Sage Walker

Biała ciemność

Tłumaczyli Maria i Cezary Frąc
Dla Hanka, który hołubi moje marzenia z miłością,
wprawą i cierpliwością.

Chciałabym podziękować Normie Belew, P. Burrowi Loomisowi, kapi-
tanowi w stanie spoczynku z Rezerwy Marynarki Wojennej Stanów
Zjednoczonych, i Billowi Wellsowi. Oddaję też honor}' nieustraszonej
odwadze Bardzo Małego Oddziałku, w 1991 roku, w składzie: Sally
Gwylan, Pat McCraw, Karen McCue, Pań Nagle. Melinda Snodgrass.
Walter Jon Williams. Dziękuję Brendan McFeely za podsuwanie właści-
wych słów we właściwym czasie. Specjalne podziękowania należą się
Mary Rosenblum za pomoc w budowaniu światów i postaci oraz Gard-
nerowi Dozois za przytyczki i słowa zachęty.

PROLOG
Tej trzeciej nocy — nie prawdziwej, gdyż tutaj w środku grudnio-
wego lata nie mogło być prawdziwych nocy — zmienna pogoda w Cieś-
ninie Drake'a zapewniała to, czego potrzebowali: szkwały i śnieg z de-
szczem w czasie nowiu księżyca i morze, które burzyło się i kołysało,
lecz w gruncie rzeczy, jak na możliwości wód antarktycznych, było
w miarę spokojne.
Mihalis oznajmił, że popłynie zodiakiem i rzeczywiście tak zrobił.
Przesunął nadmuchiwaną łódź ponad burtą trawlera i rzucił w rozkoły-
sany bezmiar lodu. Jego słowa, jakkolwiek brzmiały, zatraciły się w wy-
ciu wichury.
Psyche czekała. Nikos, brat Mihalisa, stał w milczeniu obok niej
w kabinie.
Mus, chłopak z Naksos, był zbyt młody i zbyt niespokojny, aby
czekać bezczynnie. Ściągnął wokół twarzy sznurki kaptura i wyszedł
w burzę. Psyche widziała, jak pośliznął się na oblodzonym pokładzie
i /, kocią zwinnością odzyskał równowagę. Zacisnął na relingu dłonie
osłonięte grubymi rękawicami i stanął, wpatrując się w białą nicość.
Wiatr przybrał na sile. Zawodził niemal ludzkim głosem, brzęczał
w takielunku niczym rój olbrzymich os. Niósł drobiny lodu, które nara-
stały w gęstwę białych kolców na linach, na relingach i na ramieniu
chłopaka. Mus wlepiał oczy w burzę, jak gdyby mógł zobaczyć statek
Tanaki, który Mihalis miał zamiar unieruchomić, albo samego Mihalisa
wracającego w małej łodzi. Lód rozpraszał nikłe światło, sprawiając, że
opatulona w gruby skafander sylwetka chłopaka wyglądała jak płaska
papierowa wycinanka. Psyche zastanowiła się, czy go nie zawołać, ale
Mus wypatrujący Mihalisa miał też oko na góry lodowe, a poza tym
w końcu to on marzł, nie ona.
Psyche ustawiła „Sirenę" pod wiatr. Trawler wysyłał fałszywe kody,
podszywając się pod statek z floty Tanaki. Z myślą, że pewnego dnia
może się przydać, Mihalis skopiował chip, który dałamu kobieta Tanaki.
Głupiec. Na ile Psyche wiedziała, sygnały radiowe identyfikowały ich
jako jednostkę koreańską albo, co gorsza, chilijską. Mihalis był zbyt
ufny.
Nie pojawiał się zbyt długo.
Sonar był wyłączony, czerwony wskaźnik był ciemny, ale Psyche
wyczuwała pod kilem słodką wodę, gęstą od niezliczonych drobnych
kryli i pożerających je większych ryb. Wyobraziła sobie, jak „Sirena"
ucieka przed sztormem, zatacza koło i po przejściu burzy wraca z po-
wrotem w to miejsce, by wyrzucie sieci i chwilę później, już pełne,
wciągnąć na pokład. Ale nie tym razem.
Ciemności rozjaśniła rozmyta pomarańczowa smuga fałszywego
świtu. W okropnej poświacie pył wodny zamarznięty na linach przemie-
nił się w smocze zęby splamione barwą płomienia. Cień chłopaka
z Naksos rozrósł się w olbrzymią zjawę, która powoli brnęła po pokładzie
Mus zatrzasnął za sobą drzwi kabiny, gdy Psyche otworzyła przepus-
tnicę. Silniki zadudniły, trawler zwrócił się w kierunku, gdzie zniknęło
światło. Czekał tam strach, może śmierć.
Z radia, nastawionego na przeszukiwanie pasma, płynął wyłącznie
szum zakłóceń. „Sirena" nadal wysyłała fałszywe sygnały. Psyche wy-
szarpnęła ze slotu chip cudzoziemki i rzuciła nim o grodź. Płytka
podskoczyła na pochylonym pokładzie i zatrzymała się u jej stóp.
„Sirena" płynęła teraz w milczeniu, anonimowo — ciemny i niebezpiecz-
ny kształt na czyimś radarze.
Psyche, brat Mihalisa i chłopak z Naksos szukali przez długi czas.
Ich latarki daremnie kreśliły kręgi w zamieci. Dawali znaki krzykiem
i syrenami, lecz dźwięki zagłuszał ryk sztormu.
Znaleźli lód, tylko lód, skruszony lód i krę rzucaną przez morze.
Wreszcie sztorm zmusił ich do odpłynięcia.

ROZDZIAŁ PIERWSZY
Śnieg sypał w Taos.
Signy wyciągnęła ze sterty przy wejściu naręcze sosnowych szczap,
które kosztowały po sto dolców za sąg i szybko drożały. Maleńkie płatki
s'niegu znalazły skrawek gołej skóry między skafandrem a rękawicami.
Topiąc się, wypalały na delikatnej skórze nadgarstka wzór, tajemną
śnieżną wiadomość. Signy brakło cierpliwości, aby spróbowaćją odczytać.
Pchnęła drzwi czubkiem buta, wniosła drewno za próg, pchnęła
drzwi pośladkami. Zatrzasnęły się z satysfakcjonującym ją hukiem.
Schronienie, ciepło, bezpieczeństwo — stare domostwo z cegły
suszonej na słońcu udzielało schronienia, nie szczędziło ciepła, zapew-
niało bezpieczeństwo — ale tylko wtedy, gdy było wspierane ciągłym
napływem gotówki, mnóstwem pieniędzy. Tego ranka prześladowało ją
wrażenie, że żadna z kochanych przez nią osób wcale się tym nie
przejmuje.
Signy ułożyła drewno (po sto dolarów za sąg) przy kominku w kącie.
Ogień buzował jak się patrzy, pieniądze uciekały kominem.
Pająk wypełzł spod polana i biegał, szukając kryjówki. Nie była to
czarna wdowa. Signy darowała mu życie, zastanawiając się, co też
u licha miał do jedzenia w stosie suchego drewna, gdzie nocą tempera-
tura spadała poniżej zera.
— Signy?
Głos Pilar, cholera, ze sceny holograficznej na środku studia. Signy
nie odwróciła się, tylko dorzuciła szczapę do ognia.
— Wróciłaś — mruknęła. Zdjęła skafander i położyła go na banco
obok drew, nadal nie patrząc na scenę.
— Signy, przepraszam.
Kapitał spółki Edges został zredukowany niemal do zera: Dzięki ci,
Pilar. Pilar przeprasza.
— Jest Jared? — zapytała Pilar.
To było do przewidzenia.
Signy ciężkim krokiem przemierzyła pokój, rzuciła się na fotel przy
swojej konsoli, przełączyła scenę holo na pełną rozdzielczość. Pilar
rozpuściła całą forsę Edges i jaka reakcja? Poczucie winy? Skrucha? Nic
z tych rzeczy. Pilar potrzebuje Jareda; on ją pocieszy i uśmierzy smutki.
Dobrze, już dobrze — powie — i ukoi ból. Niech Jared wszystko załatwi,
pewnie!
— Jared jest na nartach.
Twór z bitów i fotonów, Pilar, naturalnej wielkości, w jednej chwili
pojawiła się na scenie. Mgiełka skrzyła się na jej długich, czarnych
hiszpańskich włosach. Rzemień torebki wgniatał kurtkę na ramieniu,
kurtkę malowaną w geometryczne wzory: białe, czarne, jaskrawopoma-
rańczowe i błękitne. W stylu Majów, nową, zapewne drogą.
Signy nałożyła gogle wirtualne, w pełni wnikając w otoczenie Pilar.
Pilar była w domu w Seattle, tak, w studiu z wykuszowym oknem
i polerowaną drewnianą podłogą.
— Złościsz się — stwierdziła.
— Łagodnie powiedziane! Cholera, Pilar, jesteśmy bez grosza! Do
diabła, co się stało?
— Już ci mówiłam. Poczułam, że wpadam w zastój. Chciałam
napięcia, jakie daje prawdziwa widownia. Doładowania. To coś innego
niż wirtualne audytorium, niż sesje studyjne i powtórki.
Pilar poruszyła ramionami i torebka zsunęła się na podłogę. Nawet
ten prosty ruch zdradzał tancerkę; była tak pełna wdzięku. Pilar, artystka
performance'u, grała dla Signy. Tylko raz, błagała bezgłośnie Signy, czy
nie mogłabyś choć ten jeden raz tego nie robić?
— I występowałam w pustych teatrach. Już nikt nie chce gry na
żywo, nikomu nie wystarcza sam dźwięk, wszyscy chcą zapachu i do-
tyku, tej całej oklepanej szmiry, emocjonalnych wstrząsów i wirtualnych
sopli spływających po plecach. Oto, czego chcą. Czy, w każdym razie,
czego chcą ode mnie.
Pilar cofnęła się pod ścianę, wsparła się o nią plecami i osunęła na
podłogę. Siadła ze skrzyżowanymi nogami, wytrenowane mięśnie po-
kazywały teatralne zniechęcenie. Signy miała ochotę trzasnąć ją z całej
siły.
— Słuchaj, przykro mi, że ucierpiała twoja wrażliwość artystyczna,
ale czy choć raz zastanowiłaś się, ile nas kosztował twój wybryk? Choć
raz, Pilar?
— Nie.

— Nie. — Właśnie zaczęły napływać informacje o przekroczeniu
stanu kont kredytowych Edges wskutek wypłat dokonywanych przez
Pilar: oświetlenie, nowy gitarzysta na studyjnych stawkach, nowe kostiu-
my w miejsce tych, które wydawały się nieodpowiednie. Potem organi-
zacja trasy, opłaty za korzystanie z autostrad międzystanowych, bo
przewóz sprzętu drogą lotniczą wydawał się wówczas za drogi. Pilar nie
zawracała sobie głowy, żeby wliczyć w koszty wyżywienie technicznych.
— Musisz mnie nienawidzić — powiedziała Pilar.
Signy odetchnęła głęboko.
— Słuchaj, Pilar, Po prostu słuchaj mnie przez chwilę. Starczy nam
pieniędzy, by spłacić miesięczne raty za domy w Taos i Seattle. I to
wszystko. — Dom w New Hampshire, który Paul otrzymał w spadku,
został spłacony sto lat temu, dzięki Bogu. — Będziemy mieli jeden
wpływ za drobiazg, jaki zrobiliśmy dla Gulf Coast Intersystems, tę
poprawkę w ich negocjacjach z Grupą Arian o kanistry z benzyną. To
drobna suma. I na tym koniec. Nie mam teraz czasu, żeby cię nienawi-
dzić. Muszę na gwałt szukać kontraktu, bo inaczej Edges szlag trafi!
Signy, mówiąc te słowa, zastanawiała się, co też u licha wyprawia.
Dała się ponieść nerwom, jasne, i wiedziała, że później dopadnie ją
poczucie winy, żal, że straciła panowanie, skrucha.
— Dlaczego mnie nie powstrzymałaś? — zapytała Pilar.
Naprawdę wyglądała na zbolałą. Zranioną. Nawet na zmartwioną.
Och, niech diabli wezmą tę jej twarz, doskonały zarys kości policzko-
wych, wielkie ciemne oczy, jej arystokratyczne anglo-hiszpańskie rysy.
— Cholera jasna, Pilar! Rachunki, które o mało nas nie zrujnowały,
napłynęły tego samego dnia, a ty byłaś off-line. Poza siecią. Pozwoliłaś
sobie na chwilę relaksu z tym nowym gitarzystą, prawda?
Mendez był apetyczny, fakt. Gdybym była Pilar, pomyślała Signy,
uszczknęłabym parę godzin w tym hotelu w Scottsdale. w tym z dobrą
ochroną, której nie mogliśmy z Paulem złamać.
Mieliśmy niezły ubaw, próbując pokonać system ochronny, Paul i ja,
ale jeśli naprawdę szybko nie podłapiemy jakiejś roboty, zabawa będzie
skończona. Nie dopuszczę do rozpadu tej grupy, nie bez walki, a już na
pewno nie dlatego, że ta pieprzona Pilar Videla ma ciągoty do artystycz-
nych wyskoków.
— Jesteś dorosła, Pilar. Powstrzymywanie ciebie to nie mój prob-
lem. Paula też nie.
— Słuchaj, mówiłam, że mi przykro. — Pilar schyliła się po torbę.
Miała łzy w oczach. — Jesteś zdenerwowana, Signy. Wrócimy do
sprawy później.

— Pilar...
Sylwetka Pilar rozmyła się i niech to licho, znikła. Wszystkie dojścia
do Seattle zostały odcięte. Dramatyczne odejście Pilar wcale nie popra-
wiło nastroju Signy. Wystukała sekwencję dostępu do domu w Seattle,
inną, ale też na próżno. Nie korzystała z kodów nagłej potrzeby, nie
chcąc łamać nie pisanej zasady, która mówiła: Nie korzystaj z nagłej
potrzeby, o ile nie zachodzi nagła potrzeba, czasami potrzebujemy
prywatności.
Signy trzasnęła dłonią w klawiaturę i splotła ręce na piersiach. Czy
tylko Pilar nie zawsze zachowuje się jak osoba dorosła? A co z Signy
Thomas? Co z dojrzałą, rozsądną Signy Thomas, przerażoną możliwo-
ścią utraty grupy, rodziny, jakkolwiek by to zwać — utraty Edges? Pilar
i Janina. Signy i Jared. Paul. Edges oznaczało siłę, wsparcie, współdzia-
łanie; nie mogli się utracić, do licha! Bojąc się tej straty, Signy próbo-
wała zamaskować gniewem strach, i oczywistym celem wybuchu stała
się Pilar.
Signy wystukała wiadomos'ć dla Seattle.
[Signy] Przeprosiny. Skrucha. Kocham cię.
Wysłała ją. Wiadomość miała czekać, póki Pilar nie zdecyduje się
odpowiedzieć, a to mogło oznaczać wiele dni; niekiedy, gdy Pilar
wpadała w rozdrażnienie, znikała na ulicach i nie wracała przed ucisze-
niem nękających ją demonów. Robiła tak wcześniej.
Janina mogła pomóc, ale Signy nie widziała jej w domu w Seattle.
Wybrała się do rodziny, gdy Pilar była w trasie, ale miała wrócić...
Signy wczytała plik, w którym członkowie Edges zostawiali infor-
macje na temat miejsca pobytu — o ile pamiętali, by to zrobić. Janina
miała wrócić... pewnego dnia.
Na konsoli Signy zamrugało światłełko Paula — złap mnie. Wcześ-
nie wstał, jak na niego. W New Hampshire było południe.
Paul czegoś chciał. W porządku, pogada z nim.
[Signy] O co chodzi, Paul?
[Paul] Kontrakt.
[Signy] Bierzemy.
Wstała i ruszyła do kuchni. Miała nadzieję, że sparzona rankiem
kawa nie jest zbyt nieświeża.
Z głośnika nad zlewem popłynął głos Paula.
— Tylko tyle? Nie sądzisz, że przed podpisaniem powinnaś ułyszeć,
o co chodzi?
— Po prostu bierzemy, Paul. Na miłość boską, nawet gdyby to była
robota dla mafii. Potrzebujemy pieniędzy.

Wlała zimną kawę do kubka i wstawiła go do mikrofalówki.
— Uspokój się, Signy.
Czy słuchał, gdy krzyczała na Pilar? Co, Paul?
— Postaram się — obiecała.
— Wypij kawę.
Kawa miała gorzki, nieświeży smak. Signy wysączyła ją mimo
wszystko, próbując nie zwracać uwagi na coś, co stało jej w gardle.
— Śmiało, Paul. Opowiedz mi o robocie.
— Kontrakt dla kompanii o nazwie Tanaka — powiedział Paul. —
Przejdź do studia, przyjrzymy się mu.

ROZDZIAŁ DRUGI
Postawiła kubek z kawą na biurku w wielkim pokoju w Taos,
w studiu z bliźniaczymi biurkami i monitorami, jej i Jareda, umieszczo-
nymi nisko, żeby nie zasłaniały sceny holo. Signy spodziewała się
dokumentów, map i przytłaczającego głosu Paula.
— Pełny interfejs, proszę — powiedział Paul.
Czyżby już nad tym popracował? Signy nałożyła gogle i wtopiła się
w iluzję świata Paula Maury'ego.
Biały szum; początkowo rozmyte barwy przed jej oczami nabrały
ostrości, jak gdyby mruganiem po/była się łez. Paul uśmiechał się do
niej. Weszła w wirtualną w miejscu, gdzie znajdowała się jego twarz,
dlatego widziała ją w dużym powiększeniu: blada zimą skóra, czarne
pióro brwi, gęste rzęsy. Signy cofnęła się. Paul był ubrany w kasztanowy
golf, wymięte tweedowe spodnie i postrzępione wełniane skarpety. Na
jednej widniała łatka z taśmy samoprzylepnej.
Paul reprezentował smukłą elegancję, ale trudno było iść z nim
między ludzi. Signy nie próbowała. Wpasowała plecy w oparcie znajo-
mego fotela w stylu królowej Anny — wrażenie dotyku burgundowej
skóry było fikcją stworzoną przez nieznaczne zmiany ciśnienia w kom-
binezonie wirtualnym, jaki miała na sobie.
Paul na miejsce spotkania wybrał bibliotekę w swoim domu w New
Hampshire, pokój ulubiony do prowadzenia rozmów, znajomy, na wy-
soki połysk. On sam siedział w obitym skórą fotelu przy kominku.
Płomienie rzucały przypadkowe refleksy złota na pogrążoną w cieniu
ścianę książek za jego plecami.
— Najbogatsze wody na Ziemi — zagaił.

Wymodelował w rękach globus, błękitno-białą Ziemię, którą przy-
tulił do siebie jak dziecko. Przekręcił glob i zanurzył palce w chmury
wyczarowane nad Saharą.
— Morze Południowe.
Będąc prawdziwym mistrzem iluzji, wymodelował mały świat
z ogromną pieczołowitością. Wielka Pustynia Amerykańska rozciągała
się w kierunku Kanady. Strefa Sahary i Sahelu zajmowała prawie cały
kontynent afrykański; maleńkie wysepki pływającego archipelagu Ka-
lifornii roiły się na Pacyfiku. Stworzył nawet miniaturową płaskorzeźbę
wzniesionego przez ludzi Los Angeles, zakotwiczonego na płyciznach
zatoki Catalina. Antarktyda, teraz na czubku, jarzyła się bielą na tle
ciemnozielonego morza, maleńkie góry marszczyły gładką powierzch-
nię globusa.
— Pracowałeś już nad tym. Ile czasu to zabrało? — zapytała Signy.
— Globus? Miałem go gdzieś w plikach.
— Nie globus. Oferta pracy — poprawiła Signy.
— Propozycja nadeszła zeszłej nocy. Interesująca, Signy. — Paul
położył palec na maleńkim pomarańczowo-czarnym słupku, który zna-
czył biegun południowy. Słupek był nieproporcjonalnie duży. -pChodzi
o pracę w Antarktyce.
— W Antarktyce?
— No, w Lizbonie. W tym roku w Lizbonie odbędzie się spotkanie
Komisji Traktatu w sprawie Antarktyki.
— W Lizbonie. Zgadza się.
— Prawdę mówiąc, chodzi o oba miejsca. Nasz potencjalny praco-
dawca, Tanaka, korporacja z siedzibą w Japonii, zajmuje się przetwa-
rzaniem biomasy kryla w użyteczne proteiny. Chce, żebyśmy pomogli
wprowadzić pewne zmiany w Traktacie Antarktycznym.
— W prawie międzynarodowym? Paul, czy znamy kogos: z odpo-
wiednim doświadczeniem?
— To jest do załatwienia. Projekt składa się z elementów, z którymi,
moim zdaniem, możemy sobie poradzić.
— Chyba już to kiedyś słyszałam. — Signy wstała z wyobrażonego
fotela i zbliżyła się do kominka. Wsparła rękę o gzyms. Wypolerowany
mahoń był szorstki w dotyku, Paul stworzył wrażenie kurzu. Nie był
wzorem gospodarza. Nawet jego wirtuale były zakurzone.
— Nie, poważnie. Damy radę. — Paul popatrzył na trzymany w rę-
kach model Ziemi. Ścisnął globus do wielkos'ci grapefruita i położył go
na stole. Signy przyglądała się żyłom, które nabrzmiały na grzbietach
jego dłoni.

— Czego od nas chcą? Ukształtowania opinii? Opracowania wize-
runku na potrzeby mediów? — zapytała.
Edges sprzedawali jedno i drugie. Nieraz oferowali zdania, które
mogła wykorzystać agencja reklamowa, kiedy indziej informacje odpo-
wiednio skrojone dla uszu decydenta, który był władny wpływać na
decyzje polityczne; Edges znajdowali odpowiedzi na różnorakie pytania
i zmagali się z rozmaitymi problemami.
— Mielibyśmy stworzyć oprawę frazeologiczną dla sztabu prawni-
ków Tanaki, aby mogli coś sprzedać w Lizbonie. Na tym zasadniczo
polegałoby nasze zadanie.
— Jaką frazeologię, Paul?
— Tanace zależy na ograniczeniu połowów kryla. Sam nie wysunął
propozycji, zrobiła to grupa naukowców. Koncepcja przypadła mu do
gustu, podobnie jak większości uprawnionych do głosowania członków
Komisji. My musimy zadbać o utrzymanie korzystnego klimatu, to
wszystko.
— Co mamy zrobić? — Signy pomyślała, że jeśli zadanie było
wykonalne, a Pilar nie obraziła się na dobre, może Edges jeszcze nie
wypadli z gry.
— Przekonać członków Komisji, żeby opowiedzieli się za ustalany-
mi co roku kontyngentami określanymi na podstawie teorii biologów
morskich. Floty rybackie są zaniepokojone spadkiem połowów. Ten fakt
świadczy na korzyść wprowadzenia limitu, przynajmniej w oczach
państw, które nie głodują. Będziemy musieli zadbać, żeby członków
komisji nie rozproszyły inne propozycje, o ile takie się pojawią, i żeby
większość pozostała większością, przynajmniej do chwili głosowania.
Janina mogłaby zająć się biologią, z wykształcenia była inżynierem
środowiskowym. Będzie wiedziała, czy liczby dotyczące biomasy mają
sens. Signy zastanowiła się, czy Janina jest już w domu, czy uspokoiła
Pilar. Potrafiła to zrobić, chyba jako jedyna.
— Paul, zaczekaj, dobrze? Chcę coś sprawdzić. — Signy zniknęła
z pokoju i obejrzała widziane przez kamery wnętrze domu w Seattle.
Janiny nie było, a Pilar nie odebrała wiadomości.
— W porządku, już jestem.
Paul wyglądał na lekko zirytowanego jej zniknięciem.
— W Komisji zasiada pięćdziesięciu sześciu delegatów z pięćdzie-
sięciu sześciu państw, przy czym każdy ma inne wytyczne, inne potrzeby
polityczne i osobiste słabostki. Wystarczy pchnąć delikatnie między-
narodową komisję w stronę, na której nam zależy. Proste, nie uważasz?
— A co z Rosjanami?

— W tej chwili opowiadają się za planem. Siedzą w antarktycznym
biznesie od początku. Mało tego, nadal myślą, że to oni odkryli Antarktydę.
— Proste, racja — przyznała Signy. — Jeśli szczęście nam dopisze
i jedna czy druga grupa nacisku nie wywoła awantury na inny temat.
Zdaje się, że Tanaka, cokolwiek by to było, daje nam zadanie, które
sprawia wrażenie aż nazbyt łatwego. Nigdy o nich nie słyszałam. I my-
ślałam, że sprawa kryla została załatwiona parę lat temu.
— Pomyśl o krylu jako o kilotonach jadalnego, samoistnie powie-
lającego się białka — podsunął Paul. —Pomyśl o krylu jako o zagrożo-
nym źródle pożywienia, źródle, które wysycha. Nasi potencjalni praco-
dawcy są zaniepokojeni wielkością połowów. Są skłonni zrezygnować
z części swoich udziałów, żeby utrzymać połowy w granicach uważa-
nych przez nich za bezpieczne. Starczy dla wielorybów, starczy dla
zysku, ale za mało dla zachowania bezpieczeństwa. Lubię przezorność,
Signy.
Przezorny Paul Maury i jego żargon, jego niespieszne poczucie
czasu. Niekiedy Signy myślała, że Paul postanowił postawić kropkę nad
każdym „i" i kreseczkę w każdym „t" na Ziemi.
— To ryzykowne zadanie — podjął Paul. — Babraiiśmy się w mnós-
twie rzeczy, ale nigdy nie mieliśmy do czynienia z czymś, co jest resztą
światowych zasobów żywności.
— Warunki?
— Och, bardzo dobre. Tanaka ma urozmaicone zainteresowania —
obwody, przemysł wytwórczy, przewozy morskie i tak dalej. Zgodzili
się pokryć wydatki, naturalnie, plus dziesięć procent zysków zjednorocz-
nych połowów w nowych granicach — o ile zdołamy je dla nich ustalić.
I parę innych rzeczy, ale to skomplikowane...
Gdyby go nie powstrzymała, Paul przystąpiłby do wyliczania zesta-
wień zysków i strat Tanaki za ostatnią dekadę.
— Czy Tanaka to osoba? — zapytała.
— Tak, jeden człowiek. Który, jak się wydaje, ma zamiar założyć
dynastię. Yoshiio Tanaka, tak się nazywa. Signy, nie wiem, w co się
pakujemy, nie do końca. Struktura korporacji jest powikłana; znalazłem
bloki danych, które mają niezwykłe cechy. To może być robota jak
najbardziej w porządku, ale potrzebuję trochę czasu, żeby zorientować
się w sytuacji.
— Ich akcje są notowane na giełdach walorów, prawda?
— O, tak. Jak najbardziej. Akcje Tanaki stoją całkiem nieźle od
wielu lat; wykazują solidny, powolny wzrost. Pod tym względem kom-
pania jest dość wiarygodna. Zdecydowanie wiarygodna.

— Weź zadatek, a rozpracujemy ich później — zadecydowała Sig-
ny. — Zawsze możemy się wycofać, jeśli nie spodoba nam się to, co
znajdziemy. — Bierz tę robotę. Powiedz im, Paul, że zrobimy wszystko,
cokolwiek chcą. — Jesteśmy w kłopotach, Paul. Nie możemy być zbyt
wybredni.
Paul splótł palce pod brodą i popatrzył na Signy.
— Nie wiedziałem, że jesteś taka rozdrażniona.
— Jestem. Drażni mnie perspektywa śmierci głodowej. Przyznaję.
— W porządku, Signy. Wyrażę zgodę.
Paul zlikwidował będący jego tworem pokój w New Hampshire.
Signy, znów w czasie rzeczywistym, patrzyła na swoje studio, w którym
zamierał ogień.
Pomyślała, żeby pozwolić mu wygasnąć, zamknąć wysysający cie-
pło przewód kominowy, pozostawić ogrzewanie piecowi i bateriom
słonecznym. Ale pieniądze już były w drodze. Edges mieli pracę.
Podsyciła ogień, śliczny, wesoły ogień dla Jareda, kiedy wróci z gór.

ROZDZIAŁ TRZECI
Signy usłyszała kroki w korytarzu, tupot butów narciarskich na
deskach podłogi. Jared przyniósł ze sobą zapach śniegu i sosny. Kark
Signy omyła fala świeżego powietrza, chłodnego powietrza, które przy-
warło do ubrania Jareda i wniosło do domu posmak zimowego dnia.
— Mamy robotę — oznajmiła.
— Doskonale. — Jared wsparł dłonie, jeszcze w rękawicach, na
biurku, po obu stronach Signy, i pochylił się, aby ją pocałować. Jego
zimne usta musnęły jej policzek.
— Hej! — Odsunęła się od niego. — Jaki był śnieg?
— Kapitalny. — Jared zdjął skafander.
— W piecyku jest garnek posolę.
Jared wyszedł do kuchni.
Na monitorze Signy przesuwała się lista gatunków zwierząt zamie-
szkujących Antarktykę. Euphasia superba, kryl antarktyczny, królewski
robal, podstawa bogactwa. W Antarktyce żyło więcej gatunków ping-
winów, niż przypuszczała. Cesarskie, królewskie, Adeli.
— Adeli? — zaciekawił się Jared. Podszedł do swojego biurka
z talerzem, łyżką i paroma zwiniętymi tortillami w rękach.
— Pingwiny — wyjaśniła Signy. Przeniosła listę na jego monitor
					
					
					

Ma
i otworzyła okno Seattle. Nadal ani śladu Janiny, ani śladu Pilar. —
Mamy robotę.
— To dlatego wyglądasz na zmartwioną?
— Zrugałam Pilar. Poważnie.
— Jak?
— Powiedziałam jej, że jest rozrzutna. Że wpakowała nas w kanał.
Jared uśmiechnął się. Jakże pięknie wyglądał: twarz pociemniała po
dniu spędzonym na słońcu i śniegu, szerokie ramiona. Potężny mężczyz-
na ufny w swoją siłę — ostoja bezpieczeństwa.
— Signy, kochanie, nigdy się nie nauczysz. Nie można wyrzucać
z siebie słów prawdy i łudzić się, że nie zranią one ludzkich uczuć.
— Tak. Trochę mnie poniosło. A teraz Pilar zniknęła, a Janina jest
nie osiągalna.
Na monitorze Signy pojawił się krab Paula.
[Paul] Pilar jest w kawiarni na Pikę Street
Market. Z Janiną.
— Doskonale — ucieszyła się Signy. — O, cholera! Jared, muszę
wymyślić, co jej powiedzieć, gdy wróci do domu. Przykro mi za ten
wybuch, ale masz rację, podałam raczej oczywiste fakty.
— Cos' wykombinujesz —¦ powiedział Jared. — No, co z tą pracą?
[Paul] Obrady Komisji Traktatu w sprawie
Antarktyki w toku. Signy, potrzebujemy nowych
informacji. Wszystko w archiwach pochodzi z cza-
sów sprzed wprowadzenia zakazu uprawiania tury-
styki. Stare. Nudne.
— Mam więc jechać na Antarktydę? — zapytała Signy.
[Paul] Nie. Jared pojedzie. Signy, ty, skoczysz
do Houston.
— Na Antarktydę? —Jared sprawiał wrażenie szczerze zachwyco-
nego tym pomysłem.
— Do Houston? — powtórzyła Signy. — Paul, Houston nie jest
moim ulubionym miastem.
[Paul] Liczą się dane, moja droga.
Obłoczek pary przepłynął z posoli Jareda w kierunku nosa Signy,
niosąc aromat skropionych sokiem z limony, duszonych ziaren kukury-
dzy, wieprzowiny, zielonej ostrej papryki i oregano.
— W porządku. Pojadę. Możesz powiedzieć Pilar, że wyjazd do
Houston jest moją pokutą za utratę panowania nad sobą.
[Paul] Głuptas.
Signy wystukała wiadomość.

[Signy] Idę na obiad. Później.
Jared już był pochłonięty jakimś projektem; adresy wędrowały w dół
ekranu jego monitora. Signy wyszła do kuchni i nałożyła sobie posolę.
Przeżuwając kawałek tortilli, wylała nieświeżą kawę i zajęła się brud-
nymi naczyniami.
Była szczęśliwa. Ponieważ Jared wrócił do domu, ponieważ Sangre
de Cristos różowiały w blasku zachodzącego słońca i ponieważ po prostu
były, okryte śniegiem pogodne szczyty za wielkim kuchennym oknem.
Ze studia dochodził głos Jareda, samo jego brzmienie. Signy nie
mogła rozróżnić poszczególnych słów. Jared z kimś rozmawiał, lecz nie
przełączył rozmowy na głośniki w kuchni.
Będzie świetnie, pomyślała. Paul jest wścibski jak stara panna.
Będzie węszył, póki nie rozłoży kompanii Tanaki na czynniki pierwsze.
Cokolwiek znajdzie, my sobie z tym poradzimy.
Podgrzała tortillę, posmarowała placek prawdziwym masłem
(grzech i rozpusta!) i usiadła przy stole, zahipnotyzowana widokiem
wędrujących na wschód błękitnych cieni i płowiejących barw gór.
[Signy] Przeprosiny. Skrucha. Kocham cię.
Wiadomość |arzyła się na monitorze Pilar w domu w Seattle. Pilar,
z Janiną zerkającą jej przez ramię, odczytała ją i wzruszyła ramionami.
— Chyba mówi prawdę — powiedziała Janina.
Pilar postukała w klawiaturę i słowa Signy zniknęły.
— Nie powinna przepraszać. Byłam bezmyślna — przyznała.
Tak trzeba, prawda? Przy/nać się i żyć dalej. Tak, pomyślała, byłam
bezmyślna. Ale czy ktoś by to powiedział, gdybyśmy na moim tournee
zarobili kupę szmalu?
Za wykuszowym oknem mgła skryła styczniowy świat. Pilar zadrża-
ła, tęskniąc, przez chwilkę, za Południowym Zachodem, za suchym
powietrzem, upałem lata.
— Porozmawiasz z nią? — zapytała Janina.
Jak szeroko otwierały się jej błękitne oczy, gdy była zmartwiona.
Wyglądała jak laleczka Barbie, jedna z tych, które czasami spotyka się
w sklepach z antykami, tylko że tamte maja. dołeczki, a Janina nie.
Trochę sponiewierana laleczka: blond włosy pociemniałe od mgły,
policzki zaczerwienione przez zimny wiatr.
— Jasne, za chwilę. — Pilar niespiesznie stukała w klawisze, prze-
glądając wiadomości, które nadeszły w ciągu minionych dwóch tygodni.
Cena powrotu do domu.
— Zrobię herbatę — zaproponowała Janina.

Pilar przejrzała ploteczki od przyjaciółek, przeskoczyła przez zwy-
kłe śmieci, które nie powinny były przedostać się przez filtry, jakie
zostawiła na mailu. Może Paul mógłby ponownie ustawić program
strażniczy.
Notka od agenta, mówiąca o jakimś honorarium za starą, wręcz
starożytną piosenkę. Ten kawałek sprzed całych dziesięciu lat.
A potem Paul i Signy z tego dnia, rozmawiający o pracy. Pilar
przeczytała pobieżnie początek, a następnie, kiedy rozmowa stała się
interesująca, przełączyła ją na pełną wirtualną ze studia Paula.
Pilar usłyszała stuk kubka na biurku obok ręki.
— Janina, mamy robotę.
— O rany! Ale szybko.
Nie zwracając uwagi na hałasy czynione przez Janinę sadowiącą się
przy swojej konsoli, szelest i parę głębokich oddechów, Pilar pozwoliła,
by jej palce zatańczyły po klawiszach. W jej słuchawkach rozbrzmiała
fraza piosenki, którą zaczęła przed wyjazdem. Niezła.
Niech Signy poczeka, pomyślała, ale przyłapała się na wpatrywaniu
w obraz rejestrowany przez kuchenne kamery w Taos. Zmierzch rozmy-
wał kontury masywnych vigas, okorowanych belek, które wspierały
powałę, łagodził szorstką fakturę ceglanych ścian i starego impregnowa-
nego drewna.
Signy wpatrywała się w ciemny prostokąt szyby, za którym góry
zlewały się z nocą. Szerokie ramiona, wąskie biodra — Signy zawsze
sprawiała wrażenie silnej. Jej szarobrązowy kombinezon, włosy koloru
starego dębu, wtapiały się w otaczające ją barwy. Skręcała kosmyk
włosów, bezczynnie siedząc przed oknem.
Kocham cię. Te słowa lśniły na ekranie.
Nie prowokuj mnie w ten sposób, pomyślała Pilar. Potrzebuję was,
Janiny, Paula i Jareda, i ciebie też, Signy, ponieważ ty dajesz mi
przestrzeń do gry. Ponieważ mogę robić swoje, a ty opieprzasz mnie
mniej niż ktokolwiek inny. Kocham? Nie jestem pewna, czy wiem, co
to znaczy.
Pilar zamknęła okno z widokiem Signy i zajrzała do studia w Taos.
Jared krążył wokół sceny, rozmawiając z agentem z biura podróży.
Pilar westchnęła i przesłała głos do głośnika w kuchni.
— Słyszałam, że jesteśmy wypłacalni.
Signy podskoczyła i okręciła się na krześle. Zamrugała, wpatrując
się w głośnik nad zlewozmywakiem.
— Pilar, przepraszam...
— Daj spokój. Wszystko w porządku, Signy
Załatwione, pomyślała Pilar. Wyszła z Taos, zdjęła wirtualne okula-
ry i przeciągnęła się z rozkoszą.
To początek, pomyślała Signy. Pilar musi ochłonąć, a ja muszę
obmyślić lepsze zabezpieczenia, żeby nie mogła zrobić krzywdy ani
nam, ani sobie. Paul opracuje system, który umożliwi jej dostęp do
funduszy, ale nie pozwoli nas zrujnować. Powinniśmy byli zrobić to całe
lata temu. Ale dobre i to, że Pilar nie dąsała się w jakiejś kryjówce. Dobry
początek.
Signy zdjęła z kołka w korytarzu sweter, zarzuciła go na kombine-
zon. Noc była bezchmurna, a takie noce naprawdę bywają zimne.
— Zarezerwowałem lot na południe — oznajmił Jared, gdy Signy
weszła do studia. — Muszę mieć jakąś pracę. Turystyka odpada. Tanaka
mógłby zrobić unik, ale jak się okazuje, mój stary kumpel jest lekarzem
na statku kompanii. Saigo Kihara, facet ze spływu. Zastąpię go.
— Hej! Szybka robota — pochwaliła Signy.
— Tak. Wyjeżdżam o piątej rano.
— Rano? Tak po prostu?
— Tak po prostu — powtórzył Jared. — Paul mówi, że już rozma-
wiał i ludźmi z Gulf Coast w Houston. Lecisz w porze lunchu za dwa
dni. Musisz (ylko potwierdzić rezerwację.
— Sama radość.
— Sama radość. Spakuję się.
Signy potwierdziła rezerwację lotu do Houston.
Później zajrzała do New Hampshire. Paul zabarykadował się za
znakiem kraba, ikonką oznaczającą, że nie należy zawracać mu głowy.
W Seattle, Pilar i Janina przerzucały słowa z jednego monitora na
drugi. Grały w swobodne skojarzenia, kompletując listy słów, które
mogły wywołać reakcje emocjonalne ludzi pracujących w Gulf Coast
Intersystems, wielonarodowej grupie, której siedziba, jak się dogodnie
złożyło, mieściła się w Houston, w Teksasie, w Stanach Zjednoczonych.
Pilar i Janina radziły sobie wpaniale, skupione, zaabsorbowane pracą,
od czasu do czasu wybuchały śmiechem. Signy nie przeszkadzała im.
Poza tym, Jared wyjeżdżał za parę krótkich godzin.
Czas jednakże mógł być pojęciem bardzo subiektywnym. Bardzo.
Pora do łóżka, zadecydowała Signy.
Signy leżała skąpana w cieple Jareda, rozpostarta obok niego, rozle-
niwiona jak przekarmiona kotka. Było jej trochę za gorąco, ale nie
chciała się odsuwać.
— Tylko nie odmroź sobie niczego ważnego, kiedy będziesz uga-
niał się za pingwinami — zażartowała.
— Przy pierwszej okazji sprawię sobie futrzane suspensorium —
zapewnił Jared.
— Koniecznie. — Prawie zasypiała. Jared podciągnął się pod szc/yt
łóżka, burząc doskonale wygodną pozycję Signy, i wsunął poduszkę pod
plecy.
— Chyba będzie lepiej, jak coś ci powiem.
— Co takiego? — Signy przesunęła nogę na chłodniejszą stronę
łóżka. Chłód był miły.
— Wiem, że nie lubisz, gdy niespodziewanie dają o sobie znać moje
byłe kochanki.
— Zdecydowanie. — Naprawdę nie lubiła. Ich związek był otwarty.
lecz Signy nigdy nie wiedziała, co powiedzieć w przypadku konfronta-
cji: „O, cześć, miło cię poznać. Jared jest dobry w łóżku, prawda?"
— W Kanadzie poznałem pewną dziewczynę. Na imię ma Susan.
Susanna.
— Założę się, że nie cierpi swojego imienia.
— Nie wiem. Nie pytałem.
— Uh-huh. I co z tą Susanną?
— Wydaje się, że ostatnio jest z moim bratem.
Aha. Tak. Signy chciałaby nie czuć bólu. Ale czuła.
— Czy Mark wie, hmmm... o waszym związku?
— Jasne. W każdym razie, Susan przysłała wideo. Swego rodzaju
kartkę bożonarodzeniową, jak sądzę. Może będziesz chciała rzucić
okiem. Poniekąd Susan należy do rodziny, no i w ogóle...
Nie miała najmniejszego zamiaru oglądać jeszcze jednej dawnej
kochanki Jareda. Jared był wolny, ale Signy wolała o tym nie pamiętać.
Sama nawiązywała przelotne romanse, kiedy ją naszła ochota. Tylko że
nie miała ani ochoty, ani romansu od paru lat.
Ale mogła mieć. pewnego dnia. Po prostu mogła.
— Ty przedstawiłeś ją bratu?
— Oczywiście. Pomyślałem, że pasują do siebie.
— Przypuszczam, że nie mogłeś jej zostawić ot tak.
— Może. Mniej więcej.
Jared zachowywał się tak, jakby flirt z Susanną był tylko niezobowią-
zującą miłostką. No cóż, miał swoje życie przed spotkaniem z Signy
i z czymś takim należało się liczyć.
Jared zmienił pozycję i patrzył teraz prosto w jej twarz, jakby nie
chciał, żeby się złościła. W porządku. Wybaczy mu, w każdej chwili.
— Masz jeszcze coś do powiedzenia przed wyjazdem? — zapytała.
Ściągnął brwi, jak gdyby analizował w myślach wydarzenia ubiegłe-
go miesiąca.
— Chyba nie.
Niech cię diabli.
— Powiedz, że będziesz za mną tęsknił.
— Będę za tobą tęsknił. — Miał taką strapioną minę. Przyciągnął ją
do siebie, jego usta dotknęły delikatnie jej szyi i Signy przestała być
śpiąca.
— Udowodnij -— poprosiła.
Zrobił to. Znał ją na wylot, do ostatniej możliwej synapsy multior-
gazmowej jaźni.
Cudownie.
Jared wyszedł po cichu, tak cicho, że Signy przebudziła się dopiero
wówczas, gdy z korytarza dobiegło stłumione trzaśniecie drzwi.
Wysoko ponad nią belka zaskrzypiała w chłodzie, jaki nastał przed
wschodem słońca.
Signy została w samotności nie otrzymanych pocałunków, nie wy-
powiedzianych słów pożegnania. Pokój był taki ciemny, ziąb na zew-
nątrz taki straszliwy, dom wokół taki pusty. Całkiem sama, wszyscy
odeszli.
Sama, z Edges na skraju rozpadu. Signy wiedziała, że Edges są
straceni, widziała to z realistyczną jasnością, jaka przychodzi przed
pełnym rozbudzeniem, kiedy rozum zastępuje prawdę intuicyjnymi
skojarzeniami.
Odsuwali się od siebie, wszyscy. Signy zobaczyła Jareda z nową
kochanką, Pilar w składzie bardziej tolerancyjnej grupy, jednej z tych,
które nie łaja za takie głupstwa, jak przepuszczenie funduszy, ani nie
przypominają, że niekiedy trzeba spać. Pilar, z idącą w trop Janiną,
wiecznie pełną nadziei, wiecznie ignorowaną.
Paul ? Paul najprawdopodobniej nawet by nie zauważył, gdyby wszyscy
zniknęli. Siedziałby w swoim studiu i kreślił przyszłą historię afrykań-
skich koalicji. Ale zapomniałby ją opublikować i nikt nigdy nie dowie-
działby się, że miał rację.
Rozbolały ją ramiona. Pomyślała, że przez całą noc próbowała
utrzymać w nich coś, czego utrzymać nie było można. Nie chciała
rozpadu Edges. Już przeżyła coś podobnego, już kiedyś utraciła drogą
sobie grupę. Częściowo za sprawą Paula.
Doktorat Signy z neurobiologii i pięć lat ciężkiej pracy zaowocowały
przydzieleniem jej własnego laboratorium w Genapt Technologies,
gdzie koordynowała pracę sześciu badaczy i ich ekip technicznych
Pracowali nad procesem starzenia, w mózgach ssaków. Głodzenie prze-
dłużało życie, to było już ustalone. W przypadku podawania zwierzętom
utrzymywanym na skraju głodu mikrodawek hormonu wzrostu długość
życia wzrastała jeszcze bardziej. Zespół Signy faszerował te genatrycz-
ne cuda dawkami farmaceutyków. Ośrodkowe układy nerwowe stymu-
lantów tworzyły godne uwagi krzywe uczenia się u młodzieńczych
starych szczurów. Zespół z podnieceniem obserwował zmiany w gospo-
darce tlenem, w stężeniu neurotransmiterów, w procesach chemicznych
zachodzących w mózgach kręgowców w czasie rzeczywistym. Symula-
cje nauczyły ich rozpoznawać kolory mózgu podczas pracy w sytuacjach
gniewu, strachu, zmęczenia. Bawili się doskonale, toczyli zajmujące
dyskusje, walczyli między sobą i bronili swoich konstruktów procesów
umysłowych.
Signy kierowała laboratorium w Atlancie do czasu przejęcia. Wów-
czas to pojawił się Paul, Paul outsider, Paul antagonista.
W chłodnym świetle pokoju konferencyjnego jego tweedowy garni-
tur sprawiał wrażenie zbyt ciężkiego jak na marzec na Południu. Signy
wlepiała oczy w materiał marynarki, grubsze węzełki różnych wełen
i miękkie lśniące włókna, może jedwabiu — podczas gdy on spokojnie
rozwalał jej świat na kawałki. Przejęcie, cięcia kadrowe, zmiana celów
badawczych.
Signy starała się zachować spokojne brzmienie głosu. Zadawała
pytania, łudząc się, że otrzyma odrobinę nadziei, którą zaniesie swojemu
zespołowi. Byli sumiennymi pracownikami, mieli rodziny na utrzyma-
niu. Jim miał stary dom i nową łódź, swoją dumę i radość. Sara pomagała
dzieciom rozwiedzionej córki. Do licha, ich życie spoczywało na łasce
Signy, a wyglądało na to, że ona nie może nic zrobić, nic, co zagwa-
rantowałoby im spokojną przyszłość.
Paul Maury wnikliwie wpatrywał się w jej twarz, jakby szukając
podpowiedzi, które pomogłyby mu wyrazić cel misji; jego brązowe oczy
obserwowały jej reakcje, gdy przemawiał do czujnej grupy kierownic-
twa Genaptu. Signy próbowała zachować spokój, czując jednocześnie
pot sączący się spod pach i spływający po bokach koszuli. Miała ochotę
zedrzeć ją z grzbietu i cisnąć w tego zblazowanego intruza.
Zmiany w funduszu rządowym, mówił Paul. Nowy nacisk na badania
dotyczące pożywienia, mniejsze zainteresowanie chorobami nerwowy-
mi, a zwłaszcza problemem starzenia się.
Signy pragnęła, żeby się, cholera, zamknął, już wszystko było wia-
domo, no nie?
Przez ostatnie dziesięć minut pierwszego spotkania z Paulem myśla-
ła wyłącznie o ucieczce. Jej dom na strzeżonym osiedlu obiecywał
bezpieczeństwo. Dom mógłby stać gdziekolwiek, kiedykolwiek —je-
dynie pnącza kwitnącej wisterii i malowane na biało kolumny sprawiały,
że wyglądał na siedzibę z Południa.
W drodze do wyjścia Paul uśmiechnął się do niej.
— Troszczysz się o swoich ludzi.
— Cholerna racja.
— Pójdziemy na kolację?
Poznaj swojego wroga, ktoś powiedział. Wtedy cię nie zaskoczy.
— Chyba tak. Dziękuję.
Paul Maury, prawnik po Harvardzie, bostoriski snob kulturalno-inte-
lektualny, pod kąśliwym dowcipem skrywał głęboką nieśmiałość. Nie
była urażona, gdy czekał, by zapłaciła połowę rachunku. Tej pierwszej
nocy nie wykazał żadnej inicjatywy seksualnej. Zastanawiała się, czy
nie jest przypadkiem gejem.
Negocjacje w Atlancie ciągnęły się przez całą wiosnę. Prośba Paula,
by Signy pokazała mu wieś, sprawiła jej przyjemność. Nie znała swego
wroga dość dobrze, nadal mógł ją zaskoczyć. Zwiedzali plantacje i mu-
zea, spacerowali po bujnych ogrodach w łagodnym wiosennym powie-
trzu, wstępowali do sklepów z antykami. Powiedział, że szuka srebrnej
czary. Do starej rodzinnej siedziby w New Hampshire. Na drodze jakiejś
alchemii zrozumienia nie wspominali o losach firmy. Signy przekupiła-
by go, seksem albo pieniędzmi, lecz on wydawał się nieprzekupny.
Pamiętała rdzawe światło, które w zakurzonych sklepikach kładło się
na szczupłej twarzy Paula. Skupiony na filigranowych szczegółach antycz-
nej biżuterii, na granatach i szmaragdach w barokowej oprawie, zapytał:
— Podoba ci się? — I czekał na jej aprobatę, jakby to miało
znaczenie.
Wiosenna noc była chłodna jak na tę porę roku, na tyle chłodna, by
tweedowa marynarka Paula przyjemnie ogrzała jej ramiona, gdy popro-
siła o pożyczenie. Pachniała dobrze. Tak więc w końcu zaprosiła go do
łóżka. I stwierdziła, że jest nieśmiały, delikatny i chętny do nauki.
Dwa tygodnie, oznajmił im w sali konferencyjnej następnego dnia
rano. Dwa tygodnie na składanie podań o pracę na stanowiskach, które
pozostaną w firmie.
Signy z wściekłością zacisnęła szczęki. Udało jej się podnieść z fo-
tela i wyjść bez słowa.
Właśnie wtedy wspomniała słowa matki: „My nie płaczemy, Signy".
Gniew jednak był jak najbardziej na miejscu.
Musiała przejść długim pustym korytarzem Genaptu, pod milczący-
mi rzędami kabli i przewodów, musiała wrócić do laboratorium. Jim
czekał, i Sara, i Signy musiała im powiedzieć, że wszystko skończone.
Za nią, w pewnej odległości, podążał Paul. Obejrzała się, zobaczyła, że
zgubił krok. Zatrzymał się i zawrócił.
Ale kiedy wróciła na korytarz, godzinę później, czekał oparty
o ścianę.
— Signy? — Trzymał ręce za plecami. Jego twarz była bezbronna,
wystawiona na policzek, gdyby postanowiła go wymierzyć. Wyglądał
jak człowiek przerażony. — Pracuj ze mną.
— Cholerny Jankes. — Sama wychowała się w Tucson, ale on był
cholernym Jankesem. Wypowiadając te słowa, wiedziała, że są śmieszne.
— Tak — zgodził się. — Chyba to prawda.
Wykonywał jedynie swoją pracę. Firma, która go zatrudniła, miała
siedzibę w Singapurze. Mimo wszystko nadal był cholernym Jankesem.
— Pracuj ze mną — powtórzył. — Zrobisz to?
Oto, jak się zaczęło. Tak było wtedy. Tak jest teraz, powiedziała
sobie Signy. Nie pozwolę, żebyśmy utracili siebie.
Czy nadal jestem wściekła na Paula, po tylu latach?
Zastanawiając się nad tym, przewróciła się na bok, naciągnęła kołdrę
na nos i postanowiła na powrót zapaść w sen.

ROZDZIAŁ CZWARTY
Signy szła w stronę stołówki w Gulf Coast Intersystems. Miała
nadzieję, że wygląda na pewną siebie. Znajomy elastyczny nacisk „wyj-
ściowego" kombinezonu na skórę działał kojąco, podnosił ją na duchu.
Szarobrązowy kombinezon z lycry był na tyle nowy, że nadal błyszczał.
Marynarka z czerwonego jedwabiu, swobodna, powiewna i odrobinę
ekstrawagancka, sprawiała wrażenie drogiej, ale nie do tego stopnia, by
uraziło to kogokolwiek z obecnych.
— Jesteś piękna — powiedział Paul.
Połaskotał ją c/ujnik na policzku, postukała więc w niego palcem
Miała na czole kamerę, ale nie nałożyła gogli, które pozwoliłyby na
odczytywanie wyświetlanych tekstów. Do porozumiewania się z Pau-
lem, który obiecał prowadzić nasłuch, służył głośniczek przyklejony za
uchem i laryngofon ukryty pod wysokim golfem kombinezonu.
— Nasze udziały w Gulf Coast Intersystems spadły dziś rano
0 trzy punkty — poinformował Paul.
— Paul, dlaczego akurat teraz mówisz mi takie rzeczy? — zapytała
szeptem Signy. — Właśnie idę, cholera, do jadalni.
— Wiem. Ale pomyślałem, że to cię zainteresuje.
— Hmmm. — Za dwuskrzydłowymi drzwiami ludzie krążyli po
wielkim pomieszczeniu i z leniwym zainteresowaniem sprawdzali za-
wartość bufetu.
— Gdzie jest Jared?
— Nie wiem. Nie odezwał się od wczoraj. Może utknął w Chile
albo co.
— Świetnie. — Signy omiotła spojrzeniem salę, sprawdzając oto-
czenie. Wysokie okna, udrapowane jadowicie zielonym aksamitem,
wychodziły na holograficznie wyidealizowaną zatokę, której dopełnie-
niem były szybujące mewy.
Pracownicy Gulf Coast ruszyli w stronę bufetu, gdzie na warstwie
lodu albo pod ciężkimi srebrnymi kopułami stały naczynia zjedzeniem.
Na stolikach przykrytych kwiaciastym brokatem stały bukiety wyhodo-
wanych w cieplarni czerwonych tulipanów. Wystrój został zaprojekto-
wany w ten sposób, aby budzić wspomnienia baronów naftowych i ich
bogactwa oraz pozwolić zapomnieć o nękającej Houston rozpaczliwej
nędzy. Gulf Coast trzymało biedę z daleka, za drutem kolczastym
1 murami ze zbrojonego betonu, licowanymi w celach kosmetycznych
płytami wapienia.
Signy weszła do sali, próbując ignorować zastrzeżenia tej części
osobowości, która bała się obcych. Nie patrz spode łba, upomniała się
w myślach. Jesteś na służbie. Zrobiła minę, która miała wyrażać kom-
petencję zmieszaną z bezbronnością. Jared uczył ją przemawiania języ-
kiem ciała, ćwicząc reakcje z nią i z tuzinem jej wirtualnych sobowtó-
rów. Tuzin Signy, tuzin Jaredów; praca zakończyła się kalejdoskopem
ciał i fajerwerkami śmiechu, i kochali się, podczas gdy wokół nich
kłębiły się ich zwielokrotnione wizerunki. Signy pozwoliła, by to wspo-
mnienie odmalowało się na jej twarzy — wiedziała, że rozjaśni ono jej
oczy i użyczy im głębi namiętności.
Jared był dobry w budzeniu lubieżnych myśli. Signy jeszcze nie
obejrzała wiadomości od Susanny. W porządku, zerknie na to choler-
stwo zaraz po lunchu.
Przy bufecie podniosła mikrofon, który wczoraj umieściła tam
i sprawdziła — może trzy razy. Chrząknęła. Mikrofon odebrał dźwięk.
W porządku.
— Witam. Nazywam się Signy Thomas. Moja firma, Edges, stawia
wam dzisiaj lunch. W trakcie jedzenia z rozmieszczonych tu i ówdzie
głośników popłyną słowa. To nic podprogowego — usłyszycie słowa,
jeśli będziecie słuchać.
Gromadzimy reakcje na określenia dotyczące Antarktyki. Edges
planują wykorzystać zestawy określonych reakcji do zoptymalizowania
warunków eksploatacji największego na Ziemi naturalnego łowiska.
Niektórzy już podjęli przerwane rozmowy. To dobrze.
— Proszę przy wychodzeniu kłaść swoje karty na ladzie przy drzwiach.
Za informacje płacimy po siedemdziesiąt pięć dolarów. Dziękuję. — Signy
obróciła się wokół osi, nawiązując kontakt wzrokowy z kim tylko mogła
(kobieta w seledynowym kitlu wyglądała na ogromnie zmęczoną),
uśmiechnęła się i ruszyła przez tłum. Ten wysoki mężczyzna... już go
widziała — gdzie? Kiedy? Był rudy i atrakcyjny w nieco szorstki sposób.
Signy uśmiechnęła się i przez dłuższą chwilę patrzyła na niego, żeby Paul
mógł dokładnie obejrzeć obraz rejestrowany przez jej kamery.
— Kto to? — wyszeptała.
— Przeglądam pliki kompanii. Alan Campbelł. Inżynier. Były
astronauta. Pomagał budować Stację.
— Cześć — powitał ją Campbell.
— Miło znów pana widzieć, panie Campbell. Wybaczy pan? Praca
czeka. — Signy opuściła stołówkę i udała się na górę, do kabiny
kontrolnej. Usadowiła się z westchnieniem ulgi.
Nie była sama. W obrotowym fotelu obok niej siedział pucołowaty
chłopak, ubrany w czarny bawełniany strój, który niekorzystnie kontra-
stował z jego trupiobladą skórą. Pod spodem miał kombinezon wirtual-
ny, na uszach słuchawki.
— Cześć. Jestem Jimmy.
— Jimmy?
— Jimmy McKenna. Tymczasowy kontrakt z Gulf Coast.
Co oznaczało, że Signy nie mogła go wykopać. Tutaj nie potrzebo-
wała niczyjej pomocy, na miłość boską. I wcale nie była wdzięczna za
obserwatora z Gulf Coast. Czego się po niej spodziewają? Że wrzaśnie
„pieprzyć waszego szefa" na całą salę?
— Cześć — przywitała się Signy, gdy Paul mówił:
— Jimmy McKenna. Nie spodziewałem się. To on podsunął nas
Tanace, przynajmniej takie doszły mnie słuchy. Podziękuj mu w na-
szym imieniu, kiedy znajdziesz wolną chwilę, dobrze?
— Jestem Signy. — Miękkie rysy Jimmy'ego sprawiały, że trudno
było określić jego wiek. Początkowo pomyślała, że ma osiemnaście lat.
Mógł mieć trzydzieści.
Jednostronnie przejrzysta szyba za rzędem monitorów umożliwiała
dyskretną obserwację jadalni. Signy zerknęła na tłum. Wzdłuż bufetu
przepływał nieprzerwany strumyk konsumentów. To podnosiło na du-
chu. Dostawcy artykułów spożywczych musieli być tak dobrzy, jak
wskazywały na to wystawione przez nich rachunki.
— Signy. Niezłe rozmieszczenie. — Jimmy ruchem głowy wskazał
na monitor, który ilustrował pozycję mikrofonów Signy. —Próbowałem
wcześniej paru konfiguracji. Wyłapałaś wszystkie martwe miejsca.
— Dzięki. — Signy wczytała zebrane przez Pilar i Janinę zestawy
słów i puściła je przez głośniki wycelowane w przypadkowe stoły,
dostosowując siłę głosu do gwaru panującego w stołówce. Wsłuchała
się w urywki rozmów; jej ręce pomykały nad studyjnymi konsolami.
Widmowe głosy płynęły do jedzących, głosy, które zdawały się dobie-
gać od sąsiedniego stolika, z drugiej strony pomieszczenia. Przy różnych
stołach usłyszała słowa-hasła wplatane w rozmowy: KOKAINA, KOŚĆ
SŁONIOWA, KRYL, SALAMANDRA. Uśmiechnęła się. Były też inne
słowa, inne zwroty. TOKSYNY, ograne od częstego używania, ale
dobre do jako znacznik; przymiotnik BIAŁY. Przy stołach kierownictwa
padały inne słowa: GRONOSTAJ, DREWNO SANDAŁOWE. Niektó-
re rozmowy dotyczyły apetytów, zapachów.
Później ona i Paul mieli dopasować reakcje do słów. Konotacje nega-
tywne były łatwiejsze do skorelowania niż pozytywne; do pozytywnych
często można było dojść jedynie drogą dedukcji. SALAMANDRA.
— ...i w Kostaryce nadal są pierwotne lasy tropikalne — ktoś'
mówił. — Naturalnie, „pierwotne" to określenie względne.
Signy pozwoliła sobie na chwilę odprężenia. LAS TROPIKALNY.
Wszystkie hasła były w obiegu. Dostosowała głośność nagranych słów
do wzrostu poziomu natężenia rozmów, gdy lunch dobiegał końca.
Niektórzy zaczęli wychodzić, niezbyt szybko, niezbyt wolno. Program
był zsynchronizowany z głośnością rozmów i słowa cichły stopniowo.
Signy sprawdziła parę nagrań na chybił trafił. Jak na razie — w porządku.
— A zatem po wszystkim — powiedział Jimmy McKenna.
Głos przestraszył ją. Udało jej się zapomnieć o jego obecności.
— Tak. Po wszystkim.
Jimmy okręcił się z fotelem i spojrzał jej w oczy.
— Mógłbym pozbierać mikrofony. Gdy wszyscy wyjdą.
— Nie trzeba.
— Zapytaj go o kontrakt Tanaki — podsunął Paul
— Mój partner mówi, że pomogłeś nam dostać kontrakt z Tanaką.
Jimmy, który już się podnosił, opadł z powrotem na fotel.
— Zgadza się.
— Dziękujemy.
Jimmy wpatrywał się w nią z natężeniem, jakby chciał zapamiętać
jej twarz. Wytrzeszczał oczy, aż poczuła się nieswojo, więc zapytała:
— Czemu nas poleciłeś?
Teraz unikał spojrzenia jej w oczy.
— Bo jesteście dobrzy. Pracujecie z Pilar Videlą, prawda?
Aha. Zawdzięczali kontrakt podziwowi. Nie omieszka powiedzieć
tego Pilar.
— Tak.
— Ona jest cudowna.
— Powtórzę jej to.
Jimmy zerknął nad ramieniem Signy na drzwi.
— Idzie Campbell. Zbiorę i zapakuję mikrofony. Twoje walizki są
w holu, prawda?
— Tak, ale...
— Chciałbym to zrobić. Nie martw się, będę ostrożny. — Jimmy
wyjął coś z kieszeni. — Możesz to wziąć? To prezent.
Podał jej płaskie pudełeczko z białego tworzywa, z chipem, i bez
słowa przecisnął się obok Alana Campbella, który zrobił mu miejsce
w drzwiach. Campbell przyniósł talerz w plastikowym opakowaniu.
— Cześć. — Signy nie miała pojęcia, czemu Campbell miałby jej
szukać. Paul załatwił darmowy lunch, ale Edges nie prowadzili innych
interesów z Gulf Coast. Przynajmniej ona o niczym takim nie wiedziała.
— Alan Campbell. Spotkaliśmy się na przyjęciu, kiedy Gulf Coast
dostało ten wystrzałowy kontrakt. Chyba mnie nie pamiętasz — Alan
mówił miękko, bez teksańskiego akcentu.
— Musiałam skorzystać z pomocy co do nazwiska — powiedziała
Signy — ale wiedziałam, że skądś pana znam.
— Byłaś z kolegą, doktorem. Rozmawialiśmy przez chwilę.
— Z Jaredem. Tak, to mój partner.
— Poznałaś Jimmy'ego?
— Tak myślę.
— To dobrze. Nie jest zbyt rozmowny, ale cholernie dobry w sche-
matyce. Przyniosłem ci coś do jedzenia. Kto pracuje w porze lunchu,
zwykle jest głodny. — Campbell postawił talerz i zdjął plastikową
przykrywkę. — Oczywiście, jeśli jadłaś...
— Nie. — Signy sięgnęła po szpikulec z plastrem wołowiny aatś
i wbiła zęby w mięso. Było wyśmienite.
Campbell usiadł w zwolnionym przez Jimmy'cgo fotelu. Cechowała
go swoboda bycia i kompetencja.
— Masz wszystko, czego potrzebowałaś?
Signy nabrała na widelec nieco pilawu. Alan sięgnął do kieszeni
i wyjął butelkę wody mineralnej. Signy zdjęła nakrętkę, pociągnęła
długi łyk wody zimnej jak lód.
— To się dopiero okaże, gdy znajdziemy jakieś korelacje — odpar-
ła. Skosztowała jarzyn. Były wybornie przyprawione.
Alan czekał, aż skończy jeść. Czekanie chyba mu nie przeszkadzało,
jakby dysponował całym czasem świata. Signy skończyła sate, odłożyła
szpikulec, zlizała sos z palców i spróbowała zdjąć z uszu studyjne
słuchawki. Przewód wplątał się we włosy. Szarpnęła.
— Mam — powiedział Alan. Wyplątał przewód, zręcznie i delikat-
nie. Miał piegi na grzbietach dłoni. Musnął ręką jej policzek, gdy
odsuwał słuchawki. Dotknięcie było subtelne.
— Dziękuję. Panie Campbell?
— Alan.
— Alan, czy to spotkanie w interesach?
Wyszczerzył zęby. Oczy miał piwne, ich kąciki marszczyły się, gdy
się uśmiechał.
— Nie. I nikt nie kazał mi cię zabawiać, jeśli jesteś ciekawa.
Przypadkiem zauważyłem, że twój samolot odlatuje dopiero rano. Przy-
padkiem zauważyłem, że jesteś sama. Tak więc postanowiłem odnowić
znajomość.
Alan Campbell pomagał budować Stację, która, choć mała, była
jedyną stacją kosmiczną. Był smukły i swobodny, absolutnie nie
przypominał Jareda. Zdawało się, że w pokoju kontrolnym unoszą się
feromony. Może.
— Narazie tylko patrzyłeś, jak jem.— Signy spojrzała na monitory.
Wszystkie dane zostały przeniesione do tymczasowego schowka w goś-
cinnym mieszkaniu, przydzielonym jej przez firmę. Signy wyłączyła
pulpity i wstała. Alan też się podniósł.
— To prawda. Dlatego uważam, że jeszcze się nie zaznajomiliśmy.
Chętnie zaiwę noc, jeśli potrzebujesz towarzystwa — zaproponował Alan.
— Potrzebuję. — Gdyby chciała wyjść poza teren Gulf Coast,
musiałaby prosić o ochroniarza. Przechadzka po centrum handlowym
nie trafiała jej do przekonania, podobnie jak kolacja na tacy w pokoju.
— Może przyszedłbym o siódmej?
— Zgoda. — Signy patrzyła, jak Alan wychodzi. Spodobał jej się
jego chód.
— Pochodzi z Kolorado — usłyszała w słuchawce. Zapomniała, że
Paul jest on-line. — Rozwiedziony, jedno dziecko. Metodyczny, perfek-
cjonista, i ma temperament. — Paul też był metodyczny i perfek-
cjonistyczny, i Signy jakoś go znosiła. Kolorado, mogła uwierzyć. Alan
Campbell szedł korytarzem ze smukłą gracją, jak wśród wysokich traw
prerii.
Po południu Signy przesłała sprawozdanie z pracy do Seattle.
— Łap — mruknęła.
— Mam. — Janina odpowiadała w czasie rzeczywistym z Seattle.
Na monitorze Signy ukazała się jej twarz. Zajej plecami, w kącie studia,
Piląr pracowała z piórem świetlnym. Po ścianach tańczyły wstęgi neo-
nowych barw: Pilar tworzyła choreografię.
— Śliczne — pochwaliła Signy. — To, co robi Pilar. Nie to, co ci
wysłałam.
— Wyglądasz na zmartwioną. — Bursztynowe światło z pióra Pilar
zamigotało na twarzy Janiny.
— Tak? Może to przez tę sprawę z Tanaką. Paul mówi, że nie może
ich rozgryźć, i to go niepokoi.
— Może tęsknisz za Jaredem. — Janina ściągnęła brwi.
— Janino, jesteś taka spostrzegawcza. Chciałabyś poznać jeszcze
jedną kobietę Jareda? — Signy umieściła w słocie chip od Jareda
i przygotowała się do wyświetlenia.
— Jasne — odparła Janina. — Chyba.
Obraz, który ukazał się na płaskim ekranie ciekłokrystalicznym, był
ziarnisty i kiepsko dostrojony.
— Cześć, Jared — powiedziała uśmiechnięta dziewczyna. Susanna,
0 ile to była Susanna, była rodowitą Amerykanką, wysoką, z ładnie
ukształtowanymi kośćmi policzkowymi i klasycznym nosem. Miała
cudowny uśmiech. Stała przy kamiennym kominku w pokoju o ścianach
z okorowanych, potężnych kłód. Była ubrana w dżinsy, wysokie buty
1 granatową wełnianą koszulę. — Powiedziałabym: „Czas na spotka-
nie", ale wyjechaliśmy na wakacje. A wiesz, że Marlcdopiero w ostatniej
chwili przypomina sobie o urlopie. Jest cudowny.
Cięcie: twarz brata Jareda, na dworze, z niebem prerii w tle. Mark
ogromnie przypominał Jareda, ale zapuścił brodę od czasu, gdy Signy
widziała go po raz ostatni. Pomachał na pożegnanie w stronę kamery.
Cięcie: znów Susanna, we wnętrzu chaty. Oględnie mówiąc, cięcia
były amatorskie. Signy zastanowiła się, kto trzymał kamerę.
— Interesy Marka idą nieźle.
W tle rozbrzmiał głos Marka:
— Sue?Sue?
— Mamy nadzieję, że wpadniesz z wizytą. Muszę już iść.
I to było wszystko.
— Mark jest bratem Jareda? — zapytała Janina.
— Aha — mruknęła Signy. — Dziewczyna ma na imię Susanna.
Teraz mieszka z Markiem.
— Mark jest podobny do Jareda. Mniej więcej.
Na ekranie pojawił się jastrząb, ikonka Pilar, dyskretny znak, że ona
też się przysłuchuje.
— Pilar, widziałaś? — zapytała Signy.
— Tę dziewczynę? Jasne. Ładna. Signy, jesteś zazdrosna?
— Nie muszę. Wcale. Jared sypia z tobą, z Janiną, ze mną, i tak jest
świetnie. Zastanawiam się tylko, co było nie w porządku z tą małą, że
Jared postanowił się nią zająć. Chciałabym, żeby przestał znosić do
domu zbłąkane kocięta.
— Nie sprowadził jej do domu — zauważyła Janina.
— Nie. Zabrał ją do brata. To różnica?
— Tak — stwierdziła Pilar. — Chyba tak. Czyżbyś chciała go
poślubić, Signy?
— Nie. — Małżeństwo negowało częściowo tożsamość kobiety. Signy
nie potrafiła wyobrazić sobie siebie w roli żony. Zgoda, małżeństwo nadal
było najlepszą instytucją chroniącą dzieci, lecz ona nie miała dzieci w pla-
nach. Bała się, że gdyby miała dziecko, chciałaby być wyłącznie matką.
— Ale chcesz, żeby się zmienił. — Pilar, widoczna nad ramieniem
Janiny, opuściła pióro.
— Nie. Nie chcę. Wcale. Nie chcę, by zmienił choć jeden włos na
rozczochranej głowie.
Pilar roześmiała się i wyszła ze studia, zniknęła z ekranu.
— Wezmę się za to, co przysłałaś, Signy — powiedziała Janina.
— Och, jesteś wielka.
— Cała ja. —Janina odwróciła się i zajęła przesłanymi plikami.
W anonimowym mieszkaniu gościnnym w Houston Signy zamruga-
ła, wpatrując się w pusty ekran. Rozmowa z Pilar była krzepiąca,
powszednia, konkretna jak zwykle.
Niemożliwe, poszło zbyt gładko, zaczęła rozważać Signy, ale na
ekranie zamigotał krab Paula. Razem zaczęli analizować zebrane
w Houston dane, wyszukiwać wszelkie możliwości.
Z wyciągu bankowego karty kredytowej Paul uzyskał dane dotyczą-
ce wielkości rodziny, dochodów i skłonności politycznych klienta. Do-
pasował je do częstości słów, jakimi podczas lunchu karmiona była dziś
próbka populacji. W korelacji symboli nie było niczego tajemniczego.
Sortowanie wymagało jedynie niezłej porcji bitów.
Pracowali w skupieniu, porozumiewając się monosylabami, przeka-
zując sobie korelacje, odrzucając niektóre z nich. Byli w tym dobrzy,
Paul i Signy; szybkość ich pracy wynikała częściowo z rutyny. Znali
swoje sygnały.
KOŚĆ SŁONIOWA. Signy zamroziła ekran. Dzikie słonie odeszły
w przeszłość, ich siedliska były rozpaczliwie puste, ale ludzie reagowali
na kość słoniową z nostalgią, z tęsknotą, z dziwną mieszaniną winy
i pożądania. Antyczna kość słoniowa osiągała niewiarygodne ceny.
— Zwolnić, Signy? — zapytał Paul.
Bolały ją ramiona. Bujała w obłokach. Jak długo nad tym siedzieli?
W pokoju robiło się ciemno. Czas kończyć.
— Chyba tak. Starczy. Do rana jestem off-line.
— Planujesz romantyczne interludium?
— Ha. Może. Dobranoc, Paul.
— Baw się.
Swędzenie w okolicach pięty, nieznaczne, ale obecne od południa,
stało się nagle nie do zniesienia. Signy zdjęła kombinezon i buty i potarła
otarte miejsce. Kombinezon wylądował w kącie, z poutykanymi we-
wnątrz chipami rejestrującymi. Bolały ją nogi. kiedy wstała, aby powyj-
mować chipy z kieszonek. Wsunęła je do portów konsoli i wysłała
zawarte na nich informacje do New Hampshire.
— Alan Campbell jest tutaj — poinformował pokój.
— Cholera— warknęła Signy. Cisnęła chipy w stronę porzuconego
kombinezonu. — Która godzina?
— Dziewiętnasta dwadzieścia.
— Do licha. To znaczy, powiedz mu, żeby wszedł.
Miała zaburzone poczucie równowagi. Chwiejnie pobrnęła do ła-
zienki i złapała ręcznik. Operowanie przenośnym sprzętem nigdy nie
było tak absorbujące, jak praca w wirtualnej, ale nawet małe ekrany nie
były pozbawione pewnej magii i mogły oderwać ją od świata. Widziała
przed oczami szeregi przesuwających się cyfr i chaos figur geometrycz-
nych. Jared zawsze beształ ją, gdy zapominała poruszać się i poprzecią-
gać w trakcie pracy. Nigdy o tym nie pamiętała.
Cichy dźwięk sprawił, że się odwróciła. Przysłoniła piersi ręczni-
kiem. Alan Campbell stał przy niewielkim barku, pracowicie wyciągając
korek z butelki Veuve-Cliquot.
— Niektórzy pracują zbyt ciężko — powiedział.
— Och, przepraszam. Miałam zamiar włączyć alarm. Chyba zapo-
mniałam. — Signy. przytrzymując ręcznik jedną ręką, w drugą wzięła
kieliszek z szampanem. — Dzięki. — Maleńkie, gładkie jak jedwab
bąbelki wypełniły jej usta smakiem lata. Szampan był wyborny. Signy
uśmiechnęła się do Alana. — Nic pod słońcem nie smakuje tak jak dobry
szampan.
Alan posmakował i wzniósł kieliszek w geście toastu.
— Niech mnie licho. To przyzwoita flaszka.
— Jest wyśmienity. Wezmę szybki tusz, a potem stąd wyjdziemy.
— Nie ma pośpiechu. Nie zwijamy chodników przez najbliższe
dwie godziny.
— Zatem nie będę się spieszyć. — Signy popiła szampana, nadal
stojąc z ręcznikiem otulającym większą część ciała. Zastanowiła się. czy
w szybie odbijają się jej nagie plecy, gdyż Alan spojrzał w okno
i uśmiechnął się.
Wcale go nie znała. Pracował tutaj, w tej zamkniętej społeczności,
od lat. Gdyby okazał się kompletnym s'wirem, zacznie krzyczeć. Wie-
działa aż nazbyt dobrze, że ochrona monitoruje pokoje gościnne.
— Mógłbym namydlić ci plecy — zaproponował.
— Zamoczysz się. — Signy miała nadzieję, że to go nie zniechęci.
— Chcę się zamoczyć.
Signy podniosła kieliszek z szampanem i wiaderko z lodem. Ręcznik
spadł; przeszła ponad nim w drodze pod prysznic.
Alan podążył za nią. Jego dżinsy dołączyły do kombinezonu w kącie
pokoju. Zmęczenie i szampan mieszały się w cudowny sposób. Signy
pozwoliła, by para i wonne mydełko zmyły okruchy wahania i z wdzię-
cznością przyjęła zręczne zabiegi Alana w subtelnej sztuce uwodzenia.
On zajął się prezerwatywą, kiedy nadeszła właściwa chwila, bez zbęd-
nego zamieszania czy żenady. Miał piegi na ramionach i blade skraje
powiek. Był typowym rudzielcem, jego skóra była niezmiernie delikatna
w dotyku. Na długim palcu jego lewej ręki widniała blizna. Brzydka.
Signy nie pytała, skąd ją ma; ludzie nie cierpieli, gdy na okrągło
wypytywano ich o takie rzeczy. Ale była ciekawa.
Po pewnym czasie zakradł się głód.
— Chcesz iść na kolację? — zapytał Alan.
— Wolałabym zostać tutaj. — Skulona przy jego ramieniu, patrząc
na jego dłoń spoczywającą na jej brzuchu, nie miała ochoty wychodzić.
Pogładziła jego rękę, świadomie przedłużając pieszczotę na poszarpa-
nym skraju blizny.
Alan odsunął rękę.
— Obsługa — zwrócił się do pokoju. Mikrofon był włączony, Gulf
Coast mogło nagrywać sceny rozgrywające się w sypialni. Do diabła
z nimi, zadecydowała Signy. Byliśmy dobrzy. Alan zamówił więcej
szampana i wózek obsługi przywiózł tacę. Przyciągnęli poduszki do
niskiego stolika i siedli naprzeciw siebie. Jedli krewetki z farm Gulf,
zaopatrywanych w filtrowaną wodę morską (co gwarantowało, że speł-
niają federalne standardy toksyczności i są drogie), z przystawkami
z korzennych kiełbasek, będących zmodyfikowanym w Houston pomy-
słem kuchni Cajunów. Do tego wybór owoców do pojadania. Signy
poczęstowała się maliną i pochyliła się nad tacą, aby wsunąć owoc
w usta Alana. On przytrzymał jej palec zębami.
— Auu! — zawołała.
Alan cmoknął ją w palec.
— Spróbuj tego. — Złapał ją za rękę, przeciągnął kciukiem po
kostkach ich splecionych palców.
Signy powtórzyła ruch. Lekka różnica temperatur i powierzchni
skóry wywoływała dziwne wrażenie.
— Pamiętam tę zabawę. Nazywała się Palec Trupa.
— Tak czuje blizna — powiedział Alan. — Na orbicie nie było
mowy o mikrochirurgii. Palec jest częściowo odrętwiały.
— Powiedz mi — poprosiła — powiedz mi, jak tam jest.
— Za chwilkę.
Później, po spełnieniu, rozpoczęli leniwą rozmowę. Alan opowie-
dział jej o ciszy mroźnej pustki, o tym, jak z daleka wygląda Ziemia,
blękilnobiała, spokojna i tak bardzo cenna. Jego opowieść rwała się
miejscami, czasami zdania dzieliły chwile długiego milczenia. Była
w nim świadomość całkowitej zależności od innych, za każdy oddech,
za ciepło i światło niezbędne do przeżycia. Nosił w sobie wspomnienie
pogwałcenia zaufania, wspomnienie kryształów lodu i umierających
komórek, wypływających bezgłośnie z rozerwanej rękawicy. Alan był
człowiekiem, który kochał życie i który stwierdził, iż jest ono niezwykle
kruche.
I który, co z zadowoleniem stwierdziła Signy, nie chrapał.

ROZDZIAŁ PIĄTY
Był na wpół przytomny po niespokojnej drzemce w samolocie,
a teraz uszy cierpły mu od ryku i zawodzenia wirnika śmigłowca. Jared
cierpliwie znosił kolejny etap podróży. Wsiadł na pokład helikoptera
w Punta Arenas o dziesiątej czasu lokalnego. Jego tyłomózgowie upie-
rało się, że przebudził się w środku nocy. Oczy miały odmienne zdanie
i rejestrowały światło odpowiednie do letniego popołudnia. Jared prze-
sunął ciężar ciała, próbując przybrać wygodniejszą pozycję w uprzęży
pasów bezpieczeństwa, w warstwach nieznajomej odzieży. Na skafan-
drze miał jaskrawożółty kombinezon niezatapialny; kaptur sterczał na
plecach niezależnie od jego starań.
Pilot przyglądał się, jak Jared walczy z bezkształtnym strojem. Nie
kwapił się z udzieleniem pomocy, tylko szczerzył zęby pod wygiętym
wąsem. Nazywał się Cordova. Był typowym buńczucznym cabaltero,
ale latał od lat i nadal żył. Ten fakt sugerował pewien stopień umieję-
tności i ostrożności. Albo przynajmniej szczęścia.
— Kombinezon wcale nie znaczy, że przeżyłbyś w tej wodzie dłużej
niż minutę — oświecił Jareda. — Ale twój trup unosiłby się na powierzch-
ni. Może ktoś by go wyciągnął
Śmigłowiec rzucał drobny cień na połyskujące morze, na którym
zaokrąglone tafle skruszonego lodu tworzyły mozaikę ciągnącą się po
horyzont. Ciemny, głęboki błękit — Signy potrafiłaby nazwać ten kolor.
Coś jak kwiatek. Chaber. Modry, przypomniał sobie nagle.
Signy wiedziała tyle rzeczy. Znała dokładne położenie miejsca na
jego plecach, które swędziało zawsze, gdy był zmęczony, i znała dokład-
ną siłę, z jaką należało je pocierać, aby usunąć dokuczliwe wrażenie.
Jared spróbował potrzeć plecy o oparcie fotela. Cholera. Nie działało.
Signy prawdopodobnie nadal wścieka się na tę sprawę z Susanną.
Ale gdyby jej nie powiedział, prędzej czy później Mark by się wygadał
albo Susanna pokazałaby się w Taos. Jared nie chciał, żeby Signy była
zaskoczona jednym bądź drugim, albo żeby myślała, iż ukrywał przed
nią jakiś długi i skomplikowany związek. Wcale tak nie było.
— Mam nadzieję, że twój statek nie wpadł w kłopoty — przemówił
do mikrofonu Cordova. Jego oczy błądziły gdzieś po linii horyzontu. —
Zaginął jeden z trawlerów Tanaki, jak słyszałem.
— Zaginął? — powtórzył Jared.
— Mały. Zdarza się. — Cordova nieznacznie poruszył ramieniem.
— Kiedy? — Jared wiedział, że powinien skontaktować się z do-
mem przed odlotem z Punta Arenas, ale rozproszyło go przekładanie
papierów w komorze celnej, dostępność pilota, pragnienie jak najszyb-
szego znalezienia się w miejscu przeznaczenia. Był niespokojny, bez
konkretnego powodu. Zdawało się, że tym razem za mało wiedzą. Ale
Edges zawsze wchodzili w grę z kilkoma niewiadomymi.
— Dwa dni temu. Może trzy albo cztery. Może ktoś się do tego
przyczynił — rzekł Cordova. — To, co wydobywa się z tych wód, jest
przedmiotem gorących dyskusji.
Rejestrować? Połączyć się z domem? Tak. Powinien był nagrywać
już w Punta Arenas. Paul wkurzy się na niego, ale to nie on był rozbity
po wielogodzinnym locie. Jared rozpiął worek ze swoimi rzeczami.
— Potrzeba ci czegoś? — zapytał Cordova.
— Kamery. — Napięcie pilota sugerowało, że być może pomyślał,
iż Jared sięga po pistolet. — Wyjmuję tylko kamerę. — Poruszał się
powoli i spokojnie, ściągając słuchawki, przez które odbierał informacje
płynące z radia helikoptera. Wyciągnął z worka kłąb przewodów i so-
czewki, przykleił łatkę czujnika w kąciku powieki lewego oka i umieścił
obiektyw na czole.
— Ekstra sprzęt. — Cordovie udało się przekrzyczeć hałas panujący
w kabinie.
— Dzięki. Nieodzowny przy takiej robocie — odwrzasnął Jared.
Podłączył przewód do kołnierza kombinezonu i włączył zasilanie urzą-
dzeń rejestrujących. Nasunął na uszy słuchawki i usłyszał głos Cordovy.
już normalny.
— Kamera pracuje?
— Tak.
— Jestem nagrywany?
— Tylko kiedy na ciebie spojrzę. Jeśli pokażemy twoją twarz,
dostaniesz honorarium.
— Nie byłbym zbyt szczęśliwy. Nie pokazuj mojej twarzy, dobra?
— Dobra. — Nie pora pytać dlaczego. Cordova świadczył usługi
czarterowe w Punta Arenas. Polecił go jeden z facetów wożących
turystów wzdłuż wybrzeża; zasugerował, że dyspozycyjność Cordovy
jest do wynegocjowania. Tak było. a cena okazała się wysoka. Jared nie
miał zamiaru go obrażać. Morze było puste i wyglądało na bardzo,
bardzo zimne. Lecieli pod płaskim zamglonym niebem, które — wyda-
wało się — wisi w zasięgu ręki.
— Aha. mamy w polu widzenia cel podróży — oznajmił Cordova.
Wykonał zwrot w prawo. — Widzisz?
Daleko w dole pod prawą ręką Jareda maleńki czarny statek prze-
dzierał się przez geometryczne tafle lodu.
— Romeo Papa prosi o pozwolenie na lądowanie — powiedział
Cordova.
W słuchawkach Jareda rozbrzmiał monotonny głos oficera pokłado-
wego „Siranui Maru". Angielski /japońskim akcentem.
— Romeo Papa, zachowaj obecną wysokość. Odbieramy sygnał
alarmowy od strony dziobu. Źródło nieznane. Widzisz coś z góry?
— Widzę stadko wielorybów Bryde'a za waszą rufą, ale nic poza
tym. Rozejrzymy się. — Cordova obrócił maszynę. Gdy tylko dziób
znalazł się w miejscu zajmowanym przed chwilą przez ogon, Jared
zobaczył wieloryby, blade sylwetki w przezroczystej wodzie. Miały tępe
nosy, a ich ogony zwężały się i rozszerzały niczym ogony wyciętych
z kartonu syrenek. Szarobiałe naleśniki lodu, przylegające ściśle jeden
do drugiego, tworzyły skomplikowany wzór. wieczny, zmienny i bez-
kresny. Janina na ich widok dostałaby choroby morskiej.
— Mam. — Cordova przechylił śmigłowiec, tym razem w lewo.
Jared pochylił się i zobaczył pomarańczową plamkę daleko przed stat-
kiem, ukrytą przed oczami obserwatorów przez przesuwający się lód.
— Z prawej burty. Około dwóch kilometrów przed wami. Jak utrzyma-
cie kurs, znajdziecie się tuż przy nim.
— Roger, Romeo Papa.
— Mam tam lecieć?
— Nie. Romeo Papa. Siadaj. Nie marnuj paliwa.
— Roger.
„Siranui". statek-baza floty Tanaki, sunął prosto jak strzała, jakby
nieświadom napierającego na burty lodu, zostawiając za rufą czysty
kilwater. Był wielki, brzydki i budująco solidny. Wielkie luki na pokła-
dzie były szczelnie zamknięte. Sprzęt elektroniczny jeżył się na nadbu-
dówce, metalowe czujniki obserwowały morze i zbliżający się śmigło-
wiec. Statek trzymał się kursu, żeby ułatwić lądowanie. Ptaki wirowały
nad kilwaterem, czarno-białe petrele warcabniki; wyżej unosiła się, bez
wysiłku, biała aerodynamiczna sylwetka albatrosa. Śmigłowiec opadł
w kierunku żółtego znaku X na pokładzie. Figurki dzieci w skafandrach
przemieniły się w dorosłych ludzi.
— Nie zidentyfikowana jednostka w polu widzenia — zameldował
oficer pokładowy.
Zawodzenie wirników ucichło, zastąpione dudnieniem diesli statku.
Jared schował głowę w ramiona i wychylił się na ostre powietrze, które
smakowało solą i ziębiło nawietrzną stronę twarzy.
Na pokładzie przywitał go uśmiech Saigo Kihary. Doktor machnął
ręką, sygnalizując: „chodź tutaj". Trzymał prostokątną skrzynkę z błysz-
czącego czarnego metalu, z białymi literami RSP, reanimacja sercowo-
płucowa, na boku. Członkowie załogi kierowali się na dziób. Kihara
odwrócił się i potruchtał za nimi.
Krok marynarza, przypomniał sobie Jared, gdy jego noga opadła na
podrywający się pokład. Kihara pozwolił się dogonić. Miał siwe pasma
we włosach; nie było ich, gdy Jared widział go ostatnio.
— Widzą łódź ratunkową — oznajmił Kihara. — Ale nie sądzę,
żebyśmy mieli coś do roboty.
Diesle zmieniły rytm, statek zwolnił. Chłód stalowego relingu prze-
niknął przez rękawice. Jared wychylił się, by obserwować człowieka
w czarnym wodoszczelnym kombinezonie, zsuwającego się po drabince
w kierunku odrapanej pomarańczowej tratwy. Tratwa, pusta, podskaki-
wała przy linii wodnej statku, zataczając krąg, jakby coś ciężkiego
trzymało ją w miejscu. Mężczyzna skoczył w głęboką do kostek lodową
breję na dnie tratwy. Zachwiał się, odzyskał równowagę, potem sięgnął
po luźną cumę dziobową i przypiął tratwę do drabinki na burcie statku.
— Oho, paskudnie! — zawołał. — Proszę o pomocnika!
Starał się uwolnić granatowy materiał z plątaniny na obijaczu tratwy
— rękaw, ludzką rękę, która zaczęła tonąć, gdy tkanina puściła. Męż-
czyzna złapał rękę. Drugi zsunął się po drabince.
— Spuśćcie linę! — zawołał ktoś z załogi. Dwaj mężczyźni, klęcząc
na rufie, zmagali się z ciałem w przesiąkniętych wodą warstwach
ubrania. Wciągnęli zwłoki na tratwę. Przeciągnęli linę pod bezwładnymi
ramionami i wokół piersi topielca, pracując w pośpiechu, bez rękawic.
— W górę go — krzyknął jeden.
Ciało wynurzyło się z brei, okręciło w uprzęży, kołysząc i zderzając
z kadłubem statku. Wisielec, pomyślał Jared, egzekucja. Głowa mężczyz-
ny odchyliła się do tyłu, kredowobiała twarz spojrzała w niebo: kaukas-
kie rysy, czarne wąsy. Ludzie z załogi zwolnili windę i ociekający wodą
trup spoczął na pokładzie.
Kihara otworzył metalową skrzynkę. Wypełniał ją starannie ułożony
zestaw pierwszej pomocy, rurki do intubacji, worek do sztucznego
oddychania, fiolki leków.
— Bez sensu — powiedział.
Jared pokiwał głową na znak zgody. Popatrzył na członków załogi,
którzy murem otaczali ciało, czujni, ale zaciekawieni. Głównie japoń-
skie rysy, ale dostrzegł też blondynkę, mężczyznę z brązową brodą. Istna
mieszanka ras.
— Martwy jak kamień. Nic nie można zrobić.
Twarze odprężyły się nieco, parę z nich cofnęło się.
— Zabierzemy ciało do izby chorych — zadecydował Kihara.
Cordova przedarł się przez krąg gapiów.
— Doktor Kihara? Pana mam zabrać?
— Tak.
— Powinniśmy niedługo startować. Nadciąga sztorm.
— Jestem spakowany. Może pomógłby mi pan nieść?
— Ja... — Cordova rozejrzał się po pokładzie. Nie wyglądał na
uszczęśliwionego. Pojawił się marynarz z noszami na kółkach. —Chyba
moja pomoc nie będzie potrzebna. Wyładuję bagaż mojego pasażera.
Okryte brezentową płachtą kolano sterczało w górę, jakby topielec
próbował wspiąć się na nie istniejące schody. Jared zablokował kółka
noszy i pomógł umieścić na nich zesztywniałe brzemię. Zjechali windą
do wnętrza statku. Kihara prowadził, ciągnąc wózek szeregiem anonimo-
wych korytarzy, pod labiryntem rur i kabli, wzdłuż nagich metalowych
grodzi, charakterystycznych dla każdego pracującego statku. Grodzie
były nieskazitelnie czyste, wyszlifowane pod warstwą brązowej farby.
W niewielkiej izbie przyjęć było cieplej niż na korytarzach. Jareda
powitał znajomy sprzęt i typowa mieszanka ostrych zapachów. We-
pchnął nosze do środka i pomógł przenieść ciało na stół.
Cordova rzucił jego worek przy drzwiach i cofnął się szybko.
— Kawy, pilocie? — zawołał ktoś z korytarza. Cordova skwapliwie
przyjął zaproszenie, wyrażając wdzięczność potokiem hiszpańskich
słów. Kihara odsunął nogą worek Jareda i zamknął drzwi.
— Przeprowadzimy tylko pobieżne badanie. Dokładne może zacze-
kać na władze, jakie by one nie były.
— Racja. — Jared czekał, gdy Kihara wczytywał na swój ekran
formularz badania pośmiertnego, czekał, gdy Kihara bezbarwnym, wy-
ważonym tonem podawał datę i czas, swoje nazwisko, stopień, miejsce
i okoliczności oględzin.
— Przybliżony czas śmierci? — zapytał ekran.
— Nie jestem patologiem — odparł Kihara. — Jared, masz jakąś
koncepcję?
— W tym zimnie? W słonej wodzie? Do licha, nie. — I dlaczego
ten człowiek był sam na tratwie? Biedny sukinsyn był badaczem, ryba-
kiem, sabotażystą? Powiedz mi, kiedy poszedł na dno statek Tanaki,
a zacznę zgadywać, albo pozwolę zgadywać Paulowi. Jared zerknął na
światełka wskaźnika, który otaczał jego nadgarstek. Paul był off-line.
— Nie jesteśmy w stanie określić czasu zejścia. I, ekran, proszę
zauważyć, że asystuje mi doktor Jared Balchen.
— Przyjęto do wiadomości — odparł ekran.
— Kihara, muszę mieć dostęp do statku — powiedział Jared.
— Co? Aha. pewnie.
Jared podłączył swój nadajnik do sieci statku, wyłączając zasilanie
akumulatorowe, i ustawił go na nagrywanie w czasie rzeczywistym. Ma-
teriał zarejestrowany przez czujniki kombinezonu mógł zgrać później.
Kihara wyjął rękawice do badań i podsunął pudełko z innymi Jare-
dowi. Dłońmi spowitymi bezpiecznie w znajomą osłonę cienkiego,
posypanego talkiem polimeru Jared odsunął od sztywnej białej twarzy
trzeszczący niebieski brezent. Ciało lekko pachniało śmiercią, silnie
morzem.
Jared wbił oczy w twarz martwego, w rysy fascynujące, dlatego że
zastygły w kompletnym bezruchu. Dlaczego, zastanowił się, martwe
twarze, nawet bardziej niż fotografie, wywołują takie wnikliwe zaintere-
sowanie? Nie, dlaczego żądają takiej uwagi? Lód utworzył soczewki
między czarnymi gęstymi brwiami i chudymi policzkami; jego przejrzys-
tość podkreślała zarys na wpół przymkniętych sinych powiek i zamro-
żonych czarnych rzęs. Brakowało kawałka lewej powieki, wygryzionej
przez jakiegoś drapieżnika. Tęczówki były brązowe. Mężczyzna wyglą-
dał na trzydzieści parę lat. Kryształki soli zaschły na rękawie opitego
wodą granatowego skafandra. Prawa ręka była wykręcona, ta, która
zaplątała się w linkę bezpieczeństwa na obijaczu niezatapialnej tratwy.
Ponad s/merem oddechu Kihary i własnego Jared usłyszał plusk
wody ściekającej na wyszorowane białe kafelki. Kihara przeciął war-
stwy mokrego skafandra, czerwono-czarną flanelową pikowaną koszu-
lę, ocieplaną bieliznę. Biała skóra pomarszczyła się na piersiach męż-
czyzny; rzadka sieć włosów czerniała we wgłębieniu mostka.
— Pomóż mi przekręcić go na brzuch. — W kieszeni na biodrze Kihara
znalazł sztywny skórzany portfel. Otworzył go i wyjął kartę kredytową.
Umył ją w zlewie i ostrożnie osuszył. Podszedł do biurka i wezwał mostek.
— Nazywa się Mihalis Skylochori. Mamy jego dokumenty.
— Przyślemy po nie kogoś.
— Dobrze, dziękuję.
Kihaia, kierując się podpowiedziami ekranu, opisał stan i cechy
charakterystyczne zwłok. Nie było dużo do zgłoszenia. Żadnych znaków
szczególnych ani blizn, z wyjątkiem zniekształcenia na prawej ręce,
żadnych widocznych zewnętrznych obrażeń.
— Prawa ręka jest wykręcona — powiedział Kihara. — Jared, są
pęknięcia?
Jared delikatnie zbadał palce Skylochoriego. Poszarpane krawędzie
kości zgrzytały pod ścięgnami na grzbiecie dłoni.
— Wyczuwalne złamania trzeciej, czwartej i piątej kości śródręcza.
Nie znalazłem innych. — Zamarzająca i tająca w słonym lodzie skora
pomarszczyła się i w dotyku przypominała wosk. Lód pokrywał zsiniałe
paznokcie.
Nie było innych obrażeń. Kihara wyjął worek na ciało. Przypadkowe
utonięcie było oczywistą przyczyną śmierci; nic nie sugerowało czegoś
innego. Dlaczego zatem, zastanowił się Jared, włosy jeżyły mu się na
karku? Kihara był spokojny i rzeczowy; tutaj, na tym burzliwym morzu,
śmierć nie mogła budzić zdziwienia ani niepokoju. Musiał być jakiś inny
powód. Długa podróż, przerywany sen, zmiana klimatu, świadomość
napięć w domu — każda z tych rzeczy mogła podsycać wrażenie
zagrożenia. Przestań, nakazał sobie Jared i skierował uwagę z powrotem
na czekające go zadanie. Pomógł Kiharze zapakować ciało i ubranie do
worka, zaciągnąć suwak.
Wosk. Jakieś słowa kołatały się wjego pamięci, łacińskie określenie
dotyczące stanu katatonii.
Kihara podszedł do zlewu. Jared niecierpliwie czekał na swoją kolej,
pragnąc, by gorąca woda i mydło jak najszybciej zmyły chłodne, prze-
sycone solą wrażenie dotyku martwego ciała.
— Pilotowi zależy na odlocie — zameldował ekran.
— Przyjąłem. — Kihara wzruszył ramionami i odwrócił się do
Jareda. — Chyba muszę się pospieszyć. Wyposażenie izby jest stan-
dardowe, więc są skargi. Niewiele mógłbym ci pokazać i niczego bym
cię nie nauczył, gdybym został.
— Masz asystenta, który zna tryb postępowania?
— Nazywa się Anna de Brum. Jest dobra. Zaczynasz pracę o ósmej,
Anna zostanie z tobą. — Kihara wyciągnął z szafki niewielki czerwony
worek. Spakowany i gotów do wyjścia, co? Widoczne wyraźnie pragnie-
nie wyjazdu na brzeg sprawiło, że Jared zastanowił się, jakie rozkosze
czekają Kiharę w Punta Arenas.
— C/y mam na kogoś uważać? — zapytał Jared. — Na chronicz-
nego pacjenta, oficera z problemami?
— Nie. „Siranui" musi pracować wydajnie. Tury są krótkie; ludzie
nie przebywają tu na tyle długo, żeby naprawdę dostawać szału. To
niezły statek. — Gotowość Kihary do odjazdu była wręcz namacalna,
ale zdawało się, że u jej źródeł leży radość z odmiany, nie pragnienie
ucieczki — Jeszcze raz dziękuję ci za propozycję. Nie musiałeś przej-
mować moich obowiązków, aczkolwiek są one niezbyt uciążliwe. To
młoda i zdrowa załoga, ogólnie mówiąc.
— I tak tu będę. I nadal jestem ci winien za Coppermine. — Saigo
Kihara brał udział, pięć lat wcześniej, w zorganizowanym przez Jareda
spływie przez pustkowia. Został na rzece, opiekując się człowiekiem
z zapaleniem wyrostka robaczkowego, podczas gdy Jared pomknął trat-
wą do najbliższego miasta i przysłał ambulans powietrzny.
— Zwróciłeś mi koszty •— powiedział Kihara.
— Prawdę mówiąc, nie. Teksańczyk to zrobił. Oddałem ci jego
wpłatę.
Kihara uśmiechnął się, nie przerywając mycia.
— Saigo, stary druhu, czyżbyś cierpiał na klaustrofobię? — zażar-
tował Jared, widząc pośpiech kolegi.
Kihara osuszył ręce i odsunął się od zlewu.
— Mam lekarstwo na coś takiego. Polega ono na opuszczaniu
statku, ilekroć dzięki staremu kumplowi nadarzy się okazja.
Jared lekko trącił worek z ciałem.
— Co z nim się stanie?
— Dopóki mostek nie zadecyduje, co z nim zrobić, będzie leżało
w chłodni. Na statku przetwórni nie ma Z tym problemu.
Careaflexibilitas. Giętkość woskowata w katalepsji, przypomniał
sobie Jared.
Ktoś zapukał do drzwi. Kihara odwrócił się, by odpowiedzieć. Jared
złapał kartę kredytową martwego, sięgnął pod wodoszczelny kombine-
zon, który nadal miał na sobie, i przeciągnął dokument przez czujnik
u pasa. Kihara otworzył drzwi. Jared odłożył kartę i płynnie, kontynu-
ując uprzednio wykonany ruch, zrzucił z ramion kombinezon. Krępa
młoda kobieta o polinezyjskich rysach skłoniła się lekko Kiharze i z nie
skrywanym zaciekawieniem popatrzyła na zasunięty worek z ciałem.
— Pański pilot pragnie startować — oznajmiła. — A kapitan przy-
słał mnie po dokumenty.
Jared zsunął kombinezon do kostek, wyplątał się z nogawek i prze-
kazał strój Kiharze.
— Będzie ci potrzebny. Cordova nalega.
— Dzięki. — Kihara wziął z biurka kartę kredytową, podał ją
kobiecie i zarzucił kombinezon na ramię.
W głośniczku za prawym uchem Jareda rozległo się klikanie.
— Anna de Brum pochodzi z Wysp Marshalla; ma imponujące
stopnie naukowe z biologii morskiej — poinformowała Janina.
— To wszystkie dokumenty, jakie miał ten człowiek? — zapytała
Pilar. Ułamek sekundy później rozbrzmiał głos Paula.
— To karta transferowa, dyskretna. Konto Warburg-Paribas.
Przeklęta szwajcarska ochrona, możemy nie uzyskać zbyt...
Jared dwa razy stuknął palcem w nadgarstek, żeby ich uciszyć,
podczas gdy Kihai a przedstawiał mu Annę. W mankiecie kombinezonu
wirtualnego tkwiły cztery wskaźniki, odpowiadające niewidzialnym
słuchaczom Jareda. Trzy się świeciły: Paula, Janiny i Pilar. Światełko
Signy było zgaszone.
Sanitariuszka Jareda — Anna — zadzwoniła, by ktoś zabrał ciało do
przechowalni.
— Chodź z nami — powiedział Kihara. — Potem Anna pokaże ci
moją kwaterę. Twoją, na tydzień.
Wiatr wył na zewnątrz. Cordova poderwał maszynę z kołyszącego
się pokładu, gdy tylko Kihara zamknął drzwi, i skręcił ostro, by uciec
przed napierającym wałem chmur. Śnieg wirował przed czołem burzy.
Pokład opustoszał, wszyscy schodzili na dół, do strefy większego bez-
pieczeństwa. Ptaki zniknęły, podobnie jak tafle lodu, których miejsce
zajęło szare morze z białymi grzywaczami. Icebergi, góry lodowe o po-
szarpanych szczytach i wyżłobionych dołmach, wędrowały w milczeniu
nieodgadnionym kursem. Widok ich zmroził coś we wnętrzu Jareda,
zmroził ciepły, miękki środek, gdzie bezbronne zwierzątko jękliwie
snuło opowieści o zębach olbrzyma, o niebezpieczeństwie, o zimnie.
Burza dopadła ich i linia horyzontu zniknęła. Nieprzenikniona ściana
śniegu, biała ciemność, skryła wjednej chwili góry lodowe, niewidzial-
ne, zdradzieckie i wyczekujące.
Statek ma sonar, powtarzał sobie Jared, i radar. Statek wie, jak robić
uniki. Tylko że góry lodowe są mniej więcej tak samo gęste jak woda
morska. Widocznie na statku korzystają z jakiegoś innego systemu, aby
schodzić im z drogi. Mam nadzieję.
— Paul? — Jared mówił pod wiatr, do mikrofonu przyklejonego do
szyi. — Jestem trochę wystraszony. Dowiedz się czegoś o tym martwym
facecie, dobra?
— W czym problem? Co cię gryzie, Jared? — zgłosiła się Janina,
nie Paul.
— Nie wiem.
— Jesteś spięty. Dostaję ciarek na sam dźwięk twojego głosu.
— Wyluzuj się, nieustraszony badaczu — odezwał się Paul. —
Potrzeba nam pieniędzy, które zarabiasz. Bój się przy następnej
robocie, dobra?
— Tak, w porządku. — Zmęczenie, lodowe potwory zdolne zmiaż-
dżyć statek i wyjący wicher, były to możliwe do przyjęcia przyczyny
złego samopoczucia. A jednak...
Właz ze szczękiem otworzył się za jego plecami.
— Chodź do środka — krzyknęła Anna de Brum. — Jest północ.
Jared ruszył w górę przechylonego pokładu. Przypomniał sobie, że
na wodach antarktycznych nie ma wacht pokładowych. Gdzie, w pół-
świetle sfery wiatru i śniegu, gdzie była noc?

ROZDZIAŁ SZÓSTY
Po południu, zmęczona przelotem z Houston, Signy brnęła do domu
przez zaspy puszystego, świeżego śniegu. Suchy wiatr na parę minut
przydał jej fałszywej energii. Zastanowiła się, czy by nie odśnieżyć
chodnika, ale zrezygnowała z pomysłu.
W sypialni rzuciła worek ze sprzętem i torbę w kąt, na wierzch
cisnęła skafander. Zdjęła żakiet z czerwonego jedwabiu i zwinęła go
w kłębek, aby odesłać do czyszczenia.
Coś twardego stuknęło o szafę. Chip Susanny i prezent od Jimmy'ego
McKenny. Signy zapomniała o tej zagadce. Z jakiego powodu ten
spokojny chłopak jej to dał?
W studiu na chwilę przysiadła przy konsoli, patrząc na blady tynk
ścian i popiół wystygły w kominku. Czuła zmęczenie, ale było ono
uczciwie zapracowane, przyjemne — następstwo ciężkiej pracy i fizycz-
nej rozkoszy. Ciało wysyłało sygnały o nękających je dolegliwościach
— nieznacznych i słodkich, będących wynikiem entuzjastycznego se-
ksu. Niezwykła samotność w domu wprawiła ją w dobre samopoczucie.
Signy przeciągnęła się i uśmiechnęła.
Uprawianie seksu z Jaredem było rzeczą dobrą i cudowną, zawsze.
Seks z Alanem, co było do przewidzenia, niósł pikanterię niespodzie-
wanego, rozkosz poznawania kogoś innego. Gdyby praca przywiodła
Alana w jej przestrzeń czasu rzeczywistego, tak, uznałaby inny aspekt
tego skomplikowanego mężczyzny za wart zachodu. Jeśli nie? Cóż,
spędziła przyjemną noc. Miała nadzieję, że Alan również. Proste przy-
jemności były darem, którego nie należało ani odrzucać, ani się wypie-
rać, ani analizować do śmierci.
Kontrakt Tanaki czekał. Niektórzy delegaci w Lizbonie już utworzyli
własne terytoria, rozpoczynając proces wzajemnego sondowania, badania
pod względem porozumień i opozycji, szukania sposobów zawiązywania
koalicji, bloków, przymierzy. Edges mieli niewiele czasu na zebranie
aktualnych danych i przygotowanie się do tego, aby dopomóc Tanace
w modelowaniu i delikatnym ukierunkowywaniu przebiegu obrad.
Czemu wszyscy na całym cholernym świecie potrzebują wszystkie-
go na wczoraj? Komisja Antarktyczna spotyka się co trzydzieści lat.
A Tanaka daje im niecały miesiąc na wykonanie skomplikowanego
zadania. Co było do przewidzenia. Signy uderzyła w klawisze, budząc
system do życia.
— Co się dzieje? —- wystukała.
[Paul] Signy, natychmiast zajrzyj do Jareda.
Po prośbie pojawił się obecny adres Jareda w podkatalogu statku
zwanego „Siranui".
Signy znalazła go. Jared leżał na plecach, najprawdopodobniej
w łóżku, i nie przesyłał żadnych wizuali. Spał smacznie, miała nadzieję.
Szybko przejrzała transmisje wysłane przez jego kombinezon w ciągu
minionej godziny. Jared obejmował prawą ręką coś twardego. Czujniki
wskazywały na rytmiczne zmiany nacisku przy łokciu, będące być może
reakcją na kołysanie się koi.
[Signy] Paul, Jared śpi. Odezwij się do mnie.
Intymną przestrzeń hełmu wypełniło studio Paula. On sam siedział
niedbale w fotelu, z laptopem na kolanach. Kosmyk czarnych włosów
spadał na jego wysokie czoło.
— Jasne — powiedział. — Trup Jareda zabił nam klina. Oglądałaś
badanie?
— Trup? Paul, dopiero co weszłam do domu.
— Cóż, musisz nadrobić zaległości, słoneczko. Mamy problem ze
Skylochorim.
— Z czym?
— Z trupem. — Był to głos Janiny. Ekran podzielił się, obok Paula
pojawiła się Janina, Janina w studiu w Seattle, na tle wysokiego wyku-
szowego okna, za którym niekiedy widać było Mount Rainier.
Rozmawianie z obojgiem w tej samej scenerii lepiej pasowało do jej
poczucia porządku, dlatego Signy przeniosła wizerunek Janiny do studia
w New Hampshire, do znajomych i wygodnych przestrzeni pokoju
Paula, który znała dobrze i lubiła. Janina miała na sobie swobodny szary
dres, nie zadała sobie trudu zrobienia makijażu.
Ani: „Cześć, jak się masz?", ani: „Jak minęła podróż?" Oboje
pochłonięci byli pracą, a czas rzeczywisty tak niewiele dla nich znaczył.
— Trup — powiedziała Signy. — W porządku.
Zostawiła ich i weszła:
—do gabinetu lekarskiego na statku. Rękami, mięśniami odebrała
znajomą mowę ciała Jareda i zobaczyła to, co on widział, niewielkie
białe pomieszczenie i nieruchomą białą twarz.
Jared sprawiał wrażenie rozluźnionego i spokojnego. Jego podejs'cie
do takich problemów, pełne zainteresowania i zarazem dystansu, zdu-
miewało ją i czasami niepokoiło. Dla niego było to tylko zagadnienie
teoretyczne. Śmierć, ból, ludzkie nieszczęście — zagadnienia teoretycz-
ne. Signy odbierała reakcje zarejestrowane przez kombinezon Jareda,
proste sygnały zmian napięcia przy kolanach i nadgarstkach, które
informowały o jego ruchach. Bardziej skomplikowane sensory pozwa-
lały odczuwać jej to, co on odbierał zmysłem dotyku: fakturę zeszty w-
niałego nylonu, który okrywał zwłoki, niesamowitość zimnej i połama-
nej dłoni. Poziom napięcia wzrósł podczas przeprowadzania badania
pośmiertnego, ale Jared nie sprawiał wrażenia przestraszonego. Nie
bardziej od kogoś, kto zetknąłby się ze śmiercią na morzu.
Signy pobieżnie przejrzała nagranie z wieczora i odebrała sygnały,
które świadczyły o zainteresowaniu Jareda osobą Anny de Brum. W trak-
cie oglądania powrotu na pokład i odlotu Kihary wychwyciła jego
fascynację górami lodowymi i strach przed nimi. Wrażenie było niezwy-
kle silne. Ponieważ Jareda ogarnął pierwotny lęk, Signy także go odczu-
wała. Obawianie się czegokolwiek nie leżało w jego naturze, ale lód
przemieszczał się w takiej ciszy, był taki masywny.
— Signy? — zapytał Paul, nieproszony głos zdawał się dobiegać
skądś z góry. — Możesz podłączyć się do mostka? Może szukają
informacji o tym facecie.
— Spróbuję. — Signy oderwała swoją świadomość od śpiącego
Jareda i wróciła do czasu rzeczywistego w Taos. Przełączyła wyjście
z mostka „Siranui" na głośnik, lecz usłyszała tylko pogawędkę, głównie
po japońsku, przerywaną od czasu do czasu wygłaszanymi w łamanym
angielskim komentarzami na temat sztormu. Nastawiła tryb wyszukiwa-
nia na słowo Skylochori, zostawiła odbiorniki audio w kabinie Jareda
w stanie czuwania i przeniosła się do studia w New Hampshire.
— Witam — powiedział Paul.
Janina z uśmiechem podniosła głowę.
— Cieszę się, że wróciłaś. Jak minęła podróż?
— Świetnie, dzięki.
— Co robi Jared?
— Śpi. Jak chcesz, możesz go obudzić, zasnął w kombinezonie.
— Jeszcze nie zrzucił softu ze swojej wyprawy na statek — powie-
działa Janina. — Mamy tylko autopsję. Lepiej obejrzyj, Signy.
— Już to zrobiłam. — Oglądając badania pośmiertne, zawsze czuła się
jak perwersyjny podglądacz. Signy nie przepadała za takimi widokami.
Paul, w swoim ciepłym, bezpiecznym, amerykańskim pokoju, nie
odrywał wzroku od ekranu, po którym w oszałamiającym tempie prze-
suwały się kolumny funtów i jenów.
— Paul, zachowujesz się tak, jakby ten facet został zamordowany
— powiedziała Signy.
— Nie mam pojęcia. Ale Tanaka trzy dni temu stracił statek, tak jest
w Internecie. Nie narobiono w związku z tym wielkiego szumu. Nie
zarządzono poszukiwań, nic w tym stylu. A potem pojawia się topielec
i tak się składa, że wyławia go statek-baza Tanaki. Po prostu to mnie
zaciekawiło.
— Rozumiem. Sprawdzę mostek, Paul. — Signy przez chwilę słu-
chała rozmów na mostku „Siranui". Została uraczona historyjką, po
angielsku, o marynarzu i kobiecie z Christchurch, obdarzonej godnymi
uwagi i mało prawdopodobnymi przymiotami. —Nic.
— Dziwne. — Paul wlepiał oczy w ekran.
Janina leżała na podus/ce, na wytartym chińskim dywanie Paula,
trzymając łokcie po obu stronach ekranu czytnika.
— Janino, co robisz? — zapytała Signy.
— Przeglądam dane dotyczące traktatu. Czytałaś?
— Przeleciałam.
— Szukam dokumentacji Porozumienia Antarktycznego z 1991.
Dziwne, dziwne.
— Gdzie jest Pilar?
— Wyszła. Chyba na spacer. — Janina opuściła głowę i wróciła do
lektury.
A Paul polował na Skylochoriego. Ochrona Warburg-Paribas nic mu
nie dała, zameldował. Ani słowa na temat konta tego człowieka, ani
kiedy i gdzie dokonywano wpłat. Sprawdził rejestry hotelowe, zaczyna-
jąc od chilijskiej stacji Teniente Rodolfo Marsh, wysuniętego najdalej
na południe hotelu publicznego, i zataczał kręgi. Stawiał małe czerwone
znaki zapytania na mapie okolic podbiegunowych, gdy przechodził
z jednego miejsca do drugiego. Ushuaia w Argentynie, Punta Arenas
w Chile. Pytajniki brzęczały jak pszczoły. Dociekliwość zaniosła go na
Wyspę Południową Nowej Zelandii, gdzie przeszukał hotele i listy
pracowników w Christchurch. Zero.
Gdyby nic mu nie przeszkodziło, mógłby spędzić na poszukiwaniach
całe dni. Signy przesłała na jego monitor czarny pantofelek na wysokim
obcasie i postukała nim niecierpliwie.
— Skończ z tym — powiedziała. — Prędzej czy później dowiemy
się, co statek znalazł o tym Skylochorim. Poza tym, przecież nie pracu-
jemy dla niego, kimkolwiek był.
Paul przemienił bucik w różowo-błękitnego motylka i wypłoszył go
z ekranu.
— Ushuaia — powiedział. — Skylochori, kredyt na trzy skrzynki
brandy Henessey XO. Rany, ale droga.
Signy opuściła powieki. Wrócił do niej widziany oczami Jareda
widok gabinetu lekarskiego, usłyszała dźwięk wody skapującej z ręki
martwego. Żeby się oderwać, wyciągnęła dossier kierownictwa Tanaki
z biur kompanii w San Diego i Honolulu, profile, które mogły się jej
przydać. Wyglądali na nudną gromadkę, ogólnie mówiąc.
— Negocjacje w sprawie traktatu były takie grzeczne — powiedzia-
ła Janina, kładąc nacisk na ostatnie słowo.
— Tak — zgodziła się Signy. — Przejrzałam trochę materiałów.
Łatwo być szlachetnym, jak sądzę, gdy nie ma o co walczyć.
Ale teraz było.
Lód na końcu świata miał dziwną historię, która miała stać się jeszcze
dziwniejsza. Uzyskana z trudem i absurdalna równowaga interesów,
która zaowocowała podpisaniem Traktatu Antarktycznego, zmieniła się
w ciągu minionych trzydziestu lat. Narastały tendencje do całkowitego
odgrodzenia lodowej pustyni od reszty świata i wprowadzenia zakazu
jakiejkolwiek działalności. Jednakże morza, z zasobami białka, wzbu-
dzały powszechną chciwość i stały się źródłem ogólnego zamętu.
— Stare rozwiązania — zameldowała Janina — najdziwaczniejszy
zestaw dżentelmeńskich umów, z jakimi miałaś w życiu do czynienia.
W apogeum zimnej wojny Stany Zjednoczone i Rosja postanowiły
odsunąć na bok kwestię roszczeń terytorialnych w Antarktyce i dzielić
się informacjami, jakie uzyskano dzięki badaniom naukowym w Mię-
dzynarodowym Roku Geograficznym 1957. Kiedy Wielka Brytania
i Argentyna użerały się o Falklandy, reprezentanci tych krajów codzien-
nie zasiadali przy stole konferencyjnym i dyskutowali na temat ochrony
przyrody na kontynencie. Kiedy rząd chilijski oznajmił, że ciężarna
urodziła dziecko w „ich" częs'ci Antarktyki, napuszone roszczenia zos-
tały grzecznie zignorowane. Antarktyda wymuszała osobliwą kurtuazję;
Signy czytała, że troska o wzajemne przeżycie była wszystkim, co tam
się liczyło. Zazwyczaj.
— Zaczynam dochodzić do wniosku, że nasz klient jest przekonany
o nieprawdopodobieństwie osiągnięcia swoich celów — powiedziała
Janina. — Rany boskie, jakikolwiek system ograniczeń połowów spra-
wi, że dyplomaci staną się uparci jak muły i nic nie nakłoni ich do zmiany
zdania. Musi być lepszy sposób. Tylko jeszcze go nie znalazłam.
— Czy ktoś wie, na ile elastyczny jest nasz klient? — zapytała Signy.
— Nie.
— Spróbuję się dowiedzieć.
— Ja się tym zajmę. — Janina pokazała język i zniknęła z podłogi
w New Hampshire.
Paul żonglował śladowymi informacjami, jakie uzyskał o człowieku
nazwiskiem Skylochori.
— Nadal nad tym siedzisz? — zapytała Signy.
— Może Jared wpadnie na jakiś trop. Brudna robota, czyjeś sekrety.
— Fantazjujesz, Paul. To tylko kontrakt, nie studium teorii konspi-
racji.
— Ale Jared ma niezły instynkt, Lwico.
Gdyby Signy krytykowała Jareda, Paul stanąłby w jego obronie.
Gdyby oboje na niego wsiedli, obrońcą Jareda byłaby Janina. Pilar
zawsze ignorowała wszystkie interakcje, istniała we własnej małej przes-
trzeni, a dzisiaj poszła na spacer. Aby rozmyślać o muzyce? O rzeźbie?
Nieważne; wszyscy zawsze stąpali na paluszkach wokół osobistego
terytorium Pilar, narażali się na niewygody, żeby tylko jej było dobrze.
— Moim zdaniem jest coś zabawnego w tym zakupie Skylochorie-
go. — Paul wskazał coś na swoim ekranie w New Hampshire, ale
zapomniał przesłać obraz. — Skylochori kupił brandy w sklepiku, który
sprzedaje, ho-ho, europejskie perfumy, kawior w puszkach...
— Czy ma to coś wspólnego z kontraktem, Paul?
— Kto wie?
— Tanaka stracił statek. Nie wiemy, jak często toną statki rybackie
ani jaki jest tryb postępowania w takim przypadku. Jared prawdopodob-
nie dowie się i być może wtedy będzie o co się martwić.
— Jestem pewien, że się dowie. Nasz Jared to ciekawska duszyczka.
To tylko kontrakt, powiedziała sobie Signy. Był nam potrzebny,
wzięliśmy go więc i teraz staramy się wywiązać. Paul jest niespokojny,
bo na razie nie wiemy zbyt wiele o Tanace.
Paul przeglądał mapy, mrucząc coś pod nosem, nieświadom, że
czyni jakiś hałas. Signy przestała zwracać na niego uwagę i sprawdziła
zawartość pliku programu wyszukującego. Był pusty; nikt na mostku
„Siranui" nie wymienił nazwiska Skylochori.
Janina pojawiła się na dywanie u Paula.
— Nasz klient jest wizjonerem, według własnych kryteriów.
W jednej ręce trzymała kromkę ciemnego pieczywa z serem, drugą
sięgała po solone orzeszki ziemne. Signy zdała sobie sprawę, że też jest
głodna.
— Był niekonwencjonalnym brzdącem — ciągnęła Janina. — Jego
firma wystartowała od przetwórstwa, czego Yoshiro-san nauczył się od
tatusia. Był najmłodszym synem. Z morza uczynił religię, jak się wydaje
Dawno zrozumiał, iż będzie ono podstawowym źródłem żywności na
ziemi. Z myślą o przyszłości utrzymywał połowy na minimalnym, ledwo
opłacalnym poziomie.
— Jest więc elastyczny — podsumowała Signy.
— Niekoniecznie. Stałby się uparty jak muł, gdyby doszedł do wnio-
sku, że próbujemy to wykorzystać — Janina zlizała sól z palców. Podniosła
do ust szklankę z jakimś jasnoczerwonym napojem, upiła go odrobinę.
— Interesujące — wtrącił Paul. — Sklep w Ushuaia sprzedał osiem-
set skrzynek brandy w ciągu ostatnich dziewięciu miesięcy. Kupił —
trzydzieści.
— A więc przemyt — powiedziała Signy.
— Chyba masz rację, panno Thomas. Pytanie, co szmuglują? —
Twarz rozmówcy rozmyła się, jej miejsce zajął stylizowany krab, któ-
rego Paul używał, ilekroć chciał zostać sam. Krab pomachał kleszczami
w stronę Signy i czmychnął w nieskończoność.

ROZDZIAŁ SIÓDMY
Budzik Kihary zapiszczał w małej kabinie. Jared przekręcił się i uciszył
go, czując, jak coś krępuje mu ruchy. Zasnął w kombinezonie, który nadal
zawierał informacje z podróży, nagrania z lądowania helikoptera i spotkania
ze sponiewieraną tratwą ratunkową, z jej niefortunną kotwicą.
Jared zlokalizował ekspres Kihary i zaczął parzyć kawę. Chwilę
pomarudził przy konsoli, wreszcie uruchomił funkcję zrzucania mate-
riału. Zdjął kombinezon, przerzucił zgromadzone informacje do New
Hampshire i wziął prysznic, długi i gorący.
Miał wrażenie, że jest już późno, choć wcale tak nie było. Ruszył
przez labirynt statkowych korytarzy w kierunku gabinetu lekarskiego.
Płaskie światło sączyło się przez iluminatory, niepokojący blask, który
sugerował południe. Jared wiedział, że ta nieustająca jasność przeszka-
dza niektórym ludziom. Jemu przeszkadzała. Czuł się tak, jakby spał
0 wiele za długo.
Anna de Brum zmarszczyła się na widok obiektywów na jego czole.
Prześledziła wzrokiem szlak przewodów, które biegły w dół jego szyi
1 znikały pod kołnierzykiem kombinezonu.
— Nie przejmuj się — powiedział Jared. — Nie rejestruję badań. —
Tak, a topielec? Nagrania trafiały tylko do Edges, do prywatnego schowka.
—¦ Ale zakładanie tego sprzętu jest skomplikowane, więc robię to zaraz po
wstaniu. — Niekiedy, po przebyciu paru tysięcy mil, szedł w nim do łóżka,
lecz tego nie powiedział. Po kąpieli założył zapasowy zestaw.
— Jesteś żywą kamerą?
— To chyba dość trafne określenie — przyznał.
— Doktor Kihara uprzedził, że będziesz nagrywał większość tego,
co zobaczysz. Ale nie spodziewałam się...
— Takiego rynsztunku. — Jared machnął ręką w stronę czoła.
— Tak.
— Mamy kogoś w planach na dzisiaj?
— Nie. — Anna uśmiechnęła się do niego. Jej uśmiech był szczery,
pełen ciepła. Jared poczuł się rozgrzeszony. — Ale czeka pacjentka.
Anna poprosiła muskularną Japonkę o skromnie spuszczonych
oczach. Zajęła się nią; jej ruchy były doświadczone, oszczędne. Kobieta
miała zwichniętą w nadgarstku rękę.
— To z pracy? — zapytał Jared.
— Nie. — Zdrowa ręka Japonki przysłoniła dół twarzy w wyprak-
tykowanym geście zawstydzenia. — Siatkówka.
Śmiech Anny rozproszył formalne zakłopotanie pacjentki. Jared
obejrzał zdjęcie rentgenowskie i pochwalił dokonany przez Annę wybór
leków oraz sposób, w jaki założyła łupki. Japonka byłajedyną pacjentką.
Jared sprawdził wyposażenie gabinetu i karty pacjentów, i nauczył się
na pamięć, dotykiem, rozmieszczenia środków pierwszej potrzeby.
W tym samym czasie ustalał plan współpracy z Anną. Nie, nie mam
zamiaru burzyć zaprowadzonego przez ciebie porządku; tak, pozwolę ci
funkcjonować na twoim znacznym poziomie kompetencji; nie, nie bę-
dziesz zmagała się z decyzjami, które ja powinienem podejmować.
Kiedy wyczuł, że Anna skończyła go badać i że sam zaznajomił się
z wnętrzem gabinetu, poprosił o przerwanie sesji. Poznali wzajemnie
swoje umiejętności w stopniu umożliwiającym przetrwanie przynaj-
mniej następnego dnia.
— Co dalej? — zapytał.
— Tutaj skończyliśmy. Chyba, że ktoś ulegnie wypadkowi albo
będzie nas potrzebował z innych względów. A wtedy ja będę wzywana.
— Moje drugie zajęcie na statku polega na patrzeniu. Dokąd mam
iść najpierw?
— Mostek mówi, że dokąd tylko zechcesz.
— I prawdopodobnie powiedzieli, że ktoś ma trzymać mnie za
rączkę. Kto będzie moją przyzwoitką?
— Ja — poinformowała z szerokim uśmiechem.
— A zatem będę chodził za tobą krok w krok. O ile nie masz nic
przeciwko. Przepędź mnie, gdy będziesz miała dość.
Wiedział, ponieważ robił to wcześniej, że największym problemem
pracy lekarza na statku jest nuda. Dni i noce bez zajęcia. Wszyscy szukali
rozrywek: poker, pogawędki, plany napisania wielkiej powieści amery-
kańskiej. Cokolwiek.
— Prowadzę badania biologiczne — powiedziała Anna. — Mam
zamiar wybrać parę okazów z chłodni. Moim zdaniem, to byłaby cieka-
wa wyprawa.
— Idę Z tobą.
Jared wędrował za Anną labiryntem niemal pustych korytarzy pły-
wającego miasta. Wyszli włazem na pomost, który biegł ponad morską
fabryką „Siranui". Jaskrawo oświetlona przestrzeń rozciągająca się u ich
stóp była wielka jak nowoczesna hala sportowa. Z jednej strony otwo-
rzyły się drzwi i do ogromnej kadzi wlała się rzeka ryb, powodując
napływ czystego zapachu soli i wzmożony ruch pracowników.
— O rany! — zawołał Jared.
Anna zatrzymała się na pomoście.
— Nieźle, co? — rzekła z uśmiechem. — Przerabiamy sto pięćdzie-
siąt ton w czterdzieści minut.
— Mnóstwo. — Jared był w zasięgu zasilania statku i przestawił
transmisje kombinezonu na czas rzeczywisty. Na mankiecie jarzyło się
światełko Signy, domyślił się, że wróciła z Houston.
— Niektóre statki-przetwórnie są jeszcze większe. Tanaka nie jest
zbyt dużym przedsiębiorstwem.
Scena pod nim przypominała grafiki Eschera: pasy, kąty i linie
biegnące we wszystkie strony. Przestrzeń wypełniały maszyny, pracow-
nicy i ryby. Nikt się nie odzywał. Pracownicy mieli maski, rękawice
i zielone kombinezony z wodoodpornego materiału. Wyglądali jak zes-
pół chirurgów. Maszyny hałasowały, ale ciszej, niż Jared oczekiwał.
— Nietrudno zrozumieć — powiedziała Anna. — Patrz, widzisz te
sieci o różnych oczkach?
Jared spojrzał we wskazanym kierunku. Ryby przechodziły przez
sieci o różnej wielkości oczek. Pracownicy wyłapywali je w zawrotnym
tempie i odcinali im głowy warczącymi piłami.
— Potem przechodzą przez fileciarkę i maszynę, która obiera je ze
skóry.
— A co się dzieje z krylem?
— Przychodzi w blokach, z innych trawlerów.
Filety przejechały na pasie transportera pod oświetloną od spodu
płachtę przejrzystego tworzywa. Pracownicy obserwowali przesuwają-
ce się kawałki ryb, niektóre rzucali do kubła.
— Brakarze — objaśniła Anna. — Szukają krwiaków, pasożytów
i innych takich.
— Co się dzieje z tymi odrzuconymi?
— Trafiają do mnie.
Filety, które przeszły przez kontrolę, pakowane były do skrzyń
i trafiały do chłodni. Znad na wpół napełnionej skrzyni na Jareda i Annę
spojrzały ciemne oczy. Kobieta? Mężczyzna? Spojrzenie nie było przy-
jazne. Kobieta, zadecydował Jared. Wyraz tych oczu sprawił, że włos
zjeżył mu się na karku. Kobieta popatrzyła w dół, jej ręce szybko
poruszały się w stercie ryb.
— Są jakieś problemy z połowami? — zapytał. — Zdaje się, że
panuje tu ostra konkurencja.
— Ocean jest wielki. Jakie problemy nasz na myśli?
— Och, potyczki i spory terytorialne.
— To nie moja działka. — Anna ruszyła do końca pomostu i otwo-
rzyła hermetyczne drzwi wielkiej zamrażarki. Na metalowych półkach,
ustawionych jak w bibliotece, brzuszyły się nieregularne plastikowe
pakunki. Wokół głowy Jareda zamarzały obłoki oddechu.
Okazy w koszach i na hakach czekały na swoją kolej w badaniach.
Wszystkie opatrzone etykietkami, wszystkie z tabliczkami, na których
widniała godzina, data, gatunek i miejsce pochodzenia. Jared stanął
przed zapakowanym w folię martwym szczenięciem krabojada.
— Mój pilot wspomniał coś o statku, który zatonął.
— Tak. — Anna zajęła się workami i etykietkami.
— Wiesz coś o tym?
— Niewiele. — Popatrzyła na niego, jej ręka, i grubym flamastrem,
znieruchomiała w powietrzu. Spuściła oczy. — Bardzo mało.
W Taos Signy obserwowała Jareda i kobietę. Oczy Jareda omiotły
wnętrze chłodni, rzędy pokrytych szronem plastikowych worków. Signy
zauważyła w przelocie mignięcie na wpół ukrytej czerni.
— Jared?
Nie słuchał. Popatrz na półki z tyłu, chciała mu powiedzieć. Popatrz
tam, proszę.
Jared i Anna wrócili pomostem w plątaninę korytarzy „Siranui".
Signy odtworzyła to, na co zerknął Jared. Zamroziła obraz, powię-
kszyła go i zobaczyła zamykany na suwak plastik. Był to worek z ciałem;
był to Skylochori. A więc tam go umieścili.
W Taos był ranek. Na „Siranui", gdzie obowiązywał czas tokijski,
był wieczór poprzedniego dnia. O czasie na statku decydował kapitan.
Czas „Siranui" nie pasował w żaden sposób do czasu McMurdo, Green-
wich plus dwanaście godzin, ani do samego bieguna — Greenwich.
Przynajmniej tak powiedział jej Paul. A może było odwrotnie?
[Signy] Paul?
Paul siedział przy biurku w New Hampshire i zgłosił się w jednej
chwili.
— Paul, trzymają Skylochoriego w chłodni na ryby.
— To rozsądne rozwiązanie.
— Nie podoba mi się. Jared nie uzyskał od Anny żadnych informacji
w sprawie zaginionego statku.
— Raczej nie jest to problem medyczny. Daj spokój, Signy. Przej-
rzałaś wczorajszą podróż Jareda?
— Jeszcze nie.
— Jest parę dobrych wizuali.
Daj spokój, Signy. To nie twój problem, gdzie na rybackim statku
trzyma się zwłoki. Paul chyba przestał się przejmować tym zaginionym
statkiem. To dobrze.
Signy zanurzyła się w podróż Jareda w pełnym dźwięku, zawieszona
nad grzywaczami i migającymi magicznie grzbietami wielorybów, obok
stada ptaków krążących wokół „Siranui". Jared i Anna wędrowali nie-
spiesznie przez „Siranui", fabrykę zawartą w otoczeniu cienkich burt,
z poutykanymi we wszystkich wolnych miejscach kabinami i pomiesz-
czeniami służbowymi.
— Idziemy na lunch? — zapytała Anna.
Głód ścisnął mu żołądek.
— Chętnie.
Signy zajrzała do Jareda, zobaczyła plecy Anny pokonującej labirynt
czarnych lakierowanych krzeseł, ustawionych do góry nogami na stoli-
kach w stylu zachodnim. Wokół jednego z nich, na wpół ukryci w geo-
metrycznym lesie nóg, garbili się trzej pracownicy w granatowych piko-
wanych kombinezonach. Hołubili w dłoniach filiżanki herbaty, żaden
z nich się nie odzywał. Oficer w mundurze i wysoki rudowłosy mężczy-
zna — Alan? Alan Campbell, tak — stali przy wózku z kawą. Oficer
skinął głową do Jareda i Anny i wyszedł wraz ze swoim towarzyszem.
Do licha, co Alan Campbell robi na „Siranui"? Signy jeszcze raz
obejrzała tę scenę, gdyż Jared się na niej nie skupił. Kierował uwagę na
kawę.
[Signy] Jared?
Ale Jared nie założył okularów i nie mógł zobaczyć wyświetlonego
napisu.
— Jared? — powtórzyła do mikrofonu, lecz Jared nie odpowiedział.
Jared napełnił parującą kawą gruby kubek z ceramiki i pociągnął łyk
gorącego napoju. Była to prawdziwa kawa marynarska, mocna i niemal
przeparzona. Istne paliwo napędowe na każdym statku. Jared zastanowił
się, czy kucharze okrętowi nie przenoszą sekretu parzenia kawy z jed-
nego statku na drugi. Była cudowna.
Głód atakował go zajadle, a w polu widzenia nie było ani śladu
jedzenia. Matowe stalowe pojemniki z kawą i herbatą, paczuszki cukru
i śmietanki w proszku, plasterki cytryny; tylko to widział na wózku. Miał
ochotę rozedrzeć zębami pakiecik i wyjeść cukier, granulowany i słodki.
Czy Anna uznałaby to za dziwne?
— Ale zgłodniałem — poskarżył się.
W ścianie obok wózka otworzyła się płyta z nierdzewnej stali. Do
Jareda uśmiechnął się drobny Japończyk.
— Doktor Balchen?
Jared skinął.
— Proszę usiąść. Mam przygotowane zamówienie na pański posiłek.
Jared spojrzał na Annę. Anna odpięła dwa krzesełka przy pobliskim
stoliku i zajęła miejsce. On próbował skoncentrować się na piciu kawy.
Kiedy po raz ostatni zjadł prawdziwy posiłek? W Taos? Nieważne, co
dostanie z kuchni; zje wszystko. Tajemniczą zupę, marynowane śliwki
— wszystko jedno. Cokolwiek.
Drzwi otworzyły się. Kucharz przyniósł tacę. Kopa parującego bia-
łego ryżu, doskonałe owale czterech sadzonych jaj, pachnących masłem.
I plaster szynki, słodki w zapachu, przybrązowiony i chrupki na skrajach.
I stos lekkich, puszystych biskwitów, i dzbanuszki z kalifornijskim
dżemem.
Podziękować kucharzowi, łapać widelec, chwytać biskwita — w tej
chwili Jared nie wiedział, co robić. Podniósł widelec, jęknął cichutko
i wtłoczył biskwita do ust. Był z kwaśnego ciasta, kruchy i pożywny.
— Witamy — powiedział kucharz. Śmignął do kuchni i chwilę później
powrócił z tacą dla Anny, z przystawką ugarnirowaną marynowanymi
jarzynami i czarką aromatycznego sosu z ryby. Odwrócił się do Jareda.
— Przybywa pan z innej strefy czasowej. Doktor Kihara zaprojek-
tował posiłek w ten sposób, aby ułatwić panu dostosowanie się do
tutejszych warunków. Mnóstwo węglowodanów, dużo białka.
— Saigo Kihara jest wspaniałym człowiekiem — wymamrotał Ja-
red z ustami pełnymi ryżu. — A pan jest cudownym kucharzem.
Anna polała ryż sosem rybnym.
Brzuch Jareda promieniał zadowoleniem i ciepłem, które przyćmie-
wało uprzedni niepokój. Ta kobieta w ładowni przyglądała mu się, bo
był obcy albo ponieważ była znudzona. Nie była terrorystycznym szpie-
giem. Zaginiony statek? Cóż, statki toną. Zdarza się.
Jared posmarował dżemem truskawkowym ostatniego biskwita.
Uśmiech kucharza zgasł na widok błyskawicznego spustoszenia na
jego talerzu.
— Zaraz przyniosę dokładkę. — Kucharz zniknął za swoimi magicz-
nymi drzwiami.

ROZDZIAŁ ÓSMY
Signy miała głowę przeładowaną informacjami na temat kryla, prze-
miany białka, gatunków biomasy. Żar płynący z kominka rozpraszał
trochę zimno i wilgoć emanującą z realiów środowiska podbiegunowe-
go. Kiedy czuła się zbyt przemoczona, patrzyła na białe, czyste kształty
góry Taos. Pracowała, dopóki zachodzące słońce nie rzuciło purpuro-
wych cieni na Sangre de Cristos.
Jared po posiłku wrócił do kabiny i uciął sobie drzemkę, która trwała
do późna w nocy. Poinformował ją burkliwie. że jest całkowicie poza
rozkładem, a potem powędrował do mesy, która była czynna przez całą
dobę. Przetwórnia pracowała w dzień i w nocy. Jared w trakcie jedzenia
porozmawiał z paroma członkami załogi. Niecałą godzinę później wró-
cił do łóżka.
Należało jeszcze rozprawić się z zaniepokojeniem wzbudzonym
przez obecność Alana Campbella na statku. Alan nie pokazał się drugi
raz w polu widzenia Jareda, ale mogło się to stać w każdej chwili. Trzeba
wspomnieć o spędzonej z nim nocy.
A może nie wspominać?
Campbell przybył na statek z takiej czy innej przyczyny, o której nie
pokwapił się jej wspomnieć. Ale gdy wróciła myślami do ich rozmowy,
nie mogła sobie przypomnieć, czy powiedziała mu, że ona ma sprawę
w Antarktyce — dlaczego więc on miałby poruszać ten temat? Jeśli
nawet wspomniała coś o Antarktyce, jak zapewne było, Edges nadal nie
mieli powodów do zmartwienia.
Dać spokój, czy nie? Nie, zadecydowała Signy. ale zamiast zabrać
się za ten miniproblem od razu, udała się do miasta na zakupy.
Przy wjeździe na parking stał rząd cierpliwych kobiet, z tablicami:
BĘDZIEMY PRACOWAĆ ZA JEDZENIE.
Wyglądały na Indianki, opatulone w koce, ale nie były Indiankami.
Pueblo zajmowało się swoimi, wioska nadal stanowiła azyl odizolowany
od czasu i zewnętrznego świata. Pueblo Taos jest zbiorową halucynacją,
niekiedy myślała Signy, miejscem ze snów, romantycznym i absurdal-
nym. Ale jego istnienie, jego trwanie wbrew wszelkim przeciwnościom
niosło dziwną pociechę w skomplikowanej mitologii gór i płaskowyżów.
BĘDZIEMY PRACOWAĆ ZA JEDZENIE," i miały to robić, czy
chodziłoby o prowadzenie domu, o prace stolarskie, czy też o świadczenie
usług seksualnych wszelkiego wyobrażalnego rodzaju. Signy schowała
torbę z zakupami do małego elektrycznego auta i minęła kobiety, próbując,
jak zawsze, nie patrzeć na ich twarze. Nigdy się jej to nie udawało.
Noc była bezksiężycowa i czysta. Śnieg pod butami skrzypiał rytmicz-
nie, gdy wnosiła torby do domu, do przytulnego schronienia z grubych
ceglanych ścian. Tej nocy w Antarktyce było cieplej niż tutaj.
Na zakupy złożyły się między innymi smakołyki, które Signy lubiła
pojadać, gdy zostawała sama. Schowała do swojej szafki masło orzecho-
we, tłuste czarne oliwki i paczki z płatkami błyskawicznymi, do lodówki
włożyła warzywa, mleko i jaja.
W studio czekała nie dokończona sprawa pod tytułem Campbell. Na
pustym biurku Jareda leżało pudełeczko z chipem od pucołowatego
technika, wspomnienie z Houston. Signy założyła słuchawki i leniwie
obróciła w palcach podarunek. Proste, niczym nie zdobione pudełeczko
z białego tworzywa; chip innej marki niż te zwykle zamawiane przez
Paula, hurtem, na potrzeby grupy.
Signy weszła w przestrzeń roboczą. Antarktyka, inny świat.
Pod jej stopami zmaterializował się pokład czteromasztowca. Pilar
I' i Paul siedzieli obok siebie na leżakach, otuleni grubymi kocami, obser-
wując rozkołysany horyzont.
— Signy, co to? — zapytała Pilar.
Signy pokazała jej chip.
— Dał mi go ten technik w Houston. Zapomniałam, że przywiozłam
to do domu.
— Oglądałaś? — zaciekawił się Paul.
Signy przecząco pokręciła głową.
— Tylko posłuż się odizolowanym sprzętem — polecił Paul.
— Ma się rozumieć, nieustraszony przywódco — zapewniła Signy.
Ochrona, jeszcze raz ochrona. Paul bał się, by wirusy nie zainfekowały
ich małego placu zabaw; połowa z tego, co robili, wędrowała liniami
AT&T. Surowy materiał zwykle był pogmatwany, żeby nie skusić
jakiegoś opłacanego hackera, lecz mimo wszystko Paul raz w miesiącu
czyścił programy. Zawsze znajdy wał jakąś pluskiewkę albo inne śmieci.
Signy przesunęła się na fotelu z wyobrażonego pokładu i zdjęła hełm.
Włączyła peceta stojącego samotnie w kącie. Poklepała go, małe huer-
fano, i...
Muzyka. Żadnych wizuali, sama muzyka. Obój szlochał na tle me-
lodii instrumentu strunowego, którego nie potrafiła rozpoznać.
— Wiolonczela col legno — podpowiedziała Pilar.
Z drewnianym smyczkiem. Muzyka chłodu i niespełnienia, muzyka
przepojona bólem samotności i tęsknoty.
— Cholernie dobre — osądziła Pilar.
— Może on to napisał — wysunęła przypuszczenie Signy.
— Kto?
— Jimmy McKenna. Jest w tobie rozpaczliwie zakochany, Pilar. To
on załatwił nam kontrakt u Tanaki. — Signy nie odrywała oczu od
pustego ekranu huerfano, jakby czekając na pojawienie się obrazu.
— Dowiedziałem się od personelu Tanaki, że rozglądali się w sieci
za „błyskotliwymi nowymi grupami". McKenna przesłał listę naszych
dokonań. Powiedział, że nie jesteśmy nowi — poinformował Paul.
— Nowi? Nie my — dodała Signy.
— Ale powiedział, że pracuje z nami Pilar Videla i że spełniamy ich
wymagania — kontynuował Paul.
— Och, kapitalnie. Lojalny fan. — Pilar zanuciła frazę melodii, tę,
która się powtarzała. — Tego mi trzeba.
— Paul, czy może w tym być coś, co zrobi bałagan w systemie? —
zapytała Signy.
Za Pilar, za Paulem, białe płótna wybrzuszyły się, zaszczekał takie-
lunek.
— Nie w tym, co właśnie słuchamy i co już jest w wieczornych
danych. Jeśli Pilar chce to wykorzystać, i jeśli jest to w porządku, zatem
w porządku. Tak sądzę. — Paul schował brodę pod kocem. — Chodź
tutaj, Signy. Załatwię ci leżak.
Zrobił to. Signy przeniosła się z powrotem na pokład, w stworzoną
przez Pilar wizję lotu śmi głowcem, lodu, obrazów bezkresnego i pustego
morza.
Signy pracowała najbardziej efektywnie rano. Pilar i Paul twierdzili,
że nie mogą funkcjonować przed zmierzchem. Jared nie potrafił myśleć
właściwie, dopóki nie zalał się potem podczas robienia jednej czy
drugiej dziwnej rzeczy, przy czym niektóre z tych dziwnych rzeczy były
nadzwyczaj przyjemne. Janina mogła pracować zawsze i wszędzie, o ile
nie marzły jej nogi.
— Gdzie jest Janina? — zapytała Signy.
— Tutaj. — Janina ukazała się na pokładzie. Przysunęła leżak bliżej
Pilar i wsunęła nogi pod jej koc.
— Możesz złożyć na mym łonie swoje prawdziwe stopy, słonko.
Nie mam nic przeciwko — powiedziała Pilar.
Po chwili:
— Cholera! Ale zimne.
— Przepraszam — mruknęła Janina.
Obejrzeli Antarktykę widzianą przez Jareda, jego przybycie na „Si-
ranui", tratwę ze spłowiałymi literami i smutnym ładunkiem. Każde
z nich kształtowało własne obrazy, ważne albo nieistotne. Nakładali
przezrocza poszczególnych wizji na plastyczny wirtual oglądanego
w czasie rzeczywistym widoku minionego dnia.
Analizowali z zainteresowaniem kolejne zestawy danych wejścio-
wych, jedne rzeczy uwypuklając, inne ignorując. Cienie pogłębiły się,
kontury wyostrzyły, obrazy nabrały głębi. Światło płonęło na krach,
jarzyło się pod obłymi sylwetkami wielorybów Bryde'a. Minady odcie-
ni błękitu. Ptaki rozproszone w czerni i bieli...
— Nadchodzi — wymruczała Pilar. Patrzyła na coś niewidzialnego
nad głową Janiny. Janina poruszyła palcami stóp na kolanach Pilar. Pilar
odruchowo zaczęła masować jej nogi.
— Przerwa? — zapytała Signy.
Na horyzoncie pojawiła się góra lodowa, ściągnięta ze spaceru
Jareda po zlodzonym pokładzie przed sztormem.
— Nie — odparła Pilar. — Jeszcze nie. — Odliczała bezgłos'nie
jakąś kadencję, jej usta poruszały się, a uwaga skoncentrowana była
zupełnie gdzieś indziej, nie w tej przestrzeni.
Signy zamknęła oczy i czekała. Wróciły do niej fragmenty popołud-
niowej lektury, nudny język traktatu i wielozgłoskowe opisy cyklów
reprodukcyjnych kryla. Liczebność populacji spadała, kiedy brakowało
pożywienia, i stworzenia budowały mniejsze skorupki, co było niezwyk-
łe w przypadku skorupiaków. Fauna antarktyczna w znacznej mierze
była niezwykła. Jeden z gatunków ryb radził sobie doskonale bez
przenoszących tlen pigmentów krwi, uzyskując z zimnej wody wszyst-
ko, co trzeba, bez pośrednictwa hemoglobiny. Między drapieżnikami
a ofiarami zachodziły unikalne związki. Istniała zależność między wiel-
kością populacji kryli a liczebnością stad pingwinów; policz pingwiny,
a dowiesz się, ile kryla można odłowić.
Signy otworzyła oczy, słysząc szmer oddechu Jareda.
Pojawił się na pokładzie za nimi, zarys kanciastej sylwetki bez
widocznych szczegółów.
— Nie wycisnę zbyt wiele ze sprzętu w kabinie Kihary. Przykro mi,
że jestem tylko plamą; nie liczcie na więcej.
— Przebudziłeś się — powiedziała Signy.
— Możliwe. Jest trzecia nad cholernym ranem. Śmiało, Pilar. Ja
tylko patrzę.
Signy przeniosła swoją świadomość w zarejestrowaną mowę ciała
Jareda, gdy wszyscy razem krążyli w ślad za Anną po „Siranui".
Dzięki długiej znajomości z typowymi reakcjami mięśni Jareda,
Signy wyraźnie odebrała jego zainteresowanie matką-ziemią Anną.
A może była to jej reakcja, jej pragnienie powściągliwego ciepła, jej
potrzeba dotknięcia gładkiej skóry Anny?
W nowym miejscu, otoczeni jego dźwiękami, kolorami i fakturą
przestrzeni — wszyscy. Signy nie wyczuwała żadnej aktywności
w niewyraźnych wirtualnych postaciach na pokładzie obok niej; nie
słyszała niespokojnego stukotu klawiatur. Wszyscy jesteśmy pieprzoną
bandą podglądaczy, pomyślała. Gorzej. Różnimy się tak bardzo, ale
jesteśmy podobni do siebie w pościgu za przypominającymi orgazm
chwilami objawienia. Jesteśmy oddani bez reszty chwili „Aha!", kwin-
tesencji tego, co destylujemy dla i od siebie, wciągany oddech, który jest
zamknięciem i otwarciem. Uczucie noszące tyle imion. Chwila przebu-
dzenia. Jesteśmy uzależnieni od poszukiwania obrazów i symboli, które
dają kopa naszym mózgom. Jesteśmy ćpunami mającymi mózgowy
odlot.
— Mam coś — powiedziała Pilar. — Zaraz wracam.
— Zbierzemy tutaj trochę pięknego materiału — powiedziała Jani-
na. — Ale na razie to turystyka. Poza nią, moim zdaniem, będziemy
potrzebować słów, słów, które przełożą wdzięcznie język traktatu z an-
gielskiego na japoński. A to, powiem wam od razu, będzie trudne —
głos Janiny wyciszył się.
— Potrzebujemy czegoś więcej — powiedział Jared. — Musimy
znać plusy i minusy firmy, dla której pracujemy. Mówię wam, czuję coś,
jakby szklany mur między tym, o co nas poproszono, a rzeczywistością,
która istnieje tu, na dole. Jestem zaniepokojony.
— Pracą dla nieprzeniknionych azjatyckich szefów? — zapytał
Paul, Paul, który w dzieciństwie przeszedł elitarną kindersztubę i przez
cale życie czul z tego powodu wyrzuty, potomek klasy wyższej, absol-
went elitarnej szkoły w Nowej Anglii, usilnie próbujący zapomnieć
o swoim pochodzenu.
— Nie. To drobiazg. Mam wrażnie, że się w coś pakujemy. Ten
martwy facet, na przykład. Nikt o nim nic nie mówi.
— Przebywasz w otoczeniu, które charakteryzuje się wysokim sto-
pniem ryzyka — powiedziała Janina. — Śmierć w pracy jest tam
zdarzeniem powszednim. W każdej flocie rybackiej, jak mi wiadomo.
— Czuję... oczy. Oczy wpatrzone we mnie. Tak, zmiana czasu,
powietrze i morze, które są inne — mam nadzieję, że pokazuję wam, jak
bardzo to miejsce odbiera się inaczej niż inne jemu podobne. Ale...
Był wystraszony. Signy zamknęła oczy i skoncentrowała się na
danych płynących z jego kombinezonu. Jared siedział bardzo spokojnie,
gotów do szybkiego działania. Powiedział, że jest w kabinie Kihary, lecz
jego ciało mówiło, że nie ufa zamkom w drzwiach, że spodziewa się
intruzów, którzy w każdej chwili mogą wedrzeć się do środka.
— To tylko tydzień. Możesz zdobyć to, czego nam potrzeba, w cią-
gu tygodnia. Wtedy wróci twój przyjaciel medyk i wyrwiesz się stamtąd.
— Paul nie próbował bagatelizować jego obaw, po prostu wtłoczył je
w ramy rutynowej pracy. — Potrzebujemy pieniędzy, wiesz.
Tak, pieniędzy. Signy zauważyła, że Pilar zniknęła z wirtualnego
pokładu statku, zajęta czymś innym. Tak, pieniądze. Co zrobimy, jeśli
kontrakt nie wypali? Jared wrabia się we wciskanie ludziom pigułek za
pieniądze. On tego nienawidzi. Czyja pójdę jego śladem? Czy zacznę
cykl rozmów wstępnych, szukając firmy, której przyda się nieco zardze-
wiała pani neurobiolog? Nie chciałabym zająć się produkcją prochów,
nie mogłabym z tym żyć. I, w każdym razie, Jared nie wytrzymałby tego
nawet przez pięć minut. Musiałabym odejść i trzymać się z dala od nich
wszystkich. Niebezpiecznie byłoby mnie znać. Cholera.
Pilar wróciła i osunęła się na leżak. Nie słyszała rozmowy albo
postanowiła ją zignorować.
— Popatrzcie na to — powiedziała. — Och, tylko na próbę. —
1 ukazała im:
—przytłaczający ogrom lodu, który unosił się na milczącym morzu.
Muzyka Jimmy'ego współgrała z otoczeniem. Albatros wisiał nierucho-
mo w powietrzu. Czarno-białe skrzydła warcabników tkały skompliko-
wane wzory na burzowych chmurach, kreśliły słowa w nieznanym
języku. Muzyka tchnęła rytmicznym spokojem fal oceanu.
Czteromasztowiec zakołysał się na tle błękitnej pustki, gdy Pilar
skończyła.
— Czterdzieści sześć sekund — powiedział Paul. — Komputer
mówi, że synchronizacja wzrokowo-słuchowa jest imponująca. Pilar
Videla, gdybyśmy potrzebowali wirtualnego przedstawienia, to właśnie
jedno zrobiłaś. Jeszcze nie jestem pewien przesłanki, ale to trafia do
mojego przekonania.
— Nie jesteś przedstawicielem typowej widowni, nieustraszony
przywódco.
— Jestem, jestem. Słowo. Morze i trupy to pokarm dla mojej duszy.
Signy, na mostku dowiedzieli się czegoś o Skylochorim?
A zatem Paul nie zlekceważył obaw Jareda, nie do końca. — Spraw-
dzam — odparła Signy.
Zmieniła ogniskową okularów, opuściła zimny i przyjazny pokład,
by ujrzeć: rząd monitorów. Po ekranach płynęły dane wyjściowe z mo-
stka statku, demony Signy przeszukiwały transmisje; Skylochori, ra-
townictwo, Czerwony Krzyż, słowa wiążące się ze śmiercią, z tonię-
ciem i wrakiem, po angielsku, hiszpańsku i w fonetycznym zapisie
japońskiego.
„Siranui" nie wezwał ratowników z McMurdo. Słowny log pełen był
oszczędnych komentarzy w żargonie lotniczym, z wariantami akcentów
z różnych części Stanów Zjednoczonych.
— Nie — poinformowała Signy. — Nie wspomnieli o tym wypad-
ku. Na ile się orientuję.
Wróciła do wirtualnej.
-nad pokładem „Siranui" kołysało się w uprzęży ciało Skylochorie-
go. Chłodne, słone powietrze uderzyło ją w policzek, podmuch przyniósł
zapach mokrych ludzkich włosów. Nagle klawiatura wydała się jej obca
— poczuła pod palcami coś, czego tam być nie powinno. Coś zimnego,
woskowatego w dotyku. Cholera. Signy wytarła ręce o lycrę na udach
i poczuła pod dłońmi wełniany koc, miękki i gruby.
— Do diabła! — wyszeptała.
— Co jest? — zapytał Jared skądś z daleka.
Puszysta wełna pod palcami przemieniła się w śliski nylon. Signy
poczuła, jak ciepła ręka Jareda styka się z zimnymi palcami Skylocho-
riego, poczuła chłód błoniastego naskórka przesiąkniętego solą ciała.
W jej uszach dudnił niski szloch wiolonczeli.
Signy usłyszała własny skowyt. Zdusiła go z trudem.

— Signy? — odezwał się Paul.
— Zabieraj tego trupa! — Signy zerwała gogle i wlepiła oczy
w splecione dłonie.
— Jakiego trupa? — zapytała Janina.
Na scenie holograficznej pojawiła się przejrzysta plama; wszystkie
obrazy rozpadły się na kawałki.
— Signy, tu nie ma żadnych trupów — dodała Janina.
Scena w Taos była biała i pusta.
— Widziałam powtórkę z badania Jareda — wydusiła Signy. —Wy
nie?
— Niemożliwe, Signy. — Pusta scena mieniła się kolorami; Paul
czegoś szukał. — Aha, mamy sekwencję scramblera na wszystkim, co
Jared przysłał z „Siranui".
Muzyka brzmiała nadal. Signy zamknęła oczy i zobaczyła owale
lodu, które szkliły się na sinych paznokciach niczym lakier nałożony
przez perfekcjonistyczną manikiurzystkę; ręka spoczywała bezwolnie
w kołysce szeleszczącego nylonu.
— Cholera, Pilar, wyłącz to!
— Jared, co ty u licha wyprawiasz? — zapytał Paul.
Muzyka ucichła.
— Nic, siedzę po ciemku — odparł Jared.
— To ta muzyka — rzekł Paul. — Coś w tych sekwencjach. Sprytne
jak diabli, prawdę mówiąc. Signy, chodź do nas. Już jest w porządku,
poważnie. Naprawimy to.
Signy założyła hełmofon.
Takie znajome:
—Paul w swoim studiu, z Pilar i Janiną u boku, a u ich stóp, na
podłodze, ciemny oktagon: Jared.
— Chyba zostawiłam włączone sensory wejściowe, gdy przegląda-
łam logi — wyznała Signy. — Wtedy pojawiła się nakładka. Czułam
wosk na całej klawiaturze. Ohydztwo. — Wyobrażony kominek Paula
płonął jasno, płomienie układały się w tajemnicze wzorki.
— Masz swój własny odjazdowy montażyk — powiedziała Pilar.
— Ciekawa jestem, czy ten McKenna zrobił to specjalnie.
— Niekoniecznie on — zastrzegł Paul. — Chyba że jest geniuszem.
Ta sekwencja jest powiązana z transmisjami z „Siranui". Będę musiał
wyrzucić cały dzisiejszy materiał, Pilar. Przykro mi.
— Mogę go odtworzyć — powiedziała Pilar. — Hej, Signy? Jesteś
z nami?
— Nic mi nie jest. Naprawdę. — Signy wpatrywała się w ogień.
Widmowa ręką spoczywała bezwładnie na płonącym morzu, zalewana
falami płomieni.
— Naprawdę? — powtórzył pytająco Paul. — Signy, kochanie,
jesteśmy tutaj. Nie krzyw się na nas, dobrze?
Dobiegł do niej głos Jareda, pełen zatroskania i wolny od lęku, który
teraz ją przepełniał. Jared-pocieszyciel.
— Nic mi nie jest, w porządku — zapewniła. Tonący przejrzyście
w płonącej wodzie kształt ręki był niewinny jak opadły liść.
To był powidok. Miała zmęczone oczy, ręka była tylko wizualnym
echem jej własnych lęków. Na pewno?
— Poszukam McKenny — powiedział Paul.
— Czemu? — zapytała Janina.
— Żeby mu pogratulować. Zanim rozgniotę go na wirtualną
miazgę.
— Pomogę ci — zgłosiła się Pilar.
Paul zaczął niszczyć swoje studio, metodycznie zdzierając wszystko
aż do podstawowego sygnału nośnika, który przenosił wyłącznie bez-
cielesne głosy, żadnych obrazów.
— Signy? — zapytał Jared.
— Jestem.
— Muszę iść do pracy. Zgłoś się, gdy tylko Paul wszystko naprawi
i uruchomi, dobrze?
— Zgoda.
Jared musiał wyczuć, jak bardzo była przerażona. W rzeczywistości
bardziej niż rzeczywistej, w natłoku wrażeń oscylujących na krawędzi
przeciążenia, możliwa była nawet śmierć. Niektórzy umierali w sieci,
gdzie koszmary mogły rodzić się, krążyć dokoła i zaciskać wirtualne
szczęki na wirtualnych karkach.
Dziki program był odpowiedzialny za to, tę kompilację, to, co stało
się tego wieczora, i to wszystko; może jakiś hacker szukał czegoś w sieci
i znalazł grupę ludzi patrzących na ocean. Wielkie rzeczy! Ale istniała
możliwość efektu synergicznego, pętli sprzężenia zwrotnego, wzmożo-
nych akcentów kładzionych nieświadomie przez wielorakie dane wejścio-
we na zestawy obrazów, które mogły przechodzić od uporządkowanych
w chaotyczne, od przyjemności do bólu. Ten skraj, ten punkt równowagi,
był magią, był tym, czego zawsze szukali.
Ale dziś wieczorem miał miejsce czysty przypadek, może to jakaś
gierka, błąd w programie albo cokolwiek innego. Dane z sensorów
przypadkiem zostały skompilowane w niesamowity zestaw lęków. Nie
było to wynikiem niczyjej premedytacji, nie było wynikiem lęków
Jareda, tych, których nie potrafiłby nazwać, ani poczucia winy Pilar-
o ile Pilar nadal czuła się winna.
Zawsze jesteśmy cholernie ostrożni, powiedziała sobie Signy. Nie
pozwalamy, by działy się rzeczy, które mogłyby narobić szkód. Pilnu-
jemy się wzajemnie i czuwamy nad sobą. Nieprawdaż?

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
Signy niespiesznie przemaszerowała przez pusty dom, popatrzyła na
naczynia w zlewozmywaku, podgrzała kawę w mikrofalówce i wróciła
do studia.
Konsola czekała. Im szybciej zajmie się tym cholerstwem, tym
mniejsze prawdopodobieństwo, że zamarznie i nie będzie w stanie tego
zrobić. Posłuchała przekazów audio, które powiedziały jej, że Paul
likwiduje sekwencję scramblera, że Pilar pracuje na syntezatorze. Janina
zaczęła odbudowywać wykonaną przez Pilar sekwencję z górą lodową,
korzystając z nie obrobionych transmisji Jareda.
Paul przeformatował i ponownie uruchomił swoje studio, z pomocą
Pilar i Janiny. Wszystko wróciło do normalności. Ale było inaczej.
Signy nałożyła hełmofon.
— Robię sobie chwilę przerwy.
Pilar oderwała oczy od syntezatora i z roztargnieniem pokiwała
głową; skupiała się na tym, co rozbrzmiewało w jej słuchawkach. Paul
i Janina chyba wcale jej nie usłyszeli.
Signy odeszła na palcach i usadowiła się na banco w sypialni, przy
kominku. Pogładziła koc matki, zakupiony w Taos Pueblo przed laty.
Utkany z pasków króliczego futra, był zbity i gruby w dotyku. Tak,
regresja ma swoje plusy, a skulenie się pod kocem było regresją w naj-
czystszym tego słowa znaczeniu.
Koc wyjechał z Taos do Atlanty z matką Signy, i do Tuscon, gdzie
sześcioletnia Signy znalazła go w pudle ze starociami i uznała za swój.
Kiedy Edges kupili dom nad rzeką, koc powrócił do Taos. Pasował
kolorystycznie do płaskowyży, a hasające wokół domu króliki z pewnoś-
cią były dalekimi kuzynami tych, których futerka grzały teraz jej ręce.
Gulasz z królika stał się w Taos podstawowym artykułem spożyw-
czym, bynajmniej nie ze względu na walory smakowe. W ubiegłym roku
w hrabstwie Taos miały miejsce trzy przypadki tularemii. Signy stłumiła
poczucie winy płynące z faktu zakupienia produktów spożywczych,
stłumiła wspomnienie sześciu okręconych kocami kobiet na śniegu
przed sklepem, czekających do późna w mroźną zimową noc. Nie
mogłaby nakarmić ich wszystkich.
Głos Paula, głos Janiny popłynął przez sypialnię.
— Chyba znalazłam wyjście z problemu kontyngentów państwo-
wych — powiedziała Janina. — Gdybym tylko zdołała namówić na to
Tanakę.
— Tanaka ma dobry dział prawny. Zróbmy po prostu to, czego chcą
— powiedział Paul. — Wydają krocie na stworzenie projektu traktatu;
myślą, że licencyjny system kontyngentów proporcjonalnych do liczby
ludności danego kraju pozwoli rozwiązać problem nadmiernych poło-
wów. Grupa przezornych państw podpisze się pod wnioskiem, bo nie
zechcą narażać się na całkowitą utratę bezpieczeństwa, jakie gwarantuje
nam ten dziurawy kubeł z żarciem.
— Nie. Jest coś lepszego. System licencyjny opracowany przez
grupę północnoatlantycką, oparty na przetargu, nie na narodach, i ten
jest słuszny. Tanaka nie ma racji. — Głos Janiny wznosił się i opadał.
Signy zastanowiła się, czy rozmawiają po to, by ją uspokoić, czy też
czekają, aż do nich powróci.
Powiedziała im, że jest zmęczona, i faktycznie była. Paul i Janina
rozmawiali, ponieważ nie chcieli zostawićjej samej i przestraszonej. Ale
Signy była sama i bała się syntetycznej pociechy, jaką niosła wirtualna.
Przestrzenie, w których pracowała, zawsze były miejscami bezpieczeń-
stwa, miejscami azylu. Signy znała powiązane z nimi zagrożenia, ale dla
niej przeładowanie było jedynie fantazją, czymś, co przytrafia się lek-
koduchom i ryzykantom. Ona taka nie była.
Lubiła kontrolowaną rzeczywistość, z której można było usunąć
emocje. Tam nie istniały rzeczy nieprzyjemne, takie jak głód i zatrute
jedzenie. Pomijając dzisiejszy wieczór, potworną obecność, która wśliz-
nęła się do jej bezpiecznej przestrzeni i przeraziła ją. Wynik lęków
Jareda— albo jej własnych — wirus, hacker, cokolwiek; jej prywatność
została naruszona.
W tej grupie, w ciągu tych paru spokojnych lat, w trakcie których
pracowali, kochali się i walczyli, Signy nie miała w swym świecie do
czynienia z nikim ani z niczym nieproszonym. Straciła parę warstw ze
swojej otoczki, która była, przez większość jej życia, dostatecznie gruba.
Zaufała swojemu światu, a zaufanie zawsze, ale to zawsze, było błędem,
niech to diabli.
Paula i Janiny nie było tutaj, w tym pustym domu, w tę zimną noc.
Oni nie byli narażeni, nie czuli tych przeklętych ciarek, które pełzły po
jej skórze. Mogli współczuć, i współczuli, ale ich troska była abstrakcyj-
na, była reakcją intelektualnej empatii. Ich głosy były tylko głosami.
A Jared? Jared przebywał w gabinecie lekarskim na statku na
zamarzniętym morzu, tysiące mil od niej. Signy chciała, żeby był tutaj,
przy niej, ciepły i prawdziwy, żeby rozproszył jej strach przed ciemno-
ścią. Będzie musiała zostawić mu wiadomość. I wspomnieć o Alanie
Campbellu.
Nie było żadnej tajemniczej ręki w płomieniach kominka. Signy
znajdowała się daleko od klawiatury, która wcale nie była pokryta
woskiem. Nikt inny nie widział tego, co ona. Może miała bałagan na
własnych wejściach.
Na pewno. Jasne jak słońce. Cały ten epizod był wynikiem jakiegoś
błędu — to wszystko.
W studio Pilar zapytała:
— Hej, długo macie zamiar być na nogach?
— Może z godzinkę — odparła Janina.
— Skończyła nam się kawa — mruknęła Pilar.
— Zaraz trochę przyniosę. Tylko dokończę ten kawałek...
A potem Janina dodała coś, co wywołało śmiech Paula. Za chwilę
wracam, powiedziała sobie Signy.
Zapatrzyła się na skłębione, puste łóżko.
Głosy ze studia ucichły. Signy przytuliła do piersi swój koc bezpie-
czeństwa i wróciła.
Zrekonstruowane studio Paula było puste. Głownie żarzyły się w ko-
minku w New Hampshire.
Signy usiadła i przejrzała wiadomości czekające na Jareda.
[Pilar] Mógłbyś zdobyć parę wizuali spod wody?
Może zanurkujesz? Proszę, Jared, chcę zobaczyć coś
więcej niż sam lód.
[Paul] Signy mówi, że nikt nie stara się
dowiedzieć czegoś o tym martwym facecie. To mnie
intryguje.
Muszę powiedzieć Jaredowi o Alanie, zadecydowała Signy. Chcę
mu powiedzieć, że potrzebuję go, tutaj, że boję się o niego. I że sama
jestem przerażona.
[Signy] W zeszłym tygodniu pieprzyłam się
z Alanem Campbellem. Może uda ci się dowiedzieć,
czemu przybył do Antarktyki.
Niezbyt dobrze.
[Signy] Alan Campbell jest na „Siranui". Pra-
T
cuje dla Gulf Coast Intersystems. Jakieś związki
z tym, co my robimy?
To z kolei omijało problem.
[Signy] P.S. Powiedz mu cześć.
Idiotka. Przecież to nic wielkiego. Ale jak to wyrazić, cholera?
Błądziła wzrokiem po mrocznych cieniach studia Paula.
Na stole, blisko zasuniętych kotar z bursztynowego aksamitu, stała
srebrna czara, którą Paul kupił w Atlancie. Niekiedy, latem, pływały
w niej róże.
Signy przypomniała sobie, jak mieszkała z Paulem w starym domu
na farmie w Nowej Anglii. Jak Paul przyprowadził Jareda, schludnego
faceta, organizatora wyprawy na pustkowia, w której Paul nie do końca
chciał wziąć udział. Musisz pomęczyć się trochę, powiedziała mu Signy,
i Paul pojechał — i wrócił z Jaredem.
Zanim upłynął tydzień, Paul zapytał, czy Jared nie przyjąłby nowej
pracy.
— Uruchamiamy spółkę mozaikową, interaktywną grupę idei i oso-
bowości, które chcemy zbudować, kolekcję różnych talentów, które
potrafią definiować odpowiedzi, a potem wychodzić do ludzi, by o nie
pytać. Chcemy pracować nad psychologią atrakcji, nauką manipulacji
z rzeczy w istościami wirtualnymi, które mogą skupić i skondensować
informacje, przenoszące nas z powrotem w czas naszego dzieciństwa.
Już po tygodniu Signy zrozumiała, jakie nowe elementy mogłoby
wnieść intensywne odczuwanie życia przez Jareda do tego, co próbowali
osiągnąć ona i Paul. Wyostrzone zmysły i całkowite oddanie się danej
czynności sprawiały, że wszystko, co robił Jared, wydawało się ważne.
— Tak, będziemy sprzedawać koncepcje, nawet gotowe produkty
— mówił Paul. — Uczciwie, a uczciwość będzie wynikiem gruntownej
wiedzy na dany temat.
Jared wysłuchał wszystkiego. Pozwolił Paulowi wygadać się,
później przez chwilę myślał nad propozycją i powiedział:
— Tak.
— Co, tak? — zapytał Paul.
— Tak, będę z wami pracował.
— Dlaczego?
— Przydadzą mi się pieniądze. A wam strażnik.
Zamieszkali we trójkę w domu w New Hampshire, i niekiedy dzielili
też łóżko.
Signy patrzyła na listę wiadomości czekających na uwagę Jareda.
Powiem po prostu to, co trzeba, zadecydowała. Jared sam zapyta, gdy
będzie chciał wiedzieć coś więcej. I tak będę z nim rozmawiać za parę
godzin.
[Signy] Na statku jest facet, którego spotkałam
w Houston. Alan Campbell, pracuje dla Gulf Coast
Intersystems. Wysoki rudzielec, wczoraj był w me-
sie. Możesz się dowiedzieć, po co tam przybył?
Aha, spałam z nim.
Signy spała twardo, ale przebudziła się wcześnie. Powędrowała do
studia z drugą filiżanką kawy. Wyciągnęła plik z nadmuchiwaną tratwą
z zamiarem odprawienia egzorcyzmów nad nękającymi ją wspomnie-
niami. Pomarańczowa tkanina spłowiała pod wpływem słońca i soli.
Wciągnięto ją na pokład „Siranui" i odepchnięto na bok, gdy Jared
patrzył na martwego marynarza. Ciekawość Signy wzbudziły wyblakłe
czarne litery na burcie. Odtworzyła wszystkie widoczne krzywizny,
nałożyła je, zwiększyła kontrast i spróbowała jeszcze raz.
Zaparzyła drugi dzbanek kawy, zjadła śniadanie i wzięła prysznic.
Chwilę później zakończyła tę serię oględzin.
Ścieżki sporządzone z linii wyglądały na japońską kaligrafię. Były
bezużyteczne; wewnętrzny program rezydentalny mógł uzupełnić krzy-
wiznę S, dodać kreseczki w niekompletnym I, ale Signy nie znała
japońskiego. Może Paul miał program, który by to potrafił.
Poniżej japońskich widniały inne litery. W linii. Znalazła litery
angielskie — O. O albo zero, B albo P.
OBU.
Wszystko inne było zgadywanką. I Jared uruchomił swój sprzęt.
Signy włączyła audio.
— Jared?
Ale Jared tylko nagrywał; Signy nie mogła z nim porozmawiać,
dopóki nie postanowi słuchać.
Naprzeciw niego Anna de Brum wygarniała łyżką resztki czegoś
brązowego i kremowego ze szklanego naczynia. Miała rudożółty kom-
binezon i jaskrawoczerwony kwiat za uchem. Wystroiła się dla Jareda,
pomyślała Signy. Anna odłożyła łyżkę i odsunęła pusty talerz na bok
tacy.
— Co masz w planach na dzisiejsze popołudnie? — zapytał.
— Mam zamiar rozpłatać parę kałamarnic i zważyć ich jajniki —
odparła Anna. — Chcesz pomóc?
— Nie. Chciałbym ponurkować.
— Naprawdę? Z akwalungiem? — Anna ściągnęła brwi. — Tak mi
przykro. Niestety, obowiązują ograniczenia, ja sama mogę nurkować
niezbyt często. Nurkowie schodzą tylko wtedy, gdy popłacze się sieć
albo jakiś sprzęt nieprawidłowo funkcjonuje. I chyba nie chcieliby brać
na siebie odpowiedzialności za ciebie. Mógłbyś wybrać się na wyciecz-
kę na jeden z trawlerów, o ile taki wyjazd jest w rozkładzie. Ale tam
tylko łowią ryby. — Popatrzyła na niego znad krawędzi kubka. —
Mógłbyś uciąć sobie drzemkę.
— Mieszkańcy Wysp Marshalla śpią przez cały dzień, co?
— Na atolach, tak. Popracują, pojedzą, pośpią. Wiele marzą.
A nocami boją się demonów i nie śpią na otwartej przestrzeni,
wyczytała gdzieś Signy. Śpią w dusznych pokojach przy zamkniętych
drzwiach, podczas gdy wiatry Pacyfiku chłodzą noc na zewnątrz. Jedze-
nia im nie brakuje, przynajmniej tak słyszymy. Czasami jedzą tylko ryby
i orzechy kokosowe, ale przynajmniej mają ryby i orzechy.
— Chyba wrócę do kabiny i skontaktuję się z przyjaciółmi z północy
— rzucił Jared.
— Ja będę w laboratorium biologicznym — powiedziała Anna.
W korytarzach, którymi wędrował Jared, ciągnął się pod sufitem
labirynt przewodów, jak w holu w Atlancie. Signy patrzyła, jak Jared
przysuwa mały monitor bliżej nie zasłanej koi w kajucie Kihary. Uwiel-
biała patrzeć na jędrne mięśnie jego pośladków, jak najbardziej, ale
widok płynnego ruchu jego rąk i precyzja pewnego dotyku sprawiały jej
niemal fizyczną rozkosz. Wdzięk Jareda nigdy nie był wymuszony.
Jared rozłożył się na skłębionej, niegdyś białej kołdrze, na brązowym
prześcieradle z czarnym pasem. Dzięki sygnałom wysyłanym przez
kombinezon Signy wyczuwała krawędź koi. Byli tego samego wzrostu,
co zawsze sprawiało jej przyjemność; stojąc albo leżąc, mogli dotykać
się nosami i palcami stóp.
Jared utknął poduszkę za plecami i wyciągnął listę wiadomości.
Signy weszła do komputera na statku i uruchomiła mikrofon w mo-
nitorze Kihary.
— Jared?
— Cześć. — Oczy Jareda już omiatały wyświetlone na ekranie
wiadomości; Signy widziała litery przez kamery na jego czole.
— Och. — Jared sprawiał wrażenie trochę przestraszonego, trochę
zaskoczonego.
Signy przesłała obraz swojej twarzy na ekran Kihary. Jeszcze nie
uczesała włosów. Przeciągnęła przez nie palcami, odrzuciła luźne pa-
semko na ramię.
Obserwując twarz Jareda przez kamery monitora Kihary, zobaczyła
też własne oblicze, gdy ukazało się ono na ekranie małego monitora. Jej
twarz była kwadratowa, szczęka zawsze wyglądała zbyt zdecydowanie.
Jeśli w ogóle lubiła coś w swoim wyglądzie, to tylko oczy, piwne, śliczne
i wyraziste nawet bez makijażu. Ale obserwowanie własnej twarzy
rozkojarzało ją. Przesunęła okienko ze swoją twarzą na monitorze
Kihary na lewo, żeby nie rozpraszał jej ruch własnych warg; nie cierpiała
patrzeć, jak mówi.
— Powiedz Pilar, że dziś nie będę nurkować — powiedział Jared.
Signy przyglądała mu się uważnie, jegojasnoszarym oczom, ruchom
ust. Wiedziała, że jej własna twarz jest tak odległa na ekranie, nieosią-
galna, niezdolna przesłać mu dotyku ani zapachu. Jakbym była dla niego
wspomnieniem, pomyślała, jakbyśmy rozmawiali ponad czasem. Jego
popołudnie jest moim porankiem. On już przeżył ten dzień, a ja właśnie
go rozpoczynam.
Nienawidzę czasu.
Jared rozmyślał o czymś. Tak wyglądał.
— Aha, Pilar. Wiesz, wpadło mi do głowy, że wciągamy ją w kło-
poty. Że zawsze to robiliśmy. Pchamy ją gdzieś na krawędź, a potem
ruszamy tyłki i wyciągamy ją z kłopotów.
Nie, pomyślała Signy. Nie robimy tego. Tak, robimy.
— To paskudne, Jared.
— Ludzie są paskudni.
— Zatem powinniśmy przestać.
— Może i nie. Pomyśl nad tym.
Signy pomyślała. Słowa Jaredamiały sens. Edges wykonali olbrzymi
skok do przodu, do dostatku, skok, który jeszcze parę lat wcześniej
uznałaby za przerażający. Ich sukcesy w znacznej mierze wynikały
z kreatywności Pilar; Edges urzeczywistniali jej marzenia.
— Nie sądzę, by wiedza o tym mogła zmienić... strukturę Pilar.
— Mnie tam się ona podoba.
— Nie wątpię — mruknęła Signy. Sama cieszyłam się „strukturą"
Alana, a od czasu do czasu „strukturami" innych. Tacy jesteśmy, pra-
wda? — Paul chce otrzymać parę liczb dotyczących tonażu połowów.
Chyba zdołam wyciągnąć je z komputera na statku, ale gdybyś nie robił
dzisiaj nic ciekawego...
— Jeszcze nie wiem. — Jared nie znosił statystyki.
— Zapewne coś wymyślisz. Podoba mi się Anna.
— Mnie też.
Kto poruszy temat Alana? Pewnie ja, zadecydowała Signy.
— Przejrzałam twoje nagrania tratwy ratunkowej i próbuję odtwo-
rzyć napisy. OBU, OPU, coś w tym stylu. A Paul zastanawia się, czy
ktoś kiedyś wyjmie tego trupa z lodówki.
— Zapytam Annę, czy coś słyszała. Spisaliśmy dane Skylochoriego
z akt w izbie przyjęć, więc to sprawa mostka. Być może niczego się nie
dowiem. Mimo wszystko, ta kwestia budzi niezwykłe odczucia. — Jared
wyciągnął poduszkę zza pleców, spulchnił ją i ułożył z powrotem. Uda
mu ciążyły, jemu i Signy, gdy wyciągnął/wyciągnęła je na łóżku.
— Chyba mi odbija — podjął Jared. — Może przez to światło, tu
nie ma dnia ani nocy. Znów się czuję jak na ostrym dyżurze. Z drugiej
strony, od śmierci tego faceta minęło zaledwie parę dni. I nie znam
polityki statku dotyczącej zawiadamiania rodzin marynarzy zaginio-
nych na morzu.
— O ile w tym przypadku jest jakaś rodzina.
— Właśnie. No, co z tym Campbellem?
Signy usłyszała swój głos, szybko wyrzucane słowa zabarwione
przeprosinami, wbrew własnym życzeniom.
— Wpadłam na niego. Nie wiem. Albo chce zbudować coś dla
Tanaki, albo szuka czegoś w wykorzystywanej przez nich technologii.
— Nie przypominam sobie żadnego rudzielca.
— Byłeś na wczesnych etapach kulinarnego szaleństwa. Pokażę ci.
Podesłała mu obraz niskiego japońskiego oficera i stojącego obok
Campbella.
— Kościsty sukinkot — skomentował Jared. Jakby powątpiewał
w gust Signy. — Chyba już gdzieś go widziałem.
— Pracuje w Gulf Coast Intersystems. Spotkaliśmy go na przyjęciu.
— Pogadam z nim. O ile nadal tu jest. Będziesz w studiu przez jakiś
czas?
— Przez większość dnia.
— Zostań ze mną, jeśli chcesz. Zobaczę, co uda mi się znaleźć.
— Będę w kontakcie. Jared?
Uśmiechnął się do niej.
— Jestem tutaj, maleńka. — Wyciągnął ręce, jak gdyby chciał ją
przytulić.
— Tutaj, tam. — Signy nie miała zamiaru mówić mu, jak bardzo
była przerażona, gdy wirtualna wyrwała się spod kontroli, że miał rację,
chcąc uciec w diabły od nękających go lęków, z których wszystkie
wydawały się głupie w cieple, jakie wytwarzali, będąc razem. Przeko-
nywała się, że przecież to tylko kolejne zadanie, że niepokój Jareda i jej
przerażenie są wytworami wyobraźni, zjawami, które najlepiej ignoro-
wać, póki same nie znikną w wyniku własnego nieprawdopodobienstwa.
Signy spojrzała na ekran Kihary i zobaczyła, że na jej twarzy zagościł
uśmiech typu „wszystko będzie dobrze".
— Do roboty, kobieto — przynaglił Jared. — Potrzebny mi ekran,
żeby wczytać dziennik okrętowy.
— To znaczy, że ja mam przejrzeć listy martwych ryb dla Paula.
— Dokładnie.
Twarz Jareda zniknęła.
Lekki śnieg prószył na otulone kocami postacie przed sklepem.
Signy zaparkowała i podeszła do nich. Z palcem na ustach, żeby uciszyć
—jakby to było możliwe — podziękowania, których nie potrzebowała,
podała każdej po pięćdziesiątce.
W domu uczesała się i zrobiła makijaż. Zabrała kubek gorącej
czekolady do studia.
Odtworzone na nowo i prawdopodobnie wolne od wirusów, czarno-
-białe ptaki krążyły nad falami szarego oceanu, w rytm muzyki Pilar.
Niosły z sobą poczucie cudowności, uczucie wszechogarniającej mocy
przypływów wody i czasu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY
Ponieważ był to czas, kiedy można znaleźć nocne marki, Pilar
przystąpiłado poszukiwań Jimmy'ego McKenny, wiedząc, że nie używa
on tego nazwiska. Prywatne osoby występowały w sieci pod wieloma
dziwnymi przydomkami. Pilar musiała znaleźć kogoś, kto znał „userna-
me" Jimmy'ego i byłby skłonny podać jej jego adres.
Gulf Coast? Ostatnie miejsce, w którym można by szukać.
Muzyka? Piąta Synchronia Beethovena, PSB, nie słyszał o nim,
przynajmniej tak twierdził.
Świr zFrisco?
[Świr] Nie ma mowy, kochanie. Pilar, organizu-
jemy coś w czwartkowy wieczór w Infinity Ware-
house. Zajrzysz i zrobimy coś osobiście? Może
tylko dla starego Świra?
[Pilar] $$$???
[Świr] Naturalnie, nie ma w tym żadnych pie-
niędzy, jestem świrem, czy co?
Biała Linia miał coś użytecznego.
T
[Biała Linia] Tak, Jimmy Mac. Powiem ci, Cesa-
rzowo, to nieśmiały facet, tylko ściąga wszystkie
twoje bity z sieci. Ale kontaktuje się ze mną na
okrągło i wypytuje, czy miałem od ciebie wieści.
Miałem?
[Pilar] Przecież mnie słyszysz, Biała Linio.
Chcę mieć jego tyłek jak najszybciej, dobra?
[Biała Linia] Daj mi dziesięć minut.
Ale tyle nie wystarczyło. Pilar zasnęła nad ranem. Śniła o ceglanych
uliczkach, które nigdy nie kończyły się ślepo i nigdy nie wychodziły na
szerokie ulice. Wiedziała, że jest to labirynt z książeczki dla dzieci
i gdyby tylko mogła wznieść się na tyle wysoko, by spojrzeć nań z góry,
mogłaby zobaczyć, gdzie jest wyjście.
Cegły były stare, ich lica zmatowiały z wiekiem na śmieszny kolor
pieczonej fasoli. To Boston, tu została zabrana po podwójnym pogrze-
bie: rodzice w trumnach zasypanych kwiatami. Pijany kierowca, pijany
kierowca, tylko że tym razem pijanym kierowcą był tata. Pilar pamię-
tała go nadal, przypominała sobie bezpieczeństwo i śmiech, gdy
wąchała bourbona. Dziwne, że podobał jej się ten zapach, nawet
teraz.
Pilar szkicowała te ceglane ściany, jeden rysunek po drugim. Siedząc
u cioci Beatrice w wykuszowym oknie wychodzącym na Beacon Street,
po której drobne stare paniusie w sklonowanych norkach jeździły rowe-
rami na targ, a światło zawsze zdawało się przesączać przez cienkie
soczewki z szarego oleju.
Pilar przebudziła się we mgle w Seattle, przebudziła się podładowa-
na, gotowa do pracy. Na scenie holograficznej ustawiła:
—tło ze spłowiałego, tłoczonego aksamitu w tabaczkowym kolorze,
udrapowanego na spękanym, poplamionym marmurze. Łodygę suszonej
dziewanny, z ciężką główką w kształcie płomienia świecy. Garść słod-
kowodnych pereł.
Przekrzywiła głowę i popatrzyła na swoje dzieło. Dźwięk, tak,
dźwięk.
Z jakiegoś nie wytłumaczalnego powodu znalezienie tego, czego
potrzebowała, wymagało kilku podejść. Dźwięki z Symphony Hali
w Bostonie — nie przenikliwe strojenie instrumentów przed koncer-
tem, ale czas między partiami kwartetu smyczkowego. Pierwsze skrzyp-
ce wygrywające kwinty, cicho, by sprawdzić brzmienie, ledwo sły-
szalne kaszlnięcie z widowni, potem kilka. Uchwyciła dźwięk, zwie-
lokrotniła ścieżki i wytłumiła je do pianissimo. Potem znów wzmocniła
echo. Ścieżka zapachowa? Spróbowała tchnienia drewna sandałowego.
Nie.
Janina, wyszorowana i odstawiona na wysoki połysk, czekała przy
drzwiach, gdy Pilar podniosła głowę.
— Przyszedł goniec z kwiaciarni.
— Aha, dobrze. Zamówiłam dla ciebie parę tulipanów. Kiedy od-
będzie się rozmowa z Tanaką?
— Wieczorem. U niego będzie jutro. Pilar, zjesz coś dzisiaj?
— Później, później.
Janina wyszła z westchnieniem. Pilar, w jakiś przewrotny sposób,
była uradowana jej troską. Ależ, maleńka, chciała powiedzieć, nie
jestem anorektyczką. Może bym była, ale mam ciągotki do lodów
z owocami, śmietanką i gorącym karmelem. Pilar jeszcze raz spojrzała
na tabaczkowy aksamit, na jego miękką fakturę.
— Nic tu nie gra! — zawołała i stanęła wśród rozrzuconych wirtu-
alnych pereł. Wyrzucić to?
Kopnęła parę pereł wyimaginowaną stopą i dała im spokój. Wyszła
do kuchni, podgrzała w mikrofalówce wczorajszą, już odgrzewaną
wieprzowinę z ryżem. Wypiła trzy szklanki soku pomarańczowego
i połknęła pigułkę witamin. Ułożyła tulipany dla Janiny, wróciła do
studia, by schować perły i aksamit, i usiadła na chwilę, spoglądając przez
okno tam, gdzie prawdopodobnie był Rainier.
Signy zajrzała do Seattle, zobaczyła wypoczywającą Pilar. Jej ciem-
ny profil rysował się na tle perłowego światła za oknem, ręka spoczywała
na zgiętym kolanie, czarne jak noc włosy spływały przez ramię.
Pilar wyglądała tak, jakby pozowała dla grupy studentów rysunku.
Signy schowała obraz do schowka i postanowiła odszukać Jareda na
„Siranui".
Znalazła go przy pokerze. Nie przeszkadzała mu.
Signy przedzierała się przez dane z Houston, szukając korelacji,
które mogłyby nałożyć się na scenę Pilar, tę z górą lodową. Wykresy nie
wykazywały żadnych sugestywnych odchyleń, by dać jej pewne uczucie
emocjonalnych podtekstów. Wściekłość, pasja, gniew wśród mieszkań-
ców Houston były przytępione, wyczerpywały się z biegiem lat, z roku
na rok stawały się coraz słabsze. Świat już nawet nie skamlał, po
prostu... słabł. Warstwy wodonośne Wielkich Równin były martwe,
Zachód istniał tylko dzięki opadom deszczu i przezorności. Morza,
mówili biolodzy, umierały. Zamieszkujące je stworzenia były mniej
odporne, mniej różnorodne niż dawniej. W przeszłości.
Signy zatraciła się, na przyjemną chwilę, w zarejestrowanych przez
Jareda widokach morza. Tam świat wyglądał całkiem zdrowo.
[Paul] Już pora, Signy.
Morskie pejzaże zniknęły, ustępując miejsca Paulowi, ubranemu
stosownie do porannych godzin pracy w Kobe. Paul nosił drogie ubrania.
Dziś był wymuskany, dokładnie wygolony, promieniał czystością i ele-
gancją w starannie zawiązanym fularze, oślepiająco białej koszuli, cie-
mnym garniturze od brytyjskiego krawca. Janina, na ekranie Seattle,
prezentowała się dystyngowanie w jasnoszarej wytwornej tunice. Jej
ręce spoczywały na wyszorowanym brzozowym stole Pilar. Janina i Paul
mieli obok siebie notebooki; Signy mogła w trakcie rozmowy wtrącać
bezgłośne komentarze. Na dębowym stoliku za Janiną stał gąszcz szklar-
niowych różowych tulipanów. Wyglądały na holenderskie, tworzyły
obfity bukiet w wyraźnie nie azjatyckim stylu.
— W porządku? — zapytał Paul.
— Wyglądasz oszałamiająco — pochwaliła go Signy. Niechlujna
Signy. Gdy tylko skończą konfeiencję, weźmie prysznic albo wypoci się
w saunie.
— Słuchaj z nami — poprosił Paul. — Wtrąć się, gdy będzie trzeba
— Odbędziecie rozmowę z prawnikiem firmy — powiedziała Sig-
ny. — Nie z samym Tanaką. Ale wyglądacie wystrzałowo. — I oboje
jesteście równie przerażeni jak ja. Boże, dzieciaki, nie schrzańcie.
— Z Kazuyuki Itano — sprecyzowała Janina. — Jak na razie
zdołaliśmy dotrzeć tylko do niego. Wyżej nie dało rady.
Signy otworzyła okno z dossier Itano. Absolwent Stanford, spędził
lata w biurach Tanaki w San Diego, a teraz pracował w centrali w Kobe.
Kierował działem rybołówstwa i miał reprezentować stanowisko kom-
panii na posiedzeniach Komisji Antarktycznej w Lizbonie.
— Mogę konsultować się z tobą, gdy Itano będzie on-line — powie-
dział Paul. — Chcę, żeby poznał nas wszystkich.
— Pokaż mu moją twarz, a cię ukatrupię — zagroziła Signy. —
Wszystko inne, proszę bardzo.
Na wezwanie Paula zgłosił się młody człowiek o okrągłej twarzy,
w okularach. Był ubrany w przepisowy ciemny garnitur i wyglądał zbyt
młodo, aby być absolwentem Stanfordu.
— Pan Itano zaraz z państwem porozmawia — oznajmił. Signy
zrozumiała, że to sekretarz.
Na ekranie pojawił się Itano, siedzący za rozległą przestrzenią lśnią-
cego palisandru. Za jego plecami wznosiła się lita ś*ciana z wypolerowa-
nego wapienia bogatego w skamieniałości. Kazuyuki Itano miał białe
bokobrody i wąski, europejski nos.
Signy domyśliła się, że barwa bokobrodów nie jest naturalna.
— Pan Maury, doktor Hull — Itano rozpoczął rytuał powitań w po-
zbawionym obcego akcentu angielskim ze Wschodniego Wybrzeża.
Dobrze, pomyślała Signy, nie będzie miał zastrzeżeń co do obecności
Janiny, mimo że dla niego jest ona cudzoziemską blondynką. — Czyta-
liśmy wasze propozycje dotyczące traktatu, panie Maury. Sugestia, że
delegacje francuskojęzyczne uznają problem zakazu turystyki za punkt
zapalny, jest intrygująca.
— Zdenerwują się. W razie konieczności ta kwestia posłuży do
odwrócenia uwagi. Wystarczy przypomnieć, po raz kolejny, że przed
trzydziestu laty tylko bogaci mogli sobie pozwolić na podróże na Antar-
ktydę, i że odmówiono im tej możliwości. Obecnie w takich wyprawach
mogliby brać udział wyłącznie ludzie obrzydliwie bogaci. Ostatecznie,
tacy finansują badania.
— Badania stanowią integralną część interesów Tanaki. — Itano
popatrzył na coś ponad głową Paula i zmienił temat. — Z przyjemnością
dowiedzieliśmy się, że bratanek negocjatora z ramienia Stanów Zjedno-
czonych jest absolwentem Scripps Institute.
— Słyszałem, że w Pacific Biosystems biorą pod uwagę jego za-
trudnienie.
— Tak?
Itano dodał, że młody człowiek może otrzymać ofertę od Tanaki —
z raczej korzystniejszym wynagrodzeniem, jeśli Signy właściwie zinter-
pretowała ekspresję prawnika. W takim posunięciu nie było nic złowie-
szczego. Damy sobie radę, pomyślała.
— Zatwierdził pan notę w „Economist"? — zapytał Paul, wyma-
wiając słowa w typowo angielski sposób.
Signy uśmiechnęła się.
— Pańska kopia jest atrakcyjna dla tego odbiorcy, na jakim nam
zależy — powiedział Itano. — Nasza brytyjska służba informacyjna
zaaprobowała ją bez zastrzeżeń. Ma pan jakieś zalecenia co do innych
mass mediów?
— Mamy to na uwadze. To delikatna kwestia — możliwe, że
przewidywane podpisanie Traktatu Antarktycznego wznowi dyskusję
o prawach do bogactw mineralnych. Jeśli nie dojdzie do zbędnej gada-
niny, wtedy stare wytyczne środowiskowe pozostaną w mocy, i szeroki
ogół prawdopodobnie pozostanie nieświadomy, że zgodnie z postano-
wieniami traktatu eksploatacja minerałów jest zakazana tylko czasowo.
Dyrektywy mogą zostać poddane ponownej rewizji. Ta kompania, która
obieca zachowanie nadzwyczajnych środków ostrożności, może znaleźć
przychylnych słuchaczy w Komisji. Zasoby ropy naftowej są znaczne,
to wiemy, a miedź? Złoża mogą być większe, niż przypuszczamy.
Zawsze istnieje możliwość, że „obiektywne" szacunki z lat osiemdzie-
siątych i dziewięćdziesiątych są zaniżone.
— Trzydzieści lat temu nikt nie chciał, by zakłócano spokój konty-
nentu — powiedział Itano. — Stanowisko Tanaki nie uległo zmianie.
Zostawmy Antarktykę w spokoju, za wszelką cenę.
— Mam informacje, że wydobycie minerałów na kontynencie by-
łoby absurdalne pod względem ekomicznym, nawet teraz — wtrąciła
Janina.
Itano rzucił jej niechętne spojrzenie. Potem, być może dlatego, że na
ekranie na jego biurku ukazała się lista jej dokonań naukowych, popa-
trzył prosto w oczy doktor Janiny Hull i pokiwał głową na zgodę.
Ekonomicznie absurdalne, pomyślała Signy. Ekonomicznie opłacal-
ne, kiedy wszystkie inne złoża zostaną wyczerpane. Pola roponośne na
Alasce są eksploatowane bez przerwy. Pewnego dnia będziemy potrze-
bować antarktycznej ropy i miedzi, ale jeszcze nie teraz. Obowiązujące
ograniczenia wyciszają tę kwestię, jednak jej nie zamykają. Jesteśmy
cholernymi pasożytami, my, ludzie. Cóż, niektórzy z nas muszą żyć.
— Jeśli ktoś podburzy ,,zielonych", jeśli ktoś im uświadomi, że
wydobycie minerałów w Antarktyce nadal jest możliwe, mogą zdecy-
dować się na ponowne wystąpienie w obronie przetrzebionych ryb —
powiedziała Janina. — Połączą te kwestie; spróbują położyć kres eks-
ploatacji zasobów mineralnych i naturalnych, raz na zawsze.
Jak na razie, szło dobrze. Itano wyglądał na zainteresowanego.
Pilar widziała Janinę i jej szerokie błękitne oczy na tle mnóstwa
różowych kwiatów. Widok był taki europejski. Droga wolna, Pilar,
zachęciła ją w myślach. Jeśli nie można czegoś ukryć, należy się tym
chwalić. Zastanowiła się, czy Itano uznał kolorystykę Janiny, zestawie-
nie różu i kości słoniowej, za ładną czy tylko dziwaczną.
Itano złączył czubki palców jak do modlitwy.
— Konieczne są połowy zachowawcze, ograniczone do minimum,
zapewniające dalsze istnienie populacjom morskim. Wielu ludziom
zagroziłby głód bez plonów morza. Podkreślam: zachowawcze. Nie
mamy zamiaru doprowadzić do spustoszenia Antarktyki, doktor Hull.
— Tak słyszeliśmy. Panie Itano, jestem zaniepokojona proponowa-
nym systemem kontyngentowym. Przyznanie prawa do odłowu większej
części ryb narodom najludniejszym może nie być optymalnym sposo-
bem zapewnienia bezpieczeństwa biomasie na Oceanie Południowym.
— Nie padła inna propozycja. — Itano schował dłonie pod blat
biurka.
[Signy] Spina się, Janino. Paul, twoja kolej.
— Dwadzieścia lat temu, przez krótki okres, na wodach Antarktyki
obowiązywał inny system — zaczął Paul. — Zezwolenia otrzymywali
ci, którzy oferowali najwyższą cenę. Nie państwa; w licytacji mogła brać
udział każda flota. Floty, które odławiały najwięcej ryb, wpłacały odset-
ki od zysków na fundusz ONZ. ONZ wydawała pieniądze na badania
głębokomorskie i dystrybucję białka.
[Signy] Janino, to Paul sprawia, że Itano się
spina. Bierz go, dziewczyno. Wpadłaś mu w oko.
— Porozumienie nie przetrwało — podjęła wątek Janina. — Kraje
nie biorące udziału w połowach powołały się na postanowienia Prawa
Morskiego: „zasoby morskie są wspólnym dziedzictwem ludzkości"
i tak dalej. Kilka państw bez dostępu do morza zaczęło rościć sobie
prawo do odławianych ryb. Rozeźleni rybacy wyładowali część spor-
nych partii pod ambasadami protestujących państw. W gorący dzień parę
ciężarówek świeżych ryb może zrobić niezły bałagan.
Itano odzwajemnił uśmiech Janiny.
— Rozwiązanie „sardynka". Tak, pamiętam — przyznał. —Poważ-
nie sugeruje pani, żebyśmy zdecydowali się na ponowne rozpętanie
takiego piekła?
— Jak najbardziej. —Oczy Janiny były wielkie jak spodki, niewin-
ne jak dzwonki. — Ale nie twierdzę, że protesty spotkają się z taką samą
reakcją.
— Nasz czas jest ograniczony — powiedział Itano. — Proponuje
pani całkowitą zmianę zaplanowanej strategii.
— To nasza najlepsza rada, panie Itano.
Itano uderzył dłońmi w blat biurka.
— Trudna do wykonania.
— Możliwa. Możliwa, panie Itano. —Janina mówiła cicho, powoli,
ważąc słowa. — Dla kompanii myślącej perspektywicznie.
[Signy] Nie jestem pewna, czy wychwyci zmianę
kierunku, ale warto spróbować.
Itano wsparł łokcie na biurku i splótł dłonie przed sobą, jakby
strzegąc jakiś niewidzialny przedmiot, coś, co mogłoby czmychnąć.
Paul skrzyżował ręce na piersiach i czekał.
— Tanaka doniósł o odłowieniu w zeszłym sezonie stu tysięcy ton
kryla. I pięćdziesięciu tysięcy ton Nototheniops larseni, Champsocep-
halus gunnari i pokrewnych ryb kostnoszkieletowych. Flota Tanaki pod
żadnym względem nie jest największa na wodach Antarktyki. — Język
Janiny nie miał żadnych problemów z łacińskimi nazwami ryb. Itano
koncentrował się na jej słowach; Janina kontynuowała: — Inne floty
zgłaszają wysokość swoich połowów władzom Antarktyki na zasadach
systemu honorowego. Wielkość połowów zależy od roku, przy czym
w ciągu ostatnich czterech lat notuje się ich systematyczny spadek.
W niektórych kręgach taki stan rzeczy uważany jest za alarmujący.
Rozpatruje się arbitralne ograniczenie wszystkich połowów.
— Odrobiła pani pracę domową, doktor Hull. Czy uwzględniła pani
spadek zasolenia wód antarktycznych? Nasila się topienie czaszy lodo-
wej, ale niektórzy badacze utrzymują, że produktywność ekosystemów
z tego powodu wcale nie spadnie, a wręcz^zrośnie. Być może jesteśmy
po prostu świadkami dostosowania się gatunków, nie rzeczywistego ich
wymierania.
— Parametry nadal budzą wątpliwości. W wielu kwestiach. Czy nie
tak ludzie mówią, kiedy nie wiedzą, co naprawdę się dzieje, i gdy boją
się, że nie mają racji?
— Spadek budzi nasze zaniepokojenie — powiedział Itano. —
Musimy zmienić politykę połowów. Jutro mam pojawić się w Lizbonie.
Czas uniemożliwia nam, niestety, omówienie zmian, jakie chcielibyśmy
poczynić.
Uniemożliwiają to, pomyślała Signy, względy bezpieczeństwa. Ita-
no nie nalegał, zęby Edges poszli dalej i sprzedali proponowany język
traktatu.
— Ale gdyby przyjechała pani do Lizbony...
[Signy] Aha! Rybka trąca przynętę. Wiedziałaś,
że może poprosić. Moim zdaniem powinnaś jechać,
Janino.
— .. .moglibyśmy rozwinąć tę kwestię — dokończył Itano.
— Będę... będę zaszczycona. — Janina nie wyglądała na zaszczy-
coną, nie wyglądała nawet na zadowoloną.
[Signy] Uśmiechnij się, cholera.
Uśmiechy i ukłony zakończyły dyskusję. Sekretarz Itano poinformo-
wał, że zajmie się organizacją podróży i mieszkania dla Janiny. Później,
gdy jego okrągła twarz zniknęła, Signy czekała na reakcję Janiny.
— Ty to załatwiłaś, Janino. Reakcje Itana na moje komentarze były
negatywne, o ile właściwie zinterpretowałem skąpe dane — powiedział
Paul.
— Ty jesteś po Harvardzie. On skończył Stanford. Czego się spo-
dziewałeś? — zapytała Signy, po zakończeniu konferencji już na fonii.
Uczucie ulgi odprężyło jej ramiona. Było kojącym, ciepłym doznaniem.
Kontrakt, uprzednio taki niepewny, teraz sprawiał wrażenie prawdziwe-
go, realnego do wykonania.
— Masz większe wzięcie ode mnie, Janino. Musisz to dla nas zrobić.
Żywy kontakt, droga pani Hull — powiedział Paul. — Mówią, że błękitno-
okie blondynki osiągają najwyższe ceny w najlepszych domach Tokio.
— Poważnie? Paul, jesteś wredny.
— To tylko informacja, wyłącznie informacja.
— Jesteśmy na otwartej linii, Paul — zaznaczyła Signy. Była zado-
wolona, że choć raz przyłapała go na zaniedbaniu środków ostrożności.
Paul zniknął.
Janina wyłączyła się z sieci. Signy przeciągnęła się, wstała i z po-
wrotem usiadła. Zajrzała do Jareda. Skończył grać, siedział w kabinie
Kihary i pracował przed ekranem. Signy zaczęła przygotowywać do
wysłania materiał z konferencji, ale po chwili doszła do wniosku, że
równie dobrze Jared może sam o niego zapytać. I tak będzie chciał dostać
streszczenie, a ona nie miała ochoty teraz go sporządzać.
Kamery w Seattle zareagowały na ruch i Signy zobaczyła Janinę
w drzwiach studia. Janina spojrzała na Pilar, jakby nieświadomą jej
obecności.
— Moim zdaniem poszło całkiem dobrze — powiedziała Signy.
— Na to wyglądało — zgodziła się Janina. — Czy w Lizbonie
w styczniu jest coś wartego obejrzenia?
Signy spodziewała się wybuchu wściekłości, nie rezygnacji.
— Och, maleńka. Nie mam pojęcia.
Elegancka tunika Janiny kontrastowała z rozgardiaszem w studiu.
Kamery ukazywały nagie płaszczyzny ścian i Pilar w poplamionym
farbami kaftanie, z rękoma w pudełku z na pół wyciśniętymi tubami farb
akrylowych.
— Skończyliście? — zapytała. — W takim razie wykorzystam
tulipany.
— Tak, skończyłam. — Janina rozpięła wysoki kołnierzyk tuniki
i potarła kark. — Jadę do Lizbony.
— Aha. — Pilar wycisnęła nieco żółcieni kadmowej na paletę
i przyjrzała się jej krytycznie.
— Będziesz malować tulipany? — Janina ruszyła do drzwi, po
kwiaty, pomyślała Signy. Janina była wyczulona na wszystkie fanaberie
Pilar; Signy nie cierpiała czegoś takiego.
Janina nie odeszła, usiadła na sfatygowanym pufie i wbiła oczy
w Pilar.
— Może. Znasz te dziergane na drutach kapelusze i czapki mary-
narskie noszone na „Siranui"? Chyba sprzedają je w LA — powiedziała
Pilar.
— Są paskudne. — Janina zmarszczyła brwi i skubnęła coś na
poduszce.
— Właśnie dlatego je sprzedają.
Signy zdjęła hełm. Dom w Taos bronił się przed chłodem zimy
Dorzuciła parę szczap do kominka i ułożyła je pogrzebaczem. Dlaczego
Pilar nie okazuje radości ani zadowolenia — żadnych ludzkich reakcji ?
Wszyscy nad tym pracowaliśmy, pociliśmy się przez całą konferencję,
a teraz Pilar lekceważy Janinę, która potrzebuje paru słów otuchy. Niech
ją diabli za taką niewrażliwość...
Signy usłyszała głośne, uparte zawodzenie syreny na „Siranui"
Hałas zaniepokoił ją, trącił strunę strachu, o której starała się zapomnieć.
Biegnąc z powrotem do stacji, uświadomiła sobie, że nastawiała się na
coś takiego, że czekała, przez całe posiedzenie z Itano, czekała na
zaistnienie czegoś złowieszczego. Gogle zrobiły się śliskie od potu,
kiedy naciągnęła je na oczy. Signy zamknęła wejścia do Seattle i pospie-
sznie szukała sygnatury Jareda w wirtualnej architekturze „Siranui"
Wypadek? Alarm medyczny? Jareda nie było w gabinecie lekarskim,
lecz nie spodziewała się, że tam go zastanie. W kabinie Kihary znalazła
znajome sygnały jego ciała; budził się. Przekręciła kontrolkę głośności
i usłyszała głos Alana Campbella.
— .. .sygnał alarmowy z batyskafu.
— Anna ma zestaw pierwszej pomocy. Ja zaraz będę — powiedział
Jared. Zniknął z zasięgu kamer monitora.
Mowa ciała Jareda wyrażała czujność, nie trwogę, ale gdy wyszedł
z kabiny i skierował się do windy, czujniki przekazały jej zwiększone
napięcie mięśni — na tyle duże, że się wystraszyła.
Zmaterializował się przed nią rejestrowany przez kamery Jareda
pokład „Siranui". Przez chwilę widziała piegowaty kark Alana wyzie-
rający spod kołnierza, potem mignęły jej stopy Jareda w ciężkich butach
Członkowie załogi w grubych skafandrach ustawiali śmigłowiec na
pozycji startowej. Ziarnista, czarna powierzchnia pokładu była oszro-
niona i śliska: Signy poczuła szarpnięcie, gdy Jared stracił równowagę.
Anna chwyciła go pod ramię; ręce miała silne i pewne jak doker.
— Dzięki! — Jared przekrzyczał ryk silników maszyny.
— Wsiadaj!—ponagliła go Anna.

ROZDZIAŁ JEDENASTY
Na szybach śmigłowca, ciepłych w porównaniu z przenikliwym
chłodem na zewnątrz, skropliła się para oddechów. Pilot przetarł ręka-
wicą wiatrochron krótkimi, odmierzonymi ruchami. Czarne włosy nad
uchem przycięte miał z chirurgiczną precyzją i nie wyglądał na więcej
niż dwadzieścia pięć lat. Anna opuściła siedzenia, trzy w rzędzie po
prawej stronie kabiny, i usiadła na tylnym. Ruchem ręki zaprosiła
Campbella i Jareda do zajęcia pozostałych miejsc i zapięła pas.
Jared musiał powalczyć ze sprzączką, ale w końcu, po zdjęciu
grubych rękawic, udało mu się osiągnąć cel. Campbell poradził sobie
bez kłopotów, mimo że miał rękawice. Kopilot przykrył rękami słuchaw-
ki, słuchając instrukcji zagłuszanych przez ryk silników. Jego kręcona
brązowa broda poruszała się, gdy udzielał odpowiedzi.
Helikopter wyruszał na akcję ratunkową. Dwie pary noszy przytulały
się do lewej ściany kabiny; do orzechowej wykładziny za pomocą
rzepów przymocowany był ekwipunek ratowniczy i przewody butli
z tlenem. Jared rozejrzał się po wnętrzu, zaznajamiając z lokalizacją
sprzętu, żeby w razie potrzeby móc sięgnąć do niego bez zbędnej straty
czasu, i dostarczając Edges wizuale do późniejszej analizy. Zwężający
się tył śmigłowca wyglądał jak wnętrze rogu obfitości. Jared zastanowił
się, co Pilar zrobiłaby z takim porównaniem, gdyby jej o nim powiedział.
Anna przypięła we właściwym miejscu zestaw pierwszej pomocy. Ma-
szyna oderwała się od pokładu i skręciła w lewo.
— Signy? — zapytał Jared. Usłyszy go, jeśli udało jej się podpiąć
do systemu nawigacyjnego śmigłowca. Nic. No cóż, Signy lub Paul
uzyskają dostęp do tej transmisji — albo i nie. Nie ma sprawy. —
Zarejestruję wszystko na wypadek, gdybyście chcieli — dodał, choć
zapewne nikt go nie słyszał.
Anna zauważyła ruch jego warg. Wskazała słuchawki przypięte do
grodzi nad jego głową. Jared ściągnął je i nasunął na uszy. Alan Camp-
bell skopiował jego ruchy. Usłyszeli wyraźne głosy z mostka „Siranui",
kierujące śmigłowiec na północny zachód od statku.
— Nadal odbieramy transmisje z „Gojiro" — zameldował ostry,
urywany głos. — Kontakt głosowy jest utrudniony. Na pokładzie są trzy
osoby, donoszą o defekcie. „Kasumi" kieruje się w rejon batyskafu.
Kopilot odwrócił głowę i popatrzył na swoich pasażerów. Z przodu
kabiny, w zamglonym półmroku, jarzyły się zielenią szeregi tarcz przy-
rządów.
— Cześć. Jestem Trent. — Było to imię? Nazwisko? Jared nie miał
pojęcia. — Witamy na pokładzie. Dziś waszym pilotem jest pan Uchida.
Lecimy na „Kasumi". Czeka nas przyjemny godzinny lot. — Trent
mówił z akcentem ze Środkowego Zachodu. — Jeśli chcecie, włączę
interkom, żebyście mogli porozmawiać między sobą.
— Tak — mruknął Campbell.
Jared pokiwał głową.
— „Gojiro"?
— To ten batyskaf w kłopotach — wyjaśnił Trent. — Nasza dzisiej-
sza hostessa...
— Zamknij się, Trent — mruknęła Anna. — Zero usług kabinowych.
Moja wyrozumiałość ma swoje granice. — Anna ziewnęła, splotła ręce na
piersiach i odchyliła się w uprzęży pasów. Outsider, gość—Jared — poczuł
się nagle osamotniony. Jaka zażyłość, jakie stosunki łączyły tę parę?
Przekomarzali się ze swobodą, jaka wynika z dłuższej znajomości, i na
podstawie tej obserwacji domyślał się, co ich łączy. Reakcje takie mogły
być następstwem wrogości, nieznajomości, obcości czy też sympatii. On
posłużył się konwencją: wyobraził ich sobie jako przyjaciół bądź kochan-
ków. A jakie były jego założenia odnośnie tego Campbella?
— Co to jest „Kasumi"? — zapytał.
— Trawler — wyjaśnił kopilot, nie odwracając się tym razem. Pilot
nie wyrzekł jeszcze ani słowa. — „Kasumi" jest dość duży. Wozi dwa
trzyosobowe batyskafy floty. Może wysłać drugi za tym, który wpadł
w tarapaty.
— „Gojiro" jest na dole? — wtrącił Campbell. — Jak nazywa się
ten drugi?
— „Smogu" —powiedział pilot. Skrzywił kącik ust w nieznacznym
uśmiechu.
— Zawiadomiono zespół poszukiwawczo-ratowniczy w McMur-
do? — zapytał Jared.
— Nie — odparł Trent.
— Za drogo. — Anna patrzyła na drugą stronę kabiny, pozornie
zafascynowana przejrzystym, błękitnym przewodem respiratora, złożo-
nym w harmonijkę. — Flota musiałaby pokryć koszty operacji poszuki-
wawczo-ratunkowej, a przecież wiemy, gdzie jest batyskaf.
— Ale jeśli ktoś jest bliżej... — zaczął Campbell.
— Nikogo nie ma. — Trent wytarł rosę z okna po prawej stronie.
Odszraniacze zaskoczyły i szyby przednie były już czyste. Jared widział
zamglone niebo, które teraz wydawało się jaśniejsze niż wówczas, gdy
śmigłowiec startował z pokładu „Siranui". W tylnej części maszyny nie
było okien. Widziany przez niego zewnętrzny świat ograniczał się do
prostokątów zachmurzonego nieba i ocienionych pleców pilotów. Przy-
kro mi z powodu wizuali, dzieciaki, pomyślał. I hałasu.
— Nic się nie dzieje — wyszeptał. — Wyłączam się na chwilę.
— Co? — zapytał Alan.
— Nic, mówię do kombinezonu.
— Aha. Przywykłem do widoku masek, kiedy ludzie rejestrują. Te
opaski sprawują się równie dobrze?
— Nie nagrywam wrażeń odbieranych twarzą, więc to mi wystar-
cza. — Jared przekręcił głowę, żeby pokazać Campbellowi zakrzywiony
czujnik z tworzywa, który przylegał do jego policzka.
— Wygląda lepiej od tych czapek-narciarek. W zeszłym tygodniu
spotkałem w Houston pewną kobietę. Miała podobny sprzęt.
— Tak, wiem. Mówiła mi. — I jak było? Co takiego Signy w tobie
zobaczyła, że od razu wylądowaliście w łóżku? I czego się od niej
nauczyłeś?
— Signy? — zapytał Alan. — Pracujesz z nią. Mówiła mi.
— Jest wspólnikiem. — Żyję z nią, Campbell, i mam zamiar dać ci
każdą szansę, jaka mi tylko przyjdzie na myśl, na zamknięcie tematu.
— Jest jedną z najbardziej intrygujących kobiet, jakie poznałem.
Nieźle. Neutralny komentarz z akcentem pozytywnym. Nieźle,
Campbell, i ostrożnie.
— Signy była zdziwiona, gdy zobaczyła cię na statku.
— Zobaczyła mnie?
— Tak. To, co rejestruję, naprawdę szybko dociera do domu. — Do
domu, powiedziałem. Złapałeś?
Campbell odchylił się na siedzeniu. Opięta pasami uprzęży Anna
spuściła głowę i zapadła w sen.
— Wspomniała, że robi coś dla Tanaki. Zajrzałem do akt koncernu i do
dokumentacji ich baty skatów. Nie wpuszczają wody; oto podobieństwa.
— I nie wypuszczają powietrza — dodai Jared.
— Tak, można by pomyśleć, że moim zdaniem my budujemy lepsze
systemy oczyszczające od tych, z jakich korzystają oni. — Campbell
pokazał zęby w szerokim uśmiechu.
— Zatem dlatego tu jesteś?
— Dlatego tu jestem. Może wycisnę jakąś robotę dla Houston.
Podziękuj jej w moim imieniu, dobrze?
— Nie omieszkam — odparł Jared.
Signy zobaczyła, jak ręka Jareda sięga do uchwytu przy drzwiach,
a potem obraz zaniknął. Przełączyła się na głośniki na mostku i usłyszała
rozmowę o statku „Kasumi"; spróbowała się do niego podłączyć, lecz
bez powodzenia.
[Signy] Paul?
Nie odpowiedział.
— Nie cierpię takiego gówna — warknęła. Połączyła się z Seattle
i powtórzyła to samo.
— To robota Jareda. — Pilar oderwała oczy od konsoli i przeciąg-
nęła palcem po nosie, rozsmarowując na skórze farbę w kolorze mięty.
— Niesienie pomocy i tak dalej.
— Tak. Ale...
— Ale co, Lwico?
Pilar nie martwiła się o Jareda, nie. Siedziała przed swoimi ekranami
i pracowała szaleńczo z programami „Siranui".
— Co robisz? — zapytała Signy.
— Próbuję znaleźć inny adres trawlera o nazwie „Kasumi".
— Szczęście dopisuje?
— Nie bardziej niż tobie. — Pilar odchyliła się na oparcie fotela
i skrzyżowała ramiona. — Signy, znalazłam McKennę.
— Mów, to mnie rozerwie. Gdzieś go znalazła?
— W Seattle. Gdy gadaliście z Japończykiem.
— I?
— I przysięga, że na chipie była wyłącznie muzyka, i to nie jego.
Mówi, że usłyszał ją w sieci i skopiował specjalnie dla mnie.
— Wierzysz mu?
— Wierzę, do licha, choć nie mogę go wyczuć. Widzę tylko słowa
na ekranie. Mówi, że muzyczna sekwencja nijak nie mogła spowodować
tego, o co go obwiniam. Chce ze mną porozmawiać.
Inny adres „Kasumi"? — Signy nie myślała o tym pod tym kątem.
Może namierzył Alana. Połącz się z Gulf Coast i zapytaj, chyba warto
spróbować. Otworzyła nowy kanał, słysząc półuchem, jak Pilar mówi:
— Zgoda, powiedziałam, i on tu przyjedzie.
— Aha — mruknęła. Potem: — Co?
— No przecież tak naprawdę nie możemy go zabić.
— Powiedz to Paulowi. Ja spróbuję wytropić Jareda przez sieć Gulf
Coast.
Ożył ekran New Hampshire.
[Paul] Mam kontakt. Będę monitorował. Jared jest
w śmigłowcu i właśnie nas wyłączył. Nic się nie
dzieje.
— No to świetnie — podsumowała Pilar.
— Paul, możesz przesyłać mi jego materiał? — zapytała Signy.
Twarz Paula pojawiła się na ekranach w Taos. Zdjął już marynarkę
i krawat, zastępując je swetrem z irlandzkiej wełny.
— Jasne, jeśli wydarzy się coś interesującego. Signy, zbyt się tym
wszystkim przejmujesz. To tylko praca, wiesz.
— Gówno — warknęła Signy. Wiedziała, że Paul będzie miał na
oku Jareda. Ale gdy Jared pośliznął się na pokładzie, odczuła coś na
kształt panicznego strachu. Sygnały z jego kombinezonu przekazywały
napięcie i niepewność, pierwotny strach, jak gdyby jakiś wielki drapież-
nik dyszał mu prosto na kark. — Coś złego jest w tej flocie, Paul. Chcę,
żebyśmy się wycofali. Zabrali stamtąd Jareda.
— Brednie — powiedziała Pilar. — Najgorsze w tym wszystkim, że
jeśli nie weźmiemy się w garść, to leżymy. Moja wina, oczywiście.
Przestań się mnie czepiać, Signy, i zwalać wszystko na lęki Jareda. —
Nad luźnym dekoltem kaftana widać było wysoki obojczyk Pilar, rysu-
jący się wyraźnie na tle cienia. Pilar podniosła rękę do gardła. Ręka drżała.
— Nie! — zawołała Signy. — Pilar, maleńka, nie myśl w ten sposób.
Wszystko w porządku. Między nami zawsze będzie okay. — Sięgnęła
do wizerunku Pilar, w głupim i próżnym geście.
Twarz Pilar zniknęła, zastąpiona wirtualnym krabem, który przytulał
do piersi stylizowaną Pilar.
[Paul] Signy dobrze gada. Miłość, ciepełko,
buzi-buzi.
Pilar uśmiechnęła się do nich szeroko.
— Jared robi to lepiej. Ale zgoda, rozumiem. Poradzimy sobie.
[Paul] Jestem zajęty, moje drogie. Na razieńki.
Zniknął, rozłączył się, z sobie tylko znanego powodu.
Jared robi to lepiej. Prawda, pomyślała Signy. Gdyby tu był, podro-
czyłby się z Janiną, Pilar by się przyłączyła, i Janina od razu poczułaby
się lepiej przed samotnym wyjazdem. Gdyby Jared był tutaj, nie
leciałby do jakiejś durnej katastrofy na morzu...
Przestań, przestań, zmitygowała się Signy. Spieszenie na pomoc,
dramatyczne wydarzenia, szybka akcja — Jared uwielbia takie rzeczy.
Udział w misji ratowniczej nad skutym lodem oceanem jest prawdopo-
dobnie bezpieczniejszy niż praca w tych „bezpłatnych" klinikach, gdzie
Jared chodzi i skąd wraca taki ponury. Gdzie po podstawowej diagnozie
pada nieuniknione stwierdzenie: „Następstwo CN i WnSDLT", chro-
nicznego niedożywienia i wystawienia na szkodliwe działanie licznych
toksyn.
Jared wylistował jej kiedyś możliwości wielkimi literami, które
przesuwały się po nieruchomych medycznych zdjęciach umierającego,
dopóki nie zakryła oczu rękami i nie poprosiła go, by przestał.
— Ludzie muszą jeść — powiedział. — Muszą pić wodę, niezależ-
nie od tego, co w niej jest. I muszą gdzieś mieszkać. Tak to jest, Lwico.
Signy odsunęła się od konsoli. Wstała i przeciągnęła się, zgodnie
z przykazaniami Jareda. Zajmij się czymś innym, nie daj się ogłupić.
Prysznic? Ale Jared mógł zgłosić się w każdej chwili. Sauna też nie
wchodziła w grę. W Taos byłapółnoc. Signy z powrotem założyła gogle
i zaczęła szukać Janiny, która, poproszona, mogła przytulić Pilar, na
żywo, czego Pilar tak wyraźnie potrzebowała.
Kamery w Seattle znalazły Janinę. Stała przy głównym wejściu.
Światło z werandy sączyło się przez witrażowe szybki w drzwiach
i kładło się w barwnych rombach na podłodze w holu. Dzwonki trącane
wiatrem dźwięczały melodyjnie.
— Kto tam? — zapytała.
Signy przełączyła się na skaner na werandzie.
Jimmy McKenna nosił skafander w barwach kamuflujących na
kombinezonie, który niegdyś mógł mieć kolor wojskowej zieleni. Wi-
działa go z profilu. Był skupiony i blady, jego głowa wydawała się
nieproporcjonalnie duża. Kulił się w skafandrze, jakby na wpół zamarz-
nięty. Na jego ramieniu wisiał wytarty czarny worek, wypchany nieregu-
larnymi kształtami.
Wyglądał tak, jakby wybierał się na tygodniowy biwak. Nadmiar
szczęścia, pomyślała Signy.
Jimmy znalazł obiektyw kamery ukryty pod belką werandy i zadarł
głowę, by odpowiedzieć Janinie.
— Jimmy McKenna.
Podniósł worek, jakby spodziewał się, że zostanie on prześwietlony
I Signy rzeczywiście to robiła. Nie było w nim wiele metalu. Może
miał tam bombę, ale nic nie przypominało pistoletu czy noża.
— Pilar powiedziała, że mógłbym wstąpić.
— No to wchodź — zaprosiła Janina.
— Worek jest w porządku, jak sądzę — poinformowała Signy.
— Tak, sprawdzałam. — Janina otworzyła drzwi. Jimmy zrobił dwa
kroki i zamarł. Pilar stała w drugim końcu holu, jej pomazany farbą
kaftan zafalował w powietrzu, gdy się odwróciła. Kamera ukazy wała jej
płecy, masę czarnych włosów, luźno splecionych i ciężkich, i twarz
Jimmy'ego, najwyraźniej zahipnotyzowanego jej widokiem. Jamna cze-
kała, aż McKenna wejdzie dalej, by mogła zamknąć drzwi. W końcu
szarpnęła go za ramię i Jimmy zrobił krok do przodu.
— Przyniosłem ci trochę muzyki — wydukał.
— Naprawdę? — Pilar uśmiechnęła się do niego.
Janina pociągnęła drzwi i Jimmy przesunął się, kiedy go uderzyły.
Pilar skręciła do pokoju wirtualnego, Jimmy podążył za nią. Na swoim
ekranie Signy widziała, że w studiu nie ma żadnych konstruktów, że
projektory i konsole są niczym nie ozdobione. Przy oknie stała sztaluga
Pilar.
Jimmy podszedł do sztalugi i gwizdnął. Worek, trzymany w lewej
ręce, przekrzywiał mu ramiona.
— Nie dotykaj — przykazała Pilar. — Jest jeszcze mokre, po
pierwsze, i nieskończone, po drugie.
Na parapecie stał opasły gliniany dzban z różowymi tulipanami.
Jimmy popatrzył na nie i odwrócił się do obrazu.
— Piękne — szepnął. Nie odrywając oczu od płótna, upuścił worek
na podłogę. Pilar stanęła za nim i przekrzywiając głowę, obserwowała,
jak technik chłonie jej abstrakcję różów i barw ziemi.
— Pracowałaś? Nie chciałbym ci przeszkadzać. — Musnął czub-
kiem palca jedwabisty płatek tulipana.
— Przyniosłeś swój sprzęt? — zapytała Pilar. Jimmy pokiwał gło-
wą. — Pokażesz nam, jak rozwaliłeś nasz system?
[Signy] Jest dobry. Pilnuj go, Paul.
[Paul] Pilnuję.
— Nie — odparł Jimmy. — Nie, to nie było tak. Mówiłem, że
zgrałem tę muzykę z sieci. Cholera. Naprawdę zrobił się wam bałagan?
— Już podnieśliśmy system — powiedziała Pilar.
Jimmy usiadł na podłodze przy worku i popatrzył na nią z wyrazem
ulgi najakże bladej twarzy.
— To dobrze. Przyniosłem parę rzeczy, na wypadek, gdybyście tego
nie zrobili. Chciałem pomóc.
— Czarodziej, co? — zakpiła Pilar.
— A żebyś wiedziała.
— No to spróbujmy. Zabieraj się do roboty. Pomóż mi. Próbuję
uzyskać pewną fakturę i nie daję rady.
Jimmy podniósł się na kolana i złapał suwak worka w takim pośpie-
chu, że go zakleszczył. Pilar przyklękła, żeby mu pomóc.
Janina, która przyniosła kubki z herbatą, zastała ich na podłodze,
głowa przy głowie, mocujących się z suwakiem. Postawiła kubki obok
sponiewieranych pufów i opuściła pokój bez słowa.
Tak więc Janina czuje się zraniona. A ja jestem podglądaczem,
Pomyślała Signy. Obejrzała w zbliżeniu ciemne smukłe palce Pilar,

odsuwające blade dłonie Jimmy'ego od zakleszczonego suwaka. Pilar
zaśmiała się.
Powiedz im, że patrzysz. Nastawiła głośniki w pokoju na cały
regulator.
— Pilar, ty nie potrafisz być poważna.
Jimmy poderwał głowę.
— Kim jesteś? — Kręcił głową z boku na bok, szukając źródła
dźwięku.
— Jestem Signy.
— Aha. Cześć.
— Prawdę mówiąc, jestem całkowicie poważna — powiedziała
Pilar. — Chcę zobaczyć, co potrafi ten facet, a Paul jest ciekaw, co on
zrobił, o ile zrobił. Na razie nie ma pracy związanej z kontraktem.
Oczywiście, chcę go wpuścić do systemu.
Zaufać temu obcemu? Czy jest coś, czego mógłby chcieć, czego
mógłby nauczyć się, bawiąc się z Pilar i co mogłoby wyrządzić nam
krzywdę? Mało prawdopodobne, osądziła Signy. Ale Paul będzie wie-
dział lepiej.
[Signy] Paul, pozwolisz na to?
[Paul] Niech będzie. Zachowam jego każdy ruch
w schowku, nie będzie mógł nabroić. Jestem zacie-
kawiony, Signy.
[Signy] A mnie się to nie podoba. Niech się
zabiera w cholerę.
[Paul] Nie histeryzuj, kochanie.
Jimmy załatwił nam kontrakt Tanaki, przypomniała sobie Signy.
Powiedział, że jesteśmy dobrzy. W porządku — chce pracować z Pilar,
chce zobaczyć, co robimy. Jeśli Paul zamknie go w czasie rzeczywistym,
dzieciak nie poważy się na żaden akt sabotażu. Nie w obecności Paula.
I poza tym, na dane Edges składały się artykuły o Antarktyce, które były
powszechnie dostępne. I badanie pośmiertne tamtego marynarza.
A więc niech McKenna się pobawi, choćby po to, żeby Paul mógł
przeanalizować styl jego zabawy. Niech zabierze wszystko, co znajdzie.
Edges istnieli nie dzięki surowym danym, a ich obróbce. Tym samym
— powodzenia, Jimmy.
[Signy] Paul, Jared już się zgłosił?
[Paul] Nie.
Signy zajrzała do Seattle, gdzie Pilar zawładnęła workiem. Rozpięła
suwak, delikatnie, i odsłoniła zwały sprzętu. Jimmy zdjął skafander
i rzucił go na podłogę. Wyjął z worka maskę i rękawice, zwyczajne
elementy kostiumu anonimowego żaboluda, gracza wirtualnego. Na kom-
binezonie widniały liczne dodatki, łatki brązowego płótna naklejone na
nowe obwody, kłębowisko kabli, czujników na przedramionach i serwo-
motorów — strój nie wyglądał pięknie, ale za to cholernie skutecznie.
— Pokaż, co masz — poprosił Jimmy. — Ja znajdę wejście. Jestem
kompatybilny z prawie każdym systemem.
Signy doszła do wniosku, że przed chwilą usłyszała jedną z najgłup-
szych przechwałek w życiu. Sięgnęła do regulatora ostrości i poczuła
woń potu. Własnego potu. Musiała iść pod prysznic.
— Potrzebna mi faktura nasączonej oliwą wełny — powiedziała
Pilar — ale cały czas wychodzi mi zbyt tłusta.
— Hmmm. — Jimmy uruchomił rękawice i Signy poczuła obrzmia-
ły owal w miejscu kontaktu kciuka i palca wskazującego. Potężny
impuls, jakby jego ręce sięgały od ściany do ściany, ze zgrzytem. Ruchy
Jimmy'ego były pełne wahania, czubki palców miał lodowate, gorące
rzemienie napięcia krępowały mięśnie jego ramion. Ból, jak rozgrzana
do czerwoności brzytwa, ciął miejsce kontaktu dwóch palców. Jego
interfejsy były nastawione zbyt wysoko w stosunku do ich czułego
systemu. Ogarnęło ją coś na kształt niegodziwej satysfakcji. Nasz sprzęt
jest leps/y od twojego, pomyślała.
Jimmy dostroił parametry sensorów. Jego palce zwinnie wędrowały
po kontrolkach kombinezonu, dostosowując odbiór dotyku i ruchu do
ludzkich standardów wygody. Zaczął się odprężać, gdy Pilar wyczaro-
wała swoje dzieło, splątany kłębek granatowo-czamej przędzy.
— Nie sądzę, bym kiedykolwiek umyślnie natknął się na oleistą
wełnę — powiedział.
Pilar wyciągnęła z kłębka pojedyncze włókno, miękkie i kłujące,
czarne jak noc. Przeciągnęła po nim palcami drugiej ręki.
— Pomyśl o lanolinie. Pomyśl o owcach, o odporności na deszcz,
i o wełnie zachowującej ciepło, nawet kiedy jest wilgotna.
— Coś takiego? — zapytał Jimmy. I zmienił uczucie odbierane
dotykiem, odrobinę.
— Dokładnie!—Pilar pstryknęła palcami. Dźwięk zabrzmiał ostro,
urywanie.
Jimmy wsunął chip do konsoli Janiny i Signy wstrzymała oddech,
spodziewając się, że cały system trafi szlag, bojąc się wściekłości Paula,
który tygodniami będzie odbudowywał konfigurację w pokoju, w całym
domu. Przez chwilę nic się nie działo. Signy stwierdziła, że ma zamknię-
te oczy. Nie docierało do niej nic poza wrażeniami odbieranymi przez
palce Jimmy'ego. Palce były ciepłe. Signy spojrzała do Seattle oczami
Pilar i wyczuła rozbawienie przyjaciółki przejętym gościem. Pilar polu-
biła go. Jimmy był nieszkodliwy, a mowa jego ciała kojarzyła się...
z porzuconą lalką. Żeby go znienawidzić, trzeba by się napracować.
— Sprawdź teraz to — powiedział
Pasmo kaszmiru zawisło w powietrzu jak latający dywan, całe jardy
ciemnej materiii o delikatnej fakturze płatków różowych tulipanów
Kaszmir wirował i miotał się w powietrzu, naręcza kwiatów wznosiły
się i opadały powoli, by osiąść na jego powierzchni.
Jimmy błyskawicznie przekształcał rzeczywistość, wtapiał swoje
fantazje w barwy i fakturę przedmiotów w pokoju: tulipany, czyste tafle
szkła, wyobrażoną przędzę Pilar. Och, Jimmy, jesteś naprawdę dobry.
Pilar klasnęła w ręce i wybuchnęła śmiechem.
[Janina] Signy, nie martw się. Będę ich miała
na oku.
— Dzięki, maleńka — powiedziała Signy. Janina będzie ich obser-
wować, jakże by inaczej.
Signy ziewnęła. Była zmęczona. Nagrać rozmowę z McKenną'
Zdecydowanie. Jeśli Pilar zechce się odizolować, zrobi to. Signy nasta-
wiła system na monitorowanie i nagrywanie, zdjęła hełmofon. Gdyby
Jared się odezwał, regulatory głośności były tak ustawione, że musi go
usłyszeć. Odpoczynek był nieodzowny.
Prawdziwy, rzeczywisty pokój w Taos wydawał się dziwnie płaski,
pozbawiony głębi, wymyślony. Bardziej realny wydawał się dom stoją-
cy pół kontynentu dalej. Signy pamiętała dotyk wełny, delikatnej jak
płatki, na skórze. Przeciągnęła się, czując ból w mięśniach ramion,
przytępiony i daleki w porównaniu z tym, wzmocnionym i płonącym,
jaki ogarnął palce Jimmy'ego. Paul będzie czekał na wieści od Jareda.
Janina będzie obserowała Jimmy'ego i Pilar, a ona, Signy, jeśli jeszcze
trochę posiedzi, to przyrośnie do krzesła. Była zesztywniała, zaczynała
widzieć mroczki, których nie było.
Realizm złego samopoczucia skierował jej uwagę na powracający
wciąż problem. Najpierw zjeść czy też najpierw się wykąpać? Wiedzia-
ła, zmierzając ku lodówce, że zje tosty z masłem orzechowym, pomijając
pożywniejsze produkty, które czekały na ugotowanie. Znowu.
Signy zlizała stopione masło z palców w drodze pod prysznic. Gorąca
woda i mydło odprawiły swą zwyczajną magię. Pogodziła się z luksusem
zmęczenia i wyciągnęła się na kanapie. Widziała wejście do studia, ale
nie była w studiu. Ostatecznie, należała jej się chwila przerwy. Zako-
pała się w śpiworze, tym wzgardzonym przez Jareda. Na flanelowej
podszewce były wydrukowane kaczuszki; Jared ich nie cierpiał.
Przed jej oczami wędrowały szeregi liczb, tak wyraźnie, jakby je
czytała: fitoplankton i mikroplankton — 6400 milionów ton; 33 miliony
fok o wadze 7 milionów ton; 500 tysięcy wielorybów o wadze 9 milionów
ton. Może więcej wielorybów; dane pochodziły sprzed dziesięciu lat.
Jared leciał nad tym morzem w tej chwili. A może dotarłjuż na statek
i zrobił to, co było do zrobienia. Jared zaznajomił się z Alanem Camp-
bellem. Prawdopodobnie się polubią. Jared byt kompetentny i wykwa-
lifikowany, i wychodził cało z różnych opresji. O co się martwiła?
Morze było zimne. Ajego bogactwo mogło wyżywić co najmniej 75
milionów pingwinów i ptaków morskich ważących przynajmniej 400
milionów ton. I od 100 milionów do 700 milionów ton kryla. Siedemset
milionów ton to niezły wynik, zważywszy, że ptaki, wieloryby, ryby,
kałamarnice i inne drapieżniki zjadały około 500 milionów ton kryla.
Mniej więcej.
Inne drapieżniki. Racja. Wielkie, nagie drapieżniki. Te, które po-
święciły partię nasion, reprodukcyjnych cudów natury, z których mo-
głyby wyrosnąć nowe orzechy arachidowe — teraz te małe orzeszkowe
embriony nigdy nie wyrosną i nie zwiążą ani grama azotu. Nigdy.
Jaki jest w tym nasz udział? Człowiek nigdy nie żył na lodzie; do
dziewiętnastego stulecia ludzie nie ingerowali w równowagę kryli i wie-
lorybów. A potem wytępiliśmy kotiki na Wyspach Kerguelena, i wielo-
ryby. No, może nie do końca. Wieloryby wróciły. Kotiki ponownie
wypełniły swoją niszę i są tak wredne jak pineski pod tyłkiem. To
dobrze.
Jaki jest w tym nasz udział?
Czy pingwin polubiłby masło orzechowe?
— Signy?
Zbudziła się w ciemności. Głos Janiny, płaczliwy, dobiegał z głoś-
nika w studiu.
— Signy, nie śpisz?
— Już nie. — Boże, która godzina? Jarzące się cyfry na tarczy
zegarka wskazywały 4:06. Może próbowała dostosować się do czasu
Jareda, budząc się przestraszona i podniecona o tej godzinie, ale była
rześka. Miała nadzieję, że na konsoli zobaczy zapalone światełko, które
powie, że będzie mogła porozmawiać i Jaredem. Chciała wstać i spraw-
dzić jak najszybciej, ale w śpiworze było tak ciepło.
— Chodź, pomożesz mi się spakować — poprosiła Janina. — Nie-
długo muszę wyjść, a nie mogę zebrać myśli.
— Dobrze, dziecino. Zaraz będę.
Signy zarzuciła kołdrę na ramiona i poszła do studia. Jareda nie było;
ekran zarezerwowany dla niego był pusty. Z przyzwyczajenia zajrzała
do studia w Seattle:
Fantazja w stylu Van Eycka, czarno-białe płytki na podłodze, wysoki
sufit, ściany kryte szorstkim beżowym tynkiem.
Signy spodobał się ten widok.
Misternie rzeźbione drewniane parawany stały obok biurka lichwia-
rza, na którym gęsie pióro chwiało się w ledwo dostrzegalnych powie-
wach. Przyćmione światło padało na stare monety i fantazyjnie wygięte
ramiona wagi. Granatowo-czarny kaszmir przykrywał niską kanapę
zarzuconą grubymi puchowymi poduchami, a różowe płatki sypały się
na złocistą skórę Pilar i biały kark Jimmy'ego.
Siedzieli, stykając się kolanami, bez ruchu. Wąskie gotyckie okno
wychodziło na bezmiar atramentowej czerni; wpadała przez nie melodia
madrygału śpiewanego przez nieludzkie głosy. Ich harmonie były mo-
dalne, ciężkie od paralelnych kwint i charakteryzujące się niewinnym
brakiem poszanowania odmian major i minor.
— O rany — sapnęła Signy. Ale oni nie mogli jej usłyszeć. Odbior-
niki Signy, nastawione na mostek ,,Siranui", w tej chwili milczały.
W czasie jej snu nie padło imię Jareda; nie mrugały światełka anonsujące
wiadomości.
— Jestem w swoim pokoju — zawiadomiła Janina.
Signy przełączyła obraz na tamtejszą kamerę, która ukazała jasne
światło i przymusowo surową, zapasową sypialnię Janiny. Wszystkie
znajdujące się w niej przedmioty były niemiłosiernie czyste, nawet
meszekjaskrawożółtego zamszu tapicerki na krześle wyglądał tak. jakby
przed chwilą został wyszczotkowany. Janina zajrzała do szafy i wes-
tchnęła.
— Czy ktoś miał jakieś wieści od Jareda? — zapytała Signy.
— Nie zgłosił się.
— Pilar i Jimmy mają niezły ubaw.
— Tak. Pieprzą się już?
Uprawianie seksu w kombinezonach było przedsięwzięciem nie-
zmiernie skomplikowanym. Rzeczywisty dotyk tkaniny psuł często
zamierzony efekt, w najbardziej decydujących momentach. Sensory na
narządach płciowych też miały tendencje do sprawiania nieprzyjemnych
niespodzianek. Kombinezony umożliwiające dostęp do genitaliów poza
domem nosili tylko ekshibicjoniści. Porty były tak oczywiste, dla wię-
kszości amatorów wirtualnej, jak obrzmiałe narządy płciowe u parzą-
cych się szympansów.
Mimo wszystko istniał cały rynek dziwacznych akcesoriów: moni-
tory i stymulatory kroczowe, dilda z kamerami. Według Signy jedna
zaróżowiona z podniecenia błona śluzowa pochwy wyglądała tak samo
jak każda inna. Ale każdy, prawie każdy, co najmniej raz próbował
wirtualnej kopulacji. Sztuczka polegała na tym, kto co kontrolował.
Akcesoria wykorzystywano do dziwnych gier dominacji albo egzotycz-
nej wzajemnej masturbacji, w większości przypadków.
— Nie — powiedziała Signy. — Siedzą i słuchają muzyki.
Janina wyjęła z głębi szafy torbę na ramię z kasztanowego nylonu.
Zdjęła żakiety z wieszaków i starannie złożyła je w kostkę. Dorzuciła
zapasowy kombinezon i przybory do makijażu. Obwisłe fałdy nadal
świadczyły, że torba jest prawie pusta. Miał ją wypełnić przenośny
sprzęt, kiedy tylko Janina będzie miała szansę wejść do wirtualnego
pokoju. Janina zasunęła torbę i usiadła obok niej na łóżku.
— Dopilnujesz, żeby pracowała? — zapytała.
— Dam jej kopa. Postaram się.
— Kiedyś Pilar wyjechała do LA i została z kulturystą.
— Wróciła — przerwała jej Signy. — Szybko zrozumiała, że facet,
który rzeźbi całe to mięso, ma problemy z własnym wizerunkiem.
— Niekiedy jest taka lekkomyślna.
Ale Janina ją kochała. Mimo przekonania, że pewnego dnia znajdzie
mężczyznę doskonałego, że gdzieś tam czeka mistrz więcej niż jednego
rodzaju sztuki — który, oczywiście, zapragnie, by go uszczęśliwiła —
Janina kochała Pilar. Pilar o tym wiedziała, a Janina nie, i tak to było. Ja
z kolei, pomyślała Signy, mieszam miłość z posiadaniem —Jared wie
o tym i śmieje się, ponieważ sam taki jest.
— Pilar zapomniała o bożym świecie, Janino. Wejdź i zabierz swój
sprzęt. Nawet nie zauważą. Wzięłaś szczoteczkę do zębów?
Janina, siedząc po turecku, pochyliła się, rozpięła torbę, zajrzała do
środka.
— Cholera.
— Dostaniesz szczoteczkę w Lizbonie, jestem pewna.
Ale Janina już wyszła i maszerowała korytarzem, recytując jak
oszalały robot:
— Szampon, brzytwa, krem nawilżający, szczotka do włosów...

ROZDZIAŁ DWUNASTY
Irytujący biały szum wirników sączył się przez gąbczaste podkładki
słuchawek — dźwięk był przenikliwy, hipnotyczny. Towarzysze Jareda
zamilkli. Anna spała. Campbell wpatrywał się w sufit, jakby widniała
na nim jakaś tajemnicza wiadomość.
Jared rozbudził się, słysząc zmianę wysokości ryku silników. Wie-
dział, że drzemał na Etapie Pierwszym snu. Gdyby ktoś go zapytał,
odpowiedziałby, że wcale nie spał.
Lekka zmiana siły ciążenia zasygnalizowała opadanie. Anna prze-
budziła się w jednej chwili, przebudziła się jak kot, przytomna w mgnie-
niu oka. Kabina przechyliła się w dół i w lewo. Jared zobaczył pasek
horyzontu i czarny zarys statku, „Kasumi", trawlera. Wielkie dźwigi na
rufie górowały nad śliską krzywizną rampy, która wiodła do osłoniętej
zagrody. Pilot ustawił maszynę nad pokładem i zmniejszył wysokość
w tempie, które przyprawiłoby Janinę o mdłości. Widoczne nad masyw-
nymi ramionami Trenta dźwigi, obrotowe talerze anten i pokryte lodem
drabiny wznosiły się i opadały, jak na kolejce górskiej.
— Są raczej spokojni — powiedział Trent. — Jeden batyskaf jest
przycumowany.
— Gdzie? — zapytał Jared.
— Stąd nie zobaczysz. Jest za wrotami na rufie.
Statek przechylił się na fali. Na pokładzie jakiś marynarz dawał
sygnały wiosłami pomalowanymi pomarańczową fluorescencyjną far-
bą. Uchida wprowadził do komputera pokładowego dane wskaźników
lądowania na pokładzie, dzięki czemu nachylenie maszyny dopasowało
się do przechyłu statku, i usiadł z nieznacznym sykiem płóz dokładnie
w środku dużego znaku X na lądowisku.
— Komputer znowu górą — powiedział Trent.
— Tylko wtedy, gdy się wie, jak go używać — powiedział Uchida.
Trent wyszczerzył zęby i otworzył drzwi. Zamknął szczelnie usta
w chwili, gdy znalazł się na zewnątrz. Lodowaty wiatr wpadł do kabiny
i wszyscy rzucili się do wyjścia. Ruszyli rządkiem ku machającemu ku
nim marynarzowi; tędy, tędy, w kierunku hermetycznego włazu. Jare-
dowi w jednej chwili zdrętwiały gołe palce. Wepchnął ręce do kieszeni,
głęboko, i znalazł grube rękawice, które przypomniały mu o niefrasobli-
wości. Anna, ostatnia w szeregu, dźwigała zestaw pierwszej pomocy.
Zaciskała narączce obie dłonie, zmagając się z ciężarem. Ja powinienem
to nieść, pomyślał Jared. Ale ona wysiadała ostatnia; gdybym zaczął się
z tym szarpać, to tylko by nas spowolniło. Da sobie radę.
Marynarz zamknął właz za plecami Anny. Porywy lodowatego po-
wietrza wirowały w korytarzu i walczyły z podmuchami ciepła, które
uderzyły w twarz i szyję Jareda jak cios. Korytarz był wąski, z beżową
kafelkową podłogą i łuszczącą się orzechową farbą na ścianach. Rzędy
fluorescencyjnych lamp sprawiały, że miejsce to wyglądało niegościn-
nie i ponuro jak szkolny korytarz. W głębi, poza zasięgiem zimnego
powietrza, które wraz z nimi wpadło do środka, czekał oficer, niski
Japończyk w pikowanym czarnym kombinezonie ze złotymi paskami na
mankietach, sztywny jak manekin. Uchida skłonił mu się — manekin
ożył i oddał ukłon. Obaj wymienili parę zdań po japońsku, w szybkich,
urywanych wybuchach słów. Ciepłe powietrze niosło mieszaninę woni:
sól, środek dezynfekujący o kwiatowym zapachu, wilgotna wełna. Nos
Jareda odtajał, zmysł powonienia powrócił do normy.
Anna postawiła skrzynkę na matowych wyszorowanych kafelkach.
Jej oliwkowa skóra nabrała zielonkawego odcienia w sztucznym oświet-
leniu. Twarz miała pozbawioną wyrazu. Jared odsunął się od oficerów
rozmawiających w nieznanym mu języku. Anna wzruszyła ramionami
i odchyliła głowę do tyłu, prężąc ścierpnięte mięśnie. Jared na wyczucie
dostosował kontrolki kombinezonu do częstotliwości „Siranui". Może
ktoś odbierze sygnały.
— Co się dzieje? — zapytał Annę.
— Tutaj nie ma baty skafu. — Anna nie spuszczała rozmawiających
z oczu i półgłosem wplatała swoje komentarze w potok japońskiego. —
Załoga „Gojiro" ma się dobrze. Zastanawiają się, po cholerę ich statek
macierzysty zrobił dziesięć kilometrów w niewłaściwym kierunku. Wyj-
dą na powierzchnię i zaczekają na „Kasumi". Chcieliby zjeść spóźnioną
kolację na statku.
Tak więc z batyskafem wszystko było w porządku, a akcja ratow-
nicza została zorganizowana bez potrzeby. Coś tu nie grało. Jasne było
jedno: Jared czuł się wyłączony, odcięty od grupy, odizolowany. Może
Campbell był celem tego zamieszania. Albo może zaaranżował tę
wyprawę, żeby pobawić się nowymi zabawkami. Albo, co bardziej
prawdopodobne, on sam, Jared, wyobrażał sobie kłopot, którego wcale
nie było.
Oficer stanął na palcach, jak człowiek za plecami gapiów, pragną-
cy przyjrzeć się paradzie, i spojrzał ponad ramionami Trcnta i Camp-
bell a.
-— Doktor Balchen?
— Słucham?
Campbell i Trent przesunęli się w wąskim korytarzu. Trent mecha-
nicznie strzepnął kropelki wilgoci z wąsów; w czasie krótkiej przechadz-
ki po pokładzie zarost zdążył pokryć się szronem.
— Jestem kapitan Ito. Zdaje się, że przybyliście niepotrzebnie. Jest
nam bardzo przykro.
I co ja mam powiedzieć? — zastanowił się Jared. Że jestem rozcza-
rowany, bo nie zastałem kompletu paskudnych ran do załatania?
Signy? Paul? Jest ktoś w domu? Kontrolki słuchaczy na mankiecie
były wygaszone.
— Cieszę się, że nikt nie został ranny — powiedział.
— Zaistniał niezwykły problem z elektroniką statku. — Oczy Ito
znajdowały się na wysokości kołnierza Jareda. Czarne, bardzo czarne
oczy, jakby nie posiadały źrenic. Jared pomyślał: Kiedyś spojrzenie
takich oczu nazywaliśmy nieodgadnionym. Na skroniach kapitana Ito
srebrzyła się siwizna. — Otrzymaliśmy złe współrzędne batyskafu i wy-
raźny sygnał alarmowy. Sonar też.
Co też? Ktoś „nieodgadniony" nie mówiłby tego obcemu bez namy-
słu. Ale ja jestem członkiem załogi, przypomniał sobie Jared. Dlatego
tu jestem.
— Badamy nasze systemy. Wkrótce wszystko się wyjaśni.
— Pomyłki się zdarzają. — Zdarzają się, owszem, a ostatnia napę-
dziła Signy nielichego stracha. Paul powiedział, że ten przekręt z ręką,
który tak ją przeraził, miał coś wspólnego z systemem „Siranui". Jared
pragnął, żeby Signy byłaon-line. Nie było jej. Potrzebował towarzystwa.
Obejrzał się, szukając Anny. Wyłoniła się z drzwi z napisem SZEF
i stanęła przy skrzynce ze sprzętem pierwszej pomocy.
— Naturalnie, może pan wrócić na „Siranui" — oznajmił kapitan
Ito. — Ale gdyby został pan z nami, rano moglibyśmy przeprowadzić
rutynowe badania załogi. Zaoszczędziłoby to im specjalnej podróży na
„Siranui". O ile to panu odpowiada.
Zapytaj prawdziwego szefa, pomyślał Jared. Prawdziwym szefem
lazaretu na statku zawsze jest sanitariusz. Lekarze przychodzą i odcho-
dzą, sanitariusze pozostają.
— Anno? — zapytał.
— Jeśli „Siranui" to zatwierdzi, nie widzę problemu. Tutejszym
sanitariuszem jest Samuelson, kiedy nie łowi. On zaznajomi cię ze
wszystkim, niezły z niego fachowiec. Ja wracam, ma się rozumieć.
— No to świetnie.
Ito skłonił się, szybki ruch głową. Jared skopiował gest, świadom, ze
rytuały i uprzejmości dotyczące głębokości ukłonu dla niego stanowią
tajemnicę, a dla obecnych są źródłem wyrozumiałego rozbawienia lub
rozdrażenienia. Był przełożonym czy podwładnym tego człowieka?
Jakie miejsce w tej małej hierarchii zajmowali medycy?
— Proszę tędy — rzucił Ito. — Skontaktujemy się z nimi.
Poprowadził ich po drabinie na mostek, do przeszklonego bąbla,
pełnego monitorów i wyświetlaczy ciekłokrystalicznych. Wokół stały
matowo czarne szafki. Pomieszczenie wyglądało jak pokój kontroli
lotów, nie sterówka. W oczy rzucał się brak koła sterowego. Może jego
rolę pełnił joystick. Azjatka, gruba w obcisłym czarnym kombinezonie,
siedziała na obrotowym krześle. Uśmiechnęła się do wchodzących.
W półmroku białe zęby wydawały się purpurowe.
Morze miało kolor rozwodnionego soku z grapefruita. Księżyc
w pełni, zbyt wielki i spłaszczony jak niedoskonały melon, wisiał nisko
nad horyzontem. Sprawiał wrażenie zakurzonego i wyschniętego. Bli-
żej, na morzu unosiła się wysepka z czarną linią plaży. Wyglądała jak
góra lodowa na uwięzi. Brzeg usłany był jaśniejszymi głazami. Jeden
zmienił pozycję i nagle przeobraził się w potężnego słonia morskiego
o długiej szyi.
Ito odezwał się do kobiety. Ona skinęła i zagadała do mikrofonu.
Wskaźniki głębokości, sonar, wykresy dna — Jared poznawał niektóre
przyrządy. Promień wędrujący po jednym z ekranów, kreśląc ameboi-
dalne kształty. Jared uznał, że mogą to być ławice. Za jego uchem, mile
widziany jak deszcz, rozbrzmiał cichutki sygnał wezwania.
— Gdzie ty się, cholera, podziewasz? — warknął Paul.
— Cześć, Paul — wyszeptał Jared. — Cieszę się, że wstałeś. —
Postukał trzy razy w nadgarstek, aby zasygnalizować, że tutaj nie może
rozmawiać.
— „Siranui" wyraża zgodę — oznajmił Ito. Popatrzył na pilota
Uchida wyprężył się w defiladowej pozycji „spocznij", z rękami za
plecami. Uśmiechnął się, skłonił i odwrócił do wyjścia. Trent i Anna
podążyli za nim.
— Panie Campbell — powiedział kapitan Ito — słyszeliśmy, że
interesuje się pan naszymi batyskafami. Cieszymy się, że nie powiększył
pan dzisiaj swojej wiedzy na temat technik ewakuacji.
— Ja również.
— Przepraszam, nie mam nikogo, kto na tej wachcie mógłby być
waszym przewodnikiem. Możecie, panowie, zajmować się tym, czym
chcecie. Oczywiście, o ile nie jesteście urażeni brakiem towarzystwa.
— Absolutnie — zapewnił Jared. — Dziękuję. — Zdał sobie spra-
wę, że odpowiedział również w imieniu Campbella. Campbell nie był
tym dotknięty.
— Kiedy będziecie chcieli zobaczyć swoje kabiny, proszę wrócić
na mostek. Ktoś was zaprowadzi. — Ito skupił uwagę na jednym
z monitorów. Azjatka stukała w klawiaturę, obserwując ekran.
Jared uśmiechnął się, podziękował i śmignął na dół po drabinie.
Zdążył jeszcze zobaczyć Trenta i Uchidę w drodze korytarzem, i Annę,
szybko zmniejszającą dzielący ją od nich dystans. Uchidzie i Trentowi
jakby spieszyło się do odlotu. Jared złapał Annę za rękę i sięgnął po
uchwyt skrzynki; zaciążyła mu w dłoni.
— Naprawdę nie masz nic przeciwko? — zapytał.
— Oczywiście, że nie. — Uśmiechnęła się. Coś w jej uśmiechu,
ruch głowy, przypominało Susan. Susannę, która wędrowała samotnie
w Yellowknife, w deszczu, która zostawiła swojego chłopaka na szlaku
po kłótni o gotowanie. Już nigdy nie chciała go widzieć. Śmiech Susanny
rozbroił go, i jej otwarta szczerość. Była zbyt młoda, ale uparta. Połą-
czyła ich na chwilę czysta chemia. Cóż, Mark się nią zaopiekuje.
Anna wbiła oczy w nakrapiane płytki korytarza.
— Rano zajmę się chorymi — obiecała. — Gdybyś był potrzebny,
ktoś po ciebie przyleci.
Trent i Uchida zapinali skafandry, zakładali rękawice. Trent zatrzy-
mał się przy włazie i obejrzał na Annę. Ona naciągnęła kaptur i sięgnęła
po kuferek.
— Pomogę ci — zaproponował Jared. Ajutro, po powrocie, przejrzę
zawartość i wywalę połowę gratów. Ta francajest /.a ciężka.
— Nie trzeba — powiedziała Anna. Trent przekręcił koło i otworzył
właz. Uchida zanurkował w falę niewiarygodnie zimnego powietrza.
Anna podążyła za nim, mrucząc coś do Trenta. Trent wybuchnął śmie-
chem; śmiech ucichł jak nożem uciął, gdy drzwi zamknęły się za nimi.
Mógłbym nauczyć się tęsknić za Anną, pomyślał Jared. Kiedy wrócę,
zobaczę, czy właściwie odczytuję jej sygnały. Signy nie miałaby nic
przeciwko, gdybyśmy pozwolili sobie na odrobinę przyjacielskiego
seksu. Absolutnie nic przeciwko.
Otoczony zewsząd metalem, Jared wlepiał oczy w luk Nagle przy-
tłoczył go brak okien, otwieranych okien. Ktoś wy drapał ,,E. I." w szarej
emalii na metalowych drzwiach. Znalazł się w połowie korytarza, kie-
rowany nieuświadamianym tropizmem ku ciepłu w trzewiach statku.
Campbell zsunął się po drabince z mostka. Skinął głową do Jareda, ale
jego oczy błądziły po korytarzu, zatrzymując się na charakterystycznych
elementach, na włazach, czerwonych gaśnicach przeciwpożarowych
w przeszklonych gablotach, poręczach i uchwytach. Jakby uczył się na
pamięć wnętrza statku, jakby chciał poznać możliwe niebezpieczeństwa
i trasy ucieczki. Stali sami w korytarzu. Jared usłyszał głos Paula,
podpiętego przez system statku do jego głośnika.
— Signy śpi. Janina wybiera się do Lizbony. Możesz już mówić?
Jared stuknął w nadgarstek. Campbell zauważył gest; podniósł brwi,
ale nie dociekał.
Jared nagle uświadomił sobie siłę wrażeń, jakie wysyłał do Paula,
odebrał je tak wyraźnie, jak impulsy wysyłane z kombinezonu kogoś
innego — napięcie mięśni, lekki głód, zmęczenie, sygnalizowane pias-
kiem w oczach i częstym mruganiem, zmęczenie, które udało mu się
zdusić. A gdy Campbell podszedł bliżej, poczuł ciarki na plecach. Jeśli
Alan Campbell miałjakieś plany, on chciał je poznać. Zamierzał trzymać
się blisko niego, aby zobaczyć, czego on tu szuka. Paul patrzy, pomyślał
Jared, Signy śpi. Ameryka Północna zapadła w styczniowy sen, jest
środek zimy, aja tkwię sam. pół świata dalej, na niespokojnym oceanie,
Z kochankiem mojej kochanki. Wśród obcych.
— Chcesz zobaczyć miniaturowy batyskaf? — Campbell ruchem
głowy wskazał właz.
— Pewnie.
Podążył za Campbellem na dół po stalowej drabinie; echo fal i tupotu
butów sugerowało, że zstępują do wielkiej groty. Jak w San Francisco,
pomyślał Jared. Te wsporniki wyglądająjak podpory wielkiego mostu;
my jesteśmy w środku. Dokoła, daleko, daleko pod nami, stoją w porcie
statki; możemy spaść.
Wizja znikła, gdy stanęli na metalowej kratownicy pod stropem
z blachy falistej, z której ściekała rosa. Znajdowali się w kwadratowej
jaskini. Od strony rufy widniały potężne wrota. Światło było przyćmio-
ne, podziemne. Silniki statku dudniły, woda niosła głęboki pomruk —
był to dźwięk dziwnie krzepiący. Campbell znalazł przełącznik. Reflek-
tory zalały wnętrze rtęciowym blaskiem. Nad nimi, jak jajo w sieci
pa|ąka, wisiał maleńki batyskaf, radośnie żółty, w kształcie złotej rybki.
Miał szeroki uśmiech w miejscu, gdzie powinien być pyszczek.
— Ale mały — zdumiał się Jared. Batyskaf wyglądał jak zabawka.
— Trzyosobowy — wyjaśnił Campbell. — Tytanowa kula z dziu-
rami dla powietrza i łączności. Kula nigdy nie pęknie, ale porty mogą
ustąpić.
Campbell krążył pod batyskafem, z zadartą głową. Ręce trzymał
splecione /a plecami w pozycji „nie dotykaj". Dzieciak w sklepie
z cukierkami. Znalazł drabinkę, która prowadziła na platformę otacza-
jącą górny luk batyskafu. Uśmiechnął się szeroko.
— Chcesz tam wejść? — zapytał Jared.
— Mam zamiar.
— Wpakuje cię w kłopoty — syknął Paul.
— Kazali się rozejrzeć — wyszeptał Jared. Campbell już wsunął
nogi do luku. Jared zszedł za nim w ciasną przestrzeń, świadom, gdy
przykucnął i poczuł ból w plecach, świadom głębokiej czerni, miażdżą-
cego ciśnienia, śmierci przez uduszenie. Wnętrze kuli obstawione było
przyrządami, słabo oświetlonymi wskaźnikami. Jakby się znalazł
w bombce choinkowej. Skorupa batyskafu odcięła wszystkie zewnętrz-
ne dźwięki. Jared usłyszał własny oddech.
— Ciasnawo — mruknął Campbell. Kucali, stykając się kolanami.
— Ciasnawo. — Głos by mu zadrżał, gdyby spróbował coś dodać.
— Gdy dochodzi do przecieku, to woda tnie jak laser. Odcina głowy
i nogi lepiej od miecza. Przynajmniej człowiekowi nie grozi utonięcie.
Nawet jeśli nie zabije go woda, to ciśnienie zagotuje mu krew w żyłach.
W takim tempie. — Campbell pstryknął palcami.
Jared wyobraził sobie ciasne wnętrze, w którym szaleje ostra jak
brzytwa śmierć, wyobraził sobie przybór słonej, czerwonej od krwi
wody. Tutaj nie mógł usłyszeć Paula. Światełko dostępu zgasło; jego
wrażenia nie docierały do nikogo przez grubą warstwę metalu. Jared
wcisnął guzik „zbieraj i nagraj", bowiem był ciekaw, co Paul zrobi ze
sferycznym ustawieniem instrumentów i przymusową bliskością dwóch
mężczyzn. Takie maleństwo. Gdyby wstał (a bardzo chciał to uczynić),
jego głowa znalazłaby się na zewnątrz batyskafu i wyglądałby jak
kurczak w pękającym jaju; jego oddech mroczniałby wokół jak chmura,
a zimne świeże powietrze omyło mu twarz. Jezusie, mam klaustrofobię,
uświadomił sobie.
— Wychodzę. Uważaj na głowę. — Znalazł krawędź luku palcami
i wyprostował się. W czerń, w puste nic. Ktoś zgasił lampy.
Po omacku wydostał się z batyskafu. Przyćmione światło ze środka
obrysowało jego rękę, gdy odsłonił luk. Zacisnął dłonie na metalowej
platformie, czując pod palcami zimną, ostrą siatkę. Wciągnął się na nią
i leżał, zasapany, obserwując kolistą plamę światła, która znaczyła
otwarty luk batyskafu.
— Campbell? — Jared nie chciał krzyczeć, ale usłyszał echa powra-
cające z ciemnych pustek ładowni.
— Taa? — Stłumiony głos, z głębi batyskafu.
— Nie ma światła.
— A.
— Wrócę do wyłącznika przy drzwiach. Mam nadzieję.
— Zaczekaj chwilę. Daj mi się rozejrzeć. Zobaczmy, nie chciałbym
przez pomyłkę uruchomić tego maleństwa. Wentylator, wskaźnik głę-
bokości, joystick do ustawiania sterów orientacji w przestrzeni i nachy-
lenia śruby...
Mówi jak do kontroli naziemnej, pomyślał Jared. Wymienia kolejne
czynności, niewidoczne dla obserwatorów. Statek przechylił się na fali.
Jared wsparł się ręką o śliską burtę batyskafu, drugą zacisnął na krawędzi
podestu, nadal leżąc płasko na metalowej siatce. Batyskaf zakołysał się
lekko w uprzęży.
— Gdzie są te pieprzone przełączniki? — mówił Campbell. —
Cholera, nigdy nie ma ich tam, gdzie być powinny. Mam.
Bliźniacze snopy światła przeszyły ciemną ładownię, omiatając ścia-
ny w rytm ruchów batyskafu. Silniki statku zamilkły, przez co chlupot
wody o burty stał się głośny jak strzały z pistoletu. Jared podniósł się
i złapał linę, która wisiała nad kołnierzem batyskafu. Nie chciał, żeby
Campbell zobaczył, jak przywiera do platformy niczym przerażone
dziecko. Światło i wyprostowana postawa nadawały mu pozór opano-
wania. Głowa Campbella wyłoniła się z luku.
— Stoimy?
— Tak. Campbell, gdyby podnosili i ładowali batyskaf, czy nie
przyszłoby tutaj paru członków załogi? Żeby przygotować dok czy coś
w tym stylu?
— Chyba tak. — Campbell przerzucił długie nogi nad krawędzią
luku i zacisnął ręce na uchwytach.
— Zapalę światła — powiedział Jared. Buty na grubych podesz-
wach utrudniały kontakt z podestem; żałował, że nie może ich zdjąć, by
poczuć metal pod stopami. Dotarł do wyłącznika. Zapłonęły lampy.
Jaskrawe światło poprawiło mu samopoczucie. — Idę na pokład. Może
tam coś się dzieje.
— Dobra. Ja wyłączę batyskaf. Nie ma powodu, by wyczerpywać
akumulatory.
Jared wspiął się po schodach ku podświetlonemu znakowi z napisem
WYJŚCIE. Koło na drzwiach luku było zimne. Tym razem pamiętał,
żeby założyć rękawice. Chciał się rozejrzeć, a wiedział, że Campbell nie
będzie się spieszył. Campbell interesował się techniką, tak, jednak to
wcale nie musiało oznaczać, że on wysłał skądś fałszywy sygnał alar-
mowy. Według kapitana wszystko to było wynikiem pechowego, lecz
bynajmniej nie złowieszczego zbiegu okoliczności. A wizuale — po-
winny być dość dobre, by zadowolić nawet Pilar.
Jared znalazł się na otwartym pokładzie, w wąskim przejściu między
nadbudówką a metalowym relingiem. Niebo nadal purpurowiało głębo-
ką barwą zmierzchu, morze było czarne i oleiste. Nie widział ani nie
słyszał nikogo. Statek kołysał się bezwładnie, silniki milczały. Jared
obrócił się w lewo, w stronę rufy.
Coś uderzyło go od tyłu na wysokości prawego kolana. Zatoczył się
nareling. Podniósł ręce, by złapać równowagę. Błąd, pomyślał, gdy hak
wielkiego srebrzystego bosaka szarpnął go za ramię i wyciągnął za burtę.
Woda jest tak daleko, pomyślał zaskoczony. Skądś dobiegło piskliwe,
kobiece zawodzenie. Jared zdał sobie sprawę, że to Paul, choć nigdy
wcześniej nie słyszał u niego takiego głosu.
Przebił powierzchnię wyciągniętą prawą ręką, mur wilgoci uderzył
go w już odrętwiały policzek. Woda, na krótko, zamknęła się nad jego
głową. Pamiętał, że nagi człowiek w wodzie o temperaturze minus 1.9
stopnia C traci zdolność oddychania po upływie pięciu sekund. Młócąc
wodę rękami wrócił na powierzchnię i nabrał tyle powietrza, ile zmie-
ściło się w płucach.
Ale on nie był nagi. Miał co najmniej minutę, może trzy. Bąbelki
powietrza wzniosły się pod ubraniem i wydęły skafander w ramionach.
Jared machał rękami, walcząc z odrętwiającym zimnem i poduszkami
powietrza, jakie zgromadziło się w rękawach. Zebrał się do krzyku.
Parę cali od niego ukazała się owadzia głowa, w czarnym kapturze,
w okularach. Nurek ? Skąd? Tutaj jest tak zimno. Czarne lśnienie gogli,
gumowa karykatura ludzkiej twar/.y. Ręka sięgnęła do jego kołnierza
i Jared upomniał się w myślach: nie próbuj się szamotać. Starał się
rozluźnić. Czuł ból, płonący lód spływał od szyi w dół piersi. Gumowa
głowa przekrzywiła się, jakby coś kwestionując. Ręka szarpnęła koł-
nierz, pociągając go w dół, w czarną wodę. w ciemność.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY
— Signy! — wrzasnął Paul. Krzyk, chrapliwy i zduszony, pełen
udręki, wyrwał Signy ze snu i zmusił ją do szaleńczego biegu do studia.
— Signy! Mój Boże! Chodź tutaj, chodź tu zaraz!
Z głębokiego, kamiennego snu, który zdawał się trwać ledwie mi-
nuty.
— Idę. Już idę, cholera! — Signy minęła zakręt korytarza. Podłoga
chłodziła jej bose stopy.
Wizerunek twarzy Paula wypełniał cały parkiet holograficzny.
w projekcji tak wielkiej, że Signy brnęła przez czarny zarost na jego
brodzie, każdy włos gruby jak jej ręka. Była naga — zrzuciła kombine-
zon przed zaśnięciem — nie odebrała więc spodziewanych wrażeń
śliskiej wilgoci wargi Paula przesuwającej się pojej twarzy i ramieniu.
gdy wniknęła w hologram jego skóry. Sięgnęła przez wewnętrzny kącik
jego oka do tablicy kontrolnej.
— Ale zimno — skamlał Paul. — Jasny gwint! Paskudnie. Bardzo
źle.
— Paul, mów z sensem! O co chodzi, do cholery? — Signy ciskała
w niego słowami, aby zagłuszyć narastające gdzieś głęboko przerażenie.
Nagle ujrzała wizję: martwą twarz Jareda. maskę odprężoną po śmierci.
Ktoś został ranny albo zginął, inaczej Paul nie budziłby jej w ten
sposób. Skrzywiona z wściekłości twarz Paula była nietknięta. Signy nie
sądziła, by jemu coś się stało. A zatem chodziło o Jareda. O Boże. Jared.
Signy założyła gogle i głowa Paula zmalała do ludzkich rozmiarów.
— Jared — sapnął Paul. — Miał rację. Nie chcieliśmy słuchać.
Cholera, Signy. utopili nam sukinkota!
— Kiedy? Jak?
— Wypadł za burtę. Nie odbieram niczego. Nic!
— Pokaż mi. — Signy usiadła. Miała zmarznięte palce, klawiatura
też była zimna. Tapicerka fotela ziębiła ją jak lód. Przeniosła wizerunek
Paula na ekran i zwolniła scenę holograficzną. — Nie, nie pokazuj. Jest
w wodzie?
— Cholera, tak!
— Kiedy to się stało?
— Teraz. Właśnie teraz.
Zegar na konsoli wskazywał 0520. Signy drżała, wyziębiona po
nagle przerwanym śnie.
— Czy ktoś widział, jak wypadał? — Wsunęła dłonie pod pachy,
aby je rozgrzać, potem wyjęła prawą rękę i klapnęła w termostat.
— Chyba nie. Nie wiem.
— A na statku wiedzą? — Musiała okryć się kocem. Jared utonął?
Nie. Bicie serca dudniłojej w uszach, powoli, głośno. Czuła, jak mięśnie
ramion i brzucha zaczynają kurczyć się w mimowolnych spazmach,
ciało broniło się przed zimnem i strachem. Jared utonął? Martwy? Nie.
Musiała myśleć, aby utrzymać go przy życiu. Myśl!
— Na statku? — powtórzył Paul.
— Oprzytomnij. człowieku! Zadzwoń na „Kasumi". To statek, ma
telefon. — Paul najwyraźniej był oszołomiony. — Dobra, ja to zrobię.
Jak się uda. wyciągną go z wody od razu, a jak szczęście nam dopisze,
jeszcze będzie przy życiu. — Signy wczytała plik z informacjami na
temat Tanaki i zastanowiła się. jak, u diabła, wylistowany będzie „Ka-
sumi". Głupia, zbeształa się, wystukując główny numer Tanaka Com-
pany, 81 plus szereg cyfr, międzynarodowe połączenie z biurami w Ko-
be, na miłość boską. Czy sekretarz będzie znał angielski7
— O Boże, Paul. Pogadaj z nimi. Ja nie mogę.
Signy przełączyła jego wejście audio na otwartą linię. Kontakt był
tylko głosowy, ale wlepiła oczy w pusty ekran monitora, jakby mruga-
jący kursor mógł przemienić się w twarz rozmówcy.
— Tanaka Company — oznajmił męski głos.
— Człowiek wypadł za burtę na ..Kasumi" — wrzasnął Paul. —
Powiedz im!
— Słucham?
— Człowiek za burtą! Proszę powiadomić „Kasumi".
— Nagły wypadek?
Ten szczeniak nie jest za dobry w angielskim. Kody, kody między-
narodowe: jak to się mówi?
— Mayday! — zawołała Signy. — Musimy nawiązać kontakt
z „Kasumi". „Kasumi", statek, „Maru"! To statek Tanaki. jest w Antar-
ktyce. Mayday! Szybko!
— Tak. proszę pana — powiedział sekretarz.
— Ale już! —ryknął Paul.
Serie kliknięć i przerw trwały przez całą wieczność.
— „Siranui" — rozbrzmiał znudzony głos.
— Tu Paul Maury, z Edges. Jared Balchen przed chwilą wypadł
z „Kasumi". Zatrzymajcie silniki, zróbcie, co trzeba. Szybko. On utonie.
— Człowiek za burtą?
— Tak. cholera!
— Korzysta pan z łącza satelitarnego. Czy to jakiś kawał?
— Nie. na miłość boską!
— Skontaktuję się z „Kasumi'' — obiecał głos.
W studio zapadła biała cisza.
— M-muszę wziąć koc — wyjąkała Signy.
Pobiegła do sypialni. Twarz Paula, widziana w surowym hologra-
mie, który jej przesyłał, była blada, nieprzytomna, wynędzniała. Kiedy
tak schudł? Signy złapała puchowy śpiwór Jareda i własny kombinezon.
Gdy wyskoczyła na korytarz, usłyszała mostek „Siranui", japońskie
głosy, które brzęczały jak zakłócenia atmosferyczne.
— Co mówią? — Signy opadła na fotel, zarzuciła śpiwór na ramiona
i wsunęła stopy w nogawki kombinezonu.
— Cicho — przykazał Paul.
— Wywołujący? — zawołał głos.
— Tak. słucham.
— ..Kasumi" zarządzi alarm szalupowy. Sprawdzą.
— Widziałem go! — ryknął Paul.
Signy szarpała splątane nogawki. Jej noga uwięzła w fałdach kom-
binezonu. Powinnam zrolować to gówno, pomyślała. Inaczej nigdy go
nie założę. Przekręciła piętę dzianiny, chcąc mniej więcej dopasować ją
do nogi. potem ściągnęła kombinezon i zaczęła go zwijać, żeby podjąć
jeszc/e jedną próbę.
— Alarm szalupowy — powtórzył głos.
— Ty draniu! — zawołał Paul.
— Słucham?
— Niezbyt miły — wtrącił inny głos i na linii ponownie zapadła
cisza.
Signy podciągnęła kombinezon do kolan. Wstała, ubrała się do pasa
i wsunęła ręce w rękawy. Lycra zawinęła się przy łokciu i musiała szarpnąć,
raz i porządnie. Usiadła szybko, gotowa sięgnąć do klawiatury, do katalogu
Tanaki. Musiało istnieć jeszcze inne dojście do statku, musiało.
Podłączony do sieci kombinezon przekazał jej znajome wrażenie
suchych, obojętnych, bezwonnych rejestrów kompanii. Po ekranie wę-
drowały listy wydziałów, akronimy o niewiadomym znaczeniu, kolum-
ny nazwisk z numerami kierunkowymi. Numery. Znalazła numery pod
81 i przeglądała je. szukając czegoś znajomego, czegokolwiek.
— Słyszałeś może. czy Jared wspominał czyjeś nazwisko na „Ka-
sumi"? — zapytała.
— Nie pamiętam — odparł Paul. — Jest tam kapitan. Jared poznał
go. Nagrał parę godzin i oglądałem...
— Nie ma czasu wracać i szukać nazwiska. Cholera.
— Wywołujący? — dobiegło z telefonu.
— Paul Maury, słucham.
Signy oderwała oczy od list i popatrzyła na ekran, na którym twarz
Paula wpatrywała się wściekle w niewidocznego rozmówcę.
— Łączę z kapitanem Ito na .,Kasumi".
— Pan Maury? — zapytał obojętny glos.
— Tak.
— Ogłosiliśmy alarm łodziowy. Stanowiska zaczynają się zgłaszać.
Będzie pan słuchał, prawda?
— Tak. oczywiście.
— Doktor Balchen nie miał przydzielonego miejsca. To może po-
trwać parę minut.
— Widziałem, jak spadał. Widziałem — powtórzył z naciskiem Paul.
— Przepraszam na chwilę.
W tle rozbrzmiał nie dający się pomylić zachodni akcent Alana
Campbella.
— Może orientuje się pan, gdzie jest doktor Balchen? — zapytał go
kapitan.
Signy zacisnęła dłonie w pięści i przycisnęła je, mocno, do ust.
A więc to prawda. Stało się. Kołysała się do przodu i w tył na fotelu.
Chciała przestać, ale nie mogła. Czerwone cyfry na tarczy zegara zmie-
niły się z 0526 na 0527.
Oderwała pięści od twarzy i spróbowała je rozewrzeć. Ręce, palce,
zwinne wyznaczniki ludzkich umiejętności — nie mogła sobie przypom-
nieć, jak zmusić je do pracy. Patrzyła na palec wskazujący prawej ręki,
dopóki się nie wyprostował. Potem sięgnęła do klawiatury i wystukała
znajome kody, żeby obudzić dom w Seattle.
— Nikt nie zgłosił zaginięcia członka załogi — powiedział kapitan
Ito. — Ale doktor Balchen nie pojawił się na żadnym stanowisku.
— Będziecie go szukać? — zapytał Paul.
— W wodzie już szukaliśmy. Teraz sprawdzimy na statku i wróci-
my kursem z ostatniej godziny. Tak. —Może w jego głosie pobrzmie-
wało współczucie, może tylko zmęczenie.
— Dziękuję.
— Dalsze informacje otrzyma pan z „Snanui" — dodał Ito. —
Będziemy meldować im o wszystkim. Przełączę pana do nich.
— Chwila! — wrzasnął Paul.
Ito rozłączył się.
Na ekranie Signy zamigotał widok studia w Seattle.
— Signy, cholera, co jest grane? — Janina stała w wejściu, oparta
o futrynę. Blask padający z korytarza rozświetlał jej twarz, za plecami
ciemniał pokój; czerń urozmaicały punkciki kontrolek lampek gotowo
ści. W eleganckim kostiumie podróżnym, z torbą na ramieniu, kołysała
się lekko jak lunatyk.
— Jared zaginął — poinformowała Signu. — Obudź Pilar.
— „Siranui" — padło z telefonu.
— Już idę. — Janina zatrzymała się przy drzwiach. — Jest z nią
Jimmy.
— Jego nie przyprowadzaj — zastrzegła Signy.
W tle Paul wykłócał się z oficerem z „Siranui".
— Mniejsza o koszty — mówił. — My płacimy. Niech pan tylko
zostawi otwartą linię, dobrze?
Janina skinęła głową i wyszła. Signy zapaliła światła w Seattle,
w pustym studiu, gdzie za pustym oknem nadal czerniała noc.
Paul i „Siranui" dyskutowali nad sensem i kosztami połączenia
statek-brzeg.
— Niech mi pan przynajmniej poda bezpośredni numer — przeko-
nywał Paul. — Proszę. — Przerwał, nasłuchując. — Tak. mówię,
widziałem, jak wypadał za burtę.
Głos Paula przestał drżeć, pobrzmiewały w nim tony wściekłości.
W każdej chwili mógł zacząć rzucać paragrafami. Signy odprężyła się
nieco. Paul wracał do formy.
Na podzielonym ekranie z jednej strony widniał Paul, z drugiej,
w Seattle:
Pilar skrzywiła się, mrużąc oczy porażone światłem studia. Zdjęła
już poplamiony kaftan; czarne włosy, uprzednio uwięzione pod kołnie-
rzem, swobodnie spływały najej ramiona. Za nią. bawiąc się czujnikami
kombinezonu, do pokoju wmaszerował Jimmy McKenna.
Jego obecność była co najmniej nie na miejscu. Obrzydliwy intruz.
— To nasza sprawa, Pilar — wycedziła Signy; miała sztywne mięś-
nie policzkowe. — Cholera, Janino, mówiłam, /ebyś go nie sprowadzała.
— Nie sprowadziłam go. — Janina odwróciła się do Jimmy'ego.
Wyglądała tak, jakby lada moment miała się na niego rzucić. Pilar
przystanęła między nimi w drodze do klawiatury —jej posunięcie być
może nie było zaplanowane, ale Pilar nigdy nie wykonywała nie zapla-
nowanych ruchów.
— Signy, słuchałaś „Siranui". od kiedy Jared tam się znalazł. Nadal
jesteśmy podłączeni?
W tej chwili głos Paula niepotrzebnie ją dekoncentrował.
— Odbieramy tylko to, co „Siranui" nadaje — powiedziała. — Nie
mam pluskwy na mostku, wychwytuję tylko wychodzące transmisje.
— Wobec tego potrzebne nam dojście.
Signy zerknęła na załogę Seattle: Jimmy, który nie wiadomo co tu
robił, Pilar mrugająca w jaskrawym świetle, z oczami zamglonymi od
snu albo, pomyślała Signy, po niedawnym seksie.
— Pilar, wywal go stąd.
Jimmy popatrzył najej wizerunek na ekranie.
— Przydam się — rzekł krótko. Pochylił głowę i spokojnie wrócił
do poprawiania kombinezonu.
Janina odsunęła się od McKenny. Schowała głowę w ramiona,
zwarła się w sobie jak byk przygotowujący się do szarży.
— Jared utonął? — zapytała Pilar.
Barwa jej oczu zmieniała się z brązowej na bursztynową, kiedy była
na prochach albo wykończona pracą. Teraz płonął w nich bursztyn: oczy
jastrzębia skupione na ofierze.
— Nie wiem. Paul widział, jak wypadał za burtę. Statek go szuka.
Do czego miałbyś się przydać, Jimmy? Powiedz mi, piorunem, albo
wypad stąd.
— Mogę wejść w prywatne łącza Tanaki z „Siranui" — odparł
Jimmy.
— Poważnie? — Signy potrzebowała potwierdzenia.
— Jak najbardziej.
— O cholera. No to do roboty. — Signy nie usłyszała sprzeciwu.
W tej chwili lojalność Jimmy'ego nie miała znaczenia.
Nikt nie zgłosił się z „Siranui". Do tej pory ciało Jareda byłoby już
sztywne od słonego zimna, skóra woskowata jak na martwej ręce Sky-
lochoriego. Żarcie dla ruchliwych krabów, tonące w wodzie; ciemne
włosy poruszane prądem.
Jimmy usiadł przy stacji Pilar i podłączył przewody do systemu
Signy odebrała falę sygnałów. Jego ciało, rozleniwione, ciepłe i zado-
wolone, budziło się powoli, przygotowując do wykonania przyjemnego,
absorbującego zadania. Dla niego była to tylko praca po godzinach,
praca umiarkowanie interesująca. Czy się przejmował? Jared, ukochany,
czy ktokolwiek się przejmował?
W wyniku działań Jimmy'ego przestrzeń w Seattle i scenę holograficz-
ną w Taos wypełnił widok wnętrza jakiegoś pomieszczenia. Obraz nałożył
się na postacie Pilar i Janiny, czyniąc z nich rozmyte duchy, zupełnie nie
pasujące do otoczenia. Ekrany Signy tworzyły niewielkie kwadraty w tej
rzeczywistości. Mosiężne okucia otaczały krąg bulaja wysoko na ścianie.
Kabina emanowała ciepłem. Panował w niej półmrok. W polerowanym
lękowym drewnie przeglądały się rozjarzone ekrany licznych monitorów
i światła sceny holo na blacie biurka. Koja zarzucona była puszystymi
seledynowymi kołdrami o miękkim połysku surowego jedwabiu.
— Do licha, gdzie my jesteśmy ? — zapytała Signy.
— Na „Siranui" — odparł Jimmy. — Tyle wiem. Zaczekajcie
chwilę.
Ostrość obrazu uległa zmianie, kabina obróciła się wokół osi. Nie-
określone smugi czerni i bursztynu zakrzepły, tworząc widok rejestro-
wany przez obiektywy typu rybie oko, spoglądające z góry na zagracone
biurko, na czarne głowy i grzbiety dłoni nad klawiaturami.
— To pokój kontroli na „Siranui" — wyjaśnił Jimmy. — Kamera
umieszczona jest w lampie pod sufitem. Czy ktoś zna japoński?
— Cholera, nie — odparła Pilar. Jej odcieleśniony głos brzmiał
chrapliwie. — Rejestruj, co mówią. Wszystko nagraj. Znajdę kogoś, kto
zna japoński; jest pewien facet w LA. Wpuść mnie na swoją konsolę,
Janino.
— Będzie ci potrzebny kombinezon — przypomniała Signy.
— Mam ich! — zawołała Janina. Usłyszeli tupot stóp na niewidocz-
nej podłodze. I trzaśniecie drzwi.
Na ekranie Signy jeden z oficerów na mostku „Siranui" mówił cicho
do telefonu. Rozmawiał z Paulem. Obiecał, że spróbuje nawiązać łącz-
ność z panem Campbellem, gdy tylko linia będzie dostępna. Dwaj
oficerowie skupiali uwagę na ekranach monitorów. Inny gadał bez
przerwy do mikrofonu, z podnieceniem, karcąco. Wyprostował się
sztywno i odsunął się od ekranu.
Sprawiał wrażenie zaniepokojonego, lecz Signy nie znała na tyle
dobrze mowy azjatyckiego ciała, aby mieć pewność.
— Mówi o „Gojiro" —powiedział Paul. —O jednym zbatyskafów
z ,,Kasumi". Cholera, chciałbym pogadać z Campbellem.
— Musimy skontaktować się z kimś stamtąd. Jest ta kobieta —
powiedziała Signy. — Anna. Technik medyczny.
— Cicho! — nakazał Paul. — „Siranui"...
Signy otworzyła okno, zobaczyła Paula garbiącego się nad telefo-
nem.
— Tak — mruknął. Czekał. — Niech pan Campbell zadzwoni do
nas jak najszybciej. Rozumiem.
Paul odwrócił się od konsoli, by spojrzeć na własną scenę holo.
Smugi barw, odbite od widzianego przezeń mostku „Siranui", zabrązo-
wiły mu policzki i pogłębiły cienie pod oczami.
— „Kasumi" otrzymał kolejną wiadomość z batyskafu. Opuszczają
teren poszukiwań i płyną do statku. W wodzie niczego nie znaleźli.
Absolutnie niczego.
Signy wspomniała, jak pływała w Morzu Korteza, w spokojnej, ciut
za zimnej wodzie. Nawet w osłoniętej zatoczce jacht podskakiwał na
falach, niekiedy niknąc jej z oczu. Świat, ogromnie samotny, ograniczał
się do płaszczyzn wody i nieba. A ona była bezpieczna, bezpieczna
i zadowolona, gdyż pokład i pomoc znajdowały się niemal w zasięgu
ręki. Nie były zagubione w mroźnym półmroku.
„Kasumi" zrezygnował z poszukiwań. Nie było czego szukać, wie-
działa.
Koniec. Skończone. Co powinna czuć? Jak powinna reagować?
Musiała zrobić siku. Chwilę, którą miała pamiętać przez lata, do
końcażycia, zdominowała pierwotnapotrzeba fizjologiczna: musiała się
wysiusiać.
— Niech ktoś spróbuje wywołać Annę de Brum — powiedziała. —
Prześlijcie jej wezwanie na monitor w gabinecie. Macie. — Otworzyła
kody adresu. — Zaraz wracam.
Wyszła na korytarz. Świt był pochmurny, szary, gryząco zimny. Jej
umysł pracował na najwyższych obrotach. Janina za niecałą godzinę
powinna udać się na lotnisko; nie mogła zostać w Seattle, ale nie paliła
się do wyjazdu. Musi jechać do Lizbony, czy chce, czy nie.
Signy usiadła na sedesie. Na uczucie ulgi, towarzyszące opróżnianiu
pęcherza, nałożyła się fala zmęczenia. Ziewnęła, czknęła, znowu ziew-
nęła. Jak długo spała od wczoraj? Może trzy godziny, może mniej.
Wciągnęła kombinezon i spryskała twarz zimną wodą.
Czy mogli czemuś zaufać? Żadne z nich nie znało, po pierwsze,
warunków panujących w tych wodach. Być może widoczność była niezła;
0 tej porze roku morza nie spowijała prawdziwa noc. A skoro było widno,
dlaczego nie odnaleziono Jareda? Czy mógłby utonąć w świetle dnia?
Jared był taki silny. Może jakimś cudem zdołał przeżyć.
Zabiłam go, pomyślała Signy. Zabiłam go dla pieniędzy.
Ale Paul wszystko widział i uważał, że Jared mógł przeżyć. Musieli
obejrzeć to, co widział Paul — Signy nie była pewna, czy jest na to
gotowa, lecz musieli zrobić to jak najszybciej. Jej Jared, taki ciepły.
Chciała poczuć pod palcami jego skórę, teraz, poczuć w nozdrzach
zapach jego potu. Zawsze miała tego pragnąć.
Jimmy przeniósł obraz mostka na ekran konsoli, gdy Signy wróciła
do pokoju. Scenę w Taos zapełniał widok studia w Seattle w czasie
rzeczywistym. Signy odebrała wrażenia Pilar, jej smukłe ciało było
spięte pod wpływem koncentracji.
— Nie śpi. Nie wciskaj mi ciemnoty — mówiła. — Dawaj jego dupę
on-line. — Potem jej głos stał się jedwabisty. — Toshiki? Biała Linia?
Słodki ronin? Mam dla ciebie robótkę.
Janina, w kostiumie, z płaszczem na ramionach, stanęła za Pilar
1 Jimmym. W tej chwili nie miała żadnego zadania ani dostępu do
konsoli.
— Jasne — mówiła Pilar do Białej Linii, ktokolwiek to był. —
Przyślę ci kogoś w ciągu dziesięciu minut. Wiem, nie możesz pracować,
gdy jesteś zaspany.
Pilar złapała Janinę za rękę.
— Mam sukinsyna. Ale prochy trzepną nas po kieszeni. Biała Linia
bez tego nie pracuje.
— Jest dobrym tłumaczem? — chciała wiedzieć Janina.
— Najlepszym. To poeta, tworzy po japońsku i po angielsku.
— No to zapchaj mu nos. Nafaszeruj go czym tylko chce. — Janina
odsunęła rękę i złapała Pilar za ramiona, jakby chciała je wymasować.
— Jimmy, daj nagrania z mostku na ekran Pilar — powiedziała
Signy. — Janino, czy nie powinnaś już iść?
— Mam jeszcze godzinę. Aleja nie mogę jechać do Portugalii. Nie
teraz.
— Musisz. Potrzebujemy cię tam.
Wirtualna ręką Paula zacisnęła się na ramieniu Signy i pociągnęła ją
ku konsoli.
— Masz rozmowę.
— Co takiego? — Signy rzuciła okiem na pusty ekran.
— Halo? — Głos należał do Alana Campbella. — Signy?
— Jestem.
— Pracowałaś z Jaredem, mówił mi. — Alan transmitował tylko audio.
— Alan, co się stało?
— Oglądaliśmy jeden z batyskafów. Jared odszedł, powiedział, że
idzie na pokład. Nagle ryknęły syreny, ogłoszono alarm szalupowy —
tyle mi wiadomo. I wszyscy wołali doktora Balchena. Pomyślałem, że
ktoś został ranny.
— Rozumiem. A teraz co się dzieje?
— „Kasumi" podnosi drugi batyskaf. Wszyscy są zaganiani.
— A zatem nic nie widziałeś.
— Nie. Przykro mi.
— Czy mógłby być gdzieś na statku? Mógłby gdzieś się schować?
— Na każdym statku jest mnóstwo kryjówek. Sprawdzę, lecz prze-
cież słyszałem, że ktoś od was widział, jak wypada za burtę. Powiem ci,
że załoga doszła z tym do ładu po dłuższej chwili. Jesteśmy kupę mil od
cywilizowanego świata, a tu raptem jakiś potłuczony gaijin z New
Hampshire mówi kapitanowi, że właśnie ktoś spadł z jego statku. Ale
sprawdzę, Signy. Poszukam go, tak na wszelki wypadek.
— Kiedy wracasz na „Siranui"?
— Nie w ciągu paru najbliższych dni, takie mam plany.
— Znasz technika, który pracował z Jaredem?
— Annę? Poznałem ją.
— Słuchaj, spróbujemy się z nią skontaktować. Jak coś zobaczysz,
jak będą jakieś wiadomości...
— Pogadam z nią statek-statek. Co najmniej dwa razy dziennie,
Signy. Czy będę miał jakieś informacje, czy nie.
— Dzięki — powiedziała Signy.
Cisza.
Signy przeniosła spojrzenie do studia w Seattle, gdzie Pilar pukała
palcami po konsoli i kiwała głową, aprobując poczynania Białej Linii.
Janina siedziała na podłodze, z podciągniętymi kolanami i opuszczoną
głową, skrywając twarz.
— Możemy zobaczyć sekwencję z upadkiem Jareda? — zapytał
Jimmy. — Może znajdziemy cos' pomocnego.
Janina podniosła głowę, wstała.
Stojąc tak, bez ruchu, w każdym calu wyglądała jak knajpiany
zabijaka, który kiedyś w dziesięć sekund wyrzucił z baru na Alasce
bandę na wpół pijanych chuliganów. Wtedy trzymała butekę po piwie
pełną kruszonego lodu. Teraz, chwała Bogu, miała puste ręce.
— Nie sądzisz, że wychodzisz na perwersyjnego podglądacza? —
Jej głos ociekał sarkazmem. — Na grzdyla bez wyobraźni, który beztros-
ko pakuje się w coś, co innym sprawia ból? Czy tak pan to odbiera, panie
McKenna?
Ale w tej chwili nie było nic innego do roboty i chybajeszcze żadne
z nich nie myślało w pełni normalnie.
— Daj mu spokój, Janino — poprosiła Signy. — Jimmy ma rację
Może zobaczymy coś, co się przyda.
Janina rozluźniła się z widocznym wysiłkiem. Przyciągnęła krzesło,
by zająć miejsce obok Pilar.
W tle pobrzmiewały słowa wymawiane powoli, z namysłem. Niskim
z napięcia głosem Paul redagował wiadomość dla Anny. Signy zacze-
kała, póki nie skończył.
— Paul?
— Tak.
— Obejrzyjmy to.
— Dobrze.
Obserwatorzy zniknęli w cienistym mroku. Zobaczyli to, co widział
Jared: rękę, światła pełgające po metalowym pomoście pod nogami.
— Gdzie jesteśmy? — zapytała Pilar.
— W ładowni „Kasumi" — wyjaśnił Paul.
Jared rozmawiał z Campbellem. Mowa jego ciała spowiła Signy,
otuliła ich wszystkich niczym kokon wdzięku i siły.
Jakiś odgłos zabrzmiał w czasie rzeczywistym: szloch Janiny, natych-
miast zduszony.
— Nic wielkiego, powtarzałam. Potrzebujemy tej roboty, mówiłam
To moja wina — wyszeptała Signy.
— Zamknij się, Signy — burknął Paul.
Paul odtwarzał wirtualne nagranie z normalną prędkością. Jared
wyszedł z ładowni na pokład i Signy wstrzymała oddech, gdy coś od
tyłu uderzyło ją na wysokości kolana, zagryzła wargi, gdy statek prze-
chylił się i ona/Jared/Pauł wypadli za burtę. Signy poczuła, jak Jared
z wysiłkiem rozluźnił mięśnie, gdy czyjaś ręka szarpnęłajego skafander,
i rodzące się napięcie, zdumienie i ból, gdy Jared zanurzył się...
— To morderstwo — skonkludowała Janina. — Coś go uderzyło.
Nie pośliznął się. Jared nie był niezdarą, nigdy w życiu.
— Co to było? — zapytała Pil ar.
— Osęka. — Paul zamroził obraz, srebrzysty bosak znieruchomiał
w locie. Przelotne spojrzenie Jareda nie zarejestrowało śladu żywego
ducha, nawet cienia ręki. Paul wygasił tę scenę; znów pojawiło się
Seattle, zaskoczone twarze mrugające w jaskrawożółtym świetle studia.
— Kto? Dlaczego? — dopytywała Pilar. — To nie ma sensu.
— Skylochori. — Signy wymieniła nazwisko, nazwisko martwego
marynarza, wywołujące lawinę nie potwierdzonych podejrzeń i usilnie
tłumionych obaw.
— Myślisz, że został zamordowany? — zapytała Pilar.
— Same teorie — rzekł Paul. — Załóżmy, że ten Skylochori był
wplątany w sabotaż przeciwko Tanace. Że Mihalis Skylochori służył,
albo i nie, na zaginionym statku Tanaki. albo że on go zatopił. Że ktoś
nie chciał, by Skylochori zobaczył coś, co zobaczył.
— Sabotaż na statku? Możliwe. Komuś, jakiejś grupie, mogło zale-
żeć na jego zatopieniu. I może nie życzą sobie kamer na głębokim
południu — dodała Janina. — Nie chcą, żebyśmy opublikowali to, co
mamy do opublikowania. Jared próbował zdobyć informacje; nikt nic
nie wiedział...
— To nonsens — przerwała jej Pilar. — Cholera, przecież nawet my
sami nie wiemy, co mamy sprzedać. Postanowili zamordować Jareda, bo
jesteśmy za podpisaniem traktatu? A może dlatego, że jesteśmy przeciwko?
— Ten bosak mógł spaść — podsunęła Janina. — Obluzować się
gdzieś tam na górze i obsunąć.
— Bzdura. — Pilar spojrzała na ekran przedstawiający sterówkę na
„Siranui", bez żadnych napisów. Przemówiła do mikrofonu krtaniowego
niskim, natarczywym głosem. — Biała Linia, nie śpisz?
— Pewnie, że nie.
— Tylko sprawdzam, słoneczko.
— Cofnij odrobinę sekwencję z Jaredem — poprosił Jimmy. — Jak
spadał. Chyba widziałem... cofnij, Paul.
Signy zamknęła oczy, gdy Seattle zniknęło, a obrazy rozmyły się.
— Tutaj — powiedział Jimmy.
-srebrny łuk metalu widziany kątem oka, utrata równowagi, koci
ruch w próbie jej odzyskania, ciemne morze z czarnym cylindrycznym
kształtem, który podskoczył raz, gdy woda wzniosła się przed jego/jej
oczami.
— To zodiak — stwierdził Paul.
Zodiak, czarna nadmuchiwana łódź, standardowy środek lokomocji
na zdradliwych wodach. Po morzach pływały tysiące zodiaków, i wszystkie
wyglądały tak samo.
Signy poczuła wznoszącą się wodę, dziwne ciarki na skórze, które
można by zinterpretować jako zimno, gdyby sensory skafandra odebrały
chłód tak dotkliwy, poczuła silne palce na swoim/jego karku, zobaczyła
obły, owalny zarys głowy w okularach.
Ostre szarpnięcie w dół i skurcz mięśni, gdy woda zamknęła się na
ustach, nozdrzach, oczach. Czarna cisza, z falującym naciskiem, gdy
kombinezon rejestrował napór prądów wody na zwiotczałe mięśnie.
Signy usłyszała szloch Pilar, cichy, stłumiony.
— Paul, nie mówiłeś, że tam ktoś był — szepnęła Janina.
— Bo nie widziałem.
— Wróć do tej kobiety — poprosiła Signy.
Paul zatrzymał nagranie. Świat Signy roztopił się w bolesnej pustce;
wszelkie wrażenia zanikły, jakby nagle znalazła się w próżni. Nie
potrafiła przyzwyczaić się do wyłączania bez uprzedzenia, nienawidziła
tego. Paul od dawna czegoś takiego nie robił. Nie była to najlepsza pora,
żeby skrzyczeć go za to, że ją przestraszył. Później mu to wypomni, nie
teraz.
— Czemu sądzisz, że to kobieta? — zapytał Paul.
Ponownie pojawiły się mroczne barwy świtu/zmierzchu i matowy
kadłub, i macki mrozu, które jak lodowaty ogień paliły twarz i szyję
Jareda.
— Myślę, że to kobieta — powiedziała Signy. — Nie wiem czemu.
— Ktoś go wyłączył — stwierdził Jimmy.
— Co? — zapytała Pilar.
— Ktoś wyłączył Jareda. To znaczy, wszystko przestało działać,
nie? Gdyby nie żył, a zasilanie by działało, kombinezon przesyłałby nam
ruch ciała i fal, prawda?
Ma rację, pomyślała Signy. Nie wiadomo, czy Jared utonął, ale na
pewno ktoś był w wodzie obok niego. Ktoś, kto wiedział o nim i o na-
szym sprzęcie dość, by znaleźć i przekręcić wyłącznik zasilania.
— Mogło też dojść do krótkiego spięcia w kombinezonie — dom-
niemywał Jimmy. — Nigdy nie wypróbowałem swojego w zimnej wodzie.
— Te kombinezony wszystko znoszą. Przynajmniej nasze — po-
wiedziała Pilar.
— Metal — wtrąciła Janina. — A jeśli sygnały Jareda blokuje coś
grubego? Jak tytanowy batyskaf, do którego wcześniej wchodził. Gdyby
znalazł się w czymś takim, też nie odebralibyśmy transmisji.
Martwy czy żywy, Jared znów stał się realny. Jego obecność w umy-
śle Signy przestała być abstrakcyjna, stała się namacalna, obdarzona
ciężarem, bezcenna i ludzka. Dla niej istniało przynajmniej jego ciało.
Chyba że morderczyni wyłączyła go i pozwoliła mu zatonąć.
Zabiję ją. Zabiję ją, uświadomiła sobie Signy. Decyzja ta zmroziła
ją; chłód był czysty, ożywczy. Ta kobieta jest gdzieś tam, gdzieś w tym
pustkowiu. Znajdę ją i będzie musiała umrzeć.
Dom w Taos, przesycony porannym zimowym światłem, już ema-
nował ciszą opuszczenia. Zegar wskazywał 6:03. Nie miała dużo czasu
na spakowanie, nie, jeśli chciała zdążyć na samolot. Miała nadzieję, że
znajdzie rękawice, te z jednym palcem, grube i ciepłe.
— Janino, zadzwoń po taksówkę — powiedziała. — Sprawdzę, czy
czegoś nie zapomniałaś. Cały czas będę on-line. Jedź do Lizbony, mała.
Ja jadę do Jareda.
— Kiedy? — zapytał Paul.
— Teraz.
— A jeśli Tanaka zlekceważy ten wypadek, jak wcześniej z tamtym
marynarzem? — zapytała Pilar.
— Właśnie dlatego Janina musi jechać do Lizbony. Musimy wyw-
rzeć jakiś nacisk, żywy, ciepły i ludzki nacisk na kogoś, kto mógłby nam
pomóc. Ja zejdę na lód i zobaczę, co tam można znaleźć. — Wiedziała,
że kieruje nią pierwotna potrzeba powrotu do kontaktu bezpośredniego,
kontaktu w czasie rzeczywistym, kontaktu z krwi i kości. Wynik stresu.
Wiedziała, że w tym przypadku wirtualna nie wystarczy.
— Musisz mieć jakieś zajęcie — powiedział Paul. — Nikt nie jedzie
tam bez pracy.
— Powiedz Tanace, że brakuje nam dokumentacji, by osiągnąć
rezultaty. Niech mnie zatrudni do skończenia roboty Jareda.
— Dobra. — Twarz Paula skrzywiła się w ponurym uśmiechu.
— A jeśli Tanaka nie udzieli nam pomocy? Jeśli jest w to zamiesza-
ny? — zapytała Pilar.
— Wtedy dostanie od nas coś, o co nie prosił — rzekł posępnie Paul.
— Wizerunek, który pogrąży jego firmę na wieki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY
Rzadki w zimie widok. Nad miastem lśniła nieskazitelna czapa
śniegu na Mount Rainier, tak jaskrawa, że Pilar musiała zmrużyć oczy.
Chmury nadciągały znad cieśniny, co było do przewidzenia. Lada chwi-
la góra miała zniknąć. Pilar nie uświadamiała sobie piękna zjawiska,
bowiem powtarzająca się pętla w głębi jej umysłu odtwarzała pisk opon
na asfalcie i zgrzyt dartego metalu. Słyszała brzęk pękającego szkła
i pohukiwanie sowy w nagłej ciszy. Ścieżka dźwiękowa z nocy śmierci
jej rodziców zawsze była taka sama, każdy odgłos miał przypisane
miejsce, ścieżka pamięci zawsze odżywała w koszmarach i znowu
biegła, wzbudzona wspomnieniem Jareda tonącego w przejmującym
zimnie.
Rainier zniknął we mgle. Na płaskim ekranie przesuwało się tłuma-
czenie dokonane w nocy przez Białą Linię, rutynowe komentarze zaję-
tych pracą ludzi. Nie padła wzmianka o Jaredzie. Pilar obserwowała
przesuwające się słowa i zmieniała je leniwymi ruchami brusha w pa-
gody i szybujące ptaki. Jimmy, ucieleśnienie skrępowania, siedział cicho
obok niej, najwyraźniej nie wiedząc, co ze sobą począć.
— To nie jest odpowiednia chwila. Powinienem sobie pójść.
Nieobecność Janiny była wręcz namacalna w domu w Seattle. Jej
brak sprawiał, że powietrze stało się jakby chłodniejsze, bardziej wilgot-
ne. Pilar jednak nadal widziałajędrny zadek Janiny odchodzącej w świt,
widziała wojowniczkę, która wyruszała, by /wabić azjatyckiego lisa
zwanego Tanaką do swojego legowiska.
— Nie — zaoponowała. — Nie sądzę.
— Jared jest dla ciebie... kimś szczególnym?
— Chcesz wiedzieć, czy jest moim kochankiem?
— Tak.
Czy tak było? Pilar nigdy w ten sposób o tym nie myślała. Jared
wykonywał dobrą robotę ze swoimi kamerami, nieźle się poruszał.
W łóżku znał czas i miejsca; znał możliwości kobiety i własne. Wygod-
nie było uprawiać z nim seks albo pogadać, albo obchodzić się bez seksu,
gdy tak się składało. Ale Jared nie robił ceregieli wokół łóżka, ani
przyjaźni, ani pracy...
— Tak, jest. Ale bardziej przyjacielem.
Jimmy pokiwał głową, jakby rozumiał, co miała na myśli. Może
rozumiał.
Paul i Signy chcieli mieć Jimmy'ego na widelcu, wywróconego na
nice, chcieli, żeby Pilar dowiedziała się, dlaczego Jimmy zaistniał w ich
przestrzeni. Chłopiec... zaraz, dlaczego myślała o nim jak o chłopcu?
W wirtualnej, gdzie uparł się przebywać przez większą część nocy,
zaprezentował twórczy, dalekosiężny umysł, z taneczną lekkością po-
mykający przez światy, które postanowił jej pokazać; Jimmy okazał się
wnikliwym obserwatorem form wizualnych i muzycznym smakoszem
o odjazdowych i eklektycznych upodobaniach.
Jednakże bał się ciała. Pilar nie naciskała. Potrzebowała jego zaufa-
nia; zamierzała wykorzystać Jimmy'ego, w mniejszym czy większym
stopniu, dla celów Edges. Z drugiej strony polubiła go na tyle, by pragnąć
zmusić go do otwarcia się, i przez chwilę zastanawiała się, czy mogłaby
to osiągnąć bez robienia mu krzywdy.
Usidlanie Jimmy'ego mogłoby być intrygującą zabawą.
Zasnęli razem, niewinni jak dzieci. Jimmy zaproponował uprawianie
miłości w wirtualnej, ze sobą w muskularnej postaci księcia z bajki.
Chyba nie był zaskoczony, gdy Pilar odmówiła.
Pilar uśmiechnęła się, rozpamiętując zasypianie przy łagodnym
szmerze jego oddechu, a potem z siłą przyprawiającą o mdłości natarło
na nią inne wspomnienie: Jared walczący, by wychynąć na powierzch-
nię, skrępowany grubymi warstwami skafandra. Gdzieś daleko wytłu-
czone szkło upadło na zmrożony asfalt, zadźwięczało jak kryształowe
dzwonki.
Pilar nie chciała zostać sama.
— My... oni, to znaczy Paul i Signy, chcą, żebym dowiedziała się,
po co tu przyszedłeś. Paul myśli, że zapaskudziłeś nasze transmisje tą
swoją muzyką. — Pilar dostrzegła sprzeciw malujący się na twarzy
Jimmy'ego. — Tak, mówiłam mu, że to nie twoja wina, i on wie, że
sekwencja scramblera pochodzi z ,,Siranui", ale mimo wszystko uważa,
że wiedziałeś, co jest grane.
— Nie. Na miłość boską, nie. Mówiłem ci, że to przyszło z czymś,
co zgrałem z sieci. Pomysł na melodię... Napisałem ją dla ciebie, Pilar,
ale nie było w niej nic, co mogłoby wyrządzić jakieś szkody. Posądzacie
mnie niesłusznie.
— Ty to napisałeś?
— Noo, tak.
— Niezły kawałek, McKenna. Komponujesz?
— Bawię się, tak. — Jimmy wbił oczy we własne ręce, w dłonie
spoczywające na kolanach, jakby były obcymi stworzeniami. Były to
miękkie ręce, krótkie i szerokie, ale palce zwężały się w sposób miły dla
oka. Opuszki nie były szerokie i płaskie, jakich Pilar nie wiadomo czemu
nigdy nie lubiła.
Sięgnęła po jego dłonie i podniosła je do swojej twarzy tak, że musiał
na nią spojrzeć.
— Jimmy, to jest piękne. A teraz powiedz, czemu to mi przysłałeś?
— Mys'lałem, że ci się spodoba.
— Zła odpowiedź. Dlaczego mi to przysłałeś? — Pilar złożyła jego
dłonie jak do modlitwy. Pogładziła ich grzbiety.
— Z powodu... Z powodu piosenki „Shelter".
O Boże, powinna była wiedzieć. Swego czasu zestawiła kilka naj-
prostszych melodii na tle sekcji rytmicznej brazylijskich bębnów i sfil-
mowała się w najbardziej tandetnym ze wszystkich kostiumów fantazy,
z mosiężnym biustonoszem usianym ametystami, których fasetki odbi-
jały chrom i błyski synchronicznego błękitnego światła. Słowa piosenki
brzmiały jak kołysanka, kojąca i miękka, opowiadały o schronieniu,
ucieczce, bezpieczeństwie.
Paul zawsze tytułował to dzieło „Mama Neon".
Pilar spojrzała w czujne oczy Jimmy'ego, tak gotowe do zranienia,
i zobaczyła w nich — uwielbienie.
— Chciałem cię poznać. Zdobyłem więc twój adres od Białej Linii.
Wspomniał o waszej firmie. Kiedy powiedział, że ktoś szuka awangardowej
grupy do zrobienia reklamy, podesłałem im Edges. Bo słyszałem...
— Że zgubiłam koszulę na tournee.
— Tak.
— Byłeś i widziałeś mnie?
— Pojechałem na koncert w San Francisco.
— Podobał ci się?
— Nie. — Oczy Jimmy'ego szukały w twarzy Pilar śladu reakcji.
Próbowała niczego nie okazać. — Nic przypuszczałem, że to naprawdę ty.
Nic Mama Neon. Tylko kobieta na scenie. Co zatem skłoniło go do
szukania prawdziwej Pilar, z krwi i kości, mieszkającej w tym domu?
Dzielny człowiek, Jimmy, postanowił spotkać się twarzą w twarz z rze-
czywistą Pilar, z niedoskonałą i pełną wad kobietą, która w tej chwili
pachniała niezbyt przyjemnie po ciężkiej pracy.
— Jimmy? Kto jeszcze słyszał twoją muzykę? Czy odtwarzałeś ją
komuś?
— Tak. Tylko jednej osobie, w sieci. To nie był ktoś, kto byłby...
sama wiesz.
— Komu?
— Była na Sri Lance, więc chyba to nie ma znaczenia. — Jimmy
z trudem przełknął ślinę; zaschło mu w gardle. Pilar pomyślała o kawie,
której jeszcze nie piła. Zwykle parzeniem zajmowała się Janina.
— Kto to taki?
— Wiecznie Zielona. Znam ją tylko pod tym imieniem. Znalazła
mnie, kiedy pracowałem w Houston. Wiesz, tam gdzie po raz pierwszy
spotkałem Signy. Biała Linia nagrał mi tę robotę; powiedział, że w Gulf
Coast potrzebują kogoś, kto jest dobry w nietypowej grafice cyfrowej
— Urwał, wyraźnie czekając na jej znak, że nie wie, o co chodzi. —
Potrafię przemieniać cyfry w piękne rzeczy, Pilar. Rzeczy, które można
podnosić i trzymać, którymi można rządzić. Doktor James McKenna,
fizyk, ale zajmuję się analizami strukturalnymi, w wirtualnej.
— Wiecznie Zielona — powtórzyła z zadumą Pilar. — Gdzie ona
jest teraz, Jimmy?
— Nie wiem. Zniknęła.
— Zniknęła? Gdzie?
— Biała Linia wspomniał, że gdzieś w Japonii. Tak sądzi.
— Ty żałosny gówniarzu — warknęła. Edges zostali sprzedani.
Tanace? Rywalowi Tanaki? Konkurencyjnej kompanii, jednemu z kon-
glomeratów, które arbitralnie wysyłają hackerów na przeszukiwanie
sieci, by usidlać nowe firmy dla czystej praktyki? Jimmy nawet nie
dostał zapłaty za wpakowanie ich w kabałę, i to było najsmutniejsze.
Pilar podniosła się z fotela i odeszła od niego. Chciała napić się kawy.
— Przepraszam — bąknął Jimmy. — Pójdę już.
— Za cholerę — rzuciła przez ramię. — Przyjdziesz tutaj, teraz,
i umyjesz parę kubków.
— Paul? — krzyknęła do kuchennego mikrofonu.
— Już jej szukam — odpowiedział zawołany.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY
Signy zarzuciła skafander na ramiona i wysiadła z samolotu w ciepły
wilgotny przepych hawajskiego powietrza i zapach kwiatów plumerii.
Przewodnicy wycieczek trzymali ich całe naręcza, splecione w wieńce,
czekając na grupy Japończyków kotłujących się przy pobliskiej bramce.
Za przewodnikarni tłoczyło się stado znudzonych szoferów z tablicami
w dłoniach. Signy minęła ich, skupiona na przypomnieniu sobie drogi
do hali odlotów międzynarodowych.
— Signy Thomas? Panna Thomas?
Japonka w ciemnopomarańczowym dresie machała nad głową tab-
liczką ze starannie wykaligrafowanym napisem SIGNY THOMAS.
Dres z lekkiej mediolańskiej bawełny zdecydowanie nie był przyodziew-
kiem wynajętych przewodników.
— O mnie chodzi? — zapytała Signy.
— Tanaka zarezerwował pani lot do Nowej Zelandii. Musimy się
pospieszyć.
— Zdobyła pani miejsce? W liniach lotniczych powiedziano mi, że
nie mają nic wolnego do jutra.
— Tędy, proszę. — Dziewczyna wetknęła tabliczkę pod rękę i opu-
ściła głowę. Signy próbowała dostosować tempo do jej spiesznych
kroków. Pilotka była niska i drobna. Proste czarne włosy miała rozdzie-
lone starannie nad karkiem. Widoczny trójkąt skóry był blady i gładki,
dziwnie pociągający. Dziewczyna przeciskała się przez tłum z umiejęt-
nością dobrego napastnika futbolowego. Signy wklinowała się w grupę
hawajskich aktywistów czekających przy stanowisku odpraw. Męż-
czyźni ubrani w oficjalne sarongi, z obszernymi płaszczami przeciwdesz-
czowymi zaopatrzonymi w zimowe podpinki, bez większego zaangażo-
wania rzucali pod jej adresem długie, wielosylabowe przekleństwa.
Ochroniarz lotniska podniósł aksamitny sznur i ruchem ręki zaprosił
Signy na wyłożoną dywanem pochylnię, która biegła do otwartych drzwi
samolotu. Signy poprawiła worek na ramieniu i odwróciła się do pilotki.
— Dziękuję.
— Nie ma za co. — Dziewczyna patrzyła pod nogi. — Pani przyja-
ciółka, Janina Hull, jest bardzo... stanowcza.
— Tak — uśmiechnęła się Signy. — Bardzo.
Usadowiona w pierwszej klasie, pod lekkim kocem, jakie dostaje się
zawsze, gdy się poprosi, Signy przeklinała się za głupotę. Jared nie żył,
cholera, a jego ciało nie było Jaredem, nie było tym, czego szukała. Albo
też Jared żył, lecz ona raczej nie miała szans, żeby uchronić go przed
śmiercią. Wszystko możliwe do osiągnięcia w czasie rzeczywistym
mogła załatwić dużo lepiej w domu, gdzie w pogotowiu czekały wszyst-
kie modemy komunikacji znane w cywilizowanym świecie. Głupia,
głupia, czemu nikt tego nie powiedział?
Uległa prymitywnej potrzebie zrobienia czegoś, nawet jeśli było to
bezsensowne. Ponieważ tacy właśnie byli ludzie, z typowymi dla krę-
gowców, stałymi i nieodłącznymi odruchami walcz-albo-uciekaj.
W rozpaczy czy w niebezpieczeństwie, każdy reagował w nieskom-
plikowany sposób jaszczurki: trzymaj się ciepło, jedz, uciekaj. Signy
unosiła się nad światem wody, pędząc donikąd z prędkością siedmiuset
mil na godzinę, z powodu nieuchronnego posiadania łuków odrucho-
wych w tyłomózgowiu.
Signy odpłynęła w niespokojną przestrzeń wyznaczoną przez ryk
silników, w pozaczasową pułapkę, w której wszyscy czekają, zawsze,
na otwarcie zamkniętych drzwi. Przebudziła się, słysząc natarczywy
głos, który z zawodową troską powtarzał:
— Proszę pani? Panno Thomas?
— Słucham? — Signy starała się nie okazać odczuwanej irytacji.
— Widziałam, jak mruga. Na nadgarstkach. — Kobieta wskazała
światełka kontrolek, z których dwa migały nagląco.
— Aha. Dziękuję.
Stewardesa ociągała się przy jej fotelu, jakby miała ochotę zostać.
— Odpowiem od razu — powiedziała Signy. — Wybaczy pani?
Kobieta zmarszczyła brwi i znalazła sobie zajęcie gdzieś indziej.
Dwa światełka należały do Janiny i Pilar. Światełko Paula było zgaszo-
ne, Jareda też. Oczywiście. Czemu to ją zaskoczyło? Signy zwinęła koc
w ten sposób, że utworzył on kaptur tłumiący nieco jej głos, i założyła gogle.
Kamery Janiny spoglądały spomiędzy kolumn z żółtawego kamienia
na zalany łagodnym światłem dziedziniec, na którym skrzydlata jasz-
czurka z marmuru zwijała się wokół globu. Z jej pyska tryskała struga
wody do sadzawki okolonej kremowym brukiem.
— Jesteś już na miejscu? — zapytała Signy.
— Jestem w zamku — odparła Janina. — Mam widok na otoczony
murem... ogród? — Jej oczy błądziły po dziedzińcu. Zatrzymały się na
mauretańskich balustradach, na wykrzywionym pysku rzeźbionej chimery.
— Słyszałam, że byłaś stanowcza w stosunku do ludzi Tanaki na
wybrzeżu.
— Stanowcza? Nie. Zachowałam się jak agresywna suka. —Janina
zlustrowała łazienkę, wannę z błękitnych i białych kafelków, i biurko,
z nowego drewna, które wyglądało jak stare. Jej przenośna konsola była
już podłączona. Szuflady biurka świeciły pustkami. Janina usiadła na
łóżku i zaczęła przeglądać zawartość worka. — Pan Itano zabiera mnie
na kolację do Furasato.
— Furasato?
— To sieć restauracji, dają tam przyzwoite sashimi. Tak mówi Itano.
— Janina wyciągnęła z worka szarą tunikę, strzepnęła ją.
— Nie. Załóż tę bladoniebieską, dobrze?
— Jasne. Signy, na jutro rano będzie mi potrzebna zrobiona przy-
najmniej z grubsza sekwencja. Coś, co mogłabym pokazać Itano. Mo-
żesz, na miłość boską, dać na zapęd Paulowi i Pilar? Potrzebuję paru
trzydziestosekundowych kawałków, które mogą przechylić opinię
w jedną albo w drugą stronę — coś na poparcie systemu połowów
kontyngentowych jeśli sytuacja będzie tego wymagała, i coś na popar-
cie licytacji, jeśli zdołam przekonać Itano do tego systemu. Według mnie
to drugie jest najlepszym rozwiązaniem.
— Zatem wpłyń na niego. Spraw, żeby zmienił zdanie.
— Gówno. Jestem inżynierem od śmieci, nie dyplomatą.
— Jesteś czarodziejem środowiskowym, dyplomowanym. To nie-
zmiernie szacowny fach w dzisiejszym świecie, który jest niczym więcej
jak hałdą odpadków. Nie sądzę, żeby Itano o tym nie wiedział.
Janina weszła do łazienki, z kurkami w kształcie delfinów. Spryskała
twarz wodą, przybliżyła twarz do lustra i naciągnęła zewnętrzny kącik
powieki. Powieka była napuchnięta.
— Płakałaś — stwierdziła Signy.
— Naturalnie.
— Nie płacz w towarzystwie Itano.
— Chrzań się. Będę płakać, kiedy i gdzie będę miała ochotę.
— Janino, nie zawal tego kontraktu, dobra? Jestem pewna, że Jared
żyje. Nie wiem dlaczego, ale tak uważam. Myślę, żejest szansa, by Itano
pomógł nam go odzyskać.
— Jared nic żyje. Przyjęliśmy robotę, okazała się niebezpieczna,
Jared zginął. Ale nie ty go zabiłaś, Signy.
— Jeśli nie żyje. to ja go zabiłam.
— Bzdury. Brednie. Przestań, Signy. Nie słyszałaś, że my wszyscy
porzucamy tę robotę?
Janina wygładziła tunikę na biodrach.
— Muszę zejść do holu. Idziesz na kolację? Podłączę was do plusk-
wy Paula. Będzie podsłuchiwał.
— Aha. dobra.
— Więc to zrobię.
Signy wyłączyła Janinę i uzyskała dostęp do New Hampshire.
W studiu Paula panowała cisza. Mrok rozjaśniał tylko czerwony żar
z kominka. Signy dostrzegła nieokreślony kształt, stertę zmiętych ko-
ców na podłodze. Paul westchnął. Przewrócił się na drugi bok i znów
zapadł w sen.
Signy zostawiła go w spokoju i wezwała Seattle.
Studio ukazywało mostek „Siranui". W okienku w kącie, na trójkąt-
nym znaku wyobrażającym stylizowaną dwupasmową drogę z jaskra-
wymi białymi liniami, widniały napisy. ZBLIŻA SIĘ TRAWLER
Z PEŁNĄ ŁADOWNIĄ. PRZYGOTOWAĆ SIĘ DO ODEBRANIA.
Wyglądało na to, że człowiek Pilar cały czas jest on-line. Słowa
powędrowały do schowka, na ich miejscu pojawiły się nowe:
OBSŁUGA ODKURZACZA Z POPOŁUDNIOWEJ ZMIANY
STAWI SIĘ W ŁADOWNI O 21:00.
— Co to jest odkurzacz? — zapytała Signy kogoś, kto mógł słuchać
w Seatlle.
— Signy? To ty, dziewczyno? — zawołała Pilar.
— Tak.
— Może wiesz, gdzie Janina trzyma keczup? Jimmy poszedł na Pikę
Street i przyniósł te cudowne krewetki. Próbuję upichcić pad thai.
— Cokolwiek by to nie było — mruknął McKenna.
Pilar nie przepędziła go. Do licha, co ona wyprawia?
— Jeszcze tam jesteś, McKenna?
— Nadal tu jest — odpowiedziała Pilar. — Mówi mi wszystko, co
wie, Signy.
— To coś pożytecznego?
— Chyba wiemy, jak nasz system został zainfekowany, i dość
dobrze orientujemy się, kto mógł to zrobić. Ktoś o imieniu Wiecznie
Zielona, jak się wydaje.
— Hacker?
— W pewnym sensie — włączył się do rozmowy Jimmy. — Nie
mogę rozgryźć zasady, na jakiej to działało. Przyglądałem się... Signy.
Pilar mówiła mi, co cię spotkało, powiedziała o tym przebiciu sensorycz-
nym. Przykro mi. Ja tego nie zrobiłem, ale i tak mi przykro.
— W porządku. Świetnie — powiedziała Signy. Pilar od miesięcy
nie sprawiała wrażenia takiej szczęśliwej. McKenna to tylko dzieciak.
Signy mogłaby zaufać instynktom Pilar, choć odrobinę. Jimmy nie mógł
nikomu zrobić krzywdy; Paul go pilnował. — Myślisz, że ta Wiecznie
Zielona pracuje dla Tanaki9
— Nie wiem — odparł Jimmy
— To kapkę pogorszyłoby sytuację, prawda? — powiedziała Pilar.
— Ale czemu ktoś od Tanaki miałby być zainteresowany sabotowaniem
nas? Przecież dla nich pracujemy.
— Paul im nie ufa — rzuciła Signy.
— Paul nie ufa nikomu.
Mniej więcej zgodne z prawdą.
— Jimmy, pad thai to omlet z krewetkami — wyjaśniła Signy. —
Mniej więcej.
— Ale smakuje dziwacznie?
— Tak.
— No no, uważaj, Thomas — warknęła Pilar.
— Janina potrzebuje...
— Mówiła nam. Nie potrafię niczego wymyślić. Niczego, co można
by przygotować w ciągu sześciu godzin. — Pilar mówiła z kuchni, na
jej głos nakładał się dźwięk trzepaczki.
— Coś będziemy musieli wymyśleć — powiedziała Signy. — Jak
długo Paul śpi?
— Parę godzin. Obudzę go niedługo.
— Zrób to. — Jared, Jared oni opychają się i pieprzą jak oszalałe
fretki. Cholera. — Co słyszałaś od floty?
— Tylko rozmowy urzędowe, jak zwykle. Jak najzwyklejsze zwy-
kle.
— Aha. — Skądś napłynęła fala zmęczenia i Signy ziewnęła.
— Wezwę cię, kiedy coś wymyślimy — słowa Pilar dobiegały
Z daleka, były bez znaczenia.
W ustach miała sucho, gdy obudziło ją brzęczenie budzika. Signy
poprosiła stewardesę o szklankę club sody. Hamowana ograniczeniami
małego wyświetlacza, na którym widziała obrazy stereoskopowe z ekra-
nów w Seattle i New Hampshire. ale który nie zapewniał odbierania
dotyku, zapachu czy prawdziwego bezpośredniego dźwięku, Signy pa-
trzyła na dzieło Pilar i Jimmy'ego:
Szare pasma mgły wirowały nad aluzją wody i trzcin. Żuraw z nie-
zdarną gracją rozpostarł białe skrzydła obrzeżone elegancką czernią.
Czteronutowy motyw, grany pianissimo w głuchych syntetycznych
tonach, przewijał się przez przypadkowe, hipnotyczne rytmy. Zdawały
się one dochodzić z brzegu wody, albo spod niej.
Na powierzchni zmarszczki tworzyły siei wygładzały. Żuraw dźgnął
taflę dziobem —jeden błyskawiczny ruch — i wyłowił błysk wijącego
się srebra. Jasne kropelki wystrzeliły wachlarzem z szamocącej się ryby
i upadły na wodę. Od każdej rozeszły się kręgi, stopniowo wytracające
energię. Żuraw zadarł głowę, by płynnie przełknąć zdobycz. I znów
znieruchomiał, wyczekująco.
[Paul] To piękne, Pilar.
Tak, piękne, pomyślała Signy.
— Zbyt tropikalne — powiedziała, na przekór, ponieważ warkot
silników przenikał do jej duszy i ponieważ Jared zaginął z jej winy,
czego nikt nie chciał przyznać, niech ich diabli.
[Paul] Umiarkowane, nie tropikalne.
— Nieważne. Słuchaj, po prostu nie sądzę, że to zadziała, nawet
jako wstęp. Kierujesz tę pierwszą prezentację do Komisji Traktatu
Antarktycznego, po przejrzeniu przez Itano i jego chłopców. To ozna-
cza, że musisz wziąć pod uwagę dyplomatów o sprecyzowanych poglą-
dach i typy ze średnich szczebli ministerstw spraw zagranicznych.
Oprawa jest japońska i może zmierzwić jakieś etniczne piórka. Poza
tym, gdzie pingwiny?
— Wszyscy kochają pingwiny — powiedziała Pilar. — Są symbo-
licznie neutralne, niewinne i nadmiernie wykorzystywane. I zabawne.
Tanaka pod żadnym względem nie chce wypaść zabawnie. Dba o zacho-
wanie twarzy, i tak dalej.
— Kierownicy Tanaki nie przejęliby się w najmniejszym stopniu,
gdybyś umieściła ich kierownicze twarzyczki na paru pingwinach i ka-
zała im brodzić przed widownią. Nie, gdyby to przyczyniło się do
osiągnięcia celu — powiedziała Signy. Ale czego chciał Tanaka? Nie
ciągnął dużych zysków z połowów, przynajmniej tak mówiła Janina.
A Itano mówił o ochronie, mówił o planach długofalowych. Co dla tych
ludzi oznaczało określenie „długofalowy"? Dwadzieścia lat? Dziesięć?
Paul zgłosił się z New Hampshire, tym razem na wizji i fonii.
— Nie znamy produktu. Zdobyliśmy parę profili tych dyplomatycz-
nych gryzipiórków, z którymi będziemy mieli do czynienia w Lizbonie.
Możemy założyć, że Brytyjczykom i Argcntyńczykom będzie wszystko
jedno, lecz flocie chilijskiej zależy na udziale w połowach, a jest zbyt
słaba finansowo, żeby być bardziej konkurencyjna. Jest jeszcze koalicja
rosyjska; oni też nie mogą wystąpić z przyzwoitą ofertą. Brakuje im
dostatecznie dobrego sprzętu. Propozycja licytacji nie przypadnie im do
gustu.
— Opowiedzą się ?a rywalizacją, przynajmniej dla zachowania
pozorów. Wskrzeszona kapitalistyczna etyka — rzekła z przekonaniem
Pilar.
— Tak czy owak, nie wiemy, co Janina ma dać Itano, by zgodził się
kupić nasz pomysł — powiedział Paul. Zarost na jego podbródku wy-
dłużył się o kolejne ćwierć cala. — Signy, musimy zobaczyć, co ona
robi.
— Nie mamy czasu, przyjacielu. Och, słuchaj z nią, jeśli chcesz.
— Ty to zrób.
— Nie chcę. Boję się, że naciska na Itano, by znalazł Jareda, a jeśli
wyprowadzi go z równowagi, najprawdopodobniej zostaniemy bez pra-
cy. Wtedy nigdy nie odnajdziemy Jareda. Nigdy nie dowiemy się, co się
z nim stało. Nigdy nie... — Signy z trudem przełknęła ślinę. — Och,
czemu nie dać im tego żurawia? Obrób go dla tych arystokratów.
Zaapeluj do wrodzonego snobizmu dobrze wykarmionych. Ja zajrzę do
Janiny.
Signy zniknęła im; Paulowi, Pilar, Jimmy'emu.
Janina spoglądała znad krawędzi kieliszka z winem na Itano, który
z czarki z ryżem trzymanej tuż przy dolnej wardze wyłowił pałeczkami
coś" zielonego i oślizgłego. Itano odstawił miseczkę i precyzyjnie ułożył
pałeczki na porcelanowej podstawce.
Janina umieściła na stole mały notebook, dzięki czemu Signy mogła
przesyłać jej wiadomości.
Japońska etykieta dopuszczała możliwość korzystania z sieci nawet
przy kolacji. Garnitur Itano mógł być naszpikowany kamerami. Jeśli tak,
nie było ich widać. Może niczego nie rejestrował. Zważywszy na jego
status, było to możliwe.
— Piractwo nadal istnieje — mówił. — W niektórych portach można
siedzieć w hotelu przy dokach i obserwować wchodzące i wychodzące
statki. I wypytywać o daty dostaw. Och, tego się nie rozgłasza. Nawet
właściciele statków, które zniknęły, nie starają się zwrócić na to uwagi.
— Dlaczego? — Janina odstawiła kieliszek i przesunęła palcem po
jego krawędzi.
— Takie informacje niepokoją udziałowców. A statki rzadko bywa-
ją niszczone. Zmienia im się nazwy i przerejestrowuje. Niekiedy można
je odzyskać.
— Czy w tym celu wynajmuje się inną grupę piratów?
Itano mrugnął i napił się herbaty. Mrugnął? Urodził się i kształcił
w USA, w jego języku i gestach mieszały się naleciałości azjatyckie i typo-
we dla Zachodniego Wybrzeża, przez co trudno go było odczytać. Signy
chciała przestrzec Janinę przed tym, ale nie chciała jej dekoncentrować.
— Czy Tanaka stracił jakieś statki w wyniku aktów piractwa? —
zapytała Janina.
Itano obrócił w dłoniach filiżankę z herbatą. Była na wpół pusta.
Popatrzył na nią ze ściągniętymi brwiami.
— Jestem pośrednikiem, w tej pracy wasza grupa służy nam. Będę
waszym nauczycielem, jeśli mi pozwolicie; postąpicie mądrze, godząc
się na tę rolę. — Mongolskie fałdy jego oczu kontrastowały z wąskim
nosem; cholera, jego twarz odzwierciedlała mieszankę kultur i Signy
zastanowiła się nad jego pochodzeniem. — Może pani zadawać mi
bezpośrednie pytania, Janino Hull, ale proszę pamiętać, że ja mam
wrażliwość Kalifornijczyka. Radzę zachować większy umiar w rozmo-
wie z samym panem Tanaką.
— Wezmę to pod uwagę. — Janina skosztowała herbaty. Skądś
z tyłu dobiegł zawodzący dźwięk samisenu. Dwoje ludzi przy sąsiednim
stoliku gawędziło po japońsku. Byli zajęci sobą. Byli przystojni. Byli
doskonali. Byli, uświadomiła sobie Signy, ochroniarzami Tanaki.
— Będę rozmawiać z samym panem Tanaką? — zapytała Janina.
— Nie wiem.
[Signy] Nalej mu herbaty. Śmiało, bądź blond
gejszą, o jakiej marzył przez całe życie.
Janina podniosła imbryczek. Robiąc to, odsunęła palcami rękaw
wyimaginowanego kimona. Gdzie ona się tego nauczyła? — zaciekawi-
ła się Signy. Janina wcisnęła klawisz „nie przeszkadzać", poprawiła
urojony rękaw i podała filiżankę Itano.
— Dziękuję.
— Piractwo, kradzieże, fałszywe raporty dotyczące połowów, głód
— powiedziała. — Jaka jest odpowiedź na ten głód, panie Itano?
— Dlac/ego nie mówisz mi po imieniu? Nie jesteśmy przeciwnika-
mi, Janino.
— Chyba nie potrafię wymówić twojego imienia.
— Kazuyuki. Dobrze, mów mi Kazi. To łatwiejsze.
— Kazi. Jaka jest twoja odpowiedź? Nie chodzi mi o stanowisko
kompanii. Jesteś jankesem jak ja, mieszkałeś w Pało Alto między
falochronami i ogrodzeniami kampusu. Widziałeś, jak twarze za tymi
drutami stają się coraz szczuplejsze. Czy istnieje jakiś sposób, by wszyst-
kich nakarmić?
— Wszystkich nie wykarmimy. — Kazi zmarszczył czoło i wbił
oczy w stół. — Nie możemy zrobić tego teraz; nie będzie to możliwe
w ciągu kolejnych dwudziestu czy trzydziestu lat. Potem też nie będzie-
my w stanie, chyba że pozostanie do wykarmienia niewielu ludzi.
Janino, wiesz o tym.
Nie wspomniał o Afryce. Obecnie nikt tego nie robił. Głodujące
bandy grasowały po afrykańskich pustyniach, pozostałe plemiona sprzy-
mierzały się w świętych wojnach przeciwko obcym. Świat znał imiona
zwycięzców: Joruba, Masajowie, Zulusi. Kontynent wczesnej śmierci
i jeszcze wcześniejszych narodzin; reszta świata próbowała ignorować
Afrykę, pozwalała, by chaos wrzał bez przeszkód. Signy wiedziała, że
pewnego dnia Afryka przyciągnie powszechną uwagę. Pewnego dnia
powstanie tam Nowy Człowiek, aby osądzić tych, którzy odwrócili się
plecami.
— Tak — przyznała Janina. — Wiem.
— Nawet jeśli życie w morzu przetrwa, a może nie przetrwać,
muszą istnieć inne źródła. Hodowla w cysternach, kryl przystosowany
do nowych warunków, nawadnianie mało wydajnych gruntów słoną
wodą.
— Widziałem przykład takich terenów. Jest zniszczony na wieki.
— Tak. Ląd i tak zostanie zalany za sto lat, gdy morza się podniosą.
— O ile poziom mórz nadal będzie się podnosił.
— Irygacja słonowodna umożliwia uprawę roślin tolerujących sól,
które z kolei są podstawą upraw w cysternach. W cysternach można
wyhodować tony komórek marchwi, komórek kukurydzy. — Kazi po-
patrzył na Janinę, krzywiąc wargi we własnej wersji ponurego uśmiechu.
— Znasz tyle samo odpowiedzi, co ja.
— Mam nadzieję na więcej.
— Nadziej a jest przekleństwem.
— Czy to japońskie przysłowie?
— Możliwe.
Janina pochyliła się nad wąskim stołem i bardzo, bardzo ostrożnie
położyła palce na grzbiecie dłoni Itano.
— Lubię cię.
— Jesteś piękna.
— Jestem... stanowcza. Pomóż mi odkryć, co przydarzyło się Jare-
dowi.
Cofnął rękę.
— Waszemu zaginionemu kamerzyście? Z przykrością usłyszałem,
że spotkał go pech, ale warunki kontraktu obejmują rekompensatę za
przypadkowy zgon. Z pewnością jest ona odpowiednia.
Rekompensata? Rozliczenie z pracownikiem firmy: bardzo nam
przykro, oto gotówka. Signy zacisnęła dłonie na poręczach fotela. To
tylko biznes, zdawał się mówić Itano. Ale Jared nie był tylko biznesem,
Edges nie byli tylko firmą. Edges, uświadomiła sobie, są rodziną. Mamy
siebie, i to wszystko, co mamy.
— Rekompensata? Rekompensata? — powtarzała z naciskiem. —
Pieniądze nic mają nic do rzeczy!
— Nie rozumiem.
— On jest moim przyjacielem — wyszeptała.
— Kochankiem?
— Przyjacielem.
— Rozumiem.
Itano sięgnął do jej ręki i złapał ją tak, jakby chciał zmiażdżyć palce.
— Spróbuję pomóc, Janino Hull.
— To nie tylko biznes. Stanowimy zespół. Jesteśmy sobie bliscy.
— Aha, lojalność. Tak.
— Jesteś zaskoczony?
— Jestem zadowolony.
I spojrzał na nią. Janina właśnie zapunktowała w jego oczach. Ten
sukinkot miał zamglone spojrzenie i wyglądał tak, jakby był gotów jeść
z pokrytej drobnymi odciskami ręki Janiny.
[Signy] Co więc, do diabła, wciśniemy im rano?
— Umiar — odparła na głos Janina. Itano zrobił zdumioną minę.-
Jest konieczny w pewnych rzeczach, a w innych nie. — Końcówka
zdania była przeznaczona dla jego uszu. — Chodźmy się kochać, Kazi.
Wyjdźmy stąd, chodźmy do mojego pokoju i kochajmy się.
[Signy]!!!
Itano w jednej chwili poderwał się na nogi. Obszedł stół i odsunął jej
krzesło, gdy wstawała.
[Signy] Pomogę doprowadzić do porządku twoją
prezentację. Część.
Lotnisko w Christchurch. Signy szła przez pas startowy, po asfalcie,
który w tej części świata zwano makadamem i który w prażącym słońcu
śmierdział tak samo jak wszędzie indziej. Obsługa lotniska zapakowała
ją w furgonetkę i wysłała do miasta na obiad. Czyste wzgórza, czyste
ulice, zabudowania jakby żywcem przeniesione z londyńskiego przed-
mieścia — równie nie na miejscu jak Signy.
Godzinę później, mrużąc oczy w słońcu, Signy doszła do wniosku,
że samolot australijskich linii lotniczych jest raczej mały. Maszyna
przycupnęła na pasie, czekając na start w kierunku McMurdo. Zapew-
niono ją, że stamtąd ktoś przewiezie ją na ,,Siranui".
— Tutaj, dziewczyno — zawołał wąsaty pilot, wyciągając rękę, by
pomóc jej wejść po stopniach wyciętych na wierzchu skrzydła. Miał
rumianą cerę, piegowatą i pryszczatą, zniszczoną przez słońce; jego
oczy były wyblakłe, wręcz bezbarwne, zmrużone i okolone jasnymi
rzęsami. Miał miły uśmiech i Signy spróbowała uśmiechnąć się do
niego. — Nie, ja to wezmę. — Wyciągnął rękę po worek, który próbo-
wała przecisnąć przez drzwi samolotu. — Pójdzie do tyłu.
Signy skinęła głową i zajęła jedno z sześciu miejsc. Usłyszała
dudnienie za plecami. Samolot zakołebał się, gdy pilot przestąpił nad jej
nogami w drodze na swój fotel. Jezu, kiedy go zbudowano?
— Wyglądasz na zmęczoną, jeśli wolno zauważyć — powiedział
pilot.
— Jestem zmęczona. Bardzo.
— No to dobranoc. — Pchnął dźwignię i oparcie fotela rozłożyło
się niemal poziomo.
— Jest tu jakaś regulacja?
— Nie w moim samolocie, kochanie. Startujemy.
— Dobra — mruknęła Signy. Silniki ryczały okropnie głośno. Wy-
ciągnęła się w fotelu i rozprostowała nogi; co za ulga. Czuła, jak
wznoszący się samolot przydaje jej ciężaru, i rozkoszowała się tym
uczuciem. Każda godzina podróży zbliżała ją do Jarcda.

ROZDZIAŁ SZESNASTY
Pilar i Jimmy drzemali na zmianę, kolejno opadając na poduszki w stu-
diu w Seattle. Pilar budziła się od czasu do czasu, by przejrzeć tłumaczenia
rozmów z „Siranui", nie znalazła jednak niczego użytecznego. Jared musiał
być martwy. Signy leciała donikąd i nic nie miała znaleźć.
Pilar czuła jakąś wewnętrzną pustkę, puste miejsce, w którym póź-
niej, ale nie teraz, miało narosnąć uczucie smutku, gniewu, wściekłości.
Pod koniec dnia zaczęli z Jimmym nabierać tempa w pracy, bez
dyskusji, bez umawiania się. Pilar zaparzyła nowy dzbanek kawy i wy-
słała Jimmy'ego do kuchni na poszukiwanie czegoś do jedzenia.
Widząc pusty ekran Białej Linii, pomyślała, że tłumacz przysnął.
[Pilar] Biała Linia, człowieku, jesteś tam?
[Biała Linia] Nic do powiedzenia. Na południu
cisza.
[Pilar] Długo pracujesz, kiedy pracujesz.
[Biała Linia] Cesarzowo, masz rację. Muszę się
przekimać.
[Pilar] Okay. Nagrywasz?
[Biała Linia] Nagrywam. Zzzz — już. Więcej
później.
Puściła go. Popijając kawę, słuchała Jimmy'ego i Paula, którzy
śledzili dostępne raporty na temat stanowisk dyplomatów w Lizbonie,
jak gdyby Konwencja Antarktyczna była giełdą. Albo wyścigami. Za-
chowywali się jak gracze w jakimś dziwacznym dżokej-klubie. Paul
zdawał się działać na podstawie dogmatu obłąkańczego solipsyzmu:
jeśli będziemy zajęci, zeszła noc się nie wydarzy. Jego maniackie
podejście wydawało się niemal aktem wiary. Zaśmiał się z czegoś, co
powiedział Jimmy. Wygłupiali się jak starzy przyjaciele.
Paul nie zawierał łatwych znajomości; Jimmy rozbroił go cichym
pokazem graficznych umiejętności, spokojem. Gdy był pochłonięty
pracą — do granic obsesji — traktował Paula i Pilar jak pożyteczne
bazy danych, nic więcej. Takie pomijanie rytuałów wzajemnego pozna-
wania się wywoływało u niej wrażenie, że znają się od lat. Jak na
dzieciaka z poważną dysleksją społeczną Jimmy radził sobie całkiem
nieźle.
Pilar zajrzała do ich przestrzeni roboczej:
waga, z rodzaju tych, jakie zwykle trzyma ślepa sprawiedliwość,
tylko że tutaj w dłoni syreny. Krab Paula i żaba, zapewne Jimmy'ego,
wrzucały pakiety informacji w pudła oznaczone jaskrawymi flagami
poszczególnych państw, a następnie stawiały je na jednej lub na drugiej
szali wagi. Pudła były znajome, przypominały rusztowania używane
przez Edges jako konstrukty osobowości.
Krab zauważył obecność Pilar i rzucił w jej kierunku kubeł papierów.
— Po co to? — zapytała.
— Symulujemy głosowanie, przygotowując prognozę dla personelu
Tanaki — wyjaśnił Paul.
— Jasne. Cokolwiek powiesz. — Pilar pomogła zapakować pakiety
nazwisk dyplomatów, ich akt szkolnych, upodobań i hobby, o ile takowe
były znane, do koronkowych pudeł wiadomych faktów, które po zesta-
wieniu pozwalały określić nastawienie i podatność na wpływy grupy
osób uczestniczących w Konwencji Traktatu Antarktycznego. Krab
podniósł pudła, obrócił je w kleszczach i spiętrzył na szalach. Szale
i syrena kołysały się w niewidzialnym prądzie, który porwał pudło
dopiero co zapełnione przez Pilar (Meksyk).
— Co jest?!
— Efekt pływów — odparł Paul. — Kombinacja giełdowych cen
zboża, fluktuacji walut, wiadomości z sieci i innego materiału, który
może „zachwiać" opinią. Śliczne, co?
— Śliczne.
Pilar opróżniła kubełek i wyszła. Gdzieś w oddali, krab i żaba wydały
okrzyki protestu. Nie zwróciła na nie uwagi. Signy była off-line i, jak
Pilar miała nadzieję, o tej porze spała już w McMurdo. Janina? Pilar
przełączyła się do Lizbony.
Świat Janiny ograniczał się do koszyka z ciastami na białej serwecie
obok potężnego kubka z kawą. Janina siedziała przy małym stoliku
w restauracji, w niskiej sali o szmaragdowo-zielonych ścianach i błękit-
no-białych płytkach na podłodze, wyposażonej w ciężkie antyki i nad-
miar srebra. Sąsiednie stoliki zajmowali Japończycy w czarnych garni-
turach. Wokół nich, z dzbankami kawy, krążyły czarnowłose kelnerki
w źle skrojonych białych marynarkach.
— Co masz w planach? — zapytała Pilar.
Janina przetarła ręce grubą białą serwetką i wypisała odpowiedź
w notebooku.
[Janina] Za cztery godziny spotykam się z ze-
społem Kaziego. Potem popołudniowa herbatka
z Brytyjczykami.
— Czego ma dotyczyć spotkanie?
[Janina] To zebranie przygotowawcze. Mam tylko
słuchać. Bez prezentacji, dzięki.
— Faktycznie, dzięki. Okay. Zgłoś się. a podeślemy ci to, co słysza-
łaś w sekwencji żurawia, jeśli będzie trzeba. Myślę, że będzie już
gotowe, słonko.
[Janina] Jared?
— Nic. Inżynierku. Przykro mi.
Kazuyuki Itano w ciemnoszarym garniturze, świeży i wykrochma-
lony, podszedł z uśmiechem do stolika i usiadł obok Janiny.
— Rozmawiałem z kapitanem ,,Siranui". Zrobi wszystko, co w jego
mocy, w sprawie twojego przyjciela. Ale mówi, że odzyskanie ciała
doktora Balchenajest... niemożliwe.
— Rozumiem. Dziękuję. — Janina zamknęła notebook.
Ciało doktora Balchena. Zwłoki, trup, mięso. Pilar zdjęła gogle
i potarła grzbiet nosa. Jared — rozkładający się trup; aż nazbyt wyraźnie
zobaczyła żółtawą kość wystającą spod poszarpanego czerwonego mięś-
nia. Jared — żer dla morskich stworzeń. Nie! Martwy, jej martwy po
prostu zniknął; wszedł do przestrzeni zwanej „nicością", gdzie ciało nie
jest przedmiotem troski. Z prochu w proch. Jej własne delikatne kości
podniosły ją na duchu; faktura skóry pod czubkami palców, miękki
puszek bladych włosków, które rosły między brwiami, składały się na
własne, drogie i żywe ciało, ciepłe i prawdziwe.
Jimmy. w kombinezonie, hełmie i rękawicach, sprawiał wrażenie
mniej ożywionego od przeciętnego karalucha. Człapał wokół obwodu
sceny holograficznej. zbijając niewidoczne przedmioty w niewidoczną
masę. Pilar wniknęła w świat pod swoim hełmem. Krab i żaba nadal
pływały wokół syreny.
— Cześć, Cesarzowo — powiedział Paul. — Głosowanie dobiega
końca.
— Jaki wynik?
— USA, Unia Europejska i Japonia mogą poprzeć moratorium
w sprawie połowów. Jeśli dojdą do porozumienia. Unia może nas wyki-
wać, ale nie będzie w stanie zablokować moratorium, chyba że wtrącą
się Indie.
— Zrobią to?
— Nie. Ponieważ Indie uprawiają własną politykę dotyczącą wy-
brzeża i nic importują kryla.
Szale wagi zakołysały się w prądach informacji. Syrena uśmiechnęła
się. Miała łuski na całym ciele, nie tylko od pasa. Trochę przypominała
rozczochraną Signy.
— Jimmy? — odezwał się Paul. Jego krab powiększył się i wpełzł
do konchy, w której siedziała mała żabka, mrugając wielkimi, świetla-
nymi ślepiami. — Muszę się na kimś wyżyć. Jestem paranoikiem,
straciłem przyjaciela. Nie podoba mi się to. Pora na małą pogawędkę.
— Powiedziałem wam wszystko o tej muzyce — zapewnił Jimmy.
— Szczerze. Wszystko, co wiem
— Powiedz mi jeszcze raz — nacisnął krab. — Zaczynaj.
— Zatem wypuść nas z tego akwarium. Potrzebuję rzeczywistości
we własnej przestrzeni, wiesz? — Jimmy-żaba odskoczył. Paul-krab
zatoczył krąg i scena holo pociemniała.
— Ty nie zainfekowałeś muzyki — zadudnił odcieleśniony głos
Paula. — Ta twoja Wiecznie Zielona wplotła w muzykę klucz, klucz,
który powiązał Edges z nią albo z kimś, kto dla niej słuchał. Połączenie
zostało pomyślane w ten sposób, aby uaktywnić się. kiedy Edges skon-
taktują się z „Siranui". Myślimy więc, że Wiecznie Zielona działa pod
skrzydłem Tanaki. Co ty sądzisz?
Na holoscenie pojawiła się twarz Jimmy'ego. Paul nie pokazał swojej.
— To wszystko do siebie pasuje — powiedział Jimmy.
— Chyba chciałbym z nią pogadać. Naprawdę chciałbym porozma-
wiać z Wiecznie Zieloną. Jak najszybciej. Potrafisz ją znaleźć?
— Mogę spróbować. — Spojrzenie Jimmy'ego błądziło po kątach.
— Zrób to.
Paul pozwolił, by twarz Jimmy'ego ściemniała, pozwolił, by świat
stał się kompletnie czarny.
— Jimmy?
— Taa?
— Jesteś naprawdę dobry. Parametry, jakie ustawiłeś na prądach
opinii, zadziałają jak sukinsyn.
— Dzięki. Paul, zrobię, co tylko będę mógł. Daj mi minutę, dobra?
— W pokoju w Seattle, osłonięta hełmem twarz Jimmy'ego skierowała
się ku stojącemu przed nią ekranowi; jego ręce fruwały nad klawiaturą.
— Jimmy? — odezwała się Pilar. Chyba jej nie słyszał, już pochło-
nięty tropieniem sygnałów nie znanej mu, jak twierdził, kobiety. —
Jimmy, co cię tu trzyma, łapanie tego całego gówna?
— Rodzina.
— Rodzina? Jaka rodzina?
— Wasza — odparł Jimmy. — Jedyna, do której chcę przynależeć.
Tutaj mogę pogadać, rozumiesz?
Bo mógł pogadać? Z Edges? Czy naprawdę chciał należeć do tej
struktury? Czy ta luźna gromada ekscentryków mogła być dla Jim-
my'ego uosobieniem ciepła, bezpieczeństwa, rodziny? Jego pragnie-
nia implikowały izolację zatrważającą w swym ogromie, skoro wyszu-
kał tę grupę, aby go wysłuchała.
Pilar usilnie przez długi czas gapiąc się w przestrzeń, próbowała
odkryć prawdziwe oblicze Jimmy'ego, lecz próby kończyły się na
znanym jej wizerunku. Jimmy był tym, na kogo wyglądał — człowie-
kiem samotnym, małomównym w większości sytuacji, szukającym
miejsca, w którym ktoś zrozumiałby jego indywidualny, idiosynkratycz-
ny język
Paul wszedł do sieci. Szukał zdjęć żony delegata brytyjskiego, aby
wysłać je Janinie. Uprzejme spojrzenie rozpoznania mogło dotkliwie ją
zranić. Po pewnym czasie Pilar usłyszała muzykę, którą sama napisała,
która była odzwierciedleniem jej poszukiwań, muzykę przywołaną bez
świadomej myśli. Słuchała huku fal przyboju i krzyków mew, basowy
kontrapunkt tętnił w domu w Seattle smutkiem nie dającym wyrazić się
słowami.
— Rozumiesz, co mam na myśli? — zapytał ją Jimmy.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY
— Nazywam się Red — przedstawił się pilot.
— Signy.
— Spędzimy razem jakieś osiem godzin.
— Aż tyle?
— Aż tyle.
Signy unosiła się, odrętwiała, poza czasem, w ryczącym samolocie.
Czuła się maleńkajak kursor na niezmierzonym ekranie nieba i rozkoły-
sanego morza. Red mrugał w świecącym od północy słońcu i uśmiechał
się do muzyki, jaką słyszał w słuchawkach. Światełka na nadgarstku
Signy były wygaszone. Była off-line, poza kontaktem, zagubiona. Re-
jestrowanie nieba i hałasu panującego w samolocie byłoby bezcelowe.
Poza czasem i w pułapce. I powolna. Minęła ponad doba od chwili, gdy
Paul pi zebudziłją krzykiem; jeśli Jared żył, Signy nie miała pojęcia, jak
mogłaby mu pomóc. Przyszło jej na myśl, że być może nie udzieli mu
pomocy, a wyrządzi krzywdę, że jej obecność jeszcze bardziej zagma-
twa subtelny splot okoliczności czy nici intrygi, w jakiej się znalazł.
Uwięziona w pułapce i bezradna.
Od czasu do czasu zapadała w drzemkę, wyczerpana odtwarzaniem
scenariuszy, jakie podsuwała jej wyobraźnia, scenariuszy, według któ-
rych przybywała za późno, wkraczała zbyt wcześnie, mówiła niewłaści-
we rzeczy niewłaściwym osobom o niewłaściwej porze.
Przebudziła się, gdy samolot obniżył lot. Red chyba zauważył jej
zdumienie na widok siatki spękanego lodu na bezkresnej przestrzeni
wody i parującego szczytu Erebusa. Świat wyglądał jak czarno-białe
zdjęcie. Red przeprowadził maszynę obok groźnego, stromego urwiska.
Była to Bariera Lodowa Rossa, z wpisanym w warstwy czystej wody
cyklem klimatycznym Ziemi, ogromna, milcząca i niebezpiecznie bliska
kruchemu metalowi samolotu — ale dzięki temu Signy otrząsnęła się
z resztek snu i mogłaby podziękować za to Redowi. Uświadomiła sobie,
że nie rozmawiali do startu w Christchuich, więc teraz też nie przerwała
milczenia.
Kopuły McMurdo wyglądały wzruszająco, jak klocki lego, i brzyd-
ko, psując biel lodu. Przesycone słońcem powietrze nie było tak zimne,
jak oczekiwała, nie zimniejsze. niż w południe w czasie zimy w Górach
Skalistych. Nagie skały i omiatane wiatrem połacie śniegu ciągnęły się
do górzystego horyzontu. Signy spodziewała się ciszy, a usłyszała
warkot wentylatorów i silników, hałaśliwe oddechy maszyn, które utrzy-
mywały osiedle przy życiu. Brzydka, jałowa, zapaskudzona przez ludzi,
przynajmniej na zewnątrz, równina McMurdo dyszała obojętnością,
bezosobową wrogością. Signy otupała śnieg z butów na kratce przed
podwójnymi drzwiami w stylu śluzy powietrznej, gotowa nie polubić
tego miejsca już przed jego poznaniem.
McMurdo, będące symulacją habitatu na Marsie, dostępne było tylko
dla badaczy, z wyjątkiem stref, w których pojawiał się personel ze
statków zaopatrzeniowych. Red na pożegnanie musnął palcami czapkę
w niedokończonym salucie i skierował się do chaty z prefabrykatów,
z neonową palmą i szyldem: HOTEL KALIFORNIA. Z wnętrza buch-
nęła muzyka country, ucięta w połowie frazy, gdy pilot zamknął drzwi.
Nikt nie wyszedł jej na spotkanie. Signy stała samotnie w zielonka-
wym świetle, przefiltrowanym przez przezroczyste heksagony kopuły
Fullera, która rozpinała się nad budynkami z blachy falistej i krętymi
odcinkami łączącej je grubej karbowanej rury. Na śniegu leżały chodniki
Z brązowego plastiku. Wilgotne powietrze pachniało ludźmi i starymi
skaipetkami. W McMurdo nie było zamkniętego obiegu powietrza, czer-
pano je z czystej atmosfery na zewnątrz; to pogwałcenie zasad projektu
marsjańskiego wzbudziło niezadowolenie wśród amerykańskich i euro-
pejskich sponsorów. Signy rozejrzała się za planem stacji. Nie znalazła
go. Dwaj brodacze w jaskrawych flanelowych koszulach minęli ją bez
słowa i zniknęli za drzwiami bez żadnej tabliczki czy napisu.
Signy czekała. Nikt po nią nie przyszedł.
Trzy osoby wyszły z drzwi śluzy. Signy nie potrafiła określić ich
płci; kaptury skafandrów szczelnie obejmowały osłonięte goglami twa-
rze. Gdy ruszyła w ich stronę, nieznajomi ostro skręcili w prawo i znik-
nęli między dwoma domkami z prefabrykatów. Signy poszła za nimi;
zarzucony na ramię worek z każdą minutą stawał się coraz cięższy.
Otworzyli drzwi, za którymi biegł długi, jasno oświetlony korytarz.
— Hej! — krzyknęła.
Trzecia osoba, mężczyzna — Signy poznała, bo miał rozpięty ska-
fander — pozwolił, by drzwi zatrzasnęły się za jego plecami. Signy
otworzyła je i weszła do środka. Mężczyzna zniknął w jednym z pokoi.
Zamknął drzwi w chwili, gdy do nich dotarła.
Signy zapukała. Cholera, przecież ją widział, chyba że nie wiedząc
o tym, stała się niewidzialna. Usłyszała, jak facet ciężkim krokiem
podchodzi do drzwi.
Uchylił je odrobinę i spojrzał gniewnie. Jego twarz okalała czarna
broda, oczy miał ciemne, bliskowschodnie, w kształcie migdałów. Nad-
muchiwany plastikowy wielbłąd przywierał do ściany pokrytej warstwa-
mi przypiętych pineskami wycinków, odbitek, plakatów, które przedsta-
wiały pulchne, uśmiechnięte dziewczęta i palmy. Maleńkie biurko
uginało się pod ciężarem młotków i dłut, wypolerowanych od częstego
używania, i okruchów trudnych do opisania skał. W kącie piętrzyły się
spłowiałe, wyładowane plecaki.
— Jesteś nowa — powiedział, patrząc nie na Signy, lecz na jej
worek.
Pokiwała głową.
— Biuro jest na końcu korytarza. — Zatrzasnął drzwi.
Przyjazne miejsce. Signy ruszyła ku drzwiom na końcu korytarza.
Na wysokości nosa widniał nabazgrany czarnym ołówkiem napis:
KIER. BAZY. Weszła.
Pokój był mały, pełen biurek, monitorów i ściennych ekranów. Jeden
z nich upstrzony był maleńkimi ikonkami, które przesuwały się powoli
po stylizowanej mapie bazy i otaczającego terenu — o ile maleńki stożek
był Erebusem, a prostokąt pasem startowym.
— Halo?
Usłyszała kichnięcie. Zza parawanu wyłonił się mężczyzna. Niski,
pulchny, poruszający się bez pośpiechu, wyglądał jak pozbawiony kol-
ców jeżozwierz. Zaszczycił ją leniwym spojrzeniem, dobrnął do biurka
i usiadł.
— Thomas, tak?
Przytaknęła.
— Masz niezłe poparcie. — Mówił wysokim, piskliwym głosem.
— Tanaka wynajmuje tu biuro i koję; jedno i drugie należy do ciebie
i nie musisz dzielić się z nikim. To powód do zazdrości; nie lataj i nie
chwal się komu popadnie. — Pogrzebał w szufladzie i wyjął podnisz-
czoną broszurę.
Signy wzięła ją z wyciągniętej ręki.
— Doskonale. Powie mi pan, jak mam znaleźć swoją kwaterę?
— Zanim dokądkolwiek pójdziesz, musisz przeczytać regulamin.
— Miał minę skrzywdzonego dziecka, jakby był rozczarowany, że sama
na to nie wpadła.
— Jasne. W porządku. — Signy rozejrzała się i znalazła krzesło, na
którym leżał tylko jeden stos papierów. Przeniosła je na wolne miejsce
na szarej wykładzinie i usiadła.
Jared, Tanaka i cel, w jakim tu przybyła, wydawały się odległymi
konstruktami, nieprawdopodobnie trudnymi do odzyskania. Minęło tyle
czasu, tak wiele lat, od kiedy Signy miała do czynienia z formami
i rytuałami, których nie można było ominąć wciśnięciem klawisza. Cóż,
zostawiła za sobą Edges i ich wszystkie interakcje, często w czasie
rzeczywistym, i codzienne życic, które obejmowało robienie zakupów,
pielęgnowanie ogródka i wyjazdy do różnych firm, kiedy nie mogła
nakłonić Janiny czy Pilar do nawiązania łączności w czasie rzeczywi-
stym. Biurokraci potrafili dopiec do żywego. Cierpliwości, upomniała
się Signy. Nie mogła skasować tego człowieka, tego jeżozwierza, i zająć
się swoimi sprawami. Co by zrobił, gdyby zaczęła się stawiać? Wywalił
ją na śnieg i kazał wracać do domu?
Mógł.
Signy otworzyła broszurę i zaczęła czytać. Był to podręcznik prze-
życia, poruszający kwestię odmrożeń, oparzeń słonecznych, ochrony
przed wiatrem. Wymieniał sprzęt niezbędny przy wychodzeniu na lód
i nie zapominał o higienie. „Jeśli nie możesz się umyć — radził poważ-
nie — wytrzyj skórę czystą i suchą szmatką".
Signy podniosła głowę i stwierdziła, że Jezozwierz przygląda się jej
w skupieniu. Signy należała do ludzi obdarzonych umiejętnością szyb-
kiego czytania, ale opuściła oczy i wbiła je w stronice na czas według
niej dość długi, by Jezozwierz pomyślał, iż zdążyła przetrawić zawartość
broszury. Polem pokiwała głową i wstała.
— Wartościowe.
— Masz kopię w swoim pokoju — poinformował Jezozwierz.
Ale tam nie mogła tego przeczytać. Nie tam, gdzie mogłaby czuć się
swobodniej.
— Moglibyśmy tam pójść? — Proszę, Jeżu, zanim do końca stracę
nerwy i rozpłaszczę twój spiczasty nosek. Jestem zmęczona, cholera.
Podszedł do drzwi i znieruchomiał z ręką na klamce.
— Mesa jest w sekcji pomarańczowej. Rekreacja w zielonej. Nie
próbuj wchodzić do żółtej czy niebieskiej. Okay?
— Okay.
— Zaprowadzę cię do kwatery. — Jeż otworzył drzwi i poprowadził
ją korytarzem. — Przez parę pierwszych dni przejezdni zwykle nie
potrafią znaleźć własnej dupy, nawet oburącz. Jesteś głodna?
— Nie.
— Może wpadnę do ciebie jutro przed śniadaniem.
Może próbował być miły. Signy poszła za nim labiryntem korytarzy,
przez rezonujące echem przestrzenie ograniczone kopułą i podłogą, do
innego budynku, zarezerwowanego, jak wyjaśnił Jeż, dla tymczasowych
biur.
— Która godzina? — zapytała.
— Dziewiętnasta zero zero. Mamy tu czas Greenwich plus dwanaś-
cie.
Samolot wylądował w słońcu, w jasnym świetle południa. Ale, niech
będzie, była pora kolacji. Jeż zatrzymał się przed anonimowymi drzwia-
mi i podał jej kartę magnetyczną.
— Dziękuję, panie...
— Snead. Jestem Jim.
Odwrócił się na pięcie i odmaszerował. Signy nie miała pojęcia,
w którym miejscu labiryntu się znajduje, nie widziała nic, co przypomi-
nałoby kolor pomarańczowy, zielony czy też jakiś inny. W tej chwili
mało ją to obchodziło.
Otworzyła drzwi kartą i weszła do holu. Stojak na buty na wypole-
rowanej podłodze oznajmiał, że obuwie nie jest mile widziane. Może
podeszwy kombinezonu też liczyły się jak buty, ale trafiłby ją szlag,
gdyby miała zdjąć kombinezon. Buty, proszę bardzo; gdy je zdjęła, stopy
ogarnęło przyjemne mrowienie.
Kamienna podłoga była ciepła jak krew. Signy zaczęła drżeć, nagle
przeniknął ją chłód. Zmęczenie i odprężenie, jakie niosła z sobą prywat-
ność, wyczerpały resztki rezerw energii, pozbawiły ją sił. Mimo wszy-
stko podeszła do ekranów, rozkoszując się miękkością grubego dywanu,
i otworzyła ścieżkę dostępu do Paula, do Pilar, do domu. W głębi jej
czaszki kołatała się myśl o gorącej herbacie; była pewna, że gdzieś tutaj
powinna znaleźć szybciutki, wydajny czajniczek, łatwy w obsłudze.
Miała nadzieję, że zapasy nie ograniczają się do tego grubego zielonego
świństwa. Herbata albo kawa, a może brandy...
Studio Paula było puste.
W Seattle zobaczyła paprocie fraktali kołyszące się nad cienistymi,
wijącymi się kształtami, wszystko w tonacji ciemnej zieleni i purpury.
Z kakofonii dźwięków oscylujących w okolicach dolnego progu słuchu
wybijały się trzaski i sapnięcia obżerających się olbrzymów, a nieludzki
głos wołał: „Kto?" albo „Co?" a może „Zło?" Hipnotyczne przesłanie
Pilar, tęskne, groźne i pomijane, gdy tylko było widać kształty i słychać
muzykę, oznaczało „odejdź".
Janina też była off-line.
Signy przystąpiła do poszukiwań nieuchwytnego czajnika. Natknęła
się na gruby, zwinięty futon z czarnej bawełny, który był jedynym
dostępnym odpowiednikiem łóżka. Czarny, lakierowany parawan od-
dzielał go od reszty pokoju.
— Signy Thomas?
Był to kobiecy głos, miękki kontralt. Signy wysunęła głowę zza
parawanu i spojrzała na rząd konsoli.
— Tutaj jestem.
Na jednym z ekranów ukazała się twarz Anny de Brum.
— Witam — powiedziała Signy. — Anna, prawda?
— Tak. Nie pamiętam...
— Widziałam cię z Jarcdem.
— Aha. Przylecę do McMurdo po leki i sprzęt medyczny. Kazano
mi cię zabrać. Zgłosimy się po ciebie jutro około jedenastej.
Jutro. Całe wieki.
— Dopiero?
— Niestety. Przykro mi w związku z Jaredem. Wszystkim nam go
żal. — Na twarzy Anny malowało się współczucie; nagrany głos ema-
nował macierzyńską troską, pełną ciepła i smutku.
— Dziękuję — mruknęła Signy.
— Signy Thomas, powinnaś teraz odpocząć. Jesteś zmęczona, jak
przypuszczam. — Anna ściągnęła brwi.
Signy sięgnęła ręką do twarzy, badając czubkami palców worki pod
oczami, skórę spierzchniętą po podróży.
— Chyba masz rację. Ale powiedz mi, co zrobiono? Czy ktoś' szukał
Jareda? Widzieliśmy zodiak, tam. gdzie tonął, twarz... — W oczach
Anny odbiła się czujność. — Nie widziałaś? Tego, co widział Jared?
— Nie.
— Och. Boże. — Nagranie powędrowało do kapitana „Siranui";
Signy była pewna, że Paul nalegał, aby kapitan je obejrzał. Nie było ono
jednak przeznaczone dla oczu Anny, może nawet nie dla kapitana
„Kasumi". W gruncie rzeczy nawet nie wiedziała, czy Paul je wysłał...
— Anno, gdzie jesteś?
— Gdzie jestem? Na „Siranui''.
— Tak. ale dokładnie?
— W gabinecie. — Aleś ty durna, mówił wyraz jej twarzy.
— Możesz przejść do kabiny lekarzy? Tam, gdzie spał Jared? Chcę
ci coś pokazać.
— Pewnie.
— Zawołaj mnie, gdy tam będziesz.
— Dobrze — odparła Anna i zniknęła.
Żadnych pytań, żadnego: później — Anna poszła od razu. Signy
uwielbiała ją za to. Jared miał chętkę na tę kobietę; zaczęła rozumieć,
co go w niej pociągało. Pociągało. Cholera.
Signy odwróciła się od pustego ekranu i pogmerała w worku, szuka-
jąc kopii potrzebnego chipa. Przygotowała sprzęt Tanaki do wysłania
transmisji na ekran w kabinie Kihary, a potem, czekając na Annę,
rozejrzała się po niewielkim pomieszczeniu. Biuro w McMurdo było
bezosobowe, przypominało pokój w przydrożnym motelu. Czajnik stał
w szafeczce pod monitorami, pod ręką dla kogoś pracującego przy
ekranach. Signy napełniła go i włączyła. Za słoikiem Nescafe Gold stała
butelka Glenfiddicha, zamknięta i mile widziana. Signy spróbowała ją
otworzyć i złamała paznokieć. Do diabła z herbatą. Nalała szczodrą
miarkę do grubego zielonego kubka. Whisky wypaliła płonącą ścieżkę
w jej przełyku.
— Jestem w izbie chorych — zgłosiła się Anna.
— Obejrzyj to — poprosiła Signy. — I zrób, co możesz, albo to, co
uznasz za słuszne. Potem przyjedź i zabierz mnie. Proszę, zrób to. —
Signy przesłałajej nagranie spaceru Jareda po „Kasumi". — Potrzebne
mi nagrania Jareda, wszystkie, a dopiero po przejrzeniu jego sprzętu
będę miała pewnos'ć. że niczego nie pominęłam. Pomóż mi. Anno.
— Zrobię, co w mojej mocy — obiecała Anna.
Miała to zrobić, ponieważ była jedną z tych osób, które nie potrafią
zostawić nikogo pogrążonego w bólu. Tak, Signy odczuwała ból. I strach,
strach, że ktoś', kogo Anna prawdopodobnie znała, próbował ukryć oko-
liczności zniknięcia Jareda, zaciemnić wszystkie odkrycia, jakich mogli
dokonać Edges. Ktoś próbował spowolnić bieg wypadków i ta wiedza
sprawiała ból. Signy nie mogła bez reszty zaufać Annie, nie mogła
podzielić się obawami z dopiero co poznaną kobietą. To też bolało.
— Teraz powinnaś odpocząć — poradziła Anna. — Przyjdę po
ciebie jutro.
— Odpocznę.
Signy zaprogramowała system w pokoju w ten sposób, by wezwał
ją, gdy tylko ktoś uzyska do niego dostęp, pociągnęła kolejny łyk
szkockiej i wyjęła futon z wnęki. Przyciągnęła worek i przysiadła ze
skrzyżowanymi nogami na sprężystej tkaninie. Popijając szkocką, wpa-
trywała się w ekrany. Jej ręce gmerały w kłębowisku ubrań i kosmety-
ków, szukając szczoteczki do zębów i energii do jej użycia. Zamiast tego
znalazła garść gładkich, maleńkich kopii chipów, nie opisanych, wrzu-
conych w pośpiechu, jaki gnał ją do opuszczenia domu w Taos.
Nie była śpiąca. Była wyczerpana, tak. ale położenie się spać wyda-
wało się śmieszne. Z lamp sączył się łagodny blask; pokój nie miał okien,
więc światło słoneczne nie mogło narobić zamieszania, przed którym
przestrzegał ją podręcznik. Dziwne, takie czuwanie. Nie. nie dziwne.
Przybyła tutaj, aby pracować, lecz pracować nie mogła. Przybyła, aby
odnaleźć Jareda. a uwięzła w lodowym świecie, gdzie transport, a nawet
wyjście na spacer spoczywało w gestii kogoś innego. W pokoju było
ciepło, ona jednakże czuła chłód. Powinna coś zjeść. Żołądek dał znak,
że zdecydowanie nie jest to dobry pomysł.
Pociągnęła porządny łyk szkockiej. Paul i Pilar nadal byli off-line;
Janina? Nie jej potrzebowała. Leniwie wsunęła chip do szczeliny małej
sceny holo i podłączyła swój kombinezon. Scena była mała, tak. jednak
zapewniała wszystkie doznania zmysłowe i miała nawet bank zapa-
chów. Sprzęt był gładki, lśniący i drogi. Tanaka nie kupował byle czego.
Signy podrapała swędzące miejsce przy lewym oku i włączyła gogle.
Las tropikalny. Nie prawdziwy; fantazja lasu z Green Mansions,
gdzie ptaki, ary albo inne papugi muskały dziobem psychodeliczne
skrzydła i krzyczały, dyskretnie, jak kochające się kobiety.
Pilar nagrała te krzyki i nigdy nie zdradziła, skąd je wzięła, tchórz-
liwa dziewczyna.
Pasma mgły płynęły na tle koronkowego gąszczu liści stłoczonych
jak chmury. Otoczenie obiecywało całkowitą prywatność. Pachniało
egzotycznymi kwiatami, brązowymi rzekami — i rują. Wszystkie kwia-
ty były białe, ziarnisto białe.
Było to pierwsze zadanie, jakie Edges wykonali po przyłączeniu się
Jareda. Mała botaniczna firma badawcza z Surinamu chciała kupić parę
akrów nad Rio Ncgro. Wtrącili się politycy; żaden z mocodawców nie
mógł legalnie nabyć ziemi w Brazylii. Paul zasięgnął rady Pilar, a Pilar
znała pewną wpływową kobietę mediów, która lubiła nazywać się
w myślach Zatroskaną Osobistością.
Edges wynajęli prywatny pokój w restauracji w LA i stworzyli w nim
las. Jared zaprosił kobietę na intymną kolacyjkę i szepnął jej parę
słówek. Znał ciągoty madam do agresywnych, dominujących samców
i postępował dokładnie na odwrót. Bawił się nią jak kot z myszą.
Kobiety Jareda przychodziły i odchodziły, i żyły z nim w przyjaźni.
Jared pozwalał im na... Nie, więcej, ułatwiał im spełnienie seksualnych
fantazji, ale bez wnoszenia brudów do łóżka, bez wycieczek, po których
pozostaje poczucie winy, bez zabaw sado-macho. Stąd Susanna, którą
uszczęśliwiała sama rozmowa z Jaredem, była później szczęśliwa
z Markiem. Signy zastanowiła się nad związkiem Jareda z kanadyjską
dziewczyną. Chciałaby o nią zapytać; chciała mieć na to szansę.
Realizacja transakcji przebiegła bez żadnych problemów, z wyjąt-
kiem tego, że madam uparła się przy zarejestrowaniu działki na swoje
nazwisko i została wspólnikiem firmy. Powiedziała, że zawsze chciała
być naukowcem.
Signy wyjęła chip, pamiętając, że jest gdzieś na nim nagranie kolacji,
na której Jared, z kamienną miną, wyłożył kawę na ławę. Och, ta kolacja
była taka zabawna.
Signy rzuciła chip na bok. Do licha, co też kazało jej zabrać to
cholerstwo?
Podnosząc butelkę, by nalać sobie drugą, mniejszą porcję, obróciła
chipy w dłoni, jakby były orzechami laskowymi, które miała zamiar
zgnieść. Wybrała następny i wsunęła w szczelinę.
O cholera. Nie, tylko nie to, pomyślała.
Ale ramiona Jareda były silne i chłodne pod jej dłońmi. Jej palce
czuły prężny opór skóry, gładkie pasma gęstych włosów Jareda; ręce
rozwiązywały rzemyk, który poskramiał ich czarne bogactwo. Węzeł
ustąpił i Jared potrząsnął głową. Czarna kaskada opadła mu na ramiona
i pachniała, jak zawsze, leśnym piżmem.
O cholera.
Ale słodki oddech Jareda grzał jej powieki. Signy patrzyła przez
kotarę jego włosów na ogień w kominku i cienie w pokoju. Czuła własne
dłonie na jego ramionach; przesunęła je w dół, czując gładką siłę
napiętych muskułów, gdy podtrzymywał nad nią swoje ciało.
Pilar sfilmowała tę sekwencję. Zaczęło się jak żart, seks w izolato-
rach kombinezonów; dotyk ciał nie był prawdziwszy od tego, którego
by zaznali, będąc od stóp do głów odziani w prezerwatywy — ale Pilar
wymazała warstwy tworzywa, dzięki czemu odbierali wszystkie wraże-
nia z czułością skóry odrodzonej pod pęcherzem.
Signy wygasiła sekwencję i, poniewczasie, przejrzała biurowy sy-
stem Tanaki w poszukiwaniu strażników prywatności. Znalazła program
i jak najlepiej odgrodziła się od potencjalnych obserwatorów. Chip
trzymany w dłoniach był wspomnieniem, był dokonaną przez Pilar
rekonstrukcją czegoś, co dawno odeszło w przeszłość; był kłamstwem.
Nie, zadecydowała, nie zrobię tego.
Na zewnątrz leżał śnieg i była pełnia: pierwsza zima w domu w Taos.
Pilar kupiła tę cholerną ruinę z kruszącej się cegły, piękną, ale zawsze
ruinę, i namówiła Jareda i Signy, by przyjechali z New Hampshire ją
obejrzeć. Po trwającym przez całe lato remoncie postanowili tam zimo-
wać, zostawiając Paula samego w New Hampshire. Nigdy nie rozma-
wiali o przyczynach; wydawało się, że Paul chciał być sam.
Żadne z nich nie chciało spać w tę jasną noc. Signy zagrzała wino
z korzeniami i rozsiedli się wokół ławy, która biegła łukiem przed
kominkiem. Patrzyli, jak iskry wznoszą się z małego paleniska, jak
płomienie pełgają po lakierze sadzy na palonej glinie, jak płynnie
stapiają się z czernią. Jared spoczywał na kocu z króliczych skórek, jedną
ręką obejmując Signy, drugą Pilar.
— Musimy kiedyś spróbować — powiedziała Pilar.
— Nie ze mną. Ja jestem chłopak ze wsi.
Signy przytuliła ucho do jego piersi; jego głos dudnił jak pomruk
niedźwiedzia.
— Wiejskim Kanadyjczykiem. Świat nie wie, jak to robią Kanadyj-
czycy; jesteście tacy powściągliwi. Potraktuj to jako porównawcze
studium kulturowego uprawiania miłości, Jaredzie.
— Zabawne — mruknął.
Signy znalazła bardziej miękkie miejsce na jego ramieniu i wsparła
tam głowę. Patrzyła na okrągłe belki pod sufitem, ocienione, ciemne.
Jared nie był obojętny na pomysł Pilar; wyczuwała w nim oczekiwanie.
— Sfilmuję to — zaproponowała.
— Nie. — Pilar sięgnęła nad klatką Jareda i położyła rękę na jej
piersi. — Nie, Signy. Zrobimy po mojemu. — Palce Pilar znalazły sutek
i okrążały go. dopóki nie stężał. — Zgoda?
Zaczęło się jak żart.
Do diabła z tym, pomyślała Signy, i zbudziła chip do życia.
Skłębieni na niskim łóżku, z Pilar z kamerami na oczach, ze wstyd-
liwą świadomością, że tym razem jest inaczej, że ktoś obserwuje;
pocałunki Jareda były nieśmiałe, reakcje Signy niepełne. Ale wkrótce
obserwator stał się kolejną parą rąk, kolejnym zestawem dotknięć; nie
przeszkadzały im nawet kombinezony. Kłoda strzeliła w palenisku
i cienie pogłębiły się. Signy patrzyła w górę, leniwie i z dystansu
zastanawiając się, czyj oddech grzeje jej pierś, lecz w gruncie rzeczy nie
miało to znaczenia. Zastanawiając się. czyja ręka spoczywa obok jej
dłoni na sztywnym penisie Jareda, uwięzionym w nienawistnej, krępu-
jącej dzianinie, ale to też nie miało znaczenia, on bowiem odsunął ręce,
delikatnie.
— Powoli — wyszeptał.—Mamy czas.
Powoli, tak było lepiej ze względu na frustrujące dotknięcia przez
warstwę izolującego materiału, lepiej z powodu podwyższonej wrażli-
wości, jaką Pilar zapewniła regulatorami kombinezonów. Leżeli cicho,
prawie bez ruchu. Przez pewien czas Signy siedziała na nim okrakiem,
czując jego ręce błądzące po swoich plecach, czując własne ręce, szu-
kające obietnicy uwięzionej w dole jego brzucha. Przez pewien czas
leżała pod jego dłońmi, pieszczotliwymi i delikatnymi. Patrzyła, jak
obiektywy na oczach Pilar skupiają się na jej szyi, bezbronnej i wyciąg-
niętej, i słyszała oddech swój i Jareda.
Czyjeś silne palce dotknęły jej ud, rysując anatomiczną ścieżkę, na
co jej nerwy odpowiedziały drżeniem biegnącym od stóp do napiętych
mięśni w głębi brzucha. Mięśnie pragnęły nacisku, chciały rozewrzeć
się, objąć coś, co wypełniłoby pustkę, wymazało ból — teraz, szybko,
już. Czuła mrowienie, wszechobecne, na plecach, pod biodrami, na
podeszwach stóp.
Błagała o Jareda, bezgłośnie, z ustami na jego ustach, wyginając się
w łuk, który napinał elastyczny materiał kombinezonu na nadwrażli-
wym, przekrwionym ciele. Kombinezon obsunął się, Pilar pomogła jej,
pomogła jemu, uwolnić się ze śliskiej od potu dzianiny.
Przejście w dokonaną przez Pilar rekonstrukcję tej nocy, później obro-
bioną, było nieskazitelne, cudowne. Pilar zilustrowała swoje dzieło echami
ich oddechów, staccato trzaskającego ognia i dalekim łkaniem drewnianego
fletu, wyolbrzymioną ciszą padającego śniegu. Gdzieś tutaj...
Powietrze chłodziło jej ramiona. Signy zatęskniiado ciepła. Znalazła
je w gorącej skórze Jareda i przywarła do niego. On wtulił twarz w jej
szyję, ona wplotła dłoń we włosy Pilar i wciągnęłają między nich dwoje.
Jej palce zdumiewały się różnicami istniejącymi między skórą Jareda
a skórą Pilar, konturami jego napiętych ramion i miękkością wnętrza jej
ud. Odnalazły ją ręce Jareda; Pilar przesunęła się i przywarła do jego
pleców. Signy czuła odciski na jego dłoniach. Gładził delikatnie krzy-
wizny jej żeber, wklęsłość brzucha i talii, nagle sięgnął oburącz pod jej
biodra i wzniósł je ku czyjemuś delikatnemu językowi. Schłodzona
i rozpalona wilgocią czyichś ruchliwych warg, czuła, jak jedwabiste
dotknięcia wnikają w ciemne, głębokie przestrzenie, które do bólu
pragnęły zostać wypełnione.
Jedwab, posuwisty ruch i radość, gdy pchnął, szybko i głęboko, a ona
wciągnęła go w siebie, jeszcze głębiej, zatracona w prędkim rytmie
i poddająca mu się bez woli; zbyt szybko znalazła się na krawędzi
nagłego spełnienia, myśląc: nie, jeszcze nie, proszę.
— Nie czekaj — wyszeptał i pchnął raz jeszcze, niewzruszony. Fale
przenikającej ją rozkoszy rozbiły się o jego spokój i wyrzuciły ją na
brzeg, zasapaną, z czyimś krzykiem dźwięczącym w uszach.
Signy pozwoliła, by opuścił jej ciepło, świadoma sztywnej siły jego
erekcji, gdy staczał się z jej ciała. Leżała cicho obok niego, oszukując
swój głód. Jared przeciągnął dłońmi po jej brzuchu i zamknął je na
wilgotnych loczkach między udami; dłonie były ciepłe i niosły ukojenie.
Pilar opadła na niego, a on poderwał biodra na jej spotkanie. Signy
ułożyła się na boku i wsunęła rękę pod udo Jareda, aby zawrzeć w pal-
cach jego mosznę. Pragnęła więcej i miała nadzieję, że Pilar go nie
wysuszy, ale Pilar wygięła się w łuk i oderwała od niego ze szlo-
chem/śmiechem. Jared odnalazł ją, szukając rękami jak ślepiec. Pilar
poprowadziła go ku rozsuniętym nogom Signy. Tym razem Signy na-
rzuciła wolniejszy rytm, nie zezwalając na pełny kontakt rozpalonych
ciał, i zagubiła się w oczekiwaniu na kolejne pchnięcia, coraz silniejsze
i głębsze, opętana namiętną wiarą, ze to się nigdy nie skończy, nigdy.
Naparła na niego z nagłością, która zadała kłam poprzedniej powścią-
gliwości, i próbowała zabrać go z sobą, pokazać objawiający się jej cud,
wprowadzić w komórkowy stan nieświadomości, siedlisko wszelkiego
życia, poza wrażenia, w pozaczasową świadomość chwili.
Może Jared podążył za nią. Może tak. Signy odpłynęła, obserwując
płomienie tańczące po splecionych obok niej postaciach, słuchając
pojękiwań Pilar i słysząc w nich może tylko echa spełnienia, jakiego
pragnęła dla niej, dla nich wszystkich...
Skulona na zakurzonym bawełnianym futonie, z pięściami przyciś-
niętymi do krocza. Pustego i przepojonego bólem. Przewróciła szkocką;
whisky pachniała samotnością.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY
Siedem godzin snu to niezbyt wiele, ale Signy była rozbudzona, czujna
i podekscytowana, choć odrobinę osłabiona. Na ekranie nie czekały żadne
wiadomości. Janina była off-line. Paul i Pilar nie odpowiadali.
Nie wszystka woda wygotowała się z czajniczka. Signy zalała kawę
i wypiła dwa kubki. Wyszorowała plamę po alkoholu na dywanie. Zdjęła
kombinezon i weszła pod prysznic, gorący, obfity, bez wodomierza.
Była 0700 czasu miejscowego. Czysta, ubrana i bez konkretnego zajęcia,
krążyła po niewielkim pomieszczeniu, pijąc kawę za kawą. Anna miała
zjawić się za parę godzin. Nie było jej na „Siranui". jak powiedział oficer
wachtowy.
— Gdzie jest? — zapytała Signy.
— Sanitariuszka de Brum jest w drodze do McMurdo.
— Dziękuję. — Jej palec zawisł nad klawiszem przerywającym
połączenie.
— Zostawiła dla pani wiadomość — dodał oficer. — „Proszę spot-
kać się ze mną w Hotelu Kalifornia".
— Nie omieszkam. Dzięki. — Signy pomyślała, że zdoła znaleźć to
miejsce.
W pokoju nie było jedzenia. Gdzieś w tym labiryncie musiał być
jakiś bar czy coś w tym stylu. Signy podniosła kartę magnetyczną
otwierającą drzwi. Na odwrocie wydrukowany był plan stacji. Zakazane
sektory Sneada, zaznaczone kolorami, znajdowały się trzy budynki
dalej. Kafeteria mieściła się tuż przy drzwiach wejściowych. Świetnie.
W sali panował gwar wzniecany przez skupionych przy śniadaniu
ludzi. Lokal przypominał coś pośredniego między uniwersytecką ka-
wiarnią a kantyną na placu budowy. Brodaci mężczyźni trzymali się
razem, szuflując jedzenie i rozmawiając, głowa przy głowie. Kobiety we
flanelowych koszulach i w bezkształtnych, ocieplanych kombinezonach
siedziały przy innych stolikach, nieświadomie izolując się od mężczyzn.
Signy zaniosła tacę do wolnego stolika. Czuła, że wszyscy ją igno-
rują, i w ataku rozdrażnienia umieściła na czole opaskę z kamerą.
Skierowała obiektyw na twarze, na grupy, sporządzając niespiesznie
reportaż z poranka w McMurdo. Docierały do niej strzępki rozmów, gdy
jadła jajecznicę z jaj, które przybyły tutaj w zamrożonych kartonach.
Technobełkot przepełniał salę; słyszała rozmowy o matach alg pod
lodem słodkowodnych jezior w suchych dolinach, o populacjach kryla
zabarwionych w reakcji na zwiększone promieniowanie nadfioletowe,
0 nowej budowie na stokach Erebusa.
— Są tam tunele lawowe, niektóre tworzą korytarze o przyzwoitych
rozmiarach. To bardzo ułatwia kopanie — mówił ktoś.
— A co ze stabilnością?
— Och, diabli, wulkan to wulkan. Ale jeśli cały czas masz włączone
sensory i nie masz nic przeciwko życiu w stresie, nie jest to złe miejsce
do zamieszkania.
— Geotermalny luksus, ja pierdzielę.
Ale zamieszkanie tutaj nie było możliwe. Signy pamiętała, że posta-
nowienia traktatu nie zezwalają na stałe osadnictwo. Poprosi Paula, by
zerknął na listy częstych gości — Paul lubił takie zadania. Nigdzie
indziej na świecie nie istniała prawdziwa prywatność, nigdzie nie było
prawdziwego poczucia nieograniczonej przestrzeni, pusty kontynent
przemawiał do pewnych wybitnie dziwnych pieniędzy.
Na mankiecie Signy zapłonęło światełko Janiny. Signy zastanowiła
się, czy by z nią nie porozmawiać, tutaj, na środku stołówki, gdzie była
pod obstrzałem szybkich, ukradkowych spojrzeń. Z rozmysłem dotknęła
mikrofonu przymocowanego do szyi i powiedziała:
— Dzień dobry. Chcesz jajecznicy?
[Janina] A fe.
Oczy Janiny omiatały pokój pełen Japończyków, skupionych wokół
długiego, owalnego stołu. Kazi siedział u szczytu. Powietrze było gęste
od dymu. Na stole stosy wydruków walczyły o lepsze z filiżankami
herbaty, popielniczkami i różnorodnymi modelami notepadów. Pokój
1 twarze sprawiały wrażenie zmęczonych. Janina skierowała spojrzenie
na stalowe okno o podwójnych szybach, wychodzące na kamienny
zamek, rozpadające się baśniowe gmaszysko na skalistym zboczu nad
wielkomiejskim chaosem urbanistycznym. Potem jej palce zatańczyły
na klawiaturze notepada, wysyłając słowa na wyświetlacz w kąciku pola
widzenia Signy.
[Janina] Napięta atmosfera. Napłynęły raporty
z USA i Wielkiej Brytanii. Analizy mówią, że obecne
połowy mogą spowodować spadek populacji dojrza-
łych ryb poniżej poziomu sprzed pięciu lat,
poniżej niebezpiecznego poziomu. Obecnie uchodzi
z życiem zaledwie 5% ryb dojrzałych do reproduk-
cji — taki był status dorsza w 1993, a to naprawdę
źle.
Bardzo źle. Ocalało niewiele dorszy; nadzieja, że rozmnażały się bez
przeszkód w pozostawionym w spokoju Morzu Północnym. Skandyna-
wowie odławiali je nielegalnie, ale po trochu; wielkie ławice, które przez
stulecia żywiły Europę Północną, zniknęły i prawdopodobnie już nigdy
się nie odrodzą.
W Lizbonie brodaty Anglik przemawiał do skupionych wokół stołu
Japończyków.
— Liczebność pingwinów Adeli wykazuje większy spadek, niz
w przypadku maskowych. Nie potrafimy tego wyjaśnić; oba gatunki
odżywiają się tak samo. Możliwe, że na temat dynamiki populacji
pingwinów wiemy mniej, niż myśleliśmy. Ale wydaje się prawdopodob-
ne, że przyczyną tego jest ilość pożywienia. Stada pingwinów osiągały
największą liczebność w czasie apogeum polowań na wieloryby. Do-
chodziło wówczas do prawdziwych eksplozji demograficznych. Gdy
zaprzestano polowań i wieloryby powróciły, liczebność pingwinów
zaczęła spadać.
[Janina] Możemy to zrobić. Możemy zaproponować
wstrzymanie połowów na Oceanie Południowym. Zakaz
połowów: monitoring satelitarny pod nadzorem ONZ.
Paul jest za taką opcją. Dam sobie spokój z sys-
temem licytacji. Zakaz połowów jest jedynym roz-
wiązaniem.
Paul podjął taką decyzję, kiedy wygłaszał tyradę o sabotowaniu Tanaki.
Do diabła, co według niego miała zrobić Janina'.' Zawalić kontrakt?
— Pozwól mi pogadać z Paulem, zanim coś zrobisz — powiedziała
Signy. — Domyślam się, że w tej chwili ma już nowe pomysły.
[Janina] Paul jest off-line. Tak samo jak
Seattle. A ja tylko obserwuję przebieg zebrania.
— Dobrze, na razie nie wykonuj żadnego ruchu. Dopóki nie poroz-
mawiamy o tym, wszyscy. — Signy była ciekawa, czy Paul przemyślał
problem od zeszłej nocy i czy nadal chciał przeforsować moratorium
Niepodobna było odgadnąć.
Kamery Janiny skupiły się na Kazim, który siedział naprzeciwko
niej. Kazi chrząknął.
— Czy badane pingwiny były zdrowe? Może jakaś choroba przy-
czynia się do zmniejszania ich populacji.
— Nie — odparł brodacz. — Przebadane okazy były tłuste i zdrowe.
— A co z wielorybami?
— Nie dysponujemy danymi dotyczącymi regionów polarnych. Ra-
porty wstępne mówią, że ilość cielaków w populacjach płetwala karło-
watego utrzymuje się na normalnym poziomie.
— Tanaka zbankrutuje, jeśli przestanie łowić ryby — powiedziała
Signy do Janiny. Janina pokręciła głową. Siedzący obok niej japoński
biznesmen zamrugał ze zdziwieniem.
— Nie?— Signy chciała się upewnić. Mężczyzna przy sąsiednim
stoliku w barze McMurdo popatrzył na nią, po czym z powrotem wbił
oczy w talerz.
[Janina] Nie. Tanaka nie zbankrutuje.
— Jaka jest szansa na odbudowę populacji, jeśli zostanie ona pozo-
stawiona w spokoju? Masz dane?
[Janina] Ozon, wzrost temperatury oceanu, zmia-
ny prądów morskich? Trudne trendy do wyekstra-
polowania. Szansę są dobre. Po 50 latach.
I czy „odrodzone" populacje byłyby równie zatrute, jak większość
przybrzeżnych ryb w chwili obecnej? Rozproszone w morzu, rea-
gujące z sobą toksyny zatruwały całe łańcuchy pokarmowe, zmienia-
jąc równowagę morskich populacji w złożony sposób. Morze pozo-
stawało ostatecznym rozwiązaniem, rozwiązaniem uniwersalnym,
przynajmniej dla Ziemi. Rzeczywiście, trudne trendy do wyekstra-
polowania.
Signy zebrała naczynia na tacę i odniosła je do okienka pomywalni,
z którego dobiegał szczęk i podzwanianie, muzyka mariachi rywalizo-
wała z rozmowami w łamanym angielskim. Pełne pary powietrze niosło
zapach mydlin i pieczonego mięsa.
— Co z Kazim? — zapytała Signy. — Jaką pomoc nam oferuje?
W związku z Jaredem?
[Janina] Kazał „Kasumi" zostać na tym akwenie.
Tylko tyle mógł zrobić, powiedział.
— To wszystko?
Janina skierowała uwagę na Kaziego, który, zamykając konferencję,
wykazywał ostentacyjny brak zainteresowania jej osobą.
[Janina] Na razie to wszystko. Kończę. Niech
Paul wciśnie parę problemów z tego zebrania w sek-
wencje z żurawiem; pokażę ją Kaziemu po herbacie.
— Co się działo zeszłej nocy?
[Janina] Polityka i seks. Wrzucę wszystko pod
twój adres. Zabierze mi to parę minut.
— Dobra.
Signy zerknęła na ścienny zegar. Miała do zabicia trzy godziny.
Później przybywała Anna.
Wyszła z jadalni i bezcelowo pokręciła się po korytarzach. Polityka
i seks; wszystko, czego Janina dowiedziała się o Tanace i wysłała bez
obróbki, wymagało posortowania. Przez pewien czas będzie miała zajęcie.
Szukając skrótu do biura Tanaki, Signy skręciła w korytarz wiodący
do strefy zakazanej. Nie była ona oznakowana w żaden szczególny
sposób, a budynki, do których nie miała wstępu, nie różniły się od innych
w labiryncie McMuido. A może złamać zakaz, po prostu po to, żeby
zobaczyć, co się stanie? Doszła do wniosku, że fizyczny dostęp nie
powiedziałby jej tyle, ile mogłaby uzyskać z systemu, gdyby nastawiła
go na zbadanie tajemnic McMurdo. Jej karta magnetyczna prawdopo-
dobnie zarejestrowałaby próbę otwarcia innych drzwi; Signy nie chciała
narażać swojego tutejszego statusu, jaki by on nie był.
Wróciwszy do klaustrofobicznego biura Tanaki, uzyskała dostęp do
nocy Janiny, do napięć rzeczowego uwodzenia, zrytualizowanych kom-
plementów, leniwej pogawędki w sypialni.
Janina i Kazi dzielili się wspomnieniami z czasów studenckich
w Stanfordzie, mówili o gorącym kalifornijskim wietrze i słońcu, i o cie-
nistych dziedzińcach, gdzie gromadziły się stada młodych ludzi w mod-
nych owego roku ubraniach z wypłowiałej bawełny. Myśleli, że zmie-
niają świat, a przynajmniej uczą się nim manipulować. Signy odkryła
napięcie w głosie Kaziego, wychwyciła cień ksenofobii, kiedy Japoń-
czyk został skonfrontowany z rzeczywistością kremowej skóry Janiny.
[Janina] Umiejętny. Całkowicie.
Wyglądało na to, że Janina trochę ocenzurowała sekwencję łóżkową.
[Janina] Cięcie, wrzuć monetę.
Signy uśmiechnęła się. Janina umieściła w sypialni jeden mikrofon,
bez kamery.
W New Hampshirc i w Scattle nadal panowała cisza; Signy zobaczyła
puste pokoje. Słuchała, jak po stosunku Janina wciąga Kaziego w rozmo-
wę o jego marzeniach, o przyszłości, o pozycji w świecie Tanaki.
— Być może zostanę głównym dyrektorem — mówił Kazi. —• Jak
dobrze pójdzie, gdy będę ostrożny i wydajny.
— Mierzysz tak wysoko? — zapytała Janina.
— W kompanii toczy się rywalizacja między poszczególnymi dzia-
łami. W imię zwiększenia zysków, oczywiście, ale również dla rozwoju.
Yoshiro Tanaka starzeje się i chce, aby koncern stał się kolosem,
instytucją trwającą przez wieki. Mamy pewien cel. Przeprowadzimy
świat bezpiecznie przez obecny kryzys głodu i przywrócimy równowagę
międ/y zasobami naturalnymi a zapotrzebowaniem na nie.
Mowa sprawiała wrażenie wyuczonej, przypominała recytację reli-
gijnego wyznania wiary. Signy domyślała się, że faktycznie tym była.
W mniejszym bądź większym stopniu.
— Obecny kryzys? — powtórzyła Janina. —Mamy za sobą stulecia
eksploatacji rabunkowej i marnotrawstwa dóbr. Co mają do tego czasy
współczesne?
— Dążymy do nowej, świadomie prowadzonej eksploatacji. Nasza
wizja obejmujejej ukierunkowane wykorzystanie w służbie równowagi
ekologicznej.
Zdawało się, że Kazuyuki Itano naprawdę wierzy w świat, o jakim
mówił. Przemawiał z przekonaniem, z zapałem, bez siadu cynizmu.
Może z naszym ostrożnym rybakiem pójdzie nam lepiej, niż sądziliśmy,
pomyślała Signy.
— A kto będzie rządzić w tej nowej równowadze? — zaciekawiła
się Janina.
— Ach, ci, którzy będą kontrolować żywność i dostęp do niej.
— Mam nadzieję, że ich rządy będą łaskawe.
— Skuteczne — poprawił Kazi. — A mój wydział, rybołówstwo,
jest bardzo skuteczny.
Westchnienie Kaziego zlało się z szelestem pościeli.
— Naturalnie, istnieje problem wydziału biomasy, zajmującego się
hodowlą w zbiornikach. W tym roku wykazali się większą marżą zysku
niż my. Myślę jednak, że sobie z tym poradzimy.
— My? — zapytała Janina.
Podzwanianie lodu w szklance.
— Ukończyłem Stanford, Janino, tak, ale jestem również Japończy-
kiem, a Japończycy pracują w zespołach. Łączą nas więzy, które trudno
zrozumieć Amerykance. My, tak, zajmujemy się połowami i akwakul-
turą. W skład mojego zespołu wchodzi córka Tanaki, i nam bliska jest
wizja naszego dyrektora; jestem tego pewien.
Jak jej na imię? — zastanowiła się Signy.
— Córka? — zapytała Janina, ale jej słowa zagłuszył śmiech Kazie-
go.
[Janina] Koniec.
[Signy] Seattle! Hej, ludzie! Czy ktoś znajdzie
imię córki Tanaki? Ważne. Musimy je znać, okay?
Nikt nie odpowiedział. Anonimowe biuro Tanaki działało na nią
deprymująco; pomyślała, że czuje się jak bezdomna, antarktyczna bez-
domna, nie mająca dokąd pójść. Tutaj już niewiele więcej mogła zrobić.
Signy wprowadziła do systemu kilka kodów, aby w każdej chwili
móc uzyskać do niego dostęp. Spakowała worek i nałożyła skafander,
potem ruszyła do Hotelu Kalifornia.
Plastikowe palmy puszyły się w napełnionych piaskiem puszkach po
ropie. Na piance izolacyjnej na ścianach wisiały, gdzieniegdzie, tkane
maty, niegdyś jaskrawe, teraz wypłowiałe. Bar z lustrem był długi
i dobrze zaopatrzony. Nie było klientów. Ani muzyki. Niski, ciemno-
skóry mężczyzna siedział przy stoliku z formiki. Miał hawajska koszulę
na swetrach z długimi rękawami. Signy doliczyła się trzech robionych
na drutach mankietów na grubych nadgarstkach, szary, szary i czarny.
Na ekranie zamontowanym za barem mężczyźni w krótkich spodenkach
uganiali się za piłką.
Barman odwrócił się i skinął głową na powitanie. Polinezyjczyk,
pomyślała Signy, albo Filipińczyk. Posłał jej nieśmiały uśmiech, lecz
nie wstał.
— Czynne? — zapytała.
— Jasne. Czego się napijesz?
Na pewno nie alkoholu, pomyślała. Była spragniona po słonej jajecz-
nicy. Wypiła mnóstwo kawy, tyle, że czuła wewnętrzne drżenie.
— Może mrożonej herbaty?
— Nie lepiej lemoniady? — podsunął barman.
— Może być.
Usiadła przy stoliku, gdy mężczyzna gmerał za barem i pobrzękiwał
lodem. Na wieszaku do ubrań na jednej z palm wisiał orzech kokosowy.
Oznakowany pomarańczowo-czarnym symbolem zagrożenia biologicz-
nego.
Barman postawił przed nią wysoką szklankę.
— Co jest nie tak z tym orzechem? — zapytała.
— Pochodzi z Bikini. Prawdziwy amerykański orzech radioaktyw-
ny.
— Chcesz przyprawić mnie o raka?
— Nie musisz go jeść. — Barman obejrzał się w stronę ekranu. —
To bardzo ważny mecz. Pozwolisz?
— Jasne.
Barman usiadł. Signy napiła się oranżady. Barman oglądał mecz; ona
oglądała barmana. Nie miała nic innego do roboty, nic poza uczestni-
czeniem w grze „spiesz się i czekaj", która tutaj wydawała się czymś
normalnym; tutaj czas był odmierzany ruchem helikopterów i statków,
nie godzinami. Signy wyczuwała rytm pracujących tu ludzi, ich harmo-
nogramy kształtowane przez nieustępliwy lód i nakazy transportu, zwią-
zane z tempem maszyn, które mogły dotrzeć tam, gdzie nie mógł dotrzeć
człowiek. Dzisiaj panował spokój, więc barman odpoczywał i czekał,
i to samo musiała robić ona.
— Ach! — Okrzyk był wywołany jakąś akcją na boisku. — Wygra-
łem dwadzieścia dolarów. —• Sprawozdawca szczebiotał po hiszpańsku.
Barman wdusił guzik pilota, ekran ściemniał. — Teraz możemy poga-
dać. Czekasz na kogoś?
— Tak. Ktoś ma po mnie przyjść.
— Zatem nie zostaniesz tu na długo.
— Myślę, że tylko ten ranek.
Pokiwał głową.
— Podoba ci się Antarktyka?
Jared lubił Antarktykę. Wszystko, co im przysyłał, nacechowane
było intensywnym zainteresowaniem, fascynacją dzikim lodem.
— Nie wiem. Niewiele widziałam poza pasem startowym i moim
pokojem.
— Myślę, że ci się tu spodoba. Czytam to w twojej twarzy. Jedni nie
mogą tu wytrzymać, inni nie potrafią żyć z dala.
— Co tu można lubić?
— Pingwiny, foki, piękny lód. Nie wiatr. Wiatr odrywa nosy i uszy,
jest ostry jak brzytwa. Ale wszystko inne jest w porządku. Zrobisz
śliczne zdjęcia.
Patrzył na jej opaskę, na czujnik przymocowany do powieki. Sprzęt
był tak znajomy, że Signy zapomniała, iż ma go na sobie. W przeciwień-
stwie do większości ludzi, którzy wpadają w zakłopotanie, gdy myślą,
że są nagrywani, barman nie przywiązywał większej wagi do jej obie-
ktywów i mikrofonów.
— Jak długo tu jesteś? — zapytała.
— Dziewięć lat. Jeżdżę do domu, do Truć, do żony i dzieci, co
kwiecień. Kocham się z żoną, robię jej następnego dzieciaka i wracam
w październiku.
— Co tu się dzieje? Czym zajmują się ludzie?
— Głównie pracują jak obłąkami. Po pracy przychodzą tutaj albo
zaszywają się w swoich kwaterach. Niektórzy szukają pretekstu, żeby
na chwilę wyjść na lód. Ci to s'wiry. w większości.
— Co budują na Erebusie?
— Nie wiem. —Jego oczy wędrowały po sali. jakby wypatrywanie
pajęczyn było ważniejsze od rozmowy o wulkanie.
Raptem poderwał głowę i uśmiechnął się — uśmiech pełen był
słońca i złotych zębów — do kobiety, która stanęła w drzwiach.
— Kawał czasu, de Brum — zawołał. Wstał, aby ją powitać
— Kawał czasu, Marty. Zaopiekowałeś się moją przyjaciółką?
— Przyjąłem ją całkiem nieźle. To, co zwykle?
Marty szczerzył zęby; Anna uśmiechała się szeroko. Stali jakieś dwie
stopy od siebie, 7 rękami u boków, bez przytulania, bez uścisków.
Zdaniem Signy wyglądali jak umizgające się pingwiny.
— Nie mogę zostać. Przykro mi, Marty. — Anna sięgnęła do
klamki. — Pilot czeka.
Signy wstała i złapała pas worka.
— Ty jesteś Signy — powiedziała Anna. — Chodź, pros/ę.
— De Brum, następnym razem musimy pogadać — rzucił barman.
Anna pożegnała go uśmiechem i pognała Signy za drzwi.
— Załóż kaptur — poradziła. — Jesteśmy załadowani i gotowi do
odlotu.
Śmigłowiec czekał na pustkowiu pełnym błota i brejowatego śniegu,
kruchy i maleńki na tle ławicy chmur, które wisiały nad — południo-
wym, oczywiście, przypomniała sobie Signy — południowym horyzon-
tem. Oderwali się od ziemi, kołysząc w trakcie wznoszenia. Za kopułami
McMurdo helikopter skręcił nad morze pokryte cętkami lodu.
— Obejrzałam wizytę Jareda na „Kasumi". Chyba masz rację. Ktoś
był w wodzie. — Anna mówiła do mikrofonu, jej głos niemal ginął
w ryku silnika.
Signy popatrzyła w stronę zgarbionego nad przyrządami pilota,
który, jak przypuszczała, przysłuchiwał się ich rozmowie.
Anna zauważyła niezadowolone spojrzenie, jakim Signy obrzuciła
Trenta.
— Trent leciał z nim na „Kasumi".
— Ciekaw jestem, czy wydarzenia na „Kasumi" mająjakiś związek
z „Oburu". — Pilot nie obejrzał się; kierował uwagę na niebo. Signy
widziała, jak poruszał ustami, i słyszała jego głos w słuchawkach.
— „Oburu''? — powtórzyła pytająco. OBO, OPO. rekonstrukcja
spłowiałych liter z tratwy ratunkowej; pamiętała ich zarys na pomarań-
czowym płótnie.
— Trawler Tanaki. Ten, który zatonął z całą załogą.
— Martwy marynarz — powiedziała Signy.
— Wiesz coś o tym? — zapytał Trent.
— Patrzyliśmy, jak go wyciągają.
— Nie byłabym szczęśliwa, wiedząc, że mój statek jest obiektem
sabotażu — wtrąciła Anna. — Obawiam się. że nie wszczęto żadnego
dochodzenia w sprawie zatonięcia „Oburu". Musiałabym coś słyszeć.
— Wydarzenia we flocie są ciche jak wojna mafii — powiedział
Trent. — Ale można by się spodziewać, że w obliczu rewizji traktatu
Tanaka podniesie ryk o krwawym mordzie. Że poprosi amerykańską
marynarkę wojenną o eskortę albo coś w tym stylu.
Kobieta i pilot dzielili się z nią swoimi domysłami, najwyraźniej bez
żadnych obaw. To zasługa tutejszych warunków, doszła do wniosku Signy.
Antarktyka jest prawdziwą pustynią. Nie trafiają tu ludzie przypadkowi,
każdy majakiś interes. Dlatego rozmowy z nowymi nie podlegają cenzurze.
— Tutejsze wody nigdy nie były patrolowane — powiedziała. —
Może Tanaka nie chce, żeby ten stan uległ zmianie. — Może nie chce,
żeby wyłowiono ostatnią rybę, ostatnią tonę kryla. Właśnie niemal do
tego doszło na Północnym Pacyfiku, adokładnie tak stało się na większej
części Północnego Atlantyku. I tak miało stać się tutaj — bogate wody
opustoszeją, zabraknie nawet planktonu. Wody zrobią się czyste i ste-
rylne, jałowy lód będzie naprawdę jałowy.
Spękana kra pokrywała morze. Helikopter sunął nad pustkowiem
oceanu, na którym ludzie byli kruchymi intruzami, absolutnie nie przy-
stosowanymi do życia. Antarktyka nie była miejscem dla nich odpo-
wiednim. Fakt. że poważyli się na ogołocenie zasobów niegościnnego
morza, mógł być miarą panującej na świecie nędzy.
Przylecieli za drugą maszyną, która opadła na pokład „Siranui".
Wysypały się z niej trzy osoby, załogaodtoczyła śmigłowiec do hangaru.
— To Uchida — powiedział Trent. — Wrócił z .,Kasumi". —
Posadził śmigłowiec na znaku X. Signy wysiadła i podążyła za Anną do
włazu. Spojrzała na człowieka, który tam czekał.
— Cześć, Alan.
Skórę miał opaloną i wysuszoną przez słońce i mróz; wyglądał
starzej i był szczuplejszy niż w Houston. Jego twarz była maską bez
wyrazu — no, może wyrażała odrobinę żalu. Alan, który znał Jareda
ledwie, ledwie, miał własne sprawy na głowie i przybył tu z powodów,
które nie miały nic wspólnego z utopionym lekarzem.
— Słyszałem, ze tu będziesz — powiedział. — Poprosiłem o po-
zwolenie powrotu na „Siranui", żeby się z tobą spotkać.
— Nic nie znalazłeś — stwierdziła.
— Absolutnie nic.
Anna poprowadziła ich korytarzem.
— Pójdziemy do kabiny Kihary. Chciałaś obejrzeć wszystko, co
Jared mógł tam zostawić.
— Chodź z nami, Alan — poprosiła Signy. Czuła jego bliskość za
plecami, słyszała szelest jego ubrania. Wszystko było takie żywe.
W małej kabinie, na starannie zasłanej koi, w schludnych rządkach
leżały rzeczy Jareda. Robota Anny, być może. Ten porządek podziałał
na nią przygnębiająco. Przybory do golenia i drobiazgi wyjęte z kieszeni
były osobiste i zarazem anonimowe, tworzyły zbiór masowo produko-
wanych przedmiotów, które nic nie znaczyły. Signy podniosła kombi-
nezon Jareda, aby poszukać chipów zdanymi. Nie było żadnych. Rzuciła
kombinezon na koję i włączyła ekran w kabinie, New Hampshire:
Paul uśmiechnął się do niej, jego twarz była gładko wygolona,
a włosy jeszcze wilgotne po myciu. W kącie ekranu mrugał jego krab,
zaciskając w szczypcach złożony kawałek papieru.
— Cześć — przywitał się Paul. — Cześć, Anno. Alan Campbell?
Miło cię poznać.
— Chciałam z wami pogadać, parę godzin temu. Ale teraz nie chcę.
Czekajcie, dobrze? — Signy przygotowała się do wyłączenia Seattle. —
Lepiej skontaktuj się z Janiną. Jest teraz dość zajęta. — Wyczyściła
ekran.
— Kto to? — zapytał Alan. Stał przy drzwiach, przerzucając ręka-
wice z jednej ręki do drugiej.
— Paul Maury. Mój wspólnik. Anno, moglibyśmy zajrzeć do gabi-
netu? Mogą tam być jakieś nagrania, wiadomości, które tylko ja będę
umiała odnaleźć.
— Dobrze. Choć moim zdaniem nie ma tam nic, co należało do
Jareda. — Anna zaprowadziła ich do izby przyjęć. Przyglądała się, jak
Signy przeszukuje ekiany. Alan przysiadł na krześle w maleńkiej wnęce
poczekalni; wyglądał tak, jakby czekanie mu nie przeszkadzało, jakby
z przyjemnością mógł czekać na nią cały dzień. Faktycznie, pomyślała
Signy, tylko ja mogę tu coś zrobić. Tylko co? Uznała tę wewnętrzną
skargę za wyraz frustracji i winy. Ja wpakowałam Jareda. To moja wina,
wyłącznie moja.
— Tu nic nie ma — oznajmiła. — Nic, czego byśmy nie dostali od
Jareda. Dziękuję, Anno. Mogę wrócić do kabiny Kihary? Chciałabym
porozmawiać z moimi ludźmi w Stanach, mam już wszystko przygotowane.
— Kihara dzisiaj nie wróci — powiedziała Anna. — Idź, jeśli
chcesz. Ja muszę zostać tutaj. Wróć, gdy zgłodniejesz. Zabiorę cię do
stołówki i pokażę, co tylko zechcesz.
Signy ruszyła korytarzami znanymi jej z przekazów Jareda. Istne
deja vu, lecz obecność Alana zmieniała poczucie dziwnej znajomości.
Signy potrzebowała sprzymierzeńców, potrzebowała żywego z krwi
i kości współpracownika tutaj, namiejscu. Alan spełni tę rolę, jeśli zdoła
go zwerbować. Paulowi ten pomysł nie przypadnie do gustu. Tylko my,
powtarzał zawsze. Jesteśmy wszystkim, czego nam potrzeba. Zasada
„tylko my" w obecnej sytuacji nie wystarczała. Paul będzie musiał
ścierpieć jedną czy dwie nowe twarze. Signy wpuściła Alana do kabiny
Kihary i zamknęła drzwi.
— Myślę, że Jared żyje — oznajmiła. Mina Alana wyrażała powąt-
piewanie, przypuszczenie, że ma do czynienia z oszalałą z żalu idiotką.
— W tej flocie mają miejsce akty sabotażu. My pracujemy dla właści-
cieli. Możliwe, że znalazłbyś się w takim samym niebezpieczeństwie,
co Jared.
— Możesz wyjaśnić, o co ci chodzi ?
— Nie w pięciu słowach. Chcę znaleźć Jareda. Jeśli żyje, nie mam
czasu na cenzurowanie tego, co mówię. Nie mam czasu na sekrety. Mam
propozycję, wysłuchasz?
Signy uświadomiła sobie, że mówi jak osoba na ekranie tablicy
ogłoszeniowej, z przekonaniem wynikającym z pełnomocnictw, ale
anonimowo, z pominięciem niuansów i uprzejmości komunikacji bezpo-
średniej. Jednakże, wpatrując się w oczy Alana, dostrzegła błysk zain-
teresowania, chęć obdarzenia jej przywilejem wątpliwości.
— Posłuchajmy. — Wysoki mężczyzna w niskim pokoju. Stanął przy
milczącym ekranie, nie dotykając niczego, gość na czyimś terytorium.
— Pomożesz mi. Zrewanżujemy się dostępem do naszych plików
dotyczących Tanaki. Będziemy dzielić się informacjami w miarę ich
napływania. — Za mało, wyczytała z jego twarzy. — Załatwimy ci
kontrakt, jeśli będziesz chciał produkować batyskafy dla Tanaki. Prze-
cież do tego zmierzasz, prawda?
-— Nie liczymy na duży zysk. Popyt na batyskafy jest minimalny,
w porównaniu z niektórymi interesami, jakie robi Gulf Coast. Bardziej
zależy nam na porównaniu systemów — batyskafy są dobrymi układami
próbnymi dla rozwoju pojazdów dalekiego zasięgu — ale tutaj zobaczy-
łem już prawie wszystko, co chciałem. Czemu miałbym zostawać?
— Daj się przekonać. Proszę. Masz ekran w swojej kabinie?
— Mam.
— Zatem wyjdźmy stąd. — Signy podeszła do ekranu i Alan prze-
sunął się na bok. — Będę musiała zmienić tu parę rzeczy. Jaki jest twój
numer dostępu?
Alan podał numer. Signy przeniosła kody Edges najego terminal.
— Zrobione. Idziemy. Ta kabina działa mi na nerwy. —Brak Jareda
zdawał się niemal namacalny. Chemiczne ślady jego obecności znajdo-
wały drogę do głębokich zakątków jej mózgu, niewyczuwalne feromony
przemawiały do mechanizmów wyzwalających, skrytych poniżej progu
świadomości. Uwarunkowane chemicznie reakcje były nieuchronne,
niepokój narastał na poziomie komórkowym, dlatego chciała znaleźć się
gdzieś indziej.
— Co z tymi rzeczami? — Alan wskazał drobiazgi ułożone na
łóżku.
— Zbierz je. Wrzuć je w coś. Jared zajmie się nimi, gdy wróci.
Alan znalazł worek w maleńkiej łazience i spakował rzeczy Jareda,
posłusznie, być może dostrajając się do jej nagłego przypływu energii.
Signy czuła, że może podbić świat, lód, wszystko. Ruch i zadania
przydawały jej pewności siebie; częściowo zdawała sobie sprawę, że jej
psychika reaguje na złożone odcienie działania w czasie rzeczywistym.
Prawda, przemierzała te korytarze z Jaredem, ale okazały się zupełnie
inne, gdy miała okazję zrobić to osobiście.
Signy szybkim krokiem pokonała drogę do kabiny Alana, zajęła
jedyne krzesło i połączyła się z New Hampshire.
Paul zgłosił się natychmiast. Powiedział, że słyszał jej rozmowy z Anną
i z Alanem. Nie był uszczęśliwiony propozycją, jaką wysunęła Alanowi.
— Zatrudniamy Alana Campbella — oświadczyła zdecydowanie
Signy. — Do pomocy w zlokalizowaniu Jareda. Oczywiście, jeśli zdo-
łamy go przekonać, że w zamian dostanie to, na czym mu zależy.
— Mam pewne wątpliwości — powiedział Paul.
— Wiem, że mi się przyda. Wynajęcie go jest faktem dokonanym.
Potrzebuję jego pomocy.
— Rozumiem.
Pilar zgłosiła się w oknie w kącie ekranu. Siedziała w pozie lotosu,
zajęta manipulowaniem licznymi pokrętłami syntezatora. Signy skinęła
głową w jej kierunku.
— Ty nie słyszałaś, Pilar. Statek, który zatonął, był trawlerem Tanaki
Nazywał się „Oburu". Pytanie: Czy Skylochori był członkiem załogi?
I następne: Czy Janina jest osiągalna? Musi przycisnąć Itano w tej sprawie.
Janina przesłała obrazek, wielkie ucho przyozdobione kolczykiem
z imitacją diamentu.
[Janina] Wszystko słyszy. Ale nie może mówić.
Signy domyśliła się, że Janina obrabia starego, dobrego Kaziego.
Albo z nim pracuje.
— Cześć, Janina. Mam dla ciebie, maleńka, liścik związany z „Obu-
ru". Rzuć okiem, gdy będziesz mogła — powiedziała. Aian pochylił się
w stronę ekranu i wsparł rękę na biurku. Signy przesunęła się, żeby mu
nie zasłaniać. — Alan, szybko zorientujemy cię w sytuacji. Na początek,
Paul, wsącz w wyczekujące uszy Alana plan ogólny, dobrze/
— Nie jestem pewiem, czy zdołam zrobić to w zwartej formie.
— Daj sobie spokój, dobrze?
— Tak jest, Lwico. Plan ogólny polega na wstrzymaniu połowów
na wodach Antarktyki na minimum trzydzieści lat. I na przekonaniu
Tanaki, że w oparciu o taki scenariusz zbije majątek, a następnie na
sprzedaniu pomysłu Komisji Antarktycznej. Przy równoczesnym poszu-
kiwaniu Jareda, ma się rozumieć.
— A niby jak bez łowienia ryb mieliby zarobić więcej, niż mają
z połowów? — zapytał Alan.
— Trzeba ich nakłonić, żeby zwiększyli hodowlę i uprawę w wo-
dach szerokości umiarkowanych. Takie rozwiązanie odpowiadałoby
córce Tanaki. Tak, Signy, znalazłem ją. Ale wstrzymanie połowów
będzie sprzeczne z interesami Itano.
— Znajdzie się coś dla Gulf Coast? Systemy podtrzymywania życia,
batyskafy? — zapytała Signy.
— Improwizując, z miejsca nasuwa się produkcja batyskafów do
pilnowania ryb...
Signy niemal słyszała trybiki obracające się w głowie Paula. Jeśli go
me powstrzyma, przez dwadzieścia minut będzie tokować na temat
udziału Gulf Coast w imperium Tanaki.
— Paul, powiedz nam więcej o tajemniczej córce Tanaki, dobrze?
Mam w związku z nią dziwne przeczucie. — Signy wysunęła ręce
z rękawów i zrzuciła skafander na oparcie krzesła, ani na chwilę nie
spuszczając oczu z ekranu.
Paul przywołał swojego kraba. Krab osadził wielkie okulary w czar-
nych oprawkach na wystających słupkach oczu i zwinnym ruchem
szczypiec otworzył kartkę papieru.
— Nazywa się San-Li Tanaka. Nie próbuj szantażować starego
faktem, że nic ma synów; wszyscy wiedzą, że San-Li jest jedynaczką.
Tanaka chyba jej nie cierpi. Kusi wszystkich marchewką, że firma
przejdzie w ręce najbardziej operatywnego dyrektora; San-Li konkuruje
z całym kierownictwem kompanii i może nie sprostać wymaganiom.
Kieruje farmami akwakulturowymi.
— Odłóżmy na później rozszyfrowanie jej znaczenia dla Edges —
powiedziała Pilar. — Czas na program, który Janina wciśnie staremu
Kazi. — Jej słowa podkreślił chór głosów, wznoszących się i opadają-
cych na pentatonicznej skali.
[Janina] Stary Kazi zachłysnął się sekwencja
z żurawiem. Muzyka go rozłożyła.
— Gratulacje dla McKenny — powiedział Paul.
— Przekażę mu, gdy wróci. Jimmy wyskoczył na zakupy — poin-
formowała Pilar.
— Janino, powiem ci, jak sprzedamy nasze moratorium. Niech
Tanaka naciśnie na floty z Północnego Pacyfiku, żeby wpuściły go na
wody amerykańskie, pod papierami przeniesienia prawa własności na
amerykańskie fabryki konserw; jest właścicielem paru takich przetwór-
ni. — Paul z boku ekranu otworzył mapę północno-zachodniego wy-
brzeża Pacyfiku, usianą maleńkimi fabrykami, które miały prawo do
ograniczonych połowów. — Da mu to nieco luzu, pozwoli zmniejszyć
nacisk na wody antarktyczne, dopóki inwentarz się nie odrodzi.
Z dachów fabryk wystrzeliły ludziki w czarnych garniturach. Ludzi-
ki przemaszerowały majestatycznie na lewą stronę ekranu, gdzie stanęły
pod parasolem z logo Tanaki. Parasol trzymała kolczasta ryba fugu,
rozciągająca grube wargi w szerokim uśmiechu.
Pilar wyłączyła syntezator. W kącie ekranu otworzyła okno studia
w Seattle. Na ekranie ukazała się jej zamyślona twarz. Gryzła purpuro-
wy pisak, który zostawiał plamy w kącikach ust. Sięgnęła do wejść
w Seattle. Twarz zniknęła. Maleńkie fabryki Paula stanęły w płomie-
niach i odpłynęły w kłębach czarnego dymu. Pilar dodała głos.
— Czy amerykańskie fabryki konserw nie znienawidzą takiego
rozwiązania?
— Tak. — Paul zastąpił dym Pilar balonami na gorące powietrze.
z flagami Japonii, USA i Unii Europejskiej. Balony sunęły nad Europą,
zrzucając wyszczerzone radośnie srebrne ryby na maleńkich spadochro-
nach. — Taki wynik jest równie prawdopodobny.
— Amerykańsko-europejska kooperacja z Japonią będzie wymaga-
ła roboty od cholery — powiedziała Signy.
Męska ręka przysłoniła mapę i balony.
— Jesteście monitorowani — zawiadomił Jimmy. — Na wypadek,
gdybyście nie wiedzieli.
— Aha — mruknął Paul. — Tak, rozumiem. Hmm, pozwólcie mi
to załatwić. Nie mogę być zbyt twórczy, nie z materiałem Signy napły-
wającym liniami z „Siranui".
— Cześć, Jimmy. Jak zakupy? — zapytała Pilar.
— Mam lody. I krem.
Jimmy pojawił się za plecami Pilar, z torbami zakupów w ramionach.
— McKenna? — zawołała Signy. — Znalazłeś już Wiecznie Zielo-
ną*'
— O Jezu. Naciskasz na mnie jak Paul. Szukałem wszędzie. Już to
wszystkim mówiłem.
¦— Spróbuj tutaj, na „Siranui" — podpowiedziała Signy.
Jimmy postawił torby na podłodze.
— O cholera. Jedyne miejsce, w które nie zajrzałem...
Mały ekran w kabinie Alana zbielał. Paul miał pierwszeństwo,
osłaniając system, choć nie wiadomo, czy było warto. Audio zostało.
— Masz adres „Siranui", Jimmy — powiedziała Signy. — Korzy-
stałeś z niego, by wpuścić nas na mostek.
— Daj mi trochę czasu, dobrze?
Wszyscy zamilkli, czekając. Alan odsunął się od ekranu. Przysiadł
na koi za plecami Signy, wsparł łokcie na kolanach i zapatrzył się na
biały, pusty ekran. Signy odwróciła się do niego.
— Jimmy szuka sabotażysty.
— Sabotażysty? — zdumiał się Alan. — Co tu się dzieje?
— Ktoś wdarł się do naszego systemu. Myślimy, że zrobiła to
kobieta zwana Wiecznie Zieloną. Nie wiem, jaki jest jej związek ze
sprawą Jareda, o ile jest jakiś związek. Ta przypadkowa sekwencja jest
wszystkim, co mamy...
Alan sceptycznie wzniósł brwi.
— Zawsze tak się zachowujecie? Te rybki, płomienie i tak dalej?
— Najczęściej. — Pozór normalności poprawił jej humor. Paplani-
na i zwariowane obrazki na małym ekranie sprawiły, że poczuła się jak
w domu, bezpieczna, na znanym gruncie. Jedna nieobliczalna rodzinka
— pomijając pustą przestrzeń, którą mógł wypełnić tylko Jared.
Signy popatrzyła na nadgarstek, na ciemny wskaźnik, który oznaczał
nieobecność Jareda. Nagle światełko zamrugało.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY
Signy w gorączkowym, szalonym pośpiechu, a zarazem uważnie,
wystukiwała kody, by uzyskać dostęp do Jareda. Ręce jej drżały, bała
się idiosynkrazji nieznanego systemu. Klawisze pod jej palcami były
zakurzone. Campbell, o ile w ogóle wczytywał jakieś dane, nie robił tego
tutaj. Signy odebrała słabe, niesprecyzowanc wrażenia. Ekran odwrócił
pola i zrobił się całkowicie czarny.
Signy weszła:
w świat bez głosu, bez wizji. Muskularne ciało Jareda wysyłało
sygnały tworzące znajomy, nie dający się pomylić wzór. Signy znała
wrażenia wywierane na kombinezon przez jego ramiona i uda, znała
układ kostnych wyrostków jego kręgosłupa. Jared leżał na plecach
i wyglądało na to, że jest pozbawiony rąk.
Signy poczuła płonącą w brzuchu kulę gniewu, ogarnęła ją wście-
kłość i strach, lecz po chwili uświadomiła sobie, że ciało Jareda wcale
nie musi być rozczłonkowane. Sygnały pochodziły wyłącznie z kombi-
nezonu — Jared nie miał rękawic, mikrofonu ani obiektywu.
Charakter napięć przekazanych do czujników jej kombinezonu oz-
naczał, że Jared przesunął ciężar ciała w lewo i skulił się w pozycji
płodowej, wyciągając ręce ku...
Zniknął.
Jared usłyszał coś w pobliżu, jakiś rytmiczny dźwięk, który dobiegał
z prawej strony, stłumione dudnienie kroków. Buty na grubej warstwie
śniegu? Próbował zmienić pozycję i nie mógł uwolnić rąk z czegoś, co
przypominało miękki kaftan bezpieczeństwa.
Irytacja rozproszyła resztki tego, co było dobrym snem, głębokim
snem. Nienawidził śpiworów. To cholerstwo miało trafną nazwę.
Jared naprężył ręce i stwierdził, że są owinięte warstwami czegoś
miękkiego. Bolały go okropnie, lecz ból docierał jakby z daleka. Zdał
sobie sprawę, że został naszprycowany narkotykami, ze obojętność na
ból musi być wynikiem podania mu jakiegoś opiatu.
Najgorsze, że ręce były odmrożone. Odmrożenia są tak trudne do
wyleczenia. Nienawidził odmrożeń. Poruszył niezdarnymi, ociężałymi
dłońmi i znalazł zasilacz, ale nie mógł sobie przypomnieć, czy rejestrował.
Przesunął przełączniki, zastanawiając się, dlaczego są tak cholernie małe.
Signy będzie się zamartwiać, gdy szybko się do niej nie odezwie.
Drobna Signy, taka... miękka jak na szczupłą dziewczynę. Sprawiała,
że czasami ciężko mu było mówić. Kochał ją. Kocham cię — jakże
trudno było powiedzieć jej te słowa. Kocham. Jared widział, niezwykle
wyraźnie, łuki, w jakie wyginały się jej brwi, przez co Signy zawsze
wyglądała na zaskoczoną; widział delikatny zarys kości policzkowych
i krzywiznę słodkich konch uszu. Uwielbiał jej uszy. Chciał jej to
powiedzieć, jak najszybciej.
Czuł stały nacisk wokół oczu i na skraju kości czołowej. Zrozumiał,
że ma gogle; opaski z kamerą nie było. Przez zaplamione śniegiem szkła
zobaczył szereg łuków nad głową, a wyżej boleśnie jasne niebo, przej-
rzyście błękitne.
Zamknął oczy w obronie przed blaskiem. Gruby, puchowy śpiwór
miał pewne zalety — był ciepły i miękki. Ktoś próbował pomóc mu, gdy
manipulował włącznikiem zasilania. Miło z ich strony. Pomyślał, że
musi podziękować.
Ten ktoś miał zimne ręce. Jared nie był pewien, czy włączyły one,
czy też wyłączyły jego kombinezon.
Znów zapadł w sen.
Cisza, w której wydali zbiorowe westchnienie, w której palce pomy-
kały nad klawiaturami na trzech kontynentach. Zniknął, już nie mogli
dosięgnąć Jareda; żadna kombinacja nie zdawała egzaminu.
Z mikrofonu w kabinie Campbella buchnął gwar: głosy Janiny, Paula,
Pilar nakładały się, plątały się w pętlach sprzężenia. Paul monotonnie
mruczał przekleństwa, jakby się modlił, i walił pięściami w coś pustego.
Pilar kłóciła się z Jimmym, jej głos wibrował jak napięty drut na wietrze.
— Do diabła, co to znaczy, że nie możesz zlokalizować sygnału? —
wrzeszczała.
— Muszę mieć coś więcej, niż jednorazową, krótką emisję. On ma
nadajnik z własnym zasilaniem, a jeśli ma monitor GPS, to go nie
włączył. — Jimmy przelatywał ekrany w Seattle, polując Bóg wie na co,
zmieniając menu i dostępy, jak obłąkaniec z pilotem telewizyjnym
nastawionym na szybkie przeszukiwanie.
— Powinnam się odezwać. Powinnam mu powiedzieć, że odebrali-
śmy jego sygnał — pojękiwała Signy. Ale Jared nie usłyszałby jej bez
włączonego głośnika, a z pewnością porywacze zadbali o jego usunięcie.
— Co się dzieje? — zapytał Alan.
— Jared — szepnęła Signy. Na ekranie nie pojawiły się żadne obrazy,
więc nagłe podniecenie grupy musiało być kompletnie niezrozumiałe dla
obserwatora. — Odebraliśmy jego sygnał. Teraz znów zniknął.
— Jesteś pewna, że to on ?
— My wiemy — rzekła z przekonaniem Signy. Nie były to przy-
padkowe ruchy kombinezonu na martwym człowieku. Nikt inny nie
poruszał się tak, jak Jared, nikt w całym świecie. Pewność, że Jared żyje,
przytłoczyła ją, prawdziwa i natychmiastowa. Załatają nagła fala mdłoś-
ci; paciorki potu zaperliły się najej czole. Signy pochyliła się i znalazła
kosz pod biurkiem. Przyciągnęła go nogą i zwymiotowała s'niadanie.
Usłyszała, jak za jej plecami Alan zrywa się z koi. Zacisnęła ręce na
koszu wyłożonym plastikowym workiem. Nigdy nie miała choroby
morskiej. Teraz też nie. Z maleńkiej łazienki dobiegł szum płynącej
wody, potem spieszne kroki.
Signy wzięła przyniesiony przez Alana ręcznik, przetarła kark i usta,
i uśmiechnęła się do niego.
— Co jest? — Na jego twarzy malowała się konsternacja mężczy-
zny zaskoczonego fizjologiczną reakcją ciężarnej żony. Ale przecież on
ma córkę, przypomniała sobie Signy. To nie wygląda dla niego tak
dziwnie.
— Już mi lepiej. W porządku. Widzisz, nie byłam do końca pewna,
czy Jared żyje. — Zawiązała plastikowy worek. — Gdzie mam to
wyrzucić?
— Siedź tutaj, dobrze? Ja się tym zajmę. — Alan wyjął kosz z jej
rąk i wyszedł za drzwi.
Alan był dobrym człowiekiem. Nie powinna pozwalać, by po niej
sprzątał, ale gdy spróbowała wstać, zachwiała się na nogach. Gdzie jest
Jared? Gdzie? Zacisnęła dłonie na blacie biurka i odetchnęła głęboko
parę razy. Uzyskała dostęp do mostka i weszła w komputerowe operacje
„Siranui", zakodowane, zabezpieczone, niełatwe do manipulowania.
Skierowana na boczny tor, cholera, brnęła przez zestawienia zużycia
paliwa i mieszanek do diesli. Wyszła z tego ekranu i znalazła listę
współrzędnych w stopniach, które zmieniały się w odmierzonym rytmie.
— Dzięki — powiedział Paul.
Rozwinął mapę Oceanu Południowego. Maleńki stateczek przemie-
rzał błękitne morze, ciągnąc za sobą podzieloną na odcinki linię przeby-
tej trasy. Koordynaty jarzyły się w kącie ekranu. Paul korzystał z tej
samej grafiki, jaką Signy widziała na mapie nad głową Sneada
w McMurdo... Co?
— Paul? — zapytała. Nie prowadził nasłuchu; milczał, kiedy po-
trzebowała jego głosu, milczał, kiedy potrzebowała jego wsparcia ze-
szłej nocy.
— Mam go! — zawył Jimmy. — Mam go, w obrębie stu mil.
Jimmy wyrysował na mapie Paula postrzępiony czerwony krąg ze
środkiem na trasie „Siranui". Stateczek naparł na granicę koła, jak
stylizowany plemnik próbujący wydostać się z jaja w odwrotności aktu
zapłodnienia.
— Jak? — zapytał Paul. — Jak to...
— Sygnał Jareda dotarł do „Siranui" i został wzmocniony, to ogra-
nicza obszar. Mając dokładne położenie statku, wiemy, że on jest gdzieś
tutaj. — Jimmy obrysował swój krąg niewidzialnym piórem, które
zostawiało szlak szybko blednącej czerwieni.
— Dobra robota — pochwalił Paul.
Łuki wyginały się pod ostrym kątem i zwężały, dochodząc do ziemi.
Były to najbardziej zwariowane wsporniki namiotu, jakie w życiu wi-
dział. Popatrzył na ten biegnący wprost nad jego głową.
— To żebro, konkretnie szóste żebro, Jaredzie. Zauważ nierówną
linię, tam, gdzie żebro odgina się do przodu, tam, gdzie byt mięsień
biodrowo-żebrowy. — Twardy niemiecki akcent profesora Łachmana
przebił się przez muzykę wiatru, grającego na gigantycznej harfie kości.
Bardzo przepraszam, profesorze. Nie wiem, czy wieloryby posiadają
mięsień biodrowo-żebrowy. To kość wieloryba, Herr Professor. Nie, nie
fiszbin, kości. Leżę płasko na plecach w byłym brzuchu byłego lewia-
tana w najgorszym wirtualu, jaki w życiu wymyśliłem. Symbolizm
zapiera mi dech w piersiach. I, nawiasem mówiąc, ludzie martwi od
dwudziestu lat nie wygłaszają wykładów z anatomii. Jest pan halucyna-
cją. Nie zdoła mnie pan nabrać.
Nade mną groźne żebra wieloryba
Tworzyły mroku strasznego sklepienie.
(tłum Leopold Staff)
To Melville, ale wokół nie było ciemno. Wygięte w łuk nade mną,
wygięte w łuk nade mną...
Signy nie usłyszała otwieranych drzwi. Alan wrócił i usiadł. Na
ekranie „Siranui" wyszedł z kręgu narysowanego przez Jimmy'ego,
kierując się na wschód.
— I co teraz, Paul? — zapytała. — Jared nie przemieszcza się, jest
na jakimś lądzie albo na tym cholernym statku, w zasięgu ręki. Gdzie?
Paul poszerzył błękitną mapę, po której sunął „Siranui".
— W pobliżu statku leżą wyspy. Raczej wysepki. Są całkiem małe.
— Myślę, że Jared jest na „Siranui". Brzytwa Ockhama— wtrąciła
Pilar.
— W porządku. — Signy nastawiła konsolę Alana w ten sposób, by
przejmowała ona transmisje z jej kombinezonu i przekazywała je Pau-
lowi. Obróciła się na krześle i popatrzyła na Alana Campbella. —
W porządku, mam partnera, który żyje, i cały statek ludzi, którzy mówią
mi, że jest on martwy. Nie wiem, czy to celowa próba zbagatelizowania
wydarzeń, czy tylko inercja. Nie wiem nawet, czy to na pewno Jared
miał wypaść za burtę — może chodziło o ciebie. Masz jakieś pomysły?
Alan objął kolano rękami i obrzucił ją szacującym spojrzeniem.
— Nie przychodzi mi na myśl nikt, komu mogłoby przeszkadzać to,
co robię. Nie sądzę więc, żeby chodziło o zamach na moją osobę.
— Ale jesteś jedyną stałą w tym równaniu, jeśli ten, kto porwał
Jareda wie, że z nim byłeś.
— Ujęłaś' to tak, jakby na tutejszym rynku cena mojej skóry nie była
wysoka. Twojej zresztą też nie. Nie wiem jednak, czy mogę kupić twój
scenariusz bez pewnej... weryfikacji.
— A ja nie wiem, jak ci to ułatwić.
Alan sięgnął po skafander. Wyglądało na to, że szykuje się do
wyjścia. Utwierdziłam go w przekonaniu, pomyślała Signy, że ma do
czynienia z bandą pogiętych fanów komputerowych. Częściowo nie
winiła go za chęć wycofania się.
Alan podniósł się i przeciągnął.
— Zdaje mi się, że powinniśmy znaleźć waszego człowieka. Wtedy
będzie można stwierdzić, czy twój scenariusz pasuje do faktów.
Tak po prostu. Alan chyba nigdzie się nie wybierał. Signy wstała,
zastanawiając się, co zamierza zrobić.
— Pogadajmy z kapitanem — zaproponował.
— A jeśli nie udzieli nam pomocy?
— Wtedy będziemy wiedzieli więcej, niż wiemy teraz. — Alan
zaczekał, aż Signy włoży skafander.
[Paul] Zostaw ekran włączony.
Signy posłuchała.
Wąski, pusty korytarz, malowane metalowe płaszczyzny i labirynt
rur, które Signy widziała oczami Jareda, wyglądały znajomo i funkcjo-
nalnie. Ale tamten widok nie uprzedził jej, że poczuje się jak we wnętrzu
arterii i narządów jakiejś kolosalnej bestii. Jak Jonasz.
— O cholera— zaklęła. — Nie znam tutejszej etykiety. Czy mamy
tam wejść z marszu? Czy poprosić o pozwolenie zwrócenia się do
kapitana? Tym wszystkim rządzą jakieś zasady, prawda?
Alan wepchnął ręce do kieszeni grubego skafandra.
— Zapytamy na mostku o kapitana. Poświęci nam chwilę albo i nie.
To cała etykieta, dopóki pamiętasz, że on jest tutaj Bogiem, w mniejszym
bądź większym stopniu. I jeszcze jedno: gdy ktoś coś robi, to nie wchodź
mu w drogę. Jeśli nie zechce porozmawiać z nami od razu, Anna
zaprosiła nas do izby przyjęć. Może pójdziemy do niej.
Idąc z Alanem, jej trzy kroki na jego dwa, Signy widziała, że zwalnia
specjalnie dla niej. Przyłapała się na wpatrywaniu we własne stopy. Paul
i Pilar monitorowali w czasie rzeczywistym. Przypomniała sobie, że
powinna być ich oczami, a nie gapić się w podłogę. Zwykle kamerzystą
był Jared; zawsze udawało mu się zaprezentować kompletne otoczenie,
zawsze potrafił wyłapać interesujące szczegóły. Tylko że tutaj, w ota-
czających ich płaskich powierzchniach, niewiele było interesujących
szczegółów.
— Czas na ubranie naszej misji w odpowiednie słowa — stwierdzi-
ła. —• Jak można grzecznie powiedzieć: „Myślę, że na pańskim statku
przebywa uprowadzony człowiek, chciałabym go poszukać"?
— Tak właśnie myślisz? — zapytał Alan.
— Tak.
— Przypuszczam, że brzmi to lepiej, niż: „Myślę, że porwałeś
mojego starego i trzymasz go gdzieś w pętach".
Alan wbił oczy w daleki koniec korytarza. Signy uchwyciła jego
spojrzenie i uśmiechnęła się.
— Spróbuję załatwić to uprzejmie. Mam nadzieję.
— Jeśli się nie uda inaczej, mi to odpowiada. Tak przy okazji,
kapitan nazywa się Mineta. Jiro Mineta.
Swobodny, smukły Alan. Signy czuła się wyśmienicie, maszerując
obok niego. Co prawda był zbyt kościsty jak na rycerza w połyskliwej
zbroi, ale... Signy nienawidziła swych archaicznych reakcji — ale
z Alanem u boku czuła się bezpieczna. W chwili zagrożenia szuka się
obrońcy. Nakaz był odwieczny, a niebezpieczeństwo wyzwalało prymi-
tywne, biologiczne instynkty. Signy miała wrażenie, że reaguje jak
prehistoryczna kobieta, szukająca opieki dominującego samca.
Alan miał ciut przydługie włosy. Jedwabiste, kasztanowe pasma
zaczynały zwijać się w loczki za uszami. Nie był to szczegół, który
przyciągnąłby uwagę Jareda.
Dźwięki ucichły. Świat wydawał się ogromnie samotny. Cienie
żeber przesunęły się po brudnobiałym śniegu i ocieniły mu twarz, potem
powędrowały dalej. Jared oblizał wargi i poczuł smak soli. Jego język
rejestrował spękania i wysuszoną skórę; wrażenia były zatarte i odległe,
jakby zrobiono mu zastrzyk z lidokainy. To oznaczało odmrożenia, ale
zobaczył nałożoną na żebra wieloryba skomplikowaną sieć naczyń
krwionośnych ludzkiej twarzy i wiedział, że jego twarz wyzdrowieje.
Oparzenia słoneczne na odmrożeniach? Kihara lubił chirurgię plas-
tyczną, lubił wyzwania. Może skorzysta z okazji i zabawi się z ruiną jego
twarzy...
Wachta zmieniła się na mostku. Twarze załogi były obce; Signy nie
widziała żadnej z nich na swoich kamerach w Taos. Alan poprosił
o spotkanie z kapitanem Minetą. Jeden z oficerów pokiwał głową i za-
gadał szybko do mikrofonu.
Za oknami kopuła jasnego nieba wznosiła się nad jaśniejszą wodą,
słońce tańczyło na drobnych falach. Na sterburcie ukazała się jakaś
wyspa. Jakby unosiła się na morzu, nieważka masa lodu i skał. Czy tam
był Jared? Signy zacisnęła ręce w kieszeniach.
— Panna Thomas? Pan Campbell? — Signy odwróciła się do dra-
binki za plecami. Stojący tam Japończyk dźwigał mnóstwo złota na
bluzie czarnego kombinezonu. — Proszę za mną. — Kapitan Mineta
miał około czterdziestu lat i, mówiąc łagodnie, był korpulentny. Nie
uśmiechał się.
— Dziękujemy, kapitanie — powiedział Alan.
Weszli do kabiny o teko wy ch boazeriach, urządzonej, zdaniem
Signy, w stylu biurowo-anonimowym: fotele z tapicerką z łatwo zmy-
walnej sztucznej skóry, biurko wykończone matowym metalem. Kapi-
tan ruchem ręki kazał im zająć miejsca.
— Witamy na „Siranui". — Mówił z warkliwym, gardłowym
akcentem. — Czym możemy służyć ? — Jego spojrzenie przeskakiwało
z jednej osoby na drugą, wreszcie zatrzymało się na twarzy Alana. Signy
zrozumiała, że kapitan jego uznał za szefa i że ona powinna trzymać
język za zębami. Szorstkie słowa, ani śladu uprzejmości —jego zacho-
wanie daleko odbiegało od norm kultury azjatyckiej. Signy uświadomiła
sobie, że kapitan mówi ze skandynawskim akcentem, i przypomniała
sobie, że na wielu statkach rybackich służą noiwescy oficerowie. Może
od nich Mineta nauczył się angielskiego.
— Panna Thomas niedawno otrzymała transmisję od doktora Bal-
chena — zaczął Alan. — On żyje. Chcielibyśmy prosić pana o pomoc
w zlokalizowaniu go.
Oblicze kapitana zastygło w wyrazie kamiennej maski. Mineta po-
prawił się w fotelu i splótł palce na pokaźnym brzuchu. Jego usta
ściągnęły się nieco.
— Doktor Balchen wpadł do wody, która zabija w ciągu paru minut.
Trudno mi uwierzyć w tę rewelację.
— Na wodzie była łódź — wtrąciła Signy. — Ktoś go wyciągnął.
Wysłaliśmy to ujęcie, z pewnością pan je obejrzał.
Tym razem kapitan odpowiedział po chwili namysłu.
— Widziałem film. Widziałem ciemną wodę. Niezbyt wyraźnie,
o ile dobrze pamiętam. Współczuję pani, panno Thomas, ale obawiam
się, że zdjęta rozpaczą, mylnie zinterpretowała pani cienie widziane
przez umierającego. Naszym zdaniem, moim i moich oficerów, w wo-
dzie nie było niczego.
Niczego? I „Oburu" też nie zatonął?
— Ale on był on-line, nadawał, pięć minut temu!
— To zaiste zdumiewające. Jestem szczęśliwy w pani imieniu.
I jakąż to wiadomość przesłał?
— Nie odezwał się. Tylko ruch ciała... — Nie mogło to mieć sensu
dla nikogo, kto nie znał Jareda. Wrażenia nacisku mięśni, odizolowane
w czarnej przestrzeni; dla Signy był to jedyny dowód, że Jared żyje. Dla
człowieka z zewnątrz było to złudzenie, zbiorowa halucynacja.
Kapitan Mineta musiał monitorować ich rozmowę. Nie jakiś pod-
władny, lecz kapitan we własnej osobie, w przeciwnym razie nie zapy-
tałby tak szybko o charakter przekazu. Signy zastanowiła się, czy Paul
wysnuł taki sam wniosek.
— Kapitanie, Jared Balchen żyje i przebywa w promieniu stu mil
od statku.
Kapitan wzniósł kpiarsko brwi i popatrzył na Alana. Nie nawiązał
kontaktu wzrokowego z Signy, jakby chciał dać do zrozumienia, że
poważnie traktuje tylko męską połowę duetu.
— Jesteśmy na Oceanie Południowym. Na bezludnym oceanie. Nie
wyobrażam sobie, jak pan Balchen mógłby przeżyć.
— Może jest tutaj, na statku — podsunął Alan.
— Nikt po/a panem i panną Thomas nie przybył na ten statek od
czasu nieszczęśliwego wypadku doktora Balchena.
Oho. pomyślała Signy, dał nam do zrozumienia, żebyśmy nie próbo-
wali mu mówić, co się dzieje na jego statku. I co teraz? Zaczynać od
początku? Nie ma czasu.
— Wobec tego może znajduje się na pobliskiej wyspie. Ale, powta-
rzam, on żyje.
Kapitan Mineta siedział nieruchomo jak medytujący Budda. Dobrze,
w takim razie rzućmy mu wyzwanie.
— Edges próbują zrealizować kontrakt dla Tanaki — zaczęła. —
W trakcie pracy badawczej studiujemy wszystkie zdobywane informa-
cje, niezależnie od tego, że w danej chwili mogą wydawać się one
nieistotne. Wiemy o zaginięciu „Oburu" i obawiamy się, że zniknięcie
Jareda w pewien sposób może być powiązane z wypadkiem trawlera.
Na podstawie wyrazu twarzy Minety Signy próbowała odczytać jego
myśli, lecz miała zbyt mało danych. Dostrzegła tylko lekkie napięcie
mięśni wokół oczu.
— Nie widzę związku — oświadczył kapitan. — „Oburu" zatonął.
Trwa dochodzenie. Na razie nic nie znaleziono. Nic. Nie, nie, tu nie ma
żadnego związku. — Mineta oderwał dłonie od brzucha i zatrzepotał
nimi, jak po złapaniu czegoś gorącego. — Lubi pani... spekulować,
panno Thomas. — Podniósł się. Alan podążył jego przykładem.
Ciało Mihalisa Skyiochoriego leży w tutejszej chłodni, chyba że ktoś
zdążył je usunąć. Martwy marynarz też nie był z niczym powiązany.
— Omówimy to innym razem — zadecydował kapitan.
Signy wstała, pokonana.
— Proszę kontynuować pracę dla Tanaki — dodał Mineta. — Do
widzenia, panno Thomas, panie Campbell.
Wyprowadził ich za próg i zamknął drzwi, poczym zniknął na
drabince wiodącej na mostek.
Paul i Pilar odezwali się równocześnie. Ich głosy nakładały się
w głośniczku za uchem Signy.
— Cholera — warknęła.
— Taa... — zaczął Alan. Zobaczył, jak Signy manipuluje palcami
za uchem i urwał.
— Signy, wynoś się stamtąd — mówił Paul. — Znikaj z tego
statku. Wracaj do domu.
— Nigdy nie dojdziesz z nim do ładu — mówiła Pilar. — Dla
niego jesteś tylko wscibską turystką. Signy, jeśli nie uzyskasz skądś
porządnego poparcia, i to jak najszybciej, Mineta nie zechce cię
wysłuchać.
— Też tak sądzę — przyznała Signy. Czuła, że kapitan wie coś
o tych zaginięciach. Nie mógł być zadowolony z utraty trawlera, nieza-
leżnie od przyczyn, z jakich statek poszedł na dno. — Pilar, Janina ma
pliki dotyczące „Oburu"?
— Nie zostawiłaś żadnych.
— Do licha!
— Dlatego powiedziałam jej wszystko, co wiem. Wypyta pana
Itano.
Alan kierował się chyba do izby przyjęć. Signy dogoniła go.
— Paul, nie obchodzi mnie, czy Mineta chce się mnie pozbyć. Teraz
nie odejdę. Nawet gdybym chciała. A nie chcę.
— Jesteś w niebezpieczeństwie. — W głosie Paula pobrzmiewał
strach.
— Tak jak Jared. A teraz nie przeszkadzajcie mi przez chwilę,
dobrze?
— Niech ci będzie — zgodziła się Pilar. Paul nie odezwał się słowem
Z ładowni dobiegało dudnienie i mechaniczny warkot — „Snanui"
przeżuwał kolejne tony ryb. Korytarze były opustoszałe. Ludzie ciężko
pracowali; mieli przydzielone zadania i koncentrowali się na ich wyko-
naniu. Signy Thomas była osobą z zewnątrz, w pewien sposób wścib-
skim intruzem. Kapitan nie udzieli jej pomocy.
Zginął człowiek, szkoda, ale biznes to biznes. Mineta zareagował jak
Kazi Itano, jak Kazi, który zdumiał się, że Edges nie wzięli forsy za
śmierć kolegi i nie zajęli się swoimi sprawami. Ludzie umierają przez
cały czas, to przykre, lecz taka jest kolej rzeczy.
Takie podejście było jedyne i sensowne, gdy nie kochało się głęboko
utraconej osoby. A jeśli się kochało? Człowiek starał się dbać o swoich
bliskich, walczyć o nich, kiedy sami nie mogli...
Kocham Jareda, pomyślała Signy. Znajdę go.
Poszła za Alanem do izby przyjęć i z ulgą zamknęła drzwi. Maleńka
poczekalnia była jak azyl. Anna podniosła głowę znad konsoli. Nie była
zaskoczona ich widokiem.
— Anno, mieliśmy kontakt z Jaredem. On żyje — oznajmiła Signy.
— Mówiła mi już twoja przyjaciółka, Pilar. Jest w pobliżu, tak
powiedziała.
— Gdzie? — zapytała ją Signy. — Gdzie może być, Anno?
— Nie wiem. — Anna pokręciła głową. Była przejęta.
Signy opadła na krzesełko w poczekalni. Alan przysiadł na sąsiednim.
— Nie sądzę, żeby był na statku — podjęła Anna. — Chciałabym
pomóc go znaleźć, Signy, lecz poza przeszukaniem pobliskich wysp nic
nie przychodzi mi na myśl. O ile kapitan wyrazi zgodę. Aha, wezwał
mnie... — Anna urwała, najwidoczniej czymś rozproszona.
— Mów dalej.
— Kazał ci powiedzieć, że pierwszy oficer osobiście sprawdza
wszystkie szafki i szuflady na statku.
— Przekaż mu moje podziękowania.
— Powiedział też, że pan Itano śle z Lizbony wyrazy szacunku.
A więc Itano już był zorientowany w sprawie Minety. To mogło
tłumaczyć, przynajmniej częściwowo, reakcje kapitana. Anna chciała
chyba coś dodać, coś jej chodziło po głowie. Miała nieodgadnioną minę.
Wina? Nadzieja? Signy czekała na wyjaśnienie.
— Znam wasze plany odnośnie traktatu — wyznała Anna. — Pilar
powiedziała mi, gdy byliście u kapitana. Naprawdę chcecie prosić
Komisję o wstrzymanie połowów?
Pilar wprowadziła Annę w ich kalkulacje? Tak szybko? Co nią
powodowało? Zaufanie? Reakcje Jareda? Nieważne.
— Chyba tak.
— Musicie spróbować. Musicie. Życie w Oceanie Południowym
znalazło się w punkcie krytycznym. Myślałam... myśleliśmy, większość
pracujących tu badaczy, że nasze ostrzeżenia zostały zlekceważone.
— Zlekceważone? — powtórzyła Signy.
— Znajdujemy tyle sprzecznych danych... tyle rzeczy nie dających
się wyjaśnić... Tendencje neoteniczne u ryb kostnoszkieletowych. Nie-
zwykłe zmiany składu procentowego zooplanktonu. Nie wiemy, czy są
one częścią długofalowego cyklu, ponieważ nie posiadamy danych
sprzed ponad stu lat, a w oceanicznym systemie równowagi stulecie
może być okresem zbyt krótkim. Niektórzy badacze uważają, że popu-
lacje są nadmiernie eksploatowane i znajdują się na krawędzi załamania.
Inni są zdania, że wielkość obecnych połowów jest znośna. Ci dostają
większe fundusze — zakończyła z goryczą.
— Co próbujesz powiedzieć?
— Że morze wokół nas jest chore i być może już nigdy nie wróci do
zdrowia.
Anna mówiła z przekonaniem wynikającym z rozpaczy i wiedzy. Dla
niej nie było niepewności. Morze umierało.
— Boję się o Jareda — podjęła. — Boję się o was. Rozwścieczycie
ludzi; odbierzecie im pracę, jedzenie, jeśli przepędzicie stąd statki. Być
może nie zda się to na wiele. Ale mam nadzieję, że dopniecie swego.
Jared i Anna czasami rozmawiali o morzu. Jared zazdrościł Annie,
bo Anna nurkowała pod lodem i znała leżący tam dziwny świat.
— Czy Jared znał twoje obawy związane z rybołówstwem? —
zapytała Signy.
— Nie mówiłam mu. Nie. Żałuję. Teraz chcę wiedzieć, co zamie-
rzacie zrobić.
— I Jared został uprowadzony, ponieważ braliśmy pod uwagę zam-
knięcie tutejszych łowisk? Anno, my tylko o tym myśleliśmy. Myśleli-
śmy, mówiliśmy, między sobą. Bez żadnych świadków, z wyjątkiem
tajemniczej...
— Wiecznie Zielonej — dokończył Paul. — Być może na nią
patrzysz.
To nie mogła być Anna. Signy postawiłaby na to własne życie. Na
twarzy Anny malowała się taka wielka nadzieja.
— Coś dzieje się na mostku — wtrąciła Pilar. — Signy, włącz
ekran. Lepiej, żebyś to zobaczyła.
— Anno, skorzystam z konsoli, dobrze? — Signy ruszyła spiesznie
wokół biurka i wsunęła się na wygrzany, zwolniony przez Annę fotel.
Uzyskała dostęp do głośników na mostku; usłyszała grzechot japońskie-
go — kapitan, pomyślała — i grad słów wypowiadanych przez kobietę.
— Wybacz — rzuciła w stronę Anny. Anna i Alan zerkali jej przez
ramię, przyciągnięci ciągami wielkich liter tłumaczenia Białej Linii.
KAPITAN MÓWI, ŻE OTRZYMAŁ ROZKAZY WYSŁANIA
PANNY THOMAS NA PRZEJAŻDŻKĘ HELIKOPTEREM NA SĄ-
SIEDNIE WYSPY.
Napisy ukazywały się na tle obrazu z mostka. Kapitan Mineta chodził
w tę i z powrotem, mówiąc do człowieka, który zastygł w postawie
spocznij tyłem do kamer.
KAPITAN JEST WKURZONY. CHCE, ŻEBY WSZYSCY CU-
DZOZIEMCY WYNIEŚLI SIĘ W DIABŁY.
Oto w jaki sposób Biała Linia interpretował potoki słów.
— Mówi pierwszemu, że taki przelot jest marnowaniem paliwa, ale
przynajmniej zdejmie mu z głowy tę cudzoziemską wiedźmę. — Anna
włączyła się jako tłumaczka. Po chwili milczenia kontynuowała: —
Żałuje, że Itano nie poinstruował go, jak postępować z tą gaijin, która
dezorganizuje pracę przetwórni. Jest niezadowolony z naruszenia pro-
cedury w związku ze Skylochorim i... co?
BŁĘDY W PROTOKOLE ZE? SKYLO? COŚ
— ...jest niezadowolony ze sposobu, w jaki Kobe powiadomiło
rodziny ludzi, którzy zginęli na „Oburu".
COŚ O OBURU MARU
Kapitan Mineta opuścił mostek.
¦— Wysyła mnie na poszukiwanie igły w stogu siana, co? — mruk-
nęła Signy.
— Co takiego? — Anna ściągnęła brwi. — Aha. Tak, chyba tak.
Signy, muszę wezwać Trenta. Myślę, że chciałby być naszym pilotem.
Naszym pilotem? Signy uśmiechnęła się i powiedziała do ekranu:
— Z drogi, ludziska. Anna potrzebuje tablicy.
— Cholera, gdzie Janina? — zapytała Pilar. Na chwilę pojawiła się
jej twarz, potem ekran zrobił się pusty. Signy odsunęła się od konsoli
i przekazała klawiaturę Annie.
— Polecę z wami, jeśli Kihara wróci na czas — powiedziała Anna.
— Aha, jest wiadomość od starego. Od kapitana. Myślę, że zaczekamy
z tym troszeczkę... Zanim odpowiemy mostkowi, chciałabym porozma-
wiać z Trentem. — Anna podniosła przenośny telefon i zagadała szybko
po japońsku do kogoś, kto nie ukazał się na ekranie.
Alan podniósł się i potarł oburącz plecy na wysokości pasa.
— Wybiorę się razem z wami.
— A jeśli mostek wyrazi sprzeciw? — zapytała Signy.
— Wtedy polecę na gapę. Dochodzę do wniosku, że zawsze chcia-
łem być gapowiczem.
— Cześć, Trent. Mógłbyś spotkać się z nami na pokładzie za ja-
kieś.. . piętnaście minut? — Anna zaczekała na odpowiedź. — Dzięki.
Na ekranie widniało uparte okno CZEKA WIADOMOŚĆ. Anna
popatrzyła na Signy.
— Co powiemy kapitanowi?
— Powiedz mu, że świetnie, cokolwiek zaproponuje. — Signy
zastanawiała się, czy zdołałaby przekupić Trenta, żeby zabrał ją tam,
dokąd chciałaby polecieć — gdyby tylko wiedziała, gdzie. Zastanowiła
się, co dla niej przygotowano. Miała „wypaść" za burtę czy ,,spaść"
z helikoptera, a może po prostu skończyć z Jaredem, gdzieś i jakoś.
Ogłoszono by ich zaginięcie, a później sprokurowano wirtualny film,
który ukazywałby ich całych i zdrowych w Paryżu. A może wykombino-
wano by jeszcze coś innego?
Anna pokiwała głową i wysłała potwierdzenie na mostek.
Na ręce Signy jarzyło się światełko Paula, znak, że monitoruje;
obserwator, słuchacz, źródło bezpieczeństwa, które nie ochroniło Jare-
da. Signy podniosła się i złapała Alana za rękę. Nie unikał kontaktu.
Signy postanowiła, że dopóki będzie na Antarktyce, ani na chwilę nie
znajdzie się z dala od niego.
— Nic ci nie jest? — zapytał.
— Nie, w porządku. Mam nadzieję.
— Start jest przewidziany na ósmą zero zero — poinformowała
Anna. — Polecę z wami; Kihara wraca mniej więcej za godzinę. Chodź-
my pogadać z Trentem.
Signy i Alan pospieszyli za nią, po metalowych schodach, pustych,
zimnych i dźwięczących wspomnieniami ech, jakby w ciemnych prze-
strzeniach statku chwilę wcześniej zadudnił gong. Signy słuchała, inten-
sywnie, ale usłyszała tylko własny oddech i cichy tupot butów na
grubych podeszwach. Tutaj był dzień czy noc? Zegarek oznajmiał późny
wieczór, ale na mostku wszyscy byli zajęci jak w s'rodku dnia. Signy nie
była ani zmęczona, ani śpiąca, ani głodna. Czuła, że nigdy nie zaśnie,
nie wtedy, gdy Jared czekał. Jej następny oddech przerodził się w głę-
bokie, zaskakujące ziewnięcie.
Znak na drzwiach oznajmiał wyjście na pokład dla śmigłowców.
Alan położył otulone rękawicami dłonie na kole.
— Nie — powstrzymała go Anna. — Na górę.
Jej twarz wyrażała ponurą determinację. Z pewnością nie była ona
wynikiem wysiłku towarzyszącego wspinaniu się po schodach. Przyczyną
musiało być coś innego, jakiś wysiłek wewnętrzny. Pokonali trzy kondyg-
nacje, wreszcie drabinka zakończyła się na ostatnim podeście, przed za-
mkniętym włazem. Anna otworzyła go i wyszli razem na mróz. Signy aż
sapnęła. Stanęli na platformie z metalowej siatki. Poniżej prostokątnego
otworu do pokładów „Siranui" biegły zygzaki drabinek. Znajdowali się tuż
nad mostkiem; wprost pod nimi od białego dachu odchodził wachlarz
czarnych tatli opakowego szkła. Trzy stopnie prowadziły do podstawy
czaszy obrotowej anteny; talerz był gładki od lodu. Para wznosiła się z osłon
chroniących przed mrozem rozgrzany mechanizm.
„Siranui" opadł w dolinę między falami i wzniósł się ociężale,
olbrzym w bezgranicznym świecie ołowianego nieba i czarnej, oleistej
wody. Światło sugerowało, że zapadł zmierzch, ale Signy nie widziała
słońca. Zimno wycisnęło jej łzy z oczu. Musiała zamrugać. Anna zacis-
nęła szczelnie kaptur skafandra. Signy puściła rękę Alana, zaciągnęła
swój kaptur i znów chwyciła jego dłoń.
Właz otworzył się. Przyłączył się do nich Trent.
— Cześć, Signy Thomas. Cześć, Alan. Co robimy? — zapytał Annę.
— Sprawdź, czy uda ci się nagiąć harmonogram lotów w ten sposób,
żebyś ty jutro rano był naszym pilotem.
— Pewnie. To wszystko?
— Chciałam cię ostrzec, że przebywanie w pobliżu panny Thomas
może być niebezpieczne. Ale chciałabym, żebyś ty z nami poleciał, jeśli
możesz.
— Wciągałaś mnie tu na górę, żeby o to zapytać? Anno, ja lubię
latać.
— Korzystając z nieobecności twoich ciekawskich kumpli, chcia-
łam ci też powiedzieć, że rozkazy uciszenia sprawy zatonięcia „Oburu"
nadeszły z kwatery głównej Tanaki w Kobe.
— Poważnie?
— I chciałam cię powiadomić, że doktor Balchen żyje. Jesteśmy
przekonani, że znajduje się gdzieś w odległości do stu mil od „Siranui".
— Jasny gwint. Myślicie, że jest na „Kasumi"?
— A trawler przebywa na tym obszarze? —¦ zapytała Anna.
— Nie wiem. Dowiem się.
— Nie — podpowiedział Paul.
— Bądź dyskretny, Trent — poprosiła Anna.
— Jestem kwintesencją dyskrecji — zapewnił Trent. — Możemy
już wejść do środka?
— Jeszcze nie. — Oczy Anny błądziły po linii horyzontu.
Signy odwróciła się, aby popatrzeć na ogrom statku. W odległości
stu jardów od burty powierzchnię wody przebił grzbiet wieloryba,
masywny i lśniący.
— O rany — szepnęła.
Wieloryb wznosił się, milczący i cudowny. Signy usłyszała szmer
jego oddechu, głośny jak silnik parowy. Wieloryb zanurzył się i zniknął.
— To humbak — powiedziała Anna. — Zaraz znów się pokaże.
Zaczekajcie. — Wyjęła ze skafandra lornetkę i podała ją Signy. Signy
omiotła wodę, zastanawiając się: Gdzie? Gdzie się pokażesz?
— Tam. — Głos Anny był płaski, bezbarwny. Signy odwróciła się
we wskazanym kierunku. Wiedziała, że jej kamera nie wychwyci do-
kładnych szczegółów, które mogła dostrzec przez szkła lornetki.
Tym razem wieloryb ukazał się bliżej. Przetoczył się po wodzie,
pozwalając podziwiać swój ogrom, jaśniejszy brzuch. Wypuścił pióro-
pusz pary i znów się zanurzył. Anna zamknęła oczy i wzniosła twarz ku
niebu o barwie pistoletowej stali.
— Trzy razy. Pokaże się nam trzy razy.
Wieloryb wychynął na powierzchnię tak blisko statku, że mógłby go
potrącić. Pokonując ciężar własnego ciała, z hukiem fali przyboju
wzniósł swój niewiarygodny łeb nad wodę.
Poruszając się jakby w zwolnionym tempie, ukazał im się w całej
okazałości, powoli, cal po calu. Widzieli zamglone, mętne ślepie, spę-
kaną, pokrytą bliznami skórę, zagojone i świeże wrzody, czerwone
i lepkie od żółtego śluzu, dłuższe od męskiego uda. Zanurzył się. Ciem-
ny cień rozmywał się, gdy schodził coraz głębiej, aż w końcu zniknął.
W powietrzu zawisł odór ścieków, smród zgnilizny i obrzydliwego
rozkładu, porwany nagłym podmuchem. Signy wciągnęła w płuca czy-
ste, morskie powietrze, wciągnęła je głęboko i szybko.
Stali, gdy statek wędrował w górę i w dół olbrzymiej fali, stali, gdy
wspinał się i zsuwał z następnej. Wreszcie Anna cofnęła się od barierki.
Signy i Trent przyjęli, że wieloryb znikał na dobre.
— Nigdy nie widziałem takiego kolosa — powiedział Trent —
a zaliczyłem niemało wielorybów.
— Jest gościem — stwierdziła Anna z przekonaniem. — Starcem.
Nie z tych, jakie spotykaliśmy wcześniej. — Objęła ramiona rękami
i popatrzyła na zlodowaciały pokład. — Tak myślę.
Anna wiedziała. Wiedziała.
— On umiera — powiedziała Signy.
Anna, przygarbiona, odwróciła się od morza. Zeszli na dół.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY
Pilar zdumiewała się mieszaniną chęci działania i strachu, lęku
i ciekawości, która przepajała transmisje Signy z Antarktyki. Signy
zdawała się balansować na niebezpiecznej krawędzi intuicji, w przypły-
wach smutku i rozpaczy przemieszanych z poczuciem winy, kiedy
otaczające ją widoki odrywały ją od celu, jakim było odnalezienie
zaginionego kochanka. Każdy jej ruch sygnalizował, że spodziewa się
jego utraty.
Co otrzymałoby się po przedestylowaniu tej burzy emocji w, powiedz-
my, utwór kinetyczny? W geometrię płaszczyzn barwnego światła,
w którym można by chodzić, pławić się, na które można by napierać?
Pilar wyobraziła sobie paletę potrzebną do nasycenia przestrzeni barwa-
mi przesączonego przez witraże światła, przejrzystego, ostrego jak
brzytwa, łamiącego się i kruchego jak szkło. Palce ją świerzbiły, żeby
zabrać się do pracy.
Jej własne emocje były mniej przestrzenne, bardziej stonowane. Co
czuła do Jareda? Jakie uczucia w niej wzbudzał? Radość z obserwowa-
nia, w jaki sposób pracuje jego ciało, rozkosz na widok gracji typowej
dla wodnego ssaka; Jared-delfin. Zdumienie jego naiwnymi przyjemno-
ściami: gdy nikt mu nie przeszkadzał, Jared potrafił przez pół godziny
wpatrywać się w skomplikowany rysunek na łodydze kwitnącej juki,
potrafił przez pół nocy siedzieć przed kominkiem, oczarowany wzorami
kreślonymi przez płomienie. Pilar chciała znów na niego popatrzeć,
prześledzić palcami fakturę i kontury jego twarzy — Pilar nie miała na
to czasu, nie teraz.
Jimmy pracował przy konsoli Janiny, tkając pajęczyny prawdopodo-
bieństw na podstawie transmisji do i z „Siranui", do i z bazy McMurdo.
W zwyczajnych, prozaicznych słowach, które do niego napływały,
szukał śladów nieznajomego sobie człowieka. Jimmy przedzierał się
przez sieci z szaleństwem tańczącego Siwy. Tańczy, uświadomiła sobie
Pilar, aby mnie zdobyć. Jakie to smutne.
Jimmy znalazł wejście do zapisów startów i odlotów w McMurdo,
do litanii lakonicznych komentarzy.
— Zulu Tango podchodzi do McMurdo — usłyszała Pilar, a po
chwili: — Roger. Możesz lądować.
Jimmy nie przejmował się kosztami; każda minuta obciążała Edges.
Trzeba jeszcze zapłacić Białej Linii, w formie, której nie uwzględnia
żaden formularz podatkowy, dodać wydatki związane z pobytem Janiny
w Lizbonie, bilety Signy do McMurdo; wszystkie drobne sumy nakła-
dały się i rosły. W zasadzie zmartwienia finansowe były na głowie Paula,
ale Pilar nie mogła przestać myśleć o saldzie ostatnich bilansów.
Jimmy skrzywił się na coś. co powiedział pilot gdzieś daleko na
południu, nieznacznie, o ile w ogóle, powiązany z odnalezieniem Jareda
albo sfinalizowaniem kontraktu i dokonaniem rozliczeń finansowych
z Tanaką.
— Miało być po angielsku — mruknął Jimmy.
— Co mówisz? — zapytała Pilar, ale Jimmy nie usłyszał. Zatracił
się, skupiony na ekranie przy konsoli Janiny.
Konsoli Janiny? Janina nie poznałaby swojego warsztatu pracy.
Kontaktując się z Lizboną, Pilar przesyłała obrazy studia z zeszłego
tygodnia, aby zaoszczędzić Janinie poczucia, że wtargnięto na jej
terytorium. Drobiazgi Jimmy'ego leżały w rzędach na jej biurku, na
półce, którą skonfiskował do przechowywania różnych ważnych rze-
czy. Zaanektował również część domeny Pilar. I wcale nie był bałaga-
niarzem. Po prostu potrzebował mnóstwo przestrzeni. Pilar korciło,
żeby z powrotem zaprowadzić rozgardiasz, który tak dobrze jej robił.
Nie mogła.
Myślała wyłącznie o Jaredzie.
— Pilar Videla, nie potrafisz poradzić sobie z faktem, że Jared żyje
— powiedziała głośno. — Dlaczego ? — Nie uzyskała odpowiedzi, którą
chciała usłyszeć.
Odwróciła się do swojej konsoli i zastała Janinę on-line w czasie
rzeczywistym. Założyła gogle na oczy: Portugalia.
—pasma mgły wirujące nad mokrym piaskiem. Na pierwszym planie
droga, czarna popelina, ramię deszczowca Kaziego. W tle, widok na
port, do którego ściągały na noc kutry rybackie pomalowane jaskrawymi
kolorami.
— Przekonałaś go. Przekonałaś samego starego. Jeśli propozycja
zakazu przejdzie, skoncentrujemy energię na akwakulturze i poniesiemy
straty na połowach naturalnych — mówił Kazi.
— Byłam przerażona — powiedziała Janina. — Bałam się, że pan
Tanaka odłoży słuchawkę.
— Cóż, nie zrobił tego. — Kazi popatrzył na nią koso. — Spowo-
dowałaś mnóstwo zmian, mój mały inżynierku. To doprowadzi do
przewrotu w firmie. Dojdzie do przesunięć kadrowych. Dobrze, że
zasugerowałaś przeniesienie części floty na łowiska Północnego Pacy-
fiku. Fabryki z zadowoleniem przejmą najlepsze statki z południa.
— To nie było takie łatwe. Jest strasznym człowiekiem, ten twój
Yoshiro Tanaka. Dlaczego na to poszedł?
— Spróbuję odtworzyć tok rozumowania prezesa mojej firmy. Yo-
shiro Tanaka myśli, że nie zmienimy stanowiska Komisji. Dzięki opo-
wiedzeniu się za całkowitą ochroną zrobimy sobie reklamę i zyskamy
dobrą opinię, a nadal będziemy łowić.
Pilar tego się domyślała. Odchyliła się na oparciu fotela i skrzyżo-
wała ręce na piersiach. Z mgły spowijającej Lizbonę emanowała wilgoć.
Pilar przeniknął chłód.
— Myślę, że napotkamy niewielkie trudności ze strony państw,
które mają floty rybackie na innych wodach. Przyklasną nam, ponieważ
ich zyski będą zabezpieczone. Afrykańczycy będą utrudniać.
— I Pakistan — dodała Janina — i Japonia, i obie Koree, i blok
europejski, i...
— Mówisz tak, jakbyś sama musiała rozpracować każdy z tych
problemów. Mamy mądrych pracowników, Janino. Zbierają dossier na
temat reprezentantów. W oparciu o specyfikacje pana Maury, które
uznaliśmy za... intrygujące.
— Specyfikacje pana Maury'ego? Och, męski szowinizm —
warknęła Pilar do głośniczka Janiny.
Dossier Edges nie były streszczeniami, a modelami psychiki, pozwa-
lającymi przewidzieć reakcje pod wpływem określonych bodźców. In-
nymi słowy, Edges umieli znajdywać czułe, podatne miejsca, składające
się na bazę wyjściową dla posunięć umiejętnego manipulatora. Nego-
cjator otrzymywał krótką listę sugestii umożliwiających zadanie psychicz-
nego ciosu poniżej pasa. Sugestie pochodziły z przestrzennych ruszto-
wań, które Edges wypełniali wszelkiego rodzaju faktami. Struktura była
dziełem Paula. tak, ale poza tym syntezą pracy Signy (znajomość neu-
rofizjologii), Janiny (robocze modele bramek i napięć krytycznych
w systemie) i Jareda (przewidywanie reakcji organizmu w sytuacjach
stresogennych).
— Bez dodatkowych opłat — mruknęła Janina.
— Słucham? — zapytał Kazi.
— Cieszę się, że uznałeś dossier za przydatne. Staramy się jak
najlepiej. Ale chyba to wiesz.
Przystanęli na tarasie widokowym. Janina wsparła ręce na marmu-
rowej balustradzie. Patrzyła w dół, na podskakujące światła w zatoce,
na kolorowe plamy, jakie rzucały na gładką wodę.
— Opowiedz mi o „Oburu" — rzekła nagle.
— Walisz prosto z mostu — szepnęła Pilar.
— Słucham? — Kazi zacisnął dłonie na balustradzie i patrzył prosto
na port.
— O „Oburu". Trawlerze, który poszedł na dno gdzieś na Oceanie
Południowym. Statku z waszej floty.
Kazi zawahał się.
— „Oburu"... zatonął.
— Tak, to wiemy. Czy Mihalis Skylochori był członkiem załogi?
Nigdzie nie natrafiliśmy na jego nazwisko.
Pilar usłyszała szelest materiału. Płaszcz przesunął się, gdy Japoń-
czyk wyprostował ramiona.
— Nie.
— Rozumiem. Pytam, bo Edges pracują w oparciu o zbieranie
oderwanych strzępków informacji i łączenie ich na różne, niespodzie-
wane sposoby. Taka gra jest chaotyczna i często bezproduktywna, ale
niekiedy daje nam to, co potrzeba. Ja gromadzę informacje dla twojej
firmy, Kazi. Dla ciebie. Pomóż mi.
— Nie mogę pomóc ci w sprawie „Oburu". Powiedziałem już
wszystko, co wiem.
— Spróbuj przewidzieć przyszłość. Co się stanie z tobą, jeśli nie
będzie połowów?
— Kieruję wydziałem połowów i akwakultury — odparł Kazi. —
Jeśli odpadną połowy, będę kierował akwakulturą.
— Czego szefem jest obecnie San-Li Tanaka? Czy będzie walczyła
z tobą, aby zachować swoje stanowisko?
— Twoje informacje są nieaktualne. San-Li dwa tygodnie temu
została przeniesiona na łowisko.
— Tak?
— O-la-la — skomentowała Pilar.
— Tak. Yoshiro Tanaka osobiście ją o to poprosił. Uznał, że nad-
szedł czas, aby zdobyła doświadczenie na statku-przetwórni.
Pilar obróciła się na krześle. Jimmy zaczął nucić motyw z „Shelter",
trochę fałszując.
— Jimmy, zabieraj stąd tyłek — powiedziała Pilar.
Chłopak przestał nucić i wstał, nie odrywając oczu od ekranu.
— O co chodzi?
— San-Li Tanaka jest na łowisku.
Jimmy zamrugał i podszedł do ekranu Pilar, szybko pochylając się
nad jej ramieniem.
Róg mgłowy zahuczał w portugalskiej nocy. Smutny, żałosny
dźwięk głuszył brzęczenie owadów, w którym Pilar, po raz pierwszy,
rozpoznała nieprzerwany szum pojazdów.
— San-Li Tanaka została wysłana na „Siranui"? — zapytała Janina.
— Owszem — potwierdził Itano.
— Dwa tygodnie temu — powiedziała Pilar. — Zaraz po zatonię-
ciu „Oburu".
— Dziękuję. — Janina cmoknęła Kaziego w policzek.
— Za to, że powiedziałem ci, gdzie jest San-Li ? — Japończyk był
zaskoczony.
— Tak. Chciałabym kiedyś ją poznać.
— Dlaczego?
— Aby zapytać, dlaczego „Oburu" zatonął — mruknęła Pilar.
Janina wsunęła rękę pod ramię Kaziego. Odwrócili się od portu
i ruszyli w stronę otoczonych murami dziedzińców hotelu.
— Och, bo nigdy nie spotkałam prawowitej następczyni tronu —
powiedziała Janina.
Pilar zmieniła ekrany i zajrzała do Signy, na „Siranui":
—szczęk zastawy stołowej. Kamery Signy ukazywały Alana i Annę,
siedzących po drugiej stronie stołu. Signy była niezwykle spokojna,
może niezbyt przytomna.
Pilar zostawiła ją; te nowiny mogły poczekać parę minut.
Portugalia: Janina została w tyle, gdy Kazi otwierał kartą bramę
hotelu.
— Czes'ć, Pilar — wyszeptała. — Czy tego chciałaś?
— Mowa. Tego było mi trzeba. Dobranoc, słonko. Śpij dobrze.
— Co z Jaredem?
— Nic nowego. Signy jutro wyrusza na poszukiwania.
— My mamy w planach pierwszą turę rozmów. Cały dzień będę na
konferencji.
— A więc dobrze wypocznij.
— Postaram się.
Kazi odwrócił się, czekając na Janinę. Janina weszła na cichy dzie-
dziniec hotelu. Oświetlone okna znaczyły położenie pokoi, w których
ludzie Tanaki pracowali do późna w nocy.
— Zatonięcie „Oburu"? — zapytał Jimmy. — Pilar, jak do tego
doszłaś?
— To przykładowe połączenie dokonywane przez Edges — odpar-
ła.
— To ona jest Wiecznie Zieloną. Jasna cholera. — Jimmy ruszył ku
konsoli Janiny, z wyciągniętymi rękami jak lunatyk. — Pilar, czasem
jestem idiotą. Wiecznie Zielona powiedziała mi, że pracuje w Seychel-
les. Gdybym wyciągnął dane z Seychelles, nie musiałbym śledzić wszyst-
kich ścieżek w sieci.
— Gdybyś chciał wydobyć dane Seychelles, szukaj... — Pilar
wczytała mapę sieci, rozjarzone linie, które łączyły miasta świata. — Sri
Lanka.
— Och, tak. Rzeczywiście. — Jimmy zaczął znowu nucie, szukając
San-Li Tanaki, znanej w sieci, być może, pod przydomkiem Wiecznie
Zielonej.
Signy nie była śpiąca. Nie była głodna. Prowadzona, nie bez protes-
tów, do mesy przez Alana i Annę, wiedziała, że pragnie być w ruchu,
przemierzać korytarze statku, być na nogach, dopóki coś się nie wyda-
rzy. Uległa, gdy pojawiła się przed nią parująca miska garnirowanych
jarzynami klusek ze smażonym kurczęciem i pikantnymi orzeszkami.
Jedzenie było cudowne.
Anna i Alan rozmawiali o błahostkach. Nie poruszyli tematu ani
wieloryba, ani Jareda, ani sześciu godzin, jakie pozostały do startu
helikoptera. Signy wypiła kubek aromatycznej herbaty. Napój był zbyt
uspokajający, zbyt przyjemny. Zastanowiła się, czy wieloryb nadal
przebywa gdzieś w pobliżu statku. Jak bardzo to bolało, być takim
wielkim i takim chorym? Signy słyszała jego oddech i doszukała się
w nim błagania. Nagle poczuła piasek pod powiekami. Potrząsnęła
głową.
— Halo? — Anna uśmiechnęła się do niej.
— Cześć. Już jestem.
— To dobrze. Nie tęsknię za tym, by nieść cię do łóżka. Ale chyba
powinnaś się tam znaleźć, i to szybko.
— Nie! — Signy sama była zaskoczona brzmieniem własnego
głosu. Mówiła jak rozkapryszone dziecko. — To znaczy, proszę, jeszcze
nie. Chcę się trochę rozejrzeć.
— Signy, nie znajdziesz Jareda w szafce na szczotki. I niedługo
zwalisz się z nóg — powiedział Alan.
— Ja idę do łóżka. — Anna wstała od stołu. — Pokażę ci twoją
kabinę, Signy.
— Nie chcę być sama — zaprotestowała Signy. — Zostanę z Ala-
nem.
Anna skinęła głową.
— Myślę, że to dobrze ci zrobi. — Zebrała tace i odeszła.
Signy patrzyła, jak kluczy między stolikami w opustoszałej sali.
— Lubię ją.
— Annę? Sprawia wrażenie dość ostrej — powiedział Alan.
Ze słuchawki dobiegł głos Pilar.
— San-Li Tanaka jest na pokładzie.
— Gdzie? — zapytała Signy.
— Nie mam bladego pojęcia. Nie możemy znaleźć żadnego ad-
resu.
— Możesz zdobyć jej zdjęcie? Przyślij je do kabiny Alana.
— Poszukam — obiecała Pilar. Jej światełko na nadgarstku Signy
wygasło. Alan czekał, żeby Signy wyjaśniłamu, co mruczała pod nosem.
— Jest tu gdzieś córka Tanaki.
— Czy to coś oznacza?
Signy odsunęła krzesło. Czuła, że jej ruchy są niezdarne i bardzo, ale
to bardzo powolne.
— Nie wiem.
Jared ocknął się z głębokiego snu. Stwierdził, że przebywa w znajo-
mym wnętrzu groty będącej dziełem ludzkich rąk. Nad jego głową
zielone płótno napinało się na sprężystej ramie. Rozbili stary namiot na
zboczu Copper River i poszli wcześnie spać; wszystkich bolały mięśnie
po pokonaniu porządnego odcinka spienionej wody. Słyszał, jak ktoś
chrapie, zapewne Laughlin, gruby Teksańczyk. Laughlin nie był czło-
wiekiem, do którego mógłby się garnąć; Kihara to co innego, wygadany
i obeznany z dziczą. Kiharę lubił.
Ręce Jareda stały w płomieniach, twarz go paliła. Wypełniony
pęcherz sprawiał mu ból i wcale nie był nad Copper River.
Podniósł się na łokciach. W namiocie spały trzy osoby, ciemne
sylwetki wokół jarzącego się grzejnika. Bandaże na rękach uniemożli-
wiły mu rozsunięcie suwaka. Wyczołgał się ze śpiwora. Przykląkł
i złapał zębami bandaże, jednak nie zdołał ich poluzować. Na rozwinię-
tej macie z gąbki, warstwie izolującej, leżały plecaki i otwarte pakunki.
Nie zobaczył broni. Nie zobaczył swojego zasilacza.
Mógł założyć, że ci ludzie darowali mu życie nie bez powodu. Mógł
również przyjąć, że pochwycenie go w wodzie było początkiem, inaczej
już byłby z powrotem na „Siranui". Musiał wyjść na zewnątrz, ale do
tego potrzebny był skafander. Zamarznięcie na śmierć nie było dobrym
rozwiązaniem.
Jared odwrócił się, nadal na kolanach, i znalazł skafander złożony
w nogach skłębionego śpiwora. Złapał go między niezdarne pięści.
Skafander nieznośnie szeleścił, ale rytm spokojnych oddechów za jego
plecami nie uległ zmianie. Mimo wszystko, jeszcze zanim się obejrzał,
wiedział, że ktoś go obserwuje.
Jedną z osób w namiocie była kobieta. Podniosła się na łokciach
i mierzyła z pistoletu w jego brzuch. Czarny otwór lufy, w który spoglą-
dał, zdawał się wielki jak jej głowa. Jared wiedział, że tak nie jest, ale
niech to diabli, wycelowany pistolet ma tendencje do powiększania
rzeczywistego rozmiaru.
— Sza. — Kobieta przecząco pokręciła głową.
Jared podniósł zabandażowane dłonie, poklepał krocze i wskazał
wyjście namiotu. Kobieta skinęła i rozpięła klapę. Nikt się nie przebu-
dził. Jared zarzucił skafander na ramiona i wypełzł na zewnątrz.
Słyszał, jak kobieta wychodzi za nim na ubity śnieg, w purpurowy
półmrok. Szedł, dopóki nie usłyszał, że kobieta zwalnia za jego plecami.
Jeśli pozwoliła mu odejść tak daleko, nie ma problemu. Wyczuwał jej
napięcie; próbował wsłuchać się w jej kroki, rozszyfrować emocje
w trakcie paru rzutów okiem przez ramię. Granice jej cierpliwości były
dla niego niezmiernie ważne.
Lodowiec wisiał nad obozowiskiem, bliski, ogromny. Namiot stał na
niewielkiej wysepce, w kanionie utworzonym przez skalisty cypel z jed-
nej strony, przez lodowiec z drugiej. Na żwirowej plaży leżał płaski owal
zodiaka, maleńki w porównaniu z białym szkieletem wieloryba, naj-
prawdopodobniej ofiarą dawno odeszłych w przeszłość wielorybników
Szkielet może tu leżeć od dziewiętnastego stulecia, mimochodem po-
myślał Jared. Później zaczęto rozbierać upolowane sztuki na pokładzie
i sezonowi wytapiacze tłuszczu zniknęli jak ptak dodo.
Jared rozmyślał o losie wieloryba, zastanawiając się jednocześnie,
co zrobić z suwakiem. Drapał go bezradnymi rękami. Kobieta stanęła
przed nim i pochyliła się do rozporka. Miała około trzydziestki. Jej skóra
była oliwkowa, nos jastrzębi, a rzęsy długie i czarne. Nie jest ładna,
zauważył Jared, gdy rozpinała suwak i przytrzymywała zimną ręką jego
członek. Niezły początek.
Jared stwierdził, że kobieta ma obie ręce zajęte zapinaniem rozporka
— tym samym pistolet musiał zostać w namiocie. Albo schowała go
gdzieś w kieszeni. Postąpiła nierozważnie, ale przez lata Jared nauczył
się, że nie należy zbyt nisko szacować potęgi głupoty. Kobieta zaczęła
odsuwać się od niego. Otoczył ręką jej szyję, zacisnął zabandażowaną
dłoń na jej nosie i ustach. Podciął ją kolanem i oboje runęli na śnieg.
Walczyła jak kocica, ale przycisnął ją całym ciałem w dziwacznej
parodii pozycji misjonarskiej. Jedną ręką zakrywał jej usta, a drugą ją
obmacał. Nie znalazł broni. Usiadł na niej okrakiem i wbił tył jej głowy
w ubity śnieg, napierając na nos, aby odsłonić szyję. Przyłożył palce do
tchawicy i nacisnął, niezbyt mocno. Kobieta złapała go za ręce.
— Nie krzycz — wyszeptał. Nacisnął na gardło nieco mocniej. —
Nie krzycz. Podnieś ręce, powoli, i rozwiąż mi bandaże na tej ręce.
•— Lewą ręką zakołysał chrząstką krtani, aby zaakcentować polecenie.
— Na tej ręce, zrozumiano?
Zamrugała szybko i spróbowała pokiwać głową.
Bandaże były umocowane przezroczystą taśmą. Jared spoglądał na
milczący namiot, gdy kobieta rozwijała kolejne warstwy. Lodowiec,
plaża, morze; obozowali na malej wysepce, gdzieś blisko kontynentu na
pustym, skutym lodem południu. Rozproszone światło nie było żadną
wskazówką. Nie widział fok ani pingwinów. Czy to mogło coś znaczyć?
Zimne powietrze owiało jego dłoń. Jared obejrzał ją uważnie, z kli-
nicznym dystansem. Obrażenia były poważne. Skóra na ostatnim pali-
czku piątego palca była trupio blada. Na opuszkach utworzyły się
pęcherze, ale kciuk był cały.
Jared zamknął i rozprostował dłoń. Nie spuszczał kobiety z oka,
dopóki nie wypuściła powietrza z płuc. Zmienił ręce i poczuł, że pęcherz
na palcu wskazującym pękł, gdy zacisnął gołą dłoń na jej twarzy.
— Teraz drugą.
Funkcje czuciowe palca wskazującego pozostały nienaruszone. Po-
liczek w kontakcie z poranionym palcem był szorstki i palący, jak papier
ścierny polany kwasem. Kobieta zdjęła drugi komplet bandaży. Obra-
żenia były nie większe, niż na lewej dłoni, a mały palec wydawał się
zdrowy.
Kobieta wlepiała w niego brązowe oczy. Jared, lekarz z krwi i kości,
zwrócił uwagę na nadmierne rozszerzenie źrenic, będące wynikiem
wpływu katecholamin na ośrodkowy układ nerwowy. Wyczuwał tętno
na odgałęzieniu tętnicy twarzowej z boku szczęki. Puls był wyraźnie
przyspieszony.
Mógł zabić tę kobietę, ale nie wyobrażał sobie siebie w roli zabójcy.
Potem przypomniał sobie rękę zaciśniętą na kołnierzu, gdy próbował
rozluźnić napięte mięśnie w lodowatej wodzie, i jak ta kobieta, ta
kobieta, wciągnęła go pod powierzchnię. Suka.
Położył wolną rękę na jej czole, wsparł palce nad jej oczami. Tuż
pod brwiami wrażliwe opuszki znalazły wiązki włókien nerwowych,
z których odchodziły odgałęzienia na czoło. Nacisnął. Kobieta spróbo-
wała wbić głowę głębiej w śnieg. Doskonale.
Rozciągnął się na niej, ostrożnie, wsunął kolana między jej uda
i wsparł ciężar ciała na jej klatce piersiowej. Tłukła go pięściami po
bokach i kopała jego uda. Te ruchy nie były powodem do niepokoju.
Puścił jej szyję i nakrył jej usta swoimi. Wargi mu popękały. Bolało.
Złapał kłąb zabrudzonej gazy i znalazł wolny koniec. Zakneblował
kobietę, okręcił jej głowę bandażem i zawiązał węzeł z pewną dozą
satysfakcji. Delikatnie wytarł krew rozsmarowaną na jej skroni.
-w- Teraz wstaniemy. Pójdziemy razem, przytuleni jak kochanko-
wie. — Mówił cicho, ale głos mu dygotał z wściekłości. Odetchnął
głęboko. Gniew, w tej chwili, mógł zadziałać najego niekorzyść. Szeptał
wprost do jej ucha. — Zejdziemy na plażę. Weźmiemy łódź. Tak,
możesz próbować narobić hałasu, gdy będziemy zajęci przy zodiaku,
ponieważ mam zamiar wtedy cię puścić. Pamiętaj, cały czas będę
w pobliżu. Możesz łudzić się, że twoi przyjaciele się zbudzą, wyjdą
z namiotu i zabiją mnie, zanim ja zabiję ciebie, jeśli w coś pukniesz albo
coś upuścisz. Możesz mieć taką nadzieję, ale pomylisz się. Zobaczysz,
zabiję cię, gdy tylko narobisz hałasu. Zabiję cię, gdy spróbujesz uciec.
Zabiję cię, jeśli zrobisz coś, co mnie zdenerwuje. Ogromnie chciałbym,
żeby wydarzyła się jedna z tych rzeczy. Rozumiesz?
Kobieta popatrzyła na niego i pokiwała głową.
Jared stoczył się z niej i oboje podnieśli się na nogi. Wykręcił jej ręce
za plecami. Szli powoli, niezdarnie. Jared planował, że nawet jeśli jej
nie zabije, to da jej poczuć na własnej skórze ziąb lodowatej wody,
przynajmniej raz. Miał nadzieję, że w zbiorniku zodiaka jest paliwo.
Miał nadzieję, że łódź jest wyposażona we flary, w radio, w inne
przydatne rzeczy.
Brnęli ku plaży, okrążając namiot szerokim łukiem. Letni śnieg
chrzęścił cicho pod ich butami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY
W kabinie Alana były dwie koje, jedna nad drugą, z rdzawego
drewna pokrytego wieloma warstwami lakieru. Jak przyjemnie byłoby
się położyć. Ale uwagę Signy przyciągnęła konsola. Usiadła przed nią.
Alan westchnął i wyciągnął się na dolnym posłaniu.
Signy wezwała Seattle, wezwała Pilar. Pilar odpowiedziała powoli,
rozproszona rozmową, jaką prowadziła z Jimmym.
— Jesteś zbyt wypompowana, żeby osiągnąć coś dobrego — za-
uważył Alan.
Signy usłyszała skrzyp koi za plecami. Zignorowała Alana i przemó-
wiła do konsoli:
— Gdzie jest zdjęcie San-Li?
— Dziewczyno, nie można żadnego znaleźć — powiedziała Pilar.
— Jimmy zdobył jakieś akta medyczne, gdy ty się opychałaś. Zalecenia.
San-Li bez przerwy bierze dawki ludzkiego hormonu wzrostu. Może jest
karlicą albo coś w tym stylu; nie mam bladego pojęcia.
— Takie coś jest rzadkie jak koniczyna. — Signy ziewnęła. — To
znaczy, czterolistna koniczyna.
— Zechcesz się wyłączyć? Jesteś tak zmęczona, że pleciesz od
rzeczy.
— Chcę porozmawiać z Paulem.
Paul pojawił się na małym ekranie ciekłokrystalicznym, wychudzo-
ny Paul z marsem na czole.
— Nie, nie pogadasz. Dobrej nocy, Signy.
Jego twarz zniknęła.
— Czekaj!
Ekran uparcie pozostawał pusty. Nie pokazując się, Paul dodał:
— Czuwamy. Strzeżemy cię oboje, w nasz ograniczony sposób. Ktoś
będzie niańczył twój terminal przez całą noc, zgoda? Usłyszymy cię, nawet
jeśli tylko puścisz bąka, kochanie. Ale teraz już dość. Odpocznij.
Alan sięgnął wokół jej ramion, oderwał jej ręce od klawiatury.
— Będę ją miał pod kontrolą — obiecał Paulowi.
— Nie! — Signy wyrwała mu się. Alan był na statku z Jaredem.
Alan mógł zaaranżować wypadek; mógł wezwać porywaczy na „Kasu-
mi". Signy bała się go. Iść do Anny? Nie znała jej. Anna zostawiła Jareda
na „Kasumi". Może też była zamieszana.
— Co nie? — Alan pozwolił, by odepchnęła jego ręce.
— Ja...
— Boisz się mnie.
— Tak.
— Musisz komuś zaufać. Nie wiesz, czy jestem właściwą osobą.
Zawarliśmy umowę, pamiętasz? Gdybyś znała mnie lepiej, wiedziałabyś,
że to coś znaczy. I nie powiedziałem ci, że muszę wrócić z zamówieniem
dla Gulf Coast. Gulf Coast ma ostatnio parę problemów. Jestem stary. Albo
uda mi się załatwić kontrakt, albo przejdę na wcześniejszą emeryturę.
— A tego nie chcesz.
— Zdecydowanie.
To miało sens. Tylko to. Była taka zmęczona.
Alan odwrócił się do szafki i wyjął frotowy płaszcz kąpielowy.
— Żeby nie było niedomówień, ty pierwsza idziesz pod prysznic.
Potem położymy się spać. Paul, u ciebie wszystko w porządku? —
przemówił do pustego ekranu.
— O, jak najbardziej — odparł Paul.
— Zgoda — poddała się Signy. — W porządku. Już idę.
Po wyjściu spod parującego prysznica zastała Alana siedzącego na
koi, z dłońmi wsuniętymi między kolana.
— To była dobra noc, tam w Houston — powiedział. — Signy, nie
zapomniałem.
— Ja też nie.
Wstał i ruszył pod prysznic.
— Ja zajmę górną koję.
— Nie ma mowy. Potrzebuję czegoś ciepłego. Jeśli nie masz nic
przeciwko tłokowi.
— Absolutnie nie — zapewnił Alan.
Fale pluskały o brzeg. Lodowy rumosz i niewielkie góry lodowe
wędrowały wąskim kanałem, niesione prądem ku urwistej ścianie lodu,
i znikały za zakrętem na nieznanym terytorium. Przyćmione światło
pogłębiało cienie na lodowcu, na brzegu, na górach lodowych sunących
po czarnej wodzie. Obozowisko kryło się między gigantycznymi ściana-
mi, jakby stworzonymi do odbijania ech. Chmury toczyły się wąskim
klinem nieba między ścianą lodowca a lodowym cyplem, który wycho-
dził w morze. Płynęły wysoko i szybko. Wydawało się, że istnieje
niewielka szansa na podniesienie się antarktycznej mgły, która niekiedy
tworzyła się w mgnieniu oka. Wysepka leżała w cieśninie, a może w głębi
krętego kanionu, który mógł kończyć się ślepo za kolejnym zakrętem.
Kopuła namiotu była maleńka w porównaniu ze zdumiewającym
ogromem lodowca, ale Jared stwierdził, że trudno mu oderwać od niej
oczy. W namiocie panował spokój, on jednak wyobrażał sobie, że ktoś
wewnątrz budzi się z senną świadomością, iż kobiety i więźnia nie ma
już zbyt długo.
Oblepiony solą żwir zachrzęścił pod ich butami, gdy zeszli ze śniegu.
Jared zacisnął usta, słysząc ten hałas. Zodiak leżał dość daleko poza
granicą przypływu i był załadowany owiniętymi w brezent pakunkami.
Na dnie leżały luzem trzy wiosła, krótkie i szerokie, nie nadające się do
pokonywania większych odległości. Ciężar ładunku przekonał go, że
w dwójkę nie zdołają po cichu zsunąć łodzi na wodę. Jared popchnął
kobietę do jednej burty zodiaka, sam złapał za drugą. Płótno tarło o żwir
wąskiej plaży z hałasem, który przeraził go śmiertelnie. Pociągnął
mocniej. Gdy zodiak zaczął unosić się na milczącej wodzie, uświadomił
sobie, że zgrzyt żwiru nie był głośniejszy od jego oddechu. Ruchem ręki
kazał kobiecie wsiąść do łodzi i sam wgramolił się za nią.
Stanął twarzą do brzegu i odpychał łódź pagajem, dopóki nie oddaliła
się na tyle, że nie mógł sięgnąć dna. Wskazał na dwa pozostałe wiosła.
Kobieta, której oczy w nikłym świetle wyglądały jak dwie ciemne rany,
wsunęłaje w dulki i zaczęła wiosłować silnymi, pewnymi pociągnięcia-
mi. Łódź obróciła się bokiem do nadciągającej fali. Jared, sterując
pagajem, skierował ją w ślad góry lodowej niesionej niewidocznym
prądem. Po chwili przejął wiosła, dzięki czemu mógł wiosłować i mieć
namiot na oku. Kobieta przycupnęła u jego stóp i patrzyła na niego. Żyły
na szyi miała nabrzmiałe z wysiłku, jej nozdrza rozdymały się, gdy
łapała oddech z kneblem w ustach. Gdyby zaczęła się krztusić, wyciąg-
nąłby jej knebel, bo mogłyby ją udusić zassane soki żołądkowe. Świa-
dom, że potrzebna jest mu żywa, nie martwa, Jared przyjął za pewnik,
że nigdy nie zechciałby jej zabić.
Namiot, nawet z tej niewielkiej odległości, wydawał się dużo mniej-
szy niż wcześniej. Ramiona i plecy Jareda prężyły się z rozkoszą, gdy
ciągnął wiosła; siła barków była krzepiąca w porównaniu z palącym
bólem dłoni. Krew rozsmarowana na wiosłach zdawała się wzmacniać
uchwyt; nie miał czasu, by sięgnąć do kieszeni po rękawice.
Kobieta przyklękła na drugim kolanie i podkuliła nogi pod siebie. Jej
ręka zaczęła wędrować ku kneblowi. Jared kopnął ją, nie gubiąc rytmu i ręka
opadła na kolana. Kobieta przekręciła głowę, żeby widzieć namiot.
Raz, i jeszcze raz, Jared ciągnął wiosła, pokonując opór wody.
Kierował się ku krze jakieś sto jardów od brzegu, pragnąc, by znalazła
się między nim a namiotem. Kawały lodu naparły na łódź i niechętnie
rozstąpiły się przed dziobem. Na tym morzu nie groziła im śmierć
z pragnienia, nie z taką ilością słodkiej wody zamrożonej w bryłach. Nie
z pragnienia. Hipotermia i głód wystarczą. Jared obejrzał się. Kra była
dalej, niż początkowo sądził.
Kiedy odwrócił głowę, wejście namiotu stało otworem. Obłoczki
pary wypływały z wnętrza, namiot wypuszczał uwięzione ciepło na
zimne powietrze.
Jared pociągnął wiosła, obserwując, jak dwaj ubrani w skafandry
mężczyźni wyczołgują się na śnieg, jak patrzą w miejsce, gdzie tak
niedawno leżała łódź.
Pociągnął wiosła. Wyższy mężczyzna zawrócił spiesznie do namio-
tu, niższy przykucnął przed wejściem.
Pociągnął wiosła. Z namiotu wyłoniła się ręka zaciśnięta na strzelbie.
Cholera, nie na broni krótkiej. Nad lufą brzuszył się kształt lunetki. Na
podczerwień? Prawdopodobnie.
Pociągnął wiosła. Powoli, odmierzonymi ruchami, kucający męż-
czyzna sięgnął po broń, złamał ją, załadował i omiótł wzrokiem morze.
Kra była zbyt daleko. W wodzie unosiły się okruchy lodu i odłamane
kawałki wielkich gór lodowych, wszystkie zbyt małe, by przysłonić
sylwetkę łodzi i jej pasażerów. Jared starał się upodobnić do kry, ale nie
przypuszczał, że zdoła oszukać strzelca. Mężczyzna wstał i przycisnął
oko do okularu lunetki.
Jared wciągnął wiosła. Złapał kobietę pod pachy i posadził ją na
kolanach. Poddała mu się bezwolnie, nie walczyła. Obróciłją twarzą do
brzegu, przytulił do piersi, wspierając podbródek na jej ramieniu i przy-
ciskając jej ręce do boków. Lufa strzelby zachwiała się lekko. Drugi
mężczyzna wygramolił się z namiotu i popatrzył na morze.
Zodiak był dość daleko od brzegu, aby móc liczyć na niecelny strzał,
nawet z lunetą. Nie był jednak na tyle daleko, aby Jared ośmielił się
puścić kobietę i sięgnąć do silnika, który leżał na rufie, ze śrubą nad
wodą. Nie znał tego typu urządzenia. Złapał wiosła, przytrzymując
udami biodra kobiety. Lufa strzelby znieruchomiała.
Fala wzniosła się pod zodiakiem, ściana wody poderwała ku niebu
lewą burtę. Z głębin buchnął odór gnijących ryb, cuchnącego oddechu
i piwnicznej pleśni. Jared walczył o zachowanie równowagi małej łodzi,
tłukł wodę wiosłami, próbując ustawić dziób do czoła fali.
Brzeg zniknął. Jared ujrzał ruchomą górę szarej czerni, nakrapiane
cielsko, węglistoszary tułów wieloryba humbaka. Olbrzym wypłynął na
powierzchnię dosłownie parę cali od zodiaka, między nim a brzegiem.
Jared rzucił kobietę na dno łodzi i skoczył do silnika. Zmagał się
z obudową, dopóki coś nie stuknęło i śruba nie zanurzyła się w wodzie.
Ze stacyjki zwisał łańcuszek kluczyka. Złapał kluczyk i przekręcił.
Silnik zawył, kaszlnął i z rykiem zbudził się do życia.
— Psyche! — ktoś krzyknął.
Strzał odbił się echem od lodowca, cypla, fal. Wieloryb zanurzył się,
gdy Jared wprowadzał łódź na niewidoczną z brzegu stronę niewielkiej kry.
Na wąskiej dolnej koi, w mroku kabiny, Signy podniosła głowę
i spojrzała nad piersią Alana na ekran. Ukazywał studio w Seattle:
—Pilar siedziała na podłodze, po turecku, z klawiaturą i ekranem
przed sobą. Obok, na brzuchu, leżał Jimmy. Mówił do niej w trakcie
pracy. Dźwięk był wyłączony.
Signy znowu zapadła w sen i śniła o rzędach japońskich, wyciętych
z papieru laleczek, maleńkich, połączonych rękami. Jeden koniec wyci-
nanki był przymocowany do patyka— niewidzialny tancerz wymachi-
wał nim w przód i w tył, kreśląc spirale i pętle w ciemnym powietrzu.
Kukiełki sprawiały wrażenie cierpliwych i zrezygnowanych. Signy po-
myślała, że spróbuje utrwalić je i pokazać Pilar; gdzieś w tym wzorze
kryło się coś bardzo ważnego.
— Mmhmm — mruknął Alan i przekręcił się na drugi bok.
Signy wtuliła się w jego kościste plecy, bezpieczna między jego
ciepłem a grodzią, i patrzyła, jak blask z ekranu zmienia barwę lakie-
rowanego drewna nad jej głową.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI
Pilar odbierała napływające z Lizbony obrazy, nie obrobione i w cza-
sie rzeczywistym. Janina pracowała w oszałamiającym tempie i poza
wydawaniem instrukcji otaczającym ją technikom z rzadka się odzywa-
ła. Wynajęty przez Tanakę pokój w hotelu przemienił się w zaczarowaną
krainę, w miejsce mogące wpłynąć na gości, których można było nakło-
nić do zmiany zdania przed głosowaniem.
W trakcie normalnej pracy, w normalnych okolicznościach, Edges
krążyliby przed ekranami, przemyśliwując szczegóły i dopieszczając
prezentacje. Signy jak zwykle by się zamartwiała, Jared podnosił na
duchu ją i wszystkich innych, a Paul wyciągał nowe informacje z nano-
landu w pozornie przypadkowy sposób. Janina sortowałaby dostarczone
przez niego dane w schludne, użyteczne pliki. Niestety, teraz było
inaczej — Jared zniknął, Signy szukała go bezskutecznie, a Paul kory-
gował profile delegatów i wysyłał uzupełnienia do Lizbony w trakcie
ich napływania.
— Co robisz, Pilar? — zapytał Jimmy.
— Martwię się.
— O co?
— O ten kontrakt. Tak niewiele czasu zostało do głosowania.
— Chciałbym pomóc, ale nie siedzę w polityce.
— Każdy siedzi w polityce — powiedziała Pilar. Fakt, teraz Jimmy
nie służył wielką pomocą. Signy by się przydała, ale Signy spała. Paul
radził sobie nieźle, o ile Jared był w pobliżu, by powstrzymywać go od
zbaczania w niewłaściwe uliczki. Jared mówił: „Hej, bez przesady",
i wszystko stawało się jasne.
Janina skończyła kontrolę oświetlenia w hotelu w Lizbonie, wsparła
ręce na biodrach i obróciła się wokół osi.
— I jak to wygląda?
Anonimowy pokój do wynajęcia posiadał fortunę zamrożoną
w sprzęcie wirtualnym i w postaci dwojga ulizanych ochroniarzy Tana-
ki, uprzedzająco grzecznego mężczyzny i muskularnej kobiety. Ani
sami ochroniarze, ani Pilar nie mieli pojęcia, ilu ich w rzeczywistości
było, pracujących na zmiany przez całą dobę.
W sekwencjach światła i dźwięku czekały widoki mozaiki czystego
lodu, lodu, który spowalniał bieg żaglowca, lodu, który układał się
w nieskończone kombinacje, lodu, który przysłaniał ściany pokojów
przesyconych świeżym zapachem soli i morskiego powietrza. Figlowały
tam foki i szybowały ptaki, a ukośne promienie płonącego za kulisami
słofica łamały się na kryształach lodu w kalejdoskopie czystych barw.
Janina podkręciła podgrzewanie, gdy jeden z techników, ciemnooki
i raczej pulchny osobnik z Mediolanu, przyszedł na swoją zmianę
w grubym swetrze.
Loże z krzesłami i pufami obitymi tapicerką w gorących, ognistych
kolorach, oferowały schronienie przed rozległym, zimnym otoczeniem.
— Piękne — pochwaliła Pilar. — Dźwięk?
— Nie usłyszycie wszystkich harmonicznych. Nie na odległość —
odparła Janina. — Ale posłuchajcie.
W pokoju w Lizbonie rozbrzmiała muzyka, cicha, ale przenikliwa.
Pilar wykorzystała parę motywów z „Symfonii Antarktycznej" William-
sa, część sekcji chóralnej. Przeplotła je z muzyką Jimmy'ego, z głębo-
kimi szeptami melodii, które podkreślały scenerię, pieściły ją—muzyka
Jimmy'ego mówiła, że sztuki komponowania nauczył się od kobiety
albo ze snu.
Paul wysłał intruza na ekrany w Seattle. kraba, który przebiegł parę
razy po klawiaturze syntezatora Pilar i przycupnął zdecydowanie na
akordzie C. Wytarł szczypcami krople potu z nie istniejącego czoła.
— Unia Europejska opowie się za zakazem połowów — oświadczył
Paul.
— Jesteś pewien?
— Tak. Przejąłem wiadomość z otwartej transmisji dla „Dziennika
Akwakulturalnego"; delegat brytyjski jest zaprzyjaźniony z wydawcą.
Wielka Brytania chce, żeby propozycję wysunąć przed porannym gło-
sowaniem. — Paul wysłał tekst, przesuwający się przed oczami Pilar
w kierunku funkcji Save. Pilar zagryzła usta. Przekazała tekst Janinie.
W pokoju hotelowym w Lizbonie Janina siedziała skulona w poma-
rańczowym fotelu. Na kolanach trzymała notebook. Przyjęła kubek od
kogoś niewidocznego na ekranie.
— Dzięki — wymruczała.
Pilar zamknęła okno i popatrzyła na tekst Paula—
Unia Europejska planowała wysunąć propozycję zakazu. Wielka
Brytania naciskała twardo z powodów, które miały wiele wspólnego
z sentymentem i równie dużo z dofinansowaniem akwakultury na Oce-
anie Indyjskim.
— Miałem nadzieję, że Unia to zrobi — rzekł Paul.
Tak czy owak, większa część odłowionego kryla wędrowała do
krajów Trzeciego Świata, choć znaczące ilości ukazywały się, przetwo-
rzone i pozbawione smaku, jako uzupełnienie białka także w państwach
bogatszych. Soja mogła zostać wykorzystana na miejscu; kupowanie jej
od państw ubogich w wodę było czynnikiem neutralnym w handlu
europejskim.
— Mamy Unię, to brzmi miło. Sztuczka polega na zdobyciu głosów
Bliskiego Wschodu — powiedział Paul.
— Jaki mamy plan? — zapytała Pilar.
— Nie mamy żadnego.
Nikt nigdy nie był w stanie przewidzieć posunięć Bliskiego Wschodu,
nikt nie potrafił rozeznać się, czy w tym tygodniu poszczególne kraje są
śmiertelnymi przeciwnikami, czy też od wczoraj przyjaciółmi od serca
w nowej koalicji. Nawet gdyby z powodu konfiguracji bliskowschodniej
głosowanie przebiegło nie po myśli Edges, im nie można by nic zarzucić.
— Plan? Bez względu na rozwój wypadków musimy trzymać się
tego, co mamy. Co już jest zrobione. — Janina wskazała ręką pokój
Tanaki. — Mamy trochę czasu. Całą noc, jeśli Wielka Brytania zapre-
zentuje swoją małą niespodziankę na dzisiejszej sesji. Mogą zaczekać
do poniedziałku, ale moim zdaniem to byłoby liczenie na cud. Paul,
Pilar, wyłączcie się na chwilę. Idę pod prysznic i muszę przebrać się
przed śniadaniem. — Janina wyłączyła się.
— Ja też — powiedział Paul. — To znaczy, wezmę prysznic.
Zniknęli. Pilar napiła się zimnej kawy i zajrzała do kabiny Campbella
na „Siranui".
Signy, przytulona w wąskiej koi do Alana, wymamrotała coś przez
sen.
Pilar zostawiła kabinę na statku. Przez puste okno wpadał żółtawy
blask wielkomiejskiej nocy. Żałowała, że nie ma czasu, by poprawić
sceny w pokoju w Lizbonie. Pragnęła, żeby powodzenie kontraktu
wspierało się na silniejszych podstawach, żeby tajemny klucz umożli-
wiający wprowadzenie zakazu rzeczywiście spoczywał w jej ręce. Ro-
zejrzyj się, przykazała sobie Pilar, idź na całos'ć i naciśnij właściwą
dźwignię.
Tanaka, zagubione statki, sabotaż — to nie miało sensu. Do tego
dochodziła San-Li, która musiała gdzieś do jej układanki pasować.
Córka Tanaki o imieniu, które nie było japońskie. Pilar przystąpiła do
poszukiwania danych ojej matce i nie znalazła niczego.
Z jakiego powodu San-Li Tanaka zażywała hormony wzrostu? Dla-
czego ktokolwiek miałby to robić? Jared był lekarzem; on by wiedział.
Pilar zaczęła wystukiwać kod dostępu do Jareda i powstrzymała się
z nerwowym chichotem. Palce przeskoczyły na niewłaściwe klawisze
i Pilar znalazła się w starych plikach Signy:
utknięty pod nazwą Stuff, gdzie Signy wgrywała rzeczy, które nie
pasowały nigdzie indziej — Pilar znalazła swój wizerunek, sprzed paru
dni, gdy wyglądała przez okno.
Śmieci.
Pilar ustawiła funkcję poszukiwania na „hormon wzrostu".
W mniej lub bardziej odwróconej kolejności, po ekranie wędrowały
obrazy: młodsze Pilar i Janiny, parę widoków domu w Taos, Jared
z rękami po łokcie w błotnistym tynku, a potem New Hampshire, jaskra-
we listowie, wycieczka na brzeg jeziora, i głos Jareda.
Pilar założyła hełm i chłonęła wrażenia, jakich doświadczała Signy
tego dnia, wniknęła w jej szczupłe ciało, odczuwała przyjemność, jaką
ona odczuwała — spacerując między dwojgiem swoich kochanków —
w krzykliwych barwach jesiennego poranka w Nowej Anglii.
— Długowieczność — mówiła Signy, przed laty, w szeleście opad-
łych liści. — Ach, Jared, wiesz o tym tyle, co ja.
— Głodzenie się jest jednym sposobem jej osiągnięcia — powie-
dział Jared.
— Tak. Paul jest kandydatem.
Wyobrażone ręce Signy ogarnął chłód i Signy/Pilar wsunęła je
w kieszenie. Nakrapiane cienie wędrowały po ramionach Jareda, który
mrużył oczy w słońcu. Paul mruknął coś pod nosem i kopnął szkarłatną
zaspę liści.
— Następnie są nanomaszynki do truchtu i usuwania wolnych rod-
ników — dodał Jared.
— Nadal czekam na ich zbudowanie — powiedziała Signy. — Do
tego czasu pozostaje utrzymywanie lekkiej niedowagi. I doskonałego
składu chemicznego krwi, sposobami uczciwymi albo nieczystymi...
— Signy popiera narkotyki — podsumował Jared.
— Znowu? — zakpił Paul.
— ...wypróbowano już parę anabolicznych sterydów. Hormon
wzrostu także.
— Pracowałaś trochę nad tym, prawda? — zapytał Paul.
Pilar wyczuła, jak ramiona Signy tężeją, jak napinają się mięśnie szyi
i szczęki.
— W Atlancie. Tak. — Signy szła przez chwilę w milczeniu, patrząc
pod nogi na granit i umierające liście. — I mieliśmy niezłe rezultaty.
Wyhodowaliśmy kilka naprawdę jurnych geriatrycznych szczurów.
Signy podniosła kamień i cisnęła go w kierunku jeziora z całą
zrodzoną z gniewu energią. Kamień podskoczył na tafli i zatonął.
Pilar, w cichych godzinach mglistej nocy w Seattle, westchnęła
i spróbowała wczytać starą dokumentację badawczą Signy. Albo Signy
nie pokwapiła się jej nagrać, albo zawarła ją pod jakimś niejasnym
tytułem.
Poczuła ból w znajomym miejscu między łopatkami. Rozprostowała
ramiona, przeciągnęła się i jęknęła.
— Coś złego? — zapytał Jimmy.
— Przydałby mi się masaż pleców.
Jimmy oderwał ręce od klawiatury. Położył je na powrót i cofnął
szczękę.
— Za chwileczkę, dobrze? Myślałem, że chciałaś, abym poszukał
Jareda.
Był wyraźnie zaniepokojony możliwością kontaktu z jej ciałem.
Przez moment Pilar chciała naciskać, ale zmieniła zdanie.
— Chcę, żebyś znalazł Jareda. Chcę, żeby ktokolwiek go odnalazł.
I chcę, żebyś zlokalizował tę sukę Tanakę. — Pilar popatrzyła na swoje
dłonie, na smukłe, brązowe palce. Przypominały jej szpony; były prze-
znaczone do chwytania i darcia. Jared postrzegał je w ten sposób; ją samą
widział jako drapieżnego ptaka i kiedyś, w wirtualnej, ubrał ją w stal
i pióra.
Pomysł Jareda był trafny. Pilar nie uważała się za osobę szczególnie
miłą. Gdy zdobywała się na uprzejmość, było to obliczone na zysk, na
wywołanie określonych reakcji.
— Jeśli przebywa na tym statku, to kryje się naprawdę dobrze —
powiedział Jimmy.
— Kazi jest jej szefem. Musi kontaktować się z nim od czasu do
czasu. Musi rozmawiać z ojcem.
— Stary jest strzeżony, maksymalnie. Już próbowałem.
— Dobry chłopak. — Pilar pozwoliła, by w jej głosie zadźwięczała
życzliwość. Odmierzona, wyrachowana życzliwość. Jimmy uśmiechnął
się szeroko. Bodziec — reakcja. Pilar żałowała, że to takie proste do
przewidzenia. Zajrzała do Lizbony, gdzie słońce stało wysoko na niebie.
Jeśli były tam koguty, to właśnie teraz piały.
Janina i Kazi szli w stronę Palacio. Janina, elegancka i wręcz pro-
mieniująca czystością, była chyba oszołomiona tłumem porannych pra-
cowników, ludzi o grubej białej skórze i lśniących czarnych włosach,
0 nalanych, mało hiszpańskich twarzach. Zatłoczone ulice mogły być
w każdym mieście, ale nie te twarze. Pod koniec stycznia ziemia i nikłe
światło miały posmak jesieni i morza. Starożytne, rokokowe arkady
wiodły w labirynt ulic z rozpadającego się kamienia.
W Lizbonie pozostało niewiele pamiątek z dni korsarzy i sztab złota,
z dni podboju Nowego Świata. Stolicę zniszczyło trzęsienie ziemi, które
zapoczątkowało też jakąś religijną rebelię. Zginęło tylu niewinnych
ludzi, że rodziło się pytanie — Gdzie był Bóg?
Pilar poczuła aromat świeżej kawy. Jimmy postawił obok niej
kubek.
— Dzięki.
Położył dłonie na jej szyi i wymasował skurczone mięśnie. Był
w tym dobry.
— Naprawdę dzięki. — Ręce Jimmy'ego przesunęły się na jej
skronie, przekrzywiając hełm i widok Lizbony. Pilar trzepnęła go lekko
po palcach. — Nie, nie. Psujesz ostrość.
— Przepraszam — mruknął Jimmy. Odsunął ręce.
Lizbona:
Twarz ltano była ściągnięta i ponura. Delegacja Tanaki, z wyróżnia-
jącą się jasnowłosą Janiną, wchodziła po schodach do nowego Palacio,
którego budowa miała zapewnić zajęcie wszystkim kamieniarzom
1 rzeźbiarzom w Europie przez dziesięć lat. I zapewniła.
— Jimmy, zaczyna się zebranie — powiedziała Pilar. — Będę
z Janiną. Zostanę z nią przez pewien czas.
Pilar przepędziła Jimmy'ego ze swej rzeczywistości, wygnała jego
lęki, jego gorliwość, samą obecność.
Śmigłowiec zawarczał gdzieś wysoko nad statkiem. Signy zmrużyła
oczy w zbyt jasnym świetle i zobaczyła, jak maszyna opada. Przystanęła
w nasłonecznionym miejscu przy drzwiach hangaru, żeby nikomu nie
przeszkadzać. Powinno być jej ciepło w skafandrze i kombinezonie, ale
nie wiadomo którędy ziąb i tak się przesączał, ziąb przenikliwy i wilgot-
ny, wydychany w powietrze przez ląd i wodę, która nigdy się nie
nagrzewała. Signy odwróciła się plecami do słońca, w nadziei na wy-
chwycenie ciepła jego promieni.
Helikopter zakołysał się na pokładzie jak opasła pluskwa. Signy
obserwowała lądowanie przez okulary, w których widziała również ob-
razy z domu, na małym kwadratowym ekranie na skraju pola widzenia.
Trent, Anna i Alan byli jedynymi ludźmi, z jakimi spodziewała się
mieć do czynienia tego dnia. Byli zaznajomieni z kamerami i mało
prawdopodobne, by powołali się na klauzulę prywatności czy umowy
nagrywania. Signy chciała mieć wizuale i wydruki z ekranów, jeśli
zajdzie taka potrzeba, więc stała i patrzyła. Uzmysłowiła sobie, że ona
też musi wyglądać jak jakiś insekt.
Trent i Anna czekali blisko pojemnika z kawą w hangarze.
Alan-morderca? Sabotażysta? A Anna? Takie koncepcje nie zdawa-
ły egzaminu. Utrzymanie się przy życiu i zachowanie zdrowia w cienkiej
skorupie helikoptera albo obsługiwanie warczącej maszynerii, która
przerabiała odłowione ryby i skorupiaki — niech to licho, sama praca
w tym środowisku przebiegała pod tak wielką presją, że siłą rzeczy
każdy musiał cenić życie własne i cudze, dbać o jakiś ton w czyichś
neurotransmiterach. Zniknięcie Jareda mogło być, w tym trzeźwo myś-
lącym i pracowitym środowisku, tylko pomyłką. Pomyłką do naprawienia.
Pilar, odbierając wrażenia zmysłami Janiny, weszła do przepastnego
audytorium. Na szerokich stopniach owalnego amfiteatru stały wyście-
łane krzesła konferencyjne, zwrócone ku środkowej arenie. Ściany
z polerowanego marmuru i kotary w tonacji ciemnej czerwieni i burszty-
nu miały stwarzać klimat odpowiedni do prowadzenia pełnych godności
obrad i wprowadzania w życie szlachetnych aktów prawnych. W wiel-
kiej sali w Lizbonie zgromadzili się ludzie władni zmienić losy świata,
aby przedyskutować kwestię zdrowia i dobrobytu społeczeństwa skoru-
piaków, składającego się z obywateli wielkości ziaren fasoli.
Delegaci na Konwencję Traktatu Antarktycznego siedzieli przy dłu-
gim, owalnym stole. Na środku, na scenie holo, widniał na razie model
doskonałego okazu Euphasia superba. Sala przypominała swoim ukła-
dem stadion i Janina siedziała w sekcji cheer-girls, w klinie czarnych
garniturów uszeregowanych za delegatem Japonii. Połowa sekcji nosiła
sprzęt nagłowny. Janina zajrzała do domu.
— Co się dzieje? — zapytała Pilar.
[Janina] Zzz.
Janina przesłała dźwięk z sali do Seattle. Mężczyzna o typowo
angielskiej wymowie opisywał zróżnicowanie zabarwienia u kryli.
Oświadczył, że nie potrafi wyjas'nić przyczyn pojawienia się nowych
pigmentów, że jedyną wiadomą rzeczą jest fakt zmiany koloru. Janina
popatrzyła na mówcę; jego włosy, oczy i głos były nieco bezbarwne.
— I co, nie ma żadnych ładnych kostiumów? — zaciekawiła się
Pilar.
Janina omiotła wzrokiem arenę. Za plakietkami z nazwiskiem i naz-
wą państwa siedzieli delegaci w oficjalnych garniturach; kobiety miały
garsonki w barwach podstawowych. Ani jeden kaftan, sari czy fez nie
urozmaicał tej monotonii.
[Janina] W tym roku obowiązuje uniformizm.
Kryl zniknął ze sceny. Francuz, muskularny i kompletnie łysy jego-
mość, mianowany przewodniczącym zebrania przez czcigodną Komisję
Traktatu Antarktycznego, stuknął w stół swoim młotkiem. En Francais
oznajmił, że raporty wstępne na temat stanu zdrowia ekosystemu sąfini,
przy czym nie ma czasu na commentaire. Janina przesyłała tłumaczenie
równolegle z padającymi słowami. Angielskie i francuskie zwroty zde-
rzały się i łączyły. Pilar spodobał się ten efekt. Czas, mówił Francuz, na
poruszenie kwestii zmian w traktacie. Miał nadzieję, że nie będzie
żadnych.
Pilar pochwaliła jego daremną prośbę o zwięzłość i zastanowiła się,
czy Francuz nfe cierpi na lekką i patriotyczną niedyspozycję wątroby.
To tłumaczyłoby jego pośpiech i byłoby wystarczającą przyczyną pro-
szenia o cud.
Po należytym zastanowieniu Komisja postanowiła rozważyć propo-
zycje. Bezbarwny Brytyjczyk zabrał głos i wniósł petycję dotyczącą
wprowadzenia zakazu połowów na wodach Antarktyki.
[Janina] Stało się.
Nad owalnym stołem przetoczył się pomruk. Nim zdążył się wyci-
szyć, narosła druga fala nieartykułowanych dźwięków, gdy ci nieliczni,
którzy potrzebowali — albo udawali, że potrzebują — tłumaczenia,
zareagowali na słowa Brytyjczyka.
— .. .nie krócej, niż od dnia uchwalenia do następnego zgromadze-
nia tego szacownego grona. Wnosimy wniosek o wprowadzenie całko-
witej i bezwarunkowej ochrony fauny i flory morskiej na południe od
pięćdziesiątego równoleżnika — dokończył Brytyjczyk.
[Janina] Czyli łącznie z częścią wód ojczystych
Chile i Argentyny. Muszą zaprotestować.
Nie, nie od razu. Chilijczyk wstał i podszedł do reprezentantki
Argentyny, masywnej kobiety o lśniących czarnych włosach. Kobieta
upięła je w kok jak baletnica. Chilijczyk pochylił się i zagadał szybko
do jej ucha. Ona odpowiedziała coś, czego mikrofony Janiny nie zdołały
wychwycić.
Chilijczyk wyprostował się i cofnął o krok. Oboje kiwali głowami
i wymachiwali rękami. Chilijczyk wrócił na miejsce.
Francuz otworzył dyskusję. Delegat japoński poderwał się w jednej
chwili. Był prosty jak wycior, bardzo niski. Pilar nie mogła dojrzeć jego
twarzy.
Po angielsku zagaił:
— Panie przewodniczący, to propozycja pozbawiona skrupułów.
Głodny świat żąda wykorzystania wszelkich dostępnych źródeł żywno-
ści, łącznie z antarktycznymi. Japonia, jako członek Komisji Traktatu,
sprzeciwia się jakiejkolwiek zmianie w obecnym podziale bezcennych
dóbr Oceanu Południowego.
— Co? — zdumiała się Pilar.
Janina obejrzała się na delegację japońską, przenosiła wzrok z jednej
kamiennej twarzy na drugą. Ludzie Tanaki nie wyglądali na zaskoczo-
nych. Kazi splótł ręce na piersiach i unikał jej spojrzenia.
Delegat japoński przemawiał dalej, wyrażając formalne i głębokie
oburzenie. Wreszcie wyczerpał zapas obiekcji i usiadł sztywno, bez
ukłonu.
[Janina] O cholera. Co teraz?
— Nie masz jakiegoś pomysłu? — zapytała Pilar.
[Janina] Zero, ani trochę. Kazi = sukinsyn.
— Amen.
[Janina] CHOLERA JASNA!
— Siedź i nie dyskutuj. Kazi wszystko wyjaśni. Mam nadzieję.
[Janina] Jest na to za cwany.
Stracili kontrakt.
Klęska, kolejna przegrana. Pilar była już zmęczona niepowodzenia-
mi. Najpierw ten cholerny wyjazd, potem Jared, który, żywy czy mar-
twy, zranił ich wszystkich tak boleśnie. Nie, tylko nie to. Pilar pochyliła
się, jakby rozbolał ją żołądek. Nie bolał.
Trzeba będzie sprzedać jeden z domów. Nie ten, miała nadzieję. Ale
Paul nie zechce opuścić rodowej siedziby w New Hampshire bez walki.
Dom w Taos był najtańszy w utrzymaniu i największy. Paul na to nie
pójdzie, nawet spłukany do zera nie sprzeda tego starego kolonialnego
domostwa. A jeśli odejdzie, jeśli powie „żegnam"? Nie zrobi tego, nie
może tego zrobić.
Paul mógł tak zrobić.
Co wtedy stanie się z nami?
Pilar zaczęła zastanawiać się nad dochodami Jimmy'ego, nad jego
zasobami, i znienawidziła się za takie myśli. Polubiła Jimmy'ego. Po-
woli przywiązywała się do niego, w umiarkowanym stopniu. Teraz
straciła szansę na zobaczenie prawdziwego Jimmy'ego, Jimmy'ego we
własnej postaci. Jimmy stał się konstruktem zdefiniowanym przez
kształty swoich potencjalnych korzyści.
[Janina] Jestem przerażona.
— Ja też — przyznała Pilar.
Anna wyszła na spotkanie Kihary, który mknął ku niej żwawo,
z uśmiechem. Wyglądał na zadowolonego. Nie było ku temu przeciw-
wskazań; miał za sobą parę dni wolnego, a wiadomość o zniknięciu
Jareda nie musiała wiele dla niego oznaczać. Pech, niedogodność — nic
ponad to. Jareda i Kiharę wiązała powierzchowna znajomość, nie byli
bliskimi przyjaciółmi. Poza tym, Kihara nie mógł rozpoznać Signy
Thomas, kobiety w obszernym skafandrze; nie wiedział, że była ona
zamartwiającą się kochanką Jareda. Z jakiego powodu Signy myślała,
że jeden zaginiony człowiek zmieni przyzwyczajenia i zachowanie
wszystkich innych?
Mimo blasku rozbijającego się na wiatrochronie Signy dostrzegła
zarys wąsów i szczęki pilota. Patrzyła, jak mówi do mikrofonu, niecier-
pliwie. Był to Cordova. Nie wyłączył silników, które po chwili zawyły
na zwiększonych obrotach. Maszyna oderwała się od statku i wzniosła
w stronę słońca. Signy odwróciła się, oślepiona, i kichnęła.
— Na zdrowie — powiedział Jimmy.
— To Cordova — poinformowała go przez laryngofon. — Pilot
Jareda.
— Tak? Właśnie powiedział oficerowi kierującemu ruchem, że
się spieszy. Że ma jakąś sprawę.
Signy podciągnęła mankiet skafandra i popatrzyła na nadgarstek.
Jimmy był jedynym obserwatorem.
— Gdzie jest Pilar?
— Z Janiną. Konferencja jest pokręcona.
— Dlaczego?
— Japonia wystąpiła przeciwko zakazowi połowów.
— Co takiego? Plan był inny. Japonia miała opowiedzieć się za
zakazem. Wszystko, co zrobiliśmy, ma na celu poparcie tego cholernego
zakazu... — Czy to znaczyło, że Edges są bez pracy? Jeśli tak, co się
z nią stanie? Tanaka każe jej wracać do domu, może na własny koszt,
i nie wyda ani grosza na kontynuowanie poszukiwań człowieka, który
wypadł za burtę. Granica kredytu Edges — gdy sprawdzała ostatnim
razem, było dość pieniędzy, by zapłacie za poszukiwania prowadzone
na własną rękę. Może.
Co zamierzała Janina? Signy zaczęła mówić, by Jimmy połączył ją
z Lizboną w czasie rzeczywistym. Żeby... nie mogła zrobić absolutnie
nic pożytecznego. Pilar będzie musiała pomóc w rozwikłaniu tego
problemu, jaki by on nie był. Pilar mogła to zrobić. Musiała.
Signy pragnęła, żeby załoga pospieszyła się, żeby śmigłowiec jak
najszybciej wzbił się w powietrze — zanim start zostanie odwołany.
Anna zostawiła Kiharę przy drzwiach hangaru. Signy przywołała ją
ruchem dłoni.
— Jimmy, Pilar i Paul mogą załatwić sprawę Lizbony. Coś wymyślą.
—Pilar i Paul mogli wysłać Lizbonę w diabły, i prawdopodobnie tak zrobią.
Janina siedziała w szambie po uszy, podobnie jak wszystko inne. Kontrakt?
Na pewno przepadł. — Chcę pomóc. Ale zajmę się tylko i wyłącznie
poszukiwaniem Jareda, nie mogę nic dla nich zrobić, nie z pokładu helikop-
tera. Bądź tak miły i informuj mnie na bieżąco, dobrze?
— Jak sobie życzysz.
Anna czekała obok Signy, gdy obsługa wyprowadzała śmigłowiec
Trenta na pokład. Podczas wsiadania i startu w ślad za maszyną Cordo-
vy, Signy zgubiła Jimmy'ego, straciła kontakt z domem. Przez chwilę,
która dla niej trwała przez wieki, czuła pustkę i strach. Wreszcie świa-
tełko Jimmy'ego rozbłysło, a w uchu rozbrzmiał jego głos.
— Mam cię. Muszę łączyć przez McMurdo. Znasz faceta o imie-
niu Marty?
— Marty? To barman.
— Ma wdechowy sprzęt do monitorowania niemal wszystkiego.
Mówi, „Cześć, Anna".
— Powtórzę jej — zapewniła Signy. Do diabła, co też działo się
w Lizbonie? W zamieszaniu grupa nie przeprowadziła dogłębnej anali-
zy korporacji Tanaki ani powiązanych z nią ludzi. Edges nie przewidy-
wali żadnych niespodzianek ze strony Tanaki, dlatego dokonane przez
Signy wstępne badania pracowników były wszystkim, co mieli. A kiedy
niespodzianka wyskoczyła jak diabełek z pudełka, Signy, Janina i Pilar
postanowili ją zignorować, mimo uporczywych twierdzeń Jareda, że coś
jest nie w porządku. Nikt nie posłuchał Jareda, ani Paula, i dlatego nie
przygotowali żadnej symulacji, która pozwoliłaby odegrać ten zagadko-
wy scenariusz. Cholera, nie było czasu, żeby cokolwiek zrobić.
Zmartwiona Signy z roztargnieniem obserwowała, jak w miarę
wznoszenia się śmigłowca „Siranui" staje się coraz mniejszy. Zbliżał się
do niego jakiś trawler, gotów wyładować kolejną partię ryb. Jazgot
silników, który ludzie siedzący obok niej znosili w milczeniu, i poczucie
czujnego wyczekiwania panujące we wnętrzu tego kruchego, latającego
bąbla, przywiodły jej na myśl najważniejsze zmartwienie. Jared żył.
Signy miała zamiar go znaleźć.
Trent skręcił na kurs, który Signy widziała oczami wyobraźni w po-
staci siatki współrzędnych na wodzie, w miejscu, gdzie „Kasumi" szukał
batyskafu. Pamiętała ją doskonale.
Jimmy potrzebował zainteresowania ze strony Pilar. Ona ignorowała
go, skupiona na dramacie rozgrywającym się w Lizbonie.
Kraje Trzeciego Świata, co było do przewidzenia, zjednoczyły się
na froncie walki z głodem. Wspomniano o przypadkach śmierci z nie-
dożywienia. Wysunięto propozycję subsydiów dla państw nie posiada-
jących dostępu do morza, chętnych do poparcia zakazu. Wielka Brytania
podkreśliła, że dystrybucja żywności leży w gestii ONZ. Stany Zjedno-
czone jeszcze nie odezwały się słowem. Janina siedziała bez ruchu,
przysłuchując się przerzucanym argumentom. Pilar zrezygnowała
z podglądu i odwróciła się do Jimmy'ego.
— Słucham.
— Signy wyruszyła na poszukiwania. Mam z nią kontakt przez
McMurdo. To znaczy, że nie mogę w tym samym czasie obserwować
„Siranui", więc wszystko nagrywam.
— Aha. Słusznie.
Jimmy wrócił do swojej konsoli; Pilar odezwała się do Janiny.
— Maleńka, podeślę ci Paula.
[Janina] Proszę, zrób to.
Pilar zdjęła hełm i przez chwilę kręciła się po pokoju, próbując
wszystko sobie poukładać. Trzeba będzie przetworzyć prezentacje, jeśli
stanowisko Japonii nie ulegnie zmianie; nie była pewna, czy Paul okaże
się pomocny podczas dokonywania przeróbek. Poszczególne sceny,
wyrażające radość życia w izolacji od reszty świata, w na wpół zapom-
nianym luksusie czasu i odległości, miały mówić: To jest nasze, to nasze
dziedzictwo, Ziemia jest wspaniała i może przeżyć.
Zmienić oprawę, dźwięk, światło? To wymaga godzin pracy, całych
dni — o ile praca ta będzie w ogóle potrzebna. Czy Edges zostali wylani
na jakimś porannym zebraniu? Czy Kazi nie uprzedziłby ich, gdyby tak
się stało?
Pilar założyła hełmofon i zajrzała do New Hampshire:
krab Paula przedzierał się przez kratownice ameboidalnego, dziwnie
obłego czegoś. Wnętrze konstruktu przypominało jaskinię, objętą
wygiętymi elastycznymi prętami, które wyglądały jak stal, a w dotyku
miały zamszową fakturę lateksu.
— Co to takiego? — zapytała.
— Nie potrafię przedstawić tego w formie linearnej, Cesarzowo.
Napływa zbyt wiele danych.
Przestrzeń przechyliła się. Pilar złapała linę, która wiła się, ciepłajak
krew i sprężysta, w jej dłoniach.
— Zmniejszenie nakładów gazet anglojęzycznych w Chile i Argen-
tynie; byłabyś zdumiona bitwami, jakie toczą na morzu. Poszczególne
łowiska są ograniczone tak wyraźnie, jak terytoria wilczych stad, i niech
łaska boska strzeże tego, kto stawia sieci w niewłaściwej wodzie o nie-
właściwej porze.
Wilgotne woale różowawej błony musnęły ramiona Pilar. Otrząsnęła
się, nagle maleńka, próbując dotrzeć do Paula-kraba.
— Pilar, wiedziałaś, że takie bandy rybackie są wielonarodowe
i należą do różnych koncernów? Grupują się na zasadach przyjaźni
i przesądów zaraz po wyjściu z portu. — Krab przeskoczył na kolejną
podpórkę w na wpół utworzonym labiryncie. Konstrukt obrócił się
w pionie albo wywrócił wnętrzem na zewnątrz — Signy nie potrafiła
powiedzieć. Czuła się wynicowana, co wcale nie przypadło jej do gustu.
— I żeby było zabawniej, tutaj mamy ubiegłoroczne raporty mor-
skiego towarzystwa ubezpieczeniowego. Cała subkultura, jakiej istnie-
nia nigdy nie podejrzewałem. W tym świecie są piraci, Pilar, operują
między innymi z cieśniny Malakka, ale koncerny nie wykazują strat
poniesionych wskutek aktów piractwa. To zdenerwowałoby udziałow-
ców. Nie słyszałaś, jak Itano o tym mówił? — Krab wyciągnął ludzką
rękę ze szczypiec i poprawił węzeł lepkiego światłowodu w karmelko-
wym kolorze, który zwisał z wygiętego prętu nad jego głową.
Balansując, chwiejąc się na niepewnym podłożu, Pilar cofnęła się od
bezdennej przepaści prosto na skraj wiru. Wir był zielony i zasysał wszystko
znajdujące się w pobliżu: arkusze wydruków, przejrzyste rybie ości, mun-
dury kamuflujące, które, spadając, układały się w parodię żołnierzy.
Pilar szybko odwróciła wzrok, dostrzegając kątem oka sztywne
spódnice z tłoczonego brokatu. Paul ubrał ją jak chińską cesarzową,
figurkę z kości słoniowej. Pilar widziała maleńkie złote gwoździki
w stawach palców.
Potoczyły się jego słowa, staccato, jedno za drugim.
— ...Oczywiście, analizy wektorowe geometrii przestrzeni inter-
personalnej jeszcze nie były definiowane w ten sposób, ale prędzej czy
później, Cesarzowo, wszystkie wektory wracają do nas. Do Jareda, jeśli
naprężymy sznurki w odpowiedni sposób.
Pilar niejeden raz widziała Paula Maury na haju, ale nie do tego
stopnia, nie zagubionego w obłędnej plątaninie obrazów, które budziły
w niej grozę, pomykając i koziołkując przez konstrukt, w który weszła.
Krab podskakiwał w miejscu jak dzieciak z pełnym pęcherzem.
— A tam, daleko, jest firma niemiecka, która sprzedaje materiały
wybuchowe firmie górniczej z Zairu, która sprzedaje je jako nawozy
sztuczne dealerowi w Tajwanie, który pakuje je jak markową brandy
i sprzedaje do sklepu w Ushuaia. Kapujesz? To, co kupił Skylochori.
Martwy, martwy facet. On coś wysadził, buuum!
Paulowi odbiło. Był pomylony. Umysłowo chory. Ktoś musiał coś
z tym zrobić. Signy? Signy była zajęta. Pilar nie umiała postępować
z wariatami; Pilar słyszała, jak cichutki głos w jej głowie szepce: Bie-
dactwo, biedne maleństwo, niech ktoś mu pomoże.
— Paul! Paul, przestań!—ryknęła.
Cisza zadzwoniła jej w uszach. Klucha narosła jej w gardle, wielka
gorąca klucha najeżona ostrymi kolcami.
— O co chodzi? — Odezwał się z takim spokojem, rzeczowo.
— Mówiłeś jak wariat. — Pilar wyplątała się z macek konstruktu
i zerwała gogle.
— Och, przepraszam — powiedział Paul, na szczęście skądinąd.
Pilar znów była bezpieczna, we własnym ciele, we własnej głowie. —
Jeszcze nie całkiem w porządku, prawda?
Sprawiał wrażenie skruszonego, przepraszającego i zdrowego na
umyśle.
— Nie.
— O co chodzi, Cesarzowo?
Paul nie zwariował, nie do końca. Przestraszona Pilar próbowała go
usprawiedliwić, wyjaśnić racjonalnie to, co w niego wstąpiło, ale wie-
działa, odgradzając się murem od narastających przypuszczeń, wiedzia-
ła, że okłamuje samą siebie.
Paul potrzebował tego, co dawał mu Jared, besztania, które pozwa-
lało mu zachować zdrowy rozsądek. Pilar nieczęsto widziała pracę Paula
w takim surowym, nie wykończonym stanie. A przecież jej prace też
wyglądały dość dziwacznie w stadiach tworzenia. To dziwne? Tak,
zapewne. Ale Paul — to co innego, Pilar była pewna, i szaleństwo Paula
ją przeraziło. Nie chciała myśleć, co się stanie, jeśli Paul zatraci się
kompletnie.
Wyciszyła swoje obawy, schowała je głęboko i spokojnie rzekła:
— Japończycy sprzeciwiają się zakazowi połowów. Opowiadają się
za obecnym podziałem.
Cisza.
— Paul?
— Jestem pewien, że mają swoje powody, Cesarzowo.
— Ale co my możemy zrobić?
— Myślę, moja droga, że możemy czekać. Przynajmniej do lunchu.
— Zajrzysz ze mną do Janiny?
— O tak — odparł Paul. — Chętnie.
Kra, wysoka na pięć metrów i długa na około dwadzieścia, nie
zapewniała przyzwoitego schronienia. Mała, pospolita, nie wyróżniają-
ca się niczym zamarznięta bryła lodu — ale na razie zasłaniała go przed
wzrokiem prześladowców i tym samym była piękna. Jared przymknął
przepustnicę silnika, gdy kra odgrodziła łódź od brzegu. Nie chciał
wypłynąć na otwartą wodę, jeszcze nie teraz. Kanał skręcał i ginął
między lodowcem a cyplem. Niewielka góra lodowa przed dziobem
wyglądała obiecująco. Ale gdzie było wyjście z kanału? Z przodu?
A może trzeba by wracać obok namiotu?
Szybko, jeden za drugim, trzy strzały odbiły się echem od lodowych
urwisk. Z brzegu niosły się krzyki, rezonujące i zwielokrotnione, przez
co brzmiały jak wrzask kompanii piechoty.
Nawet z silnikiem pracującym na najwolniejszych obrotach, łódź
wyprzedzała krę. Za chwilę Jared znajdzie się w zasięgu dobrej myśliw-
skiej strzelby wyposażonej w celownik optyczny. Jednak celem dużo
większym i łatwiejszym był zodiak.
Przypuszczalnie tratwy tego typu były w pewien sposób zabezpieczone.
Jared wątpił, czy celnym strzałem można zatopić tę pływającą balię, ale
ucieczka powietrza z jednej czy z dwóch komór mogłaby spowodować
przechył. Perspektywa brodzenia w płynnym lodzie nie wyglądała kusząco.
Echa strzałów zamarły, jedynym dźwiękiem było perkotanie silnika,
jednoznacznie wskazujące położenie łodzi — tylko że, jak strzały,
warkot odbijał się od lodowca i uniemożliwiał dokładną lokalizację.
Jareda otaczało magiczne piękno, panorama lodu i cieni w tonacji
pomarańczowej, bursztynu i ciemnej zieleni.
Jared zdawał sobie sprawę, że powinien skierować się do McMurdo
¦— gdyby tylko wiedział, w którą to stronę. Gdzie był „Kasumi" i jak
daleko od statku przewieźli go ci ludzie, oszołomionego narkotykami
i nieprzytomnego?
Kra wypłynęła na otwartą wodę. Przed dziobem, po drugiej stronie
pustej przestrzeni, czekała góra lodowa. Jared wiedział, że w drodze do
potencjalnej kryjówki sylwetka zodiaka wyraźnie zarysuje się na tle
białego cypla. Zdawał sobie sprawę z delikatności swojego ciała, aż
nazbyt dobrze rozumiał ogrom spustoszeń czynionych w tkankach przez
pocisk przemieszczający się z olbrzymią prędkością. Zastanowił się, czy
nie pozostać tutaj, za przyjazną małą krą.
Na otwartej wodzie, tuż pod powierzchnią, ukazał się wieloryb.
Przewalił się na bok, nie wywołując ani jednej zmarszczki na jej powierz-
chni. Nie wyglądał na rannego. Nagle, bez ostrzeżenia, wynurzył się
i z hukiem runąfna grzbiet. Nim zniknął, zodiak był już w połowie drogi
do góry lodowej. Jared usłyszał huk strzału, drugi, trzeci.
Kiedy znalazł się pod osłoną lodu, obejrzał się na wodę za rufą. Była
ciemnozielona, bez śladu krwi wieloryba. Namiot zniknął za zakrętem
kanału. Jared nie widział pościgu. Przypieszył, płynąc wzdłuż góry
lodowej. Pokonał zakręt i niespodziewanie wydostał się z zatoki albo
cieśniny — nie wiadomo, co to było. Za nim zostali uzbrojeni ludzie,
przed nim rozciągało się pokryte pakiem morze. Wiejący od brzegu
wiatr kąsał go w uszy i gołe dłonie. Chmury obniżyły się, odzierając
świat z kolorów.
Kobieta przytrzymała się burty, gdy zodiak zsunął się z pierwszej
wielkiej fali. Jared poluzował supeł jej knebla.
— Zdejmij to cholerstwo!
Kobieta wyciągnęła knebel i rzuciła się na burtę. W pierwszej chwili
Jared pomyślał, że chce wyskoczyć, ale ona tylko zwymiotowała. Ode-
tchnęła głęboko, splunęła, wytarła usta i opadła między pakunki, gdy
zodiak wzniósł się na kolejnej fali.
Jared ustawił łódź równolegle do brzegu i zmniejszył prędkość.
Lodowiec, szeroka na kilometr stroma ściana warstwowanego lodu,
uchodził do morza. Motorek zodiaka mruczał jednostajnie. Dzięki Bogu,
był dobrze wyciszony. Nie miał wskaźnika ilości paliwa i Jared przez
długi czas próbował odgadnąć, czy jedna z plandek nie kryje kanistra
z benzyną.
Coraz większa odległość dzieląca go od prześladowców wcale nie
podziałała nań uspokajająco. Był rozdrażniony; jego organizm domagał
się narkotyku, tęsknił ze błogostanem, do którego zdążył przywyknąć.
Sądząc z długości i stanu zarostu, który nie był już szorstki, lecz układał
się miękko pod palcami, stan otumanienia utrzymywał się przez trzy,
cztery dni.
Morze z furią tłukło o barierę lodu. Jared niecierpliwie wypatrywał
miejsca odpowiedniego do lądowania. Fale stały się zbyt wysokie jak na
jego wymagania, a chmury opuszczały się ku morzu. Dzień ciemniał
w oczach. Jared nie miał pojęcia, czy w zodiaku jest zapas jedzenia, flary
albo coś, co mógłby wykorzystać jako schronienie. Pożywienie było
najmniej ważne, w ostateczności mógł zapolować na fokę. Poradziłby
sobie bez broni; nie chciał zabijać fok, ale gdyby zaszła taka potrzeba,
zatłukłby zwierzę wiosłem. W kwestii formalnej, zabijanie fok na po-
karm dla człowieka czy psa było dozwolone — niezależnie od faktu, że
od trzydziestu lat psy nie miały wstępu do Antarktyki. Przypuszczalnie
focze mięso miałoby smak ryby.
Jared nie wiedział, gdzie się znajduje. Kobieta mogła wiedzieć. Nic
nie mówiła. Obserwowała brzeg, nie próbowała z nim walczyć.
Jared zadumał się nad własną głupotą. Zastanawiał się, czemu,
u licha, tak się palił do opuszczenia miłego, ciepłego namiotu, w którym
groziła mu jedynie natychmiastowa śmierć. Gdy obudził się, bezradny,
z rękami w krępujących powijakach bandaży, opanowała go żądza
ucieczki.
Był idiotą. Porywacze mogli go zabić w każdej chwili, a przecież
tego nie zrobili.
Linia brzegu wyginała się, niosąc nikłą nadzieję na znalezienie
schronienia. Przez szczelinę w chmurach widać było dalekie, strzeliste
szczyty, oślepiająco białe. Barwa wody zmieniła się z szarej na zieloną,
a później znów poszarzała w cieniu niskich chmur.
Zaczął prószyć śnieg, drobiny niesione wiatrem kłuły Jareda
w twarz. Zamrugał szybko, żeby pozbyć się ich z oczu. Miał nadzieję,
że zdoła dobić do brzegu, zanim brzeg zniknie.
Coś czarnego przerwało monotonię lodu i Jared skręcił w tamtą
stronę. Z bliska zobaczył wyciągniętego na lodzie lamparta morskiego.
Jeśli on zdołał wygramolić się na lód, to mnie też się uda, pomyślał.
Zwrócił dziób w stronę brzegu, uważnie obserwując fale. Czekał.
Jeszcze nie ta, jeszcze nie. Teraz. Mam cię.
Jared otworzył przepustnicę, żeby dogonić wybraną falę. Fala po-
rwała łódź i w zadowalającym tempie doniosła ją do brzegu.
Wszystkim, czego mi trzeba, pomyślał po wyciągnięciu zodiaka na
nagą skałę, to jedna czy dwie palmy i dziewczyna w bikini.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI
Kabina helikoptera przypominała wnętrze cieplej skorupy, zamknię-
tą pozaczasową bańkę białego szumu, wznoszącą się i opadającą nad
panoramą chmur i lodu. Lodu znanego pod wieloma nazwami — jako
pak, firn, kra, lód lodowcowy, góra lodowa, sastrugi; twarde niczym
żelazo pokrywy uformowane przez czas i wiatr w rzeźby Zen, widziane
na lądzie, gdy śmigłowiec mknął ku drugiej części morza — Signy
żałowała, że w języku angielskim istnieje tak niewiele określeń charak-
teryzujących jego kształty, barwę, stany skupienia. Dzień był pochmur-
ny, światło miękkie i mgliste. W głębi lądu wznosiły się góry, wysokie
i osamotnione, strzeliste symbole czystej siły.
Trent pomrukiwał coś o pogodzie, gdy śmigłowiec sunął nad falami
i wysepkami. Signy kazała mu wypatrywać małego statku, tratwy,
zodiaka. Szukała czegoś czarnego, lecz znalazła tylko grzbiety fok,
ciemne cienie, plamki i rozbłyski wirujące przed zrftęczonymi oczami.
Lakoniczne rozmowy Trenta z „Siranui", z McMurdo, nabierały
w jej uszach dziwnego znaczenia: jego „Roger" i „Powtórz?" stawały
się zaszyfrowanymi wiadomościami o sztormach, o unoszących się na
wodzie zwłokach, o katastrofach.
Signy zamknęła piekące oczy. Pod powiekami nadal widziała amor-
ficzne obłoki w odcieniach żółci i ciemnej czerwieni, upstrzone maleń-
kimi implodującymi cętkami, które były wynikiem zmęczenia wzroku.
Musiała odbyć ten lot, musiała zobaczyć wszystko na własne oczy,
jakkolwiek by to nie było głupie, dopiero potem będzie mogła przy stąpić
do poszukiwań innego rodzaju.
Jared mógł być na „Siranui". Być może zostawiła go, nie wiedząc
0 tym, bezradnego, rannego albo związanego. Jedna transmisja sprzed
dwunastu godzin była wszystkim, na czym wspierała nadzieje. Dlaczego
nie było nic więcej?
Signy musiała odbyć ten lot, z trzema osobami, być może przyzwoi-
tymi, działającymi bez ukrytych motywów, ale czyż przyzwoici ludzie
nie służyli mało przyzwoitym celom? — mówiąc, później, samym sobie
1 temu, kto ich oskarżał: ja tylko wykonywałem swoją pracę.
A jeśli to poszukiwanie nie spełni nadziei, co było aż nazbyt możli-
we? Anna na pewno znała kogoś, kto miał śmigłowiec czy łódź do
wynajęcia. Dopiero teraz, po dojściu do tego wniosku, Signy mogła
pozwolić sobie na fantazjowanie, że Jared jest zdrowy, syty, że znajdzie
sposób, aby odzyskać wolność.
— Koniec z ładną pogodą, ludziska — oznajmił Trent. — W McMur-
do śledzą dla nas burzę, której skrajem lecimy. Burza uniemożliwi nam
zbadanie części obszaru.
— Cóż, może ten kłopotliwy przyjaciel Signy jest w prawym sekto-
rze kwadratu poszukiwań — powiedział Alan.
— Miejmy nadzieję. — Trent zniżył lot, by na coś popatrzeć, ale
Signy zobaczyła tylko lód i wodę. Anna siedziała twarzą do okna, bez
przerwy obserwując. Milczała od dłuższej chwili.
— Jak długo możemy się rozglądać? — zapytała Signy.
— Jeszcze jakiś czas — odparł Trent.
W Lizbonie, w Palacio, nad centralną sceną, technicy umieścili
hologram południowych szerokości. Ogromna czasza mapy poziomico-
wej wisiała nad głowami delegatów jak dolna połówka rozciętego me-
lona. Równoleżnik pięćdziesięciu stopni ciął południowy kraniec Ame-
ryki Południowej. Poszarpana linia konwergencji antarktycznej opasy-
wała granice zasięgu zimowego lodu, granice, które wyznaczały miejsce
spotkania wód nagrzewanych przez słońce i chłodzonych przez lód,
obszar bogaty w składniki odżywcze dla stworzeń morskich.
Pilar osądziła, że efekt jest w porządku, taki sam widok oglądają
ludzie w stacji kosmicznej, mając ziemię nad głowami.
Daleko na zimnych morzach południowych, w prawdziwym czasie,
floty rybackie przeczesywały antarktyczną strefę konwergencji, szuka-
jąc słodkich miejsc, gdzie w danym sezonie żerowało najwięcej kryli.
Na obracającej się powoli projekcji ponad głowami delegatów najbogat-
sze ubiegłoroczne skupiska kryla zaznaczone były przejrzystymi prosto-
kątami o barwie koralowej czerwieni, o barwie dobrze ugotowanych
homarów.
Pod hologramem tworzyły się i rozpadały przymierza. Pilar bez trudu
rozpoznawała delegatów, którzy wcześniej wiedzieli o propozycji Wiel-
kiej Brytanii. Mieli już przemyślane stanowiska, przygotowane oświad-
czenia, za i przeciw, i ich zachowanie nie zdradzało zaskoczenia. Inni
nie odrywali oczu od notebooków, wystukując prośby o instrukcje, dane,
potencjalne strategie.
Mięśnie Janiny były napięte, jednoznacznie świadcząc o zdenerwo-
waniu. Pilar wytłumiła przesyłane przez nie sygnały i nadała rytmiczny
biały szum, powtarzającą się serię spokojnych, kontrolowanych odde-
chów. Janina wystukała na klawiaturze coś, co natychmiast skasowała.
— Kochanie ty moje — odezwała się Pilar — ćwiczysz, o co masz
zapytać Kaziego, czy co?
[Janina] Nienawidzę go.
— Nie, nie nienawidzisz. To biznes, Janino. Masz tylko zapytać go,
podczas lunchu, co się, do cholery, dzieje.
[Janina] Kazi, zostaliśmy wywaleni na zbity
pysk? W ten sposób?
— Niezbyt subtelnie.
[Janina] Dowiem się, co się stało. Ci idioci
tutaj ględzą i ględzą, w nieskończoność.
— Ludzie Tanaki nadal wykorzystują nasze sugestie. — Głos Paula
zdawał się dobiegać z przestrzeni nad głową Janiny. — Myślisz, że stwo-
rzyli alternatywny program, aby sprzedać swoje nowe stanowisko?
— A skąd ja, do diabła, mam wiedzieć? Paul, ty jesteś strategiem
— warknęła Pilar. Przestraszyła się, że być może odezwała się zbyt
ostro, że Paul znów zamknie się w sobie.
— Stworzyli. Niech ich diabli. Tylko to ma sens.
Paul mówił z takim przekonaniem. Dać mu parę minut, a zaplanuje
dla Edges alternatywny scenariusz, który wystarczy zrealizować. W za-
ledwie kilkaset niewiarygodnych roboczogodzin. Pilar musiała wierzyć,
że Paul może to zrobić, że nie zacznie lewitować i nie powiększy
niczyich problemów. Jared potrafiłby mu dociąć, potrafiłby go uspokoić.
Jareda nie było.
Boże, płaszczenie się przed ludźmi Tanaki będzie bolesne, cholernie
bolesne. Tak jest, szefie; głęboko żałujemy, iż nie powiadomił nas pan,
co się naprawdę dzieje, proszę pana; wszystko załatwimy, tak nam
przykro. Gdybyśmy mogli rzucić ten kontrakt w cholerę i powiedzieć
Janinie, że może z obrażoną miną wymaszerować z sali i wsiadać do
samolotu — ale tam był Jared, o ile jeszcze żył, i tam były pieniądze.
Nie możemy się wycofać, pomyślała Pilar. Musimy czekać, dopóki nie
zostaniemy wylani — o ile już to się nie stało.
Przy śniadaniu Kazi rozdał swojemu zespołowi bryki z informacjami
zebranymi przez Edges. Jego ludzie dysponowali pełnymi aktami dele-
gatów i znali polityczne skłonności większości uprawnionych do głoso-
wania. Liczne profile uzupełnione były osobistymi słabostkami, namięt-
nościami i kaprysami. Ze swoich notebooków czerpali sugestie, będące
wynikiem pracy Signy w Houston, zrewidowane, skondensowane, uro-
zmaicone analizami trendów, przeprowadzonymi przez Paula i Jim-
my'ego w ciągu ostatniej nocy.
Rozmawiać o nowych odmianach drzew przeznaczonych do szyb-
kiego wzrostu, radziły podpowiedzi. Europejczykom wspominać o gro-
nostaju, drewnie sandałowym i kości słoniowej. Nie wymawiać słów:
„zielony", „spragniony", „las tropikalny". Jeśli przyjdzie ochota, mó-
wić: „toksyny". Nie zapominać o zanieczyszczeniach, w sztuce, muzy-
ce, żywności.
Idea zakazu nadal cieszyła się dużym poparciem w grupie zwolen-
ników ochrony środowiska. To, w jaki sposób postrzegały propozycję
ich rządy, było inną parą kaloszy. I teraz, żałowała Pilar, nigdy nie
dowiemy się, czy to mogło zadziałać.
[Janina] Francuz wygląda na głodnego. Może
zbliża się przerwa na lunch.
Francuz, u szczytu owalnego stołu, stuknął młotkiem i wstał. W sali
wybuchnął gwar. Janina, powstrzymywana ruchomą barykadą garnitu-
rów, próbowała zbliżyć się do Kaziego. Lawirowała, rozpychała się
łokciami i prosiła o wybaczenie, przedzierając się przez tłum prący po
schodach w kierunku holu.
Pilar z powrotem włączyła czujniki umożliwiające monitorowanie
reakcji mięśni Janiny, przygotowała się do odebrania napięcia. Pragnęła
poczuć ruch, uczestniczyć w akcji, jakkolwiek by była ona daleko.
— Trzymaj się blisko niego, mała — przynagliła Pilar. — Bierz, co
się da. Jest piątek; mamy cały weekend na wyjaśnienie sytuacji.
Pilar widziała, jak Kazi przywitał się z człowiekiem mówiącym coś
z podnieceniem, gardłowo. Janina wyminęła zwinnie osobnika o szero-
kich barach i zajęła pozycję obok Kaziego. On uśmiechnął się do niej.
— Co się dzieje? — zapytała.
— Mamy w rozkładzie lunch z delegatem Portugalii. Serwują danie
narodowe. Wieprzowina gotowana z mięczakami.
Itana otaczał mur uśmiechniętych japońskich twarzy. Pilar poczuła,
za pośrednictwem sensorów, jak prawa stopa Janiny tupnęła w marmu-
rową posadzkę, dyskretnie, ale zdecydowanie.
— Ameijoas com carne. — Jej ton był dźwięczny, powabny, w prze-
ciwieństwie do ciała, napiętego jak żywa sprężyna wściekłości. Janina
musnęła piersią podsunięte przez Kaziego ramię. On uśmiechnął się do
niej z góry: wysoki mężczyzna ochraniający delikatną blondynkę.
Palce Janiny wbiły się w jego rękę. Kazi poklepał jej dłoń i pochylił
się, zbliżając usta do jej ucha.
— Zachowaj spokój — wyszeptał. Uśmiechnął się do Argentynki,
która przedzierała się ku środkowi tłumu.
— To Isabel Sarmiento — powiedziała Pilar.
— Kazi! — zawołała kobieta. — Jak dobrze wyglądasz!
— Ty również, Bella. Pozwolisz? Przedstawię ci doktor Hull.
— Witam. Miło... — zaczęła Janina.
— Doktor Hull, miło panią poznać. Kazi i ja studiowaliśmy razem
w Stanfordzie. Jecie lunch z Portugalczykiem? Mam nadzieję, że lubisz
kolendrę — powiedziała do Kaziego i półgłosem dodała: — Chile
zamierza poruszyć sprawę zatonięcia „Noche Blanca". I „Oburu". —
Mrugnęła. — Jesteś moim dłużnikiem, Kazito.
Senora Sarmiento pozwoliła, by tłum wyniósł ją spoza zasięgu
odpowiedzi.
Janina wbiła oczy w gruby kok czarnych włosów, które błyszczały
jak pomalowane werniksem.
— Kazi, do diabła, co ty wyprawiasz? — syknęła.
— Później, kochanie — wyszeptał. — Uśmiechnij się, proszę.
Kobieta wysiadła i pomogła Jaredowi wyciągnąć łódź na plażę,
w ryczący wiatr. Brzeg był płaski i pusty, nic nie zatrzymywało podmu-
chów, które z wyciem sypały garście śniegu w ich twarze i za kołnierze.
Lampart morski zniknął. Śnieg był gęsty, biały, powietrze było ciemniej-
sze od śniegu.
Jared spróbował rozwiązać plandekę, która okrywała część pakun-
ków na tratwie.
— Pomóż mi! — krzyknął. Wiatr porwał słowa. Nie był pewien, czy
kobieta je usłyszała. Chyba zrozumiała, o co mu chodzi, bo poderwała
brzeg płachty i trzymała ją, podczas gdy wiatr wykonał resztę pracy.
Zanurkowali pod brezentową osłonę i naciągnęli ją na siebie, przywią-
zując, gdzie było można i zatykając pod skrzynie. Usiedli, skuleni
w ciemności, dotykając się kolanami. Kryjówka była prowizoryczna, ale
nie wpuszczała śniegu i pozwalała odpocząć przed przystąpieniem do
budowy czegoś, co uchroni ich przed zamarznięciem w wypadku, gdyby
zasnęli.
Jared miał już przemrożone ręce i stopy, a teraz ziąb pełzł w górę
kończyn, choć tułów nadal był ciepły. Fale piekącego bólu zatętniły mu
w dłoniach, gdy przestał chłodzić je wiatr. Palce wydawały się wielkie,
niezdarne, jak balony wypełnione wrzącym płynem. Reszta ciała nie
była spowolniona ani ogłupiała, jeszcze nie. Dojdzie do tego, gdy jego
ciepłota zacznie spadać. Czy zauważy?
— Dzięki. Psyche? Tak ci na imię?
Kobieta wbiła w niego oczy.
— Zabiłeś nas.
Mówiła z wyraźnym obcym akcentem. Słowa artykułowała z prze-
sadną starannością, jakby Jared był trochę tępy i miał kłopoty z ich
zrozumieniem.
— Być może — przyznał. — W każdym razie, mamy dość czasu,
by pogadać. Porozmawiaj ze mną, Psyche. Powiedz mi, dlaczego chcia-
łaś mnie zabić.
— Nie. Nie chcieliśmy cię zabić.
— Zatem dlaczego wyrzuciliście mnie za burtę? Do diabla, o co
wam chodziło?
Białka jej oczu zalśniły w mroku. Psyche przekręciła głowę, spoj-
rzała na brezent osłaniający ich przed powoli zamierającym wiatrem.
— Jestem żoną Mihalisa Skylochori.
— Dlatego mnie porwałaś"? Nie miałem nic wspólnego z jego uto-
nięciem.
— Był skurwielem, Mihalis.
— Ale twoim.
— Tak.
— Dlaczego mnie porwaliście, Psyche?
— Dla pieniędzy. — Psyche odwróciła głowę i splunęła. Wytarła
spierzchnięte usta, bledsze od reszty twarzy.
— Czyich pieniędzy, Psyche?
— Mihalisa, mojego Mihalisa i jego przyjaciół. Kiedyś byli przy-
zwoitymi chłopakami. Ale czasy są paskudne. Morze...
Psyche urwała. Jared czekał. Znalazł rękawice w kieszeni i założył
je na poranione dłonie. Sól i bakterie, jakie żyły na jego skórze, spowo-
dują infekcję. Z roztargnieniem pomyślał, że straci jeden czy dwa palce.
Pomyślał, że jest uwięziony z aktorką, i chciał jej powiedzieć, że gra dla
najbardziej uważnej widowni, jaką kiedykolwiek będzie miała.
— Morze umiera — dokończył.
— My żyjemy tam, gdzie tułał się Odyseusz, barbarzyńco. Nie mów
nam tego, co sami wiemy.
Psyche potarła ręką czoło i przesunęła się bliżej. Jesteśmy zmarznię-
ci, pomyślał, jesteśmy tacy zmarznięci, że nasza nienawiść, nieważne,
jak wielka, nie oprze się próbie czasu. Za minutę wyciągnę ręce i przy-
tulę ją, ponieważ potrzebujemy swojego ciepła.
— Wynajęła nas pewna kobieta. Aby namieszać na morzu, powie-
działa. Połowy... zbyt wielu ludzi walczy o połowy. Bogactwo morza.
Ha. Bogactwem morza są śmierdzące małe robale. To wszystko, co nam
pozostało. — Psyche oparła się o stojącą za nią pakę. — Ta kobieta,
kobieta Tanaki, poprosiła nas o wykonanie zadania, a potem nie chciała
zapłacić.
— Dlatego mnie porwaliście?
— Pokazujecie światu wiele rzeczy, wy, bogaci Amerykanie z ka-
merami. Nie jesteście już tacy bogaci jak kiedyś, co nas cieszy.
— Porwaliście mnie z powodu kamer?
— Nie. Byłeś facetem na pokładzie statku Tanaki, tyle wiedzieliś-
my. Chcieliśmy dostać naszą forsę. — Psyche zmieniła pozycję i sięg-
nęła do zatrzasku skrzyni. — Myśleliśmy, że ta kobieta nie zechce, aby
jej historia wyszła na jaw, aby usłyszał ją cały świat. I że my dostaniemy
pieniądze.
— Tylko nie wyciągaj pistoletu — warknął Jared. Zaczął dygotać.
Miał nadzieję, że Pychę tego nie zauważy. Bał się, że ma spowolnione
reakcje i nie był pewien, czy zdoła powstrzymać ją na czas.
— Pistoletu ? Gdybym miała pistolet, już byś nie żył. Nie mam broni.
Psyche podniosła wieko skrzyni i szukała czegoś po omacku. Nie
odrywała oczu od twarzy Jareda.
— Proszę. Czy to nam pomoże, Jaredzie Balchen?
Rzuciła mu zasilacz.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY
Milczenie i koncentracja na przyrządach doprowadziły Signy do
przekonania, że Trent naprawdę jest zaniepokojony pogodą. Z piersi
Alana wyrwało się westchnienie, a jego ręka zacisnęła się mocno na
naramiennym pasie uprzęży. Śmigłowiec leciał w miarę spokojnie.
Signy zastanowiła się, czy Alan wie coś, czego nie wie ona. Prędkość
helikoptera ulegała zmianie, zdawało się, że maszyna niekiedy zawisa
nieruchomo w powietrzu. Signy nie sądziła, że Trent ma jakieś powody,
by zwalniać, więc przyczyną musiał być wiatr. To też jej się nie spodo-
bało. W miarę upływu minut jasne plamy światła stawały się coraz
rzads/e.
— Przykro mi — powiedział Trent, gdy uciekali przed murem
zbitych, gęstych chmur. — Nasz korytarz się kurczy. Być może skieru-
jemy się nie na statek, a do McMurdo. Nad „Siranui" wiszą niskie
chmury.
— Polecimy tam? Do McMurdo? —- zapytała.
Trent westchnął i wzruszył ramionami.
— Jeszcze nie. Mamy trochę światła do wykorzystania. Nie cierpię
go marnować.
Musiała wierzyć, że Trent nie będzie niepotrzebnie ryzykować. Nie
paliła się też do powrotu na statek; bała się, że po wylądowaniu zastanie
nadesłaną przez Tanakę wiadomość „Gra skończona".
Zlod/.one brzegi, lodowce zagarniające połacie lądu w drodze do
morza, widziane w przelocie wysokie góry; wszystko, co ledwie parę
godzin temu było piękne, teraz budziło grozę, wyglądało strasznie
i bezlitośnie; lodowe pustkowia wysyłały monotonną wiadomość o czy-
hających na nich niebezpieczeństwach. Bogate życie mórz południo-
wych? Czy cokolwiek mogło tu żyć? Jared, o ile ktoś nie dał mu
schronienia, już musiał być martwy. Łatwo powiedzieć — poddaję się.
Wracajmy. Łatwo byłoby to powiedzieć i zakończyć tę hałaśliwą, prze-
raźliwą podróż donikąd.
Konstrukt zrodzony samoistnie z jej pragnień i nadziei: Signy poczu-
ła wyraźny nacisk na lewy bok, poczuła ciężar ludzkiego ciała i ukłucie
ostrym łokciem w swoje/jego żebra, i napinające się, drżące mięśnie.
Niemożliwe. Signy wymyśliła to, wymyśliła obecność Jareda siłą
pragnień i rozpaczy.
— Jared? — wyszeptała.
— Jest ktoś w domu? — zapytał Jared. — Pomyślałem, że sprawdzę.
— Gdzie? Gdzie jesteś? — Signy przekrzykiwała hałas panujący
we wnętrzu śmigłowca, zapominając, że jest podłączona do mikrofonów
w kabinie. — Mam go! Mam go, jest on-line. Jest tutaj!
Anna skrzywiła się, słysząc wrzask w słuchawkach, i uśmiechnęła
się szeroko.
— W porządku! — ryknął Trent. Alan zahukał. Signy uciszyła ich
szaleńczymi ruchami rąk.
— Gdzie my jesteśmy, Psyche?
— W Zatoce Backdoor — odparł kobiecy głos. — W pobliżu
jęzora lodowca Erebusa.
Signy widziała, jak kamery Jareda skoncentrowały się na ludzkiej
twarzy, na niewyraźnym zarysie, który ukazał się w postaci powszed-
niego, zwyczajnego widoku na jej maleńkim nagłownym ekranie. Zmie-
niła konfigurację w ten sposób, by obraz zajął całe pole widzenia, by jej
świat wypełniła rzeczywistość widziana przez Jareda, by kabina śmig-
łowca stała się rzeczą odległą i drugorzędną. Absorbowała ruchy Jareda,
odczucia jego ciała, dziwny brak wrażeń z rąk. Jared patrzył na kobietę
kulącą się do jego boku, na jej ocienioną twarz, spękane, blade usta.
— Zatoka Backdoor? — powtórzyła Signy. — Trent, możemy tam
lecieć?
Siła odśrodkowa wgniotła ją w fotel, gdy Trent obrócił maszynę
i skierował ją w głąb lądu, ku grubej ścianie chmur.
— Tam jest paskudnie — oznajmił. — Zobaczymy, co da się /robić
— Pilar? Myślę, że chciałabyś posłuchać razem ze mną. Mamy
transmisję. — Signy usłyszała głos Jimrny'ego, potem Pilar wołającą
Janinę.
— Jesteśmy w drodze, Jared — powiedziała.
— Kto my?
— Ja, Anna, Alan. I Trent.
— Okay. Przyjechałaś na południe, Signy?
— Jared? Jared, to naprawdę ty? — dociekał Paul.
— Tak, to naprawdę ja, ty zamorzony adwokacino.
— Trent, to daleko? Ile czasu zajmie lot? — wypytywała Signy.
— Dwadzieścia minut, jeśli pogoda się utrzyma. Jeśli pokrywa chmur
zgęstnieje, niestety będziemy musieli lecieć do McMurdo i tam zaczekać.
Równocześnie z nim Paul mówił:
— Ty sukinsynu. Ty bezmyślna kupo mięśni, ty karykaturo...
— Jared, słyszałeś? — zapytała Signy.
— ...przerośniętego kanadyjskiego mięśniaka.
— Paul! Zamknij się! — syknęła Signy.
— Ja też cię kocham, Paul — powiedział Jared. — Tak, Signy.
Słyszałem, co mówiliście. Ja tu po prostu siedzę, dziewczyno. Nie
spieszcie się.
Czasami wydawało się, że Kazuyuki Itano zna wszystkich w Lizbo-
nie. Udało mu się załatwić miejsce dla Janiny obok siebie, ale zaraz
potem wdał się w pogawędkę z kobietą siedzącą z drugiej strony,
z rozmysłem uniemożliwiając Janinie zasypanie go pytaniami.
Janina bawiła się talerzem z przystawkami, na które składał się
wybór ciast i marynatów. Ciasta pachniały masłem.
— Janina! Jared jest on-line! — Krzyk Pilar w głośniczku wystra-
szyłją, aż podskoczyła. Kazi popatrzył na nią z niezadowoleniem. Janina
odepchnęła krzesło od stołu i rzuciła serwetkę na zatłuszczony talerz
Musiała mieć pełny sprzęt, notebook nie wystarczał...
Janina kluczyła między stołami. Kelner niosący opasłą srebrną wazę
umknął z jej drogi i syknął, gdy gorąca zupa sparzyła mu palce. Buty
Janiny dudniły na kamiennej posadzce, wywołując wyraz dezaprobaty
na zwracających się ku niej twarzach. Skręciła za róg i pobiegła długim
korytarzem, wzdłuż błękitno-białych mozaik wyobrażających niewinne
sceny ze stworzeniami morskimi i owocami.
Jared zawsze przeganiał gorycz, oto, co robił. Janina była niedo-
świadczona, najmłodsza w Edges, ale Jared zawsze wygładzał jej nie-
dociągnięcia, mówił jej, co powinna wiedzieć, zanim popełniła jakąś
okropną gafę. Przez pewien czas bała się odzywać. Jared powoli zazna-
jomił ją ze wszystkim, wprowadził w interakcje, a gdy był w pobliżu,
Pilar zachowywała się mniej powściągliwie, z mniejszą rezerwą. Jared
potrafił rozbroić strach Pilar przed miłością.
Kiedy Jared wróci do domu, świat znów stanie się normalny. Zoba-
czyć go, znaleźć się tak blisko, jak tylko pozwoli wirtualna — powie-
dzieć mu, że nie dostrzegał...
Jeszcze troje drzwi — Janina przetrząsnęła kieszenie w poszukiwa-
niu gogli. Opaska nie zapewniłaby jej pełnego obrazu, a tego potrzebo-
wała. Za drzwiami kabiny kontrolnej technik z Mediolanu gryzł solone
orzeszki i wpatrywał się w pustą scenę. Odwrócił się na krześle i pod-
niósł brwi, gdy wpadła do kabiny jak bomba.
— Potrzebne mi łącze! —Założyła okulary, jeszcze zanim opadła
na fotel.
Odbierając pełne spektrum wrażeń, wzrokowych, słuchowych i doty-
kowych, Janina zobaczyła chudąkobietę przytuloną do boku Jareda, poczu-
ła jej ciepło, usłyszała zawodzący wiatr. Skulone postacie spowijał półmrok.
— Mamy towarzystwo. Ktoś prowadzi nasłuch — poinformował
Jimmy.
— Ho-ho, niezłe. — Janina drgnęła, słysząc wypowiedziane w cza-
sie rzeczywistym słowa technika. Podniosła okulary. Technik, wspiera-
jąc podbródek na dłoni, wyglądał z kabiny kontrolnej na scenę na środku
wielkiej sali.
—twarz kobiety zdawała się unosić ponad sceną Palacio. Nagłowne
kamery Jareda omiatały wnętrze niby-namiotu, ciasnego schronienia
z naciągniętego płótna. On sani siedział między pakunkami spiętrzony-
mi na dnie zodiaka.
Siedzący obok Janiny technik wypełniał makra, mrucząc przy pracy,
i obramowywał twarz Jareda w cieniach.
— Masz zdjęcie tego faceta? Mógłbym je dodać.
— Cholera! Wyłącz to! —szepnęła z wściekłością Janina.
—Jared i nieznajoma kobieta kulili się na centralnej scenie. Jared
podniósł róg płótna, które ich osłaniało. Wyjrzał na oślepiającą biel
śniegu, na ciemne morze i lód miotany przez wielkie fale.
Technik rzucił scenerię na ściany, w pełnym 360-stopniowym ujęciu
niebieskawych szarości sztormu i zimnych bieli lodu.
— Korzystam z tego, co masz w pokoju. Pasuje doskonale.
-ryk antarktycznego wiatru przepełnił salę w Lizbonie. Wicher
z hukiem przetaczał się nad rzędami foteli, z których tylko nieliczne były
zajęte. Przypadkowi widzowie albo należeli do ludzi szybko rozprawia-
jących się z jedzeniem, albo nie byli zainteresowani lunchem. Podnosili
głowy, mimochodem obserwując dramat, który dla nich nie miał wię-
kszego znaczenia.
— Wyłącz to. Wyłącz tę projekcję, proszę — nalegała Janina.
— Nie, niech leci — sprzeciwił się technik. — To z Antarktyki,
prawda? Przecież po to tu przyszli.
Signy słyszała wiatr wyjący wokół kruchego schronienia, w którym
Jared i kobieta o imieniu Psyche przytulali plecy do paki z szarego tworzy-
wa, oznaczonej kilkoma cyframi i czarnymi literami alfabetu cyrylickiego.
Kobieta wykręciła rękę i szukała czegoś w skrzyni. Wyjęła filcową matę,
z rodzaju tych, jakich w czasie przeprowadzek używa się do osłaniania
mebli. Jared i Psyche przesunęli się w ciasnej przestrzeni, zwijając matę
w kokon. Psyche mocno objęła Jareda i przytuliła chude ciało do jego boku.
Jared przestał dygotać. Prawie wcale się nie poruszał. Splótł ręce za
jej plecami. Ciałem kobiety wstrząsnął szloch. Signy widziała, jak Jared
poklepał ją uspokajająco, jakby była dzieckiem. Psyche jeszcze raz
załkała, a on przytulił ją mocniej.
— Nadlatują moi przyjaciele — pocieszył ją. — Psyche, już
niedługo nas tu nie będzie.
— A co z Nikosem? Co z Musem?
— Twoimi kumplami?
— Kobieta chce wiedzieć, czy zabierzemy jej przyjaciół — powie-
działa Signy. '
— Nie możemy nikogo zabrać — odparł Trent. — Jeśli ich znaj-
dziemy, powiadomimy McMurdo.
Śmigłowiec przeskoczył nad granią i leciał wzdłuż ściany lodowca.
— Cześć, Jared — odezwała się Janina.
— Cześć, inżynierku. Teraz jesteśmy w komplecie, prawda?
Psyche, nie martw się; ktoś zabierze twoich kumpli.
Signy wsłuchiwała się w jego oddech. Słyszała, jak Janina weszła
w wirtualną, ale po słowach powitania nie dodała nic więcej. Chciała
zorientować się w sytuacji. Z milczenia i napięcia wywnioskowała, że
sytuacja jest groźna. Janina miała błyskawiczny refleks.
— Jesteście ranni? Odnieśliście jakieś obrażenia? — zapytała Signy.
— Ja mam odmrożone ręce — odparł Jared. — Psyche nic nie jest,
żadnych obrażeń.
Signy spojrzała przez okno na spływający ze szczytu lodowiec,
którego górne partie kryły się pod osłoną grubych chmur. Na morzu
bryły lodu przewalały się na grzywaczach. Śmigłowiec przemknął przez
pasmo chmur.
— Zimno ci? — zapytała Signy.
— Jak cholera. Oboje jesteśmy przemarznięci.
— Tak mi przykro. Nie chcę, żebyś marzł, nie chcę, żeby marzł
ktokolwiek, nigdy.
— Signy, marudzisz — upomniała ją Pilar.
— Uwielbiam, kiedy marudzisz — rzekł Jared. — Pilar? Janino?
Was też kocham.
Śmigłowiec przeleciał nad kolejnym grzbietem. Za ścianą lodu,
osłonięta przez wychodzącą w morze skalną grań, leżała wysepka ze
sponiewieranym namiotem, banalnym śladem człowieka w milczących
przestrzeniach lodu.
— Tam ktoś jest — zauważył Trent.
— To nie nasi — stwierdziła Signy. — Trent, leć dalej. Jareda nie
ma z nimi.
Dwaj mężczyźni wypadli z namiotu. Rozpostarli ręce i wymachiwali
nimi jak wariaci. Wznieśli spalone słońcem twarze, wykrzykiwali nie-
słyszalne błagania.
— No to niech się przez chwilę pomartwią. Już jesteśmy blisko,
Signy. — Trent obniżył lot i pokiwał do mężczyzn, a potem wrócił na
poprzednią wysokość. Połączył się z McMurdo, charakteryzując poło-
żenie wysepki i cechy otaczającego terenu.
— Przykro mi, chłopcy — mruknął.
Mężczyźni rzucili się w ślad za oddalającym się śmigłowcem. Z ich
ruchów przebijała rozpacz. Po kilku krokach zawrócili do namiotu.
— Ci idioci muszą mieć gdzieś jakiś statek. Nie włóczą się po
Antarktyce w zodiaku — powiedział Trent. — Może on ich zabierze.
— Jared, słyszałeś? — zapytała Signy.
W odpowiedzi Jared przytulił Psyche mocniej do piersi.
— Masz coś do powiedzenia, Psyche. Nie zdradziłaś mi wszyst-
kiego. Gdzie jest wasz statek? Macie statek, prawda?
— „Sirenę" — przyznała Psyche. — Należy do Mihalisa i jego
braci. Czeka w pobliżu lodowca.
— Jak się wpakowaliście w to szambo?
— W ubiegłym sezonie łowiliśmy z flotą chilijską. Byliśmy w parze
z innym trawlerem, „Noche Blanca". Mieliśmy na nim przyjaciół.
Jared kołysał ją w ramionach, czekając.

— Teraz wszyscy nie żyją — podjęła Psyche. — Znaleźliśmy
dobre miejsce; wybieraliśmy kryla szybciej niż nadążaliśmy zrzucać
do ładowni. Podeszliśmy za blisko do trawlerów japońskich. Były
już tam wcześniej, ale my ich nie zauważyliśmy. Nie wiedzieliśmy...
Japończycy ostrzelali i zatopili „Noche Blanca".
Pilar otworzyła okno do Janiny.
— Czy nie o tym statku mówiła Kaziemu ta Argentynka?
— Tak — przyznała Janina. — Cicho.
Obie skupiły uwagę na Jaredzie, na kobiecie w namiocie.
— Nie jesteście sabotażystami — podsumował Jared.
— Nie. W McMurdo, w Hotelu Kalifornia, zaproponowano nam
pracę. Uszkodzenie japońskiego statku. Aby wykazać, że wszystkie
floty dokuczają sobie, jak mogą. Tak nam powiedziano. Kobieta,
kobieta Tanaki — powiedziała, że to położy kres strzelaninie. Że
rozgłos nadany tej sprawie przyczyni się do zwiększenia bezpieczeń-
stwa na morzu, że jeśli sygnatariusze traktatu zaczną w końcu
interesować się aktami rozbojów, wtedy ich organizowanie stanie się
zbyt ryzykowne i strzelaniny skończą się raz na zawsze.
— Słodki Jezu — szepnęła Signy. — Naprawdę chcieli urządzić
przedstawienie dla mediów? Kupa dymu i huku, i mnóstwo ujęć ?
— Na to wygląda — powiedział Paul.
— Mihalis przekonał kobietę, że moglibyśmy to zrobić. Potrafił
postępować z kobietami — mówiła Psyche. — Czekaliśmy w Ushu-
aia. Kobieta otworzyła nam konto i Mihalis kupił plastiąue. Mate-
riał... wielkiej mocy. Tak się mówi?
— Tak. Wielkiej mocy — przyznał Paul.
— Kiedy floty powróciły w październiku, zakradliśmy się na
„Oburu". Pamiętasz, ci ludzie zabili naszych przyjaciół. — Psyche
podniosła oczy na twarz Jareda.
Jared uśmiechnął się do niej, skinął; Signy czuła ruch jego głowy.
Kobieta zamrugała.
— Mihalis przygotował ładunki do założenia na linii wodnej.
Trawler poszedł na dno.
Signy. w czasie rzeczywistym, ujrzała nieprzenikliwą ścianę chmur.
Śmigłowiec sunął prosto na nią. Nie powinniśmy tam lecieć, pomyśla-
ła. Gdybyśmy byli przy zdrowych zmysłach, nie lecielibyśmy w te
chmury.
— Tam zginął twój mąż? — zapytał Jared.
Ręce Psyche zacisnęły się najego ramieniu, głowa przywarła do jego
piersi. Nie patrzyła na niego.
— Szukaliśmy go. Na próżno. Nikt nie przeżył.
W mikrofonie Signy rozległ się głos Paula, w tej chwili niepożądany.
— Skoro nikt nie ocalał, nici z wywiadu. Nic dziwnego, że zlece-
niodawca nie chciał zapłacić.
— Tym się kończy wynajmowanie amatorów — powiedziała
Pilar. — Zawsze powtarzam, polegaj na zawodowcach.
— Cicho — poprosiła Signy. Umilkli.
— Znasz jej nazwisko? — zapytał Jared. — Kim ona jest, Psyche?
— Jego głos ścichł. Pisk sprzężenia zagłuszył odpowiedź kobiety.
— Kłopoty — oznajmił Jimmy McKenna. — Mamy tu pieprzoną
linię szumu...
Przerwał mu głos Trenta, rozmawiającego z McMurdo.
— Roger. Nie jesteśmy niemądrzy.
— Co? — zawołała Signy. Słyszała szum zakłóceń. Wizuale roz-
padły się w mozaikę punktów światła, twarz Jareda zniknęła w roztań-
czonym roju.
— McMurdo mówi, że burza będzie trwała jakieś trzy, cztery dni.
Czy twój chłopak przetrzyma? — zapytał Trent.
— Jared, macie jedzenie? Grzejniki? — zapytała Signy.
Bez odpowiedzi.
— Jimmy, daj go z powrotem! — krzyknęła błagalnie.
— Próbuję. Staram się.
Signy zdarła gogle z twarzy. Bąbel helikoptera płynął w szarej
pustce. Czuła jego przechył. Pas czerni mignął w bezbarwnej przestrze-
ni, linia głazów między morzem i niebem, a potem ziemia znów
zniknęła.
— Jared? — zapytała.
— Nie mamy jedzenia. Nie mamy źródła ciepła.
— Trent, nic przeżyją. Ten statek nazywa się „Sirena". Czeka
w pobliżu lodowca. Powiedz im, żeby spróbowali ich zabrać. Jareda,
tych mężczyzn, do kogo zdołają dotrzeć Każ im spróbować. — Signy
nasunęła okulary na oczy.
Trent zagadał do mikrofonu, prosząc McMurdo o przesłanie wiado-
mości na trawler.
— Jared? Przybędziemy jak najszybciej. Jared, słyszysz? — wołała
Signy.
— Tak.
Signy nie widziała go; przed oczami miała tylko kalejdoskop koło-
rowych okruchów. Okruchy wirowały i zlewały się, rządzone skompli-
kowanymi prawami, których nie potrafiła określić.
-twarz kobiety wyłoniła się z chaosu; nie była to Psyche.
Jest zagłodzona, pomyślała Signy. Bardzo młoda, nastolatka, ale jej
oczy są starsze od twarzy. Azjatka, mieszanka ras; jej rysy nie są czysto
japońskie. Znam jej imię...
— Signy Thomas, twój pilot jest bardzo odważny i bardzo głupi.
Lecicie w strefę wysokich wiatrów i marnej widoczności. Powinniście
zawrócić, natychmiast.
— San-Li — powiedziała Signy.
— Wiecznie Zielona — usłyszała szept Jimmy'ego.
— Cordova jest w powietrzu, bardzo blisko Psyche Skylochori
i doktora Balchena. Cordova ich zabierze i przewiezie na „Kasumi".
Nie stanie im się krzywda. — Chuda dziewczynka wymawiała słowa
starannie, jakby synchronizując dźwięk z obrazem na podstawie ruchów
warg — słowa docierały do Signy z nieznacznym opóźnieniem. Jak
gdyby była jedynie projekcją.
— Paul?
— Niech tak zrobi, Signy.
— Mówi prawdę o burzy — powiedział Jimmy. — McMurdo
wzywa wszystkie statki i samoloty do powrotu.
Twarz San-Li rozpadła się na kawałki i zniknęła, zastąpiona przez
czysty jak kryształ widok Jareda i wnętrza prowizorycznej kryjówki.
Ciało Jareda naprężyło się, reagując na taki czy inny bodziec.
— Jared, widziałeś ją?
— Słyszałem. Signy, chcę się stąd wydostać, obojętnie czym. —
Jared wstał. Signy czuła pewny ruch jego ciała, gdy sięgnął po brezent
i odrzucił go na bok. Poderwał głowę, próbując zlokalizować brzęczący
śmigłowiec. Signy czuła, jak się odprężył, gdy dostrzegł zarys zbliżają-
cej się maszyny. Przypominający ważkę kształt nadlatywał znad morza.
— Iiii-ha! — zawył Jared. Zakołysał się na piętach, wymachując
oburącz. Kobieta wyciągnęła ręce, jakby chciała ściągnąć śmigłowiec
z nieba. Jest bardzo niska, zauważyła Signy, prawdziwa kruszyna.
Helikopter przeleciał nad ich głowami i wylądował w odległości
około pięćdziesięciu metrów od zodiaka. Jared i kobieta rzucili się
w jego stronę. Pilotem był Cordova; Jared poznał go po obwisłych
wąsach. Cordova odłączył wirnik i ruchem dłoni nakazał im trzymać się
z daleka. Przywołał ich do otwartych drzwi, gdy łopaty znieruchomiały.
— Czołem! Witaj, przyjacielu. Cholernie dobrze cię widzieć! —
krzyknął Jared w warkocie silnika. Złapał Psyche w talii i jednym
ruchem przeniósł ją ze śniegu do bezpiecznego wnętrza śmigłowca.
Psyche przycupnęła na siedzeniu z tyłu. Jared wgramolił się do środka,
wyciągnął rękę do Cordovy. Obaj szczerzyli zęby i tłukli się po ramio-
nach, nawet gdy Jared sadowił się na wyściełanym fotelu, w ciepłym,
bezpiecznym wnętrzu kabiny.
Janina usłyszała oklaski. Popatrzyła w dół na niewyraźne rzędy foteli
w Palacio. Zgromadziło się więcej osób. Niektórzy przeżuwali kanapki.
Ponad nimi:
białe zęby Cordovy błysnęły w szerokim uśmiechu, a warkot, już
boleśnie głośny, jeszcze przybrał na sile, gdy na scenie ukazało się
rozkołysane wnętrze odrywającej się od lodu maszyny.
Signy naprężyła rzemienie uprzęży. Trent wypatrzył maleńką szcze-
linę w chmurach i helikopter przedarł się w strefę jaśniejszej szarości.
Anna obserwowała morze, szukała czegoś wśród gór lodowych i kry.
Ściągnęła usta i odwróciła się, by popatrzeć do przodu, na brzeg.
Signy przeciągnęła się, złapała oparcie fotela Alana i zerknęła nad
jego ramieniem, aby zobaczyć—
wyginającą się w płytką zatokę linię brzegową, płaski jęzor lodowca.
Łódź, maleńki owal wyciągnięty na brzeg, czarny przecinek na tle
bezkresnej bieli, i odlatujący śmigłowiec Cordovy.
W kabinie helikoptera Jared upajał się naciskiem pasów uprzęży na
piersi, widokiem przyrządów jarzących się i mrugających w kokpicie,
uczuciem zwiększonego ciężaru ciała, gdy maszyna wzniosła się i Cor-
dova skierował ją nad rozkołysane morze. Daleko, z lewej strony,
nadlatywał drugi śmigłowiec. Była w nim Signy. Przebyła taki szmat
drogi. I znalazła go. Z drugiej strony, nigdy nie wątpił, że Signy go
znajdzie; nigdy nie wątpił, że ktoś po niego przybędzie.
Niektórzy ludzie przez całe życie nie dopuszczają do siebie myśli,
że są kochani. Jared współczuł im bezgranicznie. Biedne sukinsyny. Jak
można żyć w ten sposób?
On zawsze był kochany. Nigdy w to nie wątpił; nie chciał kwestio-
nować tego teraz.
Usadowił się wygodnie, wtulił plecy w oparcie fotela, rozprostował
nogi i odsunął mankiet skafandra. Signy, Paul, Pilar, Janina—wszystkie
wskaźniki płonęły; wszyscy z nim byli. Jego własne, znajome światełko
też się paliło. Krył się pod nim facet imieniem Jimmy; słyszał, jak Signy
z nim rozmawiała. Nie znał go, ale, do licha, im więcej, tym weselej.
Czuł słodką euforię, wszechogarniające zadowolenie; uporczywe tętnie-
nie w dłoniach stało się wskaźnikiem trwającego życia, ból zapowiadał
powrót do zdrowia. Głód skręcał mu pusty żołądek, twarz go bolała. Jak
cudownie czuć ból własnej twarzy! Jared roześmiał się pełną piersią,
dając upust rozpierającej go rados'ci życia.
Cordova gdzieś wyląduje, a tam będzie Signy. Może ma z sobą
kanapkę.
— Signy? Czy...
Silnik śmigłowca kaszlnął. Cordova zaklął, jego ręce skoczyły nad
kontrolkami. Helikopter leciał tuż nad wodą. Kabina przekrzywiła się
i Jared zawisł na pasach uprzęży. Dziób skierował się ku falom, które
podrywały się na jego spotkanie, takie bliskie. Linia horyzontu zachwia-
ła się i podniosła, dzieląc kokpit na połowy, na wodę i niebo. Rozległ
się zgrzyt metalu. Łopaty wirnika zderzyły się z morzem. Jared zoba-
czył, jak przez mgłę, twarz Cordovy, wykrzywioną w grymasie przera-
żenia. Pilot walczył o odzyskanie panowania nad maszyną, walczył z...
Woda uderzyła w bok helikoptera z głuchym, wibrującym pluskiem.
Wzniosła się po bokach kabiny. Być może kadłub utrzyma się na
powierzchni. Albo może jego części. Jared czuł, jak woda przechyla
maszynę na prawo, czuł, jak kadłub zaczyna się obracać, powoli, dążąc
do uzyskania położenia równowagi. Jego ręce, jego poranione ręce,
znalazły przycisk zwalniający na uprzęży. Odwrócił się do siedzącej
z tyłu kobiety. Psyche zastygła w bezruchu, patrząc prosto przed siebie.
Rozpiął sprzączki jej pasów i wyciągnął ku niej ręce. Śmigłowiec
przewalił się na bok, drzwi wyłoniły się z wody. Jared przekręcił się,
wspierając plecami na ramieniu Cordovy, sięgnął stopami drzwi i kopnął.
Świeży podmuch wpadł do kabiny. Z trudem, gdyż Cordova i kobieta
szamotali się pod nim, Jared znalazł uchwyt na skraju otworu i dźwignął
się w górę. Śmigłowiec kołysał się lekko na spokojnej połaci wody,
gładkiej i lśniącej. W powietrzu rozchodził się intensywny zapach
paliwa. Zobaczył, daleko, na horyzoncie, wieloryba przebijającego po-
wierzchnię fal.
W kabinie włączył się alarm. Głupi, bezsensowny dźwięk tylko go
rozśmieszył. Lokalizator awaryjny zaczął wysyłać impulsy, miał robić
to godzinami, o ile woda morska nie spowoduje zwarcia, ale te nadajniki
były dobrze zabezpieczone.
Gdzie teraz? Do wody? Gdy kabina zostanie zalana, mimo rozlewa-
jącej się na powierzchni plamy paliwa musieli trzymać się w pobliżu
helikoptera, na czymś, co nie zatonie.
Jared złapał Cordovę i wyciągnął go ze środka. Młócące ręce pilota
znalazły uchwyt na burcie maszyny. Jared legł płasko na brzuchu,
szukając palcami oparcia na gładkiej powierzchni. Psyche wyciągnęła
ręce w stronę nieba. Jared sięgnął po nią. Ktoś krzyczał, ale nie była to
Psyche; ktoś krzyczał i przyszło mu na mysi, że może to być Signy albo
Paul. Krzyk, nakładający się na wycie alarmu i chlupot wody, był
kolejnym nieprzyjemnym dźwiękiem. Ramiona Psyche wyłoniły się
z otworu, szybko, niemal strącając go do morza. Wyglądało na to, że
śmigłowiec utrzyma się na powierzchni. To dobrze. Złapał Psyche za
rękę i przytrzymał, gdy gramoliła się na zewnątrz. Psyche wcisnęła się
między niego a Cordovę. Helikopter przechylił się lekko i po chwili
znieruchomiał w nowej pozycji.
Jared usłyszał cichy syk, przypominający szmer powietrza wytwo-
rzony przez szybko zamykane drzwi. Płomienie strzeliły w niebo, wy-
sokie jak mury miejskie. Helikopter przewrócił się podwoziem do góry,
gdy morze stanęło w ogniu. Jared przywierał do burty, dopóki woda nie
zamknęła się nad jego głową, przywierał do Psyche, dopóki nie wyrwała
się z jego uścisku. Powietrze uwięzione w skafandrze wyniosło go
w krąg płonącego paliwa. Puścił się helikoptera i zanurkował, dumny
z siebie, że nie próbował wciągnąć do płuc gorącego gazu. Po widzianej
od dołu powierzchni wody pełgał blask pomarańczowego neonu. Poni-
żej, morze odbijało kolory, rozbijało je w tęczę łamanej czerwieni
i zieleni, w cudowny wachlarz barw. Jared szukał w głębinach Psyche,
Cordovy, ludzkich kształtów. Płynął, pragnąc wydostać się poza krąg
płomieni, wstrzymując oddech, dopóki szczęki nie rozbolały go z wy-
siłku. Przed sobą, wyżej, zobaczył kobiece nogi, wierzgające w panice.
Dotarł do nich i pozwolił, by woda wyniosła go w górę. Miał nadzieję,
że znajdzie tam zdatne do oddychania powietrze.
Jego ręka przebiła powierzchnię. Spowił ją żar, żar, który był zimny
i żółtawy i który ryczał w uszach. Niezdolny przeciwstawić się płucom,
które domagały się powietrza, podniósł głowę nad fale. Usłyszał warkot
wirnika, jakże blisko, ale przecież śmigłowiec Cordovy się rozbił, prawda?
Pchnął kobietę, wyciągnął ją z ognia. Czuł ruch własnych rąk i nóg,
ale tak, jakby kierował nimi autopilot. Próbował płynąć. Otaczające go
barwy musiały posiadać wszystkie nazwy, jakie kiedyś wymieniła mu
Signy, zaśmiewając się z Pilar, gdy wprowadziła go w wirtual pełen
smug czystego światła — szmaragdowego, seledynowego, cytrynowe-
go, kobaltowo-żółtego, przy czym żółcień przesycona była przejrzystą
bielą, bielą metalu rozżarzonego w płomieniu palnika acetylenowego —
były tam topaz, akwamaryna, szafir, kamień księżycowy widziany w po-
świacie księżyca, wszystkie kolory oczu Signy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY
Trent krążył ponad obwodem płomieni, przekraczając wszelkie wy-
obrażalne granice bezpieczeństwa. Helikopter miotał się w prądach
wstępujących. Nic nie unosiło się na powierzchni wody, ani wrak
maszyny, ani poszarpany skrawek ubrania — nic.
Signy usłyszała szloch i wysokie zawodzenie. Wykrzykiwane prze-
kleństwa, straszliwe wycie, pozbawione były znaczenia; liczyło się tylko
to, że jeden głos nie krzyczał, nie odzywał się, i był to głos Jareda.
Kamery i czujniki Jareda pracowały. Wyciągał rękę ku Psyche —
aby podtrzymać jej głowę? Chwycić ją kurczowo? Jej oczy wpatrywały
się w płomienie, których już nie mogła widzieć. Utonęła. Ręka Jareda,
wyciągnięta, dłoń otwarta w płomieniach, rozluźniona w płonącym
morzu... kształt niewinny jak opadły liść. Signy opadała, razem z Jare-
dem, w coraz głębsze odcienie zieleni i szarości.
Kakofonia dźwięków, faktura czegoś, co skręcała w dłoniach, rytm
własnego oddechu; świadomość Signy zbuntowała się przeciwko napły-
wowi danych i ogłosiła: Przeładowanie systemu. Usłyszała głos Alana,
pamiętała pojęcie „Alan", pojęcie — słowa...
— Nic! Trent, tu nic nie ma! Zabierajmy się stąd w diabły!
Usłyszała krzyk Alana w ryku silników, płomieni i wiatru. Zdała
sobie sprawę, że trzyma Annę za rękaw, mnąc i ściskając puszysty
materiał.
—miękki, swobodny ruch ciała Jareda ciągnął ją w dół; płynnie,
powoli. Powinna im powiedzieć, żeby tu nie umierali. Nikt nie powinien
tu umierać.
— On nie żyje — powiedziała. — Psyche nie żyje. Cordova...
—ciało obróciło się w wodzie, rozpostarło na kształt rozgwiazdy,
opadając w spiralach obok niej—
— ...nie żyje.
Jared/ona przetoczyli się ospale, gdy z głębin wzniósł się wieloryb,
pchając jego/jej ciało ku powierzchni.
— Wielorybie, to na nic — wyszeptała.
Poczuła obejmująceją silne ramiona, czyjąś ciepłą, uporczywą obec-
ność. Anna ją trzymała. Anna, która wyciągnęła ręce i zamknęła ją
w mocnym uścisku.
Prawdziwy dotyk oznaczał tak niewiele; Signy znów dryfowała
w dół, coraz dalej od wieloryba, który odwrócił się i zniknął.
Anna potrząsnęła nią. Signy próbowała odsunąć się od Anny, od jej
przyziemnej, cielesnej obecności; dlaczego jej przeszkodziła?
Salę w Lizbonie wypełniał morski pejzaż, intymny świat zniekształ-
conych przez warstwę wody szczegółów, widziany w skali możliwej do
określenia dzięki dryfującej dłoni, dzięki plątaninie włosów Jareda
przysłaniających obiektywy jak kępa wodorostów.
Widzowie patrzyli w górę, bezczynnie, na ogrom wieloryba, na
blizny i wrzody toczące szarą skórę, na tępy pysk lewiatana, który trącił
bezwładną ludzką rękę. Olbrzym odwrócił się i milcząco odpłynął
w szarość, w pustkę...
Janina usłyszała, jak ktoś krzyczy do Signy. Głos Jimmy'ego, chrap-
liwy, wybił się nad harmider płynący ze śmigłowca Trenta.
— Paul jest off-Iine. Straciłem dostęp.
— Wyszedł z systemu. Daj mu spokój. To rozpacz — powiedziała
Pilar.
Janina usłyszała westchnienie technika. Mężczyzna wygasił światła,
a potem włączył reflektory oświetlające pustą scenę i owalny stół.
Powracający delegaci zaczęli zajmować miejsca, z kubkami kawy i note-
bookami w rękach. Salę wypełnił pomruk cichych rozmów.
Janina zamknęła oczy.
—w ciemności, poczuła siłę prądów, zmysłową, rozluźniającą—
dość. Koniec. To było obłąkane, to było chore.
— Jimmy, wyłącz wejścia Jareda — poprosiła.
— Już.
Ruch dryfującego ciała Jareda zamarł. Janina zdjęła gogle i spojrzała
na skomplikowane obiektywy, ślepe oczy, które widziały tak wiele.
Opuściła głowę na chłodną powierzchnię konsoli.
Pilar czuła, jak brak wrażeń spowija ją niczym miękka bawełna.
Dobrze, że Jimmy zamknął wyjścia z kombinezonu Jareda. Jareda już
tam nie było. Po prostu go nie było. Zastanowiła się, czyjej rodzice czuli
ten sam spokój, jaki towarzyszył śmierci Jareda, czy też cierpieli katusze
w chwili, gdy miażdżył ich samochód. Wiedziała, że umarli, słysząc jęk
torturowanego metalu. Podobno słuch był ostatnim zmysłem, który
przestawał funkcjonować. Czy w tych ostatnich chwilach dźwięki te
stały się niebiańską muzyką? Nigdy się tego nie dowie.
Za oknem w Seattle siąpił szary, styczniowy deszcz. Zimne krople
powoli spływały po szybie. Mgła albo deszcz. Taki szary, taki zwyczaj-
ny deszcz. Pilar odwróciła się i patrzyła, bez końca, w oślepiające barwy,
w tajemnicze, milczące serce burzy ognia. Chciała uwiecznić je w ka-
mieniu. Były gdzieś w domu narzędzia jubilerskie, były kawałki korala
i bursztynu, opale o barwie karmelu... Chłodne i gładkie. Pilar pragnęła
potzuć w dłoniach polerowany kamień. Segmenty, kształt podzielony
na człony... Gdzieś w tym wirze skrywało się coś cudownego...
— Pilar? Pilar? — Głos Jimmy'ego był irytujący jak brzęczenie
muchy w kuchennym oknie.
— Daj mi spokój. — Zastanowiła się, dlaczego jej głos jest taki
bezbarwny, taki zmęczony. — Pracuję. — Magiczne słowa. Pracuję,
mówiła im zawsze, gdy coś pomykało na skraju pola widzenia, gdy
słuchała dźwięków, które mogły utworzyć melodię i rytm. Wszyscy
zostawiali ją w spokoju, kiedy tak mówiła, jakby jej muzyka była
świętością, która nie zniosłaby profanacji. Niekiedy jej milczenie było
ucieczką, prostym sposobem na oderwanie się i bycie przez chwilę
gdzieś indziej. Pewnego dnia ktoś będzie musiał wyjaśnić Jimmy'emu
znaczenie tego szyfru. Janina się tym zajmie; Janina dba o niąjak kwoka
0 kurczęta.
— Janina cię potrzebuje — powiedział Jimmy. — Signy też. Pilar,
musisz im pomóc.
Pilar westchnęła.
— Okay. W porządku.
Lecieli w burzy. Signy patrzyła na groźne antarktyczne niebo, na
otaczające ją milczące postacie. Nie miała żadnych planów. Ten lot trwał
we własnym czasie, ciepły bąbel życia zawieszony nad morzem rządził
się własnymi prawami. A może helikopter fiknie koziołka, okręci się
wokół osi i roztrzaska. Tak też mogło się stać. Życie jest zazwyczaj
tragiczne, mawiał Jared. Nagle dotarło do niej, że to Jared wystraszył ją
w wirtualnej, że to on wysłał obraz woskowej ręki unoszącej się w pło-
mieniach, owej nocy w Taos, kiedy czuła się taka samotna, taka zagu-
biona. Czy wiedział, co zrobił?
Tak. Tak, musiał wiedzieć. Jared ujrzał, jakimś sposobem, własną
śr-nierć; wysłał jej ostrzeżenie.
Gówno prawda. Duchy, kryształowe kule i mistyczne bzdury. A jed-
nak. .. czy wiedział, że wysyłam go na śmierć?
— Jestem taka zmęczona — poskarżyła się.
— Już niedługo — powiedział Trent. Alan wykręcił się w uprzęży
1 sięgnął po jej rękę. Pozwoliła ją ująć, nadgarstek z opaską światełek —
P'ilar, Janina, Jimmy. Jimmy, w miejscu Jareda. Ach, do licha.
Usłyszała, jak Janina z kimś rozmawia.
— Zajrzę do Lizbony — powiedziała milczącym towarzyszom po-
dlróży. Gogle zostawiły siniak na jej policzku. Potarła obolałe miejsce.
Janina usłyszała stuk młotka. Popołudniowa sesja rozpoczęła się
z dziesięciominutowym opóźnieniem. Janina rzuciła mordercze spoj-
rzenie na siedzącego obok niej technika. Wyglądał na zmartwionego.
¦— Przykro mi — powiedział. — Przykro mi, że tak się stało.
Nienawidziła go. Człowiek, którego nie znała, nieproszony gość,
który właśnie pozwolił obejrzeć osobistą, prywatną śmierć Jareda każ-
demu, kto tylko miał ochotę popatrzeć. Co on sobie wyobrażał? Ale czy
miało to znaczenie?
Był taki pospolity, niczym się nie wyróżniał. Wyglądał na kogoś, kto
marzy o lepszym mieszkaniu, o wielu dzieciach, może o niewielkiej
łodzi, którą w niedzielę mógłby żeglować po zatoce. Fałd skóry na jego
karku wylewał się na kołnierzyk różowej koszuli. Janina zastanowiła się,
czemu nie rozpiął guzika.
Otworzyły się drzwi. Usłyszała szelest drogiego jedwabiu; Kazi.
Zobaczyła błysk łez w jego oczach.
¦— Janino, biedne dziecko. — Kazi objął ją i przytulił. "
— Widziałeś? — Pozwoliła się objąć. Nie miała zamiaru płakać.
— Tak. Widziałem katastrofę na morzu. Mężną śmierć, odwagę,
z jaką ją spotkano.
Męstwo? Odwaga? Jared po prostu pracował, wykonywał następne
zadanie. To nie była o d w a g a; to był po prostu Jared.
— Musisz napić się herbaty. Albo brandy. Zabiorę cię do pokoju.
Będzie ci potrzebna odrobina prywatności — mówił Kazi. — Chodź,
Janino, chodź ze mną.
Nie potrzebowała prywatności. Kazi pomógł jej wstać, jakby była
staruszką.
— Przyniosę brandy — zaproponował technik. Skoczył do drzwi,
wlokąc za sobą smugę zapachu wody kolońskiej, jednej z tych opatrzonych
cholernie samczymi nazwami. Matador albo Kapucyn, albo coś podobnego.
— Dziękuję. Jestem Kazuyuki Itano. Nie mieliśmy okazji...
— Gianni.
Gianniemu daleko było do macho i Janina uśmiechnęła się, patrząc
na jego pulchny, obwisły zadek. Gianni. John. Jasio Kapucyn. Teraz
miała dla niego nazwisko.
Janina roześmiała się; urywany bolesny dźwięk zranił jej gardło.
Przytrzymała się drzwi. W oczach jej się ćmiło. Cholerne łzy. Szloch,
który wyrwał się spod kontroli. Ręce Kaziego zamknęły ją w niezdar-
nym, delikatnym uścisku. Janina odepchnęła go, opadła na krzesło.
— Nie warto — powiedziała. — Jared nie żyje. Odchodzę. Muszę
wracać do domu.
Kazi ukląkł obok niej, ujął jej dłonie.
— Nie, nie pojedziesz, Janino. To tragedia, zgadza się. Ale, proszę,
nie możesz teraz odejść.
Kapało jej z nosa. Uwolniła rękę i sięgnęła po starannie złożoną
chusteczkę, wystającą z kieszonki na piersiach garnituru. Chusteczka
była, duża. elegancka, z jedwabistej bawełny. Janina rozprostowała ją
i przedmuchała nos.
— Nie ma mowy. Oni mnie potrzebują. — Signy nie będzie przez
parę dni. Pilar miała Jimmy'ego. Paul? Zniknął, nie można było się z nim
skontaktować. Janina nie chciała wpasowywac się teraz w konfigurację
Seattle, dom w Taos był pusty. Taki pusty. — Córka Yoshiro wpada na
pomysł, żeby zabawić się w politykę i zabija mojego mężczyznę, wraz
z mnóstwem innych ludzi. Ty prosisz nas o wykonanie konkretnej pracy,
a potem bez słowa zmieniasz cholerne zasady. Jesteś szalony. Stary
Tanaka jest szalony. Jego córka jest szalona.
— Jego córka? Jeśli wynajęła tych ludzi, to źle jej doradzono
w wyborze najemników. Mówisz tak, jakbyś wierzyła, że kazała Cordo-
vie się zabić.
— Dokonała sabotażu śmigłowca.
— Nie mogę przyjąć twojego oskarżenia.
— Nie oskarżam ciebie. Mam zamiar oskarżyć ją.
— San-Li, jeśli naprawdę wynajęła ludzi, którzy zatopili „Obu-
ru", postąpiła głupio, ale honorowo, próbując... zbalansować działa-
nia wojenne na Oceanie Południowym. Tanaka nie zatopił „Noche
Blanca".
— A kto?
— Flota Tanaki nie jest jedyną flotą rybacką. Jeszcze nie wiemy.
— Próbujesz ją usprawiedliwić, Kazi. Czy San-Li działała w czyimś
imieniu
Kazi popatrzył na swoje ręce, splecione na kolanach.
— To twoja firma, wiem — ciągnęła Janina. — Musisz więc jej
bronić. Ale spodziewałam się po tobie czegoś więcej.
To go zabolało. Janina widziała, jak jego oczy zwężają się, a twarz
wygładza w pozbawioną wyrazu maskę.
— Nie spodziewałam się, że przyjmiesz słowa Greczynki na
wiarę, Itano-san. — Na ekranie pojawiła się twarz San-Li.
Kazi mrugnął; nie odpowiedział.
— Sprawdź, jeśli chcesz. Jestem zawstydzona twoimi przypusz-
czeniami. Wierzę, że zweryfikujesz je, zanim twe nieuprzejme myśli
sprawią mi dalszy ból.
Młoda kobieta spuściła oczy. Przesyłała wyłącznie widok swojej
twarzy, w zbliżeniu, na tle ekranu shoji.
— Mam ją — wyszeptał Jimmy. — Jest w biurze Tanaki
w McMurdo.
Signy, w śmigłowcu sunącym pod szarym niebem, zapytała:
— Powita mnie, jak myślisz? Osobiście złoży mi kondolencje?
San-Li przełknęła ślinę, grdyka poruszała się, jakby zaschło jej
w ustach.
— Janino HulI, przykro mi, że Cordova nie był w stanie bezpiecz-
nie przewieźć pani przyjaciela. Wysłałam go na ratunek, gdy tylko
zlokalizowaliśmy miejsce pobytu doktora Balchena na podstawie
wysyłanych przez niego transmisji.
Zawiodłam. Wysyłam kopię nagrania z katastrofy do Kobe. Nasi
technicy przeanalizują ruch helikoptera. Podejrzewają wyciek paliwa.
— Trele-morele — szepnął Jimmy.
Na ekranie ukazał się obraz z bardziej oddalonej kamery, przedsta-
wiający głowę i ramiona San-Li oraz ręce. z krótkimi niepolerowanymi
paznokciami i spękanymi, zaczerwienionymi kostkami; jeden staw
szpecił strup, jak na dziecięcym kolanie. San-Li bawiła się srebrnym
nożem do otwierania listów, z rękojeścią w kształcie smoka i ostrym
szponem ostrza. Czyjaś ręka pojawiła się na ekranie i położyła palec na
jej dłoni. San-Li odłożyła nóż.
— Ktoś jej pilnuje — powiedział Kazi.
San-Li podniosła głowę i popatrzyła na niego.
— Muszę już kończyć. Sefior Abeyta, delegat Chile? Oglądał
sceny z łodzi. I całą resztę. Być może będziesz musiał zmienić
strategię.
San-Li zniknęła.
Kazi wzruszył ramionami.
— Myślę, że nie popełni samobójstwa, nawet jeśli strażnicy odejdą.
San-Li jest wojownikiem.
Wrócił Gianni, zasapany, z wielką koniakówką i zakurzoną butelką.
Kazi wziął butelkę i rzucił okiem na etykietkę.
— Dziękuję. Mógłbyś zostawić nas na chwilę? — poprosił technika.
Gianni skinął głową i odszedł.
Kazi zamknął drzwi i usiadł, walcząc z korkiem.
— To ci pomoże, Janino. — Powąchał szyjkę butelki i nalał do
kieliszka porządny cal ciemnobursztynowego płynu. — Nie musisz
przychodzić na popołudniową sesję.
Janina siedziała spokojnie, czekając. W głośniczku usłyszała szept Pilar.
— Stary Kazi ma rację.
— Będzie niewiele nowego. Delegaci muszą przyswoić sobie nowy
materiał dotyczący prawa do eksploatacji bogactw naturalnych, który
właśnie teraz jest rozpowszechniany.
— Coś, o czym wiedziałeś? — zapytała Janina.
— Tak. To nie jest teraz, ważne.
Popatrzyła na niego krzywo.
— Janino, możesz obejrzeć te materiały później — dodał Kazi.
— Więcej towaru? Maleńka, nie sądzę, by w tej chwili któreś
z nas było w stanie poradzić sobie z językiem traktatu — powiedziała
Pilar.
— Nie w ten sposób i nie w takich okolicznościach chciałem wyjaś-
nić ci, dlaczego sprzeciwiliśmy się zakazowi. To nie jest odpowiednia
chwila. Zobaczysz, Janino, Tanakę na Oceanie Południowym interesują
nie tylko ryby. Oczywiście, rybołówstwo jest zyskowne i na razie
musimy walczyć o jego zachowanie. — Kazi podał jej kieliszek.
Wznosił się z niego aromat, rozgrzewający i bogaty. Para skropliła
się na ściankach, kropelki spływały po szkle; brandy musiała być wy-
borna. Janina zamknęła kieliszek w dłoniach i zajrzała w jego burszty-
nowe głębie. Czekając na wyjście Kaziego. Pociągnęła odrobinę trunku,
przełknęła po dłuższej chwili.
— Musimy sprzeciwić się zakazowi połowów — podjął Kazi. —
Jednocześnie musimy zaprezentować następującą możliwość, to że po-
łowy mogą spaść do zera, jeśli nikt nimi nie pokieruje. Do tego celu
wasza pracajest doskonała. Jesteśmy przekonani, że spełni swoje zada-
nie. Nie wymaga żadnych zmian.
— Została stworzona dla poparcia zakazu, Kazi. My wierzymy
w jego słuszność, moi przyjaciele i ja.
— Tak. Wasza pracajest pełna pasji. Być może przyczyni się do
wprowadzenia zakazu połowów w Antarktyce. Jeśli tak się stanie,
podniesiemy głośny krzyk, jednak będziemy zadowoleni.
Ale ty dzisiaj zrobiłaś już wystarczająco dużo. Podobnie jak ja.
Powinnaś się położyć, Janino. Spróbować nie myśleć.
Nie myśleć? Janina usłyszała bezbarwny, ochrypły głos Pilar.
— Na razie musimy dać sobie z tym spokój, on ma rację. Ale nie
mówi wszystkiego. Bądź ostrożna, mała. — Janina patrzyła, jak świa-
tełko Pilar gaśnie.
— Zrób, co mówi Kazi, Janino. — Głos Signy był taki obojętny,
taki płaski.
— Nie chcę być sama.
— Nikt lego nie chce — powiedział Kazi.
— Zabierzesz brandy?
— Naturalnie.
Janina pozwoliła poprowadzić się do wyjścia. Do pokoju, do jego
błękitnych i białych płytek, do milczącej konsoli nastawionej na odbiór
niczego.
Nastroszone smugi na dywanie w pokoju Tanaki w McMurdo świad-
czyły o niedawnym odkurzaniu. San-Li i jej eskorta nie pozostawili
śladu obecności; ani wilgotnego ręcznika w łazience, ani odrobiny
ludzkiego ciepła w powietrzu. Konsola i wnęka do spania, dwa krzesła;
Signy martwiła się, że są tylko dwa krzesła dla czworga ludzi. Czy miała
pełnić rolę gospodyni?
Absurdalność tego pomysłu zmusiła ją do uśmiechu. Usiadła na
dywanie i wsparła plecy o ścianę. W niewielkim pomieszczeniu zrobiło
się tłoczno: skafandry, ciężkie buty zadeptujące ścieżki pozostawione
przez odkurzacz. Buty na tym dywanie wyglądały dziwnie.
Signy czuła się niewidzialna, osłonięta przez kokon skafandra zarzu-
conego na ramiona. Trwała w bezruchu, podczas gdy inni krążyli po
pokoju, snując plany na przyszłość. Jakie były jej plany? Musiała
zbadać, jak i kiedy doszło do sabotażu śmigłowca Cordovy. Musiała to
zrobić, jak najszybciej. Cordova padł ofiarą sabotażu; była tego pewna.
Ktoś musiał zmajstrować coś w jego maszynie. Kiedy? Gdy Cordova
przyleciał na „Siranui", gdy ona i Anna patrzyły na wieloryba? C/as,
synchronizacja — ktoś musiał wiedzieć, że Cordova zabierze Jareda.
Czy na pewno o niego chodziło ? Może celem był Cordova, a Jared zginął
przez przypadek?
To była jej wina. To ona, Signy, zabiła Jareda, zabiła go, wysyłając
prosto w sieci jakiejś głupiej intrygi.
Z drugiej strony, Jared miał szansę wyjść na lód, zobaczyć ostatnie
na Ziemi prawdziwe pustkowie. Naprawdę myślisz, że coś by go po-
wstrzymało?
C/y San-Li miała agenta na „Siranui"? Cordova odleciał dokądś
w pośpiechu, może na statek Psyche, aby tam czekać na wezwanie po
misję „ratunkową".
Anna podała jej kubek z kawą.
— Zorganizujemy ci przelot. Musisz wracać do domu.
Signy pokiwała głową i zacisnęła kubek w dłoniach.
Trent włączył konsolę i nawiązał łączność z „Siranui". Signy nie
słyszała odpowiedzi. Alan usiadł obok niej. Oparła się o niego, patrząc
na pustą holoscenę, patrząc, jak Trent i Anna krążą wokół niej. Po chwili
Anna wywołała widok Hotelu Kalifornia.
—Marty, barman, chlusnął mydliny na podłogę. Tym razem miał inną
koszulę, z kolorowymi rybami pływającymi wokół wielkich różowych
orchidei.
— Cześć, Marty. Chcę znać połączenie z New Hampshire — popro-
siła Signy.
— Cześć, kamerzystko. — Marty zostawił mop w wiaderku i wytarł
ręce w spodnie khaki. — Wschodnie Wybrzeże USA, prawda?
— Tak.
— New Hampshire — powtórzył Alan.
— Tak — Signy odpowiadała jak automat.
Marty i Anna wdali się w dyskusję o lotach i pilotach z bazy.
Niedługo przylatywał samolot czarterowy. Było w nim miejsce, tak, dla
wracającego pasażera. Tak, za parę godzin.
Światełko Paula cały czas było zgaszone, od paru godzin.
Pilar dryfowała ulicami, niesiona wirami i prądami wytwarzanymi
przez mijanych nieznajomych, idących grupami, parami, rządkiem.
Spacerowała.
Spacerowała, słuchając rytmu wybijanego przez obcasy na chodni-
ku, na starej cegle, na płachetkach przemoczonej trawy. Czas odejść.
Nowe miejsca, nowe twarze; zacząć wszystko od nowa. Jared umarł, jej
wina; Jared umarł, próbując zdobyć pieniądze, które ona przepuściła.
Jared umarł — ale i tak pojechałby na te żałosne pustkowia morza i lodu,
zaintrygowany okazją zobaczenia czegoś, czego wcześniej nie widział,
zrobienia czegoś, czego nigdy nie robił. Wszystko było zbyt pogmatwa-
ne, zbyt skomplikowane; czas odejść.
Pilar rozmyślała o holach hotelowych, o lotniczych drogach powietrz-
nych łączących miasta, losy, miejsca przeznaczenia, zabierających i wy-
pluwających bezimienne twarze — bez sensu. Tak. Lecieć, zniknąć.
Wymacała chip kredytowy w kieszeni. Kazi powiedział, że Edges nadal
mają pracę. Nie wierzyła w to ani przez chwilę.
Zgłodniała, przemarznięta, podążała trasą tzw. najmniejszego oporu:
drogą w dół. Patrząc na kępy trawy morskiej rosnące u podnóży starych
filarów pustego mola, na mały park na skrawku iądu, wysuniętego
w głąb zatoki zaraz za Pikę Street Market.
Na betonowych piedestałach stały grzejniki, ustawione przez władze
miasta z myślą o wygodzie turystów. Grzejniki rzucały w mgłę kule
czerwonego światła. Wokół nich stały nieruchome postacie, masywne
obeliski w płynnym pejzażu ciszy i cieni. Pod amfiteatrem w kształcie
muszli grali trzej mężczyźni — dwaj na beczkach po ropie, trzeci na
flecie. Klapki instrumentu były wytarte, spod srebra wyzierały błyski
żółtawego metalu. Pilar widziała różowe opuszki wystające z obciętych
palców rękawiczek. Flecista stepował w czasie grania, chudy Kokopelli
bez garbu na plecach. Kapela grała dla zabicia czasu albo dla rozgrzewki,
apatycznie czekając na rzucane przypadkowo wymięte dolarówki. Pilar
kołysała się w takt muzyki, skafander krępował jej ruchy. Jeden z bęb-
nistów posłał jej zmęczony, niechętny us'miech; twarz przywiodła jej na
mys'l Masaja.
Bębnista szacował ją wzrokiem —jej twarz? W jego oczach rodziło
się pytanie; Pilar pokiwała głową.
— Pilar — rzuciła bezgłośnie. Bębnista znów się uśmiechnął,
tym razem uśmiech był mniej zmęczony. Warkocz Pilar przesunął się
na ramię. Rozplotła go i potrząsnęła głową, i rzuciła skafander na
ziemię obok bębnów. Morskie powietrze chłodziło rozgrzane miejsca
jej kombinezonu, zagłębienia między udami a miednicą, kark, delikatną
skórę pod pachami i między piersiami. Pilar zrzuciła buty i zaczęła
tańczyć.
Bez świateł, bez sceny, ubrana w roboczy kombinezon z cielistej
lycry, Pilar tańczyła. Spróbowała, czując na sobie oczy bębnistów,
narzucić kapeli swój rytm; udało się. Muzycy wychwytywali zmiany,
reagowali posłusznie, och, tak. Tańczyła za miedziaki; tu było jej miej-
sce. Tutaj, nie w labiryncie finansów i intryg, gdzie nigdy nie należała,
gdzie coyotes z Nambe nie mieli czego szukać.
Dyszkant fletu wibrował nad basowym dudnieniem, a Pilar kreśliła
łuki fantazyjnej geometrii, śpiewała milczącymi głosami mięśni i potu,
w wymyślonym przez siebie języku...
Języku południowych ptaków, stworzeń morskich zawieszonych
w płynnej gracji, języku rytmów przypływu i oddechu. Języku nocy,
podczas których myśliwi czają się w trawie, podczas których krew
i ogień są nieuchronne, nieuniknione, zbawienne.
Melodia, rytm, ruch; Pilar, bębny i flet przekazywały sobie energię,
przechodząc gładko z rytmu w rytm, z jednej modulacji w drugą, a wokół
narastał mur widzów, solidny mur; niektórzy uśmiechali się. Tańczyła,
ujarzmiając brak oddechu i melodię, triumfalnie. Toniczny akord mino-
rowy, glissando na bębnach, durowe. Dość...
Bez tchu, Pilar wyrwała się z utworzonego przez siebie kręgu, poza
gromkie brawa, w cienie.
Patrzyła na nią podświetlona czerwienią blasku grzejników, delikat-
na i gorl iwa, zmartwiona twarz Jimmy' ego. Jimmy kiwnął głową w stro-
nę domu.
— Muszę? — zapytała Pilar.
— Chyba nie. Chciałaś odejść, prawda?
— Prawda.
— Pójdę z tobą.
Wędrowali przez tłum, który zwracał się, jak zaniepokojona ławica,
w jedną stronę, podporządkowany tropizmowi ciepła i zimna, odzysku-
jąc pozycje przy grzejnikach.
Ich drogę przeciął człowiek, idący zdecydowanym krokiem, dążący do
znanego sobie celu. Alfons? Kieszonkowiec? Na jego widok Jimmy obrócił
się lekko, ustawiając się między Pilar a potencjalnym zagrożeniem.
— Tancerka? — Wysoki bębnista wyciągnął ręce pełne banknotów.
— Twoja dola. Pilar. — Wypowiedział jej imię w ten sposób, jakby
dopiero teraz uwierzył, że to naprawdę ona, w zasięgu ręki.
— Ja...
— Dzięki — powiedział Jimmy. Wziął plik banknotów i wetknął je
do kieszeni skafandra. — Dzięki, człowieku. — Złapał Pilar za łokieć
i wyprowadził ją z tłumu, daleko od bębnisty. Pilar z uśmiechem spoj-
rzała przez ramię na ciemną twarz mężczyzny.
Oddalali się od hałasu, dopóki ulice wokół nich nie opustoszały; szli
w górę.
Sylwetka Jimmy'ego zacierała się w mroku. Pilar słyszała, jak dyszy,
wspinając się po stromym chodniku. Oboje pochylali się na stoku
wzgórza.
Pilar przystanęła na pustym rogu, myśląc o zawróceniu, o odejściu.
O zostawieniu go.
— Nie chcę tych pieniędzy — powiedziała.
— Tak, chcesz. To duma.
— Nie jestem dumna.
— Wiem. Ale on jest.
Zaczął padać deszcz, zimny, jednostajny zimowy deszcz. Rozbolały
ją nogi. Jimmy wyciągnął rękę, a ona ją ujęła. Ich palce splotły się ciasno.
Dłoń była ciepła.
— Idziemy, Jimmy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY
Kiedy odeszli, kiedy Anna odleciała z Trentem na „Siranui", kiedy
Alan udał się na poszukiwanie jedzenia, którego nie chciała, została
sama z małą sceną holo i konsolą w pokoju Tanaki.
Signy otuliła ramiona skafandrem i włączyła konsolę. Światełka na
mankiecie kombinezonu były wygaszone. Nikt nie czuwał, ani Jimmy,
ani Pilar, z pewnością nie Paul. Paul zamknął wszystkie linie. Signy
próbowała połączyć się z nim przez numer publicznego dostępu i zmar-
szczyła się na widok uśmiechniętej, młodszej twarzy Paula na ekranie
automatu.
W Lizbonie znalazła Janinę; siedziała z notebookiem w swoim
pokoju. Kamera ukazywała jej twarz, wcale nie zroszoną łzami i skupio-
ną, i pusty pokój za jej plecami.
— Gdzie jest Kazi? — zapytała Signy.
— Wyjechał. Na weekend. Został wezwany do kwatery głównej,
przynajmniej tak powiedział.
— Co zamierzasz, mała?
— Zostać.
— Nie musisz.
— Tak. Nie muszę. — Janina nie powiedziała: W domu nie ma
nikogo, nikogo... — Miałaś wiadomość od Pilar? — Janina wysunęła
szczękę, wyzywająco, w oczekiwaniu na odpowiedź.
— Nie, maleńka. Myślę, że wyszła na spacer. Wiesz, jak można
wejść do systemu Paula?
— Nie... Signy, nic mi nie jest. Mam materiały dotyczące eksplo-
atacji bogactw naturalnych; jeszcze ich nie przeczytałam. Zostaję. Chcę
zostać. Niewiele będzie się działo do poniedziałkowej sesji.
Signy wyobraziła sobie Janinę błądzącą po opustoszałym hotelu,
wędrującą labiryntem lizbońskich ulic.
— Wcale nie było tak, jakbyśmy byli kochankami, Jared i ja. Ko-
chałam go, Signy. Ale dam sobie z tym radę. A jeśli ktoś' zechce mnie
znaleźć, będę tutaj.
Ktoś, to znaczy Pilar albo Paul. Paul nie miał zamiaru wejść on-line.
— Okay. Dam im znać, gdy się odezwą.
— Miłej podróży, Signy.
— Dzięki.
Janina zniknęła.
Signy usłyszała pukanie i podskoczyła, myśląc: to Alan, myśląc:
pukanie brzmi tak, jakby za drewnianym panelem kryła się płyta z litej
stali. Kamera systemu ochronnego ukazała jej Alana, samego, z pianko-
wymi pojemnikami i z łyżkami w dłoniach. Otworzyła drzwi.
Alan postawił pojemniki na biurku, zdjął przykrywki, wypuszczając
zapach chili. Chile con carne.
— Znalazłem to, szperając po kątach. Przyrządza je facet z Filipin.
Powiedział, że jest za gorące. Wcale nie.
Ponieważ Alan wyglądał na przejętego, Signy spróbowała. Potrawa
nie była za gorąca. I nie była zła. Signy sięgnęła pod ladę po Glenfiddi-
cha. Butelka była nowa, nie naruszona. Podała ją Alanowi.
— Nadal mam pracę? — zapytał.
— Nie wiem. Wygląda na to, że nie mamy wiele do zaoferowania.
Powiedzieliśmy, że podzielimy się z tobą informacjami o Tanace. Zro-
bimy to. — Gdyby tylko mogła wejść do systemu Paula, wydobyłaby
dane. Większość jego plików była dublowana, automatycznie zgrywana
do Taos, ale Signy nie miała pojęcia, czy Paul czegoś nie wykasował.
Jego zniknięcie wskazywało na depresję albo coś gorszego. Pustelniczy
tryb życia, poleganie na Jaredzie i pozostałych ruchomych elementach
organizmu, który tworzyli Edges dla czerpania informacji z zewnętrz-
nego świata... Kiedy po raz ostatni widzieli go naprawdę? Osobiście?
Co najmniej przed rokiem. Przed dwoma laty.
— Wątpię, czy chciałbym pracować dlaTanaki osobiście, czy puś-
ciłbym swoich ludzi na jeden z ich statków. Ale chyba nadal możemy
sprzedawać im różne rzeczy. Masz dla mnie jakąś inną pracę? Wyglą-
dasz tak, jakbyś miała.
— Możemy być monitorowani. — Signy pochyliła głowę w stronę
ekranu.
— Prawdopodobnie. — Alan nalał szkockiej, wypili. Signy zamk-
nęła oczy i pozwoliła, by płonący alkohol powoli spłynął w dół jej
gardła. Poczuła żar w żołądku. Świetnie. Nie była pewna, czy dalsza
współpraca Alana z Edges byłaby rozsądna, nawet gdyby on tego chciał.
O ile Edges przetrwają. Czym byli obecnie? Luźną koalicją złożoną
z psychotycznego prawnika-pustelnika, kobiety, która swego czasu pro-
wadziła uczciwe neurochemiczne badania, jednego martwego lekarza,
przebrzmiałej sławy mediów i blondyneczki, która ją kochała.
Boże, czym byliśmy, kiedy byliśmy dobrzy? Gdy tylko przygwożdżę
San-Li za to morderstwo, to... Posłałam Jareda na śmierć.
Nie mogę z tym żyć.
— O czym myślisz, droga pani? — zapytał Alan.
— Martwię się o Janinę. Nie znoszę zostawiać jej samej. Ale nic nie
można zrobić. Jest coś, co chciałabym ci pokazać. Jak tylko będę mogła.
— Coś, co stało się dzisiaj. Tak. To wstyd, że helikopter runął, kiedy
do tego doszło. Cholerny wstyd. — Wyraz oczu Alana mówił, że według
niego katastrofa nie była wynikiem czystego przypadku. — Mógłbym
jechać do Lizbony — powiedział.
— Co?
— Ty rozłóż futon, tutaj, a ja pogadam z Gulf Coast. Przygotują mi
sprzęt. Być może w rozmowach o akwakulturze doszukam się czegoś
przydatnego dla Gulf Coast.
Signy miała nadzieję, że Alan coś znajdzie. Wyglądało na to, że ma
przyjaciół, na których mu zależy. Alan był kolejną ofiarą nałogu lojal-
ności jak Signy. Biedny sukinsyn.
— Dzięki. Za chile. — Szkocka plątała jej język. Futon był bardzo
miękki. Signy położyła się, zaskoczona ilością bolących stawów. Zimno
i napięcie sprawiły ten ból. Czy miała spać tutaj, w legowisku wroga?
Tak. Gdzie mogłaby być bezpieczniejsza? Tutaj nawet jej sen był
rejestrowany i przekazywany do domu w Taos — gdyby Signy Thomas
umarła, przyczyna i sposób śmierci byłyby udokumentowane. Nie wia-
domo tylko, czy kogoś by to zainteresowało.
— Zajrzysz do Janiny? — Signy wymawiała słowa niezwykle sta-
rannie.
— Janina jest w wieku mojej córki. Tylko ona wie, co się ze mną
działo w ciągu paru ostatnich dni. Jest inżynierem. Wyobrażam sobie,
że znajdujemy wspólny język, przynajmniej czasami.
Możesz pomóc jej w przeanalizowaniu pracy helikopterów. Dlacze-
go się rozbijają. Janina jest taka samotna — Pilar mogłaby pomóc, ale
tego nie zrobi, muszę ci to wyjaśnić, nie, nie muszę, i nie sądzę, bym...
Sen opadł na nią jak czarna mgła.
Alan potrząsał ją za ramię.
— Signy? Signy, przyleciał samolot. Pora wstawać, kochanie.
Poprowadził ją po matach z tworzywa, obok zamkniętych drzwi
Hotelu Kalifornia.
Gałęzie nagich drzew wyglądały jak krzyk. Węglistoszary krzyk,
wydrapany na tle geometrii białych, kościelnych wieżyczek; pagórki
toczące się w nieskończoność. Nowa Anglia zawsze oddziaływała na
nią klaustrofobicznie. Signy pragnęła otwartego horyzontu, przestrzeni.
Tutaj niebo było zbyt niskie, zawsze.
Naga brązowa trawa leżała na trawnikach, zmarznięta i sucha w nik-
łym porannym świetle. Okrutny kraj, takie zimno bez śniegu. Signy
skuliła się, wspinając po stromym zboczu do drzwi domu. Miała nadzie-
ję, że Paul nie zmienił zamków.
Cichy, ciemny dom bez śladu obecności. Fala dusznego gorąca
przyniosła smród zleżałych odpadków.
Signy usłyszała, z tępym przeczuciem nieuchronności, głos Jareda
i odpowiadającego mu Paula.
Jared mówił o Chaco Canyon, o mieście z kruszącego się kamienia
i o spokoju zapomnianej doliny. Signy pamiętała, kiedy to było. Jared
rozmawiał z Paulem w październikowy wieczór, kiedy jeszcze mieszkali
w tym domu; pamiętała rozmowę, nie w sieci a żywą, dawno odeszła
w przeszłość. Jared opisywał sieć starożytnych dróg i papuzie pióra,
jaskrawe na tle piasku, mówił o ptakach sprzedawanych z Ameryki
Środkowej na wysoką pustynię.
Signy przysłuchiwała się z kuchni; tego tygodnia ona zajmowała się
kucharzeniem. Do diabła z cholesterolem; wcześniej przygotowała porząd-
ny kawał peklowanej wołowiny, który teraz dusił się na wolnym ogniu,
perkocąc z zadowoleniem, podczas gdy ona smażyła cienkie koronkowe
naleśniki z pomidorami. Był też sok jabłkowy z mekintoszy zerwanych
przez Jareda — cienie liści cętkowały jego twarz, gdy łaził po drzewach jak
zwariowany nastolatek. Zrzucając jabłka. Signy znalazła paczkę cienkich
herbatników z imbirem, które dodała do korzennego sosu.
Wszyscy jemy zbyt dużo, pomyślała.
Czując mięśnie prężące się na ramionach, otworzyła drzwi do studia.
Obok sceny holo w pozycji płodu kuliło się chude jak szkielet ciało
w kombinezonie. Kolana i łokcie Paula wydawały się opuchnięte, ol-
brzymie. Wyglądał jak ofiara jakiegoś okropnego artretyzmu. Jego
policzki pokrywał mniej więcej trzydniowy zarost, co było dziwnie
krzepiące. Znaczyło, że był w stanie podnieść się i chodzić, przynajmniej
w zeszłym tygodniu.
Jared nie żyje i to moja wina. Czy Paul też umrze?
Wiedzieliśmy, co się dzieje, powiedziała sobie Signy. Wiedzieliśmy,
wszyscy, i nie chcieliśmy przyjąć tego do wiadomości; Paul był tu sam,
a my nie przeszkadzaliśmy mu, bo... bo chcieliśmy wierzyć, że nic mu
nie jest.
Impuls pochwycenia Paula, potrząśnięcia nim, poderwania go z pod-
łogi, był niemal nieprzemożny. Signy bała się, że szok wywołany
dotknięciem w czasie rzeczywistym mógłby zatrzymać mu serce.
Paul był nieświadom jej obecności, Signy obeszła skulone ciało,
zastanawiając się, co zrobić. Założyła gogle i weszła w przestrzeń
będącą obecną rzeczywistością Paula.
— Cześć.
— Signy! Do licha, co ty tu robisz?
— Witam się, Paul. Wróciłam.
—Signy wyłoniła się z kuchni, ubrana w czerwoną flanelową koszulę,
o której dawno zdążyła zapomnieć. Młodsza; widziała będące tworem
Paula drobne dłonie, gładką skórę na kostkach, gdy wycierała je w ścier-
kę do naczyń. Spojrzała, nie chcąc tego, na Jareda rozwalonego niedbale
w jednym z obitych ciemną skórą foteli z epoki królowej Anny, które
Paul ustawił w pobliżu kominka. Na ramiona Jareda, na jego ciężkie
włosy związane w znajomy kucyk, na wyłożony mankiet irchowej
koszuli. Jared zmienił pozycję, by na nią popatrzeć, i wyszczerzył zęby.
Signy próbowała znaleźć gniew. Próbowała znaleźć złość w naprę-
żeniu koszuli najego ramionach, w jego uśmiechu — zdumionym, jakby
nigdy wcześniej jej nie widział.
Chcąc błagać, Pomóż mi z Paulem. Pomóż mi, Jaredzie.
Wiedząc, że nie może go o to prosić, już nigdy.
— Kolacja gotowa? — zapytał Jared.
Paul potrafił pracować szybko, cholernie szybko. Stworzył to wirtu-
alne epitafium w dwa dni.
Jared podniósł się, wyrzucając do przodu prawe kolano, to, które
niekiedy mu dokuczało, i był tam, blisko. Signy zamarła, z rękami
wplątanymi w wirtualną ścierkę, nie mogąc sięgnąć do kontrolek kon-
soli. Otoczyły ją ciepłe, silne ramiona Jareda, na policzku poczuła
miękki dotyk irchowej koszuli. Wdychała jego zapach, woń gliniastej
ziemi, zdrowego samca, piżma.
— Skończ to, Paul!
— Paul tego potrzebuje, Signy. Przez pewien czas — powiedział
Jared. Tęskne spojrzenie Jareda, jego nieśmiały uśmiech... — Śmierć
jest pojęciem. — Jego głos powodował leciutkie wibracje w klatce
piersiowej; Signy mogłaje wyczuć. Paul był perfekcjonistą. —Entropia,
widziana z właściwej perspektywy, jest tylko układem równań. Moja
nieprzerwana obecność nie przypadłaby nikomu do gustu, wiem. Este-
tyka mogłaby okazać się kłopotliwa dla bojaźliwych duszyczek. Lecz ty
nie jesteś bojaźliwa. A ja za tobą tęsknię.
Słowa Paula. To były słowa Paula, wypowiadane głosem Jareda, ale
dotyk był taki prawdziwy, niewątpliwy dotyk Jareda, dotyk, którego
pragnęła tak rozpaczliwie.
Ohyda, ohyda. Signy potrząsała głową z boku na bok i walczyła
z rękami, pragnąc uwolnić je z wyimaginowanych więzów. Znalazła
kontrolki, poczuła uspokajającą realność plastikowych klawiszy, kleko-
cących szaleńczo, gdy przelatywała przez sekwencje, zamykając" je
kolejno.
Jared zniknął, wirtualne studio zniknęło. Pozostał czas rzeczywisty,
zakurzony pokój i Paul, teraz siedzący, z twarzą ukrytą pod hełmem.
Paul smarknął i wytarł nos grzbietem dłoni.
Siedział tam, nie stawiając oporu, gdy Signy zdejmowała mu hełm.
Nabiegłe krwią oczy patrzyły przez nią na wskroś, gdzieś w przestrzeń.
— Och, Paul. To trochę chore, wiesz?
Paul zamrugał. Signy zostawiła go i poszła do łazienki, znalazła
czysty ręcznik zagrzebany pod brudami w szafce, odsunęła lepką plasti-
kową zasłonkę kabiny prysznica. Puściła gorącą wodę i wróciła do
studia. Podniosła Paula na nogi i pomogła mu zdjąć kombinezon.
Między żebrami rysowały się wyraźne wgłębienia, ale zostało na nim
trochę ciała, trochę mięśni, a jego ręce, zaciśnięte na jej ramionach, były
silne.
Nie protestował. Nawet próbował pomóc, odrobinę. Signy wepchnę-
ła go pod prysznic.
— Nie ma mydła — wymamrotał.
W apteczce znalazła hotelową kostkę zawiniętą w pożółkły papierek.
— Masz. — Wrzuciła mydło za zasłonkę, w kłęby pary. — Spakuję
cię. Musimy się spieszyć, Paul.
Zostawiła go. Sprawdziła, czy w studiu słychać szum prysznica,
i połączyła się publiczną linią z Seattle.
[Signy] Musisz rni pomóc z Paulem. Potrzebuję
cię w Taos. Natychmiast.
Wysłała wiadomość i wróciła do łazienki. Paul tarł ręcznikiem
krocze, stojąc przodem do niej, jakby nieświadom jej prawdziwej obec-
ności —jakby nie mogła go widzieć, jakby był w wirtualnej, daleko stąd.
— Zabierasz mnie do Taos. — Paul podniósł ręce i osuszył ocieka-
jący trójkąt czarnych włosów pod pachą.
— Masz świętą rację, stary.
— Chcę...
— Wszystko, co chcesz, możesz wyciągnąć z sieci.
Nie sprzeciwiał się nawet w połowie tak bardzo, jak się obawiała.
Z otumanioną uległością pozwolił zawieźć się na lotnisko. Trzymał się
na nogach całkiem nieźle. Signy myślała, że będzie musiała go nieść.
Paul szedł za nią, potulnie, przez tłum pozbawionych twarzy podróż-
nych. Zdawało się, że nie istnieją dla niego.
Lecąc na północ z Albuquerque, Paul uśmiechnął się, widząc po raz
pierwszy na własne oczy zakręt doliny Rio Grandę, łagodny garb Taos
Mountain nad miasteczkiem, kredowe pastelowe barwy zachodu słońca
na omiatanym wiatrem płaskowyżu.
Signy wcisnęła w niego parę witamin i kubek słodzonej herbaty,
zanim włączył konsolę, tę, z której zwykle korzystał Jared, i założył
gogle. Nie musiała z nim walczyć.
Mimo ognia płonącego na kominku, dom wypełniały cienie, zimne
cienie pustki. Jakby nikogo w nim nie było. Signy zaglądała to tu, to tam,
wędrując bezcelowo. Wygładziła zmiętą pościel w wielkiej sypialni.
Pokój pachniał starzyzną, powietrze było nieświeże. Signy wyszła i zamk-
nęła drzwi.
Obserwując, Signy wyciągnęła się na ławie w pokoju wirtualnym,
ze stygnącą herbatą w dłoniach. Tylko obserwując. Paul pracował, jego
chude ramiona podskakiwały, gdy zmagał się z jakimś' konstruktem.
Mógł zniszczyć całą strukturę, zniszczyć lizbońskie produkcje, sprowa-
dzić zwielokrotnione duchy Jareda, by snuły się po tym domu. Rozwią-
zaniem było przyłączenie się do Paula, stworzenie takiego Jareda. który
zadowoliłby ich oboje, obdarzonego osobowością mniej frustrującą, niż
miał za życia. Signy była przekonana, bezwzględnie, że potrafiłaby
lepiej opracować dialog Jareda; Paul nawet w połowie nie oddał rzeczy-
wistego rytmu czy tonu. Nie oddał właściwie śpiewnej kadencji, zapo-
mniał o nieznacznym zawieszaniu głosu, gdy Jared chciał powiedzieć
coś, co uznał za ważne. Signy wiedziała, że ona umiałaby nadać mowie
Jareda pozory życia.
Cholera, czemu nie?

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY
Pilar i Jimmy szli kanionami utworzonymi przez zamknięte biurow-
ce; szli wzdłuż rozświetlonych fasad barów, hoteli, otoczek nocnego
życia w mieście, które miało z tego niewiele pożytku.
Taksówkarz drzemał na postoju przed Mariottem, pod łukiem arka-
dy. Czysty chodnik, choć osłonięty od deszczu, był wilgotny. Jimmy
kulił się w obronie przed zimnem, stał z rękami wciśniętymi głęboko
w kieszenie skafandra. Dłoń Pilar opadła na wilgotny, dziobaty chrom
klamki. Taksówkarz podniósł głowę, czekając.
— Idziesz ze mną? — zapytała.
Jimmy milczał.
— Jesteś pewien? Na pewno chcesz odejść?
Jimmy przecząco pokręcił głową, raz.
Pilar otworzyła drzwi taksówki.
— Seatac?
Taksówkarz skinął, bezpieczny za zbrojonymi szybami.
Pilar puściła klamkę.
— Ja też nie.
Jimmy wzruszył ramionami. Taksówkarz wsparł głowę o zagłówek.
— Zimno mi — powiedziała Pilar.
— Chodźmy do domu. Do domu, Pilar. Rozgrzeję cię. Jeśli zdołam.
Była taka śpiąca, taka zmęczona — tak bardzo zmęczona. Pilar
wsiadła do taksówki, przesunęła kartę kredytową przez czekającą szcze-
linę i wystukała adres. Jimmy usadowił się obok niej. Taksówka ruszyła,
milcząca jak jej kierowca, w górę wzgórza, mokrymi ulicami, na których
lśniły smugi łagodnych świateł nocnego miasta.
Wchodząc do ciemnego, cichego domu, Pilar pomyślała, że taksów-
karz nie będzie musiał załadować akumulatorów po powrocie do hotelu.
Trasa wiodła cały czas w dół. Przynajmniej dała mu zarobić. Była to
jedyna rzecz, która od długiego czasu wyszła właściwie.
Zrzucili w holu mokre skafandry. Nie zajrzeli do studia. Jimmy
pomógł jej zdjąć buty i kombinezon. Ona pobrnęła pod prysznic i puściła
gorącą wodę. Nie była wystarczająco gorąca.
Wróciła do chłodnego pokoju, jeszcze wilgotna, i usiadła na łóżku.
Ogarnęło ją zdumienie na widok Jimmy'ego: Jimmy zdjął kombinezon,
rozebrał się do naga. Jego białe ciało było szorstkie, pokrywała je gęsia
skórka. Usiadł na podłodze i zdecydowanym ruchem złapał jej bosą
stopę. Wymasował ją delikatnie. Potem drugą.
Pilar westchnęła z przyjemności/bólu, gdyż w procesie ugniatania,
rozciągania i poklepywania ścięgien i mięśni, zmęczenie i odprężenie
walczyły z sobą o lepsze.
— Dziękuję — powiedziała.
Jimmy położył jej nogi na łóżku, otulił ją kołdrą i odszedł. Pilar
słyszała szum wody w łazience; Jimmy mył się.
Nie była zaskoczona, gdy wsunął się do łóżka, ostrożnie, jakby bał
się, że ją obudzi. Ona była daleka od snu. Nie była zaskoczona tym, że
delikatne, umiejętne ruchy, których Jimmy nauczył się w porno wizu-
alach, służyły mu dobrze w prawdziwej rzeczywistości.

Janina wyciągnęła się na hotelowym łóżku w Lizbonie i śledziła
palcami wzór brokatowej narzuty. Czuła piasek w oczach. W suchych,
zmęczonych oczach.
Jakbyśmy wcale nie byli kochankami, Signy.
Janina nie dopowiedziała reszty, nie dodała słów, które cisnęły się
na język — nie zrobiła tego, bo utkwiły jej w gardle, słowa z kłami
i pazurami. Nie mogła dać ujścia temu bólowi nawet teraz, nie wówczas,
gdy Signy była wstrząs'nięta jak nigdy w życiu, a poza tym i tak
nieosiągalna na pokładzie jakiegoś samolotu w drodze do domu. Po
prostu nie było powodu, by wrzeszczeć na Signy, nie było powodu, by
wszczynać walkę.
Było tak, jakby ona, Janina, nigdy nie była kochanką Jareda, niech
to diabli. Gdy w grę wchodziło pożądanie, Signy i Jared tworzyli
zamkniętą wspólnotę. Signy i Jared. Signy i Paul. Pilar i Paul. Mimo że
Jared nie zostawiłby nikogo poza, wiesz? Był delikatny i szorstki,
i cholernie uprzejmy. Pieprzony wielkoduszny facet, dzielący się bogac-
twem, niech go diabli.
Ale Pilar znikała z Jaredem, ilekroć przychodził do domu, i Janina
zawsze słyszała — próbowała nie słyszeć — ich śmiech i pojękiwania,
i krzyki, które zdawały się trwać godzinami.
Na szorstkim tynku sufitu mucha wydreptywała maleńki wzorek,
kolisty, bezgraniczny. Pokój był duszny, sterylny; brakowało w nim
powietrza.
Janina wstała i sprawdziła, po raz kolejny, czy jej notebook jest
gotów do odebrania wiadomości. Zabrała gogle i położyła się na łóżku.
-zamknięta w białej przestrzeni, w białym szumie. W bieli, która po
pewnym czasie zaczęła jarzyć się kolorami, nabrzmiewać szeptem ruch-
liwych jęzorkó w. Jadę do domu, usłyszała szept powtarzający się w pęt-
li. Jadę do domu.
Nie wiesz, gdzie to jest, głosie. Masz pojęcie?
—dom, dom. Gdzieś. Gdzieśśś. Śnieg. Wiem.
Co, do diabła, planował Kazi, spiskując z Tanaką obwarowanym
systemem zabezpieczeń, których nie umiała złamać? Co usłyszał od tego
swojego cichego, szczupłego szefa w Kobe, który mówił tak niewiele?
Plan minimalistyczny, może. Wszyscy będziemy jeść sól.
—sól, puk, puk, puk.
Janina słyszała tętnienie w skroniach, szum krwi w uszach.
Po chwili wstała i wywołała widok holu. Skulona na boku, obserwo-
wała życie, ruch:
hotel znów zapełniali ludzie, spieszący się, odizolowani, cisi ludzie,
którzy dbali, by nikt nie zobaczył ich w trakcie rozmowy z innymi. Mieli
zamknięte twarze i znajdywali wymówki, by być gdzieś indziej, podczas
gdy w piątek rozdawali uśmiechy na prawo i lewo i chętnie wdawali się
w pogawędki. Ci lepiej uposażeni nieśli bagaże, wracając z podróży po
dalsze instrukcje. Niektórzy z delegatów nie odrywali wzroku od dywa-
nu, idąc zdecydowanym krokiem. Janina wyobraziła sobie, jak siedzą
w zamkniętych pokojach, wysyłając informacje do swoich mocodaw-
ców i czekając, aż szefowie wrócą po weekendzie prywatności, po
dniach odpoczynku.
Przygarbiony Kazi, w jedwabnym płaszczu przeciwdeszczowym
i, na miłość boską, w lustrzanych okularach, przemknął przez hol i skrę-
cił za jedną z kolumn. Za nim podążali ochroniarze, kobieta o potężnych
udach i mężczyzna, który pracował także jako technik elektroniczny —
muskularny, szybki technik elektroniczny.
No, no, facet wyglądał na niezłego zabijakę. Kobieta zachowywała
się jak niemowa.
Kobieta nigdy się nie odzywała, nie w obecności Janiny. Janina
chciała ją znienawidzić, znienawidzić oboje. Byli tak stereotypowi, jak
aktorzy bez końca odtwarzający te same role, nazbyt przewidywalni.
Janina chciałaby podłączyć się do ich pokoi, o ile mieli pokoje, i zoba-
czyć, jacy są za swymi gładkimi twarzami. Może mieli nazwiska,
rodziny, własne problemy.
Kazi zatrzymał się i coś powiedział. Dwaj strażnicy odeszli.
Szedł tutaj? Janina chciała go zobaczyć, o tak, naprawdę. Chciała
trzasnąć Kaziego w śliczny i twardy brzuch, tak mocno, żeby sprawić
mu ból, żeby zrobić mu krzywdę. I chciała go przytulić, i poczuć jego
ciepło. Musiała z nim porozmawiać, musiała dowiedzieć się czegoś,
czegokolwiek, musiała dowiedzieć się, co zrobić.
Janina zsunęła się z łóżka, zdjęła gogle i otworzyła drzwi w chwili,
gdy Kazi podniósł rękę, żeby zapukać. Bez makijażu, z rozczochranymi
włosami, w kombinezonie. Oczy Kaziego rozszerzyły się na jej widok.
— Kazi, dokąd mam jechać?
— Słucham?
— Co się ze mną stanie? — Janina machnęła ręką, zapraszając go
do środka.
Kazi stanął na środku pokoju i popatrzył na nią ze ściągniętymi
brwiami. Wyglądał starzej. Policzki miał pokryte cieniem zarostu i za-
padnięte, jakby pościł.
— Zostaniesz tutaj. Jesteśmy zadowoleni z twojej pracy. Mówiłem ci.
— Zatem dlaczego nie mówisz nam, co zamierzacie?
— To trudno wyjaśnić.
— Słucham.
Janina rozsunęła stopy i splotła ręce na piersiach. Nie poprosiła go,
by usiadł. W szkłach jego okularów widziała bliźniacze odbicia własnej
twarzy. Kokardka na czubku głowy trzymała się prosto i Kazi wpatrywał
się w nią, w nic innego.
To ja. Tak wyglądam, kiedy cierpię, chciała mu powiedzieć.
— Zbyt wiele rzeczy kazano mi przemilczeć — rzuci! Kazi.
— Powiedz mi teraz. Nie chcę dalszych niespodzianek. A spróbuj
kantować, to wsiadam do pierwszego samolotu.
— Dowiedzieliśmy się — rankiem, przed otwarciem posiedzenia,
dopiero wtedy, słowo — że kraje arabskie planują poprzeć zakaz. Ich
głosy powinny doprowadzić do jego zatwierdzenia. Ale kraje arabskie
są przeciwne nowemu japorisko-izraelskiemu projektowi w Etiopii.
Projekt jeszcze nie został publicznie ogłoszony. Tanaka dostarczy tech-
ników do produkcji biomasy w zbiornikach. To przedsięwzięcie reali-
zowane wspólnie z Izraelczykami i firmą amerykańską, Pacific Biosys-
tems. Jeśli Japonia opowie się za zakazem, Arabowie będą głosowali
przeciwko.
— Nie mogą być tacy naiwni. Wy nie możecie być tacy naiwni.
— Myślimy, że to zadziała.
— Jesteś szalony. Mogłeś mi powiedzieć. — Janina kołysała się
z boku na bok, żeby nie stracić z oka bliźniaczych odbić, przesuwają-
cych się w głupich lustrzankach Kaziego.
— Nie mieliśmy czasu. I byli słuchacze.
— Jesteś pewien, że teraz nikt nie podsłuchuje?
— Nie. Ale powiem ci wszystko, co wiem. Tak szybko, jak mi
pozwolisz. Jesteś dla mnie ważna, ważniejsza od ryzyka utraty tego
głosu. — Kazi miał zmartwioną minę. Wyglądał tak, jakby naprawdę
mówił to, co myślał.
— Jest za późno, żebyśmy mogli coś zmienić. Wiesz o tym. Moi
ludzie... są w rozsypce.
Wal prosto z mostu. Powiedz: Moi ludzie odeszli, są off-line, w pe-
wien sposób przestali istnieć. Chyba że pozbierają się i wezmą do
roboty...
— Twoja gra jest prymitywna — ciągnęła. — Mogliśmy wam
pomóc, wys'wietlić parę projekcjH przekonać się, czy ten dziecinny
gambit ma szansę powodzenia.
A Jared nie żyje. Zabity przez coś, co wydawało się dziecinnym
gambitem.
— Zabiłeś jedno z nas, pamiętasz? — Janina odwróciła się plecami
do Kaziego i podeszła do pustego, jakże pustego ekranu na biurku. —
Dopuściłeś do tego. To był błąd, Kazuyuki Itano. To był cholerny błąd.
Wiedziałeś, że przez dwa ostatnie dni zmienialiśmy parametry każdego
fragmentu wirtuala, za który płaciłeś, zmienialiśmy w sposoby zbyt
subtelne, byś mógł je sobie wyobrazić. Pomyśl o tym.
Usiadła i uderzyła pięścią w notebook. Ekran odpowiedział przypad-
kowymi błyskami światła. Podniosła ręce. Usłyszała szelest jedwabiu za
plecami, głuchy łomot.
Obejrzała się i zobaczyła Kaziego, na kolanach, z zaciśniętymi
rękami. Wyglądał jak wiktoriański konkurent proszący o rękę.
— Co? — Starała się zachować kamienny wyraz twarzy. — Co, do
diabła?
— Janino. Janino, myślę, że nie musisz tego robić.
— Nie muszę. Jeszcze nie.
— Posłuchaj. Za tym, co robimy, coś się kryje. Coś, o czym powin-
naś wiedzieć. Problem zakazu połowów jest nieistotny w porównaniu
z tym czymś. Nie kłamałem, mówiąc, że niewiele dbamy o połowy.
Chcemy z Antarktyki czegoś innego.
— Nie ryb?
— Janino, chcemy lodu. Chcemy łowić lód. Widzisz, jeśli propozy-
cja zakazu nie przejdzie, możemy zaakceptować, z wielką chęcią, pewną
modyfikację w postanowieniach tyczących bogactw naturalnych. Mo-
dyfikację, która będzie wydawała się jedynie teoretyczna, rozumiesz?
Na Antarktyce jest zamrożone dziewięćdziesiąt procent ziemskich za-
sobów wody słodkiej. Czystej i zimnej. Co roku lodowce cielą się,
a wielkie góry lodowe marnują. Ludzie myślą, że ich wykorzystanie jest
niemożliwe. Trudności — ogromne. Ale zapotrzebowanie jest wielkie.
— Chcecie łowić góry lodowe?
Kazi wsparł głowę na splecionych dłoniach: mnich buddyjski w do-
skonale skrojonym jedwabiu.
— Myślę, że mówisz prawdę — powiedziała.
— Tak.
No, cholera, kiedy Pilar o tym usłyszy...
On naprawdę mówił poważnie. Boże, jakiej techniki to będzie wy-
magało.
Signy? Paul? Janina zerknęła na pusty, jakże pusty ekran notebooka.
— Kazi?
— Tak? — Nadal klęczał.
— Jesteś pijany?
— Nie.
— A powinieneś być. — Janina zamówiła szampana. — Wstawaj,
siadaj tutaj, na łóżku. Opowiedz mi o wszystkim, dobrze?
Przez cały dzień szare i ciężkie powietrze zalegało wokół domu
w Taos, aksamitnie ciche. Ławice chmur wędrowały z zachodu, gnane
wiatrem, którego nie było. Signy leżała na wielkim łóżku, obserwując
Paula, który czasami przysypiał, czasami czuwał. Miał zbudzić się na
dobre przed zmrokiem, kiedy nadciągnie śnieżyca.
Signy leżała obok niego, nie dotykając go, i leniwie zastanawiała się,
co mają do jedzenia — prawdopodobnie po burzy zostanie parę stóp
śniegu, ale niekiedy z Baja nadciągały śnieżyce, które piętrzyły na
drogach zaspy nie do pokonania — pełna lodówka, herbata i kawa,
wystarczy. Produkty nie były świeże, ale wątpiła, czy Paul cokolwiek
zauważy.
Kiedy Paul przeciągnął się i przebudził, była przygotowana — miała
gotowy pomysł, który przemknąłjej przez myśl, gdy na wpół przytomna
dryfowała w odrętwiającej popołudniowej drzemce.
Spieszny tupot lekkich kroków po zimnej podłodze. Signy znalazła
sekwencję i przesłała ją Paulowi, gdy tylko usiadł przy konsoli Jareda.
—pokasły wanie silnika, helikopter sunący bokiem ku morzu, prze-
krzywiający się świat. Signy dodała pastisz słów San-Li i swojej rozmo-
wy z Alanem, w pętli.
— Przesłałam nagranie z katastrofy do Kobe — San-Li, precyzyjny
sopran.
Południowo-zachodni akcent Alana:
— To wstyd, że helikopter runął, kiedy do tego doszło.
Paul potrząsnął głową.
— Znajdź wszystkie cząstki. Poskładaj je — wyszeptała Signy. —
San-Li zabiła Jareda. Dorwij ją, Paul.
Paul nie odpowiedział, już zatracony w swoim świecie. Jego palce
wczytywały kolejne ekrany.
Signy przyniosła herbatę i postawiła kubek przy jego lewej ręce,
gdzie łatwo mógł po niego sięgnąć.
Janina czekała, nadal, na wsparcie, na jakąś wskazówkę. Biedactwo.
Signy połączyła się z Lizboną i zobaczyła ciemne ekrany. Konsola
Janiny nastawiona była na nadawanie wyłącznie audio, na przyjmowa-
nie wiadomości od Edges.
-ciemny hotelowy pokój: chichot Janiny, głęboki baryton Kaziego;
Kazi mówił cos' po japońsku albo bełkotał niespójnie — albo jedno
i drugie.
W Seattle zastała wiadomość:
[Jimmy] Sprowadzę ją..
Dom w Seattle był zamknięty, cichy.
Signy wczytała notowania z giełdy w Tokio, ustawiła je na bocznej
listwie i przesłała na ekran Paula.
— Dzięki.
Jakby właśnie zamierzał na nie popatrzeć. Signy uśmiechnęła się do
siebie, zadowolona, jakby najgorsze przeminęło, choć wcale tak nie
było. Musi uzdrowić Paula, potem będzie mogła umrzeć. Wstała i ru-
szyła przez dom, kierowana przyzwyczajeniem, obserwując zapadający
wieczór. Na zewnątrz zaczął sypać śnieg, gęsty i puszysty. ,
Zapowiadało się na całonocną burzę śnieżną. Signy była ciekawa,
kiedy Jimmy i Pilar dotrą do Taos. Była ciekawa, czy Jimmy naprawdę
zdoła nakłonić Pilar do przyjazdu.
— Będzie niezła śnieżyca — powiedział Jared. Stał obok niej przy
oknie.
Tf Skąd się tu wziąłeś, tak po cichu? — zapytała.
Jared popatrzył na swoje wełniane skarpety.
— Rozumiem. — Signy zmrużyła kącik lewego oka; był to sygnał
nakazujący goglom przywrócenie widzenia w czasie rzeczywistym.
Jared zniknął. Na zapaćkanej śniegiem szybie zaczęły wirować smugi
barw, gdyż słone łzy spływające po jej policzkach zakłóciły pracę
czujników.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY
Przed zaciągnięciem Kaziego do łóżka, Janina nastawiła konsolę tak,
aby nikt przyzywający nie mógł jej przeszkodzić. Cisza budziła w niej
rozgoryczenie. Wiedziała, że Signy wróciła do Taos, a dom w Seattle
był zamknięty i pusty. Konsola rejestrowała słowa Kaziego; Janina
miała zamiar nakłonić go do mówienia.
Odsunęła jego dłonie od swoich piersi.
— Obiecałeś mi, że zrobisz coś w związku z San-Li.
Kazi wyciągnął się na plecach i splótł ręce pod głową.
— Wierzysz, że ona zabiła twojego przyjaciela.
— Nawet jeśli tego nie zrobiła. Przekonaj mnie, że ty nie miałeś
z tym nic wspólnego.
— Mam cię przekonać?
Nadzy, oboje, w pewien sposób bezbronni. Ochroniarze Kaziego,
jeśli czekali w holu, nie zdążyliby na czas, gdyby Janina zdecydowała
się na szybkie, gwałtowne posunięcie. W pewien sposób żałowała, że
nie zaplanowała wcześniej, co mogłaby zrobić.
— Spróbuję. — Kazi zamrugał, wpatrując się w sufit. — Moim
zdaniem, sama musisz znaleźć odpowiedzi na swoje pytania. Przejrzysz
wszystkie dostępne nagrania, albo zrobią to twoi przyjaciele. Ja nie mam
żadnych informacji, że San-Li uszkodziła ten helikopter.
— A jeśli odkryjemy, że to zrobiła? Co się z nią stanie?
Kazi sięgnął po jej rękę, bardzo nieśmiało.
— Nic dobrego — wyszeptał.
Tulili się przez chwilę, potem znów zaczęli rozmawiać — o lodzie
i technikach, i o pracy Kaziego w weekend. Janinę zaintrygowało i roz-
budziło wariackie zaangażowanie Tanaki w plany związane z lodem.
Piękne, szalone plany. Do diabła z domem.
Kazi mówił, stymulowany jej pytaniami, dopóki nie ochrypł.
Janina przejęła inicjatywę i traktowała go nieco brutalnie, gdy się
kochali. Kazi to lubił. Ona też. Nie pozwoliła mu odpocząć, póki
sama się nie zmęczyła. Później znów rozmawiali, wreszcie zapadli
w sen.
Rankiem Janina zamówiła do pokoju kawę i soki. Kazi, w samej
koszuli, nieco wymięty, zasiadł po drugiej stronie stołu i siąpił kawę
małymi łyczkami.
— Kiedy przyjedziesz do Kobe — zagaił — znajdę ci śliczne
mieszkanko.
— Co rozumiesz przez przyjazd do Kobe?
— Musisz przyjechać. Oczywiście, po podpisaniu traktatu mo-
żesz kontynuować pracę ze swoją firmą. Ale możesz robić to w wir-
tualnej. Będę bardzo troskliwy. Wiesz, mamy wiele dni wolnych od
pracy.
— Wiem. A gdzie ty będziesz mieszkał, gdy ja będę czekała na
twoje wolne dni?
— W swoim domu. To bardzo miły dom.
— Naturalnie.
Janina sprowadziła rozmowę z powrotem na lód. Kazi jakby nie
zauważył jej manewru.
Pod prysznicem, gdy Kazi poszedł do swojego pokoju, żeby się
przebrać, przyszło jej namyśl, że może wTaos ktoś już czuwa. Ocieka-
jąc wodą, sprawdziła konsolę. Signy szukała jej, ale nie zostawiła
wiadomości.
[Janina] NOWINY. NIECH TO LICHO, MAM NOWINY.
Wysłała wiadomość do Taos i zajęła się makijażem. Czuła się nieźle,
ale jej oczy wyglądały na zmęczone. Kazi zapukał do drzwi, aby towa-
rzyszyć jej w drodze do pracy.
Był blady lizboński poranek. Światło z wąskich okien rzucało
ukośne pasy na kwiatowe motywy dywanów, gdy szli w kierunku sali
konferencyjnej. W holu pojawili się ochroniarze Kaziego. Podążali za
nimi w dyskretnej, ale oczywistej odległości. Na służbie, w poniedział-
kowy poranek, doprowadzeni do połysku, wyglądali na skutecznych
i całkiem zadowolonych. Jakby wiedzieli, że szef spędził rozkoszną
noc z cudzoziemką. Może zakładali, że Kazi będzie spokojny i dzień
minie przyjemnie.
Janina poczuła, jak Kazi zesztywniał. Japończyk patrzył na senora
Abeytę, delegata z Chile, który zbliżał się zdecydowanym krokiem,
gotów do nawiązania kontaktu wzrokowego i rozmowy.
Język dyplomacji nagle zatrwożył Janinę, piruety i kroki w bok, sam
taniec. To były tylko pieniądze. Pieniądze, abstrakcyjne pojęcie kieru-
jące realnymi siłami niedożywienia, gtodu i śmierci, siłami, o których ci
dwaj idioci chcieli rozmawiać tak subtelnie. Według własnych kry-
teriów. Oczywiście. Nadszedł czas, by zmienić kilka obowiązujących
tutaj reguł. Jak powiedziałaby Pilar, raz kozie śmierć.
Janina wysunęła się przed Kaziego, stanęła między nim a dyplomatą
z Chile.
— Dzień dobry, panie Abeyta.
Abeyta cofnął się lekko. Nie spodziewał się, że osoba podwładna
zainicjuje rozmowę. Dobrze.
— Planował pan wykorzystanie zatonięcia „Noche Blanca" jako
argumentu do uciszenia Tanaki, gdyby zechciał on poruszyć kwestię
waszych raczej nieścisłych raportów na temat wielkości połowów. Ta-
naka miał zamiar współpracować, bo sam też nie był zbyt uczciwy.
Moglibyście wymienić się pretensjami i zachować wszystko między
sobą. Ale „Sirena" poszła na dno, a żona Skylochoriego wyznała prawdę
wszystkim tu obecnym. Obaj więc wyszliście na durni.
Abeyta otworzył usta, lecz Janina nie dopuściła go do słowa.
— Niezależnie od tego, czy propozycja zakazu przejdzie, czy też
nie, od tej pory cały Ocean Południowy zostanie poddany starannej
obserwacji. Nawet jeśli zachowacie prawo do połowów, będziecie mu-
sieli postępować przyzwoicie.
-— Janino! — wycedził ostrzegawczo Kazi. Kazi Itano, wyprężony
jak ołowiany żołnierzyk, mówił bez poruszania ustami.
— Zachowaj spokój, Kazi. — Janina uśmiechnęła się do senora
Abeyty. — Mój przyjaciel, obecny tutaj pan Itano, ma dla pana propo-
zycję. Jeśli pomoże pan przeforsować zakaz, pański kraj otrzyma spe-
cjalistów od akwakultury i pożyczki. Z hodowli w zbiornikach można
uzyskać sporo tubek pasty z sardeli, a spece Tanaki pokażą wam, jak to
robić. W ten sposób obie strony wyjdą na swoje. Oczywiście, możecie
wyławiać ryby, te, które jeszcze zostały, ale chyba wiecie, że kubeł jest
prawie pusty. Pomyślcie o tym.
Abeyta wyglądał jak człowiek wystawiony na pokuszenie.
— Ale...
— Ale trzeba załatwić to formalnie. Wiem. Panie Abeyta, dobiliśmy
targu'.'
— Ja...
— Niech pan omówi z Kazim szczegóły — zakończyła Janina.
Ruszyła w głąb holu. Obaj mężczyźni gapili się w jej plecy. Na ich
zaskoczone twarze padały smugi światła z okien, cienie prętów klatki.
W wielkiej sali Alan Campbell chodził w tę i z powrotem za krzesłem
Janiny, czekając. Jego przybycie przypomniało, nagle i niespodziewa-
nie, o zimnie, strachu i nieuchronnej śmierci. Miał być w Antarktyce,
nie tutaj. Janina pomyślała, że ktoś mógłby ją uprzedzić. Cholera.
— Dzień dobry — przywitał się.
— Do diabła, co ty tu robisz?
— Nikt ci nie powiedział?
— Nikt mi nic nie mówi. Nikt!
— Zatem prawdopodobnie jest mnóstwo do omówienia. Masz
ochotę na kawę?
— Przed chwilą piłam.
— Popatrzysz wobec tego, jak ja piję swoją?
— Powinnam...
— Przez parę godzin na tej scenie nie będzie działo się nic ciekawe-
go. Chodź ze mną, Janino.
Dała się namówić, nie bardzo wiedząc, dlaczego. Alan zaoferował
jej ramię, jakby była bardzo stara — albo bardzo młoda. Skinął głową
do Kaziego, który spiesznie zbiegał po schodach. Za ramieniem Kaziego
ochroniarze Tanaki wymieniali informacje. W trakcie rozmowy obser-
wowali tłum; czujne oczy zdradzały ich profesję mimo kamuflażu
w postaci dyskretnych urzędowych garniturów.
Kazi, wyraźnie zaskoczony, ukłonił się Alanowi.
Czekały zadania, obowiązki towarzyskie. Signy nie musiała ich
wypełniać, nie musiała zachowywać się tak, jakby wszystko pod wzglę-
dem kształtu, formy czy sposobu było zbliżone do normalności. Ale
przyłapała się na wpatrywaniu w listę wiadomości, które napłynęły do
domu. Gdyby nie była taka odrętwiała, mogłaby wrzasnąć, żeby wszys-
cy poszli do diabła, zostawili ich w spokoju, przepadli. Mogłaby wrzas-
nąć: Nienawidźcie mnie, na miłość boską! Zabiłam go!
Nie, to byłoby wredne. Postępuj tak, jakby przyzwoitość istniała,
przykazała sobie. Nie bądź wredna.
W plikach znalazła wiadomości od ludzi, których nie znała, od ludzi,
których znała powierzchownie. Przez pewien czas zastanawiała się nad
sformułowaniem podziękowania za kondolencje, wreszcie postanowiła
skwitować je wszystkie uprzejmym, ogólnikowym „Dziękujemy. Przy-
jaciele Jareda są wdzięczni za pamięć".
Wysłała podziękowania, nie próbując nawiązać z nikim kontaktu.
Później, później spróbuje zebrać siły i porozmawiać z tymi, którzy mieli
znaczenie... dla niej? Nie, to byłoby zbyt samolubne. Z tymi, którzy
mieli znaczenia dla Jareda — ale nie zaraz, jeszcze nie.
Nie znamy rytuałów odpowiednich do takiej sytuacji, uświadomiła
sobie. Żadnych plemiennych ceremonii przejścia; brak proceduralnych
pewników jest elementem naszej determinacji nie naśladowania sposo-
bów, w jakich z życiem radzili sobie nasi rodzice. Kultywujemy wy-
łącznie własną tradycję, okraszoną strzępami wyniesionych z dzieciń-
stwa zasad mówienia „dziękuję" i zachowania się przy stole. Reszta
naszych rytuałów wywodzi się z kodeksów pracy, ze sposobu, w jaki
ją wykonujemy.
Było w tym jakieś ubóstwo. Gdyby zapaliła świece, odwróciła lustro
do ściany albo czuwała przy pustej trumnie, śpiewając i opowiadając
historie, czułaby się jak oszustka. Stypa, prochy, czarna krepa? Śmiesz-
ne. Ale to były prawdziwe symbole, kiedyś.
Musiała odbyć jedną rozmowę. Z Markiem. Ułożyła sobie wiado-
mość w głowie i wywołała Marka.
—pod adresem Ottawy znalazła pospolite biuro; pomyślała o fabryce,
przetwórni albo o agencji spedycyjnej. Było późno, po godzinach pracy.
Miała nadzieję, że zgłosi się automat, ale za odrapanym drewnianym
biurkiem siedział Mark, w kraciastej flanelowej koszuli. Jego twarz
przypominała twarz Jareda, a zarazem była całkiem inna. Twarz młod-
szego brata, taka młoda.
— Mark?
— Cześć, Signy. — Oczy miał takie same, jak Jared. — Coś się
stało?
Tego nie można powiedzieć, żadne słowa nie są właściwe.
— Jared nie żyje. Utonął, po katastrofie helikoptera na morzu w An-
tarktyce. Odzyskanie ciała jest niemożliwe. Przykro mi.
Jego rysy wyrażały ból, zdumienie, złość; o złości mówiła nieznacz-
na zmiana napięcia mięśni szczęki, tak dobrze znana jej z twarzy Jareda.
— Rozumiem. — A potem na jego twarzy odmalowała się troska,
troska o nią. — To musi być dla ciebie okropne. Czy mógłbym jakoś ci
pomóc? Czy czegoś potrzebujesz?
— Nie — odparła. Brat Jareda, tak.
— Zajmę się wszystkim, co można załatwić tutaj. Jest trochę papie-
rów i innych rzeczy. W pewien sposób, dla Kelan wszystko stanie się
łatwiejsze.
— Kelan?
— To córka Jareda.
O Boże.
— Nie wiedziałam, że miał córkę.
— Jared też nie. Sue jeszcze nie dojrzała do tego, żeby mu powie-
dzieć. — Krzywy uśmieszek Marka był taki sam, dokładnie taki sam,
jak grymas Jareda. — Nie wiedzieliśmy, jak to załatwić. Sue chciała,
żeby Kelan poznała swojego ojca, ale ja też jestem jej ojcem. Nie
bylibyśmy szczęśliwi, gdyby to się zmieniło.
O Boże. Będziemy musieli to załatwić.
— Popracujemy nad tym. Sue lubi liczne rodziny. Wydaje się, że
Kelan jest częścią jednej z nich.
Signy pokiwała głową do brata Jareda. Dziecko będzie piękne. Córka
Jareda musi być bardzo piękna. Jeśli dziewczynka ma kiedykolwiek
dowiedzieć się, kto był jej ojcem, trzeba będzie to zrobić w mądry,
przemyślany sposób. Musi dowiedzieć się, jak bardzo Jared by ją kochał.
Gdyby wiedział.
— O Boże, jaka szkoda, że nie mógł jej zobaczyć — powiedziała.
— Ja też żałuję. — Mark odwrócił się i potarł twarz rękami jak
człowiek budzący się ze snu. Potem potrząsnął głową, jak gdyby coś go
wystraszyło.
— Widzieliśmy fragment, jak Jared... Wyślę ci nagrania z tego, co
się stało. Jeśli chcesz — zaproponowała.
— Nie teraz. Będę chciał wiedzieć, ale nie teraz. Najpierw muszę
powiadomić Sue.
Jared miał dziecko? Sukinsyn, miał córkę i nikomu nie powie-
dział? Mark mówi, że Jared o niej nie wiedział, ale z pewnością, na
pewno musiał wiedzieć.
— Ile lat ma Kelan?
— Dziewięć miesięcy — odparł Mark Balchen. — Wczoraj zrobiła
pierwszy kroczek. Trzymaj się, Signy.
Dziewięć miesięcy?
Ekran ściemniał, powietrze wokół twarzy Signy poruszyło się. Usły-
szała tupot butów w holu. Pilar ją zawołała. Zderzyły się w korytarzu,
w plątaninie rąk, uścisków i zaśnieżonych skafandrów.
— Boże, ale zimno — zawołała Pilar.
— Tak. Wejdź, siadaj przy ogniu. Paul jest tutaj.
— Wygrzebałaś go z jego nory? Dobra robota, dziewczyno. Nie
potrzebowałaś koparki... — Pilar urwała, jej ręce zwisły bezwładnie,
gdy zajrzała do studia i zobaczyła Paula.
Materiał kombinezonu napinał się na wystających kręgach. Paul siedział
zgarbiony, jego głowa trzęsła się, gdy obserwował coś na ekranie.
— O cholera — szepnęła Pilar. — Koszmar z Zaułka Głodu. To
okrutne. — Podeszła na palcach bliżej Paula. Wyciągnęła ku niemu rękę,
ale nie dotknęła go. Światło z ekranu padało na jej wściekłą, nieruchomą
twarz.
— Masz pojęcie, co on robi? — zapytał Jimmy.
— Poprosiłam go, żeby zbadał rolę San-Li w katastrofie helikoptera
— powiedziała Signy. — Ale nie wiem. Bałam się spojrzeć.
— Nie wygląda zbyt budująco. Je?
— Zeszłej nocy wypił kubek zupy. Pije herbatę.
Pilar odwróciła się od Paula, potrząsając głową.
Jimmy wzruszył ramionami.
— Okay. Wsunę się obok niego, tutaj. Parę naleśników albo jajecz-
nica byłaby naprawdę mile widziana. Może być coś innego, za chwilkę.
— Zachowujesz się tak, jakbyś już coś takiego widział — stwier-
dziła Signy.
— Signy. Ja sam byłem w takim stanie. Prawdopodobnie dlatego
teraz jestem tłuściochem — z obawy, że sytuacja może się powtórzyć.
Moim zdaniem, Paul jest w lepszej kondycji, niż myślisz.
— Naprawdę uważasz, że będzie jadł?
— Jeśli nie on, to zapewne zje Pilar. I ja. Ten dom stoi kawał drogi
od miasta. — Jimmy strzepał śnieg z nogawek sztruksowych spodni.

Spod gogli Pilar wystawał zaczerwieniony nos. Policzki Jimmy'ego
były rumiane, jak poparzone.
— Szliście? — zapytała Signy.
— Na drodze leży ze trzy stopy śniegu — powiedział Jimmy. —
Można się tu dostać tylko piechotą.
— Do licha. Nie wychodziłam z domu, od kiedy... Przyniosę wam
coś gorącego.
Pilar poszła za nią do kuchni. Patrzyła, jak Signy przetrząsa szafki,
a Signy nie mogła wymyślić nic do powiedzenia. Puszkowane mleko,
mrożona bita śmietana.
— Czekolady? — zapytała.
Pilar wstała, powoli.
— Ja to zrobię.
Gdzieś w szafce z przyprawami były laski cynamonu; Signy pamię-
tała, że je kupiła. Ręka Pilar sięgnęła nad jej ramieniem i zdjęła pojemnik
z półki.
— W porządku, jita — rzuciła Pilar, ale ona też płakała, obie płakały
i trzymały się za ramiona.
— O Boże. Zabiłam go, Pilar.
— Nie, nie. Przestań. — Pilar odsunęła się od niej.
— Ja go tam wysłałam.
— Żyj z tym albo umrzyj.
— Ja...
— Zaskoczyłam cię, prawda? Słuchaj, kochanie, wszyscy jesteśmy
winni. Potrzebowaliśmy pieniędzy, prawda? Gdzie jest to coś do bełtania?
Wszyscy jesteśmy winni — Signy znalazła w szufladzie mątewkę
i podała ją Pilar. Wszyscy jesteśmy winni — gdy Pilar mieszała tartą
czekoladę z gorącym mlekiem, Signy mimo woli zdradziła—
— Ten sukinsyn ma dzieciaka.
— Co takiego?
— Jared. Ma córkę. Dziewięć. Miesięcy.
Pilar dodała do rondelka szczyptę czarnego pieprzu i rozlała czeko-
ladę do kubków. Pachniała cudownie.
— Żartujesz.
— Nie, nie żartuję.
— Och, to cabron\ — Pilar podała Signy dwa kubki i wybuchnęła
śmiechem. — Och, cudownie!
Signy patrzyła na nią bez słowa.
— A więc miał porządne huevos między nogami. Przyznam, że
zawsze byłam ciekawa.
— Ale dziecko? Nawet nie roczne?
— Pracowity chłopak, co? Cóż, to się zdarza. Nie wymachuj tymi
kubkami, wylejesz. Paul wie?
— Sama właśnie się dowiedziałam. — Signy wyszła za Pilar na
korytarz.
— Paul! — zawołała Pilar. Ale Paul uciszył ją ruchem palca.
—na scenie holo Janina i Alan Campbell siedzieli obok siebie w jed-
nym z kolorowych kącików wypoczynkowych w pokoju Tanaki. Wy-
pełnili otaczającą ich przestrzeń diagramami, mapami i dziwnymi ry-
sunkowymi obrazkami, przemieniając nie do poznania starannie
wyreżyserowane lodowe pejzaże.
Signy zniknęła z pokoju w Taos i weszła w świat Janiny, ale,
powodowana kaprysem, przez wejścia Alana.
—na język ciała Alana składał się unikatowy zestaw napięć; rozba-
wione zainteresowanie, wyrozumiałość dla ludzkiej swarliwości, ka-
pryśny optymizm. W ciągu przeżytych wspólnie godzin Signy nie
spotkała się z nim w wirtualnej, nie poznała pracy ani odruchów jego
ciała, ani nie patrzyła na świat jego oczami. Nowe doświadczenie, o mile
odległe od seksu, a w pewien sposób bardziej intymne, pozwoliło jej
spojrzeć na niego pod innym kątem. Alan był pogodnym dniem indiań-
skiego lata, spokojnym, tolerancyjnym zestawem energii.
Kamery Alana ukazywały pokój gościnny Tanaki w Lizbonie.
— Cześć, Signy — powiedział.
Aha. Miał sensory, które poinformowały go, kto monitoruje jego
ciało. Signy uciekła szybko, czując się jak podglądacz.
— Cześć.
W oknie, obrysowanym rozjarzonym turkusem na znak, że informa-
cja jest strzeżona w plikach domowego systemu, Signy czytała:
[Paul] Tanaka chce łowić lodowce, sprzedawać
słodką wodę.
— Co takiego? — zawołała Pilar.
Signy złapała jej notepad.
[Signy] Żartujesz.
[Paul] Nie.
[Signy] Sprzedawać słodką wodę, gdzie?
[Paul] Wszędzie. /
Janina podniosła głowę, gdy usłyszała głos Pilar. Signy, widząc
Janinę przez kamery Alana, zobaczyła przemykający przez jej twarz,
szybko wygładzony grymas bólu.
— O cholera — szepnęła Pilar.
Signy usłyszała spieszne kroki. Piiar wybiegła ze studia.
— Są w plecaku — zawołał Jimmy, gdzieś w prawdziwym świecie.
— Wiem — odparła Pilar. — Niech to licho!
— Popatrzcie — poprosiła Janina.
Pokój w Lizbonie zniknął. Jego miejsce zajął zabawny model,
ogromny wygięty w łuk łańcuch gór lodowych połączonych kablami,
z eskortą statków prowadzących je na północ. Segmentowana, bezgłowa
gąsienica.
— Napęd jądrowy — powiedziała Janina. — Silniki wwiercone
bezpośrednio w lód. Zadbanie, żeby wszystkie kierowały się w tę samą
stronę, będzie wymagało nie lada zachodu. Załamanie systemu, zmiana
konfiguracji, prądy morskie i pływy...
— W rzeczy samej. Tak jest, proszę pani. — Głos Alana, zacieka-
wiony, rozbawiony.
Signy obejrzała model lodowego pociągu w ujęciu panoramicznym.
Obróciła go, aby wyglądał tak, jakby sama zbliżała się od strony morza.
Na czubku jednej góry dostrzegła ludzką postać, figurkę wielkości
mrówki, i nagle uzmysłowiła sobie proporcje. Góra lodowa miała wiele
kilometrów długości.
— To przykład średniej góry, jakie chcą ciągnąć — powiedział
Alan. — Nie jest mała, prawda?
Signy przełączyła wizję na jedną z kamer systemu bezpieczeństwa
w pokoju. Alan i Janina siedzieli na krzesłach obok modelu lodowego
pociągu i rozmawiali o poliesterowych błonach, powierzchniach odblas-
kowych i topiącym się lodzie jako izolatorach. Signy zdała sobie sprawę,
że wygięcie łańcucha gór jest wynikiem oddziaływania sił Coriolisa,
energii obracającej się Ziemi. O rany, to było wielkie.
— Tak, Rosjanie mają mnóstwo urządzeń napędowych ze starej
floty okrętów podwodnych. Myślę, że nie trzeba ich marnować — mówił
Alan.
Signy chciała coś powiedzieć, ale powstrzymał ją nagły ruch. Pilar
znalazła swój przenośny sprzęt.
Ukazała się w Lizbonie, we własnej, chudej i niczym nie ozdobionej
osobie. Pochyliła się jak żuraw i cmoknęła Janinę w policzek.
— Cześć, cukiereczku. Przykro mi, że zostawiłam cię z tym wszyst-
kim.
— Tak. — Głos Janiny był cichy, dziecięcy. — Tak, zostawiłaś
mnie. Ale taka już jesteś, Pilar. Teraz odsuń się, dobrze? Mamy trochę
pracy.
— Pracy? Jakiej pracy?
— Usiądź, tutaj. Przekręt polega na tym, że niezależnie od tego, czy
zakaz przejdzie, czy nie. Japonia chce wcisnąć parę słów w klauzulę
dotyczącą prawa do korzystania z bogactw naturalnych. Potem Tanaka
przystąpi do pertraktacji z Komisją Traktatu Antarktycznego i kupi góry
lodowe. Pływające swobodnie, cielaki z lodowców, w strefie do dwustu
mil, oczywiście. Nie wiadomo, czy za punkt wyjścia przyjmie się letnią
granicę paku lodowego, czy sam kontynent, ale to zupełnie inna para
kaloszy.
W Lizbonie pojawił się znak Paula, krab wędrujący tanecznym
krokiem od jednego obrazka do drugiego. Signy wycofała się z wirtual-
nej, aby spojrzeć na Paula w czasie rzeczywistym. Wydawał się zain-
teresowany i czujny, i wypił kubek czekolady. Jimmy i Pilar siedzieli po
turecku na podłodze obok niego, z goglami na oczach, z przenośnymi
konsolami na kolanach.
— Komisja nałoży opłaty na lód — powiedział Paul. — Może to
zrobić.
Ktoś musiał nakarmić tych ludzi. Signy doszła do wniosku, że to jej
rola.
Głosy towarzyszyły jej na korytarzu i w kuchni, z głośnika. Signy
podniosła gogle na czoło. Gdyby przeskakiwała z wirtualnej do czasu
rzeczywistego i z powrotem, skończyłoby się oparzeniem palców i przy-
paleniem jedzenia.
Przejrzała zapasy: naleśniki, szynka konserwowa, mrożony sok po-
marańczowy. Przygotowując jedzenie, słuchała dobiegającej z głośni-
ków rozmowy Edges.
-— Prawdopodobnie dociągnięcie gór w pewne miejsca nie będzie
możliwe. — Głos Janiny. — Nawet z napędem atomowym. Żeby
operacja była opłacalna, trzeba pchać mnóstwo lodu, i pchać go tam,
gdzie i tak miał zamiar popłynąć. Japonia jest dobrym rynkiem, zachod-
nie wybrzeże obu Ameryk, zachodnia Afryka. Nie można wlec gór
lodowych na Morze Śródziemne; ani ja, ani Alan nie potrafimy wymy-
ślić sposobu, który umożliwiłby pokonanie zakrętu. Tak więc Bliski
Wschód niewiele zyska.
¦— A co ze zmianami temperatur? Czy lodowce nie spowodują
ochłodzenia klimatu, gdy znajdą się na miejscu? — zapytał Paul.
— Tak. Topnienie zatruje życie surferom w okolicach LA — zażar-
towała Janina. — Zbierasz wodę ze spodu, z otuliny, rozumiesz, i masz
na to dużo, bardzo dużo czasu. Tajanie według potrzeb, prawie.
— I co, parkujesz je w czyimś porcie? — zapytała Pilar.
— Przycumowuję jedną czy dwie do brzegu — powiedział Alan.
Signy usłyszała śmiech. Nasunęła gogle na oczy, żeby zobaczyć, co
ich tak rozbawiło.
-ktoś wymodelował narciarza, w spodenkach kąpielowych i masce
do nurkowania, i kazał mu szusować w dół góry lodowej.
— Parki tematyczne? Rekreacja? — wtrącił Jimmy.
— To dopiero pomysł. W celu skompensowania kosztów i narze-
kań, każesz ludziom płacić za zabawę. Wracając do kwestii lokalnego
ochłodzenia i jego wpływu na morze — nikt nie zna odpowiedzi —
zakończyła Janina.
— Ośrodek narciarski w Ensenada — powiedziała Pilar.
Signy zdjęła okulary i strzepnęła kropelkę wody na patelnię. Kropel-
ka zatańczyła i wyparowała. Signy uformowała sześć krążków z rzad-
kiego, kremowego ciasta. Ciasto rozlało się z przyjemnym sykiem.
Szynka, w plastrach, muśnięta miodem i musztardą i posypana
mielonymi goździkami, pachniała słodko z piecyka.
— Paul, będziemy potrzebowali parę słów — powiedziała Janina.
— Przed lunchem, tutaj, za parę godzin. Dobrze?
— Wstrząsnąć językiem traktatu? — zapytał Paul.
— Prawnicy Tanaki wystąpili z alternatywnym sformułowaniem,
jest gdzieś tutaj.
— Zgoda, rzucę na nie okiem.
— Dobrze. Teraz musimy tylko sprzedać koncepcję. Jakieś pomysły?
— Jezusie —jęknęła Pilar. — Złóż do kupy nasze lodowe pejzaże,
dobrze, kochanie? Nie zrobimy nowej oprawy w dwie godziny, to
niemożliwe. Zastanówmy się, co trzeba zmienić.
Signy przewróciła naleśniki, przygotowała sok pomarańczowy, gdy
brązowiły się ich wierzchnie strony, zrobiła jeszcze sześć i zastanowiła
się, jak zanieść to wszystko do studia. Z jakiegoś powodu wszyscy
umilkli.
Co z Jaredem? Co z faktem, że pracowali dla firmy, w której jednym
z narzędzi było morderstwo? Posłużyła się nim przynajmniej ta na wpół
zagłodzona szalona córka Tanaki. Ale Paul znajdzie sposób, by ją usidlić.
Do kogo należała zemsta? W jaki sposób dać upust gniewowi?
Mihalis, który próbował uszkodzić statek rybacki dla pieniędzy,
zmarł równie szybko jak jego ofiary. Psyche, która była niezdecydowa-
nym uczestnikiem jego planu, utonęła z Jaredem. San-Li, jak się wyda-
wało, nie planowała niczyjej śmierci. Po prostu wiedziała, że może do
tego dojść. Sabotowanie helikoptera Cordovy było ryzykownym przed-
sięwzięciem. Gdyby San-Li Tanaka chciała pozbyć się wszystkich
świadków i dokumentów, jakie mogli posiadać, zmiotłaby z powierzch-
ni wody statek Skylochoriego, „Sirenę", na długo przed nadejściem
wezwania Jareda o pomoc.
Aby zlikwidować ich wszystkich, San-Li musiałaby pozbyć się braci
z wysepki, razem z Psyche i Jaredem, i statku. To byłoby skomplikowa-
ne. San-Li musiała wziąć na cel statek. Albo może tylko kobietę i braci.
Jared stał się celem nieprzewidzianym.
Kazi uznał błędy San-Li za zawstydzające. Dał do zrozumienia,
w tych strasznych chwilach po jej pojawieniu się na ekranach w Lizbo-
nie, że dziewczyna zostanie ukarana, prawdopodobnie w sposób ogrom-
nie nieprzyjemny, za swoje pomyłki.
Jared, niech to licho, zginął z powodu „pomyłek" tego dziecka.
San-Li była dzieckiem. Morderczym dzieckiem. Co mamy zrobić w od-
powiedzi na jej beztroskie podejście do ludzkiego życia? Stać się amo-
ralnymi dziećmi?
Przeciw komu skierować gniew?
Plasterek szynki zjechał za bardzo na skraj talerza. Signy przesunęła
go na miejsce i zlizała słono-słodki sos z palca.
Z talerzami na przedramionach, jak kelnerka w podrzędnej jadłodaj-
ni, bez wypadku dotarła do studia. Do diabła, niosła tylko trzy talerze.
—zobaczyła odbudowane, niezmienione pejzaże lizbońskie, zoba-
czyła mieszkańców Taos, rozmawiających z bezcielesnymi głosami,
obserwujących i słuchających.
— Są dobre — mówiła Pilar. — Nie wiem, co można by zmienić.
— Piękne. Piękne. W Antarktyce miałem za mało czasu. Nie zdą-
żyłem się rozejrzeć — powiedział Alan.
Signy postawiła talerz obok Paula i znalazła miejsce dla pozostałych
na podłodze, obok kolan Pilar i Jimmy'ego.
Jej śladem płynął aromat zapiekanej szynki i gorącego miodu. Była
ciekawa, czy zauważą.
— Jedzonko — sapnął Jimmy. — Czuję papu.
— Ho-ho — mruknęła Signy. Pilar i Jimmy podnieśli gogle, posta-
wili talerze na kolanach. Paul przeniósł projekcje Alana i Janiny na scenę
w Taos: uczestniczyli w przyjęciu, ale nie mogli jeść.
— Trzeba zrobić tak, żeby odczuli pragnienie — zaproponowała Pilar.
— Nakarmić ich solą — wyszeptała Janina.
— Sól. Wędzona ryba, słone orzeszki, marynaty. Myślisz, że Tana-
ka skoczyłby po kawior? — zapytała Signy.
— Nie mamy kawioru w budżecie — odparła Janina.
— Tanaka nie może narzekać. Przecież, sami wprowadzili parę
zmian — powiedziała Signy.
— A nie? — zaśmiała się Janina. — Dobra, czysta woda. Bez
bąbelków. Woda w szklanych karafkach, które wyglądają jak naczynia
laboratoryjne. Wysokie, wysokie szklanki, o tak.
Pilar, która siedziała z okularami na czole, wymiatając naleśniki
i szynkę z talerza, wymamrotała:
— Mogłoby zadziałać.
— To wszystko, czego potrzebujemy? — zapytała Janina.
— Tak. Dodać do dzbanków czysty lód. Przejrzysty. Najlepszy lód
w Lizbonie. — Pilar odstawiła talerz na podłogę, wytarła palce o uda
i ściągnęła gogle na oczy.
— Jimmy? Chodź, pomożesz mi trochę — poprosił Paul. — Janino,
ty wracaj na konferencję. Nie mamy tam mikrofonu, dostajemy tylko
materiał od agencji prasowej.
Pokój w Lizbonie rozmył się powoli. Obserwatorzy czekali, gdy
wokół narastały cienie wieczornych godzin zimowej burzy. Alan, nie-
widoczny, mruczał coś, czego w Taos nie mogli usłyszeć.
— Nie sądzę — odpowiedziała Janina. — Nie mam zamiaru scho-
dzić na konferencję.
— Co? — zdumiał się Paul.
— Wracam do domu.
Signy usiadła przy konsoli, założyła gogle.
— Tak po prostu? — zapytała Pilar.
— Mam... mam dość. — Janina przesyłała wyłącznie głos. Drżący
głos. — Proszę.
— Nie możesz... — zaczęła Pilar.
Zostawili ją samą w Lizbonie, z nawałem pracy. Janina potrzebowała
pociechy, jaką zapewniłaby jej obecność Pilar i Jimmy'ego.
— Och, może, jak najbardziej — rzuciła szybko Signy. — W po-
rządku, Janino. — Cholera, kto zajmie się kontraktem Tanaki? —
Wracaj do domu. Potrzebujemy cię.
— Ale kto pokieruje wszystkim w Lizbonie? — zapytał Paul.
— Alan — odparła Signy.
— Ja? — usłyszeli zdumiony głos Alana.
— Zostajesz w Lizbonie, prawda?
— Tak, pewnie.
— Cóż, głosowanie odbędzie się, tak czy inaczej. Tanaka ma swoją
agresywną kampanię reklamową. Pokój sam nią pokieruje, chyba że
sekwencje się zderzą. Możemy nadzorować wszystko z Taos. — W każ-
dym razie, Jimmy mógł. — Pomożemy ci, Alan. Pomożemy, stąd.
Alan nie odpowiedział. Signy usłyszała jego westchnienie.
— No to świetnie — powiedział Paul. — Wyślę ci kontrakt.
— Jeszcze nie wyraziłem zgody — zaoponował Alan.
— Nie... -— Coś zwróciło uwagę Signy. — Nie powiedziałeś „nie"
— dokończyła. W cieniach Taos, Jared leżał na banco przy kominku,
z rękami skrzyżowanymi na piersiach. Żar płonących kłód pełgał po
jego policzkach, po pierścieniu Indian Zuni, z turkusem i koralem, na
lewej dłoni. Jared mrugnął do Signy.
Jimmy, niczego nieświadom, nie odrywał oczu od ekranu Paula; Pilar
leżała na plecach, wpatrując się w vigas. Nie widzieli go. Jeszcze nie.
— Janino, maleńka, pospiesz się — poprosiła Signy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY
— Jeśli masz zamiar tkwić tutaj, to musisz być na bieżąco —
szepnęła Signy do widziadła. — Więc zapamiętaj. Masz córkę.
Zmrużyła oko, by pozbyć się fantomu. Jared nawet nie drgnął, kiedy
do niego mówiła, jakby nie słyszał. Ale Paul, później, odtworzy jej
słowa.
Jared miał córkę. Istnienie dziecka otwierało nowe perspektywy,
zmieniało architekturę przyszłych przestrzeni. Dziewczynkę o imieniu
Kelan otaczała sfera zależności prawnych. Paul zbada je, kiedy się o niej
dowie.
Pilar, rozpostarta na podłodze obok konsoli Paula, usłyszała szept
Signy.
— Co mówisz?
— Nic.
Pilar przekręciła się na bok i popatrzyła na pusty talerz. Wstała,
podniosła talerz swój i Jimmy'ego, wyszła do kuchni. Signy zabrała
naczynia Paula.
Na jego ekranie podskakiwało chaotycznie wnętrze hangaru na
„Siranui", przestrzeń udrapowana łukami łańcuchów i ostrą geometrią
narzędzi. Stojący obok metalowej ściany wyobrażony Alan nabierał
kawy z pojemnika z matowej stali. Cięcie: panoramiczne ujęcie pokładu,
zarejestrowane przez kamery Signy, gdy szukała wzrokiem Anny.
— Nie wygląda na to, by helikopter Cordovy był w hangarze „Sira-
nui". Nie wtedy, gdy Signy patrzyła. — Jimmy siedział z nogami
opartymi o biurko obok ekranu Paula. Znalazł nieprawdopodobny punkt
równowagi, z pośladkami na skraju siedzenia fotela na kółkach, z notę-
padem na kolanach, z brodą opartą o kombinezon, którym okręcił szyję.
Signy przypuszczała, że zaimprowizowana poduszka służy mu do pod-
trzymywania głowy.
— Nie był — przyznała. — Tego ranka, między przylotem a odlo-
tem, maszyna Cordovy nie opuściła lądowiska.
— San-Li musiałaby kogoś wynająć, żeby w nim nabruździć —
powiedział Paul. — Jak myślisz, Jimmy?
— Myślę, że jeśli jeszcze raz zacznę szperać w aktach załogi „Sira-
nui", sygnały alarmowe polecą prosto do Kobe.
— A niech lecą — mruknął Paul.
Pilar wróciła z kuchni. Podniosła plecak z podłogi i ruszyła do
warsztatu. Signy usłyszała szczęk przełącznika, gdy zapaliła światła,
szmer zaciąganych zasłon. Trzymając talerz Paula — zjadł prawie
wszystko — poszła za nią.
Pilar wyciągnęła z głębin plecaka bryły kolorowego kamienia, kom-
plet młotków i ostrych stalowych narzędzi. Rozrzuciła je na porysowa-
nym drewnianym stole, przy którym lubił majsterkować Jared. Miała
nieprzytomny wyraz twarzy, jej spojrzenie błądziło gdzieś daleko, w in-
nej przestrzeni.
Signy pragnęła pociechy, rozmowy, samej rozmowy, jednak milcza-
ła. Nie wystarczy, że Pilar musiała przyjechać tutaj, do domu, którego
nie lubiła?
Pilar wyjęła z plecaka piankowy cylinder i rozpakowała wotywną
świeczkę, grubą i żółtą, w szkle. Widniał na niej obrazek przedstawia-
jący Dziewicę, w błękitnych i czerwonych szatach. Pilar postawiła
świecę na stole i zapaliła.
Signy stała w drzwiach, w milczeniu. Zaskoczona? Tak, gdyż wspomi-
nając czasy dzieciństwa, Pilar nigdy nie mówiła o kościele. Nie chodziła na
mszę i generalnie miała sceptyczne podejście do religii jako takiej. Zapale-
nie świecy, w jej wykonaniu niezdarne, zdawało się być symbolem powrotu
do na wpół zapomnianych radości czy smutków dzieciństwa.
Płomyczek zachwiał się, potem wyprostował. Pilar usiadła przy
młotkach i kamieniach. Ciężkie włosy opadły na jej ramiona i przysło-
niły twarz.
Signy zmrużyła kącik oka, przenosząc się w wirtualną, w nadziei, że
Paul kazał Jaredowi podążyć za nią przez dom — lecz zobaczyła tylko
listy nazwisk, pracę Paula w czasie rzeczywistym.
Jareda nie było tam, gdzie Signy go potrzebowała. Nie było go
wtedy, gdy go potrzebowała. Duch Jareda nie oferował obecności, nie
oferował odpowiedzi.
Problem, przypuszczała Signy, polega na załatwieniu tego, co jest
możliwe. Na rozprawieniu się z rzeczami do wykonania. Wstawiła talerz
Paula do zmywaka i zaczęła sporządzać listę. Janina przybędzie jutro
przed zmierzchem. Jimmy przyjął na siebie rolę opiekuna Paula. To
wszystko poprawi — albo pogorszy. Przez chwilę wątpiła w celowość
jego poczynań. A co ona miała do roboty? Zmyć naczynia?
Pieprzyć to. Signy wróciła do swojej konsoli. Aby zbudować struk-
turę San-Li, aby ją zrozumieć, poznać ją gruntownie, dopiero wtedy
bowiem zdoła znaleźć słabe miejsca, które pozwolą ją usidlić.
Kolejne zerknięcia na archiwa Edges pozwoliły jej wrócić do znajo-
mego, pozaczasowego stanu, do miejsca w jej ciele zwanego pracą, do
przyjemnego, słusznego odmierzania energii, która oddalała ją od zew-
nętrznego wiru emocji. Tutaj, w świecie określonym przez jej palce,
przez jej oczy, Jared istniał jak zawsze, w każdym zakamarku i każdej
szparze. Oczywiście, Jared był tutaj, wcale nie w postaci ducha, którego
stworzył Paul. Jared po prostu tu był.
Nie w albumach ze zdjęciami, nie w płaskich, statycznych obrazach,
nie w dziennikach, w których słowa, cenzurowane w trakcie pisania,
wtłaczają wspomnienia i pragnienia w sztywne ramy. Niech to licho,
przestrzenie, w które weszła, dawały jej poczucie oddychającej, roze-
śmianej obecności samego człowieka. Duch? Jared wydawał się duchem
nie bardziej niż... niż ona, młodsza Signy, która brnęła z trudem przez
przeszłość, martwiąc się i utyskując. Jared był duchem nie bardziej niż
Pilar, i może mniej niż Paul. Paul istniejący w prywatnym świecie Signy
wydawał się prawdziwszy od człowieka, który siedział obok niej.
W czasie rzeczywistym, niecałe trzy stopy dalej, Paul wymruczał coś
i roześmiał się razem z Jimmym.
W ciągu paru minionych lat traktowali Paulajak twór wirtualnej, jak
konstrukt, w który sam się obrócił, aby sprawić im przyjemność. Kon-
takty z tym wyimaginowanym Paulem były dużo zdrowsze od interakcji
rzeczywistych, i Paul z wirtualnej był osobą dużo łatwiejszą do polubienia.
Do diabła, co tutaj było prawdziwe, co było żywe? Signy planowała
skonstruować San-Li Tanakę, San-Li istniejącą w pikselach i bitach,
i wprowadzić ją do domu w Taos. Ale czy poznałaby ją, gdyby San-Li
zapukała wieczorem do drzwi i poprosiła o schronienie przed burzą?
San-Li, San-Li, gdzieżeś jest?
—Signy zaczęłajej szukać. Zajrzała pod stary, podany przez Jimmy'ego
adres w Sheychelles, zobaczyła dobrze znany wir aktywności, przeszła
stamtąd do listy płac Tanaki w Kobe, w ubiegłorocznych zestawieniach
odszukała nazwisko San-Li i znalazła się w ślepym zaułku.
:
Paul i Jimmy urządzili sobie przerwę i wzniecali mnóstwo hałasu.
Ich kroki oddaliły się w stronę kuchni. Signy słyszała trzaskanie drzwi-
czek, szuranie krzesłami.
Gdzie dalej? Signy mogła poprosić, by Jimmy zrzucił jej swoje
rozmowy z Wiecznie Zieloną, o ile je nagrał. Częstość występowania
poszczególnych słów mogłaby wskazać, jakie miała problemy; gdzieś
tam mogły być pogrzebane aluzje odnoszące się do jej prawdziwego
życia.
Signy poszła do kuchni. Paul, z kubkiem herbaty w rękach, opierał
się o lodówkę. Jimmy siedział na ladzie obok zlewozmywaka. Pokiwał
głową i wybijał piętami o szafkę wolny, bluesowy rytm.
— Mamy twarz San-Li Tanaki — powiedział. — Wzory jej mowy,
z rozmowy z Janiną i Kazim w Lizbonie. Paul dowiedział się, że stary
Tanaka nie darzy jej zbyt gorącym uczuciem. Są jeszcze ci dwaj faceci
na „Sirenie", ale w ekspresowym tempie zwiewają na północ i nie
zgłaszają się na wezwania. Próbowałem.
— CozCordovą?
— Cordova pojawiał się i znikał, i pracował tylko za gotówkę, o ile
mi wiadomo. Miał krewnych, wielką rodzinę. Sprawdzanie ich wszyst-
kich to robota na żywo. Poza tym, Cordova nie musiał nic wiedzieć. To,
czego szukamy, mogło stać się na tym greckim statku albo w Chile.
¦— Być może przyjdzie nam to sfałszować — skonkludował Paul.
— O co ci chodzi? — zapytała Signy.
— Sfabrykowanie prezentacji, symulację przestępstwa. Oczywiś-
cie, wolałbym dysponować faktami. — Paul, z zasmuconą miną, mówił
całkiem poważnie.
— San-Li nie daje nam pola do manewru — rzekł Jimmy. — Brak
jakichkolwiek konkretów. Jest naprawdę tajemnicza, ta Wiecznie Zielona.
— Co prawda nie liczyłem na to, że będzie biegała z kamerami,
każąc komuś zmajstrować coś w helikopterze — powiedział Paul — ale
w ogóle trudno ją wytropić, nawet na „Siranui". A można by się
spodziewać, że na statku są kamery, jakieś zegary kontrolne czy coś
w tym stylu.
— Mówiła, że czyściła ryby... —Coś trąciło strunę pamięci Signy:
spacer Jareda nad ładownią „Siranui", zamaskowana twarz, która pod-
niosła się w jego stronę. San-Li? — Paul? Widzieliśmy San-Li tylko raz,
kiedy skontaktowała się z Lizboną, prawda?
— Tak.
— Myślę, że widziałam ją gdzie indziej.
Signy wróciła do studia, Paul i Jimmy podążyli za nią. Jimmy
przyniósł torbę batoników. Dobrze, pomyślała Signy, w tej chwili każda
kaloria jest dobra.
-Signy wczytała sceny z ładowni „Siranui", rzędy pracowników,
kobietę, która patrzyła na Jareda. Oczy mogły należeć do San-Li. Po-
dzieliła obraz, z jednej strony umieściła twarz z ładowni, z drugiej zaś
wizerunek dziewczyny, widoczny na ekranie w Lizbonie po śmierci
Jareda. Z uwagi na cień rzucany przez zielony kaptur kombinezonu
ochronnego trudno było stwierdzić, czy twarze są takie same.
Signy zrobiła zbliżenie poocieranych kostek palców San-Li, srebr-
nego noża do kopert. Jest. Okrągła czerwona rana na palcu serdecznym,
nie zagojona i brzydka.
— Jej ręce. Poraniła sobie ręce. Myślicie, że sama mogła dokonać
sabotażu? — zapytała.
Rana na palcu niewątpliwie powstała w wyniku oparzenia. Signy
skasowała obraz rąk.
— Nie. — Paul postawił kubek na stercie wydruków. — Zobaczy-
my.
— Twoja San-Li może nieco różnić się od tej, którą tworzymy —
powiedział Jimmy.
Model, symulacja osobowości, aby wpasować ją w jedną ze spryt-
nych matryc Paula.
— Połączymy je później — powiedziała Signy. — Skoro nie mamy
prawdziwej kobiety, musimy zbudować model, żeby przewidzieć jej
reakcje, jej zachowanie. Wygląda na to, że planujemy wykorzystać ją
przeciwko niej samej.
— Trafnie to ujęłaś — przyznał Jimmy.
— Nie mam wiele do roboty. Nie znam jej kochanków, nie wiem,
jak wydaje pieniądze. Nie mam pojęcia, co ją rajcuje. Nagrałeś swoje
rozmowy z Wiecznie Zieloną?
— Owszem. Była po prostu jakimś duchem z sieci, kimś przyjaz-
nym. Nie rozmawialiśmy zbyt wiele, poza tym tylko pisaliśmy. Wyjmę
ci te pliki.
Jimmy usiadł przy konsoli Signy i wyświetlił katalog.
— Może rzucisz okiem na materiał, jaki znalazła Pilar, gdy ja będę
zajęty z plikiem Wiecznie Zielonej.
— Jaki materiał?
— Akta medyczne i tak dalej. — Jimmy wstał i Signy natychmiast
opadła na zwolniony fotel.
Akta medyczne. Cóż, nie mieli czasu powiedzieć jej wszystkiego.
Nim opuściła czas rzeczywisty, zobaczyła, jak Jimmy kładzie torbę
z wysokokalorycznymi batonikami na biurku, blisko ręki Paula. Dobra
robota.
Akta medyczne i tak dalej. Na ekranie Signy widniała lista zamówień
zrealizowanych w aptece. Bez rabatu, narzut na leki był znaczny.
Ludzki hormon wzrostu, ezoteryczny odpowiednik estrogenu; Signy
przejrzała listę i znalazła antyseptyki, heparynę. Heparyna? Aby ustrzec
się przed zakrzepami. I dalej, zalecenie wymiany cewników.
Leki dożylne, dawki regulowane na podstawie codziennych badań
krwi — ta dziewczynka była świetnie wyregulowana. Stałe dawki
hormonu wzrostu, jej wychudzona twarz. Oni... Oni? Ktoś, albo sama
San-Li, postępował zgodnie z receptą na długowieczność, którą Signy
znała całkiem dobrze; zestaw leków implikował program bardzo podob-
ny do tego, jakim kiedyś kierowała w Atlancie. Ale, cholera, ich reżim
był przeznaczony dla zwierząt laboratoryjnych. Nikt nigdy nawet nie
pomyślał o przetestowaniu go na ludziach.
Procedura polegała między innymi na głodzeniu. Wymizerowana
twarz tego dziecka nagle nabrała sensu. San-Li to anorektyczka, albo
była bardzo bliska temu stanowi. Sama postanowiła niedojadać? A może
głodzenie się było dyscypliną narzuconą przez kogoś z zewnątrz?
Zamawiano też inne leki, w różnych okresach, nawet niewielkie
dawki amfetamin i środków przeciwdepresyjnych. Środki uspokajające
sugerowały wybuchy złości, ataki lęków albo inne, bardziej subtelne
zmiany nastroju. Signy szybko dokonała korelacji i, tak, specyfiki te
podawano w przypadku wzrostu poziomu progestronu. Rzeczywiście
świetnie wyregulowana, perfekcyjnie.
Jakiś szpital albo laboratorium badawcze musiało wykonywać bada-
nia krwi, żeby ta farmakologiczna układanka trzymała się kupy.
Sprawdź najpierw prywatne, dyskretne kliniki—
zajrzyj do Index Medicus, skoncentruj się na badaniach nad długo-
wiecznością w przeszłości, do dziesięciu lat wstecz; ogranicz się do
badaczy japońskich, potem do Kobe. Dalej, szybko.
Signy czekała, postukując wirtualnymi stopami. Znalazła... No cóż.
Głupia (zobaczyła rękę uderzającą w czoło, więc też tak zrobiła, wal-
nęła się w głowę i jęknęła), gdyby zajrzała najpierw na podwórko
Tanaki, mogłaby osiągnąć cel trochę szybciej. Badaczem był jakiś
doktor weterynarii. A kim innym miałaby być San-Li, pracując w labo-
ratoriach wydziału akwakultury? Signy zobaczyła daty i godziny, po-
dane co do minuty, wykresy mierzonego codziennie ciężaru ciała
i stężenia cukru w krwi, drobiazgowe pomiary wolnych rodników
(zarzucone po pięciu latach), poziom sterydów wszelkich rodzajów
i frakcji. Ujęte jako Cyprinus carpio # 14, Boże dopomóż, karp. Czter-
dziestokilogramowy karp.
No i co z tego, do licha? Ryby miały zabawną tendencję do funkcjo-
nalnej nieśmiertelności.
Funkcjonalni nieśmiertelni. Ta San-Li nie była nieplanowanym
dzieckiem. Gdzieśmusiały być akta starannej selekcji embrionów, gene-
tycznego przesiewu, prymitywnego w czasach, kiedy podjęto decyzję
ojej poczęciu.
Skądś napłynęła fala współczucia, cichy głos, który powtarzał, bied-
ne dziecko. Jego echaroztopiły się w większej kałuży spekulacji, strachu
i zagadkowego uczucia zazdrości.
Trzydziestoletni okres, jaki upływał między sesjami Komisji Antar-
ktycznej, dla takiej kobiety mógł wydawać się krótki. Biedny głuptas —
czy San-Li myślała, że doczeka odrodzenia się morza, że doczeka
czasów, w których gatunki dostosują się do zmian środowiska i rozkwit-
ną bujnie na toksynach i ropie? A może miała zamiar umieścić w mo-
rzach wielkie, powolne silniki, aby je oczyścić?
Jak bardzo San-Li bała się zranienia, wypadku, gwałtownej śmierci?
Prawdopodobieństwo utraty życia na wielkim statku-przetwórni musia-
ło budzić w niej ogromne przerażenie. Ale, z drugiej strony, San-Li była
młoda, niedojrzała, tym samym więc niefrasobliwa. San-Li mogła być
niezdolna do uwierzenia, że kiedykolwiek umrze.
Paul i Jimmy byli w zasięgu ręki, i taki by! też rozciągający się dalej
świat.
[Signy] Paul?
— Co? — Paul odpowiedział w zwyczajny sposób, zwyczajnym
głosem.
— Ona jest nieśmiertelna. To znaczy, San-Li ma szansę na długie.
bardzo długie życie.
— A my nie?
— Do licha. Chcę powiedzieć, że San-Li pod wieloma względami
została zmieniona. W jej przypadku starzenie się będzie procesem
niezmiernie długim i powolnym. Ja z miejsca dałabym jej jakieś dwie-
ście lat życia. Może więcej. Może jeszcze więcej.
— Poważnie? — Paul skrzyżował ramiona na piersiach i pokiwał gło-
wą. — Jeśli tak... jeśli San-Li będzie żyła po naszej śmierci, to długo nas
popamięta. — Jego uśmiech był paskudnym, atawistycznym grymasem.
— Co zamierzasz?
— Chcę, żeby poznała swoje ofiary. Lepiej, niż kiedykolwiek poz-
nała czy pozna kochanka.
— Jared...
— Co, Jared?
— Nie chciałby tego, Paul.
— Nie mów za niego, Signy.
Jimmy, każ mu przestać. Ale Jimmy był gdzie indziej, schowany za
goglami, daleki.
— Pilar? — wyszeptała Signy. Przerwij to, Pilar, odwróć uwagę
Paula, przemów mu do rozsądku.
-Signy weszła w wizję Pilar, Pilar w pracowni Jareda. Pilar badaw-
czo przyglądała się obracanej w dłoniach bryłce czerwieni, szorstkiemu
koralowi. Ukształtowała z niego szpon, wyrzeźbiony z grubsza, nie
wykończony. Pazury rozpościerały się szeroko, chwytając coś znajdu-
jące się tuż poza zasięgiem.
— Moje uczucia do Janiny są dużo bardziej skomplikowane, niż
możesz przypuszczać — mówiła Pilar, do kogoś innego. — Istnieją
formy miłości, które fizyczna zażyłość może tylko zniszczyć. Taka jest
moja miłość do Janiny. — Pilar tłumaczyła się przed słuchaczem.
— Wiem — powiedział Jared. Jared siedział na porysowanym,
rozklekotanym stole. Pilar popatrzyła na gładki sznur żył na grzbietach
jego dłoni. Żółty płomień wotywnej świecy zakołysał się, zamrugał,
znieruchomiał. Pilar wyciągnęła rękę, aby dotknąć Jareda. Jego ręce
zamknęły się na jej dłoniach; Signy jednocześnie z nią poczuła ich
ciepło, ich siłę. Chciała się cofnąć, uniknąć wrażenia, Pilar jednak
spokojnie poddawała się dotykowi Jareda.
El Dia de los Muetos. Ołtarze przybrane nagielkami, jasne złoto dla
uhonorowania zmarłego. Żółta świeca Pilar rzucała bledsze światło.
Signy nie znała tej tradycji i wątpiła, czy Pilar znają albo czy troszczy
się o jej pochodzenie. Pilar była Angloamerykanką, a zarazem nosiła
w sobie geny Indian Pueblo i Hiszpanów, którzy porzucili Meksyk,
uciekając przed inkwizycją lub w poszukiwaniu ziemi i bogactwa.
Rytuały nakładały się, rezonowały; genom, nawet w tych odizolo-
wanych częściach Nowego Świata, zawsze udawało się wymieszać.
Daleko na południu, w blasku słońca i przy świetle pochodni, w listopa-
dzie, potomkowie Azteków nadal chodzą na pikniki przy grobach.
Piekarze pieką słodkie ciasta ku czci zmarłych, ciasta, na których wśród
goździków i pomarańczy szczerzą się radośnie kościotrupy z lukru.
Ludzie hołdują prostemu poglądowi: my żyjemy, oni odeszli, lecz
przecież mogło być na odwrót, i wszyscy cieszą się swoim towarzys-
twem. Es verdad.
— Pilar? Signy jest tutaj — powiedział Jared.
— Dlaczego się ukrywasz? — zapytała Pilar, patrząc w stronę
głośnika. — To tylko Jared...
Signy wycofała się, opuszczając Pilar, jej świat plastycznych, posłusz-
nych kamieni i budzących się snów. Wyłączyła konsolę i uciekła od
znajomego dotyku jej klawiszy.
Pozostał jej widok studia w czasie rzeczywistym, niesamowity spo-
kój przedświtu, ciche, nerwowe sylwetki Iimmy'ego i Paula. Ich towa-
rzystwo było towarzystem zombi; obaj znów odeszli w swoje odrębne
i zazębiające się zamknięte światy, wrócili w miejsca, w które Signy nie
ośmieliłaby się wkroczyć.
Musiała odejść. Dlaczego sprowadziła tu tych nieznajomych? Chcia-
ła, bardzo, iść do domu. Do domu? Założyła gogle na oczy.
—szła znajomymi korytarzami, które łączyły świat, i słuchała bez-
płciowych, spokojnych głosów komentujących wydarzenia dnia. Świat
kręcił się wokół morderstw, lokalnych wojen, rozruchów i potyczek
o wodę. Jak zawsze.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY
W pustce rodziły się lodowe pejzaże, doskonałe, dziewicze.
Signy walczyła o zachowanie równowagi. Śnieg przesypał się nad
cholewką jej buta i tajał, parząc ją w łydkę.
Signy była całkowicie sama. Jej skulona, drobna sylwetka stanowiła
centralny punkt w nieskończoności wędrującego śniegu i zawodzącego
wiatru. Ponad nią sklepiała się kopuła mglistego nieba, które rozpraszało
ostre światło emitowane przez nie istniejące źródło.
Skądś z daleka dobiegał szum morza.
Signy mogła tu umrzeć. Ani skalna wychodnia, ani wyrzeźbiona
wiatrem zaspa nie oferowały schronienia przed zimnem. Pod niewy-
raźnymi białymi konturami u jej stóp czekały szczeliny. Jeśli zrobi krok,
jeden krok, ciężar jej ciała zarwie pokrywę zbitego śniegu. Zacznie
spadać, będzie spadała w nieskończoność, wzdłuż ścian wiecznego lodu.
Signy osunęła się na kolana, powoli, bojąc się poruszyć.
— Signy? Signy Thomas? \
Twarz dziewczyny była tak blisko, że Signy widziała nieskazitelną,
delikatną fakturę skóry o barwie kości słoniowej. San-Li, w cieple
czarnego pokoju, ubrana była w czarny brokat. Czerń spowijała jej
długą, chudą szyję.
— Witaj, San-Li.
San-Li zacisnęła dłonie na poręczach krzesła o wysokim oparciu,
wyrzeźbionego z czerwonawego drewna. Wyprostowała się sztywno.
— Wydarzenia w Antarktyce miały zgubny finał, niepomyślny dla
ciebie. Wyrażam najgłębsze współczucie i ubolewanie.
— Poważnie? —¦ Patrząc na wymizerowaną, nieruchomą twarz
dziecka, Signy powiedziała: —Myślę, że nie wierzysz w to. co mówisz.
Zabiłaś ich, San-Li? Jareda, innych?
Jakby nie usłyszała jej słów, San-Li mówiła:
— Będzie czas żałoby. Ale kiedy dobiegnie końca, nastanie czas
dalszego rozwoju. Zaproponuję ci — nie twojego Jareda, który jest
stracony, ale coś, co wyjdzie na spotkanie twoim talentom.
Czy ten mały potworek nie zdawał sobie sprawy, że wtargnięcie w jej
prywatny świat jest wyjątkowo niestosowne? Signy powiedziała sobie,
że wcale nie klęczy, że wcale nie jest jej zimno. Siedziała przy biurku
w Taos, w Nowym Meksyku. Przybrała taką postawę w kombinezonie,
by jej wizerunek stanął ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, patrząc
z góry na San-Li.
— Nie prowokuj mnie, dziecino! — warknęła.
San-Li podniosła rękę, wnętrzem dłoni do przodu, i przemówiła,
wyrzucając słowa jedno za drugim.
— Nasze plany wykorzystania antarktycznego lodu mają duże
prawdopodobieństwo powodzenia. Problemy związane z transportem
będą ogromne, ale wyłącznie natury technicznej. Pozostanie mi uci-
szenie krzyków, jakie podniosą zwolennicy ochrony środowiska,
kierowani wrodzonym konserwatyzmem. Mogłabyś służyć mi ogromrją
pomocą.
— Proponujesz mi pracę.
— Tak.
— A inni?
— Nie. Tylko ty, Signy Thomas. Ty wiążesz grupę indywidualistów
obdarzonych licznymi słabościami. Bez twoich umiejętności dawno
temu rzuciliby się w wir chaotycznych pościgów. Mogłabyś korelować
i rozbrajać miriady sprzecznych interesów, jakie narosną z pojawieniem
się nowego źródła wody. Inni tego nie potrafią.
— Myślisz, że moja lojalność jest na sprzedaż.
— Masz elastyczne podejście do kwestii granic. Obecnie jesteś
lojalna również wobec tego chłopca, Jimmy'ego, i wobec mężczyzny
o nazwisku Alan Campbell. Czy zawarcie ich w osobistej mozaice
lojalności nie było łatwe?
Nie było łatwe. Było konieczne. Dziecko, zbudowałaś moją symu-
lację, która powiedziała mi wiele o sobie.
— Pracuj ze mną — poprosiła San-Li.
Paul wypowiedział te same słowa, przed tylu laty, takim samym
błagalnym tonem, z tą samą pobrzmiewającą gdzieś w podtekście pew-
nością siebie.
— Złe słowa, San-Li. — Czuła palące łzy na policzkach.
— Pracuj ze mną.
Mogła. Propozycja była kusząca. Zostawić te niedoskonałe dusze, to
grzęzawisko sprzecznych pragnień i potrzeb. Porzucić Paula, niech
pogrąży się w swoim introspektywnym, radosnym szaleństwie. Opuścić
Pilar, niech zatraci się w swoim niespokojnym pościgu zajutrem. Odejść
— nawet by nie zauważyli jej odejścia.
Oczyma wyobraźni widziała liczne scenariusze przyszłości; space-
rowała po ponurym pokoju o barwie sepii, sama z roztrzęsionym,
zgrzybiałym Paulem i jego bredzeniem. Janina, winnym układzie praw-
dopodobieństw, odeszła, by znaleźć sobie kolejną nieprzystępną osobi-
stość, która ją odtrąci. W jeszcze innej wersji z nią i z Paulem zostawał
Jimmy, Jimmy odizolowany w statycznych, zamrożonych w czasie
pejzażach starej sztuki i nowej muzyki.
— Nie — powiedziała. — Zbudowałam fundamenty swoich możli-
wych przyszłości własnymi rękami. Niezależnie, jaka okaże się przyszłość,
będzie moja. Po pewnym czasie to, co proponuje mi San-Li, stałoby się
tym samym, co mam teraz. Tylko inaczej.
Jej palce wiedziały, jak skasować pokój, dziewczynę, wrażenie
obecności. Zawahała się.
— San-Li? Strzeż się nas. Jeśli znajdziemy sposób na oskarżenie cię
o morderstwo, zrobimy to. Nie życzymy ci dobrze.
Signy wróciła do czasu rzeczywistego, z pewnym wysiłkiem. Obró-
ciła się z fotelem i zacisnęła ręce na najbliższym ramieniu, na pulchnej
miękkiej skórze — na ramieniu Jimmy'ego.
— Cholera! — Jimmy podskoczył, niespodziewanie wyrwany
z wirtualnej.
— San-Li jest... — Signy dźgnęła klawisz kontroli na konsoli, dając
systemowi wzrost fałszywej energii, wybuch szumów. Wątpiła, czy
zdoła okpić San-Li. \
— ...tutaj ze mną.
— Czemu nie powiedziałaś? Wypuśćmy małą sondę, dobrze? —
Jimmy zaczął podśpiewywać, jego palce śmigały po klawiaturze.
Signy z powrotem włączyła się w sieć.
-twarz San-Li powróciła, może trochę zaskoczona, może świadoma,
że ktoś naruszył jej prywatność.
— Nadal jest w McMurdo — wyszeptał Jimmy.
Signy zatrzepotała palcami, usuwając ciepły pokój, ciemne oczy
dziewczyny, jej bladą, bezbronną szyję.
— Jako Wiecznie Zielona była taka słodka. Wypytywała o moją
muzykę. Przysyłała mi haiku — powiedział Jimmy.
— Ona to zrobiła — rzuciła twardo Signy. — San-Li zabiła ich
wszystkich. Ale nikt nie ma dowodów.
— Znalazłem w sieci pewnego starego pryka. Mówi, że wystarczyło
włożyć kondom pełen drano do zbiornika z paliwem, jak robiono
w Wietnamie. Ług rozpuszcza gumę i prędzej czy później przeżera
przewód paliwowy. Proste.
Technika gwarantowała mało spektakularną katastrofę bez wybuchu
płomieni. Nad zabójczo zimną wodą wymuszone lądowanie było wszyst-
kim, co potrzeba.
— Czas? — zapytała Signy.
— Sześć, osiem godzin.
— A więc tak to się odbyło. Gdyby San-Li zabiła Psyche i jej
chłopców, nikt nigdy nie mógłby powiązać jej z zatonięciem „Oburu".
Ludzie mogliby snuć domysły, ale na tym koniec.
— Pozwól, sprowadzę Paula. — Jimmy usiadł przy konsoli Pilar
i wszedł w świat Paula. — Przerwa — szepnął.
Paul pokiwał głową.
— Słuchałem. Zaczęło się od tego, że San-Li wynajęła Skylo"cho-
riego i spółkę do przeprowadzenia ataku na „Oburu". Najemnicy zawa-
lili robotę. Tyle wiemy.
— Potem San-Li się wycofała — podjęła Signy. — Albo jej tatuś
zwietrzył, co jest grane i wstrzymał jej kieszonkowe, więc nie mogła
zapłacić, albo też w ogóle nie miała zamiaru zapłacić Psyche za sfusze-
rowaną robotę. Ja uważam, że tatuś miał oko na jej konta. San-Li
wiedziała o planie handlu górami lodowymi i założę się, że chciała mieć
w tym udział. Gdy tatuś odkrył, że jego córeczka prowokuje zatargi
między notami rybackimi, posłał ją do czyszczenia ryb. Tak brzmi moja
teoria.
— Całkiem nieźle — powiedział Jimmy.
— Gdy San-Li nie zapłaciła, Psyche i jej bracia zaczęli krążyć wokół
floty Tanaki. Udało im się wysłać fałszywy sygnał alarmowy batyskafu
i „Kasumi" wyruszył na poszukiwania. Kumple Skylochoriego podpły-
nęli bliżej, zobaczyli kogoś na pokładzie i wyciągnęli go za burtę. Potem
zawiadomili San-Li, że mają zakładnika. — Paul odchylił się w fotelu
i splótł ręce za głową. — Dobry Boże. Nie siedzę w prawie karnym. To
takie... dziecinne.
— San-Li ma siedemnaście lat — powiedziała Signy. — Dowie-
działa się, ponieważ nas podsłuchiwała, że zakładnikiem jest Jared.
Wiedziała, że go szukamy. Cholera, cały świat o tym wiedział.
— Nie całkiem — wtrącił Paul. — Ale mów dalej.
— San-Li pokłóciła się z ojcem albo może stary dowiedział się
o wszystkim i miał zamiar przytrzymać ją w ładowni, dopóki córeczka
nie dorośnie. San-Li musiała zamknąć sprawę, więc skontaktowała się
z Psyche. Nie mogła wiedzieć, czy Psyche nie posiada jakiejś dokumen-
tacji z zatopienia „Oburu" — film? Audio? Psyche powiedziała, że ma
wszystko zarejestrowane, nawet jeśli nie miała. San-Li chciała mieć te
nagrania. Dlatego wynajęła Cordovę w McMurdo. Cordova miał przy-
wieźć Psyche, a San-Li miała czekać z obiecaną zapłatą. Nie wiem, co
zamierzała zrobić z Jaredem.
— Myślała, że on jest z braćmi. Miał wsiąść do helikoptera Cordovy
razem ze wszystkimi innymi — Jimmy przejął pałeczkę. — Mieli
utworzyć jeden śliczny ładunek, łatwy do pozbycia się, Psyche, ci dwaj
mężczyźni i Jared. San-Li wyliczyła, że przelot z „Siranui" na „Sirenę"
zabierze Cordowie dwie godziny, plus dwie kolejne z powrotem na
„Siranui". Istniało ryzyko, że helikopter nawali na pokładzie „Siranui",
ale musiała zaryzykować.
— No cóż — mruknął Paul. — No cóż.
— Nie mamy żadnych dowodów — powiedziała Signy.
— Och, wcale ich nie potrzeba. — Paul odwrócił się do konsoli.
Signy skoczyła do swojej klawiatury.
— Co chcesz zrobić?
— Zainscenizować sabotaż.
—elegancki, nieskazitelnie ubrany Paul siedział w bibliotece w New
Hampshire. Blisko jego ramienia pojawił się wyszczerzony rekin. Stworze-
nie płynęło w powietrzu, okrążając fotel z leniwym zainteresowaniem.
— Nie możemy wezwać braci Skylochoriego do stawienia się w są-
dzie pod groźbą kary? — zapytała Signy.
Jimmy wszedł w wirtualną i usadowił swój wizerunek na fotelu
z epoki królowej Anny.
— Signy, domyślam się, co oni wiedzą. Wiedzą, że ktoś wynajął ich
brata do przeprowadzenia sabotażu na jakimś statku, jednak nie mają
pojęcia, kto to był; idę o zakład. Porwali pewnego faceta, ale dobry
prawnik każe im twierdzić, że wyłowili człowieka, który wypadł za
burtę, i po prostu próbowali wezwać pomoc.
— Zatem nic nam po nich.
— Kompletnie nic.
Edges mogliby nękać Skylochorich, może wpakować ich do więzie-
nia. Ale po co? Niech mają swoją „Sirenę" i pracę, którą im zapewniała.
Niech do końca życia boją się pukania do drzwi, niech żyją w ciągłym
strachu przed każdym nieznajomym, zastanawiając się, czy tym razem
nie jest to człowiek z nakazem sądowym. Niech codziennie zastanawiają
się, czy nie jest to ostatni dzień ich wolnos'ci.
Jimmy zniknął, i Paul. Pojawił się widok grząskiego, błotnistego
lądowiska w McMurdo, widok znany Signy z podchodzenia do lądowania.
Paul mógł wykorzystać McMurdo jako tło i posadzić tam helikopter
Cordovy. Mógł umieścić San-Li obok maszyny. Ciąć i kleić. Uczynić
prawdziwym. W jakim celu?
Ponieważ to wymagało pracy, a praca w tej chwili była dla niego
lekarstwem, tylko że... jeśli pozostali mieli takie samo podejście, to
chyba nadszedł czas na wezwanie chłopców w białych kitlach, aby
zgarnęli całe towarzystwo.
Signy wyszła do kuchni. Naczynia nie zniknęły ze zlewu. Cholera.
Puściła wodę i zaczęła zmywać talerze. Dobre i to, że zjawa Jareda nie
stanęła za jej plecami, oferując pomoc.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY PIERWSZY
Z głośników dobiegło stłumione dudnienie.
— Wpuśćcie mnie, do cholery! — wrzasnęła Janina.
Signy otworzyła drzwi, wpuszczając świeże, wilgotne powietrze,
gdy Janina jeszcze brnęła przez zaspy.
— Udało ci się. — Signy przytuliła ją, okręciły się w wejściu. Janina
przyniosła z sobą ruch, walkę z czasem i odległością, i niecierpliwą,
elektryzującą energię.
— Do licha, co wy robicie? — Janina cofnęła się i potrząsnęła głową.
Śnieg z jej włosów opadł w postaci wilgotnej mgiełki na twarz Signy.
Jimmy przyczaił się za plecami Janiny w manewrze, który uniemoż-
liwiał nawiązanie kontaktu wzrokowego. Pomógł jej zdjąć skafander.
Janina nie zwracała na niego uwagi. Jimmy otrzepał okrycie ze śniegu
i powiesił je na kołku.
— Zmywałam naczynia. Miałam mokre ręce, dlatego otworzyłam
drzwi dopiero po chwili — tłumaczyła się Signy. — Och, maleńka.
Cieszę się, że jesteś.
— Pracowaliśmy, idiotko. — Pilar wyszła ze studia i zamknęła
Janinę w szorstkim uścisku.
— Aha, właśnie. Mój Boże, jestem wypompowana. — Janina za-
mknęła oczy i wsparła głowę na ramieniu Pilar.
— Cześć, inżynierku — powiedział Paul.
Janina popatrzyła na niego.
— O, cześć.
— Wiem. Wyglądam dziadowsko.
— Masz rację. Naprawdę tak wyglądasz. — Janina odsunęła się od
Pilar, stanęła na palcach i pocałowała Paula w policzek, delikatnie.
Janina, Pilar, nieruchome i czujne, mierzyły się wzrokiem niczym
zapaśnicy przed walką.
— Chodź ze mną na minutkę — poprosiła Pilar. — Chcę wiedzieć,
co o tym myślisz. — Złapała ją za rękę i pociągnęła do warsztatu.
Jimmy, patrząc w ślad za nimi, wyglądał tak, jakby miał zamiar się
rozpłakać. Paul odszedł, wrócił do konsoli i swoich gogli.
Signy oparła się o ścianę i skrzyżowała ramiona.
— Nie utraciłeś Pilar. Może inaczej: kiedy do tego dojdzie, gwarantuję
ci, że to nie będzie takie łatwe. Przez pewien czas muszą pobyć same.
— Wcale nie jestem tym zmartwiony — żachnął się Jimmy.
— A ja myślę, że jesteś. Odrobinę.
Jimmy wyszczerzył zęby i pokręcił głową.
— Tak. —Popatrzył na zamknięte drzwi warsztatu. — Zrobię kawę.
— Już zaparzyłam. Pewnie jest już dobra.
— Och, do licha, zapomniałam o zakupach. — Janina truchcikiem
wypadła z pracowni, zerwała skafander z wieszaka.
— Jaka była droga? — zapytała Signy.
— Jechałam za pługiem śnieżnym. Wynajęłam autko, będziemy
musieli je odstawić. Niech ktoś mi pomoże przynieść jedzenie, dobrze?
— Janina zatrzasnęła drzwi, wychodząc w wir zimnego wiatru i neutral-
ne, miękkie światło późnego, pochmurnego popołudnia.
Jimmy wzruszył ramionami i sięgnął po płaszcz.
— Pokojowe propozycje brutalnej pracy często bywają skuteczne.
Poza tym, ona lubi kwiaty, szampan i porządny masaż karku — powie-
działa Signy.
— Zapamiętam. —Jimmy wyszedł za Janiną. Signy wygarnęła resztki
chile i przełknęła ostatni kęs placka sopapilla maczanego w miodzie.
Ulokowali się między sprzętem rozrzuconym wokół sceny holo,
tropizm skłaniał ich do znalezienia miejsca blisko żaru buchającego
z kominka. Signy pamiętała, że takie pomieszczenia zwano „pokojami
dziennymi". Miejscami odpoczynku i socjalizacji.
Jimmy pilnował ognia. Był chyba zadowolony z funkcji, zaintrygo-
wała go sztuka ustawiania trzech sosnowych szczap na kształt tipi.
Skuleni o wczesnym zmierzchu, jedli i wypoczywali. Paul siedział na
podłodze, wymiatając chili z miseczki. Nie obyło się bez sprzeczki o to, kto
posieka cebulę (Jimmy to zrobił, gdy Janina i Pilar się wykłócały), bez
wystudiowanego braku zainteresowania wilczym apetytem Paula.
Signy oparła plecy o banco, gdzie Jared miał zwyczaj rozkładać się
i patrzeć w ogień. Podciągnęła kolana do piersi i wsparła na nich podbródek.
Niech ktoś" zacznie. Niech ktoś zacznie, błagała bezgłos'nie. Bo ja nie
mogę.
Brakowało im słów.
To ona ich tu sprowadziła. Przyjechali tu, osobiście, ponieważ
nalegała, ponieważ samodzielnie nie potrafiła poradzić sobie z Paulem.
A teraz wydawało się, że są bardziej odizolowani, bardziej oddaleni od
siebie niż kiedykolwiek w intymności sieci. Tam ciosy, jakie sobie
wzajem wymierzali, były zamortyzowane, bolesne słowa, jakie wypo-
wiadali, mogły zostać wykasowane albo cofnięte.
Wszyscy byli tacy cisi. Brakowało Jareda. Jared, gdyby tu był,
zmusiłby ich do mówienia. Zmobilizował do pracy, podpowiedział,
gdzie i jak znaleźć to, czego potrzebował Paul. Zaczęliby rozprawiać się
z bólem, z rozpaczą, z czymś tam jeszcze. W obecności Jareda rozmowa
nigdy nie była kulawa czy sztywna, po prostu toczyła się płynnie.
— Ja... — zaczęła Janina; słowo wyciszyło się, gdy Pilar powiedziała:
— Niemożliwi. Byliśmy tacy niemożliwi.
Pilar zostawiła ich, odgrodziła się od nich murem, zamknęła w war-
sztacie. Paul odstawił miseczkę. Przestali dla niego istnieć, gdy wrócił
do konsoli Jareda.
Po ich ucieczce w pokoju zostały zimne, puste przestrzenie.
— Nie chciałem przeszkadzać — rozbrzmiał głos Alana. Światła
z ekranu Signy rzucały czerwone i niebieskie smugi na pustą scenę holo.
— Ale jeśli kogoś interesuje, co robiłem w tej lodowni, w której mnie
zostawiliście, powiem wam z przyjemnością.
Signy zerwała się, skoczyła do swojego krzesła, nałożyła gogle.
— Jesteśmy.
-Alan w garniturze był Alanem odmienionym, Alanem na wysoki
połysk. Był, oceniła Signy, piękny. Za jego plecami widniał pusty pokój
Tanaki, zawalony pustymi naczyniami i zmiętymi serwetkami.
— Rozprawili się z kupą żarcia zeszłej nocy. — Alan wskazał na
nie uprzątnięte stoły. — Musieliśmy posłać po więcej wody, a ja dorzu-
ciłem zamówienie na parę skrzynek szampana. Jeśli chcieliście, aby byli
spragnieni, to poszło naprawdę nieźle.
— Dobrze się bawili? — zapytała Janina. Przytuliła się do Signy:
ciepła obecność, głos płynący z bliska.
W oddali Pilar powiedziała:
— Możesz podłączyć swój sprzęt w warsztacie. Chodź, Jimmy.
W studiu nie ma miejsca— zakończyła z naciskiem.
— Zostali do późna — powiedział Alan. — Głosowanie nad zaka-
zem połowów przesunięto. Na dziś rano. Nie wiem, czy to nie popsuje
wam szyków. Mam nadzieję, że nie.
— Nie ma znaczenia — powiedział Paul, Paul w fotelu Jareda. —
Wyedytuję newsy sieciowe w okienku i będziemy oglądać przebieg
głosowania na bieżąco. Chcemy, żebyś trzymał się w pobliżu naszego
przyjaciela Abeyty, dumnego dżentelmena z Chile. Jeśli ktoś będzie
miał zamiar sprzeciwić się klauzuli dotyczącej bogactw naturalnych, to
przyjdzie do niego. W trakcie głosowania.
— Jesteś pewien? —- zapytał Alan.
— Ja to wiem. Kazi rozmawiał z nim zeszłej nocy. Abeyta opowiada
się za lodem. Musi, po propozycji wysuniętej przez Kaziego.
— Kto słuchał? — zainteresowała się Janina.
— Jimmy.
Paul spędzał czas na opracowywaniu scenariusza ukarania San-Li;
zajmował się tym przez większą część dnia. Ale zadbał, by Jimmy był
w kontakcie z Lizboną. Dobre i to.
— Dobrze dla Kaziego — powiedziała Janina. — Myślałam, że
nabruździłam mu z Abeytą na amen.
— Starałaś się, jak mogłaś — przyznała Pilar, półgłosem. W tle
grzechotały kamienie w polerce.
— Zejdź na głosowanie, Alan — poprosił Paul. — Zawołaj, gdy tam
będziesz.
Alan zniknął. Delegaci dokonali wyboru tak spokojnie, tak po prostu.
Edges obserwowali przebieg na ekranie. Trzeźwo myślący, przyzwoici
dżentelmeni głosowali za pozostawieniem ostatniego naturalnego łowis-
ka w spokoju, na pewien czas.
Japonia wysunęła zarzut — Świat potrzebuje białka. Kraje bez
dostępu do morza podniosły krzyk — Nie możemy czekać. Głodujemy.
Państwa, którym nie groził głód, jeszcze nie, słały wyrazy zmęczo-
nego współczucia i głosowały za zakazem.
Zostawić Ocean Południowy w spokoju; niech żyje i wraca do
zdrowia, o ile to możliwe, oznajmiła Europa, poparta przez Rosję. Być
może pusty Atlantyk pomógł Rosjanom podjąć taką decyzję. Nie jeść
ryb, oświadczyły obie Ameryki i Chiny. Zostawić głębiny lewiatanowi
i woli Allaha, orzekł rozgoryczony Bliski Wschód, oddający głosy,
z ponurym niesmakiem, w niełatwej ugodzie z Wielką Brytanią, Austra-
lią i Izraelem.
Delegaci japońscy przyjęli werdykt ze stoickim spokojem.
— A więc stało się — oznajmiła Janina.
— Poszło jak z płatka. — Słowa Alana, przekazywane z Palacio,
nakładały się na gwar, jaki zapanował po podliczeniu głosów. Tłum
mieszał się, podporządkowany prawom ruchu Browna, gdy delegaci
planowali następne posunięcia w Lizbonie. Alan dał mu się ponieść,
trzymając Abeytę w zasięgu wzroku.
Paul wysłał do holu swojego wirtualnego kraba. Krab pomykał dwa
kroki przez stopami Alana.
— Jeszcze nie świętujcie — przestrzegł Paul. — Pozostała drobna
kwestia lodu.
— Anna będzie świętować — powiedział Alan.
Zdawało się, że Alan posiada dar stapiania się z tłumem. Przewyższał
o głowę otaczających go ludzi, ale wcale nie wyróżniał się w grupie,
która skupiła się wokół długiego stołu i przygotowywała do rozwlekłej
debaty nad ratyfikowaniem Traktatu na kolejnych trzydzieści lat.
— Miał ktoś od niej wieści? — zapytała Signy.
— Ja nie — odparł Alan. Popatrzył na przewodniczącego. Francuz
chrząknął, podniósł plik papierów i zaczął czytać.
—powoli, stopniowo zastępując widzianych oczami Alana delega-
tów, utworzyła się pustka lodu i zorzy, złowieszcza, potężna i milcząca.
Jareda bolały ręce. Stał na zbitym śniegu, pod burzowym niebem.
W morzu pływał skruszony lód. On/ona byli zmarznięci, zmęczeni —
pełni nadziei.
Wyzwolona z własnej jaźni, zaabsorbowana, Signy była tam z Jare-
dem, ze świadomością jego/jej siły, pożądanej, krzepiącej, podnoszącej
na duchu.
— Paul to kreuje? — zapytała Janina. — Paul? Z czym ty się
pieprzysz?
Signy pokręciła głową, niezdolna odezwać się słowem. Nie wiedzia-
ła. Naprawdę nie wiedziała.
— Paul, ona jest tutaj — ostrzegł Jimmy. Jego spokojna, miękka
obecność wygładziła część kanciastego napięcia Paula, stępiła ostry
skraj strachu Signy.
— Tak przypuszczałem — powiedział Paul.—Przyłączy siędonas,
gdy będzie gotowa.
— Kto? — zapytała Janina.
— San-Li — odparła Signy.
— Nie ma mowy — wyszeptała Janina.
Kamyczek zagrzechotał na plaży. Jared/oni, zaalarmowani odgło-
sem, zobaczyli chudość dziewczyny, uświadomili sobie siłę dręczącego
ją bez przerwy głodu. San-Li była ubrana w niebieski kombinezon,
znany z ładowni na „Siranui", i wełnianą czapkę. Kombinezon wisiał na
niej jak na kiju. San-Li szła w stronę Jareda/obserwatorów drobnymi-
kroczkami, jakby jeszcze nie zdawała sobie sprawy z ich obecności.
— Chodź do nas — zaprosił ją Paul.
Dziewczyna zamrugała w świetle. Pokręciła głową z boku na bok.
— Jesteś we właściwym miejscu. Signy jest tutaj.
— Paul! — krzyk odbił się echem w studiu w Taos. Signy szarpnęła
Paula za ramię. (Lód przekrzywił się.) Paul odsunął się poza zasięg jej
rąk.
Skądś dobiegł śmiech Pilar.
Jared przesunął się w bok, robiąc miejsce dla drugiej postaci. Paul,
w najbardziej nieskazitelnym z ciemnoszarych garniturów, pojawił się
na lodzie. Skłonił się przed San-Li i zaproponował jej ramię.
— Nie możesz mnie tu zatrzymać — powiedziała.
— Nigdy nie polegaliśmy na rozwiązaniach siłowych. Przybyłaś do
nas, pogrążonych w smutku, a my chcemy, żebyś została z nami przez
jakiś czas. Aby okazać szacunek Jaredowi — powiedział Paul.
— To niestosowne.
— Och, wręcz przeciwnie. Nie bój się. Uszanujemy twoją potrzebę
prywatności. Dla wielu z tutejszych gości jesteś po prostu nieobecna.
Paul posadził San-Li obok siebie na wiktoriańskiej kozetce, która
pojawiła się na zalanym słońcem lodzie.
— To też nie. — On/oni (Jareda teraz nie było) ppgładzili grzbiet
ręki San-Li, poranione kostki, oparzone miejsce na palcu.
Goście? Signy wyczuwała ich uwagę, ich niewyraźne, przeplatające
się zaintersowanie, narastające w tle. Wyczekujące.
— Kim oni są?
— Widzowie? Jest tu Biała Linia i mnóstwo ludzi, którzy znali
Jareda — odparła Pilar. — Paul wszedł na otwartą linię; San-Li jest
zabezpieczona, ale wszystko inne jest w sieci.
Ręka San-Li, na tle czerni, bawiła się srebrnym nożem w kształcie
smoka. Ręka San-Li podniosła miękki serdelek zrobiony z prezerwaty-
wy napełnionej białym proszkiem i wsunęła go do kieszeni skafandra.
Cięcie: Helikopter Cordovy czeka na lądowisku w McMurdo. Ku
niemu skrada się chuda figurka w czerni.
Cięcie: Drobne spękane ręce zdejmują nakrętkę i wsuwają prezer-
watywę do zbiornika z paliwem.
— To nie tak! — zawołała San-Li. — Wcale tak nie było — podczas
gdy śmigłowiec odlatywał nad morze. Oparzona ręka San-Li, teraz
ogromna, sięgnęła ku niemu i zerwała go jak stokrotkę.
— Może nie — mruknął Paul.
Uchwycona przez wirujące łopaty, ręka San-Li rozpadła się na
krwawe strzępy, które cuchnęły solą i gnijącymi wodorostami. San-Li
zaskamlała.
— Ale my... — Pilar zawiesiła głos; wydawało się, że bada coś
z ogromnym zainteresowaniem — możemy przekonać wszystkich, że
tak było. Właśnie tak.
Darty metal zapiszczał przeszywająco, jak kobieta. Krople krwi
San-Li uformowały się w szpon z czerwonego korala, wyrzeźbiony
i wypolerowany.
— Signy, kto to robi? — zapytała Janina.
— Janino, maleńka — powiedziała Pilar — my wszyscy. To re-
quiem, oto, co to jest. Sztuka performance'u. Czas. — Młotek opadł i coś
pękło z trzaskiem. — Rzeczywisty.
— Pilar, musisz? — szepnęła Signy.
— Ona zabiła mojego brata — przemówił Mark, jego zagniewany
głos brzmiał podobnie jak głos złoszczącego się Jareda. — Niech wie,
co czujemy.
— Jest z tobą Susanna? — zapytała Signy.
— Tak, jestem. — Susanna była miękkim głosem, miękką obecno-
ścią, jednym z wielu bezcielesnych obserwatorów, krążących wokół
samotnej lodowej płyty, na której stała San-Li.
Strach San-Li, jej gniew, przebiegał jak prąd przez dzieloną zbioro-
wą świadomość. San-Li walczyła z przerażeniem i przerażenie stało się
celem. Jak zawsze w jej życiu. Signy wreszcie ją zrozumiała. San-Li,
olśniewająca i doskonała jak klejnot, składała się z fasetek wyczerpują-
cej dyscypliny fizycznej i umysłowej, z wyrachowanej pogardy Yoshiro
liii
Tanaki do kobiety, którą postanowił stworzyć na swoją dziedziczkę,
z własnej nienawiści — i miłości — do ojca, z tęsknoty do nie skrępo-
wanych niczym lat władzy. Nadzieja na zwycięstwo obdarzyła córkę
Tanaki niewzruszonym pragnieniem przeżycia.
— Signy, czego oni chcą? Ile mam zapłacić? — zapytała San-Li.
Debety, kredyty. Signy mogła wyobrazić sobie kolumny cyfr doda-
jące się w umyśle San-Li: tyle, żeby zdusić paskudne pogłoski, tyle, żeby
zastąpić stracony statek.
— Nie wykupisz się pieniędzmi. Za pieniądze, wydawane bez ogra-
niczeń, mogłabyś kupić symulacje lepsze od naszych, symulacje, które
ukazałyby, że jesteś niewinna, ale my o to nie dbamy.
Signy pogodziła się z losem, poddała swoistej rezygnacji. Wydawało
się, że Pilar, Paul i Jimmy zużytkowali energię na stworzenie rytuału
przejścia, jakkolwiek mógł być on dziwny. Może odpowiadał ich potrze-
bom, potrzebom Signy. Co oznaczał dla San-Li, to zupełnie inne pytanie.
— Forsa nie wystarczy, San-Li. Myślę, że chcemy jedynie, byś
została z nami, przez pewien czas.
— Nie chcę...
— Przykrość będzie dotkliwa, zapewniam. Dzielenie jej z nami jest
jednakże kwestią honoru. — Signy czekała, czując, jak San-Li wstrzymuje
oddech, jak narasta w niej gniew i bezsilne oczekiwanie. Honor, akurat,
pomyślała Signy. To będzie taka tania kara. Pomyśl o tym, dzieciaku.
San-Li wtopiła się w ich świadomość, zdecydowana pozostać z nimi.
Jared usiadł na kozetce obok San-Li. Ujął jej dłoń i poklepał.
Nagle zobaczyli schylone głowy, rząd notepadów w Lizbonie. Usły-
szeli szybko wymawiane francuskie słowa, poskrzypywanie krzeseł
i głos Alana.
— Jasna cholera. Myślę, że chcą załatwić kwestię bogactw na-
turalnych dziś po południu.
— Miejmy nadzieję, że przejdzie gładko — powiedział Paul.
— Może być wystudiowany brak uwagi. Jeśli Kazi i Abeyta
odrobili pracę domową. Ci ludzie wyglądają na takich niezainte-
resowanych, że człowiek aż się spina.
— Trzymaj się, Alan — powiedziała Janina.
— Postaram się. Naprawdę. — Alan zniknął.
—świat, zielony świat, zafalował. Z Jaredem, nieważkim i odprężonym,
Signy patrzyła przez opalizującą wodę na lodowy strop wyrzeźbiony w ka-
tedralne łuki. Ona/oni zdumiewali się niewymuszonym wdziękiem płyną-
cego ptaka, obserwowali taniec jakiejś kobiety i wielkiej, ciekawskiej foki.
Wznosząc się z Jaredem ku powierzchni, ku powietrzu i s'wiatłu,
Signy nasłuchiwała. O n i nasłuchiwali; Signy wyczuwała, jak obserwa-
torzy zbliżają się do niej w nonprzestrzeni.
Młoty tłukące kamienie. Szum, niski niczym łoskot towarowego
pociągu — oddech wieloryba. Pieśń wieloryba.
Obój s'piewał kontrapunktem w takt jego melodii.
Czas wirował, i przestrzeń, i obrazy, które Jared, oszołomiony,
zdawał się zgłębiać wraz z nimi. Jared patrzył z nimi, gdy Pilar odtań-
czyła żal w zimnej mgle Seattle.
— Jimmy, ty to przyniosłeś?— zapytała Pilar.
— Tak.
—Paul szedł za Jaredem szlakiem w południowym Kolorado, w górę,
w promieniach słońca. Za grzbietem leżały Spanish Peaks. Jared zatrzy-
mał się, słysząc ciężki oddech Paula. Paul spojrzał na niego ze złością.
— Odpoczywasz, bo ja jestem zmęczony?
— Tak.
— Nie rób tego.
— W porządku.
Szli dalej, póki Paul nie usiadł — nie osunął się ciężko na środek
szlaku i nie wybuchnął śmiechem.
—idąc, z lekkością, swobodnie, Jared/oni czuli pod butami nierów-
ności ceglanej nawierzchni. Jared pogwizdywał niemelodyjnie, masze-
rując Beacon Street, z samodziałową marynarką na ramieniu. Młode
wiosenne liście tańczyły na wietrze. Oczy Jareda zatrzymały się, szacu-
jąco, na słodkim, lecz obojętnym buziaku mijanej dziewczyny, i porzu-
ciły go dla innej, wyższej, która do niego mrugnęła.
Zaskoczony, przez chwilę, zadowolony, tak, on/oni obejrzeli się za nią.
Signy nigdy nie widziała ani tej marynarki, ani tej bostońskiej wiosny.
Kolejny obserwator wszedł do nonprzestrzeni, w której spacerował
Jared.
— Alan — powiedział Paul. — Skąd tu się wziąłeś?
— Zaglądam od czasu do czasu.
Tak, uświadomiła sobie Signy, czułam cię, czułam subtelną i skom-
plikowaną obecność, i zastanawiałam się, kim jesteś. Zostań.
O n i obejrzeli się za dziewczyną; reakcje Jareda na jej widok były
wypadkową napięć Alana i Jimmy'ego.
— On jest (my, Jared i ja, jesteśmy) nie tylko zbiorem wspomnień!
— Signy usłyszała własny głos, piskliwy, przerażony.
Jared-student, Jared-kochanek, Jared, który próbował powstrzymać ból,
pomykające obrazy, koziołkujące przed oczami Signy i jej wspomnień.
Oni wiedzą/my wiemy, zapewnił ktoś.
Jared/oni musnęli delikatnymi palcami policzek Signy.
— Wysłałam cię i umarłeś — powiedziała.
— M y go wysłaliśmy, Signy.
Czyj to głos? Głos Janiny, Paula, Pilar.
— Nie mogliście mnie zatrzymać — powiedział Jared.
Altowe głosy narosły w bezsłowny chór. Czerwone światło określało
kontury nabrzmiałych, wymodelowanych mięśni, przesuwających się
pod gładką jak metal skórą. Nieludzkie ramiona, nie Jareda, zawarły
Signy, zawarły ich wszystkich w żelaznym, bezpiecznym uścisku. To
nie był Jared, to była synteza świadomości. Jared istniał w niej, ale nie
sam. Tak wiele siły tutaj było.
— Wybacz sobie — Signy usłyszała szept Jareda. — Lub też, jak
ujęła to Pilar, żyj z tym albo umrzyj.
Czy mogłaby?
Nigdy nie byłam trzymana w ten sposób. Pokiereszowana ręka San-
-Li wypisała tęskne słowa drobnymi, stłoczonymi literami, które skrę-
cały się i znikały, ulatując z wiatrem.
Tenor, niewiarygodnie prawdziwy w wysokości i brzmieniu, zawo-
łał eleison.
— Alan — zagadnął Paul. — Na co patrzysz? Pokaż nam.
Paul, wielościeżkowy sukinkot, przypomniał o czasie rzeczywistym.
Alan podniósł wydruk, wymruczał słowa przeprosin, wyszedł do
holu i znalazł skaner.
Paul, czytając półgłosem zdania z dokumentu przesłanego na jego
ekran, wrócił na wyobrażony lód. W oddali wykreował escherowską
nieskończoność, blady błękit i diamentową biel, koronkę trójatomowej,
krystalicznej wody. Lód.
Paul zwinął scenę w rulon grubego papieru.
— Potrzymasz to dla nas, San-Li ? Dziękuję, kochanie.
Signy/oni szli z Jaredem wzdłuż rzędów prycz, na których głodni,
chorzy, zatruci leżeli w wiecznej nudzie, wyczerpani wysiłkiem życia.
Jared podniósł głowę, a wówczas korytarz wydłużył się w nieskończo-
ność, szeregi łóżek rozmyły się w oddali.
Jared opuścił tę wzruszającą rzeczywistość, zostawił jej powta-
rzające się bez końca elementy. Jutro zobaczy to samo. Tak miało być
zawsze.
W rześki poranek w Taos Jared podporządkował własnej woli gra-
witację i ruch w mistrzowskim pędzie w dół Al's Run. Wykrzyknął na
całe gardło.
Bliźniacze fontanny s'niegu tryskały spod jego nart, tworząc olbrzy-
mi, mieniący się barwami tęczy kilwater.
Głowa odwróciła się, powoli, jej ciężar spoczywał na grubym karku
z bitego srebra. Skalpelem z tytanowej stali Pilar wyryła delikatne
szprychy koloru w tęczówce oka bestii. Cichy zgrzyt i skrobanie brzmia-
ły na tle dudniącego, basowego rytmu, oscylującego tuż przy dolnym
progu granicy ludzkiego słuchu, biciu gigantycznego serca.
— Boli — powiedział Jimmy. — Sprawia nam ból.
— Tworzenie jest bolesne. — Pilar stała z przekrzywioną głową,
wpatrzona w...
Susannę, roześmianą, wysoką dziewczynę w spodenkach koloru
khaki. Był środek lata. Susanna klęczała przy strumieniu, nabierając
dłońmi wodę, spłukując pot szlaku z długich czarnych włosów i z szyi.
Czy Marka ujął letni śmiech Susanny? A Jareda? Czy miało to
znaczenie?
— Paul, Janino; Jared ma córkę — powiedziała Signy. — Uczy się
chodzić.
Drgnienie Paula, ciepłe zadowolenie Janiny, nieco skonsternowane,
teoretyczne zainteresowanie Jimmy'ego, akceptacja Pilar; Signy chło-
nęła wszystkie wrażenia. Chciała zobaczyć Kelan, wziąć ją na ręce.
— Dziecko? Dziecko? •— powtarzała Janina.
— No cóż — pomrukiwał Paul. — No cóż.
— Kelan jest podobna do ojca — oznajmiła Susanna.—Chwała Bogu.
— Kiedy ją zobaczymy? — zapytała Signy.
— Niedługo. Niedługo, i często. Pokochacie ją.
— Tak — powiedziała Signy. — Jaja pokocham.
Jared? Częściowo, tak. Zwielokrotnione, nałożone wejścia dotyków,
napięć, kątów widzenia, zawierały rzeczywistość Jareda, jego zachwyt
nad fizycznym, skomplikowanym światem. Signy wyczuwała jego roz-
bawienie, jego zainteresowanie, baczną uwagę. Ciało, jakie ona/oni
nosili, było częścią każdego obserwatora. A ich oczy stworzyły—
—spadającą do morza, pojedynczą kroplę wody, morze zadudniło
niczym ogromny dzwon. Popatrzyli ku odległej powierzchni. Gdy kro-
pelka upadła, okazała się być — zawsze była — szponem, chwytającym
coś znajdującego się tuż poza zasięgiem wzroku. Barwą czerwonego
korala, zestalającą się w formę w trakcie opadania.
Kształty przejrzyste, niestałe, które mogły być zaokrąglonym, ma-
sywnym brzuchem, ciężką głową, kończynami zwartymi i masywniej-
szymi od zadu smoka, młócącymi wodę i tonącymi w kolażu faktur
i zmagania. Światło z bijącego serca pulsowało kolorem nagietków,
drżącym refleksem słońca. Wędrując w dół w wielkim wirze, oderwane,
odrębne i samotne segmenty stworzone z miłos'ci i utraty tworzyły się
i znikały, i znów powstawały.
Monstrualna troska okrążała wir, tonące kształty miłości i siły.
Widziana od spodu powierzchnia wody płonęła jaskrawym poma-
rańczem. Wielka obecność krążyła i poszturchiwała, popychała w górę
embrionalne stworzenie formujące się z morza, stworzenie, które czer-
pało własną substancję z wirujących wód i ośrodkowało się wokół swego
bijącego serca. Kreator na grzbiecie wieloryba wznosił się w stronę
powietrza i światła.
W kierunku światła, płomieni, cudownego wachlarza barw. Udo
zwiotczało, szpon zacisnął się, przywarł i śmignął w powietrze, w fale
czystego światła — szmaragdowego, seledynowego, cytrynowego, ko-
baltowo-żółtego, ale żółcień przesycona była przejrzystą bielą, bielą
metalu rozżarzonego w płomieniu.
Topaz, akwamaryna, szafirowy błękit, kamień księżycowy widziany
w poświacie księżyca.
Śmiejąc się, salamandra połknęła płomień. Stworzenie sprawdziło,
ruchami, które kreśliły nieznane rękopisy i bezdźwięczne słowa, nowo
narodzoną straszliwą siłę płonących kończyn. Żyjące, pierwotne i rados-
ne, istniało.
Pilar stała na pustym lodzie obok San-Li. Pilar trzymała w rękach
niewielką figurkę, salamandrę z kamieni i metalu.
— Jest piękna — powiedziała San-Li.
— To symbol. Salamandra może zostać rozdarta na strzępy, ale
odrodzi się w płomieniu. My przeżyjemy, San-Li. A ty?
Po pewnym czasie jasne litery uformowały się w ciemności:
eksploatacja bogactw naturalnych
jest zakazana
na kontynencie antarktycznym i szelfie kontynentalnym
na okres trzydziestu lat od daty ratyfikacji
tego traktatu

— Doskonale! — zawołał Paul. — Ten fragmencik zostawia furtkę,
przez którą prześlizną się kupcy wody Tanaki. Głosowanie odbędzie się
dopiero w październiku. Ludzie, czeka nas mnóstwo roboty.
Paul sprawiał wrażenie szczęśliwego.
Kopia traktatu spłowiała i zniknęła.
— Dziękuję, San-Li — powiedział Paul. — Możesz odejść.
San-Li została sama. Jej napięte, rozedrgane mięśnie wysyłały im
sygnały pogardy.
— Dzięki, Wiecznie Zielona — powiedział Jimmy.
San-Li i lód zniknęły. Jared wszedł na płaskowyż. Popatrzył na
śnieżną czapę Taos Mountain, splamioną czerwienią zachodzącego
słońca. Powietrze pachniało niedawnym deszczem i wilgotną szałwią.
Jared pstryknął palcami i obserwatorzy, posłusznie, zniknęli.

ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY DRUGI
Newsy z sieci podały pełną relację z pogrzebu Yoshiro Tanaki.
Signy, w Taos, obserwowała na ściennym ekranie czarne parasole
tłoczące się na zalanej deszczem ulicy w Kobe.
— Paul, nie powinniśmy pozwalać jej odejść. Mieliśmy potwora
w zasięgu ręki i puściliśmy go wolno.
— San-Li Tanaka jest potworem? — Paul przez większość czasu
przebywał w New Hampshire, ale teraz był w Taos. Przyjeżdżał, ilekroć
w Taos gościła Kelan. Paul nauczył córkę Jareda czytać. Kelan siady-
wała mu na kolanach i słuchała opowiadanych przez niego historii. Paul,
powtarzając opowieści, specjalnie robił błędy, żeby Kelan mogła go
poprawiać. Nim skończyła cztery lata, mogła już czytać sama. Teraz
miała dziesięć i czytała Paulowi streszczenia spraw sądowych.
— Tak, San-Li jest potworem — powiedziała Signy. — Dzięki
wielu wyjątkowo przebiegłym posunięciom została zastępcą dyrektora
w Tanaka Pacific, byłym Tanaka Company i Pacific Biosystems. Po
śmierci Yoshiro znalazła się na samym szczycie. Daj tej kobiecie pełnię
władzy, a już nigdy nie popełni błędu. To potworne.
— Popełniła jeden błąd.
— Tak.
Na ekranie, kapłani w żółtych szatach szli przed trumną przybraną
mokrymi kwiatami. W otoczeniu falangi ochroniarzy, za trumną po-
dążała szczupła kobieta.
— Dobro i zło można mierzyć różnymi skalami'— powiedział Paul.
— San-Li zaczęła ratować ekosystem Oceanu Południowego. To jest
prawdopodobnie dobre. Woda Tanaki utrzyma przy życiu część zachod-
niego wybrzeża USA przez kilka więcej żałosnych lat. To jest prawdo-
podobnie złe. Zważ jej poczynania, Signy, i podaj mi swój osąd.
— Nie. To nie mój problem.
— Nadal z nią rozmawiasz?
— Pilar rozmawia. — Pilar, Jimmy i Janina byli na stacji, przepro-
wadzając dogłębne wywiady z załogą wyruszającą na Saturna. Signy
miała nadzieję, że Janina nie zapisze się na tę podróż, ale nigdy nic nie
wiadomo.
— CorobiAlan?
— Uczy Kelan, jak rozszczepiać drewno. Albo ona uczy jego, nie
mam pojęcia. Starczy tego pogrzebu, Paul. Susanna i Mark przybywają
po małą za godzinę. Mam coś do zrobienia. Przypuszczam, że nasza
zabawa jest skończona tego lata.
Kelan wracała do Kanady, do szkoły i zimy. W czasie zimy zaglądała
do studiów w Taos, New Hampshire i Seattle. Niekiedy spacerowała
obok Jareda, dzieląc z nim wszystko, co robił przed laty, wypytując bez
końca o szczegóły.
— Jestem podobna do Jareda, prawda, Signy? — zapytała kiedyś.
— Bardzo. Przypominasz też Marka i Susannę.
— I Paula.
— Tak. Ale bardziej niż kimkolwiek innym jesteś Kelan.
— Signy, chcę ci pokazać propozycję kontraktu — powiedział Paul.
— Po kolacji — odparła Signy. — Proszę.

EPILOG
Mały siup Anny towarzyszył wędrującemu na północ lodowemu
pociągowi. Anna zwykle płynęła zygzakiem, przecinając granice pasa
zimnej wody, jaką zostawiał lód w niewidocznym kilwaterze. Tam
najłatwiej można było zaobserwować zmiany, jakim podlegały maleń-
kie stworzenia morskie. Anna jeszcze nie była pewna — całe lata dzieliły
ją od uzyskania pewności — ale wydawało się, że chłodniejsza woda nie
wyrządza im szkody.
Pociąg lodu opuścił Barierę Lodową Rossa przed czternastoma
miesiącami i tego dnia miał przeciąć równik.
Anna pomyślała, że wezwie Kelan na pokład, by dać jej kolczyk. Ten
stary, jakże stary zwyczaj zawsze sprawiał przyjemność nowicjuszom.
Ale Kelan, która zostawiła studia i w czasie wakacji pracowała
z siwowłosą Anną, wyszła na pokład bez wołania. Była piękna, Kelan
z ciemnymi lokami i brązowymi oczami, wibrująca energią świeżo
rozkwitłego ciała.
— Jesteśmy prawie na równiku, prawda?
— To nie linia wymalowana na wodzie — powiedziała Anna. Na
horyzoncie wyśledziła coś, co miała nadzieję zobaczyć. Roześmiała się.
— Co takiego? — Kelan zmrużyła oczy, patrząc w światło słońca
rozszczepiające się na wodzie. — Och, widzę!
Wynurzył się wieloryb. Zanurkował, spiesząc w kierunku słupa, i znów
się ukazał. Trzasnął w wodę ogonem i wydmuchnął potężny pióropusz pary.
Zapowiedziawszy w tak spektakularny sposób swoje przybycie, młoda
samica humbaka przewaliła się na grzbiet, pozwalając Annie i Kelan na
dokładne oględziny gładkiego cielska. Skórę miała zdrową, jeszcze bez
śladu blizn, ale to nie musiało o niczym świadczyć. Była bardzo młoda.
Kelan ryzykownie wychyliła się nad relingiem. Miała na szyi łańcu-
szek z ciężkim wisiorkiem, który kołysał się zgodnie z rytmem fal.
Wieloryb zniknął, jakby go nigdy nie było. Kelan wyprostowała
plecy.
— Wróci?
— Humbaki lubią wynurzać się trzy razy — odparła Anna.—Ładny
naszyjnik, Kelan.
Ręka dziewczyny zamknęła się na wisiorku. Kunsztownie wyrzeź-
biona salamandra, wdzięczne stworzonko z czerwonego korala, burszty-
nu i agatu, osadzone w bitym srebrze.
— Dziękuję. Pilar go zrobiła. — Kelan omiatała wzrokiem pustą
wodę w poszukiwaniu wieloryba. — Chciałabym, żeby została z nami.
Myślisz, że może?
— Myślę, że tak. — Młoda samica odwiedzała Annę od paru lat.
Miała porzucać stado i odwiedzać ją do czasu ocielenia. Wtedy zostanie
ze swoimi siostrami, a jej siostry były nieśmiałe.
— Znasz ją, prawda, Anno?
— Znałam jej ojca.
— Ile ma lat?
— Dwadzieścia. Jak ty.
Młoda samica, jak na razie nie wykazująca żadnych oznak choroby,
była w ciąży. Anna martwiła się o nią, o jej nie narodzonego cielaka,
i chroniła oboje najlepiej, jak mogła.
Wieloryb zasalutował z rytualną powagą, wyrzucając w górę nieska-
zitelny pióropusz oddechu, jeden, drugi, podczas gdy mały siup żeglo-
wał z lodem na północ.