MICHAŁ DĘBICKI

MOJA MAMUSIA JEST CUDOWNA

(WYPRACOWANIE)
Moja mamusia jest cudowna i kochana. Najukochańsza na świecie, najpiękniejsza, 
najmilsza i w ogóle naj! 
Moja mamusia bardzo mnie kocha i wszystkim życzę,
aby mieli takie mamusie, jaką ja mam.
Moja mamusia ma niebieskie oczy i jasne włosy. Zawsze jest uśmiechnięta. Z moją 
mamusią jest bardzo 
wesoło, bo często przenosimy się z miejsca na miejsce
i poznajemy różnych ludzi. Tutaj mieszkamy dopiero miesiąc i bardzo mi się tu 
podoba. Nie mam tu jeszcze 
kolegi, ani koleżanki, ale mamusia mówi, że na
pewno kogoś sobie znajdę i tak jak Kuba - mój kolega z miasta, w którym 
mieszkaliśmy wcześniej - zawsze 
sercem będzie ze mną. Na pewno tak będzie, bo moja
mamusia zawsze ma rację i jeszcze nigdy się nie myliła.
Mieszkam z mamusią na ulicy Zielonej. To bardzo ładna ulica. Jest tam dużo drzew 
i ładne podwórko. Od 
tygodnia jest tam jeszcze ładniej, bo już nie ma
tego wrednego psa Bryśka, który ugryzł mnie w rękę, gdy go chciałem pogłaskać. 
Gdy to powiedziałem mamusi 
- to, że Brysiek mnie ugryzł - pogłaskała mnie
po głowie, uśmiechnęła się i powiedziała, że już nigdy więcej Brysiek mnie nie 
ugryzie. Wiedziałem, że tak 
będzie, bo moja mamusia, jak coś powie, to już
powie. No i na następny dzień, gdy wróciłem ze szkoły, to Bryśka już nie było na 
podwórku, bo moja mamusia 
go „znikła”. Teraz muszę napisać, że mamusia
jest prawdziwą czarodziejką i potrafi „znikać” różne rzeczy.
Jak wszedłem do mieszkania od razu zapytałem, czy to ona „znikła” Bryśka, a 
mamusia powiedziała, że tak. 
Lubię jak mamusia coś „znika”, bo wtedy zawsze
w domu jest uroczysta kolacja i różne inne niespodzianki i łakocie. Po 
zniknięciu Bryśka też tak było. Na kolację 
była tak duuuuża pieczeń, a ja zjadłem
jej tyle, że mało mi brzuch nie pękł, a mamusia się śmiała i mówiła: „Jedz, 
dziecko kochane, na zdrowie”, i 
uśmiechała się do mnie, i głaskała po głowie.
To, że aż tyle zjadłem, to nie dziwne jest dla nikogo, kto choć raz jadł pieczeń 
przyrządzoną przez mamusię. Ona 
robi pieczenie najlepsze i najsmaczniejsze
na świecie.
Na pewno jesteście ciekawi, jak to „znika się” różne rzeczy i zwierzęta, i nawet 
ludzi takich dużych jak mój 
tatuś, albo twój, nawet gdyby ważyli ze
sto kilo. Moja mamusia, gdy ją kiedyś zapytałem, jak to się robi, powiedziała, 
że trzeba tylko bardzo chcieć. 
Powiedziała jeszcze, że jak dorosnę to mnie
tego nauczy i też będę potrafił z łatwością „znikać” różne rzeczy. Teraz to 
jeszcze jestem na to za mały, no ale 
już przynajmniej wiem, że „trzeba mocno
chcieć”. Mamusia mówiła jeszcze, że z taką sztuką nikt się nie rodzi i trzeba 
jej się nauczyć, ale to nie jest 
trudne. Ona - tak mi powiedziała - nauczyła
się tego dopiero kilka lat temu. A jak mi to powiedziała, to od razu domyśliłem 
się, kiedy to było.
Mieszkaliśmy wtedy w O*** i prócz mnie i mamusi mieszkał z nami tatuś. Ten 
tatuś, to nie był taki mój 
prawdziwy tatuś, ale taki, co przyszedł kiedyś
i się wprowadził. Na początku to był miły i całował mamusię, i brał mnie na 
lody, i w ogóle był fajny. Ale potem 
to się zrobił zły i kiedyś uderzył mnie
za to, że mu poplamiłem spodnie sokiem. Nie chciałem tego, ale potknąłem się i 
szklanka wypadła mi z ręki, a 
sok wylał mu się na spodnie. Tatuś zaczął
krzyczeć i nazywać mnie „ofermą” i „wstrętnym bękartem”. Mamusia bardzo się 
zdenerwowała i powiedziała 
mu, żeby się wynosił, ale on nie chciał i się śmiał,
i krzyczał na nią. I pamiętam, że mamusia jeszcze bardziej się zdenerwowała i 
powiedziała tatusiowi, żeby 
zniknął z jej życia. Potem to już nie wiem co
było, bo mamusia kazała mi iść spać do swojego pokoju.
A na następny dzień, jak wstałem, to tatusia już nie było. Zapytałem mamusię, 
kiedy tatuś wróci, bo obiecał 
wziąć mnie na lody, a mamusia powiedziała,
że już nie wróci. No to zapytałem mamusię: „Mamusiu, ty zniknęłaś tatusia?” A 
mamusia zapytała: „Jak to - 
zniknęłam?” No to przypomniałem jej, że wczoraj
wieczorem powiedziała mu że ma „zniknąć z jej życia”. Mamusia uśmiechnęła się i 
powiedział, że jeśli tak ująć 
sprawę, to faktycznie go zniknęła ze swojego
życia.
Potem poszliśmy z mamusią na lody, a potem do sklepu, bo mamusia powiedziała, że 
każda kobieta, jak ją 
spotka coś przykrego, to lubi sobie zrobić prezent.
Widocznie mamusię spotkała bardzo wielka przykrość, bo kupiła i kazała zawieźć 
do domu ogromną lodówkę. 
A dla mnie kupiła dużo kolorowych magnesów i powiedziała,
że będę mógł tymi magnesami przypinać do drzwiczek lodówki obrazki, które dla 
niej narysuję. Ja bardzo lubię 
rysować i malować, i mamusia mówi, że kiedyś
zostanę wielkim malarzem. Kupiła mi jeszcze dużo kolorowych kredek i blok 
rysunkowy.
Gdy wróciliśmy do domu, mamusia zrobiła pyszny obiad: rosół, potrawkę mięsną i 
mój ulubiony kompot z 
wiśni. A wieczorem, razem z mamusią, rysowaliśmy
różne rzeczy. Mamusia powiedziała mi, że zaczaruje te kredki i od teraz będą 
magiczne, i jak będę chciał, żeby 
ona coś zniknęła, to żebym tylko tymi kredkami
narysował to coś i przyczepił magnesikiem na drzwiach lodówki, a ona - jak dobra 
wróżka - zaraz to zniknie.
I faktycznie tak było. Jak narysowałem kota Zośki, co mnie podrapał, to mamusia 
go zniknęła. Zośka trochę 
płakała, ale wcale mi nie było jej żal, bo
była głupia i skarżypyta. Różne obrazki rysowałem, a mamusia zawsze znikała to, 
co na nich było. Tylko raz 
pożałowałem, że coś narysowałem i przypiąłem
do lodówki. A było to tak:
W przedszkolu (piszę, że „w przedszkolu”, bo jak mieszkaliśmy w O*** to jeszcze 
byłem mały i chodziłem do 
przedszkola) miałem kolegę, który miał na imię
Kuba. Bardzo się lubiliśmy i razem bawiliśmy. Ale kiedyś Kuba popchnął mnie, i 
żeby przypodobać się tej 
głupiej Zośce, zaczął nazywać mnie „grubas” i wszystkie
dzieci zaczęły się śmiać, a jak zacząłem płakać, to śmiały się jeszcze bardziej. 
Było mi bardzo smutno, ale nie 
chciałem dać tego po sobie poznać i powiedziałem
Kubie, że już nie jest moim kolegą, i że go narysuję. Na to Kuba powiedział, że 
wcale już nie chce się ze mną 
kolegować, bo jestem straszny grubas i mam
wyłupiaste oczy. No to mu powiedziałem, że jest głupi i że może całować się z 
Zośką w piwnicy, ile chce, i mnie 
to wcale nie obchodzi. Jak powiedziałem
o całowaniu, to wszystkie dzieci zaczęły się śmiać i wołać za Kubą „panna z 
kawalerem pod jednym numerem”. 
Wtedy on powiedział, że jestem „kablarz” i to
wszystko moja wina, i mnie uderzył. Oddałem mu, a głupia Zośka pobiegła do pani 
i naskarżyła na mnie, że biję 
Kubę. Jak mama przyszła po mnie, to pani
poskarżyła, że jestem niegrzeczny i że biję dzieci. Mamusia nie uwierzyła jej i 
na nią nakrzyczała, i powiedziała 
jeszcze, że się nie zna na dzieciach.
No pewnie, że się nie zna, bo każdy wie, że to przez Zośkę i przez Kubę.
No i w domu, jak tylko przyszliśmy, to narysowałem głupiego Kubę i przyczepiłem 
na lodówce. Byłem na 
niego zły, że mnie przezywał, ale jak się położyłem,
to mi się zrobiło smutno, i pomyślałem, że to przez Zośkę i to ją powinienem 
narysować, a nie Kubę. 
Postanowiłem, że rano zdejmę rysunek z lodówki, ale
jak rano wstałem to rysunku już nie było.
W przedszkolu Kuby też nie było. A przecież mówiłem mu, żeby mnie nie przezywał, 
bo go narysuję.
Jak wróciłem do domu, to powiedziałem mamusi, że mi smutno i żałuję, że 
narysowałem Kubę, bo teraz nie 
będę miał się z kim bawić. Mamusia powiedziała
mi, żebym się nie martwił i że na pewno znajdę sobie innego kolegę, który będzie 
mnie lubił, i nie będzie mnie 
przezywał.
Na kolację mamusia przyrządziła pyszne kotleciki w sosie chrzanowym, a po 
kolacji dała mi prezent i 
powiedziała jeszcze, żebym tak się nie martwił, bo
Kuba zawsze sercem będzie przy mnie. Bardzo ucieszyłem się z prezentu bo była to 
lampka nocna, taka z 
kolorową wodą w środku, która porusza się jak w kalejdoskopie.
W tej wodzie pływa jeszcze taka poduszeczka, podobna do tej, jaka namalowana 
jest na obrazkach Pana Jezusa i 
na którą pokazuje palcem; jego poduszeczka
jest czerwona i z promieniami, a moja biała, ale za to obmywa ją różnokolorowa 
woda.
Na następny dzień do przedszkola przyszedł pan policjant. Nie miał munduru i 
wtedy wydawało mi się to 
dziwne, bo zawsze wydawało mi się, że policjanci
noszą mundury, ale teraz wiem, że są też tacy policjanci, co chodzą ubrani 
normalnie. Pan policjant pytał nas, 
kto widział wczoraj Kubę. Wszyscy siedzieli
cicho i nikt nic nie chciał powiedzieć, tylko Zośka wstała i powiedziała panu 
policjantowi, że ona go nie 
widziała, ale wie, kto Kubę porwał a nawet zabił
i pokazała palcem na mnie. Ja się przestraszyłem i powiedziałem, że to 
nieprawda. Pan policjant zapytał Zośkę, 
skąd wie, że Kubę ktoś porwał. A ta głupia
Zośka powiedziała, że jej tato tak powiedział. „Mój tata powiedział - mówiła 
Zośka - że zasrani zboczeńcy 
biegają po mieście, dzieci porywają i mordują,
a policja gówno robi”. Wszystkie dzieci zaczęły się śmiać z Zośki i z tego, że 
powiedziała „zasrani” i „gówno”, 
bo to brzydkie słowa i przy pani nie można
takich brzydkich słów mówić. Podniosłem palec, wstałem i powiedziałem, że wcale 
nie porwałem Kuby tylko go 
narysowałem. Ale nikt mnie nie słuchał, bo pani
uciszała dzieci, a pan policjant powiedział do naszej pani, że „od tych 
dzieciaków, prócz plotek zasłyszanych od 
rodziców, niczego się nie dowiemy”. Jak
pan policjant wyszedł z panią, to przyszła inna pani i zaczęła nam opowiadać, 
żebyśmy sami nie wychodzili 
wieczorem z domu, nie rozmawiali z nieznajomymi,
ani nie brali od nich cukierków i takie inne rzeczy. Nie słuchałem za bardzo, bo 
już dawno wiedziałem od 
mamusi, że nie można brać cukierków od nieznajomych
i chodzić z nimi do parku i do piwnicy. Jak się ta pani nie patrzyła, to 
odwróciłem się do Zośki i pokazałem jej 
pięścią pod brodę, żeby wiedziała, że
jak następnym razem będzie na mnie opowiadać głupoty, to oberwie. No to Zośka 
pokazała mi język i jeszcze 
się wykrzywiła.
Jak nasza pani wróciła, to Zośka naskarżyła na mnie, że chcę ją zbić i porwać, 
ale pani nie uwierzyła jej i 
powiedziała, żeby nie mówiła bzdur. I jeszcze
powiedziała jej, że nie jest ładnie używać takich brzydkich słów.
Jak wracaliśmy z mamusią z przedszkola, to opowiedziałem jej, jaka ta Zośka jest 
głupia i że chyba ją narysuję 
i wcale mi jej nie będzie szkoda, tak
samo jak jej głupiego kota.
Rysunek Zośki wyszedł mi bardzo ładnie. Narysowałem ją na łące, w takiej długiej 
sukience balowej, jak 
królewnę, i z rozpuszczonymi włosami, a w jej
ręku narysowałem kwiatka. To miała być różyczka, ale nie za bardzo mi wyszła, 
więc napisałem pod spodem: 
„Głupia Zośka z różyczką” (mamusia mi trochę pomogła
w tym podpisywaniu). Mamusi bardzo podobał się ten rysunek i sama go przypięła 
do lodówki. I jeszcze 
powiedziała, że mam niezły gust. Nie wiedziałem, co
to znaczy: „niezły gust”. Wyjaśniła mi, że to znaczy, że to samo co „podoba 
się”. No to powiedziałem mamusi, 
że Zośka wcale mi się nie podoba, a to że
o niej tak dużo i często mówię, to tylko dlatego, że jest głupia i tyle.
Na następny dzień była niedziela i mamusia wzięła mnie do kina, a potem na 
ciastka i lody. Jak wracaliśmy do 
domu, to zobaczyłem Zośkę jak się huśta
na trzepaku. Gdy przechodziliśmy obok, mamusia powiedziała jej, że ma ładną 
sukienkę i zapytała, czy jej 
mama jest w domu, bo chce pożyczyć katalog mody.
Na to Zośka powiedziała, że ani mamy, a ni taty nie ma, bo poszli do znajomych 
na imieniny.
Jak przyszliśmy do domu, właśnie zaczynała się wieczorynka. Mamusia posadziła 
mnie przed telewizorem i 
powiedziała, że jeszcze musi zejść do sklepu,
bo zapomniała kupić soli. Do jej powrotu obejrzałem jeszcze kawałek jakiegoś 
filmu, ale był o wojnie, a ja 
filmów o wojnie nie lubię.
Jak mamusia wróciła, zrobiła mi kolację, a do snu poczytała mi jeszcze książkę.
Gdy wstałem rano, zobaczyłem, że na drzwiach lodówki nie było już rysunku z 
Zośką - królewną. Pomyślałem 
sobie, że na pewno mamusia ją zniknęła. Gdy
mamusia otworzyła lodówkę, aby przygotować mi śniadanie, pomyślałem sobie 
jeszcze, że i ona - to znaczy 
lodówka - też chyba jest magiczna, bo za każdym
razem, kiedy mamusia coś znika, to ona zapełnia się mięsem. Zapytałem o to 
mamusię. Zaczęła się śmiać i 
powiedziała mi, że jestem mały głuptasek, a lodówka
jest najnormalniejsza na świecie.
Zośki, tak jak się spodziewałem, nie było w przedszkolu.
Do rodziców Zośki przychodzili policjanci, dziennikarze i taka wróżka, co szuka 
ludzi, a jej zdjęcie 
pokazywali nawet w telewizji. Po miesiącu wynieśliśmy
się z O*** do K-owa i nie wiem, czy Zośka się „odzniknęła”. Jak zapytałem o to 
mamusię, to powiedziała, że 
raczej to nie jest możliwe.
W K-owie też zrobiłem kilka rysunków, a gdy poszedłem do pierwszej klasy, 
mamusia zrobiła mi 
najpiękniejszy prezent. Był to album z moimi rysunkami znikniętych
rzeczy. No więc był tam kot Zośki, chomik, jamnik, Kuba, Zośka - Królewna, mój 
drugi tato, pani z przedszkola 
do którego chodziłem w K-wie, Karolina (tak
samo głupie dziewczynisko jak Zośka), papuga pana Wiesława i chłopak z 
sąsiedniego podwórka, który zawsze 
mnie przezywał, i jeszcze kilka psów, które wałęsały
się po ulicy i szczekały na mnie.
W K-wie mieszkaliśmy z mamusią dwa lata, a teraz mieszkamy tutaj i - jak 
napisałem na początku - bardzo mi 
się podoba nasz nowy dom i nowa szkoła.
W nowym domu narysowałem tylko Bryśka, o którym już pisałem na początku, ale nie 
wiem, czy niedługo nie 
narysuję tej pani, która mieszka w klatce obok,
bo mamusia mówi, że jest strasznie niekulturalna. Zbliża się Dzień Matki, więc 
pomyślałem sobie, że narysuję 
mojej mamusi laurkę z tą sąsiadką. A może
narysuję kogoś innego? Jeszcze nie wiem; no bo jak ktoś nie będzie chciał się ze 
mną bawić?... to może narysuję 
jego, zamiast tej sąsiadki.
W-wa 2004
KONIEC