Henry Kuttner
PUŁAPKA CZASU
Przełożyli
Julita Wroniak
Robert M. Sadowski

SPIS TREŚCI
PUŁAPKA CZASU ........................................ 7
Słowo wstępne .............................................. 9
OCZY THARA ............................................... 141
DRUGA STRONA LUSTRA ........................ 167
O AUTORZE .................................................. 209

PUŁAPKA CZASU
Przełożyła
Julita Wroniak


Ciśnięty przez rozpętaną energię atomową w głąb
czasu Mason miał tylko jedną szansę ocalenia Alasy,
władczyni starożytnego Al Bekr, Miasta Nauki, i pow-
rotu do własnej epoki, do roku 1939 — jeżeli odda
Greddarowi Klonowi, Władcy Czasu, swój mózg!
Niesamowita opowieść o ludziach porwanych z epok,
które dzielą tysiące lat, i przerzuconych w czasie do
prapoczątków cywilizacji!

WSTĘP
W szyscy wiemy, że jest lepszy i gorszy czas na zaznajomie-
nie się z daną książką. Jeśli moment jest odpowiedni, książka
potrafi zmienić nasz sposób patrzenia na świat, a nawet nasze ży-
cie. Może dziś, Czytelniku, nadszedł czas, abyś — jak ja przed
laty — sięgnął po powieść Henry'ego Kuttnera.
Z „Pułapką czasu" zetknąłem się po raz pierwszy w 1938 ro-
ku, kiedy jako uczeń szkoły podstawowej wziąłem do ręki amery-
kański magazyn Marvel Stories. Widząc krzykliwą okładkę z ry-
sunkiem Franka R. Paula, przedstawiającym nagą dziewczynę
wśród robotów, od razu zorientowałem się, że znalazłem coś, na
co czekałem.
Czy „Pułapka czasu" zmieniła moje życie? Nie całkiem. Ale
było w niej coś, co mnie ogromnie zainteresowało; czterdzieści
lat później, kiedy pisałem Moreau's Other Island, rodzaj hołdu
dla H.G. Wellsa, zauważyłem, że pożyczam od Kuttnera perwer-
syjną postać, która zafascynowała mnie jako dziesięcioletniego
chłopca: tajemniczą, egzotyczną kobietę nie należącą do gatunku
ludzkiego...
Tak właśnie funkcjonuje umysł pisarza: często zapomina
0 różnych rzeczach, które nagle owocują po latach. Dość nie-
zwykłe wydaje mi się również to, że mam zaprezentować tę po-
wieść polskim czytelnikom. Ale szczęśliwym trafem świat fanta-
styki naukowej zbudowany jest właśnie z takich i innych zagadek
1 sprzeczności; dla nas to już codzienność.
Kuttner nie należy do najbardziej sławnych pisarzy SF, ale
jego nazwisko jeszcze długo będzie żywe, gdyż potrafił opowie-
dzieć fascynującą historię i znaleźć dla niej właściwe słowa. Wy-
chowywał się w otoczeniu książek — jego ojciec był antykwariu-
szem, co niewątpliwie miało wpływ na młodego Kuttnera.
Urodził się w Los Angeles w 1915 roku, zmarł zaś w ro-
ku 1958. Zarabiał na życie pisaniem opowiadań SF, które dru-
kowały popularne (groszowe) magazyny nowojorskie. Prawdopo-
dobnie najważniejszym wydarzeniem w jego życiu był ślub
z Catherine L. Moore, również pisarką, która podobnie jak
Kuttner debiutowała na łamach Weird Tales. Odkąd zaczęli ze
sobą współpracować, ich twórczość nabrała głębszych treści.
Wspólnie osiągnęli ogromną popularność wśród miłośników fan-
tastyki, zwłaszcza wśród czytelników Astounding Science Fiction,
gdzie Kuttner publikował pod wieloma pseudonimami, z których
najbardziej znany to Lewis Padgett.
Właśnie w Astounding Science Fiction ukazały się opowiadania
(pisane wspólnie z C. L. Moore), którym pisarz zawdzięcza swoją
sławę: cykl o Łysych wydany później jako powieść pt. Mutanci
oraz drugi cykl, którego akcja toczy się pod morzami Wenus po
zniszczeniu Ziemi przez wojnę atomową; te opowiadania złożyły
się na powieść Nieśmiertelni.
„Pułapka czasu" poprzedza oczywiście te późniejsze powieści.
Jest to utwór melodramatyczny i zawierający wady typo-
we dla twórczości komercyjnej, jednakże jego dynamiczne tem-
po sprawia, że czyta się go znacznie płynniej niż wiele lepiej
napisanych powieści.
Główny bohater, Kent Mason, wpada w pułapkę czasu i zo-
staje przeniesiony z dwudziestego wieku w epokę poprzedzającą
nastanie cesarstwa rzymskiego. Trafia do Atlantydy zasypanej
piaskami Sahary*. Mieszka tam Greddar Klon, władca czasu,
którego odwieczne siły życiowe wymagają stałej regeneracji.
Jednym z ciekawszych pomysłów książki jest postać kobiety-
-lamparta, która na przemian fascynuje Masona i napawa go od-
razą. Pod tym względem „Pułapka czasu" wykazuje duże podo-
bieństwo do powieści Jacka Williamsona Legion Umarłych
opublikowanej w tym samym roku**. Bohater Williamsona rów-
nież na przemian odczuwa wstręt i pociąg do pięknej, niezwykłej
kobiety, z której emanuje wręcz metafizyczne zło. Kuttner i Wil-
liamson oczywiście nie pierwsi posłużyli się w literaturze postacią
* por. Atlantyda Pierre'a Benoit (przyp. red.).
** „Srebrny Glob", tom 2. Tytuł oryginalny „Legion czasu" (przyp. red.).
kobiety-wampa; wywodzi się ona z dalekiej przeszłości — na
przykład u Homera występuje jako Circe. Jednakże literatura fan-
tastyczno-naukowa stworzyła dla niej wiele zaskakujących i ory-
ginalnych wcieleń.
Erotyzm, zarówno w życiu jak i literaturze, jest obecnie bardziej
akceptowany niż w 1938 roku, więc siłą rzeczy „Pułapka czasu"
wydaje się dziś znacznie mniej śmiałą historią, niż kiedy czytałem ją
jako młody chłopiec. Wciąż jednak stanowi doskonałe przypo-
mnienie, że literatura SF od dawna łączy erotykę z rzeczami nie-
zwykłymi i dziwacznymi. Mimo popularnych akcesoriów, jak statki
kosmiczne, roboty oraz przyszłościowa, wielce skomplikowana
technika, zdrowy element erotyzmu zawsze był w niej obecny, choć
często zakamuflowany. No cóż, bez względu na to, co jakiś mędrek
mógłby twierdzić, pisarze są tylko ludźmi, tak samo jak czytelnicy
ich utworów.
Widoczne w twórczości Kuttnera przejawy tego, co można
określić mianem swobody obyczajów, nie zyskały aprobaty wśród
pewnych kręgów ówczesnego fandomu. Powodowani fałszywie po-
jętym purytanizmem ludzie ci domagali się literatury SF całkowi-
cie pozbawionej elementów erotycznych. W ten sposób wiele
współczesnych problemów także przestałoby istnieć. Trudno sobie
wyobrazić bardziej szarą utopię! Jednakże ten purytański stosunek
do życia i literatury fantastyczno-naukowej dominował przez wiele
lat. Na początku lat czterdziestych w Astounding Science Fiction
rzadko spotykało się jakiekolwiek wzmianki o seksie. Być może seks
ukradkiem powrócił do literatury SF właśnie dzięki parze Kuttner-
-Moore, która w takich utworach jak „ Vintage Season" i Nieśmier-
telni z wyraźną przyjemnością opisywała zmysłowe, dekadenckie
społeczeństwa przyszłości.
Wydaje mi się, że Kuttner i Moore czuliby się w swoim żywiole
w latach sześćdziesiątych — tej tak przecież liberalnej dekadzie.
Jednakże Henry Kuttner zmarł nagle na zawał serca w lutym 1958
roku, wkrótce po proroczym śnie. Odszedł w stosunkowo młodym
wieku.
Twórczość Kuttnera, jeśli nie liczyć dzieł powstałych w okresie
udanej współpracy z żoną, w sumie rozczarowuje. Zdarzały mu się
jednak samodzielne wzloty i wierzę, że „Pułapka czasu" właśnie do
takich należy. Brian w_ Aldiss

Rozdział I
ZIELONE MONOLITY
JVent Mason słaniając się ze zmęczenia dotarł na
szczyt wzgórza i rozejrzał się wkoło oczami obrzękłymi od
słońca. Spękane usta wykrzywiły mu się w gorzkim uśmie-
chu, kiedy patrzył na ciągnące się w nieskończoność skały
Pustyni Arabskiej, śmiertelnej pułapki niewyraźnej teraz
w strugach gwałtownego, lodowatego deszczu. Nad rozpoś-
cierającą się w dole równiną górowały dwie iglice skalne
i kiedy Mason przyjrzał im się, nagle na jego spalonej słoń-
cem twarzy pojawił się wyraz zaintrygowania. Rozpoznał
ogromne kolumny i w tym momencie zrozumiał, że jego
poszukiwania i życie dobiegną kresu niemal równocześnie.
Miał bowiem przed sobą legendarne bliźniacze wieże zagi-
nionego miasta Al Bekr, starożytnej metropolii zapomnia-
nej wiedzy, Miasta Nauki!
Przed dwoma miesiącami z portu Merbat wyruszyła na
poszukiwanie Al Bekr ekspedycja i przez sześćdziesiąt dni
bezskutecznie przemierzała jałowe pustkowia zwane przez
Arabów Rub-el-Chali. Stary doktor Cordell, szef wyprawy,
opierał swoje nadzieje na legendach, urywkach tekstów od-
czytanych z ostraków oraz napisie widniejącym na glinianej
tabliczce niedawno odkopanej na terenie starożytnego mia-
sta Ur, z której wynikało, że Zakazane Miasto stało na nie-
słychanie wysokim poziomie cywilizacyjnym.
Według inskrypcji Al Bekr był rzadko odwiedzaną
mieściną na Wielkiej Pustyni, aż nagle, w tajemniczych
14 Henry Kuttner
okolicznościach, nastąpił tam niebywały rozkwit nau-
ki i sztuki. Jednakże zmierzch kultury nastąpił równie
szybko jak jej rozkwit, z przyczyn, które albo nie były zna-
ne, albo nie zostały zapisane, i świetność Al Bekr minęła
bezpowrotnie. Historia ta stanowiła jakby skróconą wersję
legendy o Atlantydzie — wysoko rozwinięta cywilizacja
zniszczona w zagadkowy sposób.
Mason, archeolog wyprawy, był jej najmłodszym
uczestnikiem. Lecz jak na ironię właśnie on, zagubiony na
pustyni, sam jeden dotarł do miasta, w którego odkrycie
jego towarzysze już zwątpili. Doktor Cordell postanowił
zakończyć poszukiwania i wrócić do Merbat, a kiedy Ma-
son nalegał, żeby zbadać jeszcze znajdujące się w pobliżu
mało znane pasmo górskie, nie zgodził się na podjęcie
ostatniej próby.
O świcie Mason wymknął się z obozu zabierając naj-
szybszego wielbłąda; liczył, że dotrze do gór i najdalej
w ciągu dwóch dni dogoni wolno posuwającą się ekspedy-
cję. Ale plany te spaliły na panewce. Wielbłąd upadł łamiąc
nogę, kompas zaś uległ zmiażdżeniu. Od tego czasu minęły
trzy dni, a Mason wciąż błądził po wymarłym, spalonym
przez słońce piekle. Wkrótce zabrakło mu wody. Trawiony
głodem zastrzelił sępa i z obrzydzeniem zjadł twarde łyko-
wate mięso; później zaś, gdy wędrował już ledwo przytom-
ny, zgubił rewolwer. A teraz wyczerpany stał na wzgórzu
spoglądając na Al Bekr, Miasto Nauki!
Czas obszedł się okrutnie z legendarną metropolią.
Dwa olbrzymie słupy sterczące z piachu, gdzieniegdzie na
wpół zasypane szczątki obrobionych bloków. I to wszystko.
Dolina, szara i ponura w rzęsistym deszczu, była zupełnie
wymarła i pogrążona w ciszy. Mason miał jednak nadzieję,
że znajdzie tam schronienie przed przybierającą na sile
ulewą. Nad Rub-el-Chali rzadko szaleją burze, ale za to
swą gwałtownością przypominają kataklizmy. Wtem niebo
nad Masonem rozdarła błyskawica.
PUŁAPKA CZASU 15
Chwiejąc się z osłabienia, ruszył w dół po stoku. Ruiny
dawnych budowli rosły w miarę, jak mężczyzna się do nich
zbliżał. W okresie swojej świetności miasto musiało być
naprawdę imponujące.
Za wzgórzami ryknął grzmot. Słupy, które dzieliła nie-
wielka odległość, dawały częściowe schronienie przed desz-
czem. Mason oparł się o jeden z nich. Westchnął głęboko,
z ulgą, i rozluźnił obolałe mięśnie. Nagle jego pociągła
twarz ożywiła się. Powierzchnia monolitu, o który się opie-
rał, szorstka i sfatygowana, naruszona zębem czasu, była
niewątpliwie metalowa!
Ale jaki lud zdołałby wznieść te olbrzymie, sięgające
blisko piętnastu metrów wieże? To było nie do pomyślenia.
Mason, marszcząc w skupieniu czoło, zbadał powierzchnię
metalu. Nie umiał go zidentyfikować. Twardy, chropowa-
ty, o osobliwym, zielonkawym zabarwieniu; był to zapewne
jakiś nieznany stop.
Zagrzmiało złowieszczo, a po chwili następna błyskawi-
ca rozdarła powietrze. Niczym żarzący się, rozgrzany do
białości miecz przecięła niebo, spowijając w olśniewającym
blasku obie wieże. Mason poczuł, jak coś go unosi i odrzu-
ca w bok. Przez ułamek sekundy widział ścianę jasnego,
huczącego ognia, który tańczył między monolitami. Nastą-
pił moment nieznośnego napięcia, powietrze trzaskało od
elektryczności. Ciałem Masona wstrząsnął rozdzierający
ból, ból tak straszliwy, że mężczyzna aż zawył, choć żaden
dźwięk nie wydostał się z jego sparaliżowanej krtani. Coś
targnęło nim gwałtownie. W oczach mu pociemniało i za-
kręciło się w głowie, ale po chwili mrok ustąpił, rozpłynął
się. Jego miejsce zajął wspaniały blask.
Znikła pustynna dolina Al Bekr! Znikł ulewny deszcz,
mokry piach, huk grzmotów nad głową! Mason leżał na
plecach wpatrując się zaskoczonym wzrokiem w niezwykle
wysokie sklepienie, promieniujące dziwnym, zielonym
światłem, ku któremu pięły się oba monolity!
16
Henry Kuttner
Bliźniacze wieże, ale jakże zmienione! Znikły rysy i za-
głębienia spowodowane wielowiekową erozją. Ich połysku-
jące zielenią powierzchnie były teraz gładkie jak lustro.
Nieco dalej stały rzędy fantastycznych maszyn błyszczą-
cych w tym dziwnym świetle. Mason po raz pierwszy
w życiu widział takie urządzenia i nie miał pojęcia, do cze-
go mogą służyć te wszystkie tłoki, koła i rury o wymyśl-
nych kształtach. Sala była przestronna, okrągła, o ścianach
i posadzce z białego kamienia. Na ścianach znajdowały się
rozmieszczone w równych odstępach pręty z zielonkawego
tworzywa, które jaśniały zimnym ogniem.
Mason wyciągnął rękę i dotknął gładkiej powierzchni
zielonego monolitu. Dotyk podziałał na niego uspokajająco.
Jeszcze nie zwariowałem, pomyślał zupełnie oszołomiony.
Przypuszczalnie uderzenie pioruna wyzwoliło z tajemni-
czych wież jakąś niewyobrażalną siłę, dokonało zaskakują-
cej zmiany, której jeszcze nie potrafił zrozumieć. Wstał
powoli, spodziewając się niemal, że za moment ta niesa-
mowita sceneria przeistoczy się z powrotem w zalaną desz-
czem pustynną dolinę.
Za jego plecami czyjś niski głos warknął coś pytającym
tonem.
Mason odwrócił się szybko. Ujrzał śniadego, krępego
mężczyznę w przepasce na biodrach i sandałach; ze srogiej,
ogorzałej twarzy pokrytej bruzdami złowrogo spozierały
bladoniebieskie oczy. Nad wąskimi ustami sterczał duży,
orli nos. Mężczyzna znów coś burknął.
Istne szaleństwo! Mówił bowiem pradawnym, zapo-
mnianym językiem semickim, najczystszą formą prajęzyka
arabskiego, którym nikt oprócz naukowców nie posługiwał
się prawie od czterech tysięcy lat. Niejasne podejrzenie spra-
wiło, że Masonowi krew zastygła w żyłach. Wziął się jed-
nak w garść i z trudem zaczął szukać w pamięci słów. Znał
przecież ten język...
— Przybywam z dalekiego kraju — powiedział wolno,
niepewnie, spoglądając na ogromny bułat wojownika.
— Nikt nie ma prawa wstępu do miasta! — oznajmił
mężczyzna z dzikim błyskiem w oczach. — Władca za-
brania komukolwiek wejść do Al Bekr. Nikt też nie może
opuścić miasta!
Al Bekr! Mason pośpiesznie rozejrzał się dokoła. Czyż-
by jednak czas był odwracalny, wbrew temu co sądzi
nauka? Czyżby dziwna siła, którą błyskawica wyzwoliła
z monolitów, przeniosła go w zamierzchłą przeszłość? Ale
te maszyny, ta wspaniała budowla przemawiały nie za
przeszłością, lecz za potęgą odległej przyszłości.
Przyjrzał się uważnie wojownikowi i nagle doznał olś-
nienia.
— Al Bekr nie jest twoim rodzinnym miastem — rzekł.
— Nie potrzeba czarów, żeby to dostrzec — burknął
mężczyzna. — Jestem Sumeryjczykiem.
Masonowi opadła szczęka. Sumeryjczykiem?! Przed-
stawicielem tajemniczego, starożytnego ludu, który stwo-
rzył cywilizację w dolinach Eufratu i Tygrysu na długo
przed podbojem tych ziem przez Amorytów? Wojownik,
ogarnięty naraz podejrzeniami, podszedł bliżej; ruchy miał
kocie, a bułat lśnił złowrogo.
— Nie mam złych zamiarów — oświadczył pośpiesznie
Mason. — Przysięgam na Enlila!
Sumeryjczyk otworzył szeroko oczy.
— Na Enlila? Przysięgasz na...
Mason skinął głową. Wiedział, jaką czcią otaczali Su-
meryjczycy swojego najwyższego boga.
— Nie jestem twoim wrogiem — powiedział i poczuł,
że robi mu się słabo. Skutki trzydniowej tułaczki po Rub-
-el-Chali dały o sobie znać ze zdwojoną siłą. Nogi się pod
nim ugięły i na próżno starał się utrzymać równowagę.
Otoczyła go ciemność.


Sumeryjczyk skoczył do przodu i podtrzymał Masona,
otaczając go potężnym ramieniem. Wsunął bułat do poch-
wy, po czym schylił się i wziął archeologa na ręce jak
dziecko.
— Na Baala i wszystkich bogów mleka i wody z półno-
cy! — ryknął słowami przysięgi i dokończył: — Nie walczę
z człowiekiem, który przysięga na Enlila!
Jak przez mgłę Mason zdawał sobie sprawę, że Sume-
ryjczyk przerzuca go przez muskularne ramię i niesie
nie kończącymi się, skąpanymi w zielonym blasku koryta-
rzami. Był zbyt słaby, żeby protestować. Po pewnym czasie
wojownik ułożył go delikatnie na stosie futer. Mason po-
czuł, że jakiś płyn sączy mu się do gardła; chwycił butelkę,
którą Sumeryjczyk przyłożył mu do ust, i podniósł ją wy-
żej. Woda... nie, nie woda, chociaż płyn nie miał smaku
i był bardzo zimny. Wydawało mu się, że wraz z napojem
wchłania energię, która rozchodzi się po ciele, docierając
do każdej wysuszonej komórki. Opróżnił butelkę i oddał ją
Sumeryjczykowi.
Osłabienie minęło. Usiadł i rozejrzał się po pustym po-
koju o kamiennych ścianach i podłodze wyłożonej futrami.
Wojownik zerknął na butelkę smętnym, spragnionym wzro-
kiem i odrzucił ją na bok.
— Teraz powiedz, kim jesteś! — odezwał się gniew-
nie. — Nikt w tym przeklętym mieście nie słyszał o Enlilu.
A ty przecież nie jesteś Sumeryjczykiem.
Mason zaczął starannie dobierać słowa.
— Przybywam z odległych stron. Z leżącego na dale-
kim zachodzie kraju, do którego dotarła sława Enlila. Ale
skąd się tu wziąłem, tego nie wiem.
— Nasz Władca mógłby ci to wyjaśnić. Jak cię zwą?
— Mason.
— Ma-zon — powtórzył nadając sylabom osobliwe
gardłowe brzmienie. — A ja... nie, mów mi Uruk. Urodzi-
łem się w mieście Uruk, a czasem lepiej jest nie wyjawiać

swojego prawdziwego imienia. Jeśli kiedykolwiek opuszczę
Al Bekr, wolę, aby ludzie nie wiedzieli, że służyłem u Gred-
dara Klona. — Surowe oblicze Sumeryjczyka pociemniało;
popatrzył nieufnie na archeologa. — Znasz Władcę?
Zanim Mason zdążył odpowiedzieć, za drzwiami rozległo
się dudnienie. Zaskoczył go wyraz strachu a zarazem oburze-
nia, jaki pojawił się na twarzy Uruka. Drzwi się otworzyły.
W wejściu stał... metalowy człowiek. Stwór miał ponad
dwa metry wysokości, beczkowaty tułów, trzy wieloczłonowe
nogi ze srebrzystego metalu zakończone szerokimi metalo-
wymi płytkami. Giętkie, macko watę ramiona zwisały luźno;
głowa, metalowa kula nieproporcjonalnie mała w porówna-
niu z potężnym kadłubem, była zupełnie gładka, ale zaopa-
trzona w jedno fasetkowe oko. Robot bacznie im się przyglą-
dał.
Sumeryjczyk nie poruszył się, tylko ścięgna prawej dłoni
lekko mu drgały. Dłoń nieznacznie przesuwała się w kierun-
ku rękojeści bułata.
— Władca cię wzywa — powiedział robot bezbarwnym,
monotonnym głosem. — Masz stawić się natychmiast.
Odwrócił się i wyszedł. Drzwi zamknęły się bezgłośnie.
Przeklinając pod nosem Uruk opadł na futra.
— Cooo... to było? — spytał Mason czując, jak przenika
go niepojęty strach. Robot sprawiał wrażenie żywej istoty.
— Jeden ze służących Władcy — wyjaśnił Sumeryjczyk
wstając. — Jeden z wielu, których stworzył. Tak, nasz Wład-
ca jest wszechpotężny! — dodał z nutą ironii. — Ale muszę
już iść. Poczekaj tu na mnie. Postaram się wrócić jak najprę-
dzej.
— Czy robot mnie widział? — spytał zaniepokojony
Mason.
Uruk wzruszył ramionami.
— Jeden Enlil to wie. Czasem taki nic nie widzi, cza-
sem wręcz przeciwnie. Wrócę niebawem i poszukamy
dla ciebie kryjówki. Teraz już nie zdążę.

Wybiegł z pokoju. Mason patrzył na zamknięte drzwi
usiłując zebrać myśli. Przez ostatni kwadrans podświado-
mie próbował sobie wmówić, że wszystko, co go otacza,
jest snem, halucynacją wywołaną przez gorączkę. Ale wie-
dział, że to nieprawda. Realność tego dziwnego miasta nie
budziła wątpliwości, sam zaś był na tyle młody, aby zda-
wać sobie sprawę, jak elastyczne są granice dostępnej czło-
wiekowi wiedzy. Czas nie jest wielkością stałą, niezmienną.
Teoretycznie podróże w przyszłość i w przeszłość są moż-
liwe. Dlaczego więc miałyby być niemożliwe w praktyce?
Dziwne, owszem, niezwykłe i przerażające, tak, ale prze-
cież nie niemożliwe. Mason ukradkiem przejechał dłonią
po gładkiej kamiennej ścianie i pogładził futra, na których
siedział. Marzył o papierosie.
Same zagadki! Fantastyczne miasto rządzone przez ta-
jemniczego Władcę, którego tak bardzo lękał się Sumeryj-
czyk. Zgadzało się to z legendami, ale niestety niczego nie
wyjaśniało. Wciąż nie miał pojęcia, czy znajduje się wśród
przyjaciół, czy wrogów, co teraz oczywiście interesowało go
najbardziej.
Słysząc hałas na korytarzu czujnie zerwał się na nogi.
Kierowany niejasnym instynktem otworzył drzwi i wyjrzał
na korytarz, ale widząc zbliżającego się robota zatrzasnął je
szybko i przywarł ciałem do ściany obok. Liczył, że potwór
pójdzie dalej, ale pewności nie miał.
Kroki urwały się nagle. Drzwi ustąpiły pod naporem
metalicznej macki i Mason, który rozpłaszczył się na ścia-
nie, ujrzał kątem oka zaglądającą do środka olbrzymią po-
stać. Robot nie dostrzegł go jeszcze.
Stwór przekroczył próg i zastygł w miejscu, jakby wy-
czuwając bliską obecność Masona. Mężczyzna odskoczył
od ściany. Chciał wyśliznąć się na korytarz odpychając
robota ramieniem. Ale nie zdawał sobie sprawy z jego
możliwości.
Mimo zachwianej równowagi robot zadziałał sprawnie.
Okręcił się wokół osi i mocno chwycił mackami archeologa,
który na próżno starał się uwolnić.
Stwór trzymał go bez wysiłku, a jedna ze spiralnych
macek wysunęła się, by zamknąć drzwi. Następnie sztyw-
nym krokiem doszedł na środek pokoju, całkowicie lekce-
ważąc szamotaninę Masona. Fasetkowe oko beznamiętnie
spoglądało w dół.
Wtem Mason dostrzegł pustą butelkę, którą Sumeryj-
czyk niedbale odrzucił na bok: leżała w zasięgu ręki. Wy-
konując gwałtowny skłon, podniósł ją z podłogi i zacisnął
palce na szyjce. Oko robota znajdowało się wysoko, ale nie
dość wysoko, aby nie mógł go dosięgnąć; zataczając ramie-
niem szybki łuk, z wściekłością trzasnął potwora w głowę.
Odłamki szkła sypnęły mu boleśnie w twarz. Wytężył
wszystkie siły próbując się uwolnić z miażdżącego uścisku
i w końcu zdołał oderwać obejmującą go w pasie mackę.
Robot rzucił się naprzód i uderzył o ścianę. Oko miał stłu-
czone; był ślepy.
Nie tracąc ani chwili Mason otworzył drzwi i wymknął
się na korytarz. Z tyłu dobiegał piekielny łoskot. To robot
miotał się po pokoju, demolując wnętrze. Mason rozejrzał
się uważnie; korytarz był pusty. Nie mógł czekać tu na
Uruka; skoro posłano jednego robota, zjawią się następne.
Zdając się na los szczęścia ostrożnie ruszył korytarzem
w lewo. Co jakiś czas mijał kolejne drzwi, ale nawet nie
sprawdzał, czy są otwarte, z obawy, że zaalarmuje miesz-
kańców miasta.
Ale nie miał wyboru. Z oddali docierał rytmiczny
chrzęst nadbiegających stóp: zbliżały się następne roboty.
Jeszcze kryły się za zakrętem. Nagle zawahał się: a może
Władca Al Bekr — czy też ten, kto dowodzi metalowymi
ludźmi — wcale nie ma wrogich zamiarów? Przecież robot
właściwie nie atakował, jedynie starał się go schwytać i obez-
władnić. Gdyby poddał się bez walki...
W miarę jak tupot stawał się głośniejszy, rosło prze-
rażenie Masona; odruchowo otworzył najbliższe drzwi
i wśliznął się do środka. Rozglądał się po pomieszczeniu,
kiedy za drzwiami przebiegały roboty. Wtem omal nie
krzyknął z zachwytu, po raz pierwszy bowiem zobaczył ko-
bietę o imieniu Nirvor — Srebrną Kapłankę!

Rozdział II
KOBIETA Z INNEGO CZASU
iVl.ason stał na czymś w rodzaju niskiego balkonu,
z którego stroma pochylnia prowadziła do obszernej, zbyt-
kownej komnaty o niskim suficie. W powietrzu unosił się
zapach piżmowych perfum. Podłogę pokrywały futra i ko-
bierce. Na samym środku znajdował się niewysoki kwadra-
towy ołtarz, na którym rozkwitał ognisty kwiat. Lśniąc zim-
nym, srebrzystym światłem płomienie rzucały migotliwe
refleksy na dwie ogromne bestie leniwie rozciągnięte po
obu stronach ołtarza.
Jeden lampart był lśniący i czarny jak heban...
Drugi zaś biały niczym słynna brama z kości słoniowej,
przez którą — jak głosi legenda — z piekielnego miasta Dis
wylatują koszmarne sny, żeby dręczyć śpiących ludzi...
Oba lamparty wpatrywały się zielonymi ślepiami w ko-
bietę skuloną przy płonącym ołtarzu — kobietę, jakiej Ma-
son nigdy dotąd nie widział.
Była niczym przepięknie ukształtowany srebrny posąg.
Jedwabista szata z czarnej koronki na wpół odsłaniała jej
szczupłe ciało. Rozpuszczone włosy, srebrne jak światło
księżyca, opadały na alabastrowe ramiona. Mason nie wi-
dział jej twarzy. Kobieta klęczała przed ołtarzem i szeptała
w obcym języku.
A blade płomienie burzyły się zimno, wydając cichy
syk. Lamparty zastygły niczym posągi. Głos kobiety prze-
szedł w wysoki, piskliwy lament.
— Ohe, ohe! — Mówiła teraz po semicku i Mason rozu-
miał jej słowa. — Moje miasto, mój lud, moje królestwo!
Zniszczone, wszystko zniszczone, wszystko przepadło! Już
tylko leśne bestie krążą pustymi ulicami Korinuru... Ohe!
— rozpaczała kobieta.
Włosy zasłaniały jej twarz. Nagle wstała, rozdarła szatę
i rzuciła ją na ziemię. Przez moment naga sylwetka ryso-
wała się na tle mlecznych płomieni i Mason aż wstrzymał
oddech na widok obnażonego piękna tej kobiety, ideal-
nie uformowanych kończyn i kibici gibkiej na podobień-
stwo ciał wpatrzonych w nią lampartów. Po chwili kobie-
ta z najgłębszą pokorą uklękła ponownie, rozpościerając
ramiona w błagalnym geście.
— Spraw, aby Władcy powiodło się jak najrychlej —
zaszlochała. — Niechaj zwycięży i przywróci Korinurowi
jego utraconą potęgę... martwemu i cudownemu Korinu-
rowi. Ja, królowa i kapłanka Korinuru, proszę cię o to, klę-
cząc jak najnędzniejsza niewolnica w nagości i poniżeniu...
Seleno, wszechwładna Seleno, zwróć ponownie swe oblicze
ku mojemu ludowi!
Zapadła cisza, którą zakłócał tylko cichy szept księży-
cowego ognia. Lamparty niczym posągi wciąż trwały
w bezruchu, enigmatycznie wpatrzone w kobietę zielonymi
oczami.
Masona przebiegł zimny dreszcz. Ponownie zmroziła
go złowieszcza tajemnica tego nawiedzonego miasta. Kiedy
mimo woli wzdrygnął się, jeden z lampartów warknął,
czujnie zrywając się na nogi. Biała bestia pozostała na
miejscu, czarna zaś poczęła się skradać w stronę podestu
nie spuszczając z Masona oczu. W jej spojrzeniu było coś
niepokojącego: stopień inteligencji, jakiego żadne zwierzę
posiadać nie powinno.
Kobieta błyskawicznie podniosła się z kolan i rozchy-
liwszy czerwone usta wpatrywała się w przybysza. Na wi-
dok jej urody Masonowi aż zaschło w gardle. Oczy kobiety
były jak dwa czarne, głębokie stawy. Może wyczytała z twa-
rzy Masona nie ukrywany zachwyt, gdyż usta jej zaokrągli-
ły się w uśmiechu, a niski głos rozkazał:
— Bokia! Do nogi!
Czarny lampart zatrzymał się w pół kroku i cicho po-
warkując wrócił do swojej pani. Ruchem dłoni kobieta
przywołała do siebie Masona.
Posłusznie ruszył w dół podestu. Serce biło mu jak sza-
lone, kiedy zbliżał się do tej alabastrowej piękności,
a w skroniach tętniła namiętność. Była Afrodytą, boginią
miłości i rozkoszy...
Coś w jej oczach sprawiło, że zamarł.
Tak, było w nich piękno. Ale było również coś innego:
w tajemniczej głębi źrenic czaił się chłód, obcość i zło,
jakby brak duszy, który wstrząsnął Masonem i napełnił go
odrazą. Zanim jednak zdążył się odezwać, nie opodal roz-
legł się tupot biegnących nóg.
Widząc jak Mason zerka nerwowo na drzwi, kobieta
częściowo domyśliła się prawdy. Przez dłuższą chwilę stała
w milczeniu, aż w końcu szepnęła po semicku:
— Tutaj! Tylko cicho!
Pochyliła się i dotknęła ołtarza. Blade ogniki wygasły
nie pozostawiając śladu na czarnej kamiennej płycie. Po-
naglany przez kobietę Mason wszedł niepewnie na ołtarz.
Nagle pożałował swojej decyzji i chciał z powrotem zesko-
czyć na ziemię.
Ale było już za późno. Płomienie barwy księżyca
wystrzeliły w górę z łagodnym sykiem. Otaczała go
ściana srebrzystego ognia, zasłaniająca kobietę i całą
komnatę. Zdumiał się, że nie wyczuwa ciepła; przeciw-
nie, od niesamowitych płomieni wiało osobliwym chło-
dem. Powoli Mason odprężył się, świadom, że chwilowo
nic mu nie zagraża. Ale dlaczego ta kobieta przyszła mu
z pomocą?
Spoza ołtarza dobiegły go głosy. Ktoś, kogo nie wi-
dział, zapytał o coś tonem nie znoszącym sprzeciwu. Ko-
bieta odpowiedziała. Potem zaległa cisza.
Księżycowe płomienie znów zgasły. W komnacie poza
kobietą, która narzuciła na ramiona biały futrzany szal,
oraz dwoma lampartami nie było nikogo. Śmiejąc się z ci-
cha, dała Masonowi znak, że może zejść.
— To był sługa Władcy — wyjaśniła. — Szukał cię,
ale go odesłałam. Jesteś tu bezpieczny, przynajmniej na
razie.
Mason zeskoczył z ołtarza zerkając niepewnie na lam-
party. Warknęły cicho, ale poza tym nie zwracały na nie-
go najmniejszej uwagi. Podszedł do kobiety i rzekł po
semicku:
— Jestem ci wdzięczny, o bogini, która władasz serca-
mi mężczyzn.
Zachmurzyła się na ten kwiecisty komplement.
— Nie mów mi o boginiach. Ta, którą czczę, napawa
mnie lękiem, nie miłością. Jak się nazywasz?
— Mason.
— Mason. Ja jestem Nirvor. Przybyłeś do Al Bekr
niedawno, prawda?
— Niecałe pół godziny temu. Jesteś pierwszą ludzką
istotą, którą tu spotykam, jeśli nie liczyć...
Zanim wspomniał Sumeryjczyka, jakiś nieokreślony in-
stynkt samozachowawczy nakazał mu ostrożność. Czarne
oczy Nirvor zwęziły się czujnie.
— Jeśli nie liczyć..?
— Robotów.
Kobieta uśmiechnęła się nieznacznie.
— Z którego roku przybywasz?
Mason wstrzymał oddech. Pytanie potwierdzało jego
własne szalone domysły: tak jak przypuszczał, siła wyzwo-
lona z bliźniaczych monolitów przeniosła go w czasie. Sta-
rając się powstrzymać pytania, które same cisnęły mu się
na usta, odparł najspokojniej, jak tylko potrafił.
— Z 1939... Anno Domini — dodał po namyśle.
— A ja, stosując wasze obliczenia, z 2150, czyli z twej
dalekiej przyszłości. Tak jak ty zostałam schwytana w pu-
łapkę czasu i przeniesiona w tę pierwotną erę poprzedzają-
cą powstanie i rozkwit Egiptu i Rzymu. Tutaj, w zapo-
mnianym od wieków Al Bekr, poznałam Władcę.
Widząc brak jakiejkolwiek reakcji spytała:
— Nie widziałeś go jeszcze?
— Nie. Kto to taki?
— Pochodzi z przyszłości, zarówno twojej jak i mo-
jej. Żył w sektorze czasu późniejszym od twojego o pięć
tysięcy lat, w epoce zmierzchu, odległej od naszej o pra-
wie dziesięć tysięcy lat. Skonstruował projektor czasu,
który umożliwił mu podróż do tego niemal prehistory-
cznego miasta. Urządzenie uległo zniszczeniu, ale Władca
postanowił je odtworzyć. Podbił Al Bekr i za pomocą ro-
botów, które sam stworzył, przekształcił je w miasto na-
uki. Następnie rozpoczął pracę nad rekonstrukcją projek-
tora.
— A ty, jak ty się tu dostałaś? Nie bardzo rozumiem...
— Tkwiąca w monolitach energia atomowa, a raczej jej
wyzwolenie powoduje zakrzywienie pola czasowego. Wszy-
stko, co znajduje się w polu oddziaływania tej siły, zostaje
wciągnięte w głąb czasu. Tak jest dziś i tak będzie za mi-
lion lat. Masonie, zielone wieże czasu, budowane teraz
przez Władcę, będą stały w tej dolinie, kiedy Al Bekr
przemieni się w wymarłe pustkowie, będą tu stały w twoich
czasach i w moich, będą tu stały zawsze, do końca dni za-
chowując swą moc przenoszenia w czasie. Może raz na ty-
siąc lat jakiś człowiek przejdzie tędy w chwili, gdy coś —
na przykład piorun, jak to było w moim wypadku — wy-
zwoli z nich siłę umożliwiającą podróż w czasie. Moja ka-
rawana zatrzymała się na odpoczynek pod palmami w oazie
doliny Al Bekr; nie mogąc zasnąć, spacerowałam podczas
burzy i znajdowałam się właśnie między zielonymi wieża-
mi, kiedy uderzył piorun. Zostałam cofnięta do epoki,
w której projektor czasu zaistniał najwcześniej. Do teraź-
niejszości, gdy w Al Bekr panuje Władca.
Mason starał się ogarnąć umysłem to, co usłyszał.
— Czy jesteśmy jedynymi, którzy wpadli w tę pułapkę
czasu?
— Tak. Ty, ja, Władca i jeszcze ktoś, kto... — Nirvor
zawahała się. — Mniejsza o niego.
Osunęła się na futra przy ołtarzu i przeciągnęła jak ko-
cica. Lamparty patrzyły w milczeniu. Ona zaś przyglądała
się Masonowi spod półprzymkniętych powiek; długie popie-
late rzęsy ocieniały jej policzki.
— Męczy mnie samotność. Usiądź, Masonie.
Usłuchał. Kobieta ciągnęła dalej:
— Czekam już długo, bardzo długo. Władca obiecał,
że odeśle mnie do moich czasów i pomoże odbudować mo-
je wymarłe miasto, marmurowy Korinur. Tymczasem żyję
wśród tych barbarzyńców i czekam czcząc Selenę, a lam-
party mnie strzegą... one, wraz ze mną, zostały schwytane
przez wieże czasu.
Drobną dłonią pogładziła pysk czarnej bestii. Mrużąc
oczy lampart spojrzał na kobietę i zamruczał cicho.
— Bokia i Valesta to mądre zwierzęta. Na długo przed
upadkiem Korinuru nasi naukowcy wyhodowali przeróżne
istoty, z których najmądrzejsze okazały się święte lamparty.
Nie zapominaj, Masonie, Bokia i Valesta są bardzo mądre.
Zwinnym ruchem przysunęła się do mężczyzny.
— Ale mądrość mi nie wystarcza, Masonie. Jestem ko-
bietą...
Zarzuciła mu na szyję szczupłe ramiona. Czuł w no-
zdrzach ciepły zapach wyperfumowanego ciała, zapach sza-
leństwa, które powoli ogarniało jego umysł. Gardło miał
spieczone, wyschnięte.
Pochylił głowę i przywarł ustami do karminowych warg
Nirvor. Kiedy odsunął się, przeszedł go lekki dreszcz.
Ich spojrzenia spotkały się. Wtedy, po raz drugi, Ma-
son dojrzał w jej oczach jakiś dziwny wyraz.
Był w nich chłód, okrucieństwo i tajemnicza obcość,
które sprawiły, że przerażony cofnął się odruchowo. Sam
nie potrafił zrozumieć, co dokładnie przejęło go takim obrzy-
dzeniem; odpowiedź miał poznać dopiero później. Ale
już teraz wiedział ponad wszelką wątpliwość, że ta kobieta
jest uosobieniem zła...
Gniewny grymas wykrzywił wargi Nirvor. Przełknęła
jednak słowa cisnące się jej na usta i wstała. Mason również
wstał. Tym razem uważała, by nie spojrzeć mu w oczy.
Podniosła blade ręce i odpięła klamrę przytrzymującą szal,
który z szelestem zsunął się na ziemię.
Mason chciał odwrócić wzrok, ale zabrakło mu siły wo-
li. Może Nirvor była wcieleniem zła, ale była też boginią —
marmurową Galateą, w którą namiętność tchnęła życie.
Podeszła do Masona i znów zarzuciła mu na szyję obnażo-
ne ramiona.
Mason zacisnął zęby i chwytając Nirvor za nadgarstki,
uwolnił się z jej objęć. Zbyt silne było wspomnienie wieją-
cej grozą obcości, którą widział w jej oczach.
— Mówisz, że pochodzisz z przyszłości — szepnął ści-
skając przeguby kobiety. — Ale skąd mogę wiedzieć, jakie
stworzenia będą żyły wtedy na świecie?
Zrozumiała w lot aluzję. Czarne oczy rozbłysły wściek-
łością. Wyrwała się Masonowi i odskoczyła rozkazując
gniewnie:
— Bokia, zabij go! Zabij!
Czarny lampart zerwał się z miejsca i zniżywszy łeb za-
czął się skradać w stronę Masona.
Wtem rozległ się gromki głos:
— Ten człowiek, Nirvor, należy do Władcy. Jeżeli go
zabijesz, zginiesz sama!

Rozdział III
ZEMSTA WŁADCY
iVlason odwrócił głowę i w drzwiach komnaty ujrzał
Uruka. Sumeryjczyk zszedł szybko w dół pochylni, mierząc
Nirvor chłodnym, nienawistnym wzrokiem.
— Słyszysz? Nirvor!
Srebrna Kapłanka syknęła przenikliwie; czarny lampart
na moment zawahał się, po czym cofnął się na miejsce.
Nirvor przeniosła gniewne spojrzenie na Sumeryjczyka.
— Od kiedyż to ty mi rozkazujesz? — spytała.
— Wypełniam polecenia Władcy — odparł gładko
Uruk, ale w jego głosie dała się słyszeć nuta ironii. —
A sądzę, że nawet ty nie odważysz się sprzeciwiać jego wo-
li.
Wściekła odwróciła się i dotknęła ołtarza, z którego
znów wystrzeliły jasne, księżycowe płomienie.
— Nie wspomnę Greddarowi Klonowi o tym zajściu
— powiedział Sumeryjczyk. — Tobie również radzę mil-
czeć.
Kapłanka nie zareagowała, więc Uruk ujął Masona za
łokieć i wskazał głową drzwi. Wyszli w milczeniu, a kiedy
znaleźli się na korytarzu, wojownik odetchnął z ulgą.
— To demonica, Ma-zon, ona i jej sługi, te ogromne
kociska. Chodźmy — rzekł prowadząc archeologa do swo-
jego pokoju.
Gdy dotarli na miejsce i ułożyli się wygodnie na fu-
trach, twarz Uruka wykrzywiła się w uśmiechu.
— Myślałem, że dopadły cię roboty. Ale tu też nie je-
steś bezpieczny. Chyba, że chcesz zaryzykować spotkanie
z Władcą...
— Dlaczego miałbym się go obawiać? — spytał Mason
bez większego przekonania w głosie.
— Dlatego, że kiedyś zjawił się w Al Bekr człowiek
0 nazwisku Murdach, zjawił się tak jak ty — znikąd. A te-
raz siedzi w lochach, zakuty w kajdany. Nie wiem, czym
się naraził. Może ciebie Greddar Klon nie uwięzi...
— Wolę jednak nie ryzykować. Czy on jeszcze nie wie,
że tu jestem?
— Chyba nie. Nirvor cię nie zdradzi, bo wtedy sama
by się zdradziła. Wydaje mi się, że przynajmniej przez jakiś
czas możesz się ukrywać w Al Bekr. Nietrudno dojrzeć
w stadzie białego wielbłąda, ale jeśli ma brązowe ubarwie-
nie... — Sumeryjczyk wstał i po chwili wrócił niosąc kawa-
łek materiału oraz cienki płaszcz. — Tutaj najlepiej nosić
coś takiego.
— Wygląda jak rzymska... — zaczął Mason, ale tamten
patrzył nie rozumiejąc, i wtedy Amerykanin uświadomił
sobie, że przecież Rzym ma powstać dopiero za kilka tysię-
cy lat.
Rozebrał się pośpiesznie; z kawałka materiału zawiązał
na biodrach przepaskę, płaszcz zarzucił na ramiona. Uruk
wręczył mu sztylet.
— Nie mogę ci dać nic lepszego — powiedział. — Bu-
łat muszę zatrzymać dla siebie.
Poprowadził Masona korytarzem, mówiąc przez cały
czas o Al Bekr.
— Jeśli chodzi o Władcę, nie wiem, skąd przybył. Nie-
gdyś Al Bekr był rajem. Potem zjawił się Greddar Klon
1 za pomocą swoich czarów zawładnął nami wszystkimi.
Byłem akurat w Al Bekr z wizytą, kiedy on pojawił się,
przedtem uciekłszy z Nippur. — Diaboliczny uśmiech prze-
mknął przez posępną twarz Sumeryjczyka. — Kiedy dotar-
łem tu z karawaną, w Al Bekr rządziła Alasa. Nagle zjawił
się Greddar Klon. Nie widziałem tego, ale powiadają,
że w biały dzień po prostu wyłonił się znikąd. Ogłosił się
władcą, wziął Alasę jako zakładniczkę i więzi do dziś. Zamie-
nił Al Bekr w miasto strachu. Rozejrzyj się tylko! —
Wskazał ręką oświetlony na zielono korytarz. — Może
Al Bekr nie był najpiękniejszym miastem świata, ale teraz
jest to istne piekło. Ludzie w ogóle nie powinni mieszkać
w miastach. Gdyby... ale stąd nikt nie zdoła uciec. Ci, co
próbowali, ponieśli śmierć. Szpiedzy Greddara Klona są
wszędzie.
Korytarz rozszerzył się. Za plecami usłyszeli odgłos
szybkich kroków. Sumeryjczyk szturchnął Masona w bok.
Obok przebiegł metalowy robot. Nawet jeśli ich zobaczył,
nie okazał zainteresowania. W oddali rozległ się głośny tu-
pot wielu nóg oraz bicie dzwonu.
Uruk zaklął i rozejrzał się wkoło, jakby szukając możli-
wości ucieczki. Przebiegły kolejne roboty. Mason sięgnął
po sztylet.
— Nie! — Sumeryjczyk chwycił go za nadgarstek od-
suwając mu rękę od broni. — Jest niedobrze, ale może zdo-
łamy umknąć — powiedział niskim, nerwowym szeptem
i przyśpieszył kroku. — Chodźmy!
Nadbiegali wciąż nowi metalowi ludzie o wyłupiastych
nieruchomych oczach, wymachując ramionami-mackami.
Korytarz aż dudnił od ich kroków. Ponownie rozległ się
dźwięk dzwonu.
— Ten sygnał wzywa mieszkańców do Sali Narad —
wyjaśnił Sumeryjczyk. — Obecność jest obowiązkowa. Te-
raz nie zdołam znaleźć żadnej kryjówki dla ciebie. Musimy
odłożyć to na później...
Po pięciu minutach weszli do wspaniałej wysokiej sali,
której wielkość była iście imponująca. Pozbawiona okien,
o ścianach z białego kamienia, oświetlona była, podobnie
jak inne pomieszczenia, za pomocą jaśniejących zielonym
światłem rur. Z wylotów tuneli napływał tłum mężczyzn,
kobiet i nielicznych dzieci.
Prowadzony przez Uruka, Mason dołączył do miesz-
kańców. Na jednym końcu sali mieściło się puste podium,
nad którym wisiał w powietrzu, najwyraźniej bez podpar-
cia, srebrzysty owalny przedmiot z metalu długości ponad
dwóch metrów. Dziwnie przypominał trumnę. Mason po-
czuł, jak Sumeryjczyk sztywnieje.
Sala napełniała się gęstym tłumem ludzi o śniadych
twarzach i wylęknionych spojrzeniach. Rozmawiali ściszo-
nymi głosami, od czasu do czasu zerkając nerwowo na po-
dium. Mason z zafascynowaniem przysłuchiwał się wymia-
nie zdań prowadzonej w języku, który w dwudziestym
wieku znało zaledwie kilku naukowców.
Od wysokiego sufitu oderwała się czarna tarcza. Koły-
sząc się zawisła w powietrzu nad tłumem. Szepty umilkły
i zaległa cisza.
Z wylotu korytarza za podium wyłoniły się, maszerując
ramię w ramię, dwa roboty. Tuż za nimi wjechał pojazd
kształtem przypominający wielką metalową kulę ze ściętym
wierzchem — coś jakby ogromny puchar. Ze środka wysta-
wała rozdęta łysa głowa pokryta niebieskimi żyłami, bul-
wiasta i ohydna — monstrualna karykatura ludzkiej czasz-
ki. Spod przerośniętej puszki mózgowej dwoje chytrych
małych oczu bacznie lustrowało tłum.
Mason rzucił ukośne spojrzenie na Sumeryjczyka. Do-
strzegł w jego oczach cyniczny błysk, lecz przede wszy-
stkim czaił się w nich strach. Zdał sobie sprawę, że pod
maską pozornie lekceważącego stosunku wojownika do
Greddara Klona kryje się zabobonny lęk. Urukowi, któ-
ry w przeciwieństwie do niego nie mógł pojąć, że w cią-
gu setek tysięcy lat ewolucji ludzie przeistoczą się w takie
właśnie istoty jak dziwaczny człowiek na podium, Gred-
dar Klon miał prawo wydawać się odrażającym mon-
strum.
Pojazd toczył się wolno w ślad za robotami. Ponad kra-
wędź owego pucharu wysunęła się blada szczupła dłoń
o wydłużonych, mackowatych palcach. Kiedy roboty do-
szły do podium, pojazd ustawił się między nimi frontem do
widowni, na której Mason zauważył inne roboty — straż-
ników. Przez tłum przebiegła fala szeptów.
— Władca! Władca!
Archeolog rozejrzał się z zaciekawieniem. Rozumiał te-
raz, jakim sposobem Greddar Klon utrzymywał w posłu-
szeństwie zabobonnych mieszkańców Al Bekr: wykorzy-
stywał ich strach przed nieznanym. Nagle uświadomił
sobie, że audytorium przypomina wielki teatr, specjalnie
tak urządzony, aby swoim tajemniczym, niecodziennym
wystrojem wywoływać jak największe wrażenie na widzach.
Wiedział, że jeśli czegoś ma się obawiać, to ogromnej wie-
dzy Greddara Klona, a nie tej maskarady, którą przejrzał
na wylot. Poczuł się trochę mniej zagubiony i bezradny.
Władca podniósł szczupłą dłoń i tłum ukląkł. Mason
ukrył się za grubym jegomościem z ogoloną głową, ubra-
nym w wełnianą opończę.
Z czarnej tarczy zawieszonej w powietrzu przemówił
jednostajny, metaliczny głos. Mason zerknął dyskretnie do
góry. Nic dziwnego, że to urządzenie — a przypuszczalnie
był to zwykły głośnik — wprawiało w zdumienie Uruka
i pozostałych.
— Uwięziłem Alasę, waszą królową — oznajmił bez-
barwny głos. — Jest moją zakładniczką od czasu, kiedy
dowiedziałem się, że uknuła przeciwko mnie spisek.
Uprzedziłem was, mieszkańców Al Bekr, że przy pierwszej
oznace kolejnego buntu Alasa umrze. Przyznaję, takiej
próby nie było.
Greddar Klon powiódł chłodnym spojrzeniem po klę-
czącym tłumie. Kiedy świdrujące oczy zwróciły się w jego
stronę, Mason szybko spuścił głowę. Beznamiętny głos
znów przemówił.
— Więzienie, w którym trzymana jest Alasa, znajduje
się ku przestrodze w publicznym miejscu. Zabroniłem wam
tknąć jego ścian nawet palcem. Ale mojego rozkazu nie
usłuchano!
Na moment pochylił głowę. Z wylotu korytarza za po-
dium wyłonił się robot, który zaciskał mackowate ramię wo-
kół szyi idącej obok niego młodej, może dwudziestoletniej
dziewczyny. Oczy wychodziły jej na wierzch, na włosach
i podartej prostej białej szacie widniała zaschnięta krew.
Metalowy owal zawieszony nad podium opadł niżej.
Lśniąca srebrzysta powierzchnia ulegała zmianom: migota-
ły na niej teraz różnobarwne światełka. Po chwili ścianki
stały się przezroczyste jak szkło.
Wewnątrz znajdowała się dziewczyna.
Sumeryjczyk trącił Masona w bok i szepnął:
— To Alasa, nasza władczyni.
Leżała w przezroczystej trumnie; oczy miała zamknięte,
ciemne loki okalały jej jasną twarz przesyconą dziwnie
urzekającym pięknem. Obcisła zielona suknia uwydatniała
zgrabne, ponętne kształty. Mason patrzył przed siebie
z zapartym tchem. Tłum zafalował nieznacznie.
— Dotknięcie więzienia Alasy grozi karą śmierci —
oznajmił zimno głos. — Niechaj nikt nie próbuje odwrócić
oczu.
Dwa roboty mocno trzymały ubraną na biało dzie-
wczynę. Tymczasem dwa inne wniosły na podium dziwa-
czne urządzenie. Zdarły z niej szatę, obnażając szczupłe
ciało przed wzrokiem zebranych. Dziewczyna krzyknęła
i zaczęła się szamotać.
Daremnie. Roboty umieściły na jej ciele dziesiątki przys-
sawek — przezroczystych baniek, od których odchodziły
elastyczne rurki podłączone do urządzenia na podium.
Wtem Mason zauważył w pobliżu jakiś ruch. Jeden
z klęczących mężczyzn, krzepki wojownik z brodą przy-
prószoną siwizną, podniósł się z kolan i patrzył oniemiały
przed siebie. Kiedy Mason skierował wzrok na scenę, ze-
sztywniał z przerażenia.
Dziewczyna na podium — zmieniała się! Tam, gdzie
przyczepione były przyssawki, skóra stawała się różowa
i rozogniona. Dziewczyna wyła z bólu, próbując wyrwać
się z uścisku metalowych macek. Jej nagie ciało utraciło
swą białość, pokrywały je teraz dziesiątki czerwonych ko-
listych plam.
Mason zrozumiał, na czym polega tortura. Maszyna
wypompowywała ze szklanych baniek powietrze; potężne
ssanie szarpało ciałem dziewczyny.
Na twarzy Uruka osiadły kropelki potu. Choć z całej
siły zaciskał zęby, nie potrafił ukryć lęku, jaki widniał w je-
go oczach. Korzystając z okazji, że na sali podniósł się ci-
chy szmer, Mason szepnął:
— To tylko sztuczka, Uruk.
Sumeryjczyk popatrzył na niego z niedowierzaniem, po
czym pośpiesznie skierował wzrok na podium.
— Mylisz się, Ma-zon — powiedział, prawie nie otwie-
rając ust. — Nie po raz pierwszy to oglądam. A nie lubię,
kiedy się mnie straszy.
Dziewczyna wrzasnęła, głos miała przepojony cierpie-
niem. Straszliwe ssanie rwało jej ciało i skórę. Do szkla-
nych baniek trysnęła krew. Siła ssania coraz szybciej i bru-
talniej rozdzierała jej żyły i tętnice, rozszarpywała włókna
nerwowe. Ciało dziewczyny stawało się obumarłym,
skrwawionym ochłapem mięsa.
Ktoś krzyknął. Mason odwrócił głowę w porę, aby uj-
rzeć, jak siwobrody wojownik, którego wcześniej zauważył,
ciska włócznię w stronę podium. Niczym biały płomień
broń śmignęła w powietrzu, kierując się w Greddara
Klona! Ale odbiła się tylko i spadła na kamienną podłogę...
Z podium wystrzelił promień żółtego światła. Musnął
jakiegoś mężczyznę, który odskoczył wrzeszcząc z bólu,
i pomknął dalej. Uderzył w siwobrodego wojownika — ten
zawył przeraźliwie i ze zwęgloną twarzą runął na ziemię.
— Strzeżcie się! — rozległ się metaliczny głos. —
Strzeżcie się zemsty Władcy!
— Znałem go — mruknął Uruk. — To jego córkę
zamordowano przed chwilą... — urwał nagle, gdyż szepty
na sali raptownie ucichły.
W ciszy, która zapanowała, głos płynący z zawieszonej
w powietrzu tarczy zabrzmiał niemal jak krzyk.
— Numer dziewięć-siedem-trzy, wystąp!
Uruk gwałtownie wciągnął powietrze, po czym nie pa-
trząc na Masona wstał z klęczek i ruszył w kierunku sceny.
Stanął tuż przed podium, twarzą do Greddara Klona.
— Gdzie jest obcy, którego widziano u ciebie w poko-
ju? — Tym razem głos pochodził z cienkich ust Władcy,
a nie z aparatury nagłaśniającej.
— Nie wiem — powiedział dobitnie Uruk. — Uciekł
z mojej kwatery.
Mason domyślił się, że te słowa są dla niego wskazów-
ką. Ale Greddar Klon też był nie w ciemię bity, bo znów
zwrócił się do sali.
— Mówię do ciebie, przybyszu. Podejdź tu.
Mason nie poruszył się. Jeden z robotów zacisnął mac-
kę na szyi Uruka. Sumeryjczyk błyskawicznie sięgnął po
broń, lecz po chwili ręka opadła mu wzdłuż ciała. Tymcza-
sem — ku zdumieniu Masona — suchy, beznamiętny głos
przemówił po angielsku; była to dziwna, źle akcentowana
angielszczyzna, niemniej całkiem zrozumiała.
— Nie... grozi ci... żadne niebezpieczeństwo... Po-
dejdź... jeśli chcesz... wrócić do... swojego sektora czasu.
Mason drgnął zaskoczony i po krótkiej chwili wahania
poderwał się na nogi. Właściwie nie miał innego wyboru.
Mackowata ręka zaciśnięta na szyi Uruka stanowiła wyraź-
ne ostrzeżenie przed tym, co czeka Sumeryjczyka, jeśli on,
Mason, nie usłucha Władcy.
Czując na sobie rzucane ukradkiem spojrzenia, ruszył
pośpiesznie do przodu, mijając Uruka bez słowa. Smagły
wojownik stał z kamiennym wyrazem twarzy, patrząc pro-
sto przed siebie. Kiedy Greddar Klon skinął głową, robot
zdjął mackę z szyi Uruka, owijając ją wokół ramienia Ma-
sona. Nie było w tym geście nic groźnego, przeciwnie,
Mason odniósł wrażenie, że metalowy stwór wziął go za
ramię po to, by wskazać mu drogę. Delikatnym szarpnię-
ciem robot skierował go do wylotu tunelu za podium.
Dziwne, fasetkowe oko umieszczone pośrodku okrągłej me-
talowej głowy patrzyło na niego obojętnie.
Zerknąwszy na Uruka ruszył posłusznie z robotem, mi-
jając Alasę, która leżała bez ruchu, uwięziona w przezro-
czystej trumnie. Na widok nieziemskiej urody dziewczyny
serce załomotało mu mocniej. Po chwili pochłonął go zie-
lonkawy półmrok korytarza...
Zaprowadzono go do znanej mu już wielkiej sali z dwo-
ma monolitami. Tam czekał, wciąż czując na ramieniu zim-
ny uchwyt macki, aż wreszcie usłyszał odgłos zbliżają-
cych się kroków. Do ogromnej komnaty wkroczyły dwa
roboty ze straży przybocznej Władcy, za nimi zaś wjechał
Greddar Klon w swym metalowym pojeździe. Władca za-
trzymał wóz, otworzył drzwiczki i wydostał się na zewnątrz.
Teraz Mason miał okazję przyjrzeć się z bliska tej dzi-
wacznej, odzianej w obcisły czarny strój postaci. Był to ni-
ski, przysadzisty mężczyzna — jego barki znajdowały się
na wysokości pasa Masona — o karłowatym ciele i szczup-
łych, bezkostnych rękach zakończonych wydłużonymi pal-
cami. Kabłąkowate nogi miał silne i masywne. Musiały być
dobrze umięśnione, żeby utrzymać ciężar potężnego móz-
gu. Głowa karła była biała jak papier i pokryta niebieskimi
żyłami. Mason niemal widział jak pulsuje w rytmie drgań
olbrzymiego mózgu. Kości czaszki musiały być bardzo
kruche — archeolog postanowił to sobie zapamiętać.
Drobna wysunięta szczęka poruszyła się i Greddar
Klon skrzekliwym głosem wypowiedział kilka słów, któ-
rych Mason nie zrozumiał.
— Przykro mi — oznajmił po angielsku. — Nie mówię
twoim językiem.
— Ale... ja... znam... twój — odparł karzeł, wymawiając
każde słowo oddzielnie. — Studiowałem... zapisy... Lepiej
mówmy w prajęzyku — zaproponował, przechodząc na
semicki, którym władał znacznie płynniej. — Ostatnio spo-
ro muszę się nim posługiwać, choć z początku sprawiał mi
trudność. Pochodzisz z przyszłości. Ja też, ale z o wiele
odleglejszej niż twoja.
Skinął głową. Macka odwinęła się uwalniając ramię
Masona. Robot oddalił się, by wrócić po chwili z naręczem
futer. Greddar Klon spoczął na nich, niebawem zaś robot
przyniósł następny stos futer, który rzucił na podłogę koło
Masona. Archeolog również usiadł.
— Pozwól, że ci wszystko wyjaśnię. W swoim świecie
zbudowałem maszynę czasu, projektor, który przeniósł
mnie w odległą przeszłość. Pomyliłem się w obliczeniach
i omal nie przypłaciłem tego życiem. Zamierzałem prze-
nieść się o kilka dni w przyszłość, ale prąd czasu był bardzo
szybki... i wylądowałem w tym starożytnym mieście. Drogę
powrotu miałem odciętą. Moje urządzenie nie istniało,
oczywiście, w tak zamierzchłej przeszłości. Dopiero ja mia-
łem je zbudować, i to w odległej przyszłości.
Zimne oczy spoglądały tajemniczo na Masona.
— Buduję od nowa to urządzenie, wprowadzając pew-
ne modyfikacje. Muszę mieć pewność, że nie popełnię ko-
lejnego błędu. Nie chciałbym wylądować w pliocenie albo
w umierającym świecie bez powietrza. Jeszcze nie zakoń-
czyłem eksperymentów. Czy wiesz, dlaczego ci o tym opo-
wiadam?
Mason potrząsnął głową, zaciskając mocno zęby.
— Nie, nie z przyjaźni. Potrzebuję twojego mózgu.
Twojej inteligencji. Roboty są posłuszne, ale nie potrafią
myśleć. Muszę wykonać precyzyjne badania, obliczenia...
U siebie miałem do dyspozycji znających się na rzeczy asy-
stentów, lecz tymi barbarzyńcami nie mogę, rzecz jasna, się
posłużyć. Ty zaś możesz mi pomóc. Wprawdzie umysł
masz nie w pełni rozwinięty, ale posiadasz przynajmniej
podstawy wiedzy naukowej. Słowem chcę twojej pomocy.
Przez chwilę obserwował Masona, po czym mówił da-
lej:
— Tylko w ten sposób zdołasz powrócić do własnej
epoki. Pozbądź się wszelkich złudzeń. Ci ludzie tutaj nic
dla mnie nie znaczą. Ty też nie, choć możesz mi się przy-
dać. Wybieraj więc: współpraca albo śmierć.
Archeolog zawahał się. Nie miał cienia wątpliwości, że
odmowa równa się śmierci, a przynajmniej torturom. Wie-
dział, że musi zyskać na czasie, dopóki lepiej nie zrozumie
tego obcego mu, tajemniczego świata.
— Dobrze, pomogę ci — odparł ze znużeniem.
— Cieszę się. — Greddar Klon przyjrzał mu się uwa-
żnie. — Jesteś zmęczony. Musisz się wyspać, a kiedy od-
poczniesz, rozpoczniemy pracę.
Podszedł robot, ujął Masona za ramię i lekko pociągnął
w stronę korytarza.
Dobiegł go jeszcze chłodny, złowrogi głos Władcy:
— Pamiętaj, nie ufam ci. Ale chyba zrozumiałeś, że
zdrada oznaczać będzie twoją śmierć?!

Rozdział IV
SPISKOWCY
1 rzeź siedem godzin Mason spał jak kamień, zwinięty
na stosie futer w jednym z pustych mieszkań Al Bekr. Raz
tylko, zbudzony hałasem, którego przyczyny nie znał,
podszedł do drzwi i wyjrzał na korytarz. Na zewnątrz stał
bez ruchu jeden z metalowych robotów, który pełnił straż.
Uśmiechając się kwaśno, Mason wrócił na posłanie i znów
pogrążył się we śnie.
Kiedy obudził się ponownie, czyjaś twarda, szorstka
dłoń spoczywała mu na ustach. Zaskoczony, począł się roz-
paczliwie szamotać, ale po chwili uspokoił się słysząc ner-
wowy szept Uruka.
— Spokojnie, Ma-zon! Bądź cicho!
Śniada twarz Sumeryjczyka lśniła potem. Cofnął rękę.
— Nie mamy czasu — oświadczył. — Musimy odbyć
podróż, zanim wezwie cię Greddar Klon.
— A robot? — Mason wskazał głową drzwi.
Cienkie wargi Uruka rozciągnęły się w uśmiechu.
— Już się nim zająłem. Za pomocą tego, widzisz? —
Wyjął ukryty w fałdach płaszcza biały, połyskujący przed-
miot w kształcie jaja. — Dostałem go od Murdacha.
Murdach! Tak się nazywał człowiek z przyszłości, które-
go Greddar Klon uwięził w lochach Al Bekr.
— Ale jak...
— Murdach jest mądry i choć siedzi zakuty w kajdany,
potrafi wiele. Odwiedziłem go wkrótce po tym, jak Władca
ukarał mnie za ukrywanie ciebie. — Krzywiąc się z bólu,
delikatnie potarł plecy. — Nie lubię pocałunków bicza, o nie!
Ale mniejsza o to. Opowiedziałem Murdachowi o tobie,
a on obmyślił pewien plan. Dał mi tę broń przeciwko metalo-
wym ludziom i prosił, żebym cię do niego zaprowadził. Cie-
bie i Alasę, albowiem Władca zamierza ją zamordować.
— Więc na co czekamy? — Mason poderwał się szybko na
nogi i skierował do drzwi. Kiedy przesunął dłoń w stronę
sztyletu wsuniętego za pas, Uruk roześmiał się.
— Nic nam nie grozi, jeśli tylko będziemy działać ostro-
żnie. Broń Murdacha jest potężna.
Sumeryjczyk otworzył drzwi. W progu stał robot-stra-
żnik o fasetkowym oku, pustym i pozbawionym blasku. Kie-
dy go mijali, nawet nie drgnął.
— Jest zauroczony — wyjaśnił Uruk.
Mason zdumiony podniósł brwi. Nietrudno bowiem było
odgadnąć przyczynę paraliżu robota, choć oczywiście dla
zabobonnego Sumeryjczyka czary były jedynym rozsądnym
wytłumaczeniem. Jajokształtna broń Murdacha przypusz-
czalnie wysyłała promienie, które powodowały okresowe
spięcie w układzie zasilającym mechanizm robota. Mason
zastanawiał się, na jak długo?
— Chodźmy — powiedział Uruk i ruszył przodem.
Archeolog bez słowa udał się za swoim przewodnikiem.
Szli szybko pustymi korytarzami oświetlonymi zielonym
blaskiem i wkrótce dotarli do wielkiej sali, gdzie znajdowa-
ło się podium, na którym Greddar Klon w obliczu tłumnie
zgromadzonych mieszkańców Al Bekr torturował i zabił
semicką dziewczynę. Teraz komnata była pusta, jeśli nie
liczyć zawieszonej w powietrzu szklanej trumny. Uruk
podbiegł do niej sprężystym krokiem, a Mason tuż za nim.
Z wylotu korytarza wyłonił się robot. Sumeryjczyk
podniósł ramię, ściskając w masywnych palcach połyskliwą
tajemniczą broń otrzymaną od Murdacha, z której po chwi-
li wystrzelił cienki jak- ołówek promień światła.
Promień uderzył w korpus robota i zaczął się rozcho-
dzić, rozlewać po jego srebrzystym pancerzu niczym płyn.
Nagle robot zamienił się w płonący jaskrawym światłem
słup.
Zatrzymał się w pół kroku, sztywno wyciągając przed
siebie macki. Zamarł w bezruchu.
Promień światła wygasł i Uruk schował broń pod
płaszcz.
— Teraz Alasa — mruknął. — Murdach wytłumaczył
mi, jak ją uwolnić. Obym się tylko nie pomylił...
Dotknął dziwnej trumny i delikatnie przejechał ręką po
jej szklanej powierzchni. Zaklął cicho pod nosem, ale wnet
odetchnął z ulgą. Coś szczęknęło mu pod palcami, po czym
rozległ się dziwny wysoki dźwięk, jakby w skrzypcach pęk-
ła struna.
Trumna wolno opadła na ziemię, otworzyło się wieko.
W środku spoczywała Alasa — nieruchoma, pogrążona we
śnie.
Mason pochylił się, wpatrzony intensywnie w dzie-
wczynę. Alasa promieniowała urodą wręcz nieziemską, na-
pawając Masona chwilowym strachem, że — uśpiona —
nigdy się nie obudzi.
Wreszcie długie czarne rzęsy uniosły się i oczy o ciep-
łym, złocistym odcieniu spotkały się ze wzrokiem mężczy-
zny. Odmalowało się w nich zrozumienie i Alasa uśmiech-
nęła się. Nie wydawała się już boginią, lecz prawdziwie
ludzką istotą.
Wtem na jej twarzy pojawił się strach. Zwinnym ru-
chem zeskoczyła na ziemię i rozejrzała się niepewnie ni-
czym ścigane zwierzę.
— Nie bój się — powiedział po semicku Mason. —
Przyszliśmy cię uwolnić, a nie skrzywdzić.
Alasa popatrzyła na niego podejrzliwie.
— Ma-zon nie kłamie — potwierdził Sumeryjczyk. —
Mnie chyba znasz i wiesz, jak walczyłem, kiedy do Al Bekr
przybył Greddar Klon.
Po raz pierwszy Alasa przemówiła, głosem niskim, lek-
ko ochrypłym, jakby od dawna nie używała strun głoso-
wych.
— Tak, Uruk, znam cię i ufam ci. Ale powiedz mi,
proszę, jak długo trzymano mnie w tym więzieniu?
— Przez dwanaście księżyców — odparł. — Ale
chodźmy, porozmawiamy po drodze. Nie mamy ani chwili
do stracenia. — Odwrócił się do trumny, zamknął wieko,
po czym podniósł ją w górę, gdzie zawisła w powietrzu
przez nic nie podtrzymywana. — Może minie trochę czasu,
zanim Władca spostrzeże, że cię nie ma.
Sumeryjczyk szedł pierwszy. Najwyraźniej był świetnie
zorientowany w zawiłym labiryncie Al Bekr, choć Alasa
nieraz otwierała szeroko oczy zdumiona przeobrażeniami,
jakie dokonały się w jej mieście. Mason co chwila rzucał na
nią ukradkowe spojrzenia. Widok delikatnej urody dzie-
wczyny sprawił, że jego serce zaczęło szybciej bić. W pew-
nym momencie Alasa spojrzała na niego z nie ukrywaną
ciekawością.
— Pochodzisz chyba z odległych stron — rzekła. —
Mężczyźni w Al Bekr są albo silni, albo przystojni, lecz
rzadko miewają obie te cechy naraz. Ty może nie jesteś
bardzo przystojny... — w jej złocistych oczach pojawiły się
wesołe iskierki — ale podobasz mi się.
Zanim zdążył odpowiedzieć, w oddali przemknął cień.
Był to biały lampart Nirvor. Zwierzę przystanęło, przygląda-
jąc się uważnie trójce zbiegów. Mason poczuł, jak ciarki
przechodzą mu po krzyżu. Wprawdzie była to tylko czworo-
nożna bestia, ale w jej świdrującym spojrzeniu malowała się
drapieżna złośliwość i osobliwa iskra inteligencji.
Lampart cofnął się i znikł.
— To demon — szepnął Uruk. — Czarna Bokia zabija
bez namysłu, ale biała Valesta jest jak Malik Taus, upiorny
paw wschodnich plemion. Pośpieszmy się.
Droga prowadziła teraz w dół, stromo opadającymi po-
chylniami; szli pustymi korytarzami skąpanymi w jasnozie-
lonym blasku. Raz napotkali robota, ale Uruk szybko unie-
ruchomił go promieniem z broni Murdacha. Schodzili coraz
niżej, do ukrytych głębi zagubionego Al Bekr...
Uczucie strachu nie odstępowało Masona ani na krok.
Trwoga, której nie potrafił opanować, towarzyszyła mu od
chwili, gdy na ich drodze ukazał się biały lampart. Stopniowo
narastało w nim coraz większe, choć niewytłumaczalne prze-
konanie, że niebezpieczeństwo czai się tuż za rogiem...
Atak nastąpił nagle, bez żadnego ostrzeżenia. Z ciemności
zalegających boczny korytarz wystrzeliła czarna błyskawica
— smolisty lampart Bokia! Skoczył wprost na głowę Uruka,
który niechybnie zginąłby od jego kłów, gdyby Mason odru-
chowo nie rzucił się naprzód i nie odepchnął Sumeryjczyka
w bok. Ostry jak brzytwa pazur rozorał Masonowi ramię,
zwierzęca sierść musnęła policzek — tak blisko przeszła
śmierć. Następnie lampart wykonał w powietrzu obrót; zie-
lone oczy lśniły złowrogo.
Ale Uruk wyciągnął już bułat. Z furią dorównującą
wściekłości bestii sprężył się do skoku, obnażając zęby w dzi-
kim uśmiechu.
— Odejdź, Ma-zon! Chroń Alasę! Mój miecz jest
dłuższy od twojego noża! Ja się rozprawię z tym diabelskim
nasieniem.
Mason zasłonił Alasę własnym ciałem i dobył sztyletu.
Lampart zbliżał się do Uruka, poruszając zamaszyście ogo-
nem. Nagle...
Zapadła ciemność.
Zielone światło zgasło i korytarz pogrążył się w nie-
przeniknionym mroku.
Świadomość szybko zbliżającego się końca podsunęła
Masonowi pomysł.
— Weź broń, Uruk! — krzyknął. — Broń Murdacha!
Nie był pewien, czy promień zdoła sparaliżować zwie-
rzę, ale miał nadzieję, iż przynajmniej na tyle rozproszy
ciemność, że będą w stanie dojrzeć, z której strony lampart
szykuje się do ataku.
Nie wiedział, czy Uruk go usłyszał. Grunt zadrżał mu
pod stopami. Nastąpił wstrząs i ziemia zapadła się, kiedy
Mason walczył o utrzymanie równowagi. Miękkie ciało
Alasy uderzyło w niego i oboje runęli w otchłań.
Nie spadali długo, a stos futer, na którym wylądowali,
ocalił ich przed zranieniem. W egipskich ciemnościach
Mason słyszał urywany oddech dziewczyny. Wyciągnął
dłoń i natrafił na ciepłe gładkie ramię.
— Nic ci nie jest? — spytał.
— Chyba nie, ale co z Urukiem?
Zawołał Sumery jeżyka, ale jedyną odpowiedzią była
głucha cisza.
Wtem rozbłysło światło...
Znajdowali się w malutkiej, mierzącej najwyżej cztery
metry kwadratowe celi o metalowych ścianach i takimże
suficie. Mason wstał, trzymając w pogotowiu sztylet.
— Bokii się nie powiodło, ale mnie dopisało szczęście
— przemówił czyjś drwiący głos. — Jestem mądrzejsza od
mojego lamparta.
Był to głos Nirvor, Srebrnej Kapłanki!
Mason rozejrzał się szybko. Niewidzialna kobieta ro-
ześmiała się cicho.
— Nie uciekniesz mi, Masonie, ani ty, ani ona. Zginie-
cie tu. Władca nigdy się nie dowie, że to ja was zabiłam. Bo
centaur, kiedy pożera, nie zostawia nawet kości.
Mimo że nie był to odpowiedni moment, Mason zaczął
się zastanawiać, dlaczego Nirvor zieje do niego taką niena-
wiścią. Po chwili przypomniał sobie własne słowa oraz
przerażenie i wstręt, które ogarnęły go na widok dziwnego
chłodu i okrucieństwa w oczach Srebrnej Kapłanki. Nirvor
pamiętała — dla niej była to obraza nie do wybaczenia.
— Śledziłam was — ciągnął zimny głos — aż doszliście
do pułapki nad jaskinią centaura. Skoro Władca w swym
zadufaniu nie obawia się zdrady, to ja będę nad nim czu-
wać. Obiecał mi, że przywróci Korinurowi jego dawną
świetność, więc wy, którzy jesteście jego wrogami, musicie
zginąć! I to natychmiast!
Podłoga przechyliła się gwałtownie i Mason z Alasą
znów zaczęli spadać. Wylądowali na suchym, szeleszczą-
cym sianie w olbrzymim, wysoko sklepionym, mrocznym
pomieszczeniu. Wydawało im się puste, dopóki nie
ujrzeli w odległym kącie jakiegoś niewyraźnego czarnego
kształtu.
— Wkrótce centaur się zbudzi — rozległ się ponownie
glos Nirvor. — Przypatrzcie mu się dobrze i doceńcie
umiejętności Władcy. Ten centaur był niegdyś mieszkań-
cem Al Bekr, głupcem i mordercą, którego Greddar Klon
z pomocą swojej wiedzy przekształcił, zarówno fizycznie
jak i psychicznie, w dziką bestię. Nie karmi się go często.
Rzadko też wrzuca się do jaskini dziewice. A przecież nadal
po części jest człowiekiem — dokończył głos z cynicznym
śmiechem, po którym zapanowała cisza.
Mason zerknął na bladą twarz Alasy.
— Głowa do góry — powiedział w swoim języku, po
czym zreflektował się i przeszedł z powrotem na semicki.
— Odwagi! Jeszcze nie zginęliśmy.
Wargi Alasy zbielały.
— A jednak lękam się, to przecież czary!
— Ze mnie też niezły czarodziej — zażartował Mason,
choć wcale nie było mu do śmiechu. Dostrzegł, że czarna
bryła w rogu porusza się. Wstaje. Powoli wyłania z cienia...
Masona ogarnął zimny, dławiący strach. Oto widział
centaura — prawdziwe, żywe, oddychające stworzenie, mi-
tologicznego potwora pobudzonego nagle do życia. Powta-
rzał sobie w myśli, że stworzyły go zabiegi chirurgiczne
Greddara Klona, ale mimo to nie potrafił stłumić w sobie
obrzydzenia.
Potwór był odrażający: miał tułów dereszowatego ko-
nia, cały oblepiony zeschniętym łajnem. Z kłębu wyrastała
klatka piersiowa i owłosione, silnie umięśnione ramiona
mężczyzny. Głowa była ludzka, a zarazem w jakiś nieokreś-
lony sposób zwierzęca. Małym, zapadłym oczom brakowa-
ło jakiejkolwiek inteligencji, płonęły jedynie głuchą niena-
wiścią i okrucieństwem.
Centaur spojrzał na Masona, po czym skierował wzrok
na Alasę. Oczy mu się zaiskrzyły. Obwisłe, obślinione war-
gi poruszyły się, wydając niezrozumiałe dźwięki. Unosząc
do góry masywne ramiona, stwór podbiegł kłusem.
— Schowaj się za mnie — rozkazał dziewczynie Ma-
son. Zacisnął dłoń na zimnej rękojeści sztyletu. Podniósł
broń.
Centaur zerknął w dół na Masona i zawahał się, po
czym przysiadł i nagle skoczył z wściekłym rykiem. Przed-
nie kopyta zawisły nad Masonem; mężczyzna dźgnął des-
peracko sztyletem w gigantyczne, zwaliste cielsko. Nie
wiedział jednak, czy zdołał zranić centaura, gdyż w tym
samym momencie potężne kopyto uderzyło go w głowę —
cios nie był specjalnie silny, ale go ogłuszył. Mason po-
leciał do tyłu i zwalił się bezwładnie na stertę siana.
Zalała go fala ciemności, lecz usiłował za wszelką cenę
zachować przytomność. Głowa pękała mu od oślepiającego,
pulsującego bólu, a gdy w końcu otworzył oczy, widział
niewyraźnie, jak przez mgłę.
Oprzytomniał do reszty, słysząc krzyk Alasy.
Niezdolny do ruchu, o mięśniach jak z waty, leżał ob-
serwując straszliwą scenę, która się przed nim rozgrywała.
Potwór porwał dziewczynę w swoje włochate ramiona
i przez chwilę przyglądał się jej oczami bez wyrazu. Na-
stępnie wyciągnął szponiastą łapę i jednym brutalnym ru-
chem zdarł z Alasy szatę.
Mason rozpaczliwie walczył z własną niemocą i przy-
prawiającymi go o mdłości zawrotami głowy. Centaur ryk-
nął szaleńczym śmiechem.
I znów rozległ się krzyk Alasy — krzyk pełen rozpaczy
i trwogi.

Rozdział V
FURIA CENTAURA
Ohydr
ina głowa centaura pochyliła się niżej; wodniste
oczy wpatrywały się chciwie w nagie ciało dziewczyny.
Alasa daremnie walczyła, drapiąc potwora po twarzy.
I choć raniła go do krwi, nie zwracał na to najmniejszej
uwagi.
Wreszcie, pomimo zawrotów głowy, Masonowi udało
się wstać. W sianie tuż obok połyskiwał sztylet. Schylił się
i podniósł broń, po czym odwrócił się w stronę bestii.
Alasa, blada i znieruchomiała, tkwiła w ramionach cen-
taura. Na niej koncentrowały się wszystkie jego zmysły.
Oczy miał przekrwione i wytrzeszczone, z obwisłych warg
ciekła ślina. Nie widział skradającego się z tyłu Masona.
Mężczyzna miał tylko jedną jedyną szansę i był tego
świadom. Bezszelestnie zbliżył się do potwora. W ostatniej
chwili centaur wyczuł niebezpieczeństwo i z wściekłym ry-
kiem odwrócił łeb.
Mason wziął potężny zamach. Sztylet wbił się w gardło
potwora, przecinając skórę, mięso i chrząstki. Z rany try-
snęła fontanna krwi, opryskując czerwienią nagie ciało
dziewczyny.
Z ogłuszającym wyciem agonii centaur upuścił Alasę.
Przyciskając ręce do pokiereszowanego gardła, rzucił się na
Masona.
Zdołał go tylko drasnąć kopytem, gdyż mężczyzna
w porę wykonał zręczny unik. Zanim rozpędzony potwór
zdążył wyhamować, Mason zebrał wszystkie siły do rozpa-
czliwego skoku. Poczuł pod sobą twarde jak stal cielsko
i chwycił centaura za gardło. W dłoni wciąż ściskał sztylet.
Potwór wpadł w szał. Z dzikim rykiem sięgnął rękoma
za siebie, usiłując dosięgnąć napastnika.
Ostrymi pazurami starał się wyłupić mężczyźnie oczy.
Mason dźgnął na oślep sztyletem. Nagle wyleciał
w powietrze, spadł boleśnie na bok i potoczył się po podło-
dze. Rozpędzone kopyta śmignęły mu koło głowy. Zerwał
się chwiejnie na nogi, zamarł... i patrzył...
Centaur był ślepy, twarz miał całą we krwi. Dźgając
sztyletem gdzie popadnie, Mason ciął potwora po oczach.
Dotychczasowa wściekłość centaura była niczym w porów-
naniu z szaleńczą furią, która teraz czyniła zeń wcielonego
diabła.
Ślepy i konający, wył jak opętany, pałając chęcią krwa-
wej zemsty. Wymachując masywnymi ramionami, galopo-
wał rozjuszony po wymoszczonej sianem pieczarze, szuka-
jąc człowieka, który zadał mu śmiertelny cios. Alasa wciąż
leżała na ziemi. Mason podbiegł do dziewczyny, wziął ją na
ręce i potykając się, doczłapał do rogu jaskini, a centaur
przemknął obok niego niczym krwawy Moloch.
Rozpoczęła się obłędna, nieprawdopodobna gra: zdy-
chający potwór uganiał się na ślepo za swoją ofiarą, a Ma-
son, z nagą dziewczyną na rękach, dysząc i sapiąc tak, że
parzył go własny oddech, to odskakiwał na bok, to czekał
bez ruchu. Nagle centaur przystanął i opuszczając wzdłuż
ciała zakrwawione ramiona, przechylił głowę i zaczął nasłu-
chiwać.
Sprężył się, gdy dziewczyna w objęciach Masona jęknę-
ła i poruszyła się. Kierując się słuchem, skoczył w ich stro-
nę...
I padł — martwy! Jeszcze przez chwilę krwawa,
bezkształtna masa przetaczała się po sianie, lecz potężne
serce biło coraz wolniej, aż wreszcie ustało, i z głębokiej
rany na gardle przestała tryskać krew. Leżał spokojnie, za-
kończywszy swój straszliwy żywot.
Napięcie opuściło Masona. Oszołomiony, położył dziew-
czynę na ziemi i wyciągnął się obok. Był wyczerpany, czuł
nudności. Ale po chwili zebrał jakoś siły, by odwrócić się
ku Alasie. Leżała bez ruchu, biała jak marmurowy posąg,
jej ciało pokrywały plamy centaurzej krwi. Masonowi nagle
zaschło w gardle. A może ona nie żyje?
Czym prędzej zaczął rozcierać jej ręce, usiłując przy-
wrócić ją do przytomności. Wreszcie Alasa uniosła powie-
ki: złociste oczy patrzyły na Masona rozszerzone lękiem.
Z cichym, przyprawiającym o dreszcz okrzykiem trwogi
przytuliła się do niego, nie jak dumna królowa potężnego
miasta, lecz zwyczajna wystraszona dziewczyna. Mason od-
ruchowo schylił się i pocałował ją w szyję, tuż przy wgłę-
bieniu obojczyka, oraz w gładkie, zakrąglone ramię.
Policzki Alasy spłonęły rumieńcem. Odsunęła się,
uwalniając się z objęć mężczyzny.
— Powinno być stąd jakieś wyjście — powiedział nag-
le Mason. Głos mu drżał. — Władca uważał, że centaur
zabije każdą ofiarę. Nie musiał więc zamieniać tego miejsca
w prawdziwe więzienie. Rozejrzę się trochę.
W załomie skalnym odkrył strumyk sączący się z otwo-
ru w ścianie i płynący wąskim korytem do ścieku. Szeroka,
pochyła rura prowadziła w głąb otworu. Nie wyglądała za-
chęcająco, ale po uważnym przeszukaniu jaskini Mason
zrozumiał, że jest to jedyna droga ucieczki.
— Spróbujesz, Alaso? — zapytał. Dziewczyna obser-
wowała jego poszukiwania; teraz skinęła głową i zbliżyła
się do niego. — Pójdę pierwszy — oświadczył. — Jeśli ja
się zmieszczę, ty przejdziesz bez trudu.
Wpełzł na czworakach do wnętrza. Woda, płytka i lo-
dowato zimna, płynęła szemrząc cicho.
Mason znajdował się w tunelu, a raczej w rurze o śred-
nicy niewiele większej od szerokości jego ramion, której
powierzchnia była tak gładka, że chwilami tracił równowa-
gę. Wiedział, że jeśli dalej pochyłość się zwiększy, ani on,
ani Alasa nie będą w stanie wspiąć się wyżej. Słyszał za
sobą cichy, urywany oddech dziewczyny.
Mgliste światło wpadające do tunelu z jaskini centaura
stawało się coraz słabsze, aż całkiem zanikło. Posuwali się
teraz w zupełnych ciemnościach.
Wędrówka bez końca przez ukryte serce Al Bekr! Kil-
kakrotnie zalewała Masona zimna fala zwątpienia, ale zda-
wał sobie sprawę, że powrót do pieczary to krok bezsen-
sowny, a może nawet niebezpieczny. W kryjówce centaura
byliby zdani na łaskę Nirvor oraz Greddara Klona, a tu
przynajmniej mieli szansę ucieczki, choć co prawda bardzo
nikłą.
Rura znów biegła poziomo. Badając w ciemnościach
ścianę, Mason natrafił z boku na próżnię. Gdzieś w pobliżu
słychać było odgłos kapiącej wody. Zorientował się, że
w tym miejscu tunel się rozgałęzia: jedną z odnóg właśnie
się wspinali.
— Zwolnij trochę — powiedział do Alasy. — Chwyć
mnie za stopę.
Powoli minęli niewidoczną otchłań. I brnęli dalej na
czworakach, ocierając do krwi kolana i ręce, nie widząc
przed sobą końca. Wreszcie przyćmione, zielonkawe świa-
tełko w oddali dodało Masonowi nowych sił. Przyspieszył.
Nad głową miał gęstą, metalową siatkę zagradzającą
wyjście z tunelu; usiłował ją wypchnąć, lecz ani drgnęła.
Rzuciwszy dziewczynie słowo otuchy, napiął wszystkie
mięśnie i z całej siły naparł barkiem na przeszkodę. Na czo-
le napęczniały mu żyły.
Rozległo się ciche skrzypienie, ale siatka nie poddawała
się. Po krótkim odpoczynku ponowił próbę. Tym razem
siatka pękła.
Ostrożnie wysunął głowę przez otwór i rozejrzał się do-
koła. Zobaczył oświetlone zielonym światłem bezludne
pomieszczenie pełne rur, pomp i jakichś nie znanych mu
urządzeń. Mason wyczołgał się przez otwór, a następnie
pomógł wydostać się dziewczynie. Oboje byli przemoczeni
do suchej nitki i dygotali z zimna.
— Udało się — stwierdził ponuro. — Wiesz, gdzie je-
steśmy?
Alasa potrząsnęła głową. Mokre ciemne włosy lepiły się
jej do ramion.
— Dla mnie to miasto też jest teraz obce — powiedzia-
ła. — Nie wiem, którędy mamy uciekać ani gdzie się cho-
wać.
— W każdym razie tu nie możemy zostać — mruknął
Mason. — Chodźmy.
Poprowadził dziewczynę ku wylotowi korytarza i ostro-
żnie ruszyli w głąb miasta. Al Bekr jeszcze śpi, ale niedługo
się zbudzi, pomyślał Mason. Uświadomił sobie również, że
jeśli natkną się na jakiegoś robota patrolującego Al Bekr,
będą zgubieni, gdyż nie mają już paraliżującej broni Mur-
dacha.
Dwukrotnie widzieli w oddali roboty, ale udało im się
przemknąć niepostrzeżenie. Mieli wrażenie, że już od kilku
godzin wędrują zielonymi korytarzami, kiedy nagle Mason
usłyszał zbliżające się kroki i zamarł bez ruchu.
Alasa pobladła.
— Co..?
— Przed chwilą minęliśmy drzwi — odparł szeptem
Mason. — Biegiem!
Pognali z powrotem. Mason pchnął drzwi, które na
szczęście nie były zamknięte. Ujrzeli ciasną komórkę
o ścianach najeżonych przełącznikami i aparaturą.
— Do środka. Żeby tylko nie poraził nas prąd.
Kroki zbliżyły się. Mason i Alasa szybko wcisnęli się do
komórki. Z początku Mason zamierzał zostawić wąską szpa-
rę w drzwiach, przez którą mógłby obserwować korytarz,
ale gdy je lekko pociągnął, zamknęły się z cichym trza-
skiem. Usiłował wymacać w ciemności klamkę, ale takiej
od wewnątrz nie było.
Kroki stawały się głośniejsze. Na moment się zatrzyma-
ły i znów ruszyły, cichnąc w oddali. Mason czuł na policz-
ku ciepły oddech Alasy.
— Nie możemy wyjść. Jesteśmy tu uwięzieni — szep-
nął.
Dziewczyna nic nie odpowiedziała, ale po chwili, dygo-
cząc z zimna i strachu, przytuliła się do niego. Dotyk jej
chłodnego ciała sprawił, że Masonowi aż zaschło w gardle.
Na próżno starał się opanować: zaślepiony namiętnością,
zapomniał o wszelkiej ostrożności. Gładził jędrne, jedwabi-
ste ciało Alasy, czuł na wargach jej usta, miękkie i rozpalo-
ne.
Przygarnął ją bliżej. Jęknąwszy cichutko, zarzuciła mu
na szyję szczupłe ramiona. Ich usta złączyły się w pocałun-
ku i ciałem Alasy wstrząsnął silny dreszcz.
Na korytarzu znów rozległy się kroki... oraz jakieś sło-
wa, na dźwięk których Mason znieruchomiał. Znajomy
głos miotał ciche, dosadne przekleństwa.
Był to głos Uruka.
Dziewczyna również go usłyszała. Niewidoczna w cie-
mności, odsunęła się od Masona.
— Unik! Uruk! — zawołał nerwowym szeptem ar-
cheolog.
Cisza. A po chwili pytanie zadane zniżonym głosem:
— Co? Kto tam?
— Mason i Alasa. Jesteśmy tutaj.
Drzwi się otworzyły: Sumeryjczyk stał jak oniemiały,
wytrzeszczając oczy. Jego opończa była w strzępach, klatka
piersiowa krwawiła w wielu miejscach.
— Znalazłem was! Chwała Enlilowi! Szukałem was po
całym Al Bekr...
Zdjął opończę i podał dziewczynie. Skinęła z wdzię-
cznością głową i otuliła swoje nagie ciało.
— Dla ciebie nie mam żadnego okrycia, Ma-zon, ale
wkrótce wrócisz do swojej komnaty. Powiedzcie, co się sta-
ło?
Kiedy Mason zrelacjonował mu przebieg wypadków,
Uruk zaklął pod nosem.
— A więc to Nirvor, ta diablica! Uratowałeś mi życie,
Ma-zon, kiedy krzyknąłeś, żebym użył broni Murdacha.
Promień na tyle oświetlił korytarz, że lampart nie mógł za-
atakować znienacka. Nie zabiłem bestii, ale zadałem jej kil-
ka ciężkich ran. — Uśmiechnął się nieprzyjemnie. — A te-
raz słuchajcie. Poszedłem do Murdacha. Opowiedziałem
mu o wszystkim. Uznał, że nie zdąży już teraz z tobą po-
mówić, Ma-zon. Wkrótce miasto się zbudzi. Ale prosił, że-
bym — jeśli odnajdę cię żywego — przekazał ci wiado-
mość. Ja ukryję Alasę w bezpiecznym miejscu. Ty zaś
udawaj, że jesteś posłuszny Władcy. Pracuj z nim, staraj się
poznać jego tajemnice. Murdach coś niecoś zdołał już zgłę-
bić, ale to nie wystarczy. Później podzielicie się wiadomoś-
ciami i może razem, z moją pomocą, pokonacie Greddara
Klona.
Mason skinął głową.
— Dobrze, w porządku, Uruk. Ale obiecujesz, że Ala-
sie nic się nie stanie?
— Tak, przez jakiś czas będzie bezpieczna. Znam
w Al Bekr wiele kryjówek. Ale musimy się śpieszyć,
Ma-zon... — Sumeryjczyk podał archeologowi dokładne
wskazówki, jak ma dojść do swojej komnaty. — Ruszaj w dro-
gę. Szybko! I wypełniaj wszystkie polecenia Władcy, do-
póki nie dam ci znać.
Alasa podbiegła do archeologa. W jej złocistych oczach
malował się niepokój.
— Proszę cię, uważaj na siebie... ze względu na mnie
— rzekła unosząc bladą twarz.
Mason pocałował ją w usta. Sumeryjczyk aż zagwizdał
ze zdumienia. Alasa odwróciła się do Uruka i powiedziała
rozkazującym tonem:
— Chodźmy już!
Wzruszywszy ramionami, Uruk poprowadził Alasę ze
sobą. Mason, uśmiechając się pod nosem, podążył w prze-
ciwnym kierunku, wciąż czując na ustach słodki, miodowy
smak pocałunku dziewczyny.
Wkrótce dotarł do swojego mieszkania. Robot nadal
stał na straży przed drzwiami i nawet nie drgnął, kiedy
Mason wśliznął się do środka. Najlepiej jak umiał, oczyś-
cił i obmył rany, żeby ukryć je przed podejrzliwym okiem
Władcy, po czym zarzucił na siebie podarowaną opończę
i wyciągnął się na stosie futer.
Spał, choć niezbyt długo. Kiedy się obudził, ujrzał
strażnika, który delikatnie potrząsał go za ramię, usiłując
nakłonić do wstania. Na moment Masona ogarnął
strach. Czy Greddar Klon już wie, co się stało? Czy Nirvor
opowiedziała mu o wszystkim?
Nie, dla własnego dobra Srebrna Kapłanka powinna
była milczeć. Zdrowy rozsądek podpowiadał Masonowi, że
Greddar Klon nie miałby dla niej litości, gdyby dowiedział
się, iż próbowała zgładzić człowieka, który był mu potrzeb-
ny. Z udawaną nonszalancją wstał i pozwolił się zaprowa-
dzić do sali z dwoma zielonymi monolitami.
Władca leżał wyciągnięty na futrach. Rzucił Masonowi
flaszkę.
— Wypij — zapiszczał przenikliwym głosem. — To
nie jest narkotyk. Raczej substancja odżywcza neutralizują-
ca toksyny zmęczenia.
Mason wypił płyn. Zmęczenie minęło jak ręką odjął.
Jeśli Greddar Klon wiedział o ucieczce Alasy, w co
Mason jednak wątpił, nie wspomniał o tym ani słowem.
Podźwignął się z futer i stanął na kabłąkowatych nogach.
— Zaczynamy!
Nastąpiła ciężka próba. Dla Masona była to istna tortu-
ra. Jego mózg nigdy w życiu nie pracował na tak przyśpie-
szonych obrotach, toteż wkrótce, pomimo orzeźwiającego
działania płynu, poczuł tępy ból głowy. Niewiele rozumiał
z tego, co robi, najwyżej mógł snuć domysły. Pomny naka-
zu Uruka, starał się zapamiętać wszystkie czynności, za-
równo swoje, jak i Greddara Klona.
Zgodnie ze wskazówkami Władcy przesuwał dźwignie,
przekręcał koła, kierował na potężne maszyny promienie
światła. Raz na jakiś czas, na polecenie karła, sporządzał
cienkim pisakiem tajemnicze notatki na taśmie nawiniętej
na rolki w urządzeniu przypominającym aparat fotografi-
czny, które najwyraźniej było rodzajem notesu. W miarę
upływu godzin umysł Masona wzbogacał się o pewien za-
sób wiedzy. Stopniowo pojmował zasady działania niektó-
rych maszyn oraz możliwości Władcy Al Bekr.
Kilka razy, gdy podawał Greddarowi Klonowi różne
przedmioty, czuł, jak niewidoczna siła odpycha mu rękę;
była to, jak wyjaśnił karzeł, powłoka energetyczna, która
chroniła go przed niebezpieczeństwem.
— Niewidzialna siatka atomowa, przez której otwory
mogę oddychać, a której żadna broń czy promienie nie są
w stanie przebić — oświadczył, spoglądając na Masona
chłodnym, beznamiętnym wzrokiem.
Przypomniawszy sobie włócznię, która odbiła się od nie-
widzialnego pancerza, archeolog uświadomił sobie przy-
datność takiej osłony. W trakcie pracy zauważył kilka
przezroczystych, owalnych w kształcie przedmiotów po-
dobnych do tego, w którym więziona była Alasa. Niektóre
były duże, długości około siedmiu metrów.
— To statki, których używam do podróży powie-
trznych, kiedy czuję potrzebę opuszczenia Al Bekr — wy-
jaśnił karzeł.
Mason zapamiętał jedną rzecz, choć wówczas nie zda-
wał sobie sprawy z doniosłości swojego odkrycia, mianowi-
cie, że ciśnienie powietrza w tych statkach jest regulowane
i można je dowolnie zwiększać lub zmniejszać.
— Zapewniłem barbarzyńcom Al Bekr wygody, jakich
nigdy przedtem nie znali — powiedział Greddar Klon. —
Oczywiście zbudowałem miasto głównie dla własnej ko-
rzyści, kiedy pracowałem nad projektorem czasu. Ale gdy
odjadę, wszystko zostanie tu na miejscu, choć naturalnie te
prymitywy nie będą w stanie uruchomić maszyn. Pozwól
ze mną.
Zaprowadził Masona do jednego z siedmiometrowych
statków o ścianach z matowego srebrzystego metalu. Na-
cisnął guzik i okrągły właz otworzył się. Karzeł przepuścił
Masona przodem, po czym sam wszedł na pokład i stanął
przy pulpicie sterowniczym. Mason uważnie obserwował
wszystkie jego ruchy. Ściany statku zamigotały blaskiem,
następnie lekko pociemniały, aż wreszcie stały się zupełnie
przezroczyste. Wzbili się w powietrze.
Lecieli szybko do góry wzdłuż potężnych monolitów
połączonych na szczycie specjalnym tarasem, na którym
wylądowali. I tam, na wysokości przyprawiającej o zawrót
głowy, kontynuowali pracę, wnosząc zawiłe poprawki i ro-
biąc obliczenia, które Mason ze wszystkich sił starał się
zrozumieć. Po pewnym czasie karzeł oświadczył swoim bez-
namiętnym głosem:
— Skończone. Została jeszcze tylko jedna rzecz.
Obaj byli na pokładzie, teraz jednak Greddar Klon ot-
worzył właz i wskazał dźwignię znajdującą się kilka metrów
od statku.
— Pociągnij za nią i wracaj czym prędzej!
Mason wykonał polecenie. Kiedy wracał na pokład,
dostrzegł w spojrzeniu Greddara Klona coś dziwnego, co
wzbudziło jego czujność.
— Ulepszyłem swój pierwotny wynalazek. Patrz!
Z wierzchołków zielonych monolitów wystrzeliły bez-
szelestnie blade płomienie ognia. Wiły się i migotały w po-
wietrzu niczym miotane wiatrem strzępy olbrzymiej, pło-
nącej kurtyny, aż wreszcie wypełniły przestrzeń między
monolitami i zlały się w jedno pasmo. Zielone światło po-
bladło i zgasło. Biały blask rzucał na odległe ściany grote-
skowo zniekształcone cienie.
— Dotąd nie miałem kontroli nad tym, w jakiej wylą-
duję epoce, teraz już mam. Energia z projektora czasu
przekazywana jest na ten statek, umożliwiając mu podróże
w czasie.
Płomienie tańczące wokół przezroczystych ścian statku
zgęstniały, tworząc jasną, jednolitą kurtynę ognia. Od tego
blasku Masona rozbolały oczy.
Nagle ogień wygasł, płomienie znikły.
— To już wszystko — oświadczył chłodno Greddar
Klon. — Eksperyment się powiódł. — Dotknął pulpitu. —
Ale zrobimy jeszcze próbę. Cofniemy się w czasie o jeden
obrót Ziemi wokół Słońca.
Statek zachybotał się, zadrżał i pogrążył w gęstym, nie-
przeniknionym mroku, który aż wibrował od niewyobra-
żalnie ogromnej energii.

Rozdział VI
TERROR W AL BEKR
.Ledwo Mason zdołał złapać oddech, znów rozbłysło
światło. Statek nie ruszył się z miejsca, a jednak widok za
przezroczystymi ścianami zmienił się nie do poznania.
Nie byli już w sali mieszczącej bliźniacze monolity. Sta-
tek znajdował się teraz jakieś dziesięć metrów nad dachami
dziwnego, archaicznego miasta. Było to bez wątpienia Al
Bekr, ale Al Bekr takie, jakie istniało przed przybyciem do
niego Greddara Klona. Wszędzie wokół widać było budow-
le z nieobrobionych bloków skalnych oraz gliniane lepianki
— zapewne tak wyglądał Babilon, nim nastąpił jego roz-
kwit, albo chaldejskie miasto Ur przed swoim upadkiem.
Mężczyźni i kobiety spokojnie spacerowali po ulicach.
Jeszcze nie dostrzegli wiszącego nad nimi statku.
— Doskonale — oznajmił Władca. — Mogę precy-
zyjnie regulować zmiany czasu. Wracamy.
Znów nastała ciemność; kiedy się po chwili rozproszyła,
znajdowali się w sali zielonych monolitów. Greddar Klon
wolno sprowadził statek na ziemię.
— Kiedy odlatujesz? — spytał Mason.
Zimne oczy przyjrzały mu się badawczo.
— Jutro. Wróć do swojego pokoju i odpocznij. Wkrót-
ce będziesz mi potrzebny.
Mason otworzył właz, zeskoczył lekko na podłogę i ru-
szył w stronę wylotu korytarza. Ale coś, co wyczytał
w spojrzeniu Greddara Klona, sprawiło, że miał się na
baczności. Przyczaił się w mroku i uzbroił w cierpliwość.
Nie musiał długo czekać. Wkrótce usłyszał dochodzący
z oddali niski głos.
— Wzywałeś mnie, Władco?
Była to Nirvor, Srebrna Kapłanka!
Usłyszał też odpowiedź Greddara Klona:
— Wszystko jest gotowe do drogi. Możemy wyru-
szać natychmiast.
Chwila ciszy i znów głos Nirvor.
— Dobrze. Tylko pójdę po moje lamparty.
Mason otarł pot z czoła. A więc karzeł knuł zdradę:
zamierzał wrócić w przyszłość z Nirvor, pozostawiając je-
go, Masona, w Al Bekr. No cóż, pomyślał archeolog, ja
z kolei nie odleciałbym bez Alasy. Przyszło mu do głowy,
że może tak będzie lepiej dla wszystkich. Kiedy Nirvor
i Greddar Klon odjadą, Alasa jak dawniej będzie rządzić
Al Bekr.
Ale co wtedy? Czy wraz z Murdachem, człowiekiem
z przyszłości, miałby do końca swoich dni, jak rozbitek, żyć
w tym dawno zapomnianym sektorze czasu? Może Mur-
dach mógłby pomóc. Wprawdzie Masonowi kazano wyko-
nywać polecenia Władcy, dopóki Sumeryjczyk się z nim
nie skontaktuje, ale ta sprawa nie cierpiała zwłoki.
Gdyby tylko mógł znaleźć Uruka! Nie wiedział jednak,
gdzie go szukać. Już zamierzał odejść, kiedy powróciła
Nirvor. Słysząc jej cichy śmiech, podkradł się ostrożnie, aż
dostrzegł kapłankę. Z lampartami u boku szła w stronę
statku. Po chwili znikła w środku. Zwierzęta zwinnym su-
sem wskoczyły za nią na pokład. Greddar Klon wsiadł
ostatni.
Co robić? Mason stał jak sparaliżowany, nie mogąc się
na nic zdecydować. Chciał powstrzymać Władcę, zabić go,
jeśli to tylko byłoby możliwe. Ale jak? Żadna broń wyko-
nana przez człowieka nie potrafiła przebić ochronnej siatki
atomowej, w dodatku na pokładzie były dwa lamparty...
Wkrótce problem sam się rozwiązał. Statek zamienił się
w niewyraźny, migoczący owalny cień, który po chwili
rozpłynął się w powietrzu.
Tam, gdzie stał przed sekundą, teraz nie było nic.
Greddar Klon i Nirvor wyruszyli w niewiarygodną podróż
w przyszłość.
Czyjaś ręka zacisnęła się na ramieniu Masona. Ob-
rócił się gwałtownie i ujrzał Uruka.
— Murdach mnie przysłał — oznajmił Sumeryj-
czyk. — Władca wyjechał, tak?
Mason skinął głową nie wypowiadając ani słowa.
— To dobrze! — Nagle na twarzy Uruka pojawił się
uśmiech. — O to właśnie Murdachowi chodziło. Kazał mi
cię pilnować i powstrzymać, gdybyś chciał zrobić jakiś nie-
rozważny krok. Nie było już czasu, żeby cię uprzedzić.
Chodźmy. Za pomocą magicznych promieni uwolniłem
Murdacha. Jest teraz z Alasą.
Idąc wzdłuż korytarza za Sumeryjczykiem, Mason czuł,
jak serce wali mu coraz mocniej. Robotów nigdzie nie było
widać. Zastanawiał się, co z nimi będzie teraz, gdy Gred-
dar Klon, którego rozkazy wypełniały, wyjechał z Al Bekr.
Niedługo miał się o tym przekonać, zresztą w bardzo
nieprzyjemny sposób, ale na razie niczego się nie domyś-
lał. Zatrzymali się przed metalowymi drzwiami i weszli do
pustego pomieszczenia, w którym czekała na nich Alasa
oraz szczupły mężczyzna o jastrzębiej twarzy i wyglądzie
rzymskiego patrycjusza, ubrany w zdarty, zniszczony
mundur ze skóry. Był to Murdach, człowiek z przyszłości.
Czoło miał wysokie i szerokie, ale jego czaszka nie była
tak zniekształcona jak u Greddara Klona. Rude włosy
sterczały mu sztywno na głowie, za to nie miał nawet śla-
du brwi i rzęs.
— Przyprowadziłeś go — powiedział do Uruka łagod-
nym, aksamitnym głosem. — To dobrze.
Czarne, zagadkowe oczy przyglądały się uważnie Ma-
sonowi.
— Czy wiesz, że Greddar Klon odleciał? — spytał Ma-
son marszcząc czoło.
— Tak. I bardzo dobrze. Nie będzie nam przeszkadzał,
my zaś zrealizujemy nasze plany i wyruszymy za nim.
Słysząc to Mason wytrzeszczył oczy z niedowierzaniem.
Murdach ciągnął dalej:
— Nie wiesz, do czego zmierza Greddar Klon? Prag-
nie zostać władcą największej cywilizacji, jaka kiedykolwiek
istniała. Jak kosmiczny pirat będzie podróżował po wszyst-
kich epokach, dokonując selekcji najgenialniejszych umys-
łów i najpotężniejszych zdobyczy naukowych, od czasów
starożytnych aż po najdalszą przyszłość. Powiedział mi
0 tym, kiedy chciał mnie wciągnąć do współpracy. Słuchaj...
nazywasz się Mason, prawda?... a więc Greddar Klon chce
stworzyć tę swoją cywilizację w takim sektorze czasu, w któ-
rym napotka na minimalny opór, i wybrał lata trzydzieste
dwudziestego wieku.
Masona aż zatkało.
— Ale w jaki sposób...
— Posługując się chronostatkiem jest w stanie to
osiągnąć. Kiedy splądruje wszystkie ery, zatrzyma statek
w 1929 roku, zgładzi ludzkość, pozostawiając jedynie kilka
wybranych narodów, z których uczyni niewolników, a po-
tem zacznie wznosić swoją cywilizację. Otóż chciałbym
zbudować nowy statek, odszukać Greddara Klona i zabić
go, jeśli mi się uda. Czy mogę liczyć na twoją pomoc?
Mason skinął głową.
— To chyba oczywiste!
Koszmarna wizja przesunęła mu się przed oczami, wiz-
ja świata, w którym czas stracił swe znaczenie, świata drżą-
cego ze strachu przed nieposkromioną potęgą Greddara
Klona. Wciągnął głęboko powietrze.
— Czy zdołasz zbudować taki statek?
— Tak, z twoją pomocą. Dlatego prosiłem, żebyś pra-
cując z Władcą uważnie obserwował wszystkie jego czyn-
ności. Sądzę, że wspólnie uda nam się poskładać do kupy
części tej łamigłówki.
— Pojadę z wami — oznajmiła Alasa kładąc szczupłą
dłoń na ramieniu Masona.
— Nie ma mowy. Nasze zadanie jest niebezpieczne,
1 to bardzo.
Uniosła dumnie głowę.
— I cóż z tego? Greddar Klon upokorzył mnie i uwię-
ził, a wielu moich poddanych wymordował. Poza tym ura-
towałeś mi życie, a ja zawsze spłacam swoje długi. Jadę
z wami!
— Ja też — wtrącił Sumeryjczyk. — Chcę wypróbo-
wać mój bułat na szyi Władcy, kiedy nie będą go chronić
żadne czary.
— Nie spierajmy się — powiedział Murdach. — Jeśli
chcą, mogą nam towarzyszyć. Oboje nienawidzą Greddara
Klona, a czasem nienawiść jest potężną bronią.
Ruszył do drzwi, a reszta podążyła za nim. Mason wziął
dziewczynę pod rękę i uścisnął ją, żeby dodać jej otuchy.
Złociste oczy śmiały się do niego wesoło. Może im wszyst-
kim groziło śmiertelne niebezpieczeństwo, ale jedno było
pewne: Alasie nie brakowało odwagi.
W sali zielonych monolitów panował bezruch. Mur-
dach szybko obszedł pomieszczenie, lustrując je swoimi
świdrującymi, czarnymi oczami, po czym wskazał na pobli-
ski owoid siedmiometrowej długości.
— Ten chronostatek będzie w sam raz — oświadczył.
— Ale najpierw musimy go wyposażyć w napęd atomowy,
jakiego używał Greddar Klon. Pamiętasz, jak działa to
urządzenie do wysyłania promieni?
Mason wyjaśnił najlepiej, jak potrafił. Murdach skinął
głową z zadowoleniem i pośpiesznie zaczął wprowadzać
różne poprawki. Powoli, stopniowo, umysł człowieka
z przyszłości odtwarzał czynności Greddara Klona. W Ma-
sona wstąpiła nadzieja.
Stał pod jednym z monolitów, wyjaśniając Murdacho-
wi, co znajduje się na tablicy rozdzielczej, kiedy nagle roz-
legł się ostrzegawczy krzyk Alasy. Mason odwrócił się.
Dwa roboty z lśniącymi fasetkowymi oczami wyłoniły się
z korytarza i biegły w ich stronę, wymachując mackami.
Murdach szybko wyciągnął broń w kształcie jaja: wy-
strzelony promień w ciągu ułamka sekundy sparaliżował
metalowych ludzi. Stali milczący, bez ruchu. Ale w koryta-
rzu znów rozległ się hałaśliwy tupot pędzących nóg.
Murdach przygryzł wargę.
— Tego się obawiałem — szepnął. — Greddar Klon
przewidział, że zechcemy go s'cigać. Przed odlotem wydał
robotom polecenie, żeby nas zabiły. Wątpię, czy starczy
nam czasu.
— Czy starczy nam czasu? — powtórzył Sumeryjczyk.
Jego oczy pałały żądzą walki. Schylił się i podniósł z ziemi
olbrzymi młot. — Daj Alasie swoją broń, Murdachu.
Powstrzymamy napór tych demonów, a wy kończcie pracę.
Alasa chwyciła broń i czym prędzej pobiegła do wylotu
korytarza. Uruk pognał za nią. Murdach uśmiechnął się
ponuro.
— Do dzieła! Kto wie, może nam się uda.
Marszcząc czoło Mason rozglądał się za czymś, co by
mogło posłużyć za broń.
— Pomóż mi dokończyć pracę, tak będzie najlepiej —
powiedział Murdach chwytając go za ramię. — Nie może-
my wszyscy walczyć z robotami. A bez statku nie wydosta-
niemy się stąd.
Z korytarza wyłonił się metalowy człowiek, groźny
i milczący, ale porażony promieniem z broni Alasy zatrzy-
mał się w pół kroku. Niestety, nadbiegały już setki następ-
nych robotów, które gorliwie parły przed siebie. Część
z nich powstrzymała dziewczyna, innymi zajął się Uruk.
Sumeryjczyk wznosił dzikie, bojowe okrzyki. Wyma-
chując młotem, zadawał straszliwe ciosy, miażdżąc robo-
tom metalowe głowy. Stopniowo jednak tych dwoje zaczęło
się wycofywać pod nasilającym się naporem wroga.
Palce Murdacha, który sprawdzał i nastawiał różne
urządzenia, dosłownie migały. Kątem oka Mason zerknął
na walczącą parę i gwałtownie wyprostował się, wydając
z siebie syk, gdyż ujrzał, jak Uruk wali się na ziemię pod
uderzeniem macki. Czym prędzej rzucił się dziewczynie na
pomoc, świadom, że już za chwilę nie zdoła ona powstrzy-
mać natarcia.
Przeskakując nad ciałem Sumeryjczyka, chwycił leżący
obok młot. Nagle dostrzegł nad sobą lśniącą, okrągłą głowę
robota. Potwór zamachnął się z wściekłością — śmiercio-
nośne giętkie ramię ze świstem przecięło powietrze. Mason
zatoczył wielki łuk potężnym, stalowym młotem.
Pancerz zadudnił pod ciosem i robot z łoskotem zwalił
się na ziemię. Ale wciąż nadciągały nowe posiłki. Uruk, plu-
jąc krwią, zerwał się na nogi.
— Oddaj młot, Ma-zon! Ja się zajmę...
Ale w tym momencie usłyszeli naglące wołanie Murda-
cha:
— Chodźcie! Już skończyłem!
Mason chwycił Alasę za rękę i na pół wlokąc dziewczy-
nę za sobą, pognał w stronę statku. Uruk wydał zwycięski
okrzyk i ruszył za nimi. Roboty rzuciły się w pościg, ich
szybkie nogi dudniły głucho.
Murdach, który stał przy włazie, prędko usunął się do
środka. Mason podsadził Alasę i wgramolił się za nią, a za
nimi Uruk. Zatrzasnęli właz akurat w chwili, gdy do statku
dobiegły roboty. Z bezmyślną, szaleńczą furią poczęły ata-
kować metaliczne ściany owoidu.
Murdach, blady na twarzy, podszedł do pulpitu ste-
rowniczego. Statek wzniósł się w powietrze i po chwili ła-
godnie wylądował na tarasie zbudowanym pomiędzy
wierzchołkami bliźniaczych monolitów.
— Czy to ta dźwignia? — spytał Masona.
Archeolog skinął głową.
— Czy mam...
— Tak.
Otworzył właz i wymknął się na taras. W dole widział
roboty miotające się chaotycznie po sali. Przesunął dźwig-
nię i pędem wrócił na statek.
Czekali z zapartym tchem. Po chwili z monolitów wy-
strzeliły bezgłośnie białe, wijące się palce płomieni; wydłu-
żały się i rozprzestrzeniały, aż wreszcie zlały się w jedno
pasmo ognia, które ze wszystkich stron otoczyło przezro-
czysty statek.
A potem ogień wygasł.
Przez moment panowała cisza.
— Myślisz, że się uda? — spytał drżącym głosem Ma-
son.
— Musi się udać! — odparł stanowczo Murdach, ale
jego głos też zdradzał ślady zdenerwowania.
Podszedł do pulpitu sterowniczego i jakby z wahaniem
nastawił przełącznik. Chociaż Mason wiedział, czego się
spodziewać, mimo to poczuł strach, kiedy spowił ich gęsty,
nieprzejrzysty mrok.
Chronostatek uniósł się w powietrze. Zawiśli nad zielo-
ną oazą z niewielkim jeziorem, którego brzegi porastały
wysokie drzewa palmowe. Na bezchmurnym, niebieskim
niebie świeciło pełnym blaskiem słońce. Wokół oazy ciąg-
nęła się kilometrami pustynia: piasek i skały.
— Ludzie powiadają — rzekła szeptem Alasa — że
kiedyś, dawno, dawno temu taki właśnie był Al Bekr.
— Za moich czasów nie było oazy — powiedział Ma-
son. — Cofnęliśmy się w przeszłość.
— W takim razie ruszamy w przyszłość. — Murdach
uśmiechnął się; wyraz napięcia znikł z jego oczu. — Mamy
przed sobą całą wieczność.
— O bogowie! — zawołał chrapliwie Sumeryjczyk. —
To dopiero czary!
Dziewczyna dotknęła ramienia Murdacha.
— A co będzie z moimi poddanymi? Czy roboty ich
nie wymordują?
— Nie. Żeby mogły się ruszać, stwarzać pozory życia, ich
energia musi być uzupełniana. Teraz, kiedy Greddar Klon
wyjechał i nikt się nimi nie zajmuje, ich siła życiowa wkrót-
ce się wyczerpie. Sądzę, Alaso, że twojemu ludowi nic nie
zagraża.
— Ale moja epoka jest w niebezpieczeństwie — rzekł
archeolog.
Powoli uświadamiał sobie, jak niezwykłe zadanie mają
do spełnienia; czy odszukanie Greddara Klona w tak roz-
ległym wycinku czasoprzestrzeni w ogóle będzie możliwe?
A jeśli uda im się go odnaleźć, czy zdołają go pokonać
mimo jego gigantycznej wiedzy, w dodatku może powięk-
szonej o zdobycze dziesiątków przyszłych cywilizacji?
— Bez trudu potrafię zlokalizować Greddara Klona —
oznajmił Murdach jakby czytając w myślach Masona. —
Jego statek tworzy w kontinuum czasoprzestrzennym fał-
dę, która jest łatwo wykrywalna. Ale jeśli chodzi o pokona-
nie go, wpierw wolałbym uzyskać pomoc i to najlepiej
gdzieś w dalekiej przyszłości. Musi przecież kiedyś powstać
broń, która byłaby w stanie zniszczyć Władcę.
Nacisnął przełącznik na pulpicie i znów pogrążyli się
w ciemności. Mason poczuł miękkie ciało Alasy, która
przytuliła się do niego, i otoczył dziewczynę ramieniem.
Uruk klął pod nosem, cicho, lecz dosadnie.
Statek zaś mknął poprzez czas, dążąc na oślep ku mro-
cznej epoce zmierzchu, ku światu pełnemu tajemnic i nie-
wyobrażalnej grozy.

Rozdział VII
W OTCHŁANI CZASU
ponownie rozbłysło światło, znajdowali się oko-
ło trzysta metrów nad ciemną, ponurą taflą wody ciągnącą
się aż po linię horyzontu. Nie widać było nawet skrawka
lądu. Na czarnym, wysadzanym gwiazdami niebie lśniła
ogromna matowosrebrzysta kula, której średnica zajmowa-
ła niemal trzecią część przestworzy.
— To księżyc — powiedział ze zdumieniem Mason. —
Ale dlaczego jest tak blisko? Murdachu, dokądśmy zawęd-
rowali?
Murdach był blady jak kreda. Spojrzał na pulpit ste-
rowniczy i niepewnie wyciągnął dłoń, lecz szybko ją cofnął.
— Coś się zepsuło — odparł z wahaniem. — Nie wie-
działem, że...
— Zepsuło? — Sumeryjczyk zaklął siarczyście. —
Mówiłeś, że umiesz obsługiwać ten piekielny rydwan.
— Tak też myślałem. Ale mechanizm statku jest po-
twornie skomplikowany. Greddar Klon przybył ze świata
znacznie bardziej rozwiniętego niż mój.
— Czy to znaczy... że jesteśmy tu uwięzieni? — spytał
Mason czując, jak go przechodzą zimne ciarki.
Murdach zacisnął usta, chwycił drążek i przekręcił. Je-
go szczupłe palce tańczyły po pulpicie sterowniczym, nie-
stety bez skutku.
— Chwilowo tak — odparł wreszcie. — Nie potrafię
przesunąć nas w czasie. Ale wkrótce... mam nadzieję... do-
wiem się, co się popsuło.
Alasa zdobyła się na uśmiech, mimo że w jej złocistych
oczach malowało się przerażenie.
— No to do roboty, Murdachu. Im szybciej naprawisz
błąd, tym szybciej znajdziemy Władcę.
— Nie, on nam nie umknie. Bez względu na to, czy
wyruszymy natychmiast, za godzinę, czy za pięćdziesiąt lat,
i tak go odnajdziemy w jakimś sektorze czasu — wyjaśnił
zniecierpliwionym tonem Murdach.
— Za pięćdziesiąt lat! — zawołał Uruk; jego sępia
twarz wyrażała zmartwienie. — A tymczasem jak będziemy
żyć? Co będziemy jedli?
Kwestia jedzenia powróciła po dziesięciu godzinach.
Przez cały ten czas Murdach z Masonem ślęczeli nad obli-
czeniami i studiowali mechanizm statku; obaj byli wyczer-
pani, oczy mieli zaczerwienione. Wreszcie Murdach oder-
wał się od pracy i rzekł:
— Nie wiem, jak długo to jeszcze potrwa. Lepiej po-
szukajmy jedzenia. Szkoda, że nic ze sobą nie wzięliśmy.
— Poszukać jedzenia? Ale gdzie? — spytał Uruk roz-
glądając się po posępnej, pustej gładzi morza i niebie z og-
romnym księżycem. — Myślę, że Ran, bogini plemion
północy, opanowała cały świat. Ran, bogini oceanów...
— Gdzieś tu musi być ląd — powiedział Mason bez
przekonania w głosie; Murdach uruchomił statek i pom-
knęli nad wodą. — Gdzieś przecież musi być.
Dotarcie do brzegu nie trwało długo, ale co to był za
brzeg! Nieurodzajna równina pokryta szarawą, piaszczystą
glebą, jednostajnie płaska na skutek nieustannie szalejących
wiatrów i zalewających ją fal. Nigdzie nie widać było gór.
Przeraźliwie bezbarwny ląd ciągnął się po ciemny hory-
zont, ziemia bez oznak jakiegokolwiek życia, bez zwierząt,
bez roślinności — zimna, bezkresna pustka. Mason aż się
wzdrygnął na widok tego martwego krajobrazu.
— Czy to koniec? — zastanawiał się na głos. — Czy
tak wygląda koniec Ziemi?
Wyczuwając, że jest przygnębiony, choć nie rozumiejąc
przyczyny tego stanu, Alasa podeszła do Masona i objąw-
szy smukłymi palcami jego ramię, rzekła:
— Znajdziemy jedzenie. Na pewno gdzieś je znaj-
dziemy.
— Przynajmniej o wodę nie musimy się martwić —
zauważył ponuro. — Tę możemy przedestylować. A poza
tym...
— Hai! — krzyknął Uruk z błyskiem podniecenia
w jasnych oczach i wskazał przed siebie ręką. — Ludzie!
Widzicie? O tam!
W dole, nieco na lewo od unoszącego się w powietrzu
statku, ujrzeli wielką szczelinę o nierównych krawędziach,
przy której panował ożywiony ruch: niewyraźne postaci
krzątały się w jednostajnym srebrzystym zmierzchu umie-
rającej Ziemi.
— Ludzie? — powtórzył szeptem Murdach. — Nie...
I miał rację. Kiedy statek zniżył lot, Mason przyjrzał
się uważnie dziwnym stworzeniom zamieszkującym ten po-
sępny świat. Wprawdzie sylwetką przypominały ludzi, ale
jednocześnie biła od nich jakaś nieokreślona, zdumiewająca
obcość.
— Lądujemy? — spytał Murdach.
Mason skinął głową.
— Czemu nie? Jeśli okażą najmniejszą agresję, zawsze
możemy odlecieć.
Statek wylądował miękko w pobliżu ogromnej szczeli-
ny. Wśród stworów zapanowało zamieszanie: zdezoriento-
wane, pośpiesznie zaczęły się cofać, ale po chwili cztero-
osobowa grupa wolno zbliżyła się do pojazdu. Mason
przyglądał się im z zainteresowaniem.
Każdy z nich mierzył prawie dwa i pół metra wzrostu
i posiadał kłąb mackowatych odnóży, które pozwalały mu się
poruszać z dużą szybkością. Z górnej części grubego, pęka-
tego tułowia wyrastało kilka mackowatych ramion. Głowa
była mała, okrągła, pozbawiona rysów — coś w rodzaju
gałki pokrytej lśniącą łuską, ciało zaś powlekała blada, różo-
wawa skóra, która w niczym nie przypominała ludzkiej.
— To są... rośliny! — krzyknął Murdach.
Ludzie-rośliny! Dziwne stworzenia zamieszkujące od-
legły sektor czasu! Wiadomo, że w procesie ewolucji wszel-
kie formy życia starają się udoskonalić, idealnie przystoso-
wać do istniejących warunków naturalnych. Dawniej
drzewa nie miały potrzeby opuszczać swoich „siedlisk",
gdyż mogły czerpać pożywienie z gleby. Widocznie jednak
z biegiem lat ziemia stawała się coraz bardziej jałowa.
Rośliny zaczęły przechylać konary i wyciągać gałęzie
w poszukiwaniu pokarmu. Wreszcie pierwsze drzewo z bólem
wyrwało z ziemi swoje korzenie. Ów mutant dał początek
nowym odmianom. Teraz Mason miał przed sobą ich
potomków, wolnych od kajdan przez wieki przykuwających
je do ziemi; widok ten wzbudził w nim instynktowną od-
razę, nad którą z trudem zapanował.
— Słuchajcie! — zawołał Murdach. — Chyba coś do
nas mówią.
— Mówią?
— Tak. Przekazują nam swoje myśli drogą telepatii.
Nic nie odbieracie?
— Ja odbieram — odparła Alasa. — Są zaintrygowani.
Chcą wiedzieć, kim jesteśmy.
Mason skinął głową.
— Chyba nie są groźni — rzekł otwierając właz i wy-
chodząc ze statku.
Owiał go zimny wiatr, powietrze było rzadkie, lodowa-
te. Wśród ludzi-roślin wybuchła panika, zaczęli się cofać
w popłochu. Mason podniósł do góry otwartą prawą dłoń
w odwiecznym geście pokoju.
Telepatyczne pytania bombardowały jego umysł:
— Kim jesteście? Nieśmiertelnymi?
— Jesteśmy przyjaciółmi — oświadczył głośno, cał-
kiem skonfundowany. — Szukamy pożywienia...
I znów niezrozumiały strach padł na te dziwne stwo-
rzenia, które jeszcze bardziej cofnęły się od statku. Tylko
jeden osobnik nie ruszył się z miejsca: stał z lśniącą, po-
zbawioną oczu głową zwróconą w stronę Masona, z mac-
kami zwisającymi luźno wzdłuż tułowia.
— Pożywienia? Jakiego rodzaju pożywienia?
Zapewne potrafili również odczytywać myśli. Świadom,
że wkracza na niebezpieczny teren, Mason odparł:
— Jakiegokolwiek. Czym możecie się podzielić.
— Kim jesteście?
— Przybywamy z przeszłości — zaryzykował archeo-
log. Czy znają pojęcie „przeszłości"?
— Więc nie jesteście Nieśmiertelnymi?
— Nie.
Domyślił się, że kimkolwiek są Nieśmiertelni, tutejsi
mieszkańcy uważają ich za wrogów. Jego odpowiedź nieco
ich uspokoiła.
Po krótkiej naradzie rzecznik ludzi-roślin postąpił
0 krok do przodu.
— Damy wam trochę pożywienia, choć sami mamy go
niewiele. Jesteśmy Gorichenowie — powiedział, a przynaj-
mniej Mason w ten sposób odcyfrował przekazaną mu te-
lepatycznie wiadomość. Czuł, że stworzenie nabrało więk-
szej pewności siebie. — Ale mu icie się pospieszyć. Wkrótce
nadejdzie Fala...
Nie bardzo rozumiejąc o co chodzi, Mason skinął gło-
wą.
— Dobrze. Przynieście więc, co możecie.
— Nie. Musisz iść z nami. Nie możemy wynosić jedzenia
na powierzchnię.
Mason zawahał się i zerknął na statek.
— Czy to daleko stąd?
— Nie. Blisko.
— W porządku. Zaczekajcie.
Wrócił na pokład i przekazał współtowarzyszom treść
rozmowy. Murdach pokręcił głową.
— Nie podoba mi się to.
— Chyba nie są groźni, w każdym razie nie boję się
ich. To raczej oni boją się nas i odetchną z ulgą, kiedy
wreszcie stąd odlecimy. Czują paniczny strach przed
Nieśmiertelnymi i sądzą, że mamy z nimi coś wspólnego.
— No cóż. — Murdach potarł swoją chudą szczękę. —
Jeśli wkrótce nie wrócisz, pójdziemy cię szukać.
Posyłając uśmiech Alasie, Mason zeskoczył na ziemię
1 zbliżył się do Gorichenów.
— Jestem gotów — oznajmił. — Ruszajmy.
Trzymając się w bezpiecznej odległości od człowieka,
ludzie-rośliny podprowadzili go do krawędzi wielkiej szcze-
liny, w głąb której prowadziła ustawiona pochyło drabina.
Kilku Gorichenów pośpiesznie zaczęło się zsuwać w dół;
Mason podążył za nimi, trochę wolniej i ostrożniej.
Im niżej schodzili, tym stawało się ciemniej. Mniej
więcej po trzydziestu metrach pionowy wąwóz zwęził się
i nagle Mason poczuł pod stopami miękki, szlamowaty
grunt. Parę kroków dalej z ziemi wystawała okrągła meta-
lowa tarcza o średnicy trzech metrów. Jeden z Gorichenów
pokręcił coś przy niej różowymi mackami i metalowa po-
krywa odsunęła się bezszelestnie, ukazując słabo oświetloną
jamę, na dno której prowadziła kolejna drabina. Stanąwszy
znów na ziemi, Mason spostrzegł, że znajduje się w pochy-
łym, ciągnącym się bez końca skalnym tunelu. Ludzie-roś-
liny nakazywali mu pośpiech.
— Daleko jeszcze?
— Już blisko.
Ale minęło dobre pół godziny, zanim wreszcie dotarli
do lśniących drzwi mieszczących się na końcu korytarza.
Drzwi otworzyły się i Mason ujrzał ogromną lśniącą grotę,
w której było gorąco i wilgotno. Doleciał go intensywny
piżmowy zapach.
— Tu się pożywiamy — oznajmił jeden z Gorichenów.
— Widzisz?
Kilka metrów przed sobą Mason zobaczył długi rząd
niskich, płytkich zbiorników wpuszczonych w kamienną
podłogę i wypełnionych czarną oleistą substancją, którą
ogrzewały z góry źródła silnego światła i ciepła. Jakiś Go-
richen podszedł do zbiornika, zanurzył macki w czarnej
mazi i zastygł w bezruchu.
— Promienie tych wielkich, umocowanych w górze lamp
dają nam siłę — wyjaśnił telepatycznie inny Gorichen. —
Zbiorniki zawierają nasze pożywienie, sztucznie wyprodu-
kowane lub wydobyte z kopalń, i rozpuszczone w płynie,
który przyśpiesza przemianę w chlorofil.
Brzmiało to bardzo logicznie: korzenie wchłaniały ze
zbiorników płyn i niezbędne związki nieorganiczne,
a ogromne lampy zawieszone na suficie zastępowały Słońce
świecące coraz słabiej na skutek nieuchronnego procesu
oziębiania się Układu Słonecznego. Tylko że taki pokarm
zupełnie się nie nadawał dla ludzi.
Mason wyjaśnił to Gorichenom. Wówczas jeden z nich
wysunął mackę i jej delikatnym koniuszkiem dotknął Ma-
sona.
— Mc nie szkodzi.
— Co? Dlaczego? — Zmrożony złym przeczuciem
Mason rozejrzał się pośpiesznie po lśniących gładkich obli-
czach swoich gospodarzy. — Co macie na myśli?
— Po prostu zamierzamy cię użyć do naszych ekspery-
mentów.
— Po moim trupie! — ryknął Mason rzucając się do
ataku.
Wziął szeroki zamach i trafił pięścią w obrzydliwie
miękki, grzybiasty tors jednego z Gorichenów. Gdy cofnął
dłoń, do skóry przywierała mu ciepła, wilgotna substancja.
Gorichen, z ziejącą dziurą w ciele, na chwilę przystanął, po
czym — jak gdyby nigdy nic — ruszył na Maso-
na; za nim, wymachując giętkimi mackami, nacierali inni.
Walka trwała krótko. Rozpacz oraz wściekłość dodawa-
ły Masonowi sił, nie miał jednak szansy wobec tak znacznej
przewagi wroga i wkrótce leżał powalony na ziemi. Mimo
oporu, jaki wciąż stawiał, Gorichenowie skrępowali go ela-
styczną metalową liną i zostawili samego. Kiedy odeszli,
dostrzegł coś, co sprawiło, że z przerażenia włosy stanęły
mu dęba na głowie.
Grupa ludzi-roślin weszła do groty niosąc związaną,
milczącą Alasę, której brązowe loki opadały w nieładzie na
bladą twarz. Dziewczyna zauważyła Masona.
— Kent! — krzyknęła. — Zaatakowali nas po twoim
odejściu! Chyba zabili Uruka, a...
— Nic ci nie jest? — przerwał jej, z trudem łapiąc od-
dech. — Nie jesteś ranna?
Potrząsnęła głową.
— Nie. Murdachowi udało się uciec ze statkiem.
Gorichenowie czekali bez słowa.
— Murdach uciekł? — upewnił się z nutą optymizmu
w głosie.
Ale Alasa, jakby czytając mu w myślach, rozwiała
jego nadzieje.
— Nie zdoła nam pomóc. Jesteśmy pod oceanem.
Ledwo te potwory zniosły mnie pod ziemię, kiedy ze
wschodu nadciągnęła olbrzymia fala...
Dopiero teraz Mason uświadomił sobie, dlaczego Gori-
chenowie żyją pod ziemią. Na skutek bliskości Księżyca fa-
le potężnych pływów zalewały płaski ląd. Uwięzieni byli
głęboko pod wodą do czasu, aż nastąpi odpływ.
Na twarzy Masona pojawił się grymas. Mężczyzna na
próżno usiłował wyrwać się z więzów. W pewnym momen-
cie podszedł do niego Gorichen, którego telepatyczne
przesłanie było zupełnie jasne:
— Nie żywimy do was nienawiści. Mówicie, że nie nale-
życie do rasy Nieśmiertelnych, którzy są naszymi wrogami,
ale jesteście do nich bardzo podobni. Od wieków staramy się
znaleźć sposób na pokonanie ich, ale jak dotąd bez skutku.
Nieśmiertelni nie dają się schwytać. Nie możemy więc prze-
prowadzać na nich żadnych badań. Gdyby jednak udało nam
się wykryć wasze słabe punkty, może ta wiedza przydałaby
się nam do walki z Nieśmiertelnymi. Co nieco już wiemy, na
przykład, że stal jest bezużyteczna, tak samo jak gazy trują-
ce. Ale można by zastosować pewne kombinacje promieni...
Gorichen umilkł i mackami wskazał na jeńców. Ludzie-
-rośliny wrzucili Masona przez boczne drzwiczki do stoją-
cego w pobliżu dużego szklanego sześcianu, a Alasę ponieś-
li dalej. Ciskając przekleństwa, mężczyzna usiłował uwolnić
się z krępujących go więzów. Kiedy w trakcie zmagań
przekręcił się na bok i spojrzał przez przezroczystą ścianę
celi, zamarł z przerażenia.
Dla Gorichenów ludzie byli tylko królikami doświad-
czalnymi, cennym materiałem niezbędnym do eksperymen-
tów. Zaciągnęli Alasę do szklanego bloku przypominającego
ołtarz. Daremnie próbowała im się wyrwać.
Potwory wysunęły długie giętkie macki i szybkimi ru-
chami zdarły szatę z dziewczyny. Po chwili leżała całkiem
naga, przykuta łańcuchem do kamiennego bloku tak moc-
no, że ledwo mogła się poruszyć. Jeden z Gorichenów skie-
rował na nią soczewkę projektora. Po chwili z aparatu wy-
strzelił cienki blady promień i spowił alabastrowe ciało
Alasy połyskliwą warstewką księżycowego blasku.
Dziewczyna straciła przytomność, a przynajmniej takie
sprawiała wrażenie. Promień widoczny był krótko, zgasł
dosłownie po sekundzie. Ludzie-rośliny błyskawicznie zdję-
li łańcuch, podnieśli Alasę i wrzucili do celi Masona. Ma-
łymi grupami otoczyli szklane ściany i pochylając do przo-
du lśniące głowy, z uwagą czekali na wyniki doświadczenia.
Klnąc na czym świat stoi, Mason wciąż starał się oswo-
bodzić, lecz był to próżny wysiłek. Twarde metalowe liny
wpijały się w skórę, kalecząc mu ręce. Po pewnym czasie
zaprzestał zmagań, żeby spojrzeć na Alasę, która powoli
odzyskiwała przytomność.
Z cichym jękiem podniosła szczupłą dłoń i odgarnęła
z twarzy ciemne włosy. Powoli otworzyła oczy. Na widok
tępego, obcego spojrzenia serce podskoczyło Masonowi
do gardła.
Alasa dźwignęła się na kolana i zdziwionym wzrokiem
powiodła po celi. Nagle dostrzegła Masona.
Bez słowa zaczęła pełznąć na czworakach w jego stronę.
Twarz pokrywał jej rumieniec wściekłości, szeroko otwarte
oczy błyszczały gniewnie.
— Alaso! — krzyknął Mason. — Alaso!
Żadnej reakcji. Naga dziewczyna była coraz bliżej, aż
wreszcie zatrzymała się i wstała.
Jej piersi wznosiły się i opadały gwałtownie. Wydała
z siebie dziki krzyk.
I nagle rzuciła się na Masona.
Był na to zupełnie nie przygotowany. Poczuł przy twa-
rzy jej miękkie, rozpalone jak w gorączce ciało, a kątem oka
dojrzał obnażone niczym u wściekłej bestii zęby. Przeklęci
Gorichenowie, do jakiegoż szaleństwa doprowadzili Alasę
swoimi piekielnymi promieniami?
Zdążył przeturlać się na bok, zanim wbiła mu w szyję
zęby. Paznokcie przeorały mu twarz. Nagle z obłędem
w oczach dziewczyna zerwała się na nogi.
— Wielki Boże — jęknął Mason.
Czy będzie musiał ją zabić, żeby uniknąć śmierci z jej
rąk? Odpędził od siebie tę myśl; wiedział, że nigdy nie
skrzywdzi Alasy, choćby całkiem postradała zmysły. Ale
przecież musi ją ratować, musi ją jakoś uspokoić! Ze zwią-
zanymi rękami i nogami szansę miał jednak niewielkie.
— Alaso! — krzyknął.
Nie zwracała na nic najmniejszej uwagi; ponownie się
na niego rzuciła: lśniąca od potu, drapała jak kocica, a zęby
szukały jego gardła. Starał się przekręcić na bok, lecz nie
zdołał.
Nagle przeszył go ostry ból. Poczuł, jak ciepła, lepka
krew spływa mu po szyi.
Ból wzmagał się — dziewczyna wgryzała się coraz
mocniej i mocniej...


Rozdział VIII
NIEŚMIERTELNI
iewyraźnie, przez czerwoną mgłę, Mason zdał sobie
sprawę, że żaden ciężar już go nie przygniata. Dwóch Go-
richenów ciągnęło do drzwi wijące się ciało Alasy. Z kącika
jej ust sączyła się strużka krwi. Dziewczyna w milczeniu
szamotała się, próbując się uwolnić.
Kiedy wywlekli ją ze szklanej celi, po chwili Mason
dostrzegł, że ciało Alasy zwisa bezwładnie, zupełnie jakby
straciła przytomność. Przeraził się. Czyżby umarła?
Ta sama myśl przyszła do głowy Gorichenom. Wyma-
chując z ożywieniem długimi mackami, ułożyli dziewczynę
na podłodze i zaczęli się jej uważnie przyglądać. Widząc, że
rusza ręką, Mason odetchnął z ulgą. Osłabiona, niezdarnie
usiłowała się podnieść.
Ludzie-rośliny zawlekli ją z powrotem pod przezroczy-
sty sześcian, wepchnęli do środka i zamknęli drzwi.
Alasa podbiegła do Masona.
— Kent! Co się stało?!
— Ty... — Mason zawahał się.
Z jej oczu wyczytał, że nie pamięta absolutnie nic z te-
go koszmarnego zdarzenia. Obłęd wywołany przez ludzi-
-rośliny minął, nie zostawiając śladu w jej umyśle.
— Nic takiego — odparł rumieniąc się lekko. — Czy
możesz mnie rozwiązać?
Pochyliła się i zaczęła rozplątywać metalowe liny. Jak
zareagują na to ludzie-rośliny?
Wreszcie był wolny. Wstał rozcierając nogi, żeby po-
prawić krążenie, następnie podszedł szybko do drzwi celi
i kopnął je na próbę.
Gorichenowie spokojnie się wszystkiemu przyglądali.
Ponownie kopnął w szkło, ale szyba nie pękła. Walnął
barkiem, lecz tylko nabił sobie siniaka. W pustej celi nie
było niczego, czym mógłby się posłużyć.
Odwrócił się na krzyk Alasy. Dziewczyna wskazywała
ku górze, na róg celi, skąd wydobywały się zielonkawo-bia-
łe opary gazu, które złowieszczo kłębiły się w nierucho-
mym powietrzu.
Masona ogarnęło przerażenie. Jednym susem znalazł
się na drugim końcu celi. Jeśli tylko uda się czymś go za-
tkać... ale otwór był za wysoko. Zawiedziony Mason wrócił
do drzwi i ponowił ataki.
Jednakże drzwi, wykonane z tworzywa bardziej wy-
trzymałego od stali, nawet nie drgnęły. Poddał się dopiero
wtedy, gdy przesłoniła je gęsta chmura zielonkawych opa-
rów. Alasa dotknęła jego ramienia.
— Kent, co się dzieje?
— Nie wiem — odparł wolno. — Robią na nas do-
świadczenia. Nie mam pojęcia, czego się spodziewają. Mo-
że te opary mają nas zabić? Jeśli tak, oby śmierć nadeszła
jak najszybciej.
Łkając cicho, Alasa przysunęła się do niego, a on objął
ją opiekuńczo ramionami. Wtuliła twarz w jego klatkę pier-
siową i stali tak razem, podczas gdy zielone opary wciąż
gęstniały, gęstniały...
Po pewnym czasie Mason nie widział już nic. Ale, ku
swojemu zdumieniu, z oddychaniem nie miał żadnych kło-
potów. Czuł coś w rodzaju lekkiej wesołości wywołanej —
jak sądził — obecnością tlenu w dziwnej mieszaninie ga-
zów, ale nic poza tym. Miał nadzieję, że eksperyment okaże
się dla ludzi nieszkodliwy.
Osunął się na ziemię, tuląc dziewczynę do piersi i starał
się dodać jej otuchy, gdy tak leżeli pogrążeni w szmarag-
dowej pustce. Bliskość ciepłego, gładkiego ciała sprawiła,
że serce biło mu coraz mocniej. Dziwne opary działały na
niego pobudzająco i, choć wiedział o tym, nie był w stanie
się opanować. Alasa również czuła ich działanie. Podniosła
ręce, dotykając włosów Masona, następnie przysunęła do
siebie jego twarz: spowici w szmaragdowy mrok, odnaleźli się
ustami. Mason czuł, jak pożera go szalona namiętność.
Rozpaczliwie próbował wziąć się w garść. Oddech dziew-
czyny mieszał się z jego oddechem, chrapliwym i urywanym.
Pogładził ręką gładkie, kształtne ciało, od którego bił żar.
Nagle mięśnie mu zwiotczały, stały się miękkie jak z waty.
— Alaso! — szepnął. — Alaso!
Znów wstąpiła w niego energia: mocno przycisnął do
siebie dziewczynę, szukając jej ust. Niezwykłe obrazy zaczęły
przelatywać mu przez głowę. Dziwaczne szaleństwo spowo-
dowane gazem Gorichenów...
Zdawało mu się, że Alasa odpływa, znika w zielonkawej
otchłani. Został sam pośród kłębiących się oparów. Słyszał
w oddali ciche dudnienie, które z chwili na chwilę stawało się
głośniejsze. Ta część umysłu, która nie poddała się obłędowi,
mówiła mu, że to tylko złudzenie, halucynacja wywołana
narkotykiem, ale głuchy łomot wzmagał się w uszach, a czar-
ne cienie wolno przesuwały się w zielonkawym mroku. Były
coraz bardziej wyraźne... Paskudztwa o skrzydłach nietope-
rza sfruwały w dół, przedrzeźniając go i zanosząc się obsceni-
cznym śmiechem... Huczący łomot rozbrzmiewał coraz głoś-
niej, coraz przeraźliwiej, jak jakiś diabelski bęben... i niczym
demoniczna trucizna wsączał się w głąb umysłu.
Zielone opary wirowały coraz szybciej, niby trąba po-
wietrzna, błyszcząc oślepiającym blaskiem. Skrzydlate diab-
ły tańczyły groteskową sarabandę, zawodząc szyderczo.
Skołowany umysł Masona nie był w stanie dłużej wy-
trzymać straszliwego nasilenia dźwięku i ruchu. Mężczyzna
poczuł, jak ogarniają go gęste ciemności i z wdzięcznością
zapadł w głęboką nieświadomość.
Obudził się z potwornym bólem głowy i nieprzyje-
mnym, cierpkim posmakiem w ustach. Otworzył oczy i uj-
rzał przezroczysty sufit celi. Wciąż znajdował się w kryszta-
łowej klatce, ale po zielonym gazie nie było już śladu.
I
Obok niego spoczywało nieruchome ciało Alasy. Pomimo
zawrotów głowy przysunął się, starając się ją ocucić.
W końcu zdjął płaszcz i okrył nim nagą dziewczynę.
Słysząc zgrzyt nad głową, podniósł wzrok. Goricheno-
wie odciągnęli górną płytę celi, tworząc w suficie otwór
o szerokości ponad metr i teraz za pomocą czegoś w rodza-
ju dźwigu spuszczali do środka kołyszącą się na linie dziw-
ną metaliczną bryłę. Nagle coś przerwało im pracę.
Wpadli w straszliwy popłoch. Choć Mason nie potrafił
odczytać ich myśli, wyczuł, że Gorichenom grozi śmiertel-
ne niebezpieczeństwo. Jak szaleni pognali w stronę tunelu,
który prowadził na powierzchnię ziemi. Umysł Masona
wyłapał luźną, fragmentaryczną myśl: Nieśmiertelni! Prze-
darli się przez bramę...!
W ciągu pięciu minut grota opustoszała. Nadarzyła się
jedyna i może niepowtarzalna okazja ucieczki. Mason po-
nownie rozejrzał się po celi. Ściany były idealnie gładkie,
ale nad otworem w suficie kołysał się zawieszony na ramie-
niu dźwigu metalowy blok. Znajdował się zbyt wysoko, aby
go można było dosięgnąć, chyba że...
Tak, przydałby się sznur! Mason nosił tylko przepaskę
na biodrach, którą dostał od Uruka jeszcze w Al Bekr, lecz
ani przepaska, ani płaszcz nie wytrzymałyby ciężaru jego
ciała. Nagle spostrzegł metalową linę, którą był skrępowa-
ny, a która teraz leżała ciśnięta w kąt celi, i ucieszył się, że
wpadł na rozwiązanie. Żeby tylko okazała się wystarczająco
długa!
Podniósł ją z ziemi i na moment przystanął, by przyj-
rzeć się Alasie. Chociaż był pewien, że nic jej nie grozi,
mimo to odetchnął z ulgą, kiedy drgnęły jej rzęsy i otwo-
rzyła złociste oczy.
— Och, Kent, pomóż mi wstać! — Przytrzymując się
jego ramienia, podźwignęła się z trudem. — Jeszcze żyje-
my. A zdawało mi się, że nas zabili i jesteśmy w Przepaści
Abaddona...
— Kto wie, może i jesteśmy — rzekł ponuro i opowie-
dział jej, co się stało. — Jeżeli zdołam przerzucić linę przez
ten metalowy blok, chyba uda nam się stąd wydostać.
— Myślisz, że dasz radę?
Mason wzruszył ramionami.
— Nie wiem. Spróbuję.
Dopiero po wielu niepowodzeniach osiągnął to, co za-
mierzał. Niestety, na moment się zagapił i lina zsunęła się na
ziemię. Zdenerwowany i coraz bardziej wściekły zmagał się
przez kolejne dziesięć minut, aż wreszcie znów mu się po-
wiodło. Z metalowego bloku zwisały dwa końce liny, które
Mason mocno związał.
— Wejdę pierwszy, a potem ciebie wciągnę.
Lina wyślizgiwała się z rąk, kalecząc skórę. Oplótłszy
wokół niej nogi, z trudem się podciągał, podczas gdy Alasa
przytrzymywała oba końce, żeby się nie huśtały. Wreszcie
wdrapał się na metalowy blok i spocony z wysiłku przesko-
czył na dach celi.
— Pośpiesz się! — zawołał do dziewczyny.
Na dźwięk dochodzących z oddali odgłosów walki
przestraszył się, że wkrótce grota znów zapełni się tłumem
Gorichenów.
Znużony wspinaczką i osłabiony brakiem jedzenia wy-
tężał obolałe mięśnie, podciągając Alasę. Dalej poszło już
łatwiej. Zsunęli się na ziemię i pobiegli do podziemnego
tunelu, który prowadził ku wolności.
— To chyba jedyna droga — powiedział Mason roz-
glądając się dokoła. — Poczekaj. Muszę coś zabrać.
Podniósł z podłogi srebrzystą sztabę metalu, dłuższą od
własnego ramienia, która świetnie nadawała się na maczu-
gę. Zamachnął się na próbę i roztrzaskał tryby jakiejś tajem-
niczej maszyny.
— W porządku. Jest twarda i solidna. Może się nam
przydać, Alaso!
W odpowiedzi dziewczyna chwyciła trochę mniejszy
metalowy pręt. Jej złociste oczy płonęły żądzą walki. Kiedy
biegła obok Masona, poły płaszcza rozchylały się na boki,
ukazując jasne, gładkie uda.
Zanim dotarli do tunelu, wypadł z niego tłum postaci
zmagających się ze sobą w obłędnym, śmiertelnym boju.
Mason szybko pociągnął Alasę w bok. Przykucnąwszy ob-
serwowali z ukrycia, co się dzieje.
Ludzie-rośliny walczyli o życie. A ich przeciwnikami
byli...
Tak, Nieśmiertelni! Lodowate ciarki przeszły Masono-
wi po krzyżu, kiedy dojrzał napastników, istoty niewątpli-
wie ludzkie, lecz bardziej mu obce od groteskowych Gori-
chenów, którzy byli przynajmniej naturalnym produktem
ewolucji.
Napastnicy zaś byli żywymi trupami. W ich ciałach,
niegdyś silnych, rosłych i urodziwych jak ciała bogów, tliło
się życie, któremu nie można było położyć kresu. Gdzie-
niegdzie Mason dostrzegał ślady dawnego piękna, lecz roz-
kład, jaki ich toczył, sprawiał, że przedstawiali sobą iście
makabryczny widok.
Sama nazwa „Nieśmiertelni" wiele tłumaczyła. Byli to
ludzie, którzy pokonali śmierć, nie zdołali jednak pokonać
chorób ani gnicia!
Wszystkie najstraszniejsze zarazy od wieków trapiące
ludzkość zżerały ciała Nieśmiertelnych. Nie istniał nawet
jeden osobnik bez jakiejś skazy fizycznej. W obrzydliwych
otwartych ranach widać było mięśnie i kości. Z innych zwi-
sały płaty pokrytego ziarniną mięsa. Mason miał przed
oczami koszmarne czaszki z pustymi oczodołami i liczne
obrażenia tak ohydne, że od samego patrzenia robiło się
niedobrze.
Człowiek pokonał śmierć, lecz niestety za późno uświa-
domił sobie swój błąd.
Wydawało się, że nie ma sposobu na zniszczenie Nie-
śmiertelnych. Dziesiątki Gorichenów rzucały się na wro-
gów, przygniatając ich swoim ciężarem. Ale wkrótce każdy
stos miotających się postaci rozpadał się i z ziemi podnosił
się Nieśmiertelny, który przez cały ten czas posilał się
swoimi przeciwnikami.
Mason przypomniał sobie, że na powierzchni planety
nie widział żadnych roślin czy zwierząt. Gorichenowie
prawdopodobnie stanowili jedyną żywność Nieśmiertel-
nych...
Pole bitwy przesunęło się nieco od wejścia do tunelu.
Mason pociągnął Alasę i wybiegli z ukrycia. Usłyszeli
ogłuszający ryk i tupot ścigających ich nóg. Ktoś chwycił
Masona za ramię; mężczyzna odwrócił się, waląc na oślep
sztabą metalu i miażdżąc śmierdzące ciało. Uścisk zelżał
i łapa zsunęła się.
Ogarnięci panicznym strachem, Mason z dziewczyną
ile sił w nogach biegli przed siebie.
Czy w tunelu spotkają kolejne monstra? Na samą myśl
o tym mężczyzna zacisnął mocniej dłoń na metalowym
pręcie. Odgłosy pogoni stawały się coraz słabsze, ale jesz-
cze nie ustały.
Po pewnym czasie zwolnili trochę. Serca waliły im
w piersiach, w gardłach czuli suchość. Dźwięki wzma-
gającej się w dole wrzawy sprawiły, że znów przyśpie-
szyli. Ale długo nie potrafili utrzymać takiego tempa.
Nieśmiertelni byli coraz bliżej.
Alasa potknęła się i omal nie upadła. Mason podciągnął
ją na nogi i biegł dalej, obejmując ją ręką w pasie.
— Chyba już niedaleko do powierzchni — powiedział.
Dziewczyna spojrzała na niego z uśmiechem.
— Tak, Kent, już niedaleko.
Pościg był tuż za nimi. Mason dostrzegł wpadający
z góry srebrzysty blask światła dziennego. Dotarli do ziem-
skich wrót!
Czym prędzej zaczęli się wspinać po drabinie. Nie-
śmiertelni, rycząc z wściekłości, prawie deptali im po pię-
tach. Kiedy znaleźli się w wąwozie, Mason wskazał kolejną
drabinę.
— Uciekaj, Alaso! Spróbuję ich powstrzymać i ruszę
za tobą.
Po krótkim wahaniu dziewczyna posłusznie zaczęła
wdrapywać się wyżej. Chwilę nieuwagi Mason prawie przy-
płacił życiem. Szponiasta łapa chwyciła go za nogi i omal
nie ściągnęła w dół. Z czeluści wyłoniła się ohydna twarz
kościotrupa wyjącego przeraźliwie z głodu. Ledwo
panując nad mdłościami, Mason walnął potwora w łeb
metalową sztabą.
Mózg i krew trysnęły na boki. Potwór nadal gramolił
się na oślep do góry, mimo że zamiast głowy miał teraz
krwawą miazgę. Otwór czeluści zapchany był dziesiątkami
Nieśmiertelnych — głodni, złaknieni mięsa, parli naprzód
nie bacząc na ciosy, mlaskając i kłapiąc zębami...
Mason rozdzielał ciosy na prawo i lewo, aż wreszcie
splątana masa ciał, zbyt ciężka, aby się utrzymać na drabi-
nie, runęła w dół. Nie wypuszczając metalowej sztaby z rę-
ki, wspiął się pośpiesznie po drabinie i przyłączył do Alasy
czekającej na powierzchni.
— Mam pomysł — powiedział uśmiechając się blado
i chwiejąc na nogach. — Te stworzenia nie są zbyt inteli-
gentne. Ludzie-rośliny owszem, ale...
Pochylił się i wciągnął drabinę na górę. Ze szczeliny
wyłoniła się wyjąca, rozwścieczona horda Nieśmiertelnych.
Dojrzawszy Masona próbowali wdrapać się po ścianach
wąwozu, ale bezskutecznie. W końcu część z nich pobiegła
w prawo, a część w lewo.
— Może jest inne wyjście. Lepiej spieprzajmy stąd, to
znaczy uciekajmy — poprawił się widząc zdziwione spoj-
rzenie Alasy.
— Ale dokąd?
Rozejrzał się po ciemnym niebie. Wielkie czerwone
słońce dawało skąpy blask. Księżyc znikł. Chłodny wiatr
hulał po pustej, pokrytej mokrym szlamem równinie.
— Nie wiem. Byle dalej od brzegu. Może odnajdziemy
Murdacha i statek...
W milczeniu ruszyli przed siebie po bezludnym pust-
kowiu, przemarznięci do szpiku kości wskutek lodowatego
wichru, który szalał na powierzchni umierającej planety.

Rozdział IX
WIEŻA MIRAŻY
1 rzeź kilka godzin wędrowali po łagodnie wznoszącym
się terenie, brnąc po kostki w lepkim szlamie. Od rozrze-
dzonego powietrza kłuło ich w płucach. Dwa razy Mason
dostrzegł na niebie jakiś niewyraźny przedmiot, zbyt jed-
nak odległy, aby można było mu się dokładnie przyjrzeć.
W każdym razie chyba miał skrzydła, więc nie mógł to być
chronostatek.
W końcu, niemal przez przypadek, znaleźli pojazd. Na
tle szarej, ponurej równiny jego srebrzyste ściany lśniły ni-
czym płomienie ognia. Zdawało się, że minęły godziny, za-
nim wreszcie dotarli do statku.
Pojazd stał pusty, Mur dach i Uruk znikli. Wewnątrz
dostrzegli ślady walki, a na podłodze zaschniętą kałużę
krwi. Siady odciśnięte w błocie na zewnątrz statku prowa-
dziły na wschód. Marszcząc czoło Mason zatrzasnął za so-
bą płytę włazu i podszedł do pulpitu sterowniczego.
— Uruchomię statek. Może uda nam się ich odszukać.
Siady są wyraźne.
Dziewczyna owinęła się mocniej płaszczem zarzuconym
na szczupłe ramiona.
— Tak, Kent, poszukajmy ich.
Znalazła flaszkę z wodą i podała mu ją, po czym sama
się napiła.
Ii
Statek powoli wzniósł się do góry i leciał nisko nad
pustkowiem wzdłuż śladów pozostawionych na ziemi. Na
horyzoncie majaczyła ogromna iglica, która stawała się co-
raz większa, w miarę jak się do niej zbliżali. W pierwszej
chwili sądzili, że jest to gigantyczna skała, lecz walec miał
zbyt regularny kształt jak na wytwór przyrody. Olbrzymia,
płasko zakończona bryła królowała samotnie nad szarą, pu-
stą równiną.
— Może tam są — powiedział Mason. — Poszukaj ja-
kiejś broni, Alaso.
Dziewczyna wręczyła mu jajokształtną broń należącą
do Murdacha.
— W walce z robotami była skuteczna — rzekła. —
Czy potrafi zabijać żywe istoty, tego nie wiem.
— No cóż, lepsze to niż nic. Ja wciąż mam swoją ma-
czugę. — Spojrzał na leżący obok metalowy pręt.
Górna płaszczyzna bryły, o średnicy wynoszącej ponad
trzy kilometry, była zupełnie płaska. Od czasu do czasu
nad wieżą coś migotało, a ze dwa razy Mason dostrzegł
krótki kolorowy błysk, który wystrzelił z szarej, ponurej
ściany i po chwili znikł. Na samym środku znajdował się
czarny, okrągły otwór, w stronę którego Mason wolno skie-
rował pojazd.
Wylądował na krawędzi — i ze zdumienia omal nie
stracił panowania nad statkiem. Zobaczył bowiem wielki
granitowy głaz siedmiometrowej wysokości, który ni stąd
ni zowąd nagle przed nim wyrósł! Oszołomiony i sparali-
żowany strachem, Mason pędził wprost na przeszkodę.
Wreszcie z potwornym łoskotem statek zatrzymał się.
Wstrząs o mało nie zwalił Masona z nóg. Głaz znikł.
Archeolog skierował wzrok tam, gdzie były zwrócone zdu-
mione oczy Alasy: głaz znajdował się teraz za statkiem.
Przelecieli przez niego, jakby był widmem.
Ale to jeszcze nie wszystko. Widzianą z góry płaską,
metaliczną powierzchnię pokrywały teraz kamienie i od-
łamki skał. Wszędzie wokół sterczały potężne głazy, na
niebie zaś świeciło oślepiającym blaskiem białe słońce.
— Dobry Boże! — zawołał Mason. — Przecież nie
podróżowaliśmy w czasie. Co się stało?
— Czary — odparła Alasa, gdyż stanowiło to dla niej
jedyne logiczne wytłumaczenie. — Myślisz, że znajdziemy
tutaj Uruka i Murdacha?
— Jeśli tu są, musieli przyfrunąć.
Nagle uświadomił sobie, że to, co powiedział, wcale nie
jest tak pozbawione sensu, jakby się zdawało. Widział
przecież jakieś latające stwory; kto wie, może właśnie one
schwytały zaginioną parę?
— Mam nadzieję, że nie zabili Uruka — szepnęła
dziewczyna. — Rozejrzymy się, Kent?
Skinąwszy głową, otworzył właz i wyszedł na zewnątrz;
Alasa wysunęła się za nim. Zbliżył się do masywnego głazu
i wyciągnął rękę, chcąc zbadać jego brązową, pofałdowaną
powierzchnię. Nie napotkał żadnego oporu, zupełnie jakby
głaz w ogóle nie istniał.
— To złudzenie — oświadczył nagle z głębokim prze-
konaniem. — Wprost niewiarygodnie doskonała iluzja!
Idealny, trójwymiarowy obraz, na pewno sztucznie stwo-
rzony. Spójrz na swoje nogi, Alaso.
Szczupłe nogi dziewczyny przykryte były aż po kostki
szarą, łupkowatą skałą. Ale szła bez najmniejszego trudu.
Zbliżając się do niej, Mason czuł pod butami gładką po-
wierzchnię wieży. Schylił się i przyłożył rękę do chłodnego
metalu. Uśmiechając się pod nosem, zanurzył wpierw rękę,
potem głowę w stojącym obok wielkim głazie i z miejsca
pogrążył się w nieprzeniknionych ciemnościach. Usłyszał
krzyk Alasy. Cofnął się i znów ujrzał dzikie, kamieniste
pustkowie skąpane w blasku nie dających ciepła, nie istnie-
jących promieni białego słońca.
— Twoja głowa — zawołała drżącym głosem dziew-
czyna — nie miałeś jej... znikła!
— Wiem — odparł. — Słuchaj, właśnie sobie coś
uświadomiłem. Ten otwór na środku dachu. Musimy na
niego uważać, bo inaczej oboje znikniemy w nim na zaw-
sze. Chociaż może są tam jakieś schody?
Usiłując przypomnieć sobie, w którym dokładnie
miejscu znajdował się otwór, mężczyzna wziął dziewczynę
za rękę i ostrożnie ruszyli przed siebie. Przedzierali się
przez potężne niematerialne skały, które niekiedy sięgały
im do pasa. Mieli przed oczami fantastyczne, niewiarygod-
ne dzieło, przykład możliwości nauki odległej ery.
Nagle Mason wyczuł wyraźne pulsowanie, które przy-
bierało na sile, obejmując swoim zasięgiem wszystko do-
koła. Kamienny, pustynny krajobraz trząsł się i falował jak
firanka na wietrze, po czym raptownie uległ przeobrażeniu.
Ciągnące się w nieskończoność skaliste pustkowie — ni-
czym scena na filmie, która ciemnieje przechodząc w na-
stępną — stało się mgliste i znikło, a na jego miejscu poja-
wiła się obca, niesamowita sceneria. Mason i Alasa poczuli
się, jakby przeniesiono ich w inny świat.
Zewsząd otaczała ich teraz gęsta, bujna flora, a wszyst-
ko — kora drzew, liście, ciasno splątane pnącza, nawet
trawa porastająca ziemię — było w kolorze ostrego, inten-
sywnego karmazynu. W dodatku rośliny posiadały zdol-
ność ruchu!
Pnącza wiły się i okręcały wokół drzew, drzewa kołysały
się niespokojnie, gałęzie zaś wyginały się, chociaż nie po-
ruszał nimi najlżejszy wiatr. Tak, to były żywe istoty;
nawet źdźbła długiej, przedziwnie falistej czerwonej trawy
wiły się niczym tysiące ohydnych robaków.
Słońca nie było; w górze rozciągało się bezchmurne,
niebieskie niebo, którego piękno i spokój wydawały się nie
na miejscu w tym świecie pełnym żywych, skręcających się
koszmarów, w tym zalesionym gąszczu, który był taką samą
iluzją, co nie istniejące już widmowe pustkowie.
— Poczekaj chwilę.
Mason cofnął się o kilka kroków, chcąc sprawdzić pe-
wien pomysł, który przyszedł mu do głowy. Znów poczuł
silne pulsowanie, czerwony las trząsł się i kołysał, a po chwi-
li, gdy mężczyzna cofnął się jeszcze dalej, bujny szkarłatny
krajobraz przekształcił się w znajome kamienne pustkowie.
Alasa znikła. Zerkając przez ramię, Mason dostrzegł stoją-
cy przy potężnym głazie statek. Kiedy postąpił kilka kro-
ków do przodu, w polu widzenia ukazała się Alasa, a w jej
szeroko otwartych złocistych oczach malowało się przera-
żenie.
— W porządku — uspokoił ją. — A teraz poszukajmy
tego otworu.
— Jest tutaj, Kent. O mało do niego nie wpadłam. —
Wskazała na kępę skłębionej, pulsującej trawy.
Mason opuścił wzrok, ale zaraz sobie uświadomił, że
przecież nic nie zobaczy, bo czerwona roślinność wszystko
zasłaniała. Przyklęknął i przełamując odrazę zanurzył twarz
w wijącej się trawie. Poniżej poziomu tętniącej życiem
szkarłatnej flory znajdowała się czarna pustka.
Powoli Mason nabierał przekonania, że te niezwykłe
sceny, miraże na szczycie wieży, nie są tylko fantastyczną,
sztucznie wytworzoną iluzją, lecz odbiciem prawdziwych
światów, światów, które istnieją, istniały w przeszłości
albo dopiero kiedyś zaistnieją. Ostrożnie obszedł wkoło
otwór.
Obwód wynosił około siedmiu metrów. W ciemności
Mason wymacał rękami pochyłość, która jednak była zbyt
śliska i stroma, aby można było po niej zejść. O ile mógł się
zorientować pełznąc na czworakach i po omacku dotykając
krawędzi otworu, droga prowadziła w dół pod kątem czter-
dziestu pięciu stopni.
— Kent! — rozległ się zdenerwowany głos dziewczy-
ny. — Posłuchaj!
— No, co...
I wtedy usłyszał ostry, wzmagający się, zgrzytliwy
dźwięk wydobywający się z głębi niewidocznego szybu.
Wiedziony niejasnym przeczuciem. Mason chwycił Alasę
za rękę i oboje szybko się cofnęli.
Było to szczęśliwe posunięcie. Z otworu zaczęło wy-
chodzić jakieś monstrum; najpierw zobaczyli puszyste,
ruchliwe czułki, a potem parę konwulsyjnie drżących, po-
tężnych szczypiec. Stworzenie wolno, lecz nieubłaganie
wyłaniało się z ziemi i po chwili ukazało się w całej swojej
grozie.
— Mrówka! — szepnął Mason. — Skrzydlata mrówka!
Był to prawdziwy kolos. Mierzył ponad osiem metrów
długości, żuchwa poruszała się z chrobotem, rozpostarte
skrzydła głośno szeleściły uderzając o pokrywy.
Stworzenie podeszło bliżej. Mason zauważył, że jest
ślepe; oczu nigdzie nie było widać, ale najwyraźniej świet-
nie zastępowały je czułki. Szczypce zamykały się ze zło-
wrogim chrzęstem.
Masonowi z przerażenia zrobiło się zimno. Kiedy stwór
zbliżył się jeszcze bardziej, mężczyzna odskoczył w tył, wlo-
kąc za sobą Alasę.
— Wracajmy do statku! — powiedział drżącym gło-
sem. — Pędem!
Pobladła ze strachu dziewczyna skinęła głową i ruszyła
za Masonem, dotrzymując mu kroku. W pewnym momen-
cie mężczyzna zdając się na los szczęścia skręcił tam, gdzie
— jak sądził — powinien znajdować się statek. Ale pomylił
drogę.
Rozległo się dudnienie, wszystko zaczęło trząść się i fa-
lować i po chwili brnęli przez totalną nicość, przez pustkę!
Gęsta mgła i szare kłębiące się smugi dymu uniemożliwiały
wszelkie postrzeganie. Podejmując w lot decyzję, Mason
skręcał pod kątem dziewięćdziesięciu stopni i ciągnąc za so-
bą Alasę, biegł zakosami, rozpaczliwie szukając pojazdu.
Wtem usłyszał chrobot oraz suchy szelest — gigantycz-
ny owad ruszył za nimi w pogoń. Obłędny strach przenik-
nął Masona do szpiku kości. Czyż nie jest kwintesencją
grozy pokonywanie skalnych przeszkód, których w ogóle
się nie wyczuwa, albo przedzieranie się przez gąszcz nie
istniejących drzew? Owad ścigał ich, kierując się węchem
lub innym nie znanym im zmysłem, a ponieważ był ślepy,
zmieniające się trójwymiarowe miraże nie przeszkadzały
mu w najmniejszym stopniu. Stworzone były najwido-
czniej po to, aby utrudnić orientację w terenie wrogom
ohydnych mrówek.
Mason i Alasa biegli na przykład przez coś, co wygląda-
ło jak pole szmaragdów lśniących w blasku nisko zawieszo-
nego księżyca, kiedy nagle wszystko zaczynało pulsować
i falować, i po chwili bajkowa sceneria znikała niczym mi-
raż, którym w istocie była. Na jej miejscu pojawiał się
ogromny, zupełnie pusty teren pokryty zamarzniętą bielą,
w górze zaś rozpościerało się czarne, bezgwiezdne niebo.
W pewnym momencie pędzili przez zieloną, wartką wodę
pełną dryfujących wodorostów i dziwnych żyjątek przesu-
wających się obok nich — lub przez nich! Widząc przed
sobą wielką matowobiałą kulę, która drżała i pulsowała,
Mason odskoczył wzdrygając się z odrazą.
I znowu słyszeli suchy szelest, i wtedy ponownie rzuca-
li się do ucieczki: gnali ile sił w nogach, nie zważając na
łomot w skroniach i pot spływający do oczu, aż wreszcie
padali wyczerpani na ziemię usiłując złapać oddech. Biegli
zygzakami, przedzierając się przez fantastyczny ciąg ob-
cych światów i scenerii. Mimo woli Mason zamykał oczy,
kiedy na drodze pojawiało się olbrzymie drzewo albo
czoło lodowca, chociaż zdawał sobie sprawę, że są to tylko
projekcje niematerialnych obrazów.
Bez przerwy towarzyszył im strach, że spadną z wieży.
To, co ich ocaliło, omal nie przyniosło im zguby. Biegli
właśnie przez równy rząd cienkich jak bambusy kolumn
wznoszących się w górę ku bieli, która była albo niebiem,
albo niezwykle wysoko zawieszonym dachem, kiedy nagle
znaleźli się w świecie czerwonych roślinotworów. Mason
przeniknął przez rozkołysane szkarłatne drzewo. Odgłosy
pogoni były coraz bliżej i... nagle stracił grunt pod nogami.
Wypuszczając z ręki dłoń dziewczyny, upadł boleśnie
na bok — czuł pod biodrami gładką pochyłość, która pro-
wadziła w głąb wieży, gdzie mieściło się legowisko gi-
gantycznej mrówki. Bezskutecznie szukając jakiegokol-
wiek punktu oparcia, powoli, nieuchronnie zsuwał się
w dół.
Zaczął rozpaczliwie miotać się na wszystkie strony, wy-
konując gwałtowne skręty tułowia, które omal nie złamały
mu kręgosłupa, gdy wtem poczuł na sobie dłonie Alasy.
Białe ciało, widoczne spod rozchylonego płaszcza, pokryło
się potem, ale w końcu zdołała wciągnąć Masona z powro-
tem na górę. Po chwili znów stał na nogach: dyszał ciężko
i przy każdym oddechu paliło go w płucach.
Potwór był tuż tuż. Przypomniawszy sobie o broni
Murdacha, Mason wydobył ją czym prędzej i wycelował.
Wystrzelił cienki promień i jasny blask rozlał się po ohyd-
nej głowie owada.
Moment później potwór już nie żył! Bezgłośnie opadł
na ziemię i pchany jeszcze siłą rozpędu zsunął się z krawę-
dzi, znikając w ciemnej przepaści. Z dołu nie doleciał ża-
den dźwięk.
Dygocząc lekko, Mason wsunął broń za przepaskę na
biodrach.
— Chodźmy, Alaso — powiedział roztrzęsionym gło-
sem. — Musimy znaleźć statek. Takich potworów może tu
być więcej.
Jednakże odszukanie statku stanowiło nie lada problem.
Błądzili po szczycie wieży, czując się tak, jakby grali w nie-
samowitą odmianę ciuciubabki. Przemykali przez nie-
ustannie zmieniające się miraże — przerażające i całkiem
przyjemne, znajome i zupełnie obce.
Najgorsza była przeprawa przez czarną, galaretowatą
substancję, która falowała wznosząc się i opadając niczym
skóra na grzbiecie jakiegoś cyklopowego potwora. A może
właśnie tak było? Czarna, falująca skóra ciągnęła się kilo-
metrami; niekiedy sięgała im do bioder.
Potem wędrowali przez twardą, zamarzniętą brązową
ziemię, nad którą rozpościerało się piękne, zapierające dech
w piersi nocne niebo usiane lśniącymi gwiazdami i obcymi,
nie znanymi im planetami. Pomiędzy gwiazdami płonęła
wspaniałym białym blaskiem olbrzymia kometa. Innym
znów razem szli po tafli lodu czy też szkła; patrząc pod
nogi, głęboko w dole Mason dostrzegał mgliste, niewyraźne
postaci w niczym nie przypominające ludzi, choć oczywiś-
cie mleczna krystaliczna substancja nie pozwalała tego
stwierdzić z całą pewnością.
Brnęli przez buchające płomienie, odruchowo odskaku-
jąc, ilekroć lizał ich nie istniejący język ognia. Przecinali
rozległą pustynię, której piaszczysta powierzchnia drgała
i trzęsła się niczym monstrualny embrion.
Aż wreszcie odnaleźli statek. Z nieopisanym uczuciem
ulgi Mason wszedł za Alasą na pokład i zamknął za sobą
właz. Wznieśli się w powietrze. Dziewczyna, ciężko dysząc,
opadła wyczerpana na poduszki.
Kiedy wznieśli się na bezpieczną wysokość, Mason za-
trzymał statek, żeby móc spokojnie wszystko przemyśleć.
Czy Uruka i Murdacha pojmano i uwięziono w tej ogro-
mnej, demonicznej wieży-pułapce? A może...
Jego rozmyślania zakłócił okrzyk Alasy, która wskazy-
wała w dół.
— Patrz! To...
— Uruk! — przerwał jej gwałtownie Mason. —
I Murdach!
Po szarej równinie pełzła, zbliżając się do wieży, gigan-
tyczna mrówa. Niosła w szczypcach dwie bezwładne, nie-
wątpliwie ludzkie — co było widać nawet z tak dużej wy-
sokości — postaci. Chwytając za broń wsuniętą za prze-
paskę na biodrach, Mason czym prędzej skierował statek
ku ziemi.
Nagle przyszło mu do głowy, że strzelając do potwora
może niechcący zabić przyjaciół. Nie, nie może ryzykować.
Ogromny owad wyczuł niebezpieczeństwo. Przystanął
poruszając niespokojnie czułkami, po czym rzucił na ziemię
swoją zdobycz i rozpostarł skrzydła, szykując się do walki ze
statkiem.

Rozdział X
LUDZIE Z PIRAMIDY
iYlason skierował statek na wroga. Nie znał wytrzyma-
łości pojazdu, podejrzewał jednak, że jego ściany są
kruchsze od chitynowego pancerza owada. Na szczęście
mylił się.
Uderzony potężnym skrzydłem statek zawirował w po-
wietrzu tak gwałtownie, że Mason i Alasa upadli na pokład.
Widząc, że lecą wprost na wieżę, mężczyzna szybko się
podźwignął i stanął przy pulpicie. Zaledwie pół metra
przed wieżą statek ostro zakręcił i znów pędził prosto na
skrzydlatego kolosa, który czekał gotowy do odparcia ata-
ku.
W ostatniej chwili Mason wcisnął guzik na pulpicie ste-
rowniczym, żeby zmienić kierunek lotu, ale było już za
późno. Statek i skrzydlaty potwór wpadli na siebie ze strasz-
liwym ogłuszającym hukiem.
Siła uderzenia odrzuciła Masona od pulpitu, którego
próbował się przytrzymać. Przez moment widział, jak
zmiażdżony owad spada na ziemię, po czym spowił go gę-
sty, czarny mrok. Stuknął w coś głową i w ostatniej sekun-
dzie świadomości zrozumiał, co oznacza ta ciemność. Sta-
tek, przez nikogo nie kierowany, przenosił ich w czasie!
Zdawało mu się, że był nieprzytomny tylko przez chwi-
lę. Jęcząc z cicha i pocierając obolałą głowę, wstał i zaczął
po omacku szukać pulpitu sterowniczego. Nagle uzmysło-
wił sobie, że mrok wcale nie jest pełny. Przez przezroczyste
ściany statku dostrzegł nad sobą niebo rozświetlone gwiaz-
dami, dokoła zaś nierówny czarny mur, jakby wał obronny
utworzony z drzew. Statek leżał groźnie przechylony na
bok. W rogu majaczyła jasna plama — twarz Alasy.
Ale dopóki przebywali na pochyłym pokładzie, nie
mógł jej pomóc. Otworzył właz i wydostał się na zewnątrz,
na pół niosąc, na pół wlokąc za sobą Alasę. Pod nogami
znajdowała się warstwa humusu, zbutwiałej roślinności
wydzielającej duszny, piżmowy zapach. Powietrze było
nieznośnie gorące, przesycone wilgocią.
W słabym blasku gwiazd Mason usiłował ocucić dziew-
czynę. Po pewnym czasie usiadła i pocierając siniaka na
ramieniu, przytuliła się do archeologa.
— Czy mrówka... Kent, gdzie jesteśmy? Czy Uruk
i Murdach są z nami?
— Niestety, nie. Widocznie na skutek zderzenia z owa-
dem włączył się mechanizm do sterowania w czasie. Statek
przywędrował tu i spadł, kiedy byliśmy nieprzytomni.
Mamy szczęście, że wyszliśmy z tego cało. Wydaje mi się,
że ląd w tym sektorze czasu wznosi się wyżej nad poziom
morza niż w przyszłości, i stąd ta katastrofa.
— Ale gdzie jesteśmy?
— Nie mam zielonego pojęcia. Chyba cofnęliśmy się
w przeszłość: gęsty las i duszny, gorący klimat wskazują na
dawno minioną erę. Mam nadzieję, że nie trafiliśmy na ok-
res kredowy. Nie chciałbym spotkać tyranozaura.
— Co to takiego? — spytała Alasa otwierając szeroko
oczy.
— Coś w rodzaju smoka. Jego nazwa znaczy najstrasz-
liwszy z jaszczurów. Ale...
I wtedy nastąpił atak. Było cicho jak makiem zasiał,
i nagle, bez żadnego ostrzeżenia, z lasu wyskoczyły ciemne
postaci. Zanim Mason zdążył się zorientować, co się dzie-
je, kilkanaście silnych ciał powaliło go na ziemię. Miał wra-
żenie, że z tyłu głowy wybucha mu ogień, czerwony ogień,
który wkrótce znikł, wchłonięty przez gęstą ciemność...
Kiedy się obudził, leżał w mrocznej, prymitywnie zbu-
dowanej chacie. Ciepłe promienie słońca wpadały ukośnie
do środka, a na podłodze rysował się cień jakiegoś człowie-
ka, przypuszczalnie strażnika. Mason poruszył głową i jęk-
nął. Z zewnątrz doleciał go cichy, przytłumiony śpiew, któ-
ry brzmiał znajomo!
Podczas wypraw archeologicznych, docierając do najod-
leglejszych zakątków świata, Mason nauczył się sprawnie
posługiwać wieloma mało znanymi językami. Podobne
dźwięki słyszał dawno, dawno temu, gdy z obolałą ręką, na
której jątrzyła się rana od strzały, płynął łodzią z wydrążo-
nego pnia po jednej z południowoamerykańskich rzek.
Czyżby niezwykłym zbiegiem okoliczności powrócił do
własnego sektora czasu?
Nagle pociemniało. Do chaty weszło kilku na wpół na-
gich, niskich mężczyzn o śniadych, umięśnionych ciałach
pokrytych cudacznymi malunkami. We włosach powiewały
im pióra. Nie przerywając śpiewu rozwiązali Masonowi
nogi; ręce wciąż miał skrępowane skórzanym rzemieniem.
Usiłując przypomnieć sobie poznany przed laty obcy
język, Mason rzekł wolno:
— Ja... przyjaciel...
Jeden z tubylców uderzył go w usta.
— Milcz! — Archeolog rozpoznał to słowo, choć zosta-
ło wypowiedziane z dziwnym akcentem. — Masz patrzeć,
a nie mówić!
Śpiew zabrzmiał ponownie.
— Wysłuchaj naszych modłów, o Gromowładny! Wy-
słuchaj modłów Kurupurów...
Tubylcy wypchnęli więźnia na zewnątrz. Mason zmru-
żył oczy nie przyzwyczajone do tak silnego światła i rozej-
rzał się.
Potężne ściany krateru zamykały horyzont. Czarne ba-
zaltowe głazy obronnym wałem ciasno otaczały wioskę. Je-
dynie na wschodzie dostrzegł nierówną szczelinę będącą
zapewne przejściem. Wprost przed nim ziemia opadała ku
brzegowi jeziora z nieruchomą, ciemną wodą.
Jej lustra nie mącił najmniejszy powiew wiatru. Czarna,
tajemnicza woda wypełniała całe dno krateru oprócz wą-
skiego skrawka lądu, na którym mieściła się wioska. Prymi-
tywne chaty tubylców stanowiły dziwny kontrast z ka-
mienną piramidą wzniesioną nad brzegiem jeziora. Tam
właśnie kazano się udać Masonowi.
Stał w cieniu piramidy, która miała z dziesięć metrów
wysokości i zbudowana była z ogromnych kamiennych
bloków bez śladu zaprawy murarskiej. W jednej ze ścian
znajdował się spory otwór, przez który weszli do środka.
Po krótkim przemarszu korytarzem dotarli do pod-
ziemnej sali — było to wnętrze świątyni. Mason oniemiał ze
zdumienia. Na końcu pomieszczenia ujrzał podium, na któ-
rym — lśniąc przytłumionym blaskiem w świetle pochodni
— stał tron. Złoty tron wysadzany klejnotami!
Wyglądał na rękodzieło Inków. Jednakże ciemnoskórzy
mieszkańcy wioski nie byli Inkami. Może, snuł domysły
Mason, Inkowie wznieśli tę piramidę, a potem zostali napad-
nięci i wymordowani przez najeźdźców — plemię Kurupuri.
A więc znajduje się w przeszłości, zapewne na długo
przed przybyciem Kolumba do Indii Zachodnich, a już na
pewno przed przybyciem konkwistadorów.
Na tronie siedział trup. Skurczona, zeschnięta mumia
z dwoma jaskrawymi rubinami w oczodołach, ze złotymi
napierśnikami i luźno zawieszonym pasem ze szczerego
złota.
Obok tronu stała dziewczyna ubrana w półprzeźroczy-
stą, zwiewną pelerynę z piór, która ledwo zasłaniała jej po-
nętnie zaokrąglone kształty o barwie bursztynu. Dziewczy-
na posępnym wzrokiem wpatrywała się w przybysza.
Na ścianach wisiały głowy tubylców, głowy mniejsze od
orzechów kokosowych, skurczone tajemniczą metodą nie
niszczącą tkanki i rysów. Było ich tyle, że niemal doszczęt-
nie zasłaniały sobą chropowate kamienne ściany.
Śpiew stał się głośniejszy. Kilkunastu barwnie wyma-
lowanych wojowników wkroczyło gęsiego do sali, prowa-
dząc Alasę. Jej złociste oczy dojrzały Masona.
— Kent! Oni...
Strażnik brutalnie zatkał jej ręką usta. Klnąc z wściek-
łością, Mason zaczął się szamotać. Ale strażnicy, milczący
i niewzruszeni, trzymali go mocno.
Grupa Kurupurów zaciągnęła Alasę na podium i zacis-
nęła na jej nogach złote bransolety. Z tłumu wystąpił kar-
łowaty mężczyzna, który stanął obok dziewczyny. Jego
twarz pokrywały ohydne malunki. Łysą, wygoloną głowę
okalała mu wysadzana klejnotami obręcz z białymi pióra-
mi, które kołysały się przy każdym ruchu. Gestem wzniesio-
nej ręki nakazał ciszę.
Kurupurowie głośno krzyknęli:
— Zol!
Śniada dziewczyna zbliżyła się do krawędzi podium.
Kiedy spojrzała na karłowatego Zola, Mason wyczytał w jej
oczach nienawiść.
I znów rozległ się głośny, tubalny krzyk:
— Yana! Ho, Yana!
Zol odchylił głowę; białe pióra zakołysały się.
— Gromowładny patrzy na nas przychylnym okiem —
zawołał, następnie wskazał na zeschniętego trupa. — Siedzi
na tronie od lat, rządząc pośmiertnie plemieniem Kurupu-
ri. Odkąd umarła, nie udało nam się znaleźć dziewczyny
o dość jasnej skórze, aby mogła być naszą kapłanką. Więc
Yana... pełniła tę rolę... — Popatrzył przebiegłym wzro-
kiem na stojącą obok dziewczynę. — Ale teraz skończył się
jej trud. Niebiosa zesłały nam dziewicę o skórze białej jak
piana. Chcieliśmy ją zabić, lecz Gromowładny powstrzymał
mnie od zadania ciosu.
Ponownie rozbrzmiał głośny śpiew Kurupurów.
— O Gromowładny, co zamieszkujesz otchłanie, wysłu-
chaj nas!
— Wysłuchaj naszych modłów! — zawołała Yana. — Pij
i jedz ofiary, jakie ci składamy. — Jej czerwone usta miały
w sobie coś okrutnego.
— Panie Jeziora — ryknął tłum. — Wejrzyj na nasze
ofiary!
Nastąpiła złowroga, martwa cisza.
— Kapłanka powinna mieć ciało bez skazy — oznajmiła
Yana ze złośliwą słodyczą w głosie.
Zol skinął głową. Wyciągnął ręce ku Alasie i zdarł jej
z ramion zniszczony płaszcz. Zebrani westchnęli z zachwy-
tem.
Alasa była naga. Brązowe włosy opadały jej w nieładzie
na gołe ramiona. Odruchowo podniosła ręce usiłując się za-
słonić.
Patrząc na nagie, kształtnie zaokrąglone ciało, nieskazi-
telne w swym pięknie, Zol ryknął gromkim śmiechem, po
czym zerwał z Yany pelerynę z piór i okrył nią Alasę.
Masonowi zrobiło się niedobrze na widok kapłanki
odzianej jedynie w przepaskę na biodrach. Całe ciało od
stóp do głów miała wytatuowane. Czerwone i niebieskie
wzory pokrywały jej piersi, ciągnęły się wzdłuż zaokrąglo-
nych bioder. Kiedy pomyślał o cierpieniu, jakie miesiącami
musiała znosić, zakręciło mu się w głowie.
Sala ucichła.
— Jest bez skazy! — zawołał Zol wskazując Alasę. —
Doskonała! Wieczorem rozpoczną się próby. Zostanie na-
znaczona znamieniem Gromowładnego.
Znamieniem Gromowładnego? Alasa wzdrygnęła się
i otuliła mocniej prześwitującą peleryną. Mason dostrzegł,
że oczy Yany płoną zajadłą wściekłością. Po chwili kapłan-
ka spuściła wzrok i odwróciła się.
Masona znów otoczyli strażnicy. Próby oswobodzenia
się nic nie dały: zaprowadzono go z powrotem do chaty,
gdzie związano mu nogi i pozostawiono samego.
Popołudnie ciągnęło się w nieskończoność. Od czasu do
czasu zaglądał strażnik, by sprawdzić, czy więzy się nie roz-
luźniły. Mason usiłował go zagadnąć, lecz tubylec milczał
uparcie. Może miał zakaz wdawania się w rozmowę z więź-
niem?
Tuż przed zachodem słońca na zewnątrz rozległy się
jakieś głosy i po chwili do chaty wkroczyła kapłanka Yana
w towarzystwie dwóch tubylców.
Jednym z nich był strażnik. Rozwiązał Masonowi nogi
i wraz z drugim Kurupurem opuścił chatę. Kapłanka przy-
klękła obok Masona.
W półmroku chaty szpecące tatuaże były niedostrzegal-
ne, Mason widział jedynie smukłe linie ciała rysujące się
pod cienką, zwiewną szatą.
— Odesłałam strażnika — oznajmiła cicho. — Powie-
działam mu, że Zol życzy sobie, aby udał się do lasu na
polowanie. A ten, który czeka na zewnątrz, jest moim przy-
jacielem.
Mason przyjrzał się jej uważnie, po czym powoli dobie-
rając słowa w języku kurupuri, rzekł:
— Człowiekowi potrzebni są tutaj przyjaciele.
Yana skinęła głową.
— To prawda. Czy... czy chcesz uratować białą dziew-
czynę?
— Tak — odparł szybko. — Pomożesz mi?
— Może.
— Dlaczego? — Nie do końca ufał osobie, w której
oczach tak łatwo rozpalała się wściekłość i nienawiść.
— Na twoim miejscu nie wahałabym się. Wiem, że jes-
teście nietutejsi. Ale nie jesteście bogami, jak twierdzą
niektórzy; bogowie nie daliby się schwytać i związać. Nie
obchodzi mnie, skąd przybywacie; chcę tylko, żebyście się
jak najszybciej wynieśli.
— Miejsce, gdzie nas złapano... Czy jest daleko stąd?
— Nie. Widziałeś tę szczelinę w skałach otaczających
wioskę? To niedaleko, tuż za nią. Droga zajmie wam za-
ledwie czwartą część dnia. Ciekawi cię, dlaczego pragnę
wam pomóc? Dlatego, że biała dziewczyna ma zająć moje
miejsce! Od wieków naszym plemieniem rządziły jasnoskó-
re kapłanki. Kiedy ostatnia umarła, ten zaszczyt przypadł
mnie w udziale. Zolowi nie podoba się to, bo nie zawsze
wypełniam jego polecenia. Ale wreszcie nadarzyła się okaz-
ja, żeby się mnie pozbyć i umieścić na tronie posłuszną
marionetkę... Zabiłabym ją, ale byłoby to świętokradztwo.
Poddano by mnie torturom... Jeśli jednak uciekniecie, spra-
wy przybiorą inny obrót.
— Rozwiąż mi ręce — powiedział Mason głosem peł-
nym zapału.
Kapłanka pochyliła się, muskając włosami jego twarz.
— Tylko mnie nie zawiedź, bo w przeciwnym razie... —
Szalona wściekłość znów rozbłysła w jej oczach. — Od ponad
roku jestem kapłanką Gromowładnego i wiele się przez ten
czas nauczyłam. Poznałam magiczne zaklęcie, które wywołu-
je z głębin Pana Jeziora. — Zamyśliła się na moment. —
Miałam zamiar użyć tych słów. Kiedyś, przed wiekami, wy-
powiedziano je i wtedy wynurzył się z wody Gromowładny.
Wszyscy Kurupurowie zginęli, wszyscy oprócz tych kilku,
którzy zdążyli uciec.
Wzruszyła ramionami; ostrze noża błysnęło, przecinając
ostatni z krępujących Masona rzemieni. Przez chwilę rozpro-
stowywał obolałe kości.
— Powiedz — spytał zaintrygowany — czy kiedykol-
wiek widziałaś w tych stronach białych ludzi? Takich jak ja?
— Nie, nigdy. Nie przypuszczałam nawet, że tacy istnie-
ją. Nasze kapłanki miały złocistą skórę, ale ciemniejszą od
twojej. — Spojrzała z zadumą na Masona. — Musisz po-
czekać. Zaraz się ściemni. Jeśli teraz wyjdziesz, zabiją cię.
W jej oczach nie było już śladu wcześniejszej złości; po-
jawiła się natomiast dziwna czułość.
— Jesteś inny od tutejszych mężczyzn. A ja... odkąd
zostałam kapłanką... nie zaznałam miłości...
Nagle zarzuciła mu na szyję ramiona; czuł na policzku
jej rozgrzany oddech. Dzika, szalona namiętność zawładnę-
ła kapłanką.
— Nie zaznałam miłości — powtórzyła szeptem. —
Poza tym...
Widząc, że Mason próbuje się uwolnić, cofnęła się;
twarz jej stężała.
— Nie? Pamiętaj, że jeszcze nie oswobodziłeś białej
dziewczyny. Wystarczy, że wezwę pomoc...
Mason uśmiechnął się krzywo. Po chwili Yana znów
była w jego ramionach. Niełatwo było się jej oprzeć, o nie!
Zwłaszcza że przez cienką szatę czuł dotyk jej ponętnego
ciała.
Poddając się, schylił głowę i przywarł ustami do ust
dziewczyny. Już nie starał się uwolnić z jej objęć. Wilgot-
ne, rozpalone wargi pobudziły jego zmysły. Kapłanka
uosabiała żar płonącego ognia, tchnienie gorącego wiatru
zonda wiejącego nad pampasami; tak jak potężna fala
zalewa brzeg, tak Masona zalało gwałtowne pożądanie.
Yana jęknęła, ciałem jej wstrząsnął dreszcz. Ale nagle
przed chatą rozległ się jakiś hałas. Dziewczyna odskoczyła
od Masona i przykładając palec do ust szepnęła:
— Zaczekaj!
Wyszła. Słyszał jej podniesiony głos oraz drugi, niższy
i głębszy; po chwili oba głosy ucichły w oddali. Podszedł
na palcach do wyjścia i wyjrzał na zewnątrz. W pobliżu nie
było nikogo, choć nie opodal kręciło się kilku Kurupurów.
Słońce skłaniało się ku zachodowi.
Do zmroku pozostało już niewiele czasu.>/ ^
Po dwóch godzinach ściemniło się na tyle, że zaryzy-
kował wyjście. Strażnik jeszcze nie wrócił. Mason ostrożnie
wymknął się z więzienia i — ponieważ na niebie pojawił się
księżyc — trzymał się cienia chat. Obok wygasającego
ogniska zauważył porzuconą wielką maczugę, którą na
wszelki wypadek wziął ze sobą.
Szedł w stronę piramidy, skąd docierały przytłumione
śpiewy budzące w nim najgorsze przeczucie. Nagle do-
strzegł na dachu jakiś ruch i wydawało mu się, choć nie był
tego absolutnie pewien, że wśród Kurupurów widzi Alasę.
Zerknął w bok na jezioro i mimo woli wzdrygnął się.
Co takiego powiedziała Yana? Że w głębinach zamieszkuje
Gromowładny — bóg-potwór, któremu plemię Kurupuri
składa ofiary. Czy to możliwe, aby u zarania historii jakiś
przedpotopowy relikt zamieszkiwał te ciemne wody?
A jednak legendy o dziwnych stworach z południowoame-
rykańskich bagien i dżungli przetrwały aż do dwudziestego
wieku...

Rozdział XI
KREW NA PIRAMIDZIE
Zatrzymał się u podstawy piramidy. Na ściętym,
spłaszczonym dachu budowli lśnił złoty tron, na nim zaś
spoczywały zmumifikowane zwłoki poprzedniej kapłanki.
W świetle księżyca Mason dojrzał niskiego, krępego kapła-
na Zola otoczonego grupką tubylców.
Dostrzegł również Alasę, którą trzymało dwóch Kuru-
purów, ubraną w cienką pelerynę z piór. Śpiewy stały się
głośniejsze. Zol podszedł do mumii, zdjął jej napierśniki
oraz pas ze złota, podniósł uschnięte ciało, obrócił nim
trzykrotnie nad głową i cisnął je w dół. Z czarnej tafli wody
trysnęła w górę srebrzysta fontanna.
Przez chwilę mumia unosiła się na powierzchni, po
czym nagle coś zawirowało i ciało znikło pod wodą. Śpiew
przemienił się w triumfalny ryk.
Podczas gdy Mason skradał się ostrożnie, ściskając
w ręce maczugę, Zol zrzucił pelerynę z ramion Alasy.
Dziewczyna stała naga w blasku księżyca niczym wspaniały
posąg ku czci piękna. Daremnie wyrywała się swoim prze-
śladowcom, którzy zaciągnęli ją przed tron, posadzili na
nim i związali jej ręce i nogi. Na znak dany przez Zola do
tronu zbliżył się Kurupur z misą w dłoniach, za nim zaś
inni z długim drągiem, do którego przymocowany był ich
współplemieniec. Gromki ryk wstrząsnął powietrzem.
Z cieni chat i drzew zaczęli się wyłaniać mieszkańcy
wioski, którzy tłumnie otoczyli piramidę i z zadartymi do
góry głowami obserwowali scenę rozgrywającą się na
szczycie. Mason cofnął się, z całej siły zaciskając palce na
maczudze.
Ręka Zola wykonała gwałtowny ruch. Przeraźliwy okrzyk
bólu wyrwał się z piersi konającego jeńca. Z gardła trysnął
czerwony strumień. Kapłan szybko podsunął misę pod ot-
wartą ranę i napełnił naczynie krwią.
Mężczyźni na piramidzie czekali w milczeniu. Zol zanu-
rzył w misie ręce — kiedy je wyjął, ociekały krwią. Rozsma-
rował krew po szczupłym, nagim ciele Alasy, aż całe od
kostek po szyję lśniło czerwienią. Następnie podniósł nóż
i wolno go opuścił. Ostrze dotknęło gołego brzucha dziew-
czyny.
Alasa zawyła. Tak rozpoczyna się rytuał tatuowania, po-
myślał Mason. Wyobraził sobie, jak przez następne kilka
miesięcy Alasa przechodzi straszliwe tortury zadawane
ostrzem noża, jak wije się w nieznośnym bólu, podczas gdy
tubylcy wcierają w świeże rany barwniki, pokrywając jej
ciało, jak wcześniej ciało Yany, zawiłymi wzorami.
Ostrze znów opadło i znów rozległ się krzyk: cichy krzyk
pełen przerażenia, na dźwięk którego Masona ogarnął szał.
Podniósł maczugę i wyskoczył z ciemności. Od pirami-
dy dzieliła go gromada tubylców — potężnym ciosem roz-
trzaskał jednemu głowę, a gdy ten zwalił się z nóg, Mason
z rykiem pobiegł dalej.
Za sobą słyszał wściekłe wrzaski, ale nie zwracając na
nie uwagi piął się na szczyt piramidy, skacząc po nie obro-
bionych głazach. Kilku Kurupurów z wyciągniętą bronią
kręciło się po szczycie, spoglądając nerwowo w dół. Zanim
jednak zorientowali się, co się dzieje, Mason był już na gó-
rze.
Ujrzał przed sobą wykrzywioną, bladą w świetle księży-
ca twarz i natychmiast wziął zamach maczugą. Tubylec
padł na ziemię wyjąc wniebogłosy.
— Łapcie go! Chcę mieć go żywego! — zawołał Zol
i skoczył do ataku.
Biegł trzymając włócznię gotową do rzutu. Mason cisnął
maczugą. Rzut był celny. Maczuga trafiła Zola w twarz.
Krew zalała śniade rysy kapłana, z jego zmiażdżonego nosa
bryzgnął czerwony strumień. Zol z wyciem osunął się na
kolana.
Tymczasem kilkunastu Kurupurów rzuciło się na Maso-
na; okładał ich zawzięcie pięściami, kopał, drapał. Wtem
dojrzał, jak jeden z tubylców bierze gołą nogą potężny za-
mach, celując w jego twarz. W porę przekręcił głowę unikając
ciosu.
Wreszcie, choć walczył do końca, powalili go na ziemię
i wykręcili mu ręce do tyłu. Widział umazane w ciemnej krwi
ciało Alasy, która pochyliła się mimo trzymających ją więzów
i spytała z przestrachem:
— Kent, nie jesteś ranny? Czy oni...
— Nie martw się o mnie! — zawołał.
Podszedł Zol, którego poharatana, zakrwawiona twarz
przedstawiała ohydny widok, i spojrzał z furią na białego
człowieka.

— Wkrótce umrzesz — szepnął z nienawiścią. — Ale
nie będzie to śmierć powolna, o nie!
Unosząc ofiarny nóż odwrócił się przodem do jeziora.
— Panie, który zamieszkujesz tę otchłań! — zaintono-
wał. — Kapłanka jest gotowa. Wkrótce będzie ci służyć.
Mason usiłował wyrwać się trzymającym go dłoniom.
Bez skutku!
Kurupurowie otaczający piramidę zaczęli wznosić
okrzyki na cześć kapłana.
Potem zaległa cisza, którą nagle przeciął pisk tak ostry
i przeraźliwy, że aż ciarki przebiegły Masonowi po krzyżu.
W tym pisku było wyzwanie, bezsilna wściekłość i przera-
żenie, jak również coś, czego Mason nie potrafił bliżej
określić. Kapłan zawahał się i popatrzył w dół. Szczęka mu
opadła.
Mason odwrócił głowę. Na brzegu jeziora, zanurzona
po kolana w czarnej wodzie, stała kapłanka Yana: naga, ob-
lana blaskiem księżyca niczym posąg ze złota. Jej czarne
włosy powiewały na wietrze. Podniosła ręce, otworzyła
karminowe usta i znów wydała z siebie ten nieludzki, świd-
rujący pisk.
Wzywała...
Ale kogo?
— Zabijcie ją! Zabijcie! — ryknął kapłan.
Wszyscy Kurupurowie, oprócz dwóch, którzy nadal
trzymali Masona, rzucili się pędem w dół. Ale zanim do-
biegli do Yany, jej niesamowity pisk znów rozdarł powie-
trze.
Coś w twarzy Zola sprawiło, że Mason wbił wzrok
w jezioro. Czarną taflę mąciło kilka drobnych fal. I to
wszystko.
Nie, było coś więcej. Coś płynęło pod wodą, jakiś ciem-
ny olbrzymi kształt, który wolno i równomiernie zbliżał się
do brzegu. Coś, co nie ma prawa bytu w normalnym, zdro-
wym świecie...
I nagle Mason przypomniał sobie słowa Yany: „Wiele
się przez ten czas nauczyłam. Poznałam magiczne zaklę-
cie, które wywołuje z głębin Pana Jeziora. Kiedyś, przed
wiekami, wypowiedziano je i wtedy wynurzył się z wody
Gromowładny..."
Bóg czczony przez Kurupurów odpowiedział na wez-
wanie swojej kapłanki i tnąc ciemną toń płynął do brze-
gu. Oczom zebranych ukazał się czarny, połyskujący
w księżycowym blasku potwór o płaskiej wężowatej gło-
wie i długiej falującej szyi...
Twarz Zola wykrzywił przeraźliwy grymas strachu.
Kurupurowie, którzy dobiegli już do brzegu jeziora, za-
częli się lękliwie wycofywać. Yana znów wydała ów prze-
dziwny pisk, który zamienił się w straszliwe wycie, gdy
potwór pochwycił ją w zęby.
Olbrzymia głowa podniosła się, unosząc ciało dziew-
czyny zwisające z potężnych szczęk. Zimne, gadzie oczy
zlustrowały wioskę. Połknąwszy Yanę, stwór wyszedł
ociężale na brzeg.
Mason usilnie starał się przemówić sobie do rozsądku
i opanować strach. Tłumaczył sobie, że potwór jest ja-
kimś prehistorycznym gadem wodnym, który od wieków
zamieszkuje ten tajemniczy krater. To przecież było moż-
liwe. Wciąż jeszcze krążą opowieści o niesamowitych
stworzeniach buszujących w dżunglach i o gigantycznych
bestiach żyjących na patagońskich moczarach lub na nie-
dostępnych wyżynach Andów. Mimo to nie potrafił opa-
nować straszliwego przerażenia, które ogarnęło go na wi-
dok wychodzącego z wody potwora.
Z piętnastometrowego cielska w kształcie torpedy wyra-
stały wielkie płetwy, za pomocą których potwór wolno po-
suwał się do przodu. Wężowata szyja zakończona pła-
ską głową wiła się i wykrzywiała. Lśniący pancerz
z kostnych płytek pokrywały glony i muszle. Widząc, że
potwór zbMża się do iwioski* / Kurupurowie .rozbiegli < sję
w dzikim popłochu, stając się łatwym łupem dla swojego
boga.
Dwaj tubylcy, którzy pilnowali Masona, również
pierzchli. Tylko Zol nie uciekł — rozglądał się wkoło, bez-
głośnie poruszając poranionymi wargami. Wtem dostrzegł
Masona i momentalnie rzucił się na niego z uniesionym
nożem.
Mason nie dał się zaskoczyć. Szczerząc zęby w okrut-
nym uśmiechu, skoczył na kapłana, brutalnie zwierając
się z nim w ciasnym uścisku. Zol dźgnął go nożem i Ma-
son poczuł w żebrach ostry, piekący ból.
Chwycił kapłana za nadgarstek, uniemożliwiając mu
zadanie następnych ciosów. Rycząc z wściekłością, Zol po-
chylił głowę usiłując wbić zęby w gardło wroga.
Z dołu dochodziły wrzaski uciekających w popłochu
tubylców. Nagle w pobliżu rozległ się krzyk. To Alasa!
— Kent! Ten ich święty potwór idzie tutaj!
Spocona, zlana krwią twarz Zola przypominała pysk
gargulca. Mason czuł w nozdrzach cuchnący zapach z ust
kapłana, kiedy ten znowu próbował przegryźć mu gardło.
Nagle dostrzegł w blasku księżyca monstrualny cień, który
przysuwał się coraz bliżej!
Puścił nadgarstek Zola. Kapłan nie spodziewał się tego
i zanim zorientował się, co się dzieje, Mason jedną ręką
chwycił go za szyję, drugą za krocze i uniósł do góry.
Mięśnie miał napięte do ostatnich granic. Chwiejąc się na
nogach, okręcił się w miejscu.
Zol zamachnął się nożem, lecz chybił. Drugiej okazji
już nie miał.
Z ciemności nocy wyłonił się bóg Kurupurów, milczący
i złowrogi. Olbrzymia głowa znajdowała się zaledwie kilka
metrów od szczytu piramidy, kiedy Mason cisnął kapłana
wprost na kolosa.
Rzut był celny. Potwór lekko uchylił dolną szczękę
i pochwycił w zęby lecący łup. Rozległ się krótki, rozpacz-
liwy krzyk, po czym potężne kły bezlitośnie zmiażdżyły cia-
ło Zola.
Mason nie czekał na dalszy ciąg. Podbiegł do tronu
i nie tracąc czasu na rozwiązanie nagiej Alasy, podniósł ją
i zarzucił sobie na ramię. Miał nadzieję, że nie rozjątrzy
ran dziewczyny. Ale właściwie nie miał wyboru, bo w tej
samej sekundzie głowa potwora wyłoniła się zza krawędzi.
Z trudem utrzymując równowagę Mason ruszył pędem
w dół piramidy. Chciał schronić się w podziemnej świątyni
i udało mu się to dosłownie w ostatniej chwili; kiedy
wbiegł do korytarza, szczęki bestii zatrzasnęły się za jego
plecami. Jak blisko — nawet nie chciał zgadywać.
Nareszcie nic im nie groziło, potwór bowiem był za
wielki, aby wcisnąć się w wąski korytarz. Mason ostrożnie
posuwał się w głąb, usiłując przeniknąć wzrokiem ciemnoś-
ci. Przecież mogli schować się tu jacyś tubylcy. Podejrze-
wał jednak, że ogłupiali ze strachu myśleli tylko o tym, że-
by uciec jak najdalej.
Później przekonał się, że tak było w istocie. Tymczasem
zaś rozwiązał zanoszącą się histerycznym szlochem Alasę
i starał się ją pocieszyć. Z zewnątrz nie dochodziły żadne
odgłosy: albo wszystko się uspokoiło, albo grube ściany pi-
ramidy nie przepuszczały dźwięku. Mason przytulił do sie-
bie dziewczynę, a ona, zbyt przerażona i zmęczona, żeby
się opierać, oparła głowę na jego piersi i wkrótce zasnęła.
Pozwolił jej spać. Chociaż było mu niewygodnie, nie zmie-
niał pozycji z obawy, że najmniejszy ruch może ją obudzić.
Mniej więcej po godzinie uznał, że powinni udać się
w dalszą drogę.
— Alaso — szepnął.
Poruszyła się i otworzyła oczy.
— Kent? Co się stało?
— Nic — odparł. — Ale chyba czas na nas.
Dziewczyna wstała i ruszyła za Masonem w stronę
wyjścia. Rozglądając się po zalanej światłem księżyca wios-
ce, nie dostrzegli ani jednego tubylca, choć dalekie odgłosy
dochodzące z dżungli świadczyły, że potwór nie próżnuje.
Mason błyskawicznie podjął decyzję. Chwycił Alasę za rę-
kę. Pośpiesznie okrążyli piramidę i truchtem przebiegli
przez wioskę, trzymając się cieni. W pewnym momencie
dziewczyna schyliła się, żeby podnieść z ziemi kawałek ma-
teriału, którym okryła swe nagie ciało. Oboje drżeli z zimna
i gdyby tylko mogli, chętnie poszukaliby jakiegoś cieplej-
szego odzienia, nie chcieli jednak tracić cennego czasu.
Skierowali się w stronę szczeliny w ścianie krateru.
„Droga zajmie wam zaledwie czwartą część dnia", powie-
działa kapłanka. Ale źle oceniła odległość, bo już wkrótce,
nie spotkawszy po drodze ani Kurupurów, ani potwora,
wyszli poza krater.
W dole ujrzeli dżunglę skąpaną w blasku księżyca, któ-
ra ciągnęła się szerokim pasem aż po odległy horyzont. Da-
leko za tym horyzontem znajdował się Ocean Atlantycki,
„Wielkie Morze" prekolumbijskiej Europy. Przez chwilę
dziwna myśl zawładnęła Masonem: zapragnął poznać ten
obcy świat, zagubiony w zapomnianej przeszłości. Jakież to
byłoby fascynujące ujrzeć sławne historyczne postaci i po-
rozmawiać z nimi.
Mniej więcej w odległości kilometra, na niewielkiej po-
lanie w lesie, dostrzegł chronostatek, od którego promienie
księżyca odbijały się wspaniałym, srebrzystym blaskiem.
Żałował, że nie ma przy sobie żadnej broni. Bo przecież tę
gęstą, tętniącą życiem dżunglę zamieszkiwały jaguary,
a może nawet gigantyczne, prehistoryczne leniwce.
Widzieli sporo zwierząt, które wyruszyły na nocne ło-
wy, ale żadne nie okazywało agresywności wobec dwojga
ludzi. W pewnym momencie coś skradało się za nimi; co
rusz słyszeli szelest w zaroślach, ale po kilku minutach
zwierzę zrezygnowało i niepokojące odgłosy ucichły. In-
nym razem jaskrawo upierzona ara ospale przecięła im
drogę, skrzecząc ochryple.
Wreszcie bez dalszych przygód dotarli do statku. Ku-
rupurowie najwyraźniej bali się zajrzeć do środka, gdyż
wszystko było na swoim miejscu. Z prawdziwą ulgą Ma-
son zamknął właz, izolując siebie i Alasę od zewnętrzne-
go świata.
— Mam nadzieję, że nic się nie zepsuło podczas kraksy
— powiedział. — To nie byłoby... przyjemne.
Nie tracąc czasu na odpoczynek, zaczął po kolei spraw-
dzać urządzenia. Ponad godzinę głowił się nad skompliko-
wanym układem tarcz i przyrządów pomiarowych. Pewne
rzeczy poznał obserwując Greddara Klona, innych nauczył
go Murdach. W końcu uznał, że mogą zaryzykować powrót
do ery zmierzchu, skąd tak nieszczęśliwie odlecieli.
— Ta tarcza — oznajmił wolno — to chyba wskaźnik
czasu. Ilekroć statek się zatrzymuje, na tarczy zostaje trwa-
ły zapis. Widzisz te czerwone kropki, Alaso? Wydaje mi się,
że ta przy zerze oznacza twój świat, w którym statek zbu-
dowano. Na tę wyższą pada wskazówka. Tu właśnie znaj-
dujemy się teraz. Trzecia kropka oznacza świat, w którym
zostawiliśmy Uruka z Murdachem. Jeśli uda mi się nasta-
wić przyrządy na ten sektor czasu...
Minęło jeszcze pół godziny, zanim doszedł do wniosku,
że mogą ruszać. Uruchomił statek i wznieśli się dwadzieś-
cia metrów w powietrze. Silnik atomowy działał bez zarzu-
tu. Skinąwszy z powagą ku Alasie, Mason nastawił wskaź-
nik czasu.
Ciemność. Sekunda, godzina, epoka — krótkiej wiecz-
ności, w której nie istnieje świadomość czasu. Potem poja-
wiło się światło.
W pobliżu wyłoniła się nagle wieża olbrzymich mró-
wek. Dotarli do celu. Niezwykle precyzyjne urządzenia ste-
rownicze statku umożliwiły im powrót do zaginionego
świata przyszłości. Ale coś było nie tak.
Ze szczytu wieży poderwała się horda gigantycznych
skrzydlatych mrówek. Pędziły wprost na statek! W dole na
ziemi leżało truchło potwora, z którym stoczyli walkę. Na-
tomiast Murdach i Uruk znikli bez śladu.
Mason z miejsca odgadł, co się stało. Po prostu statek
zatrzymał się trochę za późno w czasie, może o kilka minut,
najwyżej o kilka godzin. Znajomość urządzeń okazała się
pomocna. Szybko dokonał poprawki i znów nastawił wskaź-
nik czasu.
Ciemność i ponowna jasność. Statek nie zmienił poło-
żenia, jedynie słońce znajdowało się na innej wysokości
i nie było chmary owadów. Patrząc w dół, przez krótką,
niesamowitą chwilę, Mason widział chronostatek z dwie-
ma postaciami w środku, który wpada na potężnego owada,
po czym rozpływa się w powietrzu!
Statek znikł, żeby rozbić się w prekolumbijskiej połud-
niowoamerykańskiej dżungli. Zmasakrowany owad spadał
tymczasem na ziemię, prosto na dwie figurki, o mało ich
nie przygniatając. Uruk i Murdach!
Rozpaczliwie wymachiwali malutkimi rączkami, usiłu-
jąc zwrócić na siebie uwagę. Mason skierował pojazd
w dół, wylądował i szybko otworzył właz. Dwaj mężczyźni,
których oczy znów lśniły nadzieją, biegiem rzucili się do
statku.
Uruk podsadził Murdacha, po czym sam wskoczył na
pokład.
— Na Enlila! — zawołał. — Przybywacie w samą porę!
A teraz, Ma-zon, uciekajmy jak najprędzej!
Murdach stał już przy pulpicie sterowniczym. Statek
wzbił się w powietrze i poszybował nad ponurą, wyludnio-
ną równiną.
Cała czwórka znów była razem. Wreszcie, pomyślał
Mason z uniesieniem, możemy udać się na poszukiwanie
Greddara Klona, znaleźć go i zabić!

Rozdział XII
POSZUKIWANIE
oiedzieli w statku zawieszonym nad szarym morzem,
gdzie nic im nie groziło, i rozmawiali. Mason z Murda-
chem obmyślali plan działania. Na chudej, wymizerowa-
nej twarzy Murdacha malowało się zmęczenie, rude wło-
sy miał ciemne od brudu, a wysłużony skórzany mundur
podarty na strzępy. Uruk natomiast wyglądał tak jak
zwykle. Jasne oczy patrzyły chłodno znad haczykowatego
nosa, cienkie usta były jak zawsze ponuro zaciśnięte.
— Jednego nie potrafię zrozumieć — oświadczył Ma-
son. — W jaki sposób z Al Bekr w Arabii dotarliśmy do
południowej Ameryki, kontynentu po drugiej stronie kuli
ziemskiej. Przecież poruszaliśmy się w czasie, nie w prze-
strzeni.
— Kuli ziemskiej? — mruknęła ze zdziwieniem Ala-
sa. — Przecież ziemia jest płaska, otoczona otchłanią.
— Podróżowaliście również w przestrzeni — wyjaśnił
Murdach. — Przez milion lat, mniej więcej, Ziemia
przesuwa się wraz ze Słońcem, wokół którego obraca się
po swojej orbicie. Siła grawitacyjna utrzymuje statek nad
powierzchnią i całe szczęście, bo inaczej moglibyśmy się
znaleźć w kosmosie o wiele lat świetlnych od Układu
Słonecznego. Ale siła oddziałująca na statek nie jest
w stanie utrzymać go zupełnie nieruchomo; po wielu ob-
rotach Ziemi pozostaje on nieco z tyłu. Dlatego właśnie
raz byliśmy w Al Bekr, potem wylądowałeś... gdzie to
było?... w Ameryce Południowej, a teraz z kolei jesteśmy
tutaj. Ale zauważ, że wszystkie te miejsca leżą blisko
równika.
Spojrzał na strony zapełnione obliczeniami.
— Chyba zlokalizowałem pojazd Greddara Klona, ale
to nic pewnego. W każdym razie tutaj dłużej nie może-
my zostać, bo zginiemy z głodu. Czy mam...?
Z oczu Masona wyczytał odpowiedź. Bez słowa skie-
rował statek w czas.
Światło pociemniało, a gdy znów rozbłysło, znajdo-
wali się nad olbrzymim skalistym pasmem górskim, pię-
trzącym się ku niebu. Słońce grzało intensywniej, było
bliżej i sprawiało wrażenie większego. Ziemię znów pok-
rywała zieleń, znikł szary, jałowy krajobraz dalekiej
przyszłości.
— Jesteśmy w roku 2150 — powiedział Murdach. —
Czyli twoja epoka już minęła, Masonie, a moja jeszcze
nie nastała.
— W 2150? W tym sektorze czasu żyła Nirvor —
rzekł Mason przypominając sobie słowa Srebrnej Kap-
łanki. Nagle pomyślał o czymś innym. — Słuchaj, po-
winniśmy chyba zdobyć jakąś broń. Gdybyśmy się cofnę-
li do mojego czasu, mógłbym załatwić kilka karabinów
maszynowych, bomb, choć w twoich czasach, Murdachu,
pewnie macie coś lepszego.
Murdach podniósł oczy, w których pojawił się dziwny
wyraz.
— Moje czasy... nie chcę do nich wracać. Przy-
najmniej na razie. A broń nie jest nam potrzebna, bo
przecież Greddar Klon nie spodziewa się naszego przy-
bycia. Zresztą może znajdziemy coś po drodze. Słuchaj-
cie, wskazówka jest odchylona na prawo, więc lecimy na
wschód. Rozglądajcie się uważnie, dobrze?
Mason nie był zachwycony, ale nic nie powiedział.
Obserwował pasma gór i pustkowia, gęste dżungle, jezio-
ra i rozległe morze, słowem wszystko, nad czym przela-
tywali. W pewnym momencie na szczycie jakiejś góry uj-
rzał lśniącą kulę. Kiedy pokazał ją Murdachowi, ten
skierował statek w dół.
Przezroczysta kula o średnicy kilku kilometrów wisia-
ła w powietrzu! Spoglądając z góry, Mason dostrzegł
w niej jakieś przedziwne urządzenia: całe rzędy ciągnących
się w nieskończoność długich szklanych cylindrów, w któ-
rych znajdowali się — martwi albo tylko pogrążeni w głę-
bokim śnie — ludzie, zarówno mężczyźni jak i kobiety.
Statek wylądował: czwórka pasażerów wysiadła i za-
częła szukać sposobu dostania się do wnętrza kuli, ale
przezroczysta powłoka była jednolita, bez żadnych otwo-
rów i twarda jak ze stali.
— W moim świecie — powiedział Murdach — krą-
żyła legenda o tych dawnych czasach, kiedy światem rzą-
dziły zwierzęta, a naukowcy robili doświadczenia, aby
przeobrazić je w ludzkie istoty. Otóż ludzie przewidzieli
jakieś niebezpieczeństwo zagrażające ich życiu. Jeśli dob-
rze pamiętam, chodziło o czasowe osłabienie energii
promieni słonecznych. Zbudowali wówczas ogromne kule
i zamknęli się w nich, wprowadzając się na lata w stan
letargu. Kilku naukowcom udało się jednak przystosować
do zmieniających się warunków; zajęli się przemienia-
niem zwierząt w ludzi. Liczyli na to, że stworzą sobie
wielkie imperium dostatecznie silne, aby pokonać Śpią-
cych, kiedy ci się zbudzą. Ale ostatecznie przegrali.
— No cóż — mruknął Mason. — W każdym razie
wiadomo, że tu nie znajdziemy żadnej broni.
— Podobno istniała jakaś wspaniała broń wymyślona
przez tych naukowców — rozmarzył się Murdach. —
Broń, o której całkiem zapomniano. Przetrwała jedynie
pamięć o jej niezwykłej mocy. Nic nie mogło przed nią
uchronić. Gdybyśmy tylko potrafili ją odnaleźć, bez tru-
du pokonalibyśmy Greddara Klona. — Oczy mu roz-
błysły.
— Tylko taką magią można wygrać z Władcą —
wtrącił Uruk. — Mój bułat nie wystarczy. Dobrze o tym
wiem!
Statek wzniósł się w powietrze i ruszyli dalej. W dole
ciągnęła się dżungla, lecz na horyzoncie ujrzeli miasto,
które powoli stawało się coraz większe. Było tak nieby-
wale piękne, że Masona ogarnął bezmierny zachwyt. Za-
równo Rzym, Babilon, jak i Capri ustępowały w świet-
ności tej ukrytej wśród puszczy metropolii o dziwnym,
subtelnym wdzięku, metropolii, która — choć rozpadają-
ca się i naruszona zębem czasu, co było lepiej widać z bli-
ska — i tak stanowiła unikalny klejnot architektury.
— „Gdzie indziej niż na wschodzie, powiedzcie mi
wraz, znajdę miasto różane, stare jak sam czas?" — zacy-
tował Mason cichym głosem, na wpół do siebie, urywek
z wiersza Burgona.
Statek zniżył lot. W leśnej metropolii nastąpiło ciche,
ukradkowe poruszenie. A to jakieś zwierzęta przemknęły
w popłochu, a to lampart przebiegł susem, to znów ptaki
odfrunęły przerażone.
— Urządzenia wskazują, że Greddar Klon jest w po-
bliżu — szepnął Murdach.
Wylądowali na ulicy wyłożonej płytami marmuru.
Mason otworzył z wahaniem właz i ostrożnie wyszedł ze
statku. W bezwietrznym, wilgotnym powietrzu zalegała
martwa cisza.
W oddali rozległo się samotne, przejmujące wycie ja-
kiejś bestii.
Wtem Mason dostrzegł postać ludzką, która szła po-
włócząc nogami, wolno zbliżając się do pojazdu. Był to
mężczyzna w bardzo sędziwym wieku.
Azjata, pomyślał Mason, widząc typowo skośne oczy,
płaskie rysy twarzy i żółty odcień skóry. Twarz starca
była zwiotczała, pomarszczona i sucha jak wiór. Rzadkie
siwe włosy porastały mu głowę. Szeptał coś, poruszając
bez przerwy wąskimi ustami, i patrzył na przybyszów
zamglonym, szklanym wzrokiem.
Nagle zatrzymał się i na jego twarzy pojawił się wy-
raz zdumienia. Starzec mówił teraz głośniej w języku,
który Masonowi wydał się znajomy. Był to chiński, ale
bardzo zmieniony, o całkiem odmiennej intonacji i akcen-
cie. Ale skoro przetrwał tyle wieków, pomyślał Mason, to
czemuż się dziwić, że nadal istnieje w dwudziestym dru-
gim wieku? Dwieście lat to przecież nie tak wiele.
— Więc Śpiący się zbudzili? — spytał starzec.
Mason odgadując o co Chińczykowi chodzi, odparł
starannie dobierając słowa:
— Nie, nie jesteśmy Śpiącymi. Przybywamy z innego
czasu, z innej epoki.
Starzec zacisnął pomarszczone powieki i łzy spłynęły
mu po policzkach.
— Myślałem, że mi przebaczono. Spotkała nas sroga
kara.
— Kara?
— Kiedy Śpiący schronili się w kulach ocalenia,
myśmy się do nich nie przyłączyli. Chcieliśmy stworzyć
królestwo łudzi-zwierząt. Oddaliśmy im miasta, jeszcze
im pobudowaliśmy nowe. Opiekowaliśmy się nimi... ale
to są dawne dzieje. Zostało ich już niewiele. Walczyli ze
sobą, zabijając się nawzajem... Tak więc, odkąd Nirvor
wraz ze swoimi lampartami wyruszyła na pustynię, ja, Li
Keng, sam jeden mieszkam w Korinurze...
— Nirvor? — zdziwił się Murdach, rozpoznając zna-
jome imię. — Masonie, dowiedz się czegoś więcej. Spy-
taj, czy jest tu teraz.
— Widziałem się z Nirvor — oświadczył po chińsku
Mason. — Chyba żyje. Czy jesteś jej przyjacielem?
Li Keng nie odpowiedział. Jego oczy stały się mętne,
usta zaczęły nerwowo drgać. Mamrotał coś niezrozumiale
i nagle, całkiem nieoczekiwanie, wybuchnął szaleńczym,
rechotliwym śmiechem.
Masonem wstrząsnął dreszcz. Starzec był obłąkany!
Po chwili Li Keng spoważniał. Chudymi palcami
przeczesał rzadkie włosy i szepnął:
— Jestem sam. Czy Śpiący mi przebaczyli? Czy to
oni was przysłali?
— Nie, przybywamy z innego czasu — odparł Mason
usiłując przebić się przez mgłę zalegającą umysł Chińczyka.
— Śpiący? Czy mi przebaczyli? — powtórzył Li Keng,
ale odpowiedź przestała go już interesować. Znów parsknął
niskim, obłąkanym śmiechem.
Najwyraźniej starzec nic nie wiedział o Nirvor i Gredda-
rze Klonie, choć Mason nie mógł być tego całkiem pewien.
Dotknął ramienia Chińczyka.
— Czy masz jakąś żywność? — spytał. — Jesteśmy
głodni.
— Żywność? W lesie rosną owoce i jest świeża woda.
— Spytaj go o broń — szepnął Murdach. — Spytaj, czy
wie, gdzie się znajduje.
Mason usłuchał i Chińczyk popatrzył na niego swoimi
kaprawymi oczami.
— Masz na myśli Niezwyciężoną Broń? Nie wolno jej
tknąć... Nie wolno.
Odwrócił się; zamierzał odejść. Mason podszedł do niego
i delikatnie przytrzymał go za rękę. Starzec szarpnął ją, chcąc
się oswobodzić.
— Nie wyrządzimy ci krzywdy — wyjaśnił Mason. —
Potrzebujemy tylko twojej pomocy. Ta Niezwyciężona
Broń...
— Czy przysłali was Śpiący? Czy mi wybaczyli?
Mason zawahał się, po czym rzekł powoli i dobitnie:
— Tak, przysłali nas Śpiący. Wybaczyli ci wszystko.
Czy starzec nabierze się na podstęp? Czy obłąkany umysł
zareaguje właściwie?
Chińczyk wpatrywał się w przybysza, poruszając ner-
wowo ustami. Chudą ręką tarmosił swoje rzadkie włosy.
— Naprawdę mi przebaczyli? Pozwolą mi się schronić
w jednej z kul ocalenia?
— Pozwolą. Ale ponieważ ich kiedyś zdradziłeś, żądają,
abyś udowodnił im, że teraz jesteś godzien zaufania.
Chińczyk potrząsnął głową.
— Oni... oni...
— Musisz im oddać Niezwyciężoną Broń na dowód, że
już nigdy więcej ich nie zdradzisz.
Przez dłuższą chwilę Li Keng milczał. Wreszcie skinął
głową.
— Dobrze. Będziesz ją miał. Chodź.
Kiedy Mason wezwał towarzyszy, starzec zaoponował.
— Nie. Niech zostaną tutaj.
— Dlaczego? — spytał nieufnie archeolog.
— Dlatego, że musimy zejść do radioaktywnych pieczar
znajdujących się pod Korinurem, a są tylko dwa kombinezo-
ny ochronne. Bez nich człowiek zginąłby od promieni rado-
wych... — Li Keng urwał i oczy zaszły mu szarą mgłą.
Mason szybko przetłumaczył słowa Chińczyka.
— Boję się mu sprzeciwić. Może całkiem oszaleć. Zo-
stańcie tu i pilnujcie statku, dopóki nie wrócę z bronią.
— Ależ, Kent! — Na twarzy Alasy malowało się zanie-
pokojenie. — Może ci grozić niebezpieczeństwo...
— Na pewno nie ze strony Li Kenga — odparł z uśmie-
chem. — Dam sobie radę. Nawet gdyby mi coś groziło, i tak
musiałbym pójść. Bez broni nie mamy żadnej szansy.
— Niech idzie — powiedział cicho Murdach, zwracając
się do dziewczyny.
Uruk nie odezwał się słowem, jedynie zacisnął mocniej na
rękojeści bułatu swą brunatną dłoń.
— W drogę, Li Keng — rzekł Mason i ruszył za Chiń-
czykiem wyludnioną marmurową ulicą.
Wkrótce starzec skręcił do walącego się budynku; prze-
kroczył rozpadającą się rzeźbioną bramę z brązu i zatrzymał
się w portalu.
— Poczekaj tu. Dalej wolno wchodzić tylko wyznawcom
Seleny i potępieńcom. Muszę powiadomić boginię o swoich
zamiarach.
Zanim Mason zdążył go powstrzymać, Chińczyk znikł za
następnymi drzwiami. Klnąc pod nosem archeolog podszedł
bliżej i wtem przystanął. Patrząc przez wąską szparę w nie
domkniętych drzwiach, ujrzał ogromną salę pogrążoną w ta-
jemniczym półmroku, na końcu której stał monumentalny
posąg kobiety. Li Keng zbliżył się do posągu, po czym padł
przed bóstwem na kolana i zaczął się modlić.
Nie było się czego obawiać ze strony kamiennej czy też
metalowej bogini. Uśmiechając się pobłażliwie, Mason cof-
nął się od drzwi i nagle zamarł, słysząc dochodzący z ze-
wnątrz zgiełk. Gniewne okrzyki...
Jednym susem znalazł się przy bramie z brązu i ostrożnie
wyjrzał na ulicę. Na widok tego, co się działo przed budyn-
kiem, zrobiło mu się niedobrze.
Marmurowa ulica roiła się od zniekształconych, na pół
ludzkich postaci kręcących się niepewnie wokół statku, przy
którym leżały dwie związane osoby — Alasa i Murdach.
Z naprzeciwka zaś zbliżał się... Greddar Klon!
Szedł szybko żwawym, posuwistym krokiem. Szczękę
miał wysuniętą do przodu i mocno zaciśniętą, spojrzenie
zimne, mordercze. Za nim kroczyły dalsze dziwadła, bardziej
podobne do zwierząt niż ludzi. Mając świeżo w pamięci
opowieść Murdacha o naukowcach, którzy przeobrażali
zwierzęta w istoty ludzkie, Mason uświadomił sobie, że te
karykaturalne włochate potwory o zwyrodniałych rysach są
wynikiem owych koszmarnych eksperymentów. Jednocześ-
nie wpadł mu do głowy pewien pomysł.
Z tłumu wybiegł Uruk, trzymając uniesiony do góry
czerwony bułat i wydając z siebie bojowe okrzyki. Rzucił się
na Greddara Klona wymierzając mu potężny cios, który,
mimo iż zadany z ogromną siłą, nie zdołał przebić ochronnej
siatki atomowej.
Mason wyskoczył z ukrycia. Kątem oka dostrzegł, jak
Greddar Klon odwraca się, kurczy odruchowo pod ciosem
Sumeryjczyka i unosi w drobnej dłoni metalową rurkę.
Mason uderzył barkiem w Uruka, odpychając go od
Władcy, po czym rzucił się na olbrzyma, usiłując wyrwać
mu z ręki bułat. W jasnych oczach Sumeryjczyka widział
bezbrzeżne zdumienie. Zdumienie oraz dziką, gwałtowną
wściekłość, która dodała mu sił, sprawiając, że jednym ru-
chem przewrócił Masona na ziemię. Obu mężczyzn naty-
chmiast otoczyła grupa zwierzoludzi.
Mason poczuł, jak szorstkie ręce brutalnie go podnoszą.
Nie opierał się. Wstał i pozwolił zaciągnąć się do Greddara
Klona. Uruk wciąż walczył zawzięcie, lecz pozbawiony buła-
tu właściwie nie miał żadnej szansy. Wreszcie, choć bronił się
do końca, padł pokonany. Napastnicy szybko związali go
rzemieniami.
Zimne oczy Greddara Klona wpatrywały się badawczo
w archeologa. Po chwili piskliwy głos zaskrzeczał:
— Czyżby Uruk był twoim wrogiem?
— Tak. — Mason chciał zyskać na czasie. Postąpił im-
pulsywnie, instynktownie wybierając najlepszy plan działa-
nia. Teraz jednak potrzebował chwili na to, żeby się zastano-
wić, obejrzeć swoje karty i zdecydować, jak ma grać dalej. —
Czy moglibyśmy porozmawiać bez świadków? — spytał
wskazując głową na Uruka.
Greddar Klon milczał dość długo, zanim wreszcie wydał
rozkaz. Dwie człekokształtne bestie zaciągnęły Masona do
pobliskiej bramy. Władca ruszył za nimi.
Kiedy znaleźli się w zagrzybionym, cuchnącym pokoiku,
Greddar Klon usiadł po turecku i dał zwierzoludziom znak,
aby puścili Masona.
— Dzięki — rzekł archeolog. — Mam ci wiele do powie-
dzenia. Bałem się, że cię nie odnajdę.
— Ale odnalazłeś. Czego chcesz?
— Żebyś dotrzymał danej mi obietnicy.
— I umożliwił ci powrót do twojego sektora czasu? —
spytał Greddar Klon wzruszając chudymi ramionami.
— Teraz chcę czegoś więcej — powiedział cicho Mason.
— Po twoim wyjeździe z Al Bekr Uruk poprosił mnie, abym
pomógł mu uwolnić Alasę i Murdacha. Zgodziłem się. Mur-
dach opowiedział mi o twoich planach, o tym, że zamierzasz
podbić pewną cywilizację i rządzić światem. Chodzi o pierw-
szą połowę dwudziestego wieku, czy tak?
— Ja również będę z tobą szczery. To prawda — przy-
znał Greddar Klon.
— Chcieli cię odszukać i zabić. Murdach z moją pomocą
przygotował drugi chronostatek. Udawałem, że pragnę tego
samego co oni. Nie było to trudne, bo naprawdę chciałem cię
odnaleźć, ale z całkiem innych powodów. Wtedy w Al Bekr
byłbym szczęśliwy, gdybyś po prostu umożliwił mi powrót
do mojego świata. Teraz jednak, kiedy poznałem twoje plany,
chcę czegoś więcej. Daj mi część władzy w twoim królestwie,
Greddarze Klonie!
— Zastanawiałem się, czy ci czegoś takiego nie zapropo-
nować — mruknął Greddar Klon. — Ale uznałem, że nie
jesteś mi potrzebny.
— Mylisz się. Nie znasz mojego świata. Nie będziesz
wiedział, które miejsca najlepiej zaatakować, jakie państwa
i miasta podbić w pierwszej kolejności, jakie szlaki komuni-
kacyjne i handlowe najpierw zablokować. Natomiast z moją
pomocą, z pomocą informacji, jakich mogę ci dostarczyć,
szybciej i łatwiej osiągniesz swój cel.
— A w zamian co chcesz?
— Rządów. Chcę rządzić jednym państwem, które oczy-
wiście byłoby podległe tobie. Chcę władzy.
Greddar Klon podniósł się z podłogi.
— Rozumiem. Jesteś sprytny, Masonie, ale nie wiem,
czy mogę ci ufać. Może mnie nie oszukujesz, a może łżesz
w żywe oczy. Dopóki nie podejmę decyzji, pozostaniesz
w niewoli. Ale możesz się niczego nie obawiać.
Dał znak ręką. Zwierzoludzie chwycili Masona i wywlekli
na ulicę. Nie opierał się. Zasiał ziarno w umyśle Greddara
Klona i jedyna rzecz, jaka mu teraz pozostała, to uzbroić się
w cierpliwość. Nie miał odwagi wstawiać się za Alasą i przy-
jaciółmi, gdyż wzbudziłby zbyt wiele podejrzeń.
Zaprowadzono go do budowli z różowego marmuru
i zamknięto w pustej celi o kamiennych ścianach znajdującej
się w podziemiach. Celę oświetlała umocowana do ściany
pochodnia; nie wiedział, ile minie czasu, zanim się wypali.
Włochate ociężałe postaci oddaliły się. Siedział samotny,
uwięziony, bez przerwy myśląc ze strachem o losie swoich
przyjaciół.

Rozdział XIII
SĄD ZWIERZOLUDZI
1 o jakimś czasie Mason wstał i rozejrzał się dokładnie po
celi. Ściany, mimo że popękane i porośnięte mchem, były
jednak solidne, a metalowa krata w drzwiach za mocna, by ją
wyłamać. Sufit i podłoga również nie stwarzały szans uciecz-
ki. Mason dygotał z zimna, żałując, że nie ma na sobie niczego
oprócz przepaski na biodach.
Dopóki płonęła pochodnia, było nieco cieplej, bo nie
tylko oświetlała celę, ale także trochę ją ogrzewała. Odkąd
zgasła i zapadły ciemności, Masonowi trudniej przychodziło
ocenić upływ czasu. Kiedy jednak strażnik przyniósł jedze-
nie, Mason domyślił się, że nastał wieczór. Strażnik we-
pchnął przez kraty na wpół zgniłe, nacętkowane pleśnią
owoce, które więzień ledwo zdołał przełknąć. Ale oprócz je-
dzenia zwierzolud przyniósł również nową pochodnię.
Mniej więcej po upływie półgodziny Mason dostrzegł
migoczące na korytarzu światło. Podszedł do drzwi i wyglą-
dając przez kraty obserwował zbliżającą się skuloną, starczą
postać o pomarszczonej, orientalnej twarzy. Tak, to był Li
Keng!
Chińczyk wolno otworzył drzwi celi i skinął na Masona.
— Musimy być cicho — szepnął drżącym głosem. —
Nirvor wróciła, przywożąc ze sobą bardzo złego człowieka.
Chcą zdobyć Niezwyciężoną Broń, ale nie wiedzą, gdzie jest
schowana ani że ja znam kryjówkę. Chodźmy.
Powłócząc nogami ruszył korytarzem. W chudej dłoni
ściskał pochodnię. Mason szedł obok, dotrzymując mu kro-
ku.
— A moi przyjaciele? — spytał cicho. — Co z nimi?
Li Keng nie usłyszał pytania. Chrapliwym głosem ciągnął
dalej:
— Nirvor sprowadziła z lasów zwierzoludzi. Są teraz
w mieście. Ale nie zdobędzie broni. Ty ją dostaniesz i prze-
każesz Śpiącym na dowód mojej wierności.
Masonowi zrobiło się żal starca. Skręcili w kolejny kory-
tarz, potem w następny i następny i wędrowali tym podziem-
nym labiryntem, aż Mason stracił wszelką orientację. W pew-
nej chwili ujrzał jasny kształt przemykający w oddali i przy-
pomniał sobie lamparta Nirvor, białą Valestę. Ale nawet jeśli
to była Valesta, po raz drugi się już nie pokazała.
Zatrzymali się przed metalowymi drzwiami. Z pobliskiej
niszy Li Keng wyciągnął dwa ciężkie kombinezony pokryte
płytkami ołowiu.
— Musimy je włożyć. W przeciwnym razie promienie
radu...
Mason ubrał się pośpiesznie. Przezroczysty kaptur szczel-
nie osłaniał mu głowę. Chińczyk, który wyglądał dość komicz-
nie w ołowianej zbroi, pchnął drzwi na oścież.
Stali na brzegu urwiska, które ciągnęło się w nieskończo-
ność, aż po szarą mgłę w oddali. Chińczyk ruszył równym,
zdecydowanym krokiem w dół po wąskiej, stromej ścieżce
i Mason nie mając wyboru podążył za nim, czując, jak na
widok ciemnej przepaści ciarki przechodzą mu po krzyżu.
Zeszli prawie sto metrów, po czym skręcili przy potęż-
nym głazie. Mason zatrzymał się mrugając oczami, oślepiony
blaskiem wspaniałych, huczących płomieni, które buchały
z przepaści. Poczuł dziwne mrowie. Zrozumiał, że to śmier-
cionośne promieniowanie radu.
Ścieżka prowadziła na długi, wąski cypel skalny niebez-
piecznie zawieszony nad otchłanią. W dole niczym w krate-
rze wulkanu kipiał żywy ogień, znacznie groźniejszy od płyn-
nej lawy, bo promieniujący złowieszczą mocą radu.
Słysząc za plecami hałas, Mason odwrócił się i krzyknął,
lecz ryk piekielnych płomieni zagłuszył jego głos. Ścieżką
zbliżała się Valesta, biały lampart Srebrnej Kapłanki. Za nią
zaś szła Nirvor z czarną Bokią przy nodze oraz tłum zwierzo-
ludzi o roziskrzonych oczach i wyszczerzonych zębach poły-
skujących czerwonym odblaskiem ognia.
Li Keng krzyknął tak przeraźliwie, że Mason usłyszał go
pomimo grzmiącego huku radowej kipieli. Chińczyk nakazał
Nirvor gestem ręki, żeby się cofnęła.
Kapłanka parsknęła śmiechem. Srebrne włosy opadały jej
luźno na ramiona, które ledwo przysłaniała czarna, przezro-
czysta szata. Postąpiła o krok do przodu.
Starzec odwrócił się i pobiegł na koniec cypla. Schylił się,
a po chwili wyprostował, trzymając w rękawicach ochron-
nych metalową skrzynkę. Nim ktokolwiek zdążył się zorien-
tować, skoczył w gorejącą otchłań, tuląc do piersi cenny
skarb.
Ostry pisk Nirvor rozdarł powietrze. Mason ujrzał jej
wykrzywioną w rozpaczy twarz, ohydną teraz niczym ma-
ska Gorgony, i po chwili upadł, powalony na ziemię przez
białą Valestę, która rzuciła się do ataku. Tylko dzięki temu,
że u podstawy cypla ścieżka była szersza, nie runął w prze-
paść. Jego ciało balansowało na samej krawędzi, przygnie-
cione cielskiem rozjuszonego, warczącego mu nad głową
lamparta.
Poczuł, jak chwytają go szorstkie ręce. Valesta lekko
odskoczyła na bok. Zwierzoludzie wciągnęli go z powrotem
na cypel i postawili na nogi. Trzymany mocno, stał bez
ruchu, twarzą do kapłanki.
Nirvor wskazała za siebie i zwierzoludzie poprowadzili
Masona ścieżką do drzwi. Wiedział, że nie ma sensu się
opierać. Opór oznaczał śmierć, bo nawet gdyby udało mu się
pokonać kilku pomocników Nirvor, w końcu i tak wylądo-
wałby na dnie przepaści. Doszedł więc do metalowych
drzwi, za którymi ściągnięto z niego kombinezon.
Twarz Nirvor była biała.
— Podjęłam wielkie ryzyko — szepnęła kapłanka. —
Nad radowym szybem szybko się umiera. Jeszcze trochę,
a zginęłabym w straszliwych mękach. — Wzdrygnęła się
i jasną dłonią potarła swoje szczupłe ciało.
Biały lampart czule trącił ją pyskiem w nogę, ale został
odepchnięty przez czarną Bokię.
— Podejrzewałam, że Li Keng zna tajemnicę i śledzi-
łam go. Niestety, zginął zabierając ze sobą do grobu Nie-
zwyciężoną Broń. Nie dosięgnie go już moja zemsta, ale ty,
Kencie Masonie, nie umkniesz mi! — Jej czarne oczy lśni-
ły wściekłością. — Dziś wieczorem — kontynuowała —
zbiera się sąd. Wtedy zginą twoi przyjaciele, a ty wraz
z nimi.
Dała znak ręką i zwierzoludzie pchnęli Masona do
przodu. Szedł ciągnącymi się w nieskończoność korytarza-
mi, bez słowa protestu pozwalając się zaprowadzić z po-
wrotem do swego więzienia. Ale mijając drzwi celi Nirvor
nawet nie zwolniła kroku. Wędrowali dalej, aż wreszcie
znaleźli się na ulicach Korinuru.
— Tutaj — rozkazała kapłanka.
Mason rozpoznał budynek: był to ten sam, do którego
wcześniej udał się z Li Kengiem. W świetle księżyca nie
widać było, że chyli się ku ruinie; przeciwnie, wyglądał jak
zaczarowany pałac, jak symfonia zaklęta w marmurze.
Przekroczyli bramę z brązu i weszli wewnętrznymi
drzwiami do ogromnej sali, która przedtem tonęła w pół-
mroku, a teraz, wypełniona gęstym tłumem zwierzoludzi,
jaśniała w blasku licznych pochodni. Na końcu stał gigan-
tyczny posąg nagiej kobiety z księżycową koroną na głowie.
— To Selena — oznajmiła Nirvor wskazując na posąg.
¦— Bogini miasta Korinur, które wkrótce powróci do daw-
nej świetności.
Zatrzymała się przy bocznych drzwiach, które otworzy-
ły się reagując na sam jej dotyk.
— Do środka, Kencie Masonie! Szybko!
Wszedł posłuszny rozkazowi i znalazł się w ciemnym,
zbytkownie umeblowanym pokoiku bogatym w gobeliny
i poduszki. W ściennej wnęce tkwił niewielki posąg Seleny.
Powietrze było duszne, przesycone silnym, odurzającym
zapachem perfum. Mason odwrócił się.
Nirvor stała oparta o zamknięte drzwi, spoglądając na
niego z tajemniczym wyrazem czarnych oczu.
— Powiedziałam ci, że musisz umrzeć.
— Wiem. I co z tego?
— Nienawidziłam cię. Miałam ku temu powody. Czczę
Selenę; dla niej, dla mojego królestwa i ukochanego Kori-
nuru poświęciłabym cię w jednej sekundzie. Ale... — Pa-
trzyła na niego coraz bardziej dziwnie. — Ale przypomnij
sobie, co ci mówiłam dawno temu w Al Bekr. Jestem ko-
bietą...
Wykonała bezradny ruch ręką.
— Moje serce krwawi. Bo wiem, że powinieneś zginąć
i wiem, że mnie nienawidzisz...
Osunęła się na podłogę; srebrne włosy zasłoniły jej
twarz.
— Ohe, ohe — załkała. — Po raz pierwszy w życiu spo-
tykam takiego mężczyznę jak ty. Znałam tutejszych nau-
kowców, choćby Li Kenga, znałam barbarzyńców za-
mieszkujących Al Bekr, znam Greddara Klona oraz
zwierzoludzi. Ale jestem kobietą, Masonie. Pragnę czegoś,
co nigdy nie było mi dane... miłości.
Nie odpowiedział. Słodki, piżmowy zapach perfum sil-
nie oszałamiał. Mason czuł się jakby oderwany od własnego
ciała i lekko pijany. Nie poruszył się, kiedy Nirvor wstała
i podeszła do niego.
Pociągnęła go w dół na poduszki. Chłodne ręce gła-
dziły go po policzkach, gorące usta całowały namiętnie.
Oczy lśniące dziwnym blaskiem były blisko...
Nagle Mason znów ujrzał w nich to, co niegdyś —
przerażającą obcość! Cofnął się.
— Boisz się moich oczu — szepnęła Nirvor. — Ale
nie boisz się mojego ciała.
Wstała, przysłaniając oczy długimi rzęsami. Odpięła
klamrę i czarna koronkowa szata opadła jej wokół kostek.
Widok ponętnego ciała zaparł dech Masonowi. W gardle
całkiem mu zaschło.
Kapłanka ponownie osunęła się na poduszki. Oczy
miała przymknięte. Znów głaskała twarz Masona, przy-
suwając ją coraz bliżej swoich ust.
Nagle coś w umyśle mężczyzny zaskoczyło, jakby ni
stąd, ni zowąd w ciemnym, stęchłym pomieszczeniu
podniosła się żaluzja, wpuszczając do środka jasne świat-
ło. Z miejsca wyzwolił się spod otępiającego, narkotycz-
nego działania perfum i wreszcie uświadomił sobie
prawdę...
Zrobiło mu się niedobrze. Odepchnął od siebie Nir-
vor i spojrzał jej prosto w oczy.
— Powinienem był się domyślić! — zawołał ochryp-
le. — Z tego, co sama mówiłaś, z tego, co mówili mi Li
Keng i Murdach...
Na tle bladej twarzy usta Nirvor wyglądały jak szkar-
łatna rana.
— Jak śmiesz tak na mnie patrzeć! — pisnęła. — Jak
śmiesz!
— Tak, teraz kiedy znam prawdę, nie podoba ci się
moje spojrzenie. Ci naukowcy i ich eksperymenty...
przemiana zwierząt w ludzi... O Boże! — Wzdrygnął się
na samą myśl o tym, jak bardzo, zaledwie przed chwilą,
podniecało go ciało kapłanki, ale ciągnął dalej cichym, zde-
nerwowanym głosem: — Jesteś wynikiem takiego ekspery-
mentu! Nie jesteś człowiekiem, ludzką istotą, Nirvor. By-
łaś zwierzęciem!
Kapłanka z rozczapierzonymi palcami poderwała się na
nogi; jej piersi wznosiły się i opadały w szybkim rytmie.
— Tak! I co z tego? Zamienili mnie w kobietę...
Mason nie potrafił ukryć zgrozy.
— Kim byłaś przedtem? — spytał szeptem.
Przez moment Nirvor milczała. Wreszcie rzekła:
— Bokia i Valesta...
— Te lamparty?
— To moje siostry!
Z twarzą wykrzywioną gniewem skoczyła do drzwi
i otworzyła je na oścież. Z ogromnej sali za drzwiami dole-
ciał niski gardłowy ryk.
Kapłanka krzyknęła rozkazująco i do niewielkiego po-
mieszczenia wtargnęli zwierzoludzie, którzy rzucili się na
Masona. Czując zbyt głęboką odrazę, żeby móc mówić,
walczył zaciekle, aż wreszcie uległ liczebnej przewadze na-
pastników, których cuchnący oddech wdzierał mu się
w nozdrza.
Leżał na ziemi, a nad nim, niczym posąg wcielonego
zła, górowała Nirvor.
— Jesteś dumny ze swojego człowieczeństwa, Maso-
nie? Wkrótce tego pożałujesz. Zaraz staniesz przed sądem
zwierzoludzi.
Gęsty tłum człekokształtnych bestii wypełniał olbrzy-
mią salę. Na niskim podium, tuż przed posągiem Seleny,
czekały już trzy związane postaci: Alasa, Murdach i Uruk.
Dwaj strażnicy zaciągnęli tam Masona i ustawili się obok,
trzymając go w żelaznym uścisku.
Nirvor zbliżyła się i podniosła do góry szczupłą dłoń.
Zawołała coś w gardłowym języku stworów. W odpowiedzi
rozległ się ryk.
— Wyrok brzmi: śmierć — oznajmiła szyderczo Ma-
sonowi. — Najpierw dziewczyna. Przygotujcie ją!
Skinęła głową; jeden ze zwierzoludzi podniósł drobne
ciało Alasy i wniósł je w tłum. Kudłate, zwierzęce postaci
otoczyły dziewczynę. Jej krzyk targnął powietrzem.
Mason dojrzał w prześwicie, jak szorstkie łapy rozwią-
zują sznury i brutalnie zdzierają z Alasy pelerynę. Przez
moment stała pośród tłumu, z włosami opadającymi na bia-
łe ramiona, i przerażonym wzrokiem rozglądała się wkoło.
Dostrzegłszy Masona krzyknęła, unosząc ręce w błagalnym
geście, i postąpiła kilka kroków do przodu.
Gęsty tłum znów się zacieśnił, wyciągnięte ręce zaczęły
obmacywać jej ciało. Klnąc w żywy kamień, Mason usiło-
wał się oswobodzić, ale trzymające go bestie jedynie zwarły
mocniej ramiona, uniemożliwiając mu złapanie oddechu.
Spocony i zasapany zaprzestał szamotaniny.
Nirvor rzuciła kolejny rozkaz i tłum się rozstąpił.
Jeden z dziwolągów przerzucił przez ramię ciało Ala-
sy i podbiegł w stronę podium. Kapłanka wskazała dłonią
do góry.
Z sufitu zwisała lina, od której odchodziły rzemienie.
Zwierzoczłek, posłuszny rozkazom kapłanki, związał rze-
mieniami przeguby Alasy, następnie podszedł do korby
w ścianie. Przekręcił. Ręce Alasy uniosły się do góry, aż
wreszcie zawisła w powietrzu. Włosy niczym welon okryły
jej twarz i piersi. Unosiła się coraz wyżej i wyżej...
W końcu Nirvor skinęła głową i zwierzoczłek odszedł
od korby. Alasa, piękna nawet w swoim cierpieniu, wisiała
teraz trzy metry nad zgromadzonym tłumem.
— Ona jest w pełni ludzką istotą — powiedziała
zjadliwie Nirvor. — Ale wkrótce, Masonie, trudno ci bę-
dzie w to uwierzyć.
Dotknęła dźwigni i w górze rozległ się mechaniczny
chrobot. Przekręcając głowę Mason dostrzegł, jak posąg
Seleny wolno opuszcza ramię. O Boże! Czyżby Alasa
miała zginąć zmiażdżona metalowymi rękami bogini Ko-
rinuru?
Nie, bo druga ręka tkwiła nieruchomo. Lewe ramię Se-
leny zatrzymało się w odległości metra od zawieszonego w powie-
trzu ciała i nagle z dłoni wystrzeliły białe kłęby. Alasa za-
wyła w straszliwym bólu.
Para! Potężny strumień gorącej jak ukrop pary! Mason
znów zaczął się wyrywać i znów przekonał się, że jego wysi-
łek jest daremny.
Syk z góry ucichł. Para wydobywała się zaledwie przez
kilka sekund, ale to wystarczyło, aby białe ciało Alasy się
zaróżowiło.
Lewe ramię Seleny uniosło się i wróciło na miejsce. Po
chwili z głośnym zgrzytem opuściło się prawe ramię. Tym
razem z metalowej dłoni nie buchnęła para, ale mimo to
Alasa zwinęła się z bólu. Masona doleciał podmuch zimne-
go powietrza.
A więc strumienie rozgrzanej pary na przemian z lodo-
watym powietrzem! Powolna śmierć, ciągnące się bez koń-
ca piekło okropnych, nieludzkich tortur. Na widok dziew-
czyny, która łkała cicho, pojękując z bólu, Mason poczuł
mdłości i zawrót głowy.
— Nirvor! — zawołał błagalnie. — Na miłość boską,
przestań! Uczynię cokolwiek...
— Za późno — szepnęła kapłanka. Jej czarne oczy pło-
nęły żądzą zadawania męki, na twarzy zaś wyryte miała
drapieżne okrucieństwo. Doszła do głosu jej prawdziwa,
zwierzęca natura. — Za późno, Masonie! Ona zginie, tamci
dwaj również, ale ich śmierć będzie szybka w porównaniu
z twoją. Ty, Masonie, będziesz umierał przez wiele księży-
ców i zanim wreszcie wyzioniesz ducha, poznasz ból, jakie-
go nawet nie jesteś w stanie sobie wyobrazić...
Uruk przeklął siarczyście.
— Ma-zon! — krzyknął. — Zrób coś! Dla mnie te
przeklęte sznury są za mocne!
Chuda, brudna twarz Murdacha wyrażała brak jakiej-
kolwiek wiary w możliwość ocalenia.
— Zniszczyli statek! — zawołał. — Greddar Klon go
rozbił.
Nirvor ponownie dotknęła dźwigni i lewe ramię Seleny
znów zaczęło się wolno obniżać. Ale zanim z metalowej dłoni
buchnął strumień pary, nastąpiło coś, co przerwało spektakl.
Przez otwartą bramę z brązu wpłynął do sali owalny pojazd
o lśniących przezroczystych ścianach.
Był to chronostatek Greddara Klona, w środku zaś znaj-
dował się Władca we własnej osobie.

Rozdział XIV
ZEMSTA W KORINURZE
otatek wylądował przy podium. Właz rozsunął się uka-
zując Greddara Klona, który zimnym wzrokiem powiódł po
zebranych.
— Na zbyt wiele sobie pozwalasz, Nirvor! — stwierdził
ostrym tonem.
Jakby wyczuwając niebezpieczeństwo, Bokia i Valesta
podkradły się do podium i stanęły po obu stronach kapłanki.
— Ci jeńcy są bezużyteczni — odparła Nirvor.
— Ja o tym decyduję! Mówiłem ci, że tego człowieka —
wskazał na Masona — masz zostawić w spokoju.
— Schwytałam go, kiedy wraz z Li Kengiem dotarł do
miejsca, w którym ukryto Niezwyciężoną Broń.
— Zdobyłaś ją?
Widząc błysk podniecenia w oczach Greddara Klona,
Mason szybko odpowiedział na pytanie, nie dając Nirvor
dojść do głosu:
— Nie, Greddarze Klonie, ona ją straciła. Naszła nas ze
swoimi lampartami i zwierzoludźmi, a Li Keng wolał znisz-
czyć broń i zginąć niż wydać ją w ręce kapłanki.
Greddar Klon spojrzał na Nirvor.
— Czy to prawda?
— Tak, Władco. Wszystko się zgadza. Ale spytaj go, na
co mu była potrzebna Niezwyciężona Broń. Spytaj go!
— Chciałem ją zdobyć dla ciebie — oznajmił gładko
Mason. — Li Keng uwolnił mnie z celi, ale powiedział, że ani
tobie, ani Nirvor nie odda Niezwyciężonej Broni. Przekona-
łem go, że u mnie broń będzie bezpieczna. Zamierzałem ją
przejąć i wręczyć tobie, Władco, żeby udowodnić ci, co warta
jest moja pomoc.
— To kłamstwo! — parsknęła gniewnie kapłanka. —
Wierutne kłamstwo!
— Puśćcie go — rozkazał Greddar Klon.
Zwierzoludzie nie ruszyli się z miejsca. Władca uniósł
metalową rurkę, z której wystrzelił promień światła. Jeden
z trzymających Masona strażników zawył z bólu, chwycił się
za pierś i martwy osunął na ziemię.
Drugi nie czekał na swoją kolej, lecz czym prędzej
czmychnął w tłum. Lamparty, których zielone oczy iskrzyły
się groźnie, stanęły przed Nirvor, zasłaniając ją własnymi
ciałami.
Mason podbiegł do korby, opuścił w dół Alasę i rozwiązał
jej ręce. Następnie uwolnił Uruka i Murdacha.
Zaciskając mocno usta, Nirvor obserwowała jego poczy-
nania. Nagle, kierując wzrok na Greddara Klona, syknęła:
— Twierdzę, że ten człowiek kłamie. I powiadam, że
zginie, wszyscy zginą.
— Chodź na pokład — powiedział po angielsku Greddar
Klon do Masona. — Tamci niech zostaną. Nirvor szykuje się
do ataku, a zwierzoludzie staną po jej stronie.
Mason zawahał się. Spojrzał na pojazd. Murdach mó-
wił, że ich własny statek został zniszczony. Przez chwilę
dumał nad tym, jak w tych okolicznościach najlepiej po-
stąpić.
Wtem przyszedł mu do głowy pomysł. Pomysł był sza-
lony, możliwość powodzenia znikoma, lecz wiedział, że jest
to ich jedyna i ostatnia szansa. Zeskoczył szybko z podium
i znalazł się u boku Greddara Klona.
Jego raptowny zeskok spowodował zamieszanie. Ka-
płanka wyciągnęła przed siebie ramiona i ostrym tonem
wrydała rozkaz. Lamparty szczerząc zęby rzuciły się do
przodu, zwierzoludzie zaczęli napierać. Greddar Klon cof-
nął się pośpiesznie w głąb statku i Mason wskoczył do
środka. Klapa włazu zatrzasnęła się.
Przez przezroczyste ściany Mason zobaczył, jak Uruk
odpycha Alasę za siebie, gotów bronić jej własnym ciałem.
Murdacha nigdzie nie było widać.
Rozejrzał się wkoło. Błogosławił czas, który spędził na
rozbitym w południowoamerykańskiej dżungli statku, po-
znając dokładnie zasady jego działania. Oba pojazdy były
bowiem identycznie skonstruowane.
Greddar Klon stał przy pulpicie sterowniczym. Na-
cisnął przycisk i statek wzniósł się w górę, zatrzymując
się kilka metrów nad ziemią, poza zasięgiem zwierzo-
ludzi.
Dostrzegłszy dźwignię, której szukał, Mason wolno
przysunął się do niej. Przez chwilę korciło go, aby zaufać
sile własnych mięśni i rzucić się na Władcę, zdawał sobie
jednak sprawę, że siatka atomowa osłaniająca ciało Gred-
dara Klona jest niezniszczalna. Było więc tylko jedno
wyjście, bo inaczej — przegrają na pewno.
Nagle ciśnienie powietrza na pokładzie zmieniło się;
Mason poczuł na policzku łagodny powiew. Greddar Klon
odwrócił się. Po raz pierwszy Mason ujrzał, jak na jego
drobnej, obojętnej niczym maska twarzy pojawia się ludzki
wyraz. Zdumiony, ogarnięty przerażeniem i wściekłością,
Greddar Klon wykrzywił cienkie usta i uczynił krok do
przodu.
Ale wtem przystanął, z trudem łapiąc oddech.
Ciśnienie w statku wzrastało.
Mason przekręcił gałkę przy pompie regulującej po-
ziom ciśnienia i wnętrze statku szybko napełniało się sprężo-
nym powietrzem. Z początku zamierzał wypompować po-
wietrze i wytworzyć próżnię, ale wiedział, że zwiększone
ciśnienie będzie dla Greddara Klona o wiele bardziej szkod-
liwe. Zresztą nie tylko dla niego! Już teraz straszliwa siła
napierała mu na oczy i uszy, a oddychanie było prawie nie-
możliwe. Mason z sykiem wypuścił z płuc powietrze, nie
mogąc wytrzymać potwornego ucisku na klatkę piersio-
wą. A nabranie nowego oddechu było nie lada sztuką.
Greddar Klon rozdziawił szeroko usta usiłując zaczerp-
nąć powietrza. Sięgnął ręką za pas i wyciągnął broń. Żółty
promień wystrzelił w kierunku Masona, ale ten w porę
odskoczył na bok.
Rurka znowu celowała w niego. Mason czuł bolesne pul-
sowanie w skroniach, cierpiał męki i katusze, gdy krew z tru-
dem przepływała mu przez zgniecione koszmarnym ciśnie-
niem żyły i tętnice. Zniekształcone gałki oczne sprawiały, że
twarz Greddara Klona wyglądała jak dziwaczna karykatura.
Promień oparzył Masona w ramię. Greddar Klon za-
chwiał się. I wreszcie stało się to, na co Mason czekał.
Potężna czaszka Greddara Klona wybuchła!
Wybuchła i rozprysła się niczym stłuczone jajo; wielki
mózg, który ledwo chroniła cienka, bezkostna membrana,
pękł nie wytrzymując naporu straszliwego ciśnienia. Karło-
wate ciało zatoczyło się i padło na podłogę. Zaciskając zęby
z bólu, Mason podniósł rękę i wyłączył pompę powietrzną.
Następnie przekręcił gałkę w drugą stronę i z miejsca poczuł
ulgę: oddech wrócił do normy, oczy zaczęły sprawnie funk-
cjonować.
Chociaż wiedział, że nagła dekompresja może spowodo-
wać chorobę kesonową, chciał jak najszybciej wypompować
nadmiar powietrza. Spoglądając w dół, przez przezroczystą
podłogę widział wpatrzonych w statek zwierzoludzi oraz
Nirvor w towarzystwie lampartów. Na podium, cali i zdrowi,
stali Uruk z Alasą i Murdach.
Skierował statek w dół i zdając się na los szczęścia szybko
otworzył właz. Różnica w ciśnieniu powietrza na moment go
oszołomiła, ale już nadbiegali zwierzołudzie.
Odwrócił się chwytając broń, którą Greddar Klon upuś-
cił na podłogę. Murdach, Alasa i Uruk rzucili się w stronę
pojazdu, lecz bestie odcięły im drogę.
Spaliły je wystrzelone z broni promienie ciepła. Nagle
ogromny ciężar zwalił się Masonowi na plecy, niemal przy-
gniatając go do ziemi. Broń wyleciała mu z ręki. Twarde jak
z żelaza palce wbiły mu się w szyję.
Wyciągnął za siebie ręce i wymacał pokryte futrem ciel-
sko. Raptownie pochylił się do przodu i zaskoczony zwierzo-
człek przeleciał mu nad głową. Z głośnym hukiem grzmotnął
plecami w marmurową podłogę. I już się nie podniósł.
Mason rozejrzał się wkoło. Uruk i Alasa, której nagie ciało
wciąż było zaróżowione od pary, stali przy nim. Murdach
pędził w ich stronę, ile sił w nogach, trzymając broń, która
wypadła Masonowi z dłoni.
Srebrna Kapłanka stała na brzegu podium, wyjąc w szale
wściekłości. Murdach odwrócił się i wycelował w nią broń;
z rurki wystrzelił żółty promień.
Nirvor, kobieta-bestia, kapłanka Seleny z Korinuru,
na ułamek sekundy zastygła w bezruchu, po czym martwa
osunęła się na marmurową posadzkę.
Czarny lampart ryknął przeraźliwie i ten ryk przejął
dreszczem Masona, który wiedział, co łączyło Bokic
z Nirvor. Bestia skoczyła w stronę Murdacha.
I padła, zabita promieniami.
Murdach pędem przybiegł do towarzyszy; czym prędzej
wdrapali się na pokład i zatrzasnęli za sobą klapę włazu.
Wznieśli się do góry, akurat gdy biała Valesta, warcząc zajad-
le, rzuciła się jak opętana na przezroczyste ściany statku.
Obok niej w napadzie piekielnej furii szaleli zwierzołudzie. Na
wpół odruchowo Mason wcisnął wskaźnik czasu: opadła
czarna kurtyna mroku, zasłaniając widok na dole.
Wkrótce ciemności się rozproszyły. Nadal znajdowali
się w świątyni Seleny, ale w świątyni wyludnionej, opu-
stoszałej, w której nie paliła się nawet jedna pochodnia.
Przez szeroko otwartą bramę z brązu wpadało do środka
chłodne, anemiczne światło.
Panował mrok i ziąb, straszliwy ziąb!
Czas zrobił swoje.
— Jesteśmy w przyszłości — szepnął Murdach zerka-
jąc na tarczę. — Minęło dziesięć lat...
Mason uświadomił sobie, że zażarta walka, która wrzała
tu zaledwie kilka minut temu, w istocie miała miejsce
przed dziesięciu laty. W milczeniu opuścił statek na ziemię.
Podniósł z podłogi ciało Greddara Klona i nie patrząc na
zmasakrowaną głowę i twarz, wywlókł je na zewnątrz.
— Nie możemy tu długo zostać — oświadczył Mur-
dach. — Promienie Słońca są już bardzo słabe. Wkrótce
wszystko na Ziemi wymrze. Szansę przetrwania mają tylko
Śpiący. Miną jednak setki lat, może i więcej, zanim Słońce
odzyska dawną jasność i będą mogli powrócić do życia. Ale
skoro tu jesteśmy, zobaczmy, jakie zmiany zaszły w Kori-
nurze w ciągu jednej dekady.
— Czy to bezpieczne? — spytała cicho Alasa.
— Nie ma się czego obawiać — odparł wysiadając ze
statku.
Wspaniała świątynia pogrążona była w półmroku.
Dżungla z zielskiem, mchami i trawą wdarła się do wnę-
trza. Selenie odpadło jedno ramię. Wokół panowała niczym
nie zmącona cisza.
Mason objął Alasę i przytulił do siebie. Dziewczyna
drżała.
— Chwileczkę. Mam wam coś do powiedzenia — rzekł
Murdach.
Mason odwrócił się. Murdach, z bronią w ręce, stał
przy włazie, w odległości kilku metrów od pozostałych.
W ciemności jego rude włosy sprawiały wrażenie czarnych.

— Nie zbliżajcie się do mnie. Nie chcę strzelać. Wolę
was tu zostawić żywych.
Nie dowierzając własnym uszom, Mason postąpił
o krok. Murdach uniósł rękę i wycelował mu broń prosto
w brzuch.
— Nie ruszaj się! — ostrzegł. — Ja wcale nie żartuję!
— Murdachu! — szepnęła Alasa. — Co robisz?
— Co robię? Robię to, co zamierzał Greddar Klon.
Wiecie, dlaczego nie chciałem wrócić do własnego świata?
Bo jestem zbrodniarzem, s'ciganym przestępcą. Usiłowałem
obalić panujących władców i musiałem ratować się uciecz-
ką przez pustynię, gdzie wpadłem w pułapkę czasu. Tak,
pomogliście mi; pomogliście mi pokonać Greddara Klona.
Teraz, gdy on nie żyje, ja wprowadzę w czyn jego zamiary:
podbiję świat i będę nim rządził!
— Ty psie! — ryknął Uruk. Jego jasne oczy płonęły
gniewem. — Ty podły zdrajco!
— Mówcie, co chcecie, ale nie zbliżajcie się, bo was
zabiję. Wszystko zostanie wykonane zgodnie z planem, tyle
że nie Greddar Klon obejmie władzę, a ja. Jeśli chodzi
o was, to będę litościwy. Zostawię was tutaj. Może jakiś
czas jeszcze pożyjecie. A może już wkrótce zginiecie z po-
wodu osłabionego promieniowania słonecznego.
Mason poczuł, jak Alasa z całej siły przywiera do niego
swoim szczupłym, nagim ciałem. Gardło mu się ścisnęło. Po
tych wszystkich zmaganiach mają teraz zginąć przez zdradę
Murdacha? Ta myśl była nie do zniesienia.
Mason zerknął na Uruka i dostrzegł w jego oczach po-
rozumiewawczy błysk. Zaatakują w tym samym momencie.
Murdach z pewnością zabije jednego z nich, ale może dru-
gi...
Murdach odgadł ich zamiary. Zacisnął szczęki i uniósł
broń; Mason napiął mięśnie.
I wtedy spoza cieni wystrzeliło coś zdumiewającego.
Biała grzmiąca błyskawica uderzyła w Murdacha, który za-
toczył się do tyłu, bezskutecznie usiłując walczyć z niespo-
dziewanym napastnikiem. Mason natychmiast zrozumiał.
Yalesta, biały lampart! Przez dziesięć lat czaiła się
w świątyni w oczekiwaniu na człowieka, który zamordował
Srebrną Kapłankę. I teraz, po dziesięciu latach, dosięgły go
mściwe kły i pazury.
Z broni Murdacha wystrzelił gorący promień. Szpony
bestii rozdzierały ciało mężczyzny. Przeraźliwe, agonalne
wycie Murdacha wzmagało się coraz bardziej i nagle urwa-
ło się, przechodząc w zdławiony, nieartykułowany jęk
śmiertelnego przerażenia.
Wkrótce było już po wszystkim. Mężczyzna i lampart
leżeli nieruchomo i cicho. Byli martwi!
Masona ogarnęło dziwne uczucie nierealności, kiedy
wchodził na pokład chronostatku i zamykał za sobą właz.
Spojrzał na rozległą, ponurą, chylącą się ku ruinie świąty-
nię Seleny. Przytłaczała go myśl o niezliczonych żywotach,
jakie dokonały się w umarłym już Korinurze, o niewiary-
godnie wielkiej liczbie ludzi, którzy będą zamieszkiwać
'iemię dopóty, dopóki ostatni człowiek nie wyda ostatnie-
go tchu w zimnym zmierzchu pozbawionej ciepła i światła
planety.
Wstrząsnął nim dreszcz. Alasa przybliżyła się, jej złote
3czy pełne były czułości. Mason popatrzył na nią i poczuł, że
spuszcza go przygnębienie.
— Alaso — powiedział łagodnie. — Co teraz?
— Możemy wrócić... — odparła z wahaniem.
— Wrócić, ha! — prychnął Uruk. — Jestem zmęczony
Al Bekr. Mam również dosyć mojego świata. Chciałbym
zobaczyć twój świat, Ma-zonie. Chciałbym z tobą zostać.
Ale... — zawahał się, w jego bladych oczach pojawił się
dziwny wyraz. — Ale służę tobie, Alaso. Jeśli życzysz so-
bie, bym wrócił do Al Bekr, wrócę i dochowam ci wiernoś-
ci. Lecz, na Enlila, Ma-zon to człowiek, za którym warto
pójść w ogień!
— Chyba masz rację — rzekła dziewczyna. — A co
Mason o tym sądzi?
Archeolog postąpił krok do przodu i ścisnął brązowe
ręce Sumeryjczyka.
— Walczyliśmy razem i razem mogliśmy umrzeć.
Wszystko, co mam, należy do ciebie, Uruku. Jeżeli pój-
dziesz ze mną, myślę, że nie pożałujesz.
— A co ze mną? — spytała Alasa.
Mason odwrócił się.
— Zapewne powrócisz do Al Bekr — powiedział czu-
jąc tępy ból w gardle na myśl o utracie dziewczyny. —
Wiem, jak posłużyć się statkiem. Mogę...
— Och, Kent, ty głupcze — powiedziała cicho. — My
również walczyliśmy razem i razem mogliśmy umrzeć. Moi
ludzie są teraz bezpieczni w Al Bekr. Nic mnie tam nie
ciągnie. Czy... czy zgodziłbyś się, abym przyłączyła się
do ciebie i Uruka?
W odpowiedzi Mason wziął Alasę w ramiona.
— Czy zgodziłbym się? To jedyna rzecz, której
pragnę. Lecz nie miałem odwagi zapytać...
Dziewczyna zachichotała wtulając swe brązowe loki
w ramię archeologa.
— Nie pozwoliłabym ci uciec ode mnie, Kent. O nie!
Sumeryjczyk zaśmiał się gardłowo.
— Chodź, Ma-zonie. Ruszajmy. Chcę jak najszybciej
zobaczyć twój świat.
— Świetnie. — Mason uśmiechnął się. — A jeśli wam
się nie spodoba, to zawsze mamy statek. Możemy...
Nie dokończył zdania. Włączył przycisk i spowiły ich
gęste, czarne ciemności.
I wtedy Alasa pocałowała go.
OCZY
THARA
Przełożył
Robert M. Sadowski






Mówiła językiem martwym od tysiąca lat i nie znała
mężczyzny, na którego patrzyła — a przecież zaledwie
parę lat temu trzymał ją w ramionach, przysięgając
wieczną pomstę, gdy umierała na jego rękach z ran, za-
danych przez morderców.
Wrócił, choć wiedział, czego mógł się spodziewać.
Zawsze wracał do Klanvahru, od kiedy przegnano go z tej
starożytnej marsjańskiej warowni, tyle już lat temu, czynił
to jednak nieczęsto i tylko z zachowaniem najwyższej czuj-
ności, za głowę Dantana wyznaczona była bowiem nagro-
da, a władcy Suchych Prowincji wypłaciliby ją z radością.
No i właśnie wkrótce trafi im się wspaniała okazja, myślał
brnąc zawzięcie przez rozpaloną, milczącą noc i nasłuchu-
jąc wszelkich niebezpiecznych dźwięków w suchym, rzad-
kim powietrzu.
Gorąco tu było nawet po zmierzchu. Martwa gleba,
spieczona i wyschnięta, gromadziła ciepło i uwalniała je
powoli, w miarę jak bliźniacze księżyce — oczy Thara
w mitologii Klanvahru — sunęły poprzez świetlisty ogrom
nieba. Samuel Dantan wrócił jednak na to pustkowie, jak
wracał już nieraz, wiedziony miłością i nienawiścią.
Jego miłość była stracona na zawsze, ale nienawiści
jeszcze nie nasycił, jeszcze wciąż łaknął krwi. Gdy Dantan
wracał do Klanvahru, ludzie ginęli, chociaż tępego bólu
w jego sercu nie złagodziłaby śmierć nawet wszystkich
członków plemienia Czerwonych Hełmów.
Ale teraz ścigano jego.
Ta dziewczyna — nie mys'lał o niej od lat, nie chciał
pamiętać. Był młody, kiedy to się zdarzyło. Ziemianin
z pochodzenia, podczas wielkiej suszy marsjańskiej został
przybranym synem starego szamana Klanvahru, jednego
z tych kapłanów, którzy wciąż przechowywali strzępy za-
pomnianej wiedzy z minionych, wspaniałych czasów Mar-
sa, kiedy błyszczące wieże tryumfalnie wznosiły się ku
oczom Thara.
Wspomnienia... uroczyste, staroświeckie dostojeństwo
Podziemnych Miast, dziś leżących w ruinie... pomarszczo-
ny szaman, odprawiający swe obrzędy... bardzo stare księgi
i jeszcze starsze opowieści... najazdy plemienia Czerwo-
nych Hełmów... i dziewczyna, którą Samuel Dantan znal.
Podczas jednego z najazdów dziewczyna zginęła. Takie
rzeczy zdarzały się wiele razy przedtem i miały zdarzać się
później, ale dla Dantana ta jedna śmierć miała wyjątkowe
znaczenie.
Od owego czasu Dantan zabijał, wpierw z szaleńczą
wściekłością, potem już tylko z chłodną, spokojną i bezna-
miętną satysfakcją, a ponieważ stronnictwo Czerwonych
Hełmów w skorumpowanym rządzie marsjańskim było
bardzo silne, został skazany na banicję.
Dziewczyna teraz by go już nie poznała. Wygnanie
spędził na kosmicznych szlakach i minione lata bardzo go
zmieniły. Był wprawdzie wciąż szczupły i oczy miał ciemne
i niezgłębione, lecz stał się suchy i żylasty, a poruszał się
z wyuczoną, groźną zwinnością drapieżnika, jakim się
w istocie stał, co zaś do zasad moralnych, to nie pozostało
z nich nic godnego wzmianki. Złamał więcej niż dzie-
sięć przykazań. Pomiędzy planetami i na światach rozsia-
nych daleko aż po granice Układu przykazań jest więcej niż
dziesięć, lecz Dantan podeptał je wszystkie.
W końcu jednak pozostało mu tylko przytępione po-
czucie zniechęcającej beznadziejności, trochę samotności
i jeszcze coś trudniejszego do określenia. Uciekając przed
pościgiem znowu wrócił do Klanvahru i znów ludzie z ple-
mienia Czerwonych Hełmów ginęli, choć nie umierali łat-
wo.
Tym razem jednak to oni go ścigali. Odcięli go od auto-
lotu i szli za nim jak ogary, które złapały trop. W ostatnim
starciu został niemal całkiem rozbrojony, Czerwone Hełmy
zaś nie zwykły gubić śladu, zaprawione w tropicielstwie
pośród zamierającej marsjańskiej tundry.
Przystanął, przylepiając się niemal do skalnego wystę-
pu, i spojrzał za siebie. Było ciemno. Oczy Thara jeszcze
nie wzeszły i tylko światło gwiazd kładło się upiornym,
chorobliwym poblaskiem na rozciągającym się za nim zbo-
czu czegoś w rodzaju kanionu, które wśród chaosu popęka-
nych bloków i sterczących monolitów wznosiło się zygza-
kowato ku horyzontowi, tworząc typową dla starych, kur-
czących się światów scenerię kosmicznej ruiny. Jego prze-
śladowców nie było widać, ale z pewnością podążali za
nim. Znajdowali się wciąż jeszcze daleko, lecz nie miało to
znaczenia — musiał kluczyć, kluczyć...
Ale przede wszystkim musiał odzyskać nieco sił.
W manierce nie zostało już ani kropli wody. Gardło miał
wyschnięte na pieprz, a język spuchnięty i twardy. Bez
drgnienia na ciemnej twarzy Dantan niepewną ręką wyma-
cał kamyk i włożył go sobie do ust, choć wiedział, że to
niewiele pomoże. Od jak dawna nie miał już w ustach wo-
dy? W każdym razie od zbyt dawna.
Rozglądając się wokół, zdołał sięgnąć do nowych źródeł
sił i nadziei. Był sam, a cóż to powiedział mu kiedyś stary
szaman? „W Klanvahrze nigdy nie jesteś sam, otaczają cię
bowiem żywe cienie przeszłości. Nie mogą pomóc, ale cię
obserwują i ich poczucia dumy nie wolno narazić na
szwank. Nigdy nie jesteś sam w Klanvahrze."
Dookoła trwał jednak spokój, tylko suchy, gorący wiatr
szemrał w oddali, wzdychając i szeleszcząc jak stłumiona
harfa. Duchy przeszłości krążą wśród nocy, pomyślał Dan-
tan. Jak też one widzą Klanvahr? Chyba nie jako zdziczałe
pustkowie. W ich pamięci jawił się on raczej jako kolebka
imperiów, jaką był dawno temu, tak dawno, że przetrwały
do dziś tylko zniekształcone i niewiarygodne opowieści.
Cichy szmer... Zamarł na chwilę, wstrzymując oddech
i wbijając wzrok w pustkę. To coś oznaczało. Prąd cieplny
albo, być może, spływająca w dół smuga wiatru. Czasami
w tych odwiecznych kanionach kryły się zapomniane rzeki,
wciąż zmieniające i przesuwające swe koryta, w miarę jak
Mars się rozsypywał, a ich bieg można było wyśledzić po
dźwięku.
No cóż — naprawdę znał Klanvahr.
Jakieś pół mili dalej odnalazł wąwóz, niezbyt głęboki —
nie więcej niż piętnaście metrów — o dobrze urzeźbio-
nych, łatwych do schodzenia ścianach. Słyszał sączącą się
wodę, chociaż jej nie widział, i to sprawiło, że poczuł
silne pragnienie, przezorność jednak nakazywała zacho-
wać czujność podczas zejścia do przepaści. Nie mógł się
napić, zanim nie rozpoznał terenu i nie upewnił się, że
jest bezpieczny.
Dantan wykrzywił wąskie wargi. Czy człowiek ścigany
przez Czerwone Hełmy może czuć się bezpiecznie? Sama
myśl o tym była wystarczająco absurdalna. Umrze, musi
umrzeć, ale nie zamierza ginąć samotnie. Tym razem
chyba go już mają, ale nie odda życia łatwo ani tanio.
Gdyby tylko mógł znaleźć jakąś broń, jakąś pułapkę,
przygotować zasadzkę na swych tropicieli...
Ten kanion prawdopodobnie stwarzał takie możliwości.
Strumień dopiero od niedawna kierował się tym łożyskiem
— oznaki były wyraźnie widoczne. Dantan w zamyśleniu
podążał w górę potoku, nie starając się nawet zatrzeć swych
śladów wodą — Czerwone Hełmy były na to zbyt sprytne.
Nie, musiał znaleźć jakieś inne rozwiązanie.
Nieco ponad milę dalej znalazł przyczynę zmiany biegu
strumienia — osuwisko. Tam, gdzie wcześniej woda z szu-
mem i gulgotem spływała lewym odgałęzieniem, teraz jej
nie było, gdyż wybierała inną drogę. Dantan skierował się
suchą dolinką, a szło mu się teraz znacznie łatwiej, gdyż
wzeszedł Phobos — Oko Thara. „Oczy boga widzą wszyst-
ko. Krążą one po świecie i nic nie może skryć się przed
Tharem, czyli przed przeznaczeniem."
Wtem Dantan spostrzegł obły metalowy obiekt. Skoro-
dowana, wypukła powierzchnia, wymyta do czysta przez
wodę, która niegdyś tędy płynęła, wznosiła się jak kopuła
wprost z łożyska strumienia.
Obecność dzieła rąk ludzkich w tym miejscu była dość
zagadkowa. Mieszkańcy Klanvahru — jego dawni miesz-
kańcy — używali do budowy pewnej substancji, która nie
dotrwała do dzisiaj. Był to plastik czy coś w tym rodzaju,
ale w każdym razie nie metal, tymczasem zaś kopuła miała
typowy matowy połysk stali. Musiał to być niezwykle od-
porny stop, gdyż w przeciwnym razie nie zachowałby się
tak długo, nawet pod ochronną pokrywą skał i gleby.
W policzku Dantana obudził się nerwowy tik. Dantan za-
trzymał się na chwilę, po czym podszedł bliżej i obutą sto-
pą odbił nieco błota z powierzchni tajemniczego obiektu.
Przecinała ją zakrzywiona linia. Skrobiąc energicznie
Dantan stwierdził, że wyznaczała ona zarys poziomych
owalnych drzwi wyposażonych w swego rodzaju klamkę,
unieruchomioną jednak i zaklejoną w swym gnieździe
przez zaschłe błoto. Dantan zacisnął mocno wargi, a oczy
rozbłysły mu i zamigotały. Zasadzka — broń przeciw
Czerwonym Hełmom — cokolwiek znajdowało się za tymi
zapomnianymi drzwiami, warte było spenetrowania, szcze-
gólnie przez człowieka skazanego.
Posługując się wodą ze strumienia i ostrym odłamkiem
kamienia dłubał i kuł tak długo, aż wreszcie całkiem uwol-
nił klamkę spod grubej powłoki. Klamka przypominała
kształtem hak lub też kij pasterski, wyrastający pośrodku
niewielkiego, miseczkowatego zagłębienia w drzwiach.
Dantan spróbował ją nacisnąć, ale nie dawała się obrócić
w żadnym kierunku, ścisnął się więc pasem, szeroko roz-
stawił nogi, ciało niemal złożył wpół i naparł z całej siły.
Krew pulsowała mu w oczach. Wyprostował się nagle,
gdyż bębnienie w skroniach wziął za kroki Czerwonych
Hełmów, a potem z sardonicznym uśmiechem schylił się
znowu, by kontynuować pracę, i tym razem klamka
ustąpiła.
Drzwi u jego stóp zapadły się i odchyliły w bok, a cie-
mność w głębi ustąpiła miejsca łagodnemu światłu. Ukaza-
ła się długa rura biegnąca prostopadle w dół. Z jej metalo-
wych ścian w regularnych odstępach wystawały kołki
tworzące drabinkę. Dno szybu leżało dziesięć metrów ni-
żej, a jego średnica była niewiele większa od rozpiętości
ramion rosłego mężczyzny.
Przez chwilę stał spokojnie, patrząc, a w jego głowie
aż kłębiło się od domysłów i przypuszczeń. Niezwykle
stara musiała być ta konstrukcja, jeżeli w tym czasie
strumień zdołał wciąć się głęboko w skały, które teraz
wznosiły się nad nim, jednak mimo wieku powierzchnia
metalowych płyt połyskiwała takim samym zapewne bla-
skiem jak wtedy, gdy je połączono ze sobą — ale w ja-
kim celu?
Z głębi kanionu ponownie dobiegł szelest wiatru,
przypominając Dantanowi o tropiących go Czerwonych
Hełmach. Rozejrzał się wokół raz jeszcze, po czym zszedł
na drabinkę z metalowych kołków, próbując je ostrożnie,
zanim zdecydował się oprzeć na nich całym ciężarem.
Wytrzymały.
W dole czyhało nań jakieś niebezpieczeństwo lub nie,
ale z tyłu, spośród labiryntu kanionów, nadciągało nie-
wątpliwe zagrożenie. Wyciągnął rękę, pomanipulował
chwilę i zasunął drzwi z powrotem na miejsce. Dostrzegł,
że były opatrzone zamkiem, którym wnet nauczył się
posługiwać. Jak dotąd, wszystko szło zadowalająco. Uzy-
skał chwilowe schronienie przed Czerwonymi Hełmami,
o ile tylko nie groziło mu uduszenie. Nie widział nigdzie
przewodu wentylacyjnego, ale na razie oddychał całkiem
swobodnie, odłożył więc to zmartwienie na stosowną
chwilę. Wiele innych kłopotów mogło mu spaść na gło-
wę, zanim zacznie go trapić brak powietrza.
Zszedł na dół.
Na dnie szybu znajdowały się drugie drzwi. Tym ra-
zem ich klamka nie stawiała żadnego oporu, Dantan
przekroczył więc próg i wszedł do rozległego kwadrato-
wego, podziemnego pomieszczenia, rozjaśnionego bladą
poświatą, która wydobywała się wprost z podłogi.
Pokój...
Usłyszał słabe, odległe brzęczenie, przypominające po-
głos dzwonu, ale dźwięk zamarł niemal natychmiast. Po-
kój był duży i niemal pusty, wyjąwszy jakąś maszynę, któ-
ra stała pod przeciwległą ścianą. Dantan nie miał
technicznego wykształcenia. Znał się na broni i statkach,
i to mu wystarczało, jednakże elegancja i funkcjonalizm
tej maszyny wywarły na nim wrażenie niemal zmysłowej
przyjemności.
Jak długo już tu stała? Kto ją zbudował i po co? Od-
powiedzi nie mógł się nawet domyślać. Na ścianie powy-
żej czegoś, co wyglądało jak pulpit kontrolny, znajdował
się wielki owalny ekran, a poza tym były tu jeszcze inne,
bardziej tajemnicze urządzenia.
Ekran pokrywała czerń — martwa czerń, która po-
chłaniała światło pokoju i nie odbijała niczego.
A jednak coś tam było...
— Sanfel — odezwał się głos. — Sanfel, coth dr'
gchang. Sanfel, sthan! (Sanfelu, Sanfelu, wróciłeś? Sanfe-
lu, odpowiedz!)
To był głos kobiety... głos kobiety nawykłej do spra-
wowania władzy, spokojny, lecz pełen dumy, taki, jakim
mógłby być głos Lucyfera lub Lilith, a przy tym przema-
wiał on w języku, jaki rozumiało może z pół tuzina żyją-
cych... Niegdyś mówił nim potężny lud, a dziś pamiętali
go tylko szamani, i to nieliczni. Należał do nich przybrany
ojciec Dantana i dlatego też Dantan pamiętał niewyraźne
głoski wyuczonych rytualnych tekstów wystarczająco dob-
rze, aby zrozumieć, co mówi ten dumny, bezcielesny głos.
Poczuł swędzenie w karku. Działo się coś, czego nie
mógł pojąć, i to mu się bardzo nie podobało. Skurczył się
w sobie jak zwierzę wietrzące zagrożenie, nie tyle jednak
się skulił, co jakby cofnął w siebie, tak iż wydawał się
mniejszy, i czujnie oczekiwał dalszego rozwoju wydarzeń.
Ruchome pozostały w nim tylko oczy, które teraz pospiesz-
nie obiegały pomieszczenie w poszukiwaniu nie tylko nie-
widocznej mówczyni, ale i jakiejś broni na tę chwilę, gdy
zajdzie potrzeba jej użycia.
Jego wzrok padł ponownie na ciemny ekran nad ma-
szyną, a wtedy głos znowu przemówił w języku starożytne-
go Klanvahru:
— Nie przywykłam do czekania, Sanfelu. Odezwij się,
jeśli mnie słyszysz, i to szybko, albowiem niebezpieczny
moment jest już blisko. Mój Wróg jest silny...
— Czy mnie słyszysz? — odezwał się Dantan, nie od-
rywając oczu od ekranu.
Głos dziewczyny nadbiegł z głębi czerni po krótkiej
przerwie. Był nadal władczy, ale z nutą ostrożności.
— Nie jesteś Sanfelem. Gdzie jest Sanfel? Kim jesteś,
Marsjaninie?
Dantan rozluźnił się nieco. W każdym razie jest szansa
na jakieś układy, ale potem...
Niepewnie formułował słowa w starożytnym języku,
który był mu bliski.
— Nie jestem Marsjaninem. Pochodzę z Ziemi i nie
znam żadnego Sanfela.
— To jak tu do niego trafiłeś? — Głos brzmiał teraz
wyniośle. — Co tu robisz? Sanfel zbudował swoje labora-
torium w sekretnym miejscu.
— Rzeczywiście było dobrze ukryte — odpowiedział
Dantan ponuro. — O ile wiem, przez tysiąc, a może nawet
dziesięć tysięcy lat. Wejście było zakopane pod dnem
strumienia...
— Tu nie ma żadnej wody. Dom Sanfela stoi na szczy-
cie góry, a jego laboratorium znajduje się pod ziemią —
zadźwięczał głos jak dzwon. — Chyba kłamiesz. Przypusz-
czam, że jesteś wrogiem... Nadbiegłam szybko na wezwa-
nie sygnału, bo już zastanawiałam się, dlaczego Sanfel tak
się spóźnia. Muszę go odnaleźć, obcy człowieku, muszę.
Jeśli nie jesteś wrogiem, sprowadź mi Sanfela. — Tym ra-
zem w głosie brzmiała niemal panika.
— Zrobiłbym to, gdybym mógł — odrzekł Dantan —
ale tu nie ma nikogo poza mną.
Zawahał się, przyszło mu bowiem na myśl, że kryjąca
się za tym głosem kobieta jest być może szalona. Może
przemawia z jakiejś tajemniczej kryjówki za ekranem w ję-
zyku martwym od tysięcy lat, wzywając kogoś, kto również
od dawna powinien nie żyć, zważywszy na to, jak długo ten
pokój był pogrzebany pod ziemią.
Po chwili powiedział:
— To pomieszczenie znajdowało się pod ziemią przez
długi czas i... od wieluset lat nikt już nie mówi językiem
Klanvahru. Jeśli to był język tego twojego Sanfela...
Nie był w stanie dokończyć tej myśli. Jeżeli językiem
Sanfela był klanvahrski, w takim razie umarł on już
dawno temu, a ta, co przemawiała zza ekranu, ta, któ-
ra znała Sanfela, a mimo to głos miała młody, jasny
i wdzięczny, który w uszach Dantana zaczynał brzmieć
tak znajomo... Zastanowił się, czy przypadkiem sam nie
popada w szaleństwo.
Ekran milczał. Wiele sekund upłynęło, zanim głos
odezwał się znowu, pełen smutku podszytego strachem.
— Nie zdawałam sobie sprawy — mówił głos — że
nawet upływ czasu jest inny w świecie Sanfela i moim.
Continua czasoprzestrzenne... no tak, dzień w moim
świecie może znaczyć cały wiek w twoim. Czas jest roz-
ciągliwy. W Zha minęło chyba kilkanaście... — użyła
niezrozumiałego dla Dantana terminu — a tymczasem na
Marsie przeszło ile? Kilkaset lat?
— Kilka tysięcy — przytaknął Dantan, patrząc wprost
w ekran. — Jeżeli Sanfel żył w starożytnym Klanvahrze,
jego naród jest już tylko wspomnieniem, a Mars umiera.
Ty... ty mówisz z innego świata?
— Tak, a raczej z innego wszechświata, bardzo różnego
od twojego. Dotychczas tylko przez Sanfela mogłam nawią-
zać kontakt... Jak się nazywasz?
— Dantan. Samuel Dantan.
— To nie jest marsjańskie imię. Powiedziałeś, że jesteś
z... Ziemi, tak? Co to takiego?
— Inna planeta. Bliżej Słońca niż Mars.
— Tu w Zha nie mamy planet ani słońc. To rzeczywiście
całkiem odmienny wszechświat, tak inny, że trudno mi sobie
wyobrazić, jaki może być twój świat.
Głos zamarł.
A był to głos, który znał. Dantan był teraz niemal pe-
wien i pewność ta wprawiała go w przerażenie. Kiedy
wśród marsjańskiej pustyni człowiek zaczyna widzieć lub
słyszeć rzeczy nieprawdopodobne, jest to dobry powód
do przerażenia. Cisza przedłużała się i Dantan niemal
zapragnął, aby ten głos — tak niewiarygodnie znajomy —
okazał się tylko ułudą. Niepewnie zapytał:
— Jesteś tam jeszcze? — I mimo wszystko poczuł
pewną ulgę, gdy usłyszał jej odpowiedź:
— Tak, jestem. Myślałam... Potrzebuję pomocy, i to
rozpaczliwie. Zastanawiałam się... czy laboratorium San-
fela zmieniło się? Czy maszyna wciąż jeszcze tam stoi?
Ależ tak, bo przecież inaczej nie mógłbyś ze mną roz-
mawiać. Jeżeli inne urządzenia też działają, być może jest
jakaś szansa... Słuchaj — w jej głosie zabrzmiało ponag-
lenie — miałabym dla ciebie pewne zadanie. Czy widzisz
tę czerwoną dźwignię, oznaczoną klanvahrskim napisem
„wizja"?
— Tak, widzę — odpowiedział Dantan.
— Pchnij ją do przodu. Nie stanie się nic złego, jeśli
będziesz ostrożny. Będziemy mogli widzieć siebie nawza-
jem, i to wszystko, ale nie tykaj dźwigni z symbolem
„drzwi". Nie pomyl się... Czekaj — zawołała z niespo-
dziewanym naciskiem.
— Tak? — Dantan nie ruszył się z miejsca.
— Byłabym zapomniała, może ci grozić niebezpieczeń-
stwo, jeśli nie będziesz miał ochrony przed... przed pew-
nym rodzajem promieniowania. To jest odmienny kosmos
i wasze marsjańskie prawa fizyki nie mają w nim zastosowa-
nia. Promieniowanie... światło... jeszcze inne rzeczy mogą
ci zaszkodzić. W laboratorium Sanfela powinien być ska-
fander. Poszukaj go.
Dantan rozejrzał się wokół i w kącie pomieszczenia do-
strzegł szafę. Podszedł do niej powoli, spoglądając nieufnie,
nie zamierzał bowiem osłabić czujności tylko dlatego, że
ten głos wydawał się taki znajomy...
Wewnątrz szafy wisiał ubiór przypominający nieco ska-
fander kosmiczny, tak jednak giętki i obcisły, jakiego jesz-
cze nie widział, a ponadto zaopatrzony w przezroczysty
hełm, który w dziwny sposób zniekształcał obraz otoczenia.
Dantan wsunął się weń ostrożnie, wygładzając obfite,
połyskliwe fałdy na swoim ciele; czuł się dziwnie, kiedy
pomyślał, jak długo ubiór ten wisiał w owym małym po-
mieszczeniu od czasu, gdy ktoś go nosił po raz ostatni.
Kiedy założył hełm, cały pokój zmienił nieco wygląd.
Uznał, że jest to skutek polaryzacji światła, chociaż nie by-
ło to dostateczne wytłumaczenie wyraźnego pociemnienia
i dziwnych deformacji pola widzenia.
— Gotowe — powiedział po chwili.
— No to naciśnij przełącznik.
Kładąc na nim dłoń Dantan zawahał się — ostatni
moment nieufności. Wstępował teraz na nieznany grunt,
a „nieznane" oznaczało dla niego „niebezpieczne". Na
chwilę powrócił myślą do Czerwonych Hełmów, którzy
tam w górze węszyli za nim wśród kanionów. Niepokój, ja-
ki targał jego skołatanym sercem, złagodziła nadzieja, że
w świecie tego głosu znajdzie być może broń, której mógł-
by później użyć przeciwko nim. W istocie, bez broni był
stracony, wiedział wszakże, iż bez względu na to, czy ją
zdobędzie i na jakie narazi się niebezpieczeństwo, musi uj-
rzeć twarz kryjącą się za owym bliskim i słodkim, a zarazem
władczym głosem.
Pchnął dźwignię do przodu. Stawiła opór z bezwładem
ciążących na niej tysiącleci, ale wnet ustąpiła, lekko po-
skrzypując w łożysku. Wiszący powyżej ekran rozjarzył się
zamiecią barw, jakby przewalał się przezeń nagły świetlisty
potop. Oślepiony tym blaskiem Dantan odskoczył i prze-
słonił oczy ramieniem.
Kiedy spojrzał ponownie, kolory znikły, patrzył więc
mrugając i nie mógł oderwać wzroku. Ekran stał się teraz
oknem, za którym widniał świat Zha, a na pierwszym planie
znajdowała się — dziewczyna. Spojrzał na nią raz i zamknął
oczy, poczuł bowiem, jak drgnęło mu serce, a nerwowy tik
odezwał się w zapadniętym policzku.
Wyszeptał jej imię.
Dziewczyna z ekranu patrzyła na niego beznamiętnie.
Żadne drgnienie, żaden błysk przypomnienia nie prze-
mknął przez tę bliską, ukochaną twarz, twarz dziewczyny,
która zginęła z rąk Czerwonych Hełmów, dawno temu,
w fortecy Klanvahru... To dla niej przez wszystkie te pełne
niebezpieczeństw lata ścigał Czerwone Hełmy, dla niej błą-
kał się po kosmosie i wiódł życie banity. W pewnym sensie
z jej powodu również Czerwone Hełmy tropiły go teraz
wśród wąwozów na powierzchni; lecz ona, patrząc z ekra-
nu, nie poznawała go.
Wiedział, że to niemożliwe. Jakieś nieprawdopodobne
złudzenie optyczne sprawiło, że twarz i smukłe ciało kobie-
ty z innego świata wydawały się kopią tej tak dobrze zapa-
miętanej, zdawał sobie jednak sprawę, iż musi to być tylko
iluzja, w tak bowiem odmiennym świecie, jak Zha, z pew-
nością nie ma żadnych ludzkich istot, a szczególnie takiej,
której twarz przypominałaby dziewczynę ze wspomnień.
Oprócz dziewczyny dostrzegał niewiele więcej. Ekran
był pusty, jeśli nie liczyć jakichś niewyraźnych kształtów
czy zarysów... Pomyślał sobie, że hełm filtrował coś więcej
niż tylko światło. Przeczuwał, że wokół niej rozciąga się
świat Zha, nie mógł jednak dostrzec nic poza ruchem
i zmianami barw tła.
Patrzyła na niego całkiem obojętnie. Najwyraźniej jego
widok nie budził w niej wcale owych odległych ech uczuć,
jakie jej twarz ożywiła w nim. Odezwała się głosem bliskim
niemal nie do zniesienia, głosem dobiegającym z milczenia
śmierci poprzez tyle mroźnych lat.
— Dantan. Samuel Dantan. Ziemski język jest tak sa-
mo szorstki jak klanvahrski, którego nauczyłam się od San-
fela. Moje imię może zabrzmieć dziwnie dla ciebie. Nazy-
wam się Quiana.
— Czego chcesz? — odrzekł chrapliwie. — Czego
chciałaś od Sanfela?
— Pomocy — powiedziała Quiana. — Broni. Sanfel
obiecał mi broń. Ciężko pracował, aby ją skonstruować, wiele
ryzykując... ale teraz pochłonął go czas, dziwny, kapryśny
czas, tak odmienny w twoim i moim świecie. Dla mnie było to
zaledwie wczoraj... i wciąż potrzebuję tej broni.
W śmiechu Dantana zabrzmiały szorstkie nuty zazdrości
o tego nieznanego, dawno zmarłego Marsjanina.
— A więc ja nie jestem właściwym człowiekiem — po-
wiedział ostro. — Nie mam broni. Mam za to prześladow-
ców, którzy chcą mnie zabić.
Nachyliła się nieco, gestykulując.
— Zdołasz im uciec? Tu masz kryjówkę.
— Trafią z góry tą samą drogą, którą odnalazłem.
— Drzwi do laboratorium można zaryglować u szczytu
szybu.
— Wiem, zrobiłem to, ale tu nie ma wody ani żywnoś-
ci... Nie, gdybym miał jakąkolwiek broń, nie siedziałbym
tu teraz.
— Czyżby? — spytała zdziwionym tonem. — Sanfel
powiedział mi kiedyś, że w starożytnym Klanvahrze ist-
niało przekonanie, iż nikt nie może się ukryć przed swym
przeznaczeniem.
Dantan rzucił na nią bystre, badawcze spojrzenie. Może
myślała o sobie? O tej samej twarzy, głosie i ciele, tak
okrutnie wyrwanych śmierci, by znów przebudzić stary ból?
Może ona wiedziała, czyją przybrała postać, czy też to tylko
płód jego wyobraźni? Bo przecież, jeśli Sanfel znał ją również
i jeśli zmarł tak dawno, jak powinien, to ów cudny obraz
istniał już setki, tysiące lat przed urodzeniem się dziewczyny
z fortecy Klanvahru...
— Pamiętam — odparł krótko.
— Mój świat — ciągnęła nieświadoma zamętu w jego
myślach — jest zbyt odmienny, aby dać ci jakieś schronienie,
chociaż przypuszczam, że mógłbyś tu wejść na krótko w tym
stroju ochronnym, który zrobił Sanfel, ale nie mógłbyś tu
pozostać. Nasze korzenie tkwią w nadto obcych sobie gle-
bach... nawet nasz kontakt nie jest prostą sprawą. A poza tym
tutaj w Zha też nie jest bezpiecznie teraz, gdy Sanfel mnie
zawiódł.
— Ja pomógłbym ci, gdybym potrafił. — Wyrzekł to
z trudem, zmuszając się do pamiętania, że mówi do obcej
osoby. — Powiedz mi, o co chodzi.
Wzruszyła ramionami w boleśnie znajomy sposób.
— Mam Wroga, przedstawiciela niższej rasy. On... to...
brak mi słów... odciął mnie od moich pobratymców w takiej
części Zha, która jest... no, niebezpieczna... nie umiem opisać
ci warunków, jakie tu panują. Nie mamy odpowiednich ter-
minów na ich określenie. W każdym razie jest tu bardzo
niebezpiecznie, a Wróg zbliża się, ja zaś jestem sama. Gdyby
był tu jeszcze ktoś, kto dzieliłby ze mną to zagrożenie, sądzę,
że mogłabym go pokonać. On ma swoją broń, która jest
potężniejsza od mojej mocy, ale nie od takiej, jaką rozporzą-
dza dwoje ludzi z mojej rasy wspólnie. To... ta broń „ciąg-
nie". Nie mogę znaleźć słów, by opisać, w jaki sposób zabi-
ja. Chciałam uzyskać od Sanfela coś, co odwróciłoby uwagę
Wroga do chwili, gdy będę w stanie go zabić. Wytłumaczy-
łam mu, jak skonstruować taką broń, ale... czas nie pozwo-
lił mu na to. Czas skruszył go na proch, podobnie jak
wkrótce skruszy mnie broń mojego Wroga. — Ponownie
wzruszyła ramionami.
— Gdybym mógł dostarczyć ci strzelbę — powiedział
Dantan — promienie siły...
— Co to takiego?
Opisał jej działanie współczesnej broni, gdy jednak
skończył, na twarzy Quiany pojawił się nieco pogardliwy
uśmiech.
— My w Zha mamy już za sobą etap używania pocisków
jako broni — nawet takich jak kule czy promienie. Nie uczy-
niłyby one zresztą również szkody memu Wrogowi. Potrafi-
my zabijać metodami, które nie wymagają żadnych — żad-
nych promieni czy środków wybuchowych. Nie, Dantanie,
przemawiasz kategoriami twego własnego świata, nie mamy
więc wspólnego języka. Jaka szkoda, że wir czasu rozdzielił
mnie z Sanfelem. Jestem teraz bezradna, a Wróg dosięgnie
mnie szybko, już zaraz.
Opuściła ramiona, a rezygnacja przyćmiła zapamiętaną
żywość rysów jej twarzy. Dantan popatrzył na nią ponuro,
czując, jak napinają się mięśnie jego zaciśniętych szczęk.
To było niemal nie do zniesienia, widzieć ją znów w po-
trzebie i bezradną, i nie móc udzielić pomocy. Dość prze-
żył już za pierwszym razem, gdy dowiedział się, że zginęła
z rąk nieprzyjaciół, gdy on był zbyt daleko, by ją ochronić,
a co dopiero widzieć to raz jeszcze na własne oczy.
— Musi być jakieś wyjście — rzekł i jego dłoń zacis-
nęła się na dźwigni z napisem „drzwi" w starożytnym
języku.
— Czekaj. — W głosie Quiany zabrzmiał ton nacisku.
— Co może się stać?
— Drzwi się otworzą i ty będziesz mógł przejść do mo-
jego świata, a ja do twojego.
— Czemu więc nie wyjdziesz stamtąd i nie poczekasz,
aż będziesz mogła wrócić bezpiecznie?
— Próbowałam już tego — powiedziała Quiana — ale
w ten sposób nie uniknę niebezpieczeństwa. Wróg również
czekał. Nie, w końcu musi dojść do walki, ale ja nie wy-
gram tego starcia. Nie zobaczę już nigdy moich ziomków
ani mego kraju i chyba muszę się z tym pogodzić. Ale kie-
dy znowu usłyszałam sygnał Sanfela, miałam jeszcze na-
dzieję... — Uśmiechnęła się słabo. — Wiem, że pomógłbyś
mi, gdybyś mógł, Dantanie, ale teraz nie można już nic
zrobić.
— Przejdę — powiedział z uporem. — Może jednak
będę mógł coś zrobić.
— Nie mógłbyś go nawet dotknąć. Nawet w tej chwili
jest niebezpiecznie. On był bardzo blisko, kiedy usłyszałam
sygnał. To jego terytorium. Dużo ryzykowałam przycho-
dząc tutaj, kiedy usłyszałam dzwonek i pomyślałam, że to
powrócił Sanfel z bronią dla mnie.
Jej głos zamarł, a oczy przesłoniła mgła zamyślenia.
Po długiej chwili milczenia odezwała się:
— Wróg nadchodzi. Wyłącz ekran, Dantanie, i żegnaj.
— Nie — zawołał — czekaj. — Ale ona potrząsnęła
głową i odwróciła się od niego, otoczona wirem wiotkiej
sukni, a potem odeszła jak blady cień w mroczną, jednolitą
pustkę tła. Dantan stał i patrzył na to bezradnie, czując, jak
dawna rozpacz ogarnia go ponownie na widok ukochanej
dziewczyny, samotnie stawiającej czoła zagrożeniu, którego
nie mógł z nią dzielić. W miarę jak się oddalała, przesłania-
ły ją momentami jakieś przedmioty, których nie mógł do-
strzec — drzewa, jak przypuszczał, albo skały niewidoczne
dla niego poprzez ochronny hełm. Świat Zha w istocie mu-
siał być bardzo dziwny, jeżeli ludzkie oczy nie mogły bez-
piecznie spoglądać na jego skały czy drzewa... Na ekranie
widać było tylko coraz mniejszy i mniejszy obraz Quiany.
Dantanowi wydawało się, że pomiędzy nimi rozciąga się
nić, coraz cieńsza w miarę jak dziewczyna oddalała się od
niego, a zbliżała ku niebezpieczeństwu.
Nie mógł znieść myśli, że ta nić mogła się zerwać —
zerwać po raz drugi.
Daleko w mglistym świecie Zha coś się poruszyło. Cho-
ciaż małe z tej odległości, to coś bez wątpienia nie było
człowiekiem. Dantan stracił Quianę z oczu. Czyżby znalaz-
ła kryjówkę za jakimś niewyobrażalnym wybrzuszeniem
gruntu Zha?
Wróg podszedł bliżej.
Był ogromny, łuskowany i straszny. Przypominał nieco
człowieka; miał ogon; emanowała zeń inteligencja, lecz po-
siadał w sobie coś diabelskiego. Dantan nie widział go wy-
raźnie i wdzięczny był za to swojemu hełmowi. Spolaryzo-
wane szkło chyba przekłamywało nieco, a jednocześnie
zamazywało szczegóły. Był pewien, że to stworzenie, które
widział — czy też prawie widział — w rzeczywistości nie
było dokładnie tym samym, co ukazywało się mu na ekra-
nie. W każdym razie łatwo było uwierzyć, że taki stwór na-
rodził się w obcym świecie Zha. Dantan nie widział nicze-
go bodaj odrobinę podobnego na żadnej ze znanych sobie
planet. To było mu tak nienawistne, że poczuł, jak włosy
jeżą mu się na karku.
Stwór niósł zwój kolorowej rury, przewieszony przez
jedno z groteskowych ramion. Jego potworny łeb chwiał się
na boki, gdy tak wkraczał na ekran, podobny jakiejś dziw-
nej, przerażającej mechanicznej zabawce. Nie wydawał
żadnego dźwięku, przez co jego ruch sprawiał straszliwe
wrażenie jednostajnego uporu.
Niespodziewanie potwór zatrzymał się. Dantan pomyś-
lał, że wyczuł obecność dziewczyny, kryjącej się gdzieś
w pobliżu. Stwór sięgnął po zwój rury jedną ze zniekształ-
conych... rąk?
— Quiana — powiedział głosem łagodnym jak głos
dziecka.
Cisza. Tylko oddech Dantana rozbrzmiewał głośno
w pustce.
— Quiana? — Tym razem w głosie słychać było ton
skargi.
— Quiana — zapiał potwór i naraz obrócił się z nie-
spodziewanym ożywieniem. Poruszając się szybko i zwin-
nie, rozpłynął się w chmurach tła, podobnie jak zniknę-
ła dziewczyna. Przez całą wieczność Dantan wpatry-
wał się w kolorową próżnię, starając się powstrzymać
drżenie.
A potem znów usłyszał ten głos, lecz już nie łagodny,
bo jak dzwon dźwięczał w nim straszliwy triumf: „Quia-
na!" I ujrzał, jak spośród kłębiących się obłoków wypad-
ła Quiana z twarzą pełną rozpaczy, wlokąc za sobą tren
powiewnego stroju. Tuż za nią pojawił się Wróg. Odwi-
nął przewieszoną przez ramię rurę i uniósł swą broń,
a wtedy Quiana desperacko rzuciła się w bok, lecz z rury
już wyrwała się oślepiająca błyskawica.
Blask barwnej eksplozji rozciął bezkształtny mrok
i schwytał Quianę w stożek ruchomej, ekspandującej
światłości. Widząc rozpacz w jej oczach Dantan poczuł
naraz, że nie zniesie już tego ani chwili dłużej.
Jego ręka spoczęła na dźwigni oznaczonej napisem
„drzwi"; pchnął ją jak najdalej i zasłona, która dotych-
czas przesłaniała ekran, znikła. Skacząc przez niski próg
widział tylko twarz Quiany i malujący się na niej lęk, ale
nie jej imię miał na ustach.
Przeleciał przez Drzwi i opadł na miękkie, ustępliwe
podłoże nie przypominające niczego, na czym kiedykol-
wiek stanęła jego stopa. Niemal nie zwrócił na to uwagi,
gdyż natychmiast rzucił się naprzód z zaciśniętymi pięś-
ciami, gotów do zadania śmiesznie słabych ciosów po-
twornym kształtom Wroga, który majaczył przed nim
ogromny jak wieża, ledwo widoczny przez ochronną szybę
hełmu — i wtedy objął go blask stożka światła.
To światło było namacalne. Odrzuciło go w tył z siłą
kafara, aż dech mu zaparło w piersiach. Cios był zarówno
fizyczny, jak i psychiczny. Trzęsąc się i zataczając po do-
znanym szoku, Dantan zamknął oczy i parł przed siebie,
jak gdyby walcząc z przerastającym jego siły uporczywym
prądem wody. Obok siebie wyczuwał obecność Quiany, ob-
jętej tym samym przerażającym strumieniem, a poza źród-
łem światła wznosiła się sztywna, nieludzka sylweta Wroga.
Nie ujrzał świata Quiany, gdyż światło było zbyt ośle-
piające. Co więcej, w jakiś szczególny sposób oślepiało ono
nie tyle oczy, co umysł. Jakaś ocalała drobina rozsądku
podszepnęła Dantanowi, że nie mogło to być zwyczajne
światło. Zbyt późno przypomniał sobie ostrzeżenie Quiany,
że świat Zha to nie Mars czy Ziemia, że tutaj nawet światło
jest inne.
Wstrząsnęła nim nieopisanie oszałamiająca mieszanina
zimna i gorąca, ale było w tym — jeszcze coś. Światło
z broni Wroga nie powstało w świecie Dantana, miało więc
własności, jakich normalne światło nie powinno mieć. Pod
jego wpływem czuł się nagi i pusty jak wydrążona skorup-
ka, przez którą przenikał potok promieniowania. Nagle
każda komórka jego ciała stała się okiem. Nieznośnie ośle-
piający blask wwiercał się aż do korzeni umysłu. Przez całe
ciało, przez nerwy, kości, mięśnie i mózg, przelewał się po-
top barw, które nie miały koloru, bezdźwięcznych dźwię-
ków, drgań spłodzonych wstrząsami piekieł niewyobrażal-
nych światów.
Nie wiedział, jak długo — bo czas zatrzymał się — stał
tak bezradny, zalewany falą, która przepływała obok niego
i przez niego, przez ciało, umysł i duszę. Mózg rozbrzmie-
wał hukiem barw gwiazd. Niewyobrażalne plugastwo pełz-
ło i wiło się wzdłuż jego nerwów. Zdawało mu się, że nigdy
nie zdoła się oczyścić z tego brudu.
Nie istniało nic poza światłem, które nie było światłem,
lecz czystym złem.
A potem światło zamigotało... przygasło... zaczęło coraz
bardziej słabnąć, aż wreszcie zdołał dojrzeć stojącą obok
Quianę. Dziewczyna nie była już zamknięta w stożku
światła, nie drżała i chwiała się pod jego naporem, lecz sta-
ła wyprostowana, twarzą w twarz z Wrogiem, a z jej oczu...
coś emanowało.
Świetlny stożek stopniowo przygasał, ale promieniujące
zeń połyskliwe, świecące zło wciąż przenikało Dantana.
Czuł, że słabnie, że omdlewają jego zmysły, w miarę jak
fala grozy narastała w mózgu, aż wreszcie przykryła go
nieprzeniknionym ogromem.
Znów był w laboratorium. Wsparty o ścianę dyszał głę-
boko i nierówno. Nie pamiętał, jak pokonał z powrotem
próg Drzwi, ale z pewnością nie był już w Zha. Tuż obok
niego na marsjańskim gruncie stała Quiana. Patrzyła nań
z dziwnym wyrazem w oczach, obserwując, jak powoli,
z wysiłkiem starał się powrócić do normy, stopniowo uspo-
kajając serce i wyrównując rytm oddechu. Dantan czuł się
zużyty i wyczerpany, wyprany z wszelkich uczuć, jak gdy-
by przeszedł przez ognistą łaźnię.
Sięgnął wreszcie do klamry, która spinała jego nie-
zgrabny skafander, lecz Quiana szybko wyciągnęła rękę
i potrząsnęła głową.
— Nie — powiedziała i znów dłuższą chwilę przypa-
trywała mu się w milczeniu.
— Nie wiedziałam — odezwała się w końcu — nie są-
dziłam, że to się uda. Może ktoś z mojej rasy, ale ty,
z Marsa... Nie byłam w stanie uwierzyć, że ty mógłbyś
oprzeć się Wrogowi przez pewien czas, nawet w tym ska-
fandrze.
— Jestem z Ziemi, a nie z Marsa, a poza tym nie wy-
trzymałem długo.
— Wystarczająco długo — uśmiechnęła się lekko. —
Rozumiesz teraz, co się stało? My w Zha potrafimy zabijać
bez broni, używając mocy zawartej w naszych organiz-
mach. Tacy jak Wróg również dysponują małą ilością tej
mocy, ale potrzebują mechanicznych urządzeń do jej
wzmocnienia, kiedy więc odwróciłeś jego uwagę i zmusiłeś
go do podziału sił, nacisk na mnie zelżał i byłam w stanie
go zabić, ale nawet nie przypuszczałam, że to będzie moż-
liwe.
— Teraz jesteś bezpieczna — rzekł Dantan głosem bez
wyrazu.
— Tak, mogę wracać.
— I wrócisz?
— Oczywiście.
— Jesteśmy bliżsi sobie, niż sądziłaś.
Rzuciła okiem ku barwnej płaszczyźnie ekranu.
— To prawda, ale nie cała, Dantanie.
— Kocham cię, Quiano — powiedział, tym razem
używając jej właściwego imienia.
Żadne z nich nie poruszyło się. Minuty upływały
w ciszy.
Jak gdyby nie słysząc, co powiedział, Quiana odezwała
się wreszcie:
— Ci, którzy cię ścigają, są już tutaj. Słyszę ich od
pewnego czasu. Próbują włamać się przez drzwi u szczytu
szybu.
Ujął jej dłoń w rękawice.
— Zostań tu albo pozwól mi przejść z tobą do Zha.
— Nie mógłbyś tam żyć bez skafandra.
— To zostań.
Quiana z zakłopotaniem odwróciła wzrok, ale gdy Dan-
tan spróbował zdjąć hełm, szybko wyciągnęła rękę, aby go
powstrzymać.
— Nie rób tego.
— Ale dlaczego?
Za całą odpowiedź podniosła się i skinęła ręką, aby
szedł za nią. Przekroczywszy próg weszła do szybu i szyb-
ko poczęła wspinać się po kołkach ku powierzchni i łomo-
taniu Czerwonych Hełmów. Dantan podążył za nią, pos-
łuszny jej gestowi. Po drodze rzuciła krótko przez ramię:
— Pochodzimy z bardzo różnych światów. Patrz, ale
bądź ostrożny. — I dotknęła zamka, który blokował owalne
drzwi. Rygle ustąpiły i drzwi stanęły otworem.
Przez krótką chwilę Dantanowi mignęły głowy Czer-
wonych Hełmów, odskakujących w bezpieczne miejsce.
Oczywiście nie wiedzieli, że był nie uzbrojony. Dantan
spróbował rozpaczliwie odciągnąć Quianę z powrotem, ale
ona wymknęła się mu i lekko wyskoczyła z szybu wprost
w chłodną szarówkę marsjańskiego świtu.
Zapominając o przestrogach Dantan wdrapywał się jej
śladem, lecz gdy jego ramiona i głowa wynurzyły się z szy-
bu, zatrzymał się jak wryty. Czerwone Hełmy padały, choć
bez żadnej widocznej przyczyny...
Nie poruszyła się nawet, gdy ostatni człowiek zastygł
w śmiertelnym bezruchu. Dopiero wtedy Dantan wydobył
się na powierzchnię, nie patrząc na Quianę podszedł do
najbliższego ciała i obrócił je. Nie mógł znaleźć żadnego
znaku, Czerwony Hełm jednak nie żył.
— Dlatego właśnie nie mogłeś zdjąć skafandra —
odezwała się cicho. — Ty i ja jesteśmy z różnych świa-
tów.
Chwycił ją w ramiona, ale wbrew spodziewanej miękkości
poczuł jedynie sztywny ubiór ochronny. Nie mógł nawet
poznać dotyku jej ciała z powodu dzielącego ich skafandra...
I znowu nie mógł jej nawet pocałować. Wiele lat temu cało-
wał usta tak podobne ustom Quiany, ale już nigdy nie miał
ich ucałować ponownie. Bariera pomiędzy nimi była zbyt
wysoka.
— Nie możesz wracać — powiedział chropawym, łamią-
cym się głosem. Należymy do jednego świata, bez względu na
to, co... jak... Nie jesteś mi obca, Quiano.
Spojrzała na niego z zakłopotaniem i potrząsnęła głową,
a w głosie jej było słychać żal.
— Czy myślisz, że nie wiem, dlaczego dla mnie walczy-
łeś, Dantanie? — zapytała. — Czy zastanawiałeś się bodaj
chwilę, dlaczego Sanfel również ryzykował dla mnie tak wiele?
Patrzył na nią z zamętem w głowie, niemal bojąc się
usłyszeć to, co miała dalej do powiedzenia. Nie chciał słu-
chać, ale jej głos kontynuował nieubłaganie:
— Oszukałam cię, Dantanie, tak jak oszukałam Sanfela
wczoraj... tysiąc lat temu. Rozumiesz, byłam w wielkiej po-
trzebie, a nasze obyczaje są inne niż wasze. Wiedziałam, że
żaden człowiek nie walczyłby tak, jak było to niezbędne dla
mnie, w obronie obcej istoty.
Trzymał ją ciasno urękawiczonymi dłońmi, które mogły
wyczuć tylko obecność ciała w uścisku, ale żadnej z praw-
dziwych cech tego ciała poza jego cielesnością. Nabrał po-
wietrza, aby jej przerwać, ale ona ciągnęła dalej pospiesznie
i z uporem:
— Nie mam sposobu, żeby dowiedzieć się, jaką mnie
widzisz, Dantanie. Nie wiem też, jaką Sanfel mnie widział.
Dla każdego z was — ponieważ potrzebowałam waszej
pomocy — przybierałam kształt osoby, której najszybciej
byście pomogli. Po to, aby uformować zapamiętane ciało
dla waszych oczu, musiałam wedrzeć się głęboko w wasze
umysły. Mój prawdziwy wygląd jest... odmienny; nigdy go
nie poznasz. — Westchnęła. — Okazałeś się dzielnym
człowiekiem, Dantanie. Dzielniejszym i mocniejszym niż
moje wyobrażenia o obcych. Chciałabym... myślę... Och,
dosyć tego. Puść mnie.
Wywinęła się z jego objęć z nagłą gwałtownością, od-
wracając twarz tak, aby nie widział jej oczu. Nie patrząc
więcej na niego schyliła się nad szybem, wymacała pierw-
sze kołki i w jednej chwili zniknęła. Dantan stał i czekał.
Niebawem usłyszał stłumiony pobrzęk oniemiałego dzwo-
nu, dobiegający jak gdyby z innego świata, i wtedy pojął,
że w starożytnym laboratorium pod jego stopami nie ma
już nikogo.
Zamknął starannie drzwi i zasypał je grudami ziemi.
Nie zostawił żadnego znaku w tym miejscu. Metnoczerwo-
na plama Słońca wznosiła się ponad ścianą kanionu, gdy
Dantan z nieruchomą twarzą wyruszał ku odległej jaskini,
gdzie był ukryty jego autolot. Było to wiele mil stąd, ale
teraz nikt nie mógł go już zatrzymać.
Nie oglądał się za siebie.


DRUGA STRONA LUSTRA
Przełożył
Robert M. Sadowski

Chociaż wiadomo, że skutki wojny jądrowej są niedo-
stępne ludzkiemu poznaniu, oto przed nami próba prze-
widzenia, co może kryć najbliższa przyszłość.

Rozdział I
OKO
x\larm odezwał się tuż po północy. Czerwony sygnał
oznaczał pogotowie pierwszego stopnia, ale w pogotowiu
byliśmy stale i wszyscy o tym wiedzieli. Od chwili, gdy
w Pierścieniu Chicagowskim zmutowało plemię arachnidów,
niczego nie zostawialiśmy na los szczęścia. Tym razem rasa
ludzka znalazła się niemal na deskach. Niewielu zdawało
sobie sprawę, jak bliscy byliśmy zagłady, ale ja wiedziałem,
jak każdy w Laboratoriach Kontroli Biologicznej.
Dla ludzi, którzy żyli przed Trzygodzinną Wojną, takie
rzeczy zabrzmiałyby nieprawdopodobnie. Nawet nam wy-
dawały się trudne do uwierzenia, ale my po prostu wiedzie-
liśmy.
Po świecie rozsiane są czterysta trzy Pierścienie, a każdy
z nich stanowi potencjalnie śmiertelną groźbę.
Nasze laboratorium znajdowało się na północ od miejs-
ca, które niegdyś było miastem Yonkers, a dziś jest już tylko
opustoszałą i zrujnowaną głuszą. Oczywiście, sześć lat temu
bomba atomowa nie trafiła w Yonkers — jej celem był Nowy
Jork. Promieniowanie rozprzestrzeniło się jednak wystarcza-
jąco daleko, aby zniszczyć Yonkers i dalej leżące miasta,
sięgając w głąb lądu aż po White Plains — cóż, każdy, kto
przeżył Trzygodzinną Wojnę, wie dobrze, co uczyniła bomba
w okolicach Nowego Jorku.
Wojna skończyła się nieprawdopodobnie szybko, ale
prawdziwym zagrożeniem było to, co po niej pozostało —
bomba zegarowa, która całkiem łatwo mogłaby doprowadzić
do zniszczenia całej cywilizacji. Nie wiemy tego na pewno,
wszystko więc, co nam pozostaje, to utrzymywać laboratoria
w gotowości i prowadzić obserwację z powietrza. Tym zagro-
żeniem są mutacje.
Dla mnie to była zwykła rutyna. Utrwaliłem treść telewi-
zyjnego raportu na taśmie służbowego telegrafu, wcisnąłem
parę guzików i obróciłem się do naszego nowego pracownika,
Boba Davidsona. Urzędował tu już od dwóch tygodni, ucząc
się po trosze wszystkiego, a ponieważ Williams, mój zastępca,
wkrótce odchodził na urlop, byłem już niemal zdecydowany
postawić młodego Davidsona na jego miejscu.
— Masz ochotę wyjść i trochę się rozejrzeć, Dave? —
zapytałem.
— Jasne. To alarm pierwszego stopnia, prawda? Pogo-
towie?
Przysunąłem bliżej mikrofon.
— Przyślijcie tu ludzi na zmianę — rozkazałem —
i obudźcie Williamsa, żeby przejął komendę. Przygotujcie
śmigłowiec zwiadowczy. Lot bojowy. — Potem zwróciłem
się do Davidsona:
— To tylko rutyna — powiedziałem — o ile nie zdarzy
się coś nieprzewidzianego. Nie ma jeszcze zbyt wielu danych.
Patrole powietrzne ujawniły zapadlisko i jakiś ruch wokół
niego. Może to nic ważnego, ale nam nie wolno ryzykować.
To Pierścień Siedemdziesiąt-Dwanaście.
— Czy to tam, gdzie w zeszłym tygodniu rozbił się samo-
lot? — spytał Dave z rosnącym na nowo ożywieniem. —
Wiadomo już, co stało się z pasażerami?
— Nie, ale nawet jeśli nie przydarzyło się im nic specjal-
nego, to promieniowanie już ich wykończyło. Ci biedacy są
już skreśleni z listy, no ale możemy jeszcze wymacać samolot.
— Wstałem. — Może cała robota pójdzie na marne, ale
z Pierścieniami nigdy nie możemy pozwolić sobie na jakie-
kolwiek ryzyko.
— W każdym razie powinno być interesująco — odrzekł
Dave i ruszył za mną.
Widać go było już z daleka. Teraz jest ich czterysta trzy na
całym świecie, ale w czasach przedwojennych nikt nie potra-
fiłby nawet wyobrazić sobie czegoś takiego jak Pierścień;
zresztą trudno byłoby komukolwiek przekazać jego wygląd
za pomocą samych tylko słów. Do tego trzeba odczuć wraże-
nie zniszczenia, jakie ogarnia w czasie lotu ponad nagimi,
przetopionymi skałami centrum, gdzie nic nie wyrośnie, aż
sama Ziemia rozpadnie się w proch, i ujrzeć wokół tej strefy
martwoty gwałtownie kipiące życie Pierścienia.
Jest to skraj życia muśnięty potężnym dotykiem śmierci.
Słoneczne siły uwolnione przez bomby zrodziły życie —
nowe, dziwne i wciąż zmienne formy, które będą podlegać
nieustannym metamorfozom, dopóki nie powróci równowa-
ga na ten świat, który przez trzy godziny wił się pod ciosami
niemal kosmicznych wybuchów. Na razie jednak wciąż
wstrząsają nami echa tych ciosów i daleko jeszcze do stanu
równowagi, a kiedy już nadejdzie ten moment, być może
ludzkość nie będzie już rasą panującą. Dlatego właśnie tak
czujnie obserwujemy wszystkie Pierścienie. Od czasu do cza-
su traktujemy je miotaczami płomieni. Oczywiście tylko
energia atomowa pozwoliłaby skutecznie rozprawić się z tym
kipiącym życiem, to jednak nie jest żadnym rozwiązaniem.
Mamy już dosyć Pierścieni, aby sięgnąć po jeszcze jedną
bombę atomową.
Jest to problem nie do rozwiązania, odrastający jak głowa
hydry. My możemy tylko czuwać, czekać i być w gotowości...
Świat był wciąż jeszcze pogrążony w mroku, ale Pierścień
rozświetlał dziwny, bladopołyskliwy blask, który mógł ozna-
czać cokolwiek. Było to coś nowego, ale i na tym na razie
kończyła się nasza wiedza.
— Spróbujmy skanera — zwróciłem się do Davidsona.
Wręczył mi maskę, a ja wcisnąłem uchwyty za uszy i usta-
wiłem ekran lunety przed oczami w nadziei, że ciemność
przeistoczy się w odwrócony obraz, dawany przez noktowi-
zor. Tak się też stało, ale nie tam, gdzie było to interesują-
ce. Widziałem negatywy drzew i zrujnowanych domów,
widmowo odcinające się od mroku, ale wewnątrz Pierście-
nia nie było widać nic.
To było niedobre, a mogło być nawet bardzo złe.
W milczeniu ściągnąłem maskę i podałem ją Davidsonowi,
patrząc, jak prowadzi obserwację. Gdy się obrócił, zakłopo-
tanie w jego oczach było widoczne już przez soczewkę lu-
nety, zanim jeszcze opuścił w dół skaner. W świetle tablicy
kontrolnej wydawał się nieco blady.
— I co? — spytał.
— Chyba tym razem wymyślili coś naprawdę dobrego
— odrzekłem.
— Oni?
— A kto to może wiedzieć? Wszystko jest możliwe.
Sam wiesz, jak te formy życia potrafią mutować bez naj-
mniejszego ostrzeżenia. Coś dokonało tego tutaj, coś, co
zapewne działało już od dawna w ukryciu, czekając na
właściwą chwilę. Cokolwiek to jest, potrafi zablokować
skanery, a to niełatwa rzecz.
— Pierwsi zwiadowcy mówili o zapadlisku — powie-
dział Davidson, bezskutecznie wpatrując się w ciemność.
— Czy pan coś widzi?
— Tylko świetlistą mgłę i nic wewnątrz. Kompletne
zaciemnienie. Cóż, mam nadzieję, że światło dzienne ujaw-
ni nam, co tu się dzieje.
Nie ujawniło jednak. Nisko pod nami morze szarożół-
tawej mgły kłębiło się leniwie, wielkim kręgiem pokrywając
cały Pierścień tak daleko, jak okiem sięgnąć. Zarówno wy-
marłe centrum, jak i zewnętrzny krąg nienaturalnego życia
zniknęły w tym oparze, którego nie był w stanie przeniknąć
żaden z naszych instrumentów — a wymyśliliśmy niemało
urządzeń do patrzenia przez mgłę i ciemność. Tu natknę-
liśmy się na przeszkodę, której nie udało się przełamać.
— Wylądujemy — powiedziałem w końcu do David-
sona. — Coś działa za tą tarczą, coś, co nie życzy sobie
podglądania. Ktoś musi zbadać to coś, w dodatku szybko. Może
na przykład my.
Mieliśmy na sobie ołowiane skafandry, będące ostatnim
krzykiem mody w tej dziedzinie, giętkie i dobrze układają-
ce się na ciele. Szyby czołowe zatrzasnęliśmy w momencie,
gdy ziemia wybiegła nam na spotkanie, a małe liczniki
Geigera, które każdy z nas miał przy sobie, zaczęły tykać
chaotycznie, jak gdyby literując kodem Morse'a śmierć
w powietrzu, w którym się pogrążaliśmy.
Wypatrywałem dogodnego miejsca do lądowania, gdy
Davidson znienacka chwycił mnie za ramię, wskazując coś
palcem.
— Patrz! — Jego głos, dobiegający ze szczelin słucho-
wych w moim hełmie, miał blaszany podźwięk. Spojrza-
łem.
W tym miejscu historia staje się trudna do opowiedze-
nia.
Wiem, co zobaczyłem — tyle przynajmniej było dla
mnie jasne od początku do końca. Ujrzałem oko, które
wpatrywało się w nas poprzez blady opar; czy jednak była
to ogromna soczewka gdzieś daleko w dole, czy też nor-
malnych rozmiarów oko tuż przy nas, tego już nie byłem
w stanie wtedy stwierdzić. Straciłem całkowicie zdolność
oceny odległości.
Patrzyłem prosto w Oko...
W następnej chwili, jaką pamiętam, siedziałem w biu-
rze naszego laboratorium przy biurku, za którym zasiadał
Williams, i słyszałem, jak mówię:
— ...żadnych oznak aktywności w całym Pierścieniu.
Stan całkowicie normalny...
— Oczywiście, jest jeszcze jezioro — przerwał mi
Davidson sumiennym tonem.
Spojrzałem na niego. Siedział pod ścianą, bez przerwy
obracając w dłoniach czapkę. Jego rumiana twarz nosiła
ślady zmęczenia, a w spojrzeniu, które napotkało moje
oczy, widać było napięcie i oszołomienie. Wiedziałem, że ja
też wyglądam równie nieprzytomnie.
Było to jak przebudzenie ze snu, kiedy wiesz, że śniłeś
i że teraz się budzisz, ale sen wciąż trwa, a ty nie masz sił,
aby go przerwać. Chciałem zerwać się, rąbnąć pięścią
w biurko i krzyknąć, że to wszystko oszustwo — ale nie
mogłem.
Powstrzymywało mnie coś na kształt nieprawdopodob-
nie potężnego nakazu psychicznego. Pokój zakołysał mi się
w oczach, gdy usiłowałem wyrwać się spod jego władzy,
a gdy napotkałem wzrok Davidsona, ujrzałem w nim tę sa-
mą falę wysiłku.
To nie była hipnoza.
Zanim osiągniemy nasze stanowiska w Kontroli Biologi-
cznej, wszyscy musimy przejść wyczerpujące testy i długie,
ciężkie szkolenie. Nikt z nas nie jest podatny na hipnozę.
Sprawdzono, że nie poddajemy się jej poza bardzo wyjątko-
wymi okolicznościami, znanymi tylko samej Kontroli.
Nie, rozwiązanie nie mogło być tak proste. Wyglądało
na to, że przyczyna kryła się gdzieś we mnie samym. W śro-
dku mego mózgu zatrzasnęły się jakieś drzwi, odcinając
szalenie ważną informację, która — na razie — za żadną
cenę nie powinna się wymknąć.
W chwili gdy wpadłem na tę analogię, wiedziałem, że
jestem na właściwym tropie. Poczułem się bardziej bezpie-
czny i pewny siebie. Cokolwiek wydarzyło się w tych mi-
nionych, pustych chwilach, było już pod kontrolą mego in-
stynktu, a jemu mogłem ufać.
— ...to był wyłom, tak jak w raportach naszych chło-
paków — mówił Davidson. — Musiał zapoczątkować
wypływ jeziora, chociaż teraz nie ma tam żadnego ruchu.
Mam nadzieję, że nasz zwiad powietrzny prowadzi stałą
obserwację.
Jego wzrok skrzyżował się z moim i zrozumiałem, że
miał rację. Pojąłem, że mówił do mnie, a nie do William-
sa. Oczywiście — teraz, kiedy jezioro widoczne jest jak
na dłoni, nie możemy ukrywać jego istnienia. Popełnili-
byśmy najgorszy błąd, gdybyśmy wzbudzili zainteresowa-
nie nami i jeziorem przez mówienie o nim oczywistych
kłamstw...
Jeziorem?
Jak miraż, z wolna przepływający w głębi mego umysłu,
powróciło pojedyncze wspomnienie. My dwaj stoimy na
nagich, surowych skałach śmiercionośnego centrum Pier-
ścienia i spoglądamy przez wyrwę we mgle jak przez sze-
rokie, niskie okno, długie na milę, lecz niezbyt wysokie.
W świetle poranka jezioro było nieprawdopodobnie
błękitne i spokojne. Poza nim ściana urwiska rozciągała się
w lewo i w prawo aż do granic pola widzenia niczym wielka
kurtyna skalna opadająca w majestatycznych fałdach, ró-
żowa od porannej zorzy, zawisła nad swą idealną kopią, od-
bijającą się w zwierciadle jeziora.
Miraż rozpłynął się. Tyle zdołałem zapamiętać i nic
więcej. Jezioro istniało, a my staliśmy na jego skalistym
brzegu, ale co było potem? Rozum mówił mi, że musie-
liśmy zobaczyć coś, usłyszeć, czy też dowiedzieć się w inny
sposób czegoś, co czyniło jezioro śmiertelnym niebezpie-
czeństwem dla ludzkości.
Wiedziałem, że ten nagi strach, jaki odczuwałem w głę-
bi duszy, winien mieć przyczynę, lecz jedyne, co mogłem
teraz zrobić, to posłuchać mego instynktu. Podstawowe
instynkty ludzkie, powiedziałem sobie, to dążenie do za-
chowania życia i kontynuacji gatunku, jeżeli więc wesprę
się na nich, nie powinienem popełnić błędu...
Ale... nie wiedziałem, jak długo już tu jestem, jak wiele
czy też jak mało powiedziałem, jakie rozkazy wydałem
moim podwładnym i czy cośkolwiek w moim wyglądzie
zewnętrznym wzbudziło już jakieś podejrzenia.
Rozejrzałem się i tym razem aż podskoczyłem
ze zdumienia — oprócz mnie i Wilłiamsa w biurze było
kompletnie pusto. Podczas szamotaniny z półprzytomną pa-
mięcią musiałem całkiem utracić kontakt z rzeczywistością.
Williams przypatrywał mi się — nie wiem — z cieka-
wością czy też podejrzliwie?
Potarłem oczy i przybrałem zmęczony ton głosu.
— Jestem skonany — powiedziałem. — Niemal przy-
snąłem, co? No, tak...
Moje usprawiedliwienia przerwało stukanie telegrafu za
plecami Wilłiamsa. Natychmiast zrozumiałem, co się dzieje.
Do mego biura dotarł raport telewizyjny, który sekretarka
przełączyła na telegraf tu do mnie. To oznaczało, że wiado-
mość jest ważna; znaczyło też — a w chwilę później miałem
powód, aby bardzo na to liczyć — że ekran w moim biurze
jest wyłączony, komunikat dociera więc bezpośrednio tutaj
i jest przeznaczony wyłącznie dla naszych oczu.
Zaglądając Williamsowi przez ramię odczytałem tekst
na odwijającej się taśmie:
Nie rozpoznana aktywność narasta wokół nowego jezio-
ra w Pierścieniu. Proponuję użycie niszczycieli. Fitzgerald.
Poczułem pustkę w żołądku. W zamęcie myśli jedno
było tylko jasne dla mnie — do tego nie wolno dopuścić.
Jakieś straszliwe, śmiertelne niebezpieczeństwo groziło ca-
łej tkance cywilizacji, jeżeli komunikat Fitzgeralda dotarłby
do innych niż nasze rąk. Musiałem coś zrobić, i to zaraz.
Williams przeczytał taśmę raz jeszcze, a potem spojrzał
na mnie przez ramię.
— Fitz ma rację — powiedział. — Oczywiście, nie mo-
żemy dopuścić, żeby coś się tu zalęgło. Lepiej pozbyć się
tego od razu, prawda?
— Nie! — Wybuchnąłem tak gwałtownie, że Williams
zamarł w trakcie sięgania do przełącznika komunikacji
wewnętrznej.
— Dlaczego? — Patrzył na mnie ze zdumieniem.
Otwarłem usta i zaraz je zamknąłem bezradnie, wiedząc,
że nie znajdę właściwych słów. Było dla mnie jasne jak
słońce, iż powinniśmy zlekceważyć komunikat, tak jasne,
że nie potrafiłbym tego nawet wytłumaczyć. Byłoby to
coś w rodzaju próby wytłumaczenia komuś, dlaczego nie
powinien dotykać bomby atomowej — powodów jest tak
wiele i są one tak oczywiste, że po prostu nie można doko-
nać między nimi wyboru.
— Nie byłeś tam, więc nie wiesz — mój głos zabrzmiał
ochryple i niepewnie nawet dla mnie. — Fitz jest w błę-
dzie. Zostaw to jezioro w spokoju, Williams.
— Ty wiesz lepiej — popatrzył na mnie dziwnie — ale
i tak muszę utrwalić ten raport. Ostateczną decyzję podej-
mie dowództwo. — I znów sięgnął do przełącznika.
Nie wiem na pewno, jak daleko posunąłbym się, próbu-
jąc go powstrzymać. Instynkt silniejszy niż wszelki rozsą-
dek zainicjował we mnie eksplozję energii, która potężnym
pchnięciem postawiła mnie na równe nogi. Musiałem go
zatrzymać, teraz, bez chwili zwłoki, nie tracąc czasu na wy-
ławianie w myślach argumentów, które wydałyby się mu
dostatecznie przekonuj ące...
...ale decyzja już nie należała do mnie. Oślepiający,
bezgłośny rozbłysk białego ognia mignął mi przed oczami,
zmiatając dosłownie Williamsa oraz telegraf z jego niewin-
nym, a tak śmiertelnie groźnym komunikatem. W samym
środku czaszki poczułem morderczy ból...

Rozdział II
INNA GROŹBA
JN.toś mną potrząsał. Usiadłem oszołomiony, napoty-
kając wzrok, który począłem rozpoznawać w trakcie jakby
nieskończenie powolnego przebudzenia. Davidson z prze-
rażeniem na rumianej twarzy znowu zaczął mnie trząść.
— Co się stało? Co to było? Jim, czy wszystko w po-
rządku? Obudź się, Jim. Co to było?
Pozwoliłem mu, aby pomógł mi wstać. Pokój dokoła
zaczął się uspokajać, ale zawirował znowu gwałtownie, gdy
zobaczyłem, kto leżał obok telegrafu, owinięty zwojami
taśmy — z twarzą do podłogi i krwią wciąż jeszcze sączącą
się z rany po kuli w plecach...
Williams nie widział, kto go trafił. Musiał to być ten
sam błysk, który mnie oślepił. Pomacałem policzek w po-
szukiwaniu śladów oparzeliny od prochu, jaka musiała
powstać, gdy niewidzialny zabójca wystrzelił tuż przy mo-
jej twarzy, ale wyczułem tylko odrętwienie. Zdrętwiałe
zresztą miałem całe ciało, a nawet mózg, jedną rzecz trzeba
było jednak ustalić jak najszybciej.
Ile czasu upłynęło? Czy zgubny komunikat poszedł
w świat, gdy leżałem tu bez sił? Dopadłem telegrafu
dwoma chwiejnymi susami. Taśma oplatająca ciało Wil-
liamsa wciąż zawierała ów niebezpieczny komunikat, kto-
kolwiek więc strzelał zza mych pleców, zrobił to dla in-
nej przyczyny. No, bo i rzeczywiście, jak ktoś inny
mógłby pojąć jego znaczenie? Kryła się w tym wszystkim
jakaś oszałamiająca tajemnica, ale nie miałem czasu,
aby się nad nią zastanawiać.
Oderwałem taśmę, zmiąłem ją i wcisnąłem do kieszeni.
Następnie pstryknąłem przełącznikiem telegrafu i nadałem
depeszę zwrotną tak szybko, jak tylko zdołałem obsłużyć
maszynę drżącą ręką.
Fitzgerald — pilne — pilne — spotkajmy się na poste-
runku 27 — opuszczam teraz dowództwo — nie rób nic do
mego przyjazdu — pilne — podpisano J. Owen.
W czasie gdy wzywałem helikopter przez telewizję,
Davidson gapił się na mnie z wytrzeszczonymi oczami,
a kiedy skierowałem się do drzwi, wyciągnął rękę. Zmusi-
łem się do zatrzymania i zastanowienia.
— O co idzie? — spytałem.
Nie odpowiedział; wpatrywał się tylko w ciało William-
sa na podłodze.
— Nie — powiedziałem. — Nie zabiłem go, chociaż
pewnie musiałbym to zrobić, gdyby okazało się, że jest to
jedyne wyjście. Mamy trudności z jeziorem — zawahałem
się. — Ty też tam byłeś, Dave. Czy rozumiesz, co mam na
myśli?
Nie byłem całkiem pewien, czego właściwie starałem się
dociec. Czekałem na jego odpowiedź.
— Ty jesteś szefem — tyle mi odrzekł. — Niemniej...
tego... nie zrobiła żadna mutacja. To była kula. Powinie-
neś wiedzieć, kto go zabił, Jim.
— A jednak nie wiem. Wyłączyłem się. Coś... — Moje
myśli zawirowały i znów uspokoiły się, ujawniając nieocze-
kiwany pomysł. Przycisnąłem sobie rękę do czoła, czując
oszołomienie, które spowodowała próba przypomnienia
sobie rzeczy wciąż dla mnie niedostępnych.
— A może rzeczywiście coś w rodzaju mutacji miało
w tym swój udział — przyznałem. — Może nie jesteśmy
osamotnieni w naszych staraniach o... zapewnienie je-
zioru spokoju. Zastanawiam się, czy coś z Pierścienia nie
mogło rozmyślnie wyłączyć mojej świadomości tak, abym
nie widział, jak Williams został zabity?
Nie było jednak czasu na rozwinięcie tej hipotezy.
— Chodzi o to, Dave — powiedziałem ze zniecierpli-
wieniem — że śmierć jednego człowieka teraz nic nie zna-
czy. Pierścień... — przerwałem, bo nie byłem w stanie
ciągnąć dalej, ale nie musiałem tego robić.
— Co chcesz, żebym zrobił? — zapytał Davidson.
Zrozumiałem, że mogę na nim polegać, a wkrótce
mogłem potrzebować kogoś godnego zaufania.
— Przejmij tutaj komendę — powiedziałem. — Ja jadę
zobaczyć się z Fitzgeraldem. Aha, Dave, słuchaj, to jest
bardzo ważne. Zatrzymaj każdą depeszę, jaką przyśle Fitz-
gerald. Każdą! Zrozumiano?
— Przyjęto — odpowiedział.
Gdy wychodziłem, jego oczy wciąż zadawały pytania,
na które żaden z nas — na razie — nie znał odpowiedzi.
Pode mną przemykał spustoszony krajobraz pozostałoś-
ci po Trzygodzinnej Wojnie — zniszczone domy, pola i la-
sy. W dali, poza kipiącym życiem na skraju Pierścienia,
mogłem dostrzec słaby poblask powierzchni wody.
Byłem w drodze wystarczająco długo, aby uporządkować
myśli, ale nie udało mi się tego dokonać. Najwidoczniej
trzeba było czegoś więcej niż czasu, żeby otworzyć za-
mknięte drzwi w mym mózgu. Byłem w Pierścieniu dzisiaj
i coś tam widziałem czy też dowiedziałem się czegoś, czego
znaczenie było tak wielkie i straszne zarazem, że jego
wspomnienie zostało starte z pamięci Davidsona i mojej aż
do chwili, gdy nadejdzie godzina czynu.
Nie wiedziałem, jaka to miała być godzina ani czyn, ale
żywiłem głębokie przekonanie, że gdy czas decyzji nadejdzie,
nie zawiodę. Oprócz lęku i mroku ta jedna niezniszczalna
wiedza trwała w mych myślach i na niej wspierałem teraz
wszystkie działania. Temu instynktowi mogłem zaufać.
Helikopter Fitzgeralda już mnie oczekiwał. Daleko w do-
le dostrzegłem maleńką, odzianą w ołowiany skafander
figurkę, która chodziła niecierpliwie tam i z powrotem w cza-
sie, gdy schodziłem do lądowania. W momencie łagodnego
zetknięcia się maszyny z ziemią nagła myśl przemknęła mi
przez głowę. Williams! Zamordowano człowieka — człowie-
ka, którego znałem i z którym pracowałem, którego lubiłem.
Powinno to mnie poruszyć znacznie bardziej, ale wiedziałem,
dlaczego tak się nie stało. Śmierć Williamsa była nieważna —
całkiem banalna w obliczu innej groźby, która, choć bezi-
mienna i niewidoczna, zawisła nad nami jak widmo w cału-
nie, wyłaniające się za naszymi plecami z jeziora.
Fitzgerald był wielkim blondynem o niebieskich
oczach; jego czoło przecinała szrama — pamiątka po naszej
ostatniej bitwie ze zmutowanymi oposami w Pierścieniu
Atlanty. Gdy tylko wysiadłem z helikoptera, jego dysk
przekaźnikowy zabrzęczał metalicznie.
— Cześć, szefie. Czy dostał pan mój drugi komunikat?
— Nie, a co tam było?
— Jeszcze więcej zabawnych bzdur. — Wskazał ręką
w kierunku Pierścienia. — W jeziorze, tym razem, są ozna-
ki życia. Nie mogę nic z tego zrozumieć.
Odetchnąłem głęboko z ulgą. Davidson zatrzyma tę
wiadomość. Moim zadaniem było teraz znaleźć sposób, aby
utrzymać Fitzgeralda w spokoju.
— A więc przyjrzyjmy się temu jezioru — powiedzia-
łem. — Co masz do zameldowania?
— No... — Przestąpił z zakłopotaniem z nogi na nogę,
zerkając na mnie spoza szyby czołowej, jak gdyby nie był
całkiem pewny, że mu uwierzę. — To jezioro jest jakieś
dziwne. Miałem wrażenie, że ono, eee, obserwuje mnie.
Wiem, że to brzmi idiotycznie, ale musiałem panu powie-
dzieć. Sądzę, że to może być ważne. A potem, kiedy robi-
łem drugą rundę nad wodą, zobaczyłem coś w jeziorze —
przerwał. — Ludzi — dodał po chwili.
— Co za ludzi?
— Ja... oni nie byli ludźmi.
— Skąd wiesz?
— Nie mieli na sobie ołowianych skafandrów — po-
wiedział po prostu, uradowany, że mógł swoją opowieść
uprawdopodobnić faktami. — Pomyślałem, że owszem,
to byli ludzie, ale raczej wariaci. Słyszeli moją maszynę,
a później weszli do jeziora.
— Popłynęli?
— Weszli... weszli wprost pod powierzchnię wody
i zostali tam.
— Jak wyglądali?
— No, nie przyglądałem im się z bliska — odrzekł wymi-
jająco, a jego oczy z zakłopotaniem unikały mego
spojrzenia.
Odczuwałem dziwne, narastające podniecenie, które
pęczniało w gardle, aż wreszcie z trudem mogłem wydobyć
głos. Skinąłem głową w kierunku jeziora.
— Chodźmy — powiedziałem.
I oto leżała przed nami błękitna płaszczyzna wody, ko-
łysząca się z lekka pod podmuchem wiatru. Poza nią wzno-
siły się urwiska przypominające pofałdowane zasłony.
Brnąc przez nagie, popękane skały nie dostrzegliśmy w za-
sięgu wzroku najmniejszego śladu życia.
Kiedy człapaliśmy w kierunku wody w naszych cięż-
kich, podkutych ołowiem butach, Fitzgerald przez cały czas
mierzył mnie podejrzliwym wzrokiem. Wiedziałem, że
oczekiwał ode mnie wątpliwości, zarazem jednak zdawałem
sobie sprawę, że to, co opowiedział, było prawdą. Zaginio-
ne wspomnienie niebezpieczeństwa rzucało ostrzegawczy
cień na mój umysł sprawiając, że jak przez mgłę uświado-
miłem sobie, iż i ja widziałem tych wodnych ludzi, w do-
piero co minionej, a usuniętej z mej pamięci przeszłości.
Przebyliśmy już połowę drogi przez skały przy głośnym
wtórze tykania naszych liczników Geigera, ostrzegającym
nas przed śmiercią, unoszącą się wokoło w powietrzu, gdy
pierwszy z jeziornych ludzi wyłonił się przed nami spoza
wielkiego głazu.
Wyglądał jak całkowicie zwyczajny człowiek poza tym,
że stał ubrany w spodnie koloru khaki i taką samą koszulę
z podwiniętymi rękawami w środowisku o takiej mocy de-
strukcji, jak tylko to możliwe w Pierścieniu. Spoglądał na
nas nieopisanie pustym wzrokiem, w którym jednak kryła
się iskra dziwnie chciwego zainteresowania.
Gdy znaleźliśmy się o parę kroków od niego, podniósł
rękę i z nieporuszoną twarzą, głosem całkowicie pozbawio-
nym intonacji, przemówił:
— Wracajcie — powiedział. — Wracajcie. Wynoście
się stąd, i to już.
Wszystko zaczęło mi się przypominać... Wiedziałem,
dlaczego wyglądał tak dziwnie, dlaczego mówił tak bez-
barwnie, co przypatrywało się nam z takim zainteresowa-
niem z jego oczu...
Nic nie wiedziałem. Wiedza tylko otarła się o moją
świadomość i znów się wycofała. Ruszyłem niepewnie
przed siebie, a wraz ze mną rozentuzjazmowany i podnie-
cony Fitzgerald, który wykrzykiwał pytania do człowieka
z jeziora.
Ten jednak nic nie odpowiedział. Popatrzył na nas po
raz ostatni, pustym i bezosobowym, a jednak skupionym
spojrzeniem oczu błękitnych jak wody jeziora, po czym bez
schylania się czy bodaj drgnięcia jednego muskułu zapadł
się tam, gdzie stał; po prostu znikł za skalnym stopniem,
sięgającym wysokości kolan.
Dopadliśmy tego miejsca jednocześnie, przepychając
się nawzajem w pośpiechu, i nachyliliśmy się nad kamien-
nym stopniem. Człowiek przepadł bez śladu. Nie pozostało
po nim nic poza małą dziurą w skale w miejscu, gdzie
przedtem stał, dziurą nie większą od spodka, w której koły-
sała się błękitna woda. Gapiliśmy się na nią na wpół osłu-
piali, a tymczasem woda zdążyła dwakroć zniknąć z bulgo-
tem i znów się pojawić na skutek jakiejś podziemnej
aktywności. Wspomnienia dobijały się do zamkniętych
drzwi mojej pamięci. Znałem odpowiedź, znałem ją dob-
rze, ale drzwi wciąż były zamknięte. Czas przypomnienia
jeszcze nie nadszedł.
Obserwowali nas z brzegu wody, zanim podeszliśmy na
odległość głosu. Widzieliśmy, jak jeden po drugim wydo-
stawali się z błękitnej głębi i zajmowali miejsca przy brze-
gu, stojąc po kostki w wodzie, a cienkie strumyczki spływa-
ły po ich włosach i ubraniach — czujnie przyglądający się
nam potopieni mężczyźni i kobiety.
Oczywiście nie byli to topielcy. Wyglądali na idealnie
zdrowych, a ich twarze wyrażały znacznie więcej inteligen-
cji i ożywienia, niż można było dostrzec na twarzy człowie-
ka, który nam znikł za kamieniem.
To byli prawdziwi ludzie w przeciwieństwie do tamte-
go. Pomyślałem sobie, że przynajmniej tyle powinno być
oczywiste również i dla Fitzgeralda, choć moje własne
przekonanie brało się z jakiejś podskórnej wiedzy, kołaczą-
cej się w głębi umysłu.
— Czekaj, Jim — odezwał się nagle Fitzgerald, chwy-
tając mnie za ramię. — Ja... oni mi się nie podobają. Za-
trzymaj się. — Przypatrywał się milczącym ludziom w wo-
dzie.
Pozwoliłem, aby mnie zatrzymał. Doszedłszy do tego
miejsca nie byłem pewien, co nastąpi dalej. W odizolowa-
nej części mego mózgu wciąż dzwięczał dzwonek alarmu,
nakazujący najwyższy pośpiech, dopóki jednak nie uzyska-
łem tam dostępu, nie mogłem wiedzieć, czego się ode mnie
oczekuje.
Fitzgerald pomachał ręką ku ludziom w wodzie, poz-
drawiając ich gestem. Popatrzyli na nas, a potem obrócili się
i przez chwilę rozmawiali, zerkając na nas przez ramię.
W końcu jedna z kobiet wyszła z wody i skierowała się ku
nam poprzez podobne do lawy skały.
Jej długie jasne włosy, które woda zmyła z twarzy, zwi-
sały z ramion jak blade wodorosty. Miała na sobie niebie-
ską sukienkę, klejącą się do pięknego, jędrnego ciała, i przy
każdym kroku rozbryzgiwała wokół siebie wodę, skapującą
z ubrania i włosów.
Dopiero teraz przypomniałem sobie o rozbitym samo-
locie i zaginionych ludziach. Czyżby to byli właśnie pasa-
żerowie wraz z załogą? Chyba tak; co jednak w takim razie
sprawiło, że wbrew rozsądkowi zawędrowali aż tak daleko
w śmiercionośnej atmosferze Pierścienia? Jezioro? Do tego
miejsca rozumowanie wydawało się prawdopodobne, praw-
dziwy obłęd zaczynał się jednak w chwili, gdy usiłowa-
łem sobie wyobrazić, jak zstępują pod powierzchnię wo-
dy.
A więc jezioro? Czyżby znajdowało się w nim coś
niewytłumaczalnie dziwnego o ogromnej sile przyciąga-
nia, co potrafiło ich wciągnąć i wysłać z powrotem na
powierzchnię żywych i nietkniętych w naładowanym po-
wietrzu, które pobudzało nasze liczniki do tykania?
Rozejrzałem się po wodzie w poszukiwaniu odpowie-
dzi i... I znalazłem ją, a przynajmniej jej część.
W dali na pomarszczonej błękitnej powierzchni po-
ruszał się cień. Długi, wijący się cień, który padał nie
z góry, lecz z dołu. W głębi jeziora coś się przebudziło.
Wytężyłem wzrok, a wtedy groza i zachwyt odezwały
się w zaryglowanych regionach mej pamięci w reakcji
na ową wijącą się ciemność. Wiedziałem, co to jest, roz-
poznawałem to... Moment olśnienia minął. Ogromny
cień, zwijając się i rozplatając, poruszał się jak leniwy
potwór w kierunku urwisk, gdzie pomału, cień za cie-
niem, zwój za zwojem, zniknął.
Odwróciłem się. Jasnowłosa kobieta stała przed nami,
przypatrując się naszym twarzom z chłodną, bezosobową
ciekawością. Wydawało się, że nigdy przedtem nie wi-
działa człowieka, byliśmy więc dla niej istotami interesu-
jącymi, ale — całkiem obcymi. Przedstawicielami gatun-
ku, który nie mógł w żaden sposób być z nią
spokrewniony.
— Czy pani jest z samolotu? — zapytałem, a mój
głos odbił się echem wewnątrz hełmu. — My... może-
my panią zabrać ze sobą. — Słowa zamarły w ciszy. Nie
znaczyły dla niej nic, nie więcej niż tykanie naszych przy-
bocznych liczników czy pacnięcia kropli wody o skały
wokół niej.
— Jim — zabrzęczał w słuchawkach głos Fitzgerałda
— Jim, musimy ją wziąć ze sobą. Ona jest niespełna
rozumu. Nie widzisz, że oni wszyscy mają szmergla? Mu-
simy ich uratować.
— Jak? — starałem się mówić rozsądnie. — Nie mamy
miejsca. Przecież tu są wszyscy, którzy byli na pokładzie
samolotu.
— Możemy wziąć ją. — Wyciągnął rękę i ujął ją łagod-
nie za ramię. Nie stawiała oporu, tylko jej oczy z tym sa-
mym chłodnym i bezosobowym zainteresowaniem skiero-
wały się ku jego twarzy. — Prawdopodobnie jest już za
późno — powiedział, patrząc na nią ze współczuciem — ale
przecież nie możemy jej tu zostawić, prawda?
Przypatrywałem się jego ręce na jej ramieniu i wtedy
znikąd naszła mnie pewna myśl, a raczej fakt, który wyda-
wał się wymknąć spoza zamkniętych drzwi w mej pamięci
w chwili, gdy uchyliły się one, tworząc wąziutką szczelinę.
Dziewczyna była istotą z krwi i kości. Ujmując ją za ramię
wyczuwało się normalny opór materii, byłem jednak prze-
konany, że gdybym dotknął owego pierwszego człowieka
moja ręka wyczułaby tylko gładką i ruchliwą powierzchnię
wody.
Spojrzałem na miejsce na twarzy dziewczyny, gdzie
musnął ją przelotny powiew wiatru, i dreszcz przebiegł mi
po plecach. Był to ciepły wietrzyk, osuszający jej włosy
i policzek tam, gdzie ich dotknął, i wszędzie tam widziałem
ciemne i pomarszczone ślady. Gładkie jasne włosy utraciły
jedwabisty połysk, stając się brunatne i kruche, a aksamit-
ny policzek ściemniał i pokrył się zmarszczkami...
Wiedziałem, że ona umrze, jeśli opuści jezioro, ale to
nie było ważne. Tak czy inaczej, nie stwarzało to istotnego
niebezpieczeństwa (niebezpieczeństwa, grożącego czemu
i skąd? Teraz jeszcze nie było sensu zadawać sobie podob-
nych pytań — drzwi otworzą się we właściwym czasie).
Wziąłem ją pod drugie ramię. Nie mówiąc ani słowa
ruszyła posłusznie między nami w stronę oczekujących
śmigłowców. Nie sądzę, aby Fitzgerald zauważył wpływ,
jaki wywierał na nią suchy wiatr, zanim znaleźliśmy się tuż
u skraju Pierścienia, a wtedy było już za późno, by ją od-
prowadzić, nawet gdyby rozumiał, na czym polega sprawa.
Usłyszałem, jak Fitzgerald wstrzymał oddech, ale nic nie
powiedział i ja też zmilczałem.
Umieściliśmy ją w jego helikopterze. Wystartowałem
tuż za nim i przez całą drogę z powrotem do Bazy ekrany
naszej wewnętrznej łączności pozostawały ciemne, bo i cóż
mieliśmy sobie teraz do powiedzenia?

Rozdział III
ŻYWE JEZIORO
W trzydzieści minut po naszym przybyciu do Bazy
dziewczyna znalazła się w prowizorycznie skleconej komo-
rze hydracyjnej, owinięta w wilgotne prześcieradła, które
nasączał cienki strumyczek świeżej ciepłej wody. Nawet
twarz miała luźno okrytą, z czego byłem zadowolony, była
to bowiem teraz twarz starej kobiety o pomarszczonej
i ciasno obciągającej czaszkę skórze. Tylko jedno ramię by-
ło odsłonięte, ukazując wyschnięte ciało i ostro rysujące się
pod skórą ścięgna. Ramię zostało obnażone, aby wkłuć igłę,
z której powoli spływał do jej żyły pentotol sodu pod czuj-
nym nadzorem Salesa, jednego z najlepszych lekarzy w na-
szej Bazie. Wiedzieliśmy, że wkrótce, gdy specyfik zacznie
mroczyć jej umysł, Sales zręcznymi pytaniami pocznie wy-
dobywać wspomnienia o tym, co się jej przydarzyło, re-
konstruując najważniejsze etapy drogi, która doprowadziła
ją do... tego stanu.
— Wygląda to jak afazja — mruknął Sales. — Jak do-
tąd, nie stwierdziliśmy żadnego uszkodzenia mózgu, ale...
— Szefie — odezwał się Davidson, dotykając mego
ramienia. Wszyscy obróciliśmy się w półmroku, który sta-
nowił jeden ze składników całego zabiegu. — Szefie,
Lotny Sztab jedzie tu do nas. Dali nam znać zaraz po
pańskim wylocie.
— Po co? — spytałem ostro, czując, jak w odruchu
lęku ściska mi się żołądek.
— Nie wiem, nie powiedzieli mi. Ostatecznie to pan
tu rządzi.
To prawda, ale nie byłem dowódcą Lotnego Sztabu.
Ten urząd, składający się ze specjalistów, którzy kontro-
lowali administrację wszystkich Pierścieni, znajdował się
nade mną w hierarchii służbowej. To oni byli wodzami,
a jeśli zamierzali przyjechać teraz...
W mroku złowiłem spojrzenie Davidsona. Nieznacz-
nie skinął mi głową, a więc tajemnica śmierci Williamsa
wciąż jeszcze pozostawała bezpieczna, ale nie na długo.
A jeżeli Sztab zacznie wypytywać Fitzgeralda o je-
zioro...
Nadludzkim wysiłkiem zwalczyłem narastające
uczucie paniki. Najpierw informacja, a dopiero potem
działanie — tej kolejności musiałem się trzymać.
Sales odchrząknął, obróciłem się więc, zmuszając się
do skupienia uwagi na sprawach bieżących.
— Ona ma chyba tolerancję jak słoń — powiedział
Sales, mierząc wzrokiem rurkę, przez którą pentotol sodu
wciąż wsączał się w ramię dziewczyny — a może to jakaś
metamorfoza chemiczna — nie wiem. Dałem jej dosyć,
aby uśpić tuzin chłopa, a tylko na nią popatrzcie.
Nie bardzo miałem ochotę. Dla mnie było oczy-
wiste, że umierała, jednakże gdy Sales odsunął z jej
twarzy mokre zasłony, wzrok kobiety wciąż utkwiony
w sufit, był całkiem trzeźwy, pełen bezosobowej i bez-
interesownej uwagi, choć pozostawała obojętna, nie
słysząc i nie czując niczego wokół siebie.
— Jak ona mogła oddychać pod wodą? — zapytał
Fitzgerald.
— Nie mogła. — Sales łypnął na niego ponuro. — Nie
wykazuje żadnych zmian fizjologicznych. Jej układ odde-
chowy jest całkiem normalny.
— Musiała oddychać — upierał się Fitzgerald. — Pa-
miętam, cośmy widzieli.
— Wszystko jest możliwe w Pierścieniu — przyznał Sa-
les, jak gdyby wygłaszając aforyzm — ale nie rozumiem, na
jakiej zasadzie to się odbywało. — Spojrzał na mnie. — Jak
ważna jest ta sprawa, szefie?
Wytłumaczyłem mu.
— Dajcie mi godzinę — powiedział Sales krótko, gdy
skończyłem. — Zamierzam spróbować jeszcze czegoś, paru
innych rzeczy. Może jedna z nich zadziała.
— Powinna — powiedziałem wstając.
W ciągu tej godziny zdarzyło się bardzo dużo. Po pierw-
sze, Sales znalazł to, czego poszukiwał. Po drugie, przybył
Lotny Sztab. Znaleziono też ciało Williamsa, a co do mnie
samego, godzina ta oznaczała punkt zwrotny w moim życiu.
O śmierci Williamsa zostałem powiadomiony przez mój
osobisty odbiornik, gdy tylko dotarłem do swego biura.
Mogłem niemal namacalnie wyczuć milczenie Davidsona,
gdy słuchał, jak inni wznosili okrzyki zdumienia i niedo-
wierzania.
Jedyne, co mogłem zrobić, to zarządzić natychmia-
stowe wszczęcie normalnej procedury dochodzeniowej.
Zdecydowałem, aby na razie nie wspominać nic o mojej
obecności przy jego śmierci. Nie mogłem sobie pozwolić na
rozproszenie uwagi zbędnymi przesłuchaniami w obliczu mego
własnego straszliwego problemu.
Śmiertelny lęk za zamkniętymi drzwiami mojej pod-
świadomości kłębił się bezustannie, gorzej niż kiedykolwiek
dotąd. Przeczuwałem, że drzwi te rozewrą się już wkrótce.
Jeden po drugim fakty wymykały się przez tę barierę,
a i ona sama była już gotowa runąć... Już wkrótce, myśla-
łem sobie, już niedługo.
Wspominając teraz te chwile nie mogę sobie odtworzyć
porządku czasowego owej brzemiennej zdarzeniami godzi-
ny. Chyba byliśmy wciąż jeszcze pogrążeni w konsternacji
i zdumieniu z powodu Williamsa, gdy ekran odbiornika
zamigotał i pojawiła się na nim ponura, pomarszczona
twarz Lewisa, szefa Lotnego Sztabu.
Schodząc do holu, aby przywitać moich przełożonych,
myślałem sobie, że ten nieprzerwany ciąg kryzysów ma
w sobie coś z sennego koszmaru. Gdybym tylko miał bodaj
pięć minut spokoju, żeby jeszcze raz spróbować otworzyć
te oporne drzwi.
Członkowie Lotnego Sztabu noszą czarne mundury.
Wszyscy zatrudnieni w Biokontroli poddawani są staran-
nym testom, ale ludzie z Lotnego są prześwietlani tak su-
rowo, że można się tylko zdumiewać, jak ktokolwiek jest
w ogóle w stanie przejść taki egzamin. W ponurej czerni
wyglądali oni wszyscy na spiętych i nerwowych — bystrzy
i bezlitośnie dociekliwi, o nieugiętych charakterach.
— Co z tym powstaniem jeziora w Pierścieniu Siedem-
dziesiąt-Dwanaście? — to była pierwsza rzecz, o jaką zapytał
Lewis, gdy ruszyliśmy w stronę mego biura. Nie mogło być
gorzej, mówiłem sobie w duchu, nawet gdyby działali roz-
myślnie, nie mogliby przybyć w gorszym momencie.
— Trzech z nas widziało je z bliska — tylko tyle mog-
łem odpowiedzieć. — Jak przypuszczam, chciałby pan
omówić to z nami bardziej szczegółowo.
Lewis przytaknął sztywno i nie rozmawialiśmy już wię-
cej aż do chwili, gdy wraz z Davidsonem i Fitzgeraldem
zasiedliśmy w moim biurze, gotowi do przesłuchania. Kie-
dy już opowiedzieliśmy to, co mogliśmy ujawnić, oczywiś-
cie odezwał się Lewis. Jego decyzja brzmiała:
— Myślę, że tę rzecz trzeba zniszczyć natychmiast.
— Szczerze mówiąc — to był Davidson — myślałem
już o tym wcześniej. Ta rzecz, czymkolwiek jest, jest
izolowana, a tak bierzemy na siebie ryzyko jej rozproszenia.

— Popieram to rozwiązanie — powiedziałem szybko.
— Otoczyć owo coś, zmienić trasy przelotu samolotów, zo-
stawić je w spokoju i badać... badać? — Wyczułem tu jakiś
błąd. Ostrzegawczy dzwonek rozległ się mi w głowie.
Lewis siedział milcząc i tylko jego bystry wzrok ślizgał
się po naszych twarzach. W momencie gdy nabrał powie-
trza, aby coś powiedzieć, odezwał się sygnał odbiornika na
moim biurku.
— Raport o śmierci Williamsa jest już gotowy, sir —
przemówił bezosobowy głos.
— W porządku. Poczekajcie z tym chwilę — zacząłem,
ale Lewis przechylił się w przód i przymrużone oczy wpił
w twarz na ekranie. — Nie, dawajcie to natychmiast —
powiedział.
Rozpaczliwie zastanawiałem się, jak wiele ten nienor-
malnie bystry umysł już wiedział i czego się domyślał o prą-
dach, szybko płynących tuż pod powierzchnią rozgrywają-
cych się tu zdarzeń.
Twarz na ekranie zerknęła na mnie, ale wzruszyłem ra-
mionami. Dopóki Lotny Sztab tu przebywał, dowódcą był
Lewis.
— Ciało J.L. Williamsa, asystenta szefa, zostało odnale-
zione w szafce w jego własnym biurze czterdzieści minut
temu — tak się zaczynał raport. — Kula była wystrzelona z...
— Przestałem słuchać, albowiem głos przeszedł do szcze-
gółów ekspertyzy medycznej i balistycznej. W myślach obra-
całem na wszystkie strony obłąkańczy problem, jak nie do-
puścić do bliskiego, dokładnego przebadania jeziora w naj-
lepszym, a do jego zniszczenia w najgorszym wypadku.
— ...rewolwer tego kalibru posiadał tylko sam szef
Owen — oznajmił ekran. Otrzeźwiło mnie to tak, że aż drgną-
łem. — Ostatnimi ludźmi widzianymi w towarzystwie zmar-
łego byli Robert Davidson i szef Owen. Szef Owen zataił
następnie raport z posterunku 27 i zażądał helikoptera
gotowego do lotu. Wyruszył potem w kierunku...
Nagle zabrzęczał sygnał i monotonny raport urwał
się. Przerwa nastąpiła z wyjątkowego powodu, w chwilę
potem bowiem na ekranie pojawiła się twarz doktora Sa-
lesa.
— To pilne, szefie — powiedział, patrząc mi w oczy
znacząco. — Czy mógłby mi pan poświęcić pięć minut
i przyjść zaraz do mojego laboratorium?
Wyglądało to na niespodziewaną łaskę niebios. Spoj-
rzałem na Lewisa, oczekując jego zezwolenia. Wzrok miał
zimny i podejrzliwy, ale po chwili skinął głową, wstałem
więc, rzuciwszy jedno spojrzenie na świadomie obojętną
twarz Davidsona, i wyszedłem.
Coś mnie podkusiło, aby po zamknięciu drzwi za-
trzymać się jeszcze przez chwilę. Nawet się nie zdziwi-
łem, gdy usłyszałem chrapliwy głos Lewisa:
— Dopilnować, aby szef Owen nie opuszczał budyn-
ku, zanim nie porozmawiam z nim znowu. To jest pilne,
priorytetowe polecenie.
Wzruszyłem ramionami. Nie miałem teraz wpływu na
wydarzenia. Mogłem tylko poddać się ich biegowi i za-
ufać memu instynktowi.
Chociaż Sales prosił tylko o pięć minut mego czasu,
wydawał się dziwnie niechętny do rozpoczęcia rozmowy.
Usiadłem naprzeciwko niego przy biurku i przypatrywa-
łem się, jak nerwowo skubał bibularz. W końcu podniósł
wzrok i gwałtownie powiedział:
— Oczywiście wie pan, że dziewczyna umarła.
— Spodziewałem się tego. Kiedy?
— Pół godziny temu. Od tego czasu przemyślałem
wiele rzeczy i zrobiłem parę szybkich analiz. Nie miałem
czasu, aby to sprawdzić, szefie, ale wydaje mi się, że ona
zmarła z przyczyn psychosomatycznych.
— Trudno to przyjąć na wiarę — powiedziałem. —
Niech pan opowie dokładniej.
— Wyniki wszystkich jakościowych i ilościowych te-
stów wskazują, że była ona zupełnie normalnym osobni-
kiem. Myślę, że to sugestia ją zabiła.
— Ale jak?
— Wie pan, że można kogoś zahipnotyzować, a potem
dotknąć jego ręki kawałkiem lodu twierdząc, że jest to roz-
palony do czerwoności metal, i na ręce ukażą się typowe
ślady oparzenia. Za pomocą sugestii można wywołać
większość symptomów fizycznych. Z tego, co wiem, mogę
powiedzieć, że ta dziewczyna zmarła z powodu odwodnie-
nia i uduszenia.
— Przecież dostarczaliśmy jej żywność i tlen.
— Tylko że ona nie wiedziała, że to jest tlen. Sądziła,
że w ogóle nie oddycha, a więc jej odruchy motoryczne
zostały sparaliżowane i — umarła. A co do aparatury na-
wilżającej... — Sales potrząsnął głową z zakłopotaniem. —
Może to zabrzmi idiotycznie, ale przypuszczam, że nasza
pomyłka polegała na podawaniu jej wody jako czynnika
nawilżającego. Szefie, czy zbadał pan dokładnie to jezioro?
Czy jest pan pewien, że w nim jest — woda?
Znowu wydawało mi się, że w głowie zadźwięczał mi
ten dzwonek. Woda? Woda? Oczywiście nie była to woda,
w każdym razie nie taka, jaką dotychczas znaliśmy.
— Zanim tego nie przemyślałem — ciągnął dalej Sales
— nie mogłem zrozumieć, jak ona oddychała pod po-
wierzchnią wody, ale teraz wydaje mi się, że już pojmuję.
Istota ludzka może oddychać płynem, ale muszą w nim być
— ee, pewne sztuczne izotopy, które to ułatwiają. A ponad-
to coś przyprawiło ją o chorobę umysłową. Jestem przeko-
nany, że ona nie była przy zdrowych zmysłach. Można to
nazwać rodzajem schizofrenii czy też opętaniem, jak kto
woli. Jej umysł został całkiem wyczyszczony, a następnie
zawładnięty przez — coś.
Zabębnił palcami po blacie biurka, a potem rzekł z bły-
skiem w oku:
— Mam próbki owej „wody" z jeziora. Z jej ciała. To
nie jest woda. Może kiedyś nią była, ale teraz jest prze-
mieszana z innymi składnikami. Ten płyn wydaje się nie-
mal żywy. Nie jest to protoplazma, ale coś zbliżonego do
niej. Nie mogłem go odparować ani rozłożyć żadnym z od-
czynników, jakich dotychczas próbowałem. Są w nim ślady
hemoglobiny. Ten płyn w istocie pod wieloma względami
przypomina krew, ale — i to jest bardzo ważne, szefie —
nie mogłem w nim odnaleźć ani jednego leukocytu. Ro-
zumie pan, co to znaczy?
Potrząsnąłem głową.
— Jednym z pierwszych rezultatów naświetlania orga-
nizmu promieniowaniem radioaktywnym jest zmniejszenie
liczby białych ciałek, co czyni go bardziej wrażliwym na
infekcję. Odpowiednio spada też względna liczebność wie-
lojądrzastych leukocytów. To oczywiste. I z pewnością
pan wie, co to oznacza.
Znowu potrząsnąłem głową. Narastał we mnie głęboki
niepokój, ale wiedziałem, że muszę go wysłuchać, zanim
zacznę działać. Wiedziałem, że będę musiał zadziałać.
Przypuszczam, że już wtedy zdawałem sobie sprawę z tego,
co będę musiał zrobić, zanim wyjdę z pokoju, ale chciałem
wpierw wysłuchać reszty jego opowieści. Dałem mu znak,
aby ciągnął dalej.
— Stwierdziłem jeszcze inną właściwość tej cieczy,
nazywajmy ją wodą — powiedział ostrożnie — a mianowi-
cie stosunkowo dużą zawartość boru i nieco litu. Oczywiś-
cie cały teren Pierścienia jest stale wystawiony na wszelkie-
go rodzaju promieniowanie, ale obecnie przeważa w nim
twarde promieniowanie elektromagnetyczne oraz promie-
niowanie jądrowe, które wywołują reakcje biologiczne. Są-
dzę, że pan pamięta, iż zarówno bor, jak i lit wzmacniają efe-
kty bombardowania powolnymi neutronami, a zatem orga-
nizm taki jak jezioro powinien otrzymywać bardzo duże daw-
ki promieniowania, które wywierają na nie wielki wpływ.
— Jezioro to — organizm? — powtórzyłem jak echo.
— Sądzę, że tak. Dotychczas popadaliśmy w konflikty
tylko ze stworami, które zmutowały i wyewoluowały ze
zwierząt, jakie były nam dobrze znane, zanim nastąpiły
zmiany genetyczne. Jedną z przyczyn tego stanu rzeczy
może być to, że zmutowane geny dzielą się wolniej od in-
nych, a także łatwiej przegrywają w walce o dominację.
Mutacja kompletna, taka jak owo jezioro, to coś, czego tak
naprawdę nikt się nie spodziewał. Szansę na coś takiego są
bliskie zeru, ale wiedzieliśmy, że może się zdarzyć, i myślę,
że tym razem stoimy twarzą w twarz z czymś naprawdę groź-
nym. Wielkim, niebezpiecznym i niemożliwym do pojęcia.
Przechyliłem się w przód. Wiedziałem, co mam zrobić.
Teraz? Nie, jeszcze nie całkiem. W głębi mej świadomości
zamknięte dotychczas drzwi uchylały się powoli, rozwiera-
jąc się coraz bardziej, naciskane z drugiej strony przez tło-
czące się wspomnienia grozy, gotowe już teraz w każdej
chwili do przełamania bariery.
— Ale niech pan na chwilę zapomni o tym wszystkim
— powiedział Sales, niespodziewanie zmieniając nastrój. —
Rozmawiałem z dziewczyną, zanim umarła. Widzi pan,
Szefie, starałem się dojść do moich wniosków różnymi dro-
gami. Jedną z nich już panu przedstawiłem, a druga to to,
co powiedziała dziewczyna. Obie się pokrywają. — Spojrzał
na mnie z zadumą.
— Musiałem wyczyścić jej umysł aż do najniższego
poziomu artykulacji — powiedział — zanim zdołałem
przedrzeć się poza ten przymus, który ją zabił. Sama nie
była świadoma, że mówiła. Nie miałem wiele czasu, ponie-
waż mówiąc umierała, ale z tego, co powiedziała, udało mi
się złożyć całą teorię — przerwał na chwilę.
— Proszę mi powiedzieć, czy kiedykolwiek w czasie,
gdy miał pan do czynienia z jeziorem, zauważył pan coś, co
kazałoby podejrzewać, że ono jest żywe?

Rozdział IV
GŁOS JEZIORA
głębi mojej pamięci wyłoniła się z oszałamiającą
gwałtownością wizja wielkiego oka, wpatrującego się we
mnie poprzez bladą mgłę, gdy pilotowałem helikopter nad
Pierścieniem podczas naszej pierwszej wyprawy z David-
sonem.
Oko było jeziorem, wielką półprzeźroczystą soczewką,
która przyłapała nas jak ptaki w gnieździe i ściągnęła w dół.
Potęga jego nieodpartego wezwania, płynącego z soczewki
wprost do naszych mózgów, była jak promień słońca
w ciemnym pokoju.
— Nie — powiedziałem ochryple — nic nie widziałem.
Niech pan mówi dalej.
— Trudno mi nawet sobie wyobrazić, jakie były jego
początki — mówił Sales. — Najprawdopodobniej jakaś mo-
lekuła typu genu, jedna z milionów podobnych jej na obsza-
rze Pierścienia, doznała przypływu energii, gdy obok niej
przemknęła drugorzędna cząstka jonizująca, i przekształciła
się na skutek tego w — coś całkiem innego. Coś, co rosło
i rosło niepowstrzymanie. Większość tego rozwoju musiała
chyba zachodzić pod ziemią. Przypuszczam, że organizm
był już dojrzały, gdy powstało zapadlisko, które wystawiło
go na światło dzienne i przyciągnęło naszą uwagę. Do tego
czasu rozwinął się on zdumiewająco, osiągając postać tak
złożoną, że chyba nigdy byśmy jej nie poznali dokładnie —
uśmiechnął się niewesoło. — Jeżeli będziemy mieli szczęś-
cie, nie będzie to nam nigdy potrzebne. Jedno mogę panu
powiedzieć: on wie, że grozi mu niebezpieczeństwo.
Prawdopodobnie impulsy elektryczne z naszych mózgów
poruszyły odpowiednie struny w tym... organizmie i teraz
jest on już świadom, że musi szybko opracować metodę
obrony.
Otóż jezioro ma jeden, śmiertelnie groźny dla siebie,
słaby punkt, dzięki któremu, jak sądzę, będziemy w sta-
nie je zniszczyć. Przypuszczam, że organizm jest tego
świadomy, wnosząc ze sposobu, w jaki próbuje nas zwal-
czyć. — Przerwał i popatrzył na mnie tak dziwnie, że
niemal zerwałem się do akcji w tej chwili milczenia, ale
kiedy napiąłem już mięśnie aby wstać, on zaczął mówić
dalej:
— Dziewczyna opowiedziała mi, co się wydarzyło,
gdy samolot wylądował. Jego przymusowe lądowanie na
skraju Pierścienia było całkiem przypadkowe. Radioak-
tywność uniemożliwiła im nawiązanie łączności, a samo
powietrze, rzecz jasna, było tu niemal zabójcze, wydawa-
ło się zatem, że dla ludzi w samolocie nie ma żadnej na-
dziei. Dziewczyna powiedziała, że wielu z nich uskarżało
się na uczucie, jakby skupiała się na nich — no, nazwij-
my to uwagą. Teraz wiem już, że było to samo jezioro,
ów gigantyczny organizm, który ich badał, powoli szyku-
jąc się do podjęcia decyzji o swym następnym kroku.
W rezultacie doszedł on do wniosków, których skutki być
może wciąż jeszcze nie osiągnęły końcowego stadium.
Pasażerowie ujrzeli człowieka, który ukazał się spoza
pobliskiej skały. Jak powiedziała dziewczyna, jego wygląd
wydawał się znajomy. Człowiek ten krzykiem i gestami
starał się ich odpędzić. Ostrzegł ich, że zginą, jeśli po-
dejdą bliżej. Następnie zniknął, lecz pasażerowie wciąż
starali się nadać komunikat i nie opuszczali samolotu.
W sumie człowiek ten ukazał się trzy razy, starając się
ich wypłoszyć coraz mocniejszymi argumentami.
W końcu wyłonił się zza skały stojącej tuż obok i tym
razem zaprosił ich w głąb Pierścienia. Pasażerowie byli
zaskoczeni, że widziany z tak bliska człowiek ten wyglą-
dał jak lustrzane odbicie jednego z członków ich załogi.
Zjawa kiwała do nich ręką i nakazywała iść za sobą. Nie
chcieli usłuchać, ale wreszcie poszli.
Ta zjawa, jak może się pan domyślać, była imita-
cją z wody wyprodukowaną przez samo jezioro, nie
wiadomo jak dokładną. Mogła ona nawet w dziewięć-
dziesięciu procentach składać się z iluzji, ukształtowanej
w umysłach obserwatorów. Zauważył pan zapewne, że je-
zioro musiało skopiować jednego z członków załogi, a to
dlatego, że nie miało ono jeszcze wówczas dostatecznej
wiedzy o ludzkich ciałach, aby pozwolić sobie na impro-
wizację. Wiedziało jednak całkiem dużo o umysłach
ludzkich. Jego władza nad nimi i zdumiewająca selektyw-
ność sprawiły, że zacząłem podejrzewać, iż pierwotny
gen, z którego powstał cały organizm, był genem
ludzkim albo blisko z nim spokrewnionym.
Wodna zjawa była pierwszą próbą jeziora w celu
odparcia ludzi. Próba zawiodła — mówiąc innymi słowy,
imitacja nie sprawdziła się — ale można było eksperymen-
tować z oryginałami, które znalazły się w zasięgu ręki.
Nigdy nie dowiemy się dokładnie, co nastąpiło dalej.
Rozumując logicznie, organizm musiał dokonać kolejnego
kroku na drodze ku stworzeniu bariery przeciw inwazji
człowieka. W rezultacie wyprodukował on antyciała, za-
szczepiwszy się samemu „wirusem człowieczeństwa" w celu
uodpornienia się na dalsze ataki.
Zanim mógł on jednak zresorbować ludzi, musiał
w nich wpierw dokonać pewnych zmian. Zmiany fizyczne
były konieczne, aby mogli oni żyć pod powierzchnią wody,
zmiana mentalna zaś miała spowodować, że znaleźliby się oni
tam ze swojej własnej woli, a więc to wola stała się celem ataku
jeziora. Widział to pan na własne oczy.
Wspomniałem wcześniej, że miałem wrażenie, jak gdy-
by z umysłu dziewczyny, którą widzieliśmy, coś zostało
wypłukane i zastąpione innym podstawowym odruchem.
Teraz jestem przekonany, że byłem bliżej prawdy, niż
mogłem się spodziewać. — Popatrzył na mnie przenikliwie,
niemal jak gdyby się czegoś domyślał.
— Gdybym znalazł się na jego miejscu — powiedział
— próbując rozwiązać problem, jak zmienić cały obraz
emocjonalnego reagowania istoty ludzkiej, przypuszczam,
że sięgnąłbym aż do samych korzeni. Byłoby to znacznie
prostsze niż próby wytłumienia odruchów czymś takim, jak
na przykład hipnoza. Sądzę zatem, że ci ludzie zamiast in-
stynktu samozachowawczego mają obecnie inny odruch —
instynkt zachowania Organizmu. Byłoby to takie proste
i powinno działać tak dobrze.
W moich uszach rozległ się ryk. Przez chwilę nie słysza-
łem nic z tego, co mówił Sales. Śluzy otwarły się i przez
szeroko rozwarte drzwi chlusnęły wszystkie moje wspom-
nienia.
— Ale nie działało doskonale — mówił Sales z daleka.
— O ile jezioro nie posunęło się o krok dalej, jesteśmy
w stanie je zniszczyć, ale być może ono już tego dokonało.
Może już pojęło, że statyczne antyciała, które nie mogą
egzystować poza jego krwiobiegiem, nie zdadzą się na wie-
le. Czy nie sądzi pan, szefie, że ono mogło schwytać jeszcze
innych ludzi i dokonać generalnej przebudowy ich umy-
słów? Że mogło u ludzi takich jak pan przekształcić in-
stynkt tak, że teraz istnieje dla pana tylko jeden fundamen-
talny nakaz — Organizm musi być zachowany?
Ta myśl przyszła mu do głowy niespodziewanie. Wi-
dać to było po jego twarzy, nabiegłej krwią od zasko-
czenia i straszliwej grozy, gdy wychylił się wprzód nad
biurkiem.
Nawet nie ruszyłem się z krzesła. Już od paru minut
trzymałem rewolwer na kolanie, ale on nie mógł tego wi-
dzieć ze swojego miejsca.
Strzeliłem do niego z bliska, prosto w pierś.
Na chwilę zawisł nad biurkiem, a jego ręce konwulsyj-
nie szarpały bibularz. Miał jeszcze coś do powiedzenia, ale
trudno mu było to z siebie wydobyć. Próbował dwukrot-
nie, zanim mu się udało.
— Pan — to na nic — powiedział piskliwym głosem.
— To nie — powstrzyma mnie. Wysłałem — kompletny
raport — Lotny Sztab — właśnie czytają...
Krew nie pozwoliła mu dokończyć. Obserwowałem bez-
osobowo, jak z bulgotem wypłynęła mu z ust i doktor runął
przed siebie, wprost w szkarłatną kałużę, szybko rosnącą na
blacie biurka. Przyglądałem się, jak początkowo bibularz
wchłaniał krew, lecz jej strumień był zbyt wartki i osta-
tecznie struga krwi przelała się przez krawędź blatu, spły-
wając na podłogę z dźwiękiem przypominającym kapanie
jeziornej wody z ubioru dziewczyny, kiedy szła ku nam
wśród skał.
W słońcu jezioro lśniło błękitne i piękne. To była naj-
ważniejsza rzecz na świecie. Wiedziałem, że gdyby cokol-
wiek je zniszczyło, cały świat by się skończył w jednym stra-
szliwym momencie zagłady. Musiałem poświęcić wszystkie
moje myśli i wszystkie siły jego ochronie przed niebezpie-
czeństwem, jakie mu teraz zagrażało.
Stukanie do drzwi przegnało tę wizję. Zerwałem się na
równe nogi i zasłoniłem sobą biurko.
Do pokoju wpadł Davidson, zatrzasnął drzwi i oparł się
o nie plecami, ciężko dysząc.
— Idą po ciebie, Jim — powiedział. — Wiedzą o Wil-
liamsie.
Kiwnąłem głową. Teraz też już wiedziałem. Wiedzia-
łem, czemu w moich myślach pojawiła się pustka w chwili,
gdy uciszenie Williamsa stało się najważniejszym zada-
niem. W tamtej chwili nie było dla mnie bezpiecznie, abym
pamiętał zbyt wiele, nie było bezpieczne wiedzieć za dużo
0 swym działaniu i jego motywach. No tak, zabiłem go,
1 w porządku.
— Wiedziałeś cały czas? — spytałem go, a on przy-
taknął.
— Musisz szybko coś zrobić, Jim — powiedział. —
Mówię ci, oni już tu idą. Wiedzą, że byliśmy tam obaj i są
niemal pewni, że ty to zrobiłeś. Odciski palców, typ pocisku...
wymyśl coś, Jim. Ja...
Drzwi za jego plecami otrzymały potężny cios. Nie był
na to przygotowany, wyleciał więc na środek pokoju,
a drzwi rozwarły się, z trzaskiem uderzając o ścianę. Wlała
się przez nie fala czarnych mundurów na czele z Le-
wisem, który z kamienną twarzą wpijał stalowy wzrok
w moje oczy.
— Chciałbym ci zadać parę pytań, Owen — zaczął. —
Mamy powody przypuszczać, że wiesz więcej niż...
I wtedy zobaczył, co leżało na biurku za mną. W poko-
ju przez chwilę panowała absolutna cisza. Wyważone drzwi
odrzuciły Davidsona aż za mnie i pierwszym dźwiękiem,
jaki usłyszałem, był jego sapiący oddech, gdy wsparł się
0 krzesło, z którego właśnie wstałem.
Miałem kompletną pustkę w głowie. Wiedziałem, że
powinienem koniecznie oczyścić się z podejrzeń, ale tego
dnia przeżyłem zbyt wiele wstrząsów, jeden po drugim,
1 mój mózg po prostu przestał działać.
Powinienem coś powiedzieć. Nabrałem głęboko powie-
trza i otworzyłem usta, modląc się o właściwe słowa, gdy
na moim ramieniu zacisnęła się dłoń Davidsona. Był to
twardy i brutalny chwyt, ale zanim nastąpił dalszy ciąg,
Davidson trzykrotnie ucisnął mój biceps, dając mi szybki
sygnał ostrzegawczy, a dopiero potem dokończył ruchu,
pchając mnie tak mocno, że zatoczyłem się o jakieś trzy
kroki po dywanie i zatrzymałem się twarzą do niego, ogłu-
piały z zaskoczenia.
Davidson zgarnął rewolwer, który upuściłem na krzes-
ło. Widziałem, jak obmacywał palcami kolbę, jak gdyby
szukając lepszego chwytu, ale wiedziałem, po co to robił
naprawdę. Gdy przyjdzie czas na badania, odciski jego pal-
ców powinny całkiem zatrzeć ślad mojej ręki.
— No dobra, Lewis — powiedział spokojnie — ja to
zrobiłem. Zabiłem ich obu.
14 — Pułapka czasu
Wodził wzrokiem po twarzach, a gdy napotkał moją,
w jego oczach odczytałem rozpaczliwą prośbę. To był mój
obowiązek — nie mogłem odrzucić tej ostatniej oferty po-
mocy w służbie dla sprawy większej niż jakakolwiek inna,
w imię której walczyli ludzie.
Było to dla mnie oczywiste jak dwa razy dwa cztery.
Nie było sprawy ważniejszej niż ochrona jeziora.
Grymas wściekłości — wiedziałem, że udawanej — nie-
spodziewanie wykrzywił jego twarz. Uniósł rewolwer i wy-
palił wprost we mnie.
Tyle że nie było to całkiem wprost. Davidson był dob-
rym strzelcem i nie chybiłby z tej odległości, gdyby tego
nie chciał.
Kula gwizdnęła mi koło ucha i z hałasem stłukła coś za
mymi plecami. Ujrzałem, że jego twarz odprężyła się i po-
jawił się na niej wyraz głębokiej satysfakcji na moment
przed tym, jak trafiła ją kula Lewisa, rozmazując jej rysy
w purpurową plamę. (Davidson musiał wystrzelić z rewol-
weru do kogoś — przypuszczam, że pamiętał, iż w prze-
ciwnym wypadku testy woskowe wykazałyby, że ostatnio
w ogóle nie używał broni. Celem równie dobrze mogłem
być i ja, zwłaszcza że oczyszczało mnie to z podejrzeń. Być
może zdawał sobie również sprawę z tego, że jego zeznania
nie wytrzymałyby próby dokładnych przesłuchań. Było to
więc swego rodzaju samobójstwo, ale popełnione dla spra-
wy o ogromnej, niekwestionowanej słuszności. Przekonanie
o tym kryło się w najgłębszych zakamarkach mego umy-
słu...)
— W porządku, Owen, dałeś słowo. Gdzie, jak sądzisz,
jest jego najbardziej wrażliwe miejsce?
Czy w bystrych oczach Lewisa widniała ironia, gdy za-
dawał mi to pytanie? Ze wszystkich możliwych pytań na to
jedno jedyne nie mogłem odpowiedzieć. Nie mogłem tego
zrobić fizycznie, nawet gdybym bardzo chciał. Przypusz-
czam, że gdyby zaszła taka potrzeba, język obróciłby mi się
w gardle i zadławił mnie, zanimbym zdołał powiedzieć im
prawdę.
— Zróbmy jeszcze jedno okrążenie — powiedziałem.
— Chciałbym jeszcze raz popatrzyć.
Jezioro leżało pięćset stóp poniżej nas, błękitne i spo-
kojne. Majestatyczne urwiska oglądane z tej wysokości były
niemal niewidoczne na skutek skrótu perspektywicznego,
ale wiedziałem, że głęboko pod skałami kryła się owa
najważniejsza grota, której nie powinna uszkodzić żadna
bomba.
Nie pozostał żaden ślad po bezmyślnych ludziach, któ-
rych To wykorzystało i odrzuciło. Droga produkcji antyto-
ksyn została zarzucona, ale kolejny krok — bakteriofag,
który będzie aktywnie poszukiwał i pożerał atakujące wiru-
sy — musiał się powieść. Znałem dobrze swoje zadanie.
— Spróbujmy tam, na tych płyciznach — powiedzia-
łem wskazując palcem.
Samolot zatoczył łuk i po chwili Lewis uniósł rękę.
Bomby głębinowe unosiły się za nami długim, opadają-
cym szeregiem. Wiedziałem, że nie były to zwykłe bomby
głębinowe. Ostatnia wola Salesa została wykonana zgodnie
z jego zamierzeniem zbyt szybko jak na mój gust. Uciszy-
łem doktora, ale nie mogłem zniszczyć jego testamentu. Pa-
trzyłem na spadające bomby z sercem przepełnionym
uczuciem bliskim rozpaczy.
— Organizm nie posiada białych ciałek — mówił Sales
w raporcie dla Sztabu, głosem zza grobu wypowiadając
wyrok na mnie w tej samej chwili, kiedy go zabijałem. —
Przypuszczam, że można będzie go zniszczyć, jeżeli uda się
nam zarazić go gruntownie wszelkimi możliwymi kultura-
mi bakteryjnymi. Jest wtedy nadzieja, że któraś z nich po-
skutkuje. Jeżeli nie, trzeba będzie próbować dalej. Propo-
nowałbym użycie bomb głębinowych. Testy, jakie do tych-
czas przeprowadziłem, wykazują, że tak zwana woda
jeziora pełni w istocie rolę grubej skóry, która dotąd chro-
niła Organizm przed normalnymi infekcjami. Ładunki
spełniłyby rolę igły strzykawki, wprowadzając naszą broń
tam, gdzie może ona skutecznie zadziałać. Głęboko pod
powierzchnią ukrywa się coś, co stanowi serce owej nie-
bezpiecznej istoty, coś, czego dotychczas nie widzieliśmy.
Musimy to, koniecznie zniszczyć, zanim zmutuje dalej,
przekształcając się w coś, z czym nikt nie będzie mógł sobie
poradzić.
Kiedy eksplodowały pierwsze bomby, czułem się tak,
jakby wybuchały wprost w moim mózgu. Jak przez mgłę
widziałem wystrzelające ku nam fontanny błękitnej wody.
Krążyliśmy wokół prowadząc obserwację. Woda wlewa-
ła się w straszliwe rany, a dookoła leniwie rozbiegały się
fale, dążąc ku brzegom. Wydawało mi się, że w miejscach,
gdzie spadły śmiercionośne ładunki, widać jakiś ruch
w wodzie, ale nawet jeśli tak było, coś działającego w je-
ziorze uspokoiło, zmyło toksyny, zaleczyło i załagodziło
wszelkie zagrożenie.
Odetchnąłem głęboko z ulgą.
— Gdzie teraz, Owen? — dopytywał się nieubłaganie
Lewis i wtedy pojąłem, że moja próba dopiero się rozpo-
czyna. Wzbierała we mnie rozpacz. Jak długo będę w sta-
nie to odwlekać? Wcześniej czy później trafimy przecież
wreszcie do niebezpiecznej strefy i bezbronne stworze-
nie tam w dole zginie w niewyobrażalnych mękach — nie-
wyobrażalnych dla wszystkich poza mną.
— Spróbujmy tam — powiedziałem wskazując na
chybił trafił. Zauważyłem, że ręka mi się trzęsie, gdy ją
wyciągnąłem przed siebie, ścisnąłem więc palce w pięść,
aby powstrzymać drżenie.
Później nie mogłem sobie przypomnieć, jak długo to
wszystko trwało. Przychodzi taki moment, że ciało i umysł
nie są już w stanie odbierać nowych bodźców i ja, co było
dla mnie błogosławieństwem, osiągnąłem taki stan wkrótce.
Od tej chwili wiedziałem, jaki będzie koniec, bez względu
na to, jak długo uda mi się go odsuwać. Zrobiłem wszyst-
ko, co było w ludzkiej mocy, ale to okazało się za mało.
Obaj — ja i jezioro — trwaliśmy bezradni i wiedziałem,
a była to kojąca świadomość, że w końcu umrzemy razem.
Zataczaliśmy koło za kołem ponad rozedrganą błękitną
wodą. Bomba za bombą spadała z pluskiem, znikała i wy-
buchała kolejną fontanną. Jezioro od brzegu do brzegu by-
ło pokreślone krzyżującymi się falami, wywołanymi przez
owe straszliwe rany. Czasami trucizny, jakie zawierały
bomby, zostawały zmyte i rozpuszczone, ale w miarę upły-
wu czasu coraz częściej tworzyły one wielkie, rozprze-
strzeniające się plamy infekcji, opalizujące na po-
wierzchni wody.
Zjadliwa żółć, płynąc w kierunku brzegu, przecinała fa-
lę, biegnącą od plamy o barwie agresywnej czerwieni. Ko-
lor siniaków mieszał się z kolorem krwi, a targające jezio-
rem wstrząsy udzielały się i mnie, choć w moim wypadku
z konieczności było to drżenie wewnętrzne.
Na szczęście przynajmniej nie ja wskazałem serce je-
ziora. Był to czysty przypadek, który i tak musiał się zda-
rzyć, wcześniej czy później.
Głęboko pod urwiskami owa cienista błękitna grota,
której nigdy nie widziałem, została rozerwana na strzępy
wybuchem białego płomienia. To, co w niej spoczywało
ciasno zwinięte, też zostało rozdarte, oślepione i udręczone
nie tylko przez eksplozję, ale i błyskawiczny atak choroby,
jakiej nie potrafiło zwalczyć.
Z góry ujrzeliśmy wpierw złowieszczy cień, który nagle
wyłonił się spod urwisk. Poruszał się jak gigantyczny wąż,
Wąż Midgardu, który otaczał cały świat swoimi splotami.
Wyśliznął się konwulsyjnie ze swej pieczary i szamotał na
otwartej przestrzeni w męczarniach, wstrząsany seriami
spazmów, które sprawiły, że woda wokół niego zakipiała.
Ludzie dookoła mnie wznieśli ochrypły okrzyk tryum-
fu. Gdybym mógł, pozabijałbym ich wszystkich, ale teraz
nie miało to już sensu. Nie było we mnie nawet woli zemsty.
Gdy w człowieku zamierają podstawowe instynkty, w isto-
cie przestaje on być w ogóle człowiekiem.
Woda pod nami gotowała się i pieniła. Nie można było
dostrzec tego, co smagało jezioro w przedśmiertnym szale.
Wiedziałem, co to było, ale nie chciałem patrzeć ani myś-
leć. Zawiodłem i teraz szykowałem się na śmierć wraz
z mym umierającym panem.
Bardzo słabo słyszałem, jak Lewis wydał rozkaz syste-
matycznego zbombardowania całego terenu, aby zniszczyć
wszelkie szczątki tego, co tu zginęło. Nieważne. Nic
już nie było ważne. Byłem automatem, wykonującym
tylko ludzkie ruchy aż do chwili, gdy mogłem je wreszcie
wyłączyć i sięgnąć do mej zamykanej szuflady po mały re-
wolwer, który tam przechowywałem. Właściwie zazdrości-
łem Davidsonowi, on bowiem przynajmniej zginął z sen-
sem, ufając, że nie pozwolę, aby jego poświęcenie poszło na
marne.
Jego też zawiodłem. Zawiodłem samego siebie.
Nie miałem więcej po co żyć.
Przytknąłem wylot lufy rewolweru do głowy i wtedy
poczułem — poczułem, że nie mogę nacisnąć spustu. Coś
mnie powstrzymywało, jakiś nakaz głęboko ukryty w moim
umyśle, znacznie poniżej wszystkich pięter świadomości.
Przez jedną chwilę szalonej nadziei mój rozum starał się mi
wytłumaczyć, że to wszystko było pomyłką, że nie dokona-
ła się we mnie zmiana, która przekształciła mnie z istoty
ludzkiej w narzędzie, podległe rozkazom obcej woli.
Czy to, co powstrzymywało moją rękę, było mimo wszy-
stko instynktem samozachowawczym? Jeżeli tak, to byłem
wolny.
Nie, to nie był instynkt samozachowawczy. Zrozumia-
łem to już po chwili i niemal natychmiast nadzieja, którą
tak krótko hołubiłem, zamigotała i zgasła, połknięta przez
nadciągającą falę rozkazów.
To nie umarło, lecz ukryło się głęboko w podziemnych
wodach, gdzie leżało zagrzebane licząc na mnie, nakazując
mi pohamować rękę, która zabiłaby je wraz ze mną. Musia-
łem żyć, musiałem Temu służyć. Fala ckliwego żalu wezbra-
ła w rejonach mego umysłu, gdzie zwykł przebywać
ludzki rozum. Ach, gdybym tylko nacisnął spust chwilę
wcześniej, zanim nadszedł ten rozkaz.
Teraz było już za późno. Mój umysł wypełniało ciepłe,
wygodne poczucie własnej przebiegłości, które docierało aż
tu z owego odległego źródła rozkazów. To mogło poczekać
i ja też mogłem czekać. Mogłem zająć się werbunkiem,
a To pomogłoby mi przerabiać innych na mój wzór, aż
nasze szeregi wzmocnią się dostatecznie.
Nie całkiem zawiodłem, ale dopóki nie wypełnię
swego obowiązku, powinienem być posłuszny. Posłuszeń-
stwo będzie radością i przyjemnością, obiecywał mi pod-
stępny głos. Dobry i wierny sługo, ciągnął szept, pracuj
nad zbudowaniem mego królestwa na Ziemi, a nagroda twa
będzie słodka ponad wszelkie wyobrażenie.
Wstałem i z powrotem zamknąłem rewolwer w szufla-
dzie. Kiedy się odwracałem, spostrzegłem swoje odbicie
w lustrze na ścianie. Zatrzymałem się przed nim i popa-
trzyłem sobie głęboko w oczy.
Uśmiechnąłem się...
KONIEC

Henry Kuttner (1914-1958) urodził
się 7 kwietnia 1914 roku w Los Ange-
zmarł 3 lutego 1958. Debiutował
opowiadaniem „Cmentarne szczury"
napisanym pod wpływem Lovecrafta
{Weird Taks, marzec 1936). Czasy
kryzysu przeszkodziły mu w zdoby-
waniu wykształcenia (studia na Uni-
versity of Southern California ukoń-
czył w 1954). W 1940 roku poślu-
bił autorkę SF i fantasy Catherine
L. Moore i praktycznie każdy utwór
odtąd publikowany, zarówno pod jego nazwiskiem, jak i pod licz-
nymi pseudonimami (najważniejsze: Lewis Padgett, Lawrence
0'Donnell), był pisany wspólnie. HK pisywał także powieści
kryminalne: The Brass Ring (1946), The Day He Died (1947), Man
Drowning (1952), a także zbeletryzowane wersje najciekawszych
spraw przypadków z praktyki znanego psychoanalityka Michaela
Graya: The Murder of Eleanor Pope (1956), The Murder of Ann
Avery (1956), Murder of a Mistress (1957), Murder of a Wife
(1958).
W latach 1936-1940 pisał głównie dość banalne opowiadania
SF i grozy, a także zaliczał się do garstki „wypełniaczy" luki, jaka
powstała w groszowych magazynach po śmierci Howarda
(w Polsce znamy dwa opowiadania o księciu Raynorze i cykl
Elak z Atlantydy 1985, liczący 4 opowiadania — w polskim wy-
daniu tylko 3). Do najciekawszych utworów tego okresu należy
nieduża powieść „Pułapka czasu" (1938; w jęz. angielskim nie
doczekała się wydania ani osobnego, ani w autorskim zbiorze)
oraz cykl humorystyczno-satyryczny zapoczątkowany opowiada-
niem „Księżycowe Hollywood" (1938). Sławę przyniosły mu jed-
nak liczne utwory SF, fantasy i science fantasy pisane dla takich
magazynów w latach czterdziestych jak: Astounding SF, Thrilling
Wonder Stories, Startling Stories, Unknown, z których część uka-
zała się następnie w wydaniach książkowych w latach pięćdziesią-
tych i sześćdziesiątych, a nawet i później, bo dzisiaj HK należy co
prawda do pisarzy, którym sporo miejsca poświęcają encyklope-
die i bibliografie adnotowane SF i fantasy, ale jeśli szacować jego
popularność wedle wznowień — do praktycznie zapomnianych
(w USA i na Zachodzie).
W Polsce Kuttner należy do autorów SF i fantasy szczególnie
często wydawanych i najpoczytniejszych, aczkolwiek już doskona-
le widać, że przegrywa w konkurencji z nowszą i najnowszą pro-
dukcją literacką swoich rodaków. 20 dotąd wydanych u nas ksią-
żek HK nie wyczerpało jednak do końca bogatej puli jego najlep-
szych utworów. Przed nami są jeszcze niespodzianki! Jednak nasz
pech polega po prostu na tym, że gro utworów Kuttnera zestarza-
ło się znacznie, zanim mogliśmy je poznać. I nawet najlepszy
przekład niewiele pomógłby Nieśmiertelnym (1947, 1950), jego
najsłynniejszej niegdyś powieści obok Mutantów (1945-53; 1953).
W Polsce najlepiej przyjęto cykl 4 inteligentnych i dowcipnych
opowiadań o mutantach Hogbenach (1947-9) oraz cykl 6 opowia-
dań o gienialnym wynalazcy-pijaku Próżny robot (1943-8, 1952).
Spora część dorobku HK to lekkie, bajkowe przygody science
fantasy pisane pod Merritta: Mokra magia (1943; „Chwała i potę-
ga" 1947; „Jak bogowie" 1947, 1954), Dolina Płomienia (1946,
1964), Kraina mroku (1946, 1965), Maska Kirke (1948, 1971),
Well of the Worlds (1953). Do ciekawszych powieści SF należy
też niemal po van vogtowsku skomplikowane Szachowisko (1946,
1951 razem z powieścią Tomorrow and Tomorrow). Ważniejsze
zestawy opowiadań wydane w Polsce: Cytadela ciemności (1992),
Czego ci trzeba (1985), Maszyna ego (1993), Niewidzialne oko
(1992), Nocne starcie (1993), Pegaz (1990), Stos kłopotów (1986),
Tubylerczykom spełły fąjle (1993), Twonk (1988).
Inteligencja, humor i logika najlepszych utworów Kuttnera
odegrała ogromną rolę w rozwoju amerykańskiej literatury fantas-
tycznej. HK był bezpośrednim duchowym przewodnikiem mło-
dych, początkujących autorów: Raya Bradbury'ego, Leigh Brac-
kett i Richarda Mathesona.
Opr. MSN