Margaret Hettinger 

Decyzja Jedi

Od autorki
Dawno, dawno temu, w odległej galaktyce…
…pewna opowieść zaatakowała naszą świadomość. Świat spotkał 
Luke’a Skywalkera, Hana Solo, księżniczkę Leię, Obi-Wana Kenobiego, 
See-Threepio i Artoo-Detoo oraz okrutnego Dartha Vadera, najbardziej 
fascynującego ze wszystkich. Zdawało się, że to niemożliwe, byśmy nie 
znali ich świata już wcześniej. Scenariusz George’a Lucasa zaskoczył i 
olśnił nas wszystkich.
Trzy lata później pojawił się ciąg dalszy historii, „Imperium 
kontratakuje”. Mistrz Jedi Yoda ukazał nam nasz własny świat i nasze 
własne możliwości w nowym świetle, a losy Luke’a i Hana potoczyły się 
tak, żebyśmy trzy kolejne lata przesiedzieli jak na szpilkach.
W roku 1980 nie można było dostać następnego odcinka tej 
opowieści w najbliższym sklepie wideo, nie pozostawało więc nic 
innego, jak tylko czekać. Ale czy na pewno?
Ostatecznie jest nieskończenie wiele możliwości. A zatem zaczęłam 
pisać. Dzieciaki przyzwyczaiły się do klekotu maszyny do pisania. 
Wciągnęło mnie to.
W atmosferze jubileuszu „Gwiezdnych Wojen” chciałabym podzielić 
się ze wszystkimi „Decyzją Jedi”. Książka podejmuje wątek od 
momentu, w którym kończy się „Imperium kontratakuje”, a jej akcja 
rozgrywa się w alternatywnym wszechświecie, odmiennym od tego, 
który odkrył George Lucas.
Napisałam ją dla zabawy i oczywiście nie roszczę sobie praw do 
niczego z wyjątkiem nowego biegu wydarzeń, jako że cały świat 
„Gwiezdnych Wojen” słusznie „należy” do George’a Lucasa i jego 
licznych współpracowników. Pisanie sprawiło mi dużą przyjemność, a 
po drodze sporo się nauczyłam na temat tego, jak należy to robić. 
Najbardziej fascynowało mnie, kiedy postacie nie postępowały zgodnie z 
zaplanowaną przeze mnie fabułą, tylko prowadziły mnie w zupełnie 
nowym kierunku, którego nie przewidziałam wcześniej.
Chciałabym podziękować mojej rodzinie, która wytrzymała ze mną i 
z maszyną do pisania, a także Juli i Beverly, dzięki którym stos papieru 
zamienił się w książkę.
Prolog
Republika upadła. Władzę zagarnął samozwańczy Imperator, 
tyranizując galaktykę i wymuszając posłuszeństwo przy pomocy 
miliardów żołnierzy, zdecydowanych zlokalizować wszelkie punkty 
oporu. Systematycznie wyszukiwano i niszczono bazy największego z 
tych bastionów - Sojuszu - zabijając, podporządkowując sobie lub 
zmuszając do rozproszenia się należących do niego ludzi.
Na nieszczęście dla imperialnych wojsk rozproszona Rebelia często 
nie pozwalała się stłumić; buntownicy byli niby iskry, padające na suche 
drewno. Znajdowali wsparcie w niezadowoleniu ludów, podlegających 
władzy Imperium, i na nowo rozpalali ogniska buntu. Jedna z takich 
iskierek składała się ze sponiewieranego frachtowca kosmicznego, 
przemykającego przez kryjącą go przed niepożądanym wzrokiem 
nadprzestrzeń. Nareszcie udało mu się wyprzedzić ścigające go siły 
Imperium o jeden skok. Tylko o jeden skok, ale w końcu wszyscy na 
pokładzie znaleźli czas, by odetchnąć i zastanowić się na spokojnie…
Rozdział pierwszy
Leia Organa roztargnionym ruchem wyjęła z ust porządnie 
obgryziony paznokieć i przesunęła palcem po rysie, biegnącej wzdłuż 
skraju wypłowiałego oparcia fotela pilota. Otaczało ją niezrozumiałe 
migotanie kontrolek komputerowych, towarzyszące przygotowaniom 
Sokoła Milenium do wyjścia z nadprzestrzeni. Powinien wyłonić się w 
pobliżu umówionego wcześniej punktu spotkania z resztą sił Rebelii, 
jednak na tyle daleko, by na pierwszy znak, że coś jest nie w porządku, 
mógł przeskoczyć z powrotem do prędkości światła.
W tej chwili Leii nie pozostawało nic innego jak tylko patrzeć i 
czekać. Obok niej, w fotelu drugiego pilota, Chewbacca, kudłaty 
człekokształtny Wookiee, pochylał się nad bezustannie zmieniającymi 
się monitorami, fachowo przygotowując statek do przeskoku. Znajdujący 
się oprócz nich w kabinie zwinny przystojny mężczyzna kręcił się 
nerwowo po całym pomieszczeniu, to spoglądając Leii przez ramię, to 
znów na ekran komputera nawigacyjnego.
- Dwie i pół minuty - mruknął Lando Calrissian, rzucając Leii 
uspokajające spojrzenie.
Wdzięczna za ten gest, opadła na fotel i spróbowała uporządkować 
myśli. Dziwne, pomyślała, w ciągu ostatnich ośmiu godzin 
zaakceptowała Calrissiana jako sprzymierzeńca. Nie mówił wiele; 
domyślała się, że ciąży mu los ludzi, których zostawił w Mieście Chmur. 
Ilu z nich posłuchało jego ostrzeżenia i uciekło, zanim powstrzymali ich 
żołnierze Imperium? Ci, którzy uciekli, musieli, jak Calrissian, zostawić 
wszystko za sobą.
Tak, jest teraz jednym z nas, pomyślała gorzko. Odwróciła się, żeby 
popatrzeć, jak Chewbacca prowadzi statek. Nawet głębokie skupienie, z 
jakim Wookiee poświęcał się temu zajęciu, nie mogło ukryć bólu i 
poczucia straty, wyzierających z jego łagodnych brązowych oczu. 
Podzielała jego rozpacz po stracie kapitana Hana Solo - ona, która 
zobaczywszy unicestwienie swej rodzinnej planety wraz z miliardami 
mieszkańców, sądziła, że już nigdy nic nie zrani jej w ten sposób. 
Polubiła tego młodego zuchwałego przemytnika bardziej, niż sobie to 
uświadamiała. Podczas całej tej beznadziejnej podróży nie było na tym 
statku takiego kąta, który by nie krzyczał do niej głośno, że nie ma go z 
nimi. Uczucie to udzieliło się wszystkim; nie dostrzegała żadnych 
śladów przyjacielskiego współzawodnictwa, tak charakterystycznego dla 
ich poprzednich wypraw.
A Luke… co mu się mogło stać, u licha? W Mieście Chmur załoga 
Sokoła zdołała ocalić go przed siłami Imperium, ale od tego czasu nie 
odezwał się do nich ani słowem, ukrywając się za barierą oszołomienia i 
rozpaczy. Wyraz jego oczu świadczył o bólu, jakiego nie mogły 
spowodować rany, które otrzymał. Teraz spał pod czujnym okiem Artoo-
Detoo i See-Threepio. Lecz chociaż nie powinien czuć żadnego bólu, był 
to sen nierówny i niespokojny, przerywany majaczeniami, w których 
wspominał Bena Kenobiego, kogoś o imieniu Yoda i - co najdziwniejsze 
ze wszystkiego - ojca, nieżyjącego od tak dawna.
Ocknęła się nagle na dźwięk szczeknięcia Chewie’ego.
- Jesteśmy na miejscu - oznajmił zwięźle Calrissian. - Gotowa, Leio? 
Od ciebie zależy, czy nas przepuszczą.
Wyjrzała przez przednią szybę. Widoczne za nią smugi światła 
zbiegły się w ciasny węzeł, tworzący silny kontrast ze spowijającą 
Sokoła absolutną czernią. Blask rozstąpił się z wolna, formując rosnący 
krąg gwiazd, które po chwili ułożyły się w znajomy wzór. Sokół wyszedł 
z nadprzestrzeni.
- W porządku, są tutaj - zameldował Calrissian ze swojego 
stanowiska przy komputerze nawigacyjnym. Wytężając wzrok, Leia 
dostrzegła szybko powiększający się świetlny punkcik. To była Wolność, 
stacja kosmiczna Sojuszu. Otaczały ją liczne okręty i transportowce, 
które widziała ostatnio w skazanej na zagładę bazie na Hoth.
Radiostacja Sokoła ożyła dokładnie w tym samym momencie, w 
którym dwie inne iskierki oderwały się od Wolności i zaczęły oddalać 
się od niej szerokim łukiem.
- Sokół Milenium? Witamy - odezwał się złudnie spokojny, 
przeciągający samogłoski głos. - Moglibyście podać mi hasło i 
przedstawić się?
- Kalosze i herbatniki, L-19 - odpowiedziała lakonicznie Leia, śledząc 
zbliżanie się „eskorty” X-skrzydłowców, zdążającej im na spotkanie. - 
Mówi Leia Organa. Są ze mną Chewbacca i Luke Skywalker. Proszę o 
pomoc lekarską dla porucznika Skywalkera. Jest też z nami Lando 
Calrissian, administrator Miasta Chmur i kolonii górniczej na Bespin. 
Odpowiadam za pana Calrissiana.
- Pomyślne spotkanie, księżniczko - odpowiedział jej inny głos, niski 
i szorstki lecz łagodny głos starszego mężczyzny. - Lądujcie w doku A-
24-C. Będziemy tam na was czekać.
- Dziękuję, generale - odpowiedziała Leia człowiekowi, z którym 
dzieliła kiedyś dowództwo. Dwa widoczne przez iluminator myśliwce 
poruszyły skrzydłami w sygnale powitania, ale niezależnie od tego wciąż 
trzymały się blisko.
Spełniwszy swoją rolę, Leia odstąpiła fotel pilota Calrissianowi i 
pospieszyła korytarzem do kajuty. O mało co zderzyłaby się z Threepio. 
Złoty pancerz człekokształtnego robota połyskiwał w zalewającym 
korytarz świetle.
- Och, szedłem właśnie po panią - paplał swoim pseudoludzkim 
głosem. - Pan Luke, hm… coś z nim nie w porządku.
Leia przemknęła obok złotego robota i wpadła do kajuty, 
spodziewając się najgorszego. Przystanęła w drzwiach, czekając, aż 
wzrok przyzwyczai się do słabszego oświetlenia.
Młody pilot leżał nieruchomo na koi, z twarzą poszarzałą i paskudnie 
posiniaczoną, z pozoru dokładnie tak, jak go zostawiła. Leia podeszła 
bliżej, mrużąc z niedowierzaniem oczy. Minęło trochę czasu, nim 
zorientowała się, że chłopak już nie śpi - że sam narzucił sobie ten 
bezruch.
- Luke - zaczęła miękko - już dobrze, Luke. - Delikatnie odsunęła mu 
z czoła jasne, wilgotne włosy, pogłaskała go po policzku, próbując go 
uspokoić.
Elektroniczny świergot niczym echo powtórzył ton jej słów. Leia 
uśmiechnęła się w duchu. Krępy, beczułkowaty Artoo, który pełnił wartę 
w nogach łóżka, dał wszystkim do zrozumienia, jak bardzo jest przejęty - 
mimo że odezwał się w języku maszynowym, z założenia 
niezrozumiałym dla ludzi.
Usłyszawszy za sobą niezgrabne kroki Threepio, Leia odwróciła się i 
zręcznie uciszyła robota, zanim zdążył wdać się w jakieś rozwlekłe 
wyjaśnienia. Może i było to coś ważnego, ale będzie musiało zaczekać.
- Luke. Tu jesteś bezpieczny. Coś ci się śniło, ale już po wszystkim. 
Przybijamy właśnie do Wolności. Udało się.
Żadnej reakcji.
- Luke - ciągnęła z desperacją, zdecydowana dotrzeć do niego mimo 
wszystko. - Nie wiem, co się tam wydarzyło, ale wiem, że zmierzyłeś się 
z Darthem Vaderem.
Niebieskie oczy otworzyły się gwałtownie na dźwięk imienia 
Czarnego Lorda, ale zamiast napotkać jej wzrok, zapatrzyły się 
nieruchomo w sufit. Przekonawszy się, że ją przynajmniej słyszy, Leia 
brnęła dalej, cichym, opanowanym głosem.
- Luke, przez tego człowieka zginęły miliony ludzi, ale tobie udało 
się wrócić. Żyjesz - i tylko to się liczy. Słyszysz mnie, Luke? Nie musisz 
być sam. Proszę… odezwij się do mnie.
Wreszcie odwrócił się w jej stronę, zwijając się w kłębek wokół 
kikuta prawej ręki, jakby próbując go ochronić. Z jego gardła wydobył 
się zdławiony szloch. Leia objęła go ramieniem. Miała nadzieję, że łzy 
przyniosą mu ulgę, której tak rozpaczliwie potrzebował, ale on nie 
rozpłakał się. Wydawało jej się, że minęła cała wieczność, nim poczuła, 
jak jego mięśnie rozluźniają się odrobinę, nie więcej.
- Leio - szepnął - muszę… muszę… - urwał, usłyszawszy jakieś 
zamieszanie w korytarzu.
Z pewnym opóźnieniem Leia zrozumiała, że Sokół już wylądował i 
że to ekipa lekarska przyszła po Luke’a. Odsunęła się, żeby roboty 
medyczne mogły go przygotować do transportu, ale wciąż lekko 
dotykała jego ramienia.
***
Generał Rieekan czekał, aż Chewbacca, Calrissian i Leia zejdą w 
towarzystwie dwóch robotów na pokład stacji. Wprowadził ich do 
niewielkiej sali konferencyjnej i dopilnował, by ludzie dostali coś do 
picia, nim zaczął ich wypytywać. Usłyszał krótkie streszczenie z ich 
podróży z Hoth na Bespin, potem o odnalezieniu ich przez łowcę 
nagród, o zdradzie, jaka spotkała ich ze strony Miasta Chmur, i wreszcie 
o ich ucieczce - wszystkich, prócz kapitana Sokoła, Hana Solo. Generała 
zajmowało szczególnie to, co mogli mu powiedzieć o zainteresowaniu 
Dartha Vadera osobą Luke’a Skywalkera.
- Po prostu otrzymaliśmy raport, z którego wynika, że Imperator 
odwołał wielką armię z rejonu Cortianne, pozostawiając strategiczny 
obszar bez obrony, żeby posłać ją na Bespin - tłumaczył ostrożnie. - 
Tymczasem teraz mówicie mi, że całą tę sytuację najwyraźniej 
zaaranżowano jako pułapkę na porucznika Skywalkera. Chciałbym raz 
jeszcze usłyszeć, co według was wydarzyło się po przybyciu Luke’a do 
Miasta.
Lando odchrząknął z zażenowaniem.
- Vader zamierzał zwabić Skywalkera do naszego kompleksu 
mrożenia karbonitu, zamrozić go i dostarczyć Imperatorowi. Możliwe, że 
nasza ucieczka odciągnęła stamtąd część żołnierzy, ale i tak dysponował 
aż nadto wystarczającą siłą ognia, by zatrzymać jednego człowieka. To 
zdumiewające, że Luke-owi* w ogóle udało się uciec.
- To dziwne - zaczęła wolno Leia. - Vader zaplanował to tak, by 
spotkać się z nim w cztery oczy. Luke wrócił bez miecza świetlnego, a 
jego rana wyglądała tak, jakby otrzymał ją w pojedynku. On nie chce o 
tym mówić. Może dowiemy się czegoś, jak otrząśnie się z szoku.
Rieekan zastanawiał się przez chwilę.
- Sądzę, że zamysły Vadera stanowią część odpowiedzi na nasze 
pytania. Zakładając, że rzeczywiście planował spotkanie z Luke’iem, 
musiał mieć nie byle jaki powód, by ryzykować sprzeciwienie się 
rozkazom Imperatora. - Odetchnął głęboko i powoli. - Niewiele o nim 
wiemy, z wyjątkiem tego, że doszedł do władzy w systemie Sith, i 
oczywiście tego, co mówił Kenobi: że był kiedyś rycerzem Jedi. 
Zaczynam myśleć, że warto by było dowiedzieć się czegoś więcej o jego 
przeszłości.
Nagle przyjrzał się twarzom towarzyszy.
- Przepraszam. Nie spaliście przez cały długi dzień - czy też raczej 
dwa dni, powinienem powiedzieć. Pak zaprowadzi was do waszych 
kwater. - Odprowadzając ich do drzwi, bardziej przypominał uprzejmego 
doriańskiego szlachcica niż przywódcę odwrotu, który omal nie skończył 
się katastrofą.
- Mam nadzieję, że panowie Chewbacca i Calrissian zechcą 
skorzystać z naszej gościnności. Księżniczko? Może porozmawiamy 
później, kiedy trochę wypoczniesz?
Kiedy cała grupa opuściła salę konferencyjną i udała się na zasłużony 
odpoczynek, generał Rieekan został sam ze swoimi myślami. Przez 
ostatni rok polubił porucznika Skywalkera i nauczył się go szanować; 
znał też jego oddanie sprawie Rebelii. A jednak był to zaledwie jeden z 
tysięcy młodych ludzi, którzy porzucili swoje rodzinne domy (w tym 
przypadku farmę na pustynnej planecie Tatooine) na rzecz mężnej służby 
w ruchu oporu. Skywalker wykazał nieprzeciętne zdolności jako pilot i 
dowódca, ale to nie wyjaśniało, dlaczego lord Darth Vader, 
głównodowodzący wszystkich sił Imperium w tym sektorze, miałby 
sobie wybrać właśnie jego.
Rieekan zastanowił się krótko nad zainteresowaniem młodzieńca 
zwyczajami rycerzy Jedi - okrytych legendą wojowników, których 
generał uważał zawsze za zwykły mit. Może to tylko zbieg okoliczności, 
ale ten sam mit pełen był opowieści o straszliwych mocach, którym 
mógłby niemal przypisać niesamowite powodzenie swego przeciwnika, 
Dartha Vadera.
- Bzdury! - mruknął Rieekan. Miał dosyć rzeczywistych problemów i 
bez wyszukiwania nowych w opowieściach starych bab. I całkiem 
możliwe, że będzie miał jak najbardziej rzeczywisty problem z młodym 
porucznikiem Skywalkerem. Bo nawet jeśli Luke faktycznie stanął do 
walki z jednym z najpotężniejszych ludzi w galaktyce i, co dość 
oczywiste, nie odniósł zwycięstwa, to przecież jednak zdołał uciec. 
Doprawdy zdumiewające, chyba że… pozwolono mu uciec.
Odsuwając krzesło, żeby wstać, Rieekan ze złością uderzył pięścią w 
stół. Nie były to zbyt piękne myśli, ale w swoim położeniu nie mógł 
sobie pozwolić na zignorowanie ich. Miał nadzieję, że rozmowa ze 
Skywalkerem rozwieje jego wątpliwości.
***
Część mieszkalna Wolności składała się z niespełna tysiąca jedno- i 
dwuosobowych, po wojskowemu oszczędnych pokoi, wyposażonych w 
koje, jedną czy dwie szafki, wspólne łazienki, mały automat, wydający 
posiłki, i konsoletę z wbudowanym komunikatorem. (Ta ostatnia 
stanowiła połączenie z centralnym komputerem i pełniła rolę miejsca do 
pracy, biblioteki i systemu komunikacyjnego.) Jako że przygotowywanie 
rewolucji to zajęcie bardzo czasochłonne, mieszkańcy tych kwater 
rzadko mieli jakieś obiekcje co do ich czysto funkcjonalnego charakteru. 
Pokoje zapewniały im miejsce do spania i odrobinę prywatności. Teraz, 
kiedy napływ uchodźców z Hoth doprowadził niemal do przeciążenia 
systemów stacji, nawet owej odrobiny prywatności zaczynało brakować. 
Stosunkowo nieliczny personel zwolnił część pomieszczeń, pracując (a 
więc i śpiąc) na kilku zmianach i w ten sposób zajmując dwukrotnie 
mniejszą niż zwykle ilość łóżek.
Leia nie okazała większego zainteresowania przydzieloną jej kwaterą, 
niż było to konieczne, żeby znaleźć koję i wyciągnąć się na niej. O wiele 
później obudziła ją podniecona paplanina See-Threepio, skierowana do 
Artoo-Detoo:
- Księżniczko Leio. Księżniczko. Ooch, naprawdę wolałbym jej nie 
budzić, tak bardzo potrzebuje snu. Ale generał Rieekan posłał po nią, 
więc…
- Już nie śpię - jęknęła, tęskniąc do tygodniowego odpoczynku. 
Wzięła ubranie, które wręczył jej wysoki robot, i włożyła je pospiesznie, 
od czasu do czasu wtrącając pojedyncze sylaby w odpowiedzi na 
biadolenie Threepio, który miał trudności ze znalezieniem dla niej 
odpowiedniego stroju. Przepisowy kombinezon Sojuszu był jak 
najbardziej odpowiedni i tak właśnie mu powiedziała, w daremnej 
nadziei, że go w ten sposób uciszy. Szybki rzut oka na chronometr 
powiedział jej, że przespała szesnaście godzin, postanowiła więc 
darować sobie śniadanie.
Kierując się wskazówkami Threepio, ruszyła spiesznie korytarzami 
stacji, witając uśmiechem wielu innych, którzy wymknęli się ze szponów 
Imperium na Hoth. Poprzedniego wieczoru była zbyt zmęczona, by 
choćby zapytać o liczbę ofiar, ale dziś czekało ją odrabianie zaległości. 
Wszędzie dookoła niej pracowano nad obaleniem tyranii Imperium i ona 
także miała ochotę ponownie zmierzyć się z tą potęgą. Poza tym był 
jeden nieoficjalny poszkodowany, którego los bardzo ją obchodził. 
Pewien koreliański przemytnik, który kiedyś okazał pomoc sprawie 
Rebelii, teraz sam rozpaczliwie jej potrzebował. Próbując oderwać się od 
myśli o Hanie, Leia przyspieszyła kroku.
Generał Rieekan czekał na nią u wejścia do medycznego skrzydła 
stacji. Był tam też Too-Onebee, robot-chirurg.
- Przykro mi, jeśli wyciągnąłem cię z łóżka, księżniczko, ale 
potrzebna mi twoja pomoc. - Skinął na robota, który przemówił 
metalicznie zabarwionym głosem.
- Zbadałem porucznika Skywalkera i prowadzę jego leczenie. Rany 
goją się prawidłowo. Trwa produkcja bionicznej ręki i nie przewiduję 
żadnych problemów w związku z tą sprawą. Przypuszczam, że najdalej 
za dziesięć dni wróci do czynnej służby, o ile - tu budzący zaufanie głos 
zawahał się na moment - otrząśnie się z depresji. W tej sprawie nie udało 
mi się osiągnąć znaczniejszych postępów. - Too-Onebee zwrócił się do 
Rieekana. - Rana, którą otrzymał, wydaje mi się bardzo dziwna. Nie 
zadano jej przy pomocy żadnej typowej broni, wykorzystywanej przez 
imperialną armię. Może raczej jakimś narzędziem?
- Czy mówi ci coś określenie „miecz świetlny Jedi”? - zapytał 
generał.
Android zaprzeczył, a Rieekan opisał mu budowę laserowego ostrza 
starożytnej broni. Kiedy Too-Onebee przyznał, że broń taka mogła 
spowodować obrażenia Luke’a, Rieekan poczuł, że coś dławi go w 
gardle. Nie chciał, żeby Leia odgadła jego podejrzenia, ale potrzebował 
jej pomocy.
- Może z tobą by porozmawiał? - spytał ją.
Leia wzruszyła ramionami, ale była gotowa spróbować.
- Bardzo chciałbym wiedzieć, co się wydarzyło w Mieście Chmur - 
powiedział generał. - Być może pomogłoby nam to przewidzieć następny 
ruch Vadera. Poza tym Skywalker dla własnego dobra powinien 
wydobyć to na światło dzienne; inaczej sobie z tym nie poradzi. 
Spróbujesz?
Leia skinęła głową i weszła w ślad za chirurgiem do pokoju Luke’a. 
Przy łóżku znajdował się zestaw zautomatyzowanej aparatury medycznej 
i diagnostycznej, ale poza tym niewielkie pomieszczenie nie różniło się 
zbytnio od tego, w którym się obudziła. Luke wyglądał, jakby spał. Leia 
zerknęła pytająco na robota.
- Nie śpi - powiedział cicho Too-Onebee. Gestem zachęcił ją, by 
podeszła bliżej.
- Poruczniku Skywalker - odezwała się oficjalnym tonem, 
uśmiechając się - czyżbyś miał zamiar przespać cały dzień?
Tym razem zareagował, ku jej wielkiej uldze. Wyciągnął rękę i 
natrafił na jej dłoń.
- Cześć - odparł cichym głosem. - Dzięki, że wróciliście mnie 
poszukać. Wiesz, wczoraj.
- Ale wcale nie musieliśmy szukać - odpowiedziała Leia poważnym 
tonem, zaskoczona. - Wiedziałam dokładnie, gdzie jesteś. Nie wołałeś 
mnie jakoś przypadkiem?
- Och, nie wiem. Może i tak. - Jego wzrok ześlizgnął się z twarzy Leii 
i zatrzymał się na generale, który wchodził właśnie do pokoju. Luke 
skwapliwie skorzystał z okazji do zmiany tematu.
- Proszę wejść, panie generale. Jestem trochę bardziej przytomny, niż 
kiedy był pan tu ostatnim razem.
- I wyglądasz o wiele lepiej, Luke. Witamy w domu.
Zaskoczona, Leia trąciła palcem pojemnik z leczniczym płynem 
bacta, w którym znajdowała się prawa ręka Luke’a. Rieekan nie 
powiedział jej, że zaglądał do chłopaka już wcześniej. Cóż; nie pytała. 
Tymczasem kontynuowała swobodną pogawędkę.
- To, co Too-Onebee lubi najbardziej - zażartowała, wskazując 
czerwoną ciecz. - Mówi, że już niedługo poskłada cię z powrotem do 
kupy. I dobrze, bo czeka cię masa roboty.
Ale Luke nie słuchał. Bacznie obserwował twarz księżniczki.
- Leio - przerwał jej cichym, natarczywym głosem - wczoraj, na 
pokładzie Sokoła… trochę się pogubiłem i teraz nie pamiętam… - 
Wreszcie zdobył się na odwagę i spytał: - Gdzie jest Han?
Jedynym dźwiękiem w pokoju było bulgotanie płynu bacta. Rysy Leii 
zastygły w nieruchomym grymasie. Czuła, jak lodowate zimno, które 
nosiła w sobie od momentu przebudzenia, rozlewa się po całym ciele, 
przejmując ją dreszczem. Wiedziała, że nie potrafi okłamać Luke’a, a 
jednocześnie nie chciała go teraz martwić.
Luke źle zrozumiał jej wahanie.
- A więc nie żyje - powiedział, blady jak kreda. - Wiedziałem.
Uszy wypełnił mu szum. Wróciły cała ta przygniatająca rozpacz i 
beznadziejność, których dotąd z takim trudem udawało mu się do siebie 
nie dopuścić.
Zalał go wir przemieszanych ze sobą obrazów, strzępy wspomnień 
zaczęły przelatywać mu przez głowę niczym oskarżenia: pożegnanie z 
Hanem na Hoth; rozpaczliwe starania Solo, by zabrać ich wszystkich 
Sokołem z Gwiazdy Śmierci - wszystkich: Chewie’ego, Leię, Bena. 
Przede wszystkim Bena. „Ben, dlaczego mnie okłamałeś?” - wykrzyczał 
bezgłośnie w nieznośnym bólu.
Skądś, spoza zamętu i szaleństwa, dobiegła chyba odpowiedź:
- …przecież żyje i wiemy, gdzie…
„Kto to powiedział?” Zdawało mu się, że znów dostał się w 
najcięższy nieprzyjacielski ogień, a po twarzy jego martwego strzelca 
cieknie krew.
- …Luke, może mógłbyś nam powiedzieć…
„Nie, nie mógłbym. Ja nic nie wiem!” Teraz biegł; strach rozdymał 
mu nozdrza, wokół zawodziły miotacze. A w tle, wraz z odorem tamtej 
pogrążonej w mroku jaskini na Dagobah, bezustannie rozbrzmiewały te 
powracające uporczywie słowa: Chodź ze mną. Takie jest twoje 
przeznaczenie. Chodź ze mną. „Nie!” Spadał, spadał bez końca… 
„Pomóż mi. Słyszę cię. Gdzie jesteś?”
- …Gdybyśmy zdołali pojąć, co nim naprawdę kieruje…
- I dlatego ci się nie udaje. - To Yoda, odwracający się od niego. „Ale 
przecież wierzę, naprawdę. Tyle się nauczyłem.”
Chodź ze mną. Zaufaj uczuciom. Chodź ze mną. „Nie! Na pomoc! 
Nie!”
Yoda, jakiego jeszcze nie widział, wymizerowany i postarzały:
- Sobie możesz zaufać, Luke. Moc jest z tobą. To z niej powinieneś 
czerpać siłę.
- …spróbować dowiedzieć się, kim on jest, skąd pochodzi…
Przyjdź do mnie. To ja jestem twoim ojcem. Chodź ze mną.
- Twoja broń. Nie będzie ci potrzebna - powiedział Yoda. „Ale ja się 
boję. Mój miecz, wezmę go ze sobą. Nie, zgubiłem go. Nie mogę go 
znaleźć. A przecież muszę! Zostawił mi go ojciec; był rycerzem Jedi.”
- Potężnym Jedi był twój ojciec - to znów Yoda.
- Za bardzo przypominasz ojca, Luke - to wuj Owen. „Wujku 
Owenie! Ciociu Beru! Ben, oni nie żyją! Zabili ich. Zabili ich na rozkaz 
Dartha Vadera.”
Chodź ze mną. Nie dasz rady ze mną walczyć. Nie zmuszaj mnie, 
bym cię zniszczył.
- …tak naprawdę chyba wcale nie nazywa się Vader…
- Deever Skywalker! - To był głos Luke’a.
- …co? O czym ty mówisz?…
- Deever, Deevee… Darth Viron Skywalker… Darth Vader… jest 
moim ojcem. - Słowa przychodziły mu z trudem, wciąż usiłował 
zagłuszyć ten powracający, próbujący zmusić go do posłuszeństwa głos: 
Chodź ze mną. Twoim przeznaczeniem jest… „Ale ja nie jestem taki jak 
on. Nie przyłączę się do niego. Ja jestem inny. I mam coś do zrobienia. 
Wrócę na Dagobah. Obiecałem.”
Towarzyszące koszmarowi emocje wyrwały się wreszcie spod 
kontroli i Luke wybuchnął niepohamowanym płaczem. Próbował się 
powstrzymać - i nie mógł.
Ktoś dotknął jego ramienia.
- Idź sobie! - wybuchnął. - Zostaw mnie w spokoju!
Zamiast tego poczuł, jak czyjeś ramiona obejmują go łagodnie, jak 
ktoś tuli twarz do jego włosów. Mijały minuty. W końcu uspokoił się. 
Oczyma duszy widział Yodę, który nie odzywał wprawdzie ani słowem, 
za to wyglądał na zmęczonego - ale i zadowolonego. Wreszcie zasnął, 
chwilowo pogodzony z samym sobą i z przyjazną obecnością Leii i 
Yody.
Generał Rieekan niepostrzeżenie wymknął się z pokoju.
***
Mostek Awangardy, jednostki floty imperialnej, był olbrzymim 
okrągłym pomieszczeniem, wypełnionym bezpłciowym tłumem oficerów 
w zielonych mundurach i mruganiem stanowisk kontrolnych. 
Dominujący akcent stanowił pomost, obiegający salę po obwodzie tuż 
nad głowami milczącej załogi. Ten pomost o umieszczonych w 
regularnych odstępach oknach, ukazujących panującą na zewnątrz 
pustkę, zdominowała z kolei obecność jednej tylko osoby - 
głównodowodzącego Dwunastej Floty Imperialnej, Dartha Vadera, lorda 
Sith. Dla zgromadzonych na dole ludzi widoczny był tylko jako okryty 
kruczoczarnym płaszczem i hełmem, zwrócony do nich plecami duch, 
obserwujący coś z uwagą przez szeroki iluminator.
Stał tak już od jakiegoś czasu, kiedy nieznaczna zmiana pozycji dała 
znać każdemu, kto był spostrzegawczy (a było takich wielu, choć 
obserwowali go ukradkiem), że Vader ma zamiar wydać jakiś rozkaz.
Dowódca nie zadał sobie trudu, by odwrócić się twarzą do swych 
podwładnych.
- Rozmieścić flotę w rejonie Dagobah. Sektor 476 A3 - polecił tylko. 
Nadal wyglądał przez iluminator, pozwalając wszystkim głowić się na 
próżno nad strategicznym znaczeniem planety, położonej w równie 
nieciekawym rejonie galaktyki.
***
Leia odsunęła się ostrożnie od pogrążonego we śnie Luke’a. Too-
Onebee kiwnął jej głową.
- Tym razem to zdrowy sen - powiedział robot. - Przyniesie mu 
odpoczynek, którego potrzebuje.
Leia błądziła po zatłoczonych korytarzach, wdzięczna losowi, że 
jakoś nikt nie zwraca na nią uwagi. Nic nie przygotowało jej na taki 
wstrząs. Wraz z generałem przegadała sporo czasu, próbując przemówić 
Luke-owi* do poczucia obowiązku, zrobić cokolwiek, byle tylko nie 
wymknął się im ponownie. Chyba wcale ich nie słyszał, aż w końcu 
zdradził im dokładnie tę informację, której potrzebowali najbardziej - 
kluczowy element układanki, dzięki któremu wszystko zaczęło do siebie 
pasować. „Och, Luke”, pomyślała ze współczuciem - „nic dziwnego, że 
to było takie trudne.”
Nadchodzący z naprzeciwka z wielką tacą kanapek See-Threepio 
gwałtownie oderwał ją od tych myśli. Rozejrzawszy się naokoło i 
upewniwszy się, że nikt nie zauważy takiego niegodnego damy 
zachowania, pochłonęła łapczywie cztery z nich, podczas gdy złoty robot 
udzielał jej wyczerpujących informacji o tym, co wydarzyło się w ciągu 
dnia.
- Dzieje się tyle różnych rzeczy - powiedział. - Podobno wkrótce 
zapadnie ostateczna decyzja w sprawie położenia nowej bazy. Pan 
Calrissian i Chewbacca przygotowują Sokoła do lotu, z pomocą Artoo. 
A ja kręciłem się po trochu po całej stacji, rozmawiałem z komputerami, 
robotami, a nawet z ludźmi i starałem się zdobyć jak najwięcej 
informacji na temat tego strasznego łowcy nagród, Boby Fetta, i tego 
okropnego Jabby Hutta. - Głos robota niemal perfekcyjnie naśladował 
ludzkie oburzenie. - Nie mogę sobie wyobrazić, jak to możliwe, że 
kapitan Solo w ogóle zadawał się z taką hołotą. Zresztą Chewbacca 
powiedział mi, że są dłużni zaledwie trzy tysiące kredytów - nie z 
własnej winy, ma się rozumieć - a poza tym mieli przecież zamiar wrócić 
na Tatooine i zapłacić.
Leia skrzywiła usta. Aż za dobrze wiedziała, co powstrzymało Hana 
przed odłączeniem się od sił Rebelii i spłaceniem długu. Wtedy nie brała 
poważnie możliwości, że może mu grozić jakieś realne 
niebezpieczeństwo. Była samolubna i teraz on musiał za to płacić.
Sokół Milenium widniał na płycie hangaru niczym wytwór chorej 
wyobraźni jakiegoś obłąkanego astroinżyniera, ale Leia zbyt dobrze 
znała ten frachtowiec, by mogły ją zwieść jego rozmiary czy 
niekonwencjonalna konstrukcja. Han lubił nazywać swój statek 
„najszybszą kupą złomu w galaktyce” i potrafił dokonywać za jego 
sterami naprawdę zdumiewających rzeczy - wyjąwszy sytuacje, kiedy coś 
szło nie tak, jak trzeba. Niestety, zazwyczaj coś szło nie tak.
Kiedy Leia i Threepio podeszli bliżej, Chewbacca szczeknął im na 
powitanie, a Lando podniósł maskę spawacza.
- Mamy tu jeden mały problem, ale zmywamy się stąd najdalej za 
jakieś dwadzieścia godzin - oznajmił.
- Mam nadzieję, że ze trzy razy sprawdziliście napęd nadprzestrzenny 
- przypomniała mu uszczypliwie Leia. Wookiee warknął, ale przystojna 
twarz Lando zmarszczyła się w szerokim uśmiechu.
- W czasie tego rejsu nie powinno z tym być żadnych kłopotów. 
Właściwie twój kapitan Solo może się jeszcze zdziwić, kiedy znowu 
zobaczy tę łajbę. - Poważniejszym już tonem, zapytał: - Rozmawiałaś z 
Luke’iem?
Leia zapewniła go, że Luke ma się coraz lepiej, ale absolutnie nie 
nadaje się do tego, żeby lecieć z misją ratunkową na Tatooine.
- Tak też myślałem. Lepiej będzie, jak polecimy od razu i spróbujemy 
„potargować się” o Hana z Jabbą Huttem. Nie żebym myślał, że to 
będzie takie łatwe. W życiu gościa nie spotkałem, ale twój robot odkrył 
parę rzeczy, które moglibyśmy wykorzystać, gdyby okazało się to 
konieczne.
See-Threepio zaskoczył wszystkich.
- O ile tylko przydam się do czegoś, z chęcią zaproponowałbym 
swoją pomoc - to znaczy, za pani pozwoleniem, księżniczko.
Lando kiwnął głową.
- Tym razem twoja znajomość języków może się okazać wcale 
istotna. Księżniczko?
Leia wyraziła zgodę. Sam Threepio nie miał najmniejszego pojęcia, 
co go opętało, że powiedział coś równie idiotycznego.
Rozdział drugi
W odległości dwóch i trzydziestu siedmiu setnych parseka od bazy 
Sojuszu, na bagnistej, zasnutej oparem planecie Dagobah, gigantyczne 
drzewa ociekały wodą po popołudniowym przelotnym deszczu. Ledwie 
widoczna we wszechobecnej mgle, podobna do gnoma czy skrzata istota 
mruczała coś pod nosem, przysuwając ciężką skrzynkę do podstawy 
olbrzymiego omszałego drzewa.
- Ha, od zbyt dawna w tym samym miejscu jestem. Czas już 
spróbować czegoś innego - powiedziała do siebie. W tym czasie 
poskręcane korzenie drzewa rozsunęły się na boki, żeby skrzynka mogła 
swobodnie wsunąć się do środka, po czym opadły na miejsce. Teraz już 
nic nie wskazywało na to, by w tym miejscu cokolwiek ruszano. - Za 
bardzo oddalamy się czasem od natury. Sami sobie zasłaniamy świat, 
stawiamy ściany i dachy. Bywało, że przez cały rok dwa razy tego 
samego miejsca nie oglądałem, tak. - Stworek zachichotał cicho. - Ha, 
dawno to było, pewnie, i młodszy byłem, ale… - Wzruszył ramionami.
Pomarszczona postać uniosła głowę, zamknęła oczy i odetchnęła 
głęboko, jak gdyby wdychając samą esencję tego miejsca. Potem, 
rozejrzawszy się uważnie po otaczającym go trzęsawisku, Yoda wybrał 
kierunek i ruszył przed siebie niespiesznym krokiem. Od czasu do czasu 
zatrzymywał się, żeby przyjrzeć się wiszącym mu nad głową gałęziom 
czy pogrzebać końcem laski pod zwaloną kłodą. Ani razu nie obejrzał się 
na maleńki domek, stojący na przeciwległym brzegu sadzawki.
***
Niemal całkowitym przeciwieństwem Dagobah była sucha, 
piaszczysta planeta Tatooine. Wątpliwe, czy któryś z jej rdzennych 
mieszkańców, którym z trudem udawało się wyżyć z uprawy wysuszonej 
ziemi, słyszał kiedykolwiek o Dagobah, a nawet gdyby, to i tak mało 
kogo by to zaciekawiło. Większość ludzi na planecie stanowili farmerzy, 
którzy nigdy nie sięgali wzrokiem dalej niż do stratosfery: od przyjścia 
na świat aż po dzień, w którym sami obracali się w pył. Rzecz jasna, 
zawsze zdarzało się paru krewkich młodzików, spragnionych gwiazd, ale 
bardzo niewielu z tych, którzy opuścili Tatooine, wracało, by zakłócić 
rutynę następujących po sobie niewzruszenie pór roku i zdobytych 
ciężką harówką zbiorów. Jeżeli innym mieszkańcom tego świata, Jawom 
i Ludziom Piasku, zdarzało się w ogóle myśleć o gwiazdach, to i tak nikt 
nigdy nie zadał sobie trudu, by ich o to zapytać.
Był oczywiście port kosmiczny, którego zadaniem było ułatwić 
Imperium administrowanie prowincją i ściąganie podatków, a także 
umożliwić handel z nielicznymi przybyszami spoza planety. Położone w 
pobliżu portu miasto nazywało się Mos Eisley. W jego wschodniej 
części znajdowała się dzielnica półświatka, a w niej knajpy dla 
bywalców przestrzeni kosmicznej, kasyna, a nawet przybytek rozkoszy 
(zresztą taki sobie). Naturalnie żaden szanujący się farmer nigdy nie 
zbliżał się do tej okolicy (a przynajmniej nie dowiadywała się o tym jego 
żona).
Któregoś dnia, jak zwykle gorącego i pełnego pyłu, w porcie 
wylądował pewien szczególnie sponiewierany i na oko byle jaki statek. 
Szybko przedostał się przez odprawę celną (z powodu jakiejś pomyłki 
informacja o jego przybyciu w ogóle nie dotarła do zarządu portu). 
Opuściła go załoga złożona z trzech osób - z czego dwie nosiły czarne 
wyświechtane kombinezony, a trzecia (zapewne przywódca) okryta była 
od stóp do głów źle dopasowanym, powgniatanym metalowym 
pancerzem. Cała trójka przeszła zakurzoną główną ulicą i skręciła w 
mało komu znany zaułek. Potem zanurkowali w rozsypującą się bramę i 
wystukali pewien rytm na pomalowanych na zielono drzwiach. Do 
środka wpuściło ich na pół człekokształtne stworzenie o 
nieodgadnionym wyrazie twarzy. Kiedy siadali przy usmarowanym stole, 
z innej części budynku dobiegły ich przytłumione odgłosy hulanki. 
Wszyscy przyjęli zaproponowane im drinki, ale najwyraźniej przyszli 
tam w interesach, nie dla przyjemności, bo nie rozmawiali na żadne 
niezobowiązujące tematy.
Jakiś czas później do pokoju wszedł niesamowicie otyły mężczyzna z 
wyrazem samozadowolenia i pewności siebie, wyrytym na pokrytej 
bliznami twarzy, i usiadł naprzeciw trzech przybyszy spoza planety. I 
choć starał się stwarzać pozory, że jest sam, wiadomo było, że w 
korytarzu czaić się może dowolna liczba uzbrojonych ochroniarzy.
- Ach, Boba Fett - uśmiechnął się z wyższością grubas. - No, mój 
przyjacielu, i cóż to sprowadza cię do tej, hm, „najgorszej z zabitych 
dechami dziur w galaktyce”? Zdaję mi się, że tak właśnie nazwałeś 
kiedyś nasz mały światek, czyż nie?
- Przywiozłem tu pewien towar, na który zgłaszałeś zapotrzebowanie 
- odpowiedział spokojnie gość spod uniesionej przyłbicy. - Jeśli cię to 
interesuje, możemy przedyskutować warunki umowy.
Jego rozmówca rozsiadł się wygodniej.
- Ho, ho, całkiem śmiało powiedziane, jak na kogoś, kto zadaje się z 
hołotą i handluje śmieciem. Powiedz no mi lepiej, cóż tam masz takiego, 
co miałbym według ciebie kupić.
- Hana Solo - odpowiedział zwięźle Fett.
Człowiek, znany jako Jabba Hutt, zmrużył oczy, próbując właściwie 
ocenić sytuację.
- Masz go tutaj? W Mos Eisley?
Z korytarza dobiegł słaby dźwięk, cichy niczym szept.
- Zatrzymaj swojego człowieka, Jabba. Nie myślisz chyba, że 
zostawiłem go bez straży? Gdybym zaczął podejrzewać, że ktoś próbuje 
mi go ukraść, mogę go zabić stąd, gdzie siedzę. Oczywiście, wolałbym 
raczej tego nie robić, bo nawet jeśli nie masz zamiaru zapłacić ceny, 
jakiej żądam, to doszły do mnie plotki, że Imperium też ma go na oku. 
Nie dostałbym od nich za dużo forsy, ale przypuszczalnie jest wart 
przysługę albo dwie.
Na chwilę zapadła cisza. Jabba dał znak ręką i usłyszeli, jak ktoś 
wybiega na zewnątrz. Nikt się nie odzywał, póki drzwi wejściowe nie 
otwarły się ponownie i w pokoju nie stawiło się dwóch ludzi.
- Mam szczerą nadzieję, że nie zamierzasz próbować żadnych 
sztuczek - ostrzegł go Fett - bo byłoby mi naprawdę bardzo przykro, 
gdyby nie udało się nam ubić takiego świetnego interesu. Widzisz, mam 
dla ciebie dodatkową atrakcję, która powinna przemówić do twojego 
specyficznego poczucia humoru.
I tak, wszystko zostało ustalone, a wieczorem następnego dnia do 
obskurnej siedziby Jabby Hutta przywieziono ciało Hana Solo, 
zamrożone przez Dartha Vadera w odległym systemie Bespin i 
całkowicie zatopione w jednolitym bloku karbonitu. Oczywiście, Jabba 
był oburzony, usłyszawszy wyznaczoną przez łowcę nagród cenę, 
dwukrotnie wyższą od tej, którą sam zaproponował, i całe cztery razy 
wyższą od tej, którą miał zamiar w ogóle zapłacić. Jednak 
uświadomiwszy sobie, że w stanie hibernacji Solo może bez końca leżeć 
sobie w ładowni statku Boby Fetta, nie przysparzając łowcy żadnego 
kłopotu ani większych kosztów, dobił targu. Wyjąwszy urażoną dumę - 
bo przecież podyktowano mu cenę - był nawet całkiem zadowolony i 
kazał zainstalować „posąg” Solo w swojej łazience, gdzie mógł omawiać 
ze swoim nieruchomym, nieświadomym swego losu więźniem 
wydarzenia dnia.
***
W skrzydle dowodzenia stacji kosmicznej Wolność Leia Organa 
stłumiła ziewnięcie i ponownie przyjrzała się danym, dotyczącym 
rozmieszczenia wojsk Imperium. Obiecała sobie, że najdalej za pół 
godziny da sobie spokój, i raz jeszcze odczytała z ekranu te same słowa, 
próbując dopatrzyć się w nich jakiegoś wzorca, jakiejś wskazówki co do 
strategii Imperium.
Usłyszawszy za sobą jakiś dźwięk, obróciła się. W drzwiach, 
podpierając framugę, stał chudy jak tyka Luke.
- Hej! - zawołała, zrywając się z miejsca. - Co ty tutaj robisz?
- Wypuścili mnie za dobre sprawowanie - uśmiechnął się, podnosząc 
lewą rękę. Leia rozpoznała szeroki czarny pasek bransolety czujnikowej, 
zapiętej na nadgarstku. Urządzenie, rutynowo wydawane pacjentom 
przez sekcję medyczną, zapewniało ciągłe przekazywanie informacji o 
procesach życiowych, kontrolowanych następnie przez androida 
medycznego W razie otrzymania niepokojącego odczytu robot wysyłał 
pacjentowi ostrzeżenie i listę poleceń. W skrajnym przypadku bransoleta 
czujnikowa uruchamiała głośny alarm, zawiadamiający wszystkich w 
pobliżu o zagrożeniu życia, oraz emitowała specjalny sygnał 
naprowadzający, ułatwiający personelowi medycznemu ustalenie miejsca 
pobytu noszącej ją osoby.
- Pomyślałem sobie, że jeśli przypadkiem już skończyłaś, to może 
zechcesz się przejść i poszukać czegoś do jedzenia. Zaczekam, jeśli 
jesteś zajęta.
- Mogę równie dobrze poddać się od razu - odparła Leia. - Ćmi mi się 
w oczach. - Odwróciła się, żeby wstawić zakładkę, i wyłączyła 
konsoletę. Obejrzała się z irytacją, usłyszawszy, że Luke bawi się 
klamką.
- Idę, już idę - rzuciła ostro, zaskoczona jego brakiem cierpliwości.
- Wybacz. - Wyciągnął dłoń i wziął ją pod rękę. - Generał Rieekan 
znowu próbował coś ze mnie wyciągnąć i całkiem już od tego fiksuję. 
Gdybym chociaż wiedział, o co mu chodzi, może wykombinowałbym 
coś lepszego, ale sam nie umiem sobie odpowiedzieć na większość z 
tych jego pytań. - Zmarszczył brwi. - Hmm. Czy był w tym w ogóle jakiś 
sens? Ależ mam mętlik w głowie.
Jak dla Leii było w tym aż za dużo sensu. Musiała założyć, że 
Rieekan ma swoje powody, żeby wywierać na Luke’u taki nacisk, ale 
wcale jej się to nie podobało. Postanowiła rozmówić się z nim tak 
szybko, jak będzie się dało.
Zręcznie zmieniła temat. Tych przykrych unikali, jakby na mocy 
jakiegoś milczącego porozumienia. Poszli do mesy okrężną drogą, 
zewnętrznym korytarzem, wzdłuż którego ciągnęły się wnęki z wielkimi 
iluminatorami, wychodzącymi na blask kosmosu. Wolność była 
obiektem wojskowym i zaprojektowanym oszczędnie, jednak ponieważ 
bardzo niewiele istot ludzkich, pochodzących z tej czy innej planety, 
prawidłowo funkcjonuje przez dłuższy czas w całkowicie sztucznym 
środowisku, malowniczy pasaż służył bardzo istotnym celom. 
Oczywiście, mało kto z pozostałych miał ten sam zamiar, co Leia i Luke, 
ale nastrój był spokojny, sympatyczny, a także na swój sposób przytulny.
Kiedy dotarli na miejsce, Leia uświadomiła sobie, że Luke przez cały 
czas trzymał prawą rękę głęboko w kieszeni kombinezonu. Dziwne; nie 
zauważyła wcześniej, żeby tak się tym przejmował. Poza tym tylko 
najbardziej uważny obserwator dostrzegłby, że jest bioniczna.
- Ej - drażniąc się z nim, spróbowała wyciągnąć mu rękę z kieszeni - 
nie masz ochoty trochę się popisać tym ślicznym nowiutkim sprzętem? - 
urwała gwałtownie na widok nagiego kikuta.
Luke zarumienił się.
- Nie chciałem nikogo przestraszyć.
- Nikt się nie przestraszył - odparła krótko. Z przyjemnością 
zauważyła, że zamiast schować rękę z powrotem do kieszeni poszedł po 
kawę i kanapki dla nich obojga i przyniósł je do stolika.
- Co się stało? - spytała, kiedy usiedli. Była przy tym, jak Too-
Onebee zakładał Luke-owi* bioniczną protezę, dwa dni temu. Robot 
uznał wtedy, że pasuje idealnie.
- Pojęcia nie mam - odpowiedział Luke między jednym a drugim 
kęsem kanapki. - Odesłali ją do warsztatu - podobno coś się nie zgadzało 
i mogłoby mi kiedyś narobić kłopotów. To było wczoraj. Sprawdzałem 
dzisiaj, ale jeszcze nie skończyli.
- Tak mi przykro, Luke. Wygląda na to, że wszystko układa się 
przeciwko tobie.
- Ha, do czasu. Too-Onebee powinien mnie już niedługo wypuścić, a 
wtedy interes rozkręci się na dobre. - Skończył kanapkę i usiadł 
wygodniej, czekając, aż kawa wystygnie. Zapadło milczenie. Luke 
zobaczył, jak oczy Leii zachodzą mgłą i domyślił się, że dziewczyna 
myśli o Hanie.
Z roztargnieniem poruszył kubkiem, aż kawa zawirowała. Odprężył 
się, obserwując odblask światła na jej powierzchni. Jego myśli krążyły 
coraz dalej i dalej, umysł wędrował swobodnie. Światło, barwa i ruch w 
zatłoczonym pomieszczeniu zdawały się tworzyć kalejdoskopowy wzór, 
którego był tylko małą częścią. Raz jeszcze uświadomił sobie obecność 
Mocy, przepływającej przez niego i przez każdą inną żywą istotę; 
samego spoiwa wszechświata, z którego istnienia nie zdawał sobie 
sprawy aż do tego pamiętnego dnia, w którym spotkał starego Bena 
Kenobiego. Później, pod opieką Yody, mistrza Jedi, Luke rozwinął 
swoją wrodzoną zdolność wyczuwania Mocy i posługiwania się nią. 
Teraz, nie myśląc o tym, otworzył się na nią tak, jak uczył go Yoda.
Nagle zobaczył pięć zakapturzonych postaci, przemierzających piaski 
Tatooine; i choć nie widział ich twarzy, wiedział, że cztery z nich to 
Han, Chewbacca, Lando Calrissian i See-Threepio.
I to było wszystko. Nagle dotarło do niego, że wpatruje się w rozlaną 
kawę, ściekającą ze stołu.
- Co się stało? - spytała ostro Leia, wycierając blat. - Poparzyłeś się? 
Luke? Nic ci nie jest?
Potrząsnął głową, żeby uporządkować myśli, i poczekał, aż serce 
przestanie walić jak oszalałe. Było za wcześnie, żeby Sokół Milenium 
zdążył dotrzeć na Tatooine. Czy powinien powiedzieć Leii, co zobaczył? 
„W ciągłym ruchu jest przyszłość” - powiedział kiedyś Yoda. Może 
lepiej zatrzymać to na razie dla siebie.
Ktoś podjął decyzję za niego w momencie, gdy z jego bransolety 
czujnikowej dobiegł metaliczny głos, nakazujący mu usiąść i poczekać, 
aż zabiorą go z powrotem do centrum medycznego.
- Będę tam za minutę - syknął do mikrofonu.
- Proszę usiąść i poczekać na przybycie ekipy lekarskiej. - Tym razem 
polecenie, wydobywające się z okolicy jego nadgarstka, zabrzmiało 
głośniej.
- Sam pójdę - zastrzegł wyraźnie.
Zebrane w mesie towarzystwo uprzejmie zignorowało incydent, ale 
usłyszawszy komunikat centrum medycznego, dwóch starszych oficerów 
podeszło do stolika, aby zaoferować swoją pomoc.
- No nie! - Luke zerwał się z miejsca, złapał Leię za rękę i pociągnął 
ją na korytarz. Razem przemknęli obok nie spodziewających się niczego 
sanitariuszy (samych robotów, zauważył z satysfakcją Luke) i popędzili 
korytarzami. Bransoleta czujnikowa wciąż namawiała Luke’a, żeby 
usiadł i odpoczął, kiedy Leia zatrzymała się, zdyszana.
- Gdzie…?
- Do ciebie, oczywiście - odparł jej wspólnik, dysząc ciężko.
- Gdzie?! - Leia nie wierzyła własnym uszom.
Z korytarza za nimi dobiegał głośny hałas, przypominający pisk 
hamulców. Jeden z robotów najwyraźniej nie był przyzwyczajony do 
poruszania się z dużą szybkością przez dłuższy czas.
- Szybciej!
Luke szarpnął Leię gwałtownie i pobiegli przed siebie. Wyszukiwał 
taką trasę, żeby manewrowanie utrudniało robotom życie - na przykład 
zatłoczone korytarze albo laboratorium hydroponiczne (ku wielkiej 
konsternacji obsługującego je technika). Minąwszy jakiś szczególnie 
ostry zakręt, usłyszeli, jak jeden z robotów z grzechotem wpadł na 
ścianę. Kiedy wreszcie zamajaczył przed nimi korytarz, prowadzący do 
kwatery Leii, zdawało się jej, że nie będzie w stanie zaczerpnąć oddechu 
- tak długo biegła.
- Jeszcze troszkę - ponaglił ją Luke.
Kiedy dotarli do drzwi, Leia zatrzymała się i spojrzała na Luke’a 
nieufnie.
Zgięty w pół, z trudem łapiąc powietrze, Luke dusił się ze śmiechu.
- Może i jesteśmy zacofani na Tatooine - wysapał - ale tam, skąd 
pochodzę, jak facet zaprasza damę na kolację, to zwykle potem 
odprowadza ją do domu. - Złożył jej dworny ukłon, czy może raczej jego 
parodię. - Dziękuję, panno Organo. To był naprawdę uroczy wieczór.
Kiedy Leia zamknęła za sobą drzwi, Luke prawie pożałował, że 
roboty zrezygnowały z pościgu albo uległy po drodze uszkodzeniu. 
Naprawdę nie miałby nic przeciwko temu, żeby zawiozły go z 
powrotem.
***
Większość ludzi, pełniących służbę we flocie imperialnej, jak ognia 
unikało życia szturmowca. W całej galaktyce ta wielka armia skazanych 
na bezbarwną, niemal anonimową egzystencję mężczyzn (pobór 
prowadzono w znacznej mierze po to, aby sprostać kontyngentom, 
wyznaczonym dla każdej planety w Imperium) była narzędziem władzy 
Imperatora. Większość jej szeregowych członków pragnęło jedynie 
zakończyć pięcioletnią służbę i wrócić do domu.
Oczywiście, nie wszyscy żołnierze imperialnej armii pochodzili z 
zaciągu. Było w Imperium dość miejsc dotkniętych ubóstwem, by 
zapewnić nieprzerwany napływ ochotników, dla których wojsko było 
jedyną szansą na ucieczkę przed ponurą egzystencją. Ochotnicy ci mieli 
nadzieję na awans i wiedzieli, że dużo ryzykują. Koszt pozyskania i 
wyszkolenia człowieka do służby wojskowej był często nieznaczny w 
porównaniu z wydatkami na skonstruowanie i utrzymanie ciężkiego 
sprzętu, potrzebnego do przeprowadzenia planów Imperatora. W 
rezultacie ludzkie życie okazywało się często niewiele warte, 
uzależnione od kosztów znalezienia zastępstwa.
Zwiększone ryzyko dotyczyło nie tylko żołnierzy piechoty. 
Odnoszący sukcesy oficer mógł otrzymać znaczną nagrodę w formie 
władzy, ale kary za niepowodzenie były zazwyczaj surowe. Krótko 
mówiąc, dyscyplinę - choć podtrzymywaną przez lojalność wobec 
Imperium i jego władcy - zaprowadzano przede wszystkim strachem.
Odnosiło się to zwłaszcza do nadzwyczaj skutecznej Dwunastej Floty 
Imperialnej, dowodzonej przez tę siejącą przerażenie zagadkę, lorda 
Sith, Dartha Vadera. Niezwykłe powodzenie Czarnego Lorda 
przypisywano czasem nadnaturalnym mocom, zawdzięczanym 
praktykowaniu starożytnych rytuałów i z dawna zapomnianym w 
większej części galaktyki wierzeniom. Szeptem opowiadano sobie 
historie o nieożywionych przedmiotach, unoszących się, by spełnić jego 
polecenie, oraz o nieudolnych oficerach i innych sługach, którzy drogo 
zapłacili za swe porażki, uduszeni niewidoczną ręką. Jakiekolwiek było 
źródło siły lorda Sith, niewielu ośmielało się ją kwestionować.
Niewiele wiedziano o osobistym życiu lorda Vadera; prawdę mówiąc, 
niewielu ludzi chciało zbliżyć się do niego na tyle, by się czegoś 
dowiedzieć. Nie słyszano o nikim, kto miałby okazję ujrzeć jego twarz, 
zasłoniętą posępną maską oddechową, czy jakąkolwiek inną część ciała, 
zawsze zamkniętego we wnętrzu twardej jak diament zbroi, giętkiej a 
przecież niezniszczalnej, zawsze okrytego spływającym swobodnie ku 
ziemi czarnym płaszczem.
***
Głęboko we wnętrzu niszczyciela gwiezdnego Awangarda lord Vader 
stał samotnie pośrodku swych surowo urządzonych apartamentów w 
oczekiwaniu na znak, że Imperator jest gotów, by z nim rozmawiać. 
Żaden z przebywających na pokładzie ludzi nie był nigdy świadkiem 
takiej rozmowy. Gdyby tak było, zdumiałby się zapewne, widząc, jak 
władcza sylwetka Czarnego Lorda zgina się na podwyższeniu w 
uniżonym ukłonie przed nadnaturalnej wielkości wizerunkiem 
Imperatora, który wśród migotania pojawił się w powietrzu. Chociaż 
transmisja na odległości galaktyczne była natychmiastowa, nikt nie 
wziąłby tej okrytej cieniem zjawy o plamistej cerze za żywego 
człowieka. Jednak to między innymi dzięki takim spotkaniom w cztery 
oczy Imperator utrzymywał swoje panowanie w tym ramieniu galaktyki.
Imperator przemówił pierwszy.
- A zatem, Vader? Zrobiłeś to? Schwytałeś młodego Skywalkera?
Czarny Lord spojrzał w oczy swemu panu. W zniekształconym głosie 
nie zabrzmiał nawet ślad uniżoności - ale wyzwania też nie.
- Okazało się, panie, że nie doceniłem jego możliwości. Wymknął się 
nam na Bespin i nie udało się go odnaleźć.
Zapadło mrożące krew w żyłach milczenie. Dla niejednego 
imperialnego oficera przyznanie się do popełnienia takiego błędu 
oznaczałoby koniec. Tu także istniała taka możliwość, jednak ów 
moment minął i nie została ona wystawiona na próbę.
Imperator mówił dalej.
- Twoje zamiary?
- Zakładam, że ponownie dołączył do ostatnich uciekinierów ze 
zniszczonej przez nas bazy rebeliantów na Hoth. Jak dotąd nie trafiliśmy 
na ich ślad, ale zaangażowanie w poszukiwania wszystkich sił Imperium 
nie pozwoli im pozostawać zbyt długo w ukryciu.
- Czy to cię satysfakcjonuje? - zapytał prowokująco Imperator.
Vader lekko pochylił głowę.
- Sądzę, że jest bardziej obiecująca możliwość. Nasze spotkanie 
bardzo wstrząsnęło chłopcem. Od tego czasu wywieram na nim nacisk 
poprzez Moc. Nie wyczułem żadnej reakcji, ale też nic, nawet 
najmniejsze zawirowanie, nie wskazuje na to, by próbował ją jakkolwiek 
wykorzystywać.
- A więc staje się rozsądniejszy.
- Tak, zapewne domyślił się, że posłużenie się Mocą mogłoby nas do 
niego doprowadzić. Jednocześnie jednak obaj wiemy, że czyniąc tak, 
wypiera się tej części siebie, której nie będzie mógł tłumić zbyt długo. 
Już wkrótce będzie musiał wykonać następny ruch. Albo, powodowany 
gniewem i frustracją, zacznie używać Mocy - w którym to przypadku 
może już wkrótce być tak czy inaczej nasz - albo spróbuje wrócić na 
Dagobah, do Yody. Nakazałem rozmieścić flotę wokół Dagobah i nic nie 
wskazuje na to, by już wylądował. Sądzę również, że byłoby dobrze 
dowiedzieć się jak najwięcej na temat Dagobah. Obecnie planeta 
poddawana jest dokładnym badaniom. - Vader zamilkł, a Imperator 
przyglądał mu się spod zmrużonych powiek.
- Jak dotąd nie ważyłeś się na konfrontację z Yodą. Czy sytuacja 
uległa zmianie?
- Panie, od kiedy pokonałem Obi-Wana Kenobiego, Yoda jest 
wszystkim, co zostało z rycerstwa Jedi, wyjąwszy oczywiście młodego 
Skywalkera. Jest stary i samotny. Czuję, że przechyliły się szale. Trzeba 
zetrzeć ostatni ślad po Jedi, a wraz z nim zagrożenie, jakie mogliby 
stanowić dla imperialnego panowania.
- Tak, oczywiście. - Imperator uważnie przyjrzał się dowódcy floty. - 
Postaraj się tym razem właściwie docenić przeciwnika, lordzie Vader - 
ostrzegł go lodowatym tonem. - Ten młodzieniec ma potencjalne 
możliwości, dzięki którym mógłby przewyższyć nawet ciebie, gdyby 
pozwolić im się rozwinąć. Pod żadnym pozorem nie może dotrzeć do 
Yody. Nie będziemy więcej ryzykować. Syn Skywalkera musi zostać 
zniszczony, gdy tylko zostanie odnaleziony, bez względu na cenę. Będę 
czekać na twój raport.
Lśniącoczarny hełm pochylił się na znak posłuszeństwa. Obraz 
rozproszył się. Czarny Lord pozostał w bezruchu znacznie dłużej, niż 
wymagał tego protokół. Wreszcie wstał i wrócił na mostek.
***
Kwatera Luke’a wciąż znajdowała się w medycznym skrzydle 
Wolności. Leżał na koi i ponuro gapił się w sufit, zastanawiając się nad 
swoim obecnym położeniem. Nie był z niego zbyt zadowolony.
Po pierwsze, była ta sprawa z trzymaniem go pod opieką lekarską. 
Ręka już się zagoiła, a wciąż działające zakończenia nerwów i mięśnie 
pokrywały się warstwą skóry, która stanowiła pewną ochronę, jednak nie 
uniemożliwiała przepływu impulsów elektrycznych, sterujących zarówno 
jego naturalnymi, jak i bionicznymi mięśniami. Kikut był ciągle jeszcze 
bardzo wrażliwy na ból (musiał taki być), ale sztuczna ręka zapewniłaby 
mu znaczną ochronę - gdyby tylko dostał ją z powrotem. Nie miał 
pojęcia, co mogło spowodować opóźnienie. Wyprodukowanie 
urządzenia zajęło mniej czasu niż jego naprawa.
Nagle przyszła mu do głowy przerażająca myśl: a co, jeśli to nie z 
protezą był problem, tylko z nim - ze specyficzną chemią jego ciała albo 
czymś takim? Może nie będzie działać. Ze złością odepchnął od siebie tę 
myśl. Przecież działała, no nie? Przez prawie dwa dni. Poza tym to nie 
był jeszcze powód, żeby utrzymywać go w ciągłej niepewności. Nie, 
musiało być jakieś inne wytłumaczenie.
Luke ostrożnie nakazał sobie ochłonąć. Nie było sensu podnosić 
sobie poziomu adrenaliny, żeby zauważył to ten głupi robot w holu. 
Zresztą, to i tak były dopiero dwie trzecie jego kłopotów. Zazwyczaj 
pacjentów nie wypisywano z powrotem do służby, póki ich stan nie mógł 
być określony jako „stabilny”. A stan Luke’a na pewno taki nie był. 
Tamtego zwariowanego wieczoru w mesie jego procesy życiowe zamarły 
właściwie na kilka sekund, przysparzając nie byle jakich obaw Too-
Onebee-emu*, który później przez godzinę badał go dokładnie i oglądał 
ze wszystkich stron. Niepokojąca wizja z Hanem i jego towarzyszami 
powtórzyła się jeszcze dwukrotnie i Luke najwyraźniej nie miał nad nią 
żadnej kontroli. Żałował, że nie ma z kim o tym porozmawiać. Próba 
wyjaśnienia pierwszego przeżycia Too-Onebee-emu* nie przyniosła 
większych rezultatów i od tej pory Luke siedział cicho - czując, że lepiej 
zatrzymać to dla siebie.
Wciąż jeszcze spał bardzo źle. I choć nic nie pamiętał ze swoich 
snów, budził się często niewypoczęty i z zamętem w głowie, czując się 
tak, jakby dręczyło go coś, czego nie zrobił do końca.
Rozpaczliwie potrzebował rozmowy z Yodą. Jeszcze zanim 
dokończył tę myśl, jego podświadomość zaczęła wędrować w 
poszukiwaniu tej oazy pewności i spokoju, jaka otaczała mistrza Jedi.
- Nie. - Luke usiadł na łóżku i przywołał się do porządku. Nie mógł 
ryzykować, że ponownie zaalarmuje tego robota. Co więcej, obawiał się, 
że sytuacja może go przerosnąć. Odmawianie sobie prawa do korzystania 
z Mocy było dla niego niezwykle frustrującym doświadczeniem - to 
prawie tak, jakby niewidomy człowiek odzyskał wzrok, po czym zgodził 
się spędzać dzień za dniem z zamkniętymi oczami. Wiedział jednak, że 
nie ma wyboru, bo póki co, nie panował jeszcze nad Mocą i ryzykował, 
że ulegnie jej ciemnej stronie - tej straszliwej sile, która usidliła młodego 
Jedi Dartha Skywalkera i teraz przejawiała się pod postacią Dartha 
Vadera. Ben Kenobi i Yoda próbowali uzmysłowić Luke-owi*, czym 
grozi mu przerwanie szkolenia. Teraz zdawał sobie sprawę z tego, jak 
niestabilna była w istocie jego sytuacja; wtedy - nie. Opuszczenie 
Dagobah było koniecznością - nawet teraz nie mógł obwiniać się za tę 
decyzję - ale powrót był przez to tylko ważniejszy. Im więcej o tym 
myślał, tym bardziej był pewien, że nie powinien zwlekać ani chwili 
dłużej.
Postanowił coś z tym zrobić.
Raz podjąwszy decyzję, Luke nie wahał się więcej. Następne dwie 
godziny spędził przy konsolecie komputera, uważnie studiując rozkład 
zajęć na ten dzień. Potem wywołał szybko harmonogram dyżurów i 
raport na temat stanu lotów - jako porucznik eskadry myśliwców, choćby 
i wyłączony z czynnej służby, miał wystarczające uprawnienia, by 
obejrzeć obie te rzeczy. Wreszcie ułożył listę starannie rozplanowanych 
w czasie wiadomości, które powinny dotrzeć do niejakiego kapitana 
Meraka w różnych miejscach na stacji.
Najtrudniejsze zadanie zostawił sobie na koniec. Wywołał lokalną 
pocztę i napisał następujący list:
Adresat: Leia Organa
Leio, trudno mi to powiedzieć i mam nadzieję, że mnie zrozumiesz. 
Odlatuję i muszę to zrobić sam. Boję się, że jeśli nie wyruszę od razu, to 
już nigdy mi się to nie uda. Wiem, że mieliśmy lecieć razem na Tatooine, 
żeby pomóc ratować Hana, ale to jest ważniejsze. Wiesz, że nie pisałbym 
tego, gdybym nie czuł, że Han jest - albo będzie - bezpieczny.
Kiedy na Bespin groziło wam niebezpieczeństwo, wiedziałem o tym, 
pamiętasz? Tamtego wieczoru przy kolacji, kiedy narobiłem tyle 
kłopotu, zobaczyłem, jak Han i reszta lecą nad pustynią na Tatooine. Od 
tego czasu miałem tę wizję jeszcze dwa razy i nie miałem tego wrażenia 
niebezpieczeństwa, które wtedy sprowadziło mnie do was.
Muszę zaufać tym przeczuciom. Czasem wydaje mi się, że to 
wszystko, czemu mogę zaufać. Proszę, spróbuj wytłumaczyć to 
generałowi Rieekanowi, bo myślę, że by nie zrozumiał.
Moc z tobą w twojej pracy, Leio. Żałuję, że nie będę mógł przyłączyć 
się do was, kiedy będziecie zakładać nową bazę.
I Moc z nami wszystkimi, jeśli popełniam błąd.
Luke
Luke polecił nadać wiadomość za pięć godzin. Dochodzący z 
konsolety Leii w jej kwaterze sygnał da jej znać, że dostała list, a wtedy 
tylko jej głos będzie go mógł wywołać. Była to standardowa procedura 
w przypadku osobistej korespondencji, nie powinna więc zwrócić 
niczyjej uwagi.
Uporawszy się z tym zadaniem, Luke spacerowym krokiem wyszedł z 
pokoju i zjechał windą na pokład startowy. Kręcił się po okolicy, póki 
nie znalazł Artoo-Detoo, który kończył właśnie przegląd układu 
nawigacyjnego jakiegoś myśliwca.
- Czy mógłbym poprosić na chwilę o tego robota? - zapytał 
nadzorującego przegląd mechanika. - Jeśli trzeba, mogę zaczekać.
- Jasne, poruczniku. Żaden problem - odpowiedział mechanik i 
wyznaczył innego robota do skończenia pracy.
- Chodź, Artoo - powiedział szeptem Luke. - Mam dla ciebie robotę.
Razem podeszli do pobliskiego terminala komputerowego. Mógł 
wybrać osobną kabinę, ale uznał, że pozostanie na otwartej przestrzeni 
wyda się mniej podejrzane.
- Dobra, zobacz, czy nie mógłbyś sprawdzić, co się stało z moją ręką.
Artoo wydał jedno obojętne piśnięcie.
Luke gapił się na niego przez chwilę, nim wreszcie go olśniło.
- Nie, nie z tą… z tą nową, którą dopiero co zrobili.
Artoo zareagował kaskadą niezrozumiałych gwizdów i pisków i 
podłączył się do terminala. Po kilku sekundach na ekranie pojawił się 
opis techniczny, a potem zamówienie.
- To wszystko? - spytał Luke.
Artoo milczał.
- Cóż, ja też nie mogę dowiedzieć się niczego więcej, więc chyba 
obędę się bez tego. Pomożesz mi, staruszku? Przydałbyś się.
Artoo wydzwonił elektroniczne potwierdzenie.
- Dzięki. W takim razie bierzemy się do roboty. Czas ucieka.
Razem, pozornie od niechcenia, poszli do warsztatów. Jak niemal 
wszędzie na stacji, tak i tam tłumy ludzi i robotów pracowały na 
najwyższych obrotach nad przygotowaniami do założenia nowej bazy. 
Wybór zawęził się do dwóch planet w systemie Kranz. Obie praktycznie 
nie nadawały się do zamieszkania (i z tej przyczyny nie były 
zamieszkane). Przeprowadzenie inwentaryzacji było podwójnie 
utrudnione, ponieważ stały personel Wolności pracował właśnie pełną 
parą nad innym projektem, kiedy zaczęli napływać uchodźcy z Hoth.
Luke liczył na to, że powszechne zamieszanie pomoże mu w 
ucieczce. Szedł wzdłuż stosów części zamiennych i sprzętu, 
odpowiadając na powitania wielu członków załogi.
- Pewnie przyjemnie zrobić sobie wakacje? - zawołał przyjaźnie jeden 
z mechaników.
- Wakacje, dobre sobie! - odpowiedział Luke, upewniwszy się, że 
usłyszy go kilka osób. - Myślałem, że zagonię się na amen! - Obrzucił 
parę stołów krytycznym spojrzeniem i wskazał palcem jakiś 
skomplikowany mechanizm, który tam wypatrzył. - Oho, to jest to, czego 
potrzebuję.
Obejrzał go uważnie ze wszystkich stron i wsadził pod pachę. 
Uśmiechnął się porozumiewawczo do młodej kobiety, która podeszła 
właśnie do sterty, żeby coś na nią dołożyć.
- Musiałem się upewnić, że tym razem to jest to, o co mi chodziło - 
powiedział i poszedł w stronę hangaru.
***
W południe od gorących, zakurzonych ulic Mos Eisley odbijał się 
oślepiający blask bliźniaczych słońc Tatooine, toteż większość 
mieszkańców miasta wyszukiwała sobie powód, żeby prowadzić interesy 
w zamkniętych pomieszczeniach lub pod ziemią (gdzie znajdowała się 
większość budynków). Bardzo niewiele ciekawskich oczu dostrzegło 
śmigacz, zbliżający się do granic miasta. Przy zwieńczonym kopułą 
wejściu do jednej z podziemnych tawern portu wysiadło z niego trzech 
pasażerów. Śmigacz oddalił się w stronę centrum miasta.
Wygląd ogromnego Wookiee’ego, który zapytał o pokój, mógłby 
wprawić w konsternację mniej doświadczonego oberżystę, ale znudzony 
pomocnik ziewnął tylko i wpisał na listę gości Wookiee’ego imieniem 
Chewbacca i człowieka Calrissiana, na pobyt na czas nieokreślony. 
Podróżujący z nimi złoty robot nie został zaszczycony nawet odrobiną 
uwagi, ani wtedy, ani później, kiedy wraz z Calrissianem udał się do 
miasta.
Wrócili po kilku godzinach z ponuro zwycięskimi minami i zaszyli 
się w swoich pokojach. Goście nie dawali znaku życia aż do rana, kiedy 
to See-Threepio samotnie opuścił zajazd.
Po drodze do wschodniej części miasta łagodniejsze światło Tatoo I 
muskało wypolerowany złoty pancerz Threepio, wydobywając z niego 
lekko różowy odcień. Robot działał i wyglądał jak nowy; kąpiel w 
gorącym oleju pozwoliła mu pozbyć się brudu i piachu, który przylgnął 
do niego w czasie podróży z Bestine (leżącego jakieś pięćdziesiąt 
kilometrów na zachód od Mos Eisley). Zostawili tam na dnie szerokiego 
kanionu Sokoła Milenium, nie chcąc uprzedzać miejscowych o swojej 
obecności.
Odszukanie Hana nie było trudne, jako że Jabba Hutt, ten podejrzany 
typ, parający się handlem kosztownościami i rupieciami spoza planety, z 
wielką przyjemnością wykorzystał tarapaty koreliańskiego przemytnika 
jako przykład niezwykłej skuteczności swoich działań. 
Przysłuchującemu się lokalnym plotkom Calrissianowi wydawało się, że 
wyczuwa w jego zachowaniu względem więźnia nadmiar pewności 
siebie. Obwody Threepio zaczynały dosłownie iskrzyć na samą myśl o 
tym, że ten podły Jabba Hutt traktował kapitana Solo jak jakiś mebel. 
Lando zauważył wprawdzie, że ludzie traktują meble jak rzecz 
oczywistą, zauważając dopiero ich zniknięcie, ale niezbyt poprawiło mu 
to humor.
Teraz See-Threepio zamierzał namieszać trochę w życiu Jabby Hutta.
Wschodząca Tatoo II przegnała precz ostatnie resztki niesamowitej 
porannej mgły Tatooine. Robot zbliżał się właśnie do mniej 
reprezentacyjnej dzielnicy portowego miasta. Jego czujniki 
olfaktoryczne wskazywały obecność wielu rzeczy, o których wolałby nic 
nie wiedzieć. Jego stawy zadrżały, wiernie naśladując ludzki dreszcz. 
Musiał zmuszać się do dalszego marszu.
Spróbował podtrzymać słabnącą odwagę i podnieść się na duchu, 
mówiąc do siebie poniżej granicy słyszalności.
- W końcu zgłosiłeś się do tego na ochotnika, wiesz przecież. Poza 
tym kapitan Solo wyciągnął cię z niejednych tarapatów i należałoby mu 
się zrewanżować. Prawda, że wpakował nas parę razy w kłopoty… No 
nie, a to co takiego? Och, nie, jest ich tu więcej!… - Szare kształty 
oderwały się od stosu odpadków i przebiegły obok przerażonego robota.
- Jakieś szkodniki, to wszystko - powiedział sobie uspokajająco. - 
Wcale bym się nie przestraszył, gdybym wiedział, co to za jedne. Pan 
Luke miał na nie jakąś nazwę, prawda? Szczury pustynne. Tak, właśnie 
tak, szczury. - Z każdym zdaniem był coraz bliżej celu swojej wędrówki. 
- Mam szczerą nadzieję, że nie dorwie mnie żaden szczur.
***
Jasno oświetlone korytarze zaczęły wywierać na Luke’u niemal 
klaustrofobiczne wrażenie. Stłumił odruch paniki - pamiętał o 
bransolecie czujnikowej, wciąż zapiętej wokół jego nadgarstka. 
Oczywiście, mógł ją zdjąć, ale przerwa w przepływie danych mogłaby 
zostać zinterpretowana jako jego śmierć, a wtedy wszystko by się 
wydało. Później powinna się przydać do odwrócenia uwagi, ale 
skorzystanie z niej przedwcześnie przekreśliłoby jego plany.
Dotarłszy do hangaru przeznaczonego dla jednostek z Hoth, chłopak 
podszedł bez pośpiechu do pełniącego tam służbę technika. Artoo cicho 
potoczył się za nim. Luke zauważył tego młodego człowieka na Hoth; 
był to rekrut o idealistycznym nastawieniu, darzący autentyczną miłością 
statki, którymi się zajmował, i chyba pod wrażeniem legendy, która 
urosła wokół umiejętności pilotażu porucznika Skywalkera. Luke nigdy 
nie popierał ani nie zachęcał nikogo do takiego spojrzenia na sprawę i 
czuł się winny, wykorzystując entuzjazm młodszego kolegi, ale miał 
zamiar zrobić to i tak. Przybrał najlepszy ze swoich uśmiechów 
powracającego bohatera i poklepał technika po plecach.
- XV-716 gotowy? - zapytał, wskazując jeden z X-skrzydłowców w 
rzędzie.
- Tak jest, poruczniku Skywalker. Właśnie skończyłem. Minutę temu 
był tu kapitan Merak, ale wezwano go gdzie indziej.
- Tak, wiem. Przysłali mnie, żebym poleciał za niego. - Mrugnął do 
młodszego mężczyzny. - Tak naprawdę, to chyba plątałem im się pod 
nogami i chcieli się mnie pozbyć. - To wywołało uśmiech na twarzy 
technika, który mógł sobie swobodnie wyobrazić, na co stać porucznika 
Skywalkera, kiedy chce, żeby go przydzielili z powrotem do służby na 
myśliwcu.
- Powinniśmy szybko wystartować - ciągnął niedbałym tonem Luke. - 
Mam po drodze dostarczyć jedną przesyłkę. - Wyjął spod pachy 
urządzenie i rzucił je mechanikowi. - Znajdź mi kontener ze 
spadochronem, jeśli możesz, i zapakuj to do niego. Muszę jeszcze 
sprawdzić coś przy sprzęcie.
- Tak jest, sir… ee, pomóc panu?
- Jak będę potrzebował pomocy, zawołam. Dzięki, Eril.
Mile zaskoczony, że jego bohater pamiętał jego imię, Eril popędził do 
magazynu. Kiedy szperał w poszukiwaniu właściwego wyposażenia, 
uświadomił sobie, że nie sprawdził, czy porucznik Skywalker dostał 
pozwolenie na start. Ponieważ jednak porucznik najwyraźniej się 
spieszył, postanowił nie przerywać pracy i przygotować statek. Przed 
samym startem będzie mnóstwo czasu na dopełnienie formalności.
Luke zajrzał do szatni.
- Mam, Artoo. O to chodziło.
Wbiegł do środka i znalazł sobie kombinezon z odrażająco 
skomplikowanymi paskami i zapięciami. Udało mu się go wreszcie 
włożyć z pomocą Artoo, ale zabrało mu to ponad dwa razy więcej czasu 
niż zwykle. Poprowadzenie statku w porównaniu z tym to pestka. 
Wszystko, z czym nie będzie mógł sobie poradzić, zrobi na jego 
polecenie Artoo. Artoo dałby sobie pewnie radę sam, jeśli już o tym 
mowa.
- Jeszcze jedno - powiedział Luke, mocując się z zapięciem pod szyją. 
- Zawołaj tego robota pomocniczego z holu.
Artoo wyturlał się tylnym wejściem na przylegający korytarz i 
odezwał się do maszyny, która była właściwie automatycznym wózkiem, 
opatrzonym ramieniem manipulatora.
Luke ponownie sprawdził wszystkie zapięcia, tłumacząc robotowi 
pomocniczemu:
- Mam tu coś, co trzeba zanieść do korytarza E-17 i wrzucić do zsypu 
obok zewnętrznego luku. - Podwinął lewy rękaw i trącił zamek 
bransolety. Kiedy się nie otworzyła, natychmiast podsunął ją Artoo, 
jednak robotowi także nie udało się jej rozpiąć. Odsunął od siebie 
narastające wrażenie paniki.
- Co jest…? - Zwykła zapinka powinna ustąpić pod dotykiem dłoni. 
To nie była bransoleta, którą dał mu tydzień temu Too-Onebee. Ale 
jakim…?
Było już za późno, kiedy usłyszał starannie modulowany głos.
- Proszę usiąść i odprężyć się…
- Przetnij - polecił Artoo.
Ale szczypce z karbondynowanej stali porysowały tylko zewnętrzną 
powłokę urządzenia, uruchamiając sygnał alarmowy. Luke okręcił się na 
pięcie, ale było już za późno. Przez zamykające się rozsuwane drzwi 
zobaczył, jak Eril stoi na zewnątrz z ustami otwartymi szeroko ze 
zdumienia.
***
Na pokładzie imperialnego statku zwiadowczego LV-71-IV, znanego 
mniej oficjalnie jako Jastrząb IV, czteroosobowa załoga rozpoczynała 
właśnie ostatnią serię poszukiwań przed powrotem na swój statek 
macierzysty, Awangardę. W zatłoczonej kabinie pierwszy i drugi pilot, 
wysocy mężczyźni o bladej cerze, typowej dla ludzi, którzy związali 
swoją karierę z przestrzenią kosmiczną, zajmowali się prowadzeniem 
niewielkiego pojazdu patrolowego i utrzymaniem go na stałym kursie 
ponad powierzchnią planety. Jeśli nawet obowiązki nie wymagały od 
nich najwyższego skupienia, to w układzie ich ramion czy w wytężonym 
wzroku nie było nic, co by na to wskazywało. Za ich plecami stał 
znudzony kapitan, chudy oficer o surowym, władczym wyglądzie. Od 
czasu do czasu zaglądał przez ramię czwartemu członkowi załogi.
Był nim krępy, mocno zbudowany młody człowiek w prostym 
czarnym kombinezonie technika. Tak jak pozostali, pracował w 
milczeniu, pochylony nad konsolą opatrzoną licznymi ekranami i 
wskaźnikami, ale w całkowitym zaabsorbowaniu pracą nie udawało mu 
się zachować służbistej postawy, której wymagała zwykle obecność 
starszego stopniem oficera.
Jego towarzysze nie wiedzieli o tym, ale pochłaniało go coś, czego 
doświadcza się jeden jedyny raz w życiu. Znajdująca się pod nimi 
planeta była całkowicie niezbadana i nie istniały jej mapy. Z jakiegoś 
powodu jej położenie nie było nawet wymienione w bankach danych 
niszczyciela gwiezdnego. Zadaniem Hobba Koszka, technika drugiej 
klasy, a także innych specjalizujących się w czujnikach techników na 
innych statkach zwiadowczych, było dokładne zbadanie powierzchni 
planety. Miało ono posłużyć do przygotowania akcji naziemnej, a może 
również założenia bazy na planecie. Oficjalnie do obowiązków Koszka 
należał nadzór nad czujnikami, przesyłającymi dane do komputerów 
statku, na wypadek jakiejś awarii. W rzeczywistości robił jednak 
znacznie więcej.
Podczas gdy nawet kapitan potrafiłby zinterpretować pojedynczy 
odczyt każdego ze wskaźników, ten szczególny technik przeprowadzał w 
myślach syntezę dziesiątków odczytów - spektroskopowych, 
temperaturowych, barometrycznych, geologicznych i biologicznych - w 
niezwykły wizerunek powierzchni planety. Właściwie, tam, gdzie reszta 
załogi, wyglądając przez iluminator, widziała zobaczyć grubą pokrywę 
chmur i od czasu do czasu przebłyski bujnej zieleni, pozwalające 
domyślać się bodowy powierzchni tej wilgotnej planety, Hobb Koszk 
dostrzegał nie tylko poszczególne istoty czy formy życia, ale także 
sposób, w jaki planeta funkcjonowała jako pewna żywa całość.
Zgrzytliwy głos kapitana, dobiegający zza pleców Koszka, wyrwał go 
z zamyślenia.
- No i jak? Wciąż nic? Czy to właśnie będziemy musieli zameldować? 
Nikt cię nie prosił, żebyś znalazł Yodę sam, we własnej osobie. Masz 
znaleźć obszary zamieszkane lub cywilizowane.
Technik odpowiedział przecząco. Kapitan obrócił się na pięcie i 
zaczął wprowadzać do stojącego obok terminala meldunek.
- Ha! A mówili, że jesteś najlepszy - mruknął. - Jeśli będziemy dalej 
posuwać się w tym tempie, to skończymy, przeszukując tę oślizgłą 
błotnistą dziurę na piechotę.
Koszk poczuł się dotknięty krytyką kapitana. Jego pełen wyższości i 
pogardy głos zepchnął go ze szczytów jego oczarowania eksploracją 
planety Dagobah w ponure wody jego szarej egzystencji. Wściekły, 
wrócił do swoich instrumentów. A więc ktoś powiedział, że jest 
najlepszy? Cóż, był najlepszy i miał zamiar im tego dowieść. Może 
wtedy dostałby awans i przeniesienie z tego cuchnącego statku - może 
nawet stanowisko w jakiejś ekspedycji naukowej. Nie to co tu, gdzie 
zawsze przypadała mu w udziale czyjaś czarna robota. I zawsze pod 
komendą jakiegoś idioty, wydającego bzdurne rozkazy.
Problem polegał na tym, że wymagało to czegoś więcej niż tylko 
pobożnych życzeń. Ta planeta była jak prawdziwy klejnot. Aż roiła się 
od życia, ale jeżeli były na niej jakieś inteligentne gatunki, to tak dobrze 
dopasowały się do ekosystemu, że nie zostawiały żadnych śladów - 
prawdziwa rzadkość w galaktyce. Większość zamieszkanych planet 
wykazywała wyraźne oznaki działalności człowieka. Niektóre (w 
szczególności jego rodzinny świat) sprawiały wrażenie dotkniętych jakąś 
okropną chorobą. Nie Dagobah. Była najzdrowszą planetą, jaką zdarzyło 
mu się oglądać.
Kiedy statek patrolowy wyruszył w drogę powrotną, Hobb zabrał się 
do przeglądania zebranych danych. Szukał jakiegoś nowego punktu 
widzenia, może bardziej subtelnego podejścia.
***
Część administracyjna Wolności była równie zatłoczona, co cała 
reszta stacji. Nawet wnęki przy iluminatorach przekształcano w miejsca 
do pracy i dyskusji. Korytarzami płynął nieprzerwany strumień pieszych; 
panowała atmosfera cichego wyczekiwania.
Paru ludzi poczuło się trochę zaszokowanych, rozstępując się, żeby 
przepuścić uzbrojony patrol straży, eskortujący pilota myśliwca w stroju 
bojowym i robota pokładowego. Tym, którzy rozpoznali Luke’a, trudno 
było zapomnieć gorzki wyraz jego twarzy.
Strażnicy doprowadzili swojego podopiecznego do nie 
oznakowanych drzwi.
- Porucznik Skywalker, sir - oznajmił najstarszy stopniem 
czekającemu w środku człowiekowi.
Generał Rieekan powoli wstał od stołu konferencyjnego. Skinął 
strażnikowi głową.
- Dziękuję, podporuczniku. Proszę go wprowadzić. Pan ze swoimi 
ludźmi może poczekać na zewnątrz.
Z niewzruszonego oblicza zaczepnie spoglądały na Rieekana płonące 
blaskiem niebieskie oczy. Przez całą minutę odpowiadał chłopakowi 
spojrzeniem, potem wskazał mu krzesło.
- Usiądź, Luke.
Zły i upokorzony, Luke nie ufał sobie na tyle, żeby się odezwać, 
potrząsnął więc tylko krótko głową i nie ruszył się z miejsca. Generał 
Rieekan odczekał chwilę, po czym podszedł do drzwi i zamknął je.
- Miałem nadzieję, że do tego nie dojdzie - powiedział.
- Może powie mi pan łaskawie, do czego to właściwie doszło - 
odpowiedział bezbarwnym głosem pilot.
- Do próby przywłaszczenia sobie pojazdu wojskowego, nie mówiąc 
już o dezercji - wyrecytował generał.
- A wypuściłby mnie pan? - zapytał agresywnie Luke. - Widziałem 
swoją dokumentację lekarską. - No, niech Rieekan się trochę zdziwi. - 
Nie ma żadnego powodu, żeby odkładać mój powrót do służby. A co z 
tym? - Luke uniósł do góry zmaltretowaną bransoletę czujnikową. - I z 
tym - warknął, machając kikutem drugiej ręki. - Co takiego zrobiłem, że 
mi pan nie ufa?
Generał Rieekan usiadł i tym razem, zanim się odezwał, zaczekał, aż 
Luke zrobi to samo. Wydawał się stary i zmęczony.
- Bransoleta ma służyć w takim samym stopniu twojemu 
bezpieczeństwu, co czemukolwiek innemu, ale to prawda. Gdybyś 
próbował jakiś sztuczek, zawsze mógłbym cię odszukać. I masz rację, 
wszystkie pozostałe opóźnienia to pretekst, żebyś nie ruszał się z 
miejsca, póki nie podejmę decyzji. Sprowokowałeś mnie do działania; 
częściowo spodziewałem się tego.
Rozprostował dłonie i przyglądał im się przez minutę, potem mówił 
dalej.
- Pracujemy ze sobą od ponad roku i mam wiele uznania dla twoich 
umiejętności. - Urwał i przyjrzał się Luke-owi* badawczo, jakby chciał 
jeszcze coś powiedzieć. - Ale nauczyłem się, żeby nigdy nie lekceważyć 
przeciwnika. Musiałem przyjąć, że możliwe jest, że lord Vader ma na 
ciebie jakiś wpływ.
Luke zaczął protestować, ale Rieekan nie dał mu się odezwać.
- Pozwól mi skończyć. Nazwałeś go ojcem. Nie twierdzę, że 
zawarliście we dwóch jakieś porozumienie, ale z jakiegoś powodu 
pozwolił ci się wymknąć. Stawka jest za wysoka, żebym mógł wypuścić 
cię samego.
- Przykro mi, Luke, przede wszystkim dlatego, że gdybyś nie ośmielił 
się zmierzyć z Vaderem, do niczego takiego by nie doszło. - Wtedy 
nadszedł cios. - Od tej pory będziesz przebywać w swojej kwaterze, pod 
strażą i do odwołania.
Oszołomiony, Luke czuł, jak ogarnia go nieznośne zimno. Nie 
widział, jak przygnębiony generał podchodzi do drzwi, żeby 
porozmawiać z dowódcą straży. Zacisnął rękę na oparciu krzesła, nie 
mogąc powstrzymać gotujących się w nim frustracji i gniewu - od wielu 
dni tak starannie tłumionych. Wszystko zawrzało w nim ze złości, kiedy 
jego umysł próbował wyswobodzić się z krępujących go więzów. Do 
dudnienia krwi dołączył tętniący, świdrujący w uszach dźwięk, 
pogrążając go w zgiełku.
Generał Rieekan zaczął wydawać strażnikom odpowiednie instrukcje, 
ale przerwało mu chrapliwe wycie syreny powszechnego alarmu. Ludzie 
pobiegli na stanowiska bojowe, a Rieekan zawrócił w stronę konsolety, 
żeby odebrać priorytetową wiadomość.
- Co się dzieje? - zawołał.
- Sir, znaleźliśmy się pod wpływem pola siłowego - nadeszła 
odpowiedź z centrum kontrolnego - natężenie dziesięć koma sześć i 
rośnie, pochodzenie nieznane. Nie było żadnego ostrzeżenia; nagle po 
prostu zgniotło nam dwa zewnętrzne dźwigi. Natychmiast uaktywniliśmy 
osłony i nie ponieśliśmy dalszych strat, ale zdaje się, że pole otacza 
ciasno całą stację, i cały czas rośnie - już jedenaście koma trzy.
- Żadnych statków imperialnych albo zakłóceń, które mogłyby 
wskazywać na obecność antyradaru?
- Nie, sir.
- Szukajcie dalej. Zaraz tam będę. - Właśnie odwracał się w stronę 
drzwi, kiedy do środka wpadła Leia.
- Świetnie, że tu jesteś, księżniczko. Lepiej… - urwał na widok 
wyrazu wstrząsu na jej twarzy.
- Luke - szepnęła.
Rieekan popatrzył tam gdzie ona.
Młody pilot siedział mniej więcej tak, jak zostawił go generał, z 
zaciśniętymi szczękami i zamkniętymi oczami. Jego twarz miała barwę 
popiołu; oddychał powoli i z trudem. Powietrze w pokoju było prawie 
naelektryzowane i Leia poczuła, jak włosy na karku stają jej dęba. Jak 
zaklęci patrzyli, jak durastalowe oparcie krzesła odkształca i wygina się 
pod jego kurczowo zaciśniętymi palcami.
Przez twarz Luke’a przebiegł szybki skurcz.
- Nie - zawołał ochrypłym głosem. - Nie! Tylko dla wiedzy, dla 
wiedzy i do obrony - powiedział do siebie. - Nagle otworzył oczy i 
przyglądający mu się ludzie czuli niemal, jak rozkazuje wszystkim 
mięśniom swego ciała rozluźnić się. Wreszcie mu się udało. Drżącą ręką 
dotknął czoła i opadł ciężko do przodu na pogiętym krześle.
Oficer Defensywy nie musiał nikomu mówić, że niewidzialna siła 
ustąpiła.
Leia podeszła do Luke’a i sięgnęła ręką do jego policzka.
- Przepraszam - wymamrotał. - Nie chciałem…
- Co się stało? - spytała.
Luke wziął się w garść.
- Straciłem cierpliwość, to wszystko - powiedział, tyleż na jej użytek, 
co na swój. - Wiesz, bywa, że czujesz się tak, jakbyś chciała walnąć 
pięścią w mur i przebić go na wylot. I to… wymknęło się spod kontroli. 
Leio - wyszeptał przerażony - ona mnie wzywa. Ciemna strona. Zawsze.
Rieekan wciąż siedział przy konsolecie. Luke odwrócił się do niego. 
Odezwał się spokojnie, ale w jego wzroku było coś nieustępliwego.
- To ciemna strona Mocy próbuje przejąć nade mną kontrolę. I uda jej 
się to, chyba że wrócę na Dagobah. Może pan pozwolić mi odlecieć - 
oznajmił stanowczo - albo zabić mnie od razu.
Rieekan wolno pokiwał głową.
- Na Dagobah nauczysz się nad tym panować? - Popatrzył na Luke’a i 
dostrzegł w jego twarzy odbicie własnych lęków. - Dopilnuję, żebyś miał 
wszystko, co będzie ci potrzebne. Powodzenia, poruczniku - dodał ze 
szczerą troską w głosie. - Powodzenia.
Rozdział trzeci
Rezydencja, do której zbliżał się Threepio, składała się z 
przycupniętego, skąpanego w słońcu kamiennego wejścia i podziemnego 
kompleksu pomieszczeń mieszkalnych. Ozdobny wygląd murów 
sugerował wyszukany smak poprzednich właścicieli, ale kłujący w oczy 
klomb o kształcie posągu psuł cały efekt. (Wbudowany w klomb 
zraszacz nie działał od dawna i nieliczne rośliny zbrązowiały i uschły.) 
Złocisty robot przybrał swoją najbardziej pompatyczną pozę i nacisnął 
dzwonek.
Drzwi otworzył obszarpany typ o małych oczkach i ostrych rysach, za 
to obdarzony fantastycznych wręcz rozmiarów nosem. Obrzucił See-
Threepio cierpkim taksującym spojrzeniem.
- Czego? - zapytał groźnie przez nos.
Robot przełączył odwagę na najwyższe obroty.
- Dzień dobry panu. Tłumacz i android protokolarny C 3PO, do 
usług. - Ukłonił się dystyngowanie. - Mam pilną wiadomość dla pana 
Jabby Hutta.
Na służącym (o ile to nim właśnie był) nie zrobiło to większego 
wrażenia.
- Nie mów. A kto cię przysłał?
- Jestem osobistym wysłannikiem Jej Wysokości księżnej na 
Grammarty z planety Aeria.
- Nie mów. No więc, czego?
- Wiadomość ta jest osobistej i prywatnej natury i przeznaczona jest 
wyłącznie dla uszu pana Jabby Hutta. Jeśli będzie pan tak uprzejmy i 
przekaże mu moje wyrazy szacunku, pewien jestem, że przyjmie mnie 
bez wahania.
- Nie mów. Już to kiedyś słyszałem. - Drzwi zatrzasnęły się robotowi 
przed nosem. Threepio dawno temu przyzwyczaił się do tego rodzaju 
ludzkiego zachowania, czekał więc ze złudnym wyrazem niewyczerpanej 
cierpliwości.
- Jabba nie zna żadnej księżnej Grammarty, więc lepiej stąd spływaj - 
zachichotał ochroniarz, kiedy drzwi otworzyły się ponownie. Spróbował 
zatrzasnąć je z powrotem, ale z niewyjaśnionych przyczyn stopa robota 
utkwiła w szparze.
- No nie, no nie. Tego się obawiałem. Błagam o trochę cierpliwości. 
Bardzo możliwe, że pan Jabba Hutt nie rozpoznał tytułu mojej pani. 
Jeśliby mi pan pozwolił…
- Słuchaj mnie, ty polerowana puszko po konserwach. Jak mówię, że 
nie, to nie… - ochroniarz podniósł głos, Threepio także.
- …to wyjaśnić, z pewnością udałoby się nam dojść do jakiegoś…
Głośny spór został przerwany przez ryk wściekłości: to na 
baryłkowatych nogach wkroczył do akcji pokryty paskudnymi bliznami 
Jabba Hutt.
- Powiedziałem, że masz go spławić! - zagrzmiał.
- Ale… ee… - wyjąkał nosowy głos, podczas gdy jego właściciel 
próbował wymyślić odpowiednią wymówkę.
See-Threepio skorzystał z zamieszania, żeby w całości prześlizgnąć 
się przez drzwi i złożyć Jabbie niski oficjalny ukłon.
- Księżna pani na Grammarty, lady Djuwanna z Nont, przesyła 
panu…
- Djuwanna? Djuwanna Porterkey? - zarechotał grubas.
See-Threepio nawet się nie zająknął.
- …wyrazy najgłębszego podziwu, a pamiętając pańską uprzejmość i 
życzliwość…
- Życzliwość, a to dobre. Następnym razem, jak ją dorwę, skręcę jej 
kark. Dobra, założę się, że to nic wielkiego. Czego chce?
- Opłakawszy śmierć męża, świętej pamięci księcia, i znalazłszy się w 
ciężkim położeniu, na które nie ma żadnego wpływu, pani moja szuka 
opieki i schronienia… - nic więcej nie udało mu się powiedzieć.
- Wynoś się! Jeśli jej się wydaje, że może tu wrócić ze skomleniem 
po tym, jak uciekła z tym zafajdanym niedojdą… - Wściekłość Hutta 
wzięła górę. - Wynocha!!!
Threepio nie tracił czasu na zgłaszanie obiekcji, a tylko postarał się 
znaleźć na zewnątrz i poza zasięgiem ciężkich drzwi, które zamknęły się 
za nim z hukiem.
I to mógłby być równie dobrze koniec całej sprawy, ponieważ 
przyjaciółka handlarza z Tatooine mocno zraniła jego dumę, opuszczając 
go parę lat temu. Jednak ludzka natura ukazała kolejne ze swych 
dziwactw. Z niewyjaśnionych przyczyn Jabba zaczął wspominać dawne, 
na wpół zapomniane plany i uczucia. Poza tym, uspokoiwszy się nieco, 
przypomniał sobie urodę tej kobiety i musiał uczciwie przyznać, że sam 
nie należy już do najsmaczniejszych kąsków.
Zaledwie dwie godziny później nosaty ochroniarz wybiegł na dwór w 
poszukiwaniu egzaltowanego posłańca. Wpadł prosto na Threepio - 
który został po prostu pod drzwiami, czekając na kolejną okazję.
- Może byś tak przekazał mi tę wiadomość jeszcze raz - polecił Hutt, 
kiedy Threepio ponownie dostał się do środka.
Android dysponował znacznym doświadczeniem w stosunkach 
pomiędzy ludźmi a robotami, ale nigdy jeszcze nie miał do czynienia z 
tematem, który miał teraz przedstawić. Przyspieszył taktowanie 
wewnętrznego zegara i podjął decyzję.
- Drogi panie, pani życzyła sobie, abym powiedział, że po długim 
namyśle, wylawszy morze łez, postanowiła zaakceptować pańskie 
oświadczyny i prosi, abyś po nią posłał.
- Oświadczyny?! - osłupiał przedsiębiorca. Nie przypominał sobie 
wyraźnie żadnych propozycji małżeństwa, ale przecież to było tak 
dawno, a on w swym zapale złożył tej kobiecie niejedną głupią 
obietnicę.
Jabba Hutt był przezornym człowiekiem. W świecie, w którym 
postanowił zamieszkać, zwykłe przetrwanie wymagało umiejętności 
znalezienia się w każdej sytuacji. Jednakże jego życie osobiste nie było 
szczególnie radosne, tu zaś chodziło o kobietę, która swego czasu 
okazała mu najwięcej serca (aczkolwiek wtedy sądził raczej, że okazuje 
zainteresowanie jego pieniędzmi). Poza tym miał już wszystko, co 
można było kupić za pieniądze - elegancki dom, wysoko postawionych 
znajomych, swego rodzaju władzę na kilku światach. Piękna żona byłaby 
uwieńczeniem jego osiągnięć, a przynajmniej tak mu się zdawało. 
Stosownie do tego podjął decyzję.
- Gdybyś po nią posłał, doszlibyśmy chyba do jakiegoś porozumienia.
- Dziękuję panu - odpowiedział z wdzięcznością Threepio. - Pani 
była tak pewna pańskiej uprzejmości i łaskawości, że jest już wręcz w 
drodze. Będzie tu pojutrze.
Zapowiedź ta zaskoczyła trochę kupca, znajdował się jednak na 
obcym terytorium, a od dawna nie zdarzyło mu się pozwolić sobie na to. 
Mimo całego obeznania ze sprawami mężczyzn, miał raczej znikome 
doświadczenie, jeśli chodzi o kobiety - czego przyczyną była jego 
specyficzna uroda i usposobienie. Zanim zdążył zaprotestować, robot 
wyminął go i zszedł po schodach do części mieszkalnej.
Threepio obrzucił pomieszczenie badawczym, raczej krytycznym 
spojrzeniem.
- No nie, to się po prostu nie nadaje. - Uważnie obejrzał zaniedbane 
mieszkanie. Do kompletu było tam jeszcze dwóch wynajętych drabów, 
którzy rozsiedli się w narożnych krzesłach, wyciągając brudne buty na 
niskim, niegdyś eleganckim stoliku. - Choć muszę przyznać - dodał 
dyplomatycznie - że stwarza wiele intrygujących możliwości.
Właściciela mieszkania zaniepokoiła nieco impertynencja robota. 
Dawno pozbyłby się człowieka, który ośmieliłby się na taką bezczelność. 
Jednak człekokształtny robot był ostatecznie tylko maszyną, 
przypuszczalnie wyposażoną w encyklopedyczną wiedzę na tematy 
związane ściśle z jej specjalnością, toteż obecni w pokoju ludzie uznali 
jego wyrok. Tak czy inaczej, Threepio zinterpretował minę gospodarza 
jako sygnał, że małe pochlebstwo byłoby wcale pożądane.
- Ten dywan ma bardzo przyjemną barwę - co za uroczy odcień ochry 
- i wydaje mi się, że znakomicie pasuje do fioletowych mebli, ale czy 
zastanawiał się pan kiedyś nad inną kolorystyką? Co by pan powiedział 
na połączenie ochry w z kolorem kremowym, ciepłe i wyrafinowane? - 
trajkotał entuzjastycznie robot. - Cóż by to było za wspaniałe miejsce do 
przyjmowania gości. Oczywiście, miewa pan gości? - paplał dalej 
Threepio, kontynuując obchód siedziby Jabby, prowadząc za sobą 
osłupiałe towarzystwo. - Wyobrażam sobie, że taki wybitny obywatel jak 
pan musi urządzać przyjęcia, o których rozprawia całe miasto. Rzecz 
jasna, księżna pani wręcz uwielbia imprezy, od których całemu 
wytwornemu towarzystwu rzednie mina.
Wyglądało na to, że Lando Calrissian wybrał dla niego właściwą 
strategię. Wymagała ona sporo gadania - co jak najbardziej odpowiadało 
rozmownemu robotowi - ale w ciągu godziny powierzono Threepio 
zadanie przemeblowania pokoi w taki sposób, aby mogła w nich 
zamieszkać dawno utracona ukochana Jabby.
***
Dwa dni później, kiedy domostwo Jabby znalazło się w szczytowym 
punkcie wywołanego przez Threepio chaosu, przyszła kolej na ruch jego 
towarzyszy. Księżna Djuwanna miała przybyć tego dnia wieczorem i 
Jabba Hutt w towarzystwie dwóch ochroniarzy wybrał się do miasta, 
żeby sprawić sobie nowy garnitur, zanim pójdzie po nią do portu. W ten 
sposób Threepio został sam z pozostałymi czterema ochroniarzami, aby 
odebrać ostatni transport nowych mebli. Zręcznie polecił jednemu z 
nich, żeby zorganizował złożoną z dwóch innych goryli ekipę, która 
rozładuje transport. Przez jakiś pechowy przypadek powierzył funkcję 
zastępcy szefa najmniej kompetentnemu człowiekowi z całej grupy. 
Sprzeczka, która natychmiast wywiązała się pomiędzy nimi, powinna na 
jakiś czas zaprzątnąć ich uwagę.
W tym czasie Threepio i człowiek imieniem Dorney (który za 
pierwszym razem otworzył robotowi drzwi) wybrali się do sypialni, żeby 
zamontować nowe pozłacane łóżko z poduszką powietrzną. Dorney z 
gderaniem wziął się do roboty, podczas gdy Threepio uważnie oglądał 
pokój.
- Powiedziałbym, że pani będzie zadowolona z wystroju. Naturalnie, 
mam nadzieję, że niczego nie przeoczyliśmy.
- Ja też mam taką naturalnie nadzieję - powiedział Dorney, 
przedrzeźniając egzaltowany ton robota. Źle ocenił siłę jakiegoś złącza i 
uderzył głową w jedną z części ramy łóżka, co wcale nie poprawiło mu 
humoru. Popatrzył wilkiem na robota i dokończył z naciskiem: - …bo 
szef wie, co zrobić z takimi, przez których coś układa się nie tak, jak 
trzeba. Nie żeby to miało obchodzić twoje flaki, ale moje wolą, żeby 
zostawić je w spokoju.
Jego rozważania przerwał piskliwy wrzask robota, któremu zachciało 
się zajrzeć do przyległego pomieszczenia.
- Co to jest? - wybełkotał Threepio, świetnie udając histerię.
- He, to właśnie miałem na myśli - odpowiedział znacząco jego 
towarzysz. - Jakiś koleś, pilot, co pracował dla szefa i spieprzył robotę. 
Szef zadał sobie sporo trudu, żeby go zapuszkować. Ale trupem to on nie 
jest. Aż mnie ciarki przechodzą. Czasem mi się wydaje, że siedzi tam w 
środku, patrzy i mówi: „Czekaj, bracie. Dostaniesz za swoje”.
- Nieprawdopodobne! - Threepio cofnął się nerwowo. Ale jak 
sądzisz, po co to tu… ee, po co go tu postawił? Tak się przestraszyłem, 
że o mało nie…
Nagle przyszła mu do głowy jakaś myśl.
- Och, nie! Co też sobie pomyśli lady Djuwanna? Gdyby się natknęła 
na takie okropieństwo, umarłaby ze strachu. - Nagle jakby uświadomił 
sobie coś jeszcze straszniejszego. - Na pewno nie zechce zamieszkać z 
czymś takim pod jednym dachem. Wyjedzie stąd, a wtedy pan Jabba 
Hutt będzie niepocieszony. Wielkie nieba, nie możemy do tego 
dopuścić. - Robot załamał ręce w teatralnej pozie i spojrzał z niepokojem 
na Dorneya. - Nie sądzisz chyba, że kazałby mnie przetopić, prawda?
Threepio jeszcze raz z naciskiem powtórzył cały scenariusz, na 
wypadek gdyby wyobraźnia tamtego jeszcze tego nie zrobiła.
- Oczywiście, przyjdą tu zaraz po przyjeździe, bo przecież to starzy i 
serdeczni przyjaciele. A wtedy lady Djuwanna zajrzy do łazienki - i 
prawdopodobnie zemdleje. - Najwyraźniej podjął decyzję. - To musi stąd 
zniknąć. Musimy to dać gdzie indziej. - Ruszył w kierunku masywnego, 
połyskującego brązowo przedmiotu.
Istotnie, wyglądał przerażająco. Ze skrzyni z litego metalu wystawało 
na podobieństwo płaskorzeźby zatopione w karbonicie ciało mężczyzny. 
Na jego zastygłej w bezruchu twarzy malował się wyraz cierpienia. See-
Threepio był całkiem wyraźnie pod wrażeniem, choć z innych powodów, 
niż to sobie wyobrażał jego towarzysz.
Ledwo robot zrobił krok w stronę żywego posągu, Dorney skoczył go 
powstrzymać, bardzo przejęty.
- Ej! Szef nie pozwala nikomu się tym bawić. Zabieraj się stąd!
- Ależ to wszystko zepsuje - jęknął Threepio. - A ja byłem 
przekonany, że wszystko się jakoś ułoży. Byli idealnie dobraną parą, 
idealnie. Jak ona go porzuci, on każe mnie przetopić i oddać na żużel. - 
Jego fotoreceptory z nadzieją obróciły się na Dorneya. - Oczywiście, 
jeśli jesteś pewien, że mamy tego nie ruszać, to w końcu pracujesz u 
niego od dawna i nie ulega kwestii, że nie sprzeda cię na złom.
Dorney poczuł się przyparty do muru.
- Zamknij się - burknął. - Daj mi pomyśleć. - Zapatrzył się na 
zastygłą, zamrożoną postać. Już prawie czuł, jak w jego własnym ciele 
formują się kryształki lodu. - I co według ciebie powinniśmy z tym 
zrobić?
- Po prostu przestawić gdzie indziej. Może do tego schowka koło 
tylnych drzwi. - Threepio znów zaczął lamentować. - Och, to straszne. 
Już prawie nie mamy czasu, a tyle jeszcze zostało do zrobienia. I w 
dodatku…
- Zamknij się! - warknął znowu Dorney i tym razem robot usłuchał. 
Razem podeszli do karbonitowego sarkofagu i zaczęli badać 
umieszczony z boku zestaw wskaźników. Obok automatycznego systemu 
chłodzenia skomplikowana obudowa wyposażona była we własne 
urządzenie antygrawitacyjne - podobnie jak większość ciężkiego sprzętu 
rolniczego w poduszki pneumatyczne lub koła. Po kilku próbach udało 
im się znaleźć właściwe przełączniki i położyć ją na boku. Niezgrabna 
skrzynia zawisła nieruchomo w tej pozycji, na wysokości jakichś trzech 
stóp nad podłogą. Mimo to, ciężko było wpasować ją w otwory drzwi i 
przepchnąć korytarzem.
Dorney prowadził ostrożnie, próbując się właśnie zdecydować, czy 
zaskarbi sobie w ten sposób wdzięczność szefa, czy może raczej 
doprowadzi do nieuchronnej katastrofy, kiedy za jego plecami odezwał 
się cichy głos.
- Świetnie. Świetnie ci idzie. - Jakby dla podkreślenia tych słów, coś 
twardego szturchnęło go w bok. - Nie, nie odwracaj się. Idziemy dalej do 
tylnych drzwi.
Oddychając z trudem przez zaciskające się gardło, Dorney zrobił 
dokładnie to, co mu kazano. Pomógł przygaszonemu nagle robotowi 
wmanewrować ładunek na schody, prowadzące w oślepiające światło 
południa Tatooine. Serce niemal ustało mu ze strachu, kiedy coś 
ciemnego i miękkiego opadło na niego z góry, a miejsce jaskrawego 
słonecznego blasku zajęła ciemność.
Kolejne dźgnięcie bronią pod żebro uciszyło okrzyk przerażenia. 
Jednocześnie płócienna płachta zsunęła się z jego twarzy. Pospiesznie 
okryto nią skrzynię, żeby ukryć naturę transportowanego ładunku.
- Ani mru-mru, dobra? - odezwał się ten sam cichy głos. - Nie 
chciałbyś przecież, żeby zobaczyli cię teraz twoi kumple, co?
Na polecenie porywaczy ochroniarz kupca pokierował nieporęcznym 
ciężarem najpierw w górę po schodach, a potem opustoszałymi 
zaułkami. Za pierwszym zakrętem do ich trójki dołączył wielki włochaty 
Wookiee o niezwykle groźnym wyglądzie. Kilkaset jardów dalej grupa 
uciekinierów zanurkowała w głąb nie rzucającej się w oczy bramy w 
jednym z wielu budynków z żółtego kamienia.
W pustym, nie używanym, słabo oświetlonym magazynie See-
Threepio poczuł, jak po całym ciele rozchodzi mu się cichy, świadczący 
o przeciążeniu szum. Odłączył zasilanie od niektórych części i uruchomił 
wewnętrzny przegląd, zostawiając jednak swój narząd mowy na chodzie.
- Panie Calrissianie, Chewbacca, w całym swoim życiu nie cieszyłem 
się tak na czyjś widok! Jak dobrze się stamtąd wydostać. Ile to może 
potrwać, zanim zauważą nasze zniknięcie?
Lando Calrissian opuścił ciężką metalową skrzynię na podłogę i 
zaczął przyglądać się umieszczonym z boku przyrządom. Nie 
przerywając pracy, odparł:
- Do tego czasu dawno nas już tu nie będzie, mam nadzieję. Jabba 
Hutt powinien być już w drodze do portu kosmicznego. Jak już się 
zdrowo naczeka na przybycie statku pani swego serca, pojawi się 
komunikat, że przylot jest opóźniony, a później, że układ lądowania nie 
działa prawidłowo. Kiedy personel portu zacznie poszukiwania 
uszkodzonego statku, powinien trafić na ten kawał śmiecia, który 
zostawiliśmy tuż przy granicy zasięgu ich radarów. Oczywiście, wisi tam 
od paru dni, ale nawet jeśli ktoś go zauważył, w co wątpię, to będzie go 
widać na tyle niewyraźnie, że założą, że to ten statek.
Android zastanawiał się przez chwilę.
- A co, jeśli zarząd portu pośle tam statek ratunkowy? To powinno 
zająć najwyżej kilka godzin.
Zanim odpowiedział, Calrissian uśmiechnął się szeroko do 
Chewie’ego, który pilnował zdumionego więźnia, zaciskając na ramieniu 
byłego ochroniarza jedną ze swych włochatych łap.
- To zabawne, ale coś mi się zdaje, że ani jeden statek patrolowy nie 
jest akurat na chodzie. Wstyd, no nie?
Chewbacca zapytał o coś serią szczeknięć i gardłowych dźwięków, w 
pełni zrozumiałych dla Lando i robota. Jeniec o mało nie wyskoczył ze 
skóry, a Calrissian zamyślił się.
- Masz rację - odpowiedział - to pewien problem. Właściwie nie 
wiem, co mamy z nim zrobić.
Przerażone oczy Dorneya spoczęły na twarzy Threepio. Zmusił się, 
by zapytać:
- Znaczy, żadnej księżnej? Żadnego małżeństwa? Jedna wielka 
zgrywa?
W popłochu obrócił wzrok na zastygłe ciało Hana Solo, czując 
narastający lęk przed losem gorszym od śmierci. Popatrzył błagalnie na 
See-Threepio.
- Proszę, nie zabijajcie mnie. Może mógłbym wam pomóc, tylko nie 
pozwólcie, żeby szef mnie dorwał. Zabierzcie mnie ze sobą. - 
Najwyraźniej jego strach przed gniewem Jabby Hutta była nawet 
większy niż przed siłą Wookiee’ego czy przed możliwymi 
konsekwencjami obecnego trudnego położenia.
- Hm. - Calrissian kiwnął głową, skoncentrowany już tylko na swoim 
zadaniu.
Chewbacca wydał pojedyncze szczeknięcie, na co Threepio wtrącił:
- Właściwie to on nie jest taki zły. Może nie najmilszy gość na 
świecie, ale też nie zasługuje na to, żeby go, ee… zlikwidować.
Calrissian obdarzył więźnia nieobecnym spojrzeniem, podszedł do 
ściany i zaczął szukać gniazdka.
- Dobra, ale nie spuszczajcie go z oka. Zabrnęliśmy za daleko, żeby 
podejmować teraz jakieś ryzyko. - Znalazł gniazdko i podłączył do niego 
podstawę prostokątnej metalowej skrzyni. Przez dłuższą chwilę on i 
Chewbacca patrzyli sobie w oczy, po czym Wookiee skinął głową. 
Calrissian podszedł do zestawu przyrządów, kontrolujących proces 
chłodzenia, i przełączył kilka klawiszy.
Przez kilka minut nic się nie działo - jedynym ruchem w 
pomieszczeniu było powolne pełzanie wskaźników temperatury i 
napięcia. Atmosfera w magazynie stała się przytłaczająca. Każdy z 
przyglądających się wytężał wzrok, próbując dostrzec jakiś ruch, jakiś 
dreszcz życia.
Światło zamigotało i każdemu serce podskoczyło do gardła.
- To ciągnie za dużo prądu - jęknął Calrissian. Poderwał się i 
wyłączył światła, w nadziei, że w ten sposób zwiększy ilość energii 
dostępnej dla automatycznego cyklu odmrażającego, ale efekt był 
mizerny. Z przerażeniem patrzyli, jak igły podświetlanych wskaźników 
zaczynają się wahać, a potem pełznąć z powrotem.
- To go zabije! - wydusił z siebie Calrissian.
Chewbacca podbiegł do Threepio, który stał obok nieruchomo. Na 
jedno gardłowe słowo z języka Wookiee’ich robot poderwał się 
gwałtownie.
- Och, oczywiście! - wykrzyknął. W pośpiechu praktycznie się 
potknął. - Mój akumulator. - Szybko otworzył jakąś klapkę w swoim 
pancerzu i wetknął przewód do pomocniczego gniazda obok kompletu 
przyrządów.
- Oby wystarczyło - powiedział, po czym wyłączył się zupełnie, 
pozwalając, by jego pojemny akumulator rozładował się.
Wskazówki od razu ruszyły w przeciwnym kierunku. Potem nastąpił 
kolejny skok, kiedy gdzieś w innej części budynku automatycznie 
napłynęło więcej energii z jakiegoś zewnętrznego źródła. Wskazówki 
pięły się coraz wyżej, aż wreszcie pełną napięcia ciszę przerwał głośny 
trzask. Calrissian zerwał się z miejsca, zapalił światła i rzucił 
Chewie’emu metalowy pręt.
- Plomba poszła. Ściągamy pokrywę, szybko! - Ostrożnie unieśli 
ciężką metalową pokrywę, przy czym Calrissian tylko z najwyższym 
wysiłkiem zdołał ją utrzymać. Poczuli, jak zsuwa się gładko z rąk i 
twarzy młodego przemytnika; potem Chewbacca chwycił ją pośrodku i z 
łatwością odłożył na bok. Calrissian pochylił się nad Solo i dotknął jego 
skóry.
- Dalej, stary, oddychaj - poprosił rozpaczliwie, szukając w 
nieruchomej, białej twarzy jakichś oznak życia. Zaraz został 
bezceremonialnie odepchnięty; to Chewbacca skończył rozmontowywać 
obudowę i wyniósł przyjaciela spomiędzy skrawków metalu.
Zaskakująco delikatnym ruchem Chewbacca położył Hana na 
kawałku wolnej podłogi i zaczął uciskać okolice jego serca. Szczeknął 
coś rozkazująco do Calrissiana, który ukląkł i zaczął rozcierać 
nieruchome ciało, żeby przywrócić krążenie.
Sekundy mijały wolno, a z każdą z nich nadzieja była coraz słabsza. 
Wreszcie nieposkromiony duch zwyciężył. Człowiek i Wookiee 
odetchnęli z ulgą, patrząc, jak ciemne oczy otwierają się niepewnie i 
powoli skupiają na otoczeniu.
- Chewie?
Odpowiedź nadeszła w języku Wookiee’ich, a szorstkie sylaby 
zabarwione były radością.
- Na Tatooine? - zapytał pełen niedowierzania głos. - Ależż tu jest 
strrrasznnie zimnno. Wygląda mmi to raczej na Hoth.
Wookiee’emu wydało się to jakoś bardzo śmieszne. Uniósł kudłatą 
głowę i wył ze śmiechu, aż łzy pociekły mu po policzkach.
Napięcie opadło gwałtownie i nawet Dorney, który do tej pory 
siedział skulony pod ścianą, odprężył się trochę. Powoli, żeby nie 
zaalarmować ani Lando Calrissiana, ani Wookiee’ego, podszedł do 
Threepio, klęczącego obok stosu metalowych strzępów z pozbawioną 
wyrazu twarzą. Ostrożnie podłączył robota do gniazdka w ścianie i 
kucnął obok, przyglądając się, jak Threepio ładuje akumulator.
Rozdział czwarty
Przytłumiony elektroniczny tryl obudził Luke’a z drzemki.
- Dzięki, Artoo - powiedział. Zaczął się wiercić na siedzeniu, żeby 
złagodzić skurcze zesztywniałych mięśni. Chyba jedyną rzeczą gorszą od 
próby przespania się w kabinie X-skrzydłowca byłoby powstrzymywanie 
się od snu przez trzydzieści pięć godzin, bo tyle trzeba było, żeby 
dotrzeć na Dagobah. Wyciągnął szyję i wykręcił się do tyłu, żeby mieć 
lepszy widok na zewnątrz, delektując się tą ostatnią szansą pozostawania 
sam na sam z przepychem kosmosu. Przez chwilę usiłował przypomnieć 
sobie entuzjazm i idealizm młodzika, którego największym marzeniem 
było zobaczyć gwiazdy i poprowadzić statek kosmiczny, ale nie było to 
łatwe. O wiele za dużo zdarzyło się od czasu, gdy życie chłopaka z farmy 
na Tatooine zamknęło się za nim na zawsze. Wszystkie te marzenia o 
romantycznych przygodach zgasły w obliczu wojennej rzeczywistości. 
Utrata złudzeń wstrząsnęła samymi podstawami jego przekonań.
Potrząsnąwszy głową, skupił się na tym, co robi, i zdecydowanym 
ruchem przełączył przyrządy na sterowanie ręczne. Jedyną rzeczą, którą 
wiedział z całą pewnością, było to, że nie mógł oglądać się za siebie.
Na polecenie generała Rieekana przygotowano dla niego X-
skrzydłowiec, a w sekcji medycznej Wolności zrekonstruowano jego 
bioniczną rękę; jednak wyjąwszy sympatię tych, którzy tam zostali, był 
zdany tylko i wyłącznie na siebie.
- Nie zauważyłeś nic ciekawego? - zapytał Luke Artoo-Detoo przez 
hełmofon. Robot pokładowy został zbudowany tak, żeby stanowił 
integralną część systemu naprowadzającego i naprawczego. Teraz 
siedział przymocowany za pilotem, w gnieździe na zewnątrz kadłuba 
statku. Pisnął przecząco, a odpowiedź została na użytek Luke’a 
przetłumaczona na słowa, które pojawiły się na ekranie komputera 
nawigacyjnego. Luke mówił dalej tonem swobodnej rozmowy.
- Już prawie mamy Dagobah w zasięgu czujników. Mam nadzieję, że 
tym razem lądowanie nie będzie aż tak twarde jak ostatnio. Wiemy, 
dokąd lecimy i wybrałem lepsze miejsce. - Zastanowił się. - 
Przynajmniej wydaje mi się, że pamiętam, jak znaleźć w miarę duży i 
płaski kawałek otwartej przestrzeni. Stamtąd będziemy musieli drałować 
piechotą do domu Yody, ale nie powinno nam to zająć dużo czasu - 
jakieś pół dnia, jeśli się pospieszymy. - Luke odczytał pierwsze 
wskazania czujników statku, które wykryły planety, krążące wokół 
białobłękitnej gwiazdy, która była celem ich podróży. Skupił się na 
piątej z nich, która już wkrótce miała pokazać się jako błękitnozielony 
klejnot, widoczny na czarno-białym, skrzącym się tle kosmosu.
Nagle Artoo zakłócił ciszę krótką serią ostrzegawczych dźwięków. 
Zaalarmowany, Luke natychmiast rzucił myśliwiec w 
stuosiemdziesięciostopniowy zakręt, po czym zmienił zdanie i ponuro 
wrócił na dawny kurs.
- Vader. - To nie było pytanie.
Na ekranie zabłysła wspólna wiadomość od Artoo i komputera 
pokładowego:
Wykryłem niezidentyfikowany obiekt lub obiekty na orbicie PBG-
17900-A
Potem nastąpił ciąg odczytów radaru.
Czy to mógłby być niszczyciel gwiezdny?
Tak
Luke zacisnął zęby. Wyłączył radary statku, żeby nie zdradziły jego 
położenia. Niemożliwe, żeby radary niszczyciela jeszcze go nie wykryły, 
ale było też całkiem prawdopodobne, że o ile nie zmieni kursu albo nie 
wyemituje jakoś dużej ilości energii, z tej odległości nie będzie się dało 
odróżnić jego statku od zabłąkanego okrucha, przelatującego przez 
układ. Dawało mu to chwilę wytchnienia, ale nic więcej. Luke szybko 
przeprowadził na komputerze parę symulacji. Najlepszy plan, jaki udało 
mu się obmyślić, oferował co najwyżej znikome szanse powodzenia, ale 
nie miał innego wyboru. Nawet odwrót nie był już realny, ponieważ 
takie posunięcie uprzedziłoby niszczyciel o jego obecności, a na 
ucieczkę przed flotą myśliwców TIE nie miał prawie żadnych szans.
- Artoo, możesz zapewnić stały dopływ ładunku do zewnętrznego 
pancerza?
Robot potwierdził.
- Dobra, w takim razie zrób to - powiedział Luke. - Poziom trzy koma 
siedem. I wyłącz wszystko z wyjątkiem systemu podtrzymywania życia. - 
Miał nadzieję, że w ten sposób będzie to wyglądało tak, jakby to mały, 
silnie namagnetyzowany asteroid z dużą zawartością metalu przemierzał 
układ. Powinno się udać, chyba że ktoś postanowi przyjrzeć mu się z 
bliska.
Niewielka porcja energii skorygowała kurs i myśliwiec rozpoczął 
długi, powolny upadek ku planecie. Przyćmione światło we wnętrzu 
kabiny zgasło i powrócił olśniewający blask kosmosu, niszcząc złudne 
poczucie bezpieczeństwa, zapewniane zwykle przez barierę z tworzywa 
sztucznego. Spięty, czując, jak bardzo jest sam, Luke Skywalker wytężał 
wzrok, próbując wypatrzyć na zewnątrz kabiny coś nienormalnego, w 
pełni świadomy, że w chwili, gdy dostrzeże to coś gołym okiem, będzie 
już o wiele za późno, by zdziałać cokolwiek.
***
Na samym skraju zauważalnego pola grawitacyjnego układu znanego 
jako PBG-17900-A złowieszczo czaił się kolosalny niszczyciel gwiezdny 
Awangarda, poświęcając wszelkie dostępne środki na odszukanie swej 
samotnej ofiary. Słabe światło odległej gwiazdy nadawało niesamowity 
wygląd klinowatemu kadłubowi, najeżonemu tysiącami sterczących 
instrumentów. Silniki startowe eskadry pięciu statków zwiadowczych 
rzucały przez chwilę na powierzchnię niszczyciela czerwony blask, ale 
zaraz cała formacja z błyskiem ruszyła w stronę wyznaczonego celu: 
stratosfery piątej planety, Dagobah.
Jastrząb IV odłączył się od grupy i pomknął w kierunku przeciwległej 
strony planety. Była to jego ósma taka trasa. Dwie załogi latały statkiem 
zwiadowczym na zmianę, spędzając po dwanaście godzin na 
sporządzaniu map i prowadzeniu poszukiwań. Ta akurat składała się z 
technika Hobba Koszka i jego towarzyszy, tych samych co zwykle: 
dwóch pilotów i ich dowódcy, kapitana Srotta, który zdążył już 
zrezygnować ze swojej znudzonej pompatycznej pozy na rzecz ogólnej 
wzgardy. W tej chwili kapitan siedział po drugiej stronie kabiny, 
naprzeciw Koszka, stukając zadbanym paznokciem w podeszwę buta.
- Wiesz, Koszk, zadziwiasz mnie. Naprawdę mnie zadziwiasz - 
oświadczył kapitan bezbarwnym głosem. Technik nie zareagował; nie 
wiedział, jakiej odpowiedzi powinien udzielić tym razem. Srott dalej 
wygłaszał swój denerwujący monolog. - Siedzisz tak jedną wachtę za 
drugą i zachowujesz się, jakbyś naprawdę robił coś ważnego. 
Tymczasem nie robisz nic. Wszystkim zajmuje się komputer. Ty musisz 
tylko pilnować, żeby maszyny chodziły jak trzeba. Patrząc na ciebie, 
można by pomyśleć, że to ty dowodzisz całą tą ekspedycją. - opuścił 
nogi na podłogę. - Może to taki z ciebie numer, co? - mówił dalej. - 
Twoja wyjątkowa pilność ma ci zapewnić awans. Może zrobią z ciebie 
szefa z błyszczącym hełmem, lepszym niż ten Vadera. Świetnie by się 
nadawał, nie, chłopcy? - To ostanie zdanie skierowane było do pilotów, 
którzy zachichotali, jak należało, zadowoleni, że to ktoś inny służy 
kapitanowi za cel drwin. Pomysł, by robić z kogokolwiek szefa i stawiać 
go ponad Vaderem, sprawił jednak, że poczuli się nieswojo.
Upewniwszy się, że może liczyć na wsparcie z tej strony, Srott 
ponownie zaatakował Koszka, który zaczynał już tracić nadzieję, że uda 
mu się zebrać jakieś wstępne odczyty.
- To, czego nie mogę pojąć, to jakim cudem zostałeś technikiem-
mechanikiem drugiej klasy, skoro pochodzisz z takiej dziury jak Dagrell. 
Słyszałem nawet, że ludzie są tam tak zacofani, że myślą, że kości 
komputerowe to coś, co się je, he, he. - Prawie udławił się własnym 
dowcipem. - Jak ty się w ogóle dostałeś do floty? - Żadnej odpowiedzi. - 
Tatuś był pewno z właścicieli ziemskich; to jedyni ludzie w tym 
mrowisku godni jakiegokolwiek zaufania.
- Nie - odpowiedział zwięźle Koszk.
- Nie? - udał zdziwienie Srott. - W każdym razie nie trafiłeś tu z 
komisji poborowej ani nie dałeś się jakoś wrobić, bo wtedy 
wylądowałbyś w piechocie szturmowej. Naturalnie, to zrobiłoby z ciebie 
mężczyznę - zauważył drwiąco. - O ile udałoby ci się przeżyć.
Koszk chrząknął wymijająco, co niestety tylko sprowokowało Srotta 
do dalszego gadania.
- W takim razie skąd się tu wziąłeś? Wiesz, że się dowiem, jeżeli będę 
chciał, więc równie dobrze możesz się przyznać.
Pełen stanowczo negatywnych uczuć co do całej tej rozmowy, Koszk 
pogodził się z losem i odpowiedział:
- Dobrze mi poszło na teście.
Kapitan najwyraźniej wiedział doskonale, o co chodziło. Kiedy 
ponownie zapraszał dwóch pilotów do udziału w konwersacji, na jego 
twarzy pojawił się ślad zaskoczenia.
- Ho, ho! Mamy tu inteligenta, chłopcy. Górne ćwierć procenta na 
teście wstępnym czy coś w tym rodzaju, racja?
- Coś w tym rodzaju. - W rzeczywistości tylko pół procenta.
- Więc pozwolili ci wybrać kierunek szkolenia i specjalizację, a ty 
wziąłeś techniczną, tak?
- Nie.
- Nie? - Tym razem kapitan był autentycznie zainteresowany. - To co 
się stało?
Technik nie ukrywał nawet ironii.
- Cóż, niezależnie od tego, czego by nie naobiecywali i jak bardzo nie 
zachęcaliby rekrutów, kiedy poprosiłem o biologię i badania naukowe, 
okazało się, że nie ma wolnych miejsc, więc, hm, zmieniłem zdanie. - 
Ostatnie słowa wypowiedział ze szczególnym naciskiem.
Na wyrazistej twarzy Srotta na chwilę pojawił się wyraz zamyślenia.
- W takim razie ta robota powinna pasować ci idealnie - wskazał 
ekran, przed którym siedział Koszk. - Często się tym zajmujesz?
- Nie bardzo. Przez większość czasu wyłapuję usterki w sprzęcie i 
oprogramowaniu. Oczywiście, to o wiele bezpieczniejsze niż służba w 
piechocie - przyznał chłodno, wracając do pracy.
Przerwał mu natarczywy okrzyk jednego z pilotów:
- Mamy na ekranach jakiś niezidentyfikowany obiekt; odległość 
dwadzieścia trzy tysiące kilometrów, kurs trzysta czterdzieści pięć koma 
siedemdziesiąt pięć na dziewiętnaście koma zero osiem, AJ 8469.
Kapitan natychmiast zerwał się na równe nogi.
- Może to ten statek, na którym tak strasznie zależy facetom na górze. 
Cholera, przydałaby się ta premia.
Drugi pilot rozwiał jego nadzieje.
- Stąd wygląda raczej na jeszcze jeden kawał skały. A wielka szkoda, 
bo tylko my bylibyśmy dość blisko, żeby go przejąć. Cała reszta jest po 
drugiej stronie planety.
Srottowi przyszedł do głowy pewien pomysł.
- Techniku, czy jeżeli skierujemy tę twoją aparaturę radarową na ten 
obiekt, dowiemy się o nim czegoś więcej? Coś czuję, że szczęście mi 
dzisiaj sprzyja. Jeśliby to faktycznie był ten statek, nie zniósłbym, gdyby 
ktoś inny zameldował o tym pierwszy.
Statek zakręcił. Koszk przyjrzał się uważnie ekranom. Lekko zmrużył 
oczy i zaczął regulować aparaturę.
Nie minęło wiele czasu, a Srott zaczął się niecierpliwić.
- O co chodzi? Chyba nietrudno sprawdzić, czy to nasza 
sześciomiesięczna pensja.
Koszk odpowiedział po chwili wahania.
- Nie wiem. Jest w tym coś dziwnego. Najpierw myślałem, że to po 
prostu mały asteroid, ale…
Stojący za plecami technika Srott zajrzał mu przez ramię, bez 
powodzenia usiłując samodzielnie zinterpretować dane. Był tym tak 
zajęty, że nie zauważył dziwnej miny Koszka. Uwagę technika 
przyciągnęło coś innego niż ekrany komputerowe; otworzył szeroko 
oczy i uniósł głowę, na jego twarzy pojawił się wyraz ożywienia, 
najwyższego zdumienia, nawet uniesienia.
Kapitan zauważył minę Koszka dopiero sekundę później, kiedy z 
zaszokowanej zmieniła się w otępiałą.
- Wszystko w porządku? - zapytał go, prawie krzycząc. Musiał nim 
potrząsnąć i powtórzyć pytanie.
- Ee… tak… - Koszk zamrugał. - Tak jest, sir.
- Co ci się stało?
- Ee… nic, sir. - Wydawało się, że Koszk starannie dobiera słowa, 
zanim coś powie. - Przepraszam, sir. To przez… To tylko asteroid, nic 
więcej. - Wyjaśnienia przychodziły mu już nieco łatwiej, ale 
najwyraźniej musiał się koncentrować na tym, co mówi. - Nietypowe 
połączenie metali i dziwny ładunek magnetyczny trochę mnie zmyliły, 
ale obawiam się, że premii z tego nie będzie. - Odwrócił się w stronę 
pilotów. - Za chwilę powinniście go mieć na swoich ekranach. Może 
lepiej nastawić radary z powrotem na Dagobah, zanim kogoś na górze 
zainteresuje, co się tu dzieje.
Propozycja została dobrze przyjęta i załoga zaczęła ustawiać statek na 
poprzednim kursie i przygotowywać się do powrotu na trasę 
poszukiwań. Wszystko przebiegało sprawnie, kiedy drugi pilot 
zauważył:
- Sir, ten asteroid będzie nas mijał w odległości półtora kilometra. Za 
minutę powinien go pan móc zobaczyć, jeśli miałby pan ochotę.
Podczas gdy kapitan i obaj piloci wytężali wzrok, próbując 
zidentyfikować szybko rosnący punkcik światła, technik Koszk rozejrzał 
się po kabinie z wyrazem całkowitej paniki w oczach. Niepostrzeżenie 
podkradł się do wielkiej gaśnicy przeciwpożarowej, wiszącej na ścianie. 
Ukradkiem pomajstrował trochę przy zaworze.
Oczy pozostałej części załogi wpatrzone były z wyczekiwaniem w 
zbliżający się obiekt. Odbite od niego światło rozmywało się już w 
większą plamę i jasne było, że lada moment zacznie nabierać kształtu.
Nagle ich uwagę przyciągnął metaliczny trzask, a potem wściekły 
syczący dźwięk. Gaśnica toczyła się po podłodze, a z wijącego się węża 
tryskała na całą kabinę lodowata chemiczna mgła. Przez jej znacznie 
pogarszającą widoczność zasłonę widać było niewyraźnie, jak Koszk na 
próżno usiłuje złapać ciężką końcówkę węża, smagającego ściany 
pomieszczenia. Kapitan, którego wyszkolono na człowieka czynu, rzucił 
się w sam środek tego zamieszania. Za którymś razem udało mu się 
przydepnąć wąż w pobliżu przymocowanego końca; następnie przesunął 
but wzdłuż niego i przyszpilił końcówkę do pokładu. W dwie minuty 
powstrzymał wypływ substancji, jednak do tego momentu wszystkie 
powierzchnie przynajmniej częściowo pokryły się pianą, a po ekranie 
spływały strugi skroplonych chemikaliów.
Widoczność we wnętrzu kabiny nie była wiele lepsza. Niewielka 
objętość powietrza szybko nasyciła się chemicznymi oparami i obaj 
piloci założyli maski gazowe. Jednakże kapitan nie włożył maski, tylko 
obdarzył technika tak wściekłym spojrzeniem, że Koszk nie śmiał usunąć 
się z jego pola widzenia, żeby pójść po jedną dla siebie.
- Niech to Chaos! Co to miało znaczyć? - zwrócił się Srott do 
nieszczęsnego technika, który uznał za wskazane przybrać swoją 
najlepszą wojskową pozę.
- Sir. Najmocniej przepraszam. - Wciąż kaszlał, choć filtr szybko 
wymieniał powietrze. - Zahaczyłem o nią ramieniem. Musiała być źle 
przymocowana, bo wypadła z uchwytu i zawór nie wytrzymał.
- A gdzież to się tak spieszyłeś, że aż musiałeś wpaść na ścianę?
- Ee… na dziób, sir - skłamał Koszk. Prawdę mówiąc, nie pamiętał 
właściwie, czemu wywołał takie zamieszanie. Miał chyba jakiś ważny 
powód, ale brzęk gaśnicy wypłoszył go z jego myśli. Próbował 
rozwiązać tę zagadkę, a tymczasem Srott wdał się w tyradę wyzwisk.
Piloci oczyścili mniej więcej tablice przyrządów z piany i siadali z 
powrotem w swoich fotelach, kiedy kapitan skończył zajmować się 
Koszkiem i odesłał go na stanowisko. Tym razem technik nie zwracał 
uwagi na pojawiające się na ekranie dane. Zamiast tego próbował 
uporządkować myśli i uczucia, wśród których była między innymi 
niewytłumaczalna tęsknota za czymś cudownym, co na chwilę znalazło 
się w jego zasięgu. Ale podobnie jak wtedy, kiedy człowiek próbuje 
przypomnieć sobie sen po przebudzeniu, im bardziej starał się skupić, 
tym bardziej to coś mu się wymykało.
***
Nie dostrzeżony przez nikogo na pokładzie Jastrzębia IV, 
poszukiwany rebeliancki myśliwiec minął go, pokonując kolejną 
przeszkodę w rozpaczliwie ryzykownej próbie dotarcia do owego 
bezpiecznego schronienia, jakim była Dagobah. Silniki i wszystkie 
przyrządy pozostawały wyłączone, a siedząca w fotelu pilota samotna 
postać tak nieruchoma, jakby zmroziło ją absolutne zimno, czekające na 
zewnątrz kabiny.
Pozory mylą. Zaciśnięte powieki Luke’a Skywalkera nie dopuszczały 
do niego żadnych zwykłych sygnałów ze świata zewnętrznego, ale jego 
umysł miotał się po przytłaczającym labiryncie splątanych obrazów i 
uczuć. Ledwo zobaczył nieprzyjacielski statek zwiadowczy, Luke 
zrozumiał, że aby uniknąć wykrycia, jego taktyka nie wystarczy. 
Postanowił skorzystać z ostatniego sposobu, jaki mu pozostał. Dzięki 
najgłębszemu skupieniu udało mu się osiągnąć stan uspokojenia, który 
pozwolił mu odczuć przepływ Mocy i natychmiast połączył go z tą aurą, 
spowijającą wszystkie żywe istoty we wszechświecie.
Jego świadomość rozlała się szeroko, tętniąc i falując, aż w pewnym 
punkcie napotkała specyficzny rezonans - inny umysł, inną świadomość, 
która zdawała się emitować fale o tej samej długości co jego własna. Nie 
ukształtowane jeszcze uczucia zaskoczenia, zdumienia i rodzącego się 
zadowolenia w tym dopiero co przebudzonym umyśle zostały zagłuszone 
przez palącą potrzebę Luke’a. Niepowtarzalność budzącej się istoty 
musiała ustąpić pod naporem jego pierwszej i najważniejszej myśli: 
„Nikt nie może mnie zobaczyć. Muszę się przedostać.” Na chwilę dwie 
świadomości zlały się w jedno, dzieląc ze sobą przez te kilka krótkich 
minut więcej niż niektórzy przyjaciele w ciągu całego życia. Potem 
kontakt został zerwany, a Luke zdał sobie sprawę z obecności innych 
zawirowań w polu Mocy.
Niemalże czuł smak i słyszał szum znajdującej się pod nim Dagobah. 
Przeżycie to przywołało wspomnienia z czasów szkolenia - dni 
wypełnionych dążeniem do jednego tylko celu: odkrycia i opanowania 
sekretów rycerzy Jedi. Z kipiącą życiem i Mocą Dagobah wiązała się 
obecność Yody, mistrza Jedi, którego rady i przewodnictwa tak 
rozpaczliwie potrzebował. Luke nie wybiegał myślą poza to spotkanie. 
Czuł tylko, że na Dagobah będzie mógł wreszcie rozplątać skłębione nici 
swego życia.
Był tak oczarowany zwodniczą obietnicą spokoju, że w pierwszym 
momencie nie zauważył ukrytej nuty, prądu, który znosił jego psychikę. 
Zaczęła przyciągać go siła innego zakłócenia w polu Mocy, odurzająca 
niczym mocne wino. Sięgnął do niego… dotknął go… i natychmiast 
wycofał się, przerażony, rozpoznawszy jego źródło jako umysł Vadera. 
W jednym momencie przeżył na nowo swoje ostatnie spotkanie z 
Czarnym Lordem, a wnętrzności skręciły mu się ze strachu. Powrócił we 
wspomnieniach smak grozy, powróciła głębia bólu i rozpaczy.
Luke szarpnął się do tyłu i ponownie skupił wzrok na zalanej słabym 
światłem gwiazd kabinie. Groziło mu, że przez ten wstrząsający kontakt 
runą wszystkie ostrożnie wznoszone bariery, że obezwładni go strach, 
uniemożliwiając działanie. Odsunął od siebie piskliwy, pełen paniki 
głos, krzyczący w jego myślach: „Wie, że tu jestem! Skoro ja wiem, on 
wie także!” i skupił się na bliskości obiecującej bezpieczeństwo 
Dagobah.
Bał się i wstydził się, że się boi. Skoncentrował się na fizycznej 
realności statku, stwarzając złudzenie, że jego ochronny kokon obroni go 
przed każdym niebezpieczeństwem, czającym się na zewnątrz.
Nerwowym ruchem włączył z powrotem radary i komputer 
nawigacyjny i skupił uwagę na planecie. Wstrząsnął nim rzut oka na 
chronometr, uświadamiając mu, ile czasu minęło. Za minutę miał wejść 
w atmosferę; dwie minuty później planował uruchomić silniki. 
Potrząsnął głową, żeby mu się w niej przejaśniło i żeby wrócić do stanu 
niezbędnej czujności, ale wszystko trzęsło mu się w środku jak galareta, 
a myśli dalej miotały się niespokojnie. Ubranymi w rękawiczki rękami 
przełączył klimatyzację na większą zawartość tlenu w powietrzu i 
minimalną temperaturę. Zimny podmuch trochę go uspokoił, ale nagłe 
pojawienie się na całej tablicy sygnałów ostrzegawczych - nie bardzo.
Zignorował ostrzeżenia i skupił się na ekranie komputera. Biorąc pod 
uwagę ilość czasu, jaki upłynął, od kiedy zaczął się ześlizgiwać ku 
planecie, jego kurs zaskakująco nieznacznie odbiegał od optymalnego. 
Bardziej niepokojący był kąt spadania, ponieważ straszliwa prędkość 
niekontrolowanego wejścia w atmosferę mogłaby wystawić statek na 
naprężenia, których jego konstrukcja nie przewidywała. Komputer 
zgłaszał poważną niezgodność: sześć i sześćdziesiąt trzy setne stopnia. 
Wyświetlił też listę czynności, koniecznych do jej usunięcia - 
zmieniający się bez przerwy ciąg cyfr, uaktualniany wraz ze zmianą 
położenia statku względem planety. Luke miał nadzieję, że nie jest za 
późno.
Postawił silniki w stan gotowości i zaczął wprowadzać poprawki, ale 
zwlekał zbyt długo. Przez cały myśliwiec przeszła nieznaczna wibracja, 
niewiele więcej niż słaby dźwięk. Rzadka atmosfera dawała się już 
odczuć, a napięcie było nierówne. Wibracja przybrała na sile, jeszcze 
zanim zdążył dotknąć przyrządów i zmienić nachylenie toru. Małe 
rakiety pomocnicze błysnęły krótko i linia widnokręgu poruszyła się. 
Przez chwilę Luke’owi zdawało się, że manewr się powiódł, ale zamiast 
ustąpić, wibracja wzmogła się, przechodząc w drżenie i kołysanie. 
Zachmurzony horyzont zatoczył się; myśliwiec zaczął wymykać się spod 
kontroli i z rosnącą prędkością popędził ku powierzchni planety.
Natychmiast dały o sobie znać zręczność i instynkt, dzięki którym 
porucznik Rebelii zyskał sobie sławę w całej flocie. Uaktywniając 
ponownie wszystkie systemy, prawie nieświadomie zaczął 
wyhamowywać ruch obrotowy. Kiedy włączył silniki, myśliwiec zaczął 
wykręcać wariacką spiralę, która powinna się przy odrobinie szczęścia 
wyrównać.
Gwałtowne przyspieszenie wgniotło go w fotel. Błyskające czerwono 
lampki ostrzegawcze na tablicy przyrządów rywalizowały o jego uwagę z 
fioletowymi plamkami i żółtymi rozbłyskami w jego głowie. Wysiłki 
Luke’a, zdecydowanego utrzymać w kabinie jak najświeższe powietrze, 
nie mogły powstrzymać czających się na skraju pola widzenia cieni, 
stopniowo przesączających się i biorących górę.
Stracił przytomność zaledwie na kilka sekund. Kiedy zaczął ją 
odzyskiwać, jego pierwszym wyraźnym wrażeniem była instynktowna 
pewność, że myśliwiec powrócił do stanu równowagi. Czekał jeszcze, aż 
wzrok powróci mu w pełni, żeby sprawdzić przyrządy, kiedy 
przeszkodziło mu elektroniczne trajkotanie Artoo. Chyba po raz 
tysięczny Luke żałował, że nie rozumie języka robota i musi polegać na 
tłumaczeniu komputera. Mrużąc oczy, wpatrzył się w ekran, próbując 
szybciej skupić wzrok, kiedy przez jego pole widzenia przemknął cień i 
dalsze wyjaśnienia przestały być potrzebne. Trzy imperialne myśliwce 
TIE zasłoniły mu światło słońca. Kiedy wzrok mu się wyostrzył, 
zobaczył ich więcej, jak zapełniają sobą niebo. Umysł Luke’a pogrążył 
się w otępieniu. Zdarzyło się zbyt wiele i zbyt szybko. Ciągły stres nie 
pozostał na niego bez wpływu, a jego odporność była już mocno 
nadwerężona. Rozpaczliwie usiłował wymyślić jakieś wyjście z sytuacji, 
ale natrafiał tylko na narastającą panikę.
Zgrzytliwy głos w słuchawkach nakazał mu wyłączyć silniki. Kiedy 
polecenie zostało powtórzone, coś zatrzasnęło się w nim gwałtownie i 
usłuchał. Opadł na fotel, wpatrując się bezmyślnie przed siebie. Kiedyś 
postanowił, że raczej umrze, niż pozwoli się schwytać Czarnemu 
Lordowi, teraz jednak nie potrafił wykrzesać z siebie dość energii, by 
zrobić cokolwiek.
Szarpnięcie promienia ściągającego potrząsnęło nim mocno, ale nie 
zauważył chyba, że odciąga go on coraz dalej od Dagobah. Nie zauważył 
też, że zapomniał przestawić z powrotem klimatyzację i temperatura w 
kabinie spadła nieprzyjemnie nisko - prawie do zera - bo nawet ona była 
niczym w porównaniu z lodowato zimnymi palcami, zaciskającymi się 
na jego sercu.
Rozdział piąty
Podróż na pokład imperialnego niszczyciela gwiezdnego zakończyła 
się przy akompaniamencie głośnego szczęku i huku na zewnątrz kadłubu 
myśliwca. Kiedy kabina otworzyła się nad nim z szarpnięciem, Luke’owi 
przemknęło przez głowę, że strażnicy zajmują odsłonięte pozycje. 
Zastanawiał się, czemu wcześniej nie przyszło mu na myśl, żeby 
wygrzebać z ekwipunku broń i wyłonić się z X-skrzydłowca z 
miotaczem gotowym do strzału.
Tak na marginesie, miał nadzieję, że Han Solo nigdy się o tym nie 
dowie. Ten postrzelony szmugler zdążyłby już pewnie wyskoczyć z 
myśliwca niczym zjawa i skosić co najmniej piętnastu szturmowców. I 
zapewne samemu oberwać. Co za różnica? Luke nie łudził się, by 
jakkolwiek wpłynęło to na jego los; tyle tylko, że znalazłszy się w jego 
położeniu, Han zginąłby czystą śmiercią, opromienioną blaskiem 
chwały.
Ten bezproduktywny potok myśli urwał się gwałtownie w momencie, 
gdy kilku uzbrojonych szturmowców bezceremonialnie wywlekło 
Luke’a z fotela. Zabrali mu hełm i związali mu ręce na plecach w 
sposób, który nie był wprawdzie szczególnie uciążliwy, ale 
uniemożliwiał wykonywanie jakichkolwiek swobodniejszych ruchów. 
Jeszcze inny żołnierz przeszukał dokładnie jego kombinezon, nie 
szczędząc mu przy tym szturchańców. Wreszcie wepchnęli go na rampę, 
służącą do załadunku, i w stronę szerokiego korytarza.
W miarę, jak ciało Luke’a reagowało na względne ciepło wnętrza 
niszczyciela, mijało też odrętwienie, które opanowało jego umysł. 
Dziwne, ale nagle zaczęły docierać do niego niezliczone wrażenia, 
czyste i wyraźne aż do najdrobniejszych szczegółów: intensywna, choć 
zanikająca już woń rozgrzanych silników; rażący kontrast pomiędzy 
lśniącą bielą pancerzy szturmowców a ścianami korytarza, 
wielobarwnymi i o niejednorodnej strukturze; koniec lufy miotacza, 
uwierający go w plecy przez gruby, miękki kombinezon pilota; 
nieregularne sapanie jednego ze strażników, wyraźnie nie pasujące do 
precyzyjnego rytmu kroków, narzuconego przez eskortę. Jak na ironię, 
czuł się ożywiony i podekscytowany, a z drugiej strony - z najwyższym 
trudem panował nad przerażeniem.
Droga nie trwała długo. Prowadziła przez kilka rozgałęziających się 
kolejno korytarzy, które, ku zaskoczeniu Luke’a, stopniowo traciły swój 
użytkowy charakter i coraz bardziej przypominały sekcję mieszkalną. 
Nareszcie stanęli przed samotnymi drzwiami. Czując śpiew adrenaliny w 
żyłach, Luke przyglądał się, jak jeden ze szturmowców (ten sam, który 
miał kłopoty z oddychaniem) podchodzi do drzwi i przykłada dłoń do 
czytnika.
Drzwi rozsunęły się na oścież.
W dyskretnie oświetlonym pomieszczeniu znajdowało się zaledwie 
parę krzeseł, nieduży stół i jakaś bliżej nie określona ozdoba ścienna. 
Skąpe umeblowanie tylko podkreślało charyzmatyczny wygląd osoby, 
której postać, od stóp do głów spowita w czerń, całkowicie zdominowała 
niewielkie pomieszczenie. Długi płaszcz Dartha Vadera, lorda Sith, 
zawirował lekko, gdy ten odwrócił się, by spojrzeć w twarz swemu 
niegdysiejszemu przeciwnikowi.
- Wejść - niesamowity, metalicznie zabarwiony głos przemówił cicho, 
lecz nie pozostawiając żadnych wątpliwości co do rozkazującego tonu. 
Spoglądające zza maski oddechowej czerwone oczy spoczęły na Luke’u, 
ogarniętym bez reszty przez aurę zła, która zdawała się roztaczać wokół 
osoby Czarnego Lorda. W momencie, gdy jeden ze strażników 
bezceremonialnie wepchnął go do pokoju, żołądek zacisnął mu się w fali 
mdłości i Luke potknął się w progu.
Kiedy spróbował się wyprostować, napotkał opór. Przez chwilę nie 
był w stanie stwierdzić, czy zmaga się z własnym ciałem, czy też może z 
czymś innym. Miał wrażenie, że coś wilgotnego i przytłaczająco 
ciężkiego spoczęło na jego barkach, nie pozwalając mu się podnieść. 
Jednak wiedział, że w rzeczywistości nic tam nie ma, nic prócz 
nieustępliwego wzroku Czarnego Lorda. Moc - tę sama Moc, którą 
nauczył się wykorzystywać w elementarnych ćwiczeniach, dzięki której 
ciężkie kamienie i skrzynki unosiły się w powietrzu na jego polecenie - 
działała teraz przeciwko niemu. Luke zebrał się w sobie, próbując 
sięgnąć do siły, którą przecież dysponował, ale efekt był prawie żaden i 
raczej nie zyskiwał przewagi. Presja nasiliła się, spychając go jeszcze 
niżej.
A gdy w dalszym ciągu nie poddawał się, coś mdlącego otoczyło mu 
twarz, a niewidzialne palce zamknęły się na jego szyi, stopniowo 
utrudniając, aż wreszcie uniemożliwiając zaczerpnięcie oddechu. Płuca 
pękały, oczy wychodziły z orbit. Luke nie zmienił pozycji; nie dałby 
rady się wyprostować, ale też był zdecydowany nie osunąć się na kolana 
przed swym dręczycielem. Nagle, kiedy już był pewny, że zaraz 
zemdleje z braku tlenu, nacisk wycofał się.
Gwałtowne zwolnienie presji doprowadziło do tego, czego nie udało 
się osiągnąć przemocą. Luke stracił równowagę i upadł na podłogę. 
Wylądował nieszczególnie, uderzając ramieniem i policzkiem o 
plastalowe wykończenie pokładu.
Zanim jego oddech wreszcie nieco się uspokoił, Luke zdał sobie 
sprawę z panującego w pokoju milczenia. „Niezły ubaw”, zadrwił z 
siebie prowokująco. „Czy nieustraszony rebeliant podniesie się raz 
jeszcze, by stawić czoła okrutnemu wrogowi?” Niezgrabnie pozbierał się 
z podłogi i ponownie sprawdził krępujące go więzy - na próżno. Z 
wymuszoną nonszalancją stanął na szeroko rozstawionych nogach, 
twarzą w twarz z Vaderem. Chwila ciszy przeciągała się. Zdawało się, że 
to idealna okazja do wygłoszenia takiej czy innej melodramatycznej 
kwestii, ale jakoś nic odpowiedniego nie przychodziło mu do głowy - 
cóż, może i dobrze. Musiał więc zadowolić się bezowocnymi próbami 
wyczytania czegokolwiek zza nieprzeniknionej maski. Jego wyobraźnia 
pracowała w zdwojonym tempie, tworząc setki możliwych scenariuszy 
nadciągających wydarzeń, lecz, niezależnie od tego, słowa lorda Sith 
podziałały na niego jak zimny prysznic. Skierowane były nie do Luke’a, 
a do kapitana straży.
- Rozwiązać go.
Rozkaz wykonany został nad wyraz sprawnie. Luke’owi wydawało 
się, że pęta opadają pod samym dotykiem rąk szturmowca.
- Dziękuję, kapitanie - ciągnął zniekształcony głos. - Pańska obecność 
tutaj nie jest już konieczna. - Strażnicy zniknęli natychmiast.
Luke przyglądał się temu z obawą. Nie mógł sobie wyobrazić, co 
takiego ma teraz nastąpić, że aż wymaga to odesłania straży. Zimny pot 
zaczął spływać mu po plecach. Odwrócił się w stronę Vadera, który 
czekał, aż będzie gotowy usłyszeć to, co miał mu do powiedzenia.
- Luke Skywalker. - Ciężko, powoli, słowa przebyły dzielącą ich 
przestrzeń, jakby Czarny Lord delektował się ich brzmieniem. Następnie 
zaskakującym gestem wskazał Luke’owi miejsce przy stole. Chłopak 
nieufnie osunął się na krzesło. Vader odwrócił się, dotknął tkwiącego w 
ścianie czujnika i wydobył z małej skrytki butelkę i dwa kieliszki. Przed 
Luke’iem stanęło naczynie, wypełnione obcym mu bursztynowym 
płynem, ale on nie uczynił nawet jednego ruchu, by go dotknąć. 
Oczekiwał nagany, upomnienia, lecz nie doczekał się go. Lord Sith nalał 
sobie szklankę napoju - zapewne tylko dla formalności, bo raczej nie 
dało się pić przez tę czarną jak obsydian maskę - i usiadł naprzeciw 
Luke’a.
Zaczął mówić - uprzejmie i spokojnie - jakby chodziło o salonową 
konwersację między znajomymi.
- Nie marnowałeś czasu. Widzę, że od czasu naszego ostatniego 
spotkania poczyniłeś znaczne postępy - Luke bezskutecznie usiłował 
wyłowić nutę sarkazmu. - Samodzielnie osiągnąłeś o wiele więcej niż 
większość Scimok i Jedi w ciągu całego życia. -
Luke słuchał tego z niedowierzaniem, a gdy Vader dał mu do 
zrozumienia, że jest z niego zadowolony, napięcie stało się nie do 
wytrzymania.
- Sądzę też, że zrozumiałeś już, że szkolenie oraz pewne wskazówki 
są ci niezbędne - kontynuował Vader - jako że masz do czynienia z 
czymś potężnym, co z łatwością może wydostać się spod kontroli. - Jego 
głos zmienił się nieznacznie, ale wciąż sprawiał wrażenie, że jest to 
najnaturalniejsza rozmowa we wszechświecie. - Jakie masz plany?
Zakłopotany dziwną taktyką przeciwnika i trafną oceną swojej 
sytuacji, Luke nie mógł wymyślić nic odpowiedniego. Jak gdyby tego 
nie zauważając, Vader mówił dalej, zupełnie jakby Luke udzielił mu 
szczerej odpowiedzi.
Jak gdyby czytając na głos jego życiorys, wyliczył wszystko, co udało 
się osiągnąć Luke’owi pod czujnym okiem Yody:
- Masz za sobą żmudny trening fizyczny, zacząłeś poznawać sposoby 
panowania nad własnym ciałem i umysłem, nauczyłeś się świadomie 
odczuwać przepływającą przez ciebie Moc. Doszedłeś do punktu, w 
którym musisz poznać techniki kontroli - oznajmił prawie dramatycznym 
głosem. Wstał od stołu i zaczął chodzić po pokoju. - Galaktyka jest 
niewyobrażalnie wręcz olbrzymia, Luke, a spoiwem, które nadaje 
znaczenie całemu jej ogromowi i wprowadza w nim porządek, jest Moc. 
I nigdy nie było we wszechświecie istoty, która przeszłaby przez życie, 
nie próbując choćby uchylić tej zasłony, kryjącej przed nami sekrety 
życia i bytu. Każda z nich odkrywa swoją własną część odpowiedzi.
- Jedi byli jedną z organizacji, które nauczyły się w znacznym stopniu 
wykorzystywać Moc, jednak - w głosie Vadera brzmiał ślad nie do końca 
ukrytej pogardy - popadli w rutynę i wielka część ich mądrości 
przepadła, obróciła się w rytuały i głupotę.
Mimo że cała ta rozmowa wydawała mu się zupełnie 
nieprawdopodobna, Luke poczuł, że wciąga go ona i fascynuje.
- A… Scimok? - zawahał się, niepewny obcego słowa.
- Scimok to banda przesądnych ignorantów - warknął Vader. Tym 
razem Luke bez trudu dosłyszał w jego głosie ton pogardy. I jeszcze 
czegoś, pomyślał. Czystej nienawiści? - Jednak w naszym ramieniu 
galaktyki istniały tylko te dwie grupy zdolne posługiwać się Mocą. 
Niestety, przez ostanie tysiąc lat Scimok korzystali z niej, by zaspokoić 
własną wypaczoną chciwość. Po amatorsku zaczęli zajmować się tym, co 
Kenobi na swój nadmiernie uproszczony sposób nazywał ciemną stroną 
Mocy.
Luke w zamyśleniu przesuwał palcami po krawędzi blatu, usiłując 
zrozumieć jak najwięcej z tego, co słyszał.
- Han powiedział mi kiedyś, że gdzie niegdzie miecze świetlne są 
ciągle w powszechnym użyciu. Czy mówił o Scimok? Z jakiej części 
galaktyki pochodzą?
- Nie powiedziałbym, że łatwo na nich trafić, ale wziąwszy pod 
uwagę zainteresowanie twojego przyjaciela światem pieniądza i interesu, 
jest całkiem możliwe, że zdarzyło mu się zetknąć z Ailla, rozsławioną 
strażą przyboczną Scimok. Ich działania koncentrują się przede 
wszystkim w rejonie trzynastu światów, tworzących Gromadę Sith.
Luke rzucił mu szybkie spojrzenie.
- Tak, należę do Bractwa Scimok - w głosie Czarnego Lorda 
dźwięczało rozbawienie. - Ich wiedza bywa całkiem użyteczna; przydaje 
się w mojej pracy.
- Twojej pracy?! - wyrzucił z siebie Luke, sprowokowany czymś w 
sposobie, w jaki zostało to powiedziane. Natychmiast przeraziła go jego 
własna porywczość. Vader słynął z tego, że był nadzwyczaj skory do 
gniewu. Jednak lord Sith najwyraźniej nie uznał tego zachowania za 
aroganckie. Mówił teraz wolno i z emfazą, przechadzając się po pokoju, 
jakby wygłaszał z pamięci wykład, przeznaczony dla jednego tylko 
słuchacza.
- Całe swoje życie poświęciłem badaniu Mocy i znanych sposobów 
posługiwania się nią. Bardzo dużo podróżowałem, poznałem wiele 
ludów i wiele kultur. Z biegiem czasu jedna rzecz stała się dla mnie 
oczywista. Nasza cywilizacja chyli się ku upadkowi - a ów powolny 
upadek trwa już tysiące lat. Zamiera swobodny przepływ informacji, 
dławiony przez ciemnotę, chciwość i wojnę. Całe narody gnębione są 
przez kulty, które jeszcze tysiąc lat temu uchodziły za przesądy i 
występowały tylko na niewielkich, odciętych od świata obszarach. 
Liczne toczące się obecnie wojny druzgoczą całe światy i systemy 
planetarne.
- Kto wie, jak wiele stracimy w wyniku kontynuacji tego procesu - 
albo jak długo potrwać może okres barbarzyństwa, nim powstanie 
następna cywilizacja, zdolna zjednoczyć wszechświat?
Vader zatrzymał się. Emanujące z jego postaci siła i skupienie 
dodawały wagi jego słowom.
- Nie mam pewności, czy da się odwrócić tę tendencję. Ale wierzę, że 
właściwe przywództwo pozwoli nam uniknąć katastrofy. Mam zamiar 
dopilnować, byśmy nie zostali pozbawieni tego przywództwa… - Urwał, 
ponieważ w tej chwili Luke odepchnął krzesło i zerwał się na równe 
nogi. Vader spojrzał przenikliwie na chłopaka, którego twarz zastygła w 
maskę gniewu. - Czyżbyś miał na ten temat coś do powiedzenia? - 
zapytał.
Luke, który przez cały czas słuchał tego długiego monologu z rosnącą 
irytacją, teraz porównywał ze sobą wzniośle brzmiące ideały swego 
gospodarza, jego złą sławę i powszechnie znane zamiłowanie do 
okrucieństwa. Jednak powstrzymał się od odpowiedzi, która pewnie nie 
wypadłaby zbyt uprzejmie.
Czarny Lord zauważył jego wahanie.
- Możesz mówić otwarcie. Nie brakuje mi takich, co płaszczą się 
przede mną - z pogardą wskazał na drzwi. - Nie tego po tobie oczekuję.
Luke podjął decyzję.
- Jak miło z twojej strony, że wiesz, co jest dla nas wszystkich 
najlepsze - odpowiedział drwiąco. A potem go poniosło i zaczął 
wyrzucać z siebie argumenty, ukute podczas niekończących się 
burzliwych dyskusji. On także przeszedł przez pokój. - Nie 
potrzebujemy twojego Imperatora, jego przywództwa, opieki ani ucisku. 
Jak możesz twierdzić, że to pozwoliłoby ocalić cywilizację? Och, 
pewnie, to jest jakiś tam sposób na zjednoczenie światów. Ale przecież 
to wy zniszczyliście nasz najważniejszy środek porozumienia. 
Rozwiązując Senat, odebraliście nam prawo do decydowania o własnym 
losie. Muszę przyznać, że nie widzę, jakim cudem miałoby to nas 
zaprowadzić do lepszego świata. - Wyzywająco odwrócił się plecami i 
opadł z powrotem na krzesło. Zaczął obracać kieliszek w palcach, 
patrząc, jak plamki złotego światła drgają i przesuwają się po 
powierzchni bursztynowego płynu.
Niesamowity głos Vadera zawirował wokół niego - cichy i 
przekonujący.
- U swego zarania Republika była bez wątpienia potężną instytucją 
polityczną. Utrzymywała galaktykę we względnym pokoju i dobrobycie 
przez sto tysięcy z górą lat, a niezależnie od przyłożonej miary nie jest to 
krótki okres. Jednak jak większość instytucji politycznych zaczęła ulegać 
wewnętrznemu rozkładowi. Gdyby Senat funkcjonował zgodnie z 
założeniami, nikt nie byłby w stanie zachwiać jego autorytetem. Ale on 
utracił zdolność skutecznego rządzenia i pozwolił się wykorzystywać, 
podobnie jak światy członkowskie. Za mojego i twojego życia Senat stał 
się zaledwie żałosną drwiną ze swego pierwowzoru. Porządek obrad 
wypełniały nieistotne przepychanki, a najsilniejsze rody i grupy 
interesów podporządkowały sobie pozostałych członków zgromadzenia, 
forsując własne cele. Och, prawda, było też kilku prawdziwych 
przywódców. Jednym z nich był senator Bail Organa z Alderaanu - 
nieznacznie skinął Luke’owi głową w geście szacunku dla nieżyjącego 
ojca Leii. - Ale on walczył o przegraną sprawę. Całe to jego 
idealistyczne podejście do rzeczywistości nie mogło wskrzesić dawnego 
Senatu, mogło najwyżej przedłużyć jego ostateczną agonię.
- I dlatego zginął - wtrącił gorzko Luke.
- Zawsze ktoś musi zapłacić za wprowadzenie do systemu socjalnego 
wielkich zmian. Czasem człowiek, który najmniej na to zasługuje.
- Ale cała planeta! - Luke odwrócił się, żeby móc spojrzeć wprost na 
Czarnego Lorda. - Dwadzieścia miliardów niewinnych ludzi, z całą ich 
kulturą, zabitych w jednym ułamku sekundy.
- Nie ja wydałem ten rozkaz, Luke.
- Ale mogłeś temu zapobiec.
Vader nie odpowiedział. Ponownie obszedł stół dookoła i usiadł po 
jego drugiej stronie, naprzeciw chłopaka.
- Wojna to nie jest przyjemna rzecz. Ani wojna, ani… rebelia - dodał 
ze szczególnym naciskiem. Wreszcie otwarcie zaatakował. - Czyżbyś 
miał czyste ręce, poruczniku Skywalker? - słowa zawisły w powietrzu 
między nimi jak cień oskarżenia. - Stacja kosmiczna, nazywana przez 
was Gwiazdą Śmierci, była w istocie potężną bronią o znaczeniu 
strategicznym, ale też mnóstwem innych rzeczy - szpitalem, placówką 
badawczą i administracyjną - a jej załogę stanowili ludzie podobni do 
ciebie. Czterdzieści pięć tysięcy istot ludzkich, z których każda miała 
jakąś rodzinę, jakieś marzenia i nadzieje - Vader nie miał litości. - 
Niewiele cię to kosztowało, co? Wystarczyło zwolnić jeden przycisk. 
Jeden nadzwyczajnie udany strzał i cała stacja - unicestwiona.
Cios był celny. Luke spuścił oczy. Nie zniósłby tego nieustępliwego 
spojrzenia. Tymczasem Vader dobijał pokonanego wroga.
- Wyobrażam sobie, jakiego bohatera z ciebie zrobili.
- Ja wiem… - odpowiedział cicho Luke, tak cicho, że sam prawie nie 
słyszał własnego głosu. - Myślałem…
Vader pozwolił mu zmagać się przez chwilę z poczuciem winy, nim 
przemówił - cicho, niemal łagodnie.
- W prawdziwym życiu nic nie jest białe ani czarne. Dokonujemy 
wyborów, często kompromisowych, jeśli tylko przybliżają nas one do 
celu.
Luke ze zdumieniem podniósł wzrok i spojrzał na człowieka, którego 
tak długo nienawidził. Ich spojrzenia skrzyżowały się. Na chwilę wróciły 
do niego niespełnione marzenia z dzieciństwa - rozpaczliwa tęsknota 
chłopca z dawno zamkniętego, jak sądził, rozdziału przeszłości. Przez tę 
jedną niezwykłą chwilę Luke szczerze nienawidził okrutnych i 
zagmatwanych ścieżek losu, które przywiodły ich do tego miejsca. 
Potem odwrócił się od własnych wspomnień. Zbyt wiele istnień ludzkich 
leżało pomiędzy nim a tym człowiekiem. Chwila minęła i nic nie 
wskazywało na to, by lord Vader w ogóle coś zauważył.
- Zanim zaczniesz wybierać i podejmować własne decyzje, musisz 
posiąść wiedzę, która w każdych okolicznościach da ci przewagę 
jednego kroku nad przeciwnikiem - ciągnął energicznym tonem Vader. - 
Dlatego tu jesteś. Nauczysz się tego, co powinieneś wiedzieć.
- Nie będę walczył po stronie Imperium - przerwał mu Luke. 
Powiedział to cicho, ale z głębokim przekonaniem, które dodawało siły 
jego słowom.
Ku jego zaskoczeniu, Vader chyba spodziewał się takiej odpowiedzi.
- I nie tego od ciebie chcę. Wielce ambitne plany Imperatora to 
jeszcze jedna stracona sprawa - pstryknął palcami, okazując swemu 
suwerenowi całkowite lekceważenie. - Tym, co spaja jego Imperium w 
jedną całość, jest przede wszystkim potęga militarna. W swoim czasie i 
ono rozpadnie się w gruzy. Jak dotąd nie mogłem samotnie sprzeciwić 
się Imperatorowi, ale razem - wstał od stołu, prostując się na całą swoją 
wysokość. Jego imponująca postać promieniowała niesamowitym 
napięciem, utrzymywanym w ryzach tylko siłą woli. - …razem możemy 
dokonać wszystkiego. W całym kosmosie nie znajdzie się nikt, kto 
mógłby stanąć nam na drodze.
Luke zamrugał.
- Sporo ode mnie oczekujesz.
- Wiem, kim jesteś, prawdopodobnie lepiej niż ty sam. 
Odziedziczyłeś…
Lord Sith umilkł i Luke szczerze żałował, że nie może zobaczyć 
wyrazu jego twarzy. Przez chwilę Vader pozwolił jego umysłowi błąkać 
się w poszukiwaniu wyjaśnień. Potem podjął w zamyśleniu:
- Nie ma ucieczki przed przeznaczeniem. Trzeba wykorzystać to, co 
się ma - albo zostać przez to wykorzystanym.
Luke spróbował zgadnąć, o kim mówi Vader: o sobie czy o nim?
***
Luke przez chwilę szukał słów, odpowiednich do wyrażenia myśli, 
która przyszła mu właśnie do głowy.
- Czy… moja matka… Czy mam być podobny do niej? Tego chcesz?
Odpowiedź Vadera mogła być próbą przerzucenia mostu nad 
otchłanią bólu sprzed wielu lat. Tak przynajmniej wydawało się 
Luke’owi, próbującemu przebić wzrokiem maskę, pod którą ukryta była 
osobowość ojca.
- Kiedyś dowiesz się wszystkiego. Teraz zaś - wrócił do rzeczowego, 
obojętnego tonu - zajmiesz pomieszczenia sąsiadujące z moimi 
apartamentami. Moja biblioteka należy do najpełniejszych, jakie 
kiedykolwiek istniały. Spędziłem życie, poszukując odpowiedzi na 
pytania, które ty właśnie zaczynasz sobie zadawać. Mam nadzieję, że 
znajdziesz tam sporo interesujących cię rzeczy.
- Ale… - Luke miał wrażenie, że wydarzenia zaczynają następować 
po sobie zbyt szybko, że ześlizguje się ku skrajowi przepaści i nie potrafi 
się zatrzymać.
Vader nie pozwolił mu skończyć.
- Nie oczekuję po tobie szczerego zaangażowania; nie teraz. To 
przyjdzie z czasem - wzruszył ramionami - albo i nie. Mam jeszcze tylko 
jedną rzecz do powiedzenia. - Dwumetrowa sylwetka groźnie górowała 
nad chłopakiem. Luke zerwał się z krzesła, ale wciąż musiał zadzierać 
głowę, żeby spojrzeć Darthowi Vaderowi w oczy.
- Jesteś silny, Luke, ale jeszcze nie możesz się ze mną równać. 
Ustaliliśmy to w momencie, gdy po raz pierwszy przekroczyłeś próg tego 
pokoju. Nie szczędziłem starań, by cię tu sprowadzić, i nie będę 
ryzykować. - Zniknęła gdzieś uprzejmość minionej godziny, zostało 
otwarte postawienie sprawy. Coś jakby ulotne wrażenie dotyku - mógł to 
być jakiś zabłąkany strumień powietrza - musnęło szyję Luke’a i chłopak 
zesztywniał na samo wspomnienie tamtego upokorzenia. Z tego miejsca 
nie było już odwrotu, uświadomił sobie, kiedy ostatnie słowa Vadera 
wypaliły w jego mózgu wyraźny znak:
- Nie masz dokąd pójść.
Rozdział szósty
Gdzieś zamknęły się z przytłumionym szelestem pneumatyczne drzwi 
i Luke obudził się gwałtownie. Przez ułamek sekundy nie mógł sobie 
przypomnieć, gdzie się znajduje, lecz na widok brudnobiałego 
plastowego sufitu z całą brutalnością powrócił do rzeczywistości. 
Wczoraj przez długie godziny - choć wydawało mu się, że to raczej dni - 
wpatrywał się w ten sufit, aż precyzyjne kąty pomiędzy rozpórkami, 
przecinającymi go w poprzek regularnym zygzakiem, wryły mu się 
głęboko w umysł. Mimo wyczerpania sen nie nadchodził, a kiedy 
wreszcie przyszedł, nie przyniósł żadnej rady czy racjonalnego 
spojrzenia na kłopotliwe położenie, w jakim się znalazł.
Po przebudzeniu czuł się zupełnie inaczej. Nie tyle był wypoczęty, ile 
raczej miał świadomość, że spał długo. Umysł miał dziwnie pusty i 
wyprany z uczuć. Jego podświadomość usunęła gwałtowne emocje 
poprzedniego wieczoru na ubocze i wszelkie próby wzbudzenia ich z 
powrotem przywołały tylko nieuchwytne wspomnienia. Po chwili 
zaprzestał tych prób i zamiast tego spróbował skupić się na tyle, by 
przypomnieć sobie, co go tak właściwie obudziło. Wytężał słuch, ale nie 
mógł wyłowić nawet najsłabszego dźwięku. Całkowity brak szumu w tle 
nie dawał mu spokoju. Czuł się pozbawiony oparcia, jakby dryfował w 
nieważkości. Kiedy odgłos przesuwanych drzwi rozległ się ponownie, 
zapewne w pokoju obok, Luke aż podskoczył.
Wciąż jeszcze leżał na koi, z rękami pod głową, kiedy otworzyły się 
drzwi - tym razem jego własne. Luke zerknął ciekawie na chuderlawego, 
trochę garbiącego się ordynansa, który przystanął w progu, żeby 
zorientować się w sytuacji. Ujrzawszy Luke’a, skinął mu żywo głową i 
położył na pustej półce stertę ubrań.
- Przyda się to panu, sir - poinformował go. Następnie zaznajomił 
Luke’a z jego nowym mieszkaniem, pokazał, gdzie jest klimatyzacja, 
konsoleta i automat, wydający posiłki. Tuż przed wyjściem dodał 
jeszcze: - Lord Vader sądził, że mógłby pan być zainteresowany jego 
biblioteką. Prowadzą do niej pierwsze drzwi po prawej. Jeśli będzie pan 
czegoś jeszcze potrzebował, proszę mnie wezwać - na pewno miał na 
myśli, żeby znaleźć go za pośrednictwem komunikatora. - Nazywam się 
Darrow.
Luke kiwnął głową i poczekał, aż za mężczyzną zamknęły się drzwi. 
Zastanawiał się przez chwilę, po czym stwierdził, że jedno musi 
przyznać - niezależnie od wszystkiego z całą pewnością chciało mu się 
jeść. Wygramolił się z łóżka i przejrzał proponowane menu.
Jakieś trzy kwadranse później, zbierając się do wyjścia, dojrzał kątem 
oka swoje odbicie. Zatrzymał się, zaskoczony widokiem nieznajomego, 
który popatrzył na niego z lustra. Dawno przyzwyczaił się do bladej 
cery, typowej u kogoś, spędzającego większość czasu w sztucznym 
środowisku pojazdów i stacji kosmicznych, ale tym razem zobaczył 
szczupłą twarz o ostrych, twardych rysach. Kontrast z czernią 
jednoczęściowego kombinezonu, który miał na sobie, tylko pogłębiał ten 
efekt.
Niełatwo przyszło mu pogodzić się ze zmianą stroju. Wprawdzie 
prosty, pozbawiony insygniów kombinezon był prawdopodobnie tylko 
standardowym ubiorem roboczym, jednak trudno było nie dopuścić do 
siebie jego symbolicznego znaczenia i Luke’owi potrzeba było trzech 
porcji kawy, zanim zdołał się przełamać i zdjąć szary mundur Sojuszu. 
Ale jedyną alternatywą było nie wychylać nosa z pokoju, a on 
postanowił się raczej przekonać, jak się ten dzień ułoży. Wcale nie był 
pewien, czy podjął właściwą decyzję; po prostu nic lepszego nie 
przychodziło mu do głowy.
Po przekroczeniu progu znalazł się w pokoju, w którym poprzedniego 
wieczoru rozmawiał z Vaderem. Drzwi do „biblioteki” otworzyły się pod 
jego dotykiem. Zajrzał do środka, nie wiedząc, czego się spodziewać. Ku 
jego zdumieniu ściany niewielkiej komnaty od podłogi do sufitu pokryte 
były półkami, na których piętrzyły się zwoje, książki i tabliczki. Pod 
jedną ze ścian stało biurko i standardowa konsoleta, ale zauważył też 
bank danych, który nie wyglądał na połączony z resztą systemów statku.
Luke podszedł do najbliższej półki i ściągnął z niej jakiś duży tom, 
trzymając go prawie z nabożną czcią. Wiedział, oczywiście, co to jest 
książka, ale nigdy nie miał czegoś takiego w ręce. Ta księga była gruba i 
ciężka, oprawiona w jakiś materiał naturalnego pochodzenia i 
czerwonawej barwy (chyba w skórę jakiegoś zwierzęcia) i zawierała 
setki gładkich kart, zadrukowanych do pełna słowami języka, który 
wyglądał trochę na dawny standardowy. Zafascynowały go te rzędy 
słów, jedne pod drugimi, a także solidna masywność trzymanych w 
rękach danych. Sądząc z wyglądu ilustracji i tytułu, było to jakieś dzieło 
historyczne, ale Luke mógł odcyfrować z niego najwyżej parę słów. 
Zamknął je ostrożnie i odłożył na półkę.
Przyjrzał się uważnie innym tytułom. Były tam „Sagi Sektora Byka”, 
„Historia Mallicagoriehnu”, „Wykłady drynwaldzkie” i wiele innych.
Następne półki mieściły kilkaset woluminów, które zdawały się 
tworzyć jedną całość. Nie wyglądały co prawda na nowe, ale 
najwyraźniej wykonano je z lepszych materiałów niż większość 
pozostałych książek, ponieważ nie wykazywały żadnych oznak 
zesztywnienia i rozkładu ze starości. Przekartkował pierwszy z brzegu 
tom - znowu łańcuchy tysięcy słów, biegnące w poprzek stron, i 
sprawiające wrażenie żywych ilustracje o własnej głębi. Te ostatnie 
bardzo przypominały mu doskonałe w każdym szczególe miniaturowe 
hologramy, tyle że nie zmieniały się, kiedy oglądał je pod różnym kątem. 
Wrócił na stronę tytułową i przeczytał tam: „Świetła cyklopedia 
Trantona”, pod spodem zaś inne jeszcze niezrozumiałe słowa. Na dole 
strony, pomiędzy długimi seriami cyfr, widniały słowa: „Republika 
Systemów Współzależnych” Poniżej zauważył datę: ponad trzysta lat 
temu!
Przebiegł wzrokiem setki stojących przed nim w rzędzie książek i w 
końcu domyślił się przeznaczenia zestawu. Był to system, służący do 
uzyskiwania żądanej informacji, z hasłami ułożonymi w porządku 
alfabetycznym. Ostrożnie odłożył tom na miejsce i przebiegł palcem 
wzdłuż tytułów, zatrzymując się po dotarciu do klucza T-TAV. 
Niecierpliwie przewracał strony w poszukiwaniu hasła, dotyczącego jego 
rodzinnej planety. Zabrało mu to trochę czasu, częściowo dlatego, że 
inne hasła i ilustracje bez przerwy odwracały jego uwagę. Minęło niemal 
pół godziny, nim zorientował się, że hasła na temat Tatooine w ogóle nie 
ma.
Natychmiast zrobiło mu się głupio. Przecież doskonale wiedział, że 
jeszcze sto siedemdziesiąt lat temu, ze względu na silny blask swych 
topazowożółtych piasków, Tatooine uchodziła za niedużą chłodną 
gwiazdę, wchodzącą w skład systemu potrójnego. Mimo że nikt nie był 
świadkiem tej pomyłki, poczuł, że się rumieni.
- Przestań się zachowywać jak wieśniak na wakacjach - wymamrotał. 
- Poszukaj raczej czegoś, co naprawdę chciałbyś wiedzieć.
Wybrał inny tom i zaczął szukać w nim hasła „Jedi”. Kiedy w 
przeszłości przeglądał banki danych w przeróżnych placówkach Sojuszu, 
nie znalazł żadnej informacji na temat rycerzy Jedi. Dziwnie było 
przekonać się, że tak znaczny fragment historii został stracony i 
zapomniany. Doszedł wówczas do wniosku, że albo dane usunięto z 
rozmysłem, albo też Jedi byli w istocie, jak uważało chyba wielu ludzi, 
jedynie doprowadzoną do przesady legendą.
Biblioteka Vadera nie miała w każdym razie takich luk. Znalazł 
wreszcie to, czego szukał, pod „Johric En Drais Illenium - JEDI”. 
Niestety, w miarę jak brnął coraz głębiej w gąszcz podniośle brzmiących 
akapitów, musiał przyznać, że rozumie z nich bardzo niewiele. Wolno 
podszedł do biurka, zastanawiając się, czy nie skorzystać z komputera. 
A, co tam. Przypuszczalnie w najgorszym przypadku terminal mógł 
najwyżej zażądać od niego hasła lub numeru identyfikacyjnego.
Usiadł twarzą do drzwi i wywołał „Świetłą cyklopedię Trantona”. Do 
wyboru miał
Tekst
Przekład
Komentarz
Znaczenie historyczne
Wybrał tłumaczenie na standardowy, odszukał artykuł o Jedi i 
zanurzył się w nurt słów opowieści z dawnych czasów. Zdawało mu się, 
że jeśli będzie czytajął sam przekład, coś może mu umknąć, zaczynał 
więc od przeczytania każdego akapitu z książki, wodząc palcem po 
wierszach tekstu. Dopiero potem sprawdzał odpowiadający mu fragment 
na ekranie. W miarę jak godziny mijały, zaczął oswajać się ze starożytną 
mową, która była ostatecznie całkiem podobna do jego własnej. Jak 
gąbka chłonął bogate dziedzictwo rycerzy Jedi, przy pomocy wyobraźni 
wypełniając szczegółami ramy suchych faktów z tekstu encyklopedii.
Czytał o legendarnych początkach, na planecie, której nazwy nigdy 
wcześniej nie słyszał. Było tam krótkie wyjaśnienie pojęcia Mocy jako 
najważniejszej zasady, którą kierowali się Jedi, oraz wzmianki o 
niektórych z wielkich mistrzów i ich pismach, dotyczących tego tematu. 
Był też zapis rozmaitych rozrzuconych w czasie wydarzeń, ukazujących 
polityczne znaczenie Jedi w czasie tysięcy lat ich historii.
Tekst kończył się pochlebną relacją z pomocy, udzielonej Republice 
podczas Wojen Klonów, oraz przewidywaniami, dotyczącymi coraz 
większego wpływu na poczynania Senatu.
Luke miał wrażenie, że czegoś tu jeszcze nie rozumie. O ile mógł to 
stwierdzić, artykuł nie zawierał żadnej wzmianki o czymkolwiek, co 
zapowiadałoby nadejście katastrofy, która mogłaby w czasie krótszym 
niż trzysta lat sprowadzić Jedi z pozycji galaktycznej potęgi do ledwie 
pamiętanego mitu.
Tak się zaczytał, że nie zauważył, kiedy otwarły się drzwi. Darth 
Vader przyglądał mu się przez chwilę, nim energicznym krokiem wszedł 
do pokoju.
Na odgłos kroków Luke oderwał wzrok od książki. Odchylił się w 
fotelu, czujnie obserwując Vadera. Czarny Lord wydawał się równie 
pełen energii co zwykle. Podszedł bliżej, żeby zobaczyć, nad czym 
pracuje Luke.
- Dobry początek - skomentował - o ile zdajesz sobie sprawę z faktu, 
że artykuł został napisany przez laika i ma z tej przyczyny spore braki. 
Jednak do twoich celów jest odpowiedni: pozwoli ci nabrać pewnego 
rozeznania. - Przez chwilę szperał w którymś z regałów, po czym 
wyciągnął z niego jakiś zwinięty w rolkę pergamin, bardzo stary i 
zupełnie nie rzucający się w oczy. Podał go Luke’owi. - Masz. Wybrane 
pisma Se Tienena, który prawdopodobnie pojmował Moc lepiej niż 
ktokolwiek z żyjących.
Luke rozpoznał to imię; zapamiętał je z encyklopedii. Ostrożnie 
odszukał zamknięcie i zaczął rozwijać rękopis.
- Nie bój się - uspokoił go Vader. - Nie jest tak nietrwały, na jaki 
wygląda. Zabezpieczyłem go. - Patrzył, jak młody człowiek przebiega 
wzrokiem początek zwoju, oswajając się z całkiem mu obcym tym razem 
językiem. Po chwili Luke wrócił do terminala i, zamiast wywołać 
tłumaczenie, uruchomił samouczek języka i jego wymowy. Zupełnie 
zapomniał o obecności Czarnego Lorda. Vader przyglądał mu się jeszcze 
przez jakiś czas, po czym zdjął z półek jeszcze jeden pergamin i kilka 
ksiąg i wyszedł z pokoju.
Z pomocą komputera Luke zaczął powtarzać wyrazy na głos, bez 
wątpienia niezbyt poprawnie, za to raz jeszcze próbując oswoić się z 
brzmieniem języka. Ten był już znacznie trudniejszy, ale bardzo go to 
wciągnęło i po paru godzinach Luke wymawiał na głos całe zdania, z 
rzadka tylko odwołując się do pomocy maszyny.
W końcu skurcze i ból oczu zmusiły go, żeby zrobił sobie przerwę. 
Przeciągnął się i zmusił się do powrotu do rzeczywistości. Teraz, kiedy o 
tym pomyślał, był trochę zaskoczony własnym zachowaniem i 
uprzytomnił sobie, że postępowanie Vadera też powinno wydać mu się 
dziwne. Po raz pierwszy obecność Czarnego Lorda nie wywołała u niego 
podświadomego ataku strachu, skręcającego wnętrzności, i Luke 
zastanawiał się, czyje podejście uległo zmianie: jego czy Vadera. 
Wiedział, że to jego decyzja, żeby skorzystać z sytuacji, ile się da, choć z 
początku mocno wątpliwa, pozwoliła mu spojrzeć na wszystko z nowego 
punktu widzenia. Z pewnością oglądał tego człowieka od strony, o 
istnieniu której nawet mu się nie śniło. Co spowodowało tę zmianę? 
Także intuicja podpowiadała mu, że Vader się zmienił. Ale czy na 
pewno?
Odpowiedź, aż nazbyt oczywista, brzmiała następująco: Vaderowi 
zależało na Luke’u; zależało mu na tym, aby syn przyłączył się do niego; 
ale czy kryło się za tym coś jeszcze?
Luke zrozumiał, że będzie musiał być bardzo ostrożny. Vader był 
wystarczająco przebiegły, aby wiedzieć, czego chłopak chce i co jest mu 
w tej chwili potrzebne. Czyżby była to tylko przynęta?
Nie mógł zapomnieć ani wybaczyć Vaderowi potworności, 
popełnionych w imieniu Imperium, i raz jeszcze postanowił sobie, że 
będzie mieć się na baczności. Kroczył po cienkiej, rozciągniętej nad 
przepaścią linie - i wiedział o tym.
Luke zrobił sobie krótką przerwę na lunch, potem wrócił do 
pergaminu Se Tienena. Tym razem uruchomił przekład i zaczął od 
początku. Czytał każde zdanie na głos, później jego tłumaczenie i 
ponownie oryginał. Rękopis był dziełem z zakresu filozofii i metafizyki, 
trudnym nawet po przetłumaczeniu, ale Luke trzymał się go uparcie. I 
zanim w końcu, dużo później, zasnął na stole, zaczął dostrzegać 
pierwsze przebłyski, nie tylko starożytnego języka odległego świata, ale i 
niezwykłego umysłu, który był jego integralną częścią.
***
Dni mijały, podobne jeden do drugiego. Szedł spać, kiedy był 
zmęczony, i jeść, kiedy był głodny, a większość czasu spędzał w 
bibliotece. Przy tych nieczęstych okazjach, kiedy zastanawiał się nad 
tym, co robi, dochodził do zaskakujących wniosków. Nigdy nie był 
najpilniejszym uczniem. W szkolnych latach, spędzonych na Tatooine, 
zawsze osiągał niezłe wyniki, ale tylko dlatego, że chciał się dostać do 
Akademii Kosmicznej. Poza tym przez większość wolnego czasu kręcił 
się po warsztacie, wygłupiał się w skoczku troposferycznym wuja albo 
zwyczajnie myślał o niebieskich migdałach.
Drugiego dnia, spędzonego na pokładzie Awangardy, Luke odkrył, że 
stosując techniki koncentracji, których nauczył go Yoda, jest w stanie 
osiągnąć znacznie więcej, niż kiedykolwiek uważał za możliwe. Nawet 
zupełnie nieznany mu język stawał się jasny i zrozumiały, kiedy zanurzał 
się weń i sięgał do niego wszystkimi zmysłami. Dzieło, które czytał, było 
naprawdę trudne, pełne sprzeczności i pozornie nie powiązanych ze sobą 
uwag, ale Luke starał się je po prostu wchłonąć i liczyć na to, że 
zrozumienie przyjdzie później.
Z wyjątkiem pierwszej wizyty Vadera Luke nie widział nikogo przez 
prawie siedem dni. Kilka razy usłyszał za drzwiami kroki Vadera, ale 
poza tym mógłby równie dobrze znajdować się całkiem sam w swoim 
własnym, prywatnym wszechświecie.
Zostawił pergamin Se Tienena - z żalem, ponieważ wiedział, że 
musiałby spędzić nad nim długie tygodnie, a nawet miesiące, żeby 
zacząć naprawdę pojmować myśl mistrza.
Następną książką, po którą sięgnął, była „Dak-Corietiel” Bractwa z 
Sith, znów w dawnym standardowym. Wyglądała ona na coś w rodzaju 
podręcznika rytuałów i technik Scimok. Luke z zainteresowaniem 
przejrzał opisy obrzędów i inkantacji, służących do wzywania Mocy. 
Najwyraźniej, przynajmniej według tej książki, Scimok działali jako 
grupa, wprowadzając się w trans aż do punktu, w którym wyczuwali 
wiążącą ich Moc. Objawiało się to obecnością czegoś, co Luke 
przetłumaczył jako „łunę ducha”, poświaty, która otaczała uczestników 
ceremonii, łącząc ich ze sobą i z nurtem świata wokół nich. Jednak poza 
tym nie mógł za bardzo połapać się w rytuałach i po zajrzeniu do jeszcze 
jednego czy dwóch rozdziałów odłożył książkę na biurko, okładką do 
góry. W jakiś sposób sama lektura sprawiła, że poczuł się odrobinę 
nieczysty.
Wstał od biurka, żeby rozprostować nogi, i zastanawiał się właśnie, 
czy nie pójść do siebie do pokoju po coś do picia, kiedy drzwi biblioteki 
rozsunęły się i do środka wszedł Vader.
- Pracujesz? - zapytał od progu spokojnie, lecz chłodno. Luke kiwnął 
głową i wskazał rozłożone na biurku książki oraz rękopis. Vader 
podszedł im się przyjrzeć. Popchnął lekko zwój Se Tienena palcem 
okrytej rękawicą dłoni, tak, że przeturlał się po blacie. - Szybko ci idzie. 
- Słowa znalazły wierne odbicie w umyśle Luke’a, który wbrew sobie 
zadowolony był z tego, co udało mu się siągnąć przez ostatnich parę dni.
Vader poklepał grzbiet otwartej księgi i odwrócił się do Luke’a. Jego 
głos dosłownie ociekał teraz sarkazmem.
- I już skończyłeś. Większość z nas uznałaby słowa mistrza za warte 
długich lat kontemplacji, jednak ty porzuciłeś je już dla bardziej 
oświecających studiów. - Luke zarumienił się ze złości. Vader mówił 
dalej: - Cóż, skoro to właśnie cię interesuje, zobaczmy, czego się 
nauczyłeś. - Przewertował książkę, żeby sprawdzić, jak daleko doszedł 
Luke. - Czy próbowałeś wezwać płomień?
- Oczywiście, że nie - Luke poczuł się oburzony, że Czarny Lord 
spodziewał się, że spróbuje czegokolwiek, co miałoby związek z 
rytuałem zła.
- A dlaczego? Jak wiele możesz się nauczyć, kiedy tylko siedzisz i 
czytasz? Miałem nadzieję, że wykażesz trochę więcej inicjatywy.
- Nie mam najmniejszego zamiaru zabawiać się ciemną stroną Mocy - 
odparował Luke.
- Głupcze! - warknął Vader. - Czyżbyś wierzył tylko w to, co ci się 
powie? Kiedy zaczniesz samodzielnie myśleć? - Potężna sylwetka 
zbliżała się coraz bardziej, aż wreszcie Luke oparł się plecami o półki z 
książkami. - Nie ma ciemnej strony, jasnej strony. To tylko uproszczenie, 
odpowiednie dla dzieci i głupców.
Luke przypomniał sobie wreszcie, jak się mówi.
- Wziąwszy pod uwagę twoją sytuację, mogłem przypuszczać, że tak 
właśnie będziesz uważał. - Posunął się tak daleko, jak tylko mógł, niemal 
do otwartego wyzwania; kto wie, może za daleko. Przez chwilę zdawało 
mu się, że Vader ma ochotę go uderzyć, ale kiedy lord Sith przemówił 
ponownie, jego głos był opanowany i stanowczy.
- Nie istnieje coś takiego, jak ciemna strona Mocy - powtórzył. - 
Zapomnij o tym. Jest tylko Moc oraz twoja zdolność do jej wyczuwania i 
wykorzystywania. Reszta zależy od ciebie - i tylko od ciebie.
Vader cofnął się nieznacznie i z zmrużył oczy, zadając Luke’owi 
pytanie.
- A gdzie się wybierałeś parę dni temu, kiedy cię znalazłem? 
Zastanawiałeś się nad tym?
- Na Dagobah. Chciałem dokończyć szkolenia. - Owszem, 
zastanawiał się i na samą myśl głos Luke’a załamał się odrobinę.
- Dokończyć szkolenia - zadrwił Vader. - i to dlatego gnałeś tam w 
takim popłochu, na oślep? - nie doczekawszy się odpowiedzi, naciskał 
dalej. - Dlaczego tak rozpaczliwie zależało ci na tym, by tam dotrzeć?
- Bo… bo się bałem.
- Czego się bałeś? Mnie?
- Nie… To znaczy tak, ale nie całkiem - odpowiedział Luke. I była to 
szczera prawda. Odsunął się na bezpieczniejszą odległość od Czarnego 
Lorda, ale tak czy inaczej dokończył odpowiedź. - Chyba jeszcze 
bardziej bałem się Mocy - tego, że wplączę się w coś, z czym sobie nie 
poradzę.
- A teraz?
Luke nie wiedział, co powiedzieć. Odwrócił się, żeby spojrzeć na 
lorda Sith - spojrzeć na niego tak naprawdę. Przy tym oświetleniu po 
powierzchni czarnego jak smoła hełmu igrały drobne strużki światła. 
Pod hełmem maska oddechowa z wysiłkiem filtrowała powietrze. Jak 
zwykle, jedyną widoczną częścią ciała Vadera były jego czerwone, 
przyglądające mu się uważnie oczy.
Przykuwający uwagę głos, teraz, kiedy przyzwyczaił się już do 
syczącego zniekształcenia, całkiem melodyjny, nalegał i zmuszał do 
zastanowienia.
- Zobaczyłeś bardzo niewiele z tego, co mam ci do zaoferowania. Czy 
chcesz zrezygnować ze szkolenia i zapanowania nad tą siłą, którą 
dostrzegasz tak wyraźnie?
Luke musiał wreszcie zastanowić się poważnie nad problemem, 
którego do tej pory unikał. Nie mógł dłużej udawać, że wciąż może 
wrócić do swoich dawnych planów, ani też ignorować swojej rosnącej 
potrzeby wiedzy i zrozumienia. Jednocześnie jednak, i to nie po raz 
pierwszy, czuł się tak, jakby jego ruchami kierowała jakaś wyższa siła, 
od której nie potrafił się uwolnić. Zbuntował się na chwilę, nie wiedząc, 
czy jest tylko pionkiem w cudzej grze, a jeśli tak - to w czyjej? Gdzieś 
głęboko budził się w nim zimny gniew. Luke wykorzystał go do podjęcia 
decyzji, po czym zignorował go. W tym momencie mógł liczyć najwyżej 
na przejęcie inicjatywy.
Zacisnął zęby i zapomniał na chwilę o swoich zastrzeżeniach.
- Jestem gotowy - powiedział.
Vader skinął głową i podszedł do biurka. Oczyścił blat ze 
wszystkiego poza podręcznikiem rytuałów Scimok. Ściemnił wszystkie 
światła w pomieszczeniu, zostawiając tylko to na środku sufitu.
- To dobrze. Zaczniemy od rytuału inauguracyjnego i od łuny ducha. 
- Wskazał Luke’owi miejsce naprzeciwko.
Chłopak zawahał się. Rzeczy działy się zbyt szybko.
- Mówiłeś przecież, że rytuały Scimok są nic nie warte - powiedział.
- Nie. Często niemądre, ale nie bezwartościowe.
Pełen złych przeczuć, Luke usiadł przy biurku.
- Czytaj tekst razem ze mną - poinstruował go Vader. - Skoncentruj 
się na brzmieniu słów.
- „Połącz się z nami w braterstwie, o światło wspaniałe; Alia roh 
t’kranta. Spraw, byśmy dostąpili wiecznego podzielenia; Alia roh 
t’kranta”.
Litania zajmowała w starożytnej księdze kilka stron i zdawała się 
ciągnąć w nieskończoność. Luke czuł, jak jej hipnotyczne brzmienie 
stopniowo opanowuje jego umysł. Po chwili poczuł, jak odłącza się od 
dwóch recytujących w półmroku osób.
- „Przychodzimy, by się połączyć i podzielić; briune nah thilok. 
Odrzucamy to wszystko, co nas rozprasza; Briune nah trilok”.
Luke czynnie włączył się w obrzęd, jednak jakaś jego część pozostała 
uważna i czujna.
- „Przygotowujemy się do złożenia Ofiary; Alia roh t’kranta. 
Łączymy się w jedno, by Ofiara nas oświeciła; Alia roh t’kranta.”
Pokój wypełniło napięcie tak namacalne, że Luke’owi zdawało się, że 
mógłby wyciągnąć rękę i go dotknąć. Zdał sobie również sprawę z 
obecności powstrzymywanego gniewu, majaczącego gdzieś na skraju 
jego świadomości. Oparł się pokusie, by dotknąć tych mrocznych emocji 
i w zamian skupił się na specyficznym nastroju. Nagle napięcie nieco 
opadło. Postacie obu mężczyzn spowił różowoczerwony blask, który 
stopniowo narastał, aż wreszcie z cichym trzaskaniem wypełnił całe 
niewielkie pomieszczenie. Luke delektował się nim przez chwilę, a 
potem zaczął trochę eksperymentować. Po kilku próbach odkrył, że 
może ściemniać go lub rozjaśniać.
- Zogniskuj łunę - polecił Vader.
Luke skupił się i poświata niezgrabnie, niezbyt płynnie zbiegła się w 
jednym punkcie, formując olśniewająco jasną, pulsującą kulę ognia, 
zawieszoną w równowadze pomiędzy nimi. Vader skinął głową w geście 
aprobaty. Luke pozwolił światłu rozproszyć się i wszystko wróciło do 
normy.
Usiadł wygodniej i zapytał:
- Czy to, co właśnie zrobiliśmy - teraz, pod koniec - też było częścią 
rytuału Scimok?
- Niezupełnie - odparł Vader, nie rozwodząc się nad tym szerzej i 
zmuszając Luke’a do szukania wyjaśnienia po omacku.
- Czy to uczucie, które miałem na początku - wrażenie wspólnoty i 
więzi między nami - czy to w ten sposób wyczuwają obecność Mocy?
- Tak.
- Więc nie robią tego tak, jak uczy Yoda, spoglądając we własne 
wnętrze.
- Nie. Wprawdzie niektórzy odkrywają w końcu, jak tego dokonać, 
ale większość Scimok, zwiedzionych przez to rytualne podejście, nigdy 
nie korzysta z Mocy samodzielnie.
Minuty mijały, a Luke odtwarzał w pamięci to, czego właśnie 
doświadczył. Zaskoczyła go zwłaszcza siła emocji, które odczuwał w 
kulminacyjnym punkcie obrzędu - emocji, które z pewnością pochodziły 
od Vadera. Ale jak to możliwe? Luke nie mógł uwierzyć, by Czarny 
Lord umyślnie pozwolił mu zajrzeć w głąb swoich uczuć. Pozostawały 
dwa możliwe wyjaśnienia: albo ceremonia miała tak wielkie znaczenie 
dla lorda Sith, że emocje wymknęły mu się spod kontroli, albo też Luke 
przeniknął głębiej, niż Vader przypuszczał. Albo jedno i drugie.
Nie miał sposobu, by się przekonać, czy Vader zauważył moment 
kontaktu między nimi albo czy wiedział o nim teraz. Postanowił działać 
ostrożnie i nie zdradzać się na razie ze swoimi podejrzeniami, tylko 
zaczekać, aż dowie się czegoś więcej.
Vader nie przeszkadzał mu w zastanawianiu się. Czekał, aż lekka 
zmiana pozycji chłopaka dała mu znać, że jest gotów do dalszej 
rozmowy.
- Jakieś pytania?
- Kilka - przyznał Luke. - Opowiedz mi o łunie ducha. Jest 
prawdziwa, czy może to tylko iluzja? Chodzi mi o to, że niczego nie 
dotknęła. Co by się wtedy stało?
- Jest całkiem rzeczywista - odpowiedział Vader. - Poświata, która 
otoczyła nas na samym początku, to w rzeczywistości jonizacja 
cząsteczek powietrza. Scimok rozpoczynają nią swoje spotkania, 
ponieważ przyjemne wrażenie, jakie stwarza, potęguje poczucie 
wspólnoty. Jednakże płomień to całkiem inna sprawa. We właściwych 
rękach może okazać się potężną bronią.
Odpowiedź satysfakcjonowała Luke’a.
- Inna rzecz, która mnie zastanowiła, to ofiara, o której wspomina się 
w litanii. Co to takiego?
- Jeden z mniej chwalebnych aspektów tego zabobonu - w zimnym 
głosie Vadera dźwięczała lekka pogarda, ale po chwili Luke’owi zaczęło 
się wydawać, że łatwość, z jaką o tym mówi, skrywa jakiś sekret. - Ten 
konkretny rytuał kończy się złożeniem ofiary ze sparkrana, latającego 
stworzenia z planety Phaneen. Oddaje się je na pastwę ognia.
Luke z obrzydzeniem zmarszczył nos. Z całą pewnością nie pasowało 
to do jego koncepcji Mocy jako ducha życia, obecnego we wszystkich 
istotach. Jednak Vader jeszcze nie skończył.
- Raz na dziewięć lat odbywa się wielka ceremonia, podczas której 
składa się ludzką ofiarę - oświadczył sucho.
- Kto był tą ofiarą? - zapytał zbulwersowany Luke.
- Dawniej uważano to za wielki zaszczyt. Zgodnie z tradycją 
uwieńczeniem życia, spędzonego według reguł Bractwa Scimok, było 
podzielenie się z nim ekstazą śmierci. Naturalnie, może to być również 
wygodny sposób na pozbycie się wrogów.
Luke rzucił Vaderowi baczne spojrzenie. Zdawało mu się, że lord 
Sith przywiązuje do tego większe znaczenie, niż daje po sobie poznać, 
jednak nieprzenikniona maska pozwalała mu najwyżej zgadywać, jak 
zawsze.
Vader zmienił temat.
- Potrafisz odtworzyć łunę?
Luke zastanawiał się przez chwilę.
- Chyba tak.
Vader przesunął Księgę Rytuału w stronę tego krańca stołu, przy 
którym siedział Luke.
- Nie! - pasja, z jaką zaprotestował Luke, zaskoczyła nawet jego. - To 
znaczy… Książka chyba nie będzie mi potrzebna.
- Doskonale - Vader zamknął ją i odłożył na bok.
Luke zamknął oczy. Świadomie rozluźniał napięte struny w swoim 
wnętrzu, póki nie przestał być tylko i wyłącznie Luke’iem Skywalkerem. 
Jego oddech objął przepływające przez pokój prądy powietrza, rytmy 
jego ciała stały się częścią kosmicznego tańca cząsteczek, składającego 
się na wszystko to, co go otaczało. Czuł jedność wszystkiego - 
wszystkiego z wyjątkiem nieprzeniknionej tarczy, która była Darthem 
Vaderem. Jak zawsze w takich chwilach, Luke zapragnął sięgnąć 
zmysłami daleko - wszystkiego dotknąć, wszystko poczuć - ale opanował 
się i zajął się tym, co miał do zrobienia. Przez moment kusiło go, żeby 
spróbować przeniknąć barierę, jaką Vader otoczył swój umysł, bo 
zdawało mu się, że potrafiłby tego dokonać. Powstrzymał się jednak, 
uznawszy, że nie należy dawać lordowi Sith powodów do wzmożonej 
czujności.
Przypomniał sobie tamto wrażenie, które dzielił z Vaderem u szczytu 
rytuału Scimok, i odtworzył je w myślach. Odnalazł dokładnie ten sam 
rodzaj napięcia i po chwili wahania uwolnił je.
Otworzył oczy. Ujrzał pokój skąpany w różowym blasku. Vader z 
aprobatą skinął głową i wskazał ręką bogato zdobioną świecę oliwną, 
którą umieścił uprzednio w stojącym na biurku uchwycie. Luke 
zdumiewająco szybko zebrał poświatę w kulę ognia i przesunął ją w 
powietrzu tak, by dotknęła czubka świecy. Na jego polecenie ognista 
kula zniknęła, zostawiając po sobie migotanie płomyka świecy.
Jeśli nawet szybkość, z jaką Luke opanował technikę, zaskoczyła 
Vadera, to nie miał okazji o tym powiedzieć. W bibliotece rozległ się 
sygnał komunikatora - ledwie słyszalny dzwonek, który wystarczył 
jednak, by zakłócić panującą w niej ciszę.
Czarny Lord pochylił się nad konsoletą, nacisnął jakiś klawisz i 
powiedział do komunikatora:
- Wydałem rozkazy, żeby mi nie przeszkadzano. - Jego głos był 
łudząco spokojny; odpowiedź natomiast wręcz przeciwnie.
- Pro… proszę o wybaczenie, panie - nad konsoletą pojawił się 
wizerunek modego oficera, rzeczowego jak należy, ale najwyraźniej 
przerażonego. - Wiadomość z centrali. To transmisja imperialna do pana, 
sir.
- Doskonale. Odbiorę ją w swojej kwaterze, kapitanie. - Ku wyraźnej 
uldze oficera Vader przerwał połączenie. Płaszcz zawirował, kiedy 
płynnie podnosił się z krzesła. - Zaczekaj tu na mnie - powiedział jeszcze 
do Luke’a, zanim wyszedł.
Luke usiadł wygodnie. Ręce założył pod głowę, dał nogi na biurko, 
zamknął oczy i zamyślił się głęboko. Przestał zwracać uwagę na upływ 
czasu. Z zewnątrz nie obiegały żadne dźwięki.
Kiedy nagle odezwał się jakiś głos, zaskoczony chłopak zerwał się z 
miejsca.
- Wstań, sługo.
- Co…? - Luke rozejrzał się szybko w poszukiwaniu źródła dźwięku, 
ale nie zobaczył nikogo.
- Wzywałeś mnie, mój panie.
Luke był tak zmieszany, że nie od razu rozpoznał ten drugi głos, głos 
Vadera, dochodzący z komunikatora. Otrząsnąwszy się z zaskoczenia, 
chłopak miał właśnie zamiar zamknąć otwarte ze zdumienia usta, ale nic 
z tego nie wyszło, bo właśnie w tej chwili pierwszy głos odezwał się 
ponownie.
- Dostałem twój raport. Co ze Skywalkerem?
- Zadbałem o to, mój panie - Pomimo podwójnego zniekształcenia, 
powodowanego przez komunikator i maskę oddechową, w głosie Vadera 
słychać było uprzedzającą uprzejmość. - Ta szczególna sprawa nie 
zagraża już istnieniu Imperium.
- A zatem nie żyje. Bez wątpienia - naciskał głos.
Czarny Lord odpowiedział bez najmniejszego wahania.
- Nie żyje, mój panie. Czy chciałbyś poznać szczegóły?
- To nie będzie konieczne.
Luke był oszołomiony, nawet nie tyle samą treścią rozmowy, co 
faktem, że pozwolono mu jej wysłuchać. Wykluczył możliwość 
przypadkowego przedostania się transmisji na ten kanał, jako że nie 
słyszał jeszcze, by Vader kiedykolwiek popełnił podobny błąd. Słuchał 
uważnie.
- Czekam na relację z kampanii wokół Dagobah.
- Posuwamy się naprzód, mój panie. Poszukiwania przebiegają 
zgodnie z planem, zakładamy też trzy bazy w obiecującej okolicy.
- Ani śladu Yody?
- Jak dotąd, nie. Oczywiście dobrze wiemy, że będzie niezwykle 
trudno odszukać Jedi, skoro ten sobie tego nie życzy, jednak nasza 
obecność powinna go znacznie osłabić.
- Nie próbował interweniować w sprawie Skywalkera?
- Nie, mój panie.
- Hm. Czy to nie dziwne? Jak sobie to tłumaczysz?
- Być może zorientował się, że zmieniła się równowaga sił. Jest już 
stary - i jest sam. Może nie chce angażować się w przegraną walkę.
- Może.
Na parę sekund zapadła cisza. Wreszcie Imperator podjął rozmowę.
- Jaka jest najmniejsza ilość wojsk, niezbędnych do zagwarantowania 
naszych obecnych interesów na Dagobah?
- Dwa niszczyciele w zupełności wystarczą do tego celu, mój panie.
- Znakomicie. O to mi chodziło. Zagrożenie ze strony Sojuszu wydaje 
się być chwilowo niezbyt wysokie, zwłaszcza że okazuje się, że Yoda 
postanowił do niczego się nie mieszać. Są inne sprawy, które leżą w 
zgodzie z twoimi umiejętnościami i upodobaniami, a którymi trzeba się 
zająć.
- Chcę, żebyś wrócił do układu Sith. Sednem sprawy jest sytuacja na 
Phaneen. W całej gromadzie panują takie nastroje polityczne, że gdyby 
doprowadzić teraz do przesunięć w strukturze władzy, moglibyśmy 
przejąć kontrolę nad handlem przyprawą arras. To, jak również okazja 
do pozbycia się naszych rywali, w pełni usprawiedliwia oderwanie cię od 
twych obecnych zajęć w tym sektorze. Streszczenie zawiera wszystkie 
niezbędne szczegóły.
- Słucham, mój panie. Czy ma to być operacja militarna, czy też 
bardziej dyskretna?
- Zostawiam to do twojego uznania, lordzie Vader. Przypuszczam, że 
po zapoznaniu się z faktami zechcesz spróbować sposobu, który nie 
przyciągnie większej uwagi, jednak na wszelki wypadek należałoby 
zapewnić sobie wsparcie wojskowe.
To było wszystko. Transmisja dobiegła zapewne końca. Luke znów 
został sam ze swoimi myślami.
Wzmianka o wyraźnej obojętności Yody na jego los zraniła go 
bardziej, niż byłby skłonny przyznać. Co do reszty, miał przeczucie, że 
już wkrótce się dowie, co się tu dzieje.
Rozdział siódmy
Główny terminal systemu wydawania posiłków zaszumiał i zadzwonił 
czysto, zgłaszając pełną gotowość. Jednocześnie dostarczył hermetycznie 
zamknięty pojemnik słodkiego tofu - jednego z najbardziej popularnych 
dań śniadaniowych. Technik Hobb Koszk odebrał tofu, po czym, nie 
zaszczycając go nawet jednym spojrzeniem, odłożył je na stół, obok 
trzydziestu jeden identycznych pojemników. Obok piętrzył się jeszcze 
większy stos puszek, każda z nich podpisana „Ogony flugów 
marynowane po doriańsku”. Po chwili zastanowienia podjął decyzję. 
Dwadzieścia osiem razy z rzędu dostał tofu, zgodnie z zamówieniem. To 
powinno wystarczyć i przekonać nawet najbardziej zatwardziałego 
sceptyka, że ten przeklęty system wreszcie działa prawidłowo. Niestety, 
dokładnie to samo pomyślał jeszcze podczas ostatniej zmiany. Szkoda 
tylko, że admirał tak się zdenerwował, kiedy dostał na śniadanie 
fioletową galaretę z ogonów jakichś tam płazów. Zdaniem Koszka ktoś 
powinien postąpić zgodnie z jego radą i wyrzucić te marynowane flugi 
za burtę - byłoby znacznie mniej kłopotów.
Koszk zamówił sobie coś ciepłego do picia i właśnie rozglądał się za 
jakimś miejscem, gdzie mógłby usiąść i napić się w spokoju, kiedy 
odezwał się jego sygnał wołający.
- Słucham, sir - odpowiedział odruchowo, zachodząc w głowę (nie 
pierwszy raz), jakim cudem kontrola zawsze dokładnie wiedziała, kiedy 
kończy robotę.
- Zameldować się w doku A-147-A. Awaria radaru zewnętrznego. I 
pospiesz się, Koszk - uprzedził głos.
Ta ostatnia uwaga nie była potrzebna. Rozpoznawszy numer doku, w 
którym spoczywał prywatny prom dowódcy floty, Koszk puścił się 
pędem przez korytarz. Przybył na miejsce lekko zdyszany, ale nie wpadł 
w panikę, w przeciwieństwie do technika, który czekał na niego przy 
śluzie.
- Działa wszystko z wyjątkiem zewnętrznego radaru - powiedział 
tamten pospiesznie. - Wciąż wyświetla jakieś bzdury, a ja nie mogę 
znaleźć usterki.
- Spokojnie - odezwał się Koszk. - Znajdziemy.
- Tak, ale… Vader wyrusza za dwadzieścia minut.
Koszk obiecał sobie trzymać w myślach kciuki i wszedł na pokład. 
Długo i bez pośpiechu wodził rękami po tablicy przyrządów, 
sprawdzając cały sprzęt radarowy i liczne systemy kontroli. Wszystkie 
układy niezmiennie zgłaszały się prawidłowo, jeden za drugim. Wreszcie 
Koszk wyprostował się i podszedł do tablicy, wbudowanej w ścianę za 
fotelem drugiego pilota. Przebiegł palcami wzdłuż rzędu 
ponumerowanych płytek i zatrzymał się na jednej z nich, umieszczonej 
nisko nad podłogą. Z jednej z licznych kieszeni wyciągnął niewielkie 
narzędzie, mocnym szarpnięciem otworzył hermetyczne zamknięcie i 
wyjął ze środka prostokątną metalową skrzynkę.
- Powiedziałbym, że to z tym mamy problem - obejrzał się na 
drugiego technika, który cały czas patrzył mu na ręce. - Masz części 
zamienne?
- Muszę zamówić - odparł tamten i podszedł do konsolety.
Koszk kucnął i oparł się plecami o ścianę. Teraz, kiedy chwilowo nie 
miał nic do roboty, zauważył niesamowite światło, zlewające się ze 
sztucznym oświetleniem. Ku jego zdziwieniu jego źródło znajdowało się 
na zewnątrz statku. I nie był to mocny, czysty blask pobliskiego słońca, 
lecz rozproszone światło setek gęsto rozmieszczonych gwiazd. Koszk 
dodał dwa do dwóch, przypomniał sobie zasłyszane ostatnio plotki i 
wyszło mu, że Awangarda znajduje się w pobliżu zewnętrznego skraju 
Gromady Sith. Wstał, żeby popatrzeć przez iluminator, ale oderwał go 
od tego głos drugiego technika:
- Zaraz przyślą - powiedział z nie skrywanym niepokojem. - Kessel, 
mam nadzieję, że się pospieszą. Nie…
Urwał w momencie, kiedy rozjarzyła się jedna z kontrolek na tablicy 
przyrządów, sygnalizując, że ktoś zdalnie uruchomił pierwszą 
automatyczną sekwencję, przygotowującą statek do lotu.
- Och, nie - jęknął. - Już idą.
Koszk odwrócił się energicznie.
- Daj mi to. - Wyciągnął rękę po uszkodzoną część. Był to 
hermetycznie zamknięty układ, którego miniaturowej elektroniki nie 
dało się naprawić bez pomocy komputera.
Mimo to…
Postukał ostrożnie paznokciem we wszystkie narożniki skrzynki, po 
czym włożył ją na miejsce.
- Sprawdź - polecił.
Jego partner rzucił się w stronę przyrządów.
- Nic z tego - oznajmił ponuro.
Koszk ponownie wyciągnął skrzynkę i przez chwilę ściskał ją mocno 
w ręce. Z niezwykłą ostrożnością uniósł ją płasko na wysokość jakichś 
pięciu centymetrów nad podłogę - i puścił. Brzęknęło. Umieścił część we 
właściwej wnęce i w tej samej chwili na tablicy przyrządów rozbłysło 
zielone światełko, oznaczające „wszystkie systemy w pełnej gotowości”. 
Na wszelki wypadek poświęcił pięć minut na sprawdzenie wszystkiego 
jeszcze raz, i jeszcze, po czym kiwnął głową technikowi, któremu 
wyraźnie kamień spadł z serca.
- Powinno być już dobrze - powiedział. - Nie zapomnij o mnie w 
testamencie - dodał i mrugnął.
Koszk ruszył w stronę śluzy powietrznej, ale zatrzymał się w pół 
kroku. Po drugiej stronie zobaczył dwóch ludzi. Jednym z nich był 
Vader; nie mógł pomylić się co do tej potężnie zbudowanej postaci i 
dreszczu, jaki zawsze wywoływał w nim jej widok.
Nie miał najmniejszej ochoty spotkać się z Czarnym Lordem w 
wąskim tunelu śluzy, toteż cofnął się i postanowił zaczekać, nie 
zwracając na siebie zbytnio uwagi, a potem, kiedy Vader wejdzie na 
pokład, zniknąć, unikając zbędnych formalności.
Tamtych dwóch zwlekało z przekroczeniem śluzy i Koszk miał 
mnóstwo czasu, by spróbować domyślić się, kim jest towarzysz 
głównodowodzącego floty. Był absolutnie pewien, że to właśnie jest ten 
tajemniczy młody człowiek, który przez ostatni kwartał niemal bez 
przerwy pojawiał się u boku Vadera. Znajomi Koszka nie mogli dojść do 
porozumienia w sprawie pochodzenia młodzieńca; nie wiedzieli nawet, 
czy awansował podczas służby na Awangardzie, czy też został 
przeniesiony z innego statku. Krążyło o nim mnóstwo plotek, począwszy 
od takich, że to po prostu nowy ordynans, a kończąc na pogłoskach, że 
to członek jakiejś rodziny królewskiej, przysposabiany do zajęcia 
właściwego mu miejsca. Koszk nie przywiązywał większej wagi do 
wszystkiego, co usłyszał, bo większość plotek była niewiarygodnie 
przesadzona; w ten sposób ludzie próbowali urozmaicić sobie monotonię 
służby na statku. Z drugiej strony zwykle opłacało się wiedzieć, co się 
naokoło dzieje, postanowił więc mieć oczy i uszy otwarte.
Usłyszawszy wreszcie kroki w korytarzu, Koszk wyprężył się na 
baczność i przybrał ów anonimowy wyraz twarzy, który jest znakiem 
rozpoznawczym żołnierzy w każdym zakątku galaktyki. Zasalutował 
przechodzącemu obok Vaderowi i udało mu się przy tym spojrzeć 
Czarnemu Lordowi w twarz, zgodnie z protokołem, ale nie prosto w 
oczy. Dowódca floty wszedł do środka, nie zauważając go.
Jeden rzut oka upewnił Koszka, że drugi człowiek nie nosi żadnych 
insygniów, ale na wszelki wypadek postanowił zasalutować i jemu. Ten 
gest był już dla niego odruchowy, jednak zawahał się, napotkawszy 
wzrok chłopaka. Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy; potem 
żołnierz i nieznajomy minęli się.
Koszk ukrył zmieszanie, wychodząc tak szybko, jak się dało. Idąc 
korytarzem, usiłował przypomnieć sobie poprzednie spotkanie z tym 
kimś, ale nic mu z tego nie wychodziło. Z całą pewnością nie było nic 
niezwykłego w tych rysach, które tak wyraźnie wryły mu się w pamięć: 
szczupła, trochę spięta twarz, niebieskie oczy o wyrazie… o co chodziło 
z tymi oczami? Próbował przekonać sam siebie, że całe to wrażenie to 
nic więcej jak tylko deja vu, rezultat jakiegoś nie zapamiętanego 
spotkania na pokładzie statku, kiedy zdał sobie sprawę z jednej 
niepokojącej rzeczy. Jego wyraz twarzy, pełen zmieszania i zaskoczenia, 
był wiernym odbiciem miny tamtego człowieka!
***
Nareszcie sam w kabinie promu, Luke wychylił się z fotela drugiego 
pilota i wyłączył jaskrawe oświetlenie. Kiedy sadowił się z powrotem, 
ogarnęło go znajome uczucie, że oto znikają wszelkie bariery; to 
powrócił dobiegający z zewnątrz blask. Był to jego pierwszy lot przez 
obszar gromady i postanowił potraktować ją jak turysta, by zmiana 
otoczenia wpłynęła dodatnio na jego mocno nadwerężone morale.
Tym razem lecieli sami, on i Vader, i Luke z ulgą przyjął nieobecność 
załogi. Jak dotąd Vader sam prowadził statek - zupełnie inaczej niż na 
pokładzie niszczyciela, gdzie setki sług o nieodgadnionych twarzach 
gotowych było wypełniać polecenia dowódcy na każde jego skinienie.
Luke, który w ostatnim czasie żył w ciągłym napięciu, teraz 
spróbował się odprężyć. Przynajmniej teraz, kiedy za całe towarzystwo 
miał tylko autopilota, mógł sobie pozwolić na odrobinę luzu. Od tygodni 
zmuszony był uważać na każde słowo i każdy gest; teraz stres zaczynał 
dawać o sobie znać. Przebywanie w towarzystwie samego Vadera i 
odgrywanie roli adepta u boku swego mistrza było już wystarczająco 
trudne, a towarzyszenie Czarnemu Lordowi w czasie obchodu - wcale 
nie łatwiejsze. Wszyscy ci ludzie - a było ich na Awangardzie tysiące - 
sprawiali na nim wrażenie bezdusznych automatów, które salutowały, 
odzywały się, wykonywały rozkazy, znów salutowały, po czym 
pogrążały się z powrotem w anonimowości. Jedyne chyba oznaki 
indywidualizmu pojawiały się na spotkaniach wyższej kadry oficerskiej 
(wziął udział w kilku z nich), ale nawet tam panowała atmosfera czujnej 
ostrożności.
Luke zbeształ się za swój krytyczny stosunek do sprawy. W końcu, 
czy sam nie zachowywał się podobnie? Luke Skywalker, Tajemniczy 
Milczący Towarzysz Głównodowodzącego Floty; Luke Skywalker, Pilny 
Uczeń. A co na to Prawdziwy Luke Skywalker?
Ze złością pozbył się z myśli całej tej złośliwej zagadki. Nie miał 
ochoty stawić czoła płynącym z niej wnioskom.
Z tylnej części kabiny dobiegł metaliczny trzask, który oderwał jego 
uwagę od nieprzyjemnych myśli. Obejrzał się, żeby sprawdzić, czy to 
Vader wraca. Czarny Lord zniknął jakiś czas temu w pomieszczeniu, 
sąsiadującym z niewielką kuchenką. Co prawda Luke nie zajrzał do 
środka, jednak wiedział, że nie zmieści się tam wiele więcej niż jeden 
człowiek. Udając się na tył promu, Vader nie wdawał się w żadne 
wyjaśnienia i teraz zaczynało to Luke’a zastanawiać. Uświadomił sobie, 
że od kiedy miał okazję zapoznać się z jego rozkładem dnia, Vader 
nieodmiennie spędzał tę jego część w samotności. W południe zawsze 
wracał do swoich kwater i jak dotąd Luke zakładał, że chodzi o długi 
posiłek. Teraz jednak zastanowiło go niemal religijne odosobnienie, w 
którym zamykał się Vader o tej porze dnia. Wzruszył ramionami. Być 
może Vader radził sobie w ten sposób ze swoim własnym stresem. Jeżeli 
chciał spędzać wolny czas, medytując w zamknięciu, Luke’owi to nie 
przeszkadzało. Tak czy inaczej, chyba jeszcze nie wracał, więc Luke 
mógł nadal cieszyć się swoją odrobiną prywatności.
Jedna z najbliższych widocznych przez iluminator gwiazd gromady 
zaczęła wyróżniać się na tle pozostałych. To pewnie była RNR1768M, 
zwana czasem Tol-Sith. Cel ich podróży, Phaneen, była jedną z dwóch 
planet jej układu.
Vader milczał na temat celu tej podróży, ale Luke’owi udało się 
zdobyć nieco informacji. Znaczenie, przywiązywane do tego sektora 
przez Imperium, związane było z pozyskiwaniem przyprawy arras, 
drobniutkiego czerwonego ziarna. I choć kiedyś, na odległych światach, 
używano przyprawy do gotowania, a znajdowała również zbyt jako 
łagodny halucynogen, była szczególnie ceniona jako źródło pewnego 
pierwiastka śladowego, wykorzystywanego powszechnie w produkcji 
ogniw. Kiedy jakieś osiemdziesiąt lat wcześniej wprowadzono arras na 
Phaneen, przyjęła się ze zdumiewającą łatwością i przyniosła znakomite 
plony w czasie czterokrotnie krótszym, niż się tego spodziewano. Od 
tego czasu wprowadzono ją z podobnie udanym skutkiem na innych 
planetach w Gromadzie Sith. Ten osobliwy sukces zdawał się mieć coś 
wspólnego z obfitością światła, ale nigdy nie udało się go powtórzyć 
poza granicami gromady. Stąd też brało się wielkie znaczenie polityczne 
Phaneen dla całego obszaru, a teraz także, jak się okazało, dla 
Imperatora.
Sytuacja polityczna na planecie doszła do punktu zwrotnego. Starszy 
Rady Phaneen (Luke domyślał się, że ma on znacznie większą władzę, 
niżby to wynikało z tytułu) zbliżał się do kresu swych dni i spór o 
następstwo, jaki się wywiązał, stwarzał Imperium świetną okazję do 
umocnienia swojego panowania w tym rejonie.
Tutaj otwierało się pole dla doświadczenia Vadera. Siłą, stojącą za 
Starszym Rady, było zawsze Bractwo Scimok. Zadaniem Vadera było 
upewnić się, by pewien człowiek został wyniesiony przez Bractwo do 
godności jednego z członków Rady, a następnie, by jego kandydatura na 
stanowisko Starszego nie spotkała się z niczyim sprzeciwem. Luke 
podejrzewał, że zgodnie z milczącym porozumieniem ewentualne 
wyrządzenie Bractwu jakiejś szkody byłoby tylko z korzyścią dla 
Imperium.
Plan, w takiej postaci, w jakiej znał go Luke, był całkiem prosty. 
Zakładał w pierwszym rzędzie przeprowadzenie w punktach o znaczeniu 
strategicznym demonstracji siły, która miała powstrzymać pewnych ludzi 
od wtrącania się do wyboru. Ta część operacji miała się wkrótce 
rozpocząć; kilka oddziałów specjalnych, wraz z jednostkami wsparcia, 
opuściło właśnie Awangardę. Po co właściwie Vader leciał na Phaneen 
osobiście, nie udało się Luke’owi stwierdzić.
Wykonał w głowie parę obliczeń i wyszło mu, że ma jeszcze co 
najmniej kilka godzin do momentu, kiedy prom wejdzie na orbitę, 
postanowił się więc zdrzemnąć. Odchylił trochę fotel do tyłu i zamknął 
oczy, pozwalając, by myśli krążyły swobodnie, przeskakując od jednego 
wydarzenia do drugiego. Miał właśnie odpłynąć w sen, kiedy 
niespodziewanie przypomniała mu się jeszcze jedna sprawa, której nie 
doprowadził do końca. Przywołał wspomnienie tamtego zaskakującego 
spotkania przy śluzie powietrznej doku. Wciąż pamiętał każdy szczegół 
twarzy tego technika, chociaż był pewien, że nigdy dotąd go nie 
zauważył. Z jakiegoś powodu, kiedy tamten spojrzał na niego, Luke 
poczuł się bezbronny; poczuł się odsłonięty i nagi.
Próbował uzasadnić jakoś to uczucie. Przede wszystkim chyba 
pierwszy raz od jego przybycia na pokład niszczyciela zdarzyło się, żeby 
ktoś poza Vaderem spojrzał mu prosto w oczy. Już jakiś czas temu Luke 
zauważył, że otaczająca Czarnego Lorda aura zła (po części 
podświadoma reakcja na jego zdolności, zwiększona przez strach, jaki 
wzbudzał) rozszerzyła się i na jego osobę. Ludzie unikali podopiecznego 
lorda Sith, jakby mógł ich zarazić jakimś wirusem. Może dlatego zwykły 
kontakt wzrokowy sprawił, że przez chwilę poczuł się tak nieswojo.
Jednak, choć sam nie wiedział czemu, wracając do niego myślą, Luke 
miał wrażenie, że był to dobry kontakt - mniej więcej tak, jak dobry jest 
przyjacielski uścisk dłoni. Po raz pierwszy od dawna poczuł, jak kąciki 
ust unoszą się w słabym uśmiechu. Wrócił do swojej drzemki, teraz już 
w nieco lepszym humorze.
Obudził go trzask zamykających się drzwi tylnego pomieszczenia. Od 
razu odzyskał czujność. Tol-Sith zdążyła urosnąć do trzech stopni (czyli 
była już półtora raza większa od paznokcia, oglądanego na odległość 
wyciągniętej ręki) i Luke wiedział, że wkrótce rozpoczną przygotowania 
do wejścia na orbitę i sprowadzenia statku na powierzchnię planety. 
Ustawił fotel z powrotem w normalnej pozycji i skinął głową Vaderowi, 
który zajął miejsce pilota. Luke przyglądał się z zainteresowaniem, jak 
Vader sprawdza ich położenie, z wyprzedzeniem przewidując każdy jego 
ruch. Nie miał żadnych wątpliwości, że Czarny Lord jest dobrym 
pilotem, który niczego nie pozostawia przypadkowi.
Może mu się tylko wydawało, a może to dlatego, że jego własny 
nastrój znacznie się poprawił, ale Luke miał wrażenie, że w miarę jak 
oddalają się od gwiezdnego niszczyciela, także i Vader staje się 
spokojniejszy, bardziej rozluźniony. Przez chwilę próbował nałożyć na 
siedzącego obok człowieka swą dawną wizję Deevera Skywalkera, 
niezrównango pilota myśliwca. Tak jak poprzednio, wizerunki nie 
pasowały do siebie, jednak tym razem różnica między nimi nie rzucała 
się w oczy aż tak bardzo.
- Masz ochotę poprowadzić?
- Słucham? - nieformalny ton Vadera całkiem go zaskoczył.
- Chcesz przejąć stery? Wciąż mamy dość czasu, żebyś zdążył oswoić 
się z przyrządami, zanim wejdziemy na orbitę.
Luke kiwnął głową, skrywając własną nieoczekiwaną niecierpliwość. 
Ostrożnie sprawdził wszystkie odczyty, mimo że przed chwilą widział, 
jak Vader robi to samo. Po chwili poczuł się usatysfakcjonowany i 
przeszedł na ręczne sterowanie. Z początku z namysłem, wypróbował 
każdy element tablicy przyrządów z osobna i zapoznał się z ich 
rozkładem. Potem położył statek w podwójną spiralę. Tu, z dala od 
silnego pola grawitacyjnego planety, był to łatwy manewr, wymagał 
jednak dobrej znajomości instrumentów.
- Nie wiedziałem, że miałeś już do czynienia z pojazdami typu LV - 
zauważył Vader, kiedy Luke sprowadził prom z powrotem na właściwy 
kurs.
- Bo nie miałem - uśmiechnął się Luke. - No, ale przecież od godziny 
z hakiem siedzę tu i gapię się na stery. - Przeprowadził statek kolejno 
przez serię podręcznikowych manewrów, zawsze bezbłędnie 
wyrównując kurs tak, by mieć Tol-Sith na wprost.
Kiedy skończył, Vader odezwał się swobodnym tonem:
- Mógłbym niemal uwierzyć, że zrobiłbyś to z zamkniętymi oczami.
Zachęcony nieoczekiwaną pochwałą w jego głosie, Luke roześmiał 
się.
- Jak byłem mały, pilotowałem każdy możliwy statek - przynajmniej 
w wyobraźni. Zawsze się bałem, że nigdy nie uda mi się zobaczyć 
prawdziwego kosmosu - znów się roześmiał, dopuszczając do siebie 
tylko pogodne wspomnienia, broniąc się przed skojarzeniami, które 
zwykle im towarzyszyły. - Najadłem się strachu, rozbijając się starym 
skoczkiem wuja Owena - ze smutkiem pokręcił głową. - I w Kanionie 
Żebraków też.
Jego entuzjazm przygasł, stłumiony głęboką ciszą, jaka pojawiła się 
nagle pomiędzy nim a Vaderem. Luke zerknął na niego ukradkiem; 
pojęcia nie miał, co takiego powiedział, co mogło go nastawić tak 
nieprzychylnie. W przypływie zawziętej satysfakcji, że to wspomnienia z 
poprzedniego życia nie dają spokoju lordowi Sith, przeprowadził jeszcze 
jeden zawiły manewr, po czym sprowadził prom z powrotem na kurs.
Mimo powściągliwego zachowania Vadera, Luke odkrył, że podróż 
sprawia mu prawdziwą przyjemność. Niecałą godzinę później smukły 
trójkątny kształt promu przeciął górne warstwy atmosfery Phaneen. 
Płynność, z jaką odbyło się przejście do lotu w atmosferze, nie uszła 
uwadze Luke’a. Rozkoszował się oporem powietrza, dzięki któremu 
wyczuwał czubkami palców reakcję maszyny na każdy ruch przyrządów.
Pod nimi rozciągała się szerokim łukiem zalana słońcem 
powierzchnia. Połyskliwe połacie srebrzystego lądu i błękitnej wody 
prześwitywały przez postrzępioną pokrywę chmur. Kierując się 
wskazówkami Vadera, Luke obrał kurs na północny wschód, 
wyhamowując w atmosferze. Wschodzące słońce z nienaturalną 
szybkością osiągnęło zenit, po czym, już nieco wolniej, zaczęło 
zachodzić za ich plecami. Miesiące, spędzone w sterylnych 
pomieszczeniach w przestrzeni kosmicznej, uczyniły Luke’a szczególnie 
wrażliwym na piękno planety. Uznał ten krajobraz za wspaniały i 
powiedział to na głos.
Na większości światów, które poznał od momentu przyłączenia się do 
Sojuszu, panowały jeszcze trudniejsze warunki dla życia niż na jego 
rodzinnej planecie. Wyjątek stanowiła Dagobah i teraz Luke porównał ją 
z innymi światami. Uznał, że różnica polega na różnorodności. Z góry 
Dagobah zdawała się składać z jasnozielonych i niebieskich plam, 
przebijających spod mieniących się białych chmur. Wszystkie inne były 
jednobarwne - Tatooine oślepiająco żółta przez topazowy blask suchych 
piasków, Hoth biała lśniącą bielą ciągnącego się nieprzerwanie lodu, 
Bespin, gazowy gigant, przykryty niezmąconą warstwą chmur, lekko 
różowa.
Kiedy przebił się przez warstwę pierzastych chmur i roztoczył się 
przed nim nie przesłonięty niczym widok na powierzchnię Phaneen, 
spomiędzy kolorów wyłonił się szereg rozróżnialnych szczegółów. 
Oślepiający lazurowy blask rozległych połaci wody ustąpił miejsca 
srebrnoszarym skałom przybrzeżnym i ciemnozielonej wegetacji. W 
pobliżu linii brzegowej wyrastał łańcuch górski, rozciągający się w obie 
strony aż po widnokrąg. Jego krawędzie zaznaczone były wyraźnie 
widoczną linią lawendy i zszarzałego błękitu. Po drugiej stronie 
ponownie przeważała zieleń, ciągnąca się niemal nieprzerwanie do linii 
horyzontu.
Luke włączył zewnętrzną wentylację. Kabinę zalała symfonia 
aromatów. Dla zmysłów, wyostrzonych długim wdychaniem powietrza, 
krążącego w zamkniętym obiegu, wrażenie było niesamowite. Jedna 
silna, cierpka woń zagłuszała wszystkie inne i Luke nie potrafił się 
zdecydować, czy zapach mu się podoba, czy nie.
Vaderowi się najwyraźniej nie podobał. Lord Sith wyłączył 
wentylację gwałtownym ruchem, zachowując przy tym, o ile to możliwe, 
milczenie jeszcze bardziej uporczywe niż do tej pory.
Kiedy zbliżali się do punktu lądowania, słońce zaczęło zachodzić, 
obejmując szczegóły terenu delikatnymi konturami cieni. Lecieli już na 
tyle nisko i powoli, że łatwo można było dostrzec drogi, budynki i inne 
punkty orientacyjne. Nie było ani śladu ruchu powietrznego czy innych 
przejawów zaawansowanej technologii. Prawie bezgłośnie ześlizgiwali 
się w dół, ku rozległym obszarom uprawnym.
Luke zwolnił, żeby Vader wskazał mu drogę do innego niewielkiego 
pasma górskiego. Skaliste szczyty oblewał różowy poblask 
zachodzącego słońca. W miarę jak odległość od nich malała, Luke 
uprzytomnił sobie, że barwę tę podtrzymują liczne bloki kryształu, z 
których zbudowana była większa część łańcucha. Dokładnie na wprost 
widniała samotna i zdumiewająco symetryczna góra o gładkich 
zboczach, odrywających się łukiem od równiny ku szczytowi w kształcie 
idealnego stożka. Prom leciał w stronę pasma, trzymając się prawego 
zbocza góry. Jej długi cień kładł się w poprzek otwierającej się między 
nimi doliny i wspinał się do połowy wysokości odległych stoków.
Tam, w miejscu, gdzie kończył się cień pojedynczej góry, znajdowała 
się szeroka półka - Luke nie miał pewności, wyrzeźbiona przez naturę 
czy przez coś innego. Na niej, osłonięty z trzech stron przez skały, stał 
kompleks budynków, który Luke wziął za cel ich podróży. Budowle, 
wykonane z tego samego półprzezroczystego kamienia, co otaczające je 
góry, nie wyróżniały się specjalnie na ich tle, ale nawet z dużej 
odległości widać było ich wieże, pełne wdzięku i elegancji.
Luke aż westchnął z wrażenia.
- Sentle Raush, twierdza Scimok - odezwał się niespodziewanie 
Vader. - Legenda mówi, że zbudowano ją siedem tysięcy lat temu ku 
czci Londuriana, założyciela Bractwa. O ile wiem, faktyczny wiek 
budowli może być całkiem bliski tej liczby.
- Czy to tam lecimy? - Luke próbował pogodzić swoje wyobrażenia 
na temat Bractwa ze spokojnym pięknem tego, co widział.
- Tak. Mam tam pewną sprawę do załatwienia. - Po chwili, prawie 
machinalnie, Vader dodał jeszcze: - Może się to również okazać dla 
ciebie wcale pouczającym doświadczeniem.
Luke domyślił się z jego tonu, że w tej chwili nie dowie się niczego 
więcej, wrócił więc do obserwacji terenu. Teraz, z niewielkiej odległości, 
odróżniał detale, które z góry zdawały się tylko ciemnymi i jasnymi 
plamami we wszechobecnej zieleni. Nie tylko pola, ale i stoki pagórków 
pokryte były jedną ciemnozieloną rośliną o szerokich liściach. Jednak tu 
i ówdzie, zwłaszcza w punktach wyżej położonych, przez pokrywę 
roślinności przebijał się gąszcz nagich czarnych gałęzi, które jakoś za nic 
nie chciały tu pasować.
Dokładnie przed sobą mieli teraz główny kompleks Sentle Raush. Z 
boku znajdowało się niewielkie, niezbyt dopasowane do otoczenia 
lądowisko - puste, jeśli nie liczyć jednego pojazdu o skromnych 
rozmiarach, ale przypuszczalnie dużej mocy. Luke poprowadził prom w 
tym kierunku.
Wiedział, ze jedynym dźwiękiem, dającym znać, że się zbliżają, jest 
szum powietrza, a nawet on ustał, kiedy uruchomił grawitony i podszedł 
do lądowania. Mimo to zaskoczyło go, że ich przybycie nie 
spowodowało najmniejszego poruszenia. Do tej pory supernowoczese 
ekranowanie promu chroniło ich przed wykryciem przez systemy 
obronne planety (zakładając, że takie w ogóle istniały), ale można by 
przypuszczać, że kiedy przelatywali nad tak wielkim zamieszkałym 
obszarem, ktoś powinien ich usłyszeć. Gdzie się podziali ludzie?
- Przypuszczalnie wszyscy są w środku - zaczął tłumaczyć Vader, 
zupełnie jakby czytał w myślach. - Przygotowują się na nadejście 
ciemności. Widzisz, tutaj prawie nigdy nie zapada mrok, bo nawet po 
zachodzie słońca światło pobliskich gwiazd gromady wystarcza do 
zajmowania się zwykłymi sprawami. Ściemnia się tylko około zimowego 
przesilenia, we wczesnych godzinach wieczornych, nim wzejdzie Siedem 
Jaśniejących. I tylko raz na dziewięć lat zapada ciemność dostatecznie 
głęboka i trwa dość długo, by można było zobaczyć odległe gwiazdy 
spoza gromady. Zapewne większość mieszkańców zbiera się właśnie w 
Wielkiej Sali.
- Spodziewają się nas? - spytał Luke.
- Nie całkiem - odparł Vader. Wstał i skierował się ku wyjściu. - Ale 
jako starszy członek Bractwa mam pełne prawo tu być. Chodź.
Tknięty złym przeczuciem, Luke wyłączył zasilanie, porwał kurtkę i 
wyszedł za nim. W momencie, gdy zostawili prom za sobą, słońce 
dotknęło widnokręgu i rzuciło ich długie cienie pomiędzy poskręcane i 
połamane gałęzie drzew, otaczających skrawek otwartej przestrzeni. 
Kiedy podeszli bliżej, Luke zdał sobie sprawę z niesamowitości 
otoczenia, a zwłaszcza drzew.
- Są martwe - zauważył ze zdumieniem. - Co do jednego. - 
Przypomniały mu się setki mil zieleni, oglądanej z lotu ptaka, w 
większości ocienionej podobnymi czarnymi konarami.
- Tak, co do jednego - odpowiedział zwięźle Vader, skręcając w 
wąską ścieżkę.
Luke wzruszył ramionami i poszedł za nim. Oddychał płytko, niemal 
dławiąc się tym samym cierpkim zapachem, który poczuł po raz 
pierwszy na pokładzie promu. Zapach zdawał się pochodzić od 
dominującej w tej okolicy roślinności o zielonych skórzastych liściach.
Jednak jeszcze zanim ścieżka się skończyła, zapomniał o tej drobnej 
niewygodzie, bo oto jego oczom ukazał się widok naprawdę godny 
podziwu. Otoczył ich splendor świątyni Scimok; główny budynek jarzył 
się perłową poświatą, już nie zapożyczoną od słońca, lecz dochodzącą z 
jego wnętrza. Tam, w górze, nie zdawał sobie jeszcze sprawy z jego 
ogromu. Kiedy przechodzili przez wysoko sklepione bramy, wiodące na 
wewnętrzny dziedziniec, Luke zauważył i inne rzeczy, niedostrzegalne z 
powietrza. Stopnie niszczały, mury kruszyły się, a zewsząd, nawet 
spomiędzy płyt posadzki, wyrastały zielone pędy, wystawiając do światła 
szerokie liście.
Pośrodku dziedzińca znajdował się spory klasyczny ogród, 
zwracający na siebie uwagę zwłaszcza rzucającym się w oczy brakiem 
zieleni. Rosło w nim natomiast kilka odmian srebrzystoszarych roślin, a 
centralną pozycję zajmowała kępa pełnych uroku drzew o zwisających 
luźno srebrnych liściach, połyskujących niebiesko i lawendowo. Drzewa 
nie były wysokie; nie wyższe niż…
Luke obrócił się gwałtownie na pięcie i porównał drzewa z ogrodu do 
nagiego, martwego lasu, który dopiero co zostawili za sobą. Widoczne w 
gasnącym półświetle kontury czarnych sękatych pni były parodią 
pełnych gracji kształtów z ogrodu. Zastanowiło go, co to może oznaczać, 
ale nie mógł już dłużej zwlekać, bo Vader wchodził właśnie na schody, 
prowadzące do głównego budynku. Luke musiał podbiec, żeby się z nim 
zrównać.
Vader sięgał właśnie do ozdobnego gongu. Jego dźwięk przez prawie 
minutę odbijał się echem od otaczających ich kamiennych ścian, nim 
otworzono bramę. Dwumetrowa sylwetka Dartha Vadera jak jakaś 
mroczna wersja anioła zemsty zamajaczyła nad przygarbionym, 
pomarszczonym starcem, który stanął w progu.
Odźwierny mimo woli cofnął się o krok, ciaśniej otulając się 
połyskującym szarym płaszczem, a rozpoznawszy przybysza, otworzył 
oczy odrobinę szerzej.
- Kto puka do tych bram w ten czas, kiedy nawet najjaśniejsze z 
gwiazd zakryły oblicza? - wyrecytował.
- Dwaj wędrowcy, co pragną wziąć udział w Podzieleniu - 
odpowiedział mu oficjalnym tonem Vader.
- Wejdźcie zatem i połączcie się z Całością. - Odsunął się, by ich 
przepuścić. Luke znalazł się w przestronnej, wysokiej komnacie, 
stwarzającej jednak kameralną, przytulną atmosferę. Ściany wykonano z 
tego samego przezroczystego kamienia, a łukowe sklepienia nad 
drzwiami, rzeźbione w zawiłe wzory, z różnobarwnego marmuru, który 
doskonale współgrał z wrażeniem przebywania na otwartej przestrzeni. 
Po całym pomieszczeniu rozrzuconych było trochę mebli, głównie do 
siedzenia, obitych srebrzystą tkaniną w odcieniach błękitu i lawendy. 
Okien nie było, ale Luke domyślił się, że przez ściany i sufit przedostaje 
się wystarczająca ilość światła dziennego. W tej chwili komnata 
oświetlona była licznymi rzędami świec oliwnych, bardzo podobnych do 
tej, którą oglądał w bibliotece Vadera, tylko znacznie większych. Paliły 
się równym, czystym płomieniem, a ich woń mieszała się z kwaśnym 
zapachem, przesycającym powietrze.
Luke spostrzegł to wszystko kątem oka. Jego uwagę natychmiast 
przyciągnął ogromny gobelin, ozdabiający jedną ze ścian. Nie dało się 
go nie zauważyć. Całą salę urządzono w taki sposób, aby tworzyła 
oprawę dla tego jednego dzieła sztuki. Podszedł trochę bliżej. Kobierzec 
przedstawiał głownie pewien krajobraz i, choć nie był aż tak wierny jak 
hologram czy fotografia, Luke bez trudu rozpoznał pewien jego 
fragment. Nikt, kto choć raz w życiu zobaczył niezwykły szczyt o 
kształcie stożka czy ten mieniący się łańcuch górski, nie byłby w stanie o 
nich zapomnieć. Jednak ten widok był jakoś jeszcze piękniejszy, niż go 
zapamiętał, jak gdyby artysta tchnął w niego prawdziwe życie. Luke’a, 
który wychowywał się w surowym kraju, wśród zapracowanych ludzi, 
którzy nie mieli ani czasu, ani ochoty na estetyczne zachwyty, obraz 
przyciągał z niezwykłą siłą. Trudno mu się było od niego oderwać.
Podziałał na niego tak mocno, że zdziwił się nieco, stwierdziwszy, że 
wciąż jeszcze stoją w drzwiach.
- Nie spodziewaliśmy się ciebie, lordzie Vader, po wszystkich tych 
latach - odezwał się wiekowy odźwierny. - Ceremonia już się rozpoczęła.
- Przyjmij moje przeprosiny, Panie Odźwierny, za tak późne 
przybycie. Udamy się bez zwłoki do Wielkiej Sali.
Niski człowiek nie ustąpił im z drogi. Zamiast tego z cieni za jego 
plecami wyłoniło się dwóch młodych ludzi. Ubrani byli na czarno, z 
wyjątkiem szerokich srebrnoniebieskich pasów i szarych opończy. Luke 
dojrzał u pasa jednego z nich błysk miecza świetlnego i założył, że drugi 
uzbrojony jest podobnie. Ailla, domyślił się. Przez kontrast poczuł się 
nagi.
Odźwierny ponownie przemówił formalnym tonem.
- Nie znam twego towarzysza, panie. Może on liczyć na naszą 
gościnność, podczas gdy ty weźmiesz udział w Podzieleniu.
- Dziękuję, ale będzie mi towarzyszył - zaoponował Vader.
- Lordzie Vader, żaden Obcy nie ma prawa uczestniczyć w ceremonii. 
- Starzec zwrócił się do Vadera, a ton jego głosu nie uległ zmianie, ale 
Luke odczuł wyraźnie, że ostatnie zdanie zawiera w sobie pewne 
ostrzeżenie, skierowane pod jego osobistym adresem.
- Czyżbyś rzucał mi wyzwanie, Panie Odźwierny? - Vader 
wyprostował się na całą swoją wysokość.
Nie tracąc nic ze swej godności, stary człowiek cofnął się o krok i 
gestem nakazał dwóm strażnikom rozstąpić się.
- Nie będę cię powstrzymywał, panie - rzekł. - Znasz Prawo. - Sięgnął 
za siebie, wydobył z jakiegoś schowka dwa srebrnobłękitne płaszcze i 
jeden wręczył Vaderowi, drugi Luke’owi. Chłopiec spojrzał pytająco na 
Czarnego Lorda.
- Włóż to - polecił Vader. - Wszyscy będą w stroju ceremonialnym. - 
Sam jednak odmówił przyjęcia płaszcza i z oficjalnym ukłonem oddał go 
odźwiernemu.
Luke zauważył, że mimo właściwego sobie piękna, płaszcz jest trochę 
postrzępiony. Zawinął się w jego miękkie fałdy i powtórzył ukłon 
Vadera, po czym na jego gest ruszył pierwszy w kierunku drzwi, 
znajdujących się po drugiej stronie sali.
Po drodze mijał gobelin i, kiedy podszedł bliżej, ponownie poczuł, 
jak coś go do niego przyciąga, niczym pytanie bez odpowiedzi. Coś 
jakby wzruszająca kruchość obrazu sięgnęła do tej części jego 
osobowości, o której istnieniu nie miał pojęcia - sięgnęła, dotknęła go 
i… wstrząsnęła nim do głębi. Nagle przesłanie stało się jasne i spadło na 
niego jak grom z jasnego nieba. Kluczem do jego odczytania był kolor - 
bowiem w całym gobelinie nie było nawet śladu bujnej zieleni, tak 
typowej dla krajobrazu, jaki oglądał z lotu ptaka. Obraz utkano nićmi w 
kolorach połyskliwego błękitu i lawendy, przykurzonych fioletów i 
szarości - w kolorach płaszcza, który miał na sobie, i tkanin w tej 
komnacie, w kolorach owych żałośnie nielicznych drzew, rosnących w 
ogrodzie. Zdruzgotany uświadomieniem sobie tego, poczuł, że dławi się 
z żalu. Nieważne, że ujrzał tę planetę po raz pierwszy ledwie kilka 
godzin temu. Nieważne! Nieważne!
Okryta metalową rękawicą dłoń zacisnęła mu się ramieniu Luke’a i 
popchnęła go naprzód, poprzez zasłonięte kotarą, łukowo sklepione 
przejście. Kiedy poczuł, że zasłona opadła na swoje miejsce, zatrzymał 
się, zmuszając Vadera, by stanął z nim twarzą w twarz.
- Co się stało? - spytał napiętym, zdławionym głosem.
- Co się stało z czym? - odezwał się chłodno Vader.
- Z drzewami… ze wszystkim.
Vader postąpił krok do tyłu, przybierając niedbałą pozę, która tylko 
podkreślała dźwięczącą w jego głosie drwinę.
- Dlaczego niby miałoby cię to obchodzić?
- Dlaczego? - Luke nie wierzył własnym uszom. - Bo… - wzbierający 
w nim gniew nie pozwalał mu odpowiedzieć.
Vader prychnął z pogardą. Sarkazm zniekształcił brzmienie jego 
głosu.
- Słusznie, byłby z ciebie doskonały Jedi. Wystarczy spojrzeć - gotów 
z miejsca zamartwiać się słuszną sprawą. - Z gestem zupełnego 
lekceważenia odwrócił się i ruszył korytarzem. Każdy jego ruch 
świadczył o absolutnej pewności, że Luke pójdzie za nim.
- Do diabła z tobą! - wybuchnął Luke, nie ruszając się z miejsca. - Do 
diabła z tobą i z tą twoją napuszoną pozą!
Vader obejrzał się, prawdopodobnie rozbawiony, chociaż, jak 
zwykle, Luke mógł się tego najwyżej domyślać. On sam tymczasem 
brnął dalej; po prostu nie mógł się powstrzymać.
- Cały ten czas, od kiedy zacząłem uczyć się od ciebie, zdawało mi 
się, że zaczynam dostrzegać jakieś przebłyski człowieczeństwa pod tą 
cholerną maską, którą przybrałeś. Gdzieś tam, mówiłem sobie, jest 
człowiek, myślący człowiek, który wie, na Kessel, czemu postanowił 
prowadzić takie nędzne życie jak ty.
- No więc, myliłem się - dodał gorzko. - Nigdy nie zrozumiem, jak 
mogłem się tak oszukiwać. Tyle w tobie uczuć, co w kawałku skały.
Vader nie przerywał mu, więc Luke wyrzucił z siebie cały gniew i żal.
- I te twoje wielkie słowa i ambitne plany - wszystko to jest nic nie 
warte, i zawsze będzie, bo nie masz szacunku dla życia, żadnego życia. 
Jesteś równie martwy, co te cholerne drzewa. - Urwał, przygryzając usta, 
po czym wybuchnął: - I nienawidzę tego, bo wiem, że nie zawsze tak 
było. Byłeś kiedyś Jedi, i przyjacielem Bena Kenobiego, i… och, trudno. 
Możesz gardzić mną za to, ile ci się podoba, ale nic mnie to nie 
obchodzi. - Odwrócił się w końcu plecami, z uczuciem, że nie mógł już 
bardziej się odsłonić. Cały drżał i próbował to ukryć. Z tyłu dobiegał go 
metaliczny syk oddechu Vadera, w rytm którego mijały sekundy.
- Nie masz racji. - Vader mówił cicho, prawie do siebie. Luke ze 
zdziwieniem stwierdził, że szyderstwo zniknęło z jego głosu.
Pokręcił głową z rezygnacją, zdecydowany nie dopuścić do tego, by 
cokolwiek, co mówił Czarny Lord, zachwiało jego przekonaniem.
- Nieważne. - Głos Vadera stał się odrobinę bardziej stanowczy. - 
Masz rację. Drzewa są martwe, a cały związany z nimi sposób życia - 
prastary, piękny, zrównoważony sposób - stracony na zawsze. I to ma 
znaczenie. Nie powinno mnie dziwić, że odczułeś to tak szybko. Tak 
bardzo przypominasz…
Urwał. Luke czuł się trochę głupio. I czuł na karku jego wzrok.
- Odwróć się, proszę - usłyszał. - Nie mam zamiaru mówić do twoich 
pleców. Ale już. Mamy mało czasu.
Odwrócił się z wyzywającą miną, ale tak, żeby wyglądało to całkiem 
swobodnie.
Vader przebijał go wzrokiem na wylot spoza lśniącej maski.
- Teraz rozumiem, dlaczego cię tu przyprowadziłem. To część 
twojego dziedzictwa, a mężczyzna powinien znać swoje korzenie, aby 
rozpoznać leżącą przed nim drogę. Tyle jestem ci winien. - Zawahał się, 
potem podjął jakąś decyzję. - Nie mamy czasu, tu i teraz, żebyś mógł 
usłyszeć wszystko to, czego chciałbyś się dowiedzieć. Możesz teraz 
pójść ze mną albo zawrócić. Zarócić byłoby z pewnością bezpieczniej; 
iść naprzód…
Nie dopowiedział obietnicy do końca.
Luke wiedział, że tak naprawdę nie ma żadnego wyboru. W tej chwili 
poszedłby za Vaderem do piekła.
- Pójdę z tobą - odpowiedział niewyraźnie.
Vader z aprobatą kiwnął głową. Zmrużył czy, jego głos zabrzmiał 
bardziej surowo.
- Nie spodziewaj się po mnie niczego więcej. Jestem tym, kim jestem. 
Za długo szedłem tą drogą, żeby ją teraz porzucić. - Słowa zabrzmiały 
jak niemiły zgrzyt. - Nie jestem ojcem, na jakiego zasługujesz. Ten 
człowiek nie żyje od dawna.
Dla Luke’a było to niczym uderzenie w twarz, choć nie wstrząsnęło 
nim tak, jak to, co nastąpiło potem. Vader wyciągnął spod płaszcza 
metalowy uchwyt, zakończony płaskim dyskiem i opatrzony dwoma 
przyciskami. Luke rozpoznał jego znajomy kształt; pamiętał nawet dwa 
niewielkie zadrapania u podstawy dysku. Po raz pierwszy zobaczył ten 
przedmiot jako chłopiec, z zachwytem w oczach. Dał mu go Ben 
Kenobi, tamtego dnia na Tatooine, kiedy jego życie uległo nieodwołalnej 
zmianie. Od ojca, powiedział Ben. Od tamtej chwili Luke nosił go przy 
sobie, przez ponad dwa lata, póki…
Pokój zakołysał się odrobinę, kiedy wyciągnął rękę po miecz.
- Nie było ci łatwo. Przykro mi - odezwał się Vader. Jednak w jego 
metalicznym głosie nie było współczucia. Dał Luke’owi miecz świetlny 
do ręki. - Miej się na baczności - dodał szorstko. - Może ci się to 
przydać. Wprawdzie nie sądzę, żeby do czegoś doszło, ale karą dla 
obcego, który byłby świadkiem ceremonii Podzielenia, jest śmierć. - 
Ciaśniej owinął się płaszczem i ruszył naprzód korytarzem.
Rozdział ósmy
Luke zadrżał. Świeca, którą trzymał w ręce, rzucała niewystarczający 
krąg światła na rozpościerającą się przed nim jaskinię, której rozmiarów 
nie potrafił odgadnąć. Wyszedł z korytarza, wdzięczny losowi, że udało 
mu się przynajmniej znaleźć suchą ścieżkę. Lodowaty strumyk, który 
przez ostatnią część drogi sączył się im pod stopami, teraz odbił w prawo 
i zniknął w pogrążonej w ciszy ciemności.
Droga wiodła szerokim tunelem o podłożu wygładzonym przez wiele 
stóp, opadającym stopniowo, aż wreszcie Luke pomyślał, że muszą się 
chyba zbliżać do środka góry. Po drodze minęli szereg bocznych 
korytarzy, z których dochodziła silna woń suszonej przyprawy. 
Dwukrotnie natknęli się na Ailla, ale przepuszczano ich na dawany przez 
Vadera znak.
Teraz, kiedy weszli do naturalnej jaskini, pokazało się inne źródło 
światła, wydobywając z mroku załamania przeciwległej ściany. Luke 
spróbował zgadnąć, w jakiej odległości od niej się znajdują, ale 
odpowiedź wymykała się mu, póki na skraju oświetlonej przestrzeni nie 
stanął kolejny strażnik w pełnym stroju ceremonialnym, nadając całej 
scenie odpowiednie proporcje i perspektywę. Przeciwległa ściana 
znajdowała się w odległości zaledwie pięćdziesięciu metrów.
Luke szedł za niewyraźną sylwetką lorda Sith, który zatrzymał się 
nagle, gestem nakazując mu podejść bliżej. Luke podszedł ze światłem i 
o mało nie odskoczył, kiedy niespodziewanie u jego stóp ukazała się 
szeroka rozpadlina o nieodgadnionej głębokości.
- Kto przychodzi w to miejsce, z dawna uświęcone dla naszych 
przodków, w ten czas, w czas ciemności Dziewiątego Podzielenia? - 
wyrecytował strażnik po drugiej stronie przepaści.
- Dwaj wędrowcy, co pragną wziąć udział w Podzieleniu - 
odpowiedział Vader. Raz jeszcze dał jakiś tajny znak.
- Alia roh t’kranta. - Najwyraźniej usatysfakcjonowało to 
Wartownika, ponieważ obrócił wielkie koło, opuszczając dla nich wąski 
most zwodzony.
Kiedy już znaleźli się bezpiecznie po drugiej stronie, a most został 
ponownie podniesiony, Wartownik pochylił głowę w oficjalnym ukłonie.
- Wejdź zatem i połącz się z Całością, lordzie Vader. - Odwrócił się i 
złożył ukłon Luke’owi. - Będziecie musieli się pospieszyć. Inaczej 
spóźnicie się na Podzielenie.
Poprowadził ich do miejsca, gdzie jeden z głębokich cieni okazał się 
być wejściem na szerokie schody. Z daleka dobiegał ich dźwięk 
śpiewających cicho męskich głosów. Luke szedł ostrożnie, uważając na 
nierówne wgłębienia, wyżłobione w kamiennych stopniach. Doszli 
ledwo do pierwszego zakrętu, kiedy usłyszał za sobą odgłosy duszenia 
się i miękkie uderzenie. Spojrzał pytająco na Vadera, który rzekł tylko:
- Poszedłby naokoło, innym wejściem, i ostrzegłby pozotsałych o 
naszym przybyciu. Zależy mi na elemencie zaskoczenia.
Szli dalej w milczeniu w stronę źródła światła i dochodzącego ich z 
dołu dźwięku. Kiedy byli już niedaleko, Vader gestem polecił Luke’owi 
zaczekać, a sam poszedł naprzód, rozpłynąwszy się w ciemności.
Szepczące głosy wypełniły niewielką przestrzeń hipnotycznym 
rytmem, uśpiły czujność Luke’a, napełniły go złudnym poczuciem 
bezpieczeństwa. Miał szczęście, że dłoń, która wymierzyła mu policzek, 
przywracając mu przytomność, należała do Vadera.
- Straciłeś rozum? - syknął Czarny Lord. - Jeśli nie potrafisz 
zachować przytomności, wróć i zaczekaj na mnie przy moście. - Luke 
potrząsnął głową i Vadera chyba to zadowoliło. - Doskonale. Za chwilę 
zacznie się wybór Starszego. Jeżeli masz ochotę popatrzeć, chodź ze 
mną i zaczekaj przy drzwiach, nie zwracając na siebie uwagi. Owiń się 
płaszczem, a nikt cię nie zauważy, chyba że sam się o to postarasz.
Luke kiwnął głową.
- A ty?
- Ja dopilnuję, żeby dokonano właściwego wyboru. Wychodzimy 
zaraz potem, jak tylko uda mi się wymknąć niepostrzeżenie. Reszta 
będzie tu przez pół nocy.
- Dobrze. - Luke naciągnął głębiej kaptur i poszedł za Vaderem 
ostatnim krótkim korytarzem.
Wielka Sala była istotnie olbrzymia. Był to imponujący naturalny 
amfiteatr o podłożu opadającym łagodnie po pełnej gracji krzywiźnie, 
coraz szerzej i szerzej, aż do gwałtownego spotkania z gładką pionową 
ścianą z opalizującego kamienia. U jej podstawy ustawiono 
podwyższenie, otoczone licznymi rzędami świec oliwnych. W 
zalewającym ją rozedrganym świetle kryształowa ściana w tle zdawała 
się żyć własnym życiem, przykuwając wzrok zwłaszcza w połowie 
wysokości między podłożem jaskini a jej wysoko sklepionym stropem. 
Tutaj naturalne zabarwienie skały utworzyło mieniący się tęczowo wzór 
- dwa splecione okręgi - i Luke uświadomił sobie, że to na nim opiera się 
symbol, który widział w sprzączkach pasów, ornamentach nad drzwiami 
i zapince płaszcza, który miał na sobie. Spoglądając na surowe piękno 
tego miejsca, łatwo było zrozumieć, dlaczego niezliczone stulecia temu 
ludzie wydrążyli w litej skale korytarze, aby do niego dotrzeć.
Uwagę Luke’a ponownie przyciągnęli zgromadzeni tutaj mężczyźni. 
Z początku trudno było ocenić, ilu ich znajduje się w komnacie, bo 
wszyscy ubrani byli w lawendowe lub srebrnobłękitne płaszcze 
ceremonialne, które łatwo stapiały się z kamiennym tłem. Na ile Luke 
mógł to stwierdzić, u stóp podwyższenia zebrało się około dwieście 
zakapturzonych postaci, których nucenie stanowiło tło dla odprawianego 
przed nimi rytuału.
Po prawej stronie podwyższenia stało trzech kandydatów, jak się 
domyślił, odzianych w proste czarne stroje, czekających na wybór. Pod 
ścianą po lewej siedziało siedemnastu mężczyzn, chyba na zaszczytnym 
miejscu. Jeden z nich wracał właśnie na swoje miejsce, a jeden strszy 
Scimok podnosił się, żeby przejść na środek amfiteatru. Luke zauważył, 
że jest jeszcze osiemnaste miejsce, puste.
Zgromadzeniu przewodził wysoki Phaneenijczyk o przystojnych, 
surowych rysach, podkreślonych rozmigotanym światłem. Trzymał w 
rękach rzeźbioną misę, do której starszy Scimok włożył zabarwiony 
kamień. Skinął z szacunkiem głową i poczekał, aż tamten usiądzie. 
Potem przemówił doskonale modulowanym głosem, który dzięki prawie 
idealnej akustyce sali z łatwością docierał do jej tylnej części, gdzie 
Luke przykucnął w półmroku, częściowo ukryty za skalnym występem.
- Lordowie Sith - zwrócił się przewodniczący do siedemnastu 
zebranych na podwyższeniu ludzi - przyjmuję wasze głosy. - Odwrócił 
się w stronę zgromadzonych Scimok. - Bracia, otrzymaliśmy wskazówki 
od lordów Sith. Czy któryś z was chciałby coś powiedzieć, zanim głosy 
zostaną zliczone?
W tym czasie Vader sunął ukradkiem wzdłuż ściany. Jego okryta 
płaszczem sylwetka zlewała się z cieniem. Teraz, kiedy nagle powrócił 
do swego zwykłego władczego kroku, musiało się wydawać, że pojawił 
się znikąd.
- Zgłaszam sprzeciw - powiedział. Jego nad wyraz uprzejmy, 
imponujący głos wypełnił jaskinię.
Wśród zebranych zapanowało ogólne poruszenie, ale jedynym 
widocznym tego objawem u przywódcy było lekkie ściągnięcie kącików 
ust.
- Lordzie Vader - powiedział lodowatym tonem, rozpoznawszy 
przybysza. - Sądziłem, że po wszystkich tych latach zdążyłeś już 
zapomnieć o naszym istnieniu.
Vader zignorował drwinę.
- Przepraszam, że spóźniłem się i zakłóciłem przebieg uroczystości, 
lordzie Lycrim, ale nie powiadomiono mnie o zaplanowanym na dziś 
wieczór wyborze.
- Wysłano wiadomość, lordzie Vader - odpowiedział Lycrim. - Mimo 
to, zechciej proszę przyjąć moje uniżone przeprosiny, że nie dotarła tam, 
gdzie zwykłeś spędzać czas, gdziekolwiek to jest - powiedział drwiąco, 
wskazując sklepienie. - Ponadto wydaje mi się, że zdążyłeś przybyć na 
czas. Przypuszczam, że twoja obecność tutaj ma jakiś konkretny cel.
- Naturalnie. Chciałbym wskazać swojego kandydata.
- A kto nim jest?
- Brith Marron z Garth.
- Dziękuję, lordzie Vader - odpowiedział zwięźle Lycrim. - Jako że 
otrzymał on dotąd dwa głosy, twoje poparcie daje trzeci. Czy mogę 
kontynuować?
- Nie, lordzie Lycrim. Żądam powtórzenia głosowania.
Lycrim odszedł na bok, aby naradzić się ze starszym mężczyzną, 
który głosował jako ostatni. Po chwili wrócił, zrezygnowany.
- Niech tak będzie - powiedział i uczynił ruch, jakby miał właśnie 
zacząć, ale Vader powstrzymał go.
- Stój. Chciałbym przemówić w imieniu mojego kandydata.
- Oczywiście. - Nie kryjąc niechęci, Lycrim ustąpił Vaderowi miejsca.
Czarny Lord potrafił to wykorzystać. Ukazał Phaneen opromienioną 
blaskiem galaktycznej potęgi, podkreślając korzyści, płynące ze 
współpracy z Imperium. Luke zauważył jednak, że wyliczając korzyści, 
jakie odniosłaby z tego lokalna społeczność, Vader znalazł pretekst, by 
zwrócić się do każdego z członków jury osobiście, choćby tylko na kilka 
sekund. W subtelny sposób, za pomocą spojrzenia lub pozornie 
przypadkowego zwrotu, zaznaczył swoją przewagę nad każdym z nich. I 
to było wszystko. Nic, co można by nazwać groźbą, zaledwie 
przypomnienie, że stawką jest pewna konkretna sprawa - rodzina, 
interesy. W jego ustach zabrzmiało to dobrze; upewnił się też, że zmiana 
decyzji dla nikogo nie będzie oznaczać utraty twarzy.
Vader zajął wolne miejsce wśród pozostałych lordów Sith. 
Tymczasem przeprowadzano głosowanie. Kiedy Lycrim oficjalnym 
tonem ogłaszał wynik, oczy błyszczały mu gniewem.
- Dokonaliście wyboru, lordowie Sith. Głosy rozłożyły się w 
stosunku dziesięć do pięciu do trzech i tym samym kandydatura lorda 
Britha Marrona na naszego przedstawiciela w Radzie zostaje 
przedstawiona Bractwu pod rozwagę. - Odwrócił się w stronę trójki 
kandydatów. - Lordzie Marron, wystąp, proszę. - Najniższy z całej trójki, 
lekko zgarbiony mężczyzna w średnim wieku o twardych, ostrych 
rysach, stanął przed Lycrimem, który zwrócił się do zgromadzonych 
członków Bractwa: - Bracia, czy przyjmujecie tego człowieka jako 
naszego członka Rady Phaneen?
Pytanie musiało być retoryczne, bo cała sala rozbrzmiała natychmiast 
zgodnie:
- Przyjmujemy.
- Niech więc tak będzie. Lordzie Marron, oto zostałeś minowany 
naszym przedstawicielem w Radzie, na oczach Bractwa, w to najświętsze 
ze świąt, w Dziewiąte Podzielenie. Oby prowadziły cię siła i 
błogosławieństwo Sola Ravina, Starszego Rady. Obyś sprostał roli 
przywódcy naszego ludu. - Marron ukłonił się: raz Lycrimowi, raz 
zgromadzonym lordom i wreszcie członkom Bractwa. Potem wrócił na 
miejsce.
Lycrim odwrócił się w stronę kryształowej ściany i odetchnął głęboko 
kilka razy, jakby dla uspokojenia, nim podniósł wzrok na splecione koła, 
będące dominującym akcentem całej sceny.
- A teraz - rozbrzmiał jego głos w pełnej wyczekiwania ciszy - 
przygotujmy się, by połączyć się z Całością.
Dla Luke’a, przyglądającego się uroczystości ze swego punktu 
obserwacyjnego, przebieg przygotowań był całkiem jasny. Zaczęli od 
znanego mu już rytuału, powodującego powstanie łuny ducha. Komnata 
wypełniła się rytmicznymi głosami, odmawiającymi litanię. Luke 
rozpoznał elektryzujące mrowienie, sygnalizujące pojawienie się 
pulsującej poświaty, ale nic nie przygotowało go na niezwykle silne 
uczucie przynależenia, przesycające atmosferę. Przyglądał się uważnie, 
ale nie pozwolił sobie na uczestniczenie w obrzędzie.
Lycrim znakomicie nadawał się do roli przewodniczącego ceremonii. 
Jego głos, czysty i dźwięczny, wypełniał komnatę, przykuwał uwagę.
- Zebraliśmy się w braterstwie, by potwierdzić naszą jedność z mocą 
życia, która nadaje znaczenie wszechświatowi.
- Alia roh t’kranta - nadeszła odpowiedź z dwustu gardeł, niegłośna, 
lecz bardzo stanowcza.
- Z mocą, która jako pojedyncze istnienia wiąże nas ze sobą przez ten 
krótki czas, będący naszym życiem, po czym uwalnia nas, byśmy znów 
połączyli się z nurtem wszechświata.
- Alia roh t’kranta.
Dwie zakapturzone postacie odłączyły się od grupy zebranych i 
podeszły uroczystym krokiem do niszy na lewo od podwyższenia. Po 
chwili wróciły, niosąc bogato udrapowane mary, na których spoczywało 
nieruchome ciało starego człowieka. Jego twarz, okolona gęstymi 
siwymi włosami i ozdobiona pięknym rysunkiem czarnego kolistego 
wzoru, była pełna spokoju. Mary wyniesiono na środek amfiteatru, w 
miejsce, otoczone rzędami świec, których światło przyćmił niesamowity 
blask, przesycający powietrze.
Nagle do Luke’a dotarło, co się dzieje. Włosy na karku stanęły mu 
dęba, ale zmusił się, by zachować bezstronność.
Tym razem Lycrim zwrócił się do leżącej na marach postaci.
- Zebraliśmy się tutaj, aby cię uhonorować, Solu Ravinie. Przez 
ponad dziewięćdziesiąt lat byłeś dla nas wzorem do naśladowania; jako 
nasz brat, przyjaciel i członek Rady Światowej. Dziękujemy ci za 
zaszczyt, jaki nam czynisz, dziś, w wieczór Dziewiątego Podzielenia, 
zezwalając, byśmy podzielili z tobą twe odejście.
Na przekór sobie, Luke miał mocno mieszane odczucia co do 
ceremonii. Na pozór był świadkiem pełnego godności, a nawet pięknego 
obrzędu dla uczczenia powrotu ducha darzonego powszechnym 
szacunkiem brata do nurtu Mocy. Skupił się na ozdobionej rysunkiem 
twarzy Starszego Rady, próbując zdecydować, czy naprawdę jest tak 
spokojny, jak się wydaje, czy też może śpi albo znajduje się pod 
wpływem narkotyku.
Lycrim wzniósł wysoko ramiona; podobnie wszyscy Scimok. 
Bezpośrednio nad marami zaczął gęstnieć niesamowity blask, 
docierający nawet do najdalszych zakątków sklepienia. Salę wypełniło 
rozpaczliwe pragnienie, pełne napięcia wyczekiwanie dwustu ludzi, 
opanowanych jedną niewiarygodną żądzą, gotowych, by dostąpić 
udziału w śmierci Starszego Rady.
I wtedy Luke otrzymał odpowiedź na swoje pytanie, albo 
przynajmniej jej część. Kiedy zbierająca się nad głową Starszego jasność 
przybrała na sile, otworzył oczy, a na jego twarzy pojawił się grymas 
przerażenia, co do którego nie można było się pomylić w tym 
oślepiającym świetle. Kula ognia zeszła jeszcze niżej; zafascynowani, 
pogrążeni w ekstazie Scimok nie zauważyli tego albo też wcale ich to nie 
obchodziło. Chyba tylko Luke, któremu serce waliło jak młotem, był w 
ogóle choć trochę poruszony.
Ciszę przerwał zduszony krzyk. Przez jedną straszną sekundę Luke 
stał nieruchomo, jakby pod wpływem szoku. Potem zdał sobie sprawę z 
tego, co zrobił. Lycrim utkwił w nim płonące oczy i Luke zobaczył się 
tak, jak musieli teraz widzieć go inni - jak stoi na otwartej przestrzeni z 
odrzuconym kapturem, zalany jasnym światłem, wyraźnie widoczny na 
tle czarnego wylotu tunelu.
A potem zaczęło się dziać wszystko jednocześnie.
- Nie jesteś jednym z nas! - zagrzmiał Lycrim. - Łuna ducha 
zamigotała i znikła; to zamieszanie na tyłach sali odwróciło uwagę 
Scimok. Kilku, którzy znajdowali się najbliżej Luke’a, zareagowało 
natychmiast i skoczyło, żeby go zatrzymać. Luke sięgnął po miecz 
świetlny, odczuwając jego znajomy szum jako wibrację w ramieniu, 
ledwo białobłękitne ostrze zatoczyło pierwszy łuk, oświetlając 
zaskoczone twarze napastników. Chwila ich wahania wystarczyła, żeby 
zdążył odwrócić się i rzucić w kierunku tunelu.
Udało mu się niemal dotrzeć do tego prowizorycznego schronienia, 
kiedy ponownie zabrzmiał głos Lycrima:
- Nie. Na wolę, nie wyjdziesz stąd. Żaden obcy, który widział to, 
czego ty byłeś świadkiem, nie odejdzie stąd, by powtórzyć, co zobaczył.
Luke stwierdził nagle, że wbrew własnej woli obraca się z powrotem 
twarzą w stronę Wielkiej Sali, gdzie napotkał płonący wzrok każdego z 
zebranych tam Scimok. Mimo słabego oświetlenia widział, jak każda z 
ponad dwustu par oczu przebija go na wskroś, a z każdej wyziera czysta 
nienawiść, uderzająca w niego niczym cios.
Nie zauważył nawet, że miecz wypadł mu z pozbawionej czucia dłoni 
i wypalił w kamiennym podłożu dziurę, zanim ktoś zdążył go podnieść i 
wyłączyć. Rozpaczliwie starał się pozostać przy zdrowych zmysłach, 
podczas gdy nieporównywalna z niczym potworność setek umysłów, 
złączonych wspólną nienawiścią, usiłowała skruszyć jego opór. Szamotał 
się w myślach, próbując osłonić się przed jej naporem, ale bardziej sobie 
w ten sposób zaszkodził, niż pomógł.
Wtedy właśnie w przedniej części amfiteatru coś poruszyło się 
gwałtownie i dwaj pomocnicy w obrzędowych szatach pochylili się nad 
ciałem Starszego Rady. Po kilku sekundach wyprostowali się. Jeden z 
nich podszedł do Lycrima i dotknął jego ramienia. Zamienili ze sobą 
szeptem kilka słów, po czym Lycrim ogłosił głosem oficjalnym i pełnym 
szacunku, ale z gniewem w oczach:
- Oto odszedł od nas Sol Ravin, Starszy Rady. Jego serce przestało 
bić. Teraz i na zawsze, połączył się z Całością.
Przez tłum przeszedł szmer. Grupa Scimok popychała Luke’a ku 
środkowi sali; byli już w połowie drogi. Zatoczył się, kiedy dosięgnął go 
nowy wybuch wściekłości ze strony tłumu, oszukanego, bo 
pozbawionego swojej ofiary. Lycrim czekał z niewzruszonym spokojem, 
aż Scimok na wpół zaciągną, na wpół doniosą intruza na podwyższenie. 
Jego bystre oczy uchwyciły moment milczącego porozumienia między 
chłopakiem a lordem Vaderem - nie więcej niż jedno spojrzenie - jednak 
to wystarczyło, by krok młodego człowieka stał się pewniejszy, choć 
wciąż świadczący o przygnębieniu.
Lycrim odwrócił się gwałtownie s w stronę Vadera.
- Czyżby to był ciąg dalszy twojej ingerencji, Vader? - warknął ze 
złością. - Na płomień, to ci nie ujdzie na sucho! Nasze Prawo ściśle 
stwierdza, że żaden obcy nie może być obecny podczas Wielkich 
Ceremonii. - Zapanował nad sobą i dodał ostrzegawczo: - Tym razem 
przeszedłeś chyba sam siebie, lordzie Vader. Nie sądze,, by można było 
grozić lordom Sith w ten akurat sposób.
Jeden ze Scimok, którzy przyprowadzili Luke’a, podszedł do 
Lycrima.
- Zgubił to, mój panie - powiedział, wręczając mu wyłączony już 
miecz świetlny. Lycrim zmrużył oczy, obracając rękojeść w rękach.
- Jedi? - powiedział z zaskoczeniem, uważniej przyglądając się 
Luke’owi. Nie czekając na odpowiedź oszołomionego więźnia, zwrócił 
się do wiekowego Scimok, który zajmował ostatnie miejsce na Ławie 
Lordów. - Lordzie Dair? Czy to możliwe, że Jedi wciąż istnieją? 
Sądziłem, że wszyscy zginęli sto lat temu w czasie Pogromu Occam. Na 
pewno nie zetknęliśmy się z nimi za mojego życia.
Starzec pochylił się i odpowiedział słabym świszczącym głosem, w 
którym brzmiało jednak dostojeństwo człowieka przyzwyczajonego do 
sprawowania władzy.
- Zostało ich jeszcze trochę, ale nie stanowią dla nas zagrożenia. - 
Potem w jego głosie pojawiła się irytacja i teraz był już tylko starym 
człowiekiem, zdenerwowanym przerwaniem obrzędu. - Ten tutaj się nie 
liczy. Proponuję zająć się nim szybko, jak każe Prawo, a nie odejdziemy 
dziś wieczór niezaspokojeni.
- Oczywiście, lordzie Dair.
Lycrim podszedł do rzędu płonących świec i wyjął z lichtarza jedną z 
nich. Bez słowa zdmuchnął plomień i wytarł palce w tłuste zwęglone 
resztki. Odwrócił się w stronę zgromadzonych lordów Scimok i zawołał:
- Czyście byli świadkami, jak ten Obcy zbezcześcił naszą najbardziej 
uświęconą Wielką Ceremonię, Dziewiąte Podzielenie?
- Byliśmy - odpowiedziało siedemnastu lordów.
Lycrim podszedł do Luke’a i aroganckim ruchem naznaczył jego 
twarz linią czarnego tłuszczu, biegnącą od czoła do podbródka. Potem 
zamazał całą lewą stronę jego twarzy.
Uporawszy się z tym, Lycrim zaprezentował Luke’a licznie zebranym 
Scimok.
- Jaki jest wasz osąd, bracia? Lordowie Scimok orzekli, że ten 
człowiek dopuścił się świętokradztwa i pogwałcił naszą Wielką 
Ceremonię. Podejmując decyzję, pamiętajcie, że nigdy jeszcze żadnemu 
Obcemu, który oglądał Podzielenie, nie pozwolono żyć. Jest to 
najstarsze z naszych praw i nigdy jeszcze nie zostało złamane. - 
Ponownie zanurzył dłoń w czarnym tłuszczu, ale przerwano mu. To 
Vader podniósł się ze swego miejsca na Ławie Lordów.
- Nie, lordzie Lycrim - zawołał Czarny Lord. - Zarzucam ci, żeś 
mówił nieprawdę, zaś lordowi Dair, że powiedział półprawdę.
Tłum zaszemrał gniewnie.
- Nie damy się zwieść żadnym przedstawieniom, Vader - ostrzegł 
Lycrim.
Vader zwrócił się w stronę tłumu.
- Postawiłem zarzut. Mam do tego prawo. Wysłuchacie mnie?
- Wysłuchamy - nadeszła niechętna przyzwolenie.
Vader natychmiast przejął inicjatywę.
- Pozwólcie najpierw, że przypomnę wam o innym Podzieleniu, nie 
Dziewiątym. To Podzielenie wydarzyło się w czasie Darnien w porze 
Rolan, dwadzieścia dwa lata temu. Wielu z was było tam wtedy. - 
Odwrócił się do Lycrima. - Pełniłeś wtedy rolę pomocnika. Pamiętasz?
- Wątpię, czy kiedykolwiek o tym zapomnę. Była to noc mojej 
inicjacji - odpowiedział Lycrim.
- Czy zdarzyło się wtedy coś nieoczekiwanego?
- Tak, istotnie. Ale jak to możliwe, że jesteś tak dobrze 
poinformowany? Jestem pewien, że przystąpiłeś do nas jako adept 
dopiero rok później.
Vader zignorował pytanie.
- Nie zapytałeś obcego, jak się nazywa.
- A po cóż miałbym to robić? To już nie ma żadnego znaczenia.
- Ja twierdzę, że to ma znaczenie. Zapytaj.
- Naturalnie, lordzie Vader - zadrwił Lycrim, po czym zwrócił się do 
więźnia.
Dla Luke’a sytuacja zaczynała ponownie nabierać pozorów ładu. Nie 
słabnąca wrogość ze strony Scimok wciąż była przygniatająca, ale ten 
jeden moment uspokajającego wpływu Vadera dał mu niezbędną chwilę 
na zaczerpnięcie oddechu. Wymagało to niemałego wysiłku, potrafił się 
jednak osłonić, przynajmniej częściowo, i z każdą upływającą minutą 
zyskiwał więcej kontroli.
Lycrim stał przed nim, pytając, jak się nazywa. Luke odpowiedział, 
wyraźnie i powoli.
Kiedy jego słowa dotarły do odległych części komnaty, przez grono 
słuchaczy przebiegł cichy szmer.
Lycrim przyjrzał się członkom Ławy Lordów, którzy wyglądali na 
najbardziej zaskoczonych.
- Luke Skywalker? - zapytał. - Nic mi nie mówi to nazwisko.
Vader przeszedł obok niego.
- Oczywiście. Wszak był to dopiero czas twojej inicjacji.
Lycrim, zły, że zmusza się go do zwrócenia się tyłem do 
zgromadzenia, zrobił się zupełnie czerwony.
- Według mnie to bzdury. Powiedziałeś, że zarzucasz mi nieprawdę, 
ale ja powiedziałbym raczej, że chwyciłbyś się każdego pretekstu, by 
nam przeszkodzić.
Vader całkowicie zignorował jego przemowę i zwrócił się do lorda 
Daira.
- Ty jednak przewodniczyłeś wówczas ceremonii i poznajesz to 
nazwisko. Czy tak?
Stary człowiek skinął głową i powiedział niechętnie:
- Skywalker. Tak nazywał się Jedi, który przeniknął kiedyś nasze 
operacje.
- Kiedy to było? - zapytał Vader.
- Dwadzieścia dwa lata temu, jak powiedziałeś.
- Jednakże kilka minut temu przyznałeś milcząco, że nie zetknęliśmy 
się z Jedi od prawie pięćdziesięciu lat. To jest półprawda, o której 
mówiłem.
Tłum zaszemrał gniewnie.
- Próbujesz opóźnić przygotowania na podstawie tego szczegółu, 
Vader? - spytał groźnie Lycrim.
- Nie, lordzie Lycrim. Chcę tylko, by prawda wyszła na jaw. 
Albowiem jest tutaj fałsz, podtrzymywany przez jedną lub dwie z 
obecnych tu osób przez ponad dwadzieścia lat.
- Zarzucasz mi kłamstwo?
- Nie - odparł swobodnie Vader - ty nie wiesz po prostu, jaka jest 
prawda, a ja chciałbym wyjaśnić tę sprawę raz na zawsze.
- Jakże szlachetnie z twojej strony. Ale co to wszystko ma wspólnego 
z osądzeniem tego Obcego?
- Pokażę, lordzie Lycrim, że ustanowiony został precedens, który ma 
niebagatelne powiązanie z tą sytuacją. - Vader odwrócił się płynnie w 
stronę najstarszego ze Scimok.
- Lordzie Dair, kto jeszcze oprócz ciebie wiedział, że dwadzieścia 
dwa lata temu Jedi przeniknął do Bractwa?
- Wśród braci było powszechnie wiadome, że ktoś mieszał się do 
rzeczy zakazanych. Jednakże tylko kilku lordów wiedziało, że człowiek 
ten był Jedi… choć przypuszczam, że inni mogli się tego domyślać.
- Jak wielu z tych, którzy wiedzieli, jest teraz tutaj?
- Tylko ja sam. Reszta nie żyje.
- A zatem, lordzie Dair, przekażesz Bractwu szczegóły tego, co się 
wtedy wydarzyło, czy wolisz, abym ja to zrobił?
- Doprawdy nie pojmuję, jaki to ma związek z czymkolwiek - wtrącił 
się znowu Lycrim. - Tylko dlatego, że ojciec tego człowieka był takim 
samym głupcem…
- Powiesz im, lordzie Dair? - powtórzył z mocą Vader.
Starzec wstał i przeszedł z wysiłkiem na środek podwyższenia, na 
którym wściekał się Lycrim, Vader zaś czekał z równym spokojem i 
opanowaniem, co zawsze. Dair przemówił z godnością, a jego wątły głos 
docierał do każdej pary uszu w komnacie.
- Nie mam nic do ukrycia przed Bractwem Scimok. Incydent, o 
którym wspomniałeś, nigdy nie został ujawniony, ale też nie był nigdy 
zatajany. Ów przybysz z innego świata, Skywalker, przez jakiś czas 
prowadził z nami interesy.
- Jakie interesy?
- Chodziło o handel przyprawą. Przybył tu, żeby ją kupić.
- Mów dalej - naciskał Vader.
- W tygodniu, poprzedzającym Wielkie Podzielenie, odkryliśmy, że 
to szpieg Jedi, ale zamiast ogłosić to od razu, zaczekaliśmy, aż zostanie 
przyłapany na szpiegowaniu podczas Podzielenia, aby zdemaskować go 
w oczach członków Bractwa jako Obcego.
- Co pozwoliło wam pozbyć się go, nie poruszając potencjalnie 
śliskiego tematu handlu przyprawą.
- Nie było powodu, aby to wyciągać, Vader.
Vader odwrócił się twarzą do słuchaczy.
- I niejeden powód, aby tego nie robić. Bowiem w tym czasie 
narastało poczucie, że nie należy popierać handlu przyprawą, mimo że 
pewnym ludziom przynosił on olbrzymie zyski. Obawialiście się, że 
wyjście na jaw prawdziwych zamiarów Jedi mogłoby zachwiać opinią 
Bractwa. Czyż nie tak?
Dair nie odpowiedział na jego pytanie. Zamiast tego rzekł:
- Niezwykle interesuje mnie źródło twoich informacji, Vader.
- Już wkrótce wyjaśni się, skąd one pochodzą. Czy chciałbyś 
zaprzeczyć temu, co powiedziałem?
- Nie zaprzeczam, choć dziś, kiedy spoglądamy wstecz, fakty te zdają 
się bardziej doniosłe niż wówczas.
- To możliwe - ustąpił Vader. - Co zdarzyło się później?
Scimok wzruszył ramionami.
- W czasie Podzielenia Skywalker został zdemaskowany, osądzony 
zgodnie z Prawem i ukarany w prastary sposób.
- Co to za sposób?
- Śmierć w łunie ducha. Członkowie Bractwa mieli dostąpić w tym 
udziału.
- Dziękuję, lordzie Dair. - Vader przeniósł uwagę na Lycrima. - Skoro 
tak doskonale pamiętasz ten dzień, czy mógłbyś na użytek tych z nas, 
którzy nie byli wtedy obecni, opowiedzieć, co nastąpiło później?
Wyraz twarzy Lycrima wskazywał, że ma się on na baczności, ale był 
też wyraźnie zaciekawiony.
- Opowiem - powiedział wolno. - To było moje pierwsze Podzielenie 
i z pewnością najwspanialsze. W kulminacyjnym momencie otrzymałem 
o wiele więcej, niż czułem kiedykolwiek wcześniej, i nie sądzę, bym 
odniósł to wrażenie jedynie przez swój brak doświadczenia.
- A zatem sprzeciwiał się Woli? - zapytał Vader Daira.
- Tak. Był silny, nawet jak na Jedi, najsilniejszy, jakiego pamiętam, 
ale i on w końcu musiał ulec.
- Jednak zaszło jeszcze coś niezwykłego, prawda?
- Tak. - Dair obrzucił Vadera długim badawczym spojrzeniem. - Tak - 
powtórzył. - Łuna pochłonęła jego duszę, ale nie ciało.
- Co zrobiono w związku z tym faktem?
- Jak wiesz, pozostałości po złożonej ofierze są nietykalne. 
Wyniesiono je na zewnątrz, aby zajęli się nimi padlinożercy.
- Czy to wam wystarczyło?
- Oczywiście. Do wschodu słońca nie zostało z nich nic prócz kilku 
kości, których nie chciały zwierzęta. - Dair wziął głęboki oddech i 
wyprostował się na całą swoją wysokość. Przybrał władczą pozę, która w 
przeszłości musiała mu oddać wielkie usługi. Energicznie przejął 
kontrolę nad sytuacją.
- Ten człowiek był silny, ale nie potrafił przeciwstawić się Woli 
Scimok. Zaś ten młodzik - wskazał na Luke’a, który stał pomiędzy 
dwoma strażnikami, teraz już przyglądając się uważnie - z pewnością nie 
może się z nim równać. Nikt nie jest dość silny, by sprzeciwić się Woli 
Bractwa. - Jego słaby głos zabrzmiał teraz ostrzegawczo. - Także i ty, 
mówię ci to zawczasu.
- Zawsze byłeś ambitny, Vader. Uważnie obserwowałem, jak z 
niespotykaną szybkością pniesz się w górę po kolejnych szczeblach 
naszej organizacji, ponieważ od samego początku wątpiłem, czy twoje 
pobudki leżą w zgodzie z naszymi celami.
- Nie chciałem bezcześcić Dziewiątego Podzielenia, jednak to nie 
stanowi już problemu, jako że przebieg ceremonii został już i tak 
poważnie zakłócony.
Jego głos zabrzmiał teraz niezwykle dźwięcznie.
- Jako lord Mikkatu i były przewodniczący Wielkich Ceremonii, 
niniejszym oskarżam cię oficjalnie o zdradę…
- Milcz, głupcze - zagrzmiał Vader. - Nie będzie już żadnych 
procesów. - Ze wściekłą energią przeszedł na środek podwyższenia; jego 
masywna sylwetka górowała nad starym Scimok. - Nie będzie żadnego 
składania ofiar. - Wiejący znikąd wiatr zaszeleścił jego doskonale 
czarnym płaszczem. - Syn Skywalkera nie będzie oddany płomieniom 
dla waszej perwersyjnej przyjemności!
Światło świec zamigotało gwałtownie; to ich płomienie urosły do 
nienormalnych rozmiarów na demonicznym wietrze, od którego 
wydymał się czarny płaszcz Vadera.
- Słuchajcie mnie, wy ze Starożytnego Bractwa Scimok z Gromady 
Sith - zawołał. - Twierdzicie, że żaden Obcy, który oglądał święte 
Podzielenie, nie przeżył, a nie jest to prawdą, ponieważ ów Jedi, 
Skywalker, nie umarł tamtego wieczora Darnien w porze Rolan. Mimo 
że nasyciliście się jego duszą, on zachował dla siebie jedną bezcenną jej 
iskrę i przeżył.
- Jego ciało płonęło, aż nie został w nim żaden ślad życia, ale on żył.
- Mogę wam to wszystko powiedzieć, bo to ja jestem Skywalker!
Wiatr wył. Vader zerwał z głowy hełm. Każdy zachłysnął się i 
wzdrygnął na widok bezwłosej czaszki, pokrytej na przemian plamami 
martwobiałej skóry i sinoczerwonych blizn. W jego twarzy trudno było 
rozpoznać ludzkie rysy: nosa prawie nie było, usta przypominały 
głęboką ranę poniżej nabiegłych krwią oczu.
Wiatr ucichł nagle i Vader przemówił. Jego głos był niewiele 
głośniejszy od szeptu, ale żaden dźwięk w tej olbrzymiej jaskini nie 
śmiał go zagłuszyć.
- Podczas długich godzin Podzielenia jedna tylko rzecz dodawała mi 
sił, a była nią Moc - coś, czego z waszymi błędnie pojętymi rytuałami 
nigdy nie będziecie w stanie pojąć. Później jednak, kiedy dni mijały, a ja 
usiłowałem przeżyć surową zimę przy pomocy tych nieporadnych 
resztek ciała, które mi zostawiliście, jedząc na surowo zwierzęta, które 
udało mi się zwabić w pobliże i zabić przy użyciu Mocy, bo nie mogłem 
posłużyć się rękami; kiedy ze strony Phaneenijczyków spotykał mnie 
tylko strach i odrzucenie; kiedy sprawiliście, że czułem się bardziej jak 
gruda odrażającego śluzu niż jak człowiek - wtedy zacząłem 
nienawidzić. A znacznie później, kiedy kobieta, którą kochałem, 
krzyknęła i odwróciła się ode mnie, przysiągłem sobie, że jedynym 
celem mego życia będzie zemsta na tych, którzy byli mi coś winni.
Roześmiał się, krótko i gorzko, okazując im wszystkim swoją 
pogardę.
- Dziś widzę, że nie ma potrzeby się mścić. W swojej chciwości 
zrujnowaliście tę planetę, zniszczyliście społeczeństwo, które 
utrzymywało was przez dziesiątki tysięcy lat. Dla każdego powinno być 
oczywiste, że koniec Scimok jest nieunikniony i bliski. Cała ironia 
polega na tym, że gdyby udało mi się wówczas wypełnić swoją misję, ten 
bieg wypadków można by odwrócić, a Phaneen mogłaby wrócić do 
swego normalnego stanu.
- To była moja klęska i mój wstyd - choć nie dopuszczałem do siebie 
żadnej myśli o tym przez dwadzieścia lat. - Jego spojrzenie spoczęło na 
Luke’u, zatrzymało się na nim na chwilę, potem przeniosło na Daira, 
który zmalał jakby, stając się zmęczonym starcem, któremu władza 
wymknęła się z ręki.
- Wtedy przegrałem, Dair - powiedział cicho Vader - ale tym razem 
tak się nie stanie. To już koniec. Koniec! - Obrócił się gwałtownie, 
zamachnął się trzymanym w ręce hełmem i cisnął nim o kryształową 
ścianę. Hełm uderzył z niewiarygodną siłą w sam środek ściany, w 
miejsce, gdzie łączyły się oba koła.
W porównaniu z szybkością ataku, rezultat nadszedł nieznośnie 
wolno. Przykuwając wzrok wszystkich obecnych, ściana pokryła się 
siatką pęknięć, które poczęły niemalże ukradkiem rozszerzać się, 
wydając słabiutkie trzaski, którym towarzyszył tylko brzęk odbijającego 
się od kamiennej podłogi hełmu.
Na moment wszyscy wstrzymali oddech. Potem rozległo się dźwięk 
pośredni między odgłosem dzwonka a szelestem tkaniny i odłamki 
kryształu runęły z hukiem. Lordowie Sith rozbiegli się w poszukiwaniu 
bezpiecznego miejsca.
Ze wściekłym pomrukiem tłum tuszył z miejsca. Kilku szybko 
myślących ludzi popędziło w stronę prowadzących na podwyższenie 
stopni, dobywając mieczy świetlnych i nacierając.
Vader odwrócił się, by stawić im czoła, ale byli już tuż przy nim i 
ledwo zdążył zapalić miecz na czas, żeby odbić dwa mordercze ciosy. 
Wtedy zjawił się przy nim Luke, pełen oddania i energii, z błękitnymi 
oczami błyskającymi spoza szpecącej czarnej maski. Wyciągnął rękę 
spomiędzy srebrzystych fałd płaszcza, dłonią w dół. Wokół Vadera i 
Luke’a wyrosła bariera płomieni, odpychając Scimok, którzy po 
zakłóceniu ich wspólnoty reagowali bezładnie.
Wola Scimok, poprzednio tak potężna, rozproszyła się w obliczu 
wyjącego wichru, który mknął przez komnatę, pędząc przed sobą ogień i 
Scimok, zaganiając ich do wylotów tuneli. Niektórzy obrońcy, wśród 
nich Dair i Lycrim, starali się przegrupować i przywołać moc, która 
dopiero co była w ich zasięgu, ale ich wysiłek był daremny i uciekli, 
próbując schronić się przed szalejącą burzą płomieni.
Dopiero kiedy zniknął ostatni Phaneenijczyk, dwaj przybysze spoza 
planety uwolnili ujarzmione żywioły. Luke był wyczerpany, nie tyle 
odparciem ataku Scimok, ile intensywnością porozumienia, które 
połączyło go z Vaderem; ponieważ wspólnie władając Mocą, obaj 
doświadczyli napływu wspomnień i uczuć, tak długo tłumionych przez 
Vadera, tak długo więzionych za murem zimnej obojętności i pogardy.
Luke potrząsnął głową, żeby uciszyć panujący w niej zamęt. 
Odwrócił się i ujrzał, jak Vader zachwiał się i osunął się na kolana. Luke 
podtrzymał go, po raz pierwszy zwracając uwagę na jego ciężki, rwący 
się oddech.
- Co ci jest? - zapytał, wynajdując mu miejsce, gdzie mógłby oprzeć 
się o marmurowy filar.
Vader pokręcił głową i wyciągnął rękę, do której wskoczył czarny 
hełm. Zaczął zakładać go z powrotem na głowę, kiedy Luke powstrzymał 
go, dotykając jego ramienia.
- Czekaj - szepnął z desperacją, wpatrując mu się w twarz, jakby 
chciał nauczyć się na pamięć jej zniekształconych rysów. - Na pewno go 
potrzebujesz?
- Jeszcze nie masz dość? - odpowiedział szorstko i ochryple Vader, 
mierząc go lodowatym spojrzeniem.
Dotknięty, Luke poczuł, że się rumieni.
- Nie chciałem… - Urwał z irytacją, po czym mówił dalej, ostrożnie 
dobierając słowa: - Długo czekałem, aż będę mógł zobaczyć twoją twarz.
- No to zobaczyłeś - odparował zwięźle Vader. Jednak zamiast 
włożyć hełm obrócił go w rękach i spojrzał na maskę, jakby oglądając ją 
cudzymi oczami.
- Bez sztucznego wspomagania to ciało nie jest wiele warte - 
powiedział cicho. - Około trzecią część czasu spędzam podłączony do 
respiratora, na pokładzie statku lub mojego promu. To wszystko - 
wskazał okrywającą całe ciało zbroję - pozwala mi na chwilę oderwać się 
od niego. - Wzruszył ramionami i wsunął hełm na głowę.
Luke siedział w pustej sali obok człowieka, który był jego ojcem, i 
czekał, aż jego oddech się wyrówna.
- Ale przecież widziałem już ciężko poparzonych ludzi. Wcale nie 
muszą żyć z bliznami. Na pewno mógłbyś kazać odtworzyć sobie twarz, 
zrobić ją taką, jak była kiedyś.
Vader gestem okazał lekceważenie.
- Oczywiście, że mógłbym - teraz. Ale kiedy naprawdę miało to jakieś 
znaczenie, moje środki były mocno ograniczone i musiałem ukryć twarz 
pod maską. Zdążyłem się już do tego przyzwyczaić. Poza tym - ciągnął - 
maska pełni jeszcze jedną rolę. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby 
wszyscy wiedzieli, że dowódca Dwunastej Floty Imperialnej jest kaleką? 
A tak - nikt nie ma okazji zbliżyć się na tyle, żeby się przekonać.
Może powiedziałby coś jeszcze, ale nagle Luke przechylił głowę.
- Co to? - Przez jaskinię przeszedł prąd powietrza, niosąc ze sobą 
dziwn zapach. Luke natychmiast zerwał się na równe nogi. - Coś się pali.
- Przyprawa - rozpoznał owo coś Vader. W jego głosie zabrzmiało 
zaskoczenie. - Pojemniki musiały się zająć. Lepiej zbierajmy się stąd.
Luke podał mu rękę, pomógł mu wstać, wziął swój miecz świetlny z 
ławy, na której położył go Lycrim i ruszyli spiesznie w kierunku wyjścia. 
Do tego czasu prąd powietrza zmienił się w gorący wiatr, wiejący im w 
twarz, wysuszający ściany tunelu.
Ledwo dotarli do pierwszego zakrętu i zaczęli piąć się w górę po 
pogrążonych w mroku schodach, kiedy ziemia wokół nich jęknęła i 
zakołysała się. Wysoko nad nimi rozległ się dudniący łoskot.
- To nie był wybuch, prawda? - zapytał Luke, kiedy doszła do nich 
woń pyłu.
- Nie sądzę. - Usłyszeli następny łomot, tym razem dłuższy i gdzieś 
bliżej. - Gorąco w magazynach musi być naprawdę niesamowite, żeby aż 
przesuwały się od niego skały. Wracamy. Jest inne wyjście, z dala od 
magazynów.
Zbiegli z powrotem po prastarych schodach i przebiegli przez Wielką 
Salę, mijając zapomniane ciało Sola Ravina, Starszego Rady. Luke 
chwycił tlącą się jeszcze świecę, a Vader zanurkował w otwór, 
widniejący koło stosu kryształowego gruzu, kiedy z innego tunelu 
wyleciała kolejna chmura pyłu. Luke pobiegł za Vaderem najszybciej, 
jak potrafił. Znalazł się na wyciosanych w litej skale schodach, tak 
wąskich, że dwie osoby nie dałyby rady się na nich wyminąć. Schody 
były strome i kręte, ale przeskakiwali je po dwa stopnie, aż ich cienie 
tańczyły wariacko dookoła.
Luke domyślił się, że powinni zbliżać się właśnie do poziomu 
zwodzonego mostu, kiedy ciszę przed nimi przerwał głośny trzask. 
Nagle z góry runęła fala pary, kamieni i wrzątku, gasząc świecę i 
zwalając go z nóg. Ześlizgnął się spory kawałek w dół, w gorącą 
ciemność, nim udało mu się odzyskać równowagę. Ponad ryk wody 
przebił się krzyk Vadera:
- Szybciej!
Luke naciągnął na głowę kaptur i otulił się płaszczem. Posuwał się 
bokiem pod prąd, wzdłuż ściany, szukając oparcia dla rąk, zasłaniając się 
ramieniem, wymacując drogę przed sobą bioniczną prawą ręką. Ku jego 
wielkiej uldze płaszcz trochę go ochraniał, bo woda spływała po nim, 
zamiast wsiąkać.
Znów się poślizgnął i byłby zjechał jeszcze niżej, gdyby okryta 
rękawicą dłoń nie złapała go za ramię i nie podtrzymała go. Vader, dla 
którego ten wściekły potok najwyraźniej nie stanowił przeszkody, 
ciągnął go naprzód, aż wreszcie wywlókł go z potopu, krztuszącego się i 
z trudem łapiącego powietrze. Luke wyciągnął jak długi na śliskich 
kamiennych stopniach, w parującej ciemności, dysząc ciężko i słuchając, 
jak woda z sykiem i łoskotem wylewa się z jakiejś niewidocznej 
szczeliny i spada w dół. W następnym momencie był już na nogach i 
biegł pod górę za Vaderem, aż schody wyprowadziły ich do 
zapamiętanej przez niego wielkiej jaskini.
Wystarczył jeden rzut oka, żeby stwierdzić, że zwodzony most został 
usunięty. Nie tracąc ani chwili, obaj podbiegli do krawędzi i odbili się 
do skoku. Dzięki szkoleniu Jedi i niemałej zachęcie ze strony 
dobiegającego z tyłu huku, pokonali przepaść - z rezerwą ledwie kilku 
cali.
Resztę drogi Luke zapamiętał jako jeden rozmazany pęd i rozszalałe 
bicie serca. Błyskawicznie przemknęli korytarzami, uchylając się przed 
osypującymi się okruchami skał i gorącymi podmuchami.
W pewnym momencie, kiedy Luke rozgarnął łopoczące zasłony i 
wpadł do opuszczonego przedsionka, Vader odwrócił się gwałtownie, 
zapalił miecz i rozciął wiszący na ścianie gobelin. Luke zatrzymał się jak 
wryty; nagły przejaw barbarzyństwa zaskoczył go i przejął pewnym 
obrzydzeniem. Jednak drżenie, które przeszło cały budynek, oraz grzmot 
pierwszej prawdziwej eksplozji gwałtownie odciągnęły jego uwagę. 
Potem Vader wyminął go i wrzucił mu coś do kieszeni kurtki. Znów 
biegli, uchylając się przed odłamkami walących się murów. Przemknęli 
przez bramę, której skrzydła wisiały teraz krzywo na wyłamanych 
zawiasach, wypadli w pełną dymu noc i jednym skokiem pokonali 
schody. Mimo ciemności Luke wiedział, że nad głową kłębi mu się dym, 
uchodzący z licznych otworów wentylacyjnych w zboczu góry. Z dołu, 
spoza zasięgu wzroku, zza linii drzew i ze sporej odległości dobiegały 
ich odgłosy uciekającego tłumu.
Luke i Vader skręcili gwałtownie w lewo, na ścieżkę, prowadzącą na 
zaimprowizowane lądowisko. Nagłe mrowienie na karku zaalarmowało 
Luke’a.
- Na dół! - krzyknął do Vadera i zanurkował, kryjąc głowę w 
srebrzystych fałdach płaszcza. W tym samym momencie eksplozja 
rozerwała stok za ich plecami. Poczuł, jak przechodzi nad nimi fala 
uderzeniowa, po czym poderwał się z ziemi. Tym razem to on ciągnął 
Vadera naprzód, przedzierając się przez grad nadpalonych liści, które 
wybuch zdarł z gałęzi i wyrzucił w powietrze.
Szybko dotarli na otwartą przestrzeń, gdzie powitał ich miły widok 
promu, wyraźnie widocznego w coraz jaśniejszym świetle gwiazd. 
Jednak postać, która wynurzyła się z cienia promu, zaskoczyła Luke’a.
Vader zatrzymał się, gestem nakazując Luke’owi zrobić to samo, po 
czym ruszył naprzód.
- Kto to? - zawołał.
Ze swego punktu obserwacyjnego - teraz, kiedy już zabrakło mu 
rozpędu, gotów upaść z wyczerpania - Luke mógł najwyżej podziwiać 
opanowanie Vadera. Pokonując dzielącą go od statku przestrzeń, Czarny 
Lord nie wydawał się nawet lekko zdyszany. Luke szedł w niewielkiej 
odległości za nim, usiłując zobaczyć, kto to jest. Ledwo czerwonawy 
blask miecza oświetlił wykrzywioną z wściekłości twarz, rozpoznał lorda 
Lycrima.
Scimok przedstawiał sobą obraz nienawiści. Jego rysy były 
wykrzywione, osmalone włosy sterczały na wszystkie strony.
- Ani kroku dalej, Vader - zawołał. Jego głos był czymś pośrednim 
pomiędzy krzykiem a szlochem. - Wyzywam cię, ale tym razem nie na 
słowa. Czy masz dość odwagi, by się ze mną zmierzyć? - W 
przeciwieństwie do tych słów jego postawa świadczyła o opanowaniu, 
wyszkoleniu, gotowości do walki.
- Nie bądź głupcem, Lycrim - odpowiedział zimno Vader. - Idź stąd, 
póki masz taką szansę. - Właściwie nie podniósł głosu, a jednak było go 
słychać wyraźnie poprzez hałas i łoskot tej nocy.
Lycrim postąpił tylko kolejny krok naprzód, wymachując mieczem i 
krzycząc wściekle:
- Zabiję cię, Vader! Za…
Ostatnie słowa przeszły w pisk. Miecz wypadł mu z rąk, które zaczęły 
zaciskać się w powietrzu przy jego szyi. Kiedy Lycrim upadł na kolana, 
Vader skinął na Luke’a.
- Na pokład - rozkazał.
Zaszokowany, Luke z niedowierzaniem przenosił wzrok z Vadera na 
szarpiącego się człowieka, walczącego na potłuczonych kamieniach o 
ostatni oddech, i z powrotem.
- Na pokład - powtórzył zwięźle Vader. - Chyba że zostajesz. - 
Dwoma krokami Czarny Lord wszedł na pokład promu. Luke poszedł za 
nim i nie zrobił tego ani o sekundę za wcześnie, bo nie zdążył jeszcze 
usiąść, kiedy statek wystartował gwałtownie. Przyspieszenie cisnęło nim 
najpierw o podłogę, potem o tylną ścianę - i tam już bezlitośnie 
przytrzymało.
„Czy on zwariował?” - pomyślał Luke, wyobraziwszy sobie, jakie 
naprężenie wywoła w systemach promu tego rodzaju szalony start w 
atmosferze. Otrzymał odpowiedź sekundę później, kiedy statkiem rzuciła 
seria potężnych wstrząsów, brutalnych nawet mimo deflektora.
Kiedy prom wyrównał lot, Luke stanął na nogi i przeszedł ostrożnie 
na fotel drugiego pilota. Porzucił jednak wszelkie pozory nonszalancji, 
kiedy wyjrzał przez szybę.
Vader zawrócił i przelatywał właśnie nad tą stożkową górą, na stoku 
której - tym najbliższym Sentle Raush - tlił się teraz ogień. W samej 
starożytnej świątyni światło wschodzących Jaśniejących rywalizowało z 
matową czerwienią kłębiących się płomieni, częściowo zasłoniętych 
przez wydobywające się z otworów wentylacyjnych słupy dymu. Na ich 
oczach cała góra wydała coś jakby westchnienie, zakołysała się i chyba 
osiadła. Luke spróbował oszacować rozmiar zniszczeń, spowodowanych 
tym złudnie nieznacznym ruchem, ale mu się nie udało.
- Zaplanowałeś to? - zapytał z lękiem.
- Czy co zaplanowaliśmy? - skontrował Vader, kładąc nacisk na 
osobę.
- Och. Chyba nie.
Vader ponownie zawrócił. Luke usiadł w fotelu.
- Nie wiedziałem, że przyprawa arras jest taka łatwopalna - 
powiedział.
- Bo nie jest - odpowiedział Vader - chyba że w dokładnie 
określonych warunkach. Normalnie, gdyby przechowywano ją w 
chłodnej, wilgotnej jaskini skalnej, nie byłoby niebezpieczeństwa 
pożaru. Nie jestem całkiem pewien, czemu paliła się tak dobrze, ale 
gorąco, przy którym skały zaczęły się przesuwać, musiało być blisko 
temperatury krytycznej. Tak czy inaczej, każda szczelina pod tą górą, a 
jest ich wiele, miała mnóstwo czasu, żeby przed osiągnięciem 
temperatury krytyczneh napełnić się wyziewami. I kiedy wreszcie 
nastąpił wybuch, zapoczątkował reakcję łańcuchową.
- Mocna rzecz.
- Musiał tam być niezły przyprawowy skarb - zaśmiał się Vader, 
wcale nie rozbawiony. - Jest w tym nieco ironii, że to właśnie było 
podstawową przyczyną naszego przybycia tutaj - Imperator chciał 
przywrócić napływ przyprawy do swoich rafinerii.
Luke rzucił Vaderowi przelotne spojrzenie.
- Skoro już mówimy o Imperatorze, to co teraz? To znaczy, nie 
możesz po prostu wrócić i zameldować, że zadanie wykonane.
- Zapewne. - Vader nie wydawał się ani trochę zaniepokojony. - 
Możliwe, że nadszedł czas, by zerwać pewne więzi i przyjrzeć się całej 
sytuacji od nowa. To jednak poczeka, aż będziemy z powrotem na 
Awangardzie.
Po tej enigmatycznej uwadze zapadło milczenie. Prom wystrzelił z 
atmosfery w jasny słoneczny blas, zwiększając szybkość, aż wreszcie 
Phaneen całkiem zniknęła z pola widzenia. Dopiero wtedy Vader wstał z 
fotela.
- Może byś przejął stery - powiedział. - To był długi wieczór. - 
Wolno przeszedł na rufę. Odwrócił się jeszcze, żeby powiedzieć: - Kiedy 
już wyjdziemy w otwartą przestrzeń, przełącz radary na automatyczny 
alarm i prześpij się. Po powrocie może ci się to przydać. - Zniknął za 
drzwiami, za którymi, jak to już teraz wiedział Luke, znajdował się 
respirator.
Luke wlepił oczy w ekran. Odliczał minuty, dzielące go od chwili, 
gdy będzie mógł włączyć na automatycznego pilota. Z roztargnieniem 
potarł policzek grzbietem dłoni. Na ręce - „tej” ręce, jak czasem o niej 
myślał - został czarny ślad. Zagapił się tępo na rozmazaną plamę; nie był 
w stanie uporządkować i ocenić właściwie wydarzeń tej nocy.
Kiedy w końcu komputer obwieścił sygnałem dźwiękowym, że statek 
wyszedł w otwartą przestrzeń, Luke ustawił kurs na Awangardę, po czym 
przeszedł na tył kabiny, żeby umyć twarz. Musiał się jednak roześmiać, 
kiedy skończył się myć i spojrzał w nieduże lustro. Jak na ironię, czarny 
tłuszcz ochronił lewą połowę twarzy przed wrzątkiem i parą, 
pozostawiając ją w prawie normalnym stanie, podczas gdy prawa była 
zaczerwieniona, spuchnięta i więcej niż trochę wrażliwa na dotyk.
Potykając się i wciąż jeszcze się śmiejąc, aczkolwiek nieco nerwowo, 
wrócił na swoje miejsce i zwalił się na fotel. Właściwie zanim jeszcze 
oparcie skończyło przyjmować odpowiednią pozycję, już spał.
Rozdział dziewiąty
Przybicie do Awangardy odbyło się z pozoru dość rutynowo, ale 
ledwo Vader z Luke’iem u boku wszedł na mostek, podszedł do niego 
ordynans z wiadomością.
- Lordzie Vader - powiedział z szacunkiem - otrzymaliśmy 
priorytetowy sygnał od Imperatora.
- Odbiorę w swojej kwaterze. - Vader kiwnął głową na znak, że 
przyjął meldunek do wiadomości. - Zaczekaj tu. To nie powinno potrwać 
zbyt długo - powiedział Luke’owi i wyszedł.
Luke czekał obok jednego z wielkich iluminatorów, rozmieszczonych 
wokół szerokiego okrągłego pomostu, który był mostkiem gwiezdnego 
niszczyciela. Poniżej krzątało się kilkudziesięciu oficerów i techników, 
zajmujących się rutynową obsługą olbrzymiego okrętu. Urywki ich 
wypowiedzi mieszały się ze sobą, docierając do niego pod postacią 
zbiorowego szumu, opływającego go ze wszystkich stron.
Nie myśląc o tym, co robi, Luke odwrócił się od okna i wszedł pod 
nogi młodemu posłańcowi, idącemu pospiesznie wzdłuż pomostu.
- Sir? - zapytał ostrożnie ordynans, zatrzymując się gwałtownie. Luke 
cofnął się i gestem polecił młodemu człowiekowi iść dalej. Nie mógł nie 
zauważyć ukradkowego spojrzenia, jakim obdarzył go ordynans, 
salutując przepisowo. Wyminął Luke’a ostrożnie i poszedł dalej, 
wystukując obcasami nieco szybszy rytm niż poprzednio.
Spoglądając za nim, Luke musiał przyznać, że sytuacja jest trochę 
zabawna. Bez wątpienia przedstawiał ciekawy widok. On i Vader 
przyszli tu prosto z promu. Rozczochrany i brudny, o wyglądzie 
podkreślonym jeszcze eleganckim krojem połyskującego płaszcza 
Scimok, zupełnie nie pasował do tego świata schludnych 
regulaminowych mundurów. Poza tym czuł promieniujące z twarzy 
gorąco i przypuszczał, że wygląda nawet gorzej niż się czuje. Wyobrażał 
sobie, że od ich przybycia plotka zdążyła przebiec cały statek tam i z 
powrotem.
Spróbował otrząsnąć się z ogarniającego go przygnębienia, ale w 
porównaniu zw względną swobodą, jakiej doświadczył na Phaneen, 
atmosfera na Awangardzie była przytłaczająca i duszna.
- Weź się w garść - mruknął. - Jesteś zmęczony, to wszystko.
Bezczynnie obserwował wracającego ordynansa, depczącego po 
piętach dowódcy Awangardy, admirałowi Piettowi, który podszedł 
szybkim krokiem do głównej konsoli łączności. W jego zachowaniu, 
zwykle świadczącym o takim opanowaniu i pewności siebie, czegoś 
brakowało; czegoś, czego Luke nie umiałby jednoznacznie określić. Piett 
odebrał jakąś transmisję i udzielił odpowiedzi, której Luke nie dosłyszał.
Luke obojętnie przeniósł uwagę z powrotem na iluminator, mrużąc 
oczy dla ochrony przed padającym z tyłu światłem. Znajomy blask 
galaktyki przemówił silnie do jego natury. Ogarnęło go przemożne 
pragnienie, aby po prostu zrobić krok naprzód (jakby szyba nie istniała) i 
zwyczajnie popłynać w tę zimną, lśniącą ciemność, na zawsze.
Zadrżał i cofnął się, ciaśniej otulając się miękkimi fałdami płaszcza. 
Dziwne, ale podobał mu się w dotyku; jego ciepło kojarzyło mu się nie z 
rytualnym szaleństwem Bractwa Scimok, ale z poczuciem wygody i 
bezpieczeństwa. Naciągnął kaptur na głowę.
Odgłos czyichś jeszcze kroków wyrwał Luke’a z rozmarzenia. To 
Vader szedł w jego stronę. Wydawał się równie pełen energii co zwykle; 
ucieczka z Phaneen nie pozostawiła na nim prawie żadnych śladów. 
Przeczesał wzrokiem znajdujące się poniżej pomieszczenie i znalazł to, 
czego szukał.
- Admirale Piett - zawołał.
Piett, który zdawał się oczekiwać wezwania, z pewną ochotą wspiął 
się po schodach na mostek. Stanął na baczność przed górującym nad nim 
lordem Sith i zasalutował.
- Lordzie Vader - zameldował się rzeczowym tonem.
- Odebrał pan transmisję, admirale Piett. Chciałbym dowiedzieć się, 
czego ona dotyczyła.
Piett nawet nie drgnął.
- Imperator polecił mi objąć dowództwo na tym statku, natychmiast 
po zakończeniu transmisji.
Vader pochylił się odrobinę.
- Tak? - jego głos zabrzmiał niezwykle wyraźnie w ciszy, która nagle 
zapadła w pomieszczeniu.
- Nie wydał pan rozkazów, sir - odpowiedział uniżenie Piett.
- Dziękuję, admirale Piett. - W głosie Vadera zabrzmiała tylko 
nieznaczna drwina. - Postawić statek w stan najwyższej gotowości do 
obrony.
- Tak jest, sir - Piett stuknął obcasami i skłonił głowę krótkim, 
energicznym ruchem. - Czego pan oczekuje, sir?
- Oczekuję? - powtórzył poważnie Vader. - Zaledwie reszty 
Dwunastej Floty. - Wyminął admirała, którego twarz najpierw pobladła, 
potem przybrała wyraz człowieka, któremu właśnie zakładają pętlę na 
szyję, wreszcie straciła wszelki wyraz. Piett zaczął mechanicznie 
wydawać rozkazy, które miały przygotować Awangardę do odparcia 
zmmasowanego ataku wroga.
Wszyscy obecni w sali zostali natychmiast zapędzeni do roboty. 
Rozbłysły czerwone światła, a na dźwięk syreny alarmowej ludzie 
rozbiegli się na stanowiska bojowe. Ponad zgiełk wybił się jeden głos:
- Mściciel i Dannon wchodzą na pozycję bojową. - Były to dwa 
niszczyciele, które Vader sprowadził do systemu. Luke’owi wydało się, 
że widzi jeden z nich - maleńki lecz szybko rosnący punkt światła. 
Niemal natychmiast dołączyło do niego kilkadziesiąt innych punkcików: 
to reszta Floty wyszła z nadprzestrzeni, by wziąć udział w bitwie.
- Imperator zareagował szybciej, niż się spodziewałem - powiedział 
jakiś głos tuż przy uchu Luke’a. To Vader podszedł do niego bezgłośnie. 
- Wyczuł zaburzenie w polu Mocy, które wywołaliśmy na Phaneen, i 
prawidłowo zinterpretował je jako znak, że wciąż żyjesz.
Luke odwrócił się, zdziwiony.
- Więc Imperator także wyczuwa Moc?
Vader kiwnął głową.
- To właśnie umiejętność posługiwania się Mocą pozwoliła mu 
kontrolować Imperium przez tak długi czas.
- Jest potężny?
- Trudno powiedzieć. Jest administratorem, nie wojownikiem. 
Zawsze uważałem, żeby nie orientował się zbytnio w moich 
możliwościach. Ponadto - obrzucił Luke’a taksującym spojrzeniem - 
obawia się twoich możliwości na tyle, że wysłał całą flotę, aby cię 
unicestwić. Jednakże nie wykluczam i takiej ewentualności, że Imperator 
jeszcze nas zaskoczy. - Przeniósł uwagę z Luke’a na Pietta, który wszedł 
właśnie na mostek. - Słucham.
- Lordzie Vader, jesteśmy okrążeni przez pięć niszczycieli 
gwiezdnych wraz z kompletem towarzyszących im jednostek 
pomocniczych. Wszystkie zbliżają się szybko. Jak wiadomo, nasze 
systemy obronne nie wytrzymają długo takiego ostrzału. Czy ma pan 
jakiś konkretny plan działania?
- Procedura standardowa, admirale Piett. Rozpocząć atak, jak tylko 
znajdą się w naszym zasięgu. - Piett zrobił się zielony i zszedł z 
powrotem na pokład.
Luke przyglądał się, jak pierwsze wiązki jonowe niczym fajerwerki 
rozpryskują się na osłonach Awangardy, nie wyrządzając jej żadnej 
szkody. Nie spowodowały uszkodzeń, ale wiedział, że nie taki jest ich 
cel. Nawet nadzwyczajną wytrzymałość gwiezdnego niszczyciela można 
było osłabić ciągłym atakiem. Kiedy rozbłyski przeszły w ciągłą, 
pulsującą jasność, Luke odwrócił się od iluminatora. Poniżej, na 
pokładzie, ludzie roili się jak mrówki, w milczeniu wykonując swoje 
zadania i wiedząc, że ich wysiłek jest daremny.
Piett po raz ostatni wszedł na mostek.
- Sir, wyeliminowaliśmy jeden statek, Mściciela. - Ostrożie wymówił 
nazwę bliźniaczego statku Awangardy - ale osłony nie wytrzymają już 
zbyt długo.
- Proszę kontynuować atak, admirale - polecił Vader. - Osłony 
wytrzymają.
Piett skinął głową, ale nie zadał sobie trudu, by zejść z powrotem na 
dół. Nie mógł zrobić nic, żeby polepszyć sytuację. Popatrzył, jak 
dowódca odwraca się ponownie twarzą do okna, po czym skierował 
myśli do wewnątrz, w stronę innych dni i innych miejsc.
Po upływie czasu, który ocenił na ostatnie chwile swego życia, Piett 
rozejrzał się wokoło, jakby budząc się ze snu. Jego wzrok wędrował z 
niedowierzaniem od triumfującego, stojącego przy oknie Vadera do jego 
zakapturzonego protegowanego, który czekał na uboczu, najwyraźniej 
niezbyt zainteresowany całą sprawą.
Na dole rozległy się krzyki. Awangarda uzyskała kolejne skuteczne 
trafienie. Piett wziął się w garść i zbiegł na pokład.
***
W innej części Awangardy mniej uprzywilejowani żołnierze 
obsadzali stanowiska bojowe z fatalizmem, wpojonym im przez długie 
lata ciągłego wystawiania się na niebezpieczeństwo. Sekcje medyczne 
przygotowywały się na przyjęcie ofiar, a personel naprawczy 
przywdziewał ochronne skafandry, gotów pospieszyć na wezwanie i 
zająć się usuwaniem szkód i akcją ratunkową.
Po jednej z szatni, pomiędzy innymi podobnie ubranymi technikami 
kręcił się z hełmem w ręku Hobb Koszk. Jednak w przeciwieństwie do 
nich Hobb nie brał udziału w ponurych przekomarzaniach, jakimi 
przerzucano się w pokoju. Przez cały czas myśl nie dawało mu spokoju 
jakieś przeczucie. Nagle, nie mogąc dłużej znieść tłoku i zamieszania, 
przepchnął się do wyjścia i niepostrzeżenie wymknął się na korytarz. 
Poszedł powoli dziwnie opustoszałym korytarzem, nasłuchując 
wezwania do prac naprawczych, prześladowany przez uczucie, że coś 
jest nie w porządku.
Obejrzał się przez ramię i przystanął, zaskoczony. Jakaś wysoka 
postać stała w miejscu, gdzie - był tego pewien - jeszcze przed chwilą 
nikogo nie było. Był to siwobrody człowiek, odziany w dziwaczne szaty, 
niepodobny do nikogo, kogo zdarzyło się Hobbowi oglądać na pokładzie 
statku.
Hobb odwrócił się czujnie w jego stronę.
- Kim jesteś? I co ty tutaj robisz?
Postać nie zwróciła uwagi na jego pytania. Powiedziała tylko:
- Nie znasz mnie, Hobb, ale mi ufasz.
Ku swemu zaskoczeniu Hobb istotnie poczuł zaufanie do tego 
przyjaznego głosu, do tej życzliwej, poważnej twarzy. Czuł się dokładnie 
tak, jakby to jego starszy brat wyłonił się z mgieł niewyraźnie 
zapamiętanego dzieciństwa, żeby z nim porozmawiać.
- O co chodzi? - zapytał.
- Idź na mostek. Możesz tam być potrzebny.
- Jasne. - Hobb ruszył natychmiast. Nie zauważył, że gość rozpłynął 
się w powietrzu, ale i tak pewnie by się tym nie przejął.
***
Na mostku przebieg bitwy można było obserwować na ekranach albo 
przez iluminatory. Jak do tej pory nic nie osłabiło skuteczności 
Awangardy. Pełniący służbę na swoich posterunkach ludzie czerpali 
nadzieję ze swojego niewiarygodnego szczęścia i wiwatowali po 
następnym udanym strzale.
Jednak nagle światła zamigotały, a przez pokład przeszło nieznaczne 
szarpnięcie. To przywróciło ludzi do rzeczywistości i trochę przygasiło 
ich entuzjazm, uświadamiając im, że ich szczęście prawdopodobnie się 
skończyło.
- Luke - rozkazał Vader, nie odrywając uwagi od tego, co działo się 
na zewnątrz.
Niczym aktor, odgrywający swoją rolę w powracającym śnie, Luke 
wiedział, co powinien zrobić. Nie poruszył się, tylko - nie zamykając 
nawet oczu - wkroczył do świata tego postrzegania, które było jego 
darem albo może jego przekleństwem. Wyczuwał tysiące istnień, 
składających się na Awangardę, otoczonych tarczą energii - osobą 
Dartha Vadera. Tarcza ta słabła pod ciągłym ostrzałem. Luke przyłączył 
się do niej, żeby ją wesprzeć. Poczuł, jak przepływa przez niego energia 
wszechświata i wspólnie z Vaderem zaczął rozpościerać ją wokół 
bariery, chroniącej Awangardę i znajdujących się na niej ludzi.
Uczucie niezwykłego zadowolenia, jakiego doznał w związku z 
zaakceptowaniem go przez Vadera, zupełnie go zaskoczyło. Działali 
wspólnie, a ich wysiłki idealnie się uzupełniały. Prze tych kilka 
naładowanych emocjami chwil wbrew sobie czuł, jak wszystkie lata 
tęsknoty i samotności odpływają w nicość, a długo tłumione marzenia 
dzieciństwa zdają się znajdować w zasięgu ręki.
- Witaj, synu - mówił Vader. Luke nie wiedział, czy rzeczywiście 
słyszał jego głos, czy może coś innego, ale nie mógł pomylić się co do 
jego przyjaznego tonu. - Długie i trudne ścieżki prowadziły nas do tego 
miejsca, ale nareszcie stanęliśmy razem przed przeznaczeniem, które nas 
oczekuje. - Satysfakcja i duma Vadera zalewały Luke’a niczym potop. 
Lord Sith ciągnął triumfująco: - Teraz dysponujemy siłą, która pozwoli 
nam zakończyć ten konflikt…
Unosząc się na fali jego triumfu, Luke poczuł, jak potężny prąd Mocy 
przepływa przez niego i przedostaje się pod kontrolę Vadera. Na 
zewnątrz Awangardy porcja śmiercionośnej energii odskoczyła od 
osłony i została nieszkodliwie odbita w próżnię. Teraz, pod kierunkiem 
Vadera, ściągnęła się w rozkręcony wir, po czym utworzyła ogromną 
kulę ognia, która potoczyła się z powrotem w stronę nacierającej floty. 
W milczącej pustce, w rozbłysku światła, jeden statek przestał istnieć.
Pomknęła następna ognista kula. I następna.
Luke czuł, jak porywa go potężny wir ambicji Vadera. Przerażony, 
stwierdził, że stacza się na skraj otchłani, prowadzącej tam, gdzie nie 
chciał pójść.
I chociaż coś głęboko w jego wnętrzu krzyczało w cierpieniu, kiedy 
podejmował tę decyzję, szarpnął się i z mocnym postanowieniem wyrwał 
się na wolność.
Rozdział dziesiąty
Luke i Vader stali na mostku twarzą w twarz.
Czarny Lord był wściekły. Zrobił krok w stronę Luke’a, jakby chciał 
skręcić mu kark na miejscu, potem powstrzymał się i rozluźnił okryte 
rękawicami dłonie.
Luke z trudem panował nad emocjami. Wypełniła go niemal 
nieodparta chęć, by ustąpić, by ponownie stanąć u boku ojca. Jego umysł 
był głuchy i ślepy na wszystko z wyjątkiem poczucia straty. Nie 
powiedział nic.
- Rozczarowujesz mnie, synu - zagrzmiał basowy głos. - Czy to strach 
cię powstrzymuje? Boisz się?
Luke wmilczeniu pokręcił głową. Wiedział, że były powody. Uczciwe 
powody - czemu więc wydawały mu się tak bezwartościowe? Wszystko, 
co miało dla niego jakąś wartość, każdy osąd, jaki wydał w życiu mówiły 
mu, że Vader się myli, ale nie znaczyły dla niego nic - były jak 
zawadzające mu bezładne szeregi pustych słów.
- Ci ludzie - wychrypiał. - Ludzie na tych statkach. - Do diabła, 
czemu to musiało zabrzmieć tak przepraszająco?
- Wyśmienicie. - Wyczuwalny w odpowiedzi Vadera sarkazm 
bloeśnie go dotknął. - Czy mi się zdaje, czy też nie dalej jak w zeszłym 
kwartale oddałbyś wszystko, żeby zobaczyć zniszczenie Dwunastej Floty 
dla twojego bezcennego Sojuszu?
Luke grał na zwłokę; w majaczącym przed nim lśniącoczarnym 
hełmie odbijały się dobiegające z zewnątrz rozbłyski. To, co powiedział 
Vader, było przecież prawdą: tak czy nie? Do tego się to sprowadzało: 
do wyznawanych zasad. Zasady - kolejne puste słowo. Gdzie zatem leżał 
sens tego wszystkiego? Ciężar decyzji był straszliwy i to on go 
powstrzymywał.
Prawie postąpił krok naprzód - prawie.
- Może to prawda… ale teraz już mi się tak nie wydaje.
Czas naglił. Wizja możliwych przyszłości, uzależnionych od tej 
chwili, bardziej jeszcze wytrąciła go z równowagi, jednak odrzucił tę 
wiedzę. Jedna sekunda na raz. Nie przejmuj się resztą - po prostu daj 
sobie radę z tą jedną.
- Poza tym… Jeśli mam z tobą współpracować, muszę wiedzieć, jakie 
dokładnie masz zamiary. - Kręcił się w kółko i wiedział o tym, ale 
przynajmniej się nie cofał.
Widoczny w migotliwym świetle Vader przybrał dobrze Luke’owi 
znaną pełną pogardy pozę.
- Z całą pewnością nie fręczą mnie żadne sentymentalne skrupuły - 
odpowiedział szorstko. Strzał z działa honowego zakołysał nimi lekko. 
Vader mówił dalej, łagodnym tonem, cedząc słowa, jakby tłumaczył coś 
dziecku. - Mam zamiar przeżyć tę bitwę, likwidując Imperatora i jego 
armię. - Kolejny podwójny strzał przetoczył się grzmotem po szkielecie 
konstrukcyjnym statku.
Luke uchwycił się jego słów, uczepił się czegoś, z czym potrafił sobie 
poradzić.
- A kiedy już zwyciężysz Imperatora, co wtedy?
- Jak to co - odpowiedział uspokajająco Vader - będziemy razem 
rządzić galaktyką, tak, jak powinno się to robić - zapewniając jej pokój i 
dobrobyt.
Perswazja Vadera silnie przemawiała do wciąż tkwiącego w Luke’u 
dziecka, ale nagle cała harmonia prysła.
- Nie - powiedział głośno. O to chodzi, pomyślał. Tak trzymaj. - Nie. 
Myślę, że wcale się tak nie stanie. - Przez statek przeszło kolejne 
drżenie, ale żaden z nich tego nie zauważył.
- Luke… synu… nie trać zimnej krwi w tej rozstrzygającej chwili. 
Nie okłamałem cię.
Ułatwiał Luke’owi pojednanie, on jednak uparcie trzymał się raz 
obranego kierunku. Z każdą mijającą sekundą posuwanie się naprzód 
okazywało się łatwiejsze.
- W takim razie okłamujesz sam siebie - wyrzucił z siebie. - 
Zniszczenie Imperatora to tylko pierwszy krok w twoich planach. - Ze 
złością przewrócił oczami. - Och, nienawidzisz go…
- Oczywiście, że go nienawidzę - przerwał mu Vader. - O wiele zbyt 
długo płaszczyłem się przed Jego Najniższą Wysokością.
- …ale przede wszystkim wiesz, że usunięcie go wyzwoli cię - ciągnął 
Luke, nieświadom panującego wokół chaosu - a wtedy będziesz mógł 
dokończyć zemsty.
- Zemsta już mnie nie interesuje - zaczął Vader, ale przeszkodził mu 
intensywny ostrzał z dział jonowych, który rzucił statkiem jak sztorm 
skrawkiem kory. Wszystko, co nie było mocno przymocowane, poleciało 
bezwładnie i dwaj przeciwnicy runęli na podłogę obok iluminatora. 
Vader zaczął się podnosić, ale Luke był tuż przy nim, wykorzystując tę 
niespodziewaną przewagę najlepiej, jak pptrafił.
- Nie! - zawołał, przekrzykując hałas - nie możesz do tego dopuścić. 
Bo większy nawet niż twoja pogarda dla Imperatora, większy niż 
nienawiśc do Scimok jest żal, jaki żywisz do Jedi i nic cię nie 
powstrzyma, póki nie zobaczysz unicestwienia ostatniego z nich.
Z przerażającą gwałtownością prowadzony przez inne statki ogień 
został przerwany. Na całej Awangardzie ludzie nieufnie spoglądali po 
sobie w złowróżbnej ciszy, ale Luke nie pozwolił, żeby go to 
rozproszyło. Zniżył głos do szeptu.
- A nawet kiedy ich już nie będzie - czy wtedy będziesz zadowolony? 
- W końcu poczuł, że może mu się uda, ponieważ Vader nie odpowiadał.
Luke chwycił Vadera za szerokie, okryte czarnym pancerzem ramiona 
i spojrzał mu prosto w oczy.
- To siebie nienawidzisz - nienawidzisz tego, czym się stałeś. - Błagał 
teraz, błagał ze wszystkich sił. - Przyznaj to. Przez wszystkie te lata 
wrzała w tobie nienawiść. Nigdy się od niej nie uwolnisz, jeśli…
Vader nagłym ruchem uderzył Luke’a w twarz, przewracając go na 
ziemię.
- Jesteś głupcem - zasyczał. Wstał, wznosząc się wysoko nad 
chłopakiem. - Powiedziałem ci to już kiedyś i mówiłem to Obi-Wanowi, 
tak dawno temu: człowiek, którego szukasz, nie żyje.
Zdruzgotany, Luke spuścił głowę, aby ukryć plące rozczarowanie. 
Kaptur płaszcza opadł mu na twarz. Wpatrywał się we własne zbielałe, 
kurczowo zaciśnięte dłonie. Jakaś zapomniana część jego umysłu 
krzyczała wielkim głosem, ale nie mógł zdobyć się na to, żeby się tym 
przejąć.
Luke w pełni zdał sobie z prawę z daremności swoich wysiłków, 
kiedy Vader odwrócił się i odzszedł, wybijając krokami ostry rytm na 
gładkiej powierzchni pokładu.
Chwilę później połączona siła ognia tego, co zostało z Dwunastej 
Floty, przedarła się przez okaleczone osłony, jak gdyby nigdy nie 
istniały. W ciągu kilku sekund Awangarda została całkiem 
unieszkodliwiona; jej szkielet giął się i pękał, zewnętrzny pancerz 
zmienił się w osmalony złom. Eksplozje przebiegały rzez całą długość i 
szerokość statku, wyrzucając daleko w przestrzeń bezużyteczne szczątki.
Luke nie podniósł wzroku i nie zobaczył zarysu postaci Vadera na tle 
oślepiająco jasnego wybuchu, który zdruzgotał fragment przedniej 
ściany mostku. Ale wiedział. W jednej chwili, ukazującej całą 
wieczność, doświadczył najpierw pełnego szoku zaskoczenia, potem 
niedowierzania, wreszcie rozszalałego protestu, który wyparł z jego 
umysłu wszelkie inne wrażenia. Luke skulił się, ze wszystkich sił 
próbując uchwycić się tego udręczonego gniewu, który był kształtem 
istoty Vadera, ale jego już nie było. Pustka rozprysła się o inną posępną 
pustkę.
- Nieee! - Z głebi istoty Luke’a wydarł się pełen cierpienia krzyk. W 
tym samym momencie impet wybuchu zmiótł go z pomostu. Upadł na 
jakąś nadtopioną konsoletę i osunął się na podłogę, gdzie słychać było 
krzyki przerażonych, szamoczących się gdzieś nad nim ludzi, zagłuszane 
przez odgłosy eksplozji i potwornie zniekształcone przez ryk 
podnoszącego się wiatru.
Wszystko to nic nie znaczyło dla chłopaka, którego zmysły trwały w 
odrętwieniu, przytępoine gorzkim smakiem ostatecznego rozpadu tego 
niegdyś potężnego umysłu. Wiedział, że to jego własne słowa i 
argumenty uczyniły ojca bezbronnym i wystawiły go na imperialny atak.
***
Otoczona przez czujne statki reszty floty imperialnej, Awangarda była 
jak wieloryb, wyrzucony na brzeg. Jej uzbrojenie obronne zostało starte 
na proch, jej szkielet rozdarty i pogruchotany; przestrzeń wokół niej 
wypełniały zarówno organiczne jak i nieorganiczne szczątki.
Z początku ostrożnie, jatka przeszła w operację ratunkową - ale 
niewiele było do uratowania. Znaleziono pewne odizolowane obszary, 
które zbytnio nie ucierpiały, i nieliczni oszołomieni ludzie, którzy 
pozostali przy życiu - w sumie mniej niż sto osób - mieli zostać 
uratowani przez „wroga”, który nosił taki sam mundur jak oni.
Opustoszałe resztki mostka Awangardy oświetlone były tylko 
przesączającym się z zewnątrz blaskiem gwiazd. Nieliczni członkowie 
załogi, którym udało się uciec przed wybuchem, szybko opuścili okolicę. 
Być może udało im się także dotrzeć w bezpieczne miejsce.
Ostatnie resztki powietrza z szemraniem uciekały przez wyrwę w 
pancerzu. Jedynym widocznym ruchem były poruszenia ubranej w 
kombinezon postaci, która w pośpiechu przeszukiwała dryfujące 
szczątki, odsuwając na bok tarasujące jej drogę, wyginające się 
wężowato macki przewodów i kabli.
Hobb Koszk znalazł to, czego szukał: nieprzytomnego, unoszącego 
się bezwładnie młodego człowieka w dziwacznym stroju, na próżno 
próbującego odetchnąć tlenem, którego nie było. Przed popłynięciem na 
zewnątrz wraz z resztkami uciekającego powietrza powstrzymywał go 
tylko kaptur płaszcza, który zahaczył się o postrzępioną końcówkę, 
sterczącego kabla. W kilka sekund Hobb uruchomił awaqryjną maskę 
tlenową i umieścił ją na zsiniałej twarzy chłopaka; owinął go 
nadpalonymi resztkami płaszcza - choć nie mógł oon stanowić realnej 
ochrony przed kosmicznym zimnem - chwycił go mocno i skierował się 
z powrotem, ciągnąc za sobą nieważkie ciało tak szybko, jak na to 
pozwalały jego magnetyczne buty.
Skręcił w stronę sąsiadujących z mostkiem stanowisk startowych 
kapsuł ratunkowych. Kiedy tam dotarł, okazało się, że pomieszczenie 
jest puste, kilku szalup brakuje, a część jest najwyraźniej zniszczona. 
Podszedł spiesznie do jednej z nich, wyglądającej na nienaruszoną, i 
spróbował otworzyć wejście. Nic się nie stało. Wiedząc, jaki wpływ na 
obwody wywiera często jonizacja, szybko odpiął od pasa jakieś 
narzędzie i rozłdował układ - dość prosta rzecz, jeśli ma się narzędzia, w 
przeciwnym razie niemożliwa.
Właz otworzył się bez kłopotu. Wepchnął do środka ciało młodego 
człowieka i sam poszedł za nim. Ledwo znalazł się w środku, odpalił 
kapsułę, ponieważ w drodze powrotnej z mostku nie widział już więcej 
nikogo żywego. Całą uwagę skupił na próbach rozgrzania prawie 
zamarzniętego ciała swego towarzysza. Spodziewał się, że lada moment 
przechwyci ich jeden z pobliskich niszczycieli gwiezdnych.
Ku jego zaskoczeniu, kiedy jakiś czas później wyjrzał przez niewielki 
iluminator, nie zobaczył żadnego statku, a szalupa - ze znacznie większą 
szybkością, niż się to wydawało możliwe - sunęła w stronę granic 
systemu.
Hobb przez dłuższy czas wpatrywał się w milczeniu w przestrzeń za 
iluminatorem, po czym odwrócił się, żeby zbadać wnętrze kapsuły. Było 
to nieduże pomieszczenie o zakrzywionych metalowych ścianach, 
odbijających słabe światło tablicy przyrządów. Przeznaczono je 
wprawdzie dla sześciu osób, ale panowałby wtedy niezły tłok. Po obu 
stronach kabiny o kształcie pocisku znajdowały się wnęki, zawierające 
koce i podstawowe zapasy. Masa umieszczonych na ścianach pasków i 
pętli zapewniała przebywającym w szalupie ludziom wygodny uchwyt. 
W przedniej części znajdowało się radio, które powinno nadawać sygnał, 
wzywający pomocy, i umożliwiać dwustronną komunikację, ale nie 
działało. System podtrzymywania życia i syntetyzer racji 
żywwnościowych zajmowały tylną część kapsuły.
Wokół nich nieprzerwanie panowała nieskończona moc, mimo że 
chronometr Hobba odliczał godzinę za godziną. W słabym świetle był 
tylko on i ten drugi człowiek, który leżał przypięty pasami do ściany. 
Ledwo oddychał; maska tlenowa zakrywała jego rysy.
Hobb kręcił się po kabinie, nie pozwalając sobie zasnąć, wypełniając 
czas sprawdzaniem działającego (i nie działającego) sprzętu, wypełniając 
ciszę dźwiękiem własnego głosu. Nucił i gwizdał, rozbierał radio na 
części raz, dwa, trzy razy; w końcu jednak nie było już więcej nic do 
zrobienia i Hobb usadowił się w miejscu, z którego mógł obserwować 
swojego towarzysza, nie zasłaniając słabego światła, padającego z 
tablicy przyrządów.
- Kim ty jesteś, kolego? - zapytał cicho, raz jeszcze sprawdzając 
ciasno zwinięte koce. - W jednej chwili czuję się tak, jakbym znał cię jak 
siebie samego, w następnej - trach! I przypomminam sobie, że przecięż 
patrzę na kogoś, kogo wcale nie znam. - Przypasał się do wystającej ze 
ściany pętli i objął ręką kolana.
- Chyba zwariowałem - mruknął i potrząsnąlby głową, gdyby w porę 
nie przypomniał sobie, że nie ma ochoty kręcić się w kółko jak zepsuta 
karuzela. - Aha, zwariowałem. Proszę: lecimy sobie przed siebie, daleko 
od wszystkiego i wszystkich, w uszkodzonej szalupie, bez radia i bez 
sygnału, a ja się nie boję. W każdym razie niespecjalnie. - Parsknął. - 
Wiesz co, bardziej się martwię, że się nie obudzisz i nie odezwiesz się do 
mnie, niż boję się o siebie.
- Może kiedy człowiek wie, że przyszedł na niego czas, to już nie ma 
więcej znaczenia. Bierzesz, co dają, i cieszysz się, że to dostałeś. - 
Zastanawiał się nad tym przez parę minut, po czym zdecydował, że to 
nieprawda.
- Nie, to nie o to chodzi. Wcale nie o to. Wiem, że naszą jedyną 
nadzieją ratunku jest tam wrócić - przynajmniej tyle wie mój mózg. Ale 
nie czuję się tak. To tak, jakbym mówił sobie, krzyczał, że muszę 
pogodzić się z faktami, ale nie byłbym w stanie słuchać. - Roześmiał się. 
- No tak, ty też nie słuchaj, bracie. Jakoś sobie poradzimy. Nie pytaj 
mnie jak - czuję to w kościach. Po prostu oddychaj. To wszystko, co 
masz robić. Wdech… i wydech… wdech… i wydech - powtarzał 
leniwym, jednostajnym tonem. - Trzymaj rytm, przyjacielu. Wdech… i 
wydech… wdech… i wydech… wdech… - Melodyjne słowa odmierzyły 
następny kawał czasu, aż wreszcie odpłynęły w ciszę.
Po chwili Hobbowi przyszedł do głowy nowy pomysł.
- Wiesz co? Jesteśmy parą cholernych fuksiarzy. Właśnie 
uświadomiłem sobie, gdzie jestem… Jestem wolny. Już żadnych więcej 
„taksir”, „niesir” i „czy mógłbym wytrzeć panu nosek, sir”. Nie, wszyscy 
co do jednego są przekonani, że Technik Klasy Drugiej, Hobb Koszk, 
numer DA796-48-A47, zginął bohaterską śmiercią w tej chwalebnej 
bitwie.
- A, tak, zapomniałem. Byliśmy przecież w tej drugiej drużynie. Masz 
pojęcie, czemu?
- Nie, nie odpowiadaj. Po prostu oddychaj. Bardzo dobrze. Wdech… 
i wydech… wdech… i wydech…
- Więc nie będzie dla nas medali. Psiakrew. I tak nie ma ich komu 
posłać.
- A co z tobą? Jesteś człowiekiem Vadera? Za nic nie mogę tego 
rozgryźć. Słuchaj, nie bierz tego do siebie. Po prostu oddychaj. 
Spokojnie. Spokojnie. W porządku? Tak lepiej.
- I powiem ci, czego jeszcze nie mogę rozgryźć. Jakim cudem nie 
wyciągamy paru g? Stąd możnaby pomyśleć, że po prostu nas znosi, ale 
tak nie jest. Ruszamy się i niech mnie powieszą, jeśli wiem, skąd bierze 
się przyspieszenie. Popatrz - przyglądałem się tej czerwonej gwieździe, o 
tej. Jest coraz bliżej. Najpierw myślałem, że to wzrok płata mi figle, ale 
teraz jestem tego pewien.
- Zwariowałem i tyle.
- Może to ruchliwy rejon. Na pewno. Ktoś nas namierzy, jeśli tylko 
będziemy przelatywać dostatecznie blisko uczęszczanych tras.
- Może.
- Ha. Nic na to nie poradzę, ale czuję się, jakbym miał farta. A ty?
- Wiesz, co ci powiem? Szczęśliwy z ciebie palant. Kessel, ależ byłeś 
lodowaty. Myślałem, że sam zamarznę, zanim cię rozgrzeję. No, ale teraz 
już dasz sobie radę. Po prostu to odeśpij.
- I tak nie ma nic lepszego do roboty. Może sam powinienem…
- Nie, lepiej, jeśli nie zasnę, muszę uważać na tę gwia…
- Kessel, zniknęła. Musieliśmy ją minąć. Piekielnie szybka mijanka. 
Ledwo zamknąłem oczy i już jej nie ma.
- Poza tym wszystko bez zmian. Wskaźnik systemu podrzymywania 
życia też w normie.
- Ciekawe, jakby to było spędzić tutaj rok albo dwa? Tylko ja i ty, ty i 
ja…
- Nie zwracaj uwagi, koleś. Muszę być chyba na haju. Niech mnie, 
jeśli wiem po czym.
- Dobrze mi. A tobie? Ty masz wdychać tlen, głęboko, bracie… To 
powinno ci pomóc.
A ja tak się cieszę, kiedy ci dobrze
Dodajesz blasku całej okolicy
Swoimi imi lalilai nimi
nanai lalli limanali limi
- Pewnie, że zatańczę. Swoją drogą, co taka śliczna buzia jak ty robi 
na takiej łódce, hę? Maleńka, będziemy tańczyć przy blasku księżyca, aż 
nadejdzie przypływ… O, proszę, jest i blask księżyca… Ej, chwila, 
ludzie, za jasno daliście ten księżyc! Nie świećcie nam w oczy. Bo 
właśnie ta pani… Zaraz, zaraz. Do raportu? Tajest, sir, widzę, że 
trzymam w rękach mocne światło. Tajessir, nie podoba się to panu. 
Niessir, nie mam żadnego pozwolenia… Zresztą, nie wiem, którą stroną 
to obrócić. A światło to ja mam w oczach…
***
Nagle Hobb obudził się i jednocześnie poruszył gwałtownie, co 
wprawiło go w niezgrabne wirowanie. Przez iluminator wpadało do 
środka silne światło, pokrywając ich metalowy kokon siecią plam i 
odbłysków. Hobb odzyskał stabilną pozycję i obrócił się z powrotem 
przodem do swego towarzysza.
- Hej, bracie, jesteś jeszcze ze mną? - pochylił się nad nim, żeby 
sprawdzić, po czym odsunął się. - Wiesz, koleś, byłoby mi znacznie 
łatwiej, gdybyś tak odezwał się do mnie raz na jakiś czas… No, tak też 
jest dobrze… po prostu siedź porządnie.
- Zabawna rzecz. Nie spałem przecież tak długo i nigdy bym nie 
pomyślał, że ta czerwona gwiazda będzie tak wyglądać. Poza tym 
zdawało mi się, żeśmy ją minęli.
- Wariactwo.
- No, mam nadzieję, że jest tu w okolicy ktoś, kto nas z tego 
wyciągnie, bo jak nie, to czeka nas przejażdżka na gwieździe.
- Ej, zaczekaj no! Albo mi już całkiem odbiło, albo skręcamy. 
Zmieniamy kierunek. Coś nas złapało… - Zachłysnął się na widok 
błękitnozielonej planety.
- Dagobah - wyszeptał. - Dagobah! Poznałbym ją wszędzie! Odpiął 
się, prześlizgnął do iluminatora i przycisnął do niego twarz. - Pani moich 
snów, pojęcia nie mam, jak to robisz. Słyszałeś, przyjacielu? Zabiera nas 
do domu!
- Nie masz chyba wrażenia, że wyciągnęliśmy kopyta i zabraliśmy się 
w Wielką Podróż, co? Ja na pewno nie czuję się martwy. Czuję się 
dobrze. Poza tym Dagobah to mój sen, więc co ty miałbyś w nim robić?
- Ciekawe, czy ktoś tu jest? Gdzieś tu powinno być parę niszczycieli. 
Może przechwycą nas na czas.
- Nie, nie zauważą nas, chyba że wpadniemy prosto na nich. I wiesz 
co? Niespecjalnie mnie to obchodzi. Nie jestem pewien, czy mam ochotę 
wskrzesić starego DA796-48-A47. Prawie wolałbym skończyć tak jak 
teraz - wolny - niż wrócić do tamtego życia.
- Jasne, nie pytałem cię o zdanie. Może gdzieś tam cały świat na 
ciebie czeka. Nieładnie z mojej strony, że siedzę tu i życzę ci śmierci… 
A niech to, to, cosobie myślę albo nie, nie robi najmniejszej różnicy, 
więc chyba równie dobrze mogę myśleć, co mi się podoba.
- Hej, Dagobah! Idziemy, pani, już idziemy!
- Kiedy tu byłem ostatnio, chyba… no, coś tu jest - albo ktoś. Coś, 
czego nie potrafię opisać, czego nawet dobrze nie pamiętam. Czasem 
wydaje mi się, że byś to zrozumiał, bracie, że wiesz o tym wszystko. Ale 
to też jest wariactwo. Nie znam cię, nigdy nie powiedziałeś do mnie ani 
słowa…
- Mimo to sporo przeszliśmy razem. Cieszę się, że mogłem dzielić z 
kimś tę podróż. - Ponownie skupił uwagę na tym, co było widać na 
zewnątrz.
- Jaka ona jest, tam na dole? Och, wciąż zapominam, przecież nigdy 
tu nie byłeś.
- Cóż, nie wydaje mi się, żebyśmy mieli się o tym kiedyś przekonać.
- Już niedługo, przyjacielu. Zaraz wejdziemy w atmosferę. Czujesz, 
jak ciągnie?
- Ej, posuń się odrobinę i zrób mi trochę miejsca.
- Chyba raczej nie będę patrzył. Po prostu posiedzę tu, blisko ciebie.
- Dobrze być blisko kogoś.
- Kiedyś zastanawiałem się, czy będzie mnie komuś brakowało, jak 
umrę. Nikomu, wiesz. Jesteśmy tylko ty i ja.
- Będzie mi cię brakowało, jeśli tobie będzie brakowało mnie. - 
Wydało mu się, że wyczuł jakiś ruch. - Hej, bracie, nie budź się teraz. To 
byłoby podłe, trafić na taki moment… W porządku, tak lepiej.
- Tak, wiem. Mamy jeden kombinezon próżniowy. To mogłoby 
odrobinę zwiększyć szanse. Może gdybyśmy mieli dwa, byłoby to warte 
zachodu, ale tak… nie, tylko trochę przeciągnęłoby sprawę, nic więcej. 
Wolałbym, żebyśmy przejechali się razem.
Dobiegające z iluminatora światło zmieniło barwę na czerwoną, 
łagodząc wrażenie bliskości. Hobb zamknął oczy i osłaniającym gestem 
położył dłoń na piersi Luke’a.
- Zabierz nas do domu, pani, zabierz nas do domu, Dagobah.
Czerwone światło gwałtownie ustąpiło miejsca ciemności. Hobb 
poczuł, że spada… spada… po czym nagle, niemal łagodnie, ruch ustał.
Hobb wolno wypuścił wstrzymywane do tej pory powietrze. Przez 
parę chwil siedział bez ruchu, potem w oszołomieniu przeczołgał się do 
śluzy powietrznej i uruchomił mechanizm otwierania.
Właz otworzył się, ukazując czarną zasłonę ulewnego deszczu. 
Rzeczywistość dotarła do niego pod postacią wilgotnego, 
aromatycznego, chłodnego powietrza, napływającego przez właz. 
Siedział i gapił się na połyskującą ulewę. Wyciągnął rękę, dotknął 
deszczu i odkrył, że jest on bardzo mokry i bardzo zimny.
Kiedy jakiś głos zawołał go po imieniu poprzez miarowe bębnienie 
deszczu, zaczął się histerycznie śmiać, wybuchnął wysokim nerwowym 
chichotem, nad którym nie mógł zapanować. Wylądował nie wiadomo 
gdzie i oto ktoś wołał go po imieniu.
Potoki wody trochę się rozsunęły i wyłoniła się z nich pomarszczona 
twarz, spoglądająca na niego okrągłymi oczami spod cięzkich, 
przymrużonych powiek.
- Hobb - powtórzył stworek, włażąc do kapsuły i pomagając sobie 
wysuniętą do przodu laską. Cały ociekał strumieniami wody: jego 
zwichrzone siwe włosy, długie zakrzywione uszy, zgarbione ramiona. 
Małe strumyczki ściekały z przemoczonych łachmanów, które miał na 
sobie, i płynęły po metalowej podłodze w stronę światła, rzucanego 
przez tablicę przyrządów.
- Znasz mnie? - wyrzucił z siebie Hobb. Czuł się strasznie głupio.
- Nie będzie ci nic? - zapytał zgrzytliwy głos.
Hobb dostał czkawki.
- Pewnie, nic, ale… - Trochę przejaśniło mu się w głowie. - Yoda - 
spróbował nieśmiało. - Ty na pewno jesteś Yoda! - Yoda, który, jak się 
okazało, uratował go przed powrotem do korpusu technicznego.
Nieznajomy kiwnął poważnie głową.
- A, tak. Powinieneś mnie rozpoznać. Powinieneś.
- Ale skąd ty mnie znasz? - spytał Hobb.
- Przyjacielem Luke’a jesteś - powiedział po prostu Yoda. - Prawda? 
- przyjrzał się czemuś za plecami Hobba.
- Luke’a? - Spojrzał tam gdzie Yoda i przypomniał sobie swojego 
towarzysza podróży. To go uspokoiło. - Gdybym mógł dać znać do bazy 
imperialnej… - odezwał się do Yody natarczywym tonem.
- Imperialnej? - przerwał mu Yoda. - Tego chcesz?
- Dla siebie - nie. - Twarz Hobba przybrała zdecydowany wyraz. - 
Ale wydaje mi się, że on potrzebuje pomocy.
Yoda pokręcił głową.
- Pomóc mu damy radę. Poniesiesz go?
- Jasne - w głosie Hobba zabrzmiała ulga. - Ale w takim deszczu?
- Szybko stąd pójść lepiej by było. Imperialni na pewno śledzili 
wasze opadanie.
- Chyba masz rację - kiwnął głową Hobb. - Tylko wszystko 
przygotuję.
***
Wkrótce ruszyli w drogę. Yoda niósł światło i niewielki węzełek z ich 
rzeczami. Za nim szedł Hobb z Luke’iem na plecach; obaj owinięci byli 
tym jego niebieskim płaszczem. Co ciekawe, nieprzytomny chłopak 
wcale nie wydawał mu się ciężki. Brnąc w deszczu, uparcie podążając 
śladem drżącej plamy światła przez korzenie, pniaki, śliskie błoto i 
wodę, która wlewała mu się czasem górą do butów, Hobb odkrył, że 
znacznie bardziej ciążą mu własne nogi. Ulewa całkiem ograniczała 
widoczność i po jakimś czasie poczuł się, jakby obracał koło jakiegoś 
piekielnego kieratu.
Przez mgłę wyczerpania usłyszał, jak jego przewodnik coś do niego 
mówi, ale mózg nie nadążył ze zrozumieniem słów i ich znaczenie mu 
umknęło. Chwilę później znalazł się w ciepłej i suchej ciemności. Z 
wdzięcznością osunął się na kolana i ostrożnie złożył swój ciężar na 
ziemi, przekazując go opiece mieszkańca Dagobah.
Parę minut później Hobb, podsypiając, siedział pod ścianą jaskini, 
otulony kocem, nareszcie rozgrzany i suchy. W świetle stojącej obok 
świecy widział wyraźnie, jak Yoda pochyla nad swoim drugim gościem 
niebieskozieloną twarz.
Luke. Hobb obracał w myślach to imię, sącząc rozlewającą się 
ciepłem po ciele herbatę o dziwnym zapachu i gorzkim smaku, 
intensywnym lecz kojącym. Luke - obcy, który poruszył w nim tak silne 
uczucia, którego przekazał tej nieprawdopodobnej, prastarej istocie. 
Wzrok Hobba błądził po wnętrzu jaskini, napotykając niewiele rzeczy, 
które mogłyby dać mu jakieś pojęcie o charakterze jego gospodarza. 
Zobaczył kilka małych zawiniątek, parę glinianych naczyń - i nic więcej. 
Jaskinia przypominała raczej obóz na jedną noc niż dom.
Usłyszał jakiś słaby dźwięk i skupił się ponownie na dwóch 
pozostałych. Luke drgnął, potem trochę zakaszlał - to napar, który dawał 
mu Yoda, zaczął działać. Yoda przykucnął w swobodnej pozie, jednak 
zachowując czujność. Odłożył kubek na kamienną podłogę.
Luke otworzył oczy i z wolna zaczął rozglądać się po otoczeniu. Jego 
spojrzenie było zdezorientowane i zdumione, póki nie spoczęło na 
twarzy Yody. Wtedy szeroko otworzył oczy i ku przerażeniu Hobba 
skulił się i spróbował odsunąć się od pustelnika.
- Och, nie - szepnął Luke. Jego wzrok błądził rozpaczliwie, jakby w 
poszukiwaniu ucieczki. - Proszę… nie - błagał z jękiem, który wstrząsał 
jego ciałem. Przeturlał się, spróbował uklęknąć i odczołgać się na bok.
Zaniepokojony, Hobb zerwał się z miejsca, zastanawiając się, czy na 
pewno właściwie ocenił całą sytuację, ale jedno spojrzenie na twarz 
Yody rozwiało jego obawy. Pustelnik delikatnie ułożył Luke’a z 
powrotem.
Hobb podszedł do nich.
- Spokojnie, koleś, nie ma się czym martwić - powiedział, niby echo 
tamtej nie kończącej się nocy, spędzonej na pokładzie szalupy 
ratunkowej.
Luke szybko przestał się szamotać, ale zamknął się w sobie, a ów 
udręczony wyraz wykrzywiał jego rysy nawet we śnie.
Hobb spojrzał pytająco na Yodę, ale jego gospodarz pokręcił głową, 
powstrzymując go przed wypowiedzeniem słów na głos. Sztywno i 
powoli Yoda wstał i podszedł do wejścia. Tam przystanął i zaczął 
wpatrywać się w deszczową noc.
Rozdział jedenasty
Z roziskrzonej ciemności wokół Dagobah wyłoniły się statki. 
Pozostały w pobliżu przez jeden sezon, przez czas jednego oddechu 
unosiły się nad jej ramieniem, rozsiewając kruche metalowe zarodniki, 
które po napotkaniu odpowiednich warunków wypluwały z siebie tysiące 
organicznych drobinek, gotowych ryć i palić jej powierzchnię, zmieniąc 
jej kształt i wyrywać rośliny z korzeniami.
Łagodna Dagobah. W porównaniu z miliardami lat powolnej ewolucji 
te zakłócenia jej procesów życiowych były zaledwie nieistotnymi 
ukłuciami irytacji, a ich jedyne znaczenie polegało na tym, że dla 
Dagobah były one pozbawione jakiegokolwiek precedensu.
W końcu jeszcze jeden obcy obiekt przeniknął przez jej atmosferę, 
tym razem zupełnie nie naprzykrzający się i nic nie znaczący, wyjąwszy 
fakt, że jego przybycie stanowiło jakby sygnał do odlotu dla pierwszych 
najeźdźców. W ciągu ośmiu obrotów - ośmiu uderzeń serca tej sennej 
planety - statki wezwały swoje potomstwo do powrotu, odleciały i w 
mgnieniu oka zniknęły - jakby przestały istnieć.
Z nieskończoną cierpliwością i niespiesznym spokojem Dagobah, 
która przypuszczalnie nie zdawała sobie nawet sprawy z potencjalnej siły 
infekcji, z której się właśnie otrząsnęła, zaczęła zabliźniać pozostawione 
rany.
***
Dni mijały wolno. Na Dagobah panowała obecnie pora sucha, co 
oznaczało jedynie, że popołudniowe opady deszczu trwały zaledwie 
dwdzieścia minut zamiast kilku godzin. Przez większość czasu wiał 
także wiatr. Wprawdzie olbrzymie drzewa i porastająca je splątana 
roślinność całkowicie osłamiały najniższą warstwę lasu nawet przed 
najsilniejszym powiewem, jednak w powietrzu pojawiła się lekka 
świeżość, która orzeźwiła wszystkich, a zwłaszcza Hobba, któremu 
pomimo dopiero co odkrytego romansu z pełną życia, zieloną planetą 
zaczynąło się wydawać, że już wkrótce pleśń weźmie nad nim górę.
W ciągu tygodni, które nastąpiły po owej niesamowitej nocy, kiedy to 
kapsuła ratunkowa z taką bezbłędną precyzją wylądowała na skraju 
bagien, Hobb poczuł sympatię do dziwacznej osoby, która się nimi 
zaopiekowała. Yoda pokazał Hobbowi, jak przeżyć w tym obcym 
jurajskim świecie i jak unikać wrogiej obecności imperialnych wojsk. 
Hobb z zaskoczeniem odkrył, że jeden z imperialnych posterunków 
znajduje się dość blisko nich, ale choć oddziały żołnierzy pojawiały się 
czasem w okolicy, Yoda zawsze wiedział jakoś, kiedy nadchodzą, a 
żołnierze nigdy nie zauważyli jaskini ani żadnych śladów ich pobytu. 
Hobb wiedział, że są w jego gospodarzu rzeczy niedostrzegalne dla oka, 
ale nie nalegał na wyjaśnienia. Był zadowolony z życia w atmosferze 
swobody i towarzystwa, jakiej nie zaznał w całym swoim trudnym, 
nędznym życiu.
Na krótko po ich przybyciu na Dagobah w imperialnym obozie zaczął 
się gorączkowy ruch. Hobb szybko wydedukował, co się dzieje. 
Garnizon wycofywano. Żołnierzy przydzielono tak, by załatać dziurę, 
pozostałą po zdziesiątkowanej Dwunastej Flocie. Przyglądając się, jak 
odlatuje ostatni prom, Hobb żarliwie dziękował losowi, że już go to nie 
dotyczy.
Kiedy zachowanie tajemnicy przestało być konieczne, osiedlili się na 
stałe - znaleźli kilka drzew runyan i oczyścili miejsce, na którym miała 
stanąć nowa chatka. Następnie Yoda i Hobb energicznie zabrali się za 
przesadzenie ponad stu młodych szczepów bluszczu, które miały 
utworzyć jej szkielet. Później ich gałązki będzie można posplatać gęsto 
ze sobą, aż liście zapewnią ochronę przed deszczem i chłodem. W 
przeciągu roku kostrukcja rozwinie się do tego stopnia, że jedynym 
zajęciem, jakiego będzie wymagała, będzie utykanie z powrotem 
malutkich pędów, które zapuściły się do wewnątrz domku. W 
międzyczasie jaskinia zapewniała im wystarczające, choć zatłoczone, 
schronienie.
Luke’owi dni mijały w czymś w rodzaju snu na jawie. Przez pierwszy 
tydzień Yoda i Hobb toczyli bitwę ze zdradzieckimi obrażeniami, 
spowodowanymi najpierw wdychaniem palącego, rozgrzanego 
pierwszym wybuchem powietrza, potem wystawieniem na temperaturę 
zbliżoną do zera absolutnego. Była to bitwa, którą prawie przegrali - 
wiele dni i nocy, wypełnionych gęstymi ziołowymi oparami, koszmarami 
i majaczeniem w gorączce, zabarwionych uporczywym kaszlem i 
rwącym się oddechem i naznaczonych przez wyraźną niezdolność 
Luke’a do przejęcia się tym, czy w ogóle żyje.
Jednak, może z powodu uporu i popychającej do działania złości 
Hobba, nadszedł moment przełomowy, a za nim stopniowy powrót do 
zdrowia, tym dziwniejszy, że przynajmniej z pozoru całkiem gładki. 
Luke przyjmował niezbędną mu pomoc, jakiej udzielali mu towarzysze, 
ale otoczył się nieprzebytym murem, nie przyjmując tej pomocy do 
wiadomości, nie odzywając się do nich i nie dając żadnego znaku, że 
poznaje ich jako kogoś, kogo znał już wcześniej.
Hobb czuł się skrzywdzony takim zachowaniem. Wreszcie pewnego 
dnia, urażony wyraźną wzgardą Luke’a wobec wiecznie cierpliwego 
Yody, zbeształ go za taką oziębłość. Dał upust całej swojej frustracji, ale 
zaskoczyły go rozpaczliwe próby uniknięcia oskarżeń i ślepa panika, 
jaką okazywał Luke. Hobb powstrzymał się natychmiast, 
uświadomiwszy sobie, jak bezbronny był Luke po zrobieniu wyłomu w 
tym murze obojętności. Pozwolił, by Luke, drżąc, zacisnąwszy powieki, 
odwrćił się od niego.
- Wybacz, koleś - powiedział wtedy cicho Hobb. - Skoro to takie 
ważne, będziemy grali po twojemu. - I na ogół dotrzymywał słowa.
Luke spędzał upływające dni na swój niespokojny sposób, obojętny 
na wszelkie, zw yjątkiemm najbardziej podstawowych, potrzeby i próby 
nawiązania kontaktu. Jadł, kiedy dawało mu się jedzenie do ręki, i 
rzadko kiedy dostrzegał w ogóle obecność przyjaciół. Wcale się nie 
odzywał, a kiedy w nocy zdarzyło mu się krzyknąć w niespokojnym śnie, 
Hobb z zaskoczeniem przypominał sobie, że chłopak w ogóle ma głos. 
Stopniowo nawet koszmary zniknęły i milcząca obecność Luke’a stała 
się częścią codziennej rutyny.
Pewnego wieczora siedzieli we trójkę przy dogasającym ognisku, 
trawiąc posiłek. Była to ulubiona pora Hobba, właśnie te kilka godzin po 
zapadnięciu zmroku. W atmosferze szczególnej bliskości, spowodowanej 
blaskiem ognia, prowadził długie i poważne rozmowy z Yodą; pustelnik 
dzielił się z nim doświadczeniem swego nieprawdopodobnie długiego 
życia, a Hobb mówił o miejscach, które odwiedził, ludziach, których 
poznał, a wreszcie o swoim żywionym od dawna przekonaniu, że życie 
mieści w sobie coś więcej niż tylko krótkotrwałą iskrę samotnej 
egzystencji.
Jednak tego konkretnego dnia Hobbowi wystarczyło, że może usiąść 
wygodnie i obserwować swoich towarzyszy. Gasnące płomienie rzucały 
czerwony odblask na błękitnozieloną twarz i splątane siwe włosy 
siedzącej obok niego prastarej istoty. Dla ochrony przed wieczornym 
chłodem Yoda zarzucił na ramiona wystrzępione łachmany; wpatrywał 
się w ogień spod swoich ciężkich powiek, żując w zamyśleniu galązkę.
Nie chcąc zakłócać rozmyślań towarzysza rozmową, Hobb usadowił 
się na mchu i przeniósł uwagę na Luke’a, dopuszczając do siebie myśli, 
które zwykle od siebie odsuwał. Przypomniał sam sobie o znaczących 
postępach, jakie udało im się we trójkę osiągnąć od czasu tych 
pierwszych tygodni. Gdzieś po drodze Luke zaczął odnosić się do Hobba 
na niemal dziecięcy sposób - wciąż się nie odzywał, ale od czasu do 
czasu uśmiechał się niepewnie, a później z własnej woli brał udział w 
wykonywaniu prostych czynności. Tego prostego poziomu nie mógł 
jednak przekroczyć. Postawiony wobec najsłabszego nawet nacisku, 
wycofywał się w zmieszaniu i ukrywał za maską obojętności. Hobb nie 
wiedział, czy taki rozwój sytuacji powinien go cieszyć, czy niepokoić, 
ponieważ Luke był czasem jak dwóch różnych ludzi i, choć postępy 
zdezorientowanego dziecka podnosiły Hobba na duchu, bał się także, że 
osiągnięcia Luke’a na tej drodze mogą oznaczać całowite odwrócenie się 
od jego poprzedniego ja. Nawęt ten postęp zatrzymał się jakiś czas temu 
i bywało, że tak jak tej nocy Hobb musiał przyznać, że istnieje 
możliwość, że już żadnych postępów nie będzie.
Luke siedział naprzeciw pozostałych, oparty plecami o korzeń 
drzewa, z twarzą obramowaną nieco rozwichrzonymi włosami, patrząc w 
pustkę - nie, nie w pustkę, poprawił się stanowczo Hobb, ale na coś 
konkretnego - coś zamkniętego głęboko w jego wnętrzu. Hobb 
przypomniał sobie witalność umysłu, który dotknął go tak dawno temu, i 
zadrżał na myśl, która zjawiła się nieproszona: że może umysł ten został 
stracony.
Yoda wyczuł jego ruch.
- Zmartwiony jesteś - zachęcił go cicho do mówienia.
Odpowiedź Hobba nie nadeszła od razu i była próbą stawienia czoła 
jego własnym lękom.
- Nie chodzi o to, żeby wydawał się obojętny czy nieobecny duchem, 
raczej… czymmś pochłonięty. Mimo to, czasem się boję.
- Odniósł ciężkie rany. W swoim czasie przyjdzie uzdrowienie.
Rozmawiali już na tentemat wcześniej i zwykle to zapewnienie 
wystarczało Hobbowi, ale tym razem nie mógł sobie tego podarować.
- Mam po prostu nadzieję, że nie został zraniony tak bardzo, że 
postanowi zostać… gdziekolwiek by był - powiedział powoli. - żałuję, że 
nie mam twojej pewności siebie. - Spojrzał prosto na Yodę, przeszukując 
wzrokiem jego pokrytą zmarszczkami twarz. - Jesteś pewien, prawda?
Wyglądało to tak, jakby Yoda skurczył się odrobinę. Zamknął oczy i 
długo, powoli westchnął. Kiedy się odezwał, skierował słowa do 
obojętnego na wszystko Luke’a.
- Nie, ale wierzę. - Dorzucił do ognia jeszcze jeden patyk i patrzył, 
jak kora zwija się w płomieniach, posyłając w ciemność iskry. - 
Naprawdę w to wierzę.
***
Następnego dnia po południu Hobb wybrał się na poszukwanie 
jadalnych roślin, które mógłby przesadzić do ogródka, który 
przygotowywał. Wziął ze sobą koszyk i, jak to często robił, wziął 
Luke’a. Hobb spodziewał się, że będzie musiał prowadzić go za rękę, ale 
wkrótce odkrył z zaskoczeniem, że Luke idzie za nim z własnej 
inicjatywy. Nie było to nic wielkiego, ale nadzwyczajnie podniosło go na 
duchu i Hobb z większą energią podjął nieustający monolog, jaki 
wygłaszał przez całą drogę.
Po raz pierwszy od tygodni Hobb zawędrował na polanę, na której 
znajdowały się pozostałości po imperialnym posterunku. Wychodząc na 
otwartą przestrzeń, przystanął w zdumieniu. Widok dżungli, 
upominającej się już o swoją własność, nie był zaskoczeniem. Szokiem 
dla oczu, przyzwyczajonych do brązu i zieleni roślinności i błota oraz 
brązu i pomarańczowej barwy pleśni i znów błota, był jaśniejszy obszar, 
zajęty przez żółtawą zieleń, upstrzony garbami i kopczykami 
ciemniejszej zieleni (pokrytymi przez pnącza resztkami budynków i 
porzuconego sprzętu), cały skąpany w silnym migotliwym blasku słońca.
- Luke - wyszeptał, kiedy jego wzrok przyzwyczaił się do 
odmiennego światła - to jest piękne. To…
Pobiegł kilka kroków przed siebie, po czym pochylił się, żeby 
obejrzeć uważnie falujący brwny dywan, rozciągający mu się pod 
stopami.
- To kwiaty! Kwiaty! - Małe żółte kwiatuszki, niewiele różniące się 
kolorem od jaśniejszych liści, mrugały do niego ze swych podobnych do 
źdźbeł trawy łodyg. Pobiegł z powrotem na skraj polany, gdzie w cieniu 
wciąż jeszcze stał niezdecydowany Luke. Wciskając mu do ręki jeden z 
kwiatków, Hobb wykrzyknął z podnieceniem: - Popatrz! Są za słabo 
rozwinięte, żeby to imperialni mogli je zostawić. A nawet Yoda nie 
widział jeszcze na tej planecie kwiatów. - Odwrócił się z powrotem w 
stronę polany, szeroko rozkładając ręce. - To znaczy, że należą do samej 
Dagobah - wykrzyknął z entuzjazmem. - To prawdziwy początek. - 
Rozradowany, chwycił Luke’a za rękę. - No dalej, chodź! - Razem 
wpadli na polanę i nagle jakoś tak się stało, że biegli, biegli przed siebie 
w ciepłym, oślepiającym blasku słońca. W końcu, bez tchu, runęli na 
ziemię na samym środku polany. Luke wystawił twarz do słońca, 
przypominając sobie jego ciepło, nie zasłaniając się przed nim.
Hobb obserwował go z zaciekawieniem. Kiedy tylko udało mu się 
złapać oddech, zaczął mówić - swobodnie, tonem zwykłej rozmowy.
- Moja siostra hodowała kwiaty - powiedział. - Mieliśmy tylko jedno 
okno, a nigdy nie dawało dużo słońca, ale dała radę je tam hodować. 
Żółtę raye - nigdy tego nie zapomnę. Czasem też inne, ale głównie te 
jasnożółte…
Urwał, uświadomiwszy sobie, że Luke chyba go słucha, naprawdę 
słucha. Zaraz opuściła go cała swoboda i zwyczajność. Bojąc się, że 
utraci uwagę Luke’a, spróbował zebrać rozproszone myśli, nie potrafił 
jednak wypowiedzieć ich na głos.
Powiał łagodny wietrzyk, odwracając uwagę Hobba mimo jego 
wysłków, przynosząc ze sobą ciepłe zapachy i napełniając go uczuciem 
niezwykłego zadowolenia. Lata służby w przestrzeni kosmicznej i 
oddychania sztucznie wytwarzanymi prądami powietrza zrodziły w nim 
potrzebę, której duszna atmosfera Dagobah nie zaspokoiła. Był ciekaw, 
czy Luke czuje się tak samo jak on.
Ku zaskoczeniu Hobba Luke, zamiast cieszyć się powiewem wiatru, 
zamknął oczy, mocno zacisnął powieki. Ukrył twarz w drżących 
dłoniach i kwiat, który trzymał, opadł na ziemię. Płakał?
Hobb stał jak rażony grommem. Chciał podejść do niego, dotknąć go, 
pocieszyć, ale coś go powstrzymywało.
- Wyrzuć to z siebie, Luke - namawiał go z desperacją. - Wyrzuć to z 
siebie wszystko.
Nagle wyczuł obok siebie jakiś ruch. Stał tam Yoda - pełen powagi i 
majestatu Yoda, jakiego Hobb nigdy sobie nie wyobrażał. Z 
nieodgadnionym wyrazem twarzy skinął krótko Hobbowi głową. 
Dagrellianin z uczuciem wielkiej ulgi pozbierał się na nogi i odsunął się 
na bok, w miejsce, z którego słyszał jeszcze szlochanie, teraz już 
glośniejsze i na pozór bez końca. Usiadł pod jednym z pokrytych 
pnączami kopców, objął kolana rękami i czekał.
***
Luke przebudził się, jakby z na wpół zapamiętanego koszmaru. 
Przemieszane ze sobą uczucia - rozpacz, samooskarżenie, cierpienie i 
poczucie straty - gwałtownie wydostały się na zewnątrz, pozostawiając 
po sobie bardziej nawet przerażającą pustkę. Płakał i płapkał, aż 
rozbolało go całe ciało, i mimo to nie mógł przestać. Minęło dużo czasu, 
nim ból nieco zelżał, a jeszcze więcej, nim Luke uniósł zalaną łzami 
twarz i niewyraźnie zobaczył te znużone oglądaniem świata oczy i to 
pokryte zmarszczkami niebieskawe oblicze, przyglądające mu się z 
uwagą, a nawet z surowością.
Rozpoznanie go groziło mu ponownym rozpłakaniem się, ale ciało 
nie mogło już wydobyć z siebie więcej łez. Usta Luke’a ułożyły się w 
kształt słów „Mistrzu Yodo”, ale nie wyszedł z nich żaden dźwięk. 
Wyciągnął rękę, żeby go dotknąć, i napotkał nie tylko dłoń swego byłego 
nauczyciela, ale i pocieszenie, które zaćmiło wszelkie inne, jakich doznał 
do tej pory. Mimo to było w twarzy Yody coś niemożliwego do 
rozszyfrowamia, co sprawiło, że Luke z zakłopotaniem cofnął rękę.
Twarz Yody zachowała poważny wyraz, kiedy cicho i z naciskiem 
powiedział:
- Moc jest z tobą, Luke’u Skywalkerze.
- Moc… - powtórzył schrypniętym głosem Luke, przypominając 
sobie różne rzeczy. Dotknął wyrastającego przed nim liścia, tam i z 
powrotem wodząc palcem po żyłkowaniu, odwzorowującym jego wzrost. 
Kiedy się odezwał, mówił powoli, zacinając się. - Tyle razy żałowałem, 
że w ogóle poczułem kiedyś Moc, usłyszałem o niej - albo o Sojuszu - 
albo…
Umilkł.
- Ha. Tak - chrząknął niewielki mistrz takim tonem, że Luke spojrzał 
na niego, zaskoczony. Na jego twarzy malował się wyraz 
niedowierzania.
Zakryte opadającymi powiekami oczy Yody zaszły na moment mgłą, 
kiedy spoglądał na wylot przez młodego człowieka ku odległym 
wspomnieniom. Gdy jego wzrok powrócił do teraźniejszości, minę miał 
już trochę mniej surową.
- Poznać Moc - powiedział, kiwając wolno głową - być częścią sieci 
jej potęgi to cudowne przeżycie, ale od każdego z nas żąda ono zapłaty. 
A im większa potęga, tym straszliwsza cena, jak się zdaje - dodał. 
Przykucnął na ziemi i zaczął wpatrywać się badawczo w twarz swego 
niegdysiejszego ucznia. - Wiele się nauczyłeś, młodziku - powiedział.
- Tak, wiele się nauczyłem - przyznał ze smutkiem Luke. - Ale 
czułem się tak nieczysty, tak… wykorzystany. - Jakoś nie były to 
odpowiednie słowa na opisanie wstydu i obrzydzenia do samego siebie, 
które nękały go od tak dawna, ale Yoda chyba go zrozumiał.
- Ścieżką, z której niewielu by powróciło, szedłeś - przyznał, po czym 
spróbował go delikatnie wybadać: - a teraz, jak czujesz się teraz?
- Pusty… po prostu… - Luke nie mógł znaleźć właściwego słowa. - 
Nie… nie, to nieprawda. Czułem się pusty i zagubiony, ale… - rozejrzał 
się wokół siebie, chłonąc barwy i zapachy i odpowiedział pospiesznie: - 
…teraz czuję się, jakby ktoś oddał mi cały wszechświat z powrotem.
- Nikt ci go nie oddał, Luke - zabrzmiał mu w uszach inny głos, 
głęboki i dźwięczny.
- Ben! - zawołał z radością Luke, patrząc, jak migotliwa sylwetka 
jego przyjaciela i nauczyciela pojawia się za plecami Yody. Ujrzał 
wizerunek wysokiego siwego mężczyzny, na którego twarzy odcisnęły 
swe piętno wiatr, czas i nie podająca się jego upływowi mądrość. Ubrany 
był, jak zawsze chyba, w stare szaty, odpowiednie dla pustelnika z 
pustyni Tatooine - w te same szaty, które miał na sobie ostatnim razem, 
kiedy Luke widział go żywego, kiedy to Ben zniknął, trafiony mieczem 
świetlnym Dartha Vadera, pozostawiając po sobie stos tych samych 
zmiętych szat. Ukazał się Luke’owi już kilka razy wcześniej - zawsze 
bezcielesny i półprzejrzysty.
Obi-Wan Kenobi uroczystym tonem nakierował Luke’a z powrotem 
na wygłaszaną przez siebie uwagę.
- Nikt ci go nie oddał - powtórzył. - Sam musiałeś go odnaleźć.
- Na długo zamknąłeś się w sobie - wyjaśnił Yoda. - Nie byliśmy 
pewni, czy odnajdziesz drogę powrotną.
- Na długo… - powtórzył jak echo Luke. Rozejrzał się po krajobrazie 
Dagobah, jakby oglądał go po raz pierwszy. Szerzej otworzył oczy i 
przez chwilę wyraz przestrachu, który Yoda znał tak dobrze, usiłował 
przejąć kontrolę nad jego rysami. Zwiesił głowę i ścisnął skronie rękami, 
jakby mu miała czaszka pęknąć.
- Spokojnie, synu - wtrącił szybko Kenobi. - Nie walcz z tym.
- Nie. Muszę wytrzymać. Tak trudno… tak trudno utrzymać to 
wszystko.
- Spokojnie - powtórzył Ben.
- Nie. - Luke zdawał się zdesperowany. - Nie pozwolę, żeby znowu 
mi się to wymknęło. - Z determinacją wydobył swoje myśli na światło 
dzienne. - Jestem… Luke Skywalker. Jestem teraz na Dagobah. Przez 
jakiś czas mnie nie było… ale… czasem to nie byłem ja. - W tym 
miejscu podciągnął wysoko kolana i oparł na nich podbródek. - Nie. 
Czasem udawało mi się zapomnieć, ale to zawsze byłem ja. - Przełknął 
ślinę i, jakby chcąc uporządkować myśli, potrząsnął parę razy głową w 
próbie zrozumienia. - Ja po prostu… - spojrzał w zmieszaniu na Yodę - 
…myślałem…?
- Myślałeś - zapewnił go z powagą Yoda. - Cóż mógłbyś robić 
lepszego?
Ton jego głosu trochę uspokoił Luke’a. Przez dłuższy czas siedział w 
milczeniu, porządkując wspomnienia, oglądane oczami dwóch ludzi: 
jednego - zdesperowanego, samotnego, o posępnym spojrzeniu i 
wspomnieniach, będących zagmatwaną plątaniną domysłów, zarzutów i 
nierozwiązywalnych problemów; drugiego - prostego i bezbronnego, jak 
przez mgłę pamiętającego miłość, akceptację i powolne uczenie się, jak 
raz jeszcze zaufać. Wiatr igrał z jego spalonymi słońcem włosami, a on 
wracał do tych wspomnień raz za razem, dopasowując perspektywę, aż 
udało mu się uwierzyć, że należą do jednaj i tej samej osoby.
Dokonawszy tego, Luke skierował myśli dalej w głąb siebie i 
odnalazł tam siłę, wykutą w tej spędzonej samotnie wieczności. Poczuł, 
jak tętnią w nim słowa Se Tienena - bardziej żywe i o głębszym 
znaczeniu, niż kiedy je poznawał - i zrozumiał, że to one stanowiły dla 
niego oparcie w tej samotnie rozgrywanej bitwie. Spróbował podzielić 
się z dwoma Jedi częścią tego z takim trudem zdobytego zrozumienia.
- Nienawidziłem sam siebie, przez cały czas… jaki z nim spędziłem. 
Ale… część mnie pragnęła tam być bardziej niż czegokolwiek innego we 
wszechświecie…
Jego twarz przybrała obronny wyraz i jak zbroją osłonił się naukami 
Se Tienena.
- „Dobry jest ten, kto jest w zgodzie sam ze sobą” - szepnął. - „Jednak 
ten, kto nie jest ze sobą w zgodzie, nie jest zły. Bowiem skłócony dom to 
nie złodziejska kryjówka…”
- „To tylko skłócony dom.” - Yoda dokończył za niego cytat, tonem, 
uznającym słuszność zapewnienia, które odkrył Luke. Skinął uroczyście 
głową, zachęcając go, by mówił dalej.
- Było tego więcej, znacznie więcej - powiedział Luke, słysząc w 
myślach napisane przez mistrza słowa, pozwalając, by odsunęły od niego 
zarzuty wobec samego siebie, a przybliżyły drugą część wewnętrznego 
sporu. Odwrócił się w stronę swych nauczycieli, błagając ich wzrokiem, 
by zrozumieli znaczenie tego, co odnalazł. - Se Tienen powiedział coś 
jeszcze, co teraz mi się przypomniało. Napisał „Czymże bowiem jest zło, 
jeśli nie dobrem, udręczonym przez własny głód i pragnienie?” - Poczuł 
przypływ żalu za zmarnowanym życiem człowieka, którego nienawidził, 
którego się bał i którego w końcu - przynajmniej trochę - zrozumiał. Ku 
swemu zaskoczeniu dostrzegł na twarzach Yody i Bena wyraźne odbicie 
własnego smutku.
- Uczciwie cię uczył, tak - powiedział Yoda. - Uzbroił cię w prawdę.
- Ale co z ciemną stroną? - spytał Luke, zbity z tropu. - Czy wiele z 
tego, czego on… nie - poprawił się - czego ja używałem, nie należało do 
ciemnej strony?
To Ben Kenobi odpowiedział mu:
- Są takie praktyki, których większość ludzi, nawet w pełni 
wyszkolonych Jedi, powinna się wystrzegać. Jeżeli wejdą w nawyk, 
moce te o wiele zbyt łatwo mogą się stać narzędziem do zaspokojenia 
własnych żądz. Kiedy już raz zacznie się z nich korzystać, pojawi się 
silna pokusa, by robić to dalej.
Luke pomyślał o swojej własnej pokusie - o tych krótkich chwilach, 
kiedy odczuwał odurzenie i upojenie; kiedy Vader zaakceptował go jako 
swego syna. Przypomniał sobie, jak łatwo byłoby spróbować ciągnąć ten 
związek dalej, bez względu na koszty - i potrząsnął głową, bo wiedział 
już, że tej chwili nie można było przedłużyć. A jednak, pomimo 
wszystko, wiedział też, że już na zawsze zachowa to wspomnienie. 
Niezależnie od wszystkiego, co utracił, zyskał bezcenne zrozumienie, 
które pozostanie częścią jego tożsamości.
Głos Yody wyrwał go z zamyślenia.
- Od tego słońca zrobi się ze mnie suszona śliwka - poskarżył się z 
udawaną irytacją. Nie był już imponującym mistrzem Jedi; znów 
wydawał się zdziwaczałym staruszkiem, który nie lubił, by zakłócano mu 
jego utarty tryb życia. - Lepsze miejsce do rozmowy mogliśmy sobie 
znaleźć. - Wyprostował się na całą swoją wysokość, dzięki czemu jego 
oczy znalazły się mniej więcej na wysokości oczu Luke’a. - Poza tym - 
dodał zagadkowo - ktoś czeka, żeby porozmawiać z tobą, tak. - 
Nieznacznym ruchem głowy Yoda wskazał człowieka, siedzącego po 
przeciwnej stronie polany, plecami do nich. Luke nie wiedział, o co 
może chodzić, ale wstał i przeszedł przez otwartą przestrzeń, 
przekraczając pokryte roślinnością resztki magazynu.
Ujrzawszy tam kogoś, Luke zatrzymał się. Patrzył, jak ten ktoś 
odwraca się, gramoli się na nogi i woła z wahaniem:
- Luke…?
Na twarzy Luke’a odbiła się mieszanina wielu uczuć. Usta próbowały 
się roześmiać, ale oczy chciały płakać. Wreszcie śmiech wziął górę.
- Hobb! - zawołał i w mocnym uścisku dłoni, który przeszedł w 
serdeczne obejmowanie się, wykute zostało ostatnie ogniwo łańcucha, 
który łączył tych dwóch od czasu ich pierwszego deperackiego spotkania 
nad Dagobah. Jak bracia, którzy dawno się nie widzieli, albo rozdzieleni 
w chwili narodzin bliźniacy, odczuli wzajemne zrozumienie, które już 
dwa razy zetknęło ich ze sobą, tyle że tym razem nic nie mąciło ich 
radości.
Szczerząc zęby w uśmiechu, Hobb wskazał przygarbioną postać 
Yody, znikającą właśnie w gęstwie liści.
- Wracamy? - zapytał. - Coś mi się zdaje, że Yoda mamrotał coś o 
jedzeniu.
Bezbrzeżnie zdumiony tym niewiarygodnym spotkaniem, Luke 
poszedł z przyjacielem do na wpół znajomego obozowiska, napawając 
się widokami i odgłosami świata, który od czasu opuszczenia Tatooine 
bardziej niż jakiekolwiek inne miejsce był jego domem.
Rozdział dwunasty
Znacznie później, kiedy przyglądał się, jak Hobb i Yoda sprzątają po 
jedzeniu (obaj stanowczo odmówili przyjęcia jego pomocy), Luke’a 
wciąż dręczyły ukłucia niepewności. Chociaż Yoda i Hobb przechodzili 
samych siebie, żeby upewnić się, że ma wszystko, czego potrzebuje, 
prawie zagłaskując go na śmierć, to jednak Luke nie mógł nie zauważyć 
pewnego dystansu i rezerwy w sposobie, w jaki traktował go mistrz Jedi. 
Przysunął się bliżej do resztek dogasającego ogniska, drżąc lekko w 
nadciągającym wieczornym chłodzie. Siedział sam, czując na twarzy 
bijące od żaru ciepło, i starał się to rozgryźć, obawiając się odpowiedzi, 
którą wciąż otrzymywał.
Jakis czas później Luke podniósł wzrok i ujrzał obok siebie Yodę.
- Ha. Ciężki dzień, tak? - spytał Jedi, kucnąwszy w kręgu rzucanego 
przez ogień światła.
- Tak - uśmiechnął się Luke, po czym ponownie zamilkł. Wyczuł 
obecność Bena, jeszcze zanim zobaczył go jako świetlisty kształt na tle 
skalnej ściany.
Pokryta zmarszczkami twarz jego mentora miała uprzejmy, lecz w 
pewien sposób powściągliwy wyraz.
- Podejrzewam, że wciąż coś cię trapi - powiedział.
- Tak się tylko zastanawiałem - wzruszył ramionami Luke. Nie chciał 
okazywać Benowi niewdzięczności za jego troskę.
- Znowu Vader. - Yoda zachęcił go do mówienia.
Luke kiwnął głową.
- Trudno mi przestać o nim myśleć. - Posłał swemu pierwszemu 
nauczycielowi przeciągłe spojrzenie, nim powiedział ostrożnie: - On cię 
nienawidził, Ben. Chyba winił cię za coś strasznego.
Ben pokiwał głową, a na jego pobrużdżonej twarzy odcisnął się 
wyraz bólu sprzed wielu lat.
- Luke, jak dużo wiesz o swoim ojcu? - zapytał cicho.
- Niewiele - przyznał Luke. - Wygląda na to, że przez całe życie go 
szukałem, w taki czy inny sposób. Znalazłem akurat tyle, żeby się 
przekonać, jak mogłoby być, i nie potrafię przestać myśleć, że… że 
gdybym zrobił coś inaczej, sprawy mogłyby ułożyć się lepiej. - Starał się 
zachować rzeczowy ton głosu.
- To jest coś, czego nikt ci nie powie - powiedział Ben - ale nie 
możesz dłużej się obwiniać. Bardzo niewiele znajdowało się pod twoją 
kontrolą. Taki koniec został zapoczątkowany bardzo dawno temu. - Ben 
podjął jakąś decyzję, po czym mówił dalej tonem refleksji, z wzrokiem 
utkwionym w dal.
- Pozwól, że powiem ci, ile będę mógł. - Ciemność otoczyła ich ze 
wszystkich stron, a nocne szmery podkreślały tylko siłę historii, którą 
zaczął opowiadać.
- Byliśmy podzieleni i zniechęceni, ci nieliczni z nas, którzy 
przetrwali Pogrom, uzbrojeni tylko w przekonanie, że sposób życia Jedi 
wart jest odtworzenia. Była to ciężka lekcja i postanowiłem, że uniknę 
błędów, które popełnialiśmy poprzednio.
- Zacząęm szkolić kilku uczniów, z których każdy był na swój sposób 
biegły, żaden jednak nie miał oddania i zapału młodego Dartha 
Skywalkera. Widziałem w nim zapowiedź odrodzenia, nową broń do 
walki ze złem, które rozpleniło się w galaktyce; choć były też znaki tego, 
co miało nastąpić później, tyle że ja nie chciałem ich dostrzec.
Hobb przyłączył się do nich po cichu, dokładając do ognia naręcze 
drew i nie przerywając opowiadania Kenobiego.
- Pracowaliśmy przez wiele lat - powiedział Ben - razem lub osobno, 
aż do czasu, kiedy na moją prośbę wyruszył na Phaneen. Pewien stary 
przyjaciel poprosił mnie o pomoc, twierdząc, że planeta rujnowana jest 
przez produkcję przyprawy arras i złe rządy Scimok. Miałem spotkać się 
tam z twoim ojcem, ale zatrzymała mnie… cóż… pewna nieistotna 
sprawa.
- Wezwał mnie, kiedy zmnalazł się w niebezpieczeństwie, choć nie 
wiedziałem dlaczego, póki - o wiele później - nie poskładałem 
fragmentów tej układanki. - Wyraz twarzy Kenobiego nie uległ zmianie, 
a jego opowieść była wciąż prosta i cicha, ale Luke wyczuwał stojący za 
tymi słowami wysiłek.
- Nie mogłeś mu pomóc? - zapytał.
- Nie mogłem go nawet znaleźć - i po dziś dzień nie wiem dlaczego. 
Szukałem go po całej planecie. Jedyne, czego udało mi się dowiedzieć, 
to że po raz ostatni widziano go w budynku, należącym do Cechu 
Tkaczy, który odwiedził po drodze do twierdzy Scimok. Scimnok 
utrzymywali, że nie żyje, ale wiedziałem, że to nieprawda. Wracałem 
wciąż do domu tkaczki, w nadziei, że tam wróci albo przyśle wiadomość, 
i bardzo dobrze poznałem Baylę. Rozpaczliwie pragnęła go odnaleźć, 
podobnie jak ja.
- Kim była Bayla? - przerwał mu Luke. Domyślał się, ale chciał to 
usłyszeć.
To chyba zaskoczyło dwóch Jedi, którzy spojrzeli po sobie w 
zdumieniu.
- Czy Vader nie opowiedział ci o twojej matce? - zapytał Yoda. - 
Miałeś przy sobie… - Urwał w zakłopotaniu, kiedy Luke potrząsnął 
głową.
W kilku słowach Yoda poprosił Hobba, żeby przyniósł coś z jaskini. 
Tymczasem Ben podjął opowieść, a głęboki tembr jego głosu i 
różnorodność dobieranych słów stały się narzędziami mistrza w 
opowiadaniu historii. Kiedy mówił, zniknęła rzeczywistość mokradeł i 
nocnej mgły, a w blasku ognia odtworzona została istota odległego 
miejsca i czasu.
- Ażeby zrozumieć Baylę, należało znać Phaneen, była bowiem 
niemal nierozerwalnie związana z ziemią i kulturą, z której się 
wywodziła. Sama Phaneen była jednym z tych rzadkich przypadków - 
planetą, na której stabilna cywilizacja przetrwała dziesiątki tysięcy lat. 
Jej mieszkańcy prowadzili raczej nieskomplikowane życie, 
umiarkowanie ciężko pracowali, aby zaspokoić swoje potrzeby, i jakoś 
zdołali uniknąć wypadków, które zazwyczaj są przyczyną upadku 
większości kultur.
- Na ile da się to stwierdzić, najistotniejszym fizycznym czynnikiem 
tego stanu równowagi był bujny wzrost drzewa tyrella, miejscowej 
rośliny, porastającej znaczną część planety. Jego owoce przez cały rok 
były podstawowym elementem Phaneenijskiej diety; z jego liści robiono 
strzechy na pokrycie dachów. Przed wszystkim jednak ceniono je ze 
względu na włókna - włókna, z których można było sporządzić 
niebywale wytrzymałą linę albo utkać materiał, który pozostawał piękny 
i użyteczny przez całe pokolenia. Na Phaneen nigdy nie rozwinęła się 
technologia, oparta na obróbce metalu; nigdy nie była potrzebna. Jak 
długo ludzie zgodnie współistnieli ze swoim otoczeniem, mieli 
zapewnione pożywienie, schronienie i - co bardzo ważne - piękno. 
Phaneen z czasów mojej młodości była jednym z najpiękniejszych 
miejsc, jakie zdarzyło mi się oglądać, a zamieszkujący ją ludzie 
odziedziczyli po przodkach długą tradycję sztuki i wiedzy.
- Brzmi to trochę zbyt utopijnie - wtrącił Luke.
- Możliwe - zgodił się Kenobi. - Ten sposób życia miał swoją własną 
ciemną stronę, może bardziej niebezpieczną przez to, że tak długo 
pozostawała w ukryciu. Ujawniła się ona w postaci nieszczęśliwego 
przesądu, który narastał i szerzył się, aż wreszcie przerodził się w kult, 
który rzucił cień na codzienne życie ludzi, wykorzystując wypaczoną 
mądrość wielkiej niegdyś religii, by zdominować ich egzystencję.
- To właśnie jest zło, któremu twój ojciec i twoja matka próbowali 
przeciwdziałać, każde na swój sposób.
Nagle coś mu się przypomniało i oczy mu zabłysły.
- Pozwól, że opowiem ci o Bayli - powiedział. - Bayla była tkaczką - 
mistrzynią starożytnego i cieszącego się szacunkiem cechu. Zgodnie z 
tradycją mistrz tkaczy kierował pracą w domu kunsztów, gdzie 
czeladników uczono nie tylko umiejętności tkania najlepszych 
materiałów, ale także sztuki gobelinu, bowiem najstarsze tradycje zawsze 
przekazywano w ten sposób.
- Czy była piękna? - przerwał mu Luke, po czym zarumienił się na 
myśl o własnej naiwności.
Ben nie sprawiał wrażenia, by to pytanie było niewłaściwe.
- Nie wiem, czy była piękna w przyjętym zazwyczaj sensie, ale 
zawsze ją za taką uważałem - odpowiedział. - Była niewysoka i szczupła 
- podobnie jak ty. Kiedy ją spotkałem, była kobietą w średnim wieku i w 
jej rysach uwidaczniały się ślady trudnego życia, miała jednak 
wewnętrzną siłę, która podtrzymywała ją w ciężkich czasach.
- Widzisz, była ostatnią z Cechu Tkaczy i wiedziała o tym. Przez całe 
życie widziała, jak zmniejsza się ilość i spada jakość tyrelli - z powodu 
sprowadzenia i uprawiania przyprawy, która rozpychała się i zatruwała 
ziemię, przeznaczoną dla drzew. Zamieszkała w domu kunsztów, 
próbując zachować stare zwyczaje i uratować swój własny gaj tyrelli, ale 
kiedy przyleciałem, przegrywała właśnie bitwę - ona, kilku uczniów i 
jedna stara kobieta. Przypuszczam, że w twoim ojcu dostrzegła ostatnią 
nadzieję dla swojej sprawy.
To rozczarowało Luke’a. Ben zauważył markotną minę chłopaka i 
właściwie odgadł jej rzyczynę.
- Nie - powiedział - to nie był jedyny powód, dla którego ją 
obchodził. Musiała ich łączyć bardzo gorąca miłość, choć nie zawsze tak 
było. - W tym miejscu Ben roześmiał się cicho. - Prawdę mówiąc, 
znienawidziła go, kiedy spotkali się po raz pierwszy, przekonana, że jest 
handlarzem przyprawą spoza planety. Ich pierwsze spotkanie było wśród 
mieszkańców miasta czymś w rodzaju legendy. Nikt nie spodziewał się 
zobaczyć go więcej.
- Ale on wrócił.
- Tak. Tylko kilka razy, ponieważ praca zaprowadziła go daleko 
stamtąd, do Sentle Raush, ale podczas ostatniej wizyty obiecał wrócić do 
niej na stałe. Myślę, że sądził, iż już prawie udało mu się namówić 
Scimok, by podjęli trud zaniechania produkcji przyprawy i przywrócenia 
planety do poprzedniego stanu. Nie wiem, co się stało.
- Ja wiem. - Luke opowiedział swoją część historii, a dwaj Jedi 
słuchali z uwagą. Kiedy skończył, zauważył, że w wyrazie pełnego 
zrozumienia, jaki pojawił się na twarzy Bena, jest też ślad ulgi, że 
nareszcie poznał prawdę.
Zapadło długie milczenie, którego Luke nie miał ochoty przerywać.
- Czy poznałem go kiedyś jako ojca? - spytał wreszcie.
- Nie - odpowiedział Ben - podobnie jak on nigdy nie dowiedział się 
o tobie.
Luke przyjął to do wiadomości, umieszczając kolejny kawałek 
układanki na swoim miejscu.
- Co wydarzyło się potem? - zapytał.
- Kiedy po raz pierwszy przyleciałem na Phaneen, Bayla i inni 
rozpoczynali właśnie zbiory tyrelli. Dla tak niewielkiej liczby osób była 
to ogromna praca, ona jednak była podekscytowana i miała nadzieję, że 
dobre zbiory będą znakiem, że jej gaj będzie w stanie współistnieć z 
otaczającą go przyprawą arras.
- Opuściłem ją i przez kilka miesięcy szukałem swego 
współpracownika, nie znajdując żadnych śladów, wracając raz na jakiś 
czas do tkalni, aby sprawdzić, czy tam nie wrócił. Za każdą z moich 
wizyt sprawy miały się coraz gorzej. Zbiory przepadły z powodu 
jakiegoś kaprysu pogody. Rodziny czeladników upomniały się o ich 
powrót. Poza tym, że miała teraz więcej pracy i zdawała sobie sprawę z 
daremności swoich wysiłków, Bayla nosiła jego dziecko i musiała znosić 
potępienie ze strony swojej towarzyszki o ostrym języku, która nie 
ukrywała swego gorzkiego przekonania, że jakiś pozbawiony skrupułów 
pozaświatowiec wykorzystał Baylę i nie miał zamiaru do niej powrócić.
- W czasie mojej piątej chyba wizyty spotkałem na prowadzącej do 
takalni ścieżce młodego człowieka, który powiedział, że jest jej kuzynem 
i że przysłano go, aby nakłonił Baylę do powrotu do domu rodzinnego. 
Był przystojnym, ujmującym człowiekiem i, choć nie spodziewałem się, 
aby dał radę przekonać ją, by porzuciła swój chylący się ku upadkowi 
gaj tyrelli, sądziłem, że jego młodość i dobry humor mogą jej najwyżej 
dobrze zrobić. Dalej poszliśmy razem.
- Kiedy mijalismy dwa wysokie drzewa oken, stojące na skraju 
polany, zostałem trochę z tyłu - nie chciałem przeszkodzic im w tym 
spotkaniu. Od razu zobaczyliśmy Baylę: siedziała na kamiennym murku 
między gajem a suszarnią. Wyglądała na przybitą; przed nią leżały 
rzucone na ziemię jej rękawiczki. Kiedy ów młody człowiek ją zawołał, 
wiedziałem, że wiele dla siebie znaczą, ponieważ rozpromieniła się, 
podbiegła do niego i, zdumiona, uścisnęła go z entuzjazmem. Dziś zdaję 
sobie sprawę z tego, jak musiało to wyglądać dla kogoś innego.
- W tym momencie usłyszałem obok siebie szelest gałezi, jednak 
zanim zdążyłem odwrócić się i sprawdzić jego przyczynę, moją uwagę 
przyciągnęła rozgrywająca się przede mną scena. Młody człowiek dusił 
się, usiłując chwytać rękami powietrze wokół szyi gestem, jakiego nigdy 
jeszcze nie widziałem. Oczy wychodziły mu z orbit. Podbiegłem do 
niego, żeby mu pomóc, ale zanim do niego dotarłem, już nie żył, leżał w 
srebrzystej trawie jak wymięty łachman. Wyrwałem go z rąk przerażonej 
Bayli, próbując znaleźć jakiś znak życia w jego ciepłym jeszcze ciele. 
Wtedy jakiś ruch przyciągnął mój wzrok. Bayla w milczeniu wpatrywała 
się w coś za miomi plecami.
- Odwróciłem się i zobaczyłem go - mojego współpracownika. Był 
nieprawdopodobnie wręcz okaleczony, ale wciąż mogłem go rozpoznać. 
Każdy jego ruch był gwałtowny, niezręczny i sprawiał mu ból, jednak 
kiedy i on pochylił się nad nieruchomym ciałem młodego kuzyna Bayli, 
mogłem odczytać z jego zachowania zgrozę i zatroskanie.
- Ale zrozpaczona Bayla przypuszczalnie nie uświadamiała sobie 
nawet, kim on jest. „Nie dotykaj go! Odejdź!” - krzyknęła i ujrzałem, jak 
targana wyrzutami sumienia twarz człowieka obok mnie zastygła w 
twardym, zimnym wyrazie. Zesztywniał i cofnął się.
- Miałem zamiar pobiec za nim i zatrzymać go, ale Bayla krzyknęła za 
mną w popłochu: „Obi-Wanie, nie zostawiaj mnie teraz!” i zatrzymałem 
się, żeby ją uspokoić. - Ben zmrużyl na moment oczy na wspomnienie 
tamtej straconej szansy. - Zawahałem się tylko na moment, ale kiedy się 
odwróciłem, już go nie było. Nie trafiłem żaden ślad, choć szukałem 
przez wiele dni, tygodni, nawet miesięcy.
- Nie widziałeś go już aż do waszego pojedynku na Gwieździe 
Śmierci?
- Tylko raz. Zostałem na Phaneen, wciąż prowadząc poszukiwania, i 
starałem sie w miarę możliwości pomagać w tkalni. Urodziłeś się w tym 
okresie, ale - westchnął - nie był to szczęśliwy czas. Niecały rok po 
drugim zniknięciu twego ojca, jako że miałem Scimok na oku, doszły 
mnie plotki o tajemniczym przybyszu, którego przyjęto na ucznia. 
Pomyślałem, że nareszcie mam jakąś wskazówkę, odbyłem podróż do 
Sentle Raush i urządziłem wszystko tak, żeby spotkać się z tym 
nieznajomym. Jak wiemy, to był on. Przybrał imię Vader i chodził stroju 
podobnym do tego, który nosił potem przez resztę życia.
- Rozmawiałem z nim tylko przez chwilę, ponieważ jasno i wyraźnie 
powiedział mi, że między nami wszystko skończone. Wiedziałem, że to 
koniec, kiedy wyciągnął miecz świetlny - dostał go ode mnie w dniu 
swojej inicjacji - cisnął nim arogancko we mnie i z najwyższą pogardą 
powiedział: „Przypuszczam, że znajdziesz kogoś innego, by wziął na 
siebie służbę szlachetnej sprawie.” Z tymi słowami wyszedł z pokoju. 
Jego uczucia, o ile w ogóle miał jakieś, pozostały ukryte za tą piekielną 
maską.
- Co wtedy zrobiłeś? - zapytał cicho Luke.
- Co zrobiłem? Nic nie można było zrobić. Wróciłem do tkalni; 
zamierzałem pożegnać się i opuścić Phaneen. Kiedy tam dotarłem, 
zastałem niszczejący dom i zaniedbany gaj. Stara kobieta powitała mnie 
tragiczną wieścią, że kilka tygodni wcześniej Bayla zachorowała. „Niby 
nic takiego” - powiedziała mi - „ale ona nawet nie próbowała z tym 
walczyć. Była po prostu doszczętnie wyczerpana…”
Śmierć Bayli pozostawiła starą kobietę samą z niemowlęciem, którym 
musiała się opiekować. Nie mogłem namówić jej, by opuściła ten dom i 
znalazła sobie inną kwaterę, więc znalazłem kogoś w najbliższej wiosce, 
żeby do niej zaglądał. Było jasne, że nie ma ani środków, ani skłonności 
do wychowywania dziecka; zwłaszcza że była przekonana, że to jego 
ojciec był przyczyną nieszczęścia Bayli. Wobec tego tak wszystko 
urządziłem, żeby wrócić z tobą na Tatooine, do rodziny twojego ojca. 
Powiedziałem im, że zginął na odległej planecie. Wydawało się, że to 
najmniej, co mogę zrobić w imię pamięci o człowieku, którym był 
kiedyś.
- I trzymałeś się w pobliżu.
Twarz Bena przybrała nieprzenikniony wyraz.
- Wówczas nie miało dla mnie znaczenia, gdzie mieszkam, co robię. 
Obawaiam się, że nie był to najbardziej racjonalny okres w moim życiu. 
- Umilkł, najwyraźniej nie chcąc mówić na temat tych samotnych lat na 
pustyni.
Luke uszanował to, ale była jeszcze jedna rzecz, którą musiał 
wiedzieć. Poczuł, jak płoną mu policzki, a oczy wypełniają się 
piekącymi łzami. Nie odwracając wzroku od ogniska, zapytał ostrożnie:
- Czy musiałeś mnie okłamać, Ben, powiedzieć mi, że Vader zabił 
mojego ojca? - Postanowił, że może zachowa się tak, jakby odpowiedź 
nie była istotna.
Bynajmniej nie urażony tym pytaniem, Kenobi zdawał się właściwie 
odczuwać ulgę, że ta sprawa wypłynęła na wierzch.
- Może nie - powiedział. Na sekundę w jego rysach pojawiła się lekka 
ironia. - Być może przyczyną tego były pozostałości po tym, jak sam 
siebie okłamywałem. Wtedy wydawało mi się mało prawdopodobne, byś 
kiedykolwiek miał powód, żeby dowiedzieć się, że tak nie jest.
Luke podniósł nieustępliwie wzrok i ich spojrzenia skrzyżowały się, 
ale Ben Kenobi nie zrobił nic, by tego uniknąć.
- A ty, Luke - mówił spokojnie dalej - gdybyś dostrzegł w nim dobro, 
zanim byłbyś wystarczająco silny, by oprzeć się złu? Co pociągałoby cię 
najbardziej?
Luke potrząsnął w udręce głową i stracił panowanie nad sobą. 
Porywcze słowa same mu się wyrwały.
- Ale czy wiesz… czy wiecie, jak się czułem, dowiadując się w ten 
sposób? Macie o tym jakiekolwiek pojęcie?! - Widoczny na ich twarzach 
ból mówił mu, że owszem, mają, aleogarnął go beznamiętny czarny 
gniew, który musiał na kimś wyładować. Znów płakał, a to rozzłościło 
go jeszcze bardziej.
- Próbowałem… ze wszystkich sił próbowałem… - Usiłował 
uspokoić się przy pomocy sarkazmu. - Próbowałem zniszczyć okrutnego 
Czarnego Lorda i na powrót zapewnić galaktyce bezpieczeństwo. - 
Nagle zrezygnował z sarkastycznego tonu, który pomógł mu wyrzucić z 
siebie te słowa. - Ale przegrałem - powiedział ochrypłym głosem i pod 
wpływem wspomnienia, nieświadomie, obronnym gestem przyciągnął do 
ciała prawą ramię, wtulając je pod lewą rękę. Wziął głeboki oddech, 
potem powoli wypuścił powietrze, a jego twarz zastygła w nieruchomym 
grymasie. - Byłem sam - wyszeptał ostrożnie. - Nie miałem żadnej 
szansy na ucieczkę ani nic, co mógłbym nazwać moją własnością, z 
wyjątkiem poczucia własnej godności i gniewu. I wtedy, w dwóch 
krótkich zdaniach, on odebrał mi nawet to. „Ben Kenobi nie powiedział 
ci wszystkiego. Powiedział ci, że zabiłem twego ojca. To ja jestem 
twoim ojcem” - powiedział. A wtedy nie zostało nic.
Łzy znowu popłynęły mu po policzkach, ale jego głos pozostał 
przerażająco spokojny.
- Nienawidziłem cię wtedy, Ben. Naprawdę cię nienawidziłem - taką 
nienawiścią, o istnieniu której w ogóle nie miałem pojęcia.
- Z pewnością tak było - odpowiedział Ben. - Przykro mi.
- Nigdy nie mieliśmy zamiaru dać ci stąd odejść, zanim poznasz 
prawdę - dodał poważnym tonem Yoda.
- Wiem - przyznał sztywno Luke. - I zdaje mi się, że sam się w to 
wpakowałem. Ale nie miałem wielkiego wyboru. - Jego złość trochę 
osłabła. - Ty chyba też nie.
- Przepraszam, że krzyczałem - powiedział po chwili. Wciąż jednak 
był spięty i zdenerwowany.
W ognisku obsunął się jakiś patyk,przez co ogień zapłonął jaśniej i na 
powrót wydobył z mroku otaczające ich kształty. Ruch Hobba 
przypomniał im wszystkim, że dawno już wrócił z jaskini i z ulgą 
przyjęli to odwrócenie uwagi. Miękka tkanina luźnego zawiniątka, które 
wręczył mistrzowi Jedi, odbijała część światła ogniska.
- Ha - chrząknął Yoda. - Miałeś to przy sobie. - Podał zawiniątko 
Luke’owi. - Otwórz - zachęcił go, kiedy chłopak zawahał się.
Cokolwiek to było, co Yoda tak bardzo chciał mu pokazać, zawinięte 
było w płaszcz Scimok, który Luke miał ostatnio na sobie na 
Awangardzie. Odwinął go, a nadpalone fałdy opadły miękko na ziemię. 
Pośrodku znalazł luźno złożony kawałek materiału. Zanim go rozwinął, 
wiedział, co to musi być. Niewiele większy od obu jego dłoni, był to 
fragment olśniewającego gobelinu, który widział ostatnio na 
półprzezroczystych ścianach Sentle Raush. Jego poszarpany brzeg był 
nadtopiony w miejscu, gdzie wycięło go gorące ostrze miecza 
świetlnego.
Odblask ognia padł na fragment, który trzymał, i rozpoznał w nim 
szczegół, którego nie rozpoznał, kiedy patrzył na cały obraz: dom z 
drewna i kamienia, przytulony do srebrnobłękitnych i lawendowych 
odcieni zbocza góry na Phaneen.
- Tkalnia - uświadomił sobie i powiedział to na głos.
Yoda potwierdził skinieniem głowy.
- Jak to się stało, że miałeś to ze sobą?
Luke przypomniał sobie te otatnie szalone sekundy w twierdzy 
Scimok.
- W sieni był gobelin - zaczął powoli wyjaśniać - przedstawiający 
Phaneen taką, jaką musiała być kiedyś.
- Czy też taką, jaką Bayla miała nadzieję oglądać ją znowu - 
powiedział Ben. - Ja także widziałem ten gobelin, niedokończony, na 
krosnach. Wygląda na to, że Scimok przekonali się do jej poglądów, gdy 
było już za późno.
Luke właściwie go nie słuchał.
- Ten gobelin już nie istnieje - powiedział. Jego dłoń zacisnęła się na 
skrawku tkaniny. - Nie zostało nic. - Odwrócił się w stronę Yody. - Nie 
rozumiesz? To ja go zabiłem, bo gdyby nie ja, nie stałby się tak 
bezbronny, nie byłby…
Ben Kenobi przerwał mu z naciskiem. W ciemności jego głos 
zabrzmiał nieprzyjemnie ostro.
- Koniec kiedyś by nastąpił. Ostatecznie zostałby pokonany, nawet z 
tobą u boku. - Odczekał chwilę, aż Luke uświadomi sobie nie 
wypowiedziany na głos koszt tej hipotetycznej porażki; potem jego ton 
odrobinę złagodniał. - Niszcząc bariery, które wzniósł wokół siebie, 
dotarłeś do ukrytego za nimi człowieka. I - wskazał strzęp materiału, 
który chłopak trzymał w ręce - sądze, że ten człowiek ci odpowiedział.
Luke nie był całkiem przekonany.
- Ale to nie ja powinienem ustalać cenę - zaprotestował. - Jak mam 
żyć z tą świadomością?
- Wydaje mi się - odpowiedział łagodnie Ben - że tę decyzję już 
podjąłeś. Inaczej nie siedzielibyśmy tutaj, dyskutując na ten temat.
- Dzisiaj zadecydowałeś - przypomniał mu Yoda. - Postanowiłeś 
zaakceptować to, co przyniosło ci życie i uczynić to swoją własnością. 
Mógłbyś dalej żyć sobie przyjemnie z nami na Dagobah i nigdy się z tym 
nie zmierzyć. Szczęśliwy mógłbyś być…
Luke patrzył przed siebie; w końcu jednak musiał przyznać im rację. 
Spuścił wzrok i z prawdziwym wysiłkiem odsunął od siebie poczucie 
winy, wiedząc, że zawsze będzie je w sobie nosił, ale nie godząc się na 
to, by dalej stanowiło barierę. Przytłaczający ciężar zaczął ustępować.
***
Ben wyrwał go z zamyślenia.
- Luke - powiedział cicho.
Twarz rycerza Jedi wyrażała niepewność. Luke zerknął szybko na 
swego pierwszego nauczyciela, a potem na Yodę, który spojrzał na niego 
z miejsca, w którym siedział, skulony i przykucnięty, i grzebał w ziemi 
końcem laski.
- O co chodzi, Ben? - spytał z niepokojem Luke.
- Kiedy ostatnio opuszczałeś to miejsce, powiedziałem ci, że nie będę 
mógł się mieszać do spraw między tobą a Vaderem. - Zamilkł na 
moment. Jego szare oczy patrzyły spokojnie, lecz zdawały się stare. - Nie 
do końca było to prawdą.
Luke przypomniał sobie uczucie rozpaczy i opuszczenia, które 
towarzyszyło mu podczas lotu z Miasta Chmur na Wolność, a zwłaszcza 
podczas tych pierwszych długich dni, które spędził jako więzień Vadera 
na pokładzie Awangardy, kiedy to zrozumiał, że wszystkie środki, jakimi 
dysponuje, to te, które zdoła wydobyć z siebie samego.
- Pomóc ci mogliśmy trochę, tak - zgodził się Yoda. W jego głosie 
Luke wyczuł ślad długiego obserwowania i wyczekiwania - przez cały 
czas ze świadomością, że stawką jest znacznie więcej niż tylko los 
jednego upartego ucznia.
- Nie, mistrzu - przerwał mu i uśmiechnął się swobodnie. W tej chwili 
zrozumiał coś więcej i zapomniał o całym bólu. - Gdybyście w to 
wkroczyli, nie dowiedziałbym się tego, co musiałem wiedzieć. - W 
nagrodę otrzymał szeroki uśmiech, który rozjaśnił okrągłą twarz Yody, 
oczyszczając atmosferę z wszelkiego napięcia.
- Aha - Yoda wycelował koniec laski w Kenobiego, któremu 
wyraźnie spadł kamień z serca - mówiłem ci cały czas, tak, mówiłem. 
Hmmm!
Luke musiał się roześmiać, był bowiem prawie pewien, że nic takiego 
się nie działo.
- Czuję się zaszczycony, że tak bardzo we mnie wierzyliście. - 
Pokręcił lekko głową i odetchnął głęboko. - Ja na pewno nie wierzyłem.
- Bzdury - odparł Yoda, wycelowując w niego zakrzywiony palec. - 
Dałeś słowo, że wrócisz. A to coś znaczy, powiedziałbym - słowo Jedi.
To natychmiast otrzeźwiło Luke’a.
- Nie, nie Jedi - powiedział wolno. - Od dawna nie ważyłem się nawet 
o tym myśleć.
- Więc pomyśl o tym teraz, Luke - powiedział Ben.
Luke nie wierzył własnym uszom.
- Przecięz nie dokończyłem szkolenia - zawołał.
Yoda wzruszył ramionami.
- Nigdy nie przestajemy się uczyć, nikt z nas.
- Przeszedłeś próbę daleko trudniejszą niż wszystkie, jakie 
zdołalibyśmy obmyślić. Byłby to dla nas zaszczyt, gdybyś zechciał 
kontynuować tradycję.
Luke zerwał się na nogi, pełen nadziei; krew dudniła mu w żyłach, 
nie mógł oderwać wzroku od twarzy wysokiego rycerza Jedi.
- Ale przecież… - Popatrzył na Yodę, który tylko zachęcająco 
przechylił głowę.
Oniemiały, Luke pokiwał żarliwie głową, dławiąc się z emocji.
- Jesteś nasieniem - powiedział do niego Ben ze spojrzeniem, które w 
jakiś sposób przeniknęło do głębi jego istoty. - Masz w sobie wszystko, 
co niezbędne, by ponieść tę iskrę dalej. Masz siłę i determinację, 
poddane takiej próbie, że nie można w nie wątpić, i masz mądrość. Och, 
jeszcze o tym nie wiesz - uniósł brwi i lekko zmrużył oczy w odpowiedzi 
na zaskoczone spojrzenie Luke’a - ale ją masz - mądrość, zrodzoną z 
gruntownego poznania samego siebie, pogłębioną przez ból i gotową 
wypełnić się doświadczeniami, które są jeszcze przed tobą. Mając za 
sprzymierzeńca Moc, będziesz w stanie odmienić świat. - Wypowiadane 
przez Kenobiego, słowa te nie wydawały się przesadzone, były raczej 
potwierdzeniem jego własnych postanowień. Mówił dalej, a w jego 
oczach coś zamigotało. - To, co teraz zrobisz, będzie zależało od ciebie.
- Długo czekaliśmy na tę chwilę - powiedział Yoda. Jego duma z 
Luke’a była wyraźnie widoczna, ale było w jego słowach ukryte 
znaczenie, czytelne tylko dla Bena Kenobiego. Doszło do krótkiego 
milczącego porozumienia pomiędzy Yodą a duchem człowieka, który 
dawno temu był jego uczniem, zaś w mniej odległej przeszłości - jego 
przyjacielem. Z ledwo dostrzegalnym skinieniem głowy, oznaczającym 
przyznanie mu racji, Yoda odwrócił wzrok i zaczął od niechcenia 
szturchać ziemię końcem laski. Nie spojrzał ponownie w miejsce, gdzie 
pod skalną ścianą stał Ben.
- Nie zawiodę was - powiedział Luke.
Ben uśmiechnął się pobłażliwie.
- Możesz polegać na sobie, Luke, na wszystkim, czego cię nauczono i 
czego sam się nauczyłeś. Kiedy będziesz przekonany, że jakiś sposób 
postępowania jest dobry i słuszny, możesz iść naorzód bez obaw, 
ponieważ twój instynkt mówi ci prawdę.
W międzyczasie Hobb słuchał tego wszystkiego uważnie z uczuciem 
graniczącym ze zdumieniem.
- Trudno uwierzyć, że jesteście Jedi - mruknął - ale to z pewnością 
wiele wyjaśnia. - Spojrzał na otaczające go twarze z lekkim lękiem.
- Tak? - spytał Yoda, wyrwany ze stanu zaabsorbowania. - A jak to 
możliwe, że słyszałeś o Jedi?
Hobb odpowiedział z lekkim zażenowaniem:
- Na Dagrell używa się tego słowa jako straszydła na dzieci, żeby 
trzymały się z daleka od tuneli. Nie wiem czemu.
- Ha - prychnąl z wyraźnym niezadowoleniem Yoda.
- W każdym razie - ciągnął Hobb - był taki stary człowiek, który 
mieszkał w naszym osiedlu. Inne dzieciaki nabijały się z niego, bo był 
stary i dziwaczny, ale… cóż - wzruszył ramionami - mnie też uważały za 
dziwaka. Rozmawialiśmy ze sobą, a jedną z rzeczy, które lubił 
wspominać, były historie o Jedi, wspaniałych wojownikach. W 
większości były to opowieści o bohaterskich czynach, które nie mogły 
się tak naprawdę wydarzyć; mimo to zawsze czułem, że jest jakaś 
prawość w sposobie, w jaki ujazywały świat. To nie jest fragment żadnej 
nieprawdopodobnej historii, co?
- Nie - odpowiedział mu Luke - to się dzieje naprawdę.
Hobb chyba poczuł ulgę.
- Wiesz, dopiero dziś przypomniałem sobie to wszystko, a jednak 
myślę, że jakoś wywarło to duży wpływ na to, jak widzę różne rzeczy.
- Mistrzu Yodo - zwrócił się oficjalnie do swego dobroczyńcy. - Czy 
będziesz mnie uczył? Nie przejmuję się specjalne tym, żeby zostać 
rycerzem czy czymś w tym rodzaju, ale miałem już okazję przekonać się, 
że jest wiele rzeczy, których chciałbym się od ciebie nauczyć.
- O pewnych pułapkach i niebezpieczeństwach, kryjących się w tym 
sposobie życia, słyszałeś. I widziałeś niektóre z nich. Jak bardzo jesteś 
pewien, że tą właśnie drogą chcesz pójść?
- Czułem Moc - stwierdził z prostotą Hobb, patrząc wprost na Luke’a 
i przypominając coś sobie.
- Ha, bardziej, niż ci się wydaje - odpowiedział Yoda, kiwając głową. 
- Zawsze trzymałeś rękę na pulsie życia, Hobb. Ale - skupił na młodym 
człowieku całą uwagę - to także zrozumieć musisz. Tylko pod 
warunkiem, że zgodzisz się podjąć pełne szkolenie, będę cię uczył. 
Razem muszą rosnąć umysł i ciało. Trzeba zachować równowagę i 
wszelkie odstępstwo od niej to głupie ryzyko. - Ostatnie zdanie 
wypowiedziane zostało ze szczególnym naciskiem i skierowane do 
Luke’a.
Drażliwość Yody cokolwiek zbiła Luke’a z tropu, ale pojął aluzję i 
szybko powiedział:
- Może moglibyśmy uczyć się razem, choć podejrzewam, że muszę 
nauczyć się wielu rzeczy, które Hobb już wie.
To chyba trochę udobruchało wiekowego mistrza, choć zapewnienia 
Hobba, że podejmie się pełnego szkolenia, spotkały się tylko z jednym 
„Ha!” Zrzędząc na temat późnej pory, Yoda wstał i poszedł w stronę 
jaskini. Luke w zamyśleniu przyglądał się, jak obszarpana postać 
rozpływa się w ciemności, po czym odwrócił się do Hobba i mtugnął do 
niego, klepiąc go po plecach.
- Gratulacje - powiedział. - Zdaje mi się, że to oznacza „tak”. Prawda, 
Ben?
Odwrócił się, ale miejsce po przeciwnej stronie ogniska było puste.
- Ben?
Minęła minuta, nim dotarło do niego pełne znaczenie tego faktu, ale 
kiedy przypomniał sobie ostatnie słowa Kenobiego, nagle uświadomił 
sobie, że Ben naprawdę odszedł. Na dnie jego duszy pojawiła się 
niezgłębiona pustka - do granic możliwości wypełniająca się radosnymi 
wspomnieniami. Zapłakał w milczeniu, nie próbując ukrywać łez.
Hobb był przy nim.
- Tyle jest rzeczy, których nie rozumiem - powiedział cicho 
przyjaciel.
- Ja też ich nie rozumiem - powiedział Luke, stojąc tam jeszcze przez 
chwilę - ale w końcu nie trzeba czegoś rozumieć, żeby wiedzieć, że to 
prawda. - Potem powrócił swobodny uśmiech i Luke wskazał Hobbowi 
miejsce przy ognisku. - Opowiedz mi o sobie - powiedział, sięgając za 
siebie po więcej suchego drewna.
- Nie ma wiele do opowiadania - wycofał się skromnie Hobb, okazało 
się jednak, że to nieprawda, gdyż siedzieli we dwójkę prawie do białego 
rana, a magia ogniska wydobywała na jaw wspomnienia, które wydawały 
się im obu świeże i znajome zarazem.
Gdzieś w czasie tej rozmowy Luke przyłapał się na tym, że raz za 
razem pociera przegubem prawej ręki o nogawkę spodni.
Hobb zauważył to.
- Wciąż nie daje ci spokoju? - zapytał.
To „wciąż” trochę wstrząsnęło Luke’iem, ale wzruszył tylko 
ramionami.
- Jest trochę podrażniona. To pewnie przez ten klimat. - Wyciągnął 
boniczną rękę do światła, żeby się jej przyjrzeć. - To jest coś, nie? 
Patrząc na nią, nie da się jej odróżnić od prawdziwej. - Poruszył na 
próbę palcami i lekko zmarszczył brwi. - Jakoś mi się wydaje, że nie 
działa już tak dobrze jak kiedyś. - Zademonstrował zakłócenia w ruchu 
palca serdecznego.
- Czy odczuwa się ją inaczej? - spytał z zaciekawieniem Hobb.
- Pewnie - odparł Luke - ale człowiek się przyzwyczaja. Poza tym nie 
narzekam. - Wstał i otrzepał się. - Idziesz spać? O ile wiem, nie zdarzyło 
się jeszcze, żeby Yoda przespał pierwszy brzask.
Razem zgasili ognisko, rozgrzebali syczące węgle i poszli do jaskini. 
Cicho wślizgnęli się do środka, starając się nie zakłócić zbytnio snu 
mistrza, i rozłożyli na podłodze koce. Pod osłoną swojego Luke włączył 
latarkę i złamał pieczęć na swojej sztucznej ręce. Kiedy ją odsunął i 
skierował na nią światło latarki, zobaczył, czemu jego ręka jest 
zaczerwieniona i podrażniona. We wnętrzu obudowy rozrósł się 
pomarańczowy grzyb.
- Błee - mruknął, ścierając go.
Hobb przysunął się bliżej, żeby się przyjrzeć, i roześmiał się.
- Dagobah chciałaby wszystko sobie przywłaszczyć. Uważaj, bo się 
zasymilujesz - ostrzegł z udawaną konsternacją.
- Wielkie dzięki. - Luke żartem odepchnął go łokciem i ułożył się do 
snu.
- Nie ma za co - odpowiedział uprzejmie Hobb. - Tak na poważnie, 
rano rzucę na to okiem, jeśli chcesz. Może znajdę ten wadliwy styk.
- Byłbym ci wdzięczny. - Luke zgasił latarkę i poczuł, jak roztapia się 
w absolutnej czerni nocy Dagobah.
Rozdział trzynasty
Kiedy poranne słońce wpełzło do ich schronienia, Hobb i Luke 
obudzili się i odkryli, że Yoda już wstał. Zgodnie z tym, co powiedział, 
Hobb wyciągnął torbę z narzędziami z zawiniątka, które trzymał obok 
posłania, poszedł tam, gdzie było lepsze światło, kazał Luke’owi 
podwinąć rękaw i zabrał się do roboty. Jednak nie minęło wiele czasu, a 
pokręcił głową i odłożył narzędzia z powrotem do torby.
- Przykro mi, Luke - powiedział. - Obawiam się, że nic nie da się z 
tym zrobić, o ile mogę stwierdzić. Nie mam odpowiednich narzędzi, 
żeby ją naprawić, i wolałbym nie majstrować, chyba że ci naprawdę 
strasznie zależy.
- Nie zależy mi aż tak strasznie - odparł Luke, zapinając mankiet. - 
Dzięki, że sprawdziłeś. Zaczekał na Hobba i poszli poszukać Yody. 
Znaleźli go, jak przyglądał się czemuś, co rosło u korzeni jednego z 
pobliskich olbrzymich drzew.
Kiedy mistrz zobaczył, jak się zbliżają, skinął na swoich uczniów, 
aby podeszli bliżej i przekonali się, co znalazł. Wyrwał ze sporej kępy 
jedną roślinę i teraz oglądał uważnie zwisające mu z rąk grube bulwy.
- Świetnie - odezwał się ze szczerym entuzjazmem Hobb. - Teraz 
mamy żródło pożywienia blisko domu. - W czasie swego pobytu na 
Dagobah odkrył, że największą wadą ich prymitywnego stylu życia było 
to, że on i Yoda spędzali większość czasu szukając ustawicznie żywnoći. 
I choć wyprawy w poszukiwaniu jedzenia sprawiały mu przyjemność, 
wrażenie nowości dawno minęło i posiadanie w pobliżu bezpiecznej 
spiżarni byłoby warte poświęcenia jej wszelkiej niezbędnej troski i 
opieki.
- Czy jeślibyśmy usunęli część pozostałej roślinności, dalibyśmy im 
więcej miejsca, żeby się rozrosły? - spytał Luke.
Yoda rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie.
- Nie spieszyć się. Ostrożni być powinniśmy. - Pokazał kilka innych 
gatubków roślin, żyjących w tej samej okolicy. - I one także są częścią 
tego samego systemu. Jeśli mielibyśmy coś usuwać, musielibyśmy wziąć 
to pod uwagę. Kiedy wszystkie czynniki są w równowadze, natura jest 
silna i odradza się sama.
- A my jesteśmy tu czynnikiem obcym - zrozumiał Luke. - Mimo to, 
czy jeżeli zrobimy to strożnie, to czy nie pomożemy rosnąć tym 
roslinom, których potrzebujemy?
- Oczywiście. Mówię tylko, że nie nadszedł jeszcze czas, żeby zebrać 
plon z tego poletka. Możemy je odrobinę uprawiać, ale przede 
wszystkim musimy jeszcze troche poobserwować. - Po czym 
poprowadził ich za sobą, żeby zobaczyli inne zależności pomiędzy 
elementami tego mikroświata.
Luke czuł się zaciekawiony, ponieważ to był punkt widzenia, do 
którego właściwie nigdy wcześniej nie przywiązywał wielkiej wagi. 
Chociaż spędził dzieciństwo, zajmując się uprawą rosłin, jego 
doswiadczenia dotyczyły prób nakłonienia surowej, suchej gleby, by 
wydała obcą sobie rosłinę. Potrafił docenić to, co słyszał: o potrzebie 
odnalezienia sposobu, żeby współpracować z naturą ziemi, zamiast 
działać przeciwko niej. Od czasu do czasu zadawał pytania, ale na ogół 
słuchał, chłonąc entuzjazm Hobba i Yody, którzy roztrząsali zawiłości 
biologicznego świata. Posuwali się powoli, wędrując bez określonego 
kierunku, czasem znajdując coś do jedzenia, co można było włożyć do 
koszyka, który nosił Luke.
Kiedy tak wędrowali, Luke z zainteresowaniem zauważył wzajemne 
zrozumienie między tamtymi dwoma. Chociaż było oczywiste, kto jest 
mistrzem, a kto uczniem, Yoda był szczerze zaciekawiony poglądami i 
przemyśleniami Hobba na każdy temat. Luke nie mógł się powstrzymać 
od porównywania tego do tych pierwszych niezręcznych dni, które on 
sam spędził jako uczeń Yody. Chodż teraz zostawił je już za sobą, 
zastanawiał się, czy nadejdzie kiedyś taki czas, że Yoda przyjdzie do 
niego po radę.
Właśnie wtedy, kiedy te myśli chodziły mu po głowie, pochwycił 
spojrzenie Yody. Mistrz Jedi nadstawił lekko uszu w wyrazie 
zaskoczenia. Powiedział jednak tylko:
- Ha, ta pora roku dobiega już chyba końca. - Wskazał kolory 
wiszących mchów. - Zobacz, jak ci się wydaje? - powiedział, wciągając 
w ten sposób Luke’a z powrotem do ich kręgu.
***
Około południa zrobili sobie przerwę, przejrzeli rozmaite bulwy i 
zielone części roślin w koszyku Luke’a i urządzili sobie lunch. Kilka 
kęsów wystarczyło, żeby przekonać zarówno Luke’a jak i Hobba, że 
jarzyny przydałoby się ugotować, więc Hobb zabrał się do rozpalania 
małego ogniska, podczas gdy Luke czyścił i obierał bulwy. Yoda 
przyglądał się temu z rozbawieniem. On wolał przegryźć lunch na 
surowo.
- Pospiesz się z tym - zawołał Hobb. - Ognisko gotowe.
Luke kroił białawe bulwy do niewielkiego garnka.
- Prawie skończyłem… Au!
- Co się stało?
- Zaciąłem się - Luke siedział z kciukiem w ustach, spoglądając na 
swoją prawą rękę. Serdeczny palec drgnął parę razy, potem zaskoczył z 
powrotem.
- Tylko nie próbuj krwawić do lunchu - zawołał Hobb.
- Ani mi się śni - burknął Luke, kończąc kroić ostatnią bulwę. 
Napełnił kociołek wodą i podniósł go, żeby postawić go na trzaskającym 
wesoło ogniu Hobba. Miał właśnie ustawić go stabilnie na kamieniach, 
kiedy poczuł w dłoni odpowiednik bzyknięcia. Cała ręka szarpnęła się i 
garnek, bulwy, woda i cała reszta z sykiem wylądowały w ognisku.
Ignorując zamieszanie i oburzony krzyk Hobba, Luke usiadł z 
rozzłoszczoną miną, która następnie złagodniała wolno, podczas gdy 
przyglądał się podskakującym chaotyczbie palcom. Siedział tak przez 
dłuższą chwilę, po czym odpiąl umieszczony w ręce zamek i zerwał 
mechanizm. Potrzymał go przez chwilę w ręce, zastanawiając się nad 
czymś, a potem odłożył go na mech obok siebie. Wprawdzie obchodził 
się z nim delikatnie, ale jego myśli wcale nie były pochłonięte tym, co 
się z nim działo.
Nie patrzył; czuł. Odbierał umysłem nurt przepływającej przez niego 
Mocy - ani większy, ani mniejszy niż ten, jaki jest niezbędny, by 
podtrzymać życie każdej istoty ludzkiej. Potem skupił się na swojej ręce, 
wyczuwając w niej krążenie; krążenie krwi i jej życiodajnych 
składników odżywczych oraz cyrkulację elektryczności - pole 
elektryczne tak nikłe, a jednak, na nie poddający się pomiarom sposób, 
tak potężne. Wyczuwając rytm tego przepływu, pozwolił, by 
doświadczenie pochłonęlo go.
A kiedy to zrobił, uświadomił sobie, że cyrkulacja została zakłócona, 
przerwana. Nie mogąc pojąć, dlaczego wcześniej nie było to dla niego 
oczywiste, rozpoznał uczucie naglącej potrzeby przywrócenia jej, po 
czym, prawie w ekstazie, to właśnie zrobił, usuwając przeszkody, 
blokujące nurt. Poczuł przypływ bezbrzeżnej ulgi, kiedy spowijająca 
jego ciało aura zaczęła znów krążyć swobodnie, nie zakłócana przez 
przeszkodę, która bezustannie prześladowała jego organizm od czasu, 
kiedy został po raz pierwszy ranny w rękę.
Luke zamknął oczy, odchylił głowę do tyłu i oparł się o omszały 
korzeń. Czuł się niewiarygodnie wyczerpany i osłabiony, ale co ciekawe, 
czuł się też pokrzepiająco cały, kompletny.
Kiedy otworzył oczy, zobaczył, jak stojący przed nim Yoda kiwa 
wolno głową w geście aprobaty, a Hobb sięga niepewnym ruchem po 
nóż, który Luke trzymał w lewej ręce.
- Zastanawiałem się, kiedy zdasz sobie sprawę ze swoich możliwości, 
tak - powiedział Yoda.
Luke popatrzył na swoją rękę, na nagi kikut, od którego odciął 
tworzący bliznę fragment tkanki, blokujący regenerację. W tej chwili 
rana nie krwawiła za bardzo, ponieważ Luke był w stanie sprawować nad 
tym kontrolę, tak jak potrafił pokierować przepływem krążacej w nim 
Mocy; jednak jeszcze przed chwilą tak nie było i to mogło być przyczyną 
szeroko otwartych oczu i wciąż jeszcze pobladłej twarzy Hobba. Był też 
ból - zauważył to dopiero teraz, kiedy o nim pomyślał - jednak ból gubił 
się w ogarniającym go uczuciu niesamowitej radości.
- Jego ręka odrośnie - czy o to chodzi? - Hobb i do tego podszedł bez 
większych emocji, w pośpiechu przygotowując bandaż.
- Oczywiście - wyjaśnił spokojnie Yoda. - Każda komórka ludzkiego 
ciała posiada określony potencjał. Potrzebne jest tylko skoncentrowanie 
Mocy, by nadać regeneracji kierunek.
- Jak długo to potrwa? - spytał Luke.
- Tygodnie, nawet miesiące - Yoda wzruszył ramionami. - Spieszy ci 
się?
- Nie - uśmiechnął się Luke - ani trochę. - Zaczęła ogarniać go 
przemożna senność.
- To dobrze - odpowiedział mistrz Jedi. Zebrał na kupkę trochę mchu 
i rozłożył na niej kurtkę Hobba. - A teraz - polecił surowym głosem - idź 
spać.
Luke nie spierał się z nim. Idąc wyciągnąć się na posłaniu, poczuł w 
ramieniu znajome mrowienie - znak, że Yoda przejął od niego zadanie 
koncentrowania Mocy. Natychmiast zapadł w sen, a po jego twarzy dalej 
błąkał się uśmiech.
***
Minęło trochę czasu. Zmierzch przemienił splątane odkryte korzenie i 
wiszący mech w szare zasłony, z których dobiegało skrzypienie, jęki i 
turkocące odgłosy, którym wtórował dźwięk pobliskiego strumienia. 
Hobb przysiadł na sporej kępie sprężystej rośliny, którą nazywał 
„mchem do siedzenia” i próbował wykombinować coś ze swoimi 
zniszczonymi sznurowadłami, tak, żeby nie musiał zawiązywać kilku z 
nich od nowa przy każdym wkładaniu i zdejmowaniu butów. W końcu 
wypracował system, który, choć niezbyt zadowalający, musiał mu 
wystarczyć, bo w zapadającym zmroku ryzykował, że całkiem pogubi 
kawałki sznurówek.
Hobb chrząknął i rozprostował nogi, mrużąc oczy spojrzał na wiszące 
mu nad głową gałęzie i pociągnąl podejrzliwie nosem, badając zapach 
wilgotnego powietrza i starając się stwierdzić, czy jest już wystarczająco 
przesycone wodą, żeby się rozpadało, czy jeszcze nie. Zastanowił się nad 
marnym schronieniem, oferowanym przez korzenie rosnącego obok 
wielkiego drzewa i nad niewiele tylko lepszym schronieniem, które 
znaleźliby w pewnej szczelinie skalnej, odległej o prawie pół mili. 
Powoli zaczerpnął powietrza i nakazał sobie przestać się tym martwić. O 
ile wiedział, Yoda nigdy jeszcze nie pomylił się co do pogody. Doszedł 
do wniosku, że najgorsze, co może się zdarzyć, to że wszyscy trzej 
zmokną. Albo, co bardziej prawdopodobne, przemokną do suchej nitki. 
Mimo to nie obawiał się deszczu aż tak bardzo, żeby przeszkodzić 
któremuś z pozostałych.
Mistrz Jedi siedział bez ruchu w pobliżu miejsca, gdzie leżał Luke, 
wciąż pogrążony w tym niewiarygodnym śnie, w który zapadł wcześniej. 
żaden z nich nie poruszył się przez całe długie popołudnie i wieczór - 
mistrz Jedi pełnił swego rodzaju milczącą straż.
Nie mając nic lepszego do roboty, Hobb przeprowadził własne małe 
ćwiczenie medytacyjne, pozwalając swemu wewnętrznemu ja podejść 
coraz bliżej i bliżej i jednocześnie utrzymując zmysły w pogotowiu, by 
mogły wychwycić wszelkie niespodzianki, które miały w zwyczaju 
wyłaniać się tutaj z mroków nocy.
Mgła gęstniała, podobnie jak otaczające ich ciemności, a trzaski i 
świergoty stawały się coraz bardziej przytłumione. Odgłosy nocy 
układały się w prostsze i bardziej złożone rytmy, które nigdy nie 
ujawniały się do końca, wirujące i wijące się w wilgotnym powietrzu.
Stopniowo zapadła absolutna ciemność.
Rozległ się jakiś cichy dźwięk, wprowadzając Hobba w stan 
dociekliwej czujności. Nie dostrzegł świadomie niczego niezwykłego, 
ale jego uszy szukały w atramentowej ciemności jakiejś 
nieprawidłowości; potem uspokoił się nieco, kiedy po drugiej stronie 
polany Luke poruszył się po raz drugi. Hobb zauważył, że oddech jego 
towarzysza przeszedł z płytkiego i regularnego, typowego dla głębokiego 
snu, w jeszcze cichszy. Znów usłyszał odgłosy szurania: to Luke wiercił 
się niespokojnie, nie mogąc znaleźć sobie wygodnej pozycji.
Hobb zaklął cicho. Pomyślał o niewielkim tobołku, w którym trzymał 
swoje rzeczy - dwa koce, nóż i rzecz najmniej potrzebną na tej planecie, 
torbę z narzędziami mikroelektronicznymi. Wszystko inne dawno 
zostało stracone, zgarnięte przez imperialne wojska na krótko po tym, 
jak dotarły na planetę.
- Szkoda, że zostawiłem te lekarstwa w kapsule ratunkowej - 
mruknął, udając, że mówi do siebie.
Jedyną reakcją ze strony Yody była ledwie sałyszalna zmiana pozycji, 
ale Hobb był pewien, że Jedi usłyszał jego słowa.
Spróbował jeszcze raz.
- Z Mocą czy bez, coś mi mówi, że czeka go długa noc.
Yoda odchrząknął, co mogłoby oznaczać, że się z nim zgadza, ale 
prawdopodobnie wcale tego nie oznaczało. Przez chwilę zachował 
milczenie i Hobb postąpił tak samo; w końcu jednak Yoda zaczął mówić, 
wygłaszając w zamyśleniu monolog, pozornie bez związku z obecnością 
Hobba. Hobb jednak wiedział, że to tylko pozory i słuchał cierpliwie.
- Całkiem naturalną rzeczą jest strach przed bólem - zabrzmiał w 
mroku jego głos. - Ten strach to instynkt przetrwania, który każe nam 
pospiesznie naprawiąc uszkodzenia ciała. - Odczekał chwilę, potem 
mówił dalej. - Jednak i przeszkodą ten strach może być także, 
przeszkodą, przez którą stajemy się ślepi na wszystko inne - naszą jedyną 
myślą jest pragnienie, by ów ból zelżał.
- Ale moglibyśmy nad tym zapanować, prawda? - zapytał swego 
niewidocznego mentora Hobb. - Gdybyśmy wiedzieli jak?
- Macie w sobie taką możliwość - zgodził się Yoda. - Ale trudno się 
tego nauczyć. - Ton jego głosu uległ nieznacznej zmianie. - Czy to nie 
trudne, Luke?
Hobb drgnął, zaskoczony. Ponieważ nie słyszał już więcej żadnego 
ruchu, założył, że Luke miał dosyć szczęścia, by odpłynąć z powrotem w 
sen.
- Tak. Trudne - nadpłynęła z ciemności ledwo słyszalna odpowiedź.
- Ale nie niemożliwe?
- Nie, dam sobie radę. - Luke oddychał teraz szybciej i z większym 
trudem. - Mogę o tym nie myśleć.
- Hmm, tak. To pomaga, prawda?
- Trochę - odparł Luke i dodał: - Kiedy mogę się skupić. - W jego 
głosie był zaledwie ślad buntu. Yoda chrząknął i zostawił go na minutę 
w spokoju. Hobb słuchał, jak Luke narzuca sobie spokój.
- Luke - odezwał się znowu Yoda.
- Tak?
- Czujesz Moc?
Żadnej odpowiedzi.
- W tej chwili powiedz mi, co czujesz.
Luke gwałtownie zaczerpnął powietrza, wypuścił je po dłuższej 
chwili i nie odezwał się. Jego złość była wręcz namacalna dla 
słuchającego w ciemności Hobba, podobnie jak subtelny upór Yody. 
Czuł zgrzyt, z jakim tworzyła się między nimi bariera.
Umyślnie zadał najgłupsze pytanie, jakie przeszło mu do głowy.
- Czy to boli?
- Niech cię, Hobb! - wybuchnął Luke. - Czemu się nie zamkniesz? - 
Ugryzł się w język i dodał ciszej: - A, cholera. Przepraszam. Po prostu…
Ale Hobb szczerzył zęby w uśmiechu. Z rozmysłem spowodował ten 
wybuch gniewu, którego Luke nie mógłby skierować na Yodę. Napięcie 
opadło. Przemknął się w mroku i usiadł bliżej przyjaciela.
- W porządku, bracie - powiedział.
- Z Hobbem możesz porozmawiać - nalegał Yoda. - Powiedz mu, co 
czujesz.
- Co to ma znaczyć „co czuję”? - zapytał ochryple Luke. - Chodzi ci o 
Moc? Moc to właśnie to, czego w tej chwili nie czuję.
- A co czujesz? - Cierpliwość Yody była równie nieskończona, co 
cierpliwość Luke’a - wyczerpana.
- Boli! - przyznał się z krzykiem Luke. - Boli jak jedno wielkie, 
cuchnące, imperialne obrzydlistwo!
- Wyrażaj się precyzyjnie.
Precyzja nie była najlepszym słowem na określenie wypowiedzi, 
którą ich uraczył, opierając się na całym swoim doświadczeniu z armii i 
okraszając wszytko paroma starannie dobranymi wyrażeniami, które 
usłyszał kiedyś na Tatooine, ale których jeszcze nigdy nie uznał za 
stosowne wykorzystać.
Yoda zaczekał, aż Luke przerwie dla nabrania oddechu, po czym 
zapytał:
- Co cię boli?
- Co mnie boli? - głos Luke’a był pełen niedowierzania. - Wszystko. 
Ja sam. Ta cholerna ręka mnie boli. Głowa mnie boli. Co jeszcze chcesz 
wiedzieć? - Usłyszeli odgłos szurania i głos Luke’a zasyczał wyzywająco 
z trochę większej wysokości w mroku. - Mięśnie. Kości. Końcówki 
nerwów wrzeszczą na mnie z bólu.
- Ach, tak. - Zgrzytliwy głos Jedi wyrażał aprobatę. - Teraz wyrażasz 
się precyzyjnie. Ha. A co takiego wreszczą?
Hobb usłyszał ostry wdech, zagłuszony przez wznoszące się i 
opadające odgłosy nocy o kadencji, która dla jego wpatrujących się w 
noc oczu tworzyła niemal widoczny wzór.
- Przypommina to głód - zaczął nieśmiało, z zastanowieniem Luke - 
ale jest silniejsze… o wiele silniejsze.
- Czy coś jeszcze? Co jeszcze w tym jest, oprócz głodu?
Tym razem nastąpiła dłuższa przerwa, tak długa, że Hobb zaczął się 
wiercić.
- Jest jeszcze… przepływ; jest zaspokojenie głodu. Nadchodzi 
pożywienie, Moc przepływa, komórki rosną i dzielą się.
- Hmmm. Czy to wystarczy?
- Nie, nie wystarczy. Krzyczą o więcej.
- Hmmm. Znalazłeś źródło wrzasków, powiedziałbym, tak. Co 
możesz z tym zrobić?
- Myślę - odpowiedział markotnie Luke - że mógłbym przestać z tym 
walczyć i pomóc… odciągnąć z innych części ciała to, co potrzebne… 
Urwał, nie dokończywszy myśli, zaabsorbowany unoszącą się wokoło 
mgłą. Kiedy odezwał się znowu, mówił zniżonym lecz opanowanym 
głosem. - Co za błąd. Ale sądziłem, że powinienem zrobić to sam. Nie 
chciałem, żebyś znowu musiał wyciągać mnie z opresji.
- I sam mógłbyś to zrobić - odpowiedział Yoda. - Znalazłbyś na to 
sposób, tak jak odkryłeś sposób na zapoczątkowanie regeneracji. - 
Kamienie zazgrzytały, kiedy się poruszył. - Ale nie było takiej potrzeby. 
Siłe znalazłeś w sobie. Długo szukałeś i nie było to łatwe, lecz udało ci 
się ją określić i wypuścić ją z zamknięcia. Ale to dopiero część twojej 
siły. Jej korzenie tkwią w innej sile, na której polegałeś tak długo. Nie 
odcinaj się od niej.
- Wy jesteście moją siłą - szepnął Luke. - Ty, Hobb i każdy, kto mi 
kiedyś pomógł, kto pokazał mi drogę… kto mnie kochał.
- Jesteśmy jej częścią, tak jak ty jesteś częścią naszej siły. - Hobb 
wyobraził sobie , jak mistrz Jedi wolno kiwa głową w ciemnościach. - 
Hmmm - ciągnął łagodnie. - Teraz zostawię cię w spokoju. Teraz możesz 
zrobić to, co musisz. - Hobb usłyszał, jak wstaje i odchodzi na drugą 
stronę polany. Potem dobiegł go trzask łamanych korzonków i 
zgrzytanie kamienia o kamień. Słaby blask rozproszył nieco ciemności.
Wzrok Hobba padł na Luke’a, który siedział skulony o kilka kroków 
od niego, nieświadomy tego, co go otacza. Przez chwilę stał, obserwując 
go, po czym pochylił się i dotknął ramienia przyjaciela. Potem 
wyprostował się, minął go i poszedł po kociołek, żeby nalać do niego 
wody.
- Herbaty? - zapytał, stawiając garnek na ogniu.
Yoda kiwnął głową.
- Nauczyłeś się czegoś, co? - spytał po chwili.
- Tak - odpowiedział Hobb, nie wdając się jednak w szczegóły. 
Siedzieli w milczeniu i przyglądali się, jak płomienie liżą skraj kociołka, 
póki nie usłyszeli, że woda zaczyna się gotować.
- Nie jest to łatwe - powiedział cicho, z zadumą Hobb.
Yoda zaczął szperać w stojącym obok niego koszyku. Odchrząknął i 
rozstawił obok na ziemi trzy gliniane kubki.
- To nigdy nie jest łatwe.
Hobb skinął głową, po czym podniósł wzrok, usłyszawszy koło siebie 
kroki Luke’a. Przesunął się, żeby zrobić przy ognisku więcej miejsca, a 
Yoda napełnił kubki.
Rozdział czternasty
Kilka tygodni później Luke przedarł się na polanę i mrużąc oczy 
spróbował przez zwieszające się liście dosięgnąć wzrokiem sunących 
szybko po niebie szarych chmur. Domyślił się, że Hobb wkrótce tu 
będzie, o ile już go tu nie ma. Nie widząc nikogo, Luke postawił koszyk 
koło małego pagórka i wyciągnął się obok. Koszyk był prawie pełen i 
Luke był zadowolony ze swojej porannej wyprawy - było to zajęcie, 
które praktycznie przejął od Hobba, dając przyjacielowi znacznie więcej 
czasu na zarządzone przez Yodę rygorystyczne ćwiczenia, składające się 
na szkolenie Jedi.
„Nie, ucz się dalej” - powiedział wtedy, szczerząc zęby w uśmiechu, 
kiedy Hobb uprzejmie zaprotestował. - „I tak będziesz miał dość pracy. 
Ta robota lepiej pasuje do mojego tempa. Jestem na wakacjach, 
pamiętasz?” I faktycznie były to wakacje. Czasem zgłębiał pod okiem 
Yody nauki dawnych mistrzów Jedi, ale na ogół zadowalał się 
uspokajającą rutyną zwykłego dnia, codziennej egzystencji, pozwalając 
myślom błąkać się do woli, podczas gdy on wykonywał masę mało 
znaczących prac, które zawsze czekały, aż ktoś się nimi zajmie.
Nagle Luke przekręcił się na brzuch i oparł się na łokciach. Nie mógł 
powstrzymać się od uśmiechu zadowolenia, obejmując lewą ręką 
nadgarstek prawej, gładząc szorstkim kciukiem miękką i białą skórę we 
wnętrzu dłoni. Powiódł palcem wzdłuż linni życia i zatrzymał się tuż 
przed miejscem, w którym powinny się znajdować palce. Nagłe 
zakończenie wprawiało w zakłopotanie nawet jego. Wystarczyło, że 
spojrzał, a jak zwykle, wydało mu się niemożliwe, by z tego 
niekompletnego kawałka ciała wyrosło coś tak niesamowicie 
skomplikowanego jak palce, ale przecież to samo myślał wcześniej na 
temat kciuka.
Luke znów się uśmiechnął i przeturlał się na plecy w niskiej 
roślinności, żeby obejrzeć sobie rękę w lepszym świetle. Poruszył na 
próbę kciukiem i przypomniał sobie, jak pojawił się jako niemożliwa do 
rozpoznania narośl i rósł stopniowo, aż wreszcie teraz brakowało mu już 
tylko ostatniego członu. Dziwna rzecz: teraz, kiedy już osiągnął ten etap, 
wydawało się, że zwsze tam był, tak jak w tej chwili. Trudno było nawet 
przypomnieć sobie tamten udręczony kikut sprzed tygodni.
Buch! Ociekające potem ciało runęło na ziemię obok niego i legło 
bez ruchu na splątanych pnączach. Luke trącił je na próbę nogą i został 
wynagrodzony przeciągłym jękiem.
Luke popchnął je jeszcze raz.
- Hobb - powiedział.
- Już nigdy w życiu nie ruszę się z miejsca - nadeszła stłumiona 
odpowiedź. - Zostanę tu, aż pnącza pokryją mnie i przepuszczą przeze 
mnie korzenie na wylot.
- A ja myślałem - powiedział od niechcenia Luke - że może jesteś 
głodny. Chyba się myliłem. No, to cześć. - Wyciągnął rękę po koszyk, 
ale Hobb w mgnieniu oka złapał go pierwszy, odsłaniając zęby w 
paskudnym uśmiechu.
- Nie tak szybko - ostrzegł.
- Ej, no co - zaśmiał się Luke. - Zdawało mi się, że postanowiłeś 
zostać kupą kompostu. Zmieniłeś zdanie?
- Mógłbym pewnie zjeść wszystko, co jest w tym koszyku - 
powiedział Hobb. Chwycił jedną z grubych pomarańczowych bulw i 
zaczął żuć. - Nigdy nie byłem szczególnie wysportowany - poskarżył się 
z pelnymi ustami - ale z pewnością wciąż odkrywam coś nowego. Dziś 
przebiegłem całą drogę od sadzawki aż tutaj. A myślałem, że nigdy mi 
się to nie uda.
- Zdziwisz się, ile ci się jeszcze uda - powiedział poważnie Luke. - 
Yoda wyciśnie z ciebie wszystko - i dużo więcej. A wtedy odkryjesz 
część siebie, o której istnieniu nigdy nie wiedziałeś - przynajmniej tak 
było ze mną. - Przeniósł uwagę na to, co jadł Hobb. - Najlepsze rzeczy 
są na dole. - Przechylił koszyk w swoją stronę i pogrzebał w nim trochę, 
szukając złocistych, przypominających orzechy nasion, których 
znalezienie sprawiło mu tego ranka taką przyjemność. - Masz.
Hobb otworzył szeroko oczy, kiedy Luke wyciągnął do niego pełną 
garść.
- Ty je wszystkie znalazłeś?
Luke potwierdził skinieniem głowy. Hobb zerwał liść wielkości 
chustki do nosa i rozłożył go przed sobą na ziemi.
- Jest ich więcej.
- I jeszcze zostawiłeś jakieś nasiona? Naprawdę sporo się nauczyłeś.
Pochwała sprawiła Luke’owi przyjemność. Wysypał ziarna na liść i 
zaczął cofać rękę, kiedy Hobb sięgnął, żeby jej dotknąć.
- Zaczekaj - powiedział, obracając w swoich szorstkich, kanciastych 
dłoniach rosnącą na nowo rękę Luke’a. Na chwilę jego twarz przybrała 
wyraz skupienia, potem puścił go i usiadł, uśmiechając się nieznacznie i 
wsuwając sobie do ust kilka ziaren. - Czy ty się nie robisz niecierpliwy? 
- spytał.
Luke pokręcił głową. Jeśli już, wyglądało na to, że ostatnio nie był 
dostatecznie niecierpliwy. Ludzki mechanizm regeneracji, choć ukryty, 
był kompletny pod każdym względem - z wyjątkiem jednego. Nie był to 
już proces spontaniczny; wymagał świadomego pokierowania 
odbudową, w przeciwnym razie komórki zatrzymywały się po prostu w 
powszechnym zamęcie. Kierownictwo to pochodziło od pola 
elektrycznego organizmu, które (z wyjątkiem mało poważnych 
przypadków, takich jak utrata czubka palca) nie mogło rozciągnąć się 
poza nienaruszony obszar. Trzeba było wzmocnić je z zewnątrz. Luke, 
oczywiście, uzupełnił je, korzystając z Mocy, posługując się techniką, 
która nie sprawiała mu już trudności. Wystarczyło przywołać pewne 
znajome wrażenie dobrego samopoczucia i skupić się na ręce i dłoni, aby 
utrzymać właściwe krążenie nurtu, to zaś było zadanie, wymagające 
zaledwie małego zakątka jego umysłu.
Prawdę mówiąc, było niemal zbyt proste. Okazało się, że łatwo 
odwrócić od niego uwagę. Z początku bolesne ukłucie przypominało mu 
o nim za każdym razem, kiedy pozwolił myślom błądzić, ale teraz coraz 
częściej dostrzegał, że rzecz wymknęła mu się niezauważenie.
Usiadł i przejrzał w myślach listę zebranych podpowiedzi, które 
miały mu przypominać o podtrzymywaniu przepływu Mocy: za każdym 
razem, kiedy usłyszał w lesie nawoływanie preeble, za każdym razem, 
kiedy wdepnął w błoto, za każdym razem, kiedy Hobb opowiedział 
kawał…
Roześmiał się. Przypuszczalnie wystarczyłoby to ostatnie.
Hobb usłyszał go i zerknął na niego z miejsca, gdzie leniuchował 
wśród splątanych pnączy.
- Strasznie dobrze tutaj być - powiedział szczerze, zdejmując zdarte 
buty i drapiąc się w palce u nóg.
- Aha - zgodził się Luke, wodząc leniwie wzrokiem po otoczeniu. - 
Czy czułeś się kiedyś, jakbyś utknął w czy,ś w rodzaju pętli w czasie? 
Tak właśnie się teraz czuję. Trudno uwierzyć, że było kiedyś jakieś inne 
życie. - Zniżył głos. - Czasem nawet nie chcę wracać…
Nagle zmienił się jego wyraz twarzy. Wytężył zmysły, nasłuchując 
obcego dźwięku, mechanicznego szumu. Hobb wstał, usiłując dojrzeć, 
co dzieje się za drzewami i zidentyfikować dźwięk.
Odległy jęk urósł do grzmiącego ryku i kosmiczny frachtowiec 
przemknął nad polaną, zahaczając o wierzchołki drzew.
- To Sokół! - krzyknął Luke, zrywając się na nogi i waląc Hobba w 
plecy. - To Sokół!
- A tak, racja - zgodził się Hobb, uchylając się i szczerząc się w 
uśmiechu na widok jego podniecenia.
Razem przyglądali się, jak Sokół Milenium z wyciem zawrócił i 
pokazał się ponownie, zamykając szaloną pętlę.
- Nie ma wątpliwości, kto prowadzi - skomentował Luke. Jego 
podekscytowanie przebijało się przez próbę ironii jak bąbelki powietrza, 
wyskakujące na powierzchnię wody. Zapadła względna cisza; to Sokół 
zatrzymał się w powietrzu i opadł zgrabnie na środek polany.
Na długo przed tym, jak umilkły silniki, Luke biegł, przedzierał się w 
stronę otwierającego się wolno trapu. Biało ubrana postać zeskoczyła na 
ziemię i zaczęła iśc w jego kierunku.
- Leia! - zawołał. Porwał ją w objęcia i zaczął obracać nią w kółko.
Obramowana czarnymi warkoczami, rozpromieniona twarz byłej 
senator przybrała kpiący wyraz.
- Puść mnie, Luke - wykrzyknęła. - Puśc mnie, ty wariacie… - Nie 
było potrzeby kończyć, bo w tej chwili runęli pomiędzy miękką 
roślinność.
- Co ty tu robisz? - Luke nie mógł oderwać od niej oczu.
- Byliśmy tu już wcześniej - powiedziała łagodnie, zaglądając mu 
głeboko w oczy, żeby upewnić się, że rzeczywiście nic mu nie jest. 
Potem zmieniła ton głosu.
- Co za przyjęcie - roześmiała się, poprawiając fryzurę i otrzepując 
tunikę z ziemi, księżniczka w każdym calu.
- Och, prawda - Luke poderwał się z ziemi i wyciągnął rękę, żeby 
pomóc jej wstać.
- Hej, mały, świetnie wyglądasz. - Han Solo podszedł do nich, jedną 
ręką poklepał Luke’a po ramieniu, a drugą objął Leię w talii.
Luke odwrócił się, rozradowany. Wszyscy tu byli. Uścisnął dłoń 
Lando, ledwo uszedł z życiem, kiedy uściskał go Chewbacca, i usłyszał, 
jak Threepio trajkocze do niego:
- Panie Luke, panie Luke, tak dobrze widzieć, że jest pan znów na 
chodzie! Zamarł jednak bez ruchu, usłyszawszy modulowane 
elektroniczne pobrzękiwanie.
- Artoo? - wyszeptał, po czym zawołał jeszcze raz: - Artoo! - W 
jednej chwili przepchnął się koło Chewie’ego, gapiąc się z 
niedowierzaniem na beczułkowatego robota, który turlał się wesoło, 
choć niezbyt gładko, przez polankę. - Jak go znaleźliście? - spytał 
pozostałych. - Przecież…
Wszyscy wybuchnęli śmiechem i zaraz zaczęły napływać 
wyjaśnienia.
- No, wybraliśmy się po zapasy… - zaczął Han.
- …dla nowej bazy na Drom’s Rest… - wytłumaczyła Leia.
- …kiedy przypadkiem wpadłem na starego kumpla po fachu - 
ciągnął znacząco Han.
Tym razem to Chewbacca przerwał mu krótkim gardłowym zdaniem.
- Aha, to było niedomówienie - podkreśliła cierpko Leia.
Han naskoczył na nich oboje.
- Hej, może byście tak pozwolili mi powiedzieć, co?
Leia z drwiącym uśmiechem złożyła przed nim formalny ukłon.
Han udał, że tego nie zauważył i mówił dalej:
- Nasz wywiad przechwycił sygnały, że Dwunastą Flotę spotkała 
jakaś katastrofa, ale mogliśmy najwyżej starać się rozszyfrować plotki, 
nic więcej. Jak ten mój przyjaciel zaczął gadać o potykaniu się o stosy 
śmiecia po jakiejś wielkiej bitwie, wyglądało to na pierwszą naszą realną 
szansę, żeby zdobyć jakieś informacje z pierwszej ręki.
- Oczywiście, kiedy doszły nas pogłoski o zniszczeniu Vadera, 
wszyscy w bazie wiedzieli, że musiał pan mieć z tym coś wspólnego. - 
Wtrącił z dumą See-Threepio. Jego fotoreceptory zabłysły, a całe ciało 
aż zadygotało z entuzjazmu.
Bystre oczy Leii pochwyciły grymas, który na moment pojawił się na 
twarzy Luke’a, skierowała więc rozmowę na inne tory.
- Powiedz mu resztę, Han.
- Skłoniliśmy mojego kupmla, żeby nam pokazał, co takiego 
nazbierał. Statek był po prostu zawalony rupieciami…
Tym razem przerwało mu oburzone brzęczenie Artoo.
- Wybacz, Artoo. - Han w nietypowy dla siebie sposób powściągnął 
złość i spróbował dokończyć opowieść. - Chewie znalazł Artoo pod 
stosem złomu. Jake ostro się targował o tego robota, ale w końcu go 
dorwaliśmy i naprawiliśmy.
- Bardzo się przejeliśmy, kiedy nas poinformował, że ty także byłeś 
na pokładzie zniszczonego statku - powiedział Lando. Zrobiliśmy parę 
rund, ale nie mogliśmy trafić na żaden twój ślad.
- To Artoo zasugerował, żebyśmy poszukali pana na Dagobah - 
powiedział Threepio. Potem nastąpiła kaskada elektronicznego trajkotu, 
który tak obrazowo przedstawił brak sympatii robota dla podmokłej 
planety, że znów nikt nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
Wszyscy kręcili się po polanie, wciąż jeszcze się śmiejąc, kiedy Hobb 
zapytał:
- Czy moglibyście trochę zostać? Mam nadzieję, że tym razem 
nigdzie się nie spieszycie.
- Oczywiście, że możemy, Hobb - odpowiedzdiała Leia. - Lecimy na 
Dinat IV, ale nie spodziewają się nas wcześniej niż za kilka dni.
- Dinat IV? W Sektorze Ley? - spytał Luke. - Co się tam dzieje?
Twarz Leii rozpromieniła się z dumy.
- Zwołujemy konferencję. Siedem światów w tym systemie dało nam 
znać, że ich cele pokrywają się z naszymi. Zdecydowały się już 
przyłączyć do Sojuszu, a celem tej konferencji jest ustalenie, czy mogą 
otwarcie ogłosić oderwanie się od Imperium.
Luke gwizdnął. „Zaczyna się” - pomyślał.
- Czy są gotowi? - zapytał Leię. - Czy mamy dość sił? Imperium 
zechce surowo ukarać te planety. Skąd możesz mieć pewność?
Leia wyglądała na zaskoczoną, może nawet trochę zirytowaną.
- Luke, czy wyobrażasz sobie lepszy moment? Imperator od lat nie 
był tak słaby jak teraz. I jesteśmy gotowi.
- Już nie mówimy o armiach; mówimy o całych światach i ich 
mieszkańcach. - Luke pokręcił głową.
- Luke, co się z tobą stało? Cywile byli w to zamieszani już wcześniej 
- powiedziała z sarkazmem Leia.
Luke skinął głową. Leia aż nazbyt wyraźnie przypomniała mu, że cała 
jej planeta została unicestwiona.
- Może za długo trzymałem się od tego z daleka. - Rozchmurzył się. - 
Długo pracowałaś, żeby to osiągnąć - przyznał.
- Leia uważa, że to właściwy moment - powiedział Han. W jego 
głosie pojawił się ślad dumy, kiedy mówił Luke’owi: - To ona jest 
odpowiedzialna za przygotowanie tego wszystkiego. Jest całkiem niezła 
dyplomatką - kiedy ma na to ochotę.
Leia odmówiła przyjęcia wyrazów uznania.
- Tak na poważnie, myślę, że i tak byli gotowi do podjęcia tej decyzji. 
My tylko zachęciliśmy ich, pokazując, że nie są sami.
***
Ruszyli nierówną ścieżką z powrotem w stronę obozu, pogrążeni w 
poważnej dyskusji. Artoo i See-Threepio zamykali pochód, narzekając 
na niewygodną trasę.
Okazując podniecenie, które zaskoczyło Luke’a, Yoda powitał ich w 
obozowisku.
- Uczta - wykrzyknął. - Tak powinno być. Ucztę urządzimy. - Zaczął 
krzątać się po okolicy, wydając rozkazy wszystkim, których mógł 
zwerbować do pomocy, sam zaś zabrał się za przygotowywanie 
pyszności, które były jego specjalnością. Han i Hobb zgłosili się szybko 
na ochotnika do zbierania drzewa, a Lando i Leia rzucili się w wir 
przygotowań, spełniając polecenia Yody wśród mnóstwa śmiechu i 
wygłupów. Chewbacca zaskoczył wszystkich, dochodząc natychmiast do 
porozumienia z Yodą i pełniąc rolę zastępcy szefa kuchni. Luke rozpalił 
ognisko, po czym zostawił je pod opieką Artoo-Detoo, który pilnował, 
żeby paliło się równomiernie (wysłuchując przy tym niejednej dobrej 
rady Threepio).
Luke uśmiechnął się w myśli na tę okazywaną przez Jedi na zewnątrz 
wrzawę, bo zdawał sobie sprawę ze stojącego za nią spokojnego 
zadowolenia. Kiedy wreszcie przygotowania dobiegły końca, Luke i 
Yoda podawali jedno za drugim dania, złożone z parujących warzyw i 
korzonków. Kiedy już wszyscy się najedli, a Luke krążył właśnie z 
dzbankiem ziołowej herbaty, zauważył, że nie ma z nimi mistrza Jedi. 
Zaczął rozglądać się na wszystkie strony, usiłując przebić wzrokiem 
pogłębiający się półmrok.
Zobaczył Yodę w tym samym momencie co wszyscy, bo nagle Jedi 
wkroczył z powrotem do ich kręgu. Jego postawa była prawie królewska, 
a światło ogniska odbijało się od łańcucha i medalionu, które miał na 
szyi.
Przemówił do nich wszystkich.
- Zawsze mile tu jesteście widziani i możecie liczyć na wszelką 
gościnność, jaką możemy wam okazać, ale dziś wieczór jesteście 
szczególnie mile widziani. Zostało podjęte pewne zobowiązanie, z samej 
swojej natury bardzo osobiste, jednak wielkiej wagi - i dlatego wszyscy 
powinniście w nim uczestniczyć. Czekałem na ten wieczór, kiedy 
będziecie tu wszyscy, tak, czekałem.
Przeszedł kilka kroków wzdłuż kamiennej ściany, otaczającej 
miejsce, w którym usiedli, do Luke’a, który siedział nieco na uboczu. 
Zdjął z szyi łańcuch i trącił go palcem, aż odblask ogniska zatańczył na 
jego brązowych ogniwach.
- Luke - powiedział w końcu - ponieważ postanowiłeś spędzić życie 
jako rycerz Jedi, przyjmij proszę ten symbol naszego starożytnego 
zakonu. To tylko symbol - być może nawet przypomnienie, że 
przywiązywaliśmy niegdyś zbyt wielką wagę do symboli, że 
zapomnieliśmy, żeby dostrzegać ich znaczenie. - Wyciągnął do góry ręce 
i założył młodemu człowiekowi łańcuch na szyję. - Moc z tobą, Luke’u 
Skywalkerze - powiedział. - Obyś zawsze był jej częścią i wykorzystywał 
jej siłe dla dobra wszystkich, zgodnie ze swoim osądem i swoją 
mądrością.
- Jako Jedi nie będziesz poznawany po stroju, ale po skutkach swoich 
czynów. Mimo to, jest jeszcze jeden znak, po którym będziesz 
rozpoznawany. - Skinął na Hobba, który sięgnął do kieszeni kurtki i 
wyciągnął z niej miecz świetlny Luke’a. Yoda przyjął go uroczystym 
gestem i ponownie zwrócił się do Luke’a.
- Do ciebie on należy - powiedział. - Nosiłeś go jako uczeń, a teraz 
będziesz dumnie nosił go jako Jedi. I to także jest symbol, świadczący o 
tym, że wywiążesz się ze swoich zobowiązań, że jeśli będzie trzeba, 
oddasz za nie życie. - Uroczystym ruchem wręczył miecz Luke’owi.
Zamiast przypiąć go do pasa, Luke przyglądał mu się przez chwilę, 
po czym odłożył go na bok.
Oczy Yody rozszerzyły się z zaskoczenia i wszyscy jednocześnie 
zaczerpnęli powietrza, zastanawiając się, czy oznacza to, że Luke 
odmawia pasowania. Sam Yoda wydawał się nie być pewien, co 
powinien powiedzieć.
- Nie uda nam się wygrać bez walki Luke - odezwała się szybko Leia. 
- Imperator jest wciąż bardzo potężny.
- Zdaję obie z tego sprawę - odpowiedział swobodnie. Jego cicha 
pewność siebie trochę zbiła z tropu mistrza Jedi. - Nie mam zamiaru 
udawać, że mogłoby być inaczej - ciągnął Luke - ale jeszcze nie teraz. 
Kiedy przyjdzie czas, wezmę go raz jeszcze, ale nie tej nocy, nie tutaj - 
potrząsnął łową - nie teraz. - Ani razu nie oderwał wzroku od twarzy 
nauczyciela, ale w kącikach ust błakał mu się cień uśmiechu.
Uszy Yody zaczęły wracać do swojej poprzedniej pozycji, jego mina 
złagodniała, a skądś z głebi jego ciała zaczął powoli wydobywać się 
chichot.
- Dobrze powiedziane, mój młody przyjacielu, dobrze powiedziane. - 
Sięgnął po dłoń Luke’a i uścisnął ją, kończąc ceremonię. - Więc teraz 
zrównałeś się zemną, tak? - Jego twarz rozchmurzyła się i kpiąco 
zmrużył oczy. - Mamy o czym rozmawiać - ostrzegł.
- Czy to wyzwanie? - uśmiechnął sie szeroko Luke. - W takim razie 
stawię ci czoło.
Mistrz Jedi kustykając odszedł zająć miejsce przy ognisku.
- Tak się stanie - zachichotał, jakby nie mogąc się doczekać - Tak 
właśnie się stanie.
Luke dołączył do pozostałych pośród powszechnych gratulacji i 
przyjaznych okrzyków.
- Żałuję tylko, że nie ma tu Obi-Wana - powiedziała cicho Leia.
- Zadowolony jest Obi-Wan, że praca może teraz postępować naprzód 
- odpowiedział swobodnie Yoda. - Więcej już nie jest tu potrzebny.
- Mimo to… - powiedziała Leia, ale Luke uciszył ją, potrząsając 
głową. Wiedział, że w pewnym sensie Ben zawsze będzie z nimi i że to 
wystarczy.
To Han zadał pytanie, które wszyscy mieli na myśli:
- Jakie masz plany, Luke?
Młody Jedi zamknął oczy, myśłać o czasie, którego potrzebował: aby 
uleczyć rany, rzecz jasna, ale co ważniejsze, aby określić swój stosunek 
do świata wojny, w której znów miał wziąc udział, o czasie potrzebnym, 
by zdefiniować ten rodzaj pokoju, który będzie jego celem.
- Jak długo będziecie na Dinat IV? - spytał w końcu.
Leia zastanowiła się.
- Pół kwartału, może krócej.
Czy w takim razie moglibyście przylecieć po mnie w drodze 
powrotnej? - zapytał. - Będę gotów. - Zatrzymał na chwilę wzrok na 
twarzy każdego z siedzących przy ognisku ludzi, pewien ich przyjaźni, 
wiedząc, że ta spokojna chwila to zaledwie przerywnik, a prawdziwa 
praca dopiero się zaczyna.
KONIEC
Autor : Margaret Hettinger - 1 z 1 - Tytuł : Decyzja Jedi