każdego kamyka i zielska miał dla niej nowe, nie poznane
znaczenie, jak gdyby przez wszystkie te lata kroczyła na wpół ślepa
i dopiero teraz otworzyły jej się oczy. W północnej częs'ci miasta
w gramoliła się na skałę i udała do zbiorników wodnych, głębokich
czarnych akwenów, które wyżłobiono w górach i których matową
taflę rozświetlało słońce. Rozebrała się i zaczęła pływać, chociaż
woda była bardzo zimna. Potem długo leżała na rozłożonym ubraniu,
marząc o różnych rzeczach. Wiatr owiewał jej gołe plecy i nogi;
wydawało się, że zostawia na nich malutkie odciski stóp. Kiedy do
czarnej wody podpełzły cienie, słoneczny laniec zmienił się trochę.
Poczuła, iż dobrze byłoby krzyknąć, ale odczuwała zbyt duże zmę-
czenie, żeby to zrobić.
Wreszcie wstała, założyła ubranie i wróciła do obozu. Gareth spał
w pobliżu rozżarzonych popiołów ogniska, z kolanami przyciągnię-
tymi do podbródka i ze skrzyżowanymi ramionami.
Jenny uklękła obok Johna i dotykała jego twarzy i rąk. Wydawały
się cieplejsze, chociaż nie była w stanie wyczuć pulsowania krwi pod
cienką, jasną skórą. Ale przynajmniej brwi i rudawa szczecina brody
Johna nie były już takie ciemne. Położyła się obok niego, przytuliła,
nakryła oboje kocem i zasnęła.
Rozgrzana, na wpół przebudzona, usłyszała mruknięcie Johna.
— Myślałem, że to ty mnie wzywasz.
Poczuła leciutkie tchnienie na włosach. Zamrugała oczami, żeby
całkowicie się otrząsnąć z senności. Światło znowu się zmieniło.
Nastał brzask.
Odparła „Co?" i usiadła, po czym odgarnęła ciężkie włosy z twa-
rzy. Wciąż odczuwała śmiertelne zmęczenie, ale teraz towarzyszył
mu również potworny głód. Gareth klęczał przy ognisku, rozczochra-
ny i nie ogolony. Potłuczone okulary zsuwały mu się z nosa. Przy-
rządzał placki. Zauważyła, że wykonywał to zajęcie o niebo lepiej
od Johna.
— Myślałem, że już nigdy się nie obudzicie — powiedział.
— Mnie się też tak wydawało, mój bohaterze — szepnął John.
Mówił bardzo słabym głosem, ale Jenny i tak go usłyszała i na jej
twarzy pojawił się uśmiech.
Stanęła na zesztywniałych nogach, przeciągnęła spódnicę przez
pogniecioną koszulę, zasznurowała stanik i założyła buty. Tymcza-
sem Gareth nastawił wodę na kawę, gorzki czarny napój, modny na
dworze królewskim. Kiedy poszedł zaczerpnąć więcej wody ze
strumienia w lasach za zniszczoną studnią, Jenny wzięła trochę
wrzątku, żeby zmienić Johnowi okłady; teraz doceniała prostotę
leczenia istot ludzkich. Niebawem małą polanę wśród ruin wypełnił
zapach ziół i gorącego, dziwnego napoju. John zasnął ponownie,
zanim Jenny skończyła go opatrywać. Gareth przyniósł jej kilka
placków oraz miód i usiadł z nią przy ognisku.
— Nie wiedziałem, co robić, tak długo ciebie nic było — powie-
dział, z buzią pełną ciasta. — Rozważałem pójście za tobą — może
potrzebowałaś pomocy — ale nie chciałem zostawiać Johna samego.
Zresztą... — dodał ze smutnym uśmiechem —jeszcze nie udało mi
się wyratować ciebie z jakiejś opresji..
Jenny roześmiała się i odparła:
— Postąpiłeś słusznie.
— A twoja obietnica?
— Dotrzymałam jej.
Głośno odetchnął i pochylił głowę, jakby zdjęto z niego jakieś
wielkie brzemię. Po chwili odezwał się nieśmiało:
— Czekając na ciebie ułożyłem pieśń... balladę. O zabiciu Mor-
keleba Czarnego, smoka Ściany Nast. Nie jest zbyt dobra...
— Nie mogłaby być — wycedziła Jenny i zlizała miód z palców.
— Morkeleb wcale nie został zabity.
Wytrzeszczył oczy Jak kiedyś, gdy mu powiedziała, że John zabił
Złotego Smoka Wyr siekierą.
— Ale myślałem... Przecież obiecałaś Johnowi, że... że go zabi-
jesz, w razie gdyby John nie mógł...
Potrząsnęła głową. Jej ciemna czupryna zaczepiła o szorstką
wełnę kołnierza kurtki.
— Obietnicę złożyłam Morkelebowi — powiedziała. —Miałam
go wyleczyć.
Wstała i jeszcze raz podeszła do Johna. Gareth patrzył na nią
z niedowierzaniem. Był wstrząśnięty i zdumiony.
Upłynął dzień, zanim Jenny powróciła do Głębi. Przez ten czas
nie oddalała się zanadto od obozu. Doglądała Johna i prała ubrania.
Było to przyziemne zadanie, ale trzeba było je wykonać. Ku jej
zdziwieniu, Gareth zaoferował się z pomocą i przynosił wodę ze
strumyka na polanie, ale nie paplał beztrosko, jak to miał w zwyczaju.
Wiedząc, że będzie potrzebowała dużo siły, Jenny długo spała,
ale miała niespokojne sny, a gdy się budziła, prześladowało ją
poczucie, że jest obserwowana. Wmawiała sobie, że dzieje się tak
dlatego, iż budzący się Morkeleb rozszerzył swą świadomość na całą
dolinę i wiedział, gdzie przebywają, ale pewne przemyślenia, które
odkryła w labiryntach umysłu smoka, nie pozwalały w to uwierzyć.
Wiedziała, że Gareth często jej się przygląda, zwłaszcza, gdy
sądzi, że ona tego nie zauważa.
Spostrzegała także inne rzeczy. Jeszcze nigdy nie wyczuwała
z taką intensywnością śladów i podmuchów wiatru oraz mało zna-
czących zachowań zwierząt w pobliskim lesie. Uświadomiła sobie,
że ulega pokusie kontemplowania i poznawania zjawisk, których
wcześniej nawet się nie domyślała. Obserwowała kłębiące się chmu-
ry, zastanawiała się, dlaczego wiatr wieje w tym, a nie innym
kierunku, i skąd ptaki znają drogę do ciepłych krajów, i dlaczego
w niektórych miejscach na świecie w pewnych okresach można
niewyraźnie usłyszeć głosy szepczące w pustym powietrzu. Chętnie
wmawiałaby sobie, że owe zmiany przerażają ją, ponieważ nie
rozumie ich istoty, lecz w gruncie rzeczy odczuwała strach właśnie
dlatego, że je pojmowała.
Kiedy drzemała późnym popołudniem, słyszała, jak Gareth roz-
mawia o tym z Johnem, widziała ich i rozumiała dzięki głębinom
zniekształconych snów.
— Ona go uleczyła — szepnął Gareth.
Uświadamiała sobie, że młodzieniec kuca obok sterty niedź-
wiedzich skór i pledów, które przykrywały Johna.
— Myślę, że obiecała zrobić to dla niego, a w zamian on ją
przepuścił, żeby mogła zabrać lekarstwa — dorzucił Gareth.
John westchnął i lekko poruszył zabandażowaną ręką, która
leżała na piersi.
— Chyba lepiej by było, żeby pozwoliła mi umrzeć.
— Czy myślisz... — Gareth przełknął ślinę i rzucił jej nerwowe
spojrzenie, jakby wyczuwał, że słyszy go nawet przez sen. — My-
ślisz, że on rzucił na nią czar?
John milczał przez chwilę. Przyglądając się zawirowaniom na
niebie nad doliną, rozmyśla). Wprawdzie powietrze w dole było
spokojne, w górnych warstwach atmosfery szalały silne wiatry,
strzegące skłębionych chmur, których ciemna szarość i oślepiająca
biel kontrastowała z krzaczastymi zboczami gór. Po dłuższym namy-
śle odparł:
— Myślę, że gdyby jej umysł kontrolowała obca świadomość,
wyczułbym to. W każdym razie chciałbym wierzyć w swoją intuicję
w tym względzie. Ludzie mówią, że nigdy nie powinno się zaglądać
w ślepia smoka, bo może rzucić czar. Ale ona nie jest taka słaba.
Przesunął głowę o kilka centymetrów i zerknął na miejsce, gdzie
leżała. Zmrużył swoje brązowe oczy, żeby się jej przyjrzeć. Skóra po
obu stronach bandaży na rękach i klatce piersiowej była posiniaczona
i naznaczona malutkimi strupkami w miejscach, gdzie ściągano
przerwane pierścienie kolczugi.
— Kiedy śniłem o niej, wyglądała inaczej niż po przebudzeniu.
Kiedy majaczyłem w gorączce, pojawiła się w moim śnie — wydaje
mi się, że jest sobą w większym, a nie w mniejszym stopniu.
Westchnął i znowu popatrzył na Garetha
— Wiesz, kiedyś bywałem o nią zazdrosny. Nie chodziło mi
o innego mężczyznę, ale o nią samą — o tę część jej osobowości,
której nigdy nie chciała mi dać. Chociaż Bóg jeden wie, po co mi to
było wtedy potrzebne. Kto to powiedział, że zazdrość jest jedynym
występkiem, który nic daje przyjemności? Ale właśnie tego w pier-
wszym rzędzie musiałem się o niej nauczyć — i była to najtrudniej-
sza ze wszystkich lekcji — że jest niezależna i to, co mi ofiarowuje,
wynika z jej wyboru, i przez to jest tym cenniejsze. Czasami zdarza
się, że na twoją dłoń opada motyl, ale jeśli ją zaciśniesz, to motyl
umyka i już nie wybierze tego miejsca.
W tym momencie Jenny pogrążyła się w głębszym śnie o przy-
gniatającym mroku Ylferdun i potężnej magii, która, wedle jej roze-
znania, drzemała w Miejscach Uzdrawiania w Głębi. Jakby z dużej
odległości, widziała swoje dzieci, swoich chłopców, których nigdy nie
chciała począć, ale których nosiła i urodziła ze względu na Johna,
a potem kochała niełatwą miłością, niechętnie i z rozpaczliwie rozdar-
tym sercem. Wzrok czarodziejki pozwalał jej obserwować, jak siedzą
na osłoniętym kotarami łożu w ciemności, i czuć wiatr, który nawiewał
śnieg na mury wieży. Chłopcy nawet nie myśleli o zaśnięciu. Opowia-
dali sobie nawzajem historyjki o tym, jak to ich ojciec i matka zabiją
smoka i wrócą do domu z wozami, i to wozami załadowanymi złotem.
Obudziła się, gdy słońce pokonało już trzy czwarte drogi na
niebie, zmierzając ku kamiennej grani. Wiatr zmienił kierunek. Cała
dolina pachniała świeżym śniegiem i igłami sosen porastających
wysokie stoki. Powietrze w miejscach pokrytych rozciągniętymi
cieniami było zimne i wilgotne.
John spał, owinięty chyba wszystkimi płaszczami i kocami, jakie
były dostępne w obozie. W lesie, niedaleko małej kamiennej fontan-
ny, było słychać głos Garetha, który nucił romantyczne wiersze
o namiętnej miłości, ku pokrzepieniu końskich serc. Z charaktery-
stycznym dla siebie spokojem, Jenny zasznurowała stanik, a potem
wciągnęła buty i kurtkę z owczej skóry. Pomyślała, że coś zje, ale
zmieniła decyzję. Jedzenie przeszkodziłoby jej w koncentrowaniu
umysłu, a przecież musiała być gotowa do okazania maksymalnej
siły i czujności.
Na chwilę przystanęła i rozejrzała się wokoło. Powróciło do niej
niemiłe wrażenie, że jest obserwowana, że czyjaś ręka dotyka jej
łokcia. Gdzieś w zakamarkach swego umysłu wyczuła także delikat-
ne mrowienie, wywołane mocą Morkeleba. Zrozumiała, że smok
odzyskuje siły znacznie szybciej niż mężczyzna, który omal nie
został przez niego zabity.
Wiedziała, że musi coś zrobić i to natychmiast, i ta myśl napełniła
ją strachem.
„Ocal smoka, zniewól smoka" — powiadał niegdyś Caerdinn. Prze-
rażała ją świadomość, jak skromne siły może przeciwstawić swojemu
przeciwnikowi. A więc taka jest ostateczna cena, jaką muszę zapłacić
za miłość Johna, pomyślała z ironicznym rozbawieniem. Udział w bi-
twie, o której wygraniu nie mogło być mowy. Mimo woli natychmiast
uświadomiła sobie, że przynajmniej to ona postrada życie, a nie John,
i aż pokręciła głową, zdumiona szaleństwami miłości. Nic dziwnego, że
ostrzegano przed miłością tych, którzy byli obdarzeni mocą.
Jeśli chodziło o smoka, wyczuwała niemal instynktownie, co
powinna zrobić; ten czyn był jej obcy, ale narzucał się z zatrważającą
oczywistością. Serce waliło jej jak młot, gdy wybrała ze sterty koców
okrywających Johna jeden podniszczony pled i zarzuciła go na plecy.
Brzegi tkaniny łopotały pod wpływem lekkich podmuchów bryzy;
kolory wyblakły i tworzyły ponury deseń ze zgaszonej zieleni i sza-
rości. Kolejny raz Jenny po cichu zaczęła kroczyć granią, żeby wejść
na szlak prowadzący do Głębi.
W Hali Targowej nie było już Morkeleba. Kierując się jego
zapachem, minęła masywne drzwi wewnętrzne i Wielki Korytarz.
Zapach był intensywny, ale nie odrażający, w przeciwieństwie do
palącego, metalicznego odoru trucizn smoka. Cichutkie echa kroków
Jenny przypominały skąpy wanie wody w milczących kryptach przej-
ścia — wiedziała, że Morkeleb, leżący gdzieś w ciemności na swoim
złocie, usłyszy je. Odnosiła wręcz wrażenie, że usłyszy bicie jej serca.
Zgodnie ze wskazówkami Dromara, smok urządził sobie legowi-
sko w Świątyni Sarmendesa, kilkaset metrów dalej. Świątynia zosta-
ła wybudowana na użytek potomków ludzi, dlatego starano się nadać
jej wygląd pokoju, a nie jaskini. Jenny stanęła w drzwiach ze złota
i kości słoniowej i rozejrzała się wokół. Przeszywając oczami nie-
przenikniony mrok, zauważyła, że wyrastające z podłogi stalagmity
uformowano w kolumny, a ściany wzniesiono tak, by skrywały
nierówność podłoża skalnego pieczary. Posadzkę wyrównano —
tworzyła teraz jeden poziom. Posąg boga z lirą i łukiem był wyko-
nany z białego marmuru z należących do króla kamieniołomów
Istmark, podobnie jak pokryty rzeźbionymi wieńcami ołtarz. Jednak
nic nie mogło ukryć rozmiarów tego pomieszczenia ani bombasty-
cznego, nieco osobliwego majestatu jego proporcji. Nad umiarkowa-
nie klasycznymi murami znajdował się sklepiony łukowo sufit, labi-
rynt tufu i kryształu, świadczący o tym. że człowiek usiłował, nieco
bojaźliwie, nadać temu dziełu natury bardziej swojski charakter.
Zapach smoka był w tym miejscu intensywny, aczkolwiek nie
wyczuwało się w nim smrodu wnętrzności czy zwłok. Na posadzce,
między kolumnami i wokół posągów, piętrzyło się całe złoto Głębi,
talerze, naczynia do odprawiania obrzędów religijnych, relikwiarze
zapomnianych świętych i półbogów, malutkie słoiczki, z których
wydobywał się zapach balsamów, lichtarze drżące pod ciężarem
pereł jak liście osiki owiewane wiosennym wiatrem, filiżanki, któ-
rych brzegi błyszczały ciemnym ogniem klejnotów, figura wotywna
Salcrnesse, Pani Zwierząt, wysoka na metr i zrobiona ze szczerego
złota... Zgromadzono tu, zabrane z najdalszych tuneli Głębi, wszyst-
kie przedmioty, które gnomy albo ludzie wykonali z tego miękkiego,
połyskującego metalu. Monety wysypane z rozdartych woreczków
sprawiały, że posadzka wyglądała jak plaża, na której ciemne płyty
lśniły niczym woda zbierająca się w piaszczystych wgłębieniach.
Na tym złocie leżał Morkeleb. Skrzydła złożył i trzymał przy
bokach, a ich czubki krzyżowały się na jego ogonie, czarnym jak
węgiel i błyszczącym. Kryształowe oczy smoka świeciły w ciemno-
ści jak latarnie. Słodki, przerażający śpiew, który Jenny wyczuwała
z taką siłą, ucichł, ale powietrze wokół bestii wibrowało od niedo-
słyszalnej muzyki.
— Morkelebie — odezwała się cicho i słowo wróciło do niej
echem z lasu połyskujących kolców w górze. Poczuła, że srebrne
ślepia wpatrują się w nią, i ostrożnie zbliżyła się, żeby zgłębić
mroczny labirynt smoczego umysłu.
Dlaczego złota? — zapytała. — Dlaczego smoki pożądają złota
ludzi?
Nie o to miała zamiar zapytać. Poczuła, że oprócz gniewu i po-
dejrzliwości Morkelcb doświadcza jeszcze innych emocji.
A czyni jest ono dla ciebie, kobieto czarowniku?
Czym jest dla mnie, że wróciłam tutaj, by uratować ci życie?
Lepiej byłoby dla mnie i dla moich ludzi, żebym pozwoliła ci umrzeć.
To dlaczego nie pozwoliłaś mi umrzeć?
Miała dwie odpowiedzi. Wybrała następującą:
Ponieważ zawarliśmy między sobą umowę, że jeśli przepuścisz
mnie do serca Głębi, ja uleczę cię i dam ci życie. Ale z racji
uzdrawiania dałeś mi swoje imię. Morkelebie Czarny. — Imię, które
wymówiła w myślach, tworzyło muzyczną wstęgę, będącą jego
prawdziwym imieniem, jego esencją życiową; zauważyła, że
wzdrygnął się nerwowo. Powiedziano: „Ocal smoka, zniewól smo-
ka ". i, na twoje imię, zrobisz to, co każę ci zrobić.
Gniew smoka przypominał wezbraną ciemną falę. Ostre jak noże
łuski uniosły się z lekka na całej długości boków, niczym sierść psa.
Wydawało się, że w otaczającym ich mroku złoto szepcze, podchwy-
ciwszy tę furię.
Zwę się Morkeleb Czarny. Nie jestem i nie będę niewolnikiem
nikogo i niczego, a już na pewno kobiety zrodzonej z ludzi, nawet jeśli
zalicza się do magów. Nie wykonuję niczyich rozkazów; czynię tylko
to, co sam uznaję za stosowne.
Miała wrażenie, że przykre brzemię obcych myśli przygniatają
bardziej niż wszechobecna ciemność. Ale jej oczy maga potrafiły
przenikać ciemność, a umysł rozkoszował się olśnieniem, które
wcześniej nie następowało. Teraz nie czuła lęku przed Morkelebem;
kipiała w niej osobliwa siła, z której posiadania nawet nie zdawała
sobie sprawy. Wyszeptała magiczne imię smoka tak, jakby kompo-
nowała jego melodię na harfie, uwzględniając wszystkie zapętlone
złożoności. Znowu przejawiał zdenerwowanie. Jego ostre, zagłębio-
ne w złocie szpony lekko drgnęły.
Na twe imię, Morkelebie Czarny — powtórzyła — będziesz
wypełniał moje rozkazy. Ina twe imię, powiadam ci. że nie wyrządzisz
krzywdy ani Johnowi Aversinowi, ani księciu Garethowi, ani żadnej
innej istocie ludzkiej, dopóki przebywasz tu, na południu. Kiedy
wydobrzejesz i będziesz w stanie wytrzymać podróż, opuścisz to
miejsce i wrócisz w swoje ojczyste strony.
Gniew promieniował z jego łusek jak fala ciepła i odbijał się od
brzęczącego złota. Wyczuwała w nim żelazną dumę smoków, ich
pogardę dla rodzaju ludzkiego, a także wściekły smutek, iż pozbawia
się go skarbu, który tak niedawno zdobył. Przez chwilę ich dusze
Jączyły się i splatały niby walczące węże, zabiegając o przewagę.
Poczuła przypływ siły, intensywny i pewny, jakby czerpał życie
z samego pojedynku. Ogarnął ją strach i wesołość, jakby zażyła coś
znacznie mocniejszego od liści tabatu. Przestała się martwić ograni-
czeniami własnego ciała i toczyła ze smokiem bój na umysły, wijąc
się przy wymawianiu jego imienia.
Czuła, jak Morkeleb zionie jadowitym gniewem, ale nie ustępo-
wała. Jeśli mnie zabijesz, pociągnę cię ze sobą w objęcia śmierci,
pomyślała. Nie wyzwolę twojego imienia z mego umysłu nawet pod
groźbą śmierci.
Siła, która miażdżyła energię umysłu Jenny, ustała, lecz Morkeleb
wciąż przygważdżał ją wzrokiem. Nagle jej świadomość zalała
powódź obrazów i wspomnień, jakby wizji serca Głębi, rzeczy, któ-
rych nie pojmowała, oszałamiających i straszliwych w swej dziwno-
ści. Gwałtownie opadała w ciemność doznając zawrotu głowy, wi-
działa czarne góry, które rzucały podwójne cienie, czerwone pustynie
nietknięte przez wiatr od zarania dziejów i zamieszkiwane przez
szklane pająki, żywiące się solą. Były to wspomnienia smoka. Miały
ją dezorientować, zwabić do miejsca, w którym jego umysł byłby
w stanie zastawić na nią pułapkę. Kurczowo uczepiła się epizodów
z własnego życia i wspomnienia starego Caerdinna, który zagwizdał
jej fragment melodii oznaczającej prawdziwe imię Morkeleba. Wplot-
ła w tę melodię własne czary niszczenia i wyczerpywania, mieszając
je z biciem serca smoka, które poznała tak dobrze podczas leczenia,
i uświadomiła sobie, że kolejny raz jego umysł daje za wygraną.
Wokoło narastała wściekłość Morkeleba, przypominająca niebo
tuż przed burzą. Wyłonił się przed nią jak chmura zapowiadająca
błyskawicę. Zaatakował ją bez uprzedzenia, niczym wąż, unosząc
drobnokościsty szpon.
Serce Jenny ścisnął lęk i każdy mięsień jej ciała wyrywał się do
ucieczki, ale wmawiała sobie, że nie zostanie uderzona. Nie mógł jej
uderzyć, bo zawładnęła jego imieniem, a on zdawał sobie z tego
sprawę... Przecież uratowała go; będzie musiał okazać posłuszeń-
stwo... Kurczowo ogarniała umysłem muzykę smoczego imienia,
pomimo że już słyszała szelest pazurów. Szablowate szpony Morke-
łeba opadły zaledwie o kilkadziesiąt centymetrów od twarzy kobiety,
rozwiewając jej włosy. Białe ślepia, wpatrzone w nią, płonęły z nie-
nawiści. Gniew bestii był jak sztorm.
Jednak po pewnym czasie agresor powoli usadowił się na swym
łożu ze złota. Smak jego klęski kojarzył się z goryczą piołunu.
Wolałeś dać mi swoje imię, byle nie umrzeć, Morkelebie. Grała
jego imię jak glissando i czuła, że jej rosnąca moc szumi w złocie.
Opuścisz te ziemie i nie wrócisz.
Przez chwilę wyczuwała jego gniew, urazę i wściekłość z powo-
du urażonej dumy. Ale w spojrzeniu błyszczących jak szron ślepi
Morkeleba kryło się coś jeszcze — świadomość, że jego rywalka nie
zasługuje na pogardę.
Powiedział cicho:
Czyżbyś nie rozumiała?
Jenny potrząsnęła głową. Jeszcze raz popatrzyła na Świątynię,
w której ciemnych przejściach piętrzyło się więcej złota, niż kiedy-
kolwiek widziała, bajeczny skarb, jakiego nie dałoby się uświadczyć
nigdzie indziej. Za tę ilość można by kupić całe Bel i dusze większo-
ści ludzi zamieszkujących to miasto. Jednak ponieważ sama nie
potrzebowała złota, wciąż nurtowało ją pytanie: Dlaczego złoto,
Morkelebie? Czy właśnie złoto sprowadziło cię tutaj?
Znowu opuścił łeb na łapy, a zgromadzone dookoła złoto wibro-
wało od szeptanego imienia smoka.
Chodziło o złoto i o sny o złocie — odparł. Nic mnie nie zadowa-
lało. Kiedy spałem, tęsknota narastała we mnie. Czyżbyś nie wiedzia-
ła, kobieto czarowniku, o miłości, jaką smoki żywią do złota?
Znowu potrząsnęła głową.
Tylko że pragną go z chciwością równą ludzkiej chciwości.
Kiedy prychnął, szpary jego nozdrzy obwiodło różane światło.
Ludzie... — rzekł cicho. Oni nie rozumieją złota. Nie pojmują,
czym ono jest i czym może być. Chodź tutaj, kobieto czarowniku.
Połóż na mnie rękę i nasłuchuj moim umysłem.
Zawahała się, wietrząc podstęp, ale zwyciężyła w niej ciekawość
maga. Ostrożnie stąpała po zimnych, nierównych kupkach pierście-
ni, tac i lichtarzy, żeby jeszcze raz położyć rękę na miękkiej skórze
pod wielkim okiem smoka. Jak poprzednio, była zaskakująco ciepła
w dotyku, zupełnie niepodobna do gadziej skóry i gładka jak jedwab.
Umysł smoka dotknął jej umysłu w ciemności niby stanowcza dłoń.
Tysiąc szepczących głosów uświadomiło jej, że złoto podchwy-
tuje muzykę smoczego imienia. Zmieszane niuanse myśli uległy
powiększeniu i wzbogaceniu; stały się wyraziste jak subtelne perfu-
my, przeszywały serce pięknem. Jenny wydawało się, że jest w stanie
odróżnić po dźwięku każdy kawałek złota w tej ogromnej komnacie,
i że słyszy harmonijne krzywizny zaklęte w naczyniach, mieszające
się głosy każdej monety i szpilki do włosów, i słodkie dzwonienie
w kryształowym sercu każdego klejnotu.
Umysł Jenny, zespolony z umysłem smoka, przejęty bolesnym
zdumieniem, uchylał się przed tą pieszczotliwą, nieznośną słodyczą,
której echa budziły rezonans w jej duszy. Ogarnęły ją wspomnienia
szarych zmierzchów na Oszronionym Wzgórzu, które było jej do-
mem; rozpamiętywała radość zimowych wieczorów, kiedy leżała na
niedźwiedzich skórach przed kominkiem w Aiyn Hołd, mając u boku
Johna i synów. Poczuła niewysłowione szczęście, które burzyło
zapory w jej sercu, w miarę jak narastała intensywność muzyki,
i wiedziała, że Morkeleb doznaje podobnych wrażeń w chimerycz-
nych czeluściach swego umysłu.
Kiedy muzyka ucichła, uświadomiła sobie, że miała zamknięte
oczy, a jej policzki są mokre od łez. Rozejrzała się dookoła, chociaż
w pomieszczeniu nadal panował mrok, doszła do wniosku, że roz-
siewające lekką jasność złoto wciąż przechowuje wspomnienie smo-
czej pieśni.
Po pewnym czasie rzekła:
Właśnie dlatego ludzie mówią, że złoto smoka jest zatrute. Inni
powiadają zaś, że przynosi szczęście... lecz ono jest tylko napełnione
tęsknotą i muzyką, które wyczuje nawet ostatni tępak.
Choćby nawet — wyszeptał w jej umyśle głos smoka.
Ale smaki nie potrafią wydobywać złota ani go obrabiać. Tym
zajmują się wyłącznie gnomy i potomkowie ludzi-
Jesteśmy jak wieloryby żyjące w morzu — odparł —jak cywiliza-
cje, które niczego nie wytwarzają; mieszkamy miedzy kamieniami
i niebem na naszych wyspach na oceanach północy. Mamy legowiska
w złotonośnych skałach, ale to złoto jest nieczyste. Ta muzyka może
zabrzmieć tylko wówczas, gdy złoto jest czyste. Czy teraz rozumiesz?
Wspólnota sprawiła, że pękła jakaś bariera między nimi i Jenny
nie odczuwała juz strachu. Usadowiła się tuż przy kościstym ramie-
niu smoka i podniosła leżącą wśród skarbów złotą filiżankę. Obraca-
jąc ją w dłoniach miała wrażenie, że mogła ją wybrać z tuzina
identycznych filiżanek. Jej rezonans był czysty i łatwy do odróżnie-
nia; rozbrzmiewała echem smoczej muzyki, która była jak wspom-
nienie zapachu perfum. Przekonała się, że naczynie zostało wykona-
ne z niezwykłą precyzją i starannie wypolerowane. Rączki filiżanki
były wyrzeźbione w kształcie malutkich dam z wianuszkami we
włosach, które rozpościerały się na cały kubek; w motywach roślin-
nych, które nawet pod mikroskopem wydałyby się drobniutkie,
można było wyróżnić lilie nadziei i róże spełnienia. Pomyślała, że
Morkeleb zabił właściciela owej filiżanki tylko dla niesamowitej
muzyki, którą mógł wydobyć ze złota. Jednak smocza miłość do złota
miała równie mało wspólnego z pięknem tego szlachetnego kruszcu,
jak jej miłość do synów z ich — bezdyskusyjną, zdaniem Jenny —
urodą.
Skąd wiedziałeś, że jest tutaj?
Nie sądzisz, Że my, mieszkańcy tych terenów odsetek lat, jesteśmy
świadomi poczynań ludzi? Wiemy, gdzie budują swoje miasta i z kim
handlują, i czym. Jestem stary, Jenny Waynest. Moja magia jest
uważana za silną nawet wśród smoków. Urodziłem się, zanim przy-
byliśmy do tego świata. Potrafię zwęszyć złoto we wnętrznościach
ziemi i podążać za nim przez wiele kilometrów, tak jak wy podążacie
szlakiem tyty wodnej trzymając w ręku leszczynową różdżkę. Złociste
szwy Ściany pojawiają się tu na powierzchni jak wielki łosoś północ-
nej krainy, szykujący się do złożenia ikry.
Słowa Morkeleba były wymawiane w jej umyśle i za pomocą
umysłu przez chwilę widziała z oddali Ziemię tak, jak postrzegały ją
smoki, rozłożoną niby marmurkowy dywan fioletu, zieleni i brązu.
Widziała zielono-czarną pokrywę lasów Wyr, nieskończenie delikat-
ne, podobne do chmur korony wysokich dębów, kruche i poprzety-
kane nitkami zimy. Im dalej na północ spoglądała, tym częściej dęby
ustępowały miejsca ostrym kolczastym zębom sosen i jodeł. Widzia-
ła szare i białe kamienie ogołoconych Zimowych Krain, które latem
pokrywał mech i porosty we wszystkich kolorach tęczy, i srebrzyste
cienie potężnych, kilkumetrowych łososi, sunących pod wodą rzek,
w błękitnym, ślizgającym się cieniu skrzydeł smoka. Przez chwilę
odnosiła wrażenie, że powietrze wokół niej przytrzymuje ją jak
woda; wyczuwała jego prądy i przeciwstawne wiry, i gwałtowne
spadki temperatur.
Następnie umysł smoka zamknął jej świadomość jak w pułapce.
Przez chwilę była uwięziona w duszącej ciemności, w całkowitym
mroku, którego nie mogły przeniknąć nawet oczy czarodzieja.
Wpadła w panikę. Nie była w stanie myśleć ani się poruszyć; czuła
tylko wszędzie kwaśny odór smoka, a pod jej stopami otwierał się
padół bezdennej rozpaczy.
Potem, tak jak uczył ją Caerdinn, tak jak postępowała lecząc
Johna — tak jak czyniła zawsze, w miarę skromnych możliwości
maga — zmusiła swój umysł do wyciszenia i zaczęła pracować nad
poszczególnymi runami i tonami, po prostu koncentrując się bez
reszty na każdym elemencie. Wzburzenie smoka dławiło ją jak
gorące morze nocy, ale udało jej się znaleźć szczelinę światła i w tę
szczelinę wepchnęła włócznię, utworzoną w czarodziejski sposób
z muzyki smoczego imienia.
Jego umysł wzdrygnął się i zaczął ustępować. Znowu widziała;
stanęła wśród sięgających do kolan stert złota, a monstrualna ciemna
sylwetka cofała się przed nią z gniewem. Tym razem nie pozwoliła
smokowi odejść, lecz rzuciła przeciw niemu swą własną furię i siłę
woli, igrając z muzyką jego imienia i wplatając w nią ognie, które
wypalały jego esencję. Do jej umysłu napłynęły wszystkie czary bólu
i zniszczenia, które przetworzyła w truciznę. Jednakże jej gniew nie
zawierał nienawiści, podobnie jak złość na bandytów na rozstajach
dróg przed tak wieloma tygodniami, toteż nie dawał smokowi żad-
nego punktu zaczepienia. Spuścił łeb, tak że wstęgi jego grzywy
otarły się o ziemię, powodując brzęczenie monet.
Spowita szałem magii i ognia, powiedziała:
Nie zapanujesz nade mną, Morkelebie Czarny — ani swoją mocą,
ani zdradą. Uratowałam ci życie i będziesz robił to, co ci każę. Na
swoje imię odejdziesz i nie wrócisz na południe. Słyszysz mnie?
Wyczuła opór i skierowała przeciw smokowi wolę i siłę świeżo
pozyskanej mocy. Niczym ciało zapaśnika, mroczna, gwałtowna
złość wyślizgiwała się pomimo nacisku jej woli. Niemal instynktow-
nie wycofała się i spojrzała w oczy smoka, który przycupnął pod
ścianą jak wielka, atramentowa kobra, najeżywszy łuski w szaleńczej
furii.
Szepnął: — Słyszę cię. kobieto czarowniku. — W jego zimnym
głosie pobrzmiewało echo wściekłości, wywołanej upokorzeniem,
ale też zaskoczenia, iż Jenny dokonała czegoś takiego.
Obróciwszy się bez słowa, opuściła Świątynię i powędrowała
z powrotem w kierunku kwadratu rozproszonego światła, które oz-
naczało zewnętrzną salę przy końcu Wielkiego Korytarza i znajdu-
jących się dalej Wielkich Bram.
Rozdział 12
Kiedy Jenny zeszła po schodach Głębi, drżała nie tylko z wyczer-
pania. Resztki zdrowego rozsądku podpowiadały jej, że powinna
odczuwać śmiertelny strach. A jednak nie obawiała się zbytnio
Morkeleba, chociaż była s'wiadkiem jego zdrady i gniewu. Była
obolała na ciele — moc, której użyła przeciwko smokowi, znacznie
przekraczała jej możliwości fizyczne; lecz umysł miała przejrzysty
i czujny, bez oznak znużonego otępienia, towarzyszącego jej, ilekroć
nadużywała mocy. Uświadamiała sobie z całą wyrazistością, jak
potężna i wspaniała jest magia smoka, ale zdawała sobie sprawę
z własnej siły.
Wieczorny wiatr smagał jej twarz. Słońce już zaszło za kamieni-
stym szczytem wychodzącej na zachód grani, i chociaż niebo było
jeszcze jasne, Zagłębienie pogrążyło się w cieniu. Jenny wiedziała,
że w dolinie dzieje się mnóstwo rzeczy, które przeważnie nie wiążą
się ze sprawami smoków albo rodu człowieczego — pod osmalonym
głazem cykał świerszcz, uciekająca od pełnego nadziei towarzysza
wiewiórka machała ogonem, a zięby trzepotały skrzydełkami szuka-
jąc gniazd na nocny spoczynek. Tam gdzie szlak obniżał się, okalając
stertę gruzu, pozostałą po domu, zauważyła szkielet człowieka,
leżący w zielsku. Torba ze złotem, którą kurczowo trzymał w chwili
śmierci, była rozdarta, a rozsypane między żebrami trupa monety
zdawały się śpiewać jej cicho.
Nagle uświadomiła sobie, że ktoś inny wkroczył na teren doliny.
Wrażenie było podobne do wyczuwania niesłyszalnego dźwięku.
Zapach magii przypłynął do niej jak dym gnany podmuchem wiatru.
Przystanęła w suchym gąszczu janowca; zimna bryza, wiejąca ze
skraju lasu, poruszała jej pledami. Dolinę wypełniła magia. Jenny
słyszała szelest jedwabiu prześlizgującego się po bukowych żołędziach,
spłoszony plusk wody wylanej z fontanny o zmierzchu, i jeszcze głos
Garetha, który nie był w stanie wypowiedzieć pewnego imienia...
Podkasawszy spódnicę Jenny zaczęła uciekać.
Wydawało się, że zapach perfum Zyerne wypełnia cały las. Pod
drzewami już zaczynał zapadać zmrok. Ciężko dysząc, Jenny prze-
skakiwała białawe skały, żeby dotrzeć do polany. Lata spędzone
w Zimowych Krainach nauczyły jąporuszać się bezszelestnie, nawet
gdy biegła, dlatego w pierwszej chwili żadna z osób stojących
w pobliżu małej studni nie zdawała sobie sprawy z jej obecności.
Potrzebowała paru sekund, żeby dostrzec Zyerne. Garetha zoba-
czyła natychmiast — stał obok źródła jak sparaliżowany. Bukowe
żołędzie wokół jego stóp namakały rozlaną wodą, a częściowo
opróżnione wiadro przechylało się na krawędzi kamiennego koryta
obok studni. Nie zważał na to. Zastanawiała się, czy cokolwiek do
niego docierało.
Czary Zyerne wypełniły polanę jak muzyka słyszana w snach.
Nawet ona, kobieta, czuła wonne ciepło powietrza, które urągało
przejmującemu chłodowi panującemu niżej w dolinie, i doświadcza-
ła ogromnego pobudzenia. W oczach Garetha kryło się coś na kształt
obłędu. Zaciśnięte pięści, które wyciągał przed siebie, dygotały.
Szeptem, który brzmiał rozpaczliwiej niż krzyk, powiedział:
— Nie.
— Garecie. — Zyerne poruszyła się. Jenny zauważyła to i miała
wrażenie, że czarownica unosi się między brzozami na skraju polany
jak duch o zmierzchu. — Po co udawać? Wiesz, że twoja miłość do
mnie przybrała na sile, podobnie jak moja miłość do ciebie. W tej
chwili czujesz ogień w żyłach; smak twoich ust dręczy mnie w snach
dzień i noc...
— Kiedy leżałaś z moim ojcem?
Potrząsnęła włosami w charakterystycznym geście, odgarniając
loki z gładkiego czoła. Z racji ciemności trudno było stwierdzić, co
miała na sobie — chyba jakąś białą, delikatną szatę, która marszczyła
się na wietrze, blada jak okoliczne brzozy. Włosy miała rozpuszczo-
ne jak dziewczynka i, jak dziewczynka, nie zakryła twarzy woalką.
Zupełnie nie było po niej widać wieku, wyglądała młodo jak dawniej.
Mogła uchodzić za rówieśniczkę Garetha, pod warunkiem, że nie
patrzyło się na nią okiem czarownicy, takiej jak Jenny.
— Garecie, nigdy nie leżałam z twoim ojcem — odparła łagod-
nie. — Och, zgodziliśmy się udawać, żeby zachować grę pozorów
na użytek dworu, lecz myślę, że nawet gdyby chciał, to ja nie
mogłabym. Traktował mnie jak córkę. Ale ja pragnęłam ciebie...
— To kłamstwo! — odparł, mimo zaschniętych z gorąca warg.
Wyciągnęła ręce. Wiatr uniósł zrobione z cienkiego materiału
rękawy jej tkaniny, gdy zrobiła krok w kierunku polany.
— Nie mogłam już dłużej znieść czekania. Musiałam tu przybyć,
dowiedzieć się, co się z tobą dzieje — być z tobą...
Zaszlochał.
— Odejdź ode mnie! — krzyknął. Jego twarz wykrzywiały
emocje bliskie bólu.
Zyerne szepnęła tylko:
— Pragnę cię.
Jenny wyszła z ponurego cienia szlaku i powiedziała:
— Nie, Zyeme. Ty pragniesz Głębi.
Zyerne okręciła się na pięcie, tracąc koncentrację. Morkeleb też
próbował wytrącić Jenny z równowagi. Powietrze ociekało trupią
zmysłowością, niemal słyszało się jej syczący trzask. Zyerne naty-
chmiast wydała się starsza; nie była już niewinną dziewczynką,
zdolną rozpalić namiętność Garetha. Chłopak padł na kolana i zakrył
twarz. Jego ciałem wstrząsały spazmy szlochu.
— Właśnie tego zawsze chciałaś, prawda? — Jenny dotknęła wło-
sów Garetha w geście pociechy, a wówczas objął ją w pasie i przywarł
do niej kurczowo jak człowiek, który tonie i chwyta się ostatniej deski
ratunku. Była zdziwiona, że nie obawia się teraz Zyerne ani potężniej-
szej magii młodszej od siebie kobiety. Postrzegała Zyerne inaczej niż
przedtem i patrzyła jej w oczy ze spokojem—ze spokojem i gotowością.
Zyerne wybuchnęła sprośnym śmiechem.
— A więc nasz chłopczyk nie będzie posuwał kochanki swojego
ojca? Przybywając tu z północy, miałaś' ich obu dla siebie, suko?
Czasu do licha i trochę, żeby zaplątać go w swoje włosy.
Gareth oderwał się od Jenny i dźwignął na nogi. Dygotał z gnie-
wu. Wprawdzie nadal bał się czarodziejki, ale odważył się spojrzeć
jej w twarz.
— Kłamiesz! — wy sapał.
Zyerne znowu zachichotała plugawym śmiechem, jak kiedyś,
w ogrodach obok komnat króla. Jenny powiedziała tylko:
— Ona wie, że to nieprawda. Po co tu przyszłaś, Zyerne? Zrobić
Garethowi to, co zrobiłaś jego ojcu? A może przekonać się, czy
w końcu jesteś w stanie bezpiecznie wejść do Głębi?
Wargi czarodziejki drgnęły niepewnie; unikała chłodnego spoj-
rzenia Jenny. Potem wybuchnęła szyderczym śmiechem, który nie
zabrzmiał jednak przekonująco.
— Może po to, by za jednym zamachem dobrać się do twojego
ukochanego Zguby Smoków?
Jeszcze tydzień temu — ba, nawet wczoraj — Jenny zareagowa-
łaby na to urąganie lękiem o bezpieczeństwo Johna. Wiedziała
jednak, że Zyerne ani razu nie zbliżyła się do Johna. Gdyby jej silna
magia rodziła się tak blisko, Jenny wyczułaby to, wręcz usłyszałaby
ich głosy, bez względu na to, jak cicho by rozmawiali. W każdym
razie, John nie był w stanie uciec; najpierw należało sprostać wrogo-
wi, który nie odniósł ran.
Zobaczyła, że Zyerne podnosi rękę, i odgadła, jaki czar zostanie
użyty. Wyczuła też swąd palącego się wełnianego materiału swojej
sukienki. Jej własny czar był szybki i mocny; przywołała go myślą
i oszczędnym gestem, bez ogromnego wysiłku, na który kiedyś
musiała się zdobywać. Rywalka zatoczyła się do tyłu i zasłoniła oczy,
zupełnie nie przygotowana na taką ripostę.
Kiedy Zyerne ponownie uniosła głowę, jej ciemnożółte, demoni-
czne oczy wyrażały wściekłość podobnie jak cała twarz.
— Nie odpędzisz mnie od Głębi — zapowiedziała głosem, który
mógł wywołać dreszcz. — Jest moja — będzie moja. Wygnałam
z niej gnomy. Kiedy ją zdobędę, nikt, absolutnie nikt nie będzie
w stanie rywalizować z moją mocą!
Nachyliwszy się, zebrała garstkę zeschłych liści i bukowych żo-
łędzi, które walały się wszędzie dookoła, i cisnęła nimi w Jenny.
Pocisk zapłonął w powietrzu i zwiększył rozmiary. Przypominał
chaotyczne ognisko. Jenny rozbroiła go czarem, o którego znajomość
nawet siebie nie podejrzewała. Zapalone wiechcie rozsypały się na
wszystkie strony, rzucając smugi żółtego płomienia w błękitny mrok
i wybuchając w kilku miejscach, gdzie nastąpiło zetknięcie z suchymi
roślinami. Skręciwszy gwałtownie, jak ścigany zając, Zyerne popę-
dziła ścieżką, która prowadziła do doliny. Jenny popędziła w ślad za
nią. Miękkie mokasyny pozwoliły jej dopędzić zaledwie po trzech
susach młodszą od siebie, ale odzianą w dworskie pantofelki kobietę.
Zyerne wiła się w jej us'cisku. Była wyższa od przeciwniczki, ale
nie tak silna fizycznie, nawet jeśli brało się pod uwagę wyczerpanie
Jenny. Przez chwilę patrzyły na siebie z bardzo bliska; żółte oczy
Zyerne przebijały błękit niczym gorejący stos.
Atak, jaki przypuściła na Jenny, przypominał uderzenie młotem.
Czary bólu i strachu, którymi spowiła jej mięśnie, całkowicie różniły
się od ciężaru i żywej siły umysłu smoka. Jenny odparowała jej magię
nie tyle czarem, ile siłą woli; usłyszała, że młodsza kobieta przeklina
ją szpetnie w przypływie furii. Poczuła paznokcie wbijające się w jej
nadgarstki. Świdrowała wzrokiem żółte oczy Zyerne, chwytając jej
jedwabiste loki ręką zaciśniętą w twardą jak skała pięść i zmuszając
ją do tego, by odwzajemniła spojrzenie.
Po raz pierwszy przeciwstawiała swój gniew i siłę innemu mago-
wi i była zaskoczona, jak instynktownie przychodzi jej sondowanie
tej esencji; kiedyś zgłębiała w ten sposób umysł Garetha, a sama
poddała się temu ze strony Mab — nie tylko po to, by rozumieć, ale
by dzięki temu rozumieniu dominować i nie dać w zamian nawet
cząstki własnej duszy. Przelotnie dostrzegła coś lepkiego i cuchną-
cego jak rośliny zjadające tych, którzy są tak głupi, że się do nich
zbliżają — wyżarte szczątki duszy, jakby żywe truchło umysłu
młodej kobiety.
Zyerne zawyła czując, że obnażane są sekrety jej istnienia. W po-
wietrzu między rywalkami buchnęła moc, palący ogień, który oto-
czył je wirem niszczycielskiej siły. Jenny poczuła spadające na nią
brzemię, czerń podobną do umysłu smoka, ale głębszą, cień jakiejś
miażdżącej mocy, jakby ocean nie dających się zliczyć lat. Musiała
paść na kolana, ale wytrwale stawiała opór, zwalczając kąśliwy ból,
od którego cierpła jej skóra i który wżerał się w jej mięśnie, odpy-
chając ogień i ciemność. Przeszywała świadomość Zyerne swym
własnym umysłem, jakby to była rozpalona do białości igła.
Brzemię cienia przestało jej ciążyć. Poczuła, że udało jej się
złamać wytrzymałość i wolę Zyerne. Z całej siły odepchnęła dziew-
czynę od siebie. Zyerne upadła na brudną ścieżkę. Ciemne włosy
opadały w nieładzie na jej białą sukienkę, a paznokcie były popękane
od wbijania się w nadgarstki Jenny. Z nosa czarownicy wyciekał
śluz, który ułatwiał brudowi przylepianie się do twarzy. Jenny stanęła
nad nią, ciężko dysząc. Jeszcze czuła w całym ciele moc zaklęć
Zyerne.
— Odejdź — rzekła cichym, ale dobitnym głosem. — Wracaj
do Bel i nie waż się więcej tknąć Garetha.
Szlochając z wściekłości, Zyerne podniosła się i rzekła drżącym
głosem:
— Ty cuchnąca, zafajdana macioro! Nie dam się odpędzić od
Głębi! Powiadam ci, że jest moja, a kiedy tam dotrę, dopiero ci
pokażę! Przysięgam na Kamień, że kiedy zdobędę Głębię, zmiażdżę
cię jak kałożernego karalucha, którym jesteś! Zobaczysz! Wszyscy
zobaczą! Nie mają prawa mnie odpędzać!
— Wynoś się stąd — odparła cicho Jenny.
Łkając, Zyerne usłuchała jej. Zebrała powłóczystą białą szatę
i poczłapała ścieżką, która prowadziła do wieży z zegarem. Jenny
długo stała i obserwowała jej odejście. Moc, którą przywołała, żeby
chronić siebie, powoli wygasała, jak ognisko przykryte żarem, na
wypadek, gdyby trzeba było znowu je rozpalić.
Dopiero kiedy straciła Zyerne z oczu, uświadomiła sobie, że
teoretycznie nie powinna była być zdolna do zrobienia tego, co
właśnie zrobiła — nie tutaj i nie w Głębi.
I zrozumiała, co się z nią stało, gdy dotknęła umysłu smoka.
Smocza magia żyła w jej duszy, jak żelazne rysy w złocie.
Powinna była zrozumieć to wcześniej; gdyby nie wyczerpanie, za-
pewne tak by się stało. Jej świadomość, podobnie jak świadomość
Morkeleba, uległa poszerzeniu i wypełniała całą dolinę, toteż nawet
we śnie wiedziała, co się wokół niej dzieje. Jej ciałem wstrząsnął
dreszcz. Odczuwała strach i zdumienie, jak gdyby poczęła nowe
życie i doświadczała rośnięcia w sobie czegoś obcego.
Dym z lasów powyżej szczypał ją w nos i oczy; jego białe opary
świadczyły o tym, że Gareth zdołał zdusić płomienie. Gdzieś z oddali
dochodziło rżenie spłoszonych koni. Jenny była zmęczona i obolała;
jej ciało nękały skurcze potężnych czarów, a nadgarstki piekły ją
w miejscach rozoranych paznokciami Zyerne. Zaczęła dygotać.
Świeżo zdobyta siła wyczerpywała się pod wpływem szoku i lęku.
Podmuch wiatru wstrząsnął drzewami wokół niej, niby pieszczo-
ta gigantycznego skrzydła, i rozwiewał jej włosy. Spojrzała w górę,
ale przez chwilę niczego nie widziała. Już kiedyś słyszała, że pomi-
mo swoich rozmiarów i krzykliwych barw smoki są w świetle
dziennym trudniejsze do ujrzenia niż myszy w żywopłocie. Gigan-
tyczne cielsko bestii z wolna wyodrębniało się ze zmierzchu —
połączenie hebanu i czarnego jedwabiu, o srebrzystych, krystalicz-
nych ślepiach jak małe księżyce w ciemności.
Poczuł, że moja moc się wyczerpuje, pomyślała z rozpaczą.
Przypomniała sobie atak, jaki przypuścił na nią wcześniej. Wciąż
przygniatało ją straszliwe brzemię czarów Zyerne. Czuła, że zosta-
łyby przełamane, gdyby spróbowała przywołać moc i stawić opór
smokowi. Nękana zmęczeniem, które graniczyło z mdłościami, spoj-
rzała mu w oczy i kolejny raz przygotowała swój umysł na odparcie
smoczego ataku.
Nawet w trakcie owego procesu, kiedy na moment zawisł w po-
wietrzu jak czarny latawiec, uświadomiła sobie, że jest piękny.
Potem dotknął jej umysłu i usunął resztki bólu, wywołanego
czarami Zyerne.
O co chodzi, kobieto czarowniku ? — zapytał. To tylko niegodziwe
słowa, jakimi obrzucają się kumoszki handlujące rybami.
Usadowił się przed nią na ścieżce, złożywszy swoje wielkie
skrzydła płynnym, osobliwie wdzięcznym ruchem, i popatrzył na nią
srebrzystymi ślepiami.
Rozumiesz — powiedział.
Nie — odparła. Myślę, że wiem, co się stało, ale tego nie rozu-
miem.
Phi. W szarym zmierzchu, prześwitującym za drzewami, zauwa-
żyła, że wszystkie czubki łusek na jego bokach są lekko nastroszone,
jak u fukającego kota. Myślę, że rozumiesz. Kiedy twój umysł był
w moim, moja magia zaczęła cię przyzywać i smok w tobie odpowie-
dział. Czyżbyś nie znała własnej mocy, kobieto czarowniku? Nie
zdajesz sobie sprawy, kim mogłabyś być?
Wtedy oblał ją zimny pot i poczuła zawrót głowy, albowiem
zrozumiała Morkeleba, chociaż wolałaby go nie rozumieć.
Zorientował się, że kobieta zamyka przed nim umysł, i dał upust
irytacji, która buchnęła z niego, niczym obłoczek białej mgły. Byłaś
w moim umyśle; wiesz, jak byś się czuła, będąc smokiem.
Jenny odparła: Nie, ale ta odpowiedź była kierowana nie do
smoka, lecz do tej ognistej smugi w jej umyśle, która nagle wezbrała
do rozmiarów potoku.
Niby we śnie, widziała obrazy rzeczy, które, jakjej się wydawało,
kiedyś znała i zapomniała, na przykład uskrzydlającą swobodę lata-
nia. Patrzyła w dół, na ziemię ginącą w chmurach. Wokół niej
rozciągała się mglista wieczność, której absolutną ciszę mącił jedy-
nie łopot skrzydeł. Z dużej wysokości dostrzegła kamienny krąg na
Oszronionym Wzgórzu; znajdujący się niżej staw wyglądał jak uła-
many kawałek brudnego szkła, a kamienny domek przypominał
poczwarkę, z której lada moment wyjdzie motyl.
Powiedziała: Nie mam wystarczającej mocy, by zmienić swoją
esencję.
Ja mam — wyszeptał głos wśród wizji w jej umyśle. Wystarczy,
Że zgodzisz się przybrać postać smoka, a nie zabraknie ci siły, by nim
być. Wyczułem to w tobie, gdy walczyliśmy. Wtedy byłem wściekły,
ponieważ zostałem pokonany przez istotę ludzką, ale ty możesz
wykroczyć poza to, co ludzkie.
Spoglądając na zwalistą, imponującą sylwetkę smoka, pokręciła
głową. Nie oddam się twojej mocy, Morkelebie. Nie mogę porzucić
własnej postaci bez twojej pomocy, ani nie mogłabym do niej powró-
cić. Nie kuś mnie.
Czy ja cię kuszę? — powątpiewał Morkeleb. Nie ma pokusy,
która nie płynęłaby z serca. A jeśli chodzi o wracanie do dawnej
formy — kim jesteś jako człowiek, Jenny Waynest? Żałosnym maz-
gajem, jak wszyscy tobie podobni, niewolnicą czasu, który niszczy
ciało, zanim umysł zdąży zobaczyć więcej niż jeden kwiat na wszyst-
kich łąkach Kosmosu. Żeby być magiem, musisz być magiem, a widzę
w twoim umyśle, że nawet na to nie starcza ci czasu. Żeby być
smokiem...
— Żeby być smokiem — odparła głośno, koncentrując świado-
mość — muszę tylko wyibyć się kontroli nad tobą. Nie zatracę się
w taki sposób w umyśle i magii smoka. Nie uda ci się mnie skłonić,
żebym cię wyzwoliła.
Poczuła, że na zamknięte wrotajej urny słu jest wywierany nacisk,
który z czasem zelżał. Rozdrażniony smok walił długim ogonem
o suchą trawę, grzechocząc przy tym łuskami. Znowu dostrzegała
wyraźne kontury ciemnych lasów; dziwne wizje ustąpiły niczym
lśniąca mgła. Światło wokół nich szybko gasło, a z wybujałych
dzikich róż i paproci ulatywały wszelkie barwy. Morkeleb był prawie
niewidoczny, jak gdyby jego czerń przybrała bardziej pastelowy
odcień wieczoru; jego postać zlewała się z mlecznymi smugami
mgły, która zaczęła osnuwać drzewa, i czarnymi, gwałtownie zary-
sowanymi konturami martwych konarów i zwęglonych pni. Gdzieś'
' górze, na przełęczy, rozległ się głos Garetha, który wykrzykiwał
imię Jenny.
Us'wiadomiła sobie, że drży, nie tylko z powodu zmęczenia
i dotkliwego chłodu. Odczuwała w sobie zatrważająco silną potrze-
bę, żeby być tym, czym zawsze chciała być, żeby mieć to, czego
pragnęła już jako nieurodziwa czternastolatka. Zasmakowała siły
smoczego ognia i było to słodkie wspomnienie.
Mogę ci to dać — odezwał się głos Morkeleba.
Potrząsnęła głową gwałtowniej niż poprzednio.
Nie. Nie zdradzę swoich przyjaciół.
Przyjaciół? Tych, którzy skazują cię na bycie nikim w imię
własnej wygody? Mężczyzny, który skąpi ci esencji twojej duszy, bo
mu żal kolacji? Czy chwytasz się tych małych radości dlatego, że
boisz się spróbować większych, Jenny Waynest?
Miał rację mówiąc, że nie ma pokusy, która nie płynęłaby z serca.
Jenny odgarnęła długie włosy z ramion i przywołała resztki sił, aby
zmagać się z usianym gwiazdami mrokiem, który zdawał się wypijać
z niej wszystkie żywotne soki.
Odejdź ode mnie — powiedziała mu. Zabieraj się stąd i wracaj
na wyspy na północnym morzu, które są twoim domem. Śpiewaj
swoje pieśni skalnemu złotu i wielorybom i na zawsze zostaw w spo-
koju synów ludzi i synów gnomów.
Poczuła, że znowu wezbrał w nim gniew, jak gdyby uderzyła
w czarną kłodę, która pękając odsłoniła tlący się w środku ogień.
Odchylił łeb i wyprężył się na tle mętniejącego nieba. Ciemne żyłki
i jedwab skrzydeł zachrzęściły, gdy powiedział: Zatem niech tak
będzie, kobieto czarowniku. Zostawiam ci złoto Głębi — weź go tyle,
ile chcesz. Jest w nim moja pieśń. Kiedy nadejdzie starość, której
śmiertelny chłód już zaczynasz czuć w kościach, przyciśnijje do serca
i przypomnij sobie, czego dobrowolnie się pozbawiłaś.
Podźwignął się na dolne kończyny. Jego zwarte, gibkie jak u wę-
ża cielsko uniosło się nad Jenny, gdy gromadził w powietrzu magi-
czny blask. Rozpostarł czarne skrzydła na tle nieba, tak że Jenny
widziała jego połyskujące niczym obsydian boki i mięciutką jak
u niemowlęcia skórę na brzuchu, na której wciąż widniały pomarsz-
czone wgłębienia od grotów harpunów. Po chwili smok wzbił się
w górę, pomagając sobie wielkimi skrzydłami. Jenny czuła wirującą
wokół niego magię, wodny pył czarów, gwiezdny szlak niewidzial-
ncj komety. Ostatnie promienie światła musnęły czubki jego skrzy-
deł. Poleciał aż za błękitny cień przełęczy, a potem zniknął
Jenny obserwowała go doświadczając pustki w sercu. Wydawało
jej się, że wszystkie lasy zalatują mokrą spalenizną i ciemną pospo-
litością martwego dymu. Powoli uświadomiła sobie, że pobrudziła
rąbek sukni klęcząc na mokrej ścieżce. Miała też wilgotne buty
i zmarznięte stopy. Ogarnęłoją zmęczenie i apatia. Jej mięśnie były
nadwerężone na skutek zbyt dużego wysiłku i czarów rzuconych
przez Zyerne, a także za sprawą słów, które wypowiedział smok, gdy
odrzuciła to, co jej zaofiarował.
Jako smok, przestałaby mieć na niego jakikolwiek wpływ, i nie
chciałaby już wypędzać go z Głębi. Zastanawiała się, czy właśnie
dlatego zaproponował jej wspaniałą, a zarazem przerażającą wol-
ność w tej formie. Mówiono, że smoki wpędzają w zasadzkę prawdą,
a nic kłamstwami. Wiedziała, że ten smok prawidłowo odczytał
wszystkie pragnienia jej duszy.
— Jenny? — Brudny, poplamiony. Gareth przybiegł do niej
ścieżką. Przyzwyczajona do głosu smoka, miała wrażenie, że jego
głos brzmi metalicznie, nieszczerze. — Wszystko w porządku? Nic
się nie stało? Widziałem smoka...
Zdjął okulary i szukał jakiegoś w miarę czystego skrawka na
okopconej, podziurawionej iskrami koszuli, żeby je wytrzeć, ale nie
bardzo mu się to udawało. W zestawieniu z oblepioną brudem twarzą
okulary wyglądały jak dwa białe koła. jak maska, w której mrugały
obnażone szare oczy.
Jenny potrząsnęła głową. Była tak zmęczona, że chciało jej się
płakać i nie miała siły mówić. Jeszcze raz zaczęła powoli kroczyć
ścieżką prowadzącą na wzniesienie. Gareth podążył za nią.
— Czy Zyerne uciekła?
Popatrzyła na niego spłoszona. Po tym. co zaszło między nią
i Morkelebem, prawie zapomniała o Zyerne.
— Ona... ona odeszła. Odprawiłam ją. — Wydawało jej się, że
od tamtej chwili upłynęło kilka dni.
— Odprawiłaś] ą? — zapytał Gareth, w osłupieniu.
Jenny skinęła głową, zbyt zmęczona, by silić się na wyjaśnienia.
Zmarszczyła brwi. gdyż przypomniała sobie coś ważnego. Ograni-
czyła się jednak do pytania:
— A ty?
Odwrócił od niej wzrok i poczerwieniał ze wstydu. Jenny wes-
tchnęła, rozzłoszczona tą głupotą, jakże trywialną w zestawieniu
z uwodzicielską potęgą smoka. Jednak część jej osobowości pamię-
tała, jak to jest. gdy ma się osiemnaście lat i ciało pełne niekontrolo-
wanego pożądania.
Chcąc pocieszyć młodzieńca, dotknęła jego chudego ramienia,
okrytego rozerwanym batystowym rękawem.
— To skutek czaru, jaki na ciebie rzuciła — powiedziała. — Nic
więcej. Wszyscy ulegamy pokusom... — Odepchnęła powracające
wspomnienie słów smoka. — ...I nie to, co tkwi najgłębiej w naszych
sercach, podlega osądowi, lecz nasze czyny. Ona używa czarów,
żeby przyciągnąć cię do siebie, żeby cię kontrolować, tak jak kon-
troluje twojego ojca.
Dotarli do polany, rozmokłej i brudnej jak odzież, na którą
wylano kwas. Wypalone miejsca sąsiadowały z bajorkami lśniącej
wody, która wciąż lekko parowała tam, gdzie stłumili pożar.
— Wiem. — Gareth westchnął i podniósł wiadro z wilgotnej
ziemi, żeby jeszcze raz zanurzyć je w studni. Poruszał się sztywno
z powodu naciągniętych mięśni i przemęczenia, ale nie skarżył się,
choć jeszcze niedawno z pewnością by to zrobił. Na brzegu studni
znalazł swoje cynowe naczynie, napełnił je wodą z wiadra i, czując
jego lodowatą wilgoć, podał Jenny, która uświadomiła sobie ze zdzi-
wieniem, iż nic nie jadła i nie piła od śniadania. Nie było na to czasu.
Teraz, biorąc naczynie od młodzieńca, czuła się stara i wyczerpana.
— Po prostu odesłałaśją? — zagadnął Gareth. — I poszła sobie?
Nie zamieniła się w sokoła?
— Nie. — Jenny spojrzała w górę. Nareszcie uświadomiła sobie,
co ją niepokoiło w wydarzeniach tego wieczoru.
— Morkeleb... — Urwała, nie chcąc mówić o tym, co zapropo-
nował jej smok.
Pomyślała jednak, że nawet gdyby chciała, nie byłaby w stanie
zamienić się w smoka bez jego pomocy. Zdołał przedrzeć się do
mocy tkwiącej w jej wnętrzu, ale i tak nie miała dość siły i doświad-
czenia. AZyerne...
— Pokonałam ją — wycedziła. — Ale jeśli zmienia kształt tak
zręcznie, jak mówiłeś —jeśli dysponuje tego rodzaju mocą... teore-
tycznie nie powinnam była odnieść tego zwycięstwa, nawet pomimo,
iż moja moc się zwiększyła.
Niewiele brakowało, żeby powiedziała „nawet pomimo tkwiącej
we mnie smoczej mocy", ale słowa zamarły na jej ustach. Czuła, że
owe siły miotają się w niej jak obce dziecko w łonie przeznaczenia;
usiłowała nie myśleć o nich, ani o ich ewentualnym sensie. Przytknę-
ła naczynie do warg, ale nie spróbowała wody. Ponownie spojrzała
na Garetha.
— Piłeś wodę z tej studni? — zapytała.
Popatrzył na nią zaskoczony.
— Pijemy ją wszyscy od paru dni — rzekł.
— Chodzi mi o to, czy piłeś ją dziś wieczór.
Smętnie zerknął na polanę, a potem na swoje przemoczone
rękawy.
— Za bardzo byłem zajęty, żeby pić — odparł. — Dlaczego
pytasz?
Przesunęła ręką nad otworem naczynia. Jak przystało na widzącą
w ciemności czarownicę, zobaczyła w wodzie lepki, świecący na
zielono osad.
— Czyżby zepsuła się? — zagadnął z troską w głosie. — Po
czym to poznajesz?
Jenny przewróciła naczynie i wylała jego zawartość na ziemię.
— Gdzie była Zyerne, kiedy wszedłeś na polanę?
Pokręcił głową ze zdziwieniem.
— Nie pamiętam. To było jak sen... — Rozejrzał się wokoło,
chociaż Jenny wiedziała, że rozmokła i pogrążona w przygnębiają-
cym mroku polana bardzo różni się od przytulnego, czarodziejskiego
zmierzchu sprzed godziny.
W końcu Gareth oświadczył:
— Myślę, że siedziała tam, gdzie ty siedzisz teraz — na brzegu
studni.
Morkeleb powiedział: „Chyba nie przyszło im na myśl, że widzę
śmierć psującą mięso". Czy to Dromar wspominał kiedyś, że nie jest
możliwe otrucie smoka?
Wygięła ciało i przesunęła rękami po powierzchni wiadra, któ-
rym Gareth zaczerpnął wodę. Uniósł się zeń odór śmierci. Cofnęła
się z obrzydzeniem i strachem, jak gdyby woda pod wpływem jej
dotyku zamieniła się w krew.
Rozdział 13
— Ale dlaczego? — Kucnąwszy przy ognisku, Gareth odwrócił
się, żeby popatrzeć na Johna, który leżał metr dalej, w ciepłym
gniazdku z niedźwiedzich skór i wyświechtanych pledów. — Jeśli
chodzi o Zyerne, to zabiłeś za nią lego smoka. — Rozwinął zwitek
papieru, w którym zabrali z Bel kawę, uznał, że jest jej tak mało, iż
nie warto bawić się w odmierzanie, i wsypał ją do czajniczka z wodą,
która wrzała nad ogniem. — Wtedy nie wiedziała, że Jenny stanowi
dla niej jakiekolwiek zagrożenie. Po co miałaby nas truć?
John ostrożnie oparł się na łokciu i poprawił okulary, zasłaniające
jego brudną, nieogoloną twarz.
— Być może nie chciała, żebyśmy wrócili do Bel z nowiną o śmier-
ci smoka, zanim zdąży skłonić twojego ojca do wyłapania reszty gno-
mów pod byle pretekstem. Orientowała się, że smok nie żyje — nie
mogła go dojrzeć w kryształowej kuli ani w misie z wodą, ale widziała,
że wszyscy żyjemy, co pozwalało wysnuć dość oczywisty wniosek.
— Tak sądzę. — Gareth opuścił podkasane rękawy i kolejny raz
przykrył się płaszczem. Poranek był chłodny i mglisty. Pot, którym
młodzieniec oblał się sprzątając pomieszczenie ze studnią w pobliżu
obozu między zniszczonymi garbarniami, zaczął wysychać.
— Wątpię, żeby chciała cię otruć — ciągnął John. — Nie tylko nic
by nie skorzystała na twojej śmierci, ale wręcz utraciłaby wszystko.
Chłopak zmarszczył brwi.
— Dlaczego? To znaczy, widzę, że chce mnie sobie podporząd-
kować, żebym nie stanowił już dla niej zagrożenia. Z tej samej
przyczyny usunęła z drogi Polycarpa. Gdyby zabiła was dwoje, to
potrzebowałaby mnie, żebym potwierdził jej historyjkę o smoku,
który nadal czyha w Głębi, przynajmniej dopóki nie uporałaby się
z gnomami. — Pociągnął nosem i wysunął opuchnięte ręce w stronę
ognia. — Prawdopodobnie wzięłaby na świadków Bonda i mnie,
żeby w końcu przypisać sobie zabicie smoka. Wtedy mogłaby
uzasadnić fakt podarowania jej Głębi przez mojego ojca.
Westchnął. Jego twarz wyrażała rozczarowanie.
— I pomyślałem — dorzucił — że historia o tym, iż Polycarp
przeciągnął nad ogrodzeniem linę, jest szczytem perfidii. — Postawił
patelnię na ogniu. Jego chuda twarz wydawała się o wiele starsza
w żonkilowej bladości buchających za dnia płomieni.
— Hm, nie chodzi tylko o to, Gar — powiedział John łagodnie.
Zerknął na Jenny, która siedziała w cieniu dopiero co posprzątanego
pomieszczenia studziennego. Nie odezwała się ani słowem. Znowu
skierował wzrok na Garetha. — Jak myślisz, ile jeszcze zostało
twojemu ojcu wspólnego życia z Zyerne? Nie wiem, jak działają na
niego jej czary, ale potrafię poznać, że ktoś jest umierający. Sytuacja
wygląda tak, że pomimo całej swojej mocy ona jest tylko nałożnicą.
Głębia jest jej potrzebna jako ośrodek władzy, niezależna od króla
twierdza, a poza tym chce złota Głębi.
— Mój ojciec dałby jej złoto — odparł Gareth cicho. — A ja...
zdaje się, że ja jestem tylko częścią planu awaryjnego, na wypadek
gdyby umarł? — Poszturchał placki, lekko skwierczące na patelni.
— W takim razie musiała zniszczyć Polycarpa, bez względu na to,
czy próbował mnie przed nią ostrzec, czy nie. Cytadela strzeże drogi
powrotnej do Głębi.
— Hm, nawet nie to. — John znowu się położył i splótł ręce na
piersiach. — Chciała się pozbyć Polycarpa, ponieważ to jeden
z dwóch potencjalnych następców tronu.
— A kim jest ten drugi? — zapytał Gareth ze zdziwieniem. —
Ja?
John potrząsnął głową.
— Dziecko Zyerne.
Przerażenie, które odmalowało się na twarzy chłopca, było wię-
ksze niż strach przed śmiercią, większe — jak zauważyła Jenny,
z dziwną obojętnością, która towarzyszyła je j od poprzedniej nocy —
niż obawa, że znajdzie się pod całkowitym wpływem czarodziejki.
Wydawało się, że sama myśl o tym przyprawia go o mdłości, jakby
chodziło o pogwałcenie jakiegoś mrocznego tabu. Upłynęło sporo
czasu, zanim wydusił: — Masz na myśli... dziecko mojego ojca?
— Albo twoje. Nieważne, czyje, byle było podobne do człon-
ków rodziny królewskiej. — Złożywszy zabandażowane ręce, John
popatrzył na młodzieńca wzrokiem krótkowidza. Na wpół otępiały,
Gareth machinalnie wyjmował placki z patelni. John kontynuował
wywody, łagodnym, rzeczowym tonem. — Ale widzisz, twój ojciec
znajdował się pod wpływem czarów Zyerne przez tak długi okres,
że może nie być w stanie spłodzić dziecka. A Zyerne potrzebuje
dziecka, jeżeli chce utrzymać się przy władzy.
Jenny odwróciła od nich wzrok. Zastanawiała się, co by czuła
będąc tym dzieckiem. Podobnie jak Garetha, ogarnęły ją mdłości na
myśl o tym, jak postępowałaby Zyerne z własnym potomkiem. Nie
wykorzystywałaby go w sposób, w jaki wykorzystywała króla i Bon-
da, ale rozmyślnie wychowywałaby go na emocjonalnego kalekę,
zawsze uzależnionego od niej i jej miłości. Jenny nieraz obserwowa-
ła takie związki i wiedziała, jakie skutki przynosi tłamszone dzieciń-
stwo u dorosłych mężczyzn i kobiet. Mimo wszystko, pewną rolę
w tym psychicznym tłamszeniu odgrywała potrzeba płynąca z rodzi-
cielskich serc, a nie tylko chęć; zachowania władzy.
Pomyślała o własnych synach i o absurdalnej miłości, którą do
nich żywiła. Mogłaby porzucić lana i Adrica, ale nawet gdyby ich
nie kochała, gdyby zostali poczęci w wyniku gwałtu, nigdy nie
zrobiłaby im czegoś takiego. Najchętniej wmawiałaby sobie, że nie
wyobraża sobie, by ktokolwiek mógł tak postąpić z niewinnym
dzieckiem, ale przecież w głębi duszy doskonale wiedziała Jak robią
to niektórzy ludzie.
Ogarnął ją gniew na Zyerne i niesmak, jak gdyby była świadkiem
tortur.
— Jenny?
Głos Garetha wyrwał Ją z zamyślenia. Stał kilka kroków dalej
i patrzył na nią błagalnie.
— Dojdzie do siebie, prawda? — zagadnął z wahaniem. — To
znaczy, mój ojciec. Kiedy Zyerne zostanie wypędzona albo... albo
zabita, czy on będzie taki Jak dawniej?
Jenny westchnęła.
— Nie wiem — odparła, zniżywszy głos. Otrząsnęła się z letar-
gu; czary Zyerne sprawiły, że czuła nie tylko ból fizyczny, ale też
znużenie duchowe. Nie chodziło tylko o to, że znacznie nadwerężyła
swą niedawno nabytą moc, a jej ciało nie przywykło do straszliwych
wymagań Jakie narzucała smocza magia. Uświadamiała sobie teraz,
że zaczyna postrzegać świat w inny sposób, że umysł smoka zmienił
nie tylko jej magię. Smok w tobie odpowiedział — tak wyraził się
Morkeleb. Zaczynała widzieć wszystko na smoczą modłę.
Wstała na zesztywniałych nogach. Zatoczyła się na podpartą
framugę drzwi pomieszczenia ze studnią. Odczuwała krańcowe wy-
czerpanie. Trzymała wartę całą noc, wmawiając sobie, że robi to ze
względu na Zyerne, chociaż w głębi duszy wiedziała, że czarodziejka
nie wróci, i że to nie jej oczekuje.
— To nie czary, które na niego rzuciła, najbardziej mu szkodzą.
Zyerne jest wampirem, Garecie. Nie pożąda krwi, jak Szepczący, ale
samej esencji bytu. Ostatniej nocy zobaczyłam w oczach Zyerne jej
byt, jej duszę; rzeczy wiście, jest to odrażająca, żarłoczna istota, która
musi mieć pożywkę, aby żyć. Panna Mab opowiadała mi o czarach
w Miejscach Uzdrawiania, które mogą uratować życie umierającemu
człowiekowi, pod warunkiem, że ktoś" inny zgodzi się oddać mu
trochę własnej energii życiowej. Robi się to rzadko i tylko w ekstre-
malnych przypadkach. Jestem pewna, że Zyerne postąpiła tak z two-
im ojcem i z Bondem. Nie rozumiem tylko, do czego było jej to
potrzebne. Przecież dysponuje taką mocą, że...
— Wiesz — wtrącił się John —jest taki fragment w „Historiach"
Dotysa... a może u Terensa... zaraz, zaraz, czy to przypadkiem nie
„Elucidus Lapidarus"...?
— Ale co możemy zrobić? — dopytywał się błagalnie Gareth.
— Przecież musi być jakiś sposób! Pojechałbym z powrotem do Bel
i zawiadomił Dromara, że gnomy mogą bez obawy ponownie zamie-
szkać w Głębi. To miejsce dałoby im solidną podstawę...
— Nie — przerwała Jenny. — Zyerne trzyma miasto zbyt mocną
ręką. Potem będzie cię szukała, przeczesując drogi. Złapałaby cię tak
szybko, że nawet nie zdążyłbyś dojechać do Bel.
— Ale przecież musimy coś zrobić! — Głos młodzieńca był
przepojony paniką i desperacją. — Dokąd możemy się udać? Poly-
carp zapewniłby nam schronienie w Cytadeli...
— Zamierzasz powiedzieć wojskom oblegającym mury twierdzy,
że chcesz zamienić z nim kilka słów na osobności ? — zagadnął John,
zapominając o wątpliwościach dotyczących klasycznych autorów.
— Istnieją drogi, którymi można dostać się przez Głębię do
Halnath.
— Założę się, że u kresu wyprawy znajdziesz śliczne zamknięte
drzwi albo tunele zaminowane prochem strzelniczym, dla odstrasze-
nia smoka — nawet gdyby stary Dromar zaznaczył te miejsca,
czego nie raczył zrobić. Przypatrzyłem się tej drodze powrotnej
w Bel.
— Do diabła z nim — zaczął gniewnie młodzieniec, ale John
uciszył go ruchem ręki, w której trzymał placek kukurydziany.
— Nie dziwię mu się — rzekł. Na tle zaplamionych krwią
brązowych i wrzosowych pledów, które podłożył sobie pod głowę,
jego twarz wciąż wyglądała blado, ale przynajmniej nie była już
kredowobiała. Przysłonięte okularami, brązowe oczy były ożywione
i czujne. — To stary spryciarz i dobrze zna Zyerne. Jeśli nie wiedzia-
ła, w którym miejscu drogi prowadzące przez Cytadelę zbiegają się
w głównej Głębi, z pewnością nie zapisał tej informacji na papierze,
żeby mogła ją wykraść. Tak czy owak, Jen byłaby w stanie pełnić
rolę przewodnika.
— Nie. — Jenny zerknęła na niego. Siedziała ze skrzyżowanymi
nogami przy ognisku, maczając w miodzie ostatni kawałek placka.
— Wprawdzie widzę w ciemnościach, ale nie mogłabym robić
zwiadu bez jakiegoś wsparcia. Co do twojego udziału w wyprawie,
zapowiadam ci, że jeśli odważysz się wstać w ciągu tego tygodnia,
rzucę na ciebie czar i okulejesz.
— Nabierasz mnie.
— Sam się przekonasz. — Wytarła palce o brzeg pledu. —
Morkeleb poprowadził mnie do samego serca Głębi. Bez niego nigdy
bym tam nie dotarła.
— Jak tam było? — zapytał Gareth po chwili. — To znaczy,
w sercu Głębi. Gnomy przysięgają na to miejsce...
Jenny zmarszczyła brwi, przypomniawszy sobie szepczącą cie-
mność i kamienny ołtarz, który w dotyku nasuwał skojarzenia z myd-
łem.
— Nie jestem pewna — odparła cicho. — Śniłam o nim.
Nagle konie jednocześnie oderwały łby od sztywnej, zmarzniętej
trawy. Młot Bojowy zarżał cicho i doczekał się odpowiedzi z mgieł
unoszących się na skraju lasu, który otaczał dolinę Zagłębienia.
Jenny usłyszała tętent kopyt i dziewczęcy głos, który zawołał:
— Gar? Gar, gdzie jesteś?
— To Trey — powiedział Gareth i głośno krzyknął: — Tutaj!
Przy akompaniamencie zgrzytu osypującego się żwiru, z biała-
wej mgły wyłoniły się ciemne zarysy konia i jeźdźca, którego wil-
gotne chusty głośno łopotały. Gareth szybko poszedł na skraj wznie-
sienia, żeby złapać pstrokatego wierzchowca Trey za uzdę. Koń
pokonywał ostatni stok resztkami sił; łeb miał zwieszony i zroszony
potem, mimo chłodu. Kurczowo uczepiona łęku Trey wyglądała
niewiele lepiej. Jej twarz była podrapana, jakby wjechała na nisko
zwisające konary drzew, a z fioletowo-białych włosów sterczały
długie wstążki.
— Gar, wiedziałam, że nic nie może ci się stać. — Ześlizgnęła
się z siodła wprost w ramiona Garetha. —- Mówili, że widzieli smoka,
że lady Jenny rzuciła na niego czary. Wiedziałam, że nic nie może
ci się stać.
— Czujemy się dobrze — odparł Gareth, bez szczególnego
przekonania. Zmarszczył brwi usłyszawszy trwogę i desperację
w głosie dziewczyny. — Zdaje się, że jechałaś tutaj bez przerwy.
— Musiałam! — wydyszała. Podarta na strzępy biała suknia
dworska nie zakrywała drżących kolan. Oparła się na ramieniu
Garetha. Spod resztek makijażu wyzierała niemal bezbarwna twarz.
— Oni jadą po ciebie! Nie rozumiem, co się dzieje, ale musisz stąd
uciekać! Bond... — Zająknęła się na imieniu brata.
— Co z Bondem? Trey, o co chodzi?
— Nie wiem! — wykrzyknęła. Do jej oczu napłynęły łzy smutku
i wyczerpania. Otarła je niecierpliwie, zostawiając blade, niebiesko-
czarne smugi czernidła na pulchnych policzkach. — Tłum już ruszył
w drogę, a Bond jest prowodyrem...
— Bond?-— Myśl, że leniwy, wyelegantowany Bond mógłby
chcieć prowadzić kogokolwiek w jakieś miejsce, wydawała się nie-
dorzeczna.
— Oni zamierzają cię zabić, Gar! Słyszałam, jak o tym mówili.
Ciebie i Lady Jenny, i Lorda Johna.
— Co? Dlaczego? — Gareth był coraz bardziej oszołomiony.
— Sensowniejsze byłoby pytanie kto? — wtrącił się John, ko-
lejny raz sadowiąc się pośród koców.
— Ci... ci ludzie, głównie robotnicy — bezrobotni wytapiacze
metali i rzemieślnicy z Zagłębienia, ci którzy całe dnie przesiadują
w „Owcy w Opałach". Są z nimi także strażnicy z pałacu, i myślę,
że tych ludzi wciąż przybywa— nie mam pojęcia, dlaczego! Próbo-
wałam dowiedzieć się czegoś od Bonda, ale on udawał, że mnie nie
słyszy i nie zna! Uderzył mnie, a przecież nigdy mnie nie bił, Gar,
nawet w dzieciństwie...
— Opowiedz nam o tym — rzekła cicho Jenny i wzięła dziew-
czynę za rękę, zimną jak martwy ptak. — Zacznij od początku.
Trey przełknęła ślinę i znowu otarła oczy. Kilkadziesiąt kilome-
trów w podróży dało jej się we znaki. Strojna narzutka na ramionach,
zrobiona z kremowego jedwabiu i mlecznobiałego futra, chroniła
najwyżej od przypadkowych przeciągów w sali balowej, a nie od
przejmującego chłodu mglistej nocy, takiej jak poprzednia. Długie,
ozdobione brylantami palce poczerwieniały i popękały na skutek zimna.
— Wszyscy tańczyliśmy — zaczęła z wahaniem. — Minęła
północ, kiedy weszła Zyernc. Wyglądała dziwnie. Myślałam, że jest
chora, ale widziałam jarano i wtedy nic jej nie dolegało. Przywołała
do siebie Bonda, do niszy przy oknie. Ja... — Jej blade policzki trochę
się zaczerwieniły. — Przekradłam się za nimi, żeby ich podsłuchać.
Wiem, że to okropnie niegrzeczne i złośliwe, ale zważywszy, o czym
rozmawialiśmy, zanim odjechałeś... nie mogłam się powstrzymać.
Nie chodziło mi o usłyszenie najnowszych plotek — zapewniła
z powagą. — Bałam się o niego. I byłam taka przerażona, bo jeszcze
nigdy tego nie robiłam, a z pewnością wiele mi brakuje do takich
osób jak Isoldc czy Merriwyn.
Gareth był nieco wstrząśnięty jej szczerością, ale John roześmiał się
i współczująco poklepał nosek jej ozdobionego perłami pantofelka.
— Tym razem ci wybaczamy, kochanie, ale przestań zaniedby-
wać swoją edukację w tym względzie. Sama widzisz, do czego to
prowadzi — rzekł John i natychmiast został lekko kopnięty przez
Jenny w zdrowe ramię.
— I co dalej? — zapytała.
— Słyszałam, jak powiedziała „Muszę zdobyć Głębię. Oni mu-
szą zostać zniszczeni, i to teraz, zanim gnomy się dowiedzą. Nie
możemy pozwolić, żeby tam dotarli". Poszłam za nimi do tej małej
tylnej furtki, która prowadzi do Portowego Targu. Udali się do
„Owcy w Opałach". Przebywało tam mnóstwo mężczyzn i kobiet;
wszyscy byli pijani i kłócili się ze sobą. Bond wbiegł do środka
i powiedział im, że słyszał, iż zdradziłeś ich, sprzedałeś Polycarpowi,
że za twoją namową Lady Jenny rzuciła czar na smoka, a teraz
zamierzasz obrócić ten czar przeciw Bel; że chcecie zachować złoto
Głębi dla siebie i nie oddacie go im, prawowitym właścicielom. Ale
oni przecież nigdy nie byli jego prawowitymi właścicielami —
zawsze należało do gnomów, albo do bogatych kupców w Zagłębie-
niu. Próbowałam to powiedzieć Bondowi... — Dotknęła policzka
poczerwieniałą z zimna dłonią, jakby chciała zetrzeć złe wspomnie-
nie. — Ale oni wszyscy krzyczeli, że muszą was zabić i odzyskać
złoto. Wszyscy byli pijani — Zyerne poleciła karczmarzowi otwo-
rzyć kilka dodatkowych beczułek. Obiecała, że zapewni im wsparcie
strażników pałacu. Wrzeszczeli, szykowali pochodnie i broń.
Pobiegłam z powrotem do stajni pałacowej i zabrałam Ładne
Stopki... — Pogładziła cętkowany kark zmęczonego kucyka i nagle
zniżyła głos. — I potem przybyłam tutaj. Jechałam tak szybko, jak
pozwalała mi śmiałość — bałam się tego, co by się stało, gdyby mnie
złapali. Jeszcze nigdy nie wypuszczałam się na samotną przejażdżkę
w nocy...
Gareth ściągnął brudny karmazynowy płaszcz i zarzucił go jej na
ramiona, gdyż drżała coraz mocniej.
— A zatem musicie się stąd wydostać — oznajmiła na koniec.
— Właśnie to robimy. — John wygrzebał się z niedźwiedzich
skór. — Możemy bronić Głębi
— Jesteś w stanie pojechać tak daleko? — zapytał Gareth z niepo-
kojem, podając mu połataną, skórzaną kurtkę z żelaznymi płytkami.
— Gdybym nie mógł, byłbym w niezłym kłopocie, mój bohaterze.
— Trey?
Dziewczyna, która akurat zbierała pakunki, podniosła głowę
słysząc, jak Jenny wymawia jej imię.
Jenny podeszła do niej spokojnie, wzięła ją za ramiona i długo
spoglądała jej w oczy. Sondowała jej umysł tak intensywnie, że Trey
wyrwała się krzycząc ze strachu, a Gareth podbiegł do niej. W grun-
cie rzeczy umysł Trey był umysłem młodej dziewczyny — nie
zawsze prawdomównym, ale skorym do sprawiania przyjemności,
spragnionym miłości, i to miłości odwzajemnionej. Nie było na nim
żadnej skazy i ta niewinność bardzo poruszyła Jenny.
Gareth oburzony, przytulił do siebie Trey.
Jenny uśmiechnęła się krzywo, ale uprzejmie.
— Przepraszam —powiedziała. —Musiałam mieć pewność.
Widząc ich wstrząśnięte oblicza, pojęła, że żadnemu z tych
dwojga nawet nie przyszło na myśl, iż Zyerne mogła przybrać postać
Trey albo wykorzystać samą Trey.
— Chodźcie — rzekła. — Prawdopodobnie nie mamy zbyt dużo
czasu. Gar, podsadź Johna na konia. Trey, pomóż mu.
— Ależ dam sobie radę be/ niczyjej... — zaczął poirytowany John.
Jednak Jenny prawie go nie słyszała. Gdzieś we mgle spowijają-
cej częściowo wypalone lasy poniżej miasta, wyczuwała jakieś po-
ruszenie; w oszronioną ciszę poczerniałych drzew wtargnęły gniew-
ne głosy, które zbliżały się, i to szybko — niemal dostrzegała je na
zakręcie drogi pod niszczejącymi ruinami wieży z zegarem.
Natychmiast odwróciła się do swoich towarzyszy.
— Ruszajcie! — powiedziała. — Szybko, mamy ich prawie na
karku!
— Jak to... — zaczął Gareth.
Złapała torbę z lekarstwami i halabardę i wskoczyła na nie
osiodłanego Księżycowego Konia.
— W tej chwili! Gar, bierz z sobą Trey. John, j edź , dodiaska!
Krzyczała, gdyż John zatoczył koło, ledwo trzymając się w siodle
Krowy, i znowu znalazł się u boku partnerki. Gareth dosłownie
wrzucił Trey na grzbiet Młota Bojowego, nie zważając na jej poszar-
paną suknię. Pora była najwyższa: Jenny już słyszała echo tętentu na
szlaku w dole.
Jej umysł ulatywał w przestrzeń, gromadząc czary; nawet ten
nieduży wysiłek skręcał jej ciało. Zacisnęła zęby, szarpana nieznoś-
nym bólem, i zbierała pierzchające mgły, które wypalały się w bladej
jasności słońca — jeszcze nie doszła do siebie po wydarzeniach
poprzedniego dnia, ale teraz nie miała czasu do stracenia. Utkała
płaszcz z zimna i wilgoci, żeby zasłonić całą dolinę Zagłębienia;
niczym drugorzędny deseń napledzie, odtwarzała czary dezorientacji,
jamais vu. W trakcie tych poczynań słyszała coraz wyraźniej tętent
kopyt i wściekłe, chaotyczne głosy. Rozbrzmiewały w zamglonych
lasach wokół wzniesienia, a także w pobliżu stróżówki w dolinie;
Zyerne musiała dokładnie wskazać intruzom miejsce ich obozowiska.
Jenny zatoczyła koło i mocno kopnęła Księżycowego Konia
w wystające żebra. Biała klacz puściła się galopem po skalistym
stoku, w kierunku bram Głębi.
Wysforowała się na czoło kawalkady, ale zaraz spowił ją muśli-
nowy opar mgły. Wszyscy musieli zwolnić z powodu utrudnionej
widoczności. Cwałując, Jenny poprowadziła towarzyszy miejskimi
drogami, które lak dobrze znała. Z wzniesienia za plecami uciekinie-
rów dochodziły już przekleństwa i okrzyki, tłumione przez mgłę.
Zimne obłoczki dotykały twarzy Jenny i pieściły czarne loki jej
włosów. Czuła, że czary podtrzymujące mgłę słabną w miarę jak ona
sama oddala się od wzniesienia. Nie odważyła się jednak użyć siły
woli do ich zachowania. Ból wywoływany najmniejszym nawet
wysiłkiem dosłownie przenikał jej kości. Wiedziała już, że będzie
musiała zebrać wszystkie siły, aby stoczyć decydującą bitwę.
Trzy konie wspinały się ze stukotem po płytkich granitowych
stopniach. Jenny odwróciła się od sklepionej łukowo bramy, za którą
panował nieprzenikniony mrok. Ujrzała zgraję złożoną z pięćdzie-
sięciu, może sześćdziesięciu ludzi, reprezentujących wszystkie sta-
ny, choć przeważali biedni robotnicy. Tłum wciąż miotał się w rzed-
niejącej mgle. W jego szarości wyróżniały się, niby kolorowe plamy,
mundury garstki strażników pałacowych. Jenny słyszała ich nawo-
ływania i przekleństwa; zaczynali tracić się nawzajem z oczu na
terenie, który znali przecież od dawna. Pomyślała, że ten stan rzeczy
nie potrwa długo.
Księżycowy Koń spłoszył się i zaczął wierzgać, czując zapach
smoka i starej krwi w przepastnym mroku Hali Targowej. Padlina
Rybołowa zniknęła, ale wierzchowce wciąż wyczuwały odór śmier-
ci. Jenny zsunęła się ze swojej klaczy i pogładziła ją po karku. Po
cichu kazała jej trzymać się blisko, w razie potrzeby, i pozwoliła jej
zejść po schodach.
Za jej plecami rozległ się tętent kopyt, stukających o nadpalony,
zniszczony bruk. Obejrzała się i zobaczyła Johna. Jego ziemistą
twarz porastała broda. Jakoś udawało mu się trzymać prosto w siodle.
Patrzył na rozpościerającą się niżej dolinę z charakterystycznym dla
siebie beznamiętnym chłodem.
— Jest tam Zyeme? — zapytał.
Jenny potrząsnęła głową.
— Być może za mocno ją zraniłam. Być może przebywa w pa-
łacu, żeby zwołać dodatkowe posiłki i wysłać je do walki z nami.
— Rzeczywiście, jeśli chodzi o zabijanie, zawsze wolała wyrę-
czać się innymi. Jak długo twoje czary są w stanie ich powstrzymać?
— Niezbyt długo — odparła Jenny niepewnie. — Musimy utrzy-
mać tę bramę, John. Jeżeli oni pochodzą z Zagłębienia, wielu z nich
na pewno zna pierwsze poziomy Głębi. Istnieją cztery, pięć wyjść
z Hali Targowej. Jeżeli cofniemy się w głąb, zostaniemy okrążeni.
— Fakt. — Podrapał się po nosie w zamyśleniu. — A może po
prostu należałoby ich wpuścić? My moglibyśmy gdzieś się ukryć.
Jak tylko dotrą do kapiącej od złota Świątyni Sarmendesa, wątpię,
żeby chcieli trwonić siły na pościg za nami.
Jenny wahała się przez chwilę, a potem pokręciła głową.
— Nie — rzekła. — Gdyby to była zwykła zgraja, zgodziłabym
się z tobą, ale... Zyerne chce naszej śmierci. Skoro nie jest w stanie
spustoszyć i opanować mojego umysłu swoją magią, to nie spocznie,
dopóki nie zniszczy mego ciała. Będzie miała wystarczająco dużo
ludzi, by wciąż na nas polować. Do głębiej położonych tuneli nie
możemy wziąć konia, który by cię wiózł, a bez konia posuwalibyśmy
się zbyt wolno i nie umknęlibyśmy im. Zostalibyśmy zapędzeni
w ślepy zaułek i wyrżnięci w pień. Nie, jeśli mamy odeprzeć ich atak,
to tylko tutaj.
— W porządku. — Kiwnął głową. — Czy możemy ci pomóc?
Znowu zaczęła się przysłuchiwać gniewnym odżywkom postaci
snujących się wśród ruin. Rzuciła przez ramię:
— Ty nie jesteś w stanie pomóc nawet sobie.
— Wiem o tym — zgodził się spokojnie. — Ale nie o to pytałem,
kochanie. Patrz... — wyciągnął rękę. —Tamten gość znalazł drogę.
Już tu idą. Wyglądają jak mrówki.
Jenny nic nie odpowiedziała, ale na widok formującej się kolum-
ny napastników ciarki przeszły jej po grzbiecie.
Gareth stanął obok, prowadząc Młota Bojowego. Jenny szepnęła
coś rosłemu wierzchowcowi i puściła go po schodach. Jej umysł
zaczynał już zamykać się w sobie, poszukując siły w wyczerpanych
pokładach ciała i duszy. John, Gareth i szczupła dziewczyna w strzę-
pach białej szaty dworskiej, przytulona do ramienia młodzieńca,
stawali się dla niej jedynie widmami. Dusza Jenny zaczynała tworzyć
pojedynczy wewnętrzny wir, jak skoncentrowane na jednym celu
szaleństwo poprzedzające poród — nie istniało nic oprócz niej samej,
jej mocy i czekającej ją powinności.
Przycisnęła dłonie do zimnej kamiennej kolumny bramy. Poczu-
ła, że czeipie ogień i siłę z samego kamienia, z góry, na której stoi,
i z otaczającego ją powietrza i mroku. Magia wzbierała w jej żyłach
jak trzymany na wodzy wir ściśniętej błyskawicy. Moc tej magii
budziła w niej przerażenie, gdyż wiedziała, że przekracza ona wy-
trzymałość jej ciała, lecz nie mogła sobie pozwolić na jakiekolwiek
Ograniczenie, jeśli chodziło o te czary. Pamiętała, że tak jest w przy-
padku smoków, ale przecież nie miała smoczego ciała.
Uświadomiła sobie, że John gwałtownie ściąga cugle Krowy,
jakby przeraził się jej mocy, a Gareth i Trey już zdążyli się cofnąć.
Jednak umysł czarodziejki wędrował po słabo oświetlonych sto-
pniach, spoglądał na Zagłębienie, kontemplował w swobodnej bez-
czasowości miotanie się mężczyzn i kobiet pośród resztek zniszczo-
nych murów. Widziała każdą z tych istot z osobna, z chłodną
dokładnością właściwą oczom smoka: widziała nie tylko ich ubiory,
ale kompozycję ich dusz, skrytych pod cielesną powłoką. Wyraźnie
dostrzegała Bonda. Wymachiwał mieczem, poganiając resztę,
a w jego duszy ropiały wrzody, co upodobniało ją do drewna wyżar-
tego przez termity.
Pierwsi napastnicy wpadli na popękany chodnik zakurzonego
placu przed bramami. Jenny usłyszała głos Garetha, podobny do
ćwierkania owada w ścianie.
— Co robić? Musimy jej pomóc — zawyrokował młodzieniec.
Tymczasem ona beznamiętnie skupiała w dłoniach błyskawicę.
— Dajcie sobie spokój — zabrzmiał głos Johna, nagle osłabiony
i wyprany z emocji. — Szykujcie się do natychmiastowej ucieczki.
Jeśli tamci się przedrą, możecie na jakiś czas ukryć się w labiryncie
tuneli. Tu macie mapy...
Tłuszcza weszła już na schody. Wokół Jenny, jak przypływ
sztormowej fali, wezbrała bezładna nienawiść. Uniosła ręce; cała siła
kamienia i ciemności zogniskowała się w jej ciele, umysł zaś poddał
się wstrząsowi miast starać się okrzepnąć.
Kluczem do magii jest magia, pomyślała. Życie Jenny zaczynało
się i kończyło w każdej odizolowanej kryształowej sekundzie czasu,
który został wytrącony z normalnego rytmu.
Z trzeciego stopnia buchnęła czerwona zapora ognia, nieprzenik-
niona i trawiąca wszystko. Jenny usłyszała krzyki uwięzionych
w niej ludzi, poczuła smród dymu, palonego mięsa i płonących
tkanin. Jak smok, zabijała bez nienawiści, zadając cios zdecydowa-
nie i z okrucieństwem, wiedząc, że pierwsze uderzenie musi zabić,
gdyż w razie nieskuteczności grupkę jej towarzyszy czeka pewna
śmierć.
Potem gwałtownie wywołała złudzenie drzwi, które już dawno
temu wyrwano z łukowej bramy, i zatrzasnęła je. Wyglądały od
środka tak, jakby wykonano je z matowego szkła, ale nawet w naj-
drobniejszych szczegółach były utkane z zaczarowanego powietrza.
Widziała przez nie mężczyzn i kobiety szamoczących się u wejścia
na schody; pokazywali sobie odnowione bramy Głębi i wydawali
trwożne okrzyki. Inni leżeli na ziemi albo bezradnie czołgali się tam
i z powrotem, gorączkowo tłumiąc płomienie na swoich ubraniach.
Ci, którym udało się uniknąć kontaktu z ogniem, tylko stali wokół
schodów, nie kwapiąc się z udzieleniem pomocy, spoglądali w górę,
na bramy, i wznosili gniewne pijackie okrzyki. Mieszały się one
z wrzaskami i jękami rannych, tworząc nieznośny hałas, lecz jeszcze
gorszy od zgiełku był smród przypiekanego mięsa ludzkiego. Po-
środku całego zamieszania stał Bond Clerlock; uporczywie patrzył
na widmowe bramy wygłodniałymi oczami.
Jenny cofnęła się. Nagle zrobiło jej się niedobrze. Ludzka część
jej psychiki patrzyła na to, co zrobił z nią smok. Zdarzało jej się zabijać
w obronie własnego życia i życia tych, których kochała, ale jeszcze
nigdy nie zabijała na taką skalę, i moc, jaką uwalniała, zdumiewała ją
nawet pomimo tego, że zarazem wyczeipywała jej siły.
Smok w tobie odpowiedział — tak brzmiały słowa Morkeleba.
Zrobiło jej się niedobrze, gdy us'wiadomiła sobie, jak prawdziwe było
jego twierdzenie.
Zachwiała się do tyłu. Ktoś ją podtrzymał — byli to John iGareth.
Wyglądali jak para bandytów-nieudacznikćw: brudni, sponiewiera-
ni, w nie pasujących do nich okularach. Trey wciąż miała na sobie
podarty płaszcz Garetha, który zakrywał jej ubłoconą kreacją z kre-
mowego jedwabiu; fioletowo-białe włosy tworzyły asymetryczne
sploty wokół bladej jak kreda twarzy. Bez słowa wyjęła z ozdobionej
perłami torebki rozsuwane naczynie cynowe, napełniła je wodą
z butelki na siodle Krowy i podała Jenny.
— To nie powstrzymało ich na długo — zauważył John. Miał
spoconą twarz, a pogłębione bruzdy wokół długiego nosa zdradzały
ból wywołany samym staniem. — Spójrz, Bond zwołuje ludzi do
drugiego ataku. Głupi baran. — Zerknął na Trey i dorzucił: —
Przepraszam.
Ale ona tylko pokręciła głową.
Jenny wyswobodziła się z objęć towarzyszy i niepewnie podeszła
do widmowej bramy. W jej głowie pulsowało zmęczenie, które
nieomal przyprawiało ją o mdłości. Głosy ludzi i jej własny głos
wydawały się bezbarwne, nierzeczywiste.
— Dostanie za swoje.
Na placu poniżej bram Bond miotał się wśród ludzi, nadeptywał
na zwęglone ciała umierających, wymachiwał rękami i pokazywał
wyczarowane drzwi. Strażnicy pałacu sprawiali wrażenie niezdecy-
dowanych, ale robotnicy z Portowego Targu zebrali się wokół niego,
słuchając jego słów i podając sobie bukłaki z winem. Wygrażali
Głębi pięściami.
— Jak gnomy, mają dość biedy — zauważyła Jenny.
— Dobrze, ale jak mogą obwiniać o to nas? — odparł Gareth
z oburzeniem. —Jak mogą obwiniać gnomy? Gnomy były ofiarami
tego systemu w większym stopniu niż oni.
— Tak czy owak, założę się, że wmawiają sobie, iż mają prawo
do skarbów Głębi — oznajmił John, oparłszy się o kamienny słup
bramy. — Z pewnością Zyerne tak im powiedziała, a oni w to
uwierzyli i są gotowi zabijać, byle zdobyć skarb.
— Ale to jest głupie!
— Nie tak głupie, jak zakochiwanie się w wiedźmie, a obaj tego
dokonaliśmy — odparował John pogodnym tonem. Pomimo wy-
czerpania Jenny zachichotała. — Jak długo jesteś w stanie ich po-
wstrzymywać?
Coś w jego głosie sprawiło, że natychmiast mu się przyjrzała.
Chociaż zsiadł z Krowy, żeby jej pomóc, było oczywiste, że nie może
samodzielnie utrzymać się na nogach. Cerę miał szarą jak popiół.
Po chwili uwagę Jenny przykuły wrzaski w dole. Przez opary
dymu, wciąż zasnuwającego schody, widziała ludzi tworzących nie-
równy szereg; ich oczy wyrażały szaleńczą, bezmyślną nienawiść.
— Nie wiem — powiedziała łagodnie. — Za każdą moc trzeba
zapłacić. Podtrzymywanie iluzji bram pochłania coraz więcej mojej
siły, ale dzięki niej zyskujemy czas naprzełamanie naporu tych ludzi,
którzy myślą, że trzeba będzie zniszczyć bramy.
— Wątpię, żeby ta zgraja była w stanie myśleć tak perspektywi-
cznie — rzekł John, opierając cały ciężar o kolumnę. Wyjrzał na plac,
zalany ukośnie padającymi promieniami słońca. — Patrzcie, idą
tutaj.
— Cofnij się — powiedziała Jenny. Myśl, iż znowu miałaby
czerpać moc od tych istot, od otaczających ją skał i powietrza,
sprawiała, iż czuła ból w kościach. — Nie wiem, co się stanie przy
braku Ograniczeń.
— Nie mogę się cofnąć, kochanie. Jeżeli puszczę ten mur, upadnę.
Przez widmowe bramy Jenny obserwowała, jak napastnicy bieg-
ną placem w kierunku schodów. Magia nadciągała wolniej — była
jak resztki zeskrobane z uschniętego jądra jej jaźni. Miała wrażenie,
iż jej dusza blaknie na skutek ogromnego wysiłku. Głosy w dole
narastały w szaleńczym crescendo, w którym słowa „złoto" i „zabić"
były ciskane jak deski tratwy na łasce oszalałej fali. Gdzieś w środku
tłumu dostrzegła Bonda Clerlocka, a raczej to, co zostało z Bonda
Clerlocka; jego różowy strój dworski wyglądał jak muszelka wśród
jaskrawoczerwonych mundurów strażników pałacu. Skoncentrowa-
ła swój umysł, jakby to był umysł smoka. Wszystko wydawało jej
się wyraźne i odległe, bezosobowe jak obrazy w kryształowej kuli.
Przywołała smoczy gniew niby trzask piorunu i uderzyła ogniem
w schody, tym razem nie przed nadejściem agresorów, ale pod ich
stopami.
Kiedy z nagich kamieni eksplodował ogień, ogarnęły ją mdłości,
jakby właśnie w tej sekundzie wszystkie jej żyły zostały otwarte.
Wycie ludzi, których dosięgły płomienie, było jak ręka wymierzają-
ca cios. Jej zmysły przytłaczała szarość. Poczuła falę ciepła, która
przeniknęła jej ciało, a potem zanikła, zostawiając śmiertelny chłód.
Widziała, jak ludzie chwieją się i zataczają, zrywając ze swoich
osmalonych ciał płonące strzępy garderoby. To, co zrobiła, napełniło
jej oczy łzami rozpaczy i słabości, aczkolwiek wiedziała, iż wszyscy
czworo zostaliby rozszarpani przez tę tłuszczę na kawałki, i już
wcześniej zdawała sobie sprawę, że potrafi przywoływać ogień.
Złudzenie bram było nietrwałe jak bańka mydlana — jak jej własne
ciało, lekkie i bezwładne. John potknął się, usiłując złapać Jenny,
i odciągnął ją do słupa, przy którym sam stał. Przez chwilę oboje
przytrzymywali się go kurczowo, nie mając siły stać o własnych
nogach.
Widziała trochę wyraźniej. Zobaczyła, że ludzie biegają po placu
przerażeni, wściekli, przejęci bólem. Bond nie zważał na rany, które
pokrywały jego dłonie i ramiona. Gonił ich, pokrzykując.
— Co teraz, kochanie? — zapytał John.
Pokręciła głową.
— Nie mam pojęcia — szepnęła. — Czuję, że zaraz zemdleję.
Objął ją mocno w pasie.
— Och, zrób to — zachęcał ją entuzjastycznie. — Zawsze chcia-
łem, żebyś zaznała bezpieczeństwa w moich ramionach.
Roześmiała się i to ją ożywiło, najwyraźniej zgodnie z intencjami
Johna. Uwolniła się z jego objęć, gdy zbliżyli się do niej Gareth
i Trey. Oboje sprawiali wrażenie niezdrowych i wystraszonych.
— Czy moglibyśmy uciec przez Głębię? — zapytał Gareth.
Wyjął z wewnętrznej kieszeni mapy i przeglądając je nerwowo
upuścił dwie z nich. — To znaczy, do Cytadeli'?
— Nie — odparła Jenny. — Już mówiłam Johnowi — gdybyśmy
opuścili Halę Targową, okrążyliby nas, a ponieważ wieziemy Johna,
nie zdołalibyśmy ich wyprzedzić.
— Mógłbym zostać tutaj, kochanie — rzekł cicho John. —
Dzięki mnie zyskalibyśmy na czasie.
Odparła sarkastycznie:
— W tym czasie potknęliby się o twoje ciało i ruszyli dalej —
trochę mała zwłoka.
— Jedno z nas mogłoby spróbować się przedrzeć — podsunęła
Trey nieśmiało. — Polycarp i gnomy w Cytadeli znają drogę od
tamtej strony. Mogliby przyjść po resztę. Mam w torebce kilka
świeczek i trochę kredy do oznaczenia drogi, a tu i tak na nic wam
się nie przydam...
— Nie — sprzeciwił się Gareth, mężnie walcząc ze strachem,
jakim napawała go ciemna plątanina tuneli. — Ja pójdę.
— Nigdy nie trafisz do celu — oświadczyła Jenny. — Byłam
w Głębi. Garecie, i uwierz mi, tej trasy nie da się pokonać za pomocą
kredy i świeczek. Zresztą, John mówił, że drzwi na końcu i tak będą
zamknięte, nawet jeśli nie zatrzasnęli ich na stałe.
Gdzieś w dole było słychać głos Bonda, który wołał, że brama
nie jest prawdziwa, że to tylko czarodziejska sztuczka, i że całe
utracone złoto należy się ludowi. Napastnicy wrzeszczeli: „Śmierć
złodziejom! Śmierć kochankom gnomów!" Jenny oparła głowę
o kamienny słup. Smuga promieni słonecznych, sącząca się przez
bramę, zalegała niczym blady dywan na poczerniałym od ognia
gruzie Hali Targowej. Jenny zastanawiała się, czy Zyerne kiedykol-
wiek czuła się tak jak ona, gdy przywołała najgłębsze pokłady
swojej mocy, bez jakichkolwiek Ograniczeń — czy była bezradna
wobec gniewu ludzi.
Wątpiła, by tak było. Przecież poczucie bezradności zmieniało
człowieka.
Każda moc kosztowała. Zyerne nigdy nie płaciła za moc.
Przez chwilę Jenny zastanawiała się, jak czarodziejce udawało
się tak postępować.
— Co to takiego?
Usłyszawszy głos Trey, znowu otworzyła oczy i spojrzała w po-
kazywanym przez dziewczynę kierunku. Blask wypełniający dolinę
wyraźnie oświetlał coś w pobliżu zburzonej wieży z zegarem. Nad-
stawiając uszu, wyłowiła tętent kopyt, czyjeś głosy i odległy zgiełk
gniewu i bezmyślnej nienawiści. Na tle matowoszarych kamieni
wieży zielsko porastające zbocze wzgórza przypominało żółte wino.
Ujrzała połowę kompanii straży pałacowej. Mundury lśniły jak cie-
plarniane maki. Broń błyszczała w słońcu.
— Rany boskie — odezwał się John. — Posiłki.
Bond biegł wraz z niedużą grupą przez gruzy i turzycę w kierunku
nowych sojuszników. Na nie opatrzonych ranach młodego dworza-
nina roiło się od much. Jenny dostrzegała coraz więcej ludzi w cieniu
wieży, połyskujące włócznie i pancerze, czerwień pióropuszy na
hełmach, ożywiającą pastelowe odcienie głazów niby rozlana krew.
Zmęczenie wżerało się w jej kości jak trucizna. Skóra przypominała
otwartą, pulsującą ranę; czuła prze/ nią, że iluzja bram przemienia
się w nicość, w miarę jak słabnie i obumiera jej własna moc.
Powiedziała cicho:
— Wy troje wracacie do drzwi Wielkiego Korytarza. Gar, Trey
— niesiecie Johna. Zaryglujcie drzwi od wewnątrz. Są tam koła
linowe i wyciągarki.
— Nie bądź głupia. — John przywarł do słupka bramy, żeby się
nie przewrócić.
— To ty nic bądź głupi. — Nie odrywała oczu od ludzi zapeł-
niających plac w dole.
— Nie zostawimy cię — oznajmił Gareth. — Przynajmniej ja
cię nie zostawię. Trey, bierz Johna.
— Nie! — zawołali razem Trey i Zguba Smoków. Spojrzeli na
siebie i uśmiechnęli się blado.
— Albo wszyscy, albo nikt. kochanie.
Odwróciła się do nich zamaszystym ruchem. Jej oczy płonęły
krystalicznym zimnem ślepi smoka.
— Żadne z was nic przyda mi się tutaj w walce z tak wieloma
przeciwnikami. Johna i Trey czeka natychmiastowa śmierć. Co do
Garetha... — Pr/yszpiliła go wzrokiem jak soplem lodu. — Ty może
nie zostaniesz zabity od razu. Niewykluczone, że jeśli chodzi o cie-
bie, Zyerne wydała im inne polecenia. Może uda mi się wykrzesać
siły i stworzyć jeszcze jeden czar. Wy zyskacie na czasie. Dzięki
sprytowi Johna być może przetrwacie jakiś czas w Głębi. Będziecie
potrzebowali także dobrych chęci i zapału Trey. A teraz idźcie.
Zapadło milczenie. Jenny czuła na sobie wzrok Johna. Miała
świadomość, że napastnicy zbliżają się do nich. Jej dusza wprost
krzyczała, by jak najszybciej odprawić trzy osoby, które kochała.
Pierwszy przemówił Gareth.
— Czy naprawdę zdołasz ocalić bramę przed następnym ata-
kiem? Nawet przed... przed ludźmi mojego ojca?
— Tak sądzę — skłamała Jenny, wiedząc, że nie zostało w niej
dość siły. by zapalić świecę.
— A więc dobrze, kochanie — odparł John łagodnie. — Najle-
piej będzie, jeśli pójdziemy. — Wziął halabardę Jenny. żeby się nią
podeprzeć. Położył dłoń na karku ukochanej i pocałował ją. Miał
zimną twarz, a jego wargi były miękkie pomimo pięciodniowego,
drapiącego zarostu. Kiedy rozłączyli usta, spojrzeli sobie w oczy
i wtedy zrozumiała, że John zdaje sobie sprawę z tego, iż skłamała
— Chodźcie, dzieci — rzekł. — Nie będziemy zasuwać rygli,
dopóki nie zostaniemy do tego zmuszeni. Jen.
Tyraliera żołnierzy schodziła przez labirynt zniszczonych funda-
mentów i popękanych kamieni. Dołączali do nich mężczyźni i ko-
biety / Zagłębienia — ci sami, jak zauważyła Jenny, którzy rzucali
śmieciami w pannę Mab przy fontannie w Bel. W ogólnym tłoku
prowizoryczna broń uderzała o włócznie i miecze.
Wyostrzone zmysły pozwalały Jenny dostrzegać każdą belkę
i cegłę domów, jakby to była filigranowa robota; nawet splątane
kępki zielska i źdźbła trawy odznaczały się niezwykłą wyrazistością.
W bursztynowym powietrzu unosił się odór siarki i palonego ciała.
Niczym przyćmione tło dla wściekłych wrzasków i nawoływań,
rozlegały się jęki rannych i. raz po razie, okrzyki: „Złoto... złoto..."
Morkeleb powiedział kiedyś: Nawet nie wiedzą, do czego ono
służy.
Jenny pomyślała o lanie i Adricu. Zastanawiała się. kto by ich
wychowywał i czy bez niej i bez Johna. zapewniającego ochronę
Zimowym Krainom, w ogóle zdołaliby dożyć wieku dojrzałego.
Westchnęła i wkroczyła na oświetlony teren. Poczuła, jak intensyw-
ne promienie słońca przyjemnie ogrzewają jej twarz, i stała samotnie
pod ogromnym łukiem zniszczonej bramy — drobna, chuda, czarno-
włosa kobieta, którą ludzie pokazywali sobie, głośno pokrzykując.
Bond wrzeszczał histerycznie:
— Atakujcie! Atakujcie teraz! Zabijcie tę sukę-wiedźmę! To
nasze złoto! Tym razem dorwiemy tę dziwkę, dorwiemy ją...
Ludzie zaczęli wbiegać po stopniach. Obserwowała ich z prze-
dziwną, całkowitą obojętnością, jakby ten atak jej nie dotyczył.
Ognie smoczej magii wyczerpały ją do cna. Pomyślała, że to ostatnia
pułapka Morkelcba, końcowy akord zemsty za to, iż został upoko-
rzony. Tłum napierał na zniszczone belki i płyty bram niby wysoka
lala. Stalowa broń lśniła w słońcu.
Nagle po jasnym niebie przemknął cień — coś, co przypominało
jastrzębia, ale było nieporównanie większe.
Jakiś mężczyzna spojrzał w górę, wyciągnął rękę ku niebu
i krzyknął.
Niebo znowu pociemniało za sprawą krążącego cienia. Jenny
podniosła głowę. Przez czarne piszczele i ciemne żyły skrzydeł
trysnęła struga złocistego światła. Lśniły również kolce, które zwień-
czały ten rozpięty na kilkudziesięciu metrach milczący jedwab,
pozłacając każdy róg i wstęgę połyskującej grzywy.
Jenny obserwowała kołowanie smoka, ujarzmiającego ciepłe
prądy niczym gigantyczny orzeł. W niewielkim stopniu zdawała
sobie sprawę z tego, że przerażeni ludzie krzyczą, a konie strażników
wydają paniczne rżenie. Wrzeszcząc i przewracając się o kamienie,
napastnicy odwrócili się i zaczęli uciekać na oślep. W popłochu
deptali po trupach i gubili broń.
Kiedy Morkeleb wylądował na popękanych od ciepła stopniach
Głębi, dolina całkowicie opustoszała.
Rozdział 14
— Dlaczego wróciłeś?
Słońce zaszło. Echa jego jasności wciąż obrysowy wały cynamo-
nowe krawędzie klifu w gór/e Po gorącej, czarnej Hali Targowej,
gdzie Gareth i Trey cicho rozmawiali przy małym, rozpalonym przez
siebie ognisku, chłód i przeciągi na schodach były całkiem odświe-
żające. Jenny zmierzwiła włosy. Dotyk zimnych palców przynosił
ulgę obolałej czaszce.
Wielkie, lśniące, czarne cielsko, leżące niczym sfinks na naj-
wyższym stopniu, odwróciło głowę. W odbitym blasku ognia ujrzała
podłużną ptasią czaszkę, obracającą się z łopotem wstęgowatą grzy-
wę i połysk dygoczących czubków długich czułków.
Słyszała w umyśle cichy głos bestii.
Potrzebuję twojej pomocy, kobieto czarowniku.
— Co? — To była ostatnia rzecz, jakiej spodziewałaby się po
smoku. Zastanawiała się, bez logicznej przyczyny, czy słuch jej nie
myli, aczkolwiek w przypadku smoków nigdy nie dochodziło do
czegoś takiego. — Mojej po mocy? Mojej pomocy?
Zawzięty gniew wydobywał się ze smoka niby gryzący dym. Był
to gniew wywołany koniecznością proszenia istoty ludzkiej o pomoc
oraz faktem, iż potrzebował jej i musiał to przyznać; przed samym
sobą. Ale Jenny wyczuwała w tym szczelnie zamkniętym umyśle
inne uczucia — znużenie niemal tak duże, jak jej własne, i zimny
strach.
Wyciągnęłaś mnie z tego miejsca, używając mego imienia —
powiedział. Ale coś innego, coś poza moim imieniem ciągnie mnie
z powrotem. — Jeden czułek smoka zamigotał na wietrze niczym
klejnot. To coś nie pozwala mi spocząć, jak pełne goryczy sny, które
mnie tutaj sprowadziły. To pragnienie podobne do gorączki złota,
tyle że gorsze. Dręczyło mnie, gdy leciałem na północ, i przyprawiało
o ból. Zaznałem ulgi dopiero wówczas, gdv znowu skręciłem na
południe. Teraz wszystkie udręki mojej duszy i moje sny koncentrują
się na tej górze. Nie było tak, dopóki nie wkroczyłaś do mego umysłu
— podróżowałem tam, gdzie chciałem i tylko żądza złota skłoniła
mnie do powrotu. Ale nigdy przedtem nie zaznałem takiego bólu,
takiej płynącej z głębi serca tęsknoty; dopiero twoje leczenie poru-
szyło mnie. Tonie przez ciebie, bo przecież kazałaś mi odejść. To jest
magia, której nie pojmuję, w przeciwieństwie do magii smoków. Ona
nie daje mi spokoju ani wytchnienia. Nieustannie myślę o tym miej-
scu, chociaż klnę się na me imię, kobieto czarowniku, że wracam tu
wbrew własnej woli.
Uniósł się na pośladkach i leżał tak, jak czasami leżą koty; jego
przednie kończyny nasuwały skojarzenie ze sfinksem, ale tylne łapy
wyciągnął na najwyższym schodku. Uderzał lekko najeżonym kol-
cami czubkiem ogona o ziemię.
Nie chodzi o złoto — powiedział. Złoto przemawia do mnie, ale
nigdy nie powoduje takiego obłędu. To jest obce mojemu pojmo-
waniu, jak gdyby wykorzeniono ze mnie duszę. Nienawidzę tego
miejsca, ponieważ teraz jest dla mnie symbolem klęski i niesławy, ale
trawi mnie pragnienie bycia tutaj. Nigdy dotychczas nie odczuwałem
czegoś' podobnego i nie wiem, co to jest. Czy to coś pochodzi od
ciebie, kobieto czarowniku? Czy wiesz, co to takiego?
Jenny milczała przez chwilę. Powoli wracały jej siły i czuła się
nieco wzmocniona. Siedziała na schodach między pazurami smoka,
mając nad sobą jego łeb; cienkie, atłasowe wstęgi jego grzywy
ocierały się o jej twarz. Kiedy spuścił łeb, spojrzała mu w krystali-
czne, srebrzyste oko.
Taką tęsknotę odczuwają istoty ludzkie — powiedziała. Nie mam
pojęcia, dlaczego ogarnęła ciebie, Morkelebie, ale myślę, że nadesz-
ła pora, by się tego dowiedzieć. Nie tylko ty podążasz do Głębi, jakby
coście opętało. Podobnie jak ty, nie sądzę, żeby powodem było złoto.
W Głębi coś jest. Czuję to, czuję to w kościach.
Smok pokręcił wielkim łbem.
Znam Głębię — oznajmił. To była moja przystań i dominium.
Znałem każdą upuszczoną tam monetę i każdy blady kryształ. Słysza-
łem nad głową stąpanie każdej istoty chodzącej po Cytadeli i plusk
ślepych białych ryb sunących w wodzie gdzieś w dole. Powiadam ci,
w Głębi nie ma niczego prócz wody, kamieni i złota gnomów, śpią-
cego w ciemności. Nie ma tam niczego, co mogłoby tak mnie przy-
ciągać.
Być może — odparła Jenny. Po chwili zawołała głośno, tak że
w jaskini rozległo się echo: — Gareth? John? Trey?
Smok podniósł głowę z oburzeniem, kiedy wewnątrz pieczary
dały się słyszeć ciche kroki. Jenny poczuła, jak mowę bez słów,
oślepiający blask jego dumy; był wściekły na nią za to, że wprowadza
inne istoty ludzkie do ich narad. Miała ochotę trzepnąć go po nosie,
tak jak to robiła ze swoim kotem, gdy próbował wykraść jej z palców
kawałek potrawy.
Zapewne wyczuł w niej irytację, gdyż opuścił łeb, opierając
wąski podbródek na długich, kościstych hakach czarnego szponu.
Zauważyła, że miotał wielkim ogonem.
Z mroku wyłonili się Gareth i Trey. Podpierali Johna. Trochę się
przespał i odpoczął, i teraz wyglądał lepiej; najwyraźniej czary
uzdrawiania, które mu zaaplikowała, zaczynały przynosić efekt.
Spojrzał na ciemne zarysy smoka. Jenny poczuła, że patrzą sobie
w oczy, i domyśliła się, że Morkeleb przemawia do niego, chociaż
nie mogła zrozumieć słów.
John odpowiedział:
— Hm, równie dobrze mogło być i tak, prawda? Dziękuję.
Patrzyli sobie w oczy jeszcze przez chwilę. Potem smok uniósł
i wykręcił łeb, zwracając zimne, srebrzyste s'Iepia na Garetha. Jenny
zauważyła, że młodzieniec rumieni się ze wstydu i zmieszania. Smok
przemówił do niego, ale nie doczekał się żadnej odpowiedzi.
Położyli Johna plecami do granitowej kolumny drzwi, podkłada-
jąc mu pod barki złożony pled. Szkłajego okularów odbijały światło
gwiazd, które było podobne do srebrzystego blasku smoczych ślepi.
Jenny usadowiła się na kamiennym stopniu między nim i szponami
smoka. Gareth i Trey usiedli blisko siebie, jakby chcieli się wzajem-
nie chronić. Spoglądali ze zdumieniem na cienką, podobną do węża
sylwetkę Czarnego Smoka Ściany Nasi.
Wreszcie ciszę przerwał dźwięczny, nieco schrypnięty głos Jenny.
— Co jest w Głębi? — zapytała. — Co tam jest, czego Zyerne
tak bardzo pożąda? Wszystkie jej poczynania zmierzały do uzyska-
nia tego czegoś — jej presja na króla, próby uwiedzenia Garetha,
chęć urodzenia dziecka, obleganie Halnath, przywołanie smoka.
Ona mnie nie przywołała — odparował rozwścieczony Morke-
leb. To niemożliwe, żeby zrobiła cos takiego. Nie ma wpływu na mój
umysł.
— Ale jesteś tutaj, nieprawdaż? — wycedził John.
Smok gwałtownie obrócił łeb i zazgrzytał metalicznymi pazura-
mi o kamień.
— John! Morkeleb! — napomniała ich Jenny.
Smok dał za wygraną i tylko syknął, ale był tak rozdrażniony, że
skręcił mu się czułek.
— Czy istnieje możliwość, że ona sama jest przywoływana?
Mówię ci, że tam niczego nie ma — upierał się smok. Niczego
oprócz kamieni i złota, wody i ciemności.
— Wobec tego cofnijmy się trochę — rzekł John. — Ustalmy
nic to, czego chce Zyerne w Głębi, ale czego chce w ogóle.
Gareth wzruszył ramionami.
— To nie może być złoto. Widzieliście, jak żyje. Mogłaby mieć
całe złoto królestwa, gdyby zechciała. Ma króla... — Zawahał się,
ale ciągnął spokojnie. — Gdybym nie wyjechał wtedy na północ,
z pewnością posiadłaby mnie, i bardzo prawdopodobne, że zyskała-
by również syna, który sprawowałby władzę aż po kres jej dni.
— Kiedyś mieszkała w Głębi — zauważyła Trey. — Wygląda
na to, że odkąd opuściła to miejsce, usiłuje przejąć kontrolę nad nim.
Dlaczego odeszła? Czyżby gnomy wygnały ją?
— Niezupełnie — odparł Gareth. — To znaczy, dopiero w tym
roku oficjalnie zakazały jej przekraczać bramy Głębi. Dotychczas
wolno jej było odwiedzać górne poziomy, tak jak wszystkim innym
mieszkańcom Bel.
— Hm, jeśli potrafi przybrać każdy kształt, to mogła kontrolo-
wać Głębię, pod warunkiem, że trzymała się z dala od urodzonych
magów — perorował John, podpierając okulary palcem wskazują-
cym. — A co się stało przed rokiem?
— Nic wiem — odpowiedział Gareth. — Dromar prosił mojego
ojca w imieniu Władcy Głębi, żeby nie puszczał ani jej, ani żadnego
z potomków ludzi, skoro już o tym mowa...
— Całkiem rozsądne zabezpieczenie przed kimś, kto zmienia
kształt.
— Może. — Gareth znowu wzruszył ramionami. — Wtedy nie
zastanawiałem się nad tym. Właśnie od momentu wysunięcia tego
zastrzeżenia gnomy zaczęły być niepopularne. Ale wymieniły imię
Zyerne, ponieważ ona... — Szukał w swej krótkiej, ćwiczonej na
balladach pamięci właściwego określenia. —... „zbezcześciła świętą
rzecz".
— Masz pojęcie, co to było?
Gareth potrząsnął głową. Podobnie jak John, wydawał się wy-
chudzony i zmęczony, a jego koszula była brudna, podziurawiona
i podarta. Twarz księcia lekko połyskiwała od niemal niewidoczne-
go, młodzieńczego zarostu. Siedząca obok niego Trey wyglądała
nie wiele lepiej. Z typową dla siebie przezornością, zabrała do torebki
grzebień i uczesała nim włosy, które teraz opadały jej za biodra
pofałdowanymi pasmami; niezmącony połysk ich zwariowanych
kolorów przerodził się w śnieżnobiałą jasność, usianą fioletowymi
punkcikami, i wyglądały na tle zmatowiałego meszku płaszcza Ga-
relha jak skóra baśniowego stwora.
— Zbezcześciła świętą rzecz — powtórzyła Jenny w zamy-
śleniu. — Mab wyraziła to inaczej. Powiedziała, że Zyerne zatruła
serce Głębi, a przecież serce Głębi jest miejscem, a nie rzeczą.
— Doprawdy? — zagadnął John, zaciekawiony.
— Oczywiście. Byłam tam. — Cisza panująca w owym miejscu
powróciła w jej wspomnieniu niby szept. — Natomiast jeśli chodzi
o to, czego chce Zyerne...
— Sama jesteś wiedźmą, Jen — powiedział John. — Na czym
ci zależy?
Gareth sprawiał wrażenie wstrząśniętego tym porównaniem, ale
Jenny tylko zastanawiała się przez chwilę, a potem odparła:
— Na mocy. Na magii. Kluczem do magii jest magia. Moim
największym pragnieniem, dla którego poświęciłabym absolutnie
wszystko, jest zwiększenie czarodziejskich umiejętności.
— Ależ Zyerne jest już najpotężniejszą czarodziejką w tej krai-
nie — protestowała Trey.
— Według Mab nie jest.
— Przypuszczam, że Głębię zamieszkują silniejsze gnomy cza-
rodzieje — rzekł John. — Gdyby tak nie było, nie musiałaby przy-
woływać Morkeleba.
Ona mnie nie przywołała! Smok znowu zaczął uderzać ogonem
o kamienne stopnie, jakby był wielkim kotem. Nie była w stanie. Jej
moc nie jest aż tak duża.
— Ale ktoś inny dysponuje taką mocą — zauważył John. —
Zanim zniszczyłeś Głębię i przebywających w niej magów, gnomy
były wystarczająco silne, żeby odpierać zakusy Zyerne. Ale wszy-
stkie zginęły, a przynajmniej stało się tak ze wszystkimi silnymi
gnomami...
— Nie — zaprzeczyła Jenny. — Właśnie to mnie zaintrygowało.
Mab powiedziała, że w jakimś momencie w przeszłości ona sama
była potężniejsza od Zyerne. To oznacza, że albo Mab osłabła, albo
Zyerne zyskała większą moc.
— Czyżby Mab utraciła część mocy na skutek pojawienia się
Morkeleba? — John zerknął na smoka. — Czy to byłoby możliwe?
Czy twoja magia mogłaby osłabić magię kogoś innego?
Nie wiem nic o magii istot ludzkich, ani też nie mam jeszcze
pojęcia o magii gnomów — odparł smok. A le wśród nas nie ma mowy
o wzajemnym zabieraniu magii. To tak, jakby sie chciało wydrzeć
komuś myśli i zostawić jedynie pustkę w głowie...
— To coś innego — odezwała się Jenny, obejmując podkurczo-
ne nogi. — Kiedy wczoraj spotkałam Zyerne... Moja moc uległa
zwiększeniu, ale i tak dziwię się, że byłam w stanieją pokonać. Ona
potrafi przybierać różne kształty — powinna mieć o wiele więcej siły
ode mnie. — Spojrzała na Garetha. — Jednak nie zdecydowała się
na zmianę postaci.
— Ale przecież umie to robić — upierał się chłopak. — Widzia-
łem na własne oczy.
— Ostatnio też? — zapytał nagle John.
Gareth i Trey popatrzyli na siebie.
— Od czasu nadejścia smoka? Czy też, ujmując sprawę inaczej,
odkąd nie była w stanie przekroczyć progu Głębi?
— Tak czy owak, byłoby to niepojęte — obstawała przy swoim
Jenny. — Moc nie jest uwarunkowana miejscem ani obiektem,
podobnie jak wiedza. Moc Zyerne nie mogła ulec większemu osła-
bieniu niż moc Mab. Moc jest w tobie — czy tu, czy w Bel, czy
w Zimowych Krainach: gdziekolwiek przebywasz. To coś, czego się
uczysz i co rozwijasz. Za każdą moc trzeba zapłacić...
— Tylko że wygląda na to, iż Zyerne nigdy nie płaciła za swoją
moc — odezwał się John. Popatrzył na Jenny, potem na smoka,
i znowu na swoją partnerkę. -— Twierdzisz, że magia gnomów jest
inna. Czy istnieje sposób, w jaki Zyerne mogła wykraść moc, Jen?
Czy jest możliwe, że używa czegoś, do czego nie ma prawa? Zasta-
nawiam się nad twoimi słowami, iż ona nie ma pojęcia o Ogranicze-
niach — oczywiście, skoro przywołała smoka, nie jest w stanie się
pozbyć...
Ona mnie nie przywołała/
— Jej chyba wydaje się, że to uczyniła — zauważył John. —
A przynajmniej ciągle mówiła, że to ona przegoniła gnomy z Głębi.
Ale myślę przede wszystkim o zmarszczkach na jej twarzy,
— Przecież ona nie ma żadnych zmarszczek — zaprotestowała
Trey, zaskoczona błyskawiczną zmianą tematu.
— Właśnie o to mi chodzi. Dlaczego ich nie ma? Każdy znany
mi mag: Mab, która nie jest tak stara, jak utrzymują gnomy, sędziwy
Caerdinn, ten zwariowany mały mag, który wędrował przez Zimowe
Krainy, i ty, Jen — oznaki mocy są wyryte na waszych twarzach.
Chociaż ciebie nic postarzyła — dodał szybko, w trosce o uczucia
Jenny, która uśmiechnęła się.
— Masz rację — powiedziała powoli. — Teraz, kiedy cię słu-
cham, uświadamiam sobie, że nie spotkałam jeszcze maga o tak
ujmującej powierzchowności. Mab wspominała, że Zyerne wykra-
dała tajemnice. Sama Zycrne mówiła, że kiedy uda jej się dostać do
Głębi, zyska moc, która umożliwi jej zniszczenie nas wszystkich. —
Zmarszczyła brwi, pochłonięta nową myślą. — Ale to nie ma sensu.
Jeśli sądzicie, że zdobyła moc studiując sztuki gnomów — wykra-
dając i czytając księgi poświęcone ich głębszej magii — to mylicie
się. Przeszukałam Miejsca Uzdrawiania, lecz nie znalazłam żadnej
takiej księgi.
— Trochę to dziwne, prawda? — zastanawiał się John. — Ale
kiedy powiedziałaś, że moc nie jest niczym uwarunkowana, podob-
nie jak wiedza, to pomyślałem, że przecież wiedzę można zgroma-
dzić w książce. Czy istnieje sposób gromadzenia mocy? Czy mag
może wykorzystać moc innego maga?
Jenny wzruszyła ramionami.
— O, lak. Moc można gromadzić, zarówno pod względem jej
zasięgu, jak i intensywności. Kilkunastu magów potrafi skupić moc
i skierować ją na jeden czar, którego nie byliby w stanie wytworzyć
w pojedynkę. Można tego dokonać śpiewem, medytacją, tańcem...
— Przerwała, gdyż w jej umyśle znowu pojawiła się wizja — wizja
serca Głębi. — Tańcem... — powtórzyła cicho, i zaraz potrząsnęła
głową. — W każdym razie moc jest kontrolowana przez tych, którzy
ją wyzwalają.
— Czyżby? — powątpiewał John. — Bo u Połyborusa mówi się,
że...
Morkeleb przerwał jego wypowiedź.
Ale skoro Zyerne zakazano wstępu do Głębi, nie mogła przeby-
wać w jej pobliżu, gdy uwolniono moc, która wzbudziła we mnie
tęsknotę i wezwała mnie do powrotu. I nie mogła być blisko Głębi,
aby wyczarować sny, które mnie tutaj sprowadziły. A żadni inni
magowie nie połączyliby się w celu wytworzenia takiej mocy.
— Właśnie to usiłuję jej powiedzieć! — wtrącił się John. —
U Dotysa albo w „Analektach" Polyborusa, a może w „Elucidusie
Lapidarusie"...
— Co takiego? — zapytała Jenny kategorycznym tonem. Wie-
działa, że obdarzony kapryśną pamięcią John jest w stanie szukać
źródła informacji przez dziesięć minut.
— Dotys — albo Polyborus — twierdzi, iż krążyły kiedyś po-
głoski, że magowie potrafią wykorzystywać pewien rodzaj kamienia
jako zbiornik mocy. Obdarzali go mocą, czasami czyniąc tak z po-
kolenia na pokolenie, albo łączyli energię — zdaje się, że wspominał
coś o tańcu —jeśli potrzebowali zaś większej siły, żeby bronić swego
królestwa albo walczyć ze smokiem czy innym potężnym demonem,
mogli wywołać moc zaklętą w kamieniu.
Popatrzyli na siebie w milczeniu — wiedźma i książę, dziewica
i rycerz, i smok.
John ciągnął:
— Myślę, że to, czego strzegły gnomy — co znajduje się w sercu
Głębi —jest zbiornikiem mocy.
— Kamień — powiedziała Jenny, wierząc w jego słowa. —One
przysięgają „na Kamień" albo „na Kamień w sercu Głębi". Nawet
Zyerne to robi. W mojej wizji one tańczyły wokół kamienia.
W aksamitnej ciemności rozległ się cichy głos Johna.
— Wobec tego Zyerne musiałaby tylko wykraść klucz, żeby się
do niego dostać. A skoro terminowała w leżących nieopodal Miej-
scach Uzdrawiania, nie powinna była mieć z tym kłopotów.
— Jeśli nawiązała z nim kontakt umysłowy, mogłaby jakoś go
użyć, nawet na odległość — oświadczyła Jenny. — Kiedy z nią
walczyłam, czułam moc, z jaką jeszcze nie zdarzyło mi się mieć do
czynienia. Nie była żywa, jak u Morkcleba, ale za to potężna,
ponieważ martwa moc nie dba o wywoływane skutki. Ta moc musi
być źródłem całej siły Zyerne; dzięki niej mogła zmieniać kształt
i rzucić klątwę na gnomy — klątwę, która sprowadziła cię tutaj
z północy, Morkelebie.
— Klątwę, która w dalszym ciągu jest skuteczna, czy to jej się
podoba, czy nie. — John wyszczerzył zęby w uśmiechu. Jego okulary
zabłysły w świetle gwiazd. — Ale na pewno nie jest w stanie
stosować jej na odległość, tak jak panna Mab nie może wykorzystać
tej magii przeciw Zyerne. To by tłumaczyło, dlaczego tak bardzo nie
chce dać im szansy na powrót.
/ co z tego? — zapytał ponuro Morkeleb. Czy twój szacowny
Dotys albo twój mądry Polyborus mówią, w jaki sposób zwalczyć
magię tych kamieni?
— Hm, widzisz, właśnie po to przybyłem na południe — odparł
John. Byt autentycznie rozbawiony; kąciki jego ust lekko drżały. —
Mam niekompletny egzemplarz „ElucidusaLapidarusa". Właściwie
dotyczy to prawie wszystkich ksiąg w mojej bibliotece. I głównie
dlatego zgodziłem się zostać Zgubą Smoków wynajętym przez króla
— ponieważ potrzebujemy książek, potrzebujemy wiedzy. Staram
się być uczonym na tyle, na ile pozwala mi sytuacja, ale to nie jest
łatwe.
Nic dziwnego, zważywszy rozmiary ludzkiego mózgu! — warknął
Morkeleb, bez logicznej przyczyny tracąc panowanie nad sobą. Taki
z ciebie uczony, jak Zguba Smoków!
— Ależ nigdy nie twierdziłem, że nim jestem — zaprotestował
John. — Widzisz, to wszystko przez te ballady...
Czarne pazury znowu zazgrzytały na chodniku. Rozdrażniona
zachowaniem obu rozmówców, Jenny powiedziała:
— Tym razem naprawdę pozwolę mu cię zeżreć...
Trey szybko weszła jej w zdanie:
— Lady Jenny, czy mogłabyś sama użyć Kamienia? Użyć go
przeciw Zyeme?
— Oczywiście! — Gareth podskoczył jak uczniak na twardym
schodku. — O to chodzi! Zwalczać ogień ogniem!
Jenny milczała. Czuła na sobie wzrok reszty — Trey, Garetha,
Johna, kryształowych ślepi smoka, spoglądającego na nią z góry.
Myśl o mocy podniecała ją jak pożądanie — myśl o mocy Zyerne.
Kluczem do magii jest magia...
Zauważyła niepokój w oczach Johna i domyśliła się, jak musi
wyglądać jej własne spojrzenie. To ją otrzeźwiło.
— O czym myślisz?
Pokręcił głową.
— Nie wiem, kochanie.
Chciał zasugerować, że bez względu na decyzję, którą ona po-
dejmie, nie będzie się sprzeciwiał. Zinterpretowała jego spojrzenie
właściwie.
— Nie nadużyłabym mocy, John — rzekła łagodnie. — Nie
stałabym się taka jak Zyerne.
To, co odpowiedział, było przeznaczone tylko dla jej uszu:
— Skąd wiesz?
Chciała coś odpowiedzieć, ale umilkła. Usłyszała wyraźny, prze-
nikliwy głos panny Mab, która mówiła: zabrała tajemnice wybitniej-
szym od siebie i zbezcześciła je, splugawiła — zatruła je, tak jak
zatruła samo serce Głębi...
Przypomniała sobie również wrażenie perwersyjnej mocy, która
lśniła w świetle lampy wokół Zyerne i nieszczęsnego Bonda, i po-
czucie, iż umysł smoka zmienił ją.
— Nie — powiedziała wreszcie. — Nie mogę tego wiedzieć na
pewno. I byłabym głupia zadając się z czymś tak potężnym bez
świadomości zagrożeń, nawet gdybym potrafiła sama znalez'ć ten
klucz.
— Ale to nasza jedyna szansa, by pokonać Zyerne! — upierał
się Gareth. — Oni wrócą — dobrze wiesz, że wrócą! Nie możemy
wiecznie tu tkwić!
— Czy moglibyśmy dowiedzieć się o tym Kamieniu wystarcza-
jąco dużo, żebyś jakoś zdołała uniknąć jego mocy? — podsunęła
Trey. — Czy w bibliotece pałacowej znajdzie się egzemplarz tego
całego Ktoś-tam-borusa, o którym mówiłeś?
Gareth wzruszył ramionami. Jego edukacja sprowadzała się do
tego, że znał siedem wersji ballady o Pani Wojny i Czerwonym
Robaku Weldervale, ale nie miał zielonego pojęcia o jakichś zapo-
znanych encyklopedystach.
— Jeden powinien być w Halnath, prawda? — odezwała się
Jenny. — A jeśli nie zawiera potrzebnych informacji, to są jeszcze
gnomy, które być może coś wiedzą.
— Tylko czy będą chciały mówić — powątpiewał John, oparł-
szy się nieco wyżej o granitowy słup bramy. Nieliczne nie powalane
krwią skrawki koszuli zalśniły bielą w promieniach księżyca, kon-
trastując Z metalicznym połyskiem kubraka. — Banda Dromara
nawet nie przyznałaby, że coś takiego istnieje. Mają już dość kontro-
lowania Kamienia przez istoty ludzkie i wcale im się nie dziwię.
Jednak bez względu na to, co się stanie — dorzucił, gdy jego
towarzysze przestali się entuzjazmować i znowu pogrążyli w niewe-
sołych refleksjach — lepiej będzie, jeśli zaraz się stąd wyniesiemy.
Jak twierdzi nasz bohater, znacie Bonda, i wojska króla na pewno
wrócą. Jedyne miejsce, do którego możemy się udać, to Halnath,
a zresztą nie jest wykluczone, że i tam nie będziemy w stanie dotrzeć.
Gar, jak szczelne jest oblężenie?
— Szczelne — odparł Gar ponuro. — Halnalh zostało zbudowa-
ne na szeregu klifów — niższe miasto, górne miasto , Uniwersytet,
a jeszcze wyżej Cytadela. Jedyna droga prowadzi przez niższe mia-
sto. Szpiedzy, którzy próbowali się przekraść klifami na górzystą
część miasta, spadli i pozabijali się. — Poprawił pęknięte okulary.
— A poza tym — ciągnął — Zyerne wie równie dobrze jak my, że
Halnath to jedyne miejsce, do którego możemy się udać.
— Cholera. — John zerknął na Jenny, która siedziała na tle
dziwacznie uformowanego barku smoka. — Zważywszy, że nigdy
nie mieliśmy w tym interesu, sprawa przybiera coraz gorszy obrót.
— Ja mogłabym pójść — odważyła się zaproponować Trey. —
Wojska z pewnością nie rozpoznałyby mnie. Mogłabym powiedzieć
Polycarpowi...
— Przede wszystkim nie przepuściliby cię — odparł John. — Nie
myśl, że Zyerne nie wie o twojej obecności tutaj, Trey. I nie łudź się, że
cię wypuści, bo jesteś siostrą Bonda, albo że Bond narazi się dla ciebie
na choćby wydęcie jej warg . Zyerne nie może dopuścić do tego, żeby
nawet jedno z nas wróciło do gnomów z wieścią, iż smok opuścił Głębię.
Właśnie na tym polega nasz problem — rzekł cicho Morkeleb.
Smok nie opuścił Głębi. 1 nie uczyni tego, dopóki Zyerne nie
zostanie zniszczona. I nie będę siedział tu pokornie, patrząc, jak
gnomy kupczą moim złotem.
— Twoim złotem? — John uniósł brew. Jenny szybko
wytężyła umysł i ponownie uciszyła Morkeleba.
One też by tego nie tolerowały — oznajmiła, przeznaczając tę
uwagę wyłącznie dla smoka. W miarę upływu czasu z pewnością
ogarnęłaby je nieufność i usiłowałyby cię zabić. Nie — trzeba cię
uwolnić.
Uwolnić! Głos w jej umyśle był kwaśny jak ocet. Uwolnić po to
tylko, żebym żebrał na drogach? Smok odkręcił głowę. Długie łuski
jego grzywy zadźwięczały piskliwie, w nieprzyjemny dla uszu spo-
sób. Zrobiłaś mi to, kobieto czarowniku! Dopóki twój umysł nie
dotknął mojego, nie byłem przywiązany do tego miejsca...
— Byłeś przywiązany — rzekł cicho Aversin. — Tyle że nie
uświadamiałeś sobie tego, dopóki nie wpłynął na ciebie umysł Jenny.
Czy wcześniej próbowałeś odejść?
Zostałem, ponieważ taka była moja wola.
— A wolą starego króla jest zostać z Zyerne, chociaż ona go
zabija. Nie, Morkelebie — dopadła cię dzięki twojej chciwości, tak
jak wykorzystała rozpacz biednego taty Gara i miłość Bonda. Gdy-
byśmy się nie zjawili, zostałbyś tutaj, spętany czarami zmuszającymi
cię do rozmyślania o własnym skarbie aż do śmierci. Dopiero teraz
jesteś tego świadomy.
To nieprawda!
Bez względu na to, czy to prawda, czy nie, rozkazuję ci, Morke-
lebie, abyś, gdy tylko niebo się rozjaśni, przeniósł mnie nad górą do
Cytadeli Halnath. Dzięki temu będę mogła wysiać Polycarpa Mi-
strza, aby bezpiecznie przeprowadził innych przez Głębię.
Smok wyprostował się i uniósł przednie łapy, wyraźnie rozwście-
czony. Jego głos chłostał umysł Jenny niczym srebrny bicz. Nie
jestem twoim gołębiem pocztowym ani sługą!
Jenny również dźwignęła się z miejsca i spojrzała w rozpłomie-
nione białka smoczych ślepi.
Nie — odparła, zawzięcie koncentrując umysł na kryształowym
łańcuchu jego wewnętrznego imienia. Jesteś moim niewolnikiem,
albowiem zawdzięczasz mi życie. / właśnie dlatego powiadam ci, że
zrobisz to, czego żądam.
Mierzyli się wzajemnie wzrokiem. Pozostali nie słyszeli tego, co
zachodziło między dwoma umysłami; zauważali i wyczuwali jedy-
nie palący gniew smoka. Gareth chwycił Trey i przyciągnął ją ku
dającej schronienie bramie. Aversin usiłował wstać, ale opadł z po-
wrotem, ciężko dysząc. Gareth próbował go przesunąć w bezpieczne
miejsce, ale John tylko gniewnie potrząsnął głową, nie odrywając
oczu od filigranowej kobiety, która stała przed pieniącą się z wście-
kłości bestią.
Kątem oka Jenny dostrzegała wszystkie poczynania towarzyszy,
ale były dla niej jak gobelin, na który ktoś położył inne barwy.
Z krystaliczną precyzją zbroiła swą świadomość przeciw umysłowi,
który wzbierał niby mroczna fala. Moc zrodzona w niej dzięki
kontaktowi ze smoczym umysłem uległa spotęgowaniu i zapłonęła,
zmuszając bestię do odwrotu. Fakt, iż rozumiała jego imię, dawał jej
do ręki groźną, wszechstronną broń. W końcu Morkeleb położył zad
na schodach i znowu przybrał pozycję sfinksa.
Jego głos odezwał się cicho w świadomości Jenny. Wiesz, Że
wcale mnie nie potrzebujesz, aby przelecieć nad górami. Znaszformę
smoków i ich magię. Zdążyłaś już uczynić z niej użytek.
Mogłabym również przybrać kształt smoka — odparowała —
gdyż ty pomógłbyś mi w tym, chcąc się uwolnić od mojego wpływu.
Ale nie pomógłbyś mi odzyskać dawnej postaci.
Otchłanie jego ślepi nasuwały myśl o spadaniu do jądra gwiazdy.
Zrobiłbym to, gdybyś zechciała.
Pragnienie mocy i odizolowania się od wszystkiego, co przeszka-
dzało w jej zyskiwaniu, wstrząsnęło Jenny niby przypływ gorączki.
„Żeby być magiem, musisz być magiem" — powiedział kiedyś
Caerdinn.
Powiedział również: „Smoki nie zwodzą kłamstwami, lecz pra-
wdą". Jenny odwróciła wzrok od kosmicznych przepaści smoczych
ślepi. Mówisz tak tylko dlatego, że stając się smokiem, nie będę już
chciała wywierać na ciebie wpływu, Morkelebie Czarny.
Odparł: Wcale nie „tylko", Jenny Waynest.
Niczym widmo, zniknął w ciemnościach.
Tej nocy Jenny nie mogła zasnąć, pomimo iż była wyczerpana
bitwą u bram. Siedziała na stopniach, tak samo jak poprzedniej
bezsennej nocy, obserwując i nasłuchując. Wmawiała sobie, że czeka
na ludzi króla, aczkolwiek wiedziała, że już się nie zjawią. Noc
narzucała się jej z fizyczną intensywnością; księżycowa poświata
tworzyła srebrzysty nalot na każdym pęknięciu i szczelinie sfatygo-
wanych stopni, zamieniała w białe smugi każdą węźlastą łodygę
zielska, porastającego zakurzony plac. Nieco wcześniej, kiedy Jenny
opiekowała się Johnem przy ognisku w Hali Targowej, ciała zabitych
buntowników zniknęły ze schodów, ale nie była pewna, czy stało się
tak za sprawą żarłoczności czy wybredności Morkeleba.
Siedząc w chłodzie cichej nocy, medytowała, szukając odpowie-
dzi w sobie. Jednakże w jej duszy panował zamęt. Była rozdarta;
kusiła ją wielka magia, która zawsze znajdowała się poza jej zasię-
giem, ale tęskniła również za małymi radościami codziennego życia
— ciszą domu na Oszronionym Wzgórzu, wspomnieniem chłopię-
cych rączek, które, zdawało się, były odciśnięte na jej dłoniach,
i obecnością Johna.
Na myśl o Aversinie obejrzała się na szeroki łuk bramy, gdzie przy
niepozornym ognisku leżał jej partner, owinięty w niedźwiedzie skóry.
Pomimo ciemności widziała zarysy jego muskularnej, a zarazem
szczupłej sylwetki, która tak osobliwie nie pasowała do zwierzęcej
wręcz gibkości ruchów mężczyzny. Przypomniała sobie obawy,
które sprowadziły ją do Głębi w poszukiwaniu lekarstw i zmusiły do
spojrzenia w srebrzyste ślepia smoka. Tak jak wtedy, nie potrafiła
już myśleć o latach swojego życia spędzonych bez dyskretnego,
ujmującego uśmiechu Johna.
Adric też się tak uśmiechał; odziedziczył po Johnie słoneczną,
radosną połowę nieobliczalnej osobowości, łan miał jego wrażli-
wość, jego irytującą, nienasyconą ciekawość i determinację. Jego
synowie, pomyślała. Moi synowie.
Zaraz jednak powróciło wspomnienie mocy, którą przywołała,
aby właśnie na tych schodach powstrzymać skłonną do linczu zgraję,
słodki odór, przerażenie i triumfalna radość. Wówczas skutki owej
mocy wzbudziły w niej lęk i nadal czuła w kościach zmęczenie po
tamtej walce, ale pozostał po niej również smak triumfu z powodu
uwolnienia tak ogromnej potęgi.
Zastanawiała się, jak mogła zmarnować tyle lat. Dotknięcie umy-
słu Morkeleba uchyliło tysiąc drzwi w jej świadomości. Gdyby teraz
odwróciła się od smoka, ile pokojów za tymi drzwiami byłaby
w stanie zbadać? Tylko urodzony mag potrafił wyczuć obietnicę
magii, i tylko urodzony mag zrozumiałby tę podobną do żądzy lub
głodu potrzebę. Istniała magia, o której ona nie mogła nawet marzyć;
tę wiedzę tajemną wykuwało się ze światła niektórych gwiazd,
a objawiały ją mroczne, prastare umysły smoków i śpiew wielory-
bów w morzu. Kamienny dom na Oszronionym Wzgórzu, który tak
ukochała, powrócił do niej we wspomnieniu ciasnej celi więziennej.
Rączki wczepione w spódnicę Jenny, wargi niemowlęcia ssące jej
pierś przez chwilę były jak pęta powstrzymujące ją od przekroczenia
progu i zaczerpnięcia świeżego powietrza.
Czyżby kolejny czar Morkeleba?, pomyślała, owijając się szczel-
niej lekką i miękką skórą niedźwiedzia i spoglądając na granatowe
niebo nad zachodnim pasmem gór. Może wydobył z zakamarków jej
duszy tajemną pieśń, żeby porzuciła ludzkie zmartwienia i uwolniła
go od niewolniczej zależności.
Dlaczego powiedziałeś „ Wcale nie tylko", Morkelebie Czarny?
Dobrze wiesz, dlaczego, Jenny Waynest.
Był niewidoczny w mroku. Księżycowa poświata skrzyła jego
grzbiet, który wyglądał jak dywan z brylantów; srebrzyste, półprzy-
mknięte ślepia przypominały małe księżyce. Nie wiedziała, jak długo
tam przebywał — księżyc zdążył zajść, a gwiazdy zmieniły położe-
nie. Nadejście smoka było jak przyfrunięcie piórka w cichą noc.
To, co dajesz im, zaczerpnęłaś'z samej siebie. Kiedy nasze umysły
scaliły się, widziałem walkę, którą toczysz ze sobą całe życie. Nie
rozumiem dusz ludzi, ale wiem, że charakteryzują się jasnością,
czymś, co można przyrównać do miękkiego złota. Jesteś silna
i piękna, Jenny Waynest. Chciałbym, żebyś zgodziła się być jedną
z nas i zamieszkała wśród nas na skalistych wysepkach północnych
mórz.
Potrząsnęła głową.
Nie zwrócę się przeciwko tym, których kocham.
Zwrócić się przeciwko nim? Gdy poruszył łbem, światło nikną-
cego księżyca zostawiło na jego grzywie paski w kolorze szronu. Nie.
Wiem, że tego nie zrobisz, chociaż, zważywszy co wyrządziła ich
miłość tobie, zasłużyliby na taki krok z twojej strony. A jeśli chodzi
0 miłość, o której wspominasz, nie wiem, na czym polega — smoki
jej nie znają. Ale kiedy uwolnię się od czarów, które wiążą mnie z tym
miejscem, kiedy znowu polecę na północ, ruszaj ze mną. Jest jeszcze
jedno uczucie, którego również nigdy nie zaznałem — tego twojego
pragnienia, by stać się smokiem i w ten sposób móc być ze mną.
1 powiedz mi, co dla ciebie znaczy możliwość, że ten chłopak, Gareth,
stanie się niewolnikiem kobiety jego ojca albo jakiejś innej, wybranej
przez siebie osoby. Jakie ma dla ciebie znaczenie, kto rządzi Głębią
albo jak długo ta kobieta, Zyerne, może zatruwać własny umysł
i ciało, aż w końcu umrze, bo nie będzie pamiętała swoich magicz-
nych sztuk w stopniu umożliwiającym dalszą egzystencję? I jak waż-
ne jest dla ciebie to, że Zimowymi Krainami będzie władać ta czy
inna ekipa ludzi, albo czy te grupy będą miały książki, w których
można przeczytać o czynach jeszcze innej grupy? To wszystko jest
niczym, Jenny Waynest. Twoja moc wykracza poza wszystkie te
zjawiska.
Gdybym ich teraz zostawiła, oznaczałoby to zwrócenie się prze-
ciwko nim. Oni mnie potrzebują.
Oni cię nie potrzebują — odparował smok. Gdyby wojska króla
zabiły cię na tych schodach, im nie sprawiłoby to żadnej różnicy.
Jenny spojrzała na Morkeleba, mroczne wcielenie mocy, nie-
skończenie większego niż smok, którego John zabił w Wyr, i nie-
skończenie piękniejszego. Śpiew jego duszy odbijał się echem w jej
sercu, spotęgowany pięknem złota. Lgnąc do światła dziennego,
które broniło przed zewem ciemności, znowu potrząsnęła głową
i powiedziała: Na pewno sprawiłoby im różnicę.
Otuliła się futrami, wstała i wróciła do Głębi.
W porównaniu z rześkim powietrzem nocy w potężnej jaskini
było duszno i unosił się w niej smród dymu. Z gasnącego ogniska
sypały się dziwaczne bursztynowe iskry, kontrastujące z kremowym
labiryntem odwróconych wieżyczek; w blasku płomyków lekko
połyskiwały krawędzie zniszczonych łańcuchów lamp, które zwisały
z ciemnego sklepienia. Znalezienie siew stęchłym wnętrzu po nocnej
przechadzce nigdy nie było przyjemne, ale teraz Jenny poczuła nagłe
ukłucie w sercu — miała wrażenie, że skazała się na wieczne wię-
zienie i już nie będzie się upajać świeżym powietrzem.
Złożyła niedźwiedzią skórę, położyła ją przy ognisku i odszukała
halabardę, opartą o torby, które przywieźli ze sobą l obozu. Wyczuła
jakiś ruch w ciemności. Ktoś potknął się o pled. W chwilę później
zabrzmiał głos Garetha:
— Jenny?
— Jestem tutaj. — Wyprostowała się. Dogasający ogień oświe-
cił jej bladą twarz i metalowe sprzączki kaftana.
Gareth był bardzo zmęczony. W zszarganej koszuli i bryczesach,
w poplamionym i obszarpanym pledzie wyglądał niechlujnie i w ni-
czym nie przypominał zakłopotanego młodzieńca sprzed niespełna
tygodnia, wystrojonego w biało-żółte szaty dworskiego dandysa.
Jenny zauważyła jednak, że Gareth zatracił również niezdarność
i żarliwość młodego posłańca, który niedawno udał się do Zimowych
Krain w poszukiwaniu swego bohatera.
— Muszę jechać — rzekła cicho. — Zaczyna dnieć. Zbierz tyle
drewna, ile zdołasz, na wypadek gdyby wrócili ludzie króla i musie-
libyście się barykadować za wewnętrznymi drzwiami w Wielkim
Korytarzu. W ciemności żyją paskudne istoty. O zmroku mogą was
zaatakować.
Gareth zadygotał i skinął głową.
— Powiem Polycarpowi, jak wygląda sytuacja. Powinien wró-
cić tu po ciebie, pod warunkiem, że nie odcięli dróg prowadzących
do Głębi. Jeżeli nie uda mi się dotrzeć do Halnath...
Chłopiec spojrzał na Jenny. Na jego wstrząśniętej twarzy malo-
wało się zrozumienie prostych wniosków, płynących z kilkunastu
znanych mu ballad.
Jenny uśmiechnęła się, czując, że słabnie przyciąganie smoka.
Wyciągnęła rękę i pogładziła zarośnięty policzek Garetha.
— Opiekuj się Johnem.
Uklękła i pocałowała Johna w usta i zamknięte powieki. Podniósłszy
się, wzięła pled i halabardę, po czym ruszyła ku czystemu, szarawe-
mu powietrzu, które zalegało niczym woda za ciemniejszym łukiem
bramy.
Przechodząc przez nią, usłyszała cichy głos, protestujący z pół-
nocnym akcentem:
— Opiekuj się Johnem, też mi coś!
Rozdział 15
Światło rozrzedziło mrok, sprawiając, że powietrze z aksamitne-
go zrobiło się jedwabiste. Chłód, który szczypał ręce i twarz Jenny,
napełnił ją osobliwą, wzniosłą radością. Wysoko położone kotliny
i obwisłe doliny zębatych szczytów były zabarwione na niebiesko
i lawendowo, kontrastując z ciemną szarością nieba. W dole zalegała
mgła, przylegająca do piszczeli widmowego miasta niczym splątana
wełna. Przez chwilę Jenny była sama i odczuwała całkowitą satysfa-
kcję. Nic nękała jej ani moc, ani miłość; mogła spokojnie oddychać
rześkim powietrzem świtu.
Nagle uświadomiła sobie obecność smoka, który rozłożył się na
dolnym schodku. Widząc ją, wstał i przeciągnął się jak kot, od nosa
aż po gałkę ogona i czubki drżących skrzydeł; każdy kolec i róg
błyszczał w szarobiałym mroku.
Owiń się starannie, kobieto czarowniku. W górze panują chłodne
przeciągi.
Przysiadł na zadzie i, ostrożnie opuszczając kończynę, otoczył
plecy Jenny chwytnym szponem. Jego kilkudziesięciocentymetrowa
„ręka" składała się z kości otoczonej zwartą tkanką mięśniową i była
najeżona kolcami i rogami. Pazury smoka z łatwością objęły kobietę
w talii. Nie czuła przed nim strachu. Chociaż miała świadomość, że
to zdradziecka bestia, to, zagościwszy w jego umyśle, wiedziała, że
nie zabiłby jej. Mimo to przeszły po niej ciarki, gdy podniósł ją
i przytulił do piersi, żeby nie owiewało jej chłodne powietrze,
Potężny cień jego skrzydeł przykrywał fiołkoworóżową skałę za
nimi. Szybko zerknęła na ziemię, jakieś pięć metrów w dół. Potem
spojrzała na góry otaczające dolinę i na czujne białe oko księżyca na
kamienistym szczycie grani. Za kilka dni miał osiągnąć pełnię i upo-
dobnić się do świetlistych oczu smoka.
Po chwili Morkelcb wzbił się w zachodnie powietrze i cały świat
został w dole.
Twarz Jenny owionęło zimno, którego kościste paluchy wczepiły
się w jej włosy. Pomimo iż była owinięta pledami, czuła ciepło bijące
z łusek smoka. Napatrzywszy się niebu, spojrzała ponownie na
ziemię. Dolina wyglądała jak studnia błękitnego cienia; muśnięte
promieniami słońca, zbocza gór zaczęły przybierać kolory świtu, od
rdzy i fioletu aż po wszystkie odcienie brązu — najjaśniejsze beże
i smugi ciemnej kawy — a całość zwieńczała mroczna koronka
drzew. Deszczowe zbiorniki na północ od Zagłębienia chwytały
nowy dzień jak okruchy lustra. Gdy smok przeleciał nad stokami gór
i zaczął krążyć wyżej, zobaczyła pośród sosen jasne kaskady stru-
mieni i białe osypiska skalne.
Smok przechylił się, wykorzystując prądy powietrzne, zagarnia-
jąc je szerokimi skrzydłami. Od czasu do czasu wokół kolców, które
chroniły jego kręgosłup, rozlegały się poświstywania wywołane
lekkimi zawirowaniami. Niektóre z kolców miały długość nie wię-
kszą niż ludzki palec, inne liczyły sobie po przeszło pięćdziesiąt
centymetrów i były ostre jak sztylet. Podczas lotu smok wydawał się
obiektem zrobionym z jedwabiu i drutów, lżejszym, niż by to suge-
rowały imponujące rozmiary, jak gdyby jego cielsko i mięśnie,
a wraz z nimi umysł i kości, ukształtowały się inaczej niż u innych
organizmów zamieszkujących Ziemię.
To jest królestwo smoków — odezwał się w umyśle Jenny głos
Morkeleba. Powietrzne szlaki. Jest twoje, na wyciągnięcie ręki.
W ukośnie padającym świetle nie rzucali żadnego cienia na
ziemię, ale Jenny odnosiła wrażenie, że dostrzega w powietrzu ślad
trasy, którą przelecieli, jakby to był kilwater statku. Częściowo
zanurzywszy swój umysł w umyśle smoka, wyczuwała, że masy
powietrzne różnią się pod względem ciepłoty i intensywności pod-
muchu, jak gdyby sam wiatr składał się z rozmaitych barw. Dzięki
świadomości smoka dostrzegała jeszcze inne rzeczy — ścieżki ener-
gii na obliczu świata, szlaki podróżujące między gwiazdami, niby
linie siły odtwarzane w ciele, coraz mniejsze i mniejsze, w kupkach
rozdanych kart albo w układzie liści na wodzie.
Wszędzie wyczuwała istnienie życia. Pod cienką warstwą chmur
w dole, w pokrytych wiecznym śniegiem ostępach grasowały pokry-
te białym futrem lisy i zające; daleko na drodze obozowali żołnierze
króla, którzy pokazywali sobie palcami ciemną sylwetkę przelatują-
cego nad ich głowami smoka i wydawali głośne krzyki.
Jenny i Morkeleb przedostali się na oświetlone zbocze góry.
Przed sobą i w dole zobaczyła klif, wzgórze i Cytadelę Halnath,
kolczasty zlepek rozłożystych szarych wałów obronnych, które przy-
wierały, niby ulepione z błota jaskółcze gniazdo, do masywnego,
granitowego urwiska. Od podnóża twierdzy aż po srebrną nitkę krętej
rzeki teren był poprzecinany zalesionymi parowami. Mgła stapiała
się z niebieskawym dymem ognisk, zasnuwając z rzadka rozsiane
namioty i stanowiska wartowników, rzędy koni i rowy wypełnione
żółtym błotem, czyli wszystko to, co składało się na obóz żołnierzy
oblegających Halnath.
Między murami i obozowiskiem rozciągał się krąg zrytej poty-
czkami ziemi, z której sterczały wypalone resztki małych ogrodów
warzywnych, które zakładano pod murami każdego miasteczka.
Dalej, na północ, zielone przestwory kresów znikały w oparach
mgieł; na tych terenach wypasano konie i bydło — były własnością
i źródłem siły Mistrza. Ze skąpanych w mlecznym oparze moczarów
nad rzeką, gdzie rozpościerały się wody w kolorze cyny i ołowiu,
poderwało się stado czapli, malutkie i wyraziste, jakby naszkicowane
piórkiem.
Tam. Jenny pokazała za pośrednictwem swego umysłu blanki
górnej części Cytadeli. Środkowy dziedziniec. Jest wąski, ale wystar-
czająco długi, byśmy mogli tam wylądować.
Poczuła smagnięcie wiatru i swoich długich włosów, gdy smok
zatoczył koło w powietrzu.
Umocnili mury — powiedział smok. Popatrz.
Ludzie biegali po wałach obronnych, pokazując sobie ogromne
skrzydła, które błyszczały w górze. Jenny zauważyła katapulty za-
montowane na najwyższych wieżach, obciążone rzemienie z przy-
mocowanymi do nich wiadrami, które znienacka wybuchały czerwo-
nym płomieniem, i potężne kusze, wycelowane w niebo.
Będziemy musieli wejść do środka — oznajmiła Jenny. Ja będę
cię osłaniała.
Łapiąc pociski zębami, kobieto czarowniku ? — zagadnął ironicz-
nie Morkeleb, wycofując się, gdy jakiś nadgorliwy procarz popuścił
linę i wylał wiadro nafty, która opadała regularnym łukiem, a jej
płomienie przypominały, na tle świtającego dni a, wyblakłe pomarań-
czowe proporce. Jaką ochronę możesz mi zapewnić, będąc istotą
ludzką?
Jenny uśmiechnęła się do siebie, patrząc jak nafta zamienia się
w płonące bryłki podczas spadania. Żadna z owych bryłek nie spadła
na miasto ani na stoki w dole. Najwyraźniej obrońcy Halnath dyspo-
nowali niemałymi umiejętnościami matematycznymi i wiedzieli, jak
je spożytkować w balistyce. Pomyślała, że ona sama powinna odczu-
wać strach: przecież znalazła się tak wysoko nad wirującą ziemią —
gdyby smok ją upuścił, poprzedzające śmierć spadanie trwałoby
bardzo długo. A jednak nie bała się. Być może dlatego, że ufała
Morkelebowi albo też umysł smoka narzucił jej myśli tych, którzy
żyli w powietrznym strumieniu. Wierzyła, że gdyby miała spaść,
wystarczyłoby rozpostrzeć skrzydła, tak jak to czyniła, ilekroć śniła
0 lataniu.
Machiny obronne na murach Cytadeli były przygotowywane do
walki. Z dużej odległości trochę przypominały zabawki albo małe
modele Johna. I pomyśleć, że niecierpliwiłam się, kiedy nalegał, że
pokaże mi, jak strzela każdy z nich. Uśmiechnęła się, częściowo do
Morkeleba, częściowo do samej siebie. Skręć na północ, Morkelebie,
1 zaatakuj ich od tamtej grani. Problem z machinami zawsze sprowa-
dza się do tego, że za pomocą umysłu czarownika zakłóca się ich
funkcjonowanie.
Przed atakiem z zaplanowanego przez nią kierunku chroniły
twierdzę dwie machiny: katapulta miotająca pociski i proca naciąga-
na sprężyną. Jenny rzuciła magiczne zaklęcie, tworząc w swoim
umyśle obrazy, które miały unieszkodliwić kusze bandytów na pół-
nocy i sprawić, że ich stopy zapuszczą korzenie, a miecze ugrzęzną
na stałe w pochwach. Przekonawszy się dzięki modelom Johna, jaki
jest mechanizm działania takiej broni, nie miała specjalnych trudno-
ści. Sznury w katapulcie okręciły się i zaplątały, kiedy szarpnięto linę
spustową. Dysponując świadomością smoka, Jenny zobaczyła męż-
czyznę, który biegł w panice po wałach obronnych. Przewrócił się
o wiadro i wpadł na procę w taki sposób, że nie można było jej
nakierować na cel. Smok leniwie odchylał się od spodziewanej
trajektorii pocisków, kierowany umysłem Jenny. Wyczuwała, niby
mroczny chichot, że Morkcleb docenia łatwość, z jaką udawało jej
się psuć kolejne mechanizmy.
Jesteś nieduża, kobieto czarowniku — rzekł z rozbawieniem —
ale potrafisz znakomicie bronić smoków.
Odgarnąwszy włosy z oczu, Jenny widziała wyraźniej ludzi
stojących na blankach. Byli ubrani w prowizoryczne uniformy: czar-
ne, powłóczyste togi uczonych, pokryte zniszczonymi fragmentami
zbroi. Na niektórych strojach widniały królewskie pieczęcie —
najwyraźniej zostały zabrane więźniom albo zabitym. Kiedy smok
podleciał bliżej, ludzie rozpierzchli się na wszystkie strony. Tylko
jeden obrońca został na stanowisku. Wysoki, rudowłosy, chudy jak
strach na wróble, w postrzępionej czarnej szacie, nakierowywał na
nich coś", co przez chwilę wyglądało jak teleskop — metalową rurę
na podpórkach. Mury gwałtownie się przybliżyły. W ostatniej chwili
Jenny zobaczyła ustawione przy nim harpuny; w wylocie rury za-
miast szkła błyszczało metalowe ostrze.
Samotny obrońca trzymał w ręku zwitek papieru do odpalenia
pocisku. Zapalił go w jednym z wiader z naftą. Obserwował napast-
ników, wziął ich na cel. Środek wybuchowy, pomyślała Jenny,gnomy
z pewnością przywiozły go dużo z kopalni. — Przypomniała sobie
nieudane eksperymenty Johna z rakietami.
Lecieli tak szybko, że Jenny miała wrażenie, iż każdy wyszczer-
biony kamień muru i każda łata na podartej todze uczonego są
w zasięgu jej ręki. Kiedy rudowłosy obrońca przytknął fidybus do
zapału, Jenny wytężyła umysł, by zgasić płomień, tak jak stłumiłaby
płomień świecy.
Potem rozpostarła ramiona i z całej siły krzyknęła: — Wstrzymaj
się!
Zamarł. Haipun, który wyrwał ze sterty obok siebie, zawisł nad
jego ramieniem, aczkolwiek Jenny zorientowała się ze sposobu, w ja-
ki broń była trzymana, że mężczyzna rzucał nią pierwszy raz w życiu
i, tak czy owak, nie zdołałby trafić do celu. Zauważyła, że jego twarz
wyraża zdumienie, ciekawość i zachwyt. Pomyślała, że ten mężczy-
zna jest prawdziwym uczonym, tak jak John, i doświadcza fascynacji
nowym zjawiskiem, nie zważając na śmiertelne zagrożenie.
Morkeleb zahamował w powietrzu, naprężając mięśnie i dając to
odczuć plecom Jenny. Z wyjątkiem jednego obrońcy wszyscy ludzie
uciekali długim, wąskim dziedzińcem Cytadeli i okalającymi go
murami. Przez chwilę smok wisiał w powietrzu jak przyczajony
jastrząb, a potem, delikatnie jak pyłek mlecza, przycupnął na ocie-
nionej studni dziedzińca. Uchwycił się kamiennego występu tylnymi
pazurami, zrównoważył ciężar długim karkiem i szyją, i zgarbił się
jak ptaszysko, aby zestawić Jenny na ziemię.
Zachwiała się. Wstrząs sprawił, że jej nogi ugięły się w kolanach
i drżała z radości i zimna. Wysoki rudowłosy młodzieniec kroczył
naprzód, wciąż trzymając harpun w ręku. Spod zbyt dużej kolczugi
wystawały fałdy czarnej szaty, falującej na wietrze. Wprawdzie
zachowywał ostrożność, ale widząc, w jaki sposób patrzy na Morke-
leba, Jenny doszła do wniosku, że mógłby stać i obserwować smoka
godzinami. W każdym razie, podał Jenny rękę z dworską galanterią.
Potrzebowała kilku sekund, żeby sobie przypomnieć, iż musi
wyrazić myśli słowami.
— Polycarp z Halnath?
Wydawało się, że jest zdumiony i wytrącony z równowagi sły-
sząc swoje imię.
— Jestem nim — odparł. Podobnie jak w przypadku Garetha,
nie wystarczyły smoki ani bandyci, żeby go skłonić do porzucenia
etykiety; pomimo harpuna wykonał bardzo przekonujące dygnięcie.
Jenny uśmiechnęła się i wyciągnęła do niego ręce.
— Nazywam się Jenny Waynest, jestem przyjaciółką Garetha.
— Tak, w sercu Głębi znajduje się zbiornik mocy. — Polycarp,
Mistrz Cytadeli Halnath i doktor filozofii naturalnej, złożył długie
wąskie ręce na plecach i odwrócił się od zakończonego ostrym
łukiem okna, aby popatrzeć na uratowanych, osobliwie dobranych
gości. — Właśnie na nim zależy Zyerne. Zawsze go chciała, od
chwili, gdy dowiedziała się, jakie jest jego przeznaczenie.
Garcth podniósł głowę znad resztek niewyszukanej potrawy,
którą zastawiono proste, woskowane blaty stołu w pracowni.
— Dlaczego mi nie powiedziałeś?
Jasnoniebieskie oczy gospodarza nagle rozbłysły.
— A cóż mogłem powiedzieć? — zapytał. — Jeszcze przed
rokiem nawet nie byłem tego pewien, a kiedy uzyskałem pewność...
— Jego spojrzenie powędrowało ku gnomowi zasiadającemu
u szczytu stołu. Gnom był malutki, zgarbiony i bardzo stary; długa
grzywa mlecznobiałych włosów skrywała podobne do bladozielone-
go szkła oczy. — Sevacandrozardus-Balgub, w języku ludzi; brat
Władcy Głębi, który został zabity przez smoka, zabronił mi o tym
mówić. Nie mogłem nadużyć jego zaufania.
Za wysokimi oknami było widać wieżyczki niższej Cytadeli,
Uniwersytet i miasto, oświetlone promieniami słońca i żółte jak
roztopione masło, chociaż budynki w dole już spowijał cień góry, za
którą zachodziło słońce. Jenny usiadła na skraju łoża, na którym leżał
John, i w milczeniu słuchała dyskutujących głosów. Jej ciało doma-
gało się snu, a dusza — spokoju, ale wiedziała, że nie może liczyć
na wytchnienie. Ani słowa zaimprowizowanej narady, ani wspo-
mnienie powrotnej drogi przez Głębię wraz z Polycarpem i gnoma-
mi, żeby sprowadzić resztę towarzyszy, nie pozwalały zapomnieć
o wspaniałym locie smoka.
Wiedziała, że nie powinna godzić się. aby pamięć o tym tak
bardzo nią owładnęła. Należało bardziej cieszyć się, że, przynajmniej
na razie, nie groziło im niebezpieczeństwo, i w większym stopniu
zająć się wymianą informacji z Mistrzem oraz planem poczynań
wobec Kamienia i jego pani. A jednak lot i wspomnienie umysłu
smoka wstrząsnęły nią do głębi. Nie potrafiła zwalczyć odurzenia.
Stary gnom powiedział:
— Nigdy nie wolno było mówić o Kamieniu przybyszom z zew-
nątrz. Kiedy stało się jasne, że ta dziewczyna, Zyerne, jakoś się o nim
dowiedziała, że szpiegowała tych, którzy go używali, i zdobyła
dostęp do niego, mój brat, Władca Głębi, zdwoił klątwę. To było od
niepamiętnych czasów serce Głębi, źródło magii dla naszych uzdro-
wicieli i magów. Dzięki niemu nasze czary były tak silne, że nikt nie
ośmielił się zaatakować Głębi Ylferdun. Ale zawsze pamiętaliśmy
o zagrożeniach, które się z nim wiązały — o tym, że chciwcy
mogliby go wykorzystać do własnych celów. I do tego w końcu
doszło.
Jenny otrząsnęła się z zamyślenia i zapytała:
— Skąd wiedzieliście, że go wykorzystała? — Podobnie jak
reszta, wzięła kąpiel i tera/, miała na sobie, jak wszyscy, wystrzępio-
ną czarną szatę uniwersyteckiego uczonego, zbyt dużą i ciasno
przewiązaną w pasie. Wilgotne włosy opadały jej na ramiona.
Gnom zwrócił na nią jasne oczy. Powiedział niechętnie:
— Żeby zaczerpnąć moc z Kamienia, należy dać coś w zamian.
Ci, którzy często dysponowali jego mocą—ja sam, Taseldwyn, którą
znasz jako Pannę Mab, i inni — wyczuli brak równowagi. Potem
Kamień sam się zrównoważył, a w każdym razie tak się wydawało.
Byłem usatysfakcjonowany. — Pokręcił głową. Opale, które były
wpięte w jego siwe włosy, zals'niły w rozproszonym świetle podłuż-
nego pomieszczenia. — W przeciwieństwie do Mab.
— Czego żąda Kamień w zamian?
Przez chwilę gnom sondował ją wzrokiem i, jak wcześniej,
oceniał stopień jej mocy. Wreszcie rzekł:
— Moc za moc. Za każdą moc trzeba zapłacić, bez względu na
to, czy bierze się ona z naszej własnej duszy, czy ze źródła należą-
cego do innej osoby. My, uzdrowiciele, ze mną jako przywódcą,
często tańczyliśmy, by ją przywołać, koncentrowaliśmy naszą magię
i karmiliśmy nią Kamień, tak aby inni mogli czerpać z niego siłę i nie
tracić własnej esencji życiowej. Kobieta imieniem Zyerne nie wie-
działa, jak sprawić, by magia wracała do Kamienia, i nawet nie miała
pojęcia, że powinna do tego dążyć. Zamiast uczyć się, jak go wyko-
rzystywać, tylko podkradała się i szpiegowała, aż w końcu uznała,
że posiadła jego tajemnicę. Kiedy nie zwróciła Kamieniowi owego
sekretu, zaczął się wżerać w jej esencję.
— I żeby się nim karmić — dorzuciła Jenny, nagle pojąwszy, co
widziała w świetle lampy w pokoju Zyerne — wypaczyła czary
uzdrawiania, aby móc czerpać siłę kosztem innych osób. Piła, ni-
czym wampir, żeby uzupełnić to, co było wypijane z niej.
Stanąwszy przed dającym blade światło oknem, Polycarp przy-
taknął, a wtedy Gareth ukrył twarz w dłoniach.
— Wprawdzie korzysta z magii Kamienia na odległość, ale on
wykorzystuje ją — dorzucił Mistrz Halnath. — Cieszę się — dodał,
zmieniając nieco ton — widząc, że nic ci się nie stało, Gar.
Gareth podniósł głowę w geście rozpaczy.
— Czy próbowała cię wykorzystać?
Mistrz przytaknął. Na jego szczupłej, lisiej twarzy pojawił się
ponury grymas.
— A ponieważ trzymałem ją na dystans i nakazałem ci zachować
się tak samo, zwróciła się do Bonda, traktując go jak łatwy żer. Twój
ojciec... — Szukał oględnego sposobu wyrażenia swojej myśli. —
Twój ojciec nie był już dla niej szczególnie przydatny.
Książę wyrżnął pięścią w stół z gwałtownością, która zaskoczyła
wszystkich — a najbardziej samego Garetha. Nie odezwał się jednak
ani słowem. Zresztą, cóż mógł powiedzieć, i cóż mogliby mu powie-
dzieć jego towarzysze? Po chwili Trey Clerlock wstała z łoża w rogu
pokoju, na którym leżała w powłóczystej czarnej szacie, jak dziecko
bawiące się w przebieranie. Podeszła do młodzieńca i położyła mu
ręce na ramionach.
— Czy istnieje jakiś sposób, żeby ją zniszczyć? — zapytała,
zerkając przez stół na malutkiego gnoma i rosłego mistrza, który
stanął u jego boku.
Gareth obrócił się i spojrzał na nią wstrząśnięty. Jak przystało na
typowego mężczyznę, nigdy nie podejrzewał kobiet o okrutną pra-
ktyczność.
— Nie, zważywszy, jaką mocą dysponuje za pośrednictwem
króla i Kamienia — odparł Polycarp. — Wierz mi, myślałem o tym,
chociaż zdawałem sobie sprawę, że można byłoby postawić mi
zarzut morderstwa. — Po jego twarzy przemknął uśmiech. — Ale
ponieważ i tak mi go postawiono...
— A może zniszczylibyśmy Kamień? — zagadnął John, leżąc
na plecach na sofie o wysokich nogach. Wydawało się, że nawet ta
odrobina pokarmu, którą spożył, dobrze mu zrobiła. W czarnej szacie
trochę przypominał trupa na marach. Umyty, zadbany, w okularach
na długim nosie, sprawiał jednak całkiem pogodne wrażenie. —
Jestem pewien, że znajdzie się gdzieś dobry Zguba Kamieni...
— Nigdy! — Pomarszczona, brązowa jak orzech twarz Balguba
posiniała. — To jest źródło uzdrawiającej mocy gnomów! Źródło
siły Głębi! Kamień jest nasz...!
— Nie będziecie mieli z niego wiele pożytku, jeżeli Zyerne
położy na nim swoje łapska — zauważył John. — Wątpię , żeby była
w stanie sforsować wszystkie drzwi i bramy, które zatrzasnęliście za
nami na drodze prowadzącej tutaj przez Głębię, ale jeśli wojska króla
zdołają uczynić wyłom w murze Cytadeli, wyjdzie na to samo.
— Gdyby Jenny mogła otrzymać klucz dający dostęp do Kamie-
nia... — podsunął Gareth.
— Nie! — odezwali się równocześnie Balgub i Jenny. Wszyscy
zebrani w długiej, kamiennej pracowni mistrza, nie wyłączając Joh-
na, spojrzeli ze zdziwieniem na wiedźmę z Wyr.
— Nie tknie go żadna istota ludzka! — upierał się gnom, prze-
jawiając nieskrępowaną furię. — Widzieliśmy zło przezeń wyrzą-
dzone. Kamień jest dla gnomów, i tylko dla nas.
— A ja i tak bym go nie tknęła, nawet gdybym mogła —
oznajmiła Jenny. Przyciągnęła kolana do klatki piersiowej i objęła je
rękami. Wydawało się, że, pomimo gorącego protestu, Balgub jest
urażony, iż ktoś ośmielił się odrzucić najcenniejszy skarb Głębi. —
Mab twierdzi, że sam Kamień został zbezczeszczony. Jego moce,
oraz czary tych, którzy go wykorzystują, zostały zatrute postępowa-
niem Zyerne.
— To nieprawda. — Napięta twarzyczka Balguba zastygła
w wyrazie uporu. — Mab podkreślała, że moce Kamienia stają się
nieprzewidywalne i że zaczyna wywierać zły wpływ na tych, którzy
z niego korzystają. Na serce Głębi, tak nie jest, i powtarzałem jej to
wiele razy. Nie pojmuję, dlaczego...
— Skoro Kamień był karmiony przeżutymi esencjami ludzkimi
zamiast kontrolowanych czarów, nic dziwnego, że stał się nieprze-
widywalny — przerwał mu John, z charakterystyczną dla siebie
dobroduszną uprzejmością.
W piskliwym głosie gnoma wyczuwało się pogardę.
— Cóż może wiedzieć o tych sprawach rycerz? Rycerz wynajęty
do zabicia smoka, rycerz, który — dodał nie skrywając ironii —
nawet w tej mierze poniósł druzgocącą porażkę.
— Przypuszczam, że wolałbyś, żeby odniósł druzgocące zwy-
cięstwo?— zagadnął go Gareth, z wyraźną złością. — Wtedy wojska
króla ruszyłyby na was przez Głębię.
— Chłopcze. — John spokojnie wyciągnął rękę i dotknął ramie-
nia zagniewanego księcia. — Nie droczmy się. Jego opinia nie
wyrządza mi żadnej szkody i krzyczenie na niego nie zmieni tego
stanu rzeczy.
— Wojska króla nie znalazłyby przejścia przez Głębię, nawet
gdyby bramy nie były zaryglowane — burknął Balgub. — W razie
potrzeby zatkamy je prochem. Przygotowaliśmy jego zapas — leży
tuż przy ostatniej bramie.
— Gdyby prowadziła ich Zyerne, znaleźliby przejście — odpa-
rował Polycarp. Pierścienie zbyt dużej kolczugi, którą nosił na wie-
rzchu, cicho zachrzęściły, gdy skrzyżował ramiona. — Zna całkiem
dobrze drogę do serca Głębi od strony Zagłębienia. Sami widzieli-
ście, że droga stamtąd do podziemnych bram Cytadeli jest niemal
zupełnie prosta. A jeśli chodzi o twierdzenie, że Kamień nie podlegał
jej wpływowi... — Zerknął na zgarbione plecy i okrągłą siwą głowę
gnoma, siedzącego obok, na rzeźbionym krześle. — Balgubie. jesteś
jedynym uzdrowicielem, który umknął smokowi i przybył tutaj. Czy
teraz, kiedy smoka nie majuż w Głębi, wejdziesz do środka i użyjesz
Kamienia?
Gnom zacisnął szerokie wargi; jego zielone oczy unikały niebie-
skich oczu Johna.
— No — ponaglił go cicho Mistrz.
— Nie wierzę, że Mab miała rację — obstawał przy swoim
Balgub. — Niemniej jednak, dopóki ona, ja i pozostali uzdrowiciele
w Bel nie zbadają tej rzeczy, nie pozwolę, by nią manipulowano, czy
to w dobrych, czy w złych zamiarach. Jeżeli Kamień miał uratować
Cytadelę albo powstrzymać Zyerne przed wkroczeniem do Głębi, to
zaryzykowałbym użycie go, zamiast pozwolić, żeby ona się nim
zajęła. — Splótł białe rączki, podobne do dwóch bezbarwnych
krewetek jaskiniowych, ozdobione pierścieniami z gładzonego ka-
mienia księżycowego, i położył je na poplamionym atramentem
blacie stołu. — Przysięgliśmy, że Zyerne już nigdy nie wykorzysta
Kamienia. Każdy gnom — i każdy człowiek... — Spojrzenie, które
skierował na Mistrza, było na poły władcze, na poły pytające. Poly-
carp lekko pochylił głowę. — ... zamieszkujący to miejsce prędzej
umrze, niż ona położy rękę na tym, czego szuka.
— A zważywszy, jaką zyskałaby moc, gdyby jej się to udało —
dorzucił Polycarp, beznamiętnym tonem pogrążonego w docieka-
niach uczonego — na jedno by wyszło.
— Jen?
Jenny zatrzymała się w przejściu zaimprowizowanego pokoju
gościnnego, do którego została przydzielona wraz z Johnem. W po-
równaniu z wałami obronnymi, na których szalał wiatr, pomieszcze-
nie wydawało się ciasne i duszne, jak Hala Targowa poprzedniej
nocy. Zapach zakurzonego papieru i skórzanych opraw zgromadzo-
nych tu książek mieszał się ze stęchlizną butwiejących sienników,
w których zbyt długo nie wymieniano słomy. Czyniła ona ciasnotę
jeszcze bardziej nieznośną, zwłaszcza gdy Jenny przypominała sobie
wiatr ze wschodu, przynoszący woń traw i wody. Sterty tomów,
zalegające pod dwiema ścianami, i upiorne rusztowanie półek z ma-
nuskryptami na trzeciej ścianie, kojarzyły jej się z zagraconym
gabinetem Johna na północy. Kilkanaście książek, które tu przełożo-
no, żeby zrobić miejsce dla uciekinierów, zablokowanych przez
oblężenie, zostało zdjętych z półki i było oczywiste, że John już je
przeglądał. Sam John stał między dwoma ostrołukowymi oknami,
w których skąpym świetle było widać tylko biały rękaw jego koszuli
i błysk szkieł okularów.
— Nie powinieneś opuszczać łóżka — powiedziała.
— Nie mogę wiecznie leżeć na łopatkach — odparł. Mimo
zmęczenia, miał pogodny głos. — Odnoszę wrażenie, zejuż niedługo
wszyscy zostaniemy znowu skazani na tę pozycję, a tym razem
wolałbym się poruszać na własnych nogach.
Przez chwilę milczał, obserwując sylwetkę partnerki w nieco
jaśniejszym przejs'ciu.
— Jak na kobietę, która przez ostatnie trzy noce spała najwyżej
godzinę, nie masz zbyt mocnych argumentów. O co chodzi, Jen?
Pomyślała, że John jest podobny do smoka —jego również nie
można było okłamać. Dlatego nie zapytała „Co masz na myśli'?", ale
zmierzwiła włosy zmęczonym gestem i podeszła do partnera.
— Unikałaś rozmowy ze mną na ten temat. Oczywiście, nie
mieliśmy czasu. Nie odnoszę wrażenia, że jesteś na mnie zła, ale
silnie odczuwam twoje milczenie. To majakiś związek z twoją mocą,
prawda?
Objął Jcnny ramieniem, a ona oparła głowę o jego twardą jak
skała pierś, nie całkiem przykrytą cienkim muślinem koszuli.
Powinnam była wiedzieć, że John się domyśli, przemknęło jej
przez głowę.
Dlatego kiwnęła głową, niezdolna wyrazić zamęt, który panował
w jej umyśle cały dzień, od lotu smoka, i całą ostatnią noc. Począ-
wszy od zachodu słońca, spacerowała po wałach obronnych, jakby
można było w ten sposób uniknąć konieczności podjęcia decyzji,
czego nie potrafiła zrobić od dziesięciu lat.
Morkeleb zaofiarował jej królestwa smoków, ścieżki utkane
z powietrza, wszystkie moce ziemi i nieba oraz cały czas. Kluczem
do magii jest magia. Propozycja smoka stanowiła odpowiedź na
wszystkie udaremnione pragnienia jej życia.
— Jen — powiedział cicho John. — Nigdy nie chciałem, żebyś
przeżywała rozdarcie. Wiem, że nigdy nie miałaś poczucia całkowi-
tej satysfakcji, i dążyłem do tego, żebyś była szczęśliwa. Przynaj-
mniej próbowałem.
I
— To nie twoja wina — odparła Jenny. Kiedyś — wydawało jej
się, że to było sto lat temu — wmawiała sobie, chyba słusznie, że
sama dokonuje wyboru: albo nie robi nic i godzi się na istniejący stan
rzeczy, albo go zmienia. I, jak zawsze, jej umysł wzdragał się przed
podjęciem decyzji.
— Twoja magia zmieniła się — rzekł John. — Wyczuwam to
i widzę, co się z tobą dzieje pod jej wpływem.
— Ona mnie wzywa — odparła Jenny. — Jeśli zyskałabym
magię, to chyba nie chciałabym się z nią rozstać, nawet gdyby to było
możliwe. Tylko na niej zawsze mi zależało i myślę, że jest warta
wszystkiego, co posiadam.
Powiedziała mu coś podobnego dawno temu, gdy oboje byli
bardzo młodzi. Wtedy krzyknął na nią w przypływie zaborczej
zazdrości: „Ale ty jesteś dla mnie wszystkim, co mam i chcę mieć!"
Teraz jedynie mocniej ją przytulił i czuła, że tym gestem pragnie nie
tylko uśmierzyć jej smutek, ale i zwalczyć własne przygnębienie,
aczkolwiek zdawała sobie sprawę, iż to, co wówczas powiedział,
nadal odzwierciedla jego prawdziwe emocje.
— Decyzja należy do ciebie, kochanie — powiedział. — I za-
wsze należała do ciebie. Wszystko, co mi dałaś, dałaś nie żądając
odpłaty. Nie będę cię powstrzymywał. — Ponieważ wtulała policzek
w pierś Johna, tylko instynktownie wyczuwała, że się uśmiechnął.
— Jakbym kiedykolwiek mógł'to zrobić.
Podeszli do sienników i sterty koców, jedynych wygód, jakie była
w stanie zapewnić oblężona Cytadela. Za oknami, na czarnych
płytach zatłoczonych kamiennych domów w dole połyskiwała wil-
goć, a rynsztok przypominał w świetle księżyca niteczkę, na którą
ktoś nanizał brylanty. W obozach, które rozbili uczestnicy oblężenia,
biły dzwony wzywające do północnych rytuałów Sarmendesa, wład-
cy mądrzejszych myśli dnia.
Pod ciepłą pościelą ciało Johna było bliskie i znajome jak stara
pokusa, żeby kolejny raz wypuścić z rąk szansę na uzyskanie nie-
skrępowanej mocy. Jak zawsze, Jenny uświadamiała sobie, że gdy
leży w jego ramionach, myślenie o podjęciu decyzji przychodzi jej
z większym trudem. Wreszcie ogarnęła ją senność i, nie wyrywając
się z objęć kochanka, odpłynęła w dziwaczne, nieokreślone sny.
Rozdział 16
Kiedy Jenny obudziła się, Aversina już nie było.
Tak jak smok, w swoich snach uświadamiała sobie wiele rzeczy.
Wyczuła, że John obudził się i przez dłuższy czas leżał obok niej,
wsparty na łokciu, obserwując ją we śnie. Potem wstał i zaczął się
ubierać. Us'wiadamiała sobie, jaki ból sprawia mu przywdzianie
koszuli, bryczesów i butów, i wpijanie się bandaży w nie zagojone
nacięcia i otarcia na plecach i bokach. Wziął jej halabardę, żeby się
podeprzeć, delikatnie pocałował ją i poszedł.
Wciąż zmęczona, leżała w stercie koców i sienników, zastana-
wiając się, dokąd poszedł, i dlaczego ona sama odczuwa strach.
Wydawało się, że lęk czai się w powietrzu wraz ze zwiastującymi
burzę chmurami, które kłębiły się nad zielonymi terenami na północ
od Ściany Nast. Światło, które sączyło się przez wąskie okna, było
osobliwie sine, jakby zapowiadało nadejście zła; właśnie takie po-
czucie przenikało jej sny...
Moje sny, pomyślała bezładnie. O czym śniła?
Jak przez mgłę pamiętała Garetha i Mistrza Polycarpa, jak kro-
czyli po wysokich blankach Cytadeli, obaj odziani w powłóczyste
czarne togi studentów, i rozmawiali z dawną swobodą o przerwanej
przyjaźni. Polycarp mówił:
— Musisz przyznać, że było to szczególnie przekonujące osz-
czerstwo.
— Nie musiałem w nie uwierzyć tak chętnie, jak to zrobiłem —
brzmiała pełna rozgoryczenia odpowiedź Garetha.
Polycarp uśmiechnął się szeroko i wyciągnął z jednej z kieszeni
zbyt obs/.ernej szaty teleskop w mosiężnej oprawie. Rozłożył go
i zaczął oglądać niespokojne niebo.
— Któregoś dnia zostaniesz arcykapłanem, kuzynie. Musisz
przywyknąć do wierzenia w absurdalne rzeczy. — Zerkając na drogę,
która prowadziła na południe, Polycarp zrobił taką minę, jakby nie
wierzył własnym oczom.
Jenny zmarszczyła brwi, rozpamiętując skłębione chmury ze
swojego snu.
To był król — pomyślała — to król jechał w kierunku obozów
otaczających Cytadelę, w żółtym jak siarka świetle burzy. Ale coś
w tej wysokiej, sztywnej postaci, z twarzą zastygłą jak maska, bu-
dziło niepokój. Czy to był tylko sen, zastanawiała się. Czy te oczy
naprawdę były żółte —jak oczy Zyerne?
Udręczona, wstała i nałożyła koszulę. W rogu pokoju, w pobliżu
okna, stała miska z wodą, której tafla odbijało niebo jak płyta
z okopconej stali. Jenny zmąciła powierzchnię cieczy ręką; na włas-
ne życzenie ujrzała Morkeleba, leżącego na małym dziedzińcu
w górnej części Cytadeli.
Na tym kamiennym placyku nie było niczego prócz kilku uschnię-
tych jabłoni i drewnianej przybudówki, w której kiedyś przechowy-
wano narzędzia ogrodnicze, a teraz, jak połowa osłoniętych miejsc
w twierdzy, mieściła wyrzucone książki. Smok leżał wyciągnięty jak
kot, w bladym słońcu. Ozdobne czubki jego czułków trzepotały to
w jedną, to w drugą stronę, jakby wyczuwały ruchy mas powietrz-
nych. Obok smoka, na ławie z granitu, siedział John.
Smok mówił:
Skąd ta ciekawość. Zgubo Smoków ? Chcesz nas lepiej znać, kiedy
ponownie będziesz zabijał jednego z nas?
— Nie — odparł John. — Zależy mi tylko na lepszym poznaniu
smoków. Jestem w większym stopniu ograniczony niż ty, Morkele-
bie — ciałem, które ulega wyniszczeniu i umiera, zanim świadomość
zdąży ogarnąć połowę tego, co chciałaby ogarnąć, i umysłem, który
spędza połowę czasu robiąc to, na co nie ma ochoty, przez wzgląd
na lud, który pozostaje pod moją opieką. Jestem równie spragniony
wiedzy jak Jenny — tak jak ty pożądasz złota — a może jeszcze
bardziej, ponieważ wiem, że muszę ją chwytać przy każdej nadarza-
jącej się okazji.
Smok prychnął pogardliwie. Gładko obramowane nozdrze roz-
dęło się, ukazując zmarszczkę, co świadczyło o głębokim zamyśle-
niu potwora. Wreszcie odwrócił głowę. Jenny wiedziała, że powinna
być zaskoczona, iż udało jej się wyczarować w misce z wodą obraz
Morkeleba, ale nie doznawała tego uczucia. Wprawdzie nie potrafiła
ująć tego w słowach, polegając co najwyżej na w części obrazowym
rozumieniu mowy smoka, ale wiedziała, dlaczego dopiero teraz
mogła się zdobyć na coś takiego. Odnosiła wręcz wrażenie, że byłaby
w stanie przywołać obraz smoka i jego otoczenia bez pomocy wody.
Przez chwilę milczeli obaj: mężczyzna i smok. Przesuwały się po
nich cienie kłębiastych, deszczowych chmur o czarnych brzuszy-
skach, które zbierały się nad wzgórzami Cytadeli. Z bliska Morkeleb
wyglądał inaczej niż w naczyniu z wodą, ale tę różnicę potrafiłby
określić tylko smok. Zabłąkany wiatr wstrząsał konarami sękatych jak
stare wiedźmy drzew i kilka strug deszczówki spadło na długi dzie-
dziniec w dole. Na dalej położonym końcu Jcnny dostrzegła małe,
łatwe do obrony, nie rzucające się w oczy drzwi, które prowadziły do
przedsionków Głębi. Nie były szerokie, albowiem handel między
Cytadelą i Głębią sprowadzał się do drobnych towarów, na przykład
książek albo złota, a głównym przedmiotem wymiany była wiedza.
Dlaczego? — zapytał Morkeleb po długiej pauzie. Skoro, jak
mówisz, twoje życie jest ograniczone możliwościami ciała i wąskimi
parametrami czasu, a ty pożądasz wiedzy Z równą chciwością, z jaką
my pożądamy złota, dlaczego rozdajesz połowę tego, co masz, innym
ludziom ?
Pytanie wyłoniło się niczym wieloryb opuszczający nieodga-
dnione głębiny. John potrzebował trochę czasu na odpowiedź.
— Ponieważ na tym między innymi polega człowieczeństwo,
Morkelebie. Mając tak niewiele, dzielimy się między sobą, żeby
posiadanie owej odrobiny było coś warte. Robimy to, ponieważ
skutki zaniedbań w tej kwestii mogłyby być gorsze.
Jego riposta musiała trafić w jakiś czuły punkt smoka, gdyż
pomimo że Jenny widziała Morkeleba z dużej odległości, wyczuła
u niego wzbierające rozdrażnienie. Jednak myśli smoka znowu uci-
chły w zakamarkach jego świadomości i Morkeleb znieruchomiał,
stając się niemal niewidoczny na tle kamieni. Tylko jego czułki
niespokojnie drgały, jakby nękane powietrznymi turbulencjami.
Czyżby burza — pomyślała Jenny z nagłym niepokojem. —
W środku zimy?
— Jenny?
Szybko podniosła oczy i zobaczyła, że w wysokim przejściu stoi
Mistrz Polycarp. Z początku nie wiedziała dlaczego, ale zadrżała
widząc, że u jego pasa wisi mosiężny teleskop, którego używał w jej
śnie. —Nie chciałem cię budzić. Wiem, że potrzebujesz dużo snu...
— O co chodzi? — zapytała, wyczuwając zakłopotanie w jego
głosie.
— Chodzi o króla.
Poczuła nagłe szarpnięcie w brzuchu, jakby w ciemności prze-
oczyła jeden stopień schodów; lęk ze snu skupił się w jej świadomo-
ści, nagle odrażająco realny.
— Powiedział, że uciekł od Zyerne. Chciał mieć tutaj azyl,
a przede wszystkim chciał porozmawiać z Garem. Poszli gdzieś
razem...
— Nie! — krzyknęła Jenny, dając upust przerażeniu. Młody
filozof popatrzył na nią ze zdziwieniem. Zerwała się i narzuciła
czarną szatę, którą nosiła już wcześniej, mocno przewiązując się
w pasie.
— To zwodnicza sztuczka!
— Co?
Przecisnęła się obok niego, zakasawszy zbyt długie rękawy szaty.
Kiedy wyszła na dwór i zaczęła zbiegać po długich, wąskich scho-
dach, poczuła gwałtowny podmuch zimnego powietrza i zapach
grzmotu. Z oddali dochodził przytłumiony głos Morkeleba, który ją
przyzywał. Czekał na nią na górnym dziedzińcu; jego na wpół
najeżone łuski połyskiwały w żółtawym świetle burzy.
Zyerne — powiedziała.
Tak, właśnie ją zobaczyłem. Szła z twoim małym księciem do
drzwi, które prowadzą do Głębi. Była przebrana za starego króla —
zdążyli przejść przez wrota, kiedy powiedziałem o tym Aversinowi.
Czy to możliwe, że, jak twierdził Aversin, książę nie wiedział o tym?
Rozumiem, że istoty ludzkie potrafią zwodzić się wzajemnie magicz-
nymi sztuczkami, ale czy nawet jego własny syn i kuzyn, którego
wychował, są tak głupi, że nie potrafili wyczuć różnicy między tyhi,
co oglądali, i tym, co wiedzieli?
Jak zawsze, jego słowa docierały do jej umysłu w postaci obra-
zów.
Stary król szeptał coś, wsparty na ramieniu Garetha; obaj kroczyli
wąskim dziedzińcem w kierunku drzwi Głębi. Na twarzy chłopca
malowała się litość, mimowolne obrzydzenie i poczucie winy — czuł
się odtrącony i nie wiedział, czym na to zasłużył.
Serce Jenny zaczęło walić jak młot.
Oni wiedzą, Że król jest chory — powiedziała. Bez wątpienia
Zyerne liczyła na to, że wybaczą jej wszelkie potknięcia. Uda się do
Kamienia, który zapewni jej moc, i wykorzysta życie Garetha, żeby
ją uzupełnić. Gdzie jest teraz John? Musi...
On poszedł za nimi.
Co? — Słowo pojawiło się niczym płonący wybuch niedowie-
rzającego gniewu, jakby wypowiadał je smok. On się zabije!
Prawdopodobnie zostanie uprzedzony — odparł cynicznie Mor-
keleb. Jednakże Jenny nie czekała na jego ripostę. Już zbiegała po
stromych, krętych schodach na niższy dziedziniec. Kostki brukowe
były tu nierówne i bardzo poniszczone; malutkie kałuże zbłąkanego
deszczu lśniły między nimi jak srebrne paciorki na jakimś skompli-
kowanym hafcie. Szorstkie kamienie raniły jej stopy, gdy zdążała
w kierunku małych, niezbyt zachęcających drzwi.
Odparła smokowi: Zaczekaj na nią tutaj. Jeśli dotrze do Kamie-
nia, będzie miała do dyspozycji całą moc i nigdy nie zdołam jej
pokonać, tak jak udało mi się to wcześniej. Musisz ją dopaść, kiedy
pojawi się...
To Kamień krępuje mi ruchy — zabrzmiała w jej umyśle pełna
goryczy riposta smoka. Jeżeli dotrze do Kamienia, myślisz, Że będę
w stanie nie podporządkować się jej woli?
Nic nie mówiąc, Jenny z rozmachem otworzyła drzwi i zanurzyła
się w cieniste przedsionki ziemi.
Widziała je poprzedniego ranka, wędrując z gnomami, które
poszły, żeby sprowadzić Johna, Garetha i Trey z drugiej strony Głębi.
Kilkanaście pomieszczeń służyło do handlu i prowadzenia intere-
sów, a ściany wartowni aż do trzech czwartych wysokości były
wyryte w skale. Okna, znajdujące się tuż pod sklepieniami, wpusz-
czały ciemnoniebieskie światło, dzięki któremu Jenny dostrzegła
"szeroką bramę Głębi, wykładaną brązem i wzmocnioną masywnymi
prętami i ryglami z żelaza.
Brama była nadal zamknięta, za to tylne drzwi stały otworem. Za
nimi rozpościerała się ciemność i zimny zapach skał, wody i stęchli-
zny. Podkasawszy szatę, Jenny wgramoliła się na gruby parapet
i nadal szybko zmierzała naprzód. Niczym smok, wytężała zmysły,
poszukując srebrnych runów, które poprzedniego dnia wypisała na
ścianach, żeby oznaczyć drogę.
Pierwszy korytarz był szeroki i kiedyś przyjemnie się nim szło,
gdyż z obu stron okalały go baseny i fontanny. Teraz większość
zbiorników była zniszczona albo zatkana mchem, gdyż nikt nie dbał
o nie od wielu miesięcy. Po ścianach i kamiennej posadzce ściekały
strugi lśniącej zimnej wody, która sięgała Jenny aż po kostki i zmo-
czyła rąbek jej sukni.
Umysł kobiety analizował ciemność, usiłując odtworzyć wczo-
rajszą trasę; co pewien czas zatrzymywała się i nasłuchiwała. Droga
przez Głębię przebiegała w pobliżu Miejsc Uzdrawiania, toteż w któ-
rymś momencie należało skręcić i szukać nie oznakowanych szla-
ków. Dlatego sondowała powietrze, starając się wyczuć żywą wibra-
cję magii, która charakteryzowała serce Głębi. Doszła do wniosku,
że poszukiwane miejsce powinno się znajdować nieco niżej, po jej
lewej stronie. Z niechęcią przypominała sobie słowa panny Mab o
tym, że jeden fałszywy krok wystarczy, by już nigdy nie móc opuścić
tego mrocznego labiryntu i umrzeć z głodu. Wmawiała sobie, że jeśli
się zgubi, Morkeleb usłyszy ją i będzie jej przewodnikiem...
Uświadomiła sobie jednak, że nie będzie mogła na to liczyć, jeśli
Zyerne dotarła do Kamienia. Moc i tęsknota za Kamieniem tkwiły
głęboko w umyśle smoka. Gdyby się zgubiła, a Zyerne trafiłaby do
Kamienia i zaczęła kontrolować Morkeleba, już nigdy nie byłoby jej
dane oglądać światła dnia.
Przyspieszyła kroku, mijając drzwi, które zbudowano w celu
obrony Cytadeli od strony Głębi. Teraz były otwarte na oścież za
sprawą Garetha i kogoś, kto wydawał mu się królem. Przy ostatnich
wrotach dostrzegła torby z prochem, o których wspominał Balgub,
tę ostatnią deskę ratunku, w której pokładał tak duże nadzieje. Dalej
drogi rozgałęziały się. Jenny znowu zatrzymała się, tym razem pod
sklepieniem, które wyglądało jak monstrualne usta; wykonane z ko-
ści słoniowej stalaktyty były wyszczerzone w pomarszczonych
„dziąsłach" z kamienia w łososiowym kolorze. Intuicja podpowia-
dała jej, że znajduje się we właściwym miejscu — od głównego
tunelu odchodziły dwa mniejsze, jeden i drugi opadały w dół i na
lewo. Nie opodal bliżej położonego korytarza, obok strumyczka
wypływającego z pękniętego rynsztoka, widniał mokry ślad stopy.
Stopa Johna — pomyślała, albowiem ślad był nieco rozmazany.
Nieco dalej na drodze zobaczyła ślad bardziej suchego buta, węższy
i inaczej ukształtowany, a potem zaledwie resztki wilgoci na pier-
wszych stopniach wąskich schodów, które wiły się niczym ścieżka
po zboczu gigantycznych kamiennych grzybów w rozbrzmiewającej
echem pieczarze, omijały ciemne, alabastrowe posiadłości gnomów
i prowadziły do ciasnego przejścia w ścianie jaskini. Jenny napisała
run obok drzwi i ruszyła przez skalną szczelinę, której ściany były
na wyciągnięcie ręki — kierowała się w dół, do wnętrzności ziemi.
W przygniatającym bezmiarze mroku ujrzała nikłe, żółtawe
światełko.
Nie odważyła się krzyknąć, lecz bezszelestnie pomknęła ku
niemu. Powietrze było tutaj cieplejsze, nienaturalne w tych lepkich
otchłaniach. Jenny czuła subtelne wibracje żywej magii, która ota-
czała Kamień. Jednocześnie wyczuwało się w nim coś niezdrowego,
jakby zapach mięsa, które właśnie zaczęło się psuć, albo ową siną
zieloność, którą smocze oczy Jenny widziały w zatrutej wodzie.
Zrozumiała, że panna Mab miała rację, a Balgub się mylił. Kamień
został zbezczeszczony. Czary, które rzucono dzięki jego sile, ulegały
powolnej degeneracji na skutek trucizn wysączonych z umysłu Zyerne.
Przy końcu trójkątnego pomieszczenia, wielkiegojak kilkanaście
stajni, znalazła pochodnię, dopalającą się u podnóża płytkich scho-
dów. Żelazne drzwi na górze były odryglowane i otwarte na oścież,
a na ich progu leżał nieprzytomny John. Ścierwniki już obwąchiwały
jego twarz i ręce.
Dalej, w ciemności, Jenny usłyszała krzyk Garetha „Zatrzymaj
się!" i słodki, złowrogi, cichutki śmiech Zyerne.
— Garecie — wyszeptała. — Czy ty kiedykolwiek wyobrażałeś
sobie, że jesteś w stanie mnie powstrzymać?
Jenny poczuła straszliwy chłód, który zdawał się przenikać ją do
szpiku kości. Pobiegła w kierunku serca Głębi.
W gąszczu alabastrowych kolumn zobaczyła ich oboje. Gareth
nerwowo wymachiwał pochodnią nad ażurową konstrukcją z białego
kamienia, która otaczała posadzkę. Jego śmiertelnie blada twarz
kontrastowała z czarną, workowatą togą żaka. W jego oczach czaił
się koszmarny strach wywoływany każdym snem, każdym spotka-
niem z kochanką ojca i świadomością własnej zatrważającej słabo-
ści. W prawej ręce trzymał halabardę, której John używał jako kuli.
Jenny przyszło do głowy, że zanim John zemdlał, z pewnością
ostrzegł Garetha, iż ma on do czynienia z Zyerne. Gareth miał
przynajmniej jakąś broń. To, czy mógł liczyć, że jej użyje, było
zupełnie inną kwestią.
Wydawało się, że Kamień, leżący na środku onyksowego parkie-
tu, lśni własnym, trupim blaskiem w wibrującej ciemności. Kobieta,
która stała przed nim, promieniała szczęściem. Była piękna jak Pani
Śmierci, o której mówi się, że spaceruje po morzu w porach sztormu.
Wyglądała młodziej niż kiedykolwiek, niewinnie i delikatnie jak
dziecko, co chroniło ją przed desperacją Garetha, a także stanowiło
broń zdolną powalić go nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Ale
pomimo owej delikatności było w niej coś, co budziło mdłości jak
zatruty marcepan — przytłaczająca, zdeprawowana zmysłowość.
Jenny miała wrażenie, że jakiś niewyczuwalny wiatr unosi łagodną
ciemność włosów Zyerne i rękawy cienkiej białej koszuli, która była jej
jedynym strojem. Zatrzymując się na krawędzi kamiennej płyty, Jenny
uświadomiła sobie, że widzi Zyerne taką, jaką była dawniej, kiedy
przybyła tu pierwszy raz — dziecko obdarzone zdolnościami magicz-
nymi, które biegało tymi mrocznymi korytarzami poszukując mocy, lak
jak szukała jej ona sama na deszczowej północy, próbując na wszelkie
sposoby, tak jak próbowała ona sama, przezwyciężyć upośledzenie
wywołane niedostatkiem magicznych zdolności.
Zyerne wybuchnęła śmiechem, obnażając perliste zęby.
— To jest moje przeznaczenie — szepnęła, pieszcząc małymi
dłońmi lśniący, błękitno-czarny Kamień. — Gnomy nie miały prawa
mieć go wyłącznie dla siebie. Teraz jest mój. Miał należeć do mnie
od stworzenia świata. Tak jak ty.
Wyciągnęła ręce i wówczas Gareth powiedział:
— Nie. — Jego głos był piskliwy, pełen rozpaczy, jak gdyby
powstrzymywała go fizyczna żądza.
— Co ma znaczyć to „Nie?" Zostałeś stworzony dla mnie,
Garecie. Stworzony, żeby być królem. Stworzony, by być moim
kochankiem, ojcem mojego syna.
Jak widmo ze snu, przypłynęła ku niemu nad oleistą czernią
wielkiego parkietu. Gareth zamachnął się na nią pochodnią, lecz ona
znowu wybuchnęła śmiechem i nawet się nie cofnęła. Wiedziała, że
młodzieniec nie ma odwagi dotknąć jej płomieniem. Przysunął się
do niej nadstawiając halabardę, ale Jenny widziała, że jego twarz
ocieka potem. Kiedy Zyerne podeszła wystarczająco blisko, zebrał
resztki sił i, pomimo iż cały dygotał, przygotował się do zadania
ciosu, byle nie rzucić broni i nie zgnieść jej w swych ramionach.
Jenny odsunęła się od alabastrowych płyt w blasku niebieskiego
czarodziejskiego światła; jej głos przeciął rozedrgane powietrze jak
nóż krojący sukno.
— Zyerne! — wr/.asnęła.
Czarodziejka okręciła się. Miała żółte oczy, niczym diabelski kot
w białym świetle, jak dawniej, gdy Jenny spotkała ją w lasach. C/ar
r/ucony na Garetha nie zadziałał. Młodzieniec uderzył halabardą
całą siłą woli, jaka mu po/ostała.
Zyeme cisnęła w niego czarem uniku niemal pogardliwie. Broń
zabrzęczała i ze szczękiem upadła na kamienną posadzkę. Zyeme
ponownie zbliżyła się do młodzieńca i uniosła rękę, ale wtedy do
ataku ruszyła Jenny. Jej gniew unosił się dookoła niby dym palonego
drewna, intensywnie fosforyzując. Cisnęła w Zyeme białym ogniem,
który trysnął zimnym strumieniem z jej dłoni.
Zyerne odepchnęła go na bok, tak że buchnął z sykiem na czarnym
pawimencie. W żółtych oczach wiedźmy zals'niło be/bożne światło.
— Ach, ty — szepnęła. — Powiedziałam ci, że zdobędę ten
Kamień. I powiedziałam ci, co zrobię z tobą, kiedy zdobędę Kamień,
ty głupia suko. Za to, co ośmieliłaś się zrobić, doprowadzę twoje
cuchnące kości do rozkładu!
Czar kalectwa i zniszczenia przeciął niczym błyskawica duszne
powietrze jaskini. Jenny uchyliła się przed nim, czując, że broni się
mniej skutecznie. Moc, którą dysponowała Zyerne, byłajak nieznoś-
ne brzemię. Jenny miała wrażenie, że to, co kiedyś wydawało jej się
wielkim cieniem, teraz przygniata ją jak kula ziemska.
Zdołała jakoś się wydostać spod przytłaczającego wpływu kró-
lewskiej kochanki, ale przez chwilę nie miała siły, by zrobić coś
więcej. Uderzył w nią drugi czar, a potem trzeci, paraliżujący i wże-
rający się w mięśnie i narządy jej ciała, dymiący na skraju jej szaty.
Wydawało jej się, że coś w niej pęka; poczuła smak krwi w ustach.
Jej głowa pulsowała, mózg zdawał się płonąć, a płucom nie wystar-
czał tlen całego świata. Mogła tylko bronić się przed tym bezlitosnym
maltretowaniem; nie miała siły rzucić własnego czaru, który po-
wstrzymałby Zyerne. W dodatku wyczuwała powstawanie czarów
śmierci — nabrzmiałych, odrażających zniekształceń tego, co sama
wytwarzała, powracających mściwie, by ją zmiażdżyć. Odnosiła
wrażenie, że umysł Zyerne, zasilany mocą Kamienia, zapuszcza się
w jej umysł niby czarna igła bólu; jakiś obcy, zatruty i perwersyjny
byt usilnie zabiegał o jej przyzwolenie.
A dlaczego by nie?, pomyślała. Jak czarna wydzielina z pękają-
cych krost, ujawniała się całajej nienawiść do samej siebie. Mordo-
wała słabszych od siebie; nienawidziła swojego mistrza; wykorzy-
stała człowieka, który kochał ją dla jej przyjemności, i porzuciła
zrodzonych z własnego ciała synów; zrezygnowała z przyrodzonego
prawa do mocy, powodowana lenistwem i strachem. Jej ciało wyło,
a wola przetrwania wszystkich potęgujących się udręk słabła w ob-
liczu zajadłego ataku, jaki przypuszczono na jej umysł. Jak mogła
zakładać, że przeciwstawi się nikczemnej Zyeme, skoro sama była
złem, w dodatku pozbawionym majestatu, jaki posiadała jej rywalka?
W tym momencie ogarnął ją gniew, podobny do lodowatych
deszczów w Zimowych Krainach, i zrozumiała, jak oddziałuje na nią
czar. Tak jak smok, Zyerne zwodziła prawdą, niemniej jednak było
to tylko złudzenie. Spojrzawszy w górę, Jenny zobaczyła jej dosko-
nałą, nikczemną twarz i złociste oczy, w których tliły się ogniki
mściwej rozkoszy. Jenny chwyciła ją za cienkie nadgarstki, chociaż
czuła łamanie w kościach rąk, jakby była starą kobietą, która nie
może zasnąć w zimową noc.
Majestat? — wykrzyknął jej umysł, znowu przebijając się przez
mgłę bólu i czarów. Tylko ty jedna przypisujesz sobie majestat,
Zyerne. Tak, jestem zła i słaba, i tchórzliwa, ale, podobnie jak smok,
przynajmniej wiem, czym jestem. Ty zas'jesteś' stworzona z kłamstw,
trucizn, małych i nikczemnych lęków — i właśnie to cię zabije. Bez
względu na to, czy ja umrę, czy nie, Zyerne, to ty sprowadzisz na
siebie śmierć, nie za to, co robisz, lecz za to, czym jesteś.
Wyczuła, że jej słowa zasiały niepokój w umyśle Zyerne. Sko-
rzystała z okazji i w przypływie furii wyzwoliła się z jego brutalnych
pęt. W tym samym momencie jej ręce zostały odepchnięte na boki.
Klęcząc, patrzyła przez czuprynę splątanych włosów na twarz cza-
rodziejki, która posiniała z wściekłości.
— Ty! Ty...! — wrzasnęła Zyerne. Ciało wiedźmy zostało owi-
nięte, z przejmującą obscenicznością, łachmanami z gorąca, ognia
i mocy.
Uświadomiwszy sobie, że niebezpieczeństwo zagraża teraz jej
ciału, a nie umysłowi, Jenny rzuciła się na podłogę i przeturlała na
bok. W wirującej mgle ciepła i mocy stanęło stworzenie, jakiego
jeszcze nigdy nie widziała, ohydne i zdeformowane, jakby było
owocem związku gigantycznego karalucha jaskiniowego z tygry-
sem. Ta przerażająca istota zaatakowała Jenny, ochryple wyjąc.
Jenny uchyliła się przed kopniakiem najeżonych ostrymi jak
brzytwy pazurami łap potwora. Usłyszała Garetha wykrzykującego
jej imię, nie ze strachem, jak można byłoby się spodziewać jeszcze
niedawno. Kątem oka zobaczyła, że młodzieniec rzuca halabardę,
która potoczyła się po błyszczącej jak szkło posadzce w kierunku jej
nadstawionej ręki. Złapała broń w samą porę, żeby odeprzeć drugi
atak. Metalowe ostrze z brzękiem uderzyło o szczęki stwora, którego
wielki ciężar sprawił, że oparła się plecami o błękitno-czarny Ka-
mień. Raptem stworzenie gwałtownie skręciło, tak samo jak uczyniła
to Zyerne tamtego wieczoru na polanie. Jenny miała wrażenie, że
słyszy w swoim umyśle głos Zyerne, krzyczący z oddali: „Jeszcze ci
pokażę! Pokażę wam wszystkim!"
Stwór umknął do alabastrowego lasu, zmierzając do ciemnych
tuneli, które prowadziły na powierzchnię.
Jenny zaczęła niezdarnie się podnosić, ale upadła pod Kamie-
niem. Bolał ją każdy mięsień. Miała wrażenie, że okrutne czary
roztarły jej umysł na miazgę i że ten umysł krwawi na skutek faktu,
że pogodziła się z tym, kim jest. Ręka, którą położyła na drzewcu
halabardy, była jakby nie jej; Jenny odczuwała pewne zaskoczenie,
iż wciąż stanowi ona przedłużenie jej ramienia. Brązowe palce były
pokryte pęcherzami; nawet nie pamiętała, w którym momencie się
ich nabawiła. Gareth pochylał się nad nią. Trzymał kapiącą pochodnię.
— Jenny. Jenny, obudź się. Jenny, proszę cię! Nie zmuszaj
mnie, żebym szedł sam za tym stworem.
Zdołała wyszeptać: „Nie" i przełknęła krew. Instynkt podpowie-
dział jej, że obrażenia wewnętrzne zagoiły się, ale czuła się chora
i wyczerpana. Jeszcze raz spróbowała wstać, lecz przewróciła się
i zwymiotowała. Poczuła, że chłopiec przytrzymuje ją drżącymi ze
strachu rękami. Nieco później, przemarznięta i jakby wydrążona,
zastanawiała się, czy zemdleje, ale powiedziała sobie, że nie powinna
wariować.
— Ona zamierza dorwać Morkeleba — szepnęła i znowu się
podparła tak, że czarne włosy opadły jej na twarz. — Rządzi nim
moc Kamienia. Zyerne będzie mogła opanować jego umysł, czego
nie była w stanic dokonać ze mną.
Zdołała wstać, w czym delikatnie dopomógł jej Gareth, i podnios-
ła halabardę.
— Muszę ją zatrzymać, zanim wydostanie się z jaskiń. Pokona-
łam jej umysł. Dopóki tunele ograniczają jej rozmiary, może będę
w stanie pokonać jej ciało. Zostań tutaj i pomóż Johnowi.
— Ale... — zaczął Gareth. Jenny uwolniła się jednak z jego
objęć i, puściwszy się nieskoordynowanym pędem, ruszyła w kie-
runku ciemnego przejścia.
Mrok za drzwiami plątały czary utraty i chaosu. Runy, które
Jenny zostawiła podążając zaJohnem, znikły. Przez chwilę jej umysł
tłamsiła subtelna ciemność magii Zyerne. która sprawiła, że wszy-
stkie osłonięte drogi wydawały się takie same. Kiedy pomyślała
o wiecznym tułaniu się w tym mroku, strach ścisnął ją za gardło. Po
pewnym czasie jakaś część jej osobowości, która kiedyś pomagała
odnajdować przejścia w lasach Zimowych Krain, powiedziała: Po-
myśl. Pomyśl i posłuchaj.
Uwolniła magię ze swojego umysłu i rozejrzała się w ciemności.
Instynkt myśliwego pozwolił jej zapamiętać charakterystyczne pun-
kty trasy, gdy robiła znaki runiczne. Wytężyła zmysły, by ogarnąć
nimi tę fantasmagoryczną krainę żłobionego kamienia, nasłuchiwała
ech, które przemierzały ciemność i krzyżowały się w niej. Do jej uszu
dobiegał stłumiony szept Johna, opowiadającego Garethowi
o drzwiach, które miały być zaryglowane przez gnomy. Po chwili
gdzieś przed nią, w górze, zazgrzytał chitynowy pazur. Kiedy pogłę-
biła swoją świadomość, wyczuła, że robactwo jaskiniowe w popło-
chu ucieka przed większym robakiem. Szybko udała się w pościg.
Wcześniej powiedziała Morkelebowi, żeby stanął na straży przy
drzwiach zewnętrznych. Teraz modliła się, by smok okazał dość
rozsądku i nie wykonał jej polecenia, aczkolwiek nie było to już
istotne. Moc Kamienia znajdowała się w Zyerne — to z niego
zaczerpnęła najgłębsze pokłady swojej siły, wiedząc, że kiedy nadej-
dzie czas zapłaty, będzie dysponowała dostateczną liczbą istnień, by
uregulować należność. Po tym jak doszło do zetknięcia się umysłów
smoka i Zyerne, moc Kamienia, ulokowana w świadomości Morke-
leba, była bardziej skondensowana. Gdyby Morkeleb stał się niewol-
nikiem czarodziejki, Cytadela padłaby i odtąd Kamień należałby do
Zyerne po wsze czasy.
Jenny kolejny raz nieco przyśpieszyła, aczkolwiek miała wra/e-
nie, że zaraz popękają jej kości. Starała się unikać cieknącej wody.
Miała wrażenie, że cichy tupot jej bosych stóp zastyga wśród maja-
czących zarysów wapiennej ciemności, a ręce jak gdyby przymarzły
do drzewca halabardy. Nie wiedziała, jaką przewagę ma nad nią
Zyerne, ani jak szybko potrafi się przemieszczać jej odrażające
wcielenie. Wprawdzie Zyerne nie mogła już użyć mocy przeciwko
niej, ale Jenny obawiała się spotkania i walki z tym ohydnym
cielskiem. Przyszła jej do głowy ironiczna myśl: to John powinien
był się tym zajmować, nie ona — przecież radzenie sobie z potwo-
rami należało do jego obowiązków. Uśmiechnęła się gorzko. Mab
miała rację — na tej ziemi zło nie ograniczało się do występowania
smoków.
Minęła wzgórek kamiennych grzybów, sklepione przejście naje-
żone zębami przypominającymi groteskowo uformowane sztylety.
Jej serce waliło jak młot, a zziębniętym ciałem wciąż szarpał ból,
wywołany czarami Zyerne. Biegła, widząc po drodze rygle i zasuwy,
w których gnomy pokładały tyle ufności. Już wiedziała, że przybę-
dzie na miejsce zbyt późno.
W błękitnym półmroku krypt poniżej Cytadeli znalazła poprze-
wracane i porozrzucane meble. Podjęła rozpaczliwy wysiłek i przy-
śpieszyła tempo. W przejściu dostrzegła przelotnie odbicie rozgo-
rączkowanego światła dnia. Potknęła się i jednocześnie w jej nozdrza
buchnął smród krwi. Spojrzała w dół. Ujej stóp w ciepłej kałuży krwi
leżało pozbawione głowy ciało gnoma. Ostatnie pomieszczenie piw-
nic Cytadeli przypominało rzeźnię. Leżały w nim zwłoki ludzi i gno-
mów; było ich tak dużo, że nawet tarasowały wyjście. Prowizoryczne
czarne uniformy były przesiąknięte krwią. Stęchłe powietrze cuch-
nęło posoką, która oblepiała ściany, a nawet sufit. Za drzwiami dały
się słyszeć krzyki, a potem Jenny poczuła przykrą woń spalenizny.
Potykając się o ofiary rzezi, Jenny wykrzyknęła: „Morkelebie!"
Przekazała muzykę jego imienia niewidzialnej pustce, jakby rzucała
linę. Poczuła dotknięcie umysłu smoka i oboje zostali przytłoczeni
odrażającym ciężarem Kamienia.
Oślepiło ją światło. Wygramoliwszy się do przejścia, stanęła na
dolnym dziedzińcu i mrugała oczami. Zauważyła, że bruk wokół
drzwi pokrywały zastygłe plamy ciemnej krwi. Naprzeciw niej go-
towało się do skoku stworzenie, które w plugawym, zapowiadającym
burzę świetle dziennym było większe i nieskończenie bardziej ohyd-
ne. Po kolejnej metamorfozie przypominało skrzydlatą mrówkę,
chociaż brakowało mu wdzięcznej zwartości, charakterystycznej dla
tego owada. Po trosze wyglądałojak kałamarnica, wąż, skorpion, osa
— w każdym razie, nie będąc żadnym z tych zwierząt, łączyło
najszkaradniejsze elementy ich anatomii. Upiorny śmiech, który
wypełnił umysł Jenny, bez wątpienia należał do Zyerne, i to jej głos
przyzywał Morkeleba, tak jak wcześniej wołała Garetha. Moc Ka-
mienia obezwładniała umysł smoka jak zaciskająca się pętla.
Smok kulił się na przeciwległym wale obronnym dziedzińca. Wy-
dawało się, że każda łuska i kolec są gotowe do boju, a jednak umysł
Jenny wyczuwał u niego tylko śmiertelną udrękę. Potworne, mroczne
brzemię Kamienia rozdzierało jej umysł. Ta budowana przez poko-
lenia moc ulegała fermentacji, a Zyerne kierowała ją przeciw smo-
kowi, chcąc, aby był na jej zawołanie, domagając się, by uległ. Jenny
czuła, że wobec tego władczego tonu jego umysł jest jak żelazny
węzeł, ale wyczuła też moment, w którym ów węzeł zaczął pękać.
Znowu krzyknęła: Morkelebie! i rzuciła się ku niemu, ciałem
i duszą. Ich umysły zwarły się i splotły ze sobą. Poprzez oczy smoka
ujrzała okropne stworzenie i zrozumiała, w jaki sposób domyślił się,
że ma do czynienia z Zyerne — obraz jej duszy był łatwy do
rozpoznania. Gdzieś w zakamarkach umysłu Jenny czaiła się myśl,
że tak jest w przypadku każdego człowieka i gnoma, który kulił się
w przejściach lub chronił za wieżą. Postrzegała świat tak jak smoki.
Siła Kamienia znowu atakowała umysł Jenny, a jednak nie miała
żadnego wpływu na czarownicę. Oczami Morkeleba widziała, jak
biegnie ku niemu — w pewnym sensie biegła do samej siebie.
Zobaczyła, że stworzenie odwraca się, żeby zaatakować ten mały
latający strzępek owiniętych w czerń kości i włosów, który, jak
uświadamiała sobie z obojętnością, był jej własnym ciałem.
Umysł Jenny był zanurzony w umyśle smoka, chroniąc go przed
palącym uściskiem Kamienia. Smok zaatakował niczym kot i stwo-
rzenie, które było wcześniej Zyerne, obróciło się, żeby sprostać
nieoczekiwanemu zagrożeniu. Częściowo we własnym ciele, a czę-
ściowo w ciele Morkeleba, Jenny weszła pod obwisłe, napęczniałe
brzuszysko potwora, który wydawał się taki wielki, i pchnęła hala-
bardę w górę. Kiedy ostrze rozcięło cuchnące cielsko, usłyszała
w umyśle głos Zyerne, wykrzykującej wulgarne przekleństwa jak
zepsuta kurewka, którą gnomy zgodziły się kiedyś przyjąć, myśląc,
że zrobi dobry użytek ze swojej mocy. Stworzenie podkurczyło
swoje pokraczne kończyny i wzbiło się w niebo, schodząc im z drogi.
Przebywając w górze, Jenny wyczuwała gorące dudnienie grzmotu.
Czar, który przeciwstawiła potworowi, zablokował błyskawicę,
która w chwilę później byłaby uderzyła w dziedziniec. Użyła smo-
czego czaru, tego samego, który wykorzystywały smoki przemierza-
jące powietrzne szlaki, żeby móc latać podczas burzy. Wciąż chro-
niła umysł towarzyszącego jej Morkeleba przed Kamieniem, on zaś
osłaniał jej ciało przed silniejszą Zyerne. Wspólnota umysłów spra-
wiała, że nie potrzebowali słów, by się porozumiewać. Jenny chwy-
ciła się ostrych jak noże kolców przedniej kończyny Morkeleba, gdy
podniósł ją na grzbiet. Jakoś' wtłoczyła się między kolce okrywające
jego kręgosłup. Usłyszała kolejne grzmoty, a potem zaczęła się dusić
od palącego ozonu. Rzuciła czar, by odepchnąć ów piorun, i błyska-
wica przeszła przez stworzenie, które krążyło w sinym powietrzu nad
Cytadelą niby worek nabiegły ropą, a potem uderzyła w wyrzutnię
harpunów na wale obronnym. Zniszczone żelazo eksplodowało
w wianuszku płomieni; dwaj mężczyźni, którzy przygotowywali
inną wyrzutnię do ataku na potwora, odwrócili się i uciekli.
Wówczas Jenny zrozumiała, że burza została wywołana przez
Zyerne, sprowokowana jej mocami za pośrednictwem odległego
Kamienia. Magia Kamienia dała Zyerne siłę umożliwiającą kierowa-
nie błyskawicy tam, gdzie jej się żywnie podobało. Kamień, burza
i smok — taka była jej broń w walce z Cytadelą.
Jenny ściągnęła pas i przywiązała się nim do półmetrowego
kolca. Nie na wiele by się to zdało, gdyby smok zrobił fikołka w locie,
ale przynajmniej chroniło ją przed zsunięciem się na bok, a lepiej
zabezpieczyć się na razie nie mogła. Wiedziała, że jej ciało jest
obolałe i wyczerpane, ale umysł smoka zabrał ją z niego. Zresztą, nie
miała wyboru. Odseparowała się od bólu i wyrwała Ograniczenia
z umysłu i ciała.
Smok popędził w górę, gdzie już czekał potwór.

Czuła silne podmuchy wiatru, który szarpał skrzydła Morkeleba
tak silnie, że smok musiał gwałtownie skręcić, żeby nie wyrżnąć
w najwyższą wieżę Cytadeli. Stworzenie splunęło na nich z góry
deszczem kwaśnego, zielonego i cuchnącego śluzu, który palił ręce
i twarz Jenny jak trucizna i zostawiał dymiące, skorodowane bruzdy
na stali łusek smoka. Jenny zaciekle koncentrowała umysł na walce
z rozdzierającym bólem; skierowała siłę woli na chmury. Po chwili
lunął z nich deszcz, który zmył ohydną substancję i niemal oślepił
Jenny swą intensywnością. Strąki czarnych włosów oblepiły jej
ramiona. Smok kołysał się na wietrze i poczuła, że błyskawica znowu
skupia się na krążącym nad nimi stworzeniu. Pochwyciła ją umysłem
i odrzuciła, tak że wybuchła gdzieś w połowie drogi, a wstrząs
spowodowany wyładowaniem dał jej się mocno we znaki. Zapo-
mniała, że nie jest smokiem i że ma ciało zwykłego śmiertelnika.
Potem stworzenie runęło na nich. Jego okaleczone skrzydła fur-
kotały jak u odrażającego owada. Przytłoczony jego ciężarem smok
przekoziołkował. Jeny musiała chwycić się kolców po obu stronach
i chociaż unikała ich ostrzy, to i tak pocięła sobie palce. Ziemia
kołysała się i wirowała, ale Jenny koncentrowała wzrok i umysł na
istocie znajdującej się w górze. Smród potwora był nieznośny. Nagle
jego rozrastające się cielsko wysunęło łeb, wielki jak u rekina, który
wgryzł się w masywne ścięgna skrzydeł smoka, a jednocześnie
otoczył przeciwników wirem złych czarów, usiłując rozszarpać po-
łączone umysły.
Z paszczy potwora bluznęła żółta, posokowata ciecz. Jenny za-
machnęła się na jego oczy, ludzkie i wielkie jak jej dwie pięści,
szarozłote niby miód — oczy Zyerne. Ostrze halabardy rozcięło
tkankę. Z częściowo rozdartych fałd rany wyłaniały się kolejne
głowy; przypominały wężowisko obryzgane krwią, szarpały strój
i ciało Jenny podobnymi do ssawek ryjkami. Rozpaczliwie, walcząc
ze strachem, jaki budził w niej ten koszmar, ponownie zadała cios.
Na pokrytych pęcherzami dłoniach zakrzepły grudki śluzu. Połowa
jej umysłu przywoływała z głębin duszy smoka czary uzdrawiania
przeciw truciznom, które z pewnością kryły się w tych brudnych
szczękach.
Kiedy rąbnęła w drugie oko, stworzenie oderwało się od nich.
Morkeleb przechylił się i zatoczył koło, by polecieć wyżej. Ból
wy wołany jego obrażeniami szarpał nią równie mocno jak jej własne
rany. Wiedziała, że i on wyczuwa jej ból. Cytadela w dole odpłynęła.
Deszcz zalewał ich strugami jak woda z wiadra. Spojrzawszy w górę,
Jenny zobaczyła upiornie fioletowy blask skupionej błyskawicy,
która tworzyła obwódkę dla czarnych chmur, skłębionych tak blisko
niej i smoka. Zyerne gnębiła ich w mniejszym stopniu. Sama groma-
dziła swoje czary, czary zniszczenia i rozbicia, skierowane przeciw
Cytadeli i jej obrońcom.
Mgła spowiła sterczące fałdy lądu, twierdzę, która wyglądałajak
zabawka, i mokrą, szmaragdową szarość łąk nad białym nurtem
rzeki. Morkeleb krążył nad ziemią. Widząc wszystko za pośrednic-
twem jego ślepi, Jenny odczuwała niewiarygodny spokój. Powietrze
obok niej rozcięła błyskawica i zobaczyła wyraźnie, jak na precyzyj-
nym rysunku, że kolejna katapulta wybucha na wałach obronnych,
a człowiek, który ją obsługiwał, spada z parapetu i, bezwładnie
wirując, zlatuje z klifu.
Potem smok złożył skrzydła i spadł. Zanurzywszy umysł w świa-
domości Morkeleba, Jenny nie czuła lęku. Przywarła mocno do
kolców bestii. Wiatr rozwiewał jej ociekające wodą włosy, a pokrwa-
wiona, mokra od deszczu szata przylepiła się do jej ciała. Umysł
Jenny był teraz umysłem rzucającego się na zdobycz jastrzębia.
Z wielką przyjemnością obserwowała workowate, miotające się cia-
ło, które stanowiło ich cel, rozkoszowała się mającym nastąpić
uderzeniem, podczas gdy smok zakrzywiał swe szpony...
Wstrząs omal nie zrzucił jej z niestabilnego „siodła" na kręgosłu-
pie smoka. Stwór wygiął się i zawisł w powietrzu, a potem zanurko-
wał pod nimi; kilkanaście paszcz zaatakowało brzuch i boki Morke-
leba, nie bacząc na kolce i na fakt, iż smok zawzięcie wywija
ogonem. Coś zahaczyło o plecy Jenny. Odwróciwszy się, odcięła
wężowatą mackę, ale uświadomiła sobie, że z rany płynie krew,
której nie jest w stanie szybko zatamować. Czuła, że wpadli w wir
czarów, a ciężar Kamienia wywiera na nich nacisk i usiłuje rozdzielić
splątany węzeł ich umysłów.
Nie była już pewna, czym różni się magia ludzka od smoczej.
Wiedziała ty lko, że lśnią razem, jak żelazo i złoto, tworząc zespoloną
broń, która atakowała ciało i umysł. Czuła rosnące zmęczenie Mor-
keleba. Jej samej kręciło się w głowie, gdyż mury Cytadeli i pokryte
kamiennymi zębami klify Ściany Nast kręciły się pod nimi jak
szalone. Im zacieklej cięli i rąbali okropne, cuchnące stworzenie, tym
więcej paszcz i macek mu wyrastało i tym mocniejszy był jego
uścisk. Strach Jenny przypominał strach bestii walczącej z przedsta-
wicielem swojego gatunku, ale czuła coraz większy ciężar stworze-
nia, które rozmnażało członki, zwiększało wymiary i moc, podczas
gdy dwa splecione ciała miotały się w morzu ulewnego deszczu.
Kiedy nadszedł koniec, poczuła wstrząs, jakby ktoś zdzielił ją
pałką. Gdzieś w dole, pod ziemią, rozbrzmiewał dudniący ryk,
którego tępa monotonia osłabiałajuż i tak nadwerężoną koncentrację
jej umysłu. Potem, wyraźniej, usłyszała głos, a raczej wycie Zyerne,
zwielokrotnione tysiąc razy przyprawiającymi o duszność czarami;
poczuła w czaszce rozdzierające echo nieopisanego bólu.
Uświadomiła sobie, jakby we śnie, którego jeden epizod przecho-
dzi w drugi, że czary, które ich otaczają, zaczynają topnieć i następuje
odpadanie przywierającego sflaczałego ciała i mięśni. Poniżej coś
zabłysło, spadając w deszczowym powietrzu w kierunku mokrych
kalenic dachów Cytadeli. Zrozumiała, że tak powiewają rozpuszczo-
ne brązowe włosy i biały muślin szaty Zyerne.
Natychmiastowa mys'l „Łapać ją" i smocza riposta „Niech spada"
zostały wymienione szybko jak iskra. Po chwili Morkeleb znowu
rzucił się w dół i jak sokół śledził spadające ciało bystrymi krysta-
licznymi ślepiami; chwycił je w powietrzu z wdziękiem i zręcznością
dziecka, które gra w kości.
W górze wyłoniły się, szare od deszczu, mury dziedzińca Cyta-
deli. Wszędzie na wałach obronnych stali mężczyźni, kobiety i gno-
my. Ulewa przemoczyła im włosy, ale nikt nie zwracał na to naj-
mniejszej uwagi. Z wąskich drzwi, prowadzących do Głębi,
napływał biały dym, ale oczy wszystkich były skierowane ku niebu,
z którego spadała czyjaś ciemna sylwetka.
Smok balansował przez chwilę skrzydłami o kilkudziesięcio-
metrowej rozpiętości, a potem wysunął trzy delikatne kończyny
i wylądował na ziemi. Za pomocą czwartej kończyny położył Zyerne
na pokrytej kałużami kamiennej posadzce. Jej ciemne włosy były
rozrzucone w nieładzie i mokły w strugach ulewnego deszczu.
Ześlizgując się z grzbietu smoka, Jenny od razu wiedziała, że
Zyerne jest martwa. Usta i oczy czarownicy były otwarte. Wykrzy-
wione gniewem i przerażeniem, rysy jej twarzy ujawniały złośli-
wość, kłótliwe usposobienie i chorobliwą skłonność do wpadania
w furię z byle powodu.
Drżąc ze zmęczenia, Jenny oparła się o pochylony bark smoka.
Powoli iskrząca się helisa ich umysłów uległa rozluźnieniu. Jenny
przestała widzieć jasną, kolorową obwódkę wokół wszystkich przed-
miotów i zjawisk. Żywe organizmy znowu były ciałami stałymi,
a nie odcieleśnionymi widmami, przez które prześwitywały kształty
ich dusz.
Znowu poczuła zwielokrotniony ból — ból wywołany ranami na
ciele i palącym zniszczeniem umysłu. Uświadomiła sobie, że jej
podarta toga przywiera do pleców za sprawą krwi, która w dodatku
cieknie jej po nogach. Przypomniała sobie o ciemności, nagromadzo-
nej w jej własnym sercu, o ciemności, którą musiała zaakceptować
podczas walki z Zyerne.
Przytrzymując się kolczastych łusek, spojrzała na pobielałą, wy-
razistą twarz, zerkającą ku niej pośród smaganych deszczem kałuż.
Poczuła czyjąś rękę na swoim łokciu. Odwróciwszy się, zobaczyła
Trey. Zabawnie pomalowane włosy dziewczyny były teraz mokre
i oblepiały jej twarz. Jenny zdała sobie sprawę, że pierwszy raz widzi
istotę ludzką, która odważyła się podejść tak blisko Morkeleba.
W chwilę później dołączył do nich Polycarp. Miał prowizoryczny
opatrunek na ręce, a połowa jego rudych włosów była wypalona na
skutek pierwszego ataku stwora na drzwi.
W bramie Głębi nadal kłębił się biały dym. Jenny krztusząc się
jego gryzącymi oparami, czuła ból w płucach. Wszyscy na dziedziń-
cu kaszleli —jak gdyby sama Głębia pogrążyła się w płomieniach.
Ze s'rodka dał się słyszeć kolejny atak kaszlu. W zacienionej
szczelinie pojawiły się dwie postacie — niższa szła oparta o wyższą.
Na poczerniałych od sadzy twarzach zalśniły szkła okularów, kon-
trastując z bladym światłem.
Niebawem obie istoty wynurzyły się z mroku i kłębów dymu.
Przywitało je osłupiałe milczenie tłumu zgromadzonego na dziedzińcu.
— Źle wyliczyliśmy ilość środka wybuchowego — rzekł John
przepraszającym tonem.
Rozdział 17
Dopiero po kilkunastu dniach od chwili, gdy John i Gareth
wysadzili Kamień w powietrze, Jenny zaczęła dochodzić do siebie
po bitwie stoczonej pod i nad Cytadelą.
Jak przez mgłę przypominała sobie, że opowiadali Polycarpowi,
jak wracali do pokoju przez bramy, pod którymi leżał środek wybu-
chowy, podczas gdy ona z wolna traciła przytomność. Pamiętała
jeszcze, że Morkeleb pochwycił ją w szpony, po tym jak upadła,
i przeniósł ją jak kota do małego schronienia na górnym dziedzińcu.
Bardziej wyraziste było wspomnienie głosu Johna, który zabronił
pozostałym iść za nimi. Słyszała, jak powiedział do Garetha „Ona
potrzebuje leczenia, którego nie jesteśmy w stanie jej zaofiarować.
Dajcie jej spokój."
Ciekawiło ją, skąd to wiedział. No, ale John znał ją przecież
bardzo dobrze.
Morkeleb uzdrawiał Jenny tak jak smoki — kierując ciałem za
pomocą umysłu. Jej ciało wracało do zdrowia całkiem szybko,
trucizny same wypalały się w jej żyłach, a pofałdowane nacięcia
zasklepiały się i zostawały po nich tylko okrągłe, ropiejące strupy
o rozmiarach jej dłoni. Pomyślała, że te ślady będzie miała do końca
życia, tak jak John swoje blizny po zabiciu smoka.
Umysł goił się wolniej. Rany zadane podczas walki z Zyerne
pozostały nie zabliźnione. Najgorsza była świadomość, że porzuciła
dziedzictwo własnej mocy, i to nie z powodu kapryśnego losu, który
nie dał jej takiej możliwości lub utrudnił zgłębianie tajników magii,
lecz dlatego, iż odczuwała strach.
Są twoje na wyciągnięcie ręki — powiedział Morkeleb.
Wiedziała, że zawsze były.
Odwróciwszy głowę od cieni zatłoczonej przybudówki, ujrzała
smoka, leżącego na dziedzińcu w pozbawionych ciepła promieniach
słońca. Niby czarna kobra, unosił ozdobiony chwostem łeb i trzepotał
czułkami, nasłuchując wiatru. Jenny czuła, że jej dusza przeplata się
z umysłem i duszą smoka, który zaczyna wiązać całe jej życie
kryształowymi linami własnego jestestwa.
Zapytała go raz, dlaczego pozostał w Cytadeli, żeby ją leczyć.
Kamień został zniszczony. Nic już cię nie łączy Z tym miejscem.
Poczuła, że wzbiera w nim uśpiony gniew.
Nie mam pojęcia, kobieto czarowniku. Nie byłaś' w stanie sama
się uleczyć, a ja nie chciałem oglądać cię na zawsze złamaną. — Te
słowa w jej umyśle były zabarwione nie tylko złością, ale także
wspomnieniem strachu i czymś w rodzaju wstydu.
Dlaczego? — zapytała. Często mówiłeś, że sprawy rodu człowie-
czego w ogóle nie interesują smoków.
Jego najeżone łuski cicho zachrzęściły, a potem niemal bezsze-
lestnie wróciły do poprzedniego ułożenia. Wprawdzie smoki nie
miały zwyczaju kłamać, ale Jenny wyczuła, że Morkeleb zamyka
przed nią labirynty swego umysłu.
Bo też nie interesują. Ale odkąd wyleczyłaś mnie i podzieliłaś się
pieśnią o złocie w Głębi, czuję w sobie emocje, których nie pojmuję.
Moja moc przebudziła moc w tobie, ale nie wiem, co takiego jest
w tobie, co przebudziło we mnie jej odbicie, gdyż to nie jest sprawa
smoków. To coś pozwoliło mi poczuć siłę Kamienia, gdy leciałem na
północ — tęsknotę i bóU które kiedyś pojawiały się tylko za sprawą
mej wolnej woli. Dlatego teraz nie chcę oglądać twojego cierpienia,
nie chcą patrzeć, jak umierasz tak jak inni ludzie. Chcę, iebyś
poleciała ze mną na północ, Jenny, żebyś została jednym ze smoków,
obdarzona mocą, o jaką zawsze zabiegałaś'. Pragnę tego, tak jak
zawsze pragnąłem złota ziemi. Nie wiem, dlaczego tak się dzieje. Ale
czyż to nie jest to, czego i ty pragniesz?
Jenny nic nie odpowiedziała.
John wstał bardzo wcześnie i powlókł się po schodach na górny
dziedziniec, żeby się z nią zobaczyć.
Siedział obok niej na wąskim, prowizorycznym łóżku w jej
malutkim pokoiku i szczotkował jej włosy, tak jak to robił w Hołd,
ilekroć pojawiała się tam, żeby być z nim i ich wspólnymi synami.
Mówił o zwyczajnych rzeczach, o rozbrajaniu wojsk oblegających
Cytadelę i powrocie gnomów do Głębi, o poczynaniach Garetha,
i jeszcze o zbieraniu książek, które mieli wziąć na północ. Nie
domagał się od niej niczego, ani słów, ani decyzji, ani myśli. Odnios-
ła jednak wrażenie, że dotknięcie jego rąk powodowało więcej
piekącego bólu niż wszystkie czary zniszczenia rzucane przez Zyerne.
Przyszło jej do głowy, że dokonała wyboru przed dziesięciu laty,
kiedy się poznali, i od tamtego dnia nieustannie zmieniała decyzję.
Ale przecież zawsze zostawało do wyboru coś innego. Nie odwraca-
jąc głowy, była świadoma myśli, które miotały się za diamentowymi
otchłaniami czujnych ślepi Morkeleba.
Kiedy wstał, żeby odejść, położyła dłoń na rękawie postrzępionej
czarnej szaty Johna.
— John — rzekła cicho. — Zrobisz coś dla mnie? Prześlij pannie
Mab wiadomość z prośbą, żeby wybrała najlepsze tomy magii, jakie
zna, napisane zarówno przez gnomy, jak i przez ludzi; będzie można
zabrać je na północ.
Patrzył na nią przez chwilę. Leżała na prymitywnym sienniku na
wąskim łóżku, którego już od czterech nocy nikt z nią nie dzielił. Jej
grube ciemne włosy opadały strąkami na bialutką koszulę.
— Nie wolałabyś sama ich poszukać, kochanie? Ostatecznie to
ty będziesz z nich korzystała.
Potrząsnęła głową. Był odwrócony plecami do otwartego dzie-
dzińca, wpadające światło zniekształcało jego rysy. Chciała wyciąg-
nąć rękę i dotknąć go, ale jakoś nie mogła się do tego zmusić.
Chłodnym jak srebro głosem wyjaśniła:
— Johnie, magia smoka jest we mnie; nie muszę jej szukać
w książkach. Książki są dla lana, kiedy osiągnie swoją moc.
John nic odzywał się przez chwilę. Zastanawiała się, czy i jemu
przyszło to do głowy w związku z ich starszym synem. Kiedy
przemówił, w jego głosie wyczuwało się niepewność.
— To nie będziesz go uczyła?
Pokręciła głową.
— Nie wiem, John — szepnęła. — Nie wiem.
Poruszył ręką w taki sposób, jakby zamierzał położyć ją na
ramieniu Jenny, a wtedy powiedziała:
— Nie. Nie dotykaj mnie. Już i tak jest mi ciężko.
Stał przed niąjeszcze przez chwilę i patrzył jej w twarz. W końcu
posłusznie odwrócił się i wyszedł.
W dniu, w którym mieli opuścić Cytadelę, nie podjęła ostatecznej
decyzji w sprawie powrotu na północ. Wiedziała, że John ją obser-
wuje, kiedy myśli, że ona tego nie zauważa. Była zadowolona, że ani
razu nie wysunął argumentu, który skłoniłby ją do pozostania z nim
— nigdy nie rozmawiał z nią o ich synach. Ale nocami uświadamiała
sobie również, że w księżycowej poświacie na wyższym dziedzińcu
pobłyskuje ciemna, podobna do kobry sylwetka smoka, który krąży
i spada z czarnego nieba, a chłodne gwiazdy zimy przeszywająjego
grzbiet, jak gdyby przeleciał przez serce galaktyki i wrócił oblany jej
światłem.
Poranek w dniu wyjazdu byl pogodny, ale okropnie zimny. Król
przyjechał z Bel, żeby ich pożegnać. Towarzyszył mu kwiecisty
orszak dworzan, którzy spoglądali na Johna z podziwem i strachem,
jakby dziwiło ich, iż kiedyś odważyli się z niego szydzić, i że nie
pozabijał ich wszystkich. Wraz z królem przybyli też Polycarp oraz
Gareth i Trey, którzy trzymali się za ręce jak para uczniaków. Trey
przemalowała włosy na burgundowozłoty kolor, ale jej dziecinne
warkoczyki nie mogły zrobić dużego wrażenia; powinna była wy-
brać sobie jakąś bardziej wyszukaną fryzurę, jedną z tych, które były
modne na dworze.
Przyprowadzili ze sobą długi orszak koni i mułów, objuczonych
prowiantem na drogę, a także książkami, dla których John z laką
radością zamierzał narażać życie. Aversin ukląkł przed wysokim,
nieprzeniknionym starcem, żeby mu podziękować i złożyć hołd,
Jenny stała na uboczu, odziana w bezbarwne, charakterystyczne dla
północnych ziem pledy. Czuła się dziwnie wyobcowana. Patrzyła,
jak król zerka na oblicza dworzan z miną człowieka, który kogoś
szuka, ale już nie pamięta dokładnie, kto to miałby być.
Król zadał Johnowi pytanie:
— Chyba jeszcze nie wyjeżdżasz? Przecież dopiero wczoraj
zaprezentowałeś się na dworze!
— Czeka mnie daleka droga do domu, mój panie. — John nie
wspomniał o tygodniu, który spędził czekając, aż król pozwoli mu
ruszyć na smoka. Było oczywiste, że stary człowiek nie pamięta
z ostatnich tygodni prawie niczego. — Najlepiej, żebym wyruszył,
zanim spadną obfite śniegi.
— Aha. — Król kiwnął głową z nieodgadnioną miną i odwrócił
się, wsparty na ramieniu syna i swojego siostrzeńca Polycarpa. Zrobił
kilka kroków i przystanął. Zmarszczył brwi, jakby coś sobie przypo-
mniał, i zwrócił się do Garetha.
— Ten pogromca smoków — czy on w końcu zabił tego smoka?
Gareth nie był w stanic zrelacjonować wszystkiego, co zaszło,
ani sposobu, w jaki prawość została przywrócona królestwu, toteż
ograniczył się do przytaknięcia.
— Dobrze — odparł starzec, kiwając głową z aprobatą. —
Dobrze.
Gareth puścił jego rękę. Polycarp, jako mistrz Cytadeli i jej
gospodarz, poprowadził króla na spoczynek. Dworzanie udali się za
nimi jak ławica kolorowych, ozdobnych ryb. Spośród tego orszaku
wyłoniły się trzy nieduże, przysadziste postacie; ich jedwabne szaty
łopotały na zimnym wietrze, który swawolił na łagodnym, odnowio-
nym niebie.
Balgub, nowy władca Głębi Ylferdun, przechylił głowę. Tonem
niewprawnego mówcy, złożył Lordowi Aversinowi, Zgubie Smoków,
podziękowania, chociaż nie sprecyzował, za co mu się one należą.
— Hm, nie mógł sobie na to pozwolić, prawda? — zauważył
John, kiedy trzy gnomy opuściły dwór w ślad za orszakiem króle-
wskim. Tylko panna Mab dostrzegła spojrzenie Jenny i mrugnęła do
niej porozumiewawczo. John ciągnął: — Gdyby wystąpił i rzekł:
„Dziękuję, żeś wysadził Kamień", w ten sposób przyznałby, że mylił
się twierdząc, iż Zyerne go nie zatruła.
Gareth, który wciąż stał obok nich, trzymając Trey za rękę,
roześmiał się.
— Wiesz, myślę, że on przyznaje to w duchu, aczkolwiek nie
sąd/ę, by kiedykolwiek wybaczył nam nasz postępek. Przynajmniej
jest dla mnie uprzejmy podczas rady — to sprzyjająca okoliczność,
gdyż będę zmuszony mieć z nim do c/ynienia przez długi c/as
— Doprawdy? — W oczach Johna pojawiło się autentyczne
zaciekawienie.
Gareth milczał przez dłuższy czas, dotykając sztywnej koronki
mankietu i unikając wzroku Johna. Kiedy ponownie uniósł głowę,
jego oblicze wyrażało zmęczenie i smutek.
— Myślałem, że będzie inaczej — powiedział cicho. — Myśla-
łem, że gdy Zyerne umr/e. on wyzdrowieje. Wszakże czuje się
lepiej... — Mówił jak człowiek, który usiłuje przekonać samego
siebie, że naprawiony posąg jest równie piękny jak dawniej, gdy
jeszcze nic popękał. — Ale jest taki... taki roztargniony. Badegamus
twierdzi, że nie jest w stanie zapamiętać edyktów, które opracował
poprzedniego dnia. Kiedy byłem w Bel, zwołaliśmy naradę — Ba-
degamus, Balgub. Polycarp, Dromar i ja — żeby ustalić, co powin-
niśmy zrobić. Potem przekazuję nasze ustalenia ojcu — albo przy-
pominam mu, że sam miał takie zamiary — a on udaje, że zapamiętał
moje słowa. Wie, że stał się bardzo roztargniony, aczkolwiek nie
pamięta dlaczego. Czasami budzi się w środku nocy i wykrzykuje
imię Zyerne albo imię mojej matki. — Przez chwilę młodzieniec
mówił drżącym głosem. — Ale co będzie, jeśli on nigdy nie dojdzie
do siebie?
— Co będzie? — powtórzył łagodnie John. — Tak czy owak.
pewnego dnia królestwo będzie należało do ciebie, mój bohater/c.
— Odwrócił się i zaczął zaciskać mułom popręgi, przygotowując je
do wyprawy przez miasto i jeszcze dalej, na północ.
— Ale nie teraz! — zawołał Gareth. Chłodny poranek sprawiał,
że z jego ust wydobywały się obłoczki pary. —Chcę powiedzieć, że
już w ogóle nie mam dla siebie czasu! Upłynęły miesiące od czasu,
gdy pracowałem nad swoimi wierszami albo próbowałem ukończyć
tę południową wersję ballady o Antarze Pani Wojny...
— Czasu będziesz miał pod dostatkiem. — Pogromca smoków
przystanął i oparł rękę o wygiętą szyję Młota Bojowego, którego
Gareth podarował mu na pożegnanie. — Wszystko stanie się łatwiej-
sze, kiedy ludzie zorientują się, że powinni przychodzić bezpośred-
nio do ciebie, zamiast do twojego ojca.
Gareth pokręcił głową.
— Ale nie będzie już tak samo.
— A czy kiedykolwiek jest tak samo? — zagadnął John. Prze-
suwając się wzdłuż, orszaku zwierząt, zaciskał popręgi i sprawdzał
rzemyki na pakunkach z książkami — były tam poradniki dotyczące
uzdrawiania, dzieła Anacetusa o większych i mniejszych demonach,
„Dawca ognia" Luciarda, prace na temat inżynierii i prawa, napisane
przez gnomów i ludzi.
Gareth podążał za nim w milczeniu, przetrawiając fakt, iż jest,
praktycznie rzecz biorąc, władcą Bel i musi, rad nierad, przyjąć na
siebie obowiązki króla, do których był przygotowywany teoretycz-
nie, pod uspokajającym hasłem „pewnego dnia". Jenny pomyślała ze
współczuciem, że, tak jak John, Gareth będzie musiał zrezygnować
/e zdobywania wiedzy i zająć się powinnościami wobec ludu. Jedyna
różnica polegała na tym, że jego królestwo przeżywało okres pokoju,
oraz na tym. iż John był o rok młodszy w momencie, gdy spadł na
niego ciężar rządzenia.
— A Bond? — zapytał łagodnie John, zerkając na Trey.
Dziewczyna westchnęła i zdobyła się na uśmiech.
— Wciąż pyta o Zyerne — odparła cicho. — Wiesz, on napra-
wdę ją ubóstwiał. Wie ojej śmierci i usiłuje udawać, że pamięta, iż
zdarzyło się to tak. jak mu opowiedziałam: na skutek upadku z ko-
nia... Ale zauważam coś dziwnego. Jest bardziej uprzejmy niż daw-
niej. Oczywiście nigdy nie będzie delikatny, ale nie jest taki poryw-
czy i taki chytry, i myślę, że mniej rani ludzi. Wczoraj podczas
posiłku upuścił filiżankę — ostatnio zrobił się strasznie niezdarny —
i nawet przeprosił mnie. — Jej uśmiech był trochę wymuszony;
zapewne chciała ukryć łzy. — Pamiętam, że kiedyś nic tylko potrafił
obwiniać mnie za takie rzeczy, ale jeszc/e doprowadzał do tego, że
sama czułam się winna.
Trey wraz z Garethem kroczyła za Johnem. Wciąż trzymali się
za ręce. Różana suknia dziewczyny wyróżniała się na tle cynowej
szarości mroźnego poranka. Jcnny stała na uboczu i słuchała głosów
młodych, ale odnosiła wrażenie, że widzi ich jak przez szybę; była
częściowo odizolowana od tego życia i nie musiała do niego wracać,
chyba że podjęłaby taką decyzję. Przez cały czas jej umysł słuchał
nieba, skąd dochodziły do niej z osobliwą wyrazistością głosy wia-
trów wokół wieżyc Cytadeli, szukających czegoś...
Zauważyła, że John przygląda się jej. marszcząc brwi ze smut-
kiem. Poczuła, że serce jej się ściska.
— Musisz odejść? — zapytał Gareth z wahaniem. Jenny pod-
niosła głowę, czując się tak, jakby czytano jej w myślach. Jednak
młodzieniec zwrócił się do Johna. — Czy mógłbyś zostać ze mną
choć na krótko? Przygotowanie wojsk zajmie prawie miesiąc. Mó-
głbyś zostać członkiem rady. Ja... ja nie mogę robić tego sam.
John potrząsnął głową, oparty o muła Clivy'ego.
— Przecież robisz to sam. mój bohaterze. A jeśli o mnie chodzi,
muszę doglądać swojego królestwa. Długo mnie w nim nie było. —
Mówiąc te słowa, popatrzył pytająco na Jenny, ale ona odwróciła
oczy.
Wokół nich dął coraz silniejszy wiatr; przeciwne prądy rozwie-
wały jej pledy i włosy niczym pieszczota gigantycznego skrzydła.
Jenny spojrzała w górę i zobaczyła na szarobłękitnym niebie sylwet-
kę smoka.
Bez słowa odwróciła się od kawalkady na dziedzińcu i pobiegła
do wąskich schodów, prowadzących aż pod mury. Mroczna postać
szybowała na wietrze jak czarny latawiec; cichy głos śpiewał w jej
umyśle.
Jenny Waynest. na nie imię poleciłaś mi, żebym odleciał. Teraz
gdy ty ruszasz, ja również odejdę. Ale zaklinam cię na twe imię. byś
podążyła za mną. Leć ze mną na wyspy smaków na północnych
morzach. Lec ze mną, żeby być jednym z nas. teraz i zawsze.
W głębi duszy wiedziała, że smok prosi ją ostatni raz, że jeśli mu
odmówi, drzwi zostaną zatrzaśnięte na zawsze. Przez chwilę stała
zawieszona między srebrzystymi wałami obronnymi i srebrzystym
niebem. Czuła, że John idzie po schodach za nią. Jego twarz była
pozbawiona życia, a szkła okularów odbijały perliste barwy poran-
nego światła. Zajego pośrednictwem uświadamiała sobie, że w nisz-
czeiącej wieży Alyn Hołd czekają na nich dwaj mali chłopcy —
chłopcy, których urodziła nie mając zamiaru ich wychowywać,
chłopcy, których powinna była kochać więcej albo mniej niż dotych-
czas.
Jednakże najsilniej wyczuwała obecność smoka, który unosił się
niby wstęga na tle odległego białego oka widocznego za dnia księ-
życa. Muzyka jego imienia wibrowała w jej kościach; żelazo i ogień
mocy smoka przeorywało jej duszę.
„Żeby być magiem, musisz być magiem" — pomyślała. Kluczem
do magii jest magia.
Odwróciła się i zobaczyła, te John stoi na rozsadzanym korze-
niami chodniku, między nagimi jabłoniami. Nieco dalej, na niżej
położonym d/iedzińcu, sunęła kawalkada koni. Trey i Gareth trzy-
mali łby zwierząt, które parskały i wierzgały czując odór smoka. Na
moment przytłoczyło ją wspomnienie ciała i głosu Johna — rozpa-
miętywała miażdżącą siłę mięśni i osobliwą miękkość ust partnera,
zimną s'iiskos'ć skórzanego rękawa i zapach jego ciała, zmieszany
z bardziej prozaicznym, gryzącym smrodem palonego drewna i koni,
który przenikał jego pledy.
Wiedziała, że jego oczy wyrażają rozpacz i nadzieję.
Wreszcie nadzieja znikła i John uśmiechnął się.
— Idź, skoro musisz, kochanie — rzekł łagodnie. — Powiedzia-
łem, że nie będę cię zatrzymywał, i nie zrobię tego. Wiem o twoich
zamiarach od wiciu dni.
Pokręciła głową. Chciała coś powiedzieć, ale nie była w stanie
wydać żadnego dźwięku. Jej ciemne włosy roztrzepywał powiew
smoczych skrzydeł. Nagle odwróciła się od Johna i pobiegła na wały
obronne, za którymi, unosząc się w powietrzu, czekał na nią smok.
Jej dusza skoczyła pierwsza, czerpiąc moc z wiatru i z liny
krystalicznej myśli, rzuconej przez Morkeleba. żeby ją prowadziła.
Żywioły wokół jądra jej esencji zmieniały się. w miarę jak porzucała
kształt, który znała od momentu poczęcia, i przyzywała inny. Ledwie
uświadamiała sobie, że staje na krawędzi muru obronnego, rozpo-
ściera ręce i poddaje się wiatrowi, który buszuje w jej ciemnych
włosach, a potem skacze z wysokiego urwiska w pustkę. Jednakże
jej umysł już mknął w kierunku odległych chmur, księżyca i smoka.
Usłyszała jeszcze Trey, która szepnęła za jej plecami:
— Jest piękna...
Na tle blednącego księżyca coraz intensywniejsze poranne świa-
tło pochłaniało mlecznobiały jedwab rozpostartych skrzydeł Jenny
i lśniło niby kolczasty dywan brylantów na upiornicjasnym pancerzu
smoczego grzbietu i boków.
Jenny wyraźnie uświadamiała sobie obecność Johna, Zguby Smo-
ków z ballad i legend, który obserwował ją w milczeniu, przez łzy.
Zatoczyła krąg na wyczekującym niebie, jak motyl wypuszczony z jego
dłoni. Po chwili /szedł z blanków i udał się na dziedziniec, gdzie stały
konie. Wziąwszy lejce od osłupiałego Garetha, dosiadł Młota Bojowego
i przejechał przez bramę, aby rozpocząć powrotną wyprawę na północ.
Rozdział 18
Polecieli na północ razem, wybierając podniebne szlaki.
W dole rozpościerała się cała Ziemia, naznaczona długimi, indy-
gowymi cieniami poranka, intensywnym blaskiem tryskającej wody
i zimnymi nożami lodowców. Jenny patrzyła na bezkresne, szare
głębiny morza, przetykanego zielonymi i fioletowymi prądami, i na
jego spienioną białą powierzchnię, i jeszcze na falujące powietrze.
Wszystko postrzegała oczami smoka, jakby miała przed sobą siec
magii i lat, pokrywającą Ziemię i łączącą ją z rozśpiewanym wszech-
światem za pomocą kryształowej pajęczyny czasu.
Zagnieździli się wśród wysokich szczytów Ściany Nast. na przy-
pominających odłamane piszczele krańcach świata. Spoglądali na
wschód — ponad wąwozami, gdzie wielkorogie owce skakały z jed-
nej skały na drugą, niczym pchły; na wirujące krople zielonej wody
i lasy, gdzie wilgoć pokrywała każde drzewo poduszeczkami szma-
ragdowego mchu; i w dół, na porośnięte lasami podgórza kresów,
zamieszkiwane przez tych, którzy przysięgali wierność mistrzowi.
Na zachodzie rozciągał się lodowiec, podobny do znieruchomia-
łej rzeki zieleni i bieli, okolony wyżłobionymi szarymi klifami; dalej,
za zimnymi, nagimi skałami można było zobaczyć rzekę Wildspae,
lśniącą jak brązowy jedwab i zasnutą oparami mgły, a między
ogołoconymi z liści drzewami, porastającymi jej brzegi, prześwity-
wały ozdobne wieżyczki domku myśliwskiego Zyerne.
Niczym smok, Jenny widziała przeszłość i przyszłość, a także,
podobnie jak on, obserwowała wydarzenia w czasie nie doznając
żadnych emocji.
Teraz mogła mieć to, czego zawsze pragnęła — nie tylko moc,
którą dotknięcie umysłu Morkelcba roznieciło w jej duszy, ale swo-
bodę poszukiwania mocy, wyzwoloną z codziennego, niewdzięcz-
nego mozołu.
Pieściła ową świadomość, zachwycając się jej pięknem i złożo-
nością. Od dawna pragnęła się nią rozkoszować i teraz ta wiedza
należała do niej. Już nie będzie się jej prosie o przerywanie medyta-
cji, o pokonywanie dziesięciu mil na piechotę przez nękane zimą
wrzosowiska, po to by odebrała poród; nie będzie trwoniła cennych
dla maga godzin na brnięcie po kostki przez częściowo zamarznięte
bagno i szukanie żabiego ziela na reumatyzm kowala Muffle'a.
Odtąd miała już nie dzielić czasu — ani umysłu — między miłość
i moc.
Jej smocze oczy wypatrzyły w oddali kawalkadę koni, które
sunęły podgórzami niczym mrówki, i kierowały się do lasów. Kry-
staliczny zmysł wzroku umożliwiał jej oglądanie każdego zwierzęcia
w tym orszaku z osobna — białego Księżycowego Konia, narowiste
deresze, głupiego gniadosza Krowę i wielkiego brązowego Młota
Bojowego. Zobaczyła również błysk szkieł okularów i metalowych
sprzączek na starym, połatanym kubraku.
John był teraz dla niej co najwyżej kilkunastocentymetrowym
odcinkiem na nie mającej końca wstędze smoczych lat. Podobnie jak
bandyci i odrażające Meewinki, jak ich wspólni synowie musiał
znaleźć własną ścieżkę w skomplikowanych labiryntach coraz mro-
czniejszego czasu. Miał kontynuować walkę na rzecz swojego ludu
i uporczywe eksperymenty z solami skalnymi, balonami napełniony-
mi gorącym powietrzem i modelami kusz, a także poszerzać wiedzę
o świniach. Pomyślała, że któregoś dnia John wypłynie łodzią na
wzburzone wody Zatoki Eldsbouch, aby spenetrować ruiny zatopio-
nego falochronu, a ona nie będzie na niego czekała na otoczakach
żwirowej plaży... Pojedzie do domu za kamiennym murem na Oszro-
nionym Wzgórzu, a ona nie będzie stała w drzwiach.
Wiedziała, że z czasem nawet te wspomnienia zatrą się w jej
pamięci. Potrafiła przejrzeć samą siebie, tak jak penetrowała dusze
innych. Pamiętała, że dusza Trey była jak czysta sadzawka o jasnych
płyciznach i zaskakujących głębiach. Dusza Zyerne nasuwała skoja-
rzenie z zatrutym kwiatem. Swoją własną duszę Jenny postrzegała
również jako kwiat, którego płatki zamieniały się w stal na obrze-
żach, lecz środek wciąż był miękki i mięsisty. Przewidywała, że
z czasem zamieni się cały w stal — będzie wiecznotrwały i oszała-
miająco piękny, ale przestanie być kwiatem.
Długo leżała między skałami, prawie nieruchomo, prócz tego, że
trzepotała lśniącymi czułkami, które pomagały jej oglądać barwy
wiatru.
A więc na tym, mówiła sobie, polegało bycie smokiem, oglądanie
z wysokości milczącego nieba form wszystkich rzeczy. Na tym
polegała wolność. A jednak z jakiejś wewnętrznej rany wciąż pro-
mieniował ból — ból związany z wyborem, z utratą, z poronionymi
marzeniami. Chętnie płakałaby, ale w smokach nie było niczego, co
pozwalałoby na płacz. Tłumaczyła sobie, że to ostatni raz, gdy musi
odczuwać ten ból albo miłość, która go wywoływała. Właśnie dla
uodpornienia się na emocje zdążała ku podniebnym szlakom.
Jeszcze raz pomyślała: „Kluczem do magii jest magia". A teraz
cała magia, cała moc należała do niej.
Ale jakiś inny głos w jej wnętrzu pytał: po co? Gdzieś w oddali
znajdował się Morkeleb, który polował na wielkorogie owce w ska-
łach. Jak czarny nietoperz o skrzydłach ze stali, bezszelestnie niby
cień, przelatywał nad ośnieżonymi polami, przybierał kolory powie-
trza, żeby móc opadać do wąwozów. Zwodniczy blask smoczej magii
pozwalał mu skrywać się przed nerwowymi oczami jego głupiej
ofiary. Magia była krwią i kośćcem każdego smoka. Magia kosmosu
zabarwiała wszystko, co postrzegały, i wszystko, co stanowiło ich
jestestwo.
A jednak w ostatecznym rozrachunku ich magia była jałowa,
interesowna — tak jak czary Zyerne.
Jcnny pomyślała o Zyerne. Kluczem do magii jest magia. Dla magii
Zyerne poświęciła mężczyzn, którzy ją kochali, syna, którego mogła
urodzić, a wreszcie swoje człowieczeństwo — tak jak ona sama!
Caerdinn mylił się. Dążył do doskonałości, lecz w ostatecznym
efekcie był tylko samolubnym, zgorzkniałym starcem, kończącym
Linię, która upadała, gdyż poszukiwała magii dla samej magii.
Kluczem do magii nie była magia, lecz jej wykorzystywanie; nie
chodziło o posiadanie, lecz o dawanie i czyn: o kochanie i bycie
kochanym.
W umyśle Jenny zrodził się obraz Johna, siedzącego obok Mor-
keleba na dziedzińcu Cytadeli. Mając tak niewiele, dzieliliśmy się,
żeby posiadanie tej odrobiny było coś warte... skutki zaniedbań w tej
kwestii byłyby gorsze...
Cały John, pomyślała. Nie interesuje go problem, lecz rozwiąza-
nie.
Otoczył ją cień. Po chwili na skałach obok niej przycupnął
błyszczący Morkeleb. Słońce już zachodziło; odbite światło błękit-
nego lodowca tworzyło nad smokiem lśniący, płomienny płaszcz.
O co chodzi, kobieto czarowniku?
Morkelebie, spraw, bym wróciła do swojego dawnego bytu.
Najeżył błyszczące łuski i poczuła głęboko w świadomości jego
gniew.
Nic nie może wrócić do swojego dawnego bytu, kobieto czarow-
niku. Dobrze o tym wiesz. Moja moc będzie w tobie po wsze czasy,
i nigdy nie zdołasz wymazać z pamięci tego, co się czuje będąc
smokiem.
Mimo wszystko — odparła — wolę żyć jako kobieta, która kiedyś'
była smokiem niż jako smok, który kiedyś był kobietą. Na schodach
Głębi zabijałam ogniem, tak jak zabija smok; i jak smok, nic nie
czułam. Nie chcę być kimś takim, Morkelebie.
Phi — odparł Morkeleb. Z tysięcy ostrych krawędzi łusek, z dłu-
gich kolców i pofałdowanego jedwabiu skrzydeł buchało ciepło. Nie
bądź głupia, Jenny Waynest. Cała wiedza smoków, cała ich moc
i cały czas należą do ciebie. Wkrótce zapomnisz o doczesnych miło-
ściach i będziesz uleczona. Diament nie może kochać kwiatu, albo-
wiem kwiat żyje tylko dzień, a potem więdnie i umiera. Ty jesteś teraz
diamentem.
Kwiat umiera — rzekła cicho Jenny — ale przynajmniej żył.
Diament ani nie żyje, ani nie umiera. Nie chcę niczego zapomnieć,
a uleczenie sprawi, że stanę się kimś, kim nigdy nie chciałam być.
Smoki mają do dyspozycji cał\ czas, Morkelebie, ale nawet one nie
zdołają odwrócić biegu dni ani powrócić do czasu, który utraciły.
Pozwól mi odejść.
Nie! — Morkeleb obrócił łeb zamaszystym ruchem. Jego białe
ślepia rozgorzały, a długa grzywa nastroszyła się wokół licznych
rogów. Pragnę cią, kobieto czarowniku, bardziej niż kiedykolwiek
pragnąłem złota. To coś zrodziło się we mnie, gdy twój umysł dotknął
mojego, tak jak moja magia zrodziła się w tobie. Skoro jesteś ze mną,
nie zrezygnuję z ciebie.
Jenny napięła kończyny i rzuciła się w powietrzną pustkę, pod-
dając białe skrzydła wiatrom. Smok rzucił się za nią, kołysząc się nad
szarymi klifami i wodospadami Ściany Nast. Cienie tych dwojga
ścigały się nawzajem nad ośnieżonymi rozpadlinami, zabarwionymi
na niebiesko przez zbliżający się wieczór, i falowały jak szare
jastrzębie nad ciemnością skalnej otchłani. Dalej rozciągał się świat
przykryty dywanem jesiennej mgły, czerwienią, ochrą i brązem.
Jenny zauważyła, że z pozbawionych liści drzew w pobliżu rzeki
unosi się smużka dymu, miotana wieczornym wiatrem.
Biel księżyca w pełni pieściła jej skrzydła. Gwiazdy, których
tajemnymi szlakami smoki przybyły niegdyś na ziemię i które miały
wyznaczać im drogę powrotną, kołysały się jak pajęczyna utkana ze
światła, tworząc wyraźne konstelacje. Swoim smoczym wzrokiem
Jenny wypatrzyła obóz i pojedynczą figurę, cierpliwie zdrapującą
z rondla przypalone placki; wokół postaci piętrzyły się książki z czę-
ściowo rozpakowanej skrzyni.
Okrążyła smugę dymu, niewidzialna w kolorowym powietrzu,
i poczuła, że wokół niej zbiera się mroczny cień.
Kobieto czarowniku — zabrzmiał głos smoka — czy właśnie tego
chcesz?
— Nie — odpowiedziała, ale była świadoma, że przemyślny
smok odgaduje, co dzieje się w jej umyśle. Wyczuwała, że jest
oszołomiony i wściekły, na nią i na coś, co tkwiło w nim samym.
Po dłuższej chwili powiedział:
Pragnę cię, Jenny Waynest. Ale jeszcze bardziej pragnę twojego
szczęścia, i tego nie jestem w stanie pojąć — nie chcę, żebyś była
pogrążona w rozpaczy. I dorzucił gniewnie, jakby chciał ją smagnąć
grubo plecionym biczem: —Jak mogłaś mi to zrobić!
Przykro mi, Morkelebie — powiedziała cicho. To, co czujesz, jest
miłością charakterystyczną dla istot ludzkich i kiepską namiastką
mocy, którą zyskałam dzięki dotknięciu twego umysłu. Właśnie tego
nauczyłam się na samym początku kochając Johna — poznałam ból
i uświadomiłam sobie, że lepiej jest czuć, niż nie być zdolnym do
uczuć.
Czy właśnie ten ból kieruje tobą? — zapytał.
Udzieliła twierdzącej odpowiedzi.
Umysł smoka wypełniło gniewne rozgoryczenie, niby odległe
echo złota, które utracił.
Zatem leć — powiedział.
Zatoczyła koło w powietrzu i opadła, niczym istota ze szkła,
koronek i kości, niewidoczna w pastelowej, przydymionej ciemno-
ści. Czuła, jak smocza moc otaczają ciepłem i magią, a jej kości
przenika ból. Poddała się lękowi, który topił jej ciało, tak jak podda-
wała się wiatrom.
Potem czuła już tylko znużenie i smutek. Klęczała samotnie
w mroku jesiennych lasów. Chłodne powietrze nocy szczypało świe-
żo zagojone rany na jej plecach i rękach. Między pniami drzew,
pokrytymi chropowatą, szaro-białą korą, widziała czerwony żar og-
niska i czuła znajomy zapach palonego drewna i koni, któremu
towarzyszyły płaczliwe tony fujarki. Wszystkie obiekty utraciły
jasne obwódki; wieczór był ciemny i mglisty, bezbarwny i bardzo
zimny. Zadrżała i otuliła się kaftanem z owczej skóry. Jej osłonięte
wypłowiałą spódnicą kolana marzły w zetknięciu z wilgotną ziemią.
Odgarnęła grubą grzywę ciemnych włosów i spojrzała w górę.
Nad nagimi konarami drzew wciąż krążył czarny smok, samotny
w dźwięcznej pustce niebios.
Nawiązała kontakt z jego umysłem i przekazała mu podziękowa-
nia szczersze od słów. Ogarnął ją smutek, smutek i ból, i jeszcze
złość, że mógł się czuć urażony.
Dałaś mi okrutny podarunek, kobieto czarowniku — powiedział.
Albowiem oddzieliłaś mnie od mojego świata i zniszczyłaś przyjem-
ność płynącą z mych dawnych rozkoszy- Moja dusza jest naznaczona
ową miłością, chociaż nie pojmuję tego uczucia i, podobnie jak ty,
nigdy nie będę w stanie wrócić do tego, czym byłem.

Przykro mi, Morkelebie — odparła. Zmieniamy wszystko, czego
dotykamy, niech to będzie magia, moc, czy inne życie. Dziesięć lat
temu poleciałabym z tobą, gdybym nie dotknęła Johna i nie została
dotknięta przez niego.
Niby echo we własnym umyśle, usłyszała jego głos.
Zatem bądź szczęśliwa, kobieto czarowniku, skoro dokonałaś takie-
go, a nie innego wyboru. Nie rozumiem powodów tej decyzji, gdyż to nie
jest sprawa smoków. Ale też nie jestem już zwykłym smokiem.
Zobaczyła, a raczej wyczuła, że smok odlatuje w ciemność, ku
pustkowiu na północy. Przez chwilę był widoczny na tle białej tarczy
księżyca, zakrywając jego surowe oblicze trupiobladym jedwabiem,
lecz zaraz potem zniknął. Smutek ścisnął ją za gardło: żal, że nie
pokonała pewnych dróg, nie otworzyła wszystkich drzwi, nie zaśpie-
wała pieśni — ludzki żal z powodu określonych wyborów. Uwalnia-
jąc ją, smok również dokonał wyboru — zdecydował, czym jest
i będzie.
Zmieniamy to, czego dotykamy, pomyślała. W tym sensie John
— a także ofiarowana jej przez niego umiejętność kochania i trosz-
czenia się o drugą osobę — mieli na zawsze stać się zgubą Morkeleba.
Westchnęła i wyprostowała zesztywniałe nogi, a potem otrzepała
ubranie z gałązek i liści. Przenikliwe, słodkie dźwięki piszczałki
wciąż wzbogacały wieczorną bryzę, ale towarzyszył im również
smród dymu i placków, które zaczynały się przypalać. Jenny zarzu-
ciła pled na ramię i ruszyła ścieżką w kierunku polany.
REJONOWA BIBLIOTEKA PUBLICZNA
im. A. STRUGA
.FILIA OGÓLNA 2
^ 84-129 Wrocław, bulwar Ikara 29-31