MAREK HEMERLING
DIABELSKA 
MASKARADA
1989

Moim Rodzicom

0.
Tom Edgins zjawił się na Ziemi po zakończeniu zwycięskiej kampanii Związku 
Solarnego przeciwko Planetom Rindu. Uznany za zaginionego spędził długi czas w niewoli i 
dopiero rozejm, na mocy którego przeprowadzono wymianę jeńców wojennych, pozwolił mu 
wrócić do opuszczonego przed trzema laty domu. Zastał w nim swoją żonę Iris i obcego 
mężczyznę – bardzo zdziwionych i niezadowolonych z przybycia nieżyjącego przecież 
bohatera. Nie chcieli go nawet wpuścić za próg, zaryglował więc od zewnątrz wszystkie 
wyjścia, a następnie podpalił budynek i czekał. Parterowy modułowiec spłonął doszczętnie 
wraz z dwojgiem zamkniętych w środku ludzi.
Tom Edgins został skazany na śmierć za zbrodnię najwyższego formatu: w czasie pożaru 
ogień strawił rosnącą w pobliżu domu kępę rachitycznego bzu – jedyną roślinę w promieniu 
tysiąca metrów. Trybunał Miejski z przysługującego mu prawa łaski nie skorzystał.

1.
W kilkanaście godzin po ogłoszeniu wyroku skazaniec został wprowadzony do kopuły 
straceń. Oczekiwało go tam pięciu biało odzianych egzekutorów, którzy mieli nadzorować 
przebieg ceremonii. Jeden z nich wystąpił krok do przodu i nie zdejmując zasłaniającej twarz 
maski powiedział:
– Tomaszu Edgins. Zgodnie z obowiązującym prawem możesz wyrazić swoje ostatnie 
życzenie, bądź powierzyć nam słowa, które chciałbyś komuś przekazać.
Skazaniec podniósł wzrok i milczał przez chwilę, zastanawiając się nad sensem tego, co 
usłyszał. Nie miał nikomu nic do przekazania. Już nie miał. Własnymi rękami obrócił w 
popiół to, co stanowiło jedyną treść jego życia. A życzenie? Jakie życzenie może mieć 
człowiek idący na śmierć? Nic mu nie przychodziło do głowy.
– Mam pytanie – odezwał się wreszcie stłumionym głosem.
– Słucham.
– Czy... Czy nie ma już żadnej szansy, to znaczy... Czy możliwe jest... – zawahał się – 
cofnięcie lub zmiana wyroku?
– W świetle obowiązującego prawa nie ma takiej możliwości.
– A więc załatwmy to jak najszybciej i niech szlag trafi was i wasze pieprzone prawa.
Postać w masce uniosła rękę, dając swoim asystentom sygnał do rozpoczęcia ceremonii. 
W centralnym punkcie kopuły straceń, na okrągłym cokole, umocowany był fotel, do którego 
podprowadzono skazańca. Z delikatnym szczękiem metalowe klamry unieruchomiły 
przeguby rąk i nóg, objęły ramiona i skronie. Milczące sylwetki egzekutorów cofnęły się pod 
ścianę kopuły, a fotel wraz z cokołem drgnął i uniesiony od spodu kolumną dźwigara 
rozpoczął powolną wędrówkę w stronę sufitu. Oczekujący tam kolisty otwór sygnalizowała 
ciemna plama w jednostajnej bieli sklepienia.
– Co za kretyński koniec – pomyślał Tom.
Nigdy bym nie uwierzył...
Wpatrywał się w coraz bliższy otwór, który nagle zapłonął błękitną poświatą, ukazując 
środek ślepego cylindra. Po krótkiej chwili fotel dotarł na odpowiednią wysokość, a okrągły 
wlot został szczelnie wypełniony przez uniesiony cokół. Światło zaczęło pulsować zmiennym 
rytmem, to jaśniejąc, to znów pogrążając w ciemnościach wnętrze pomieszczenia.
Skazaniec czekał. Czekał, aż ktoś znajdujący się na zewnątrz błękitnego cylindra dotknie 
małego przycisku, uwalniając w ten sposób wiązkę śmiertelnych infradźwięków. W 
doskonałej ciszy coraz głośniej biło serce, coraz wyraźniejszy był szum krwi pulsującej w 
skroniach.
– A jednak się boję – stwierdził Tom z goryczą. – Boję się, chociaż nie zostawiłem za 
sobą nic, do czego bym pragnął wrócić. Jakie to śmieszne.
Gdyby nie krępujące go klamry, z pewnością wzruszyłby ramionami. Mógł jednak tylko 
zamknąć oczy i czekać.
– Strasznie długo – wymruczał po chwili. – Czy oni tego nie rozumieją? Hej tam, do 
ciężkiej cholery! – wrzasnął. – Czy wy tego nie rozumiecie?! Banda skurwieli – dodał już 
ciszej, jakby na własny użytek.
Okropnie powoli mija czas.
Pomiędzy pojedynczymi uderzeniami tętna jest miejsce na retrospekcyjne obrazy z 
kończącego się życia długie projekcje zastygłych w bezruchu twarzy, zapamiętanych 
krajobrazów, drobnych, pozornie bezużytecznych przedmiotów, których widok dławi krtań 
uczuciem niepojętego wzruszenia. Koniec. To wszystko należy już do przeszłości, a chwila 
teraźniejsza wyklucza możliwość zaistnienia przyszłości.
– Szybciej. Na wszystkie świętości Nieba i Ziemi, nie każcie mi dłużej czekać – błagalny 
szept wypełnia wnętrze zamkniętego cylindra.
Okropnie powoli mija czas.
Lecz przecież mija.
Błękitne światło zmieniło swoją barwę i twarz skazańca pogrążyła się w upiornej zieleni. 
Jednocześnie Tom poczuł, jak przez jego ciało przelatuje ledwie zauważalna fala ciepła. 
Zaraz potem ośrodek równowagi zasygnalizował utratę orientacji przestrzennej i... wszystko 
wróciło do normy.
– Umarłem?
Stłumiony chichot narastał powoli, przeobrażając się w atak histerycznego śmiechu.
– Koniec, kanalie! Słyszeliście?! Koniec! Tom Edgins jest już trupem, któremu możecie 
nagwizdać! Zgodnie z literą prawa i sumie...! – dziki okrzyk urwał się jak ucięty nożem.
Ściana cylindra przeszła niezrozumiałą metamorfozę – stała się zupełnie przezroczysta, a 
po jej drugiej stronie widać było fragment amfiteatralnie ułożonych schodów, których szczyt 
ginął w półmroku. Kierowany odruchem Tom skręcił głowę w bok, zapominając o 
krępujących ciało uchwytach. Lecz klamry nie stawiły żadnego oporu! Nie tracąc czasu na 
niepotrzebne dociekania uwolnił się z objęć fotela i oparł plecami o niewidoczną ścianę 
cylindra. Serce łomotało rytmem rozbudzonej nadziei.
Dopiero teraz zauważył, że schody są tylko z jednej strony, natomiast z drugiej znajdował 
się wylot szerokiego tunelu o łukowatym sklepieniu.
– Jakaś awaria – przebiegło mu przez głowę. – Może uda mi się stąd wydostać.
Błyskawicznie obmacał wklęsłą taflę przezroczystej klatki, lecz dłonie wszędzie 
napotykały litą powierzchnię. Wskoczył na oparcie fotela, by stwierdzić, że od góry wyjście 
też jest zamknięte niewidzialną pokrywą. Spróbował ją poruszyć, ale spocone dłonie ślizgały 
się tylko, nie znajdując punktu zaczepienia. W odruchu bezsilnej wściekłości uderzył pięścią 
w przejrzystą zaporę. Zadźwięczała głucho, nie ustępując ani na milimetr.
– Musi być jakiś sposób – mamrotał Tom. Chaotyczne spojrzenia lustrowały otoczenie, 
myśli wirowały pod czaszką, analizując w jednej sekundzie tysiące szalonych wariantów 
ocalenia. Na próżno. Desperacki atak na ścianę cylindra był już tylko ostatnim atakiem 
skrajnej rozpaczy, która opanowała umysł skazańca. Osunął się bezwładnie i znieruchomiał z 
twarzą rozpłaszczoną na przezroczystej barierze. Płakał.
Po zewnętrznej stronie cylindra ktoś stał. Tom poczuł na sobie natarczywe spojrzenie i 
podnosząc głowę ujrzał podkute, sięgające kolan buty, oddalone o metr od jego oczu. Wzrok 
powędrował wyżej, rejestrując po drodze szczegóły ciemnowiśniowego stroju, ze zdobiącymi 
naramienniki emblematami borta, by na koniec oprzeć się na twarzy krótko ostrzyżonej 
kobiety. Była wysoka, na pewno wyższa od Edginsa. W ręku trzymała kształtny kask 
zwieńczony fantazyjnym pióropuszem. Śmiała się.
Tom nie wytrzymał.
– I z czego się śmiejesz, suko?! – zawył gwałtownie. – Dobij mnie albo idź precz!
Nie odpowiedziała. Nie mogła mu odpowiedzieć przez ściany dźwiękochłonnego 
cylindra. Wykrzywiła tylko usta w ironicznym grymasie i przesławszy Tomowi gest 
złośliwego pozdrowienia, odeszła majestatycznym krokiem, niknąc u szczytu amfiteatralnych 
schodów. Odprowadził ją długim spojrzeniem, pełnym nienawiści.
– Stało się. Już wiedzą. Szlag by trafił... – zagryzł wargi aż do krwi. – Cholernie mało 
czasu. Za chwilę tu będą. Partacze, nawet ukatrupić... A ja – nic... nic... nic...! Cholerny świat! 
Cholerne, śmierdzące ścierwa w białych rękawiczkach! Przecież musi być jakieś wyjście!
Obmacał dokładnie fotel. Spróbował oderwać fragment poręczy. Bez rezultatu – 
tworzywo było bardzo wytrzymałe. Zajrzał pod spód. Konstrukcja stanowiła litą całość 
wtopioną w podłoże. Najmniejszych szans. Gołymi rękami nic nie zrobi.
Powietrze w cylindrze było coraz cięższe. Tom pojął, że jeśli nie wydostanie się w ciągu 
kilku minut, grozi mu śmierć przez uduszenie. Zrezygnowany usiadł z powrotem w fotelu, 
chcąc uspokoić myśli i przeanalizować jeszcze raz całą sytuację. Rozwiązania nie znalazł.
– Pozostaje więc zdechnąć tu na chwałę cywilizowanego kodeksu i celów wyższych – 
stwierdził z goryczą.
W głębi tunelu zabłysło silne światło. Zbliżało się, rosnąc z każdą sekundą.
– Już są – zamknął oczy i westchnął głęboko. – Szybko się uwinęli.
Niewielki poduszkowiec zastopował kilka metrów przed skazańcem. Wyskoczyło z niego 
dwóch rosłych facetów w ciemnowiśniowych strojach. Tom obserwował ich spod 
przymrużonych powiek. Jeden z przybyłych powiedział coś do aparatu umocowanego na 
przegubie lewej ręki i w chwilę później przezroczysty cylinder zaczął unosić się w górę. Do 
wnętrza klatki wtargnęła fala świeżego powietrza, przesyconego jakimś dziwnym, nieznanym 
zapachem.
– Pospieszcie się – dobiegł głos z wnętrza poduszkowca. – Kabina musi być gotowa za 
kwadrans.
Ciemny pas oznaczający dolną krawędź cylindra znieruchomiał półtora metra nad głową 
Edginsa. Faceci podeszli bliżej.
– Wstań – powiedział ten z prawej.
– Nie chce mi się.
– Człowieku, nie mamy czasu na jałową dyskusję. Wstawaj.
– Odpieprz się – wycedził powoli Tom, nie zmieniając pozycji. – Jeżeli chcecie mnie 
wykończyć, zróbcie to tutaj, zaraz. Mam już dość łażenia i czekania na swoją kolejkę do 
zaświatów.
Faceci spojrzeli na siebie.
– Ale uparty – powiedział ten z lewej. Brakowało mu przednich siekaczy i śmiesznie 
zniekształcał słowa.
– Człowieku! – zaczął drugi. – Nikt cię nie ma zamiaru wykańczać.
– Nie zalewaj, przecież jest wyrok. Chyba nie dostałem w ostatniej chwili ułaskawienia?
– Wyrok został wykonany.
Tom rozdziawił usta ze zdziwienia.
– Co?!
– Wyrok został wykonany. Na Ziemi. Ale w tej chwili znajdujesz się w przejściówce 
Gelwony. Komora transforacyjna, kojarzysz?
Nie kojarzył. Nie mogło mu się pomieścić w głowie. Po cóż mieliby go ekspediować na 
jakąś tam Gelwonę, skoro... Nigdy nie słyszał tej nazwy. Układ, planeta, stacja bazowa czy 
może jednostka Floty Solarnej? Co tu się w ogóle dzieje?
Nie dali mu pomyśleć.
– Wstajesz sam, czy mamy ci pomóc?
Wyraźnie nie żartowali w ich dłoniach pojawiły się przenikacze.
– Przypuszczalnie nie zależy im na mojej śmierci, skoro mają przy sobie tylko takie 
zabawki – w głowie Edginsa panował kompletny chaos. – Niech mnie szlag, jeśli cokolwiek z 
tego wszystkiego rozumiem.
Skołowany do granic możliwości ruszył w kierunku poduszkowca.

2.
Miał sen. Śniło mu się, że umarł. Ciało zamknięte w hermetycznym pojemniku sunęło 
chybotliwym taśmociągiem, odbywając swa ostatnią wędrówkę do rozpalonego wnętrza pieca 
kremacyjnego. Wpadając tam uczuł potworny żar i zobaczył, jak topią się ścianki 
oddzielające go od całkowitego unicestwienia. Chciał krzyczeć, lecz z ust dobył się tylko 
zdławiony jęk. Runął w szalejące morze płomieni, które spragnionymi żeru jęzorami sięgnęło 
łapczywie po nową ofiarę. Na moment przed ostateczną utratą świadomości zerwał się 
roztrzęsiony i zlany potem.
Siedział na twardej, pokrytej cienkim materacem półce, która służyła mu za posłanie. Po 
przeciwnej stronie kwadratowej celi, na wyrastającym ze ściany blacie, stały naczynia z 
resztkami nie dokończonego posiłku. Powlókł się tam i z dna płytkiej czarki wylizał ostatnie 
drobiny wilgoci, które nie zdążyły wyparować w dusznej atmosferze pomieszczenia. Potem 
załomotał w drzwi. Dopiero po minucie uporczywego stukania rozległ się cichy trzask.
– Czego? – popłynął spod sufitu opryskliwy głos.
Tom zadarł głowę, lecz natychmiast zamknął oczy oślepiony spływającymi z góry 
potokami światła.
– No! – strażnik był wyraźnie zniecierpliwiony. – Czego sobie życzymy?
– Gorąco... pić – słowa z trudem przeciskały się przez trawione pragnieniem wargi.
– Przycisk nad blatem z lewej – i strażnik wyłączył się.
To nie była woda, jednak Tom trzykrotnie napełniał czarkę i wypijał ją duszkiem. Gdy 
wrócił na posłanie, natychmiast wessała go czarna przepaść snu.
Wysoki, zawodzący dźwięk pojawił się nie wiadomo kiedy i nie wiadomo skąd. Wypełnił 
całą przestrzeń, zacierając granicę pomiędzy tym co poza a tym co w środku. Jak wtedy, na 
Astaborze, podczas wariackiego rajdu, który skończył się schwytaniem całej formacji w 
kolapsową pułapkę... i później, gdy otoczony kręgiem rindańskich widm, błagał oprawców o 
szybszy koniec. O nieba! Czy nie ma już ucieczki przed tym koszmarem?!
Po przebudzeniu czuł się bardzo źle – gorączka, zawroty głowy, wrażenie dziwnego 
ssania w koniuszkach palców... Nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji spróbował 
pospacerować po celi i omal nie zwalił się na podłogę. Usiadł ostrożnie na brzegu posłania...
Widocznie znowu zasnął, bo w pewnym momencie stwierdził, że leży wciśnięty w kąt, 
mając rękę zdrętwiałą od zbyt długiego niedokrwienia. Masował ją uparcie, by jak najszybciej 
minęło nieprzyjemne mrowienie.
Nie wiedział, ile czasu minęło od chwili, gdy wprowadzono go do tej celi. Wszedł tu 
prosto z kabiny poduszkowca, eskortowany przez dwóch strażników. Mogło to być kilka 
godzin albo kilka dni temu. Polecono mu czekać. Cóż innego mógłby robić człowiek 
zamknięty w tym idiotycznym sześcianie? Czekał więc i myślał, próbując zrozumieć sytuację, 
w której się znalazł. Z miernym skutkiem.
...pochyliła się nad nim, mówiąc coś pieszczotliwym tonem. Była podobna do jego 
nieżyjącej matki, ale gdy popatrzył na nią uważnie, dostrzegł twarz swojej żony, którą 
postanowił zabić. Pamiętał, że zrobiła coś strasznego. Coś, czego nie potrafił jej przebaczyć. 
Nigdy.
Wytężając wszystkie siły podniósł się, ale ona była ciągle ponad nim. Nie mógł jej 
dosięgnąć. Śmiała się, zachęcając go do ponowienia próby.
– Ruszaj się! – wołała głosem, który dudnił w uszach powodując bolesne skurcze czaszki. 
– Szybciej!!!
Pokonując bezwład mięśni stanął na równe nogi, opierając się drżącymi rękami o ścianę 
celi.
– Idziemy.
Wyszła pierwsza przez otwarte drzwi. Powlókł się za nią, z trudem utrzymując 
równowagę. Przed oczami latały mu czarne płaty, w głowie szalał orkan splątanych myśli.
– O rany! – jęknął rozpaczliwie. – Wszystko mi się pieprzy...
Na korytarzu stało w równym szeregu kilkunastu mężczyzn. Ubrani byli w identyczne 
bluzy – pozbawione kieszeni i zasuw – luźne spodnie i niezgrabne chodaki; całość w 
jednostajnym szarym kolorze. Mieli ogolone głowy, co powodowało, że wszyscy wydawali 
się do siebie podobni. Tom, pchnięty przez któregoś ze strażników, stanął posłusznie na 
końcu szeregu. Patrząc na swoich sąsiadów nie mógł powstrzymać się od dotknięcia własnej 
potylicy – dłoń natrafiła na gładką skórę.
Wysoka kobieta, z naszywkami borta na ramionach, komenderowała grupą pięciu 
osiłków w ciemnowiśniowych kombinezonach. Otwierali właśnie drzwi do kolejnych celi.
– Lizey Myrmall – odczytał Tom z patki identyfikacyjnej, którą dostrzegł na ozdobionym 
pióropuszem kasku. Całkiem ładne imię. Lizey, Liz...
Ostro rzucony rozkaz przeciął powietrze, przywracając poczucie rzeczywistości. Kobieta 
szła wzdłuż szeregu, przyglądając się uważnie poszczególnym twarzom.
– Co za okropna baba – pomyślał Tom. – Zachowuje się tak, jakby cała ta impreza 
sprawiała jej wyjątkowo dużą przyjemność. Wygląda na to, że ma tutaj sporo do powiedzenia. 
– Jeszcze raz przejechał palcami po wygolonej czaszce. – Ciekawe, kiedy oni zdążyli mnie 
tak załatwić? – chciał wsadzić ręce w kieszenie spodni, ale dłonie obsunęły się po szorstkim 
materiale. – Jasne, ciuchy też zostały zmienione.
Apatycznie przyglądał się, jak z sąsiedniej celi wyprowadzano tykowatego mężczyznę o 
podkrążonych oczach. Rozbiegane spojrzenie, ruchy pozbawione pełnej synchronizacji; 
wyglądał jak pijany, a kiedy stanął koło Edginsa, zatoczył się nagle i byłby z pewnością runął 
na podłogę, gdyby ten nie podtrzymał go ramieniem.
– Dziękuję, bracie. Dziękuję... – spuchnięta twarz zwróciła się w stronę Toma, który 
skinął tylko głową i wbił wzrok w czubki kretyńskich chodaków. Były o kilka numerów za 
duże. Czuł się głupio – zupełnie jakby jego wygląd miał teraz jakiekolwiek znaczenie.
W tym momencie strażnicy rozsunęli następne drzwi. Wytoczył się z nich pokrwawiony 
kształt człowieka i rycząc zwierzęcym głosem runął na najbliższą postać odzianą w 
ciemnowiśniowy kombinezon. Trwało to zaledwie sekundę, nie dłużej. Tom zdążył tylko 
dostrzec upadającego strażnika i gotującą się do nowego skoku sylwetkę atakującego. 
Potworny wrzask zamarł w pół tonu. Kobieta podeszła do leżącego bezwładnie ciała, 
trzymając odblokowany przenikacz w wypielęgnowanej dłoni. Ironiczny uśmiech zagościł na 
jej ustach, nadając twarzy wyraz odpychającego okrucieństwa.
– Potwór – wymamrotał stojący obok Edginsa człowiek.
Szereg zafalował, ale w tej samej chwili wyloty pięciu ażurowych emiterów zwróciły się 
w stronę stojących pod ścianą.
– Nie radzę próbować – twarz kobiety przypominała teraz maskę sfinksa.
Poturbowany strażnik zbierał się powoli. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie wzdłuż 
tułowia, drugą usiłował zatamować krew płynącą z rozciętego policzka. Tom odczuwał przez 
sekundę coś w rodzaju współczucia dla tego człowieka, ale widok odblokowanych 
przenikaczy uświadomił mu beznadziejność własnego położenia.
– Mam dosyć – stwierdził w duchu. – Dosyć tej zwyrodniałej kobiety, całego świata i 
siebie samego. – To wszystko jest jedną wielka paranoją. Powinienem już nie żyć tak by było 
chyba najlepiej.
Przestał zwracać uwagę na to, co się wokół niego działo. Jego umysł funkcjonował na 
zwolnionych obrotach; jakby odurzony jakąś trucizną.
Leżący na podłodze człowiek poruszył się i jęknął. Kobieta podeszła do ściennego 
autofonu.
– Na poziomie adaptacyjnym mieliśmy drobne nieporozumienie – mówiła w mikrofon. – 
Przyślijcie serwomed z obsługą. Czternastka w stanie szoku; chyba ktoś wpakował mu 
podwójną dawkę FZ-etów. Ciut za dużo jak na początek. Aha – przypomniała sobie o 
poturbowanym strażniku – Kleft jest ranny. Nic poważnego, ale pośpieszcie się.
Przerwała połączenie, nie czekając na odpowiedź.
– A wy – zwróciła się do stojącego pod ścianą rzędu milczących postaci – jazda. 
Subtrowiec czeka za rogiem.

3.
Nic tak nie poprawia samopoczucia jak masaż biognetyczny, dlatego też obel-bort Ubir 
nuf Dem od niego rozpoczynał każdy nowy dzień swojego życia. Podśpiewując fałszywie 
melancholijne frazy nowo zasłyszanej melodii, czekał, aż trzy otaczające go służboty 
zakończą układanie fałd obszernej koszuli. Potem odprawił je ruchem ręki i przeszedł do 
wspaniałego salonu, którego wnętrze spreparowane było na wzór starogreckiej świątyni. 
Sprotezowanym wzrokiem ogarnął rzędy smukłych kolumn i marmurowe posągi 
wymyślonych bogów. Wyglądały imponująco.
– Piękne, cudowne, wielkie – mruczał do siebie, upajając się skarbami antycznego świata. 
– Prawdziwa sztuka, tak, tak... Popatrz, Chief – powiedział do rozespanego skrzydłaka, który 
siedział na brzegu ofiarnego stołu. – To wszystko istniało kiedyś naprawdę. Ludzie najpierw 
wyobrazili sobie te wspaniałe rzeczy, zbudowali je, a potem... – zaśmiał się z jakąś dziwną, 
żałosną satysfakcją. – No cóż, potem zniszczyli. Zrobili to jednym ruchem ręki. O, tak – 
nacisnął ledwie widoczny, rubinowy punkt w narożniku kamiennej bryły. Świątynia 
rozpłynęła się w powietrzu, a jej miejsce zajęło wnętrze przestronnego, niemal pustego 
pokoju. Ubir nuf Dem stał koło kanciastego mebla, który jeszcze przed chwilą był 
marmurowym stołem ofiarnym.
– Tak to już jest z tymi ludźmi, Chief – dodał. – Nie ma dla nich nic świętego.
Skrzydłak przyglądał mu się przez moment, kołysząc nieznacznie łbem osadzonym na 
długiej szyi; wreszcie wydał z siebie przenikliwy syk i wznowił przerwaną toaletę, czesząc 
ostrym dziobem skołtunioną sierść koloru zwiędłych liści.
– Masz rację – Ubir nuf Dem pokiwał głową, aprobując tym samym reakcję swojego 
ulubieńca. – Masz zupełną rację. Wszystko to funta kłaków nie warte.
Poprawił aparat optyczny, który miał wmontowany w czaszkę. Czarna, błyszcząca obręcz 
o szerokości pięciu centymetrów zasłaniała twarz na wysokości oczu, sięgając płatów 
skroniowych. Kryła w sobie detektor fal świetlnych wraz z przetwornikiem, mającym za 
zadanie przekazywać obrazy wprost do ośrodków wzrokowych. Na zewnątrz wystawały tylko 
teleskopowe czujniki, przydając obliczu obel-borta niesamowitego wyglądu. Metalowa płytka 
wypełniała brakujący fragment potylicy. Kompozycję podkreślały odstające od nagiej czaszki 
uszy i krzywy, haczykowaty nos.
Ubir nuf Dem przypomniał sobie o codziennych obowiązkach, skutkiem czego na jego 
twarzy zagościł wyraz posępnej irytacji. Nie cierpiał, gdy cokolwiek odrywało go od 
ulubionych zajęć, polegających głównie na odkurzaniu olbrzymiej kolekcji rodzinnych 
klejnotów i segregowaniu dzieł sztuki będących wytworem nie tylko ludzkich rąk. Bowiem 
Ubir nuf Dem był prawdziwym miłośnikiem piękna, a tajemnice uwięzione w migotliwych 
kamieniach pobudzały w jego duszy najdelikatniejsze struny skrywanej przed światem 
wrażliwości. Jedyne zmartwienie obel-borta polegało na tym, że nie mógł nikomu przekazać 
opieki nad posiadanym skarbem. Potężny ród nuf Demów, sięgający swymi korzeniami 
czasów sprzed Wielkiej Kolonizacji, rozsypał się po próżniowych szlakach, a jego główna 
linia miała wygasnąć wraz z bezpotomnym zgonem Ubira, który – mimo stosunkowo 
młodego wieku – był bezpłodny niczym wypalona gwiazda.
Ostatni z nuf Demów spojrzał na serdeczny palec swojej prawej ręki, opleciony misternie 
rzeźbioną spiralą rodowego pierścienia. Bezcenny drobiazg, który zniknie z tego świata, jeśli 
nie zdarzy się cud... Nie ma cudów, nie ma żadnej nadziei. Bolesny skurcz zdławił piersi. Ha, 
trudno! Będzie, co być musi. Cienie dumnych przodków spoliczkują Ubira bezlitosnym 
wzrokiem, gdy wkroczy do ich królestwa niosąc na palcu dowód własnej niemocy. I cóż im 
wtedy odpowie?
– O Gwiazdo Promienna, dlaczego obarczyłaś mnie takim brzemieniem?!
Ponure myśli opanowały obel-borta. Dla poprawienia nastroju włączył muzykę i 
zasłuchany w wibrujące kaskady dźwięków ruszył w stronę jadalni.
– Chodź, Chief. Pora na śniadanie.
Skrzydłak wzbił się w powietrze i przelatując tuż nad głową Ubira, wpadł do sąsiedniego 
pomieszczenia. Oczekujący tam służbot, na widok wchodzącego obel-borta odsunął wysokie, 
ozdobne krzesło stojące u szczytu długiego stołu, wspartego na dwóch przezroczystych 
kolumnach. Na ścianie, tuż nad miejscem przeznaczonym dla głowy rodu, wisiało godło nuf 
Demów: symbol nieskończoności otoczony kręgiem, z którego rozbiegały się promieniście 
tęczowe smugi.
Chief wydał nagle krótki, chrapliwy okrzyk i lądując na stole zaczął nerwowo spacerować 
po matowym blacie. Ubir spojrzał uważnie na swojego pupila, który machał gwałtownie 
błoniastymi skrzydłami, ponawiając gniewne sygnały.
– Cóż tak cię niepokoi, Chief? – spytał obel-bort siadając przy stole. – Czy coś się 
wydarzyło?
Skrzydłak stanął tuż przed nim, przestępując szybko z nogi na nogę. W tej samej chwili 
mały aparat znajdujący się na przegubie lewej ręki Ubira zaczął migotać pomarańczowym 
światłem.
– Miałeś rację, Chief. Ktoś nam przeszkadza podczas śniadania. Musiało się wydarzyć 
coś naprawdę poważnego – obel-bort dotknął błyskającego punktu. – Fatalnie się zaczyna ten 
nowy dzień – pomyślał. – Na pewno jakieś kłopoty. I jak zwykle zwalą to wszystko na moją 
głowę.
W milczeniu obserwował wyrastającą z podłogi kolumnę światła, postanawiając w duchu, 
że pozbędzie się intruza jak najszybciej. Gdy jednak postać rozmówcy przybrała dostrzegalny 
kształt, przełknął tylko ślinę i nieznacznie skłonił głowę.
– Chwała Słońcu, obel-borcie – usłyszał znajomy, dźwięczny głos.
– I Dzieciom Jego – odpowiedział odruchowo.
Spoglądała na niego z wysoka badawczym, zielonozłym wzrokiem, poprawiając dłonią 
niesforne, krótko przycięte blond włosy. Kombinezon delikatnie zaznaczał jej kobiece 
kształty, od których uroku obel-bort, mimo olbrzymich wysiłków, uwolnić się nie potrafił.
– Mam do ciebie małą prośbę – powiedziała po krótkiej chwili milczenia. – Myślę, że mi 
nie odmówisz.
– Dobrze myśli – skonstatował Ubir nuf Dem w duchu, ubolewając jednocześnie nad 
swoją słabością. W obliczu tej kobiety czuł się zawsze małym, naiwnym chłopcem, który dla 
otrzymania ulubionych łakoci gotów jest pokonać najbardziej nawet karkołomne przeszkody.
– Dlaczego się nie odzywasz? Czyżbyś nie chciał już ze mną rozmawiać?
– Nie, skądże – zaprzeczył szybko. O wiele za szybko. Gardził sobą i tym służalczym 
tonem, z jakim odpowiadał na jej pytania. – Zastanawiałem się tylko...
– Nad czym? – zabrzmiało to jakby mówiła: „Czy ty w ogóle potrafisz się zastanawiać?”.
– Nie przypuszczałem, że zobaczę cię tak szybko...
– Mniejsza o to – nie pozwoliła mu dokończyć, za co był jej nawet wdzięczny. – Kreator 
Fuertad zjawi się zaraz u ciebie. Osobiście. Ma zamiar złożyć oficjalną skargę na nadzorcę 
poziomu adaptacyjnego, czyli na mnie.
– Kreator Fuertad! – wykrzyknął Ubir nuf Dem. A czegóż ten bałwan chce od ciebie? – 
przechadzał się wzdłuż stołu, by uniknąć badawczego wzroku kobiety. – To dobrze, że 
Fuertad ma dosyć jej wyskoków – myślał. – Stary dziwak, ale tylko on jeden może pomóc mi 
uwolnić się od niej. Każdego innego omotałaby swoimi sztuczkami. Każdego, z wyjątkiem tej 
karłowatej zasuszonej mumii. Chwała ci kreatorze!
Zatrzymał się tuż przed przestrzenną projekcją kobiecej postaci.
– Możesz być spokojna, Liz – powiedział patrząc jej prosto w oczy. – Fuertad nic nie 
zwojuje.
– Przecież nawet nie wiesz, o co mu chodzi – parsknęła gniewnie.
– Stary głupiec – Ubir nuf Dem wzruszył lekceważąco ramionami. – Na pewno czepia 
się, jak to zwykle on. Nic nowego.
– Oskarży mnie o działanie na szkodę Związku Solarnego – powiedziała spokojnie Lizey. 
– Jego zdaniem ponoszę odpowiedzialność za śmierć jednego z umrzyków. Musiałam 
zdekompletować ostatni transport i Fuertad zaczął się pieklić. Dobrze wiesz, jakie on ma 
wpływy w Radzie.
– Ród nuf Demów zasiadał w Radzie od początku jej istnienia – stwierdził obel-bort z 
dumą. – A na Gelwonie ja jestem komendantem, a nie Fuertad. Nie powinnaś o tym 
zapominać.
– Będę pamiętać, obiecuję – skłoniła głowę, a Ubirowi zdawało się, że dostrzega na jej 
twarzy ironiczny uśmieszek.

4.
Natarczywe światło przebiło się przez powieki i zaatakowało siatkówkę, powodując 
nieznośny ból. Tom szarpnął głowę w bok i zaraz tego pożałował. Wnętrze czaszki 
rozchybotało się gwałtownie, zupełnie jakby znudzone osiadłym trybem życia półkule 
stwierdziły, że pora opuścić dotychczasową siedzibę i poszukać sobie nowego miejsca. W 
uszach zagościł odgłos wściekłej nawałnicy, zsynchronizowany z falowaniem rozbełtanego 
mózgu. Tom jęknął i dźwięk ten przyłączył się do ryczącej burzy, zwielokrotniony 
bezlitosnym echem.
– Masz, wypij – czyjeś ramię objęło go wpół i podtrzymało w pozycji siedzącej. Krztusił 
się przełykając jakiś płyn o ohydnym smaku.
– Nic innego w tym barze nie serwują, ale pomaga, znam to z autopsji.
Tom wycharczał coś w rodzaju podziękowania i opadł bezwładnie na posłanie. Po kilku 
minutach stwierdził z zadowoleniem, że nieznośne kołysanie mija, a towarzyszący mu huk 
rozszalałego oceanu zamienia się w ledwie słyszalny szmer.
– Zupełnie jak klin – pomyślał i bardzo ostrożnie uchylił kurtynę powiek. Światło nie 
było już tak bolesne, a raczej źrenice zaczęły spełniać swoją funkcję. Pocieszające. Spróbował 
usiąść.
– Ostrożnie – niewyraźna postać zamajaczyła przed oczami Edginsa. – Nie wyglądasz 
jeszcze najlepiej – głos znajomy, ale twarz nie mogła wpasować się w żaden fragment 
postrzępionej przeszłości.
Otoczenie powoli nabierało konkretnych kształtów, rozmazane plamy sygnalizowały 
swoje, właściwe znaczenie. Niewielka, podłużna sala o półkolistym sklepieniu, obszerne 
podium spoczynkowe dla kilku osób i majaczący prostokąt wejścia.
– Umeblowanie więcej niż skromne – pomyślał Tom unosząc się na łokciach. Chciał 
powiedzieć coś na powitanie, ale słowa ugrzęzły w opuchniętej krtani. Z trudem przełknął 
gęstą ślinę. Trochę lepiej.
Tykowaty mężczyzna z nienaturalnie nabrzmiałą twarzą pomógł mu usiąść, drugi stał 
oparty o ścianę, przyglądając się temu z obojętną miną. Trzeci był mutantem. Leżał na wznak 
ze wzrokiem wbitym w sufit. Może spał, bo oczy miał do połowy przysłonięte błonami 
mrużnymi.
– Gdzie my jesteśmy? wychrypiał Tom, zwracając się do pochylonego nad nim 
mężczyzny.
– Gelwona – krótka odpowiedź eksplodowała z niezwykłą siłą.
Gelwona! Nazwa, którą usłyszał po raz pierwszy wychodząc z komory transferacyjnej, 
wydała mu się teraz dziwnie znajoma; jakby tkwiła ukryta gdzieś głęboko w zakamarkach 
podświadomości, czekając tylko odpowiedniej chwili. I to irracjonalne przeświadczenie, że 
dotarł do miejsca swego przeznaczenia. Bez sensu, zupełnie bez sensu.
– Co to jest, ta Gelwona?
Wypływający z uciążliwego milczenia chichot był jedyna odpowiedzią. Oparty o ścianę 
mężczyzna stanął nad Edginsem i wykrzywił twarz w sardonicznym uśmiechu.
– Rzecz w tym, że nikt nie wie – wycedził. – Poza nami. Ale my stąd nie wyjdziemy i 
dalej nikt nie będzie wiedział. Kapujesz?
– Daj spokój – tykowaty próbował rozładować atmosferę, jednak robił to bez 
przekonania.
– Pyta, więc odpowiadam – drugi mężczyzna wzruszył gniewnie ramionami. – A może ci 
się zdaje, że nie mam racji?
Tykowaty nie podjął zaczepki. Zwiesił tylko głowę, a z całej jego postaci biło poczucie 
klęski i łagodna rezygnacja.
– Niedobrze z nim – pomyślał Edgins. – Facet jest już psychicznym trupem. Oddycha 
tylko z przyzwyczajenia. – Rozejrzał się po sali. – Gdzie tu jest kibel? – spytał.
– Co? – tykowaty spojrzał na niego nieprzytomnie, a potem wyciągnął przed siebie ręce. 
Rozcapierzone palce dygotały jak w febrze.
– Dlaczego to wszystko tak się trzęsie?! – krzyknął nagle. – Wyłączcie silniki! 
Wyłączcie! – przycisnął pięści do skroni i drżał cały, kuląc się pod ścianą.
Tom w pierwszym odruchu chciał przyskoczyć do niego – nie wiadomo właściwie po co, 
bo i tak nie wiedział jak pomóc – ale gdy spróbował wstać, zakręciło mu się w głowie i 
klapnął z powrotem na posłanie.
– Czego tak stoisz, bydlaku! – krzyknął do nieruchomej sylwetki drugiego mężczyzny. – 
Zrób coś!
– Na imię mam Jab – powiedział tamten spokojnym tonem. – Jab Rostman. A wychodek 
jest tam – wskazał ręką wnękę, która była za plecami Edginsa.
Tykowaty wciąż jęczał – teraz już ciszej, jak skrzywdzony szczeniak. Tom zaklął i 
pokonując bezwład mięśni dotarł do skulonej postaci. Kiedy układał wstrząsane rytmicznymi 
drgawkami ciało na własnym posłaniu i okrywał je szorstkim kocem, Jab nawet nie drgnął.
– Wszystko wpadnie w rezonans – mamrotał tykowaty płaczliwie. – Cała sekcja się 
rozsypie. Wyłączcie, błagam... dlaczego nikt tego nie wyłączy? – wtulił twarz w koc i 
rozszlochał się na dobre.
– Ścierwa – wysyczał Tom. – Co oni z nim zrobili?
Dostrzegł pełną czarkę stojącą w pobliżu śpiącego mutanta. Wyciągnął rękę.
– Zostaw – wąskie wargi uchyliły się nieznacznie, ale była to jedyna zmiana, jaką zdołał 
zauważyć. Sięgnął jeszcze raz.
– Powiedziałem: zostaw – powtórzył mutant. Jego okrągłe, lekko wyłupiaste oczy ani na 
chwilę nie oderwały się od sufitu.
– Ty parszywy jajorodku! – wybuchnął Tom chwytając naczynie. – Powiedz coś jeszcze, 
a rozwalę ci pysk.
– Chyba nie masz zamiaru go otruć? – sączące się z ust mutanta słowa zabarwione były 
śliskim akcentem, potęgującym wrażenie inności.
– Otruć?
– Zmieniłem trochę budowę cząsteczek. Niewiele, ale organizm ssaka tego nie zniesie.
Edgins ostrożnie zamoczył język i rozpoznał ten sam obrzydliwy napój, jakim go 
uraczono w chwili przebudzenia. Jednocześnie poczuł, że ktoś wyrywa mu naczynie z rąk. 
Mutant stał przed nim kołysząc się na pałąkowatych nogach.
– Żeby nie było niejasności – jednym ruchem chlusnął zawartością na podłogę i oddał 
Edginsowi pustą czarkę. – Potem mógłbyś mieć do mnie pretensje – wrócił na swoje miejsce i 
ułożył się wygodnie.
– Gdyby ci doczepić ogon... – zaczął Tom, ale w tym samym momencie koniec języka 
zapiekł żywym ogniem. Pospiesznie splunął.
– Niepotrzebnie mnie obrażasz – mutant wyciągnął rękę wskazując leżący pomiędzy nimi 
koc. Edgins przez chwilę przyglądał się bezwłosemu ramieniu, którego błyszcząca, niemal 
przezroczysta skóra prześwitywała plątaniną żył, ścięgien i mięśni. Dopiero potem przeniósł 
wzrok na ciemne plamy w miejscach, gdzie upadły krople przeobrażonego płynu. Po plecach 
przewędrował mu zimny dreszcz.
Obserwujący to wszystko z bezpiecznej odległości Jab zbliżył się teraz i wyjąwszy z rąk 
Edginsa puste naczynie, wszedł do wnęki. Tykowaty, opatulony po same uszy, ciągle jeszcze 
drżał popłakując jak niemowlę. Jego nienaturalnie rozszerzone źrenice przypominały dwie 
czarne studnie, w których Tom bezskutecznie próbował doszukać się przebłysku 
świadomości. Tym skwapliwiej przyjął od Jaba napełnione naczynie i wspólnymi siłami 
wmusili kilka łyków w zaciśnięte kurczowo usta.
– Czy naprawdę nie ma tu nic innego? – spytał Edgins krzywiąc się na samo 
wspomnienie.
Jab pokręcił przecząco głową.
– Za każdym razem pytasz o to samo – powiedział z wyrzutem.
– Jak to „za każdym razem”? – Tom spojrzał na niego podejrzliwie.
– Normalnie. Budzisz się i nic nie pamiętasz. On zresztą też – Jab wskazał na 
tykowatego, który przestał jęczeć i spał spokojnie z zamkniętymi oczami.
– Wielkie Nieba – jęknął Edgins. – Jak to możliwe?
– Widocznie możliwe, skoro jest.
– A ty?
– Ja w ogóle nie sypiam – wzruszył ramionami Jab. – Chociaż tutaj chętnie bym zamknął 
oczy – dodał znalem. – Ale nie mogę, rozumiesz? Nie mogę. Taki już jestem... – zawiesił 
głos, jakby w obawie, że powiedział za dużo.
– Zaprogramowany – dokończył za niego Edgins.
– Zgenotypowany – poprawił go Jab. – Zresztą, nazwij to jak chcesz. W każdym razie 
jestem bardziej człowiekiem niż ten tam – obaj jednocześnie spojrzeli na leżącego w nie 
zmienionej pozycji mutanta.
– Rozumiem – uśmiechnął się Tom. – Solidarność ssaków, tak?
Jab nie dostrzegł ukrytej drwiny, a jeśli nawet, to nie dał po sobie poznać.
– On jest niebezpieczny – ciągnął głosem zniżonym do konspiracyjnego szeptu. – Te 
zdolności, które ujawnił, są już wystarczającym dowodem. A my nawet nie wiemy, co on 
jeszcze potrafi.
Edgins kiwał głową myśląc zupełnie o czymś innym.
– Ciekawe, dlaczego trzymają nas razem – zastanawiał się – zamiast, tak jak na początku, 
wpakować każdego do osobnej celi. Chyba nie ze względu na brak miejsca, bo w takim 
pomieszczeniu bez trudu zmieściłoby się jeszcze kilka osób.
Przypomniał sobie poziom adaptacyjny i długi szereg szaro odzianych postaci. Skoro oni 
czterej żyją, to w takim razie pozostali też chyba mają się nie najgorzej.
– To wszystko jest dokładnie zaplanowane i zorganizowane – myślał Tom – a zatem musi 
prowadzić do jakiegoś celu. Inaczej nikt by się nie bawił w taką ciuciubabkę. Transforacja 
każdego kilograma masy kosztuje setki tysięcy ergów. Nie trwoni się takiej ilości energii bez 
powodu, jesteśmy więc komuś do czegoś potrzebni. To pocieszające. Żeby tak jeszcze 
wiedzieć komu i do czego? – powiódł spojrzeniem po gładkich ścianach pomieszczenia, a 
potem skierował wzrok ku górze.
– Komu i do czego? – powtórzył półgłosem natrętne pytanie.

5.
– Transforacja każdego kilograma masy kosztuje setki tysięcy ergów – mówił skrzekliwie 
kreator Fuertad. – Nie jesteśmy instytucja charytatywną i pan, obel-borcie, doskonale zdaje 
sobie z tego sprawę. Ci skazańcy są nam zbyt potrzebni, abyśmy mogli tolerować 
nieodpowiedzialne wybryki prowadzące do marnowania cennego materiału. Sporządziłem już 
na ten temat odpowiedni raport i chciałbym, żeby pan zapoznał się z jego treścią.
– Kiedy? – spytał Ubir nuf Dem nie przestając obserwować wnętrza celi, w której 
przebywał Edgins z trójką współwięźniów. Kopuła inwigilacyjna przepuszczała obraz tylko w 
jednym kierunku, jednak obel-bort odniósł dziwne wrażenie, że spoglądający w górę człowiek 
obserwuje go. Na wszelki wypadek wycofał się za barierkę.
– Pan mnie w ogóle nie słucha! – w głosie kreatora zabrzmiała nuta z trudem hamowanej 
irytacji.
– Och, najmocniej przepraszam – Ubir nuf Dem odwrócił się w stronę zasuszonego 
starca, który siedział w opływowym fotelu. – Ostatnio bywam roztargniony – dorzucił 
wyjaśniającym tonem. – A co się tyczy pańskiego raportu, mogę go przejrzeć w każdej 
chwili. Choćby zaraz.
– Jest tutaj – kreator wyciągnął rękę. Na dziecięco małej dłoni leżał błyszczący krążek 
mnemogramu. Ubir nuf Dem ujął go ostrożnie w dwa palce, uważając przy tym, by nie 
dotknąć pomarszczonej skóry. Kreator Fuertad wyglądał tak, jakby miał się rozsypać przy 
lada podmuchu.
– Dobrze, że tu nie ma przeciągów, prawda Chief? – powiedział obel-bort patrząc na 
swego ulubieńca. Skrzydłak przekrzywił głowę i przestąpił kilkakrotnie z nogi na nogę, a w 
powietrzu rozległ się przenikliwy syk.
– Kiedy uzyskam pańską opinię? – przypomniał o swoim istnieniu kreator.
– Sądzę, że można z tym poczekać do jutra – mruknął Ubir nuf Dem. – Niech on się 
wreszcie odczepi – pomyślał przesyłając w stronę zasuszonej mumii uprzejmy grymas. – Jego 
głos rozstraja mój system nerwowy, niszcząc efekt porannej kontemplacji. Czuję się coraz 
gorzej. – Wrzucił krążek mnemogramu do kieszeni i nie zwracając uwagi na kreatora głaskał 
błyszczącą sierść skrzydłaka.
W drugim końcu obszernej hali grupa ludzi w ciemnowiśniowych strojach krzątała się 
wokół kanciastej sylwetki wahadłowca. Na kadłubie statku i znikających w ładowni 
kontenerach widać było okrągłe znaki Związku Solarnego. Stłumiony odległością szum 
pracujących maszyn działał usypiająco i Ubir nuf Dem z trudem powstrzymał ziewanie.
– Jak tam, moje robaczki? – mruknął zaglądając ponownie do wnętrza celi. – Mam 
nadzieję, że się wam tutaj podobało. Nie macie zresztą dużego wyboru...
Siedzący na barierce skrzydłak balansował w przód i w tył, a jego przenikliwy wzrok 
spoczywał na czwórce więźniów. Dłoń obel-borta zbliżyła się do głowy ulubieńca, lecz 
zatrzymana gniewnym piskiem zawisła w powietrzu.
– Cóż to za humory, Chief? – obruszył się Ubir nuf Dem.
Skrzydłak podskoczył i zatoczywszy krąg nad kopułą inwigilacyjną wylądował mu na 
ramieniu. Ciągle piszczał.
– Wiem, wiem – obel-bort uśmiechnął się ze zrozumieniem. – Ten stary dureń może 
każdego wyprowadzić z równowagi. Na szczęście już go nie ma – fotel kreatora znikał 
właśnie w drzwiach pobliskiej windy – więc nie będziemy sobie zaprzątać nim głowy, 
prawda?
Ubir nuf Dem ruszył powoli wzdłuż barierki, za którą widać było długi szereg kopuł 
inwigilacyjnych. Niektóre pulsowały seledynowym blaskiem, ale większość z nich smuciła 
oczy obel-borta widokiem wygaszonych promienników. Gelwona przeżywała wyraźny 
kryzys, co stało w jawnej sprzeczności z projektem rozbudowy, jaki kreator Fuertad 
przedstawił na ostatnim posiedzeniu Rady. Coś trzeba będzie z tym fantem zrobić, ale co, 
tego Ubir nuf Dem nie wiedział i prawdę mówiąc niewiele go to interesowało.
Kolumna ciemnowiśniowych postaci, prowadzona przez młodszego borta, 
przemaszerowała w pobliżu, honorując komendanta regulaminowym pozdrowieniem.
– Widocznie jacyś nowi – pomyślał Ubir nuf Dem. – Świeży zapas armatniego mięsa. 
Poruszają się tak dziarsko, bo nie wiedzą jeszcze, w jakie piekło wpadli. Ciekawe, ilu z nich 
zostanie przy zdrowych zmysłach?
Doszedł do zastrzeżonego pionu komunikacyjnego i wymówiwszy aktualne hasło, czekał, 
obserwując pracujących przy wahadłowcu ludzi. Poruszali się ospale, a dowodzący grupą 
oficer w ogóle nie interweniował, zajęty puszczaniem kółek papierosowego dymu. W pewnej 
chwili taśmociąg stanął – jeden z kontenerów tkwił zaklinowany w wąskiej prowadnicy. 
Ludzie klnąc szarpali dźwignie bloku dyspozycyjnego; pomarańczowe światła rytmiczną 
pulsacją sygnalizowały defekt urządzenia. Sapnęły drzwi windy i Ubir nuf Dem, 
odgrodziwszy się plecami od panującego w hali rozgardiaszu, wszedł do środka.
– Chyba już czas na południowy posiłek – mruczał pod nosem. – Powinienem coś zjeść, 
czuję to. Racjonalne odżywianie jest podstawą dobrego samopoczucia.
Wyjął z kieszeni błyszczący krążek mnemogramu i obrócił go w palcach, uśmiechając się 
do własnych myśli. Kreator Fuertad postawił go w sytuacji bez wyjścia. To dobrze, bardzo 
dobrze. Obel-bort Ubir nuf Dem musi teraz postępować zgodnie z procedurą. Wszystko 
obwarowane sztywnymi przepisami – żadnych wątpliwości, wahań, uników. Po prostu 
idealne rozwiązanie!
Winda zastopowała z głuchym sieknięciem, a przez otwarte drzwi wsączył się ciepły, 
liliowo-złoty blask poziomu oficerskiego. Rozgałęziony korytarz wabił okruchami szalonych 
wspomnień.
– Dlaczego tu przyjechałem? – zastanawiał się Ubir nuf Dem. – Przecież wcale nie mam 
zamiaru do niej iść. W każdym razie nie teraz.
Gdzieś w gardle poczuł drapanie. Pamięć przywoływała obraz namiętnej kochanki, 
budząc rozpaczliwe kołatanie serca. Bezwolny, okrutnie bezwolny – nawet teraz miał ochotę 
rozdeptać krążek mnemogramu, zamieniając obarczone pamięcią kryształki w biały miał, 
który jutro usuną automaty oczyszczające. Mimo tylu doznanych upokorzeń wciąż jeszcze 
karmił się nadzieją, jak ostatni głupiec. Czy naprawdę nie znajdzie w sobie dość siły?
– Poczciwy, stary Fuertad – uśmiech zagościł na obliczu Obel-borta. – Chyba ofiaruję mu 
jeden z tetryjskich posążków.
Podświadomość bez kontroli umysłu prowadziła go labiryntem korytarzy, odtwarzając po 
raz nie wiadomo który tę samą drogę. Zatrzymał się dopiero pod drzwiami znajomego 
segmentu mieszkalnego. Wyciągnął rękę w kierunku awizora.
– Niezmiernie mi przykro, Liz, ale sprawa wyszła poza moje kompetencje. – 
Usprawiedliwiające zdania nasuwały się z natrętną gorliwością. – Zbyt późno mnie o 
wszystkim poinformowałaś. – Będzie udawał współczucie, może nawet zdecyduje się na 
czułe przygarnięcie jej do siebie. – Daj spokój – powie. Ostatecznie wrócisz na Ziemię bogata 
jak mało kto, a przecież zawsze o tym marzyłaś...
Wyciągnięta ręka zwisła bezwładnie wzdłuż ciała.
– Nie mogę tam wejść – stwierdził ze smutkiem. – Ona od razu przejrzy całą grę. W 
ogóle nie będzie chciała ze mną rozmawiać.
Zawrócił i z nisko zwieszoną głową powlókł się pod prąd własnej namiętności. Jakaś 
część jego umysłu aprobowała takie postępowanie, ale... Właśnie! Jedno małe, śmieszne 
„ale”!
Skąd te wątpliwości? Dlaczego się waha? Dlaczego nie stać go na podjęcie ostatecznej 
decyzji? Czekać, zostawiając bieg sprawy obowiązującym paragrafom, to pozbyć się raz na 
zawsze wszystkich kłopotów związanych z osobą Lizey Myrmall. Ale czy naprawdę tego 
chce? Czy jej nieobecność nie stanie się męczarnią, kłamstwem rzuconym sobie samemu w 
twarz? Być szczęśliwym śmieciem znaczy nieraz więcej niż ofiarować mogą 
zmaterializowane czarodziejskim gestem obietnice wymyślonych bogów.
– Przecież to wszystko da się jeszcze odwrócić – Ubir nuf Dem przystanął i myślał 
gorączkowo. – Gdybym wprowadził Procedurę Obszaru Zamkniętego... Znajdę jakieś 
wytłumaczenie, w ostateczności zaaranżuję sytuację o wymaganym stopniu zagrożenia. 
Żaden problem, wystarczy dobrze to rozegrać... – z każdą chwilą czuł się coraz bardziej 
przekonany, że należy postąpić w ten, a nie inny sposób. – Lizey będzie mogła zostać na 
Gelwonie. Dzięki mnie. Wiem, jak jej na tym zależy. Musi tylko obiecać...
Znowu stał przed jej segmentem mieszkalnym i wpatrywał się w szczelinę między 
framugą a skrzydłem drzwi. Wyszła? Ale dokąd? Musiałby chyba słyszeć...
– A może... – piekące żądło zazdrości zraniło duszę obel-borta. – Może ktoś tam jest?!!
Twarz potomka rodu nuf Demów zamieniła się w posagowa maskę. Krok do tyłu, potem 
drugi. Krążek mnemogramu przyjemnie zaciążył na dłoni, kojąc rozjątrzoną ranę pewnością 
nadciągającej zemsty

6.
Opuściwszy wnętrze kabiny regeneracyjnej, Lizey przeszła do głównego pomieszczenia 
swojego segmentu, zanurzając stopy w puszystym podłożu. Niechętnym spojrzeniem 
obrzuciła skłębione posłanie widoczne w głębi przytulnej nawy spoczynkowej. To nie był 
najlepszy pomysł. Nie odczuwała żadnej satysfakcji, a wspomnienie zachłannych pocałunków 
drażniło tylko wypielęgnowaną dumę.
– Jeszcze jeden wyskok pomyślała z niesmakiem. – Jeszcze jeden dzielny, zaśliniony 
samiec. Ależ oni są śmieszni! Wystarczy trochę zakręcić tyłkiem, zrobić zachęcającą minkę i 
całe stado waruje pod drzwiami, czekając na swoją kolejkę. Zawsze gotowi, zawsze chętni do 
zabawy rozklejającej monotonię lepkiego czasu. Podniecają się tak szybko, by równie szybko 
zgubić zapał i zainteresowanie. A potem te upokarzające spojrzenia i wyszczerzone w 
lubieżnym uśmiechu zęby. Żebyś ty jeden z drugim wiedział, jak beznadziejnie to robicie. 
Władcy świata, twórcy cywilizacji, prokreatorzy nowych istnień, skazanych na powtarzanie 
tych samych błędów.
Zarzuciła na ramiona przejrzystą tunikę i usiadła przed opływowym pulpitem 
harmotronu. Fragment konsoli odpłynął w bok, odsłaniając skomplikowaną klawiaturę 
instrumentu. Delikatne, niemal pieszczotliwe muśnięcie kobiecej dłoni ożywiło szare ekrany 
plątaniną różnokolorowych linii.
– Za każdym razem to samo – wyszeptała Liz. – Jestem na siebie wściekła, a potem 
wszystko się powtarza. – Palce uderzyły w klawisze wywołując niski, basowy ton. 
Przechyliwszy na bok głowę słuchała przez chwilę w skupieniu, rozjaśniając nieco barwę 
podkładu. – Tak będzie lepiej – mruknęła.
Odchylona do tyłu prowadziła prawą ręką nostalgiczną improwizację. Drżąca ledwie 
słyszalną wibracją melodia wędrowała niespiesznie po skali, skojarzona z barwną projekcją 
optycznego przetwornika. Część pomieszczenia zalała błękitna poświata, pocięta misterną 
pajęczyną pomarańczowych mgnień.
Liz przelewała w tworzoną na poczekaniu muzykę całą swoją gorycz i żal. Lekkimi 
dotknięciami palców kreowała uczucie rozmarzonego szczęścia towarzyszące pierwszej i 
jedynej miłości. Mężczyzna, którego imię wykreślone zostało raz na zawsze z pamięci 
kobiety, wprowadził ją w świat niebotycznych uniesień i porzucił – dysonansowy akord 
zgrzytliwym cięciem zburzył istniejący nastrój. Melodia rwała się w spazmach nie 
spełnionego finału i w końcu zginęła, zduszona coraz szybszymi skokami łkających tonów. 
Zmiana barwy – teraz już zupełnie inne brzmienia, inne motywy. Żaden z tematów nie trwał 
jednak dłużej niż kilka taktów, tak że nie można było ich w żaden sposób zapamiętać, 
rozdzielić. Zlały się w jeden chaotyczny ciąg, dając obraz życia kobiety – życia przepojonego 
wstrętem i rozpaczliwym pożądaniem.
– Nienawidzę ich, nienawidzę... – czoło Lizey przecięła pionowa bruzda, przygryzione 
wargi zastygły w drapieżnym ugięciu. Zerwała się sprzed harmotronu i pobiegła prosto w 
migotliwą kurtynę świateł. Chwytając rękami powietrze próbowała złapać drgające w 
fantomatycznym pląsie barwy, objąć je, przytulić. Wymykały się chciwym dotyku dłoniom, 
palcom rozwartym w łaknącym geście, wibrując w takt podtrzymywanego przez instrument 
rytmu.
– Nie potrzebuję was! – krzyknęła zatrzymując się gwałtownie. – Potrafię sama! Sama... 
– sztywno wyprostowana wyszła z wielobarwnego kręgu i skręciła w stronę nawy 
spoczynkowej. Obok posłania stała niewysoka szafka, na której pyszniła się kwiecistym 
ornamentem misternie wykonana szkatułka. Odskoczyło kościane wieko odsłaniając 
kilkanaście białych krążków rozsypanych na aksamitnym dnie.
– Sama – powtórzyła z głuchą determinacją Liz.
Przez chwilę walczyła jeszcze ze zniewalającą siłą, chwytając powietrze płytkimi 
oddechami. Wreszcie wyciągnięta ręka zanurzyła się we wnętrzu szkatułki i gorzkawy smak 
kryształowych drobin wykrzywił twarz kobiety. Czym prędzej popiła białe okruchy 
aromatycznym nektarem i siedząc, na brzegu posłania czekała ze wzrokiem wbitym w 
podłogę.
– Już – szepnęła, czując jak koniuszki palców zaczynają sygnalizować swoją obecność 
wrażeniem dziwnego ssania. – Zaraz będzie dobrze... – głowa chwiała się coraz bardziej, 
ociężałe myśli pulsowały pod czaszką w rytm przyspieszonych uderzeń tętna. Po krótkiej 
chwili wszystko wróciło do normy, a umysł pogrążył się w nastroju radosnej beztroski. 
Wyrzuciwszy ramiona w górę, tanecznym krokiem wybiegła z nawy spoczynkowej, 
napełniając otoczenie perlistym śmiechem.
Harmotron ciągle jeszcze powtarzał ostatnie takty przerwanej impresji, podtrzymując 
migotliwe falowanie barwnego korowodu. Liz zasiadła ponownie przed instrumentem i 
szybkimi ruchami dziwnie lekkich dłoni wyprowadziła zapętlony motyw z martwego kręgu. 
Rozsadzało ją uczucie szalonej lekkości; była silna – tak silna, że mogłaby powstrzymać 
wirowanie gwiazd. I chociaż pamiętała gorzki smak kryształowych okruchów, wydawało jej 
się to zupełnie naturalne – jak lekarstwo zażywane podczas choroby.
Projekcja ożywionych przez muzykę świateł przyciągała wzrok, mamiąc wyobraźnię całą 
gamą barwnych skojarzeń. Liz opuściła powieki, pragnąc skoncentrować się wyłącznie na 
dźwięku. Nie mogła. Jakieś wspomnienie uporczywie kołatało do bram świadomości – 
wspomnienie człowieka zamkniętego w przezroczystym cylindrze. Widziała jego poruszające 
się usta, pięści uniesione w geście bezsilnej wściekłości i wypełnione śmiertelnym 
przerażeniem oczy.
– Nie rozumiem – potrząsnęła głową jakby w ten sposób chciała odpędzić natrętny obraz. 
Znikł, lecz na jego miejscu pojawił się drugi – zmięty strzęp człowieka rozciągniętego na 
twardej, pokrytej cienkim materacem półce. Szarpie go za ramię, a on patrzy na nią tak jakoś 
dziwnie, jakby...
– To z tej ostatniej grupy – przypomniała sobie. – Więzień numer coś tam dwanaście – 
grymas gniewu zeszpecił twarz Lizey. – Dlaczego właśnie on? Przecież nawet nie wiem, jak 
się nazywa!
Poczuła na sobie ciężar czyjegoś wzroku i czym prędzej poderwała powieki. Skrzydlaty 
maszkaron spacerował po konsoli harmotronu, przypatrując się spłoszonej kobiecie 
paciorkowatymi ślepiami. Omal nie krzyknęła.
– Graj dalej – poznała ten głos, spodziewała się go zresztą, rozpoznawszy w obrzydliwym 
ptaszydle maskotkę Ubir nuf Dema. Celowo nie odwracała głowy czekając, aż obel-bort 
zasygnalizuje swoją obecność.
– Dlaczego nie grasz? – położył ręce na jej ramionach. – Lubię słuchać twojej muzyki. 
Jest piękna.
– Kto ci pozwolił tu wejść? – spytała ostro, strącając jego dłonie.
– Drzwi były uchylone, więc myślałem...
– Myślałeś! – zaniosła się szyderczym śmiechem. – Naprawdę to robiłeś? Nie wierzę ci.
– Liz... – zaczął błagalnym tonem.
– Czego chcesz?
– Kreator Fuertad przekazał mi swój raport. Moglibyśmy przesłuchać i wspólnie 
zastanowić się...
Spojrzała na niego z udawanym zdziwieniem, potem wstała i wzruszając ramionami 
odparła:
– Przecież obiecałeś, że sam wszystko załatwisz.
– Obiecałem, ale...
– Wije się jak przydeptany robak – myślała Lizey, obserwując śmieszną postać obel-
borta. Teleskopowe oczy uciekały na boki, a nagą czaszkę pokryły krople potu. – Denerwuje 
się – stwierdziła ze złośliwą satysfakcją. Świadoma kuszącego powabu ciała, okrytego 
jedynie przejrzystą tuniką, prowokowała przestępującego z nogi na nogę mężczyznę, wiedząc, 
że i tak nie pozwoli mu się dotknąć, jeśli nie będzie miała na to ochoty.
Ubir nuf Dem postąpił krok do przodu. Uciekła w kierunku nawy spoczynkowej, zręcznie 
umykając z zasięgu jego wyciągniętych rąk.
– No, chodź do mnie, chodź... – wabiła uwodzicielskim szeptem.
Wirowała w rytm nie milknącej muzyki, to zbliżając się, to znów odskakując. Bawiło ją 
jego zmieszanie i pożądliwy wyraz twarzy. Może jednak spróbować?
– Szkoda, że on nie ma normalnych oczu – stwierdziła z nagłym żalem. – Ale i tak wiem, 
o czym myśli. Przynajmniej teraz.
Gorzki oddech obel-borta owionął jej policzki. Szybkim ruchem rozpięła mu koszulę, 
odsłaniając bladą pierś porośniętą rzadkimi kępkami rudych włosów.
– Kiedyś musiał być z niego niezły samiec – uśmiechnęła się rozbawiona. – Teraz zostało 
tylko stanowisko służbowe. Chodź komendancie – pociągnęła go na skłębione posłanie i 
zdziwiona nienaturalnym oporem zastygła w bezruchu.
– Hej, co z tobą? – spojrzała za jego wzrokiem. Patrzył na ozdobną szkatułkę, której 
kościane wieko wciąż jeszcze było podniesione.
– Daj spokój, Ubir. O co ci chodzi? – spróbowała go przyciągnąć, ale stał sztywno jakby 
kij połknął. – Coś nie w porządku?
– Znowu brałaś to świństwo – powiedział z odrazą.
– Brałam. I co z tego? – poczuła się urażona jego biernością. – Sam mi przynosiłeś, ile 
razy chciałam.
– Mówiłaś, że przestaniesz. Dałaś słowo!
– Odwal się – spojrzała na niego z góry. Chwilowy gniew tłumił rozsądek, sugerujący 
utrzymanie obel-borta w roli sprzymierzeńca. – Nie tylko ty masz dostęp do medbloku. 
Poproszę kogoś innego – specjalnie zaakcentowała ostatnie słowa. – Nie jesteś jedyny – 
dodała.
– Dziwka. Zwyczajna, podła dziwka – wyjąkał zdławionym głosem Ubir nuf Dem.
Uderzyła go w twarz. Na odlew. Z milczącą pogardą. Nawet się nie skrzywił, mimo że na 
policzku wykwitła mu czerwona plama. Przyjmował kolejne ciosy z pokorną obojętnością, 
tak jakby w ten właśnie sposób pragnął zburzyć fundamenty, na których budował swoje 
marzenia.

7.
– Następny!
Edgins z ociąganiem wstąpił na ciemny kwadrat, rzucając niepewne spojrzenie w stronę 
osamotnionej sylwetki mutanta. Prostokąt wejścia odsłonił pogrążone w półmroku wnętrze. 
Tom przekroczył niewysoki próg, a ściana za jego plecami zabliźniła się momentalnie.
– Podejdź do pulpitu.
Wykonał polecenie stając przed masywnym wybrzuszeniem, przeciwległej ściany. Na 
wprost twarzy zauważył oko kamery. Miał ochotę pokazać język.
– Połóż ręce na wskazanych miejscach.
Ze ściany wysunęła się wąska półka rozświetlana zarysem dłoni. Elastyczna powierzchnia 
przylgnęła dokładnie do ciała. Tom czekał cierpliwie, czując całe stada delikatnych igiełek 
badających każdy fragment skóry.
– Ciekawe, co to za zabawka – zastanawiał się. – Nie znam tego typu urządzeń, nigdy nic 
podobnego nie widziałem.
Środek lewej dłoni załaskotał go i nagły, piekący ból sprawił, że oderwał ręce, 
odskakując gwałtownie do tyłu.
– Kanalie – syknął przez zaciśnięte zęby.
Kierowany beznamiętnym głosem poszedł w prawo, gdzie czekała otwarta klatka windy. 
Kilkanaście sekund jazdy w górę i Jab powitał go zrezygnowanym uśmiechem. Tykowaty 
tylko na chwilę podniósł smętny wzrok – dalej oglądał swoją lewą rękę z wyrazem 
niedowierzania na twarzy.
– I po co to wszystko, po co? – mamrotał w kółko.
– Spokojnie, Klaud – Edgins położył mu dłoń na ramieniu. – Jeszcze nie jest tak źle – 
czuł, że brzmi to głupio, ale nic innego nie przychodziło mu do głowy.
– Chcę umrzeć – tykowaty podniósł proszące oczy. – Pomożesz mi, prawda? Obiecaj, że 
mi pomożesz.
– Chcesz żyć, Klaud. I właśnie dlatego tak się boisz. Musisz zastąpić strach nienawiścią. 
To pomaga.
Winda wyrzuciła ze swojego wnętrza poturbowanego mutanta. Gramolił się niezdarnie, 
tuląc do piersi lewą rękę.
– Jak myślisz, co to może być? – Jab stał koło Edginsa i oglądał obie dłonie pod światło. 
– Ból już przechodzi, a rana jest ledwie zauważalna.
– Nie mam pojęcia – mruknął Tom. – Chyba coś siedzi tam w środku. Może chcą nas w 
ten sposób oznaczyć? Jakiś nadajnik z indywidualnym kodem, czyja wiem zresztą... – 
wzruszył ramionami i rozejrzał się po pomieszczeniu. Metalowe pudło było tak niskie, że z 
łatwością sięgał ręką sufitu. – Klatka pośrednia – pomyślał. – Goła blacha bez żadnego 
osprzętu. – Nawet nie ma się gdzie odlać.
Usiadł pod ścianą między Klaudem a mutantem.
– To nie potrwa długo – powiedział.
Czekali w milczeniu – minutę – kwadrans – godzinę...
Nienaturalny spokój opanował umysł Edginsa. Narastało w nim od pewnego czasu 
wrażenie, że wszystko przebiega zgodnie z jakimś wcześniej ustalonym programem, w 
którym wyznaczono mu konkretną rolę. To, co się wokół niego teraz działo, było jedynie 
uwerturą poprzedzającą wykonanie właściwego utworu.
– Bzdury – potrząsnął głową z gwałtowną irytacją. – Jestem zwykłym skazańcem, takim 
samym jak wielu innych. Trafiłem tu, na mocy kretyńskich; paragrafów, za popełnienie czynu 
zagrożonego najwyższym wymiarem kary – pragnął zburzyć narastające przeświadczenie, że 
jego obecność w tym miejscu jest naturalną konsekwencją niezrozumiałej intrygi, która 
właśnie weszła w stadium realizacji. – Przecież nikt nie mógł przewidzieć, że ten bez spłonie. 
To był przypadek. Czysty przypadek – wspomnienie wydarzeń poprzedzających egzekucję 
stanęło jak żywe przed oczami. Dom, do którego wracał, żona... Gwałtowny skurcz serca. – 
Wielkie Nieba! Jak ona mogła mi coś takiego zrobić? Właśnie ona! Po tym wszystkim, co 
przeżyłem...
Niewola. Bezczasowa wegetacja na granicy obłędu. Przetrwał. Jakimś cudem przetrwał. 
Nie miał pojęcia, co się z nim wtedy działo. Pamiętał jedynie wysoki, zawodzący dźwięk 
wypełniający całą otaczającą go przestrzeń. A potem nie było już granicy pomiędzy tym co 
poza a tym co w środku i każdy nerw jego ciała drżał w jękliwym rezonansie, błagając 
oprawców o szybszy koniec. W krótkich przebłyskach świadomości trwał uczepiony cienkiej 
przędzy marzeń osnutej wokół kształtu parterowego modułowca. Wchodzi po trzech 
kamiennych stopniach i staje przed drzwiami, które otwiera mu ona... Długie, kasztanowe 
włosy opadające swobodnym welonem aż na plecy, łagodne spojrzenie miodowych oczu...
– Wyłazić pojedynczo! Wszyscy! – strażnik rozkraczył się na środku pomieszczenia, 
machając niedbale przenikaczem. Drugi czekał przy wejściu.
– Uwertury ciąg dalszy – pomyślał Edgins, gdy przezroczysta klatka mijała rozmazane w 
szalonym pędzie kondygnacje.
Eskortowani przez strażników wysiedli z windy i krótkim korytarzem przeszli do jasno 
oświetlonego hangaru, gdzie czekała otwarta kapsuła transportowa. Kilka ciemnowiśniowych 
postaci odstąpiło w bok, odsłaniając metalową drabinkę uczepioną wierzchniej platformy.
– Na górę! – mutant popychany przez rosłego dryblasa rozpoczął pospieszną wspinaczkę. 
Wyżej czekano już na niego. Po chwili tylko fragment głowy wystawał ponad krawędź włazu. 
Edgins przechwycił niepewne spojrzenie wyłupiastych oczu i postać skryła się we wnętrzu 
kapsuły.
– Drugi! – wycelowany palec wskazywał Klauda.
Szedł na drżących nogach, popatrując trwożliwie na boki. Chwyciwszy dolne szczeble 
drabinki, zaszlochał spazmatycznie i przylgnął całym ciałem do metalowych prętów.
– Nigdzie nie pójdę! – krzyczał rozdzierającym głosem. – Zabijcie mnie, bła... – potężne 
kopnięcie przerwało żałosny skowyt. Tykowaty osunął się na ziemię jak mokry łachman. 
Edgins drgnął.
– Spokojnie – Jab schwycił go za rękaw i osadził w miejscu. – I tak byś nie dał rady. 
Nawet gdybym spróbował ci pomóc.
Tom odwrócił ku niemu zmienioną twarz.
– Ale nie zrobiłbyś tego – stwierdził zjadliwie.
– Nie – zgodził się Jab z przepraszającym uśmiechem.
Rozdzielił ich wylot emitera. Edgins spojrzał w stronę kapsuły, gdzie właśnie podnoszono 
nieprzytomnego Klauda.
– Banda półgłówków!! – pieklił się oficer. – Obedrę was żywcem ze skóry!
– Nic mu nie będzie – próbował oponować strażnik.
– Jeden z twoich poprzedników też był taki dzielny. Gorzko tego pożałował.
– Ale przecież...
– Bez gadania – uciął oficer. – Nie mam zamiaru beknąć za waszą głupotę.
– Boją się, ścierwa – pomyślał Tom z satysfakcją. – Wyraźnie komuś na nas zależy.
Poczuł zdecydowane szturchnięcie w plecy i ruszył w stronę kapsuły. Wspinając się po 
drabince zbyt mocno chwycił szczebel – lewa ręka przypomniała o swoim istnieniu. Obejrzał 
wnętrze dłoni, ale nie było tam żadnego śladu.
– Nie marudź tyle – głowa strażnika wynurzyła się zza krawędzi wierzchniej platformy. 
Edgins zdusił w ustach przekleństwo i ze skrzywioną boleśnie twarzą przebył ostatni odcinek. 
Nie czekając na zapraszający gest wpuścił nogi w ciemny otwór włazu.
W środku było ciasno i cicho, panował półmrok. Okrągłe wnętrze prawie w całości 
wypełniały cztery olbrzymie fotele stojące wokół centralnie umieszczonej głowicy, na którą 
trafiły szukające oparcia stopy. Jedno miejsce zajmował mutant, pozostałe czekały jeszcze na 
swój ładunek.
– Siadaj – Edgins dopiero po chwili dostrzegł zarys sylwetki, która wydała ten dźwięk. – 
Tu nie ma rezerwacji – padło z drugiej strony. – Pozostawiamy ci wolny wybór.
– Serdeczne dzięki – skłonił się z przesadną galanterią.
Przyzwyczaił już wzrok do panującego wewnątrz półmroku i wyraźnie widział cztery 
uzbrojone sylwetki rozstawione za wysokimi oparciami.
– Wyposażenie próżniowe – stwierdził w duchu, oglądając z zainteresowaniem szczegóły 
konstrukcyjne foteli i blok głowicy sterującej. Urządzenia kontrolne były martwe i to go 
trochę zmartwiło. – Nawet nie będzie wiadomo, gdzie nas wywalą.
Usiadł naprzeciwko mutanta, wpasowując się wygodnie w łożysko spoczynkowe. Oparcie 
przywarło szczelnie do ciała. Poczuł, że na stopach i ramionach zaciskają się miękkie 
uchwyty.
Z góry zszedł Jab, a w minutę po nim Klaud, niezbyt pewnie korzystający z własnych 
nóg. Cztery uzbrojone cienie opuściły kapsułę, sprawdziwszy uprzednio, czy fotele nie 
zostawiają pasażerom zbyt dużego luzu. Rozległ się głuchy łoskot zatrzaskiwanego włazu i 
chrobot dokręcanych oporników odciął więźniów od reszty świata.
– Co teraz będzie? – głos Klauda był drżący i balansował na granicy histerii.
– Temu to się nigdy nie znudzi gadanie – Jab poparł swoją wypowiedź wiązką soczystych 
określeń.
– Cicho – syknął Edgins.
Przez moment dał się słyszeć przytłumiony zgrzyt, później poczuli lekkie targnięcie, 
które zapoczątkowało całą serię wstrząsów. Nie trwało to długo. Kapsuła znieruchomiała i 
tylko od czasu do czasu coś szurało o kadłub. Znowu czekali wytężając słuch, licząc 
uderzenia tętna.
Basowy grzmot wydał się Edginsowi w pierwszej chwili urojeniem, stworzonym przez 
zmysły dla ochrony przed ogłuszającą ciszą. Dopiero po kilku sekundach skojarzył ten 
dźwięk z zagrzebanym w pamięci rykiem przedmuchiwanych dysz próżniowego promu.
Chłodne dotknięcie spływającego na ogoloną głowę hełmu było ostatnim wrażeniem, 
jakie zarejestrowała jego świadomość. Jeszcze przez moment walczył z napierającą 
sennością, aż wreszcie poddał się i zapadł w głęboki, hipnotyczny trans.

8.
Przed oczami kreatora rozgrywała się milcząca pantomima procedury przedstartowej. 
Fuertad, z wyrazem niezadowolenia zastygłym na pomarszczonej twarzy, obserwował każde 
wskazanie aparatury i każdy gest obsługujących ją operatorów. Ich ruchy wydawały mu się 
nie dość precyzyjne, reakcje zbyt wolne, a decyzje pozostawiały wiele do życzenia. 
Najchętniej wygoniłby wszystkich z dyspozytorni i osobiście wyprawił w drogę olbrzymi 
prom, którego przestrzenny obraz wypełniał większość ekranów. Wpasowane w ażurową 
konstrukcję kolosa kapsuły zawierały najcenniejszą dla Gelwony rzecz: delikatne ciała 
ludzkich istot. Kolejny transport oficjalnych nieboszczyków. Skreśleni z listy żyjących, 
dopiero teraz staną się naprawdę pożyteczni – może nawet bardziej niż niejeden uczciwy 
obywatel Związku Solarnego.
Kreator Fuertad zawsze osobiście nadzorował przebieg całej operacji. Wychodził z 
założenia, że jedynym człowiekiem, na którym można w zupełności polegać, jest on sam. 
Powtarzające się ostatnio wypadki niesubordynacji i jawnego lekceważenia obowiązków 
utwierdzały go w tym przekonania. A w dodatku ten nieporadny Ubir nuf Dem, wpakowany 
decyzją Rady na stanowisko komendanta. Gelwona miała już nad sobą wielu idiotów, ale 
postępowanie obel-borta wyjątkowo działało kreatorowi na nerwy.
– Coś trzeba będzie zrobić z tą nadętą kukłą – myślał Fuertad. – Koniecznie. Inaczej to 
wszystko się rozleci. Lata pracy, dzieło mego życia... Nie pozwolę! – obciągnięta 
pergaminową skórą piąstka uderzyła w poręcz fotela.
Siedzący najbliżej kreatora programista zakończył właśnie wirtuozerski pasaż po 
klawiaturze bloku modelującego. Odetchnąwszy głęboko, wpatrzył się w elipsoidalny 
monitor, podający w momentalnej projekcji wyniki wykonanych operacji.
– Schemat trajektorii przygotowany do testowania – oznajmił.
– Znowu jesteście spóźnieni – zaskrzeczał Fuertad odsuwając gniewnym gestem zwoje 
cyfrowych meldunków.
– To nie nasza wina – nieśmiało zaoponował ktoś z boku.
– Milczeć! – sunący na grawitonowej poduszce fotel przemknął między głowicami 
koderów i kreator zatrzymał się przed tablicą kontrolną hipnotronu. – Co to ma znaczyć? 
Dlaczego nie rozpoczęto emisji?
– Kilka obiektów znajduje się jeszcze w fazie przejściowej – tłumaczył przestraszony 
operator. – O, tu i tu... – wskazywał tańczące cyfry w okienkach miernika.
– Zwiększyć stymulację z zastosowaniem bezpiecznika neurostatycznego – zadecydował 
Fuertad. – Nie potraficie przeprowadzić najprostszej operacji – dodał zirytowany.
Osobiście uruchomił program instruktażowy i skierował fotel na środek dyspozytorni.
– Śpijcie spokojnie – mruknął patrząc na oblepiające rdzeń próżniowego promu kapsuły. 
– Fuertad pamięta o wszystkim. Śpijcie. Musicie dobrze wypocząć i wiele się nauczyć.
Największy z ekranów testacyjnych zajaśniał właśnie zoptymalizowaną projekcją 
przestrzeni, uzupełnioną aktualnym stanem zawirowań metryki. Rubinowy krąg 
symbolizujący satelitarną bazę Związku Solarnego nanizany był na wydłużoną elipsę orbity, 
w której ognisku pyszniła się różnymi odcieniami fioletu tarcza Gelwony.
– Prognozy negatywnego odchylenia trajektorii rzędu trzech setnych – padło od strony 
stanowiska nawigacyjnego. – Tolerancja około sześciu sekund bezwzględnych.
– Dokładniej – zażądał Fuertad.
– Sześć koma dwanaście, z inwariantną stopnia pierwszego.
Kreator z zadowoleniem pokiwał głową. Czułym spojrzeniem wypłowiałych oczu ogarnął 
obraz Gelwony otoczonej ledwie dostrzegalną mgiełką obłoków i pochylony nad dźwignią 
startera, z widocznym wysiłkiem ujął metalową rękojeść. Kościste palce zacisnęły się 
kurczowo, trzasnęły przełączniki i prom z majestatyczną powolnością opuścił wnętrze śluzy 
parkingowej, unosząc z sobą cenny ładunek.
Fuertad jeszcze przez chwilę obserwował pulsującą zmiennymi kolorami kreskę, która 
wystrzeliła z rubinowego kręgu bazy i łagodną parabolą zmierzała w kierunku planety. Potem 
zawrócił fotel i bez słowa wyjechał z dyspozytorni. Spieszył się.
– Muszę koniecznie porozmawiać z komendantem – przypomniał sobie raport, który 
przed kilkoma dniami przekazał obel-bortowi. – To doprawdy skandal, że każdą drobnostkę 
trzeba uzgadniać z takim dyletantem – parsknął pogardliwie. – On przecież o niczym nie ma 
pojęcia. Jeżeli jeszcze się nie zdecydował i będzie dalej zwlekać, wykorzystam kanał 
nadrzędny i nawiążę kontakt z Głównym Modyfikatorem.
Nie przerywając jazdy wystukał na klawiaturze podręcznego autofonu kod kierunkowy 
kwatery obel-borta. Nikt się nie zgłaszał.
– No proszę! – Fuertad ze wściekłością uderzał w poręcz pędzącego fotela. – Nie ma go! 
Nigdy go nie ma, jak jest potrzebny! Łazi gdzieś pewnie z tym swoim skrzydłakiem i poza 
własnym rodowodem nic go nie obchodzi!
Narzekając i pomstując dojechał wreszcie do medbloku. Na widok kreatora dwaj 
strażnicy z irytującą powolnością zajęli przepisowe miejsca, a gdy dźwiękochłonne drzwi 
zatamowały wreszcie potok słów wylewających się z ust zasuszonego starca, wrócili do 
przerwanej gry. Jej stawką były małe, bielusieńkie krążki, których gorzkawy smak znali obaj 
doskonale. Jedyna rzecz warta pełnego zaangażowania. Cała reszta to po prostu zbiór 
przypadkowych epizodów, tak jak i ten śmieszny człowieczek w swoim wariackim fotelu czy 
inni, równie nieszkodliwi ludkowie. Naprawdę nie ma sensu przejmować się takimi 
drobiazgami. Świat byłby o wiele piękniejszy, gdyby wszyscy to zrozumieli.
Dwie głowy pochyliły się nad wirującą tarczą i dwie pary oczu z zapartym tchem śledziły 
migające przebiegi losowych funkcji, których wynikowy kształt wskaże zwycięzcę.

9.
Brunatna maź oblepiała ręce, czepiała się nóg, była wszędzie. I ten pot zalewający oczy. 
Tom niemal po omacku grzebał w warstwie gęstego syropu na wpół zanurzonymi dłońmi, 
szukając wrzecionowatych zarodników wielkości paznokcia. Pękały przy nieuważnym 
dotknięciu, wypuszczając mały obłoczek rudawego pyłu, a pusta skorupka rozpuszczała się 
prawie natychmiast w kleistym błocie pokrywającym dno studni.
– Oszaleć można – pomyślał Edgins, gdy suchy trzask obwieścił utratę kolejnej 
zdobyczy. Spojrzał z nienawiścią na popielatą gładź pionowej ściany, potem w górę, na mały 
otwór, przez który wpadała smuga sinego światła. – Jeszcze trochę, a zacznę drapać ten 
cholerny kamień.
Studnia poszerzyła się minimalnie, by po chwili gwałtownym skurczem powrócić do 
pierwotnego stanu. Miękkie podłoże zafalowało leniwie i z gęstej berbeluchy, oblepiającej 
stopy Edginsa, wypłynęło kilka fioletowych bąbli. Pękały powoli, jakby z niechęcią, wydając 
przy tym odgłos przypominający przeciągłe mlaśnięcie. Jednocześnie brzegi otworu skoczyły 
ku sobie i zastygły w nowym położeniu, sprawiając, że wewnątrz zrobiło się trochę ciemniej. 
Studnia zarastała.
– Fatalnie – pokręcił głową Tom. – Coś mi kiepsko idzie – zawieszony u pasa pojemnik 
wypełniony był zaledwie w połowie. – A niech to wszystko... – chciał splunąć, ale 
przypomniał sobie o masce, która zasłaniała nos i usta. – Nawet nie można podłubać w 
zębach, kiedy człowiek ma na to ochotę.
Chwycił zwisającą z góry linę i zaczął wspinać się do wyjścia. Szło mu opornie. 
Przeszkadzał stelaż ze zbiornikiem powietrza, pojemnik, maska – nawet ciało było jakieś 
odrętwiałe, obce. Jak pożyczony strój.
– Ubranko na jedno życie – mruknął Tom. – Nawet się do niego przyzwyczaiłem, chociaż 
jest już trochę sfatygowane.
Z trudem przelazł przez wąski otwór i ostrożnie odpiął od pasa pojemnik z wygrzebanymi 
tego dnia zarodnikami.
– Mało. Beznadziejnie mało – pokręcił głową z niezadowoleniem. – Trzy studnie i tylko 
tyle. Wczoraj poszło mi o wiele lepiej.
Odczytał cyfry w okienku manometru. Zapas mieszanki tlenowej wahał się w granicach 
piętnastu minut. Zmarnował już dwie trzecie czasu przeznaczonego na wyzbieranie 
codziennej normy wrzecionowatych zarodników. A wszystko przez ten cholerny pośpiech. 
Człowiek chce jak najprędzej odwalić całą robotę i mieć chociaż z pół godziny spokoju. 
Ostatnio nie było nawet okazji, żeby się porządnie opłukać. Zresztą przydział wody jest 
czysto symboliczny. Trzeba będzie pogrzebać przy dystrybutorze...
– O czym ja myślę? – zreflektował się Edgins. – Kombinuję tak, jakbym miał szczery 
zamiar dożyć tu sędziwego wieku – powiódł przestraszonym wzrokiem po otoczeniu. – 
Wszystko, tylko nie to!
Łatwo chcieć – trudniej wykonać.
Ruszył powoli w stronę baraku. Nieregularny korytarz prowadził go zygzakowatym 
szlakiem w dół. Przyzwyczajony do sinej poświaty wzrok błądził po chropowatych ścianach i 
wyboistym podłożu, na którym kwitły strupy w kolorze bordo, sygnalizując obecność 
dojrzewających studni. Po natężeniu barwy można było poznać, jak wiele czasu minęło od 
ostatniego zbioru.
Kolejny zakręt wyprowadził Edginsa na dość stromy odcinek korytarza. Zszedł 
przytrzymując się lin zawieszonych wzdłuż bocznej ściany i stanął na dnie olbrzymiej 
pieczary, z której brały początek wszystkie chodniki. Ich poszarpane wyloty były wyraźnie 
widoczne jako sine bryzgi na jednolitym tle ciemnobrązowych skał. Sklepienie ginęło gdzieś 
w mroku, mimo dodatkowego źródła światła, jakim promieniowała kanciasta bryła baraku. 
Przezroczysta konstrukcja, zbudowana w kształcie niskiego graniastosłupa o sześciokątnej 
podstawie, przypominała na pierwszy rzut oka topornie oszlifowany diament. Widoczne jak 
na dłoni wnętrze było puste.
– Nie ma ich – pomyślał Tom. – Nikogo nie ma. Siedzą, każdy w innej studni, i zbierają 
te małe gówienka, jakby to właśnie one stanowiły najważniejszą rzecz w całym 
Wszechświecie. Prędzej czy później i tak nas szlag trafi, więc czy w ogóle jest sens się 
wysilać?
Wszedł do śluzy i czekał, aż spełniająca rolę tłoka ciecz wypełni pomieszczenie, 
wypychając na zewnątrz trującą atmosferę Gelwony. Stał z zaciśniętymi powiekami, czując 
przebiegające po skórze igiełki drobnych wyładowań w miarę jak selektywna błona 
powierzchniowa wędrowała najpierw w górę, a potem z powrotem w dół. Dopiero słysząc 
sygnał bezpieczeństwa otworzył oczy i zerwawszy maskę, odetchnął głęboko.
– A więc jestem w domu – powiedział głośno i bez przekonania. Brzmienie własnego 
głosu wydało mu się dziwnie obce.
Wzruszył ramionami i przeszedł do pomieszczenia głównego, w którym – oprócz 
czterech wojskowych prycz – centralne miejsce zajmowała masywna głowica dozownika.
– Pan i władca – pomyślał z nienawiścią o martwym urządzeniu.
Zrzucił na podłogę stelaż i zabrał się do wymontowywania pustego zbiornika. 
Oblepiająca palce brunatna maź utrudniała pracę, lecz w końcu zdołał wyrwać kanciastą butlę 
z plątaniny uchwytów. Zaniósł ją na blat dozownika i wkładając lewą rękę w szczelinę 
identyfikacyjną czekał, aż maszyna zechce z nim rozmawiać.
– Tom Edgins. Można mówić – popłynęło z wnętrza masywnego urządzenia.
– Chcę nowy zbiornik – wyjaśnił uwalniając rękę i wkładając pustą butlę w odkrytą 
komorę zwrotnika. Po chwili z sąsiedniego otworu wysunęła się identyczna.
– W porządku – mruknął Tom, sprawdziwszy wskazania manometru. – Jeszcze tylko 
wpisz na moje konto tę drobnicę – z największą ostrożnością wyjmował z pojemnika 
wrzecionowate zarodniki i układał na specjalnej szalce. – Już – obserwował z mimowolnym 
napięciem, jak owoc jego katorżniczej pracy znika w gnieździe wartościującym; zawsze się 
bał, że złośliwa maszyna roztrzaska delikatne skorupy przed dokonaniem oceny.
– Do wypełnienia normy dziennej Toma Edginsa brakuje czterdziestu trzech i dwóch 
dziesiątych procent – oznajmiło urządzenie.
– Możesz mnie pocałować – warknął.
Pomaszerował w stronę wyjścia, zabierając z sobą cały ekwipunek. W śluzie naciągnął 
maskę i gdy gotowy do opuszczenia baraku czekał na otwarcie zewnętrznej grodzi, ogarnęło 
go raptowne znużenie.
– I tak nie zdążę – myślał zniechęcony, czując, jak obolałe ciało nabiera właściwości 
ołowianej bryły. – Nie dam rady, choćbym się wściekł. Znaleźć dojrzałą studnię, rozkuć 
otwór, a potem jeszcze grzebać w tym błocku...
A jednak nie miał wyjścia. Za niewypełnienie dziennej normy groziły punkty karne, co 
było równoznaczne z uszczupleniem racji żywnościowych wydzielanych przez dozownik. 
System motywacyjny najprostszy z możliwych: chcesz przetrwać musisz jeść; chcesz jeść – 
musisz robić, co ci każą. Łańcuch, który można przerwać tylko w jeden sposób – negując 
założenie początkowe.
– Skąd wiem o tym? – zastanowił się nagle. – Skąd znam obowiązujące reguły gry? 
Przecież żaden z nas nie popełnił jeszcze żadnego wykroczenia, więc wszystko to tkwi już we 
mnie, zakodowane w podświadomości. Od pierwszej chwili przebudzenia się tu, na Gelwonie, 
postępujemy zgodnie z zasadami, o których istnieniu nie mieliśmy pojęcia w momencie 
wejścia do kapsuły transportowej. A jednak wiemy, jak się poruszać w podziemiach, czego 
szukać w studniach i co z tym dalej robić. Pełzamy sobie wzdłuż wyznaczonej przez kogoś 
linii, zupełnie o niej nie myśląc. Ważny jest po prostu pełny kałdun, a cała reszta wcale nas 
nie obchodzi.
Mógł już wyjść na zewnątrz, ale jeszcze przez chwilę zastanawiał się, czy nie byłoby 
warto, w ramach eksperymentu, zebrać trochę karnych punktów. Powinno to zmusić 
niewidzialnych opiekunów do reakcji, która zdemaskuje w pewnym stopniu systemy mające 
uniemożliwić ucieczkę więźniów.
– Nie wierzę, żeby pozwolili nam tak po prostu zdechnąć z głodu – przekonywał sam 
siebie. – Muszą odkryć karty, przynajmniej część. Obcięcie racji żywnościowych do niczego 
nie doprowadzi. Skoro zadano sobie tyle trudu, żeby nas tu ulokować, jesteśmy w jakiś 
sposób potrzebni, i to w dodatku żywi. Z nieboszczyków niewielki pożytek, a chyba nie o 
użyźnianie Gelwony toczy się ta cała gra. Po stronie minusów jest więc raczej czysto, 
natomiast po stronie plusów na razie nic nie widać, ale niewykluczone, że tkwi tam istotny 
element całej szarady...
Pokusa była silna, jednak Tom zdawał sobie sprawę z trudności, na jakie napotkać musi 
realizacja takiego planu. Sam nie da rady to jasne. A pozostali? Na kogo można by liczyć w 
ewentualnej rozgrywce? Klaud odpada, Jab nie zaryzykuje w ciemno, mutant... Jak on ma na 
imię? Nikt go nie pytał, bo i po co? Wiadomo, mutant i tyle – podklasa homo sapiens, 
sztucznie wyprodukowane monstrum. Chociaż te jego umiejętności...
– Tak – rozważał dalej Edgins wychodząc z baraku i zamykając za sobą klapę 
zewnętrznej grodzi. – Żaden z nich nie stanowi pewnego punktu oparcia. Przynajmniej na 
razie. Może z czasem uda mi się ich przekonać... – jakiś dźwięk dotarł do niego poprzez cichy 
szum pracującego aparatu tlenowego; chyba gdzieś z góry, spod niewidocznego sklepienia 
pieczary.
– Co tam znowu? – Tom zadarł głowę i próbował zlokalizować źródło dziwnego sygnału. 
– Przydałby się silny reflektor.
Dźwięk potężniał, dochodził już ze wszystkich stron. Ciemnobrązowe ściany płakały 
wysokim, zawodzącym głosem, wypełniając swą skarga całą pieczarę.
– Wielkie Nieba! – jęknął Edgins, zaciskając dłońmi uszy. – Nie, tylko nie to... – chciał 
krzyczeć, ale maska zatykała usta, więc bełkotał coś niezrozumiale, chyląc się na boki jak 
drzewo podczas huraganu.
Dźwięk narastał, zawieszony na jednej, piskliwej nucie docierał już do najdrobniejszych 
zakamarków świadomości torturowanego człowieka. I właśnie wtedy Edgins zrozumiał, że to 
on sam nosi w sobie ten natrętny głos, że to właśnie w nim tkwi źródło znienawidzonego 
sygnału.
Upadł na kolana i trzymając się oburącz za głowę, z całych sił uderzył czołem w skaliste 
podłoże. Eksplozja barw wykreowała pod zaciśniętymi powiekami wizję parterowego 
modułowca – wchodzi po trzech kamiennych stopniach i staje przed drzwiami, które otwiera 
mu ona... Przecież to było zupełnie inaczej! Jak mogłaś?! Liz śmieje się ironicznie i wkłada 
na głowę hełm ozdobiony fantazyjnym pióropuszem. Zamiast odpowiedzi, słychać wysoki, 
zawodzący dźwięk. Dosyć! Na wszystkie świętości, dosyć!!!
Uderzał raz za razem, tarzając się o kilka metrów od przezroczystej konstrukcji baraku. 
Wył z bólu, lecz nie wiedział o tym. Widział tylko, jak kolejna eksplozja podpala dom, od 
którego zajmuje się rosnąca w pobliżu kępa rachitycznego bzu. Drzewo umiera, wypełniając 
jękliwą skargą cały Wszechświat. Przestrzeń kurczy się do rozmiarów krwawiącej bani, 
będącej głową nieznajomego człowieka. Twarz o ostrych rysach i wystających kościach 
policzkowych. Atletycznie zbudowany mężczyzna krzyczy rozdzierającym głosem, a wokół 
niego szaleją w upiornym tańcu skały rozsadzane echem potwornego dźwięku.
Pamiętał ten dźwięk wysoki, zawodzący, wypełniający każdą komórkę, każdy nerw ciała, 
zacierający granice pomiędzy tym co poza a tym co w środku.
W ostatnim przebłysku świadomości dojrzał jeszcze skrzydlate monstrum, które wlepiało 
w niego czarne paciorki pozbawionych wyrazu ślepi, przechylając na boki swą ptasią głowę. 
A potem nie było już nic.

10.
Ani wykwintny obiad, ani widok rodowych skarbów, ani nawet dźwięczne strofy Epody 
Kolonizatorów nie potrafiły poprawić nastroju obel-borta. Służboty, popychane sprzecznymi 
rozkazami swego pana, powiększały jedynie zamęt panujący w apartamencie komendanta 
Gelwony. Ubir nuf Dem przechodził kolejny atak melancholijnej depresji, w związku z czym 
nic nie było w stanie rozpromienić jego twarzy bodaj skrawkiem uśmiechu.
– Życie straciło dla mnie swój sens – myślał przygnębiony. – Jestem jak ptak, któremu 
odjęto skrzydła. Każda próba lotu musi się zakończyć upadkiem, a jeden z nich będzie 
ostatnim, Chief, przyjacielu – zapłakał żałośnie. – Tylko przed tobą mogę obnażyć swoją 
duszę, choć wiem, że nie potrafisz mi pomóc.
Ulubieniec przydreptał przez cała długość stołu i kołysząc się tuż przed Ubirem, słuchał 
uważnie, zupełnie jakby rozumiał sens wypowiadanych słów. Potem rozpostarł szeroko swe 
błoniaste skrzydła i, popiskując cicho, dziobnął delikatnie dłoń obel-borta.
– Ty nieznośny pieszczochu – głos ostatniego z nuf Demów nabrał cieplejszej barwy. – 
Wiem, że to lubisz, wiem... – zanurzył palce w jedwabistej sierści i drapał ulubieńca, 
rozkoszując się miękkością jego skóry. Myślami był kilka kondygnacji niżej, w segmencie 
mieszkalnym Liz. Ona też uwielbiała pieszczoty.
– Uwielbia – poprawił się w duchu, sącząc z masochistycznym upodobaniem gorycz 
zawartą w formule czasu teraźniejszego. – Na Miłość Słonecznej Rodzicielki, Gwiazdy 
Macierzystej, co też mi chodzi po głowie?! – podniósł wzrok na zdobiące ścianę godło rodu, 
jakby tam właśnie spodziewał się znaleźć wyjaśnienie dręczących go wątpliwości. 
Przodkowie jednak milczeli.
– Sam muszę sobie z tym poradzić – stwierdził Ubir nuf Dem z ponurym wyrazem 
twarzy. – Nie mogę przecież tak siedzieć z założonymi rękami i czekać – wstał z ozdobnego 
krzesła i zaczął krążyć wokół stołu, starając się stąpać mocno i zdecydowanie. Skrzydłak 
wodził za nim paciorkami czarnych ślepi.
– Mógłbym się wreszcie zdecydować, czego ja właściwie chcę – palce obel-borta 
obstukiwały matową powierzchnię blatu. – Jestem ostatnim głupcem, jakiego widziały 
gwiazdy. Zamiast przejąć inicjatywę, czekam, aż fala zdarzeń rzuci mnie tam, gdzie jej na to 
przyjdzie ochota. Sam powiedz, Chief – poszukał wzrokiem skrzydłaka i nie znalazłszy go na 
stole, rozejrzał się po pomieszczeniu. Było puste.
– Gdzie on jest? – pozbawiony towarzystwa ulubieńca, obel-bort poczuł obezwładniającą 
samotność, jej niemal fizyczny ciężar, dławiący resztki tlącej się w ciele energii. Tak bardzo 
pragnął teraz czyjejś obecności!
Wybiegł z jadalni i gdy gasił po drodze miraże wypełniające poszczególne sale, usłyszał 
gdzieś z daleka krótki, chrapliwy okrzyk. Skręcił w boczny tunel prowadzący z głównego 
pomieszczenia do miniaturowej śluzy startowej, w której mieściło się stanowisko parkingowe 
jednoosobowego VAC-a. Ujrzawszy tam ulubieńca, odetchnął z ulgą.
– Co ty tu robisz? – spytał, opierając się o ścianę korytarza i czekając, aż ustanie szalone 
kołatanie serca. – Wracamy.
Skrzydłak z nie zmąconym spokojem spacerował przed hermetyczną zaporą, spoglądając 
od czasu do czasu w stronę obel-borta.
– Wracamy – powtórzył Ubir nuf Dem, wyraźnie zniecierpliwiony.
Ulubieniec zaprotestował głośnym skrzekiem.
– Nawet nie próbuj się tłumaczyć. Przestraszyłeś mnie i bardzo cię proszę, żebyś tego 
więcej nie robił. Chodź już!
Nie zwracając uwagi na prośby obel-borta, skrzydłak zaczął stukać dziobem w cyfrową 
blokadę z taką pasją, jakby miał zamiar przebić się na drugą stronę. Ubir nuf Dem 
obserwował to wszystko z narastającym zdziwieniem.
– Co mu się stało? – myślał zaintrygowany. – Nigdy nie był taki uparty – podszedł do 
ulubieńca i odsunąwszy go delikatnie na bok, zwolnił blokadę hermetycznej grodzi.
Ściany korytarza zapłonęły seledynowym blaskiem, a basowy głos obwieścił gotowość 
przedstartową.
– Szczerze mówiąc, nawet mi się to podoba – stwierdził obel-bort w duchu. – Widok 
gwiazd zawsze działał na mnie uspokajająco, a w obecnej chwili nic nie jest mi bardziej 
potrzebne niż odrobina cichej kontemplacji w otoczeniu prawdziwie niezmąconej natury. 
Miałeś dobry pomysł, Chief – powiedział z przekonaniem, przekraczając próg śluzy. – 
Zrobimy sobie mały spacer.
Skrzydłak siedział już na uniesionej pokrywie VAC-a i spoglądając w stronę obel-borta, 
dreptał zachęcająco. Ubir nuf Dem wsunął się w łożysko pilota i wyjął z kieszeni 
magnetyczny klucz, który wsunął w szczelinę bloku kontrolnego. Po krótkiej chwili mozaika 
barwnych prostokątów zasygnalizowała stan biegu jałowego. Można było wydać rozkaz 
startu.
Ubir nuf Dem opuścił pokrywę i czekał, aż łożysko przyjmie odpowiednią pozycję. 
Skrzydłak usadowił się na jego kolanach. Wreszcie pęcherz kompensacyjny otoczył ich 
migotliwą półkulą i obel-bort wdusił pedał wyzwalacza. VAC, uniesiony słupem 
grawitonowego napędu, opuścił wnętrze śluzy startowej.
– Nareszcie – twarz komendanta rozpromienił chłopięcy uśmiech. Widząc malejącą na 
wstecznym ekranie kulę satelitarnej bazy czuł, jak wraz ze wzrostem odległości wraca mu 
dobry nastrój. – Tego mi było trzeba myślał. Przestrzeń i gwiazdy, niczym nie zmącona 
harmonia trwania.
Zaprogramował szeroką pętlę wokół Gelwony i rozparty wygodnie w łożysku pilota 
chłonął obraz otaczającego go kosmosu.
Oto wartość naprawdę trwała, doskonałość stanowiąca wzór niedościgniony, piękno w 
całej swej okazałości – mruczał. – Patrz, Chief. Patrz i ciesz się, że dane ci jest oglądać 
Absolut w najczystszej postaci.
Zanucił fragment rodowego hymnu. Krew dawnych kolonizatorów rozsadzała arterie, 
mąciła umysł i było mu z tym wszystkim niewyobrażalnie dobrze. Nawet wspomnienie Lizey 
nie potrafiło stłumić jego radości.
VAC zbliżył się do Gelwony na taką odległość, że fioletowa płaszczyzna koła nabrała już 
wyraźnie kształtów kuli, otoczonej cieniutką warstwą atmosfery. Purpurowe obłoki 
przesłaniały fragmentami powierzchnię planety, snując się leniwie w promieniach błękitnego 
słońca.
Przelatywali właśnie nad wybrzuszeniem Drugiego Kontynentu, goniąc umykającą w 
zawrotnym tempie linię terminatora, gdy wskaźnik zawirowań metryki rozjarzył się 
niebezpiecznie i autopilot skierował pojazd pionową świecą w górę, uciekając z zagrożonego 
obszaru. Chief gwałtownie załopotał skrzydłami, wydając gniewne okrzyki.
– A to co? – zainteresował się Ubir nuf Dem.
Szybko zmienił kat nachylenia soczewek wizyjnych i w napięciu obserwował 
przekazywany obraz. Działo się tam coś dziwnego.
Tarcza kontynentu falowała jakby stanowiła ją nie skalista równina, lecz powierzchnia 
wzburzonego oceanu. Jakaś potworna siła napierała od wewnątrz, rozdymając zastygłe od 
wieków formy geologiczne. Ruchy te miały swoje centrum, w którym upiorny taniec osiągał 
maksymalne natężenie. Wreszcie kamienna skorupa nie wytrzymała zmiennych naprężeń i 
poddała się, uwalniając gigantyczny gejzer rozgrzanych do czerwoności głazów. Różnica 
temperatur powodowała, że w zetknięciu z lodowatą atmosferą Gelwony pękały niczym 
świąteczne fajerwerki.
– Gwiazdo Promienna – wyszeptał zbielałymi wargami Ubir nuf Dem.
VAC zastopował na bezpiecznej wysokości i wisiał teraz nad ginącym kontynentem, a 
obel-bort usiłował uzyskać dokładniejszy obraz tego, co działo się kilkadziesiąt kilometrów 
niżej. Jednocześnie przez cały czas próbował nawiązać kontakt z satelitarną stacją, bądź z 
którymkolwiek z Fortów na powierzchni planety.
– Niesamowita historia – powtarzał. – Cóż tam się mogło stać?

11.
– Kreatorze – głos oficera dyżurnego zdradzał z trudem hamowane podniecenie. – 
Szukamy pana już od pięciu minut – wskazał sygnał łączności dyskretnej. Pilna z Gelwony. 
Howden...
– Starszy bort Howden – warknął rozwścieczony Fuertad.
Oficer dyżurny zamarł w pozycji zasadniczej.
– Pilna z Gelwony wyrecytował. – Starszy bort Howden do pana albo komendanta.
– Wszystko jest pilne – zrzędził kreator podjeżdżając do bloku konwersacyjnego. Czy oni 
sądzą, że ja potrafię się rozdwoić?! Do mnie albo do obel-borta! – myślał dalej. – Dobry 
kawał, bo tego głupca oczywiście nie można nigdzie znaleźć, więc znowu ja...
Połówki transmisyjnego hełmu zrosły się z sobą, zamykając jego głowę w odizolowanej 
przestrzeni. Po krótkiej chwili na wewnętrznym prostokącie wizyjnym zobaczył nalaną 
sylwetkę dowódcy jednego z gelwońskich Fortów.
– Chwała Słońcu, kreatorze.
– I Dzieciom Jego – odpowiedział Fuertad, zauważając jednocześnie, że twarz rozmówcy 
jest pokrwawiona, mundur w strzępach, a głos dziwnie drżący. Co tam się u was dzieje, 
Howden?
– Już nic, kreatorze, ale było gorąco. Duże straty. Forty B, C i F. Prawie połowa Drugiego 
Kontynentu. Wyglądało to na ruchy tektoniczne albo coś takiego.
– Ruchy tektoniczne! – Fuertad aż krzyknął. – Na Gelwonie nigdy czegoś podobnego nie 
zaobserwowano!
– Nie wiem – wzruszył ramionami Howden. – Szczerze mówiąc, gówno mnie to 
obchodzi. Potrzebujemy pomocy. Dużo ciężkiego sprzętu z obsadą.
– Tak, tak – zgodził się Fuertad. – Oczywiście. Natychmiast. Nie wolno tam posyłać ludzi 
myślał. – W żadnym wypadku. Sprawę trzeba utrzymać w ścisłej tajemnicy. Najlepsze będą 
chyba cyboty.
– Proszę się pospieszyć. Zbiorniki szlag trafił, ciągniemy na resztkach tlenu. Starczy tylko 
na sześćdziesiąt, siedemdziesiąt minut.
– Najdalej za pół godziny – kreator przerwał połączenie. – Trzeba będzie zbadać sprawę 
na miejscu – mruczał. – Trzy Forty zrujnowane, fatalnie... – nagłe skojarzenie rozjaśniło 
pomarszczoną twarz. – Świetna okazja, żeby przyprzeć wreszcie do muru komendanta. Tak, 
to naprawdę odpowiedni moment.
Uwolnił się z objęć hełmu i nie zwracając uwagi na zaciekawione spojrzenia ekipy 
łącznościowców, skierował swój pojazd w stronę wyjścia. Spacerowe tempo, w jakim to 
zrobił, wprawiło wszystkich w zdumienie. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że wcale nie miał 
zamiaru opuścić pomieszczenia.
– Nie ma się dokąd spieszyć – zatrzymał fotel przed olbrzymim prostokątem wideoramy i 
po raz pierwszy od wielu lat pozwolił sobie na krótką chwilę odpoczynku. – Czas pracuje 
teraz na moją korzyść – uśmiechnął się do swoich myśli. – Poczekamy więc zachichotał 
bezgłośnie. – Niedługo. Godzinkę, najwyżej półtorej. Za wysłanie ekipy ratunkowej 
odpowiadamy obaj. No cóż, komendanta można zmienić, Fuertad jest tylko jeden – aż klasnął 
z wielkiego ukontentowania.
Obserwujący go strażnicy wymienili porozumiewawcze mrugnięcia i w ułamku sekundy, 
przywołani do porządku wymownym spojrzeniem kreatora, zamienili się w posągowe bryły.
– Sytuacja jest więcej niż klarowna – analityczny umysł Fuertada rozważał wszystkie 
„za” i „przeciw” zrodzonego przed chwilą planu. – Ubir nuf Dem będzie niepocieszony – 
oczami wyobraźni widział już komendanta zamkniętego w kapsule transportowej i siebie 
wysyłającego kolejną grupę skazańców; wąskie wargi wykrzywiły się w grymasie 
upodabniającym pomarszczoną twarz do maski złośliwego gnoma.
Sala łączności rozbrzmiewała już odgłosami rutynowej pracy. Kreator ze spokojem, jaki 
daje podjęcie ostatecznej decyzji, obserwował tarczę chronometru.
– A swoją drogą, tam na dole musiało się zdarzyć coś naprawdę poważnego – myślał. – 
No cóż, wszystko w swoim czasie. Teraz należy tylko czekać. Nic więcej. Howden z 
pewnością jeszcze się odezwie, trzeba więc trzymać rękę na pulsie – rozparty wygodnie w 
fotelu obserwował pulpit łączności dyskretnej, gotów na pierwsze mrugnięcie awizora ruszyć 
w kierunku bloku konwersacyjnego.
Stało się jednak inaczej.
Zawieszona u stropu kula rozbłysła ostrzegawczą czerwienią. W tym samym momencie – 
po raz pierwszy w historii gelwońskiej bazy satelitarnej – rozległo się:
– Uwaga, uwaga. Do wszystkich. Ogłaszam Procedurę Obszaru Zamkniętego. Od tej 
chwili...
Zaskoczeni ludzie spoglądali po sobie z niedowierzaniem; ktoś zaklął nerwowo, ktoś inny 
próbował uspokoić sąsiadów przypuszczeniem, że to tylko ćwiczebny alarm. Oczy większości 
zwrócone były na kreatora, który spod nawisu krzaczastych brwi toczył spojrzeniem pełnym 
wściekłości. On jeden doskonale wiedział: nie ma mowy o żadnych manewrach!
– Skąd ten kretyn Ubir dowiedział się o wszystkim? W jaki sposób? – Znając reguły 
ogłoszonej Procedury zdawał sobie sprawę, że komendant wymknął się z zastawionej pułapki, 
mało tego, związał mu ręce, przejmując kontrolę nad kanałem łączności nadrzędnej, który 
dotychczas był w wyłącznej dyspozycji kreatora. Teraz już żaden raport nie dotrze do 
Centrum Wybiórczego, jeżeli nie uzyska aprobaty obel-borta. A szkoda. Główny Modyfikator 
miałby co robić, gdyby poznał niektóre szczegóły z życia kasty oficerskiej i metody, jakimi 
realizuje się zalecenia Rady.
– Prędzej czy później i tak moje będzie na wierzchu – pomyślał Fuertad, uśmiechając się 
złośliwie.
Jeszcze nie pogodzony z porażką, ale już zupełnie opanowany, podjechał do pulpitu 
oficera dyżurnego.
– Połącz mnie z przetrwalnią cybotów – polecił. – I wywołujcie bez przerwy wszystkie 
Forty.
Odgłos rozsuwających się drzwi kazał mu odwrócić głowę w stronę wejścia. Do sali 
wkroczył Ubir nuf Dem z nieodłącznym skrzydłakiem na ramieniu.
– Chwała Słońcu, kreatorze – wołał już od progu. – Dobrze, że pana tu spotkałem. Chief 
wyciągnął mnie na krótki spacer VAC-iem i zupełnie przypadkiem zaobserwowałem 
niecodzienne zjawisko na powierzchni Drugiego Kontynentu. Chciałem nawet tam 
wylądować, ale nie mogłem się zorientować w terenie, a urządzenia namiarowe milczały jak 
zaklęte. To dziwne, nie uważa pan?
– Bardzo dziwne – powiedział Fuertad zduszonym głosem. – Więc on pana „wyciągnął”? 
– wycelował oskarżycielskim gestem palec w stronę skrzydłaka.
Ubir nuf Dem skinął potakująco głową.
– Musimy wysłać tam specjalną ekipę – mówił dalej. Trzeba będzie nawiązać łączność z 
planetą, zorganizować...
Kreator nie słuchał obel-borta. Z ogromną uwagą wpatrywał się w nieruchomą sylwetkę 
skrzydłaka, w czarne paciorki jego małych ślepi, w których – Fuertad dałby sobie rękę uciąć – 
migotały iskierki zrozumiałego triumfu.

12.
Ktoś płakał. Rozpaczliwy, szarpany szloch obijał się o przezroczyste ściany baraku, 
kalecząc błogą ciszę regulaminowej nocy...
Ciszę?!
Edgins z niedowierzaniem potrząsnął głową.
– Skończyło się? Naprawdę? – wspomnienie przebytego koszmaru napełniało go lękiem. 
Wysilony do ostatnich granic słuch łowił najdrobniejsze szmery wypełniające, wnętrze 
pomieszczenia, lecz im bardziej Tom zagłębiał się w dźwiękowe tło, tym mniejszą miał 
pewność, że jest już faktycznie po wszystkim. A jeżeli nawet...
– Wielkie Nieba pomyślał. – Przecież cały ten szaleńczy kołowrót może się w każdej 
chwili zacząć od nowa – ścisnął nerwowo dłonie aż chrupnęły kostki palców. – Załatwili 
mnie, cholerne rindańskie wysmrodki. Nigdy się od tego nie uwolnię. Zrobili z Toma Edginsa 
zwykłą szmatę.
Pamięć przywołała z niebytu strzępy obrazów – jakieś mgliste pasma drgających cieni o 
nieludzkich kształtach, skąpane w mroku, dyszące nienawiścią. Był tam między nimi, 
bezradny jak nowo narodzone dziecko. Modlił się o śmierć, lecz oni kazali mu żyć – więc 
trwał, uczepiony pajęczej nitki nadziei, a rozdygotane zjawy zawodziły zgodnym chórem. I 
ten dźwięk, ten jękliwy, monotonny skowyt...
Ból przywrócił poczucie rzeczywistości. Tom oderwał ręce od twarzy, potem ostrożnie 
powiódł opuszkami palców po czole zdeformowanym chropowatymi guzami i wyżej, gdzie 
krótka szczecina odrastających włosów lepiła się od krwi wyciekającej z jakiejś rany.
Ciągle ktoś płakał.
Edgins poczuł nagły gniew na tego człowieka, tak otwarcie demonstrującego swoją 
rozpacz. Czy on, do ciężkiej cholery, nie może się zamknąć?! Powinien spać albo 
przynajmniej pozwolić spać innym. – Za kilka godzin znowu trzeba będzie wleźć do tych 
pieprzonych studni, grzebać w błocie i trząść się nad kruchymi gówienkami zarodników. 
Zasmarkany chłopczyk pewnie wspomina lepsze czasy. Jakby tylko on miał do tego prawo!
Majacząca w półmroku głowica dozownika przypomniała Edginsowi, że jest głodny i że 
będzie musiał teraz poczekać na rozpoczęcie fikcyjnego dnia, by napełnić dopominający się 
swojego udziału kałdun. Przespał jeden posiłek a może nawet więcej; kto wie, jak długo leżał 
bez przytomności?
– Jab – przypomniał sobie nagle. – On przecież nie śpi, przynajmniej tak mówił. Spytam 
go.
Przekręcił się na pryczy i przez chwilę uważnie nasłuchiwał – szloch dobiegał z lewej 
strony, gdzie było miejsce Klauda. Żeby dotrzeć do pryczy, na której leżał Jab, należało 
przejść przez całe pomieszczenie, aż pod drugą ścianę odległą o kilka niesamowicie długich 
metrów.
– Okropnie daleko – pomyślał Tom. – Nie wiedziałem, że to taki kawał drogi.
Barak pęczniał w błyskawicznym tempie. Zarysy nielicznych sprzętów uciekały od 
Edginsa, a on sam czuł się coraz mniejszy i mniejszy – właściwie wcale go nie było. Gdyby 
nie wrażenie uporczywego ssania w koniuszkach palców, zwątpiłby we własne istnienie.
– A może mnie już od dawna nie ma? – przestraszył się. – Egzekucja została wykonana, a 
cała reszta jest naturalną konsekwencją śmierci. Wielkie Nieba, czy wszyscy przeżywają taki 
sam koszmar?! I dlaczego? Jaki to ma cel? – przez chwilę leżał nieruchomo, próbując zebrać 
rozbiegane myśli i ułożyć je w logiczny ciąg, ale płacz Klauda rozrywał mozolnie budowany 
łańcuch skojarzeń. Tom psyknął kilka razy, a gdy to nie poskutkowało, zlazł na podłogę i 
poczłapał boso w kierunku głowicy dozownika.
– Ciebie też nosi po nocy? – Jab pojawił się w polu widzenia jako lekko falująca plama. – 
Czyżbyście naprawdę nie mieli nic lepszego do roboty? – podszedł bliżej i stanąwszy tuż 
przed Edginsem, obserwował go z zainteresowaniem. – Co ci odbiło, żeby się tak zaprawić?
– Sprawdzałem wytrzymałość gruntu – burknął Tom.
– I tak nieźle wyglądasz. Jak cię wczoraj znaleźliśmy, pomyślałem sobie, że będą nam 
musieli chyba dołożyć kogoś do kompletu – wyszczerzył zęby i klepnął Edginsa w ramię. – 
Idziesz spać czy może razem doczekamy świtu?
Tom spojrzał na pulpit dozownika. Do rozpoczęcia nowego dnia pozostało niecałe pół 
godziny. Czuł się już nieco lepiej – barak nie wariował, a postać Jaba nabrała konkretnego 
kształtu. Nawet płacz Klauda nie był już taki natrętny i dokuczliwy. Tylko to nieznośne ssanie 
w koniuszkach palców...
– I wargi – uświadomił sobie nagle. – To dziwne, zupełnie jakby były za ciężkie i lada 
chwila miały odpaść.
Wyciągnął rękę w kierunku szczeliny identyfikacyjnej, ale dłoń natrafiła na gładką 
powierzchnię.
– Musisz poczekać – mruknął Jab. Opiekun włączy się z wybiciem porannego gongu, aby 
zachęcić nas do pracy. Wtedy sobie z nim pogadasz.
– Jestem głodny – Edgins uderzył pięścią w obudowę głowicy. Zdawał sobie sprawę z 
bezsensowności tego gestu, tylko że okropnie chciało mu się jeść.
Od strony legowiska Klauda dobiegło głuche stuknięcie, a po krótkiej chwili przerwy 
spazmatyczny szloch na nowo wypełnił wnętrze baraku.
– Ten facet zawsze działał mi na nerwy, ale teraz przechodzi już samego siebie – Jab 
zdecydowanym krokiem podszedł do leżącego na podłodze człowieka i szturchnął go nogą. – 
Ej, ty! Zamknij wreszcie swoją płaczliwą jadaczkę, bo urządzę ci taki bal, że aż sam się boję.
– Daj mu spokój – powiedział Edgins. – Przecież to nie jego wina – pochylił się nad 
Klaudem.
– A czyja?
– Pomóż mi go posadzić.
Jab mruknął coś wysoce niecenzuralnego i niechętnie podtrzymał bezwładne ciało z 
drugiej strony.
– Zupełnie niepotrzebny wysiłek – stwierdził, otrzepując demonstracyjnie ręce. – Prędzej 
czy później i tak wszyscy powędrujemy na śmietnik, a on pokaże nam drogę. Chyba 
powinniśmy mu raczej zazdrościć, że będzie pierwszy.
– Przestań – powiedział Tom ze złością. – Klaud, słyszysz mnie? – potrząsnął 
szlochającym mężczyzną. – Odezwij się, Klaud. – Czy można ci jakoś pomóc?
– Dam mu parę klapsów po buzi, to raz dwa oprzytomnieje.
– Klaud!
Owal opuchniętej twarzy znieruchomiał; spod wpółprzymkniętych powiek spojrzały na 
Edginsa wypełnione tępym strachem oczy.
– Klaud, co z tobą?
Dał się słyszeć niewyraźny bełkot.
– Spokojnie – Tom położył ręce na chudych ramionach. – Już wszystko w porządku. Nie 
musisz się niczego obawiać.
– Byłby głupcem, gdyby ci uwierzył – wtrącił Jab.
– Zamknij się – warknął Edgins. – On ma rację – skojarzył. – Jedyne co możemy zrobić, 
to zdechnąć. Właściwie już nas nie ma. Skazani, straceni, zagrzebani w tym zapadłym 
zakątku Wszechświata – spojrzał na Klauda. – On przecież też myśli i rozumie. Wie 
dokładnie tyle samo, co każdy z nas. Wmawianie mu, że jest inaczej, niczego nie zmieni. A 
jednak nie mogę patrzeć obojętnie, jak męczy się, cierpi, gaśnie. Po prostu nie mogę.
Pogryzione wargi uwolniły kolejną falę chaotycznych dźwięków; skamlący głos 
przypominał teraz skargę skrzywdzonego dziecka.
– ...boję się... boję się... boję...
– Czego się boisz? – spytał Tom.
Klaud uniósł lewą rękę i podsunął mu pod oczy rozwarte wnętrze dłoni.
– O co ci chodzi? – nie zorientował się w pierwszej chwili Edgins.
– Nie widzisz? – Jab zaglądał mu przez ramię. – Ładny numer, nie powiem – dodał 
zmienionym głosem.
Na pobrużdżonej, pokrytej odciskami skórze można było dostrzec niewielkie koło, 
otaczające środek dłoni cienką, lekko fosforyzującą linią.
– Rozumiesz coś z tego? – spytał Jab.
Edgins nie odezwał się. Wyręczył go Klaud:
– To kara – wybełkotał na wpół zrozumiale. – Kara...
Tom przypomniał sobie zdarzenia poprzedzające zapakowanie więźniów do kapsuł 
transportowych. Spojrzał na swoją lewą dłoń. Nie było tam żadnego znaku. Chociaż... nie, na 
pewno nie.
– U mnie – powiedział cicho Jab – niezbyt wyraźne, ale jest. – Pokazał Edginsowi rękę.
– Napiętnowani złoczyńcy – szlochał Klaud.
– Napiętnowani? – zdziwił się Tom. – Dlaczego napiętnowani? Za co? Przestań wreszcie 
bredzić, bo doprowadzisz mnie do pasji.
– Nie ma kary bez winy – wykrztusiły pogryzione wargi.
– Pieprzysz! – nie wytrzymał Edgins. – Każdy z nas został już wystarczająco ukarany. – 
Ja, ty, my wszyscy! – zatoczył ręką półkole obejmujące cały barak. – Wszyscy przeżyliśmy 
egzekucję i nikt nas nie uprzedzał, że będzie to zwykła szopka. A może się mylę? Może tylko 
dla mnie zabrakło reklamowych folderów Gelwony? No powiedz! Dlaczego nic nie mówisz?!
– A co ma mówić? – Jab wyprostował się. – Nie rozumiesz? To przecież jasne jak Słońce. 
Tłuste gnojki w dzielnych mundurkach. Żebym ja ich dostał w swoje łapy – zacisnął pięści, a 
potem rozprostował palce i z nienawiścią spojrzał na wnętrze lewej dłoni. – U ciebie nic nie 
widać?
– Na razie nic – wzruszył ramionami Edgins. – Ale już niedługo – czuł, że ręka pulsuje 
falami przejmującego gorąca. – Po jaką cholerę oni to zrobili? – zastanawiał się.
Ciekawe, co z nim? – Jab wskazał głową pryczę, na której leżał mutant. – Chcesz go 
budzić?
– Ani mi to w głowie. Rzucę tylko okiem.
Podeszli, starając się stąpać jak najciszej. Edgins stanął nieco z boku, a Jab kucnął obok 
pryczy. Mutant spał na plecach, z ramionami kurczowo przyciśniętymi do piersi.
– Widzisz coś? – spytał Tom stłumionym szeptem.
– Leży tak, jakby chciał mi zrobić na złość.
– Zostaw, niedługo sam się obudzi.
Jab z wyrazem obrzydzenia na twarzy wyciągnął rękę i chciał dotknąć 
półprzeźroczystego ramienia...
...trzask, krzyk przerażonego człowieka, szeroko otwarte, zdziwione oczy mutanta i 
charakterystyczna woń ozonu w powietrzu.
Edgins zrobił krok do przodu i zatrzymał się niezdecydowany; Jab, sycząc z bólu, 
wstawał powoli; mutant usiadł na pryczy i spuściwszy stopy na posadzkę, potrząsnął głową 
jakby nieco oszołomiony, a potem wlepił wyłupiaste oczy w podnoszącego się człowieka...
– Ty zimnokrwisty wypierdku – mamrotał Jab skrzywionymi wargami. – Już ja cię...
– Masz szczęście, że jestem nieco osłabiony – powiedział mutant spokojnie. – Inaczej już 
byś nie żył.
– Grozisz...
– Jeżeli stwierdzenie faktu uważasz za groźbę? – Mierzyli się spojrzeniami, spięci do 
skoku, gotowi walczyć aż do ostatecznego rozstrzygnięcia. Jeszcze czekali...
Edgins wstrzymał oddech. W grobowej ciszy nawet sekundy przerwały swój 
niezmordowany bieg.
I gdy już wydawało się, że nieuniknione musi nastąpić, zabrzmiał poranny gong.

13.
Podchodzili kolejno do głowicy dozownika i czekali, aż z głębi przegrody aprowizacyjnej 
pojawią się kolorowe kostki koncentratu. Zawsze ten sam schemat: żółta, pomarańczowa i 
dwa małe, bielusieńkie krążki. Dwa... Edgins przełknął gęstą ślinę. Gdzieś w okolicy splotu 
słonecznego narodziła się ognista drzazga i drążąc rozdygotane trzewia szukała żeru. Palce 
przypominały o swoim istnieniu wrażeniem natarczywego ssania. I jeszcze ten czerwonawy 
krąg kaleczący wnętrze lewej dłoni!
– To musi być jakiś sen – pomyślał Tom w nagłym przypływie rozpaczy. – Potworny, 
nierealny koszmar. Zaraz się obudzę i o wszystkim zapomnę. Wielkie Nieba, chciałbym, żeby 
to już był koniec.
Półprzytomnym spojrzeniem popędzał groteskową sylwetkę mutanta, który marudził przy 
wylocie dystrybutora, prowadząc z maszyną syczący dialog w swoim języku.
– O czym on tak zawzięcie dyskutuje?
Wyłupiaste oczy zwróciły się w stronę Edginsa. Nie zauważył tego, zaabsorbowany 
gwałtownymi atakami łaknienia. Całą siłą woli powstrzymywał się od krzyku, którym mógłby 
wyrzucić z siebie trawiący wnętrzności ból.
– Wydzielasz niezwykle silną aurę – zabarwione śliskim akcentem słowa powoli torowały 
sobie drogę do jego świadomości.
– Aurę? – potrząsnął głową i wbił wzrok w twarz stojącego przed nim mutanta. Daj mi 
spokój. Jaką znowu aurę?
– Nie rozumiem... – wyłupiaste oczy zniknęły na chwilę za podwójną gardą powiek. To 
się nie zdarza wśród Solaryjczyków.
– I co z tego?! – Tom poczuł, jak wściekłość zabarwia mu policzki. – Parszywy 
odszczepieniec – myślał. – „U Solaryjczyków”! Gdyby nie my, tą, ich zasrana kolonia już 
dawno by wpadła w strefę wpływów Rindu.
W tym samym momencie spostrzegł, że miejsce przy głowicy dozownika jest wreszcie 
wolne i jednym skokiem znalazł się obok przegrody aprowizacyjnej. Drżąc z niecierpliwości 
czekał, aż maszyna zakończy formalności identyfikacyjne. Wreszcie mógł już sięgnąć po 
pakiet koncentratów. Rozgorączkowanym wzrokiem ogarnął zawartość – żółta, 
pomarańczowa i...
– Dlaczego tylko jeden?
– Tom Edgins wykonał pięćdziesiąt sześć i osiem dziesiątych procent normy – oznajmiło 
urządzenie.
– Ale przecież ominęła mnie wczorajsza porcja. Chyba mogę dostać teraz pełny zestaw?
Pulpit głowicy zszarzał.
– Odezwij się! – krzyknął rozpaczliwie Tom pakując rękę do szczeliny identyfikacyjnej. 
Odpowiedzi nie było. Jeszcze raz rzucił okiem na pakiecik koncentratów, zawierający tylko 
jeden biały krążek. Tylko jeden!
Nie mógł już dłużej czekać. Chciwe palce rozdarły przezroczyste opakowanie. Gorzkawy 
smak krystalicznych drobin na języku. Nareszcie! Teraz szybko połknąć... Złośliwy robak 
buszujący w trzewiach zatrzymał się na moment – chwila niewysłowionej ulgi. Jak dobrze, 
jak cudownie lekko!
– Ciekawe, czy na długo mi to starczy? – pomyślał przestraszony. – W ogóle nie jestem 
głodny. A chyba powinienem – spojrzał na kostki koncentratu leżące w poszarpanym 
opakowaniu. Nie chciało mu się jeść, ale na wszelki wypadek włożył jedną do ust i dokładnie 
pogryzł. – Woda – przypomniał sobie. – Tego mi chyba nie będą żałować.
Nie żałowali. Wziął pełne naczynie z przegrody dystrybutora i usiadł na pryczy. Pozostali 
zdążyli skończyć posiłek; Jab, już w pełnym rynsztunku, mrugnął w jego stronę i z 
uniesionym w górę kciukiem wszedł do śluzy.
– Powodzenia – kiwnął głową Tom uśmiechając się gorzko.
– Idziesz? – spytał ze swego miejsca Klaud.
Edgins spojrzał na niego ze zdziwieniem.
– A czy mam jakieś inne wyjście?
– Nie, tylko...
– Tylko co?
– Nie wziąłeś świeżej butli – Klaud pokazał komorę zwrotnika, w której czekała pierwsza 
część przydziałowego tlenu.
– Faktycznie, zapomniałem. Nie ma pośpiechu...
Przez chwilę przyglądali się sobie w milczeniu.
– Wygląda trochę lepiej niż w nocy – myślał Edgins. – Przynajmniej już się tak nie 
telepie. Te białe krążki chyba wszystkich stawiają na nogi.
– Tom – Klaud zdecydował się wreszcie odezwać. – Chciałem cię przeprosić, Tom – 
bąkał nieśmiało. – Przeprosić i podziękować – dorzucił pośpiesznie. Ja...
– O co chodzi? – zdziwił się Edgins.
– Ja doskonale wszystko pamiętam. To co mówiłem i... naprawdę jest mi głupio, uwierz 
mi. Sam nie wiem, co się ze mną działo – przestępował z nogi na nogę. – Chciałem tylko, 
żebyście wiedzieli. Ty i Jab. Powiesz mu, prawda? – zawiesił błagalny wzrok na twarzy 
Edginsa.
– W porządku, Klaud. Masz pewne.
– Dzięki. Nawet nie wiesz, jakie to dla mnie ważne – odwrócił się ucieszony i ruszył w 
stronę wyjścia.
– Pewnie, że nie wiem – mruknął Tom pod nosem. – Niby skąd mam wiedzieć? – 
obserwował oddalającą się postać: chude plecy, patykowate kończyny, nienaturalnej 
wielkości baniasta głowa. – Jab ma wyczucie – myślał ze smutkiem. – Ten facet już długo nie 
pociągnie. Materiał znajduje się na granicy plastyczności i nie wytrzyma dodatkowego 
obciążenia. Po prostu trzaśnie.
Odnalazł maskę wciśniętą w róg szafki i zaczął dopasowywać szelki stelaża.
– A ja? – zastanawiał się dalej. – Gdzie jest moja granica plastyczności?
Przypomniał sobie gwałtowny finał wczorajszego dmą. Wysoki, zawodzący dźwięk... I 
potem majakliwe przebudzenie, gorzkawy smak białych kryształków, krążek kaleczący 
wnętrze lewej dłoni. Przyjrzał mu się z nienawiścią.
– Jesteś tutaj? – aż zgrzytnął zębami ze wściekłości. – Wciąż jeszcze jesteś. A niech cię 
jasny szlag... klął długo i dosadnie, ale nie przyniosło mu to żadnej ulgi.
Zauważył, że w baraku nie ma już nikogo. Przez przezroczyste ściany dostrzegł sylwetkę 
Klauda znikającą w wylocie jednego z korytarzy i charakterystyczną postać mutanta, który 
znajdował się w połowie drogi do najdalej położonego chodnika. Śmiesznie podrygiwał na 
tych swoich pałąkowatych nogach.
– Niezły dziwoląg – pomyślał Edgins. – Co on takiego powiedział? Aha – że wydzielam 
nietypową aurę – wzruszył ramionami. – Jeżeli mu na tym zależy...
Obserwował, jak mutant znika za usypiskiem poszarpanych głazów. Po chwili pokazał się 
z drugiej strony; pomniejszony odległością sprawiał wrażenie owada mozolnie pokonującego 
pochyłą ścianę.
– Mrówka – stwierdził Edgins. – Jesteśmy jak mrówki. Tam i z powrotem, tam i z 
powrotem. Nie znając celu ani sensu wykonywanych czynności odwalamy dzień po dniu 
swoją część radosnej orki. Nieważne, czy kieruje nami ślepy instynkt, czy też łagodna 
perswazja poparta mocą kodeksu bądź przenikacza. Efekt końcowy jest identyczny.
Mutant przerwał wędrówkę, przez chwilę kręcił się w jednym miejscu, a potem 
niespodziewanie zawrócił w stronę baraku. Dotarł do śluzy, gdy Edgins walczył jeszcze z 
ostatnimi paskami uprzęży. Ledwie otwarło się przejście – już wbiegł do wnętrza, niemal 
przewracając zaskoczonego człowieka. Dopadłszy swojej pryczy, odrzucił starannie 
poukładane bety na podłogę i wpakował rękę w głąb materaca. Tom dopiero teraz dostrzegł 
płaty lepkiego śluzu pokrywające przezroczystą skórę na twarzy i ramionach mutanta.
– On się poci – stwierdził ze zdziwieniem i zaintrygowany tak niecodziennym widokiem 
postąpił krok naprzód. – Poci się, niech mnie drzwi ścisną!
Penetrująca bebechy materaca ręka znieruchomiała, znalazłszy widocznie to, co było 
celem poszukiwań. Mutant wyszarpnął ją na zewnątrz. Białe krążki rozsypały się po posadzce 
– z wyjątkiem jednego, który powędrował między wąskie, zniekształcone grymasem bólu 
wargi. Jeszcze przez chwilę wyłupiaste oczy lśniły chorobliwym blaskiem, a potem błony 
mrużane zgarnęły z nich mgłę szaleństwa i Edgins aż ugiął się pod naporem przenikliwego 
wzroku.
– Do tyłu! – użądlił śliski głos.
Pokornie stanął pod ścianą i patrzył, jak tamten zbiera rozsypane krążki, liczy je, a 
następnie chowa do zawieszonego u pasa pojemnika. Bezwiednie przełknął ślinę...
– Skąd to masz... aż tyle?
– Po prostu lubię oszczędzać – mutant usiadł na pryczy i poprawił przekrzywiony stelaż, 
nie spuszczając oczu z Edginsa. – Każdy kombinuje jak potrafi – dorzucił wzruszając 
ramionami. – Tak cię to dziwi?
– Każdy kombinuje jak potrafi – powtórzył Tom w duchu. – A przecież on potrafi o wiele 
więcej niż ktokolwiek z nas. Może zmieniać strukturę substancji, dostosowując ją do potrzeb 
swojego organizmu, kontrolować metabolizm i robić całą kupę innych rzeczy, o których nie 
mamy pojęcia.
Lekceważąc ostrzegawcze syknięcie podszedł bliżej i oparł się o głowicę dozownika, o 
trzy kroki od mutanta.
– Pamiętasz co spotkało Jaba?
– Pamiętam – skinął głową Edgins. – Myślę jednak, że to był przypadek. Po prostu spałeś. 
Myślę też, że bardzo niechętnie decydujesz się na taki numer. To chyba trochę wyczerpuje, 
co?
– Sporo myślisz.
– Każdy kombinuje jak potrafi – zaśmiał się Tom. – Mógłbyś mi pokazać swoją lewą 
rękę?
– Wścibski jesteś – powiedział mutant wyciągając ramię.
Wnętrze dłoni było puste. Żadnego znaku.
– Tak przypuszczałem – mruknął Edgins. – Dużo odłożyłeś tych białych krążków. Nie 
boisz się?
– Czego?
– Skoro nam je dają, to znaczy, że są potrzebne. Uodparniają na jakieś tutejsze bakterie, 
promieniowanie, bo ja wiem co? W każdym razie pomagają, tego jestem pewien.
– Narkotyki też pomagają rzucił krótko mutant.
– Narkotyki?! Chyba nie chcesz powiedzieć, że oni nas...
– Nie, to byłoby za proste.
– Więc o co chodzi?
– O nic – mutant wstał i biorąc do ręki maskę ruszył w stronę śluzy. – To ty zacząłeś 
pytać.
– Słuchaj – Edgins niepomny ostrzeżenia chwycił go za ramiona. – Co jest w tych białych 
krążkach? Przecież wiesz. To dla ciebie żadna trudność rozszyfrować budowę dowolnej 
substancji. Na pewno już to zrobiłeś. Zobacz! – podsunął przed wyłupiaste oczy wnętrze 
lewej dłoni. – Wszyscy to mamy. Wszyscy, z wyjątkiem ciebie.
Mutant popatrzył na fosforyzujące kółko bez najmniejszego zainteresowania.
– Trzeba iść powiedział cicho. Już czas najwyższy.
– Nigdzie nie pójdziesz – warknął Edgins popychając go z powrotem na pryczę. – 
Niezbyt cię tu lubią, co? Bądź grzeczny, bo w korytarzach łatwo o nieszczęśliwy wypadek. 
Ktoś mi mówił, że te jaskinie są bardzo niebezpieczne.
– Aura – wymamrotał mutant. – Zmienia się...
– Przestań pieprzyć! Potrzebuję konkretnych informacji. Te zarodniki w studniach. Nie 
zbieramy ich chyba bez przyczyny?
– Bez przyczyny... to niemożliwe – zasłonił twarz ramieniem. – Nie świeć tak, błagam!
– Zwariował – pomyślał Tom. – Całkiem mu się pomieszało. A może udaje? – ścisnął 
pięści aż do bólu. – Nie próbuj mnie kołować swoimi sztuczkami, słyszysz? Chce tylko, żebyś 
mi pomógł połapać się w tym wszystkim. Przecież możesz to zrobić.
– Kim jesteś? – w głosie mutanta brzmiała nuta autentycznego strachu.
Edginsowi ręce opadły.
– Ażeby cię pokręciło – jęknął.
– Kim jesteś? – pytały przysłonięte błonami oczy.
– Kim jesteś? – powtórzyły ściany baraku.
– Kim jesteś?! – zadudniło echem sklepienie pieczary.

14.
Kunsztownie zdobiona patera przecięła powietrze i roztrzaskała się o ścianę. Lizey w 
napadzie zwierzęcej furii skoczyła w sam środek potłuczonych skorup i obcasami podkutych 
butów zmieniła je w różową miazgę.
– Nie potrzebuję twoich upominków – warczała z dziką zawziętością. – Nie potrzebuję 
twoich zaślinionych westchnień, śmierdzących pocałunków i nieporadnych pieszczot. 
Zniszczę cię, komendancie! Dopadnę i rozszarpię, choćbyś się zaszył na drugim końcu 
Wszechświata. Ty, ty... – misternie wykonana szkatułka podzieliła los pozostałych 
podarunków, którymi Ubir nuf Dem miał zwyczaj obsypywać obiekt swoich uczuć. Spod 
kościanego wieczka wyprysnęły białe krążki, znikając w puszystym podłożu.
– To już koniec – Lizey stała pośrodku pobojowiska tocząc ponurym wzrokiem po 
zdemolowanym pomieszczeniu. – Wszystko stracone, nie ma a czym mówić. Za tydzień, 
najdalej dwa, Rada zapozna się z raportem tego kurdupla Fuertada i trzeba będzie spakować 
manatki. Wracać na Ziemię? Bzdura! Co ja tam mam do roboty? Usiąść grzecznie w jakimś 
kącie i czekać na swoją kolejkę do pieca kremacyjnego? Zgoda, ale zanim to się stanie, obel-
borcie, przeklniesz dzień, w którym mnie poznałeś. Kiedyś przecież i ty opuścisz Gelwonę, a 
wtedy... – cichy śmiech wypełnił wnętrze pomieszczenia złowróżbną melodią. – Będę 
marzyła o tym spotkaniu. Opracuję szczegółowy plan, przygotuję każdy drobiazg i zaczekam. 
Jestem cierpliwa, Ubirze. Co najmniej tak cierpliwa, jak ty głupi. Mam nadzieję, że to 
wystarczy.
Chwilę jeszcze stała nieruchomo, pieszcząc umysł wizją przyszłej zemsty, a potem 
wezwała automaty i zleciwszy im doprowadzenie wszystkiego do porządku, wypełniła 
korytarz marszowym łomotem podkutych butów.
Ruch dawał złudzenie konkretnego działania i pozwalał zapomnieć o lawinie 
spowodowanej kretyńską decyzją komendanta. Teraz, kiedy sprawa wymknęła się z zasięgu 
rąk, pozostawało już tylko bierne oczekiwanie. Trzeba było wypełnić ten czas przynajmniej 
pozorami aktywnego życia. Prosta metoda samooszukiwania się, zapewniająca, przy 
umiejętnym stosowaniu, odrobinę komfortu psychicznego, a właśnie tego Liz potrzebowała 
najbardziej.
Przed wejściem do kantyny oficerskiej przystanęła na chwilę i poprawiła niesforne 
kosmyki wymykające się spod hełmu.
Howden czekał na nią już wystarczająco długo, bo zdążył uprzyjemnić sobie samotność 
kilkoma porcjami wytrawnego lentilu.
– Dla mnie to samo – zadysponowała, siadając obok niego na wyściełanym trójnogu.
Karłowaty kelbot realizował zamówienia w błyskawicznym tempie. Liz wychyliła 
oszroniony pucharek i rozejrzała się po nienaturalnie cichej kantynie.
– Trochę pusto – mruknął Howden, obejmując ją delikatnie w talii. – Powtórzysz? – 
pstryknął paznokciem w opróżnione naczynie i nie czekając na odpowiedź, przywołał 
stojącego w pobliskiej niszy kelbota. Automat przy kolebał się skwapliwie i zamarł w 
wyczekującej pozycji.
– Zamów coś mocniejszego – powiedziała Lizey. – Mam ochotę się napić.
– Wedle życzenia – zarechotał. – Jak za starych, dobrych czasów, co? Już się robi!
Obserwowała jego hałaśliwą krzątaninę z mimowolnym grymasem politowania, 
wyginającym nieznacznie kąciki warg. Śmieszył ją ten grubawy facet o nalanej twarzy i 
rozsadzającym mundur cielsku.
– Wiesz Liz, nie widziałem cię już chyba ze dwa miesiące – tokował nieustannie. – Z 
tymi długimi włosami nawet nieźle wyglądasz, tylko po jaką cholerę zmieniłaś kolor?
Milczała bawiąc się pustym pucharkiem. Światło, rozszczepione kryształowym 
ornamentem, pieściło wzrok gamą tęczowych błysków. Gadanina Howdena niewiele ją 
obchodziła. Ważne było, że siedząc tutaj nie musiała myśleć o gromadzących się nad głową 
chmurach.
Kelbot bezszelestnie zmienił nakrycia. Liz zauważyła przed sobą czarkę z ulubionym 
koktajlem i posłała w stronę Howdena łaskawy uśmiech.
– A teraz przyznaj się, dlaczego nie odwiedziłaś mnie na Gelwonie? – sapnął, obejmując 
ją z niedźwiedzią tkliwością. – Urządziliśmy tam sobie taki mały zlot, a ty siedzisz na tej 
Stacji, jakbyś miała tu coś ciekawego do roboty. Musiałem się nieźle napocić, żeby do ciebie 
przylecieć. Robię teraz za inwalidę, wiesz? Kazałem sobie założyć kilka szwów w różnych 
ciekawych miejscach, później ci pokażę – tłuste wargi rozpłaszczyły się na policzku Lizey. – 
No, skarby moje, co cię zatrzymało na tej skorupie?
Odepchnęła go gwałtownie.
– Musiałeś mi przypomnieć – warknęła, odstawiając z trzaskiem czarkę musującego 
koktajlu. – Przecież przyszłam tu, żeby o tym nie myśleć.
Howden, spłoszony jej piorunującym spojrzeniem, odsunął się na bezpieczną odległość.
– Może zechcesz mnie uświadomić – zaproponował.
– Uświadomić! – parsknęła gniewnie. – I tak nie potrafisz mi pomóc. Nikt już tu nic nie 
zrobi, więc po co sobie strzępić język?
– Z twoich słów wnioskuję, że trochę się tu namieszało.
– Od wczoraj przebywam w tymczasowym areszcie, to znaczy, nie mogę nosa wystawić 
poza Stację i nie mam dostępu do obowiązujących haseł. Ta kanalia Ubir nuf Dem załatwił 
mnie bez pudła. Nieprędko się zobaczymy, Howden. Będę chyba musiała pożegnać Gelwonę.
Zagwizdał przeciągle, wydymając komicznie wargi.
– Przeskrobałaś coś?
– Fuertad przyczepił się, że mu psuję surowiec. Wypichcił na ten temat jakiś raport, a ten 
cymbał Ubir zamiast ukręcić łeb całej sprawie, pchnął ją dalej.
– Co mu się stało? Miałaś u niego takie przody...
– Miałam. A teraz on ma u mnie taaaki ogon. Gdybym mogła, wepchnęłabym mu te 
teleskopowe ślepia do czaszki.
– Kiedy? – zainteresował się Howden.
– Co kiedy?
– Kiedy on to zrobił?
– Przecież mówię, że wczoraj. Zanim poleciał na Gelwonę – drżącą ręką uniosła czarkę 
do ust.
– No to jeszcze nie jest tak tragicznie. Dopóki obowiązuje Procedura Obszaru 
Zamkniętego, możesz się niczym nie przejmować. Do odblokowania kanału nadrzędnego 
potrzebna jest obecność komendanta i kreatora, a Fuertad nieprędko opuści Gelwonę. Każdy z 
nich zna połowę kodu, więc...
– Masz pewność? – Liz uczepiła się tej informacji jak przysłowiowego źdźbła trawy.
– Absolutną – dla potwierdzenia swoich słów opróżnił jednym haustem pojemną czarkę i 
dodał: – Co ty byś zrobiła bez starego Howdena?
Wynagrodziła go promiennym uśmiechem. Niech mu będzie – zasłużył sobie.
– No i proszę – pokiwała z uznaniem głową. – Ubir nuf Dem szybko się uczy. Kto by 
pomyślał, że jest taki zdolny. Niezły blef, naprawdę niezły. O mały włos dałabym się nabrać.
Jeszcze raz uporządkowała wydarzenia. Procedurę wprowadzono przedwczoraj i zaraz 
potem Fuertad z ekipą ratunkową poleciał na Gelwonę. Komendant miał do niego dołączyć 
następnego dnia, razem z resztą korpusu oficerskiego. Musiał się z nią skontaktować przed 
samym odlotem – pamiętała, że był w polowym mundurze, kiedy komunikował jej swoją 
decyzję. Zabiłaby go chyba na miejscu, ale co można zrobić z przestrzenną projekcją, przez 
którą wszystko przelatuje jak przez powietrze? Pewnie miał niezły ubaw, gdy tak miotała się 
po segmencie, próbując go dosięgnąć. Zrobiła z siebie idiotkę, ale teraz następny ruch należy 
do niej. I zostanie wykonany. Chyba, że...
– Fuertad na pewno siedzi na Gelwonie? Widziałeś go?
– Jak ciebie teraz, skarbie – rozwiał jej obawy Howden. – Nie mogłem się od niego 
uwolnić. Węszy jakąś grubszą aferę i chciał mi na siłę wmówić, że jestem wszystkiemu 
winien. A co ja mam do tego? Połowa Drugiego Kontynentu w drzazgach, włosy dęba stają 
na samo wspomnienie. On ma rację, to nie mógł być przypadek...
Słuchała go jednym uchem, przez cały czas rozwiązując skomplikowaną łamigłówkę, w 
której postanowiła wziąć udział. Guzik ją obchodziły zagadkowe zjawiska zakłócające spokój 
Gelwony. Abstrakcyjne boje toczone przez żądnych wrażeń samców stanowiły odległe tło, 
mogące wprawdzie umilać czas, ale nie mające prawa wpływać w sposób istotny na jej życie. 
Tym razem jednak sprawa nabrała zupełnie innych wymiarów.
Ironiczny uśmiech zabarwił twarz Lizey. Zrozumiała, że sytuacja, w jakiej się znalazła, 
pozostawia pewien margines swobody, pozwalający wykonać kolejny manewr. W jej umyśle 
dojrzewał przewrotny plan, w którym rolę zwierzyny miał odegrać Ubir nuf Dem, myśliwego 
Fuertad, a nagonki – chwiejący się na sąsiednim trójnogu Howden.
Kolejna porcja musującego koktajlu sprawiła, że wnętrze kantyny okryło się lepką mgłą. 
Lizey potrząsnęła głową i przecierając zaczerwienione oczy rzuciła czujne spojrzenie w 
zakrywające pół ściany lustro.
– Szlag by trafił te włosy – pomyślała układając niesforne pukle w zgrabną aureolę. – 
Trzeba je skrócić, koniecznie...
Odbicie Howdena zafalowało i przez moment miejsce znanego aż do obrzydzenia oficera 
zajmował zupełnie inny człowiek. Widziała jego poruszające się usta i wyciągniętą dłoń, 
której wnętrze kaleczył lekko fosforyzujący okrąg.
– Znowu – jęknęła głucho Liz i czarka wraz z resztkami koktajlu uderzyła w lustrzaną 
taflę.
– Chodźmy stąd! – szarpnęła Howdena za ramię.
Zabełkotał coś niezrozumiale i po zrobieniu dwóch kroków rozciągnął się jak długi.
– Szybciej! – ponaglała go bezskutecznie, aż wreszcie chwyciła za klapy munduru i z 
trudem doprowadziła bezwładne cielsko do pozycji siedzącej.
– O rany – miauknął rozpaczliwie Howden. – Wszystko mi się pieprzy...
Dostrzegła zmięty łachman człowieka rozciągnięty na twardej, pokrytej cienkim 
materacem półce. Szarpnęła go za ramię, a on spojrzał na nią tak jakoś dziwnie, jakby...
– Kim jesteś? – padło z jej ust mimowolne pytanie.

15.
– Kim jestem? – kołatało w mózgu Edginsa. – Co ja tu właściwie robię? Po co ta cała 
maskarada? Dlaczego kazali mi żyć?! – pamięć przywołała obraz pięciu biało odzianych 
egzekutorów i szczęk metalowych klamer, głoszący rozpoczęcie ceremonii stracenia. – Na 
wszystkie świętości Nieba i Ziemi, nie wytrzymam ani chwili dłużej!!!
Walczył z narastającym uczuciem łaknienia, zdając sobie sprawę, że z każdą sekundą jest 
coraz bliżej bariery, za którą oczekuje go pozorne ukojenie. Odczuwał niemal fizyczny ból na 
wspomnienie gorzkawego smaku kryształowych drobin. Złośliwy robak, gorszy od 
wszystkiego, bo niematerialny. Nie ustanie w poszukiwaniach, dopóki nie złożysz mu 
należnej daniny. Wystarczy tylko zgiąć rękę w łokciu, położyć na języku chropawy krążek i 
zamknąwszy usta, czekać...
– Iris – zaciśnięte na krawędzi pryczy zęby uwolniły jedynie kłąb pozbawionych 
znaczenia dźwięków. – Pomóż mi...
Zobaczył ją, jak stoi oparta o głowicę dozownika, przyglądając mu się z wyrazem 
zdziwienia wypełniającym miodowe oczy. Długie kasztanowe włosy rozpuściła w swobodny 
welon, opadający aż na plecy.
– Dlaczego nie śpisz? – spytała. – Już późno.
Wyciągnął do niej rękę i wtedy zauważył, że postać Iris uległa gwałtownej metamorfozie: 
stała się nagle przejrzysta, a potem...
Ogarnęła go rozpacz.
...pochylała się nad nim mówiąc coś pieszczotliwym tonem, ale to nie była Iris, tylko 
jakaś zupełnie obca kobieta. Szarpała go za ramię i kazała gdzieś iść. Dokąd? Przecież tutaj 
jest jego właściwe miejsce. Gelwona, skąd ta nazwa...?
– Mam halucynacje – uświadomił sobie z trudem. – Mutant mówił prawdę, to coś w 
rodzaju narkotyku.
Skupił wzrok na twarzy kobiety. Gdzieś w plątaninie korowych tuneli odnalazł jej 
wizerunek, ale wymykająca się spod kontroli wyobraźnia zaczęła nakładać na siebie dwa 
niezależne obrazy i już po chwili kojąco chłodna dłoń Iris dotknęła rozpalonego czoła 
Edginsa.
– Dlaczego to zrobiłaś? – spytał. – Dlaczego nie czekałaś aż wrócę? Przecież obiecałaś... 
– czuł łzy napływające do oczu i całą siłą woli starał się je powstrzymać. – Musiałem, 
naprawdę musiałem...
– I co z tego? – wzruszyła, ramionami. – Myślisz, że kogoś to obchodzi? Zamiast się 
mazać, lepiej byś trochę pospał.
– Pocałuj mnie – poprosił.
– Też pomysły – zarechotał Jab. – Jak pragnę podskoczyć, wszystkim odbija.
– Zrywaj się – warknął Edgins.
Ognista kula eksplodowała gdzieś w piersiach i zamknęła całe ciało w ognistym kokonie. 
Koniuszki palców zaalarmowały układ nerwowy wrażeniem nieznośnego ssania; zupełnie 
jakby ktoś próbował oderwać mu paznokcie.
– Co ci właściwie dolega? – spytał Jab.
– Krą-żki – wybełkotał Edgins. – Nie-bra-łem...
– Dlaczego? Przecież odwaliłeś działkę. Nie dostałeś?
– Specjalnie... Ból jakby trochę zelżał... Są tutaj, schowałem...
– Co ci odbiło?
– Ręka – wyciągnął lewą dłoń. – Mutant nie ma tego kółka. A wiesz dlaczego? Chowa 
wszystko do materaca. Bierze tylko wtedy, kiedy go naprawdę przyciśnie..
– Adziabadzia – zawyrokował Jab. – Uwierzyłeś w te bajki?
– To nie są bajki. Widziałem jego rękę. Ani śladu.
– Może na niego to nie działa? Te zimnokrwiste jajorodki znają różne sztuczki. Mógł coś 
zamieszać.
– Nie mógł – pokręcił głową Edgins. – Załatwili go zaraz na wstępie, podczas snu. 
Inaczej nigdy by im się to nie udało. Dożylna dawka preparatu blokującego wrodzone 
zdolności. Kiedy otworzył oczy, było już po zawodach. Może tylko rozpoznawać substancje.
– Czyżby? – Jab zastanawiał się przez chwilę. – Doskonale pamiętam, jak na początku 
naszej znajomości...
– Fakt, ale to były resztki jego możliwości – mruknął Tom unosząc się na łokciach. – 
Teraz już i tego nie potrafiłby zrobić.
Jab wykrzywił twarz w grymasie niedowierzania.
– Jeżeli kupiłeś bajer, to zatrzymaj dla siebie, a nie próbuj opychać innym – powiedział. – 
Ja w każdym razie nie mam zamiaru tego przyswajać.
Poszczególne słowa docierały do Edginsa z dudniącym pogłosem. Słuch wyczyniał 
dziwne harce, mieszając rzeczywiste dźwięki z tworami przypadkowych imaginacji. Na 
moment postać Jaba rozdwoiła się, a każda z nowo powstałych półprzejrzystych sylwetek 
odgrywała zupełnie inny zestaw min i gestów. Tom nie mógł sobie z tym w żaden sposób 
poradzić.
– Podwójne widzenie – pomyślał. – Słyszałem o czymś takim.
Wydawało mu się, że lada chwila zleci z pryczy, więc wbił palce w posłanie i 
rozpłaszczył ciało jak tylko mógł najbardziej. Upadek z takiej wysokości nie dawał szansy na 
przeżycie. Żeby chociaż ten wiatr ustał, może wtedy...
– Skąd wiatr? – zastanowił się nagle. – Wielkie Nieba, ja chyba oszaleję.
– No to sobie szalej – burknął Jab. – Nie mam zamiaru ci w tym przeszkadzać – chciał 
odejść, lecz Edgins chwycił go za rękaw i, mimo oporu, posadził z powrotem.
– Przecież to logiczne – próbował tłumaczyć, nie wiedząc, że jego wargi pozostają 
nieruchome. – Najprościej podporządkować sobie ludzi, karmiąc ich jakimś uzależniającym 
świństwem. Pozbawieni wolnej woli będą wtedy wykonywać dokładnie to, czego sobie życzą 
karmiciele. Zrozum, jedyna nasza szansa to wyzwolić się z tej zależności. Może wtedy...
– O co ci właściwie chodzi? – spytał Jab zniecierpliwionym szeptem.
– Nie wiem – jęknął Edgins. – Skąd mam wiedzieć? Chciałem po prostu coś zrobić, żeby 
nie czekać z założonymi rękami, ale nie potrafię, nie dam rady...
Lodowate ostrza bombardowały jego głowę seriami głębokich, przenikliwych uderzeń. Za 
każdym razem, gdy wyimaginowany cios sięgał kościanej puszki, rozlegał się cichutki brzęk, 
przypominający śpiew miniaturowych dzwoneczków. Było ich coraz więcej i więcej aż 
wreszcie perlista kakofonia wypełniła całą przestrzeń, nie pozostawiając miejsca na nic 
innego.
...na granicy świadomości trwała walka, której wynik był z góry przesądzony – 
wystarczyło tylko zgiąć rękę w łokciu i zamknąwszy usta odczekać, aż pierwsze gorzkie 
drobiny spłyną w głąb trzewi rozszarpywanych uczuciem nieznośnego łaknienia...
Dzwony. Huragan dzwonów. Gdzieś z głębi ogłuszającego grzmotu wypłynął wysoki, 
zawodzący dźwięk, wypełniający każdą komórkę, każdy nerw katowanego ciała, zacierający 
granice pomiędzy tym co poza a tym co w środku...
Przez kurtynę powiek przedarł się rozmazany obraz – nieruchoma twarz o ostrych rysach 
i wystających kościach policzkowych. Atletycznie zbudowany mężczyzna leży zawieszony w 
pajęczynie siłowych pól, a w tle widać rozsypaną tyralierę ciemnowiśniowych postaci.
– Znam tego człowieka – pamięć Edginsa rozpoczęła gorączkowe poszukiwania, podczas 
gdy on sam całą siłą woli odpierał kaskady zawodzącego dźwięku. Jak wtedy na Astaborze w 
czasie wariackiego rajdu, który skończył się schwytaniem całej formacji w kolapsową 
pułapkę...
Gradienter Tietz – prawa ręka dowódcy Eskadry!
Skojarzenie było tak szybkie, jakby ktoś z boku podsunął mu właściwe rozwiązanie.

16.
Grawitonowy mobil wiózł obel-borta w kierunku ruin Fortu B. Siedzący za sterami młody 
chłopak w poplamionym kombinezonie z trudem odnajdywał w zdemolowanym pejzażu 
zarys dawnego szlaku komunikacyjnego. Konfiguracja terenu zmieniła się tu jak za 
dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
Ubir nuf Dem nie poświęcał zbyt wiele uwagi obrazom przepływającym za szybą 
wideoramy. Siedząc w pełnej skupienia pozycji Re-epi próbował po raz kolejny doprowadzić 
umysł do normalnego stanu, ale natłok wrażeń i rozbicie ustalonego porządku dnia 
pozostawiło zbyt trwałe ślady w jego delikatnej psychice. A na dodatek jeszcze ta rozmowa z 
Liz... Okropność!
Zniechęcony bezskutecznym powtarzaniem medytacyjnych formuł obel-bort narzucił na 
ramiona wzorzystą pelerynę i wydobywszy z kieszeni krążek mnemogramu, pokiwał z 
zadowoleniem głową.
– Na szczęście mam to już za sobą – mruknął. – Niech się teraz trochę podenerwuje; 
później będzie mi tym bardziej wdzięczna. Powiem jej, że Rada, za moim wstawiennictwem 
wydała przychylne orzeczenie, a Główny Modyfikator polecił, bym osobiście nadzorował i 
oceniał przebieg dalszej służby. To powinno odnieść właściwy efekt – uśmiechnął się do 
swoich myśli. – Mam nadzieję, że ten dureń Fuertad zapomni o całej sprawie. Tyle się 
ostatnio wydarzyło...
Stroskanym wzrokiem obrzucił ruiny mijanych budowli, pomiędzy którymi dostrzegł 
kilku ludzi z ekipy ratunkowej. Wyglądali dziwnie obco na tle gelwońskiego krajobrazu, 
podobnie jak resztki zburzonych konstrukcji i kanciaste sylwetki ciężkich maszyn 
metodycznie porządkujących teren.
– Jesteśmy jak robactwo – stwierdził z niechęcią Ubir nuf Dem. – Swoją obecnością 
kaleczymy tylko naturalną formułę piękna, dając tym samym dowód własnej głupoty. 
Niewiele pozostało w tych ludziach z dawnych pionierów – tkliwym spojrzeniem objął 
rodowy pierścień i zwracając się do siedzącego na pulpicie skrzydłaka dodał: – Coraz częściej 
zdaje mi się, że w tym świecie nie ma już dla nas miejsca.
Ulubieniec przeskoczył na kolana obel-borta i wtulając dziób w poły munduru dopominał 
się o pieszczotę.
– Tak, tak, Chief – pokiwał głową Ubir nuf Dem. – Rzeczywistości nie można zmienić, 
można ją tylko zaakceptować albo odrzucić. Z tym że to drugie jest o wiele trudniejsze – wbił 
wzrok w roztaczający się za szybą wideoramy krajobraz.
Mobil pokonał właśnie ostatnie dzielące go od Fortu gruzowisko i pędził teraz po 
uprzątniętym szlaku w stronę prowizorycznej konstrukcji, w której mieścił się sztab akcji 
ratunkowej. Po przekroczeniu trzech stref kontrolnych pojazd zakończył swoją wędrówkę w 
śluzie, skąd zastrzeżonym tunelem przewieziono obel-borta kilka kondygnacji w dół. Fuertad 
już tam na niego czekał.
– Chodźmy, komendancie – Ubir nuf Dem zauważył, że kreator zapomniał o 
regulaminowym pozdrowieniu. Musiał być naprawdę bardzo czymś poruszony.
Minęli wyprężonych jak struna strażników i przez masywne wrota przedostali się do 
najniżej położonej części Fortu. Korytarze nosiły gdzieniegdzie ślady eksplozji. Obel-bort 
spostrzegł, że wyloty wielu odgałęzień zostały zablokowane szczelnymi przegrodami.
– Dehermetyzacja – wyjaśnił Fuertad, widząc jego zdziwienie. – Trzeba było odciąć 
część najbardziej zrujnowanych chodników. Resztę dało się jakoś połatać. Nie ma obawy, 
tutaj można swobodnie oddychać.
– To jasne – powiedział Ubir nuf Dem. – Inaczej nie podjąłby się pan roli przewodnika.
Kreator pozostawił tę uwagę bez komentarza. Fotel wyskoczył do przodu i obel-bort 
musiał zdrowo wyciągać nogi, żeby za nim nadążyć.
Wychodząc zza kolejnego zakrętu zauważył ciemnoczerwone plamy szpecące gładź 
lekko wklęsłej ściany, a nieco dalej zmasakrowane zwłoki ludzi należących do załogi Fortu. 
Fuertad zamienił kilka słów z oficerem, który wydawał rozkazy trzyosobowej grupie 
pakującej rozbebeszone szczątki do sześciennych klocków.
– Zginęli na posterunku – pomyślał Ubir nuf Dem. – Oddali swe młode życie w obronie 
godności ludzkiej i zaszczytnych ideałów – podrapał siedzącego mu na ramieniu skrzydłaka. 
– Jak sądzisz, Chief – zagadnął – czy i dla nas przygotowano już taki gustowny sześcianik?
Ulubieniec odpowiedział cichutkim popiskiwaniem.
– Proszę tędy, komendancie – Fuertad skręcił gdzieś w bok i po chwili wkroczyli do 
olbrzymiej pieczary, której dno zalegały hałdy wrzecionowatych zarodników. Większość z 
nich była popękana, a w nieruchomym powietrzu zastygły tumany rudawego pyłu.
– Trzeba by tu co nieco posprzątać – skrzywił się obel-bort, zatykając palcami nos i 
przyśpieszając kroku. – I pomyśleć, że z czegoś tak nieprzyjemnego można robić najbardziej 
poszukiwane kosmetyki, o które walczą mieszkańcy wszystkich cywilizowanych światów. 
Powinieneś to zapamiętać, Chief. Nieraz warto poświęcić trochę czasu, by z odrażających 
pozorów wydobyć ukryte piękno.
Ażurowym pomostem biegnącym tuż pod masywnym stropem przeszli nad 
składowiskiem – przystając na moment wśród resztek stanowiska dyspozycyjnego.
– Nasi odbiorcy będą musieli zadowolić się tym, co zostało – zaskrzeczał Fuertad z nie 
ukrywanym żalem. – Całe wyposażenie do wymiany. Minie wiele tygodni, zanim zdołamy 
doprowadzić to wszystko do pierwotnego stanu. Obecny poziom produkcji...
– Żeby to doprowadzić naprawdę do pierwotnego stanu, należałoby oczyścić planetę z 
ludzi i pozostawić własnemu losowi – stwierdził obel-bort w duchu, a głośno powiedział: – 
Nie pogłaszczą pana po głowie, Fuertad. W końcu to pan jest odpowiedzialny za produkcję, 
do mnie należy tylko ochrona.
– Sprawa się wyjaśni, gdy rozpoznamy przyczynę tego wydarzenia – obciągnięte 
pergaminową skórą palce kreatora przypominały szpony drapieżnego ptaka zaciśnięte na ciele 
ofiary. – Podejrzewam dywersję, komendancie, a to już chyba pański resort? – zawiesił głos 
na drwiącej nucie.
– Za co on mnie tak nienawidzi? – zastanowił się Ubir nuf Dem.
Fuertad odczekał chwilę, tak jakby sycił wzrok widokiem zapędzonej w pułapkę 
zdobyczy, a potem poprowadził obel-borta półkolistym korytarzem, nad którego wylotem 
widniały trzy współśrodkowe okręgi wymalowane jaskrawoczerwoną, fosforyzującą farbą. 
Znak ten uświadomił komendantowi, że zbliżają się do najważniejszej części skalnego 
labiryntu.
– Podejrzewa dywersję – Ubir nuf Dem powtórzył w myślach ostatnie zdanie kreatora. – 
Ciekawe, jak on to sobie wyobraża? Gelwona jest przecież obiektem o zerowej klasie 
tajności. Nawet ja nie miałem pojęcia o jej istnieniu, dopóki Rada nie powierzyła mi tej 
trupiarni. Nikt z zewnątrz nie mógł się do niej dostać, to pewne. Przyczyna musi być ukryta 
gdzieś tutaj.
Wartownicy stojący przed barierą pionu komunikacyjnego wykonali z małpią precyzją 
serię zgodnych z rytuałem gestów. Ubir nuf Dem uśmiechnął się widząc, z jakim 
nabożeństwem Fuertad ignoruje ich pozdrowienia.
– Popatrz, Chief, tak niewiele trzeba, by usatysfakcjonować człowieka – szepnął do ucha 
swego ulubieńca. – I pomyśleć, że ta zasuszona mumia trzyma w rękach nitki, od których 
szarpnięcia zależy, być może, istnienie całej rasy. Śmieszne, ale prawdziwe. Tak prawdziwe, 
że aż się wierzyć nie chce.
Łopot błoniastych skrzydeł zabrzmiał niemal jednocześnie z cichym świstem 
pokonywanej różnicy poziomów. Fuertad obdarzył maskotkę obel-borta zirytowanym 
spojrzeniem.
– Jesteśmy na miejscu – warknął i ledwie przejście stało się wystarczająco szerokie, 
wyjechał na środek rzęsiście oświetlonego korytarza. – Bardzo proszę, komendancie. To już 
tutaj – wykonał dłonią zapraszający gest.
– Poziom odbioru – pomyślał Ubir nuf Dem i postąpił krok naprzód.
Wymalowane na przeciwległej ścianie trzy współśrodkowe okręgi stanowiły pierwszy 
szczegół, na którym zatrzymał się wzrok obel-borta. Następnym była grupa nieruchomych 
cybotów, stojących w głębi lewej części korytarza. Karykaturalne sylwetki stanowiły istną 
parodię ludzkich kształtów, a widok manipulatorów zaciśniętych na kolbach ciężkich 
miotaczy sprawił, że Ubir nuf Dem czym prędzej odwrócił głowę w drugą stronę.
Fuertad zajęty był likwidacją ostatniej zapory. Skierował pyszczek deszyfratora w samo 
centrum skalnego monolitu, którego gładką, jakby wypolerowaną, płaszczyznę przebiegały 
błędne ogniki, sygnalizujące obecność bariery biotronicznej.
– Tylko szaleniec mógłby zdecydować się na próbę pokonania tych wszystkich 
przeszkód: począwszy od budynków na powierzchni planety aż na sam dół – stwierdził Ubir 
nuf Dem w duchu. – Szaleniec albo ktoś doskonale znający labirynt przejść, zabezpieczeń, 
szyfrów i haseł, odmiennych przecież dla każdego z kilkudziesięciu gelwońskich Fortów.
W samym środku nieskazitelnie gładkiej tafli pojawiła się pierwsza skaza – ciemny 
punkt, z którego wybiegło kilka ledwie widocznych, promienistych pęknięć. Zaraz potem 
zapora drgnęła, a wzdłuż wyraźnych już teraz szczelin przeniknęły różańce tęczowych 
wyładowań. W niemal doskonałej ciszy poszczególne bloki rozjechały się na wszystkie strony 
i tylko końcowe ich fragmenty wystawały ze ścian i sklepienia, upodabniając przejście do 
zębatej paszczy monstrualnego drapieżnika.
– Nie jest to najprzyjemniejszy widok – pomyślał Ubir nuf Dem, wkraczając za 
kreatorem w głąb zawiesistej ciemności.
Gdy się obejrzał, przejście było już zasklepione i w tym samym momencie z góry spadły 
potoki różowego światła.
– Spokojnie, Chief – uspokoił ulubieńca, który gniewnym popiskiwaniem dawał znać, jak 
bardzo mu się to wszystko nie podoba. – Powinieneś być bardziej powściągliwy w 
okazywaniu swoich uczuć.
Wolnym krokiem podszedł do najbliższego pojemnika, stojącego w długim szeregu 
identycznych, kanciastych brył. Pod przezroczystą pokrywą leżał nagi mężczyzna. Jego lewa 
ręka spoczywała tak, by widać było wnętrze dłoni naznaczone trzema fosforyzującymi 
kręgami. Rzut oka na ekran bloku kontrolnego uświadomił obel-bortowi, że człowiek ten jest 
martwy.
– Wszyscy – zaskrzeczał ze swego fotela Fuertad. – Wstrząsy uszkodziły system witalny. 
Cała przygotowana do obróbki grupa, około trzystu sztuk.
– Dla nich to nawet i lepiej – myślał Ubir nuf Dem idąc wzdłuż galerii nieboszczyków. – 
Wreszcie udało im się uciec.
W którymś z pojemników dostrzegł zupełnie młodą dziewczynę; podziwiając jej 
harmonijną budowę, próbował zgadnąć, cóż takiego mogła zrobić ta tak niewinnie 
wyglądająca istota, że skazano ją na życie najgorsze z możliwych.
– Sam widzisz, Chief, jakie to wszystko jest skomplikowane – mruknął. – Brak klarownej 
reguły sprawia, że miotamy się w kilku wymiarach, popędzani nieubłaganym prądem czasu i 
nigdy nie mamy pewności, czy naszej gonitwy nie zwieńczy równie bezsensowny finał. 
Zresztą, czy którykolwiek z możliwych finałów można nazwać sensownym?
Wrócił na początek ponurej galerii i puszczając mimo uszu monolog kreatora, szedł ze 
wzrokiem wbitym w oparcie fotela. Pragnął teraz znaleźć się zupełnie gdzie indziej i gdyby 
miał możliwość modelowania sytuacji według własnych pragnień, siedziałby sobie spokojnie 
u boku Liz, sycąc zmysły samą jej obecnością. Gdyby tylko mógł... Serce zabiło 
przyspieszonym rytmem i blady uśmiech przysiadł na wargach obel-borta.
– Fort B poniósł największe straty – zgrzytliwy głos Fuertada skutecznie burzył błogi 
nastrój, w jakim pogrążyła się świadomość komendanta. – Centrum eksplozji było gdzieś 
tutaj – kościsty paluch uderzył w rozpostartą na ścianie mapę skalnego labiryntu. – Na styku 
Fortów B, C i F. Skutki odczuła prawie połowa Drugiego Kontynentu.
– Czy udało się kogoś uratować? – wpadł mu w słowo Ubir nuf Dem. – Tam, z dołu.
– Chodzi panu o dawców? Nie, żaden nie ocalał. Nie dotarliśmy wprawdzie jeszcze do 
wszystkich grup, ale już teraz można z dużą dozą prawdopodobieństwa przewidzieć stopień 
zniszczenia. Został nam do spenetrowania najbardziej zrujnowany rejon. Chyba sam pan 
rozumie...
– Rozumiem, pewnie, że rozumiem – pomyślał obel-bort ze złością, a głośno powiedział: 
– Chyba sam pan rozumie, kreatorze, że właśnie tam należy szukać przyczyn tej dziwnej 
eksplozji. Dziwi mnie pańska opieszałość. Wysłanie grupy badawczej do centrum zniszczeń 
powinno mieć miejsce na samym początku. Zaniedbał pan swoje obowiązki, Fuertad.
Kreator zupełnie nie speszony wbił wzrok w twarz komendanta.
– Na samym początku, powiada pan? – wycedził z podejrzaną słodyczą. – A gdzie pan 
wtedy był, obel-borcie, że mi pan o tym nie przypomniał?
– Cóż ten parweniusz sobie wyobraża? – przemknęło przez głowę ostatniego z nuf 
Demów. – Nie mam obowiązku się przed panem tłumaczyć, kreatorze – powiedział głośno i 
wyraźnie, starannie akcentując poszczególne słowa.
– Nikt od pana tego nie wymaga – wzruszył ramionami Fuertad. – Jednakże mój raport 
dotyczący Lizey Myrmall...
– Dość! – nie wytrzymał obel-bort i niemal natychmiast pożałował swojej reakcji. – Co ty 
możesz wiedzieć, staruchu, o namiętnościach trawiących moją jaźń? – myślał rozwścieczony. 
– O tym, że zrobię wszystko, byle zatrzymać ją przy sobie? – z trudem hamował rozbudzoną 
nagle furię, której istnienia nigdy by u siebie nie podejrzewał. – Gdybym posiadał choć 
odrobinę twojego sprytu i bezwzględności, kreatorze, nie prosiłbym, lecz zdobywał. A tak 
pozostaje mi tylko czekać i mieć nadzieję. O Gwiazdo Promienna, jak ja się za to nienawidzę!
Przypomniał sobie niedawną rozmowę z Liz. Potrzebował całego dnia, żeby zebrać dość 
odwagi, a teraz coraz bardziej żałował tego, co jej wtedy powiedział. Niepotrzebnie ją 
przestraszył, zupełnie niepotrzebnie. Tak się tym wszystkim przejęła.
– To może nie był najlepszy pomysł, ale czy w ogóle istnieje jakieś rozsądne wyjście? 
Łudziłem się, że Fuertad zapomni – z nienawiścią spojrzał na pokurczoną sylwetkę kreatora. 
– On nie zapomina o niczym! – uświadomił sobie z przerażającą jasnością. – A ja... Ja nawet 
nie wiem, czego naprawdę chcę.
Zazdrościł galerii nagich ciał ich martwego spokoju, którego żadne ludzkie moce zakłócić 
już nie mogły.

17.
Fuertad z niechęcią uniósł głowę znad stosu meldunków i czujnym wzrokiem objął 
stojącego w wejściu Howdena.
– Chwała Słońcu, kreatorze – odezwał się intruz, zamykając za sobą starannie drzwi i 
podchodząc bliżej. – Mam nadzieję, że nie jest pan zbytnio zajęty.
– I Dzieciom... – burknął Fuertad z pozornym trudem maskując udawane ziewnięcie. – O 
co chodzi, Howden? Najpierw stajecie na głowie, żeby dostać kilka dni urlopu, a zaraz potem 
przychodzicie, domagając się natychmiastowej rozmowy.
– Ważna sprawa, kreatorze. Można by powiedzieć: gardłowa. – Oficer rozwalony w zbyt 
wąskim jak na jego potrzeby fotelu, ugniatał metodycznie papierosa i nie zapytawszy o 
pozwolenie, zapalił. – Dotyczy naszego komendanta – dodał wydmuchując chmurę gryzącego 
dymu.
– Cóż tam znowu? – spytał leniwie Fuertad, wszystkimi siłami tłumiąc narastające 
podniecenie.
– Arystokraci to dziwni ludzie – Howden jakby zupełnie zapomniał o zasadach dobrego 
wychowania i kreator odniósł wrażenie, że jego niespodziewany gość lada chwila położy nogi 
na zasypanym meldunkami blacie. – Bardzo dziwni – kontynuował rozwlekle. – Mają swoje 
odchyły i...
– Do rzeczy, Howden, do rzeczy – Fuertad miał wyrobioną opinię na temat rodowych 
słabostek nuf Demów i im podobnych. – Więc?
– Są osoby, które mogłyby coś niecoś wyjaśnić.
– Konkretnie.
– Co konkretnie? Osoby czy wyjaśnienia?
Fuertad miał ochotę wyrzucić na zbity pysk zadowolonego ze swojej roli oficera, ale 
wyczuwał w jego postawie coś, co kazało mu powstrzymać gniewny komentarz i wysłuchać 
dalszego ciągu. Chodziło przecież o obel-borta. Jeżeli Howden faktycznie przyniósł jakieś 
konkrety – a wszystko na to wskazywało – należało dać mu się wygadać. Nie trzeba było 
nawet długo czekać.
– Odnieśliśmy wielki sukces, kreatorze. Naprawdę, mocna rzecz. A byliśmy o włos od 
klęski...
– My? – zdziwienie Fuertada stanowiło czystą formalność. Oczekiwał po prostu dalszego 
ciągu.
– Pan, ja – Howden zatoczył ręką szeroki krąg – wszyscy. Cała ludzkość.
– Duże słowa – uśmiech na twarzy kreatora miał zachęcić oficera do dalszych zwierzeń. – 
A jakiego rodzaju jest ten... sukces?
– Zdusiliśmy w zarodku próbę buntu, który miał lada godzina wybuchnąć w podziemiach 
Fortu B – szepnął Howden pochylając się nad blatem.
– Bzdura – parsknął gniewnie Fuertad. – Nikt w to nie uwierzy. Przecież skazańcy 
znajdują się przez cały czas pod działaniem preparatu FZ, co uniemożliwia im 
zorganizowanie jakiejkolwiek sensownej akcji.
– Skutki działania FZ-etów można zneutralizować za pomocą antidotum. Sam pan wie, 
kreatorze, jak często giną materiały z medbloków. Proszę mi wierzyć, to była cała siatka: 
skazańcy, część strażników i ktoś z samej góry.
– I komendant – pomyślał z radością Fuertad. – Sam obel-bort Ubir nuf Dem. To zaczyna 
być ciekawe.
– Wszyscy, niestety, stali się ofiarami własnej lekkomyślności Howden wyraźnie nabierał 
tempa. – Ten wybuch, kreatorze... To doprawdy okropne, musieliśmy jednak jakoś 
przeciwdziałać. Jako komendant Fortu B informowałem pana na bieżąco o rozwoju sytuacji i 
w krytycznym momencie wspólnie podjęliśmy decyzję. Kontakt z Głównym Modyfikatorem 
był niemożliwy ze względu na Procedurę. Groziłby dekonspiracją.
– Pańska opowieść, Howden, brzmi doprawdy bardzo interesująco, to wszystko jednak 
trzeba jakoś udowodnić – kościste palce kreatora wybijały monotonny rytm na poręczy fotela. 
– O ile się orientuję, z całej siatki dywersyjnej pozostał w naszych rękach jedynie organizator 
i przywódca spisku. Żeby go postawić w stan oskarżenia i udowodnić słuszność pańskiej 
tezy...
– Trzeba mieć kogoś, kto złoży odpowiednie zeznania. Taki ktoś istnieje, kreatorze. – 
Howden, wyraźnie z siebie zadowolony, zapalił nowego papierosa i wbił wzrok w 
pomarszczoną twarz swego rozmówcy. Czekał.
– Precyzyjny plan – myślał z uznaniem Fuertad. – Niektóre szczegóły wymagają 
wprawdzie dopracowania, ale całość... No, no – omal nie cmoknął z radości, lecz widok 
rozanielonej gęby Howdena zburzył wewnętrzny spokój kreatora. – On ma w tym jakiś 
interes, jakiś konkretny cel.
– Po co pan z tym do mnie przyszedł, Howden? – spytał.
– Żeby maluczkim było lepiej – brzmiała natychmiastowa odpowiedź.
Fuertad aż podskoczył.
– To jest poważna sprawa, a pan tu sobie robi kpiny! – zapiał na najwyższej nucie.
– Jakie kpiny? O co panu chodzi? – Howden zdusił niedopałek na podłodze i wstając z 
fotela, dodał: – Najlepiej, żeby pan to sobie spokojnie przemyślał i sam zdecydował, co dalej. 
– Zrobił krok w stronę drzwi.
– Chwileczkę – powstrzymał go Fuertad. – Jak brzmi nazwisko pańskiego świadka? 
Muszę przecież wiedzieć...
– Liz Myrmall, kreatorze. Czy to coś panu wyjaśnia?
Wyjaśniało, a jakże! Figurki zajęły swoje pozycje i sytuacja wymagała tylko jednego 
posunięcia, po którym można będzie ogłosić zakończenie rozgrywki. A ruch ten należał do 
Fuertada.
– Zeznanie obciążające obel-borta w zamian za mój raport. Ja pozbywam się komendanta, 
ona unika wyroku Rady, Howden... – kreator spojrzał na oficera z wyraźną niechęcią. – No 
cóż, ten chyba odbierze swoją należność w naturze. Nieistotne. Ważne, że Gelwona 
pozbędzie się wreszcie tego bałwana nuf Dema. O niczym innym nie marzę.
– A jeżeli to pułapka? – przebiegło mu nagle przez głowę. – Przynęta, na którą dam się 
złapać jak pierwszy lepszy żółtodziób?
Usiłował wyczytać cokolwiek z twarzy Howdena, ale ku swojemu zmartwieniu nie 
znalazł na niej nic prócz beztroskiego wyczekiwania. Chociaż... Ten ledwie dostrzegalny 
odcień drwiny przyczajony w kącikach warg...
– I jak pan to widzi, kreatorze?
– Dam panu znać za pół godziny – Fuertad zadbał, by barwa głosu nie zdradziła jego 
podniecenia i przez cały czas obserwował twarz oficera. – Proszę być gdzieś w pobliżu.
– W porządku – oblicze Howdena w dalszym ciągu niepokoiło brakiem jakiejkolwiek 
reakcji, nawet gdy wyszedł i jego pucołowata gęba wypełniła ekrany podglądu, w które 
kreator wpatrywał się chciwym wzrokiem.
Kościste palce ze wściekłością uderzyły w poręcz fotela.
– Oto gwarancja mojego bezpieczeństwa – myślał Fuertad, wyjmując ze szczeliny 
mnemoreksu kryształ zawierający wierny zapis całej rozmowy. – W każdej chwili będę mógł 
zeznać, że zgodziłem się tylko po to, by zdobyć bardziej konkretne dowody przeciwko tej 
bandzie intrygantów.
Zaakceptowawszy w ten sposób przedstawioną przez Howdena propozycję, wygasił 
ekrany podglądu i wrócił do przerwanej pracy, od której oderwał go dopiero meldunek o 
niespodziewanym odkryciu w rejonie dotkniętym eksplozją.
Gdy w godzinę po zakończeniu rozmowy zniecierpliwiony wysłannik Liz stanął 
ponownie przed drzwiami gabinetu, kreatora już tam nie zastał. Nie było też strażników ani 
nikogo takiego, kto mógłby mu powiedzieć, że Fuertad opuścił przed kwadransem Gelwonę, 
zabierając na pokładzie swojego statku jedynego skazańca, który przeżył wybuch, chociaż 
znajdował się w samym centrum kataklizmu.
Skazańcem tym był gradienter Konrad Tietz.

18.
Kolejny etap katorżniczej udręki. Edgins był tak wyczerpany, że nie chciało mu się nawet 
spojrzeć na wypełniony zarodnikami pojemnik. Miał wyjątkowe szczęście: dwie studnie 
wystarczyły do zaspokojenia wymagań dozownika, a mimo to pot zalewał mu oczy i czuł się 
słaby jak niemowlę. Leżąc obok zarastającego otworu, niemal przemocą wtłaczał powietrze 
do odmawiających posłuszeństwa płuc.
– I tak w kółko, aż do samego końca – pomyślał z tępą obojętnością.
Mógł już właściwie wracać do baraku, ale nie chciało mu się ruszać z miejsca. W końcu 
to chyba wszystko jedno – tu czy parę metrów dalej...
Przez chropowatą opokę znużenia przebijała się od czasu do czasu iskra rozpaczliwego 
buntu, który rozpalał na moment wyobraźnię Edginsa, każąc ogarniać otoczenie 
nienawistnym spojrzeniem. W takich chwilach zdawało mu się, że wystarczy uderzyć pięścią 
w kamienne ściany, by utorować sobie drogę do wolności. I zaraz potem bolesny grymas 
wykrzywiał twarz skazańca, a znużony umysł popadał w jeszcze głębsze odrętwienie.
Zapas powietrza w zbiorniku wystarczał na jakieś pół godziny. Można by pokusić się o 
zbadanie korytarza, ale po co? Jab spenetrował dwa, za każdym razem natrafiając na sztuczną 
przegrodę uniemożliwiającą dalszą wędrówkę. Nie tędy droga – ktoś już się o to zatroszczył. 
Zresztą, czy w ogóle istnieje jakieś wyjście?
O Nieba, jak duszno! Tom odwrócił się na plecy i wbił wzrok w nieregularne sklepienie 
korytarza. Ciemne odcienie brązu poprzecinane gęstą pajęczyną sinych nitek. Świadomość 
skazańca bezwiednie zamieniała plątaninę kresek w znajome kształty, wyłuskując z niebytu 
zarys twarzy, rąk, całych sylwetek...
Co za idiotyzmy! To wszystko jedynie majaki, bezsensowne fantasmagorie. 
Rzeczywistością jest lita gładź skały i żadna siła nie potrafi przeobrazić jej w nic innego. 
Kamienny grobowiec, w którym pogrzebani za życia oczekują kresu swej wędrówki. Żeby 
choć odrobina wody!
Burza. Potworna burza wypełniona dudniącym śpiewem gromów. Brzuchate chmury 
rodzące rzęsiste strugi deszczu i błyskawice przecinające odległy horyzont. Wyobraził sobie, 
jak stoi z uniesioną do góry twarzą, a chłodne krople zmywają z jego ciała skorupę 
zeschniętego brudu.
Wciągnął głęboki haust powietrza przesiąkniętego zapachem syntetyków. Jaki mają sens 
marzenia, jeśli ich nie można zrealizować? Więc nie marzyć?!
Podniósł upapraną brunatnym błockiem rękę i metodycznie, kawałek po kawałku odrywał 
fragmenty popękanej skorupy razem z wierzchnią warstwą skóry. Bolało jak jasna cholera, 
nie ustawał jednak w pracy, czerpiąc z zadawanego sobie bólu jakąś osobliwą satysfakcję. 
Gdy dotarł do dłoni i oczyścił jej wnętrze, oczom jego ukazały się dwa wspołśrodkowe 
okręgi, szpecące ciało czerwonawą obecnością.
– Już dwa – myślał trąc wściekle poranioną pęcherzami skórę. – Niedługo pewnie znajdę 
trzeci albo i czwarty. Całe mnóstwo! Ciekawe tylko, jak się pomieszczą? A może łapa mi 
urośnie? Będzie taka wielka, że nie dam rady jej udźwignąć – zachichotał, lecz zaraz twarz 
mu spoważniała. – Mutanta też to wzięło. Więc wszyscy, bez żadnego wyjątku. Marna 
pociecha, ale zawsze coś.
Nie chciało mu się wracać. Błogi bezruch opanował całe ciało, przytępione zmysły 
pozwoliły na chwilę całkowitego zapomnienia. Ale tylko na chwilę.
Paskudnie gorąco.
Szeleszczący monolog górskiego strumienia, z którego można zaczerpnąć odrobinę 
krystalicznej wody, zimnej i orzeźwiającej. Wydawało mu się, że słyszy łoskot strugi 
torującej sobie drogę pomiędzy śliskimi głazami.
– Nie marzyć! – przebiegło przez głowę Edginsa. – Zapomnieć o wszystkim, do czego nie 
można wrócić.
Lecz jak to zrobić, skoro zbiór wspomnień oznacza konkretną osobowość. Popełnić 
psychiczne samobójstwo?
A potok szumiał, kusząc obietnicą rzeźwiącego dotyku.
– Przecież to niemożliwe – Tom uniósł się na łokciach i nasłuchiwał uważnie, a wszystko 
co do niego docierało, przeczyło zdrowemu rozsądkowi.
Wydawało mu się, że w tym odległym chlupotaniu pobrzmiewa znienawidzona, jękliwa 
nuta. Ścisnął rękami głowę. Wspomnienie rindańskich widm – bezcielesnych i bezosobowych 
cieni osaczających zniewolony umysł pozostającego na ich łasce człowieka...
To było jednak coś innego!
Tom oderwał dłonie od uszu i drżąc całym ciałem, stanął na uginających się nogach. 
Szum dochodził z nie zbadanej jeszcze części korytarza – tak wyraźny, że skazaniec niemal 
widział kręte języki górskiego strumienia i czuł ożywczy chłód spienionej wody.
– Nie pójdę tam – myślał przerażony. – To przecież niemożliwe, żeby... Wszystko jest 
jednym wielkim kłamstwem. Nawet Iris – zaniósł się spazmatycznym szlochem. – Co za 
podły świat.
Przez moment chciał zerwać maskę i raz na zawsze skończyć z tym całym oszustwem, w 
jakie zamieniono jego życie. W tej samej chwili zobaczył ją – stała w odległej perspektywie 
korytarza i bawiąc się swoimi kasztanowymi włosami, przesłała mu promienny uśmiech. 
Zacisnął powieki, a gdy je rozsunął, nie było już tam nikogo.
Przebiegł te kilkadziesiąt metrów tak błyskawicznie, że aparat tlenowy nie nadążał z 
dostarczaniem świeżego powietrza ze zbiornika. Przystanął za załomem korytarza i tuląc ręce 
do piersi czekał, aż ustąpi duszący ból. A gdy ucichło już wysilone pulsowanie tętnic, usłyszał 
znowu szmer strumienia liżącego kamienne koryto – tym razem jednak bliżej i wyraźniej. 
Zaintrygowany zrobił kilka kroków i ostrożnie wyjrzał zza kolejnego załomu. Zobaczył...
– Woda! Najprawdziwsza woda!!!
W pierwszym odruchu radosnego uniesienia chciał rzucić się do przodu, coś go jednak 
powstrzymało. Znowu zacisnął powieki, odczekał chwilę – to samo. Zdziwiony ponowił 
próbę, zatykając jednocześnie palcami uszy, ale ciągle czuł orzeźwiający chłód i osiadające 
na skórze drobne kropelki rozpylonej wody.
– Czy każde szaleństwo jest aż tak namacalne? – zastanowił się. – Czy wolno mi 
uwierzyć w niemożliwość i pozostać przy zdrowych zmysłach? Na wszystkie świętości Nieba 
i Ziemi, co to ma znaczyć?!
Otworzył oczy – żadnych zmian. Woda wciąż wypływała wartką strugą z niewielkiej, 
nisko usytuowanej wyrwy i po przebyciu półmetrowej różnicy poziomów rozbijała się o 
kamienne podłoże. Pod ścianą leżały odłamki dotkniętej erozją skały, podszedł bliżej i kucnął, 
by je dokładniej obejrzeć. Rozsypywały się w palcach, pozostawiając na dłoni drobny miał. 
Jednocześnie odpryski głównego nurtu zmoczyły ręce Edginsa, a ich chłodna pieszczota 
sprawiła, że rzucił się na kolana i zanurzył ramiona w rwącej strudze. Potem obmył sobie 
twarz – na tyle, na ile było to możliwe bez zdejmowania maski.
– Szaleństwo powinno sprawiać przyjemność – pomyślał. – Przecież człowiek stwarza je 
sam dla siebie. Kto wie, może to jest jakieś wyjście?
Czuł jednak ciężar zbiornika, ucisk stelaża i niemiłą obecność aparatu tlenowego. Gdyby 
naprawdę oszalał, usunąłby chyba te wszystkie niedogodności. Więc co? Ma uwierzyć, że na 
Gelwonie występują naturalne zbiorniki wodne? Tak po prostu?
– A jeśli istnieją? – przeszył go nagły impuls. – Jeśli to jest właśnie sposób, żeby stąd 
uciec? Przypadek, szczęśliwy zbieg okoliczności, szansa, która trafia się raz na miliard albo i 
rzadziej...
Ręce mu latały, kiedy klęcząc przed wyrwą próbował ją powiększyć. Szło 
nadspodziewanie łatwo – skała była tak zwietrzała, że aż go to zdziwiło. Wokół otworu 
pojawiały się głębokie rysy; z każdą sekundą uderzenia rozdygotanych dłoni kruszyły 
kamienną przeszkodę, podsycając nikły promyk nadziei w sercu skazańca. Któreś z rzędu 
szarpnięcie obudziło tumany brunatnego pyłu i Edgins ledwie zdążył uskoczyć przed walącą 
się ścianą. Skalne drobiny zawirowały w powietrzu, woda popłynęła szerszą strugą, a gdy 
kurzawa wreszcie opadła i Tom stanął z powrotem na chwiejnych nogach, zobaczył wylot 
przestronnego korytarza, z dnem uformowanym na podobieństwo obszernych, kwadratowych 
tarasów. Przypominały schody dla wielkoluda – miały koło metra wysokości i z cztery razy 
tyle w głąb. Promieniowały dziwnie delikatną, błękitną poświatą, przydając spływającej po 
nich wodzie bajkowego kolorytu.
Gdy minęła fala zaskoczenia, Edgins zanurzył się w postrzępionym otworze, wstępując 
na powierzchnię pierwszego tarasu. Przez dłuższą chwilę obserwował spływającą z góry 
wodę, która obmywała czubki jego więziennych chodaków, szemrząc przy tym tak zawzięcie, 
jakby chciała przekazać intruzowi jakąś niezwykle ważną wiadomość. Dopiero po minucie 
odważył się przyjrzeć dokładniej ścianom i sklepieniu nowo odkrytego korytarza. Zadziwiła 
go geometryczna doskonałość zawarta w smukłym przekroju budowli – bo nie mógł to być 
przecież przypadkowy twór natury!
Czujnik manometru błysnął ostrzegawczą czerwienią.
– Wejdę tylko kawałek i zaraz wracam – postanowił Edgins.
Ostrożne kroki doprowadziły go na środek tarasu, spojrzenie powędrowało kawałek dalej, 
gdzie spadająca z następnego stopnia woda tworzyła linię biało-błękitnej piany.

PRZYBYSZU Z RINDU – CZEKAM NA CIEBIE

Zatrzymał się jak wryty, pożerając wzrokiem ognisty napis, który dostrzegł na błękitnym 
tle, tuż przed kreską miniaturowej kipieli. Wypukłe litery wielkości otwartej dłoni wyglądały 
jak pleśń pokrywająca nagą skałę.
Przeczytał raz, drugi, dziesiąty. Podszedł bliżej i znowu czytał. Potem nachylił się i 
dotknął – napis, ułożony był z chropowatych pączków wyrastających z gładkiej powierzchni, 
twardych jak pancerz próżniowca. Spróbował oderwać najbliższą literę, ale tylko obtarł sobie 
boleśnie palce. Odsunął się nieco, by objąć wzrokiem całość, i jeszcze raz przeczytał – 
powoli, zgłoska po zgłosce.
– Ciekawe, dla kogo przygotowano te napisy. Rindańczycy nie posługują się przecież 
alfabetem. Poza tym skąd oni tutaj, w bebechach Gelwony? – wzruszył ramionami i kucnął 
nad różańcem ognistych liter, których wygląd z czymś mu się kojarzył. Przypominały... – Jak 
koralowce! – pokiwał głową. – Tysiące pokoleń wegetujących na szkieletach poprzedników. 
Po wielu latach powstają z nich takie właśnie twory. Ale one, do ciężkiej cholery, nie 
układają się w napisy! Chyba że... Jeśliby odpowiednio pokierować rozwojem wapiennych 
zwierzątek...
– Bzdura – wstał z klęczek. – Iść czy wracać? – nadzieja rozbudzona perspektywą 
ucieczki walczyła ze strachem, który przykuwał stopy, ołowianym ciężarem.
I wtedy spostrzegł, że na drugim tarasie również jest jakiś napis. Czym prędzej wskoczył 
na górę.

TWÓJ GNIEW ZRODZIŁ BURZĘ
– WODA TORUJE DROGĘ

– Burzę? – Dudniący śpiew gromu przedarł się przez szelest płynącego potoku. Tom wbił 
wzrok w głąb korytarza, gdzie błękitne światło ustąpiło na moment przed błyskiem kolejnego 
wyładowania, uwidoczniając paraboliczny zarys wyjścia. I już drugi grzmot trzepotał wśród 
kamiennych ścian, budząc w duszy Edginsa mieszaninę lęku i ciekawości.
Wyobraźnia podsunęła wizję brzuchatych chmur rodzących strugi rzęsistego deszczu. 
Wizję, która gdzieś tam, na szczycie gigantycznych schodów, znalazła swoje rzeczywiste 
odbicie.
Nie zastanawiając się nad tym co robi, Tom wstąpił na trzeci taras. I właśnie wtedy...
Bez najmniejszego ostrzeżenia, bez żadnego znaku poprzedzającego zwykle poprzednie 
ataki, spadła na niego lawina potępieńczych dźwięków. Wysoki, zawodzący jęk ogłuszał, 
drążył świadomość do najgłębszych pokładów, zacierał granice pomiędzy tym co poza a tym 
co w środku. I gdy Edgins, pełznąc cały czas naprzód, dotarł wreszcie do kolejnego napisu, 
ogniste litery zamazały mu się przed oczami, zupełnie jakby spływająca z góry woda 
spłukiwała wymalowany kiepską farbą tekst.
Wodząc palcami po chropowatych wypukłościach odcyfrowywał treść kamiennego 
przekazu:

JESTEŚ TYLKO NARZĘDZIEM
– MUSISZ STAĆ SIĘ WŁADCĄ

Rindańskie widma kołowały wokół Edginsa, chcąc go porwać w wir upiornego tańca. 
Bronił się, bronił się ze wszystkich sił, wczepiony całym ciałem w zimną gładź tarasu. 
Płynąca nieprzerwaną strugą woda przynosiła ulgę, pozwalała uporządkować szalejące 
zmysły, uporządkować rozdygotany obraz rzeczywistości. Gdzieś z boku pojawiała się i gasła 
czerwona plama.
– Wracać! – ta jedna myśl kołatała teraz w głowie Edginsa, podsycana alarmującym 
pulsowaniem czujnika manometru. – Jeśli nie chcę się udusić... – na czworakach dotarł do 
brzegu tarasu, lecz metrowa wysokość wzbudziła w nim paniczny strach. – To te białe krążki 
– stwierdził w duchu, a pewność, z jaką sformułował ów wniosek, wprawiła go w zdumienie.
W tej samej chwili najniższy stopień przestał istnieć – kawałki zwietrzałej skały runęły w 
dół, pociągając za sobą w bezdenną ciemność strugę błękitnej wody. Droga do 
postrzępionego otworu, którym wszedł, była odcięta – chyba że zaryzykowałby skok przez 
czterometrową rozpadlinę...
Nie zdążył nawet rozważyć takiej możliwości.
Tuż przed nim otworzyła się przepastna wyrwa – drugi taras zamieniony w lawinę 
kamiennych okruchów, z ogłuszającym łoskotem spadał w głąb planety. Jednocześnie 
powierzchnię tego, na którym Tom klęczał, przecięła siatka wyraźnych pęknięć. Woda 
dopełniała swego niszczycielskiego dzieła.
– Na górę! Szybko na górę! – nim zdołał to pomyśleć, już był metr wyżej.

MUSISZ POZNAĆ SIEBIE
– BRAK ODWROTU PRZYBLIŻA CEL

– Brak odwrotu... – przez chwilę wydawało się Edginsowi, że kamienny napis 
przeznaczony jest dla niego, ale zaraz odpędził tak absurdalne przypuszczenie.
Odgłos pękających skał smagnął grzbiet biczem strachu. Tom biegł już teraz, a gdy 
pokonywał kolejną przeszkodę, dręczyła go tylko jedna myśl: czy to szaleństwo dzieje się 
naprawdę.

PRAWDĄ JEST AURA
– KALECZYSZ MASKĘ ŚWIATA

Ostatnia informacja oszołomiła Edginsa. Czuł się jak uderzony obuchem w głowę. 
Strzępy poprzednich, już nie istniejących napisów, przebiegły mu przed oczami. Chaos, 
kompletny chaos, setki pytań bez odpowiedzi. Paraboliczny zarys wyjścia zajaśniał 
oślepiającą bielą i zgasł tak nagle, jak się pojawił.
– Burza – przypomniał sobie Edgins. – To już niedaleko... – ciężko dysząc wdrapywał się 
na następny taras.

WYTYCZONO CI DROGĘ
– WĘDROWIEC DEPCZE SKAŁĘ

– Nie rozumiem – stwierdził Tom z rozpaczą. Nic nie rozumiem...
Miał dosyć wszystkiego napisów, schodów i całej reszty tego zwariowanego świata. Czuł, 
że wplątał się w coś, co przerasta jego możliwości pojmowania. Marzył o odpoczynku, ale 
łomot pękających schodów nie ustawał ani na chwilę. Zdobył się na jeszcze jeden wysiłek...

RATUJ SWÓJ BLASK
– WALKA NACJI GASI GWIAZDY

Wszystko dygotało, jakby cały korytarz wpadł w rezonans. Tom zataczał się – szukające 
oparcia ręce trzepotały bezradnie, nogi odmawiały posłuszeństwa. Zamglonym spojrzeniem 
jeszcze raz ogarnął rząd ognistych liter.
– Wojna – pomyślał przerażony. – Nawet tutaj, w tym zapadłym zakątku Wszechświata – 
chciało mu się śmiać i płakać zarazem. – Nic mnie to nie obchodzi – powtarzał w duchu, 
dźwigając ciało o kolejny metr w górę.

WIATR NIE PYTA PYŁU O ZGODĘ
– NADSZEDŁ TWÓJ CZAS

– Śmierć – wyszeptał zbielałymi wargami Edgins.
Stopy ślizgały się po wypolerowanej przez wodę powierzchni, pierś rozrywały potworne 
uderzenia pracującego z najwyższym wysiłkiem serca. W każdej sekundzie bloki zwietrzałej 
skały głosiły światu hymn zagłady i w każdej sekundzie gwałtowny rzut wyczerpanych 
mięśni odsuwał oszalały ze strachu strzęp człowieka od krawędzi przepaści.
Kant kamiennego progu zdarł skórę z kolan Edginsa. Nie czuł bólu, nie miał na to czasu. 
Wejście na następny taras było dziełem chwili.

TŁUMISZ ŚPIEW PRZYSZŁOŚCI
– WIDZĘ ZAPACH BZU

Lawina wspomnień, kalejdoskop zdarzeń zaszłych...
Płomienie sięgają drgającymi jęzorami powierzchni brudnoszarego nieba. Gdzieś z boku 
ogień pożera kępę rachitycznych drzewek. Ostry trzask pękających gałęzi miesza się z 
hukiem rujnowanego tarasu.
Skoczył do przodu, na oślep, byle dalej, wyżej... Mięśnie nie utrzymały ciężaru ciała – 
runęło na poznaczoną głębokimi rysami gładź, rozchlapując pióropusze wody. Kamienne 
litery znalazły się tuż przed twarzą Edginsa.
– Kim jesteś? – spytał bezgłośnie. – Powiedz mi, kim jesteś? Skąd wiedziałeś, że przyjdę?
Widmo nieuniknionej śmierci zmusiło go do kontynuowania wspinaczki. Metr wyżej 
odczytał:

NAZYWACIE MNIE GELWONĄ
– MOJE IMIĘ TRWA GŁĘBIEJ

Gelwona! – upiorny jęk rindańskich cieni – Gelwona! – długi szereg zobojętniałych na 
wszystko skazańców – Gelwona! – brunatna maź oblepiająca wrzecionowate skorupki 
zarodników – Gelwona! – czerwonawe kręgi kaleczące wnętrze lewej dłoni – Gelwona! – o 
Nieba, jak długo jeszcze...?
I to irracjonalne przeświadczenie, że dotarł do miejsca swego przeznaczenia. Bez sensu, 
zupełnie bez sensu.

MUSISZ STĄD ODEJŚĆ

...odejść... odejść... odejść...
– Nic łatwiejszego! – maska stłumiła szaleńczy skowyt, który był śmiechem. – Po prostu 
odejść – Tom dławiąc się, wskoczył na następny taras...

POTRAFISZ TO ZROBIĆ

Dźwięk gromu na moment zagłuszył łoskot pękających skał. W migawkowym ujęciu 
pojawił się paraboliczny zarys wyjścia – tak bliski, że wystarczyło sięgnąć ręką. Jeszcze tylko 
jeden stopień, ostatni szaleńczy zryw...
I wtedy zapanowała cisza. Cisza wprost niewiarygodna.
Dopiero po chwili słuch wyłowił z nicości chlupot błękitnej strugi i delikatny szum 
padającego deszczu. Ale przecież...
Stał na progu kamiennej krypty, oblewany potokami rzęsistej ulewy. W górze kłębiły się 
szare chmury, lepkie, brzemienne wilgocią. Zygzaki błyskawic oświetlały przeciwległą 
ścianę, na której widniała olbrzymia płaskorzeźba – podobizna ludzkiej twarzy. Edgins miał 
wrażenie, że zna tego człowieka, że już go kiedyś widział. Zaintrygowany postąpił kilka 
kroków naprzód.
– Musisz stąd odejść – szeptała woda obmywająca bose, poranione stopy. – Musisz stąd 
odejść! – oznajmił ponurym głosem kolejny grom. – ...odejść... odejść... – powtórzyło echo.
– Jak mam to zrobić? – spytał w duchu. – Pomóżcie mi, pokażcie drogę.
– Potrafisz – usłyszał w odpowiedzi. Wydawało mu się, że usta kamiennej maski drgnęły, 
ale mogło to być złudzenie.
Upadł na kolana. Po policzkach spływały mu łzy zmieszane z kroplami deszczu. 
Wyciągnął ręce w stronę płaskorzeźby. Lewa dłoń pulsowała falami tępego bólu; czerwonawe 
kręgi były wyraźnie widoczne w panującym półmroku.
– Pomóż mi – wyszeptał. – Pomóż...
– Potrafisz – powtórzyły ściany deszczowej krypty.
– Kłamiesz! – krzyknął prawie. – Nic nie mogę zrobić! Nic!!!
Wpatrywał się w znienawidzone piętno. O Nieba, gdyby tylko mógł! Gdyby tylko...
– Potrafisz!
Palcami prawej ręki potarł fosforyzujące kręgi, jakby jeszcze raz chciał się przekonać o 
ich niezniszczalności. Tarł i tarł, i nie wierzył własnym oczom – gwałtowne ruchy 
rozmazywały koliste piętno w czerwone smugi, które zaraz spłukiwał deszcz. Krew? Skąd 
krew, przecież nic...
Ręka była czysta. Bez najmniejszego śladu, bez skrawka znienawidzonych znaków. I bez 
bólu. Gapił się na nią przez chwilę, niedowierzająco, niepewnie. Potem spróbował wstać. 
Nogi miał jakieś obce, kołkowate. Poniosły go w stronę kamiennej maski.
Seria błyskawic rozproszyła mrok. Edgins zatrzymał się w pół kroku, czując, jak lepka 
breja strachu podchodzi mu do gardła i dławi oddech.
To była jego twarz.

19.
Cień zazdrości pojawił się na pergaminowej masce Fuertada, gdy objął wzrokiem ciało 
spoczywające w łożysku infiltratora. Uśpione zwały mięśni, wsparte na kościanym stelażu 
tworzyły konstrukcję tak harmonijną, że kreator czym prędzej rozkazał zatrzasnąć glensilowe 
wieko i zajął się przeglądaniem dostarczonej przed sekundą dokumentacji.
– Gradienter Konrad Tietz – mruczał, tłukąc z wściekłością w klawisze czytnika. – 
Zawodowy oficer, skazany za... – sękate palce wybijały na poręczy fotela nerwowy rytm. – 
Uczestnik ostatniej kampanii przeciwko Planetom Rindu, Czterdziesta Ósma Eskadra, jeniec 
wojenny...
Ponownie spojrzał na glensilowy pojemnik. Za szybą widać było głowę zamkniętego w 
środku człowieka, oplecioną pajęczyną kolorowych przewodów, naszpikowaną igiełkami 
przekaźników. Na wysokości skroni, nie dotykając ogolonej skóry, czaiły się dwie 
elipsoidalne elektrody.
– Co za idiota podłączył rekorder?! – Fuertad zauważył pęk kabli biegnących od głowicy 
infiltratora do urządzenia zapisującego. – Przecież mówiłem! – fotel pchnięty gwałtownym 
impulsem runął w głąb laboratorium, gdzie kreator własnoręcznie wyrwał wiązkę przewodów 
i cisnął nią o ścianę.
– Zgodnie z Procedurą... – zaoponował któryś z asystentów.
– Milczeć! – rozsierdził się Fuertad. – Milczeć i słuchać! Nie dyskutować! – wrócił do 
czytnika, lecz jeszcze przez chwilę rozpamiętywał niesubordynację podwładnych. – Każdy 
się tu mądrzy, jakby był nie wiadomo kim – mruczał gniewnie, a spostrzegłszy bezczynnie 
stojącą obsługę, zmarszczył brwi. – Co tam znowu?
– Wszystko gotowe – usłyszał w odpowiedzi.
– No to na co czekacie?!
Odetchnął z ulgą, kiedy drzwi zasunęły się za ostatnią sylwetką w żółtym kombinezonie. 
Banda darmozjadów. I tak trzeba będzie po nich poprawiać. Mamrocząc pod nosem, 
podjechał do infiltratora i zaczął sprawdzać końcówki przyłączy. W połowie roboty zatrzymał 
się i rzuciwszy spłoszone spojrzenie w stronę wyjścia, nasłuchiwał uważnie. Potem ostrożnie 
uniósł ciężką pokrywę i chciwym wzrokiem ogarnął atletyczną postać pogrążonego w letargu 
człowieka.
– Piękne ciało – pokiwał głową i piskliwy chichot wypełnił wnętrze laboratorium. – 
Wspaniałe ciało – śmiał się jak uczniak, który ma zamiar spłatać komuś psikusa. – Szkoda, 
wielka szkoda, że musimy je zniszczyć. To się nazywa racja stanu – zatarł pomarszczone 
dłonie; puszczona pokrywa opadła z głośnym hukiem. – No i bardzo dobrze.
Podjechał do pulpitu sterującego pracą urządzenia. Wskaźniki stały na pozycjach 
roboczych, ekrany pokazywały kontrolne projekcje pełnej gotowości. Jeszcze tylko drzwi – 
klawisz magnetycznej blokady trafiony piąstką kreatora odciął laboratorium od reszty świata 
– i można się zabrać do roboty.
Wiązka leżących pod ścianą przewodów powędrowała do przystawki mnemoreksu w 
fotelu Fuertada.
– Po co przeciążać informacjami oficjalne bloki pamięci? – diaboliczny grymas 
wykrzywił pomarszczoną twarz. – Zobaczymy najpierw, co z tego wyniknie. Może to tylko 
fałszywy alarm?
Wnętrze pomieszczenia pogrążyło się w ciemności.
– Spytamy teraz naszego pięknisia, cóż takiego ukrywa w tej swojej zgrabnej główce? – 
pieszczotliwy ton głosu kontrastował z wyrazem twarzy kreatora, ledwie widocznej w słabej 
poświacie pulpitu operacyjnego. – Na początek stan wyjściowy.
Uderzenia kościstych palców ożywiły wskaźniki i ekrany.
– Rozumiem – Fuertad z dobrotliwym uśmiechem przekrzywił głowę na lewe ramię, 
obserwując efekt swoich poczynań. – Chłopczyk sobie grzecznie śpi i wcale nie ma zamiaru 
się budzić. Żałuj, mój drogi – coś na kształt satysfakcji przemknęło po pomarszczonym 
obliczu. Już więcej nie będziesz miał okazji.
Szybkie jak myśl ruchy sękatych dłoni wydarły z pamięci zamkniętego w infiltratorze 
człowieka obraz poprzedzający katastrofę.
Największy, wypukły ekran – świat widziany oczami gradienteta Tietza. Z boku – czas, 
jaki upłynął od rekonstruowanego wydarzenia. Dołem – szeregi wskaźników informujących o 
stanie emocjonalnym obiektu w odtwarzanym momencie.
Fuertad zobaczył palce skazańca grzebiące w brunatnym błocku i wrzecionowate 
skorupki zarodników odkładane pieczołowicie do pojemnika. Obraz normalnej pracy 
gelwońskich więźniów. Nic ciekawego. Delikatnym ruchem przesunął potencjometr czasowy 
do przodu, uważając, by nie przegapić żadnego istotnego szczegółu.
– Jest! – wskaźniki emocji skoczyły gwałtownie w górę.
To był strach. Ale czego mógł się bać człowiek, który od kilku tygodni przebywa w 
jednym, doskonale sobie znanym miejscu?
Skrzywiony profil kreatora zawisł nad pulpitem, a jego dłonie zespoliły się z aparaturą. 
Na ekranie chodnik – jeden z wielu. Wzrok gradientera błądzi po kamiennym stropie, pod 
którym – Fuertad dopiero teraz to usłyszał – rodzi się wysoki zawodzący dźwięk.
Do katastrofy brakowało kilkunastu minut.
Dźwięk rósł, potężniał, stawał się tak nieznośny, że kreator ściszył podsłuch i 
zaniepokojonym wzrokiem obrzucił ekrany pomocnicze. Krzywe encefalogramów dawno już 
przekroczyły pasmo wahań optymalnych – w piłowatych przebiegach następowały ciągłe 
przeszeregowania, a ich szybkość obrazowała burzę, jaka rozpętała się w umyśle badanego.
Fuertad na moment zapomniał, że cała ta projekcja dotyczy czasu przeszłego i z dziecięcą 
ciekawością chłonął kolejne sekwencje zdarzeń. Oczami gradientera zobaczył upiorny krąg 
pląsających cieni, otaczający bezbronnego człowieka, który nie mógł się od nich w żaden 
sposób uwolnić. Były wszędzie – niematerialne zjawy, płody bezsensownych halucynacji.
– To wariat – zachichotał bezgłośnie kreator.
– Bardzo ciekawe symptomy – z wrażenia przygryzł sobie wargę, ale nawet tego nie 
zauważył. – Nie myśl, że w ten sposób mnie oszukasz – ostrzegł mrukliwie. – Wszystko z 
ciebie wywlokę, słyszysz? Do ostatniego skrawka.
Umilkł, bo wskaźniki na pulpicie zaczęły wykonywać dziwaczny, niezrozumiały taniec. 
Fuertad chwilę trwał w bezruchu, wreszcie odwołał się do pomocy bloku analizującego.
– Interpretacja – zażądał.
– Strach przechodzi w nienawiść – szczeknął głośnik.
– Przyczyna?
– Presja urojonych komponentów otoczenia.
Fuertad skontrolował czas – niecała minuta do katastrofy. Wychylony do przodu, z 
grymasem potwornego wysiłku na zasuszonej twarzy śledził bieg pamięciowej projekcji.
Wysoki, zawodzący dźwięk osiągnął maksymalne natężenie. Gradienter biegł przed 
siebie, zataczając się i potykając. Widocznie upadł, bo na kilka sekund obraz spowiła 
całkowita ciemność, a potem...
Leżący na plecach człowiek ma przed sobą sklepienie chodnika. Z boków ekranu 
pojawiają się jego ręce – jakby odpychały gigantyczny ciężar wtłaczający skazańca w 
kamienne podłoże. Fuertad wstrzymał oddech. Strop, na którego tle pląsają urojone zjawy, 
pęka i unosi się...
– Dość! – chrapliwy protest kreatora zginął w przerażającym wyciu, jakie dochodziło z 
głębi wskrzeszonej przeszłości. Nie pomogło ściszenie podsłuchu – wnętrze laboratorium 
wibrowało zgodnie z rytmem pulsującej kakofonii, a obraz na ekranie był tak rozmazany, że 
niemożliwe stało się obserwowanie jakiegokolwiek szczegółu. Jedynie ten dźwięk – 
rozdzierający jaźń, łamiący wszelkie bariery, zacierający granice pomiędzy tym co poza a 
tym co w środku.
Blok analizujący, w odpowiedzi na gorączkowe pytania kreatora, objawił swą bezradność 
serią urywanych szczęknięć.
– To niemożliwe! – zapiał Fuertad, mocując się z zablokowaną dźwignią semantycznego 
bezpiecznika. – Żądam natychmiastowej interpretacji! To rozkaz!
Suchy trzask oznajmił, że przeciążone wskaźniki emocji zostały odłączone od źródła 
sygnałów. Lawina dźwięków wtłoczyła kreatora w oparcie fotela, a szalejące w upiornym 
tańcu skały niemalże rozsadzały ekran.
I nagle, gdy zdawać by się mogło, że nic już nie jest w stanie pogłębić obserwowanego 
kataklizmu, nad wszystkim zapanował krzyk, jaki może z siebie wydobyć tylko człowiek 
stojący w obliczu śmierci.
Nagła czerń wypełniła ekrany, a wnętrze laboratorium utonęło w bezdennej ciszy. 
Fuertad, z przekornym wyrazem twarzy, pochylił się nad wygaszonym pulpitem.
– A jednak nie umarłeś – zasyczał. – I już, moja w tym głowa, żebyś nie opuścił nas za 
szybko.
Precyzyjnymi uderzeniami kościstych palców ożywił aparaturę i zagłębił się we 
wspomnieniach gradientera, przeszukując okres poprzedzający katastrofę. Rekonstruowane 
wydarzenia pochodziły teraz z dalszej przeszłości, w miarę jak infiltrator sczytywał z pamięci 
badanego coraz głębsze pokłady neuronowych zapisów. Praca na dnie gelwońskiej studni, 
jakieś luźne epizody z życia skazańców, poziom adaptacyjny, na którym poddawano 
wszystkich więźniów wstępnej obróbce, faszerując ich uderzeniowymi dawkami preparatu 
FZ.
– To jeszcze nie to – mruczał Fuertad, manipulując z pasją potencjometrami. – Nie próbuj 
mnie oszukać – monologował zawzięcie. – To twój ostatni występ, więc nie możesz sprawić 
mi zawodu.
Ekran pokazywał wnętrze komory transformacyjnej, kopułę straceń, fragment jakiegoś 
miasta, po którym gradienter odbywał nie kończące się spacery. Kreator komentował 
wszystko gniewnym szarpnięciem ramion i bez ustanku cofał parametr czasu, mając 
przeczucie, że musi wreszcie trafić na brakujący element rozwiązywanej łamigłówki.
Intuicja go nie zawiodła.
Wymiana jeńców wojennych – rindański śmigacz zawieszony w obszarze neutralnej 
próżni oczekuje na przybycie ziemskich wahadłowców. Gradienter Tietz w grupie 
szczęśliwców, którzy za chwilę znajdą się wśród swoich. Wynędzniałe twarze, obłąkane 
spojrzenia, cień obawy, czy aby na pewno...
I w tle, jako cichy, ledwie słyszalny podkład unosi się ten dźwięk.
– Kto by pomyślał – w głosie kreatora zabrzmiała nuta prawdziwego uznania. – Zupełnie 
nieźle to wykombinowali, zupełnie nieźle – radosny chichot sięgnął najdalszych zakamarków 
laboratorium. – Zapomnieliście tylko o jednym – obwieścił triumfalny skrzek. – Z Fuertadem 
jeszcze nikomu nie udało się wygrać. Słyszycie? Nikomu!

20.
Wszystko byłoby w porządku, gdyby nie te włosy.
Po jaką cholerę zapuściła takie długie? I jeszcze ten kasztanowy kolor, w którym 
wyglądała jak jakaś durnowata koza. Co jej właściwie strzeliło do głowy? Przecież to czysta 
paranoja!
Liz, ubrana w przejrzystą tunikę i wysokie, sięgające kolan buty o podkutych 
podeszwach, siedziała w niedbałej pozie na konsoli harmotronu, zabawiając się celowaniem z 
przenikacza do fantomatycznych postaci wyskakujących ze strzeleckiego trenażera. Co jakiś 
czas wiązka fosforyzującego powietrza łączyła emiter broni z zarysem ludzkiej sylwetki, 
która pękała z cichym bzyknięciem. Każde trafienie komentowane było pogardliwym 
skrzywieniem twarzy, aż wreszcie Liz, znudzona i wyrażanie czymś zniecierpliwiona, 
odrzuciła przenikacz i zeskoczyła na podłogę.
– Howden mógłby już wreszcie wrócić – pomyślała. – Siedzę tu jak kretynka i nic nie 
mogę zrobić. Tłuścioch za dużo sobie pozwala. Śmieszny gość, tyle zachodu z tym jego 
kałdunem. I cały jakiś taki miękki, ciastowaty – wzdrygnęła się na samo wspomnienie. – 
Przyjemność żadna, a w dodatku zmusza mnie, żebym na niego czekała. Nie łudź się, 
kochasiu, nie pohasasz. Przynajmniej nie ze mną.
Wiedziała jednak, że Howden jest jej teraz niezbędny – dopóki nie ułoży się z Fuertadem 
i nie uzgodni szczegółów. Potem... – wzruszyła ramionami.
A jeśli kreator się nie zgodzi? Nigdy nie wiadomo, co mu odbije. Teoretycznie wszystko 
jest zapięte na ostatni guzik. Układ czysty jak łza – obie strony wychodzą na plus. Każdy 
normalny... Właśnie! Dlaczego ten Howden nie wraca?! Czas bije na korzyść Ubira. Jeszcze 
gotów dogadać się z Fuertadem, a wtedy – strach pomyśleć.
W głębi nawy spoczynkowej było ciepło i przytulnie. Leżała na brzuchu, bawiąc się 
kosmykami kasztanowych włosów. Cicho i spokojnie. I czysto. Po ostatniej wizycie Howdena 
śmierdziało tu jak w prolskim sraczu. Ten wieprz chyba nigdy nie pomyślał o zmianie gaci, a 
poci się w rekordowym tempie. Trudno – tyle już zniosła, wytrzyma jeszcze trochę.
Rozbolała ją głowa. Wszystko z tych nerwów. Spokojnie, musi się udać. Fuertad na 
pewno złapie przynętę, a ona będzie miała wreszcie trochę luzu. Przecież o to jej właśnie 
chodzi.
– Baby są głupie – uśmiechnęła się do swoich myśli. – Nie potrafią wykorzystywać daru 
natury. Samiec, jak ma chuć, zrobi wszystko, czego zażądasz. Zawsze potem można go 
wyśmiać i wykopać...
Kreator jednak pozostawał poza zasięgiem tej praktycznej maksymy. Niestety, stare 
próchno potrzebowało innej zachęty. Czy znalazła jego słaby punkt? Do jasnej cholery, ile 
można czekać?!
Do tego wszystkiego dołączyło się uporczywe ssanie w koniuszkach palców. Poszukała 
wzrokiem szkatułki i przypomniała sobie, jak roztrzaskała ją o ścianę.
– To był jednak kiepski dowcip – stwierdziła wstając. – Obawiam się, że nie znajdę ani 
jednego krążka.
Zawędrowała przed lustro, gdzie po raz kolejny, postanowiła zrobić porządek z włosami. 
Howdena ciągle nie było.
Przyjrzała się uważnie swojemu odbiciu. Ze wzrokiem chyba coś nie bardzo. Nie, to FZ-
ety albo raczej ich brak. Przetarła dłonią oczy i spojrzała znowu. Do licha, co tu się wyrabia? 
Twarz jakaś inna, obca. Właściwie podobna, ale...
– Iris – usłyszała ledwie zrozumiały szept. – Iris, pomóż mi...
Zmoknięty strzęp człowieka w poszarpanym kombinezonie skazańca, wyciągnięte w 
błagalnym geście ręce, trawione gorączką oczy.
– Ten sam – omal nie krzyknęła z przerażenia. – Ten sam co wtedy – najchętniej 
uciekłaby, sprzed lustra, ale nogi miała jak z ołowiu.

21.
Obraz Iris rozpłynął się i Tom stał pod zachmurzonym sklepieniem kamiennej krypty, 
mając przed sobą monstrualnych rozmiarów płaskorzeźbę. Była zrobiona z tych samych 
narośli, co napisy na zrujnowanych schodach. Setki, tysiące lat, by stworzyć podobiznę 
człowieka, którego życie jest drobnym wycinkiem minionego czasu. I komu to potrzebne?
– Musisz stąd odejść – kołatało natrętne przesłanie. Potrafisz... Musisz...
Twarz. Jego własna twarz. Jego – Toma Edginsa.
Deszcz młócił skaliste podłoże i drobną figurkę zabłąkanego człowieka. Spod nawisu 
ciężkich chmur strzeliło światło błyskawicy, a groteskowe cienie na moment ożywiły 
kamienne rysy. Tom utkwił wzrok w monstrualnym obliczu, potem rzucił niepewne 
spojrzenie na swoje dłonie – czyste, bez żadnej kolistej skazy. Jeszcze nie dowierzał.
Z każdym gorączkowym oddechem mijał czas ograniczony pojemnością zbiornika. 
Strzaskany wskaźnik manometru dawno przestał sygnalizować konieczność powrotu. 
Wreszcie płuca przetrawiły ostatnią już porcję powietrza i...
Runął jak podcięte drzewo. Wykrzywione w śmiertelnym grymasie usta bezskutecznie 
walczyły o możliwość oddechu. Trzewia, dławione potwornym ciężarem, zapadły w głąb, by 
po chwili skoczyć do gardła. Serce dudniło coraz gwałtowniejszym rytmem. Przed oczami 
pojawiły się czarne plamy. Palce darły skałę aż do bólu zerwanych paznokci. Każdą komórką, 
każdym nerwem łaknął odrobiny tlenu.
– Koniec – przerażająco jasna sytuacja nie pozostawiała cienia wątpliwości.
Marzył tylko o jednym: wypełnić rozdygotane płuca czymkolwiek, byle uwolnić się od 
tortury powolnego duszenia się. Zrobić to jak najszybciej, natychmiast, już!
Zerwana maska poleciała gdzieś w bok. Spazmatyczny haust – ulga! Charkotliwy 
oddech...
Powoli docierało do niego, że wciąż jeszcze żyje. Wbrew logice, wbrew wszelkim 
oczywistym faktom. Niech szlag trafi logikę! Oddychał. I to w tej chwili było najważniejsze. 
Nie myślał o niczym, niczego nie próbował analizować. Po co, skoro jest tak jak jest?
– Musisz stąd odejść – plątało się gdzieś pod sklepieniem czaszki.
Uciekać! Tak, teraz można to zrobić. Nie jest związany koniecznością wymiany 
zbiornika, znalazł drogę. I pomyśleć, że chodzili przez cały czas w maskach, kiedy dookoła... 
Oszustwo – jeszcze jedno, pewnie nie ostatnie. Musi wrócić, powiedzieć im. Potem spróbują 
się stąd wyrwać. W czwórkę szybciej znajdą jakiś sposób.
– Trzeba biec do baraku – pomyślał, ale zaraz przypomniał sobie o zrujnowanych 
schodach. – Jak? Którędy? – utkwił pytające spojrzenie w kamiennym obliczu.
Ponury łoskot gromu i oślepiająca wstęga błyskawicy godząca w sam środek olbrzymiej 
maski. Chropowate drobiny prysnęły na wszystkie strony. Płaskorzeźba przestała istnieć, 
odsłaniając wylot ciasnego chodnika.
Edgins zagłębił się w nieznaną przyszłość.
Widząc przed sobą nieregularną plamę światła, zaczął biec. I nie zmniejszył tempa, 
chociaż wielokrotnie potykał się w ciemnościach, kalecząc boleśnie ciało. Wreszcie dopadł 
zbawczego wylotu i aż krzyknął z radości, gdy zobaczył kanciastą bryłę baraku. Musiał tylko 
zleźć w dół po postrzępionej grani. Chyba wszyscy są w środku. Bardzo dobrze. Będzie 
można zaraz zacząć działać.
Zsuwał się po kilka metrów, szorując całym ciałem o kanciaste głazy. Z ubrania zostały 
strzępy. Nieważne. Ogarnęła go taka euforia, że nie był w stanie przejmować się błahostkami. 
Byle jak najszybciej...
Nim stanął na dnie pieczary, minęło trochę czasu. Zobaczyli go. Przez przezroczyste 
ściany widział wyraźnie trzy postacie wymachujące gorączkowo rękami. Krzyknął, 
najgłośniej jak tylko mógł. Ktoś rzucił się do śluzy – Klaud, na pewno on! Tom wciąż biegł, 
był już całkiem blisko.
Klapa zewnętrznej grodzi odskoczyła pchnięta niecierpliwym ramieniem. Z odległości 
kilkunastu metrów Edgins widział sylwetkę człowieka, który wyskoczył mu na spotkanie. 
Jakiś radosny krzyk, wyciągnięte ramiona i nagły paroksyzm bólu kaleczący opuchniętą 
twarz. Klaud, z wyrazem bezbrzeżnego zdumienia w zachodzących mgłą oczach, wali się na 
zaścielający dno pieczary drobny żwir. Gwałtowny skurcz mięśni wypręża całe ciało w 
agonalnym zgięciu. Edgins czuje na sobie szklisty wzrok konającego więźnia, smutny, pełen 
cichego wyrzutu. I stoi z bezradnie opuszczonymi rękami i pustką w głowie.
Umarł człowiek.
Fakty opornie torowały sobie drogę do zablokowanego umysłu. Oczadziałe myśli 
kołowały bez celu jak zatrute smogiem ptaki. Zatrute... Tom, nabrał pełną pierś powietrza i 
wypuszczał je powoli. Nic, zupełnie nic. A jednak Klaud... Zachodzące bielmem oczy wciąż 
patrzą, mimo że skóra zaczyna już zmieniać kolor – sine plamy rosną w zastraszającym 
tempie. Zaraz tu będzie smród, duszący fetor gnijącego ciała. Edgins czuje żołądek skaczący 
do gardła, potworne skurcze wyrzucają na zewnątrz resztki przetrawionego pokarmu. Już 
lepiej, dużo lepiej...
Umarł człowiek, trzeba go pochować.
Szedł jak w lunatycznym śnie. Zatrzymał się dopiero we wnętrzu baraku. Jab patrzył na 
niego przerażonym wzrokiem. Mutant siedział w dziwacznej pozie tuż przed głowicą 
dozownika, mrucząc coś monotonnym głosem; rękami uniesionymi w kontemplacyjnym 
geście kreślił w powietrzu powikłane wzory.
– Czego tu szukasz?! – nie wytrzymał Jab, gdy Edgins minął go kierując się w stronę 
schowka z narzędziami. – Idź sobie stąd! – krzyk wibrujący na granicy histerii. – Słyszysz?! 
Wynoś się!!!
– Muszę go pochować – powiedział Tom spokojnie. – Przecież nie może tak leżeć...
– Pochować! – dziki śmiech urwał się raptownie. – Najpierw go zabiłeś, a teraz idziesz 
grzebać. Podziwu godna konsekwencja.
– Zamilcz.
Coś było w brzmieniu głosu, w krótkim spojrzeniu – coś takiego, że Jab zatkał się 
momentalnie i cofnął pod ścianę.
Edgins, trzymając w obu rękach narzędzia, potraktował go jak powietrze. Byłby pewnie 
wyszedł bez słowa, gdyby nie mutant, który zagrodził mu drogę, wyrzucając z siebie całą 
serię syczących dźwięków. Widząc, że Tom nic nie zrozumiał z tej przemowy, wskazał 
dłońmi jego głowę.
– Gorejąca aura każe mi słuchać twoich prawd – powiedział.
– Aura? – zdziwił się Edgins. – Daj mi spokój – wyciągnął rękę chcąc odsunąć mutanta, 
ale ten, jakby wyczuwając jego zamiar, pokornie zszedł mu z drogi.
– Tom, zaczekaj! – Jab stał ciągle w tym samym miejscu, a na kwadratowej twarzy strach 
mieszał się ze wściekłością. – Nie bądź idiotą, Tom, weź maskę. Wystarczy jeden trup. Czy 
wyście zupełnie powariowali?
Edgins był już w śluzie, gdy rozległy się słowa mutanta: – Moja rasa postawiłaby go 
wśród najdostojniejszych. Jesteś ślepy, jeżeli tego nie dostrzegasz.
– Zamknij się błaźnie! Tom, wracaj!
Jab jeszcze coś krzyczał, ale jego wrzaski zupełnie nie docierały do świadomości 
Edginsa. Odciął się od zewnętrznego świata tak dokładnie, że nie czuł nawet bolesnych 
ukąszeń żwiru kaleczącego poranione stopy.
Stanął nad zwłokami Klauda i zamknął mu oczy, a potem, nakreśliwszy odpowiednich 
rozmiarów prostokąt, zaczął kopać. Skała dziwnie łatwo poddawała się jego woli. Kruszył ją 
bez trudności, tkwiąc po kolana, po pas, po pierś w wyrytym otworze. Wokół powstającego 
grobu rosły hałdy wyrzuconego gruzu. Gdy uznał, że już wystarczy, wyszedł na zewnątrz, 
gdzie czekał hermetyczny pojemnik, w którym spoczywało ciało nieboszczyka. Fakt ten nie 
zrobił na Edginsie najmniejszego wrażenia – podświadomie tego właśnie oczekiwał. Nie 
mógłby przecież pogrzebać niczym nie osłoniętych zwłok.
Ktoś schwycił go za ramię. Twarz Jaba zakryta do połowy maską. Pokazywał coś, 
gestykulował, potrząsał głową. Wreszcie pobiegł w stronę śluzy.
Nadjeżdżali ze wszystkich stron – odkryte droblery wypełnione ciemnowiśniowymi 
sylwetkami. Otoczyły szerokim kręgiem barak, siejąc na prawo i lewo ludzkim ładunkiem. 
Tyraliera czujnie zgiętych postaci, wysunięte przenikacze, groteskowo wyolbrzymione 
kształty bojowych hełmów.
– Po co tu przyleźli? – zdenerwował się Edgins. – Nie są mi do niczego potrzebni. Jazda 
stąd.
Zatrzymali się – niepewni, oczekujący rozkazu. Dowódca stał w najbliżej zaparkowanym 
droblerze i zwlekał z podjęciem decyzji. Edgins poczuł narastającą falę złości. Zrobił krok do 
przodu, potem drugi. Idealna linia tyraliery drgnęła.
Wiązki kilkunastu przenikaczy trafiły go niemal jednocześnie.

22.
Środek hangaru zajmował masywny wacopter, z którego wysypało się kilkanaście postaci 
w ciemnowiśniowych kombinezonach. Utworzyły najeżony bronią szpaler, a oficer, 
rozsunąwszy przyłbicę olbrzymiego bojowego hełmu, ruszył w kierunku galerii widokowej, 
gdzie czekał komendant z kreatorem w towarzystwie paru sztabowców.
Ubir nuf Dem dostrzegł moment wahania w zachowaniu dowódcy grupy, gdy przyszło do 
składania pierwszego meldunku. Aby rozwiązać dylemat kaleczący mało inteligentną twarz 
wyrazem wysiłku przerastającego granice poznania, wysunął się do przodu, wyprzedzając 
nieco fotel kreatora. Oblicze oficera jakby pojaśniało – stanął przed obel-bortem w 
regulaminowej odległości i, zezując co chwila na zajmującego swoje stałe miejsce skrzydłaka, 
obwieścił przybycie roty eskortującej.
– Cóż za niezwykłe spostrzeżenie – pokiwał głową Ubir nuf Dem. – Jaka pogoda na 
Gelwonie? – spytał.
– Melduję, że bez zmian – wybąkał oficer.
– No myślę – uśmiechnął się komendant. – Jeszcze by tego brakowało.
– Macie go? – Fuertad postanowił przypomnieć, o swojej obecności i jego fotel zatrzymał 
się o krok od dowódcy roty.
– Jest tam – oficer wskazał wacopter. – Cała czwórka. Jeden nie żyje, reszta pod narkozą. 
Tu są ich numery kontrolne – wyciągnął z kieszeni mały prostokąt raptogramu, na którym 
natychmiast zacisnęły się szponiaste palce kreatora.
Ubir nuf Dem zajrzał mu przez ramię. Cztery długie kombinacje cyfr skojarzone z parami 
czterech imion i nazwisk. Jedno z nich, obwiedzione tłustą ramką, brzmiało: Tom Edgins, 
przy drugim pysznił się symbol oznaczający definitywnego nieboszczyka. W prawym dolnym 
rogu widniał podpis komendanta Fortu L na Trzecim Kontynencie.
– Tom Edgins? – zastanowił się Ubir nuf Dem. – Brzmienie dziwnie znajome, jakbym już 
kiedyś słyszał coś podobnego. Co o tym myślisz, Chief? – spytał szeptem ulubieńca. 
Skrzydłak poruszył się niespokojnie.
Od strony wacoptera nadjeżdżały cztery platformy transportowe. Zastopowały tuż przed 
galerią, a Fuertad, wsunąwszy raptogram do skrytki w poręczy fotela, popędził im na 
spotkanie.
– Szybszy od komety – Ubir nuf Dem ukrył rozbawienie pod maską śmiertelnej powagi i 
poszedł w ślady kreatora, pociągając za sobą milczącą asystę sztabowców. – 
Edgins...Edgins... – mruczał pod nosem. – Skąd ja znam to nazwisko? – łopot błoniastych 
skrzydeł zabrzmiał niemal jednocześnie ze zdziwionym okrzykiem Fuertada.
– Niech pan zobaczy, komendancie!
Leżący na skrajnej platformie hermetyczny pojemnik był właściwie litą bryłą 
przezroczystego tworzywa, w którym zatopiono zwłoki tykowatego skazańca o opuchniętej 
twarzy.
Ubir nuf Dem spojrzał pytająco na stojącego obok oficera.
– Tak to już znaleźliśmy – usłyszał w odpowiedzi. – Przy grobie, który kopał tamten – 
palec wskazał jeden z trzech kanciastych przetrwalników na sąsiednich platformach. – 
Pozostali dwaj siedzieli w baraku.
– Tom Edgins – zaskrzeczał Fuertad porównując numer wybity na pokrywie z treścią 
raptogramu.
– Tom Edgins – powtórzył Ubir nuf Dem powoli. – Jak ci się to podoba, Chief? – 
zagadnął.
– Więzień chodzący bez maski po podziemiach i grzebiący swojego współtowarzysza w 
pojemniku, którego na pewno nie znalazł ani nie dostał od nikogo w prezencie. Ciekawe, 
bardzo ciekawe.
– Dostarczyć do laboratorium – zadysponował Fuertad i odwracając się w stronę obel-
borta dodał:
– Należy nawiązać kontakt z Głównym Modyfikatorem. Centrum Wybiórcze na pewno 
jest zaniepokojone przedłużającą się izolacją Gelwony. A jeszcze w dodatku to... – wykonał 
nieokreślony ruch ręką.
– Blokada wywozu sprawia, że jest kłopot z magazynowaniem produktu końcowego – 
wtrącił któryś ze sztabowców. – Mimo zmniejszonej mocy produkcyjnej składy są 
przepełnione, a z planety ciągle idą nowe dostawy.
– I niespodzianki – stwierdził Ubir nuf Dem w duchu. – Bawimy się w wojnę, a tu nagle 
coś bawi się nami. Co myśli dowódca ołowianych żołnierzyków, gdy zacznie zdawać sobie 
sprawę, że sam jest również odlany z metalu?
Ruszył w stronę zastrzeżonego pionu komunikacyjnego i po minucie stanął przed 
wejściem do komendanckiej kwatery.
– Jak by to powiedzieć, Chief? Nie czuję się dziś najlepiej – mruknął przekraczając próg 
apartamentu. – Wygląda na to, że męczy mnie rzeczywistość, ludzie i cały ten kosmiczny 
bałagan, który rozpętaliśmy. Wojna z Rindu, tajna broń, podchody... Coś zawsze będzie stało 
nad nami, choćbyśmy wyleźli ze skóry. Coś, czego nie zrozumiemy ani jutro, ani za miliard 
lat. O ile oczywiście będziemy jeszcze wtedy istnieć – dodał po chwili zastanowienia.
Skrzydłak zeskoczył z ramienia obel-borta i przycupnąwszy na brzegu stołu, czochrał się 
z pasją mogącą rozbawić największego mruka. Ubir pogłaskał skudloną sierść ulubieńca i 
zasiadł w olbrzymim fotelu, który otulił go i delikatnie rozkołysał. Do szczęścia brakowało 
tylko...
– Moja droga Liz – smutek zagościł na twarzy ostatniego z nuf Demów. – Gdybyś 
wiedziała, jak bardzo cię teraz potrzebuję.
Poczucie beznadziejności rosło z każdą chwilą. Nie pokazała się, nie dała znaku życia. A 
przecież zrobił to wszystko dla jej własnego dobra. Czy ona nie potrafi tego zrozumieć? A 
może nie chce? Pójść tam? Nie! Na to się po prostu nie odważy. Dwukrotnie wysyłane 
służboty wracały bez odpowiedzi. Nie miała ochoty otworzyć albo w ogóle jej nie było. 
Okropnie się to wszystko skomplikowało.
Spojrzenie obel-borta wędrowało po okrytych wzorzystymi kobiercami ścianach, 
bajecznie kolorowych posągach i mozaikowych płaszczyznach telewibrazów, które czekały 
tylko muśnięcia świetlnych promieni, by wyczarować ze swego wnętrza przestrzenną wizję 
uśpionego piękna. Na koniec wzrok Ubira zatrzymał się na godle nuf Demów. Wargi – 
drgnęły, a pamięć przywołała dźwięczne strofy Epody Kolonizatorów. W wykonaniu obel-
borta brzmiały one jednak jak pogrzebowy rapsod.
Krótki, chrapliwy okrzyk dobiegł od strony stołu, gdzie Chief – podobny teraz do 
wielkiej, kosmatej kuli drapał pazurami marmurowy blat. Błoniaste skrzydła wystrzeliły na 
boki i zaczęły młócić powietrze, wydając przy tym furkoczący odgłos.
– Jesteś głodny – domyślił się Ubir nuf Dem. – Niestety, chyba nie będę ci towarzyszył 
przy kolacji. Nie mam apetytu – podniósł się z fotela i przewędrował kilka pomieszczeń, by 
stanąć przed ścianą, za którą ukryto starannie zamaskowany sejf. Rodowy pierścień wciśnięty 
w cokół niewielkiej statuetki z czarnego śrutowca uruchomił mechanizm – posążek obrócił 
się wokół swojej osi, a imitacja ceglanego muru po prostu przestała istnieć. W płytkiej wnęce, 
na podwyższeniu obitym szkarłatną materią, leżała masywna księga w skórzanej oprawie, ze 
złoconymi, okuciami na rogach.. Godło nuf Demów zdobiło geometryczny środek antycznej 
okładki.
– Pokłon wam oddaję czcigodni przodkowie moi – wyszeptał Ubir w nabożnym 
skupieniu, wyciągając rękę po wiekowe dzieło.
Z ciężkim tomiskiem pod pachą ruszył w stronę najbliższego stołu. Tam z drżeniem, jakie 
zawsze u niego wywoływał widok rodowej kroniki, zabrał się do wertowania pożółkłych, 
szeleszczących kart.
Mijały godziny.
Ubir nuf Dem nie zauważył nawet cichego przybycia ulubieńca. Chief usadowił się na 
szczycie pregijskiej kompozycji, tuż za plecami obel-borta. Otulony błoniastymi skrzydłami 
wyglądał jakby zmorzył go sen.
Ostatnia część kroniki zawierała powikłaną genealogię rodu, z jej licznymi, 
odgałęzieniami i ślepymi uliczkami. Błądząc po labiryntach pokrewieństwa Ubir nuf Dem 
odwracał stronę za stroną, a teleskopowe oczy przesuwały się gorączkowo nad podkręconymi 
wężykami ręcznego pisma:
– Niemożliwe, żebym się pomylił – mruczał do siebie. – To musi gdzieś tu być. Z całą 
pewnością.
I nie pomylił się. Nazwisko Edgins widniało w rodowej kronice nuf Demów jako boczna, 
ale wcale nie najdalsza linia.
– Tom Edgins – Ubir wymówił te dwa słowa – przywracające jego egzystencji zatracony 
sens i pozwalające bez obawy spoglądać w niepewną przyszłość. Oto znalazł spadkobiercę. 
Człowieka, który przejmie rodowy pierścień i będzie kontynuował rozpoczęte przed setkami 
lat dzieło. Wielkie dzieło.
Pogrążony w pozornym śnie skrzydłak uniósł nieco głowę i paciorkami czarnych ślepi 
wpatrywał się w idealnie czystą stronicę, nad którą obel-bort doznawał największego 
wzruszenia w swoim smutnym życiu. Bo gdyby Ubir nuf Dem mógł płakać, z jego oczu 
niewątpliwie trysnęłyby obfite łzy – łzy szczęścia.

23.
Ubrała się najskromniej jak mogła. Żadnych ozdób – sam mundur, w dodatku 
nienagannie ułożony. Nawet swój ulubiony hełm z fantazyjnym pióropuszem zamieniła na 
regulaminowe nakrycie głowy, pod którym starannie ukryła kasztanowe włosy spięte w 
olbrzymi kok. Sprawdziwszy w lustrzanej ścianie efekt końcowy stwierdziła, że w tym stroju 
bardziej przypomina obojnaka niż normalną kobietę.
– Świat staje na głowie stwierdziła w duchu. – Kto to widział, żeby samica, mająca wokół 
siebie stado napalonych kretynów, maskowała swoje wdzięki, zamiast używać do woli i 
pławić się w komplementach. Gotowi pomyśleć, że jestem jakaś zboczona albo coś jeszcze 
gorszego.
Zgrzytnęła zębami w bezsilnej wściekłości. Nie ma rady, musi odegrać tę komedię do 
końca. Howden – bodaj go własne sadło zalało – jeszcze się nie raczył pokazać, a Fuertad z 
Ubirem od kilku już godzin łażą po Stacji i w każdej chwili może im przyjść do głowy coś 
głupiego.
Nie potrafiła biernie czekać. Jeżeli da się jeszcze coś zrobić – zrobi to, choćby miała 
sięgnąć językiem własnego kręgosłupa.
Bezwiednie poprawiła niesforny kosmyk włosów i z twarzą skażoną grymasem wściekłej 
determinacji ruszyła do kwatery Fuertada.
Nie chcieli jej wpuścić. Smarkate gnojki – pewnie jacyś nowi. Dopiero znajomy oficer 
szepnął parę słów dowódcy straży i z uśmiechem, zza którego wyzierało porozumiewawcze 
zmrużenie powiek, utorował drogę do samego laboratorium.
– Nie mam pojęcia, do czego ten stary pryk może ci być potrzebny, ale jakby co, będę w 
pobliżu – mruknął na odchodnym, oblizując lubieżnie wargi.
– Bujaj się – skosiła go chłodnym spojrzeniem.
Tego towaru jest tu aż nadto. Nie przypominała sobie, żeby byli na „ty”. – Cholernie 
zarozumiały – pomyślała. – Warto by takiemu dać trochę w kość, może przestałby się puszyć. 
Zresztą to normalne. Tokują, póki jest się czym wykazać. Taka ich samcza natura. Fuertad, 
niestety, dawno już wypadł z obiegu. Że też to próchno jeszcze chodzi po świecie!
Najgorsze jednak, że od kaprysu owego próchna zależało jej dalsze życie, a przynajmniej 
pobyt na Gelwonie.
Z niechęcią przekroczyła próg laboratorium.
Fuertada nigdzie nie było widać. Dwóch asystentów w nieskazitelnie żółtych 
kombinezonach krzątało się przy pulpitach zajmujących ponad jedną trzecią sali. W tle 
majaczyły karykaturalne sylwetki uzbrojonych cybotów. Na wprost wejścia, na stole 
sekcyjnym najeżonym wiązkami najróżniejszych aparatów, leżał jakiś człowiek. Poznała go 
od razu.
– Tutaj? – powodowana zdziwieniem podeszła bliżej, by nasycić oczy widokiem postaci, 
która od tylu dni męczyła ją niezrozumiałymi wizjami. – Tom Edgins – odczytała na tabliczce 
informacyjnej.
– Ani kroku! – Fuertad pojawił się tak niespodziewanie, że zamarła w nagłym 
przestrachu, zapominając na moment o celu swojej wizyty. Dopiero po chwili, mając przed 
sobą pomarszczoną niczym wyschnięty owoc gębę kreatora, powitała go regulaminowym 
pozdrowieniem.
– Proszę stąd wyjść! Natychmiast! – chrapliwy skrzek stawał się nie do zniesienia.
– Czy mógłby mi pan poświęcić pięć minut? – zdziwiona własną cierpliwością pozwoliła 
mu się wykrzyczeć, a gdy opadł z sił, dodała z naciskiem: – To sprawa najwyższej wagi. 
Starszy bort Howden...
– Wiem – przerwał jej bezceremonialnie Fuertad. – Zostałem poinformowany.
– Więc ten grubas rozmawiał z nim – uczucie ulgi odmalowało się na twarzy Lizey. – 
Czy podjął już pan decyzję, kreatorze? – spytała przymilnie.
Popełniła błąd: nie należało wypadać z raz obranej roli. Niewybaczalny kiks, który 
przeważył szalę. Zrozumiała to w sekundę później.
– Owszem, postanowiłem – Fuertad wychylił się do przodu jakby chciał skoczyć i dopaść 
do gardła niczego nie świadomej ofiary. – Trybunał otrzyma odpowiednie materiały. Oboje 
zgnijecie w podziemiach Gelwony.
Jeszcze nie wierzyła. Rozkojarzone spojrzenie skakało po ścianach laboratorium, 
nieruchomych sylwetkach cybotów, migotliwych pulpitach sprzętów. Fuertad uśmiechnął się 
jadowicie. Spod krzaczastych brwi kłuły szpileczki starczych oczu. Niemożliwe! To jakiś 
okrutny żart, kaprys durnego pokurcza!
– Osobiście będę czuwał nad dochodzeniem – głos kreatora dochodził do niej 
niewyraźnie, jakby przez ścianę. – A teraz niech się pani stąd wynosi i przekaże dowódcy 
straży, że zarobił dziesięć dni bunkra.
– Jak to? – wykrztusiła. – Pan nie może... Pan... Pan nie ma dowodów...
Na znak Fuertada asystenci chwycili ją za ramiona i pociągnęli w stronę wyjścia.
– Precz z łapami! – ryknęła odtrącając ich od siebie. Nie spodziewali się tego. Odskoczyli 
na boki spoglądając niepewnie to na nią, to na kreatora. Ruszyła w jego kierunku.
– Posłuchaj gnido – mówiła ściszonym głosem. – Któregoś dnia zaduszę cię gołymi 
rękami i nic mi w tym nie przeszkodzi. Zastanów się, ja nie żartuję.
– Posłuchajmy razem – zaproponował Fuertad wbijając kościsty paluch w klawiaturę 
swojego fotela.
Wnętrze laboratorium wypełnił odtwarzany z mnemoreksu bas Howdena: „ – Najlepiej, 
żeby pan to sobie spokojnie przemyślał i sam zdecydował, co dalej. – Chwileczkę (poznała 
głos Fuertada). Jak brzmi nazwisko pańskiego świadka? Muszę przecież wiedzieć... – Lizey 
Myrmall, kreatorze. Czy to coś panu wyjaśnia?”
Trzask wyłącznika, triumfująca mina złośliwego gnoma.
– Wszystko na ten temat – obwieścił z satysfakcją. – Reszty dowie się pani w trakcie 
trwania sesji Trybunału.
Miała wrażenie, że podłoga umyka jej spod stóp.
– Parszywy impotent pomyślała. – Dopiął swego. Od samego początku rył i kopał, a 
teraz... – przez moment wydawało się jej, że wybuchnie płaczem. – To jakaś pomyłka – 
zaczęła ugodowym tonem. – Zwykłe oszustwo – w miarę jak mówiła, coraz bardziej wierzyła 
w swoje słowa. – Ktoś chce mnie wrobić, a pan, kreatorze...
Fuertad demonstracyjnie odwrócił się plecami i zniknął za rzędem głowic pamięciowych. 
Zamarła pod bezosobowym spojrzeniem trzech cybotów, które zastąpiły jej drogę. Lufy 
ciężkich miotaczy stanowiły argument nie do odparcia. Cofała się powoli, bardzo powoli, 
najwolniej jak tylko mogła. Bez sensu. Nie chcąc przedłużać tego w nieskończoność, 
wybiegła na korytarz.
– Hola, panienko! – znajomy oficer złapał ją wpół i zatrzymał. Dokąd ci tak spieszno? – 
wyszczerzył zęby w przymilnym uśmiechu.
– Zrywaj się, gówniarzu – warknęła. – Nic tu po tobie.
– Zobaczymy – przekrzywił głowę, łobuzersko mrużąc oczy. – Krótką masz pamięć, 
laleczko.
Kolanem w jądra, z całej siły! Zwinął się jak ochłap. Poprawiła łokciem, biorąc na cel 
gładko wygolony pysk. Będzie miał pamiątkę. Poleciał w bok, prosto pod nogi zdurniałych 
strażników.
– Buźka – cmoknęła w ich stronę i ruszyła korytarzem, nie oglądając się do tyłu.
Rozładowanie napięcia przyniosło jej ulgę. Już w windzie, oparta plecami o ścianę 
metalowej klatki, uśmiechnęła się do podobizny w lustrze.
Liliowozłoty blask poziomu oficerskiego zmienił tło zwierciadlanego obrazu. Zbliżyła 
twarz do szklistej tafli i przez chwilę przyglądała się swojemu odbiciu jakby miała przed sobą 
zupełnie nieznajomą osobę.
– Nie chcę cię straszyć, moja mała, ale chyba ktoś zamierza zrobić ci jakieś świństwo. – 
powiedziała wreszcie obojętnym tonem, wzruszając przy tym ramionami.
Twarz w lustrze powtórzyła wiernie ruchy warg, mimikę, gesty. Palec skierowany na 
zwierciadlaną taflę znieruchomiał. Liz wpatrywała się weń, mrużąc oczy i marszcząc 
gniewnie czoło. Ten palec celował przecież w nią!
Dopiero teraz zdała sobie sprawę z powagi sytuacji. Zabawa przestała być zabawą. 
Zagrożenie jakby zmaterializowało się w formie owego palca, którym postać w lustrze 
wskazywała na jej twarz. A więc to tak?!
– Niedoczekanie – warknęła głucho. – Myślicie, że dam się tak po prostu zapuszkować? – 
kopnęła podkutym butem w ścianę i znowu jej ulżyło. – Spróbujcie, ale nie ręczę za siebie. 
Mogę zrobić coś głupiego. Coś, czego będziecie później gorzko żałować...
Zdawała sobie jednak sprawę, że z tej pułapki trudno się będzie wywinąć.

24.
Była to pierwsza noc, której obel-bort Ubir nuf Dem nie poświęcił na odpoczynek. Nawet 
przez myśl mu nie przeszło, że można by udać się do przytulnej sypialni i utonąć w objęciach 
zabytkowego łoża. Wielkimi krokami przemierzał komnaty swego apartamentu, wiodąc 
wzrokiem po zgromadzonych w każdym zakątku skarbach. Posągi, obrazy, klejnoty – 
wszystko to nabierało w jego oczach nowego życia; zupełnie jakby nieruchome przedmioty 
wyczuwały, że stało się coś, co diametralnie zmienia ich dotychczasową wegetację u boku 
ostatniego z nuf Demów. Były znowu potrzebne – jako dowód świetnej przeszłości i 
zapowiedź nie mniej godnej przyszłości.
– Cóż za szczęśliwy zbieg okoliczności – powtarzał Ubir spoglądając po raz nie wiadomo 
który na rodowy pierścień. – Niemożliwe stało się faktem, zadając kłam prawom rachunku 
pewności. Jakże mały jest świat – zwrócił się do skrzydłaka drzemiącego na szczycie 
pregijskiej kompozycji. – Czy potrafisz zrozumieć moją radość, Chief? Czy potrafisz ją 
pojąć?
Pytanie trafiło w pustkę. Ulubieniec pozwolił sobie zignorować wypowiedź obel-borta.
– Masz rację, przyjacielu, zupełną rację – pokiwał głową Ubir nuf Dem. – Zachowuję się 
jak najgłupszy z moich służbotów – opadł na fotel, a na jego czole rozterka wyryła dwie 
pionowe bruzdy. – Przecież Tom jest jeszcze wciąż w dyspozycji kreatora, a ja nie zrobiłem 
nic, by go stamtąd wydobyć.
Spadkobierca nuf Demów zwykłym więźniem, skazańcem zrzuconym na samo dno 
ludzkiego piekła! Kto śmiał w tak okrutny sposób osądzić człowieka, którego pochodzenie 
więcej jest warte niż wszystkie zgromadzone tu skarby?! Zuchwalcy dopuszczający się czynu 
tak haniebnego powinni zostać surowo ukarani i obel-bort Ubir nuf Dem osobiście dopilnuje, 
by zapłacili za swój postępek cenę odpowiednio wysoką.
– To doprawdy cud, że dowiedziałem się o jego istnieniu – mamrotał. – Cud prawdziwy. 
Biedny Tom... – imię zostało wypowiedziane ciepłym, współczującym głosem. – Krew z 
krwi, kość z kości naszej. Ileż on musiał wycierpieć?
Grymas gniewu stężał na twarzy Ubira. Potomek nuf Demów zepchnięty do roli 
bezwolnego dawcy – karmiony preparatami, wystawiony na zabójcze promieniowanie 
Gelwony, a wszystko po to, by na poziomie odbioru bezduszne automaty wyssały z jego 
organizmu produkt końcowy: Fuertadral. Ta zasuszona mumia pomyślała o każdym 
szczególe. Perweniusz, który chce przejść do historii nazywając swoim imieniem 
najpotężniejszą broń, jaką kiedykolwiek dysponował rodzaj ludzki.
– Jakże to okrutnie żałosne – stwierdził obel-bort w duchu. – I jakie prawdziwe – chciał 
podzielić się ową refleksją z ulubieńcem, ale Chief, otulony błoniastymi skrzydłami, 
posapywał tylko leciutko przez sen.
– Trzeba działać – Ubir nuf Dem zerwał się z fotela – działać jak najszybciej. – Przez 
chwilę stał nieruchomo ze wzrokiem utkwionym w rodowym godle. – Do was się zwracam, 
czcigodni przodkowie, abyście użyczyli mi swej mądrości i siły – wyszeptał drżącymi 
wargami.
Wyobraźnia obel-borta wypełniła pomieszczenie cieniami wielu ludzi. Stali z dumnie 
uniesionymi głowami, otaczając go ciasnym kręgiem. Sylwetki bohaterów, których czyny 
sławiono w pieśniach i zapisywano złotymi zgłoskami w historycznych księgach – te twarze, 
tak skupione i smutne, spoglądały na Ubira domagając się czynu.
Zrozumiał. Odczytał prośbę zawartą w niewidzących oczach. Teraz już wierzył, że uda 
mu się spełnić obowiązek narzucony chlubnym dziedzictwem. Obowiązek, który traktował 
jako wyróżnienie.
Puszysta wykładzina znowu ugięła się pod krokami obel-borta, a jego głos rozbił ciszę 
przytulnego wnętrza. Z sąsiedniego pomieszczenia wybiegły dwa służboty. Minęło trochę 
czasu zanim ubrały Ubira w paradny, obwieszony platyną mundur i przytroczyły do pasa 
rzadko otwieraną kaburę. Sprawdziwszy swój wygląd, ostatni z nuf Demów spojrzał jeszcze 
na rodowy herb – chwila kontemplacji przed rozpoczęciem decydującej batalii. Dobrze, 
zupełnie dobrze. Czuł się silny – po raz pierwszy od wielu już lat stawał do walki, o której 
słuszności był przekonany w stu procentach. A może nawet bardziej.
Wyprostowany, spokojnym, pewnym krokiem ruszył w kierunku sali łączności.
Ze szczytu pregijskiej kompozycji obserwowały go uważnie paciorki czarnych ślepi. 
Chief, obudzony krzątaniną służbotów, spoglądał za wychodzącym aż do momentu, w którym 
postać komendanta skryła się w cieniu roślinopodobnej kolumnady. Przekrzywiwszy na lewą 
stronę swój ptasi łeb, ulubieniec balansował przez kilka sekund, przestępując z nogi na nogę, 
a potem rozwinął błoniaste skrzydła i poszybował śladem opiekuna. Poruszał się 
bezszelestnie, toteż obel-bort, pochylony nad klawiaturą kodera, nie zauważył jego przybycia. 
Dopiero delikatny syk zwrócił uwagę Ubira na puszystą kulę, która usadowiła się na brzegu 
jednego z pulpitów.
– A, to ty – komendant nie odrywał oczu od szachownicy programatora i tylko kątem oka 
zanotował obecność ulubieńca. – Sam widzisz, Chief, jak mi to nieporadnie idzie – mówił 
dalej, a palce niepewnie wybierały właściwe przyciski. – Brak wprawy, ot i wszystko.
Dopiero za trzecim podejściem udało się obel-bortowi zmusić urządzenie do uległości. 
Bilokator zasygnalizował obecność kreatora w laboratorium. Ubir nuf Dem wdusił klawisz 
wywołania.
– Nawet w środku nocy nie opuszcza swojego śmietnika – myślał z irytacją. – Pracowita 
mumia. On po prostu nie ma czasu umrzeć.
Kanał łącza bezpośredniego ciągle jeszcze pozostawał zamknięty. Fuertad wyraźnie nie 
kwapił się do rozmowy. Ubir nuf Dem poczuł, że wilgotnieją mu dłonie.
– Tylko spokojnie – mruknął wycierając je w taszyftową chusteczkę. – Uda się, musi się 
udać.
Stawka planowanej rozgrywki była jednak tak wysoka, że przez moment obel-borta 
ogarnął paniczny strach. I może nawet uciekłby sprzed wypukłości monitora, gdyby nie 
obraz, który pojawił się nagle na szarej powierzchni. Ubir nuf Dem zauważył postać w żółtym 
kombinezonie.
– Chwała Słońcu, obel-borcie. Czym mogę panu służyć?
– Nawet nie raczył się osobiście pofatygować, tylko przysyła mi tu swoich laborantów – 
pomyślał, a głośno rzucił: – Fuertad! Natychmiast!
Zdumiony brzmieniem własnego głosu, z satysfakcją odnotował, że monitor poszarzał, a 
w powietrzu unosi się jeszcze pokorne: „Rozkaz, komendancie”.
Nie czekał nawet minuty. Relacja asystenta musiała przekonać kreatora, że przeciąganie 
spektaklu może się nie najlepiej dla niego skończyć. Gdy ekran ponownie przekazał obraz z 
drugiego końca łącza, do uszu obel-borta dobiegło regulaminowe pozdrowienie, a zaraz 
potem:
– Historia nie notowała pańskiej wizyty w mojej skromnej pracowni. Nawet w tak nie 
zobowiązującej formie.
– Kpi w żywe oczy – stwierdził Ubir nuf Dem w duchu. – Historia wielu rzeczy jeszcze 
nie notowała, Fuertad – powiedział cierpko, kładąc nacisk na słowie „jeszcze”. – Jakim 
prawem dopuszcza pan swoich asystentów do końcówki zastrzeżonego łącza? – zaatakował z 
marszu, a nie słysząc odpowiedzi dodał: – Takie traktowanie regulaminu podczas Procedury 
Obszaru Zamkniętego powinno być nagrodzone sądem doraźnym, z natychmiastowym 
wykonaniem wyroku.
– Ależ komendancie... – twarz kreatora poczerwieniała.
– Dosyć. Nie przyjmuję żadnych tłumaczeń.
– Chciałem tylko...
– Ani słowa! – uniesiona władczym gestem prawica najpewniej speszyła Fuertada, bo 
zdusił w sobie nie dokończoną kwestię, a wściekłe błyski wyblakłych oczu upodobniły go do 
zdziczałego psa, którego łańcuch pozbawił możliwości kąsania.
– Niech się wreszcie dowie, kto tu naprawdę rządzi – pomyślał Ubir nuf Dem. – Pora 
przywrócić na Gelwonie właściwą hierarchię.
– Pan mnie oderwał od prac mających ścisły związek z ustanowieniem Procedury 
Obszaru Zamkniętego – zaczął kreator głosem ledwie tłumiącym narastającą furię. – Pan 
sobie nie zdaje sprawy z konsekwencji moich badań.
– Właśnie dlatego pana wezwałem, Fuertad. Należy zebrać wszystkie posiadane 
informacje i skonsultować się z Głównym Modyfikatorem. Dosyć już zmarnowaliśmy czasu. 
Chcę wiedzieć, co zostało ustalone i jakie ma pan zamiary w stosunku do więźniów, których 
dostarczono dzisiaj na Stację. Ci ludzie mogliby chyba niejedno wyjaśnić?
– Niestety, komendancie. Badania przeprowadzone na infiltratorze...
– Co takiego? – obel-bort poczuł, że robi mu się słabo. – Kto panu pozwolił stosować 
infiltrator?!
– Przecież to tylko więźniowie – zdziwienie kreatora było naturalne.
– Koniec – pomyślał z rozpaczą Ubir nuf Dem. Ostatnia szansa bezpowrotnie 
zaprzepaszczona. Gwiazdo Promienna, żeby zginąć z ręki takiego zera – oparł się o brzeg 
pulpitu i szeroko otwartymi ustami łowił powietrze. – Zamorduję tego pokurcza, zakatuję na 
śmierć, a potem rozwalę tę cholerną Stację. Och, Tom... – rozluźnił ciasną stójkę; skrzypiące 
słowa omijały go jakoś bokiem. Z trudem skupił uwagę, by zrozumieć ich sens.
– ...w jednym przypadku nie udało się zestroić infiltratora z falowaniem zapisu 
pamięciowego – mówił Fuertad. – A właśnie ten zapis mógłby najwięcej...
– O kim pan mówi? – Ubir nuf Dem wpił wzrok w twarz starca, który długo, okrutnie 
długo szukał czegoś w poręczy fotela.
– Tom Edgins – zaskrzeczał wreszcie kreator.
Nie wiedział, że te dwa słowa uratowały go od niechybnej śmierci.

25.
Ból stanowi dowód istnienia. Jeżeli możesz czuć ból – żyjesz.
Najpierw były palce. Wrażenie uporczywego ssania dobijało się do sparaliżowanego 
mózgu, kołatało do bram świadomości. W chwilę później pojął, że ma również klatkę 
piersiową, w której szaleje rozjuszone zwierzę.
– To serce – pomyślał z trudem.
Chciał poruszyć palcami, bo nie dawały mu spokoju, ale seria rozkazów wysłana do 
mięśni zaginęła w gęstej pustce, otaczającej go ze wszystkich stron. Spróbował jeszcze raz. 
Piekący ból uświadomił mu istnienie kręgosłupa – od nasady czaszki po ostatni skrawek kości 
ogonowej. Nawet nie mógł jęknąć. Czekał wiedząc, że teraz przyjdzie najgorsze.
I przyszło.
Gdzieś w okolicy splotu słonecznego narodziła się ognista drzazga i drążąc rozdygotane 
trzewia, szukała żeru. Złośliwy robak, gorszy od wszystkiego, bo niematerialny. Nie ustanie 
w poszukiwaniach, dopóki nie złożysz mu należnej daniny. Trzeba przeczekać – zaraz 
odezwie się poranny gong i głowica dozownika wydzieli każdemu po dwa małe, bielusieńkie 
krążki. Zbawienna trucizna, która pozwoli przetrwać następny katorżniczy dzień. Być może 
ostatni. Kiedyś przecież musi nadejść koniec, opadnie kurtyna...
– O Nieba, jak bardzo chce się pić!
Pod sklepieniem czaszki szemrze strumień życiodajnej cieczy. Woda toruje drogę – 
komu? Jesteś tylko narzędziem, choć kaleczysz maskę świata. Co to było? Skąd pojawiają się 
te dziwne myśli? Pamięć faluje jak soczysta mgła, w której majaczą niewyraźne strzępy 
zdarzeń. Trzeba rozpędzić nierealne opary, wydobyć ukrytą w nich treść. Jaką treść? Czy 
można zrozumieć coś, co jest wytworem doprowadzonego do obłędu umysłu? Nie, po stokroć 
nie! Można tylko czekać, wierząc, że szaleństwo samo ustąpi. Ale to się nie zdarza prawie 
nigdy. Więc co robić, skoro wytyczono ci drogę i ze wszystkich stron dobiega śmiech tych, 
którzy nie pytając o zgodę, przekreślili całe twoje życie. Wpasujesz się w wyznaczone 
miejsce, odegrasz jakąś rolę nie wiedząc nawet, czy robisz za statystę czy za 
pierwszoplanową postać. A potem, gdy już zgaśnie reflektor śledzący każdy gest śmiesznej 
dwunogiej istotki, pozwolą ci odejść...
Gorzkawy smak kryształowych drobin – marzenie bez szansy spełnienia. Trzeba czekać. 
Jak długo? Ból staje się dokuczliwszy, ogarnia coraz to nowe rejony. Od palców po 
nadgarstki, łokcie, ramiona. Złośliwy robak, buszujący w trzewiach, dotarł już do gardła. 
Kiedy to, się stało? Nieważne. Słychać szalony stukot galopującego tętna, korytarzami żył 
pędzą potoki rozpalonego żelaza. Dlaczego jest tak ciemno? Przecież w baraku zawsze było 
trochę światła.
– Jab! – chciał zawołać, lecz usta nie zareagowały na myślowy sygnał, chociaż czuł 
odrętwiałe wargi i wielki, kołkowaty język. Dlaczego?
Ledwie słyszalny chichot przetoczył się w niespodziewanej ciszy, której istnienie 
uświadomił sobie dopiero wtedy, kiedy została zburzona. I jakiś głos:
– Najpierw go zabiłeś, a teraz idziesz grzebać.
Kto to powiedział? Twarz Jaba zakryta do połowy maską – hermetyczny pojemnik, w 
którym spoczywa ciało nieboszczyka – tyraliera czujnie zgiętych postaci – ból – pustka...
– Przecież nie chciałem jego śmierci – myślał z rozpaczą. – To był przypadek. Głupia, 
bezsensowna pomyłka. Jak wszystko.
– Musisz stąd odejść – obraz kamiennej maski pojawia się na moment i zaraz znika, 
zasłonięty upiornym wirowaniem rindańskich cieni. I ten dźwięk...
– Zostawcie mnie! – krzyknął bezgłośnie. – Odpieprzcie się! Dajcie mi wreszcie 
spokojnie zdechnąć!!!
Widma cofają się, lecz tylko na chwilę. Trzeba całej siły woli, by utrzymać je na dystans, 
by nie stłumiły resztek świadomości, której na imię Tom Edgins.
– Czy to na pewno ja? – zastanawiał się przez moment.
– Jestem o tym przekonany, komendancie – zaskrzypiał tuż nad uchem starczy głos. – 
Posiadam niezbite dowody.
– Pan nie może sam decydować, Fuertad – dobiegło z drugiej strony. – Od tego jest 
Centrum Wybiórcze i Główny Modyfikator. Kategorycznie zabraniam podejmowania 
jakichkolwiek kroków, słyszy pan? Ka-te-go-rycz-nie!
– Pan sobie nie zdaje sprawy z powagi sytuacji. Przewiduję najgorsze. Ci ludzie to żywe 
zapalniki, mogące w każdej chwili...
– Nonsens. Przecież to jednak są ludzie. Sam pan powiedział. A może się przesłyszałem?
– To byli ludzie – skrzypienie zmienia się w chrapliwy szept. – Czy widział pan 
człowieka, który nie ginie przebywając w trującym środowisku? Czy widział pan człowieka, 
który nie poddaje się infiltracji pamięci?
– Może to wada aparatury? – upiera się drugi głos. – Przecież ten... jak mu tam... 
Gradienter Konrad Tietz...
...twarz o ostrych rysach i wystających kościach policzkowych. Atletycznie zbudowany 
mężczyzna krzyczy rozdzierającym głosem, a wokół niego szaleją w upiornym tańcu skały 
rozsadzane echem potwornego dźwięku.
MUSISZ STĄD ODEJŚĆ... odejść... odejść...
Odgłos walących się schodów tłumi jękliwy skowyt. Trzeba stąd wiać i to jak 
najszybciej! Przecież już znalazł drogę! Wystarczy...
– Dokąd chcesz uciec? – pytanie, na które nie mógł znaleźć odpowiedzi. Świat 
podzielony między Rindu i Związek Solarny. Gelwona – czyż nie powiedziano mu wyraźnie, 
że nie ma tu dla niego miejsca? Można zaszyć się w jakimś zapomnianym przez wszystkich 
kącie, zmienić nazwisko, przeszłość, wygląd... I co dalej, naiwny kretynie? Przedłużysz tylko 
agonię, bo przecież nie masz już o co walczyć, do czego dążyć. Sam, własnymi rękami...
– Dlaczego to zrobiłeś, ty głupia dziwko? Mogłaś mnie oszukiwać trzymając wszystko w 
tajemnicy. Gdybym nic nie wiedział, kochałbym cię dalej i może znalazłbym sens w tym 
zafajdanym życiu. Och, Iris, gdziekolwiek jesteś...
...pochylała się nad nim, mówiąc coś pieszczotliwym tonem. Długie, kasztanowe włosy 
opadały jej na oczy, więc odrzuciła je do tyłu tym wdzięcznym gestem, który tak mu się 
zawsze podobał. Potem nałożyła na głowę kształtny kask zwieńczony fantazyjnym 
pióropuszem. Zauważył, że jest ubrana w ciemnowiśniowy strój z emblematem borta na 
ramionach. Zdziwił się, ale odpowiedział na jej uśmiech i spojrzał w kierunku, który mu 
wskazała. Zobaczył parterowy modułowiec spięty migotliwą klamrą ognia, z ciężką czapą 
tłustego dymu i małą kępą rachitycznego bzu, pożeraną przez chciwy płomień.
– Bez? – chciał podejść bliżej, ale żar stawał się nie do wytrzymania. – To wszystko 
przez ten bez – myślał gorączkowo. – Gdyby można było...
Burza. Potworna burza wypełniona dudniącym śpiewem gromów. Brzuchate chmury 
rodzą strugi rzęsistego deszczu, który gasi pożar i zmywa z oblicza świata ostatnie ślady 
wrogiego żywiołu. Pracowita ziemia wypuszcza ze swego wnętrza delikatne zielone kiełki. 
Rosną szybko, rozwijają się. Kiść fioletowych drobin, o odurzającym zapachu, ginie w dłoni 
Edginsa.
– To dla ciebie – odwraca się w stronę Iris, która potrząsa głową jakby odpędzała 
natrętnego owada, a potem zrywa ukwieconą gałązkę i po trzech kamiennych schodkach 
wchodzi do wnętrza domu. Domu, do którego tak bardzo chciał wrócić.
I ten dźwięk – jękliwy, monotonny, rozdzierający jaźń skowyt.
Przecież to nieprawda – uświadomił sobie nagle. – Jeszcze jedno kłamstwo, którym 
próbują mnie oszukać. Komu jest to wszystko potrzebne?
Czuł, że ponownie – który to już raz? – zapada w nieistnienie, że jego świadomość gaśnie 
jak ten ogień zduszony fragmentem rozpętanej przez kogoś burzy W ostatnim przebłysku 
majakliwego snu dojrzał jeszcze skrzydlate monstrum, wlepiające w niego czarne paciorki 
pozbawionych wyrazu ślepi. – Kim jesteś? – chciał spytać, lecz ledwie zdążył o tym 
pomyśleć, widzenie prysło i wszystko pogrążyło się w bezlitosnej czerni.

26.
Niewesoło. Właściwie tragicznie. Ma przeciwko sobie wszystkich, nie licząc oczywiście 
tego kretyna Howdena, który siedzi od godziny w tym samym miejscu, trzęsie się jak galareta 
i wpatruje baranim wzrokiem w podłogę. Ciekawe, ile Fuertadralu będzie z takiego grubasa?
– Musimy coś zrobić – powiedział, przypalając kolejnego papierosa od parzącego palce 
peta. – Przecież nie możemy pozwolić...
– Nie musimy na nic pozwalać – zaśmiała się nieszczerze. – Nikt nas nie będzie pytał o 
zdanie.
– Wymyśl coś – jęknął. – To był twój pomysł.
– Ale twoja realizacja – pokiwała z politowaniem głową. – O Nieba, co za mięczak – 
pomyślała, wydymając pogardliwie wargi. – Jak to się poci ze strachu, jak dygoce. 
Przypomina rozdeptaną żabę, tłustą i obleśną.
– Nie mam pojęcia, co mu się właściwie stało – relacjonował po raz nie wiadomo który. – 
Wszystko szło jak najlepiej, myślałem...
Rzuciła w jego stronę kryształową czarkę. Koktajl zostawił na ścianie krzykliwe bryzgi. 
Sięgnęła po nowe naczynie, napełniła po brzegi i obserwując spod przymrużonych powiek 
pechowego wspólnika, umoczyła wargi w ulubionym napoju.
– Nie jest dobrze – myślała, przełykając cierpki, musujący płyn. – Jest gorzej niż źle.
Była pewna, że Fuertad jej nie popuści, a dotychczasowy punkt oparcia, jaki miała w 
osobie komendanta, straciła ostatecznie i nieodwracalnie. Błędem okazało się zignorowanie 
przysłanych przez niego służbotów. Teraz już nie ma o czym mówić – najprawdopodobniej 
kreator zdążył wychlapać Ubirowi o całej aferze. A jeśli nawet tego nie zrobił, faktem jest, że 
obel-bort minął ją na korytarzu bez słowa, zupełnie jakby jej nie zauważył.
– Widocznie nie chciał – wzruszyła ramionami. – Bodaj go szlag najjaśniejszy trafił, 
razem z rodowym godłem i całą resztą.
– Musimy coś postanowić – zaczął znowu swoje Howden.
– Napisz testament – zaproponowała. – To się może przydać, a później nie będziesz miał 
okazji. W podziemiach ciężko znaleźć coś do pisania.
– Nieprawda. On tylko straszy. Nigdy tego nie zrobi, nie odważy się...
– Spokojna głowa. Kreator zawsze dotrzymuje danego słowa – zaśmiała się złośliwie. – 
Może trafisz do własnego Fortu? To by dopiero było, co?!
Nie odpowiedział. Skulił się tylko bardziej i drżącymi palcami odpalał następnego 
papierosa. Model bezkształtnej, śliskiej ameby powiększony do rozmiarów dorosłego 
człowieka. Niby-nóżki, niby-rączki... Proszę popatrzeć, jak to się dzielnie skręca, podryguje, 
mlaska.
– To nie potrwa długo – kontynuowała z mściwym błyskiem w oczach. – Gdzieś po 
tygodniu pojawi się na twojej łapie pierwsze czerwone kółko, potem drugie, trzecie i jazda na 
poziom odbioru. Bez obawy, przecież byłeś tam tyle razy. A przy okazji, dla zabicia czasu, 
zbierzesz parę garści zarodników. Ten zapach, który cię tak zawsze podniecał, pamiętasz? To 
właśnie z nich. Mam kilka flakoników, chcesz może zobaczyć?
– Przestań – zaskowyczał nieswoim głosem.
– Boi się, tłusta świnia – stwierdziła z satysfakcją. – Powinien się bać, bo inaczej nic z 
tego nie wyjdzie. Po co tyle krzyku? – pokręciła z dezaprobatą głową. – Fuertadral to bardzo 
cenna substancja, sam mi kiedyś tłumaczyłeś. Przyczynisz się do zwycięstwa solaryjskiej 
cywilizacji nad barbarzyństwem Rindu – zanuciła początek Hymnu Słońca. – Pogrzeb, rzecz 
jasna, na koszt umiłowanej Ojczyzny.
Papierowa twarz Howdena zrobiła się niemal zupełnie przezroczysta. Liz spoglądała 
wyzywająco w jego przekrwione oczy, znajdując przyjemność w drobiazgowej analizie uczuć 
malujących się na obleśnym pysku jedynego wspólnika. Było to fascynujące zajęcie.
– A teraz do rzeczy – powiedziała wstając. – Słuchaj uważnie, bo nie będę powtarzać. 
Znasz rozkład Stacji nie gorzej ode mnie., więc powinieneś skojarzyć. Musimy... – urwała 
raptownie; badawcze spojrzenie przesunęło się po ścianach segmentu. – Musimy opanować 
skład Fuertadralu – szepnęła Howdenowi do ucha.
– Opan...! – dostał pod żebra i opadł z powrotem na fotel.
– Nie tak głośno – upomniała go pieszczotliwym tonem. – To jedyna sytuacja, w której 
będzie można stawiać warunki i wytargować życie – mówiła tak swobodnie, jakby chodziło o 
wypożyczenie z magazynu dodatkowego kompletu umundurowania. – A teraz rusz się, 
grubasie. Szkoda czasu – poklepała go po sflaczałym policzku.
Był tak rozklejony, że nawet nie próbował oponować.
– Daj mi coś do picia – zabełkotał.
– Cykor cię obleciał – powiedziała z naganą w głosie. – Jeśli nie spartaczymy, będziesz 
miał jeszcze niejedną okazję, żeby się przydymić. W przypadku przegranej zaaplikują nam 
solidną dawkę FZ-etów. Ręczę ci, że nic mocniejszego, jak dotąd, nie wynaleziono.
Coś tam zamamrotał pod nosem, ale nie słuchała, wpatrzona w podłogę za jego plecami. 
Puszystą wykładzinę przebijało kilka delikatnych, zielonych kiełków. Rosły szybko, 
rozwijały się i na jej oczach jedna z gałązek zakwitła kiścią fioletowych drobin.
– To dla ciebie – usłyszała ciepły, męski głos. Tom Edgins stał koło zielonej kępy i 
przyglądał się jej tak jakoś dziwnie, jakby...
– Czegoś tu nie rozumiem – potrząsnęła głową, chcąc odegnać natarczywy majak. – 
Czegoś tu, do ciężkiej cholery, naprawdę nie rozumiem.
– Cco... to? – tłusty paluch Howdena bezbłędnie zlokalizował rozpływającą się postać. – 
Znasz tego faceta?
– Nie wiem, chyba nie – bąknęła zdezorientowana. Fakt, że nie tylko ona dostrzegła 
nieproszonego gościa był pocieszający, ale i tak niczego nie wyjaśniał. I ten krzak sterczący 
tak po prostu na środku pomieszczenia. Dlaczego akurat bez? Podeszła bliżej i ułamawszy 
obsypaną kwieciem gałązkę, zanurzyła twarz w pachnącym fiolecie. – Tom Edgins – 
mruknęła w zadumie, odwracając się w stronę Howdena.
– Coś ty powiedziała?! – podskoczył jakby ktoś go dźgnął w tłuste pośladki. – Ten 
więzień, którego... Przecież on...
Cwaniaczek – zdążył wykorzystać moment jej nieuwagi i wlać w siebie z pół czarki 
koktajlu.
– Żebyś tak się zwijał przy innej okazji, byłaby może z ciebie jakaś pociecha – 
powiedziała drwiącym tonem. – Wiesz coś o tym Edginsie?
– Tyle co wszyscy – jednym łykiem osuszył naczynie; grdyka skasowała dostarczony 
płyn, głośnym bulgotem objawiając swoje zadowolenie. – Podobno niebezpieczny. W 
kantynie plotą niestworzone rzeczy. Oszaleć można.
– Niebezpieczny – pomyślała ze zdziwieniem. – Pewno tak, inaczej Fuertad nie 
trzymałby go u siebie. W takim razie te majaki... – poczuła nagły lęk, lecz kiedy spojrzała na 
trzymaną w ręku kiść bzu, zagadkowy uśmiech ozdobił jej twarz.
– Liz, co z tobą? – zaniepokojony głos Howdena przywrócił ją do rzeczywistości. – 
Wyglądasz co najmniej dziwnie.
– Aleś się naprał – znalazła kwiat o pięciu płatkach i połknęła go. – To na szczęście. 
Poszukaj, może ci się trafi.
– Przecież tego nie ma! – ryknął miętosząc w łapach fioletową kiść. – Nie ma, nie ma... – 
skoczył na wyrastający z podłogi krzak i deptał z pasją.
– Dosyć – szarpnęła go do tyłu; nie wiadomo, dlaczego wydał się jej jakiś większy i 
cięższy. – Mógłbyś przestać robić z siebie idiotę.
Stał przed nią z tak durną miną, że z trudem powstrzymała wybuch śmiechu. Żałosny typ. 
Trudno, szkoda czasu. Wyjęła ze schowka kaburę z draserem. Dziwne, że obel-bort nie 
odebrał jej tego, nakładając tymczasowy areszt. Gdyby wiedział, co ona nią zamiar zrobić... 
Fuertad by nie zapomniał – to stare próchno pamięta o wszystkim. Dlatego należy się 
śpieszyć!
– Jestem gotowa – powiedziała chowając broń pod bluzę. – Teraz pójdziemy do ciebie. 
Weźmiesz co trzeba i...
– Zastanów się – znowu go wzięła jakaś drżączka. – Może...
– Jeśli jeszcze raz usłyszę...
Nie usłyszała. W jej wzroku było tyle złości, że Howden skulił się tylko i mieląc w ustach 
bezsilne klątwy, ruszył w stronę wyjścia.

27.
Palce kreatora wędrowały niespokojnie po poręczach fotela, a ich właściciel, ze wzrokiem 
utkwionym w jakiś szczegół laboratoryjnego osprzętu, trawił gorycz przeżytego upokorzenia. 
Nie potrafił zrozumieć, co spowodowało tak wielką zmianę, w zachowaniu komendanta. 
Obel-bort groził, cytował paragrafy, stawiał warunki i żądał wyjaśnień. Niebywałe! Ten 
nadęty, arystokratyczny bałwan ośmielił się wsadzać nos w sprawy, o których pojęcie ma 
mniej więcej takie, jak on – kreator Fuertad – a skomplikowanej genealogii nuf Demów. 
Skandal, prawdziwy skandal, żeby taki dyletant w ogóle zabierał głos, nie mówiąc już o 
podejmowaniu jakichkolwiek decyzji. I to właśnie teraz – w chwili, kiedy ważą się losy 
solaryjskiej potęgi, kiedy cała, z takim trudem wzniesiona budowla drży w posadach – 
przychodzi obwieszony orderami kretyn i wyraża swoje wątpliwości oraz zastrzeżenia. Nie 
podoba się? Proszę bardzo! On – kreator-Fuertad – podporządkuje się rozkazom ignoranta. 
On – kreator Fuertad – nie kiwnie nawet palcem. Przecież takie było życzenie jaśnie 
wielmożnego pana komendanta. Ciekawe, co na to powie Rada. Bardzo, bardzo ciekawe.
– Ubir nuf Dem własnymi rękami zakłada pętlę na swoją szyję – zachichotał. – 
Zapowiada się niezłe przedstawienie.
Obel-bort nie rozumie albo zrozumieć nie chce. Obel-bort zresztą nie wie wszystkiego. 
On – kreator Fuertad – nie ma zamiaru podawać w wątpliwość kompetencji komendanta. 
Niech zdarzenia mówią same za siebie. Niech Główny Modyfikator oceni, niech się zapozna z 
faktami. A fakty są wystarczająco wymowne!
– Tak – pomarszczona twarz skrzywiła się w diabolicznym grymasie, a pergaminowa 
dłoń, oparta o pulpit czytnika, ożywiła szarą powierzchnię ekranu. – Fakty. Tylko fakty. 
Wystarczy popatrzeć.
Skład osobowy Czterdziestej Ósmej Eskadry. Eskadry wciągniętej w kolapsową pułapkę 
Rindu. Ponad setka nazwisk. Obok druga lista, o połowę krótsza – ci z nich, którzy w wyniku 
wymiany jeńców powrócili do domów. Trzeci spis zawiera tylko sześć pozycji. Gradienter 
Konrad Tietz figuruje na pierwszym miejscu, Toni Edgins na drugim, niżej – czwórka 
skazańców przebywająca aktualnie na poziomie adaptacyjnym. Wszyscy z tej samej 
jednostki, wszyscy byli w niewoli. I wszyscy trafili na Gelwonę. Zadziwiający zbieg 
okoliczności. Koronkowa robota. Po prostu majstersztyk.
Starzec był pełen uznania dla nieznanego przeciwnika, którego mózg uknuł tak 
precyzyjną intrygę. Tym bardziej że on – kreator Fuertad – zdołał ją rozwikłać.
– Nie znali lokalizacji Gelwony, więc zrobili to w taki sposób, byśmy sami dostarczyli 
spreparowanych skazańców we właściwe miejsce. Tietz był pierwszy, Edgins drugi, na 
poziomie adaptacyjnym czterech nowych. Nieźle, zupełnie nieźle. Z chwilą odwołania 
Procedury Obszaru Zamkniętego pojawią się następni. Jeden rozwalił pół kontynentu, 
dziesięciu poradzi sobie z całą planetą. A będzie ich na pewno więcej.
Główny Modyfikator na pewno to zrozumie. Za godzinę Gelwona wywoła Centrum 
Wybiórcze i on – kreator Fuertad – przedstawi wszystkie swoje dowody. Koniec obel-borta, 
koniec tego napuszonego arystokraty, któremu się zdaje, że ma tu coś do powiedzenia. Za 
paraliżowanie akcji kontrującej nie pogłaszczą go po głowie. To przecież nie są żarty. Klęska 
Gelwony stawia pod znakiem zapytania przyszłość Związku Solarnego. Strach pomyśleć, co 
by się mogło zdarzyć.
– Jeszcze godzina – mruknął kreator, spoglądając z obawą na kanciasty przetrwalnik, w 
którym spoczywał Tom Edgins. – Chciałbym tylko wiedzieć, dlaczego jego pamięć nie 
poddaje się infiltracji – drobna piąstka uderzyła w klawiaturę pulpitu, a ekrany odpowiedziały 
serią nie skoordynowanych błysków. – Musi być przecież jakiś powód.
Żywe zapalniki z zakodowanym programem działania. Przypadek Tietza podsunął 
kreatorowi właściwe rozwiązanie. To, co początkowo brał za halucynacje, musiało być 
impulsem popychającym skazańca do zniszczenia znienawidzonego otoczenia. Fuertad nawet 
domyślał się, jaki rodzaj uszkodzeń podkorowych może dać podobne efekty. Jeszcze tylko 
godzina.
– Sami uruchamialiśmy reakcję, pakując w nich FZ-ety i wystawiając na działanie 
gelwońskiego promieniowania – głowa starca osunęła się na oparcie fotela. – Mam nadzieję, 
że jeszcze nie jest za późno. Wystarczy zlikwidować całą podesłaną grupę i wyłuskiwać 
następnych, w miarę jak będą się pojawiać.
Gdyby nie rozkaz komendanta, on – kreator Fuertad – już dawno wykonałby odpowiednie 
posunięcia. Niestety, decyzja obel-borta – decyzja kretyna, co do tego nie ma najmniejszych 
wątpliwości – wydana podczas Procedury Obszaru Zamkniętego, stanowiła prawo. Prawo, 
któremu nie sposób się przeciwstawić.
– A zatem: rozkaz, panie komendancie – wąskie wargi zastygły w drapieżnym ugięciu. – 
Jestem pewien, że Główny Modyfikator wykaże więcej rozsądku. Musi wykazać. A wtedy...
Wyraz triumfu prześlizgnął się po pomarszczonej twarzy. Fotel, poderwany gwałtownym 
uderzeniem sękatych palców, ruszył w stronę wyjścia. Już niedługo. Za niecałą godzinę on – 
kreator Fuertad – zajmie miejsce obel-borta i uratuje Gelwonę, udowadniając po raz kolejny 
swoją niezastąpioność.
– Tak było zawsze, tak jest i będzie – myślał z satysfakcją, mijając już na korytarzu 
sylwetki wyprężonych strażników. – I biada tym, którzy tego w porę nie zrozumieli.
Hermetyczne drzwi zamknęły się za nim bezgłośnie, a w pustym laboratorium 
zapanowało grobowe milczenie. Porozstawiane w płytkich wnękach cyboty trwały w 
nieruchomym oczekiwaniu, obejmując swoim polem kontroli kanciasty przetrwalnik z 
majaczącą wewnątrz sylwetką uśpionego człowieka.
Rozrywające gładź posadzki zielone kiełki nie wywołały żadnej reakcji ze strony 
bezrozumnych strażników. Ich program nie przewidywał takiego zjawiska, nie wszczęto więc 
alarmu, nie zniszczono zaczątków nowej rzeczywistości, nie zrobiono nic.
A w odległości kilku metrów od przetrwalnika Toma Edginsa wyrastał krzak 
najprawdziwszego bzu – obsypany rojem zielonych liści, zwieńczony bukietem pachnących 
kwiatów. Kaleczył maskę świata.

28.
Wychodząc na korytarz, natknęli się na kolejne krzaki bzu, wokół których widać było 
grupki zdziwionych ludzi.
– Ładny kocioł – pomyślała Liz torując sobie drogę wśród rozgadanego personelu Stacji. 
– Dzieje się tu coś dziwnego i niech mnie szlag trafi, jeżeli zgadnę do czego to wszystko 
zmierza.
Była jednak zdecydowana doprowadzić swoje zamierzenia do końca. Po prostu nie miała 
innego wyjścia. Zamieszanie, jakie wywołał bez, zwiększało szansę realizacji szalonego 
przedsięwzięcia. Na pierwszym punkcie kontrolnym nikt nie zwrócił na nich uwagi. Dowódca 
posterunku wydzierał się do ściennego autofonu, a jego podkomendni podziwiali grubiejące z 
minuty na minutę pnie karłowatych drzewek.
– Zwariowało. Wszystko zwariowało – mamrotał Howden, nie odstępując Liz ani na 
krok.
Przepychali się przez ciągle rosnący gąszcz i stłoczonych na korytarzach ludzi. Stanęli 
dopiero przy szybach komunikacyjnych. Windy były przepełnione, niektóre nie działały. Liz 
pociągnęła Howdena w stronę awaryjnych schodów.
– Szkoda czasu – mruknęła przez ramię. – To zamieszanie ułatwi nam robotę, ale musimy 
się śpieszyć.
Zbiegając w dół zobaczyli na podeście kolejny krzak. Majaczyła koło niego sylwetka 
jakiegoś człowieka.
– To on! – krzyknął Howden wyrywając broń z kabury. – Uważaj! – odepchnął Liz pod 
ścianę i strzelił. Ognista smuga przeszła przez widmową postać, nie czyniąc jej żadnej 
krzywdy. Gałęzie zamigotały języczkami płomieni.
– Iris – wyciągnięta ręka prawie rozmywała się w powietrzu. – Czy mi przebaczysz?
Ryk syreny alarmowej. Sufit pulsujący gamą ostrzegawczych kolorów. Trzask 
ognioodpornych grodzi.
– Ty idioto! – Liz biła Howdena pięściami po piersi, twarzy, gdzie tylko się dało. – Ty 
skończony idioto!!!
Upadł prosto w płonącą kępę i rycząc z bólu stoczył się po blaszanych schodach w dół.
– Odcinają poziomy – myślała gorączkowo Liz. – Ten eunuch przez swoja głupotę 
spowodował pożar. Wszystko stracone.
Stała przez chwilę nieruchomo, skupiona, ze zmarszczonym czołem, a potem pobiegła z 
powrotem na górę, zagłuszając łomotem podkutych butów rozpaczliwe wrzaski Howdena.
Paliło się wszędzie. Każdy krzak, każda gałązka bzu otoczona była aureolą migotliwych 
płomieni. Ludzie próbowali tłumić pożar. Pod nogami walały się zużyte gaśnice. Ktoś wołał o 
pomoc, ktoś inny wydawał rozkazy. Nikt nie zwrócił uwagi na Liz, przebijającą się uparcie w 
jednym kierunku – do laboratorium.
– To jedyna okazja – myślała torując sobie drogę w pląsającym piekle. – Zabić Fuertada. 
W tym burdelu nikt tego nie zauważy, a ja będę miała wreszcie spokój.
Jakiś nadgorliwiec próbował zagrodzić jej drogę. Wrzeszczał jak opętany. Zrozumiała 
tylko jedno słowo: ewakuacja. Dostał w nos i więcej go nie widziała.
Ostatnia krzyżówka. Korytarz wiodący do laboratorium był względnie spokojny – 
pojedyncze źródło ognia ominęła bez trudu. Wszędzie pełno dymu, za to ani śladu 
strażników. Chyba dotarła do nich wiadomość o ewakuacji. A Fuertad? Ogarnął ją strach.
– Mam nadzieję, że jest w środku – pocieszała się. – Musi być w środku – mruczała stojąc 
przed zamkniętym wejściem do pracowni kreatora.
– Gdzież indziej mógłby się podziewać – pełen politowania uśmiech wykrzywił 
poplamioną sadzą twarz kobiety. – Tylko jak się tam do niego dostać?
Odruchowo poprawiła mundur i odrzuciła do tyłu włosy. Znowu zapomniała je przyciąć. 
Nieważne. Szkoda każdej sekundy.
Wdusiła przycisk awizora. Nic. Jeszcze raz. I znowu.
– Zamknął się – wiązka przekleństw stłumiła dobiegające z tyłu krzyki i nie ustający ryk 
syren. – Na pewno tam jesteś, gnido, i na pewno cię dostanę.
Odstąpiła dwa kroki do tyłu i mierząc z drasera w spojenie dwuskrzydłowych drzwi, w 
miejsce, gdzie powinien być cyfrowy zamek, wywaliła pełny ładunek.
Drzwi ustąpiły. Pojawiła się wąska szczelina. Jednocześnie za plecami Liz zabrzmiał 
tupot biegnących ludzi. Klnąc na czym świat stoi, schowała się za pierwszym dogodnym 
załomem.
To był trzyosobowy patrol w pełnym rynsztunku próżniowym, prowadzony przez dwóch 
nie uzbrojonych asystentów Fuertada. Zauważyli uszkodzone drzwi. Wcisnęła się jeszcze 
głębiej; najchętniej wlazłaby w ścianę. Na szczęście płonący krzak był tak usytuowany, że 
pozostawała w cieniu. Uważnie obserwowała przybyłą grupę, której dowódca, wspomagany 
przez jednego z asystentów, rozsuwał właśnie nadpalone skrzydła drzwi.
W tej samej chwili ze środka buchnął skoncentrowany ogień kilku miotaczy. Dwóch ludzi 
stojących na progu laboratorium zamieniło się w pokrwawione, osmalone ochłapy żywego 
mięsa, przemieszane z resztkami sprzętu bojowego.
– To cyboty! – wrzasnął histerycznym głosem pozostały przy życiu asystent.
– Ładnie bym się wpakowała – pomyślała Liz i ciarki przeszły jej po grzbiecie, gdy 
spojrzała na to, co leżało na podłodze.
– Wyłącz je! – krzyczał wyższy z pozostałej dwójki. – Dlaczego nas nie uprzedziłeś?! 
Chyba potrafisz je jakoś unieruchomić?!
– Może się zmyjemy? – bąknął nieśmiało jego kumpel. – Zaraz zablokują cały moduł...
– Trzeba zabrać tego Edginsa – warknął wyższy z niechęcią; Liz wytężyła słuch. – To 
rozkaz – dobiegły dalsze słowa. – Główkuj bracie, bo cię zaraz postawię na progu i nie 
zdążysz się nawet zesrać ze strachu.
– Coś musiało uruchomić system alarmowy. Te drzwi były uszkodzone...
– Opowiesz to swojej cioci – przerwał mu wyższy.
– Ale ktoś się próbował włamać – asystent wymachiwał rękami, rzucając na wszystkie 
strony spanikowanym spojrzeniem. Liz niemal przestała oddychać. Plecami wyczuwała każdą 
nierówność chropowatej ściany.
– Fuertada nie ma w środku – myślała i przyprawiało ją to o rozpacz. – Taka okazja, 
jedyna okazja... – najgorsze, że nie mogła ruszyć się z miejsca.
Asystent minął ją w odległości zaledwie metra. Ścisnęła mocniej broń – na swoje 
szczęście patrzył w inną stronę. Pogrzebał coś przy tablicy rozdzielczej, którą otworzył za 
pomocą magnetycznego klucza, i odwróciwszy się do obserwującej go dwójki, 
zakomunikował:
– Gotowe. Są zablokowane.
– Idź pierwszy – rozkazał wyższy, wskazując lufą półotwarte drzwi.
Asystent wszedł do laboratorium, unosząc wysoko nogi nad popalonymi zwłokami.
– Wchodźcie – rozległo się po chwili ze środka. – Wszystko w porządku. Nawet nie ma 
pożaru.
Korytarz opustoszał.
Zajrzała ostrożnie do środka, spięta, gotowa w każdej chwili uskoczyć. Faktycznie – 
jedyny krzak, jaki wyrastał z podłogi laboratorium, był nietknięty. Dziwne.
Zauważyła, że asystent manipulował coś przy pulpitach, a dwaj pozostali chwycili 
kanciasty przetrwalnik, niosąc go, nie bez wysiłku, w stronę śluzy, która błyskała seledynową 
poświatą.
– Ten sam stół – myślała Liz obserwując nerwową krzątaninę. – On tam musi być. 
Wywożą go. Nie wiedziałam, że stąd można odlecieć. Fuertad to jednak cwane bydlę.
Skoro tak bardzo troszczą się o tego Edginsa, jego osoba musi stanowić jakąś konkretną 
wartość. Tylko jaką?
Ryk syren zamarł jak ucięty nożem. Spojrzała w głąb korytarza. Tam krzak jeszcze się 
palił, wszędzie było pełno dymu. Gdzieś z daleka dobiegły odgłosy detonacji. Ciekawe, co z 
Howdenem? Skończona oferma, tylko by zawadzał.
Upewniwszy się, że z tyłu nic jej nie zagraża, Liz odbezpieczyła draser. Tamci dwaj 
wracali już do asystenta – bez bagażu.
– Przetrwalnik załadowany – powiedział wyższy. – Możemy się zwijać.
– No to jazda – mruknęła celując w jego pierś.
Pojedynczy ładunek. Starczy. Nawet nie obserwowała efektu. Przymierzyła w drugiego. 
Osunął się z ręką na odpiętej kaburze. Trzeci. Ten musi żyć. Tylko niech stoi z dala od 
pulpitów. Dwa skoki, kolbą na odlew – koniec.
Rozejrzała się po pobojowisku. Nieruchome cyboty obserwowały ją wylotami martwych 
soczewek. Bzdura. Asystent coś zamamrotał, z ust pociekła mu krew, wypadły kawałki 
zębów. Chwyciła go za kołnierz. Nie wiadomo, co mu bardziej zaszkodziło, lufa wbita w 
kręgosłup, czy widok trupów. Nieistotne. Popchnęła go w kierunku śluzy.
W gnieździe startowym czekał gotowy do odlotu kolapter. Wciągnęła swoją ofiarę na trap 
i przez owalny właz wrzuciła do środka. Kilka foteli, prosty układ sterowania. Kanciasty 
przetrwalnik leżał na podłodze. Za półprzeźroczystą pokrywą dostrzegła znajomą twarz 
Edginsa. Nawet się ucieszyła.
– Bez paniki, mały – mruknęła. – Zabieram cię na wycieczkę.
Ulokowała asystenta w fotelu obok łożyska pilota. Wygrzebała ze schowka rezerwowe 
pasy bezpieczeństwa i skrępowała starannie jeńca. Nawet nie jęknął. Pluł tylko od czasu do 
czasu krwią i patrzył na nią przerażonym wzrokiem.
– Grzeczny chłopiec – wyciągnęła mu z kombinezonu pęk magnetycznych kluczy. – 
Który z nich?
Ruchem głowy wskazał inną kieszeń. Uśmiechnęła się, gdy szczelina kontrolna dała 
pozytywny rezultat.
– Muszę cię zarekwirować – powiedziała z troską w głosie. – Będziesz mi bardzo 
potrzebny. Kto was przysłał?
– Fuertad z komendantem – bąknął niewyraźnie.
– Obaj? – zdziwiła się. – A więc jednak chodzą w jednym zaprzęgu – pomyślała. – To 
było do przewidzenia.
Migotliwa półkula pęcherza kompensacyjnego otoczyła kolapter.
– Dlaczego przyszliście po niego? – spytała Liz. – Co on takiego zrobił? Powinien chyba 
siedzieć w podziemiach?
Asystent milczał. Spojrzała mu prosto w oczy – uciekł wzrokiem w bok. Uderzyła go 
niedbale w nabrzmiałą twarz. Jęknął.
– Nie wygłupiaj się – szepnęła pieszczotliwym tonem.
– Ja nie wiem – wybełkotał. – Fuertad osobiście... – znowu pluł krwią; bluza 
kombinezonu przypominała rzeźnicki fartuch.
– Dokąd go mieliście zabrać?
– Ewakuacja – mówił z trudem. – Pożar na całej Stacji.
– Nie pytam: dlaczego? Pytam: dokąd?
– Czasowe rozśrodkowanie.
Kolapter zadrżał. Seledynowy poblask śluzy zaczął przygasać.
– Robi się nieciekawie – pomyślała Liz i zaczęła programować parametry startu.
– Dobrze, że jesteś, Iris – poznała ten głos, ale nikogo prócz niej i asystenta w kabinie nie 
było. – Tak się cieszę... – spojrzała na przetrwalnik. Rysy twarzy pod pokrywą nawet nie 
drgnęły.
– Ja też się cieszę – syknęła Liz, siadając na miejscu pilota.
Nachylona nad pulpitem sterowniczym zauważyła kątem oka rozsuwającą się kopułę 
komory startowej.
– Teraz dam wam popalić, ludkowie – ironiczny grymas złamał klarowną linię warg. – 
Zatańczycie według mojego scenariusza – wyobraziła sobie miny kreatora i obel-borta, gdy 
dotrze do nich jej ultimatum. – Żałuję, że nie będę mogła obejrzeć tego z bliska.
Przez moment w błyszczącym prostokącie bocznego lidaru zobaczyła własne odbicie, 
którego jednak nie poznała. Długie, kasztanowe włosy, delikatnie rzeźbione rysy... Szarpnęła 
się do tyłu.
– Przywidzenia – pomyślała ze złością. – Mam już tego dosyć – z całej siły kopnęła pedał 
wyzwalacza.
Ponowne spojrzenie w bok przywróciło jej spokój. Powierzchnię lidaru pokrywały teraz 
wiązki różnobarwnych, drgających linii. Kolapter odrywał się od gniazda. Ścisnęła dłonie na 
sterach i skupiając całą uwagę na wskazaniach przyrządów, poprowadziła go wprost w 
rozgwieżdżoną przestrzeń.

29.
– Gwiazdo Promienna – wyjąkał Ubir nuf Dem. – Czyste szaleństwo. Po co ona to 
zrobiła?
– Udało jej się wylądować w pobliżu Fortu T, gdzie wysadziła mojego asystenta wraz z 
tym mnemogramem – mówił Fuertad zgrzytliwym tonem. – Zdążyła gdzieś ukryć kolapter 
zanim dowiedzieliśmy się, o co jej chodzi. Jak na improwizację wypadło to zupełnie 
przyzwoicie.
Obel-bort jeszcze raz cofnął końcowy fragment zapisu i po chwili z głębi mnemoreksu 
popłynął głos Liz:
– ...macie dość rozsądku. Jeżeli w godzinę po otrzymaniu tego tekstu nie zagwarantujecie 
mi powrotu na Ziemię, wypuszczam Edginsa z przetrwalnika. Zamknięty omal nie rozglebił 
Stacji, gdy będzie wolny, szlag trafi całą Gelwonę. Pański asystent, kreatorze, nie był 
wprawdzie zbyt rozmowny, ale w końcu to z niego wydusiłam. Teraz pozostawiam wam 
prawo wyboru. Oficjalny Immunitet dla Lizey Myrmall, potwierdzony przez Głównego 
Modyfikatora albo ogólna czapa. Chyba wyrażam się jasno. Ja nie mam już nic do stracenia, 
wy możecie stracić wszystko. Dokładnie o ósmej czasu uniwersalnego oczekuję odpowiedzi 
w paśmie...
– To pańska wina, obel-borcie – zaskrzeczał Fuertad, jednym uderzeniem sękatych 
palców przerywając odtwarzanie zapisu. – Gdyby nie pański upór, byłoby już po kłopocie. 
Wystarczyło zlikwidować tego Edginsa...
– O Nieba Bezkresne – wyszeptał zbielałymi wargami Ubir nuf Dem. – O czym on 
mówi? Zlikwidować...
– Z trudnością opanowaliśmy pożar. Czy to panu nie wystarcza? Teraz w 
niebezpieczeństwie jest cała planeta. Najważniejsza planeta w całej Galaktyce. Czy pan tego 
nie rozumie?
– A cóż mnie obchodzi Galaktyka – myślał Ubir nuf Dem. – Tom jest moim spadkobiercą 
i tylko to się liczy. Tylko to!
Fuertad spoglądał na niego, pogardliwie milcząc.
– Mniejsza o winę – słowa obel-borta zabrzmiały sucho i nienaturalnie. – Sądzę, że 
powinniśmy przyjąć te warunki – obserwował z niepokojem kreatora, który niecierpliwie 
bębnił palcami po poręczy fotela. – Odzyskamy w ten sposób Edginsa i pozbędziemy się 
Lizey Myrmall – to drugie powiedział z wyraźnym żalem.
– Nie można jej darować – warknął Fuertad. – Stworzylibyśmy pożałowania godny 
precedens. Zapanowała cisza, w której obel-bort wyczuwał czające się niebezpieczeństwo.
– Pan ma jakąś propozycję? – spytał ostrożnie.
– Owszem w głosie kreatora dominował odcień wyższości. – Powiedziałem, że jak na 
improwizację wypadło to zupełnie przyzwoicie, przetrwalnik jednak wysyła sygnały. Szybko 
zlokalizujemy miejsce, w którym jest ukryty.
– Chce pan spenetrować całą planetę? – Ubir nuf Dem gorączkowo szukał luki w tym 
rozumowaniu. – Czas! – z trudem stłumił wybuch radości. – Mamy, za mało czasu.
– Nie sądzę. Niełatwo ukryć kolapter. Większość Gelwony to równina. Wystarczy 
przelecieć nad górami. Jeden solidny atak z powietrza załatwi sprawę ostatecznie.
– Wszystko się wali, ciągle nowe przeszkody – Ubir nuf Dem był kompletnie 
zdruzgotany. – Nie potrafię sobie z tym poradzić – popatrzył z zazdrością na kreatora. – 
Mimo formalnego zwierzchnictwa nie mogę nad nim zapanować. A jeśli on postawi na 
swoim... – narastał strach ściskający żołądek, dławiący oddech. – Nie wolno mi do tego 
dopuścić.
Chief, jakby wyczuwając fatalny nastrój opiekuna, wsunął mu łeb pod pachę i 
znieruchomiał. Ubir nuf Dem machinalnie gładził skołtunioną sierść, błądząc wzrokiem po 
wypalonych ścianach apartamentu. Pożar strawił większą część zgromadzonych tu skarbów. 
Spłonęły piękne gobeliny, kobierce, niektóre meble i posągi. Migotliwe niegdyś płaszczyzny 
tełewibrazów zalała stopiona, szklista masa. Nawet godło Nuf Demów, pokryte płatami 
sadzy, wyglądało raczej żałośnie niż dumnie.
– To straszne – stwierdził obel-bort w duchu. – Straszne i przygnębiające. A teraz ten 
zasuszony szaleniec chce mi jeszcze odebrać nadzieję – z trudem panował nad sobą i z tym 
większą nienawiścią spoglądał na kreatora.
– Więc jak, komendancie? – skrzypiące słowa zraniły świadomość Ubira. – Grupa 
operacyjna czeka. Sześć bojowych szturmowców z kompletem ludzi na pokładach.
– Pan już wszystko przygotował?! – obel-bort wyprostował się gwałtownie.
– Oczekuję na pańskie zezwolenie – wycedził Fuertad. – W końcu to pan jest 
komendantem Gelwony – dodał z ledwie wyczuwalną ironią.
– Nic bardziej złudnego – pomyślał Ubir nuf Dem. – Moim zdaniem powinniśmy jednak 
zgodzić się na stawiane warunki – powiedział słabo, bez przekonania. – Nie akceptuję 
pańskiego planu, Fuertad, z tego prostego powodu, iż nie daje on stuprocentowej gwarancji – 
czuł, że plecie bzdury, ale musiał mówić cokolwiek, bo milczenie było stokroć gorsze. – 
Powinniśmy przekazać Edginsa do Centrum Wybiórczego. Dokładne zbadanie jego 
przypadku mogłoby wiele wyjaśnić, a jeśli zginie...
– W porządku, komendancie – powiedział Fuertad, układając wargi w coś, co od biedy 
można by uznać za uśmiech. – Nadamy ten komunikat – spojrzał na chronometr. – Dokładnie 
za czterdzieści dwie minuty.
Skrzydłak wysunął łeb spod pachy obel-borta i wyrzucił z siebie chrapliwy okrzyk. 
Kreator znikał już w drzwiach.
– Spokojnie, Chief – Ubir nuf Dem podrapał ulubieńca po grzbiecie. – Wszystko będzie 
dobrze – pomyślał. – Musi być dobrze. Pomóż mi w to uwierzyć.
Ogarnął wzrokiem zdemolowane wnętrze i poczuł się okrutnie samotny. Wtulił twarz w 
skołtunioną sierść.
– Gdyby tak można było zasnąć na wiele, wiele długich lat – szeptał – i wstać dopiero 
wtedy, gdy wszystkie troski, które cię teraz gnębią, przestaną być troskami, a staną się jedynie 
dalekim, zamazanym wspomnieniem.
Fuertad zostawił uchylone drzwi. Widać zależało mu na czasie. Ubir nuf Dem wstał i 
wolno podszedł do wyjścia, omijając po drodze nadpalone szkielety sprzętów. W powietrzu 
unosił się jeszcze zaduch spalenizny, z którym nie mogły dać sobie rady pracujące pełną 
mocą wentylatory. Okropność.
– Trzeba tu posprzątać – pomyślał obel-bort patrząc z niechęcią na tak niegdyś przytulne 
wnętrze apartamentu. – Ale po co? – nie znalazłszy odpowiedzi na to pytanie, wyszedł na 
korytarz. – Mikroskopijny, sztuczny ład w oceanie chaosu – mruczał pod nosem. – Śmiechu 
warte.
Usłyszał za plecami łopot błoniastych skrzydeł i po chwili poczuł na ramieniu ciężar 
ulubieńca.
– Dobrze, że jesteś, Chief – powiedział z nutą żałosnej melancholii.
Mijali grupki ludzi i maszyn, pracujące przy usuwaniu niezliczonych uszkodzeń. 
Wszędzie widać było ślady pożaru. Niektóre korytarze spowijała ciemność i w te obel-bort 
skręcał najchętniej.
Dopiero gdy zatrzymał się przed wejściem do znajomego segmentu, zrozumiał, że szedł 
właśnie tutaj. Sięgnął do awizora, potem zastukał w umówiony sposób, aż wreszcie pchnął 
delikatnie drzwi. Nie były zamknięte.
– Nie wiedziałem, że śpisz, Liz – powiedział półgłosem. – Nie, nie zapalaj światła. Tak 
jest o wiele lepiej.
Odnalazł w ciemności jakiś fotel i usiadł ostrożnie na brzegu. Puszysta kula wskoczyła 
mu na kolana.
– Powiedz, czy naprawdę nie miałaś innego wyjścia? – pytał łamiąc w zdenerwowaniu 
palce. – Powinnaś chociaż uprzedzić, wyjaśnić... Ten tymczasowy areszt to był głupi pomysł, 
przyznaję, ale chciałem ci tylko pokazać, że moja cierpliwość ma swoje granice – milczał 
przez chwilę jakby szukał właściwych słów. – Pogódźmy się, Liz. Bardzo cię proszę. Nie 
musisz mi od razu odpowiadać. Poczekam – mówił drżącym, niepewnym głosem. – Przemyśl 
to. A teraz zagraj coś. Wiesz, że lubię, kiedy dla mnie grasz.
Skrzydłak zeskoczył z kolan obel-borta.
Zabrzmiała muzyka – dzika, nieludzka. Wibrujące dźwięki harmotronu z pasją biły 
powietrze, płosząc ukrytą w zakamarkach ciszę. Ubir nuf Dem z uczuciem niewysłowionej 
ulgi osunął się na oparcie fotela i słuchał, słuchał, słuchał...
– Jest zagniewana – pomyślał w pewnej chwili. – Ale to nic. Wszystko będzie dobrze, 
musi być dobrze.
Muzyka wznosiła się coraz wyżej i wyżej...
Gdyby nie panujące w segmencie ciemności, Ubir nuf Dem zobaczyłby skrzydłaka 
stojącego na konsoli harmotronu. Ulubieniec wpatrywał się nieruchomo w klawiaturę 
instrumentu, paciorkami czarnych ślepi wybierając dźwięki i łącząc je w skomplikowaną 
całość – grał.
Ale wzrok obel-borta tonął w gęstym mroku. Ubir nuf Dem słuchał cudownej, 
niezrozumiałej muzyki i cieszył się. Wszystko będzie dobrze, musi być dobrze.

30.
Wysoki, zawodzący dźwięk nie ustaje ani na moment. Czasami tylko przez jękliwą 
kurtynę przedzierają się jakieś słowa, oderwane, pozbawione sensu. Zaraz potem giną w 
monotonnym podkładzie i znowu przez minutę?, godzinę? nie ma nic prócz upiornego wycia 
rindańskich cieni. Koszmar.
– Powinieneś być zadowolony – znajomy głos; głos, którego nie spodziewał się już 
usłyszeć. – Skaczą koło ciebie jakbyś był nie wiadomo jaką figurą. Kto by pomyślał?
– Muszę ją zobaczyć – rozpaczliwa próba rozklejenia powiek. – Muszę z nią 
porozmawiać.
– Nie przypuszczałam, że z ciebie taki chojrak – kontynuował głos. – Sfajczyłeś Stację 
nie wychodząc z przetrwalnika. Ciekawe, co by się stało, gdybym cię z niego wypuściła. Ale 
to ostateczność, chociaż nawet interesująca...
– O czym ona mówi? – nie czuł żadnego bólu. Jakby jego ciało przestało istnieć, 
pozostawiając sterylny mózg z podłączonymi receptorami słuchu. – Nie mogę otworzyć oczu. 
Może już ich w ogóle nie ma?!
Przestraszył się i skoncentrowawszy resztki woli, rozpędził wszechobecne ciemności. I 
zobaczył! Zobaczył...
Fragment sinofioletowego nieba. Chmury. Poszarpana linia horyzontu, zza której 
wypadają cienie dwóch bojowych szturmowców. Znajome kształty, przyjazne. Na takich 
jednostkach służył kiedyś – kiedy to było?
– Nikt mnie tu nie znajdzie – ten głos. – Iris, gdzie jesteś? – Świetna kryjówka. Nie mają 
szans, żeby nas zatłuc przed terminem. Jeszcze dziesięć minut i będę wolna. Wolna! – 
radosny śmiech.
Szturmowce są już blisko. Zataczają badawcze kręgi – słychać dostojny pomruk 
grawitonowych trzewi. Spod ich opasłych brzuchów odrywają się miniaturowe ważki, które 
po krótkiej chwili bezwładnego pikowania zaczynają używać własnego napędu. Jednocześnie 
na dziobach dwóch głównych jednostek rozkwitają żywym ogniem gniazda plazmowych 
dział i złociste smugi śmierci godzą wprost w oczy Edginsa.
– Iris, uciekaj!!!
Wiotka sylwetka o długich, kasztanowych włosach rzuca się do pulpitów kolaptera. Za 
szybą wideoramy miękną ściany stromego kanionu, muśnięte żarem płomienistej broni. Skała 
topi się, strumienie gorącej lawy przeobrażają kamienną kryjówkę w płynące piekło.
– Skurwysyny! – Edgins widzi, jak Iris odwraca się w jego stronę. – Cholerne 
skurwysyny! Znaleźli nas! Jakim cudem?!
Podłoga ucieka jej spod stóp. Odgłos głuchego uderzenia miesza się z chlupotem 
kamiennej rzeki, która zaczyna zalewać stojący w najniższym punkcie kanionu kolapter. 
Gorąco, potwornie gorąco. Złowieszcze wycie rindańskich cieni przybiera na sile. Presja 
urojonych komponentów otoczenia. Strach przeobraża się w nienawiść.
– Tooom!
MUSISZ STĄD ODEJŚĆ
...skrzydlaty maszkaron siedzi w absolutnym bezruchu, wbijając w Edginsa paciorki 
czarnych ślepi...
POTRAFISZ TO ZROBIĆ.
Obraz kamiennej maski...
– Dość!!!
Półprzeźroczysta bariera ustępuje pod naciskiem dłoni Edginsa. Iris patrzy na niego 
przerażonym wzrokiem, cofa się, wyciąga ręce w obronnym geście. Podłoga tańczy, za szybą 
wideoramy kłębowisko ognia i parujących skał. Złociste smugi przeczesują przestrzeń, są 
coraz bliżej...
Nagła eksplozja bloku zasilania – fragmenty tylnej ściany z olbrzymią siłą wbijają się w 
ciało Iris.
Jakby czas stanął w miejscu...
Edgins widzi kochaną twarz wykrzywioną paroksyzmem śmierci. Ale długie kasztanowe 
włosy otaczające głowę kobiety nikną – widać krótko przyciętą, jasną fryzurę. Rysy ulegają 
coraz szybszym przekształceniom. To już nie Iris. Iris sięgała mu zaledwie do ramienia. Ta 
kobieta jest wyższa, dużo wyższa. Jej zielonozłe oczy patrzą na Edginsa z przerażeniem. Lecz 
trwa to tylko chwilę.
– Lizey Myrmall – przypomniał sobie Tom, zbliżając się do martwego ciała. – Co ja tutaj 
robię? Jak to możliwe, że... – kolejny wstrząs rzucił go na potrzaskany pulpit sterowniczy. – 
Przecież oni chcą mnie zabić!
Skafander. Gdzieś tu powinien być. W przejściu koło śluzy znalazł kompletne 
wyposażenie. Pasowało jak ulał – aż dziwne... W zdenerwowaniu ledwie udało mu się 
podopinać klamry i zakręcić oporniki hełmu. Właz. Pierwsze podejście. Psiakrew! Jeszcze 
raz, masą całego ciała... Poszło!!!
Pancerz był cały rozgrzany, miejscami zdeformowany – nadtopione stateczniki godziły 
bezradnie w niebo. W górze przesunął się kadłub szturmowca, wciskając między strome 
jeszcze ściany kanionu wiązkę plazmowych ciosów. Jeden z nich uderzył dziesięć metrów 
przed zniekształconym dziobem kolaptera.
– Precz! – wrzasnął Edgins, wbijając wzrok w zawracającą jednostkę. – Nic wam nie 
zrobiłem, bydlaki! Spieprzać stąd!
Szturmowiec był już na powrotnym kursie. Pojawił się drugi. Szły teraz równolegle – 
masywne, ziejące ogniem potwory. Za chwilę przejdą tuż nad jego głową i...
Wpatrywał się z nienawiścią w złowrogi tandem. Wysoki, zawodzący dźwięk 
doprowadzał go do pasji.
POTRAFISZ TO ZROBIĆ – krzyczało wspomnienie kamiennej maski.
– Zostawcie mnie w spokoju – wyszeptał błagalnie.
Otworzyły ogień. Zasłonił twarz ramieniem.
– Niee...
Zderzyły się z sobą. Nie słyszał huku. Widział tylko nagły, oślepiający błysk. Gdy 
przejrzał na oczy, było już po wszystkim. Ani śladu szturmowców. Posępne, sinofioletowe 
niebo nad rozmiękłym kanionem, w którym resztki roztopionych skał pochłaniały wrak 
kolaptera.
– Co dalej? – Edgins rozejrzał się na boki, dostrzegając wszędzie grzęzawisko krzepnącej 
magmy. – Jak wnętrze wulkanu. Kiedy to ostygnie? Przecież muszę stąd wiać! Na wszystkie 
świętości Nieba i Ziemi, jak mam to zrobić?
Popędzany strachem wypatrzył fragment, który zdawał się być najmniej gorący. 
Ryzykowne. Przydałby się deszcz, żeby to wszystko schłodzić. Burza...
Zewnętrzne mikrofony, pochwyciły melodię zwycięskiego grzmotu. Tom uniósł głowę – 
przyłbicę hełmu pokryły ślady rozbryzganych kropel. Padał deszcz.
– Jak w bajce – pomyślał patrząc na stygnące złomy magmy. Ciecz parowała z głośnym 
sykiem, spowijając kanion oparami sinofioletowej mgły. – Chyba już...
Ostrożnie postawił but na szklistej powierzchni. Powinna wytrzymać. Po kilku krokach 
obejrzał się. Kolapter, na wpół zanurzony w ostudzonej magmie, wyglądał jak owad 
pochwycony przez żywiczną strugę.
Edgins ciągle miał w pamięci obraz desantowych pojazdów, odrywających się od 
szturmowców na krótko przed rozpoczęciem frontalnego ataku. Znał ich szybkość i 
skuteczność. Gnany falą strachu wdrapywał się po gładkiej stromiźnie, chcąc jak najszybciej 
wyjść z kanionu, który nazbyt przypominał pułapkę.
Docierając po nadtopionym, śliskim zboczu do górnej krawędzi, zauważył, że szczelina, 
będąca miejscem ostatecznego postoju kolaptera, znajduje się na dnie dość rozległego 
zapadliska o poszarpanej, pełnej niespodziewanych załamań i uskoków powierzchni. 
Miejscami widać już było łaciate pancerze, pędzące na najwyższej rozsądnej prędkości. 
Waliły wprost na niego; od czasu do czasu kontrolna smuga przecinała kurtynę gelwońskiego 
deszczu i na krawędzi kanionu w przypadkowych punktach, rozkwitały małe gejzery ognia.
– Gnoje! Co ja wam zrobiłem?! – krzyknął Edgins. Dźwięk jego głosu załomotał 
wewnątrz hełmu. Ciągle lało. To dobrze. Kiepska widoczność, może się uda prześlizgnąć.
– Regularna obława – pomyślał obserwując coraz bliższe sylwetki pojazdów. – Jasne, 
przecież jestem więźniem. Jakim cudem się tu znalazłem? Ta kobieta... Nic nie pamiętam. 
Jakieś strzępy, fragmenty bez ładu i składu. Trzeba się śpieszyć. Tylko dokąd mam uciekać? 
Nie znam terenu, nie wiem kompletnie nic. Prędzej czy później i tak mnie dopadną albo 
zabraknie tlenu w plecaku – ogarnęła go rozpacz.
– Przecież nie mogę tu zostać! – wspomnienie gigantycznych schodów nie dawało mu 
spokoju. Ogniste napisy na błękitnym tle. Pomoc będąca jednocześnie prośbą, rozkazem. 
Gdzieś tam pod powierzchnią planety istniało coś, co przewidziało jego przybycie i 
postanowiło wskazać mu drogę. Dlaczego akurat jemu? Czyżby był wyjątkiem pośród tysięcy 
gelwańskich skazańców? Co za bzdura!
– Aura! – przypomniał sobie. – PRAWDĄ JEST AURA – obraz kamiennej maski 
przedstawiającej jego twarz. – Wydzielasz nietypową aurę – słowa mutanta, dziwne, 
niezrozumiałe.
Pojazdy zacieśniają pierścień obławy.
Strach, podsycany nieustającą obecnością zawodzącego dźwięku. Jak długo jeszcze? O 
Nieba, gdyby można było rozerwać tę upiorną pętlę, wydostać się z zaklętego kręgu...
POTRAFISZ – rzeźwiący dotyk chłodnej wody – czerwonawe kręgi znikające pod 
dotykiem palców – rozpaczliwy haust trującej atmosfery, przeobrażający się w łyk 
ożywczego powietrza – hermetyczny pojemnik, w którym spoczywa ciało Klauda...
Czy to wszystko zdarzyło się naprawdę? Czy wolno wierzyć w coś, co mogło być 
wytworem obłąkanej wyobraźni?
Niebezpiecznie blisko rozkwita kielich śmiercionośnego żaru. To fakt pierwszy. Drugim 
jest coraz bliższa tyraliera łaciatych pancerzy. I to wycie, zagłuszające nawet brzmienie 
własnych myśli. I obrazy – poszarpane, chaotyczne strzępy wspomnień, o których nie 
wiadomo, czy są fragmentami rzeczywistości czy majakliwych snów. Czyste szaleństwo. 
Musisz je po prostu zaakceptować, jeśli zostałeś na nie skazany. Nieważne przez kogo i po 
co. Noworodek nie zadaje takich pytań przychodząc na świat. Noworodek nie zadaje żadnych 
pytań. Wchodzi w życie, mimo że też jest ono pewnym rodzajem szaleństwa.
– A jeśli tak właśnie ma być? Nigdy się tego nie dowiem, nigdy nie zrozumiem do 
końca...
Czas nagli.
Rozpaczliwy skok – szczelina – czołganie się. Kawałek odkrytej przestrzeni. Trzeba 
zaryzykować...
Eksplozja – grad skalnych odłamków, żar. Tom poleciał w bok, chwilę szorował po 
pochyłości. Stabilizacja. Z drugiej strony kpiący pysk łaciatego pojazdu. I jeszcze jeden. 
Krótki wylot emitera wolno zwraca się w kierunku doskonale widocznej ofiary. Edgins, 
rozpłaszczony na brzuchu, czeka na strzał...
– Gdybym miał broń – szepce. – Cokolwiek, byle nie ginąć tak głupio...
Celne trafienie – bliższy pojazd zakręcił w miejscu jak dziecinny bąk, zahaczając ognistą 
wiązką o sąsiada. Droga wolna. Edgins patrzy ze zdziwieniem na swoje dłonie i widzi kolbę 
atatronu wpasowaną w rękawicę skafandra.
KALECZYSZ MASKĘ ŚWIATA
– Ja chyba zwariuję.
Wprawnym ruchem zarepetował broń i klucząc jak ścigane zwierzę, pobiegł w nieznane. 
Wszystko już dawno przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Liczył się tylko on sam – Tom 
Edgins – a raczej to, co z niego zostało: cierpienie, strach, nienawiść. I chęć odwetu.
– Zobaczymy teraz, jacy jesteście odważni – myślał dopadając do szczytu upatrzonego 
rumowiska. – Banda gówniarzy, polująca na bezbronnego. Parszywe, zadowolone z siebie 
skurwiele!
Miał ich jak na dłoni. Naliczył szesnaście pojazdów. Strzelały na oślep, kierując się w 
stronę kanionu.
– Pudło – mruknął Edgins, biorąc na cel łaciaty bok najbliższego. – Już mnie tam nie 
znajdziecie. Gdybym mógł was wytłuc jedną salwą...
Zamknął obwód eksplodera. Grzmotnęło aż miło. Błyskawicznie przerzucił wizjer 
celownika na następny pojazd, potem oderwał broń od ramienia i wyprostował się powoli. 
Było już po wszystkim.
Przewiesił atatron przez plecy i odwrócony tyłem do miejsca potyczki, zaczął schodzić ze 
szczytu rumowiska. Osiemnaście płonących wraków otaczało kanion ognistym różańcem. 
Koniec. Załatwił ich. Nie miał tu już nic do roboty.
– To nie było wcale takie trudne – myślał. Ogarnęło go coś w rodzaju zadowolenia. 
Uczucie tępego triumfu i satysfakcji.
Kawałek dalej wyszedł na gładki teren. Ciągle padał deszcz, czy jak to tam nazwać. 
Burza, która pojawiła się w najbardziej odpowiednim momencie. I ten atatron – ciągle czuł 
jego ciężar. Masywna kolba waliła w plecy, przypominając z każdym krokiem o swojej 
krzepiącej obecności.
Na tle sinofioletowych chmur przesunął się mały, czarny punkcik. Basowy pomruk rósł w 
miarę jak nowy obiekt zmniejszał dystans dzielący go od miejsca niedawnego starcia.
– Następny – pomyślał Edgins, a broń nie wiadomo kiedy mile zaciążyła w dłoniach. 
Nawet nie przyszło mu do głowy, żeby się ukryć. Wziął intruza na cel. W powiększającej 
szczelinie wizjera rozpoznał sylwetkę spacerowego VAC-a. Na takich jednostkach nie było 
miejsca na zainstalowanie uzbrojenia. Uspokojony opuścił miotacz i ruszył swoją drogą.

31.
Fuertad oszukał. Zlekceważył wolę obel-borta i wydał ten nieszczęsny rozkaz. Ubirowi 
nawet nie dano okazji do wyrażenia protestu – cyboty nie dopuściły go do dyspozytorni, z 
której kreator zawiadywał poszukiwaniami. Bunt, rebelia, wszystko stracone.
Nie bardzo wiedząc po co to robi, Ubir nuf Dem ubrał się w skafander i czym prędzej 
uruchomił VAC-a. Tego mu nie mogli zabronić. Nie mogli też porozumiewać się inaczej niż 
za pomocą uniradu. Śledząc tok rozmów, obel-bort znał każdy ruch kołujących szturmowców 
i katował pięściami pulpit łączności. Fuertad pomyślał o wszystkim. Dowódcy sześciu 
bojowych jednostek respektowali jedynie rozkazy docierające ze Stacji, poprzedzone w 
dodatku zmiennym kodem, którego zasady ustalania Ubir nuf Dem nie znał i nie potrafił 
rozszyfrować. Gdy jednak mimo to wtrącił się do rozmowy polecając natychmiastowy 
powrót, otrzymał pełną ozdobników odpowiedź informującą, że jego podkomendni też mogą 
udawać obel-borta i jeżeli żartowniś nie pokaże na ekranie swojej twarzy, nikt nie uzna go za 
tego, za kogo chce być uważany. Prawdziwy komendant Gelwony jest chwilowo 
niedysponowany i w związku z powyższym kreator Fuertad sprawuje pełnię władzy. A VAC 
– mały, spacerowy VAC – nie miał urządzeń transmitujących wizję. Na tym polegało całe 
nieszczęście. Obel-bort mógł tylko słuchać. I słuchał chciwie.
– Co za podłość! – wybuchał od czasu do czasu. – Co za perfidia! – zaraz jednak 
nakazywał sobie spokój, wyłapując z drżeniem serca płynące nieprzerwanym ciągiem 
komunikaty. – Może ich nie znajdą przed wyznaczonym terminem. O Nieba, jakby to było 
wspaniale!
Znaleźli. Radosny głos informował, że poszukiwany kolapter znajduje się w trudno 
dostępnym paśmie górskim, na styku Trzeciego i Czwartego Kontynentu.
– Zlikwidować – padła natychmiastowa komenda Fuertada.
– Morderca! – krzyknął Ubir nuf Dem. – Nie wolno wam tego zrobić! Ja... ja rozkazuję... 
– umilkł, zorientowawszy się, że nikt go nie słucha. Widocznie kreator zmienił pasmo 
łączności. Obel-bort, nie próbując nawet odszukać nowych parametrów rozmowy, pognał we 
wskazanym kierunku, wyciskając z grawitonowego silnika cały zapas mocy.
Wiedział, że i tak nie pomoże żadnej z tych dwóch istot, stanowiących całą treść jego 
życia. Właściwie pragnął tylko jednego: zginąć razem z tymi, których kochał i niech to się już 
wreszcie skończy.
Gdy zszedł pod pułap deszczowych chmur, zobaczył kilkanaście dogasających wraków, 
otaczających coś, co kiedyś było malowniczym kanionem o stromych, postrzępionych 
ścianach, a obecnie stanowiło ledwie zabliźnioną ranę na ponurym obliczu planety. I ani śladu 
szturmowców. Czyżby stał się cud?! Nadzieja załopotała w piersiach obel-borta.
– To on – wyszeptał, dostrzegając w dole miniaturową figurkę otoczoną świetlistą 
aureolą. – To na pewno on!
Lądowanie w tak trudnym terenie było niesłychanie ryzykowne, zwłaszcza dla kogoś, 
kto, tak jak obel-bort; od dawna nie miał do czynienia z przyrządami ręcznego sterowania. 
Minio to postanowił spróbować. Mało tego – próba musiała dać wynik pozytywny. Inne 
rozwiązanie po prostu nie wchodziło w rachubę.
Posadził VAC-a na stoku tak stromym, że pojazd zsuwał się przez kilkanaście 
niesamowicie długich sekund zanim kotwy znalazły solidne oparcie. Ubir nuf Dem z 
namaszczeniem zdjął z palca rodowy klejnot i włożył go do zewnętrznej kieszeni skafandra. 
Potem czym prędzej wciągnął rękawice i założył hełm. Wychodząc na zewnątrz przestraszył 
się, że nie zdoła w tym konglomeracie poszarpanych skał odnaleźć świecącej sylwetki 
Edginsa. Nie, to byłoby okropne! Pełen obaw, pokonując niechęć ciała nie nawykłego do tak 
intensywnego wysiłku, wdrapał się na najwyższe wzniesienie. Przyspieszone bicie serca i 
ogromna ulga. Jest!
W dole przesuwała się otoczona świetlistą aureolą postać. Już za chwilę, już za parę 
sekund...
Ubir nuf Dem sam nie wiedział, w jaki sposób znalazł się naprzeciw Edginsa. Poznał go 
od razu. To był ten sam człowiek, którego twarz widział pod pokrywą przetrwalnika. 
Następca, spadkobierca... – słowa plątały się w umyśle obel-borta, więc tylko wyciągnął rękę 
w geście pozdrowienia.
– Czego chcesz? – zabrzmiał w hełmie Ubira schrypnięty głos. – Zejdź mi lepiej z drogi.
– Dokąd idziesz? – wzruszenie tamujące gardło nie pozwoliła na wypowiedzenie 
obszerniejszej kwestii. Zresztą nic bardziej sensownego nie przychodziło obel-bortowi do 
głowy.
– Muszę stąd odejść – usłyszał w odpowiedzi. – Kaleczę maskę świata. Nie ma tu dla 
mnie miejsca.
Chwila niezręcznej ciszy. Edgins postąpił krok naprzód jakby chciał wyminąć Ubira, lecz 
ten pospiesznie nawiązał dialog:
– Uciekasz... Tak, rozumiem.
– Nic nie rozumiesz – przerwał mu Tom z nutką zniecierpliwienia w głosie. – Ja nie 
uciekam. Ja odchodzę. Mógłbym tu zostać i rozwalić całą tę zafajdaną planetę razem z 
obstawą, ale nie mam na to ochoty. Odchodzę, bo tak będzie lepiej.
– Ale jak? – wykrzyknął Ubir nuf Dem, przestraszony jego nierozważnymi słowami. – To 
ci się nigdy nie uda. Fuertad zarządził polowanie, nie mogłem go powstrzymać.
– Bez obawy – za przyłbicą hełmu przemknął ledwie zauważalny uśmiech. – Poradzę 
sobie. Potrafię to zrobić.
– Tak – pomyślał obel-bort z ulgą. – Niewykluczone, że mu się uda. Jeżeli zdołał wyjść z 
przetrwalnika i unieszkodliwić obławę... Wspaniały chłopak – fala czułości ogarnęła Ubira. – 
Kiedyś też byłem taki – wyjął pierścień i podając go na wyciągniętej dłoni powiedział: – Weź 
to i idź swoją drogą. Ja wprawdzie nie potrafię ci pomóc, jestem zbyt słaby, ale ty... głos mu 
się załamał.
– Co tu jest grane? – spytał Edgins, oglądając ze wszystkich stron otrzymany klejnot.
– Pospiesz się. Może weźmiesz mojego VAC-a?
– Za słaby. Potrzebuję czegoś większego. Mam przed sobą długą drogę – wskazał ręką 
skłębione, wciąż siąpiące deszczem chmury. – Zresztą już po kłopocie. Spójrz.
Ubir nuf Dem odwrócił się posłusznie. Nowiutki model skoczka transforacyjnego stał na 
szczycie najbliższego wzniesienia, mrugając światłami gotowości.
– Skąd... – nie dokończone pytanie utknęło w gardle obel-borta. Edgins wzruszył 
ramionami.
– Nie mam pojęcia – powiedział. – Po prostu jest i kwita. Wszystko, czego potrzebuję, 
pojawia się natychmiast. Jak w bajce.
– Jak w bajce – powtórzył Ubir nuf Dem. – Ale przecież życie to nie bajka – myślał 
oszołomiony. – Szkoda. Może wtedy świat wyglądałby zupełnie inaczej. A może nie?
– Idę – Edgins wyciągnął w jego stronę dłoń. Obel-bort pochwycił ją obiema rękami. 
Gdyby mógł, rozpłakałby się ze szczęścia. Wszystko będzie dobrze, musi być dobrze.
– Powodzenia, Tom – szepnął. – I pamiętaj o pierścieniu. Bądź mu wierny i przekaż go 
kiedyś godnemu następcy.
Chwilę trwali złączeni męskim uściskiem. Wreszcie Edgins pierwszy wyzwolił się z 
objęć. Ubir zobaczył jego oddalające się plecy i przez moment, ogarnięty strachem, chciał za 
nim pobiec, zatrzymać, wytłumaczyć wszystko dokładnie...
Znowu był sam. Nawet skrzydłak – gdzież on się podział? Przez ten okropny młyn 
całkiem o nim zapomniał.
Wolnym, spokojnym krokiem ruszył w stronę kanionu. Misja spełniona. Prawowity 
następca może kontynuować dzieło – wielkie dzieło – zaś obel-bort Ubir nuf Dem powinien 
wreszcie pomyśleć o sobie. Już czas. Czas najwyższy. Wszystko będzie dobrze, musi być 
dobrze.
Odnalazł kolapter zanurzony do połowy w zestalonej magmie i wszedł do środka, 
zamykając za sobą starannie zewnętrzną klapę. Śluza działała. – można było zdjąć 
niewygodny hełm. W zdemolowanej kabinie, za szeregiem porozpruwanych foteli, odnalazł 
swoją Liz. Nawet pobieżny rzut oka wystarczał do stwierdzenia, że jest martwa.
– Przecież to było czyste szaleństwo – powiedział Ubir nuf Dem ciepłym głosem. – 
Zawsze miałaś zwariowane pomysły.
Kucnął koło pokrwawionych zwłok i długo uważnie wpatrywał się w nieruchomą twarz. 
Potem podniósł stygnące ciało, ułożył delikatnie na fotelu i wyjąwszy z kieszeni taszyftową 
chusteczkę, starł czerwoną plamę z jej policzka.
– Biedactwo – myślał z tkliwością. – Jest teraz taka bezradna. Muszę się nią opiekować.
Gładził krótko ostrzyżoną głowę, całował nieruchome, blade wargi, zimne powieki.
– Nic nie mów Liz, to zupełnie niepotrzebne – szeptał żarliwie. – Co za wspaniała chwila. 
Móc patrzeć na ciebie, dotykać twojego ciała. Zawsze razem... Już nie będziesz się ze mną 
droczyć, prawda? Nie zostawisz mnie, nie zrobisz tego. Wierzę ci, zawsze ci wierzyłem. 
Kochanie, jestem taki szczęśliwy.
Klęcząc u stóp swej wybranki, oparł głowę o jej kolana. Martwa dłoń obsunęła się z 
poręczy fotela i znieruchomiała na ramieniu Ubira. Wszystko będzie dobrze, musi być 
dobrze...

32.
Satelitarny przekaźnik ciągłe jeszcze nadawał w kierunku Stacji sygnały przetrwalnika. 
Cieniutki, przerywany pisk informował Fuertada, że w środku nie ma już ciała 
poszukiwanego więźnia. Zmiana modulacji nastąpiła na krótko przed rozpoczęciem 
frontalnego ataku szturmowców na kanion, w którym ta zwariowana dziwka ukryła porwany 
kolapter. A teraz? Teraz zamilkły nawet desantowe ważki!
– Przeklęte żółtodzioby! – kreator z całej siły wyrżnął w pulpit aż zajęczały delikatne 
instrumenty. – Pięknie się spisali, szkoda gadać – fala zimnego strachu przebiegła mu po 
plecach. – Ten szaleniec gotów teraz zniszczyć całą planetę. A przecież o to właśnie chodziło 
tym rindańskim wypierdkom.
Pomyślał o nich nie bez podziwu, a jednocześnie ze wściekłością. Wszystko sprzysięgło 
się przeciw niemu. I cóż z tego, że pchnął cztery pozostałe szturmowce w rejon starcia? Dla 
Edginsa nie ma rzeczy niewykonalnych. Może przejść po całej armadzie jak po miękkim 
dywanie. Teraz już go nic nie powstrzyma.
– Gdyby nie tępy upór komendanta... – Fuertad obrzucał obel-borta najgorszymi 
wyzwiskami, jakie mu przychodziły do głowy. – Mam nadzieję, że zginął razem z tą swoją 
flamą. Zresztą za chwilę i tak wszystko szlag trafi i nie będzie o czym dyskutować.
Koniec jednak nie nadchodził i w miarę jak cztery mordercze kolosy zbliżały się do 
miejsca niedawnej potyczki, w kreatorze rosła nadzieja. Nadzieja podsycana irracjonalnym 
przekonaniem, że przecież Gelwona – jego umiłowane i wypieszczone dziecię – musi 
przetrwać. Choćby po to, by on – kreator Fuertad – mógł utrwalić się w pamięci pokoleń jako 
ten, którego dzieło zapewniło ludzkości prymat w galaktycznym biegu.
Z zaciśniętymi zębami, z paznokciami przebijającymi pergaminową skórę zwiniętych w 
piąstki dłoni, z wyrazem tytanicznego wysiłku na pomarszczonej twarzy śledził obraz 
przekazywany przez kamery szturmowców. Każda sekunda wyrwana przyszłości zbliżała go 
do nieśmiertelnej sławy. Każda minuta przeobrażała nadzieję w pewność, a pewność w 
zwycięski chichot. Strach, chwilowe załamanie – to wszystko już minęło. On – kreator 
Fuertad – uratuje Gelwonę, ocali swoją rasę. Byle tylko zniszczyć tego Edginsa, byłe się go 
pozbyć...
Satelitarny przekaźnik naprowadził szturmowce na właściwe miejsce. I w chwili gdy 
miały właśnie zejść pod powłokę sinofioletowych chmur, od powierzchni planety oderwał się 
smukły kształt transforacyjnego skoczka. Przez moment wisiał nieruchomo pomiędzy 
zaskoczonymi kolosami, a potem, ignorując skoncentrowaną nawałę pokładowych 
plazmerów, pognał przed siebie – wprost na spotkanie niewidzialnej bariery.
– Niech Nieba błogosławią głupocie obel-borta, że wprowadził Procedurę Obszaru 
Zamkniętego – Fuertad poderwał ręce w dziękczynnym geście. – Przerwać ogień! – krzyknął 
do mikrofonów. – Za chwilę sam się rozwali!
Niemal przywarłszy do wypukłości ekranu, pożerał wzrokiem samobójczy manewr 
Edginsa. Skoczek szedł wprost na spotkanie zagłady. Nie ma takiej siły, która mogłaby 
przebić proceduralną barierę. Jeszcze chwila, zaledwie kilka sekund...
Rozgwieżdżone niebo pokryła siatka bladoróżowych wyładowań. Uciekinier przeniknął 
przez niewidzialną przeszkodę bez najmniejszego szwanku – zupełnie jakby to był obszar 
normalnej próżni. Kawałek dalej smukły kształt skoczka otoczył się tęczową sferą – 
urządzenia transforacyjne zaczęły swoją pracę.
– To niemożliwe – jęknął Fuertad. – To po prostu niemożliwe – powtarzał bez sensu, 
łapiąc się co chwila za głowę.
Fakty przeczyły logice i nie było na to żadnej rady. Uciekinier znalazł się poza zasięgiem 
ścigających go szturmowców, ukryty bezpiecznie za proceduralną barierą. Jeszcze moment i z 
tęczowej sfery nie zostanie nawet wspomnienie.
Świat zwariował, miało to jednak swoje dobre strony.
– Gelwona jest bezpieczna – pomyślał Fuertad i uczucie błogiego spokoju rozlało się na 
jego twarzy szeroka struga. To moja zasługa, tylko moja. Główny Modyfikator z pewnością 
zauważy ten istotny szczegół – zachichotał triumfalnie. – Sprawię ci godny pogrzeb, obel-
borcie, a jeśli przez przypadek wyniosłeś z tego piekła cało głowę, postaram się, by 
przyozdobiono ci ją koroną szaleństwa.
Szturmowce wracały do swojego legowiska. Na pokładzie jednego z nich starszy bort 
Howden drżącą ręką wystukiwał treść zupełnie niepotrzebnego raportu, który miał w pełni 
zadowolić kreatora, a autorowi zapewnić spokojną egzystencję u boku zwycięzcy. Mózg jest 
przecież takim samym wynalazkiem ewolucji jak pazury i kły – ma ułatwić przeżycie.

33.
Tom Edgins nie miał pojęcia o istnieniu nieprzekraczalnej bariery, która otaczała 
Gelwonę wraz ze Stacją od momentu wprowadzenia Procedury Obszaru Zamkniętego. Nie 
wiedział więc, że dokonał rzeczy niemożliwej. Po prostu wystartował z powierzchni planety i 
przebiwszy warstwę siąpiących deszczem chmur, trafił między cztery szturmowce. Powitały 
go salwą pokładowych plazmerów. Przyjemniaczki.
– Igracie z ogniem, dzieci – myślał klucząc między złotymi smugami zniszczenia. Nie bał 
się. Miał pewność, że z ich strony nie zagraża mu żadne niebezpieczeństwo. Mógł unicestwić 
prześladowców drobnym odpryskiem myśli, ale nie zrobił tego, mimo gwałtownego nasilenia 
zawodzących dźwięków. Aż mu łeb pękał.
Pokonał ten obcy impuls – umiał już przeciwstawiać się woli swoich animatorów. A gdy 
odskoczył na bezpieczną odległość, włączył aparaturę transforacyjną.
– Parametry celu – przez chwilę palce Edginsa spoczywały nieruchomo na kołpaku 
programatora. – Wszystko jedno, byle dalej...
Zdecydował się na „ślepy skok”. Rozwiązanie równie dobre jak każde inne. I tak musi 
uciec z tego świata i stworzyć gdzieś indziej swój własny – taki, w którym da się jakoś żyć. 
Tutaj nie znajdzie już dla siebie miejsca. Choćby pękł. A więc – naprzód!
– Swój własny świat – mruknął układając się wygodnie w łożysku spoczynkowym. – 
Pojęcia nie mam, jak to będzie – wyglądało.
Perspektywa zabawna, miejscami nawet interesująca. Własny świat... A może to wcale 
nie jest tak, jak myśli? Może te bezsensowne schody kłamały, chcąc się go tylko pozbyć. 
Zamiast sielankowego raju – śmierć.
– Śmierć! – nie mógł powstrzymać gwałtownego śmiechu. – Na dobrą sprawę jestem 
martwy od samego początku tej wariackiej historii. Któż to zresztą może wiedzieć na pewno?
Licznik transforatora dobijał do zera. Edgins wyciągnął z kieszeni skafandra pierścień i 
jeszcze raz go sobie obejrzał.
– Całkiem ładny drobiazg – stwierdził w duchu, wsuwając podarunek Ubira na serdeczny 
palec prawej ręki. Pasował, jakby był robiony na miarę. Odruchowe spojrzenie na wnętrze 
lewej dłoni – czyste, bez śladu niewolniczych kręgów. Więc to jednak prawda...
Przeskok. Tom poczuł, jak przez jego ciało przelatuje ledwie zauważalna fala ciepła. 
Zaraz potem ośrodek równowagi zasygnalizował utratę orientacji przestrzennej i to było 
wszystko. Kurtyna zaciśniętych powiek uchyliła się – tyle tylko, by wzrok mógł dotrzeć do 
pulpitów sterowniczych.
– Już?
Na ekranach dalekie gwiazdy – ani śladu Gelwony z jej niszczycielską eskortą. I drugie 
pytanie: – Gdzie jestem? – I strach, że to z czym wiązał tyle nadziei, okaże się totalną bzdurą.
– Przecież nie żądam wiele – myślał z trwogą. – Chcę mieć tylko własny kąt, coś takiego, 
co pozwoli mi normalnie żyć...
I nagle ekrany zakryła lepka mgła.
– A dalej? – w zdenerwowaniu dygotały mu ręce, serce kołatało wysilonym rytmem. – 
Powinienem chyba coś zrobić, tylko co? – bał się o czymkolwiek pomyśleć, ale wiedział, że 
jego podświadomość nie próżnuje, kreując za mglistym całunem świat, w którym przyjdzie 
mu żyć do samego końca.
– Jeżeli w ogóle okaże się to możliwe – mruknął. – Projekcje lęków, niepokojów, nadziei. 
O Nieba, co z tego wyniknie?!
Jakby w odpowiedzi na jego pytanie lepka zasłona uniosła się nieco, odsłaniając fragment 
piaszczystego terenu. Zwlekał z wyjściem, choć wiedział, że prędzej czy później będzie 
musiał to zrobić. Wreszcie zewnętrzna klapa ustąpiła, pchnięta desperackim gestem ramienia. 
Edgins napełnił płuca powietrzem, wiatr cisnął mu w oczy garść piachu.
– Pustynia? – zdziwił się Tom schodząc po metalowym trapie. – Niemożliwe, żeby to 
było moim podświadomym marzeniem – stał, nie bardzo wiedząc, w którą stronę powinien 
teraz pójść. – To przecież nie powinno mieć najmniejszego znaczenia. Tak mi się 
przynajmniej wydaje.
Mgła rzedła, odsłaniając coraz większy obszar – kilkusetmetrowy krąg piaszczystego 
terenu. Liczne garby ruchomych wydm upodabniały krajobraz do powierzchni leniwego 
oceanu.
– Dlaczego właśnie tak? – zastanawiał się Edgins brnąc po kostki w pustynnym pyle. – 
Czysta paranoja albo kolejne oszustwo. Powinienem zastać tu coś przyzwoitszego – nie 
potrafił wyjaśnić co, w ogóle niewiele potrafił powiedzieć. Szedł zamaszystym krokiem, 
skupiając całą uwagę na pokonywaniu odległości. Nie zauważył, że mgła ustąpiła już 
zupełnie, a kiedy podniósł wzrok, zobaczył osiedle parterowych modułowców, skupionych 
obok siebie, brzydkich i nie pasujących do otoczenia.
– Dzięki ci składam, Gwiazdo Promienna – wyszeptał ochryple i, biegnąc już, wpadł na 
utwardzony trakt prowadzący do osady.
– Tam, za tym kanciastym obeliskiem, powinien wisieć szyld starego Nicolsa – myślał z 
niepokojem. – A dalej centrum radiestezyjne i knajpa... – z każdym kolejnym krokiem 
odkrywał nowe szczegóły i cieszył się jak dziecko, gdy trafiał na następny znajomy fragment 
swojego miasteczka. Nie zwracając uwagi na pozdrowienia sennych mieszkańców, pędził 
tam, gdzie powinien być jego dom...
Stał na starym miejscu, otoczony niezliczonymi kępami kwitnącego bzu. Drewniany płot, 
skrzypiąca furtka... Trzeba naoliwić zawiasy – pomyślał i zrobiwszy kilka kroków w stronę 
wejściowych drzwi, zatrzymał się na drżących nogach. Jeszcze chwila i...
Wszedł po trzech kamiennych stopniach jak skazaniec wstępujący na szafot. Ręka nie 
mogła trafić w przycisk awizora...
Stała w otwartych drzwiach, uśmiechając się pobłażliwie.
– Iris... – tylko tyle zdołał powiedzieć.
– Wróciłeś – cofnęła się, dając mu wolne przejście. Pochłaniał ją spragnionym wzrokiem.
Była piękna, cudownie piękna. Taka, jaką pamiętał. Drobna, harmonijna sylwetka, 
delikatnie rzeźbione rysy twarzy, miodowe oczy i krótkie, kasztanowe kosmyki...
– Dlaczego ścięłaś włosy? – spytał zdziwiony i jakby z lekka rozczarowany.
– Zawsze miałam krótkie – powiedziała wzruszając ramionami. – Ach, prawda, to już 
trzy lata. Teraz taka moda, rozumiesz? – poszła w głąb pokoju i po chwili wróciła, niosąc w 
ręku kształtny kask zwieńczony fantazyjnym pióropuszem. – Jak ci się podobam? – spytała, 
założywszy go na głowę.
– Nie... nie wiem – bąknął niezdecydowanie. – Mam nadzieję, że się przyzwyczaję.
– Chyba będziesz musiał – powiedziała z rozbrajającym uśmiechem. – Nie masz wyboru 
– dodała, ale tej kwestii Tom już nie usłyszał. Siedział właśnie u szczytu długiego stołu, 
wspartego na dwóch przezroczystych kolumnach.
Z sąsiedniego pomieszczenia wleciał skrzydłak i wylądowawszy na kolanach Edginsa, 
rozpoczął pełne radosnych popiskiwań powitanie. Iris podeszła bliżej.
– Pewno jesteś zmęczony i głodny – klasnęła w dłonie. – Najpierw coś zjesz – trzy 
służboty pojawiły się bezszelestnie i, z charakterystyczną dla automatów powagą, przystąpiły 
do wykonywania poleceń pani domu. Strofowała je ostrym, nie znoszącym sprzeciwu głosem.
Skrzydłak delikatnie dziobnął Edginsa w palec opleciony misternie rzeźbioną spiralą 
rodowego pierścienia.
– Ty nieznośny pieszczochu – mruknął Tom, czochrając skołtunioną sierść ulubieńca. – 
Nareszcie jestem w domu – myślał, a uczucie bezgranicznego szczęścia tamowało oddech. – 
Wszystko będzie dobrze, musi być dobrze.

0.
Tom Edgins wrócił na Ziemię...

1985 r.