ANDRE NORTON

OPOWIEŚCI ZE ŚWIATA CZAROWNIC TOM 1

PRZEKŁAD JACEK KOZERSKI
TYTUŁ ORYGINAŁU TALES OF WITCH WORLD
SŁOWO WPROWADZAJĄCE
Świat Czarownic nie został zaplanowany z rozmysłem — rozwinął się mniej czy 
bardziej 
sam z siebie. Swego czasu zamierzałam wykorzystać część pierwszego tomu jako 
fragment 
historycznej powieści o rycerzach, którzy podczas wypraw krzyżowych osiedli w 
Ziemi 
Świętej, tworząc tam dla siebie niewielkie dominia i posiadłości. Przeskok do 
Świata 
Czarownic nastąpił niemal przypadkowo. Teraz jednak Świat Czarownic wydaje się 
miejscem 
niezmiernie angażującym moją wyobraźnię i wciąż odkrywam w sobie coraz to nowe i 
nowe 
pomysły kolejnych wypraw do Escore lub heroicznych zmagań wśród wzgórz Wyżyny 
Hallack. 
Choć poszczególne opowieści nie zachowują porządku chronologicznego, utworzyły 
one, w 
ciągu lat, zrąb dwóch części tego świata: Estcarpu i Escore na wschodzie oraz 
Wyżyny 
Hallack i Arvonu na zachodzie.
Otrzymałam od czytelników tak wiele próśb o nowe opowieści, zaś sugestie, jakie 
napłynęły od innych pisarzy, przyniosły tyle wątków fabularnych, że w rezultacie 
narodziła się 
z tego ta antologia: Opowieści ze Świata Czarownic. Podniecającym przeżyciem 
była dla 
mnie możliwość obserwowania, jak inni autorzy wykorzystują mój świat i jak 
reagują na 
rozmaite zwyczaje i historie, którymi obrósł przez lata. Zaś widok mego świata, 
rozrastającego się i nabierającego głębi pod piórami (lub klawiszami komputerów) 
innych 
pisarzy, stanowił dla mnie pouczające doświadczenie, które napełniło mnie 
równocześnie 
uczuciem zarówno dumy, jak i pokory.
Andre Norton
ANDRE NORTON
O NARODZINACH DZIEDZICA ULM
Mój pan, lord Ulric, odprawił po dwóch latach swoją żonę, lady Elvę, ponieważ 
przez cały 
ten czas wydawała na świat jedynie martwe, przedwcześnie urodzone dzieci. 
Wówczas w 
Dolinie zaczęto szeptać — plotkowali zarówno mieszkańcy twierdzy, jak i lud 
żyjący z pracy 
na roli. Jednak większość z tych, którzy gadali zasłaniając usta dłonią i 
czujnie wypatrując 
donosicieli, skłonna była zaakceptować poczynania swego pana. Ulmsdale musi mieć 
dziedzica — to wiedzieli wszyscy. Bowiem Dolina miała za sobą nieszczęsne czasy 
waśni, 
kiedy to zabrakło prawowitego następcy, który mógłby zasiąść na Wysokim Tronie w 
sali 
posłuchań, i zdarzyło się, że lud Doliny musiał giąć kark przed byle jakim 
lordem —
najeźdźcą. W takiej sytuacji trudno jest z ufnością patrzeć w przyszłość.
Lord Ulric nie był ani zły, ani groźny dla swego ludu. Radość życia odbierało mu 
to, co on 
sam poczytywał za zły los, a co inni określali szeptem jako przekleństwo ciążące 
na jego 
rodzie. Stało się bowiem, że od czasów, gdy ojciec Ulrica dopuścił się 
niespodziewanej 
grabieży skarbca na Wielkim Pustkowiu, w jego klanie rodziły się tylko martwe 
dzieci. Nikt 
nie może okradać Prastarych, nawet jeśli już dawno temu opuścili swe siedziby. 
Kara za takie 
czyny przychodzi nieuchronnie i jest surowa. Sam lord Ulric został spłodzony i 
urodził się 
przed tą wyprawą.
Pierwsza żona mojego pana zmarła w połogu, co samo w sobie nie było niczym 
niezwykłym. A jednak ludzie zaczęli plotkować, ponieważ nie opiekowała się nią 
żadna 
wyznawczyni Gunnory, a wszyscy przecież wiedzą, że kiedy sprawy niewieście 
przybierają 
zły obrót, wówczas należy zwrócić się o pomoc do Pani Płodności, w której mocy 
leży 
zapobieżenie złu.
Mój pan nie odczekał nawet nakazanego obyczajem roku żałoby i ponownie ruszył w 
konkury. Tym razem jego wybór padł na moją ukochaną panią. Dumą napełniło mnie 
to, że 
ona z kolei wybrała mnie na pierwszą pokojówkę, choć też jestem przeklęta na 
swój własny 
sposób i mieszkam w twierdzy jedynie z łaski. Mój ojciec dowodził żołnierzami 
podczas owej 
nieszczęsnej wyprawy lorda Ulma na Wielkie Pustkowie i, przez swój grzech i 
szaleństwo, 
również ściągnął nieszczęście na swój ród. Urodziłam się bowiem ze zwierzęcą 
twarzą — 
moja górna warga jest rozszczepiona tak, jak warga zająca. Tak więc, odkąd 
pamiętam i 
odkąd potrafiłam zrozumieć swoją ułomność, ludzie zawsze odwracali się ode mnie 
z odrazą.
Tylko lady Elva nigdy nie okazywała mi niechęci. Zawsze zwracała się do mnie 
uprzejmie 
i chwaliła mój talent hafciarski i mój delikatny dotyk, kiedy układałam jej 
długie włosy. 
Piękne to były włosy —jaśniejsze niż jakiekolwiek inne, które zdarzyło mi się 
widzieć. 
Lśnieniem swym dorównywały niemal złotu i falowały łagodnie, kiedy rozpuszczałam 
je ze 
zwiniętych pukli, tradycyjnej fryzury zamężnych kobiet. Teraz schowane są pod 
ciemnym 
welonem, jednak lady Elva nie czuje się z tego powodu nieszczęśliwa.
Wtedy, kiedy mój pan — mówiąc dziwnie wysokim, nie swoim głosem i patrząc 
wszędzie, 
tylko nie na tę, do której się zwracał — wypowiedział słowa odprawy, lady Elva 
nie zaczęła 
się skarżyć, lecz odeszła do Opactwa w Norsdale i tam złożyła dodatkowe śluby, 
jakie 
składają te, które przybywają z zewnątrz, gdzie były żonami. Przed nią ślubowały 
tylko 
wdowy pragnące znaleźć bezpieczne schronienie przed światem.
Błagałam moją panią, by pozwoliła mi pójść ze sobą, i wówczas po raz pierwszy 
dowiedziałam się, że — choć płynęła w niej czysta krew mieszkanki Doliny — 
posiadała dar 
Widzenia, a przynajmniej cząstkę takiej mocy. Zauważyłam bowiem, że gdy lord 
Ulric 
odwrócił się od niej, wydawszy rozkaz, by opuściła jego dom, pani spojrzała 
ponad moim 
ramieniem, jak gdyby zobaczyła tam nie ścianę z kamienia, lecz coś żywego.
— Ylas, przyszłość kryje w sobie tajemnice dotyczące ciebie i nie tylko ciebie. 
Musisz tu 
pozostać aż do chwili, kiedy uczynisz coś, co przerasta twoją wiedzę i zmieni 
życie innych 
ludzi. Powiedziawszy to, zdjęła z szyi łańcuszek z wiszącą na nim starą figurką, 
którą zawsze 
nosiła pod suknią tak, że nikt z wyjątkiem mnie nigdy jej nie zauważył. Czas 
wygładził 
rzeźbę i zatarł kontury, a jednak nie było wątpliwości co do jej kształtu — był 
to bowiem 
amulet Wielkiej Pani Gunnory, która darzy łaską rodzaj niewieści. Lady Elva 
założyła 
łańcuszek na moją szyję, a potem położyła rękę na figurce, przyciskając ją do 
mnie tak, że 
poczułam jej ciężar nawet przez suknię i koszulę. Wtedy moja pani powiedziała:
— To będzie tarczą dla ciebie, drogie dziecko, kiedy nadejdzie czas. Myśl często 
o tej, 
której znak nosisz, i gdy Zło zakradnie się do Doliny, zwróć się do Gunnory o 
pomoc.
Tak oto odeszła od nas, by skryć się wśród ścian z wyprażonej w słońcu cegły i 
zniknąć z 
naszego świata. Bolesne było dla mnie to rozstanie, bardzo bolesne — ponownie 
bowiem 
stałam się wyrzutkiem. Myślę jednak, że mego pana dręczyły wyrzuty sumienia z 
powodu 
tego, co uczynił — choć pragnienie posiadania potomka władało nim bez reszty — 
ponieważ 
z własnej woli oddał mi szczytową komnatę w wieży strażniczej i powiedział, że 
nie będę już 
więcej pośmiewiskiem i ofiarą niecnych drwin.
Zręczność w posługiwaniu się igłą nie opuściła mnie, tak więc wiedziałam, że 
zarobię na 
chleb, ponieważ mogłam szyć ubrania i haftować draperie zdobiące ściany.
Mój pan nie pozostał długo samotny. Tyle tylko, że tym razem musiał szukać swej 
pani 
daleko od domu, ponieważ plotki rozeszły się już poza granice Doliny i sąsiedzi 
uważali go 
za człowieka przeklętego. Jego nowy ślub przywiódł do nas z północy lady 
Tephanę.
Nie miała prawa przeciwstawiać się jakiejkolwiek klątwie, bowiem mężczyźni 
mówili 
głośno — a ich żony szeptały — że ona również pochodzi z tajemniczego rodu i że 
jej krewni 
mieli do czynienia z tym, co pozostało po Prastarych, tak że nawet w jej własnym 
ciele 
płynęła obca krew.
Nie była jasnowłosa, jak moja droga pani. Miała ciemne włosy i bladą skórę, 
która bardziej 
przypominała materię utkaną z blasku księżyca niż zdrowe, opalone słońcem ciało. 
Drobnej 
budowy, poruszała się szybko, lecz wdzięcznie i dużo się śmiała, choć odnosiłam 
wrażenie, 
że prawdziwa pogoda nigdy nie rozbłysła w jej ciemnoszarych oczach.
Odszukała mnie, choć nie byłam już pokojówką, i przekazała w moje ręce kawałki 
pięknego materiału, którym mój pan obdarował ją z okazji ślubu. Potem za pomocą 
dokładnych rysunków wyjaśniła mi, jak chce, bym je dla niej ozdobiła. Jednak 
miarę zdjęła z 
niej jej własna służąca, jakby lady Tephana nie chciała czuć na sobie mojego 
dotyku. Nie 
uraziło mnie to, ponieważ odniosłam wrażenie, że otacza ją coś, co przypomina 
rzadką, 
szarawą mgłę. I zawsze, odkąd zauważyłam to po raz pierwszy, kiedy znajdowała 
się w 
pobliżu, amulet podarowany mi przez moją ukochaną panią zdawał się mnie ziębić, 
jakby 
chciał przekazać jakieś dziwne ostrzeżenie.
Swoją własną pokojówkę przywiodła za sobą z pomocy. Była to ponura kobieta o 
posępnej 
twarzy, znacznie starsza od swej pani. Powiadali, że była jej piastunką i że 
lady Tephana 
dorosła pod jej nieustanną opieką. Na imię miała Maug i nie zaprzyjaźniła się z 
nikim z 
twierdzy, choć zachowywała się tak, jak gdyby płynęła w niej szlachecka krew i 
ludzie 
szybko spełniali jej polecenia. Wystarczało jedno ostre spojrzenie, by ludzie 
natychmiast 
gotowi byli zrobić to, czego sobie życzyła, i pozbyć się jej jak najszybciej. 
Wobec mnie 
jednak nigdy nie wykorzystywała władzy, jaką zdobyła nad innymi. Lecz miałam 
świadomość, że obserwuje mnie uważnie ilekroć znajdowałam się w pobliżu jej 
pani, jak 
gdybym była jakimś zuchwałym najeźdźcą, a ona wiernym strażnikiem.
Nie minął nawet miesiąc od ślubu, kiedy lady Tephana wyruszyła z Ulmsdale 
oświadczając, że chce się poradzić wiedźmy mieszkającej opodal wzgórza, na 
którym 
znajdowała się świątynia Gunnory, tak by mogła spełnić swój obowiązek zgodnie z 
największym pragnieniem mego pana.
Lady Tephana urodziła już jedno dziecko, jednak jej syn nie przebywał z nią, 
lecz mieszkał 
na razie w twierdzy swego ludu. Tak więc mogłoby się wydawać, że Pani obdarzyła 
ją już 
swoją łaską i że mój pan uczynił dobrze, znajdując dla siebie płodną kobietę. A 
jednak, kiedy 
wyjeżdżała z twierdzy wraz z Maug i dwoma strażnikami, zauważyłam z mojego okna 
na 
wieży, że nie skręcili w ścieżkę wiodącą do świątyni Gunnory, lecz minęli ją. 
Wówczas 
owładnęła mną ciekawość, zmieniłam domową suknię na krótszą tunikę i założyłam 
mocne 
buty do chodzenia po górach. Zarzuciwszy na ramię torbę z żywnością na dwudniową 
podróż, 
wymknęłam się o zmierzchu z twierdzy i ruszyłam sama drogą kobiet.
Nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego postanowiłam szpiegować moją nową panią. 
Konieczność pójścia za nią szarpała moje wnętrzności jak głód i nie dawała się 
niczym innym 
zaspokoić.
Zbliżała się pełnia lata i księżyc stał w nowiu, czułam więc, że nie muszę się 
bać o siebie, 
a jednak wzięłam ze sobą tęgą jesionową laskę, którą potarłam moim amuletem i 
pokruszonymi liśćmi złojadu. Chociaż nie znałam żadnych zaklęć, zwróciłam się w 
sercu i 
umyśle o łaskę Gunnory, ufając, że ktoś o tyle potężniejszy będzie wiedział, że 
nie chcę 
nikomu uczynić krzywdy, a jedynie zaspokoić swoją ciekawość.
Szlak był kręty, ponieważ nie ubili go ani nie wycięli w skałach mężczyźni, lecz 
został tak 
ukształtowany stopami kobiet, które szukały opieki i łaski Pani. Przemierzyłam 
go wiele razy, 
odkąd zaprzysięgłam służbę lady Elvie, prosząc o spełnienie jej 
najserdeczniejszego 
pragnienia. Dlatego też, nawet w półmroku, ufałam mym stopom, które same z 
siebie zdawały 
się znać każde nachylenie i każdy prosty odcinek drogi.
Nikt z Ulm nie przyłożył ręki do budowy świątyni, ku której zmierzałam. Jak 
wiele innych 
rzeczy w Krainie Dolin, tak i ta świątynia była dziełem TYCH, KTÓRZY BYLI 
PRZEDTEM. To oni wznieśli kamienne ściany i posadzili wokół wejścia słodko 
pachnące 
zioła, których woń miała w sobie coś, co potrafiło rozradować nawet najbardziej 
ponure i 
surowe serca. Lecz kiedy nasi przodkowie przybyli do tego kraju, świątynia 
zaczęła 
przyciągać kobiety, i wystarczyło życie jednego pokolenia, by ci, którzy 
zamieszkali w 
okolicy, rozpoznali Moc tkwiącą w tym miejscu.
Weszłam na zbocze wzgórza, na szczycie którego stała świątynia, cel mej 
wędrówki. Lecz 
konie nie stały przywiązane do palików, nie dostrzegłam żadnego śladu dwóch 
strażników, i 
nie potrzebowałam nawet tego, by wiedzieć, że lady Tephana nie przybyła tutaj.
Podeszłam jednak do drzwi i położyłam rękę tam, gdzie stare drewno starł i 
wygładził 
dotyk niezliczonych palców, które spoczywały tam przed moimi. Rozległ się czysty 
dźwięk 
dzwonków i drzwi otworzyły się, choć wewnątrz nikogo nie było. Jarzyło się tam 
światło, 
łagodne i złote, jak zawsze, a twarz owiało mi powietrze przesycone wszystkimi 
woniami 
czasu żniw.
Weszłam do pierwszego pomieszczenia, zostawiając na podłodze laskę i torbę 
zjedzeniem. 
Potem z odwagą, jaką zawsze czułam wówczas, kiedy ból wypełniał moje serce, 
wydobyłam 
amulet i wyciągnęłam go przed siebie, by to, co czekało, mogło rozpoznać we mnie 
córkę 
przybyłą po radę. Przeszłam do wewnętrznej świątyni, gdzie snopy światła stały 
jak wieże po 
obu stronach złotego kamienia. Pośrodku tego kamiennego bloku, znajdowało się 
wgłębienie, 
które mogło pomieścić mniej więcej tyle płynu, ile zdołałabym zaczerpnąć w obie 
dłonie. 
Obok wgłębienia stał dzban z kutego złota noszący znak plenności Gunnory: kłos 
przewiązany łodygą winorośli z dojrzałym gronem — wszystko to migotało światłem 
mieniącym się w blasku klejnotów.
Podchodząc do kamiennego stołu, dwukrotnie wyciągnęłam rękę do dzbana i 
dwukrotnie 
ją cofnęłam, gdyż to, co chciałam uczynić, niosło ze sobą strach. Jednak teraz 
nie mogłam 
zawrócić. Za trzecim razem ujęłam więc dzban i wylałam zeń klarowny niebieskawy 
płyn, 
który wypełnił wgłębienie. Uważałam, żeby było go tylko tyle, by nie przelał się 
przez 
krawędzie, i ani kropli więcej. Potem zdjęłam z szyi łańcuszek z amuletem i 
położyłam go 
przy wgłębieniu. Wówczas przemówiłam, nie z mej woli, lecz tak, jak gdyby coś 
poruszyło 
się we mnie i przemówiło moimi ustami.
— Pani! Ta oto niewiasta prosi cię z całą pokorą, byś pozwoliła jej poznać…
Powierzchnię wody zmarszczył wir, choć nie uczyniłam nic, by ją zmącić. Stała 
się ciemna 
jak cień o północy. Coś poruszyło się wśród tej ciemności, a potem mrok 
pojaśniał, bowiem 
w głębi ukazała się płonąca pochodnia.
Zobaczyłam dwie postaci w płaszczach z kapturami nasuniętymi na głowy, bardzo 
małe, 
jak gdybym spoglądała na nie z oddali. Właśnie w chwili, kiedy je dostrzegłam, 
jedna z nich 
położyła się na jakimś kamieniu. Ten kamień miał czerwonawy odcień, jak gdyby 
niegdyś 
został zanurzony we krwi.
Druga postać podeszła do kamienia i pociągnęła za płaszcz okrywający leżącą. 
Wówczas 
zobaczyłam, że to lady Tephana — nie miałam zatem wątpliwości, że tą drugą jest 
Maug. 
Widziałam jak Maug wydobyła spod płaszcza krótki pręt albo różdżkę i unosząc ją 
nad swoją 
panią zaczęła kreślić jakieś wzory, przesuwając tam i z powrotem. Ujrzałam też 
tam, gdzie 
nie sięgało światło pochodni, wydobywające się z ciemności jakieś twarze i 
postaci, które 
pojawiały się i znikały tak szybko, że nie mogłam ich rozpoznać, wiedziałam 
jednak, iż są 
samym Złem, tak wielkim, że zadrżałam przerażona tym, na co patrzyłam. Potem 
pochodnia 
zniknęła, woda we wgłębieniu stała się znowu klarowna, pęta wiążące mój język 
rozluźniły 
się i krzyknęłam głośno do świateł, kamienia i otaczających mnie ścian:
— Co chcesz, bym uczyniła, o Wielka?! Jakie Zło zostało powołane do życia tej 
nocy i 
gdzie?
— Dowiesz się, kiedy nadejdzie czas.
Czy ta odpowiedź wydobyła się z samego powietrza? Czy też pojawiła się w mojej 
głowie 
jako obca myśl? Tego nie wiedziałam, ale miałam świadomość, że żadnej innej 
odpowiedzi 
nie będzie.
To, że lady Tephana zadaje się z siłami Zła, było oczywiste. To, że miałam 
przyłożyć rękę 
do jakiejś ważnej sprawy, również było dla mnie jasne. Kiedy wzięłam amulet i 
ponownie 
nałożyłam go na szyję, odniosłam wrażenie, że prastara rzeźba stała się cięższa, 
i że 
promieniuje ciepłem, które poprzedza wybuch płomieni. Wydawało mi się też, że 
świadomość tego tkwiła we mnie od zawsze.
Spędziłam tę noc w zewnętrznym pomieszczeniu świątyni. Śpiąc śniłam — to 
wiedziałam. 
Lecz kiedy się przebudziłam, nie mogłam przypomnieć sobie treści snu, z 
wyjątkiem tego, iż 
było w nim jakieś wielkie niebezpieczeństwo, i że należało zapobiec jakiemuś 
czynowi — i ja 
miałam to uczynić.
Na stole w zewnętrznym pomieszczeniu świątyni zostawiłam mój dar: wstążkę z 
miękkiego materiału ozdobioną najpiękniejszym haftem, jaki potrafiła wyczarować 
moja igła. 
I wraz ze wschodem słońca wyruszyłam ze świątyni przepełniona nie otuchą, na co 
miałam 
nadzieję, lecz poczuciem, że muszę zrobić coś, czego jeszcze nie rozumiem.
Lady Tephana była już w twierdzy, kiedy wróciłam. Usłyszałam, że odwiedziła 
świątynię, 
i że modliła się tam przez całą noc o to, by mogła dać swemu nowemu panu dar, 
jakiego 
pragnął — syna z jego krwi.
Jednak jeśli była to jakaś świątynia — to nie Gunnory. Chociaż dwaj strażnicy 
przysięgali, 
że stali przed nią na warcie — nikt przecież do niej nie wszedł. Kogokolwiek 
szukała lady 
Tephana, tym kimś z pewnością nie była Pani. I czy nie mogła zesłać snów na 
strażników, 
żeby to ukryć?
Tego wieczoru, kiedy szłam do mojego pokoju w wieży, natknęłam się na Maug i 
odniosłam wrażenie, że się zawahała, jak gdyby chciała przemówić do mnie, a 
potem tego 
poniechała. Lecz nie spodobało mi się spojrzenie, jakim mnie obrzuciła — jakby 
dobrze 
wiedziała, że je szpiegowałam, i w jaki sposób to uczyniłam.
Tej nocy znowu śniłam i tym razem zapamiętałam sen, kiedy się przebudziłam, choć 
blask 
księżyca wciąż zalewał moje łóżko. Byłam gdzieś indziej i to uczucie przeniknęło 
mnie tak 
mocno, że przez kilka uderzeń serca rozglądałam się po komnacie spodziewając się 
zobaczyć 
tamto inne miejsce: długą salę z wysokimi filarami i jarzącym się w oddali 
białym światłem 
— srebrzystym, księżycowym blaskiem, który mnie przyciągał. Tam, w samym sercu 
tego 
światła, było to, czego szukałam: kryształowa skrzynia, w której… Lecz światło 
rozgorzało 
gwałtownie, gdy chciałam zobaczyć, kto lub co znajduje się wewnątrz. Wiedziałam 
jednak, że 
powinnam tam zajrzeć.
Wsunęłam rękę w gorejącą poświatę. Nie przypaliła mi skóry, jak się obawiałam. 
Zamiast 
tego, poczułam kłujące mrowienie i do mego ciała napłynęła Moc — Moc, którą 
zachowałam, 
choć nie byłam Czarownicą, ani kimś z Prastarych.
Teraz, kiedy sen opuścił mnie, spojrzałam na rękę i zobaczyłam na niej wyraźne, 
w blasku 
księżyca, szerokie obwódki przypominające pierścienie, które otaczały każdy mój 
palec z 
osobna. Kiedy przyglądałam się temu ze zdumieniem, pierścienie zniknęły, ale 
wiedziałam, 
że tam są, ponieważ czułam ich ucisk i ciężar na palcach, kiedy nimi poruszałam, 
zginając je i 
prostując.
Wyciągnęłam się znowu na wąskim łóżku i położyłam tę dziwnie zmienioną rękę na 
piersi, 
gdzie natknęła się na amulet Pani, przyciskając go do ciała. Wówczas amulet 
rozgrzał się od 
napływającej doń Mocy, obdarzając mnie siłą, jakiej nigdy przedtem nie 
doświadczyłam, 
podczas gdy mój umysł kształtował jakieś obce słowa i układał je w zdania. 
Odnosiłam 
wrażenie, jakbym powtarzała jakiś obrzęd, którego nie rozumiałam, lecz który tak 
mocno 
wrył się w moją pamięć, że nigdy go nie zapomnę.
Nie zasnęłam już tej nocy, choć leżałam spokojnie, otulona bardziej ciepłem 
tego, co było 
teraz we mnie, niż okryciem, które naciągnęłam na siebie dla ochrony przed 
chłodem bijącym 
od kamiennych ścian. Resztę nocy spędziłam usiłując przypomnieć sobie każdy, 
nawet 
najdrobniejszy fragment snu, i zastanawiając się, co też leżało w kryształowej 
skrzyni i 
dlaczego jedna z wielkich Mocy chce wykorzystać dla swych celów kogoś takiego 
jak ja.
Dziwny był dzień, który nastał po tej nocy. Byłam niespokojna i nie mogłam długo 
usiedzieć przy pracy, wciąż wstawałam i chodziłam po komnacie. Kiedy zeszłam do 
kuchni, 
usłyszałam chichoty kucharek i zobaczyłam, że spoglądają z ukosa na wysoką 
postać 
przygotowującą jakiś wywar w kociołku na palenisku.
Była to Maug, która z rzadka tylko opuszczała komnatę swej pani, a teraz stała 
przed 
ogniem i do bulgoczącego w kociołku wywaru dorzucała co jakiś czas to szczyptę 
czegoś, to 
znów suszony liść jakiegoś ziela. Z kociołka wydobywał się zapach intensywny 
lecz mdły, 
przypominający woń nadpsutego mięsa, które mimo to natarto korzeniami, by ukryć 
fetor 
zgnilizny. Maug podśpiewywała, dosypując składniki i mieszając wywar — nie była 
to 
jednakże melodia, jaką ktoś mógłby śpiewać przy pracy, lecz raczej coś w rodzaju 
murmurando, które zdawało się przewiercać uszy, a jednak nie niosło ze sobą 
żadnego 
znaczenia. Zobaczyłam, że wszyscy obecni w kuchni omijali ją szerokim łukiem i 
nawet 
kuchmistrz, wszechwładny tutaj, trzymał się od niej z daleka.
Nie tak jednak daleko, jak ja. Kiedy zobaczyłam jej plecy, wsunęłam prawą rękę 
pod 
kaftan i ukradkiem zaczęłam jeść chleb z serem, pomagając sobie niezdarnie lewą. 
Czułam 
bowiem wzbierające wokół mnie zimne Zło, niweczące całą przyjemność biorącą się 
z 
przebywania w tym przytulnym miejscu.
Dlatego też umknęłam z kuchni, skoro tylko przełknęłam parę kęsów, i wróciłam do 
mojego pokoju. Ogarnęła mnie teraz gorączkowa potrzeba zabrania się do pracy, 
nad którą 
wcześniej mitręży—łam czas. Była to chusta o wspaniałej barwie, takiej, jaką 
pozostawia na 
niebie zachodzące słońce. Miała być ozdobiona haftem w kształcie ptaków, jakich 
nigdy 
dotychczas nie zdarzyło mi się widzieć. Jednak dwa dni wcześniej Maug dała mi 
drewnianą 
deszczułkę, na której były narysowane. Mieniły się wspaniale odcieniami 
czerwieni, lecz tam, 
gdzie złoto mogło przydać im majestatu, widniały na rysunku czarne linie, 
kreślące ową 
mroczną barwą kontury nóg, dziobów i grzebieni. Nie lubiłam nad nimi pracować, 
ponieważ 
co jakiś czas ogarniało mnie dziwne uczucie, że kiedy skończę zwieńczoną 
grzebieniem 
głowę, ta przekrzywi się odrobinę i utkwi we mnie oko, które tam wyszyłam. Nigdy 
przedtem 
nie miałam takich przywidzeń i surowo zakazywałam sobie o nich myśleć. Odnosiłam 
też 
wrażenie, iż teraz, kiedy moja prawa ręka była obciążona tymi niewidocznymi 
pierścieniami, 
ściegi, które nakładałam z taką dokładnością, bardzo wolno wyciągają się w 
linię. 
Jednocześnie odczuwałam potrzebę, by skończyć chustę jak najszybciej i oddać 
tej, która 
miała ją nosić.
Pracowałam tak zawzięcie, że słońce wciąż jeszcze świeciło nad grzbietem 
wzgórza, kiedy 
wyszyłam ostatni ścieg, a potem rozpostarłam chustę, by uważnie sprawdzić haft i 
upewnić 
się, że nigdzie nie uchybiłam wzorowi. Przełożyłam chustę przez ramię, wzięłam 
deszczułkę 
z rysunkami, które służyły mi za wzór, i poszłam, żeby wręczyć to lady Tephanie.
Lady Tephana mieszkała w zachodniej wieży, którą oddano jej do wyłącznego 
użytku. 
Pospieszyłam wzdłuż zewnętrznego obronnego muru, zamiast udać się dłuższą drogą, 
która 
wiodła w dół na dziedziniec, a potem z powrotem na górę. Na murach nie było 
wartowników, 
ponieważ Ulmsdale, z tego co wiedzieliśmy, nie miała wrogów, którzy chcieliby 
zadrzeć z 
naszą potęgą. Po drodze dostrzegłam migotanie światła w oknie tam, gdzie 
twierdza 
zaczynała już pogrążać się w półmroku.
Uniosłam rękę, żeby zapukać, lecz w tej samej chwili, jak gdyby przewidziawszy 
moje 
przybycie, Maug otworzyła drzwi i skinęła na mnie, bym weszła do środka. Tak 
więc 
zanurzyłam się w wonnym cieple komnaty, gdzie nowa żona mego pana siedziała 
przed 
lustrem, wpatrując się w nie nieruchomym wzrokiem. Wydawało się jednak, że nie 
znajduje 
przyjemności w oglądaniu własnych rysów, lecz patrzy w zwierciadło tak jakby 
widziała tam 
coś niezmiernie dla siebie ważnego. Takie oto dziwne myśli przychodziły mi tego 
dnia do 
głowy.
— Ylas — wypowiedziała moje imię, nie odwracając się. — Okryj mnie nią, tylko 
ostrożnie.
Jej głos zabrzmiał ostro, jakby narzucenie chusty było czymś doniosłym, co bez 
reszty 
pochłaniało jej uwagę.
Spodziewałam się, że Maug odbierze ode mnie zwiewny materiał, lecz teraz 
posłusznie 
położyłam deszczułkę z wzorem na stojącym obok stole i rozpostarłam chustę, 
pozwalając jej 
opaść łagodnie na ramiona mej nowej pani. Coś poruszyło się z boku i kątem oka 
dostrzegłam, że Maug chwyciła drewienko z rysunkiem i cisnęła je w ogień.
Lecz o wiele ważniejsze było dla mnie to, że skoro tylko ułożyłam chustę zgodnie 
z 
życzeniem lady Tephany, palce prawej ręki przestały mi ciążyć, i dopiero kiedy 
cofnęłam się 
o krok czy dwa, uczucie to powróciło.
Lady Tephana zebrała końce chusty i otuliła się nią szczelniej kilkoma szybkimi, 
lekkimi 
pociągnięciami, co sprawiło, że wyhaftowane na niej złowróżbne ptaki poruszyły 
się, jakby 
nagle ożyły. Barwa chusty harmonizowała doskonale z ciemnymi włosami i kiedy 
patrzyłam 
na lady Tephanę, wydawała mi się piękniejsza niż kiedykolwiek przedtem. 
Uśmiechnęła się 
do lustra, a potem roześmiała głośno.
— Dobrze się spisałaś, Ylas. Mój pan będzie zadowolony. Jeszcze będziemy ze sobą 
współpracowały, ty i ja.
Powiedziała to z takim naciskiem, jak gdyby miała na myśli coś więcej niż same 
hafty. Ja 
jednak tylko drgnęłam i cudem zdołałam wydusić z siebie, iż cieszę się, że 
mogłam sprawić 
jej przyjemność. Odprawiła mnie machnięciem ręki, a wówczas podeszła do niej 
Maug z 
grzebieniem, by ułożyć jej długie loki, które były tak czarne jak dzioby i nogi 
tych 
niesamowitych ptaków.
Tak więc obie były zajęte, kiedy odwróciłam się, by odejść. I wtedy mój wzrok 
padł na to, 
co znajdowało się na brzegu stołu — małą tacę z wypolerowanej do połysku miedzi, 
na której 
stał złoty puchar o długiej nóżce. A z tego kielicha, zdobionego wyrytymi na nim 
dziwnymi 
obliczami bestii, jakich ludzkie oko nie widziało, dolatywał zapach, taki sam, 
jaki wydzielała 
mikstura, którą wcześniej tego samego dnia warzyła Maug.
Moja prawa ręka wysunęła się, jakby objęła ją jakaś dłoń i nakierowała tak, że 
palce 
zatrzepotały nad brzegiem pucharu. I wówczas — a byłam tego w pełni świadoma — z 
palców zsunęły się owe niewidoczne pierścienie Mocy. Zobaczyłam tylko, że płyn w 
kielichu 
wzburzył się na chwilę.
Kiedy to się stało, ogarnął mnie strach tak wielki, jakiego nigdy przedtem nie 
doznałam, 
choć moje życie, z powodu samotności i szpetoty, nie było wolne od lęków. 
Wybiegłam z 
komnaty zanurzając się w wietrze, który z nastaniem nocy zerwał się na murach, i 
pospieszyłam do mojego małego pokoju.
Nie wiedziałam, jakie czary uczyniły mnie swoim narzędziem, lecz to, że zostałam 
wykorzystana dla czyichś celów, jak gęsie skrzydło do zamiecenia pokrytego 
popiołem 
paleniska, było faktem, któremu nie mogłam zaprzeczyć. Dlatego też biegłam, 
dopóki nie 
znalazłam się w swoim pokoju, za zaryglowanymi drzwiami, z dłońmi na ustach, 
przez które 
wydobywał się spazmatyczny oddech. Serce waliło mi w piersiach i dyszałam 
ciężko; w 
końcu osunęłam się na łóżko, trąc lewą ręką tę, z której zniknęły pierścienie. 
Wydawało mi 
się bowiem, iż wraz z utratą tych niewidzialnych pierścieni moje ciało ogarnął 
lodowaty 
chłód, i że musi być znowu ogrzane.
Nie śniłam nic tej nocy ani też następnej, choć z przerażeniem myślałam o tym, 
co może 
mi przynieść sen. Nie zaszły też żadne nowe, dziwne wydarzenia, które 
wzbudziłyby we mnie 
pragnienie posiadania kogoś zaufanego, komu mogłabym się zwierzyć. A jednak, w 
miarę jak 
dni mijały ospale jeden po drugim, przeszłość nie zacierała się w mej pamięci i 
często, kiedy 
szyłam, przerywałam pracę i spoglądałam na moją prawą rękę, rozstawiając szeroko 
palce i 
usiłując zrozumieć, co też przydarzyło mi się tamtego dnia.
Nie minęło wiele czasu, nim rozeszła się wieść, iż nadzieje naszego pana 
ponownie ożyły i 
że lady Tephana jest w zaawansowanej ciąży. W nagrodę dla niej nasz pan 
sprowadził do 
twierdzy jej syna, Hylmera, i obdarzył go wielkimi względami. Hylmer był 
dzieckiem nie 
mającym zbyt wielu cech, dzięki którym mogło się podobać czy wzbudzać podziw — 
nad 
wiek wyrośnięty, miał skłonność do nadmiernego gadulstwa i wtykania nosa w nie 
swoje 
sprawy. Lecz ja rzadko go widywałam i słyszałam tylko, że mój pan cieszy się z 
widocznych 
oznak jego krzepkiego zdrowia, traktując to jako pomyślną zapowiedź dla własnego 
potomka.
Nalegał też, by lady Tephana wezwała jedną z akuszerek z sąsiedniej Doliny, tę, 
którą 
uważano za Służebnicę Gunnory. Jednak lady Tephana odmówiła, twierdząc, że Maug 
była 
obecna przy jej własnych narodzinach, i że zna się na tym lepiej od 
jakiejkolwiek obcej 
kobiety, choćby najbieglejszej w swej sztuce. Czy Maug nie przeprowadziła 
szczęśliwie ją, 
Tephanę, przez pierwszy poród i nie przyjęła na świat jej syna? I czy nie jest 
on zdrowym i 
silnym chłopcem, jak każdy może się przekonać na własne oczy?
Było to w ósmym miesiącu od chwili ogłoszenia radosnej nowiny, kiedy po raz 
kolejny 
miałam sen. Znowu znalazłam się w tej długiej sali, gdzie stała skrzynia, z 
której wydobywało 
się zamglone światło. Stanęłam przy niej i na rozkaz, który słyszałam tylko 
wewnątrz siebie i 
nie do końca rozumiałam, wsunęłam obie ręce w jej blask.
Tym razem nie wydobyłam ze światła pierścieni, odniosłam natomiast wrażenie, że 
każdy 
mój palec i obie dłonie zostały obleczone najcieńszym i najdelikatniejszym 
muślinem.
Początkowo nawet nie chciałam wziąć igły do ręki, żeby w jakiś sposób nie 
uszkodzić tej 
osłonki na dłoniach — bałam się bowiem, że może przylgnąć do powierzonego mi 
materiału i 
zdradzić mnie przed tymi, dla których byłam wyłącznie mieszkającą samotnie, 
oszpeconą 
dziewczyną. Lecz gdy znowu zabrałam się do szycia, nic takiego się nie stało, i 
tego właśnie 
dnia, kiedy to odkryłam i nabrałam pewności, że nie muszę się lękać, Maug 
wezwała mnie do 
lady Tephany.
Leżała na poduszkach z nabrzmiałym brzuchem, który ograniczał swobodę jej 
ruchów. 
Pod ręką miała dwie sztuki materiału — jeden był śnieżnobiały, z którego zgodnie 
ze 
zwyczajem sporządza się pierwszy strój, jaki otrzymuje dziecko po przyjściu na 
świat, drugi 
zaś w barwie mglistej czerwieni.
— Ylas, jeszcze raz będą mi potrzebne twoje umiejętności w posługiwaniu się igłą 
— 
zwróciła się do mnie, głaszcząc rękoma brzemię, które nosiła w brzuchu. — Daję 
to tobie, 
bowiem potrafisz uszyć strój dla dziecka tak piękny, jakiego nigdy nie widziano 
w tej czy 
jakiejkolwiek innej Dolinie. A tym — wyciągnęła rękę, by dotknąć czerwonego 
sukna — 
oblicujesz becik i ozdobisz haftami, których wzory da ci Maug. W zwyczaju mego 
rodu leży 
bowiem prosić w ten sposób Wielkie Moce o przychylność, tak aby zrodzeni z nas 
synowie 
mieli zdrowe i silne ciała oraz piękne oblicza.
Nie potrafiłam odmówić, ponieważ poczułam w sobie ów przymus, który kierował mną 
przedtem. Przyjęłam materiał oraz pokryty malunkami pergamin, który przygotowała 
Maug. 
Obarczona tym, wróciłam do mego pokoju. Mówię: obarczona, bo tak właśnie było. 
Pergaminu, którego jeszcze nie rozłożyłam, by przyjrzeć się rysunkom, nie niosło 
mi się 
łatwo. Choć sprawiał wrażenie cienkiego i lekkiego, to jednak ciążył tak, jakby 
był sztabą 
kutej stali.
W komnacie rzuciłam pergamin na stół z uczuciem, że pozbywam się czegoś 
plugawego. 
Nie rozłożyłam go od razu, tylko siedziałam przez jakiś czas trzymając jedną 
rękę w drugiej. 
Na obu dłoniach wciąż czułam ową osłonkę, jakbym była w rękawiczkach. Wreszcie 
wyciągnęłam nici i poduszeczkę z najlepszymi igłami. Rozwinęłam obie sztuki 
materiału i 
stwierdziłam, że białego jest dwa razy więcej niż potrzeba. Domyśliłam się 
wówczas, że tym 
materiałem ma zostać obłożone czerwone sukno, aby je ukryć przed ludzkim 
wzrokiem.
Kiedy w końcu zmusiłam się, by rozłożyć pergamin, nieznana Moc uderzyła we mnie 
z 
całą siłą. Ogarnęło mnie przemożne uczucie, że dotykam palcami jakiegoś 
plugastwa. Gdy z 
lampą w ręku pochyliłam się nad pergaminem, by lepiej przyjrzeć się rysunkom, 
wydawało 
mi się, że wciągam w nozdrza obrzydliwy fetor. Musiałam zapalić lampę, bo choć 
na 
zewnątrz świeciło słońce, tutaj cienie wypełzały z kątów i mrok, jak snujący się 
dym, skrywał 
linie nakreślone czerwienią i najgłębszą czernią.
Nie Wątpiłam teraz, że był to skrawek samej Ciemności, i dziwiłam się, że Maug i 
lady 
Tephana odkryły swe zamierzenia właśnie przede mną; zajmowałam wszak poślednie 
miejsce 
wśród mieszkańców twierdzy. Wyglądało to tak, jakby uważały mnie za kogoś, z kim 
zupełnie nie musiały się liczyć.
I ja miałam coś takiego wyszyć na stroju dla dziecka! Co one sobie o mnie 
myślały? A 
może (i tu przebiegł mnie zimny dreszcz) uknuły jakiś plan, zgodnie z którym po 
wykonaniu 
pracy miałam umilknąć na zawsze?
Wiele razy przychodziło mi potem do głowy, że moim działaniem kierował ktoś 
potężniejszy ode mnie, i że Maug, a może nawet i lady Tephana, zadbały o to, by 
czarami 
zaprząc mnie do tej pracy. Zapewne nie zdawały sobie sprawy, iż nie wpadłam 
bezradna w 
ich pułapkę.
Złożyłam pergamin, a potem usiadłam na stołku i długo zastanawiałam się, co też 
powinnam zrobić. Nie ulegało wątpliwości, iż nie mogę wyrzucić czerwonego sukna, 
i że 
muszę umieścić je między białym, ponieważ kiedy zrobiłam próbę, kładąc jedno na 
drugim, 
górna warstwa białego materiału nabierała różowawego połysku. Zatem, gdybym je 
wyrzuciła, poznałyby to od razu. Ale żebym miała wyszyć na nim symbole Ciemności 
— 
NIE!
Po namyśle naszkicowałam zwęglonym końcem jesionowej laski (jesion sam w sobie 
jest 
potężnym talizmanem przeciwko wszelkiemu złu) dwa inne wzory. Pierwszym był znak 
wyrzeźbiony na amulecie Gunnory, drugim zaś — oczywiście gryf, który jest godłem 
mego 
pana, i który widnieje na sztandarze powiewającym nad twierdzą.
Spoglądając na nie, zabrałam się do szycia, a moja igła poruszała się tak szybko 
i łatwo, że 
właściwie mogłaby pracować sama, bez mojej pomocy. Na suknie starczało miejsca 
jedynie 
na cztery symbole, więc każdy z tych dwóch wyszyłam podwójnie, lecz stały się 
moim 
najwspanialszym dziełem. Wyhaftowałam je srebrną nicią — księżycowym blaskiem, 
takim, 
jaki błogosławi Pani w swej świątyni. Potem szybko wsunęłam czerwone sukno 
między białe 
i obszyłam brzegi ściegiem tak drobnym, że oczy powinny mnie rozboleć, kiedy to 
robiłam 
— jednak nie odczułam żadnego zmęczenia pracą, bowiem podtrzymywała mnie nie 
znana mi 
dotychczas, wewnętrzna siła.
Kiedy skończyłam, złożyłam starannie strój, upewniwszy się, że przez biały 
materiał 
prześwituje różowawe lśnienie. Zastanawiałam się przez chwilę, czy te symbole 
Ciemności, 
których nie wyszyłam, również nie przezierałyby przez powłoczkę. Jednak było to 
ryzyko, 
które musiałam podjąć.
Choć pracowałam przez całą noc, głowa mi nie ciążyła, plecy nie rozbolały, a 
oczy nie 
zaczerwieniły się i nie piekły. Nie oddam im tego od razu, pomyślałam sobie, 
niech będą 
przekonane, iż praca jest tak mozolna, że zajmie mi jeszcze parę godzin.
Otworzyłam okno, witając jasność poranka, i odetchnęłam głęboko świeżym 
powietrzem. 
Dopiero potem odwróciłam się i wykonałam ostatnie zadanie — przesunęłam amulet 
Gunnory nad złożonym strojem. Kiedy to robiłam, moja ręka promieniowała 
przyjemnym 
ciepłem. Potem, w jednej chwili, zwaliło się na mnie całe zmęczenie, na które 
sobie 
zapracowałam. Dowlokłam się do łóżka i nie zdejmując kaftana ani spódnicy padłam 
na nie, z 
powiekami już sklejonymi snem.
Było późne popołudnie, kiedy obudziło mnie czyjeś potrząsanie. Otworzyłam oczy i 
zobaczyłam nad sobą pochyloną Maug, z twarzą wykrzywioną złością, cuchnącą tym 
kwaskowatym, gorzkim odorem, który zawsze jej towarzyszył.
— Głupia, gdzie strój?! — Poderwała rękę tak, jakby chciała mnie uderzyć, a 
potem 
opuściła ją jak ktoś, kto postanowił poczekać chwilę z wymierzeniem kary.
— Tam — odparłam i wskazałam stół.
Odwróciła się szybko i chwyciła najpierw pergamin, wpychając go do kieszeni 
ukrytej w 
fałdach swej zalatującej stęchlizną szaty. Potem jej pokryte bladoszarą skórą 
palce zbliżyły 
się do stroju. Ale nie dotknęła go. Zamiast tego wyszarpnęła z innej kieszeni 
jakąś płachtę, 
rozpostarła ją i gestem poleciła mi położyć na niej strój i okryć go szczelnie.
Kiedy to zrobiłam, ruszyła do drzwi, lecz w progu przekrzywiła nieco głowę i 
wtedy 
zobaczyłam na jej twarzy uśmiech, który był czymś więcej niż tylko złośliwym 
grymasem. 
Ponownie rozbudziło to we mnie podejrzenia, że te dwie kobiety nie życzą mi 
dobrze. Jednak 
ta myśl tak naprawdę nie zaniepokoiła mnie. Skądś napłynęła pewność, że mam na 
sobie 
zbroję, która ochroni mnie przed wszystkim, co mogą przeciwko mnie 
przedsięwziąć, i w 
duchu podziękowałam za to Gunnorze. Bowiem naprawdę wierzyłam, że to właśnie jej 
amulet jest tym, co napawa mnie taką otuchą. Amulet i to, co wciąż opinało moje 
dłonie jak 
ciasne rękawiczki i co teraz mrowiło lekko.
Trzy dni później rozeszła się po twierdzy wieść, że lady Tephana, wiedziona 
pragnieniem, 
by jej pan nie doznał ponownie zawodu, chce udać się na czas porodu do świątyni 
Gunnory, 
gdzie niezawodnie mogła liczyć na łaskę Pani. Mój pan ochoczo przystał na jej 
prośbę. Ku 
swemu zaskoczeniu dowiedziałam się, że lady Tephana chce, bym ja również jej 
towarzyszyła. Uzasadniała to tym, iż jestem całym sercem oddana Pani i 
powszechnie 
wiadomo, że zjednałam sobie Jej łaskę. Tak oto wyruszyliśmy w drogę, choć nad 
wierzchołkami niedalekich wzgórz zaczęły gromadzić się chmury. Lady Tephana 
leżała w 
lektyce niesionej przez konie. Klacze, między którymi j ą zawieszono, prowadzili 
za uzdy 
ludzie mego pana. Maug kroczyła u boku swej pani. Ja zaś, wraz z dwiema 
służącymi, które 
znały się nieco na obrządkach porodu, jechałam za nimi.
Poruszaliśmy się wolno mimo nadciągających oznak burzy, i nie zdziwiłam się, że 
nie 
skręciliśmy w górską ścieżkę wiodącą do świątyni, bowiem żaden koń, nawet 
najlepiej 
ujeżdżony, nie podołałby takiej wspinaczce. Mieliśmy zatem dotrzeć do celu od 
drugiej 
strony, okrężną drogą, podejmując ryzyko podróżowania nie uczęszczanym traktem 
Prastarych, czego unikała większość mieszkańców Doliny.
Posuwając się w ślimaczym tempie, ledwie zdołaliśmy wkroczyć na ów szlak, kiedy 
rozpętała się burza i lady Tephana zawołała, że nie może jechać dalej wśród 
takiej 
zawieruchy. Jedynym miejscem w pobliżu, gdzie mogliśmy znaleźć schronienie, była 
jedna z 
owych na wpół zrujnowanych budowli, które Prastarzy wznieśli ongiś na poboczach 
swych 
dróg. Tam właśnie schroniliśmy się, choć niechętnie. Na szczęście dwie izby 
pozostały całe i 
mężczyźni, zdjąwszy lektykę z koni, zanieśli lady Tephanę do tej leżącej w 
głębi, gdzie 
spoczęła otoczona poddanymi, którzy mieli jej służyć.
Wkrótce zaczęła się wić i krzyczeć, że dziecko przychodzi na świat zbyt szybko i 
w 
przeklętym miejscu, i że opadły ją złe przeczucia i wszystko skończy się źle. 
Maug trzymała 
ją za ręce i przemawiała do niej łagodnie, lecz ona wciąż krzyczała i stało się 
jasne, iż jej czas 
rzeczywiście nadszedł.
Dlatego też przygotowałyśmy wszystko co mogłyśmy na przyjęcie dziecka, a ja 
modliłam 
się do Gunnory, żeby urodziło się żywe i zdrowe. Wierzyłam bowiem — mimo 
tkwiącego we 
mnie przekonania, że matka skażona jest jakimś niepojętym dla mnie cieniem — iż 
nowo 
narodzone dzieciątko przyjdzie na świat bezgrzeszne.
I przyszło! Był to chłopiec, wrzeszczący głośno. To ja odebrałam go i położyłam 
na 
beciku, podczas gdy Maug zajmowała się swoją panią. Kiedy jednak spojrzałam na 
to, co 
trzymałam na rękach, nieomal upuściłam niemowlę, ponieważ kształtne, małe nóżki 
kończyły 
się nie stopami, lecz kopytkami, takimi jakie można zobaczyć u koźlątka, a oczy, 
które 
rozwarło szeroko, kiedy zawijałam je w becik, były tak złote, jak ów metal 
błyszczący w 
słońcu!
Maug odwróciła się ode mnie, gdy krzyknęłam, i sięgnęła po dziecko. W tej 
właśnie chwili 
rozległ się dźwięk, który zagłuszył wycie wichury i słabe jęki naszej pani. 
Przypominał szum, 
jaki wydają lecące ogromne ptaki, i rzeczywiście zobaczyłam coś, co wyglądało 
jak wielkie 
skrzydło, większe niż można to sobie wyobrazić, i to skrzydło spłynęło między 
mnie i Maug. 
Równocześnie zabrzmiał głos —choć czy odezwał się głośno, czy tylko w mojej 
głowie, tego 
już nigdy później nie potrafiłam rozstrzygnąć. — Oto przeznaczony mi syn!
Dźwięczał w nim tryumf i zobaczyłam, że Maug cofa się skulona, zakrywając rękami 
oczy, a do moich uszu doszedł ostry krzyk strachu lady Tephany. Lecz na mnie 
spłynął spokój 
i wiedziałam, że wszystko jest w porządku i że to, co trzymam, nie jest pomiotem 
demona, a 
tylko człowiekiem naznaczonym przez naturę piętnem takim samym jak to, które ja 
noszę. I 
wezbrała we mnie bezmierna litość, gdy tuliłam maleństwo do piersi, których 
nigdy nie 
ogrzało ciepło własnego dziecka.
Skrzydło zniknęło, a ja usłyszałam przerażone głosy dziewcząt służebnych. Stały 
dygocząc 
pod ścianą, z powiekami zaciśniętymi tak mocno, jakby przed chwilą coś je 
oślepiło. Gdy 
odwróciłam się, chcąc oddać dziecko matce, by zgodnie ze zwyczajem mogła nadać 
mu imię, 
Maug rzuciła się między nas.
— Bękart demona! — syknęła krzywiąc usta, i być może wytrąciłaby mi dziecko z 
rąk, 
gdyby nie lady Tephana, która krzyknęła głośno i uniosła się na posłaniu, 
ostrzegając mnie.
Tak to właśnie było. Ludzie mego pana odprowadzili nas do Ulmsdale, lecz lady 
Tephana 
nie chciała patrzeć na tego malca i ci, którzy nam towarzyszyli, orzekli od 
razu, że winę za to 
ponosi przekleństwo ciążące na rodzinie oraz fakt, iż chłopczyk urodził się w 
miejscu 
należącym do Prastarych.
Ponieważ własna matka nie chciała go karmić ani nawet spoglądać na niego, 
chłopiec 
został ze mną i musiałam pozwolić mu ssać ciepłe mleko z mego palca. Rósł jednak 
jak na 
drożdżach i mimo swych oczu i kopytek przyjemnie było na niego patrzeć. 
Pokochałam go 
jak własne dziecko.
Lecz lord Ulric zdecydował, że — skoro już ma dziedzica — weźmie jego wychowanie 
w 
swoje ręce. Wezwał leśniczego, z którym sam wychowywał się przez jakiś czas w 
dzieciństwie — stąd też ci dwaj byli dla siebie jak bracia. Oddał mu pod opiekę 
Kerovana, bo 
takie imię nadano chłopcu, i tak oto dziedzic Ulmsdale zniknął gdzieś na 
dalekich rubieżach 
Doliny. Wkrótce z woli mego pana stało się wiadome, że nikt nie ma prawa mówić o 
ułomności jego syna. Dlatego też służące, które były obecne przy porodzie, 
zostały odesłane 
wraz z nim. Co do mnie, poprosiłam lorda Ulrica o rozmowę i powiedziałam mu o 
tym, co od 
dawna leżało mi na sercu — że chcę udać się do Opactwa w Norsdale i zostać tam z 
moją 
panią, lady Elvą. Kazał mi przysiąc na potężny amulet, który strzegł twierdzy, 
że nie zdradzę 
tajemnicy Kerovana, na co z ochotą przystałam.
Z tego właśnie powodu niewiele wiedziano o moim udziale w tym wszystkim. 
Mrowiące, 
niewidzialne rękawiczki zniknęły, kiedy oddałam dziecko jego nowej piastunce. 
Nie 
potrafiłam zapomnieć, lecz dochowałam tajemnicy. A kiedy dotarłam do Norsdale, 
co innego 
zajęło moje myśli, ponieważ zastałam moją panią chorą, cierpiącą na gwałtowny, 
suchy 
kaszel i zrozumiałam, że niewiele już pozostało jej życia. W swojej dobroci 
mniszki 
pozwoliły mi opiekować się nią. I pewnej letniej nocy, kiedy księżyc stał w 
pełni, moja pani 
przemówiła do mnie, czuwającej przy niej samotnie, ponieważ siostra przełożona, 
która ją 
leczyła, poszła po kordiał uśmierzający kaszel.
— Ylas…
Musiałam pochylić się, żeby usłyszeć jej cichy szept.
— Widzę… zrobiłaś to, czego chciały od ciebie Wielkie Moce. On… on… — wciągnęła 
powietrze tak, jakby nie mogła nabrać go dość, by podtrzymać gasnące życie — 
który… 
przyszedł na świat… w taki sposób… obejmie swoje dziedzictwa. To nie demon, jak 
chciały 
tamte dwie… nie demon… — Powiedziawszy to opadła na poduszki i zrozumiałam, że 
odeszła.
Od tego czasu moje życie było wolne od czarów. W opactwie powierzono mi pieczę 
nad 
strojami sióstr. I tylko w snach zdarzało się, że szukałam innych miejsc — które 
zawsze 
znajdowały się tuż poza moim zasięgiem. Nigdy jednak nie zapomniałam tamtego 
potężnego 
głosu, który powitał Kerovana w chwili jego narodzin, jak też słów mojej 
ukochanej pani o 
czekającym go przeznaczeniu.
ROBERT BLOCH
PRAWOWITY NASTĘPCA
Prawda jest obosieczną bronią, a opowieści często naginają jej klingę.
Niech moje słowa nie wprowadzą was w błąd, bowiem nie jestem szermierzem ani w 
ogóle mężczyzną. Na imię mi Maug i piastuję godność pierwszej pokojowej lady 
Tephany.
To właśnie dla niej muszę opowiedzieć prawdę, żeby inni nie przekręcili jej w 
swych 
opowieściach.
Słuchajcie zatem, ponieważ było to tak…
Krążą pogłoski, że my, mieszkańcy północy, od dawna wchodzimy w konszachty z 
Mocami Ciemności, i że nasza krew jest nimi skażona. Nie będę temu zaprzeczać. 
Życie w 
krainie, którą niegdyś władały demony, bywa trudne, bowiem ich władza wciąż jest 
silna, a 
my z konieczności nauczyliśmy się wprowadzonych przez nie zwyczajów po to, aby 
przetrwać. Chcąc żyć w spokoju w ich obecności, musimy godzić się na kompromisy. 
I jeśli 
niekiedy w wyniku takiego kompromisu dochodzi do zawierania koneksji, to tak po 
prostu 
musi być.
Ludzie szeptali, że moja matka zgodziła się na taki związek, lecz ja nie mogę 
powiedzieć o 
tym nic pewnego, bowiem zmarła przy porodzie, nie wyjawiwszy imienia mego ojca. 
Jako 
sierotę zabrano mnie do Domu Paltendale i w jego służbie dorosłam, ucząc się 
fachu 
pokojówki, żeby zarobić na utrzymanie.
Pamiętam też — i szczerzę przyznaję — że już jako dziecko przejawiałam pewne 
zdolności, wyróżniające mnie spośród zwyczajnych ludzi, i łatwo przyswajałam 
sobie wiedzę 
Ciemności, ucząc się zaklęć oraz sposobów otrzymywania rozmaitych trucizn i 
napojów 
leczniczych. Podczas gdy moje rówieśnice tęskniły za miłością, ja interesowałam 
się 
wyłącznie nauką i nic nie wiedziałam o niewieścich obyczajach i sztuce 
uwodzenia. A kiedy 
w końcu miłość wkroczyła w moje życie, nie była to miłość dziewczyny, lecz 
uczucie, jakim 
matka darzy swoje dziecko.
Owym dzieckiem była lady Tephana, a ja byłam jej prawdziwą matką. Tak samo, jak 
i ja, 
ona również została przygarnięta przez ród Paltendale jako sierota, bowiem 
zarówno jej 
szlachetnie urodzony ojciec jak i matka zmarli w czasie zarazy, która 
przetoczyła się przez 
kraj wkrótce po jej urodzeniu. Niektórzy twierdzili, iż rodzice mej pani 
ściągnęli na siebie 
przekleństwo za to, że mieli jakieś konszachty z mieszkańcami Ciemności. I znów 
nie wiem o 
tym nic pewnego, bo docierały do mnie jedynie pogłoski. Zaś w owym czasie 
wiedziałam 
tylko, że maleńkie dziecko leży bezradne i pozbawione opieki, kwiląc za 
matczynym 
mlekiem, złaknione pieszczot i czułości.
Mlekiem karmiła ją mamka, lecz to ja, wyznaczona do pracy w pokoju dziecinnym, 
zapewniłam jej czułą opiekę. A w miarę, jak mijały lata, to ja z piastunki 
stałam się 
nauczycielką, ja chroniłam ją czarami przed wszelkim złem, byłam jej 
wychowawczynią i 
przewodniczką na drodze ku dojrzałości.
I stała się dojrzałą kobietą — drobną, niewysoką, lecz obdarzoną piękną twarzą i 
ciałem. 
Jej włosy były lśniąco czarne, oczy ciemnoszare, gesty wdzięczne, a głos 
pieszczotliwy.
Nic zatem dziwnego, że o rękę Tephany zaczął starać się jej kuzyn, młody 
dziedzic Domu 
Portal. A po ślubie uczyniła mnie swoją pierwszą pokojową.
Były to radosne czasy i w pamięci wciąż słyszę echo jej śmiechu. A kiedy związek 
został 
pobłogosławiony narodzinami syna, Hylmera, wydawało się, że jej szczęście jest 
zupełne. 
Lecz szczęście jest rzeczą, którą trudno zdobyć, a jeszcze trudniej zatrzymać 
przy sobie; 
wymknęło się jej z rąk aż nadto szybko wraz z niespodziewaną śmiercią męża na 
skutek 
nieszczęśliwego wypadku podczas polowania.
Jej smutek był wielki, a ja martwiłam się o nią. Uroda lady Tephany przygasła 
pod szarym 
strojem wdowy, a jej pozycji jako Pani Portal zagrażały machinacje braci 
zmarłego lorda, 
którzy pragnęli przejąć władzę.
Pewnego pochmurnego i posępnego dnia przyszłam do niej do komnat w wieży, w 
których 
już dawno nie gościło ciepło słonecznego blasku i jej uśmiechu.
— Bądź dobrej myśli, pani — powiedziałam — albowiem przynoszę radosne wieści.
— Doprawdy? — Szare oczy spoczęły na mnie, lecz w ich spojrzeniu nie było 
blasku. — 
Jakież to wieści potrafią rozproszyć mój smutek?
— Nadszedł kres twojej żałoby, jak również wdowieństwa. Bowiem właśnie kiedy to 
mówię, zdąża tutaj pretendent do ręki lady Tephany.
Szare oczy rozwarły się szeroko.
— Pretendent? Ależ ja nie chcę ponownie wychodzić za mąż.
— Nie jest to kwestia pragnienia — odparłam — a raczej konieczności. Masz w tej 
twierdzy nieprzyjaciół, którzy spiskują przeciwko tobie.
— Nie ma to większego znaczenia teraz, kiedy mój pan nie żyje. Cokolwiek się 
zdarzy, nie 
lękam się przyszłości.
Potrząsnęłam głową.
— A Hylmer, twój syn — czyjego przyszłość też cię nie obchodzi? Ci, którzy chcą 
twojego upadku, pragną również i jego śmierci, ponieważ tylko wtedy będą mogli 
przejąć 
władzę.
Lady Tephana skinęła szybko głową.
— Masz rację, oczywiście. Bezpieczeństwo Hylmera jest tym, co muszę wziąć pod 
uwagę. 
A jeśli powtórnie wyjdę za mąż, znajdzie się pod opieką mego nowego pana. — 
Wstała i 
spojrzała na mnie, a jej oczy wreszcie były pełne życia. — Lecz powiedz mi, kim 
jest ten, 
który pragnie mej ręki?
— To lord Ulric, władca Ulm. — Spojrzałam przez okno na leżącą w dole drogę, 
którą 
zmierzał do zamku oddział jeźdźców pod łopoczącymi na wietrze proporcami. — I 
jeśli się 
nie mylę, właśnie teraz przybywa, by ci się oświadczyć.
Nie myliłam się; to rzeczywiście Ulric zbliżał się do twierdzy. Miałam też rację 
co do jego 
zamierzeń, bo to właśnie ja, za pomocą pewnych czarów, których nie ma potrzeby 
tu 
opisywać, wpłynęłam na jego myśli, by go przywołać. Mówiąc otwarcie, urzekłam 
lorda 
Ulrica wizją lady Tephany i jej piękności, z nadzieją, że skłoni go to do 
podjęcia starań ojej 
rękę.
O tym jednak nic nie powiedziałam uważając, iż lepiej, by moja pani wierzyła, że 
do 
przybycia tutaj skłoniło go jedynie jego własne pragnienie. Ucieszyło mnie 
wielce, że ich 
spotkanie przyniosło owoce; wydawał się oczarowany jej powabami i nie ustawał w 
zalotach. 
Co do lady Tephany, to chyba nie pozostawała obojętna wobec jego wspaniałej 
postawy i 
żarliwych błagań. Zdając sobie sprawę, że idzie o bezpieczeństwo jej syna, 
zrezygnowała z 
właściwej zalotom kokieterii i ochoczo zgodziła się zostać żoną Ulrica.
Zaślubiny odbyły się bez rozgłosu, wśród powszechnej radości, i wcześniej, niż 
śmiałam 
przypuszczać, moja pani wyruszyła na południe, do kraju swego nowego męża i 
pana. Hylmer 
pozostał w Fortal, pod opieką zaufanej służby, do czasu, aż jego matka nie 
poczuje się pewnie 
w roli żony lorda Ulrica.
Lecz ja pojechałam z nią i pozostałam u jej boku po przybyciu do Ulm. I to ja 
wyczułam 
nadciągającą chmurę, która rzuciła cień na ten związek. Bo zauważyłam, że choć 
Ulric 
spoglądał na nią z oddaniem w obecności innych, to kiedy byli sami, uśmiech na 
jego twarzy 
ustępował miejsca zmarszczonym brwiom.
Zaniepokoiło mnie to i w końcu nie potrafiłam już dłużej zbywać tego milczeniem. 
Odszukawszy lady Tephanę w jej komnatach, odważyłam sieją o to zapytać.
— Wybacz mi moją zuchwałość, pani — powiedziałam — lecz ośmielam się mówić 
kierowana wyłącznie twoim dobrem. Czy zaszło coś pomiędzy tobą i lordem 
Ulrikiem, co 
rzuca cień na wasze małżeństwo?
Lady Tephana wzruszyła ramionami.
— Nic między nami nie zaszło. — Uśmiechnęła się słabo. — Być może właśnie to go 
niepokoi.
Wytrzeszczyłam na nią oczy, kiedy dotarło do mnie znaczenie jej słów.
— Chcesz powiedzieć, że związek nie został skonsumowany, choć od ślubu minął już 
miesiąc?
Skinęła szybko głową i chciała się odwrócić, lecz jej nie pozwoliłam.
— Jak to może być? — zapytałam. — To prawda, że lord Ulric jest nieco starszy i 
może 
nie aż tak przystojny, jak twój poprzedni mąż, lecz jednak w jego żyłach płynie 
szlachecka 
krew i jako mężczyźnie nie można mu nic zarzucić. A może jest coś, co budzi 
twoją odrazę, 
jakaś ukryta ułomność, niewidoczna skaza jego ciała? Bo z pewnością to nie jego 
obojętność 
wywołuje twoją niechęć; przecież nawet ja, tak niewiele wiedząc o miłości, 
potrafię dostrzec, 
jak bardzo pragnie spełnienia tego związku.
— To prawda. — Lady Tephana zwróciła się teraz ku mnie i mogłam zobaczyć gniew w 
jej oczach. — Ulric rzeczywiście gorąco pragnie mnie posiąść, lecz to pragnienie 
niewiele ma 
wspólnego z miłością, czy choćby żądzą. Jestem dla niego nie osobą, a tylko 
naczyniem do 
wypełniania nasieniem. Nie patrzy na mnie jak na swoją żonę czy kobietę; ożenił 
się ze mną 
wyłącznie po to, by spłodzić swego następcę.
Przytaknęłam gestem i powiedziałam:
— To przecież naturalne. Wszyscy mężczyźni pragną mieć potomków, a nasz pan 
potrzebuje synów, żeby jego ród mógł przetrwać.
— Kieruje nim coś więcej niż tylko potrzeba — odparła lady Tephana. — Wiele się 
dowiedziałam od czasu, kiedy tu przybyłam. Wkrótce po narodzinach Ulrica 
poczynania jego 
ojca ściągnęły przekleństwo na ród Ulm i odtąd żadne dziecko z tej krwi nie 
przyszło na świat 
żywe. Pomny tego, Ulric ożenił się bardzo młodo, z nadzieją, że uwolni się od 
klątwy i 
spłodzi potomka. Jego żona była chorowita, lecz niewiele go to obchodziło. 
Natychmiast 
sprawił, że zaszła w ciążę, a kiedy biedna kobieta zmarła podczas porodu, nie 
bolał nad tym 
— żałował jedynie utraty dziecka.
Swoją drugą żonę, lady Elvę, poślubił w ogromnym pośpiechu, jeszcze w czasie 
żałoby, co 
wzbudziło zgorszenie. Powiadają, że oczarowała go pięknem swych jasnych włosów i 
doskonałością kształtów smukłego ciała, wyróżniającego się wspaniałymi, 
podobnymi do 
grusz piersiami. Mówią też, że darzył j ą prawdziwy m uczuciem, co jednak nie 
powstrzymało 
go przed realizacją swych zamierzeń. Posiadł ją brutalnie i robił to, dopóki nie 
zaszła w ciążę, 
i to nie raz, a kilka razy. Zawsze jednak dziecko rodziło się przedwcześnie, 
tak, że żadne nie 
przeżyło. Być może kochał lady Elvę naprawdę, a mimo to ją odprawił. Pożąda 
potomka i to 
jest powód, dla którego poślubił mnie — musi spłodzić dziedzica dla Ulmsdale.
— Jako że nie dba o nic z wyjątkiem własnej pozycji — mówiła dalej —ja muszę 
zadbać o 
swoją. I przysięgam: nie stanę się narzędziem jego arogancji, klaczą zarodową 
służącą 
spełnieniu jego celów. Niech sobie będzie dumny, ale ja też jestem dumna. Jest 
we mnie 
godność całego kobiecego rodu i nie pozwolę, by j ą upokorzył.
— Nawet za cenę życia twojego syna? — powiedziałam cicho.
— Ochronię Hylmera — oświadczyła.
— Czym — niewieścimi sztuczkami? — Skrzywiłam się. — Jak długo jeszcze, według 
ciebie, będziesz go powstrzymywała opowieściami o bólach głowy i miesięcznych 
niedyspozycjach? Prędzej czy później uprze się, żeby skorzystać z praw, jakie mu 
wobec 
ciebie przysługują, i jeśli mu odmówisz, z pewnością cię wypędzi. Wówczas 
Hylmer, jak i ty 
sama, pozostaniecie bez jakiejkolwiek ochrony. Będziecie błąkać się po Wielkim 
Pustkowiu, 
aż spotka was śmierć.
Lady Tephana, która zawsze kroczyła z dumnie podniesioną głową, stała teraz z 
opuszczonymi ramionami, a czystą biel jej cery pokryła szara bladość.
— Opowieści ze Świata Czarownic
— Więc co mam zrobić?! — zawołała.
— Odpowiedź jest prosta — odparłam. — Musisz zajść w ciążę.
— Nigdy!
Na jej twarzy zabłysła iskra gniewu, barwiąc policzki i rozpłomieniając oczy.
— Niech się dzieje co chce, ale Ulric nie wykorzysta mnie w ten sposób.
— Pamiętaj, w jakim jest położeniu — poradziłam. — Jego działaniem kieruje nie 
złośliwość, lecz pragnienie bezpiecznej przyszłości dla Ulm.
— Jego motywy nie mają znaczenia — oświadczyła lady Tephana. — Jeśli dam mu 
syna, 
chłopiec stanie się prawowitym następcą, a to wcale nie zapewni Hylmerowi 
bezpiecznej 
przyszłości. — Jej oczy rozbłysły ogniem. — Mówię ci, nie urodzę dziecka Ulrica.
— Chodzi tylko o poczęcie — mruknęłam. — Lecz dziecko, które urodzisz, nie musi 
być 
dzieckiem Ulrica.
Lady Tephana spojrzała na mnie zaintrygowana.
— Chcesz, żebym zdradziła go z innym mężczyzną?
Uśmiechnęłam się.
— Przypuśćmy, że nie byłby to mężczyzna?
Moja pani wytrzeszczyła oczy, pojmując to, co chciałam powiedzieć. Potem 
szepnęła:
— Chcesz, żebym oddała się Złu?
Potrząsnęła głową.
— Zło to puste słowo. Kosmos istnieje wyłącznie jako skutek wzajemnego 
oddziaływania 
Światła i Ciemności, które same w sobie nie są ani dobre, ani złe — to tylko 
przeciwstawne 
aspekty tej samej Mocy. Zaś Moc, którą ludzie starają się kontrolować za pomocą 
pewnych 
środków, nazywamy magią.
— Zatem znasz się na takiej magii? — zapytała lady Tephana.
— Tak. I wykorzystałabym ją, byś urodziła dziecko, które tak naprawdę nie byłoby 
dzieckiem Ulrica.
— Lecz jakim celom miałoby to służyć?
— Twoim — powiedziałam jej. — Jeśli nie będzie to dziecko Ulrica, stanie się 
twoim 
sprzymierzeńcem, nie jego. I w przyszłości będzie chroniło ciebie i twego syna. 
Czy nie tego 
właśnie pragniesz?
Lady Tephana skinęła głową. — Bardziej niż samego życia. — Zawahała się, mierząc 
mnie uważnym spojrzeniem szarych oczu. — Lecz czy jesteś pewna, że potrafisz to 
zrobić?
— Zaufaj mi — powiedziałam. Zaufała.
Wkrótce potem poszła do lorda Ulrica i okłamała go mówiąc, że nie będzie dłużej 
odmawiała mu swych względów, ponieważ teraz pragnie tego samego, co on — chce 
dać mu 
syna. Lecz kiedy chciał ją posiąść, ubłagała go, żeby poczekał jeszcze kilka 
dni. Powiedziała, 
że najpierw musi odbyć pielgrzymkę do świątyni Gunnory, naszej Pani Płodności, i 
uprosić ją 
o życie i zdrowie dla potomka Ulrica.
Przekonany i zadowolony zgodził się na pielgrzymkę, życząc jej powodzenia w tej 
misji.
Przed wyruszeniem w drogę podjęłam jeszcze inne kroki dla zapewnienia nam 
bezpieczeństwa. Kiedy poprzednia żona Ulrica, lady Elva, schroniła się w 
Opactwie Norsdale, 
zostawiła w twierdzy swoją pierwszą pokojową. Była nią Ylas, pozbawiona wdzięku 
brzydula 
z zajęczą wargą, jednak zdolna hafciarka i szwaczka. Niepokoiła mnie jej 
obecność w 
twierdzy i zastanawiałam się, czy nie polecono jej tu zostać i szpiegować lady 
Tephanę. By 
odciągnąć jej uwagę od tego zadania, odszukałam ją i z uśmiechem na twarzy 
poprosiłam, by 
wyszyła chustę dla mej pani. Dałam też delikatny materiał wraz ze wzorami 
haftów. Miałam 
nadzieję, że zajęta w ten sposób nie będzie zważała na nasze poczynania.
Wyruszyłyśmy następnego dnia w towarzystwie dwóch strażników, choć to nie 
świątynia 
Gunnory była celem, do którego zmierzałyśmy. Strażnicy nie mieli o tym pojęcia, 
ponieważ 
wśród prowiantu, jaki dano im na drogę, było sporo wina zmieszanego z wywarem, 
który 
przygotowałam wyłącznie po to, by uśpić ich głęboko i pokierować ich snami. Dla 
nich te sny 
wydawały się rzeczywistością, tak, że rano po przebudzeniu mogli przysiąc, iż 
spędzili tę noc 
na warcie przed portalami świątyni Gunnory.
Skoro tylko zasnęli, lady Tephana i ja udałyśmy się dalej w głąb niegościnnej i 
jałowej 
krainy, gdzie stała inna budowla, wzniesiona przez mroczniejsze siły dla 
posępniejszych 
celów.
I tam właśnie, w rozsypujących się ruinach tego, czego nie zbudowały ludzkie 
ręce, 
skryłyśmy się pod osłoną nocy. Tam też, w komnacie wypełnionej cieniami, lady 
Tephana na 
moje polecenie zdjęła płaszcz i położyła się na kamiennej płycie, obnażając swe 
ciało, by 
ukazać bogactwo jego powabów.
Kamienna płyta była zimna, a powietrze chłodne, lecz to nie chłód, tylko strach 
wywołany 
dziwnymi cieniami sprawiał, że dygotała i trzęsła się, dopóki nie uspokoiły jej 
moje słowa. 
Zamknęła oczy i zasnęła, nieświadoma tego, co zdarzyło się w najczarniejszych 
godzinach 
nocy.
Kiedy tak leżała pełna uroku, wyciągnęłam krótką różdżkę zrobioną z kręgosłupa 
nie 
narodzonego dziecka i pomazaną jego krwią, by nadać moc rzucanemu zaklęciu.
Moc zaklęcia potęgował też dźwięk słów, które szeptałam w języku zapomnianym 
przez 
ludzi, lecz doskonale znanym mieszkańcom Ciemności.
Moc napłynęła i poruszyła cieniami, ożywiając je. Wirując w zmieniających się 
kształtach, 
cienie przybierały budzącą grozę postać w miarę jak zbliżały się do płyty, 
tłocząc się wokół 
obnażonego ciała mej pani. Ręce, które przypominały bardziej szpony lub pazury, 
opadały ku 
niej, próbując dotknąć, pochwycić, posiąść. Lecz za pomocą różdżki i 
odpowiednich słów 
powstrzymywałam je, wypatrując wśród nich tego, którego przywołałam jego własnym 
imieniem — Władcę Ciemności Galkura.
I zjawił się, kiedy moja pani leżała pogrążona we śnie. Wychynął spośród 
przepychających 
się kształtów i zawisł nad kamienną płytą nie tylko jako cień. Jego pałające 
spojrzenie 
emanowało taką żądzą, takim mrocznym pragnieniem, że zadrżałam na jego widok, a 
różdżka 
niemal wypadła mi z ręki. Szybko ścisnęłam ją mocniej, intonując głośno prastary 
rytuał, 
dzięki któremu mogłam utrzymać Galkura na wodzy.
Mimo to przysunął się do mojej śpiącej pani, bliżej niż którykolwiek z jego 
cienistej 
kompanii, tężejąc nad jej ciałem jakby chciał rzucić się na nie.
— Chcesz ją? — szepnęłam. — Zatem słuchaj. Słuchaj, lordzie Galkur, i pilnie 
uważaj.
I wówczas, w najciemniejszych godzinach nocy, szeptem zaproponowałam mu układ — 
ciało mej pani w zamian za jego łaskę. Kiedy wreszcie skończyłam, olbrzymia 
głowa 
pochyliła się, wyrażając ochoczą zgodę.
— Zatem postanowione — powiedziałam.
Cienisty kształt chciał zbliżyć się do swego łupu, ale powstrzymałam go 
machnięciem 
różdżki.
— Zostaw nas teraz, tak żebym mogła wszystko przygotować. Będzie twoja jutro o 
wschodzie księżyca.
Cienie nie potrafią mówić, lecz wydało mi się, że słyszę własne słowa powtórzone 
dudniącym głosem Galkura. A potem on sam cofnął się, by zlać się i połączyć z 
innymi 
widmowymi postaciami, w miarę jak znikały w ciemności. Zostałam sama z lady 
Tephaną, 
która leżała pogrążona we śnie na kamieniu splamionym krwią dawnych ofiar.
Teraz ona również miała być złożona w ofierze, by przypieczętować ów pakt z 
Ciemnością, lecz na szczęście nie wiedziała nic o targu, który został dobity.
Co do mnie, nie położyłam się spać, lecz czekałam w milczeniu na nadejście 
świtu. Kiedy 
lady Tephaną ocknęła się i próbowała mnie wypytać, powiedziałam jej tylko, że 
moje wysiłki 
uwieńczył sukces, i że wszystko będzie dobrze. Odszukawszy strażników przed 
portalami 
świątyni Gunnory, zbudziłam ich i kazałam zbierać się do drogi. Tak jak 
przewidziałam, nic 
nie wiedzieli o naszej nieobecności, i teraz razem ruszyliśmy z powrotem do 
twierdzy.
Gdy lady Tephaną ułożyła się do spoczynku w swej komnacie w wieży, pospieszyłam 
na 
dół do kuchni, ponieważ zgodnie z moim planem musiałam przygotować wywar. 
Wzięłam ze 
sobą pewne zioła i rośliny lecznicze zebrane na Wielkim Pustkowiu. I podczas 
kiedy kucharz 
i jego pomocnice stali opodal, ciekawi mych poczynań, lecz nie mający odwagi o 
nic zapytać, 
postawiłam kociołek z wodą na palenisku i rozpoczęłam rytuał.
Ludziom, którzy nie znają się na magii, wydaje się dziwne, że Moc spoczywa w 
liściach i 
płatkach pospolitych roślin. Cały sekret, oczywiście, leży nie w samych 
roślinach, lecz w ich 
właściwym połączeniu i wymieszaniu. Podobnie rzecz ma się ze słowami. Używane 
pojedynczo nie mają głębokich znaczeń. Lecz kiedy zbierze się je i ułoży w 
odpowiednie 
zdania mogą pochlebiać, rozkazywać, potępiać, przeklinać, budzić miłość lub 
wstręt, dawać 
szczęście lub wywoływać nienawiść. Tak bywa i z zielem, kiedy dobiera się je dla 
określonego celu.
Żeby połączyć składniki w skutecznie działającą miksturę, zaintonowałam 
półgłosem 
odwieczną melodię, bowiem muzyczne tony — kiedy się je właściwie zestawi — niosą 
ze 
sobą swoją własną Moc.
Wszystko to składa się na istotę czegoś, co rozumiemy pod pojęciem magii — czyli 
świadomego wykorzystania zwykłych rzeczy w celu stworzenia więzi z Siłami, które 
nas 
otaczają — i zmuszenia tych Sił do spełniania naszych rozkazów.
W trakcie wykonywania mojego zadania spostrzegłam ową Ylas, która wślizgnęła się 
do 
kuchni i ukradkiem obserwowała każdy mój ruch. Z wyrazu jej twarzy pojęłam, że 
nie 
spodobały się jej zapachy unoszące się z bulgoczącego przede mną kociołka. I 
wyczułam 
wokół niej dziwną aurę, jak gdyby nie była sama, lecz w towarzystwie jakiegoś 
nienamacalnego jestestwa. Ni stąd, ni zowąd spłynęła na mnie wizja: ujrzałam 
wizerunek 
orłogłowego gryfa, który jest znakiem opiekuńczym Rodu Ulm. Lecz co to miało 
wspólnego 
z obecną tam Ylas, tego nie potrafiłam rozsądzić; usunąwszy z myśli natrętne 
przywidzenie, 
obserwowałam tę kobietę dopóki nie skończyła z udawaniem, że je chleb i ser, i 
nie opuściła 
kuchni.
Zaintrygowana jej zachowaniem skupiłam na niej myśli, przypominając o zadaniu, 
które 
miała wykonać. Okazało się, że moje nieme przesłanie dotarło do celu, ponieważ 
kiedy 
skończyłam warzyć miksturę i zaniosłam ją do komnaty lady Tephany, pojawiła się 
tam też 
Ylas z chustą, którą kazałam jej wyszyć. Przekazała ją mej pani, ta zaś 
zarzuciła chustę na 
ramiona i dziękując Ylas pochwaliła jej pracę.
Coś jednak wzbudziło mój niepokój. Przed przyjściem Ylas wlałam wywar do złotego 
kielicha i kiedy weszła do komnaty, rozpoznała jego zapach. Spojrzawszy na 
kielich 
przesunęła nad nim ręką, a potem cofnęła ją szybko — i w zmierzchającym świetle 
wlewającym się przez okno zobaczyłam jej zniekształcone usta rozwarte ze 
strachu, gdy 
odwracała się, by wybiec z komnaty.
— Co ją opętało?! — zawołała lady Tephana.
— Nieważne — odparłam. — W najlepszym razie może tylko coś podejrzewać, ale nic 
nie 
wie na pewno. Zaś co do opętania, to jest właśnie sprawa, nad którą musimy się 
teraz 
zastanowić. Bowiem noc jest już blisko.
Wówczas, i tylko wówczas, poinformowałam moją panią o tym, co nas czeka, i o 
roli, jaką 
ma odegrać.
Krótko mówiąc, plan wyglądał następująco: z nadejściem ciemności lady Tephana 
odwiedzi lorda Ulrica i zaprosi go na wieczerzę do swoich komnat w wieży. Tam, 
przy 
wystawnie zastawionym stole, powita go ciepłymi słowami kochającej żony, 
przystrojona w 
piękną szatę z materiału tak cienkiego, by okrywał jej wdzięki, a jednak nie 
ukrywał ich. 
Razem zasiądą do kolacji przy blasku wonnych świec, których aromat będzie 
mieszał się z 
zapachem perfum mej pani. Gdy zjedzą posiłek, użyje sposobów właściwych magii 
powszechnie znanej rodzajowi niewieściemu — wstydliwych gestów, rzucanych z 
ukosa 
spojrzeń, zduszonych westchnień; takich czarów, które nie potrzebują słów, żeby 
nabrać 
mocy. Wino, które lord Ulric wypije do kolacji, pomoże rozbudzić pożądanie, lecz 
nic nie 
rozpali jego zmysłów bardziej niż niewypowiedziana obietnica czekającej go 
rozkoszy.
Jest pewne, że będzie chciał zaciągnąć ją do łoża, lecz przed tym słodkim 
spełnieniem 
musi nakłonić go, by napił się ze złotego kielicha.
Skoro tylko wywar wypełni jego usta, nasz cel zostanie osiągnięty. Bo nawet 
gdyby 
ściągnął szatę z jej kształtnych ramion, owładnie nim dziwny sen — sen, w którym 
będzie mu 
się wydawało, że wciąż bierze udział w miłosnej grze. Więc choć trzymałby 
niebiosa w 
ramionach i pukał do wrót raju, będzie to robił wyłącznie we śnie.
Potem, gdy działanie wywaru stanie się najsilniejsze, ciałem Ulrica zawładnie 
duch kogoś, 
kto nie jest śmiertelny. Władca Ciemności Galkur zajmie jego miejsce i zazna 
jemu należnej 
rozkoszy.
Lady Tephana słuchała, a w głębi jej szarych oczu czaił się lęk.
— Ależ to, co robimy, jest straszne…
— Potrzebne — powiedziałam jej. — Jeśli z tego związku urodzi się dziecko, 
zarówno 
ono, jak i twój syn Hylmer, będą cieszyli się względami i ochroną Władcy 
Ciemności 
Galkura.
Moja pani zadrżała.
— Mówi się, że Galkur nie jest ani zwierzęciem, ani człowiekiem. Jakże mam oddać 
się z 
własnej woli takiemu potworowi?
— Jest na to sposób — powiedziałam. — Kiedy lord Ulric napije się z kielicha, 
powiesz, 
że i ty pragniesz się napić — jednak nie z czary, lecz z jego ust. To mu sprawi 
przyjemność, 
dobrze wiem, ponieważ nie może być wspanialszego preludium do miłosnego aktu. 
Wystarczy tylko, byś umoczyła usta w wywarze i zawładnie tobą błogosławiony sen. 
Przestaniesz cokolwiek czuć, choć będzie się wydawało, że nie śpisz. 
Pozostaniesz 
nieświadoma obecności i pieszczot Galkura, a on nie spostrzeże, że w ten sposób 
odmawiasz 
mu swego udziału w zaznawanej przez niego rozkoszy.
Lady Tephana długo zastanawiała się nad moją propozycją, nim w końcu odezwała 
się:
— Nie ma innego sposobu?
— Nie. To jest jedyna możliwość.
Westchnęła, a potem skinęła głową.
— Zatem niech tak będzie.
Zapadła noc i lord Ulric wkroczył do komnat w wieży. Wszystko było przygotowane 
tak, 
jak ustaliłyśmy, i wszystko poszło zgodnie z planem.
By upewnić się co do tego, ukryłam się w pokoju przylegającym do sypialni. 
Klęknąwszy 
w ciemności, przyłożyłam oko do dziurki od klucza. Kierowała mną nie ciekawość, 
lecz po 
wszystkich kalkulacjach i denerwujących przygotowaniach — i, nade wszystko, ze 
względu 
na moją panią — musiałam mieć pewność, że uzyskam rezultaty takie, jakich 
oczekiwałam.
Tak więc widziałam spotkanie lorda Ulrica z jego żoną, wspólny posiłek, miłosne 
kuszenie 
i to, jaki wywarło skutek. Widziałam też, jak osuszył złoty kielich i jak lady 
Tephana 
zaczerpnęła odrobinę wywaru wpijając się otwartymi ustami w jego usta — i 
pocałunek ten 
trwał dopóty, dopóki kochankowie nie osunęli się razem na łoże.
Razem — lecz nie na długo. Gdy ciała tych dwojga splotły się, powietrze w 
sypialni 
wezbrało potężniejącym szumem, blask świec zachwiał się, płomienie zatrzepotały 
w 
wirującej zawierusze. Potem pojawiły się cienie, choć nie mogłam zorientować się 
co do ich 
źródła. Wypełniały komnatę kłębami kipiącej czerni, która wirując spiralnie 
opadła na łoże i 
stopiła się w pojedynczy kształt.
Demon pochylił się nad lordem Ulrikiem, jak gdyby pochłaniając jego ciało, tak 
że teraz 
lady Tephana leżała pod nim. Ten cień nie przypominał żadnego innego, ponieważ 
miał oczy 
— wielkie oczy, jarzące się migotliwym światłem, gdy syciły się widokiem 
obnażonych 
powabów mej pani; oczy promieniejące rozkoszą, gdy palce ciemności pieściły i 
zaciskały się 
na jej ciele. Gdy czarny kształt zniżał się, zobaczyłam, czy też wydawało mi 
się, że widzę, 
dziwną zmianę, jaka zaszła w jego konturach. Na chwilę zatarły się i 
spostrzegłam zarys 
wielkiej, rogatej ptasiej głowy, osadzonej na ciele z wyrastającymi zeń, szeroko 
rozpostartymi 
skrzydłami. Lecz niżej zobaczyłam lędźwie Galkura i to z nich wysunęło się coś, 
co aż do 
obrzydliwości przypominało wijącego się węża. Ujrzawszy, jak się wije, i 
pojąwszy, co 
zamierza, krzyknęłam ze zgrozy i osunęłam się bez czucia na podłogę pod 
drzwiami.
Nie potrafię powiedzieć, jak długo leżałam pogrążona w litościwej 
nieświadomości, lecz 
kiedy w końcu ocknęłam się i zebrałam siły, by ponownie spojrzeć przez dziurkę 
od klucza, 
zobaczyłam, że cień Galkura zniknął, a wraz z nim inne okropne postaci. Teraz 
tylko lord 
Ulric i lady Tephana leżeli uśpieni obok siebie na łożu, z ciałami skąpanymi w 
ciepłym 
blasku palących się spokojnie świec.
O tym, co zdarzyło się tamtej fatalnej nocy, nie wspomniałam ani słowem, i lady 
Tephana 
nie śmiała o tym rozmawiać. Było jednak oczywiste, że lord Ulric nie jest 
świadom 
prawdziwego przebiegu wydarzeń, bowiem odtąd spoglądał czule na swoją żonę — tym 
czulej, im widoczniejsze stawały się oznaki jej błogosławionego stanu.
Nie ulegało wątpliwości, że lady Tephana jest w ciąży, i to napawało go 
niezmierną 
radością. Okazywałjej tak wielką życzliwość, że ośmieliła się sprowadzić do 
twierdzy 
Hylmera. Ulric powitał go ciepło i wiem, że Hylmer zjednał sobie jego 
przychylność, choć w 
owym czasie rzadko go widywałam.
Co do mnie, wciąż dręczyła mnie niepewność, co też naprawdę widziałam, zanim 
straciłam przytomność. Ilekroć natknęłam się na szwaczkę Ylas, zastanawiałam 
się, czy 
przypadkiem, na moje nieszczęście, ona również nie rzuciła jakichś czarów.
Niepokoiło mnie to bardzo, więc w ostatnich tygodniach ciąży lady Tephany 
zdecydowałam się na działanie, które sprawiłoby, że Ylas, jakkolwiek 
nieświadomie, stałaby 
się narzędziem realizacji moich planów.
Dostarczywszy mojej pani potrzebnych rzeczy, namówiłam ją, by wezwała Ylas do 
sypialni, gdzie spoczywała, oczekując zbliżającego się rozwiązania. Tam, zgodnie 
z moim 
poleceniem, dała Ylas dwie sztuki materiału — jeden z nich był czerwony, a drugi 
biały — 
wraz z pergaminem, na którym narysowałam wzory haftów do wyszycia na beciku dla 
dziecka.
Nie były to wzory, jakich zwykle w takim przypadku używano, lecz miałam 
nadzieję, że 
okazane jej zaufanie wystarczająco pochlebi Ylas, by wykonała zadanie zgodnie z 
poleceniem.
Kiedy przyszłam do niej, żeby odebrać skończoną pracę, natychmiast zrozumiałam, 
że 
mnie oszukała, ponieważ wyszyła na beciku inne znaki — ornamenty bliźniaczo 
podobne do 
widniejących na amulecie Gunnory oraz gryfa, znak opiekuńczy Rodu Ulm.
Niczym nie okazałam niezadowolenia, tylko zabrałam becik i zawinęłam go w inny 
materiał. Osłonięte w ten sposób symbole nie miały żadnej mocy i machinacje Ylas 
zostały 
pokrzyżowane.
Wciąż jednak nie mogłam mieć pewności, czy nie będzie próbowała wtrącić się w 
jakiś 
inny sposób, jeśli zostawi się jej zupełną swobodę. Niewykluczone wszak, że 
potrafiła rzucać 
zaklęcia równie biegle, jak władać igłą.
Tak więc trzy dni później, gdy nadszedł czas rozwiązania, poprosiłam Ylas, by 
wyruszyła 
razem z nami. Stało się bowiem, że lady Tephana udała się do Ulrica i wyjednała 
u niego 
zgodę na to, żeby poród odbył się w świątyni Gunnory. Tam, powiedziała, z łaski 
wielkiej 
patronki wszystkich kobiet, urodzi mu żywego i zdrowego następcę i zdejmie 
klątwę ciążącą 
na rodzie Ulm. Bo choć zdradziła go potajemnie, szczerze pragnęła urodzić żywe 
dziecko i 
czuła potrzebę uzyskania błogosławieństwa Gunnory.
Za przyzwoleniem lorda Ulrica wyruszyliśmy w drogę do świątyni. Moja pani 
podróżowała w lektyce niesionej przez konie, które prowadzili strażnicy, ja 
dosiadałam 
klaczy, zaś Ylas i dwie dworskie służące podążały za nami na piechotę.
Posępne oznaki nadciągającej burzy zasłoniły niebo i kiedy w końcu wjechaliśmy 
na 
zbocze, nawet nie próbowaliśmy ruszyć ścieżką wiodącą na szczyt wzgórza, 
ponieważ była za 
stroma dla koni. Wybraliśmy okrężną drogę, szlak, który ongiś zbudowali 
Prastarzy, by 
dotrzeć do świątyni od przeciwnej strony.
Krótko potem dopadła nas burza i kiedy rozpętała się na dobre, musieliśmy 
poszukać 
schronienia w jednej z na wpół zrujnowanych budowli, które dawno temu Prastarzy 
wznieśli 
wzdłuż swych dróg dla wygody podróżnych. Mężczyźni zanieśli lady Tephanę w 
lektyce do 
głębiej położonej komnaty, gdzie pozostała z resztą kobiet, sami zaś zajęli 
bliższą, do której 
wprowadzili też konie.
Teraz, gdy wyjący wiatr i bębniący deszcz rozdzierały noc na strzępy, moja pani 
drżała na 
myśl, że przyjdzie jej rodzić w siedzibie Ciemności, zamiast w świątyni Gunnory. 
Lecz nic 
nie można było na to poradzić, i gdy rozjarzały się błyskawice i huczały 
grzmoty, ona wiła się 
w bólach porodowych i krzyczała, głośno żałując paktu, który zawarła z obcymi 
Mocami. Ja 
również czułam niepokój, lecz było już za późno, by cokolwiek zmieniać, i 
pozostało tylko 
czekać na przyjście dziecka.
Huk pioruna obwieścił jego narodziny; gdy służące odebrały niemowlę, wierciło 
się w ich 
ramionach i piszczało głośno, ponieważ rzeczywiście było żywe.
Kiedy zajęłam się moją panią, Ylas wzięła dziecko i położyła je na beciku. Wtem 
błyskawica błysnęła w szczelinach zrujnowanej ściany. W jej świetle odwróciłam 
się i 
spojrzałam na dziecko. Zobaczyłam zgrabnie ukształtowane ludzkie ciało, które 
kończyło się 
kopytkami zamiast stóp. Zobaczyłam też ludzką twarz, z której spoglądało dwoje 
jarzących 
się, żółtych oczu.
Gdy tak patrzyłam wstrząśnięta, wśród zgiełku burzy rozległ się szum wielkich 
skrzydeł i 
potężny, tryumfujący głos zagłuszył wszystkie inne dźwięki:
— Oto przeznaczony mi syn!
Echo głosu ucichło, lecz mój strach pozostał. Bowiem właśnie wtedy zrozumiałam, 
że 
nasze wysiłki spełzły na niczym. Mimo znamion Galkura na jego ciele i mimo 
głosu, który 
należał, jak się domyśliłam, do Wielkiego Gryfa, to dziecko było rzeczywiście z 
krwi i kości 
dzieckiem Ulrica.
Chciałam położyć dziecko obok lady Tephany, lecz Ylas wrzasnęła, że to pomiot 
demona, 
i kiedy moja pani ujrzała, co właśnie urodziła, krzyknęła i odwróciła ze zgrozą 
oczy.
Nigdy już nie spojrzała na swego syna i nie chciała trzymać go w ramionach, 
nawet kiedy 
wróciliśmy do Ulmsdale i lord Ulric uznał w nim swego następcę, nie zadając jej 
żadnych 
pytań ani nie czyniąc wyrzutów. Oddał syna na wychowanie zaufanemu leśniczemu, 
który 
zabrał go do miejsca leżącego daleko od twierdzy.
A ja, która tak się narażałam i tyle poświęciłam dla zapewnienia bezpiecznej 
przyszłości 
mej pani, utraciłam jej łaskę. Pozbawiona przychylności i towarzystwa, wciąż 
pozostaję w 
rozpaczy i odosobnieniu.
Czasami zastanawiam się nad tym, co powiedziałam — nad naturą kosmosu, w którym 
dobro i zło są złudzeniem, jedynie skutkiem wzajemnego oddziaływania między 
Światłem i 
Ciemnością. Myślę też o naszych próbach kontrolowania tej gry za pomocą magii po 
to, żeby 
zdobyć Moc.
I wtedy zadaję sobie pytanie: jeśli nasza Moc jest również złudzeniem? Jeśli 
siły Światła i 
Ciemności są tylko pionkami w jakiejś większej grze, której nigdy nie zdołamy 
pojąć, nie 
mówiąc już o tym, by nad nią zapanować? Co wtedy?
Nie znam odpowiedzi na te pytania.
Wiem tylko, że się boję…
POSŁOWIE
Zostałem przedstawiony Andre Norton i jej sekretarce, Ingrid Zierhut, na jednym 
z 
konwentów. Zaraz potem panie schroniły się w swoim pokoju, gdzie Ms. Norton 
niezwłocznie 
poszła spać, a Ms. Zierhut czytała ogłoszenia zamieszczone w programie zjazdu — 
co daje 
wam niejakie pojęcie o wrażeniu, jakie na nich wywarłem. A jednak coś wynikło z 
naszego 
spotkania, ponieważ kiedy Ms. Norton przebudziła się, oświadczyła: — Właśnie 
przyszedł mi 
do głowy pewien pomysł — na co Ms. Zierhut odpowiedziała: — Mnie też. — I wtedy 
obie 
powiedziały jednocześnie: — Dlaczego nie poprosić Mr. Blacha, by napisał 
opowiadanie dla 
„ Opowieści ze Świata Czarownic”?
Był to szalony pomyśl, więc oczywiście, zgodziłem się. Jak wszyscy wiemy, ktoś — 
albo 
Szekspir, albo Isaac Asimov — napisał: „Naśladownictwo jest najszczerszą formą 
pochlebstwa”. W rzeczywistości cytaty te pochodzą, odpowiednio, od Diogenesa 
Laertiusa i 
Charlesa Caleba Coltona i oba są zniekształcone. Laertius użył słowa „pytanie 
„zamiast 
„opowiadanie”, a Col—on nie rozcieńczył swego aforyzmu „formą”. Niemniej, te 
zniekształcone aforyzmy przyświecały mi, kiedy pisałem drugą wersję opowiadania 
Andre 
Norton. Wersję przedstawiającą odmienny punkt widzenia innej osoby, lecz 
rozmyślnie 
naśladującą styl Andre Norton, który, jak i ją samą wielce podziwiam. „Pomyłka 
nie zawsze 
jest błędem”, jak ktoś kiedyś powiedział. Myślę, że to byłem ja. Kiedy 
przeczytacie moje 
opowiadanie, sami zadecydujecie, czy miałem rację, czy też nie. W każdym razie, 
potraktujcie 
„Prawowitego następcę” jako hołd złożony utalentowanej powieściopisarce, która 
zainspirowała mnie do napisania tego opowiadania.
Robert Bloch
WILANNE SCHNEIDER BELDEN
FENNECA
Była dziwnym dzieckiem, tak maleńkim, że pozostali przy życiu pogorzelcy, którzy 
wrócili do spalonej wioski, nie potrafili określić jej wieku, choć wydawała się 
o wiele 
mądrzejsza i zaradniejsza, niż wskazywał na to jej wygląd dwuletniego szkraba. 
Nic też nie 
wiedzieli o jej pochodzeniu, lecz kiedy tak wiele innych dzieci poniosło śmierć 
i tak mało 
ludzi w ogóle pozostało przy życiu, samo jej istnienie czyniło jakimś ważnym. 
Rozpaczliwe 
wysiłki, jakich wymagało samo utrzymanie się przy życiu, nie pozostawiały nikomu 
dość 
czasu ani energii, żeby wnikać w tę sprawę. Nigdy się nie odzywała, choć 
rozumiała — czy 
też sprawiała wrażenie, że rozumie — wszystko, co do niej mówiono. Czepiała się 
to jednej, 
to drugiej z pozostałych przy życiu kobiet. Dzień czy dwa później odchodziła, by 
zasnąć w 
przytulnym cieple kolejnego matczynego ciała. W końcu zniknęła. Mieli nadzieję, 
że nic się 
jej nie stało, lecz nikt nie znalazł sił, by ruszyć na poszukiwania.
Z wioski prowadziła ścieżka, która szybko niknęła w lesie. Dziecko szło nią 
wolno i 
ostrożnie w poczuciu własnej słabości. Mieszkańcy wioski poszliby za jej 
przykładem, gdyby 
wiedzieli, co robi. Znalazła i zjadła kilka dziko rosnących, jadalnych roślin. 
Grzyby. 
Zapomniane zapasy wiewiórki. Parę korzeni. Po raz pierwszy od czasu, kiedy 
ponownie 
znalazła się wśród ludzi, była najedzona do syta. Jedzenie, to musiała mieć. Bez 
ludzi, którzy 
głodowali, mogła się obejść.
Kilka dni później zobaczyła cieniutką smużkę dymu. Dom oznaczał ogień, ciepło, 
możliwość osuszenia się. Zwykle łączył się też z obecnością ludzi. Ona zaś była 
zziębnięta, 
przemoczona i samotna.
Podążyła za widokiem i zapachem dymu do ukrytej zagrody. Nie dość dobrze jednak 
ukrytej. Tutaj również ujrzała ślady zniszczeń zostawione przez najeźdźców 
zwanych Psami 
Alizonu, którzy zabijali dla samej radości zabijania oraz dla władzy i ziemi, co 
do której 
rościli sobie pretensje. Lecz spustoszywszy kraj, ruszali dalej.
Jedno z pomieszczeń domu wyglądało na zamieszkane, a z komina unosiła się nęcąca 
smuga dymu. Dziecko weszło do środka.
Sama w pustym domu, ledwie żywa z głodu, Janya leżała bezmyślnie na posłaniu, 
dawno 
przekroczywszy granice rozpaczy. Kiedy maleńka dziewczynka weszła do środka, 
Janya 
uznała, że ma halucynacje. Lecz wyłuskane orzechy, których dwie garście dziecko 
położyło 
przy niej, były prawdziwe. Jadła wolno, wkładając do ust po pół orzecha, a potem 
żuła długo i 
przełykała za każdym razem tylko odrobinę. Mały obdartus, ubrany w czyjąś 
znoszoną 
koszulę, przewiązaną w pasie sznurkiem, żeby się nie rozłaziła i nie wlokła po 
ziemi, 
przyglądał jej się poważnie. Dziewczynka podeszła do paleniska, dołożyła resztkę 
drewna do 
gasnącego ognia, po czym ruszyła do drzwi. Wymownym gestem dała znać Janyi, że 
wróci. 
Minęła niemal godzina. Kiedy dziewczynka znów pojawiła się w progu, wlokła za 
sobą gruby 
konar, o wiele za ciężki i za długi, by mogła z nim sobie poradzić istota z 
pozoru tak wątła. 
Dysząc i niemal płacząc z wyczerpania, wciągnęła gałąź do izby, a potem 
spojrzała na Janyę, 
prosząc ją wzrokiem o pomoc.
Wciąż nie wierząc własnym oczom, Janya znalazła dość sił, żeby oprzeć konar o 
stół, 
który teraz miał tylko trzy nogi. Może uda się odłamać choć część gałęzi. Udało 
się i 
dziewczynka wrzuciła kawałki drewna do ognia.
Kiedy wróciła po raz wtóry — dobrze po zmroku, trzęsąc się tak bardzo, że ledwie 
zdołała 
przejść przez próg — przyniosła najcudowniejszy z darów: tłustego królika z 
przetrąconym 
karkiem.
Upuściła królika przy posłaniu Janyi i zwróciła się do kominka, w którym ogień 
płonął 
teraz jasnym, choć niewielkim płomieniem. Osunęła się na podłogę i Janyi wydało 
się, że 
płacze.
Dziecko pozostało z Janya, która, mimo wiszącego wciąż nad głową 
niebezpieczeństwa, 
postanowiła mieszkać dalej w tym na wpół zrujnowanym domu, zbudowanym przed laty 
przez nią i jej męża — wtedy, kiedy jeszcze mieli nadzieję. Mogła udać się do 
wioski, gdzie 
być może wciąż jeszcze żyli jacyś ludzie, lecz nie chciała. Jej miejsce było 
tutaj, wśród 
grobów, które wykopała w przemarzniętej ziemi, marnując na to siły potrzebne jej 
do 
przeżycia. Nie chciała żyć, a przecież wciąż żyła.
Teraz być może znalazła odpowiedź, dlaczego.
Od czasu ich pierwszego spotkania dziecko nie odezwało się ani słowem, czy to 
kontaktując się z Janya, czy przy jakiejkolwiek innej okazji. Dziewczynka nie 
była jednak 
prawdziwą niemową, ponieważ śpiewała pozbawione słów melodie, których Janya nie 
potrafiła rozpoznać; być może sama je układała. Wydawała też przypominające 
słowa 
dźwięki, bez końca powtarzając te same ich zlepki. Niezadowolona, zmieniała 
jeden dźwięk, 
potem dwa, potem trzy, nieustannie szukając, jak się wydawało, właściwego 
brzmienia. 
Ponieważ dziewczynka rozumiała, co się do niej mówi, Janya sądziła, że nie jest 
to żaden 
język, lecz tylko zabawa wymyślona dla zabicia czasu.
Janya nazwała ją Fenneca, zwykle zwracając się do niej zdrobnieniem Fenny, i 
dziewczynka reagowała na to imię, jak na swoje własne. Jej niespodziewany 
uśmiech, 
przebłyskujący przez maskę brudu i rozpaczy (ów wyraz desperacji wskazywał, że 
należała 
do garstki tych, którzy cudem uniknęli śmierci z rąk szczerzących zęby 
rzeźników) był tak 
zachwycający, że po raz pierwszy od miesięcy Janya zaczęła uśmiechać się w 
odpowiedzi.
Dziewczynka, jak wszyscy inni, była chuda jak kość, ubrana w jakieś znalezione 
łachmany 
— w jej przypadku o wiele za duże — i zawsze brudna. Możliwe też, że jej włosy 
były 
jasnorude (takie przynajmniej wydawały się u nasady), lecz bez uprzedniego ich 
umycia 
trudno było to ustalić z całą pewnością. Miała niepokojące, niemal zielone oczy, 
o nie do 
końca okrągłych źrenicach, choć zniekształcenie było na tyle niewielkie, że 
Janya zauważyła 
to dopiero po kilku tygodniach. Ciemne od brudu, kształtne ręce o długich 
palcach 
harmonizowały ze szczupłymi, zgrabnymi stopami, owiniętymi w warstwy szmat.
Wiosna opóźniała się, poprzedziły ją długie okresy chłodu i choć śnieg nie 
padał, niebo 
zaciągały szare chmury, a wiatr był ostry jak wilcze kły. Z ludzi, którzy 
pozostali w wiosce, 
troje zmarło z głodu, a liczbę mieszkańców uzupełnił przybyły nie wiadomo skąd 
człowiek, 
niemal tak samo wychudzony jak ci, którzy go powitali. Ziarno przeznaczone na 
siew zostało 
zjedzone już dawno temu i nawet na dzikie, długozębe szczury polowano z 
zawziętością 
równą tej, z jaką one same szukały pożywienia.
Prawdziwa wiosna zaczęła się w tydzień po przybyciu Fenny i dziewczynka wymknęła 
się 
z jedynej izby w blady słoneczny blask, jak uwolniona z mrocznej pieczary. Nie 
było jej przez 
większą część każdego dnia i wracała z pomazanymi na zielono ustami i naręczami 
dziwnych 
rzeczy, które uważała za jedzenie. Janya powątpiewała w to, lecz, jako że Fenny 
jadła i nie 
umierała, sama również żuła i przełykała swoją porcję z ponurą determinacją. I 
żyła.
Któregoś ranka Fenny wróciła z taką ilością jakichś gruzełkowatych korzeni 
wypełniających jej postrzępioną „spódnicę”, że ledwie mogła iść. Zrzuciła swoje 
brzemię u 
stóp Janyi. Poprzedniego dnia nic nie jadły. Janya, która głodowała od kilku 
dni, żeby 
dziewczynka miała co jeść, z trudem poruszała się, z trudem też myślała. 
Wyciągnęła drżącą 
rękę. Cokolwiek to było, pewnie nadawało się do jedzenia. Fenny odsunęła jej 
dłoń. Podeszła 
do kominka i wzięła kociołek. Gestem pokazała palenisko, gotowanie, a potem 
pobiegła do 
potoku, żeby nabrać wody do kociołka.
Janya dowlokła się do stołu i obserwowała jak małe ręce czyszczą korzenie, 
wycinają 
każde wgłębienie zostawiając tłuste stożki korzeni, siekają resztę i wrzucają do 
kociołka. 
Potem Fenny wzięła widelec, zademonstrowała nakłuwanie, czekanie i znowu 
nakłuwanie. 
Janya skinęła głową.
— Rozumiem, trzeba sprawdzić, kiedy będą miękkie. Fenny odpowiedziała przesadnym 
kiwnięciem głowy, uśmiechnęła się i zgarnęła odłożone resztki w rąbek łachmana, 
po czym 
wyniosła je na zewnątrz. Janya nie miała sił, żeby za nią pójść. Mogła tylko 
czekać i co jakiś 
czas szturchać widelcem gotujące się korzenie. Po jakichś piętnastu minutach 
zrobiły się 
miękkie. Zapach był ledwie wyczuwalny, z pewnością nie łechtał podniebienia, 
lecz Janyi 
ciekła ślinka na samą myśl o jedzeniu. Ostrożnie, niezmiernie ostrożnie, bowiem 
słabość 
czyniła zadanie niebezpiecznym, wyłożyła łyżką ugotowane kawałki na talerz. 
Czekając 
niecierpliwie, aż korzenie ostygną na tyle, by mogła je wziąć do ust, 
rozmyślała: a jeśli umrę? 
W gruncie rzeczy o to nie dbała, lecz przecież miała Fenny, a dla niej warto 
było żyć; ta; myśl 
zaskoczyła ją.
Zjadły korzenie, marząc o odrobinie soli. Janya nie mogła zjeść za jednym razem 
zbyt 
wiele. Grzechem było marnować jedzenie, ale skurczony żołądek zwróciłby zapewne 
nadmiar 
pożywienia. Korzenie miały smak lekko słodkawy, dość przyjemny. Jakiś czas 
później znowu 
uszczknęła trochę ze swej porcji. Po trzecim posiłku, niemal o zmierzchu, Janya 
poczuła się 
na tyle silna, by wyjść na zewnątrz i zobaczyć, co też tak bardzo zajmowało 
Fennekę.
W starym ogrodzie zobaczyła grządkę długą na trzy stopy i szeroką na sześć cali, 
oczyszczoną z chwastów, kamieni i wszelkiego innego śmiecia. Cóż to musiał być 
za wysiłek 
dla tego maleńkiego dziecka! Fenny spostrzegła Janyę, podbiegła do niej, wzięła 
za rękę i 
poprowadziła do grządki. Przedstawiła gestami jak kopała, wyrywała chwasty i 
znowu 
kopała, aż ziemia została przygotowana pod zasiew. Jako nasion użyła oczek, 
które sobie 
przygotowała obierając korzenie.
Niemal codziennie Fenny wracała ze swych wypraw po żywność z pełnymi rękami. 
Któregoś dnia ofiarowała Janyi coś w rodzaju bukietu. Znowu miała zielone usta, 
więc 
kobieta skubnęła szeroki liść. Smakował nieco gorzko, lecz jej ciało łaknęło 
jedzenia. Zjadła 
całą wiązkę. Fenny znalazła dwa inne korzenie, również nadające się do 
gotowania, z których 
zachowała półcalowe koniuszki z liśćmi, żeby je zasadzić w swym powiększającym 
się 
ogródku. Któregoś dnia, dobrze po zmroku (Janya niemal odchodziła od zmysłów z 
niepokoju), dziewczynka wróciła z martwą kurą i pomazaną, zapłakaną twarzą. Dała 
jednak 
do zrozumienia, że nic się jej nie stało, tylko jest smutna z powodu tego, co 
musiała zrobić.
Tej nocy miały prawdziwą ucztę, a Janya odłożyła część mięsa na później.
Z nadzieją, którą rozbudziło zdobyte jedzenie, Janya przygotowała ziemię pod 
uprawę, by 
posadzić w niej nowe jadalne rośliny z chwilą, kiedy Fenny przyniesie je z lasu.
Fenny przynosiła małe roślinki, każdą z korzeniami troskliwie otulonymi ziemią. 
Janya nie 
sądziła, że się przyjmą, lecz one walczyły dzielnie i choć najpierw słabły i 
pokładały się, 
potem jednak odzyskiwały siły i rosły pięknie. Janya i Fenny objadały się dziką 
sałatą tak, że 
omal nie pękły. Wrzody, jakie miały na ciele, zagoiły się, a dziąsła Janyi 
zacisnęły się mocno 
wokół zębów. Jadalne korzenie na coraz dłuższych grządkach Fenny puściły pędy. 
Tam, pod 
ziemią, rosły przyszłe posiłki ich obu.
Jeszcze jedna kura, potem królik. I choć zawsze łzy błyszczały w oczach Fenny, 
kiedy to 
robiła, przecież przynosiła mięso. Kolejna kura, tym razem żywa. Janya 
powstrzymała się 
przed skręceniem jej karku, zaciskając jedną rękę w drugiej. Tak, niech żyje. 
Będą miały 
jajka. Może Fenny przyniesie jeszcze więcej kur. Jeśli nie zjedzą pierwszych 
jajek, kury mogą 
wywieść pisklęta. Zachowując przy życiu najsilniejszego kogutka, będą mogły 
zabrać się za 
hodowlę. Janya obcięła kurze lotki (Fenny popłakała się przy tym), żeby ptak nie 
mógł latać. 
Nim minął miesiąc miały pięć kur, a dwie pierwsze wodziły już pisklęta.
Króliki, które Fenny przynosiła ogłuszone z lasu, i które Janya trzymała w 
kojcu, 
stanowiły dodatkowe źródło mięsa.
Mimo to wciąż jeszcze były dni, kiedy musiały obejść się bez jedzenia, lecz 
teraz mogły 
sobie na to pozwolić. Nie groził im już głód, a zjedzenie zebranych plonów i 
hodowanych 
zwierząt oznaczałoby śmierć w czasie zimy.
Jako że Fenny dawała sobie doskonale radę z zaopatrzeniem w żywność, Janya 
zostawiła 
jej wolną rękę w tej sprawie. Sama zabrała się za odbudowę drugiej izby, 
ogałacając resztę 
ruin z nie spalonych, całych desek i szpuntów do ich montowania. Ponownie 
przekopała się 
przez gruzy, wydobywając z nich wszystko, co mogło się przydać. Wyruszała na 
wyprawy po 
okolicy, przeszukując inne opuszczone domy. W jednym z nich znalazła skarb, 
który zaparł 
jej dech w piersiach. Skórzany worek pełen siewnego ziarna! Nowe ostrze topora! 
Parę sztuk 
rozmaitej broni. Mały nóż, który mogła podarować Fenny. Wszystko to przyniosła z 
tryumfem do domu. Następnego dnia wysiały ziarno, żywiąc gorącą nadzieję, iż 
wyrośnie, że 
lato okaże się wystarczająco długie, by zboże mogło wydać nasiona i dojrzeć. Co 
drugi dzień 
Janya szła do lasu po gałęzie, z których układała ogromny stos — opał na zimę. 
Coraz 
pewniejsze wydawało się to, że będą żyły.
Nikt z tych, którzy przeżyli, nie zawitał do ich leżącej na uboczu zagrody. 
Kilka mil 
dzieliło obejście od zrujnowanej wioski, gdzie się schronili, a tylko niewielu 
pogorzelcom 
starczało energii na coś więcej, niż na samo utrzymanie się przy życiu. Z tych 
paru, którym 
starczyłoby na to sił, nikt nie przyszedł. Janya modliła się prawie nieustannie, 
żeby nikt się 
nie zjawił. Ona i Fenny zgromadziły taką obfitość środków potrzebnych do życia, 
że każdy 
przybysz zabiłby je, by wejść w posiadanie tych dóbr. Doznała więc wstrząsu, 
kiedy odkryła, 
kogo Fenny przyprowadziła do domu pewnej nocy.
Trzymała za rękę chłopca, tak wyniszczonego brakiem jedzenia, że ledwie można 
było 
rozpoznać w nim istotę ludzką: ogromne oczy w wielkiej, pozbawionej włosów 
głowie, ciało 
pokryte wrzodami świadczącymi o długotrwałej głodówce, brzuch rozdęty do 
rozmiarów 
gigantycznego melona i wypełniony (jak pokazała gestami Fenny) ziemią, żeby 
uciszyć 
szarpiący wnętrznościami głód.
Nie mógł żyć, a jednak żył. Janya nakarmiła go rosołem i korzeniami, aż odzyskał 
odrobinę sił, a potem kilkakrotnie dała mu środek na przeczyszczenie, żeby 
usunąć z 
wnętrzności ziemię, jedyną rzecz, którą się żywił. Potem znowu jadł, po 
odrobinie co jakiś 
czas, aż w końcu zaczęło dochodzić do niego, że pozostał wśród żywych.
Fenny nie zwracała na niego większej uwagi, jakby czuła się odpowiedzialna 
wyłącznie za 
przyprowadzenie go do domu. Janya dziwiła się nieco, lecz chętnie przyjęła na 
siebie nowe 
brzemię. Fenny przynosiła teraz jeszcze więcej jedzenia. Wczesne jagody. Stary 
miód 
(pszczoły pożądliły ją, lecz ona tylko zapłakała i dalej robiła swoje). 
Wszystko, co przynosiła, 
nadawało się do jedzenia. Chłopiec przybrał na ciele, jego wzdęty brzuch zrobił 
się płaski. 
Nawet włosy zaczęły mu odrastać i głowa nie wydawała się już za duża w stosunku 
do reszty 
ciała.
Gdy wreszcie zaczął wyglądać i zachowywać się jak człowiek, Janya po bardzo 
długiej 
przerwie znów miała z kim porozmawiać. Odzywał się rzadko, kiedy był słaby i 
chory, lecz 
kiedy doszedł do siebie, niemal natychmiast odrobił straty. Gadali i gadali. 
Akcent 
wskazywał, że urodził się w jednym z Wielkich Domów, lecz coś stało się z jego 
pamięcią. 
Pamiętał tylko swoje imię — Labram — i to, że miał rodziców, choć wydawało się, 
że nie 
odczuwa zbyt boleśnie ich utraty.
Labram rozbudził w Janyi nową potrzebę. Starała się zaoszczędzić każdą odrobinę 
tłuszczu 
i pewnego wietrznego dnia, wykorzystując ług z popiołu po spalonym drewnie, 
zrobiła 
mydło. Następny tydzień spędziła myjąc wszystko po kolei. Zaczęła, oczywiście, 
od ludzi.
Spodziewała się, że Labram umyje się porządnie — i tak też zrobił. Kiedy go 
zobaczyła z 
krótko obciętymi włosami — z tak brudnymi i skołtunionymi nie można było zrobić 
nic 
innego — ze skórą wyszorowaną mydłem i piaskiem, z paznokciami przyciętymi na 
tyle, na 
ile dało się to zrobić małym nożem Fenny, i w czystym ubraniu, nabrała pewności, 
że nie 
pomyliła się co do jego pochodzenia. Był uderzająco podobny do mężczyzny, 
którego 
widziała tylko raz, lecz dobrze zapamiętała. Ten mężczyzna i jego ludzie 
próbowali odeprzeć 
najeźdźców. Bez wątpienia poległ, lecz jego syn ocalał. Miała więc jeszcze jeden 
powód, 
żeby żyć. Labram nie może ukrywać się tutaj bez końca. Gdzieś są ludzie, którzy 
mogą 
wykształcić go, wyszkolić, dać mu lepsze warunki, może nowy cel. Za rok czy dwa, 
kiedy 
będą gotowi, będzie musiała odnaleźć tych ludzi. Janyę zdumiewała zmiana, jaka 
zaszła w 
wyglądzie Fenny. Mając pod dostatkiem jedzenia, urosła niemal o sześć cali i 
teraz wydawało 
się, że liczy sobie jakieś osiem lat, czyli niewiele mniej niż Labram, który, 
jak przypuszczała 
Janya, miał dziesięć. Czysta i ostrzyżona była piękna w sposób, który sprawiał, 
że po plecach 
Janyi przebiegały dziwne dreszcze. Już dawno powinna się domyślić. Żadne inne 
dziecko nie 
potrafiłoby dokonać tego, co — i jak — robiła Fenny. Stary rym, na wpół 
zapomniany, 
próbował wyłonić się z zamętu najdawniejszych wspomnień. Coś w rodzaju: „Przez 
Czarownicę poczęta, z Czarownicy zrodzona… „Nie mogła przypomnieć sobie reszty.
Miała nadzieję, że nie widać po niej dręczącego ją niepokoju. Fenny należała 
teraz do niej 
i bez względu na to, kim byli lub czego życzyli sobie jej rodzice, ta piękna 
mała dziewczynka 
udowodniła ponad wszelką wątpliwość, że jedynie tutaj może być jej dobrze. Janya 
pokochała 
oboje dzieci — w końcu przyznała to przed sobą — równie mocno (choć inaczej), 
jak kochała 
dwoje swoich własnych. Żadne zło, któremu mogła zapobiec, nie przytrafi się 
Fenny, bez 
względu na to, kto — lub co — począł ją i urodził.
Czystość radowała Fenny. Kiedy zapas mydła się wyczerpał, przyniosła do domu 
całe 
naręcza korzeni mydlnicy i część z nich posadziła na brzegach strumienia, z 
którego czerpali 
wodę. Schludność zmieniła ich życie. Byli teraz rodziną i Janya, ongi wzorowa 
gospodyni, 
wróciła do dawnych zwyczajów. Dzieci zareagowały na tę zmianę tak, jakby jej 
oczekiwały. 
Myły się przed wejściem do domu.
Z nadejściem jesieni Labram większość czasu zaczął spędzać poza domem wraz z 
Fenny, 
która akceptowała jego obecność, choć — Janya nie miała co do tego żadnych 
wątpliwości — 
nigdy nie zgodziłaby się na towarzystwo jakiegokolwiek dorosłego. Kiedy wracali, 
chłopiec 
opowiadał Janyi o nabywanych przez siebie umiejętnościach. Uczył się czołgać tak 
cicho, że 
żadne z leśnych stworzeń nie zdawało sobie sprawy z jego obecności. Potrafił 
chować się 
przed ludźmi z wioski, ostatnimi, którym starczało jeszcze sil na polowanie, i 
to tak dobrze, 
że mijali go na wyciągnięcie ręki i nie mieli pojęcia, że tam jest. Wyszukiwał 
różne rośliny, 
żeby zanieść je Fenny, która wiedziała, czy są jadalne. Sam uczył Fenny łapania 
ryb gołymi 
rękami i polowania z ościeniem na żaby. Dzieci przynosiły dziką cebulę i 
czosnek, rozmaite 
owoce, późne jagody, jakieś liście i korzenie, i wreszcie, na samym końcu, pełne 
worki 
orzechów.
Wykopali posadzone w ogródku bulwy, radując się odkryciem o ile większe są te, 
które 
uprawiali, od ich dziko rosnących pobratymców. Na dachu domu rozłożyli snopki 
dojrzałych 
traw, żeby wyschły, a potem ustawili je w stóg na zimową karmę dla kur i 
królików. Przez 
całe lato ciułali nasiona najlepszych roślin. W przyszłym roku głód im już nie 
zagrozi. Nawet 
tę zimę powinni przeżyć bez kłopotu dzięki kurom, królikom i zapasom wędzonej 
ryby.
Wyczerpująca praca nie miała końca i jej ogrom przerażał Janyę. Pracowała 
zaciekle, 
sama, przy przebudowie jeszcze jednej części na wpół spalonego domu na 
pomieszczenie, 
gdzie mogliby trzymać hodowane zwierzęta. Wiedziała dobrze, jak wygląda życie ze 
zwierzętami w jednej izbie, w stałym kontakcie z ich fetorem i odchodami. Nie 
pozwoli, żeby 
jej rodzina żyła w taki sposób! Dzieci, które pracowały tak samo bez wytchnienia 
i równie 
ciężko, zachowywały się bardzo dojrzale. Całą energię przeznaczały na utrzymanie 
się przy 
życiu. Gdyby tak nie było, czekałaby ich wszystkich śmierć.
Wraz z nadejściem jesieni dni zrobiły się krótsze, lecz poza tym utrzymywała się 
letnia 
pogoda. Janya uznała to długie, późne lato za dar bogini. Zboże dojrzało. Ścięli 
je i 
wymłócili, najlepsze ziarna odkładając na siew. Nie zmarnowali ani słomki. 
Zrobili dla siebie 
nowe materace, a resztę słomy przeznaczyli na ściółkę dla zwierząt.
Zima przyszła w ciągu nocy, równie surowa jak nagła. Kiedy spadły śniegi i 
pojawiły się 
wilki, a w wiosce zmarł przedostatni z niedobitków, ich troje żyło sobie 
wygodnie. Teraz nikt 
nie przedarłby się do nich przez wypełnione tumanami śniegu przestrzenie. 
Zabudowania 
zniknęły pod grubą, białą pokrywą. Z trudem chronili otwory wentylacyjne przed 
zasypaniem, za to wodę mieli pod ręką — ze śniegu, który topili w kociołku. Na 
swój sposób 
śnieg był błogosławieństwem. Janya, która nieustannie lękała się, że ktoś 
przyjdzie i ograbi ją 
ponownie z tego, co nadawało sens jej życiu, odetchnęła z ulgą.
Inaczej rzecz miała się z wilkami. Gnane głodem, wyczuwały ukryte pod śniegiem 
żywe 
istoty, i nocami próbowały przekopać się do jedzenia.
W Janyi budziły lęk. Labram przygotowywał się do obrony. Fenny była obojętna.
Kiedy pierwszy wilk rzucił się na drzwi, Janya zadygotała. Wzmocniła same drzwi 
i 
zawiasy, i teraz mogła się tylko modlić, żeby to wystarczyło. Ogarnięta zgrozą 
przyglądała 
się, jak Labram bierze broń, którą znalazła tamtego dnia, jakże dawno temu, 
ustawia się na 
pozycji i kiwa głową na Fenny. Janya nie mogła nawet krzyknąć. Fenny otworzyła 
gwałtownie drzwi. Labram wypuścił strzałę. Skaczący wilk padł martwy.
Janya otrząsnęła się z ogarniającej ją niemocy i również rzuciła się do drzwi, 
żeby 
zamknąć drogę następnemu wilkowi.
Wilcze mięso nie było jadalne, lecz gruba skóra z gęstym futrem po wyprawieniu, 
wspaniale nadawała się na ciepłe okrycia, których tak bardzo potrzebowali. W 
zimnym, 
słabym świetle porannego słonej dzieci wywlokły wilka przed dom i tam obdarły ze 
skóry. 
Wieczorem, w blasku ognia palącego się w kominku, razem z Janya czyściła i 
czyścili skórę, 
zdrapując z niej resztki mięśni i ścięgien. Co noc ginął kolejny wilk, choć nie 
wszystkie 
padały tak szybko jak pierwszy. Każdego dnia rzucano nowe ścierwo na pożarcie 
pozostałym 
przy życiu drapieżnikom. Stos wilczych skór, zmarzniętych na kamień, stawał się 
coraz 
wyższy. Janya szorowała do upadłego drewnianą podłogę, próbując usunąć nie tylko 
krew, 
lecz także zapach i, co przychodziło trudniej, wspomnienie zupełnie nie 
dziecięcej zręczności, 
z jaką Labram posługiwał się bronią. Trudno jej było się z tym pogodzić.
W końcu wilki przestały się pojawiać. Janya dalej szorowała. Kiedy przyszła 
zmiana 
pogody, temperatura podniosła się i śnieg pokryła gruba lodowa skorupa. Zaczęli 
lękać się o 
dach. Zrozpaczeni, owinęli się we wszystko, co mieli — ubrania, szmaty, koce — 
wpychając 
pod każdą warstwę garście słomy. Oczyścili dach, zrzucając; ostatnie kosze 
śniegu na zaspy, 
które wznosiły się teraz po obu stronach domu wyżej niż sięgały ich głowy. Po 
raz pierwszy 
Janya uświadomiła sobie, że mogą nie przetrwać zimy. Jedzenia i wody mieli pod 
dostatkiem, 
otulająca dom pokrywa śniegu sprawiała, że było im cieplej niż bez niej, a i 
ogromny stos 
drewna nie znikał zmieniony w dym tak szybko, jak się tego obawiała. Lecz sam 
śnieg, 
zmieniający się w lód wszędzie tam, gdzie za dnia mogło go stopić promieniujące 
z domu 
ciepło i gdzie tężał w lodową pokrywę w czasie okropnego zimna nocy, mógł ich 
pokonać.
Paplanina Fenneki, którą Janya nigdy nie zawracała sobie głowy, nie cichła teraz 
ani na 
chwilę. Dźwięki stały się tłem dla ich; życia, zawsze obecne, zawsze 
niezrozumiałe. Te nie–
słowa nie wydawały się już bez znaczenia — a nigdy nie były przypadkowe — lecz 
wyraźnie 
oddawały nastroje dziewczynki. Przechodziła od zniecierpliwienia do zatroskania, 
potem 
niepokoju, aż wreszcie pojawiło się w jej zachowaniu coś, co można było wziąć za 
pierwsze
oznaki strachu, jakie kiedykolwiek okazała. Janya nie potrafiła jej pomóc i to 
coraz 
bardziej wytrącało ją z równowagi. Którejś nocy, choć Fenneca dawno już powinna 
spać, w 
chacie wciąż rozlegała się niezrozumiała paplanina. Zaciskając zęby, Janya 
leżała bez słowa. 
„Czarownica! Czarownica! Czarownica!” — dudniło jej w głowie. Niechże to dziecko 
zamilknie! Co ona próbuje zrobić? Dlaczego?
Jak gdyby w odpowiedzi, w jej pamięci pojawił się stary rym.
Jednak kiedy wymówiła te słowa, wiedziała, że jest to pierwotna wersja, 
zmieniona 
później przez przestraszonych, zawistnych ludzi w parodię. Nawet wśród 
ogarniającego ją 
przerażenia Janya zrozumiała dlaczego (choć nie w jaki sposób) „poznała” 
prawdziwe 
Wezwanie. Potrzeba wymogła je na niej.
„Z Czarownicy zrodzona, Czarownicą jest ona. Czarownicą być — jej przeznaczenie, 
życia spełnienie”. Mówiła więcej, o wiele więcej, mając świadomość, że nigdy nie 
zapamięta 
tych słów.
Fenneca usiadła. Dźwięki, jakie wydawała, nagle się zmieniły. Płynęły teraz, w 
pełni 
zrozumiałe, rytmicznym, rymowanym zaśpiewem w ciemność, w pogrążoną bez ruchu, 
bezwietrzną, rozgwieżdżoną noc, docierając, jak wydawało się słuchającej 
kobiecie, aż do 
krańców ziemi. Tryumf kryjący się, rozbrzmiewający w Wezwaniu, dał się słyszeć 
tak 
wyraźnie, że Janya zadrżała.
Dziewczynka położyła się na posłaniu, zaspokoiwszy wreszcie dręczącą ją 
potrzebę. 
Leżała tak, w absolutnym bezruchu, oddychając, lecz bez przytomności, przez trzy 
dni.
Cisza, jaka nastąpiła po nieustannych próbach znalezienia przez Fennekę 
potrzebnych jej 
słów Wezwania, powinna przynieść ulgę Janyi. Zamiast tego czuła niepokój. 
Odwołałaby te 
słowa, gdyby mogła. Co teraz nastąpi?
Nie była zaskoczona, kiedy w zmierzchającym świetle dnia jakiś mężczyzna 
załomotał do 
drzwi. Wpuściła go do środka.
Mężczyzna przemówił — Janya dopiero teraz uświadomiła sobie, że te dźwięki są 
językiem, którego nigdy nie zdoła zrozumieć — do nieruchomego ciała dziecka.
Dziewczynka usiadła i uśmiechnęła się. Ten uśmiech wciąż docierał do 
najskrytszych 
zakamarków duszy Janyi. Teraz jednak skierowany był ku wycieńczonemu, 
wyglądającemu 
jak szkielet mężczyźnie.
— Ojcze! — powiedziała Fenny i wyciągnęła ramiona. Mężczyzna osunął się w nie.
Fenneca zaczęła pomrukiwać, a potem śpiewać.
Janya, zrozpaczona, spojrzała na Labrama. Jego twarz miała nieodgadniony wyraz, 
a on 
sam wydawał się kimś, kogo nie znała; Podszedł do swojego siennika i położył się 
na nim. 
Odwrócił się do ściany.
Janya również zapragnęła się położyć. Tak jak Labram odwróciła się na bok i 
zamknęła 
oczy, odgradzając się od widoku turkusowej mgły, która zawisła w powietrzu. 
Ukryła głowę 
pod poduszki z króliczych skórek. Długo leżała nie mogąc zasnąć, słuchając 
urywanego 
oddechu mężczyzny, który, nieprzytomny, leżał teraz rozciągnięty w poprzek 
posłania Fenny. 
Głos Fenny, przenikający przez wszystko, czym Janya usiłowała zatkać sobie uszy, 
znów 
śpiewał — nucił owe proste melodie, które Janya uważała wyłącznie za 
improwizowane 
kompozycje twórczego, uzdolnionego muzycznie dziecka.
Wiedziała, że mężczyzna słyszy te dźwięki, bez względu na taj gdzie odleciała 
jego jaźń, i 
że sprowadzą go z tamtego miejsca, kiedy umilkną. Jej własny duch toczył z nią 
wojnę. Nie 
potrafiła życzyć mężczyźnie śmierci. Nikt już nie powinien stracić życia przez 
tych, którzy 
tak spustoszyli ten kraj. Mogła mu tylko życzyć, żeby nigdy tu nie trafił, żeby 
nigdy nie 
odnalazł swego dziecka! Czy zabierał Fenny? Oczywiście, zabierze, a ona nie 
mogła zrobić 
nic, by go po wstrzymać. Fenny należała do niego.
Nie! Fenny należała do niej. Znajdzie jakiś sposób. I ta myśl, ku jej 
zaskoczeniu, 
uspokoiła ją. Zasnęła. Nazajutrz, w huczący wiatrem, zacinający śniegiem i 
bezsłoneczny 
poranek, Janya obudziła się pierwsza. Wstała i zajęła się codziennymi 
czynnościami, 
skupiając się na najprostszych sprawach — cieple wody, w której się myła, 
zadowoleniu 
zwierząt, które karmiła i których pomieszczenia wysprzątała (należało to do 
Labrama, lecz 
chłopiec leżał pogrążony w tak niespokojnym śnie, iż nie miała wątpliwości, że 
śni sny 
zesłane przez mężczyznę). Pozwoliła tylko, by ta myśl przemknęła jej przez głowę 
i nie 
zajmowała się nią więcej.
Czy to z tym musiała walczyć?
Janya uśmiechnęła się. Podeszła do paleniska i pociągnęła za hak, na którym 
wisiał zawsze 
pełen kociołek z mocnym rosołem. Zdjęła pokrywkę.
Mężczyzna mruknął coś niezrozumiale. Janya nie odwróciła się; na jej twarzy 
znowu 
zagościł uśmiech.
Kiedy mężczyzna się obudził, dzieci wstały również. Janya nie zwróciła na niego 
uwagi.
— Wstawać, śpiochy! — zawołała. — Myć się i ubierać. Śniadanie już prawie 
gotowe.
Wkruszyła chleb z grubo mielonej mąki do czterech drewnianych misek, dolała 
rosołu i 
postawiła je na stole.
Dzieci podeszły do stołu, lecz mężczyzna dalej siedział na sienniku Fenny w 
absolutnym 
bezruchu, do cna wyczerpany.
— Chodź, przybyszu — powiedziała Janya. — Zjedz z nami śniadanie. Usiądź tutaj. 
— 
Wskazała na stołek.
Mężczyzna nie mógł się podnieść. Fenny i Labram pomogli mu wstać, przeczłapać 
przez 
pokój do stołu, opaść na siedzenie.
Sami usiedli z obu jego stron, blisko, tak że gdyby się przechylił, mogliby go 
podeprzeć. 
Janya usiadła na swoim zwykłym miejscu. Odmówiła modlitwę przed jedzeniem, którą 
zawsze — bez względu na to, co mieli na stole i ile — kierowała do sprawującej 
nad nimi 
pieczę bogini. Dzieci zabrały się do jedzenia ze zwykłym zapałem, zachowując, 
jak zawsze, 
dobre maniery. O to Janya dbała szczególnie.
Mężczyzna wpatrywał się w swoją miskę tak, jakby zobaczył Zbawcę. Janya dobrze 
pamiętała, co czuła, kiedy skończyła się głodówka. Obserwowała go uważnie w 
obawie, żeby 
nie zaczął zbyt pospiesznie łykać jedzenia. Skinął jej głową, siorbnął, 
poczekał, znowu 
siorbnął. Powoli, bardzo powoli, wypił rosół. Potem, nabierając po pół łyżki, 
zjadł 
rozmoczony chleb, który został na dnie miski.
Fenneca poderwała się na nogi. Podeszła do wiązek suszonych ziół, które sama 
zebrała. 
Wybrawszy kilka, skruszyła je nad patelnią, zalała wrzątkiem, a potem zlała 
napar do ich 
jedynego całego kubka. Podmuchała, żeby ostudzić, i podała kubek mężczyźnie. 
Pociągnął 
nosem, skinął głową rozpoznając zioła, potem wypił napar.
Kiedy skończył, Labram zaprowadził go do „wygódki”, i z powrotem do siennika 
Fenny. 
Mężczyzna runął na posłanie i nim zdołał cokolwiek powiedzieć, pogrążył się we 
śnie zbyt 
głębokim, żeby śnić.
Janya skinęła głową do swoich myśli. Nie ośmieliła się uśmiechnąć w obecności 
dzieci. 
Razem rozpoczęli nowy dzień tak, jakby przybysz nie istniał.
Tak minęły kolejne dwa dni. Nocami Fenneca siedziała przy mężczyźnie, z ręką w 
jego 
dłoni, śpiewem wyganiając nocne cienie z jego myśli. W dzień spała na posłaniu 
Janyi, lekko, 
czujnie, aż do chwili, kiedy mężczyzna zaczynał śnić. Kiedy zasypiał, ona 
podejmowała 
czuwanie.
Janya karmiła mężczyznę (o którym wzbraniała się myśleć jako o ojcu jej Fenny) 
kilka 
razy w ciągu dnia. Przyjmował jedzenie z jej rąk, dziękował oczami, gestami, ale 
nie odzywał 
się. Z twarzy Janyi nie schodził wyraz obojętności, odnosiła się do przybysza 
uprzejmie, lecz 
jak ktoś, kto nie pragnie zawarcia bliższej znajomości. Labram zachowywał się 
tak, jakby 
mężczyzna nie istniał. Janya nawet nie próbowała zastanawiać się, dlaczego.
Czwartego dnia ich gość odżył nieco; mniej spał, więcej jadł. Janya dalej 
traktowała go 
tak, jak traktowałaby każdego innego umierającego z głodu przybysza, który nie 
stanowił 
zagrożenia.
Lecz następnego dnia mężczyzna pokazał jasno, że ma tu sprawę,; którą musi 
załatwić. L 
Fenny. Rozmawiali długo, choć cicho, i robili’ pewne rzeczy, na które Janya nie 
chciała 
patrzeć. Labram, nieustannie przyglądający się, lecz ani przez chwilę nie 
biorący udziału w 
ich poczynaniach, przypominał tamto milczące, cierpiące dziecko, której Fenny 
przyprowadziła ongiś do domu.
Późnym popołudniem Fenny poprosiła Labrama, by pomógł jej; przynieść do domu 
wilcze 
skóry. Janya nie wtrącała się. Mężczyzna zajął się nimi, w wyniku czego skóry 
stały się 
elastyczne, miękkie i ostatecznie przybrały postać czterech kompletów strojów, 
jakie noszą 
podróżni. Dzieci natychmiast ściągnęły swoje podarte rzeczy i ubrały się w nie.
Mężczyzna wskazał na trzeci komplet i po raz pierwszy zwrócił się do Janyi.
— Przyłącz się do nas, albo umrzesz — powiedział — ponieważ to; właśnie cię 
czeka, 
jeśli zostaniesz tutaj, bo oni wrócą. Chcielibyśmy, żebyś poszła z nami, lecz 
decyzja należy 
do ciebie.
Jego słowa rozbiły w puch wszystkie plany, jakie snuła Janya. Stała zrozpaczona 
i 
przerażona, wpatrując się w mężczyznę przez dzieląca ich przestrzeń, potem 
rozejrzała się 
wokół, pragnąc zatrzymać wzrok na czymś innym, na czymkolwiek.
Labram tak bardzo przypominał wilka w swym srebrzystoszarym stroju, że Janya z 
trudem 
go rozpoznała. Krzyknęła:
— Dlaczego? Dlaczego ty też? Przecież nie jesteś Czarownicą!
— Jestem strażnikiem, jej obrońcą. Po cóż innego uratowałaby mnie? Po co ty mnie 
ratowałaś?
Janya nie potrafiła znaleźć odpowiedzi.
— Muszę jej towarzyszyć, iść z nią, dokądkolwiek pójdzie, by strzec jej snu, 
robić to, co 
musi być zrobione, żeby mogła dojść… — Urwał, potem ciągnął dalej: — Nie wiem, 
dokąd 
pójdziemy, lecz beze mnie; nie zdoła tam dotrzeć. A musi. Dla nas wszystkich, 
którzy jeszcze 
żyjemy. Dla tego kraju, dla prawa. To nie był mój wybór, ani też nie ona mnie 
wybrała. Nasze 
przeznaczenie zostało zapisane we krwi i łzach na długo przed naszym poczęciem. 
Musimy to 
zrobić albo umrzemy, i cały ten kraj wraz z nami.
Miał dziesięć, może jedenaście lat, lecz jego umysł, jego duch, nie miały wieku 
i były 
oddane jednej sprawie.
— Dlaczego miałabym z wami pójść? Po co mam żyć? Fenneca odwróciła się.
— Ponieważ cię kochamy i nie chcemy, żebyś umarła. Mężczyzna skinął głową.
— Bez ciebie ten kraj straciłby jedną z ostatnich nadziei, jakie mu pozostały. 
Chcemy, 
żebyś z nami poszła i nauczyła tego, czego my nie potrafimy: matczynej miłości, 
współczucia 
i człowieczeństwa.
Wolno, wbrew powstrzymującemu ją przerażeniu, Janya podeszła do strojów. Jak 
gdyby 
oczami kogoś innego obserwowała siebie samą, wkraczającą do innego świata — 
świata, 
gdzie tylko ona była prawdziwym człowiekiem. Pochyliła się i pogłaskała ciepłe, 
lekkie, 
chroniące przed zimnem i deszczem ubranie. Przyjrzała mu się, a potem chłopcu, 
dla którego 
chciała… Labram, on również był prawdziwym człowiekiem. To, co chciała znaleźć 
dla 
niego, samo ich odnalazło, chociaż ona nigdy nie wybrałaby — nie chciałaby 
stanąć przed 
wyborem — tego, co mu przeznaczone.
Prawda, zawarta w słowach mężczyzny, dotarła do niej. Zaczerpnęła głęboko tchu, 
przygotowując się do odpowiedzi, choć nie wiedziała, co mogłaby powiedzieć. Woń 
piekącego się królika, zapach świeżego chleba, korzenny aromat suszonych owoców, 
z 
których przygotowała smakowity deser! Zapachy wypełniły nozdrza — i umysł. Tak. 
Znalazła odpowiedź na jego pytania.
Uniosła twarz, uśmiechając się do mężczyzny, i wstała.
— Och, tak. Pójdę z wami. Lecz nie ruszę się stąd, dopóki się do tego 
odpowiednio nie 
przygotujemy. Psy Alizonu nie napadają zimą. Czekają do późnej wiosny, kiedy 
ziemia 
wyschnie i dni są już długie. Do tego czasu jesteśmy tutaj bezpieczni.
Wydawało się, że mężczyzna chce coś powiedzieć, lecz bez względu na to, co to 
mogło 
być, Janya nie pozwoliła mu dojść do słowa.
— Może ci się wydawać, że twoja Moc umożliwi ci dotarcie tam, dokąd zmierzamy. 
Ale ja 
wiem lepiej. Wyruszymy dopiero wtedy, kiedy wszyscy będziemy silni i wypoczęci. 
Czy 
sądzisz, że tych pięć dni sytości po miesiącach głodówki przywróci ci siły? 
Jeśli tak, to jesteś 
głupcem, a nie wierzę, żeby ktokolwiek z twojej rasy zasłużył na to miano. 
Owszem, czasami 
czynicie Zło, kiedy musicie się czegoś dowiedzieć, przekroczyć granice. Nigdy 
jednak nie 
postępujecie głupio. Poczekamy, dopóki pogoda się nie polepszy. Spakujemy 
prowiant, 
ubrania, broń. Wszystko, co będzie potrzebne. Zrobimy to, bo w przeciwnym razie 
nie uda 
nam się osiągnąć celu. Jesteś Magiem czy nie, twoje ciało żyje, i wymaga opieki 
i 
pożywienia, tak jak nasze ciała. Tak, znam swoje potrzeby. A one mówią mi o 
waszych.
Odwróciła się do paleniska. Owinąwszy ręce szmatami, ujęła rożen, oparła go o 
drewnianą 
tacę i zsunęła upieczonego królika. Bez słowa podzieliła soczystą pieczeń na 
porcje i podała 
na stół.
— Kolacja gotowa — oświadczyła. — Proszę do stołu. Potem zwróciła się do 
mężczyzny:
— Fenneca dostarczyła jedzenie. Ja je przygotowałam. Po posiłku musisz odpocząć. 
Kiedy 
odzyskasz trochę sił, zaczniesz ćwiczyć, biorąc udział w naszych codziennych 
zajęciach. 
Potem nauczysz na$ wszystkich posługiwania się swoim mieczem, łukiem… — wskazała 
ręką —… który zawiesiłeś sobie na plecach. Nawet nożem, który masz; u pasa. 
Będzie nam 
to potrzebne, jeśli natkniemy się na stado wilków lub zdziczałych psów — nie 
wątpię 
bowiem, że straciłeś swoją zdolność wyczuwania niebezpieczeństw.
Mężczyzna patrzył na nią szeroko otwartymi, nieruchomymi oczyma. Przeszedł wolno 
przez pokój. Janya obserwowała go z wyrazem zrozumienia na twarzy. To, co 
uczynił ze 
swoją Mocą (Janya uznała, że ją posiadał, mimo wpajanego przez całe życie 
przekonania, że 
tylko kobiety mogą być Czarownicami), znowu go wyczerpało, sprawiło, że poruszał 
się 
niezdarnie. Usiadł ciężko na stołku.
Jego głos, przedtem tak silny, był teraz tylko szeptem.
— Wy, ludzie — prawdziwi ludzie — zawsze nas przecenialiście. Obawiam się, że my 
was nie docenialiśmy. Czy teraz właśnie zrozumieliśmy się nawzajem? Dlaczego?
Fermy splotła ręce na karku mężczyzny, dotykając głową jego głowy.
— To miłość — powiedziała cicho w ich języku, lecz Janya zrozumiała. — I 
potrzeba. 
Ponieważ kochamy się i potrzebujemy siebie nawzajem.
Mężczyzna skinął głową wspartą na jej czole.
— Niech tak będzie. Oby tak było. Jeśli w ten sposób właśnie będziemy 
postępować, z 
miłością, nic nie zdoła przeciwstawić nam się u kresu. Być może rozpoczniemy 
tylko zmianę, 
lecz będzie ona roztaczała coraz szersze kręgi.
Labram, przystrojony w skóry wilków, które zabił, by ich ochronić, podszedł do 
tych 
dwojga przy stole. Blisko, lecz nie za blisko.
— Idę z miłości — szepnął — nie dlatego, że otrzymałem Wezwanie.
Fenneca odwróciła się ku niemu.
— Zatem zwyciężymy — powiedziała.
Kiedy już uprzątnięto po kolacji, Janya poszła do łóżka. Położyła się i 
przykryła.
— Chodź, Fenny. Twój ojciec znów jest sobą i sam może toczyć swoje nocne 
batalie.
To nie musiało być prawdą, ale po ostatnich wydarzeniach turkusowe oczy Fenny 
zapadły 
się głęboko. Ubytek Mocy, którą zużywała ilekroć jej ojciec śnił, był tak 
wielki, że aż 
schudła, i samo jedzenie, choćby najobfitsze, nie mogło przywrócić jej tężyzny 
ani energii. 
Dziecko potrzebuje snu. Nawet jeśli przez to mężczyzna będzie leżał bezsennie, 
tak już musi 
być. Janya nie odwróciła się, żeby zobaczyć wyraz jego twarzy.
— Będziemy spały razem, żeby twój ojciec mógł skorzystać z twojego łóżka.
Dziwne, piękne dziecko, z czerwonozłotymi włosami sięgającymi teraz ramion, 
rozsypanymi w świetlistą aureolę, kiedy się odwracało, wolno skinęło głową. 
Dziewczynka 
podbiegła do łóżka, zrzuciła skóry, które miała na sobie, i zatańczyła na nich, 
żeby nie 
dopuścić do zetknięcia stóp z lodowatym zimnem podłogi.
Janya uniosła okrycie. Fenny wślizgnęła się pod nie i zwinęła w kłębek przy 
matczynym 
ciele. Westchnęła — i w tej samej chwili już spała.
Wyzbyta lęku, świadoma dlaczego żyje — i dlaczego kocha — i z radością 
przyjmująca 
jedno i drugie, Janya również westchnęła. Uśmiechając się, tuliła drobne ciało w 
ramionach.
Mężczyzna zachwiał się i żeby nie upaść, wsparł się silnymi, stwardniałymi 
rękami o 
wyszorowany do białości blat stołu. Spojrzał najpierw na swoje ręce, a potem na 
Janyę. Teraz 
on też uśmiechnął się i wyraz jego twarzy napełnił Janyę taką samą radością, 
jaką poczuła, 
kiedy dziewczynka, której nadała imię Fenneca, po raz pierwszy uśmiechnęła się 
do niej.
Potem posłał uśmiech Labramowi.
— Śpij, Wojowniku. Ty też jesteś niezbędny.
Chłopiec uśmiechnął się, lecz inaczej, jak ktoś przegrany i odrzucony.
— Wiem — powiedział. — Wiem wszystko.
Janya aż się skuliła pod ciężarem jego samotności, opuszczenia Będąc 
człowiekiem, nie 
mógł mieć nawet cienia nadziei, żeby jego miłość, równie dojrzała jak on sam, 
została 
odwzajemniona. Zapłakała nad nim w głębi duszy.
Chłopiec przeszedł przez pokój do swego siennika, zdjął wilcze skóry i wpełzł 
pod cienki 
koc.
Mężczyzna okrył go skórami.
— Być może nie wszystko. Teraz, tutaj, zaczynamy jeszcze raz z nadzieją. Śpij 
dobrze, 
Obrońco — powiedział.
W sercu Janyi wezbrała nadzieja i otucha. Być może przyszłość za bramą kryje w 
sobie 
coś więcej niż tylko zadowolenie z pracy, na której poświęca się wszystkie siły 
serca i ciała. 
Ufała, że tak właśnie będzie.
Wreszcie i mężczyzna położył się na sienniku Fenny. Wydawał się, że nie 
potrzebuje 
okrycia.
Fenny otworzyła oczy.
— Dobranoc — szepnęła.
— Dobrej nocy i dobrego ranka dla nas wszystkich — powiedział ktoś.
Janya nigdy potem nie wiedziała, które z nich czworga to powiedziało.
POSŁOWIE
Jeśli chodzi o mnie, zaproszenie do napisania opowiadania o Świecie Czarownic, 
jakie 
otrzymałam od Andre Norton, podziałało jak Zaklęcie Wezwania. Żyłam w tym 
świecie od 
wielu lat, odchodząc i wracając. Pozostają w zażyłym związku z jego ludem i 
krainami, z 
wieloma osobami — powołany mi do życia zarówno z jej inwencji, jak i mej własnej 
— 
żyjącymi wedle jego praw. Co poza tym? Kobiety w moim wieku, które wcześnie 
zajęły się 
fantastyka naukową, nie miały nikogo, kto służyłby im pomocą i radą — i byłby 
tak jak i one, 
kobietą. Nasze szczęście, że znalazłyśmy w niej przewodnika, (a później doradcę 
i 
najżyczliwszego krytyka oraz przyjaciela) jest zbyt wielkie, by mogło być 
przypadkowe. 
Wszystko zaczęło się od Andre, i ponieważ robiła to — i robi — dobrze, drzwi są 
uchylone. 
To, że otworzyła je przede mną szeroko, dodało mi skrzydeł.
Całe moje pisanie zaczyna się od osób. Dlaczego kobieta i dziecko? Dzieci są dla 
mnie 
kimś niezmiernie ważnym. Przez blisko trzydzieści lat uczyłam, w szkole 
podstawowej. Piszę 
głównie dla dzieci i młodzieży. „Moje” dzieci są inne. To dzieci 
nadinteligentne, o wielkich 
(lub wielu) talentach, i z trudem pojmujące, dlaczego nie pasują do świata, w 
którym żyją. 
Pytanie: „Co, jeśli….”w przypadku „Fenneki” zaczęło się od: „Co, jeśli to 
dziecko znalazło 
się samo po jakiejś wielkiej katastrofie? Z kim by się zetknęło? Kto i jak by 
jej pomógł — albo 
przeszkadzał?” W Świecie Czarownic klęską mógł być najazd Psów Alizonu. Mógł się 
zatem 
zdarzyć w każdym z wielu miejsc. Dobrze. Miejsce jest obojętne, przykładowe — 
istotne są 
tylko konsekwencje przeoczenia przez Psy Alizonu dziewczynki–dziecka i dorosłej 
kobiety. A 
oto inne pytania, które kształtowały to opowiadanie: „Skoro Fenneca jest jedną z 
»innych«, 
na czym polega jej »inność« ? Właśnie! Jakie ma to znaczenie dla opisywanych 
wydarzeń? 
Oto historia godna opowiedzenia!”
Ponieważ ten świat Andre jest Światem Czarownic, do którego przybywają ludzie, 
napisałam o tym jak i dlaczego, oraz w jakich okolicznościach dziecko–Czarownica 
i kobieta–
człowiek mogły odkryć, że kochają się i potrzebują nawzajem.
Wilanne Schneider Belden
A. C. CRISPIN
ZAKLĘCIE KRWI
Drzewa o potężnych pniach otaczały leśną polanę, gdzie klęczał młody mężczyzna, 
obmywając twarz w chłodnej, krystalicznej wodzie maleńkiego strumyka. Liście 
szeleściły w 
łagodnym wietrze, jak gdyby szepcząc w jakimś tajemnym języku, który dochodził 
do jego 
uszu, lecz którego nie potrafił zrozumieć. Kiedy zmącona myciem woda odzyskała 
przejrzystość, pochylił się i zaczął ją chłeptać jak kot. Ugasiwszy pragnienie, 
dalej wpatrywał 
się w lśniącą powierzchnię, obserwując spod zmarszczonych brwi swoje odbicie.
Na pierwszy rzut oka w jego obliczu nie dało się zauważyć nic, co mogłoby budzić 
niezadowolenie: czarne włosy układające się w trójkąt na czole wieńczyły owalną 
twarz, 
wysunięty podbródek, szczęk silną i zdecydowaną. Brwi wyginały się ostrym łukiem 
nad 
oczami barwy świeżych wiosennych liści, których pełno było dookoła. Rozległ się 
gniewny 
syk, ręka młodzieńca poruszyła się uderzając w odbicie, niszcząc je. Z 
roztargnieniem wytarł 
mokre palce o futrzane spodnie, potem uniósł wzrok, gdy jego uszy wychwyciły 
jakiś dźwięk. 
Nozdrza rozszerzyły się, badając niesione wiatrem zapachy. Zignorował intensywne 
wonie 
kwitnących drzew, nagrzanej słońcem ziemi, potoku. Zamiast tego skoncentrował 
się na 
drażniącym zapachu piżma, który dochodził spoza zasłony, jaką tworzyła stara 
wierzba 
płacząca.
Powstał bezszelestnie, zmrużył oczy i dostrzegł zarys kornej łani skubiącej 
liście krzewów 
rosnących za wierzbą. Czarny nos marszczył się, gdy żuła pospiesznie, uszy 
ustawiały się to 
w tę, to w tamtą stronę, łowiąc każdy szelest, który mógł oznaczać zbliżającego 
się drapieżcę.
Młody mężczyzna odruchowo obnażył zęby, czując pierwsze oznaki rozpoczynającej 
się 
Przemiany — przyspieszony przepływ krwi w żyłach, przyprawiające o zawrót głowy 
wrażenie przemieszczania w głębi ciała, topnienia… a wraz z nim dojmującą 
przyjemność, 
przelotny ból…
Nie! — pomyślał, z wysiłkiem odzyskując kontrolę nad ciałem, tłumiąc tę część 
swojej 
istoty, która pragnęła Przemiany, tak by mógł wyruszyć na łowy na czterech 
łapach. Łania 
jest młoda, a my mamy teraz mnóstwo mięsa. Niech żyje, by mogła urodzić swoje 
małe. 
Przez chwilę zmagał się jeszcze ze sobą, potem znowu stał się w pełni 
człowiekiem — 
przynajmniej zewnętrznie.
— Herrel!
Wołanie spłoszyło łanię, która umknęła w trzasku łamanych gałęzi. Młodzieniec 
odwrócił 
się na pięcie i zobaczył mężczyznę, nieco wyższego od siebie i o bardziej krępej 
budowie 
ciała, który przedzierał się niecierpliwie przez zarośla, nie zawracając sobie 
głowy 
odszukiwaniem wąskiej ścieżki.
— Znowu oddajesz się marzeniom, co, Lewołapy? Na prawą rękę Karthena, czy nigdy 
nie 
możesz być tam, gdzie powinieneś? Hyron zwołał radę Kompanii — mnie wysłał, 
żebym cię 
znalazł. Treyval, zwierzchnik Klanu Srebrnych Płaszczy przybył, żeby układać się 
o nasze 
usługi.
Herrel zacisnął usta. Jakże typowe dla Hyrona, ojca Herrela i wodza 
Zwierzołaków, że 
wysłał po niego właśnie Halse’a. Hyron nie mógł nie zauważyć faktu, że Halse 
Silne Ramię 
traktował jego syna z jeszcze większą niechęcią niż on sam. Nie odpowiedziawszy 
ani 
słowem, Herrel odwrócił się i ruszył ku ponurym Szarym Wieżom, których wciąż nie 
potrafił 
traktować jak domu — nawet po bez mała dziesięciu latach, jakie spędził w ich 
chronionych 
magią murach.
Mimo potężniejszej budowy, Halse poruszał się ze zwodniczą szybkością 
szarżującego 
niedźwiedzia i z łatwością dotrzymywał Herrelowi kroku.
— Co robiłeś, Lewołapy? Próbowałeś podeprzeć medytacjami tę odrobinę Mocy, jaką 
posiadasz? Trudno uznać filozofię za część naszej magii, nie sądzisz?
Szydercze słowa Halse’a raniły boleśnie, lecz lata praktyki w ukrywaniu takich 
ran 
uodporniły młodszego mężczyznę — przynajmniej zewnętrznie — na drwiny jego 
pobratymców z Kompanii.
Halse Silne Ramię chrząknął, niemal jak jego drugie ja, niedźwiedź.
— Lecz tonący chwyta się brzytwy, jak sądzę… Wszystko jest lepsze niż walka u 
boku 
jednorocznego szczenięcia, szczególnie takiego, które ledwie panuje nad swoją 
Przemianą. 
Lepiej, gdybyś nigdy nie opuścił twierdzy Klanu Czerwonych Płaszczy… i tej suki, 
twojej 
matki.
Herrel znowu zacisnął usta, lecz nie dał się sprowokować. Dlaczego miałby bronić 
matki, 
którą ledwie pamiętał, i dla której był tylko kulą u nogi? Hyron przywołał 
zaklęciem 
miłosnym lady Eldris z Kar Do Prawn do swego łoża, lecz z tego krótkotrwałego 
związku nie 
narodziło się prawdziwe uczucie. Kiedy namiętność wypaliła się, lady Eldris 
odeszła, a Hyron 
nie sprzeciwiał się temu — może dlatego, że jej ojciec sowicie zapłacił za ten 
powrót.
Po urodzeniu przez lady Eldris syna, Herrela, jej brat Kardis, zgodnie z 
tradycją, ustanowił 
go swym prawowitym spadkobiercą. Jako Pani na Zamku miała prawo wybrać ojca dla 
dziecka — przyszłego dziedzica Kar Do Prawn — i nikt nie mógł kwestionować jej 
decyzji. 
A dziecko wydawało się prawdziwym człowiekiem…
Przez pierwszych siedem lat swojego istnienia Herrel wiódł typowe życie młodego 
lorda, 
klanowego przywódcy — z rzadka widując matkę, a i wówczas tylko z oddali. Jeden 
z 
młodych wojowników, Pergvin, który stał się dla Herrela kimś, kto najbardziej 
zasługiwałby 
na miano przyjaciela, uczył go jazdy konnej (choć nie było to łatwe, bowiem 
każdy koń, 
choćby najłagodniejszy, stawał się niespokojny, ilekroć zobaczył lub zwęszył 
chłopca) oraz 
ćwiczył z nim podstawy szermierki.
Potem, pewnego dnia, kiedy Maleron, Margrabia Wyżyn, przybył z wizytą, życie 
Herrela 
zmieniło się na zawsze. Gdy chłopiec przemierzał dziedziniec w towarzystwie 
lorda Kardisa i 
reszty szlachty, podążając za lady Eldris, która niosła obrzędową czarę 
powitalną, zwęszył go 
siwy ogier bojowy margrabiego. Rżąc i tocząc pianę, rumak stanął dęba, i 
wyszarpnąwszy 
wodze runął na stojącego bezradnie chłopca. Wrzasnąwszy ze strachu, Herrel 
skulił się…
…i chwilę później rozwścieczony ogier odskoczył w bok, krwawiąc z rozdartych 
pazurami 
chrap, zaś na kamieniach kuliło się szczenię śnieżnego kota, wrzeszcząc i 
sycząc, i otrząsając 
się ze świątecznego stroju chłopca.
Herrel zamknął na chwilę oczy, wspominając wyraz twarzy lady Eldris stojącej 
przed 
bratem i jej słowa, wypowiadane wolno i z rozmysłem, gdy wyrzekała się swojego 
syna. 
Potem ceremonialnie rozdarła jego czerwony płaszcz — mniejszą, lecz wierną kopię 
tego, 
który był zawieszony na krześle lorda w Wielkiej Sali — na dwoje i odrzuciła go 
od siebie.
Następnego dnia chłopiec, któremu towarzyszył tylko Pergvin wiozący worek z 
rzeczami, 
wyjechał z Kar Do Prawn. Lady Eldris nie pojawiła się, by go pożegnać.
Początkowo, kiedy Herrel przybył do Szarych Wież, Hyron sprawiał wrażenie 
zadowolonego z jego obecności, choć wódz Kompanii Jeźdźców–Zwierzołaków nigdy 
nie był 
kimś, kto otwarcie demonstrował sympatię czy przychylność. Jednak w miarę jak 
mijały lata i 
stawało się coraz bardziej oczywiste, że magiczne dziedzictwo Herrela jest w 
gruncie rzeczy 
tylko połowiczne, milczenie jego ojca zaczynało ciążyć jak kamień, a spojrzenia 
mroziły jak 
lód.
Wiele razy przychodziło Herrelowi do głowy, żeby dosiąść swego ogiera, Rowana, 
wyjechać przez wrota i poszukać gdzieś nowego życia. Lecz jakie życie mógłby 
stworzyć dla 
siebie, sam, odtrącony przez prawdziwych ludzi? Lepsze nawet niechętne 
towarzystwo 
współbraci z Kompanii niż zupełna samotność…
Moja odwaga jest tak samo skażona jak moja Moc, pomyślał z goryczą. Jestem 
tchórzem.
Przestał pogrążać się w pogardzie dla samego siebie na widok proporca gości 
ozdobionego 
srebrnym godłem, powiewającego na centralnej, największej Wieży. Odważył się 
zapytać 
Halse’a: — Czy Treyval wyjawił powód swojego przybycia tutaj? — Wiedział, że 
musiała 
kierować nim wielka potrzeba; niewielu ludzi zbliżyłoby się z własnej woli na 
odległość 
mniejszą niż pół dnia drogi od spowitych magią Wież Zwierzołaków.
— Nie — odparł krótko Halse. — Ale moim zdaniem Kompania zgnuśniała… 
potrzebujemy działania.
Herrel wiedział, że większość spośród Zwierzołaków zgodziłaby się z osądem 
Halse’a. Od 
czasu, kiedy odszedł Mag, który ich stworzył — przechodząc przez jedną z 
legendarnych 
Bram wiodących do innego świata — Kompania odgrywała pierwszoplanową rolę we 
wszystkich zbrojnych zatargach. Urodzeni i wychowani dla wojny bili się ze 
zwierzęcą 
dzikością — nawet wówczas, kiedy walczyli w swych ludzkich postaciach.
Kiedy weszli obaj do sali narad, zastali już tam zebraną resztę Kompanii. 
Zwierzołacy, w 
liczbie blisko czterdziestu, siedzieli na krzesłach z wysokimi oparciami 
ustawionych z obu 
stron olbrzymiego kominka tak, żeby miejsce żadnego z Jeźdźców nie wyróżniało 
się wśród 
pozostałych. Sama ogromna sala miała kamienne ściany obwieszone gobelinami 
przedstawiającymi sceny myśliwskie (choć gdyby ktoś przyjrzał się tym gobelinom 
bliżej, 
uświadomiłby sobie, że to zwierzęta polują na ludzi). Słabego oświetlenia 
dostarczały 
zawieszone na łańcuchach koszyki, z których wydobywała się zielonkawa poświata.
Po drugiej stronie sali, naprzeciwko przypominającego pieczary kominka, widniała 
pięcioramienna gwiazda ze środkiem pokrytym falistymi runami. Tworzące ją, 
głęboko 
wyryte linie, miały barwią czerwonobrązową, matową, tak jakby zostały wyżłobione 
w dawna 
zaschniętej krwi.
Pośrodku sali, zwrócone twarzami do Jeźdźców, siedziały dwie postaci. Jedna, 
sądząc z 
paradnego kaftana i sztyletu, była najwyraźniej Treyvalem, lecz drugą spowijał 
szary płaszcz 
z kapturem, tak że nie można było rozpoznać jej rysów.
Herrel i Halse przeszli pospiesznie obok lorda Srebrnych Płaszczy czy i jego 
tajemniczego 
towarzysza, i zajęli swoje miejsca.
— Kompania się zebrała — rzekł oficjalnie Hyron. — Możesz wyrazić swoją prośbę, 
lordzie Treyval.
Wyższa z dwóch siedzących postaci wstała, trzymając srebrny płaszcz swego Klanu 
przewieszony przez ramię. Treyval był ciemnobrodym mężczyzną, zbliżającym się do 
kresu 
wieku średniego, mocnym w barach i zbyt otyłym w pasie; mimo to Zwierzchnik 
Klanu wciąż 
zachowywał postawę wojownika.
Oddał zgromadzonej Kompanii lekki ukłon, jakim szlachcic wita równych sobie 
urodzeniem.
— Panowie, przybyłem tutaj w sprawie najwyższej wagi dla mojego Klanu. Penmyre 
ze 
Złotych Płaszczy zajął wioskę Farmarch, która leży na zachodnich kresach moich 
ziem. 
Uczynił to z własnej woli, za zgodą rady starszych wioski i jej mieszkańców. 
Żołnierze 
Złotych Płaszczy patrolują teraz tę okolicę i nie pozwalają moim wojskom, by 
odebrały to, co 
według prawa należy do mnie.
Zwierzchnik Klanu mówił spokojnie, lecz uwagi Herrela nie umknął fakt, że palce 
Treyvala zaciskały się coraz mocniej na srebrnym płaszczu, który trzymał.
— Czego zatem chcesz od nas? — zapytał Hyron.
— Chcę, żebyście odebrali wioskę, rozbili wojska Złotych Płaszczy i nauczyli 
tych 
zdrajców z Farmarch, że Treyval nie jest kimś, kto puszcza płazem zniewagę. Za 
to zapłacę 
złotem lub udziałem w naszych zbiorach; będziecie mieli zapewnione utrzymanie na 
następną 
zimę.
— Czy mamy pojmać radę Farmarch i oddać w twoje ręce?
— To nie jest konieczne, pod warunkiem, że zapłacą głowami za swoją zdradę. 
Niech 
jednak paru mieszkańców wioski pozostanie przy życiu, by mogli rozpowiedzieć o 
tym, co się 
stało, i żeby zapobiec w ten sposób podobnym buntom w przyszłości.
— Rozumiem — rzekł Hyron. — Teraz musimy się naradzić. Wróćcie do gościnnych 
komnat, a my powiadomimy was o naszej decyzji.
Zwierzchnik Klanu Srebrnych Płaszczy skłonił się, a potem skierował do wyjścia w 
towarzystwie zakapturzonej postaci. Coś w sposobie, w jaki poruszało się spowite 
płaszczem 
ciało sprawiło, że oczy Herrela rozszerzyły się. Kobieta? Dlaczego Treyval 
przybył tu z 
kobietą? Czy to jego kochanka? A może córka?
Gdy tych dwoje minęło koniec rzędu, gdzie siedział Herrel, kobieta odwróciła 
nieco głowę 
i jej oczy spotkały się z oczami młodego Jeźdźca. Siła tego mrocznego spojrzenia 
sprawiła, że 
doznał fizycznego wstrząsu. Nie mógł dojrzeć jej twarzy, lecz w jakiś sposób 
wiedział, że jest 
piękniejsza niż wszystko, co widział przedtem. Obserwował, jak oddalała się od 
drzwi, 
dostrzegając pod szarymi fałdami płaszcza wdzięczne kształty, niewątpliwie 
kobiece — i 
świadomość jej płci była jak świeżo rozpalony ogień, gorejący w nim.
Jeźdźcy rzadko mieli do czynienia z kobietami. Co jakiś czas któryś z nich 
opuszczał 
twierdzę gnany potrzebami ciała, by zaczaiwszy się pod jakąś wioską czy zamkiem 
rzucić 
miłosne zaklęcie przywołujące kobietę, która miała ochotę dzielić z nim łoże. 
Takie związki 
były krótkotrwałe i, aż do spotkania Hyrona z lady Eldris, bezpłodne.
Nawet Herrel wyruszył kiedyś w takim celu, lecz i tutaj, jak w wielu innych 
sprawach, 
jego Moc okazała się niewystarczająca. Zaklęcie zawiodło, zbyt słabe i 
niezdecydowane. To 
niepowodzenie, choć nie uświadamiał sobie tego, było w głównej mierze powodem 
niechęci, 
z jaką odnosił się do pomysłu wykorzystywania innych dla zaspokojenia samego 
siebie.
Zamiast spać z kobietą, włóczył się wtedy po wzgórzach w postaci śnieżnego kota, 
pozwalając by jego zwierzęca część wzięła górę, aż w końcu znalazł samicę, z 
którą się 
sparzył.
— Masz zamiar zapuścić korzenie? Stać się w połowie drzewem, tak jak jesteś w 
połowie 
Jeźdźcem — a w całości kpem?
Temu cierpkiemu pytaniu towarzyszyło mocne szturchnięcie i Herrel, wyrwany z 
zamyślenia, odwróciwszy się ujrzał Jeźdźców wpatrujących się w niego, 
trącających się 
łokciami i szczerzących zęby z dowcipu Halse’a.
— Zbudź się, Lewołapy. Nie słyszałeś, co powiedział Hyron? Mamy omówić 
propozycję 
Treyvala podczas wieczerzy.
Herrel pospieszył do jadalni. Tam, wśród smakowitych zapachów Pieczonego mięsa i 
świeżego chleba, żuł i przełykał odruchowo, z roztargnieniem przysłuchując się 
dyskusji, 
która to rozbrzmiewała głośniej, to znów cichła wokół niego. Nie mógł zapomnieć 
ciemnyi 
oczu kobiety i zastanawiał się, czując przebiegające po ciele dres: cze, czy 
jest Czarownicą, 
która rzuciła na niego zaklęcie.
— Jakie jest twoje zdanie w tej sprawie, Herrelu? — zapytał Hyron kiedy już 
wszyscy 
pozostali Jeźdźcy wyrazili swoje opinie o propozycji lorda Srebrnych Płaszczy. — 
Zgodnie z 
prawem Kompanii, każdy mi mieć możliwość wypowiedzenia się, zanim przystąpimy do 
głosowania.
Herrel przełknął pospiesznie, próbując zebrać myśli. Wielu Jeźdźcom podobał się 
pomysł 
wstąpienia na służbę do Treyvala przeciwko Farmarch, lecz nie wszystkim. Przez 
chwilę 
wahał się, kuszony myślą, czy nie wyrazić swojego poparcia tylko dlatego, żeby 
uniknąć 
kpin, jakich bez wątpienia nie oszczędziłby mu Halse, który przekonywał Kompanię 
do 
przyjęcia propozycji Treyvala. Jednak nagi wspomnienie małego rynku w osadzie za 
murami 
twierdzy Klaro Czerwonych Płaszczy pozwoliło mu podjąć decyzję. Zbyt długo żył 
wśród 
takich ludzi, jak wieśniacy z Farmarch. Jeśli Halse znowu zwie mnie mięczakiem, 
to niech już 
tak będzie, pomyślał.
— Wydaje mi się — rzekł, nie podnosząc głosu — że Kompania zbytnio ceni sobie 
honor, 
by podjąć się zlecenia, które przyniesie nam tylko hańbę. Jesteśmy wojownikami, 
nieprawdaż? Naszymi przeciwnikami powinni być uzbrojeni wojownicy, a nie 
bezbronni 
starcy i dzieci — ani też rolnicy i kupcy, którzy nigdy nie trzymali broni w 
ręku, nigdy nie 
brali udziału w bitwie. Jeśli przyjmiemy ofertę Treyvala, na naszą sławę padnie 
cień, którego 
już nic nie zdoła rozproszyć. W całym Arvonie będą mówić — i słusznie — że 
Zwierzołacy 
nie są już żołnierzami, lecz zwykłymi mordercami.
Kiedy skończył, usłyszał przychylne pomruki kilku Jeźdźców.
— Chłopiec dobrze mówi — rzekł Harl, który zakładał hełm w kształcie cię orła, 
kiedy 
szedł do bitwy jako człowiek, i przybierał postać orła, kiedy walczył jako 
zwierzę. Wstał, 
zwracając się do pozostałych.
— Jego słowa odzwierciedlają moje myśli lepiej, niż ja zdołałbym je wyrazić. Ja 
wiem, jak 
będę głosował.
Oczy Herrela rozszerzyły się, gdy pomruki poparcia zmieniły niemal w krzyki, tak 
głośne, 
że Hyron musiał walnąć kuflem o stół, żeby je uciszyć.
— Głosujemy przez podniesienie ręki — oznajmił. — Halse, ty będziesz liczył 
głosy „za”. 
Herrel — „przeciw”. Najpierw głosujemy „za”.
Ręce uniosły się, lecz nie było ich nawet w przybliżeniu tyle, i spodziewał się 
Herrel. 
Potem Hyron zarządził głosowanie „przeciw” i młody Jeździec musiał poświęcić 
dłuższą 
chwilę na liczenie.
— Zatem postanowione — rzekł Hyron. — Trzydzieści jeden głosów „przeciw”, siedem 
„za”. Rano powiadomię Treyvala o naszej odmowie.
Mimo miękkości futer, które zastępowały mu łoże, sen nie chciał przyjść do 
Herrela tej 
nocy. Leżał wpatrując się w ciemność, a w głowie kłębiły się znajome pytania — 
pytania, 
które nie miały odpowiedzi.
Dlaczego jestem tutaj? Dlaczego w ogóle żyję? Kompania została stworzona jako 
broń 
doskonała — wojsko, mające bronić Maga, który ongiś władał tą twierdzą. Powołał 
Hyrona i 
pozostałych do istnienia, kojarząc za pomocą swej magii wiernych wojowników z 
dzikimi 
stworzeniami zamieszkującymi tę krainę… To właśnie dlatego jesteśmy przywiązani 
do 
Arvonu, zespoleni z nim… Ale dlaczego ja? Jestem jedynym potomkiem rasy, która 
nigdy nie 
miała się rozmnożyć, niczym innym jak zepsutą bronią, taką samą jak każdy 
złamany miecz 
czy spaczony łuk… Nie posiadani w pełni ani Mocy, ani odwagi…
Oczyma duszy ujrzał znowu ciemne oczy kobiety i przekręcił się na posłaniu, 
waląc dziko 
głową w wypchany puchem podgłówek. Ona jest tutaj, w tym budynku. Gościnne 
kwatery są 
niedaleko… Czy też nie śpi? Wykrzywił usta. Oczywiście nie, Lewołapy, śpi i nic 
nie wie o 
tym, że leżysz bezsennie. Ona śpi…
— Nie — szepnął jakiś głos u wejścia do jego komnaty. — Nie śpię.
Herrel poderwał się tak gwałtownie, że aż zakręciło mu się w głowie.
— Pani? — szepnął, wyciągając rękę do Magicznego Kamienia wiszącego na ścianie 
nad 
posłaniem. W samą porę przypomniał sobie, że jest nagi, i niezdarnie wciągnął 
spodnie. 
Dopiero potem zapalił światło.
Weszła do komnaty i zamknęła za sobą drzwi tak ostrożnie, że nawet nie 
skrzypnęły. Nie 
miała na sobie nic z wyjątkiem jedwabnej koszuli nocnej, a jej włosy, o barwie 
platyny w 
blasku magicznego światła, spływały luźno na plecy.
— Pani? — szepnął znowu, ledwie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Ukradkiem zsunął 
bosą stopę z futrzanego dywanika i lodowaty dotyk kamiennej podłogi upewnił go, 
że 
naprawdę nie śpi.
— Prosiłabym o wybaczenie za to, że cię zbudziłam — jej głos był słodki i 
czysty, 
zabarwiony bezgłośnym śmiechem — lecz nie zrobię tego, bo wiem, że nie spałeś. 
Jestem 
Gwenfar, bratanica Treyvala.
— Ja jestem Herrel — powiedział. — Co mogę zrobić dla ciebie, lady; Gwenfar? Czy 
stało 
się coś złego?
— Nic, wyjąwszy to, że jest mi zimno — odparła z nagłym drżeniem. Herrel widział 
pod 
cienkim jedwabiem sterczące sutki jej piersi. — Miałam nadzieję, że może tutaj 
znajdę ciepło 
i miłe powitanie.
Herrel, ogłuszony, siedział bez ruchu, gdy zbliżyła się do niego, kładąc drobne 
dłonie na 
jego nagich barkach. Nie może chyba chcieć; tego, co mówią pozory! — pomyślał 
dziko. 
Ona… Lecz jego myśli rozpadły się i rozpierzchły jak plewy porwane jesiennym 
wiatrem, 
gdy pochyliła się i dotknęła ustami jego ust. Jej włosy opadły wokół nich jak 
kurtyna, 
odgradzając ich od świata.
Z wahaniem, wciąż nie mogąc uwierzyć w jej obecność, Herrel oddał pocałunek 
wyciągając ręce, by przyciągnąć ją do siebie ni posłanie. Zakręciło mu się w 
głowie od 
jedwabistego dotyku jej ciała, zapachu włosów.
Wreszcie odsunął się nieco, z trudem łapiąc oddech. Uśmiechnęła się, gładząc 
rękami jego 
pierś.
— Słodki — powiedziała. — Jesteś słodki, Herrelu. I taki młody. Młody — pomyślał 
oszołomiony, ośmielając się położyć rękę na jej włosach, zebrać w dłoni pachnące 
loki i 
przysunąć do ust. Ja jestem młody? Przecież ona też jest młoda, tak młoda jak 
ja… i chybi 
jeszcze niezamężna?
Lecz jej pieszczoty były zbyt sprawne, jak na dziewicę, uświadomił sobie z 
nagłym, 
chłodnym obiektywizmem. Pochylił się ku niej spoglądając uważnie w jej oczy, i 
nagle pojął, 
że ta kobieta, tak młoda i niewinna, jak można by sądzić z jej twarzy i 
szczupłego ciała jest w 
rzeczywistości znacznie starsza od niego.
I co z tego? — pomyślał, wyciągając ręce, by znowu ją przytulić, pocałować 
chętne usta. 
Co z tego, jeśli tak jest naprawdę? Jest przecież prawdziwą kobietą i ma prawo 
czerpać 
rozkosz, gdzie i kiedy zechce…
Lecz nawet kiedy przechylał ją do tyłu, aż oboje legli na posłaniu czuł 
wzbierający 
wewnątrz niepokój.
Poruszyła się pod nim, oplatając nogą jego nogę, zaciskając ramiona na plecach, 
wbijając 
paznokcie w skórę. Całowała teraz jego ramię i czuł zęby skubiące jego ciało, 
najpierw 
delikatnie, potem na tyle mocno, by ból spotęgował rozkosz. Ręką dotykał jej 
nagiego uda, 
ogarniało go coraz większe pożądanie, lecz jednocześnie wzmagał się niepokój. 
Rósł, chociaż 
próbował go stłumić. Czuł, jak gdyby w jego ciele wzbierała fala energii, siły — 
młodości.
I ta energia, ta młodość zostaną przeniesione ze mnie na Gwenfar, jeśli ją 
posiądę, 
zrozumiał nagle z dreszczem strachu.
— Nie! — wydyszał, próbując wyzwolić się z oplatających go rąk i nóg, które 
teraz 
zdawały się jak jedwabne więzy. — Nie!
Z gwałtownym szarpnięciem wyrwał się z uścisku, cofnął się, zataczając na zimnej 
podłodze i łapiąc powietrze jak wyciągnięty z wody topielec.
— Herrel? — Wyciągnęła do niego ręce z twarzą tak szczerą i niewinną, że 
zastanowił się 
czy nie oszalał, podejrzewając ją o takie rzeczy. — O co chodzi? Czy o to, że 
nigdy 
dotychczas nie spałeś z kobietą? Poprowadzę cię. Wszystko będzie dobrze.
— Nie — odparł głosem wciąż drżącym, lecz z każdym słowem nabierającym pewności. 
— Nie zrobię tego. Zabrałabyś mi coś jeszcze oprócz mojej niewinności. Czy to 
właśnie 
dlatego wciąż jesteś taka młoda, pani? — Jego słowa zawisły w powietrzu, jakby 
zostały 
wypowiedziane pod wpływem zaklęcia zmuszającego do mówieni a prawdy.
— Nie rozumiem cię — oburzyła się. — Wróć tutaj, a pokażę ci takie rozkosze…
— Rozkosze Ciemności, co? — Herrel splunął; miejsce pożądania i strachu zaczęła 
zajmować wściekłość. — Te, które są dostępne dzięki czarnej magii, te ze Ścieżki 
Lewej 
Ręki?
— Jakim prawem mnie znieważasz? — Teraz ona również była zła, jej głos 
przypominał 
miód lany na stalowy brzeszczot. — Jeśli nie chcesz mnie, powiedz to, a ja 
odejdę. Lecz nie 
oskarżaj mnie! Nie jestem sługą Ciemności!
— Powinnaś zostać aktorką w jakiejś wędrownej trupie, pani —warknął — tak 
doskonale 
grasz swoją rolę. Jesteś co najmniej czarodziejką — a o ile wiem, jesteś jedną z 
Czarownic! 
Twoja Moc jest mocą Ciemności, nie można się co do tego mylić. Zejdź mi z oczu i 
wynoś 
się z Szarych Wież!
— O co chodzi, chłopczyku? — Nie starała się już ukrywać swojej wściekłości, jej 
słowa 
piekły go jak uderzenie biczem. — Jesteś po prostu tchórzem, prawda? A może 
tylko 
towarzysze z Kompanii budzą twoje żądze?
Herrel, rozwścieczony, uczynił jedyną rzecz, jaka zdołała mu przyjść do głowy, 
by ją 
uciszyć — przemienił się.
Teraz jego drugie ja oczami śnieżnego kota widziało smugi Ciemności wijące się 
wokół 
niej, jak dymiąca aureola. Zasyczał, wyciągając łapę z wysuniętymi pazurami i 
obnażył kły, 
które mogły rozszarpać ciało, zmiażdżyć kości.
Gwenfar wstrzymała oddech i zsunęła się z posłania, gdy śnieżny kot zaczął się 
ku niej 
zbliżać. Z trzepotem jedwabnej koszuli nocnej zniknęła za drzwiami i w korytarzu 
rozległ się 
odgłos bosych stóp, biegnących po wygładzonych czasem kamiennych płytach.
W chwilę później Herrel stał w swej komnacie znowu w ludzkiej postaci, a w 
uszach 
rozbrzmiewało mu echo jej słów: tchórz… tchórz… tchórz…
Po długim namyśle Herrel postanowił nie meldować Hyronowi o swoim spotkaniu z 
Czarownicą. W końcu tak naprawdę nic się nie stało, uspokajał się. Wiedział, że 
cokolwiek 
wyznałby Hyronowi, najprawdopodobniej dotarłoby to do uszu Helse’a — a dobrze 
znać 
szyderstwa, jakich celem stałby się wówczas. Halse natychmiast domyśliłby się, 
że Gwenfar 
„wybrała” Herrela prawdopodobnie dlatego, iż właśnie on, jako jedyny z 
wszystkich 
Jeźdźców, nigdy nią zaznał rozkoszy z kobietą — bowiem jego miłosne zaklęcie 
zawiodło, 
jak wiele innych rzeczy, do których się zabierał. „Tchórz” byłby 
najłagodniejszym z 
docinków.
Kipiąc gniewem, znów przybrał postać kota; krążył po korytarzach aż do świtu, 
lecz w 
kwaterach gościnnych panowała zupełna cisza.
Rano lord Treyval i jego bratanica opuścili Szare Wieże. Podczas ceremonii 
pożegnania 
Hyron pomógł lady Gwenfar dosiąść wierzchowca przed gwardią honorową utworzoną z 
zebranych Jeźdźców. Odrzuciła kaptur na plecy i pasma jasnych, srebrzystych 
włosów 
powiewały na wiosennym wietrze wokół jej twarzy. Wydawała się tak młoda, tak 
czysta, że 
Herrel musiał dotknąć krągłych sińców, jakie na jego ramieniu zostawiły jej 
zęby, by się 
upewnić, że wydarzenia minionej nocy nie przyśniły mu się.
Słyszał, jak inni Jeźdźcy szepczą między sobą; pochwycone słowo czy dwa nie 
pozostawiały wątpliwości co do tematu rozmowy. Halse zachichotał lubieżnie, lecz 
natychmiast umilkł, skarcony wściekłym spojrzeniem Hyrona.
Być może ubiegłej nocy wybrała niedźwiedzia, pomyślał zimno Herrel. Może zrobiła 
mi 
przysługę, uwalniając mnie od Helse’a. Lecz wówczas oczy kobiety, czarne i 
głębokie jak 
podziemna rzeka, pochwyciły i uwięziły jego spojrzenie. Nie, poprawił się 
Herrel, jej uścisk 
jest czymś, czego nie mógłbym życzyć nikomu, nawet największemu wrogowi. Zmusił 
się do 
zachowania spokoju, lecz nie potrafił stłumić lodowatego dreszczu 
przebiegającego po 
kręgosłupie, jak gdyby dotykał go tam palec rozkładającego się trupa.
W końcu, w chwili kiedy Herrel pomyślał, że albo odwróci wzrok, albo oszaleje, 
wierzchowiec Czarownicy ruszył nerwowo bokiem przez dziedziniec i ich spojrzenia 
oderwały się od siebie.
Młody Jeździec odprowadzał ją wzrokiem, gdy wyjeżdżała z Szarych Wież. Pomyślał, 
że 
musi odszukać swój ulubiony strumień i wykąpać się — nawet zetknięcie się z 
zimną jak 
stopiony śnieg wodą byłoby lepsze od wspomnień dotyku jej rąk na jego ciele.
Tamtej nocy, choć zmęczony stróżowaniem pod komnatami gości poprzedniego dnia, 
Herrel nie położył się spać. Przygotowywał w swoim pokoju zioła, które wykradł z 
kuchni. 
Wziął po szczypcie dzięgielu, bazylii, kopru, rozmarynu, draganku i koniczyny, i 
starł je 
razem, aż utworzyły ostro pachnący proszek.
Kiedy zostały już dobrze wymieszane, zsypał je na mały kwadratowy skrawek 
białego 
jedwabiu, a potem dodał maleńki wiórek świętego błękitnego metalu, zwanego 
quanstalą. 
Uniósłszy brzegi jedwabiu związał je czerwoną nicią, którą splatał i wiązał, aż 
utworzyła 
czerwony sznurek na tyle długi, by mógł zawiesić amulet na szyi pod kołnierzem 
kaftana.
Potem wziął amulet do ręki i chuchnął na niego.
— Dzięgielu, bazylio, koprze, rozmarynie, spełnijcie mą wolę — niechaj czarna 
magia 
zginie — zaintonował, czując się trochę głupio. Czary Jeźdźców niewiele miały 
wspólnego z 
magią związaną z ziołami — wykorzystywał pradawną wiedzę ludzi, którą mgliście 
pamiętał 
z dzieciństwa. Trzy razy powtórzył niezdarnie rymowane zaklęcie, a potem ukrył 
amulet pod 
kaftanem.
Resztę nocy przespał głębokim, pozbawionym marzeń snem wyczerpanego człowieka.
Trzy dni później pocztowy jastrząb przysiadł z trzepotem skrzydeł na blankach 
północnej 
Wieży, z tubą na listy przywiązaną do nogi. Hyron złamał pieczęć i szybko 
przebiegł 
wzrokiem pergamin, a potem spojrzał na zgromadzonych Jeźdźców.
— Penmyre z Klanu Złotych Płaszczy chce nas zatrudnić jako strażników granic 
jego 
ziem.
Zgromadzenie Kompanii rozważyło ofertę i postanowiło ją Przyjąć. Nim minęły dwa 
dni, 
jechali już ku ziemiom Złotych Płaszczy. Droga zawiodła ich w pobliże Farmarch i 
Herrel, 
siejący na grzbiecie Rowana, nie zdołał powstrzymać się przed wspomnieniem lady 
Gwenfar, 
jej jedwabistego ciała. Wiercąc się niespokojnie w siodle, zastanawiał się, co 
też by się z nim 
stało, gdyby został jej kochankiem.
Potrząsnął głową, czując zimne dreszcze mimo ciepła popołudniowego słońca. Wokół 
kolumny Jeźdźców rozciągały się pola otaczające Farmarch, których świeżo zaorane 
skiby 
wydzielały intensywnej woń ziemi. Przed Kompanią wyrastały przysadkowate, jedno 
i 
dwupiętrowe budynki miasteczka. Herrel dostrzegał jaskrawe barwy spódnic i 
kaftanów na tle 
brukowanych ulic i budynków, i doszedł do wniosku, że musi to być dzień targowy.
Uśmiechnął się, myśląc o Kar Do Prawn, o Święcie Zasiewów, w którym uczestniczył 
kiedyś z Pergvinem, o…
Herrel wciągnął gwałtownie powietrze i uniósł rękę do gardła, poczuł nagłe 
gorąco 
promieniujące od wiszącego tam amuletu. Mii wrażenie, że niemal dostrzega coś, 
co sięga ku 
niemu i jego towarzyszom… coś mrocznego, złośliwego. Zebrał siły, żeby krzyknąć, 
lecz nie 
zdążył — już nie zdążył!
Pozostałych Jeźdźców nic takiego nie ostrzegło o zbliżającym niebezpieczeństwie. 
W 
jednej chwili jechali na swych wierzchowcach, z bronią w pochwach, w następnej 
wszyscy 
chwiali się w siodłach, i jeden po drugim padali na ziemię.
Herrel ledwie odczuł wstrząs wywołany uderzeniem o ubitą ziemię drogi — tak 
intensywny był ból przenikający jego ciało. Wrzasnął, lecz dźwięk, który wydobył 
się z 
gardła, przypominał bardziej bitewne warknięcie śnieżnego kota. Zwijał się na 
ziemi, 
miotanej konwulsjami. Ciemność ogarniała go falami nieznośnej męki, tak że 
ledwie słyszał 
warknięcia, piski, rżenia i pomruki buchające z gardeł jego towarzyszy z 
Kompanii.
Potem ból ustąpił z nagłością, która pozostawiła go tak wyzutym z sił, że przez 
długą 
chwilę mógł tylko leżeć na drodze. Lecz coś w jego ciele nie pozwoliło mu na to… 
Wstał i 
zaczął biec (biec? Dlaczego na czterech łapach? Nie chciał Przemiany…) w stroną 
Farmarch.
Herrel starał się ze wszystkich sił odzyskać kontrolę nad swoją drugą postacią, 
lecz natura 
śnieżnego kota wzięła górę — on, człowiek, był uwięziony i bezradny.
I, co gorsza, był świadom wzbierającej w nim dzikości, zabijającej pełgającą 
iskierkę, 
która była ongiś — wciąż jeszcze była! Herrelem. Żądza krwi wypełniła umysł 
śnieżnego 
kota, okrutna chęć zabijania, tak nie przystająca do czystej, niewinnej natury 
tego stworzenia. 
Ciemność, która ogarnęła umysł kota, była złośliwa, nieczysta.
W przebłysku gasnącej świadomości zdążył tylko zauważyć, że wraz z 
rozpychającymi się 
wokół niego członkami Kompanii wkracza do Farmarch. Dzik, dwa niedźwiedzie, trzy 
wilki 
(rudy, szary i czarny), dziki ogier (który chwilę przedtem był Hyronem), ogromny 
orzeł, 
górski jeleń, jeszcze jeden cętkowany kot, pustynny lew — każdy z trzydziestu 
siedmiu 
Jeźdźców przybrał swoją drugą postać. Wszystkie zwierzęta były o wiele większe 
od swych 
dzikich pobratymców, ich oczy lśniły czerwono, gdy kroczyły z rozmysłem 
brukowanymi 
ulicami wioski.
Młody Jeździec dostrzegł przerażone twarze mieszkańców Farmarch, wpatrujących 
się w 
nadchodzącą Kompanię. Uczynił ostatni, ogromny wysiłek, by wyrwać się spod 
władzy 
mrocznego umysłu, który teraz kontrolował bez reszty ciało śnieżnego kota… lecz 
jego Moc 
była zbyt silna.
Iskra, która była Herrelem, jęknęła, a potem zgasła.
Jak gdyby stojąc poza własnym ciałem, Herrel obserwował śnieżnego kota 
zbliżającego się 
do starej kobiety, która krzyknęła piskliwie, próbując jednocześnie odepchnąć go 
trzymanymi 
w ręku grabiami. Jedno zamaszyste machnięcie grubej łapy — i grabie poleciały w 
powietrze. 
Kot zbliżył się, potem przysiadł na tylnych łapach, których mięśnie napięły się 
w 
przygotowaniu do skoku…
Lecz wtedy coś się stało…
Śnieżny kot przesunął gwałtownie przednią łapą po swoim gardle i zaczął szybko 
dyszeć, 
wywiesiwszy z otwartego pyska szorstki, różowy język. Pokryte srebrzystoszarą 
sierścią boki 
unosiły się, gdy kot starał się ze wszystkich sił złapać powietrze, zapomniawszy 
zupełnie o 
swoim łupie.
Z zawrotną szybkością Herrel znalazł się znowu w ciele śnieżnego kota, w chwili 
gdy jego 
wzrok zasnuły fale zabarwionej czerwienią czerni. Powietrza! Brakuje mi 
powietrza! Nie 
mogę oddychać! — Pomyślał w panice. Dyszał spazmatycznie, uświadamiając sobie, 
że coś 
na jego szyi dusi go, zaciska się coraz bardziej.
Powietrza! Nie… mogę… oddychać…
Wraz z ostatnim konwulsyjnym oddechem czerń przesłoniła świat do końca i Herrel 
osunął 
się w nią.
Ocknął się — nigdy nie dowiedział się, po jakim czasie — wciąż w swej drugiej 
postaci, 
lecz w pełni panując nad sobą. Amulet na jego szyi nie był już dławiąco ciasny — 
rozchodziły się od niego fale pokrzepiającej siły i ciepła. Przez chwilę leżał 
bez ruchu, z 
zamkniętymi oczami, słuchając wrzasków mieszkańców Farmarch i bitewnych krzyków 
Zwierzołaków. Nozdrza wypełniał gorący odór krwi i śmierci.
Zebrawszy siły, Herrel otworzył oczy. Stara kobieta leżała rozciągnięta obok 
niego, z 
ciałem rozprutym od szyi po brzuch. Sierść miał pozlepianą zakrzepłą krwią. 
Wypatroszone 
wnętrzności, lepkie i ciemne, parowały na wietrze. Ogromny szary wilk, który był 
jego 
towarzyszem z Kompanii, Hewlorem, uniósł powalany pysk znad zwłok i spojrzał na 
niego 
wściekle szkarłatnymi ślepiami bestii.
Herrel odczołgał się, szorując brzuchem po ziemi, by dać do zrozumienia 
Hewlorowi, że 
śnieżny kot nie zamierza rywalizować z nim o łup. Wilk warknął, potrząsając 
trzymanym w 
pysku kawałem mięsa, lecz nie skoczył.
Kiedy Herrel odpełznął na kilka długości ciała, ośmielił się poderwać na nogi i 
odskoczyć. 
Pobiegł do gospody, przed którą stał wóz z martwym wołem w jarzmie. Wskoczył na 
kozioł 
wozu, skąd mógł zobaczyć, co dzieje się na niemal całej długości ulicy.
Obraz rzezi, jaki ujrzał, sprawił, że śnieżny kot miauknął żałośnie; Herrel 
wiedział, że 
gdyby był w ludzkiej postaci, zwymiotowałby. Porozrywane, zakrwawione ciała 
wieśniaków i 
żołnierzy Penmyre’a leżały rozciągnięte tu i tam na ulicy; niektóre wciąż 
jeszcze drgały w 
agonii. Herrel zobaczył lwa wywlekającego płaczące dziecko z bezwładnych ramion 
martwej 
matki. W chwili, gdy na to patrzył, lew zagryzł dziecko.
Za późno, pomyślał z rozpaczą, mając wrażenie, że jedyną ucieczką przed tym, co 
widzi, 
jest pogrążenie się w zapomnieniu, w szaleństwie. To moja wina… Gwenfar to 
zrobiła, wiem, 
niemal czuję swąd Ciemności, którą jest napiętnowana… Gdybym powiedział o niej 
Hyronowi, może by do tego nie doszło…
Trawiony poczuciem winy, już prawie zamierzał uciec; nęciła go pokusa, by poddać 
się 
naturze śnieżnego kota, na resztę swych dni zostać zwierzęciem, lecz wówczas 
zobaczył małą 
grupkę pozostałych przy życiu mieszkańców wioski, stłoczoną na rynku. Paru z 
nich zdążyło 
chwycić broń.
Zewnętrzny krąg składał się z pięciu osób, tak kobiet jak i mężczyzn, 
uzbrojonych w 
miecze i łuki. Jedna z kobiet wymachiwała widłami. W środku kotłowali się starcy 
i 
podrostki; wielu z nich trzymało w ramionach małe dzieci. Wieśniacy wycofywali 
się wolno 
w stronę największego z budynków Farmarch, kamiennego, opatrzonego masywnymi, 
podwójnymi drzwiami, które były zamknięte.
Napierał na nich Halse, rudy niedźwiedź; Hyron, ogier, z przednimi nogami 
spryskanymi 
czerwienią niemal po kolana; Hessel, dzik, z szablami ociekającymi krwią, która 
z niego 
została wytoczona. Harl, orzeł, krążył nad nimi wydając bitewny krzyk. Czarny 
wilk, Helder, 
leżał rozciągnięty na bruku, z gardłem przeszytym strzałą.
Jeśli te drzwi są zamknięte na klucz, wszyscy zostaną rozszarpani na strzępy, 
pomyślał 
Herrel. Muszę je otworzyć! Mięśnie śnieżnego kota napięły się, a potem 
rozprężyły niemal 
zrywając ścięgna, gdy skoczył w górę, na dach gospody. Pazury przednich łap 
zadrapały 
wściekle na gontach, potem jednak zdołał wciągnąć się po rynnie na dach.
Śnieżne koty zwane są również górskimi, i nie bez powodu. Herrel przeskakiwał z 
dachu 
na dach tak szybko, jak przemierzał skaliste wyżyny pogranicza Arvonu.
Kiedy dotarł do budynku, który był celem broniących się wieśniaków, zeskoczył na 
ziemię 
tam, gdzie dach schodził najniżej, i wstrząs upadku niemal pozbawił go tchu. Nie 
mógł 
pomóc wieśniakom w swej drugiej postaci — to było oczywiste. Jako śnieżny kot 
stałby się 
tylko celem dla strzał, równie celnych jak ta, która powaliła Heldera. Herrel 
dokonał 
Przemiany.
Już jako człowiek doskoczył do drzwi, stwierdzając ku swej uldze, że nie były 
zamknięte 
na zamek. Rozwarł je na oścież, potem szybko zajrzał do środka, by się upewnić, 
że nikt z 
Kompanii nie zaszedł wieśniaków od tyłu i nie czeka wewnątrz, ale budynek był 
pusty.
— Do środka! — krzyknął w zrozumiałym dla wszystkich języku Arvonu, odwracając 
się 
do wieśniaków. — Szybko!
Kiedy obejrzeli się i zobaczyli, że przywołuje ich gestami, ci nie uzbrojeni 
chwycili małe 
dzieci i rzucili się ku niemu, pozostawiając krąg zbrojnych, który rozwinął się 
w linię, by 
zabezpieczyć ich tyły. Uciekający wpadali na siebie, przepychając się i 
popychając w 
ciasnym wejściu. Gdy wszyscy znaleźli się w środku, Herrel zatrzasnął i 
zaryglował drzwi.
Odwróciwszy się ku nim, zobaczył, że wieśniacy wytrzeszczają na niego ze 
zdumieniem 
oczy — stał przed nimi nagi, zakrwawiony, powalany błotem, nie dzierżąc żadnej 
broni.
— Kim jesteś? — zapytał jeden ze starców, postępując ku niemu.
— Teraz nie ma to znaczenia — odparł. — Zamknijcie okiennice, kiedy wyjdę, 
szybko! 
Bo inaczej przedostaną się przez okna! Niech ktoś stanie przy drzwiach, żeby 
wpuścić resztę!
Odwrócił się, podbiegł do najbliższego okna i dokonał Przemiany. Usłyszał za 
sobą 
okrzyki przerażenia. Kiedy znalazł się znowu w swej drugiej postaci, wystarczyła 
mu chwila, 
by wyskoczyć i przeleźć przez wysokie, wąskie okno. Wylądował w jakimś zaułku, 
znowu się 
przemienił, a potem obiegł budynek, kierując się ku oblegane przez Zwierzołaków 
grupie 
zbrojnych.
Do Hyrona i pozostałych dołączyło jeszcze dwóch członków Kompanii: szary wilk, 
Hewlor, i olbrzymi jeleń, Hathor. Jego rogi lśniły szkarłatem, jakby jakiś 
szaleniec owinął je 
czerwonymi wstążkami Herrel zobaczył, że łucznik nie marnował czasu — Hanon, 
czarny 
niedźwiedź, leżał rozciągnięty obok wilka.
Lecz broniący się także ponieśli straty. Jedna z nich, wymachująca mieczem 
kobieta, 
została powalona na ziemię i odciągnieta kawałek dalej. Zwierzołacy, z wyjątkiem 
ogiera i 
jelenia, odwrócili na chwilę swoją uwagę od obrońców, zajęci rozszarpywaniem ja 
ciała.
— Do środka, wszyscy! — warknął Herrel, chwytając wyszczerbiony miecz trzymany 
niezdarnie przez oracza. — Ty, daj mi ten nóż!
Jego głos brzmiał tak władczo, że dwóch mężczyzn, do których się zwrócił, 
posłuchało go. 
— Idźcie już! — Odbiegli, lecz przy młodym Jeźdźcu pozostało jeszcze dwoje 
obrońców.
— Wy też idźcie — rozkazał. — Zabarykadujcie drzwi za sobą.
— Nie zostawimy cię! — zaprotestowała żylasta kobieta, która trzy mała gotowe do 
użycia 
widły. — Gdy tylko skończą… — przełknęli żeby opanować drżenie głosu —… z 
Amalisą, 
znowu zaatakują.
— Powstrzymam ich — rzekł Herrel, wymachując na próbę starym mieczem. — Czy 
macie tu w Farmarch jakiegoś Maga? Może jest tu jakiś Herold?
— Grandher Admon — odparła. — Jeżeli ci, których broniliśmy, pozostali przy 
życiu.
— Są bezpieczni — potwierdził Herrel. — Powiedz Admonowi, żebu rzucił takie 
Wezwanie, jakiego jeszcze nikt nie słyszał. Tylko któryś z Głosów zdoła złamać 
zaklęcie 
rzucone na Kompanię.
— Skąd wiesz? — zapytał wyzywającym tonem łucznik. — Skąd możesz wiedzieć, z 
jakim zaklęciem mamy do czynienia?
— Ponieważ ja również znalazłem się w jego mocy — odparł Herrel, obserwując z 
ponurym rozbawieniem ich reakcje, kiedy pojęli, kim naprawdę jest. — Tak, jestem 
jednym z 
nich. Odejdźcie więc i pozwólcie mi stawić im czoło. Nie martwcie się, nie 
zostawicie na 
pastwę losu jednego ze swoich.
Uchwycił kątem oka spojrzenie nie ukrywanej nienawiści, jakim obrzucił go 
łucznik nim 
odszedł, wlokąc za sobą, mimo jej protestów, kobietę z widłami.
Herrel ścisnął mocno miecz, czując zamęt w głowie. Z tyłu doszedł doń głuchy 
odgłos, 
gdy wieśniacy wsunęli na swoje miejsce dębową zasuwę ryglującą drzwi. Zaraz 
potem 
usłyszał szurgot przesuwanych krzeseł i stołów. Co teraz powinien zrobić?
Gdyby udało mi się zdjąć zaklęcie choć na chwilę, może niektórzy zdołaliby 
oprzytomnieć 
tak jak ja, pomyślał. Po raz pierwszy wspomniał amulet, który go uratował. 
Szarpiąc w 
pośpiechu za sznurek, ściągnął talizman przez głowę. Czuł jego ciepło w dłoni.
Ale czy ochronne działanie amuletu obejmie innych Jeźdźców? W jaki sposób mógłby 
zwiększyć jego Moc?
Podczas gdy Herrel myślał intensywnie, jakaś cząstka jego umysłu zauważyła, że 
dzik, 
niedźwiedź i wilk skończyli swój ponury posiłek i ruszyli ku niemu. Hyron 
parsknął, bijąc w 
ziemię ostrym kopytem; w głębi jego błyszczących obłędem oczu nie pozostał nawet 
ślad 
świadomości.
Jakby tu wzmocnić czar, myślał gorączkowo Herrel. Za Moc trzeba płacić. Była to 
jedna z 
podstawowych zasad magii, zarówno po stronie Światła, jak i Ciemności. Nie ma 
Mocy za 
darmo… A ja nie mam nic. Tylko ten miecz, nóż i amulet…
…i siebie. Swoje ciało, swoją krew. Krew była środkiem służącym do wzmocnienia 
czaru.
Nie ręce, muszę trzymać broń… nie nogi, może trzeba będzie poruszać się szybko… 
Więc 
co?… Wiem…
Zacisnąwszy zęby, Herrel przejechał ostrzem sztyletu po brzuchu. Napięta skóra 
rozeszła 
się niemal bez bólu, potem w ranie wezbrała krew i zaczęła kapać. Uniósł wzrok i 
zobaczył 
zbliżającą się ku niemu Kompanię. Ogarnęło go niemal nieprzeparte pragnienie 
Przemiany, 
ucieczki, wyzwolenia się.
Zamiast tego przycisnął amulet do rany, pozwalając, by ciepły strumyczek pociekł 
mu po 
palcach, zbierając siły, koncentrując całą swoją wolę, każdą odrobinę Mocy. Lecz 
przecież 
jestem Lewołapym, tchórzem, nieudacznikiem, zaprotestowała jakaś zdradziecka 
cząstka jego 
istoty. Nigdy nie zdołam stawić czoło całej Kompanii…
— Dość! — krzyknął, bardziej do siebie niż do Jeźdźców. Jego głos zabrzmiał tak 
donośnie, że aż wzdrygnął się i umilkł. Skoncentruj się! Potrafisz to zrobić, 
musisz uwierzyć, 
że ci się uda!
— Jesteśmy braćmi! — zawołał, widząc jak wszystkie pyski kierują się w jego 
stronę.—
Łączą nas więzy krwi! Spójrzcie na mnie i pokonajcie Ciemność, która sprawia, że 
jesteście 
gorsi od najgorszych bestii! Na Światło, na Zimną Stal, na Jarzębinę, na 
Płomienie Jeźdźców! 
Stańcie się znowu ludźmi!
Wyrzucił ręce ku górze, trzymając w dłoni zabarwiony czerwienią amulet.
— Na łączącą nas krew, na krew, którą przelałem, zaklinam was — stańcie się 
znowu 
ludźmi!
Zielona mgła zawirowała pomiędzy nimi, rozjarzona promieniami zachodzącego 
słońca. 
Kiedy rozwiała się, każdy z członków Kompanii stał znowu w swojej ludzkiej 
postaci. 
Chwiali się na nogach, rozglądając nieprzytomnie wokół siebie. Herrel usłyszał 
pomruki 
niedowierzania, potem jęki zrozumienia, gdy chłonęli wzrokiem widok otaczającej 
ich rzezi. 
Harl opadł na czworaka i zwymiotował.
Herrelowi kręciło się w głowie od wysiłku, z jakim skupiał swą Moc na amulecie. 
Mogę 
już przestać? Czy zaklęcie już nie działa? Zamrugał, bowiem oczy piekły go od 
zalewającego 
je potu. Był świadom, że za chwilę będzie musiał przestać, bo inaczej padnie na 
bruk tam, 
gdzie stoi…
— Możesz zaprzestać swoich wysiłków, młody Jeźdźcze — zabrzmiał jakiś głos w 
jego 
głowie. Zdjęliśmy zaklęcie.
Herrel, zaskoczony, odwrócił się na pięcie i zobaczył dwóch mężczyzn 
wychodzących z 
otwartych właśnie drzwi budynku. Choć kaftany i spodnie, jakie mieli na sobie, 
różniły się od 
siebie, ich twarze wydawały się jak odlane w jednej formie. Jeden miał włosy 
krótko 
przystrzyżone; ich kolor stanowił dziwną mieszaninę czerni, szarości i brązu — 
wyglądały jak 
sierść jakiegoś egzotycznego zwierzęcia. Włosy drugiego były czarne i gładkie, 
spięte na 
karku w krótki ogon.
— Kim… — zaczął Herrel, a potem zrozumiał, kim są obcy. Nigdy nie przyszło mu na 
myśl, że Magowie, ci najpotężniejsi z Wtajemniczonych, mogą wyglądać tak 
zwyczajnie. — 
Panowie. — Zgiął sztywno kolano, lecz gdy się prostował, zatoczył się lekko. 
Odniósł 
wrażenie, że ziemia daje niezbyt pewne oparcie dla nóg.
— Uważaj, młodzieńcze — rzekł ten stojący z lewej, o różnobarwnych włosach, 
wyciągając rękę, żeby ująć go za ramię. — Nie pora na ceremonie. Jestem Neevor, 
a to mój 
brat–w–duchu, Ibycus. Admon wezwał nas. Zdaje się, że Farmarch jest ci coś 
winne.
Herrel potrząsnął głową.
— To nie tak, panowie. Ja ponoszę za to winę, ponieważ milczałem wówczas, kiedy 
powinienem mówić. Gdybym powiedział, podstęp, który zwabił nas do Farmarch, może 
zostałby odkryty, i nie doszłoby do… tej… rzezi. — Głos załamał mu się na 
ostatnich 
słowach. Uświadomił sobie w pełni potworność tego, co się wydarzyło, i przez 
chwilę wcale 
nie mógł mówić.
— Wiemy — rzekł Ibycus, podchodząc i ujmując Herrela pod drugie ramię. — 
Najpierw 
szukaliśmy lady Gwenfar, lecz uciekła z Arvonu. Wyczuliśmy zaburzenia w 
strukturze tego 
świata, więc wydaje się prawdopodobne, że umknęła przez którąś z Bram. 
Odnajdziemy 
Treyvala i zażądamy od niego wyjaśnień.
— To głównie sprawka Gwenfar — szepnął z goryczą Herrel. — Zasłużyła na śmierć 
za 
to, co zrobiła. Jeśli jest jeszcze tutaj, dopadnę ją…
— Nie ma jej tutaj — przypomniał mu Neevor. — Chodź, musimy zająć się twoją 
raną. — 
On i jego brat złączyli ręce, splatając je palcami, i przyłożyli do rany. Herrel 
poczuł nagle 
wzbierające w nim ciepło i siłę, a kiedy cofnęli ręce, na brzuchu nie pozostało 
nic z 
wyjątkiem cienkiej, na pierwszy rzut oka dawno zagojonej blizny.
Później, ubrany w pożyczone spodnie i płaszcz naciągnięty na nagie ramiona, 
Herrel, wraz 
z pozostałymi Jeźdźcami, zasiadł w wioskowej sali narad, żeby wysłuchać wyroku 
Magów.
Mieszkańców wioski nie było z nimi, choć Jeźdźcy słyszeli ich głosy dochodzące z 
zewnątrz, z ciemności, gdzie przy świetle pochodni i latarń szukali ciał swych 
bliskich. Ciche, 
przenikliwe zawodzenie kobiet sprawiało, że Herrel pragnął zatkać sobie uszy 
palcami, lecz 
zmusił się, żeby słuchać. On przynajmniej nie miał wspomnień, które dręczyły 
pozostałych. 
Nawet Halse siedział bez słowa, ze zwieszonymi ramionami, wpatrując się w swoje 
ręce.
— Jeźdźcy! — przemówił Neevor. — Od chwili, kiedy was stworzono, byliście 
cierniem 
w ciele Arvonu. Wasza gotowość do zaciągania się pod obce sztandary umożliwiła 
tym, 
którzy inaczej nie zaryzykowaliby uczciwej walki, toczenie wojen z sąsiadami. 
Żyjemy w 
kraju, na który pada Cień, a Ciemność ma wiele twarzy. Teraz, kiedy poczuliście 
na sobie jej 
dotyk, możecie tym łatwiej ulec tej Mocy w przyszłości. Na to nie możemy 
pozwolić.
Kiedy przerwał, jego brat ciągnął dalej, jak gdyby stanowili dwie połowy tej 
samej istoty:
— Według prawa karą za to, co dzisiaj uczyniliście, jest śmierć. Lecz wiedząc, 
że nie 
dokonaliście tej rzezi świadomie, a byliście tylko narzędziem spełniającym wolę 
kogoś 
innego, okażemy wam łaskę… po części przez wzgląd na tego młodego Jeźdźca, 
Herrela, bez 
którego śmierć zebrałaby jeszcze większe żniwo.
Halse otrząsnął się z otępienia na tyle, by rzucić Herrelowi spojrzenie pełne 
nienawiści.
— Dlatego też nakazujemy wam opuścić Arvon — podjął Neevor. — Natychmiast. Dziś 
w 
nocy. Skazujemy was na wygnanie, abyście mogli przez ten czas nauczyć się, że 
dla tych, 
którzy są chętnymi narzędziami służącymi zabijaniu, nie ma tutaj miejsca.
Hyron uniósł głowę.
— Na jak długo, panowie? Przez naszą krew jesteśmy związani z Arvonem… wygnanie 
może okazać się dla nas karą jeszcze okrutniejszą niż sama śmierć.
— Żeby uzyskać odpowiedź, musicie pójść z nami — odparł Ibycus. Jeźdźcy wyszli w 
milczeniu jeden po drugim za Magami na zewnątrz, zanurzając się w ciemnościach 
nocy.
— Spójrzcie w niebo — polecił im Neevor.
Herrel uniósł wzrok, dostrzegając znajome konstelacje Pługa, Łowcy, Pani… Byka. 
Nagle 
przesunęły się, poruszyły, gdy na nie patrzył, aż zakręciło mu się w głowie. 
Potem 
znieruchomiały, tworząc na niebie zupełnie inne układy. Herrel mrugnął, lecz 
nawet kiedy 
zacisnął powieki, te iskrzące punkty zdawały się jakby wytrawione w jego 
pamięci… 
Wiedział, że nigdy ich nie zapomni.
Kiedy otworzył oczy, znalazł gwiazdy na swych właściwych miejscach.
— Możecie wrócić do Arvonu wtedy — rzekł uroczyście Neevor — kiedy gwiazdy ułożą 
się w taki sposób, jak to przed chwilą widzieliście.
Tak długo! Jak zdołamy przeżyć tyle czasu z dala od tego miejsca? — zastanowił 
się 
Herrel, słysząc wokół siebie przerażone poszeptywania.
— Panowie — odezwał się Hyron. — Czy nie moglibyśmy wrócić do Szarych Wież, żeby 
zabrać prowiant, jakieś rzeczy?
— Słyszeliście nasz wyrok — rzekł doń Ibycus.
— Wiecie przecież, że za wszystko, co się wydarzyło, winę ponosi ta Czarownica. 
To ona 
powinna zostać ukarana. Oferowaliśmy jej gościnne przyjęcie, a ona nas 
zdradziła. Żyć przez 
te wszystkie lata z dala, mając to na sumieniu… ja… my… nie zdołamy tego znieść… 
— 
próbował protestować wódz Jeźdźców.
— Ułatwimy wam to — powiedział Neevor. — Pamięć o wydarzeniach tego dnia oraz 
wspomnienie Arvonu zatrą się w waszych umysłach, kiedy wyjedziecie z tego kraju, 
żebyście 
łatwiej mogli znieść karę. Teraz dosiądźcie koni i w drogę. Poprowadzimy was.
Herrel odwrócił się od Magów wraz z pozostałymi Jeźdźcami, lecz Ibycus położył 
rękę na 
jego ramieniu.
— Czekaj, Herrelu.
— Tak, mój panie?
— Ponieważ twoje ręce, jako jedyne, nie zostały splamione niewinną krwią, możesz 
pozostać w Arvonie, jeśli tak postanowisz.
Herrel stał przez długą chwilę, myśląc o krainie, którą pokochał, o znanej tylko 
jemu 
polanie nad potokiem, o górach, które przemierzał jako śnieżny kot… O Arvonie, 
swym 
domu — jedynym prawdziwym domu, jaki posiadał.
W końcu westchnął, potrząsając głową.
— Wina za to, co się dzisiaj stało, po części spoczywa też i na mnie — 
powiedział. — 
Fakt, że nie brałem udziału w rzezi, nie może tego zmienić. I, choć często 
przypominają mi o 
tym, że jestem tylko mieszańcem, to jednak są jedynymi krewnymi, jakich 
posiadam. Pojadę 
z nimi, panowie.
— Jesteś odważny, młody Jeźdźcze — rzekł Neevor. — To twoja decyzja.
— Odważny? — powtórzył z goryczą Herrel, podążając za grupką Jeźdźców, znów sam. 
— Ja?
— Ty — potwierdził stanowczo Neevor, krocząc tuż za nim, po jego prawej ręce. — 
Lekce siebie ważysz, Herrelu, zbyt lekko. Jesteś kimś więcej niż ci się wydaje. 
Pewnego dnia 
zrozumiesz, o czym mówię… i nauczysz się cenić samego siebie.
— Być może — odezwał się z wahaniem Herrel — nie postąpiłem dzisiaj jak tchórz, 
ale… 
— Wzruszył ramionami. — Nie stałem się przez to kimś lepszym w oczach Kompanii. 
Dalej 
jestem sam. Zawsze będę sam.
— Zawsze to długi czas — stwierdził Ibycus, z echem rozbawienia w głosie. — 
Szczególnie, kiedy jest się młodym. Czy jesteś Magiem, że przepowiadasz 
przyszłość?
— Nie, panowie — odparł zmieszany Herrel. — Nie chciałem się wam sprzeciwiać. 
Widzieliście zatem moją przyszłość? Może wiecie, czy…?
— Dość, Herrelu — uciął Neevor. — Wiesz, że nie możemy ujawniać tego, co 
zobaczyliśmy. Sama rozmowa o tym, jak ściele się ścieżka życia, może zmienić jej 
bieg, a 
takie bezpośrednie wtrącanie się jest zabronione, nawet nam.
Herrel skinął głową, godząc się z tym i czując, jak gaśnie w nim chwilowe 
ożywienie, a 
jego miejsce zajmuje znajome uczucie osamotnienia.
Ibycus odchrząknął.
— Jednak powiem ci, Herrelu, że nadejdzie czas, kiedy spotkasz kogoś, na kim 
będziesz 
mógł polegać, zaufać mu, kto pójdzie z tobą wszędzie, nawet do miejsc leżących 
poza 
granicami śmierci. — Przerwał na chwilę. — Choć nie stanie się to szybko.
Kiedy dotarli do koni, Herrel ubrał się, a potem sprawdził popręg i wskoczył na 
Kowana. 
Hyron dał znak i Kompania ustawiła się za Neevorem, dosiadającym na oklep 
kudłatego 
górskiego kuca, który zjawił się, gdy jego pan gwizdnął. Ibycus, na jeszcze 
jednym takim 
kucu, zamykał kolumnę.
Herrel dotknął Rowana piętą i ogier ruszył ochoczo, wypoczęty po długim 
czekaniu.
— Ibycusie — odezwał się niespodziewanie Herrel; jego głos zabrzmiał nisko i 
natarczywie w otaczającej ich ciemności. — Chciałbym prosić cię o przysługę, 
jeśli można.
— Mów — rzekł Mag.
— Kiedy zaciągniecie zasłonę na nasze wspomnienia, czy mógłbyś… pozostawić mi w 
pamięci twoją przepowiednię? Pomogłaby mi w czasie, kiedy… — Zawahał się. — 
Pomogłaby — powtórzył tylko.
— Dobrze — odparł Ibycus.
Długa kolumna milczących Jeźdźców jechała w zgodnym tempie, kierując się na 
wschód, 
w stronę gór i tego wszystkiego, co czekało na nich za ich poszarpanymi 
szczytami.
POSŁOWIE
„Zaklęcie krwi” jest opowiadaniem, które napisałem, żeby zaspokoić własną 
ciekawość. 
Andre po raz pierwszy przedstawiła Zwierzołaków w „Roku Jednorożca”, gdzie 
opowiedziano o tym, jak Herrelowi i jego towarzyszom Jeźdźcom pozwolono w końcu 
wrócić 
do Arvonu po spędzeniu tysięcy lat na wygnaniu na Wielkim Pustkowiu w pobliżu 
Wyżyny 
Hallack.
W niemal dwadzieścia lat po tym, jak po raz pierwszy przeczytałem „Rok 
Jednorożca”, 
spotkał mnie zaszczyt — Andre poprosiła mnie o współpracę w tworzeniu Świata 
Czarownic 
(napisaliśmy wspólnie jedną książkę, „Gniazdo Gryfa”, i obecnie pracujemy nad 
następną, 
„Tkaczka Pieśni”). Podczas jednego z roboczych spotkań wyznałem Andre, że obok 
Kerovana 
(naszego bohatera w „Gnieździe Gryfa”), moim ulubionym bohaterem w Świecie 
Czarownic 
był zawsze Herrel. Wtedy to zapytałem, dlaczego Zwierzołacy zostali wygnani. — 
Nie wiem — 
odparła. — Po prostu wiedziałam, że są na wygnaniu, kiedy zaczęłam pisać tamtą 
historię.
— Musieli uczynić coś naprawdę strasznego, żeby zasłużyć na tak surową karę —
powiedziałem. — Tak, tak przypuszczam — odpowiedziała Andre, po czym dodała z 
błyskiem 
w oku: — Jeśli naprawdę chcesz wiedzieć, dlaczego nie napiszesz o tym 
opowiadania do 
nowej antologii? Wtedy oboje będziemy wiedzieli!
Puściłem więc wodze wyobraźni. Kiedy Andre po raz pierwszy wspomniała o tym, bym 
napisał opowiadanie do tego zbioru, ucieszyłem się z możliwości powrotu do 
mojego 
ulubionego świata fantazji i postanowiłem, że napiszę coś humorystycznego — lecz 
już od 
samego początku „Zaklęcie krwi” najwyraźniej nie mieściło się w tej konwencji 
(wybaczcie 
mi to).
Historia ludzkości zna masakry niewinnych ludzi. Sprawa My Lai została 
nagłośniona i 
jest szeroko znana, lecz z pewnością nie stanowi wyjątku. Tematem wiodącym tego 
opowiadania, w miarę jak się rozwijało, stalą się odpowiedzialność za zaistniałą 
tragedię.
Gwenfar powinna otrzymać sprawiedliwą zaplotę za to, co uczyniła. 
Zastanawialiśmy się z 
Andre, czy nie napisać dalszego ciągu do „Lamparta”. Może… kiedyś…
A. C. Crispin
CHARLES DE LINT
BIAŁA DROGA
Wczesnozimowe niebo było brudnoszare owego dnia, kiedy żołnierze z Nordendale 
wracali z wojny. Wyruszali, pieszo i konno, pod łopoczącymi proporcami, w 
hełmach 
błyszczących w słońcu, lecz wracali jak maruderzy, powalani błotem dróg i 
bitewnych pól, w 
nierównej kolumnie rozciągniętej na ćwierć mili. Wracali zwycięscy, po wyparciu 
Psów 
Alizonu z Wyżyny Hallack, lecz ich błędny wzrok, rany, jakie odnieśli, samo 
pochylenie 
ramion, wszystko to świadczyło, że nawet odniósłszy zwycięstwo — przegrali.
Ich lord i jego następca nie żyli. Doliny, do których wracali, odczuły boleśnie 
skutki 
najazdu; zbiory były liche, pola leżały odłogiem. Żadna rodzina nie wyszła bez 
szwanku z 
rozstrzygającej bitwy na Przełęczy Ruthera.
Saren zostawiła robotę w gospodzie i dołączyła do innych, kiedy usłyszała 
wołanie, że 
wracają. Włosy miała splecione z tyłu w długi warkocz, a na sobie zbyt duże 
męskie ubranie, 
które wisiało luźno na jej kościstym ciele. Choć minionej jesieni skończyła 
szesnaście lat, nie 
zaznała w Dolinach czasów pokoju. Wojna ciągnęła się przez całe dwudziestolecie 
i została 
rozstrzygnięta dopiero niedawno, kiedy to połączone siły Zwierzołaków z 
Wielkiego 
Pustkowia i wojsk z Wyżyny Hallack, wsparte flotą Sulkaru, rozbiły armię Psów 
Alizonu, 
kładąc kres ich napaściom.
Gdy spod oka obserwowała Gully’ego z ręką na temblaku, bacząc by ich spojrzenia 
się nie 
spotkały, przeniesiono przed nią na noszach korsarza Kappera, bowiem stracił 
obie nogi. 
Minął ją Wielki Ran Jenner, teraz równie wychudzony jak ona. Zobaczyła idącego 
samotnie 
Nichola, syna Theodrica, z toporem ojca w ręku.
Nie witały ich radosne okrzyki. Patrzono na nich błędnym wzrokiem, oczy 
przeszukiwały 
nierówne szeregi, umykając spojrzeniem, kiedy nie mogły odnaleźć ukochanej 
osoby.
Saren odwróciła się. Wezbrała w niej fala mdłości, lecz było to obrzydzenie dla 
samej 
siebie. Nie odnalazła twarzy swego narzeczonego, Erarda, i jej pierwszą myślą 
było: na 
Puchar Łowcy, jestem wolna! Jednak radość szybko zmieniła się w poczucie winy. 
Nie miało 
znaczenia, że mieli się pobrać, bo to małżeństwo leżało w interesie ich ojców, 
ani — choć 
tylko księżyc wiedział, dlaczego — że sam Erard wydawał się zadowolony z tego 
targu. 
Mężczyzna poległ w obronie swego kraju i nie mogło to być powodem do radości. 
Czy była 
tak samolubna, żeby własne szczęście stawiać wyżej niż czyjeś życie?
— Czy można…?
Saren wzdrygnęła się, gdy ktoś dotknął jej łokcia. Jakiś obcy spoglądał na nią 
przepraszająco. Tylko kilka lat starszy od niej, zabiedzony i chudy, w wytartym 
ubraniu, 
wsparty na kuli. Jedną nogę miał krótszą i cieńszą od drugiej. Jeszcze jedna 
ofiara wojny. 
Wskazał na poobijany szyld wiszący nad drzwiami.
— Wciąż tu jest gospoda?
— „Odpoczynek Pasterza” — odparła Saren. — Najlepsza w Dolinie. I jedyna, prawdę 
mówiąc.
Usta obcego wykrzywił krótki uśmiech.
— Dostanę coś do zjedzenia i jakiś kąt na noc?
Saren skinęła głową.
— Wybrałeś sobie kiepski czas na podróż — powiedziała, odsuwając się, żeby 
wpuścić go 
do środka.
Ciemny pokój z wielkim kominkiem, zajmującym niemal całą ścianę, wypełniał 
zapach 
jedzenia zmieszany z wonią skwaśniałego piwa i zastarzałym odorem ciał. Stół na 
kozłach z 
ławkami, beczka z piwem, stojąca przy mniejszym stole zastawionym talerzami i 
kuflami, 
oraz dwie ławy–skrzynie w pobliżu kominka stanowiły całe umeblowanie.
— Sądziłem, że to odpowiednia pora. — Niezdarnie rozłożył płaszcz na oparciu 
jednej z 
ław, potem opadł na nią. — Zważywszy, że najeźdźcy zostali ostatecznie pokonani.
— Miałam na myśli pogodę. Wzruszył ramionami.
— Nie miałem nic, kiedy wyruszyłem na wojnę, a teraz mam jeszcze mniej. Zima, 
lato — 
to żadna różnica, kiedy nie ma się domu.
— Ale latem można przynajmniej obozować pod gołym niebem.
— Zimą też można obozować pod gołym niebem, to tylko odrobinę trudniejsze. — 
Wyciągnął przed siebie kaleką nogę, ustawiając ją za pomocą rąk w wygodnej 
pozycji. 
Unosząc wzrok, pochwycił jej zażenowane spojrzenie. — Stało się to trzy lata 
temu — 
powiedział. —Niewiele jest roboty dla żołnierza, który nie może maszerować.
— Byłeś żołnierzem lorda?
— Nie. Najpierw nająłem się jako strażnik w Jorby. Później wyruszyłem z 
Elsdonem. A 
potem zdarzyło się to. — Dotknął nogi. — Pewna Czarownica przygarnęła mnie i 
pozwoliła 
zostać u siebie, dopóki nie wyzdrowiałem — w zamian pomagałem jej jak mogłem. Ta 
praca, 
choć nie było jej wiele, nie pozwoliła, żeby noga zesztywniała zupełnie. Pewnego 
razu 
powiedziała mi… — Przerwał i na jego ustach znowu pojawił się lekki uśmiech. — 
Wybacz 
mi. Czasami za dużo mówię. Lecz długo wędrowałem samotnie. Potem spotkałem 
waszych 
ludzi, a oni nie byli skorzy do rozmów.
Co też powiedziała mu ta Czarownica? — zadumała się Saren, zaintrygowana jego 
słowami. Lecz głośno stwierdziła tylko: — Nigdy nie mieliśmy wiele — teraz 
jeszcze mniej 
nam zostało.
Obcy wyciągnął rękę, pokazując leżącą na dłoni monetę.
— Zapłacę.
— Nigdy w to nie wątpiłam.
Spojrzała na niego w zamyśleniu, zastanawiając się, co też widział i co robił w 
swoim 
życiu. Gdyby urodziła się mężczyzną, a nie kobietą, która musi wieść nudne 
życie, jak 
wszystkie inne kobiety z Krainy Dolin — gdyby mogła wędrować i oglądać świat…
Obcy błędnie zrozumiał jej spojrzenie.
— Straciłaś kogoś?
— Narzeczonego.
— Przykro mi.
A mnie nie, pomyślała znowu. Ojciec Erarda miał gospodarstwo i lubił się napić. 
Jej ojciec 
zaś widział korzyści, jakie dawało spowinowacenie się z rodziną, która mogła 
dostarczyć 
tanich surowców dla gospody, i chciał zapewnić dobrą przyszłość swej 
gamoniowatej córce. 
Dobito targu, w którym ona pełniła rolę pieniądza.
Teraz wszystko skończone. Jej rodzic zginął w zeszłym roku, broniąc stad lorda 
przed 
bandą najeźdźców, która przedarła się daleko za linię walk. Narzeczony poległ na 
Przełęczy 
Ruthera. Dobite targi straciły moc, i nie pozostał nikt, z wyjątkiem jej matki, 
żeby układać się 
z kimś na nowo. Lecz Saren nie zamierzała występować ponownie jako towar. Jeśli 
kaleki 
mężczyzna może podróżować zimą przez Doliny, to ona też mogłaby. Mogłaby… 
Zamrugała, 
uświadamiając sobie, że obcy wciąż jej się przygląda.
— Mamy świeży gulasz — powiedziała szybko — i warzone domowym sposobem piwo. 
Czy to wystarczy?
Skinął głową.
— Zjem tutaj, przy kominku, jeśli można.
Saren przyniosła mu talerz gulaszu i nalała piwa z beczki, potem wróciła do 
swych zajęć, 
zostawiając go, żeby spokojnie zjadł.
Rano pożegnał się i odszedł, ona zaś odprowadzała go wzrokiem, patrząc jak 
kuśtyka pod 
takim samym jak poprzedniego dnia, brudnoszarym niebem. Szedł w górę Doliny, w 
stronę 
gór, gdzie tylko pasterze wypasali owce, a nie na południe, ku morzu, gdzie 
życie było 
znacznie łatwiejsze. Gdzie mu kazała iść ta jego Czarownica? —zastanawiała się 
Saren, 
obracając warkocz w palcach.
Może zamierzał skręcić do Grimmerdale. Znajdowało się tam tajemnicze miejsce — 
jedna 
ze zrujnowanych budowli Prastarych, sterczące z ziemi kamienie, zwane Kręgiem 
Ropuch. 
Lecz obcy nie sprawiał wrażenia kogoś, kto miałby ochotę znaleźć się w takim 
niepewnym 
miejscu i chyba żadna Czarownica nie kazałaby szukać mieszkańcowi Doliny czegoś 
takiego. 
Gdzie zatem? Gdyby szedł wciąż przed siebie, trafiłby w końcu na Wielkie 
Pustkowie, a tam 
nikt nie miał nic do szukania.
Saren przestała rozmyślać nad celem jego wędrówki i skupiła się na własnych 
sprawach. 
Mogłaby pójść — nic jej tu nie zatrzymywało. Tylko dokąd? I jako kto? Gdyby była 
mężczyzną… Znowu dotknęła warkocza i wtedy przyszła jej do głowy myśl: kto 
powiedział, 
że nie mogłaby wyglądać jak mężczyzna? Nie ma kobiecych kształtów, aż krótko 
obciętymi 
włosami… Na jej twarzy pojawił się uśmiech zadowolonego kota. Tak, spodobała jej 
się ta 
myśl.
Poszła na zaplecze gospody i zabrała się do porannych porządków, nucąc pod nosem 
jakąś 
melodię. Matka spojrzała na nią gniewnie. Saren nie zwróciła na nią uwagi. Dla 
matki była 
wyłącznie darmową siłą roboczą. Dzisiaj jeszcze zamierzała odpracować to, co do 
niej 
należało, lecz jutro jej rodzicielka będzie mogła rozejrzeć się za nową 
pomocnicą, i stwierdzi 
wtedy, że to wcale nie jest takie tanie.
Padał śnieg owej nocy, kiedy Saren wymknęła się z gospody. Ostrożnie zamknęła za 
sobą 
drzwi i uniosła twarz ku niebu, pozwalając by śniegowe płatki topniały osiadając 
na skórze. 
Nie mogłaby życzyć sobie lepszej pogody. Nawet gdyby ruszył pościg — choć 
wydawało się 
nieprawdopodobne, żeby ktoś chciał szukać tropu zbiegłego z gospody bachora — 
śnieg 
zakryje wszystkie ślady.
Zarzuciwszy sakwę na ramię, ruszyła w drogę, obierając tę samą ścieżkę, którą 
wcześniej 
odszedł kaleki mężczyzna. Sakwa zawierała prowiant i zmianę odzieży; zrolowany 
koc 
nakrywał ją z wierzchu, u dołu dyndał skórzany worek z wodą. Nielichy ładunek, 
lecz Saren 
była silną dziewczyną, nawykłą do ciężkiej pracy.
Podróż w górę Doliny mijała w absolutnej ciszy padającego śniegu. W miarę jak 
noc 
zbliżała się ku końcowi, sypał coraz słabiej, lecz wyglądało na to, że śnieżna 
pokrywa 
pozostanie, ponieważ temperatura opadła. Wiatr nie ustawał, zamiatając śnieg do 
wgłębień i 
otulając zaspami pagórki i pnie drzew. Saren rozbolały łydki. Nigdy nie 
pomyślałaby, iż nogi 
tak szybko zaczną jej dokuczać — w końcu przecież była przyzwyczajona, że nie 
dawała im 
odpoczywać jak dzień długi — lecz poprzedniego dnia wstała wcześnie i pracowała 
ciężko aż 
do zmroku, a potem wyruszyła w drogę, nie zaznawszy ani odrobiny snu.
Maszerowała zdecydowanie, aż szlak zawiódł ją do małej doliny, gęsto porośniętej 
sosnami. Zsuwając się i ześlizgując, pokonała pochyły stok i wkrótce kroczyła 
już 
bezszelestnie pod ciężkimi od śniegu konarami, po kobiercu z sosnowych igieł. 
Kiedy dotarła 
do końca niewielkiego zagajnika, gdzie drzewa rzedły, upuściła sakwę i oparła 
się o pień, aby 
odpocząć przed ponowną wspinaczką na zbocze.
Zanim przypomniała sobie, jak skąpe ma zapasy, zjadła łapczywie dwa suszone 
jabłka. W 
sakiewce u pasa miała trochę pieniędzy, zabranych z pokoju matki; potraktowała 
to jako 
zapłatę za lata ciężkiej pracy.
Jednakże w tej dziczy miejsc, gdzie mogłaby kupić prowiant, było niewiele i 
leżały z dala 
od siebie. Będzie musiała zastawić sidła i zdać się na własną przemyślność; 
zobaczy, ile 
zapamiętała z tych wszystkich opowieści o wędrowcach i myśliwych, jakich 
wysłuchała w 
ciągu lat.
Saren nie martwiła się. W jej duszy, wypełnionej po brzegi nie znanym dotychczas 
uczuciem wolności, z pogrzebanymi w niepamięci wyrzutami sumienia, nie starczało 
miejsca 
na troski. Wszystko było zbyt nowe. Była ciepło ubrana — od filcowego 
pasterskiego 
kapelusza z nausznikami, które zawiązała pod brodą, po gruby płaszcz i buty z 
owczej skóry z 
futrem w środku. Miała jedzenie i parę groszy. I, na Puchar Łowcy, była wolna! 
Musiała 
pozbyć się tylko jednej rzeczy, żeby zupełnie odciąć się od przeszłości.
Wyciągnęła nóż, zdjęła kapelusz, i zaczęła ścinać długie loki. Choć nóż był 
ostry, niekiedy 
bardziej rwał niż ciął, lecz po jakimś czasie włosy leżały już w splątanej kupce 
na podołku. 
To, co pozostało na głowie, w najlepszym razie miało cal czy dwa długości. 
Zadrżała, gdy 
poczuła dotyk zimnego powietrza na skórze czaszki, i szybko włożyła z powrotem 
kapelusz. 
Włosy zagrzebała w dziurze wyrytej nożem w zmarzniętej ziemi, przysypując ją z 
wierzchu 
igliwiem. Teraz była już zupełnie wolna!
Zakutana w koc dla ochrony przed zimnem, Saren zapadła w głęboki, zasłużony sen.
Późnym rankiem natknęła się na drogę, która prowadziła do Grimmerdale, i 
zatrzymała 
się, żeby zjeść kawałek suszonego mięsa. Czy mężczyzna, który wczoraj opuścił 
wioskę, 
obrał ten sam szlak? Zważywszy na jego kaleką nogę, nie mógł poruszać się zbyt 
szybko, i 
była niemal pewna, że dopędzi go jeszcze tego dnia. Cóż, gdyby chciał udać się 
do 
Grimmerdale, miał do tego prawo. Saren zamierzała jednak zobaczyć trochę świata 
poza 
najbliższą okolicą Nordendale. Przekroczyła drogę, kierując się na północ.
Tuż przed zmrokiem natknęła się na gospodarstwo pasterza, przytulone do zbocza 
wzgórza. Kamienne ściany i darniowy dach zdawały się niemal częścią samej ziemi. 
Gdyby 
nie smuga dymu wydobywająca się z komina i dwóch mężczyzn rąbiących drewno przed 
domem, pewnie minęłaby go nie zauważając. Zawołała przyjaźnie, starając się, 
żeby jej głos 
zabrzmiał nieco ochryple, i uradowała się, słysząc ich serdeczne powitanie.
Ojciec i syn, zdecydowała. Żylaści, ciemnowłosi mężczyźni, brodaci, w obszernych 
płaszczach z owczych skór. Starszy nazywał się Forwood, jego syn Abear.
— Ja jestem Sardul — odparła Saren. — Pochodzę z Jorby, ale w związku z wojną… — 
wzruszyła ze znużeniem ramionami.
— A więc już jest was dwóch — rzekł Forwood — i to w tak krótkim czasie. Czyżby 
całe 
wybrzeże wyruszyło w góry?
— Dwóch? Forwood skinął głową.
— Wczoraj był tu chłopak — starszy od ciebie i kulawy. Na imię miał Karnen. Może 
go 
znasz?
— Tak… tak. Spotkałem go… chyba w Ulmsdale. Nie wiedziałem, że szedł tędy.
— Szuka białej drogi — powiedział Forwood.
Jego syn roześmiał się.
— Ale wybrał sobie czas na szukanie! O tej porze roku wszystkie drogi są białe.
Saren roześmiała się razem z nimi, lecz w głębi duszy zdziwiła się. Jak obcy — 
Karnen, 
poprawiła się — zdołał zajść tak daleko? Przecież nie mógł chyba iść zbyt 
szybko.
— Pewnie chcesz przenocować? — zapytał Forwood.
Saren otrząsnęła się z zamyślenia i przytaknęła.
— Mam pieniądze… — zaczęła, lecz pasterz potrząsnął głową.
— Pomożesz nam przy rąbaniu — stwierdził. — To w zupełności wystarczy.
Saren położyła sakwę przy wejściu do domu i wzięła siekierę. Pasterze wrócili do 
pracy i 
Saren zabrała się do rąbania razem z nimi, choć jej myśli zajęte były bardziej 
tym, co 
Forwood powiedział jej o kalekim mężczyźnie, niż tym, co właśnie robiła. Szuka 
białej 
drogi… Sam Karnen zaczął jej coś mówić o tym, co powiedziała mu Czarownica. 
Chodziło o 
tę białą drogę? To nie miało sensu.
Żona Forwooda, Signe, i ich maleńka córeczka, Torrie, były tak samo ciemnowłose 
i 
szczupłe jak dwaj mężczyźni. Po kolacji, na którą podano duszoną baraninę, 
zasiedli przy 
wielkim kominku, popijając grzane piwo na miodzie i rozmawiając. Saren 
podzieliła się tymi 
wieściami, które usłyszała od klientów w gospodzie, lecz stwierdziła, że Karnen 
przekazał już 
większość z nich. Kiedy Forwood zaczął snuć opowieści, rozsiadła się wygodnie, 
zadowolona, że ktoś inny wziął na siebie ciężar rozmowy, i słuchała z radością, 
a i niejakim 
strachem, jak opowiadał o Tym, Który Przemierza Szczyty, a potem bajkę o 
śnieżnych 
wróżkach, która rozbawiła ich wszystkich.
— Czy ty też szukasz białej drogi? — zapytała nieco później Signe, gdy kładli 
się spać.
Saren uniosła wzrok znad koca, który rozwijała przy kominku, i potrząsnęła 
głową.
— Nie wiem nawet, co to jest.
— To chyba jakaś pozostałość po Prastarych — wtrącił Abear. — Tyle przynajmniej 
dowiedziałam się od Karnena. Używali białych kamieni do budowy dróg — nie 
widziałaś ich 
na wybrzeżu?
— Nie przypominam sobie. Kazano nam unikać takich miejsc. Forwood skinął głową.
— To dobrze, że tak robiliście. Takie miejsca w najlepszym razie są niepewne. — 
Podrapał się w brodę i spojrzał z namysłem na Saren. — Szukasz schronienia, 
gdzie mógłbyś 
spędzić zimę, Sardul?
— Cóż…
— Nie mamy tu dość miejsca, ale Bindon ma większą chatę, jakieś trzy dni marszu 
na 
północ stąd. On mógłby cię przyjąć. Powiedz, że cię przysyłam, chłopcze. To może 
ci pomóc.
— Ja… dziękuję ci.
Gdy wszyscy poszli do łóżek, żegnani burkliwym „dobranoc” Forwooda, Saren 
położyła 
się przy kominku. Wyciągnęła się na kocach, lecz sen nie chciał przyjść, bowiem 
wciąż 
myślała o zadziwiająco szybkiej wędrówce Karnena i o tej białej drodze, której 
szukał. Kiedy 
w końcu zapadła w sen, śniła niespokojnie o Czarownicy i prastarych ruinach, o 
kalekim 
mężczyźnie i czymś, co wołało na nią z kamiennego kręgu, do którego wiodła biała 
droga.
Śnieg znowu padał przez całą noc i dzień wstał zimny, pod grożącym zawieruchą 
szarym 
niebem. Saren ruszyła na północ przez białe pagórki, mrużąc oczy przed jaskrawym 
blaskiem 
śniegu. Zima zadomowiła się na dobre.
Zanim słońce stanęło wysoko na niebie, minęła kilka gospodarstw pasterskich. 
Rozmowy z 
przyjaźnie nastawionymi ludźmi upewniły ją, że podąża właściwym szlakiem. Przed 
nią szedł 
tędy Karnen, wciąż podróżując szybko mimo kalekiej nogi. W miarę jak 
kontynuowała 
wędrówkę na północ, Saren próbowała odpowiedzieć sobie na pytanie: dlaczego 
podąża za 
nim?
Szuka białej drogi.
Jakaś pozostałość po Prastarych…
Jaką obietnicę złożyła Karnenowi Czarownica? Co spodziewa się znaleźć na końcu 
białej 
drogi? Przypomniała sobie sny, które dręczyły ją ostatniej nocy. Coś wołało do 
niej z 
kamiennego kręgu. Obiecywało jej… ale co? Szept letniego wiatru pośrodku zimy. 
Napomknienie o cudzie. Coś cudownego znajdowało się za kamieniami, jeśli tylko 
zdoła 
znaleźć właściwą drogę.
W „Odpoczynku Pasterza” Saren słyszała wiele dawnych opowieści. Na tych, którzy 
próbowali dostać się do tajemnych siedzib Prastarych, czatowało 
niebezpieczeństwo większe 
niż ewentualna korzyść. Dotrzymywano dobitych tam targów, lecz nie zawsze tak, 
jak 
spodziewał się tego poszukiwacz szczęścia.
Nie jestem poszukiwaczem, pomyślała Saren. Jestem po prostu ciekawa.
Na końcu białej drogi, szepnęło do niej wspomnienie snu, który śniła ostatniej 
nocy. W 
kamiennym kręgu…
Poczuła się tak, jakby rzucono na nią urok. Mógł to zrobić Karnen, albo coś, co 
czekało na 
końcu białej drogi. Jedyna rzecz, którą powinna teraz zrobić, to zawrócić i 
ruszyć w stronę 
wybrzeża. Zamiast tego, brnęła przez śnieg aż do zmroku, i nie potrafiła 
powiedzieć, dlaczego 
idzie dalej na północ. Wiedziała tylko, że musi.
Tę noc spędziła w jakiejś jamie, zakutana w płaszcz i koc, z twarzą zakrytą dla 
ochrony 
przed zimnem. Choć pamiętała, że około północy zaczął prószyć śnieg, nie 
potrafiłaby 
powiedzieć, kiedy zapadła w sen.
Znowu śniła o drodze, jej kroki dźwięczały w marszu. Biała kamienna wstążka 
rozbrzmiewała głucho pod stopami, jak gdyby biegła przez falującą senną pustkę. 
Saren 
mknęła po niej jak duch, albo jak jeden z tych wielkich, srebrzystych kotów, 
które można 
spotkać w górach. Aż do chwili, kiedy nagle zamajaczył przed nią kamienny krąg. 
Obietnica 
zieleni, zapachów lata i śpiewu ptaków wabiła ją zza kamieni, lecz wewnątrz 
mogła dostrzec 
tylko szarą mgłę.
Drewniana kula leżała na jasnym kamieniu u jej stóp. Wspomniała Forwooda i jego 
opowieści. Ten, Który Przemierza Szczyty. Potwory. Wszystko, co nieznane. Pod tą 
obietnicą 
ciepła wyczuwała coś groźnego. Tylko że tam nie mogła czaić się żadna groza! To 
przecież 
Czarownica wysłała Karnena na poszukiwania. A żadna Czarownica na nikogo nie 
sprowadzi 
świadomie niebezpieczeństwa.
Tak, to prawda, odezwał się wzbierający w niej strach. Weź jednak pod uwagę, że 
ta 
Czarownica posłała jego, nie ciebie.
Było zimno. Szczękała zębami. A za tamtą kłębiącą się mgłą czekało lato. Zrobiła 
krok, 
potem drugi. Pasma mgły przywarły do jej twarzy jak pajęczyna. Trzeci krok i 
mgła zaczęła 
się rozwiewać. Zimno zniknęło. Zobaczyła leśną polanę, przybraną w letnią szatę. 
Już chciała 
się radośnie uśmiechnąć, gdy nagle, z zielonej murawy pod stopami, rozdzierając 
darń 
zakrzywionymi jak szpony, kościstymi palcami, wyłoniły się trupy.
Strach unieruchomił ją, aż pierwsza kościotrupia ręka zaczęła drapać po jej 
butach. 
Cofnęła się skulona, czując jak skóra cierpnie jej z obrzydzenia. Coś chrupnęło 
pod stopą z 
ostrym trzaskiem łamanej kości. Szponiaste palce trupa zacisnęły się, a ona 
uderzyła dłonią 
jak cepem i… obudziła się z krzykiem.
Echo krzyku dźwięczało w nieruchomym górskim powietrzu, gdy usiadła, obejmując 
się 
rękoma. Mróz przeniknął ją aż do kości, i teraz drżała w równym stopniu z zimna, 
co z 
przerażenia koszmarem, z którego się wyrwała.
— Sen — szepnęła przez szczękające zęby. — T–t–to tylko sen.
Rozpaliła ognisko i skuliła się nad nim czekając, aż śnieg roztopi się w 
kociołku tak, by 
mogła zrobić sobie napar. Dopiero kiedy parzący płyn ogrzał ją, zdołała się 
odprężyć. Słodka 
Gunnoro, ten sen był jak jawa! Dotychczas nocne koszmary nie dręczyły jej; ten 
zaś wydawał 
się swego rodzaju ostrzeżeniem. Wiedziała też, nie mając pojęcia skąd, że 
miejsce, o którym 
śniła, istnieje naprawdę, i że je odnajdzie. Nie rozumiała tylko, dlaczego ma go 
szukać.
Niedługo miało już świtać, więc zamiast ułożyć się z powrotem do snu, zwinęła 
koc, 
zgasiła ognisko paroma garściami śniegu i kiedy słońce wypełzło nad horyzont, 
była już w 
drodze. Od pasterskiej rodziny, na którą natknęła się rankiem, dowiedziała się, 
że Karnen jest 
wciąż przed nią, lecz on sam i jego biała droga wymykali się aż do chwili, kiedy 
nieco później 
tego dnia zatrzymała się w kolejnym domostwie.
— Posiadłość Bindona leży o półtora dnia marszu stąd — powiedział jej gospodarz. 
— Ale 
pomiędzy jego ziemiami a moimi nie ma nic. Tylko… — zawahał się.
— Tylko co? — zapytała Saren.
Pasterz wyglądał na zakłopotanego.
— Droga — odparł w końcu. — Jeszcze z czasów Prastarych.
— Dokąd prowadzi ta droga? — zapytała znowu.
Mężczyzna potrząsnął głową.
— Tego nikt nie wie. Nikt nie był na tyle głupi, żeby nią chodzić.
— Mimo to ja muszę nią pójść — powiedziała Saren.
— Zanosi się na burzę — ostrzegł pasterz.
— Będę uważać.
— Uwaga nie wystarczy, żeby przeżyć burzę w tych górach — rzekł do niej. — 
Potrzebne 
jest schronienie i ciepło. Nie przeżyjesz, zdając się na uśmiech losu.
Saren pomyślała o Karnenie, który wciąż był przed nią, i o snach, niosących w 
sobie 
zarówno groźbę, jak i obietnice.
— Będę musiała zaufać szczęściu — powiedziała. — To wszystko, co mam.
Pasterz wzruszył ramionami.
— Cóż, zatem życzę ci szczęścia — tobie i temu drugiemu. Też go ostrzegałem, ale 
nie 
chciał słuchać, tak samo jak ty. Z tą sztywną nogą nie dotrze do gospodarstwa 
Bindona przed 
nocą — to pewne.
— Dzięki za poczęstunek — powiedziała Saren. Nie czekając na dalsze przestrogi, 
ruszyła 
w drogę, zostawiając pasterza, który odprowadzał ją wzrokiem potrząsając głową.
Znalazła prastarą drogę jeszcze przed północą. Burzowe chmury gromadziły się na 
nocnym niebie, zasnuwając gwiazdy. Wiatr ciskał jej w twarz ostre grudki śniegu, 
tak że 
musiała zasłonić ją sobie paskiem materiału oderwanym od koca. Śnieg wypełnił 
zagłębienia i 
każdy krok mógł okazać się pułapką. Lecz mimo to znalazła drogę. Znużona, 
zmierzyła ją 
wzrokiem, rozgarniając czubkiem buta śnieg, aż odsłoniła płaską kamienną płytę, 
tworzącą jej 
nawierzchnię.
Nietrudno ją znaleźć, pomyślała.
Jeśli tak łatwo odszukać tę drogę, co sprawia, że jest wyjątkowa? Każdy mógłby 
tu trafić, 
nawet kaleki mężczyzna podczas pierwszej zimowej burzy. Ale to nie wyklucza 
groźby, która 
może czaić się na końcu tej drogi, bo iluż zdecydowałoby się, by nią pójść? 
Tylko odważni 
lub głupcy szukają siedzib Prastarych. Albo ci, którzy posiadają tajemną wiedzę. 
Karnenowi 
mogła tę wiedzę przekazać Czarownica. A co ona ma? Tylko sen — na wpół 
obietnicę, na 
wpół ostrzeżenie. Westchnąwszy, ruszyła dalej.
Łatwo było iść tą drogą, nawet wśród huczącej wokół burzy. Gęste tumany śniegu 
wirowały w gwałtownych podmuchach wiatru, lecz coś w samej drodze powstrzymywało 
Saren przed błądzeniem. Zimno nie było tak łatwe do pokonania. Ręce i nogi 
zaczynały 
drętwieć, zarówno od przenikliwego chłodu, jak i ze znużenia. Brnęła przed 
siebie 
oszołomiona, niczym w półśnie. Kiedy śnieg przestawał padać, mróz przenikał 
przez 
wszystkie warstwy odzieży. Zgrabiałymi palcami rozwinęła koc i otuliła się nim 
jak drugim 
płaszczem.
Widoczność była słaba, bowiem pokrywa chmur skrywała gwiazdy, a wszędzie wokół 
unosił się pędzony wiatrem śnieg. Kiedy w końcu wiatr ucichł, dziewczyna 
przystanęła. Góry 
zniknęły. Znajdowała się na rozległej równinie, pustej, białej przestrzeni, 
rozciągającej się tak 
daleko, jak sięgała wzrokiem. Rozgarnęła nogami śnieg. Droga wciąż tam była. 
Chmury 
odpłynęły. Punkciki gwiazd iskrzyły się na nocnym niebie, lecz konstelacje, 
jakie tworzyły, 
nie przypominały tych, które znała.
Biała droga Kamena zaprowadziła Saren w nieznane.
Przeniknął ją dreszcz, wywołany zimnem i uczuciem obcości, potem westchnęła i 
powłócząc nogami ruszyła dalej. Przeszłość zniknęła. Nordendale, matka, gospoda. 
Gospodarstwa pasterzy i góry. Nie wiedziała, co leży przed nią, lecz coś musiało 
tam być. 
Może coś lepszego, a może gorszego od jej dotychczasowego losu, lecz nie miała 
do czego 
wrócić, nie pozostawało więc nic innego, jak iść naprzód.
Przypomniała sobie mężczyzn z Nordendale wracających z wojny i poczuła, że są 
jej 
bliscy. Żołnierze byli jak srebrniki tracone na wojnę. Jej własne życie też było 
takie, bo o jego 
wartości stanowiło to, co można nim okupić, nie zaś to, czym było w istocie. 
Myślenie w taki 
sposób sprawiło, że rozbolała ją głowa. A co z Karnenem, zastanawiała się. Czy 
on też był 
monetą jakiejś Czarownicy?
Znowu przystanęła i uniosła wolno głowę. Wiatr ciskał jej w twarz kłującym 
śniegiem, a 
ból głowy utrudniał koncentrację. Zamrugała; powieki poruszały się tak wolno, że 
nabrała 
przekonania, iż są na wpół zamarznięte, pokryte szronem na krawędziach. Kamienny 
krąg stał 
przed nią, wysoki i majaczący w mroku.
Kamienie były ciemniejsze niż te, które widziała we śnie, bardziej złowróżbne. 
Letnie 
wonie dochodziły do niej spoza szańca, gdzie mgła unosiła się porywana 
podmuchami wiatru 
innego niż ten, który szarpał jej odzież. Spojrzała pod nogi i zobaczyła leżącą 
u swych stóp 
kulę Karnena.
Pochyliła się i podniosła ją. Czy był w kręgu? Czy Czarownica wydała już swoją 
monetę? 
Jeszcze jeden letni powiew wydostał się spomiędzy kamieni. Kwiecie jabłoni, 
delikatna woń 
róż, trawy i polnych kwiatów. Zapach lasu, poziomek i bzu.
Ruszyła naprzód, zdecydowana zobaczyć, co jest w środku. Pasma mgły przylgnęły 
do 
niej, gdy wkroczyła pomiędzy głazy. Zadrżała, oczekując dotyku kościotrupich 
rąk.
Gdy znalazła się w kręgu, ujrzała przez mgnienie oka okrytą letnią szatą polanę, 
jaka 
ukazała jej się we śnie. Jabłonie kwitły, ale równocześnie ich gałęzie zwisały 
pod ciężarem 
owoców. Cierniste gałązki różanych krzewów były okryte pączkami i rozkwitłymi 
kwiatami. 
Słyszała śpiew ptaków, słodki i czysty. Na zielonej murawie u jej stóp rosły w 
nierównych 
kręgach żółte, czerwone i jasnoniebieskie kwiaty.
Postąpiła jeszcze jeden krok i wszystko zamigotało. Gwałtowny szum wypełnił jej 
głowę. 
Zapachy i obrazy zniknęły. Krzyknęła ochryple, gdy spadła na nią fala zmęczenia. 
Żeby 
utrzymać się na nogach, próbowała wesprzeć się na kuli Karnena, lecz ta 
wyśliznęła się spod 
niej i Saren runęła głową w ciemność.
Kiedy odzyskała przytomność, stwierdziła że znajduje się w długiej, mrocznej 
sali, do 
której przez osadzone wysoko w ścianach okna wlewa się mętne światło. W głębi 
zobaczyła 
kominek, wypełniony ostygłym popiołem. Na podwyższeniu stały dwa rzeźbione, 
puste 
krzesła. Trzy stoły na kozłach z prostymi ławkami ustawionymi po obu stronach 
biegły 
rzędem przez długość komnaty. Ze ścian zwisały zbutwiałe gobeliny z zatartymi 
przez czas 
wzorami.
Saren wsparła się rękami o kamienną podłogę i usiadła. Wciąż spowijał ją zimowy 
chłód i 
drżała wbrew samej sobie. Gdzie się znalazła? W jakiejś zrujnowanej posiadłości 
Prastarych? 
We śnie? Martwa?
Jedyne drzwi sali uchyliły się ze skrzypnięciem. Saren wstała chwiejnie i dała 
krok do tyłu. 
Potknęła się o podwyższenie i upadła na plecy, szybko wciągając nogi pod siebie. 
Skulona, 
zagryzając dolną wargę, wbiła wzrok w otwierające się wolno drzwi.
To nie głupota sprowadziła mnie tutaj, pomyślała. Nie głupota, tylko czyste 
szaleństwo. To 
prawda, Karnen wyprzedził ją, lecz nie miała wątpliwości, że Czarownica 
powiedziała mu, 
czego może się spodziewać. Z pewnością istniały określone zasady postępowania, 
których 
należało przestrzegać, warunki, jakich musiał dopełnić poszukiwacz Prastarych, 
tajemna 
wiedza — to wszystko, o czym ona nie miała pojęcia. Karnen musiał mieć jakieś 
wyobrażenie 
o tym, na co się porywa — na Puchar Łowcy, przede wszystkim wiedział, dlaczego 
znalazł 
się na tej drodze i co go czeka u jej kresu — i kiedy on dysponował tą wiedzą, 
ona mogła 
tylko poruszać się na oślep, igrając z niebezpieczeństwem. A teraz…
Jej najgorsze obawy urzeczywistniły się, gdy drzwi stanęły otworem na tyle 
szeroko, by 
wpuścić do sali mieszkańców tej posiadłości. Okropny strach wbił w nią swe 
szpony. Teraz 
już wiedziała, gdzie się znalazła. W dworzyszczu zmarłych.
Trupy, takie jak te z jej snu, wchodziły do sali szurając nogami, żeby zająć 
miejsca przy 
stołach. Niektóre sprawiały wrażenie martwych od niedawna; ich rany wciąż się 
jątrzyły. Inne 
miały ciała białosine i nabrzmiałe — trupy, które leżały w grobach tydzień albo 
nieco dłużej. 
Najgorsze były te, których ciała zgniły tak, że pod opadającą płatami skórą 
widniały białe 
kości. Białe kościotrupy, z twarzami obranymi z ciała.
— Słodka Gunnoro — jęknęła Saren. — Nigdy nie chciałam…
— Nie chciałaś czego? — zapytał jeden z trupów. Podszedł do podwyższenia i 
pochylił się 
tak, że jego spustoszona twarz znalazła się zaledwie kilka cali od jej twarzy. Z 
kącika trupich 
ust zwisał robak, wgryzając się w ciało. — Nigdy nie chciałaś mojej śmierci?
— Ja…
Żółć wezbrała w gardle Saren, gdy w stojącej przed nią szkaradnej istocie 
rozpoznała 
swego narzeczonego, Erarda. Jeszcze jeden trup zbliżył się do nich i tego 
rozpoznała nie tyle 
po rysach — bowiem niewiele dałoby się zidentyfikować na podstawie strzępów 
skóry i ciała, 
które jeszcze trzymały się czaszki — ile po ubraniu, jakie miał na sobie, kiedy 
po raz ostatni 
widziała go żywego. To był jej ojciec.
— To w taki sposób odpłacasz za lata miłości, jakie ci ofiarowałem? — zapytał 
martwy 
stwór. — Przychodząc tutaj jeszcze żywa i szydząc ze mnie?
— Ty… ty nigdy mnie nie kochałeś…
— Nic dziwnego. Czy którykolwiek ojciec został pokarany taką nędzną namiastką 
córki 
jak ty? Kreaturą, która okradła z pieniędzy własną matkę?
Saren ogarnął strach i poczuła mdłości, lecz mimo to potrząsnęła wolno głową.
— To ja byłam pieniądzem — powiedziała.
— Ciężkie czasy — powiedział trup Erarda. — To wojna do nich doprowadziła. 
Wszyscy 
mieliśmy do odegrania swoje role, swoje pieniądze do wydania i to, za co 
zapłacono naszym 
życiem.
— Nie! — krzyknęła Saren. — Chciano mnie wydać nie dlatego, że kochałam 
Nordendale, 
lecz powodem była chciwość mojego ojca i korzyści, jakie spodziewałeś się mieć 
dzięki 
mnie.
— Wiedźmińska krew — rzekł Erard. — Pewna Czarownica powiedziała mi, że płynie w 
tobie wiedźmińska krew, i że jeśli zwiążę swój los z twoim, czeka mnie 
powodzenie. Lecz ty 
się mnie wyparłaś, Saren. Pozwoliłaś, żeby zagarnęła mnie wojna, i żebym stracił 
życie w 
bitwie, bo mi źle życzyłaś.
— Nigdy nie życzyłam ci źle! Nie kochałam cię, ale nigdy nie chciałam, żeby 
stała ci się 
krzywda.
— Nie wzięłaś życia z moich lędźwi — powiedział jej ojciec. — Jakiś bard wlał 
swoje 
nasienie w twoją matkę, lecz ja mimo to poślubiłem ją. Wychowywałem cię, jakbyś 
była 
moim własnym dzieckiem, a ty jak mi się odpłaciłaś?
— Życie nie jest czymś, czym można kupczyć.
— Nie? — zapytał Erard. — Więc czym jest życie?
Inne trupy zbliżyły się, żeby usłyszeć jej odpowiedź. Saren wpatrywała się w ich 
odrażające oblicza, a każda cząstka ciała dziewczyny drżała ze strachu. Kręciło 
się jej w 
głowie od tego, co przed chwilą usłyszała.
Jakiś bard wlał swoje nasienie w jej matkę.
Wiedźmińska krew. Czy właśnie to rozpoznała w niej droga i wykorzystała, żeby 
wciągnąć 
ją w tę pułapkę?
— Powiedz nam — zażądał odpowiedzi jeden z trupów. Na wpół obrana z ciała twarz 
przysunęła się, strupieszałe palce wyciągnęły się ku niej. Tłuste, białe robaki 
spadły na 
podłogę, gdy stwór poruszył ramieniem.
— Czym jest życie? — zapytał inny.
— Pieniędzmi do wydania — czymże innym! — zawołał trzeci. Głosy coraz szybciej i 
twardziej wykrzykiwały szydercze pytanie, więc przycisnęła dłonie do uszu, żeby 
go nie 
słyszeć. Zapłakała, a spływające łzy zamarzały na policzkach. Czuła kwaśną 
gorycz w pustym 
żołądku, który przewracał się w niej od smrodu gnijących ciał i bliskości 
zmarłych. 
Kościotrupie palce chwytały ją i szarpały. Wrzasnęła, kiedy kości i martwe ciało 
dotknęły jej 
twarzy. Trupy zaczęły wciągać ją pomiędzy siebie i Saren jeszcze bardziej 
skuliła się w sobie. 
Martwe ręce chwyciły ją za ramiona, odrywając je od uszu. Broniła się, młócąc 
rękami jak 
cepami. Tam, gdzie trafiła, pękały kości, ramiona odrywały się od barków i 
spadały na 
podłogę.
— Czym jest życie? — dopytywał się jej ojciec.
— Mieliśmy życie — mówił do niej inny trup — ale nasze pieniądze zostały wydane 
i 
teraz nie mamy nic.
— Jeśli życie nie jest pieniędzmi, to czym jest? — krzyczał do niej. Erard.
— Darem! — zawołała Saren łkając. — Darem — rozumiecie? Życie to nie pieniądze, 
które są do stracenia. To nie coś, co można wymienić z korzyścią. Życie to dar 
ofiarowany 
bezinteresownie.
Uchwyt trupów zelżał i teraz już mogła wyrwać się i stanąć chwiejnie na nogi. 
Zataczając 
się, cofnęła się o krok czy dwa, nie spuszczając z upiorów szeroko rozwartych 
oczu. Mgła 
snuła się wokół ich stóp. W powietrzu wisiał duszący, zgniły fetor otwartych 
grobów.
— Niczego nie daje się bezinteresownie — powiedział jeden z martwych. — Za 
wszystko 
trzeba płacić, bo gdyby było inaczej, czy znaleźlibyśmy się tutaj? Dlaczego 
umieramy? Co 
nas tu zesłało?
Saren potrząsnęła głową, próbując pozbierać myśli. Jak to się stało, że się tu 
znalazła, 
omawiając takie sprawy z trupami? Na Puchar Łowcy, z pewnością oszalała. Lecz 
mimo to 
zastanowiła się nad tym, o co pytał ją trup, i odpowiedź powoli skrystalizowała 
się w jej 
umyśle. Prawidłowa czy nie, tego nie wiedziała, lecz była wszystkim, co 
potrafiła wymyślić.
— Czy nigdy nie daliście bukietu kwiatów ukochanej osobie? —zapytała.
Tu i tam okropne głowy pochyliły się, potakując.
— A gdy kwiaty zwiędły — czy to umniejszyło w jakiś sposób chwilę ofiarowania? 
Życie 
jest jak te ofiarowane kwiaty. Dopóki kwitniemy, staramy się jak najlepiej 
wykorzystać 
zawarte w tym darze możliwości. Śmierć nie pozbawia nas tego daru — jest tylko 
naturalną 
koleją rzeczy.
— To tylko słowa! — warknął jej ojciec. — Tutaj…
— Znalazłeś się tu, ponieważ nie potrafisz tego pojąć! — przerwała mu Saren. — 
Ponieważ życie jest dla ciebie wyłącznie pieniędzmi i niczym więcej. Tak właśnie 
wykorzystałeś możliwości tego daru, więc musisz przy tym obstawać.
Trupy znowu zaczęły podchodzić ku niej, pomrukując i wymachując cienkimi jak 
patyki 
ramionami. Saren cofała się, aż wsparła się plecami o ścianę. Rozległ się 
dźwięk, jak gdyby 
poszum wiejącego gwałtownie wiatru. Poczuła zawroty głowy, trupy i sala 
zawirowały jej w 
oczach. Osuwała się po ścianie, aż przykucnęła na piętach. Próbowała wstać, lecz 
nie mogła.
Martwi ludzie podchodzili, gramoląc się przez krawędź podwyższenia; Saren upadła 
na 
bok, a wirujące chmury ciemności zasnuły jej wzrok i porwały ją ze sobą. Lecz 
nim straciła 
przytomność, nim osunęła się w ciemność żegnana dotykiem zmarłych, oczami duszy 
ujrzała 
kobiecą twarz. Była to szeroka, pogodna twarz, niebieskooka i obramowana 
spływającymi 
luźno, pszenicznozłotymi włosami. Miała wrażenie, że dostrzega skrawek zielonej 
sukni na 
krągłych ramionach, i że przez fetor otwartych grobów wypełniający salę dochodzi 
do niej 
świeży oddech zielonych pól.
— Och, dobrze się sprawiłaś, córko — powiedziała kobieta.
Potem ciemność wezbrała i uniosła Saren ze sobą.
Kiedy Saren otworzyła oczy, stwierdziła, że ogrzewa ją przyjazny ogień, płonący 
wesoło 
tuż przed nią. Sala zniknęła, a ona znajdowała się wewnątrz kamiennego kręgu, 
leżąc 
zdrętwiała pod kocami. Wysokie kamienne słupy nie wydawały się tak złowróżbne w 
migoczącym świetle ogniska. Obok niej siedział kaleki mężczyzna, za którym 
podążała od 
„Odpoczynku Pasterza”, zawsze o dzień marszu za nim.
Na jego widok ogarnął ją nieoczekiwany spokój. Usiadła, wyciągnęła ręce do ognia 
i 
przyjrzała się uważnie swemu towarzyszowi. Sposób, w jaki siedział, kazał jej 
pomyśleć, że 
kula, którą znalazła, nie tyle została upuszczona, co odrzucona, ponieważ nie 
potrzebował jej 
więcej.
— Witaj, Karnen — powiedziała.
— Ty jesteś dziewczyną z gospody — odparł. — Z początku nie poznałem ciebie, 
kiedy 
się: tu znalazłaś. Co cię tu sprowadziło?
— Twoja biała droga.
— Przecież nic ci o niej nie powiedziałem.
Saren wzruszyła ramionami.
— Mówiłeś o niej pasterzom, a oni powiedzieli mnie. — Wskazała na jego nogę. — 
Wydaje się, że jesteś w lepszym stanie niż wówczas kiedy się poznaliśmy.
— To za sprawą zaklęcia Andnory — wyjaśnił. — Tej Czarownicy, o której ci 
opowiadałem. Każdy kolejny krok, który stawiałem w trakcie poszukiwań, był 
łatwiejszy — 
zaklęcie spełniło się ostatecznie kiedy dotarłem do celu.
— Więc to dlatego utrzymywałeś takie dobre tempo — twoja noga miała się coraz 
lepiej.
Skinął głową.
— A ty — czy to twoja wiedźmińska krew sprowadziła cię tutaj?
Saren dotknęła ręką policzka, potem pozwoliła jej opaść na łęk. Opowiedziała mu 
o tym, 
co przeżyła podążając drogą. — Ale nie czułam się tak, jakby płynęła we mnie 
wiedźmińska 
krew — zakończyła.
— Dostrzegłem ją w tobie, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy — był to słaby 
ślad, ale 
niewątpliwy. Bez niej nie przeżyłabyś wędrówki białą drogą.
Saren uświadomiła sobie, że kamienny krąg, w którym się znajdowali, nie jest 
tym, do 
którego zaprowadziła ją droga. Ten wznosił w górach, wysoko na szczycie. Nocne 
niebo 
wysklepiało się nad nimi bezchmurne, pocętkowane znajomymi gwiazdami. Zbocza 
pokrywał 
śnieg, lecz sam kamienny krąg był od niego wolny.
— Czy to wszystko było snem? — zapytała. — Równina, ten drugi krąg, i… — 
Zadrżała. 
— I dom zmarłych?
Karnen potrząsnął głową.
— Kamienne kręgi Prastarych są połączone. Można przejść z jednego do drugiego w 
mgnieniu oka. Rozumiesz, droga sprawdza nas. To właśnie powiedziała mi Andnora. 
Ja… też 
trafiłem do domu zmarłych, choć był inny od twojego.
— A kobieta w zieleni — ta, która nazwała mnie córką?
— Nie widziałem jej — odparł Karnen. — Widziałem mężczyznę, któremu z czoła 
wystarały rogi jelenia. Nie powiedział ani słowa. — Z kociołka stojącego przy 
ognisku nalał 
ziołowego naparu do kubka i podał jej. — Co teraz .zrobisz, Saren?
— Jeśli życie jest darem — powiedziała — to chcę mądrze wykorzystać tę szansę. 
Chcę… 
— spojrzała na niego znad krawędzi kubka —…pójść zieloną drogą, prowadzącą do 
lata. 
Chcę dać siebie innym, bezinteresownie, nie za coś, nie za pieniądze. Chciałabym 
opowiadać 
ludziom różne historie, legendy, a może nauczę się grać na jakimś instrumencie. 
Zostanę 
uzdrowicielką. Zresztą nie wiem. Po prostu chcę robić coś pożytecznego.
Karnen uniósł swój kubek.
— Myślę, że chciałbym pójść z tobą tą zieloną drogą, jeśli nie miałabyś nic 
przeciwko 
mojemu towarzystwu.
— Razem, nie przede mną, jak dotychczas?
Karnen uśmiechnął się.
— Zatem za zieloną drogę — powiedziała Saren, stukając kubkiem w jego kubek. — 
Za 
nasze powodzenie!
— Za powodzenie — powtórzył Karnen i oboje spełnili toast.
W zielonym lesie, miejscu, które Saren nazwałaby „gdzieś indziej”, złotowłosa 
kobieta 
uniosła głowę znad sadzawki i widniejącego na jej powierzchni obrazu, 
przedstawiającego 
kamienny krąg i dwoje znużonych wędrowców, przepijających do siebie. Spojrzała 
na swego 
towarzysza, wysokiego, barczystego mężczyznę, z jelenimi rogami wyrastającymi z 
czoła.
— Każde z nas ma teraz po jednym — powiedziała kobieta.
Rogaty mężczyzna skinął głową.
— A będzie jeszcze więcej. Ciemność miała swój czas, dzierżąc ten kraj w niewoli 
wojny. 
Myślę, że jej pieniądze zostały wydane.
— Przynajmniej na jakiś czas.
— A nasze?
Kobieta w zieleni przyłożyła palec do ust mężczyzny i potrząsnęła głową.
— Nie mamy pieniędzy, jedynie dary — powiedziała. — A dary mogą tylko przynieść 
szczęście.
— Czy to obietnica? — zapytał rogaty mężczyzna.
— Nadzieja — odparła. — Nic więcej. — Spojrzała na dwie postaci, wciąż 
odbijające się 
w sadzawce, kamienne słupy wznoszące się nad nimi, światło ogniska migoczące na 
szarym 
kamieniu, i westchnęła. —Modlę się, żeby to wystarczyło — dodała.
POSŁOWIE
„Biała droga” osadzona jest w realiach dolin Wyżyny Hallack, wkrótce po 
zakończeniu 
wojny z Kolderem, jednak nie stanowi bezpośredniej kontynuacji żadnej z 
istniejących 
powieści czy opowiadań ze Świata Czarownic. Zamiast tego próbowałem uchwycić 
atmosferę 
„dojrzałych”„ opowiadań Andre — jako daninę za te wszystkie lata radości, 
których 
dostarczyło mi jej pisarstwo.
Odkryłem jej książki w tym najlepszym z możliwych czasie —jako nastolatek — i do 
dzisiaj 
wspominam je z czułością, szczególnie te, które składają się na cykl Świata 
Czarownic. 
Zaproszenie, jakie otrzymałem od Andre, bym uzupełnił własnym opowiadaniem owe 
mity, 
oraz współpraca z nią w przygotowaniu opowiadania do druku, niewątpliwie należą 
do 
jaśniejszych punktów mojej zawodowej kariery pisarskiej. Mam nadzieję, że w 
„Białej 
drodze” udało mi się przekazać do pewnego stopnia nastrój cudowności, który 
znajdowałem 
w jej książkach — co traktuję jako skromną zaplotę za wszystko, co mi 
ofiarowała.
Charles De Lint
MARYLOIS DUNN
KOT I TEN DRUGI
Kot, który po całej serii potyczek zdobył prawo do spania na parapecie zamkowego 
okna, 
w jedynym nasłonecznionym miejscu wielkiej sali, zbudził się i otworzył szeroko 
oczy. 
Poczuł się inny. Był teraz Kotem i czymś jeszcze.
W komnacie zadźwięczał śmiech i Kot usiadł, mrużąc oczy, ciekaw, czy śmieją się 
z 
niego. Nie lubił być celem żartów. Ludzie patrzyli wprawdzie w stronę Kota i 
chichotali, lecz 
nie odniósł wrażenia, że bawią się jego kosztem.
Polizał bez przekonania lewą łapę, niepewny co robić. Może powinien sprawdzić, 
czy nie 
przygotowano już dla niego wieczornego posiłku? Czuł się… inaczej, jakoś 
dziwnie, jakby 
przestraszony. Przestraszony? Nie. To nieporozumienie. Był jedynie 
zdezorientowany. Kot 
nigdy dotychczas w swoim życiu się nie bał. Owszem, zdarzało się, że był 
zaniepokojony. 
Wytrącony z równowagi — raz czy dwa. Zły — często. Lecz przestraszony? Nigdy!
Czym jednak była ta zimna, uwierająca bryłka, która usadowiła się tam, gdzie 
powinien w 
spokoju ulegać trawieniu obiad? To był strach. Kot otworzył mały pyszczek i 
zadyszał kilka 
razy jak wielki pies, żeby pozbyć się gniotącego uczucia we wnętrznościach. 
Strach. Czego 
się bał?
Nie był sam. Wiedział to. Było w nim coś Innego. Coś małego i ogarniętego 
przerażeniem 
ukryło się w jego nietykalnej kociej osobie. Jak śmiało!
Oczy Kota zapłonęły żółtym ogniem. Czarne szczeliny źrenic rozszerzyły się, 
zakrywając 
złote tęczówki, a z aksamitnych poduszeczek łap wysunęły się pazury.
NIE, NIE, rozległ się w jego głowie przerażony głos. NIC NIE POKAZUJ. BĄDŹ 
KOTEM. NIE POZWÓL, BY KTOKOLWIEK ZAUWAŻYŁ, ŻE ZACHOWUJESZ SIĘ 
INACZEJ NIŻ ZWYKLE.
Kim jesteś? Czym jesteś? Jak to się stało, że znalazłeś się we mnie? — zażądał 
wyjaśnień 
Kot. Zainteresowany tym Innym, który znalazł się w nim, Kot zmrużył oczy, 
schował pazury 
i wyciągnął się znowu w słońcu, krzyżując łapy. Wsłuchał się w swoje wnętrze, 
nadal 
obserwując komnatę zmrużonymi oczami.
SPÓJRZ TAM, NA KOMINEK. WIDZISZ TEGO MŁODZIEŃCA, KTÓRY TAM 
LEŻY, POZORNIE BEZ ŻYCIA?
Kot poruszył uchem. Nie żyje? — podtrzymał ten dziwny dialog.
ŻYJE, odparł Inny. CZAROWNICA WYCIĄGNĘŁA Z NIEGO DUCHA. WŁAŚNIE O 
TYM MÓWI. ROZUMIESZ JĄ?
Kot położył po sobie uszy i poruszył niecierpliwie tylnymi łapami. Oczywiście 
rozumiał. 
Skupił uwagę na Czarownicy, tej, która się śmiała.
— Nie pojmujesz — mówiła do lorda, władcy twierdzy. — Duch chłopca odleciał.
— Nie wiem, jaką możemy mieć z tego korzyść. Chłopiec jest oczkiem w głowie 
swego 
ojca. Chcesz, by jego śmierć doprowadziła do wojny między nami?
— Wolałbyś, żeby jego uczucie do dziewczyny zostało odwzajemnione? Ona ma być 
Czarownicą. A już czuje się związana z tym chłopcem, Kharisem. Jeszcze jeden 
miesiąc i 
zostałaby skażona, straciłaby swój dar.
— To tylko twoje przypuszczenia. Uśmiechnęła się do niego.
— Czy kiedykolwiek się myliłam?
Lord pochylił się nad pozornie martwym ciałem.
— Oddycha. Czy może się ocknąć?
— Tylko wówczas, jeśli jego duch zdąży wrócić do ciała, nim pochwyci go któryś z 
jastrzębi.
— Jastrzębi? Nie rozumiem.
— Kiedy wyciągnęłam z niego ducha, uwolniłam go i wyrzuciłam przez tamto okno. 
Wyzwolony duch wchodzi w pierwszą żywą istotę, jaką napotka. Jego duch przebywa 
teraz w 
tłustym, opierzonym ciele jednego z tamtych gołębi na dachu stajni.
Lord podszedł do okna i spojrzał na gołębie. Kot, pogrążony w absolutnym 
bezruchu, 
udawał że śpi, wygrzewając się w słońcu. Lord podrapał go z roztargnieniem za 
uszami i Kot 
mruknął cicho. Władca twierdzy odwrócił się i spojrzał na Czarownicę.
— Jesteś pewna, że jego duch dotarł do gołębi?
Znowu rozległ się śmiech Czarownicy — zimny, nieprzyjemny, wibrujący dźwięk.
— Sugerujesz, że wszedł w Kota? Nieprawdopodobne. Potrafię lepiej wybrać cel. 
Czy 
widzisz zresztą, jak sobie spokojnie śpi w słońcu? Nie, to niemożliwe. Kot 
biegałby jak 
oszalały, przerażony obecnością czegoś obcego w swoim ciele. Widzisz to 
poruszenie wśród 
gołębi? Zerwały się do lotu. Zataczają koła. Jeden z nich jest w najwyższym 
stopniu 
zaniepokojony i budzi trwogę innych. Zapewniam cię, duch Kharisa padnie wkrótce 
ofiarą 
jastrzębia i uwolnimy się od niego, bez konieczności uciekania się do zabójstwa. 
Do tego 
czasu musimy troskliwie zaopiekować się chłopcem, który dostał jakiegoś ataku, i 
posłać po 
jego ojca. Nic nie może wskazywać, że w grę wchodziło zaklęcie uwalniające 
ducha. Ani 
teraz, ani nigdy.
Lord znowu wyjrzał przez okno i właśnie wtedy całe stado gołębi wzbiło się nagle 
w górę 
z głośnym szumem skrzydeł. Ptaki były przestraszone; rzuciły się najpierw w 
jedną stronę, a 
potem, na jakiś sygnał niedostrzegalny dla ludzkich oczu, zawróciły, lecąc 
szybko w 
przeciwnym kierunku. Te manewry na nic im się jednak nie zdały. Szerokoskrzydły, 
ciemny 
cień zanurkował z góry, a świst, z jakim przecinał powietrze, przebił się przez 
trzepot 
bijących gwałtownie gołębich skrzydeł. Jastrząb pochwycił ostrymi szponami 
jednego gołębia 
ze stada i wzleciał z nim na wierzchołek pobliskiego drzewa, wlokąc za sobą 
skórzany pasek 
przywiązanego do nogi pęta.
Rozerwał dziobem pierś ofiary i lord zobaczył tryskającą, jasną w blasku słońca 
krew. 
Mężczyzna przeniósł wzrok na nieruchomą postać leżącą przy kominku.
— Żyje — powiedziała Czarownica. — To nie był ten.
Kot wstał i przeciągnął się; najpierw rozprostował prawą tylną łapę, aż po 
rozwarte palce, 
potem lewą. Wygiął grzbiet w łuk i wyciągnął przednie łapy najdalej jak mógł, 
drapiąc 
pazurami koronkową poduszkę, na której leżał, gdy spał.
— Przestań, Kocie. — Kobieta pogroziła mu ręką. — Nie jesteś taki głupi, żeby 
rozszarpywać poduszki.
Kot poczuł się urażony, że tak grubiańsko przerwano mu gimnastykę. Zeskoczył z 
okna i 
ruszył wolno w stronę kuchni, z zadartym wyniośle ogonem. Za kogo ona siebie 
uważa? — 
burknął. Zdobyłem tę poduszkę w uczciwej walce. Mogę ją podrzeć, jeśli tak mi 
się spodoba.
OŚMIELASZ SIĘ JEJ SPRZECIWIAĆ? — zapytał ten ktoś w jego wnętrzu. ZOBACZ, 
CO STAŁO SIĘ ZE MNĄ. NIE BOISZ SIĘ TEGO, CO ZROBI, JEŚLI DOWIE SIĘ, GDZIE 
JESTEM?
A kto jej powie? — rzekł Kot. Kot, który ma rozum w głowie, nie musi bać się 
niczego tutaj 
ani gdziekolwiek indziej.
NIE WYDAJESZ SIĘ ZDENERWOWANY TYM, ŻE DZIELĘ Z TOBĄ TWOJE 
CIAŁO.
Masz zamiar sprawić mi kłopoty? Będziesz się bał albo próbował zmusić mnie do 
zrobienia czegoś głupiego wbrew mojej woli?
CÓŻ, RZECZYWIŚCIE NA POCZĄTKU BYŁEM PRZESTRASZONY, ALE WYDAJE 
SIĘ, ŻE DOSKONALE PANUJESZ NAD SYTUACJĄ — JEŚLI NIE PRZESZKADZA CI 
MOJA OBECNOŚĆ, BĘDĘ PRZEBYWAŁ W TOBIE, DOPÓKI NIE WYMYŚLIMY 
JAKIEGOŚ SPOSOBU, ŻEBYM MÓGŁ WRÓCIĆ DO MOJEGO WŁASNEGO CIAŁA. 
NIE SPRAWIĘ CI KŁOPOTU. OBIECUJĘ.
Doskonale. Prawdę mówiąc, cieszę się, że jest ktoś, z kim mogę dogadać się 
bezpośrednio. 
To prawdziwy dopust losu, kiedy musisz przez całe życie porozumiewać się na migi 
z takimi 
tępakami.
CZY TYLKO TEN DWÓR JEST PEŁEN TĘPAKOW, CZY TEŻ GDZIE INDZIEJ JEST 
TAK SAMO?
Nie byłem nigdzie indziej. Z tego, co słyszałem od innych kotów, i od tych 
głupich, 
łaszących się obrzydliwie psów, wszędzie jest tak samo. Ludzie utracili zdolność 
nawiązywania kontaktu z wyższymi istotami.
SŁYSZAŁEM, ŻE SOKOLNICY WIEDZA, CO MYŚLĄ ICH PTAKI.
Bzdura. Ptaki nie myślą. Ptaki działają i reagują na działanie innych. To 
stanowczo niższy 
gatunek. A co miało znaczyć: dopóki nie „wymyślimy” sposobu na powrót do twojego 
ciała? 
Nie przyłożę dobrowolnie łapy do tego projektu. Udzielam ci gościny, ponieważ 
wydaje się to 
rozsądne, ale nie przyłączę się do żadnych knowań przeciwko Czarownicy. Ona 
tutaj rządzi. 
Wiem, z której strony futro jest głaskane.
Ten Drugi nie odezwał się.
Kot przystanął w wejściu do kuchni i rozejrzał się za swoją ulubioną kucharką. 
Kiedy ją 
dostrzegł, wbił w nią wzrok i zapytał swego „lokatora”: Masz jakieś szczególne 
upodobania, 
jeśli chodzi o jedzenie? Od niej mogę dostać niemal wszystko, czego zapragnę.
TO NIE MA DLA MNIE ZNACZENIA, odparł tamten. WYDAJE SIĘ, ŻE MÓJ DUCH 
NIE ODCZUWA GŁODU.
Widzę, że skubie gęś. Może uda mi się wycyganić wątróbkę. Kot podszedł do swej 
ulubionej kucharki, unikając po drodze wszystkich innych, którzy pracowali w 
kuchni. 
Wśliznął się pod szerokie spódnice i oznajmił swe przybycie najpierw pocierając 
głową o jej 
łydkę, a potem przeciskając się pomiędzy kostkami. Zakończył swój występ, 
głaszcząc 
wyprężonym ogonem nogi kucharki w zagięciu kolan.
— Och, Kot. — Kucharka tupnęła nogą i wygoniła go spod spódnic. — Nie zaczynaj 
czegoś, czego nie możesz skończyć. — Roześmiała się, wyciągając rękę, by go 
pogłaskać.
Kot odpowiedział głośnym, chrapliwym pomrukiem, wciskając grzbiet pod głaszczącą 
dłoń.
— Jesteś kochany — powiedziała pieszczotliwie kucharka. — Mleczarze przywieźli 
świeże mleko. Chciałbyś miseczkę?
Kot wspiął się na tylne łapy i potarł pyszczkiem o jej udo.
— Dostaniesz śmietanki. — Zachichotała i nalała mu pełen spodeczek, który 
postawiła 
pod stołem, gdzie nikt nie mógł go potrącić.
Rozumiesz teraz, dlaczego ją lubię? — zapytał Kot.
CZY ZAWSZE ZDOBYWASZ JEDZENIE W TEN SPOSÓB, ŻEBRZĄC?
Kot przestał chłeptać i oblizał wąsy. Nie uważam tego za żebraninę. Płacę 
uczuciem za to, 
co mi daje.
Zajął się znowu spodkiem ze śmietaną, nie zwracając uwagi na gwar głosów, szczęk 
kuchennych naczyń i całe zamieszanie wywołane przygotowaniami do wieczornej 
biesiady. 
Kucharka rzuciła pod stół pół gęsiej wątróbki, kiedy nikt nie patrzył, i Kot 
skoczył, chwycił 
kąsek, pogryzł, mlasnął ze smakiem i szybko połknął. Przez chwilę kręcił się 
jeszcze w 
pobliżu z nadzieją na inne smakołyki, lecz kucharka była zbyt zajęta, żeby 
zaspokajać jego 
łakomstwo.
Kot, dla zabicia czasu, umył się uważnie. Szczególną uwagę poświęcił sierści 
między 
palcami tylnych łap, tam gdzie była sklejona czymś lepkim i cuchnącym. Drapał, 
szarpał i 
lizał palce, aż Ten Drugi powiedział: DOŚĆ, WYSTARCZY. JEŚLI DALEJ TAK 
BĘDZIESZ ROBIŁ, ZDRAPIESZ SOBIE SKÓRĘ Z PALCÓW. JEŚLI JUŻ MUSISZ SIĘ 
MYĆ, NIE ZAJMUJ SIĘ TYLKO TYM JEDNYM MIEJSCEM. UMYJ COŚ INNEGO.
Myślałem, że nie będziesz się wtrącał, burknął Kot, lecz zmienił pozycję, 
przyciskając 
przednią łapą swój długi ogon, żeby umyć go od nasady aż po koniuszek.
JAK CZĘSTO SIĘ MYJESZ? TO JUŻ DRUGI RAZ OD CZASU, KIEDY ZNALAZŁEM 
SIĘ W TOBIE.
Tak często, jak to jest konieczne, powiedział Kot. Myję się, kiedy czuję tego 
potrzebę, kiedy 
się nudzę, kiedy jakaś brudna ręka dotknie mojej sierści. Myję się, kiedy chcę 
udać brak 
zainteresowania poczynaniami ludzi. Mycie się jest cudownym sposobem na 
odwrócenie ich 
uwagi. Gdyby twój gatunek częściej się mył, mielibyście mniej czasu na pakowanie 
się w 
kłopoty.
Tamten zachichotał.
BYĆ MOŻE MASZ RACJĘ.
Potem poruszył się tak gwałtownie, że Kot, który przyjął niewygodną pozycję, 
próbując 
umyć dolną część grzbietu, omal się nie przewrócił. O co chodzi?
TO ONA. TA DZIEWCZYNA. SŁUCHAJ!
Ta, przez którą wpadłeś w tarapaty?
CICHO. SŁUCHAJ!
— Och, Hurbis. Czy nie możesz przygotować mi czegoś do jedzenia na tacy, żebym 
mogła 
to zabrać do siebie? Proszę cię. Nie potrafię zejść do wielkiej sali na 
wieczerzę i słuchać, jak 
cieszą się z tego, co zrobili Kharisowi.
— A co zrobili temu chłopcu?
— Nie wiem. Rzucili na niego zaklęcie albo dali mu jakiś nasenny wywar. Nie 
powiedzą 
mi. Wiem, że leży w swojej komnacie nieruchomy i bez czucia. Wygląda, jakby nie 
żył, ale 
oddycha. Nie wiem jednak, jak długo jeszcze wytrwa w takim stanie.
— Może jest to zaklęcie, które ma działać tylko do czasu, aż zostaniesz 
bezpiecznie 
wprowadzona w Drogę.
— Chętnie wyrzekłabym się powołania, gdyby to miało uratować życie Kharisowi. 
Nie 
chciałabym, żeby umarł przeze mnie.
— Zależy ci na nim?
— Nie wiem. Jest miłym, przyjacielskim chłopcem i lubię z nim rozmawiać. Tylko 
on 
jeden w tym dworze traktuje mnie jak człowieka, a nie jak przyszłą Czarownicę. 
Nie licząc 
ciebie, oczywiście.
— Pleciesz, dziecino. Widywałam już przedtem takie jak ty. Wszystkie były 
traktowane 
tak samo. Jeśli nie nauczysz się unikać zwykłych ludzi, nigdy nie zostaniesz 
Czarownicą. 
Odosobnienie jest potrzebne, żeby posiąść magię.
— Ale to takie samotne życie.
— To prawda. Teraz właśnie nadszedł czas, żebyś zdecydowała, czy chcesz tak żyć, 
czy 
nie. Jeśli pragniesz męża i rodziny, odejdź stąd natychmiast. Zwiąż się z jakimś 
młodym 
mężczyzną. Kharis byłby odpowiedni. Lecz musisz to zrobić, zanim złożysz śluby. 
Kiedy 
przekroczysz linię pomiędzy tym co jest a tym co ma być, będzie już dla ciebie 
odwrotu. 
Szczęście dla każdego leży w czymś innym. Nie jesteś dzieckiem. Musisz 
zdecydować, i to 
szybko, w czym kryje się twoje szczęście. Jeśli nie chcesz być Czarownicą, 
szybko dokonaj 
wyboru.
— Potrzebuję czasu do namysłu.
— Myślę, że już go nie masz.
WYDAJE MI SIĘ, ŻE KUCHARKA MA RACJĘ, NIE MA CZASU, KOCIE. CO 
MOŻEMY ZROBIĆ?
Znowu słyszę „możemy”. Nie wiem, co robić. Dlatego, że jestem samcem, nie stałem 
się 
powiernikiem Czarownicy. Kot machnął gniewnie ogonem. Rzuca zaklęcie pod okiem 
kotki, 
która trzyma się z dala od nas, zwykłych kotów.
CZY MÓGŁBYŚ Z NIĄ POROZMAWIAĆ? MOŻE WIEDZIAŁABY, CO ZROBIĆ, 
ŻEBYM MÓGŁ WRÓCIĆ DO MOJEGO CIAŁA. WTEDY POROZMAWIAŁBYM Z 
DZIEWCZYNA— BARDZO JA KOCHAM. MÓGŁBYM DAĆ JEJ SZCZĘŚCIE JAKO 
ZWYCZAJNEJ KOBIECIE. ŻYCIE WIEDŹMY NIE WYDAJE MI SIĘ NORMALNE.
„Normalny” to tak jak „środkowy”. Wszystko zależy od miejsca, z którego 
przykładasz 
miarę.
PROSZĘ!
Och, no dobrze. Pójdę do wieży i zobaczę, czy jej wysokość zechce ze mną 
porozmawiać. 
Ale ty się nie odzywaj. Nie rozpraszaj mnie. Bez względu na to, co się będzie 
działo.
OBIECUJĘ, powiedział Ten Drugi i stał się milczącą istotą, którą Kot niósł w 
sobie, 
krocząc bezszelestnie po krętych schodach aż na szczyt baszty.
Była to, jak zapowiedział Kot, długa droga. Napotykali i omijali stopy wielu 
ludzi, 
przemierzających twierdzę w rozmaitych sprawach. Kręciło się mnóstwo służących i 
strażników. Sporo też było gości władcy zamku oraz kupców, którzy przybyli 
tutaj, żeby 
sprzedać swoje towary każdemu, kto miał ochotę je nabyć. Napotkane po drodze psy 
omijały 
Kota, przemykając się chyłkiem pod ścianami. Koty, które spotykali, witane były 
dotknięciem 
wąsów, bezdźwięczną wymianą wiadomości o codziennych wydarzeniach: rano w 
piwnicach 
pokazał się wielki szczur, właśnie taki, na jakie najbardziej lubisz polować. 
Niektóre mijały 
ich z sykiem, wyprostowanym ogonem i wygiętym w łuk grzbietem. Tego Drugiego 
zdumiewała oszczędność gestów, z jaką Kot zjednywał sobie szacunek każdego bez 
wyjątku 
napotkanego stworzenia. Naprawdę był księciem wśród kotów, czy miał tego 
świadomość, 
czy nie.
Całe górne piętro wieży zajmował apartament złożony z trzech komnat; największą 
zapełniały stoły i książki, butle i skórzane torby z ziołami. Było to 
najwyraźniej 
pomieszczenie, w którym Czarownica przygotowywała się do rzucania zaklęć. 
Mniejszy 
pokój był jej sypialnią i tam właśnie znaleźli kotkę, której szukali.
Nie była piękna: biała, chuda, niebieskooka. Otaczała ją aura obcości, która 
sprawiła, że 
Kot poczuł niepokój w najgłębszych zakamarkach swej istoty, do czego nie 
przyznałby się 
przed nikim, nawet przed samym sobą.
Co sprowadza cię do mojej komnaty? Jej myśl była równie wyraźna dla Kota, jak i 
dla 
Tego Drugiego, który tkwił w jego wnętrzu.
Wiele czasu minęło, odkąd widziałem cię po raz ostatni. Nikt nie wie, co się z 
tobą dzieje. 
Byłem ciekaw, jak się miewasz?
Kotka była rozbawiona. A jak się miewa ta mała buraska, którą goniłeś w zeszłym 
tygodniu 
w stajniach? Czy nie powinno interesować cię bardziej jej samopoczucie niż moje? 
Ja nie 
urodzę ci kociąt.
Co nie znaczy, że nie chciałbym tego, rzekł Kot. Oferta jest wciąż aktualna.
Ba! — powiedziała wesoło. Jest to najlepsza oferta, jaką ostatnio miałam, Kocie. 
Zapamiętam ją sobie. No dobrze. A teraz wyjaw mi prawdziwy powód, dla którego 
wspiąłeś 
się po tych wszystkich stopniach.
Chcę zadać ci pytanie. Jest tu dziewczyna, którą polubiłem i która ma zostać 
Czarownicą. 
Znasz ją?
Biała kotka zmrużyła oczy w wąskie szparki i polizała łapę. Znam.
Czy wiesz, że nie chce zostać wiedźmą? Jest zakochana w tym chłopcu, Kharisie.
Kotka wstała, a sierść na jej grzbiecie zjeżyła się. Zasyczała. Czy powiedziała 
coś takiego 
w twojej obecności? Wiedziałam, że ta mała ladacznica nie zasługuje na ten 
zaszczyt. 
Powiedz mi, co mówiła. Chcę znać każde słowo.
Kot, który dotychczas siedział, wyciągnął się na brzuchu, żeby ją ułagodzić. 
Prawdę 
mówiąc, ta dziewczyna nic takiego przy mnie nie powiedziała. Być może nawet 
sobie tego nie 
uświadamia. Ale ja mam oczy. Widzę. Rozumiem tych ludzi, niekiedy lepiej niż oni 
rozumieją 
siebie. Wiem, że tak jest, lecz nie mogę przekazać ci słów, których nie 
wypowiedziała.
Chciałabym, żebyś mógł. Gdybym znała te słowa, mogłabym przekazać je mojej pani, 
a 
wtedy ona pozbyłaby się tej dziewczyny. Nikt nie może zostać Czarownicą, jeśli 
nie ma ku 
temu prawdziwego powołania.
Kot polizał nerwowo przednie łapy. Słyszałem, że istnieje sposób, by to 
sprawdzić.
Kotka znowu zasyczała. Jest wiele sposobów.
To bardzo proste rozwiązanie.
Biała kotka opanowała się i usiadła sztywno ze złączonymi przednimi łapami i 
owiniętym 
wokół nich ogonem.
Tak. To byłoby proste. Wiem jednak, że moja pani sprawiła, że duch chłopca 
wstąpił w 
gołębia. Kharis leży teraz bez czucia. Dopóki nie oprzytomnieje i nie namówi tej 
dziewczyny, 
by poszła z nim do łoża, nie ma co myśleć o tym sposobie.
Kot ugryzł się delikatnie w swędzące miejsce na przedniej łapie udając, że się 
zastanawia. 
Czy istnieje jakiś sposób, by jego duch wrócił do ciała? Wydaje mi się, że bez 
tego nie ma 
żadnej szansy na zawrócenie jej z Drogi.
Biała kotka milczała przez chwilę, nie ujawniając swoich myśli. W końcu 
powiedziała: 
Oczywiście, znam odpowiednie zaklęcie. Lecz musiałbyś złapać tego właśnie 
gołębia, w 
którym przebywa duch chłopca i przynieść go, żywego, do komnaty, gdzie tamten 
leży.
Byłoby z tym wiele kłopotu, rzekł Kot. Lecz myślę, że wiem, który to ptak. 
Przyglądałem 
się, jak Czarownica uwalnia ducha chłopca i zobaczyłem, że jeden z gołębi zaczął 
zachowywać się zupełnie nie po gołębiemu. Przypuszczam, że mógłbym go złapać, 
jeśli 
uważasz, że jest to warte zachodu.
Oczywiście, że jest warte. Czy chciałbyś, żeby ktoś niegodny został Czarownicą? 
To głupia 
dziewczyna. Jeśli zdołasz złapać tego ptaka, przyjdę w nocy do komnaty tego 
chłopca. 
Sprawię, że duch wróci do swojego ciała. Oto wreszcie zadanie godne mego 
powołania. Czy 
potrafisz to zrobić, Kocie? Czy złapiesz gołębia, w którym przebywa duch?
Kot wyprężył się, stając na palcach wszystkich czterech łap. Chyba mogę ci 
obiecać, że 
duch chłopca będzie na ciebie czekał wieczorem w jego komnacie.
Kotka zeskoczyła z łóżka i liźnięciem w ucho podziękowała Kotu. Zostawili ją 
mruczącą 
radośnie do siebie i zeszli po spiralnych schodach na podwórze przy stajni.
ZROBIŁEŚ TO, KOCIE. JEŚLI NAPRAWDĘ POTRAFI ZMIENIĆ ZAKLĘCIE, JA 
SPRÓBUJĘ WYKONAĆ SWOJĄ CZĘŚĆ ZADANIA I NAKŁONIĆ DZIEWCZYNĘ, 
ŻEBY ODESZŁA ZE MNĄ Z TEGO DWORU.
Pozostaje tylko zobaczyć, czy kotka potrafi zrobić to, co obiecuje, czy nie. 
Niektóre koty 
lubią się przechwalać.
LUDZIE TEŻ. ODNIOSŁEM WRAŻENIE, ŻE SIĘ NIE PRZECHWALA. WIERZĘ, ŻE 
POTRAFI ZROBIĆ TO, CO MÓWI.
Och, nie wątpiłem w to ani przez chwilę. To stara i mądra kotka i jest 
Czarownicą od 
czasu, kiedy obie były kociętami. Jestem pewien, że posiadła wiedzę ludzi. 
Problem tylko w 
tym, czy będzie w stanieją wykorzystać.
BĘDZIE W STANIE.
Tak. Do rzucenia niektórych zaklęć potrzebne jest użycie klejnotu, który 
Czarownica nosi 
na szyi. Do innych nie. Spałem, kiedy uwalniała twojego ducha z ciała. Nie wiem, 
jakiego 
zaklęcia użyła.
KOTKA CZAROWNICY WIE, I OŚWIADCZYŁA, ŻE MOŻE TO ZROBIĆ.
Kot mruknął do siebie. Wiedział, że niektóre koty miały skłonność do uważania 
się za 
mądrzejsze niż były w rzeczywistości. Miał tylko nadzieje., że w tym przypadku 
tak nie jest. 
W przeciwnym razie trudziłby się nadaremnie.
Wyszli przez bramę psów, otwór w ścianie, który pozwalał psom i innym zwierzętom 
zamieszkującym twierdzę wchodzić i wychodzić wedle życzenia. Pomagało to służbie 
w 
utrzymywaniu czystości; podłóg. Głupie psy miały przynajmniej tyle rozumu, żeby 
wychodzić na zewnątrz za swoimi potrzebami, chociaż nie starczało im dumy, by 
ukryć to, co 
po sobie zostawiały.
Kiedy znaleźli się na zewnątrz, Kot wspiął się na dach stajni i wyciągnął się po 
nasłonecznionej stronie gołębnika. Kiedy zapadnie zmrok i ptaki zasiądą na 
grzędach, będzie 
mógł wybrać jakiegoś małego gołębia i zanieść go do dworu. Biała kotka nie 
wykona 
magicznego rytuału, jeśli on nie przyniesie ptaka. Albo, co gorsza, poweźmie 
podejrzenia co 
do tego, gdzie naprawdę ukrywa się duch chłopca, i pobiegnie prosto do swej 
pani, żeby jej o 
tym powiedzieć. Po prostu taka już była.
Kot uciął sobie drzemkę i Ten Drugi nie naprzykrzał mu się próbami wciągnięcia 
go w 
rozmowę. Być może on też odpoczywał, jeśli duchy w ogóle potrzebują odpoczynku. 
Kot 
zdusił w sobie myśl, że ucieszyłby się, gdyby znowu został sam i mógł zająć się 
własnymi 
sprawami. To noszenie ze sobą człowieczego ducha było w najwyższym stopniu 
irytujące. 
Kiedy się obudził, umył łapy i poddał gruntownej toalecie pyszczek oraz uszy. 
Gołębie 
siedziały spokojnie w gołębniku, gruchając cicho i przepychając się nawzajem, by 
zająć jak 
najlepsze miejsce na grzędzie.
Siedzieli na dachu, dopóki w wielkiej sali nie ucichły odgłosy wieczornej 
biesiady i 
ostatnie lampy nie zostały zaniesione na górę do sypialń. Paliły się tylko nocne 
kaganki, 
migocząc w oknach.
Chodźmy, rzekł wreszcie Kot. Już czas.
OD DAWNA JESTEM GOTOWY. CHCIAŁEM, ŻEBYŚ JAK NAJLEPIEJ 
ODPOCZĄŁ. WIEM, ŻE TO BĘDZIE DLA CIEBIE TRUDNE.
Nie tak bardzo. Upolowałem w życiu wiele gołębi.
I ZANOSIŁEŚ JE, WYRYWAJĄCE SIĘ I GRUCHAJĄCE, DO WIELKIEJ SALI?
Nie do wielkiej sali, Mocom niech będą dzięki. Mamy zanieść go do sypialni 
chłopca, za co 
powinniśmy być wdzięczni losowi.
JESTEM WDZIĘCZNY. NAPRAWDĘ. CZY MOGĘ CI JAKOŚ POMÓC?
Nie ruszaj się i nie odzywaj. Nie rozpraszaj mnie. Łowiectwo nie jest 
najłatwiejszym z 
fachów.
WEDLE ŻYCZENIA. BĘDĘ CICHO. NIECH CI SZCZĘŚCIE SPRZYJA, KOCIE.
Szczęście nie ma tu nic do rzeczy, burknął do siebie Kot, pełznąc na brzuchu do 
otwartych 
drzwi gołębnika. Nie zaniepokoił swoim przybyciem ptaków, bowiem już spały. 
Leżał 
spokojnie, szacując je wzrokiem i decydując, który z nich będzie najłatwiejszy 
do schwytania. 
Kiedy się już namyślił, skoczył tak szybko i bezszelestnie, że tylko ptaki 
siedzące najbliżej 
ofiary zostały wyrwane ze snu, ale i one nie protestowały długo. Zamiast tego 
przesunęły się 
na grzędzie, zadowolone z wolnego miejsca, i znowu zapadły w sen.
Kot leżał na podłodze gołębnika, przytrzymując oszołomionego gołębia pyszczkiem 
i 
łapami. Ponieważ było ciemno, ptak wyrywał się niemrawo i Kot stopniowo 
przesunął się tak, 
że przycisnął łapami jego szyję. W rezultacie przyduszony gołąb szybko 
zaprzestał 
nieporadnych prób uwolnienia się, zwisając bezwładnie w uchwycie Kota. Wówczas 
Kot 
wstał, wzdrygając się na myśl, jakiej toalecie będzie musiał poddać swoje futro, 
kiedy to 
wszystko dobiegnie końca, zadarł głowę, żeby ciężar gołębia spoczął na barkach, 
i zszedł 
ostrożnie z dachu. Wspiął się na płot i stos drewna, przeszedł przez podwórze 
przy stajni i 
wszedł do zamku przez wejście dla psów.
W zamku panowała cisza. Większość ludzi poszła już spać, a ci ze służby, którzy 
jeszcze 
przemykali się tu i ówdzie, zajęci byli własnymi sprawami i nie zwracali uwagi 
na zwierzęta. 
Psy zwęszyły gołębia, kiedy Kot wniósł go do środka, i jeden z nich zbliżył się, 
żeby 
zobaczyć, skąd w zaniku wziął się ptak. Kot, który miał zęby zajęte czymś innym, 
zmierzył 
psa złowrogim spojrzeniem pałających żółtych oczu i stanął na palcach, 
prezentując pazury. 
Pies wycofał się na swoje miejsce przy kominku, gdzie położył się i zabrał do 
żucia 
pozbawionej smaku kości, nie ważąc się odpowiedzieć niczym więcej, jak tylko 
krótkim 
prychnięciem. Miał dość sprytu, by wiedzieć, że Kot potrafiłby obronić siebie i 
gołębia, 
gdyby chciał.
Kot wspinał się wolno po schodach. Ptak był dość ciężki i nieporęczny do 
niesienia. 
Martwy nie stanowiłby żadnego problemu. Wtedy Kot wciągnąłby go bez ceremonii po 
schodach, lecz przecież nie mógł zabić gołębia, dopóki biała kotka nie rzuci 
zaklęcia. I kiedy 
będzie to robiła, musi trzymać ptaka, żeby zaklęcie objęło go również. Z drugiej 
zaś strony, o 
ile kotka wypowie słowa prawidłowo, nie będzie miało znaczenia, kto rzucił 
zaklęcie. Tak 
sądził. Ten Drugi opuści swoją kryjówkę i wróci do własnego ciała. Ostatecznie o 
to im 
przecież chodziło.
Kot znalazł sypialnię chłopca i stwierdził, że drzwi są zamknięte. Na to już nic 
nie mógł 
poradzić. Wsparł się o drzwi, lecz jego ciężar nie wystarczył, żeby uchylić 
ciężkie skrzydło.
Szczurze oczy, rzucił kocie przekleństwo. Nigdy nie zamykali tutaj drzwi. 
Dlaczego 
zamknęli akurat te? Dlaczego teraz?
PRAWDOPODOBNIE NIE CHCIELI, ŻEBY KTOKOLWIEK TU ZAGLĄDAŁ. Ten 
Drugi odezwał się po raz pierwszy od paru godzin. GDZIE JEST KOMNATA 
DZIEWCZYNY? MÓGŁBYŚ TAM PÓJŚĆ I SPROWADZIĆ JĄ TUTAJ.
Z żywym gołębiem w zębach? Pomyślałaby, że oszalałem, i w najlepszym razie 
odebrałaby 
mi go. A ten ptak jest nam potrzebny, żeby biała kotka rzuciła zaklęcie.
PODRAP W DRZWI. MOŻE KTOŚ JEST W ŚRODKU.
Kot mruknął niechętnie, lecz uchwycił gołębia nieco inaczej i stanąwszy na 
tylnych łapach 
wciągnął się najwyżej jak mógł, żeby to zrobić. Ktoś poruszył się w środku i 
drzwi uchyliły 
się wolno. Kot przypadł do podłogi, kryjąc się w cieniach, i wśliznął szybko do 
środka. Nie 
zatrzymując się, by zobaczyć, kto je otworzył, śmignął pod łóżko. Spod 
bezpiecznej zasłony 
wełnianych narzut wyjrzał na pokój. Ten Drugi zareagował jak oparzony. TO ONA! 
TUTAJ! 
PRZY MOIM CIELE! CO ONA TU ROBI?
Nie potrafię ci na to odpowiedzieć, rzekł Kot.
A ja potrafię, odezwał się jakiś inny głos z cienia pod łóżkiem. Kot odwrócił 
się. Głos 
należał do białej kotki, która leżała wygodnie na wsuniętej w głąb poduszce. 
Czekam tu od 
paru godzin. Zaczynałam się już obawiać, że nie przyjdziesz.
Kot zakołysał gołębiem, który zatrzepotał słabo skrzydłami. Byłem zajęty tym 
głupim 
ptakiem, powiedział.
Och? A ja myślałam, że rzucisz na niego urok, żeby sam wleciał do pokoju. Pewnie 
by na 
tym skorzystał.
Nie jestem tak dobry w czarach jak ty. Powiedziałem, że go przyniosę, i oto 
jest. Czy 
możesz teraz rzucić zaklęcie, tak bym mógł go albo wypuścić, albo zjeść?
Wy, kocury, interesujecie się wyłącznie swoimi brzuchami.
Nie wszystkie, odparł Kot, łypnąwszy na nią lubieżnie.
Chciałabym, żeby ta głupia dziewczyna poszła sobie stąd. Pochlipuje tu nad 
ciałem 
chłopca, odkąd wszyscy inni poszli spać. Gdyby moja pani dowiedziała się o tym, 
wpadłaby 
we wściekłość.
Nie możesz posłać jej wiadomości? — zapytał Kot. Czy w ogóle porozumiewasz się z 
nią 
myślami?
Biała kotka polizała łapę i przygładziła wąsy. Prawdę mówiąc, nie. Wiem, co ona 
myśli, 
lecz nie sądzę, by ona wiedziała, co ja myślę. Ani nawet — że w ogóle myślę. 
Jest mądrą 
kobietą, lecz w tych sprawach nie wydaje się mądrzejsza niż jakikolwiek inny 
człowiek.
To źle. Kot chciał powiedzieć coś jeszcze, lecz przerwał mu jakiś dźwięk 
dobiegający z 
korytarza. Drzwi rozwarły się gwałtownie do środka, zaskrzypiały nie naoliwione 
zawiasy, i 
obute w skórę stopy podbiegły gniewnie do łóżka.
— Co właściwie robisz w tej komnacie, panienko? — Był to głos Czarownicy.
— Przyszłam zobaczyć, jak się miewa Kharis. Widzę, że żyje, lecz jego stan nie 
uległ 
zmianie. Czy on umrze?
— Prawdopodobnie. Obchodzi cię to? Jesteście kochankami? A może tylko tego 
pragniesz? Tak lekkomyślnie chcesz wyrzec się daru, który możesz otrzymać? Ty 
niewdzięczna dziewko! Stoisz przed wyborem i musisz zdecydować od razu. 
Natychmiast. 
Mogę ofiarować ci Moc, o jakiej nawet nie śniłaś. On zaś nie może ci dać nic 
wartościowego. 
Cielesną uciechę. Dzieci.
MIŁOŚĆ, powiedział duch siedzący w kocim wnętrzu. Kot skulił się.
— Wiem, że ten dar ma wielką wartość. Sądziłam, że go pragnę, lecz kiedy widzę, 
jak się 
go wykorzystuje, nie jestem już tego taka Pewna. Lubię tego chłopca. Jest dobry.
— Kochasz go?
— Nie wiem, co to jest miłość! — krzyknęła dziewczyna.
— Jeśli przeżyje, a ty będziesz miała sposobność, żeby się dowiedzieć, czy 
zostaniesz z 
nim?
Dziewczyna szlochała.
— Nie wiem. Nie wiem.
— Idź do swojego pokoju. Rano chcę usłyszeć od ciebie odpowiedź.
Małe stopy dziewczyny wybiegły z komnaty, a w chwilę później ich śladem podążyły 
obute w skórę nogi Czarownicy. Wychodząc zatrzasnęła za sobą drzwi.
Biała kotka syknęła gniewnie. Sam widzisz. Mówiłam ci, że nie jest godna 
powołania. 
Wiedziałem to od samego początku.
Cóż, może masz rację. Zabierzmy się za te czary i zobaczymy, co z tego wyjdzie. 
Jeśli duch 
wróci do ciała, wtedy chłopiec będzie mógł podjąć decyzję za nią i dziewczyna 
przestanie 
mierzwić ci futro.
To prawda. Kotka przecisnęła się pod wełnianymi narzutami i wyszła na otwartą 
przestrzeń pokoju. Jej łapy zniknęły z pola widzenia, kiedy skoczyła na łóżko.
Kot desperacko uchwycił ptaka i wyciągnął go spod łóżka. Ocenił skok, jaki 
musiał 
wykonać, i jeszcze mocniej zacisnął szczęki na gołębiu, a potem skoczył, 
pozornie bez 
większego wysiłku. Tylko Ten Drugi wiedział, ile go to kosztowało. Gdzie chcesz 
mieć tego 
ptaka?
Czy można położyć go na piersi chłopca i przytrzymać tak, się nie ruszał?
Kot uniósł ptaka i wskoczył na pierś chłopca. Wyciągnął się na brzuchu i położył 
na 
gołębiu przednie łapy, przytrzymując jego szyję.
Dobrze. Dokładnie tak jak chciałam. Zaczęła monotonnie recytować jakieś słowa, w 
których ani Kot, ani Ten Drugi nie mogli doszukać się żadnego znaczenia. Kot 
przyglądał się, 
jak kotka zamyka niebieskie oczy i zaczyna kołysać się w przód i w tył, 
miaucząc, warcząc, 
mrucząc głośno i ani na chwilę nie przerywając w myśl toku magicznych słów.
Kot poczuł się dziwnie. Zawirowało mu w głowie. Niemal puścił ptaka i kiedy 
ostry ból 
przeszył mu głowę, oderwał od niego zęby, żeby nią potrząsnąć. Potem, zupełnie 
nagle, 
dziwne uczucie ustąpiło. Intruz zniknął z jego wnętrza. Kot przestał odczuwać 
jego obecność. 
Leżący pod nim młodzieniec poruszył się.
Kharis otworzył oczy i, czując jakiś ciężar na piersi, uniósł głowę.
— Witaj — powiedział. — Jak się tutaj znalazłeś, w mojej komnacie, i co robisz 
na mojej 
piersi? Przyniosłeś mi jakiegoś ptaka, Kocie?
Kot puścił gołębia i z wielką godnością zszedł z piersi Kharisa. Bardzo 
niedobrze. Nic nie 
pamiętasz, prawda?
O czym ty mówisz, Kocie? Chciałbyś, żeby zachował wspomnienie gołębia? — 
zapytała 
biała kotka.
Młodzieniec usiadł, otaczając nogami oba koty, i wziął gołębia w ręce. Potem 
wstał, 
podszedł do okna i posadził ptaka na parapecie.
— Rano będziesz mógł polecieć do swoich współbraci. — Odwrócił się od kotów. — 
To 
miło z waszej strony, że dotrzymałyście mi towarzystwa. — Pogłaskał oba koty. — 
Lecz 
odnoszę wrażenie, że dobrze zrobiłbym, opuszczając ten zamek jeszcze tej nocy, 
zanim 
wzejdzie słońce. Czarownica nie pała do mnie miłością.
Nie mylisz się co do tego, potwierdziła biała kotka. Chodźmy, Kocie. Ten 
człowiek nie ma 
pojęcia, co dla niego zrobiliśmy. Zeskoczyła z łóżka i podbiegła do drzwi, dając 
do 
zrozumienia, że chce, by ją wypuszczono.
Kharis podniósł Kota i przytulił go do siebie na chwilę.
— Czuję, że jesteśmy sobie bliscy, Kocie. Jest coś… Ech! Nie mogę sobie 
przypomnieć. 
Ale i tak dziękuję ci, bez względu na to, co to jest. — Tulił go jeszcze przez 
chwilę, zanim 
postawił na podłodze. — Pachniesz jak gołębnik.
Kot spojrzał na niego. Nie ma o czym mówić. Cała przyjemność po mojej stronie. 
Odwrócił 
się, żeby pójść za białą kotką, lecz gest, jaki uczynił Kharis, zatrzymał go. 
Młodzieniec 
polizał koniuszki palców i przejechał nimi najpierw po jednej, potem po drugiej 
brwi. Jeszcze 
raz polizał palce i przygładził sobie włosy. Dopiero potem wyszedł za kotami na 
korytarz, 
żeby poszukać dziewczyny, którą kochał.
Kot mruczał głośno, podążając korytarzem za białą kotką.
Z czego się tak cieszysz, Kocie. To ja mam powody do zadowolenia. Istnieje 
szansa, że 
zabierze ze sobą tę smarkulę.
Och, nie wiem. Cieszę się, kiedy możemy tu i tam zrobić coś dobrego. A poza tym 
całkiem 
możliwe, że chłopiec nauczył się więcej niż sobie uświadamia. Ludzie byliby 
lepsi, gdyby mieli 
w sobie odrobinę kociej natury.
Naprawdę jesteś bardzo mądrym kotem. Chodź do mnie na górę, czeka tam na mnie 
miseczka śmietany. Wiele rzeczy smakuje lepiej, kiedy robi się je wspólnie.
Kot przyspieszył, by iść z nią bark w bark, a potem, w przypływie śmiałości, 
szybko 
polizał swym szorstkim językiem jej pyszczek. To prawda, powiedział. To prawda.
POSŁOWIE
Przez wiele lat zamieszkiwałam Świat Czarownic, lecz, tak jak wielu innych 
czytelników, 
żeby się tam znaleźć, musiałam wcielać się w postaci stworzone przez Mistrzynię, 
Andre 
Norton. Kiedy dowiedziałam się, że inni pisarze mogą współuczestniczyć w 
tworzeniu 
„Opowieści ze Świata Czarownic”, ogarnęło mnie podniecenie i zapragnęłam, by dla 
odmiany pozwolono mi tam wejść przez zamkowe wrota.
Onże Kot, pomarańczowokremowy kocur, który wpadał do mnie każdego ranka mniej 
więcej w porze śniadania, żeby wyżebrać coś do zjedzenia, podsunął mi pomysł na 
to 
opowiadanie, kiedy pewnego dnia, całkiem nagle jego osobowość się zmieniła. 
Przez ponad 
tydzień był kimś zupełnie innym, skwaszonym, cynicznym, złym i bardziej niż 
tylko trochę 
wytrąconym z równowagi. Potem, któregoś dnia, zjawił się z postawionym na sztorc 
ogonem i 
błyskiem w oczach, i oznajmił, że znowu jest sobą. Ucieszyłam się widząc, że to, 
co go 
opętało, zniknęło. Kiedy przeczytałam mu „Kota i Tego Drugiego” — nad miseczką 
jajecznicy na bekonie i śmietanie — oblizał wąsy i uśmiechnął się, a ja 
odniosłam wrażenie, 
że mówi: Trafiłaś w samo sedno, Sis.
Marylois Dunn
PAULINE GRIFFIN
ZWIĄZANY PRZYSIĘGĄ
Cichnący sztorm wciąż jeszcze rzucał „Morską Jaskółką” tak gwałtownie, że Tronel 
musiał wyciągnąć rękę, by się wesprzeć, gdy pochylał się w drzwiach wiodących do 
kajuty 
kapitana.
Na szczęście Sulkarczycy byli rosłymi ludźmi, wymagającymi odpowiednich dla ich 
wzrostu pomieszczeń, więc gdy znalazł się w środku, mógł się znowu wyprostować, 
mimo 
skrzydlatego hełmu, i przyjąć właściwą postawę przed tym, na którego rozkazy 
oddał swój 
miecz.
Helmgard na wpół siedział, na wpół leżał na koi, patrząc z pochmurną miną na 
swoją 
usztywnioną deszczułkami nogę.
Zaraz jednak uniósł wzrok.
— Siadaj, Ptasi Wojowniku. Zwracam się do ciebie z prośbą, nie z rozkazem, i nie 
lubię 
zadzierać głowy, żeby widzieć tych, z którymi rozmawiam.
Sokolnik usiadł.
— Czego chcesz ode mnie, kapitanie?
Helmgard przez chwilę milczał, jak gdyby zbierając myśli lub gotując się do 
spełnienia 
trudnego obowiązku.
— „Morska Jaskółka” żeglowała już kiedyś po tych południowych morzach. Przybiła 
wówczas do wielkiej, nieznanej przedtem wyspy, ku której obecnie zmierzamy. Mój 
najstarszy syn nie wrócił z tymi, których wysłaliśmy, by ją zbadali. 
Zameldowali, że oddalił 
się od nich, i że po raz ostatni zobaczyli go w chwili, gdy znikał w dziwnym 
kręgu 
kamiennych drzew, do którego sami nie byli w stanie wejść. Ja tam wszedłem.
Przez chwilę wpatrywał się w przestrzeń, nie dostrzegając mężczyzny, do którego 
się 
zwracał.
— Była to oczywiście Brama, albo jej bezpośrednie otoczenie. Ci, którzy 
znajdowali się 
wewnątrz, poinformowali mnie, że Bretor przeszedł przez Bramę, i że natura tego 
przejścia 
wyklucza powrót. Jako członkowi bractwa oddano pod moje rozkazy na okres siedmiu 
lat 
jedną z tam obecnych kobiet — lady Qu’el — która od tego czasu służyła mi jako 
niewolnica. 
Ów okres dobiega teraz końca i muszę odprowadzić ją do Bramy.
— Sam nie mogę jej towarzyszyć — klepnął wielką dłonią zranioną nogę — a 
przysięgałem, że żaden z moich ludzi nie przekroczy już t nigdy plaż tej 
przeklętej wyspy. 
Nie mogę jednak odesłać lady Qu’el’i samej. Droga do Bramy zajmie niecałe dwa 
dni i choć 
dawniej wydawała się dość bezpieczna, lady dała mi do zrozumienia, że teraz może 
już tak 
nie być.
— Więc chciałbyś, żebym ja ją odprowadził?
Maskujący hełm nie pozwalał odczytać wyrazu twarzy Sokolnika, jego głos brzmiał 
chłodno. Helmgard skinął głową.
— Proszę, byś zrobił to dla mnie. Niechęć twojego ludu do, kobiet jest szeroko 
znana, 
więc nie żądam, byś podjął się czegoś, co; w najlepszym razie może być dla 
ciebie przykre. 
Jeśli jednak odmówisz, moi ludzie będą zmuszeni zwolnić mnie z przysięgi, 
bowiem, nie 
mogę nie spełnić mojej powinności wobec niej.
W osłoniętych hełmem oczach zapłonęły żółte ognie, lecz kapitan doskonale 
wiedział, 
jakiej odpowiedzi musi udzielić Tronel. Reja, której uderzenie okaleczyło 
Sulkarczyka, 
trafiłaby w Sokolnika, gdyby Helmgard nie odepchnął go.
— Mieści się to w granicach zobowiązań, jakie na siebie przyjąłem. Zdarza się, 
że 
eskortujemy orszak któregoś z lordów… Kiedy?
— Sztorm nam pomógł — odparł kapitan. — O świcie powinniśmy mieć wyspę w zasięgu 
wzroku i nim minie południe, będziemy mogli wysadzić was na ląd.
Poranek był jeszcze wczesny, kiedy Tronel wyszedł na pokład.
Ciesząca się złą sławą wyspa leżała na horyzoncie, zajmując większą jego część. 
Odległość oraz gęsta o tej porze mgła rozmazywała kontury bujnej roślinności, 
charakterystycznej dla większości południowych lądów. Sprawiało to wrażenie, że 
widziana 
ze statku wyspa wydawała się pokryta piórami lub futrem.
Nieistotne. Wskazówki Helmgarda doprowadzą ich do Bramy, a Władca Burz powinien 
już szybować nad wyspą, badając ją bystrymi oczami. Kiedy sokół wróci, będzie 
dysponował 
wiedzą aż nadto wystarczającą, jak na jego potrzeby. Najemnicy nie byli 
przyzwyczajeni do 
zbierania dokładnych wiadomości o terenach, na których mieli prowadzić walkę.
Tronel zacisnął usta. Miał tylko eskortować, chronić przed kłopotami, a nie 
przewidywać 
je z góry. Prawdę mówiąc, wcale nie uśmiechała mu się walka z jakimikolwiek 
czarami, które 
mogły wydostać się z Bramy…
Zesztywniał i odruchowo cofnął się w głęboki cień rzucany przez nadbudówkę 
mostka. 
Ktoś jeszcze nadchodził ku tej zwykle nieuczęszczanej części pokładu, a on nie 
miał ochoty 
na niczyje towarzystwo, nawet swoich druhów–najemników.
Ku zaskoczeniu Tronela, intruzem okazała się jego niechciana podopieczna.
W pierwszym odruchu chciał się natychmiast wycofać, lecz mimo wewnętrznych 
oporów 
postanowił zostać na miejscu i przyjrzeć się jej. Sokolnicy nienawidzili kobiet 
i obawiali się 
ich z powodu straszliwego zagrożenia, jakie dla nich przedstawiały, lecz w ciągu 
długich lat, 
które upłynęły od ich migracji na północ, narosła w nich również pogarda, i ona 
sama w sobie 
stanowiła niebezpieczeństwo. Zaślepiała ich tak, że ani on, ani żaden z jego 
towarzyszy nie 
podejrzewali nawet, jaka niesamowita historia wiąże się z tą kobietą, mimo 
rzucającej się w 
oczy magicznej aury, która ją otaczała. Z tą słabością trzeba walczyć, teraz i w 
przyszłości.
Qu’el była niewątpliwie człowiekiem, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie, 
lecz jej 
delikatnie rzeźbione rysy miały w sobie coś, co mówiło, że nie mogły powstać na 
tym świecie 
z wyjątkiem, być może, Escore…
Cerę miała bladą, jaśniejszą nawet niż karnacja przedstawicieli Starej Rasy, a 
włosy barwy 
miodu. Wielkie oczy, niemal zbyt wielkie jak na tę drobną twarz, ocienione 
długimi rzęsami i 
przeszywająco czarne, stanowiły niewątpliwie najbardziej obcą cechę w jej 
rysach.
Tronel zmarszczył brwi. Jaką rolę miała spełnić ta istota z Bramy, pomijając 
zaspokojenie 
chęci zemsty kapitana? Nie pracowała na statku razem z Sulkarczykami i ich 
kobietami. 
Oczywiście, Helmgard mógł ją wykorzystać dla swej przyjemności, lecz Tronel 
wyobrażał 
sobie, że dziewczyna prawdopodobnie wykonuje jakieś inne, bardziej znaczące 
zadanie.
Qu’el przystanęła jakieś pięć stóp przed nim przy relingu, choć nie wsparła się 
o 
balustradę, i wbiła wzrok w odległą wyspę.
Jej pojawienie się w tym miejscu nie dawało powodów do zdziwienia. Jeśli to 
rzeczywiście 
była jej ojczyzna, albo droga do niej prowadząca, nic nadzwyczajnego, że po 
siedmiu latach 
nieobecności pragnęła rzucić na nią okiem.
Bez względu na to, jakie wypełniały ją uczucia, jej twarz początkowo pozostawała 
całkowicie beznamiętna. Potem, nagle, poderwała głowę ku górze w przypływie 
takiej 
radości, uniesienia i tryumfu, że Tronel rozchylił usta ze zdumienia.
Wydała cichy, wypełniony bezbrzeżną radością okrzyk powitania i uniosła ramiona, 
jakby 
chcąc objąć kogoś, kto był jej niezmiernie drogi.
Na niebie ukazał się czarny punkt, zawieszony jeszcze wysoko nad słońcem, lecz 
opadający tak szybko, że wkrótce dało się rozpoznać jego kształt.
Tronel odniósł wrażenie, że serce przestaje mu bić. Można już było dostrzec 
białe V na 
piersi ptaka. Oto nadlatywał Władca Burz i zmierzał nie do swego brata–w–walce, 
lecz do tej 
kobiety.
Sokolnik przyglądał się, skamieniały z przerażenia i wypełnić odczuciem zdrady, 
jak sokół 
ląduje na ramieniu Qu’el, zaciskając ostre szpony tak delikatnie, że ledwie 
zmarszczył 
materiał rękawa. Przysunęła go do siebie, tuląc pieszczotliwie blady policzek do 
głowy ptaka.
Mężczyzna nie czekał, by zobaczyć, co będzie dalej.
— Puść go, wiedźmo!
Cofnęła się z okrzykiem zaskoczenia, lecz zanim zdołał wyciągnąć do niej rękę, 
sokół 
znalazł się pomiędzy nimi, wołając w ich wspólnym języku, że nie uczyniła mu nic 
złego.
Kobieta uciekła. Nie próbował jej ścigać. „Morska Jaskółka” była tak wielka, by 
nie mógł 
jej znaleźć, i to szybko, gdyby to było potrzebne. W tej chwili całą jego uwagę 
skupiał 
Władca Burz.
Mężczyzna i ptak znali się dobrze. Tworzyli nierozłączną parę od czasu, kiedy 
świeżo 
wówczas opierzony sokół postanowił, że będzie siadał tylko na jego ramieniu i 
niczyim 
innym, i nie minęło wiele czasu nim Tronel nabrał przekonania, że nic nie zdoła 
tego zmienić. 
Teraz uspokajał się myślą, że jego pierzasty brat odpowiedział tylko na płynący 
z głębi serca 
okrzyk i radość kobiety.
Całe to wydarzenie sprawiło jednak, że Sokolnik przestał chwilowo interesować 
się wyspą 
i pospieszył na dół do ciasnych pomieszczeń dziobowych oddanych na użytek 
najemników.
Przedpołudnie minęło szybko, zbyt szybko jak dla Tronela. „Morska Jaskółka” 
stała na 
kotwicy pośrodku małej zatoki, zbliżywszy się do brzegu na odległość, jaką 
uznali za 
bezpieczną, a on zajmował swoje miejsce na dziobie łodzi, na której wkrótce wraz 
z 
niezwykłą podopieczną miał dobić do lądu.
Spojrzał ponuro na różowobiały piasek błyszczący w promieniach jasnego słońca i 
na 
ciągnącą się za plażą intensywnie zieloną ścianę roślinności. Wkrótce znikną 
wśród tych 
drzew, być może na zawsze.
Odsunął od siebie tę myśl. Nie obawiał się tej wyspy, w każdym razie nie 
bardziej, niż 
nakazywał to rozsądek wojownikowi zbliżającemu się do nieznanego terytorium. 
Tym, czego 
lękał się naprawdę, była ta kobieta, która właśnie teraz sadowiła się na rufie 
łodzi. Nie była 
zabawką dla mężczyzn ani ciałem stworzonym dla rodzenia wojowników, lecz istotą 
przybyłą 
z siedziby Mocy, obdarzoną zdolnością przywoływania do siebie stworzenia, o 
którym sądził, 
że reaguje wyłącznie na jego wezwania. Zastanawiał się, co ona jeszcze potrafi i 
jak 
zdecyduje się to wykorzystać teraz, kiedy okres niewoli dobiegł końca? Jeśli 
zapragnie 
zemścić się za tę niewolę, to wówczas żaden miecz, nóż ani mięśnie nie 
wystarczą, aby ją 
pokonać w walce.
Qu’el siedziała pogrążona w całkowitym bezruchu, nie obejrzawszy się ani razu na 
statek; 
ze wzrokiem wbitym w Sokolnika zdawała się patrzeć przez niego na wylot.
Tronel zobaczył, jak szczupła ręka opadła za burtę łodzi, i odniósł wrażenie, że 
kobieta 
zmarszczyła odrobinę brwi.
Sam również zanurzył palce w wodzie. W pierwszej chwili nie zorientował się, o 
co 
chodzi, potem wciągnął szybko powietrze. Morze było zimne! Bardziej przypominało 
wody u 
wybrzeży Estcarpu, niż płytką, nagrzaną słońcem zatokę leżącą tak daleko na 
południu 
wyspy.
Wiatr też był chłodny, uświadomił sobie nagle Tronel, wystarczająco chłodny, by 
on sam 
mógł czuć się dobrze w swojej kolczudze. Dotychczas południowe i popołudniowe 
upały 
osłabiły go niemal tak, jak odniesione w walce rany.
Skupił uwagę na Qu’el. Jej rysy zastygły i wydawało się, że ma na twarzy maskę; 
ciało 
spoczywało bez ruchu, lecz oczy żyły, spoglądając bystro od morza ku niebu i 
dalej w stronę 
zbliżającego się szybko lądu.
No tak. Nie istniało bezpośrednie niebezpieczeństwo, lecz pewnie wyczuwała jego 
cień na 
tyle wyraźnie, żeby mieć się na baczności. Kazało mu to również wzmóc czujność.
Wylądowali bez przeszkód. Tronel wyskoczył lekko na piasek i stanął z boku, 
podczas gdy 
najbliższy z Sulkarczyków podał rękę kobiecie, pomagając jej wysiąść z łodzi.
Skinęła głową, dziękując za pomoc, a potem ruszyła w stronę tak szybko, że 
Tronel musiał 
włożyć sporo wysiłku w to, by ją dogonić.
Qu’el zatrzymała się zaraz za pierwszymi drzewami dającymi osłonę od strony 
plaży. Stała 
z zamkniętymi oczami i odrobinę odchylona do tyłu głową.
Wciągnęła głęboko powietrze, a potem wypuściła je wolno.
— Jestem wolna… — Uniosła powieki i jej oczy spoczęły na nim, a malujące się w 
nich 
pytanie było tak wyraźne, że odpowiedział na nie tak, jak gdyby wypowiedziała je 
głośno.
— Mam cię tylko eskortować, pani. To, co łączy cię z Sulkarem, nie obchodzi mnie 
zupełnie.
Skinęła głową tak samo jak wówczas, kiedy dziękowała wioślarzowi, lecz potem 
jeszcze 
raz obrzuciła go smutnym spojrzeniem.
— Przykro mi, że przemówiłam do twego sokoła — odezwała się cicho. — Wiedziałam, 
że nie mam do tego prawa, lecz widok szybującego w przestworzach ptaka był 
najpiękniejszą 
rzeczą, jaką zdarzyło mi się oglądać w ciągu tych nie kończących się siedmiu 
lat. Zawołałam 
do niego, zanim jeszcze uświadomiłam sobie, co robię.
— Chyba nie stało mu się nic złego — odpowiedział szorstko mężczyzna.
— Naprawdę nic. Władca Burz przybył do mnie kierowany wewnętrznym impulsem.
Tronel nic na to nie odpowiedział. Z radością zakończyłby tę rozmowę, lecz 
zastanawiał 
go niepokój, jaki wcześniej okazywała. Jeśli Qu’el wie lub podejrzewa cokolwiek, 
co może 
mieć związek z jego misją, poczułby się lepiej, gdyby mu o tym powiedziała.
— Coś wzburzyło cię tam, na morzu, ta zimna woda, jak sądzę.
Uśmiechnęła się.
— Umiesz czytać myśli, Sokolniku! Sądziłam, że dobrze panuję nad sobą. — Teraz 
znowu 
była poważna. — Niepokoi mnie to, ponieważ nie jest to tutaj naturalne.
Wielkie oczy uniosły się, a on poczuł, że tonie w nich mimo osłony hełmu.
— Obawiam się, że żadna część tego świata nie jest tak bezpieczna jak wówczas, 
kiedy się 
na nim znalazłam. Toczono wojny i dalej się je toczy. Równowaga została 
naruszona. 
Przemocą otwarto Bramy, stare i nowe. — Przebiegł przez nią dreszcz, czego chyba 
nawet nie 
zauważyła.
— Powiadam ci, Ptasi Wojowniku, że jeśli mieszkańcy twojego królestwa wiedzą, 
jakie to 
Moce, jeśli znają Władców Wewnętrznej Ciemności, czających się tu za granicami 
świata, 
szukających jakiegokolwiek wejścia, przez które mogliby zaatakować Światłość i 
życie, to 
przestańcie walczyć ze sobą, człowiek przeciwko człowiekowi, lecz zewrzyjcie 
szeregi jak 
towarzysze broni, by razem stawić opór grozie, która w każdej chwili może na was 
spaść.
— Sądzisz, że to zimno jest spowodowane przez Ciemność? Tę Ciemność? — zapytał 
ostro.
Potrząsnęła głową.
— Nie wiem, ale nie powinno go tu być, a wszystko, co jest sprzeczne z naturą, 
musi być 
obserwowane uważnie, dopóki nie stwierdzi się z całą pewnością, że jest 
dobroczynne albo 
nieszkodliwe.
— Tak dobrze wiesz, co jest właściwe dla tego świata, dla tej wyspy? Przecież 
ani ten 
świat, ani ta wyspa nie są twoją ojczyzną.
Skinęła głową.
— Wiem. Brama, której szukamy, znajduje się tu od bardzo dawna.
— Zatem musimy poruszać się jak wojownicy na wrogim terytorium, cicho i 
ostrożnie, 
wypatrując wszystkiego, co może uprzedzić nas o ataku wroga.
Choć popołudnie minęło szybko i spokojnie, to jednak, gdy cienie zaczęły 
gęstnieć, twarz 
Tronela zastygła w wyrazie skupienia i napięcia. Kiedy wybrał miejsce na obóz, 
okazało się, 
że jest to zarówno dobra kryjówka, jak i warownia.
Po namyśle zdecydował, że mogą sobie pozwolić na rozpalenie małego, dobrze 
osłoniętego ogniska, które można by zgasić jednym kopnięciem, gdyby zaszła taka 
potrzeba.
Zjadł trochę suszonego mięsa, które wyciągnął z worka na prowiant, lecz nawet 
nie poczuł 
jego smaku. Otaczała ich taka cisza, że jego własny oddech zdawał się grzmieć 
jak ryk 
wojennego rogu. Wiedział, że to tylko sprawka wyobraźni, lecz z drugiej strony 
uświadamiał 
sobie, iż naprawdę mają powody do niepokoju.
— Gdzie są zwierzęta? — szepnął do swej towarzyszki.
— Pochowały się — odparła Qu’el. — Opanowało je wielkie przerażenie.
— Przed czym?
— Nie wiem, lecz gdyby nie obawa, że wcale może nie wyjść ci to na dobre, 
Sokolniku, 
wolałabym, żebyś już teraz zakończył służbę i wrócił na statek.
— Naprawdę sądzisz, że są tutaj jakieś Ciemne Moce?
— Czuję dotyk Ciemności.
Zobaczył jak kobieta unosi rękę, by zakryć sobie oczy.
— Mój świat zrodził wiele takich Mocy i żadne Bramy nie są strzeżone na tyle 
solidnie, 
żeby ich linie obronne nie mogły zostać przerwane. — Wyprostowała się, jak gdyby 
przygotowując się do walki. Tutaj taki wyłom byłby tylko chwilowy, lecz mogłoby 
dojść do 
wielkiego spustoszenia, nim zostałby naprawiony, a najeźdźcy zniszczeni lub 
wyparci. Mogę 
temu zapobiec, lecz żeby to uczynić, żeby skutecznie wystąpić przeciwko 
wszystkim 
niewolnikom Cienia, nie tylko tym najsłabszym, muszę dotrzeć do Bramy i wejść w 
nią. 
Tylko wówczas odzyskam swoją Moc.
— Trafimy do niej — zapewnił ją, czując w głębi duszy, że muszą te zrobić, jeśli 
choć 
połowa z tego, czego się obawiała, była prawdą.
Chyba że sama była służką Ciemności.
Tronel odegnał od siebie tę myśl. Sulkarczycy nie zadawali się z takimi, a nawet 
gdyby 
Helmgard i jego klan zostali wprowadzeń w błąd co do jej natury, Władca Burz 
rozpoznałby 
ją — tak jak każdy sokół — jeszcze zanim oddział Tronela znalazłby się na 
pokładzie 
„Morskiej Jaskółki”. W takich sprawach sokoły były zdecydowanie bystrzejsze od 
ludzi.
— Więc nie służyłaś Helmgardowi Mocą? — zaryzykował.
W migoczącym świetle dostrzegł jej smutny uśmiech.
— Służyłam mu tym, czym nie mogę teraz służyć nam. Przyniosłam mu szczęście.
— Co?
— Na ogół bywa tak, że wybór lub przypadek wpływają na życie człowieka i jego 
bliskich. Moje zadanie polegało na tym, by wszelkie zrządzenia losu były 
korzystne dla niego 
i jego ludzi. Czyniłam to z takim upodobaniem, że on sam i cały jego klan 
pławili się w 
dobrobycie, mimo niepokojów i klęsk, które wpędziły w biedę tak wiele innych 
rodów. W 
końcu był w stanie wyposażyć na nowo i obsadzić ludźmi inne sulkarskie statki, 
niemal bez 
potrzeby najmowania obcych spoza swego klanu.
Przez parę chwil wpatrywał się w nią szeroko rozwartymi oczami.
— A teraz nie możesz nam pomóc? — zdołał wreszcie zapytać.
— To absolutnie niemożliwe. Po prostu nie znalazłabym tyle Mocy. — Opuściła 
głowę, 
zgnębiona tą myślą. — Być może wcale nie jest tak, jak się tego obawiam.
— Być może.
— Ale nie wierz w to — powiedziała posępnym tonem.
— Nie… Jak to się stało, że zostałaś pozbawiona swojej Mocy, pani? Qu’el 
zapatrzyła się 
w ogień.
— Pogwałciłam prawa rządzące przejściem przez Bramę. To przeze mnie syn 
Helmgarda 
zaginął. — Znowu opuściła głowę.
— Natknął się na nas, gdy usiłowaliśmy powstrzymać przedzierających się ku nam 
wrogów. Nie mógł mieć wątpliwości co do ich natury, jak również do faktu, że 
znajdowaliśmy się w ciężkim położeniu. Wydobył miecz, by stanąć po naszej 
stronie, starając 
się zmienić wynik walki na naszą korzyść.
Mieszkańcy twojego świata mogą przedostać się do naszego, jeśli chcą tego, a ich 
zamiar 
jest dostatecznie silny. Kiedy powiedziano mu, że jego królestwu zagraża stałe 
niebezpieczeństwo, zażądał dla siebie prawa do występowania w jego obronie.
Mój towarzysz broni i moja siostra padli w walce, i moje myśli bardziej 
zaprzątała ich 
utrata niż jego osoba. Nie potrafiłam dostrzec, że — choć bardzo sprawny pod 
wieloma 
względami — był jak dziecko, gdy chodziło o możliwości zrozumienia głębokich i 
złożonych 
pojęć. Nie mógł właściwie ocenić wagi i skutków własnej decyzji ani objąć 
umysłem 
nieskończonej grozy tego, z czym pragnął walczyć. Pochłonięta własnym bólem 
skazałam 
tego dzieciaka na walkę, do której nadawał się nie bardziej, niż niemowlę 
kwilące radośnie w 
ramionach swej matki. — Jej głos zadrżał, lecz opanowała się.
— Kiedy zjawił się Helmgard, przyznaliśmy się do winy. Nie mogliśmy mu oddać 
syna, 
lecz żeby on sam i jego ludzie mogli odnieść jakąś korzyść z tego nieszczęścia, 
oddano mnie 
pod jego rozkazy z poleceniem, bym służyła mu tak, jak już to opisałam. Przedtem 
jednak 
pozbawiono mnie większości mej Mocy. Przyznać trzeba, że Helmgard był zawsze 
wobec 
mnie uprzejmy i nigdy nie nadużywał mojej bezbronności, choć pod tym względem 
dano mu 
pełną swobodę i mógł robić ze mną co chciał.
— A co będzie ze mną, kiedy wrócisz do swoich? — zapytał po chwili mężczyzna.
— Nie powierzą mi już pieczy nad żadną Bramą, lecz odzyskam całą moją Moc i to, 
o co 
się wzbogaciła dzięki moim wysiłkom w waszym świecie. Moc wzrasta w siłę, gdy 
się jej 
używa, nawet w ten sposób, jak to czyniłam u Sulkarczyków.
Tronel zmarszczył brwi.
— Surowo cię osądzono.
Wzruszyła ramionami.
— Sprawiedliwie. Dowódca musi ponosić konsekwencje swoich błędów.
Na to Tronel nie znalazł żadnej odpowiedzi, i to, że nie potrafił tego uczynić, 
uświadomiło 
mu własne skrępowanie, jak i spotęgowało chęć do wycofania się z tej rozmowy.
— Najlepiej zrobimy, jeśli teraz odpoczniemy. Pierwszy stanę na warcie.
Jego towarzyszka przyjęła to bez jakichkolwiek oznak zdziwienia i natychmiast 
zwinęła 
się w kłębek tak blisko ogniska, jak to było możliwe.
Sokolnik przyglądał się jej przez chwilę. Normalny wraz z nastaniem nocy spadek 
temperatury połączył się z nienaturalnym chłodem, tak że zrobiło się niemal 
mroźno. Qu’el 
miała na sobie lekki ubranie, odpowiednie dla panującej zwykle na tej wyspie 
pogody, a nie 
dla zimna, które wprawiało ich w drżenie. Bez zastanowienia zdjął płaszcz i 
okrył nim 
kobietę. Qu’el uniosła wzrok i Tronel od wrócił się pospiesznie.
— Tylko by mi zawadzał — skłamał, wycofując się z kręgu światła! Odprężył się 
nieco, 
gdy stanął na warcie w pewnej odległości od obozu.
Jego palce z roztargnieniem głaskały Władcę Burz. Sokół był zdecydowanie 
czujniejszym 
wartownikiem i Tronel, jak to się zdarzał wcześniej przy wielu podobnych 
okazjach, 
dziękował mu gorąco za to, że jest z nim, i za jego niezłomną odwagę.
Zadrżał, gdy szczególnie ostry podmuch zimnego wiatru przeniknął przez ubranie, 
które 
miał na sobie.
To wszystko jest prawdopodobnie zbyteczne, pomyślał kwaśno po prostu dodatkowe 
komplikacje i utrudnienia, spowodowani śmieszną kobiecą histerią.
Rozsądek zadawał temu kłam. Lady Qu’el nie sprawiała na nim wrażenia osoby, 
która 
ulega panice, i jeśli teraz się bała, to jej strach miał tak solidne podstawy, 
że Tronel nie 
ośmielił się go lekceważyć.
Świt zastał małą grupę w drodze. Chłód był dokuczliwszy niż kiedykolwiek 
przedtem, 
cisza jeszcze bardziej przygniatająca niż poprzedniego dnia. Deprymowało ich to 
tak bardzo, 
że Władca Burz ograniczał swoje zwiady do krótkich wypadów, z których wracał 
szybko do 
swych towarzyszy i złudnego poczucia bezpieczeństwa, jakiemu dawali. Choć 
mężczyzna 
wolałby wiedzieć więcej o szlaku, którym zmierzali, to nie miał jednak serca, by 
domagać się 
od sokoła zwiększenia wysiłków. Sam bał się równie mocno.
Szli tak przez trzy godziny i Tronelowi zaczęła świtać nadzieja, że zdołają 
dotrzeć do 
Bramy najwyżej kosztem zszarganych nerwów, kiedy Władca Burz wrócił z jednego ze 
swych zwiadowczych lotów powodowany nie tylko chęcią przebywania w ich 
towarzystwie. 
Okazało się, że odkrył coś, czego nie rozumiał i nie lubił.
Dwoje ludzi podążyło za nim, aż zatrzymali się przed niedawno powstałą ścieżką, 
pasem 
zniszczenia szerokim na dziesięć stóp, biegnącym mniej więcej równolegle do 
szlaku, którym 
dotychczas zdążali. Wszystko wewnątrz tego pasa było sczerniałe i martwe.
Oczy Sokolnika zwęziły się, gdy pochylony badał niektóre ze zniszczonych roślin. 
Początkowo sądził, że strawił je ogień, lecz teraz zobaczył, że zabiło je zimno.
— Czy wiesz, kto to mógł sprawić, pani?
— Tak — odparła ponuro. — Łowcy w służbie szczególnie nikczemnego i potężnego 
Lorda. Lepiej, żebyśmy się pospieszyli. Odnajdą trop wyczuwając ciepło ciała, a 
wygląda na 
to, że zmierzali w kierunku naszego obozu. Z pewnością w którymś miejscu natkną 
się na 
nasz szlak, a kiedy to się stanie, natychmiast ruszą za nami. Poruszają się 
bardzo szybko, 
kiedy pragną zadać śmierć.
Wyprostowała się.
— Daj mi nóż, Ptasi Wojowniku. Moja Moc na razie jest spętana, lecz ciała nic 
nie więzi.
Podał jej nóż i wkroczył na czarną drogę. Wydawało się, że najeźdźcy przybyli od 
Bramy, 
a przynajmniej z tamtego kierunku. Zyskaliby na czasie, gdyby podążali szlakiem, 
którym 
wędrowali ich wrogowie.
Minęło tak około czterdziestu minut, gdy nagle usłyszał z tyłu jakieś dźwięki.
Tronel otoczył ramieniem Qu’el i zepchnął ją z pokrytego martwymi roślinami 
szlaku. 
Podążył szybko za nią, osłaniając ją własnym ciałem przed tym, co się do nich 
zbliżało.
Dostrzegł je — dwa stwory, dwunogie i odrobinę wyższe od rosłego człowieka. Ich 
dość 
wąskie ramiona nie wyglądały na zbyt silne. Niczym nie okryta skóra, lub to, co 
uchodziło za 
skórę, była zupełnie biała. Głowy miały wydłużone i pozbawione tego, co ludzie 
zwykli 
określać mianem rysów. W miejscu oczu widniała szczelina; jakiś cal poniżej 
znajdowała się 
jeszcze jedna, nieco krótsza; to było wszystko. Ręce stworów kończyły się 
ziejącymi, 
krągłymi otworami w miejscach, gdzie powinny wyrastać dłonie albo coś innego, co 
mogło je 
zastępować.
To właśnie była ich broń. Na oczach Tronela łowca, który znajdował się bliżej 
niego, 
wyciągnął ramię mierząc w kępę wysokich paproci. Z otworu wydobył się obłok i 
paprocie 
skurczyły się i opadły.
Stwory zdawały sobie sprawę z obecności ludzi — wynikało to ze sposobu, w jaki 
się 
poruszały — i Sokolnik przygotował się na odparccie ich ataku.
Uniósł wzrok, żeby spojrzeć w martwą czerń ziejącą w szczelinach głów 
przypominających hełmy.
Hełmy? Zastanawiał się, czy to, co widzi przed sobą, jest rzeczywiście żywym 
stworzeniem, czy tylko jakąś sztuczną powłoką, wykonaną na wzór jego własnej 
kolczugi. W 
następnej chwili Qu’el potwierdziła ten szalony domysł.
— Rozbij ich skorupy. Światło szybko się z nimi rozprawi.
Potem nie było już czasu na rozmowy.
Tronel i Qu’el poderwali się i odskoczyli od siebie, gdy łowcy Ciemności 
rozpylili 
lodowatą mgłę na miejsce, gdzie oboje przed chwilą leżeli. Tronel zobaczył, jak 
kobieta ciska 
sztyletem, ujrzał jak jego ostrze przebija policzek stojącej bliżej niej istoty, 
lecz jego własny 
przeciwnik nie dał mu czasu, żeby zaobserwować, jaki będzie tego rezultat.
Znajdowali się od siebie w większej odległości niż ta, która dzieliła Qu’el od 
jej ofiary. 
Atak Qu’el pokazał, że można przebić zbroję okrywającą tego stwora, lecz 
zaskoczenie 
wywołane ich atakiem minęło, a łowca poruszał się i reagował szybko. Wystrzelił 
ze swej 
śmiercionośnej broni właśnie w chwili, gdy Tronel pochylił się, by natrzeć na 
niego.
Sokolnik odskoczył, żeby uniknąć zetknięcia z lodowatą mgłą i udało mu się to, 
lecz nie 
zdążył na czas opuścić miecza. Strumień mgły musnął sam koniec ostrza, lecz fala 
takiego 
zimna przebiegła przez cały miecz, że ramię Tronela zwisło bezwładnie u boku.
Lewą ręką zdążył złapać spadający brzeszczot. Zadał cios i trafił, lecz metal 
klingi 
rozprysnął się w błyszczące odłamki.
Stwór znowu uniósł ramię. Tronel próbował zadać cios tym, co; zostało z miecza, 
lecz 
wiedział, że nie zdąży.
— Twarz! Zerwij maskę!
Spojrzał w szczeliny maski bez cienia nadziei, że mu się to uda.
Nad jego głową czarny pocisk przeszył powietrze. Niewiarygodnie szybki, dziki, 
jak 
ucieleśnienie bitewnej furii, wywołanej grożącym jego panu niebezpieczeństwem — 
sokół 
rzucił się na sługę Ciemności. Potężnymi szponami i dziobem chwycił wąski pasek 
rozdzielający dwie szczeliny i szarpnął, rozrywając go i wyginając pod kątem 
prostym do 
maski.
Z otworu wydobył się mroczny cień, rozsiewający wokół przenikliwe zimno. Cień 
zniknął, 
a pusta skorupa przechyliła się i upadła, uderzając w Sokolnika i zwalając go z 
nóg. Ważyła 
jednak tak niewiele, że pod osłoną własnej zbroi nie doznał żadnych obrażeń.
W następnej chwili Tronel poderwał się, wciąż ściskając w garści ułomek miecza, 
lecz 
zobaczył, że drugi stwór też leży na ziemi, a Qu’el stoi obok niego. Zatroskany 
okrzyk 
Władcy Burz powiedział mu, że i sokół wyszedł z potyczki bez szwanku.
Zginając i prostując palce prawej ręki, żeby szybciej wróciło w nich krążenie, 
Tronel 
wsunął złamaną klingę do pochwy i podszedł do kobiety.
— Wciąż idziemy do Bramy? — zapytał.
— Tak, choć pojęcia nie mam, co tam zastaniemy… — Spojrzała na niego prostując 
ramiona.
— Nigdy się tego nie dowiemy, jeśli nie sprawdzimy. Jeszcze parę minut i 
będziemy znali 
odpowiedź!
Czołgali się ku Bramie z wyostrzonymi na wszystko zmysłami; odnosili wrażenie, 
że 
minęła cała wieczność, nim w końcu ujrzeli miejsce, które opisał Helmgard.
Rzeczywiście było dziwne i z powodu tej dziwności wydawało się Tronelowi 
straszne. 
Dwadzieścia wielkich kamieni zostało ustawionych w kręgu — albo same tak 
wyrosły, 
ponieważ miały kształt drzew, a z ich gałęzi wyrastały jasne, żywe liście. 
Pośrodku kręgu 
wznosił się prosty, pozbawiony znaków szczególnych łuk, z tej samej co pnie 
drzew szarej 
skały.
W pierwszej chwili Tronel odprężył się, ponieważ nic strasznego się nie działo, 
lecz potem 
dostrzegł niewyraźny cień, czarną mgłę upstrzoną czerwonymi plamami, która 
unosiła się w 
powietrzu spowijając łuk.
— Za późno — szepnęła Qu’el z rozpaczą w głosie. — Nasi strażnicy zostali 
zabici.
— Czy to Władca Ciemności?
— Nie, to oczekujący na niego sługa, lecz taki, z którym nie można walczyć bez 
wsparcia 
Mocy.
Tronel przejrzał się uważnie tej istocie–cieniowi. Wydała mu się bardziej 
materialna, kiedy 
zdołał skupić na niej wzrok.
— Jest taki jak tamci łowcy?
— Nie. Jest całkowicie bezrozumny, lecz niezastąpiony w pilnowaniu tego miejsca. 
Runie 
na nas, jeśli spróbujemy zbliżyć się do wrót.
— Powiedziałaś, że rzuci się na każdego intruza, pani. Gdybym ruszył na niego 
pierwszy i 
ściągnął go na siebie, czy zdołałabyś prześliznąć się i dopaść wrót?
Spojrzała uważnie na niego, a potem na strażnika przy łuku.
— Być może, jeśli przytrzymałbyś go choć na parę chwil. Szansa jest niewielka, a 
nadzieja 
na to, że przeżyjesz to spotkanie, prawie żadna.
Tronel wzruszył ramionami.
— Wojownicy stawali już przed takimi wyborami. — Wyciągnął złamany miecz. — Tym 
ostrzem wciąż można zadać cios. Zaraz zobaczymy, czy poradzi sobie z mgłą. — 
Zawahał 
się. — Jeśli ci się uda, odeślij Władcę Burz do moich ludzi na pokładzie, 
.Morskiej Jaskółki”. 
Posłucha cię, a nie zasłużył na to, żeby poświęcać go również.
Qu’el pochyliła głowę.
— Niech więc tak będzie.
Sokolnik ruszył do ataku. Pobiegł ku kamiennym drzewom i minąwszy najbliższe z 
nich, 
znalazł się wewnątrz kręgu.
Zamajaczyła przed nim chmura ciemności przetykanej czerwienią. To, co wydawało 
się z 
oddali mgłą, z bliska okazało się bardziej spoiste, jak rzadki szlam, i w jakiś 
okropny, 
bezrozumny sposób było żywe, nieprzyzwoicie żywe.
I to coś podleciało ku Tronelowi. Zebrał siły na odparcie ataku, nie wahając się 
ani nawet 
nie myśląc — w obawie, by strach nie złamał go i nie zmusił do ucieczki. Wtedy 
naprawdę 
zostaliby bez cienia nadziei.
Nagle dopadły go, przelewając się przez niego jak fala przez głaz, który znalazł 
się na jej 
drodze — albo jak ruchome piaski pochłaniające ostami ślad swej ofiary — 
nienasycony 
głód, zimno i śmierć, bardziej dojmujące od jakiegokolwiek umierania.
Groza zdawała się przesączać w samą jego istotę, ciało, umysł i duszę, wysysając 
z niego 
światło i życie. Nie był w stanie walczyć, nie był w stanie uczynić nic w owej 
chwili, gdy 
ciepło wyciekało z niego — mógł tylko wspominać jasne słońce i wysoko 
szybującego 
sokoła. Pamiętał radość rozjaśniającą twarz kobiety, radość wywołaną widokiem 
tego 
wspaniałego ptaka…
To był niemal koniec. Wydało mu się, że widzi inne światło: pałający, zielony 
blask — 
lecz był tak wyczerpany, że nawet szaleństwo nie mogło mu dodać sił, i osunął 
się bez reszty 
w noc.
Do świadomości Tronela dotarło uczucie gorąca, łagodnego dotyku promieniującego 
ciepłem, przenikającym całe jego ciało. Otworzył oczy i zobaczył pochyloną nad 
nim Qu’el.
Chciał się podnieść, lecz wróciła mu pamięć i zmusił się, by dalej leżeć bez 
ruchu.
Przymknęła na chwilę oczy, jakby z ulgą, a jej ręka uniosła się w geście 
pozdrowienia.
— Dobrze jest mieć cię znowu w tym królestwie, Ptasi Wojowniku. Przez jakiś czas 
obawiałam się, że nawet Zielony Ogień nie wystarczy, żeby cię ogrzać.
Zmarszczył brwi. Ogień? W pierwszej chwili po odzyskaniu przytomności wydało mu 
się, 
że otaczają ją szmaragdowe płomienie, i że to ona jest ich źródłem… Teraz nic 
nie mąciło mu 
wzroku i widział przed sobą tylko zwyczajną kobietę.
— Zatem zwyciężyliśmy?
— Tak. Władca Ciemności nie przybędzie już, jak również ci z jego świty, których 
zamierzał przyprowadzić ze sobą. — Przez jej twarz przemknął cień. — Byli źli, 
jeszcze 
gorsi, niż się tego obawiałam.
Sokolnik szybko odzyskiwał siły. Spróbował usiąść i za drugim razem udało mu się 
to, po 
czym zabrał się do sprawdzania, czy nie doznał jakichś obrażeń. Qu’el z 
łatwością odgadła, o 
co mu chodzi.
— Zarówno ty, jak i Władca Burz, wyszliście z tego bez szwanku. Niestety, twój 
miecz 
może ci służyć teraz wyłącznie jako pamiątka przypominająca o tym, co się 
wydarzyło tego 
dnia. — Podniosła oręż, a raczej jego rękojeść. Z klingi pozostał tylko 
niewielki ułomek.
— Udało ci się zadać kilka ciosów, to naprawdę nie lada wyczyn, i zrobiły one 
swoje. Co 
do reszty, obawiam się, że kolczuga nie na wiele się już zda, natomiast hełm w 
jakiś dziwny 
sposób nie został uszkodzony, z wyjątkiem zgiętego skrzydła, co łatwo można 
naprawić.
Podała mu hełm. Wziął go od niej, lecz tylko wstał i mu się przyglądał, nie 
próbując 
włożyć na głowę.
— Teraz wrócisz do swego ludu? — zapytał.
— Tak.
Wciągnął głęboko powietrze.
— Chciałbym, żeby ta wojna stała się również moją.
— Zdajesz sobie sprawę z tego, co mówisz? Z tej służby nie można się wycofać ani 
zwolnić.
Ich spojrzenia skrzyżowały się.
— Nie jestem pustogłowym chłopcem, pani. Widziałem tego wroga i walczyłem z nim, 
i 
nie potrafię już zabijać swoich współbraci, tych, którzy, jak to powiedziałaś, 
powinni być 
moimi towarzyszami broni.
Lady Qu’el nie odzywała się przez parę długich chwil.
— Pokazałeś, że jesteś dokładnie takim, jakimi chcielibyśmy widzieć naszych 
sprzymierzeńców, jednak istnieją przeszkody, być może dla ciebie nie do 
pokonania. 
Przezwyciężyłeś swój brak zaufania i niechęć do współdziałania ze mną w tej 
wspólnej 
potrzebie, a czucie wzięło w tobie górę nad obojętnością, co tym lepiej świadczy 
o twoim 
charakterze. Lecz przed chwilą, kiedy odzyskałeś pewność, musiałeś się opanować, 
by nie 
uciec na mój widok.
Wojna, którą prowadzimy, jest bezlitosna. Nasi wrogowie są niezmiernie potężni. 
Z 
biegiem czasu nauczyliśmy się, iż rzeczą konieczną, zasadniczą, jest to, by nasi 
wojownicy 
łączyli się w pary, mężczyźni z kobietami. Wówczas mogą się wspierać nawzajem 
się 
talentami i oboje stają się silniejsi. Partner, z winy którego taka para nie 
może działać 
skutecznie, zostaje ukarany, i kary te, Ptasi Wojowniku, są surowe. Czy 
potrafisz pełnić tę 
służbę wspólnie z kobietą, która byłaby dla ciebie tym samym, czym teraz jest 
Władca Burz?
Milczał przez chwilę.
— Jeśli będę musiał — rzekł w końcu.
— Decyzja podjęta w chwili uniesienia nie wystarczy. Chcesz walczyć z samym 
sobą, z 
własną przeszłością? Dojdzie to tego i będziesz męczył się, dzień po dniu, 
miesiąc po 
miesiącu.
— Jeśli będę musiał — powtórzył Tronel, a potem zawahał się. Znał się na tyle 
dobrze, by 
zdawać sobie sprawę, że w tych zmaganiach może mieć chwile słabości. — Jeśli 
moja 
partnerka będzie wiedziała, że toczę ze sobą tę walkę — dokończył.
Qu’el spojrzała na niego uważnie i, jak się wydawało, z wielkim szacunkiem.
— Dobrze Sokolniku — powiedziała, wypowiadając słowa wolno i z namysłem. — 
Odczekaj rok. Przemyśl wszystko i z rozwagą wykorzystaj ten czas. Dobrze byłoby, 
gdybyś 
spędził go trochę w Lormt, tej skarbnicy prastarej wiedzy, ucząc się 
wszystkiego, na co 
będziesz miał ochotę. I jeśli po upływie tego roku wciąż będziesz trwał w swoim 
postanowieniu, wówczas powitamy cię z radością, ciebie i twego pierzastego 
brata.
Uśmiechnęła się, uprzedzając pytanie, które zamierzał zadać
— Nie martw się o Bramę. Oprócz tej istnieją jeszcze inne. Droga będzie dla 
ciebie 
otwarta… Jesteś zadowolony?
Skinął głową, ukrywając rozczarowanie.
— Muszę być zadowolony.
— Dobra odpowiedź… Szczęśliwej podróży, towarzyszu. Będę czekala na dzień, kiedy 
znowu razem staniemy do walki. — Lady Qu’el cofnęła się w stronę łuku.
Przyglądał się jej, świadom że odchodzi, by stawić czoło wrogom takim samym jak 
ci, 
którym rzucili wyzwanie i z którymi walczyli tego dnia.
Uniósł rękę w pozdrowieniu swego ludu.
— Obyś szybowała wysoko na skrzydłach szczęścia, pani.
Powiedziawszy to, odwrócił się, bowiem nie chciał widzieć jak odchodzi. 
Przywołał do 
siebie Władcę Burz i zostawiwszy za sobą Bramę, ruszył w powrotną drogę na 
wybrzeże.
POSŁOWIE
Świat Czarownic Andre Norton urzekł mnie, kiedy go odkryłam. Jednak ze 
wszystkich jego 
mieszkańców zawsze najbardziej fascynowali mnie Sokolnicy, rasa, która z 
istotnych dla mnie 
powodów nienawidziła i lękała się zarówno kobiet, jak i czarów.
Nic więc dziwnego, że ucieszyła mnie możliwość spotkania z przedstawicielem tej 
rasy — 
człowiekiem honorowym, który dzięki swej prawości i odwadze potrafił w imię 
obowiązku 
wznieść się ponad swoje uprzedzenia i lęki, i który później zrozumiał potrzebę 
rozprawienia 
się z nimi w obliczu grożącego wszystkim niebezpieczeństwa. Odczuwałam 
niezmierną radość, 
pisząc to opowiadanie, i bardzo chciałabym rozwinąć je w coś większego.
Pauline Griffin
JAMES K. HEIDBRINK
O STARYCH MIECZACH I ZŁEJ MGLE
Statki, wojenne trój masztowce, tnące fale w drodze ku kolejnej przygodzie; 
wielkie żagle, 
szarobiałe i łopoczące na wietrze. Och, otwarte morze; przeszywający krzyk mew, 
ostry smak 
słonego powietrza i jeszcze jedna szansa dla Sulkarczyka, by mógł wyciągnąć 
miecz i 
pokazać, na co stać dobrego szermierza.
Ból, palące gorąco, jak trawiący wszystko ogień, który przenika ciało i wybucha 
w mózgu 
orgią barw.
Och, kobiety; piękne, hojnie obdarzone przez naturę dziewki, które zamieszkują 
gospody i 
tawerny we wszystkich portach, gdzie zawijają statki. Jakże umiejętnie potrafią 
sprawić, że 
samotny żeglarz zapomina bez reszty o swoich kłopotach i zmartwieniach — 
oczywiście pod 
warunkiem, że posiada pieniądze. Te miękkie, krągłe ramiona, pełne piersi, 
zapach perfum 
i… ból, tym razem jeszcze ostrzejszy niż przedtem, na tyle silny, by rozwiać 
wszystkie 
marzeni; zastępując je brutalną rzeczywistością.
Jobec otworzył oczy, bardzo wolno, bo powieki nie chciały się unieść, jakby 
zostały czymś 
zlepione. Zniknęły kojące obrazy wspaniałych statków i jeszcze wspanialszych 
kobiet; ich 
miejsce zajął widziany z bliska piasek. Piasek i jeszcze coś, co doprawdy 
musiało wypełznąć 
z jakiegoś koszmaru. Stworzenie, które składało się wyłącznie z kleszczy, 
odnóży, oczu i… 
złych zamiarów.
Z okrzykiem przestrachu Jobec dźwignął swe masywne ciało do pozycji siedzącej, 
doznając zawrotów głowy od nagłego wysiłku. Widziany z tej nowej perspektywy 
niebieski 
krab nie wydawał się nawet w przybliżeniu tak straszny jak wówczas, gdy miał go 
na 
poziomie oczu. Prawdę mówiąc, mały plażowy łazęga wyglądał na zupełnie 
zadowolonego, 
że znajduje się właśnie tutaj, żując radośnie coś, co trzymał w kleszczach. Z 
nagłym 
obrzydzeniem, od którego zebrało mu się na wymioty, Jobec pojął, czym jest to, 
co tak 
zawzięcie pałaszował głodny krab.
Rozjaśniło mu się nieco w głowie, kiedy zwrócił na piasek zalegającą w żołądku 
słoną 
wodę. Stanął na nogach, trochę niepewnie, obserwując z rozbawieniem, jak spod 
stóp umyka 
jeszcze trzech takich krabich drapieżców. — Hej, chłopcy, pora na śniadanie, co? 
— 
powiedział ze śmiechem, a jego głos zahuczał jak grzmot wśród pogodnej ciszy 
plaży. — A 
może to obiad? Tak czy inaczej nie będziecie żuć starego Jobeca Starditha, 
zapamiętajcie 
sobie.
Obiad! Zaburczało mu w żołądku na samą myśl o tym. Jak dawno temu zjadł ostatni 
posiłek? Lecz o wiele bardziej dokuczało mu pragnienie; już teraz miał uczucie, 
jakby jego 
gardło zaciskało się coraz mocniej i mocniej.
Otrzepał się z piasku w miarę starannie i osłonił ręką oczy, przebiegając 
wzrokiem 
rozległy błękitny horyzont w poszukiwaniu jakichkolwiek śladów statku, na którym 
płynął, 
lub towarzyszących mu okrętów. Lecz niestety, nie dostrzegł niczego. Czyżby 
wszyscy 
zginęli w sztormie? Ach, co to był za sztorm; sztormy takie jak ten są godne 
wielu 
wspaniałych pieśni.
Wracali z łupieżczej wyprawy na pomocne krańce Alizonu. Pięć wojennych okrętów, 
zanurzonych głęboko, z ładowniami wypełnionymi zagrabionym łupem. Jobec był 
kapitanem 
„Czerwonego Brzasku” i dowodził nieokrzesaną i niesforną załogą złożoną z 
Sulkarczyków i 
paru Sokolników, którzy zaciągnęli się jako marynarze. Była to oddana i gotowa 
na wszystko 
załoga, z której byłby dumny każdy kapitan.
Zwykle Sulkarczycy zabierali na pokład całe rodziny, zmieniając statki w 
pływające 
wioski. Tym razem jednak mężczyźni postanowili zostawić swoich bliskich na 
lądzie, 
ponieważ nie mogli zapewnić im należytego bezpieczeństwa podczas takiej wyprawy 
na 
północ.
I dobrze, że tak zrobili, bowiem tym diabłom z Alizonu niemalże udało się ich 
zaskoczyć. 
Tylko dzięki większemu doświadczeniu w żeglarskim i wojennym rzemiośle zdołali 
rozbić 
ich atak i obrócić go w swoje zwycięstwo. Choć wiktoria nie przyszła łatwo; 
pokłady 
zaczerwieniły się od płynącej krwi i wielu dobrych wojowników padło pod ciosami 
wrogów 
podczas zaciętej bitwy, do której doszło.
Jednak podczas powrotnej drogi do domu wojenne szczęście ich opuściło. Tym razem 
uderzył w nich wypróbowany sprzymierzeniec, morze. Zaatakowało ich sztormem, 
jakiego 
Jobec nie widział przez trzydzieści sześć lat swego marynarskiego żywota.
Najpierw uciekli się do wypróbowanego sposobu — próbowali zejść mu z drogi. Lecz 
nie 
udało im się, bowiem statki obciążone zrabowanym łupem płynęły zbyt wolno. 
Wówczas 
pozostało tylko jedno: przymocować wszystko na pokładzie i stawić czoło burzy.
Wiatr, uderzając w nich z pełną siłą, wył i ryczał jak zraniony wilkołak złapany 
w pułapkę. 
Wraz z wiatrem przyszły fale, tak wielkie, że w każdej chwili groziły 
przewróceniem statku.
Właśnie w chwili, kiedy na statek zwalała się jedna z takich fal, z bezanmasztu 
oberwał się 
fragment osprzętu. Spadając uderzył Jobeca między łopatki, odrywając .go od 
relingu na 
rufie, gdzie przywarł. Wypadł za burtę, a jego wołanie o pomoc zagłuszyło wycie 
sztormu. 
To, że się nie utopił, było zdumiewające, ale czyżby nie przeżył żaden z 
pozostałych? Jeszcze 
raz przebiegł wzrokiem horyzont, lecz nie dostrzegł śladu statku, żadnych 
szczątków, nic z 
wyjątkiem wody.
Ponownie poczuł, że gardło zaciska mu się na myśl o wodzie. Co trzeba będzie 
zrobić, 
żeby zaspokoić to straszne pragnienie, tylko w którą udać się stronę?
Zwróciwszy się w stronę lądu, poszukał wzrokiem czegoś, co pozwoliłoby mu 
ustalić 
własne położenie. Ten maleńki fragment wybrzeża był mu zupełnie obcy, ale znowu 
z drugiej 
strony rzadko zapuszczali się tak daleko na północ w głąb terytorium Alizonu, z 
wyjątkiem 
wypraw wojennych. Raczej nie wątpił, że znajduje się na wrogim terenie, co tylko 
wydłużało 
już i tak niemałą listę jego problemów.
Plażę otaczały z trzech stron skaliste białe urwiska, które wznosiły się pionowo 
w górę na 
jakieś pięćdziesiąt stóp, tworząc naturalną zatoczkę. Z lewej zauważył coś, co 
wydawało się 
wąską dróżką, a może wydeptaną przez zwierzynę ścieżką, biegnącą skosem przez 
urwiska. 
— Doskonale — rzekł głośno Jobec. — Oto droga…
— Przykro mi, że nie mogę tu zostać z wami, moi mali przyjaciele, lecz naprawdę 
muszę 
już iść — powiedział do grupki krabów, które wciąż czekały, obserwując go 
uważnie. — 
Kiedy wrócę, przypomnijcie mi, żebym opowiedział wam o dwóch rudowłosych 
siostrach z 
Karsu. Och, sam się czuję jak bohater przygodowej historii!
Roześmiawszy się serdecznie, ruszył ku ścieżce. Zanim opuścił plażę, przystanął, 
żeby 
splunąć przez ramię na szczęście. Bo szczęście będzie mu naprawdę potrzebne, 
zważywszy, 
że nie miał jedzenia ani wody, jak również niczego, czym mógłby się obronić w 
razie 
potrzeby.
Wspinaczka po urwisku była trudniejsza, niż się spodziewał, i zanim znalazł się 
na 
szczycie, cały był zlany potem i dyszał ciężko. Dróżki i ścieżki nie były 
stworzone dla niego. 
Och, wiele by dał, żeby znowu poczuć pod stopami rozkołysany pokład statku.
Rozciągała się teraz przed nim rozległa połać stepu, sięgająca podstawy 
falistych wzgórz, 
ledwie widocznych w oddali. Co jednak dziwne, ścieżka, którą podążał, nie 
prowadziła w 
tamtym kierunku. Zamiast tego skręcała ostro w lewo, biegnąc w stronę gęstego 
lasu, który 
graniczył ze stepem. Jobecowi nie uśmiechała się myśl o wędrówce tym cienistym 
szlakiem, 
który przecinał las, ale też nie zamierzał poruszać się po otwartej przestrzeni, 
gdzie mogły 
dopaść go, i to nie uzbrojonego, Psy Alizonu — te wściekłe białe bestie, które 
szkolono do 
polowania na ludzi. Więc lepszy będzie las; może tam znajdzie wodę i jakieś 
jadalne rośliny, 
żeby zapełnić kurczący się szybko żołądek.
Tym, co wydało mu się nieco dziwne, gdy ruszył krętą ścieżką, była absolutna 
cisza 
zalegająca wszędzie wokół. Ani razu nie usłyszał krzyku ptaka, jak również 
szeleszczących 
odgłosów myszkujących po lesie zwierząt. Nawet bzyczące i kąsające owady, które 
w lesie 
tak często są prawdziwą udręką, zdawały się nieobecne. W miarę upływu czasu 
cisza stawała 
się coraz bardziej przytłaczająca i Jobec co chwila przyłapywał się na tym, że 
spogląda przez 
ramię, jakby w obawie, że zobaczy kogoś lub coś, co podąża jego śladem.
Ścieżka zrobiła się nieco szersza. Przyjrzawszy się bliżej podłożu, Jobec 
odkrył, że kroczy 
po szarych kamiennych blokach, które leżały ukryte pod warstwą leśnej ściółki. 
Zatem 
ścieżka była dziełem istot inteligentnych, a nie zwierząt, choć wszystko 
wskazywało na to, że 
ci, którzy ją zbudowali, nie korzystali z niej regularnie.
Dopiero późnym popołudniem Jobec natknął się na wodę, lecz jego uwagę zwrócił 
nie tyle 
mały strumień, ile to, co znajdowało się na drugim jego brzegu.
Niegdyś ta budowla mogła służyć jako sala zebrań, tak była wielka.
Jak się wydawało, wzniesiono jaz tych samych kamiennych bloków, z których 
ułożono 
ścieżkę. Dach, ledwie widoczny pod porastającą go winoroślą, wciąż chronił 
pomieszczenia 
znajdujące się w głębi budynku, podczas gdy front już dawno temu rozpadł się i 
zniszczał, 
odsłaniając masywne filary, które go niegdyś podtrzymywały. Na budynku, tuż pod 
występem dachu, biegł szereg rzeźb przedstawiających ludzi, zwierzęta i 
stworzenia, których 
Jobec nie potrafił zidentyfikować, bowiem czas i żywioły zatarły ich rysy. Nie 
potrafił 
powiedzieć, dla jakich celów i przez kogo została wzniesiona ta budowla. Lecz 
nie ulegało 
wątpliwości, że jest niezmiernie stara.
Cisza, która towarzyszyła Jobecowi przez cały ten dzień, zdała się najbardziej 
przytłaczająca wewnątrz i wokół tego budynku, nosiło się wrażenie, że z tej 
ciszy sączy się 
gorycz, smutek, a strach.
Jobec ugasił pragnienie zimną wodą ze strumienia, ale głód pozostał, narastając 
z każdą 
mijającą chwilą. Lecz z jego zaspokojeniem mógł jeszcze trochę poczekać, 
zważywszy, że 
słońce opadło już nisko ku zachodniemu horyzontowi, rzucając wszędzie wokół 
dziwne 
cienie. Najważniejszą rzeczą było teraz znalezienie schronienia na noc, ponieważ 
powszechnie było wiadome, że ciemność jest porą, w której wyruszają na łowy 
leśni 
drapieżcy. Och, czegóż by nie dał za jeden kawałek pozbawionego smaku suchara. 
Jego 
żołądek odpowiedział burczeniem na samą myśl.
Przekroczył strumień i ruszył dalej ścieżką, która kończyła się przed budynkiem. 
Ostrożnie 
wspiął się po trzech stopniach, mijając pierwszy rząd masywnych filarów. 
Przystanął na 
chwilę, by rzucić okiem na wyrzeźbione na nich runy, lecz były mu obce i nie 
potrafił ich 
odczytać. Uczucie strachu, które go prześladowało, było teraz tak silne, że 
wydawało się 
niemal namacalne. Poruszając się ostrożnie wśród gruzów, zmierzał ku nie 
zawalonej tylnej 
części budynku, stopniowo przyzwyczajając oczy do panującego półmroku.
I tam, ku swemu przerażeniu, odkrył coś, co po części mogło odpowiadać za 
atmosferę, 
jaką wyczuwał wokół siebie.
Przed nim znajdowało się osiem masywnych stołów, każdy wykuty z pojedynczego 
bloku 
szaroniebieskiego kamienia. Były ustawi jedne jeden przy drugim, po cztery w 
rzędzie. 
Wokół stołów i pod nimi leżały w nieładzie liczne szkielety uzbrojonych ludzi, 
wciąż zakute 
w zardzewiałe zbroje i kolczugi, w których zginęli. Kiedyś ci towarzysze broni 
wznosili w tej 
sali toasty, o czym świadczyły porozrzucane kielichy i puchary do wina. Lecz 
jakaś bitwa 
przerwała ową uroczystość i wielu zostało zabitych.
— Niech ziemia zabierze to, co pochodzi z ziemi. Niech woda przyjmie to, co jest 
z wody. 
I niech to, co zostało wyzwolone, podąża wolne drogą Światła — powiedział głośno 
Jobec, 
powtarzając pogrzebową formułę, jaką zwykło się żegnać poległych wojowników. 
Powątpiewał, by te słowa zostały kiedykolwiek wypowiedziane wobec tych, którzy 
tutaj 
spoczywali.
Krocząc wśród zmarłych, Jobec zaczął nabierać przekonania, że chyba pomylił się 
w 
swych domysłach co do tego, co się tutaj wydarzyło. Choć wszyscy, którzy 
znajdowali się w 
tym budynku, byli bez wątpienia uzbrojonymi wojownikami, nigdzie nie mógł 
dostrzec 
żadnych śladów walki. Żadna czaszka nie została rozpłatana, wszystkie miecze 
tkwiły w 
pochwach. Wyglądało to tak, jak gdyby ci biedacy dali się bez reszty zaskoczyć 
wrogowi.
Jakiż to mógł być wróg, który zaatakował ten budynek bez ostrzeżenia i tak 
zaskoczył jego 
mieszkańców, że nawet nie zdążyli sięgnąć po broń? Przynajmniej pięćdziesięciu 
uzbrojonych mężczyzn zginęło tutaj. Gdyby tylko zmarli potrafili mówić, może 
wówczas 
zdołałby uzyskać odpowiedź na zagadkę, na którą się tu natknął.
Jobecowi nie udało się rozpoznać żadnego z herbów widniejących na tarczach i 
hełmach 
— nigdy takich nie widział ani nawet nie słyszał o nich w legendach i podaniach. 
Zatem ci 
ludzie musieli należeć do Starej Rasy!
W czasie przeszukiwania sali natknął się na miecz częściowo ukryty pod jednym ze 
stołów, pokryty grubymi warstwami kurzu. Miecz był krótszy i o wiele lżejszy od 
tych, 
których używali Sulkarczycy; klingę miał wykutą z jakiegoś nieznanego, 
niebieskawego 
metalu, a rękojeść zdawała się wykonana z pojedynczego kawałka drogocennego 
czerwonego 
kamienia, gładko wypolerowanego. Choć pochwa dawno temu zbutwiała i rozpadła 
się, sam 
miecz nie nosił żadnych śladów upływu czasu. W przyćmionym świetle sali rękojeść 
i klinga 
zdawały się płonąć żywym ogniem. Doprawdy, wspaniała broń dla kapitana Sulkaru!
Ująwszy mocno rękojeść, Jobec skłonił się przed leżącym obok szkieletem i uniósł 
miecz, 
jakby salutował. — Dzięki ci, szlachetny panie, za tak wspaniałą broń. Możesz 
spoczywać w 
spokoju pewien, że zostanie użyta wyłącznie w godnej sprawie. — Teraz, kiedy 
miał już 
wodę i broń, pozostawała tylko sprawa jedzenia. Lecz z rozwiązaniem tego 
problemu musiał 
poczekać do rana.
W głębi sali Jobec odkrył drewnianą drabinę, wciąż krzepką, która zaprowadziła 
go na 
małe, otwarte poddasze. Możliwe, że kiedyś było wykorzystywane jako magazyn na 
prowiant, lecz teraz równie dobrze mogło stać się miejscem odpoczynku. Wcale nie 
uśmiechała mu się myśl o spędzeniu nocy na dole wśród zmarłych. Usiadł wsparty 
plecami o 
ścianę i przyglądał się, jak cienie w sali na dole robią się coraz dłuższe i 
ciemniejsze.
Raczej jakiś wewnętrzny głos, niż jakikolwiek rzeczywisty dźwięk był tym, co 
obudziło 
Jobeca z głębokiego snu. Nie poruszywszy nawet palcem, nasłuchiwał uważnie, 
czekając aż 
oczy przyzwyczają się do otaczającej go ciemności. Jego okolona brodą twarz 
spłynęła 
potem, a serce zaczęło bić szybciej. Z jakiego powodu? Ze strachu? Tak, to był 
strach. 
Powietrze wokół niego przesycone było strachem.
Wytężywszy wzrok, nie dostrzegł w ciemności niczego niepokojącego. Czy aby na 
pewno? Nie było to nic określonego, lecz czyż cienie nie zdawały się poruszać i 
gęstnieć? 
Nie, nie cienie — cień! Właśnie wpełzł do sali na dole, rozpościerając się coraz 
szerzej w i 
miarę jak się poruszał. Nie był to cień człowieka ani drapieżnego zwierzęcia, 
ani, jeśli już o to 
chodzi, jakiejkolwiek żywej istoty, jaką znał Jobec. Już bardziej przypominał 
mgłę, lecz taką, 
która zasnuwała za sobą wszystko, gdy tak poruszała się wolno wśród zmarłych.
Strach, ponowne ostrzeżenie, tym razem tak dobitne, jakby ktoś krzyknął. Jobec 
mocno 
zacisnął dłoń na rękojeści miecza, aż zbielały mu knykcie. Stawić czoło 
wojownikowi w 
bitwie to jedno, ale coś takiego…
— Nie zdołasz tego pokonać, dzielny wojowniku!
Słyszał te słowa wyraźnie, lecz nie za pośrednictwem uszu, tylko w swym umyśle. 
Zaskoczony rozejrzał się, ale nikogo nie zobaczył. Potem, tuż przed nim, 
fragment poddasza 
wyraźnie pojaśniał, wewnątrz tego światła coś się pojawiło, zaczęło przybierać 
coraz 
wyraźniejszy kształt. Cokolwiek wydobywało się z tej poświaty, nie stanowiło dla 
niego 
zagrożenia, tego był pewien, choć nie miał pojęcia skąd bierze tę pewność.
— Nie musisz się mnie bać, wojowniku. — I tym razem słowa zatańczyły w jego 
głowie.
Stała przed nim kobieta drobnej budowy i o długich włosach barwy pajęczyny, 
spływających luźno na ramiona. Miała na sobie luźną tunikę, mieniącą się srebrem 
i błękitem, 
która ciasno przylegała do ciała, odsłaniając ramiona i nogi. Z delikatnie 
rzeźbionej szyi 
zwisał sznur błękitnych kamieni; na przegubach rąk miała bransolety z takich 
samych 
błękitnych klejnotów. Skośne oczy w szczupłej twarzy z zaostrzonym podbródkiem 
zdawały 
się lśnić w ciemności jak oczy kota.
— Kim jesteś? — zapytał wolno Jobec, formułując te słowa w myślach.
— Nie jestem z twojego świata, Jobecu Stardith — usłyszał w odpowiedzi.
— Znasz moje imię? — zdziwił się.
— Tak, jak również wiem inne rzeczy, które mogę odczytać w twoich myślach.
— Zatem wiesz o mnie wiele, droga pani, ja zaś o tobie nic, chyba że będziesz 
tak dobra i 
wyjawisz mi swoje imię.
— Niegdyś zwano mnie Salith.
— Niegdyś?
— Dawno, bardzo dawno temu.
— Nie rozumiem… — zaprotestował Jobec, potrząsając wolno jasnowłosą głową. —… 
Widzę cię — jesteś teraz tutaj.
— Tylko jako zjawa, zapewniam cię.
— Lecz, jeśli to prawda, po co się tu zjawiłaś?
— Żeby ostrzec odważnego człowieka.
— Ostrzec? — zapytał, unosząc brwi.
— Och, czy nie czujesz tego, żeglarzu? Sama twoja obecność w tym zakazanym 
miejscu 
naruszyła równowagę prastarych Mocy. Zbudziła istoty, które od dawna były 
pogrążone we 
śnie, istoty, które nie powinny się zbudzić.
Jobec odwrócił się, spoglądając na salę w dole. Ta gęstniejąca mgła zbliżała 
się, coraz 
ciemniejsza, zasłaniająca wszystko, co znajdowało się za nią.
— Szybko! — Głos kobiety zabrzmiał ostro w głowie Jobeca. — Niewiele czasu 
zostało. 
Musisz uciekać, dopóki jeszcze możesz!
— Uciekać? — pomyślał z rozbawieniem Jobec. — Moja droga pani, zbyt nisko mnie 
oceniasz. Dopóki będę mógł unieść miecz i zaczerpnąć tchu w piersi, dopóty nie 
cofnę się 
przed walką.
— Przed walką, tak… — powiedziała —… lecz tej nocy spotkasz się tu nie ze 
zwykłymi 
wojownikami. Raczej z czymś, co jest niezmiernie stare i bardzo złe, z czymś, co 
zostało 
niechcący uwolnione przez tych, którzy parali się magicznymi Mocami i nie 
wiedzieli, jak 
nad nimi zapanować. Sądzisz, że zdołasz powstrzymać coś, czego nie potrafili 
pokonać ci 
wszyscy, którzy tam leżą? Spójrz, wojowniku! —zawołała, wskazując zalegającą w 
dole 
ciemność.
Jobec spojrzał i to, co zobaczył, sprawiło, że ścierpła mu skóra. Wciąż widział 
komnatę, w 
której gęstniały cienie, lecz na to nakładał się obraz sali takiej, jaką była 
kiedyś: 
pomieszczenia jasno oświetlonego migoczącymi pochodniami i ożywionego postaciami 
i 
głosami mężnych wojowników. Potem coś z najgłębszej ciemności samego Zła 
wkroczyło 
tam, by rzucić się na tych dzielnych mężczyzn i z każdego z nich wyssać życie. 
Ta 
bezkształtna masa plugastwa żywiła się duszami tych nieszczęśników, skazując je 
na wieczne 
cierpienie i nie kończącą się udrękę. Obraz zamazał się przed oczami Jobeca i 
znowu widział 
tylko ciemną salę, od dawna pozbawioną wszelkiego życia.
— Droga pani… — podtrzymał tę bezgłośną rozmowę, czując jak wzbiera w nim 
nieopanowany strach — …więc dziś w nocy przyjdzie tu ta sama istota?
— Nie dziś w nocy — teraz, w tej chwili, i to po ciebie!
— Dlaczego po mnie?
— Ponieważ twoje życie przyciąga ją, tak samo jak zapach krwi przyciąga 
drapieżne 
zwierzęta.
— I nie ma żadnego sposobu, żeby pokonać tę istotę?
— Żadnego, który leżałby w twojej mocy, Jobecu Stardith. Twoją jedyną szansą 
jest 
ucieczka, póki jeszcze możesz.
— Lecz to coś z pewnością ruszy w pościg.
— Nie może. Ten budynek jest źródłem Mocy — złej Mocy, z którą istota jest 
nierozerwalnie związana. Nie może opuścić tych murów — powiedziała kobieta.
Cień dotarł do drabiny i teraz wolno wznosił się ku nim. Jobec poczuł, jak włosy 
na karku 
jeżą mu się z przerażenia.
— Chodź… — krzyknęła Salith — …nie ma chwili do stracenia!
Błyskawicznie poderwał się na nogi i skoczył w ślad za uciekającą dziewczyną. 
Cień 
dotarł już do szczytu drabiny i wlewał się teraz na poddasze. W drugim końcu 
pomieszczenia 
Salith klęknęła przed czymś, co na pierwszy rzut oka wydawało się niczym więcej 
jak gołą 
ścianą.
— Było tu kiedyś okno, lecz zostało zamurowane kamieniami. Otwórz je, wojowniku!
Jedno spojrzenie rzucone przez ramię na sięgającą ku nim, rosnącą masę czerni 
wystarczyło, by w Jobecu wezbrała siła kilku ludzi. Zamachnąwszy się potężnie, 
uderzył 
mieczem w miejsce, które wskazywała. Prysnęły iskry, kiedy stal zgrzytnęła o 
kamień, lecz 
ściana pozostała nietknięta. — Sul! — zawołał, wykrzykując to bitewne zawołanie 
Sulkarczyków w chwili gdy klinga jeszcze raz przecięła powietrze, uderzając w 
ścianę i 
wywalając kamienie na zewnątrz. Droga stała przed nimi otworem; nie mieli ani 
chwili do 
stracenia, musieli działać szybko. Już czuł, jak ta zła mgła gęstnieje i wzbiera 
wokół nich. 
Powietrze wypełnił mdlący, słodkawy odór śmierci i rozkładu.
— Szybko, na dół! — krzyknęła Salith, wskazując grube pędy winorośli zwisające 
tuż 
przy otworze.
— Ty pierwsza — sprzeciwił się Jobec.
— To nie czas ani miejsce na uprzejmości, żeglarzu. Stajesz w obliczu rzeczy, 
których nie 
rozumiesz — powiedziała.
— Być może, lecz wiem, że nie ucieknę i nie zostawię nie uzbrojonej kobiety, 
zjawy czy 
nie, by stawiła czoło temu, co nas ściga. Idź! — rozkazał.
— Dzielny, niemądry mężczyzna — powiedziała z uśmiechem, nim zniknęła w otworze.
Wsunąwszy miecz za pas tuniki, Jobec przecisnął szerokie barki przez wąski 
otwór, 
zdzierając przy tym z siebie skórę. Kiedy już niemal był na zewnątrz, coś 
chwyciło go za 
nogi, wolno wciągając z powrotem. W jednej chwili ogarnęło go przerażenie i 
krzyknął 
głośno, kopiąc i szarpiąc z całych sił, żeby wyrwać się ze zniewalającego 
uchwytu. Nagle 
jego nogi wyzwoliły się z cichym mlaśnięciem i Jobec stwierdził, że koziołkując 
spada w 
ciemność.
Leżał, nieco oszołomiony, u stóp budynku. Na szczęście grunt był tu miękki i 
Jobec na 
skutek upadku nie doznał poważnych obrażeń. I w tej właśnie chwili usłyszał 
dochodzący z 
góry głośny krzyk, który zmienił mu krew w żyłach w lodowatą wodę. Jobec rzucił 
się do 
ucieczki, biegnąc co sił byle dalej od budynku, i nie zdając sobie nawet sprawy, 
że jest boso. 
Bez względu na to, jaka zła istota pozostała wewnątrz, najwyraźniej nie była 
zadowolona z 
tak skromnego łupu, jak zapleśniałe skórzane buty Sulkarczyka.
Przystanąwszy przy jakimś drzewie, z sercem niemal rozsadzającym piersi, Jobec 
pomyślał o dziewczynie, o Salith. Gdzie była? A jeśli już chodzi o szczegóły, 
gdzie był on 
sam? Biegł tak szybko, nie mając pojęcia w jakim kierunku, i teraz stał zupełnie 
zdezorientowany.
— Nie bój się, dzielny wojowniku, Salith wciąż jest z tobą. — Te słowa wdarły 
się w jego 
myśli.
— Ale gdzie jesteś? — zapytał bezgłośnie.
— Tutaj, podążaj za światłem.
Dość daleko przed sobą ujrzał dziwną niebieskawą poświatę, która podskakiwała i 
chwiała 
się wśród drzew, jak płomień świecy w delikatnych podmuchach letniego wiatru. 
Jobec rzucił 
się w pogoń za nią, nie zważając na korzenie i ciernie raniące mu stopy. Ścigał 
przez noc ów 
ognik, lecz bez względu na to, jak szybko się poruszał i jak bardzo się starał, 
nie potrafił 
zbliżyć się do nieuchwytnego światełka.
Klucząc wśród drzew, przedzierając się przez gęstwinę i zarośla, biegł i biegł, 
aż w końcu, 
do cna wyczerpany, nie mógł zrobić już ani kroku. Usiadł pod drzewem z plecami 
wspartymi 
o jego pień i zamknął oczy, żeby choć przez chwilę odpocząć.
Głosy, prawdziwe męskie głosy zbliżały się ku niemu. Jobec obudził się w jednej 
chwili, 
wyciągając rękę po miecz, leżący obok. Był jasny dzień, blask słońca raził oczy. 
Ku swemu 
zdziwieniu stwierdził, że spoczywa na ciepłym piasku plaży, choć pamiętał 
dobrze, kiedy 
zamykał oczy, siedział wsparty mocno plecami o pień drzewa Nie tylko znajdował 
się na 
otwartym terenie — był też zupełnie odsłonięty przed tymi, którzy zbliżali się 
do niego od 
tyłu.
Och, lecz Jobec Stardith nie był człowiekiem, który poddałby się bez walki, i z 
pewnością 
nie tylko jego krew splami dzisiaj ten piasęk. Poderwał się szybko i odwrócił na 
pięcie, 
przygotowany, by odeprzeć zimną stalą atak tych, którzy zbliżali się do niego.
— Ho ho, Jobec, ty stara foko, dobrze jest widzieć cię wciąż żywym i tak 
spragnionym 
walki jak zawsze,
Zdumienie odjęło Jobecowi mowę. Zamiast grupy uzbrojonych żołdaków Alizonu, 
których 
spodziewał się ujrzeć, zobaczył przed sobą sześciu sulkarskich braci krwi i 
kompanów od 
kielicha z własnego statku. A ów zgrabny okręt wojenny, stojący na kotwicy w 
pewnej 
odległości od brzegu, nie mógł być niczym innym jak tylko „Czerwonym Brzaskiem”.
— Hej, kapitanie, wyglądasz jakbyś zobaczył ducha. Czy to widok własnych 
towarzyszy z 
Sulkaru tak cię wzburzył? — zapytał wysoki muskularny mężczyzna, stojący na 
czele grupy.
— Wzburzył? Nie, Haylor, nie wzburzył, ale zaskoczył. Naprawdę sądziłem, że 
statek 
poszedł na dno wraz z całą załogą— odparł Jobec.
— Trzebaby czegoś więcej niż lekkiego wietrzyku i deszczu, żeby pokonać załogę 
„Czerwonego Brzasku”. Żebym tylko mógł powiedzieć to samo o jego kapitanie.
Powiedział to żartobliwym i wesołym tonem, bez żadnych złych intencji, o czym 
Jobec 
doskonale wiedział, ponieważ on i Haylor byli braćmi krwi od czasu, gdy podrośli 
na tyle, 
żeby unieść miecz. Lecz nawet wówczas, kiedy objęli siew przyjacielskim uścisku, 
Jobec czuł 
zamęt w głowie, próbując rozpaczliwie poskładać w jedną całość wydarzenia 
ostatniej nocy. 
To najwyraźniej nie była ta sama plaża, na którą wyrzucił go sztorm, lecz w 
takim razie skąd 
się tu wziął? Co więcej, jak go tutaj znaleźli?
— Co cię niepokoi, bracie? — zapytał Haylor, zatroskany wyrazem twarzy 
przyjaciela.
— Zastanawiam się, jak to się stało, że znalazłem się na tej właśnie plaży, i w 
jaki sposób 
odnaleźliście mnie tutaj.
— Nie wiem, jak się tu znalazłeś — odpowiedział Haylor — lecz odnalezienie cię 
nie było 
wcale łatwe. Właśnie mieliśmy odwoła poszukiwania i uznać cię za zmarłego, kiedy 
spostrzegliśmy twoje ognisko.
— Ognisko? Ale ja nie rozpalałem żadnego ogniska.
— Być może, ale ktoś to jednak zrobił — odparł Haylor, pokazując ręką.
Miał rację; na plaży, niewiele dalej jak czterdzieści stóp od nich, widać było 
miejsce, gdzie 
paliło się ognisko, choć teraz pozostała z niego tylko dymiąca kupa popiołu. 
Wokół ogniska 
piasek był jeszcze wilgotny i Jobec dostrzegł na nim liczne ślady bosych stóp. 
Były małe i 
wąskie, jak ślady dziecka albo kobiety o drobnej budowie ciała. Tuż obok leżała 
chusta 
wykonana z mieniącego się srebrem i błękitem materiału. Jobec pochylił się i 
podniósł ją 
ostrożnie.
— Zdaje się, że nasz kapitan miał tej nocy przygodę — rzekł szczerząc zęby 
Haylor, a jego 
oczy przesunęły się z chusty na miecz z czerwoną rękojeścią wystający spod 
tuniki Jobeca, by 
w końcu spocząć na podrapanych i posiniaczonych stopach kapitana.
— To prawda, bracie Haylor.
— Może więc będzie z tego jakaś nowa opowieść?
— Tak, i to taka, jakiej przedtem nigdy nie słyszeliście — odparł Jobec.
— Lepsza od twojej opowieści o dwóch rudowłosych siostrach z Karsu?
— O wiele lepsza, drogi przyjacielu — powiedział ze śmiechem Jobec.
— Więc muszę ją usłyszeć.
— I usłyszysz, z tym zastrzeżeniem, że opowiem ci ją tylko przy sutym posiłku i 
butelce 
dobrego wina.
— Hej, Jobec, już masz to załatwione.
Kiedy ruszyli plażą do łodzi, gdzie czekali na nich pozostali, Jobec przystanął 
i spojrzał w 
stronę lasu. — Salith — szepnął, wyraźnie formułując w myślach słowa. Lecz nie 
usłyszał 
żadnej odpowiedzi. Czy zatem była rzeczywiście tylko złudzeniem, tak jak 
utrzymywała? Być 
może, lecz złudzenia chyba nie zostawiają śladów stóp na piasku, a poza tym, czy 
ten 
kawałek materiału, który trzyma w ręce, nie jest wystarczająco realny?
Jobec troskliwie wsunął chustę pod tunikę na piersiach, nim odwrócił się i 
ruszył z 
powrotem ku morzu. Tak, dobrze będzie wrócić na statek i do ukochanego życia na 
morzu. 
Wiedział jednak, że pewnego dnia, i to wkrótce, przybędzie znowu na ten 
opustoszały 
skrawek wybrzeża, by jeszcze raz pójść tamtym cienistym szlakiem, który 
prowadził przez 
las. Ponieważ na pewne pytania nie uzyskał odpowiedzi, a nie chciał, żeby bez 
niej pozostały.
POSŁOWIE
Dzięki znakomitym książkom Andre Norton spędziłem tak wiele czasu w Świecie 
Czarownic, że niekiedy czuję się odrobinę winny, iż nie muszę z tego tytułu 
płacić podatków 
ani uzyskiwać oficjalnej zgody na mój pobyt w tej krainie.
Podczas jednej z moich ostatnich wypraw Sulkarczyk Jobec, kapitan „Czerwonego 
Brzasku”, opowiedział mi historię, którą właśnie przeczytaliście. Początkowo 
powątpiewałem 
w jej autentyczność sądząc, że jej źródłem były te wszystkie kufle piwa, które 
wypiliśmy tamtej 
nocy. Lecz kiedy Jobec pokazał mi miecz z czerwoną rękojeścią i chustę z 
lśniącego, 
srebrzystobłękitnego materiału, przestałem wątpić w prawdziwość jego słów. 
Ostatnio doszły 
mnie słuchy, że wyruszył na wyprawę z zamiarem odnalezienia tego tajemniczego 
lasu, przez 
który wiedzie kręta ścieżka i gdzie drzemią mroczne tajemnice. Mam szczerą 
nadzieję, że 
znajdzie to, czego szuka — i skądś wiem, mu się uda.
James R. Heidbrink
CARALYN INKS
DZIEWIĘĆ SŁÓW
Na siódmą córkę Marshmist — wrzasnęła Mag’ra — ukradli nawet moje sztuczne zęby!
Nie pamiętała, kiedy była ostatni raz taka zła. Danner Garncarz zrobił dla niej 
te zęby w 
podzięce za odebranie trudnego porodu, z którego jego żona i dziecko uszli z 
życiem. To nic, 
że zakładała je tylko wtedy, kiedy wzywano ją do którejś z wiosek albo dworu. 
Nawet kobieta 
w jej wieku ma swoją godność. Nosiłaby je częściej, lecz nie cierpiała smaku 
kleju, którym 
przytwierdzało się je do dziąseł. Uważała, że nic nie jest tak odrażające, jak 
nagie dziąsła w 
kobiecych ustach. Sprawiały, że człowiek wyglądał jak zgrzybiała starucha.
Od osiemdziesięciu jeden lat żyła wśród tych wzgórz. Była mistrzynią Wiedzy 
Tajemnej i 
uzdrowicielką służącą mieszkańcom małych wiosek rozrzuconych wzdłuż długiej i 
wąskiej 
doliny zwanej Warownią Minai. Nawet rozbójnicy z wysokich Wzgórz Sharoon 
przychodzili 
do niej po lekarstwa i poradę. Nikt nigdy nie zakłócił jej spokoju, aż do 
dzisiaj.
Mag’ra pochyliła się i podniosła skorupę z rozbitego garnka. Kiedyś był w nim 
eliksir, 
który łagodził bóle. Teraz przepadł. Wszystkie leki zostały zmielone na proszek 
albo wsiąkły 
w polepę. Takie złośliwe zniszczenie wszystkiego, co przynosiło ulgę cierpiącym, 
po prostu 
nie mieściło się jej w głowie.
Odrzuciła skorupę. Ci głupcy obrabowali spiżarnię z zapasów żywności, dzięki 
którym 
przeżyłaby do wiosny. — Nie będę jadła przy cudzym stole bez moich zębów! A nie 
jestem 
tak stara, żeby siorbać kleik! — wykrzyknęła. Przebiegł ją dreszcz i otuliła się 
szczelnie 
opończą.
Ta zima była najcięższa ze wszystkich, które przeżyła. Zwykle wysokie turnie 
otaczające 
Warownie. Minai osłaniały ludzi. Lecz nie tego roku. Mroźne wiatry były 
bezlitosne.
Każdej zimy rozbójnicy i mieszkańcy wiosek łączyli siły w naprawdę pokojowej 
współpracy. W większości ci banici stracili swoje domu i rodziny w czasie 
długiej wojny z 
Psami Alizonu oraz w wyniku wewnętrznych zamieszek. Żeby powiedzieć prawdę, 
wszyscy, 
łącznie z samą Mag’rą, mieli im za co dziękować. Pragnący własnego miejsca na 
ziemi, 
banici bronili doliny przed Psami Alizonu.
Teraz jednak doszły do niej pogłoski, że władzę nad banitami przejął nowy lord, 
Radnor. 
Mówiono o nim, że wykorzystuje siły Ciemności, żeby umocnić swoją pozycję w 
dolinie.
Chętnie współpracowała ze starym lordem, Alesanfarem. Każde; z nich na swój 
sposób 
starało się zapewnić bezpieczeństwo Warowni’ Minai. Alesanfar wykorzystywał 
talenty 
przywódcze swoje oraz swoich ludzi, ona zaś posługiwała się magią Prastarej, 
Minai, której 
służyła od bardzo, bardzo dawna. Alesanfar nie miał władzy nad Mocami Ciemności, 
za to 
ów Radnor z pewnością ją posiadał. Nawet bez oczywistych dowodów Mag’ra 
wiedziała, że 
to prawda. Opanowało ją dręczące uczucie niepokoju, jak niesmak, którego nie 
można usunąć 
z ust.
Ktoś wykrzyknął jej imię. Ominęła porozbijane meble i naczynia i podeszła do 
drzwi. 
Danner Garncarz biegł w górę zbocza ścieżką prowadzącą do jej domu,.
— Czcigodna Mag’ro! — wydyszał, opierając się o drzwi. — Nic ci się nie stało?
— Nic. Poszłam do Starego Sterna i ominęła mnie ta awantura. Zeszłej nocy jego 
maciora 
zaczęła rodzić przed czasem. Wiesz, jak on kocha to zwierzę.
Danner skinął głową.
— Bandyci… napadli na miasteczko… zabrali całą żywność. — Chwycił ją za rękę. — 
Musisz coś zrobić!
— Właśnie mam zamiar — powiedziała, układając wargi tak, by nie zobaczył, że nie 
ma 
zębów. — Czy wiesz, skąd przybyli albo kto to był?
— Rozpoznałem jednego z ludzi Alesanfara.
— Alesanfara? Aż trudno uwierzyć. Chyba że… — Zamilkła na chwilę, a potem 
zapytała: 
— Czy ktoś został ranny?
— Nie, choć wydaje się to dziwne.
— Nie tak bardzo. Gdyby bandyci zabili wszystkich wieśniakowi mieliby później 
kłopoty 
ze zdobyciem żywności. — Przyjrzała się uważnie Dannerowi. Coś ukrywał. — Gadaj! 
Czego mi nie powiedziałeś?
— Przykro mi, Czcigodna Mag’ro, lecz wśród uprowadzonych kobiet była Zaya.
— Moja terminatorka?
Kiedy kiwnął głową, poczuła, że znowu ogarnia ją wściekłość. Tego nie zrobił 
Alesanfar 
— nie zniszczyłby jej domu i zapasów ani nie uprowadziłby terminatorki. Szanował 
łączącą 
ich przyjaźń oraz Moc, o której wiedział, że jest na jej rozkazy. Nigdy nie 
znieważyłby jej w 
taki sposób. Nie wątpiła już w prawdziwość plotek o nowym lordzie. Alesanfar 
został 
zastąpiony przez kogoś, kto jest sługą Ciemności. Przez Radnora. I jej 
terminatorka była w 
jego rękach.
Zaya miała czternaście lat. Nie posiadała wielkich zdolności, lecz była jedyną 
dziewczyną, 
w której Mag’ra odkryła jakikolwiek ślad Daru. Musi przekazywać swoją wiedzę. 
Mag’ra nie 
była głupia, wiedziała że pozostało jej niewiele czasu. Poskromiła gniew, lecz 
zachowała go 
w sobie. Emocje były formą energii — i zamiast trwonić tę energię niepotrzebnie, 
mogła 
spożytkować jaz większą korzyścią dla siebie
— Odbiorę Zayę. — I, dodała w duchu, moje zęby! — Jeśli chodzi o żywność, mogę 
nie 
mieć takiego szczęścia. Zbierz ludzi i sprawdźcie, co pozostało. Bandyci nie 
mieli czasu, żeby 
zabrać wszystko. Wrócę, kiedy będę mogła.
Mag’ra wyszczotkowała swego wałacha tak, że nawet jego siwa sierść przybrała 
matowy 
połysk. Na wojnę nikt nie powinien iść brudny. Od jesieni ograniczała wałachowi 
porcje 
owsa, żeby trochę schudł. Mogła wtedy łatwiej objąć go nogami, które nie były 
już tak 
sprawne jak kiedyś.
Spojrzała na zbocze, Choć brzemienne śniegiem chmury skrywały słońce, światła 
było 
dość, by wzgórza rzucały cienie. Z ich długości wywnioskowała, że zbliżało się 
południe. 
Jeśli się pospieszy, zmierzch zastanie ją w Twierdzy Sharoon, opuszczonej 
warowni, z której 
rozbójnicy uczynili swoją siedzibę.
Dobrze się stało, ze maciora Starego Sterna zaczęła rodzić zeszłej nocy, i że 
ona, Mag’ra, 
została do niej wezwana, chociaż spiesząc staremu na pomoc, zapomniała swoich 
zębów. 
Rozbójnicy prawdopodobnie nie wiedzieli nawet o istnieniu pustelnika, bo w 
przeciwnym 
razie dzisiaj pewnie nie miałaby co włożyć na grzbiet ani na czym jechać. Nie 
wątpiła, że 
Prastara, Minai od Dziewięciu Słów, miała w tym swój udział.
Wieśniacy byli przerażająco głupi. Nie miała do nich o to sji, lecz sama była za 
stara, żeby 
pozwolić sobie na głupotą, już jej nie przerażała. Wzbudzała tylko poczucie 
straty.
Żeby temu zapobiec, potrzebowała Zayi, lub, jeśli to możliwe kogoś takiego jak 
Zaya, tyle 
że z silniejszym Darem. Ludzie korzy stali z jej wiedzy i umiejętności 
leczniczych, żeby 
przeżyć, lecz, d było bez porównania ważniejsze, musiała przekazać komuś innemu. 
Dar 
Minai oraz Moc jej Dziewięciu Słów. Użyje dzisiaj tej Mocy wiedziała to, czując 
w sobie 
niespokojne pulsowanie. Minai nie będzie tolerowała Ciemności, usiłującej 
zakorzenić się w 
Jej ziemi! Wyrusza, żeby jako Służka Prastarej zapobiec temu!
Dziewięć Słów Minai ukształtowało życie Mag’ry. Jej gardło i język nie były 
stworzone do 
wypowiadania słów w języku Prastarej i z konieczności musiała je przełożyć na 
ludzką 
mowę. W ciągu tych wszystkich lat, poświęconych służbie Minai, Mag’ra pojęła ich 
czarodziejską Moc. Kształtowały wszelkie życie, na dobre lub na złe. Ludzie 
niszczyli się 
słowami, których używali, zupełnie nie zdając sobie sprawy z tego, co robią, ani 
nie mając 
pojęcia o tym, jakie wyzwalają siły. Bolała nad tym, lecz niewielu spotkała 
takich, którzy 
chcieli pojąć tę prawdę/
Mag’ra poklepała konia po karku.
— Chcę odzyskać moją terminatorkę i moje zęby — powiedziała.
Chrząknąwszy dosiadła konia i skierowała go ku wznoszącym się zboczom doliny. 
Otuliła 
się obramowaną futrem, sięgającą kostek peleryną, ułożywszy ją tak, by w miarę 
możliwości 
okrywała również konia. Jemu także doskwierało zimno.
Jechała wypatrując znaków. Minai wskaże jej, które Słowa potrzebne. Wiedziała 
już, jak 
brzmią dwa z nich. Sen i Odnowienie. Powiedziała jej to sama ziemia, pokryta 
śniegiem, 
pogrążona w głębokim śnie. Pod grubą zimową szatą spało życie, kryjąc w swym 
wolno 
bijącym sercu odnowę istnienia.
Prastara bardziej troszczyła się o życie istot skrzydlatych i czworonożnych niż 
o ludzi. 
Pomimo to ci, którzy przestrzegali zwyczajów Minai, cieszyli się jej opieką. 
Minai kochała 
też ziemię i rośliny, które korzeniły się w glebie.
Późnym popołudniem, pod jakimś iglastym drzewem, objawi się trzecie Słowo — 
Śmierć. 
Lis, w zimowym futrze splamionym piersiach krwią, pożerał tam zabitą przez 
siebie wronę.
Śnieg skrzypiał pod kopytami konia, który z rozwagą stawiał każdy krok. Mag’ra 
położyła 
się niemal na końskim karku, żeby ułatwić mu wspinaczkę po coraz bardziej 
stromym zboczu. 
Już wkrótce spostrzegą ją wartownicy twierdzy i wezwą do opowiedzenia się.
Wytężała wzrok i słuch, szukając znaku Minai, który ostrzegłby ją przed 
wartownikami. 
Jeśli będzie wystarczająco czujna, nie przegapi go. W przeszłości, ku jej 
upokorzeniu, 
zdarzało się, że nie zauważała takich znaków. Przed nią, na gałązce pokrytego 
śniegiem 
krzaka siedziała polna mysz, zajadająca małą, zieloną jak niedojrzałe jabłko 
jagodę. Przez 
chwilę Mag’ra wpatrywała się prosto w błyszczące oczka, a potem mysz zakręciła 
się i, 
wzbijając miniaturową fontannę, śmignęła do nory. Mag’ra uśmiechnęła się. Lubiła 
przebłyski humoru Minai. Humor. Oto jej czwarte Słowo i ostrzeżenie przed 
wartownikami.
Ściągnęła wodze i zawołała:
— Hej tam! Wartownicy! To ja, Mistrzyni Wiedzy Tajemnej, Mag’ra. Przybywam, by 
zwrócić się o pomoc do lorda Twierdzy Sharoon.
Dwaj mężczyźni wyszli ze swych kryjówek, jeden przed nią, drugi za nią. Mieli na 
sobie 
ubrania z białych futer i szarych skór. Mężczyzna z tyłu trzymał łuk z nałożoną 
na cięciwę, 
wycelowaną w Mag’rę, strzałą. Młodzieniec, który zagradzał jej drogę, dzierżył 
długi kij. 
Poznała go. Nie tak dawno temu przybył do niej z prośbą o wyleczenie go z 
choroby, na którą 
cierpiał.
— Jak twoje uszy, strażniku Lentor?
— W porządku, Uzdrowicielko — powiedział. — Czego od nas chcesz?
— Żebyście zaprowadzili mnie do swojego lorda.
— To nie jest odpowiednie miejsce dla ciebie, pani. Powiedz mi, czego chcesz. 
Może 
zdołam ci pomóc.
Mag’ra wbiła wzrok w jego oczy i unieruchomiła je swoim spojrzeniem. Mówił 
szczerze i 
dlatego odpowiedziała:
— Zdaje się, że straciłam dwie rzeczy, które należą do mnie. Jedną jest moja 
terminatorka, 
druga zaś nie powinna cię obchodzić. Powiadają, że ludzie z Twierdzy Sharoon 
znają 
wszystkie kryjówki na wysokich wzgórzach i w dolinie Warowni Minai. Chcę prosić 
waszego 
lorda o pomoc w ich odnalezieniu, tak bym mogła odzyskać to, co jest moje.
— Ja… nie mogę. To znaczy… — zająknął się. Spojrzał na swego towarzysza, 
stojącego 
za Mag’rą, prosząc go wzrokiem o pomoc.
Starszy mężczyzna podszedł i chwycił konia za uzdę.
— Lentor, ona dobrze wie, kto ma jej własność. — Spojrzał na Mag’rę. — Myślisz, 
że coś 
możesz zrobić, stara kobieto? Lord Radnor zmiażdży twoje kruche kości, a potem 
rzuci 
resztki na pożarcie padlinożercom!
— Niekoniecznie — odpowiedziała Mag’ra.
— Ba! — splunął na śnieg — Jesteś głupia.
— Bass! — zawołał Lentor. — Nie mów tak do Mistrzyni Wiedzy Tajemnej Mag’ry. 
Należy jej się szacunek. Wielu naszym uratowała życie.
— Niech więc ratuje swoje!
Mag’ra odczekała, dopóki Bass nie uniósł na nią oczu. Unieruchomiła go 
spojrzeniem, tak 
jak przedtem Lentora. Sposób wysławiania Bassa zdradzał wykształcenie; jego 
twarz — 
zmęczenie i gorycz, mające źródło w głębokim smutku. Ten człowiek zapewne 
stracił 
wszystkich, których kochał. Litość wezbrała w sercu Mag’ry. Zawahała siej, potem 
wzruszyła 
ramionami. To, co zamierzała zrobić, nie skrzywdzi go nieodwracalnie. Nikt 
jednak nie 
będzie nazywał córki Minai głupią. Mag’ra wyciągnęła rękę, wskazując Bassa 
palcem, i 
powiedziała:
— Milcz.
Bass cofnął się, wydając nic nie znaczące dźwięki. Potknął się. Upadł. Jego ręce 
zacisnęły 
się na gardle.
— Bass! — krzyknął Lentor. Ukląkł obok przyjaciela, chwytając go za ramiona i 
podpierając. — Pani, co uczyniłaś?
— Na jakiś czas zamknęłam głupcowi usta. Czy teraz zaprowadzisz mnie do Twierdzy 
Sharoon?
— Pod karą śmierci nie wolno nam opuszczać posterunku.
Mag’ra zastanowiła się.
— Więc zostaniesz tutaj na straży. Bass mnie poprowadzi. Choć nie może 
posługiwać się 
językiem, nie dotyczy to jego nóg. Macie wierzchowce? — Kiedy skinął głową, 
powiedziała: 
— Przyprowadź jednego, poczekamy tu na ciebie.
— Bass, wstawaj.
Mag’ra podjechała do leżącego. Zachichotała, kiedy zobaczyła; wyraz malujący się 
na jego 
twarzy.
— Nie lubisz, kiedy stara kobieta wydaje ci rozkazy. Cóż, nie zamierzam się przy 
tym 
upierać, jeśli będziesz rozsądny. — Wyciągnąwszy rękę, powiedziała: — Chwyć się. 
— Bass 
po krótkim wahaniu zacisnął dłoń na jej ręce i wstał. Wyzwoliła ramię z jego 
uścisku i 
pochyliła się, dotykając palcami jego gardła.
— Mów.
Wyprostowała się w siodle, otulając się peleryną.
— Masz coś do powiedzenia?
— Ja… ja…
— Nie bój się. Zrobiłam to, by ci udowodnić, że choć jestem stara — i czasami 
głupia — 
to jednak wciąż mam Moc. Wiedziałeś, że zdaję sobie sprawę z tego, kto zabrał 
moją 
własność, więc może też domyślasz się, że doskonale znam drogę do Twierdzy 
Sharoon?
Bass otrzepał spodnie ze śniegu i powiedział:
— Widziałem cię tam przedtem, kiedy jeszcze rządził lord Alesnafar. — Odwrócił 
się do 
Lentora, który przyprowadził mu karą, cętkowaną siwymi plamami klacz. Wskoczył 
na konia.
— Trzymaj się blisko mnie — powiedziała Mag’ra, obserwując uważnie niebo i 
otaczający 
ich teren. Potrzebowała jeszcze pięciu Słów. Musi wypowiedzieć Dziewięć Słów, 
żeby Moc, 
którą zamierzała przywołać, zatoczyła pełny krąg. Jeśli któregoś zabraknie, Moc 
wyrwie się 
spod kontroli i kierowana potrzebą dopełniania się, może nawet zwrócić się ku 
Ciemności. — 
Stary lord. Alesanfar był dobrym człowiekiem. Jak dzieci przyjęły jego śmierć?
— On nie…
Mag’ra ściągnęła wodze.
— Chcesz powiedzieć, że on żyje?
— Nie. Tak.
— Jak możesz mówić, że człowiek jest martwy i żywy zarazem? Bass nie zatrzymał 
się, 
więc ponagliła swego wierzchowca, by się z nim zrównać. Gdy nie odpowiedział, 
zapytała:
— A jego syn i córka?
Minęła dłuższa chwila, a on wciąż milczał. Wyciągnęła rękę i dotknęła go.
— Nie chcę im zrobić krzywdy, wręcz przeciwnie!
— Wiele dzieci zostało zabitych, kiedy Radnor zajął twierdzę. Między nimi był 
syn 
Alesanfara. Felde, jego siedmioletnia córka, żyje, choć ukrywa się wśród służby. 
Radnor jest 
przekonany, że ją też zamordowano.
— Dobrze.
Odłożywszy na chwilę dociekanie prawdy o Alesanfarze Mag’ra zapytała:
— Widziałeś, jak Radnor uprawia magię?
Bass potrząsnął głową.
— Nie, ale…
— No, dalej. Nie bój się mówić. Słyszałam plotki.
— Swego czasu dowodziłem ludźmi i służyłem wielu lordom. Radnor wprowadził 
surową 
dyscyplinę. Bierze co chce. Nie różni się tym tak bardzo od innych ludzi. Nawet 
ponure 
zadowolenie, jakie daje mu władza nad nami, jest takie samo, jakie czują ci, pod 
których 
sztandarami walczyłem. Ale nigdy przedtem nie widziałem, żeby inny człowiek 
pozbawiał 
innych woli i niszczył ją.
— Jak on to robi? — Przyglądała się, jak twarz Bassa najpierw nieruchomieje, a 
potem 
blednie.
— Swoimi oczami. Oczami Radnora. — Wzdrygnął się i spojrzał na nią z lękiem.
— Na jakiś czas spętałam twój głos, a nie umysł — przypomniała mu.
— To prawda. — Bass westchnął, odwrócił się i spojrzał jej prosto w oczy. — 
Chcesz 
walczyć z Radnorem? — Kiedy skinęła głową, powiedział: — Alesanfar jest 
przywiązany do 
belek stropowych Wielkiej Sali. Radnor chce go zagłodzić na śmierć. Większość 
ludzi nie ma 
pojęcia, jakim cudem stary lord jeszcze żyje.
— Ale ty masz.
— Którejś nocy, tuż przed pierwszym kurem, widziałem jak je córka czołga się po 
belkach 
z jedzeniem i wodą, żeby go nakarmić.
Mag’ra zamknęła oczy i westchnęła. Kolejne Słowo. Odwaga.
— Powiedz mi, jak to się stało, że Radnor nie pozbawił cię twee woli? Nie 
wyczuwam w 
tobie Ciemności, tylko głęboki smutek.
— Spełniam wszystkie rozkazy, jakie otrzymuję.
— A jeśli Radnor każe ci zabić mnie?
— Zrobię to.
Mag’ra skinęła z zadowoleniem głową.
— Czy zrobisz coś, żeby uratować prawdziwego lorda i Felde?
— Tak.
Wierność. Miała już siódme Słowo. Przed sobą Mag’ra zobaczyła otwarte wrota 
Twierdzy 
Sharoon.
— Co tam masz, Bass? — zawołał jeden z mężczyzn, gdy mijali wewnętrzny 
posterunek 
twierdzy. — Szpiega?
— Nie. Gościa, który chce się zobaczyć z Radnorem — odpowiedział Bass. Zeskoczył 
z 
konia i pomógł zsiąść Mag’rze. — Chodź ze mną.
Przeszli pomiędzy dwoma strażnikami stojącymi na baczność u wejścia do Wielkiej 
Sali. 
Mag’rę zaskoczył nieskazitelny porządek, jaki w niej panował. O wiele większy 
niż za 
czasów Alesanfara. Sitowie, którym wyścielono kamienną podłogę, było czyste; 
stoły 
ustawione schludnie pod jedną ze ścian. Ogień płonął w opróżnionych z popiołu 
kominkach 
znajdujących się w przeciwległych końcach podłużnej sali. Jedynym dźwiękiem był 
szelest 
sitowia, po którym szli.
Mag’ra wolała rozgardiasz i swojski nieporządek, jakie pamiętaj z poprzednich 
wizyt.
Niewątpliwym dysonansem w tej wysprzątanej sali było wychudzone, nagie ciało 
zwisające z belki stropowej nad nimi. Rozpostarte ramiona więźnia przywiązano do 
dębowego dźwigaru. Na krześle lorda, ustawionym na podwyższeniu, siedział 
Radnor.
Był gładko wygolony, ubrany w żółtą, zdobioną futrem szatę. Światło z 
bliźniaczych 
kominków odbijało się w jego ciemnych włosach, rozpłomieniając przetykające je 
pasma 
siwizny.
Mag’ra wbiła wzrok w nos Radnora. Nie była jeszcze gotowa, żeby się z nim 
zmierzyć. 
Wchodząc do sali, musnęła wzrokiem jego oczy. Jednak nawet to przelotne 
spojrzenie 
wystarczyło. Omal nie zachwiała się w swoim postanowieniu. Jego oczy były tak 
żółte jak 
szata — całkowicie żółte. Miejsce, gdzie zwykły znajdować się okolone białkami 
tęczówki i 
ciemne źrenice zajmowała nienormalna, niemal absolutna pustka. W tych 
szafranowych 
oczach poruszały się wirujące pasma czerwieni. Mag’ra wzdrygnęła się na myśl o 
tym, na co 
spogląda czarodziej, ponieważ nie wątpiła, że widzi. Odór, który towarzyszył 
tylko 
Ciemności, bił od niego, przenikając salę.
Odsunęła się od Bassa i stanęła pod wiszącym Alesanfarem, wypowiadając w duchu 
ósme 
Słowo, które objawiła jej Minai. Poświęcenie.
Kiedy Radnor zaczął mówić, dźwięk wypowiadanych słów odbił się echem nie tylko w 
sali, lecz wzbudził też w Mag’rze pulsującą falę Mocy, która chciała napotkać 
jej własną. 
Pozwoliła, by jego poszukujące słowa spotkały się z jednym ze Słów Minai: 
Milczeniem. I 
Słowo to pochłonęło słowa Radnora.
— Radnorze. Jestem Mag’ra, Mistrzyni Wiedzy Tajemnej, i przybyłam tu, by prosić 
ciebie 
i twoich ludzi o pomoc.
— Pomoc? — zapytał.
— Tak. Dziś, wczesnym rankiem, bandyci napadli na naszą wioskę. Dwie z tych 
rzeczy, 
które zagrabili, należą do mnie. Chcę je odzyskać.
— Chcesz powiedzieć, że ja je mam? — zapytał znowu szyderczym tonem, który nie 
przystawał zupełnie do spokojnego głosu Mag’ry.
— Wcale nie. Lecz nikt nie zna wzgórz i doliny tak, jak ludzie z Twierdzy 
Sharoon. 
Miałam nadzieję, że poprosisz ich, by rozejrzeli się za tym, co do mnie należy.
Radnor wychylił się ku niej z krzesła.
— Co to za rzeczy? Moi ludzie wyruszyli rano po żywność i może znaleźli już to, 
czego 
szukasz.
— Moja terminatorka, Zaya. Czternastoletnia dziewczyna. Ma brązowe włosy i oczy.
— Wspomniałaś tylko o jednej rzeczy — rzekł Radnor. — Czym jest ta druga?
— To dar.
— Co to za dar? Chcę wiedzieć.
Z jego tonu Mag’ra wywnioskowała, że naprawdę nie wie, lecz nie zamierzała 
wyjawić, iż 
szuka swoich sztucznych zębów. Nawet przed sługą Ciemności kobieta powinna 
zachować 
godność, a co ważniejsze, im mniej będzie wiedział, tym większe szansę, że da 
się go 
pokonać.
— Możesz chcieć — odparła — lecz nie zamierzam ci tego powiedzieć.
— Dość tej słownej szermierki! Dobrze wiesz, że to moi ludzie napadli na waszą 
wioskę. 
To, co zabieram, zatrzymuję dla siebie. — Pochylił się ku niej. — Spójrz na 
mnie!
— Nie.
— Brać ją! — krzyknął. Bass wyciągnął do niej rękę.
Zanim zdołano ją po wstrzymać, Mag’ra uniosła ręce i złożyła dłonie na kształt 
kubka 
osłoniła nimi usta i nos. Służka Prastarej szepnęła w złożone dłonie. Jakby 
prezentując 
niewyobrażalnie cenny dar, Mag’ra rozwarła ręce, wciąż trzymając złożone razem 
dłonie i 
dotykając nadgarstkami podbródka. Zdmuchnęła z dłoni Moc, rozpraszając Słowo 
Minai po 
sali. Wszyscy usłyszeli to Słowo: Sen. I wszyscy odpowiedzieli na rozkaz Minai 
zwijając się 
do snu na podłodze — z wyjątkiem jej samej i Radnora.
— Tak — powiedział Radnor. Wstał. — Jesteś kimś więcej, niż Mistrzynią Wiedzy 
Tajemnej. Miałem nadzieję, że zwabię kogoś takiego jak ty.
Musi być ostrożna. Każde słowo, które oboje teraz wypowiadają, kryje w sobie 
większe 
znaczenie.
Mag’ra wspomniała śnieżnego lisa, którego widziała po drodze. Czerwona krew 
ofiary na 
białej piersi zwierzęcia zdradziła jego obecność. Jeśli chce zwyciężyć, nie może 
żadnym 
gestem ani słowem ujawnić źródła swej Mocy. Każdy okruch zdobytej wiedzy Radnor 
mógłby wykorzystać przeciwko niej. Ale to działa w obie strony. Mag’ra 
uśmiechnęła się i 
nic nie powiedziała.
— Stara kobieto — roześmiał się szyderczo Radnor. — Przegrałaś, kiedy wyjawiłaś 
mi, 
czego szukasz. Powiedziałaś, że dwóch rzeczy. Twojej terminatorki Zayi i czegoś 
jeszcze. 
Rzeczy? — Prychnął. — Zacząłem mieć wątpliwości, kiedy nazwałaś to darem. 
Ryzyko, 
jakie podjęłaś przybywając tutaj, by odzyskać swoją własność, wskazuje, że jest 
to 
niezmiernie cenny dar. Doprawdy uważam, że jedynie Moc obleczona w ciało i krew 
mogła 
być warta takiej brawury.
Czarodziej uniósł ręce i zaczął mówić. Wyrazy zlewały się jeden z drugim, aż w 
końcu 
brzmiały jak monotonne brzęczenie wielu szerszeni. Związane mocno ze sobą słowa 
zaczęły 
rozchodzić się po spirali, jak wyrzucona wirem woda. Wsysały, zagarniały, 
gromadziły Moc.
Mag’ra usłyszała, jak otwierają się drzwi Wielkiej Sali, lecz nie odwróciła się 
od Radnora. 
Na kamiennej posadzce zaszeleściły kroki, cicho, ledwie poruszając sitowiem, 
minęły ją i 
zatrzymały się obok stopni wiodących na podwyższenie. To była Zaya. Odzież miała 
w 
nieładzie, a twarz poznaczoną sińcami, lecz poza tym wydawała się cała i zdrowa.
Przez śpiew czarodzieja przedarł się inny dźwięk, a potem drapanie po kamiennych 
płytach, dochodzące gdzieś z tyłu. Mag’ra słuchała uważnie. Dźwięk zbliżał się.
Uwagę Mag’ry przyciągnął odgłos innych kroków zbliżających się od strony 
wejścia, choć 
ta osoba opierała się wezwaniu. Jej stopy potykały się i wlokły, i w pewnej 
chwili zahaczyły o 
śpiącego strażnika. Kto to mógł być? Ledwie zdołała powstrzymać cisnące się jej 
na usta imię 
dziecka, kiedy dziewczynka znalazła się w polu widzenia i przystanęła tuż za 
Zayą. To była 
Felde, córka Alesanfara. Jej stopy, aż po kostki, zanurzone były w zwałach 
sitowia — nieme 
świadectwo walki z wolą Radnora.
W chwili, kiedy Radnor przestał śpiewać, Mag’ra poczuła, że coś uderzyło ją w 
stopę. 
Szybko spojrzała w dół. Niemal się roześmiała. To były jej sztuczne zęby! 
„Rzecz” 
odpowiedziała na zaśpiew. Radnor dał się zwieść. Dwie dziewczynki przybyły na 
jego 
wezwanie, a prawdziwy dar nie. Musi znaleźć jakiś sposób, żeby wykorzystać jego 
niewiedzę 
jako broń przeciwko niemu.
— Mam to, po co przyszłaś. Głupia kobieto, co jest cennego w tym kuchennym 
popychadle? — Kiedy Mag’ra odmówiła odpowiedzi, skierował swe myśli na 
dziewczynkę. 
— Och, więc to córka Alesanfara. Dzięki ci, Pani Mag’ro. Włożyłaś mi w ręce 
narzędzia, 
które wykorzystam. Dwie dziewice. A jedna ma w sobie wielką nienaruszoną Moc. 
Doprawdy, cenny to dar! — zawołał.
Jego słowa zmieszały Mag’rę. Zaya? Przecież miała tylko ślad talentu. O czym ten 
człowiek mówi? Potem Mag’ra również użyła Mocy i spojrzała na Felde. 
Dziewczynka, choć 
unieruchomiona wezwaniem Radnora, wciąż walczyła. Jej oczy płonęły wściekłością. 
To ona 
posiadała prawdziwy Dar! Kogoś takiego jak Felde Mag’ra szukała od wielu lat. 
Tragiczna 
sytuacja, w jakiej znalazła się dziewczynka, wymusiła tak wczesne objawienie się 
jej talentu; 
zwykle pojawiał się dopiero wtedy, kiedy dziewczyna zaczynała dojrzewać.
Ciemność nie dostanie Felde. Zdobędę ją dla Światła!
Mag’ra wciągnęła powietrze i uwolniła zapasy zrodzonej z gniewu energii, które 
przechowywała aż do tej chwili. Ruszyła w stronę Radnora, przesuwając stopą 
leżące na 
posadzce zęby.
— Stój! — rozkazał Radnor.
Mag’ra szła dalej.
— Przyciągnęła mnie do tej doliny — odezwał się Czarnoksiężnik — Moc, którą 
tutaj 
wyczuwałem. Chociaż szukałem, nie mogłem znaleźć. Ty jesteś naczyniem, w którym 
się 
mieści. A teraz Moc i ty jesteście moje! Usiądź i poddaj się mej woli. — Wykonał 
rękami 
zamaszysty gest.
Mag’ra zachwiała się, gdy Moc Radnora uderzyła w jej stopy, próbując zbić ją z 
nóg. 
Odzyskała równowagę i znowu przesunęła sztuczne zęby o kilka cali.
Radnor zmarszczył brwi. Uniósł zaciśnięte pięści na wysokość barków i wbił wzrok 
w 
Mag’rę. Jak gdyby przezwyciężając niewidzialny opór, zaczął przysuwać je do 
siebie.
W odpowiedzi na gest Czarnoksiężnika jakaś siła ścisnęła z obu stron głowę 
Mag’ry. 
Odniosła wrażenie, że jej uszy są miażdżona w wolno zaciskającym się imadle. 
Mag’ra 
wypowiedziała w duchu Słowo: Odwaga. W odpowiedzi wezbrała w niej nowa fala Mocy 
Minai. Przesłała ją przez nogę w kierunku sztucznych zębów.
Kiedy Moc skupiła się na zębach, Mag’ra zaczęła śpiewać Dziewięć Słów, które 
Minai 
dała jej, aby mogła wykonać to zadanie. Zęby poruszyły się! Mag’ra śpiewała 
dalej: 
Odnowienie. Śmierć. Humor. Milczenie. Wierność. Poświęcenie. Odwaga. Sen.
Zająknęła się. Zęby posuwały się coraz wolniej, wreszcie znieruchomiały. 
Istniała luka w 
kręgu Mocy Minai. Brakowało jednego Słowa! Mag’ra odparła strach, nie poddała mu 
się, 
wzywając w jego miejsce Nadzieję. Zajęta wstępną potyczką z Radnorem zapomniała, 
że 
umknął jej znak, wskazujący Dziewiąte Słowo Minai. Bez niego wszystko 
przepadnie.
Moc Minai i Moc Ciemności spotkały się w niej i Mag’ra zatoczyła się pod 
uderzeniem 
rozpętanych sił.
Choć ból mącił jej wzrok, Mag’ra zobaczyła, że pięści Radnora zbliżyły się do 
siebie 
odrobinę. Krzyknęła. Napór wzbierający w jej głowie groził rozerwaniem czaszki; 
w 
największym pośpiechu skierowała go przez nozdrza. Z nosa trysnęła krew. Kawałek 
ucha 
spadł na ramię i ześliznął się na piersi. Mag’ra zamknęła oczy i osunęła się 
kolana. Z radością 
poświęci uszy, żeby tylko Ciemność nie zagnieździła się w Warowni Minai. Mag’ra 
wiedziała, że ból, jak każde silne uczucie, również wytwarza energię. Zebrała 
siłę, zrodzoną z 
bólu, którym maltretował ją Radnor, i przesłała ją w stronę zębów.
Mag’ra otworzyła oczy. Zęby dotarły do Radnora I zwisały teraz z futrzanego 
obramowania jego płaszcza. Małe srebrne pierścienie pełniące rolę zawiasów, 
rozbłyskiwały 
w świetle ognia, gdy zęby przesuwały się ku górze. Musi skupić na sobie całą 
jego uwagę.
— Młody człowieku, dlaczego tak się trudzisz, walcząc ze starą kobietą? A może 
nie 
zdajesz sobie sprawy, jaka jestem zniedołężniała? Oczywiście, skąd mógłbyś 
wiedzieć — 
powiedziała, udając współczucie. — Przecież jesteś ślepy, prawda? — Obserwowała 
żółte 
oczy Radnora spod półprzymkniętych powiek; nie była jeszcze gotowa na 
bezpośrednie 
starcie woli — jeszcze nie. Czerwone nici przecinające żółte oczy wiły się 
jeszcze szybciej.
Radnor chrząknął. Wykrzywił twarz, starając się zewrzeć pięści.
Mag’ra jęknęła. Zabrakło jej tchu, żeby krzyknąć. Kawałki ciała i krew trysnęły 
z jej uszu. 
Walczyła, żeby ujście, przez które kierowała potęgowaną bólem Moc w stronę 
zębów, 
pozostało otwarte.
Kątem oka spostrzegła, że Felde z wysiłkiem zbliża się do Radnora. Dziewczynka 
nie 
spuszczała oczu z zębów! Skupiając energię na walce z Mag’rą, Radnor coraz mniej 
uwagi 
poświęcał więzom krępującym obie dziewczynki.
Mag’ra nie śmiała spojrzeć na sztuczne zęby ani na Felde w obawie, że zdradzi 
jej 
zamiary. Dobywała z siebie resztki sił. Przywoławszy całą swoją wolę, uniosła 
ręce, składając 
je w kubek. Krąg Mocy nie jest zamknięty; mimo to musi działać!
— Minai, Minai — wydyszała z rozpaczą. — Posłuchaj tego Słowa i pozwól, by 
zostało 
wykorzystane tak, jak chce tego twoja Służka! — Wypowiedziała to do wnętrza 
swoich 
złożonych dłoni, po raz pierwszy spoglądając Radnorowi prosto w oczy, wiążąc 
jego 
spojrzenie ze swoim. Wyszeptała Słowo, skupiając w sobie Moc i kierując ją ze 
swych oczu 
prosto w żółte oczy Radnora poprzez łączący je, niewidzialny most. Czerpiąc siłę 
z bólu, 
który Czarnoksiężnik zsyłał na nią, krzyknęła:
— Śmierć!
Zatoczył się, wbijając sobie palce w oczy. Teraz na nią przyszła kolej, żeby 
usłyszeć krzyk 
Radnora. Moc, którą kierował przeciwko niej, nagle osłabła i ustąpiła.
Felde! Dziewczynka wspięła się na krzesło za plecami Radnora. Mag’ra zobaczyła, 
jak 
Felde zrywa zęby z jego szaty. Radnor odwrócił się. Felde cisnęła w niego 
sztuczną szczęką.
W blasku ognia Mag’ra zobaczyła porcelanowe kły, zmienione przez MOC! Rozbłysły 
w 
świetle jak ostre lodowe sople. Zęby, już nie sztuczne, stały się prawdziwą 
bronią Minai.
Uczepiły się gardła Radnora, wbijając się głęboko w ciało i rozrywając je. Krew 
splamiła 
jego żółtą szatę. Czarnoksiężnik runął na Podłogę, Słowo Minai zawładnęło nim 
bez reszty.
Mag’ra chciała się roześmiać, ale nie starczyło jej sił. Kto mógł Przypuszczać, 
że 
siedmioletnie dziecko i sztuczne zęby zdołają pokonać sługę Ciemności? Leżała 
rozciągnięta 
na podłodze i próbowała zachować przytomność aż do chwili, kiedy jeszcze raz 
odśpiewała 
każde ze Słów Minai, żeby uwolnić Moc. — Odnowienie. Śmierć. Humor… — Ból i 
znużenie pokonały ją; nie mogła powiedzieć nic więcej. Tylko na chwilę zamknęła 
oczy.
Ktoś potrząsnął nią. Głowa Mag’ry zataczała się po sitowiu wyścielającym 
podłogę. 
Chciała wrzasnąć na głupca, który ją tak męczył. Zamiast tego otworzyła oczy. To 
była Zaya. 
Mag’ra zmusiła się, żeby skupić na niej wzrok. Dziewczyna miała policzki mokre 
od łez, 
oczy zdradzały strach i zmieszanie. Jak zwykle, Zaya potrzebowała wskazówki, 
czegoś, czym 
mogłaby się zająć. Działanie kształtowało jej życie, bezczynność sprawiała, że 
czuła się 
niepewna. Co mogę kazać jej zrobić? — pomyślała Mag’ra. Aha!
— Zaya, odszukaj Dannera i powiedz mu, że potrzebne mi są nowe zęby. — 
Zachichotała, 
gdy spostrzegła minę dziewczyny. Nad Zayą zobaczyła Felde, która pełzła po 
belkach do 
ojca. Może Alesanfar pozwoli, żeby Felde też została jej terminatorką. Ale na 
razie to mogło 
poczekać.
Właśnie gdy spływał na nią błogosławiony sen, objawiło się jej Dziewiąte Słowo 
Minai. 
Prastara lubiła sobie tak zażartować, kiedy już było po wszystkim. Mag’ra 
roześmiała się 
cierpko. Poczucie humoru może być niekiedy bolesne. Lecz była Służką Minai i w 
ciągu lat 
nauczyła się cenić te pełne sarkazmu chwile. Mag’ra uśmiechną się i gdy szepnęła 
ostatnie 
Słowo, poczuła na uszach uzdrowicielski dotyk Prastarej.
— Zwycięstwo!
POSŁOWIE
Tytuł „Dziewięć słów” pojawił się pierwszy i opowieść wyłoniła się z niego. Jest 
to 
opowiadanie, które napisało się samo.
Historycznie osadzone jest mniej więcej w czasach Ully’ego Grajka, a Warownia 
Minai 
leży niedaleko Coombfrome.
Dorastałam żywiąc się owocami wyobraźni Andre, a jej opowieści Świata Czarownic 
były 
kanwą dla moich. Pragnęłam kontynuować jej opowiadania w tym szczególnym 
miejscu, 
gdzie zadaje się pytanie: „Co się stało potem?”. Czuję się zaszczycona, że 
miałam okazję to 
zrobić.
Caralyn Inks
MERCEDES LACKEY
WIDMOWY ŁOWCA
Padało cały dzień; było zimno i ponuro. Glenda wlokła się w przemoczonych 
trampkach; 
pod tanią plastikową peleryną dżinsy miała mokre aż do kolan. Dawno już zapadł 
zmrok, a 
deszcz wciąż siąpił i na ulicach pozostali tylko ci najtwardsi, najbardziej 
zrozpaczeni i garstka 
przegranych, którzy nie mieli już nic do stracenia.
Glendę należało zaliczyć właśnie do nich. Rano wydała ostatnie grosze na autobus 
do biura 
opieki społecznej, tylko po to, by się dowiedzieć, że nie przysługuje jej 
zasiłek, bo mieszka tu 
zbyt krótko. Wyniosły urzędnik od razu zorientował się, jak bardzo jest młoda i 
niedoświadczona. Gdyby zaczął załatwiać z nią formalności, spóźniłby się na 
lunch. Odgadł, 
że Glenda wie zbyt mało, by mu się sprzeciwić, i miał rację. Lata ciotczynej 
tyranii (czy jedno 
„nie” ci nie wystarczy?) wpoiły w nią przekonanie, że nie ma sensu próbować po 
raz wtóry. 
Dziś po południu jadła krakersy z keczupem — w spiżarni nie zostało nic, co 
choćby 
przypominało jedzenie. Do końca miesiąca pozostały trzy dni; trzy dni pod 
dachem, a potem 
zostanie wyrzucona z tandetnego pokoju prosto na ulicę.
Kiedy skończyła osiemnaście lat i utraciła prawo do renty dla sierot z 
ubezpieczenia 
społecznego, ciotka „zasugerowała”, żeby znalazła sobie jakieś mieszkanie, 
pracę, i 
utrzymywała się sama. „Sugestia” była dość brutalna: krewna wystawiła na werandę 
pudła z 
rzeczami Glendy, a na wierzchy położyła list tej właśnie treści.
Spróbowała więc, przeprowadzając się do pokoiku w pobliżu uniwersytetu, w 
dzielnicy 
tanich czynszówek otoczonych z trzech stron brzydkimi blokami. Nie można tu było 
dostać 
pracy, jeśli się nie i praktyki — lecz jak zdobyć praktykę bez pracy? Ciotka 
nigdy przedtem 
jej na to nie pozwoliła. Skąpe oszczędności (przeznaczone, swego czasu, na 
opłatę czesnego) 
szybko się skończyły.
Bezmyślnie potarła pierścień na palcu lewej ręki. To jedyna rzecz, jaką miała po 
matce, o 
której ciotka nigdy nie chciała rozmawiać. Pierścień był srebrny, ciężki, z 
oczkiem w 
kształcie siedzącego kota. Jego ślepia zrobiono z maleńkich, błyszczących 
topazów. Choć 
bardzo sobie tę pamiątkę ceniła, chętnie by klejnot sprzedała, ale tak długo go 
nosiła, że teraz 
nie dawał się zsunąć z palca.
Szła nie omijając kałuż, spoglądając obojętnie spod kaptura peleryny. Pasemka 
prostych, 
mysiobrązowych włosów lepiły się do powiek, gdy zmrużyła oczy w blasku 
reflektorów 
odbijających się od lśniącego w deszczu chodnika. Rozpacz wygnała ją na ulicę; 
rozpacz 
trzymała ją tutaj. Nie dostrzegała żadnego wyjścia z tej pułapki, z wyjątkiem, 
być może, 
samobójstwa.
Gdy z tyłu dobiegł ją odgłos kroków, zimny dreszcz strachu przebiegł jej po 
kręgosłupie 
jak kropla lodowatego deszczu, odganiając wszelkie myśli o samobójstwie.
Nie musiała się odwracać, żeby nabrać pewności, że ktoś podążą jej śladem, i że 
nie jest to 
jeden człowiek. W taką noc jaki na ulicach pozostali tylko głupcy i polujący na 
łatwą zdobycz 
myśliwi.
Było coś, co dawało jej pewną przewagę — znała doskonale wszystkie kąty w tej 
dzielnicy; z ciekawości zaglądała w wiele miejsc, kiedy szukała pracy. Ta 
ciekawość opłacała 
się — gdy chorzy ludzie, którzy tutaj mieszkali, umierali lub byli odsyłani do 
domów opieki, 
ich dobytek często zwalano na stosy w zaułkach. W tych starych, zakurzonych 
kartonach 
Glenda znalazła sporo rzeczy, które stanowiły dla niej nie lada gratkę.
Z tych wypraw po łupy wyniosła też znajomość wszystkich i możliwych dróg 
ucieczki, z 
których mogła skorzystać z razie potrzeby.
W tej chwili dostępna była tylko jedna. Wprawdzie myśl o ukryciu się na tyłach 
„nawiedzonego” domu nie była pociągająca, ale lepsze to, niż spotkanie z tymi, 
którzy deptali 
jej po piętach.
Deszcz ułatwi sprawę: przyspieszyła kroku — nie zaczęła biec, bo to sprawiłoby, 
że 
rzuciliby się za nią w pogoń, a tylko ruszyła odrobinę szybciej niż oni. Gdy 
skręciła za róg, 
przebiegła parę jardów, a potem wróciła do szybkiego marszu. Deszcz chłostał 
japo twarzy, 
potknęła się, lecz nie zwolniła tempa.
Jeszcze jeden róg; przebiegła przez ulicę tuż przed reflektorami jakiegoś 
samochodu — 
pisk hamulców i wulgarne przekleństwa powiedziały jej, że prześladowcy pozostali 
w tyle o 
dodatkowych kilka sekund. Obejrzała się za siebie — było ich pięciu, wszyscy w 
ciemnych 
kurtkach z namalowanymi na nich emblematami gangu. Uskoczyła za kolejny róg; 
wylot 
zaułka, którego szukała, znajdował się tuż przed nią.
Był to niewielki zaułek. Mogli go nie znać — a nawet jeśli znali, z pewnością 
nie 
wiedzieli, co znajduje się na jego końcu. Weszła w wąski przesmyk, wymacując 
drogę, aż 
jeden z dwóch budynków ustąpił miejsca siedmiostopowemu ogrodzeniu prywatnej 
posiadłości.
Doszła do ślepego końca, mając po lewej ręce wysoki parkan z desek. Zesztywniała 
ze 
strachu wytężyła słuch, starając się wychwycić dźwięki dochodzące z tyłu. Nic: 
albo minęli 
zaułek, albo jeszcze do niego nie dotarli.
Szybko, żeby uciec zanim tamci zdołają znaleźć wejście w uliczkę, przesunęła 
ręką po 
deskach parkanu, licząc je od ślepego końca. Kiedy dotknęła szóstej, pchnęła ją 
na bok, 
kalecząc sobie rękę drzazgami. Deska odchyliła się i Glenda przecisnęła się 
przez powstały 
otwór na podwórze, które znajdowało się za ogrodzeniem, a potem ustawiła 
sztachetę na 
swoim miejscu.
W samą porę; właśnie w tej chwili rozległy się w zaułku ochrypłe męskie głosy, 
odbijając 
się echem od ceglanych murów. Oparła się o parkan, cała dygocząc i zaciskając 
zęby, żeby 
nie szczękały, gdy tamci przeszukiwali na próżno uliczkę i w końcu (wydawało 
się, że minęły 
całe godziny) odeszli.
Wspaniale, wpakowałaś się w niezłą kabałę, pomyślała ponuro. Co teraz? Nie 
ośmielisz się 
odejść stąd, jeszcze nie — mogli zostawić kogoś na ulicy, żeby pilnował. Więc 
będziesz 
musiała spędzić resztę nocy na podwórzu domu, w którym straszy. Miejmy nadzieję, 
że duch 
poszedł gdzieś z wizytą.
Spojrzała przez zalegającą ciemność na bezkształtną bryłę dwupiętrowej 
kamienicy, 
zabytku z poprzedniego stulecia, z nadzieją, że nie dostrzeże żadnych oznak 
życia. To miejsce 
miało złą (a raczej niesamowitą) opinię: nawet gangi zostawiały je w spokoju. 
Znikali tutaj 
ludzie. Policja niejednokrotnie przeszukiwała gruntownie dom i przyległy teren, 
i nigdy nic 
nie znalazła. Na podwórzu nikt nie mógł zakopać ciał — pod cienką warstwą piasku 
grunt był 
twardy jak cement. Niczego tu zresztą nie było z wyjątkiem piasku i kamieni; 
mieszkająca w 
tym domu stara wariatka powiedziała policji, że jest to „ogród Zen”. Lecz nie 
przypominał 
żadnego z ogrodów Zen, o jakich Glenda słyszała. Piasek nie był ułożony 
starannie w faliste 
mandale, a kamienie bardziej przypominały ze Stonehegne.
Na podwórzu były cztery wielkie kamienie. Jeden przypominał ogrodową ławkę, trzy 
tworzyły prymitywny łuk. Glenda ruszyła ku nim w ciemności, wymacując drogę i 
zdając się 
na swoją pamięć. Uderzyła boleśnie nogą w „ławkę”, ścierając sobie skórę na 
goleni; nogi 
zgięły się pod nią i upadła niezdarnie, rozciągając się na kamieniu,
Usiadła skulona na „ławce” starając się ocenić, która może być godzina. Do świtu 
było 
zbyt daleko. Kiedy pojaśnieje i na ulice wylegną ludzie, zdoła pewnie wrócić 
bezpiecznie do 
swego pokoju.
I do wszystkiego, co ją tam czeka.
Głód skręcał jej żołądek i Glendę przygniotła nowa fala rozpacz Nie powinna 
uciekać — 
tylko odwlokła nieuniknione. Za dwa dni znajdzie się na ulicy i tym razem nie 
będzie miała 
gdzie się ukryć; łatwy łup.
— Więc nie chcesz uciekać?
Cichy głos dochodzący z ciemności sprawił, że serce Glendy niemal przestało bić. 
Potem 
ten ktoś roześmiał się, i to dość dziwnie, zdawało się, że śmiech zmył z niej 
całe przerażenie. 
Nie było w niczego złośliwego — był dobrotliwy, łagodny, wcale nie szaleńczy.
— Och, to dobrze, kiedy ludzie myślą, że jestem szalona; zostawią mnie wtedy w 
spokoju.
Głos i niewyraźny cień, to było wszystko.
— Kim…
— Jestem strażniczką tego miejsca; nie pierwszą, i z pewnością nie ostatnią. 
Więc nic cię 
już nie trzyma w tym mieście, na tym świecie?
— Skąd… skąd to wiesz?
Glenda wytężała wzrok, żeby zobaczyć z kim rozmawia, w przyćmionym świetle 
odbijającym się od chmur nie mogła rozróżnić szczegółów; widziała tylko kontury 
ludzkiej 
postaci. Wzrok jej się mącił. Reakcja na zimno, głód i ucieczkę, z której cudem 
wyszła cało. 
To wszystko sprawiło, że czuła się jak pijana.
— Przychodzą do mnie jedynie ci, którzy tutaj stracili wszystko, a jednak jest w 
nich 
wola życia. Jeśli otworzę przed tobą i świat, czy wkroczysz weń, nie wiedząc, co 
w nim 
znajdziesz?
To był czysty surrealizm. Cóż, nic nie stoi na przeszkodzie, spróbować.
— Pewnie, dlaczego nie? Nie może być gorzej niż tutaj. Może być tylko lepiej.
— Zatem odwróć się i spójrz tam — i podejmij decyzję.
Glenda wahała się chwilę, a potem przerzuciła nogi przez kamienną ławkę. Z 
tamtej strony 
niebo było jaśniejsze — zaczynało świtać.
Pomyślała, że ma halucynacje, bowiem w ograniczonej hakiem przestrzeni nie 
dostrzegła 
spowitego w cienie drewnianego parkanu, tylko skrawek różowiejącego nieba i 
panoramę 
innego świtu, który jaśniał nad kopulastymi wzgórzami porośniętymi falującą 
trawą. Wiatr 
poruszający źdźbłami niósł ze sobą zapach kwiatów, a nie smród miejskiego smogu.
Glenda wstała, nie zdając sobie sprawy, że to zrobiła. Z wyrazem tęsknoty na 
twarzy 
wyciągnęła przed siebie rękę. To miejsce zdawało się przemawiać do czegoś, co 
było bardzo 
głęboko schowane w jej sercu — a ona chciała odpowiedzieć na to wołanie.
— Tutaj — czy tam? Wybieraj, dziecino.
Z nieartykułowanym okrzykiem, potykając się, Glenda ruszyła w stronę kamiennego 
łuku…
…I stanęła na zboczu porośniętego trawą wzgórza.
Po kilku godzinach marszu w mokrych, przesiąkniętych wodą trampkach, niemal 
odurzona 
z głodu, zaczęła się obawiać, że popełniła błąd. Gdzieś po drodze zgubiła 
pelerynę; nie 
pamiętała, kiedy ją zdjęła. Sytuacja, w której się znalazła, przygnębiała ją, 
doprowadzała do 
szału; wszędzie wokół było mnóstwo jedzenia —można przecież upolować jakieś 
zwierzę, z 
pewnością nawet niektóre z tych roślin są jadalne — ale wszystko to było 
absolutnie 
nieosiągalne dla urodzonej i wychowanej w mieście dziewczyny. Wiedziała tylko, 
że jedzenie 
kupuje się w sklepie albo zamawia w restauracji. Z równym powodzeniem mogła 
maszerować 
po księżycu.
Myśląc o tym, stanęła na szczycie kolejnego wzniesienia i stwierdziła, że 
spogląda na 
dziwnego, ogorzałego mężczyznę, który stał na skraju wyboistej, bitej drogi.
Zamrugała w niemym zdumieniu. Wyglądał jak ktoś z eposu o Królu Arturze. Był 
krępy, 
jasnowłosy; miał na sobie postrzępioną brązową tunikę i połatane workowate 
spodnie, 
wetknięte w tak samo połatane buty. Trzymał łuk z nałożoną na cięciwę strzałą i 
marszczył 
brwi. Widać było, że nie jest przyjaźnie nastawiony.
Zagadał coś do niej. Znowu zamrugała. Znała odrobinę hiszpański; w szkole 
średniej 
uczyła się niemieckiego i francuskiego. To nie Przypominało żadnego z tych 
języków.
Powtórzył to samo stanowczym tonem. Dla podkreślenia swoich słów pokazał grotem 
swojej strzały tam, skąd przyszła. Było jasne, że mówi: nie przepuszczą cię.
— Nie… czekaj… proszę… — Zrobiła krok w jego stronę, rozkładając błagalnie ręce. 
Jedyną reakcją mężczyzny było uniesienie ostrza na wysokość jej piersi i 
naciągnięcie 
cięciwy.
— Słuchaj, nie mam żadnej broni! Zgubiłam się, jestem głodna.
Naciągnął cięciwę jeszcze mocniej.
Nagle tama przerwała się. Przez całe życie popychano ją i popychano — nikt już 
nie 
będzie ustawiał jej po kątach! Tym rażę postanowiła walczyć.
— Niech cię diabli! — była tak wściekła, że ledwie mogła myśleć. — Ty durniu! 
Potrzebuję pomocy! — Przed oczami zaczęły jej latać czerwone plamy, w uszach 
zaszumiało, 
palce wygięły się o ruchowo w szpony. — Niech diabli wezmą ciebie i całe twoje 
towarzystwo!
Cofnął się o krok, zaskoczony, jego niebieskie oczy zrobiły się okrągłe jak 
spodki.
Ogarnęła ją furia, która wyrwała się spod wszelkiej kontroli — nie widziała, nie 
myślała. 
Nagle jęknęła, gdy od stóp do głów przeszył ją ból, jak uderzenie pioruna…
Pociemniało jej przed oczami; opadła na czworaka na porośniętą trawą ziemię, bo 
nie 
mogła ustać na nogach; wiła się z bólu, który przenikał ramiona i nogi. Miała 
wrażenie, jakby 
stopy i dłonie włożyła w żywy ogień, a ktoś rozciąga jej twarz, zniekształcając 
mięśnie i 
kości. Pierścień na palcu lewej ręki sprawiał jej męczarnie większe niż nogi i 
ręce razem 
wzięte! Potrząsnęła głową; zawirowała zawrotnie. Dźwięczało jej w uszach. Skądś 
dobiegł 
odgłos rozdzieranego materiału…
Znowu zaczęła widzieć — ale jakoś inaczej. Spojrzała na mężczyznę, który upuścił 
łuk i 
cofał się wolno, z pobladłą z przerażenia twarzą. Zaczęła coś do niego mówić…
…i z gardła wydobyło się warknięcie.
Mężczyzna krzyknął, odwrócił się i uciekł.
I wtedy rzuciła okiem na rękę. To nie była już ręka. To była łapa. Łapa 
lamparta. Wokół 
leżały porozrzucane strzępy materiału, który kiedyś był jej ubraniem.
Glenda leżała na szczycie skały, ociężała i senna, rozkoszowała się ciepłem i 
pełnym 
żołądkiem. Leniwie przejechała językiem po łapie, zmywając z niej ostami ślad 
krwi. Nagle 
uświadomiła sobie, co się z nią stało. Zanim zdążyła wpaść w panikę albo 
oszaleć, jakieś 
podobne do królika stworzenie wyskoczyło ze swej kryjówki tuż przed jej nosem. 
Głodówka i 
emocje wywołane tym, co przeszła, otumaniły ją do tego stopnia, że instynkty 
lamparta 
wzięły górę. Złapała i zabiła to zwierzę, i pożarła je niemal całe, nim zdała 
sobie sprawę z 
tego, co zrobiła. Lecz surowy królik smakował wyśmienicie Glendzie–lampartowi; 
kiedy 
uświadomiła to sobie, odprężyła się i skończyła posiłek. Po raz pierwszy od 
tygodni miała 
powody do zadowolenia: było jej ciepło i miała pełny żołądek; i po raz pierwszy 
od lat ona 
była czymś, czego należało się bać. Rozejrzała się po okolicy, chłonąc wzrokiem 
widok 
trawiastych wzgórz i wdychając z coraz większą przyjemnością ciepłe, przesycone 
wonią 
siana powietrze.
Przemiana w lamparta miała swoje dobre strony.
Swoimi lamparcimi uszami, o wiele bardziej czułymi niż ludzkie, wyłowiła z 
oddali 
szczekanie psów. Możliwe, że mężczyzna, którego tak przeraziła, pobiegł do domu 
po pomoc. 
Teraz oni mogli polować na nią.
Czas ruszać w drogę.
Zeskoczyła ze skały. Węchem, tak teraz wyostrzonym, że zdawał się zupełnie nowym 
zmysłem, wyczuła chłodną woń płynącej wody, a podążanie łożyskiem strumienia 
jest 
dobrym sposobem na zatarcie śladów — czytała kiedyś o tym.
Rozkoszując się siłą mięśni grających pod gładką sierścią, biegła lekko po 
zboczach, 
przemykając swobodnie wśród traw, których sięgająca po pas plątanina tak bardzo 
utrudniała 
marsz Glendzie–dziewczynie. Miała wrażenie, że nie minęła nawet chwila, gdy 
znalazła się 
na brzegu strumienia, który zwęszyła.
Był szeroki na jakieś dwadzieścia stóp i na środku wydawał się dość głęboki. 
Weszła do 
nurtu aż po brzuch, syknąwszy cicho, kiedy zimna woda zmoczyła jej futro. 
Ruszyła brodząc 
w górę strumienia, aż dotarła do miejsca, gdzie zwężał się nieco. Nie miała tu 
gruntu, ale 
stwierdziła, że może płynąć. Potok wił się wśród trawiastych wzgórz, lecz nie 
dostrzegała na 
nich kryjówek lepszych, niż rozrzucone z rzadka kępy krzaków. Coś jej mówiło, że 
nie może 
mierzyć się z walecznością gończej sfory, że nie wymknie się jej na otwartym 
terenie. Dalej 
więc podążała strumieniem, dopóki nie znalazła się w szerokiej dolinie. Rosły tu 
drzewa; 
brnęła pod prąd, aż w końcu natknęła się na konary pochylone mocno nad łożyskiem 
potoku. 
Zebrawszy siły, wskoczyła na grubą gałąź; wylądowała niezdarnie i musiała 
wczepić się w 
nią wysuniętymi na całą długość pazurami, żeby nie spaść.
Wyciągnęła się chwilę na gałęzi, dysząc ciężko i nasłuchując zbliżających się 
psów.
Czas, żeby się ukryć. Wdrapała się wyżej na drzewo, aż znalazła wygodną grzędę, 
jakieś 
pięćdziesiąt albo sześćdziesiąt stóp nad ziemią. Znajdowała się na tyle wysoko, 
że wydawało 
się nieprawdopodobne, by ktoś mógł dostrzec jej cętkowane futro wśród liści 
rzucających 
takie same cętkowane cienie, i z tego też miejsca lamparcie oczy dobrze widziały 
strumień i 
grunt pod drzewem.
Jak się tego spodziewała, ludzie odkryli jej podstęp zmierzający do zatarcia 
śladów i 
rozdzielili sforę, prowadząc psy po obu brzegach potoku. Spostrzegła mężczyznę, 
który ją 
zatrzymał, i zapamiętała sobie jego zapach na przyszłość. Pozostali byli ubrani 
podobnie jak 
on i uzbrojeni w łuki i noże. Wyglądali na złych, zdezorientowanych; w ich 
głosach 
pobrzmiewała nuta strachu. Z obawą rozglądali się po drzewach, najwyraźniej 
lękając się 
tego, co mogło się i w ich cieniu. Wreszcie zrezygnowali z bezowocnych 
poszukiwań i 
odeszli, zabierając ze sobą psy. Ona zaś pozostała niewidzialna na górze, 
pomrukując cicho z 
zadowolenia.
Minęło kilka tygodni, zanim Glenda znalazła odpowiednie miejsce na legowisko: 
jaskinię 
w rumowisku głazów zalegających głęboko w lesie. Odkryła też, dlaczego myśliwi 
nie chcieli 
się zapuszczać za nią w głąb lasu. Mieszkało tam coś — jakaś istota; 
niebezpieczna, złośliwa, 
lecz niewidzialna. Czaiła się w kręgu sterczących kamieni, które jarzyły się 
nocą 
chorobliwym, żółtym blaskiem. Na szczęście wydawało się, że ten stwór nie może 
przekroczyć granicy wytyczonej kamieniami. Glenda goniła za młodym rogaczem, 
który 
wbiegł na środek kamiennego kręgu. Omalże nie dała się tam złapać i uratowało ją 
tylko to, 
że owa istota zajęta była swoją pierwszą ofiarą. Zdarzenie to przestraszyło 
Glendę na cały 
dzień.
W odróżnieniu od tego niebezpiecznego miejsca, które zresztą łatwo dawało się 
omijać, 
sam las wydawał się całkiem niegroźny. Podążając bitym traktem, znalazła wioskę, 
w której 
mieszkał tamten mężczyzna; wiele godzin spędziła, krążąc wokół niej w zasięgu 
wzroku i 
słuchu. Wspomagana jakimś nowym zmysłem, którego nie potrafiła dokładnie 
określić, 
zaczynała rozumieć język tubylców. Po jakimś czasie pojmowała przynajmniej dwie 
trzecie z 
tego, co mówiono, i zwykle domyślała się reszty.
Wszystko wskazywało na to, że ci ludzie żyli na poziomie społeczeństwa 
feudalnego — za 
czasów poprzedniego pokolenia jacyś najeźdźcy spustoszyli kraj i jego mieszkańcy 
dopiero 
teraz dochodzili do siebie po tej napaści. W tej wojnie większość dziedzicznych 
władców 
została zabita, a ludność zdziesiątkowana. Mężczyzna, który ją zatrzymał, pełnił 
obowiązki 
strażnika i to, że przybyła od strony czegoś, co nazywali Wielkim Pustkowiem, 
oraz jej 
dziwny strój, wzbudziło w nim nieufność. Kiedy na jego oczach przemieniła się w 
lamparta, 
musiał uznać, że jest jakąś wiedźmą.
Glenda szybko ogołociła okolicę z co łatwiejszej do upolowania zwierzyny i 
teraz, kiedy 
dokuczał jej głód, uzupełniała swoją dietę, porywając hodowane przez wieśniaków 
zwierzęta 
gospodarskie. Nabrała wprawy w polowaniu, lecz wciąż było jej daleko do 
biegłości w tej 
dziedzinie, a zgoda na to, by instynkty lamparta brały górę, oznaczała 
poddawanie się tej 
drugiej naturze. Dręczyło ją uczucie, że za każdym razem, gdy to robi, traci 
kolejną cząstkę 
człowieczeństwa. Życie Glendy–lamparta było daleko łatwiejsze, niż życie Glendy–
dziewczyny, lecz może nadeszła pora, by pomyśleć o powrocie do poprzedniej 
postaci, zanim 
do reszty stanie się lampartem?
Nigdy nie przepadała za opowieściami z dziedziny horroru czy fantastyki, teraz 
więc 
mogła kierować się wyłącznie tym, co zapamiętała mgliście z bajek o wróżkach i z 
nocnych 
filmów o wilkołakach.
Możliwe jednak, że księżyc w pełni w czymś tu pomoże.
Poczekała, aż zapadnie zupełna ciemność, nim wyruszyła do miejsca będącego jej 
celem 
— niewielkiego stawu po drugiej stronie lasu, daleko od kamiennego kręgu, na 
polanie, która 
sprawiała wrażenie, że nigdy nie rosły na niej drzewa. Tam również znajdował się 
kamień; 
samotny filar z jakiejś niebieskiej skały. Ten filar nigdy nie jarzył się w 
nocy, przynajmniej 
nie wtedy, kiedy była tam Glenda, lecz staw i polana zdawały się tworzyć małą 
oazę spokoju. 
Bez względu na to, jakie Zło mogło czaić się w lesie, skądś brała się w niej 
pewność, że nie 
ma ono dostępu do tego miejsca.
Księżyc zdążył wspiąć się wysoko na niebo, nim wreszcie znalazła się na polanie. 
Porastające ją białe kwiaty rozwarły się w księżycowym blasku, rozsiewając 
delikatną, 
orzeźwiającą woń. Glenda stanęła nad brzegiem stawu i spojrzała w ciemną, 
nieruchomą toń. 
Widziała wyraźnie sylwetkę lamparta, a nad prawym barkiem stojący w pełni 
księżyc.
Cóż, to gniew wcielił ją w ten kształt, więc może gniew pozwoli jej wrócić do 
poprzedniej 
postaci. Przymknęła na chwilę oczy i zaczęła przywoływać tamto uczucie, całą 
jego siłę, na 
tyle, na ile potrafiła — pragnąc znów stać się Glendą. Bez względu na to, jaka 
Moc igrała z 
nią, niech wie, że ona nie jest kawałkiem gliny, który można dowolnie 
ukształtować!
Gdy nic się nie stało, opanowało ją uczucie zawodu, które szybko zmieniło się w 
złość. 
Niech to wszystko diabli! Nie… pozwoli… igrać… z…
Po raz wtóry wezbrała w niej ta sama dzika furia, która owładnęła nią, gdy 
przeistaczała 
się w lamparcicę. Ten sam nieznośny ból rozpostarł czarną płachtę przed oczami i 
rzucił ją 
skręcającą się bezradnie na ziemię. Zdawało się jej, że lewa przednia łapa 
płonie…
Potem ból ustąpił i Glenda stwierdziła, że leży rozciągnięta na brzegu, drżąca z 
zimna i 
wyczerpania, i zupełnie naga. Naga, je nie liczyć srebrnego pierścienia z 
oczkiem w kształcie 
kota, którego topazowe ślepia jarzyły się gorącym blaskiem jeszcze przez długą 
chwilę, nim 
w końcu zgasły.
Powtórna przemiana w lamparta była o wiele łatwiejsza, pomijając sam ból. Glenda 
postanowiła, że nie pozostanie w ludzkiej postaci, kiedy znalazła się znowu w 
tym tak 
podatnym na zranienia i bezradnym ciele, postać drapieżnego zwierzęcia wydała 
się jej 
alternatywą niosącą ze sobą zdecydowanie większe szansę na przeżycie.
Umiejętność dokonywania przemiany okazała się bardzo przydatna. Wieśniacy 
zauważyli 
szkody, jakie lamparcica wyrządzała w ich inwentarzu, i zaczęli na nią 
systematycznie 
polować, za dnia zapuszczając się nawet w głąb lasu. Poznała — albo zapamiętała 
z książek 
— niezliczone sztuczki, służące zmyleniu pogoni, a możliwość swobodnej zmiany 
postaci 
pomagała jej w tym. Były miejsca niedostępne dla Glendy–lamparta, gdzie z kolei 
Glenda–
dziewczyna mogła i wspiąć i ukryć, a zmiana zapachów, do której dochodziło 
podczas 
metamorfozy, napawała lękiem i dezorientowała psy. Zaczęła odczuwać coś w 
rodzaju 
pobłażliwej pogardy dla wieśniaków i często, gdy się nudziła, dla zabawy 
sprowadzała 
pojedynczych myśliwych na manowce.
Jednak, ogólnie rzecz biorąc, lepiej być lampartem; Glenda–lampart z radością 
sypiała na 
skałach i suchych liściach w swoim legowisku, podczas gdy Glenda–dziewczyna 
drżała z 
zimna i cała obolała marzyła o swoim opanowanym przez karaluchy pokoiku. Glenda–
lampart była absolutnie szczęśliwa jedząc surowe ryby, zwierzynę i ptactwo; 
Glendzie–
dziewczynie chciało się wymiotować, gdy o tym pomyślała. Glendzie–lampartowi 
wystarczało, że mogła dokuczać wieśniakom i drzemać w słońcu, gdy nie polowała; 
Glenda–
dziewczyna odczuwała wyrzuty sumienia, tęskniła za książkami i zastanawiała się, 
czy to, co 
robi, jest słuszne…
I tak to trwało aż do połowy lata.
Glenda obudziła się, rozdygotana, czując w ustach suchość wywołaną panicznym 
strachem.
To nie był zwykły koszmar. Ten sen był tak realny, że spodziewała się zbudzić ze 
strzałą 
tkwiącą między żebrami. Jeszcze teraz dyszała z przerażenia.
Śnił się jej mężczyzna — nie przypominał żadnego z wieśniaków; ci w większości 
byli 
blondynami albo szatynami, o ciężkiej, krzepkiej budowie ciała; tego rodzaju 
ludzi jej ciotka 
zwykła określać pogardliwie mianem „chłopskiej rasy”. Nie, on w jakiś sposób był 
podobny 
do niej — jak gdyby była kopią zrobioną z matrycy, na której odciśnięto jego 
wizerunek. Jej 
włosy były mysiobrązowe — jego również, tylko o intensywniejszej barwie. Mieli 
podobną 
budowę ciała, o twarzach z wystającymi kośćmi policzkowymi. Jego oczy…
Ciotka nazwalają „kociooką”, ponieważ jej oczy nie były brązowe, lecz bardziej 
żółte, tak 
samo spłowiałe jak włosy. A jego oczy były naprawdę żółte, z migoczącymi w głębi 
zielonkawymi refleksami, jak ślepia dzikich zwierząt widziane nocą.
I te oczy wypełniała myśliwska czujność, znamionująca prawdziwego drapieżcę. A 
ona 
była jego zdobyczą!
Sen powtarzał się z niezwykłą wyrazistością; zaczynał się w chwili, gdy 
docierała do 
skraju lasu, mając go tuż za sobą na świeżym tropie. Nie pomagały mu psy, nic z 
wyjątkiem 
jego własnych zmysłów — a jednak żadna z jej sztuczek nie wyprowadziła go w pole 
dłużej 
niż na chwilę. Pozostawiła nawet fałszywy trop wiodący do kamiennego kręgu, coś, 
czego 
nigdy przedtem nie robiła, lecz teraz zaczynała ogarniać ją panika, ponieważ on 
bez trudu 
ominął pułapkę. Pościg zaczął się późnym rankiem; o zmierzchu osaczył ją i 
zapędził w 
matnię…
I wtedy właśnie budziła się.
Wczesnoporanne godziny spędziła wałęsając się nad stawem; coś pchało ją w stronę 
osady, lecz bała się tam pójść. W końcu nie mogła już tego wytrzymać; musiała 
przekonać się 
na własne oczy. Podpełzła do wioski, minęła strażników i wśliznęła się w 
labirynt uliczek 
wijących się wśród całych i na wpół zrujnowanych budynków.
Tego dnia ciżba była większa niż zwykle; obok miejscowych straganów ustawiono 
budy 
obcych kupców, oferujących bardziej luksusowe towary, żywność, a nawet występy 
pary 
obszarpanych wagantów. Najwyraźniej był to jakiś jarmark. W tak dużym tłumie 
Glenda 
mogła liczyć na to, że nie zostanie dostrzeżona. Poczuła przypływ odwagi, gdy 
ruszyła 
skrajem targowiska, trzymając się cienia i przemykając wśród szczątków zwalonych 
murów. 
Teraz groza, jaką od czuwała w nocy, nie była już taka dotkliwa.
W końcu znalazła idealną kryjówkę — w cieniu, tuż pod okapem na wpół 
zrujnowanego 
budynku, należącego kiedyś do miejscowego możnowładcy; właśnie na dziedzińcu 
tego domu 
zwykle odbywał się targ. Z tego miejsca, gdzie ludzie nie mogli jej dostrzec, a 
zwierzęta 
zwęszyć, miała widok na cały dziedziniec.
Zaczęła już nabierać przekonania, że jej podejrzenia były całkowicie 
bezpodstawne, kiedy 
ujrzała jakiegoś obcego, wychodzącego z chaty, która uchodziła tutaj za gospodę, 
zajętego 
ożywiona rozmową z naczelnikiem wioski. Glenda poczuła, jak krew ścina się jej w 
żyłach, 
bowiem mężczyzna był wysoki, ciemnowłosy, szczupły i ubrany w czarne skóry — jak 
tamten z jej snu.
Znajdował się zbyt daleko, by mogła rozróżnić rysy twarzy; skamieniała w swej 
kryjówce i 
bez jednego drgnienia mięśni śledziła go wzrokiem. Naczelnik pożegnał swego 
rozmówcę 
wyraźnie zadowolony; mężczyzna rozejrzał się wokół siebie, jak gdyby czegoś 
szukając.:
Wreszcie odwrócił się w stronę Glendy. Omal nie umarła z przerażenia — bowiem 
była to 
twarz mężczyzny ze snu, a on sam wpatrywał się prosto w jej kryjówkę, jakby 
dokładnie 
wiedział, gdzie i czym jest!
Złamała wszelkie zasady, jakie kiedykolwiek dla siebie ustanowiła — wyszła z 
ukrycia na 
oczach całej wsi. W ogarniętym paniką wrzeszczącym tłumie, myśliwy mógł tylko 
przeklinać, ponieważ zderzający się ze sobą, przerażeni wieśniacy zainteresowani 
byli tylko 
tym, żeby jak najszybciej oddalić się od miejsca, gdzie stała Glenda Ona zaś 
uderzała po 
bokach ogonem i warczała ze strachu.
Skorzystała z zamieszania, żeby przeskoczyć przez ogrodzenie dziedzińca i 
popędzić w 
stronę lasu. W połowie drogi zmieniła się na krótko w człowieka — nikt jej nie 
widział, a 
pogoń mogła dzięki temu zgubić ślad. Potem, na skraju lasu, gdy znalazła się na 
sprężystym 
mchu, na którym nie zostawiała śladów, zmieniła się z powrotem w lamparta. Na 
chwilę 
przystanęła w cieniu, żeby napić się szybko ze strumienia i trochę odpocząć, 
ponieważ 
paniczna ucieczka z wioski bardzo ją zmęczyła. Lecz gdy uniosła wzrok, zobaczyła 
go na 
wprost siebie, na drugim brzegu.
Zakrztusiła się wodą i uciekła.
Zastosowała wszystkie sztuczki, jakich się nauczyła. Zostawiła mnóstwo 
fałszywych 
tropów; przechodziła przez leśny strumień nie raz, lecz kilka razy; urywała swój 
ślad 
zupełnie, wchodząc na drzewa tam, gdzie mogła przemierzyć wśród koron kilkaset 
stóp, nie 
dotykając ani razu ziemi. Przepędziła nawet napotkane przypadkowo stado jeleni 
po 
zostawionych przez siebie tropach, gruntownie mieszając stare ślady z nowymi. 
Nie 
pamiętała, żeby robiła coś takiego w swoim śnie. W końcu, dysząc ze zmęczenia, 
zawróciła, 
by wspiąć się na rozwidlenie ogromnego drzewa, gdzie ułożyła się, spoglądając w 
stronę, z 
której przyszła, pewna, że zobaczy go zrezygnowanego i zawiedzionego.
Nadszedł tak cicho, że nawet jej czułe uszy nie wyłowiły odgłosu jego kroków; 
zdała sobie 
sprawę z jego obecności dopiero wówczas, kiedy go zobaczyła. Skamieniała — 
naprawdę nie 
spodziewała się, że dotrze tak daleko! Lecz z pewnością straci trop w miejscu, z 
którego 
wspięła się na gałęzie, ponieważ zrobiła to jako Glenda–dziewczyna, i na pniu 
nie było 
śladów zostawionych przez pazury lamparta.
Doszedł do miejsca, gdzie kończył się trop — przystanął, zaniknął oczy, a na 
jego czole 
pomiędzy brwiami pojawiła się pionowa zmarszczka. Popołudniowe słońce sączyło 
się przez 
liście, złocąc twarz mężczyzny; Glenda pomyślała sobie wówczas, że jej sztuczka 
wyprowadziła go w pole. Mężczyzna niósł łuk, czarny jak jego strój i błyszczący, 
a u pasa 
miał miecz — broń, której nigdy nie widziała u żadnego z mieszkańców wioski. 
Teraz, kiedy 
jej strach opadł, znalazła czas, by pomyśleć, że mężczyzna nie może być dużo 
starszy od niej, 
i że jest bardzo, ale to bardzo przystojny.
Uniósł szybko powieki — jak gdyby ta myśl dotknęła czegoś, co dało mu znak — i 
przez 
zasłonę gałęzi spojrzał prosto na nią, wbijając wzrok w jej oczy.
Z przerażonym miauknięciem zeskoczyła z drzewa i w ślepej panice rzuciła się do 
ucieczki, gdy tylko dotknęła łapami ziemi.
Wszystko było skąpane w czerwieni zachodzącego słońcu Glenda skuliła się i 
pomyślała o 
krwi. Potem wspomniała s sen i istotę mieszkającą w kamiennym kręgu. Gdyby, 
zamiast 
fałszywego tropu, zostawiła prawdziwy — i poczekała tam na przy bycie 
tropiciela…
Jeśli rzuci się na niego niespodziewanie, prawdopodobnie uda się jej wpędzić go 
do 
kamiennego kręgu, gdzie znajdzie się w mocy istot która tam żyje. Wątpiła, czy 
zdoła uciec, 
gdy przeszyje go ból ucisku tego stwora.
Wydawało się, że plan spadł prosto z nieba. Pobiegła, zostawiają za sobą wyraźny 
trop, w 
stronę kamiennego kręgu. Zanim znalazł się w jego pobliżu, było już zupełnie 
ciemno — a 
wiedziała, że moc mieszkającej w nim istoty jest największa właśnie w ciemności. 
Jednak im 
bardziej zbliżała się do tych pałających kamieni, tym wolniej poruszały się jej 
łapy, i z 
wzrastającą niechęcią myślała o tym, co ma zrobić. Wkrótce mogła już dojrzeć 
przed sobą 
lśniące kamienie; oczami duszy zobaczyła, jak mężczyzna wpada w pułapkę, jego 
przerażenie 
i niechybny koniec.
Glenda–lampart ponaglała: zabić!
Glenda–dziewczyna płakała ze strachu, lecz uparcie wzbraniała się rzucić 
mężczyznę na 
żer tamtej istocie.
Te dwie strony jej natury walczyły ze sobą, niemal rozdzierając ją na dwoje, gdy 
skłaniała 
się to ku jednej, to ku drugiej, bowiem jej ciało każdym poruszeniem 
odzwierciedlało 
psychiczna zmagania.
Wreszcie, z żałosnym okrzykiem, lampart zawrócił po własnych śladach i uciekł od 
kręgu. 
Wola Glendy–dziewczyny zwyciężyła.
Ilekroć przystawała, żeby odpocząć, do jej uszu, nim jeszcze zdążyła odetchnąć, 
dochodził 
odgłos jego kroków. Lampart nie dorównuje wytrzymałością człowiekowi; lamparty 
są 
stworzone do krótkich pościgów, nie do długich ucieczek, i Glenda była 
wyczerpana. Pędził 
ją przez zalane księżycowym blaskiem polany, aż znalazła się na obszarach, do 
których nigdy 
przedtem nie dotarła. Ten las musiał sięgać daleko w głąb Wielkiego Pustkowia, i 
w tym 
właśnie kierunku ją spychał. Teraz już potykała się biegnąc i nie miała sił na 
żadne sztuczki. 
Jej oczy stały się szkliste, umysł otumaniło przerażenie. Boki unosiły się 
ciężko, gdy dyszała, 
w pysku miała sucho, pragnienie paliło ją jak ogień.
Wydawało się, że podążający za nią prześladowca zna tę dzicz tak samo dobrze, 
albo 
jeszcze lepiej, jak ona znała swoje własne terytorium. Nie mogła się pozbyć 
uczucia, że pędzi 
ją do jakiegoś miejsca, które znane jest tylko jemu.
Nagle, gdy zamajaczyło przed nią skalne urwisko, zrozumiała, że sprawdziły się 
jej 
najgorsze obawy. Zagnał ją do ślepego parowu i stąd lampart nie mógł już uciec.
Przed nią wznosiła się pionowa skała, z obu stron pochylająca się skośnie ku 
górze. Była 
to krucha skała łupkowa, niemal nie nadająca się do wspinaczki — jednak Glenda 
zaczęła 
przybierać ludzką postać, żeby podjąć tę próbę. Potem jakiś dźwięk z tyłu 
powiedział jej, że 
jest już za późno.
Zakręciła się w miejscu, jak osaczone zwierzę, na wpół człowiek, na wpół 
lampart. Jej 
boki unosiły się i opadały, gdy dysząc spazmatycznie wciągała powietrze w płuca. 
Mężczyzna zablokował wyjście; stał ciemny i posępny, na ścieżce, z naciągniętym 
łukiem w 
ręku. Wydało się jej, że nawet w ciemności parowu dostrzega, jak jego oczy lśnią 
dziką 
radością. Nie wątpiła, że mężczyzna widzi ją równie wyraźnie, jak ona jego. 
Wokół nie było 
żadnego miejsca, gdzie mogłaby się ukryć.
I znowu odezwał się instynkt lamparta — zabij!
Pazury wysunęły się i z gardła Glendy wydobyło się głuche warczenie, na poły 
lękliwe, na 
poły ostrzegawcze. Mężczyzna postąpił o krok naprzód.
Mogła z nim walczyć. Mogła uskoczyć przed strzałą — stojąc tak blisko, nie zdoła 
sięgnąć 
po następną. Jeśli dopadnie go, może go zabić! Jego krew…
Zabij!
Nie! Nigdy, nigdy nie skrzywdziła żadnego człowieka, nawet tego mężczyzny, który 
jej 
odmówił pomocy. Nie!
Zabij!
Walczyła z lampartem, który był w niej, wiedząc, że jeśli lampart zwycięży, ona 
nigdy już 
nie będzie Glendą–dziewczyną, tylko drapieżną bestią. A to oznaczało dla niej 
śmierć równie 
prawdziwą jak ta, którą mogła przynieść strzała.
A on obserwował ją z cienia, straszliwy i groźny, a jednak nie poruszył się, 
nawet nie 
drgnął. Gdyby się poruszył, być może lampart zwyciężyłby; strach wziąłby górę 
nad wolą. 
Ale mężczyzna stał bez ruchu, więc ostatecznie zwyciężył w niej człowiek.
„Szlachetna pani”.
Wzdrygnęła się, gdy ten głos rozległ się w jej mózgu, a potem potrząsnęła głową 
łagodnie, 
przekonana, że wpadła w obłęd.
„Spokojnie — nie musisz się mnie bać”.
Znowu ten głos! Wytrzeszczyła na niego oszalałe oczy — czy był jakimś Magiem, 
żeby 
odzywać się do niej w myślach?
A potem, jakby nie dość było tych wszystkich dziwów, zobaczyła oniemiała, jak 
klęka, 
wolno zdejmuje strzałę z cięciwy, i odkłada ją wraz z łukiem na ziemię. 
Wyciągnął ręce, już 
puste, i w blasku księżyca zalewającym mu twarz uśmiechnął się.
Wstał… i…
W pierwszej chwili pomyślała, że to światło księżyca sprawia, i jego postać 
zaczyna się 
kurczyć i rozmazywać. Potem uznała, z pewnością zmysły zwodzą ją tak samo umysł 
—
bowiem jego ciało naprawdę rozmazywało się, przesuwało i zmieniało na jej oczach 
jak 
woskowa figurka, która roztapia się i przybiera zupełnie ii kształt…
Aż wreszcie tam, gdzie przedtem stał myśliwy, zobaczyła czarne go lamparta.
Glenda wpatrywała się w płomienie ogniska, popijając grzane wino, otulona w 
futrzany 
płaszcz, znużona i senna. Wino, płaszcz, ognisko, wszystko to należało do 
Harwina.
Bowiem tak nazywał się myśliwy — Harwin. Nakłonił ją, żeby poszła za nim jako 
lampart; potem, gdy już znaleźli się w obozie, poprosił, żeby wróciła do 
ludzkiej postaci. Nie 
zdążyła zawstydzić się swoją nagością, bo otulił ją płaszczem, zanim przemiana 
dobiegła 
końca. Potem rozpalił to promieniujące ciepłem ognisko z żarzących się jeszcze 
węgli w 
palenisku, nakarmił ją i kazał wypić wino… I wszystko to za pomocą wolnych, 
spokojnych 
gestów, jakby doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wystarczy jeden gwałtowny 
ruch, by 
przestraszona wróciła do postaci lamparta i uciekła do lasu. I zarazem bez wielu 
słów; 
powiedział tylko swoje imię. Lecz jego milczenia nie było nieprzyjazne; wydawało 
się, że 
czeka, cierpliwy i uprzejmy, by przemówiła pierwsza.
Odchrząknęła i wypowiedziała niepewnie swoje pierwsze słowo w tym obcym języku, 
zaskoczona dziwnym brzmieniem własnego głosu.
— Kim… jesteś? Czym jesteś?
Przechylił głowę na bok, mrużąc z uwagą oczy, gdy słuchał urywanych słów.
— Mówisz językiem Krainy Dolin jak ktoś, kto zna go bardzo słabo, pani — odparł, 
odmierzając starannie słowa i wypowiadając je wyraźnie, jakby domyślał się, że 
musi mówić 
wolno, by być zrozumianym. — Jednak nie masz akcentu z Arvonu i nie sądzę, byś 
pochodziła z Prastarych. Jeśli powiem ci, kim i czym jestem, czy odwzajemnisz mi 
się tym 
samym?
— Ja… mam na imię Glenda. Nie potrafiłam się tak zmieniać tam, gdzie żyłam 
przedtem. 
Gdziekolwiek to jest. Ja… nie jestem pewna, czym ani skąd jestem.
— Zatem pochodzisz nie z tego świata?
— Wychowałam się.. — Wszystko to wydawało się teraz niewyraźne, jak jakiś sen — 
…w 
mieście. Ja… mieszkałam tam, ale nie było to dobre życie. Ścigano mnie… 
znalazłam 
kamienie, a przy nich kobietę. Myślałam, że jest szalona, lecz powiedziała, że 
wie, jak 
stamtąd uciec, i zobaczyłam to miejsce… i musiałam przyjść…
— Brama, jak sądzę, i Strażniczka Bramy. — Skinął głową, jakby do siebie. — To 
wiele 
wyjaśnia. Więc znalazłaś się tutaj?
— Na Wielkim Pustkowiu. Szłam… spotkałam mężczyznę… Byłam zmęczona, głodna, a 
on próbował mnie odpędzić. Wpadłam w szał.
— Resztę znam — rzekł Harwin. — Sam Elvaht opowiedział mi o tym, jak zmieniłaś 
się 
na jego oczach. Biedna pani… Jak bardzo musiałaś być oszołomiona, nie mając 
nikogo, kto 
mógłby ci powiedzieć, co się z tobą dzieje. A potem?
Urywanymi słowami, przy wielu zachętach z jego strony, opowiedziała o życiu w 
lesie; o 
tym, jak uczyła się panować nad zmianami — i o wyborze, jakiego dokonała w nocy.
— Zatem kobieta zwyciężyła nad bestią — dokończył. — Dobrze, że tak się stało. — 
Jego 
złote oczy były bardzo poważne; mówił kładąc nacisk na każde słowo. — Gdybyś 
zwróciła 
się przeciwko mnie, wątpię, czy kiedykolwiek mogłabyś stać się znowu 
człowiekiem.
Glenda zadrżała.
— Czym jestem? — zapytała w końcu, spoglądając na niego błagalnie. — Gdzie 
jestem? I 
dlaczego przytrafiło mi się to wszystko?
— Nie potrafię odpowiedzieć na to ostatnie pytanie. Sądzę jednak, że znalazłaś 
się tutaj, 
ponieważ twój duch nigdy tak naprawdę nie należał do tamtego dziwnego świata, z 
którego 
przybyłaś. Jeśli chodzi o to miejsce — znajdujesz się w Krainie Dolin Wyżyny 
Hallack, na 
skraju Wielkiego Pustkowia — co zresztą nic ci nie mówi. A czym jesteś? Zapewne, 
tak samo 
jak ja — odległym potomkiem rasy Tych–Którzy–Zmieniają–Kształt. Cóż, może nie 
całkiem 
tak samo jak ja; nigdy nie słyszałem, by kobiety mojej rasy potrafiły zmieniać 
postać. 
Urodziłem się mieszańcem. Moją matką jest Kildas z Dolin; moim ojcem Harl — 
Zwierzołak. 
A ja… ja jestem Harwin — uśmiechnął się ponuro — właściwie nie wiadomo skąd.
— Dlaczego polowałeś na mnie? — zapytała. — Dlaczego chcieli, żebyś to ty na 
mnie 
polował?
— Ponieważ nie mają pojęcia, kim jestem naprawdę — odparł szczerze. — Widzą we 
mnie tylko znakomitego myśliwego. Czy mam zacząć od początku? Może to pozwoli ci 
pojąć 
do pewnego stopnia świat, w którym się znalazłaś.
Skinęła z ożywieniem głową.
— Cóż, może już wiesz, że za czasów mojego ojca Kraina Dolin została napadnięta 
i 
spustoszona przez Psy Alizonu? — Gdy kiwnęła głową, ciągnął dalej: — Dysponowali 
dziwną bronią i niemal zniszczyli wszystkich, którzy stawiali im opór. W tym 
czasie mój 
ojciec i jego współbracia przebywali na Wielkim Pustkowiu, skazani na wygnanie 
za coś, co 
uczynili w przeszłości w krainie Arvon, która leży na północ od tego miejsca. 
Mają oni — 
podobnie jak ty — moc żmieniania kształtów, jak również inne Moce. Obrońcy 
Krainy Dolin 
zrozumieli, że obce Moce należy zwalczać Mocą, i zawarli pakt ze Zwierzołakami. 
W zamian 
za pomoc, pod koniec wojny, w Roku Jednorożca, mieli posłać Zwierzołakom 
dwanaście 
narzeczonych i jeszcze jedną na dodatek. Rozumiesz, gdyby wszystko poszło 
dobrze, 
Zwierzołacy mieli wrócić z wygnania; ale gdyby sprawy przybrały zły obrót, 
musieliby 
pozostać na Wielkim Pustkowiu, a nie chcieli, żeby ich rasa wymarła. Wojna 
skończyła się, 
narzeczone przybyły. Jeźdźcy wrócili z wygnania. Lecz jednym z nich był — jak ja 
— 
mieszańcem. A jedna z przysłanych młódek była służką Mocy. Spotkało ich wiele 
kłopotów; 
kiedy troski wreszcie się skończyły, razem opuścili Arvon. Teraz dochodzimy do 
mnie. Moja 
matka Kildas obdarzyła mojego ojca trojgiem dzieci, z których dwoje jest miłych 
jego sercu i 
zawsze są mu posłuszni. A ja…
— Nie zgadzasz się z nim? Jesteś buntownikiem? — próbowała zgadywać.
— Jeśli rozumiesz przez to kogoś, kto każdym słowem i uczynkiem ściąga na siebie 
gniew 
bliskich — to tak. Nie możemy się zgodzić — mój ojciec i ja. Któregoś dnia 
ogarnięty 
gniewem powiedział,, że jestem taki sam jak Herrel. Cóż, wtedy po raz pierwszy w 
życiu 
usłyszałem, że jeden z Jeźdźców–Zwierzołaków patrzy na świat podobnie jak ja. 
Zacząłem 
nękać rodziców pytaniami i w końcu opowiedzieli mi o Herrelu–Mieszańcu i o jego 
narzeczonej, Czarownicy. Od tej chwili nie zaznałem spokoju, dopóki nie 
wyruszyłem, aby 
ich odnaleźć. Byłem przekonany, że właśnie z nimi łączy mnie prawdziwe 
pokrewieństwo.
— I znalazłeś ich?
— Jeszcze nie — przyznał. — Na prośbę mojej matki przybyłem najpierw tutaj, żeby 
powiadomić jej krewnych, iż miewa się dobrze, że jest szczęśliwa i wielce 
szanowana przez 
swego małżonka. Co jest absolutną prawdą. Mój ojciec kocha ją gorąco: spełnia 
każde jej 
życzenie, zanim jeszcze zdoła je wypowiedzieć. Chciałbym znaleźć kobietę, z 
którą… Cóż, to 
jeden z powodów, dla jakich szukam Herrela i jego pani.
Milczał tak długo, spoglądając z zadumą w płomienie, że Glenda ośmieliła się 
ponaglić go.
— Mów dalej. Przybyłeś tutaj…
— Och, tak. I, co, całkiem zrozumiałe, zyskałem wśród krewnych mojej matki 
niejaką 
sławę jako myśliwy, choć nie domyślali się, w jakiej postaci tropię zwierzynę. — 
Wyszczerzył do niej zęby, a ona z zaskoczeniem stwierdziła, że odwzajemnia jego 
uśmiech. 
— Kiedy na skraju Wielkiego Pustkowia rozeszły się pogłoski o jeszcze jednym 
Widmowym 
Łowcy — i to Łowcy, który bezmyślnie poluje zarówno na inwentarz wieśniaków, jak 
i na 
dziką zwierzynę — przybyłem tu, żeby rozejrzeć się na miejscu. Początkowo 
sądziłem, że to 
musi być Herrel lub któryś z jego synów. Wyobraź sobie moje zaskoczenie, kiedy 
dowiedziałem się, że Łowca jest kobietą! Moja sława dotarła tu przede mną— 
naczelnik 
wioski błagał mnie o pomoc. — Rozłożył szeroko ręce. — Reszta jest ci znana.
— Co… co teraz ze mną zrobisz? — zapytała cichym, zalęknionym głosem
— Co z tobą zrobię? — Harwin sprawiał wrażenie zaskoczonego. — Nic, co byłoby 
przeciwne twojej woli, pani. Nie skrzywdzę cię — nie jestem taki jak mój ojciec 
i brat, żeby 
zmuszać kobietę do czegoś, czego nie chce zrobić. Wyruszę, tak jak zamierzałem, 
żeby 
odnaleźć Herrela. A ty, teraz kiedy już wiesz, czego nie powinnaś robić, może 
zostaniesz 
tutaj…
— I co dalej?
— Powiem im, że zabiłem potwora. To powinno zapewnić ci wystarczające 
bezpieczeństwo — tylko pamiętaj, że nigdy nie możesz pozwolić, by lampart 
zapanował 
nad tobą, bo czeka cię zguba, jeśli do tego dopuścisz. To prawda, powinnaś mieć 
kogoś, kto 
by cię prowadził i uczył, choć…
— Tak, teraz to wiem — odparła, świadoma tego, jak bardzo jest przystojny, z 
tymi 
swoimi złotymi oczami wbitymi w ogień i lokiem ciemnych włosów opadającym na 
czoło. 
Lecz nigdy żaden mężczyzna nie pragnął, by została jego towarzyszką. Nie było 
żadnego 
powodu, by sądzić, że on może napomykać o…
Absolutnie żadnego — aż do chwili, gdy spojrzał jej prosto w oczy, a ona 
wyczytała w 
jego spojrzeniu samotność i ukryte błaganie,
— Z radością uczyłbym cię, pani — powiedział cicho. — Wybacz, jeśli jestem zbyt 
natarczywy i niezręczny w tym, co mówię.. Lecz… myślę, że ty i ja bylibyśmy 
dobrymi 
towarzyszami w tej mojej wyprawie… i… — spojrzał znowu w ogień i oblał się 
krwistym 
rumieńcem — …myślę, że jesteś bardzo piękna.
— Ja? — pisnęła; nic nie zaskoczyło jej bardziej od czasu, kiedy przemienił się 
na jej 
oczach.
— Jak możesz w to wątpić? — rzekł cicho, spoglądając na nią z uwielbieniem. 
Wyciągnął 
do niej rękę. — Czy… zostaniesz ze mną?
Dotknęła jego palców z wahaniem, jak ktoś, kto boi się wyjawić swoje myśli. — 
Naprawdę chcesz, żebym z tobą została?
— Od czasu, kiedy wszedłem w twoje myśli, pani, chcę tego bardziej niż możesz 
sobie 
wyobrazić! Myślę, że jesteśmy pokrewni) duchem.
Niespodziewanie uśmiechnęła się, czując się niemal jak pijana od tych wszystkich 
rewelacji, które spadły na nią w ciągu ostatnich paru godzin. Potem 
zachichotała, gdy 
przyszła jej do głowy pewna myśl.
— Harwin — co się dzieje z twoim ubraniem?
— Z czym? — Wytrzeszczył na nią oczy, jakby odezwała się w obcym języku; potem 
spojrzał na nią, na siebie — zarumienił się i uśmiechnął.
— Chodzi mi o to, że kiedy ja się zmieniłam, rozrzuciłam po całym Wielkim 
Pustkowiu 
strzępy dżinsów i koszulki.
— A co się dzieje z twoim pierścieniem, pani?
Zmarszczyła czoło w namyśle.
— Doprawdy, nie wiem. Znika, kiedy się zmieniam, i wraca na miejsce, kiedy 
przyjmuję, 
ludzką postać. — Przyjrzała się uważnie kocim oczom i wydało jej się, że jedno z 
nich 
zamknęło się w wolnym mrugnięciu.
— To Magia Przemiany, pani. I nauczę cię tej magii, bo nie mogę po zwolić, byś 
biegała 
naga w moim towarzystwie. — Pogmerał w swoim worku i wyciągnął z niego spodnie 
oraz 
koszulę; jedno i drugie o wiele na nią za duże, lecz można było temu zaradzić, 
podwijając 
nogawki i zaciskając pas. Glenda ubrała się szybko pod osłoną płaszcza.
— I te rzeczy naprawdę zmienią się razem ze mną? — Spojrzała na siebie z 
powątpiewaniem. ;
— Dlaczego nie spróbować?
Wstał i wyciągnął do niej rękę, a potem skurczył się i rozmazał w ów zbijający z 
tropu 
sposób. I już czarny lampart spoglądał na nią przez płomienie, a jego oczy 
promieniowały 
ciepłem i zachętą.
Wciąż jeszcze jest czas, by pobiec przez noc, Glendo, moja pani. Czy pobiegniesz 
ze mną? 
— usłyszała gdzieś w głębi swego umysłu.
Oczy kota na pierścieniu jarzyły się tak samo ciepło i Glendę wypełniło takie 
uczucie 
radości, wolności i wspólnoty, że odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się 
głośno, jak jeszcze 
nigdy w życiu. Rozłożyła ramiona, wyciągając je do gwiazd, i wezwała drzemiącą w 
niej 
Moc, po raz pierwszy z radością, a nie z gniewem…
I nie spłynął na nią ból, tylko spokój, gdy zmieniała się w szczupłą, gibką 
lamparcicę. Jej 
wzrok, pełen płynącego z głębi serca szczęścia, spoczął na czarnym lamparcie.
Och, tak, Harwinie, mój panie! Biegnijmy przez noc na spotkanie świtu — 
odpowiedziała 
mu bezgłośnie.
POSŁOWIE
Najpierw była piosenka; piosenka, która teraz nosi tytuł „Złote Oczy”, choć 
pierwotnie 
nazywała się tak samo jak to opowiadanie. Potem przyszło zaproszenie od Andre na 
wyprawę 
do jej świata… Cóż, to naprawdę było spełnienie moich marzeń, ponieważ od chwili 
gdy po 
raz pierwszy — jako samotna, zbuntowana nastolatka — zwróciłam oczy na Świat 
Czarownic, 
chciałam się tam znaleźć. Gdy to się nie udało, zapragnęłam napisać coś o tym 
świecie, coś, 
co Andre mogłaby przeczytać i — czy mogłam mieć nadzieję? — polubić.
Natychmiast przyszło mi do głowy, że piosenka, którą napisałam — skoro tak wiele 
się w 
niej dzieje — może być doskonałym materiałem na fabułę, zwłaszcza że ze 
wszystkich 
stworzeń i ludów Świata Czarownic zawsze najbardziej pociągali mnie Zwierzołacy. 
Lecz był 
problem: ich kobiety nie dysponowały mocą zmiany kształtów, jaką posiadali 
mężczyźni. Lecz 
z drugiej strony — mężczyźni Estcarpu nie mieli mocy Czarownic… i tu znalazłam 
rozwiązanie. Tak jak to się stało z Simonem Tregarthem, moja bohaterka również 
musiałaby 
przybyć z zewnątrz — z naszego świata. Andre, do której zwróciłam się w tej 
sprawie, 
powiedziała mi, że choć Bramy zostały wzniesione po to, by przerzucać 
podróżników w jakieś 
szczególne miejsca (a więc Brama Simona do nich nie należała), to z pewnością 
istniało kilka 
stanowiących połączenie między tu i tam. A jeśli chodzi o mojego bohatera — kto 
lepiej 
nadawałby się do tej roli, niż potomek jednej z trzynastu narzeczonych z Roku 
Jednorożca? 
Wybrałam Harla i Kildas, ponieważ ta para była najbliżsi Herrelowi i Gillan, i 
może właśnie 
oni mieli największe szansę na spłodzenie jeszcze jednego Jeźdźca–Zwierzołaka. 
Więc już 
macie: wyrzutek z naszego świata, wyrzutek z ich świata, którzy odkrywają, że 
razem nie są 
takimi wyrodkami. I tak oto fantastyczny sen śniony przez dwadzieścia lat 
urzeczywistni się. 
Dzięki, Andre.
Mercedes Lackey
ARDATH MAYHAR
NI SPOCZYNKU, NI SCHRONIENIA
Bieżałem nad jednym z małych potoków, które zasilają szerokie, leniwe rzeki 
Karsu. 
Wilgoć czarnej gleby wsiąkała w ubranie i niejedno pełzające stworzenie znalazło 
kryjówką 
w moich’butach lub pod luźną koszulą, ale nie ruszałem się. Ukryty za gęstą 
zasłoną zieleni, 
obserwowałem najemników księcia Yvian, jadących drogą w stronę Gartholm.
Osobiście nie miałem nic przeciwko księciu, lecz ktoś, kto musi uchodzić przed 
własnym 
ludem, zwykle ma się na baczności w każdej sytuacji. Leżąc tam, z uszami 
wypełnionymi 
łomotem końskich kopyt, odległym pomrukiem głosów i szczękiem broni, myślałem o 
ostatnim dniu spędzonym w Estcarpie. Ukrywałem się, nawet tam, w moim rodzinnym 
kraju.
Łatwo było zataić przed Czarownicami niezwykłe uzdolnienia, jakimi zostałem 
obdarzony. 
Nasza osada leżała daleko na skraju południowych gór. Moja matka należała do 
Starej Rasy i 
wiedziała, jak radzić sobie z wiedźmami, które przychodziły badać jej córki w 
poszukiwaniu 
Talentu, tak zazdrośnie przez nie strzeżonego. Nigdy żadna z Czarownic nie 
pomyślała, żeby 
zbadać syna, czyli mnie. Takie rzeczy się nie zdarzały. Mężczyźni nie mieli tego 
daru, choć 
słyszeliśmy pogłoski o pewnym obcym przybyszu, który posiadał w sobie pewną Moc, 
co 
sprawiło, że wiedźmy aż skręcały się z niepokoju.
Moje siostry nie życzyły sobie, by poddawano je naukom, jakie musiały pobierać 
dziewczyny obdarzone Talentem. Obie bardzo wcześnie znalazły sobie kochanków, co 
uczyniło je nieprzydatnymi dla Czarownic. Ich mężowie pomagają teraz mojemu ojcu 
w 
pracy na gospodarstwie, a nasza matka jest zadowolona z takiego obrotu sprawy. 
Być może 
nawet doradziła to moim siostrom i zachęciła je; by tak zrobiły.
W tym, że moje zdolności wyszły na jaw, nie było niczyjej winy. Zostałem wysłany 
do 
sąsiedniej osady, leżącej po drugiej stronie porośniętego lasem wzgórza, po 
nasiona, które 
kupowaliśmy co roku; Poszedłem skrótem, wysoko nad drogą, która biegła wcięta w 
strome 
zbocze; akurat jechały nią dwie Czarownice.
Gdy zbliżyłem się do urwiska podmytego zimowymi deszczami, zobaczyłem, że ziemia 
zaczyna się obsuwać. W tych wąwozach lawiny ziemi zawsze budziły strach, i 
zrozumiałem, 
że jadące drogą kobiety zostaną pogrzebane żywcem, jeżeli nic nie zrobię.
Lata sekretnych praktyk i nauk, jakich potajemnie udzielała mi moja matka, 
sprawiły, że 
mogłem podjąć próbę ratunku. Wsparłem, się o pień drzewa, rosnącego w pewnej 
odległości 
od urwiska, i wytężyłem swoją Moc, żeby spoić osuwającą się ziemię, nim zmieni 
się w 
lawinę. Chwiejące się niebezpiecznie głazy potoczyłem w stroną wielkich drzew 
rosnących 
niżej na zboczu, żeby się na nich zatrzymały i nie narobiły żadnych szkód.
Powinienem wiedzieć, że użycie takiej Mocy nie może umknąć uwagi kobiet, które 
jechały 
drogą. Nawet gdyby nie miały swoich Klejnotów, manifestacja ogromnej siły 
musiała je 
skłonić do poszukiwania źródła zakłóceń, które wyczuły.
Wiedziałem, że bez względu na to, jaka będzie ich reakcja, jej skutki dla mnie i 
dla matki 
będą straszne. Kiedy usłyszałem, że wspinają się na zbocze, dałem nogę. Bez 
pożegnania z 
rodziną, bez żadnych zapasów z wyjątkiem niewielkiej ilości jedzenia, które 
zabrałem na 
krótką wyprawę do sąsiedniej osady, uciekłem z Estcarpu i ruszyłem w góry.
Zdawałem sobie sprawę, że Sokolnicy obserwują mnie, gdy przemierzałem ich 
szlaki. 
Może nawet mógłbym znaleźć u nich schronienie, ale nie lubię gór. Choć zmuszony 
do 
ucieczki, odkrywałem w sobie dziwną radość na myśl, że oto zobaczę nieznane 
miejsca i 
spotkam ludzi innych niż ci, których dotychczas znałem.
Szereg jeźdźców zniknął w oddali. Odetchnąłem głęboko z ulgą i powlokłem się 
brzegiem 
strumienia, aż natrafiłem na ścieżkę. Była dobrze wydeptana, prawdopodobnie 
mieszkańcy 
sąsiadującej z potokiem wioski chodzili tędy po wodę. Porzucony kamień do 
szorowania 
upewnił mnie, że moje domysły były słuszne, i ostrożnie ruszyłem dalej tą 
drożyną.
Zdążyłem jednak przejść tylko kawałek, gdy nagle przystanąłem.
Przede mną była wioska. Wyczuwałem specyficzną woń towarzyszącą miejscom, gdzie 
gromadzili się ludzie. Były tam też inne zapachy. Ognia. Spalonego mięsa. 
Śmierci, którą 
teraz rozpoznawałem już z daleka.
Najemnicy Yviana nadjeżdżali z tej właśnie strony, choć drogą, a nie ścieżką. Co 
tam 
robili?
Wczołgałem się w zarośla, minąłem pas drzew i popełzłem przez pole, na którym 
rosło 
zboże wystarczająco wysokie, by mnie ukryć. W miarę jak się zbliżałem, złe 
przeczucia 
stawały się coraz silniejsze. Tak samo jak zapach. Taką woń wydają spalone 
ciała, 
pomyślałem.
Wokół zielonego pagórka, na którym tłoczyło się stadko oszołomionych owiec, 
stało sześć 
domów. Dwa z nich płonęły, a z pozostałych czterech nie dostrzegłem śladu życia.
Leżałem za zasłoną zieleni, próbując odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego 
Yvian 
miałby napadać na własnych poddanych. Nikt przy zdrowych zmysłach nie robi 
czegoś 
takiego.
Na pagórku i pomiędzy domami leżały rozciągnięte ciała. Żadne nie poruszyło się, 
gdy 
jeden z płonących domów zapadł się z hukiem, a z pokrytego strzechą dachu 
buchnęła ognista 
chmura.
Wyczołgałem się z ukrycia i wstałem, rozglądając się wokół. Potem podszedłem do 
trupów 
i pochyliłem się nad ciałem starszej kobiety. Została okropnie zmaltretowana, 
zanim podcięto 
jej gardło. I należała do mojej rasy, choć jej czarne włosy były mocno 
przyprószone siwizną, 
a skóra pokryta krwią i starczymi plamami.
Moje serce uderzało boleśnie, gdy chodziłem od ciała do ciała. Wszystkie 
należały do 
przedstawicieli Starej Rasy. Ci ludzie zostali nie tylko zabici, ale bestialsko 
zbezczeszczeni 
przed śmiercią. I porzucono ich na żer ptakom i zwierzętom. Temu mogłem 
zapobiec.
Przyciągałem ich, jednego po drugim, pod drzwi drugiego płonącego domu i 
poukładałem 
porządnie w szeregu. Potem przyniosłem drewno pozostałe z zimowych zapasów i 
ułożyłem 
je nad nimi. Gdy dach zapadnie się, zapali stos i spopieli ich żałosne szczątki.
Gdy byłem zajęty tą posępną pracą, stwierdziłem że płaczę. Aż do tej chwili, 
choć grożące 
mi niebezpieczeństwo było realne, wydawało się jednak odległe. Tutaj odkryłem, 
że sama 
przynależność do mojej rasy wystarczy, by zostać skazanym na śmierć. To była 
gorzka lekcja, 
i ja, Jorem, w wieku dziewiętnastu lat dowiedziałem się, co to ból i pasja.
Tłumiąc szloch, ułożyłem ostatni kawałek drewna nad ostatnim ciałem. To było 
dziecko. 
Wyprostowałem się i jeszcze przez chwilą stałem w buchającym gorącu tuż przed 
płonącym 
domem, przeklinając długo i z goryczą słowami, które znałem, lecz których nigdy 
przedtem 
nie używałem.
Wydawało mi się, że oszalałem. Jakiś inny głos jak echo powtarzał moje 
przekleństwa. 
Dochodził od stogu siana, ustawionego pod kamiennym murem. W chwili gdy 
odwróciłem 
się od płonącego domu i ruszyłem ku niemu, siano poruszyło się. Spod stogu 
wyczołgała się 
smukła postać, która zaczęła kichać i otrzepywać się ze źdźbeł i kurzu.
Nie pospieszyłem z pomocą, choć wiele razy pomagałem moim siostrom w takich 
sytuacjach, Prawdopodobnie dziewczyna była przerażona. Nie wiedziała, czy jestem 
godny 
zaufania, więc przystanąłem i pozwoliłem, żeby sama doprowadziła się do porządku 
w miarą 
swoich możliwości.
Gdy tak czekałem, z innych domów zaczęły wydobywać się smugi dymu. 
Prawdopodobnie 
ogień podłożono tam w miejscach, gdzie nie mógł rozprzestrzenić się tak szybko, 
pomyślałem. Dziewczyna przestała się otrzepywać i odwróciła się, żeby zobaczyć 
jak 
następny dach bucha płomieniami.
— Dom mojego ojca! — jęknęła. — Mamo?! — Popatrzyła na mnie, w jej wzroku było 
szaleństwo.
Musiałem potrząsnąć głową.
— Wszyscy byli martwi, gdy układałem ich na stosie. Sześć kobiet, czterech 
mężczyzn, 
pięcioro dzieci. Jeśli twoja matka jest wśród nich, spróbuję ją odnaleźć, ale to 
będzie 
niebezpieczne.
Teraz ona z kolei potrząsnęła głową.
— Było tu tylko sześć kobiet. Czterech mężczyzn. Sześcioro dzieci… Tylko ja 
pozostałam, a nie można mnie już uważać za dziecko. Ale co ze mną będzie? 
Wszystko… 
wszyscy… odeszli.
Wydawało się, że coś w samym powietrzu próbuje mnie ostrzec, ale nie wiedziałem, 
co. 
Chwyciłem dziewczynę za rękę.
— Nie możemy tu stać i rozmawiać. Ktoś nadchodzi. Musimy się: ukryć, jeśli nie 
chcemy 
podzielić losu twoich bliskich. A nie będzie nikogo, kto ułożyłby nasze ciała na 
stosie. 
Chodź!
Poprowadziłem ją szybko na pole, przez które się czołgałem. Tam opadliśmy na 
czworaka 
i ruszyliśmy do zagajnika, który rósł’ na jego skraju. Skuliliśmy się za zwaloną 
kłodą, co jakiś 
czas zerkając z naszego spowitego w cienie schronienia w kierunku wioski.
Do płonącej osady wjechało sześciu jeźdźców. Ich wierzchowce parskały i cofały 
się przed 
dymem i zapachem śmierci, lecz jeźdźcy ściągnęli wodze i rozglądali się wokół. 
Jeden, 
widocznie przywódca, wskazywał ręką na okolicę.
— Zobaczył, że ktoś przeżył… ciała na stosie… chce wiedzieć, kto. Książę 
najwyraźniej 
dąży do tego, żebyśmy wszyscy byli martwi. — Dziewczyna mówiła cicho, lecz w jej 
głosie 
pobrzmiewała stalowa nuta.
Brakowało czasu, żeby pytać ją o przyczynę. Cofnąłem się do strumienia i 
weszliśmy do 
wody, brnąc z prądem pod osłoną paproci porastających brzegi, aż znaleźliśmy się 
daleko 
poniżej ścieżki, która wiodła do spalonej wioski.
Kiedy wyszliśmy na brzeg, byliśmy przemoczeni, zziębnięci, a słońce już zaszło.
— Musimy rozpalić ognisko — powiedziałem. — Wpędzimy się do grobu, jeśli się nie 
wysuszymy.
Uniosła ostrzegawczo rękę, ledwie widoczną w gęstniejącym mroku.
— Na nas, ludzi ze Starej Rasy, najeżdżano już trzykrotnie! Wszyscy będą na nas 
polować. 
Nie możemy ryzykować.
— Dlaczego chcą was wymordować? — Byłem jak ogłuszony, choć powinienem 
podejrzewać, że coś takiego miało miejsce.
— Przeczytali jakąś odezwę. Mówiła ponoć o planowanej napaści ze strony 
Estcarpu. 
Wszyscy wiedzieli, że to bzdura, lecz to niczego nie zmieniło. Najemnicy 
zaatakowali od 
razu. Zdążyłam tylko dać nurka w siano i zakopać się głęboko. Ja… nic nie 
widziałam.
Ująłem ją za rękę.
— Jak masz na imię? — zapytałem, żeby skierować jej myśli ku czemuś innemu.
— Thelia. Córka… — zdławiła szloch.
— Ja również straciłem swoich bliskich. Nie odebrała mi ich śmierć, lecz wydaje 
się, że 
utraciłem ich tak ostatecznie, jak gdyby zmarli. — Spojrzałem na nią przez 
półmrok. — I 
skończy się to naszą śmiercią, jeśli nie rozpalimy ogniska. Choć ze mną.
Wszedłem w gęsty las, pełen zwalonych pni porośniętych plątaniną pnączy. 
Oczywiste 
było, że od pokoleń nikt tu nie przychodził, nawet po opał. Zwarte korony drzew 
z pewnością 
ukryłyby dym z ogniska.
Nie było problemu ze znalezieniem kawałka próchna. Parę uderzeń stali o krzemień 
skrzesało iskrę, która przeistoczyła się w maleńki płomyk. Gdy Thelia podsycała 
go, ja 
oczyściłem szeroki pas wokół, żeby ogień nie mógł się rozprzestrzenić. Potem 
odszedłem w 
ciemność i wróciłem z naręczem gałęzi, które poodłamywałem ze zwalonych drzew.
— Suche drewno pali się prawie bez dymu. Światła nikt nie ze czy, las jest na to 
za gęsty. 
Wysuszymy się i ogrzejemy. Potem, je uznamy, że tak trzeba, możemy wyruszyć stąd 
przed 
świtem.
Wpatrywała się we mnie; widziałem jej owalną twarz pokrytą rozmazaną sadzą, 
łzami i 
kurzem. Nawet wędrówka w strumieniu nie zdołała zmyć z niej śladów tego, co 
przeżyła. Coś 
w jej wyglądzie kazało mi się zastanowić, jaki los spotkałby tych jeźdźca 
księcia Yviana, 
którzy natknęliby się na nią uzbrojoną i gotową do walki.
Zdjąłem moją obszerną koszulę i wyjąłem rzeczy z małego węzełka, żeby wyschły 
przy 
ognisku. Z radością powitałem ciepły dotyk ognia na skórze i odwróciłem się, 
czując jak 
zaczyna parować materiał spodni.
Thelia przyglądała mi się przez chwilę; potem zsunęła z siebie wierzchnią tunikę 
i 
rozpostarła ją na ziemi przy moim ubraniu. Stanęła obok mnie, tyłem do ognia. 
Usłyszałem 
jak westchnęła z ulgą, kiedy wilgotny materiał się ogrzał.
Robiłem co mogłem, żeby nie wytrzeszczać na nią oczu, lecz wilgotna bielizna 
wiernie 
odtwarzała jej smukłe kształty. Nie była już, tak jak powiedziała, dzieckiem, 
bez względu na 
to, ilu cali mogło jej brakować do wzrostu dorosłego człowieka. Blada twarz 
dziewczyny 
zaczynała się rumienić od ciepła. Z pewnością nie była piękna, lecz miała w 
sobie coś, co 
mnie przyciągało. Przypominała jedną z moich sióstr, jednak siostra nigdy nie 
budziła we 
mnie uczucia, które teraz zaczynało mnie ogarniać. Zakłopotało mnie to i 
odwróciłem się, 
żeby ogrzać drugi bok.
Z tyłu dobiegł mnie cichy chichot. Zaczerwieniłem się i poczułem, że rumieniec 
spływa mi 
po szyi na nagą pierś. Niech to! Mogła zobaczyć, że się czerwienię. Chichotała 
coraz głośniej.
Odwróciłem się znowu i westchnąłem. Zmarszczki napięcia, które sprawiały, że jej 
drobna 
twarz wydawała się tak nieugięta i ponura, wygładziły się. Teraz wyglądała na 
młodszą i 
zarazem bardziej dojrzałą.
— Jorem, jesteś bardzo miły — powiedziała. — Cieszę się, że to ty mnie 
znalazłeś. Ale co 
dalej? Nie możemy zostać w lesie. Nie możemy korzystać z dróg. Każdy, kto nas 
zobaczy, ma 
prawo nas zabić. Co zrobimy?
Moje myśli biegły tym samym torem. Stara Rasa wycisnęła swe piętno na jej 
twarzy, tak 
samo jak na mojej, ponieważ byłem podobny do matki, a nie ojca — Sulkarczyka. Ja 
również 
podlegałem tej trzebieży, pochwycony w tę samą sieć występnych sił, które 
zniszczyły dom 
Thelii.
Usiadłem i klepnąłem rękaw ziemię obok siebie. Usiadła tam.
— Nadeszła pora, bym opowiedział ci o sobie — zacząłem. — Powinnaś być 
przygotowana, bowiem możesz zobaczyć rzeczy, które wstrząsną tobą… które uważasz 
za 
niemożliwe. Ja… — spojrzałem na nią z ukosa — zostałem do pewnego stopnia 
obdarzony 
Talentem, jaki miewają kobiety naszej rasy.
Odwróciła się, by spojrzeć mi prosto w oczy.
— Ty? Mężczyzna? Przecież to niemożliwe!
Spojrzałem w ogień.
— Nie pobierałem nauk… tyle że moja matka przekazała mi parę rzeczy, o których 
wiedziała. Sama nie posiadała wielkiego daru, choć miały go moje siostry, dopóki 
nie został 
przez nie odrzucony. Rzadko potrafię czegoś dokonać, nawet jeśli zabiorę się do 
tego z 
rozmysłem.
Odważyłem się spojrzeć na nią i zobaczyłem, że wciąż wpatruje się we mnie 
szeroko 
otwartymi oczami.
— Jedynie nagła potrzeba, niebezpieczeństwo wyzwala we mnie te zdolności. Kiedyś 
jedna z naszych krów została porwana przez wiosenną powódź. W jakiś sposób, 
którego 
zupełnie nie pojmowałem, sięgnąłem i wyciągnąłem ją w płytkie miejsce, gdzie 
mogła stanąć 
na własnych nogach. Dzięki temu moi rodzice dowiedzieli się, że spłodzili wybryk 
natury.
— I to właśnie dlatego się tutaj znalazłeś? — zapytała. — Przez to, że jesteś 
inny? Potrafię 
sobie wyobrazić, że taki wyjątek od reguł nie może znaleźć uznania w oczach 
Czarownic.
— Powstrzymałem zbocze, które osuwało się na dwie z nich. Ale i tak nie miałoby 
to 
wpływu na sposób, w jaki potraktowałyby mnie i moją matkę, gdyby zobaczyły że 
tym, który 
je uratował, był mężczyzna. Ukryłem się więc, a potem uciekłem. Mogą coś 
podejrzewać, 
lecz podejrzenia nie wystarczą, żeby narazić moich bliskich. Od tego czasu 
zrobiłem parę 
rzeczy… zupełnie drobnych, żeby uratować własną skórę. Pozwoliło mi to lepiej 
zrozumieć 
ten dar. Jesteś wstrząśnięta?
Swą małą dłonią ujęła moją rękę.
— Nie. Po dzisiejszym dniu już nic mną nie wstrząśnie. Żaden dar nie uratował 
moich 
bliskich. Żadna Czarownica nie pojawiła się, żeby choć ulżyć im w umieraniu. Ty 
tam 
przybyłeś i zrobiłeś, co w twojej mocy. Nie mogę wrócić do swoich, i ty też nie, 
jakiś czas 
będziemy dla siebie tym, czym oni byli dla nas, rodziną. Chcesz tego?
Zacisnąłem palce na jej dłoni. Po tych wszystkich tygodniach bezdomnej włóczęgi 
świadomość, że jest ktoś, kto cię dotyka, kto troszczy się o ciebie, napawała 
otuchą. Byliśmy 
młodzi. Stanęlibyśmy zapewne bezradni w obliczu uzbrojonych ludzi lub w pełni 
ukształtowanej Mocy, lecz dopóki nie spotkamy się z czymś takim, dam z siebie 
wszystko. 
Czułem, że ona myśli tak samo.
W końcu ruszyliśmy z biegiem strumienia. Wpadał, wiedziała to od samego 
początku, do 
rzeki. A rzeki płyną do morza. Krew mojego ojca, choć nie ujawniała się na 
zewnątrz, mocno 
tętniła w moim sercu. Nigdy nie widziałem morza, jednak wiedziałem, jakie musi 
być. 
Grzmot fal niekiedy towarzyszył moim snom, a okręty z wysokim ożaglowaniem w 
jakiś 
sposób były obecne w moim umyśle. Sulkarczyk, bez względu na to, od ilu pokoleń 
żyjący z 
dala od morza, zawsze zdoła sobie poradzić na nim albo w jego pobliżu.
Nie była to łatwa ani bezpieczna podróż. Przed odkryciem uchroniło nas 
przeświadczenie, 
że rzeką podróżuje się wyłącznie łodziami lub na barkach. Zbudowaliśmy tratwę, 
która 
wyglądała jak pływająca kępa krzaków. Ukryci w gmatwaninie gałęzi 
przypominającej 
gniazdo płynęliśmy wolno unoszeni prądem, mijając kolejne wioski Gartholm, aż 
wreszcie 
znaleźliśmy się w pobliżu Karsu.
Chciałem minąć Kars w nocy, ale nie mogliśmy sterować naszym prowizorycznym 
statkiem, żeby przybić do brzegu. Dopłynęliśmy tam za dnia, późnym popołudniem, 
i 
zagrzebaliśmy się w gałęziach, aby nie wyśledził nas nikt z łodzi ani z brzegu.
Dziwne, ale nie mogłem dojrzeć straży w dokach. Miasto zasnuwała cienka warstwa 
dymu, jak po jakimś niedawnym pożarze. Trzebież musiała zacząć się tutaj, by 
rozejść się po 
całym kraju, jak fala po powierzchni stawu. Wytężając wzrok przez gałęzie, 
spoglądaliśmy na 
miasto tak długo, jak długo było widoczne. Irytowało nas to, że nie 
wiedzieliśmy, co się tam 
wydarzyło.
Na ostrym zakolu rzeki poniżej Karsu doszło do katastrofy. Był tam wir, który 
wessał 
tratwę i mało brakowało, aby wciągnął również nasze walczące ze wszystkich sił 
ciała. 
Dotarliśmy do brzegu bez tchu w piersiach, do cna wyczerpani. Nie rosły tu żadne 
drzewa; 
płaskie, piaszczyste zakole otwierało się na pola i drogę, która sprawiała 
wrażenie 
uczęszczanej. Właśnie gdy czołgaliśmy się na plażę, na drodze zatętniły końskie 
kopyta i 
jakiś głos wykrzyczał rozkaz.
Uniosłem głowę w samą porę, by zobaczyć jak uzbrojony mężczyzna chwyta Thelię 
pod 
ramię i wlecze w stronę konia, nie zważając na jej opór. Inny zbliżał się do 
mnie, ze 
strzałkową kuszą w ręku. W jego oczach, kiedy stanął nade mną, ujrzałem wypisaną 
własną 
śmierć.
Wolno wycelował kuszę, rozciągając cienkie wargi w uśmiechu. Gorącą falą 
wezbrała we 
mnie furia i nienawiść dla każdego, kto potrafi zabijać tak od niechcenia i bez 
powodu.
Coś we mnie nabrzmiało i zaczęło skręcać moim ciałem. W oczach miałem ciemność, 
ogarniał mnie gniew i czerwona wściekłość… Czułem, że za chwilę głowa pęknie mi 
od 
naporu. To coś wylało się na zewnątrz falą piekącej Mocy i dygocząc upadłem 
bezwładnie na 
piaszczyste pobocze drogi, twarzą do ziemi.
Po jakimś czasie poczułem dotknięcie na ramieniu. Lekkie. Niepewne. Bojaźliwe?
Jęknąłem i przewróciłem się na plecy.
Obok mnie na ziemi siedziała Thelia. Oczy miała szeroko otwarte, a twarz jeszcze 
bledszą 
niż wówczas, kiedy ją spotkałem.
Usiadłem, wstrząsany konwulsjami. Przeszył mnie ból i dyszałem ciężko, gdy 
rozglądałem 
się wokół. Na drodze leżały cztery konie, a na nich, lub obok, ich jeźdźcy.
— Co się stało? — zapytałem.
Potrząsnęła głową.
— Prawdę mówiąc, nie wiem. Ale to ty zrobiłeś, cokolwiek to było. Po prostu… 
upadli. 
Nieprzytomni. Nie są martwi. Lepiej coś zróbmy, zanim odzyskają przytomność.
Konie zaczęły się poruszać. Właśnie, gdy na nie spojrzałem, jeden z nich 
szarpnął się, 
usiłując wstać, lecz udało mu się to dopiero przy drugiej próbie. Widok ten 
sprawił, że 
dopadłem do najbliższego mężczyzny. Przeturlałem go na plecy, zdjąłem z niego 
kolczugę i 
hełm, a potem związałem pasami oderwanymi z jego własnego skórzanego kaftana. 
Kiedy 
uniosłem wzrok, zobaczyłem, że Thelia robi to samo z innym. Zanim któryś z nich 
oprzytomniał, wszyscy byli już związani i ułożeni obok siebie w płytkim rowie na 
polu.
Z dwóch zapasowych koni, które już doszły do siebie, zdjęliśmy siodła i 
wrzuciliśmy do 
rowu, a same wierzchowce obładowaliśmy tak, żeby wyglądały na juczne. Strój 
jednego z 
mężczyzn pasował na mnie całkiem dobrze, lecz Thelia mogła się utopić nawet w 
najmniejszej ze zdobytych kolczug. Tak czy inaczej, trudno byłoby przebrać ją za 
żołnierza. 
Obcięliśmy więc jej długie, czarne włosy, nałożyliśmy na głowę metalowy hełm, a 
z krótkiej 
skórzanej spódniczki, jaką miała, zrobiliśmy spodnie. Zmieniła się w całkiem 
zgrabnego 
chłopca, dosiadającego najmniejszego z koni.
Potem, bezwstydnie zuchwali, ruszyliśmy drogą, która, jak zapewniała mnie 
Thelia, 
wiodła na wybrzeże, prowadząc do nad morskiej twierdzy zwanej Verlaine. Te 
nieliczne 
patrole, które nań potkaliśmy, nie wzywały nas do opowiedzenia się. Przed 
upływem dwóch 
dni zostawiliśmy za sobą uczęszczany odcinek tej drogi i znaleźliśmy się w 
skalistej krainie, 
gdzie nie było gospodarstw ani wiosek.
Przez cały czas, wypatrując niebezpieczeństw, zastanawiałem się nad ostatnią 
manifestacją 
mojej Mocy, do której doszło tak nagle i niespodziewanie. Przerażało mnie to. 
Przedtem 
świadomie używałem Mocy, by osiągnąć oczekiwany efekt. To zaś wydobyło się z 
jakiejś 
mojej cząstki, o której nawet nie wiedziałem, że istnieje. Rozpalona gniewem, 
zrodziła w 
głębi mej istoty nie znaną mi przedtem niszczycielską siłę.
Thelia, która jechała za mną, nie odzywała się. Wiedziała, jak sądzę, jaki zamęt 
mam w 
głowie. Kiedy w końcu rozbiliśmy obóz przy urwisku, o które z drugiej strony 
rozbijały się z 
hukiem fale, przerwała milczenie.
Włożyła kawałek jakiegoś drewna do ognia i przez pewien czas ognisko paliło się 
niebieskimi i zielonymi płomieniami. Kiedy znowu stały się czerwone, zwróciła 
się do mnie.
— Dręczysz się z powodu tej Mocy, którą posiadasz… albo która ciebie posiadła? 
Dlaczego? Wybawiła nas od śmierci, mnie nawet dwukrotnie. Czym więc się 
martwisz?
Sam zadawałem sobie to pytanie. Choć wychowywałem się w odludnym miejscu, 
trafiali 
do nas goście, bajarze, ludzie, którzy znali zwyczaje Estcarpu i innych krain 
naszego świata. 
Nie byłem nieukiem, mimo całego mojego braku doświadczenia. Wiedziałem, że Moc, 
jakkolwiek zdobyta, nieoczekiwana i niezwy kła, jest lepsza, niż brak takiego 
daru. Mimo to 
moje skrupuły nie były bezpodstawne.
— Chyba tym, że nie potrafię tego kontrolować. Nie nauczono mnie, jak nad tym 
panować. Ta Moc bierze górę, jak sama widziałaś, a ja o tym, co uczyniła, 
dowiaduję się, 
kiedy jest już po wszystkim. Napawa mnie to lękiem. Chcę wiedzieć, co robię, i 
robić to 
świadomie. Czuję się bezradny, jakbym był we władzy czegoś silniejszego i 
niebezpieczniejszego niż to, czym chciałem dysponować.
Brzmiało to dziwnie, nawet dla mnie. Lękliwie. Może nawet tchórzliwie. Lecz 
Thelia 
zdawała się to rozumieć.
Skinęła głową, a jej twarz pojaśniała w blasku ognia.
— Tak. Wiem. Potrzebujesz nauki. Może będę mogła ci pomóc.
Zrobiłem się czujny.
— Ty posiadasz tę wiedzę?
Roześmiała się.
— Nie. Ja nie. Ale byłam z moją najmłodszą siostrą, kiedy matka wysłała ją, aby 
się tego 
nauczyła. Jej zdolności były zbyt małe i wróciła do domu, lecz poznała kobietę, 
która może ci 
pomóc. Myślę, że zdołam ją odnaleźć. Niewielu ją zna, nie szuka rozgłosu.
— Nie wiedziałem, że w Karsten są ludzie, którzy praktykują magię, tak jak się 
to robi w 
Estcarpie — rzekłem zdziwiony.
— Niewielu praktykuje. I nikt nigdy nie robił tego jawnie. Tych, którzy potrafią 
nauczać, 
można policzyć na palcach jednej ręki — tak przynajmniej było kiedyś. Możliwe, 
że teraz 
pozostała tylko Sabyl. Mieszka w tak odludnym miejscu, że nawet ci, którzy 
wzywają do 
uśmiercania Starej Rasy, mogli jej nie znaleźć, bo nie wiedzą, że ktoś taki 
istnieje.
— Powiedziałaś jej imię? Myślałem, że się tego nie robi.
Thelia westchnęła.
— Sabyl nie jest już praktykującą Czarownicą. Wyszła za mąż, jednak mimo to nie 
utraciła 
całego daru. Pozostało jej akurat tyle, by móc nauczać tych, którzy posiadają 
Moc, jak jej 
właściwie używać. Teraz, po śmierci męża, mieszka samotnie… — Thelia spojrzała 
na mnie 
lękliwie spod czarnych, prostych brwi — …tu na wybrzeżu.
Usiadłem prosto, czując jak wzbiera we mnie nadzieja.
— Znajdziesz ją? Będzie mogła mnie uczyć?
— Jeśli nie zrezygnuje, przerażona tym, że jesteś mężczyzną. Jeśli przypadkiem 
nie 
znaleźli jej i nie zabili. Jeśli zdołam ją odnaleźć. — Thelia uśmiechnęła się do 
mnie przez 
płomienie.
Po raz pierwszy od czasu tamtego wybuchu straszliwego gniewu poczułem, że robi 
mi się 
lżej na sercu. Gdyby dane mi było posiąść stosowną wiedzę, gdybym poczuł, że nie 
jestem 
jakąś niebezpieczną bestią, która może wybuchnąć niszczycielską Mocą krzywdząc 
tych, 
którzy są ze mną, to potrafiłbym żyć ze świadomością tego, czym jestem.
Mógłbym wrócić do domu, równy tym kobietom, które przestraszyły mnie tak, że 
uciekłem… Na chwilę oddałem się marzeniom. Lecz zaraz się z nich otrząsnąłem. 
Cokolwiek 
się zdarzy, żaden mężczyzna, który sięgnął po tak zazdrośnie strzeżoną przez te 
kobiety Moc, 
nie znajdzie łaski w ich oczach. Moja matka wiedziała taj Ja także wiedziałem.
Lecz mając Thelię, nie potrzebuję już nikogo więcej. Przez ten czas, jaki minął 
od naszego 
spotkania, znalazła sobie miejsce w moim sercu.
Jeśli zaprowadzi mnie do Sabyl, i jeśli Sabyl nauczy mnie tego, co mi jest 
potrzebne, to 
razem znajdziemy jakiś sposób, żeby wyrównać choć część krzywd uczynionych jej 
bliskim. 
Thelia, choć drobna, miała w sobie determinację godną olbrzyma. Ja zaś posiadłem 
Talent, 
który choć bezużyteczny w moich rodzinnych stronach, mógł się okazać bardzo 
cenny w jej 
kraju.
Odwzajemniłem uśmiech.
— Jeśli zdołam nauczyć się tego, co Sabyl ma mi do przekazania… czy będziesz 
chciała 
wrócić ze mną? Do Karsten? Żeby dowiedzieć się, co stało się z naszym ludem? A 
może 
nawet… — wziąłem gałąź i dołożyłem ją do ognia — …żeby odpłacić za cierpienia 
twojej 
rodziny i tych wszystkich, których zniszczyli najeźdźcy?
Płomienie strzeliły w górę, zielone, pomarańczowe i błękitne. Oczy Thelii 
rozbłysły w 
bladym owalu twarzy.
— Chcesz pójść na wojnę? Wraz ze mną? W takim razie z pewnością znajdę Sabyl. 
Wrócimy razem do Karsten i zemścimy się na podłym księciu albo, jeśli go 
zabraknie, na jego 
najemnikach.
Ognisko przygasało, kładąc się czerwonymi cieniami na jej twarzy. Skinęła głową 
zdecydowanie.
— Joremie z Estcarpu, pójdziemy na tę wojnę razem.
A co potem? Stwierdziłem, że nie ma to znaczenia tak długo, jak długo będziemy 
razem.
POSŁOWIE
Andre Norton wprowadziła mnie w świat fantastyki jako młodą dziewczynę. 
Naturalne 
więc, iż czuję się tak, jakbym mieszkała, przynajmniej częściowo, w jej Świecie 
Czarownic. 
Melodyjny język, poszerzające wyobraźnię pomysły, wykorzystane w serii książek 
mówiących 
o tamtym świecie, zdają się stanowić glebę, na której wyrasta moja własna 
twórczość.
Trzebież, tak jak została opisana w pierwszej książce, zawsze mnie intrygowała… 
Jakaż 
wstrząsająca i nieoczekiwana klęska spadła na niczego nie podejrzewających 
członków Starej 
Rasy! Podobał mi się również pomysł, że mężczyźni mogą posiadać Moce, które 
Czarownice 
uważają za swoją wyłączną własność. Połączenie tych pomysłów zrodziło tę 
opowieść, której 
pisanie sprawiło mi ogromną przyjemność.
Ardath Mayhar
SASHA MILLER
ODBUDOWAĆ GNIAZDO
Eirran potrząsała rękoma, dopóki nie poczuła, że krew znowu zaczyna w nich 
krążyć. 
Potarła usta; miała wrażenie, że zostały zniekształcone przez knebel, który 
wepchnął w nie 
ten mężczyzna. Teraz spętał jej liną nogi i uwiązał do drzewa, jakby była jakimś 
zwierzęciem. 
Cóż, przynajmniej zdjął jej opaskę z oczu. Zmrużyła powiek dopóki światło nie 
przestało jej 
razić. Chciała się dobrze przyjrzeć temu, kto ją porwał.
— Ty! — powiedziała, a w jej głosie zabrzmiało zdziwienie większe niż to, jakie 
w 
rzeczywistości odczuwała. Jej domysły sprawdziły się: ostatecznie spędziła cały 
dzień 
przyciśnięta wbrew własnej woli do jego ciała. To był ten młody mężczyzna, 
którego widziała 
ostatniej nocy w gospodzie. Ten przystojny.
— Zamilcz, kobieto — powiedział.
— Co?! Wiążesz mnie i kneblujesz w czasie snu, zabierasz nie wiadomo gdzie, w 
końcu 
pozwalasz mi zejść z tej swojej krzywonogiej trzęsącej się szkapy, i jeszcze 
każesz mi 
milczeć? Zaraz ci pokaż jak będę milczeć! — Przycisnęła pięści do boków i 
zaczęła 
wrzeszczeć. Mężczyzna ledwie rzucił na nią okiem, nie zwracając poza tym żadnej 
uwagi na 
to, co robi.
— Możesz krzyczeć, aż ochrypniesz— powiedział spokojnie. — I tak nikt cię nie 
usłyszy.
Eirran umilkła; dopadła ją czkawka.
— Bądź przeklęty — mruknęła. — Yp!
To była dokuczliwa czkawka, głęboka i bolesna, lecz jazda na koniu, która trwała 
cały 
dzień, dała jej się bardziej we znaki. Mężczyzna posadził ją przed sobą w 
siodle, nie 
zważając, czy jest jej wygodnie i czy się nie obija. Stara koszula, w której 
sypiała, była teraz 
w strzępach. W czasie jazdy czuła i słyszała, jak mężczyzna odrywa z niej 
kawałki materiału i 
omal nie wpadła w panikę. Smagały ją gałęzie ciernistych krzaków i nogi miała 
całe 
podrapane i zakrwawione.
— Będą mnie — yp! — szukać, dobrze wiesz.
Mężczyzna wzruszył ramionami. Teraz, kiedy mogła mu się przyjrzeć w gasnącym 
świetle 
dnia, zobaczyła, że jest młody, o brązowych włosach i oczach, w których — gdy 
patrzyło się 
pod pewnym kątem — zapalały się złote iskierki. Dlaczego ktoś taki miałby 
porywać 
siostrzenicę szynkarza?
— Niech sobie szukają — powiedział mężczyzna. Gwizdnął ostro i z góry, z chmur, 
spadł 
jakiś ptak, i usiadł na jego nadgarstku. Był czarny, z wyraźnym znakiem V na 
piersi. Z nóg 
zwisały mu skórzane paski. Mogłaby przysiąc, że mężczyzna i ptak rozmawiają ze 
sobą, 
wymieniając skrzekliwe dźwięki, które brzmiały jak iik–aik–iik. Po chwili ptak 
ponownie 
wzbił się w powietrze. Szybował, wznosząc się na powietrznych prądach ponad małą 
doliną, 
w której mężczyzna postanowił rozbić obóz na noc.
— Mój pierzasty brat powiadomi mnie, gdyby ktoś odczytał fałszywe tropy, które 
zostawiłem.
Eirran zadrżała i znowu czknęła. Sokolnik! To nie mógł być nikt inny. Ale 
dlaczego? Jak? 
Mnóstwo pytań cisnęło się jej na usta, lecz to jedno, które zadała, wcale nie 
było 
najważniejsze i istniało niewielkie prawdopodobieństwo, że uzyska na nie 
odpowiedź.
— Jak masz na imię?
Odwrócił się i spojrzał na nią, a zachodzące słońce rozpaliło złote iskry w jego 
oczach.
— To nie powinno cię obchodzić, kobieto. Pozwoliłem ci odpocząć. Masz dość 
swobody, 
żeby się poruszać. Zabierz się teraz do roboty. Rozpal ognisko. Przygotuj 
posiłek.
Znowu wezbrał w niej gniew.
— Sam sobie rozpal ognisko, jeśli chcesz, i sam sobie zrób jedzenie! Nie ruszę 
dla ciebie 
palcem, dopóki się nie dowiem, kim jesteś i co zamierzasz ze mną zrobić!
Mężczyzna znowu wzruszył ramionami.
— Jak sobie chcesz — powiedział i odszedł, żeby zająć się koniem. Było to 
kudłate 
zwierzę, niezbyt piękne; nie wydawało się szczególnie zmęczone po całym dniu 
jazdy z 
podwójnym obciążeniem. Musiało należeć do rasy torgiańczyków. Sokolnik zdjął 
siodło i 
skórzane juki, wyszczotkował konia i puścił go wolno. W pobliżu rosła wysoka, 
gęsta trawa i 
wkrótce Eirran usłyszała, jak zwierzę szczypie ją z zadowoleniem. Ten dźwięk 
przypomniał 
jej, że od ubiegłej nocy nic nie jadła ani nie piła.
— Jestem twoim więźniem — powiedziała, starając się mówić spokojniejszym tonem, 
żeby go nie rozłościć. — Twoją — yp! — branką. Nie mam obowiązku troszczyć się o 
ciebie. 
Nawet tego nie wiesz?
Wytrzeszczył na nią oczy.
— Jesteś moją kobietą — kobietą — poprawił się, opuszczając słowo „moją”. — 
Jeśli nie 
będziesz pracowała, nie dostaniesz jedzenia. Ale mogę ci dać trochę wody. — 
Rzucił jej 
skórzany bukłak, a ona niemal wypuściła go z rąk. Wciąż jeszcze nie były 
zupełnie sprawne.
— Dzięki — powiedziała. Napiła się chciwie i czkawka ustąpiła. Zakorkowała 
bukłak i 
przyglądała mu się, gdy rozbijał obóz.
Wyjął z worka coś, co było zawinięte w materiał, którego wzór rozpoznała. 
Poprzedniej 
nocy w kuchni zawinęła w tę szmatkę resztkę baraniego udźca. Wgryzł się w kość, 
odrywając 
kawałki mięsa silnymi, białymi zębami. Odwróciła wzrok, tracąc nagle apetyt. 
Usłyszała jak 
otwiera znowu worek, a potem zasznurowuje go. Wstał i ruszył ku niej.
Oto nadeszła chwila, której się obawiała. Niewiele wiedziała o So kolnikach, 
tyle tylko, ile 
usłyszała od ludzi w gospodzie jej wuja przy drodze łączącej Kars i Verlaine, a 
rzadko bywali 
głównymi bohaterami tych opowieści. Sokolnicy podobno nienawidzili kobiet; nie 
przychodził jej do głowy żaden powód, dla którego mężczyzna wykradłby niewiastę 
w nocy z 
jej łóżka. No, może z wyjątkiem jednego. Dla pieniędzy. Pieniędzy, których nie 
pozwalano jej 
mieć, o co ostatnio toczyła z wujem nieustanną walkę. Spojrzała na Sokolnika 
przez 
strzelające płomienie ogniska.
— Bez względu na to, jak dobrze zatarłeś ślady, oni wciąż będą mnie szukać — 
powiedziała. Potarła ręce. Opuchlizna ledwie zaczęła z nich schodzić, a 
pierścień jej matki 
wpijał się boleśnie w palec. Była zdziwiona, że wciąż go ma.
— Nie znajdą nas. — Spojrzał w niebo na plamkę, która robiła się coraz większa, 
w miarę 
jak sokół zniżał się, by w końcu przysiąść na konarze rosnącego w pobliżu 
drzewa. — Jeszcze 
nie odkryli tropu, który dla nich zostawiłem. Do jutrzejszej nocy będziemy nie 
do 
wyśledzenia.
— Dokąd chcesz mnie zabrać? — zapytała, by zająć jego myśli czymś innym i 
podtrzymać 
rozmowę.
Spojrzał na nią. Uderzył ją wyraz niechęci, wyraźnie malujący się na jego 
twarzy.
— Myślę, że nie ma powodu, by to ukrywać. Idziemy w góry. Kiedy tam dotrę, można 
będzie zbudować nowe Gniazdo, nową wioskę kobiet. Ty jesteś pierwsza.
Ostrożnie, żeby go nie zniechęcić do mówienia, badała dalej.
— Ale… myślałam, że Sokolnicy nie żyją już tak jak dawniej. Spochmurniał.
— Wszyscy tak myślą. Prastarzy, wrogowie. Lecz ja postanowiłem, że przywrócę 
stare 
zwyczaje.
— I do tego właśnie jestem ci potrzebna?
— Tak. Ja… obserwowałem cię ubiegłej nocy w gospodzie.
Ona również mu się wtedy przyglądała, młodemu mężczyźnie siedzącemu w cieniu, z 
odrzuconym kapturem, z twarzą wyłaniającą się z mroku w świetle ognia lub lampy, 
które 
ukazywało jego przystojne rysy, i czerpała przyjemność z faktu, że on się jej 
przygląda. Nie 
miała pojęcia, że jest Sokolnikiem.
— Tak — powiedziała. — Widziałam, że mnie obserwujesz.
— Usłyszałem twoje imię — ciągnął, jakby w ogóle się nie odezwała — i wtedy 
zrozumiałem. Eirran. Brzmiało tak… tak…
Niemal podskoczyła, zaskoczona. Eirran. Eyrie*. Brzmiało to bardzo podobnie.
— I dlatego — zapytała z niedowierzaniem — porwałeś mnie? Z powodu imienia?
— To był znak. Jesteś kobietą i nie ma w tobie prawdy, lecz wystarczysz na 
początek. A 
potem, kiedy zobaczą cię moi współplemieńcy, oni też przyprowadzą kobiety. Będą 
mieszkały w wiosce, jak za dawnych czasów. Sokolnicy znowu urosną w siłę!
— Nigdy! — krzyknęła.
Czar prysnął. Jeśli zamierzał przekonać ją do siebie, teraz zrezygnował z tego. 
Spojrzał na 
nią zimno, a bursztynowe plamki w jego oczach błysnęły w świetle ogniska. 
Podszedł do 
juków i zaczął w nich szperać, a potem wrócił do niej. Rzucił jej jakieś szmaty; 
gdyby nie 
uniosła rąk, uderzyłyby ją w twarz.
— Włóż to — rzekł krótko.
Przyjrzała się ubraniu — był to męski strój, spodnie i tunika. Choć pogniecione 
i trącące 
skórzanymi jukami, były względnie czyste. Prawdopodobnie jakieś jego zapasowe 
rzeczy; nic 
z tego nie zostało ukradzione z gospody. Spojrzała na niego i wykrzywiła z 
odrazą usta.
— A jak, twoim zdaniem, mam to na siebie włożyć? — Wskazała pęta na kostkach 
nóg. 
Spuchniętymi rękami z pewnością nie rozplatałaby skomplikowanych węzłów. Ledwie 
mogła 
zginać palce, a na nadgarstkach wciąż widniały głębokie ślady po więzach.
Po raz pierwszy wyglądał na zdenerwowanego, jakby nie do końca panował nad sobą.
— Nie chcę cię rozwiązywać…
— Będziesz musiał, jeśli mam nałożyć na siebie coś innego niż ten gałgan. — 
Musnęła 
ręką postrzępioną koszulę. Nagie udo błysnęło w świetle ogniska. Teraz już 
wiedziała, że 
odrywał od koszuli kawałki materiału, żeby zaznaczyć nimi fałszywy trop. — Nie 
martw się, 
nie ucieknę. — Podkurczyła palce nóg. — Nie pomyślałeś, żeby zabrać moje buty, a 
ja jestem 
pewna, że sam nie masz zapasowej pary. Tak czy inaczej, bardziej boję się tego, 
co jest tam… 
— wskazała ciemność poza kręgiem światła rzucanego przez ognisko — … niż ciebie. 
— 
Włożyła w to słowo całą pogardę i lekceważenie, jakie odczuwała w tej chwili.
Spojrzał na nią wściekle, jak użądlony. Jednak zdjął z niej i zwinął linę.
— Jeszcze zmienisz zdanie — mruknął.
— Ha! — Poderwała głowę. — No, gdzie mój koc? A może mam nakryć się gałęziami?
Rzucił jej koc jeszcze gwałtowniej niż przedtem ubranie.
— Masz! — powiedział. — Rób co chcesz! Zaczynam żałować, że zabrałem cię ze 
sobą!
Wzięła koc i schowała się za krzakami. Wkrótce wróciła, ubrana w jego zapasowy 
strój. 
Wszystko było na nią o wiele za duże, ale lepsze od tej podartej koszuli. 
Podsypał węgle 
ogniska tak, żeby się żarzyły i spał, albo udawał, że śpi, otulony płaszczem. 
Nie miała co do 
tego pewności i nie obchodziło ją to. Rozłożyła koc po drugiej stronie ogniska. 
Zmęczona 
wydarzeniami dnia, szybko zapadła w sen.
Rano chciał wrzucić starą koszulę do ognia, lecz zdążyła powstrzymać.
— Jest nam to potrzebne — powiedziała — ponieważ nie przyszło ci do głowy 
pozwolić 
mi na taki zbytek, jak zabranie paru rzeczy na drogę.
Rozdarła koszulę i owinęła stopy kawałkami cienkiego materiału.
— Nie przypuszczam, byś miał jakieś rzemyki albo cienki sznurek, prawda? — 
powiedziała, owijając stopy. — Tylko grube sznury.
Lecz zaskoczył ją, wyciągając parę skórzanych rzemyków, pofarbowanych na 
czerwono. 
Rozpoznała w nich bardziej ozdobne wersje tych, jakie nosił ptak. Gwizdnięciem 
przywołał 
do siebie sokoła i z zaskakującą delikatnością zmienił mu pęta.
— Newhold może nosić te od święta — powiedział, podając jej stare rzemienie.
Tak delikatnie, jak on swojego ptaka, dotykała ją kiedyś matka. Matka… Szybko 
przymocowała skrawki materiału do stóp i wstała.
— Moglibyśmy zjeść tamte jagody na śniadanie — powiedziała, wskazując krzak 
rosnący 
na skraju obozu.
Zmarszczył brwi.
— Co każe ci sądzić, że nie są trujące?
— Ptaki, te mniejsze. Jadły te jagody, a nie zawracałyby sobie głowy trującymi — 
wyjaśniła cierpliwie. — Już ich tam nie ma, oczywiście, uciekły, żeby nie 
posłużyć za 
śniadanie dla twojego sokoła.
— Jedz, jeśli chcesz — powiedział i wzruszył ramionami. Zrozumiała, że nie chce 
przyznać się do tego, że jest głodny, kierowany albo dumą, albo lekceważeniem. 
Jednak on 
odpoczywał zeszłej nocy, i jadł w gospodzie.
W rąbek tuniki nazbierała jagód więcej, niż sama mogła zjeść, i wróciła z nimi 
tam, gdzie 
mężczyzna zasypywał ostatnie ślady po ognisku.
— Proszę — powiedziała. Nie okazując zainteresowania jedzeniem, wziął jedną i 
spróbował.
— Niezła — powiedział obojętnie. — Kwaśna. — Lecz zanim wyruszyli, zjadł 
wszystko, 
co mu dała.
Tym razem podróż nie była dla Eirran tak męcząca. Tak samo jak przedtem 
siedziała przed 
nim na siodle, a on otaczał ją mocno ręką w pasie, lecz nie była ani związana, 
ani 
zakneblowana. I nie nadziewała się co chwilę na rozwidlony róg, na którym zwykle 
jechał 
sokół. Ptak unikał go teraz.
Ponieważ widziała drogę przed sobą, mogła dostosować swe ruchy do kroków 
kudłatego 
wierzchowca, zamiast trząść się jak worek zboża. Spojrzała na słońce. Kierowali 
się na 
północny wschód, tam, gdzie jak chodziły słuchy, znajdowało się zburzone Gniazdo 
Sokolników. Górskie szczyty zaczęły już wyrastać wokół nich, wysokie i 
potrzaskane — były 
takie od czasu, kiedy Prastarzy z Estcarpu zniszczyli ten kraj w Wielkiej 
Wojnie.
Obejrzała się na swego towarzysza, ciekawa, jakiż to człowiek ukrywa się pod 
przebraniem Sokolnika. U boku miał strzałkową kuszę, a przez ramię przerzucony 
pas z 
zapasowymi strzałkami. Nie nosił miecza, tylko długi myśliwski sztylet w pochwie 
przywiązanej do uda. Z tyłu, za siodłem, dostrzegła tobołek owinięty 
zatłuszczonym suknem. 
Domyśliła się, sądząc z jego rozmiarów, że zawiera ptasi hełm i kolczugę. Sokół 
pogardzał jej 
towarzystwem. Sprawiał wrażenie, iż uważa, że został pozbawiony swojej grzędy i 
albo 
szybował nad nimi, albo przysiadał na ramieniu mężczyzny. Nie wiedziała, czy 
sokół 
przeszedł przeszkolenie bojowe, czy nie.
Wkrótce jednak poczuła się znudzona oglądaniem okolicy i bezowocnymi 
spekulacjami na 
temat mężczyzny, który ją porwał.
— Jeśli mamy odbudować Gniazdo, czy nie sądzisz, że dobrze byłoby, gdybyśmy 
lepiej 
się poznali?
— Po co?
— Och, nie wiem. Dla zabicia czasu. I nie jestem kobietą Sokolnika — w każdym 
razie 
jeszcze nie. Lubię wiedzieć różne rzeczy.
Jej pozorne pogodzenie się z losem sprawiło, że złagodniał trochę. Ujął ją w 
pasie i oparł 
wygodniej o siebie.
— Co chcesz wiedzieć?
— Na przykład, jak to się stało, że znalazłeś się w gospodzie mojego wuja, czym 
się 
zajmowałeś, nim postanowiłeś odbudować Gniazdo… — Przerwała, a potem podjęła 
ostrożnie: — Jak cię najlepiej zadowolić. No wiesz, takie tam rzeczy.
Z wahaniem, niezdecydowanie, jednak przemówił. Początkowo rozmawiali o błahych 
sprawach. Lecz potem zaczęła delikatnie podpytywać o jego przeszłość, 
pochodzenie. Zawsze 
wiedziała, że mężczyźni najchętniej rozmawiają o sobie, a ten Sokolnik w końcu 
był 
mężczyzną.
Był młody, o rok czy dwa starszy od niej, więc miał niewiele ponad dwadzieścia 
lat. Do 
niedawna służył jako najemnik na jednym z kilku sulkarskich statków, które wciąż 
pływały 
na zachód. Lecz jeszcze mniej, niż innym Sokolnikom, którzy robili to samo, 
odpowiadało 
mu życie na morzu. Dostawał choroby morskiej, nawet kiedy statek stał na 
kotwicy. Więc 
rzucił tę służbę i postanowił zaciągnąć się gdzieś indziej. Wędrując znalazł się 
w gospodzie, 
zobaczył Eirran, usłyszał jej imię i nagle, jak sen na jawie, pojawił się w jego 
głowie, 
nakreślony od początku do końca, ten nowy plan.
Eirran zadumała się nad tym przez chwilę. Potrafiła zrozumieć czyjeś marzenia; 
sama 
snuła ich wiele. W tym najczęściej powracającym widziała siebie w wiejskiej 
chatce z dwoma 
ogrodami; w jednym rosły warzywa, a w drugim, mniejszym, kwiaty. W środku 
wszystko 
było nieskazitelnie czyste i schludne; ona siedziała przy stole, przygotowując 
jakąś ziołową 
miksturę, kociołek perkotał na ogniu, kot mruczał przez sen, zwinięty na okapie 
kominka, a w 
kołysce radośnie gaworzyło dziecko.
Cóż, stara Juvva nauczyła, a przynajmniej próbowała nauczyć ją zielarstwa. Z 
kotami i 
kociołkami nie byłoby kłopotu, ale żeby urodzić i odpowiednio wychować dziecko, 
musiałaby wyjść za mąż za jednego z tych tępaków, którzy przychodzili do 
gospody. Kiedy 
Eirran podrosła i jej kształty zaczęły przyciągać wzrok mężczyzn, co jakiś czas 
któryś z nich 
wciskał jej w dłoń monetę w podzięce za uśmiech, staranniejszą obsługę lub 
możliwość 
zerknięcia za stanik, gdy pochylała się, żeby postawić dzban na stole. Odkładała 
wszystkie 
pieniądze, które klienci wręczali jej z zapałem, mając tylko jedno na myśli. Po 
jakimś czasie 
miałaby dość, żeby kupić sobie dom. Tak jak Juwa warzyłaby napary i lekarstwa, 
co dałoby 
jej utrzymanie, i mieszkałaby sama, nie oglądając się na mężczyzn, plemię, 
którego nauczyła 
się nie lubić.
Wiedziała, iż wuj podejrzewa ją o to, że ma oszczędności, choć trzymała je 
ukryte pod 
obluzowaną deską na poddaszu. A kiedy szła spać, chowała je pod poduszkę. 
Mgliście 
przypominała sobie dźwięk spadającej na podłogę sakiewki, kiedy Sokolnik 
ściągnął ją z 
łóżka. Zastanawiała się, czy wuj przestał zawracać sobie głowę pościgiem, kiedy 
znalazł 
pieniądze.
Tego wieczoru rozbijali obóz już nie w takim napięciu, jak poprzedniego dnia. 
Przyglądała 
mu się z zainteresowaniem. Jego ruchy były oszczędne, pełne wdzięku. Wykopał 
płytki dołek 
na ognisko, obłożył go kamieniami i skrzesał ogień. Podsycał płomień cienkimi 
gałązkami, 
dopóki nie rozpalił się dobrze, a potem dołożył większe kawałki drewna. 
Zauważyła, że 
ognisko prawie nie dymiło.
Kiedy uznał, że żaru jest dosyć, ustawił w nim mały kociołek i nalał do niego 
trochę wody. 
Otworzył tobołek z prowiantem, odłożył na bok resztkę baraniego udźca i wyjął 
kawał 
wędzonego mięsa. Zobaczyła, że chce je pokroić i wrzucić do kociołka.
— Nie, nie — powiedziała, podchodząc bliżej. — To nie tak. Mięso trzeba najpierw 
obsmażyć. Pokrój je i wrzuć na patelnię, a tłuszcz, który się wytopi, zachowaj 
na okrasę do 
podpłomyków. — Przykucnęła obok niego.
— Proszę, ty to zrób — powiedział mężczyzna. Wyciągnął płytką patelnię i wkroił 
do niej 
mięso. Nie dał jej noża, lecz przyciął i zaostrzył rozwidloną gałąź, żeby mogła 
przewracać 
plastry. Gdy zarumieniły się, zaczęła kolejno wrzucać je do kociołka.
— Pewnie nie przyszło ci do głowy, żeby ukraść trochę jarzyn, co? — powiedziała.
— Przyszło.
Rozpakował jeszcze jedno zawiniątko i wyjął z niego kilka marchwi i porów.
— Poszatkuj je — poleciła — a potem przejdź się i zobacz, czy nie znajdziesz 
tutaj jeszcze 
czegoś, co by można było wrzucić do garnka. Rozejrzyj się za dziką rzepą, 
czosnkiem, 
jadalnymi korzeniami. Kiedy jechaliśmy, widziałam, że rośnie tego tutaj dużo. I 
daj mi tę 
paczkę z mąką i coś, w czym mogłabym ją rozmieszać.
— Nie wiem, jakich roślin szukać — powiedział. Jestem wojownikiem, nie 
wieśniakiem.
Bez słowa przekazała mu prowizoryczny widelec i zostawiła go, żeby dopilnował 
reszty 
smażącego się mięsa, sama zaś poszła poszukać tego, czego pilnie potrzebowała. 
Mężczyzna 
oczyścił i pokroił korzenie, które przyniosła, a potem wrzucił je do gulaszu, 
podczas gdy ona 
zamieszała ciasto na podpłomyki i zaczęła je piec na gorących kamieniach. 
Smakowite 
zapachy wypełniły obozowisko.
— Mężczyźni — powiedziała, potrząsając głową. — Nie macie o niczym pojęcia.
— Jak dotąd całkiem dobrze dawałem sobie radę.
— Zupełnie nie wiem, w jaki sposób — powiedziała, nakładając mu gulaszu. Miał 
tylko 
jeden metalowy półmisek i jedną łyżkę. Półmisek zatrzymał, lecz dał jej łyżkę, a 
sam jadł za 
pomocą drewnianego widelca. Nadziewał kawałki mięsa i przed włożeniem do ust 
dmuchał 
na nie, żeby ostudzić. Eirran jadła z kociołka. Postawili między sobą patelnię z 
okraszonymi 
tłuszczem podpłomykami i jedli je maczając w sosie. Po posiłku wspólnie 
wyczyścili 
naczynia piaskiem. Zwierzęta — sokół Newhold i kudłaty wierzchowiec — już dawno 
tenu 
najadły się, każde na swój sposób, i teraz spały nieopodal.
Mężczyzna i Eirran wpatrywali się w siebie poprzez płomienie ogniska.
— Niezły z ciebie towarzysz podróży — powiedział — choć jesteś tylko kobietą.
— A ty może się czegoś nauczysz, choć jesteś tylko mężczyzną. — Wbiła wzrok w 
płomienie. — Tak samo nie lubię twojej płci, jak ty mojej, Sokolniku. Lecz 
powiem ci jedno. 
Na szczęście nie naprzykrzałeś mi się.
Wspomnienie tego, jak ją trzymał, gdy jechali razem na koniu, i jak jego ramiona 
ocierały 
się o jej piersi, zawisło w powietrzu po między nimi. Lecz to, uznała, było 
tylko przypadkową 
konsekwencją sposobu, w jaki podróżowali.
— Śpij, kobieto — powiedział. — Jutro zaczniemy prawdziwą wspinaczkę.
Ułożyła się pod kocem, lecz sen nie przyszedł tak szybko, jaj poprzedniej nocy. 
Jej myśli 
krążyły wokół Sokolników, zastanawiali się, jak doszło do tego, że otaczali 
kobiety taką 
pogardą. Jej własna niechęć do mężczyzn dawała się łatwo zrozumieć; swego czasu 
zbyt 
często musiała się uchylać przed obmacującymi rękami i podszczypującymi palcami. 
Lecz co 
doprowadziło do takiego podziału między Sokolnikami i ich kobietami?
Być może, zastanawiała się, dawno temu, kiedy Estcarpem rządzili Prastarzy, i 
wojny 
prowadzili mężczyźni, a nie władające Mocą Czarownice, rozbijające góry i 
pustoszące 
ziemię, jakiś wódz Sokolników miał żonę, która była złą kobietą. Być może 
uśmiechała się do 
innych mężczyzn, młodszych, silniejszych, i okłamywała swego męża. A później, 
gdy on to 
odkrył, jak zwykle bywa, kiedy żony zdradzają mężów, albo mężowie żony, może 
uwięził 
niewierną w odległej górskiej dolinie, gdzie labirynt pieczar i urwisk, 
tworzących twierdzę 
zwaną Gniazdem, chronił ją przed dostępem kochanków.
I może, dumała Eirran, rozsmakowując się w opowieści, którą snuła dla siebie, 
inni 
Sokolnicy postanowili zrobić to samo ze swoimi żonami, żeby ustrzec je przed 
wstąpieniem 
na drogę, jaką obrała żona wodza. Obie strony były dumne, nieustępliwe, 
zmieniając tęsknotę 
ku sobie w pogardę i obojętność. I w miarę upływu lat zarówno jedni, jak i 
drudzy, zaczęli 
uważać ten układ za jedyny właściwy.
Lecz ta obojętność była udawana, uświadomiła sobie Eirran. Dość wcześnie 
nauczyła się, 
że bardzo często mężczyzna najgłośniej wyraża swoją pogardę wobec tego, czego 
najbardziej 
pragnie. Gdyby mężczyźni i kobiety Sokolników czuli do siebie prawdziwą 
obojętność, ich 
plemię wymarłoby już dawno temu.
Nie wiadomo dlaczego, ta myśl zmartwiła j ą bardziej niż wszystko inne, co 
przydarzyło 
się jej w ciągu ostatnich dwóch dni. Tej nocy dręczyły ją niespokojne sny.
Ranek następnego dnia wstał szary, ocieniony chmurami, i Newhold nie miał ochoty 
wzbijać się w mroczniejące niebo. Lecz Sokolnik ponaglał go do lotu.
— Krążą słuchy o dziwnych bestiach, które zamieszkują te góry od czasów Wielkiej 
Wojny — powiedział. — Musimy być czujni.
Kiedy zaczęło padać, rozpostarł płaszcz na końskim zadzie i przytulił do siebie 
Eirran, 
chroniąc wszystkich najlepiej jak mógł przed zimną mżawką. Wierzchowiec wlókł 
się wolno, 
wyszukując drogę wśród błota i kamieni. A potem Newhold z głośnym skrzeczeniem 
spadł z 
nieba, by ich ostrzec. Ptak omal się nie spóźnił; ciemny rozmazany kształt 
zwierzęcia był tuż, 
nim Sokolnik zdołał wyciągnąć strzałkową kuszę. Eirran spadła w błoto, gdy 
zepchnął ją z 
siodła. Uderzyła ramieniem w skałę i krzyknęła z bólu.
Mężczyzna zaklął i wystrzelił, i krzyk Eirran utonął we wściekłym ryku bestii, 
gdy strzałki 
trafiły w cel. Newhold skrzeczał i napadał z góry, nieustraszony, w obronie 
Sokolnika. Koń 
również walczył, stając dęba i uderzając kopytami, a każdemu trafieniu 
odpowiadał głuchy, 
dudniący dźwięk. Eirran słyszała powarkiwania i krzyki, trzask poszycia 
tratowanego przez 
coś, co rzuciło się do ucieczki, a potem zobaczyła klękającego przy niej 
Sokolnika.
— Czy… zabiłeś to? — zapytała z lękiem w głosie.
— Nie sądzę — odparł. — Ale odpędziliśmy tę bestię, Newhold, Rangin i ja. Nic ci 
nie 
jest?
— Nie wiem — powiedziała. Przy jego pomocy spróbowała usiąść i jęknęła z bólu, 
chwytając się za ramię.
— Potrzebny nam odpoczynek i jakieś schronienie — rzekł Sokolnik. — Jesteśmy 
niedaleko przesmyku Karsten, w pobliżu miejsca, które niegdyś zwaliśmy Uchem 
Igielnym. 
Chociaż Ucha Igielnego już nie ma, a góry są roztrzaskane i porozbijane na 
kawałki, jednak 
wciąż musi tu być jakaś pieczara.
— Może jest już zajęta przez… tego potwora — powiedziała i;
— Najpierw sprawdzę, czy wejście jest na tyle wąskie, żeby ta bestia nie mogła 
się przez 
nie przecisnąć — uspokoił ją. — Czy jesteś w stanie jechać, jeśli pomogę ci 
dosiąść konia?
— Tak, chyba tak.
Podsadził ją na grzbiet Rangina, wziął konia za kantar i poprowadził wolno wśród 
coraz 
mocniej zacinającego deszczu. Ku jej uldze niemal natychmiast znaleźli pieczarę, 
wąską 
szczelinę w zboczu zwalonej góry. Eirran zsunęła się z konia, lecz żeby 
torgiańczyk 
mógłprzecisnąć się przez wejście, musieli go rozsiodłać. Ten fakt dodał jej 
otuchy. Newhold 
znalazł już sobie grzędę na skalnym występie tuż nad ich głowami.
— Mam gdzieś lampę — powiedział Sokolnik. — I butelkę oliwy. Będziemy mieli 
światło, choć na razie nie możemy rozpalić ogniska. Ale Rangin znakomicie nas 
ogrzeje.
Uderzył kawałkiem stali w krzemień i wkrótce mogli już rozejrzeć się po jaskini.
Nie była wielka, a jej podłoże okazało się bardzo nierówne. Niegdyś wyścielał ją 
piasek, 
lecz wstrząsy Wielkiej Wojny wybrzuszyły leżące po spodem skalne płyty i teraz 
ledwie było 
widać drobne resztki. Eifflj usiadła na jednym z większych kamieni, przyglądając 
się, jak 
Sokolnik przetacza inne do wejścia, wznosząc pospiesznie prymitywną barykadę.
— Kiedy przestanie padać, pójdę poszukać drewna na ognisko — powiedział. — A 
teraz 
pozwól mi obejrzeć swoje ramię.
Chciała rozpiąć okrycie pod szyją i odsłonić tylko jeden bok, lecz to go nie 
zadowoliło. 
Bezceremonialnie ściągnął z niej tunikę, oswabadzając najpierw zdrowe ramię i 
zsuwając ją 
tak, by nie urazić bolącego. Eirran westchnęła i przycisnęła ubranie do 
odsłoniętych piersi, 
lecz on nie zwrócił na to uwagi. By zbadać, czy nie doznała jakichś obrażeń, 
poruszał jej ręką 
w tę i tamtą stronę, nie zważając na protesty. Po chwili jego twarz rozpogodziła 
się.
— Kości są całe — powiedział, a ona uświadomiła sobie, jak bardzo martwił i 
niepokoił 
się o nią. Spojrzał na nią jeszcze raz i zmarszczył brwi. — Wyglądasz okropnie!
Dotknęła ręką włosów, od dwóch dni nie tkniętych grzebieniem, a teraz jeszcze 
mokrych i 
pozlepianych błotem. Otworzyła usta, mając na końcu języka ciętą odpowiedź, lecz 
w tej 
właśnie chwili mężczyzna wziął ją w ramiona.
— To moja wina — powiedział. — Jesteś pod moją opieką. To cud, że nie zostałaś 
zabita 
ani ciężko ranna. Ale żyjesz. Oboje żyjemy. — Pogładził ją po twarzy. Ręce miał 
mokre i 
zabłocone; musiał zostawić brudne ślady na jej policzkach. — Jesteś piękna, 
wiesz? Tak 
bardzo piękna. — Przytulił ją mocno do siebie, a jej serce zabiło żywiej z 
nieoczekiwanej 
radości wywołanej jego bliskością, tak różną od tej, jakiej doświadczyła w 
czasie jazdy. 
Wówczas, przemknęło jej przez głowę, byli blisko siebie z konieczności. Lecz 
teraz bicie 
serca mężczyzny, rozlegające się w uchu Eirran przyciśniętym do jego piersi 
powiedziało jej, 
że obejmuje ją, ponieważ chce tego, pragnie jej — tak samo, uświadomiła sobie, 
jak ona 
pragnie jego.
Razem osunęli się na ziemię.
Później mężczyzna ułożył jej głowę na swoim ramieniu.
— To był twój pierwszy raz, prawda? — powiedział cicho.
— Tak.
— Nie śmiałem marzyć… Zacisnął wargi, nie kończąc tej myśli. — Mój też.
— Ach! — Wyciągnęła rękę, by pogłaskać go po twarzy, i skrzywiła się. Zapomniała 
o 
stłuczonym ramieniu. — Ja… nie wiem, jak się mam do ciebie zwracać.
— Niechętnie ujawniamy nasze prawdziwe imiona. Lecz z tobą jest inaczej. Jestem 
znany 
pod imieniem Yareth.
— Yareth — powtórzyła, rozkoszując się brzmieniem tego słowa. Potem znowu 
wtuliła się 
w niego, z sercem bijącym gwałtownie, tym razem z przerażenia.
Przed jaskinią coś prychnęło i zawyło. Usłyszała zgrzyt pazurów na kamieniu i 
poczuła jak 
grunt zadygotał, gdy bestia odrzuciła głaz. Newhold podlatywał do wejścia z 
głośnym 
skrzeczeniem, gotów zaatakować. Zdając sobie sprawę, że dla ptaka byłaby to 
pewna zguba, 
Yareth poderwał się i gwizdnął ostro, wyciągając rękę. Sokół posłuchał 
niechętnie. Zacisnął 
szpony tak mocno, że nim Yareth zdążył przenieść ptaka na rozwidlony róg przy 
siodle i 
zawiązać pęta, z jego ręki pociekła krew. W głębi jaskini Rangin uderzał 
gniewnie kopytami 
o ziemię. Zdeformowana łapa, zakończona czymś, co przypominało rękę uzbrojoną w 
cztery 
szpony, wsunęła się do jaskini. Szukając po omacku, napotkała kamień, jeden z 
tych, które 
przetoczył tam Yareth. Bestia chwyciła głaz i wyciągnęła go na zewnątrz. Rozległ 
się ryk 
zawodu i wściekłości; potem sklepienie jaskini nad wejściem zadrżało i deszcz 
skalnego 
gruzu sypnął z miejsca, w które trafił ciśnięty przez bestię głaz.
— I ty z tym stworem walczyłeś? — szepnęła przerażona Eirran.
— Ta bestia nie spodziewała się oporu i wycofała się, żeby jeszcze raz wszystko 
przemyśleć — odparł równie cicho. Wyciągnął rękę i zgasił knot lampy.
— Co teraz zrobimy? — zapytała. Ciemność ciążyła jej i poczuła wdzięczność, gdy 
przysunął się blisko.
— Poczekamy. Jeśli mam rację, to coś nie lubi światła. Gdyby świeciło słońce, z 
pewnością spałoby w swoim legowisku.
Eirran zadrżała. Idąc za jego przykładem, wymacała swoje ubranie i włożyła je.
— Czy te skały wytrzymają? — zapytała z lękiem.
— Nie wiem. Możemy tylko czekać i przekonać się na własnej skórze. Ale nie bój 
się. — 
Poczuła, jak Yareth wyciąga myśliwski nóż, w drugiej ręce trzymał strzałkową 
kuszę. — Jeśli 
ten potwór wedrze się do środka, nie dostanie nas żywcem. Żadnego z nas.
Tulili się do siebie, wszyscy czworo, przez resztę dnia i całą noc. Mężczyzna i 
kobieta 
ledwie śmieli co pewien czas rzucić jakieś słowo, jednak w miarę upływu czasu 
okazywało 
się, że znają swoje zamiary i myśli lepiej, niż gdyby ze sobą rozmawiali. Ze 
strachu Eirran 
znowu dostała czkawki, a on odruchowo podał jej bukłak z wodą. Kiedy gwizdał 
cicho na 
sokoła lub gładził kudłatą sierść Rangina, a potem dotykał jej piersi, znaczyło 
to: chciałbym 
wziąć cię w ramiona, ale brak mi na to odwagi. A kiedy ona dotykała jego twarzy, 
było tak, 
jakby mówiła: ja również cię pragnę i będziemy się kochać, choćby to miał być 
ostatni raz w 
życiu. W pewnej chwili, w nocy, wręczył jej nóż, a ona ścisnęła jego rękę. To 
była niema 
odpowiedź: zrobię, co trzeba, jeśli zajdzie taka konieczność.
Co jakiś czas bestia na krótko oddalała się od jaskini. Mogli się tylko 
domyślać, że 
odchodziła, by się najeść, bowiem po powrocie atakowała z jeszcze większą 
zajadłością. 
Eirran nabrała przekonania, że potwór chce ich dopaść nie tyle dla zaspokojenia 
głodu, co z 
powodu tkwiącej w nim nienawiści, którą może zaspokoić wyłącznie widok ich ciał 
porozszarpywanych pazurami.
Nad ranem zaczęli wytężać wzrok, wypatrując brzasku, pragnąc powrotu słońca. 
Wreszcie 
powoli się rozjaśniło. Eirran pomyślała najpierw, że to gra jej wyobraźni, lecz 
potem 
przekonała się, że naprawdę dostrzega w półmroku twarz Yaretha. Na zewnątrz 
bestia, 
zawiedziona i wściekła, zaskowyczała po raz ostatni i odeszła, by schronić się w 
swym 
legowisku, zanim słońce wzejdzie nad horyzont.
Yareth wstał, przeciągając zesztywniałe ciało.
— Wynośmy się stąd, póki możemy — powiedział.
— Tak. Później opatrzę ci te rany od szponów.
Pozbierali swoje rzeczy i wyszli z jaskini. Eirran wciągnęła głęboko powietrze; 
na zboczu 
góry widniały głębokie rysy, a wszędzie wokół walał się skalny gruz, świadczący 
o 
zajadłości, z jaką potwór ich zaatakował. Musieli oczyścić drogę przez 
gruzowisko, zanim 
ośmielili się przeprowadzić przez nie wierzchowca, nawet tak pewnie trzymającego 
się na 
nogach jak Rangin. Potem Yareth osiodłał go szybko, wskoczył na grzbiet i 
posadził przed 
sobą Eirran. Zawrócił torgiańczyka w kierunku, z którego przybyli, i uderzył 
piętami w jego 
boki. Ścieżka opadała tak stromo, że zad konia znajdował się niemal na tej samej 
wysokości, 
co jego łeb, mimo to Rangin schodził w dół o wiele szybciej niż się wspinał.
— Nie będziemy szukać miejsca, gdzie było Gniazdo Sokolników? — zapytała 
zaskoczona.
— Nie. Jeśli teraz takie bestie wałęsają się po tych górach w ciemności, to za 
dnia można 
tu pewnie spotkać jeszcze gorsze — odparł. — Dawne życie Sokolników, takie jakie 
znaliśmy, skończyło się. — Wzruszył ramionami. — Wszystko się kończy. Może tak 
jest 
lepiej.
Odwróciła się i spojrzała na niego, lecz on unikał jej wzroku. Wpatrywał się w 
dal, 
marszcząc brwi. No cóż, rezygnacja z marzeń nie mogła być dla niego łatwą 
sprawą. Jej też 
przychodziło to z trudem. Tak bardzo chciała mieć własny dom… Westchnęła.
— O co chodzi? — zapytał. — Boli cię coś?
— Nie. Zamyśliłam się. Ja też o czymś marzyłam i zaoszczędziłam trochę 
pieniędzy, żeby 
kupić sobie dom. Marzenie przepadło razem z pieniędzmi.
Yareth odwrócił jaku sobie. Po raz pierwszy uśmiechnął się i spoglądając na 
niego 
zrozumiała, że go kocha.
— Twoje pieniądze są tutaj, w jednym z juków! — powiedział. Zabrałem je, żebyś 
już po 
wszystkim mogła kupić sobie coś osłodę. Kiedy cię wiązałem, niemalże musiałem 
odrywać 
twoje palce od sakiewki, tak ją kurczowo trzymałaś!
Eirran wybuchnęła śmiechem. Objęła go za szyję i przyciągnęła do siebie, podczas 
gdy 
Rangin niósł ich ku przyszłości pełnej marzeń, o spełnieniu których jeszcze parę 
godzin temu 
im się nawet n śniło. Sokół, Newhold, spłynął z nieba i przysiadł na swoim 
zwykłym miejscu 
na siodle.
POSŁOWIE
Dziwne związki łączące Sokolników i ich kobiety zawsze mnie intrygowały. Żadna 
ze stron 
nie chce ustąpić; każda uważa, że ma rację, że myli się druga. Kiedy dwie takie 
dumne 
koalicje znajdą się w sporze — a w szczególności, jeśli jedna składa się z 
mężczyzn, a druga z 
kobiet — musi dojść do kulminacji napięć jeszcze większej niż ta, która zwykle 
występuje 
między płciami. Każdy musi wyrzec się swoich pragnień, bo inaczej zachwiana 
zostań 
stabilność całej społeczności.
Kiedy w czasie Wielkiej Wojny Gniazdo legło w guzach, wraz z nim skończyło się 
dawne 
życie Sokolników. Przyszło mi do głowy, że mógł znaleźć się jakiś młody 
Sokolnik, który nie 
zdążył wychować się w Gnieździe. Jako że nie doświadczył tego na sobie, bez 
wątpienia miał 
głowę nabitą romantycznymi wyobrażeniami o tym, jak musiało wyglądać to życie. 
Co by 
było, gdyby spotkał młodą kobietę i postanowił urzeczywistnić swoje marzenia? A 
jeśli 
trafiłyby na taką, która również ma swój cel w życiu, który wcale nie mi być 
zbieżny z jego 
marzeniami? I co by się stało, jeżeli mimo dzielących ich różnic, zrodziłoby się 
między nimi 
wielkie uczucie? Przy takich założeniach „Odbudować Gniazdo” praktycznie 
napisało się 
samo. Jego bohaterowi pojawili się tak bardzo żywi, że zapragnęłam napisać 
jeszcze jedno 
opowiadanie o tym, co przydarzyło im się później.
Sasha Miller
ELIZABETH SCARBOROUGH
MLEKO Z DZIEWCZĘCEJ PIERSI
Trugemma była najdzielniejszym, najpotężniejszym i najpiękniejszym wojownikiem w 
całym Escore. Wszyscy tak twierdzili i myśleli, i każdy w kółko to powtarzał. 
Bowiem 
Trugemmę, z jej błyskotliwymi, przesądzającymi o losie wielu bitew zwycięstwami, 
uważano 
za nadzieję Escore w walce z Ciemnością. Była niewątpliwie cudowna, nawet w 
kraju, gdzie 
cuda są na porządku dziennym, i absolutnie niepokonana. To znaczy, aż do dnia, 
kiedy 
Wilkołaki otoczyły ją i jej mały oddział ekspedycyjny na skraju Lasu Mchowych 
Niewiast, 
warcząc, skowycząc, i mając zamiar zmienić Trugemmę w mnóstwo dzielnych, 
potężnych, 
pięknych krwawych strzępów.
Do tego nie powinno dojść i Mchowa Niewiasta Freyti przestępowała z jednej 
oszronionej 
nogi na drugą, obserwując ze wzburzeniem to, co się działo, spod osłony mchu na 
skraju 
gęstego lasu.
Freyti wiedziała, że Trugemma–zwyciężczyni bez problemu dałaby sobie radę z 
paroma 
parszywymi Wilkołakami, gdyby zima nie sprzymierzyła się z Ciemnością. W miejscu 
tego 
zdarzenia drzewa stały nagie i samotne, śnieg usypał głębokie zaspy między 
pniami, 
błyszcząc w blasku anemicznego księżyca, z którego zdawał się wysysać całe 
światło. Konie 
Trugemmy i jej ludzi utonęły w tym iskrzącym się grzęzawisku, a ich wysiłki, 
żeby skręcić, 
zawrócić albo ruszyć naprzód okazały się bezowocne. O opresji, w jakiej się 
znaleźli, Freyti 
dowiedziała się, kiedy jeszcze była głęboko w lesie, ponieważ potrafiła, tak jak 
cały jej lud, 
słyszeć na pewną odległość nie wypowiedziane myśli i uczucia. Posadziła Fiibs, 
swoje 
dziecko, wysoko w rozwidleniu pnia, gdzie miało pozostać, dopóki nie będzie 
mogła po nie 
wrócić, a sama pobiegła, żeby zaoferować swoją pomoc.
Niestety, Wilkołaki również usłyszały nie wypowiedziane myśli i uczucia, i 
przybyły tam 
przed nią. I teraz wyszczekiwały obelgi pod adresem osaczonej Trugemmy, plamiąc 
śnieg 
krwią koni i jeźdźców i umykając w cień, gdzie nie mogły dosięgnąć ich bicze 
żołnierzy. 
Jeźdźcy, którym śnieg sięgał po kolana, nie mogli manewrować, by ciąć biczami 
skuteczniej. 
Wolno, lecz zdecydowanie, rozpłaszczając cielska, żeby utrzymać się na śniegu, i 
zachowując 
dogodną do ataku odległość, Wilkołaki warcząc krążyły wokół jeźdźców; suka, 
przewodniczka stada, zatoczyła już dwa koła. Jeszcze jedno i wszystko przepadnie 
— 
Trugemma i jej ludzie na dobre utkwią w okrążeniu, niezdolni pomóc sobie ani 
siłą mięśni, 
ani magią.
Jak dotąd, Wilkołaki nie poprzegryzały koniom pęcin tylko dlatego, że 
wierzchowce aż po 
brzuch tonęły w śniegu. Jednak unieruchomiony oddział stanowił łatwy łup. 
Trugemma i jej 
ludzie, zmęczeni miesiącami spędzonymi w polu, czuli już, jak siły opuszczają 
ich ramiona, a 
zimno przenika ciało tam, gdzie wraże zęby porozrywały sztylpy.
Freyti dręczyła myśl, że mały objazd, do którego być może podświadomie zachęciła 
swoją 
bohaterkę, tak się fatalnie skończył. Nie zdawała sobie sprawy, że śnieg może 
powstrzymać 
dziewczynę–wojownika i jej towarzyszy. Biały puch nie stanowił problemu dla 
Mchowych 
Niewiast, które zwykle chroniły się przed nim, w razie potrzeby zaś ich wielkie, 
owłosione 
stopy służyły im równie dobrze jak rakiety śnieżne. A unikanie Wilkołaków leżało 
w ich 
naturze tak jak unikanie psów jest zakodowane w genach królików. Wilkołaki 
zachowywały 
się wobec ludu Freyti mniej więcej tak samo, jak psy wobec królików. Sama nigdy 
przedtem 
nie widziała ich z bliska, lecz znała je równie dobrze jak cała jej rasa, i ta 
wiedza budziła w 
niej dreszcze, które nie miały nic wspólnego z zimnem.
Jednak chowanie się tutaj przez całą noc nic nikomu nie da. Niebezpieczeństwo, 
na jakie 
się narazi, nie będzie wielkie. Ten las, zasłony mchu i konary, na które można 
się szybko 
wspiąć, znała równie dobrze jak swoje sękate dłonie albo długie, siwe włosy, 
spadające jej na 
twarz. Biegnąc po śniegu, odrzuciła kosmyki do tyłu, wsadziła kciuki w usta i 
gwizdnęła 
głośno, przeszywająco.
— Hej, wilczki! Chodźcie pobawić się ze mną! — krzyknęła do watahy i zawróciła 
do lasu 
wiedząc, że Trugemma osłoni jej tyły i rozprawi się szybko ze ścigającymi ją 
Wilkołakami, 
podczas gdy ona znajdzie schronienie na jakimś konarze. Lecz gdy spojrzała w 
stronę lasu, 
zobaczyła, że zasłonę mchu ktoś rozdzielił i rozsunął, i zrozumiała, że jest 
zgubiona. Fiibs 
zlazła jakoś ze swej grzędy i dobrnęła do skraju lasu, tam, gdzie zaczynał się 
śnieg. Freyti 
natychmiast zawróciła na pięcie i pobiegła przez śnieg ku rzedniejącym drzewom.
Tylko trzy kroki dzieliły ją od Wilkołaków i jeźdźców, gdy przewróciła się, 
bowiem śnieg 
nie wytrzymał nacisku jej rozpędzonych stóp i rozstąpił się pod nią. Wilkołaki 
zaprzestały 
ataku najeźdźców i dopadły do niej, szarpiąc zębami wszystko, czego mogły 
dosięgnąć, nie 
zapadając się przy tym w śnieg. Najpierw były to tylko włosy, które wyrwały jej 
z głowy, 
dusząc się w ich plątaninie.
W chwili gdy kły odnalazły jej ciało, Freyti wydawało się, że Fiibs zapłakała z 
przerażenia. Ale wtedy właśnie zęby i pazury zaczęły ją szarpać i krzyknęła, gdy 
suka–
przewodniczka rozerwała jej odsłonięty brzuch. Grzmot rozdarł powietrze i ziemia 
zadygotała 
od uderzenia Mocy, choć Freyti nie wiedziała, czy była to Moc Światła, czy też 
Moc Śmierci.
Wilkołaki padały porozrywane wokół niej, lecz w momencie, kiedy zobaczyła 
pochylającą 
się nad nią Trugemmę, poczuła, że krew wycieka z niej, a ból przecina ją na pół. 
Wtedy 
zrozumiała, że ukochana bohaterka przybyła jej na ratunek trochę za późno.
— Odwagi, biedaczyno — powiedziała Czarownica–wojowniczka, pochylając się 
jeszcze 
niżej; jej szeroko otwarte, zielone oczy i złote włosy znalazły się tak blisko 
Freyti, że 
mogłaby ich dotknąć, gdyby starczyło jej sił. — Rzucę zaklęcie, żeby ułatwić ci 
umieranie. I 
zawiadomię najbliższych, oczywiście.
— Fiibs… — Imię wydarło się z ust Freyti wraz z resztką tchu, jaka jej 
pozostała. — 
Zabierz, Fiibs…
— Słucham? — zapytała Trugemma, lecz zobaczyła, że życie zgasło oczach Freyti i 
wstała, zwracając się do swego adiutanta: — Ostatnią wolę można byłoby wypełniać 
częściej, 
gdyby tylko umierający nie mówili tak niezrozumiale. Czym według ciebie, u 
licha, jest fibs?
— Maaaaaa! — zawołał cichy, niewyraźny głosik, wydobywający się z czegoś, co 
przypominało wysoką na stopę kosmatą kulę, zbliżającą się niepewnym krokiem, z 
szeroko 
rozłożonymi, gałązkowatymi ramionami, do sponiewieranej istoty, barwiącej śnieg 
na 
czerwono.
— Na naszą Panią! — zaklęła Trugemma, chwytając włochate stworzenie i unosząc je 
w 
wyciągniętej ręce, by mu się przyjrzeć. Co to jest?
Adiutant kaszlnął.
— Myślę, pani, że może to być jedna z tych istot, o których wspominał nasz 
poległy 
towarzysz. Z tego, co słyszałem, tak właśnie wyglądać Mchowe Niewiasty. — 
Przebiegł 
wzrokiem las, ścianę gęsto obwieszonych frędzlami porostów. — Okolica w sam raz 
nich. 
Choć to coś jest za małe jak na Mchową Niewiastę. I nigdy przedtem nie 
słyszałem, żeby 
nazywano je fibsami. Może…
Jednak Fiibs wiedziała, czym sama jest i kim jest Trugemma, i kiedy usłyszała 
swoje imię, 
jeszcze raz wyciągnęła ramiona i objęła piękną Czarownicę za szyję, przytulając 
się mocno. 
— Maa — powiedziała i nie pozwoliła się oderwać.
Trugemma, z Fiibs u szyi, wyprowadziła ze śnieżnej pułapki żołnierzy 
dźwigających ciało 
Freyti. Wkrótce potem, kiedy wraz z wierzchowcami znaleźli się pod osłoną 
gęstego lasu, 
natknęli się na delegację Mchowych Niewiast, które bez ostrzeżenia wyłoniły się 
spoza 
omszałych pni.
— Jak to się stało, że Freyti nie żyje? — Obce myśli wtargnęły do umysłu 
Trugemmy z 
niedowierzaniem zabarwionym urazą. — Masz wystarczającą Moc, żeby zniszczyć 
Wilkołaki. I zrobiłaś to…
Trugemma wzdrygnęła się, kiedy wilgotna, włochata istota, którą trzymała, 
prychnęła 
nieprzyjemnie. Dobry oficer niczego nie wyjaśnia ani nie usprawiedliwia się, 
lecz Trugemma 
stwierdziła, że wbrew sobie próbuje się bronić.
„Zostaliśmy zaskoczeni i byłam za bardzo zajęta walką i zbyt zmęczona, żeby 
powiązać 
właściwe słowa. Wiem, że to nie powinno się zdarzyć, lecz gdybyś sama spędziła 
trzy lata w 
polu, walcząc pewnie też miałabyś kłopoty z doborem słów. Kiedy odciągnęła ich 
o« nas, 
potrzebne słowa pojawiły się w mojej głowie i, oczywiście, natychmiast utkałam 
zaklęcie, 
ale…” To „ale” rozumiało się samo przez się. Czując, że brzmi to dość 
nieprzekonująco, 
powiedziała głośno. — Okazała się bardzo dzielna. Byłby z niej dobry żołnierz. 
Czy któraś z 
was jest jej krewną?
Nie zamierzała pozwolić, by rozdzielono ją z jej ludźmi, lecz gdy przeszła przez 
zasłonę 
porostów, podążając za Mchową Niewiastą, żołnierze pozostali gdzieś z tyłu. 
Zauważyła to 
dopiero, kiedy przechodziła przez następną osłonę. Była naprawdę bardzo zmęczona 
i niemal 
całą jej uwagę pochłaniało dziecko, które trzymała w omdlewających ramionach. 
Grunt pod 
stopami był oszroniony, lecz miękki i gąbczasty, z wielką więc uwagą musiała 
stawiać kroki, 
żeby się nie przewrócić. Chciała zaprotestować przeciwko temu, że oddzielono ją 
od jej ludzi, 
lecz dziecko przywarło do niej tak mocno, iż nie zdołałaby nawet uwolnić rąk, by 
gestem 
podkreślić swe żądanie. Poza tym, dla odmiany, znalazła się teraz wśród 
niewątpliwych 
sprzymierzeńców. Prawdopodobnie kobieta prowadzi ją po prostu do jakiegoś 
miejsca, gdzie 
będzie mogła wyspać się i odpocząć. Ziewnęła i potknęła się o próg jakiegoś 
dziwacznego 
domu, niemal lądując na podołku równie szczególnej istoty, która powitała ją 
chrząknięciem.
„Hm. Oto największa nadzieja Escore od czasów Tregarthów, prawda?” Ta zrzędliwa 
myśl 
dobiegła ją od strony owej istoty, w której Trugemma na pierwszy rzut oka 
rozpoznała 
przywódczynię.
— Mchowa Babka — szepnął ktoś nieśmiało.
Mchowa Babka siedziała wśród swych podwładnych. Żadnej z nich nie można było 
wziąć 
za matkę dziecka, z wyjątkiem tej matrony, która była dwa razy większa od nich, 
włosy miała 
dwakroć dłuższe i gęściejsze, zaś jej plecy nie były pokornie zgarbione, a oczy 
wbite w 
ziemię lub ukryte za zasłoną włosów. Drobne gwiaździste kwiaty rosły tu i tam na 
pokrytej 
mchem podłodze i pięły się po pniu drzewa — i z tych kwiatów wydobywała się 
perłowa 
poświata, w której wyraźnie można było dostrzec dominującą barwę tych istot, 
równie 
szarych jak szary był ich dom: szare włosy, szara skóra, pobrużdżona jak kora 
drzew, 
znamionująca bardzo starych ludzi, choć wieje z tych stworzeń sprawiało na 
Trugemmie 
wrażenie dzieci.
Jednak nie Mchowa Babka. Choć dalej siedziała nieporuszona, jej zachowanie 
wydawało 
się na tyle nieprzyjazne, że Trugemma zapragnęła pozbyć się brzemienia, które 
dźwigała, by 
mieć łatwiejszy dostęp do miecza. Odwróciła się tam, skąd dobiegł szept, by 
oddać dziecko 
jakiejś krewnej, lecz nikogo nie zobaczyła. Wiedziała, że są, lecz teraz wtopili 
się w 
porośnięte mchem ściany lub siedzieli nieruchomo jak kępy traw, pozostawiając ją 
sam na 
sam z ich przywódczynią.
— No, dziewczyno — odezwała się Mchowa Babka takim samym tonem, jakim kiedyś 
zwrócił się do Trugemmy jej nauczyciel szermierki, kiedy raz — tylko raz — 
wykonała 
ćwiczenie nie tak doskonale jak zwykle. — Co masz do powiedzenia na swoją 
obronę?
— Chcę powiedzieć, iż dziękuję ci za to zaszczytne porównanie, lecz nie jestem 
spokrewniona z Tregarthami, choć zasiadałam w radzie z jednym z nich, chyba był 
to Kyllan. 
Dobrze byłoby, gdyby ktoś odebrał ode mnie to dziecko. Jest trochę mokre i…
Nikt do niej nie podszedł, choć z kątów dobiegły ją chichoty i szelesty. Mchowa 
Babka nie 
odezwała się, tylko wbiła w nią kamienny wzrok. Pod Trugemmą ugięły się kolana, 
co 
sprawiło, że osunęła się na mech, troskliwie podtrzymując opadające włosy Fiibs 
— i wraz z 
nimi, jak miała nadzieję, samą Fiibs — nad sprężystym, pochłaniającym wilgoć 
podłożem. 
Ręce i nogi dygotały jej, gdy siadała, lecz w końcu udało się jej objąć dziecko 
jedną ręką, a 
drugą wyciągnąć miecz. Podała go skierowaną do przodu rękojeścią patrzącej 
groźnie 
Mchowej Babce, czyniąc pierwszy gest pojednania.
— Najwidoczniej zaszło nieporozumienie — powiedziała wolno, starannie 
podkreślając 
każde słowo, tak żeby jej zmęczone myśli się nie plątały. — Nie jestem waszym 
wrogiem. 
Walczę dla Escore niejako najemnik, lecz z własną kompanią i dowodząc innymi, 
którzy 
pozostają w służbie Światła. To nie ja zabiłam twoją krewniaczkę. Zrobiły to 
Wilkołaki. 
Zabiłyby też mnie i moich ludzi, albo zostawiły dla Sarneńskich Jeźdźców, gdyby 
nie twoja 
powinowata.
— Freyti — powiedziała Mchowa Babka, przerywając myśli Trugemmy. — Na imię miała 
Freyti. Wiedziała, jak cię zwą. Czy nie trafisz nauczyć się jej imienia?
— Nie przedstawiono nas sobie — warknęła Trugemma, zirytowana nieprzychylnym 
nastawieniem matrony. Gdzie były te pokorne, schodzące z drogi małe istoty, o 
których 
mówiły legendy?
— Nie jesteśmy takie, jak sobie wyobrażałaś — powiedziała Mchowa Babka. — A i ty 
nie 
jesteś taka, jak my sobie wyobrażałyśmy, Trugemmo zwana Zgubą Ciemności. Nie 
jesteś też 
kimś, kogo widziała w tobie Freyti. Idealizowała ciebie. Mogłam przestrzec ją, 
by nie 
opowiadała się po żadnej ze stron, by nie ceniła tak wysoko nikogo z rasy ludzi. 
Ale napawała 
ją radością myśl, że może ci służyć. To dlatego wymknęła się poza straże, które 
chronią nas 
przed wrogami. Służąc tobie, nie musiała obawiać się wrogów…
Trugemma cofnęła gwałtownie miecz, którego Mchowa Babka nawet nie dotknęła, i 
Fiibs 
zaczęła wyć. Dwie omszałe postacie przywarły z obu stron do dziecka, żeby 
uspokoić je 
poklepywaniem, ale nie odebrały go od Trugemmy. Czarownica spojrzała z 
wściekłością na 
Mchową Babkę.
— Gdybym chciała marnować czas na obwinianie się, pierwszeństwo miałyby znacznie 
gorsze sprawy, Mchowa Babko. Nie przybyłam tutaj, żeby znosić twoją pogardę ani 
by 
poddawać się osądowi, ale żeby oddać ciało twojej krewniaczki… Freyti, i jej 
dziecko. 
Ponieważ najwyraźniej nie jesteśmy tu mile widziani, ja i moi ludzie ruszymy w 
swoją drogę, 
jeśli tylko będziesz na tyle dobra, żeby zabrać to maleństwo.
Słysząc to, Fiibs znowu zaczęła wyć i z całych sił przywarła Trugemmy.
— Jej matka zginęła służąc tobie, pani — powiedziała Mchowa Babka. — Fiibs jest 
teraz 
twoim dzieckiem. Bierz ją i idź.
— Moim dzieckiem! — Trugemma poczuła, że teraz naprawdę się dusi i musiała 
oderwać 
małe, poskręcane szpony od swojej szyi, żeby zaczerpnąć tchu.
Przez chwilę wpatrywała się z odrazą w zaślinione, pomarszczone usta w smagłej, 
pobrużdżonej twarzyczce, w załzawione, wielkie oczy ocienione gęstymi rzęsami, w 
gałązkowate ramiona, ściskające ją i przywierające do niej tak mocno, jak sam 
mech.
— Pani, to niemożliwe. Najwyraźniej nie masz pojęcia, czym jest wojna. — To 
powiedziała głośno. Jednak przed oczami jej duszy zakłębiły się obrazy dzieci, 
które zmarły z 
głodu w oblężeniu, bo nie zdążyła przyjść im na czas z odsieczą — dzieci 
bardziej ludzkich, 
niż to, które trzymała w ramionach, a także poległych w bitwie i pomordowanych 
podczas 
grabieży. Pomyślała też o tych wilkołaczych szczeniętach, źrebiętach–kephan, i 
kociętach–
thas, które sama starła z powierzchni ziemi. Były złe, oczywiście, lecz przecież 
młode. Wojna 
nie jest odpowiednim miejscem dla młodych, niewinność nie liczy się w bitwie. 
Znowu 
zobaczyła obraz tego ponoć złego — cała magia tak mówiła, a ona przecież nie 
kłamałaby — 
źrebięcia–kephan, jak przestraszone próbuje nieporadnie uciec przed jej mieczem 
do swej 
matki. — To niemożliwe, powtórzyła, lecz teraz ukryła twarz we włosach Fiibs. 
Płacz Fiibs 
musi wystarczyć. Jej łzy wyschły już dawno temu w gorączce bitew.
— Młoda kobieto — odezwała się Mchowa Babka, i po raz pierwszy jej słowa nie 
były 
przepojone niechęcią. — Będzie to dla ciebie niewygodne, przyznaję. Lecz 
zostałaś wybrana 
matką mleczną. Freyti sama ciebie wybrała, byś opiekowała się jej dzieckiem i 
wychowała 
je…
— Niemożliwe… — powtórzyła jeszcze raz Trugemma i uniosła głowę na tyle, żeby 
wymruczeć: — Freyti nie mogła wiedzieć, że jej dziecko będzie potrzebowało 
mlecznej 
matki…
— My, Mchowe Niewiasty, oddajemy nasze dzieci ludziom, tym najbardziej godnym 
podziwu, by je wykarmili i wychowali. A jeśli czasami nam się to nie udaje, no 
cóż, nie 
zawsze przecież otrzymujemy od życia to, czego chcemy, prawda?
Mimo iż Trugemma nie wyglądała na zainteresowaną, Mchowa Babka ciągnęła dalej;
— Uważasz, że wyglądamy obco, nieludzko. Czym według ciebie jesteśmy? Roślinami? 
Samym mchem? Macochami i brzydkimi siostrami przyrodnimi pięknych leśnych nimf, 
za 
które ludzie czasami chcieliby nas uważać? To nie takie dalekie od prawdy. Tyle 
tylko, że na 
początku nie miało to wiele wspólnego z mchem i lasem. Nasza prababka była tak 
piękna jak 
ty, a może nawet piękniejsza.
To niewiele znaczy, pomyślała Trugemma, gdy wyobraziła sobie, jak teraz wygląda. 
Zapomniała, że stara może usłyszeć jej myśli, i niewiele ją to obchodziło. 
Cząstką 
świadomości, która nie była zajęta rozważaniem własnych win i użalaniem się nad 
sobą, 
pojęła, że oto ma usłyszeć jeszcze jedną opowieść o wczesnej historii Escore, 
kiedy to 
wtajemniczeni eksperymentowali w poszukiwaniu rasy najlepiej nadającej się na 
mieszkańców ich królestwa. Każda z odmiennych ras Escore opowiadała własną 
wersję tego 
mitu stworzenia, lecz skądś brało się w Trugemmie przekonanie, że Mchowe 
Niewiasty 
zawsze stanowiły odmienną rasę — naprawdę magiczną, a nie pochodzącą od innych 
istot.
— Była córką Wielkich Adeptów — niewiele więcej wiemy o nich prócz tego, że byli 
wyjątkowo dobrymi ludźmi, odpowiedzialnymi za siebie i za to, co tworzyli. Nasza 
przodkini, 
o imieniu Flita, miała wielki dar kształtowania roślin; mogła je zmieniać, 
pobudzać do życia, 
sprawiać, by rosły większe albo mniejsze, lub by przybierały dziwne kształty. 
Spędzała wiele 
czasu tworząc ozdobne ogrody i zakładając sady, które zawierały wszystko, co 
było potrzebne 
do życia jej ludowi. Miała wszakże wadę — łatwo ulegała wpływom innych. Nie ona 
jedna 
była chwiejna. Bez trudu dawała sobą rządzić. Wpadła w złe towarzystwo — 
pokochała 
jednego z Adeptów, nie tak uzdolnionego jak ona, lecz opętanego wielkimi planami 
stworzenia potwornych istot, które pożerałyby szlachetniejsze formy życia.
— Była tak zaślepiona urodą kochanka i odbiciem własnych wdzięków w jego oczach 
— 
kontynuowała Mchowa Babka — że nie dostrzegała ohydy jego rojeń i zgodziła się 
go 
poślubić. Jej rodzice, którzy podejrzewali, że człowiek ten jest z gruntu zły, i 
pragnęli dla 
córki lepszego towarzysza, próbowali temu przeszkodzić. Lecz on wykorzystał 
swoje 
zdolności do pełzania, skradania się i maskowania, i wykradł ją. Chcąc zniweczyć 
wszelki 
opór mogący zagrozić ich związkowi oraz jego planom, przekonał Flitę, by pomogła 
mu 
wyhodować winorośl, która w zamyśle miała opleść domostwo jej rodziców i zdusić 
je na 
miazgę wraz z nimi. Flita z radością wyhodowała roślinę, by zadowolić swego 
kochanka; z 
pewnością nie znała jego morderczych zamiarów.
Na szczęście dla nich, byli nieco sprytniejsi od ich niedoszłego zięcia. 
Dostrzegli rosnącą 
winorośl i zniszczyli ją, krok po kroku podążając za pędami, aż znaleźli swoją 
córkę i jej 
kochanka. Kochanek zdążył do tego czasu wyznać Flicie swe zamierzenia i obiecał, 
że 
zostaną razem, i przejmą całą władzę i godności jej zmarłych rodziców. Kiedy 
przybyli, 
płakała już po nich; gdy ich ujrzała, rzuciła im się do nóg, płacząc jeszcze 
żałośniej z ulgą i z 
poczuciem winy, prosząc o przebaczenie. Błagała też, by oszczędzili jej kochanka 
i 
powiedziała im, że postąpiła wbrew ich woli, bowiem bardzo była do niego 
przywiązana.
Rodzice Flity nie poddawali się tak łatwo wzruszeniom jak ona. Byli świadomi, że 
nie 
tylko sprzeciwiła się im i stała się wspólniczką ich niedoszłego zabójcy, ale 
też, że jej talent, 
który tak łatwo pozwoliła obrócić w Zło, może stać się zagrożeniem dla całego 
Escore. W 
przeszłości toczyli już walki z ludźmi myślącymi podobnie jak kochanek ich 
córki, którzy 
chcieli tworzyć coraz lepiej przystosowane gatunki, by powołać do życia inne, 
mroczniejsze 
istoty tylko dla własnej satysfakcji, że to potrafią. Ich córka, tak podatna na 
wpływy i tak 
łatwo dająca się wykorzystać, byłaby nieustannym zagrożeniem dla ludzkości.
— Jej matka i ojciec uzgodnili swoje poglądy na ten temat — ciągnęła Mchowa 
Babka — 
a potem przedstawili je Flicie twierdząc, iż nie mają wyboru i muszą potraktować 
ją surowo, 
by uratować przed nią świat, a ją przed samą sobą. Musieli też zrobić też coś z 
jej 
kochankiem. Błagała, by darowali mu życie, mówiła, że wpłynie na niego i z 
pewnością oboje 
zmienią się na lepsze. Jej ojciec prosił wprawdzie, żeby przestała się 
okłamywać, ale dał jej 
dwanaście godzin na dokonanie pozytywnej zmiany. Uprzedził ją jednak, że skoro 
jest 
zagrożeniem dla gatunku ludzkiego, piękno, które otrzymała od nich w darze, 
zostanie jej 
odebrane, by nie mogła więcej zwodzić ludzi. Oboje z żoną czuli bowiem, że w 
głębi swej 
istoty jest brzydka, a nie tylko słaba, lecz przecież była ich dzieckiem.
Stanąwszy wobec takich zarzutów, dziewczyna wreszcie zrozumiała, że jej kochanek 
nie 
był dobrym człowiekiem, choć wciąż go kochała i pragnęła tak bardzo jak zawsze. 
Kiedy 
tylko jej rodzice odeszli, on zaczął ją nakłaniać do spisku przeciwko nim. 
Próbowała postąpić 
zgodnie z wolą ojca i znaleźć w sobie dość siły, by przeciwstawić się tym 
knowaniom, lecz 
jej przyjaciel był bardzo urodziwy i to, co mówił, wydawało się rozsądne. 
Musiała zasłonić 
twarz włosami, by go nie widzieć. On jednak kusił ją nadal, wyciągając do niej 
ręce i mówiąc 
nieustannie. Żeby tego nie słuchać, zamieniła go w nieruchome i milczące drzewo. 
Potem 
jednak pomyślała, że może zobaczyć jego pełną wyrzutu twarz utrwaloną w rysunku 
kory, 
więc okryła gałęzie i konary mchem tak szarym jak rozpacz, która ją wypełniała. 
Właśnie 
próbowała zmienić się w podobny sposób, kiedy wrócili jej rodzice i powstrzymali 
przemianę. Ponieważ zobaczyli, jak bardzo starała się być im posłuszna i ile ją 
to kosztowało, 
poczuli, że jednak ją kochają i nie chcą utracić swego dziecka na zawsze. Ale 
jej skóra 
przypominała już korę, członki — konary, a włosy ze złotych stały się szare jak 
mech. Tylko 
oczy wciąż były wielkie i patrzyły z miłością, gdy stała przytulając się do 
drzewa. Wówczas 
rodzice obiecali jej, że na jedną godzinę każdego roku drzewo będzie mogło 
zmieniać się w 
podobną do niej istotę i być jej kochankiem. Jeśli później ona i jej potomstwo, 
mimo 
zewnętrznej brzydoty, zdołają dowieść ludziom swego wewnętrznego piękna, lecząc 
ich i 
służąc im nieustannie, magia pomoże im wyzwolić się ze szkaradnej powłoki. 
Dlatego my, 
Mchowe Niewiasty, zawsze oferujemy służbę tym, którzy wydają się nam dobrzy i 
staramy 
się, ilekroć to możliwe, przekonać ich, by brali na wychowanie nasze dzieci i 
opiekowali się 
nimi.
— Przepraszam, czy mogłabyś powtórzyć ostatni fragment? Nie dosłyszałam go — 
powiedziała Trugemma, kołysząc wściekle Fiibs bowiem dziecko zaczęło skamlać pod 
koniec 
opowieści i teraz jej wrzaski zagłuszyłyby nawet wycie Wilkołaków. Bezgłośna 
wymiana 
myśli była niemożliwa, bo też wymagała ciszy i spokoju. Trugemma nie mogła 
dosłyszeć 
własnych, nie mówiąc już o myślach Mchowej Babki.
Lecz przecież wiele usłyszała i teraz, kiedy wypełniało ją pragnienie, by z 
całych sił 
potrząsnąć wrzeszczącą Fiibs, spojrzała na tę pomarszczoną twarzyczkę i 
zaciśnięte powieki. 
Zastanowiła się, czy inne dzieci, które widziała, te z pozoru nie człowiecze, w 
rzeczywistości 
były też ludzkimi dziećmi, albo przynajmniej przypominały Fiibs tym, co czuły, 
mimo całej 
ich dziwacznej powierzchowności. Co wyrosłoby z tego dziecka, gdyby wychowywała 
je 
odpowiednia matka? Nie ona, oczywiście, nie wojowniczka, której rzeczą jest 
zabijanie, ale 
czuła, kochająca ludzka matka, która otoczyłaby je dobrocią. Te biedne, 
patetyczne 
stworzenia, które umykają przepełnione własnym wstydem, i mające, jako rasa, 
głupią 
skłonność do przytulania się do nieczułych drzew, tak niegodziwych, że pozwolono 
im 
stawać się kochankami tylko na jedną godzinę w ciągu całego roku, na pewno nie 
są dobrymi 
matkami. Lecz potem przypomniała sobie Freyti i zastanowiła się, czy zna wśród 
ludzi 
jakąkolwiek kobietę, która, sama bezbronna, naraziłaby życie, by pomóc 
uzbrojonym 
żołnierzom. Pomyślała też, ile z nich świadomie ściągnęło na siebie Wilkołaki, 
żeby uratować 
dziecko tak brzydkie i tak teraz nieznośne, jak Fiibs. Choć zdarzało się jej 
widzieć, z jaką 
odwagą niektóre kobiety występują w obronie swoich dzieci, z jej doświadczenia 
wynikało, 
że gotowość do takich poświęceń jest wśród ludzi — nawet tych służących Światłu 
— mniej 
powszechna niż wśród zwierząt.
Fiibs dalej płakała, choć nieco ciszej od chwili, kiedy Trugemma przestała nią 
podrzucać i 
przytuliła do siebie, kołysząc troskliwie. Lecz choć płacz przycichł, to jednak 
nie ustawał, i 
Trugemma spojrzała prosząco na Mchową Babkę.
— Musi być głodna — powiedziała, czując się niemal tak bezużyteczna jak wówczas, 
gdy 
spóźniła się z odsieczą oblężonym.
— Freyti była jej matką, a Freyti nie ma — odparła Mchowa Babka. — Żadna z nas 
tu nie 
pomoże.
— Ale chyba znajdzie się ktoś, kto mógłby być mamką albo opiekunką?
— Nie. My otaczamy opieką i karmimy wyłącznie dzieci pochodzące z naszych ciał. 
Mleczną matką może być tylko kobieta z rasy ludzi.
— Zważywszy na okoliczności, jest to dla was niezmiernie wygodne — zauważyła 
Trugemma. — Lecz gdybym nawet była skłonna zabrać ze sobą tę małą — wyłącznie w 
ramach długu wdzięczności, oczywiście — to i tak nie zmieni to faktów. A fakty 
są takie, że 
wiele czasu spędzam na siodle i śpię pod gwiazdami lub w deszczu. Walczę z 
nieprzyjaciółmi 
i nie mogę się wycofać z walki, żeby wytrzeć pupę dziecku, a jako jej opiekunka 
i obrończyni 
nie będę mogła być tak bezlitosna… jak czasami muszę być. — I znowu opadły ją 
wspomnienia, wypełniając umysł tak posępną nienawiścią, że zdziwiła się, iż 
dziecko nie 
wyczuło, jaka ciemność zasnuła jej duszę, i nie rozpłakało się głośniej. — Poza 
tym — 
powiedziała, wysuwając ostateczny argument — jestem panną, dziewicą, i żeby nie 
utracić 
moich magicznych Mocy, muszę nią pozostać.
Mchowa Babka odrzuciła zabłąkane pasmo włosów za ramię i zastanowiła się.
— Jeśli jest tak jak mówisz, to Freyti pomyliła się bardziej niż zwykle. Choć 
nie 
podzielam jej zachwytu nad twoją osobą i nie wsłuchiwałam się tak jak ona w 
myśli każdego, 
komu znane były twoje czyny, przecież nie próbowałam jej utemperować. Freyti w 
jakiś 
sposób zawsze wiedziała, co należy zrobić. Była najlepszą uzdrowicielką z nas 
wszystkich, i 
leczyła nie tylko ziołami i lekarstwami. Wiedziała, co jest przyczyną 
cierpienia, i czym 
można je złagodzić. Widziała w tobie piękno i wybitne zdolności, to prawda, 
często mówiła 
też i o tym, że twój talent wojenny byłby równie silną podporą życia w czasach 
pokoju, gdyby 
tylko okoliczności kiedykolwiek na to pozwoliły. Zastanawiam się, czy zdawała 
sobie 
sprawę, iż ów talent został skażony tymi samymi cechami, które tak podziwiała — 
że skoro 
jesteś dobra, pogardzasz sobą, kiedy nie możesz zapobiec Złu. A ponieważ jesteś 
odpowiedzialna, nie pozostaje ci nic innego, jak oddać się Ciemności, aby 
zapobiec 
przyszłym niegodziwościom tych, którzy są bardziej bezwzględni od ciebie. Każdym 
swoim 
czynem, który godzi w twoją pokojową naturę, ranisz się, i przez te rany wsącza 
się w ciebie 
Ciemność.
Teraz to Trugemma przywarła do Fiibs, tuląc się do jej ciepłego, kosmatego 
ciała, i 
mieszając swoje łzy, o których zawsze sądziła, że już dawno wyschły, ze łzami 
dziecka. Do 
Mchowej Babki dobiegały jej urywane myśli: „Wszystko, co robiłam, okazywało się 
niewystarczające: za cokolwiek bądź się wezmę, to ginie. Niszczeje, więdnie, 
usycha, płonie. 
Wszystko kończy się źle — nie ma budowania, jest tylko destrukcja”.
— Moje dziecko. — Głos Mchowej Babki był teraz czuły i nie wiadomo jak znalazła 
się u 
boku Trugemmy. — Przez jakiś czas będziesz musiała karmić, zamiast niszczyć. 
Fiibs 
przylgnie do ciebie, więc możesz się nie obawiać, że ją zgubisz, lecz co 
ważniejsze, zostanie 
uzdrowicielką, z wielką korzyścią dla ciebie i twoich ludzi. Chroń ją, tak jak 
jej matka 
chroniła ciebie, a zobaczysz, co się stanie.
Trugemma otarła oczy włosami Fiibs. Gdyby tylko mogła zrobić to, czego żądała od 
niej 
Mchowa Babka! Dziecko mogłoby ją nauczyć, jak postępować ze szczeniętami wrogów, 
by 
nie przyniosło to zguby jej duszy. Lecz jeśli przyjmie tę spuściznę po Freyti, 
narazi małą na 
śmierć albo na coś jeszcze gorszego. Z drugiej strony jednak i tak nie może do 
tego dojść, 
jeśli Ciemność znajdzie drogę do tych lasów,.
Nie kierowała nią fałszywa skromność. Wiedziała, ile jest warta i dlaczego. 
Skuteczność 
jej działań będzie teraz ograniczona troską o dziecko. Lecz czy jeszcze bardziej 
— i to w o 
wiele podstępniejszy sposób, który wróżył prawdziwe Zło — nie ograniczał jej ów 
chłód, 
docierając; z wolna wraz z krwią do jej serca? Zbytnim pobłażaniem sobie, 
lekkomyślnością 
wydawała się ta chęć posiadania czegoś — kogoś — własnego. Nagle opanowało ją 
przemożne pragnienie, by zamiast niszczy czyjejś życie, wreszcie, po tylu 
latach, wziąć je pod 
swoją opiekę.
Fiibs znowu zapłakała, pociągając nosem, i Trugemmie wydało się, że dziecko 
zrobiło się 
lżejsze i bardziej bezwładne w jej objęciach.
— Jest głodna — przytaknęła Mchowa Babka.
— Więc znajdź kogoś, kto by ją nakarmił — powiedziała Trugemma, próbując uwolnić 
włosy z zaciśniętych piąstek Fiibs.
— Maaa — odezwała się cicho Fiibs.
Mchowa Babka nie musiała odpowiadać. Trugemma wiedziała, że nie znajdzie się 
inna 
matka dla tej małej istoty. Nie zdołała rozewrzeć małych pazurków, więc objęła 
Fiibs i 
kołysała ją czując, że dziecko robi się coraz bardziej wątłe i kruche, jak mech 
oderwany od 
korzeni i zmielony na proszek, miałki i suchy. Fiibs usychała nawet kiedy 
Trugemma 
trzymała ją w objęciach, i nie miał jej kto nakarmić.
Trugemma ledwie zdawała sobie sprawę, że znowu szlocha, lecz wiele by dała, żeby 
nigdy 
nie znaleźć się w tym miejscu. Zazwyczaj była zimna i nieczuła, a teraz wszystko 
zdawało się 
gorące, twarde i bolesne, otworzyły się stare rany, krew płynęła razem ze łzami, 
a palące 
wyrzuty sumienia sprawiały, że w środku zimy ociekała potem. Czuła, że jej 
tunika jest 
mokra, i kołysząc Fiibs próbowała nieporadnie zdjąć z siebie zbroję. Gałązkowate 
rączki 
starały się w tym pomóc, i wreszcie się udało. Przód tuniki był mokry, lecz tym, 
co ją 
przemoczyło, nie była ani krew, ani pot. Fiibs ucichła i przytuliła się 
skwapliwie do jej piersi.
Mchowa Babka odetchnęła głęboko z ulgą — zatem zadziałała tu jakaś magia mchu, 
doszło do prawdziwego cudu. Ciało i serce Trugemmy zgodziły się współpracować, 
nie 
informując o tym głowy. Mchowa Babka skinęła poważnie i Trugemma rozpięła 
tunikę.
— Cóż, moja droga — powiedziała głośno do Fiibs, która przyssała się chciwie do 
piersi. 
— Widzę, że jesteś rozsądnym stworzeniem, które z pewnością poradzi sobie na 
wojnie. To 
bardzo mądrze korzystać z magicznego pokarmu, unikając w ten sposób kleików 
obozowego 
kucharza.
Fiibs nie odpowiedziała, tylko przytuliła się mocno, jak to miała w naturze, i 
robiła tak aż 
do chwili, kiedy podrosła na tyle, by inni się przytulali do niej, czerpiąc z 
tego siłę. I choć 
znana była w całym Escore jako Fiibs Mossdotter*, nikt nie był pewien, co 
oznacza jej drugie 
imię, bowiem większość pamiętała tylko, że jest córką czcigodnej Trugemmy, 
jednej z 
pierwszych orędowniczek pokoju i wzajemnego porozumienia między wszystkimi 
rasami tej 
krainy. Nikt nigdy nie wspomniał o niczym niezwykłym w jej wyglądzie, z 
wyjątkiem 
długich, srebrzystych włosów, które stanowiły przedmiot zawiści wielu dziewcząt. 
Pewien 
stary żołnierz, wspominając czas, kiedy wraz z towarzyszami błąkał się 
oszołomiony przez 
całą noc po lesie, dopóki Trugemma ze swym dzieckiem nie odnalazły ich i nie 
wyprowadziły 
z niego, spluwał z uznaniem i mówił: — To z pewnością dlatego, że urodziła się w 
tym lesie, 
ma takie długie włosy, srebrne jak mech błyszczący od śniegu. Poza tym, 
oczywiście, 
wykapana matka, a to coś znaczy. Stawiam wszystkie pieniądze, że nigdy po tej 
ziemi nie 
chodziły kobiety piękniejsze duchem i ciałem, jak te dwie.
POSŁOWIE
Mimo wszystkich zawitych relacji nauki i magii, które stanowią tło dla Świata 
Czarownic, 
jest on przerażająco podobny do prawdziwego świata. Tyle w nim konfliktów, wojen 
i ludzi, 
którzy widzą wszelkie problemy wyłącznie w kategoriach czarne–białe, dobre–złe. 
Polubiłam 
Mchowe Niewiasty, które przypominały mi zwykłych ludzi pilnujących własnego 
nosa. 
Postanowiłam zestawić je z klasycznym typem wymachującej mieczem, niezwyciężonej 
księżniczki–Amazonki. W tym samym czasie, kiedy zastanawiałam się nad tym 
opowiadaniem, 
próbowałam napisać plan książki opartej na moich doświadczeniach z Wietnamu. 
Ponad 
połowę moich pacjentów stanowili Wietnamczycy. Więc kiedy zaczęłam pisać o 
Trugemmie–
wojowniczce, nie była już ona dla mnie kimś zabawnym. Jak wielu weteranów, 
których 
poznałam, Trugemma nie potrafi właściwie reagować w kontaktach z niewinnymi 
cywilami. 
Jest bowiem skażona ziem, które musi czynić w imię dobra. Nie potrafiłam 
rozwiązać takiego 
problemu w niefrasobliwym stylu, tak więc antologia Świata Czarownic natchnęła 
mnie do 
poważnego (do pewnego stopnia) opowiadania.
Elizabeth Scarborough
MARY. H. SHAUB
NOC KSIĘŻYCOWEGO PSA
Wiedział, że zdarzy się coś niewyobrażalnie okropnego, kiedy zajdzie księżyc. 
Księżyc był 
tylko niknącym rożkiem, ledwie na tyle jasnym, by rzucać cień, lecz Kennard czuł 
bolesną 
pewność, że to srebrne światło musi zniknąć, nim objawi się zaczajone gdzieś 
tutaj Zło. On i 
Jarrel — potencjalne ofiary — znajdowali się w stanie wykluczającym ucieczkę. 
Kennard, 
który zwykle miewał kłopoty z oddychaniem, gdy przyjmował pozycję leżącą, 
walczył o 
każdy oddech napinając rzemienie wrzynające się w płaszcz i tunikę. Rozbójnicy, 
którzy ich 
pojmali, początkowo nie związali ich tak mocno; stanowili przecież towar, mogący 
stracić na 
wartości w wyniku bezmyślnego uszkodzenia.
Kennard skoncentrował się na oddychaniu, przez co z konieczności przestał 
zwracać 
uwagę na inne doznania. Zapomniał o chłodzie i nierównej powierzchni kamiennej 
płyty, na 
której ich położono. Próbował też nie pamiętać o rzemieniach — obwiązano ich jak 
kawałki 
mięsa przeznaczone na pieczeń — i to było trudniejsze do osiągnięcia, lecz w 
końcu, 
stopniowo, udało mu się skupić wyłącznie na rytmie oddechu. Tętno osłabło i 
pulsujące 
dudnienie w uszach ucichło; ustąpił też ból przemęczonych mięśni klatki 
piersiowej. Jak 
zawsze w takich sytuacjach, przypomniał sobie zrzędliwy głos Rubeth, dręczący go 
podczas 
najgorszych ataków: „Słuchaj chłopcze! Myśl o tym, co robisz. Oddychaj tak 
głęboko, jak 
możesz. Im bardziej się podniecasz, tym gorzej dla ciebie, jak sam dobrze 
wiesz”.
Miała rację, oczywiście. Czarownice, szczególnie te stare i doświadczone, znały 
się na 
chorobach i wiedziały, jak je leczyć. Nie po raz pierwszy Kennard pożałował, że 
nie 
dowiedział się od Rubeth czegoś więcej. Powinien przysłuchiwać się z większą 
uwagą jej nie 
kończącym się wywodom na temat rozmaitych ziół i roślin, lecz był przecież małym 
chłopcem, którego szybko nużyło coś, co wydawało się tylko miałką, bezużyteczną 
wiedzą…
Szarpnął się, bez powodzenia próbując rozluźnić stężałe w skurczu mięśnie. 
Jedyne znane 
mu lekarstwo które byłoby teraz szczególnie pomocne, nosił w paczuszce przy 
pasie, skąd nie 
mógł go teraz wydostać. Rubeth dużo zapłaciła kupcowi za te dziwnie 
ukształtowane, 
trójkątne liście. Handlarz nie był pewien, skąd pochodzą, lecz powiedziano mu, 
że mogą nieść 
ulgę w napadach duszności. Rubeth dała Kennardowi szczyptę na próbę i od tego 
czasu 
strzegł jak oka w głowie resztek lekarstwa, by zażyć je wówczas, gdy już 
wszystko inne 
zawiodło.
Szorstkie kamienne płyty ocierające policzek wydzielały zgniłą wilgoć, która 
drażniła mu 
gardło i zmuszała do kaszlu. Kennard starał się go opanować. Kaszel zawsze 
nasilał duszności 
i gdyby po trwał dłużej, rozbolałyby go mięśnie w okolicy żeber. Rubeth sama 
zmarła trzy 
lata temu od choroby objawiającej się napadami kaszlu. Odludna Dolina, w której 
mieszkała, 
leżała zbyt daleko od dróg i kupieckich szlaków, by przyciągnąć jakąś inną 
Czarownicę, 
chyba któraś zabłąkałaby się tam przez przypadek. Kennard, jako małe dziecko, 
zagubił się 
rodzicom podczas jednego z najazdów, jakie w tamtych czasach często zdarzały się 
w 
Dolinach. Rubeth zapewniała go, że nigdy by go nie zauważyła leżącego w 
krzakach, gdyby 
nie kaszlał głośno, kiedy przechodziła tamtędy szukając ziół. Zaprowadziła go do 
swej 
zagraconej chaty i potraktowała jak zawodowie wyzwanie. — Nie każdy wiedziałby, 
jak 
przygotować napar z korzenia brązownika, żeby powstrzymać kaszel — powtarzała 
często. 
Brakowało mu Rubeth, jej ptasiej bystrości, i przyszło mu do głowy, że jej 
chytrość byłaby 
cennym atutem, gdyby tylko mógł ją zapytać, co powinien zrobić w tej sytuacji. 
Doświadczona rada Jarrela też by się przydała, tego był pewien, lecz stary 
żołnierz leżał 
plecami do niego i to zbyt daleko, żeby Kennard mógł się z nim porozumieć nie 
podnosząc 
głosu. Chłopiec wiedział jednak, że mądrzej będzie zachować milczenie. Im dłużej 
nie zwróci 
na siebie uwagi, tym lepiej.
Kennard pomyślał z goryczą, że przez ostatnich kilka dni prześladował go pech. 
Jego 
obecne położenie było jedynie uwieńczeniem całej serii nieszczęśliwych 
przypadków. 
Dwukrotnie wydawało się że los zaczyna mu sprzyjać. Raz, kiedy spotkał Jarrela, 
a jeszcze 
wcześniej odniósł takie wrażenie, gdy w świetle księżyca zobaczył wielkiego psa. 
Widział go 
oczami duszy równie wyraźnie jak wówczas, kiedy się to wydarzyło.
Kennard wędrował samotnie po odludnych rubieżach Krainy Dolin graniczących ze 
złowieszczym Wielkim Pustkowiem. Sam dobrze nie wiedział, czego szuka; może miał 
nadzieję, że natknie się na inną Czarownicę, która tak jak Rubeth pozwoli mu 
zostać ze sobą 
w zamian za jego nieporadne usługi. Nie był tak silny, jak chłopcy w jego wieku, 
których 
widywał w tych oddalonych od siebie wioskach, gdzie od czasu o czasu zaglądał 
wraz z 
Rubeth. Czarownica przypuszczała, że Kennard miał około pięciu lat, kiedy go 
znalazła, więc 
teraz liczył sobie zapewne dwanaście. Duszności, na które cierpiał, rzadko 
zmuszały go do 
leżenia w łóżku, ale z trudem przybierał na wadze i nie mógł biegać ani wysilać 
się bez 
zadyszki i bolesnego ucisku w piersiach. Choć wówczas nie zdawał sobie z tego 
sprawy, to 
jednak nauczył się wielu rzeczy od Rubeth. Zapamiętał wiele szlaków i dobrze 
orientował się 
w terenie; potrafił też rozpoznać drażniące i trujące rośliny. Miał zręczne ręce 
do delikatnych 
prac jak przebieranie ziół albo tkanie. Miał również wrodzony dar zjednywania 
sobie 
życzliwości dzikich stworzeń i często pomagał Rubeth nastawiać złamane skrzydła 
ptaków 
albo leczyć obrażenia małych czworonogów.
Przypuszczał, że to właśnie ta jego wrażliwość na cierpienie zwierząt wyrwała go 
ze snu, 
kiedy to usiadł gwałtownie, mrużąc oczy w zimnym blasku księżyca. Otulił się 
płaszczem i 
chwycił jedyną broń, jaką posiadał — tęgą laskę, którą zrobił z konaru jakiegoś 
drzewa. Nie 
kierował nim żaden dźwięk, lecz stoczył się po stromym zboczu, jak gdyby 
wiedział, dokąd 
ma iść. U podnóża pochyłości poruszał się jakiś niewyraźny, blady kształt: jego 
ruchy były 
ostrożne i wyraźnie ograniczone, jak gdyby powstrzymywał je postronek. Kennard 
podchodził czujnie, nie zamierzając narazić się na niespodziewany atak rannego, 
lecz wciąż 
jeszcze śmiertelnie niebezpiecznego górskiego kota, jak mniemał. Pomylił się 
jednak — był 
to pies większy od wszystkich, jakie zdarzyło mu się kiedykolwiek oglądać.
— Nie bój się — powiedział łagodnie do zwierzęcia. — Chcę ci pomóc. Skalny 
odłamek 
zatarasował ci drogę?
Kennard podszedł bliżej i wielki łeb obrócił się nieco ku niemu. Pies, nie 
znanej chłopcu 
rasy, był niemal tak duży jak górski kuc, z krótką, gęstą sierścią i czujnymi, 
spiczastymi 
uszami. W świetle księżyca wydawał się bladoszary, nawet jego oczy były duże. Ku 
zaskoczeniu Kennarda nie wydał z siebie żadnego dźwięku, nie zaskomlał ani nie 
warknął, 
jak można by się było tego spodziewać po znajdującym się w pułapce zwierzęciu. 
Bo nie 
ulegało wątpliwości, że pies jest w potrzasku. Kennard odkrył przyczynę jego 
niedoli, gdy 
zbliżył się do niego na wyciągnięcie ręki. Pies nosił obrożę z plecionych pasków 
srebrzystego 
metalu i sterczący korzeń jakiegoś drzewa zaczepił o nią najprawdopodobniej 
wtedy, kiedy 
zwierzę zsunęło się do parowu wraz z osuwającym się piaskiem. Przemawiając 
łagodnie do 
psa, Kennard wsunął delikatnie palce między obrożę i sękaty korzeń. Nie miał 
pojęcia, jak 
długo zwierzę znajdowało się w pułapce; rozsądnie jednak postanowiło zachować 
spokój, 
zamiast szarpać się i wyrywać, co mogłoby skończyć się uduszeniem. Z niejakim 
wysiłkiem 
Kennard w końcu oderwał obrożę od korzenia. Pies cofnął się i otrząsnął, ale nie 
uciekł. Stał 
bez ruchu i pozwolił Kennardowi zbadać, czy nie ma złamanej jakiejś kości. Kiedy 
chłopiec 
odwrócił się w końcu i niechętnie zaczął się wspinać z powrotem w stronę leśnego 
szlaku, z 
radością usłyszał, że pies wdrapuje się za nim. Kennard nigdy przedtem nie miał 
czworonożnego przyjaciela, nigdy nie mógł uwierzyć, że to stworzenie, dla 
którego 
odpowiednim towarzystwem byłby wierzchowiec jakiegoś możnowładcy, raczy z nim 
zostać, 
choćby na krótko. Trochę niesamowite wrażenie robiło to, że pies nie wydawał 
żadnych 
typowych dla swej rasy dźwięków. Chrząknął tylko cicho, kiedy wyciągnięty już do 
snu, 
przycisnął się do pleców Kennarda. Chłopiec poczuł się tak, jak gdyby znalazł 
się pod opieką 
jakiegoś baśniowego stworzenia z legendy opowiadanej przez Tkaczkę Pieśni.
Rano Kennard stwierdził, że blask księżyca omamił jego wzrok. Bowiem oczy psa 
były 
jasnoniebieskie jak czysta toń górskiego jeziora. Sierść miał ciemnoszarą, bez 
jednego białego 
włoska na łapach czy na brzuchu. Przez cały dzień wędrowali w zgodnym milczeniu, 
zatrzymując się tylko na skromny południowy posiłek złożony z zapasów, które 
Kennard 
wydobył ze swej torby. Chłopiec zastanawiał się właśnie, czy przy pomocy psa nie 
mógłby 
upolować jakiejś drobnej zwierzyny, żeby uzupełnić skąpe zapasy, kiedy pies 
nastawił uszy. 
Potem skręcił w stronę osłoniętego krzakami wylotu wąskiej doliny, odchodzącej 
od na wpół 
zarośniętego traktu, którym wędrowali. Kennard podążył za psem przez plątaninę 
ciernistych 
zarośli, zastanawiając się, co też tak przyciągnęło jego uwagę. Nagle usłyszał 
odgłosy walki 
— głuche uderzenia, okrzyki i wołanie wielu ludzi. Gdy obszedł gęste zarośla, 
zobaczył scenę 
aż nadto jasną w swej wymowie. Czterech czy pięciu opryszków atakowało dwóch 
podróżnych; jednym z nich był starszy, siwowłosy mężczyzna, drugim zaś, sądząc z 
ubioru i 
długiego miecza, jakiś żołnierz. Kennard ścisnął laskę, nie bardzo wiedząc, jak 
mógłby im 
pomóc. Pies nie wahał się ani chwili. Skoczył w stronę walczących i zwalił z nóg 
dwóch 
bandytów, zanim dobrze zrozumieli, co się dzieje. Żołnierz wykorzystał 
niespodziewaną 
odsiecz, by poderwać starszego mężczyznę na nogi i wspiąć się z nim wyżej na 
zbocze, gdzie 
skuteczniej mogli się bronić. Gdy pies pochwycił ramię jednego z rozbójników, 
ich 
przywódca uderzył go w łeb maczugą. Kennard krzyknął i pobiegł do psa, ściągając 
na siebie 
powszechną uwagę. Jeden ze złoczyńców zadał mu otwartą ręką cios w głowę i kiedy 
Kennard odzyskał przytomność, stwierdził, że trzęsie się na kudłatym górskim 
koniku, 
przerzucony przez jego grzbiet.
Po zachodzie słońca grupa zatrzymała się i rozbiła obóz, dając Kennardowi 
pierwszą 
okazję do rozmowy z towarzyszami niedoli. Bandyci zwalili po prostu całą trójkę 
na uboczu, 
a sami zajęli się rozpalaniem ogniska i przeszukiwaniem rzeczy swoich ofiar. 
Choć jeńcy 
leżeli obok siebie, nie mieli możliwości, żeby pouwalniać się ze swoich więzów. 
Jeden z 
rozbójników przykucnął w pobliżu na straży, żeby zapobiec jakimkolwiek próbom 
ucieczki. 
Pierwszy odezwał się starszy mężczyzna, lecz Kennard nie rozumiał, o co mu 
chodzi. Ten 
zaś, który wyglądał jak żołnierz, próbował uspokoić swego towarzysza.
— Leż spokojnie, Brehm — powiedział cicho.
Brehm przez chwilę mamrotał coś o jakimś metalu, a potem nagle ucichł.
Żołnierz przesunął się na tyle, na ile mógł, w stronę Kennarda. Na ułamek chwili 
strzelające płomienie ogniska oświetliły twarz mężczyzny, ukazując smagłe rysy 
doświadczonego wojownika. Lata spędzone z Rubeth kazały Kennardowi wysnuć 
wniosek, że 
człowiek ten jest ślepy. Słowa wypowiedziane przez niego potwierdziły domysły 
Kennarda, 
bowiem obaj leżeli tak, że mogli się bez trudu widzieć.
— Hej? Jesteś tam? Słyszysz mnie?
— Tak — odparł Kennard. — Nie śpię.
— Dzięki, że przyszedłeś nam na pomoc. Jestem Jarrel, a ten biedny, bredzący 
człowiek to 
Brehm, poszukiwacz metalu na tym przeklętym pograniczu.
— Ja jestem Kennard. Nie słyszałeś przypadkiem, co się stało z psem?
Jarrel potrząsnął głową.
— Nie wiem nic o żadnym psie. Od czasu tego ciosu, który zmiażdżył mi hełm pod 
Morlan, jestem niemal ślepy. Potrafię odróżnić dzień od nocy, ale to wszystko. 
Wydajesz się 
młody, masz głos jak chłopiec.
— Jestem chłopcem, panie. Przypuszczam, że mam dwanaście lat, a przynajmniej tak 
twierdziła kobieta, która mnie wychowywała. Martwię się o dużego psa, który 
próbował was 
uratować. Jeden z rozbójników uderzył go maczugą w głowę. Ja padłem wkrótce 
potem, 
zanim zdążyłem do niego dobiec.
— Więc to dzielny pies, skoro ośmielił się przyjść nam z pomocą, — powiedział 
Jarrel. — 
Mam nadzieję, że doszedł do siebie po tym ciosie. Jeśli jest duży, 
prawdopodobnie został 
tylko ogłuszony.
— Naprawdę tak sądzisz? — zapytał Kennard, czując jak wzbiera w nim nadzieja. 
Nie 
mógł znieść myśli, że to piękne stworzenie leży martwe w stratowanych krzakach. 
Opowiedział, jak znalazł psa, a potem Jarrel wyjaśnił, że natknął się na Brehma 
w oberży w 
głębi Krainy Dolin. Brehm szukał dla siebie eskorty, wojownika, który by mu 
towarzyszył w 
wyprawie na skraj Wielkiego Pustkowia, gdzie chciał szukać resztek rzadkich 
metali, jakie 
czasem można znaleźć w prastarych ruinach. Z uwagi na to, że Brehm miał opinię 
dziwaka, 
nikt nie był tym zainteresowany.
— Kiedy powiedziałem, że mógłbym z nim pójść — wspominał ponuro Jarrel — ludzie 
wybuchnęli śmiechem. Lecz dopisywało nam szczęście, zanim Brehmowi pomieszało 
się w 
głowie. Próbowałem skupić jego uwagę na szlaku, kiedy napadli na nas ci 
złodzieje.
Jarrelowi przerwały ochrypłe okrzyki rozbójników, którzy właśnie odkryli skarb 
Brehma.
— Patrz, Grund — zawołał jeden z opryszków, wymachując na wpół stopionymi 
bryłkami 
metalu, gdy przekładał je do własnego worka. — Ucieszą się w Darst, kiedy to 
zobaczą… ale 
bez tego — dodał, odrzucając małą srebrzystą bryłkę. Nakrył ją pospiesznie 
brudną szmatą i 
chwytając metal przez materiał wyrzucił go do pobliskiego parowu.
— Dlaczego to zrobiłeś? — zapytał jeden z młodszych opryszków.
Grund, najwyraźniej przywódca bandy, uderzył go pięścią.
— Głupiec! Ci w Darst nie chcą mieć nic wspólnego z księżycowym metalem. — Jego 
pokryta bliznami twarz, widoczna w blasku ogniska, przybrała wyraz chciwości. — 
To 
dlatego płacą nam wyłącznie złotem za wszystko, co może im się przydać z naszych 
łupów.
Przetrząsnąwszy juki na koniu Brehma, rozbójnicy zabrali się do przeszukiwania 
jeńców, 
zaglądając we wszystkie kieszenie i sakiewki. Ku nieopisanej uldze Kennarda 
mężczyzna, 
który go obszukiwał, nie zauważył cienkiej paczuszki z materiału, zawierającej 
jego 
drogocenne lekarstwo — suszone liście. To właśnie podczas tego przeszukiwania 
Grund 
oświadczył, że nie ma sensu brać w dalszą podróż majaczącego Brehma. Jednym 
sprawnym 
cięciem noża poderżnął mu gardło.
— Klan Purpurowych Płaszczy nie zapłaci nam za szaleńca. Ty, Foss, obedrzyj go z 
rzeczy. Po co mają się marnować.
Kennard krzyknął na widok zabójstwa, za co otrzymał jeszcze jeden ogłuszający 
cios w 
głowę. Później niewiele mógł sobie przypomnieć z tego, co działo się przez 
resztę tej nocy. 
Rozbójnicy zwinęli obóz wcześnie rano, pragnąc jak najszybciej dotrzeć do 
siedziby Klanu 
Purpurowych Płaszczy i otrzymać wynagrodzenie za dostarczenie jeńców.
O zmierzchu dotarli do dziwnego miejsca, pokrytego sterczącymi chaotycznie z 
ziemi 
kamieniami. Wydawało się, że rośliny nie mają odwagi zapuszczać korzeni w 
bezbarwnej 
glebie u podstawy głazów. Kennarda przebiegł zimny dreszcz wywołany czymś 
więcej, niż 
samą tylko obecnością takiej masy zimnych skał. Grund zsiadł z konia i uderzył w 
sczerniały 
metal dzwonu zawieszonego w niszy wykutej w jednym z prostokątnych kamieni. 
Zupełnie 
niespodziewanie spomiędzy dwóch głazów wyłoniła się jakaś postać spowita w 
purpurę. 
Kennardowi nie spodobała się barwa tych szat — purpurowo–czerwona, posępna, jak 
stara, 
nie zagojona rana.
Grund odnosił się do tej przybranej w purpurę osoby z nienaturalną uniżonością i 
powagą, 
co wyraźnie kontrastowało z porywczą hałaśliwością, z jaką zwykle traktował 
swoich ludzi. 
Popatrywał niespokojnie, jakby chciał dobić targu najszybciej, jak to tylko 
możliwe. Kennard 
był za daleko, żeby usłyszeć, co powiedział Grund, ale człowiek w purpurze miał 
wysoki, 
piskliwy głos, który doszedł do niego wyraźnie.
— Tylko dwóch? — powiedział niezadowolony. Rzucił okiem na Kennarda i Jarrela. — 
W 
dodatku jeden ślepy, a drugi to tylko chłopiec. Nie jesteśmy zadowoleni.
Grund wymruczał jakieś przeprosiny i mężczyzna niechętnie odliczył kilka grubych 
monet 
z ciemnoczerwonego złota, jakiego Kennard nigdy przedtem nie widział. Grund 
chwycił 
monety i zaczął gorączkowo poganiać swoich ludzi. Kennard i Jarrel zostali 
ściągnięci z koni, 
związani jeszcze mocniej, a potem zawleczeni przez dwóch chrząkających 
rozbójników na 
kamienny podest, gdzie ubrany w purpurową szatę mężczyzna pokazał, jak ich 
położyć. 
Bandyci nie tracili czasu, żeby prowadzić konie Brehma za wodze, tylko popędzili 
je luzem 
pomiędzy sobą. Z ich pospiesznego odwrotu Kennard wywnioskował, że nie chcą być 
świadkami tego, co ma się tu wydarzyć. Nie był to uspokajający wniosek.
Spomiędzy kamieni otaczających podest wyłonili się inni mężczyźni spowici w 
czerwonopurpurowe szaty. Przez jakiś czas poruszali się w milczeniu według 
jakiegoś 
skomplikowanego potem jeden z nich zaczął monotonnie zawodzić słowa, których 
dźwięk 
przeszył uszy Kennarda i sprawił, że znowu zaczęła go boleć głowa. Mężczyźni 
zniknęli 
równie szybko jak się pojawili, pozostawiając Kennarda i Jarrela samych w bladym 
świetle 
księżyca.
Kennardowi już niemal udało się przywrócić normalny rytm oddechu, kiedy Jarrel 
odważył się odezwać.
— Chłopcze? Słyszysz mnie? Nie śmiem wypowiedzieć twojego imienia w takim 
miejscu. 
To mogłoby dać im władzę nad tobą.
Kennard uchwycił sens ukryty za tymi niedomówieniami.
— Jestem tutaj, panie. Bezpieczny na tyle, na ile mogę być w tej sytuacji.
Jarrel westchnął.
— Wolałbym, żebyś nie natknął się na mnie i na Brehma. To prawdy kiepska nagroda 
za 
to, że starałeś się przyjść z pomocą podróżnym, którzy znaleźli się w opresji.
— Nie przejmuj się tym, panie — odparł Kennard, pragnąc dodać otuchy swojemu 
towarzyszowi. — To ten pies zaprowadził mnie was.
— Cokolwiek się z nami stanie — powiedział Jarrel na tyle głośno, żeby doszło to 
do 
każdego, kto mógł ich podsłuchiwać — trwaj mocno przy przekonaniach, które są 
miłe 
twemu sercu. Przypomnij sobie to, co twoja Czarownica musiała opowiadać ci o 
istotach 
Światła, ponieważ czuję w kościach, że to miejsce nie ma nic wspólnego Światłem. 
Im 
mocniej zdołamy skupić nasze myśli na Mocach przyjaznych ludziom, tym trudniej 
przyjdzie 
spełnić swoje zamierzenia Złu, które się tu czai.
Kennard starał się postąpić zgodnie z radą Jarrela, jednocześnie kontrolując 
rytm oddechu, 
kiedy słaba poświata księżyca zgasła zupełnie. W bladym świetle gwiazd zdołał 
rozróżnić 
majaczące zarysy sterczących kamieni, jak również leżącą postać Jarrela, kładącą 
się 
ciemniejszym cieniem na szarych kamiennych płytach. Po chwili dostrzegł za 
Jarrelem 
jeszcze jeden ciemny kształt, z wolna powiększającą się sadzawkę czerni, która 
zdawała się 
wylewać z jednego rogu podwyższenia, na którym leżeli. Wykorzystując sztuczkę, 
której 
nauczyła go Rubeth, Kennard skierował wzrok tak, by nie padał wprost na to, co 
chciał 
zobaczyć, uzyskując w ten sposób lepszy obraz na skraju pola widzenia. To coś 
wyraźnie 
powiększało się i w miarę jak rosło, ze środka czarnej masy zaczęły wysnuwać się 
wstęgi 
ciemnego oparu.
Zawołał do Jarrela, żeby go ostrzec.
— Jakaś chmura zbliża się do ciebie, jak czarna mgła. Spróbuj odsunąć się od 
tego, jeśli 
możesz! Przetocz się w moją stronę — jestem tutaj.
Jarrel próbował przekręcić się i przetoczyć, lecz był tak mocno związany, że 
zdołał się 
tylko rozkołysać. Opar rozlał się wokół niego, zasłaniając go przed Kennardem.
Kennard również próbował się przesunąć i oczywiście ten gorączkowy wysiłek 
pozbawił 
go tchu. Zacisnął powieki i rozpaczliwie zaczął odliczać, tak jak nauczyła go 
Rubeth. Nagle 
poczuł zimny, wilgotny dotyk na policzku. Krzyknąłby, gdyby starczyło mu tchu. 
Ostre 
szarpnięcie za ramię przekręciło go na tyle, że zdołał zobaczyć majaczący nad 
nim srebrzysty 
kształt. Niewiarygodne, ale to był pies.
— Myślałem, że cię zabili — wydyszał Kennard,
Pies nie tracił czasu. Przez chwilę szarpał zębami rzemienne więzy Kennarda, 
potem 
zacisnął szczęki na płaszczu chłopca i zaczął go ciągnąć w stronę luki ziejącej 
pomiędzy 
dwoma najbliższymi kamieniami. Fala czarnego oparu pulsowała wokół nich. Z 
gardła psa 
wydobyło się głuche warknięcie, pierwsze, jakie usłyszał chłopiec.
Kennard starał się nie oddychać, lecz musiał. Przez chwilę czuł wywołujące 
mdłości 
zawroty głowy, napór rozsadzający czaszkę, jakby jakaś dręcząca siła domagała 
się, by ją 
wypuszczono. Odrażający odór sprawił, że Kennard zaczął kichać, a powtarzające 
się 
kichanie, jak zawsze, wywołało duszności. Nie mógł skupić się na odpieraniu 
mentalnego 
ataku; najważniejszą rzeczą było oddychanie. Znów wspominał rześki głos Rubeth: 
„Odrzuć 
wszystko inne, chłopcze. Liczy się tylko twój oddech”. Nierówne kamienne płyty, 
po których 
wlókł go pies, obijały i drapały mu ciało, lecz nie zdawał sobie z tego sprawy.
Nagle powietrze zrobiło się zimne, lecz czyste. Kennard otworzył oczy. Został 
zwleczony 
z kamiennego podwyższenia i wciągnięty w wąski parów. Pies powrócił do swojego 
dawnego 
milczącego wcielenia, gryząc cicho rzemienie, aż pociął je na strzępy. Kennard 
leżał twarzą 
do ziemi, czekając aż krew napłynie do odrętwiałych członków. Gdy tylko odzyskał 
czucie w 
rękach, wyciągnął resztkę lekarstwa Rubeth i przeżuł kawałek suchego liścia. 
Jego cierpki, 
ostry smak sprawił, że się skrzywił, lecz boleśnie napięte mięśnie wokół żeber 
natychmiast się 
rozluźniły, a oddech stał się wolniejszy i głębszy. Ku jego zaskoczeniu pies 
wyciągnął 
pytająco nos w stroną paczki z lekarstwem. Kiedy poczuł jego szczególny zapach, 
parsknął i 
cofnął się.
Kennard schował paczuszkę na piersi i wstał, wspierając się grzbiecie psa.
— Musimy wrócić i pomóc Jarrelowi — szepnął, jakby pies potrafił zrozumieć to, 
co on 
mówi.
Poruszając się najciszej jak potrafił, wyczołgał się z zawalonego kamieniami 
parowu, 
wypatrując jakiegokolwiek śladu odzianych w purpurowe szaty mężczyzn. Po chwili 
wyjrzał 
zza nierównej wędzi jednego ze stojących głazów. Ku swej uldze nie dostrzegł 
nikogo z 
wyjątkiem Jarrela, który leżał na brzuchu, podrygując lekko w sadzawce cofającej 
się mgły. 
Kennard pospiesznie zakrył płaszczem nos i usta i podbiegł do Jarrela.
— Wróciłem — szepnął niecierpliwie, kuląc się przy nim. — Pies też wrócił, 
pewnie 
przyszedł po naszych śladach. Musisz wstać, żebyśmy mogli stąd uciec.
Pies natychmiast przystąpił do przegryzania więzów żołnierza. Nagle gnębiące 
Kennarda 
obawy urzeczywistniły się. Jeden z mężczyzn w purpurowych szatach wszedł na 
podwyższenie, żeby sprawdzić, w jakim stanie znajdują się bezradne ofiary. 
Ujrzawszy, że 
Kennard jest wolny, a nie odurzony i nieprzytomny, krzyknął głośno i odbiegł, 
żeby 
zaalarmować innych.
Jarrel, który sprawiał wrażenie oszołomionego, gmerał palcami przy gardle, 
szepcząc: 
„Metal… metal”. Kennard jak oszalały szarpał go za ramiona, próbując podeprzeć. 
Jarrel 
stanął właśnie chwiejnie na nogach, opierając się na wielkim cielsku psa, kiedy 
błysk 
czerwonego światła pochodni uprzedził ich o tym, że nadchodzą wrogowie.
Pojawiło się pięć ubranych w długie szaty postaci, lecz aura Mocy i Ciemności, 
która 
spowijała wysokiego, chudego mężczyznę, wskazywała, że to on jest tutaj panem; 
pozostali 
byli tylko sługami. Ci, którzy trzymali pochodnie, wepchnęli je w otwory 
wywiercone w 
kamieniach. Dwóch pomocników ruszyło w stronę Kennarda, lecz gdy pies 
wyszczerzył na 
nich kły, zawahali się i przystanęli. Mimo czerwonawego światła pochodni, obroża 
na karku 
psa lśniła czystym srebrem, tak samo jak jego gładka sierść. Gdy jeden z 
pomocników 
ośmielił się zrobić krok naprzód, pies zjeżył się i sprężył do skoku.
— Księżycowy potwór! — wrzasnął pomocnik, najwyraźniej szykując się do ucieczki.
— Głupiec. — Chudy mistrz skinął krótką, czarną różdżką i przerażony pomocnik 
osunął 
się dygocząc na kamienne płyty. Zwróciwszy się w stronę Kennarda i Jarrela, 
mistrz 
ponownie skinął pałeczką. Kennard odniósł wrażenie, że cała energia wycieka z 
jego ciała i 
wstrząsany dreszczami miał już upaść, kiedy Jarrel wreszcie wydobył metalowy 
amulet 
zwisający z szyi na misternym łańcuszku. Wyraźnie, silnym głosem Jarrel 
powiedział:
— Na Płomień, na Miecz broniący słusznej sprawy, na wszystkich sprzymierzeńców 
Światła — domagamy się obrony.
Kennard poczuł, jak wzbiera w nim fala siły. Mistrz cofnął się o krok, wyraźnie 
zaskoczony. Przecież te bezbronne ofiary powinny być pozbawione wszelkiej siły 
oporu. 
Wyglądało to tak, jakby maleńka mysz wbiła ostre ząbki w łapę drapieżcy. Mistrz 
zmarszczył 
brwi w obliczu takiego zuchwalstwa. Poruszył różdżką, która zostawiła w 
powietrzu 
czerwonoczame smugi. Lecz gdy rozpoczął zabójczą inwokację, coś mu nagle 
przerwało.
Ku zdumieniu wszystkich — a szczególnie Kennarda — pies uniósł łeb i zawył. 
Potężne, 
huczące echo wypełniło otwartą przestrzeń pomiędzy kamieniami, odbijając się od 
monolitów. Pomocnicy upadli na płyty, krzycząc i zatykając uszy. Z oczu mistrza 
wyzierał 
ból, lecz nie cofnął się i uniósł różdżkę, celując nią w Jarrela.
Nie mając pojęcia, dlaczego to robi, lecz bez cienia wahania, Kennard chwycił 
rękę Jarrela 
trzymającą amulet i skierował metalowy krążek w stronę mistrza. Słowa pojawiły 
się same i 
Kennard krzyknął:
— Strzeż się Księżycowego Psa!
Amulet rozgorzał srebrzystym światłem i tak samo rozpłomieniła się obroża psa, 
rażąc 
wzrok oślepiającą pożogą. Kennard musiał osłonić oczy przed bijącym z nich 
blaskiem. Snop 
gorejącego światła wystrzelił z amuletu i przeszył mistrza, który krzyknął i — 
na oczach 
zdumionego Kennarda — zaczął się kurczyć i schnąć, aż w końcu na kamiennych 
płytach 
pozostały tylko zmięte, purpurowe szaty. Jeden pomocnik powstał chwiejnie i 
uciekł; 
pozostali trzej padli porażeni, tak jak ich mistrz.
Jarrel stał jak skamieniały, ściskając amulet, który znowu wyglądał zupełnie 
normalnie.
— Znalazłem go przed wielu laty — powiedział ze zdumieniem w głosie. — Leżał na 
wpół zakopany w piasku starej strażnicy w pomocnych górach. Musi być źródłem 
Mocy, tak 
samo jak obroża psa. Widziałem blask bijący z obroży, a potem snop światła z 
amuletu, 
jaśniejszy niż południowe słońce. Powiedz mi, co się stało, bo zupełnie 
straciłem głowę.
Kennard, najlepiej jak umiał, opowiedział to, co widział. Głos mu drżał na 
wspomnienie 
tak potężnych sił rozpętanych tuż przy nim.
— Wciąż czuję się trochę oszołomiony przez tę mgłę, o której mówiłeś — rzekł 
Jarrel. — 
Wydawało mi się, że mam w głowie kogoś; kto na mnie krzyczy — to bardzo 
nieprzyjemne 
uczucie. Na szczęście przypomniałem sobie o amulecie i skupiłem na nim myśli, co 
pozwoliło 
mi wytrwać do czasu, kiedy ty i ten pies przybyliście mi na ratunek. Czy to 
zwierzę jest wciąż 
tutaj?
Kennard rozejrzał się, uświadomiwszy sobie nagle, że pies gdzieś zniknął. Lecz 
kiedy 
wypatrywał błysku srebrzystej sierści, ich czworonożny przyjaciel wrócił, pędząc 
przed sobą 
konia, w którym Jarrel rozpoznał jednego z jucznych wierzchowców Brehma. 
Poinformował 
o tym Kennarda i dodał:
— Opuśćmy to miejsce jak najprędzej. Choć słudzy mistrza Purpurowych Płaszczy 
uciekli 
lub zostali zabici, nie podoba mi się zapach, który wciąż tu czuć.
Ponieważ Jarrel nadal niezbyt pewnie trzymał się na nogach, zgodził się w końcu 
pojechać 
wierzchem, podczas gdy Kennard i pies kroczyli u jego boku. Nim wzeszło słońce, 
znaleźli 
się w cichej dolinie, która wydawała się niezmiernie odległa od zrujnowanej 
siedzibby Klanu 
Purpurowych Płaszczy. Kennard rozdzielił między nich nieco zatęchłe suchary, 
znalezione w 
jednym z juków Brehma. Kiedy zjedli i napili się wody z pobliskiego strumienia, 
Jarrel 
wyciągnął ręce do psa, który usiadł wyprostowany, chyba świadom tego, że jest w 
centrum 
uwagi.
— Dziękuję ci, że tak dzielnie przyszedłeś nam z pomocą — rzekł Jarrel do psa z 
całą 
powagą, jakby zwracał się do człowieka. — Ci słudzy Ciemności prawdopodobnie 
złamaliby 
nasz opór, gdyby nie ty i mój amulet. — Wyciągnął metalowy wisiorek, który 
zamigotał w 
świetle słońca. Pies przechylił łeb, przyglądając się błyszczącemu przedmiotowi. 
— Czy 
zechcesz mi towarzyszyć? — zapytał go Jarrel. — Od śmierci mojego współplemieńca 
nikt 
nie był mi tak bliski, jak ty. Nie znam twojego imienia, lecz jeśli pozwolisz, 
będę cię nazywał 
Srebrnym.
Pies sapnął z zadowoleniem i przytulił się do Jarrela, niemal zwalając go z nóg.
— Pewnie myśli, że jesteś jego dawnym panem — powiedział Kennard.
— Nie, nie wziąłby mnie za niego, lecz być może zdołam mu go zastąpić, choćby na 
pewien czas.
Pies polizał rękę Jarrela, a potem podszedł do Kennarda i zaczął ciągnąć go za 
rękaw. 
Chłopiec musiał pójść za upartym zwierzęciem przez kępy paproci aż na brzeg 
strumienia, 
gdzie Srebrny wreszcie puścił go i usiadł, wyglądając na wielce zadowolonego z 
samego 
siebie. Kennard rozejrzał się wokół, szukając przyczyny, dla której pies tak się 
zachowywał, i 
nagle dostrzegł lśniące, trójkątne liście. — Moje lekarstwo! — zawołał. Pies 
machnął ogonem 
i pobiegł z powrotem do Jarrela, szczęśliwy, że mógł się odwdzięczyć Kennardowi 
za 
przysługę.
Kennard zebrał spory zapas świeżych liści i zawinął je troskliwie w kawałek 
materiału, tak 
jak robiła to Rubeth. Jarrel wyszczotkował konia, przygotowując go do drogi.
— Brehm powiedział mi, że gdzieś na zachód stąd jest jakaś zamieszkana Dolina — 
powiedział, zwracając się do Kennarda. — Jeśli udamy się w tamtym kierunku, 
pewnie ją 
znajdziemy. Muszę przyznać, że czuję się niepewnie bez miecza u pasa. Skoro 
tylko trafi się 
okazja, chciałbym kupić nowy. Brehm powiedział, że musi wypatrywać szczytu, na 
którego 
wierzchołku widnieje wielka skała w kształcie głowy śnieżnego kota.
— Panie Jarrelu! — zawołał podniecony Kennard. — Właśnie widzę taką skałę, nad 
tymi 
drzewami na zachód stąd!
— Zatem prowadź, chłopcze — rzekł Jarrel. — Bez wątpienia zdziwimy jakiegoś 
gospodarza, kiedy staniemy u jego drzwi, ponieważ nie co dzień spotyka się 
takich 
niezwykłych wędrowców, jak nasza trójka. — Ku zaskoczeniu Kennarda, Jarrel 
roześmiał się 
nagle. — Czy wiesz chłopcze, że kiedy byliśmy zajęci czymś innym, skończył się 
rok? To już 
nie jest Rok Kruka; mamy teraz Rok Psa Nocy. — Przesunął delikatnie ręką po 
wdzięcznym 
łbie Srebrnego. — A naszym towarzyszem jest pies, który potrafi nas obronić 
przed 
wszystkimi niebezpieczeństwami czającymi się w ciemnościach nocy. To z pewnością 
znak, 
że nasz los zmieni się na lepsze.
Kennard odetchnął z ulgą. Wreszcie znalazł kogoś, z kim mógł wędrować; znowu do 
kogoś należał. Droga, na którą weszli, błyszczała jasno w słońcu.
POSŁOWIE
Od czasu, kiedy przeczytałam pierwszą książkę z tej serii, nieustannie 
wędrowałem po 
Świecie Czarownic. Kiedy poproszono mnie, bym napisała opowiadanie, którego 
akcja dzieje 
się właśnie tam — oczywiście ucieszyłam się, ale równocześnie wiedziałam, że 
jest to dla mnie 
szczególne wyzwanie. W tym czasie mój ojciec został poddany poważnej operacji, 
więc w 
wolnym czasie pomiędzy wyczekiwaniem przed oddziałem intensywnej opieki 
medycznej a 
zamartwianiem się w domu, wymykałam się cichaczem do Świata Czarownic, próbując 
ułożyć 
tę opowieść.
Z jakiegoś powodu nasunęła mi się myśl o wielkim psie i chłopcu, wychowanym 
przez 
Czarownicę gdzieś wysoko w Krainie Dolin. Zajęta sprawami medycznymi pomyślałam 
też, że 
chłopiec może cierpieć na astmę, na którą chorowałam w dzieciństwie… i dlaczego 
nie 
zetknąć go z odpychającymi bandytami, związanymi z uosobieniem jeszcze gorszych 
sił? 
Opowiadanie ukształtowało się z tych właśnie pomysłów. Znalazłam tytuł w chwili, 
gdy 
zobaczyłam Rok Psa Nocy w kalendarzu Świata Czarownic. Z radością mogę 
powiedzieć, że 
operacja mojego ojca powiodła się. Mam nadzieję, że moje opowiadanie sprawi 
czytelnikom 
tyle radości, ile sprawiło mnie samej w tam tych trudnych chwilach.
Mary H. Schaub
CAROL SEBERANCE
WYSPA ZŁUDZEŃ
Metae podśpiewywała, wciągając szybko linkę. Mała łódka kołysała się pod wpływem 
równomiernych, mocnych pociągnięć. To była jej siódma ryba tego dnia i z oporu, 
jaki 
stawiała, Metae wnosiła, że ma na haczyku kolejną sporą taape. Uśmiechnęła się, 
gdy 
wyobraziła sobie kwaśną minę stryja Taggarta, kiedy dowie się o jej udanym 
połowie. Nie 
pochwalał jej wypraw po ryby w czasie zimy, i to razem z mężczyznami. Tak jak 
nie 
pochwalał wielu rzeczy, które robiła.
— Kto to widział — powiedział ze złością tego właśnie ranka — żeby młoda 
kobieta, 
dziedziczka Twierdzy Komlin, ubierała się jak człowiek z ludu i narażała na 
niebezpieczeństwo na otwartym morzu. Kiedy twoja ciotka Kelana utopiła się przed 
laty, jej 
śmierć doprowadziła do zamieszek.
To nie Kelana doprowadziła do zamieszek, pomyślała wówczas Metae. Jednak głośno 
powiedziała tylko: — Nic mi nie grozi, stryju. Łowię ryby od dziecka. Mój ojciec 
obstawał 
przy tym, bym się tego nauczyła. On nie miał nic przeciwko temu, żeby zadawać 
się z ludem.
Na twarzy Taggarta pojawił się twardy wyraz i stryj odwrócił się, jak robił to 
zawsze, 
kiedy mówiła o ojcu. Przed dwudziestu laty, po tym, jak ich starsza siostra 
utopiła się w 
morzu, dwaj bracia bliźniacy walczyli o władzę nad twierdzą. Ojciec Metae 
zwyciężył. Lecz 
teraz on również odszedł, i stryj rządził jako regent do czasu, aż Metae nie 
osiągnie wieku, 
kiedy sama będzie mogła przejąć władzę. Taggart był surowym, zgorzkniałym 
człowiekiem i 
nie tylko Metae pragnęła, żeby tych kilka miesięcy minęło jak najszybciej.
Metae znowu się uśmiechnęła. Mimo utyskiwań, Taggart pozwolił jej wypłynąć z 
rybakami i teraz, kiedy siedziała sama w zimnymi wietrze ciskającym jej w twarz 
wodny pył, 
wytężając pracę rąk, wiedziała, że miała słuszność. Jak można lepiej przygotować 
się do 
sprawowania władzy, niż poznając na własnej skórze, jak żyją jej podwładni?
Wiatr zmienił się nagle, wytrącając łódkę z rytmu. Metae szybko odłożyła linkę, 
przyciskając ją stopą, i sięgnęła po wiosła. Musi ustawić łódź pod wiatr. 
Spóźniła się jednak. 
Błędna fala uniosła wysoko mały stateczek i Metae musiała chwycić się okrężnicy, 
żeby nie 
wypaść za burtę.
— Gunnoro, miej mnie w swojej opiece! — krzyknęła, gdy wiatr zawył jej w uszach, 
a 
fale uderzyły jeszcze mocniej. Metae pośliznęła się, linka wysunęła się jej spod 
stóp i 
zaplątawszy się o kostki nóg zaczęła zanurzać się w morzu, o mało nie 
przeciągając 
dziewczynki przez burtę. Ciemnoszare niebo zmieniło się w atramentowe zielone i 
Metae 
wyczuła w powietrzu ohydny odór Zła. To nie był zwykły sztorm. Fetor w 
połączeniu z 
chwiejbą sprawił, że żołądek Metae zaczął wyczyniać dziwne harce razem z falami.
Gruba wełniana kurtka oraz skórzane spodnie i buty stanowiły kiepską ochronę 
przed 
nienaturalnym zimnem. Krzywiła się, gdy grudki lodu utworzone ze słonego wodnego 
pyłu, 
ostre jak latające igły, uderzały ją w twarz. Lód zaczął też przywierać do burt 
łodzi.
Czy przyjdzie mi tu zginąć? — zastanawiała się. Utopię się w tych lodowatych 
wodach, 
tak jak moja ciotka? Wyobraziła sobie swoje ciało wyrzucone na brzeg, z płucami 
zatkanymi 
lodem. Albo, tak jak jej ciotka, przepadnie na zawsze w zimnym morzu Komlin.
Potem Metae przypomniała sobie, że nie jest sama na tych wodach. Inni z 
rybackiej floty 
Komlinu byli gdzieś tutaj, podążając w rozproszeniu za ławicami taape. Nie 
wydawało się 
prawdopodobne, by któryś z nich nie został ostrzeżony przed sztormem wcześniej 
niż ona. Z 
pewnością wszyscy dali się zaskoczyć. Mężczyźni walczą teraz o życie. Troska o 
poddanych 
sprawiła, że grożące jej samej niebezpieczeństwo odsunęło się na dalszy plan.
Stryj Taggart będzie bardzo zadowolony z wyników dzisiejszego połowu, pomyślała 
gorzko. Jeśli wszyscy zginą w sztormie, nie tylko przejmie wreszcie władzę w 
swoje ręce, ale 
też nie będzie już musiał martwić się, jak usunąć najwierniejszych stronników 
swojej 
bratanicy.
Ogromna fala przewaliła się przez okrężnicę, odrywając Metae od burty i rzucając 
w 
plątaninę rybackiej linki. Jeszcze jedna wielka fala uderzyła w łódź, zmywając 
Metae wraz ze 
wszystkim, co nie było przymocowane na stałe, do morza.
Dziewczyna próbowała zrzucić ciężkie buty i wyplątać się z linki, lecz fale 
miotały nią tak 
gwałtownie, że nie udało się jej ani jedno, ani drugie. Została wciągnięta pod 
powierzchnię i 
zachłysnęła się lodowatą wodą. Potem potężny, gwałtowny prąd pchnął ją znowu ku 
górze.
Nie można długo walczyć z wyczerpaniem i zimnem w lodowatej wodzie i choć Metae 
broniła się ze wszystkich sił, wkrótce musiała przyznać, że jest zgubiona. Z 
radością powitała 
utratę przytomności, ponieważ dzięki temu przestała widzieć złe, zielone chmury, 
które 
zasnuwały niebo.
Jest mi gorąco!
Pierwsza przytomna myśl Metae przekonała ją, że rzeczywiście utonęła podczas 
sztormu. 
W tych surowych krainach graniczących z północnym morzem nie zdarzało się, by 
skórę 
pieściło takie rozkoszne, wilgotne ciepło. Nie mogło się zdarzyć. Leżała bez 
ruchu, 
zadowolona, że przynajmniej po śmierci jest jej wreszcie ciepło.
— Usmażysz się jak jajko lanagoty, jeśli poleżysz dłużej w tym słońcu.
Usłyszane nieoczekiwanie słowa sprawiły, że Metae podskoczyła. Fala bólu 
przebiegła 
przez jej poobijane i napięte mięśnie.
— Matko Minai — jęknęła ponuro. — Żyję. — Zmusiła się, żeby uchylić powieki. I 
natychmiast zacisnęła je znowu, by uchronić oczy przed blaskiem, który ją 
oślepił.
— Ooooch! Gdzie ja jestem? — Spróbowała poruszyć się znowu. — Aaau!
— Tsss! Nawet głos masz jak lanagota.
Metae zakaszlała i jeszcze mocniej zacisnęła powieki, tłumiąc łzy. Bała się 
otworzyć oczy 
i zobaczyć, kim jest właściciel dziwnego głosu. Ten sztorm nie był naturalny i 
kto wie, jakie 
potworne istoty mogła powołać do życia jego furia.
— Wstań, dziecko, jeśli istotnie jesteś dzieckiem — odezwał się głos. — Pomogę 
ci 
przejść w cień.
Metae poczuła, jak jakieś ręce ciągną ją za obolałe ramiona i zmusiła się, żeby 
uklęknąć, 
nie tyle, by wykonać polecenie, ile chcąc uniknąć bólu. Poczekała, aż ustąpią 
zawroty głowy, 
a potem otworzyła oczy i spróbowała stanąć na nogi.
I natychmiast, z bolesnym łupnięciem, wylądowała znowu na piasku. Miała spętane 
kostki! 
Metae jak oszalała zaczęła odsuwać się od pochylającej się nad nią starej 
kobiety, 
przekonana, że to właśnie ona związała jej nogi.
— Hm — mruknęła jej pomarszczona towarzyszka. — Znalazłam cię obwiązaną jak 
pieczeń na rożnie. Myślałam, że to tylko wodorosty. — Spojrzawszy na przerażoną 
twarz 
Metae, kobieta dodała: — Nie bój się, nie zamierzam cię zjeść. Nie jestem 
wiedźmą, mimo że 
mieszkam w tym okropnym miejscu.
Metae spojrzała znowu na stopy. To tylko rybacka linka, wciąż opętlona wokół 
nóg. Z 
westchnieniem ulgi wyciągnęła się na piasku i patrzyła, jak stara kobieta 
wyciąga zza pasa 
ostry kamień. Kilkoma zręcznymi ruchami wyzwoliła Metae z pęt. Dziewczyna 
ucieszyła się 
widząc, że starucha przecięła linkę tak, żeby zachować jak najdłuższe kawałki w 
całości. 
Dobry sprzęt rybacki był cennym towarem.
— Kim jesteś? — zapytała, gdy kobieta przyciągnęła resztę linki z brzegu. Była 
okręcona 
wokół dużej kupy wodorostów.
— Na Dziewięć Słów Minai! — zawołała starucha, nie zwracając uwagi na jej 
pytanie. — 
Taape! I to całkiem świeża! Nigdy nie sądziłam, że jeszcze kiedyś w życiu 
skosztuję tych ryb 
z zimnych mórz. Och, to naprawdę szczęśliwy dzień. Chodź, dziewczyno, lepiej 
rzućmy ją na 
ogień, zanim zacznie się psuć. — Wyprostowała się i ruszyła plażą. — Mogłabym 
zjeść ją na 
surowo i też byłabym zadowolona — dotarły do Metae jej słowa.
Metae uklękła z trudem i poszukała wzrokiem kobiety. Rozejrzawszy się wokół, 
zrozumiała, że to miejsce musi znajdować się bardzo daleko od Twierdzy Komlin i 
w ogóle 
Wschodniego Kontynentu, chyba że wszystko, czego się uczyła, było nieprawdą, 
albo że 
doszło do magicznej zmiany klimatu.
Jej kraj rodzinny, leżący daleko na pomoc od Quayth, był zimny i spowity w szare 
mgły 
przez większość roku, szczególnie zimą. I choć Twierdza Komlin była odcięta od 
zewnętrznego świata, ojciec Metae dzielił się z nią wszystkimi wiadomościami, 
docierającymi do nich za pośrednictwem sulkarskich statków kupieckich, a także 
przynoszonymi przez nielicznych wędrowców, przybywających lądowym szlakiem zza 
wysokich gór. I nigdy nie słyszała o miejscu takim jak to.
Było gorąco i parno. Pociła się pod pachami, pot ściekał jej po plecach, nawet 
kiedy 
zrzuciła kurtkę. Przemoczone spodnie lepiły się do nóg, kryształki soli 
przywierające do 
nogawek drapały skórę. Pociągnęła nosem szukając zapachu Zła, lecz poczuła tylko 
słodki 
zapach morza i bogatą, duszną woń bujnej roślinności.
Morze było szmaragdowozielone z odcieniami błękitu, piękniejsze niż Metae mogła 
to 
sobie wyobrazić, od strony lądu zaś ciągnęła się ściana zielonego listowia. 
Krople rosy lśniły 
w złotym blasku słońca.
Gdzie było skaliste wybrzeże Komlinu, nagie wysepki otaczające zatokę? I gdzie, 
tak 
naprawdę, znajdowało się cokolwiek poza tym skrawkiem rozsłonecznionej ziemi? 
Metae nie 
mogła dojrzeć niczego na horyzoncie z wyjątkiem czystego lazuru nieba. Mimo 
upału 
przebiegł j ą zimny dreszcz.
Podążając na niepewnych nogach za starą kobietą, zawołała:
— Kim jesteś? Co to za miejsce?
Kobieta obejrzała się, spoglądając na Metae spod przymrużonych powiek.
— Powinnaś zmyć sól, zanim rozjątrzy ci skórę — powiedziała. Potem jej twarz 
złagodniała. — Chodź. Upiekę rybę i pogadamy, kiedy będziesz się moczyła.
Zaprowadziła Metae do znajdującej siew pobliżu sadzawki ze słodką wodą i 
pokazała jej, 
których liści może użyć zamiast mydła. Gdy Metae zaczęła zmywać z siebie sól, 
kobieta 
wypatroszyła rybę i zawinęła ją w szerokie, zielone liście. Tak przygotowaną 
wsunęła w 
węgle otoczonego kamieniami ogniska.
— Jestem Kelana — powiedziała po chwili. — Ach, widzę, że znasz moje imię. 
Musisz 
pochodzić z Komlinu.
Metae skinęła głową, patrząc na nią z otwartymi ustami. Zamknęła je nagle, gdy 
poczuła 
cierpki smak mydlin z liści.
— Dobrze znam twoje imię, ciotko — powiedziała, wypluwszy mydliny. — Moim ojcem 
był twój brat, Garrin, władca Twierdzy Komlin.
— Garrin? — powtórzyła stara kobieta. Jej twarz pojaśniała nagłą radością i 
Metae 
zobaczyła, że kiedyś musiała być piękna, tak jak mówiły o tym opowieści. — 
Garrin został 
samodzierżcą? — Potem radość spłynęła z twarzy Kelany. — Powiedziałaś „był”?
Metae opuściła wzrok.
— Ojciec zmarł przed pięcioma miesiącami. Stryj Taggart został i regentem i miał 
rządzić 
aż do chwili, kiedy ja obejmę, władzę, do czego miało dojść za miesiąc, licząc 
od teraz.
— Aaach — westchnęła Kelana. Osunęła się na porośniętą mchem skarpę i potarła 
ręką 
czoło. — Więc Taggart w końcu zdobył Komlin.
— Nie! — krzyknęła Metae. — Dopóki ja żyję, ten zły człowiek nie będzie rządził 
Komlinem!
Kelana roześmiała się gorzko.
— Ja też tak mówiłam dwadzieścia lat temu. Lecz tego właśnie dnia, kiedy miałam 
nałożyć koronę, Taggart podszedł mnie zdradziecko. Rano udałam się sama na 
Wysokie 
Urwiska Grayson, żeby pomodlić się za naszego ojca. Kiedy weszłam na szczyt, 
nagły 
podmuch gwałtownego wiatru zepchnął mnie z krawędzi i spadłam, jednak nie na 
skały, tylko 
w objęcia straszliwego sztormu, którego przed chwilą jeszcze tam nie było. Prąd 
uniósł mnie 
przez lodowatą wodę jak bezwolny wiecheć wodorostów i wyrzucił na jedną z 
przybrzeżnych 
wysepek.
— Ale jak tu się znalazłaś? — zapytała Metae, unosząc rękę, by wskazać bujną 
roślinność. 
— To nie są jałowe ziemie Komlinu.
— Nie ufaj wszystkiemu, co tu widzisz, dziecko — odparła Kelana. — To nie jest 
ta sama 
wyspa, na którą wyrzuciło mnie morze.
Metae zmarszczyła brwi, zastanawiając się nie po raz pierwszy, czy może wierzyć 
w to, co 
mówi stara kobieta. Wydawała się raczej szczera i rzeczywiście przypominała ojca 
Metae 
brzmieniem głosu i rysami twarzy.
— Prawie umierałam z zimna, kiedy zostałam wyrzucona na skały — ciągnęła Kelana. 
— 
Resztką sił zwróciłam się o pomoc do Gunnory i do tych nieznanych bóstw, które 
mogły 
opiekować się tym miejscem. Moje wezwanie musiało zwrócić uwagę złych Mocy, 
które 
Taggart wykorzystał, by uwięzić mnie tutaj.
— Niebo nagle pociemniało — ciągnęła dalej — i zrobiło się jeszcze zimniej. 
Potem, jak 
gdyby w odpowiedzi, część nieba rozbłysła błękitem i zimno stało się mniej 
dokuczliwe. 
Rozpętała się wichura i myślałam, że zwieje mnie z powrotem do morza, lecz 
równie szybko 
wyrosły drzewa o gęstym listowiu i osłoniły mnie przed lodowatymi podmuchami. 
Lunął 
deszcz; sprawił tylko, że roślinność wyrastała coraz bujniej. Wyglądało to tak, 
jakby siły Zła i 
Dobra toczyły tutaj jakąś bitwę, w której nagrodą dla zwycięzcy było moje życie.
Im gwałtowniejsze i bardziej niebezpieczne stawały się ataki Zła, tym 
delikatniejszym i 
urodzajniejszym otoczeniem chroniło mnie Dobro, aż w końcu cała wyspa 
przemieniła się w 
taką, jaką ją teraz widzisz. Wystarczy sięgnąć ręką, by zerwać dojrzałe owoce, 
rzucić linkę 
między koralowe rafy, żeby złapać rybę. — Spojrzała na ognisko, gdzie piekła się 
ryba, i 
szturchnęła kijem rozżarzone węgle. —Chociaż żadna nie jest tak dobra, jak 
złapana w 
wodach Komlinu taape.
— Walka trwała wiele dni, nim w końcu Ciemność wycofała się, a powietrze zrobiło 
się 
niezmiernie ciepłe i parne — opowiadała Kelana. — I wtedy dowiedziałam się, że 
nigdy już 
nie będę mogła opuścić tej ziemi. Gdy Moc Dobra zmieniała wyspę, bym mogła tu 
przeżyć, 
siły Zła wzniosły niewidzialny mur wokół niej. Zło nie mogło mnie zabić, więc 
uwięziło mnie 
tutaj. Gdybym dość wcześnie rozpaliła ognisko, może zostałoby dostrzeżone ze 
stałego lądu. 
— Kelana westchnęła. — Ale nie zrobiłam tego. I tak od dwudziestu lat żyję 
zaledwie kilka 
mil od domu i nikt o tym nie wie.
Wręczyła Metae kawałek grubo tkanego materiału.
— Czy Taggart wie, że ty… że my żyjemy? — zapytała Metae, wycierając mokre ciało 
tkaniną. Nagie barki i ramiona wystawiła potem na słońce. Sprawiało jej to 
przyjemność.
— Nie sądzę — odparła Kelana. — Żadnej z nas nie ośmielił się zabić wprost. 
Łączą nas z 
nim zbyt bliskie więzy krwi. Jego ograniczona Moc mogłaby nie poradzić sobie z 
klątwą, 
którą ściągnąłby na siebie. Myślę, iż spodziewał się, że każda z nas umrze z 
zimna i 
wyczerpania tutaj, gdzie nikt nie odnalazłby naszych ciał. Skąd mógłby się 
dowiedzieć, że 
wyspa tak się zmieniła? Nie, sądzę, że jest przekonany, że obie już nie żyjemy.
Metae pociągnęła z uznaniem nosem, kiedy Kelana wyciągnęła rybę z węgli. Wyjęła 
też 
upieczone bulwy, spękane i parujące. Ostrożnie, żeby się nie oparzyć, podała 
jedną z nich 
Metae.
— Taggart utrzymuje, że ogarnięta smutkiem skoczyłaś z Wysokich Urwisk Grayson, 
że 
sama zadałaś sobie śmierć — powiedziała Metae, kosztując ostrożnie bulwę; 
smakowała jak 
pieczone orzechy, choć miąższ wyglądał inaczej. Oparzyła sobie język, wgryzając 
się po raz 
drugi.
— Mówił, że skoczyłam? — mruknęła Kelana. Podzieliła rybę na dwie równe porcje i 
uważnie zlizywała sos z palców. — Wierzysz w to?
Metae żachnęła się.
— Taggart twierdzi też, że kobiety nie potrafią łowić ryb tak dobrze jak 
mężczyźni. — 
Pomachała w stronę ciotki kawałkiem parującej taape. — Rzadko wierzę w 
cokolwiek, co 
mówi mój stryj.
Dni na wyspie mijały szybko. Zbyt szybko, jak dla Metae. Pragnęła uciec stąd, 
nim 
Taggart przejmie pełną władzę nad Komlinem. Kiedy nie wpatrywała się w morze, 
snując 
nierealne plany pokonania niewidzialnych murów, rozmawiała z Kelaną o tym, co 
wydarzyło 
się od czasu jej zniknięcia. Opowiedziała jej wszystko co wiedziała o walce, 
jaką stoczyli 
Garrin i Taggart — o tym, jak Garrin znajdował oparcie w woli i sile ludzi, 
podczas gdy 
Taggart wykorzystywał dziwne i niekiedy magiczne taktyki i środki uzyskiwane od 
Sulkarczyków. Opowiedziała też o jego tajemnych wypadach w góry. Stosowanie 
magii nie 
było powszechne w Komlinie, choć wszyscy wiedzieli, że niegdyś cały ten kraj 
zamieszkiwali 
Prastarzy. Ludzie czuli urazę do Taggarta, że chce rządzić nimi za pomocą magii, 
do której 
nie miał prawa. Opowiedzieli się po stronie ojca Metae. W zamian Garrin dał im 
wiele lat 
pokoju i dobrobytu.
— Miałam nadzieję utrwalić ten pokój, kiedy obejmę władzę — powiedziała Metae, 
czując 
narastające zniechęcenie. — Taggart chce przemocą i zdradą poszerzyć granice 
Komlinu, a 
przez to umocnić swoją władzę.
W zamian Kelana opowiedziała Metae o wyspie. Razem chodziły po rafie, łowiąc 
ryby i 
szukając jadalnych skorupiaków, jak również pięknych, kolorowych muszli. Te 
ostatnie 
Metae zakopywała w piasku, a potem, po oczyszczeniu, układała je na półce w 
chacie Kelany. 
Podczas długich, ciepłych wieczorów Kelaną uczyła ją, jak wywabiać małe raki 
pustelniki z 
ich przejętych po innych skorupiakach muszli. Trzeba było dmuchać w nie i 
śpiewać cicho, 
dopóki stworzonko nie wypełzło na tyle, że można je było schwytać palcami.
— Raki pustelniki są najlepszą przynętą — mówiła Kelaną. — Ale nie zostawiaj 
swoich 
pięknych muszli bez opieki, bo ci mali złodzieje powykradają ci najładniejsze. 
Zmieniają 
muszle, ilekroć znajdą jakąś inną, pustą i obszerniejszą.
— Nie ma żadnej drogi, żeby uciec z wyspy? — zapytała Metae ciotkę. — Ani cienia 
możliwości, żeby zdjąć zaklęcie, które sprawia, że jest niewidzialna?
— Jedyny sposób, to znaleźć i zniszczyć złą siłę, która utrzymuje czar — odparła 
Kelana. 
— Tę odrobinę Mocy, jaką miałam, straciłam podczas tamtej pierwszej walki Dobra 
ze Złem. 
Nie przypuszczam, żebyś ty…?
Metae potrząsnęła głową.
— Wydaje się, że Taggart jest jedynym w naszej rodzinie, który potrafi przywołać 
magiczne siły.
— Co tylko dowodzi, że zaprzedał duszę jakiejś odrażającej, złej istocie — 
powiedziała 
Kelaną. — Członkowie naszej rodziny nigdy nie władali Mocą. Zło musi być 
wcielone w 
jakąś istotę, żyjącą gdzieś tutaj, w pobliżu — ciągnęła. — Ale przecież 
niemożliwe jest 
zbadanie każdej rośliny i zwierzęcia na tej wyspie. Mój opiekun, kimkolwiek 
jest, sprawił się 
zbyt dobrze. Szukam od dwudziestu lat, każdego dnia, bez rezultatu. Nie, 
dziecko, stąd nie ma 
ucieczki.
Jednak Metae nie zamierzała pozbywać się nadziei. Wędrowała po wyspie, 
wypatrując i 
nasłuchując, poszukując jakiejś wskazówki. Ciepłe morze dawało jej najwięcej 
radości. 
Brodziła po płyciznach w sandałach uplecionych przez Kelanę z łodyg winorośli 
dla ochrony 
przed zdradzieckimi koralami; pływała w głębszej wodzie, często wlokąc za sobą 
linkę z 
przynętą na ryby, które zawsze były gotowe się złapać. Okrycia z łyka, które 
nosiła, po jakimś 
czasie rozpuszczały się w morskiej wodzie, ale ponieważ były na wyspie same, nie 
przykładała do tego większej wagi.
Któregoś dnia, płynąc za wielką, niebieską rybą, znalazła się w pobliżu 
dziwacznie 
postrzępionej koralowej narośli. Przebiegł ją dreszcz. To miejsce było 
niebezpieczne; 
koralowe polipy były jadowite i to tak bardzo, że mogłaby chorować przez kilka 
dni, gdyby 
przez głupotę dotknęła ich nagą skórą. Choć wielka ryba fascynowała ją, przecież 
zawróciła, 
żeby poszukać innych, do których mogła się zbliżyć bez takiego ryzyka.
Kiedy później opowiadała o tym ciotce, ta spojrzała na nią ostro. Czy nie 
widziała tam 
niczego oprócz ryby i koralowca? — zapytała Kelana. Może węgorza, kryjącego się 
w którejś 
z jam? Albo jakiegoś innego mrocznego mieszkańca morza?
— Nie rozglądałam się zbyt dokładnie — odparła Metae. — To miejsce sprawiło, że 
poczułam się zagrożona, jakby mieszkało tam jakieś Zło…
Przez chwilę wpatrywała się w ciotkę, nie wierząc w to, co przed chwilą sama 
powiedziała. Potem zerwała się na równe nogi i popędziła do morza, z Kelaną 
depczącą jej po 
piętach. Brnąc pospiesznie przez płycizny, Metae wróciła do miejsca, gdzie 
zniknęła 
niebieska ryba.
Opłynęła koralową narośl, uważając, by nie zbliżyć się do czerwonych polipów, o 
których 
wiedziała, że są najbardziej jadowite. Znowu przebiegły ją dreszcze, jakby woda 
była tutaj 
zimniejsza. Kiedy obejrzała się na Kelanę, zobaczyła, że starsza kobieta 
przystanęła w pewnej 
odległości na płaskiej koralowej półce. Obejmowała się rękami, jakby dosięgnął 
ją lodowaty 
podmuch.
— Nie mogę podejść — jęknęła Kelana, kiedy pochwyciła spojrzenie Metae. — Jest 
za 
zimno, czuję zbyt wielką odrazę. Zło jest gdzieś tutaj. Musisz je znaleźć.
Metae skinęła głową. — Powodzenia! — usłyszała jeszcze wołanie ciotki, gdy 
zanurkowała znowu, żeby zbadać koralową formację. Okrążyła ją. Nie była wielka. 
Dziewczyna wypłynęła na powierzchnię, żeby zaczerpnąć tchu.
— Wracaj! — zawołała do ciotki, bowiem zobaczyła, że Kelana jest atakowana przez 
Zło, 
które się tutaj kryło. Wiedziała, że starej kobiecie nie na długo starczy sił do 
odpierania tego 
ataku.
Lecz Kelana nie chciała odejść.
— Jego uwaga jest teraz skupiona na mnie — zawołała. — Znajdź je, zanim 
uświadomi 
sobie, że tutaj jesteś.
Metae znowu zanurkowała.
Jest! Zobaczyła to! Pulsującą zielonoczarną masę, ukrytą w jamie czerwonego 
koralowca. 
Nie mogła jej dosięgnąć, nie dotykając jadowitych polipów. Wypłynęła na 
powierzchnię po 
kolejny łyk powietrza.
Kelana stała z zamkniętymi oczami. Kołysała się w wodzie w tym samym rytmie, w 
jakim 
pulsowało stworzenie ukryte w koralowcu. — Gunnoro, miej w opiece nas obie — 
mruknęła 
Metae, gdy wyciągnęła zza pasa zaostrzony kamień i zanurkowała znowu. Nie 
wahając się ani 
chwili, wepchnęła rękę w otwór.
Skóra zapiekła ją, jak palona żywym ogniem, gdy dotknęła polipów, lecz dalej 
wpychała 
rękę przez postrzępiony wylot dziury. Walcząc z odrazą, wbiła kamienny nóż w 
oślizłą, 
drgającą masę. Ku jej przerażeniu, kamień uderzył w coś twardego. Wypadł jej z 
ręki. 
Niespodziewanie stwór rozdzielił się w miejscu, gdzie uderzyła go kamieniem. 
Warstwy 
rozchodziły się wolno, jak otoczka ze śluzu, chowając się pod złocistą kulą, 
którą przedtem 
spowijały.
Metae niemalże zakrztusiła się, gdy rozpoznała złocisty kształt. To była muszla! 
Najpiękniejsza, jaką kiedykolwiek widziała. Oczywiście, pomyślała, muszla 
ucieleśnia 
Dobro. Ono, i ta zła istota w środku, są uwięzione tutaj razem.
Choć Metae miała wrażenie, że za chwilę pękną jej płuca, wepchnęła rękę jeszcze 
głębiej 
w otwór. Wiedziała, że jeśli wypłynie teraz, żeby zaczerpnąć powietrza, nigdy 
nie odważy się 
sięgnąć tam znowu. Modliła się o odwagę i o to, żeby stworzenie nie miało 
jadowitego kolca, 
jak niektóre skorupiaki. Uniosła muszlę roztrzęsionymi palcami.
Podrażnione czerwone polipy parzyły jeszcze dotkliwiej niż na początku. Fale 
nieznośnego 
bólu przebiegały jej przez ramię, a koniuszkami palców wyczuwała narastające 
zimno. 
Stworzenie znowu wypełzło z muszli, próbując dotknąć palców Metae. Powstrzymała 
je, 
przyciskając spód muszli do koralowca. Kiedy wreszcie wyciągnęła rękę z otworu, 
ledwie 
starczyło jej sił, żeby wypłynąć na powierzchnię.
Gdy tylko powietrze wypełniło jej płuca, Metae otworzyła pleciony worek, który 
miała u 
pasa. Wrzuciła do niego muszlę i szczelnie zawiązała tasiemki. Pokonując ból i 
zmęczenie, 
ruszyła do Kelany. Razem przebrnęły przez rafę, próbując sobie nawzajem pomagać, 
choć 
obie ledwie trzymały się na nogach.
Kiedy znalazły się na brzegu, Metae odszukała cienisty zakątek daleko poza linią 
największego przypływu i natychmiast zaczęła rozkopywać rękoma piasek. Wykopała 
dołek 
głęboki na trzy dłonie, a potem otworzyła worek, żeby wrzucić tam muszlę. 
Stworzenie, które 
już zaczęło wypełzać, cofnęło się szybko do środka, gdy dotknęło suchego piasku. 
Metae za 
pomocą patyków ustawiła muszlę tak, żeby największym z otworów dotykała dna 
jamy. 
Potem razem z Kelana zasypały ją piaskiem.
Metae chorowała przez wiele dni. Jad polipów dokonywał spustoszenia w jej ciele, 
podczas gdy umysł zaprzątało zakopane w piasku, gnijące tam Zło. Chwilami 
zdawało się jej, 
że to ona sama uwięziona jest w muszli, gdzie powoli umiera i rozkłada się, 
wsiąkając w 
piasek jak ohydna, czarna, tłusta ciecz. Tylko dzięki Kelanie, które sama ledwie 
mogła się 
poruszać, Metae przeżyła.
Kiedy się w końcu ocknęła, słaba lecz przytomna, przeraził ją chłód wiszący w 
powietrzu.
— Jesteśmy zgubione, ciotko? — zawołała. — Czy to stworzenie się stamtąd 
uwolniło?
Kelana pospieszyła, żeby ją uspokoić.
— Bogom niech będą dzięki, nareszcie jesteś tu znowu — powiedziała. — Nie, nie 
uwolniło się. Śmierć tego stworzenia zdjęła czar iluzji, wyspa wraca do swego 
naturalnego 
stanu. — Pomogła Metae unieść głowę. — Spójrz, mur wokół nas niknie, można już 
dostrzec 
cień stałego lądu. Jeszcze parę dni i znajdziemy się bez reszty w prawdziwym 
świecie. 
Będziemy mogły rozpalić ognisko i zasygnalizować, że tu jesteśmy.
Metae przez chwilę wpatrywała się w zamglony, szary horyzont, a potem spojrzała 
na 
swoją rękę. Ból nie był tak dojmujący jak przedtem, lecz gładkie niegdyś ramię 
pokrywały 
poszarpane rany. Kiedy krzyknęła na ten widok, Kelana uspokoiła ją.
— To tylko z zewnątrz wygląda tak źle. Jeśli nie zranisz ręki ponownie, wkrótce 
wydobrzeje zupełnie.
Metae płakała pijąc rosół, który wmusiła w nią Kelana, a potem zapadła w 
głęboki, choć 
niespokojny sen. Kiedy znowu się obudziła, Kelana powitała ją kolejną porcją 
gorącego 
rosołu i dodającymi otuchy słowami.
— Koralowa rafa zniknęła — powiedziała. — Piasku też już prawie nie ma, a brzeg 
jest 
kamienisty tak jak przedtem. Wróciły na swoje miejsce karłowate drzewa i odporne 
na sól 
krzewy.
— A ognisko? — zapytała Metae głosem niewiele donośniejszym od szeptu. To było 
wszystko, na co mogła się zdobyć. Przesunęła palcami po zranionej ręce, lecz nie 
spojrzała na 
nią.
— Zaczęłam zbierać drewno wyrzucone przez fale — odparła Kelana — ale robota 
idzie 
wolno. Kiedy poczujesz się lepiej, pomożesz mi.
Metae przyjrzała się ciotce uważniej. Była wstrząśnięta tym, jak bardzo kobieta 
się 
zmieniła. Kelana wyglądała na o wiele starszą, niż przed walką z siłami Zła na 
rafie. Teraz jej 
ciało wydawało się wątłe i kruche, zbyt chude pod wystrzępioną wełnianą suknią, 
którą nosiła 
dla ochrony przed narastającym zimnem. Była to ta sama suknia, którą miała na 
sobie, kiedy 
morze wyrzuciło ją na tę wyspę.
— Musisz odpocząć, ciotko — powiedziała Metae, usiłując wstać. — Ja przygotuję 
ognisko.
— Nawet nie starcza ci sił, żeby usiąść, dziewczyno — warknęła Kelana. — Wypij 
to i 
pozwól, żeby bogowie zakończyli to w czasie, który sami uznają za stosowny. Ja 
przeżyję.
Minęło jeszcze wiele dni, nim Metae w pełni odzyskała siły. Spędziła ten czas, 
wpatrując 
się w odległą linię brzegową Komlinu, obserwując, jak staje się coraz 
wyraźniejsza. Kiedy 
tylko pozwoliły jej na to siły, zaczęła wyruszać na krótkie wycieczki po plaży, 
szukając 
wyrzuconego przez morze drewna. Wyspa złudzeń nigdy nie obfitowała w suche 
drewno i te 
resztki, które pozostały jej z poprzedniego wcielenia, rozpływały się w rękach 
Metae, gdy 
niosła je na miejsce, gdzie miało zapłonąć ognisko. Musiała wypuszczać się coraz 
dalej, żeby 
znaleźć drewno z prawdziwego świata.
— Będziemy miały tylko jedną szansę — powiedziała Kelana, gdy zmagały się z 
najeżoną 
sękami, pokrytą solą kłodą. — Ktoś musi zobaczyć to ognisko, albo umrzemy tutaj 
z zimna. 
Nie będzie ani drewna, ani czasu, żeby rozpalić drugie. — Zadrżała w lodowatym 
wietrze.
Metae pociągnęła mocniej za kłodę, zaciskając zęby z bólu, który przeszył jej 
zranioną 
rękę. Kiedy Kelana zauważyła jej grymas, zmusiła bratanicę do odpoczynku, 
upierając się, że 
ognisko może poczekać, a ręka Metae musi być uratowana.
Kiedy były już pewne, że zakończył się proces rozkładu, a mrówki i inne 
podziemne 
owady oczyściły złocistą muszlę z ostatnich resztek złej istoty, wykopały ją. 
Nawet w bladym 
zimowym słońcu Komlinu muszla syciła oczy wspaniałą barwą. Kiedy Metae powąchała 
ją 
ostrożnie, nie wyczuła nawet śladu zapachu jej dawnego, ohydnego mieszkańca. 
Wypłukała 
ją w morzu, a potem postawiła na półce w ich prowizorycznym schronieniu.
Kilka dni później Metae zauważyła, że muszla znajduje się w innym miejscu. 
Przeszła nad 
tym do porządku dziennego sądząc, że to ciotka przestawiła ją z jakiegoś znanego 
tylko sobie 
powodu. Tego ranka zrobiło się nieco cieplej i Metae chciała pójść na drugą 
stronę wyspy w 
poszukiwaniu drewna na ognisko.
Następnego dnia muszla znowu była gdzie indziej. Tym razem Metae znalazła ją 
piasku w 
pobliżu wejścia do chaty. Podniosła ją i kiedy odwróciła muszlę w palcach, 
zachichotała 
zaskoczona. Wielką, pozłocistą konchę obrał sobie za mieszkanie maleńki rak 
pustelnik. 
Pustelniki zwykle nie zajmowały muszli takich rozmiarów, lecz dziewczynie 
spodobała się 
odwaga maleńkiego stworzenia, dzięki której znalazło sobie tak wspaniały dom.
Nie chciała jednak stracić muszli, więc postanowiła wywabić pustelnika. Spędziła 
cały 
ranek śpiewając i dmuchając w otwór, lecz rak zwinął się w środku i nie chciał 
wyjść. W 
końcu Metae zrezygnowała, zniechęcona, i wrzuciła muszlę do głębokiego koszyka. 
Nie 
zdążyłaby już pójść na drugą stronę wyspy i wrócić przed zmrokiem, więc przez 
całe 
popołudnie pomagała ciotce układać drewno, które już zebrały.
— Może powinnyśmy rozpalić ognisko już teraz, nie czekając, aż uzbieramy więcej 
drewna — powiedziała Kelana. — Nie podoba mi się to ocieplenie. Jeśli zwiastuje 
sztorm, 
możemy stracić jedyną szansę na zasygnalizowanie naszej obecności.
— Wytrwaj jeszcze jeden dzień, ciotko — odparła Metae. — Po drugiej stronie 
wyspy jest 
kilka sporych kawałków drewna. Przyniosę je jutro, a pojutrze rano rozpalimy 
ognisko.
Następnego dnia muszla znowu zniknęła. Metae przeszukała chatę, a potem jej 
pobliże, 
wzywając ciotkę na pomoc. Minęło już południe, nim znalazły maleńkiego raka, 
wlokącego 
wolno swój nowy dom w stronę morza. Obie kobiety roześmiały się i zaniosły 
muszlę do 
chaty. Kelana wyplotła z gałązek mocny koszyk i gdy już włożyła konchę do 
środka, 
zamknęła go wiekiem z plecionej trawy. Przy koszyku ułożyły inne, bardziej 
odpowiadające 
pustelnikowi muszle, żeby skusić raka do przeprowadzki, gdy zapadnie noc. 
Zgodziły się, że 
ognisko może poczekać jeszcze jeden dzień.
Następnego dnia rano było całkiem ciepło i Metae poczuła się zaskoczona widokiem 
świeżej zieleni kiełkującej na skraju skalistej plaży. Zrzuciła z siebie grubą 
kurtkę, a potem 
zaklęła, kiedy zobaczyła, że rak znowu uciekł po raz kolejny, zabierając ze sobą 
muszlę. 
Wyrwał dziurę w pokrywie koszyka. Rozglądając się zauważyła, że znowu pojawiły 
się łachy 
piasku, i woda przybrała błękitny odcień.
— O, bogowie! — szepnęła, kiedy spojrzała w stronę stałego lądu, Jego kontury 
ledwie 
majaczyły na horyzoncie. Iluzja ponownie zaczynała osłaniać wyspę.
— Rak! — krzyknęła. — Zło Taggarta musiało przesączyć się z tego morskiego 
stworzenia w jedyną żywą istotę, która zdołała zawładnąć muszlą. W raka 
pustelnika! 
Gunnoro, wybacz mi moją głupotę.
Było za późno, żeby rozpalać ognisko. Iluzja wróciła na miejsce Nikt nie 
dostrzegłby 
ognia.
Metae zawołała Kelanę i obie zaczęły szukać złotej muszli. Przeszukały uważnie 
dojście 
do morza, bowiem tam rak zmierzał poprzedniego dnia. Późnym popołudniem, kiedy 
Metae 
niemal utraciła nadzieję, Kelana dostrzegła błysk złota na skraju wody. Pobiegła 
w tamtą 
stronę, lecz nagle krzyknęła i szarpnęła się do tyłu.
— Nie mogę tego dotknąć! — zawołała, osuwając się na piasek. Fala obrzydzenia i 
strachu 
wezbrała w Metae, gdy sięgnęła po muszlę; wydawało się jej, że brnie przez 
lodowatą smołę. 
Jako że nie mogła dotknąć konchy rękami, podniosła jakiś patyk i uderzając nim 
raz po raz, 
toczyła muszlę po kamieniach i piasku. Z każdym uderzeniem palący ogień 
przebiegał przez 
mięśnie jej zranionej ręki.
Metae przetoczyła muszlę na płaską, równą skałę. Potem odrętwiałymi z bólu 
rękami 
chwyciła i uniosła duży kamień.
— Nie! — krzyknęła z tyłu Kelana. — Nie rozbijaj muszli! Moce Dobra wcieliły się 
w nią 
i wszystko przepadnie, jeśli zostanie zniszczona. Zostaniemy bez ochrony i Zło 
będzie miało 
nas wyłącznie dla siebie!
Metae spojrzała z przerażeniem na ciotkę, a potem na muszlę. Rak ciągnął już 
swoje 
brzemię z powrotem ku morzu. Metae chwyciła patyk i uderzyła nim w konchę, 
zatrzymując 
ją w oczyszczonym z kamieni pasie przy stosie drewna na ognisko.
— Co możemy zrobić? — zapytała, dygocząc w gwałtownym napadzie prawdziwego i 
iluzorycznego bólu.
— Nic — odparła Kelana. — Nie możemy zabić Zła, zakopując raka w piasku, bo może 
po prostu odpełznąć razem z muszlą. Nigdy nie wyniesie się z niej dobrowolnie, a 
my nie 
możemy jej rozbić. — Osunęła się na ziemię obok Metae i otarła łzy. — Możemy 
tylko 
zostawić go w spokoju i mieć nadzieję, że ta wyspa jest osadzona w prawdziwym 
świecie na 
tyle, że rano ktoś dostrzeże nasze ognisko. — Z tonu jej wynikało, że nie ma 
nadziei na 
ratunek.
— Nie! — sprzeciwiła się Metae. — W ten sposób Taggart mógłby w nieskończoność 
wykorzystywać tę ohydną istotę. Musimy ją zabić. Tym razem na dobre. — 
Uderzeniem kija 
przetoczyła muszlę na środek oczyszczonego pasa, potem rzuciła patyk ciotce i 
pobiegła do 
ich małego ogniska.
— Co chcesz zrobić? — zawołała Kelana, gdy Metae wróciła z płonącą głownią. — 
Nie 
możesz teraz rozpalić ogniska! W nocy nikt nie dostrzeże dymu, a do rana ognisko 
wypali 
się!
— Lepiej, żebyśmy żyły aż do śmierci na tej wyspie złudzeń, niż gdybyśmy miały 
puścić 
to stworzenie wolno — odparła Metae, przykładając głownię do stosu. Suche drewno 
zajęło 
się szybko. Płomienie strzeliły wysoko, rozjaśniając wieczorne niebo.
Żadne szturchnięcia patykami i kamieniami nie zdołały wtrącić muszli do ognia. 
Metae 
zadrżała, gdy uświadomiła sobie, że znowu będzie musiała jej dotknąć. Osłoniwszy 
twarz 
lewą ręką i lekceważąc ostrzegawcze krzyki ciotki, Metae wyciągnęła prawą dłoń i 
chwyciła 
muszlę. I natychmiast poczuła, że zasłona Ciemności znowu spowija jej umysł. 
Odpychając 
ją, włożyła rękę w płomienie.
Znowu znalazła się w tunelu z czerwonych korali. Krzyknęła i zawahała się; 
cofnęłaby 
rękę, gdyby nie groza czarnej plamy unoszącej się na skraju pola widzenia. Przez 
chwilę 
widziała obraz samej siebie, jednorękiej, nikomu niepotrzebnej kobiety, nie 
potrafiącej 
wciągnąć rybackiej linki do rozkołysanej łodzi. To przekraczało jej siły. Nie 
wytrzyma dłużej. 
Nagle chłodne dłonie dotknęły jej twarzy, osłaniając ją przed gorącem. Szczupła, 
krucha 
postać wcisnęła się pomiędzy nią a ognisko. Och, Kelana, pomyślała Metae, znowu 
ratujesz 
mnie przed Ciemnością. Dalej trzymała muszlę w płomieniach.
W końcu, kiedy wydawało się, że na całym świecie nie istnieje nic z wyjątkiem 
piekącego 
bólu w ręce, Metae poczuła, że rak poddaje się. W głębi swego umysłu widziała, 
jak pustelnik 
wysuwa się z wewnętrznych zakamarków muszli i wreszcie spada na rozżarzone 
węgle. 
Wolno otworzyła oczy i cofnęła rękę. W zaciśniętej, sczerniałej i krwawiącej 
pięści tkwiła 
pusta muszla.
Metae i Kelana przyglądały się, jak rak płonie. Były tak odrętwiałe, że zarówno 
gorąco 
bijące od ogniska, jak i żałosne próby raka, który starał się ich dosięgnąć, nie 
robiły na nich 
wrażenia.
Rak kurczył się wolno, zmieniając się najpierw w czarny popiół, a potem w 
mieniący się 
śluz. Ognisko płonęło na skale, więc oleiste resztki nie mogły przesiąknąć do 
ziemi. Kipiały i 
syczały, i w końcu zmieniły się w czarny, cuchnący dym.
Tuman gęstniał, wznosząc się kłębiastymi chmurami, zupełnie niewspółmiernymi do 
rozmiarów stworzenia, które zrodziło je, strawione płomieniami. Słup dymu 
wirował i 
rozszerzał się, aż w końcu utworzył wielką, ciemnozieloną kolumnę, wznoszącą się 
wysoko w 
niebo. W świetle pierwszych wieczornych gwiazd Metae widziała, jak ciemna chmura 
rozpościera się po niebie jak gruby koc. Obserwowały dym, dopóki nie rozpłynął 
się w 
ciemnościach nocy.
Światło dnia ogarnęło Metae i jej ciotkę bez żadnej zapowiedzi czy ostrzeżenia. 
Zbudziły 
się w zimnym wietrze, przytulone do siebie i zesztywniałe po nocy spędzonej na 
twardej 
skale. Z ogniska pozostały tylko węgielki, a jedynym śladem po dymie była 
niewyraźna 
plama brudnej zieleni wysoko na ciemnoszarym niebie. Rozwiała się bez reszty 
właśnie w 
chwili, gdy Metae skierowała na nią wzrok.
— Hej! Metae, czy to ty? Hej tam!
Wołanie rozbudziło Metae zupełnie i dziewczyna przekręciła się na ziemi, żeby 
spojrzeć w 
stronę plaży. Zobaczyła ludzi i łodzie. Całą flotyllę łodzi podskakujących jedna 
przy drugiej 
na wzburzonym morzu. Chciała im pomachać, lecz była zbyt wyczerpana, żeby unieść 
rękę.
— Cioteczko — wyszeptała — spójrz. To flota rybacka. Znaleźli nas.
Kelana zamrugała i powoli usiadła. Próbowała naciągnąć na ramiona starą zimową 
pelerynę, lecz ta rozpadła się na przypalone ogniem strzępy. Stara kobieta 
uniosła rękę i 
przejechała nią po osmalonych włosach.
Metae uśmiechnęła się na widok tych oznak próżności i w parę chwil później z 
wielką 
dumą przedstawiała ich zbawcom prawowitą dziedziczkę Komlinu. Starsi mężczyźni 
natychmiast rozpoznali Kelanę, ponieważ znali ją dobrze zanim zniknęła. Podeszli 
szybko, 
ofiarując jej swą pomoc.
— Hm — mruknęła dobrodusznie Kelana. — Pojawiliście się w samą porę.
Odmówiła przyjęcia hołdu wierności twierdząc, iż powinni go złożyć jej 
bratanicy, Metae.
— Jestem za stara na politykę — powiedziała Kelana. — Zbyt długo byłam 
nieobecna. 
Teraz jest mi potrzebny tylko ciepły pokój z zimnym wiatrem wyjącym za oknem i 
stałe 
dostawy taape. — Mężczyźni roześmiali się i przyrzekli jej to uroczyście.
— Co z Taggartem? — zapytała Metae. Przykro jej było widzieć wyraz troski 
malujący się 
znowu na twarzy Kelany, lecz wiedziała, że musi rozprawić się z Taggartem, skoro 
odpowiedzialność za losy królestwa spoczywała teraz na niej.
Mężczyźni zaczęli przestępować z nogi na nogę i spoglądać po sobie niepewnie.
— Regent Taggart nie żyje — powiedział w końcu jeden z nich. Znowu spojrzał na 
swych 
towarzyszy. — Stało się to zeszłej nocy. Gdy korona spoczęła na jego głowie, 
Taggart nagle 
krzyknął i cofnął się. Uniósł ręce i wtedy zobaczyliśmy, że jego palce płoną. 
Próbował zdusić 
płomienie, a my mu sami pomagaliśmy, lecz ogień był nie do ugaszenia. Objął jego 
ręce, nie 
pozostawiając nic prócz czarnego popiołu. I ten popiół osypywał się na kamienną 
podłogę 
sali. Równocześnie zapaliły się jego stopy i nogi. — Mężczyzna przerwał, by 
zaczerpnąć 
tchu.
— Gdy ogień strawił go już zupełnie, popiół powoli zmienił się w ciecz. Cuchnęła 
tak 
obrzydliwie i była tak przesycona Złem, jak sam Taggart. — Zawahał się, 
niepewny, czy nie 
posunął się za daleko, lecz Metae skinęła, by mówił dalej. — Ta ohydna oleista 
ciecz przez 
jakiś czas pozostawała na kamieniach podłogi, lecz w końcu zmieniła się w chmurę 
dymu. 
Śledziliśmy ją i zobaczyliśmy, że przesuwa się w tym kierunku. O świcie ta wyspa 
pojawiła 
się tam, gdzie przedtem niczego nie było. Zrozumieliśmy teraz, że w grę wchodzi 
coś więcej, 
niż tylko zła magia Taggarta, i przybyliśmy tu, żeby dowiedzieć się, w czym 
rzecz.
— Zło zawsze w końcu domaga się swego — powiedziała Kelana. — Cena nieudanego 
spisku Taggarta była wysoka. — Spojrzała na sponiewieraną rękę Metae. Dziewczyna 
wciąż 
trzymała muszlę w zaciśniętej pięści. Wychudzona twarz Kelany niespodziewanie 
pojaśniałła 
radością.
Podążając za spojrzeniem ciotki, Metae zobaczyła, że skóra na ręce w pobliżu 
muszli 
zaróżowiła się; pokrywał ją nowy, zdrowy naskórek. Dziewczyna spojrzała 
tryumfująco na 
ciotkę. Zrozumiała teraz, że za pomocą muszli jej ręka zostanie uzdrowiona. 
Blizny po 
koralowcu i ogniu zostaną na zawsze, lecz odzyska mięśnie, a wraz z nimi siłę w 
ręce. Znowu 
będzie mogła dostarczać taape na stół Kelany. Ta myśl sprawiła, że Metae 
roześmiała się 
głośno. Muszla dbałą o Kelanę tak samo jak o nią.
Sama koncha straciła swój przepyszny widok. Jej niegdyś gładka powierzchnia 
poznaczona była drobniutkimi pęknięciami, złoty połysk zmienił się w matową, 
kredową 
szarość. Ale była cała i mocna. Metae wzięła ją ze sobą do łodzi.
— Dlaczego nie zostawisz tej starej muszli? — zapytał jeden z mężczyzn, kiedy 
wniosła ją 
na pokład. — Całe bogactwo i wszystkie klejnoty Twierdzy Komlin czekają na 
ciebie w 
domu.
— Najpiękniejsze klejnoty nie zawsze są tymi najcenniejszymi — odparła z 
uśmiechem 
Metae. Muszla rozbłysła w promieniach zimowego słońca, gdy dziewczyna uniosła ją 
ku 
niebu na pokrytej bliznami dłoni.
POSŁOWIE
Świat Czarownic stanowi doskonałą oprawę dla wielu silnych i barwnych postaci, 
jak 
również dla całego szeregu zdumiewająco mrocznych i złośliwych stworzeń. Tak 
więc, kiedy 
zdecydowałam się napisać to opowiadanie, przede wszystkim wymyśliłam osobę, 
która musi 
stawić czoła najmroczniejszym siłom Zła, jakie istnieją w Świecie Czarownic. 
Jednak okazało 
się, że Metae jest wobec mnie tak samo niepokorna, jak wobec swojego stryja. 
Zaraz na 
początku uparła się, żeby zatrzymać swoje mikronezyjskie imię, co wręcz 
zobowiązywało mnie 
do umieszczenia jej w realiach tropików. Jak zaś wiadomo, koralowe rafy nie są 
czymś 
powszechnym w Świecie Czarownic.
Potem Metae odmówiła jakichkolwiek magicznych zdolności, stąd też zmuszona była 
walczyć ze Złem wyłącznie za pomocą tego, czym obdarzyłają jej własna, ludzka 
natura. 
Mimo to nie pozwoliła mi niczego sobie ułatwiać. Chciałam zakończyć opowieść 
wówczas, 
kiedy znalazła muszlę na rafie i zagrzebała ją w piasku, żeby zniszczyć Zło. To 
był jej pomysł, 
żeby ją odkopać, i obie byłyśmy zaskoczone, kiedy pojawił się rak pustelnik. To 
zaś zmusiło 
nas do… Cóż, resztę znacie. Jako postać (literacka) Metae nie przypomina żadnej 
z tych, jakie 
spotkałam w Świecie Czarownic, lecz myślę, że dzięki swemu uporowi dobrze do 
niego pasuje.
Carol Severance
KIEL STUART
ZIELEŃ NA WYŻYNIE HALLACK
Tymmons pierwszy natknął się na to zwierzę, gdy poszedł do lasu nazbierać czegoś 
do 
jedzenia.
Zbiory były kiepskie tego roku; wiele roślin, które wiosną kwitły i zaczęły się 
pienić 
bujnie, marniało albo zgniło w ziemi. Dziwny to był rok; najpierw przez kraj 
przemaszerowali 
obcy (co za niechluje!), zostawiając wszędzie śmieci. Potem nie udały się 
zbiory, co dotknęło 
niemal wszystkich. Cioteczka Roon właśnie dziś rano kazała zabić jedną owcę na 
mięso. 
Barana, przypomniał sobie. Zabicie mlecznej owcy nie miałoby sensu.
Tymmons szturchnął nogą gnijącą kłodę, wdychając głęboko zapach lasu. Nie miał 
nic 
przeciwko zbieraniu płodów leśnych. Dzikie stworzenia wiedziały, gdzie i co 
nadaje się do 
jedzenia. Wystarczyło je tylko podpatrzyć.
Zawsze uważał, żeby nie zbierać zbyt wielu jagód, grzybów czy korzeni w jednym 
miejscu. Inne stworzenia też chciały żyć. Wszystko znajdowało się w równowadze, 
miało 
swój cel.
Aha! Błysk modrych skrzydeł i skrzek przypominający skrzypienie zardzewiałych 
zawiasów powiedziały mu, że jest tu niebieski wartownik. A tam gdzie był 
niebieski 
wartownik, niedaleko musiały być ostrężyny.
Żeby tylko dostępu do nich nie broniło zbyt wiele długich, ostrych cierni…
Tymmons ostrożnie rozdzielił plątaninę gałązek, żeby przecisnąć się przez krzewy 
ostrężyn. Maleńki niebieski ptak napchał już sobie żołądek lśniącymi, 
purpurowymi 
owocami. Tymmons dźwignął koszyk, zawiesił go sobie na zagięciu łokcia, uniósł 
wzrok i 
westchnął.
Och, ujrzał coś naprawdę pięknego.
To coś było podobne do konia, ale nie całkiem. Jego sierść miała barwę czerwonej 
ziemi, 
tak ukochanej przez malarzy i garncarzy; połysk cegieł leżących w słońcu. Gładki 
brzuch był 
biały jak kozie mleko, a spod grzywy na czole wyrastał kręty, błyszczący jak 
klejnot róg.
Zwierzę stało przed Tymmonsem, zaplątane w długie rozłogi krzaków, a z zadrapań 
na 
jego piersi sączyła się krew.
Tymmons rozejrzał się wokół, szukając jakiegoś narzędzia, za pomocą którego 
mógłby 
uwolnić to stworzenie. Nie poruszał się przy tym i cały czas mówił cicho, żeby 
zwierzę nie 
bało się go. Cień kładł się na krzaku, lecz Tymmons stał dość blisko, by 
dostrzec zielonkawy 
odcień dużych, ciemnych oczu. Powoli odstawił koszyk na ziemię; stworzenie 
śledziło 
wzrokiem jego gest, po czym znowu spojrzało mu w oczy. Nawet gdyby przemówiło, 
nie 
mogłoby jaśniej wyrazić pytania, które widniało w jego oczach: no? Co teraz?
Właśnie, co teraz? Tymmons zaczerpnął głęboko tchu, przez chwilę stał nie 
oddychając, a 
potem wypuścił powietrze z płuc tak gwałtownie, że powiew wydechu poruszył mu 
lok na 
czole. Cal po calu przysunął się do wielkiego stworzenia, odsuwając kolczaste 
gałązki i 
rozłogi, i powoli uwalniając najpierw długie nogi zwierzęcia, a potem dwubarwne 
ciało. 
Zwierzę było zaplątane w ostrężyny, lecz prawie nie podrapane przez kolce, z 
wyjątkiem tego 
jednego miejsca na piersi. To oznaczało, pomyślał, że stworzenie nie wyrywało 
się ani nie 
szarpało, gdy wpadło w pułapkę. To zaś świadczyło o inteligencji.
— Proszę. Stój spokojnie. Zaraz będziesz wolny — powiedział Tymmons, przesuwając 
się, żeby odczepić ostatnie gałązki. Zwierzę zarżało cicho.
— Musisz mieć jakieś imię — powiedział łagodnie chłopiec, wyciągając kolce z 
jego 
piersi. Zamyślił się na chwilę, oblizując w skupieniu wargi. — Będziesz miał na 
imię… 
Kamryn.
Poczuł na karku łaskotanie ciepłego oddechu Kamryna. Sierść wokół pyska 
zwierzęcia 
była jak delikatny puszek.
Kiedy Kamryn był już wolny, spojrzeli sobie w oczy i mrugnęli do siebie 
nawzajem.
— No — powiedział Tymmons. — No. — Spojrzał przez sklepienie gałęzi, ze 
zdziwieniem stwierdzając, że słońce zbliża się ku horyzontowi. Na uwolnienie 
zwierzęcia 
poświęcił o wiele więcej czasu niż mu się wydawało. Już dawno powinien być w 
drodze do 
domu.
— Chodź — powiedział do Kamryna, odsuwając co bardziej oporne gałęzie. Ciszę 
lasu 
zakłócił trzask chrustu łamiącego się pod karmazynowymi kopytami.
Tymmons podniósł koszyk i jeszcze raz spojrzał na słońce. W koszyku miał tylko 
garść 
jagód i trochę grzybów, rozdzielonych od siebie warstwą liści. Niewiele, jak na 
tyle czasu. 
Może w drodze powrotnej uda mu się coś zebrać. Lepiej ominąć największą 
gęstwinę, 
ponieważ wyglądało na to, że zwierzę podąża jego śladem.
Choć szli skrajem gęstego lasu, i tak posuwali się dosyć wolno. Kamryn 
przystawał co 
chwilę, wyginając długą szyję, żeby polizać zadrapania na piersi.
— Czekaj — powiedział Tymmons, stawiając koszyk na ziemi, i Kamryn poczekał.
Nadzwyczajne zwierzę, pomyślał chłopiec, zapuszczając się w gęstwinę w 
poszukiwaniu 
krzaku tresjanu. O jest, pod tamtym dębem. Zerwał trzy liście i wepchnął je do 
ust, żeby 
przeżuć. Nim wrócił do Kamryna, liście zmieniły się w zieloną, gorzką papkę. 
Wypluł ją na 
rękę.
— To ci pomoże — powiedział, wklepując leczniczą maź w dwubarwną pierś. Kamryn 
zarżał i spojrzał na niego tymi swoimi ciem nozielonymi oczami.
— Lepiej się pospieszmy — mruknął Tymmons. Ruszył w drogę, zKamrynem depczącym 
mu po piętach, zastanawiając się, co też powiedzą cioteczka Roon i wuj Vannit, 
kiedy pokaże 
im to zwierzę i swoje niewielkie zbiory.
Ktoś się zbliżał. Na łagodne wzniesienie wspinała się jakaś postać; szła skrajem 
gęstwiny, 
tak jak oni. Poruszała się wolno, jakby wraz z gasnącym światłem dnia uchodziły 
z niej siły. 
Potem usiadła na kamieniu i opuściła głowę.
Wkrótce zbliżyli się do niej i wówczas uniosła głowę. Tymmons; zobaczył, że jest 
to stara, 
bardzo stara kobieta. Jej wciąż jeszcze ciemne włosy, szare oczy i jasna cera 
wskazywały, że 
należy do Prastarych.
Tymmons przyspieszył kroku. Może lepiej będzie nie odzywać się do tej kobiety. 
Jednak 
ona przemówiła do nich, głosem cichym lecz pewnym, bez śladu starczego drżenia.
— Renthan — powiedziała, jak gdyby kierując to dziwne słowo do siebie. — Skąd 
się tu 
wziąłeś?
Tymmons przystanął, przestępując nerwowo z nogi na nogę, lecz Kamryn parsknął 
cicho i 
zastrzygł uszami bez cienia przestrachu.
Prastara wstała i podeszła do Kamryna, kładąc kościste dłonie na jego łbie, tuż 
przy krętym 
rogu.
— Renthan, jesteś daleko od domu, prawda? Przypomniałeś mi o wielu rzeczach.
Zwierzę stało spokojnie, poddając się pieszczocie głaszczących je rąk, aż nagle 
stara 
kobieta zachwiała się i byłaby upadła, gdyby Tymmons nie podtrzymał jej i nie 
posadził z 
powrotem na kamieniu. Zastanawiał się: duch, wiedźma, czy tylko znużony 
wędrowiec — i 
zobaczył, jak bardzo jest wychudzona. Pomyślał o jagodach w koszyku.
Bez słowa nabrał garść jagód i wsypał je kobiecie na podołek. A potem, nie 
chcąc, by 
sobie pomyślała, że robi to tylko z dobrego serca, zwrócił się do niej: — 
Powiedziałaś 
Renthan”, jakbyś widziała już przedtem takie zwierzęta. Opowiedz mi o nich 
więcej, jeśli 
wiesz coś o nich.
Wolno zaczęła jeść jagody.
— Tak, widziałam te zwierzęta. Pochodzą z odległej krainy. Być może ja też 
stamtąd 
pochodzę. — Przerwała, spojrzała na niego dziwnie, a potem wyciągnęła ręce i 
dotknęła jego 
czoła, tak jak przedtem dotykała Kamryna.
— Ty… — szepnęła — …masz Moc. Dar.
Tymmons poczuł, że ogarnia go senność; zamiast wyrwać się starej kobiecie, 
pomyślał o 
tym, jak przyjemnie byłoby się zdrzemnąć (usłyszał znajome narzekanie cioteczki: 
co za 
śpioch!) oraz o tym, jak zaskakująco ciepłe jest wieczorne powietrze. Trawa 
wydała mu się 
niewiarygodnie miła w dotyku i miękka. Miękka jak głos starej kobiety szepczący 
do niego:
— Czasami, żeby uzyskać odpowiedź, wystarczy tylko uważnie słuchać.
Po chwili siedział na grzbiecie Kamryna, włosy rozwiewał mu wiatr, gdy pędzili 
przez 
wzgórza i doliny. Przed nimi wyrosło jakieś drzewo, krzycząc coś do niego. A 
potem 
zobaczył Gunnorę, która unoszona podmuchami wiatru rozsypywała po ziemi owoce.
Kiedy Tymmons obudził się, starej kobiety już nie było, a koszyk stał pusty. 
Kamryn 
majaczył nad nim w ciemności, ciepły i opiekuńczy. Rżał cicho.
Śpioch! — zbeształ sam siebie, i ruszył pospiesznie do domu, przygotowując się 
na 
nieuniknioną burę.
— Tymmons, Tymmons. A czym według ciebie będziemy karmić tego dziwoląga? — 
cioteczka Roon potrząsnęła głową, a potem podniosła pusty koszyk.
Tymmons stał z wzrokiem wbitym w ziemię, kreśląc stopą kółka na podłodze. Wuj 
Yannit 
nic jeszcze nie powiedział, i to mu się nie podobało. Jeśli zapytają o Prastarą, 
nie pozostanie 
nic innego, jak powiedzieć prawdę. Ale nie ma potrzeby, żeby sam z siebie im o 
niej 
opowiadał. Poza tym nie wiedział, czy spotkał się z nią naprawdę, czy to 
wszystko było tylko 
snem.
Potem wuj powiedział: — W koszyku są okruchy grzybów. Jak się tam dostały? — i 
oczywiście musiał im wszystko opowiedzieć. Wuj i ciotka wysłuchali go, po czym 
wuj 
oświadczył, że idzie zobaczyć się z Czarownicą, i że po powrocie porozmawia z 
nimi.
Kiedy poszedł, Tymmons wymknął się na zewnątrz, otulając się’ szczelniej cienką 
koszulą. Minął pusty warzywnik, martwe pole pszenicy, i znalazł się na pastwisku 
owiec. 
Dostrzegł kontury Kamryna, odbarwione światłem księżyca, i nim zdążył go 
zawołać, 
zwierzę przy galopowało do niego, machając puszystym ogonem, w którym odbijała 
się 
zabłąkana poświata gwiazd.
Oddech i dotyk Kamryna ogrzały chłopca i tylko przez chwilę dręczyło go uczucie 
winy na 
myśl, że Kamryn je trawę, która była przeznaczona dla owiec. Wiedział to, znał 
przecież 
sytuację. Objął mocarną szyję zwierzęcia i nim pojął, co się stało, pędzili już 
przez noc i tym 
razem to nie był sen.
Chmura przesunęła się przez oblicze księżyca i Tymmonsowi wydawało się, że obłok 
przyjął kształt Gunnory.
Gunnora! Czy spogląda z góry na te nagie pola i czy myśli o ludziach, swoich 
dzieciach, 
które tej zimy czeka głód?
Renthan. Stara kobieta nazwała jego zwierzę — bo nie ulegało wątpliwości, że 
teraz 
Kamryn należy do niego — Renthanem. Dziwne zwierzę z dziwnej krainy, którego 
dotyk i 
ruchy budziły równie dziwne doznania w nim samym.
Myśli. Wpływały mu do głowy i wypływały jak wiatr, owiewający mu twarz w świetle 
księżyca. Chmura, która zdawała się mieć kształt Gunnory, rozwiewała się, minęła 
księżyc, 
znikła.
Moc? Dar? Co mówiła ta stara kobieta?
Oderwał twarz od karku Kamryna i zobaczył, że zwierzę galopuje z powrotem do 
domu.
Jak długo go nie było? Wuj z pewnością już wrócił. Znowu będzie zły. Tymmons 
odniósł 
wrażenie, że to jeden z tych dni, kiedy nic nie wychodzi jak należy.
Ale w domu nie zastał nikogo, bo cioteczka Roon też gdzieś wyszła. Tymmons 
wymknął 
się znowu i zajął się Kamrynem. Wyszczotkował go i napoił wodą, która została w 
korycie, a 
kiedy zwierzę piło, stał przy nim i bez końca się dziwił.
Kiedy Kamryn skończył i pokłusował do owiec (każda żywa istota potrzebuje 
towarzystwa, pomyślał Tymmons), chłopiec wrócił do domu i rzucił się na siennik, 
by zapaść 
w przerywany, pozbawiony marzeń sen — on, który śnił nawet na jawie.
— Więc mówisz — szepnął chłopiec — że Gunnora chce śmierci Kamryna?
Czarownica nic nie odpowiedziała.
Nie wierzę w to, pomyślał Tymmons. Nie Gunnora. Muszą się mylić, wszyscy. Mylą 
się. 
Udowodnię im to.
— Czasami — zaczęła Czarownica — musimy zaakceptować rzeczy, które wydają nam 
się nieprzyjemne. W imię wyższego dobra.
Tymmons słuchał jej, kiwając głową, i przybierając poważną minę udawał kogoś 
starszego, mądrzejszego i poważniejszego. A po pastwisku jego duszy Kamryn hasał 
wolny i 
szczęśliwy.
No tak. Radzili całą noc. Selkurr, Czarownica, oraz cioteczka, wuj i jeszcze 
parę innych 
osób. Obecność Prastarej była złym znakiem i samo zwierzę było złym znakiem, 
zwierzę, 
jakiego nikt nigdy nie widział. Nieurodzaj. Wszystko stało się jasne. Wszystko 
nagle 
zrozumieli.
Oto, co im było potrzebne: ofiara.
Nie byli okrutnymi ludźmi. Wiedział to. Ale wiedział też, że dorośli i dzieci 
będą 
potrzebować żywności na nadchodzącą zimę. Wiedział to doskonale, a jednak…
Spojrzał na nich, na twarz ciotki, wuja i Czarownicy. Nic nie powiedział, tylko 
skinął 
głową, wstał wolno i wyszedł z izby.
Poszedł prosto na pastwisko owiec, wołając w duchu Kamryna, i znowu go dosiadł. 
Ruszyli w drogę, tym razem wolno.
Wspomniał starego barana z poprzedniego dnia, błyszczący nóż, krew, którą się 
zużyje do 
wyrobów (częścią skropiono ziemię, na ofiarę). Pochylił się, dotykając 
krwistoczerwonego 
rogu Kamryna.
I zawrócił zwierzę, byle dalej od domu, w stronę leśnej gęstwiny.
Szli ostrożnie wydeptaną ścieżką, do której za dnia miało dostęp słońce, dlatego 
porastały 
ją wszelkiego rodzaju rośliny. Królik przebiegł ścieżkę pod ich nogami, lecz 
Kamryn, w 
odróżnieniu od konia, nie przestraszył się go.
Niedobrze zrobili, uciekając. To też Tymmons wiedział. Ale nie mógł oddać 
Kamryna pod 
nóż.
Chłopiec skupił się, nasłuchując brzęczenia owadów i pieśni ptaków. Jeśli chcesz 
wsłuchać 
się jeszcze głębiej, pomyślał, postaraj się usłyszeć też pieśń roślin.
Gunnora — czyż nie była boginią Dobra, płodności, kobiet i dzieci? Tymmons 
zadrżał, 
przypominając sobie o drugiej stronie jej natury. Czy Gunnora nie była też 
śmiercią?
Wcale się nie zdziwił, kiedy zobaczył na ścieżce Prastarą.
— Masz wielki dar — powiedziała, gdy zbliżyli się do siebie.
Czy nazywa go Czarownicą? To niemożliwe. Przecież tylko kobiety władają wielką 
Mocą.
Jednak nie uciekł od niej, od tej bezimiennej, zagubionej obcej kobiety.
Znowu położyła ręce na Kamrynie, tak jak podczas pierwszego spotkania. Kamryn 
pochylił grzywiasty łeb, spoglądając na nią ciemnozielonymi oczami. Nie bał się 
jej. Jak ta 
kobieta może być złym znakiem? Ale czy nie mówili też, że sam Kamryn jest takim 
złym 
znakiem?
Puściła łeb Kamryna i dotknęła rękami czoła Tymmonsa.
Czym jest sen? — pomyślał. Czym w istocie jest sen? Czy to jest sen?
Gunnora płynąca na chmurach nad księżycem. Nagie, czarne pole. Zielony las i 
zieleń w 
oczach Kamryna.
Kiedy Tymmons odzyskał zmysły, leżał na ścieżce, a Kamryn stał nad nim, do 
połowy 
schowany w cieniu.
Tymmons usiadł wolno i spojrzał na otaczający go las i na Kamryna. Spojrzał 
znowu. I 
zajrzał w głąb siebie.
Oto skąd wiedział o niebieskim wartowniku, który prowadził go do jagód, i o 
leczniczym 
krzaku tresjanu, i o tym, które drzewo chce, by się nim zajął. Oto skąd zawsze 
wiedział.
Oto skąd wiedział, co mówią rośliny na polach. Czego potrzebują.
Zdecydowany, dosiadł Kamryna i ruszyli galopem do domu.
Szarpał wuja Vannita za rękaw.
— Czy nie rozumiesz? Nie trzeba…
Vannit odepchnął go od Kamryna.
— Odsuń się chłopcze, nie musisz na to patrzeć. — Nóż błyszczał mu u pasa.
Popychali Kamryna, potulnego, inteligentnego, zielonookiego Kamryna do zagrody, 
gdzie 
został zabity baran. Wepchną go środka, zamkną bramę, i…
— Nie! — Skoczył na grzbiet czerwono–białego wierzchowca i wbił pięty w jego 
boki. 
Kamryn ruszył galopem.
Ludzie krzyczeli, biegli za nimi, lecz wiedział, że ich nie złapią. Oddaliwszy 
się na 
bezpieczną odległość, zawrócił i krzyknął do nich:
— Co mam zrobić, żeby was przekonać? — Wciąż był gotowy do ucieczki. — Nie 
musicie rozlewać jego krwi. Znam przyczynę nieszczęścia. Widziałem ją, 
powiedziały mi o 
niej rośliny i sama ziemia. Przyczyną nieszczęścia jest coś, co zostawili obcy, 
kiedy tędy 
przechodzili. To dlatego zbiory się nie udały. To, co zostawili, zatruło ziemię. 
Można to 
naprawić. — Przerwał, spojrzał na Kamryna, a potem podjął na nowo: — Słyszałem. 
Kamryn 
i Prastara — wcale nie jest zła — pomogli mi usłyszeć. Zawsze słuchałem. 
Pamiętasz? — 
Spojrzał na wuja Vannita błagającym wzrokiem. —Pamiętasz?
— Och, tak? Zatem niech sama Gunnora…
— Czekajcie! — Ruszył galopem, oddalając się od nich, z zamkniętymi oczami. 
Proszę, 
Gunnoro, daj im jakiś znak! Czy nie tego zawsze pragniesz? Czy nie chcesz, żeby 
wszystko 
wróciło na swoje miejsce, żeby znowu zapanowała równowaga?
Renthan. Ciemnozielone oczy. Dotknąwszy szyi Kamryna, zobaczył praprzodka 
wszystkich drzew, zobaczył jeszcze nie ukształtowane nasiona, zobaczył dojrzałe 
owoce — 
Gunnorę, opiekunkę ich wszystkich.
— Patrzcie na chmury! — rozległ się okrzyk.
Z nisko płynących obłoków, jakby kształtując się z nich, wyłoniła się Gunnora.
Szmer zdziwienia wzbił się w niebo, potem ucichł.
— Tak. — Głos bogini spłynął ku nim jak podmuch wiatru kołyszący łanem dojrzałej 
pszenicy. Czekali, jak pełne szacunku dzieci. Vannit opuścił nóż.
— Marnotrawienie jest złem. A największym złem byłoby zmarnowanie daru, który 
posiada Tymmons.
Równie szybko, jak się pojawiła, bogini zniknęła, pozostawiając ich stojących z 
wytrzeszczonymi oczami i rozwartymi ustami.
Tymmons zacisnął powieki i zaczął znowu oddychać.
Poczuł, jak czyjeś ręce spoczywające na nim i na Kamrynie, prowadzą ich z 
powrotem do 
wioski. Usłyszał głos wuja Vannita.
— Co teraz? — mówił Vannit. — Co teraz? — Wuj dotknął delikatnie Tymmonsa i 
Kamryna. Cioteczka Roon podeszła i wyciągnęła rękę, żeby dotknąć karmazynowego, 
krętego rogu.
Właśnie, co teraz? Tymmons jeszcze raz zaczerpnął głęboko tchu, rozejrzał się po 
otaczających go twarzach, po polach.
Wiele jest do zrobienia. Zacznie od siebie, wysłucha tego, co mają mu do 
powiedzenia 
rośliny. Potem trzeba oczyścić ziemię, siejąc lecznicze zioła i późne zboża, 
które zdążą 
wzejść i dojrzeć, nim zima weźmie ich w swoje objęcia.
POSŁOWIE
Kiedy proszono mnie, bym napisał opowiadanie do antologii opowieści ze Świata 
Czarownic, oczami duszy ujrzałem scenę, której nie mogłem zapomnieć. Wizja była 
tak 
wyraźna, jak obraz: Renthan gdzieś daleko od domu, uwięziony w krzakach — i 
czające się w 
pobliżu niebezpieczeństwo.
Postanowiłem więc śledzić przez jakiś czas Renthana. „Zieleń Na Wyżynie Hallack” 
jest 
opisem tego, co mu się przydarzyło.
Kiel Stuart
ROBERT E. VARDEMAN
DROGA SNÓW I ŚMIERCI
Okropne słowa dźwięczały bezustannie w głowie Luanny, aż w końcu miała ochotę 
zatkać 
sobie uszy. Lecz to i tak nie zmieniłoby rozkazu wydanego przez jej ojca, lorda 
Eoina, władcę 
Rozdale.
Luanna stała na blankach twierdzy spoglądając w dal, jakby mogła zobaczyć 
miejsce, 
gdzie czeka na nią jej ukochany. Anscom z Arvonu był rolnikiem, spotkali się na 
targu z 
Quayth.
Luanna sama nie zajmowała się zakupami, gdyż nie przystawało to kobiecie jej 
stanu. 
Jednak cięty dowcip i miły uśmiech Anscoma nieodparcie ją przyciągały i wreszcie 
odsunęła 
swój ą zaufaną towarzyszkę, Olethę, żeby osobiście dobić targu. Anscom w końcu 
postawił 
na swoim, ale dla Luanny nie miało to znaczenia. Oczarował ją nieokrzesany urok 
młodego 
mężczyzny.
I tak przed niemal rokiem rozpoczęła się ich miłość. Wiele razy spotykali się w 
różnych 
miejscach, a zakazana natura ich związku czyniła te schadzki jeszcze słodszymi. 
Luanna 
wejrzała w swoje serce i stwierdziła, że kocha Anscoma naprawdę, że to nie bunt 
przeciwko 
surowemu ojcu ożywia rozkwitający pączek ich miłości.
— Żeby tylko chciał to zrozumieć — jęknęła Luanna. Wsparła ręce na szorstkim 
kamiennym murze i pozwoliła, by wiatr wiejący od dalekiego morza zwiał jej z 
twarzy pasma 
miękkich, brązowych włosów. Luanna wzruszyła ramionami i otuliła się pięknym 
płaszczem, 
który otrzymała w podarunku z okazji swych urodzin. — Dlaczego ojciec jest tak 
uparty?
Tym razem naprawdę przycisnęła ręce do uszu. Jeszcze raz przeżywała to straszne 
spotkanie z ojcem, kiedy wyznała mu swoją miłość do Anscoma.
— Na Dziewięć Słów Minai! — ryknął Eoin. — Moja córka nie poślubi prostego 
chłopa! 
Wystarczy, że twoja siostra, Kathenia, zaprzedała Puchar i Płomień, wychodząc za 
kupca. 
Dość wstydu spadło już na ten szlachetny ród!
Luanna nie raz próbowała się przeciwstawić falom mrocznego gniewu ojca. I 
niczego nie 
osiągnęła. Nawet jej miłość do Anscoma zbladła w obliczu tego gniewu. Kathenię, 
jej starszą 
siostrę, Eoin oddał niechętnie kupcowi z Quayth, lecz już nigdy potem władca 
Rozdale nie 
użyczył swej córce miejsca przy kominku i nie zaprosił do stołu. Małżeństwo 
Kathenii było 
związkiem opartym na miłości i wzajemnym szacunku. Luanna uważała, że mąż jej 
siostry 
jest zbyt stateczny i pozbawiony polotu, lecz oboje byli szczęśliwi w tym 
stadle. Luanna 
wiedziała, że jej małżeństwo z Anscomem byłoby tak samo wypełnione miłością — i 
o wiele 
bardziej podniecające. Gospodarstwo Anscoma leżało na pograniczu z Wielkim 
Pustkowiem i 
chełpił się on tym, że z głębi tej odizolowanej krainy często przybywają dziwne 
istoty, 
niektóre nastawione pokojowo, inne zaś nie; zwykle podążały szlakami ku morzu i 
do 
Szarych Wież.
Luanna próbowała dyskutować z ojcem, starała się go przekonać, że w żadnej z 
sąsiednich 
Dolin nie ma kandydata na męża, odpowiedniego dla niej wiekiem i pozycją. Myśl, 
która 
tylko przemknęła przez jej sponiewieraną głowę, wystarczyła, żeby Luanna 
zadrżała. Choć 
Eoin nigdy nie rozmawiał o takich sprawach, podejrzewała, że ojciec negocjuje 
jej zaręczyny 
z lordem Wexo, do którego od dzieciństwa czuła wstręt. Wexo, starszy od niej o 
dwadzieścia 
lat, śmiał się tak, jakby dławił się pokruszonym szkłem, wydzielał odór, którego 
żadne 
perfumy nie mogły zatuszować, i miał obrzydliwy zwyczaj wypluwania wielkich, 
czarnych 
kawałków ziela minz do lnianej chusteczki, którą nosił w kieszeni poplamionego 
płaszcza.
Nagły błysk światła od strony Wielkiego Pustkowia sprawił, że Luanna 
wyprostowała się i 
wypięła pierś, zachęcając w duchu żywioły, by dały z siebie, co tylko mogą. Jest 
młoda i 
silna; pokona każdą przeszkodę — nawet ojca i jego pragnienia, by ostatnia córka 
wyszła za 
mąż za szlachcica.
Wbiła brązowe oczy w odległe góry, nękane teraz wiosenną burzą. Postanowienie 
okrzepło 
w niej. Kochała gorąco ojca i szanowała jego życzenie, by wyszła dobrze za mąż, 
lecz jeszcze 
mocniej kochała Anscoma i wiedziała, że z każdym innym mężczyzną nie zazna 
takiego 
szczęścia, jak z nim. Zrezygnuje ze służby, pięknych strojów i wykwintnego 
jedzenia, bo 
przecież nie jest delikatnym kwiatkiem, wymagającym troskliwiej opieki. Wojna, 
która 
przetoczyła się przez Krainę Dolin, dowiodła tego.
Życie na wsi może nie jest tak wspaniałe jak na dworze, lecz Luanna nie dbała o 
to. Z 
gorejącą w sercu miłością do Anscoma odwróciła się od zacinającego zimnem wiatru 
i zeszła 
krętymi, kamiennymi schodami do swych komnat, schludnych i zadbanych. Przelotny, 
smutny uśmiech rozciągnął jej pełne wargi. Z pewnością odczuje brak Olethy i 
tego oddania, 
z jakim służąca spełniała nawet najbłahsze życzenia swej pani.
Przez chwilę Luanna zastanawiała się, czy nie poprosić Olethy, by jej 
towarzyszyła. Zaraz 
jednak odrzuciła te mrzonki, zastępując je chłodną logiką. Oletha natychmiast 
pobiegałby do 
Eoina, uważając to za przysługę oddaną swej pani. Oletha urodziła się w 
chłopskiej zagrodzie 
i szlachectwo imponowało jej. Luanna przegadała z nią wiele dni i nocy i 
wiedziała, że Oletha 
nie zgodziłaby się z jej planem ucieczki z Rozdale, i zrobiłaby wszystko, by ją 
uniemożliwić.
Luanna zamarudziła trochę nad listem do ojca, starając się pocieszyć go, a 
jednocześnie 
przekonać, że nic jej nie zdoła powstrzymać przed udaniem się do Anscoma. 
Skończyła krótki 
list i opatrzyła pergamin woskową pieczęcią, stemplując ją małym sygnetem.
Trzymała przez chwilę pierścień, wpatrując się w lśniący złotem herb. Drżącą 
ręką 
położyła sygnet na liście. W Arvonie takie pierścienie nie będą jej potrzebne.
Pospiesznie spakowała rzeczy na drogę, wybierając z garderoby tylko takie, które 
zapewnią jej ciepło i ochronę przed wiosennymi deszczami, chłoszczącymi góry 
dzielące ją 
od Anscoma.
Najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała się, by nie popatrzeć jeszcze raz na 
sypialnię, 
w której sypiała od osiemnastu lat, od chwili, gdy przyszła na świat. Luanna 
wiedziała, że 
jeśli się teraz się zawaha i choćby tylko spojrzy za siebie, straci odwagę i 
przegra.
Godzinę później jej spowita w płaszcz postać kuliła się na grzbiecie silnego 
wałacha, który 
kłusował w stronę Arvonu i czekającej ją tam miłości.
— Nic nie rozumiesz — protestowała Luanna. — Muszę iść.
Oberżysta potrząsnął siwiejącą głową, a potem przeczesał grubymi palcami włosy. 
Zmarszczył brwi, zwracając się do Luanny:
— To niemożliwe. Burze są zbyt gwałtowne. Rzadko bywają tu takie, nawet o tej 
porze 
roku.
Jakby bogowie chcieli podkreślić słowa oberżysty, grzmot, od którego zatrzęsły 
się 
krokwie, zagłuszył łoskot ulewnego deszczu. Na chwilę wszystko w pokoju 
przybrało obcy 
wygląd, zanurzone w białym świetle błyskawicy.
— Muszą dotrzeć do Arvonu — stwierdziła zdecydowanym tonem Luanna. — Muszę.
— Dziś w nocy na drogach można spotkać tylko śmierć — powiedział oberżysta. — 
Nawet przy dobrej pogodzie wędrówka przez Wielkie Pustkowie to czyste 
szaleństwo. — 
Mięśnie jego masywnych ramion zafalowały pod brudną koszulą, gdy przebiegł go 
dreszcz na 
samą myśl o tym. — Tylko śmierć, tylko śmierć tam czeka — dodał i odwrócił się, 
zostawiając Luannę przy wielkim kominku.
Spojrzała w tańczące płomienie, czując zamęt w głowie. Gwałtowne burze nie 
ustępowały; 
wszędzie słychać było pogłoski o Wilkołakach. Lecz Luannie najbardziej ciążyła 
świadomość 
upływającego czasu. Zamierzała pojechać prosto do gospodarstwa Anscoma, niewiele 
wiedząc — albo o to nie dbając — o niebezpieczeństwach czyhających na drodze do 
ukochanego. Jej wierzchowiec opadł z sił w górach, lecz dotarła na skraj 
Wielkiego 
Pustkowia, tylko po to, by stwierdzić, że bez przewodnika nie przedostanie się 
przez te 
wyludnione, spustoszone ziemie.
Tymczasem w tej małej wiosce nikt nie chciał zostać jej przewodnikiem. Wszyscy 
mówili 
o zagrożeniach. Luannę złościło opóźnienie spowodowane burzą i ledwie 
powstrzymywała 
się od płaczu na myśl, że może będzie musiała udać się skrajem Wielkiego 
Pustkowia aż do 
wybrzeża, by dotrzeć do Arvonu okrężną drogą. W ten sposób jej podróż 
przedłużyłaby się o 
całe dwa tygodnie.
Tak bardzo brakowało jej Anscoma!
— Nie pójdę dłuższą drogą — powiedziała zdecydowanie. To, że Wielkie Pustkowie 
nie 
daje schronienia przed burzami, i że można się tam natknąć na zmiennokształtne 
stwory, nie 
jest ważne. — Odnajdę Anscoma i złożę mu przysięgę wierności.
Nagły podmuch wiatru i strugi deszczu wpadły przez otwarte drzwi. Na chwilę 
serce 
Luanny niemal przestało bić. Pomyślała, że do oberży wszedł jakiś Wilkołak. 
Oślepiające 
światło błyskawicy ukazało kontury zgarbionej postaci. Odetchnęła z ulgą, kiedy 
drzwi 
zamknęły się, odgradzając ich od burzy, a w blasku ognia pojawił się zasuszony 
starzec, 
uginający się pod ciężarem dużego worka.
— Za biesiadę szczere dzięki — powiedział stary człowiek. — Za powitanie u wrót 
wyrazy wdzięczności. Dla pana domu życzenia uśmiechu, szczęścia i jasnego słońca 
jutrzejszego ranka.
— Wszystkim nam przyda się jasne słońce — zgodził się oberżysta. — Witaj, Pearr. 
Jak 
tam łowy?
— Dobrze, bardzo dobrze — odparł starzec. Przyczłapał do ognia i ogrzał sobie 
ręce. 
Kątem oka przyjrzał się Luannie. Z wyniosłą miną otuliła się szczelniej 
płaszczem, starając 
się nie gapić na mężczyznę. W Kramie Dolin rzadko widywało się takich ludzi. 
Pearr nie 
nosił płaszcza; ciepło i ochronę przed deszczem zapewniały mu warstwy 
postrzępionych 
koszul i kaftanów. Stopy miał owinięte szmatami, jakby były poranione, lecz 
tylko wiek 
spowalniał jego ruchy, uświadomiła sobie Luanna.
— Co sprowadza taką piękną panią do tej wiejskiej gospody? —zapytał Pearr. Nie 
odwrócił się, żeby spojrzeć wprost na Luannę, tylko wciąż przyglądał jej się 
spod oka.
— Co za bezczelność! — wykrzyknęła Luanna, nie przywykła do tego, by niżsi 
stanem 
zwracali się do niej bezpośrednio.
— Widzę, że czegoś szukasz, masz to wypisane na twarzy — rzekł Pearr.
— Zostaw ją, Pearr.
— Mogę zaprowadzić cię na Wielkie Pustkowie, jeśli tam jest to, czego szukasz — 
ciągnął 
Pearr.
— Na łaskę Wilkołaka, proszę cię, Pearr, nie zachęcaj jej do tego. —Oberżysta 
odwrócił 
się do Luanny i rzekł: — Nie wierz w ani jedno jego słowo, pani. Pearr za długo 
przebywał na 
Wielkim Pustkowiu, zbierając swoje śmieci.
— Śmieci, tak? — warknął Pearr. — Dostanę wysoką cenę za te kawałki metalu. 
Tylko ja 
znam najlepsze miejsca, gdzie można znaleźć metal Prastarych. — Zachichotał i 
usiadł, 
wyciągając nogi w stronę ognia.
Luanna spojrzała na starca i zadrżała. Z worka wydobywała się chybotliwa, 
błękitna 
poświata, przypominająca magiczne ognie. Znalazł cenny metal, lecz kosztowało go 
to utratę 
zmysłów.
— Nie, Pearr nie jest szalony, nie wierz w to, piękna pani — rzekł starzec, 
jakby czytając 
w jej myślach. — Byłem żołnierzem, jednym z najdzielniejszych, jacy kiedykolwiek 
wymachiwali mieczem.
— Tylko nie opowiadaj tego znowu — jęknął oberżysta. Zostawił ich, gestem 
pokazując 
Luannie, że też powinna udać się na spoczynek, bo w przeciwnym razie będzie 
musiała 
wysłuchać opowieści Pearra. Lecz Luannę dziwnie pociągał ten samotny tułacz, 
błąkający się 
po Wielkim Pustkowiu. Gdyby ją poprowadził, skróciłoby to zaledwie do kilku dni 
drogę do 
gospodarstwa Anscoma, leżącego po drugiej stronie Strażnicy.
— Chcesz przeprawić się przez Wielkie Pustkowie, czy tak? — zapytał Pearr.
— Tak. Poprowadzisz mnie?
— Nie opowiadał ci o Wilkołakach? — Pearr skinął głową w stroną oberżysty.
— Opowiadał — przyznała Luanna — lecz mam ważną sprawę o załatwienia w Arvonie.
— Jak mu na imię?
— Anscom. — Imię wymknęło się z ust Luanny, nim zdała sobie z tego sprawę. — 
Skąd 
wiedziałeś, w czym rzecz?
— To, że jestem stary i szalony od szukania na Wielkim Pustkowiu resztek po 
Prastarych, 
nie oznacza, że jestem głupi. — Głosem niemal zbyt cichym, żeby Luanna mogła go 
usłyszeć, 
Pearr dodał: — Ani że nie pamiętam, co to znaczy być młodym.
— Więc zgadzasz się być moim przewodnikiem? — naciskała.
— Co mi zaoferujesz jako zapłatę?
Luanna tak mocno otuliła się płaszczem, że aż poczuła mrowienie w ramionach.
— Nie, piękna pani, nie chcę twojego ślicznego ciała, choć bardzo przypominasz 
mi 
kogoś, kogo utraciłem dawno temu. Potrzebuję tylko trochę pieniędzy, tyle, żeby 
wystarczyło 
na jeszcze jeden sezon poszukiwań na Wielkim Pustkowiu.
— Czego poszukujesz? Metalu Prastarych?
— Tak, tego też, ale zbieram go tylko przy okazji. Nie, piękna pani, ja szukam 
Drogi 
Snów.
Luanna zmarszczyła brwi.
— Nigdy nie słyszałam o takiej drodze.
— Niewielu słyszało. — Pearr rozejrzał się po izbie, niemal jakby miał coś na 
sumieniu. 
— Nikt z tutejszych nie chce się przyznać, że wierzy w jej istnienie, tylko ja. 
I pewnego 
pięknego dnia znajdę ją! — Pogmerał w niezliczonych warstwach swego stroju i 
wyciągnął 
pergamin, pożółkły ze starości i poprzecierany na zagięciach. Z czcią, jakby to 
była święta 
relikwia Gunnory, rozłożył pergamin przed Luanna.
Spojrzała na runy pokrywające pergamin i zamrugała, przekonana, że to światło 
błyskawic 
mami jej wzrok. Lecz nie, runy rzeczywiście jarzyły się własnym zielonkawym 
światłem.
— Mapa — powiedział z ożywieniem Pearr, niemal patetyczny w tej próbie zarażenia 
jej 
swoją wizją. — Pokazuje ścieżkę wiodącą do Drogi.
— A co jest na końcu Drogi?
Pearr rozejrzał się, jak gdyby sprawdzając, czy nikt ich nie podsłuchuje.
— To wyjawiłem tylko nielicznym — zwierzył się. — Na końcu Drogi Snów jest… 
wieczne życie!
Luanna nie odezwała się. W dzieciństwie słyszała mnóstwo takich bajek; wszystkie 
obiecywały nieśmiertelność albo wskrzeszenie z martwych. Wojna pozbawiła ją 
takich 
marzeń.
— Widzę, że w to nie wierzysz, i że uważasz starego Pearra za głupca. Ale to nic 
nie 
znaczy! Wiem, że Droga istnieje, że jest gdzieś na Wielkim Pustkowiu. Zbudowali 
ją 
Prastarzy i mieści w sobie ich najpotężniejszą magię. Wystarczy tylko, że nią 
pójdę i 
wszystkie te lata spadną ze mnie jak stary płaszcz.
— Ale teraz nie będziemy szukali tej Drogi Snów, dobrze? — poprosiła Luanna. 
Wiedziała, że Pearr, ze wszystkich mieszkańców tej wioski, najlepiej zna Wielkie 
Pustkowie, 
bowiem spędził na nim wiele lat, ścigając swoje marzenia. Ale nie chciała 
marnować czasu na 
głupie wyprawy donikąd w poszukiwaniu bajek.
— Ten Anscom jest ci drogi?
— Bardzo — odparła łagodniejąc. Jedna wzmianka o Anscomie wystarczała, żeby 
rozpalić 
w niej tęsknotę. Każda chwila, której nie spędzali razem, zmieniała się w 
wieczność.
— Wydaje mi się, że słyszałem o nim. Gospodarz z Arvonu, prawda? Całkiem dobrze 
mu 
się powodzi. Jest bogaty, ma mnóstwo służby to pomocy w polu.
Luanna zamrugała ze zdziwieniem. Nie miała pojęcia, że Anscom jest bogaty. 
Powiedział, 
że jego gospodarstwo leży w dwóch dolinach. Wydawało się to czymś wielkim i 
niezwykłym 
dla kobiety z kraju, gdzie wszystko ścieśnione jest na małej powierzchni, ale 
żeby był bogaty? 
Zakochała się w nim, nie w bogactwie.
— Czy ten Anscom byłby skłonny wynagrodzić mnie za to, że zaprowadzę cię do 
niego?
— Pewnie tak — odparła Luanna.
— Wyruszymy rano, o ile pogoda dopisze — rzekł Pearr. — Jeśli nie będziesz miała 
nic 
przeciwko temu.
Nie miała.
Dni mijały zbyt wolno dla Luanny. Pearr znał szlaki przez Wielkie Pustkowie, co 
do tego 
nie miała wątpliwości, lecz niebezpieczeństwa czyhające w tej spustoszonej, 
zrujnowanej 
krainie, przekraczały jej wyobrażenia. Dwukrotnie musieli zbaczać ze szlaku, 
żeby uniknąć 
spotkania z Wilkołakami. Te stwory rzeczywiście wyszły ze swych kryjówek i 
włóczyły się 
po kraju. I Pearr, ku jej złości, uparł się, żeby na cały dzień przerwać podróż 
w obawie przed 
gwałtowną burzą.
Świadectwa gwałtownego przyboru wody, na które natknęli się przekraczając 
następnego 
dnia rzeczne łożysko, przekonały ją, że Pearr zna tę krainę i jej 
niebezpieczeństwa lepiej niż 
ona. I choć martwiła się dodatkowymi opóźnieniami, nie protestowała. Wygląd 
stworzeń, 
które padły ofiarą powodzi, wprawiał w przerażenie.
— Ślady Wilkołaków — powiedział Pearr, zsuwając się ze swej siodłatej szkapy i 
oglądając uważnie trop. Opadł na czworaka i jak zwierzę obwąchał ziemię. — I to 
w dodatku 
świeże. Może będziemy musieli odbić bardziej na zachód, żeby je ominąć.
— Czy to konieczne?
Pearr pokręcił po ptasiemu głową i rzucił jej kosę spojrzenie.
— Wilkołaki nie są łatwymi przeciwnikami. Nawet kiedy byłem żołnierzem, i to w 
najlepszym okresie, zawsze zastanawiałem się dwa razy, nim wyciągnąłem przeciw 
nim 
miecz. Są dzikie i w walce nie ustępują nikomu. A kiedy taki zmienia postać, 
jeszcze trudniej 
go trafić. Miecz tnie powietrze, nie przynosząc im żadnej szkody.
— To mit— zadrwiła Luanna. Lecz przestraszyła się, że wcale może tak nie być, 
kiedy 
zobaczyła, jakim spojrzeniem obrzucił ją Pearr.
Jechali przez resztę dnia, kierując się wprost na zachodzące słońce i 
napotykając kilka 
rozmytych deszczem śladów. Pearr zrobił się nerwowy i nieustannie rozglądał się 
wokół, 
kręcąc głową jak ptak. Raz zatrzymał się i przez godzinę badał wzrokiem teren 
dookoła i 
wznoszące się u horyzontu niewielkie pasmo wzgórz.
Luanna nie wypytywała go o powód dziwnego zachowania. Jego przestrogi sprawdzały 
się 
aż nadto dokładnie. Zsiadła z konia i przeszła się po okolicy, badając wzrokiem 
ziemię.
— Widzisz to? — zwrócił się do niej Pearr tak niespodziewanie, że aż się 
wzdrygnęła. 
Spojrzała na niego pytająco.
— Co?
— Trop. Samotnego człowieka. Zmierzał z Arvonu, jeśli się nie mylę.
Luanna potrząsnęła głową tak mocno, że włosy rozsypały się w miękką, brązową 
aureolę.
— Srebrna sprzączka od popręgu. — Pearr rzucił w jej stronę mały przedmiot. 
Złapała 
zręcznie, a potem upuściła, jakby sprzączka zmieniła się w kroplę rozżarzonego 
metalu. 
Luanna rzuciła się na kolana, żeby ją odzyskać. Łzy wezbrały w jej oczach.
— Kiedy to znalazłeś?
— Na ostatnim postoju. Wygląda znajomo?
— Anscom na wielu swoich rzeczach umieszczał taki znak.
— Samotny jeździec z Arvonu, zmierzający z północy właśnie wtedy, kiedy my 
jedziemy 
z południa…
— Nie — wykrztusiła z trudem. Nie mogła powiedzieć nic więcej. Anscom nie mógł 
teraz 
jechać na południe, do niej. Powiedział, że siewy zajmą mu parę tygodni. 
Zamierzała 
przybyć, kiedy on skończy z robotami, żeby zrobić mu niespodziankę. Lecz co, 
jeśli on, tak 
samo jak ona, nie był w stanie znieść bólu rozłąki, i pospieszył do niej do 
Rozdale?
— Może to był któryś z jego służących. Słyszałem, że Anscom prowadzi rozległe 
interesy.
Luanna wpatrywała się w srebrną sprzączkę. Jaki służący jeździ z tak bogatym 
rzędem?
— To musiał być służący — powtórzył Pearr. — Twój Anscom nie byłby taki głupi, 
żeby 
dać się wpędzić w matnię.
— O czym ty mówisz?
— Wilkołaki zapędziły jeźdźca między tamte wzgórza, prawdopodobnie do ślepego 
kanionu. Tej części Wielkiego Pustkowia nie znam za dobrze. Zapuszczałem się 
głębiej i 
bardziej ku wschodowi.
— Co możemy zrobić? To… to nie może być Anscom, lecz jeśli to jeden z jego 
służących, 
tak jak mówisz, musimy mu pomóc. Nie możemy pozwolić, żeby ktoś padł ofiarą 
Wilkołaków!
— Skąpo u nas z bronią — rzekł Pearr. — Zresztą od lat nie miałem miecza w ręku. 
Wolę 
używać tego. — Klepnął się w czoło. — To utrzymywało mnie przy życiu po… — Słowa 
zawisły w powietrzu. Pearr odetchnął głęboko i wyprostował się. Luanna 
spoglądała na niego 
ciekawie. Starzec wyraźnie się zmienił. Wydawał się silniejszy, szybszy w 
ruchach, wyższy.
— Po czym? — zapytała Luanna.
— Po śmierci mojej ukochanej Evony — odparł nieobecnym głosem. Wydawało się, że 
Pearr mówi do siebie. — Była tak piękna, tak niezwykle piękna. Samo słońce 
zazdrościło jej 
urody.
— Co się z nią stało?
— Zginęła na początku wojny. — Pearr wyprostował się jeszcze bardziej. — 
Walczyłem 
jak szalony i może rzeczywiście taki byłem, może szukałem śmierci, żeby ulżyć 
rozpaczy.
— Ale nie znalazłeś, prawda?
— Śmierci? — Pearr roześmiał się szorstko. — Nie. Walczyłem zbyt dobrze. 
Dostałem 
tyle medali, że juczny koń by ich nie uniósł. Pod koniec wojny przyszło mi do 
głowy, że 
mogę pójść Drogą Snów i odzyskać piękną Evonę. Lecz potem szukałem jej tylko po 
to, żeby 
przywróciła mi młodość. Nigdy nie będzie drugiej Evony, ale jeśli znowu będę 
młody, może 
znajdę kobietę, której rozum, wdzięk i uroda sprawią że poświęcę dla niej życie. 
— Po raz 
pierwszy spojrzał prosto na Luannę. — Kobietę taką jak ty.
Luanna nie wiedziała, jak ma zareagować na ten niezwykły komplement.
— Nie możemy pertraktować z Wilkołakami, rozumiesz? Nie możemy też z nimi 
walczyć. 
Lecz możemy pójść ich śladem z nadzieją, że ten, kogo ścigają, zdołał ujść przed 
ich 
zajadłością. Tylko wtedy się na coś przydamy.
Luanna nie wiedziała, czego bardziej chce: jak najszybciej znaleźć się w 
Arvonie, czy 
pomóc temu, kogo ścigały Wilkołaki. Przebiegła wzrokiem spustoszoną krainę, 
zobaczyła 
ślady zniszczeń sprzed wieków, jaśniejące łachy bladobłękitnego piasku, głębokie 
jamy, 
wypiętrzające się nagle wzgórza.
— Ten jeździec potrzebuje pomocy — powiedziała. — Nie możemy go zostawić.
— Tak — rzekł Pearr. — I jest coś jeszcze.
— Mówisz o Wilkołakach? — Luanna rozejrzała się, wypatrując okrutnych stworzeń.
— Nie, piękna pani. O tym. — Pearr wyciągnął pergamin z zakamarków swego stroju 
i 
rozłożył go ostrożnie. W milczeniu zaczął wodzić palcami po widniejących na nim 
konturach. 
Dopiero po paru chwilach Luanna uświadomiła sobie, że patrzy na mapę tej właśnie 
okolicy.
— Droga Snów biegnie przez te wzgórza? — zapytała.
— Może. Wiele razy znajdowałem podobne formacje, które wprowadzały mnie w błąd, 
lecz tym razem… — Pearr potrząsnął głową — …coś mi mówi, że się nie pomyliłem. — 
Posłał jej krzywy uśmiech. — Może przyniosłaś mi szczęście!
— Miejmy nadzieję, że przyniosę je również temu jeźdźcowi — odparła Luanna.
Ledwie po niecałej godzinie jazdy w zmierzchającym świetle dnia gwałtowna burza 
zmusiła ich do postoju. Zamiast wykorzystać przerwę w podróży na zastanowienie 
się i 
opanowanie swych uczuć, Luanna szalała z niepokoju. Tak jak Pearr czuł w głębi 
serca, że 
znalazł Drogę Snów, tak ona była pewna, że podążają śladem Anscoma. Wydawało się 
to 
prawie niemożliwe, lecz ona wiedziała, że rozłąka była dla jej kochanka równie 
trudna do 
zniesienia, jak dla niej. Wybrał się do niej w tym samym czasie, kiedy ona 
wyruszyła z 
Krainy Dolin do Arvonu.
Co spotkało Anscoma? Zapadła w niespokojny sen, w którym błyskające zęby 
Wilkołaków 
rozdzierały ludzkie ciało w okropnej uczcie.
— Szybciej, Pearr, musimy jechać szybciej!
— Nie martw się, piękna pani — odparł stary mężczyzna. — Jeździec żyje. 
Zatamował 
krwawienie i jedzie dalej, z pewnością słaby, ale żywy!
Znaleźli miejsce, gdzie samotny jeździec z Arvonu stoczył walkę z nie mniej niż 
trzema 
Wilkołakami. Dla zabicia Wilkołaka zwykle potrzebna jest magia, którą większość 
ludzi nie 
dysponuje, lecz w tym przypadku burza i łut szczęścia — oraz zręczność, 
pomyślała Luanna 
— pozwoliły ściganemu ujść z życiem. Przez pewien czas drogę ucieczki znaczyły 
obficie 
plamy krwi; potem deszcze w znacznym stopniu zmyły ślady. Lecz trop prowadził do 
pasma 
wzgórz i Luanna wyczuła w powietrzu tętnienie magii.
I znowu, jakby czytając w jej myślach, Pearr powiedział:
— To ta sama magia, która powstrzymała Wilkołaki przed podążaniem za naszym 
nieznanym przyjacielem. Myślę, że źródłem tej magii jest Droga, której szukam. 
Czuję się o 
całe lata młodszy tylko dlatego, że widzę kamienie, które ją wytyczają!
Kamienne słupy, pokryte takimi samymi dziwnymi runami jak te, które jarzyły się 
własnym światłem na mapie Pearra, pomogły jej uwierzyć, że starzec się nie myli. 
Choć 
Luanna sama nie czuła niczego szczególnego, zobaczyła, że w starca wstępują nowe 
siły.
— Tam! — zawołał Pearr. — Na górze, w wejściu do jaskini. Widzisz go?
— Anscom! — krzyknęła Luanna, ujrzawszy leżącą postać. Nawet z tej odległości 
rozpoznała swego kochanka. Wbiła pięty w boki wałacha. Wierzchowiec wytężył 
siły, żeby 
jak najszybciej znaleźć się przy leżącym człowieku. Luanna zeskoczyła z siodła 
nim koń 
zdołał się na dobre zatrzymać.
Potykając się podbiegła do ukochanego i upadła na kolana. Ujęła głowę Anscoma, 
kołysząc jaw ramionach.
— Kochany, jesteś ranny! — Luannie zakręciło się w głowie na widok ran. 
Wilkołaki 
poszarpały ciało Anscoma, wyrywając wielkie kawały z ud i torsu.
— Luanna? — rozległ się słaby głos mężczyzny. — Skąd? Nie mogłaś wiedzieć…
Śmiała się i płakała, przytulając się do jego piersi.
— Kiedy ty jechałeś do mnie, ja jechałam do ciebie.
— Zimno mi, nawet w twoich ramionach — powiedział Anscom. — Walczyłem z 
Wilkołakami jak umiałem, ale nie jestem wojownikiem.
— Odpędziłeś je, żyjesz, jesteśmy razem. — Słowa Luanny toczyły się jak potok 
wezbrany po burzy. — Tylko to się liczy. Nigdy już nie pozwolimy się rozdzielić.
Poczuła dotyk dłoni na ramionach. Pearr ukląkł przy niej i powiedział: — Pozwól, 
że 
opatrzę jego rany. Są bardzo poważne. Stracił dużo krwi. Widzisz, jaki jest 
blady?
— Będzie żył. Musi żyć!
— Doznał ciężkich obrażeń. Na wojnie widziałem wielu lżej rannych, którzy 
zmarli. A 
rany zadały im nie Wilkołaki, tylko zwykła stal. Nie wiadomo, jakie szkody mogą 
spowodować ich magiczne kły.
— Zajmę się nim — powiedziała Luanna, odpychając Pearra. Odetchnęła głęboko, 
żeby 
się uspokoić, i zabrała się do ratowania człowieka, którego kochała.
Pearr rozpalił małe ognisko, a potem zostawił ją samą z Anscomem i jej bólem. 
Młodzieniec zapadł w śpiączkę; najpierw rzucał się słabo, a potem legł bez 
ruchu, nie dając 
znaku życia.
Niepokój Luanny wzrósł. Pochyliła się i dotknęła palcami gardła Anscoma. Tylko 
zimne 
ciało i żadnego pulsu.
— Pearr! — krzyknęła. — Chodź szybko!
W kilka chwil później starzec wyłonił się z czeluści pieczary. Zobaczył 
przerażenie na 
twarzy Luanny i dotknął ręką nozdrzy Anscoma. Potem spojrzał z ukosa na kobietę 
i 
potrząsnął głową.
— Nie żyje, piękna pani. Zęby Wilkołaków sięgnęły dalej, niżby wskazywały same 
rany, a 
i te są śmiertelne.
Luanna osunęła się na ziemię, ogłuszona, wpatrując się w Anscoma, lecz nie 
widząc 
niczego.
Delikatne potrząśnięcie wyrwało jaz otępienia.
— Może znajdzie się jakiś sposób, żeby go uratować — powiedział Pearr zdławionym 
ze 
wzruszenia głosem. — Udało mi się odczytać runy na ścianach pieczary.
— Co? — zapytała. — O czym ty mówisz? Nawet Wielka Gunnora nie potrafi 
wskrzeszać 
zmarłych.
— Prastarzy byli potężni, och, niezmiernie potężni — rzekł cicho Pearr. — Ta 
pieczara 
jest przeznaczeniem, celem Drogi Snów. Wewnątrz czeka na Anscoma drugie życie. 
Czy 
zaryzykujesz?
— Co mam zaryzykować? Przecież on nie żyje.
— Nic nie wiemy o skutkach. Jego duszę może opanować Zło z powodu Wilkołaków i 
ran, 
które zadali.
— Chcesz powiedzieć, że Anscom może powrócić do życia, lecz… jako jeden z nich?
— Wiem bardzo mało. Nie starczyło mi czasu, żeby przeczytać runy do końca.
Luanna spojrzała na ciało kochanka i podjęła decyzję.
— Wszystko, czego chcę, to być z nim.
— Bez względu na skutki?
— Nawet gdybym miała stracić życie, chcę, żeby on odzyskał swoje.
Pearr skinął głową.
— Tego się spodziewałem. Proszę, pomóż mi. Musimy zabrać go do jaskini, do 
ołtarza, 
który znalazłem.
Razem unieśli Anscoma i zawlekli go do mrocznej pieczary. Jednak im dalej się 
posuwali, 
tym jaśniej robiło się wokół nich. Przyćmiona błękitna poświata, tak typowa dla 
metali 
używanych przez Prastarych, oświetlała wielkie pomieszczenie. Luanna przystanęła 
i przez 
chwilę wytrzeszczała oczy, rozglądając się z otwartymi ustami.
Pod ścianami stały machiny o dziwnych i obcych kształtach. Wiele jarzyło się 
błękitnym, 
inne zaś zielonym światłem, niepodobnym do niczego, co kiedykolwiek widziała. 
Lecz jej 
uwagę przyciągnął i skupił na sobie granitowy ołtarz, wznoszący się pośrodku 
komnaty, Choć 
bardziej przypominał wypełnione wodą koryto, niż tradycyjny ołtarz, Luanna znała 
jego 
przeznaczenie — i niebezpieczeństwo, na jakie się narażała.
— Anscom wróci do życia? — zapytała.
Pearr potrząsnął przecząco głową. Tego się właśnie obawiała. Wzywali Moce 
przekraczające ludzką wiedzę i zrozumienie.
— Droga Snów — szepnął Pearr — kończy się tutaj.
Dowlekli zwłoki Anscoma do wypełnionego wodą koryta. Na jego ścianach rozjarzyły 
się 
runy, a wysoko na sklepieniu pieczary zapłonął prosty, czerwony krzyż, odbijając 
się w 
wodzie.
— Żadnego wahania, żadnych wątpliwości — rozkazał Pearr. Napinając mięśnie, 
unieśli 
ciało Anscoma i włożyli je do wody.
Luanna wstrzymała oddech. Sądziła, że Anscom utonie. Jednak on unosił się na 
powierzchni, a woda zaczęła musować i kipieć wokół niego, a potem znikała, jak 
gdyby 
parując, aż jej kochanek spoczął na dnie suchego koryta.
— Anscom? — zawołała niepewnie. Żadnej reakcji. Odwróciła się i wtuliła twarz w 
pierś 
Pearra, a jej gorące, gorzkie łzy moczyły jego brudne koszule. — Jak długo? — 
wyszlochała. 
— Kiedy będziemy mogli spróbować jeszcze raz?
— Musi upłynąć wiele lat — odparł Pearr. — Runy mówią, że koryto musi się 
napełnić, 
żeby mogło być znowu użyte. Każdego roku spada tylko jedna kropla, pojedyncza 
kropla 
magicznego płynu.
Luanna cofnęła się i wytrzeszczyła oczy na starego człowieka.
— Chcesz powiedzieć, że…
— Tak — odparł łagodnie Pearr. — Moja szansa na młodość przepadła, ale 
poświęciłem ją 
w szlachetnym celu.
— Poświęciłeś aż tyle, żeby wskrzesić Anscoma? Ale dlaczego?
W uśmiechu Pearra nie było smutku, tylko tęsknota.
— Dlatego, że przypominasz mi Evonę. Dla niej zrobiłbym wszystko.
Zanim Luanna zdążyła coś odpowiedzieć, dotarł do niej szeleszczący dźwięk. 
Otworzyła 
oczy i łzy pociekły jej po policzkach. Anscom poruszył się w korycie.
— Luanna? — odezwał się słabym głosem. — Co się stało? Pamiętam, że było mi 
bardzo 
zimno. A potem pojawiły się dziwne sny.
Pomogła mu usiąść. Poczuła znajome napięcie mięśni, do których wracała siła. 
Anscom 
wygramolił się z zimnego, suchego koryta i stanął na trzęsących się nogach.
— Żyjesz! — zawołała i rozpłakała się z radości.
— Żyję tylko wtedy, kiedy jestem z tobą — powiedział. Wyciągnął rękę, ujął ją 
pod brodę 
i pocałował delikatnie w usta.
Luanna oderwała się od niego.
— Pearr poświęcił tak dużo. Anscom, on… Luanna rozejrzała się po pomieszczeniu 
wypełnionym dziwnymi, metalowymi machinami i echami z czasów, które dawno 
minęły. 
Pearr zniknął.
— Może wyszedł z pieczary — podsunął Anscom.
— Tak, poszukajmy go. A potem jak najszybciej wracajmy do twojego gospodarstwa. 
To 
czas siewów i powinniśmy być na miejscu.
Przytuleni do siebie, wyszli z pieczary Prastarych. Lecz nie znaleźli Pearra. 
Przycupnął za 
rozjarzoną błękitnym pałaniem machiną jeszcze długo po tym, jak kochankowie 
odeszli. 
Słabymi oczami przyglądał się, jak cztery kropelki tworzą się na ramionach 
krzyża na stropie, 
spływają wolno do środka i zlewają się w jedną dużą kroplę. Jej ciężar sprawił, 
że w końcu 
oderwała się od czerwonego krzyża i spadła, rozbryzgując się na dnie koryta.
Ile lat upłynie, nim koryto wypełni się znowu życiodajnym, magicznym płynem 
Prastarych?
Pearr nie wiedział. Wiedział tylko, że zanim do tego dojdzie, on już dawno 
będzie martwy. 
Przemierzył Drogę Snów i znalazł życie — lecz nie on był tym, który je odzyskał.
Krzątał się po pieczarze, zbierając małe kawałki metalu. W jakiś sposób widok 
Luanny i 
Anscoma wynagrodził mu stratę. Wiedział, że marzenia nie umierają.
POSŁOWIE
Magia Estcarpu i przygody Simona Tregartha zawładnęły moją wyobraźnią od 
pierwszych 
stron Świata Czarownic, wówczas, kiedy przed niemal dwudziestu pięciu laty 
przeczytałem tą 
książkę. Potem dwukrotnie odwiedzałem ten świat i moja wyobraźnia zaczęła sięgać 
poza 
słowa, pomysły i postaci stworzone przez Andre Norton; sam wziąłem się zapisanie 
krótkich 
opowiadań. Ze wszystkich dziwnych miejsc Świata Czarownic, zrujnowane wojną 
Wielkie 
Pustkowie przemawiało do mnie najbardziej. Myśl o ludziach — oraz bestiach i 
magicznych 
stworzeniach — przemierzających je w poszukiwaniu kawałków starego metalu 
najmocniej 
pobudzała moją wyobraźnię, wyczarowując najwyraźniejsze wizje.
Co jeszcze można znaleźć na tym Pustkowiu? Inspiracja może przyjść z wielu 
dziwnych 
źródeł i w tym przypadku był to utwór Jefferson Starship pod tytułem „Winds of 
Change”. W 
jakiś sposób fragmenty piosenki o wietrze przynoszącym zmiany w życiu człowieka 
oraz 
okruchy życia tułacza błąkającego się po bezdrożach Świata Czarownic, połączyły 
się ze 
sobą. Do tej podstawowej mieszanki dodałem to, co dla każdego człowieka jest 
najważniejsze: 
miłość, nadzieję i… śmierć.
Robert E. Vardeman
* Eyrie (ang.) — orle gniazdo bądź górski zamek (przyp. tłum.).
* Ang. — moss — mech; dotter — zniekształcone słowo daughter — córka (przyp. 
tłum.).