Deaver Jeffery

Czarny tancerz

Tłumaczenie: Michał Ignar
As kryminalistyki, Lincoln Rhyme, zna metodę, która pomoże mu przechytrzyć 
błyskotliwego szaleńca. Trzeba wniknąć w jego umysł. „Myśleć jak on, czuć to 
samo i podążać 
jego śladem. Tym razem jednak trafiła kosa na kamień. W przebiegłości i 
zwodzeniu Czarny 
Tancerz nie ma sobie równych. 
Rozdział pierwszy
Kiedy Edward Carney żegnał się z żoną Percey, nawet mu na myśl nie przyszło, że 
widzi ją 
po raz ostatni.
Po wyjściu z domu wsiadł do samochodu zajmującego cenne na wagę złota miejsce 
parkingowe na Osiemdziesiątej Pierwszej Wschodniej na Manhattanie i włączył się 
do ruchu. 
Carney był spostrzegawczy, więc nie uszła jego uwagi czarna furgonetka 
zaparkowana w pobliżu 
domu. Pojazd miał zachlapane błotem przyciemniane szyby. Mężczyzna przyjrzał się 
uważnie 
zdezelowanemu samochodowi zarejestrowanemu w Wirginii Zachodniej i uświadomił 
sobie, że 
w ciągu ostatnich paru dni już kilka razy widział go na ulicach miasta. Sznur 
samochodów przed 
nim właśnie przyspieszył. Udało mu się przemknąć jeszcze na żółtym świetle i 
zupełnie 
zapomniał o furgonetce. Wkrótce mknął na północ aleją Roosevelta.
Dwadzieścia minut później ujął w dłoń słuchawkę telefonu samochodowego i 
wykręcił 
numer domowy. Zaniepokoił się, że żona nie odbiera. Percey miała lecieć razem z 
nim – 
poprzedniego wieczoru rzut monetą zdecydował, kto będzie pierwszym pilotem. 
Swoją wygraną 
Percey skwitowała reklamowym uśmiechem. Potem jednak, o trzeciej nad ranem, 
dostała 
okropnego bólu głowy, jedynej dolegliwości, która była w stanie zatrzymać ją w 
łóżku. Kiedy 
znaleźli dla niej zastępstwo, Percey znów się położyła.
Edward Carney, o chudej i kościstej sylwetce, mimo swoich czterdziestu pięciu 
lat nadal 
ostrzyżony na rekruta, kiwał głową wsłuchany w monotonny sygnał po drugiej 
stronie linii. Po 
włączeniu się automatycznej sekretarki, pełen niepokoju odłożył słuchawkę na 
widełki.
Kiedy przybył do biura firmy czarterowej Hudson Air, na terenie Okręgowego 
Lotniska 
w Mamaroneck w hrabstwie Westchester, czekał na niego tort upieczony z okazji 
zawarcia 
nowego kontraktu. Każdy z kilkunastu pracowników pałaszował swoją porcję, ale 
Carney ledwie 
skubnąwszy kilka kęsów, wdał się w rozmowę o locie z Ronem Talbotem, którego 
okrągły 
brzuch zdradzał zamiłowanie do tortów, choć na co dzień obywał się papierosami i 
kawą. Talbot, 
sprawujący jednocześnie stanowisko administratora i dyrektora ekonomicznego, 
wyrażał na głos 
swoje obawy, czy ładunek zostanie dostarczony terminowo i czy odpowiednio 
wycenili przelot. 
Carney oddał mu resztę swojego kawałka tortu i radził się odprężyć.
Przypomniał sobie o Percey. Wszedł do gabinetu i podniósł słuchawkę. Nadal nikt 
nie 
odbierał telefonu. Zaniepokoił się nie na żarty. Prywatni przedsiębiorcy zawsze 
odbierają 
dzwoniący telefon. Odłożył z trzaskiem słuchawkę i zastanawiał się, czy nie 
zadzwonić do 
sąsiada, który mógłby sprawdzić, co się dzieje. Ale właśnie wtedy pod hangar 
stojący obok biura 
podjechała wielka, biała ciężarówka, jednocześnie pojawił się drugi pilot – Tim 
Randolph. 
Wybiła osiemnasta – czas ruszać w drogę.
Smukła brunetka, Lauren, asystentka Talbota, miała na sobie przynoszącą jej 
szczęście 
sukienkę, która niebieskim kolorem doskonale pasowała do logo Hudson Air – 
sylwetki sokoła 
lecącego nad globem pociętym siatką południków i równoleżników. Nachyliła się do 
Carneya 
i powiedziała szeptem:
– Teraz już wszystko się ułoży, prawda? – Oczywiście – uspokoił ją.
Objęli się na chwilę. Zaproponowała mu kawałek tortu na drogę, ale odmówił. Ed 
Carney 
chciał już ruszać. Znaleźć się z dala od sentymentów i uroczystości. Daleko od 
ziemi.
Wkrótce wzbił się w powietrze. Szybował pięć kilometrów nad ziemią, za sterami 
leara 35A, 
najlepszego prywatnego odrzutowca o srebrnym kadłubie połyskującym jak rybia 
łuska. Lecieli 
ku zatykającemu dech w piersi zachodowi słońca – regularna pomarańczowa tarcza 
chowała się 
z wolna za wielkimi, strzępiastymi chmurami w odcieniu różowofioletowym, przez 
które sączyły 
się ostatnie promienie.
Odległość 1164 kilometrów do lotniska O’Hare pokonali w niecałe dwie godziny. 
O’Hare 
jest najbardziej ruchliwym lotniskiem na świecie, nic więc dziwnego, że kontrola 
ruchu 
powietrznego kazała im krążyć na wysokości dwóch tysięcy pięciuset metrów nad 
zachodnimi 
przedmieściami Chicago.
Dziesięć minut później Carney spojrzał na jasne punkciki konstelacji gwiezdnych 
na 
ciemnym niebie i pomyślał sobie: Popatrz, Percey, wszystkie gwiazdy na 
wieczornym niebie. 
I wtedy, po raz pierwszy w całej swojej karierze zawodowej, uległ zupełnie 
nieprofesjonalnej 
słabości. Troska o Percey wróciła ze zdwojoną siłą. Musiał za wszelką cenę z nią 
się 
skontaktować.
– Przejmij stery – poleci! Timowi.
– Zrozumiałem – odezwał się drugi pilot, ujmując wolant w dłonie. Wieża 
kontrolna 
odezwała się wśród trzasków:
– Dziewiątka Charlie Juliet, zejdź na wysokość tysiąca dwustu pięćdziesięciu 
metrów. 
Oczekuj na lądowanie.
– Zrozumiałem, Chicago – powiedział Tim. – Schodzę z dwóch tysięcy pięciuset na 
tysiąc 
dwieście pięćdziesiąt.
Carney zmienił częstotliwość radiostacji, żeby nawiązać łączność ze swoim 
biurem. Kiedy 
usłyszał głos Rona Talbota, poprosił go o połączenie z domem. Oczekując na 
rozmowę, razem 
z Timem, przygotowali maszynę do lądowania – sprawdzili prędkość i klapy.
– Chicago, Dziewiątka Charlie Juliet przechodzimy punkt trasy. Przez piąty do 
czwartego.
Kiedy Tim mówił te słowa do mikrofonu, Carney usłyszał, jak telefon dzwoni w 
jego domu, 
odległym o 1100 kilometrów. Odbierz Percey. Gdzie jesteś? Błagam...
– Dziewiątka Charlie Juliet, zmniejsz prędkość do trzystu sześćdziesięciu 
kilometrów. 
Odezwijcie się do wieży. Dobry wieczór.
– Zrozumiałem, Chicago. Trzysta sześćdziesiąt kilometrów. Dobry wieczór.
Trzy sygnały. Gdzież ona się podziała? Co się stało?
Żołądek coraz bardziej podchodził mu do gardła.
Silniki turbinowe wyły, powodując miażdżący hałas. Układ hydrauliczny jęczał. 
W słuchawkach Carney słyszał zakłócenia. I nareszcie trzask po drugiej stronie 
linii.
– Halo? – usłyszał głos żony.
Roześmiał się rozluźniony. Już miał coś powiedzieć, gdy samolotem mocno 
szarpnęło – tak 
silnie, że w ułamku sekundy siła wybuchu zerwała mu masywne słuchawki z uszu. 
Odłamki 
i iskry rozpierzchły się na wszystkie strony.
Przerażony Carney chwycił bezwładny wolant lewą dłonią; nie miał już prawej. 
Odwrócił się 
w stronę Tima, gdy ten właśnie przelatywał przez ogromną dziurę w kadłubie.
– Błagam, nie, nie...
Cały kokpit oderwał się od rozpadającego się samolotu, skrzydła i silniki 
zostały w tyle, 
pochłonęła je kula ognia.
– Och, Percey – wyszeptał – Percey...
Nie było już mikrofonu, który przekazałby jego słowa.
Wielkie jak asteroidy, żółciutkie.
Ziarenka piasku skrzyły się na monitorze komputera. Mężczyzna siedział nachylony 
z obolałym karkiem, mocno mrużąc oczy.
W oddali rozległ się grzmot. Niebo o świcie jarzyło się żółtozielonym blaskiem, 
nadciągała 
burza. Wiosna była wyjątkowo deszczowa w tym roku.
Ziarenka piasku...
– Powiększyć – wydał polecenie i obraz na ekranie posłusznie powiększył się 
dwukrotnie.
Dziwne, pomyślał.
– Kursor w dół. Stop.
Pochylił się znowu, wytężał wzrok wbity w monitor.
Piasek, pomyślał Lincoln Rhyme, to rozkosz dla kryminologa. Okruchy skały 
przywierają do 
ubrania jak mokra farba, a potem grzecznie odpadają na miejscu zbrodni i 
pomagają połączyć 
ofiarę z mordercą. Potrafią zdradzić, gdzie był podejrzany. Matowy piasek 
świadczy o tym, że 
był na pustyni. Przezroczysty – na plaży. Obsydian – na Hawajach. Kwarc – w 
Nowej Anglii.
Rhyme nie miał jednak zielonego pojęcia, skąd pochodzi piasek, któremu się 
przyglądał. Ten 
z okolic Nowego Jorku to głównie kwarc i skaleń. Grubszy nad cieśniną Long 
Island, drobny 
miał nad Atlantykiem. Ów jednak był biały, połyskujący, o nierównej powierzchni, 
zmieszany 
z drobniutkimi czerwonymi kuleczkami i białymi krążkami przypominającymi 
mikroskopijne 
pokrojone mątwy. Ta zagadka nie pozwoliła Rhyme’owi spać do czwartej nad ranem. 
Niedawno 
wysłał próbkę piasku do kolegi z laboratorium kryminalistyki FBI w Waszyngtonie.
Jakiś ruch za oknem przyciągnął jego wzrok. To jego sąsiedzi – para niewielkich 
sokołów 
wędrownych wybierała się na łowy do pobliskiego Central Parku. Strzeżcie się 
gołębie, pomyślał 
Rhyme, kiwając głową.
Ktoś szybko wspinał się po schodach. Thom wpuścił do domu gości, na których 
Rhyme nie 
miał najmniejszej ochoty. Rozdrażniony spojrzał w kierunku korytarza. Intruzów 
było dwóch – 
jeden o zażywnej sylwetce, drugi szczupły.
Energicznie zapukali w otwarte drzwi i nie czekając na zaproszenie, weszli do 
pokoju. Lon 
Sellitto był doskonałym detektywem z Nowojorskiego Wydziału Policji. Towarzyszył 
mu 
młodszy i chudszy partner, Jerry Banks, elegancik w szarym garniturze z 
przedniej tkaniny 
w kratę, o niesfornych blond włosach ułożonych za pomocą lakieru.
Grubasek rozejrzał się po sypialni znajdującej się na pierwszym piętrze.
– Co się tu zmieniło, Linc? Robiłeś przemeblowanie? – Nie.
– Już wiem – powiedział Banks. – Porządek.
– No pewnie – przytaknął Thom, nieskazitelny w swoich wyprasowanych, brązowych 
spodniach, białej koszuli i kwiecistym krawacie, który Rhyme uznał za zbyt 
krzykliwy, choć sam 
mu go wybrał na prezent z katalogu wysyłkowego. Był asystentem Rhyme’a już od 
kilku lat 
i kryminolog, choć zwalniał go dwa razy, a raz przyjął jego wymówienie, za 
każdym razem znów 
zatrudniał swojego opiekuna o stoickim spokoju. Thom tak dobrze się znał na 
wszystkim, co 
dotyczyło porażenia kończyn, że sam mógłby być lekarzem. Rhyme nazywał go w 
zależności od 
nastroju – swoim opiekunem lub dręczycielem. Thom krzątał się przy gościach.
– Wbrew jego woli wziąłem sprzątaczkę, która wypucowała wszystko na wysoki 
połysk. Nie 
odzywał się do mnie przez cały następny dzień.
– Po co było sprzątać? Teraz nic nie mogę znaleźć.
– Ale przecież nie musi niczego szukać, prawda? – odgryzł się Thom. – To już 
moja rola.
Rhyme nie miał nastroju do żartów.
– A więc? – skierował swoje przystojne oblicze ku Sellitcie. – O co chodzi?
– Jest sprawa. Pomyślałem sobie, że mógłbyś nam pomóc.
– Nie mam czasu.
– A cóż to? – Banks podszedł do nowego komputera stojącego przy łóżku Rhyme’a.
– To ostatni krzyk mody – powiedział Thom z irytującym uśmieszkiem. – 
Zademonstruj im, 
Lincolnie.
– Nie mam ochoty.
– Pokaż, jak to działa – nalegał Thom.
– Nie chcę – warknął Rhyme.
– Wstydzi się – wyjaśnił młody asystent. – Nie wiem, czemu się tak zachowuje. 
Jeszcze 
wczoraj był dumny jak paw z nowego sprzętu.
– Nieprawda.
W tej chwili Lincolna Rhyme’a absorbowały tylko plasterki malutkich mątw i 
piasek, 
z którym były zmieszane.
– Komputer ma podłączony mikrofon – ciągnął Thom. – Roz poznaje każde jego 
słowo.
Faktycznie, Rhyme był bardzo zadowolony z szybkiego jak błyskawica komputera 
i oprogramowania rozpoznającego mowę. Mógł za pomocą głosu kierować kursorem, 
tak samo 
jak osoba sprawna myszką czy klawiaturą. Mógł również w ten sam sposób 
przykręcić 
i podkręcić ogrzewanie, włączyć wieżę czy telewizor, albo gdzieś zadzwonić.
– Może nawet komponować muzykę – opowiadał gościom Thom.
– Ale praktyczne – skomentował Rhyme sarkastycznie. – Muzyka, muzyka.
Rhyme, który doznał urazu na wysokości czwartego kręgu szyjnego, nie miał 
problemów 
z przytakiwaniem. Potrafił również wzruszać ramionami, choć nie tak energicznie 
jakby chciał. 
Kolejną jego sztuczką było poruszanie palcem serdecznym lewej ręki o kilka 
milimetrów 
w dowolnym kierunku.
– Może też grać – dodał Thom.
– Nie znoszę gier. Nigdy nie grywam.
Sellitto, który przypominał Rhyme’owi wielkie niezaścielone łóżko, spojrzał na 
komputer 
bez entuzjazmu.
– Słuchaj, Lincolnie – zaczął – to zadanie specjalne. Dotyczy nas i federalnych. 
Mamy 
kłopoty.
– Wpadliśmy jak śliwka w kompot – stwierdził Banks.
– Pomyśleliśmy sobie, że może zechcesz nam pomóc – powiedział Sellitto.
Chcieć im pomóc?
– Pracuję teraz nad czymś – wyjaśnił Rhyme. – Pracuję dla Freda Dellraya.
Fred Dellray, prawdziwy weteran FBI, miał pod swoją pieczą większość tajniaków 
z wydziału na Manhattanie. Dellray sam był naczelnym tajniakiem Biura. Zdążył 
zebrać żniwo 
pochwal za dotarcie dosłownie wszędzie, od siedziby głównej baronów 
narkotykowych 
z Harlemu po organizacje walki o prawa Murzynów.
– Zniknął jeden z ludzi Dellraya.
– Słyszeliśmy – powiedział Banks. – Tajemnicza sprawa.
Rhyme przewrócił oczami na to mało oryginalne sformułowanie, które, niestety, 
było trafne. 
Tajny agent, Tony Panelli, zniknął kilka dni temu ze swojego samochodu sprzed 
gmachu Biura 
FBI w centrum Manhattanu około 21.00. Silnik był włączony, drzwi otwarte. Ani 
śladu krwi czy 
strzału, żadnych świadków. Faktycznie tajemnicza sprawa.
Dellray miał do dyspozycji doskonałą grupę dochodzeniową, w jej składzie także 
zespół 
zabezpieczający dowody fizyczne – PERT. Ale to Rhyme stworzył ten zespół i 
właśnie jego 
Dellray poprosił o zbadanie śladów z miejsca przestępstwa. Funkcjonariusz 
policji, który 
pracował jako partner Rhyme’a, spędził wiele godzin w samochodzie Penellego, nie 
znalazł 
jednak żadnych podejrzanych odcisków palców, zebrał dziesięć torebek 
bezużytecznych śladów 
dowodowych oraz jedyny ślad, który mógł okazać się istotny – kilkadziesiąt 
nietypowych ziaren 
piasku, które właśnie połyskiwały na monitorze.
– W zniknięcie Panellego mają się zaangażować jeszcze inni, Lincolnie – ciągnął 
Lon 
Sellitto. – Myślę jednak, że chciałbyś się zająć naszą sprawą.
I znów powiedział „chciałbyś”. Rhyme domyślał się, że Sellitto chowa jeszcze 
jakiegoś asa 
w rękawie.
– No dobra, Lon, mów, o co chodzi. Sellitto skinął na Banksa.
– Phillip Hansen – powiedział dobitnie młody detektyw.
Rhyme znał to nazwisko z prasy. Hansen – potężny, twardy biznesmen, właściciel 
firmy 
zajmującej się sprzedażą hurtową w Armonk w stanie Nowy Jork, która uczyniła go 
multimilionerem. Jednak władze federalne i nowojorskie dokładały wszelkich 
starań, żeby ją 
zamknąć i wsadzić jej właściciela za kratki, ponieważ PH Distributors nie 
sprzedawała, jak 
brzmiała jej oficjalna deklaracja, używanych samochodów zbywających w wojsku, 
ale broń, 
nierzadko kradzioną z licznych baz wojskowych, a potem nielegalnie importowaną. 
Na początku 
roku dwóch szeregowców straciło życie przy moście George’a Washingtona podczas 
porwania 
ciężarówki wypełnionej bronią ręczną, zmierzającej do New Jersey. Hansen maczał 
w tym palce 
– o czym wiedział amerykański prokurator generalny, brakowało jednak dowodów.
– Staraliśmy się poskładać do kupy wszystkie fragmenty tej sprawy – powiedział 
Sellitto. – 
Ale szło nam jak po grudzie.
– W zeszłym tygodniu nastąpił w końcu przełom – dodał Banks. – Wiesz, Hansen 
jest 
pilotem. Jego firma posiada magazyny na lotnisku w Mamaroneck – tym obok White 
Plains. 
Przeszukaliśmy je, jednak bez żadnego skutku. Ale w zeszłym tygodniu o północy, 
gdy lotnisko 
było już zamknięte, choć pracowali tam jeszcze jacyś ludzie, trzech świadków 
widziało faceta, 
którego rysopis pasuje do Hansena. Podjechał do swojego prywatnego samolotu, 
wrzucił do 
niego kilka ogromnych worków marynarskich i odleciał. Bez pozwolenia. Wrócił po 
czterdziestu 
minutach, wylądował, wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon. Worki 
ulotniły się jak 
kamfora.
– Zorientował się, że mu depczecie po piętach – odezwał się Rhyme – i chciał się 
pozbyć 
dowodów łączących go z zabójstwami.
Zaczynał rozumieć, jaka miała być w tym wszystkim jego rola.
– Czy wieża kontrolna śledziła jego lot?
– W La Guardia złapano go na chwilę. Gdy był tuż nad cieśniną Long Island. Potem 
przez 
około dziesięć minut leciał tak nisko, że znikł z radaru.
– Pewnie zakreśliliście obszar, jak daleko mógł się zapuścić. Czy nurkowie 
przeszukują 
teren?
– Zgadza się. Myśleliśmy, że Hansen puści farbę, kiedy dowie się o trójce 
świadków. Udało 
nam się go przymknąć do poniedziałku. Areszt federalny.
– No i co pan Hansen na to? – zaśmiał się Rhyme.
– Nie pisnął ani słowa. Jest kuty na cztery nogi. Jego prawnik wszystkiemu 
zaprzecza 
i szykuje pozew o bezprawne aresztowanie. Jeśli odnajdziemy worki, sprawa trafi 
w poniedziałek 
przed sąd przysięgłych i szast prast, mamy go w garści.
– O ile w workach jest coś obciążającego.
– Na pewno znajdzie się w nich coś obciążającego.
– Skąd ta pewność?
– Bo Hansen trzęsie portkami. Wynajął mordercę, który ma zlikwidować wszystkich 
świadków. Jednego już dopadł. Zeszłej nocy wysadził jego samolot w pobliżu 
Chicago.
Pewnie, pomyślał sobie Rhyme, chcą, żebym odnalazł te worki.
– Będę potrzebował map cieśniny – zaczął. – Poza tym szkiców samolotu.
– Nie o to nam chodzi – powiedział Sellitto.
– Nie o znalezienie worków – dodał Banks.
– Nie? Więc o co? – Rhyme odrzucił z czoła niesforny kosmyk ciemnych włosów i 
spojrzał 
z konsternacją na młodego mężczyznę.
– Chcemy, żebyś nam pomógł dopaść tego mordercę wynajętego przez Hansena. 
Powstrzymać go, nim dorwie dwójkę pozostałych świadków.
– I? – czuł, że Sellitto nie powiedział jeszcze wszystkiego. Spoglądając za 
okno, detektyw 
rzekł:
– Wszystko wskazuje na to, że to Tancerz, Lincolnie.
– Czarny Tancerz? Jesteście tego pewni? Sellitto przytaknął.
– Słyszeliśmy, że kilka tygodni temu miał mokrą robotę w stolicy. Zabił doradcę 
Kongresu 
zamieszanego w handel bronią. Od kryliśmy, że z budki przed domem Hansena 
telefonowano do 
hotelu, w którym mieszkał Tancerz. To musi być on.
Rhyme stracił całe zainteresowanie ziarenkami piasku, wielkimi jak asteroidy, 
gładkimi jak 
kobiece ramiona.
– To mamy niezły pasztet – powiedział cicho.
Rozdział drugi
Przypomniała sobie: zeszłej nocy podobny do świerszcza sygnał telefonu zmącił 
monotonię 
mżawki uderzającej o okno w sypialni. Spojrzała na aparat ze złością, jakby to 
firma 
telekomunikacyjna ponosiła winę za jej koszmarny ból głowy. W końcu z trudem 
stanęła na nogi 
i po czwartym dzwonku podniosła słuchawkę.
– Halo?
Usłyszała pusty dźwięk z głośnika pokładowego radia wielozakresowego. Potem 
chyba czyjś 
głos. A może śmiech.
Potężny huk. Trzask. Cisza. Żadnego sygnału. Po prostu cisza, którą mąciło 
rozdzierające 
pulsowanie w uszach.
– Halo? Halo?
Odłożyła słuchawkę i ponownie zasnęła. Pół godziny później obudził ją telefon 
z wiadomością, że lear Dziewiątka Charlie Juliet spadł przy podchodzeniu do 
lądowania, 
przynosząc śmierć jej mężowi i młodemu Timowi Randolphowi.
Teraz, w ten mroczny poranek, Percey Rachel Clay zrozumiała, że tajemniczy nocny 
telefon 
był od męża. Ron Talbot wyjaśnił, że sam przełączał do niej tę rozmowę.
Percey otworzyła srebrną piersiówkę i pociągnęła z niej. Łzy napływały jej do 
oczu.
– Percey, już dość – powiedział mężczyzna siedzący na tapczanie w salonie. – 
Proszę cię. – 
Wskazał na butelkę.
– Dobra, dobra – odparła ponurym głosem. – Oczywiście – i pociągnęła kolejny 
łyk. – 
Czemu on do diabła dzwonił do mnie przed lądowaniem?
– Może martwił się o twoje zdrowie – podrzucił Brit Hale.
Podobnie jak Percey, Hale nie spał zeszłej nocy. Talbot do niego też zadzwonił. 
Hale 
natychmiast przyjechał tu z Bronxville i był przy niej aż do rana, a potem 
pomagał wykonać 
wszystkie konieczne telefony. Znali się od lat. Hale był jednym z pierwszych 
pilotów Hudson 
Air, jeszcze nim firma zaczęła przynosić zyski. Przez kilka miesięcy pracował 
bez 
wynagrodzenia. Wyglądał na żylastego, surowego belfra, w rzeczywistości był 
jednak dowcipny 
i pogodny – wywierał na Percey kojący wpływ, jak balsam. Chyba nie było innego 
drugiego 
pilota, z którym by tak dobrze się czuła w powietrzu, jak z nim.
– Och, Brit – osunęła się na tapczan obok niego. Przygarnął ją silną ręką. 
Oparła głowę na 
jego ramieniu.
– Wszystko będzie dobrze, moje biedactwo – powiedział. – Obiecuję ci.
– Muszę zadzwonić do Talbota – powiedziała. – Trzeba coś zrobić. Przecież 
firma...
Śmierć Eda była brzemienna w skutki dla wielu ludzi, na pewno źle się odbije na 
ich firmie 
czarterowej, kto wie, czy nie doprowadzi jej do bankructwa.
Tyle rzeczy trzeba załatwić, a Percey Clay była jak przykuta do tapczanu. 
Dziwne, 
pomyślała, jakby patrząc na siebie z boku, nie mam siły się ruszyć. Och, Ed, Ed.
– Zrobię ci kawy – zaproponował Hale i udał się do kuchni.
Chciał przez to powiedzieć, że dość już alkoholu. Percey zrozumiała aluzję. 
Zakręciła 
piersiówkę i rzuciła ją na stół z głośnym stukiem.
– Dobrze już, dobrze.
Wstała i przeszła się po pokoju. Ujrzała swoje odbicie w lustrze. Pyszczek 
mopsa. Czarne 
włosy w mocno skręconych, niesfornych lokach. Drobna figura i oczy czarne jak 
aksamit, jej 
mama mawiała, że są wyjątkowej jakości. Miała na myśli to, że są jedyne w swoim 
rodzaju.
Spojrzała przez okno, poprzez drzewa na ulicę. Samochody mknęły przed siebie. I 
wtedy 
powróciła pewna ulotna myśl.
Niepokojące wspomnienie. Ale jakie? O czym konkretnie?
Rozległ się dzwonek u drzwi wejściowych i nieuchwytne przeczucie umknęło. Percey 
otworzyła drzwi – w progu stało dwóch krzepkich policjantów.
– Nowojorski Wydział Policji – oznajmili, pokazując legitymacje. – Mamy się 
panią 
opiekować, póki nie zostaną wyjaśnione oko liczności śmierci pani męża.
– Proszę wejść – powiedziała. – Jest już u mnie Brit Hale. Wzrok jej padł na 
ulicę za plecami 
policjantów i ulotna myśl po wróciła.
– Muszę chyba panom o czymś powiedzieć – oznajmiła, a jeden z oficerów wyjął 
notes. – 
Widziałam furgonetkę, czarną furgonetkę.
– Chwileczkę – powiedział Rhyme. Lon Sellitto przerwał swój monolog.
Rhyme słyszał, jak zbliżają się czyjeś kroki. Ani ciężkie, ani zbyt lekkie. 
Wiedział, kto idzie. 
Nie była to sprawa dedukcji. Po prostu słyszał je już tyle razy.
Amelia Sachs o pięknej twarzy okolonej długimi rudymi włosami wspinała się po 
schodach. 
Rhyme ujrzał, jak wchodzi do pokoju. Ubrana w niemal kompletny granatowy mundur 
patrolowy, tyle że bez czapki i krawata. Niosła w ręku reklamówkę.
Jerry Banks posłał jej uśmiech. Wszyscy wiedzieli, że się w niej podkochiwał i 
wcale się 
temu nie dziwili – niewielu oficerów z Madison Avenue mogło poszczycić się tak 
wzorową 
służbą, jak wysoka, olśniewająca Amelia Sachs. Jednak w jej spojrzeniu nie można 
było dostrzec 
choćby cienia uwielbienia dla niego.
– Cześć, Jerry – powiedziała. Do Sellitta zwróciła się bardziej oficjalnie – 
Dzień dobry, panu.
– Wyglądasz na zmęczoną – zauważył Sellitto.
– Nie spałam – odparła.
Z reklamówki wyjęła około dziesięciu plastikowych woreczków.
– Zbierałam piasek.
– Świetnie – pochwalił ją Rhyme. – Ale teraz mamy inne zada nie. Do miasta 
przybył pewien 
człowiek, a my mamy go złapać.
– To morderca – dodał Sellitto.
– Zawodowiec? – spytała Sachs. – Z przestępczych kręgów?
– Tak, to zawodowiec – odpowiedział Rhyme. – Ale, o ile nam wiadomo, działa na 
własną 
rękę.
Z mafii rekrutowała się większość płatnych morderców.
– Nie jest z nikim związany. Nazywamy go Czarnym Tancerzem.
– Czemu? – Sachs uniosła brwi.
– Tylko jedna z jego ofiar widziała go na tyle z bliska i żyła na tyle długo, by 
przekazać nam 
jakiekolwiek szczegóły. To biały mężczyzna, prawdopodobnie po trzydziestce. Ma 
na ramieniu 
tatuaż, który przedstawia posępnego żniwiarza tańczącego przy trumnie z kobietą.
– Szukaliście tego tatuażu? – spytała Sachs.
– Jasne – odparł Rhyme. – Nawet na końcu świata. Do pokoju wszedł Thom.
– Wybaczcie mi państwo – zwrócił się do wszystkich. – Ale muszę się czymś zająć.
Przerwano rozmowę, kiedy młody mężczyzna zaczął oklepywać boki swego pracodawcy. 
Pomagał mu w ten sposób oczyścić płuca. Osoby sparaliżowane personifikują 
niektóre swoje 
części ciała i traktują je w sposób szczególny. Kiedy przed laty, podczas 
przeszukiwania miejsca 
zbrodni, pogruchotało Rhyme’owi kręgosłup, ręce i nogi stały się jego 
najbardziej zajadłymi 
wrogami, walczył z nimi zapiekłe, by stały mu się powolne. Jednak one zawsze 
były górą, wciąż 
bezwładne jak kloce drewna. Wówczas zajął się swoimi płucami. W końcu, po roku 
rehabilitacji, 
mógł odłączyć się od respiratora. Potrafił już samodzielnie oddychać. To było 
jedyne 
zwycięstwo, jakie odniósł nad własnym ciałem, w głębi ducha był jednak 
przekonany, że płuca 
tylko przyczaiły się, by zadać mu ostateczny cios. Podejrzewał, że w ciągu roku 
czy dwóch 
umrze na zapalenie lub rozedmę płuc.
Lincoln Rhyme właściwie nie bał się śmierci. Ale umrzeć można na wiele sposobów, 
a jemu 
zależało na tym, żeby nie cierpieć przed zgonem.
– Jakieś ślady? Ostatni adres zamieszkania? – dopytywała Sachs.
– Ostatnio mieszkał w stolicy – powiedział Sellitto z silnym akcentem 
brooklyńskim. – Tyle 
wiadomo. Tylko tyle. Nie raz o nim słyszeliśmy. Dellray wie o nim więcej. 
Tancerz jest jak 
dziesięć różnych osób. Operacje uszu, implanty twarzy, silikon. Do tego blizny, 
usuwanie blizn. 
Tyje, chudnie. Wszystko drobiazgowo planuje. Atakuje dopiero wtedy, gdy ma 
opracowane 
plany awaryjne. Jest piekielnie skuteczny.
Zaniepokojenie Sellitta było dziwne jak na człowieka, który na co dzień zajmuje 
się 
tropieniem zawodowych morderców. Zapatrzony w widok za oknem, Rhyme podjął 
wątek:
– Tancerz zaatakował ostatnio pięć lat temu w Nowym Jorku na Wall Street. 
Wszystko 
załatwił w białych rękawiczkach. Członek mojego zespołu, który przeszukiwał 
miejsce zbrodni, 
wyjął z pojemnika na śmieci zwitek papieru. To spowodowało wybuch ukrytego 
tetraazotanu 
pentaerytrolu. Dwoje techników zginęło na miejscu; bomba zniszczyła wszystkie 
ślady.
– Przykro mi – powiedziała Sachs.
Zapadła niezręczna cisza. Od ponad roku była jego uczennicą i partnerką, stała 
się również 
przyjaciółką. Czasem nawet zostawała u niego na noc, ścieliła sobie wówczas na 
tapczanie, albo 
wraz z Rhyme’em spali niewinnie jak rodzeństwo w jego ważącym pół tony łóżku 
klinitron. 
Rozmawiali wyłącznie o pracy. Omijali prywatne tematy. I stać ją było teraz 
tylko na słowa:
– To musiało być straszne.
Rhyme zbył jej współczucie potrząśnięciem głowy. Wbił wzrok w pustą ścianę, ale 
gdzieś 
w głębi odczuł czystą rozpacz, przypominając sobie tragiczny wybuch.
– Ten człowiek, który wynajął Tancerza, wydał go policji?
– Chciał mu się dobrać do skóry, ale niewiele mógł zrobić – Rhyme wciągnął 
głęboko 
powietrze. – Dostarczył gotówkę i pisemne instrukcje w umówione miejsce. Nigdy 
nie spotkali 
się osobiście. Najgorsze jest to, że bankier, który zapłacił za zabójstwo, 
rozmyślił się, ale to już 
nie miało znaczenia. Tancerz powiedział mu otwarcie: „Wycofanie się z naszej 
umowy nie 
wchodzi w grę”.
Sellitto opowiedział Amelii w skrócie o sprawie przeciwko Phillipowi Hansenowi, 
o świadkach, którzy widzieli, jak startuje i ląduje, oraz o bombie podłożonej na 
pokładzie.
– Kim są pozostali świadkowie? – spytała.
– Percey Clay, żona pilota, który zginął zeszłej nocy. Jest prezesem ich 
wspólnej firmy, 
Hudson Air. Jej mąż był wiceprezesem. Kolejnym świadkiem jest Britton Hale, 
jeden z ich 
pilotów. Wy słałem ludzi, którzy zaopiekują się nimi. Fred Dellray szykuje dla 
nich bezpieczne 
schronienie w ramach rządowego programu ochrony świadków.
Słowa detektywa nie docierały do Lincolna Rhyme’a. Wspominał wybuch bomby 
Tancerza 
sprzed pięciu lat. Pojemnik na śmieci eksplodował jak granat. Duszący swąd 
chemikaliów. 
Osmalone ciała dwojga jego techników.
Popiskiwanie faksu wyrwało go z ponurych myśli. Jerry Banks wziął do ręki 
pierwszą stronę.
– Raport z miejsca katastrofy samolotu.
Rhyme energicznie odwrócił głowę w stronę faksu.
– Trzeba się brać do roboty, moi państwo.
Wyszoruj je. Wyszoruj je do czysta.
Masz już czyste dłonie, żołnierzu?
Tak jest, prawie, panie poruczniku.
Mężczyzna po trzydziestce, solidnej budowy ciała, stał w toalecie kawiarni na 
Lexington 
Avenue, całkowicie pochłonięty szorowaniem dłoni.
Szorować, szorować, szorować. Stephen Kall oglądał dokładnie naskórek na 
dłoniach 
i wielkie zaczerwienione knykcie. Wyglądają na czyste. Żadnych robaków. Ani 
jednego.
Kiedy wcześniej odjeżdżał z ulicy czarną furgonetką, by ją zaparkować w głębi 
podziemnego 
garażu, czuł się dobrze. Stephen zabrał z wozu całe potrzebne mu wyposażenie, 
wspiął się po 
podjeździe i wyszedł na ruchliwą ulicę. Już wcześniej działał w Nowym Jorku, ale 
wciąż 
przytłaczał go tutejszy tłum.
Przeraża mnie. Czuję, jakby zjadały mnie robaki.
Zaszedł więc na chwilę do męskiej toalety, żeby się trochę umyć.
Jeszcze nie skończyłeś, żołnierzu? Masz jeszcze dwa obiekty do wyeliminowania.
Tak jest, już kończę, panie poruczniku. Nie mogę sobie pozwolić na pozostawienie 
jakichkolwiek śladów ze względu na dalszą część mojego zadania.
Gorąca woda obmywała dłonie. Szorował je szczoteczką, którą nosił w specjalnej 
plastikowej torebce. Wyciskał różowe mydło z dozownika. Szorował dalej.
Stephen nosił przebranie, choć nie był to mundur wojskowy. Miał na sobie dżinsy, 
roboczą 
koszulę, szarą wiatrówkę poplamioną farbą. Wyglądał jak przeciętny robotnik 
budowlany 
z Manhattanu; nikogo nie dziwi, że w wiosenny dzień pracownik fizyczny ma na 
dłoniach 
rękawiczki z sukna.
Wyszedł na zewnątrz. Tłum nadal był gęsty. Ale dłonie miał już czyste, przestał 
się bać.
Przystanął na rogu i spojrzał na ulicę, przy której stał dom Męża i Żony, teraz 
należący już 
tylko do Żony, ponieważ wybuch nad stanem Illinois rozerwał Męża na drobne 
kawałki.
Przy życiu pozostało jeszcze dwoje świadków, oboje muszą zginąć, nim w 
poniedziałek 
zbierze się sąd przysięgłych. Spojrzał na swój cebulasty zegarek z nierdzewnej 
stali. Była 1.30 
rano, sobota.
Czy to dość czasu, żołnierzu, żeby zlikwidować oboje?
Chyba nie uda mi się ich oboje zabić teraz, panie poruczniku, ale zostało mi 
jeszcze prawie 
czterdzieści osiem godzin. To w zupełności wystarczy na zlokalizowanie i 
unicestwienie obydwu 
obiektów, panie poruczniku.
Przed domem, tak jak się spodziewał, stał wóz patrolowy. Szedł chodnikiem, 
wyszorowane 
dłonie piekły. Choć jego plecak ważył blisko trzydzieści kilo, prawie nie czuł 
jego ciężaru. Kiedy 
tak szedł, wyobrażał sobie, że jest zwykłym mieszkańcem, a nie Stephenem Kallem, 
czy też 
człowiekiem o dziesiątkach pseudonimów, których używał przez te wszystkie lata.
Nagle skręcił, by wejść do budynku naprzeciwko domu Żony. Gwałtownym ruchem 
otworzył drzwi frontowe, potem wyjrzał, by przyjrzeć się ogromnemu przedniemu 
oknu domu 
z przeciwka. Założył drogie, zabarwione na żółto okulary do strzelania i 
refleksy w szybie znikły. 
Widział postaci poruszające się w środku.
Stephen schylił się i otworzył plecak.
Jeden gliniarz – nie, dwóch. Mężczyzna zwrócony plecami do okna. Może 
Przyjaciel, 
kolejny świadek, którego miał zabić. Widział Żonę. Niska. Nieładna. Chłopięca. 
Miała na sobie 
białą bluzkę. Doskonały cel.
Przeniesiono go na wózek inwalidzki Błyskawica.
Teraz Rhyme mógł już poruszać się samodzielnie, kierując wózkiem za pomocą 
słomki, 
którą chwycił w usta. Wjechał do ciasnej windy – kiedyś była tu szafa – która 
zwiozła go na 
parter jego domu, gdzie już czekali na niego Thom i Amelia Sachs.
W latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, gdy zbudowano ten dom, pokój, do którego 
teraz 
wjechał, był salonikiem przylegającym do jadalni, ozdobionym sztukaterią z 
motywami 
kwiatowymi, solidną podłogę pokrywała dębowa klepka. Obecnie obydwa 
pomieszczenia były 
zagracone wyposażeniem detektywistycznym, takim jak: rura gradientowa, 
chromatograf gazowy 
sprzężony ze spektrometrem masowym, niezwykle kosztowny mikroskop elektronowy, 
do 
którego przymocowano aparat rentgenowski. Pełno tu było codziennych narzędzi 
pracy 
kryminologa: gogle, rękawiczki lateksowe odporne na ścieranie, zlewki, szczypce, 
skalpele, 
słoiczki, torebki foliowe, tace do badań. Tuziny par pałeczek, bowiem Rhyme 
kazał swoim 
asystentom podnosić z ziemi wszelkie dowody.
Rhyme podjechał do biurka swą błyszczącą, czerwoną jak jabłko Błyskawicą. Thom 
założył 
mu mikrofon i włączył komputer.
Po chwili pojawili się w drzwiach Sellitto i Banks, towarzyszył im Fred Dellray, 
który 
nadjechał niedawno. Wysoki, długonogi, o skórze ciemnej jak opona. Miał na sobie 
zielony 
garnitur i krzykliwą żółtą koszulę.
– Cześć, Fred.
– Witajcie, Lincolnie, Amelio.
– Cześć – Sachs kiwnęła mu głową, wchodząc do pokoju.
Dellray szybko przemierzył pokój, stanął przy oknie i splótł na piersiach chude 
jak patyki 
ręce. Nikt – nawet Rhyme – nie potrafił rozgryźć go do końca. Mieszkał sam w 
niewielkim 
mieszkanku, uwielbiał czytać literaturę i filozofię, a jeszcze bardziej lubił 
grywać w bilard 
w gwarnych barach. Fred Dellray był niegdyś czarnym koniem wśród tajniaków FBI, 
dzięki 
niemu aresztowano ponad tysiąc osób. Było tylko kwestią czasu, kiedy zostanie 
rozpoznany 
i zabity przez jakiegoś dealera narkotyków czy bossa mafii. Dlatego niechętnie 
nadzorował pracę 
innych tajniaków czy tajnych informatorów.
– Powiadacie, chłopcy, że mamy do czynienia z samym Tancerzem – mówił 
niewyraźnie, 
posługując się właściwym sobie żargonem. – Tancerz... uderzy. Tym razem musimy 
go dopaść.
– Jakieś szczegóły o tym, co zrobił zeszłej nocy? – spytała Sachs. Sellitto 
przejrzał plik 
kartek z faksu i notatek.
– Ed Carney wystartował o osiemnastej osiemnaście. Hudson Air podpisał właśnie 
kontrakt 
na przewóz – zwróćcie uwagę – organów do transplantacji do szpitali ze 
Środkowego Wschodu. 
Konkurencja w tej branży jest teraz ogromna.
– Wręcz mordercza – Banks zaśmiał się z własnego żartu.
– Klientem była Amerykańska Służba Zdrowia. Carney miał bardzo napięty 
harmonogram. 
Chicago, St. Louis, Memphis, Cleveland, postój w Erie i powrót dziś rano.
– Miał pasażerów? – spytał Rhyme.
– Tylko ładunek – odparł Sellitto. – Cały lot przebiegał rutynowo. I nagle, 
dziesięć minut 
przed lądowaniem na lotnisku O’Hare, wybucha bomba.
– Jest już raport NTSB? – spytał Rhyme.
– Będzie gotowy dopiero za dwa, trzy dni.
– Nie stać nas na dwa, trzy dni zwłoki – Rhyme zaprotestował tubalnym głosem.
Różowa blizna po rurce od respiratora była wciąż widoczna na jego szyi, ale 
Lincoln Rhyme 
potrafił drzeć się jak marynarz.
– Zadzwonię do mojego kumpla z Chicago – zaoferował Dellray. – Jest mi winien 
przysługę. 
Każę mu bezzwłocznie przesłać wszystko, co tylko ma.
Rhyme kiwnął głową.
– Potrzebny jest każdy, najmniejszy nawet drobiazg. Musimy mieć dosłownie 
wszystko.
– Zrozum, Linc – powiedział Sellitto – samolot był półtora kilometra nad ziemią, 
kiedy 
eksplodował. Szczątki rozsypały się po wielkim obszarze.
– A cóż mnie to obchodzi? – żachnął się Rhyme. – Czy dalej przeczesują teren?
Dellray zadzwonił do agenta specjalnego FBI.
– Powiedz mu, że chcemy mieć każdy szczątek, na którym są ślady materiałów 
wybuchowych. Choćby liczone w nanogramach. Chcę mieć tę bombę – powiedział 
Rhyme.
Dellray przekazał jego słowa, potem podniósł wzrok i z niedowierzaniem 
potrząsnął głową. – 
Miejsce tragedii nie jest już ogrodzone?
– Co? – warknął Rhyme. – Po dwunastu godzinach? W głowie się nie mieści.
– Musieli otworzyć ulice. Powiedział...
– Straż pożarna! – wykrzyknął Rhyme. – Co?
– Każdy wóz straży pożarnej, karetka pogotowia, radiowóz wy słane na miejsce 
katastrofy. 
Chcę, żeby pobrali próbki z opon i prze słali je do mnie.
Dellrayowi udało się przekonać ludzi z Chicago, żeby pobrano próbki z opon z 
tylu wozów, 
z ilu tylko się da.
– Nie „z ilu się da” – powiedział Rhyme. – Ze wszystkich. Dellray pokręcił 
głową, przekazał 
to żądanie i rozłączył się.
– Thom! – gwałtownie zawołał Rhyme. – Thom, gdzie ty się po działeś?
Zapracowany asystent pojawił się po chwili w drzwiach.
– Byłem w pralni.
– Do diabła z praniem. Potrzebny nam grafik z godzinami. Za pisuj wszystko na 
tablicy. Tej 
dużej.
Rhyme spojrzał na Sellitta.
– Kiedy świadkowie mają stanąć przed sądem przysięgłych?
– O dziewiątej rano w poniedziałek. Mikrobus podjedzie po nich o siódmej.
Rhyme popatrzył na zegar ścienny. Była dziesiąta rano w sobotę.
– Mamy dokładnie czterdzieści pięć godzin. Thom, zapisz: „Pierw sza godzina z 
czterdziestu 
pięciu”.
Popatrzył na wszystkich zgromadzonych w pokoju. Dostrzegł w ich oczach 
powątpiewanie.
– Myślicie, że jestem melodramatyczny? – spytał. – Przed siódmą w poniedziałkowy 
poranek 
albo dopadniemy Tancerza, albo oboje świadkowie będą wąchali kwiatki od spodu. 
Nie ma innej 
możliwości.
Thom wahał się, ale w końcu wziął kredę i zapisał, o co go proszono.
Ciszę zmącił telefon komórkowy Banksa. Wysłuchał, co rozmówca ma do powiedzenia, 
potem uniósł wzrok.
– Coś mają – powiedział.
– Co? – spytał Rhyme.
– Chodzi o tych mundurowych, którzy pilnują pani Clay i tego drugiego świadka, 
Brittona 
Hale’a. Pani Clay powiedziała im, że przez kilka dni na ulicy przed jej domem 
stała czarna 
furgonetka, której nie widziała nigdy przedtem. Miała tablice rejestracyjne z 
innego stanu.
– Spisała numer? Albo choć stan?
– Nie – odparł Banks. – Powiedziała, że znikła na jakiś czas zeszłej nocy, kiedy 
jej mąż 
pojechał na lotnisko.
– I co? – Rhyme nachylił głowę.
– Mówi, że rano znów się zjawiła, a teraz już jej nie ma.
– Zaalarmujcie Centralę! – krzyknął kryminolog.
Taksówka podjechała pod dom Żony. Wysiadła z niej starsza kobieta i podeszła do 
drzwi 
niepewnym krokiem.
Czy to łatwy cel, żołnierzu?
Każdy strzał wymaga maksymalnej koncentracji i wysiłku, panie poruczniku. Ale 
mogę 
strzelić i śmiertelnie ranić.
Kobieta weszła po schodach i znikła w korytarzu. Po chwili Stephen zobaczył, jak 
pojawiła 
się w salonie Żony. Mignęło coś białego – bluzka Żony. Kobiety uścisnęły się. 
Trzecia postać. 
Gliniarz? Nie, to Przyjaciel. Oba cele w odległości niecałych trzydziestu 
metrów.
Ulubiona czterdziestka Stephena została w wozie. Ale nie potrzebował karabinu 
snajperskiego do tego strzału, starczy beretta z długą lufą. Ocenił wzrokiem 
cel, zmierzył kąt 
nachylenia, potencjalne wykrzywienie i odchylenie spowodowane przez szybę. 
Strzeli wysoko, 
kobieta upadnie, a Żona i Przyjaciel instynktownie do niej podbiegną, 
wystawiając się na strzał.
Stephen odbezpieczył broń, odciągając zamek. Otworzył szybkim ruchem drzwi 
i przytrzymał je nogą, spojrzał w prawo i w lewo. Nikogo.
Oddychaj, żołnierzu. Oddychaj, oddychaj, oddychaj.
Trzymał broń pewnie w swych prężnych dłoniach. Zaczął prawie niedostrzegalnie 
naciskać 
spust. Utkwił wzrok w starszej kobiecie.
Oddychaj, oddychaj.
Rozdział trzeci
...godzina 1 z 45
Starsza kobieta ociera łzy, Żona stoi tuż za nią. Już po nich...
Żołnierzu!
Stephen skamieniał, zdjął palec ze spustu.
Światła! Mrugają bezgłośnie. Koguty na radiowozie. Jeszcze dwa samochody i 
kolejnych 
dziesięć, a do tego jednostka pogotowia. Nadjeżdżają z obu stron ulicy.
Zabezpiecz broń, żołnierzu.
Stephen opuścił broń i wycofał się do ciemnego korytarza.
Policjanci wysypali się strumieniem z samochodów. Rozpierzchli się po chodniku, 
spoglądając na dachy. Tak zamaszyście otworzyli drzwi do domu Żony, że pękła w 
nich szyba. 
Pięciu członków grupy szybkiego reagowania w pełnym rynsztunku ustawiło się 
wzdłuż 
krawężnika. Żonę i Przyjaciela rzucono na podłogę. Starszą panią też.
Jeszcze więcej samochodów. Stephena Kalla obleciał strach. Zżerało go robactwo. 
Pot zrosił 
mu dłonie. Zacisnął pięści, żeby rękawiczki wchłonęły nadmiar wilgoci.
Zbieraj się stąd, żołnierzu.
Otworzył śrubokrętem zamek w drzwiach frontowych, wpadł do środka i pomknął ku 
drugiemu wyjściu prowadzącemu na boczną uliczkę. Wymknął się na zewnątrz. Po 
chwili szedł 
wmieszany w tłum przechodniów na południe Lexington Avenue do podziemnego 
garażu, gdzie 
zostawił furgonetkę.
Jeszcze więcej glin. Znalazłem się w niezłych tarapatach, panie poruczniku.
Zamknęli Lexington Avenue trzy przecznice na południe, a dom otoczyli policyjną 
taśmą. 
Zatrzymywali samochody, obserwowali przechodniów, rozglądali się po okolicy. 
Stephen 
widział, jak dwaj gliniarze kazali jakiemuś mężczyźnie wysiąść z samochodu, a 
sami przeszukali 
stertę koców leżących na tylnym siedzeniu. Stephen zaniepokoił się, bo mężczyzna 
był biały 
i miał chyba tyle lat, co on.
Skóra mu ścierpła. Swędziała i była wilgotna. Czuł, jak pot występuje mu na 
czoło i zrasza 
pachy. W głowie kołatała mu myśl – Oni są wszędzie. Szukają właśnie jego, tropią 
jego. 
Z samochodów. Z ulicy. Z okien.
Uporczywe wspomnienie powróciło. Twarz w oknie.
Nabrał głęboko powietrza.
To było niedawno. Stephenowi zapłacono za zlikwidowanie doradcy Kongresu 
waszyngtońskiego. Czekał cztery godziny, a gdy jego ofiara pojawiła się przed 
domem 
w Aleksandrii w stanie Wirginia, Stephen oddał jeden strzał. Przypuszczał, że go 
trafił, ale ofiara 
upadła w ogrodzie i znikła mu z pola widzenia.
Stephen przeskoczył przez ogrodzenie z cegły, żeby przyjrzeć się ciału doradcy. 
Strzał był 
śmiertelny.
Ale stało się coś dziwnego. Może to tylko przypadek, może ciało tak akurat 
upadło. 
Wszystko wskazywało jednak na to, że ktoś z rozmysłem podciągnął jego przesiąkła 
krwią 
koszulę, by przyjrzeć się drobnej ranie postrzałowej.
Stephen rozejrzał się dookoła za kimś, kto mógł to zrobić. Po drugiej stronie 
ogrodu stał 
zdezelowany barakowóz z brudnymi oknami. W jednym z nich zobaczył – a może tylko 
mu się 
zdawało – twarz kogoś, kto na niego patrzył. Nie widział zbyt wyraźnie tego 
mężczyzny czy 
kobiety. Ale ktokolwiek to był, nie wyglądał na wystraszonego. Nie ukrył się, 
nie próbował 
uciekać.
Świadek. Masz świadka, żołnierzu.
Natychmiast usunę człowieka, który może mnie rozpoznać, panie poruczniku.
Gdy jednak Stephen gwałtownie wdarł się do barakowozu, nie zastał w środku 
nikogo. Kręcił 
się dookoła własnej osi jak obłąkany. Czy to tylko wyobraźnia z niego zadrwiła? 
Tak jak drwiła 
z ojczyma, który w gniazdach jastrzębi na dębach w Wirginii Zachodniej widział 
snajperów?
W końcu wrócił do swego hotelu w Waszyngtonie.
Do Stephena strzelano, bito go i dźgano nożem. Nigdy jednak nie prześladowały go 
twarze 
ofiar, martwych czy żywych. Ale ta twarz w oknie była jak robak, który pełznie 
do góry po 
nodze.
Przerażające... Tak właśnie czuł się teraz, gdy widział czarne otwory brudnych 
okien 
spozierające na ulicę, którą szedł. W duchu wypowiadał zaklęcia, żeby nie ujrzeć 
w żadnym 
z nich obserwatora.
Budynek, gdzie zaparkował furgonetkę, znalazł się wewnątrz kręgu policyjnych 
poszukiwań. 
Nie uda mu się odjechać, nie będąc zatrzymanym. Pośpiesznie wszedł do garażu, 
otworzył drzwi 
furgonetki. Zrzucił z siebie ubranie robotnika i przebrał się w dżinsy, robocze 
buty, czarną 
podkoszulkę, zgniłozieloną wiatrówkę i czapkę baseballówkę. W plecaku miał 
laptop, kilka 
telefonów komórkowych, broń ręczną, naboje, lornetkę, magnetofon, różne 
narzędzia i kilka 
opakowań ładunków wybuchowych.
Model 40 schowany był w futerale na gitarę basową Fendera. Położył go wraz z 
plecakiem 
na ziemi i zastanawiał się, co zrobić z furgonetką. Była kradziona, ale Stephen 
dotykał jej tylko 
w rękawiczkach. Usunął numery seryjne i sam zrobił nowe tablice rejestracyjne. 
Postanowił ją 
jednak porzucić. Opuścił garaż windą prowadzącą do budynku. Kiedy znalazł się na 
zewnątrz, 
zmieszał się z tłumem i podążył w kierunku metra.
Percey Clay odepchnęła detektywa, który rzucił ją na podłogę. Matka Eda leżała 
tuż obok, 
twarz jej zastygła w szoku. Opartego o ścianę Brita Hale’a osłaniało dwóch 
barczystych 
funkcjonariuszy.
– Przepraszam panią, pani Clay – odezwał się jeden z policjantów. – Ale...
– Co jest grane? – Hale był zaskoczony.
– Dzwonili do nas z oddziału specjalnego – wyjaśnił detektyw. – Przypuszczają, 
że facet, 
który zlikwidował pana Carneya, ściga teraz was.
– Ale my już mamy opiekę – warknęła Percey, wskazując głową policjantów, którzy 
pojawili 
się wcześniej.
Hale wyjrzał przez okno.
– Musi tam być ze dwudziestu gliniarzy.
– Proszę nie zbliżać się do okna! – nakazał detektyw stanowczo. Percey objęła 
ramieniem 
panią Carney.
– W porządku, mamo?
– Co się dzieje? O co chodzi? – spytała oszołomiona.
– Możliwe, że grozi im niebezpieczeństwo – wyjaśnił oficer. – Pa ni Clay i panu 
Hale’owi. 
Są świadkami w sprawie Hansena. Ma my rozkaz odtransportować ich do stanowiska 
dowodzenia.
Kolejny oficer pojawił się w drzwiach: – Ulica jest czysta.
– Pani i pan pojadą z nami.
– A co z mamą Eda? – odezwała się Percey.
– Czy mieszka pani gdzieś w pobliżu? – spytał oficer.
– Nie. Zatrzymałam się u siostry w Saddle River – odparła.
– Odwieziemy tam panią, a przed domem postawimy na straży policjanta z New 
Jersey. Ta 
sprawa nie dotyczy pani, więc jestem pewien, że nic pani nie grozi.
– Moja biedna Percey. Kobiety padły sobie w ramiona.
– Nie martw się, mamo, wszystko będzie dobrze – Percey z trudem powstrzymywała 
łzy.
– Nie będzie – odpowiedziała wątła kobieta. – Już nigdy nie będzie dobrze.
Oficer odprowadził ją do radiowozu.
– Dokąd nas zabieracie? – Percey spytała stojącego obok policjanta.
– Na spotkanie z Lincolnem Rhyme’em. Wyjdziemy razem, oficerowie otoczą was ze 
wszystkich stron. Pochylcie głowy. Szybko przejdziemy do tamtej furgonetki. 
Jasne? 
Wskoczycie do środka. Nie wyglądajcie przez okna i zapnijcie pasy. Będziemy 
jechali bardzo 
szybko. Jakieś pytania?
Percey otworzyła piersiówkę i pociągnęła łyk bourbona.
– Tak. Kim u diabła jest ten Lincoln Rhyme?
Thom pojawił się w drzwiach u Lincolna Rhyme’a i wprowadził gościa do środka. 
Schludny 
mężczyzna po pięćdziesiątce, ostrzyżony na jeżyka – kapitan Bo Haumann kierował 
nowojorską 
brygadą antyterrorystyczną – zespołem policjantów ze SWAT. Posiwiały i żylasty, 
wyglądał jak 
sierżant musztry, którym niegdyś istotnie był.
– To na pewno on? – spytał. – Tancerz?
– Tak mówią – powiedział Sellitto. Dellray przytaknął.
Krótka przerwa.
– Wyznaczono kilka oddziałów pogotowia E-32.
Oficerowie z E-32 to w większości byli żołnierze, świetnie przeszkoleni do 
poszukiwań 
i inwigilacji – a również nauczeni, jak działać w razie ataku, ostrzelania przez 
snajpera, 
porwania.
Po chwili pojawił się drobny, łysiejący mężczyzna w niegustownych okularach na 
nosie. Mel 
Cooper był najlepszym laborantem Wydziału Badań i Zasobów – IRD, którym kiedyś 
kierował 
Rhyme. Cooper nigdy w życiu nie badał miejsca przestępstwa, nie aresztował 
podejrzanego 
i chyba już zapomniał, jak się strzela z małego pistoletu, który niechętnie 
nosił przy skórzanym 
pasku. Cooper marzył tylko o tym, by znów znaleźć się na swoim stołku w 
laboratorium i patrzeć 
przez okular mikroskopu.
– Myślałem, że mam zbadać jakiś piasek – powiedział Cooper.
– A tu się okazuje, że chodzi o Tancerza.
Wieści wewnątrz wydziału policji roznoszą się jeszcze szybciej niż na ulicy – 
pomyślał 
Rhyme.
– Ale tym razem go dopadniemy, Lincolnie. Zobaczysz.
Gdy Banks wprowadzał nowo przybyłych, Rhyme spojrzał akurat w górę. Ujrzał 
kobietę 
stojącą w drzwiach, badała pokój swymi ciemnymi oczami, analizując każdy 
szczegół. Nie była 
wystraszona ani skrępowana.
– Pani Clay? – spytał.
Kiwnęła głową. U jej boku pojawił się szczupły mężczyzna. Britton Hale, domyślił 
się 
Rhyme.
– Zapraszam do środka – powiedział kryminolog. Popatrzyła na Rhyme’a, a potem na 
całą 
ścianę, wypełnioną od góry do dołu wyposażeniem detektywistycznym, przy której 
stał Mel 
Cooper.
– Percey – zwróciła się znów do Rhyme’a. – Proszę mówić do mnie Percey. A pan 
pewnie 
jest Lincolnem Rhyme’em?
– Zgadza się. Przykro mi z powodu pani męża. Kiwnęła zdawkowo głową, widać 
współczucie ją drażniło.
– Pan Hale? – spytał mężczyznę.
Chudy pilot kiwnął głową i zrobił krok do przodu, wyciągając dłoń gotową do 
uścisku, ale 
w tym momencie zauważył, że dłonie Rhyme’a przykute są do fotela.
– Och – wymamrotał, poczerwieniał na twarzy i wycofał się. Rhyme przedstawił ich 
wszystkim, prócz Amelii Sachs, która na jego prośbę zmieniała właśnie mundur na 
dżinsy 
i bluzę. Wyjaśnił jej, że Tancerz nie raz już zabijał policjantów, by wprowadzić 
zamęt; chciał, by 
wyglądała jak najzwyklejszy cywil.
Oszukany przez własne ciało, Rhyme rzadko zwracał uwagę na wygląd innych. Jednak 
trudno było nie dostrzec Percey Clay. Choć miała niewiele ponad metr 
pięćdziesiąt wzrostu, 
wręcz promieniała niezwykłą energią. Miała czarne jak atrament, zniewalające 
oczy. Dopiero 
gdy oderwało się od nich wzrok, można było spojrzeć na twarz – chłopięcą i 
raczej nieładną – 
przypominającą pyszczek mopsa.
Spostrzegł, że i ona taksowała go wzrokiem. Ludzie, którzy widzieli Rhyme’a po 
raz 
pierwszy, zwykle byli skrępowani i wbijali wzrok w jego czoło, by przypadkowo 
nie spojrzeć na 
zdeformowane ciało. Ale Percey najpierw popatrzyła mu w twarz – przystojną, z 
ładnie 
wykrojonymi wargami i kształtnym nosem, na której nie było znać jego 
czterdziestu paru lat – 
a potem na bezwładne kończyny i tułów. W końcu przyjrzała się sprzętowi, którym 
posługiwał 
się niepełnosprawny – lśniącemu wózkowi, słomce do sterowania nim, słuchawkom 
i komputerowi.
Thom pojawił się w pokoju i podszedł do Rhyme’a, by zbadać mu ciśnienie.
– Nie teraz – zaprotestował pacjent. – Nie chcę.
– Właśnie, że teraz – upierał się Thom i zmierzył ciśnienie. Zdjął z uszu 
słuchawki.
– Jest niezłe. Ale musisz odpocząć.
– Idź sobie – burknął Rhyme.
Zwrócił się znów do Percey Clay. Ponieważ był niepełnosprawny, sparaliżowany 
i przypominał tylko strzęp człowieka, goście często mówili do niego powoli, a 
nawet 
porozumiewali się z nim za pośrednictwem Thoma. Ale Percey rozmawiała z nim jak 
z każdym 
innym.
– Sądzi pan, że Britowi i mnie grozi niebezpieczeństwo?
– Tak i to poważne.
Amelia Sachs weszła do pokoju i spojrzała na Percey oraz Hale’a. Rhyme dokonał 
prezentacji.
– Zapewnicie Percey ochronę? – Hale zadał zebranym pytanie. – Dwadzieścia cztery 
godziny 
na dobę?
– Ręczę za to – powiedział Dellray.
– To dobrze – odparł Hale. – Chyba powinniście porozmawiać z tym Phillipem 
Hansenem.
– Porozmawiać? – powtórzył jak echo Sellitto. – On milczy niemal jak grób.
– A nie można go trochę nastraszyć?
– To nic nie da – wyjaśnił Rhyme. – I tak nam nic nie powie. Tancerz nie spotyka 
się ze 
swymi zleceniodawcami. Nigdy im nie mówi, w jaki sposób usunie ofiarę.
– Tancerz? – zaciekawiła się Percey.
– Tak nazywa się ten zabójca. Czarny Tancerz.
– To bardzo osobliwe imię – powiedział Hale niepewnie.
Percey spojrzała Rhyme’owi w oczy, były prawie tak czarne jak jej własne.
– Co się panu stało? Postrzał?
Sachs zdrętwiała, słysząc to bezczelne pytanie, ale Rhyme odpowiedział bez 
mrugnięcia 
okiem:
– Badałem ślady zbrodni na budowie. Belka spadła mi na łeb i przetrąciła 
kręgosłup.
– Tak jak temu aktorowi Christopherowi Reeve’owi?
– Właśnie.
– Okropność – powiedział Hale. – To trzeba być silnym facetem. Gdyby mnie coś 
takiego 
spotkało, chyba bym się zabił.
Rhyme popatrzył na Amelię, która podchwyciła jego spojrzenie.
– Musicie nam pomóc – znów zwrócił się do Percey. – Trzeba dowiedzieć się, jak 
podłożył 
tę bombę na pokładzie. Macie jakieś domysły?
– Żadnych – Percey spojrzała na Hale’a, który tylko potrząsnął głową.
– Gdzie dokładnie stał samolot przed lotem?
– W naszym hangarze. Szykowaliśmy go do lotu czarterowego.
– Czy łatwo jest się dostać do hangaru? – spytał Sellitto.
– Przez ostatnie kilka dni bez przerwy był tam któryś z naszych pracowników.
– Dobrze znacie swoich ludzi? – spyta! Sellitto.
– Tworzymy rodzinę – zapewnił Hale.
Sellitto zamrugał oczami, spoglądając na Banksa.
– Mimo wszystko musimy spisać ich dane, jeśli nie macie nic przeciwko temu. 
Trzeba ich 
sprawdzić.
– Kierownik biura dostarczy panom listę nazwisk.
– Trzeba zaplombować hangar – powiedział Rhyme. – I nikogo nie wpuszczać. Nawet 
mysz 
nie ma prawa się tam przemknąć.
– Co? – zaprotestowała Percey. Spojrzała na Hale’a. – A Foxtrot Bravo?
Wzruszył ramionami.
– Ron powiedział, że potrzebny jest przynajmniej jeszcze jeden dzień.
– Learjet, którego pilotował Ed, był jedyną maszyną gotową do czarteru – 
westchnęła ciężko 
Percey. – Kolejny lot mamy zaplanowany na jutrzejszy wieczór. Trzeba będzie 
pracować bez 
wytchnienia, żeby przyszykować Foxtrota Bravo, to nasz drugi samolot. Nie mogę 
ryzykować 
utraty tego kontraktu.
– Przykro mi – powiedział Rhyme. – Nie ma pani wyboru. Percey zmrużyła oczy:
– A kim pan jest, żeby mi dyktować, co mam robić?
– Chwileczkę – wtrącił się Dellray. – Pani nie rozumie, do czego zdolny jest ten 
zwyrodnialec.
– Zabił mi męża – powiedziała kamiennym głosem. – Doskonale wiem, czego się 
można po 
nim spodziewać. Ale nie pozwolę mu zniszczyć mojej firmy.
– Czy może nam pani dać godzinę na przeszukanie? – spytał spokojnie Rhyme.
– Godzinę? – rozważała Percey.
Sachs parsknęła śmiechem i spojrzała ze zdumieniem na szefa.
– Mamy przeszukać hangar w ciągu godziny? – spytała. – Wolne żarty, Rhyme.
Rhyme nie spuszczał wzroku z Percey, która powiedziała:
– Na to mogę się zgodzić.
– Rhyme – obruszyła się Sachs. – To za mało!
– Przecież jesteś najlepsza, Amelio – powiedział na wpół serio, co oznaczało, że 
decyzja 
została już podjęta.
– Kto może nam pomóc tam na lotnisku? – Rhyme zwrócił się z tym pytaniem do 
Percey.
– Ron Talbot. Nasz dyrektor ekonomiczny. Sachs zanotowała jego nazwisko.
– Mogę już iść?
– Nie – zaprotestował Rhyme. – Poczekaj, aż będziemy mieli tę bombę. Chcę, żebyś 
mi 
pomogła wykonać analizę.
– Jak tam z kryjówką dla naszych świadków? – zwrócił się do Freda Dellraya.
– Owszem, mamy już coś odpowiedniego – agent zwrócił się do Percey. – Blisko 
centrum 
Manhattanu. Policja federalna wykorzystuje to schronienie tylko dla szczególnych 
osób. 
Potrzebujemy jednak kogoś z naszego wydziału, kto czule zaopiekuje się 
świadkami. Musi znać 
Tancerza i mieć dla niego szacunek.
Wszyscy wlepili oczy w Jerry’ego Banksa.
– Niby co? – spytał. – No co?
Bezskutecznie starał się przyklepać kogucika na głowie.
PO TRZY.
Percey Clay, ukończyła z wyróżnieniem inżynierię, była wykwalifikowanym 
mechanikiem 
eksploatacji płatowca i silnika, posiadaczką każdej licencji, jaką wydawał 
pilotom Federalny 
Zarząd Lotnictwa. Nie była osobą zabobonną. Kiedy jednak jechała furgonetką 
przez Central 
Park, ubrana w kamizelkę kuloodporną, do federalnej kryjówki gdzieś w 
śródmieściu, powtarzała 
w myślach jak refren: wypadki chodzą trójkami.
Tak jak tragedie. Najpierw Ed. Teraz miała kolejne zmartwienie, niepokojące 
wieści 
o Hudson Air przekazywał jej właśnie przez telefon komórkowy Ron Talbot.
Siedziała wciśnięta pomiędzy Brita Hale’a i tego młodego detektywa, Jerry’ego 
Banksa. Hale 
przyglądał się jej, a Banks obserwował bacznie to, co za oknem: samochody, 
przechodniów 
i drzewa.
– Amerykańska Służba Zdrowia postanowiła dać nam jeszcze jedną szansę – oddech 
Talbota 
świszczał niepokojąco.
Talbot – najlepszy pilot, jakiego znała – już od lat był uziemiony ze względu na 
kłopoty ze 
zdrowiem.
– To znaczy, mogą zerwać kontrakt w każdej chwili. Bomby nie upoważniają nas do 
obniżania jakości usług.
– Ale zgodzili się na ten jutrzejszy lot. Chwila ciszy.
– Tak, oczywiście. Usłyszała, jak zapala papierosa.
– Co jest, Ron? – spytała.
Nie chciał być posłańcem złych wieści.
– Chodzi o Foxtrota Bravo.
– Co się stało?
N695FB był ulubionym learjetem Percey Clay. Wszyscy w Hudson Air wiedzieli, że 
ta 
maszyna to jej pupil. Traktowała ją jak dziecko. W ciągu wielu nocy, kiedy Ed 
był nieobecny, 
sama myśl o tym samolocie potrafiła osłodzić jej samotność.
– Przyszykowanie go do lotu – powiedział Talbot – nie będzie łatwe.
– Czemu?
– No, dobra – powiedział w końcu. – Stu rzucił pracę. Stu Marquard – ich główny 
mechanik.
– Przenosi się do Sikorskiego. Właściwie to już tam jest.
Percey była zdumiona. Aby przygotować leara 35A do przewozu ładunku dla Służby 
Zdrowia, trzeba było usunąć większość siedzeń i zamontować chłodnie. Wiązało się 
to 
z dokonaniem wielu zmian w instalacji elektrycznej i konstrukcji płatowca. 
Percey nie miała 
pojęcia, jak mają z tym wszystkim zdążyć przed jutrzejszym lotem bez pomocy Stu 
Marquarda.
– Co się stało, Percey? – spytał Hale, widząc jej zafrasowaną minę.
– Stu odszedł – wyszeptała. – Rzucił pracę u nas i przerzucił się na 
helikoptery.
– Właśnie dzisiaj? – Hale spojrzał na nią zaskoczony. Kiwnęła głową.
– To ze strachu, Perce – ciągnął Talbot. – Wszyscy wiedzą o bom bie. Gliniarze 
nic nie 
mówią, ale wszyscy trzęsą portkami. Pytają nas, czy zamkniemy interes do czasu, 
aż się to 
wszystko wyjaśni.
– Nie ma mowy – powiedziała stanowczo. – Karawana idzie dalej.
– A jeśli chodzi o Foxtrota Bravo, sam się mogę nim zająć – zaproponował Talbot, 
dyplomowany mechanik pokładowy.
– Zrób tyle, ile dasz radę, ale może uda ci się znaleźć jakiegoś mechanika do 
pomocy – 
powiedziała. – Będziemy w kontakcie. – I rozłączyła się.
Zastanawiało ją to, że firma Hudson Air miała pełne ręce roboty, a mimo to była 
na skraju 
bankructwa. Podobnie jak Ed, Brit Hale i inni piloci, Percey pracowała bez 
chwili spoczynku, 
czemu więc borykali się z takimi problemami finansowymi? Mało brakowało, a firma 
padłaby 
w zeszłym miesiącu, na szczęście Ed zdobył ten kontrakt ze Służbą Zdrowia. Ed 
zagwarantował, 
że ładunek dostarczą terminowo. Jeśli Foxtrot Bravo nie będzie gotów na jutro... 
Percey wolała 
nawet o tym nie myśleć.
Jadąc policyjną furgonetką przez Central Park, Percey Clay dostrzegła pierwsze 
oznaki 
budzącej się na wiosnę przyrody. Ed uwielbiał ten park. Robił biegiem dwa 
okrążenia wokół 
stawu, a potem wracał, by zastać ją ze szklaneczką bourbona, pochyloną nad 
formularzem 
nawigacyjnym lub instrukcją napraw silnika turbinowego. Uśmiechnięty Ed mocno 
kłuł ją 
palcem w żebra i pytał, czy nie ma więcej pomysłów na niezdrowe zachowanie, po 
czym sam 
wypijał ukradkiem kilka łyków bourbona.
Potem przypomniała sobie, jak się nachylał, żeby pocałować ją w ramię.
Ed... Wszystkie gwiazdy na wieczornym niebie. Do oczu napłynęły jej łzy. Percey 
Clay 
podjęła decyzję. Znów uruchomiła telefon komórkowy.
Rozdział czwarty
...Godzina 3 z 45
Syrena zawodziła. Lincoln Rhyme spodziewał się usłyszeć efekt Dopplera, kiedy 
karetka 
przemknie tuż obok. Ale przed jego domem syrena zgrzytnęła i zamilkła. Po chwili 
Thom 
wprowadził do laboratorium na parterze młodego mężczyznę. Miał na sobie 
wygnieciony 
i przybrudzony mundur policjanta stanowego z Illinois. Mężczyzna przyniósł dwa 
wielkie 
płócienne worki i brązowy skoroszyt.
– Bomba! – Rhyme zawołał z zadowoleniem. – Wreszcie mamy bombę!
Oficer, zdziwiony zgromadzoną tu dziwną menażerią stróżów prawa, prawie 
osłupiał, gdy 
Mel Cooper błyskawicznie odebrał od niego torby, a Sellitto podpisawszy się na 
pokwitowaniu 
i liście czynności procesowych, wcisnął mu oba dokumenty i zwięźle powiedział: – 
Dzięki. 
Cześć.
Thom uśmiechnął się uprzejmie i odprowadził policjanta do drzwi.
– Do roboty, Sachs – ponaglał Rhyme. – Widzę, że się nudzisz. Amelia skwitowała 
to 
ironicznym uśmiechem i podeszła do stołu Coopera.
Co ją dzisiaj ugryzło? Przecież godzina na przeszukanie terenu to mnóstwo czasu, 
jeśli o to 
jej chodziło. No cóż, nawet dosyć lubił te jej dąsy.
– No dobra, Thom, do tablicy. Musimy spisać sobie wszystkie ślady. Uszeregować 
je 
w tabelach. MZ-Jeden, Chicago. To pierwszy nagłówek.
– M, hmmm, Z?
– Miejsce zbrodni – warknął kryminolog. – Co dalej? Asystent uniósł w dłoni 
kawałek kredy, 
strzepnął pył ze swego nie skazitelnego krawata oraz zaprasowanych w kant spodni 
i zapisał.
– Co my tu mamy, Mel? Sachs, pomóż mu.
Zaczęli wyjmować zawartość plastikowych torebek i słoiczków z prochem, opiłkami 
metalu, 
włóknami i strzępkami plastiku. Układali wszystko na porcelanowych tacach. Ekipa 
przeszukująca miejsce katastrofy użyła magnesów na rolkach, wielkich odkurzaczy 
i sitek 
o drobnych oczkach, aby zebrać wszelkie odłamki pozostałe po wybuchu.
Rhyme był ekspertem w dziedzinie bomb. Odkąd Tancerz zostawił niewielką 
paczuszkę 
w śmietniku na Wall Street, Rhyme postanowił nauczyć się jak najwięcej o 
materiałach 
wybuchowych. Nauki pobierał w Wydziale Materiałów Wybuchowych FBI.
Sachs przyjrzała się zgromadzonym śladom.
– Ale czy bomba nie niszczy sama siebie?
– Nic nie ulega nigdy całkowitemu zniszczeniu, Sachs. Nie zapominaj o tym. – 
Choć kiedy 
podjechał bliżej i przyjrzał się torebkom, przyznał: – W tym wypadku niewiele 
się ostało. 
Widzisz te fragmenty? Ten kawałek aluminium? Metal jest poszarpany, a nie 
wygięty. Oznacza 
to, że mechanizm miał wysoki współczynnik wybuchowości. Mimo to, od 60 do 90 
procent 
bomby ocalało z wybuchu. Mamy pełne ręce roboty.
– Pełne – Dellray parsknął śmiechem. – Równie dobrze moglibyśmy poskładać 
rozpryśnięty 
w drobny mak kryształowy wazon.
– Nie o to chodzi, Fred – powiedział Rhyme szorstko. – Mamy tylko złapać tego 
drania, 
który nim rzucił o podłogę.
Przemieścił się wzdłuż stołu.
– Na co ci to wygląda, Mel? Widzę baterię, kabel, mechanizm zegarowy. Co 
jeszcze? Może 
odłamki jakiegoś pojemnika czy opakowania?
– Nic w miejscu wybuchu – odparł Cooper.
– Ciekawe – zadumał się Rhyme. – Jakim cudem wniósł bombę na pokład? Lon, 
przeczytaj 
mi ten raport przysłany z Chicago.
– Nie można dokładnie ustalić miejsca wybuchu – czytał Sellitto – ze względu na 
rozległy 
pożar i zniszczenia. Wszystko wskazuje na to, że mechanizm umieszczono pod 
kabiną pilota lub 
za nią.
– Zastanawiam się, czy tam była chłodziarka na ładunek. Może... – Rhyme zamilkł.
Odwrócił głowę i spojrzał na materiał dowodowy.
– Mam! – zawołał. – Mel, aluminium. Włóż to pod mikroskop.
Cooper podłączył sygnał wideo ze swojego mikroskopu sprzężonego z komputerem 
Rhyme’a. Rhyme widział dzięki temu to samo, co Cooper. Technik umieszczał próbki 
na 
szkiełkach i wkładał je pod obiektyw mikroskopu.
Po chwili Rhyme wydał komendę:
– Kursor w dół, kliknąć dwukrotnie.
Obraz na monitorze komputera powiększył się.
– Spójrzcie tu. Wybuch wepchnął do środka poszycie samolotu.
– Do środka? – zdziwiła się Sachs. – Więc bombę umieszczono na zewnątrz?
– Wydaje mi się, że tak. A ty co o tym sądzisz, Mel?
– Wszystkie główki nitów są wygięte do środka. Była na zewnątrz, to pewne. I to 
by nam coś 
wyjaśniało.
Technik w okularach powiększających spoglądał na kolejne drobiny metalu jak 
kowboj, 
który liczy swoje stado.
– Fragmenty metalu zawierającego żelazo. Magnesy. Pod wierzchnią powłoką 
aluminium 
była stal.
– Czy mamy szanse znaleźć odciski palców, tylko nie owijaj w bawełnę, Mel.
Cooper uśmiechnął się sceptycznie w odpowiedzi. Mimo to przeanalizował fragmenty 
pod 
lampą ze światłem spolaryzowanym. Badanie nie wykazało nic prócz pozostałości po 
wybuchu.
– Daremny trud.
– Dajcie mi to do powąchania – powiedział Rhyme. – To materiał wybuchowy. Chcę 
wiedzieć, jakiego typu.
Sachs podsunęła woreczek pod nos Rhyme’owi i otworzyła go. Mężczyzna zaciągnął 
się.
– Cyklonit – rozpoznał natychmiast.
– Jak myślisz, z trzema czy czterema atomami węgla? – spytał Cooper.
– Na pewno nie trzema – powiedział Rhyme, wąchając materiał wybuchowy, jakby to 
było 
przednie bordeaux. – Zapach nie jest słodki. I, to dziwne... wyczuwam jeszcze 
domieszkę czegoś. 
Mel, zbadaj to chromatografem gazowym.
Technik przeanalizował próbkę chromatografem gazowym sprzężonym ze spektrometrem 
masowym, który izoluje i rozpoznaje związki chemiczne. Kiedy przepuszcza się 
informacje przez 
bazę danych, można w wielu wypadkach ustalić nawet nazwę firmową substancji.
Cooper spojrzał na rezultat analizy.
– Masz rację, Lincolnie. To cyklonit. Ponadto olej. I, to ciekawe, krochmal.
– Krochmal! – wykrzyknął Rhyme. – Właśnie to czułem. Cooper roześmiał się, bo 
nazwa tej 
właśnie substancji pojawiła się na monitorze.
– Skąd wiedziałeś?
– Bo to trotyl. Rzadko spotykany.
– Trotyl? – zdziwił się Stellitto. – Punkt dla Hansena.
Technik umieścił próbki na stoliku przedmiotowym swego mikroskopu. Obraz 
natychmiast 
pojawił się na monitorze komputera Rhyme’a. Kawałki włókien, kabla, skrawki 
papieru, drzazgi, 
kurz.
Przypomniał sobie, że widział już coś podobnego przed laty, jednak w zupełnie 
innych 
okolicznościach. Spoglądał przez kalejdoskop, który kupił przyjaciółce na 
urodziny. Claire 
Trilling, pięknej i eleganckiej. Spędzili wspólnie wieczór przy butelce merlota, 
próbując dociec, 
jakie egzotyczne kryształy tworzą te niezwykłe obrazy. W końcu Claire odkręciła 
dolną część 
tuby i oboje się roześmiali. Ze środka wysypały się opiłki metalu, drewniane 
wióry, złamany 
spinacz do papieru, pinezki.
Rhyme odpędził wspomnienia i skupił się na monitorze: skrawek woskowanego 
szarego 
papieru, w który opakowano trotyl. Włókna z lontu detonującego. Odłamek węgla, 
wielkości 
gumki do ołówka, pochodzący z baterii.
– Chcę zobaczyć mechanizm zegarowy – powiedział Rhyme.
Cooper uniósł niewielką plastikową torebkę. W środku znajdowało się nieruchome, 
zimne 
serce bomby o niemal perfekcyjnym kształcie. No, i mamy twój pierwszy błąd – 
Rhyme 
powiedział w myślach do Tancerza. Przypadkowo umieścił zapalnik czasowy za 
krawędzią 
z grubej stali w metalowej obudowie, gdzie mieściła się bomba i to uchroniło go 
przed 
rozerwaniem.
Rhyme nachylił się, by spojrzeć na wygiętą tarczę zegara.
– Porównaj to wszystko z ERC.
ERC – baza danych materiałów wybuchowych FBI to najobszerniejsza baza danych 
z parametrami wszelkich bomb z całego świata. Cooper wpisał numer seryjny 
mechanizmu 
zegarowego oraz nazwę producenta. Modem zajęczał i zapiszczał, by po kilku 
minutach wypluć 
odpowiedź.
– Nic z tego – powiedział Cooper, krzywiąc lekko twarz. – Żadne parametry z 
rejestru nie 
pasują do tej konkretnej bomby.
Prawie wszyscy zamachowcy, robiąc bomby, nie odstępują od pewnych stworzonych 
przez 
siebie zasad; trzymają się wypracowanych metod. A zważywszy na to, z czym mają 
do czynienia, 
żadne eksperymenty nie są wskazane. Jeśliby fragmenty ładunku wybuchowego 
Tancerza 
przypominały to, co zostało kiedyś z innej bomby, powiedzmy na Florydzie lub w 
Kalifornii, 
można by z tamtych miejsc uzyskać jakieś dodatkowe szczegóły. Bomba Tancerza na 
Wall Street 
była inna, ale miała też inne przeznaczenie. Jeśli Rhyme wiedział coś na pewno o 
Czarnym 
Tancerzu, to to, że z wielkim pietyzmem dobierał narzędzia do każdego zadania.
– Coś nie tak? – spytał Rhyme, spoglądając Cooperowi w twarz.
– Korporacja Dawana z Seulu sprzedała w zeszłym roku sto czterdzieści dwa 
tysiące takich 
mechanizmów. Bez numerów seryjnych, brak też dokumentów, gdzie je wysłano.
– Rewelacja. Lepiej być nie może!
– Ta bomba – Dellray powiedział pogardliwie. – Z kim musiał się zwąchać nasz 
chłoptaś, 
żeby ją zrobić?
Rhyme pokręcił głową.
– Wszystkie te elementy można dostać w sklepie, Fred. Prócz materiałów 
wybuchowych 
i zapalnika, Tancerz mógł kupić wszystko w sklepie tysiąca i jeden drobiazgów.
– Ale dlaczego umieścił bombę na zewnątrz? – zastanawiał się Rhyme. – Percey 
mówi, że na 
lotnisku ciągle się ktoś kręci. A poza tym, czemu Ed Carney czy drugi pilot nic 
nie zauważyli 
podczas przeglądu?
– Ponieważ – wtrąciła się niespodziewanie Sachs – Tancerz nie chciał podkładać 
bomby, 
póki nie zdobył pewności, kto odbędzie lot.
Rhyme odwrócił do niej głowę.
– No tak! Masz rację, Sachs. On obserwował. Przyczepił bombę dopiero wtedy, gdy 
Carney 
wsiadł do samolotu. Sachs, musisz sprawdzić, gdzie się ukrywał. Lepiej idź od 
razu.
– Mam tylko godzinę, właściwie już niecałą – powiedziała Amelia Sachs, 
obrzucając go 
lodowatym spojrzeniem i ruszyła do drzwi.
– Jeszcze jedno – odezwał się Rhyme. – Tancerz jest inny niż wszyscy przestępcy, 
z którymi 
miałaś do tej pory do czynienia. – Jak jej to wyjaśnić? – Gdy chodzi o niego, 
nie powinnaś ufać 
swoim oczom.
Uniosła w górę brwi, dając mu do zrozumienia: Przejdź do rzeczy.
– Jeśli zobaczysz, że ktoś się do ciebie zbliża, to nie czekaj... strzelaj 
pierwsza.
– Słucham? – roześmiała się.
– Po pierwsze, ratuj swoją skórę, zabezpieczenie śladów to w tym wypadku rzecz 
drugorzędna.
– Do mnie należy właśnie zabezpieczenie śladów na miejscu zbrodni – odparła, 
wychodząc 
z pokoju. – Zresztą, jemu nie o mnie przecież chodzi.
Za miasto.
Amelia Sachs pędziła przez szpaler wiosennych drzew, z jednej strony drogi były 
głazy, 
z drugiej niewielkie urwisko. Dookoła tryskała zieleń i rozkwitały żółte pąki 
forsycji.
Sachs była typowym mieszczuchem. Urodziła się w Szpitalu Ogólnym na Brooklynie i 
do tej 
pory mieszkała w tej dzielnicy. Łonem natury nazywała Park Prospekt w niedzielę 
lub 
wieczorami w dni powszednie – las w rezerwacie przyrody na Long Island, gdzie 
ukrywała 
w gąszczu swego czarnego, przypominającego rekina, dodge’a chargera przed 
patrolami 
policyjnymi ścigającymi, takich jak ona, miłośników szybkiej jazdy. Teraz 
siedziała za kółkiem 
szybkiego jak strzała wozu należącego do Wydziału Badań i Zasobów – kombi z 
wyposażeniem 
do badania miejsca zbrodni – nadepnęła na gaz, wyminęła furgonetkę i skręciła w 
drogę wiodącą 
do hrabstwa Westchester.
Rozmyślała o bombach i o Percey Clay.
O Lincolnie Rhyme’ie.
Był dzisiaj nie w sosie. I to bardzo. Pracowali razem już od roku i jego 
błyskotliwość 
zachwycała ją i onieśmielała zarazem, ponadto – do czego nikomu by się nie 
przyznała – 
wydawał jej się niezwykle seksowny.
Nie potrafiła jednak czytać z niego jak z otwartej księgi. Cóż tak szczególnego 
było 
w sprawie dotyczącej Czarnego Tancerza? Godzina na zbadanie hangaru i terenu 
wokół? Sachs 
podejrzewała, że za jego decyzją kryła się Percey. To było tak do niego 
niepodobne. Rhyme 
potrafił nie wpuszczać nikogo na jakiś teren przez wiele dni, jeśli uważał to za 
stosowne.
Takie pytania dręczyły Amelię Sachs, a ona lubiła mieć na wszystko odpowiedź.
Czas jednak nie sprzyjał podobnym rozważaniom. Właśnie skręciła w szeroką bramę 
Okręgowego Lotniska w Mamaroneck. Stanowy policjant skinął ręką, pozwalając jej 
wjechać do 
środka.
Sachs naciągnęła lateksowe rękawiczki, a buty owinęła taśmami ściernymi, aby nie 
pomylić 
własnych śladów ze śladami przestępcy. Podłączyła słuchawki i mikrofon do 
walkie-talkie przy 
pasku.
– Jestem na miejscu, Rhyme – odezwała się.
– To znaczy gdzie, Sachs? – usłyszała jego dudniący głos w słuchawce.
– Na skrzyżowaniu dróg do kołowania. Między rzędem hangarów. W Hudson Air 
dowiedziałam się, gdzie stał samolot Carneya.
Sachs spojrzała z obawą na odległą linię drzew. Czuła się jak na widelcu. 
Przecież Tancerz 
mógł tu wrócić, żeby na przykład usunąć pozostawione wcześniej ślady, albo zabić 
gliniarza, 
żeby utrudnić śledztwo. Strzelaj pierwsza.
Wyjęła z bagażnika kombi pudło z lampą ze światłem spolaryzowanym i ogromną 
walizę. 
Wewnątrz znajdowały się narzędzia detektywistyczne: zestaw pilników, pincety, 
pędzelki, 
szczypce, nożyczki, zestaw do zabezpieczania pozostałości powystrzałowych.
Po pierwsze, ogrodzić teren.
Cały teren otoczyła policyjną żółtą taśmą.
Po drugie, sprawdzić odległość kamer i mikrofonów.
– Żadnych mediów. Jak na razie. Dzięki Bogu.
– Co mówisz, Sachs? – spytał Rhyme.
– Dziękuję Bogu, że nie ma tu reporterów.
– Faktycznie jest za co. Ale mów, co robisz.
– Ciągłe zabezpieczam teren.
Po trzecie, ustalić jak przestępca się tu dostał, a potem wydostał.
Nie miała zielonego pojęcia. Było mnóstwo możliwości, mógł przyjechać na wózku 
bagażowym albo cysterną z paliwem.
Sachs włożyła okulary ochronne i zaczęła oświetlać drogę kołowania światłem 
spolaryzowanym. Widziała, jak w niesamowitym żółtozielonym świetle błyszczą 
plamy i smugi. 
Żadnych odcisków butów.
– Spryskali teren wczoraj wieczorem – usłyszała za plecami.
Odwróciła się. Kilku mężczyzn w kombinezonach stało przy żółtej taśmie. Podeszła 
do nich 
ostrożnie i sprawdziła ich identyfikatory z fotografiami, a potem kazała odejść.
Cudownie. Każdy ślad, każdy odcisk stopy Tancerza został zmyty. Do mikrofonu 
powiedziała:
– Wyczyścili pas wczoraj wieczorem, Rhyme. Chyba wodą pod wysokim ciśnieniem.
– No, nie. Nie ma wyjścia, rób dalej swoje, Sachs.
Amelii Sachs godzinę zabrało obejście całego terenu wedle ściśle określonego 
porządku – 
szła po prostej w jedną stronę, potem wracała, obracała się o kąt prosty i tak 
dalej. Ale nie 
znalazła niczego, co zakomunikowała Rhyme’owi.
– Założę się, że jak się dobrze przyłożysz, to coś znajdziesz. Trze ba się tylko 
trochę wysilić. 
Tancerz to nietuzinkowy przestępca.
A on swoje.
– Sachs – wyszeptał. – Wczuj się. Wiesz, co mam na myśli. Wiedziała doskonale. 
Najlepsi 
kryminolodzy badali miejsca zbrodni nie jak policjanci, a jak przestępcy – 
wczuwając się w ich 
pragnienia, żądze, obawy. Rhyme posiadł tę umiejętność. Sachs zresztą też, choć 
się tego 
wypierała.
– Mów do mnie – Rhyme odezwał się prawie uwodzicielsko. – Idziesz jego śladami. 
Myślisz 
tak jak on.
W jej myślach powstała taka oto wizja: noc, światła lotniska, odgłos samolotów, 
zapach 
paliwa lotniczego.
– Śmiało, Amelio. Wiesz już, że Ed Carney jest na pokładzie samolotu. Wiesz, że 
musisz 
podłożyć bombę. Zabijesz każdego, zrobisz wszystko, żeby tylko dopiąć celu. 
Odwracasz uwagę 
innych, manipulujesz ludźmi. Podstęp to twoja najgroźniejsza broń.
Zamknęła oczy i poczuła przypływ mrocznej nadziei, czujność, zew krwi.
– Gdzie się ukryłaś? – zapytał półgłosem. Teraz ma otwarte oczy.
– Cały teren jest pusty. Hangary są zamknięte na cztery spusty. Nie ma 
ciężarówek. Nie ma 
żadnych zaułków ani zakamarków.
– O czym myślisz?
Wszędzie światła. Ukrywaj się. Nie wstawaj. Nie ma się gdzie ukryć.
Odwróciła się do jedynej możliwej kryjówki, hangaru przy drodze do kołowania. 
Jest tam 
wybite okno, zastawione od środka deską. Podeszła do niego wolno. Ziemię pokrywa 
żwir, 
żadnych śladów butów.
– Jest okno. W środku dykta. Szyba wybita.
– Czy ta reszta szyby, która została w oknie, jest brudna?
– Tak, ale jej brzegi są czyste. Wybito ją niedawno.
– Zgadza się. Pchnij dyktę. Mocno. Deska wpadła do środka z głośnym hukiem.
– Co się stało? – krzyknął Rhyme. – Nic ci nie jest?
– To tylko dykta. Udzielił jej się jego strach.
Zaświeciła przez okno halogenową latarką.
– Pusto. Stoi tu kilka zakurzonych pudel. Na podłodze żwir.
– Był tutaj! – zawołał Rhyme. – Posypał podłogę żwirem, żeby móc tu stać, nie 
zostawiając 
odcisków butów. Dobrze, teraz obejrzyj dokładnie okno i wejdź do środka. Uważaj, 
czy nie ma 
tam jakichś pułapek. Nie zapominaj o koszu na śmieci sprzed kilku lat.
Przestań, Rhyme, dość tego.
– Wszystko w porządku. Żadnych pułapek. Oglądam dokładnie ramę okienną.
Lampa ze światłem fluorescencyjnym nie wykazała nic poza nikłym śladem 
pozostawionym 
przez palec w bawełnianej rękawiczce.
– Żadnych włókien, tylko odcisk materiału.
– Dobrze. To on, Sachs. Na zdrowy rozum nie miałoby sensu włamywać się tam 
w bawełnianych rękawiczkach, kiedy nie ma co kraść.
Zebrała ślady specjalnym odkurzaczem i spakowała je do torebek.
– Za czterdzieści minut będziesz miał wszystko, szkło i żwir też.
Ostrożnie włożyła zabezpieczone ślady do bagażnika samochodu i podjechała do 
Hudson 
Air. Wpadła do biura Rona Talbota. Rozmawiał z wysokim mężczyzną zwróconym 
plecami do 
drzwi.
– Już wiem, gdzie się ukrywał, panie Talbot – powiedziała Sachs. – Teren jest 
już do 
pańskiej dyspozycji.
Brit Hale odwrócił się.
– Witam, pani oficer. Jak tam leci?
Kiwnęła głową, ale po chwili zamarła. Co właściwie on tu robi?
Usłyszała cichy płacz i zajrzała do sali konferencyjnej. Percey Clay siedziała 
tam obok 
atrakcyjnej brunetki. Kobieta płakała, a Percey nie zważając na własne troski, 
starała się ją jakoś 
pocieszyć. Jerry Banks popijał przy oknie kawę, podziwiając learjeta stojącego w 
hangarze.
Nie, nie, nie...
– Rhyme – wrzasnęła do mikrofonu. – Ona tu jest.
– Kto taki? – spytał cierpko. – I tu, to znaczy gdzie?
– Percey i Hale też. W Hudson Air.
– No, nie. Przecież powinni już być w bezpiecznym schronieniu.
– Ale nie są. Mam ich na wyciągnięcie ręki.
– Nie, nie, nie! – wściekał się Rhyme. Po chwili powiedział: – Spytaj Banksa, 
czy podczas 
jazdy zachowali odpowiednie zasady bezpieczeństwa.
Speszony Jerry Banks odparł, że nie.
– Bardzo nalegała, żebyśmy tu wstąpili i poszukali mechanika.
– Sachs, posłuchaj mnie, Tancerz ukrył się gdzieś w pobliżu. Wiem, że tam jest.
– Jak to? – Sachs wyjrzała za okno.
– Niech się stamtąd nie ruszają – zarządził Rhyme. – Każę Dellrayowi przysłać 
wam 
opancerzony wóz z oddziału FBI w White Plains.
– Jerry, nie wypuszczaj ich stąd – nakazała Sachs. Podbiegła do drzwi i 
rozejrzała się po 
płycie lotniska.
– Jak on może nas podejść, Rhyme?
– Nie mam zielonego pojęcia. Na ile bezpieczny jest teren?
– Jest otoczony siatką. Funkcjonariusze legitymują wszystkich przy wjeździe.
– Ale, jak znam życie, nie legitymują policjantów.
Sachs spojrzała na mundurowych i przypomniała sobie, jak bez większych ceregieli 
wpuścili 
ją do środka.
– Na miłość boską, Rhyme, jest tu ponad tuzin wozów policyjnych. Może ukrywać 
się 
w każdym z nich.
Przywołała do drzwi policjanta, dokładnie sprawdziła jego legitymację i uznała, 
że to nie 
farbowany lis. Funkcjonariusz szybko wylegitymował wszystkich mundurowych oraz 
detektywów i potwierdził ich tożsamość z Komendą Główną. Otrzymał potwierdzenie 
personaliów wszystkich, żadnych doniesień o zaginięciu mundurowych nie było.
– Ale patrol uliczny w White Plains znalazł zwłoki w pojemni ku na śmieci – 
powiedział 
funkcjonariusz. – Ofiarę zabito godzinę temu. Prawdziwa masakra.
– Spytaj, czy ma usunięte dłonie i twarz – poprosił Rhyme.
– Że co?
– No spytaj!
Sachs powtórzyła pytanie. Funkcjonariusz zamrugał zaskoczony:
– Tak, pani oficer. To znaczy, przynajmniej dłonie.
– Gdzie jest? Gdzie jest to ciało? – spytał Rhyme. Sachs powtórzyła pytanie.
– W furgonetce koronera. Wiozą je do kostnicy.
– Źle – zaprotestował Rhyme. – Niech je przywiozą do ciebie i to szybko. Może da 
nam 
odpowiedź, w jaki sposób Tancerz chce was podejść.
Wszystkim wydaje się, że najważniejszym narzędziem snajpera jest karabin, ale są 
w błędzie. 
Ważniejsza jest luneta.
Jak to nazywamy, żołnierzu? Sokolim wzrokiem? Teleskopowym wzrokiem?
Nie, panie poruczniku. To luneta. Ta to redfield z zoomem trzy na dziewięć. Nie 
ma lepszej, 
panie poruczniku.
Teleskop przytwierdzony do modelu 40 miał 32 centymetry długości i ważył trochę 
ponad 
340 gramów. Paralaksa została tak ustawiona w fabryce przez inżyniera optyki, że 
krzyż nitek na 
sercu człowieka oddalonego o czterysta pięćdziesiąt metrów ani drgnie, gdy 
snajper rusza głową.
Schowany w kępie trawy trzysta metrów od hangaru i biura Hudson Air, Stephen 
trzymał 
w rękach broń. Model 40, NATO-wski karabin kaliber 7,65, o zasięgu skuteczności 
dziewięciuset 
metrów, on jednak dosięgał nim swoje ofiary z odległości przekraczającej tysiąc 
dwieście. 
Obserwował przez lunetę Hudson Air. Nie widział Żony, ale wkrótce powinna się 
pojawić. Przez 
podsłuch telefoniczny, który założył w biurze Hudson Air, słyszał, jak rozmawia 
z kimś 
o imieniu Ron.
Stephen wczołgał się na wyniosłość terenu, nadal skrywały go drzewa i trawy, ale 
stąd lepiej 
widział hangar i biuro, od których dzielił go pas krótko przystrzyżonej trawy i 
dwa pasy startowe. 
Jeśli ofiara znajdzie się w tym polu, nie ma szans ujść z życiem. Teren jest 
rozległy. Nie ma się 
gdzie schować.
Dwoje ludzi wyszło przed drzwi frontowe. Jednym z nich był funkcjonariusz. Drugą 
osobą 
była kobieta – rude włosy wymykały się jej spod czapki baseballówki. Bardzo 
ładna. Policjantka 
w cywilnym ubraniu. Widział przy pasie prostokątny kształt glocka o największym 
kalibrze. Ujął 
w dłonie dalmierz, ujrzał rozjechany obraz jej rudych włosów. Pokręcił 
pierścieniem. Dwieście 
osiemdziesiąt cztery metry.
Trawy dookoła niego szumiały. Robactwo, pomyślał.
Twarz w oknie. Krzyż nitek wycelował w jej pierś.
Jakie jest snajperskie motto, żołnierzu?
Motto, panie poruczniku, brzmi: „Jedna okazja, jeden strzał, jedna ofiara”.
Warunki były wprost wymarzone. Wilgotne powietrze oznaczało lepszą widoczność, 
która 
pozwalała dokładniej wycelować. Zsunął się odrobinę z pagórka i załadował pięć 
nabojów. Nadal 
leżąc w swym ukryciu, oparł lewy łokieć na ziemi i przycisnął policzek oraz 
prawy kciuk do 
kolby tuż powyżej spustu.
Nie było dokładnie widać wnętrza biura, ale Stephenowi zdawało się, że dostrzegł 
Żonę. Tak, 
to była ona. Stała za jakimś zwalistym facetem trzymającym papierosa. Młody 
blondyn 
w garniturze, z odznaką przypiętą do pasa, wyprowadził ich poza jego pole 
widzenia.
Cierpliwości. Jeszcze się pojawi. Nawet się nie domyślają, że tu jesteś. Możesz 
tu czekać 
choćby cały dzień. O ile tylko robactwo nie...
Znów migające światła. Na parking zajechała gwałtownie karetka. Rudowłosa 
policjantka 
podbiegła do wozu.
Stephen oddychał głęboko.
Sachs zamieniła dwa słowa z lekarzem, a potem weszła do karetki i otworzyła 
worek ze 
zwłokami. Wkładając lateksowe rękawiczki, powiedziała:
– Nie można go zidentyfikować, Rhyme. Nikt nie wie, kto to. Dłonie odcięto 
ostrym jak 
brzytwa nożem.
– Czy Percey i Hale są bezpieczni?
– Siedzą w biurze. Z dala od okien.
– W ciągu dziesięciu minut powinien po nich przyjechać samo chód. W co jest 
ubrany denat?
– Ma na sobie tylko slipy – Sachs przyglądała się ciału biedaka.
– Mów, co widzisz. Jaka była przyczyna zgonu?
Po chwili zauważyła, w jaki sposób odebrano mu życie.
– Nóż o wąskim ostrzu wbity w tył głowy. Denat ma nadwagę i duży brzuch. Opalone 
ramiona. Zaniedbane paznokcie u stóp i tandetny kolczyk w uchu. Majtki firmy 
Sears mocno 
dziurawe.
– To chyba jakiś robotnik. Pracownik fizyczny czy dostawca. Zastanówmy się. 
Czemu 
Tancerz nie martwi się tym, czy rozpoznamy denata? Gdyby mu na tym zależało, 
mógłby usunąć 
uzębienie. Czy stara się przed nami ukryć coś jeszcze?
– Coś na dłoniach denata? – podsunęła Sachs.
– Możliwe. Coś, czego nie można łatwo zmyć.
– Olej? Smar?
– Może był dostawcą paliwa lotniczego – powiedział Rhyme.
Sachs rozejrzała się po lotnisku. Pełno tu było dostawców paliwa, personelu 
naziemnego, 
mechaników, robotników budujących nowe skrzydło jednego z terminali.
– To potężny facet. Musiał się dziś pocić. Może ocierał sobie czoło, albo je 
zadrapał. 
Obejrzyj jego głowę, Sachs.
Zrobiła, co kazał i znalazła to, czego szukała.
– Widzę jakieś barwne smugi. Niebieskie. Z domieszką białego. To farba, Rhyme. 
On był 
malarzem.
– Miał ręce umazane farbą, albo Tancerz chce nas oszukać. Musi gdzieś tam być na 
lotnisku. 
Niech Percey i Hale padną na ziemię. Postaw przy nich strażnika, a reszta niech 
bierze się do 
szukania Tancerza. Brygada jest już w drodze.
Kłopoty.
Obserwował rudą policjantkę, która siedziała z tyłu karetki. Przez lunetę nie 
widział 
dokładnie, co robi. Ale nagle opanował go łęk.
Wyskoczyła z karetki, rozglądając się dookoła.
Coś się dzieje, żołnierzu.
Zdaję sobie z tego sprawę, panie poruczniku.
Rudowłosa wydawała rozkazy innym gliniarzom. Jeden podbiegł do radiowozu. Potem 
drugi. 
Widział, jak ruda bada ziemię swoimi robaczywymi oczami. Wycelował w jej idealny 
podbródek.
Przystanęła, widział, jak mówi coś do siebie. Nie, nie do siebie. Mówiła do 
mikrofonu. 
Potem słuchała przez słuchawki, kiwnęła głową, chyba ktoś wydawał jej polecenia. 
Ale kto? 
Zastanawiał się. Ktoś, kto domyślił się, że tu jestem. Ktoś, kto mnie szuka. 
Ktoś, kto obserwuje 
mnie przez okno, a potem w mgnieniu oka znika.
Dreszcz przebiegł mu po plecach, aż zadrżał obraz w lunecie i rozmazał mu się w 
oczach. 
Kiedy znów skupił wzrok na rudej, wskazywała na furgonetkę malarza, którą 
ukradł. Wciąż stała 
w odległości pięćdziesięciu metrów od niego, na parkingu dla ciężarówek. To ten, 
z kim 
rozmawiała, domyślił się, jak Stephen się tu dostał.
Poczuł się osaczony. Oślizgłe robaki wspinają mu się po nogach.
Co mam robić? myślał. Jedna okazja, jeden strzał...
Są tak blisko – Żona i Przyjaciel. Może to załatwić od razu. Pięć sekund i 
będzie po 
wszystkim.
Muszę ich jakoś wywabić na nieosłonięty teren. Nie ma czasu do stracenia. Rusz 
głową.
Aby zabić łanię, musisz w niej wywołać obawę o młode.
Stephen oddychał powoli. Wdech, wydech, wdech, wydech. Namierzył cel. Nacisnął 
powoli 
spust.
Huk wystrzału rozszedł się echem po lotnisku, wszyscy gliniarze padli na ziemię 
i chwycili 
za broń. Kolejny strzał i znów obłoczek dymu uniósł się z silnika w ogonie 
samolotu stojącego 
w hangarze.
Ruda przykucnęła, szukała go wzrokiem, w dłoni ściskała topornego glocka. Mam ją 
sprzątnąć?
Nie, żołnierzu. Skup się na obranym celu.
Znów wypalił. Kolejne odłamki oderwały się od samolotu.
Nagle pojawiła się ona – Żona – chciała wyskoczyć z biura, szarpała się z młodym 
blond 
gliniarzem, który usiłował ją powstrzymać. Jeszcze nie ma jej na muszce. Niech 
się bardziej 
odsłoni.
Następny strzał. Szyba w kabinie pilota się rozprysła.
Żona, z przerażeniem na twarzy, wyswobodziła się i puściła biegiem w stronę 
hangaru, żeby 
zamknąć wrota, ochronić swoje dziecko.
Przeładować. Karabin wystrzelił właśnie wtedy, gdy blond gliniarz rzucił się na 
nią i oboje 
padli, znikając za niewielkim nachyleniem terenu. Pudło. Tylko spokojnie, mówił 
do siebie.
Usłyszał kilka szybkich strzałów z pistoletu. Spojrzał znów na rudą. Szukała 
błysku jego 
lufy, mrużąc oczy.
Stephen zamknął zamek swojej czterdziestki.
Amelia Sachs dostrzega nikły błysk i już wiedziała, gdzie ukrył się Czarny 
Tancerz. W jego 
lunecie odbiły się blade chmury.
– Tam! – krzyknęła, wskazując kierunek dwóm gliniarzom siedzącym w radiowozie. 
Niewielki zagajnik w odległości około trzy stu metrów. Funkcjonariusze ruszyli 
przed siebie, 
przejechali za hangarem, żeby go zaskoczyć.
– Sachs – odezwał się w słuchawce Rhyme. – Co się...
– Percey. Strzelał, żeby ją wywabić.
– Nie ruszaj się, Sachs. Zostań tam, gdzie jesteś!
Nagle poczuła, jak dreszcz przelatuje jej po plecach. – Percey! – wrzasnęła.
Kobieta uwolniła się z uścisku Jerry’ego Banksa, podniosła na nogi i znów biegła 
w stronę 
wrót hangaru.
– Nie!
Sachs patrzyła tam, gdzie ujrzała błysk lunety Tancerza. Za daleko, to za 
daleko, pomyślała. 
Z tej odległości pocisk nie doleci.
Jeśli się opanujesz, uda ci się. Masz jeszcze jedenaście nabojów.
Tancerz znów strzelił. Po chwili kolejna kula przeleciała kilkanaście 
centymetrów od jej 
twarzy. Poczuła falę uderzeniową i usłyszała trzask, gdy kula spaliła powietrze 
tuż obok.
Z jej gardła wydobył się pisk, padła na brzuch i skuliła się.
No nie. Miałaś okazję strzelić, nim ponownie załadował. Teraz jest już za późno. 
Zarepetował broń i był gotów do strzału.
Rzuciła szybkie spojrzenie, podniosła broń, ale nie wytrzymała napięcia. Skuliła 
głowę 
i wystrzeliła pięć razy. Równie dobrze mogłaby strzelać z zawiązanymi oczami.
Weź się w garść. Wstań. Wyceluj i strzelaj. Masz jeszcze sześć kul i dwa 
dodatkowe 
magazynki przy pasie. Do dzieła!
Jednak myśl o tym, że była tak bliska śmierci, przykuła ją do ziemi. Miała 
jeszcze tylko tyle 
odwagi, by unieść odrobinę głowę i ujrzeć, jak Jerry Banks dopada Percey i 
wpycha ją za 
prądnicę. I właśnie w tym momencie rozległ się przerażający świst kuli. Banks 
zatoczył się jak 
pijany. Na twarzy pojawił mu się wyraz zaskoczenia, potem niedowierzania, a w 
końcu jego 
twarz przestała wyrażać cokolwiek.
Rozdział piąty
...Godzina 5 z 45
– I co? – spytał Rhyme. Lon Sellitto złożył telefon komórkowy. – Jeszcze nic nie 
wiadomo.
Ziemista, pokryta potem twarz detektywa była blada. Zwykle Sellitto, legendarny 
oficer 
śledczy z wydziału zabójstw, był twardy jak głaz.
Teraz jednak myśli jego utkwiły daleko stąd, w sali operacyjnej szpitala w 
Westchester, 
gdzie Banks być może zmierzał ku śmierci. Była druga po południu w sobotę, od 
godziny trwała 
operacja Banksa.
Sellitto, Sachs, Rhyme oraz Cooper zebrali się w laboratorium na parterze domu 
Rhyme’a. 
Dellray pojechał sprawdzić, czy jest już gotowe bezpieczne schronienie dla 
świadków. Agenci 
FBI z White Plains wyruszyli z lotniska na południe, zabierając Percey i Hale’a, 
tym razem 
z zachowaniem odpowiednich zasad bezpieczeństwa. Sachs zabezpieczyła ślady: w 
kryjówce 
snajpera, furgonetce malarza, a także na skradzionym pojeździe, którym Tancerz 
uciekł – 
furgonetce zaopatrzeniowej. Potem czym prędzej pomknęła na Manhattan z 
materiałem 
dowodowym.
– Co my tu mamy? – Rhyme zwrócił się do Amelii i Coopera. – Jakieś kule z 
karabinu?
Sachs wyjaśniła, spoglądając na złamany paznokieć: – To były naboje wybuchowe. 
Wyglądała na wystraszoną, szybko mrugała oczami.
– Tyle zostało po jednej z nich. Wyjęła plastikową torebkę.
Cooper wysypał jej zawartość na porcelanową tackę. Rozprowadził drobiny palcem.
– Naboje z pociskiem z powloką ceramiczną. Kamizelka kulo odporna na nic by się 
zdała.
Przy drzwiach zrobił się jakiś ruch. Thom wprowadził dwóch agentów FBI. W ślad 
za nimi 
weszli Percey Clay i Brit Hale.
– Co z nim? – Percey zwróciła się do Sellitta.
Poczuła chłód, z jakim ją powitano. Nie speszyło jej to jednak.
– To znaczy z Jerrym. Sellitto nie odpowiadał.
– Operacja trwa – rzekł Rhyme. Na jej twarzy pojawił się niepokój.
– Mam nadzieję, że nic mu nie będzie.
Amelia Sachs zwróciła się do niej chłodnym tonem:
– Ma pani nadzieję?
Po czym podeszła do o wiele niższej od siebie Percey. Ta nie cofnęła się nawet o 
krok, gdy 
Sachs wycedziła: – Trochę późno. To przez panią go postrzelono.
– Spokojnie, pani oficer – wtrącił się Sellitto.
Percey, wciąż opanowana, powiedziała: – A kto go prosił, żeby mnie gonił?
– Gdyby za panią nie pobiegł, już by tu pani nie było.
– Możliwe. Tego się nie dowiemy. Przykro mi, że tak to się skończyło.
– Jak bardzo? Dość przykro, żeby oddać krew? Żeby go wozić na wózku, jeśli nie 
będzie 
mógł chodzić? A może wygłosić mowę pożegnalną nad jego grobem, jeśli umrze?
Rhyme uciął:
– Amelio, opanuj się. To nie jej wina. Tancerz nas przechytrzył. Sachs spojrzała 
z góry 
w ciemne oczy Percey.
– A pani myślała, że co niby zrobi Jerry, kiedy wybiegła pani na otwarty teren?
– Cóż, nic nie myślałam. Działałam impulsywnie.
– Pani oficer – wtrącił się Hale – ona zrobiła to, co zrobiłby każdy pilot.
– Właśnie – przytaknął Rhyme. – To ci właśnie tłumaczę, Sachs. Na takiej 
zasadzie działa 
Tancerz.
– Miło mi było, ale czas na mnie – powiedziała oschle Percey, zwracając się w 
stronę drzwi. 
– Muszę wracać na lotnisko.
– Co?! – wyjąkała Sachs. – Czy pani jest przy zdrowych zmysłach?
– Mowy nie ma – oświadczył wyrwany z zadumy Sellitto.
– Samo przyszykowanie samolotu do lotu nie jest łatwe, a teraz potrzebne są 
jeszcze 
dodatkowe naprawy. Ponieważ każdy mechanik z Westchester jest podszyty tchórzem, 
sama to 
zrobię.
– Pani Clay – zaczął Sellitto – to zły pomysł. Włos pani z głowy nie spadnie w 
schronieniu 
przygotowanym przez nas, ale nie jesteśmy w stanie zapewnić pani bezpieczeństwa 
w jakimkolwiek innym miejscu. Posiedzi tam pani do poniedziałku, wszystko 
będzie...
– Do poniedziałku – zaperzyła się. – Wykluczone. Pan nic nie rozumie. Jutro 
wieczorem lecę 
tym samolotem z ładunkiem dla Służby Zdrowia.
– Mam tylko jedno pytanie – odezwała się Amelia Sachs lodowatym tonem. – Kogo 
jeszcze 
zamierza pani zabić?
Percey zrobiła krok do przodu i wyrzuciła z siebie:
– Zeszłej nocy straciłam męża. Nie pozwolę odebrać sobie na do datek firmy. Nie 
będzie mi 
pani dyktowała, gdzie mam jechać. Chyba że mnie pani aresztuje.
– To jest myśl – podchwyciła Sachs. W mgnieniu oka kajdanki zatrzasnęły się na 
szczupłych 
nadgarstkach Percey. – Jest pani aresztowana.
– Sachs – powiedział wzburzony Rhyme – natychmiast zdejmij te kajdanki.
– Jesteś zwykłym cywilem – odcięła się Sachs. – Nie możesz mi rozkazywać. 
Oskarżam ją 
o narażanie życia ludzkiego. A jeśli Jerry umrze, będzie odpowiadać za 
nieumyślne 
spowodowanie śmierci lub zabójstwo.
– Pani oficer – odezwał się Sellitto – stąpa pani po cienkim lodzie.
– Amelio – powiedział szorstko Rhyme.
Spojrzała na niego. Zwykle zwracał się do niej po nazwisku. Zwrot po imieniu był 
jak 
wymierzenie jej policzka. Kajdanki pobrzękiwały na rękach Percey. Rhyme starał 
się przemówić 
Sachs do rozsądku:
– Proszę, rozkuj Percey i pozwól, że zamienię z nią słowo na osobności.
Sachs zawahała się. Z jej twarzy podobnej do maski nie dało się nic wyczytać.
– Amelio, proszę cię. Bez słowa zdjęła kajdanki.
Amelia Sachs podeszła do okna na korytarzu i spojrzała na swe postrzępione 
paznokcie. 
Najbardziej uszkodzone palce miała owinięte bandażem. Nawyki, pomyślała. Złe 
nawyki. Czemu 
nie umiem z tym skończyć?
Sellitto podszedł do niej, spojrzał na szare niebo. Prognoza przewidywała 
kolejne wiosenne 
burze.
– Pani oficer – odezwał się łagodnym głosem. – Fakt, że nieźle narozrabiała. Ale 
to nasza 
wina. Z trudem przechodzi mi to przez gardło, ale to Jerry spaprał sprawę.
– Wcale nie – zaprotestowała. – Niczego pan nie rozumie.
– Niby czego?
– To ja wszystko spaprałam. To nie wina Jerry’ego. Ani Percey.
– Ty? Przecież to ty z Rhyme’em uprzedziliście wszystkich, że on jest na 
lotnisku. Mógł nas 
wszystkich powystrzelać jak kaczki, i ty jeszcze czujesz się winna?
Potrząsnęła głową.
– Zobaczyłam... zobaczyłam, gdzie ukrywa się Tancerz, nim trafił Jerry’ego. 
Wycelowałam 
w niego... i... on strzelił do mnie. Padłam na ziemię. Miałam co najmniej trzy 
sekundy na oddanie 
strzału. Wiedziałam, że po każdym strzale musi przeładować broń.
Sellitto był zdumiony.
– No nie! Zamartwiasz się tym, że nie zrobiłaś z siebie tarczy dla snajpera? Daj 
spokój. 
Chciałaś trafić na odległość blisko trzystu metrów glockiem 9? Marzenie ściętej 
głowy.
– Może bym go nie trafiła, ale przynajmniej nie pozwoliłabym mu uciec.
Jak mu to wytłumaczyć? Strzelanie – podobnie jak szybka jazda samochodem – to 
był jej 
dar. Mogła uratować Jerry’ego. A może nawet postrzelić mordercę.
Była wściekła na siebie, zła na Percey, że postawiła ją w takiej sytuacji. 
Gniewała się też na 
Rhyme’a.
Drzwi otworzyły się na oścież, Percey poprosiła Hale’a, żeby do nich dołączył. 
Wszedł do 
pokoju, a po kilku minutach pojawił się w drzwiach, żeby powiedzieć:
– Zapraszam wszystkich do środka.
Sachs zastała Percey siedzącą u boku Rhyme’a w zdezelowanym, starym fotelu. 
Przyszła jej 
do głowy irracjonalna myśl, że oto spogląda na małżeństwo.
– Doszliśmy do kompromisu – zakomunikował Rhyme. – Brit razem z Percey przeniosą 
się 
do kryjówki przygotowanej przez Dellraya. Talbot zajmie się naprawą samolotu. 
Bez względu na 
to, czy uda nam się dopaść Tancerza, pozwolę jej na jutrzejszy wieczorny lot.
– A jeśli ją zaaresztuję? – spytała rozgorączkowana Sachs.
– To nie jest najlepszy pomysł – powiedział Rhyme. – Będzie bar dziej narażona 
na atak: 
sąd, areszt, transport. Tylko ułatwimy za danie Tancerzowi.
Amelia Sachs przemyślała to i kiwnęła głową, że się zgadza. Miał rację, jak 
zwykle. Zawsze 
wszystko musiało być tak, jak on chce. Była jego asystentką i niczym więcej. 
Pracownicą. Tylko 
tyle dla niego znaczyła.
– Oto mój plan – ciągnął Rhyme. – Percey i Hale udadzą się do kryjówki. A my 
zorganizujemy zasadzkę. Będziemy potrzebowali twojej pomocy, Lon.
– Jesteś pewien, Lincolnie? – Sellitto nachylił się nad detektywem.
Rhyme spojrzał na Percey. Wymienili spojrzenia. Sachs nie wiedziała, co to może 
oznaczać, 
ale nie podobało jej się to.
– Tak – odparł Rhyme – jestem.
– Dobrze – powiedział Sellitto. – W takim razie wprowadź mnie we wszystko.
Kryjówka przy Trzydziestej Trzeciej ulicy nie wydała się Percey szczególnie 
bezpieczna. Był 
to jeden z wielu podobnych do siebie trzypiętrowych budynków z piaskowca, 
stojących przy 
przecznicy w pobliżu Biblioteki im. Morgana.
Po zaparkowaniu w zaułku wprowadzono pospiesznie świadków przez wejście do 
sutereny. 
Stalowe drzwi zatrzasnęły się za nimi. Ujrzeli sympatycznego, szczupłego 
mężczyznę przed 
czterdziestką, z przerzedzoną ciemną czupryną. Przywitał ich uśmiechem.
– Czołem – powiedział, pokazując legitymację i złotą odznakę. – Roland Bell. Od 
tej pory 
każcie wylegitymować się każdej na potkanej osobie, nawet tak czarującej jak ja.
Percey słysząc jego akcent, spytała:
– Tylko niech mi pan nie mówi, że jest z Karoliny Północnej?
– Jak najbardziej! – roześmiał się. – Najpierw mieszkałem w Hoggston, a potem 
cztery lata 
w Chapel Hill. A pani pewnie pochodzi z Wirginii?
– Dawne dzieje.
– A pan, panie Hale? – spytał Bell.
– Z Michigan – odparł Hale, potrząsając dłonią detektywa.
– Obecnie jestem detektywem w wydziale zabójstw, ale zajmuję się też ochroną 
świadków, 
bo mam dryg do ratowania życia innym. Więc będę was niańczył przez jakiś czas. 
Pamiętajcie, 
każdy mój rozkaz będzie miał na celu wasze dobro. Zgoda? A teraz oprowadzę was 
po naszych 
luksusowych apartamentach.
Kiedy wchodzili po schodach, Bell powiedział:
– Nasi przyjaciele z Departamentu Sprawiedliwości znają się na rzeczy. Okna z 
zewnątrz 
pewnie nie wydały się wam szczególnie bezpieczne? To pokój od ulicy. 
Przyjrzyjcie się.
Nie było w nim żadnych okien. Przyśrubowano do framug stalowe blachy.
– Z zewnątrz wydaje się, że to ciemne pokoje – wyjaśnił Bell. – We wszystkie 
inne okna 
wstawiono szyby kuloodporne. Mimo to nie podchodźcie do nich i nie odsuwajcie 
zasłon. Droga 
ewakuacyjna i wyjście na dach nafaszerowane są różnymi czujnikami, wszędzie 
ukryte są 
kamery wideo. Tylko duch cierpiący na anoreksję mógłby się tu przedostać. – 
Szedł korytarzem. 
– A oto pani pokój, pani Clay.
– Spędzimy ze sobą trochę czasu, więc mów mi Percey.
– Zgoda. A pan zakwateruje się tu...
– Brit.
Pokoje były małe, ciemne i bardzo ciche. Bell skontaktował się z kimś przez 
walkie-talkie 
i po chwili dwóch mundurowych nadeszło korytarzem.
– Będą tu czuwali. Cały czas. Dajcie znać, gdybyście czegoś potrzebowali.
– Właściwie, to mam jedną prośbę – Percey wyciągnęła srebrną piersiówkę.
– Cóż – odezwał się Bell – jeśli chcesz, żebym ci pomógł ją dokończyć, nic z 
tego, bo jestem 
na służbie. Ale dzięki, że o mnie pomyślałaś. A jeśli chcesz, żebym ci pomógł ją 
napełnić, nie ma 
sprawy.
Po rozmowie z Sellittem, Rhyme wraz z Amelią i Cooperem zajął się 
zabezpieczonymi 
śladami.
– To pochodzi z hangaru, gdzie czekał na samolot – Sachs uniosła do góry 
torebkę. Wraz 
z Cooperem wysypali całą zawartość na dużą, świeżą gazetę, włożyli okulary 
powiększające 
i zaczęli dokładnie przyglądać się śladom. Cooper uniósł sondą kilka drobin, by 
umieścić je na 
szkiełku mikroskopowym.
– Mamy włókna.
Po chwili Rhyme przyglądał się maleńkim strzępkom na monitorze swego komputera.
– Myślisz, Mel, że to papier? – Tak.
Rhyme wydał przez mikrofon polecenie, by komputer przeszukiwał fragment po 
fragmencie 
obraz z mikroskopu.
– Chyba dwa rodzaje. Jeden biały, a może pożółkły. Drugi ma zielony odcień.
– Zielony? Pieniądze? – podrzuciła Sachs.
– Mel, mamy dość próbek, by poświęcić kilka włókien do analizy? – spytał Rhyme.
Cooper przytaknął i przeprowadził badanie chromatografem gazowym. Odczytał 
wynik, 
który pojawił się na monitorze komputera.
– Nie zawiera bawełny, ani sody, więc to tani papier. Farba rozpuszcza się w 
wodzie, nie jest 
więc na bazie oleju.
– Więc – zawyrokował Rhyme – to nie pieniądze. Powiększył znów obraz. Szczegóły 
się 
rozmyły. Po chwili jednak coś dostrzegł.
– A te żółte plamki? Klej?
Technik spojrzał przez okular mikroskopu.
– Tak, wygląda na klej do kopert.
A więc coś – może jakąś informację – dostarczono Tancerzowi w białej kopercie. 
Ale co 
oznaczały te zielone włókna? Sachs odbyła rozmowę telefoniczną.
– Ron Talbot z Hudson Air mówi, że Phillip Hansen wynajmu je ten hangar – 
przekazała. – 
Chyba idziemy dobrym tropem.
Rzeczywiście, pomyślał Rhyme. Ale nie chodziło mu o to, by dostarczyć 
prokuratorowi 
generalnemu ciało Tancerza w foliowym worku. O nie, chce go postawić przed jego 
oblicze 
całego i zdrowego.
– Dobrze, przejdźmy teraz do innych miejsc zbrodni.
Rhyme podjechał do komputera i nakazał mu powiększyć obrazy mechanizmu 
zegarowego 
odnalezionego w szczątkach samolotu. Zastanawiał się, czy znajdzie choćby 
niekompletny 
odcisk palca. Zamachowcy przekonani, że wybuch zniszczy odciski palców, na ogół 
nie 
zakładają rękawiczek, gdy montują drobne elementy. A wybuch wcale nie musi 
zatrzeć odcisków 
palców. Rhyme polecił Cooperowi posmarować mechanizm zegarowy klejem SuperGlue, 
a ponieważ niczego to nie ujawniło, kazał posypać proszkiem ferromagnetycznym. I 
znów nic.
Wreszcie kazał puścić na próbkę strumień lasera niebieskiego, zwykle ta metoda 
ujawniała 
całkowicie niewidoczne odciski palców – Rhyme wpatrywał się w ekran.
Zaśmiał się przelotnie, zmrużył oczy i znów je szeroko otworzył.
– Czy to nie... Spójrzcie. W prawym dolnym rogu.
Cooper i Sachs niczego tam jednak nie potrafili dostrzec.
Rhyme znalazł coś na obrazie o polepszonej przez komputer jakości, czego nie 
dało się 
dojrzeć przez okular mikroskopu. Na krawędzi metalu, który miał chronić 
mechanizm czasowy 
przed rozerwaniem w drobny mak, widniał nikły półksiężyc ze skrawkami 
krzyżujących się linii 
i rozwidleń. Miał nie więcej niż 1,5 milimetra szerokości i trochę ponad 
centymetr długości.
– To odcisk – powiedział Rhyme, gdy Cooper się do niego zbliżył.
– Za mało tego na materiał porównawczy. – Cooper wpatrywał się w monitor.
Na każdej opuszce palca znajduje się około stu pięćdziesięciu indywidualnych 
cech, ale 
ekspert może dokonać porównania, posiadając od ośmiu do szesnastu. Niestety, ten 
odcisk nie 
miał nawet połowy tego. A jednak Rhyme był przejęty. Kryminolog, który nie może 
pokręcić 
pierścieniem, by ustawić ostrość w mikroskopie, znalazł coś, co innym umknęło. 
On pewnie też 
by tego nie zauważył, gdyby był „normalny”.
Zrobił wydruk i kazał Thomowi zapisać na tablicy z materiałem dowodowym słowa: 
„zielone włókna”.
– Ron, tu Percey. Jak się wszyscy macie?
– Nieźle to nami wstrząsnęło – odpowiedział. – A jak wy z Britem dajecie sobie 
radę?
– Brit jest wściekły. Ja zresztą też. To jakiś obłęd. Mówię ci, Ron.
– A co z tym rannym detektywem?
– Jeszcze nic nie wiadomo. Co z Foxtrotem Bravo?
– Mogło być gorzej. Wstawiłem już nową szybę. Kadłub nie jest uszkodzony. Trzeba 
tylko 
wymienić większość poszycia. Staramy się znaleźć nową butlę gaśniczą. Ale nie to 
jest 
problemem.
– A co?
– Trzeba wymienić komorę spalania.
– Komorę spalania? Wymienić? No nie!
– Dzwoniłem już do firmy Garrett, dystrybutora z Connecticut. Zgodzili się 
dostarczyć ją 
jutro, choć to niedziela. Montaż zajmie mi dwie, trzy godziny.
– Powinnam być z wami – wymamrotała. – Mówiłam im, że tam jest moje miejsce, 
ale...
– Gdzie jesteś, Percey?
Stephen Kall, który przysłuchiwał się ich rozmowie, był przygotowany, by zapisać 
adres. 
Mocniej przycisnął słuchawkę do ucha. Ale Żona powiedziała tylko:
– Na Manhattanie. Strzeże nas z tysiąc policjantów. Czuję się jak papież albo 
jak prezydent.
– Czy powstrzymają tego faceta? – pytał Ron. – Czy trafili na ja kiś ślad?
Ciekawe, nasłuchiwał Stephen.
– Nie wiem – odparła.
Stephen podsłuchiwał ich rozmowę, a jednocześnie spoglądał na stojącego przed 
nim 
laptopa. Na ekranie migał napis „Proszę czekać”. Podsłuch od tygodnia podłączony 
do centrali 
przesyłowej Bell Atlantic w pobliżu lotniska przesyłał wszystkie rozmowy z 
Hudson Air na 
magnetofon Stephena. Przestępca dziwił się, że policja jeszcze nic nie odkryła.
– Szukam pilotów – powiedział niepewnie Ron.
– Wystarczy jeden. Koniecznie potrzebujemy drugiego pilota. Pierwszym będę ja.
Chwila milczenia.
– Ty? To raczej kiepski pomysł. Sądziłem, że będziesz się ukrywać, aż zbierze 
się sąd 
przysięgłych.
– Lincoln pozwolił mi polecieć, o ile nie ruszę się stąd do jutra.
– Co za Lincoln?
No właśnie, pomyślał Stephen. Jaki Lincoln?
– To dziwny człowiek...
Żona zawahała się, jakby chciała coś o nim powiedzieć, ale nie była pewna, jak 
to ująć. 
Stephen był rozczarowany, gdy w końcu usłyszał:
– Pracuje dla policji, tropi tego mordercę.
– Możemy przełożyć lot, Percey. Spróbuję porozmawiać ze Służbą Zdrowia.
– Nie – odparła. – Wymówki na nic się zdadzą. Jeśli my się tego nie podejmiemy, 
znajdą 
inną firmę. O której mają dostarczyć ładunek?
– Między szóstą a siódmą.
– Będę tam późnym popołudniem. Pomogę ci przy wymianie ko mory spalania.
– Percey – szepnął. – Wszystko będzie dobrze.
– Zdążymy przyszykować silnik na czas i wszystko nam pójdzie śpiewająco.
– Na pewno przeżywasz gehennę – powiedział Ron.
– Nie jest tak źle – odparła.
Jeszcze nie jest, poprawił ją w myślach Stephen.
Wszyscy zwrócili oczy na Sellitta, który wszedł do pokoju. Detektyw westchnął.
– Będzie żył. Ale stracił rękę. Nie dało się jej uratować. Była zbyt uszkodzona.
– Och, nie – wyszeptał Rhyme. – Czy mogę zamienić z nim dwa słowa?
– Nie – odparł detektyw. – Na razie śpi.
Rhyme pomyślał o młodym mężczyźnie, przypomniał sobie, jak poprawia sterczącego 
koguta na głowie, pociera zacięcie na gładko ogolonej, różowiutkiej brodzie.
– Tak mi przykro, Lon.
Detektyw potrząsnął tylko głową, jak Rhyme, kiedy zbywał wszelkie przejawy 
współczucia.
– To nie jedyne zmartwienie.
Faktycznie. Rhyme i Sachs przypatrzyli się tablicom z materiałem dowodowym. Bez 
względu na okoliczności musieli brać się do roboty, taki to już fach. Rhyme był 
bardzo 
przygnębiony.
Edmond Locard, słynny francuski kryminolog, powiedział, że przy każdym kontakcie 
zbrodniarza z ofiarą następuje wymiana śladów. Mogą być mikroskopijne, ale 
zawsze coś 
przechodzi z jednej strony na drugą. Rhyme uważał, że jeśli od tej reguły 
istnieje jakiś wyjątek, 
to jest nim zapewne przypadek ulotnego jak duch Tancerza.
Przymknął oczy, oparł się o podgłówek. Usłyszał, jak Thom mówi do niego: – Jest 
już 
prawie jedenasta. Czas kłaść się do łóżka.
Czasem z łatwością zaniedbujemy nasze ciało, nawet zapominamy o jego istnieniu – 
w chwilach, gdy musimy wyrwać się poza naszą fizyczność i pracować z 
przekroczeniem 
wszelkich dopuszczalnych granic. Ale ciało Lincolna Rhyme’a nie tolerowało 
zaniedbania. 
Odleżyny mogły spowodować zakażenie krwi. Płyn zbierający się w płucach – 
zapalenie płuc. 
Już samo wyczerpanie mogło doprowadzić do udaru.
Zbyt wiele sposobów, by umrzeć.
– Marsz do łóżka – polecił Thom. – Muszę jeszcze...
– Pójść spać. Musisz zregenerować siły.
Rhyme nie sprzeciwiał się. Tancerz prawdopodobnie nie wykona kolejnego kroku 
przed 
świtem. Zresztą, musiał się przyznać, był już bardzo zmęczony.
– Masz rację, Thom – podjechał do windy. – Jeszcze jedno – spojrzał za siebie. – 
Mogłabyś 
wpaść do mnie za chwilę, Sachs?
Skinęła głową, spoglądając, jak zamykają się za nim drzwi niewielkiej windy.
Amelia Sachs dała mu dziesięć minut na przyszykowanie się do snu. Wiedziała, że 
ma cięty 
język – tak jak większość kalek, wykładał kawę na ławę. Z drugiej strony, była 
świadoma, że są 
pewne czynności, które wolał wykonywać pod jej nieobecność. W tym czasie wzięła 
prysznic 
w łazience na parterze i przebrała się w świeże ubranie.
Zastała go leżącego na łożu klinitron. W pokoju panował półmrok. Rhyme pocierał 
głową 
o poduszkę jak niedźwiedź czochrający grzbiet o drzewo. Nie było wygodniejszego 
łóżka na 
świecie. Ważąca pół tony konstrukcja z warstwą szklanych koralików, przez które 
przepływało 
podgrzane powietrze.
– Spisałaś się dziś na medal.
Pominąwszy to, że Jerry Banks stracił przeze mnie rękę. Do tego pozwoliłam uciec 
Tancerzowi.
Podeszła do barku i nalała sobie szklaneczkę macallana, uniosła do góry brwi.
– No jasne – powiedział. – Mleko matki, magiczny nektar.
Zrzuciła z nóg buty i podeszła do okna. Ujrzała sokoły. Piękne ptaki. Nie były 
specjalnie 
duże – mierzyły około trzydzieści pięć centymetrów. Ale dla innych ptaków 
stanowiły 
prawdziwy postrach. Ich dzioby przypominały pazury filmowych istot 
pozaziemskich.
– Wszystko w porządku, Sachs? Mów prawdę. – Tak.
– Chcesz u mnie przenocować? – spytał.
Sachs nigdzie nie sypiała lepiej niż u niego. Od czasu rozstania z Nickiem, jej 
ostatnim 
chłopakiem, nie czerpała przyjemności z przebywania blisko mężczyzny. Razem z 
Rhyme’em 
leżeli obok siebie i rozmawiali. Opowiadała mu o podobieństwie różnych typów 
pistoletów, 
o swojej matce, o chrześniaczce, o barwnym życiu ojca i jego przygnębiającej, 
powolnej śmierci. 
Była znacznie bardziej skora do zwierzeń niż on. Nie przeszkadzało jej to 
jednak. Lubiła go 
słuchać, bez względu na to, co mówił. Frapował ją jego umysł.
On z kolei opowiadał o Nowym Jorku sprzed lat, o atakach na mafię, o których 
nikt inny nie 
wiedział, o miejscach zbrodni tak sterylnych, że nie dawały żadnych nadziei, nim 
nie znaleziono 
pojedynczej drobiny kurzu, kropli śliny, włosa czy włókna, które zdradziły – 
przynajmniej jemu, 
Rhyme’owi, bo nie wszystkim – kim był przestępca. Nie, jego umysł pracował bez 
chwili 
wytchnienia. Wiedziała, że przed wypadkiem był stałym bywalcem nowojorskich 
ulic, na 
których szukał ziemi, szkła, roślin lub kamieni, jakichkolwiek śladów, które 
pomogłyby 
rozwikłać śledztwo. Wydawało się, że cały wigor z unieruchomionych nóg przejął 
teraz jego 
umysł, który do późna w nocy spacerował w wyobraźni ulicami miasta.
Dziś jednak było inaczej. Coś gnębiło Rhyme’a. Ale jej nie przeszkadzało jego 
rozdrażnienie 
– i całe szczęście, bo był wyjątkowo poirytowany – ale nie podobało jej się to, 
że jest nieobecny.
W końcu wyjawił, po co ją do siebie wezwał.
– Lon powiedział mi o tym, co się stało na lotnisku. Wzruszyła ramionami.
– Zrobiłaś wszystko, co w twojej mocy, mogłaś najwyżej dać się jeszcze zabić. 
Słusznie, żeś 
się schowała. Pierwszym strzałem sprawdził zasięg, drugim by cię trafił.
– Ale miałam dwie, trzy sekundy. Mogłam go sprzątnąć.
– Nie bądź śmieszna...
Zgasiła go przenikliwym spojrzeniem.
– Chcę go dopaść, bez względu na cenę. Podejrzewam, że ty pragniesz tego tak 
samo mocno. 
Czasem też ryzykujesz. – Po czym do dała zagadkowo: – A może już podjąłeś ryzyko 
w tej 
sprawie.
Jego reakcja była żywsza niż przypuszczała. Zamrugał gwałtownie i odwrócił 
wzrok. Milczał 
jednak, sącząc szkocką. Niewiele się zastanawiając, powiedziała:
– Mogę ci zadać jedno pytanie? Jeśli nie zechcesz na nie odpowiedzieć, nie 
obrażę się.
– Nie wygłupiaj się, Sachs. Sekrety między nami? Wykluczone. Wbiła oczy w 
podłogę 
i powiedziała:
– Kiedyś opowiadałam ci o Nicku, pamiętasz. Co czułam, czemu było mi tak ciężko.
Skinął głową.
– Spytałam wtedy, czy czułeś coś podobnego wobec kogoś, na przykład wobec swojej 
żony. 
Powiedziałeś, że tak, ale nie w stosunku do Blaine.
Spojrzała na niego.
Przybrał obojętny wyraz twarzy, ale o moment za późno. Zdała sobie sprawę, że 
rozdrapała 
starą ranę.
– Pamiętam – odparł.
– Kim była? Jeśli nie chcesz o tym mówić...
– Nie ma sprawy. Nazywała się Claire. Claire Trilling.
– Gdzie się poznaliście?
– Cóż – roześmiał się z własnych oporów przed dalszym mówieniem – w wydziale.
– Była policjantką? – Sachs zdziwiła się. – I co się stało?
– To był trudny związek – Rhyme potrząsnął głową. – Miałem żonę, ona męża. Nie 
było nam 
po drodze.
– Więc się rozstaliście.
– Nic by z tego i tak nie było. Rozwód z Blaine był w sumie tylko kwestią czasu, 
wciąż 
skakaliśmy sobie do oczu. Ale Claire martwiła się o córkę, bała się, że mąż 
odbierze jej dziecko, 
jeśli od niego odejdzie.
– Spotykasz się czasem z Claire?
– Nie. To już zamknięty rozdział. Odeszła ze służby.
– Zerwaliście po twoim wypadku?
– Nie, przed nim.
– Ale chyba wie, że jesteś sparaliżowany?
– Nie – powiedział Rhyme po chwili wahania.
– Czemu jej nie powiedziałeś? Milczał przez chwilę.
– Miałem swoje powody. To zabawne, że przypomniałaś mi o niej właśnie teraz. 
Całe lata 
o niej nie myślałem.
Uśmiechnął się do niej zdawkowo, a ona poczuła się urażona, wiedziała, że 
kłamie. Na 
pewno rozmyślał o tej kobiecie. Sachs nie wierzyła w kobiecą intuicję. Za to 
wierzyła w intuicję 
policjanta.
Jej odczucia były absurdalne. Nie była zazdrośnicą. Nie była zazdrosna o pracę 
Nicka – był 
tajniakiem i całe tygodnie spędzał na ulicy. Nie była zazdrosna o blond dziwki, 
z którymi popijał 
podczas akcji.
A pominąwszy zazdrość, czego właściwie mogła oczekiwać od Rhyme’a? Wielokrotnie 
rozmawiała o nim z jego matką. Zamknięta w sobie, małomówna staruszka zwykle 
mówiła coś 
takiego: „To naprawdę szlachetne okazywać tyle serca takiemu kalece jak on”. I 
to właśnie 
wyrażało, do czego powinny ograniczać się relacje między nimi. Nie powinny 
wykraczać poza te 
ramy.
Tymczasem, rzecz absurdalna, ale była zazdrosna. Wcale nie o Claire, a o Percey 
Clay. 
Percey nie grzeszyła urodą, ale to nie miało żadnego znaczenia; Sachs nie mogła 
wymazać 
z pamięci obrazu, jak siedzą obok siebie.
Jeszcze odrobina szkockiej. Rozmyślała o tych wszystkich nocach, które spędziła 
u boku 
Rhyme’a, rozmawiając o śledztwach, popijając ten doskonały trunek.
Świetnie. Rozkleiłam się. Ależ to dojrzałe.
– Dolać ci? – spytała, nalewając sobie.
– Nie, dzięki – odparł.
Pozbywszy się wszelkich myśli, położyła się, układając głowę na jego poduszce. 
Zabawne, 
że potrafimy się do wszystkiego przystosować, pomyślała. Rhyme nie mógł, rzecz 
jasna, 
przygarnąć jej do swojej piersi i objąć ramieniem. Ale odpowiednikiem tego gestu 
było 
zwrócenie głowy w jej stronę. Często tak zasypiali.
Dziś jednak odczuła, że jest usztywniony, pełen rezerwy. Miała wrażenie, że 
wymyka się jej 
z rąk. Pomyślała sobie, że uda jej się go zatrzymać, jeśli bardziej się do niego 
zbliży. Z jego ust 
sączyły się słowa, najpierw o Claire, potem o Tancerzu. Odchyliła głowę i 
spojrzała na jego 
wargi. Najpierw pocałowała go w policzek, potem w kącik ust, aż wreszcie prosto 
w usta.
– Sachs, nie... Posłuchaj. Nie. Ale nie zamierzała go słuchać.
Nie przyznała się Rhyme’owi, że kilka miesięcy temu kupiła książkę Kochanek na 
wózku. 
Przeczytała w niej ze zdziwieniem, że nawet sparaliżowani mogą uprawiać miłość, 
nawet mieć 
dzieci. Oczywiście, on niczego nie czuł, ale dotyk to tylko jeden z elementów 
przyjemności. 
Liczyła się bliskość. Podejrzewała, że Rhyme jest podobnego zdania.
Znów go pocałowała. Mocniej.
Po chwili wahania odwzajemnił pocałunek. Nie zdziwiła się, że świetnie całuje. 
Przy 
pierwszym spotkaniu tym, co natychmiast zwróciło jej uwagę, były ciemne oczy i 
niezwykle 
pięknie wykrojone wargi.
Odwrócił głowę.
– Nie, Sachs.
– Ciii, nic nie mów.
– Chodzi o to...
O co? Pomyślała. Ze coś pójdzie nie tak? Póki co, nic tego nie zwiastowało. 
Bardzo pragnęła 
być blisko niego – najbliżej, jak się da. Niech zrozumie, że jest jej ideałem 
mężczyzny. Był 
wprost doskonały. Rozpuściła włosy, pozwoliła, by opadły na niego, znów go 
pocałowała. Nie 
pozostał jej dłużny. Zespolili swe wargi chyba na całą minutę. Nagle gwałtownie 
potrząsnął 
głową.
– Nie – wyszeptał.
Spodziewała się, że będzie figlarny, namiętny, a co najmniej kokieteryjny.
– Dość tego, chyba nie powinniśmy tego robić – powiedział bez przekonania. Pusty 
dźwięk 
jego głosu przeszył ją jak sztylet.
Zaczerwieniła się ze wstydu. W głowie kołatało jej uporczywe wspomnienie, jak 
kiedyś 
umawiała się z przyjacielem, a on zaczynał ją obłapywać jak nastolatkę. W jej 
głosie pojawiała 
się wówczas ta sama konsternacja, jaką słychać było w tonie Rhyme’a. Więc tyle 
dla niego 
znaczyła, w końcu to do niej dotarło.
Była partnerem. Kumplem. Przyjacielem przez duże P.
– Przepraszam, Sachs. Nie mogę. Mam swoje powody.
Jakie powody? Nie było żadnych – prócz jednego, rzecz jasna, on jej nie kochał.
– To ja przepraszam – powiedziała szorstko. – Byłam głupia. Za dużo wypiłam. Mam 
słabą 
głowę. Przecież wiesz – kiedy podnosiła się, na jej twarzy pojawił się przelotny 
uśmiech.
– Pozwól mi wyjaśnić. – Nie.
Nie chciała słyszeć absolutnie ani słowa więcej. Pragnęła wyjść jak najszybciej.
– Sachs...
– Muszę już iść. Wrócę rano.
Rozdział szósty
...Godzina 22 z 45
Aromat kawy rozszedł się po całym domu. Dzień ledwie zdążył wstać, a oni już 
zabrali się 
do planowania – jak usidlić Tancerza.
Czy ich plan zadziała? Czy Tancerz da się schwytać w zasadzkę? Rhyme miał taką 
nadzieję. 
Pozostała jeszcze jedna kwestia. Na ile jest to niebezpieczne? Tancerz był dość 
groźny na 
własnym terenie. A czego można się po nim spodziewać, gdy zostanie przyparty do 
muru?
Spojrzeli na plan nakreślony przez Dellraya.
– Wszyscy na swoich miejscach? – spytał Rhyme.
Zarówno zespól szybkiego reagowania E-32 Haumanna, jak i oficerowie FBI 
Dellraya, byli 
gotowi. Pod osłoną nocy, ubrani po cywilnemu, dotarli kanałami ściekowymi, 
piwnicami i po 
dachach na swoje pozycje. Rhyme był przekonany, że Tancerz obserwuje kryjówkę 
świadków.
– Jesteś pewien, Linc, że wejdzie do środka akurat tędy? – spytał Sellitto.
Pewien? Rhyme zamyślił się. W przypadku Czarnego Tancerza niczego nie można 
przewidzieć na sto procent. Podstęp to jego najgroźniejsza broń.
– Na dziewięćdziesiąt dwa koma siedem procenta – powiedział sarkastycznie.
Sellitto roześmiał się cierpko.
Wtedy rozległ się dzwonek do drzwi. Po chwili pojawił się nieznany Rhyme’owi 
krępy 
mężczyzna w średnim wieku. Westchnienie, jakie wydał z siebie Dellray, 
zwiastowało problemy.
Przybyły przedstawił się jako Reginald Eliopolos, zastępca prokuratora 
południowego 
dystryktu Nowego Jorku. Rhyme przypomniał sobie, że to on występuje w roli 
oskarżyciela 
w sprawie Phillipa Hansena.
– Lincoln Rhyme? Wiele dobrego o panu słyszałem. Uhm-uhm – ruszył przed siebie. 
– Miło 
cię widzieć, Fred. Słyszałem, że macie tu niezły pasztet. Nie korzystacie z 
pomocy chłopców 
z góry, ale cóż, improwizacja też jest dla ludzi.
Podszedł do mikroskopu, spojrzał przez okular.
– Uhm-uhm – powiedział, choć Rhyme nie miał pojęcia, co mógł tam zobaczyć, 
ponieważ 
lampa podświetlająca mikroskop była zgaszona.
– Czy mógłby pan... – zaczął Rhyme.
– Przyłączyć się do pościgu? – Eliopolos odwrócił się. – Pewnie. Po to tu 
jestem. Przed 
biurem federalnym w centrum stoi opancerzony wóz. Świadkowie w sprawie Hansena 
mają się 
w nim znaleźć za godzinę. Percey Clay i Brit Hale. Pojadą na Long Island do 
Federalnego Biura 
Ochrony Rezerw im. Shorehama. Posiedzą tam aż do czasu złożenia zeznań. Koniec 
zmartwień. 
Co wy na to?
– Myśli pan, że to dobry pomysł?
– Uhm. Na pewno lepszy niż wystawianie ich jak przynęty ze względu na osobistą 
wendetę 
Nowojorskiego Wydziału Policji.
Sellitto odetchnął ciężko.
Eliopolos skupił całą swą uwagę na Rhyme’ie.
– Myślał pan, że nikt z naszych nie będzie pamiętał, że ten sam człowiek zabił 
przed pięciu 
laty dwoje pańskich techników?
Cóż, hm, Rhyme faktycznie miał nadzieję, że o tym zapomną. A teraz, gdy jednak 
przyszło 
to komuś do głowy, wraz ze swym zespołem stąpał po cienkim lodzie.
– Nie zamierzam rozpętywać wojny podjazdowej. Nie o to mi chodzi. Zależy mi 
tylko na 
Hansenie.
W rzeczywistości Rhyme prawie zapomniał o Phillipie Hansenie, ale kiedy mu o nim 
przypomniano, zrozumiał, do czego zmierza Eliopolos.
– Ma pan dobrych agentów u Shorehama? – spytał niewinnie Rhyme. – Mówił im pan, 
jak 
niebezpieczny jest Tancerz?
Chwila milczenia.
– Tak, mówiłem.
– I jakie rozkazy dostali w związku z tym?
– Rozkazy? – zająknął się Eliopolos. Nie był głupi. Rhyme roześmiał się. 
Spojrzał na Sellitta 
i Dellraya.
– Widzicie, nasz miły prokurator ma nadzieję, że trójka świadków pomoże mu 
przyszpilić 
Hansena. Percey, Hale i Tancerz we własnej osobie. Także z Percey zamierza 
zrobić przynętę.
Wydaje się panu – Rhyme zwrócił się do prokuratora – że argumenty przeciwko 
Hansenowi 
nie są dość mocne, bez względu na to, co widzieli Percey i Hale.
Eliopolos spróbował wziąć ich na szczerość:
– Przecież oni go nawet nie widzieli. Zresztą możemy nigdy nie odnaleźć tych 
worków 
marynarskich. A jeśli nam się to uda, dowody, jakie zawierają, mogą już być 
zniszczone.
– Ale chce pan mieć najemnego mordercę Hansena żywego, może wyśpiewa wszystko 
o swoim szefie. Do jakich zwierzeń chce go pan zmusić?
– Jeszcze nie wiem. Nie myśleliśmy o tym.
– Ma pan odpowiedni papierek?
– Miałem nadzieję, że zgodzicie się na współpracę. – Nie.
– Uhm. Rozumiem. Mogę w ciągu trzech, czterech godzin uzyskać na piśmie nakaz 
objęcia 
ochroną.
W niedzielę rano? – myślał Rhyme. Akurat.
– Nie wypuścimy ich – powiedział. – Niech pan robi, co do nie go należy.
Percey Clay obudziła się o świcie w mrocznym pokoju, podniosła się z łóżka i 
podeszła do 
okna. Odsłoniła zasłonę i spojrzała na szare niebo. W powietrzu unosiła się 
rzadka mgiełka. 
Wiatr z kierunku 90 stopni, o prędkości dziesięciu kilometrów na godzinę, 
oceniła. Widzialność 
prawie pół kilometra. Miała nadzieję, że pogoda poprawi się do wieczornego lotu. 
Oczywiście, 
mogła lecieć przy każdej pogodzie, ale wolała widzieć ziemię pod sobą. Nocne 
światła. Chmury. 
A nad nią gwiazdy. Wszystkie gwiazdy na wieczornym niebie.
Percey znów pomyślała o Edzie i o rozmowie telefonicznej z jego matką w New 
Jersey 
zeszłego wieczoru. Planowały wspólnie uroczystości pogrzebowe. Pragnęła bardziej 
się temu 
poświęcić, przygotować listę gości, zorganizować stypę. Nie mogła. Jej myśli 
krążyły wokół 
czegoś innego. Oparła głowę o szybę, rozmyślając. Jest tyle do zrobienia. Trzeba 
naprawić 
Foxtrota Bravo. Przygotować formularz nawigacyjny.
– Czołem – usłyszała przyjazny głos.
Kiedy się obróciła, ujrzała w drzwiach Rolanda Bella.
– Cześć – odpowiedziała. Wszedł szybko do środka.
– Odsłoniłaś okno, a zasłony powinny być zasłonięte. Zaciągnął je jednym ruchem.
– Słyszałam, że detektyw Rhyme szykuje jakąś zasadzkę. Na pewno go złapie.
– Lincoln Rhyme zwykle wygrywa. Ale za tego rzezimieszka nie dałbym złamanego 
szeląga.
Spojrzał przez szparę między zasłonami, potem odwrócił się do niej i 
zaproponował:
– Chcesz kawy?
W ten niedzielny poranek kilka puchatych chmur odbijało się w oknach starego 
budynku.
Zwiastowały deszcz.
Oto Żona w szlafroku stała przy oknie, jej bladą twarz okalały zwichrzone, 
ciemne kędziory. 
Stephen Kall ukrył się za cieniem wieży ciśnień na szczycie starego bloku 
mieszkalnego na 
Trzydziestej Piątej, jedną przecznicę od kryjówki Wydziału Sprawiedliwości. 
Obserwował ją 
przez lornetkę Leica, odbite w soczewce chmury przepływały przez jej wątłe 
ciało. Wiedział, że 
szyby są kuloodporne i powstrzymają każdy strzał.
Będę się trzymał wcześniejszego planu, panie poruczniku.
Jakiś mężczyzna pojawił się u jej boku i zasłonił okno. Potem jego twarz 
pojawiła się 
w szczelinie między zasłonami, obserwował dachy domów, gdzie można było 
spodziewać się 
snajpera. Wyglądał na osobę profesjonalną i niebezpieczną.
Stephen schował się za fasadą budynku.
Po wysłuchaniu rozmowy Żony z Ronem uruchomił program renegade o nazwie Remote 
Star-69 – który skopiował z Internetu. Na monitorze pojawił się numer 
telefoniczny 
rozpoczynający się od 212. Manhattan. Nie wierzył w powodzenie dalszego 
poszukiwania.
Jak osiąga się zwycięstwo, żołnierzu?
Biorąc pod uwagę każdą ewentualność, nawet tę najmniej prawdopodobną, panie 
poruczniku.
Podłączył się do sieci, by wpisać numer telefonu do komputerowej książki, w 
której można 
sprawdzić adres i nazwisko abonenta. Na próżno jednak w niej szukać numerów 
zastrzeżonych, 
a Stephen był przekonany, że nikt z rządu nie byłby na tyle głupi, by przypisać 
kryjówce numer 
niezastrzeżony.
Mylił się jednak. „James L. Johnson, 258 East 35” pojawiło się na monitorze. 
Zadzwonił do 
biura federalnego na Manhattanie i poprosił do telefonu pana Jamesa Johnsona, 
kiedy go łączono, 
odłożył słuchawkę na widełki.
A więc Stephena od Żony i Przyjaciela dzieliła odległość strzału z broni 
ręcznej. Skupił się 
na swym zadaniu i starał nie zwracać uwagi na jaskrawe podobieństwo: twarz 
spoglądająca na 
niego z okna.
Opanował go lęk, ale niezbyt wielki. Robactwo odrobinę się znowu poruszyło.
Okno zasłonięte. Stephen jeszcze raz przyjrzał się budynkowi.
Zbudowany z piaskowca stał wolno, miał trzy piętra, otaczał go chodnik 
przypominający 
ciemną fosę. Wyjście ewakuacyjne wyglądało na prawdziwe, gdy jednak dokładniej 
się 
przyjrzeć, za zasłoniętymi oknami panowała ciemność. Od wewnątrz przymocowano 
prawdopodobnie blachę. Odnalazł prawdziwe wyjście ewakuacyjne – skryte za 
wielkim plakatem 
teatralnym przylepionym do cegieł. Widział szklane oczy kamer wtopione w ściany. 
Na ziemi 
stały torby ze śmieciami i duże pojemniki na odpadki. Można wyskoczyć na wąski 
chodnik 
między budynkami z okien biurowca obok i jak za parawanem przemknąć się do 
wyjścia 
ewakuacyjnego za pojemnikami na odpadki. Zresztą na pierwszym piętrze biurowca 
było otwarte 
okno, w którym łopotała firanka. Ten, kto obserwuje okolicę na monitorach, 
przywykł już pewnie 
do jej ruchu. Stephen mógł skoczyć z okna – to niecałe dwa metry nad ziemią – 
potem przejść za 
pojemnikami i wreszcie podczołgać się do wyjścia ewakuacyjnego.
Oceń, żołnierzu.
Panie poruczniku, przeciwnik nie zabezpieczył się dostatecznie, akcja jednej 
osoby ma duże 
szanse powodzenia.
Mimo pewności siebie nagle poczuł się zagrożony, wyobrażając sobie, jak Lincoln 
Robal go 
szuka. Duża, wilgotna poczwara, z płynem sączącym się z pęknięć w skórze.
Pełzła mu po nodze. Wgryzała się w ciało.
Trzeba ją zmyć. Koniecznie zmyć.
Co trzeba zmyć, żołnierzu? Wymiękasz?
Nie, panie poruczniku. Jestem ostry jak brzytwa, niosę śmierć, panie poruczniku.
Oddychaj głęboko. Uspokój się.
Futerał na gitarę z modelem 40 ukrył na dachu za wieżą ciśnień. Resztę sprzętu 
przełożył do 
dużej torby na ramię. Założył wiatrówkę Uniwersytetu Kolumbia i czapkę 
baseballówkę, po 
czym zszedł schodami ewakuacyjnymi.
Biurowiec był pusty. Stephen nie musiał nikogo uśmiercać. W hallu nie było 
żywego ducha, 
nie było też kamer przemysłowych. Główne drzwi były otwarte, zablokowane gumowym 
klinem. 
Obok stały wózki do przewozu mebli. Wyglądało to zachęcająco, ale nie miał 
ochoty wpaść na 
przeprowadzających się lokatorów czy robotników z firmy przewozowej, cofnął się 
więc i skrył 
za rogiem. Uspokoił nerwy schowany za donicą z sosenką. Rozbił łokciem wąskie 
okno do 
ciemnego biura i wszedł przez nie do środka. Stał bez ruchu przez pięć minut z 
pistoletem 
w dłoni, potem pobiegł korytarzem.
Stanął przed drzwiami pomieszczenia, gdzie jak przypuszczał było to otwarte okno 
z łopocącą firanką. Już sięgał klamki, kiedy za głosem intuicji zmienił zamiar. 
Odnalazł schody, 
które zaprowadziły go do cuchnących stęchlizną pomieszczeń w suterenie.
Stephen doszedł po cichu najbliżej, jak się dało, budynku-kryjówki. W ciemnym 
magazynku 
pełnym rupieci znalazł okno, które wychodziło wprost na chodnik. Trochę 
przyciasne. Musiał 
usunąć szybę i framugę. Kiedy tylko znajdzie się na zewnątrz, natychmiast skryje 
się za workami 
pełnymi śmieci.
Stephen pomyślał: Udało się.
Wykiwałem ich. Wykiwałem Lincolna Robala. Odczuł taką błogość, jakby już zabił 
oboje 
świadków.
Wyjął z torby śrubokręt, którym zaczął wydłubywać z framugi zszarzały kit. Tak 
zaabsorbowała go ta praca, że nim zdążył rzucić śrubokręt i chwycić berettę, 
jakiś mężczyzna 
wskoczył mu okrakiem na plecy i przyłożył pistolet do karku.
– Rusz się tylko, a zginiesz – powiedział szeptem.
Krótka lufa, pewnie kolt albo smithson. Czuję zapach rdzy.
Co nam mówi zardzewiały pistolet, żołnierzu?
Wiele, panie poruczniku.
Stephen Kall uniósł ręce do góry.
Piskliwy, nierówny głos za plecami przepełniony był desperacją.
– Rzuć broń i walkie-talkie – nakazał. Walkie-talkie? – pomyślał Stephen.
– No dalej, jazda. Albo rozwalę ci łeb. Stephen rzucił pistolet.
– Nie mam żadnego radia – powiedział.
– Odwróć się. Tylko bez sztuczek.
Stephen obrócił się i ujrzał cherlawego mężczyznę o przenikliwych oczach. Był 
brudny 
i wyglądał na chorego. Z nosa mu ciekło, a oczy miał czerwone jak u królika. 
Gęste, ciemne 
włosy były matowe. Cuchnął. Poobijany kolt z lufą zakrzywioną do góry celował 
prosto 
w brzuch Stephena, kurek był odciągnięty. Wystarczył drobny ruch, by wypalił.
Stephen uśmiechnął się niewinnie.
– Posłuchaj, nie chcę żadnych kłopotów.
Mężczyzna nerwowo poklepał Stephena w pierś. Stephen mógł go ubić jak muchę – 
mężczyzna był rozkojarzony. Obszukał go od stóp do głów. W końcu się cofnął.
– Gdzie twój partner? – Kto?
– Tylko mi nie wciskaj kitu. Nagle znów strach. Robactwo.
– Nie mam pojęcia, o co ci chodzi.
– Przed chwilą był tu gliniarz.
– Gliniarz? – wyszeptał Stephen. – W tym budynku? Podszedł do okna i wyjrzał na 
zewnątrz.
– Stój, bo strzelam.
– Przestań we mnie celować – zażądał Stephen.
Zaczęło go mdlić, kiedy uświadomił sobie, jak wielki błąd popełnił.
– Nie ruszaj się! – zaskrzeczał mężczyzna.
– Otoczyli budynek? – spytał Stephen. Zdezorientowany, przez chwilę nie 
odpowiadał.
– Naprawdę nie jesteś gliniarzem?
– Czy otoczyli budynek? – Stephen powtórzył dobitnie pytanie.
– Przed chwilą widziałem tam kilku gliniarzy. Ale teraz, nie wiem. Stephen 
wyjrzał na 
chodnik. Torby ze śmieciami... Przykrywka.
– Jeśli dasz komuś znak, to...
– Przymknij się – Stephen uważnie przyglądał się chodnikowi, w końcu dostrzegł 
nikły cień 
na bruku. Poruszył się o kilka centy metrów. Na dachu budynku – na maszynowni 
windy – też 
zafalował cień. Lincoln Robal przygotował zasadzkę, jakimś cudem domyślił się, 
że będzie 
chciał się dostać z biurowca od tej strony.
Twarz w oknie.
Uchylone drzwi, otwarte okno, powiewająca firanka – wszystko zdawało się go 
zapraszać. 
A kiedy znalazłby się na chodniku, można by go ubić jak psa. Tylko instynkt 
ocalił mu życie.
Lincoln Robal przyszykował na niego zasadzkę? Kim on u diabła jest?
Kipiał ze złości. Jeśli oczekiwali na niego, na pewno przestrzegali odpowiednich 
procedur. 
Stephen odwrócił się.
– Kiedy ostatnio zaglądał tu gliniarz?
Mężczyzna zamrugał, w jego oczach pojawił się strach. Czarny kolt nadal mierzył 
w Stephena.
– Dziesięć minut temu.
– Jaką miał broń?
– Nie wiem. Coś dobrego. Chyba karabin maszynowy.
– Kim jesteś? – spytał Stephen.
– Nie muszę odpowiadać na twoje pytania – odparł stanowczo. Wytarł nos rękawem, 
ręką, 
w której trzymał broń. W mgnieniu oka Stephen odebrał mu pistolet i powalił 
przeciwnika na 
ziemię.
– Nie! Nie rób mi krzywdy.
– Zamknij się – Stephen otworzył małego kolta. Nie było w nim naboi.
– Pusty? – spytał z niedowierzaniem. Mężczyzna wzruszył ramionami.
– Wiesz, jeśli złapią człowieka z nienaładowaną bronią, puszku ją go na krótko.
Stephen pomyślał sobie, że mógłby go zabić za samą głupotę, że chodzi z 
nienabitym 
pistoletem.
– Co tu robisz?
– Na górze są gabinety lekarskie – wyjąkał. – Nikogo tu nie ma w niedzielę, więc 
przyszedłem po prochy. Percodan, fiorinal, tabletki dietetyczne i takie tam.
– Jak się nazywasz? – spytał Stephen, podnosząc z podłogi berettę.
– Jodie. Właściwie Joe D’Oforio, ale wszyscy mówią mi Jodie. Stephen wyjrzał 
przez okno. 
Kolejny cień poruszył się na dachu.
– Posłuchaj, Jodie. Chciałbyś trochę zarobić?
– I co? – spytał zniecierpliwiony Rhyme. – Co jest grane?
– Ciągle jest w tym biurowcu. Jeszcze z niego nie wyszedł – od parł Sellitto.
Siedział wraz z Haumannem, Dellrayem oraz Sachs w podstawionej furgonetce firmy 
przewozowej, zaparkowanej nieopodal budynku.
– Czemu? Powinien już wyjść. Nie rozumiem, co go powstrzymuje.
– Nasi ludzie sprawdzają po kolei każde piętro w całym budynku. Nie ma go w 
biurze.
Tym z otwartym oknem. Rhyme dyskutował z innymi, czy skusi go powiewająca 
firanka. To 
był tani chwyt. Tancerz coś zwęszył.
– Wszyscy na stanowiskach, gotowi do strzału? – spytał Rhyme.
– Jasne. Tylko spokojnie.
Jak miał się nie denerwować. Pięć minut temu dwaj oficerowie z oddziału 
szybkiego 
reagowania natrafili na wybite okno na pierwszym piętrze. Tancerz nie skorzystał 
z otwartych 
drzwi frontowych, zbliżał się własną drogą. Nagle ogarnęło go przerażenie. 
Swobodnie poruszał 
się po budynku, a oni nie mieli pojęcia, gdzie jest. Jadowity wąż w ciemnym 
pokoju. Gdzie był? 
Co zamierzał? Rhyme był coraz bardziej zdenerwowany.
Zbyt wiele sposobów, by umrzeć.
– Kto by nie chciał zarobić? – odpowiedział pytaniem Jodie.
– To pomóż mi się stąd wydostać.
– A co tu robisz? Szukają ciebie?
Stephen zlustrował od stóp do głów chuderlawego, niskiego człowieczka. To 
niedorajda, nie 
jest jednak szalony ani głupi. Stephen uznał, że najlepiej wziąć go na 
szczerość. Zresztą za kilka 
godzin mężczyzna będzie już martwy.
– Przyszedłem tu kogoś zlikwidować – powiedział.
– Oho. Tak jak mafia? Kogo masz sprzątnąć?
– Jodie, cicho bądź. Jesteśmy w niezłych opałach.
– My? Ja nic nie zrobiłem.
– Jesteś w złym miejscu, o niewłaściwym czasie – wyjaśnił Stephen. – Kiepsko się 
składa, bo 
nikt nie uwierzy, że nie jesteś ze mną. No to jak będzie, pomożesz?
– Nie chciałbym oberwać – Jodie starał się nie okazywać ogarniającego go 
strachu.
– Jeśli będziesz trzymał ze mną, włos ci z głowy nie spadnie. Wyraźnie bił się z 
myślami. – 
Ile?
– Pięć tysięcy – rzucił.
Na miejsce strachu w jego oczach pojawiło się zaskoczenie. – Mówisz serio? 
Stephen 
zaśmiał się.
– Mnie płacą znacznie więcej. A jeśli pomożesz mi się stąd wy dostać, może znów 
skorzystam z twoich usług.
Z oddali doszedł jakiś odgłos. Zbliżające się kroki.
To gliniarz, który go szuka. Tylko jeden, jak Stephen wnioskował z kroków.
– Pomożesz mi?
Pytanie było zbędne. Jeśli Jodie mu nie pomoże, czeka go śmierć w ciągu 
najbliższej minuty.
– Dobra – wyciągnął dłoń.
Stephen zignorował gest i spytał: – Jak można się stąd wydostać?
– Widzisz te pustaki? Można je wyjąć. Widzisz? To przejście do starego tunelu 
dla 
dostawców.
– Serio? – gdyby tylko Stephen wiedział o tym wcześniej.
– Możemy pójść do metra. Tam mieszkam. Na starej stacji – Jodie podszedł do 
pustaków.
– Nie, nie – wyszeptał Stephen. – Chcę, żebyś tu stanął, naprzeciw drzwi.
– Ale on mnie zobaczy. Natychmiast mnie zauważy.
– Stań tam i unieś ręce do góry.
– Ale on mnie zastrzeli – wyjęczał Jodie. Otarł twarz.
– Nic podobnego. Musisz mi zaufać.
– Dobrze, w porządku – wysapał Jodie.
Kroki były już bardzo blisko. Stephen przytknął palec do ust i padł na brzuch, 
był w tej 
pozycji niewidoczny.
Kroki zwolniły, a potem ucichły. Jakiś człowiek pojawił się w drzwiach. Miał na 
sobie 
kamizelkę kuloodporną FBI. Wkroczył do pokoju. Do broni przytwierdzona była 
lampa. Kiedy 
w snopie światła pojawiła się talia Jodiego, gliniarz zrobił coś, co zaskoczyło 
Stephena. Zaczął 
naciskać na spust.
Ruch był ledwie dostrzegalny. Ale Stephen zastrzelił już tyle zwierząt i ludzi, 
że dokładnie 
wiedział, jak drgają mięśnie i jaką postawę przybiera człowiek, który się zbiera 
do oddania 
strzału. Wyskoczył, odtrącił na bok lufę karabinu maszynowego i oderwał mikrofon 
sterczący 
gliniarzowi przy ustach. Podciął nożem jego triceps, paraliżując prawą rękę 
agenta. Mężczyzna 
zawył z bólu.
Aż rwą się do zabijania, pomyślał Stephen. Ani myślą darować komuś życia. Jak 
tylko widzą 
człowieka, z miejsca strzelają. Czy jesteś uzbrojony, czy nie.
– Zadźgałeś go! – wrzasnął Jodie.
– Zamknij się – Stephen zakneblował agenta jakąś szmatą. – Zbieramy się.
– Ale... – zaczął Jodie.
– Wskakuj – rzucił z wściekłością Stephen. – Czekaj tam. Jodie podbiegł do 
dziury 
w ścianie, Stephen natomiast postawił agenta na nogi. Aż rwą się do zabijania. 
Lincoln Robal 
postanowił go unieszkodliwić. Stephen był wściekły.
Wetknął z powrotem słuchawki do radiostacji i nasłuchiwał. Około dwunastu, 
czternastu 
gliniarzy porozumiewało się ze sobą podczas przeczesywania budynku.
Nie było czasu do stracenia. Stephen wyprowadził oszołomionego agenta na żółty 
korytarz 
i ponownie użył swego noża.
– Cholera! – wrzasnął Rhyme, aż ślina prysnęła mu na brodę. Thom podszedł i 
wytarł go, ale 
Rhyme pozbył się go ze złością,
jak natręta.
– Bo? – zawołał do mikrofonu.
– Tak? – odezwał się Haumann z furgonetki dowództwa.
– Wydaje mi się, że nas przechytrzył i zaraz nam umknie. Każ swoim chłopcom 
zorganizować zespół obrony.
– Zaraz. Zaraz... No, nie.
– Bo? Sachs? Jest tam kto? Nikt nie odpowiadał.
Rhyme słyszał, jak nawołują się przez radio.
– Potrzebne posiłki. Mamy ślady krwi... w suterenie. Innelman się nie zgłasza. 
Był... Jest 
Innelman. Ciężko ranny. Cholera, ile krwi!
– Rhyme, słyszysz mnie? – spytała Amelia Sachs. – Tak.
– Jestem w magazynku w suterenie. Straszna jatka – rozejrzała się dookoła. 
Ściany z mocno 
zabrudzonych żółtych cegieł, wszędzie rozbryzgana krew, zupełnie jak na 
przeraźliwym obrazie 
Jack sona Pollocka. Biedny Innelman, pomyślała.
Na korytarzu dwóch techników z EMS i Dellray nachylali się z ponurymi minami nad 
Innelmanem.
– Co on ci zrobił, John? O, Boże – chudy agent wycofał się, gdy zjawili się 
lekarze.
Innelman miał szkliste, na wpół przymknięte oczy.
– Czy on...? – spytał Dellray.
– Jest ledwo ciepły.
Lekarze przycisnęli opatrunki do ran, założyli opaski uciskowe na udo oraz 
ramię, podłączyli 
osocze.
– Musimy jechać.
Ułożyli agenta na noszach i w asyście Dellraya pobiegli korytarzem.
– Może mówić? – Rhyme spytał Amelię.
– Nie. Nie wiem, czy uda się go uratować.
– Tylko się nie rozklejaj. Musimy odnaleźć Tancerza, jeśli jeszcze tam jest. 
Opisz mi ten 
magazyn.
– Więc tak, jest tu okno, które wychodzi na ulicę. Chyba próbował je sforsować, 
ale jest 
zamknięte na amen. Tylko jedne drzwi, przez które weszłam.
– Rozejrzyj się, może na coś trafisz.
Dokładnie przeszukała całe pomieszczenie, a potem zebrała ślady odkurzaczem.
– No i co? Jest coś?
Tak długo rozglądała się dookoła, świecąc sobie latarką, aż znalazła dwa krzywo 
ułożone 
pustaki.
– Już wiem, jak się stąd wydostał. Obluzowane pustaki.
– Nie ruszaj ich. Zawołaj ludzi Dellraya.
Przywołała do siebie kilku agentów, którzy wyjęli pustaki. Omietli czeluść, 
która się ukazała, 
lampkami umieszczonymi na końcu karabinków półautomatycznych H&K.
– Teren czysty – zawyrokował jeden z agentów.
Sachs wyjęła broń i wślizgnęła się w chłodną otchłań przesyconą wilgocią. 
Przejście było 
wąskie, schodząca w dół rampa prowadziła przez tunel w fundamentach. Zbadała 
lampą ze 
światłem spolaryzowanym miejsca, gdzie Tancerz mógł się prawdopodobnie chwytać 
rękoma.
– O kurczę, Rhyme, świeże odciski palców... Zaraz. Ale są też odciski w 
rękawiczce. Nie 
rozumiem. Może myślał, że jest tu bezpieczny i zdjął rękawiczki.
Wtedy zauważyła, jak coś u jej stóp jarzy się niezwykłym, żółtozielonkawym 
światłem.
– To nie jego odciski. Nie jest sam. Rhyme, on ma pomocnika.
– Co tam macie? – spytał Rhyme.
Sachs przyjechała do niego do domu i teraz wraz z Melem Cooperem przeglądali 
ślady 
zebrane na miejscu przestępstwa. Sachs z agentami FBI podążyła tropem przez 
tunel, ale zgubili 
ślad zarówno Tancerza, jak i jego kompana.
Przekazała Cooperowi znaleziony odcisk palca. Wczytał go do komputera i 
przesłał, by AFIS 
mógł sprawdzić. Automatyczny system identyfikacji odcisków miał cyfrowe bazy 
danych 
kryminalistów, wojskowych i urzędników państwowych z całego kraju. Potem uniosła 
do góry 
dwie folie transparentne z odciskami butów, żeby Rhyme mógł je porównać.
– To odciski butów w tunelu. Pasują do tego, który Tancerz zostawił w biurze, 
gdzie się 
włamał.
– To zwykłe obuwie robocze – powiedział Rhyme. – Zbliż folie do siebie.
Podeszwa mniejszych butów była mocno starta na pięcie. W prawym bucie była 
wielka 
dziura; widać było przez nią całą sieć zmarszczek.
– Jego koleżka to chyba bezdomny – zauważył Rhyme. – Zostawił odciski palców na 
miejscu 
zbrodni. To amator. Ma coś, na czym zależy Tancerzowi.
– Jedno jest pewne, wiedział, jak uciec z budynku i nasz bohater to wykorzystał 
– rzuciła 
Sachs.
Teraz zajęli się śladami dowodowymi. Cooper umieścił próbki na szkiełku, a 
następnie 
włożył pod mikroskop. Obraz pojawił się na monitorze Rhyme’a.
– Tryb poleceń, kursor w lewo – nakazał Rhyme. – Stop. Kliknij podwójnie.
Obserwował ekran.
– Trochę zaprawy murarskiej. Brud i kurz. Gdzie to zebrałaś, Sachs?
– Zdrapałam to z dziury po pustakach i zebrałam z podłogi tunelu. Znalazłam też 
takie 
miejsce za pudłami, gdzie się chyba ktoś ukrywał.
– Dobra. Mel, przeanalizuj część próbki chromatografem gazowym. Nie wszystko 
rozpoznaję.
Chromatograf zatrzeszczał, rozdzielając poszczególne związki, by można je było 
rozpoznać. 
Cooper spojrzał na monitor i westchnął z niedowierzaniem.
– To chodząca apteka. Mamy secobarbital, luminal, dexedrynę, amobarbital.
– Cholera – wymruczał Sellitto. – Seconal, amfę, amytal. Widzę, że Tancerz wziął 
sobie za 
pomagiera narkomana. Trzeba ustalić, kto to.
– W budynku mieszczą się gabinety lekarskie – powiedziała Sachs. – Ten facet 
pewnie 
podkradał prochy.
– Dostałem e-maila – wtrącił się Cooper. – Raport AFIS o odciskach palców. 
Kimkolwiek 
jest, nigdzie nie był notowany.
– Jak to! – wrzasnął Rhyme.
Odczuł, że fortuna mu nie sprzyja. Czemu to idzie jak po grudzie?
– Co jest w tym woreczku, Sachs? – burknął.
Kawałek papierowego ręcznika umorusanego jakąś jasnobrązową substancją.
– Znalazłam to na tym obluzowanym pustaku. Przypuszczam, że miał tym umazaną 
rękę.
– Czemu tak myślisz?
– Bo też pobrudziłam sobie dłoń i odcisnęłam na innym pusta ku. Pozostawiony 
ślad był taki 
sam.
Cała Amelia, pomyślał. Na chwilę wrócił myślami do poprzedniej nocy, kiedy oboje 
leżeli 
w łóżku. Odgonił od siebie te wspomnienia.
– Co jest, Mel?
– To chyba jakiś tłuszcz. Zmieszany z kurzem, brudem, kawał kami drewna, jakąś 
substancją 
organiczną. Jest chyba pochodzenia zwierzęcego. Bardzo stary. Spójrzcie tu.
Rhyme obejrzał srebrne opiłki na monitorze.
– Metal. Zostały starte albo zeskrobane z czegoś. Przepuść to przez 
chromatograf.
Cooper to uczynił.
– Ropopochodne. Słabo oczyszczone, bez dodatków. Żelazo z domieszką manganu, 
silikonu 
i węgla.
– Chwila – Rhyme spojrzał w sufit. – Stara stal, wytopiona z surówki w piecu 
besemerowskim,
– Jeszcze coś. Smoła węglowa.
– Kreozyt! – krzyknął Rhyme. – Już wiem. Pierwszy błąd Tancerza. Jego pomagier 
to 
chodzący drogowskaz.
– Dokąd?
– Do metra. Smar jest stary; stal pochodzi ze starych elementów oraz gwoździ 
trzymających 
podkłady kolejowe. Kreozyt z podkładów. To po to potrzebny był Tancerzowi. Ma mu 
zapewnić 
kryjówkę. Koleżka Tancerza to pewnie jakiś zaćpany bezdomny, który mieszka w 
starym tunelu 
albo na stacji.
Rhyme zdał sobie sprawę, że wszyscy patrzą na cień mężczyzny stojącego w 
drzwiach. 
Przerwał swój wywód.
– Dellray? – odezwał się Sellitto niepewnie. – Co jest?
– Innelman. Stracił zbyt dużo krwi. Przed chwilą zmarł.
– Przykro mi – powiedziała Sachs.
Rhyme pomyślał o podwładnym Dellraya, Tonym Panellim, który już pewnie nie żyje 
– 
jedynym tropem prowadzącym do niego były owe niezwykłe ziarenka piasku. A teraz 
kolejna 
śmierć bliskiej osoby.
Dellray spojrzał na Rhyme’a groźnym wzrokiem.
– Wiesz, po co to zrobił? Żeby odwrócić naszą uwagę. Żebyśmy stracili trop. Masz 
jakieś 
ślady?
– Niewiele – opowiedział o bezdomnym kumplu Tancerza, lekach, kryjówce gdzieś 
w metrze. – Ale mamy jeszcze trochę materiału do zbadania.
– Materiału – Dellray wyszeptał drwiąco. – To dla zamydlenia nam oczu. Nie ma 
powodu, 
żeby taki porządny człowiek ginął. Żadnego.
– Poczekaj, Fred. Potrzebujemy twojej pomocy.
Ale agent nie słuchał, sztywnym krokiem opuścił pokój.
Rozdział siódmy
...Godzina 24 z 45
Nie ma jak w domu – powiedział Jodie. Materac, stare ciuchy, puszki z jedzeniem. 
Książka, 
może dwie. Cuchnąca stacja metra gdzieś w centrum, gdzie mieszka! Jodie, była 
nieczynna od 
dziesiątek lat. To wprost wymarzone miejsce dla robactwa, pomyślał ponuro 
Stephen.
Całą drogę z miejsca kryjówki świadków – trzy, cztery kilometry – pokonali pod 
ziemią, idąc 
piwnicami, tunelami, kanałami. Dość szybko dotarli do tunelu metra, choć 
zadyszany Jodie, 
któremu brakowało formy, z trudem nadążał za Stephenem.
Drzwi prowadzące na ulicę zabito od środka deskami. Smugi przesyconego kurzem 
światła 
wpadały ukośnie między listewkami. Stephen spojrzał na zewnątrz w ponure, 
wiosenne niebo 
pełne chmur. Jakieś lumpy porozsiadały się na rogach ulicy; butelki po tanim 
winie walały się po 
chodniku, popękane plastikowe korki porozrzucane wszędzie, gdzie okiem sięgnąć.
Jakiś brzęk z tyłu doszedł do uszu Stephena; kiedy odwrócił się, ujrzał, jak 
Jodie sortuje 
skradzione pigułki i wsypuje je do słoiczków po kawie. Kall otworzył swoją 
torbę, odliczył pięć 
tysięcy dolarów. – Twoja forsa.
Jodie krążył przez chwilę wzrokiem między banknotami a twarzą Stephena. W końcu 
wyciągnął swoją kościstą dłoń po pięć tysięcy.
– Jeśli mi znów pomożesz – powiedział Stephen – dam ci jeszcze dychę.
Mężczyzna o zaczerwienionej, obrzmiałej twarzy uśmiechnął się pod nosem. Sięgnął 
do 
jednej z puszek i połknął pigułkę.
– To speed. Robi się po nim człowiekowi błogo. Chcesz?
– Hm... nie – odmówił Stephen.
Jodie przymknął oczy i położył się na wznak.
– Dziesięć tysięcy. Po chwili spytał:
– Zabiłeś go, prawda?
– Kogo? – zapytał Stephen.
– No, tego gliniarza?
– Może i tak. Nie wiem. To bez znaczenia.
– Służyłeś w wojsku, prawda? Domyśliłem się.
Stephen już miał kłamstwo na końcu języka, ale w ostatniej chwili zmienił 
zdanie.
– Nie. Mało brakowało, a służyłbym w wojsku. W piechocie morskiej. Mój ojczym 
należał 
do nich. Chciałem wstąpić, ale mnie nie przyjęli.
– To głupota. Nie chcieli cię przyjąć? Byłbyś świetnym żołnierzem – Jodie 
zlustrował 
Stephena od stóp do głów, kiwając głową. – Jesteś silny. Masz twarde mięśnie. Ja 
– zaśmiał się – 
nigdy nie ćwiczę, tyle, co mnie pogonią dzieciaki. Jesteś też przystojny. Jak ci 
żołnierze 
z filmów.
Stephen się zaczerwienił. – Nie żartuj.
– Twoja dziewczyna na pewno uważa cię za przystojniaka, no nie? Poczuł się 
nieswojo. 
Robactwo znów się ożywiło. – Masz wodę?
Jodie wskazał na skrzynkę polskiej mineralki. – Kradziona. Stephen otworzył dwie 
butelki 
i zaczął przemywać ręce.
– Nie masz dziewczyny, co?
Działanie narkotyku spowodowało, że głos Jodiego stał się bełkotliwy.
– Obecnie nie – Stephen wyjaśnił ostrożnie. – Nie, żebym wolał chłopców, jeśli 
to ci chodzi 
po głowie.
– Nawet o tym nie pomyślałem – zająknął się rozanielony Jodie. – Ja też nie mam 
kobiety. 
Zresztą, niby jak? Nie jestem taki przystojny jak ty.
Stephen czuł, jak plonie mu twarz, szorował jeszcze mocniej. Czuł mrowienie w 
dłoniach. 
Nagle nabrzmiało w nim dziwne przekonanie, że oto rozmawia z kimś, kto potrafi 
go zrozumieć.
– Nie zabijam ludzi dla samego zabijania. To moja praca. Przy pomnij sobie Kent 
State. 
Byłem wtedy dzieciakiem, ale ojciec mi o tym opowiadał. Wiesz, o tych studentach 
zastrzelonych przez Gwardię Narodową.
– Tak, pamiętam.
– Uważam, że zastrzelili ich bez sensu. Czemu to miało służyć? Trzeba było 
wytropić 
przywódców i ich pozabijać. Infiltrować, oceniać, zlecać, izolować, eliminować.
– W ten sposób zabijasz ludzi?
– Trzeba infiltrować teren. Ocenić trudność zadania. Zlecić komuś odwrócenie 
uwagi 
wszystkich od ofiary – żeby spodziewali się ataku z jednej strony, a tu 
pojawiasz się jako chłopak 
na posyłki czy ktoś taki i zachodzisz gościa od tyłu. Potem izolujesz ofiarę i 
wreszcie eliminujesz 
ją.
– Myślałem – odezwał się Jodie – że zawodowi mordercy to szaleńcy. Ale ty nie 
wyglądasz 
na szalonego.
– Nie jestem szalony – powiedział dobitnie Stephen.
– Czy ci ludzie, których zabijasz, są źli? Na przykład działają w mafii?
– W każdym razie skrzywdzili osoby, które mi nieźle płacą za ich zabicie.
Jodie zaśmiał się głupkowato, oczy miał na wpół zamknięte.
– Ktoś mógłby powiedzieć, że nie to jest miarą dobra i zła.
– Zgoda, więc co jest dobre, a co złe? – spytał Stephen. – Nie którzy zawodowi 
mordercy 
nazywają swoje ofiary obiektami. Jest pewien facet, który nazywa je podobno 
zwłokami. Nawet 
nim je zabije. Chyba łatwiej mu myśleć o nich w tych kategoriach. Ale mnie to 
nie bierze. 
Nazywam ich tym, kim faktycznie są. Teraz mam zlikwidować Żonę i Przyjaciela. 
Mam ich 
zabić i kwita. Wielkie mi co. Jodie przemyślał to, co usłyszał, i powiedział.
– Wiesz co? Ty nie jesteś zły. Zło wygląda niewinnie, ale kiedy trze ba, 
pokazuje pazury. 
A ty jesteś taki, jaki jesteś. To chyba dobrze.
Stephen znów spiekł raka. W końcu zapytał:
– Przerażam cię, prawda?
– Nie – odparł Jodie. – Nie chciałbym mieć ciebie za przeciwnika. Co to, to nie. 
Ale my 
chyba jesteśmy kumplami. Nie sądzę, że byś chciał mi zrobić krzywdę.
– Nie – powiedział Stephen. – Jesteśmy partnerami.
– Opowiadałeś o swoim ojczymie. Czy on jeszcze żyje?
– Nie, umarł – Stephen obserwował, jak Jodie chowa pieniądze w rozcięciu 
brudnego 
materaca. – Na co chcesz je wydać?
Jodie usiadł i spojrzał na niego poważnie maślanym wzrokiem.
– Pokażę ci coś.
Wyjął z kieszeni książkę o tytule Koniec z uzależnieniem.
– Zwędziłem ją w księgarni na placu St. Marks. To dla ludzi, którzy nie chcą już 
być, sam 
wiesz, alkoholikami, narkomanami. Niezła rzecz. Są tu adresy klinik, które mogą 
się 
człowiekiem zająć. Jedna jest w New Jersey. Siedzisz w niej miesiąc, ale 
wychodzisz czysty jak 
łza.
– Przydałaby ci się taka kuracja – powiedział Stephen. – Popieram ten pomysł.
– Tak – Jodie sposępniał. – Ale to kosztuje czternaście tysięcy.
– Ktoś na tym nieźle zarabia.
Stephen otrzymywał za jedno zlecenie 150 tysięcy dolarów, ale nie zamierzał 
zdradzić tego 
Jodiemu – swojemu nowemu kumplowi i partnerowi.
Jodie westchnął, otarł oczy. Zupełnie rozkleił się po prochach. Podobnie jak 
ojczym 
Stephena, kiedy pił.
– Moje życie od początku było porąbane – powiedział. – Chodziłem do college’u. 
Naprawdę. 
Pracowałem w firmie. Potem straciłem pracę. Zawsze ciągnęło mnie do prochów.
Stephen siadł obok niego.
– Dostaniesz forsę i pójdziesz do kliniki. Zaczniesz nowe życie. Jodie 
uśmiechnął się blado.
– Ojciec powtarzał to często, kiedy trzeba było zrobić coś trudnego: „To nie 
problem, tylko 
okoliczność”.
– Nie problem, tylko okoliczność – powtórzył Stephen. – Niezłe. Na znak aprobaty 
położył 
dłoń na nodze Jodiego.
Labirynt.
Nowojorska sieć metra liczy sobie ponad czterysta kilometrów długości, składa 
się na nią 
kilkanaście różnych tuneli, które przecinają cztery dzielnice. Satelita szybciej 
namierzy żaglówkę 
zbłąkaną na wodach Atlantyku, niż zespołowi Lincolna Rhyme’a uda się znaleźć 
dwóch 
mężczyzn ukrywających się w podziemiach nowojorskiego metra.
Kryminolog, Sellito, Sachs i Cooper ślęczeli nad planem metra przyczepionym 
prowizorycznie do ściany w gabinecie Rhyme’a. Rhyme polecił komputerowi wykręcić 
numer 
telefoniczny i po chwili uzyskał połączenie z Samem Hoddlestonem, szefem Straży 
Miejskiej. 
Rhyme w kilku słowach opowiedział mu o Tancerzu i jego partnerze.
– Przypuszczamy, że ukrywają się w jakimś opuszczonym miejscu – powiedział. – 
Chyba na 
Manhattanie. Mamy przed sobą plan i potrzebujemy pańskiej pomocy, żeby zawęzić 
rejon 
poszukiwań.
– Zrobię wszystko, co w mojej mocy – zapewnił szef. Rhyme zastanawiał się nad 
resztą 
śladów pozostawionych przez partnera Tancerza.
– W brudzie pełno jest skalenia i piasku kwarcowego. Niewiele skały, ziarnka nie 
są 
popękane ani poobtłukiwane, brak wapienia czy manhattańskiego łupka. Bierzemy 
więc pod 
uwagę śródmieście, gdzie metro zbudowane jest w miękkim osadzie, a nie w litej 
skale. Może to 
być gdzieś w pobliżu ulicy Canal.
Hoddleston nie dawał wielkich nadziei. Były całe dziesiątki tuneli łączących, 
peronów 
i mnóstwo stacji, które zostały zamknięte. Ale zgodził się przesłać faksem listę 
najbardziej 
prawdopodobnych miejsc.
Pięć minut później, kiedy nadszedł faks, Thom położył listę przed Rhyme’em.
– Trzeba się brać do roboty, Sachs.
Amelia Sachs skinęła głową, podczas gdy Sellitto dzwonił do Haumanna i Dellraya 
z prośbą, 
by zespół poszukiwań i inwigilacji brał się już do pracy.
Rhyme dodał dobitnie: – Amelio, trzymaj się z tyłu. Odpowiadasz za 
zabezpieczanie śladów. 
I nic ponadto.
Leon Shill przysiadł na krawężniku. Obok siedział Misiak – swój przydomek 
zawdzięczał 
nieodłącznemu wózkowi sklepowemu, w którym miał pełno wypchanych zwierząt, 
prawdopodobnie na sprzedaż, ale tylko zwyrodniali rodzice mogliby kupić swojej 
pociesze te 
wyleniałe, rojące się od pcheł zabawki. Obaj mieszkali w zaułku przy Chinatown, 
utrzymując się 
ze sprzedaży butelek, z żebraniny i drobnych kradzieży.
Leon i Misiak spoglądali na drugą stronę ulicy. Leżał tam inny bezdomny, Murzyn. 
W kiepskim stanie. Jego zacięta i wredna twarz nie miała teraz żadnego wyrazu.
– On zaraz odwali kitę – powiedział Leon. – Trzeba gdzieś za dzwonić.
– Sprawdźmy, co z nim – odparł Misiak.
Płochliwie jak myszy przemknęli na drugą stronę ulicy.
Mężczyzna był umorusany od stóp do głów. Miał na sobie postrzępione dżinsy, 
sztywne od 
brudu skarpety, podartą i wyświechtaną kurteczkę z napisem Koty... Musical i nie 
miał butów.
Leon dotknął jego nogi. Murzyn natychmiast się ocknął i usiadł.
– Co z tobą, facet? – cofnęli się kilka kroków.
Kot zadygotał, chwytając się za brzuch. Długo kaszlał.
– On mnie przeraża, lepiej zmykajmy – Misiak chciał wracać do swoich zabawek.
– Potrzebuję pomocy – wybełkotał Kot. – Okropnie mnie boli. – Tam jest 
klinika...
– Nie mogę tam iść – wymamrotał obrażonym tonem. A więc był notowany. Kiepsko.
– Potrzebne mi lekarstwo. Macie coś? Zapłacę. Mam forsę.
Gdyby nie widzieli, że Kot zbiera puszki, nie uwierzyliby mu. Wyglądało jednak 
na to, że 
zbieranie nieźle mu idzie. Miał przy sobie ogromną torbę wypchaną wygrzebanymi 
ze śmieci 
puszkami po wodzie i piwie.
– Nie mamy prochów. Chcesz pociągnąć? Dobry jabol.
Kot wstał z trudem.
– Nie chcę wińska. Dzieciaki spuściły mi manto. Potrzebuję lekarstwa – wyjęczał 
i złapał się 
za bok.
– Znam takiego faceta – powiedział Leon. – Chciał nam wczoraj wetknąć jakieś 
piguły. 
Sprzedawał wszystko, specjalnie się nie kryjąc.
– Mam forsę – Kot pogrzebał w brudnej kieszeni, z której wyjął trzy pomięte 
dwudziestki. – 
Widzicie? Gdzie go szukać?
– Obok Ratusza. Na starej stacji metra.
– Źle ze mną. Czemu oni mnie pobili? Tylko zbierałem puszki. – Kot otarł czoło. 
– Idę do 
niego. Jak się nazywa?
– Nie wiem – powiedział Leon. – Joe, albo jakoś tak. A może Jodie.
– Jodie. Muszę coś zażyć. Źle ze mną, bardzo źle. Odszedł z jękiem, noga za 
nogą, wlokąc 
torbę z puszkami.
Stephen siedział na materacu obok Jodiego i przesłuchiwał, co zarejestrował 
podsłuch 
w Hudson Air. Ron Talbot wykłócał się z dostawcą elementów turbiny silnika. W 
niedzielę 
niełatwo jest załatwić części zamienne. To była jedyna rozmowa.
Przygnębiony, rozłączył się. Czy Żona i Przyjaciel nadal znajdowali się w tym 
samym 
budynku? A może ich przenieśli? Co knuł teraz Lincoln, król robali? Czy jest 
bardzo przebiegły?
Kim on jest? Stephen starał się wyobrazić sobie, że widzi go przez teleskop i 
bierze na cel. 
Ujrzał jedynie kłębowisko robactwa i twarz, która spokojnie patrzyła na niego 
zza ubrudzonego 
okna.
Zorientował się, że Jodie mówi coś do niego.
– Co?
– Czym zajmował się twój ojczym?
– Lou? Robił to i owo. Dużo polował i łowił ryby. Był bohaterem wojny 
wietnamskiej. 
Przedarł się na teren wroga i zabił pięćdziesiąt cztery osoby. Polityków i ludzi 
tej miary.
– To on cię nauczył tego wszystkiego, co dzisiaj umiesz?
– Pomagał mi stawiać pierwsze kroki.
Stephen jako młody chłopak wędrował w ślad za Lou przez góry. Gorące krople potu 
kapały 
im na nosy i palce wskazujące zgięte na cynglach winchesterów. Całymi godzinami 
leżeli 
w trawie bez ruchu tropiąc zwierzynę.
Nie mruż lewego oka, żołnierzu.
Tak jest, panie poruczniku.
Wiewiórki, dzikie indyki, łanie w sezonie łowieckim i poza nim, niedźwiedzie, 
gdy tylko 
udało się je wytropić, a w nudne dni – bezpańskie psy.
– Trzeba je pozabijać, żołnierzu. Patrz na mnie.
Trach. Broń odbija się od ramienia, przerażone oczy ginącej nagle zwierzyny.
A wieczorem siedzieli przed ogniskiem w ogrodzie, iskry unosiły się w górę i 
wpadały przez 
otwarte okno do domu, gdzie matka szczoteczką do zębów szorowała talerze po 
kolacji. 
Rozwalony wygodnie drobny mężczyzna – Stephen w wieku piętnastu lat dorównywał 
wzrostem 
Lou – pociągał z butelki Jacka Danielsa i gadał, gadał, gadał, bez względu na 
to, czy Stephen go 
słuchał, czy nie.
– Chcę, żebyś jutro tylko za pomocą noża powalił łanię. Dasz sobie radę, 
żołnierzu?
– Tak jest, panie poruczniku.
– Powiem ci, co masz robić, jak zobaczysz całą rodzinę – łanię z młodymi. Musisz 
podejść 
blisko. To niełatwe. Żeby zabić łanię, musisz w niej wywołać obawę o młode. 
Rzucasz się na jej 
dziecko, a ona już sama wyskoczy na ciebie. I wtedy ciach! Podrzynasz jej 
gardło. – Kolejny łyk. 
– Świetnie się bawimy, no nie?
Potem Lou szedł do domu sprawdzić czystość talerzy. Czasem, kiedy na jednym z 
nich 
została plamka tłuszczu, Stephen leżący obok ogniska, wpatrzony w iskry unoszące 
się ku 
milczącemu księżycowi, słyszał odgłosy bicia i łkanie dochodzące z domu.
– Czemu nie przyjęli cię do piechoty morskiej? – spytał Jodie.
– Głupia sprawa – powiedział Stephen i zamilkł na chwilę. – Kiedy byłem 
chłopakiem, 
wpakowałem się w tarapaty. Był w naszym miasteczku taki bałwan. Zobaczyłem, jak 
wykręca 
rękę pewnej kobiecie. Była schorowana, po co sprawiał jej ból? Więc mu 
zagroziłem, że jeśli nie 
przestanie, to go zabiję. Straciłem nad sobą kontrolę. Chwyciłem kamień i 
uderzyłem go. 
Wyłączyłem myślenie. Zapuszkowali mnie na kilka lat za morderstwo. Ze względu na 
kryminalną przeszłość nie przyjęli mnie do piechoty morskiej.
Jodie położył Stephenowi dłoń na ramieniu.
– To niesprawiedliwe. Tak mi ciebie szkoda – powiedział. Zielone oczy Jodiego 
jaśniały 
przejrzyście.
Stephen, który nigdy nie miał problemu z patrzeniem ludziom prosto w oczy, 
spojrzał raz na 
Jodiego, a potem spuścił wzrok. Nagle, nie wiadomo skąd, w jego umyśle zrodziła 
się taka oto 
wizja: Jodie razem ze Stephenem są w chacie, potem polują i łowią ryby. Pichcą 
coś nad 
ogniskiem.
Wstał szybko i wyjrzał za okno. Ulica była pusta, z wyjątkiem grupki bezdomnych 
– 
czterech białych i jednego Murzyna.
Stephen zmrużył oczy. Murzyn wlokący torbę pełną puszek po wodzie sodowej i 
piwie 
wykłócał się, rozglądał dookoła, gestykulował, proponował torbę jednemu z 
białych, który 
potrząsał głową. Stephen przyglądał się przez kilka minut, jak się sprzeczają, 
potem podszedł do 
materaca i znów siadł obok Jodiego.
– Musimy omówić nasze plany. Szuka mnie pewien facet. Jodie roześmiał się.
– Po tym, co dzisiaj zrobiłeś, to chyba szuka cię cała armia.
– Ale jeden facet w szczególności. Nazywa się Lincoln. Jodie kiwnął głową.
– Tak ma na imię?
– Nie wiem. Pierwszy raz spotkałem kogoś takiego jak on.
– Kim jest? Torobal...
– Może gliniarz. Agent FBI. Konsultant. Nie wiem dokładnie.
Stephen przypomniał sobie, jak Żona, opisując go Ronowi, mówiła o nim jak o 
jakimś guru. 
Znów poczuł się nieswojo. Położył Jodiemu dłoń na ramieniu i niepokój minął.
– Drugi raz wchodzi mi w drogę. Staram się przejrzeć jego ko lejny ruch, ale nie 
potrafię.
– Co chcesz wiedzieć?
– Czy ich zabierze z tej kryjówki.
– Kogo zabierze? Tych, których masz zabić?
– Taaa. Stara się mnie przechytrzyć. Myśli, że mu się to uda.
– Wyglądasz na nieźle wstrząśniętego – wyszeptał chudzielec.
– Nie widzę go. Nie wiem, co zamierza zrobić. Prócz niego doskonale widzę 
wszystkich 
innych, którzy mnie ścigają.
– Co mam zrobić? – spytał Jodie.
Stephen przetrząsnął swoją torbę, wyjął z niej czarny telefon komórkowy i podał 
go Jodiemu.
– Co to? – spytał.
– Telefon. Dla ciebie.
– Komórka. Super.
Jodie przyglądał mu się, jakby pierwszy raz widział podobne urządzenie.
– Snajperzy zawsze mają swoją wtyczkę – powiedział Stephen. – Rolą takiej osoby 
jest 
znalezienie celu, informowanie o odległości i podobnych sprawach.
– Chcesz, żebym był twoją wtyczką?
– Właśnie. Przypuszczam, że Lincoln ich przeniesie. Mam takie przeczucie. – 
Spojrzał na 
zegarek. – A teraz słuchaj uważnie. Chcę, żebyś o 12.30 przeszedł się tą ulicą 
jako bezdomny 
i obserwował ich kryjówkę. Możesz na przykład szperać w śmietnikach.
– Szukać butelek. Wciąż to robię.
– Zadzwonisz do mnie, kiedy zobaczysz, do jakiego samochodu wsiądą. Będę czekał 
w wozie za rogiem. Wystrzegaj się pułapek.
– Dobra, dam sobie radę. Zastrzelisz ich na ulicy?
– Zobaczymy. Będę improwizował. Jodie przyglądał się telefonowi.
– Nie wiem, jak to działa. Stephen zademonstrował.
– Zadzwoń, jak dotrzesz na miejsce. Jodie spojrzał na niego.
– Wiesz co, jak już będzie po wszystkim, kiedy wyjdę z kliniki, to moglibyśmy 
gdzieś razem 
wyskoczyć. Moglibyśmy wypić razem sok albo kawę. Co ty na to?
– Jasne – odparł Stephen. – Czemu nie...
W tym momencie drzwi zadrżały od silnego łomotania. Stephen obrócił się jak 
derwisz, 
wyszarpnął z kieszeni pistolet i chwycił go silnie oburącz, szykując się do 
strzału.
– Otwieraj! – krzyczał ktoś za drzwiami. – Natychmiast! Jesteś tam, Jodie? Gdzie 
jesteś?
Stephen podszedł do zabitego deskami okna i wyjrzał przez szpary. To ten Murzyn, 
który 
sprzeczał się po drugiej stronie ulicy. Miał na sobie znoszoną kurtkę z napisem 
Koty... Musical.
– Gdzie jest ten mały? – spytał Murzyn. – Jodie Joe.
– Znasz go? – spytał Stephen.
Jodie wyjrzał, wzruszył ramionami i wyszeptał: – Sam nie wiem. Bezdomny 
wrzeszczał: – 
Wiem, że tam jesteś Jodie. Jodie!
– Zaraz sobie pójdzie – zapewniał Jodie.
– Chwilkę. Może się nam przydać – powiedział Stephen. – Pamiętasz, co ci 
mówiłem. Zlecaj. 
O to właśnie chodzi. On budzi strach. Jeśli go weźmiesz ze sobą, wszyscy zwrócą 
uwagę na 
niego, a nie na ciebie.
– Muszę coś walnąć – jęczał Murzyn. – Nie zgrywaj się, błagam. Trzęsie mną!
Mocno kopnął drzwi.
– Wyjdź – rozkazał Stephen. – Powiedz, że mu coś dasz, jeśli z tobą pójdzie. Każ 
mu grzebać 
w śmieciach, a sam obserwuj samo chody. Tak będzie dobrze.
– W porządku – Jodie wziął głęboki oddech i wyszedł na zewnątrz.
– Uspokój się – powiedział do nieproszonego gościa. – Czego chcesz?
Stephen widział, jak Murzyn spogląda na Jodiego z obłędem w oku.
– Gadają, że sprzedajesz prochy. Mam forsę. Gdzie jaja wetknąłem?
Kilka razy przetrząsnął kieszenie, nim spostrzegł, że zaciska cenne dwudziestki 
w lewej 
dłoni.
– Dobra – powiedział Jodie. – Ale jesteś mi winien przysługę. Pomożesz mi szukać 
puszek 
w śmietnikach.
– Puszek? – zdziwił się. – Po co ci metal?
– Dostaniesz prochy za friko, ale musisz mi pomóc.
– Za darmo? – Murzyn rozejrzał się, jakby szukając kogoś, kto byłby mu to w 
stanie 
wyjaśnić. – Gdzie mamy szukać tych puszek?
– Czekaj tu. – Jodie wszedł do środka i zwrócił się do Stephena – Pomoże nam.
– Dobrze się spisałeś – uśmiechnął się Stephen.
Jodie odwzajemnił uśmiech. Już miał wyjść, ale Stephen zawołał: – Chwila.
Drobny mężczyzna stanął w pół kroku.
Stephen ni z gruszki, ni z pietruszki wypalił: – Cieszę się, że cię poznałem.
– Ja też – Jodie zawahał się przez chwilę – partnerze. Wyciągnął dłoń.
– Partnerze – Stephen powtórzył jak echo. Miał wielką ochotę zdjąć rękawiczkę i 
dotknąć 
skóry Jodiego. Nie zrobił jednak tego.
Po pierwsze robota.
Rozdział ósmy
...Godzina 25 z 45
Dyskusja była zajadła. – Sądzę, że się mylisz, Lincolnie – powiedział Lon 
Sellitto. – Trzeba 
ich przenieść. On znów zaatakuje.
Rhyme żałował, że nie ma z nimi Dellraya i Sachs, która wraz z miejsko-
federalnymi 
taktycznymi siłami współdziałania przeszukiwała nieczynne odcinki sieci metra. 
Póki co, nie 
natrafili na żaden ślad Tancerza i jego pomagiera.
– Nie – powiedział stanowczo Rhyme. – Gdziekolwiek by byli, on zawsze się zjawi 
w ślad za 
nimi. Ten teren przynajmniej zna my, wiemy, jak chciał się tu wedrzeć. Mamy 
ludzi czatujących 
na niego.
– To jest argument – podchwycił Sellitto.
– Trzeba go trochę zdezorientować. On też rozważa różne ewentualności. Jeśli ich 
przeniesiemy – czego on się spodziewa – zaatakuje podczas transportu. Trudniej 
zapewnić 
bezpieczeństwo podczas przejazdu niż w budynku. Trzymajmy ich tam, gdzie są i 
postarajmy się 
przewidzieć jego kolejny krok. Musimy w każdej chwili być gotowi odeprzeć jego 
atak.
Czy na pewno się nie mylę? – zastanawiał się Rhyme. Jaki plan lęgnie się w 
głowie 
Tancerza? Czy rzeczywiście udało mi się go przejrzeć?
Jakaś postać pojawiła się w drzwiach – jeden z oficerów pełniących straż przy 
drzwiach 
frontowych. Wręczył Thomowi kopertę i wrócił na posterunek.
– Co to? – spytał Rhyme.
Thom otworzył kopertę i oznajmił: – FBI znalazło specjalistę od piasku.
Chodziło o tę drugą sprawę. Rhyme rzucił okiem na raport: „Substancja przesiana 
do analizy 
z technicznego punktu widzenia nie jest piaskiem. To oolit oraz oderwane od rafy 
okruchy 
koralowca wraz z kawałkami segmentów morskiego robaka i muszlami brzuchonogów. 
Próbka 
pochodzi najprawdopodobniej z północnych Karaibów: Kuby lub Bahamów”.
Karaiby. Ciekawe. Kiedy tylko przyszpilą Tancerza, wrócą z Sachs do sprawy 
zaginionego 
agenta.
Zespół szybkiego reagowania otoczył po cichu stację metra. Kilku miejscowych 
zeznało, że 
widziało w tej okolicy jakiegoś ćpuna sprzedającego prochy. Był to drobny 
mężczyzna o małej 
stopie.
Stacja przypominała dziurę w murze, zapomnianą na długo przed tym, nim kilka 
przecznic 
dalej zbudowano znacznie szykowniejszą stację Ratusz. Drużyny E-32 zajęły swoje 
pozycje, 
podczas gdy ekipa poszukiwań i inwigilacji zakładała mikrofony i kamery na 
podczerwień, 
jeszcze inni oficerowie oczyszczali ulicę z pojazdów. Dowódca wycofał Amelię 
Sachs z linii 
ognia, czyli sprzed głównego wejścia. Policjantka miała pilnować zamkniętej na 
kłódkę żelaznej 
bramki. Zastanawiała się, czy to nie sprawka Rhyme’a, który szepnął na ucho 
Haumannowi, żeby 
na nią uważać.
Padał deszcz, chłodne krople spadały z szarego nieba, bębniąc o śmieci 
zgromadzone przed 
bramką. Czy Tancerz ukrywa się gdzieś z drugiej strony metalowych sztachet? Nie 
przypuszczała, by poddał się bez zaciekłej walki. Irytowało ją to, że sama nie 
weźmie w niej 
udziału.
Zeszła po schodkach i przywarła plecami do ściany. Obejrzała dokładnie metalowe 
sztachety, 
z których zrobiona była bramka, łańcuch i zardzewiałą kłódkę. Zajrzała do 
ciemnego tunelu, nie 
zobaczyła jednak ani nie usłyszała nic.
Gdzie on się ukrył? Czemu to tyle trwa?
Po chwili usłyszała odpowiedź z wetkniętej w ucho słuchawki: Czekają na posiłki. 
Haumann 
potrzebuje więcej funkcjonariuszy.
Nie, nie, nie, myślała. Poroniony pomysł. Wystarczy, by Tancerz wyjrzał na ulicę 
i zobaczył, 
że nie ma na niej ani jednego samochodu, taksówki czy przechodnia, a wtedy 
natychmiast 
domyśli się, że coś się święci. Będzie niezła jatka. Czy oni tego nie rozumieją?
Sachs weszła po schodach na ulicę. Tuż obok była drogeria. Kupiła w niej dwie 
puszki 
z butanem i pożyczyła od właściciela drążek do rozkładania markiz – 
półtorametrowy stalowy 
pręt.
Po chwili znów się znalazła przy bramce, wsunęła pręt w jedno z ogniw i obracała 
nim tak 
długo, aż łańcuch się naprężył. Włożyła rękawiczkę i wypryskała oba pojemniki 
butanu na metal, 
obserwując, jak zamarza pod wpływem lodowatego gazu. Nie na próżno była stałą 
bywalczynią 
Times Square – wiedziała, jak skutecznie się włamywać, dzięki czemu mogła teraz 
pospieszyć 
swoim kolegom z pomocą.
Ujęła pręt oburącz i zaczęła go przekręcać. Ogniwo pękło na dwoje z cichym 
trzaskiem. 
Chwyciła zsuwający się łańcuch i ułożyła go bezszelestnie w stercie liści. 
Wpadła do środka, 
wyciągając z kabury glocka. Spudłowałam z trzystu metrów, ale z trzydziestu 
trafię, myślała. 
Przypomniała sobie o Rhyme’ie. Na pewno nie byłby zachwycony jej akcją. Ale 
przecież 
o niczym nie wiedział.
Zagłębiła się w ciemny korytarz, przeskoczyła przez stary, drewniany kołowrót i 
ruszyła 
peronem w kierunku stacji. Pokonała ledwie pięć metrów, gdy usłyszała jakieś 
głosy.
– Muszę iść. Rozumiesz? Mówię ci, zmiataj stąd. Biały mężczyzna. Czy to Tancerz?
Serce waliło jej jak młotem. Oddychaj powoli. Oddech decyduje o celności 
strzału.
– O co ci chodzi? – inny głos, należał do czarnoskórego mężczyzny. Budził 
strach. – 
Zapłacę. Mam sześć dych, słyszysz?
– Rozmyśliłem się. Dam ci trochę prochów.
– Nie powiedziałeś, gdzie idziemy. No, gdzie? Powiedz. Sachs zaczęła powoli 
wchodzić po 
schodach.
– Nigdzie nie idziesz. Zejdź mi z oczu. Masz tu dwanaście tabletek speedu. Bierz 
je i zmiataj.
– Dwanaście? Za darmochę? – ryknął śmiechem.
Weszła już prawie na szczyt schodów. Jeszcze moment i ujrzy stację. Była gotowa 
do strzału. 
Jeśli on poruszy się choć o kilka centymetrów, strzelaj, dziewczyno. Zapomnij o 
regulaminie. 
Zapomnij...
Nagle schody znikły.
– Auu! – z głębi gardła wyrwał jej się jęk, kiedy leciała w dół.
Stanęła na pułapce. Ostatni stopień wspierał się na dwóch pudełkach po butach, 
które 
załamały się pod jej ciężarem, strącając ją ze schodów. Broń wymknęła jej się z 
ręki, gdy zaczęła 
krzyczeć:
– Dziesięć, trzynaście, zgłoś się!
Zdała sobie jednak sprawę, że przewód mikrofonu podczas upadku wyskoczył z 
radia.
Spadła z hukiem na betonowy podest, uderzając głową o poręcz. Oszołomiona 
przekręciła się 
na brzuch.
– Cudownie – rozległ się głos białego mężczyzny stojącego na szczycie schodów.
– Kto tu jest, do diabła? – spytał czarny.
Uniosła głowę. Biały mężczyzna ujął w dłonie kij baseballowy i ruszył po 
schodach w dół.
Już po mnie, przemknęło jej przez głowę. Zostanie ze mnie mokra plama.
W kieszeni miała nóż sprężynowy. Wiele wysiłku kosztowało ją przewrócenie się na 
plecy, 
żeby sięgnąć po nóż. Ale było za późno. Przydeptał jej rękę, przyszpilając ją do 
ziemi. Spojrzał 
na nią z góry.
Och, Rhyme, w co ja się wpakowałam. Szkoda, że nie udała nam się ta ostatnia 
noc. Tak mi 
przykro... tak przykro.
Drobny mężczyzna żylastą ręką zgrubiałą jak ptasie szpony wyłuskał jej nóż z 
kieszeni. 
Odrzucił go na bok.
– A teraz mi wyjaśnisz, co tu robisz – powiedział, wymachując jakby od 
niechcenia kijem 
baseballowym. – Kim jesteś?
– To pani Amelia Sachs – odezwał się włóczęga, który po tych słowach nie wydawał 
się już 
takim oczywistym włóczęgą. Szybko odebrał napastnikowi kij. – O ile się nie 
mylę, przyszła tu 
przetrzepać ci tyłek. Zresztą, podobnie jak ja.
Sachs zmrużyła oczy i ujrzała, jak Fred Dellray kieruje swój wielki pistolet 
automatyczny 
w stronę zaskoczonego mężczyzny.
– Jesteś gliną? – parsknął. – Takie już moje wszawe szczęście.
– O nie – odezwał się Dellray. – Nie nazywałbym tego szczęściem. Zaraz cię 
zakuję, a jeśli 
będziesz wierzgał, tak cię urządzę, że na długo mnie popamiętasz. To jak, 
dojdziemy do 
porozumienia?
– Kogo my tu mamy? – spytał Rhyme, dmuchając lekko w słomkę sterującą jego 
wózkiem, 
by podjechać bliżej.
– To zwykły śmieć – wyjaśnił Fred Dellray, umyty i przebrany ponownie w zielony 
garnitur. 
Spojrzał groźnie na Jodiego. – O nie, nie. Ani słowa. Milcz, aż cię zapytamy.
– Wyrolowałeś mnie – bezdomny był oszołomiony.
– Przymknij się, patyczaku.
Rhyme nie był zachwycony, że Dellray działał na własną rękę, ale nie mógł mu nic 
zarzucić. 
Jego akcja odniosła skutek. Do tego uratował Amelii skórę.
Wkrótce tu będzie. Lekarze zabrali ją na prześwietlenie klatki piersiowej. Był 
rozgoryczony, 
że puściła mimo uszu to, co jej mówił zeszłej nocy; w pojedynkę ruszyła w pościg 
za Tancerzem 
w tunel metra.
Jest tak samo uparta jak ja, pomyślał.
– Nie chciałem nikomu robić krzywdy – bronił się Jodie.
– Głuchyś? Mówiłem, ani słowa.
– Nie miałem pojęcia, kim ona jest.
– Tak, oczywiście, jej srebrna odznaka nie wpadła ci w oko. Sellitto podszedł do 
zatrzymanego.
– Opowiedz nam o swoim kumplu.
– To nie kumpel. Porwał mnie. Właśnie...
– Kradłeś prochy. To wiemy. Co dalej?
– Powiedział, że ma kogoś zabić. Bałem się, że i mnie zabije – prze rwał na 
chwilę.
Sellitto spojrzał znad toreb z dowodami.
– Słucham dalej.
– Więc powiedział, że mi zapłaci, jeśli go stamtąd wydostanę, no to go 
zaprowadziłem przez 
ten tunel do metra.
– Na czyje zlecenie działa? – spytał Sellitto. – Wymienił jakieś nazwisko?
– Nie – głos Jodiego drżał. – Posłuchaj – zwrócił się do Dellraya – chciał 
wciągnąć ciebie do 
gry. Ale gdy tylko mnie zostawił, wybierałem się na policję. Naprawdę. To 
przerażający facet. 
Boję się go.
– Co ci kazał zrobić? – spytał Rhyme.
– Miałem przetrząsać śmietniki przed jakimś budynkiem i obserwować, jakie 
samochody 
stamtąd odjeżdżają. A potem zadzwonić do niego z komórki. Właśnie szedłem na 
posterunek 
policji.
– Tracimy tylko czas, kiedy kłamiesz – powiedział Dellray.
– Naprawdę, chciałem się zgłosić – zapewnił. – Domyśliłem się, że wyznaczono 
nagrodę.
Rhyme spojrzał w jego chytre oczka i był mu skłonny uwierzyć. Spojrzał na 
Sellitta, który 
pokiwał głową.
– Jeśli nam pomożesz – zaczął Sellitto – może oszczędzimy ci więzienia. Ale o 
pieniądzach 
nic nie wiem. Może ci coś skapnie. Kiedy miałeś tam być?
– O wpół do pierwszej. Został kwadrans.
– Jak on wygląda?
– Chyba jest trochę po trzydziestce. Niewysoki. Ale silny. Człowieku, jakie on 
ma mięśnie. 
Włosy na jeża. Okrągłą twarz.
– Przedstawił się? Co mówił o sobie? Skąd pochodzi?
– Nie wiem. Ma chyba południowy akcent. Aha, powiedział, że kiedy był 
dzieciakiem, zabił 
jakiegoś gościa ze swojego miasteczka.
– Kiedy był dzieckiem? – Rhyme powtórzył rozczarowany. – Akta nieletnich są 
utajnione.
– Coś jeszcze? – rzucił Dellray.
– Posłuchaj – powiedział Jodie – nie jestem aniołkiem, ale nigdy nie zrobiłem 
nikomu 
krzywdy. Ten facet mnie porwał, ma mnóstwo broni, to świr, panicznie się go 
bałem. Na moim 
miejscu zrobilibyście to samo. Chcecie mnie aresztować, świetnie, ale nie powiem 
wam już nic 
więcej. Jasne?
W drzwiach pojawiła się Amelia Sachs.
– Powiedz im – Jodie zwrócił się do niej. – Powiedz im, że nie zrobiłem ci 
krzywdy.
Spojrzała na niego jak na wyplutą, przeżutą gumę.
– Chciał mnie załatwić kijem baseballowym. – Nieprawda!
– Wszystko w porządku, Sachs? – spytał Rhyme.
– Skończyło się na siniaku na plecach.
Sellitto, Sachs oraz Dellray stanęli wokół Rhyme’a, który powtórzył Amelii, 
czego 
dowiedzieli się od Jodiego. Sellitto i Dellray oświadczyli, że wierzą temu 
patyczakowi, ale trzeba 
mieć na niego oko.
Rhyme niechętnie przyznał im rację. Chyba nie ruszą ani o krok w sprawie 
Tancerza, jeśli 
nie skorzystają z pomocy tego faceta.
Sellitto zawołał go.
– Posłuchaj, oto nasza propozycja. Pomożesz nam, zadzwonisz do niego wedle 
waszej 
umowy, my go dopadniemy, a wtedy ciebie zwolnimy z wszelkich zarzutów i 
dostaniesz 
dodatkowo nagrodę pieniężną.
– Ile? – spytał Jodie. – Potrzebuję forsy na klinikę. Brakuje mi jeszcze 
dziesięć patyków.
Sellitto spojrzał na Dellraya.
– Jak tam twoje fundusze?
– Możemy na to przystać – powiedział agent. – Jeśli ty dołożysz połowę.
– Naprawdę? – Jodie uśmiechnął się. – Zrobię wszystko, czego chcecie.
Stephen przemykał się ulicami, zmieniał autobusy, schodził z oczu gliniarzom, 
których 
widział, i niewidzialnemu Robalowi. Robal obserwował go z każdego okna. Robal 
deptał mu po 
piętach.
Pomyślał o Jodiem. O tym, co mu powiedział. Może faktycznie mogliby razem 
wyskoczyć 
na kawę, kiedy już wykona zlecenie. Taką prawdziwą kawę, mocną jak siekiera, 
jaką matka 
robiła ojczymowi – zalewała ją wrzątkiem, dokładnie dwie i trzy czwarte łyżeczki 
na filiżankę, 
nigdy nie uroniła ani jednego zmielonego ziarenka. A może mogliby się wybrać 
razem na ryby 
albo na polowanie?
Jeszcze nie było za późno, żeby zmienić plany. Możliwości było wiele. Mógł kazać 
Jodiemu 
zrezygnować z jego zadania. Mógł samodzielnie dobrać się do skóry Żonie i 
Przyjacielowi.
Zrezygnować, żołnierzu? O czym ty mówisz?
Nic takiego, panie poruczniku. Rozważam wszelkie możliwości.
Stephen wysiadł z autobusu i znalazł się w zaułku tuż za budynkiem straży 
pożarnej na 
Lexington. Położył torbę za pojemnikiem na śmieci, a z pochewki schowanej pod 
kurtką wyjął 
nóż.
Jodie. Joe D. Jak on na niego patrzył. Ja też się cieszę, że cię poznałem, 
partnerze.
Nagle Stephena przebiegł dreszcz. Zamknął oczy i przywarł do ceglanego muru, 
czuł zapach 
wilgotnego kamienia. Jodie był...
Co jest grane, żołnierzu?
No co? Wyduś to z siebie, żołnierzu!
Stwierdzam, że wróg usiłował walki psychologicznej, panie poruczniku. Ale bez 
skutku. 
Jestem gotów działać zgodnie z planem.
Kiedy Stephen otworzył tylne drzwi remizy, uświadomił sobie, że teraz nie ma 
odwrotu. 
Wszystko mu sprzyjało, musiał wykorzystać nadarzającą się okazję, zwłaszcza że 
mógł zabić nie 
tylko Żonę i Przyjaciela, ale również Lincolna Robala i tę rudą policjantkę.
Jodie zadzwoni do Stephena za kwadrans. Stephen usłyszy jego piskliwy głos 
ostatni raz 
w życiu.
Infiltrować, oceniać, zlecać, izolować, eliminować. Nie miał innego wyjścia. 
Zresztą, myślał 
sobie, o czym mielibyśmy gadać, kiedy już dopijemy kawę.
Oczekiwanie.
Rhyme leżał sam w swoim łóżku na piętrze, przysłuchując się rozmowom policjantów 
na 
specjalnej częstotliwości. Był śmiertelnie zmęczony. Niedzielne południe. 
Niewiele spał, był 
przede wszystkim wycieńczony odgadywaniem kolejnych kroków Tancerza. Jego ciało 
domagało się swoich praw.
Cooper pracował w laboratorium. Pozostali, również Amelia Sachs, byli w kryjówce 
świadków. Kiedy tylko Rhyme, Sellitto i Dellray zdecydowali, w jaki sposób 
odeprzeć kolejną 
przypuszczalną próbę Tancerza zamordowania Percey Clay i Brita Hale’a, Thom 
zmierzył 
Rhyme’owi ciśnienie i odwołując się do swego rodzicielskiego autorytetu, nakazał 
szefowi 
położyć się do łóżka. Wjechali windą na górę, Rhyme był dziwnie milczący, 
rozmyślał, czy jego 
przewidywania są trafne.
Z ulgą oparł głowę na poduszce. Thom założył mu zestaw do rozpoznawania głosu. 
Rhyme 
pomimo zmęczenia wydał komputerowi komendę, by podłączyć się na częstotliwość 
oddziałów 
specjalnych. To wspaniały wynalazek. Dzięki niemu czuł się innym człowiekiem. 
Wcześniej 
zwątpił już, czy będzie kiedykolwiek mógł wieść życie, które by choć po trosze 
przypominało 
normalne. A teraz dzięki temu urządzeniu czuł się pełnowartościowym człowiekiem.
Obrócił głowę na drugą stronę i znów oparł na poduszce, starał się nie myśleć o 
porażce 
z Sachs z zeszłej nocy.
Coś poruszyło się w pobliżu. To samiec sokoła wędrownego pojawił się w jego polu 
widzenia. Rhyme ujrzał na chwilę białą pierś, potem ptak odwrócił się do niego 
niebieskoszarymi 
plecami, by rozejrzeć się po Central Parku.
Radio zatrzeszczało. Dzwoniła Amelia Sachs. Słyszał w jej głosie napięcie.
– Jesteśmy na ostatnim piętrze razem z Jodiem – powiedziała. – Poczekaj. Widzę 
ciężarówkę.
Opancerzony pojazd z napędem na cztery koła, o lustrzanych szybach, z czwórką 
oficerów 
z taktycznych sił współdziałania, miał stanowić przynętę. W ślad za nim miała 
jechać furgonetka 
napraw hydraulicznych z sześcioma policjantami z E-32. Dwaj funkcjonariusze 
stali na wabia.
– Ci na wabia już są na parterze – powiedziała Sachs. – Już idą. Biegną.
Pstryk i radio ucichło.
– W porządku – powiedział Rhyme. – Każcie Jodiemu zadzwonić.
– Dobra, Lincoln. Zaczynamy. – Rozłączyła się.
Czekał. Pełen niepokoju, czy i tym razem udało mu się przechytrzyć Tancerza.
Telefon Stephena zadzwonił. Otworzył go.
– Halo.
– Cześć, to ja. Mówi...
– Wiem – powiedział Stephen. – Żadnych imion.
– Jasne – w głosie Jodiego słychać było przerażenie. Chwila milczenia; potem 
odezwał się 
znowu: – Jestem na miejscu.
– Dobra. Jest z tobą ten Murzyn?
– Uhm, tak. Jest.
– Gdzie dokładnie jesteś?
– Naprzeciw tego budynku. Podjechała właśnie furgonetka. To duży, niebieski 
yukon. Ma 
lustrzane szyby.
– Czyli kuloodporne.
– Naprawdę? Ale ty jesteś mądry.
Zaraz umrzesz, Stephen, powiedział do siebie pod nosem.
– Ten facet i ta kobieta wybiegli na ulicę w obstawie jakichś dziesięciu 
gliniarzy. To na 
pewno oni. Siedzisz w samochodzie?
– Jasne – powiedział Stephen. – To jakaś japońska tandeta. Będę za nimi jechał, 
aż znajdą się 
w jakimś odludnym miejscu.
– Widzisz ich? – spytał Jodie niepewnie.
– Widzę – odparł Stephen. – Wmieszam się w ruch uliczny.
– Japoński samochód? – powiedział Jodie. – Toyota, albo coś takiego?
Czemu mi to robisz, ty śmierdzący zdrajco, pomyślał Stephen z goryczą.
Stephen właśnie widział, jak wygodny terenowy yukon i furgonetki z posiłkami 
śmigają mu 
koło nosa. Nie siedział jednak ani w tandetnym, ani w dobrym japońskim 
samochodzie. Nie 
siedział w żadnym samochodzie. Miał na sobie kombinezon strażacki, który właśnie 
zwędził. Stał 
na rogu ulicy dokładnie trzydzieści metrów od kryjówki świadków, widział na 
własne oczy, że 
banialuki, jakie wygaduje Jodie, miały się nijak do rzeczywistości. Nie było tam 
Jodiego ani tego 
Murzyna.
Stephen wziął szary włącznik radiowy. Nastawił częstotliwość dla ładunku 
wybuchowego 
umieszczonego w telefonie Jodiego i uzbroił mechanizm.
– Nie ruszaj się – powiedział.
– Sie rozumie – roześmiał się Jodie. Stephen nacisnął guzik.
Wybuch był zdumiewająco głośny. Szyby zadrżały w oknach, a całe stada gołębi 
wzbiły się 
w niebo. Stephen ujrzał, jak okruchy szkła i drewna spadają z ostatniego piętra 
budynku-
kryjówki. Przypuszczał, że Jodie jest gdzieś w pobliżu. Może w tej policyjnej 
furgonetce 
z przodu. Ale Jodie chyba nie miał tyle szczęścia. A to pech.
Zastanawiał się, kto jeszcze zginął w wybuchu. Oby Lincoln Robal, zaklinał w 
duchu. Może 
ta ruda policjantka?
Kłęby dymu wydobyły się przez okno na ostatnim piętrze. Za kilka minut zjawi się 
tu reszta 
brygady.
Rhyme wydał komputerowi komendę, by odłączył się od radia i odebrał dzwoniący 
telefon.
– Słucham? – powiedział.
– Lincolnie – dzwonił Lon Sellitto – on zdetonował bombę.
– Tak, wiem – Rhyme słyszał wybuch; choć budynek-kryjówka znajdował się jakieś 
półtora 
kilometra od jego sypialni, szyby w oknach zadrżały, a sokoły odleciały, złe, że 
ktoś śmie im 
zakłócać spokój.
Rhyme domyślił się, że w telefonie komórkowym ukryta jest bomba, kiedy Sachs 
znalazła 
opiłki polistyrenu na stacji metra. Prócz nich plastik wybuchowy. Rhyme po 
prostu połączył te 
opiłki z telefonem, który Tancerz dał Jodiemu i zadzwonił do saperów z Szóstego 
Dystryktu. 
Dwaj detektywi rozbroili telefon, następnie umieścili znacznie mniejszy ładunek 
wybuchowy 
podłączony do tej samej sieci detonatora w beczce po oleju ustawionej w jednym z 
okien 
budynku, wycelowanej jak moździerz w kierunku ulicy.
Rhyme domyślił się, że bomba Tancerza miała tylko odwrócić ich uwagę od 
furgonetki, co 
ułatwi mu atak. Morderca pewnie przewidział, że Jodie odda się w ręce policji. 
Rhyme podziwiał 
w duchu jego geniusz.
– Dwa samochody siedzą na ogonie temu nissanowi, może właśnie nim jedzie – 
wyjaśnił 
Sellitto. – Dłuższa chwila milczenia. – Co za głupota – wymamrotał pod nosem.
– O co chodzi?
– Nic takiego. Nikt nie zadzwonił do centrali, żeby nie przejmowali się tym 
wybuchem. 
Nadjeżdża straż pożarna. Samochód-przynęta skręca na wschód. Nissan jedzie w 
ślad za nim.
– W porządku, Lon. Czy Amelia jest gdzieś pod ręką? Chcę z nią zamienić słowo.
– Co jest do... – odezwał się Sellitto. – Ileż tu wozów strażackich. Czy nikt...
Faktycznie, nikt, pomyślał wściekły Rhyme. Nie można przecież myśleć o...
– Odezwę się potem. Trzeba coś z tym zrobić. Wozy strażackie zablokowały cały 
chodnik.
W pokoju zrobiło się ciemno. Okna były zasłonięte.
Percey Clay ogarnął strach. Znienawidziła to miejsce. Była tu zamknięta jak 
zwierzę 
w klatce. Znów pociągnęła z piersiówki. Rhyme opowiedział jej o zasadzce. Że 
Tancerz pojedzie 
w ślad za furgonetką, w której wedle jego przekonania znajdują się Percey i 
Hale. Zatrzymają 
jego samochód i aresztują go albo zabiją. W dziesięć minut będzie w ich rękach, 
ten człowiek, 
który na zawsze odmienił jej życie.
Roland Bell kazał jej zostać w zamkniętym pokoju, z wygaszonymi światłami. 
Wszyscy byli 
na ostatnim piętrze. Usłyszała wybuch bomby, nawet nie przypuszczała, że aż tak 
ją przerazi. Nie 
do wytrzymania.
Podeszła do drzwi, otworzyła je, wyszła na ciemny, pusty korytarz. Na końcu coś 
się 
poruszyło. Jakiś cień na klatce schodowej. Chciała mu się przyjrzeć dokładniej, 
cień jednak 
zdążył już zniknąć.
Pokój Brita Hale’a był ledwie trzy metry dalej. Bardzo pragnęła z nim 
porozmawiać. Ale nie 
chciała, by widział ją w tym stanie – była blada, ręce jej drżały. Weszła znów 
do swojego pokoju, 
zamknęła drzwi, wróciła do łóżka.
Czyżby słyszała czyjeś kroki?
– Tryb poleceń.
Okno systemowe wnet pojawiło się na monitorze. Lincoln Rhyme słyszał w oddali 
nikły 
odgłos syreny. Wtedy właśnie uświadomił sobie, jak wielki błąd popełnił. Wozy 
strażackie.
– O, nie – wymamrotał.
Tancerz ukradł strój strażaka albo lekarza i właśnie zakrada się do budynku-
kryjówki.
– Nie! To już koniec.
Jakby w odpowiedzi komputer posłusznie wyłączył programy sieciowe.
– Nie! – wrzasnął Rhyme. – Nie!
Maszyna nie mogła rozpoznać jego podniesionego, wzburzonego głosu, na monitorze 
pojawiło się pytanie: „Czy naprawdę chcesz wyłączyć komputer?”.
– Nie – wyszeptał zdesperowany.
Kolejny komunikat: „Co chcesz teraz zrobić?”.
– Thom! – krzyknął. – Niech mi ktoś pomoże! Ale drzwi były zamknięte; nikt się 
nie zjawił.
Lewy palec Rhyme’a – jedyny sprawny – trząsł się jak w febrze.
– Tryb poleceń – powiedział, z trudem siląc się na spokój. „Nie rozumiem tych 
słów. Spróbuj 
ponownie”.
Gdzie był teraz Tancerz? Czy już znalazł się wewnątrz? Może już celował do 
Percey Clay 
albo Brita Hale’a. A może do Amelii Sachs.
– Thom! Mel!
„Nie rozumiem...”
Czemu nie wpadłem na to wcześniej?
– Tryb poleceń – powiedział sapiąc, starając się nie ulec panice. Pojawiło się 
okno 
systemowe.
– Kursor w dół – wysapał wreszcie. – Zatrzymać kursor. Kliknąć dwukrotnie.
Na ekranie posłusznie pojawiła się ikonka walkie-talkie. Wyobrażał sobie, jak 
nieustraszony 
Tancerz skrada się za plecami Percey Clay z nożem czy sznurem w dłoni.
Koszmar.
Stephen Kall w masce narciarskiej i pękatym płaszczu strażackim leżał na 
korytarzu 
budynku-kryjówki, skulony tuż za ciałem jednego z dwóch zabitych przed chwilą 
funkcjonariuszy.
Kolejny strzał oderwał kawałek podłogi tuż przy jego głowie. Strzelał detektyw 
o przerzedzonych ciemnych włosach – ten, którego wcześniej widział w oknie. 
Przykucnął 
w drzwiach, ale Stephen nie mógł do niego wymierzyć. Detektyw miał w obu rękach 
pistolety 
automatyczne i celnie strzelał.
Stephen podczołgał się metr ku uchylonym drzwiom. Wpadł w panikę, był 
przerażony, 
obłaziło go robactwo.
Gwałtownie rozwarł drzwi na oścież i wbiegł do środka, spodziewał się tu znaleźć 
pogorzelisko i rozerwanych na strzępy Żonę oraz Przyjaciela. Ale Robal znów go 
wystrychnął na 
dudka. Odkrył, że telefon to była pułapka. Nie przewidział tylko tego, że 
morderca znów znalazł 
się w kryjówce świadków. Kiedy jednak wtargnął do środka, dwóch funkcjonariuszy 
przywitało 
go seriami z broni. Na szczęście udało mu się ich zabić.
Miał nie więcej niż minutę. Robactwo nie dawało mu spokoju, był bliski łez. 
Lincoln Robal. 
Czy to był on? Ten łysiejący detektyw z dwoma pistoletami?
Stephen znów strzelił, a detektyw – cholera – bez lęku szedł wprost na niego. 
Każdy inny 
gliniarz uciekłby, gdzie pieprz rośnie. Stephen przeładował broń i oddał kolejny 
strzał. Jeszcze 
metr i dotrze do drzwi.
– Tu Bell! – gliniarz wrzasnął do mikrofonu. – Potrzebne nam wsparcie.
Bell. Stephen zanotował to nazwisko w pamięci. Więc to nie Lincoln Robal.
Gliniarz przeładował broń i strzelał dalej. Dziesięć strzałów, dwadzieścia. 
Stephen podziwiał 
jego technikę. Gliniarz wpakował pocisk w ścianę, ledwie kilka centymetrów od 
głowy 
mordercy. Więc Stephen odpłacił się strzałem, który również ledwie chybił.
Bell szedł przed siebie, strzelając z obu pistoletów. Stephen pochylił głowę i 
rzucił granat 
błyskowy. Wybuchł, gliniarz padł na kolana i zasłonił twarz rękoma.
Stephen domyślił się, że za tymi drzwiami kryje się Żona albo Przyjaciel, w 
przeciwnym 
razie strażnicy i Bell nie broniliby wejścia tak zajadle. Stephen domyślił się 
również, że jego 
ofiara na pewno schowała się do szafy, albo pod łóżko. Mylił się jednak.
Gdy zajrzał do środka, jakaś postać z lampą w ręku rzuciła się wprost na niego z 
okrzykiem 
strachu i gniewu. Pięć celnych strzałów. Ciało opadło na podłogę.
Dobra robota, żołnierzu.
Ktoś się zbliża. Nie ma czasu na dokończenie misji. Trzeba uciekać.
Pobiegł do tylnego wyjścia z budynku, wystawił głowę na zewnątrz i zawołał 
strażaków. 
Szóstka mężczyzn podbiegła do niego. Wskazał głową budynek.
– Pękła rura z gazem. Uciekać stąd! Natychmiast!
Wyskoczył w zaułek, a potem wybiegł na ulicę, mijał wozy strażackie, karetki i 
radiowozy. 
Był roztrzęsiony, to prawda. Ale zadowolony. Wykonał zadanie w dwóch trzecich.
Amelia Sachs nie miała pojęcia, jak Tancerz tego dokonał, ale nie chciała znać 
szczegółów. 
Chciała go tylko wziąć na muszkę i mieć dwie sekundy na nafaszerowanie go połową 
magazynka.
Trzymając w dłoni lekkiego glocka, wyskoczyła na korytarz na drugim piętrze. Tuż 
za nią 
postępowali Sellitto, Dellray i młody funkcjonariusz. Jodie czołgał się po 
podłodze za ich 
plecami.
Posuwali się ciemnym korytarzem, zaglądając energicznie do wszystkich pokoi po 
kolei, 
skuleni tak, by wycelowana na wysokości piersi lufa natrafiła na powietrze.
Sachs podeszła do ostatniego pokoju zaraz po tym, gdy pojawiło się dwóch 
policjantów 
Haumanna, którzy weszli do budynku przez zniszczone drzwi od tyłu.
– Kryjcie mnie – zawołała i nim ktokolwiek zdążył ją powstrzymać, wtargnęła do 
środka 
z glockiem w pogotowiu. Zastygła na widok lufy wycelowanej wprost w swoją pierś.
– O Boże – wymamrotał Roland Bell i opuścił broń. Miał potargane włosy i 
umorusaną 
twarz. Dwie kule rozerwały mu koszulę i wbiły się w kamizelką kuloodporną.
Wtedy ujrzała na podłodze koszmarny widok.
Miejsce zbrodni mogło zdradzić wiele tajemnic, dlatego też zdawała sobie sprawę 
z tego, że 
powinna pomóc Percey Clay stanąć na nogi i oderwać ją od zwłok przyjaciela. Mimo 
to stała jak 
skamieniała i przyglądała się, jak ta kobieta o płaskiej, nieładnej twarzy 
kołysze w ramionach 
zakrwawioną głowę Brita Hale’a, jęcząc: – O nie, o nie.
Twarz Sachs przypominała skamieniałą maskę, w jej oczach nie było łez.
Dwieście dziesięć metrów od budynku-kryjówki. Czerwone i niebieskie światła 
dziesiątek 
karetek chciały go oślepić, ale on patrzył przez lunetę i nie zwracał uwagi na 
nic prócz krzyża 
nitek. Stephen oglądał jedną i drugą stronę strefy ostrzału. Wyjął model 40, 
ukryty rano za wieżą 
ciśnień. Broń była naładowana i zarepetowana, był gotów zabić.
Ale na razie nie chodziło o Żonę.
Drzwi frontowe budynku-kryjówki otworzyły się, na zewnątrz wyszedł niepewnie 
Jodie. 
Rozejrzał się wokół, zmrużył oczy.
Ty...
Stephen z łatwością wziął na celownik jego klatkę piersiową.
Na co czekasz, żołnierzu, strzelaj. Nie może cię poznać.
Muszę dobrze wycelować, uwzględniając wiatr, panie poruczniku.
Zdradził cię, żołnierzu. Sprzątnij go.
Tak jest, panie poruczniku. Już po nim. Już jest trup.
Naciska. Powoli, powoli.
Ale broń nie wypaliła. Spojrzał Jodiemu w twarz, w jego oczy, które 
przeczesywały dachy, 
ofiara go dostrzegła.
Stephen za długo zwlekał. Wypalił jak harcerzyk z dubeltówki na letnim obozie.
Jodie uskoczył, rozpychając idących po bokach policjantów.
Wystrzelił jeszcze dwa razy, ale Jodie już zdążył się skryć.
I wtedy zaczęli strzelać do niego. Kilkanaście karabinów, potem drugie tyle.
Czemu zwlekałem? Czemu? Mogłem go ustrzelić i już być daleko stąd.
Usłyszał helikopter. Jeszcze więcej syren.
Uciekaj, żołnierzu, uciekaj.
Stephen wrzucił model 40 do futerału, przewiesił torbę przez ramię i zbiegł 
schodami 
pożarowymi na dół.
Rozdział dziewiąty
...Godzina 28 z 45
– To nic przyjemnego – powiedział Thom do Amelii Sachs. Zza drzwi sypialni 
Rhyme’a 
usłyszała: – Chcę natychmiast tę butelkę!
A potem wściekły wrzask. Sachs wiedziała, że gdyby tylko mógł, rzucałby 
przedmiotami.
– Lepiej poczekaj chwilę – ostrzegał Thom. Ona jednak otworzyła drzwi.
– Nie mamy na to czasu.
– Chcę tę butelkę! – warknął Rhyme.
Przedstawiał żałosny widok. Miał rozczochrane włosy i przekrwione oczy. Butelka 
macallana leżała na podłodze. Pewnie ją strącił, usiłując pochwycić zębami.
Zauważył Sachs, ale powiedział tylko oschle: – Podnieś to.
– Mamy mnóstwo roboty, Rhyme.
– Podnieś tę butelkę. Podniosła ją i postawiła na półce.
– Dość już wypiłeś.
– Nalej mi whisky. Chodź tu, Thom.
– Rhyme – warknęła na niego – mamy całą masę śladów, które trzeba dokładnie 
przeanalizować.
– Jakich śladów!? Przecież Tancerz wdarł się do środka. Lis buszujący w kurniku. 
Lis 
w kurniku.
– Filtr odkurzacza pełen jest śladów, mam pocisk. Tyle tego przy niosłam, że 
powinieneś 
skakać z radości jak dzieciak na urodziny. Przestań się nad sobą użalać i 
bierzmy się do roboty.
Nic nie odpowiedział. Ujrzała, jak kieruje swój tępy wzrok ku drzwiom. Obróciła 
głowę. 
W progu stała Percey Clay.
Rhyme szybko opuścił wzrok. Zamilkł.
No pewnie, pomyślała Sachs. Musi się grzecznie zachowywać w obliczu swojej nowej 
miłości. Percey weszła do pokoju i spojrzała na Rhyme’a, który przedstawiał 
żałosny widok.
– Lincoln, co jest grane? – Sellitto towarzyszył Percey.
– Trzech zabitych, Lon. Zabił kolejne trzy osoby. Lis w kurniku.
– Lincoln! – wypaliła Sachs. – Robisz z siebie pośmiewisko. Nie powinna była 
tego mówić. 
Na twarzy Rhyme’a pojawił się wyraz zdziwienia.
– I co z tego. Czy wyglądam na zawstydzonego? Sami powiedzcie. Czy jest mi 
wstyd?
W końcu spojrzał na Percey.
– Co ty tu robisz? Powinnaś być na Long Island.
– Muszę z tobą pogadać.
Chwilę się nie odzywał, w końcu jednak powiedział:
– Po pierwsze, nalej mi drinka.
Percey nalała sobie i Rhyme’owi. Sachs spojrzała na nią surowo.
– Oto kobieta z klasą – powiedział Rhyme. – Zabiłem jej part nera, a ona mimo to 
napije się 
ze mną. Ciebie, Sachs, nie było na to stać.
– Nie bądź śmieszny – odgryzła się Sachs. – Gdzie jest Mel?
– Odesłałem go do domu. Nie było już nic do roboty. Odstawimy ją na Long Island, 
tam już 
będzie bezpieczna. Nalej jeszcze jednego.
Percey sięgnęła po butelkę, ale Sachs powiedziała:
– Już dość wypił.
– Nie słuchaj jej – zaoponował Rhyme. – Jest na mnie wściekła. Złości się, że 
nie wszystko 
robię po jej myśli.
Wielkie dzięki, Rhyme. Czemu nie, możemy prać nasze brudy publicznie! Zwróciła 
na niego 
swe piękne, zimne oczy. Nawet tego nie zauważył, wpatrzony w Percey Clay, która 
powiedziała:
– Byłam przekonana, że umowa stoi. A tu nagle dwóch agentów chce mnie zabrać na 
Long 
Island. Myślałam, że mogę ci zaufać.
– Jeśli mi zaufasz, zginiesz.
– Ryzyka nie dało się uniknąć – powiedziała Percey. – Sam mówiłeś, nie można 
wykluczyć, 
że wtargnie do naszej kryjówki.
– Oczywiście. Ale nie wiesz, że to przewidziałem. Domyśliłem się, że przebierze 
się za 
strażaka. Wiedziałem to pięć minut przed jego wtargnięciem do środka. Ale nie 
mogłem nigdzie 
zadzwonić. Nie mogłem podnieść słuchawki. Hale zginął przeze mnie.
Amelii zrobiło się go żal, było to gorzkie uczucie. Bardzo ją bolała jego 
klęska, ale nie 
wiedziała, jak może mu pomóc. Wskazał głową komputer.
– A już byłem z siebie taki dumny. Myślałem, że znów jestem normalny dzięki tej 
maszynie. 
Jeżdżę sobie jak rajdowiec moją Błyskawicą, włączam światła, zmieniam kompakty. 
Co za 
absurd.
Zamknął oczy.
Ostry wybuch śmiechu, który wypełnił pokój, zaskoczył wszystkich. To Percey Clay 
nalała 
whisky sobie i Rhyme’owi, a potem rzekła:
– Mówisz od rzeczy.
– Przestań – powiedział niepewnie, spoglądając na nią.
– No, pewnie – warknęła napastliwie. – Mam milczeć? Opowiadasz, że ktoś zginął, 
bo 
zawiodła technika. I z tego powodu chcesz zrejterować? Wycofywać się z obietnic? 
– Przełknęła 
alkohol i westchnęła ciężko. – Czy masz choć blade pojęcie o tym, czym się 
zajmuję? 
Rhyme już otwierał usta, ale Percey nie dopuściła go do głosu.
– Pomyśl tylko, siedzę w niewielkiej aluminiowej rurze pędzącej z szybkością 
ośmiuset 
kilometrów, dziesięć kilometrów nad ziemią. Na zewnątrz minus sześćdziesiąt 
stopni, a wiatr 
wieje z prędkością stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę. Tylko moja maszyna 
utrzymuje 
mnie przy życiu. – Znów się roześmiała. – I co nas, według ciebie, różni?
– Nic nie rozumiesz – powiedział opryskliwie. – Możesz chodzić, gdzie chcesz.
– Chodzić? Jestem na wysokości piętnastu kilometrów, jeśli otworzę drzwi, krew 
natychmiast zetnie mi się w żyłach.
Trafiła kosa na kamień. Rhyme zapomniał języka w gębie, pomyślała Sachs.
– Przykro mi, panie detektywie – ciągnęła Percey – ale ja nie widzę między nami 
żadnej 
różnicy. Oboje jesteśmy wytworami dwudziestowiecznej nauki. Jesteśmy od niej 
zależni.
Rhyme, odpuść sobie, myślała Sachs.
– Ale jeśli ja coś sknocę, giną ludzie – powiedział kryminolog.
– Naprawdę? A co się stanie, jeśli u mnie zawiedzie instalacja 
przeciwoblodzeniowa? Albo 
jeśli gołąb zatka odbiornik ciśnień powietrza w czasie podejścia do lądowania? 
Już po mnie. 
U ciebie zawsze jest szansa, że się wyliżą z ran postrzałowych.
Rhyme chyba kompletnie wytrzeźwiał. Rozglądał się po pokoju, jakby w 
poszukiwaniu 
jakiegoś dowodu na to, że rozmówczyni się myli.
– Proponuję – powiedziała spokojnie Percey – unieszkodliwić te go Tancerza raz 
na zawsze, 
ponieważ mam zamiar pojechać teraz na lotnisko i skończyć naprawę samolotu, a 
wieczorem 
polecieć, tak jak już wcześniej ustaliliśmy. A może powinnam skontaktować się z 
moim 
prawnikiem?
Ciągle brakowało mu słów. Minęła chwila. Sachs aż podskoczyła, gdy Rhyme zawołał 
swym 
grzmiącym barytonem:
– Thom! Thom! Chodź tu.
Opiekun wyjrzał podejrzliwie zza drzwi.
– Zrobiłem tu trochę bałaganu. Przewróciłem szklankę. Mam włosy w nieładzie. 
Mógłbyś, 
proszę, ogarnąć trochę to wszystko?
– Czy ty sobie z nas drwisz, Lincolnie? – spytał Thom.
– A ty Lon? Zadzwoń do Mela Coopera. Chyba wziął na serio moje słowa. Ach, ci 
naukowcy! Za grosz poczucia humoru. Musi tu wrócić.
Sachs miała ochotę gdzieś uciec. Wsiąść do swego samochodu i popędzić przed 
siebie 
drogami hrabstwa Nassau z prędkością stu dziewięćdziesięciu kilometrów na 
godzinę. Nie 
wytrzyma ani chwili dłużej w jednym pomieszczeniu z tą kobietą.
– W porządku, Percey – powiedział Rhyme. – Weź ze sobą detektywa Bella i obstawę 
silnej 
grupy policjantów. Jedź na lotnisko i rób, co masz robić.
– Dziękuję, Lincolnie – kiwnęła głową i uśmiechnęła się. Dała w ten sposób do 
zrozumienia, 
kto tu jest zwycięzcą.
W pewnych dyscyplinach Amelia Sachs była skazana na wieczną klęskę. Była 
strzelcem 
wyborowym, policjantką z wieloma odznaczeniami, mistrzem kierownicy i niezłym 
kryminologiem, niestety miała bardzo czułe serce. Jej ojciec widział to dobrze; 
sam zresztą był 
romantykiem.
– Powinni wymyślić kamizelkę kuloodporną dla duszy, Arnie – mawiał do niej. – 
Przydałaby 
się.
Żegnaj, Rhyme, żegnaj.
Jak zareagował na to nieme pożegnanie? Spojrzał na nią przelotnie i burknął:
– Musimy się przyjrzeć tym śladom, Sachs. Nie ma czasu do stracenia.
– I co znalazłaś? – Rhyme zwrócił się z pytaniem do Amelii.
Odnalazła wszystkie łuski z należącej do Tancerza beretty kaliber 7,65. Ale 
wyczyszczono je 
płynami, które usunęły nawet odciski palców pracowników fabryki amunicji, 
uniemożliwiając 
identyfikację transportu i konkretnej partii. Pewnie, aby nie zostawić odcisków, 
ładował je za 
pomocą knykci. Stara sztuczka.
– Co jeszcze? – spytał Rhyme.
– Pociski z pistoletu.
Trzy spłaszczone i jeden prawie nienaruszony.
– Poszukaj odcisków – polecił Rhyme.
– Już to zrobiłam – odparła. I szybko dodała: – Marzenie ściętej głowy.
Cooper przyjrzał się strzępkowi bawełny w plastikowej torbie.
– A to co? – spytał.
– Aha, mam jeszcze jeden nabój z jego karabinu.
– Co? – Rhyme zamrugał gwałtownie.
– Oddał kilka strzałów z dachu, kiedy Jodie wyszedł przed budynek. Trafił 
dwukrotnie 
w drzwi. Ten nabój trafił w ziemię i nie wypalił.
– Zaraz, zaraz – przerwał jej Cooper. – To nabój wybuchowy? Ostrożnie położył 
torbę na 
stole i cofnął się, odsuwając stamtąd równocześnie Sachs.
– O co chodzi? – spytała.
– Naboje wybuchowe są bardzo zdradliwe. Mogą wypalić w każ dej chwili.
– To czemu ten nie wybuchł? – spytała.
– Ziemia zapewniła mu miękkie lądowanie. Tancerz sam je robi. Może przy tym 
egzemplarzu zawiodła jego kontrola jakości.
– Robi je sam? – powtórzył Rhyme, spoglądając na Sachs i na chwilę zapomnieli, 
że się na 
siebie boczą. Uśmiechnęli się i powiedzieli równocześnie:
– Odciski!
– Niewykluczone – powiedział Cooper. – Ale jak zamierzacie to sprawdzić?
– Rozbiorę ten nabój – powiedziała Sachs.
– Nie – sprzeciwił się Rhyme. – Poczekamy na techników bombowych.
– Nie mamy na to czasu. Nachyliła się nad nabojem.
– Przykryję go moją kamizelką kuloodporną, która posłuży mi za tarczę.
Zdjęła bluzkę, odpięła zapinaną na rzepy kamizelkę i ustawiła ją na podobieństwo 
namiotu.
– Co mam robić?
Nie, Sachs, daj spokój, pomyślał Rhyme.
– Jeśli mi nie wyjaśnisz, po prostu rozetnę go na pół – ujęła w dłoń piłkę 
mechaniczną. 
Ostrze zakręciło się tuż nad torbą.
Rhyme westchnął i skinął na Coopera.
– Wyjaśnij jej, co ma robić.
– W porządku. Wyjmij go ostrożnie z torebki. Połóż na ręcznik. Wyłuskała 
zdumiewająco 
mały nabój z szarobiałym czubkiem.
– Ten pocisk przeszedłby przez kamizelkę kuloodporną i dwie ściany jak przez 
masło.
– Rozumiem.
Sachs odwróciła go w kierunku ściany.
– Sachs – powiedział spokojnie Rhyme – użyj szczypców. Proszę. Zawahała się, 
jednak 
wzięła od Coopera szczypce chirurgiczne samoblokujące i złapała nimi nabój u 
podstawy.
– Jak go mam otworzyć?
– Musisz usunąć czubek – wyjaśnił Cooper. Krople potu spływały jej po twarzy.
– Rozumiem. Szczypcami?
Cooper podał jej do prawej dłoni szczypce o cieniutkich końcówkach.
– Musisz silnie przekręcić. Tylko go nie złam.
– Siedzi mocno, ale ustąpi – powiedziała pod nosem.
– Przypomnij sobie te wszystkie samochody, przy których dłubałaś – powiedział 
Rhyme. – 
Pamiętasz ten stary typ ceramicznych świec zapłonowych?
Odruchowo kiwnęła głową i nachyliła się nad namiocikiem wzniesionym z kamizelki 
kuloodpornej, mocno mrużąc oczy. Uważaj, Sachs, pomyślał Rhyme. Usłyszał 
cichutki trzask. 
Zamarła na chwilę, potem wyjrzała znad kamizelki.
– Odszedł. Otworzyłam go.
– Widzisz materiał wybuchowy? – spytał Cooper. Zajrzała do środka.
– Tak.
Podał jej puszkę z lekkim olejem do maszyn.
– Wpuść kilka kropli do łuski naboju, a potem ją przechyl. Plastik powinien sam 
wypłynąć.
Wkropliła olej i obróciła nabój. Nic nie wypłynęło.
– Cholera – mruknęła. Mocno nim potrząsnęła.
– Sachs! – Rhyme wstrzymał oddech.
Maleńki biały gwint wypadł na zewnątrz, a tuż za nim ziarenka prochu.
– W porządku – powiedział Cooper, oddychając z ulgą. – Teraz już nic ci nie 
grozi.
Za pomocą igły mikroskopowej umieścił plastik na szkiełku. Podszedł do 
mikroskopu 
zwinnym krokiem typowym dla kryminologów na całym świecie – znów wyprostowany, 
wymachując rękoma. Wsunął preparat pod mikroskop.
– Dla kontrastu użyj odrobiny gencjany – poradził Rhyme. Cooper spryskał próbkę 
i umieścił 
ją pod mikroskopem. Obraz natychmiast pojawił się na monitorze Rhyme’a. 
– Tak! – krzyknął. – Jest! Półokrągłe linie były doskonale widoczne.
– Udało ci się, Sachs. Dobra robota.
Kiedy jednak Cooper przestudiował wydruk zrobiony przez Rhyme’a, westchnął 
ciężko:
– Nie ma takiego systemu, który by coś z tego sklecił.
– Tyle trudu na marne – powiedział Rhyme.
Amelia nagle zaśmiała się, przyglądając śladom umieszczonym na tablicach MZ– I i 
MZ-2.
– Złóżcie je razem. Mamy przecież jeszcze jeden niepełny odcisk. Cooper spojrzał 
na 
Rhyme’a.
– Pierwszy raz słyszę o takiej metodzie.
Podobnie jak Rhyme. Obrońca miałby proste zadanie, gdyby gliniarze zaczęli w ten 
sposób 
preparować odciski palców przestępców.
– Warto spróbować – zgodził się Rhyme.
Cooper zdjął ze ściany drugi wydruk i zaczęli się głowić, jak je poskładać do 
kupy. Zrobił 
fotokopie odcisków, żeby pasowały do siebie rozmiarem. Potem wraz z Sachs 
zaczęli je do siebie 
przypasowywać jak puzzle. Przypominali przy tym przekomarzające się wesoło 
dzieci, próbujące 
różnych możliwości. Sachs posunęła się tak daleko, że zapełniła długopisem kilka 
luk. W końcu 
uzyskali około trzech czwartych odcisku prawego palca wskazującego.
Cooper uniósł efekt ich pracy do góry.
– Sam nie wiem, Lincolnie, co o tym sądzić. Ale Rhyme pochwalił:
– To dzieło sztuki, Mel. Jest piękny. Przepuść go przez AFIS. Do pisz, że to 
niezwykle pilna 
sprawa najwyższej wagi.
Pięć minut później zamigotał monitor i pojawił się na nim nowy obraz: „Do 
przesłanego 
odcisku znaleziono jeden pasujący. 14
punktów zgodnych. Statystyczne prawdopodobieństwo identyfikacji: 97 procent”.
– Nie mogę w to uwierzyć – wyszeptała Sachs. – Mamy go.
– Kto to taki, Mel? – spytał cicho Rhyme.
– To już nie Tancerz – powiedział Cooper – a Stephen Kall. Trzydzieści sześć 
lat. Ostatni 
znany adres pochodzi sprzed piętnastu lat, jakiś numer poste restante w 
Cumberland w stanie 
Wirginia Zachodnia. Kiedy miał piętnaście lat, odsiedział dwadzieścia miesięcy 
za zabójstwo – 
zaśmiał się cicho. – Ale zapomniał powiedzieć Jodiemu, że jego ofiarą był Lou 
Kall, jego 
ojczym.
– Ojczym, naprawdę?
– Jest co poczytać – Cooper zagłębił się w przesłane raporty policyjne. – To 
niemal 
podręcznikowy przykład patologii rodzinnej. Matka Stephena umierała na raka, a 
mąż bił ją 
systematycznie za różne przewinienia. Złamała rękę, zmarła kilka miesięcy 
później. Kall wbił 
sobie do głowy, że winę za jej śmierć ponosi ojczym. Chcecie słuchać dalej?
– Jasne.
– Kiedy zmarła, Stephen wybrał się z ojczymem na polowanie. Dzieciak walnął go w 
głowę, 
rozebrał do naga i przywiązał w lesie do drzewa. Potem zostawił tak na kilka 
dni. Chciał go tylko 
na straszyć, jak twierdzi jego adwokat. Ale zapomniał, gdzie było to drzewo. 
Kiedy policja 
w końcu znalazła ojczyma... cóż, różne stworzenia zdążyły się już do niego 
dobrać. Głównie 
robaki. Żył jeszcze przez dwa dni. Ale nie odzyskał przytomności.
– O kurczę – wyszeptała Sachs.
– Kiedy go znaleźli, chłopak siedział obok i przyglądał mu się – czytał dalej 
Cooper. – 
Podejrzany nie stawiał oporu. Wyglądał na zagubionego. Ciągle tylko powtarzał 
„Wszystko 
może zabić. Wszystko może zabić”.
Rhyme nie mógł temu zaprzeczyć.
Sam pilotaż to tylko część pracy pilota zawodowego. Wiele czasu pochłania robota 
papierkowa. Na tylnym siedzeniu furgonetki, którą Percey Clay jechała na 
lotnisko 
w Mamaroneck, leżały stosy map i dokumentów. Musiała przestudiować wszystkie te 
papiery, by 
wypełnić nawigacyjny formularz przedlotowy i arkusz planu lotu. Była zakopana w 
tej robocie 
po uszy.
Obok siedział otępiały i ponury Roland Bell. Zmienił się nie do poznania. Było 
jej go żal, tak 
samo jak siebie samej; Brit Hale był chyba pierwszym świadkiem, jakiego stracił.
Kiedy wypełniła ostatnią stronę planu lotu, furgonetka skręciła i wjechała na 
teren lotniska. 
Uzbrojeni strażnicy wylegitymowali ich i przepuścili. Percey zauważyła, że 
światła wciąż palą 
się w jej biurze. Kazała kierowcy stanąć i wyszła z samochodu. Bell i pozostali 
ochroniarze 
wyszli wraz z nią, czujni i gotowi.
Umorusany smarem, wycieńczony Ron Talbot klapnął w biurze, otarł zroszone potem 
czoło. 
Miał niepokojąco czerwoną twarz.
– Ron – uścisnęła go – wszystko w porządku?
– Brit – powiedział, kręcąc głową. – On dostał w swoje łapy Brita. Nie powinnaś 
była tu 
przyjeżdżać, Percey. Ukryj się gdzieś.
Cofnęła się.
– Co jest? Jesteś chory?
– Po prostu zmęczony.
Wyjęła mu papierosa z dłoni i zgasiła.
– Nikt ci nie pomagał przy Foxtrocie Bravo?
– Właściwie nie. Przed godziną dostarczono części zamienne. Zacząłem je 
montować. 
Trochę się zmęczyłem.
– Ból w klatce piersiowej?
– Właściwie nie.
– Ron – powiedziała – jedź do domu. Sama skończę.
Talbot był tak wycieńczony, że nie uniósłby klucza, nie mówiąc już o komorze 
spalania. 
Pocałowała go w zroszone potem czoło.
Talbot wstał z trudem, przez chwilę nie ruszał się, spoglądając przez okno na 
Foxtrota Bravo. 
Na twarzy rysowała mu się gorycz. Przypomniała sobie, że ten sam wyraz miały 
jego zamglone 
oczy, kiedy ją powiadomił, że nie przeszedł badań lekarskich i już nie może 
latać. Ruszył 
w stronę drzwi.
Mieli tajemnicę w swoich rękach. Cooper wraz z Sachs wrócili do badania śladów 
znalezionych w bieżnikach wozów strażackich i radiowozów z miejsca katastrofy 
samolotu Eda 
Carneya. Znaleźli brud, trawę, smar, śmieci, które na nic się nie przydadzą, 
Rhyme zresztą 
wiedział już o tym wcześniej. Jednak pewien szczegół wydał mu się niezwykle 
ważny, choć nie 
wiedział jeszcze, co oznacza.
Jedynym śladem obecności bomby były drobiny miękkiej beżowej substancji. 
Chromatograf 
gazowy sprzężony ze spektrometrem masowym wykrył, że jest to C5H8.
– Izopren – zauważył Cooper. – Miękka, bardzo podobna do la teksu guma.
Przyjrzał się próbce przez mikroskop.
– Jest też klej kauczukowy i... bingo!
– Nie baw się z nami w kotka i myszkę – mruknął Rhyme.
– Okruchy cyny i drobne fragmenty plastiku wbite w gumę. Płyt ki obwodu.
– Element mechanizmu zegarowego?
– Nie. Był nienaruszony – przypomniał Rhyme. – Musimy się do wiedzieć, czy to 
pochodzi 
z bomby, czy z samolotu. Chcę, Sachs, żebyś pojechała na lotnisko. Odszukaj 
Percey, niech ci da 
próbki wszystkiego, co jest zrobione z lateksu i gumy, i wszelkie płyty układu, 
jakie mogły 
znajdować się w bebechach samolotu, którym leciała ofiara. A ty, Mel, poślij 
informację do bazy 
danych Biura Materiałów Wybuchowych.
– Ja mam z nią rozmawiać? – powiedziała Sachs. – Z Percey?
– Tak. I przestań jej dokuczać. Jest nam potrzebna.
Rhyme nie miał pojęcia, czemu z taką złością nałożyła kamizelkę kuloodporną i 
wyszła bez 
słowa.
Kiedy tylko Sachs znalazła się na lotnisku, wpadła do hangaru. Podeszła do 
rusztowania, na 
którym pracowała Percey. Obserwowała, jak w niecałe dziesięć sekund zamontowała 
we wnęce 
silnika leara duży czerwony cylinder – gaśnicę, jak domyślała się Sachs. Jednak 
inna część – 
wyglądała jak wielka metalowa obręcz – była bardziej oporna. Percey ciężko 
dyszała, mocując 
się z nią.
Przez dłuższą chwilę żadna z kobiet nie odezwała się ani słowem.
– Spróbuj lewarkiem – powiedziała w końcu Sachs. – Już niewiele brakuje. Trzeba 
tylko 
trochę siły. Stara metoda siłowa.
Percey spojrzała ostrożnie na wystające z metalu zatrzaski.
– Sama nie wiem. Czy zakładałaś kiedyś w learze komorę spalania?
– Nie. Świece zapłonowe w ośmiocylindrowym silniku w układzie widlastym 
samochodu 
Chevy Monza. Trzeba odrobinę unieść silnik, żeby do nich dotrzeć.
Percey przyjrzała się instalacji.
– Nie mam takiego małego lewarka.
– Ale ja mam. Zaraz przyniosę.
Sachs wyszła do swojego wozu i wróciła z przypominającym harmonijkę lewarkiem. 
Wspięła się po rusztowaniu.
– Spróbuj w tym miejscu, u podstawy silnika. To mocny stalowy dwuteownik.
Kiedy Percey umieszczała lewarek, Sachs zachwycała się skomplikowanym silnikiem.
– Ile koni mechanicznych?
Percey skwitowała to pytanie śmiechem.
– Moc mierzymy w kilogramach ciągu, a nie w koniach mechanicznych. Każdy garrett 
TFE 
731 ma moc tysiąca sześciuset kilogramów.
– Zdumiewające – Sachs roześmiała się i zaczepiła lewarkiem o uchwyt. Szybko 
zasapała się 
od kręcenia korbką.
Percey zaparła się ramieniem o pierścień i pchnęła mocno.
– Znasz się na samochodach, prawda? – spytała. – A pilotowa łaś kiedyś samolot?
– Nie. Ale to niezła myśl – Sachs pokręciła jeszcze trochę.
– Jeszcze odrobinę – powiedziała Percey.
Z głośnym metalicznym brzękiem pierścień wskoczył wprost na zatrzaski. Na 
płaskiej 
twarzy Percey pojawił się nikły uśmiech. Dokręciła śruby za pomocą klucza 
zapadkowego, 
potem połączyła na powrót kable i elementy elektroniczne.
– Dzięki – powiedziała, a po chwili spytała: – Co ty tu robisz?
– Znaleźliśmy nowe ślady, które mogą pochodzić z bomby. Ale Lincoln podejrzewa, 
że 
równie dobrze mogą być elementami samolotu. Skrawki beżowego lateksu, płyta 
obwodu. Czy 
coś ci to mówi?
Percey wzruszyła ramionami.
– W learze są tysiące uszczelek. Mogą być z lateksu. A płyty obwodu? Pewnie jest 
ich też 
z tysiąc.
Wskazała głową na warsztat.
– Płyty dostajemy na specjalne zamówienie, ale na pewno znajdziesz tam mnóstwo 
uszczelek. Weź tyle próbek, ile tylko trzeba.
Sachs podeszła do warsztatu i zaczęła wkładać do torebki wszystkie kawałki gumy 
w kolorze 
beżowym.
Percey, nie patrząc na Amelię, powiedziała:
– A już myślałam, że chcesz mnie aresztować i zapuszkować. Przydałoby się, 
pomyślała 
Sachs, powiedziała jednak:
– Przyjechałam tylko po próbki.
– O co więc chodzi? – spytała Percey.
– Nie rozumiem? – odpowiedziała pytaniem Sachs.
– To tarcie między nami.
– Przez ciebie o mało nie zginął mój przyjaciel. Percey pokręciła głową i 
powiedziała 
poważnie:
– Nie o to chodzi. Czułam to, zanim jeszcze Jerry został postrzelony. Kiedy 
spotkałam ciebie 
po raz pierwszy u Lincolna.
Sachs nie odezwała się.
– O niego chodzi, prawda?
– O kogo?
– Dobrze wiesz, o kim mówię. Mam na myśli Lincolna Rhyme’a.
– Myślisz, że jestem zazdrosna? – zaśmiała się Sachs.
– Tak. Łączy was coś więcej niż tylko praca. Podejrzewam, że się w nim kochasz.
– Ależ skąd. Co za bzdury.
Percey spojrzała na nią wymownie i zwinęła nadmiar kabla.
– Po prostu naprawdę podziwiam jego talent. Nic ponadto – wyjaśniła Amelia.
Percey Clay uniosła pomazaną smarem rękę.
– Spójrz na mnie, Amelio. Jestem niska, apodyktyczna i raczej brzydka. Poza tym, 
właśnie 
straciłam męża. Nie szukam nowego faceta.
– Wybacz mi – zaczęła ostrożnie Sachs – moje słowa, ale nie wyglądasz na kogoś 
pogrążonego w żałobie.
– Niby czemu? Bo staram się ratować firmę?
– To przecież nie wszystko – odparła z wahaniem Sachs. – A może się mylę?
Percey przyjrzała się Sachs.
– Byliśmy z Edem bardzo bliscy sobie. Byliśmy małżonkami, przyjaciółmi i 
partnerami 
w interesach. Faktycznie, spotykał się z inny mi. Bardzo mnie tym ranił. Siebie 
zresztą też, 
bardzo. Kochał mnie, ale nie potrafił odmówić sobie urodziwych kochanek. Ale 
zawsze do mnie 
wracał – zamilkła na chwilę, starając się powstrzymać łzy.
– A ty?
– Czy byłam mu wierna? – Percey zaśmiała się gorzko. – Nie na leżę do tych, 
które mają 
u facetów wzięcie. Kiedy jednak dowie działam się o Edzie i jego kochankach, 
byłam wściekła. 
Spotykałam się z innymi mężczyznami. Miałam romans z Ronem – Ronem Tal botem – 
przez 
jakiś czas, kilka miesięcy. Nawet mi się oświadczył. Ale mnie pisany był Ed. I 
to się nigdy nie 
zmieniło. – Odbiegła spojrzeniem w dal. – Poznaliśmy się z Edem w marynarce 
wojennej. Oboje 
byliśmy pilotami myśliwców. Przy oświadczynach chciał mi ofiarować pierścionek, 
ale wtedy 
staraliśmy się oszczędzać każdy grosz na naszą własną firmę czarterową. Którejś 
nocy 
wypożyczył starego norsemana, który stał na lotnisku. Wzniosłam maszynę na 
wysokość dwóch 
tysięcy metrów. Nagle mnie pocałował, przejął stery i powiedział: „Udało mi się 
w końcu zdobyć 
brylant dla ciebie, Perce”.
– Naprawdę? – spytała Sachs. Percey uśmiechnęła się.
– Wcisnął dźwignię sterowania silnika do oporu i pociągnął do siebie wolant. Nos 
samolotu 
poderwał się do góry. Przez chwilę, nim zaczęliśmy znów nabierać szybkości, 
stanęło nam przed 
oczami całe nocne niebo. Nachylił się w moją stronę i powiedział: „Wybieraj. Ze 
wszystkich 
gwiazd na wieczornym niebie. Możesz mieć każdą z nich”. – Percey pochyliła 
głowę, otarła 
rękawem oczy i znów obróciła się w stronę silnika. – Wierz mi, nie jestem twoją 
rywalką. Tylko 
Ed był mi pisany.
– Nie wiesz jeszcze wszystkiego – powiedziała cicho Sachs. – Przypominasz 
Rhyme’owi 
kogoś. Osobę, którą kochał. Odkąd pojawiłaś się, zachowuje się tak, jakby znów 
był z tamtą 
kobietą.
Percey wzruszyła ramionami.
– Dobrze rozumiemy się z Rhyme’em. I co z tego? To jeszcze nic nie znaczy. 
Spójrz 
prawdzie w oczy, Amelio. On kocha ciebie.
Sachs skwitowała to śmiechem.
– Oj, bardzo się mylisz.
Percey odwróciła głowę i spojrzała na Sachs.
– Na pierwszy rzut oka wydaje się, że nie macie szans stworzyć z Rhyme’em 
zgranej pary. 
Ale wiesz co, kiedyś miałam takiego instruktora. Kiedy lecieliśmy samolotem 
wielosilnikowym, 
lubił się z nami drażnić. Wielu instruktorów wyłączało jeden z silników na kilka 
minut, żeby 
sprawdzić, jak człowiek poradzi sobie w takiej podbramkowej sytuacji. Ale ten 
kazał nam 
lądować na jednym działającym silniku. Praktykanci zawsze go pytali: „Czy to nie 
za wielkie 
ryzyko?”, na co on odpowiadał: „Bóg lubi trzymać w niepewności. Czasem trzeba 
zaryzykować”.
Rozdział dziesiąty
...Godzina 32 z 45
O siedemnastej w niedzielę wyprowadzili Jodiego z sypialni w piwnicy, gdzie 
przebywał do 
tej pory pod kluczem. Niechętnie poczłapał w górę po schodach, ściskając w dłoni 
tę głupią 
książkę Koniec z uzależnieniem. Rhyme pamiętał ten tytuł. Przez wiele miesięcy 
utrzymywała się 
na liście bestsellerów „Timesa”. Ponieważ był w wisielczym nastroju, przyszło mu 
do głowy, że 
sam jest uzależniony na zawsze.
Zespół agentów federalnych leciał właśnie z Cjuantico do Cumberland w Wirginii 
Zachodniej, miasteczka, gdzie mieszkał niegdyś Stephen Kall, szukać jakichś 
tropów.
– Mówiłeś nam już o nim – Rhyme zwrócił się do Jodiego. – Chciał bym usłyszeć 
więcej. 
Skup się.
Jodie spojrzał na niego krzywo. Rhyme przypuszczał, że zastanawia się, jakie 
słowa 
zmiękczą policjantów. Tym bardziej był zdziwiony, gdy Jodie powiedział:
– Jedno jest pewne, on się ciebie boi.
– Mnie? – zdziwił się Rhyme. – To on mnie zna?
– Wie, że masz na imię Lincoln i że depczesz mu po piętach.
– Skąd o tym wie?
– Tego nie wiem – odparł i dodał: – Kilka razy gdzieś telefonował. Zawsze długo 
słuchał, nie 
mówiąc ani słowa.
– Cholera jasna – wyrwało się głośno Dellrayowi. – Założył nam podsłuch.
– Oczywiście – wykrzyknął Rhyme. – Pewnie w biurze Hudson Air. To w ten sposób 
dowiedział się o kryjówce.
– Co jeszcze o mnie wie? – Rhyme zwrócił się do Jodiego.
– Że jesteś detektywem. Chyba nie wie, gdzie mieszkasz, ani nie zna twojego 
nazwiska. Ale 
panicznie się ciebie boi.
Gdyby żołądek Rhyme’a reagował z powodu dumy czy przejęcia, na pewno poczułby w 
nim 
teraz ucisk. Czekaj no, Stephenie Kallu, my cię jeszcze nastraszymy.
– Raz już nam pomogłeś, Jodie. Teraz znów potrzebujemy twojej pomocy.
– Zwariowaliście?
– Zamknij się i słuchaj – warknął Dellray. – Dotarło? Tego już było dla Jodiego 
za wiele.
– Ja wysiadam z tej rozgrywki.
– Pomożesz nam – powiedział Sellitto spokojnie – dla własnego dobra.
– Dla własnego dobra mam się dać zastrzelić? Uhm. Może mi to, z łaski swojej, 
wyjaśnicie.
– Oczywiście – powiedział Sellitto. – Tancerz wie, że go wsypałeś. Powinien 
uciekać 
z kryjówki świadków, ile sił w nogach. Ale on wolał się wpakować w kłopoty, żeby 
tylko cię 
dopaść. Teraz już wiemy, że nie spocznie, póki ciebie nie sprzątnie.
– Chyba nie chcesz, żeby zapukał do twoich drzwi za tydzień, albo za rok – dodał 
Dellray. – 
Zgadzasz się z nami?
– A więc – podsumował Sellitto – mając na uwadze własne bezpieczeństwo, 
powinieneś nam 
pomóc.
– Ale będziecie mnie chronić jako świadka? Sellitto wzruszył ramionami.
– Jeśli nam tylko pomożesz, to oczywiście.
Przekrwione oczy Jodiego były pełne łez. Widać było, że się boi. Rhyme 
zastanawiał się, jak 
to jest, żyć tak skromnie. Cichutko jak mysz pod miotłą.
Zbyt wiele sposobów, by umrzeć.
– Byłeś tam, kiedy zabił naszego agenta – powiedział Sellitto. – Ten człowiek 
nie musiał 
zginąć. Możesz nam pomóc powstrzymać go przed dalszym mordowaniem.
Zamyślony Jodie przerzucał brudnym kciukiem stronice swojej książki. W końcu 
uniósł oczy 
– o zadziwiająco trzeźwym spojrzeniu – i powiedział:
– Kiedy prowadziłem go do siebie, myślałem sobie, że mogę go po drodze wepchnąć 
do 
jakiegoś głębokiego kanału. Wiem też, gdzie leżą całe kopy gwoździ do podkładów. 
Mogłem 
chwycić jeden z nich i za dać mu nim cios w głowę. Naprawdę nachodziły mnie 
takie myśli. Ale 
bardzo się balem. – Uniósł książkę do góry. – Rozdział trzeci. Jak stawić czoło 
własnym 
demonom. Nigdy nie stawiłem czoła niczemu.
– No, to teraz masz świetną okazję – powiedział Sellitto. Jodie przerzucał 
wyświechtane 
stronice. Westchnął ciężko.
– Co miałbym zrobić?
– Zaraz do tego dojdziemy – powiedział Rhyme. – Thom! Thom! Chodź tu.
Umęczona twarz wychyliła się zza drzwi. – Taaak?
– Mam ochotę na chwilę próżności – zakomunikował Rhyme. – Potrzebne mi lustro.
– Że co? Lustro?
– Ma być wielkie. I proszę, przyczesz mi włosy.
Furgonetka Amerykańskiej Służby Zdrowia podjechała na pole startowe. Jeśli dwaj 
pracownicy ubrani w białe kurtki, niosący ładunek wart ćwierć miliona dolarów, 
obawiali się 
uzbrojonych policjantów otaczających ich kręgiem, nie dali tego po sobie 
zupełnie poznać. 
Cofnęli się dopiero wówczas, gdy King, owczarek niemiecki z oddziału bombowego, 
przeszukiwał wnętrze pojemników z ładunkiem.
– Spójrz na tego psa – odezwał się jeden z nich. – Dla niego wątroba to wątroba, 
a serce to 
serce.
King okazał się jednak profesjonalistą w każdym calu.
Percey i zatrudniony na zlecenie drugi pilot, Brad Torgeson, zrobili już 
przegląd 
w towarzystwie Rolanda Bella, trzech policjantów i Kinga. Był to 
najdokładniejszy przegląd 
przed startem w całej historii lotnictwa.
King przeszukał wnętrze samolotu. Rhyme z Sachs nie mogli nigdzie przypasować 
skrawka 
lateksu znalezionego w miejscu katastrofy, domyślali się, że guma mogła służyć 
do opakowania 
materiałów wybuchowych, by nie wyczuł ich psi nos. Percey i Brad stali przez 
chwilę, gdy ekipa 
techników wyposażona w niezwykle czułe mikrofony przeszła wewnątrz samolotu i 
obeszła go 
z zewnątrz, szukając mechanizmu zegarowego.
Nic nie znaleźli. Tymczasem agent Dellray uzyskał u FAA zatwierdzenie planu 
lotu. Pasy do 
kołowania tu oraz we wszystkich miastach, gdzie będą lądować, znalazły się pod 
strażą 
mundurowych.
Silniki ruszyły. Brad po prawej stronie, a Roland Bell, pełen niepokoju, na 
tylnym siedzeniu. 
Percey Clay powiedziała do wieży:
– Lear Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo gotów do kołowania.
– Zrozumiałem, Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo. Zezwalam na kołowanie.
Wystarczyło lekko musnąć dźwignie silników i samolot płynnie wjechał na drogę 
kołowania. 
Percey przesunęła dźwignie jeszcze trochę do przodu i wnet learjet stanął w tym 
samym miejscu, 
gdzie morderca umieścił bombę w samolocie Eda. Wyjrzała przez okno – dwóch 
policjantów 
stało na straży.
– Lear Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo – odezwała się kontrola naziemna. – Kołuj 
do pasa 5 
lewego i zatrzymaj się przed nim.
Kiedy otrzymali zgodę na start, skierowała learjeta na pas startowy, 
wyprostowała przednie 
koło dziobowe i pchnęła dźwignie silników do przodu. Zaczęli pędzić po betonowym 
pasie. Sto 
kilometrów na godzinę, sto dwadzieścia, sto czterdzieści...
– Sto sześćdziesiąt kilometrów – zawołał Brad. – Sprawdzenie rozbiegu.
– Sprawdzony – odpowiedziała, spojrzawszy na szybkościomierz.
– Prędkość uniesienia przedniego koła VI – krzyknął Brad. – Odrywaj.
Percey zdjęła prawą rękę z dźwigni silnika i ujęła wolant. Oparła plecy, gdy 
learjet uniósł się 
w powietrze. Z tyłu dochodził ją kojący szum silników turbinowych. Czulą, jak 
tym eleganckim, 
srebrnym pojazdem wzbija się w sam środek nieba, pozostawiając za sobą to 
wszystko, co 
przykre, trudne i bolesne.
Kiedy pięli się coraz wyżej, usłyszała, jak Roland Bell oddycha ciężko.
– Jak się pan bawi, oficerze? – spytała.
– Średnio najeża – odparł, spoglądając ze strachem przez ogromne, okrągłe okno. 
– Można 
przez nie spoglądać prosto w dół. Cze mu je tu umieścili?
Percey roześmiała się.
– Pasażerskie linie lotnicze ukrywają jak tylko mogą fakt, że samolot unosi się 
w powietrzu. 
Cóż to za przyjemność? Gdzież tu logika?
– Mnie wydaje się to całkiem logiczne – odparł, energicznie żując gumę. Zasłonił 
okno.
Na wysokości tysiąca ośmiuset metrów przebili się przez warstwę chmur i mogli 
obserwować wspaniały zachód słońca, jak zresztą każdy, który widziała Percey. 
Wraz z Bradem 
zabrała się do rutynowych czynności, aby nastawić autopilota, który poprowadzi 
ich wprost do 
Chicago.
Bell zaśmiał się cicho.
– Mogę ci coś powiedzieć?
– Co takiego? – zaciekawiła się Percey.
– Pierwszy raz, odkąd cię poznałem, widzę, że czujesz się całkiem pewnie.
– Tylko tu czuję się jak ryba w wodzie.
– Pędząc trzysta dwadzieścia kilometrów na godzinę, półtora kilometra nad ziemią 
i czujesz 
się bezpieczna?
– Nie. Sześćset czterdzieści kilometrów na godzinę i sześć i pół kilometra nad 
ziemią.
– Dzięki, że mnie uświadomiłaś.
Robactwo...
Ociekający potem Stephen Kall stał w obskurnej toalecie w kubańsko-chińskiej 
restauracji. 
Szorował, by ocalić swą duszę. Aż skóra zaczęła krwawić.
Żołnierzu, ta krew to ślad. Nie możesz jej tu zostawić...
Jestem zajęty, panie poruczniku. Proszę odejść!
Szorować, szorować, szorować, szorować. Lincoln Robal mnie szuka. Lincoln Robal 
widzi 
wszędzie, zewsząd wyłazi robactwo.
Żołnierzu, nie możesz...
Odejdź!
Stephen osuszył ręce, wziął futerał na gitarę Fendera, torbę na ramię i wpadł do 
restauracji. 
Bywalcy z niepokojem dostrzegli jego okrwawione ręce i obłęd w oczach.
– Robactwo – wymamrotał, tłumacząc. – Ohydne robactwo. Potem wyskoczył na ulicę 
i pobiegł chodnikiem. Zastanawiał się,
co ma teraz zrobić. Musi, oczywiście, zabić Jodiego. Musi go zabić, musi go 
zabić, musi...
Czemuż to, żołnierzu?
Musi też zabić Lincolna Robala, w przeciwnym razie robactwo go dopadnie. Musi go 
zabić, 
musi...
Czy słyszysz mnie, żołnierzu! Słuchasz mnie?
Tylko tyle zostało do zrobienia. Zabić Lincolna. Zabić Jodiego. Musi ich zabić, 
musi... 
Potem już nic go tu nie będzie trzymało. A jeśli chodzi o Żonę – spojrzał na 
zegarek. Właśnie 
minęła 19.00. Pewnie już jest martwa.
Dellray zapiął ciasno na Jodiem kamizelkę kuloodporną i rzucił mu wiatrówkę. 
Kamizelka – 
był to gruby model Kevlara założony na stalową płytę. Całość ważyła 
dziewiętnaście 
kilogramów. Rhyme nie znał gliniarza w tym mieście, który by nosił taką zbroję. 
Cherlawemu 
Jodiemu nadała atletyczną sylwetkę.
– A jeśli strzeli w głowę? – spytał Jodie.
– Zależy mu głównie na mnie – powiedział Rhyme.
– A skąd będzie wiedział, że jestem właśnie tu?
– A jak myślisz, matole? – warknął Dellray. – Sam mu to powiem.
– W porządku – powiedział Sellitto. – Zabierajcie go do centrum.
Dwóch tajniaków wyprowadziło Jodiego na zewnątrz.
Dellray odetchnął z ulgą, kiedy odjechali. Otworzył swój telefon komórkowy i 
położył przed 
sobą kartkę z rozmową, którą Tancerz miał przechwycić dzięki podsłuchowi w 
Hudson Air.
Stephen Kall siedział w kradzionym samochodzie nieopodal stacji, na której 
mieszkał Jodie, 
i obserwował, jak podjeżdża tam rządowy samochód osobowy. Wysiadł z niego Jodie 
w asyście 
dwóch gliniarzy, którzy bacznie obserwowali dachy. Jodie wbiegł do swojego domu, 
by pojawić 
się ponownie po pięciu minutach z dwoma pakunkami pod pachą i wskoczyć do 
samochodu. 
Z tego, co Stephen zdołał podsłuchać przez telefon, Lincoln zgodził się, żeby 
Jodie zabrał od 
siebie trochę rzeczy w zamian za informacje o mordercy.
Z tego, co Stephen widział, inne samochody nie brały udziału w akcji. Zgadzały 
się 
wszystkie szczegóły podsłuchanej rozmowy. Samochód wiozący Jodiego wmieszał się 
w ruch, 
a Stephen ruszył w ślad za nim. Myślał sobie, że chyba nie ma lepszego miejsca 
niż Manhattan, 
by śledzić i pozostać niezauważonym. Nieoznakowany samochód pędził szybko, ale 
przestępca 
nie tracił go z oczu. Śledzony samochód zwolnił, kiedy znalazł się przy 
Zachodnim Central Parku 
i przejechał obok budynku na Siedemdziesiątej. Przed wejściem stali dwaj 
mężczyźni ubrani po 
cywilnemu, ale na kilometr się czuło, że to gliny. Wymienili z kierowcą znak.
Więc to tak. To tu mieszka Lincoln Robal.
Samochód pojechał na północ. Stephen podążał za nim jeszcze chwilę, potem nagle 
zaparkował, wysiadł z samochodu i czmychnął między drzewa z futerałem na gitarę 
w ręku. 
Poruszał się niezwykle cicho.
Jak łania, żołnierzu.
Tak jest.
Zniknął w gęstwinie, gdzie pod krzakiem bzu znalazł doskonale stanowisko. 
Otworzył 
futerał. Samochód wiozący Jodiego zawrócił i podjechał do budynku. Dwaj 
gliniarze wysiedli 
i poprowadzili chodnikiem przerażonego Jodiego. Stephen zdjął nakładki z lunety 
i dokładnie 
wycelował.
Nagle obok przejechał czarny samochód, Jodie się wystraszył, wyrwał policjantom 
i czmychnął w zaułek. Eskortujący go funkcjonariusze odwrócili się w kierunku 
samochodu 
z wymierzoną bronią. Ujrzeli w środku cztery roześmiane, latynoskie dziewczyny. 
Jedna z nich 
zaczepiła Jodiego.
Ale Stephen przestał się interesować drobnym mężczyzną. Nie mógł jednocześnie 
dopaść 
Robala i Jodiego, a właśnie Lincolna miał teraz unicestwić. Czuł to wyraźnie. 
Jak głód, jak 
pragnienie.
Odstrzelić tę głowę w oknie, zabić robaka.
Muszę, muszę, muszę...
Obserwował okna budynku przez lunetę. Oto i on. Sam Lincoln Robal.
Stephen nie był specjalnie zaskoczony, że jego prześladowca okazał się kaleką. 
To właśnie 
dzięki temu zorientował się, że ów mężczyzna w kosztownym elektrycznym wózku to 
Lincoln. 
Stephen był bowiem przekonany, że tylko ktoś wyjątkowy mógłby go złapać. Taki 
gość, którego 
istotą jest jego umysł. Robactwo może obłazić Lincolna od rana do wieczora, a on 
nawet tego nie 
dostrzega.
Naboje wybuchające były w magazynku. Umieścił jeden z nich w komorze. Lincoln 
rozmawiał z kimś, kogo nie było widać przez okno. Pokój wyglądał na 
laboratorium. Widział 
sprzęt laboratoryjny i monitor komputera.
Stephen zablokował pas, przyłożył kolbę karabinu do policzka. Wycelował wprost w 
ucho 
Lincolna Rhyme’a wpatrzonego w monitor komputera. Zaczął naciskać na spust. 
Mocniej. 
Mocniej...
I wtedy Stephen coś dostrzegł. Niby drobiazg – pewną nieregularność na rękawie 
Lincolna 
Robala. Nie zagniecenie. Załamanie.
Ustawił większą rozdzielczość w lunecie i spojrzał na tekst na monitorze 
komputera. 
Wszystkie litery były na wspak.
Lustro!
To, co widział, było lustrzanym odbiciem. To kolejna pułapka.
Stephen zamknął oczy. Poczuł się nieswojo. Zaczęły go obłazić robaki. Rozejrzał 
się 
dookoła. Wiedział, że musi tu być wielu komandosów z czujnymi mikrofonami, 
czekających 
tylko, by namierzyć jego strzał i wziąć go w krzyżowy ogień.
Bezgłośnie schował karabin do futerału po gitarze.
Żołnierzu...
Proszę mnie zostawić, panie poruczniku.
No, co ty, żołnierzu...
Niech was cholera! Idźcie do diabła.
Stephen bezszelestnie przemknął między drzewami i jakby nigdy nic, zaczął 
spokojnie 
spacerować alejkami parku. Nagle zboczył ze ścieżki i przystanął w krzakach. 
Rozejrzał się 
uważnie dookoła. Obawiali się, że mógłby się spłoszyć, gdyby w parku było pusto, 
więc 
specjalnie nie pozamykali wejść.
To był błąd.
Kall zauważył grupkę mężczyzn, swoich rówieśników, ubranych w dresy, niosących 
rakiety, 
głośno rozmawiających. Mieli mokre włosy po kąpieli. Uśmiechnął się serdecznie 
do jednego 
z nich. Kołysząc energicznie gitarą, ruszył w ślad za nimi w kierunku tunelu 
prowadzącego do 
Upper East Side.
Zmierzchało się. Percey Clay ujrzała przed sobą pierwsze światła Chicago.
Centrum Kontroli Lotów w Chicago zezwoliło im na zniżenie do wysokości 3600 
metrów.
– Rozpoczynamy zniżanie – zakomunikowała. – ATIS.
Brad dostroił radio do częstotliwości automatycznego serwisu informacji 
lotniskowej ATIS 
i ustawił wysokościomierz. Percey powiedziała do mikrofonu:
– Kontrola Zbliżania Chicago, tu lear Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo. Na kierunku 
zbieżnym, 
wysokość trzy tysiące sześćset metrów. Kurs dwa osiem zero.
– Dobry wieczór, Foxtrot Bravo. Zniż się do wysokości trzy tysiące i utrzymuj 
ją. Oczekuj 
naprowadzania na pas 27R.
Percey nie chciała patrzeć w dół. Gdzieś tam był grób jej męża i jego samolotu. 
Może 
właśnie stąd do niej dzwonił.
– Uciekł – powiedział Dellray. – Ale był tutaj, to pewne. Rhyme zamknął oczy 
z niesmakiem.
– Nie mogę w to uwierzyć – spojrzał z obrzydzeniem na wielkie lustro, które 
kazał umieścić 
w poprzek pokoju, zawiedziony, że ta sztuczka nie odniosła skutku.
– Gdzie jest Jodie? – spytał.
– Zaszył się gdzieś – prychnął Dellray. – Zobaczył przejeżdżający samochód i 
strach go 
obleciał. Wróci, kiedy przemarznie.
– Albo zjawi się po pieniądze – Sachs podeszła do okna.
– Nie zbliżaj się – przestrzegł ją Rhyme. – Nie mamy pewności, że sobie poszedł.
Sellitto starał się stać jak najdalej od okna, kiedy zaciągał zasłonę. W tym 
momencie 
zadzwonił telefon Coopera.
– Lincolnie, to federalni specjaliści od bomb. Sprawdzili w Rejestrze Materiałów 
Wybuchowych. Guma nie pasuje do żadnego ze znanych nam typów bomb, choć mogłaby 
zostać 
użyta przy wykonaniu bomby wysokościowej. Lateksowy balonik napełniony 
powietrzem 
powiększa swą objętość, gdy samolot się wznosi, a potem ze względu na niskie 
ciśnienie na 
dużych wysokościach, rozprężając się, naciska na włącznik umieszczony w ściance 
bomby. 
Następuje wówczas eksplozja.
– Ale to była bomba zegarowa.
– Powiedzieli mi o lateksie wszystko, co wiedzieli.
Rhyme spojrzał na plastikowy woreczek z mechanizmem zegarowym i zaczął się 
zastanawiać. Czemu jest w tak doskonałym stanie? Umieszczenie go za stalową 
blaszką 
wydawało się początkowo pozbawione logiki. Teraz dało mu to do myślenia.
– Powiedz mu, że samolot eksplodował podczas podchodzenia do lądowania – 
powiedziała 
Sachs.
Cooper przekazał rozmówcy informację.
– On mówi, że mogła to być jakaś odmiana konstrukcyjna. Kiedy samolot się 
wznosi, 
powiększający się balon blokuje włącznik uzbrajający bombę. Kiedy maszyna 
podchodzi do 
lądowania, balon kurczy się i zamyka obwód. To powoduje wybuch.
Rhyme wyszeptał: – Ten mechanizm zegarowy to zmyłka. Umieścił go tak, żeby nie 
uległ 
zniszczeniu. Żebyśmy myśleli, że to bomba zegarowa. Na jakiej wysokości 
eksplodował samolot 
Carneya?
Sellitto przekartkował raport NTSB.
– Tysiąc pięćset metrów.
– A więc bomba została odbezpieczona, kiedy unieśli się powyżej tysiąca 
pięciuset metrów, 
a następnie eksplodowała, kiedy zbliżając się do Chicago, znów znaleźli się na 
tej wysokości – 
powiedział Rhyme.
– Tylko – rozważał Cooper – po co zadał sobie aż tyle trudu, żeby nas 
wyprowadzić w pole?
W tym samym momencie Sachs i Rhyme pojęli wszystko.
– O, nie! – wrzasnęła Amelia.
– Ekipa szukała dziś bomby zegarowej. Sprawdzali, czy coś na pokładzie nie tyka. 
Percey 
i Bell mają w samolocie bombę wysokościową.
– Tempo opadania trzysta sześćdziesiąt metrów na minutę – krzyknął Brad.
Percey cofnęła lekko wolant leara, żeby spowolnić wytracanie wysokości. Znaleźli 
się na 
wysokości 1650 metrów.
W kabinie rozległ się dźwięk niczym odgłos świerszcza. Komórka Rolanda Bella.
– Tysiąc pięćset dziewięćdziesiąt metrów – powiedział Brad. Ułamek sekundy potem 
rozległ 
się wrzask: – Do góry! – Bell przy kucnął obok Percey, wymachując swoim 
telefonem.
– Co?
– Mamy bombę na pokładzie! Bombę wysokościową. Wybuchnie, gdy zejdziemy poniżej 
tysiąca pięciuset metrów. W górę! Szybko, wzbijaj się!
– Ustaw obroty silników dziewięćdziesiąt osiem procent! – krzyknęła Percey.
Brad popchnął przepustnice. Percey postawiła samolot pod kątem dziesięciu 
stopni, unosząc 
dziób do góry. Bell upadł gwałtownie na podłogę.
– Tysiąc pięćset sześćdziesiąt, tysiąc sześćset dwadzieścia... – mówił Brad. – 
Tysiąc osiemset 
metrów.
Percey nigdy w swojej lotniczej karierze nie wzywała pomocy, tym razem jednak 
powiedziała do mikrofonu:
– Mayday, Mayday, lear Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo.
– Słucham, Foxtrot Bravo.
– Uwaga, Kontrola Zbliżania w Chicago. Otrzymaliśmy informację, że mamy na 
pokładzie 
bombę. Prosimy o zezwolenie na nabór wysokości do trzech tysięcy metrów i 
krążenie nad 
terenem niezaludnionym.
– Zrozumiałem, Dziewięć Piątka Foxtrot Barvo – kontroler ruchu powiedział 
opanowanym 
głosem. – Utrzymujcie aktualny kurs dwa cztery zero. Zezwalam na trzy tysiące 
metrów. 
Wszystkie samoloty będziemy kierować tak, aby was omijały.
Brad spojrzał niepewnie na Percey, gdy nadał automatyczny radarowy sygnał 
ostrzegawczy, 
że Foxtrot Bravo znalazł się w tarapatach.
Telefon Bella odezwał się znowu. Słuchał chwilę, westchnął ciężko i zwrócił się 
do Percey:
– Czy lotnicza firma dostawcza Northeast dostarczyła butlę gaśniczą?
– To w niej jest bomba? – spytała z goryczą.
– Wszystko na to wskazuje. Kiedy tylko ciężarówka opuściła hurtownię, złapała 
gumę. 
Kierowca na około dwadzieścia minut za jął się wymianą koła.
Percey spojrzała mimowolnie w kierunku silnika.
– Włożyłam ją tam własnymi rękoma.
W chwilę potem Percey usłyszała dźwięk dochodzący z głośnika radiotelefonu 
pokładowego. 
Dzwonił Lincoln Rhyme.
– Słyszysz mnie, Percey?
– Głośno i wyraźnie. Daliśmy mu się podejść jak dzieci.
– Na to wygląda. Jak długo możecie jeszcze lecieć?
– Godzinę i czterdzieści pięć minut. Mniej więcej.
– W porządku. Czy możesz jakoś odczepić silnik? Tak żeby wy padł?
– Z kabiny, nie da rady.
– Czy istnieje możliwość tankowania w powietrzu?
– Tankowania? W wypadku tego samolotu nie wchodzi to w rachubę.
– Czy możesz polecieć na tak dużej wysokości, żeby zamarzł mechanizm bomby?
Zdumiewało ją, jak błyskawicznie potrafi myśleć.
– Może. Ale przypuszczam, że nawet gdybym potem pikowała w dół, to bomba zdąży 
przed 
lądowaniem rozmarznąć i fala uderzeniowa spowodowana przekroczeniem bariery 
dźwięku, 
rozerwie nas na strzępy.
Rhyme nie odzywał się. Brad przełknął ślinę i wytarł dłonie o zaprasowane w kant 
spodnie. 
Roland Bell kiwał się mechanicznie w przód i w tył. Beznadziejna sytuacja, 
myślała Percey, 
spoglądając na granatowy zmierzch w dole.
– Lincolnie – odezwała się – jesteś tam?
Usłyszała jego głos. Wołał kogoś. Rozdrażnionym tonem strofował kogoś: „Nie ta 
mapa. 
Wiesz przecież, która”.
Cisza. Och, Ed, pomyślała Percey. Nasze życia zawsze były ze sobą splecione. 
Może i taka 
sama śmierć jest nam pisana?
W końcu Rhyme się zgłosił:
– Na ile wam starczy paliwa?
Spojrzała na Brada, który dokonał obliczeń.
– Jeśli nie zmienimy wysokości – powiedział – na coś około tysiąca trzystu 
kilometrów.
– Dobra – powiedział Rhyme. – Czy dolecicie do Denver?
– Lotnisko znajduje się na wysokości tysiąca pięciuset pięćdziesięciu pięciu 
metrów – 
powiedział Brad, przeglądając „Lotniczy Przewodnik. Międzynarodowe Lotnisko w 
Denver”. – 
Zbliżając się do Chicago, zeszliśmy na taką wysokość i bomba nie eksplodowała.
– Czy to daleko? – spytała Percey.
– Z tego miejsca tysiąc czterysta czterdzieści trzy kilometry. Podjęcie decyzji 
zajęło Percey 
ledwie kilka sekund:
– Damy radę.
Potem powiedziała do radia:
– Paliwa starczy na styk, Lincolnie. Czeka nas mnóstwo roboty. Odezwiemy się.
Brad studiował mapę.
– Wykonaj zakręt w lewo, kurs dwa sześć sześć.
– Dwa sześć sześć – powtórzyła. Potem skontaktowała się z ATC.
– Centrum Lotów w Chicago, tu Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo. Prawdopodobnie mamy 
na 
pokładzie bombę wysokościową.
Proszę o zgodę na lot po trasie z wykorzystaniem pomocy nawigacyjnych do Denver.
– Zrozumiałem Foxtrot Bravo. Zaraz dostaniecie zgodę.
– Podajcie nam pogodę na naszej trasie – poprosił Brad.
– Wysoki front atmosferyczny przesuwa się w kierunku Denver. Wiatr czołowy od 
trzydziestu kilometrów na godzinę na wysokości trzy tysiące metrów do stu 
czterdziestu 
kilometrów na siedem tysięcy pięćset.
– Kiepsko – Brad znów zagłębił się w swoich obliczeniach. Po chwili powiedział – 
Paliwo 
skończy nam się osiemdziesiąt osiem kilometrów przed Denver.
– Foxtrot Bravo, czy jesteś gotów zapisać częstotliwości? – spytali z ATC.
Podczas gdy Brad spisywał podawane informacje, Percey myślała o tym, co 
powiedziała 
Lincolnowi Rhyme’owi. Nie zdawała sobie sprawy z tego, jak prawdziwe okażą się 
jej słowa, że 
są zależni od kruchych kawałków metalu i plastiku. Mogą przez nie postradać 
życie.
Osiemdziesiąt osiem kilometrów. Co można było zrobić w tej sytuacji?
Czemu nie umiała ogarnąć wszystkiego umysłem, tak jak potrafił to Rhyme? Jak 
można 
zaoszczędzić paliwo? Samolot lecący na większej wysokości zużywał mniej paliwa. 
Podobny 
efekt przyniosłoby wyrzucenie balastu. Gdyby wyrzucili ładunek, zyskaliby 
potrzebne kilometry. 
Ale tego nie zrobi za żadne skarby.
– Brad – spytała nagle – jak daleko przeleci nasza maszyna z tej wysokości po 
wyłączeniu 
silników?
– Lear 35A? Nie mam pojęcia.
Lear ważył 6300 kilogramów. Ale przecież każdy samolot może szybować.
– Zastanówmy się. Jaką mielibyśmy prędkość opadania na biegu jałowym?
– Wydaje mi się, że możemy utrzymać ją na sześćset dziewięćdziesiąt metrów na 
minutę.
A więc jest to strata wysokości równa pięćdziesięciu kilometrom na godzinę.
– Obliczmy, kiedy skończy się nam paliwo, jeśli trochę zużyje my na wzniesienie 
się na 
szesnaście tysięcy pięćset metrów.
– Ponad szesnaście kilometrów? – zdziwił się nieźle Brad. Za brał się od razu do 
obliczeń. – 
Spalimy przy tym na pewno wiele, ale gdy wzniesiemy się powyżej dziesięciu 
tysięcy pięciuset 
met rów, zaczniemy automatycznie oszczędzać paliwo. Jeśli polecimy tylko na 
jednym silniku, 
paliwo skończy się nam za około sto trzydzieści pięć kilometrów, ale rzecz jasna 
będziemy mieli 
przy tym zapas wysokości.
Percey Clay, która wiedziała to bez kalkulatora, ujrzała w myślach przelatujące 
rzędy cyfr. 
Zanik płomienia na wysokości 16 i pół kilometra, opadanie 690 – przed lądowaniem 
będą 
w stanie przelecieć odległość trochę ponad 130 kilometrów. A może nawet więcej, 
jeśli wiatr 
będzie im sprzyjał.
Brad doszedł do tego samego wniosku:
– Na dwoje babka wróżyła. Bóg lubi trzymać w niepewności.
– Centrum w Chicago – powiedziała. – Lear Foxtrot Bravo pro si o pozwolenie na 
wzniesienie się na pułap szesnaście tysięcy pięć set metrów.
Czasem trzeba zaryzykować.
– Foxtrot Bravo – odezwał się kontroler ruchu – to tylko lear 35. Najwyższy 
dozwolony 
pułap dla tego typu samolotu to trzynaście tysięcy pięćset metrów.
– Tak, potwierdzam, ale musimy wznieść się wyżej.
– Czy uszczelnienia były ostatnio sprawdzane? Uszczelnienia ciśnieniowe. Drzwi i 
okien. 
Dzięki nim ciśnienie nie rozsadza samolotu.
– Są w dobrym stanie.
Nie powiedziała, że po południu zostały podziurawione kulami, a potem 
prowizorycznie 
załatane.
– Zrozumiałem, Foxtrot Bravo, zgoda na szesnaście tysięcy pięć set metrów.
Wtedy Percey wypowiedziała słowa, które rzadko, jeśli w ogóle, padały z ust 
pilota leara:
– Zrozumiałem, przechodzimy z trzech tysięcy metrów na szesnaście tysięcy 
pięćset.
Następnie uniosła dziób samolotu do góry i rozpoczęła wznoszenie. Pięli się 
coraz wyżej 
w niebo. Wszystkie gwiazdy na wieczornym niebie.
Dziesięć minut później Percey wyłączyła drugi silnik i poczuła, jak maszyna 
lekko zbacza 
z kursu, gdy zabrakło napędu z lewej strony. Ustawiła ster tak, by wyrównać kurs 
i wstała 
z fotela.
– Muszę się napić kawy. Rolandzie, dla ciebie z mlekiem i z cukrem?
Przez ciągnące się w nieskończoność czterdzieści minut w gabinecie Rhyme’a 
panowała 
napięta cisza. Nikt nie dzwonił z żadnymi informacjami. Nikt też nie przysyłał 
faksów. Komputer 
zaś nie informował: „Masz nową wiadomość”.
W końcu rozdzwonił się telefon Sellitta. Detektyw go otworzył: – Taa?
Rhyme obserwował ciastowatą twarz policjanta-stoika. Sełlitto zamknął szybkim 
ruchem 
telefon.
– Dzwonił Roland Bell – powiedział. – Chciał nam tylko prze kazać, że skończyło 
się im 
paliwo.
Trzy różne sygnały alarmowe włączyły się jednocześnie.
Paliwo na wyczerpaniu, olej na wyczerpaniu, niska temperatura silnika.
Z nikłym stukotem pierwszy silnik zakrztusił się i zamilkł. W kabinie zrobiło 
się ciemno jak 
w grobie.
– Zapomniałam. Skończył się prąd. Włącz zasilanie awaryjne.
Brad wymacał dźwignię i turbina zasilania awaryjnego wyskoczyła pod pokładem 
samolotu. 
Obracał nią pęd powietrza, a ona z kolei zasilała generator dostarczający prąd 
do sterownicy 
i lamp. Układ ten nie zasilał jednak klap, podwozia ani hamulców.
Po chwili znów zapaliło się światło. Percey wbiła wzrok we wskaźnik prędkości 
pionowej. 
Wariometr wskazywał, że tracą wysokość z prędkością 1050 metrów na minutę. 
Spadali 
z prędkością ponad 60 kilometrów na godzinę.
Jak to się stało? – zastanawiała się. – Czemu aż tak bardzo się pomyliłam?
Przecież powietrze jest tu rzadsze! Wyliczyła tempo opadania dla gęstszej 
atmosfery. 
Pociągnęła wolant na siebie, by spowolnić opadanie. Zmalało do 630 metrów na 
minutę. Ale 
równocześnie zmalała szybkość. Wskaźniki alarmowały. Kiedy samolot taki jak ten 
wytraca 
szybkość bez silników, nie ma już odwrotu.
Pchnęła wolant. Spadali teraz prędzej, ale wzrosła szybkość. Stosowała ten 
manewr przez 
blisko 80 kilometrów. Kiedy wieża poinformowała ich, gdzie wieje najsilniejszy 
przeciwny 
wiatr, Percey starała się znaleźć najlepsze parametry dla wysokości i kursu. W 
końcu 
powiedziała, odczuwając dotkliwe zesztywnienie mięśni:
– Skontaktuj się z nimi, Brad.
– Kontrola Lotów w Denver, tu lear Sześć Dziewięć Piątka Foxtrot Bravo, wysokość 
cztery 
tysiące osiemset metrów, trzydzieści kilometrów do lotniska. Prosimy o kontakt.
– Mamy ciebie na radarze, Foxtrot Bravo. Kontynuuj schodzenie, kurs dwa pięć 
zero. 
Słyszeliśmy, że twoje silniki nie działają, czy to prawda?
– To największy szybowiec, jaki widzieliście w życiu, Denver.
– Zrozumiałem, potrzebny wam holownik?
– Prosimy o pełne zabezpieczenie. Prawdopodobnie mamy bombę na pokładzie.
– Kontrola Zbliżania Denver, jakie macie ciśnienie? – spytała Percey.
– Cóż, dziewięćset trzydzieści koma dziewięćdziesiąt sześć milibara, Foxtrot 
Bravo.
– Czy idzie do góry?
– Tak, Foxtrot Bravo. Zbliża się front wysokiego ciśnienia.
O nie! To podniesie ciśnienie na poziomie lotniska i spowoduje skurczenie balonu 
tak, jakby 
znaleźli się na niższej wysokości. Brad dokonał obliczeń i spojrzał na Percey.
– Bomba może wybuchnąć piętnaście metrów nad ziemią.
– Rozumiem – Percey nabrała głęboko powietrza. Jak dokładny był Czarny Tancerz, 
kiedy 
montował detonator? Spojrzała na Bella: – Posłuchaj, Rolandzie. Kiedy się 
zatrzymamy, uciekaj, 
ile sił w nogach.
– Szesnaście kilometrów do pasa startowego – powiedział Brad. – Prędkość, 
czterysta 
kilometrów. Wysokość dwa tysiące siedemset metrów. Musimy zmniejszyć tempo 
opadania.
Lekko pociągnęła za wolant, szybkość wyraźnie zmalała. Kolumna wolantu zaczęła 
drżeć 
niebezpiecznie. Jeśli stracą stateczność, to już po nich. Znów odepchnęła 
wolant. Czternaście 
kilometrów, dwanaście... Pęcherze porobiły się jej na kciukach i palcach 
wskazujących. 
Jedenaście, dziesięć...
– Osiem kilometrów do lądowania. Prędkość czterysta dwadzieścia kilometrów.
– Wypuścić podwozie – nakazała Percey.
Brad pokręcił kołem, którym można było ręcznie wystawiać opornie chodzące 
podwozie.
– Podwozie wypuszczone – powiedział, dysząc.
Prędkość spadła do 360 kilometrów. O wiele za dużo. Bez włączonego rewersu 
silników 
przemkną jak strzała nawet przez najdłuższy pas startowy.
Wolant do siebie. Ostrzeżenie o utracie stateczności. Wolant od siebie.
– Pięć kilometrów, wysokość pięćset siedemdziesiąt metrów. Nachylona do przodu, 
z lepiącymi się od potu dłońmi, spojrzała ponad srebrnym dziobem. Pojawiły się 
kontury 
wędrujących świateł zbliżania, niebieskie kropeczki drogi kołowania oraz 
pomarańczowo-
czerwone pasa startowego. Dotkną ziemi za pół minuty, a szybkość nadal była za 
duża. Bez klap, 
nawet przez trzykilometrowy pas przemkną jak błyskawica.
Percey weszła zatem w ślizg boczny.
To prosty manewr, który można wykonać niewielkim samolotem. Pochylasz się na 
lewe 
skrzydło i wciskając prawą nogą, kierujesz dziób w prawo. Percey zastanawiała 
się, czy ktoś to 
robił z siedmiotonową maszyną.
– Potrzebuję twojej pomocy – zwróciła się do Brada, sapiąc z bólu, jaki 
odczuwała 
w zesztywniałych dłoniach. Chwycił wolant i też nadusił stopą pedał. Dzięki temu 
samolot 
wytracił szybkość, choć lewe skrzydło mocno poleciało w dół.
– Prędkość? – spytała.
– Trzysta kilometrów. Prędkość opadania siedemset osiemdziesiąt metrów.
Za dużo. Tuż przed oczami miała światła zbliżania, które kierowały ich w dół, w 
dół, w dół. 
Kiedy mknęli tak w kierunku świateł, krzyknęła:
– Przejmuję sterowanie!
Brad puścił wolant. Percey wyprowadziła samolot ze ślizgu i podniosła opuszczony 
dotąd 
dziób do góry. Połyskujący samolot stawiał opór powietrzu, wyhamowując strome 
zniżanie tuż 
przed początkiem pasa.
Percey pchnęła kolumnę sterowniczą do przodu. Samolot gwałtownie opadł w dół i 
wtedy 
pociągnęła wolant z całych sił do siebie. Srebrny ptak zadrżał i osiadł miękko 
na betonie.
– Hamulce na maksa.
Percey wraz z Bradem zaparli się o pedały steru kierunku. Po chwili kabinę 
wypełnił dym. 
Ciągle mknęli z prędkością stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę.
Trawa, pomyślała. Jeśli będę musiała, zjadę na nią. Zniszczę podwozie, ale ocalę 
ładunek. 
Sto dziesięć kilometrów na godzinę, sto...
– Sygnalizacja pożaru prawego koła! – zawołał Brad. – Sygnalizacja pożaru 
przedniego koła.
Mniejsza z tym, pomyślała i nadusiła na pedały z całej siły.
Lear zaczął drżeć i wpadać w poślizg. Zapobiegła dalszej utracie kierunku, 
obracając 
przednie kolo. Jeszcze więcej dymu. Sto kilometrów na godzinę, osiemdziesiąt, 
sześćdziesiąt.
– Drzwi! – wrzasnęła do Bella.
W mgnieniu oka detektyw wypchnął je na zewnątrz, robiąc z nich schodki. Wozy 
strażackie 
otaczały samolot. Z potwornym jękiem lear N695FB zatrzymał się ledwie trzy metry 
przed 
końcem pasa startowego.
Jako pierwszy w kabinie rozległ się głos Bella:
– Wysiadaj, Percey!
Bell pchnął ją i Brada w kierunku drzwi, potem sam skoczył na beton i odciągnął 
ich jak 
najdalej od samolotu. W dłoni trzymał jeden z pistoletów. W innej sytuacji 
Percey pomyślałaby 
sobie, że jest mocno przewrażliwiony. Ale nie w tej.
Odbiegli około trzydzieści metrów od leara. Kiedy Percey spojrzała za siebie na 
Foxtrota 
Bravo – jego cudną, srebrną powierzchnię połyskującą w światłach reflektorów – 
rozległ się 
ogłuszający straszny wybuch. Wszyscy prócz Bella i Percey padli natychmiast na 
ziemię, gdy 
z rozbłyskiem pomarańczowego płomienia maszyna rozpadła się na drobne kawałki, 
wyrzucając 
w powietrze metalowe odłamki.
– Och – wyszeptała Percey, zakrywając usta dłonią.
Oczywiście zbiorniki z paliwem były puste, mimo to ogień gwałtownie trawił cenny 
ładunek, 
gdy wozy strażackie, zbliżywszy się do samolotu, na próżno strzelały 
pióropuszami piany na 
zniszczony, metalowy kadłub.
Rozdział jedenasty
...Godzina 42 z 45
Trzecia nad ranem, zauważył Rhyme. Percey Clay na pokładzie samolotu należącego 
do FBI 
zmierzała na Wschodnie Wybrzeże, za kilka godzin będzie już w drodze na 
rozprawę, by stanąć 
przed obliczem sądu przysięgłych. A Rhyme nadal nie miał pojęcia, gdzie jest 
Czarny Tancerz, 
co knuje i pod kogo się teraz podszywa.
Odezwał się telefon Sellitta. Detektyw wysłuchał, co rozmówca ma do powiedzenia, 
a potem 
mocno się skrzywił.
– Tancerz znów kogoś dopadł. W tunelu w Central Parku znaleziono pozbawione 
wszelkich 
znamion zwłoki. W pobliżu Piątej Alei.
– Na pewno nie da się zidentyfikować, kto to? – spytała Amelia Sachs.
– Z tego, co mówią, wykonał swoją robotę dokładnie. Odciął dłonie, usunął zęby, 
szczękę 
i zabrał ubranie. To biały mężczyzna po trzydziestce. Czysty, atletycznej budowy 
ciała. Haumann 
podejrzewa, że to jakiś yuppie z East Side.
– Rozumiem – powiedział Rhyme. – Przywieźcie je tu.
– Ciało? W porządku.
– Tancerz przeobraził się już w kogoś innego – powiedział Rhyme ze złością. – 
Czym nas 
znowu zaskoczy? – Westchnął ciężko, spoglądając na Dellraya. – Gdzie zamierzacie 
ukryć teraz 
Percey?
– U nas – odezwał się głos kogoś nowo przybyłego. Spojrzeli na zażywnego 
mężczyznę 
stojącego w drzwiach.
– W naszej kryjówce – powiedział Reggie Eliopolos. – Teraz my będziemy jej 
strzegli.
Prokurator machnął nakazem objęcia ochroną.
– To raczej kiepski pomysł – obruszył się Rhyme.
– Ale lepszy niż pański, by pozwolić zabić ostatniego świadka.
– Niech mi pan wierzy – powiedział Rhyme. – Tancerz przejrzy wasz plan.
– Jeśli jest jasnowidzem – odparł Eliopolos. Rozejrzał się po pokoju i zauważył 
Jodiego.
– Joseph D’Oforio? Też pojedziesz z nami. Drobnej postury mężczyzna spojrzał 
zdziwiony.
– Zaraz, zaraz...
– Musimy zapewnić ci bezpieczeństwo aż do rozprawy.
– Jakiej znowu rozprawy? Nikt mi nie mówił, że mam zeznawać.
– Cóż – odparł Eliopolos – jesteś cennym świadkiem.
– Nie będę zeznawał.
– W takim razie posiedzisz trochę za obrazę sądu. Wśród różnych rzezimieszków. 
Na pewno 
zdajesz sobie sprawę, że więzienie to nie hotel.
Jodie sposępniał.
– A jeśli chodzi o pana, Rhyme – Eliopolos odwrócił się do detektywa. – Jest pan 
oskarżony 
o utrudnianie śledztwa.
– Akurat! – parsknął Sellitto.
– Właśnie, że tak. Całe śledztwo mogło wziąć w łeb, bo zezwolił jej pan na lot. 
W poniedziałek dostanę nakaz pańskiego aresztowania. Osobiście będę nadzorował 
ten proces.
– On tu był – powiedział cicho Rhyme. Eliopolos przerwał swoją tyradę i po 
chwili spytał:
– Kto?
– Niecałą godzinę temu stał przed tym oknem, celując w ten po kój z karabinu 
załadowanego 
nabojami wybuchowymi.
Eliopolos zamrugał energicznie.
– Czemu nie strzelił?
– No właśnie – powiedział Rhyme. – Oto jest pytanie. Wiemy tylko, że w Central 
Parku zabił 
jakiegoś młodego mężczyznę i pozbawił jego ciało wszystkich znamion. Wie, że 
bomba nie 
zabiła Percey, jestem tego pewien, i właśnie szykuje się do zadania ostatecznego 
ciosu.
– Nigdy nie stawił pan czoła komuś takiemu jak on – powiedziała Sachs.
Rhyme popatrzył na Amelię, dostrzegł pustkę w jej oczach i żal. Przez Eliopolosa 
straci 
okazję, by dopaść Tancerza. Myśl o mordercy nie dawała jej spokoju ani na 
chwilę, a wszystko 
z powodu tego potknięcia na lotnisku. Całe życie Sachs odmieniło się w tym 
jednym momencie, 
kiedy stchórzyła, jak uparcie powtarzała. Jednak w przeciwieństwie do Rhyme’a, 
mogła – jak 
sądził – to jeszcze naprawić.
Nie mam wyjścia, Sachs, robię to z ciężkim sercem.
– Zgoda – zwrócił się do Eliopolosa. – Ale jednego żądam w za mian, w przeciwnym 
razie 
nie zdradzę, gdzie przebywa Percey.
– O co chodzi? – spojrzenie Eliopolosa było zimne jak lód.
– Tancerz lubi strzelać do ludzi, którzy go tropią. Jeśli otoczycie ochroną 
Percey, żądam 
również ochrony dla kryminologa.
– Dla pana? – spytał prawnik.
– Nie. Dla Amelii Sachs – odparł Rhyme.
– Nie zgadzam się, Rhyme – zaprotestowała, marszcząc czoło. Nierozważna Amelia 
Sachs... 
Przecież kieruję ją prosto w centrum wydarzeń. Podjechał do niej.
– Chcę zostać tutaj – powiedziała. – Chcę go odnaleźć.
– Nie martw się – szepnął do niej. – To on znajdzie ciebie. Chcę, byś była przy 
Percey. Tylko 
ty jesteś w stanie przeniknąć jego myślenie. Może będziesz pierwszą rybą, która 
zerwie mu się 
z haczyka. Na pewno mu się to nie spodoba. On jest zdesperowany. Wiem to.
Przez chwilę biła się z myślami, potem kiwnęła głową.
– W porządku – powiedział Eliopolos. – Proszę z nami. Samo chód na nas czeka.
– Sachs? – zawołał ją Rhyme. Przystanęła, a Eliopolos powiedział:
– Czas nas nagli, pani oficer.
– Już, zaraz schodzę.
Wygrała potyczkę na spojrzenia, Eliopolos wraz z policjantem sprowadzili Jodiego 
po 
schodach.
– Sachs – Rhyme chciał coś powiedzieć o unikaniu zbędnego ryzyka, o Jerrym 
Banksie, żeby 
nie była dla siebie zbyt surowa i zrezygnowała z brawury, ale w końcu rzekł 
tylko: – Strzelaj 
pierwsza.
Położyła swą prawą dłoń na jego lewej. Przymknął oczy i bardzo starał się poczuć 
dotyk jej 
skóry na własnej. I poczuł, choćby tylko w palcu serdecznym.
Spojrzał na nią.
– Uważaj na siebie – powiedziała. Skinęła głową w stronę Sellita i Dellraya.
Lekarz z Medycznej Służby Doraźnej Pomocy pojawił się w drzwiach, rozejrzał się 
po 
pokoju, spojrzał na Rhyme’a, sprzęt oraz piękną policjantkę.
– Komu potrzebne są te zwłoki? – spytał niepewnie.
– Nam! – wykrzyknął Rhyme. – Natychmiast!
Minęli bramę, a potem jechali wąską drogą dojazdową, która wydawała się ciągnąć 
całymi 
kilometrami.
– Jeśli tak wygląda droga dojazdowa – powiedział Roland Bell – to jaki będzie 
dom?
Bell i Amelia Sachs siedzieli po obu stronach Jodiego, który irytował ich, 
wiercąc się 
nerwowo i bez przerwy potrącając swoją kuloodporną kamizelką. Przypatrywał się 
płochliwie 
cieniom, ciemnym drzwiom oraz samochodom mijającym ich na drodze szybkiego ruchu 
na 
Long Island. Na tylnym siedzeniu tkwiło dwóch oficerów z E-32 uzbrojonych w 
karabiny 
maszynowe. Percey Clay siedziała obok kierowcy. Kiedy podjechali po nią 
wcześniej na lotnisko 
La Guardia, Sachs była wstrząśnięta jej widokiem. Wyglądała na człowieka 
totalnie 
zrezygnowanego.
Percey rozmawiała przez telefon z Ronem Talbotem. Sachs domyśliła się, że Służba 
Zdrowia 
zerwała kontrakt, nim zgliszcza samolotu zdążyły ostygnąć. Percey rozłączyła się 
i powiedziała 
jak automat:
– Towarzystwo ubezpieczeniowe nie zamierza zapłacić nawet za ładunek. 
Powiedzieli, że 
byłam świadoma ryzyka. Koniec, kropka. – I dodała: – Moja firma jest bankrutem.
Sosny śmigały za oknami. Kiedy zajechali przed dom, Jodie szarpał się z pasem i 
znów 
potrącił Sachs.
– Przepraszam – burknął. Miała ochotę palnąć go w łeb.
Nocne niebo pokryte było chmurami, nad ziemią unosiły się obłoczki mgły, ale 
widoczność 
była na tyle dobra, by Sachs dostrzegła, że dom jest byle jak sklecony z bali 
drewna i desek. 
W promieniu dwustu metrów wycięto las. Za domem rozciągało się duże jezioro o 
nieruchomej 
tafli.
Reggie Eliopolos wygramolił się z pierwszej furgonetki i kazał wszystkim 
wysiąść. 
Wprowadził ich do środka budynku i przekazał pulchnemu mężczyźnie, który choć 
się nie 
uśmiechał, wyglądał na człowieka pogodnego.
– Witam – powiedział. – Jestem szeryfem, nazywam się David Franks. Chcę 
powiedzieć 
kilka słów o budynku, który przez jakiś czas będzie dla was domem. W całym kraju 
nie ma 
bezpieczniejszej kryjówki dla świadków. Cały teren nafaszerowany jest 
detektorami ciężaru 
i ruchu. Nie można się tu dostać, nie uruchamiając całego mnóstwa 
najróżniejszych alarmów. 
W razie niebezpieczeństwa usłyszycie syrenę. Nie ruszajcie się wówczas z 
miejsca. Nie 
wychodźcie na zewnątrz. W budynku mamy czterech funkcjonariuszy. Na zewnątrz 
dwóch stoi 
na straży od frontu i jeszcze dwóch od jeziora. Wystarczy nacisnąć ten czerwony 
guzik, 
a w dwadzieścia minut zjawi się tu cała gromada chłopaków z zespołu szybkiego 
reagowania.
Po minie Jodiego można było wywnioskować, że dwadzieścia minut to dla niego cała 
wieczność. Sachs musiała mu przyznać rację.
– O szóstej rano zjawi się tu opancerzony wóz, by zabrać was do sądu – 
powiedział 
Eliopolos. – Przykro mi, ale nie zażyjecie zbyt wiele snu. Gdyby to ode mnie 
zależało, 
pozwoliłbym wam się wy spać do woli.
Kiedy wychodził, nikt nie pożegnał go choćby słowem.
– Nie wychodźcie na zewnątrz bez eskorty – kontynuował Franks.
– Ten telefon – wskazał na beżowy aparat stojący w rogu pokoju – jest bez 
podsłuchu. To 
chyba wszystko. Jakieś pytania?
– Tak – odezwała się Percey. – Macie tu coś mocniejszego? Franks nachylił się 
nad szafką 
i wyjął butelkę wódki oraz bourbona.
– Zawsze staramy się, by nasi goście byli zadowoleni. Postawił butelki na stole.
– Idę do domu. Dobranoc, Tom – powiedział do funkcjonariusza przy drzwiach, 
skinął też 
głową czwórce stojącej jak w absurdalnym śnie, z dwiema butelkami alkoholu, 
pośrodku 
wyłożonego boazerią domku myśliwskiego.
Wzdrygnęli się na dźwięk dzwonka telefonu. Jeden z funkcjonariuszy odebrał po 
trzecim 
sygnale.
– Halo? – Spojrzał na obie kobiety. – Amelia Sachs? Skinęła głową i przejęła od 
niego 
słuchawkę. Dzwonił Rhyme.
– Czy jest tam naprawdę bezpiecznie, Sachs?
– Raczej tak – odparła. – Nowoczesna technika. A co z tym ciałem?
– W ciągu ostatnich czterech godzin zgłoszono na Manhattanie zaginięcie czterech 
mężczyzn. To chyba prawnik. Spytaj Jodiego, czy Tancerz mówił coś o przedostaniu 
się na salę 
rozpraw.
Jodie nie przypominał sobie niczego takiego. Sachs powtórzyła jego słowa 
Rhyme’owi.
– W porządku. Dzięki. Odezwę się potem. Kiedy odłożyła słuchawkę, Percey 
spytała:
– Chcecie wypić jednego przed snem?
Sachs i Roland Bell nie mieli ochoty. Ale Jodie wypił jeszcze jedną whisky i 
udał się do 
łóżka, taszcząc swój poradnik pod pachą.
Za oknami ciężkie, wiosenne powietrze, słychać było cykady i żaby nawołujące się 
charakterystycznym, niepokojącym kumkaniem.
Kiedy Jodie wyjrzał za okno, ujrzał snopy światła reflektorów przenikające mgłę. 
Podszedł 
do drzwi swego pokoju i wyjrzał na zewnątrz. Dwaj funkcjonariusze siedzieli w 
ciasnej dyżurce 
w odległości pięciu metrów. Wyglądali na znudzonych. Nasłuchiwał, jednak nie 
usłyszał nic 
prócz trzasków i skrzypienia, jakie każdy stary dom wydaje nocą.
Jodie wrócił do pokoju, gdzie usiadł na zapadającym się materacu. Ujął w dłonie 
wyświechtany egzemplarz Końca z uzależnieniem. Trzeba się brać do pracy, 
pomyślał. Otworzył 
książkę i oddarł u dołu jej grzbietu niewielki kawałek taśmy klejącej. Na łóżko 
wysunął się długi 
nóż. Zrobiony z polimeru impregnowanego ceramiką, nie do wykrycia przez detektor 
metalu. 
Z jednej strony ostry jak brzytwa, z drugiej z ząbkami jak chirurgiczna piłka. 
Sam go zrobił. 
Podobnie jak każda najgroźniejsza broń, służył do zabijania. Doskonale spełniał 
swoje zadanie.
Śmiało chwycił nóż. Miał teraz nowe odciski palców. W zeszłym miesiącu w 
Szwajcarii 
chirurg wypalił mu laserem opuszki palców obu dłoni, by następnie nanieść na nie 
nowe linie 
papilarne.
Siedząc z zamkniętymi oczami na brzegu łóżka, odbył w myślach wędrówkę przez 
wspólne 
pomieszczenie, przypomniał sobie usytuowanie wszystkich drzwi, każdego okna, 
każdego mebla 
i wszystkiego, co mogło służyć do obrony. Podszedł w myślach do telefonu 
stojącego w rogu 
i zastanawiał się przez chwilę nad systemem łączności budynku. Doskonale znał 
jego działanie, 
wiedział, że jeśli odetnie kabel, spadek napięcia spowoduje przesłanie sygnału 
do centralki 
w budce strażniczej przed budynkiem. Nie wolno tego ruszać. To nie problem, 
tylko okoliczność.
Kiedy szeryf demonstrował im kamery zamontowane we wspólnym pomieszczeniu, 
„zapomniał” powiedzieć o nich wszystko. Miały poważną wadę konstrukcyjną – 
wystarczyło 
lekko uderzyć w obiektyw, by cały układ optyczny uległ przemieszczeniu. Wówczas 
obraz na 
monitorze w dyżurce staje się czarny, ale nie włącza się żaden alarm.
Zastanawiał się nad źródłami światła. Może zgasić pięć z ośmiu, nim zabije 
wszystkich 
funkcjonariuszy. Analizował odległości i kąty widzenia z zewnątrz. Starając się 
zapamiętać, 
gdzie dokładnie znajduje się każda z jego ofiar.
Wsunął nóż do kieszeni i ruszył ku drzwiom.
Po cichu wślizgnął się do kuchni, wziął z półki łyżkę cedzakową, podszedł do 
lodówki i nalał 
sobie szklankę mleka. Wszedł do wspólnego pomieszczenia, chodził między regałami 
pełnymi 
książek w poszukiwaniu jakiejś dobrej lektury. Uderzał łyżką w obiektyw każdej 
kamery, obok 
której przechodził. Zostawił mleko oraz łyżkę na stole i ruszył w kierunku 
dyżurki.
– Spójrz, coś się dzieje z monitorami – zaniepokoił się jeden z funkcjonariuszy.
– Tak? – spytał drugi, niespecjalnie zainteresowany.
Jodie przeszedł obok pierwszego funkcjonariusza, który właśnie pytał go: 
„Wszystko 
w porządku, proszę pana?”, kiedy – ciach, ciach – zręcznym ruchem poderżnął mu 
gardło. Jego 
partner sięgnął po pistolet. Jodie pchnął go raz i kolejne ciało osunęło się na 
podłogę. Nie była to 
śmierć bezbolesna, ale Jodie nie mógł go pchnąć więcej razy. Potrzebny mu był 
mundur i nie 
mógł sobie pozwolić na rozlew krwi.
Kiedy Jodie rozebrał się, umierający policjant spojrzał na jego biceps. Zauważył 
na nim 
tatuaż. Jodie, nachylając się, by zdjąć z niego ubranie, powiedział:
– To taniec śmierci. Widzisz? Śmierć tańczy ze swą kolejną ofiarą. Z tyłu czeka 
już gotowa 
trumna. Ładne, no nie?
Pytanie było raczej retoryczne, nie oczekiwał żadnej odpowiedzi. I żadnej nie 
dostał.
Mel Cooper w lateksowych rękawiczkach stał nad zwłokami.
– Można by sprawdzić podeszwy stóp – zaproponował bez prze konania.
Odciski linii na podeszwach są tak samo indywidualne jak odciski palców, próżno 
ich jednak 
szukać w bazie danych AFIS.
– Szkoda zachodu – burknął Rhyme.
Kto to taki, zastanawiał się, spoglądając na leżące przed nim zmasakrowane 
zwłoki. Nie 
może być nic gorszego – mieć w garści dowód rzeczowy i nie móc z niego 
skorzystać. Spojrzał 
na ścienną tablicę, gdzie umieszczono wszystkie materiały dowodowe. To ciało 
było jak te 
zielone włókna, które znaleźli w hangarze – istotny element, ale nie wiadomo, co 
oznacza. 
A skoro nie ma punktu zaczepienia, analiza krwi na nic się nie zda.
Odcisk palca... Oddałbym wszystko za porządny odcisk palca. A może... Roześmiał 
się 
w głos.
– Co jest? – spytał Sellitto. Dellray uniósł brwi.
– Denat nie ma dłoni, ale jakiego narządu na pewno nimi do tykał?
Wszyscy spojrzeli po sobie.
– Jeśli siusiał w ciągu ostatnich kilku godzin – podrzucił Cooper.
Założywszy podwójne lateksowe rękawiczki zabrał się do pracy z kartkami 
Kromekote 
służącymi do zdejmowania odcisków palców pozostawionych na skórze. Uzyskał dwa 
doskonałe 
odciski palców, które natychmiast przepuścił przez AFIS.
Na ekranie pojawiła się komenda: „Proszę czekać” Żeby tylko znalazł się w 
rejestrze, 
zaklinał w duchu Rhyme. Bądź w aktach.
Był. Kiedy jednak pojawił się wynik analizy, Sellitto stojący najbliżej 
komputera Coopera 
spojrzał w monitor z niedowierzaniem.
– Co jest u diabła? – powiedział detektyw.
– Co? – dopytywał Rhyme. – Kto to?
– Kall. – Co!?
– To Stephen Kall – powtórzył. – Nie ma co do tego wątpliwości.
Jakim cudem? – zastanawiał się Rhyme.
Nadal miał duszę poety. Czarny Tancerz – to mi się podoba, pomyślał. Bardziej 
niż to głupie 
imię, Jodie.
Wiedział o tym, że imiona odgrywają ważną rolę. Czytywał książki filozoficzne – 
tylko 
gatunek ludzki jest zdolny do aktu tworzenia. Tancerz przemawiał teraz po cichu 
do nieżyjącego 
Stephena Kalla. To o mnie słyszałeś. Właśnie ja nazywam swoje ofiary zwłokami. 
Ty nazywasz 
je żonami, mężami i jak tam chcesz. Kiedy ja dostaję zlecenie, są dla mnie po 
prostu zwłokami.
Ubrany w mundur policyjny szedł mrocznym korytarzem. Miał odnaleźć Zwłoki Numer 
Trzy.
Albo jak wolisz, Stephenie Kallu, Żonę. Jakże zagubioną i znerwicowaną istotą 
byłeś. To 
twoje szorowanie dłoni i „infiltrować, oceniać, zlecać, izolować, eliminować”. W 
tym fachu jest 
tylko jedna zasada: trzeba wyprzedzać wszystkich o krok.
Miał już dwa pistolety, ale nie chciał ich użyć przedwcześnie. Jeśli w tej 
chwili powinie mu 
się noga, nie będzie już miał kolejnej szansy na zabicie Percey Clay przed 
rozprawą sądu 
przysięgłych. Po cichu zakradł się do pomieszczenia, gdzie siedziało dwóch 
kolejnych 
funkcjonariuszy. Jeden z nich ujrzawszy jego mundur, wrócił do czytania gazety, 
po chwili 
jednak ponownie uniósł wzrok:
– Poczekaj – rzekł.
Ale nóż Tancerza ani myślał czekać. Mężczyzna opadł w przód, by umrzeć na 
szóstej stronie 
„Daily News” tak cicho, że jego partner nawet nie odwrócił się od telewizora.
– Na co mam czekać? – spytał, nie odrywając oczu od ekranu. Nie umarł już tak 
bezgłośnie 
jak jego kolega, ale nikt i tak ni czego nie usłyszał. Tancerz upchnął ciała pod 
stołem.
Kiedy upewnił się, że przy tylnym wejściu do budynku nie ma żadnych czujników, 
wymknął 
się na zewnątrz. Dwaj funkcjonariusze przed frontem budynku byli czujni, ale 
mieli oczy 
zwrócone w inną stronę. Obaj rozstali się z życiem nieomal bezszelestnie. Kiedy 
uśmiercał 
dwóch policjantów pełniących straż na brzegu jeziora, z gardła pierwszego 
wydobył się 
przejmujący krzyk, nikt jednak nie zwrócił na to uwagi. Przypominał bowiem, jak 
uznał Tancerz, 
odgłos nura budzącego się z nadejściem szaroróżowego świtu.
– Ktoś go zabił – wybełkotał Sellitto. – Ale czemu? Takich pytań nie powinien 
zadawać 
kryminolog.
Powinien badać ślady. Rhyme spojrzał na wiszącą na ścianie tablicę z 
wyszczególnionymi 
miejscami zbrodni, przeglądając wszystkie ślady zebrane podczas dochodzenia. 
Włókna, naboje, 
potłuczone szkło.
Analizuj. Myśl. To dla ciebie nie pierwszyzna. Robiłeś to tysiące razy. Trzeba 
łączyć ze sobą 
fakty. Snuć przypuszczenia.
Przypuszczenia, pomyślał Rhyme. Było pewne założenie, które od samego początku 
uznali 
za pewnik: że Kall to Czarny Tancerz. A jeśli prawdziwy Tancerz tylko się nim 
posłużył? Jeśli 
tak było, na pewno znajdą się na to dowody.
Przestudiował uważnie tablice. Jednak prócz zielonych włókien z hangaru, 
wszystkie ślady 
znalazły już swoje wytłumaczenie.
– Nie mamy żadnych ubrań Kalla – powiedział Rhyme. – Mamy może jednak coś, co 
się 
z nim zetknęło?
Sellitto wzruszył ramionami.
– Cóż, Jodie.
– Faktycznie, przebrał się u nas. Chcę spojrzeć na jego ubranie.
– To będzie mało przyjemne – powiedział Dellray.
Cooper odnalazł ubranie. Rozłożył je na świeżych płachtach gazety, następnie 
umieścił 
próbki pod mikroskopem.
– Co my tam mamy? – Rhyme spojrzał na monitor komputera.
– Co to jest, to białe? – spytał Cooper. – Te ziarenka. Jest ich mnóstwo. Były w 
szwach jego 
spodni.
Rhyme poczuł, jak krew uderza mu do głowy.
– Wiem, co to takiego – wyszeptał. – To oolit. Piasek powstały w wyniku 
wietrzenia skał na 
Bahamach.
– Bahamach? – spytał Cooper, marszcząc czoło. – Bahamy już kiedyś pojawiły się 
podczas 
tego dochodzenia. – Rozejrzał się po laboratorium.
Rhyme nie mógł oderwać oczu od tablicy, gdzie wisiał raport FBI na temat piasku, 
który 
Amelia Sachs znalazła w zeszłym tygodniu w samochodzie Tony’ego Panellego. 
„Substancja 
przesłana do analizy z technicznego punktu widzenia nie jest piaskiem. To oolit 
oraz oderwane 
od rafy okruchy koralowca. Próbka pochodzi najprawdopodobniej z północnych 
Karaibów: Kuby 
lub Wysp Bahama”.
Zaginiony agent Dellraya – człowiek, który wiedział, gdzie znajduje się 
najpilniej strzeżona 
kryjówka federalna dla świadków. Który torturowany, mógł zdradzić adres 
dosłownie każdemu. 
Więc Tancerz mógł się tam zakraść, zaczekać na Stephena Kalla, zaprzyjaźnić się 
z nim, a potem 
zaaranżować własne pojmanie, by zbliżyć się do ofiar.
– Tancerz to Jodie! – wrzasnął Rhyme. – Dzwońcie natychmiast do kryjówki 
świadków!
Sellitto uniósł słuchawkę i wykręcił numer telefonu.
Czy było już za późno? Och, Amelio, co ja narobiłem!
Niebo było metaliczne, w odcieniu różowym. Gdzieś w dali odezwała się syrena. 
Samiec 
sokoła już nie spał, szykował się do polowania.
Sellitto z przerażeniem w oczach oznajmił:
– Nikt nie odpowiada.
Percey leżała na plecach na łóżku, z przymkniętymi oczami. Amelia Sachs wyjęła 
jej z dłoni 
kieliszek po bourbonie i zgasiła światło. Kiedy przystanęła na chwilę w 
korytarzu, by przyjrzeć 
się świtowi, zdała sobie sprawę, że wolny od podsłuchu telefon dzwoni już od 
jakiegoś czasu.
Czemu nikt go nie odbiera?
Nie widziała ani żadnego z dwóch strażników. W budynku było chyba ciemniej niż 
przedtem. Strasznie, pomyślała. Do tego poczuła jeszcze jakiś dziwny zapach.
Telefon dzwonił jeszcze chwilę, w końcu zamilkł w pół dzwonka. Cisza. Potem 
jakiś stukot, 
ciche szuranie.
Weszła do swojego pokoju i wymacała przełącznik światła. Zdjęła bluzkę i pękatą 
kamizelkę 
kuloodporną. Nie tak grubą jednak, jak Jodiego. Stuknięty człowiek. Jak go 
nazywał Dellray? 
Patyczak. Żałosny niedorajda. Włożyła z powrotem bluzkę i położyła się na 
kołdrze. Zamknęła 
oczy.
Myślała o Czarnym Tancerzu. W jaki sposób zamierza ich zaskoczyć? Jakiej użyje 
broni? 
Podstęp to jego najgroźniejsza broń.
Nagle zapragnęła pogadać z Rhyme’em, sprawdzić, czy ma coś nowego. Już słyszała, 
jak 
mówi: „Gdybym wpadł na jakiś trop, sam bym przecież do ciebie zadzwonił, wiesz 
dobrze. 
Przecież obiecałem, że się odezwę”. Przypuszczała jednak, że nie śpi. Wyjęła z 
kieszeni komórkę 
i włączyła ją. Natychmiast ktoś do niej zadzwonił.
– Halo? – powiedziała niepewnie.
– Dzięki Bogu – przerażony pełen napięcia głos w słuchawce zupełnie ją zmroził.
– Cześć, Rhyme. Co się...
– Słuchaj uważnie. Jesteś sama?
– Tak. Co się dzieje?
– Jodie to Tancerz. Stephen Kall to była zmyłka. Jodie go zabił. To jego ciało 
znaleziono 
w parku.
– Ale jak...
– Nie ma czasu. On zaraz zaatakuje. Jeżeli policjanci nie żyją, odszukaj Percey 
oraz Bella 
i uciekajcie. Dellray wysłał swoich ludzi, ale na miejscu będą za dwadzieścia, 
trzydzieści minut.
– Przecież pilnuje nas ośmiu strażników. Nie mógł pozabijać ich wszystkich...
– Nie zapominaj, z kim mamy do czynienia. Odezwij się, kiedy będziecie 
bezpieczni.
Rzuciła się biegiem do drzwi, otworzyła je zamaszyście, wyjęła broń. Czarna 
czeluść pokoju 
i korytarza. Nasłuchiwała. Kroki. Brzęk metalu. Skąd dochodzą te odgłosy?
Sachs najciszej, jak potrafiła, przeszła do pokoju Bella. Drzemał w fotelu, ale 
obudził się, 
gdy tylko weszła.
– Co się dzieje? – spytał.
– Jodie to Tancerz. Właśnie dzwonił Rhyme.
– Co? Jak?
– Nie wiem.
Wyszła za próg, drżąc ze strachu.
– Gdzie są strażnicy?
Korytarz był pusty. Wtedy rozpoznała ten zapach. Krew. Jak rozgrzana miedź. Już 
wiedziała, 
że wszyscy strażnicy są martwi. Wyjęła glocka i zmarszczyła czoło.
– No nie! Znikł mój magazynek.
Pomacała pas. Zapasowe magazynki też znikły. Bell wyjął swojego glocka i 
browninga. 
Również były pozbawione magazynków.
– W samochodzie! – wyjąkała. – Siedział między nami. Potrącał nas bez przerwy.
– Widziałem szafkę w salonie – powiedział Bell. – Było w niej trochę broni 
myśliwskiej.
Mogli tam dotrzeć niezauważeni w nikłym świetle świtu. Bell pobiegł po broń. 
Sachs wpadła 
do pokoju Percey. Kobieta nadal spała na łóżku. Sachs wyszła na korytarz i 
zamknęła drzwi.
Podbiegł do niej Bell.
– Włamano się do szafki. Cała broń znikła.
– Bierzmy Percey i uciekajmy stąd.
W pobliżu rozległ się odgłos odbezpieczanej broni. Sachs chwyciła Bella za 
kołnierz 
i pociągnęła za sobą na podłogę. Wystrzał był ogłuszający, gdy nabój przekroczył 
barierę 
dźwięku tuż nad ich głowami. Poczuła swąd własnych spalonych włosów.
Podbiegli do drzwi pokoju Percey. Otworzyły się, gdy tylko stanęli przed nimi, a 
lokatorka 
wyszła na zewnątrz. Bell całym ciężarem ciała wepchnął ją do środka. Sachs 
wpadła do pokoju, 
zatrzasnęła drzwi z hukiem i przekręciła klucz w zamku. Podbiegła otworzyć okno.
– Szybko, szybko, szybko.
Bell pomagał przerażonej Percey Clay podnieść się z podłogi, gdy kilka 
wzmocnionych 
pocisków przeszyło zamek.
Wymknęli się czym prędzej przez okno w świt i biegli, biegli, biegli przez 
trawę, ile tchu.
Rozdział dwunasty
...Godzina 44 z 45
SACHS przystanęła na brzegu jeziora. Czerwonoróżowe strzępy mgły unosiły się 
złowróżbnie nad szarą taflą wody.
– Szybciej! – krzyknęła do Bella i Percey. – Do tych drzew. Wskazała skraj pola 
po drugiej 
stronie jeziora.
Sachs obejrzała się w stronę domku myśliwskiego. Ani śladu Jodiego. Przykucnęła 
przy 
zwłokach jednego z policjantów. Kabury miał puste – jakżeby inaczej – podobnie 
jak magazynki.
Ale przecież on jest tylko człowiekiem, Rhyme.
Obszukała zimne zwłoki i znalazła to, czego się spodziewała. Z kabury, 
przymocowanej 
u kostki prawej nogi, wyjęła zapasową broń denata. Pistolet, właściwie zabawkę. 
Mały 
pięciostrzałowy kolt z 5-centymetrową lufą.
Kiedy znów spojrzała na domek myśliwski, głowa Jodiego właśnie pojawiła się w 
oknie. 
Uniósł strzelbę. Sachs strzeliła raz, a potem rzuciła się biegiem wokół jeziora 
w ślad za Bellem 
i Percey. Biegli szybko zakosami przez mokrą od rosy trawę.
Kiedy oddalili się od domu o sto metrów, usłyszeli pierwszy strzał. Ziemia 
rozprysła się pod 
stopami Percey.
– Padnij! – wrzasnęła Sachs, wskazując zagłębienie w ziemi. Kiedy tylko 
przywarli do ziemi, 
rozległ się drugi strzał.
Od drzew wciąż dzieliło ich piętnaście metrów, ale próba pokonania tej 
odległości równałaby 
się samobójstwu. Sachs uniosła głowę. Pocisk momentalnie świsnął tuż obok. 
Poczuła, jak 
paraliżuje ją ten sam strach, co na lotnisku. Przywarła twarzą do trawy.
Bell wychylił na chwilę głowę. Kolejny strzał ledwie parę centymetrów od niego.
– Chyba go widziałem – powiedział detektyw. – Jest w tych krzakach na prawo od 
domu. Na 
wzgórzu.
Sachs przeczołgała się półtora metra na prawo i wychyliła na moment głowę. Bell 
miał rację: 
morderca przyczaił się na stoku pagórka; widziała słaby refleks rzucany przez 
lunetę. Jeśli 
wejdzie na szczyt pagórka, będzie mógł ich w tym dołku powystrzelać jak kaczki.
Minęło pięć minut bez choćby jednego strzału. Pewnie ostrożnie wspina się po 
stoku. Kiedy 
wreszcie ludzie Dellraya nadlecą helikopterem?
Sachs zacisnęła oczy, czuła woń ziemi i trawy.
Znasz go lepiej niż ktokolwiek, Sachs.
Ale nie zapominaj, Rhyme, pomyślała, że to przecież nie Stephen Kall. Nie 
wnikałam jeszcze 
w umysł Jodiego.
Myśl jak on, Sachs. Podstęp to jego – moja – najgroźniejsza broń.
– Oboje – zawołała nagle Sachs, rozglądając się dookoła – Schowajcie się tam.
Wskazała na płytki rów. Bell kiwnął poważnie głową i poprowadził za sobą Percey 
do rowu.
Sachs spojrzała na pistolet. Zostały cztery naboje. To całkiem dużo, jeśli się 
przyłożę.
– Cokolwiek będzie się działo, nie podnoście się! Sachs przyklękła, szykując się 
do akcji.
– Masz do celu ze sto metrów, Amelio – szepnął Bell.
Nie słuchała go, podniosła się. Nie przykucnęła, nie rozglądała się na boki. 
Stanęła 
w typowej pozycji strzeleckiej, ująwszy pistolet oburącz. Miała przed sobą dom i 
człowieka 
leżącego na brzuchu na stoku pagórka, który śledził ją wzrokiem uzbrojonym w 
lunetę. Pistolecik 
w jej dłoni ważył tyle, co szklanka whisky.
Wycelowała w refleks rzucany przez lunetę, odległy o długość boiska 
piłkarskiego. Twarz 
zrosiły jej pot i mgła. Starała się zapanować nad nerwami.
Nie spiesz się. Poczekaj... Nasłuchuj, nasłuchuj. Teraz!
Obróciła się o 180 stopni i padła na kolana, gdy piętnaście metrów za jej 
plecami, spomiędzy 
drzew, rozległ się strzał. Nabój świsnął jej tuż nad głową.
Sachs wbiła wzrok w zaskoczone oblicze Jodiego, strzelbę myśliwską nadal trzymał 
przy 
policzku. Zdał sobie sprawę, że teraz już przejrzała jego taktykę. Ze na pagórku 
ułożył jednego 
ze strażników z bronią, a sam przemknął się ku drodze i zaszedł ich od tyłu.
Przez chwilę żadne z nich się nie ruszyło. Nikły uśmiech pojawił się na twarzy 
Sachs, kiedy 
unosiła pistolet w obu dłoniach.
Rozgorączkowany usunął łuskę i załadował kolejny nabój. Kiedy unosił broń ku 
policzkowi, 
Sachs wypaliła. Dwa razy. Za każdym razem celnie. Obserwowała, jak pada na 
plecy, podczas 
gdy strzelba pofrunęła w powietrze.
– Zostań z Percey, detektywie – zawołała do Bella.
Znalazła Jodiego leżącego na plecach w trawie. Jedna z kul roztrzaskała mu 
ramię. Druga 
trafiła w lunetę – metal i okruchy szkła wbiły mu się w prawe oko.
Odciągnęła kurek pistoleciku i przytknęła mu lufę do skroni. Obszukała go. Miał 
glocka 
i długi nóż z włókna węglowego.
– Rozbroiłam go! – zawołała. Założyła mu kajdanki. Tancerz krztusił się i pluł, 
otarł krew 
z nieuszkodzonego oka.
Uniósł głowę. Ujrzał Percey Clay, jak powoli podnosi się z trawy wpatrzona w 
swego 
prześladowcę.
Z gardła Czarnego Tancerza wydobył się przeraźliwy skowyt, leżał jednak 
nieruchomo.
Wszyscy troje stanęli wokół niego, obserwując, jak trawa i niewinne krokusy 
nasiąkają jego 
krwią. Wkrótce usłyszeli łopot śmigieł helikoptera unoszącego się nad drzewami.
– Nie wchodzi w rachubę, Lincolnie. Nie mogę tego zrobić – Lon Sellitto trwał 
przy swoim.
Ale i Lincoln Rhyme nie zamierzał dać za wygraną.
– Daj mi choć pół godziny na rozmowę z nim.
– Wściekli się, kiedy usłyszeli twoją prośbę. Jesteś cywilem.
Dobiegała dziesiąta rano w poniedziałek. Zeznania Percey przed sądem 
przysięgłych 
odłożono na popołudnie następnego dnia. Nurkowie z marynarki wojennej znaleźli 
worki 
marynarskie, które Phillip Hansen zatopił w wodach cieśniny Long Island. Czym 
prędzej 
przewieziono je do centrum, by eksperci z FBI mogli je zbadać.
– Czego się obawiają? – spytał rozdrażniony Rhyme. – Przecież nie mogę go pobić. 
To ja go 
złapałem. Zasłużyłem chyba na chwilę rozmowy.
– Nie daj się dłużej prosić – Dellray zwrócił się do Sellitta.
– No, dobra – odparł Sellitto. – Zadzwonię do nich jeszcze raz.
– Jak się naprawdę nazywasz? Joe czy Jodie?
– Wolę tę ksywkę, którą wy mi daliście. Czarny Tancerz. Podoba mi się 
najbardziej.
Drobny mężczyzna bacznie przyglądał się Rhyme’owi zdrowym okiem. Na lewe ramię 
założono mu gips, mimo to dłonie miał skute porządnymi kajdankami przymocowanymi 
do 
klamry u pasa. Nogi też miał spętane łańcuchem.
– Jeśli tak wolisz.
Rhyme nadal obserwował bacznie mężczyznę, jakby ten był jakimś niezwykłym 
pyłkiem 
kwiatowym znalezionym na miejscu zbrodni.
Tancerz uśmiechnął się. Z powodu urazu nerwów twarzy i bandaży, jego mina wydała 
się 
groteskowa. Od czasu do czasu dreszcze wstrząsały jego ciałem, drżały mu też 
palce; złamane 
ramię mimowolnie unosiło się i opuszczało. Rhyme doświadczał przedziwnego 
odczucia, jakby 
sam był w pełni sprawny, za to więzień był kaleką.
W dolinie, gdzie żyją ślepi, jednooki jest królem.
Tancerz uśmiechnął się.
– Pewnie umierasz wprost z ciekawości, jak tego wszystkiego do konałem?
Rhyme cmoknął językiem.
– Wiem, jak to zrobiłeś. Chcę po prostu porozmawiać z kimś, kto o mały włos by 
mnie 
przechytrzył.
– O mały włos – roześmiał się Tancerz. Kolejny krzywy uśmiech. Naprawdę 
dziwaczny. – 
No dobra, to ty mi opowiedz.
Rhyme pociągnął napój przez słomkę. Pil sok owocowy. Thom był zaskoczony, kiedy 
poprosił go o poncz hawajski zamiast szkockiej.
– W porządku. Zlecono ci potrójne morderstwo Eda Carneya, Brita Hale’a oraz 
Percey Clay. 
Jak się domyślam, słono ci zapłacili. Suma sześciocyfrowa.
– Siedmio – poprawił go Tancerz z dumą. Rhyme uniósł brwi.
– Ulokowałeś pieniądze na Bahamach. Skontaktowałeś się jakoś ze Stephenem Kallem 
– 
pewnie poprzez sieć najemników – i z ko lei jemu zleciłeś swoje zadanie. 
Wszystko anonimowo, 
możliwe, że porozumiewaliście się przez pocztę elektroniczną. Rzecz jasna, ni 
gdy nie 
spotkaliście się osobiście. Podejrzewam, że najpierw pod dałeś go próbie.
– No jasne. Zamach w Waszyngtonie. Śledziłem każdy jego krok. Chyba mnie 
zauważył 
i chciał mnie sprzątnąć jako niewygodnego świadka. Bardzo profesjonalnie.
– Wiedziałeś, że jest niezły – ciągnął Rhyme – ale nie miałeś pewności, czy jest 
dość dobry, 
by zabić całą trójkę. Liczyłeś na to, że uda mu się usunąć choć jedną z ofiar, 
ale na tyle zmyli 
pogonie, że ty bez trudu dobierzesz się do dwóch pozostałych.
Tancerz kiwnął głową, niechętnie okazując uznanie.
– Zaskoczyło mnie, że zabił Hale’a. Naprawdę. Jeszcze bardziej zaskoczył mnie 
tym, że 
uszedł z życiem i mało tego, umieścił bombę w samolocie Percey Clay.
– Domyślałeś się, że przyjdzie ci zabić osobiście przynajmniej jedną z ofiar, 
więc w zeszłym 
tygodniu przeobraziłeś się w Jodiego, sprzedawałeś na ulicy prochy, żeby zapaść 
ludziom 
w pamięć. Porwałeś agenta sprzed Budynku Federalnego, aby wydusić z niego, gdzie 
ukryjemy 
świadków. Dałeś porwać się Stephenowi. Zostawiłeś mnóstwo śladów prowadzących 
wprost do 
twojej nory w metrze. Wzięliśmy to wszystko za dobrą monetę. Wykiwałeś nas – 
Stephen nie 
miał pojęcia, że to ty zleciłeś mu robotę. Wiedział tylko, że go zdradziłeś. To 
była dla ciebie 
doskonała przykrywka. Ale ryzykowna.
– Czym byłoby życie bez ryzyka? – zapytał przekornie Tancerz.
– Kiedy Kall ukrywał się w parku, wyrwałeś się nam, odnalazłeś go i zabiłeś. A 
potem sami 
zaprosiliśmy cię na Long Island. Lis buszujący w kurniku. Tyle w telegraficznym 
skrócie.
Przestępca zamknął zdrowe oko, by po chwili znów je otworzyć. Było czerwone 
i załzawione, wbite w Rhyme’a.
– Co cię naprowadziło na mój trop? – spytał w końcu.
– Piasek – odparł Rhyme. – Z Bahamów.
– Opróżniłem kieszenie spodni, starannie wyczyściłem wszystko odkurzaczem.
– W zagięciach szwów.
– No tak. – Po chwili Tancerz dodał: – Nic dziwnego, że się ciebie bał. To 
znaczy, Stephen.
– Ale ty się nie bałeś.
– Nie – odparł Tancerz. – Ja się niczego nie boję. Pokiwał głową, jakby 
zrozumiał niedającą 
mu spokoju myśl.
– Starasz się dociec, skąd pochodzi mój akcent? Faktycznie tak było.
– Ale widzisz, można go zmienić. Czy ty mnie właściwie przesłuchujesz? To nie 
twoja rola. 
Już siedzę za kratkami. Czas się po żegnać. Koniec, kropka. Wiesz co, lubię grać 
w szachy. Po 
prostu uwielbiam. A ty czasem grywasz?
Kiedyś lubił tę grę. Z Claire Trilling rozegrali niejedną partyjkę. Thom 
nalegał, żeby 
spróbował zmierzyć się z komputerem.
– Dawno już nie grałem.
– Musimy kiedyś rozegrać partyjkę. A wiesz, jaki błąd popełnia wielu szachistów? 
Zbytnio 
interesują się swoim przeciwnikiem. To ich rozprasza. Nie przynosi im to nic 
dobrego. A gra 
toczy się tylko na planszy, Lincolnie.
Uśmiechnął się krzywo.
– Zdumiewasz mnie. Jesteś kryminologiem, najlepszym, jakie go kiedykolwiek 
spotkałem. 
A teraz rozkleiłeś się jak baba. Kim że ja jestem? Jeźdźcem bez głowy. 
Belzebubem. Królową 
wróżek. Nie poznasz mojego imienia, stopnia wojskowego ani numeru. Konwencja 
genewska 
mnie nie obejmuje.
Rhyme nie miał już nic do powiedzenia. Zapukano do drzwi. Nadjechał transport. 
Strażnicy 
ujęli Tancerza pod zdrowe ramię i postawili go na nogi. Przy dwóch postawnych 
policjantach 
wydał się niemal karłem.
– Lincolnie? – Tak?
– Zatęsknisz jeszcze za mną. Beze mnie zanudzisz się na śmierć. – Przeszywał 
Rhyme’a 
zdrowym okiem. – Beze mnie zginiesz.
Godzinę później ciężkie kroki zapowiedziały przybycie Łona Sellitta. 
Towarzyszyli mu 
Amelia Sachs i Dellray. Kłopoty. Sachs westchnęła. Dellray skrzywił się.
– No dobra, mówcie – domagał się Rhyme.
– Chodzi o te worki marynarskie. Zgadnij, co w nich było? – po wiedział 
Sellitto.
Rhyme westchnął zmęczony, nie miał ochoty na żadne zgadywanki.
– Detonatory, pluton i poćwiartowane zwłoki?
– Kilka panoram firm z hrabstwa Westchester i dodatkowo dwa kilo kamieni.
– Co? Jesteś pewna, że to książki telefoniczne, a nie zaszyfrowane informacje 
handlowe?
– Kryptolodzy bardzo dokładnie je przeanalizowali – powiedział Dellray.
– Uwolnią tego żałosnego Hansena – Sellitto powiedział ponuro. – Nie będzie 
żadnej 
rozprawy. Ci wszyscy ludzie zginęli na marne.
Rhyme zamyślił się, spoglądając na ścienne tablice z dowodami. Co jest grane?, 
zastanawiał 
się. Coś tu śmierdziało. I to mocno.
Zielone włókna, książki telefoniczne i kamienie.
Rhyme przypomniał sobie, co powiedział mu Tancerz – suma siedmiocyfrowa.
Głosy wszystkich dochodziły do niego jak zza ściany. Sachs podeszła bliżej, 
starając się 
dociec, w co się tak wpatruje.
– Bądźcie cicho – kazał.
Zielone włókna. Wpatrywał się w ślad przyszpilony do tablicy. Nagle zawołał:
– Thom! Thom! Muszę gdzieś zadzwonić. Nigdy nie ma tego chłopaka pod ręką, kiedy 
jest 
mi potrzebny. Lon, wykręcisz numer?
Percey Clay wróciła właśnie z pogrzebu męża, gdy odnalazł ją Sellitto. Ubrana na 
czarno 
siedziała teraz na wysłużonym wiklinowym krześle przy łóżku Rhyme’a. Obok stal 
Roland Bell.
Percey spoglądała na Rhyme’a z niecierpliwością w oczach, a on zdał sobie 
sprawę, że 
jeszcze nikt jej nie poinformował. Tchórze, pomyślał.
– Percey, nie będzie rozprawy przeciwko Hansenowi przed są dem przysięgłych. Co 
było 
w tych workach marynarskich? Nic.
– Nie – pobladła. – Więc go wypuszczą?
– Brak dowodów na to, by cokolwiek łączyło go z Tancerzem. Zakryła dłońmi twarz.
– Wszystko na marne, Ed i Brit.
– Jak radzi sobie twoja firma? – spytał ją Rhyme.
– Słucham? – Percey nie spodziewała się takiego pytania.
– Jak tam firma? Co czeka Hudson Air?
– Sprzedajemy ją. Dostaliśmy ofertę od innej firmy.
– Jakiej?
– Szczerze mówiąc, zupełnie nie pamiętam. Ron prowadził z nimi rozmowy.
– Twój partner Ron Talbot, prawda? Czy on orientuje się w położeniu finansowym 
twojej 
firmy?
– No pewnie. Prowadzi księgowość, wie więcej niż ja.
– Możesz do niego zadzwonić i poprosić, żeby tu przyjechał?
– Czemu nie? Pewnie już wrócił do domu po pracy.
– A ty, Sachs – zwrócił się do policjantki. – Mamy kolejne miejsce przestępstwa. 
Musisz je 
zbadać. Najszybciej, jak się da.
Rhyme spojrzał na przestępującego próg postawnego mężczyznę ubranego w 
połyskujący, 
ciemny garnitur. Ubranie miało w sobie coś z munduru. Jak się Rhyme domyślał, 
nosił go, kiedy 
jeszcze odbywał loty.
Percey przedstawiła ich sobie.
– Więc w końcu dopadliście tego gnojka – powiedział Talbot. – Trafi na krzesło 
elektryczne?
– Ja tu tylko sprzątam – powiedział Rhyme, niezwykle z siebie zadowolony, jak 
zawsze, 
kiedy udało mu się wypowiedzieć jakąś melodramatyczną kwestię. – A co prokurator 
z nim 
zrobi, to już nie moja sprawa. Percey mówiła już panu o Hansenie?
– Tak. Słyszałem od niej, że dowody były sfingowane. Czemu to zrobił?
– Chyba znam odpowiedź na to pytanie, ale potrzebuję jeszcze trochę informacji. 
Percey 
mówiła mi, że firma raczej nie przynosi kokosów.
Talbot wzruszył ramionami.
– Kiepsko nam idzie od paru lat. Państwo już nie pomaga tak jak dawniej, 
namnożyło się 
drobnych przewoźników. Nasze perspektywy się zawęziły.
– A jeśli Tancerzowi zlecono zabójstwo Percey i Eda, żeby morderca mógł odkupić 
firmę za 
psie pieniądze?
– Jaką firmę? Naszą? – zdziwiła się Percey.
– Czemu Hansenowi miałoby na tym zależeć? – zapytał Talbot, posapując.
– Wcale nie miałem na myśli Hansena. To mógł być ktoś inny.
– Ale kto? – zainteresowała się Percey.
– Nie jestem pewien. Ale... te zielone włókna mogą stanowić jakiś trop.
– Zielone włókna? – Talbot w ślad za Rhyme’em powiódł wzrokiem ku tablicy na 
ścianie.
– Chyba wszyscy o nich zapomnieli. Prócz mnie. Sachs, moja partnerka – 
powiedział, 
wskazując ją głową – znalazła je w hangarze wynajmowanym przez Hansena. Ten 
hangar – 
podobnie jak wiele innych szczegółów – miał wskazywać na winę Hansena.
– Nie zapominajmy o porwaniu – wtrącił Talbot. – Przecież skradł broń i zabił 
tych 
żołnierzy. Każde dziecko wie, że to morderca.
– Zapewne – przytaknął Rhyme. – Ale to nie on spuścił desant tych książek 
telefonicznych. 
Zrobił to kto inny. Ktoś, kto przypuszczał, że nigdy nie odnajdziemy tych 
worków.
Percey wierciła się nerwowo.
– Kto taki? – spytał Talbot.
Amelia Sachs wyjęła trzy duże koperty z płóciennej torby i położyła je na stole. 
Dwie z nich 
zawierały księgi rachunkowe. W trzeciej były białe koperty.
– Pochodzą z pańskiego biura, panie Talbot – powiedział Rhyme.
– Przecież nie wolno zabierać ich bez pozwolenia – zaśmiał się dość blado.
– Dostali moje pozwolenie, Ron – Percey Clay zmarszczyła brwi. Rhyme spojrzał na 
Mela 
Coopera, który powiedział:
– Zielone włókna pochodzą z księgi rachunkowej. Białe z kopert. Nie ma 
wątpliwości.
– Wszyscy z lotniska wiedzieli, że przeciwko Hansenowi prowadzone jest śledztwo. 
Postanowił pan wykorzystać ten fakt. Przyczaił się pan aż do nocy, gdy Percey, 
Ed i Brit Hale 
pracowali do późna. Ukradł pan samolot Hansena i wyrzucił worki do wody. Wynajął 
pan 
Tancerza. Powiedział mi, że dostał za to zlecenie sumę siedmiocyfrową. 
Profesjonaliści wiedzą, 
że na rynku płatnych morderstw ceny są znacznie niższe. Zlecający potrójne 
zabójstwo był 
amatorem.
Z gardła Percey Clay wydobył się krzyk. Rzuciła się na Talbota.
– Jak mogłeś? Czemu to zrobiłeś? Talbot cofnął się.
– Hudson Air był w znacznie lepszej kondycji finansowej niż myślałaś – ciągnął 
Rhyme. – 
Niestety, większość pieniędzy trafiała do kieszeni Talbota. Zdawał sobie sprawę, 
że w końcu go 
ktoś przyłapie, musiał więc pozbyć się ciebie i Eda.
– Opcja zakupu akcji – powiedziała. – Jako partner, w razie naszej śmierci 
miałeś prawo 
odkupić nasze udziały po niższej cenie. Jak mogłeś? – powtórzyła grobowym 
głosem.
– Bo kochałem cię! – wybuchnął Talbot.
– Co? – wykrztusiła Percey.
– Wyśmiałaś mnie, kiedy cię poprosiłem o rękę i wróciłaś do męża – powiedział 
szyderczo. – 
Eda Carneya, tego przystojnego pilota. – Twarz mu poczerwieniała z wściekłości. 
– Potem 
straciłem ostatnią rzecz, jaką miałem: zabroniono mi latać. Nie mogłem już być 
pilotem. 
Widziałem, jak oboje spędzacie co miesiąc w powietrzu setki godzin, podczas gdy 
ja mogłem co 
najwyżej przerzucać papierki, siedząc za biurkiem. Mieliście siebie – mogliście 
latać. Nie masz 
pojęcia, co to znaczy stracić wszystko, co się kocha!
Sachs i Sellitto dostrzegli, jak Talbot staje się coraz bardziej napięty. 
Podejrzewali, że coś 
szykuje, ale nie przewidzieli, jaki jest silny. Kiedy Sachs zrobiła krok do 
przodu, wyjmując 
pistolet z kabury, Talbot zbił z nóg smukłą kobietę i powalił ją na stół 
dowodowy, jednocześnie 
popychając Mela Coopera na ścianę. Następnie szybkim ruchem wyrwał glocka z 
dłoni Amelii 
i wycelował w pozostałych.
– Rzućcie broń na ziemię. Natychmiast!
– Opanuj się, człowieku – odezwał się Dellray, obracając oczami. – I co 
zamierzasz zrobić? 
Uciec przez okno? Daleko nie zajdziesz.
Talbot wycelował pistolet prosto w twarz Dellraya, miał w oczach determinację. 
Przypominał Rhyme’owi niedźwiedzia zapędzonego w pułapkę. Agent i policjanci 
rzucili 
pistolety na podłogę. Bell rzucił oba.
– Dokąd prowadzą te drzwi? – Talbot wskazał głową w kierunku ściany.
– To szafa – odparł szybko Rhyme.
Talbot otworzył drzwi, zobaczył ciasną windę, wycelował pistolet w Rhyme’a.
– Nie! – wrzasnęła Sachs. Zdążyła już stanąć na nogi.
– Ron – krzyknęła Percey – przemyśl to jeszcze! Proszę cię. Sachs spojrzała na 
pistolety 
leżące na podłodze w odległości trzech metrów.
Nie, Sachs, myślał Rhyme. Nie rób tego.
Wzrok Talbota krążył między Dellrayem, Sellittem a windą, zastanawiał się, jak 
ją 
uruchomić.
– Posłuchaj, Talbot – powiedział Sellitto. – Odłóż broń. Proszę cię, Sachs, nie 
rób tego. 
Zauważy cię. Wypali w głowę – jak każdy amator – i zginiesz.
Naprężyła wszystkie mięśnie, wzrok wbiła w sig-sauera należącego do Dellraya. 
Gdy tylko 
Talbot znów przeniósł spojrzenie na windę, Sachs rzuciła się szczupakiem po 
pistolet. Nim go 
uniosła, Talbot wymierzył w jej głowę.
– Nie! – krzyknął Rhyme.
Wystrzał był ogłuszający. Szyby zadrżały w oknach, sokoły wzleciały w niebo. Ron 
Talbot 
z niewielkim, czerwonym otworem w skroni stał przez chwilę nieruchomo, po czym 
robiąc 
pirueta, osunął się na podłogę.
– O, kurczę – powiedział Mel Cooper, spoglądając na swojego malutkiego 
smithsona-
wessona kaliber 38, który Roland Bell trzymał pewną ręką. Moment wcześniej 
detektyw 
przysunął się ku Co operowi i błyskawicznym ruchem wyciągnął broń z ciasnej 
kabury 
przyczepionej na pasku za plecami technika.
Płacz wypełnił gabinet, gdy Percey Clay padła na kolana przy zwłokach, łkając 
i wielokrotnie uderzając pięścią w nabite ramię Talbota. W końcu Roland Bell 
otoczył ramieniem 
kruchą kobietę i zabrał ją z dala od ciała jej przyjaciela, a zarazem wroga.
Słaby grzmot, wiosenny deszcz przed nocą. Okno otwarte na oścież, pokój 
wypełniony 
chłodnym, wieczornym powietrzem.
Amelia Sachs odkorkowała butelkę i nalała chardonnay Cakebread Rhyme’owi do 
kubka, 
a sobie do kieliszka. Spojrzała w dół i uśmiechnęła się nieznacznie.
– Nie mogę w to uwierzyć.
Na stojącym przy łóżku komputerze widoczny był program szachowy.
– Nie widziałam jeszcze, żebyś grał na komputerze – powiedziała.
– Wieża na gońca królowej cztery. Szach, mat – powiedział wy raźnie Rhyme.
Chwila ciszy. Komputer odezwał się:
– Gratulacje.
Po czym na ekranie pojawiła się cyfrowa wersja parady „Washington Post”.
– Nie gram dla rozrywki – odparł. – To dobra gimnastyka dla umysłu. To mój 
Nautilus. 
Chciałabyś kiedyś zagrać, Sachs?
– Nie grywam w szachy – rzekła, pociągnąwszy łyk wybornego wina. – Jeśli jakiś 
wredny 
skoczek zaatakowałby mojego króla, najchętniej bym go rozstrzelała. A tak przy 
okazji, ile 
znaleźli?
– Pieniędzy ukrytych przez Talbota? Ponad pięć milionów.
– Gdzie jest Tancerz?
– W areszcie pod specjalnym nadzorem.
To mało znane miejsce w budynku Sądu Karnego. Rhyme nigdy tam nie był – tylko 
nieliczni 
policjanci widzieli to miejsce na własne oczy – ale od trzydziestu pięciu lat 
nikt stamtąd nie 
uciekł.
Amelia Sachs pociągnęła głębszy łyk wina dla kurażu: co ma być, to będzie. 
Wzięła głęboki 
oddech i wyrzuciła z siebie:
– Powinieneś skorzystać z okazji, Rhyme – kolejny łyk. – Już myślałam, że nigdy 
ci tego nie 
powiem.
– Słucham?
– Ona pasuje do ciebie. Może się wam ułożyć.
Zwykle bez problemu patrzyli sobie prosto w oczy, jednak tym razem Sachs 
spuściła wzrok.
– Wiem, co do niej czujesz. I choć ona nie daje tego po sobie po znać, wiem, co 
czuje do 
ciebie.
– Kto taki?
– Dobrze wiesz. Percey Clay. Myślisz sobie pewnie, że to wdowa i nie w głowie 
jej teraz 
mężczyźni, ale słyszałeś, co mówił Tal bot – Carney miał kochankę. Łączyła ich 
przyjaźń. No, 
i firma.
– Nigdy...
– Nie zwlekaj, Rhyme. Dobrze ci radzę. Tobie się wydaje, że nic z tego nie 
wyjdzie. Ale dla 
niej twoje kalectwo nie ma znaczenia. Ona ma rację – jesteście do siebie bardzo 
podobni.
Są w życiu takie chwile, kiedy ma się ochotę unieść ręce w górę, by pozwolić im 
bezwładnie 
opaść z bezsilności.
– Sachs, skąd ci to przyszło do głowy?
– Nie wypieraj się. To oczywiste. Widzę, jak się zachowujesz, odkąd się 
pojawiła. Jak na nią 
spoglądasz. Z jaką zaciekłością chroniłeś ją przed śmiercią. Już ja wiem, co w 
trawie piszczy.
– Niby co?
– Ona jest podobna do Claire Trilling, która opuściła cię kilka lat temu. To jej 
pragniesz.
Aha. Pokiwał głową. Więc o to chodzi. Uśmiechnął się i powiedział:
– Masz rację Sachs, w ostatnich dniach dużo rozmyślałem o Claire. Oszukałem cię 
wtedy, 
gdy powiedziałem, że o niej nie myślę.
– Za każdym razem, kiedy ją wspominałeś, widziałam, że nadal ją kochasz. Percey 
przypomina ci Claire. Uświadomiłeś sobie, że znów mógłbyś z kimś dzielić życie. 
Właśnie z nią. 
Nie ze mną. Taki to już los.
– Sachs, nie powinnaś być zazdrosna o Percey. To nie z jej powodu wypędziłem cię 
z łóżka 
tamtej nocy. To przez Tancerza.
Dolała sobie wina. Obracała kieliszkiem wpatrzona w blady płyn.
– Nie rozumiem.
– Tamtej nocy – westchnął – musiałem postawić mur między na mi. Rozumiesz? Nie 
mogłaś 
być mi tak bliska, kiedy wystawiałem cię na niebezpieczeństwo. Nie mogłem 
dopuścić, by to 
ponownie się stało.
– Ponownie? – spytała. Wówczas zrozumiała.
Cała Amelia, pomyślał. Wytrawny kryminolog. Dobry strzelec. Szybka jak strzała.
– O, nie, Lincolnie, więc Claire była... Kiwnął głową.
– Była jednym z techników, którym kazałem przeszukać miejsce zbrodni na Wall 
Street. To 
ona uruchomiła bombę Tancerza.
Więc to dlatego ten morderca tak go prześladował. Dlatego chciał rozmawiać ze 
zbrodniarzem, choć nie robił tego nigdy wcześniej. Chciał dopaść człowieka, 
który zabił mu 
ukochaną osobę. Chciał wiedzieć o nim wszystko. To była zemsta, czysta zemsta. 
Lincoln 
Rhyme, choć przykuty do wózka, był takim samym myśliwym, jak sokoły mieszkające 
u niego 
na parapecie.
– Ot cała historia. Nie ma to nic wspólnego z Percey. I o ile pragnąłem, byś 
spędziła tę noc – 
i każdą następną – ze mną, nie mogłem sobie pozwolić, by cię pokochać jeszcze 
mocniej niż do 
tej pory.
Lincoln był zdumiony – oszołomiony – że prowadzi tę rozmowę. Był przekonany, iż 
w wypadku, kiedy to dębowa belka przetrąciła mu kręgosłup, najbardziej 
ucierpiało jego serce. 
Jednak tamtej nocy, gdy miał u swego boku Sachs, przekonał się, że był w 
błędzie.
– Teraz już rozumiesz, Amelio? – wyszeptał.
– Mówisz mi po imieniu – odparła z uśmiechem i podeszła do łóżka.
Nachyliła się i pocałowała go w usta. Najpierw wcisnął głowę w poduszkę, ale po 
chwili 
odwzajemnił pocałunek.
– Nie, nie – oponował. Ale znów ją mocno pocałował. Torebka upadła jej na 
podłogę. 
Marynarka i zegarek wylądowały na stoliczku przy łóżku, po chwili dołączył do 
nich glock.
Znów złączyli usta, ale on uchylił głowę.
– Sachs, to zbyt wielkie ryzyko.
– Bóg lubi trzymać w niepewności – powiedziała.
Nie odrywali od siebie oczu. Potem wstała, by wyłączyć światło.
– Czekaj – powiedział.
Do mikrofonu wiszącego na stelażu łóżka powiedział: – Zgasić światło. Pokój 
ogarnął mrok.