Plik pobrany ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl
lub http://www.ksiazki.cvx.pl
Autor K.S. Rutkowski CHOROBA
Dla Violi Małeckiej - „Bielickiej", która chorowała na to samo.
Choroba objawiła się, gdy miałem osiemnaście lat. Stało się to zaraz po naszej przeprowadzce do
odziedziczonego po wujku domu na wsi. Otoczonego zielenią, dużego, solidnego budynku, zbudowanego na
przełomie wieku, który przez długie lata stał pusty i w którym dopiero wtedy, moi znudzeni miastem rodzice,
zdecydowali się zamieszkać.
Dom był piętrowy, miał sześć pokoi i wielki mroczny, zagracony strych. I równie dużą, chłodną i wilgotną
piwnicę, wyglądającą jak pieczara. Zarówno zakurzony, pełen pajęczyn strych, jak i przepastna, stęchła
piwnica, skrywały wiele pogrążonych w mroku tajemnic z przeszłości tego domu, jednak mając osiemnaście
lat, byłem już za stary na ich odkrywanie. Z tego właśnie powodu trochę żałowałem, że moi rodzice zdecydowali się przeprowadzić do tego domu tak późno. Dziecięca ciekawość i żądza przygód, miałyby w nim
sporo do roboty.
Zająłem jeden z pokoi na piętrze. Stała w nim starodawna, brzydka, toporna szafa i duże, rzeźbione łóżko z
sennikiem wypchanym słomom. Szafy się pozbyłem, ale łóżko pozostało. Po wypróbowaniu okazało się
bowiem bardzo wygodne, a prócz tego było najprawdziwszym antykiem.
Pierwsze objawy choroby nie wzbudziły jeszcze moich podejrzeń. Powtarzający się często sen, chociaż bardzo
dziwny, nie od razu musi być symptomem choroby psychicznej. Jednak regularność z jaka go śniłem, zaczęła
w końcu wzbudzać mój niepokój. Miałem zresztą ku temu powody. Choroba umysłowa w rodzinie mojego
ojca zdarzała się bardzo często, objawiała się między piętnastym, a dwudziestym rokiem życia i kilku moich
krewnych doprowadziła nawet do samobójstwa. Obciążony więc takim dziedzictwem, bałem się, że mnie
zaczyna dotykać to samo.
Scenerią tego powtarzającego się regularnie snu był mój pokój. Za każdym razem widziałem go spowitego mrokiem i wypełnionego tymi samymi sprzętami, które zajmowały go na jawie. Wyglądało to dokładnie tak, jakbym za każdym razem budził się w nocy i leżąc przyglądał się mu się z ciemności. Był tak bardzo realny.
Nawet warunki panujące za wyśnionym oknem, zawsze wiernie odpowiadały warunkom panującym na
dworze akurat w tę noc. Gdy więc w rzeczywistym świecie akurat padało, w sennym także deszcz uderzał o
szyby. Jeśli wiał wiatr, we śnie również wiatr wył za oknami. A jeśli w jakiś letni, gorący wieczór zasypiałem
przy otwartym oknie, również we śnie było ono otwarte na oścież.
Na początku śniłem ten sen raz na tydzień, ale z czasem zaczął nawiedzać mnie częściej, aż w końcu zacząłem śnić go co noc. Wtedy też przybył mu nowy element. Był nim stojący w kącie pokoju tajemniczy cień.
Wyglądał jak pogrążony w mroku barczysty, niezbyt wysoki mężczyzna. Nieruchomy, milczący. Martwy jak
przedmiot, którym, jak czułem, jednak nie był. Wraz z pojawieniem się tego cienia, zacząłem również odczuwać we śnie lęk, który trwał nawet długo po przebudzeniu. Ciało pokrywała mi wtedy gęsia skórka, a ręce drżały, jakbym przed chwilą ujrzał coś przerażającego. Był to już więc symptom choroby, którego nie
mogłem zlekceważyć.
Nie wtajemniczając nikogo w swoje problemy, znalazłem dobrego psychiatrę. Nawet jeśli wcale nie byłem
chory, uznałem że lepiej jednak podmuchać na zimne. Moja opowieść o dziwnym, powtarzającym się każdej
nocy śnie, wyraźnie go zainteresowała. Obiecał mi pomóc.
Rozpocząłem leczenie. Początkowo terapia przebiegała bez użycia medykamentów, polegała na długich i szczerych rozmowach, które miały doprowadzić mojego lekarza do źródeł choroby. Uznał bowiem, że
przyczyna tego niepokojącego mnie snu, może tkwić w jakimś przeżyciu z przeszłości, nawet zgoła błahym i
uważanym przeze mnie za nieistotne, które jednak mogło otworzyć w mojej psychice wrota do ciemności.
Analizowaliśmy więc wnikliwie moją przeszłość, zatrzymując się często na chwilach, jak wydawało mi się, nieważnych dla mojego życia, które jednak mój psychiatra potrafił powiększyć do rangi wydarzeń dla niego
przełomowych, uświadamiając mi ich ukryte sensy i wpływy jakie mogły mieć na moją podświadomość.
Jednak ta metoda leczenia (chociaż w pewien sposób odzyskiwałem dzięki niej spokój ducha, przy okazji lepiej poznając swoje wnętrze) nie przynosiła poprawy. Wyśniony pokój w dalszym ciągu każdej nocy
zastępował prawdziwy, a cień tajemniczego mężczyzny wciąż nie spuszczał ze mnie niewidocznych oczu. A nawet nastąpiło pewnego rodzaju pogorszenie. Jeśli kiedyś śniąc ten sen, potrafiłem przespać całą noc, to od
kiedy zacząłem się leczyć, nocne lęki, które znacznie się nasiliły, budząc mnie kilkakrotnie w ciągu nocy,
rozkładały mój sen na męczące raty.
Wyraźne pogorszenie nastąpiło jednak po kilku tygodniach. Pewnej nocy, ku mojemu przerażeniu,
tajemnicza senna postać ożyła i opuściła swój kąt. Narastający strach zbudził mnie akurat w chwili, gdy owa
czarna sylwetka zbliżyła się do mnie. I tamtej nocy straszliwie bojąc się tej konfrontacji, do rana nie
zmrużyłem już oka.
Następnego wieczoru również bałem się zasnąć. Do późna oglądałem telewizję, próbowałem czytać. Na samą
myśl o śnie, zimny pot wstępował mi na czoło, a po plecach przebiegał dreszcz, tak jakby moja chora dusza
wyczuwała czyhające na nią poza jawą niebezpieczeństwo. Jednak nad ranem powieki w końcu uległy
zmęczeniu i wszedłem w kolejny etap mojej choroby.
Był najgorszym ze wszystkich. Cień mężczyzny bez twarzy odtąd przez kilkanaście nocy z rzędu zakłócał mój
sen, od razu, gdy tylko w niego zapadałem, pojawiając się nad moim łóżkiem i próbując mnie z niego ściągnąć. Nie padały żadne słowa. Każdej nocy wyraźnie czułem tylko jego ręce na swoim ciele, które szarpały
mną i potrząsały i którym moja senna postać opierała się jak tylko mogła. Nie czułem, ani nawet nie
słyszałem jego oddechu. Była to niema, bezdźwięczna szamotanina. Zwykle budziłem się, gdy byłem już bliski
wylądowania na podłodze. Oblany zimnym potem, dyszący ze zmęczenia, jakbym rzeczywiście przed chwilą
toczył z kimś walkę. Na tym etapie mojej choroby, trudy nocy zaczęły być widoczne dla innych. Moje
wiecznie podkrążone z niewyspania oczy, zaczęły wzbudzać niepokój w moich rodzicach. Nie domyślając się
prawdziwego powodu mojego tragicznego wyglądu, zaczęli podejrzewać, że biorę narkotyki.
Mój psychiatra dał w końcu za wygraną. Bezfarmakologiczne sposoby wyleczenia mnie nie przynosiły żadnych efektów. Choroba postępowała dalej. Wykańczała mnie, coraz bardziej zbliżając się do jawnego
obłędu. Musiałem więc zacząć przyjmować lekarstwa.
I właśnie to na moją chorobę okazało się najlepsze. Psychotropy przyniosły mi długo oczekiwaną ulgę.
Faszerując się nimi przed snem, na całą noc zapadałem w całkowite, błogie nieistnienie. W myślową, kojącą
pustkę. Chemiczne regularne zamraczanie mojego umysłu, okazało się dla niego wybawieniem.
Leki odstawiłem dopiero po dwóch latach, będąc na drugim roku studiów. Zgodnie z zaleceniem lekarza
ograniczyłem je już od długiego czasu, aż w końcu odsunąłem je zupełnie. W pierwszy, prawdziwie naturalny
od dawna sen zapadłem z ogromnymi obawami, mimo znajdowania się w akademiku, daleko od domu,
spodziewając się znowu ujrzeć w nim swój pokój ... Jednak nie ujrzałem go już we śnie nigdy więcej.
Minęło siedem lat. Mam żonę, dwoje dzieci, własne mieszkanie. Wszystko układa mi się jak najlepiej. Jestem
zdrowy, szczęśliwy...
Kilka dni temu odwiedziła nas moja kuzynka ze strony matki. Przed laty często odwiedzała wiejski dom
moich rodziców, a od kiedy podjąłem studia, przyjeżdżając tam zawsze zajmowała mój pokój. Po
przygotowanej przez moją żonę pysznej kolacji i rozluźniającej lampce wina, prosząc żeby się tylko z niej nie
naśmiewać i czasami nie uznać jej za jakąś wariatkę, opowiedziała nam o przedziwnym, powtarzającym się
śnie, który miewała ilekroć zamieszkiwała w moim pokoju na piętrze. Śnię o tym właśnie pokoju, z męskim
cieniem stojącym w kącie.
Plik pobrany ze strony http://www.ksiazki4u.prv.pl
lub http://www.ksiazki.cvx.pl