James Hadley Chase

Kozioł ofiarny

Kryminał Dla Koneserów
Tłumaczyła Zofia Kania
Toruń 1991
Tytuł oryginału: Just Another Sucker
© Copyright by David Higham Associates Ltd., London 1991
For Polish edition © copyright by Wydawnictwo „C and T", Toruń 1991
Projekt okładki Zbigniew Morzyński
Redaktorzy Paweł Marszałek, Andrzej Zasieczny
Redakcja techniczna i opracowanie komputerowe Zbigniew Klimkiewicz
ISBN83-85318-02-X
Wydawnictwo „Crime and Thriller — C and T Edition" Toruń 1991. Wydanie I.
Rozdział 1
Kiedy pewnego lipcowego dnia, o godzinie ósmej rano wypuszczono mnie, lało jak z 
cebra.
Dziwne to było uczucie znowu przebywać w świecie, który dla mnie skamieniał na 
przeciąg trzech lat i sześciu miesięcy ciągnących się w nieskończoność. 
Wkraczałem weń na nowo z niezmierną ostrożnością. Przeszedłem kilka kroków, żeby 
oddalić się od bram więzienia, okutych żelazem i rozkoszowałem się odzyskaną 
wolnością.
Tam, na rogu ulicy, powinien znajdować się autobus, który zawiezie mnie do domu. 
Ale w tym momencie nie zależało mi wcale, żeby tam wrócić. Miałem ochotę stać na 
chodniku, czuć deszcz na twarzy, przekonać się, że wreszcie jestem wolny i nie 
muszę już ani jednej nocy więcej spędzić w celi, że nigdy już nie będę mieszkał 
z włóczęgami, recydywistami i alfonsami wszelkiego pokroju, jak to miało miejsce 
przez tyle miesięcy.
Deszcz tworzył kałuże pośrodku ulicy, bębnił po moim kapeluszu i nieprzemakalnym 
płaszczu, z których pierwszy pochodził sprzed trzech lat, a drugi sprzed pięciu. 
Był to ciepły deszcz, zlatywał z nieba nabrzmiałego chmurami ciemnymi i ponurymi 
jak ja.
Lśniący buick zatrzymał się przede mną, a elektryczny napęd bezszelestnie 
opuścił szybę.
— Harry!
Cicho otworzyły się drzwi. Schyliłem głowę, aby zobaczyć kto na mnie czekał. 
John Renick śmiał się do mnie ukazując wszystkie zęby.
— Wsiadaj! Zmokniesz — powiedział.
Wahałem się przez chwilę, po czym skorzystałem z zaproszenia i zatrzasnąłem 
drzwi. Renick chwycił mnie za rękę i ściskał ją z całych sił. Jego szczupła, 
opalona twarz wyrażała wymownie, jak bardzo zachwycony jest moim widokiem.
— Jak się masz, stary? — spytał. — Przyjemnie jest wydostać się stamtąd?
— Ujdzie — odparłem starając się oswobodzić dłoń. — Chyba nie będziesz próbował 
mi wmówić, że pod eskortą policyjną mam wrócić
do domu!
Uśmiechnął się nieznacznie. Jego bystre, szare oczy badały moją twarz.
— Nie spodziewałeś się, że przyjadę, mimo wszystko? Liczyłem dni, wiesz 
przecież.
— Niczego się nie spodziewałem. — Przyglądałem się skomplikowanej tablicy 
rozdzielczej buicka. — To twój wóz?
— Zgadza się. Kupiłem go przed dwoma miesiącami. Cudo, prawda?
— Reasumując, gliny z Palm City mają dalej pełne kieszenie forsy. Gratuluję.
Twarz Johna zasępiła się. Nagły błysk gniewu zapalił się w jego
oczach.
— Słuchaj, Harry, gdyby ktoś inny miał czelność odezwać się do mnie w ten 
sposób, rozkwasiłbym mu gębę! Wzruszyłem ramionami.
— Proszę bardzo, jeśli ci to odpowiada. Przyzwyczaiłem się do tego, że mnie 
gliny biją.
— Podaję do twojej wiadomości, że pracuję teraz w okręgu i że to przyniosło mi 
znaczną podwyżkę. Od przeszło dwu lat nie należę już do policji miejskiej.
Z wielką przykrością poczułem, że krew napływa mi do twarzy.
— Widzę... wybacz... Nie wiedziałem.
— Skąd mógłbyś wiedzieć? — Uśmiechnął się i uruchomił silnik. Buick odsunął się 
od chodnika. — Dużo zmieniło się, Harry, podczas twojego pobytu w mamrze! Stara 
klika zniknęła. Mamy nowego szeryfa dystryktu, równy gość.
Nie powiedziałem ani słowa, wtedy on zapytał nagle:
— Masz jakieś plany?
— Nie, żadnych. Rozejrzę się na prawo i lewo. Wiesz przecież, że wylano mnie z 
„Heralda".
— Tak wygląda. — Milczał przez chwilę. — Myślę, że z początku nie będzie ci 
łatwo. Spodziewasz się chyba tego?
— Tak, oczywiście. Kiedy facet zabije glinę, nawet przypadkowo, nie zapomina się 
o tym. Starają się nawet usilnie przypomnieć mu to. Nie wątpię, że nie będzie mi 
lekko.
— Z policją nie będziesz miał żadnych kłopotów. Nie to miałem na myśli. Musisz 
niewątpliwie rozejrzeć się za nową robotą. Cubitt ma długie ręce. Chce cię 
zniszczyć. Jeśliby to zależało tylko od niego, nigdy nie przekroczysz progu 
redakcji dziennika.
— Nie martw się. Dam sobie radę.
— Mógłbym ci może pomóc.
— Nie. Mowy nie ma.
— Oczywiście, ale jest przecież Nina...
— Biorę to na siebie. Poradzę sobie.
Milczał przez chwilę, wpatrzony w szybę ociekającą deszczem.
— Słuchaj, Harry, jesteśmy starymi kumplami — zaczął po chwili.— Znamy się kawał 
czasu. Wiem, że masz niejedno na wątrobie, ale nie traktuj mnie tak, jakbym był 
twoim wrogiem. Rozmawiałem o tobie z Meadowsem. To ten nowy szeryf dystryktu. 
Niczego jeszcze nie postanowiono, nie jest jednak wykluczone, że zechcą cię 
zatrudnić w biurze.
— Za nic na świecie nie zgodzę się być funkcjonariuszem w Palm City!
— Nina dość się już wycierpiała — powiedział niezręcznie.
— Ja także dość się już wycierpiałem, więc skwitowaliśmy się. Nie potrzebuję 
nikogo. Kropka. Basta.
— Dobrze, zgoda — rzekł Renick z gestem bezradności. — Nie sądź, że cię nie 
rozumiem, Harry. Myślę, że także byłbym rozgoryczony, gdyby mi się przytrafiło 
to, co tobie, ale co się stało, to się stało. Trzeba pomyśleć o twojej 
przyszłości teraz... i o przyszłości Niny.
— Jak ci się zdaje, o czym rozmyślałem przez cały czas, który spędziłem w celi, 
jeśli nie o tym? — Patrzyłem przez okno na szare morze, które uderzało o 
nabrzeże w strumieniach deszczu. — To prawda, jestem rozgoryczony. Miałem dość 
czasu, żeby zdać sobie sprawę, że byłem skończonym głupcem. Powinienem był wziąć 
te dziesięć tysięcy dolarów, które ofiarował mi dyrektor policji, żebym cicho 
siedział. W każdym razie jednego się nauczyłem w mamrze: nigdy więcej nie dam 
się wrobić w ten sposób!
— Mówisz głupstwa! — zaprotestował Renick gwałtownie. — Wiesz dobrze, że 
postąpiłeś tak, jak ci nakazywało sumienie. Wszystko sprzysięgło się przeciwko 
tobie. Gdybyś pozwolił dać sobie w łapę temu obrzydliwcowi, nigdy nie miałbyś 
odwagi spojrzeć w lustro! Sam świetnie o tym wiesz!
— Tak myślisz? Nie miej złudzeń! Nie chcę stawiać się w lepszym świetle, tym 
bardziej teraz. Kiedy przez trzy i pół roku dzieli się celę ze zboczeńcem, który 
zgorszyłby nawet wieprza, człowiek musi się zmienić. Gdybym przyjął wtedy 
łapówkę, nie byłbym teraz więźniem wypuszczonym z mamra, pozbawionym pracy i 
miałbym z pewnością taką limuzynę jak ty!
Renick, zmieszany, wiercił się na siedzeniu.
— Takie gadanie nie ma sensu, Harry. Niepokoisz mnie, wiesz? Proszę cię, staraj 
się opanować, zanim spotkasz się z Niną.
— Może byś się zajął swoimi sprawami, nie uważasz? — palnąłem bez żenady. — Nina 
jest moją żoną, wyobraź sobie. Jest ze mną związana na dobre i złe. Tak. To ja 
mam troszczyć się o nią, nie ty.
— Myślę, że nie miałeś racji, Harry, kiedy zabroniłeś jej przyjść na rozprawę, a 
nawet odwiedzać cię w więzieniu i pisać do ciebie. Chciała dzielić z tobą tę 
ciężką próbę, wiesz o tym równie dobrze jak ja, ale ty potraktowałeś ją jak 
intruza, jak obcą osobę!
Zacisnąłem pięści, wzrok wbiłem w plażę zalaną deszczem.
— Wiedziałem dobrze, co robię. Myślisz, że chciałem, żeby mnie widziała w 
więziennym ubraniu, w mównicy za kratą i za szybą? Czy sądziłeś, że chciałbym, 
żeby ten obrzydliwiec dyrektor czytał jej listy, zanim mi je wręczy? Pozwoliłem 
się wrobić, zgoda, ale to jeszcze nie powód, żeby także i ją wciągać w to błoto!
— Nie miałeś racji, Harry. Czy nigdy nie przyszło ci na myśl, że chciała dzielić 
z tobą twe zmartwienia? Zapewniam cię, że dużo kosztowało mnie trudu, żeby 
przeszkodzić jej w przyjściu ze mną dziś rano do więzienia.
Zbliżaliśmy się do Palm Bay, dzielnicy zamieszkanej przez szykownych ludzi z 
Palm City. Długi szereg luksusowych kabin na plaży pod strugami deszczu sprawiał 
smutne wrażenie. Plaża była pusta, cadillaki, rollsy i bentleye stały w garażach 
w pobliżu pałaców.
Ongiś byłem filarem Palm Bay. Jak odległe wydawały mi się czasy, kiedy 
prowadziłem rubrykę wydarzeń z wielkiego świata w „Heral-dzie", dzienniku o 
największym nakładzie w Kalifornii Moje artykuły były później drukowane również 
w gazetach o mniejszym znaczeniu. Zarabiałem w ten sposób mnóstwo pieniędzy. 
Żyło mi się dobrze. Lubiłem moją pracę. Wtedy właśnie ożeniłem się z Niną i na 
krańcach Palm Bay kupiłem bungalow, gdzie zamieszkaliśmy. Powodziło mi się 
dobrze. Wydawało się, że jestem na drodze do zrobienia pięknej kariery, kiedy 
pewnego wieczoru usłyszałem przypadkiem urywki rozmowy dwóch nieznajomych, 
którzy popili sobie i pod wpływem alkoholu zgrzeszyli brakiem dyskrecji.
Tych kilka słów wystarczyło, by naprowadzić mnie na ślad afery tak groźnej jak 
wybuch wulkanu. Potrzeba mi było dwóch miesięcy wytrwałych i dyskretnych 
poszukiwań, żeby odtworzyć cały mechanizm tych machinacji. Afera ta przez wiele 
tygodni mogła zajmować pierwsze szpalty w dziennikach.
Banda gangsterów z Chicago przygotowywała się do opanowania Palm
City. Zamierzali zainstalować aparaty do gier, otworzyć burdel i wprowadzić tam 
wszystko, co sprzyjałoby pogłębieniu rozwiązłości. Spodziewali się osią'gnąć 
dochody w wysokości dwu i pół miliona dolarów miesięcznie.
Kiedy zdobyłem pewność, że chodzi o poważne projekty, uważałem, że owi 
gangsterzy upadli na głowę. Nie byłem w stanie uwierzyć, że wystarczy, żeby 
zainstalowali się w Palm City, by zacząć rządzić miastem według swych upodobań. 
Wtedy przekazano mi ultra poufne wiadomości: urzędnik, któremu podlegała policja 
w Palm City oraz pół tuzina innych wpływowych radnych miejskich zostali 
przekupieni, w zamian za to przyrzekli gangsterom całkowite poparcie.
Popełniłem wówczas największy błąd: próbowałem prowadzić śledztwo dalej własnymi 
siłami. Zależało mi oczywiście na pierwszeństwie w ujawnieniu tej rewelacji, by 
osiągnąć z tego korzyści w mojej pracy zawodowej. Dopiero kiedy zebrałem 
wszystkie dowody i naszkicowałem dokładny plan artykułów, które zamierzałem 
napisć, zdecydowałem się iść do J. Mateusza Cubitta, dyrektora i właściciela 
„Heralda".
Opowiedziałem o niebezpiecznych przygotowaniach. Słuchał, a jego blada i 
szczupła twarz nie zdradzała żadnych uczuć.
Kiedy skończyłem, oświadczył, że chciałby sprawdzić te fakty. Jego oschłość i 
dziwny brak entuzjazmu powinny były obudzić moją czujność. Posunąłem swoje 
śledztwo dość daleko i nagromadziłem niemało dowodów. Wszystko to jednak nie 
wystarczało, wymknął mi się bowiem jeden szczegół: gang kupił „Heralda"! Nigdy 
bym nie uwierzył, że jest to możliwe. Dowiedziałem się, że bandyci przyrzekli 
Cubittowi miejsce w senacie, jeśli weźmie udział w ich grze. Właściciel 
dziennika, ambitny i żądny zysku, nie mógł oprzeć się tej kuszącej ofercie.
Zażądał, żebym mu przekazał wszystkie informacje, gdyż chciałby je sprawdzić. 
Zbliżałem się do mego bungalowu, skąd chciałem zabrać potrzebne materiały, kiedy 
nagle zatrzymał mnie policjant, który śledził mnie przez całą drogę. Oświadczył, 
że dyrektor policji miejskiej wzywa mnie do siebie. Zaprowadzono mnie do 
dyrekcji policji, gdzie przeprowadziłem rozmowę z głównym patronem.
Był to typ brutalny, działał prosto z mostu, nie próbując niczego owijać w 
bawełnę. Położył na biurku dziesięć tysięcy dolarów w nowych, szeleszczących 
banknotach. Gotów był te pieniądze zamienić na moją teczkę z dokumentami. I żeby 
więcej nie było o tym mowy.
Nigdy jeszcze nie przyjąłem żadnej łapówki i nie miałem zamiaru zaczynać, 
zwłaszcza w moim wieku. Wiedziałem również, że artykuły, które zamierzałam 
napisać sprawią, że moje nazwisko przez wiele tygodni będzie widniało w prasie 
na czołowym miejscu, i zapewnią mi
świetną opinię w środowisku dziennikarskim. Wstałem i wyszedłem. To był początek 
moich kłopotów.
Odniosłem teczkę Cubittowi i opowiedziałem mu o propozycji dyrektora policji. 
Potakiwał mi, utkwiwszy we mnie oczy osłonięte ciężkimi powiekami i polecił, 
żebym wstąpił do niego o dziesiątej trzydzieści tego samego wieczoru. Do tego 
czasu będzie miał możność sprawdzenia materiałów i znalezienia najlepszego 
sposobu wykorzystania mego rewelacyjnego odkrycia.
Przypuszczam, że spalił teczkę. W każdym razie nigdy jej już nie zobaczyłem.
Nina od początku interesowała się moim śledztwem. Umierała z niepokoju. Ona 
także zdawała sobie sprawę, że igram z ogniem. Ale była to moja życiowa szansa. 
Wiedziała o tym równie dobrze jak ja i nie próbowała odwieść mnie od tego.
Wyruszyłem więc z domu nieco przed dziesiątą na spotkanie z Cubittem. Nina 
odprowadziła mnie do samochodu. Wiedziałem, że dręczy ją strach. Ja również 
byłem niespokojny, ale miałem zaufanie do Cubitta.
Mieszkałem w Palm Bay. Żeby udać się do niego, musiałem przebyć odcinek drogi 
mało uczęszczanej. Tam właśnie to się zdarzyło.
Wóz policyjny, pędzący z dużą szybkością, wyminął mnie i zatarasował drogę. Może 
chcieli mnie zmusić, żebym zjechał gwałtownie z szosy i runął do morza, ale 
stało się inaczej. Nastąpiło dość gwałtowne zderzenie i glina, który prowadził 
wóz, wbił się na kierownicę. Jego kolega, poza szokiem, nie odniósł żadnych 
obrażeń. Aresztował mnie za przekroczenie przepisów drogowych.
Wiedziałem, że wszystko to było ukartowane, ale nic nie mogłem zrobić. W dwie 
minuty później nadjechał inny wóz policyjny z sierżantem Baylissem z działu 
kryminalistyki za kierownicą. Co robił na tej nieuczęszczanej drodze? Nigdy nikt 
nie zadał sobie trudu, żeby go o to zapytać. Natychmiast zajął się wszystkim — 
ranny policjant został odwieziony do szpitala, a ja na główny komisariat.
Podczas jazdy Bayliss rozkazał nagle kierowcy, żeby się zatrzymał. Znajdowaliśmy 
się na ulicy ciemnej i pustej. Kazał mi wyjść z samochodu. Kierowca wysiadł 
również i wykręcił mi ręce do tyłu, żeby je unieruchomić. Bayliss wyjął wówczas 
ze schowka w tablicy rozdzielczej butelkę szkockiej, napełnił usta whisky i 
zaczai spryskiwać moją twarz i przód koszuli. Potem wyciągnął pałkę i zdzielił 
mnie po głowie.
Ocknąłem się dopiero w celi. Od tej chwili byłem zgubiony. Ranny glina umarł. 
Oskarżono mnie o nieumyślne zamordowanie człowieka
10
i skazano na cztery lata. Adwokat, który mnie bronił, na próżno walczył jak lew, 
niczego nie osiągnął. Usiłował wykazać, że wszystko zostało ukartowane, ale jego 
zarzuty obalono natychmiast. Cubitt stwierdził pod przysięgą, że nigdy nie miał 
w ręku mojej teczki z materiałami, że i tak chciał się mnie pozbyć, ponieważ 
byłem nie tylko niesumiennym dziennikarzem, lecz ponadto pijakiem.
Przez cały czas, kiedy odsiadywałem wyrok, powtarzałem sobie, że jestem 
największym głupcem na świecie. Trzeba być wariatem, żeby walczyć samotnie 
przeciwko nieczystym sprawkom zarządu miejskiego.
Nie posunąłem się naprzód, choć dowiedziałem się później, że dyrektor policji 
musiał podać się do dymisji, a zarząd miejski przepadł w komplecie w 
najbliższych wyborach. Sugestie mojego adwokata spowodowały śledztwo, w wyniku 
którego chuligani z Chicago woleli próbować szczęścia gdzie indziej. Ja jednak 
mimo to pozostałem w więzieniu z czteroletnim wyrokiem za zabicie policjanta 
podczas prowadzenia wozu w stanie nietrzeźwym. Nikt nie był w stanie tego 
zmienić.
Teraz, po trzech latach i sześciu miesiącach spędzonych w celi, byłem znowu na 
wolności. Byłem dziennikarzem, to był mój jedyny zawód. Cubitt umieścił mnie na 
czarnej liście. Mowy nie było, żebym mógł znaleźć pracę w jakimś piśmie. Będę 
zmuszony przerzucić się do innej branży. Pojęcia nie miałem co będę robił. 
Przedtem dobrze zarabiałem, ale zawsze dużo wydawałem. Kiedy mnie aresztowano, 
zostawiłem Ninie niewiele na życie. Chyba mało z tego zostało, o ile coś 
zostało. Często martwiłem się z jej powodu, zastanawiając się, co się z nią 
dzieje. Przez swoją głupotę zakazałem jej, za pośrednictwem adwokata, pisać do 
mnie do więzienia. Myśl, że ten brutalny sadysta, dyrektor, będzie czytać jej 
listy, zanim mi je odda, była dla mnie nie do zniesienia.
— Jak sobie dawała radę? — spytałem Renicka. — Jak jej się wiedzie?
— Bardzo dobrze, chyba spodziewałeś się tego? Okazało się, że ma zdolności 
artystyczne. Wyobraź sobie, maluje wzory na wyrobach garncarskich i w ten sposób 
zarabia wcale nieźle.
Skręcił w ulicę, przy której mieszkałem. Czułem, jak gardło mi się ściska na 
widok bungalowu. Ulica tak dobrze mi znana była pusta. Deszcz, tworzący szarą 
zasłonę, odbijał się od szosy i chodnika.
Renick zatrzymał wóz przed bramą.
— Do rychłego zobaczenia! — powiedział ściskając mi ramię. — Jesteś 
szczęściarzem, Harry. Chciałbym, żeby taka kobieta jak Nina czekała na mnie w 
domu.
11
Wysiadłem z samochodu nie spojrzawszy na Renicka i skręciłem w aleję, którą 
szedłem tyle razy.
Drzwi wejściowe otworzyły się i na progu ukazała się Nina.
II
Około szóstej trzydzieści, siódmego ranka po moim wyjściu z więzienia, zbudziłem 
się nagle. Śniło mi się, że jestem znów w celi i upłynęła chwila, zanim zdałem 
sobie sprawę, że znajduję się w pokoju, a obok śpi Nina.
Leżąc na plecach, z oczami utkwionymi w suficie, zacząłem się zastanawiać, tak 
jak to czyniłem od tygodnia, czym się zajmę, żeby zarobić na życie. Wysondowałem 
już dziennikarski światek. Jak się spodziewałem, nie było miejsca dla mnie. 
Wpływ Cubitta rozciągał się jak macki ośmiornicy. Nawet podrzędne lokalne gazety 
bały się mnie zatrudnić.
Poza dziennikarstwem nie mogłem robić nic poważniejszego. Mój zawód polegał na 
pisaniu, ale nie byłem autorem czerpiącym temat z fantazji. Jako reporter 
musiałem opierać się na faktach autentycznych, by stworzyć coś na odpowiednim 
poziomie. Bez dziennika, w którym mógłbym pracować, nie byłem nic wart.
Przyglądałem się Ninie śpiącej przy mnie. Byliśmy małżeństwem od dwóch lat i 
trzech miesięcy, kiedy wpakowano mnie do więzienia. Miała wówczas dwadzieścia 
dwa lata, a ja dwadzieścia siedem. Jej czarne włosy układały się w loki, skóra 
miała kolor kości słoniowej. Nie była piękna w sensie klasycznym, zgadzaliśmy 
się z tym oboje, ale twierdziłem i od tego czasu nie zmieniłem zdania, że była 
najbardziej uroczą kobietą, jaką spotkałem.
Kiedy tak spoglądałem na nią pogrążoną we śnie, zdałem sobie sprawę, jak wiele 
musiała wycierpieć. Skóra wokół jej oczu była zmarszczona. Kąciki ust opadały w 
dół, nadając jej smutny wygląd. Nigdy przedtem nie zauważyłem u niej tego wyrazu 
twarzy. Wiele wycierpiała. Zostawiłem jej trzy tysiące dolarów na naszym 
rachunku w banku, ale stopniały szybko. Honorarium adwokata i ostatnia rata za 
bungalow pochłonęły niemal wszystkie oszczędności. Zmuszona więc była szukać 
pracy.
Miała różne propozycje. Wreszcie, jak mi już opowiadał Renick — odkryła w sobie 
talent artystyczny i otrzymała zajęcia u pewnego jegomościa, który sprzedawał 
ceramikę turystom. Wyrabiał rozmaite przedmioty z gliny, a ona je zdobiła. Od 
roku zarabiała sześćdziesiąt
12
dolarów tygodniowo; była to suma wystarczająca, jak mnie zapewniała, żeby 
pozwolić nam przetrwać, aż zdobędę pracę.
Pozostało mi na koncie jeszcze dwieście dolarów. Jeśli nie znajdę zajęcia, zanim 
pieniądze się rozpłyną, będę zmuszony prosić ją o kieszonkowe, na bilety 
autobusowe, papierosy itp. Taka perspektywa odbierała mi odwagę.
Działo się to dwa lata temu. Kiedy myślę o tym teraz, zdaję sobie sprawę, że 
zachowałem się jak szmata. Spostrzegłem, że zadany mi cios i pobyt w więzieniu 
całkowicie mnie zdemoralizowały. Nie tylko żarła mnie gorycz, przede wszystkim 
nękała mnie litość nad sobą samym, nad mym smutnym losem.
Gdybym miał coś na sumieniu, pozbyłbym się bungalowu i razem z Niną wędrowałbym 
w inne strony, gdzie by mnie nikt nie znał, i rozpocząłbym nowe życie. A tak 
zadowalałem się szukaniem pracy niemożliwej do znalezienia i uważałem się za 
męczennika.
Podczas dziesięciu ostatnich dni udawałem, że szukam pracy, której przecież dla 
mnie nie było. Wmawiałem Ninie, że przez cały dzień za tym chodzę, ale to było 
kłamstwo. Po jednym czy dwóch nieudanych telefonach uciekałem regularnie do 
najbliższego baru. Z wyjątkiem początkowego okresu, kiedy jako praktykant 
goniłem za sensacjami dnia, nigdy właściwie nie piłem. Teraz jednak zalewałem 
się regularnie. Troski topiłem w whisky. Pięć lub sześć szklaneczek — i nic już 
nie miało znaczenia. Gwizdałem na to, że nie mogę znaleźć pracy. Równie dobrze 
mogłem wrócić do domu i patrzeć, jak Nina zamęcza się przy malowaniu ceramiki, 
bez wyrzutów sumienia, że postępuję jak alfons.
Kiedy byłem pod gazem, okłamywałem ją bez żadnych skrupułów, żeby wyciągnąć od 
niej jeszcze kilka dolarów.
Potem, pewnego popołudnia, kiedy siedziałem w barze naprzeciw plaży, rozpoczęła 
się się seria wypadków, o których chcę wam opowiedzieć.
Dochodziła szósta. Byłem nieźle wstawiony. Łyknąłem już osiem whisky i czekałem 
na dziewiątą.
Bar był nieduży, spokojny i mało uczęszczany. Mogłem siedzieć w kącie — nikt mi 
nie przeszkadzał — i przyglądać się ludziom zabawiającym się na plaży. 
Przychodziłem tu regularnie od pięciu dni. Wysoki, otyły barman już mnie chyba 
znał.
Kabina telefoniczna, niewidoczna od strony lady, znajdowała się tuż obok mojego 
stolika. Ludzie wchodzili, rozmawiali przez chwilę, potem wychodzili: mężczyźni, 
młodzi chłopcy, dziewczęta. Kabina była miejscem najbardziej ożywionym w barze.
13
Pijąc obserwowałem, jak ludzie przychodzą i wychodzą. To mi ułatwiało spędzanie 
czasu. Umysł miałem zamroczony alkoholem, ale zastanawiałem się, kim mogą być ci 
ludzie zamknięci za oszklonymi drzwiami; z kim rozmawiali? Śledziłem ich mimikę. 
Niektórzy śmiali się rozmawiając; inni denerwowali się, jeszcze inni wyglądali, 
jakby kłamali w sposób tak mało przekonywający, jak to ja sam robiłem. Miałem 
wrażenie, że przyglądam się sztuce teatralnej.
Barman przyniósł mi dziewiątą whisky i postawił na stole. Tym razem stanął 
nieruchomo przy stoliku. Zrozumiałem, że czas uregulować rachunek. Dałem mu 
ostatni banknot pięciodolarowy. Podziękował z porozumiewawczym uśmiechem, 
wydając mi resztę.
Tymczasem jakaś kobieta weszła do baru. Zbliżyła się do kabiny telefonicznej i 
zamknęła za sobą drzwi.
Nosiła żółty kanarkowy sweter i białe spodnie; okulary przeciwsłoneczne koloru 
butelkowego i torebka z żółtego i białego plastyku uzupełniały jej strój.
Zwróciła natomiast moją uwagę swym okazałym tyłkiem, który uwydatniały obcisłe 
spodnie. Kołysała biodrami w sposób tak sugestywny, że nawet najbardziej 
szanujący się panowie byli nią zafascynowani.
Jako pijak, nie zasługujący na szacunek, mogłem pozwolić sobie na to, żeby 
obserwować ją w sposób bezwstydny. Dopiero kiedy straciłem z oczu tę część 
anatomiczną jej ciała w chwili, kiedy zamykała za sobą drzwi kabiny, podniosłem 
oczy, żeby zobaczyć jej twarz.
Nie miała więcej jak około trzydziestu trzech lat. Była blondynką o rysach 
regularnych, nieco surowych, ale całość wydawała się niesłychanie podniecająca 
dla mężczyzn wszelkich kategorii.
Wypiłem połowę dziewiątej whisky i patrzyłem, jak telefonowała. Nie mógłbym 
powiedzieć, czy ta rozmowa była wesoła, czy nie. Ciemne okulary przeszkadzały mi 
w zorientowaniu się. W każdym razie wydawała się bardzo szybka i dowcipna. 
Zaledwie minutę przebywała w kabinie. Później wyszła i minęła mój stolik nie 
patrząc na mnie. W przeciągu kilku sekund miałem przyjemność podziwiania jej 
wysmukłej figury i zarysu krągłego tyłu; potem zniknęła i drzwi zatrzasnęły się 
za nią.
W pijackim oszołomieniu myślałem sobie, że gdybym był kawalerem, zalecałbym się 
do tej dziewczyny. Z tym podwoziem, postawą i pięknością dziewczyna musiała być 
wspaniała przy bliższym poznaniu. Jeżeli nie, życie byłoby jeszcze większym 
oszustwem, niż sądziłem.
Zastanawiałem się, kim ona może być. Miała na sobie kosztowną toaletę. Jej 
białożółta torebka na pewno nie była kupiona na bazarze.
14
Rzeczywiście — białożółta torebka?
Weszła do kabiny telefonicznej z torebką w ręku. Nie byłem pewien, czy ją' 
widziałem, kiedy wychodziła.
Byłem teraz tak zalany, że najmniejsza refleksja wymagała ode mnie ogromnego 
wysiłku. Natężałem mózg próbując sobie przypomnieć. Weszła do kabiny z torebką w 
prawej ręce. Mógłbym przysiąc, że opuściła ją z pustymi rękami.
Wypiłem whisky do końca, potem drżącą ręką zapaliłem papierosa. A więc? — 
zastanawiałem się. Prawdopodobnie nie zauważyłem torebki, kiedy wychodziła.
Szczegół ten nabrał dla mnie ogromnej wagi. Prawdopodobnie chodziło mi o to, 
żeby udowodnić sobie samemu, że nie jestem tak pijany, jak myślałem.
Podniosłem się z trudem i udałem do telefonu. Otworzyłem drzwi i natychmiast 
spostrzegłem torebkę nieznajomej.
„Widzisz, stary durniu — mówiłem sobie — nie jesteś wcale zalany. Zaraz 
zauważyłeś, że zapomniała torebkę. Ty masz oprzeć się temu... jak... no co, masz 
oprzeć się temu...".
„Przede wszystkim — myślałem dalej — trzeba zajrzeć do torebki, żeby dowiedzieć 
się kim jest ta babka. Potem zabierzesz torebkę i powiesz barmanowi, że 
zostawiła ją w kabinie — trzeba mu powiedzieć, bo kiedy cię zobaczą na ulicy z 
damską torebką w ręku, ryzykujesz, że złapie cię glina — ale kiedy uprzedzisz 
barmana, odniesiesz torebkę dziewczynie, wtedy kto wie? Ona ci podziękuje. Może 
będzie to coś więcej niż zwykły pocałunek... Kto wie?". Widzicie, jaki byłem 
pijany?
Wszedłem więc do kabiny i zamknąłem drzwi. Potem wziąłem torebkę i otworzyłem 
ją. W trakcie tej czynności obejrzałem się, żeby się upewnić, że nikt mnie nie 
śledzi. Nie było nikogo.
Odwróciłem się plecami. Moje ramiona były dość szerokie, by zasłonić kabinę 
niemal całkowicie; potem wziąłem słuchawkę. Chytry pomysł. Ze słuchawką 
przyłożoną do ucha sprawdziłem zawartość torebki.
Znalazłem złotą papierośnicę, zapalniczkę również ze złota, broszkę z diamentem, 
która warta była co najmniej tysiąc pięćset dolarów. Odkryłem również prawo 
jazdy, wreszcie gruby plik banknotów, z których pierwszy opiewał na 50 dolarów. 
Jeśli reszta była taka sama, ten ponętny rulon musiał przedstawiać wartość około 
dwóch tysięcy dolarów.
15
Na widok takiej masy pieniędzy oblałem się potem. Złota papierośnica, 
zapalniczka i broszka z diamentem nie interesowały mnie wcale. Zbyt łatwo można 
było odkryć pochodzenie tych przedmiotów, ale zafascynował mnie pakiet 
pieniędzy.
Z tym zwitkiem w kieszeni nie musiałbym prosić jutro Ninę o pięć dolarów. Nie 
musiłbym jej naciągać ani jutro, ani później. Znalazłbym pracę, zanim zdążyłbym 
wydać tę małą fortunę, nawet gdybym dalej pił od rana do nocy. Jeżeli ta dama 
wypchana forsą była na tyle lakkomyślna, żeby zapomnieć taki majątek w kabinie 
telefonicznej, zasługiwała na to, żeby go stracić.
Jakiś daleki, zdławiony głos, który był moim własnym głosem, oświadczył wówczas:
„Oszalałeś? To przecież kradzież! Jeżeli cię złapią, dostaniesz dziesięć lat. Z 
twoją przeszłością. Odłóż tę torbę, na miłość boską! I zmykaj stąd! Co ci się 
stało? Masz ochotę złapać jeszcze dziesięć lat mamra?"
Ale ten głos był zbyt słaby, żeby zrobić na mnie wrażenie. Pragnąłem tej forsy. 
To było zbyt łatwe. Wystarczyło wyjąć pieniądze z torebki, włożyć do kieszeni, 
odłożyć torbę na półkę i zniknąć.
Barman nie mógł mnie widzieć. Bez przerwy ludzie wchodzili i wychodzili z kabiny 
telefonicznej. Każdy mógł wziąć tę forsę, każdy.
Tam były te pieniądze, może nie dwa tysiące dolarów, ale dużo nie brakowało.
Pragnąłem ich. Były mi potrzebne.
I wziąłem je.
Wsunąłem zwitek do kieszeni i zamknąłem torebkę. Serce waliło mi jak młot. 
Zdawałem sobie sprawę z tego, czym byłem: zwykłym złodziejem. Małe lusterko było 
przymocowane nad telefonem. Widziałem przesuwający się w nim cień. Wciąż 
trzymałem torebkę w ręce. Spojrzałem w lustro.
Stała tuż za mną i patrzyła na mnie. Jej okulary przeciwsłoneczne odbijały 
światło i tworzyły dwie małe zielone plamy w lustrze.
Ale ona tam była.
Od jak dawna, nie wiedziałem. W każdym razie ona tam stała w całej swej krasie.
Rozdział 2
Taka emocja ściska człowiekowi serce, paraliżuje mózg, przejmuje lodowatym 
chłodem od stóp do głowy. Ma się uczucie, jakby się umierało.
Osłupiały, z oczami utkwionymi w lusterku przybitym do ścianki kabiny, podczas 
gdy palce ściskały kurczowo torebkę, wpatrywałem się w dwa zielone krążki 
okularów i naprawdę czułem się niemal martwy.
Nagle wytrzeźwiałem zupełnie. Opary alkoholowe, które zaciemniały mi umysł, 
rozpierzchły się całkowicie.
Zaraz zawoła barmana. On znajdzie pieniądze w mojej kieszeni i wezwie 
policjanta. Kiedy pojawi się glina, nie będę niczym innym jak kupą mięsa, którą 
zaprowadzą spokojnie z całą pewnością do celi, lecz nie na cztery lata; tym 
razem kara będzie znacznie surowsza.
Zastukała palcem w oszklone drzwi kabiny. Położyłem torbę na półce, odwróciłem 
się i otworzyłem drzwi.
Młoda kobieta odsunęła się nieco, żeby mi zrobić przejście.
— Zdaje mi się, że zostawiłam torebkę... — zaczęła.
— Istotnie — odparłem. — Właśnie miałem zamiar odnieść ją barmanowi.
Może będzie najlepiej szybko ją wyminąć i wybiec na ulicę, zanim zdąży otworzyć 
torebkę i skonstatować, że pieniądze zniknęły. Kiedy będę już na ulicy, mogę 
wyrzucić banknoty. Potem będę twierdzić uparcie, że nie tknąłem torebki.
Już zamierzałem zrobić odpowiedni ruch, lecz nagle znieruchomiałem. Barman 
wyszedł zza bufetu i zatarasował wyjście. Z zaintrygowaną miną szedł w naszą 
stronę, czuwając bacznie, by swym potężnym cielskiem odgrodzić mnie od drzwi.
— Ten młodzieniec niepokoi panią, madame? Odwróciła powoli głowę. Miałem 
wrażenie, że nawet w krytycznych sytuacjach potrafi zachować spokój i zimną 
krew.
— Ależ... nie. Byłam tak głupia, że zostawiłam torebkę w kabinie. Ten pan chciał 
właśnie oddać ją panu na przechowanie. Barman spojrzał na mnie podejrzliwie.
17
— Ach, tak — odparł. — Jeśli tak twierdzi...
Stałem przygwożdżony do miejsca jak dureń. Usta miałem tak suche, że nie 
potrafiłbym wykrztusić słowa, nawet gdybym miał coś do powiedzenia.
— Czy ma pani wartościowe przedmioty w tej torbie? — spytał barman.
— Ach, tak! To idiotyczne, że mogłam ją zapomnieć! Miała głos jasny, 
beznamiętny. Zastanawiałem się, czy jej oczy ukryte za okularami były równie 
twarde.
— Warto by sprawdzić, czy nic nie brakuje — radził barman.
— Tak, możliwe.
Zastanawiałem się, czy cios pięścią dobrze ulokowany, nie byłby najlepszym 
wyjściem z sytuacji. Zrezygnowałem jednak z tego. Barman sprawiał wrażenie, że w 
swoim życiu zainkasował niejedno uderzenie i potrafi je odparować.
Weszła do kabiny i wzięła torebkę do ręki.
Wpatrywałem się w nią; serce przestało mi bić. Wyszła z kabiny, otworzyła 
torebkę i zajrzała, do środka. Szczupłe palce, o paznokciach pokrytych lakierem, 
przerzucały zawartość torebki. Z wyrazu jej twarzy niczego nie można było 
odgadnąć.
Barman głośno sapał. Jego wzrok wędrował od niej do mnie.
Wtedy podniosła oczy.
„Stało się! — myślałem. — Za pół godziny wrócę z powrotem do celi!".
— Nie, nic nie brakuje — powiedziała. Odwróciła lekko głowę, żeby spojrzeć mi w 
oczy. — Dziękuję, że pan się tym zajął. Jestem naprawdę zbyt roztargniona!
Nie byłem w stanie nic powiedzieć.
Twarz barmana jaśniała z zadowolenia.
— Więc wszystko w porządku, madame?
— Tak, dziękuję. Sądzę, że powinniśmy to uczcić. — Patrzyła na mnie, ale 
zielona, lśniąca powierzchnia okularów nie pozwalała odczytać jej uczuć. — Czy 
mogę panu ofiarować szklaneczkę, panie Barber?
A więc wiedziała, kim jestem. Nie było to niczym nadzwyczajnym. W dniu, w którym 
zwolniono mnie, „Herald" umieścił moje zdjęcie z notatką, że wyszedłem z 
wiezienia po odsiedzeniu czteroletniego wyroku za zabójstwo człowieka. Nie 
omieszkali podkreślić, że w chwili wypadku byłem pijany. Zdjęcie było dobre, a 
ponieważ znajdowało się na pierwszej stronie, nie mogło ujść uwagi żadnego 
czytelnika. To „subtelne" zainteresowanie mogłem zawdzięczać jedynie Cubittowi.
18
Mówiła do mnie tonem, w którym brzmiała groźba i za rzecz najrozsądniejszą 
uważałem przyjęcie jej zaproszenia.
— Naprawdę, to nie jest wcale potrzebne, ale z chęcią przyjmuję
— odparłem.
Wówczas zwróciła się do barmana:
— Dwie whisky z wodą i dużo lodu.
Usiadła przy stoliku, który przedtem zajmowałem. Ulokowałem się naprzeciw niej. 
Otworzyła wówczas torebkę, wyjęła złotą papierośnicę, otworzyła ją i 
poczęstowała mnie papierosem.
Wziąłem jednego, potem z kolei ona sięgnęła po papierosa. Swoją złotą 
zapalniczką zapaliła najpierw mego, potem swego papierosa. Tymczasem barman 
przyniósł obydwa trunki, postawił na stole i oddalił się.
— Jakie ma się uczucie, panie Barber, kiedy wychodzi się z więzienia?
— spytała owiana chmurą dymu.
— Zupełnie przyjemne.
— Zauważyłam, że nie jest pan już dziennikarzem.
— Zgadza się.
Dzwoniła kostkami lodu w szklance i obserwowała je z taką uwagą, jakby 
interesowały ją bardziej niż ja.
— Często tu pana widywałam. — Wyciągnęła w kierunku okna rękę ze srebrzystymi 
paznokciami. — Mam domek na plaży, dokładnie naprzeciw.
— To zapewne wielka przyjemność. Podniosła szklankę i wypiła kilka łyków.
— Czy z pańskich częstych wizyt tutaj należy wyciągnąć wniosek, że nie ma pan 
jeszcze pracy?
— Zgadza się.
— Czy spodziewa się pan wkrótce znaleźć jakieś zajęcie?
— Ależ oczywiście.
— Z całą pewnością nie jest to łatwe.
— Istotnie.
— Gdyby ktoś panu ofiarował pracę, czy interesowałoby to pana? Zmarszczyłem 
brwi.
— Nie rozumiem. Czy pani mi ją ofiaruje?
— Możliwe. Czy interesowałoby to pana?
Chciałem sięgnąć po moją szklaneczkę, ale zrezygnowałem. Już dość piłem dzisiaj.
— O co chodzi?
— Praca jest bardzo dobrze płatna, ale wymaga absolutnej dyskrecji. Poza tym 
istnieje pewne ryzyko. Czy odstraszyłoby to pana?
— Jeśli dobrze rozumiem, byłoby to coś niedozwolonego?
19
— Ach, nie... absolutnie nie.
— To wszystko nic mi nie mówi. Na czym polego ryzyko? Jestem gotów przyjąć każdą 
pracę pod warunkiem, że będę wiedział, co mam robić!
— Rozumiem. — Wypiła jeszcze jeden łyk. — Pan wcale nie pije, panie Barber?
— Nie, przynajmniej w tej chwili. Ale jaką pracę chce mi pani zlecić?
— Spieszę się teraz, zresztą miejsce jest nie najlepiej wybrane do omówienia 
poufnej propozycji. Czy mogę później do pana zadzwonić? Moglibyśmy ustalić 
bardziej dogodne miejsce spotkania.
— Mój numer jest w książce telefonicznej.
— Dobrze, a więc zatelefonuję do pana. Może jutro, będzie pan w domu?
— Będę to uważał za swój obowiązek.
— Chciałabym uregulować... — Och, zapomniałam...
— Aleja nie...
Wyciągnąłem z kieszeni zwitek banknotów i położyłem jej na kolanach.
— Dziękuję.
Odsunęła banknot pięćdziesięciodolarowy, wyjęła spod spodu pięć, położyła na 
stole, potem resztę schowała do torebki, zamknęła ją i podniosła się.
Wstałem również.
— A więc do jutra, panie Barber.
Odwróciła się i wyszła z baru. Podziwiałem, kiedy przechodziła przez jezdnię, 
zmysłowe kołysanie się jej wydatnych bioder. Podszedłem do drzwi i patrzyłem, 
jak bez pośpiechu idzie w kierunku parkingu. Wsiadła do szaroczarnego rollsa i 
ruszyła z miejsca. Śledziłem ją wzrokiem, oszołomiony, ale nie na tyle, by nie 
zapisać numeru wozu.
Wróciłem potem i usiadłem przy stoliku. Moje kolana były jak z wosku. Wypiłem 
kilka łyków, po czym zapaliłem papierosa.
Zbliżył się barman, żeby zabrać pięć dolarów.
— Bomba, co? Wygląda na nadzianą forsą. Co to właściwie z nią było? Czy odpaliła 
coś panu?
Przyglądałem mu się przez chwilę, potem wstałem i odszedłem. Nawiasem mówiąc, 
nigdy więcej nie przekroczyłem progu tego baru. W przyszłości, kiedy musiałem 
tamtędy przechodzić, ciarki przebiegały mi po plecach.
Po przeciwnej stronie ulicy znajdowała się filia automobilklubu. Znałem dobrze 
młodego człowieka, który nią kierował, jeszcze z czasów, kiedy pracowałem w 
„Heraldzie". Nazywał się Ed Marshall. Przeszedłem przez ulicę i zajrzałem do 
biura.
20
Marshall siedział przy biurku i czytał magazyn.
—t— Ach! Co za niespodzianka! — wykrzyknął radośnie wstając z krzesła... — Jak 
się masz, Harry?
Odpowiedziałem, że mam się dobrze i uścisnąłem mu rękę. Sposób, w jaki mnie 
przyjął, sprawił mi radość. Większość tak zwanych przyjaciół witała mnie 
ozięble, kiedy przychodziłem ich odwiedzić, ale Marshall był fajnym chłopcem: 
zawsze nam było dobrze z sobą.
Przechyliłem się przez biurko i poczęstowałem go papierosem.
— Przestałem palić — oświadczył potrząsając głową. — Te historie z rakiem płuc 
nie dają mi spokoju. Jak się człowiek czuje, kiedy wyjdzie stamtąd?
— Jakoś leci — odparłem. — Można przyzwyczaić się do wszystkiego, nawet do życia 
poza więzieniem.
Mówiliśmy o tym i o owym jakieś dziesięć minut, potem przeszedłem do sprawy, 
która mnie sprowadziła do niego.
— Słuchaj, Ed, czy potrafiłbyś mi powiedzieć, kto jest właścicielem czarnego 
rolls royce'a? Znak S.A.X.L
— Czy mówisz o samochodzie pana Malroux?
— Tak sądzisz? Czy to jego numer?
— Tak, tak. Wspaniały wóz, prawda?
W tym momencie rozjaśniło mi się w głowie.
— Chyba nie masz na myśli Feliksa Malroux? — powiedziałem ze zdumieniem.
— Tak, oczywiście.
— On mieszka w Palm Bay? Myślałem, że przebywa w Paryżu.
— Kupił tu posiadłość, jakieś dwa lata temu, i osiedlił się u nas ze względu na 
zdrowie.
Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Z trudem panowałem nad sobą.
— Czy mówimy o tym samym człowieku? Malroux to ten milioner, król cynku i 
miedzi? Podobno jest to jeden z najbogatszych ludzi na świecie.
Marshall kiwał potakująco głową.
— Tak jest istotnie. Zdaje się, że jest ciężko chory. Mimo całego bogactwa 
faceta, nie chciałbym być na jego miejscu.
— Co mu jest? Marshall skrzywił się.
— Rak płuc. Nikt mu nie może pomóc.
Spojrzałem na mojego papierosa i zdusiłem go w popielniczce.
21
— Paskudna sprawa. A więc zamieszkał tutaj?
— Tak. Kupił „East Shore", willę Iry Cranleigha. Przebudował ją niemal 
całkowicie. To wspaniała posiadłość, z prywatnym portem, prywatną plażą, 
prywatnym basenem, wszystko prywatne.
Pamiętam świetnie dom Iry Cranleigha. Był on właścicielem potężnych szybów 
naftowych i kazał sobie zbudować dom na samym końcu zatoki. Potem miał jakieś 
niepowodzenia finansowe i musiał dom sprzedać. Działo się to podczas mego 
procesu. Nie wiedziałem, kto go kupił.
Umysł mój pracował gorączkowo. Znów zapaliłem papierosa.
— A więc ten rolls należy do niego?
— To tylko jeden z dziesięciu jego samochodów.
— Jest bombowy. Chciałbym mieć coś takiego. Marshall skinął swoją łysą głową.
— Ja także.
— Zastanawiałem się, kim jest kobieta, która prowadziła to cudo... Nie mogłem 
jej się dobrze przyjrzeć. Blondynka, nosiła duże okulary przeciwsłoneczne.
— Pewnie madame Malroux.
— Jego żona? Nie wyglądała na taką starą. Dałbym jej najwyżej trzydzieści dwa 
lub trzydzieści trzy lata. Jeszcze jako dzieciak słyszałem chyba o Malroux. Musi 
mieć teraz siedemdziesiąt lat lub więcej.
— W przybliżeniu tyle. Ożenił się powtórnie. Z babką, która wpadła mu w oko w 
Paryżu. Nie pamiętam dokładnie, kim była, aktorką filmową czy kimś w tym 
rodzaju. Wydrukowano całą serię artykułów na jej temat w „Heraldzie".
— A co się stało z jego pierwszą żoną?
— Zginęła w wypadku samochodowym przed trzema laty.
— A Malroux osiedlił się tutaj ze względu na zdrowie?
— Tak. Zresztą żona i córka lubią Kalifornię, a tutejszy klimat jest podobno 
dobry dla niego. Ale to wszystko nie ma znaczenia. O ile dobrze zrozumiałem, nic 
już nie może być dobre dla niego.
— On ma córkę?
Marshall wyciągnął rękę zaciśniętą w pięść, wysunął do góry duży palec.
— Taka babka! Z pierwszego małżeństwa, oczywiście. Młodziutka, osiemnaście lat 
zaledwie, śliczne dziecko. — Mrugnął do mnie porozumiewawczo. — Wolałbym ją niż 
rolls royce'a, na pewno!
— Popatrz! Popatrz! A ja uważałem cię za człowieka żonatego, zakochanego tylko w 
samochodach.
22
— To prawda! Ale gdybyś zobaczył Odette Malroux! Umarłego postawiłaby na nogi!
— Takie marzenia są nieszkodliwe. No, ale muszę iść. I tak jestem już spóźniony.
— Dlaczego interesujesz się Malroux, Harry?
— Znasz mnie przecież, zobaczyłem wóz, piękną kobietę. Zwykła ciekawość.
Wiedziałem, że go nie przekonałem, ale dał za wygraną.
— Jeżeli szukasz przypadkiem tymczasowej pracy, Harry — zaproponował nieco 
zażenowany — szukają ludzi dla dokonania obliczeń statystycznych dotyczących 
ruchu. Czy to by cię interesowało?
Nie wahałem się ani przez sekundę.
— To bardzo ładnie z twojej strony, Ed, ale mam już coś na widoku. — 
Uśmiechnąłem się. — W każdym razie bardzo dziękuję.
W drodze powrotnej rozważałem w autobusie wszelkie informacje, które mi 
przekazał Marshall. Byłem ogromnie podniecony.
Żona jednego z najbogatszych ludzi na świecie miała dla mnie pracę. Nie żywiłem 
najmniejszych obaw. Byłem przekonany, że zatelefonuje. „Pewne ryzyko" — 
powiedziała. A więc zgoda, gotów jestem podjąć ryzyko, byle tylko zarobić dużo 
forsy, a na to się zanosiło.
Autobus wiózł mnie wzdłuż plaży, a ja pogwizdywałem sobie. Po raz pierwszy od 
chwili wyjścia z więzienia miałem ochotę gwizdać.
Wreszcie poczułem, że znowu zaczynam żyć.
Następnego dnia po dziewiątej udałem się do „Heralda".
II
Nina zapowiedziała, że musi dostarczyć kilka malowanych skorup i że wróci 
dopiero w południe. Było mi to na rękę. Jeśli żona Malroux zdecyduje się 
zatelefonować, będę sam w domu. Nie miałem najmniejszej ochoty powiedzieć Ninie 
o tym, co się stało, zanim nie będę wiedział, o jaką pracę chodzi.
Udałem się do archiwum „Heralda". Oprowadzały mnie dwie młode dziewczyny, 
których nigdy nie widziałem na oczy, nie znały mnie więc. Poprosiłem jedną z 
nich o numery styczniowe „Heralda" sprzed dwóch lat.
Nie zajęło mi dużo czasu znalezienie informacji, których szukałem. Dowiedziałem 
się, że Feliks Malroux poślubił Rheę Passary w pięć miesięcy po śmierci swej 
pierwszej żony. Rhea Passary była girlsą w „Lido" w Paryżu. Po szaleńczych 
zalotach, które trwały zaledwie
23
tydzień, Malroux poprosił ją o rękę, a ona zgodziła się. Jasne było, że 
interesuje się nie nim, lecz jego fortuną.
Powróciłem do domu i czekałem. Punktualnie o jedenastej zadzwonił telefon. 
Wiedziałem, że to ona, zanim zdjąłem słuchawkę. Serce biło mi przyśpieszonym 
rytmem, ręka drżała, kiedy podnosiłem słuchawkę.
— Pan Barber?
Nie można było pomylić się. To był jasny i czysty głos tamtej młodej kobiety.
— Tak — odparłem.
— Zawarliśmy wczoraj znajomość.
Uważałem, że nadszedł moment, by wprawić ją w zdumienie.
— Słusznie, madame Malroux, w barze Joe'ego.
Mój chwyt został uwieńczony sukcesem. Nastąpiła chwila ciszy. Nie byłem pewien, 
lecz zdawało mi się, że słyszę stłumiony krzyk. Może zresztą byłem ofiarą mojej 
wybujałej wyobraźni.
— Czy zna pan Plażę Zachodnią, na której znajdują się pawilony kąpielowe? — 
spytała.
— Tak.
— Chciałabym, żeby pan wynajął taki domek. Ostatni na lewo. Spotkam się tam z 
panem dzisiaj o dziewiątej wieczorem.
— Zaraz się tym zajmę i będę tam na pewno — odparłem.
Znów zapadło milczenie. Słyszałem jej oddech, potem powiedziała:— A więc dzisiaj 
wieczorem, o dziewiątej.
Rozmowa była skończona. Odłożyłem słuchawkę i zapaliłem papierosa. Byłem 
zaintrygowany. „Istnieje pewne ryzyko" — tak się wyraziła. Pragnąłem jak 
najszybciej dowiedzieć się, czego chciała. Może wplątała się w jakąś brudną 
sprawę, na przykład szantaż? Pewnie pragnie, żebym jej pomógł pozbyć się 
niewygodnego amanta. Wzruszyłem ramionami. W końcu po co mam sobie łamać głowę?
Spojrzałem na zegarek. Była jedenasta dziesięć. Miałem jeszcze czas, żeby 
pojechać na Plażę Zachodnią, wynająć pawilon i wrócić do domu przed powrotem 
Niny.
A więc poszedłem tam. Facet zarządzający pawilonami nazywał się Bili Holden. Był 
to muskularny atleta, pełniący równocześnie funkcję nauczyciela pływania.
Domki na Plaży Zachodniej odznaczały się luksusem i były dość duże, tak że można 
tam było nawet spać. Stały w długim szeregu, zwrócone do morza. Zauważyłem, że o 
tej porze w większości były zajęte.
Holden znał mnie i na mój widok uśmiechnął się szeroko.
24
— Cześć, panie Barber. Cieszę się, że pana widzę.
— Dziękuję. — Uścisnąłem mu rękę. — Chciałbym wynająć pawilon. Ostatni na lewo. 
Potrzebny mi jest na dziś o dziewiątej. Może pan to załatwić?
— Zamykamy o dziewiątej, panie Barber — odparł. — Nikogo tu już nie będzie, ale 
mimo to może pan otrzymać domek. Na tę noc nie mam klientów, a więc nie zostanę. 
Odpowiada to panu?
— Świetnie. Proszę zostawić klucz pod słomianką. Jutro panu zapłacę.
— Jak pan chce, panie Barber.
Spojrzałem na plażę. Była tak zatłoczona amatorami kąpieli, niemal nagimi, że 
prawie nie było widać piasku.
— Wygląda na to, że jest ruch w interesie — zauważyłem.
— Jakoś daję sobie radę, ale sezon nie był nadzwyczajny. Trzymać plażę otwartą 
przez całą noc nie opłaca się. Jeśli nic się nie zmieni, rzucę to. Nie ma sensu 
włóczyć się przez całą noc, jeśli nie ma klientów. A jak z panen, panie Barber?
— Nie narzekam. Więc dobrze, przyjdę wieczorem. Do jutra rano.
Wracając do domu, łamałem sobie głowę, żeby znaleźć jakąś wymówkę dla Niny. 
Musiałem podać jakiś rozsądny powód, żeby usprawiedliwić moje wieczorne wyjście. 
Zdecydowałem się wreszcie, żeby jej powiedzieć, że pracuję dla Eda Marshalla w 
nocnej ekipie; mam liczyć wozy dla celów statystycznych jego biura.
Gdy jej to zakomunikowałem, poczułem się łajdakiem, tak bardzo się ucieszyła.
— Wolę zarabiać 50 dolarów tygodniowo, niż siedzieć tu i nic nie robić — 
oświadczyłem.
Tego wieczoru o pół do dziewiątej wyszedłem z bungalowu i udałem się do garażu. 
Mieliśmy starego packarda, który ledwo trzymał się w kupie. Podczas gdy z trudem 
uruchamiałem silnik, mówiłem sobie, że jeśli ta praca przyniesie mi forsę, kupię 
sobie przede wszystkim nowy wóz.
Trzy minuty przed dziewiątą przyszedłem na Plażę Zachodnią. Było całkiem pusto. 
Znalazłem klucz pod słomianką i otworzyłem drzwi. Pawilon składał się z salonu, 
sypialni i pomieszczenia z prysznicem. Wszędzie była klimatyzacja. Na stoliku 
stał telewizor, radio, telefon, w barku odkryłem nawet butelkę whisky i syfon. 
Nie brakowało niczego.
Uruchomiłem klimatyzację, otworzyłem okna i drzwi, a potem usiadłem na werandzie 
na bujaku. Spokój i ciszę zakłócał tylko szmer
25
fal. Ogarnął mnie lekki niepokój. Zastanawiałem się, aką pracę mam wykonać dla 
tej kobiety, a przede wszystkim, ile ma zamiar mi zapłacić. Czekałem około 
dwudziestu minut. W momencie, kiedy zaczęła mnie ogarniać rozpacz, 
niespodziewanie wyłoniła się z ciemności. Nie zauważyłem nawet, kiedy nadeszła. 
Siedziałem wciąż w fotelu. Miałem właśnie zapalić trzeciego papierosa, gdy nagle 
spostrzegłem, że coś się porusza. Podniosłem oczy, to była ona. Stała tuż przy 
mnie.
— Dobry wieczór, panie Barber — powiedziała, zanim zdążyłem się podnieść. 
Usiadła w fotelu obok mnie.
Widziałem ją niezbyt dokładnie. Jedwabny szal zawiązany na głowie osłaniał 
częściowo jej rysy. Miała na sobie ciemnoczerwoną suknię. Ciężka złota 
bransoleta otaczała jej prawą dłoń.
— Wiem dość dużo o panu. Człowiek, który odrzuca dziesięć tysięcy dolarów i nie 
chce współpracować z gangsterami, musi mieć tupet. A ja szukam właśnie kogoś z 
tupetem.
Nie odpowiedziałem.
Zapaliła papierosa. Zdawałem sobie sprawę, że mnie obserwuje. Wolałbym widzieć 
wyraz jej oczu.
— Pan nie boi się narażać na ryzyko, prawda, panie Barber?
— Tak pani sądzi?
— Kiedy zabrał pan pieniądze z mojej torebki, ryzykował pan sześć lat więzienia.
— Byłem pijany.
— Czy gotów jest pan podjąć dość poważne ryzyko?
— To kwestia pieniędzy — odparłem. — Chcę pieniędzy, wcale tego nie ukrywam. Są 
mi potrzebne i zdecydowany jestem je zarobić, ale potrzebna mi jest duża suma, a 
nie jakaś bagatelka.
— Jeśli zrobi pan to, czego od pana zażądam, przyniesie to panu pięćdziesiąt 
tysięcy dolarów.
Miałem uczucie, jakbym otrzymał cios w samo serce.
— Pięćdziesią tysięcy? Pani powiedziała: pięćdziesiąt tysięcy dolarów?
— Tak, to dużo pieniędzy, prawda? Tyle panu dam, jeśli pan zrobi to, co chcę.
Odetchnąłem głęboko, powoli.
Pięćdziesiąt tysięcy dolarów! Perspektywa zainkasowania podobnej sumy 
przyprawiała mnie o palpitację serca.
— O co chodzi?
— Zdaje się, że zainteresował się pan, panie Barber. Gotów jest pan podjąć 
jakieś ryzyko za tę sumę?
26
— Dalibóg, skłonny jestem podjąć mnóstwo ryzyka za tę sumę! Wyobrażałem sobie, 
co mógłbym zrobić z tymi pieniędzmi. Nina i ja moglibyśmy opuścić Palm City i 
gdzie indziej urządzić sobie życie.
— Zanim otrzyma pan dalsze wyjaśnienia — mówiła dalej — muszę oświadczyć panu 
wyraźnie, pragnę być uczciwa, że nie dysponuję żadnymi pieniędzmi poza 
miesięczną pensją, którą otrzymuję od męża. Mój mąż jest przekonany, że jego 
córka i ja powinnyśmy sobie dać radę z pomocą tych sum, które nam przydziela. 
Przyznaję, że dla ludzi rozsądnych są niewątpliwie dość znaczne, ale tak się 
składa, że ani moja pasierbica, ani ja nie należymy do osób rozsądnych.
— Jeśli pani nie ma pieniędzy — odparłem z goryczą — to po co mi pani proponuje 
pięćdziesiąt tysięcy dolarów?
— Postaram się panu wytłumaczyć, w jaki sposób może je pan zarobić.
Spojrzeliśmy na siebie.
— A więc niech pani powie. Jak mogę je zarobić?
— Moja pasierbica i ja potrzebujemy 400 tysięcy dolarów. Potrzebne nam są za dwa 
tygodnie. Mam nadzieję, że pan nam pomoże je zdobyć. Wtedy otrzyma pan 
pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
Przyglądałem się jej uważnie i doszedłem do przekonania, że nie jest obłąkana. 
Przeciwnie, nigdy w życiu nie spotkałem kobiety o tak jasnym umyśle.
— A więc jak mam się do tego zabrać? — nalegałem.
— Mój mąż, oczywiście, mógłby nam dać tę sumę bez najmniejszych trudności — 
ciągnęła dalej z największym spokojem. — Chciałby jednak wiedzieć niewątpliwie, 
na co nam potrzeba tyle pieniędzy i właśnie tego nie możemy mu powiedzieć. — W 
tym miejscu zrobiła krótką przerwę i potrząsnęła papierosem, żeby strącić 
popiół. — Ale przy pańskiej pomocy mogłybyśmy otrzymać tę sumę bez potrzeby 
udzielenia odpowiedzi na kłopotliwe pytania.
Mój początkowy entuzjazm osłabł. Podejrzewałem jakiś podstęp i starałem się mieć 
na baczności.
— Na co pani te pieniądze? — spytałem.
Nie odpowiedziała na moje pytanie, zadowoliła się tylko następującą uwagą:
— Potrafił pan świetnie odkryć, kim jestem. Sam pan sobie poradzi.
— Nawet mały chłopiec by to potrafił. Jeśli chce pani zachować incognito, nie 
może się pani rozbijać tym rollsem. Czy jest pani ofiarą szntażu?
— To pana nie obchodzi. Mam pomysł, w jaki sposób zdobyć te
27
pieniądze, ale potrzebna mi jest pańska pomoc, dlatego gotowa jestem dać panu 
pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
— Których pani nie ma.
— Ale które będę miała dzięki panu! Wszystko to podobało mi się coraz mniej.
— Sprecyzujmy teraz, na czym polega pani plan.
— Kidnaperstwo. Trzeba porwać moją pasierbicę — powiedziała zimno. — Okup będzie 
ustalony na pięćset tysięcy dolarów. Otrzyma pan z tego dziesięć procent. Resztą 
podzielimy się z pasierbicą.
— Kto dokona porwania?
— Oczywiście nikt. Odette ukryje się gdzieś, a pan zażąda, okupu. Właśnie do 
tego jest mi pan potrzebny. Będzie pan tym groźnym głosem, który odezwie się w 
telefonie. To jest dość proste, ale trzeba żeby było dobrze zrobione. Za telefon 
i podjęcie okupu ofiaruję panu pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
Ujawniła teraz swój plan. Zrobiło mi się sucho w ustach.
Porwanie to zbrodnia szczególnie poważna. Jeśli kiedykolwiek dam się wciągnąć w 
tę historię, muszę być szczególnie rozważny. Kidnaperstwo kwalifikuje się do 
komory gazowej, jeśli sprawca da się złapać.
Jej wspaniały pomysł zawierał tyle ryzyka co morderstwo, ponieważ narażał mnie 
na karę śmierci.
Rozdział 3
Mała czarna chmurka zasłoniła księżyc. Przez dwie lub trzy minuty morze 
wyglądało jakby pokryte lodem. Niegościnna plaża pogrążyła się w ciemnościach. 
Potem chmura oddaliła się i woda znowu mieniąc się srebrem, zwilżała lśniący 
piasek.
Rhea Malroux patrzyła na mnie.
— Nie ma innego sposobu, żeby zdobyć te pieniądze. Nie obejdzie się bez 
kidnaperstwa. To jedyny sposób, żeby zmusić mego męża do wypłaty tych tysięcy. 
Sprawa jest dosyć poważna, trzeba tylko opracować szczegóły.
— Za kidnaperstwo grozi kara śmierci. Czy pani zastanowiła się nad tym?
— Ależ nikt nie będzie porwany! — odparła wyciągając swe piękne kształtne nogi. 
— Jeśli przypadkiem sprawa przyjmie zły obrót, powiem mężowi prawdę i wszystko 
na tym się skończy.
Jej rozumowanie było tak mało przekonywające, jak namowy handlarza próbującego 
mi sprzedać fałszywy dywan z Buchary.
Jednak perspektywa zainkasowania pięćdziesięciu tysięcy dolarów drążyła mi mózg. 
Jeśli sam opracuję wszystkie szczegóły, będę mógł zdobyć tę forsę — tłumaczyłem 
sobie.
— Według pani, mąż uśmiechnie się i potraktuje was jak dwie niegrzeczne 
dziewczynki, to wszystko? Nieważne, że zawiadomię go telefonicznie o porwaniu 
córki i zażądam okupu. Uzna to za znakomity żart ... Sądzi pani, że oświadczy 
policji, iż chodzi jedynie o zabawną mistyfikację, ukartowaną przez jego żonę i 
córkę, żeby wydusić z niego pół miliona dolarów?
Przez dłuższą chwilę milczeliśmy oboje.
— Pański ton wcale mi się nie podoba. Pan jest bezczelny — oświadczyła.
— Proszę mi wybaczyć, ale swego czasu byłem dziennikarzem. Wiem może lepiej niż 
pani, że wiadomość o porwaniu córki Feliksa Malroux znajdzie się na stronie 
tytułowej wszystkich dzienników świata. Może nawet zaistnieć jakby nowa afera 
Lindbergha.
29
Poruszyła się w fotelu. Widziałem, jak zaciska pięści.
— Pan przesadza. Nie pozwolę mężowi wezwać policji — protestowała zmienionym 
głosem. — Sytuacja będzie inaczej wyglądała: Odette zniknie. Pan zadzwoni do 
mego męża i zawiadomi go, że została porwana. Otrzyma córkę z powrotem po 
wypłaceniu okupu w wysokości 500 tysięcy dolarów. Mąż zapłaci. Pan podejmie 
pieniądze i Odette wróci do domu. Sprawa dalej się nie posunie.
— Tak przynajmniej pani to sobie wyobraża. Uczyniła gest zniecierpliwienia.
— Wiem dobrze, że cała sprawa ograniczy się do tego, panie Barber. Mówił pan, że 
gotów jest narazić się na to ryzyko, jeśli dobrze panu zapłacę. Proponuję 
pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Jeśli uważa pan, że to za mało, niech pan powie, 
zwrócę się do kogoś innego?
— Tak pani myśli? — odparłem. — Niech się pani nie łudzi. Niełatwo będzie 
znaleźć kogoś, kto zgodzi się na podobną propozycję. Cała ta historia wcale mi 
się nie podoba. Jest za dużo możliwości komplikacji. Przypuśćmy, że pani mąż 
wezwie policję, wbrew temu, co pani mówi. Skoro raz wezwmę sprawę w swoje łapy, 
nie puszczą, aż kogoś zamkną, a tym kimś mogę być ja.
— Policja nie będzie interweniować. Już panu to mówiłam: moim mężem ja się 
zajmę.
Wyobraziłem sobie tego milionera, starca umierającego na raka. Zapewne stracił 
już wszelką bojowość. Może ona ma słuszność. Może jest w stanie skłonić go do 
zapłacenia tych pięciuset tysięcy dolarów bez stawiania oporu. Może...
Ale ten nagły odruch litości natychmiast zniknął. Tłumaczyłem sobie, że jeśli 
wszystko dobrze pójdzie, będę miał w kieszeni pięćdziesiąt tysięcy dolarów.
— Czy pasierbica zgadza się na pani plan?
— Oczywiście! Tak samo jak mnie potrzebne są jej pieniądze. Pstryknięciem 
wyekspediowałem niedopałek w otaczające nas ciemności.
— Uprzedzam panią, że jeśli wmiesza się w to policja, wszyscy będziemy mieli 
kłopoty!
— Dochodzę w końcu do przekonania, że nie jest pan człowiekiem, którego 
szukałam. Mam wrażenie, że oboje tracimy niepotrzebnie czas.
Powinienem zgodzić się z jej oceną i pozwolić jej zniknąć w ciemnościach tak 
niepostrzeżenie, jak się zjawiła, ale pięćdziesiąt tysięcy dolarów, które mi 
przyrzekła, nie dawały mi spokoju. Byłem zafascynowany możliwością zdobycia 
takiej fortuny. Na tej werandzie,
30
w blasku księżyca, uświadomiłem sobie, że gdyby dyrektor policji położył wtedy 
na biurku pięćdziesiąt tysięcy dolarów, w nowych szeleszczących bankrfotach, nie 
oparłbym się pokusie. W tym momencie zrozumiałem, że moja uczciwość nie 
pozwoliła mi przyjąć łapówki w wysokości dziesięciu tysięcy, ale nie dotyczyło 
to pięćdziesięciu tysięcy dolarów.
— Chciałem panią tylko ostrzec — odparłem. — Będzie wspaniale, jeśli pani, 
pasierbica i ja spotkamy się w kiciu! Niespodziewanie wy buchnęła gniewem.
— Ile razy mam panu tłumaczyć? — krzyknęła. — A więc czy mogę liczyć na pana, 
tak czy nie?
— Pani przedstawiła mi swój plan w ogólnych zarysach. Jeśli dowiem się 
dokładnie, czego się pani po mnie spodziewa, będę mógł podjąć decyzję.
Zdusiła papierosa na balustradzie otaczającej werandę ruchem, który zdradzał jej 
wściekłość.
— Odette zniknie, pan zatelefonuje do mojego męża. Oznajmi, że jego córka 
została porwana i że odzyska wolność po złożeniu okupu w wysokości 500 tysięcy 
dolarów. Musi pan dać do zrozumienia memu mężowi, że jeśli nie wypłaci tych 
pieniędzy, Odette nigdy nie wróci do domu. Trzeba to przeprowadzić w sposób 
przekonywający, ale jeśli o to chodzi, mam do pana zaufanie.
— Czy mąż łatwo wpada w panikę? — spytałem.
— Uwielbia swoją córkę — odparła z całym spokojem. — Biorąc pod uwagę 
okoliczności, na pewno wytrąci go to z równowagi.
— Co mam dalej robić?
— Powiadomi go pan, w jaki sposób ma złożyć okup. Podejmie pan pieniądze, 
odbierze swoją część, a resztę mi zwróci.
— I oczywiście pani pasierbicy. Milczała przez chwilę.
— Tak, oczywiście — powiedziała.
— Istotnie, sprawa wydaje się całkiem prosta. Sęk w tym, czy pani zna naprawdę 
tak dobrze swego męża, jak to sobie wyobraża. Może nie wpaść w panikę. Może 
zawiadomić policję. Człowiek, który potrafił zgromadzić tak ogromną fortunę, 
musi mieć coś w sobie. Czy pomyślała pani o tym?
— Powiedziałam panu, biorę to na siebie. — Zaciągnęła się papierosem, którego 
rozżarzony koniec rozjaśniał jej usta, czerwone i błyszczące. — Jest chory. 
Przed dwoma laty, trzema laty byłoby to niemożliwe. Ale ktoś ciężko chory, panie 
Barber, nie posiada dość odporności, kiedy osobie, którą kocha, grozi 
niebezpieczeństwo.
31
Ogarnął mnie niesmak, przecież moja żona mogłaby być też taka.
— Pani na pewno ma w tej sprawie lepsze rozeznanie niż ja — powiedziałem.
Znów zapadło milczenie. Czułem, jak w ciemnościach wpatruje się we mnie 
uporczywie, z rosnącą antypatią.
— Więc? Zgadza się pan czy nie?
Znów zamajaczyły przede mną dolary, pięćdziesiąt tysięcy! Nie wolno rzucać się 
na ślepo w tę aferę, lecz przy odrobinie rozsądku i odpowiedniej metodzie, może 
się to udać.
— Chcę się zastanowić. Jutro dam odpowiedź. Czy zechce pani zatelefonować tutaj 
do mnie o godzinie jedenastej?
— Nie może pan zaraz powiedzieć: tak czy nie? .
— Muszę się namyślić. Jutro zakomunikuję pani moją definitywną decyzję.
Wstała, otworzyła torebkę, wyjęła zwitek banknotów i położyła na stole.
— Powinno wystarczyć na zapłacenie pawilonu i pokrycie innych kosztów. Zadzwonię 
jutro.
Oddaliła się bezszelestnie, tak jak się pojawiła, i zniknęła jak zjawa w 
ciemnościach.
Wziąłem pieniądze leżące na stole. Dziesięć banknotów po dziesięć dolarów. 
Gładziłem je i pieściłem próbując sobie wyobrazić, że pomnożyły się razy 
pięćset.
Była dziesiąta dziesięć. Miałem przed sobą dwie godziny, dopiero wtedy mogłem 
wrócić do domu. Siedziałem na werandzie w świetle księżyca, wpatrzony w morze. 
Zastanawiałem się nad jej propozycją. Analizowałem ją dokładnie z różnych 
punktów widzenia, przede wszystkim brałem pod uwagę moment niebezpieczeństwa.
Krótko po północy podjąłem decyzję. Nie było to łatwe, lecz dałem się 
zasugerować sumą, którą mi ofiarowała.
Dzięki tej forsie będę mógł zacząć z Niną nowe życie.
Pod pewnymi warunkami postanowiłem spełnić życzenie pani Mal-roux.
Nazajutrz rano, skoro świt, udałem się do pawilonu. Oświadczyłem Billowi 
Holdenowi, że pragnę zatrzymać domek jeszcze co najmniej jeden dzień, może 
więcej, i zapłaciłem za dwa dni.
Położyłem się na słońcu, po czym kilka minut przed jedenastą wróciłem i usiadłem 
przy telefonie. Z wybiciem jedenastej zadźwięczał dzwonek.
— Barber przy aparacie.
32
— Tak czy nie?
— Tak — odparłem — ale pod pewnymi warunkami. Chcę porozmawiać z panią i z drugą 
zainteresowaną osobą. Proszę przyjść wraz z nią tutaj dzisiaj wieczorem o 
dziewiątej.
Nie pozostawiłem jej czasu na dyskusję i odłożyłem słuchawkę. Zależało mi, żeby 
dać jej do zrozumienia, że teraz ja wziąłem sprawę w swoje ręce. Odtąd do mnie 
należała inicjatywa.
Telefon znów zadzwonił, ale nie odpowiedziałem. Wyszedłem z pawilonu i zamknąłem 
drzwi na klucz.
Telefon wciąż dzwonił. Skierowałem się w stronę miejsca, gdzie zaparkowałem 
mojego packarda.
n
Wróciłem do pawilonu o szóstej. Wstąpiłem przedtem do domu i zabrałem stamtąd 
różne rzeczy. Niny na szczęście nie było, w przeciwnym razie dopytywałaby się 
zapewne, do czego są mi potrzebne: duży zwój przewodu elektrycznego, kaseta z 
narzędziami i magnetofon, który kupiłem za czasów mojej pracy w „Heraldzie"; 
Nina potrafiła go zachować przez cały czas mojej nieobecności.
Dwie godziny spędzone poprzedniej nocy na przestudiowaniu projektu Rhei Marloux 
nie były stracone. Szybko zrozumiałem, że rzeczą zasadniczą dla zapewnienia 
sobie bezpieczeństwa było zdobycie absolutnej pewności, że ani Rhea, ani jej 
pasierbica w razie wsypy nie zostawią mnie na lodzie. Postanowiłem zarejestrować 
naszą dyskusję bez wiedzy moich partnerek. Gdyby Malroux wniósł skargę, taka 
ewentualność zawsze była możliwa, obie damy mogłyby twierdzić, że nic nie 
wiedziały i zrzucić na mnie całą odpowiedzialność.
Kiedy przybyłem na plażę, zaniosłem magnetofon do sypialni i schowałem go w 
szafie. Aparat pracował dość cicho, ale nie chciałem narażać się na ryzyko — 
jedna czy druga mogłaby coś usłyszeć, gdybym zainstalował magnetofon w salonie. 
Wywierciłem dziurkę w głębi szafy i przesunąłem przez nią główny przewód. 
Rozwinąłem w salonie i połączyłem dyskretnie z kontaktem w ten sposób, że kiedy 
wejdę do pawilonu i zapalę światło, magnetofon zacznie działać.
Wahałem się przez chwilę, gdzie umieścić mikrofon, wreszcie zdecydowałem się 
przymocować go pod stolikiem stojącym z boku w kącie, tak że przejęcie dźwięku 
nie mogło napotkać na żadne trudności.
Przygotowania zabrały mi nieco czasu. O siódmej przystąpiłem do
33
przeprowadzania decydujących prób. Magnetofon funkcjonował bez zarzutu i ze 
wszystkich punktów w salonie rejestrował głos.
W moim pojęciu istniały tylko dwie możliwe przeszkody: panie nie zechcą wejść do 
pawilonu i będą wolały pozostać w ciemności na werandzie. Miałem nadzieję, że 
potrafię je nakłonić, żeby weszły. Powiem na przykład, że jakiś nocny 
spacerowicz może nas zauważyć, jeśli zostaniemy na dworze.
Na plaży było jeszcze sporo ludzi, ale tłum rozchodził się. Za godzinę plaża 
opustoszeje.
Porządkowałem właśnie kasetę z narzędziami, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Byłem 
tak zaabsorbowany, że ten suchy dźwięk wstrząsnął mną. Znieruchomiałem na 
chwilę, stałem ze wzrokiem wbitym w drzwi. Szybko wsunąłem narzędzia pod 
poduszkę i otworzyłem.
Na progu stał Bili Holden.
— Proszę wybaczyć, że przeszkadzam — powiedział. — Chciałbym tylko wiedzieć, czy 
zatrzymuje pan pawilon przez jutrzejszy dzień. Mam propozycję wynajęcia.
— Chciałbym go zatrzymać na cały tydzień, Bili. Muszę napisać kilka artykułów, 
świetnie mi się tu pracuje. Rachunek ureguluję z końcem tygodnia, jeśli to panu 
odpowiada.
— Ależ oczywiście, panie Barber, umowa stoi. Proszę zostać do końca tygodnia.
Po jego odejściu wyjąłem skrzynkę z narzędziami, zamknąłem drzwi i udałem się do 
packarda. Nie miałem ochoty wracać do domu. Poszedłem do restauracji ze świeżymi 
rybami, znajdującej się w odległości około kilometra od plaży. Kiedy skończyłem 
posiłek, była za dwadzieścia dziewiąta.
Zapadał zmierzch.
Wróciłem do pawilonu. Plaża opustoszała. Przypomniałem sobie, że nie powinienem 
zapalać światła. Po omacku uruchomiłem klimatyzator. Chciałem, żeby przyjemny 
chłód powitał moje damy, kiedy przyjdą. Na werandzie panował duszący upał, 
rozwiązałem krawat i usiadłem w fotelu.
Ogarnął mnie niepokój. Zastanawiałem się, czy Rhea znów się spóźni i jak wygląda 
jej pasierbica, Odette.
Zadawałem sobie pytanie, czy po usłyszeniu tego, co mam im zamiar powiedzieć, 
będą miały odwagę zrealizować swój zamiar.
Kilka minut po dziewiątej usłyszałem jakiś szelest, szybko odwróciłem głowę. 
Ujrzałem Rheę Malroux wstępującą na schodki wiodące na werandę. Była sama.
Podniosłem się.
34
— Dobry wieczór — powiedziała idąc w kierunku jednego z foteli.
— Wejdźmy — rzekłem. — Zauważyłem, że ktoś tędy przechodził. Nie trzeba, żeby 
nas widziano razem. — Otworzyłem drzwi i przekręciłem kontakt. — Gdzie jest pani 
pasierbica?
Weszła za mną do środka, zamknąłem drzwi.
— Pewnie wkrótce nadejdzie — odparła, jakby jej to było kompletnie obojętne.
Usiadła w fotelu. Nosiła bladoniebieską suknię bez rękawów. Na szczupłych 
stopach płaskie sandałki. Zdjęła czarny szal okrywający jej głowę i szybkim 
ruchem wstrząsnęła włosami brązowymi, o złotawym odcieniu. Także tym razem jej 
twarz osłaniały zielone okulary.
— Nie będę się wtrącał do tej sprawy, zanim z nią nie pogadam
— oświadczyłem. — Chcę mieć pewność, madame Malroux, że Odette jest 
wtajemniczona w projekt porwania i że zgadza się na to. Rhea rzuciła mi 
druzgocące spojrzenie.
— Naturalnie, że się zgadza — powiedziała ostrym tonem. — Co pan przez to 
rozumie?
— Pragnę usłyszeć jej osobiste zapewnienie — odparłem siadając. Mówiłem dalej 
głównie do magnetofonu. — Moja prośba nie jest wcale nierozsądna. Oświadcza mi 
pani, że wspólnie z pasierbicą ukartowałyś-cie plan fikcyjnego kidnaperstwa. Są 
wam potrzebne pieniądze, 400 tysięcy dolarów. Jedynym sposobem uzyskania od pani 
męża tej sumy jest upozorowane porwanie. Jeśli udzielę wam pomocy, zapłaci mi 
pani 50 tysięcy dolarów. — W tym miejscu przerwałem na chwilę. — Kid-naperstwo 
jest poważnym przestępstwem. Chcę mieć pewność, że pani pasierbica zdaje sobie 
sprawę, na co się naraża...
— Ona wie oczywiście na co się naraża! — odparła Rhea podniesionym tonem. — Nie 
jest już dzieckiem.
— A pani jest całkiem pewna, że mąż w żadnym wypadku nie wniesie skargi? — 
spytałem. Zaczęła nerwowo wybijać takt na poręczy fotela.
— Ma pan wyjątkowy talent do marnowania czasu — powiedziała.
— Mówiliśmy już chyba o tym wszystkim?
Uznałem, że to wystarczy. Ta krótka rozmowa została zarejestrowana. Rhea nie 
będzie mogła wyprzeć się roli, jaką odegrała w tej aferze, na wypadek gdybyśmy 
mieli kłopoty.
Spojrzałem na zegarek, było pół do dziesiątej.
— Nie chcę dyskutować nad pani propozycją ani jej przyjąć, zanim nie pomówię z 
pani pasierbicą. Rhea zapaliła papierosa.
35
— Powiedziałam jej, żeby przyszła — odrzekła — ale ona rzadko robi to, co się 
jej mówi. Nie myślał pan chyba, że siłą zaciągnę ją aż tutaj. W tym momencie 
usłyszałem jakiś szmer na dworze.
— To może być ona — powiedziałem. — Pójdę zobaczyć.
Otworzyłem drzwi. Młoda kobieta stała przed schodkami i patrzyła na mnie. Przez 
dłuższą chwilę przyglądaliśmy się sobie. Potem uśmiechnęła się i powiedziała:
— Dobry wieczór!
Odette Malroux była mała, dobrze zbudowana. Miała na sobie sweterek z białego 
kaszmiru i spodnie z materiału imitującego lamparcią skórę. Strój specjalnie 
uwydatniał jej piękne kształty. Włosy dziewczyny, podobnie jak Niny, czarne jak 
kruk, z przedziałkiem na środku głowy, spadały falami na ramiona z wystudiowaną 
niedbałością. Owal twarzy kształtem przypominał serce, cerę miała jasną, oczy 
szare, krótki wąski nosek. Usta lśniły jaskrawą czerwienią. Była to typowa 
przedstawicielka zepsutej młodzieży. Dziewczęta tego pokroju spotyka się 
wszędzie: agresywne, zbuntowane, rozczarowane życiem, zblazowane na punkcie 
seksualnym, wałęsające się bez celu; krótko mówiąc, jedna z tych nielicznych 
istot żyjących na uboczu społeczeństwa.
— Panna Malroux?
Wybuchnęła śmiechem, po czym weszła wolno na schody.
— A pan to pewnie Ali Baba. Co porabia pańskich czterdziestu rozbójników?
— Och, wejdź wreszcie, Odette! — zawołała Rhea ze złością. — Zostaw te mądrości 
dla twoich kretyńskich kumpli.
Dziewczyna zmarszczyła nosek, potem mrugnęła do mnie porozumiewawczo. Wyminęła 
mnie, żeby wejść do pawilonu. Jej płynny chód był umiejętnie podkreślony. Małe, 
krągłe pośladki poruszały się jak na rolkach.
Zamknąłem drzwi.
Myślałem o magnetofonie. Taśma była obliczona na czterdzieści minut. Muszę nieco 
przyspieszyć akcję, jeśli chcę mieć zanotowaną całą rozmowę.
— Witaj Rheo, skarbie! — powiedziała Odette padając na fotel w pobliżu mnie. — 
On jest bombowy, prawda?
— Och! Bądź cicho! — przerwała jej Rhea oschłym tonem. — Siedź spokojnie i 
słuchaj. Pan Barber chce z tobą porozmawiać.
Dziewczyna zwróciła oczy na mnie, zatrzepotała powiekami. Wsunęła nogi pod 
siebie, jedną rękę położyła na biodrze, o drugą oparła podbródek, przybierając 
minę niesłychanie poważną.
36
— A więc proszę, niech pan mówi.
Zanurzyłem spojrzenie w szarych oczach Odette. Jej chłopięcy sposób bycia nie 
wprowadził mnie w błąd ani na chwilę. Na próżno się wysilała, oczy ją zdradzały. 
Miała niespokojne spojrzenie młodej dziewczyny zbitej z tropu, niezdecydowanej, 
zdającej sobie sprawę, że wciągnięto ją w niebezpieczną grę. Nie miała jednak 
dość energii, żeby się przeciwstawić.
— Chcę usłyszeć z pani ust — powiedziałem — czy pani bierze udział w 
projektowanym kidnaperstwie?
Wzrok jej musnął Rheę, po czym skierował się na mnie.
— Czy biorę udział? — roześmiała się cicho. — On jest cudowny, Rhea! Ależ tak, 
oczywiście, biorę udział. Rhea, mój skarb, i ja ukartowałyśmy to razem. Prawda, 
że to wspaniały pomysł?
— Doprawdy? — patrzyłem na nią uparcie. — Istnieje prawdopodobieństwo, że pani 
ojciec nie będzie podzielał tej opinii.
— To pana nie obchodzi! — krzyknęła Rhea. — A teraz, skoro osiągnął już pan 
swoje, moglibyśmy może porozmawiać o sprawie zasadniczej.
— Istotnie, możemy porozmawiać — rzekłem. — A więc kiedy?
— Możliwie najszybciej, pojutrze? — zaproponowała Rhea.
— Panna Malroux zniknie ... A dokąd zniknie?
— Niech mnie pan nazywa Odette ... jak wszyscy kumple — zaproponowała dziewczyna 
wysuwając biust w moim kierunku. Nie zwracając na nią najmniejszej uwagi, Rhea 
mówiła dalej:
— Jest taki mały hotelik w Carmel. Może się tam zatrzymać. Wszystko nie potrwa 
dłużej jak trzy, cztery dni.
— Jak się tam dostanie?
Rhea uczyniła gest zniecierpliwienia.
— Ma samochód.
— Cudo — tłumaczyła Odette. — Triumph 3, mknie jak wiatr.
— Nie może pani jechać takim wozem, zwracającym uwagę — powiedziałem. — Musi 
pani siedzieć jak mysz pod miotłą! Była zaskoczona, ale prztaknęła:
— Tak, możliwe. Zwróciłem się do Rhei.
— Oczywiście jedynie pani mąż, pani i pasierbica będziecie wtajemni-czni w to 
porwanie? Zmarszczyła brwi.
— Oczywiście.
— Pani może łatwo zniknąć? — spytałem Odette. — Nie ma pani przyjaciół? A 
służba?
37
Wzruszyła ramionami.
— Spędzam czas przeważnie poza domem. Spojrzałem na Rheę.
— Na miejscu pani męża, gdyby ktoś zatelefonował, że moja córka została porwana 
i mam zapłacić 500 tysięcy dolarów, wcale bym się nie spieszył z buleniem forsy. 
Pani inscenizacji brak nastroju. Gdybym był pani mężem, pomyślałbym, że ktoś 
sobie zażartował. — Zgasiłem papierosa. — I wezwałbym policję — dodałem.
— Wszystko będzie zależało od pańskich umiejętności perswazji, kiedy pan do 
niego zadzwoni — rzekła Rhea. — Za to panu płacę.
— Rozwinę całą moją zdolność perswazji — zapewniałem — ale załóżmy, że mimo 
wszystko wezwie gliny? Co pani zrobi? Powie pani, że to kawał? Przyznacie się 
obydwie, że chciałyście tylko zażartować, albo nic nie powiecie, spodziewając 
się, że może jednak otrzymam forsę i policja nie odkryje prawdy?
— Przecież wychodzę z siebie, żeby panu powiedzieć... — zaczęła wściekłym tonem.
— Rozumiem, co pani do mnie mówi — przerwałem — ale nie jestem obowiązany pani 
wierzyć. Jeżeli policja się wtrąci, czy pani zawiesi działanie, czy też będzie 
kontynuować tę komedię?
— Będziemy kontynuowały — oświadczyła Odette. — Są nam potrzebne pieniądze.
Zdecydowanie, które zadźwięczało nagle w głosie dziewczyny, kazało mi zwrócić na 
nią oczy. Z ponurą miną patrzyła nie na mnie, lecz na Rheę.
— Tak — rzekła Rhea — potrzebujemy tych pieniędzy, lecz powtarzam panu po raz 
setny, że policja nie będzie interweniowała.
— Rozsądek nakazuje, żeby rozważyć taką ewentualność — rzekłem. — Dobrze, 
możliwe, że pani mąż zapłaci okup, lecz jest niemal pewne, iż po odzyskaniu 
córki zwróci się do policji, która przeprowadzi śledztwo. Człowiek, który 
potrafił zdobyć tyle pieniędzy co pani mąż, nie może być głupcem. Skąd może pani 
wiedzieć, że nie każe zanotować numerów banknotów? Co pani będzie miała z tej 
kupy pieniędzy, jeśli nie odważy się pani ich wydać?
— Dopilnuję, żeby tego nie zrobił — oświadczyła Rhea. — Nie ma powodu do 
niepokoju.
— Doprawdy? Chciałbym podzielać pani optymizm.
— Mój mąż jest bardzo chory — tłumaczyła Rhea głosem zimnym, ostrym. — Robi, co 
mu każę.
Czułem, jak mnie przebiega dreszcz na widok tych kobiet. Przy-
38
glądały mi się bacznie. Odette zrezygnowała ze swoich gierek. Zdawało się nagle, 
że jest tak samo twarda i bezlitosna jak tamta, starsza.
—'Przypuśćmy jednak, że mąż zawiadomi policję. Jeśli panie nie zgodzą się na 
moją koncepcję, proszę powiedzieć, zrezygnuję ze wszystkiego.
Rhea obejmowała kurczowo rękami kolana. Odette, patrząc uważnie, gryzła 
paznokieć.
Zwróciłem się wprost do niej.
— Mamy dzisiaj wtorek. Do soboty możemy być gotowi. Chcę, żeby się pani umówiła 
z przyjaciółką na sobotni wieczór do kina. Może pani to zaaranżować?
Ujrzałem blask zdziwienia w jej oczach. Skinęła głową potakująco.
— Chcę, żeby pani jadła obiad w domu i powiedziała ojcu, dokąd idzie. Proszę 
ubrać się ekstrawagancko, tak żeby się na panią ludzie gapili. Umówi się pani z 
przyjaciółką na ósmą, ale nie pójdzie na spotkanie. Pojedzie pani swoim wozem do 
„Piratów". To taki mały bar—restauracja, trzy kilometry stąd. Może zna go pani?
Znów skinęła głową.
— Zatrzyma się pani na parkingu i wejdzie do baru na drinka. O tej porze będzie 
tam tłum ludzi. Chyba nie spotka pani nikogo ze swych przyjaciół. Co pani o tym 
sądzi?
— Nie ma obawy — odpowiedziała. — Moi przyjaciele nie uczęszczają do takich 
knajp!
— Tak właśnie myślałem. Zależy mi na tym, żeby panią tam widziano. Niech pani 
wywróci kieliszek albo zrobi byle co, żeby zwrócić na siebie uwagę. Po pięciu 
minutach opuści pani lokal. Przede wszystkim nie nawiązywać z nikim rozmowy. Na 
parkingu będzie stał mój wóz. Proszę się upewnić, że nikt pani nie śledzi i 
wskoczyć do mego packarda. Znajdzie tam pani rzeczy i rudą perukę. Zmieni pani 
suknię i włoży perukę.
Potem odstawię triumpha na parking w Lone Bay. Pani pojedzie ze mną. Zostawię 
pani samochód na parkingu. Nie odkryją go, zanim nie będzie nam znów potrzebny.
Kiedy się spotkamy, udamy się razem na lotnisko. Kupię pani bilet do Los 
Angeles. Pojedzie pani do hotelu, gdzie będzie zarezerwowany pokój. Oświadczy 
pani w recepcji, że się źle czuje. Zostanie w pokoju i każe sobie tam przynosić 
jedzenie. To potrwa tak długo, aż dam pani sygnał do powrotu. Uprzedzę panią 
telefonicznie. Czy słuchała mnie pani uważnie?
Skinęła głową. Nie gryzła już paznokci, zdawała się być zaintrygowa-
na.
39
— Cała ta komedia nie jest wcale potrzebna — wtrąciła Rhea.
— Wystarczy, żeby zatrzymała się w hotelu w Carmel... Przerwałem jej.
— Chce pani zdobyć skarb, tak czy nie?
— Czy mam to powtórzyć jeszcze raz? — odparła z wściekłością.
— Mówiłam panu, że chcę.
— Więc niech mi się pani podporządkuje. Inaczej nie będzie go pani miała.
— Uważam, że plan jest wspaniały — oświadczyła Odette. — Zrobię wszystko, co pan 
zechce, Harry... Mogę mówić panu „Harry"?
— Może mnie pani nazywać, jak się pani podoba, pod warunkiem, że wykona pani, co 
każę. — Zwróciłem się do Rhei. — Kiedy Odette będzie już w samolocie, zadzwonię 
do pani męża. On jest milionerem. Czy to możliwe, że będzie ze mną rozmawiał?
— Telefon odbierze sekretarz — wyjaśniła. — Jeśli pan oświadczy, że dzwoni w 
sprawie córki, sekretarz spyta go, czy zgadza, się na rozmowę. Będę tam. 
Postaram się, żeby mąż z panem mówił.
— Będzie już późna pora. Mam nadzieję, że koleżanka Odette zadzwoni, żeby się 
dowiedzieć, co się z nią stało. — Spojrzałem na dziewczynę. — Sądzi pani, że 
zatelefonuje?
— Oczywiście.
— To jest konieczne dla stworzenia odpowiedniej atmosfery. Pani zniknięcie 
powinno być stwierdzone przed moim telefonem.
— Zadzwoni na pewno — zapewniała Odette.
— Dobrze, powiem ojcu, że daję mu dwa dni na dostarczenie pieniędzy i żeby 
czekał na dalsze instrukcje. — Zwróciłem się do Rhei.
— Pani musi go nakłonić do zachowania spokoju. Przede wszystkim musi się pani 
postarać, żeby nie polecił zanotować numerów banknotów. Nie wiem, jak się to 
pani uda zrobić. W razie niepowodzenia nie będzie pani mogła wydać nawet jednego 
dolara. Zresztą ja również.
— Załatwię to — zapewniła Rhea sucho.
— Spodziewam się. Po dwóch dniach zatelefonuję powtórnie. Czy pani mąż ma dość 
siły, żeby mógł sam przywieźć okup? Skinęła głową.
— Nie zechce tego przekazać nikomu, przyrzekam... Uniosłem do góry brwi.
— Nawet pani?
Odette zaczęła chichotać, zasłoniwszy usta ręką. Rhea zmarszczyła brwi, jej rysy 
stwardniały.
— Ma oczywiście do mnie pełne zaufanie — powiedziała z wściekłoś-
40
cią — ale będzie uważał, że ta misja jest dla mnie zbyt niebezpieczna. Nie 
pozwoli mi nawet towarzyszyć sobie.
— Dobrze — zapaliłem nowego papierosa. — Powiem mu, żeby wyruszył o drugiej nad 
ranem i wjechał na szosę prowadzącą do wschodniej plaży. Niech weźmie rollsa. O 
tej porze nie będzie żadnego ruchu. Pieniądze umieści w skórzanej walizeczce. W 
pewnym miejscu zauważy sygnały świetlne. Tam właśnie wyrzuci przez okno 
walizeczkę i pojedzie dalej. Nie wolno mu się zatrzymywać. Tymczasem Odette 
wróci. Będzie na mnie czekała w pawilonie. Wezmę moją część i resztę jej oddam. 
Co zrobicie z tymi pieniędzmi, nie obchodzi mnie, po winny ście jednak 
postępować rozsądnie.
— Ach, nie! — zaprotestowała Rhea gwałtownie. — Nie zgadzam się. Pieniądze 
powinien pan oddać mnie, nie jej.
Odette poprawiła się w fotelu i wyprostowała nogi. Jej bladą twarz wykrzywił 
grymas niesmaku.
— A dlaczego nie ma mi ich dać? — krzyknęła przenikliwym głosem.
— Nie powierzyłabym ci nawet pół dolara! — krzyknęła Rhea. Jej oczy błyszczały. 
— On mnie je odda!
— Myślisz, że mam zaufanie do ciebie? — odparła Odette złośliwie. — Skoro raz 
pieniądze wpadną w twoje szpony...
— Dosyć, dosyć, wystarczy! — przerwałem. — Szkoda czasu. Mam lepszy sposób. 
Zredaguję list. Odette go przepisze i wyśle do ojca. Będzie to bardziej 
przekonujące i zaoszczędzi mi trzeciego telefonu. Wytłumaczę mu, w jaki sposób 
ma dostarczyć okup. Napiszę, żeby po zapłaceniu jechał dalej, aż na parking w 
Lone Bay, gdzie córka będzie na niego czekała. Jazda potrwa z pół godziny. 
Będziecie więc obie miały dość czasu, żeby przyjść tu po pieniądze. Co wy na to?
— A jeśli papa nie znajdzie mnie na parkingu, ryzykujemy, że zaalarmuje policję 
— zauważyła Odette.
Była to pierwsza rozsądna uwaga, jaką od chwili przybycia wypowiedziały jej 
usta.
— To prawda. A więc proszę zaznaczyć w liście, że czeka go wiadomość w Lone Bay. 
Tam się dowie, gdzie może panią odnaleźć. Umieszczę wiadomość w pani 
samochodzie. Kiedy przeczyta, zorientuje się, że pani wróciła do domu. Czy to 
logiczne?
Rhea nie spuszczała ze mnie wzroku.
— A więc musimy panu powierzyć całą forsę, panie Barber? Uśmiechnąłem się do 
niej.
— Jeśli nie miała pani zaufania, nie trzeba się było do mnie zwracać. Ma pani 
może jakieś lepsze propozycje? Nadszedł właściwy moment, żeby je ujawnić.
41
Obie kobiety porozumiały się wzrokiem, Rhea wahała się przez chwilę, po raz 
ostatni, po czym oświadczyła:
— Teraz, kiedy postanowiliśmy, że będę obecna przy wręczaniu pieniędzy, nie 
potrafię przedstawić lepszej propozycji.
— Tym sposobem daje do zrozumienia, że ma do pana zaufanie, ale nie do mnie — 
dodała Odette. — To czarujące ze strony mojej macochy!
— Do mnie musi mieć zaufanie — rzekłem. — Teraz proszę mi powiedzieć: co się z 
panią stało? Dlaczego nie przyszła pani na spotkanie z przyjaciółką? Dlaczego 
poszła pani do „Piratów"? Kto panią porwał?
Patrzyła na mnie z przerażoną miną.
— Nie mam pojęcie. Jak mogę o tym wiedzieć? To pańska sprawa!
— Nie sądzi pani, że lepiej będzie to wiedzieć? Ojciec będzie panią wypytywał. 
Może pani być pewna, że wezwie policję, skoro tylko panią odzyska. Gliny również 
będą panią pytać. To ich zawód. Jeśli zwietrzą najmniejsze kłamstwo, będą panią 
tak dług dręczyć, aż wyrwą z pani prawdę.
Straciła nagle tupet i zakłopotana spojrzała na Rheę.
— Ależ policja nie będzie mnie wypytywała. Rhea zapewniała mnie o tym!
— To jasne, oczywiście! — wtrąciła Rhea.
— Wydaje mi się, że obydwie jesteście o tym głęboko przekonane. Ale nie ja!
— Mąż nie znosi, kiedy piszą o nim w prasie. Będzie wolał stracić te pieniądze, 
niż narazić się na natrętne pytania dziennikarzy.
— Przykro mi, ale ciągle nie jestem przekonany. Nie zasłużyłbym na honorarium, 
które mi pani oferuje, gdybym nie brał pod uwagę interwencji glin. Odette musi 
mieć przygotowaną wiarygodną historyjkę, na wypadek gdyby wmieszała się policja. 
Zaraz jej przygotuję coś odpowiedniego — mówiłem zwracając się do Odette. — Czy 
może pani przyjść jutro wieczorem, żebym mógł powtórzyć z panią lekcję? Musi 
pani serio poćwiczyć, jeśli chce zatrzymać tę forsę.
— To zupełnie niepotrzebne — zapewniała Rhea. — Ile razy mam powtarzać: mój mąż 
nie zwróci się do policji.
— Uprzedziłem, że postawię warunki, zanim podejmę się tej roboty. Jeśl nie 
uczynicie panie tego, co mówię, zrezygnuję.
— Będę jutro o dziewiątej — przyrzekła Odette obdarzając mnie uśmiechem.
— A więc załatwione. — Wstałem. — Ostatni szczegół — zwróciłem
42
się do Rhei. — Musi pani postarać się jej o suknię. Proszę kupić w skromnym 
magazynie sukienkę, którą mogłaby nosić studentka. Proszę również załatwić 
perukę, ale uwaga! W żadnym z tutejszych sklepów. Może będzie dobrze, jeśli 
pojedzie pani po to do Dayton. Nie można dopuścić, żeby z powodu tych zakupów 
ewentualne śledztwo dotarło do pani. Odette musi zniknąć bez śladu od chwili jej 
zjawienia się u „Piratów". Wywoła tam sensację. Zobaczą, jak będzie wychodziła, 
a potem wszelki ślad po niej zaginie, aż do chwili jej powrotu do domu.
Rhea wzruszyła ramionami.
— Dobrze. Skoro pan uważa za konieczne, zajmę się tym.
— Proszę przynieść suknię i perukę jutro wieczorem — poleciłem Odette. — Do tego 
czasu wymyślę dla pani jakąś historyjkę i zredaguję list.
Podszedłem do drzwi, otworzyłem je i wyjrzałem na zewnątrz.
— A więc do jutrzejszego wieczoru!
Rhea wyszła pierwsza, nie racząc mi ofiarować najmniejszego spojrzenia. Odette 
szła za nią. Uśmiechnęła się leciutko. Jej powieki zatrzepotały delikatnie, 
kiedy mnie mijała.
Patrzyłem za nimi, kiedy oddalały się w mrok nocy.
Potem wróciłem do sypialni i wyłączyłem magnetofon.
Rozdział 4
Następnego wieczoru, kilka minut po dziewiątej, Odette wynurzyła się z 
ciemności, stanęła przed schodkami i podniosła głowę.
Była pełnia, widziałem ją dokładnie.
Miała na sobie prostą białą suknię z szeroką spódnicą, w ręku trzymała walizkę. 
Uważałem, że jest czarująca.
— Dobry wieczór, Harry, a więc jestem.
Zszedłem ze stopni, żeby wziąć z jej rąk walizkę. Zbiło mnie nieco z tropu, że 
przyszła sama.
— Wejdźmy — rzekłem. — Pani Malroux nie przyjdzie?
— Czy była zaproszona? W każdym razie nie przyjdzie.
Weszliśmy do pawilonu. Zamknąłem drzwi i zapaliłem światło. Włożyłem już 
przedtem nową szpulę taśmy do magnetofonu.
Przez cały dzień byłem bardzo zajęty. Opracowywałem szczegóły planu, który miała 
sobie przyswoić Odette. Przygotowałem jej także tekst listu. Wysłuchałem również 
taśmy magnetofonowej. Uważałem, że jakość zapisu była znakomita. Zapakowałem 
szpulę i złożyłem ją w depozycie w banku.
Ogarnął mnie optymistyczny nastrój, zżerało mnie pragnienie zdobycia tych 
pięćdziesięciu tysięcy.
Byłem pewien, że w razie wsypy nie będę ścigany, dziewczyna i Rhea będą bowiem w 
tym samym położeniu co ja. Otóż nie mogłem sobie wyobrazić Malroux wnoszącego 
skargę przeciwko żonie i córce. W razie niepowodzenia nie ryzykowałem zbyt 
wiele.
— Zaczynajmy — rzekłem siadając. — Mamy dużo pracy i niezbyt wiele czasu.
Patrzyłem, jak kieruje się w stronę tapczanu i siada. Prowokowała mnie każdym 
ruchem. Złapałem się na tym, że patrzę na nią pożądliwie. Wsunęła nogi pod 
siebie, obciągnęła spódniczkę i obdarzyła mnie łaskawie pytającym spojrzeniem. 
Jej wzrok wprawił mnie w zakłopotanie. Ta mała była zbyt doświadczona jak na 
swój wiek. Zdawała sobie zresztą doskonale sprawę z uczuć, jakie wzbudzała.
44
— Uważam, że Rhea opanowała pana bardzo zręcznie, żeby zmusić do udzielenia nam 
pomocy. Ale pan może okazać się jeszcze zręczniejszy niż ona.
Zesztywniałem.
— Ona wcale mnie nie zmusiła... Co pani plecie?
— Och, tak. Obserwowała pan całymi dniami, kiedy wypijał pan morze whisky w 
barze. Jej wybór padł na pana w dniu, kiedy przeczytała w gazecie, że wyszedł 
pan z więzienia. Celowo zostawiła torebkę w budce telefonicznej. Była pewna, że 
pan jej zwędzi pieniądze. Ja twierdziłam wręcz coś przeciwnego. Założyłyśmy się. 
Przegrałam dziesięć dolarów.
Osłupiałem, patrzyłem na nią i czułem, że policzki płoną mi jak ogień.
— Byłem zalany. Wzruszyła ramionami.
— Jestem tego pewna. Ostrzegam tylko, żeby pan miał się na baczności. Rhea to 
prawdziwa żmija. Proszę jej nigdy nie ufać, nawet przez chwilę.
— A propos, na co pani potrzeba tyle pieniędzy?
— To pana nie obchodzi. A teraz proszę mi powiedzieć, co mam robić. Czy 
przygotował pan dla mnie dobrą bajeczkę?
Spoglądałem na nią przez chwilę, próbując zebrać myśli. Byłem zdruzgotany 
wiadomością, że Rhea zostawiła umyślnie torebkę w kabinie telefonicznej. 
Postanowiłem bardziej pilnować tej kobiety.
— Czy umówiła się pani na sobotę?
— Tak. Z moją przyjaciółką Mauvis Sheen, idziemy na film do „Capitolu". Mam się 
z nią spotkać przed kinem o dziewiątej.
— Czy ma pani chłopca, z którym wychodzi pani od czasu do czasu? Nie mam na 
myśli stałej sympatii, tylko kogoś z kim się pani niekiedy spotyka.
Wydawała się zmieszana.
— Ależ... tak. Nawet kilku.
— Jeden wystarczy. Proszę mi podać jego nazwisko.
— Zgoda. Jerry Williams, na przykład.
— Czy zdarza się, że do pani telefonuje?
— Tak.
— Kto odbiera telefon?
— Sabin. Kamerdyner.
— Czy poznałby głos Williamsa?
— Nie sądzę. Jerry nie dzwonił do mnie co najmniej dwa miesiące.
45
— Oto do czego zmierzam: powie pani ojcu, że idzie z przyjaciółką do kina. Po 
kolacji zadzwonię i poproszę panią do telefonu. Oświadczę, że mówi Jerry 
Williams. Zabezpieczam się jedynie na wypadek, gdyby wmieszała się w to policja. 
Udając Williamsa zawiadomię panią, że spotkałem się z pani koleżanką i całą 
bandą wybieramy się do „Piratów" na nocną zabawę. Proszę, żeby pani tam 
przyszła. Będzie pani zdziwiona, ale zgodzi się, nie powie jednak nikomu dokąd 
idzie, gdyż ojciec pani nie lubi, żeby jego córka chodziła do takich nędznych 
knajp. Pani tam przyjdzie, nie zastanie oczywiście nikogo z przyjaciół i 
odejdzie. Kiedy będzie pani przechodziła przez park, ktoś zarzuci pani płachtę 
na głowę i wciągnie do samochodu. Zrozumiała pani?
Skinęła głową.
— Boże mój! Pan naprawdę podchodzi do tego tak poważnie!
— zawołała.
— Podchodzę do tego poważnie, bo to jest poważna sprawa
— odparłem. — Jeśli wmiesza się policja, przesłuchają Williamsa, który 
przysięgnie, że do pani nie telefonował. Jasne więc będzie, że to kidnaperzy 
zastawili pułapkę, żeby panią zwabić do „Piratów. Policja będzie się 
zastanawiała, dlaczego nie zorientowała się pani po głosie, że to nie Williams. 
Wtedy oświadczy pani, że połączenie było niedobre, że słychać było jakiś hałas i 
muzykę i nawet na myśl pani nie wpadło, że to może nie być Williams. Pojechała 
więc pani do „Piratów". Zgoda?
— Czy pan naprawdę sądzi, że policja tym się zajmie? Gryzła paznokieć dużego 
palca i wpatrywała się we mnie.
— Nie wiem. Pani macocha twierdzi, że nie, wolę jednak być na to przygotowany. A 
teraz proszę pilnie uważać. A więc znalazła się pani w samochodzie, głowę pani 
owinięto płachtą, ktoś brutalnie trzyma pani ręce. Mężczyzna mówiący z włoskim 
akcentem ostrzega, że w razie najmniejszego hałasu, zabije panią. Przypuszcza 
pani, że w samochodzie było trzech napastników. Napisałem rozmowę, która się tam 
odbyła. Trzeba się będzie nauczyć tego na pamięć.
Wóz bierze mnóstwo zakrętów, z czego pani wnioskuje, że zjechaliście z głównych 
szos. Wreszcie po dwóch godzinach zatrzymaliście się. Usłyszała pani szczekanie 
psa i szczęk otwieranej bramy. Wóz znów rusza i znów się zatrzymuje. Musi pani 
pamiętać te wszystkie szczegóły. Niekiedy udawało się policji przyskrzynić 
kidnaperów, ponieważ ofiara słyszała szczekanie psa lub dźwięk wiadra 
spuszczanego do studni. Gliny będą się domagać, żeby pani wytężyła pamięć, musi 
więc mieć pani przygotowaną odpowiedź.
Znów skinęła głową. Patrzyła uważnie.
46
— Teraz dopiero zdaję sobie sprawę z tego, po co mnie pan tu sprowadził. Nawet 
jeśli mnie nie wezwie policja, papa na pewno będzie mnie wypytywał. Jest bardzo 
sprytny. Właśnie takie pytania będzie mi zadawał.
— Tak. Była pani zmuszona przebywać tam w zamknięciu przez trzy dni. Jeżeli 
policja tym się zajmie, zażądają planu pomieszczenia, w którym pani przebywała. 
Musi pani na to odpowiedzieć bez zająknięcia. Przez cały czas pobytu słyszała 
pani szczekanie psa, gdakanie kur i ryk krów. Przypuszcza więc pani, że 
znajdowała się na starej farmie. Widziała pani tylko jednego porywacza i jedną 
kobietę, która zajmowała się panią. Nakreśliłem rysopis tych ludzi, trzeba się 
będzie tego nauczyć na pamięć. Gdyby panią przesłuchiwała policja, musi pani za 
każdym razem mówić to samo... Niech pani nie wpadnie w pułapkę, którą mogą na 
panią zastawić...
Była teraz poważna i jak się zdaje, mocno zainteresowana.
— Rozumiem.
— Tuż obok pani więzienia znajdują się toalety. Nawet na takie pytania powinna 
być pani przygotowana. Może pani tam chodzić, kiedy chce. Towarzyszy pani 
kobieta. Nakreśliłem plan tej części domu, którą pani widzi idąc do toalety. 
Zresztą nic wielkiego — mały korytarz z trojgiem zamkniętych drzwi. Umywalnia w 
toalecie jest pęknięta, przy pływaku wisi sznurek zamiast łańcuszka. Proszę 
zapamiętać te szczegóły. Są potrzebne, żeby uwiarygodnić pani relację. Wypisałem 
również potrawy, jakie pani spożywała przez te trzy dni. Tego również nauczy się 
pani na pamięć. Proszę stale sobie powtarzać, że gliny wezmą panią na spytki i 
że musi pani być gotowa stawić im czoło.
Przesunęła końcem palca po wargach.
— Kiedy się panu przysłuchuję, mam wrażenie, że naprawdę porwą mnie kidnaperzy.
— Bardzo dobrze, niech pani zachowa to wrażenie. Spłodziłem list, który pani 
przepisze, a ja wyślę go do pani ojca. Trzeba to zaraz zrobić.
Wstałem i podszedłem do mojej skórzanej teczki. Zanim wziąłem do ręki taniutki 
papier listowy, który specjalnie kupiłem, włożyłem rękawiczki.
Zbliżyła się do stołu i usiadła. Pochylony nad nią patrzyłem jak pisze list i 
kaligrafuje adres na kopercie. Potem, zgodnie z moją instrukcją, złożyła kartkę, 
wsunęła do koperty, którą włożyła do mojej teczki.
Wyjąłem wówczas z teczki notatki, zawierające wszystkie szczegóły, które dla 
niej przygotowałem.
— Proszę to zabrać i niech się pani nauczy na pamięć. Proszę tu
47
przyjść pojutrze wieczorem o dziewiątej, przepytam panią z zadanej lekcji. Wtedy 
dopiero będziemy gotowi. Włożyła papiery do torebki.
— Zanim pani odejdzie, obejrzymy suknię, którą pani przyniosła. Chciałbym także 
zobaczyć perukę.
Otworzyła walizkę i wyjęła skromną sukienkę w niebieski i biały wzór, białe 
pantofelki i rudą perukę.
Wskazałem jej drzwi do sypialni.
— Niech się pani tam przebierze. Chcę zobaczyć, jak to będzie wyglądało.
— Jak na kogoś, kto jest zaangażowany przez moją macochę
— powiedziała zabierając suknię — potrafi pan zbyt energicznie wydawać rozkazy.
— Jeśli pani to nie odpowiada...
— Ależ tak! To bardzo miła odmiana. — Zatrzepotała powiekami.
— Lubię mężczyzn starszych ode mnie.
— Ma pani możliwość dużego wyboru — odparłem. — Proszę się pośpieszyć. Chciałbym 
zaraz wrócić do domu.
Zrobiła kapryśną minę, weszła do pokoju i zamknęła drzwi.
Dopiero w tym momencie naprawdę zdałem sobie sprawę, że jestem sam na sam z 
młodziutką dziewczyną. Miała w sobie coś, co budziło we mnie najgorsze 
instynkty. Sądzę, że wywołałaby takie wrażenie u każdego mężczyzny. Od chwili 
mego małżeństwa nie miałem okazji do flirtu z innymi kobietami i nie zamierzałem 
zaczynać właśnie teraz. Zdawałem sobie jednak sprawę, że z Odette byłaby to 
łatwa sprawa. Przy najmniejszej zachęcie z mojej strony dałaby mi do 
zrozumienia, że mogę sobie śmiało poczynać.
Minęła chwila, zacząłem spacerować tam i z powrotem po pokoju; raptem drzwi się 
otworzyły i ukazała się Odette. Ruda peruka zmieniła ją w zdumiewający sposób. Z 
trudem ją poznałem. Obydwiema rękami przytrzymywała przód sukni.
— Ten przeklęty strój ma zamek błyskawiczny. — Odwróciła się ukazując mi plecy 
obnażone do pasa. — Proszę mi pomóc, chce pan? Nie mogę zapiąć.
Ująłem zamek. Moja ręka nie była całkiem pewna, palce musnęły skórę delikatną i 
świeżą. Odwróciła głowę, w głębi jej oczu wciąż migotała iskierka ciekawości.
Przesunąłem zamek. Serce waliło mi jak młot. Odwróciłem się, przytuliła się do 
mnie i zarzuciła mi ręce na szyję.
Przez krótką chwilę stałem bez ruchu pod wrażeniem dotknięcia jej ciała, potem 
użyłem całej siły woli i odepchnąłem ją od siebie.
48
— To jest zakazane — powiedziałem. — Mamy coś innego do roboty. Ograniczmy się 
do spraw, które załatwiamy. Przechyliła głowę, żeby na mnie spojrzeć.
— Nie podobam się panu?
— Uważam, że jest pani milutka. Ale ograniczmy się do tego. Zmarszczyła nosek, 
potem ustawiła się pod lampą.
— A więc? Dobrze mi w tym?
— Świetnie. Jeśli włoży pani okulary przeciwsłoneczne, nikt pani nie pozna. — 
Wyjąłem z kieszeni chusteczkę i wytarłem zwilgotniałe ręce. — Dobrze, proszę iść 
się przebrać. Niech pani tu zostawi suknię i perukę. Spotkamy się pojutrze jak 
zwykle o dziewiątej wieczorem.
Skinęła głową i wróciła do sypialni, której drzwi zostawiła otwarte.
Zapaliłem papierosa i usiadłem na brzegu stołu. Byłem jeszcze mocno podniecony.
— Harry! Teraz nie mogę znów otworzyć! — zawołała. — Ten diabelski zamek 
błyskawiczny!
Zawahałem się na ułamek sekundy, potem zgasiłam papierosa. Nie ruszyłem się z 
miejsca, lecz czułem jak mi bije serce.
— Harry...
Wstałem, podszedłem cicho do drzwi wejściowych i zamknąłem je na klucz. Zgasiłem 
światło i udałem się do sypialni.
II
Buick Johna Renicka stał przed moim bungalowem. Wjechałem przez otwartą bramę i 
wprowadziłem packarda do garażu.
Widok buicka poruszył mnie mocno.
Nie widziałem Renicka od tamtego dnia, kiedy po mnie przyjechał po wyjściu z 
więzienia, wiele tygodni temu, i całkiem o nim zapomniałem.
Co tutaj robi?
Nagle ogarnęła mnie wściekłość. Nina powiedziała mu zapewne, że pracuję przy 
nocnej kontroli ruchu. Gdyby miał ochotę, mógłby łatwo sprawdzić, że kłamałem. 
Teraz, kiedy wplątałem się w tę historię z porwaniem, zależało mi, żeby trzymać 
się z daleka od policjantów, obojętnie jakich.
Prócz tego miałem wyrzuty sumienia. Żałowałem już mojej przygody z Odette. Byłem 
teraz przekonany, że zbliżyła się do mnie jedynie dlatego, żeby pokazać swą 
władzę nad mężczyznami i pogardę, jaką
49
w niej budzę. Nasze uściski miłosne — jeżeli można tak się wyrazie — były 
zwierzęco nieokiełznane i pozostawiły we mnie uczucie brudu i wstydu. Zachowała 
się jak dzika bestia. Natychmiast po zakończeniu seansu odsunęła się ode mnie, 
ubierała się szybko w ciemnościach, nucąc piosenkę jazzowa, nie troszcząc się 
więcej o mnie. Prostytutka nie mogłaby okazać więcej cynizmu.
— A więc pojutrze wieczór — mruknęła w mroku. — Cześć!
Odeszła, a ja leżałem jeszcze w łóżku; wstydziłem się samego siebie, byłem 
wściekły i nienawidziłem jej.
Kiedy usłyszałem trzaśniecie drzwiami, wstałem i odstawiłem magnetofon. Wyjąłem 
taśmę i włożyłem ją do opakowania. Następnie wykąpałem się, poszedłem do salonu 
i wypiłem dwie szklaneczki whisky. Ale ani prysznic, ani alkohol nie potrafiły 
zmazać brudu i usunąć poczucia winy na myśl o Ninie, którą oszukałem, podczas 
gdy ona całymi dniami zapracowywała się, żeby nam obojgu zapewnić egzystencję.
Szedłem powoli aleją prowadzącą z garażu do drzwi wejściowych, wyjąłem klucz i 
otworzyłem. Zegar w hallu wskazywał jedenastą dziesięć. Wchodząc usłyszałem głos 
Renicka i głośny wybuch śmiechu Niny.
Znieruchomiałem na chwilę, zawahałem się.
Renick i ja byliśmy przyjaciółmi od dwudziestu lat. Chodziliśmy razem do szkoły. 
Zawsze w sposób prawy i uczciwy wykonywał swój zawód policjanta, a teraz był 
głównym pomocnikiem szeryfa dystryktu, co mu dawało poważną pozycję w mieście i 
przynosiło znaczny dochód. Jeśli afera z porwaniem przyjmie zły obrót, on 
pierwszy zajmie się tą sprawą, a nie jest wcale w ciemię bity. Był niesłychanie 
biegły w prowadzeniu śledztwa i najsprytniejszy z całej ekipy. Znałem ich z 
czasów, kiedy pracowałem jako dziennikarz. Renick górował nad nimi wszystkimi. 
Gdyby jemu powierzono śledztwo, miałbym cholerne kłopoty.
Uzbroiłem się w całą odwagę i otworzyłem drzwi salonu. Nina zdobiła właśnie 
ogromny wazon do kwiatów, który stał na jej stole roboczym. Renick, rozwalony w 
fotelu, patrzył na nią, trzymając palącego się papierosa w ręku.
Na mój widok Nina rzuciła pędzel i podbiegła. Zarzuciła mi ramiona na szyję i 
pocałowała. Kiedy ustami dotknęła moich ust, ogarnęło mnie uczucie przykrości. 
Pamiętałem jeszcze palące, zwierzęce pieszczoty Odette. Odepchnąłem Ninę 
delikatnie, objąłem ją i nie bez wysiłku uśmiechnąłem się do Renicka, który 
podniósł się z fotela.
— Cześć, John — rzekłem ściskając mu rękę. — Nie pokazujesz się.
Glina jest zawsze gliną. Sądząc po jego uważnym, zaintrygowanym spojrzeniu 
domyślał się, że coś nie gra. Potrząsnął moją ręką; jego uśmiech był tak samo 
nienaturalny jak mój.
— To nie moja wina, Harry — odparł. — Byłem w Waszyngtonie. Właśnie wróciłem. 
Jak leci? Zdaje się, że masz pracę.
— Tak, jeśli można to tak nazwać. W końcu lepsze to niż nic.
Rzuciłem się na fotel. Nina usiadła obok mnie na oparciu, położyła rękę na mojej 
dłoni, Renick wrócił na swój fotel. Miał ciągle to samo spojrzenie, przenikliwe, 
badawcze.
— Słuchaj, Harry — rzekł — nie możesz tak dalej żyć. Trzeba znaleźć jakieś 
poważne zajęcie. Myślę, że mogę cię polecić Meadow-sowi, jeśli zechcesz.
— Meadowsowi? Polecić mnie, dlaczego?
— Meadows jest moim szefem — odparł Renick. — Już mówiłem ci o tym. Rozmawiałem 
z nim o tobie. Musimy mieć kogoś kompetentnego, kto zająłby się u nas kontaktami 
z prasą. Masz wszelkie dane, żeby zainteresować się tą robotą.
— Ach, lak? A ja jestem innego zdania — odparłem. — Po tym wszystkim, co mi 
zrobiły te świntuchy, za żadną cenę nie będę dla nich pracował!
Ręka Niny zacisnęła się wokół mojej.
—— Bądź rozsądny, Harry, spokojnie! — nalegał Renick. — Dawny zespół został 
wyrzucony. Trafia ci się nadzwyczajna okazja. Nie wiem dokładnie, ile zarobisz, 
ale będzie to kwota na pewno interesująca. Meadows jest doskonale zorientowany w 
twojej sprawie i zna opinie o tobie jako o dziennikarzu. Jeśli otrzymamy kredyty 
na to stanowisko, a> jest niemal pewne, będzie ono przeznaczone dla ciebie.
Przyszło mi na myśl, że oto nadarza się okazja zrezygnowania z kidnaperstwa i 
zaangażowania się do pracy poważnej i stałej. Zawahałem się. pomyślałem o 
pięćdziesięciu tysiącach dolarów. Mając do dyspozycji taką sumę, będę mógł być 
panem samego siebie.
— Zastanowię się — odparłem. — Dawną ekipę może przepędzono, ale mimo wszystko 
nie palę się do tej pracy. W każdym razie rozważę to.
— Czy nie uważasz, że powinieneś ją przyjąć? — spytała Nina niespokojnie. — Ta 
praca będzie ci się podobała i ty... Przerwałem jej.
— Powiedziałem, że się zastanowię — rzekłem sucho. Renick miał rozczarowaną 
minę.
— Dobrze, zgoda. Nie jest oczywiście pewne, czy otrzymamy
kredyty, ale jeśli to nastąpi, konieczna będzie szybka decyzja. Są już dwaj inni 
kandydaci na to stanowisko.
— Zwykle tak bywa — odparłem. — Dziękuję ci za tę propozycję, John. W 
najbliższym czasie dam ci odpowiedź.
Wzruszył lekko ramionami, potem wstał nieco zmieszany.
— Dobrze, muszę już iść. Wstąpiłem, żeby ci to powiedzieć. Zadzwoń do mnie.
Po jego odejściu Nina zawołała:
— Chyba nie odrzucisz tej propozycji, Harry, mimo wszystko! Musisz sobie zdać 
sprawę... Położyła mi rękę na ramieniu.
— Jeśli otrzymają kredyty — oświadczyła — powinieneś stanowczo przyjąć tę 
posadę. Nie możemy zbyt długo ciągnąć tak jak teraz. Musisz mieć stałe zajęcie.
— Pozwól mi urządzić sobie życie, tak jak ja to rozumiem — odrzekłem suchym 
tonem. — Powiedziałem ci, że się zastanowię, kropka.
Poszedłem do sypialni, schowałem taśmę magnetofonową do szuflady i rozebrałem 
się.
Słyszałem jak Nina krzątała się w kuchni, musiała umyć naczynia. Położyłem się 
do łóżka.
Próbowałem ponownie porównać korzyści płynące z propozycji Renicka z 
pięćdziesięcioma tysiącami dolarów Rhei. Kredyty pewnie nie zostaną przyznane. 
Także niespodziewany kaprys losu może nam przeszkodzić w porwaniu. Trzeba trochę 
poczekać. Przy odrobinie szczęścia może uda mi się przyjąć propozycję Renicka.
Nina weszła tymczasem do pokoju. Udawałem, że śpię, lecz przez zmrużone powieki 
patrzyłem, jak się rozbiera. Wsunęła się do łóżka obok mnie, zgasiła światło. 
Czułem jej bliskość i odsunąłem się delikatnie. Uważałem się za nędznika, nie 
mogłem znieść jej dotyku.
Następnego dnia był czwartek. Ninie potrzebny był samochód, żeby odwieźć 
pomalowane skorupy do sklepu. Nie miałem nic do roboty i włócząc się po domu, 
myślałem bez przerwy o Odette.
Nękające mnie wyrzuty sumienia zaczęły się rozwiewać. Poprzedniego dnia wracając 
z pawilonu przysiągłem sobie, że to co się stało, więcej się nie powtórzy. To 
był mój pierwszy błąd. Byłem zdecydowany skończyć z tym oszustwem. Tego poranka 
jednak, kiedy wędrowałem z jednego pokoju do drugiego, spostrzegłem, że zaczynam 
zastanawiać się nad moją decyzją.
Mówiłem sobie, że Nina nie będzie cierpiała, jeśli będę kontynuował romans z 
Odette. Powinienem był opanować się za pierwszym razem,
52
zapewne. Ale drugi raz nie ma już znaczenia. Co się stało, to się stało. 
Zacząłem nawet wmawiać sobie, że podobały mi się dzikie i prymitywne uściski 
Odette. W miarę upływu czasu rosło we mnie pragnienie ujrzenia jej jutro.
W ciągu dnia poszedłem do banku, żeby złożyć do depozytu drugą taśmę 
magnetofonową. Następnie udałem się do pawilonu i resztę popołudnia spędziłem na 
prażeniu się na słońcu i pływaniu, coraz bardziej zafascynowany Odette.
Nazajutrz rano, pod koniec śniadania, Nina spytała mnie:
— Czy zastanowiłeś się już nad propozycją Johna? Zdecydowałeś się?
— Jeszcze nie — odparłem — ale myślę o tym.
Popatrzyła na mnie uważnie, tak, że musiałem odwrócić wzrok.
— Więc dobrze, zanim podejmiesz decyzję — rzekła — trzeba uregulować rachunki. A 
ja nie mam pieniędzy. — Położyła kwity na stole. — Nie dostaniemy już benzyny na 
kredyt, jeśli nie wyrównamy naszego długu. Trzeba zapłacić za prąd, w przeciwnym 
razie odetną nam elektryczność. Trzeba również zapłacić w sklepie spożywczym. 
Nie chcą nam już sprzedawać na kredyt.
Miałem jeszcze sześćdziesiąt dolarów z setki, którą mi dała Rhea. Mogłem 
wyrównać przynajmniej dług za elektryczność i u sklepikarza.
— Zajmę się tymi dwoma rachunkami — powiedziałem. — Właściciel garażu może 
poczekać. Nie mamy już benzyny?
— Mniej więcej pół kanistra.
— Jeśli tylko można, powinniśmy jeździć raczej autobusem.
— Muszę jutro dostarczyć cztery wazony. Nie mogę jechać autobusem.
Jej suchy ton zdradzał rozpacz, jakiej nigdy jeszcze nie zauważyłem w jej 
głosie. Wytrzymała moje spojrzenie, w czarnych oczach widać było smutek i 
zarazem gniew. Miałem wyrzuty sumienia, więc z kolei wpadłem w złość.
— Nie powiedziałem przecież, że nie możesz jeździć samochodem — odparłem. — 
Stwierdziłem jedynie, że w razie możliwości powinniśmy raczej korzystać z 
autobusu.
— Słyszałam.
— Dobrze. A więc świetnie.
Zawahała się. Czułem, że chce jeszcze coś powiedzieć, lecz odwróciła się i 
wyszła pozostawiając mnie w bardzo niewyraźnym nastroju. Nigdy jeszcze nie 
byliśmy tak blisko awantury. Wyszedłem z domu i powlokłem się pieszo do 
przystanku. Poszedłem załatwić obydwa rachunki,
53
zostało mi w kieszeni tylko piętnaście dolarów. Z końcem tygodnia Bili Holden 
zażąda zapłaty za wynajęcie pawilonu, ale do tego czasu, przy odrobinie 
szczęścia, będę posiadaczem pięćdziesięciu tysięcy.
Resztę dnia spędziłem na plaży, pływałem, wygrzewałem się na słońcu i 
spoglądałem na zegarek. Liczyłem minuty dzielące mnie od chwili, w której Odette 
ukaże się na stopniach pawilonu.
O ósmej trzydzieści plaża znów opustoszała. Siedziałem teraz na werandzie, w 
takim napięciu i tak niespokojny, jak uczniak na swej pierwszej randce.
Krótko po dziewiątej wyłoniła się z ciemności. Na jej widok zerwałem się z 
fotela, śmiesznie wzburzony, serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Kiedy 
stanęła na najwyższym stopniu, chwyciłem ją za ręce i przytuliłem do siebie.
Ale o dziwo! — oparła się ramionami o moją pierś i pchnęła tak mocno, że omal 
nie upadłem.
— Precz z łapami! — rzekła lodowatym głosem. — Kiedy zechcę się migdalić, powiem 
panu. — I weszła do pawilonu.
Miałem wrażenie, jakby mnie ktoś oblał zimną wodą. Poczułem się zbity z tropu i 
niesłychanie poniżony. Po chwili wahania poszedłem za nią do domku i zamknąłem 
drzwi.
Była w szaroniebieskich spodniach i białej bluzce. Czarne włosy przytrzymywała 
biała opaska. Zwinęła się w kłębek na tapczanie, wydawała się godna pożądania.
— Trzeba się strzec, żeby zbyt pochopnie nie wyciągać wniosków, mój poczciwcze — 
zauważyła śmiejąc się. — Nie trzeba nigdy wierzyć. że udało się z kobietą. 
Tamtego wieczoru bawił mnie pan. Dzisiaj już mnie pan nie bawi.
Była to dla mnie ciężka próba. Mógłbym ją zabić. Mógłbym ją wziąć siłą, ale to, 
co powiedziała, było tak prawdziwe, że zbiło mnie z tropu. Siedziałem speszony, 
pożałowania godny.
Usiadłem i drżącą ręką zapaliłem papierosa.
— Cieszę się, że nie jestem pani ojcem — rzekłem. — Przynajmniej to może mi 
sprawić radość.
Roześmiała się. zaciągnęła się głęboko dymem z papierosa i wypuściła go przez 
wąskie nozdrza.
— Co mój ojciec ma z tym wspólnego? Pan jest po prostu wściekły na mnie, 
ponieważ nie jestem łatwą zabawką, tak jak pan sądził. Wszyscy mężczyźni są 
takimi samymi idiotami, jeśli nie mogą zaspokoić swoich pragnień. — Patrzyła na 
mnie drwiąco, gładząc swe czarne włosy. — No dobrze, teraz kiedy mamy już tę 
sprawę z głowy, może h\ ni\ porozmawiali o interesach.
54
Nienawidziłem jej w tej chwili tak mocno, mocniej niż mi się to kiedykolwiek 
wydawało możliwe.
Z trudem otworzyłem teczkę i wyjąłem papiery, na których nakreśliłem mój 
scenariusz. Palce drżały mi tak bardzo, że kartki szeleściły, uderzając jedna o 
drugą.
— Będę pani zadawał pytania, a pani niech odpowiada — zacząłem głosem, któremu 
usiłowałem nadać naturalne brzmienie.
— No proszę, mój poczciwcze, nie trzeba się tak bardzo denerwować
— mówiła. — Zresztą otrzyma pan świetną zapłatę.
— Zamknij się! — krzyknąłem. — Niech mi pani oszczędzi tych dowcipów w złym 
guście. — Zacząłem bombardować ją pytaniami.
— Dlaczego poszła pani do „Piratów"? Jak wyglądał pokój, w którym była pani 
więziona? Jak wyglądała kobieta, która przynosiła pani posiłki? Czy przez cały 
czas nie widziała pani nikogo poza tą kobietą?
— i tak dalej.
Odpowiedzi płynęły jak woda. Nie zawahała się ani razu, ani nie popełniła 
żadnego błędu.
Posiedzenie trwało dwie godziny. Podczas tych dwóch godzin męczącego wypytywania 
ani razu nie złapałem jej na nieścisłości.
— Ujdzie — rzekłem w końcu. — Jeśli potrafi pani trzymać się stale tej samej 
wersji i uniknąć pułapek, wykręci się pani z tego. Odwdzięczyła mi się drwiącym 
uśmieszkiem.
— Niech się pan nie obawia. Potrafię uniknąć pułapek... Harry. Wstałem.
— Dobrze, a więc jesteśmy gotowi na sobotę. Będę u ,,Piratów" o dziewiątej 
piętnaście. Wie pani, co trzeba zrobić?
Wyprostowała się ruchem pełnym gracji i podniosła z tapczanu.
— Tak, wiem, co mam zrobić.
Spojrzeliśmy na siebie, jej rysy złagodniały. Uśmiechając się zbliżyła się do 
mnie z charakterystycznym błyskiem w oczach.
— Biedny poczciwiec! — westchnęła. -— Chodźmy, pomigdal się ze mną, jeśli masz 
ochotę. Mnie jest to całkiem obojętne, zapewniam pana.
Poczekałem, aż zbliżyła się do mnie, potem wymierzyłem jej policzek. Głowa 
dziewczyny odskoczyła w bok. Spoliczkowałem ją z drugiej strony.
Cofnęła się, podniosła ręce do płonących policzków i utkwiła we mnie swe 
gorejące oczy.
— Nędznik! — krzyknęła ostrym głosem. — Zapłaci mi pan za to! Świntuch!
— Wyjdź! — powiedziałem. — W przeciwnym razie zacznę na nowo. Skierowała się w 
stronę drzwi, kręcąc tyłkiem. Przed wyjściem odwróciła się i spojrzała na mnie.
— Cieszę się, że nie jestem pańską żoną — rzuciła drwiącym tonem. — Przynajmniej 
to sprawia mi radość!
Potem nagle wybuchnęła śmiechem, odwróciła się i pobiegła w blasku księżyca. 
Widziałem jak biegnie długimi krokami po mokrym i twardym piasku.
Byłem tak przygnębiony moim zachowaniem, że niewiele brakowało, a podciąłbym 
sobie gardło.
Rozdział 5
Kiedy wstałem w sobotę rano, zbierało się na deszcz. Byłem zdenerwowany, czułem 
się nieswojo. Wszystkie wątpliwości w związku z zamierzonym porwaniem wypłynęły 
z mojej podświadomości, nawiedziły mnie z taką samą siłą jak nigdy. Tylko 
nadzieja na zdobycie skarbu pozwoliła mi opanować nerwowe podniecenie.
— Wrócę dzisiaj późno — oświadczyłem Ninie, która krzątała się przy śniadaniu. — 
Po raz ostatni będę zajmował się statystyką pojazdów.
Spojrzała na mnie z niepokojem.
— Zobaczysz się dzisiaj z Johnem?
— Jutro spotkam się z nim. Gdyby miał dla mnie jakąś wiadomość, dałby mi znać 
telefonicznie.
— Weźmiesz tę pracę, Harry? — zapytała po chwili wahania.
— Myślę, że tak. Uzależniam to głównie od wynagrodzenia, jakie mi zaproponują.
— John twierdzi, że dobrze zapłacą. — Uśmiechnęła się do mnie.— Tak się cieszę. 
Byłam o ciebie niespokojna, wiesz o tym?
— Ja sam się niepokoiłem — odparłem lekkim tonem. — Wieczorem wezmę samochód. 
Będzie padał deszcz.
— Jest bardzo mało benzyny, Harry.
— Nie szkodzi. Dam sobie radę.
Udałem się nieco później niż zwykle do pawilonu na plaży. Włożyłem właśnie 
kostium kąpielowy, kiedy Bili Holden stanął na progu.
— Dzień dobry — powiedział. — Czy zatrzyma pan jeszcze pawilon na przyszły 
tydzień?
— Myślę, że tak — odparłem. — Może nie przez cały tydzień, w każdym razie do 
czwartku.
— Czy chce pan uregulować rachunek za ten tydzień?
— Jutro panu zapłacę. Zostawiłem portfel w domu.
— Nie szkodzi, proszę pana, w porządku, jutro.
Podniosłem głowę, obserwowałem niebo okryte ciężkimi chmurami.
57
— Wygląda, że będzie padało. Chcę jeszcze przedtem popływać.
Holden zapewniał, że na razie nie ma obawy, ale mylił się. Kiedy wyszedłem z 
wody, zaczęło lać strumieniami.
Usiadłem w pawilonie i zabrałem się do czytania. Plaża była teraz pusta, co mi 
było na rękę. Miałem nadzieję, że deszcz będzie padał cały dzień.
Około pierwszej udałem się do restauracji, w której nie było nikogo, zjadłem 
hamburgera i wypiłem piwo, potem wróciłem do pawilonu. Właśnie wchodziłem, kiedy 
zadzwonił telefon.
Była to Rhea.
— Wszystko gotowe? — spytała z niepokojem.
— Z mojej strony tak — odparłem. — Jestem gotów do wyjazdu. Wszystko zależy 
teraz od Odette.
— Może pan mieć do niej zaufanie.
— Zgoda, tym lepiej. A więc o ósmej czterdzieści pięć zabieram się do dzieła.
— Zadzwonię jutro o jedenastej.
— Potrzebuję pieniędzy — powiedziałem. — Muszę zapłacić za v,ynajęcic pawilonu. 
Lepiej, jeśli pani przyjedzie tutaj jutro rano. Będę czekał.
— Zgoda — powiedziała i odłożyła słuchawkę. Deszcz bębnił o dach. Morze było 
kamiennie szare. Usiłowałem zagubić się w lekturze, ule bez powodzenia.
Wstałem wreszcie i zacząłem przechadzać się po pawilonie, paląc papierosa za 
papierosem. Co chwikt spoglądałem na zegarek. Oczekiwanie ciągnęło się w 
nieskończoność.
Kiedy wreszcie zegar wskazywał ósma trzydzieści, opuściłem pawilon i ruszyłem po 
mokrym piasku do packarda. Deszcz wciąż padał, ale ju.' słabszy. Podjechałem do 
drugstore przy głównej ulicy w Palm City. Zaparkowałem wóz. i udałem się pieszo 
do sklepu w mżawce, była ósma czterdzieści pi^ć.
Nakręciłem numer pana Malroux.
Niemal natychmiast podjęto słuchawkę.
— Tu rezydencja mister Malroux — oznajmił wystudiowany glos. — Kto przy 
aparacie?
— Chciałbym mówić z panna Malroux — powiedziałem. — Tu Jcrry Wiłłiams.
— Zechce pan poczekać, panie Wiłliams? Dowiem się, czy panna Małrou\ jest w 
domu.
Czekałem ze słuchawki} przyklejoną do ucha. zdając sobie sprawę, ze mój oddech 
jest przyspieszony.
Po krótkiej chwili zadźwięczał wesoły głos Odette.
— Hallo!
—- Czy nikt nie słyszy naszej rozmowy?
— Nie. Dobry wieczór, Harry — mówiła pieszczotliwym głosem. — Pan jest pierwszym 
człowiekiem, który odważył się mnie uderzyć. Ale pan odstawił numer!
— Wiem. Proszę uważać, żebym pani znów nie uderzył. Wie pani, co ma teraz robić? 
Za dwadzieścia minut będę u „Piratów". Packardu znajdzie pani w głębi parkingu, 
z prawej strony. Suknia będzie m: tylnym siedzeniu. Nie zapomniała pani o żadnym 
szczególe?
— Nie zapomniałam.
— A więc do dzieła. Będę czekał na panią — powiedziałem i odłożyłem słuchawkę.
Trzeba było kwadransa szybkiej jazdy, by dojechać do ,,Piratów". Parking był 
dość zapchany, ale udało mi się postawić wóz w umówionym miejscu.
Nie było zarządzającego parkingiem, co mi odpowiadało. Ktoś śpiewał akompaniując 
sobie na akordeonie. Zajrzałem przez drzwi i stwierdziłem, że w barze jest 
mnóstwo ludzi.
Siedziałem w samochodzie i czekałem. Byłem dość niespokojny. Za każdym razem, 
kiedy podjeżdżał jakiś wóz, podskakiwałem do góry. O dziewiątej dwadzieścia 
ujrzałem T.R. 3 wjeżdżającego przez bramę. Wóz zatrzymał się w odległości 
dwudziestu metrów ode mnie.
Z samochodu wysiadła Odette. Nosiła płaszcz nieprzemakalny z białego plastyku na 
jaskrawej, czerwonej sukni. Stanęła obok swego triumpha i patrzyła w moim 
kierunku.
Wychyliłem się przez drzwi i dałem jej znak ręką. Mżawka przekształciła się 
znowu w rzęsisty deszcz. Odette pozdrowiła mnie, potem szybkim krokiem przeszła 
przez parking i weszła do baru.
Wyszedłem z packarda i zbliżyłem się do wozu Odette. Na prawym siedzeniu stała 
walizka. Spojrzałem na prawo, potem na lewo, przekonałem się, że nikt mnie nie 
obserwuje. Wyjąłem walizkę i zaniosłem do packarda.
Ujrzałem Odette przez okno baru. Rozmawiała właśnie z barmanem. Podniósł głowę, 
a Odette oddaliła się od lady. Straciłem ją z oczu.
Spojrzałem na zegarek. Samolot do Los Angeles odlatywał o dziewiątej 
trzydzieści. Mieliśmy dość czasu. Zarezerwowałem telefonicznie miejsce na 
nazwisko Anny Harcourt. Oświadczyłem urzędnikowi, że panna Harcourt odbierze 
bilet i zapłaci na lotnisku. Zadzwoniłem również do hotelu w Los Angeles, gdzie 
zatrzymałem się raz przejaz-
59
dem, i zamówiłem dla niej pokój. Ten spokojny hotel znajdował się daleko od 
centrum miasta. Byłem pewien, że będzie tam bezpieczna. Nagle zobaczyłem Odette 
wychodzącą z baru. Serce mi zabiło, kiedy stwierdziłem, że nie jest sama. 
Towarzyszył jej jakiś mężczyzna. Usiłowała zbliżyć się do packarda. Towarzysz 
Odette chwycił ją za ramię i próbował zatrzymać. Nie widziałem go dobrze. Był 
mały, otyły, w jasnym garniturze.
— Chodź, laleczko — mówił z zapałem — zabawimy się. Ja jestem sam, ty także, 
będziemy się razem pocieszać.
— Proszę mnie zostawić! — krzyknęła Odette. — Niech mnie pan nie dotyka!
Była chyba przerażona.
— Och laleczko, moglibyśmy razem dobrze się zabawić.
Jeśli nie uda jej się go pozbyć, będziemy mieć trudności. Nie miałem odwagi się 
pokazać. Może nie był tak pijany, jak wyglądał. Jeśli sprawa przyjmie zły obrót, 
później może sobie mnie przypomnieć.
— Proszę mnie puścić! — powtarzała Odette.
Próbowała znowu dostać się do mego wozu. Pijak zawahał się, potem poszedł za 
nią.
Przeszedłem na drugą stronę samochodu. Ten typ może zapamiętać markę wozu. Ale 
Odette wciąż posuwała się naprzód. Pijaczyna zataczał się usiłując ją dogonić, 
znów chwycił dziewczynę za ramię i okręcił ją w kółko.
— Słuchaj, nie rób ze mnie durnia, laleczko. Chodź, postawię ci drinka. Uderzyła 
go w twarz. Rozległo się głośne klaśnięcie.
— Ach, ty krówsko! — mruczał pijak. — Zobaczysz.
Chwycił ją obydwiema rękami i próbował pocałować.
Teraz byłem zmuszony do interwencji. Broniła się, ale była zbyt słaba, żeby bić 
się z nim. Zachowała jednak tyle zimnej krwi, że nie wołała o pomoc.
Mam zawsze latarkę elektryczną w skrytce packarda. Wyjąłem ją. Miała trzydzieści 
centymetrów długości i świetnie mogła zastąpić pałkę.
Było ciemno, znajdowaliśmy się dość daleko od jedynej lampy oświetlającej 
wejście do lokalu. Poszedłem naokoło, żeby zaatakować go od tyłu. Byłem tak 
zdenerwowany, że przez moje zaciśnięte zęby wydobywał się świszczący oddech.
W chwili, kiedy do niego podchodziłem, Odette udało się uwolnić. Pijak nagle 
wyczuł moją obecność i odwrócił się.
Uderzyłem go latarką w czaszkę, tak że osunął się na kolana. Usłyszałem 
stłumiony krzyk Odette.
60
Pijak klnąc próbował mnie złapać, lecz uderzyłem go jeszcze raz, ale znacznie 
silniej. Runął jak długi u mych stóp.
— Niech pani weźmie mój wóz! — rzekłem do Odette. — Niech pani idzie! Pojadę 
triumphem za panią.
— Czy zranił go pan?
Z twarzą ukrytą w dłoniach, patrzyła z przerażeniem na pijaka.
— Szybko, niech się pani pośpieszy!
Podbiegłem do triumpha, wskoczyłem do środka i uruchomiłem silnik. Gdyby ktoś 
wychodząc z restauracji natknął się na ogłuszonego na środku parkingu pijaka, 
mielibyśmy niemało kłopotów.
Włączając wsteczny bieg, usłyszałem ruszającego packarda. Czekałem, aż Odette 
wyjedzie z parkingu, po czym pojechałem za nią jej małym sportowym wozem.
Wpadła na dobry pomysł, żeby jechać wzdłuż wybrzeża. Po dwóch lub trzech 
kilometrach wyprzedziłem ją i dałem znak, żeby się zatrzymała.
Szosa była pusta. Lało się strumieniami. Wysiadłem z wozu i pobiegłem do 
packarda.
— Niech się pani przebierze! Potem proszę jechać za mną aż do parkingu w Lone 
Bay. Szybko!
— Czy pan go zabił naprawdę? — spytała sięgając ręką w głąb wozu po suknię.
— Niech się pani o niego nie martwi! Proszę się przebrać! Nie mamy dużo czasu.
Wróciłem pośpiesznie do T.R. 3. Siedziałem przy kierownicy. Pot ściekał ze mnie 
grubymi kroplami, kiedy obserwowałem jezdnię błagając Boga, żeby jakiś wóz 
skręcający na wybrzeże nas nie zauważył.
Minęł zaledwie pięć minut, które wydawały mi się wiecznością, usłyszałem dźwięk 
klaksonu i odwróciłem się. Odette dała mi znak ręką. Ruszyłem z miejsca, 
jechałem szybko w stronę Lone Bay. Odette jechała za mną.
Patrzyłem bez przerwy na zegarek. Najwyższy czas, żeby pojechać na lotnisko. Z 
Lone Bay pozostawały jeszcze trzy kilometry. Bez przerwy myślałem o pijaku, 
zastanawiałem się, czy nie uderzyłem go zbyt mocno. Ale incydent ten był już 
zakończony. Zresztą w przyszłości może się okazać przydatny. W razie 
przesłuchania Odette przez policję, przyczyni się do uwiarygodnienia jej zeznań. 
Oczywiście pod warunkiem, że nie uderzyłem za mocno lub że facet nie ma głowy 
jak skorupa jajka, która rozwala się przy najsłabszym dotknięciu.
Parking na Lone Bay obsługiwał mnóstwo bungalowów i był zawsze
61
przepełniony. Byłem niemal pewien, że bez zwracania uwagi m<>gc uda zostawić 
triumphu. W pobliżu placu dałem Odette znak, żeby się zatrzymała, potem 
wprowadziłem jej wóz na parking.
Wąska aleja centralna rozdzielała rzędy samochodów. Jechałem nią powoli, z 
zapalonymi światłami, w poszukiwaniu wolnego miejsca.
Nagle bez najmniejszego ostrzeżenia ukazał się wóz wjeżdżający tyłem w aleje. 
Światła pozycyjne były zgaszone. Jechał szybko, nie miałem czasu cofnąć się. 
Jego tylny błotnik uderzył mój wóz od przodu z głośnym chrzęstem wgniecionej 
blachy.
Przez chwilę siedziałem jak sparaliżowany. Wszystko przewidziałem z wyjątkiem 
wypadku. Ten głupiec zapyta mnie zaraz o nazwisko, adres. Zanotuje numer wozu, 
którego właścicielkę z łatwością odnajdzie. Zechcą się dowiedzieć, dlaczego 
prowadziłem wóz. który do mnie nie należy.
Siedziałem przerażony, tamten wyszedł z samochodu. Na szczęście było ciemno. 
Widząc, że zmierza w moim kierunku, zgasiłem światła. Miałem przed sobą małego, 
łysego człowieczka. Nie rozróżniałem rysów jego twarzy, więc on także nie mógł 
mnie dokładnie widzieć.
— Jestem zrozpaczony, proszę pana — mówił drżącym głosem. — Nie widziałem jak 
pan nadjeżdża. To moja wina. Cała odpowiedzialność spada na mnie.
W tym momencie wygramoliła się z wozu kobieta o imponującej tuszy. Otworzyła 
parasol i podeszła do małego człowieczka.
— Ależ to nie była twoja wina, Herbercie! — krzyknęła z wściekłością. — Nie 
powinien był tak cicho jechać. Nie przyznawaj się do niczego. To był przypadek!
— Niech pan usunie się z drogi — powiedziałem. •— Zablokował pan móiWOA
—--- Nie! Nie ruszaj się. Herbercie1 -- krzyczała kobieta. — Trzeba pc. ukać 
poiicjanta!
Zi,nnv pot spłynął mi po plecach.
— Słyszał pan. co powiedziałem, do diabła! — wrzasnąłem na człowieczka. — Niech 
pan usunie swój samochód!
— Proszę nie mówić do mego męża takim tonem! — wrzeszczała baba, uważnie mi się 
przyglądając. — To pan jest odpowiedzialny, młody człowieku. Nie zastraszy mnie 
pan!
Czas naglił. Zdecydowałem się na jedyne możliwe rozwiązanie. Włączyłem pierwszy 
bieg. zakręciłem kierownicą i z całej siły dodałem gazu. Mały wózek Odette 
podskoczył do przodu i z wielkim trzaskiem rozdzieranego metalu wyrwał błotnik 
tamtego, sam doznając uszkodzenia maski z boku.
62
— Zanotuj jego numer, Herbercie!
Pędziłem możliwie najszybciej na drugi koniec parkingu, odkryłem kawałek wolnego 
miejsca, zaparkowałem wóz i wyskoczyłem jednym susem. Nosiłem rękawiczki, nie 
musiałem więc wycierać kierownicy dla zatarcia odcisków palców. Odwróciłem się, 
żeby spojrzeć na koniec alejki. Kobieta nie spuszczała ze mnie wzroku. Mały 
poczciwiec usiłował podnieść swój błotnik.
Tuż przede mną znajdowało się wyjście z parkingu. Rzuciłem się biegiem w tamtym 
kierunku. Czy pójdą na policję? To on spowodował wypadek. Może będzie wolał 
cicho siedzieć? Jeśli nie, gliny zwąchają natychmiast, że Odette jest 
właścicielka triumpha. Będą się zastanawiali, kim był gagatek, który siedział za 
kierownicą.
Biegnąc do packarda stwierdziłem z przerażeniem, że wypadki toczą się inaczej 
niż przewidywał mój tak starannie przygotowany plan.
Najpierw ta historia z pijakiem, a teraz kraksa. Jaka nowa komplikacja może 
spowodować zawalenie się mętnej afery, którą ukartowałem?
Nazajutrz rano dzwonek telefonu wyrwał mnie z głębokiego snu.
Wyprostowałem się gwałtownie w łóżku, na pół rozbudzony, spojrzałem na budzik. 
Za dwadzieścia ósma. Słyszałem, jak Nina z kimś 'v>:n;:.;wla, Zr-iusuem się. 
żeby położyć się z powrotem na poduszkę us:tuj;;c wrócić do równowagi. Sięgnąłem 
po papierosy leżące na nocny;!! suplik u.
Zapaliłem. Nagle odżyły w mojej pamięci wypadki z poprzedniej nocy. Widziałem 
odlot samolotu Odette. Nie powiedziałem jej o przygodzie na parkingu. Po co ją 
niepokoić? Wystarczy, że ja się zagryzani. Odleciała w dość dobrym nastroju, 
uspokojona po awanturze z pijakiem. Młodość jest niespożyta. W drodze na 
lotnisko starałem się jej wytłumaczyć, że nie uderzyłem zbyt mocno tamtego 
faceta. Uwierzyła mi i natychmiast przestała o nim myśleć. Aleja nie. Nie byłem 
w stanie zapomnieć o tym biedaku i o wypadku z samochodem.
Wracając do domu usiłowałem wzbudzić w sobie przekonanie, że wszystko ułoży się 
pomyślnie. Amator alkoholu, którego unieszkodliwiłem, wie, że napastował Odette, 
prawdopodobnie będzie więc wolał milczeć. Właściciel samochodu, który uszkodził 
triumpha, nie zawiadomi chyba policji. Zdaje sobie przecież sprawę, że to on 
spowodował wypadek.
Po powrocie do Palm City wstąpiłem do baru położonego na zacisznej ulicy. 
Wypiłem jeden lub dwa kieliszki. Bar był pełen ludzi, którzy schronili się tu 
przed deszczem. Nikt nie zwracał na mnie uwagi.
Zamknąłem się w kabinie telefonicznej i nakręciłem numer Malroux.
Czekając na podjęcie słuchawki, słyszałem przyspieszone bicie mego serca. 
Zastanawiałem się, czy Odette dotarła bez przeszkód do hotelu. Po chwili 
usłyszałem głos kamerdynera.
— Chcę mówić z mister Malroux — powiedziałem oschłym tonem. — Mam mu przekazać 
wiadomość od córki.
— Kto mówi, jeśli łaska?
— Niech pan robi, co każę! — wrzasnąłem. — Niech pan zawoła Malroux!
— Za chwilę, bardzo proszę.
Kamerdyner był chyba przerażony. Słyszałem, jak odkłada słuchawkę. Czekałem z 
twarzą zlaną potem. Przez oszklone drzwi obserwowałem bar napchany gośćmi. Nikt 
nie patrzył w moją stronę. Usłyszałem spokojny głos:
— Tu Malroux. Kto przy aparacie? A więc Rhea nie blef o wała.
— Niech pan słucha uważnie — mówiłem wolno. — Kidnaperzy porwali pana córkę. 
Żądają pięćset tysięcy dolarów. Czy pan dobrze słyszy? Pięćset tysięcy, w 
banknotach o małych nominałach. Jeśli pan nawali, nigdy już pan jej nie zobaczy. 
Nie zawiadamiać glin i bulić forsę, zrozumiano? Trzymamy ją w naszych łapach. 
Chce ją pan mieć z powrotem, niech pan robi, co mówię!
Nastąpiła chwila ciszy, potem spokojny głos oświadczył:
— Rozumiem. Zapłacę, oczywiście. Jak mam przekazać pieniądze i w jaki sposób 
wróci moja córka?
Wydawał się tak opanowany i spokojny, jakby przewodniczył jury na konkursie 
rolniczym.
— Zadzwonię w poniedziałek — powiedziałem. — Kiedy będzie forsa? Im szybciej, 
tym lepiej dla pana córki.
— Przygotuję na jutro.
— Jutro jest niedziela.
— Przygotuję na jutro.
— Dobrze. Zatelefonuję w niedzielę rano. Powiem, jak przelać forsę. I niech pan 
pamięta, bez żadnych wygłupów. Inaczej nigdy nie zobaczy pan córki. Znajdzie ją 
pan w rowie, przedtem pobawimy się z nią trochę!
Odwiesiłem słuchawkę i wróciłem do packarda. Nie byłem dumny
64
z siebie, ale w końcu trzeba odwalić swą robotę. Kwota wchodząca w grę była zbyt 
wysoka, żebym miał się troszczyć o sprawy natury moralnej. Dobrze, że kiedy 
wróciłem do domu, Nina już spała. Nie mogłem zmrużyć oka przez cała noc. Zdawało 
mi się, że dopiero co zacząłem drzemać, kiedy zbudził mnie dzwonek telefonu.
Słuchałem teraz z napięciem głosu Niny, która odebrała telefon. Kiedy usłyszałem 
szybkie kroki w korytarzu, uzbroiłem się w całą moją odwagę.
Drzwi do pokoju otworzyły się.
— Harry... to John. Chce z tobą mówić. Zapewnia, że to bardzo pilne.
Odrzuciłem kołdrę i włożyłem szlafrok, który Nina mi podała.
— Takie pilne? — spytałem. — Mówił ci, o co chodzi?
— Nie. Chce rozmawiać z tobą.
— Dobrze. Zobaczymy.
Poszedłem do drzwi i podniosłem słuchawkę.
— John! Tu Harry.
— Cześć, stary. — Zdawało mi się, że John był bardzo poruszony. — Słuchaj 
uważnie: załatwiłem ci pracę i to chyba w bardzo interesującym momencie. Kroi 
się sensacyjna afera. Przyjeżdżaj jak najprędzej. Dzwonię z biura szeryfa 
dystryktu. Żebyś nie narzekał, daję ci sto pięćdziesiąt dolarów tygodniowo, plus 
zwrot kosztów. Ale to nie ma takiego znaczenia. Ważne, że jesteś potrzebny, 
Harry, i to szybko! Możliwe, że odkryto sprawę, która narobi dużo hałasu. Czy 
słyszałeś o Feliksie Malroux, miliarderze francuskim? Zdaje się, że jego córka 
została porwana. Jeśli to prawda, stary, będzie bombowa sprawa! To woda na twój 
młyn. Przyjeżdżaj. Szef chce z tobą mówić.
Czułem, jakby lodowata dłoń ściskała moje serce.
— Halo! Sekunda! — zaprotestowałem niepewnie. — Jeszcze nie powiedziałem, że się 
zgadzam z wami pracować!
— Ależ na litość boską! Harry! — krzyknął Renick. — Jeśli okaże się, że to 
prawda, będziemy mieli najbardziej sensacyjną sprawę, jaką kiedykolwiek 
zanotowano w kronikach Palm City. Nie chcesz brać w tym udziału?
Zdawałem sobie sprawę, że Nina stojąca w progu patrzy na mnie. Moja dłoń była 
tak mokra, że z trudem trzymałem słuchawkę. A więc bomba pękła! Zdaje się, że 
córka Malroux znajduje się w rękach kidnaperów... Pracując w biurze szeryfa 
dystryktu będę przynajmniej wiedział, jakie podejmują kroki. Wahałem się 
chwileczkę, po czym oświadczyłem:
65
— Przyjeżdżam, John.
— Świetnie..., świetnie. Pośpiesz się. Czekam. Odłożyłem słuchawkę.
— Co się dzieje, Harry? — spytała Nina.
— Nie wiem. Jest ogromnie wzburzony, ale nie powiedział dlaczego. Potrzebują 
mnie u niego w biurze. Dają sto pięćdziesiąt. Nie chcę tego odrzucić!
— Och! Harry! — zarzuciła mi ręce na szyję. — Tak się cieszę! Sto pięćdziesiąt! 
— Pocałowała mnie. — Wiedziałam, że wszystko się jakoś ułoży. Wiedziałam!
Nie miałem nastroju do czulenia się. Poklepałem ją po plecach i odsunąłem od 
siebie.
— Muszę tam lecieć!
Wróciłem do pokoju i szybko się ubrałem. Serce waliło mi tak mocno, że z trudem 
oddychałem. A więc okazało się, że Rhea była zbyt wielką optymistką. Malroux 
zawiadomił policję. Przegrałem. Nie zainkasuję pięćdziesięciu tysięcy, ale 
przynajmniej mam pracę, która mi przyniesie 150 dolarów tygodniowo.
Nagle wiążąc krawat stanąłem jak wryty. Ale czy dostanę tę pracę?
Jeśli policja odkryje, że jestem wmieszany w to fikcyjne porwanie, nie zagrzeję 
tam miejsca ani przez pięć minut. Obydwie taśmy magnetofonowe chionią mnie może 
przed odpowiedzialnością karną, ale nic zatrzymaj;.) na mojej nowej posadzie.
Przybyłem do biura dystryktu po dziewiątej. Sekretarz zaprowadził mnie do 
Kcnicka.
— Wejdź, Harry — powiedział wychodząc zza masywi^go biurka. Uścisnął mi rękę. — 
Jestem bardzo zadowolony, że zdecydowałeś się przyjść do nas. Nie będziesz tego 
żałował. Sy,;-f zjawi się lada chwila.
Usiadłem na poręczy fotela i wziąłem papierosa, którym mnie poczęstował.
— Co to za historia, John? — zapytałem starając się mówić obojętnym tonem. — Co 
się stało z mik:; Malroux?
Zapukano do drzwi i młoda dziewczyna wsunęła głowę do pokoju.
— Mister Meadows jest u siebie, panie Renick. Renick wstał.
— A więc chodźmy do Mcadowsa — powiedział. Kiedyśmy szli korytarzem, Renick 
mówił:
— Uważaj z nim. To bardzo porządny człowiek, ale trochę podejrzliwy. Wie, co ci 
się przytrafiło. Podziwia sposób* w jaki pokrzyżowa-
iv^ plany dawnego zarządu. Wykonuj dobrze swoją robotę, a nie będziesz miał z 
nim żadnych (ludności.
Zatrzymał się przed jakimiś drzwiami, zapukał i wszedł. Krępy jegomość, o 
włosach białych jak śnieg, stał przy oknie i zapałał cygaro. Podniósł głowę. 
Jego niebieskie oczy, małe i podejrzliwe, spoczęły na chwilę na mnie. Miał około 
pięćdziesiątki. Czerwona twarz, dość tęga. jego energiczny podbródek, usta 
delikatne i śmiałe sprawiły na mnie od razu wrażenie, że to człowiek kompetentny 
i nieugięty.
— Przedstawiam panu Harry ego Barbera — powiedział Renick. — Od dzisiejszego 
dnia należy do naszej ekipy. Meadows podał mi rękę twardą i zimną.
— Jestem zachwycony — odparł. — Słyszałem o panu same dobre rzeczy. Ścisnąłem mu 
dłoń.
Meadows wypuścił chmurę dymu przez swe cienkie wargi i usiaul za biurkiem. 
Ruchem ręki wskazał nam krzesła.
— Zepsuł mi pan weekend — rzeki. -- Chciałem jechać na zieloną trawkę z żoną i 
chłopakami. A więc o c;) chodzi?
Renick usiadł na krześle i skrzyżował swoje długie nogi.
— Mamy chyba do czynienia z porwaniem — zaczął. — Pomyślałem, że pan zechce być 
o tym uuŁychmiust powiadomiony. Z samego rana otrzymałem telefon od Ma.-,tcrsa. 
dyrektora Ranku Kalifornijskiego w Los Angeles. — Zwrócił się do mnie. — Mamy 
umowę z bankami, że sygnalizują nam zawsze, kiedy właściciele kont podejmują 
pośpiesznie w niezwykłych okolicznościach uuże sumy. Doświadczenie nas nauczyło, 
że w większości przypadków pieniądze te są przeznaczone na okup.
Wyjąłem chusteczkę i wytarłem wilgotne czoło. Oto szczegół, którego nie znalem i 
który nie przyszedł mi nawet do głowy.
— Masters powiadomił nas włuśnic. że Malroux polecił mu telefonicznie, żeby 
otworzył bank i przygotował dla niego pięćset tysięcy dolarów. Dziś jest 
niedziela. Masters usiłował wytłumaczyć Malroux. żeby poczekał do jutra, ale 
Malrou\, który jest najlepszym klientem banku, nalegał na natychmiastowe 
dostarczenie mu tej sumy. W myśl naszego układu Masters zaraz nas o tym 
powiadomił.
Meadows drapał się w brodę
— Malroux potrzebna jest może gotówka do zawarcia jakiegoś interesu? — zauważył.
— Ja też tak myślałem. Z miejsca przeprowadziłem wywiad. — Renick znów zwrócił 
się do mnie. — Jak zapewne wiesz, L.:rry, rodzice porwanego dziecka są zwykle 
tak przerażeni, że ze względu na jego
bezpieczeństwo wolą zaraz zapłacić, bez porozumienia się z nami.Tylko czasami 
pozwalają nam naznaczyć pieniądze lub zastawić pułapkę na porywaczy. Potem, 
kiedy dziecko nie zostanie im zwrócone, pędzą na policję i spodziewają się, że 
je odszukamy. Rozumiem doskonale, że mają wątpliwości, czy nas zawiadomić. 
Kidnaper jest najohydniejszym przestępcą. Grozi zawsze rodzicom, że zabije 
dziecko w razie zawiadomienia policji. Utrudnia nam to oczywiście pracę. Stąd 
pomysł dyskretnego współdziałania z kierownictwem banków. Rozumie się, że nie 
interweniujemy natychmiast po otrzymaniu zawiadomienia, nie wolno nam, ale 
przynajmniej jesteśmy gotowi do wkroczenia, skoro tylko rodzice zażądają naszej 
pomocy.
— Na jakiej podstawie przypuszczasz, że jego córka została porwana? — spytałem, 
żeby powiedzieć cokolwiek.
— Dziewczyna zniknęła — odparł Renick. — Szofer Malroux to dawny policjant. 
Kiedy Malroux sprowadził się tutaj, chciał mieć ochronę. Człowiek posiadający 
taką fortunę jest stale niepokojony przez naciągaczy i spryciarzy. Prosił, 
żebyśmy mu polecili policjanta, który mógłby być u niego szoferem i zarazem 
chronić go przed przykrymi przygodami. O'Reilly chciał zmienić pracę. Był 
uczciwym człowiekiem i przejmował się metodami, jakie wówczas stosowano w 
policji. Przyjął tę pracę. Widziałem go. Opowiadał mi, że Odette Malroux, córka 
miliardera, była na wczorajszy wieczór umówiona do kina z przyjaciółką. Odette 
nie zjawiła się w umówionym miejscu i nie wróciła do domu ostatniej nocy.
— Skąd wiesz, że nie poszła do kina? — spytał Meadows.
— Przyjaciółka telefonowała. O'Reilly odebrał telefon.
— Malroux nie zwrócił się do nas?
— Nie. — Renick wstał i zaczął spacerować po pokoju. -— Poleciłem jednemu z 
chłopców, żeby pilnowali banku. Powiadomią mnie, kiedy Malroux pójdzie podjąć 
pieniądze.
— Czy Masters zanotuje numery banknotów? Renick skrzywił się.
— Nie sądzę. Trzeba by niesłychanie dużo czasu, żeby odnotować wszystkie 
banknoty. W grę wchodzi przecież pięćset tysięcy!
— Jak właściwie wygląda ta dziewczyna. Czy wie pan coś o niej? Może uciekła, 
żeby wziąć z kimś ślub?
— A więc po co Malroux potrzebne by były pieniądze?
— Szantaż?
Renick wzruszył ramionami.
— Dziwiłoby mnie to, raczej porwanie. Dziewczyna ma dwadzieścia
lat i jest urocza. Bez przesądów i bardziej swobodna, niżby należało. 
Zainkasowała już mnóstwo protokołów za przekroczenie szybkości. Mamy jej odciski 
palców i z prasy możemy otrzymać wszystkie zdjęcia, jakie nam tylko będą 
potrzebne.
Meadows siedział przez dłuższą chwilę pogrążony w myślach.
— Jeśli mamy rzeczywiście do czynienia z porwaniem — oświadczył wreszcie — 
będzie dużo hałasu. Istotnie znajdziemy się na pierwszym planie. — Zwrócił oczy 
na mnie. — Tu właśnie będzie pole do popisu dla pana, panie Barber. Pana 
obowiązkiem będzie zajęcie się prasą i niech mi pan wierzy, dziennikarze z 
całego kraju rzucą się tutaj. — Wymierzył we mnie swój duży palec. — Lubię jak 
piszą o mnie w gazetach, Barber, ale pod warunkiem, że przedstawiają rnnie w 
korzystnym świetle. Pan rozumie? Pana rzeczą będzie postarać się o to. Pana 
rzeczą będzie czuwać, żeby nas nie dręczyli. Za to właśnie będziemy panu płacić. 
Pana troską będzie również załatwienie sprawy w ten sposób, żeby mówiono o Palm 
City. Nie ma nic lepszego niż porwanie, żeby zrobić reklamę miastu. Spoczywa na 
panu wielka odpowiedzialność; właśnie dlatego wybraliśmy pana.
— Rozumiem — odparłem.
Wówczas Meadows zwrócił się do Renicka, który przez cały czas spacerował tam i z 
powrotem.
— Jej samochód zniknął także?
— Tak. Biały triumph. O'Reilly podał mi numer.
— Nic nie ryzykujemy, jeśli spróbujemy go odnaleźć. Każ chłopcom rozejrzeć się. 
Właściwie nic innego nie możemy zrobić, zanim Malroux do nas się nie zwróci. 
Powiem również słówko dyrektorowi policji municypalnej. Trzeba także dać znać 
policji federalnej. Będą interweniowali automatycznie.
— Zajmę się tym, proszę pana.
— Dobrze, a więc do roboty! Barber, chwilowo nie jest nam pan potrzebny. Niech 
pan wykorzysta spokojnie niedzielę, ale proszę co dwie godziny telefonować do 
Renicka, czy nie zdarzyło się coś nowego. Zgoda?
Wstałem.
— Zgoda. — Wahałem się przez chwilę. — Mam pomysł — powiedziałem. — Czy nie 
można śledzić Malroux, kiedy pójdzie po pieniądze i potem gdzieś je zaniesie?
Meadows zaprzeczył głową.
— Mowy nie ma — powiedział. — Palcem nie kiwniemy, zanim się do nas nie zwrócą. 
Przypuśćmy, że będziemy ich śledzić. Porywacze
69
mogą to zauważyć, stracą głowę i zabiją dziewczynę. Jak będę wtedy wyglądał? 
Nie, nie chcę brać na siebie takiego ryzyka! Nie ruszymy się tak długo, aż nas 
Malroux nie zaalarmuje.
„Więc nie jest jeszcze wszystko stracone" — pomyślałem.
_ Tak, świetnie rozumiem — odparłem. — Dobrze, zadzwonię o jedenastej 
trzydzieści, John.
Kiedy szedłem w kierunku wyjścia, Meadows zdejmował słuchawkę z telefonu. Renick 
rozmawiał już z drugiego aparatu.
Zamknąłem drzwi i kroczyłem dalej korytarzem. O jedenastej miałem spotkanie z 
Rheą.
Jechałem na plażę, kiedy deszcz zaczął padać. Chłodny wiatr pędził fale na 
szarym, wzburzonym morzu. Nie był to dzień odpowiedni do plażowania, toteż 
parking Billa Holdena świecił pustką.
Wszedłem do pawilonu, zamknąłem się i zadzwoniłem do hotelu Regent, do Los 
Angeles.
Po kiłku minutach odezwała się Odette.
— Tu Harry — powiedziałem. — Niech pani słucha uważnie. Możemy mieć przykrości. 
Nie mogę mówić o tym przez telefon, w każdym razie proszę nie wychodzić ze swego 
pokoju. Zadzwonię ynowu. Może będzie musiała pani jutro wrócić.
Usłyszałem jej stłumiony krzyk.
—— To ten człowiek? Ten pijak?
— Nie. Gorzej. Ludzie, których interwencji obawialiśmy się w przyszłości, już 
wmieszali się w naszą grę. Rozumie pani?
— Co zrobimy?
— Jeszcze nic straconego. Jeśli zmienię zdanie, zatelefonuję wieczorem. Na razie 
niech się pani nie pokazuje i siedzi w pokoju.
— Ale co się dzieje? — w jej glosie przebijało rodzące się przerażenie. — Nie 
może mi pan powiedzieć?
—- Nie telefonicznie. Niech pani zostanie, tam gdzie jest i nie uychodzi. 
Zadzwonię wieczorem.
Ocliożs leni słuchawkę.
Martwiłem się o nią, ale nic odważyłem się nic więcej powiedzieć. Telefonistka 
mogła podsłuchać naszą rozmowę.
Podszedłem do okna. żeby spojrzeć przez szybę. Padał silny deszcz rysujący na 
piasku przeróżne wzory. Plaża sprawiała wrażenie smutnej l opuszczonej. 
Zapaliłem papierosa i pogrążyłem się w rozmyślaniach.
Malroux nie zawiadomił jeszcze policji, to było pocieszające. Jeśli gliny znajdą 
samochód Odette z uszkodzoną karoserią, będą mieli świetny pretekst do złożenia 
wizyty Malroux, a wtedy może on przyznać się do zniknięcia córki.
71
Zobaczyłem Rheę idącą przez plażę w czarnym nieprzemakalnym płaszczu, ukrytą pod 
parasolem. Gdyby ją Holden zobaczył, nie mógłby jej poznać, jej twarz była 
zasłonięta.
Otworzyłem drzwi w chwili, kiedy stanęła na najwyższym stopniu.
— Pojechał do banku po pieniądze — oświadczyła. Zamknęła parasol i strzepnęła go 
przed wyjściem. — Powiedziałam mu, że idę do kościoła, żeby pomodlić się za 
Odette.
Z natury nie jestem religijny, ale jej cynizm przejął mnie niesmakiem, poczułem 
do niej wyraźną antypatię. Pomogłem jej zdjąć płaszcz, usiadła w fotelu.
— Jak pan przypuszcza, kiedy odbierze pan pieniądze? — spytała.
— Nie jestem taki pewny, że zdobędziemy tę forsę — odparłem. Drgnęła, rzuciła na 
mnie ostre spojrzenie.
— Jak to?
— Ta wiadomość może panią zaskoczyć — rzekłem kładąc płaszcz na krześle. 
Usiadłem. — Dyrektor banku pani męża i kierowca złożyli zeznania. Policja już 
wie, że Odette porwali kidnaperzy.
Gdybym ją uderzył w twarz, nie zareagowałaby bardziej gwałtownie.
— Kłamie pan! — Zerwała się jednym susem, z pobladłą twarzą i błyszczącymi 
oczami. — Chce pan po prostu stchórzyć! Boi się pan iść po pieniądze!
— Tak pani sądzi? — Jej wściekłość i strach uśmierzyły mój własny niepokój. — 
Dzisiaj rano pan Masters, dyrektor banku Malroux, telefonował do szefa policji, 
że pani mąż potrzebuje 500 tysięcy dolarów, i to jak najszybciej. Dyrektorzy 
banków mają obowiązek, jak się zdaje, zawiadamiania natychmiast policji w 
wypadku, kiedy ich klienci żądają nagle dużych sum w jak najszybszym terminie i 
do tego w banknotach o małych nominałach. Policja automatycznie wyciąga z tego 
wniosek — dopóki nie zdobędzie dowodów, że jest inaczej — że pieniądze te są 
przeznaczone na zapłacenie okupu.
— Skąd pan to wie? — spytała krzykliwym głosem. Opowiedziałem jej o mojej nowej 
pracy i o rozmowie z szeryfem dystryktu.
— Renick rozmawiał już z pani szoferem, O'Reilly'm — ciągnąłem. — Chyba nie wie 
pani, że to dawny policjant. Powiadomił Renicka, że Odette nie przyszła na 
umówione z koleżanką spotkanie i nie wróciła do domu. Szef jest przekonany, że 
Odette została porwana. Spodziewa się, że wybuchnie sprawa nie mniej sensacyjna 
niż porwanie dziecka Lindbergha.
Rhea chwyciła się za gardło i upadła na fotel. Nagle straciła całą swą urodę. 
Jej twarz zniekształcona strachem i rozczarowaniem, budziła wstręt.
72
— Co robić? — zapytała w końcu, uderzając pięścią w poręcz fotela. — Muszę mieć 
koniecznie pieniądze.
— Uprzedzałem panią! Mówiłem, że policja może się do tego wtrącić.
— Nie ma znaczenia, co pan mówił. Co teraz zrobimy?
— Radzę pani wysłuchać najpierw tego, co mam pani do powiedzenia. Potem będzie 
pani mogła podjąć decyzję.
Opowiedziałem jej wszystko szczegółowo: o pijaku, o wypadku samochodowym, o tym, 
że policja szuka triumpha i że kiedy go znajdą, nie omieszkają przesłuchać jej 
męża.
Słuchała bez ruchu, ściskając ręce kolanami.
— Tak więc przedstawia się sprawa — oświadczyłem na zakończenie. — W naszym 
pechu mamy szczęście, że szeryf dystryktu nie zrobi nic bez polecenia mister 
Malroux. Nie będą śledzili pani męża, kiedy pojedzie złożyć okup. Wszystko 
zależy teraz od niego. Czy powie policji, że Odette porwano, kiedy zażądają 
wyjaśnień w związku z triumphem?
— On nic nie powie. Po pana telefonie zapewniał mnie bez interwencji z mojej 
strony, że nie zwróci się do policji. Gotów jest zapłacić, byle tylko odzyskać 
Odette.
— A więc, jeśli jest pani pewna, że będzie trzymał język za zębami, możemy 
działać dalej.
— Jestem tego absolutnie pewna.
Spojrzałem na zegarek. Była jedenasta trzydzieści.
— Spróbuję sprawdzić co się dzieje — rzekłem podnosząc słuchawkę. Poprosiłem 
Renicka. Kiedy się zjawił, spytałem:
— Czy jest coś nowego? Potrzebujesz mnie?
— Jeszcze nie. — Zdawało mi się, że jest w złym humorze. — Nie znaleźliśmy 
jeszcze samochodu. Malroux poszedł po pieniądze do banku przed dziesięcioma 
minutami. Policja federalna jest gotowa do interwencji. Zadzwoń około 
piętnastej. Może do tego czasu odszukamy wóz.
— Zgoda — odparłem i odłożyłem słuchawkę.
Rhea patrzyła na mnie, przerażona w najwyższym stopniu.
— Jeszcze nie znaleźli wozu Odette. Jeśli będziemy mieli trochę szczęścia, nie 
znajdą go — powiedziałem. — Trzeba przesłać teraz pismo Odette do pani męża. — 
Wyjąłem list z książki. Włożyłem go do plastykowego opakowania, żeby nie 
zostawić odcisków palców. — W jaki sposób odbiera pani pocztę?
— Przy wejściu jest skrzynka na listy.
73
— Kiedy będzie pani wracała do domu, proszę wrzucić ten list do skrzynki. Musi 
pani uważać, żeby nikt pani nie zobaczył. Znajdują się tam instrukcje na jutro. 
Niech pani uważa, żeby nie zostawić odcisków. Proszę włożyć rękawiczki, kiedy 
będzie go pani wyjmowała z plastykowej oprawki.
Wsunęła list do torebki.
— A więc jest pan zdecydowany ciągnąć sprawę dalej? — zapytała.
— Przecież pani płaci mi za to. Sądzę, że może się nam to udać. Świetnie, że mam 
kontakt z obozem wroga; to mi pozwoli zorientować się, jaka jest sytuacja. Jeśli 
będę widział, że sprawa bierze zły obrót, uprzedzę panią. Proszę posłuchać, jaki 
mam plan: zadzwonię do Odette, żeby wróciła samolotem jutro o dwudziestej 
trzeciej. Przyleci około pierwszej w nocy i będzie tutaj czekała. Pani mąż 
pojedzie szosą na East Beach, aż do miejsca, w którym ujrzy sygnały świetlne 
dawane latarką.
Około drugiej trzydzieści powinienem mieć już pieniądze. Malroux będzie jechał 
dalej aż do Lone Bay sądząc, że znajdzie tam Odette. Ja przyjadę tutaj, gdzie 
spotkam się z wami obydwiema za piętnaście trzecia w nocy. Podzielimy pieniądze. 
Pani mąż, nie znalazłszy Odette, wróci do domu. Pani wraz z Odette będzie już 
tam na niego czekała. Powie pani, że Odette zjawiła się tuż po jego odjeździe. 
Przygotowałem jej bajeczkę, którą go uraczy. Na pewno uda się jej przekonać 
ojca. Tak wygląda mój scenariusz.
Zastanawiała się dłuższą chwilę, a potem aprobująco skinęła głową.
— Dobrze ... A więc spotkamy się tutaj jutro w nocy, za piętnaście trzecia.
— Proszę mieć się na baczności przed O'Reillym — odparłem.
— Musi się pani tak urządzić, żeby nie widział, jak pani odjeżdża. To konfident. 
Będzie teraz czatował na nasze najdrobniejsze potknięcie, by natychmiast 
poinformować o tym policję. Niech pani będzie rozsądna. Podniósł się.
— Rozumiem.
—-- Doskonale. A teraz potrzebne mi są pieniądze — rzekłem.
— Musze zapłacić za wynajęcie pawikmii. Pięćdziesiąt wystarczy. Wręczyła mi 
pieniądze.
— A więc do jutra...
— Tak jest. — Coś mnie zaniepokoiło w jej zachowaniu. Nie zdawałem sobie sprawy 
dlaczego, ale nieprzyjemne uczucie pozostało.
— I proszę uważać na 0'Reilly'ego! Przyglądała mi się długo.
— Jest pan pewien, że potrafi pan wybrnąć z tego?
74
— Jeśli nie potrafię, wycofam się natychmiast, przyrzekam.
—Ł- Potrzebne mi są te pieniądze — powiedziała. — Liczę na nie. Dość drogo panu 
za to płacę!
Wyszła, otworzyła parasol, schodziła schodkami w deszczu. Widziałem, jak szła po 
mokrym piasku w stronę parkingu. Kiedy odjechała, poszedłem krytą galerią, 
łączącą wszystkie pawilony, do biura Billa Holdena. Zapłaciłem mu za wynajęcie 
domku.
— Z pracą w porządku, panie Barber? — spytał wręczając mi pokwitowanie.
Przez sekundę lub dwie patrzyłem na niego, nie bardzo rozumiejąc o co chodzi. 
Później przypomniałem sobie i podziękowałem mu uśmiechem pełnym zadowolenia.
— Świetnie — odparłem. — Pawilon jest mi potrzebny jeszcze na jedną noc. Dobrze?
— Jak długo pan zechce. — Skierował ponure spojrzenie na okno. — Nigdy nie 
widziałem takiej cholernej pogody! Dla mnie to ruina! Niech pan tylko spojrzy!
— Jutro się przejaśni! — rzekłem. — Głowa do góry! A więc nic nie jestem panu 
winien.
Wróciłem do domku. Po drugiej pobiegłem do baru naprzeciw, zjadłem kilka 
kanapek. Kiedy wróciłem, zatelefonowałem do Niny, aby ja zawiadomić, że nie 
wiem, kiedy wrócę.
— Harry. z tą pracą wszystko już załatwione?
— Załatwione — odparłem. — Mam posadę. Odtąd nie będziemy już mieli powodu do 
zmartwień. — Chętnie bym w to uwierzył. Nigdy jeszcze nie byłem w takich 
tarapatach.
— Cudownie! — powiedziała z takim zachwytem, że poczułem się jeszcze większym 
nędznikiem. — Dlaczego Johnowi tak zależało na pośpiechu?
— Opowiem ci wszystko, jak wrócę. Nie mogę o tym mówić przez lelefon.
— Czekam na ciebie, Harry.
— Wrócę możliwie najszybciej.
Za pięć trzecia zadzwoniłem do Renicka.
Czekałem dłuższą chwilę, zanim podszedł do telefonu.
— Harry? Spadasz mi z nieba! — krzyczał, wydawał się bardzo podniecony. — 
Znaleźliśmy samochód! Znasz parking w Lone Bay? Jeśli możesz, przyjedź. Lecę tam 
właśnie.
Z nagle wyschniętym gardłem i bijącym sercem zapewniłem go, że zaraz jadę.
II
Dobrze zbudowany policjant, czerwony na twarzy, owinięty w płaszcz z ceraty, 
stał obok białego triumpha. Renick, w towarzystwie dwóch inspektorów, których 
nie znałem, oglądał wóz. Na mój widok zawołał:
— Przyjrzyj się tylko, Harry. Wgnieciona karoseria!
Obydwaj inspektorzy spojrzeli na mnie. Podszedłem do Renicka.
— Jesteś pewien, że to jej samochód? — zapytałem, żeby powiedzieć cokolwiek.
— Numery wozu i karty zgadzają się. Nie ma wątpliwości. Proszę zdjąć odciski 
palców — zwrócił się do inspektorów. — Kiedy skończycie, zostawcie wóz i 
przyjdźcie złożyć mi raport. Idę do mister Malroux, Harry. Chodź ze mną. To 
uszkodzenie daje mi pretekst do rozmowy z nim. Weźmiemy twój wóz. Odwieziesz 
mnie potem do komisariatu.
Chciałem zawiadomić Rheę o naszej wizycie, ale nie było możliwości. Po 
dziesięciu minutach staliśmy już pod rezydencją Malroux.
Dom był osłonięty wysokim murem. Kiedy zatrzymaliśmy się przed masywną, 
drewnianą bramą, mężczyzna szeroki w barach, w szarym uniformie, wyszedł z 
sąsiedniego domku i skierował na nas pytające spojrzenie.
— Chcieliśmy zobaczyć się z panną Malroux — odezwał się Renick. Mężczyzna 
potrząsnął głową.
— Nie ma jej w domu.
— Czy wie pan, gdzie mógłbym ją zobaczyć?
— Nie.
— A więc zwrócę się do mister Malroux.
— Musi się pan przedtem umówić.
— Porucznik policji Renick. Jestem tu służbowo.
— To co innego. Proszę chwilę poczekać, poruczniku. Wszedł do swojej loży. 
Widziałem przez okno, jak podnosi słuchawkę telefonu. Po chwili wyszedł i 
otworzył bramę.
— Proszę, poruczniku.
Weszliśmy w aleję posypaną piaskiem. Z jednej i drugiej strony ciągnęły się 
trawniki i ogromne gazony kwiatowe. Zachwycająca feeria barw. Teraz ujrzeliśmy 
dom. Była to willa długa i niska, w stylu hiszpańskim, z tarasami. Fontanna 
zdobiła podwórze.
Przy wejściu czekał na nas kamerdyner — starszy pan z brzuszkiem — o wyniosłym 
spojrzeniu.
76
— Porucznik policji Renick — zameldował się John. — Chciałbym mówić z panem 
Malroux.
— Tędy proszę.
Przez patio, gdzie szemrała druga fontanna, weszliśmy na obszerny taras z 
widokiem na morze.
Rhea w kostiumie kąpielowym siedziała w fotelu i przeglądała pismo ilustrowane. 
Słysząc nasze kroki, podniosła wzrok.
Mężczyzna — wysoki, szczupły, mocno opalony, w białych spodniach, w 
niebieskoróżowym polo — siedział w drugim fotelu.
„To z pewnością Malroux" — pomyślałem. Był to piękny człowiek, z gęstą czupryną 
siwych włosów o stalowym odcieniu i z niebieskimi, żywymi oczami. Wydawało się 
niemożliwe, żeby ten człowiek był dotknięty nieuleczalną chorobą.
— Mister Malroux? — spytał Renick.
— Tak, poruczniku. Proszę usiąść. Czym mogę służyć? Głos Malroux był spokojny, 
bezosobowy. Niebieskie oczy o poważnym spojrzeniu nie zachęcały do długiej 
rozmowy.
— Harry Barber — rzekł Renick wskazując na mnie. — Pracuje ze mną. — Nie usiadł. 
Malroux zarówno swą miną. jak i intonacją głosu dawał do zrozumienia, że nie 
jesteśmy pożądanymi gośćmi. — Spodziewałem się zastać pannę Malroux. 
Dowiedziałem się, że jest nieobecna.
— Zgadza się. O co chodzi?
— Proszę mi wybaczyć, że zabieram panu czas — odparł Renick swym najbardziej 
kurtuazyjnym tonem — ale prowadzę dochodzenie w związku z pewnym wypadkiem. 
Ostatniej nocy samochód potrącił kobietę i zranił ją poważnie, kierowca nie 
zatrzymał się. Przez cały dzień sprawdzaliśmy samochody i przy okazji odkryliśmy 
wóz pana córki na parkingu w Lone Bay. Maska jest kompletnie zgnieciona. 
Chcielibyśmy wiedzieć, w jaki sposób zdarzyła się ta kraksa?
Patrzyłem na Malroux i z trwogą czekałem na jego odpowiedź. Czy powie Renickowi, 
że jego córkę porwali kidnaperzy? Twarz miliardera nie zdradzała śladu emocji. 
Obserwował Renicka zamyślonym wzrokiem, z kompletną obojętnością.
— Gdyby moja córko kogoś potrąciła, nie uciekłaby. W tej chwili przebywa u swych 
przyjaciół, jak sądzę, ale nie wiem u kogo. Młodzi nie opowiadają zbyt wiele 
swoim rodzicom.
Spojrzałem na Rheę. Wróciła do lekturzy magazynu, sprawiała wrażenie, że wcale 
nie interesuje się naszą rozmową.
— Kiedy wraca? — spytał Renick.
77
— Za kilka dni. Natychmiast po powrocie powiem jej o pańskiej wizycie. Jestem 
pewien, że córka nie ma nic wspólnego z tą sprawa.
— Czy orientuje się pan, z jakiego powodu zostawiła wóz na parkingu w Lone Bay?
Malroux odpowiedział z gestem zniecierpliwienia:
— Nie. Nie obchodzi mnie, co robi moja córka ze swym wozem. — Wziął książkę 
leżąca na stole. — Po powrocie spotka się z panem, jeśli to będzie jeszcze 
potrzebne! Do tego czasu znajdzie pan zapewne osobę odpowiedzialną za ten 
wypadek. Jestem przekonany, że córka nie ma z tym nic wspólnego. Do widzenia, 
panie poruczniku!
— Niewypał! — mruknął Renick, kiedy znaleźliśmy się znów w packardzie. — 
Nieużyty jest ten stary, prawda? Opadłem kompletnie z sił.
— Nie wiemy nawet na pewno, czy została porwana — powiedziałem. — Może potrzebne 
mu były te pieniądze dla przeprowadzenia jakiejś transakcji?
Renick potrząsnął głową.
— Nie sądzę. Nawet jak się jest miliarderem, nie każe się otwierać banku w 
niedzielę, chyba że chodzi c śmierć lub życie. Gotów jestem założyć się, że 
została porwana. Chodźmy złożyć raport Meadowsowi.
Kiedy przybyliśmy do biura, szef chodził tam i z powrotem w swoim gabinecie, 
żując cygaro.
Renick zameldował mu o znalezieniu wozu z uszkodzoną maską i powtórzył rozmowę z 
Malroux.
— Nie puścił pary z gęby — zakończył. — Zresztą bardzo dobrze go rozumiem. Nie 
uważa pan, że powinniśmy wszcząć poszukiwania jego córki?
Meadows rzucił cygaro do kosza na papiery.
— Nie. Zaczekamy. Nie mam ochoty nzykowae. Malroux ma długie ręce. Jeśli 
będziemy teraz interweniowali i jego córka ucierpi z tego powodu, ja wypiję całe 
piwo. Czekajmy.
Renick wzruszył ramionami.
— Dobrze, szefie. — Potem zwrócił się do mnie: — Bądź pod telefonem, Harry. Może 
wkrótce będę cię potrzebował. Wracasz do domu?
— Tak. Gdybvm wyszedł, zostawię Ninie numer telefonu, pod którym mnie 
znajdziesz.
— Zgoda. Wróciłem do domu.
Nina była zajęta malowaniem wazy ogrodowej. Na mój widok odłożyła pędzel.
— Kochany... umieram z niecierpliwości. — Oplotła moją szyję ramionami. — 
Wszystko dobrze?
Uścisnąłem ją i usiadłem na krześle z Niną na kolanach.
— Wszystko świetnie się składa. Znów pracuję, ta robota będzie mi się podobała.
Chciała wiedzieć, dlaczego John mnie tak pilnie potrzebował, i do tego w 
niedzielę. Opowiedziałem jej o Malroux.
— John przypuszcza, że córkę miliardem porwali kidnaperzy. Nie mam zamiaru łamać 
sobie głowy. dopóki nie jesteśmy tego pewni. Jeśli chodzi o mnie. uważani, że 
M;ilroux potrzebne były pieniądze dla załatwienia jakiegoś grubego interesu.
Zmieniłem temat, spytałem czy ma zamiar dalej malować, teraz kiedy mam stałą 
posadę.
— Jeśli chcesz, możesz z tym skończyć, stać mnie teraz na to — rzekłem.
— Myślę, że będę dalej pracowała. W każdym razie do końca sezonu. Po obiedzie 
oświadczyłem, że zajrzę do dyrektora policji, żeby sprawdzić, czy jest coś 
nowego.
— Zaraz wracam. Nie zaszkodzi się tam pokazać.
Udałem się do najbliższego drugstore i zadzwoniłem do Odette.
— Załatwione na jutrzejszy wieczór. Wszystko będzie dobrze. Przyleci pani 
samolotem — odlot godzina jedenasta. Po przybyciu wsiądzie pani do autokaru i 
dojedzie do końcowej stacji. Około godziny pierwszej będzie pani na miejscu. 
Będę tam czekał i zawiozę panią do pawilonu.
— Jest pan pewien, że wszystko się uda? — spytała zaniepokojona.
— Ależ tak... proszę się nie martwić. Umawiamy się na końcowej stacji, o 
godzinie pierwszej.
Odłożyłem słuchawkę i zatelefonowałem do biura. Dyżurny zawiadomił mnie, że 
Renick pojechał do siebie. Wywoskowałem z tego, że nic się nie zdarzyło i 
wróciłem do domu.
Nazajutrz rano o dziewiątej udałem się do gabinetu szefa. Miałem dziwne uczucie: 
oto zaczynałem na nowo regularne życie. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że 
pracowałem w biurze.
Sekretarka Renicka wręczyła mi slo>, akt. zapewr przeczytam, będę miał pojęcie o 
tym. co się dzieje w Renick dzwonił, że się spóźni.
Zabrałem się do teczek. Renick zjawił się po jedenastej biurku i spytał mnie, 
czy cieszę się, że znów pracuję.
— Oczywiście! — odparłem wskazując ręką stos teczek. — Bardzo mnie interesuje. 
Nie ma wiadomości o malej Malroux?
— Ciągle nic. Postawiłem mego człowieka na parkingu w Lone Bay. Jeśli miss 
Malroux przyjdzie po samochód, natychmiast powiadomią mnie o tym telefonicznie. 
Nic więcej nie mogę zrobić, jak długo Malroux do nas się nie zwraca. Policja 
stanowa gotowa jest również do interwencji.
— Jeśli Malroux zapłaci okup i odzyska córkę, to na tym się chyba wszystko 
skończy.
— W naszych czasach porywacze rzadko oddają swe ofiary. Martwe są mniej 
niebezpieczne — oświadczył Renick ponurym tonem. — Jeśli została porwana, ręczę 
ci, że Malroux zwróci się do nas.— Wstał z biurka. — No dobrze, idę do roboty. 
Gdybyś czegoś potrzebował, jestem tuż obok.
Kiedy odszedł, odsunąłem teczkę leżącą przede mną i zapaliłem papierosa. Jutro 
rano, przy odrobinie szczęścia, będę miał pięćdziesiąt tysięcy dolarów w 
kieszeni. Z trudem mogłem w to uwierzyć. Pieniądze będą w banknotach o małych 
nominałach. Postanowiłem wynająć sejf w banku, złożyć tam całą sumę i czerpać z 
niej od czasu do czasu tylko w razie absolutnej konieczności. Muszę być 
rozsądny. Nie wolno nagle zmieniać trybu życia. Później będę mógł dać do 
zrozumienia, że poszczęściło mi się na giełdzie, lecz trzeba przynajmniej z rok 
poczekać, jeśli nie dłużej. Zamierzałem właśnie udać się na śniadanie, kiedy 
ktoś otworzył gwałtownie drzwi i ukazał się Renick. Po jego minie poznałem, że 
coś się stało. Serce podskoczyło mi do gardła.
— Myślę, że wpadliśmy na ślad! — powiedział. — Chodź ze mną do głównego 
komisariatu. Opowiem ci po drodze. — Idąc do windy ciągnął dalej:
— Można mówić o szczęściu! Kiedy przeglądałem raporty policji z sobotniej nocy, 
znalazłem bardzo interesującą wiadomość. Na parkingu obok „Piratów" znaleziono 
zemdlonego mężczyznę. Znasz ten lokal?
Nagle tak mi wyschło w gardle, że nie mogłem wydobyć głosu. Mruknąłem coś pod 
nosem i skinąłem głową.
— Facet miał brzydką ranę na głowie. Barman wezwał natychmiast policję. 
Poszkodowany poszedł za jakąś dziewczyną na parking. Barman ma wrażenie, że to 
była Odette Malroux.
— Na jakiej podstawie tak przypuszcza? — spytałem ochrypłym głosem.
— Panna Malroux była dość znana w Palm City. Dzienniki często umieszczały jej 
zdjęcia. Barman nie ma wątpliwości, że to była ona. Posłaliśmy po niego, jest 
teraz w komisariacie. Mam kilka fotosów dziewczyny. Jestem pewien, że będzie 
mógł ją poznać.
80
— A ten typ, czy jest poważnie ranny?
—.Otrzymał paskudne uderzenie w głowę, ale poza tym czuje się całkiem dobrze. 
Ale kto go uderzył? Jeśli to była rzeczywiście Odette Malroux, zastanawiam się, 
czego mogła szukać w takiej knajpie jak „Piraci".
— Może to nie była ona.
— Już za chwilę będziemy wiedzieli.
W dziesięć minut później znaleźliśmy się w biurze sierżanta Ham-monda. Barman z 
„Piratów" był już na miejscu. To z nim rozmawiała Odette tamtego wieczoru.
Renick pokazał mu liczne zdjęcia dziewczyny.
— To ona — oświadczył barman. — Na pewno ona, nie mylę się.
— O której godzinie przyszła? — spytał Renick rzucając mi porozumiewawcze 
spojrzenie.
— Kilka minut po dziewiątej. Przebiegła przez salę rozglądając się dokoła, jakby 
kogoś szukała. Potem spytała mnie, czy jest jeszcze drugi bar. Zaprzeczyłem i 
pokazałem jej drogę do restauracji. Rozejrzała się także i tam, potem poszła w 
kierunku drzwi. W barze znajdował się facet trochę pod gazem. Nie był zalany, 
ale nieźle sobie dogodził. Chwycił ją za ramię, kiedy przechodziła obok niego. 
Wyrwała się i wyszła. Mężczyzna poszedł za nią.
— A potem?
— Dziesięć minut później przyszedł klient i zawiadomił mnie, że jakiś mężczyzna 
leży na ziemi na parkingu. Poszedłem zobaczyć i ujrzałem owego pijaka. Krew lała 
się z niego jak z wieprza, wtedy wezwałem policję.
— Czy jakieś wozy wyjeżdżały z parkingu, zanim go znaleziono?
— Słyszałem, że w dwóch samochodach uruchomiono silniki i że odjeżdżają w kilka 
minut po wyjściu dziewczyny. Jeden z nich musiał być mocną sportową maszyną, 
sądząc po hałasie silnika.
— A drugi?
— To był jakiś zwyczajny wóz.
— A więc dziewczyna weszła do baru, jakby miała się z kimś spotkać, a potem 
odeszła?
— Tak było.
— Jak była ubrana?
Barman podał dość dokładny opis toalety, jaką miała na sobie Odette tamtego 
wieczoru. Sierżant Hammond protokołował. Po odejściu barmana Renick oświadczył:
— Pójdziemy obejrzeć tego faceta w szpitalu. Jak on się nazywa,
sierżancie;
81
— Walter Kerby.
Zastaliśmy Waltera Kerby leżącego w łóżku z obandażowaną głową. Przyznał się bez 
żadnych oporów, że w sobotę wieczorem był pijany.
— Zobaczyłem ładną dziewczynę — opowiadał :— i uważałem, że sprawa jest prosta. 
Porządne dziewczyny nie przychodzą do baru „Piratów". Wyglądała jak dama, ale 
myślałem, że umyślnie tak się ubrała, żeby poderwać chłopaków, i poszedłem za 
nią na parking. Chyba się pomyliłem co do niej. Próbowałem ją zaczepić, ale jej 
się to wcale nie podobało. Nagle jakiś typ wyłonił się z ciemności i uderzył 
mnie pałką w czaszkę. To wszystko.
— Jak wyglądał?
Stałem z drugiej strony łóżka. Bałem się, żeby Renick nie słyszał bicia mego 
serca.
— Dobrze zbudowany facet. Nie potrafiłbym go poznać. Nawet nie widziałem jego 
twarzy. Było ciemno, a on uwinął się szybko. W drodze powrotnej Renick zapytał:
— Co, u licha miała do roboty u „Piratów"? Była przecież umówiona z przyjaciółką 
w kinie. Miały się spotkać o dziewiątej, tymczasem o dziewiątej z minutami 
przyszła do tej knajpy. Dlaczego zmieniła zamiar?
— Może ktoś do niej telefonował?
— Tak. Można to tak wytłumaczyć. Czyżby ją ktoś tam zwabił? Każę przeprowadzić 
śledztwo. Może Kerby wmieszany jest w porwanie, ale zdziwiłoby mnie to bardzo. 
Spróbuję dowiedzieć się przez O'Reilly'go, czy przed wyjściem nie otrzymała 
jakiegoś telefonu?
Dopiero o piątej dotarły do Renicka żądane informacje. Wszedł do pokoju, w 
którym pracowałem i usiadł na biurku.
— Za piętnaście dziewiąta, tuż przed wyjściem do kina, telefonował do niej jej 
przyjaciel Jerry Williams. Dowiedziałem się, że Williams jest studentem 
medycyny. Od czasu do czasu wychodzą wieczorami z mała Malroux. Należą do tej 
samej paczki. Nie znaleźliśmy niczego, co świadczyłoby przeciwko niemu. 
Zapytałem Meadowsa o zdanie. Nie chce, żeby przesłuchać Williamsa. Nie zostaje 
nam nic innego jak czekać, aż coś się stanie.
— Chcesz, żebym został? Renick zaprzeczył ruchem głowy.
— Gdybym cię potrzebował, mogę przecież wstąpić po ciebie.
— Jestem umówiony na dzisiejszy wieczór. Możliwe, że wrócę późno.
— Nic nie szkodzi, Harry. Idź na swoją randkę. W razie potrzeby każę cię 
odszukać. Gdzie będziesz?
82
Spodziewałem się tego pytania i miałem gotową odpowiedź.
— .W restauracji w kasynie. Wyjdę stamtąd około pierwszej. Możesz się ze mną 
spotkać po drugiej.
Natychmiast po jego odejściu zatelefonowałem do Niny.
— Wrócę późno — powiedziałem. — Sprawa, o której ci mówiłem, komplikuje się. 
Będę musiał nieźle się nalatać. Powiedziałem Johnowi, że o drugiej będę w domu, 
gdyby mnie potrzebował.
Potem wyszedłem z biura i udałem się do pawilonu na plaży, żeby tam poczekać do 
godziny umówionej z Odette.
Rozdział 7
Trzydzieści minut po północy opuściłem pawilon i udałem się na dworzec 
autobusowy. Odstawiłem packarda i w informacji zapytałem czy samolot odlatujący 
z Los Angeles o jedenastej w nocy przyleci w przewidzianym czasie. Urzędnik 
odpowiedział twierdząco i dodał, że autokar z lotniska przyjedzie o pierwszej 
pięć.
Zamknąłem się w kabinie telefonicznej i zadzwoniłem na policję. Sierżant Hammond 
powiadomił mnie, że Renick poszedł właśnie do domu. W sprawie Malroux nie było 
nic nowego.
Nadszedł moment, żeby zatelefonować do niego.
W liście, który zredagowałem dla Odette, otrzymał on polecenie czekania przy 
telefonie, począwszy od północy, na ostatnie instrukcje w sprawie dostarcznia 
okupu.
Zgodnie z poleceniem Malroux osobiście podniósł słuchawkę.
— Pan wie, kto mówi! — powiedziałem groźnym głosem. — Ma pan forsę?
— Tak.
— Dobrze. Niech pan słucha, co ma teraz zrobić; wyruszyć w drogę, wziąć rollsa i 
jechać szosą na East Beach. W drodze ujrzy pan sygnały dawane latarką. Nie 
zatrzymywać się. Jechać do miejsca, skąd będzie padało światło, wyrzucić 
walizeczkę przez okno, nie przerywać jazdy. Potem jechać na parking w Lone Bay. 
Tam będzie stał samochód córki. Jeśli otrzymamy okup i nie zrobi pan żadnego 
głupstwa, córka spotka się tam z panem. Stanie się to mniej więcej godzinę po 
pana przyjeździe. Niech pan czeka do trzeciej. Jeśli do tego czasu nie zjawi się 
na parkingu, proszę wrócić do domu. Ona już tam będzie. Zrozumiał pan?
— Zrozumiałem.
— Dobrze. Bez żadnych pułapek! Niech pan przyjedzie sam. Od chwili wyjazdu 
będziemy mieli pana na oku. Nie trzeba się martwić o małą. Czuje się bardzo 
dobrze, ale to się zmieni, jeśli spróbuje nam pan zrobić brzydki kawał.
84
Ten człowiek był naprawdę niezwykły. Sprawiał wrażenie całkiem spokojnego i 
opanowanego. Odłożyłem słuchawkę, wyszedłem z dworca i wróciłem do mego 
samochodu. Zapaliłem papierosa.
Jeśli chodzi o mnie, to nie byłem ani opanowany, ani spokojny. Gdybym nie 
powtarzał sobie co chwilę, że taśmy magnetofonowe w banku zabezpieczą mnie przed 
odpowiedzialnością karną w razie wsypy, zrezygnowałbym z doprowadzenia do końca 
całej sprawy. Lecz kiedy pomyślałem o pięćdziesięciu tysiącach, które niebawem 
za-inkasuję, udało mi się opanować na tyle, by działać dalej.
Usiłowałem przekonać siebie, że wszystko pójdzie gładko. Jak dotąd Rhea nie 
pomyliła się w przewidywaniu reakcji swego męża. Wytłumaczyłem sobie, że skoro 
Odette będzie już w domu, istnieje małe prawdopodobieństwo, żeby Malroux 
zawiadomił policję.
Gliny będą oczywiście przesłuchiwały Odette w związku z uszkodzeniem wozu. Liczą 
się jednak z potężnym Malroux i nie okażą się zbyt ciekawi i natrętni.
Patrzyłem w stronę dworca. Kilka osób czekało na autokar. Na parkingu poza moim 
packardem było jeszcze pięć wozów. Nikt nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. 
Byłem anonimowym osobnikiem, czekającym na czyjś przyjazd.
Po pierwszej ujrzałem światła autokaru zbliżającego się do dworca. Zatrzymał się 
przed stacją. Około dwunastu pasażerów siedziało w środku. Wychyliłem się i z 
trwogą obserwowałem wóz.
Po chwili ujrzałem Odette. Nosiła okulary przeciwsłoneczne, rudą perukę i tanią 
białoniebieską sukienkę. Oddaliła się od autokaru i niespokojnie rozglądała się 
dokoła. Wydawała się zdenerwowana.
Wysiadłem z samochodu i poszedłem jej na spotkanie. Naokoło panowało pewne 
ożywienie. Ludzie szukali taksówek. Inni witali się z przyjaciółmi.
Odette spostrzegła mnie i skierowała się w moją stronę. Spotkaliśmy się przy 
autokarze.
— Dobry wieczór — rzekłem. — Samochód...
W tej chwili ciężka dłoń spoczęła na mym ramieniu, ręka ta mogła należeć do 
policjanta. Przez moment czułem się jak sparaliżowany. Potem odwróciłem się, 
serce omal nie wyskoczyło mi z piersi
Jakiś mężczyzna około pięćdziesiątki, szeroki w barach, opalony na brąz, 
uśmiechał się do mnie, szczerząc zęby.
— Harry! Chłopie! Jak ci się powodzi, stary draniu? Poznałem go natychmiast. 
Nazywał się Tom Cowley i pracował jako reporter w „Pacific Herald". Był on 
świetnym dziennikarzem i dość
85
regularnie przyjeżdżał do Palm City. Często pomagał mi, a nawet graliśmy razem w 
golfa.
Jego niespodziewany widok wprawił mnie w taką panikę, że nie mogłem wydobyć z 
siebie słowa.
Chwyciłem rękę, którą mi podał na powitanie, potrząsnąłem nią i wymierzyłem mu 
mocnego klapsa w plecy, czyniąc rozpaczliwe wysiłki, żeby się opanować.
Odette stała obok nas. Miałem ochotę krzyknąć, żeby zniknęła jak najszybciej.
Nie wiem, w jaki sposób udało mi się odzyskać mowę.
— To ty, Tim! — mruknąłem.
— Przyjechałem przed chwilą. Jak ci się wiedzie, chłopie?
— Bardzo dobrze. Cieszę się, że cię widzę.
Jego złośliwe oczy, z których przebijała ciekawość, spoczęły na Odette.
— Gadaj... nie bądź egoistą, nie chowaj dla siebie tej uroczej damy. Przedstaw 
mi ją, ofermo!
— Panna Harcourt — powiedziałem. — Anno, przedstawiam pani Tima Cowleya, 
znakomitego dziennikarza!
Odette za późno zaczęła sobie zdawać sprawę z niebezpieczeństwa. Cofnęła się, 
patrzyła kolejno to na Cowleya, to na mnie, gotowa do ucieczki.
Chwyciłem ją za rękę.
— Anna jest przyjaciółką Niny — tłumaczyłem Cowleyowi. — Jedzie do Los Angeles i 
dzisiaj będzie u nas nocować. — Moje palce zacisnęły się wokół ręki Odette. — A 
co ty tutaj robisz, Tim?
— Och, to co zawsze. Czy masz tu twój wóz, Harry? Mógłbyś mnie podrzucić na 
Plazza?
— Wybacz, ale jadę w przeciwnym kierunku. Nina czeka na nas. — Zwróciłem się do 
Odette. — Samochód jest na parkingu. Zechce pani tam na mnie zaczekać?
Lekkim pchnięciem wyekspediowałem ją na parking po drugiej stronie szosy.
— Ta mała jest taka nieśmiała — rzekłem — że widok mężczyzny przejmuje ją 
lękiem.
— Pleciesz. Wygląda, jakby umierała ze strachu. Co jej jest?
— Prawdopodobnie seks. Ona i Nina sympatyzują ze sobą, ale mnie wprawia ona w 
furię.
Moje wytłumaczenie podobało mu się widocznie, gdyż nagle roześmiał się.
86
— Wiem. Te kozy wszystkie są jednakowe. Co teraz robisz, Harry? Oświadczyłem mu, 
że pracuję dla szefa policji.
— Musimy się zobaczyć, żeby trochę pogadać — dodałem. — Nie chcę, żeby ta mała 
na mnie czekała. Jeszcze dostanie ataku.
— Zgoda, jestem na Plazza. Do zobaczenia w najbliższych dniach, Harry. 
Pożegnałem się i wróciłem do wozu.
— Co pani wpadło na myśl? Dlaczego stała pani jak idiotka? Patrzyła na mnie 
chmurnie.
— On widział, jak pan ze mną rozmawiał. Myślałam, że będzie lepiej, jak zostanę.
— W każdym razie nie mógł chyba pani rozpoznać, to już wiele. Prawdziwy pech...
— Co to za historia z policją? Myślałam, że zwariuję po pana telefonie. Dfaczego 
policja wmieszała się do tego? Czy ojciec...
— Nie. Nie sądzę, że zaalarmował policję. Ale i tutaj nie mieliśmy szczęścia.
Opowiedziałem jej całą historię, a potem dodałem:
— Trzeba znaleźć wymówkę dla wytłumaczenia uszkodzenia maski. Może pani 
powiedzieć, że zdarzyło się to przy wyprowadzaniu wozu z garażu. Nie wiem do 
jakiego stopnia Renick będzie panią maglował. Ta historia z potrąconą kobietą to 
czysty wymysł. Nie sądzę, żeby był zbyt natarczywy, ale trzeba mieć przygotowaną 
odpowiedź.
— Zdaje mni się, że nie wiodło się panu dotąd — zauważyła. — Dlaczego mi pan nie 
powiedział o wypadku na parkingu?
— Och! Niech się pani nie martwi! — zacząłem już mieć dość tego krytykowania. — 
A pani wszystko gładko poszło? Siedziała pani przez cały czas w hotelu? Nie 
wałęsała się pani po ulicach?
— Nie...
— Nie zapomniała pani pouczeń, które przekazałem na wypadek, gdyby ojciec 
zawiadomił policję?
— Nie, nie zapomniałam.
Było za piętnaście druga, kiedy przyjechaliśmy na plażę. Zatrzymałem się przed 
pawilonem i wręczyłem jej klucze.
— Niech pani wejdzie, przebierze się i czeka na mnie. Około pół do trzeciej 
powinienem być z powrotem. Wzięła klucz i wysiadła z wozu. Podałem jej 
walizeczkę.
— Będę na pana czekała — powiedziała i nagle uśmiechnęła się do mnie. — Niech 
pan dobrze pilnuje skarbu, Harry!
— Może pani na mnie liczyć. Pochyliła się w głąb wozu.
87
— Proszę mnie pocałować!
Objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. Musnąłem lekko jej usta. Cofnęła się i 
końcem palców posłała mi pocałunek.
— Szkoda, że pan jest żonaty, Harry.
— Tak, ale nic się na to nie poradzi — rzekłem przyglądając się jej uważnie. — I 
proszę nie mieć złudzeń... nie chciałbym tego zmieniać.
— To dobrze, chciałam powiedzieć... szkoda!
— Do widzenia!
Odsunęła się, a ja skręciłem na szosę do East Beach. W lusterku widziałem, jak 
Odette wchodzi powoli do pawilonu.
Wybrałem już miejsce, skąd zamierzałem posłać sygnały świetlne. Przy drodze 
rosły gęste krzaki, za którymi mogłem schować samochód. Sam również mogłem się 
tam ukryć i obserwować długi odcinek drogi.
Postawiłem wóz, zgasiłem światła i poszedłem na pobocze szosy, żeby upewnić się, 
czy samochód nie jest widoczny.
Potem przykucnąłem za krzakiem, z latarką w ręku i czekałem.
Jeśli Malroux wyjechał z domu punktualnie o drugiej, za dziesięć minut powinien 
znaleźć się w tym miejscu. Miałem akurat tyle czasu, żeby zapalić papierosa.
Skulony w ciemnościach paliłem, nerwy miałem napięte do ostatnich granic. A 
jeśli Malroux zastawił na mnie pułapkę? Przypuśćmy, że zabrał ze sobą szofera 
O'Reilly'ego. Przypuśćmy, że ten eks—glina, prawdziwy brutal, na widok moich 
sygnałów wyskoczy z limuzyny i rzuci się na mnie.
Próbowałem przekonać samego siebie, że Malroux nie zechce narażać córki. Co 
będzie, jeśli domyślił się, że ma do czynienia z fikcyjnym porwaniem? Jeśli...
W tym momencie spostrzegłem reflektory samochodu. Szybko zgasiłem papierosa.
Tym razem stało się — myślałem. — Za kilka sekund będę wiedział, czy dobrowolnie 
rzuciłem się w paszczę lwa.
W blasku księżyca spostrzegłem samochód. Był to rolls royce. Pozwoliłem, żeby 
wóz się zbliżył, po czym wysunąwszy latarkę przez gałęzie zapaliłem ją, rzucają 
światło na drogę.
Rolls jechał z szybkością mniej więcej trzydziestu kilometrów na godzinę. 
Wyglądało na to, że poza prowadzącym wóz nie było nikogo, ale to nie świadczyło 
o niczym. Jeśli O'Reilly towarzyszył Malroux, mógł siedzieć skurczony w głębi 
samochodu.
Rolls znalazł się teraz naprzeciw mnie i zwolnił nieznacznie. Ujrzałem, że 
Malroux wykonuje jakiś ruch ręką, po czym z wysiłkiem
wyrzucił przez okno pękatą walizkę. W odległości niespełna trzech metrów ode 
mnie z głuchym stuknięciem upadła na ziemię.
Rolls nabrał szybkości i pomknął w kierunku Lone Bay.
Siedziałem dalej skulony za krzakiem, ze wzrokiem wbitym w walizkę. Nie mogłem 
uwierzyć, że pieniądze leżały tuż obok, w zasięgu mojej ręki. Podniosłem głowę, 
tylne światła rollsa zniknęły szybko w dali. Zawahałem się, podniosłem walizkę i 
pobiegłem do packarda. Rzuciłem ją na tylne siedzenie, wśliznąłem się za 
kierownicę i na pełnym gazie pognałem na plażę.
Szalałem z radości. W końcowej fazie sprawa okazała się dziecinnie prosta. Byłem 
teraz posiadaczem pięćdziesięciu tysięcy dolarów!
Zegar na tablicy rozdzielczej wskazywał drugą trzydzieści. Postawiłem samochód, 
wysiadłem i zabrałem walizkę z tylnego siedzenia. Rozejrzałem się. Uderzyło 
mnie, że na parkingu nie było żadnego samochodu.
Rhea powinna już tu być. Przecież nie mogła przyjść pieszo! Gdzie więc podział 
się jej wóz? Może nie mogła wyjechać z domu? Może O'Reilly ją szpiegował, 
dlatego spóźni się? Zresztą mało mnie to obchodziło. Nie miałem zamiaru czekać. 
Wezmę moją część, resztę zostawię Odette i wrócę do domu.
Pobiegłem do pawilonu pogrążonego w ciemnościach. Nie zdziwiło mnie to. Odette 
czekała pewnie na werandzie. Stanąłem, nagle ogarnął mnie niepokój.
— Odette?
Głucha cisza, słychać było tylko szmer klimatyzacji. Z pawilonu płynęło chłodne 
powietrze i suszyło pot na mojej twarzy.
Wszedłem, zamknąłem drzwi i po omacku szukałem kontaktu.
Pokój wyglądał tak, jak go zostawiłem kilka godzin temu. Natężyłem słuch, byłem 
zaintrygowany i coraz bardziej niespokojny.
— Odette! — Podniosłem głos. — Hej! Gdzie pani jest?
Cisza panująca w pawilonie przejęła mnie teraz grozą.
Czy przestraszyła się nagle i uciekła? A może zasnęła czekając na mnie?
Pobiegłem do sypialni i otworzyłem drzwi. Przesuwałem ręką po ścianie, znalazłem 
kontakt. Zabłysło światło.
Odetchnąłem z ulgą. Leżała na łóżku z odwróconą twarzą, włosy były rozrzucone po 
poduszce. Ruda peruka leżała obok na podłodze.
— Hej! Niech się pani obudzi! Przyniosłem pieniądze! Czułem jak przerażenie 
mrozi mi krew w żyłach. Nylonowa pończocha zaciskała jej szyję z taką siłą, że 
tkanina wżynała się głęboko w ciało.
Trwożnie posunąłem się naprzód. Ujrzałem sinawą skórę, wywalony język, biała 
pianę okalającą jej usta. Cofnąłem się cały drżąc.
Skamieniały z przerażenia, z zamarłym sercem, patrzyłem i nie mogłem uwierzyć, 
że z okrutną brutalnością została uduszona.
II
A więc została zamordowana! Na widok tej przerażającej niespodzianki, na 
chwiejnych nogach wróciłem do salonu i poszedłem do baru. Nalałem szklaneczkę 
whisky. Alkohol pobudził moją energię.
Gdzie Rhea? Co się z nią dzieje? Spojrzałem na zegarek. Dochodziła trzecia. 
Dlaczego nie przyszła? Muszę wiedzieć, czy przyjdzie.
Po długim wahaniu podniosłem słuchawkę.
— Tu rezydencja mister Malroux. Kto przy aparacie? — poznałem głos kamerdynera.
Chyba się jeszcze nie położył. Czekał pewnie na powrót Malroux.
— Proszę panią Malroux — powiedziałem. — Dzwonię z polecenia mister Hammonda. 
Ona czeka na mój telefon.
— Bardzo mi przykro, ale pani Malroux śpi. Nie mogę jej przeszkadzać. — Wydawało 
mi się, że mówi prawdę. — Pani Malroux źle się czuje. Lekarz dał jej środek 
uspokajający. Nie mogę jej budzić.
— Nie wiedziałem. Dziękuję panu.
Odłożyłem słuchawkę.
Co to wszystko znaczy? Czy niedyspozycja jest pretekstem, żeby dyskretnie 
trzymać się z daleka, czy też naprawdę Rhea jest chora?
Wytarłem zwilgotniałe ręce.
Malroux czeka teraz na parkingu w Lone Bay. Odette nie przyjdzie, a więc wróci 
do domu. Po jakim czasie wezwie policję?
Nagle nawiedziła mnie przerażająca myśl, serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. 
Taśmy magnetofonowe, tak starannie przechowywane w banku, nie będą w stanie mnie 
uratować. Istnieje przepaść między upozorowanym porwaniem a morderstwem. Mogą 
wpakować mnie w tę zbrodnię. Policja oświadczy, że przy podziale łupu wybuchła 
kłótnia, podczas której zabiłem Odette.
Nie mogłem zostawić jej zwłok. Muszę się ich pozbyć. Jeśli zostaną w pawilonie, 
Bili Holden znajdzie je i zawiadomi policję. Zapytają o lokatora, a on poda moje 
nazwisko. Gliny zechcą wiedzieć, dlaczego
90
wynajmowałem luksusowy pawilon przez piętnaście dni, nie mając pracy ani 
pieniędzy, i co robiłem tej nocy. Tim Cowley widział mnie W towarzystwie 
dziewczyny. Przedstawiłem mu ją jako Annę Harcourt. Policja zarządzi śledztwo. 
Stwierdzi, że Anna Harcourt nie istnieje — szybko wyciągnie wniosek, że chodzi o 
Odette Ma-lroux.
Jak zareaguje Rhea na wiadomość, że Odette została zamordowana? Czy przyzna się, 
że upozorowane porwanie było jej pomysłem? Czy oskarży mnie o zabójstwo? Muszę 
się z nią rozmówić!
Lecz najpierw musiałem pozbyć się zwłok.
Na myśl o dotknięciu trupa zrobiło mi się niedobrze, ale nie było wyjścia. Muszę 
go ukryć. Nie mogę ryzykować, że ktoś znajdzie Odette, zanim skontaktuję się z 
Rhea.
Postanowiłem przewieźć ciało do opuszczonej starej kopalni srebra, znajdującej 
się w odległości 1500 metrów od autostrady. Miejsce to, mało uczęszczane, leżało 
na drodze prowadzącej do mego bungalowu. Może się zdarzyć, że upłyną miesiące, 
zanim trup zostanie odkryty. Myśl o profanacji zwłok młodej dziewczyny 
przejmowała mnie odrazą, ale musiałem jakoś się ratować. Wzmocniłem się jeszcze 
jedną whisky, żeby dodać sobie odwagi, wyjść, podprowadzić samochód pod schodki 
pawilonu. Zdobyłem się na to, potem otworzyłem bagażnik, wróciłem do domku i 
wszedłem do sypialni.
Nie patrząc na Odette owinąłem ją kapą z łóżka i wziąłem na ręce. Była 
zdumiewająco ciężka. Zaniosłem ciało do samochodu i wsunąłem do bagażnika, po 
czym możliwie najdelikatniej wyciągnąłem kapę i zamknąłem bagażnik.
Znajdowałem się w pożałowania godnym stanie. Musiałem raz jeszcze wejść do 
pawilonu. Łyknąłem trzecią whisky i wszedłem do sypialni, zasłałem łóżko i 
nakryłem kapą. Rudą perukę włożyłem do walizki. Upewniłem się, że nie zostawiłem 
żadnego przedmiotu należącego do Odette. Przeszedłem do salonu. Byłem już niemal 
przy drzwiach, kiedy spostrzegłem na stole skórzaną walizkę. Zupełnie 
zapomniałem o skarbie! Przestał mnie interesować. Nie miałem odwagi dotknąć tych 
pieniędzy — były splamione krwią. Musiałem się ich pozbyć razem z ciałem.
Wziąłem walizkę, zgasiłem światło, zamknąłem domek na klucz i wsiadłem do 
samochodu.
Miałem do przejechania pięć kilometrów. Żeby dotrzeć do kopalni, musiałem jechać 
przez Palm Bay. Kopalnia znajdowała się między
91
Palm Bay i Palm City. Było dziesięć po trzeciej. O tej porze nie będzie już 
żadnego ruchu, lecz mogę natkąć się na plicję drogową. Trzeba być rozsądnym — 
precz z nadmierną szybkością, nie robić nic takiego, co by mogło ściągnąć na 
mnie uwagę.
Wyjechałem na autostradę. Znajdowałem się właśnie na głównej ulicy w Palm Bay, 
kiedy mój projekt pozbycia się ciała Odette zawalił się w sposób żałosny.
Na skrzyżowaniu spostrzegłem policjanta stojącego obok sygnalizacji świetlnej. 
Zapaliło się czerwone światło, w chwili kiedy miałem do przebycia jakieś 
czterdzieści metrów. Jechałem teraz wolniej i zatrzymałem wóz.
Stałem z cierpliwie głupią nadzieją, że uda mi się przejechać bezpiecznie pod 
obojętnym wzrokiem gliny, który patrzył na mnie, gdyż nie miał nic lepszego do 
roboty.
Zdawało mi się, że on i ja jesteśmy ostatnimi żywymi istotami na ziemi. 
Różnokolorowe reklamy z Palm Bay świeciły tylko dla nas dwóch. Księżyc, okrągły 
i żółty, płynął po bezchmurnym niebie i oblewał nas swym światłem. Na szerokim 
bulwarze, który wydawał mi się nieskończenie duży, nie było żywej duszy.
Wpatrywałem się w czerwone światło czekając z niecierpliwością, kiedy zapali się 
zielone. Było ono dla mnie symbolem niebezpieczeństwa, ściskałem kierownicę aż 
do bólu.
Glina chrząknął i splunął na ulicę. Na ten odgłos podskoczyłem do góry, 
odwróciłem wzrok od sygnalizacji. Policjant machinalnie obracał w ręku pałkę i 
patrzył teraz prosto na mnie. Był to korpulentny mężczyzna, solidnie zbudowany. 
Zdawało się, że jego głowa, okrągła jak kula, spoczywa wprost na ramionach, 
jakby nie miał wcale szyi.
Czy światło nigdy się nie zmieni?
Czułem, że drżę ze strachu. Znów podniosłem wzrok na czerwone światło świecące 
przede mną.
W tym właśnie momencie zmieniło się na zielone. Podniosłem nogę, żeby zwolnić 
hamulec, i z niesłychaną starannością oparłem ją na pedale gazu. Starałem się 
cicho ruszyć z miejsca, żeby niczym nie narazić się policjantowi.
Ruszyłem z miejsca. Nagle rozległ się przeraźliwy zgrzyt. Wóz zatrząsł się, 
potem znieruchomiał. Zamarłem. Wrzuciłem pierwszy bieg. Nacisnąłem pedał gazu. 
Silnik zawył, ale packard nie ruszył z miejsca.
Z przerażeniem zrozumiałem, że po tylu latach dobrej i lojalnej służby skrzynia 
biegów wyzionęła ducha.
92
Jeden z trybów musiał stracić ostatni ząb — byłem teraz zablokowany, mając przed 
sobą w odległości trzech metrów glinę i trupa Odette w bagażniku.
Nie mogłem poruszyć się ani myśleć. Siedziałem trzymając się kurczowo 
kierownicy. Nie wiedziałem, co robić.
Światło zmieniło się na czerwone.
Glina podniósł czapkę i podrapał się w ogoloną czaszkę. W świetle księżyca 
widoczna była czerwona, brutalna twarz. Był to policjant starej daty, około 
pięćdziesiątki. Widział już w życiu wszystkie świństwa i znał wszystkie ciemne 
strony ludzkiej egzystencji. Typ, który chętnie narazi drugiego na przykrości, 
ale nie poda bliźniemu pomocnej ręki.
Włączyłem wsteczny bieg w nadziei, że potrafię cofnąć wóz do krawężnika. 
Chciałem zwolnić środek ulicy, ale wsteczny bieg nie działał.
Światło znów zmieniło się na zielone.
Policjant podszedł do mnie.
— Czy pan ma zamiar nocować tutaj, mój chłopcze? — spytał szorstkim głosem, 
odpowiadającym całkowicie jego brutalnemu wyglądowi.
— Zdaje się, że nawaliła mi skrzynia biegów — odparłem.
— Ach tak? No i co ma pan zamiar zrobić?
— Czy w pobliżu jest jakiś warsztat czynny o tej porze?
— Ja jestem od zadawania pytań, chłopcze. Pytam, co ma pan zamiar zrobić?
— Kazać wziąć wóz na hol — odparłem siląc się na uprzejmy ton.
— Bez bujania! A co się stanie z tym zawalidrogą przez ten czas, kiedy będzie 
pan szukał pomocnika?
— Może zechciałby mi pan pomóc zepchnąć wóz z jezdni? Podrapał się pałką w ucho, 
czerwone i mięsiste, i zmrużył oczy.
— Popatrz, popatrz, widzieliście coś takiego! — Splunął na drogę. — Czy mam 
napisane na gębie, że pcham samochody niedowarzonych głupków? Powiem panu jedno: 
nie znoszę pchania samochodów i nie mogę znieść głupców, którzy mają samochody. 
A teraz niech pan zabiera to świństwo ze środka drogi albo zamknę pana za 
świadome tamowanie ruchu!
Wysiadłem i próbowałem sam pchać wóz, ale jezdnia wznosiła się lekko w górę i 
cały mój wysiłek szedł na marne. Pchałem, omal nie łamiąc sobie stosu 
pacierzowego, a policjant, z głową jak kula bilardowa, przechyloną na bok, 
przyglądał mi się.
— Pana bicepsy są trochę sflaczałe, mój chłopcze — powiedział
93
wreszcie. — Dobrze, niech pan odpocznie. Może się pan uważać za aresztowanego. 
Niech mi pan pokaże swoje prawo jazdy.
Nie mogłem złapać tchu. Podałem mu dokumenty. Nagle przyszła mi do głowy 
genialna myśl, żeby mu pokazać również moją nową legitymację dziennikarską. 
Przyjrzał się legitymacji, popatrzył na mnie i zerknął znów na kartę.
— Co to jest? — spytał.
— Pracuję w biurze szeryfa dystryktu Meadowsa — odrzekłem.
— Jestem asystentem porucznika Renicka.
— Renicka? — policjant zsunął czapkę na tył głowy. — Dlaczego pan wcześniej tego 
nie powiedział? Renick i ja byliśmy kumplami przed jego promocją — obracał z 
wahaniem w palcach legitymację, potem oddał mi ją. — W końcu nie umrę od tego... 
Pomogę panu.
Razem zepchnęliśmy samochód. Policjant przyglądał mu się z obrzydzeniem.
— Skrzynia biegów wysiadła? Będzie to pana nieźle kosztowało.
— Z pewnością.
Umysł mój pracował na najwyższych obrotach. Co robić? Nie odważę się zostawić 
samochodu w warsztacie. Istniało jedyne wyjście
— wprowadzić wóz do mego garażu. Ale co zrobię ze zwłokami Odette?
— Faceci z samochodami muszą być przygotowani na płacenie forsy. Nawet gdyby mi 
ktoś chciał dać wóz za darmo, nie przyjąłbym go
— mówił policjant.
— Czy jest tu jakiś warsztat? — zapytałem wycierając twarz zlaną potem.
— Jest półtora kilometra stąd, ale pewnie już zamknięty. Jak policja drogowa 
zobaczy ten wrak, każą go zaciągnąć do komisariatu. Wtedy dopiero będzie draka.
Po drugiej stronie ulicy spostrzegłem jeszcze otwarty drugstore.
— Spróbuję zatelefonować — rzekłem.
— Tak będzie najmądrzej. Ja tu zostanę. Niech pan powie, że życzę sobie, żeby 
wziął wóz na hol. Nazywam się O'Flaherty. On mnie zna.
Wyciągnął notes i podał mi numer telefonu.
Wszedłem do drugstore i wykręciłem numer warsztatu. Po długiej chwili usłyszałem 
zaspany głos.
Powiedziałem, o co chodzi i że policjant OTlaherty dał mi numer jego telefonu.
Facet zaczął kląć, ale w końcu przyrzekł, że przyjedzie.
Wróciłem na skrzyżowanie.
94
— Przyjedzie — powiedziałem.
— Założę się, że sklął pana bardzo brzydko!
— Zgadza się.
— Jak pan spotka porucznika, proszę mu powiedzieć, że mile go wspominam. To 
chłopak na poziomie. Najlepszy, jaki kiedykolwiek pracował w policji.
— Powiem mu.
— No dobrze, wracam do roboty. Do widzenia!
— Dziękuję!
Szeroki uśmiech rozjaśnił jego czerwoną twarz, o twardych rysach.
— Musimy pomagać sobie w naszym zawodzie, jeden drugiemu! — oświadczył kiwając z 
przekonaniem głową.
Oddalił się wymachując pałką i gwiżdżąc przez zęby. Drżącą ręką zapaliłem 
papierosa. Byłem tak przerażony, że oddychałem z trudem. Nawet jeśli samochód 
będzie w garażu, co zrobię? Muszę liczyć się z obecnością Niny. W jaki sposób 
będę mógł wyjąć zwłoki nie mając pewności, że Nina nie wejdzie do garaże i nie 
złapie mnie na gorącym uczynku? Nigdy nie wychodzi wieczorami. Byłem w takiej 
biedzie, że nie mogłem nawet myśleć. Strach paraliżował mi umysł.
Po dziesięciu minutach przyjechała ciężarówka. Mechanik, małego wzrostu, cienki 
jak zapałka, był typowym Irlandczykiem. Był tak wściekły, że nie powiedział do 
mnie ani słowa. Wsiadł do packarda, coś w nim majstrował, potem wyszedł i 
splunął na ziemię.
— Skrzynię biegów diabli wzięli — rzekł. — Jest roboty na czternaście dni i 
będzie to pana drogo kosztowało.
— Chciałbym, żeby pan odprowadził wóz do mego garażu. Zmierzył mnie wzrokiem od 
góry do dołu.
— Pan nie chce, żebym naprawił to pudło?
— Nie. Chcę, żeby pan odprowadził wóz do mego garażu. Konwulsyjny grymas 
zdeformował jego rysy.
— Wyrywa mnie pan z łóżka o takiej porze i nie chce mi pan powierzyć naprawy?
Tej nocy miałem już Irlandczyków po dziurki w nosie.
— Pracuję w dyrekcji policji — powiedziałem. — Dość tego gadania. Proszę zawieźć 
mnie do domu.
Myślałem, że dostanie ataku apopleksji, ale potrafił się opanować. Mrucząc coś 
przez zęby, przymocował linkę holowniczą do packarda. Podałem mój adres i 
usiadłem obok niego w ciężarówce.
Ani on, ani ja nie otworzyliśmy ust przez całe pięć kilometrów. Kiedy 
zatrzymaliśmy się przed bungalowem, spojrzałem ze strachem
95
w okna, ale wszędzie było ciemno. Nina położyła się i pewnie już spała. Odwiązał 
linkę.
— Wepchniemy wóz do garażu — powiedziałem.
Po lekkiej pochyłości, bez zbytniego wysiłku, wtoczyliśmy packarda.
— Ile? — spytałem.
— Piętnaście dolarów — powiedział marszcząc brwi. Nie miałem piętnastu dolarów. 
Wyjąłem portfel, udało mi się wygrzebać jedenaście.
— Wystarczy za taką robotę — rzekłem wręczając mu pieniądze.
Wziął banknoty, podziękował mi jadowitym spojrzeniem, wsiadł do ciężarówki i 
odjechał.
Zamknąłem garaż na klucz.
Zaczęło świtać. Za godzinę wzejdzie słońce.
Wciąż nie wiedziałem, co zrobię...
Tymczasem zwłoki będą musiały pozostać w bagażniku przez cały dzień. Na samą 
myśl o tym ogarnęły mnie mdłości. Aleją udałem się do domu, otworzyłem drzwi i 
wszedłem. Zobaczyłem swoje odbicie w lustrze wiszącym w hallu. Mój wygląd budził 
przerażenie.
Na stole leżała torebka Niny. Otworzyłem ją, wyjąłem drugą parę kluczy do 
samochodu i wsunąłem je do kieszeni. Obawiałem się, że podczas mojej 
nieobecności może przypadkiem otworzyć bagażnik.
Zgasiłem światło, wszedłem cichutko do łazienki i wziąłem prysznic. Mój umysł 
był wciąż jeszcze sparaliżowany ze strachu. Nie mogłem nawet zastanowić się, jak 
mam postąpić.
Sięgnąłem po piżamę, kiedy rozległ się dzwonek telefonu. Czułem, że serce mi 
zamiera. Włożyłem spodnie od piżamy i podbiegłem do aparatu.
— To ty, Harry? — poznałem głos Renicka. — Przed chwilą telefonował Malroux. 
Porwali ją kidnaperzy. Przyjeżdżaj jak najszybciej!
Stałem jak wryty, drżąc od stóp do głowy. Ściskając kurczowo słuchawkę czułem, 
że ogarnia mnie panika.
— Słyszysz mnie, Harry? Udało mi się trochę opanować.
— Tak, słyszę. Mój cholerny samochód nie jest na chodzie. Skrzynia biegów 
wysiadła.
— Dobrze. Poślę ci wóz dyżurny. Będzie za dziesięć minut. Odłożyłem słuchawkę.
— Harry... co się dzieje?
Nina, na wpół rozbudzona, stała w progu.
96
— Nagląca sprawa. Córkę Malroux porwali kidnaperzy — odparłem przechodząc obok 
niej. — Wracaj do łóżka. Zaraz po mnie przyjadą — mówiłem ubierając się szybko.
— Chcesz, żebym zrobiła ci kawy?
— Nie, nic. Wracaj do łóżka.
— Już są!
Objąłem ją, pocałowałem i wybiegłem z domu, żeby wsiąść do policyjnego 
samochodu.
Rozdział 8
Renick czekał na mnie w wartowni dyrekcji generalnej policji, w towarzystwie 
Barty'ego, komisarza federalnego, i kapitana Reigera. Kiedy wszedłem, studiowali 
mapę regionu.
Renick podszedł, żeby się ze mną przywitać.
— A więc stało się. Malroux zapłacił okup, ale jak to było do przewidzenia, jego 
córka nie wróciła. Idziemy teraz do niego. Pójdziesz z nami, Harry.
— Co się stało?
— Porywacze oświadczyli mu, że odnajdzie córkę w parku samochodowym w Lone Bay. 
Nie było jej tam. Wtedy zdecydował się zadzwonić do nas. — Zwrócił się do 
Reigera. — Może pan odszukać jej wóz i kazać go sfotografować? Po powrocie 
potrzebne mi będą odciski palców. A ty, Harry, we wszystkich dziennikach, bez 
wyjątku, każesz umieścić zdjęcia wozu Odette Malroux.
— Zajmę się tym — odparł Reiger. — Chcę zorganizować blokadę dróg. Za godzinę 
sieć będzie tak napięta, że nawet mucha się nie przemknie.
— Chodźmy, Fred — powiedział Renick do Barty'ego i wziąwszy mnie za rękę 
pociągnął na ulicę, gdzie czekał samochód policyjny. Jechaliśmy na pełnym gazie 
do rezydencji Malroux.
— Ona nie żyje, nie ma co do tego żadnych wątpliwości — oświadczył Barty, mniej 
więcej czterdziestoletni, przysadzisty mężczyzna. — Gdyby ten stary głupiec 
wcześniej nas zawiadomił, moglibyśmy zanotować numery banknotów.
— A ja go rozumiem — odparł Renick. — Na jego miejscu postąpiłbym tak samo. 
Pieniądze nie mają dla niego żadnego znaczenia. Chciał odzyskać córkę.
— Mógł się spodziewać, że mu jej nie oddadzą, John. Tm więcej zastanawiam się 
nad tą historią, tym bardziej jestem przekonany, że to zrobił ktoś tutejszy.
— Takie jest także moje zdanie.
Wzdrygnąłem się i natężyłem uwagę.
— Co przez to rozumiecie? — spytałem.
—'Przed pójściem do kina — mówił Renick — telefonował do niej Jerry Williams. 
Natychmiast po zaalarmowaniu nas przez Malroux zatelefonowałem do Williamsa, ale 
nie zastałem go w domu. Leży w szpitalu ze złamaną nogą od czwartku, nie mógł 
więc telefonować do dziewczyny.
Inaczej mówiąc, porywacz podszył się pod Williamsa. Skąd wiedział o jego 
istnieniu? Ojciec chłopca mówił mi, że jego syn nie widział się z Odette od 
dwóch miesięcy. Zastanówcie się nad tym. Druga sprawa: dlaczego wybrał 
„Piratów"? Zgoda, że lokal ten leży na uboczu, lecz istnieje mnóstwo innych 
knajp, bardziej znanych. Jest mało prawdopodobne, że ktoś obcy mógł wiedzieć o 
istnieniu „Piratów".
Wóz zatrzymał się przed posiadłością Malroux. We wszystkich oknach na parterze 
paliło się światło, a drzwi wejściowe były szeroko otwarte. Kamerdyner czekał na 
podeście i natychmiast wprowadził nas do Malroux. Miliarder siedział w olbrzymim 
pokoju, wypełnionym masywnymi meblami. Ściany zasłaniały półki z książkami.
Malroux nie mógł opanować wzburzenia.
— Wejdźcie, panowie, siadajcie. Przypuszczam, że przyszliście zawiadomić mnie, 
że moja córka nie żyje.
— Nie możemy tego potwierdzić na pewno — mówił niezręcznie Renick. — Istnieje 
jeszcze nadzieja, że wróci. Pan wiedział, że ją porwano, kiedy byłem u pana 
dzisiaj rano?
— Tak. Ten człowiek groził mi, że ją zabije, jeśli was zawiadomię. Decyzja nie 
była łatwa, ale postanowiłem w końcu nic wam nie mówić.
— Bardzo dobrze to rozumiem. Kiedy widział pan córkę po raz ostatni?
— W sobotę wieczorem. Miała iść do kina z koleżanką. Wyszła około dziewiątej. Za 
dwadzieścia dziesiątą zatelefonowała tamta dziewczyna, że Odette nie przyszła. 
Nie zaniepokoiło mnie to. Odette często zmienia swe plany. Tuż przed jej 
wyjściem telefonował do niej młody Jerry Williams. Myślałem, że poszła razem z 
nim. Po wpół do dwunastej zadzwonił porywacz. Zażądał 500 tysięcy dolarów. 
Zobowiązał mnie, że nie zawiadomię policji. Kazał mi przygotować okup na dzisiaj 
i czekać na dalsze instrukcje. Rano otrzymałem list od Odette. Proszę, oto on.
Wyjął zredagowany przeze mnie list i dał go Renickowi do przeczytania.
— Czy to pismo pańskiej córki?
— Tak.
99
Następnie Malroux zaznajomił Renicka z instrukcjami otrzymanymi ode mnie. 
Opowiadał, że jechał szosą do East Beach, zauważył sygnały świetlne, wyrzucił 
pieniądze przez okno samochodu i pojechał na parking w Lone Bay .
— Znalazłem tam samochód córki. W jednym miejscu karoseria była mocno 
wgnieciona, jakby po jakimś wypadku. Czekałem prawie do czwartej, zrozumiałem, 
że nie przyjedzie. Zwróciłem się do policjanta, żeby was zawiadomił.
— Ten policjant jest w tej chwili na parkingu — rzucił Renick.
— Jeśli pana córka przyjedzie, będziemy o tym wiedzieli natychmiast. Nie widział 
pan człowieka, który dawał panu sygnały świetlne?
— Nie. Siedział ukryty za krzakiem. Widziałem tylko światło latarki.
— Chcielibyśmy obejrzeć te krzaki. Mógłby pan udać się z nami i wskazać 
dokładnie miejsce?
Malroux wzruszył ramionami ze znużeniem.
— Jestem ciężko chory, poruczniku. Chłód poranku szkodzi mi. Ale przewidziałem, 
że zechce pan zaznajomić się z tym miejscem i narysowałem panu maleńki plan.
Podał kartkę papieru Renickowi, który dokładnie jej się przyjrzał, zanim pokazał 
plan komisarzowi Barty.
— Musi pan tam zaraz pojechać, Fred — powiedział Renick. — Jak tylko wieść się 
rozniesie, tłum rozdepcze to miejsce. Harry, pojedziesz z nim i odeślesz mi 
samochód.
Barty skinął głową, a ja poszedłem za nim do wozu policyjnego.
— Twardy jest ten stary — mówił, podczas gdy wóz z hałasem ruszał z miejsca. — 
Nie zniósłbym tak łatwo utraty jedynej córki.
Ogarnęło mnie dziwne uczucie, kiedy zatrzymaliśmy się obok krzaków, za którymi 
siedziałem zaledwie przed trzema godzinami.
Miałem teraz okazję zobaczyć komisarza Barty przy pracy, byłem pod wrażeniem 
jego umiejętności. Słońce już wzeszło. Komisarz rozkazał dwom policjantom, 
którzy nam towarzyszyli, aby wyszukali miejsce, gdzie ukryty był samochód. 
Później sam przystąpił do zbadania zarośli, a mnie kazał trzymać się na uboczu.
Po dwudziestu minutach denerwującego oczekiwania zawołał mnie.
— Sądzę, że odkryłem wszystko, co można było odkryć — rzekł.
— Widać dokładnie, gdzie ten człowiek schował się. Oto odcisk obcasa w miękkiej 
ziemi, z którego można zrobić piękny odlew. Ale to teraz nie interesujące, chyba 
że schwytano by go w tym samym obuwiu na nogach. Tu znowu niedopałek papierosa 
marki lucky, ale trzeba by jeszcze udowodnić, że nie pali innych papierosów. 
Gdyby tak się stało, stanowiłoby to materiał do interesującej dyskusji przed 
sądem.
100
Jeden z policjantów zbliżył się do nas i zameldował, że odkryli miejsce, w 
którym był ukryty samochód.
Poszliśmy w stronę policjanta, tam gdzie zostawiłem w nocy mojego packarda.
— Widać tu piękne ślady opon — zwrócił uwagę komisarz. — Także sporo oleju. 
Możliwe, że samochód był uszkodzony. Wyciekał z niego olej.
Barty badał ziemię, mrucząc pod nosem.
— Mam tu dużo roboty, Barber. Proszę wziąć samochód i pojechać do Johna. Niech 
mu pan powie, że muszę tu zostać jakieś dwie godziny i proszę, żeby mi przysłał 
wóz.
— Dobrze — odpowiedziałem, zostawiłem tych trzech gliniarzy i udałem się do 
samochodu policyjnego.
Powróciłem do rezydencji Malroux. Nie mogłem uwierzyć, że podobna historia mogła 
mi się zdarzyć. Miałem wrażenie, że to jakiś koszmarny sen, że lada chwila 
obudzę się i okaże się, że nic się nie stało. Od czasu do czasu myślałem o moim 
samochodzie stojącym w garażu i oblewał mnie zimny pot.
Kiedy zatrzymałem się przed portalem domu Malroux, Renick czekał na mnie na 
chodniku. Trzymał w ręku walizkę, dokładnie taką samą jak ta, którą Malroux 
wyrzucił ze swego wozu. Nie można się było pomylić. Na jej widok omal nie 
rzuciłem się do ucieczki.
Renick położył walizkę na tylnym siedzeniu i usiadł obok mnie.
— Czy Barty znalazł coś? — spytał.
Obojętnym głosem wyliczyłem mu wszystkie ślady odkryte przez komisarza. 
Wiedziałem doskonale, że zostawiłem walizkę w moim samochodzie, w bagażniku, a 
przecież leżała teraz z tyłu za moimi plecami!
— Co tam masz? — zapytałem.
— Walizkę, taką samą jak ta, do której Malroux włożył okup. Miał dwie 
identyczne. To dobrze dla nas. Każę je sfotografować. Nigdy nie można wiedzieć. 
Porywacz musiał się pozbyć tamtej walizki. Jest całkiem możliwe, że ją 
znajdziemy. W tym wypadku byłoby łatwo zdobyć jego odciski palców. Na razie 
jedziemy do Meadowsa. Jeśli jest gotów, powiadomimy prasę. Mamy nadzieję, że 
zgłosi się świadek, który widział dziewczynę po jej wyjściu z „Piratów".
„Niczego nie osiągniesz tą drogą" — pomyślałem w duchu. Byłem zadowolony z 
siebie, że kazałem Odette zmienić suknię i włożyć rudą perukę.
Meadows czekał na nas w swoim gabinecie. Kiedy Renick skończył
101
sprawozdanie z wyników dotychczasowego śledztwa, szef wstał i zaczął chodzić tam 
i z powrotem po pokoju, żując cygaro.
— Dobrze, przejdźmy do ataku! — oświadczył wreszcie. — Mamy trochę czasu do 
ukazania się popołudniowej prasy. — Stanął i wskazał na mnie palcem. — To należy 
do pana, Barber. Musimy współpracować z dziennikarzami. Nie trzeba pana uczyć, 
co ma pan robić. Chcę, żeby dobrze mówili o naszej robocie. Jak najlepiej. 
Jasne? Uwaga, John! Bez gaf! Będziemy teraz na cenzurowanym. Musimy koniecznie 
schwytać porywaczy!
— Tak — odparł Renick. — Porozumiem się z Reigerem, a potem zajmiemy się prasą.
Towarzyszyłem mu do biura Reigera. Dał mi serię zdjęć przedstawiających samochód 
Odette.
— Do roboty, Harry! — rzekł Renick. — Muszę teraz zobaczyć się z kapitanem.
Zadałem mu wówczas pytanie, które cisnęło mi się na usta od godziny.
— Czy podczas rozmowy z Malroux nie widziałeś jego żony? Zaskoczony, Renick 
potrząsnął głową.
— Nie. Malroux oświadczył, że jest załamana i że musi leżeć w łóżku. Reiger 
podniósł nagle głowę.
— Załamana? Nigdy nie przyszłoby mi na myśl, że należy do kobiet, które się 
załamują.
Renick żachnął się niecierpliwie.
— No to co? Wczoraj miała atak nerwowy, kiedy czekali na telefon porywacza. 
Trzeba było wezwać lekarza. Dał jej dużą dawkę środka nasennego i dotąd jeszcze 
się nie obudziła.
— Sprawdziłeś to u lekarza, John? — spytałem z wyschniętym gardłem.
Spojrzał na mnie i zmarszczył brwi.
— Harry, co ci chodzi po głowie?
— Nic. Ale jak stwierdził kapitan przed chwilą, nigdy bym nie uwierzył, sądząc 
na podstawie jej zdjęć, że jest w stanie tak się załamać.
— Słuchaj, nie traćmy czasu na rozmowę o tej damie — rzekł Renick.
— Czy to jest w jej stylu, czy nie, Malroux zapewniał, że jego żona jest w 
stanie całkowitej depresji. Zajmij się zdjęciami. — Podał mi walizkę.
— Każ ją sfotografować i rozdaj odbitki dziennikarzom.
— Idę.
Przez kolejne trzy godziny byłem całkowicie zaabsorbowany telefonem. Ledwo 
odłożyłem słuchawkę, zaczynał dzwonić na nowo. O go-
102
dzinie dziesiątej dziennikarze zebrali się tłumnie w poczekalni, domagając, się 
w sposób gwałtowny wyjaśnień.
O dziesiątej trzydzieści zaprowadziłem całą bandę do Meadowsa. Umiał postępować 
z reporterami, bez wątpienia. Kapitan Reiger i komisarz Barty byli również 
obecni, ale nie zabierali głosu. Mówił tylko Meadows.
Szczęśliwy, że mam chwilę wytchnienia, zostawiłem dziennikarzy na pastwę szefa i 
wróciłem do mego biura. Ledwo usiadłem, zadzwonił telefon. Była to Nina.
— Harry, zgubiłam klucze, potrzebny mi jest samochód. Czy zabrałeś swoje? 
Samochód! W tym rozgardiaszu zapomniałem o wozie i o zawartości bagażnika.
— Nie miałem czasu ci powiedzieć, że nie możesz korzystać z wozu. Skrzynia 
biegów wysiadła. Wczorajszej nocy musiano mnie przyholować.
— Co ja teraz zrobię? Muszę dostarczyć całą serię naczyń. Nie można by go dać do 
naprawy? Może chcesz, żebym zadzwoniła do warsztatu?
— Nie. Trzeba wymienić skrzynię biegów. Nie możemy sobie teraz na to pozwolić. 
Weź taksówkę. Słuchaj, nie wiem, do czego mam się najpierw zabrać. Nie myśl już 
o samochodzie. Wrócę wieczorem.
Odłożyłem słuchawkę.
Jeszcze nie ochłonąłem z wrażenia, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Na progu ukazał 
się Tim Cowley.
Na jego widok omal nie zemdlałem.
— Cześć, najmilszy! — rzekł. — A więc tkwisz po uszy w robocie!
— Tracisz świetną okazję — powiedziałem. — Szeryf zwołał właśnie konferencję 
prasową. Wszyscy chłopcy tam są. Skrzywił usta w pogardliwym grymasie.
— Ach! Ten stary kabotyn! Chodzi mu tylko o jedno, żeby wydrukowali w gazetach 
jego paskudną gębę. — Usiadł w fotelu. — Mój artykuł o tym uprowadzeniu napiszę 
całkiem inaczej niż ci głupcy, którzy słuchają w tej chwili twojego patrona. 
Harry, to może być sensacyjna sprawa, jeśli sieją przedstawi w sposób właściwy. 
Liczę na to, że potrafię ją gruntownie zgłębić. Renick to sprytny chłopiec. 
Pogadam z nim, a nie z jego szefem, który nie jest mi do niczego potrzebny. — 
Zapalił papierosa nie przestając patrzeć na mnie badawczo swymi myszkującymi 
oczkami. — Uważają, że dziewczyna nie żyje?
— Tak przypuszczają, to prawda, ale nie są pewni.
— Jak Malroux podchodzi do tego? Wpadłem tam, ale dom jest otoczony policją. Nie 
mogłem się z nim zobaczyć.
103
— Zniósł to chyba dość dobrze. Nie zapominaj, że jest stracony. Może jeszcze żyć 
miesiąc lub dwa.
— A jak zareagowała jego czarująca małżonka?
— Jest w stanie całkowitej depresji. Cowley spojrzał na mnie uważnie.
— Co mówisz?
— Przebywa pod opieką lekarza. To nieszczęście całkiem ją załamało! Rozumiesz?
Odrzucił głowę w tył i wybuchnął szatańskim śmiechem.
— To już szczyt wszystkiego! Uwierzyłbym raczej, że odtańczyła kankana na dachu!
— Jak to?
— Posłuchaj, ci Malroux są Francuzami. Czy znasz trochę francuskie prawo 
spadkowe?
— Nie, naprawdę nie. Ale co to ma z nią wspólnego?
— Według tamtejszego prawa dziecko dziedziczy połowę majątku rodziców. Inaczej 
mówiąc, ta dziewczyna odziedziczyłaby połowę milionów swego ojca. Nawet gdyby 
chciał całą swą fortunę zapisać żonie, nie mógłby tego zrobić. Po jego śmierci 
połowa majątku przechodzi automatycznie i legalnie na córkę. Otóż połowa tego, 
co posiada, to ogromna fura pieniędzy.
Nagle ogarnęło mnie przykre uczucie.
— Jeśli porywacze zabili dziewczynę -— mówił dalej — co jest możliwe, i Malroux 
wkrótce umrze, co jest również możliwe, Rhea Malroux zagarnie cały majątek. 
Dlatego dziwi mnie, że jest chora. Prawdopodobnie z radości!
Może to było motywem zbrodni, przyczyną zamordowania Odette. Może upozorowane 
porwanie miało jedynie na celu ułatwienie dokonania tego czynu? Czyżby Rhea 
zrobiła ze mnie kozła ofiarnego?
— Co ci się stało, Harry? — spytał Cowley. — Wyglądasz, jakbyś połknął osę.
W tym momencie zadzwonił wewnętrzny telefon.
— Potrzebuję pana! — ryczał Meadows. — Niech pan zaraz tu przyjdzie!
— „Głos jego pana!" — zauważył Cowley śmiejąc się od ucha do ucha. Wstałem.
— Do widzenia Tim. Gdybym był ci potrzebny, daj znać. Szybko wybiegłem z pokoju, 
szczęśliwy, że wyrwałem się spod jego badawczych oczu.
104
II
Do południa poszukiwania Odette przybrały taki rozmach, że ogarnęło mnie 
przerażenie. Postawiono posterunki na wszystkich drogach wylotowych. Wezwano na 
pomoc wojsko. Przeszło tysiąc mężczyzn, żołnierzy, policjantów, przeczesywało 
okolicę szukając zaginionej. Nad Palm Bay i Palm City warczały trzy helikoptery 
mające bezpośrednią łączność z biurem Meadowsa.
Na konferencji prasowej Meadows oświadczył dziennikarzom:
— Wychodzimy z założenia, że dziewczyna znajduje się na naszym terenie. 
Przypuszczamy, że nie żyje, ale możemy się mylić. Jeśli nie żyje, musiano ukryć 
dziewczynę w pobliżu i także ją znajdziemy. Wszystkie mieszkania, wszystkie 
domy, farmy, zostaną przeszukane. Dysponujemy ogromnymi środkami. Zabierze to 
trochę czasu, jeśli jednak znajduje się w promieniu 75 kilometrów od tego 
gabinetu, odnajdziemy ją wcześniej czy później.
Renick zjawił się po odejściu dziennikarzy. Wracał ze szpitala, gdzie udał się 
raz jeszcze w celu powtórnego przesłuchania Waltera Kerby.
Spodziewał się, że pijak przypomni sobie może jakiś szczegół, który naprowadzi 
na ślad porywaczy.
Meadows rzucił mu pytając spojrzenie.
— No i co?
— Nic. Jedno wiem na pewno, że ten typ był wysoki, szeroki w barach. Nie posuwa 
to naszej sprawy naprzód, ale to już jest coś. Wiemy, że szukamy wysokiego 
mężczyzny, szerokiego w barach, który pali lucky, ma dość sfatygowany samochód i 
waży około osiemdziesięciu kilogramów.
— Skąd pan wie, ile waży? — spytał Meadows.
— Dzięki odciskowi jego obcasa. Barty zwrócił się do rzeczoznawców. Jeden z tych 
ludzi, ważący 82 kg, zostawił taki sam ślad w ziemi. Meadows miał zachwyconą 
minę.
— Jeszcze kilka szczegółów i będziemy mogli opublikować jego domniemaną 
podobiznę.
Przysłuchiwałem się tej rozmowie i byłem tak zdrętwiały, że czułem niemal ból 
mięśni.
Nagle ktoś otworzył drzwi na oścież i do pokoju wkroczył kapitan Reiger. Jego 
duża, mięsista twarz była czerwona z emocji.
— Mamy ślad! — zawołał. — Jegomość zamieszkały w West Beach doniósł o wypadku. 
Nazywa się Herbert Carey. Jest właścicielem drugstore w Lone Beach. Ostatniej 
nocy odwiedzili z żoną rodziców
105
mieszkających w Lone Bay. Postawili swój samochód na tamtejszym parkingu. W 
chwili kiedy opuszczali parking nadjechał nagle T.R. 3, Carey potrącił ten wóz.
Podczas jego opowiadania zbliżyłem się do okna i zapaliłem papierosa, 
odwróciwszy się tyłem do pokoju. Czułem, że jestem biały jak płótno. Byłem 
pewien, że gdyby ujrzeli moją twarz, nabraliby natychmiast podejrzeń.
— Był to samochód małej Malroux. Carey zapisał numer. Przyznaje, że to on 
spowodował wypadek. A teraz słuchajcie uważnie: wóz prowadził mężczyzna! — Słowa 
wypowiedziane przez Reigera szorstkim głosem policjanta uderzyły we mnie jak 
ciosy zadane sztyletem. — Był to zapewne jeden z porywaczy — ciągnął dalej. — 
Nie chciał się zatrzymać, choć Carey był winien. Dojechał do końca parkingu, 
zaparkował wóz i zniknął.
— Na miłość boską! — zawołał Meadows. — Dlaczego Carey nie zawiadomił 
natychmiast o wypadku?
— Robi to, co każe żona. Był winien, ale żona nie chciała, żeby się do tego 
przyznał. Dopiero dzisiaj rano zdecydował się pójść na policję.
— Chcę z nim pomówić — powiedział Renick.
— Zaraz przyjdzie. Posłałem po niego samochód. Będzie tu lada chwila.
— Widział tego człowieka?
— Myślę, że tak. Parking nie jest dobrze oświetlony, ale w każdym razie Carey 
rozmawiał z facetem.
Udało mi się trochę opanować. Przede wszystkim nie chciałem, żeby Carey mnie 
widział. Odszedłem od okna.
— Wrócę do siebie — oświadczyłem. — Mam mnóstwo pracy. Skierowałem się w stronę 
drzwi.
— Hej! Zostań tu — zawołał Renick. — Chcę, żebyś słyszał zeznania świadka.
Czy Carey mnie pozna? Czy wejdzie do pokoju, spojrzy na mnie i powie: „To on!".
Usiadłem przy wolnym biurku. Najbliższe dwadzieścia minut były najcięższe z 
całego mego dotychczasowego życia.
— Czy znacie starą kopalnię srebra obok autostrady? — spytał nagle Reiger, który 
studiował mapę wiszącą na ścianie. — Świetne miejsce do ukrycia zwłok. Każę je 
przeszukać.
Zdjął słuchawkę i zaczął wydawać rozkazy.
„Ci tutaj znają swój zawód" — myślałem. Gdzie ukryję ciało Odette? Wszystkie 
drogi zablokowane, więcej niż tysiąc osób postawili już na
106
nogi, szukają, przetrząsają wszystkie domy, wszystkie mieszkania. Jakim sposobem 
uda mi się pozbyć zwłok?
Przez cały czas telefon nie przestawał dzwonić. Co pięć minut informowano nas o 
wynikach poszukiwań. Oni istotnie zadawali sobie mnóstwo trudu! Czwarta część 
terytorium zaznaczonego na mapie została już przeszukana. Widziałem, że akcja 
zbliża się do mojej ulicy. Czy wpadnie im na myśl zajrzeć do garażu? Czy otworzą 
bagażnik?
Nagle zapukano do drzwi i Herbert Carey wszedł do pokoju wraz ze swoją małżonką.
Tworzyli dziwaczną parę. Była od niego wyższa o głowę. Łysa czaszka Careya 
lśniła od potu, miął nerwowo swój kapelusz, kierując się za żoną w głąb sali. W 
ciemnościach panujących na parkingu nie widziałem jego twarzy, toteż teraz 
patrzyłem na niego z ciekawością. Był on jednym z tych słabeuszów, którzy zawsze 
pozwalają się tyranizować i żyją w wiecznym strachu, nigdy nie wiedząc, czy mają 
rację, czy nie.
Kobieta była duża i wulgarna, z małymi oczkami o twardym spojrzeniu i z 
agresywną brodą. Widać było, że dominuje w tym małżeństwie. Wtargnęła do biura, 
jakby je chciała zagarnąć na własność, wybrała sobie Meadowsa jako cel i 
natychmiast przystąpiła do ataku.
Jej mąż nie jest odpowiedzialny za ten wypadek. Najlepszy dowód, że tamten 
uciekł. Co to ma za sens, że ich tu wezwano? Oni muszą zajmować się sklepem. Czy 
Meadows wyobraża sobie, że osiemnastoletnia smarkula może rządzić się w 
drugstorze, podczas gdy oni tracą czas na policji itp. Meadows na próżno 
usiłował zatamować ten potok wymowy.
Nie ruszałem się z miejsca, sparaliżowany ze strachu. Nie mogłem oderwać oczu od 
Careya.
To był oczywiście błąd. Moje natarczywe spojrzenia przyciągnęły w końcu jego 
uwagę. Nagle zwrócił się w moją stronę. Zadrżał. Czułem, że serce mi zamiera, 
zamienia się w sopel lodu. Przyglądał mi się z uwagą. Nasze spojrzenia 
skrzyżowały się. Miałem okropne uczucie, że mnie poznaje. Przez dłuższą chwilę 
obserwowaliśmy się, potem Carey skulony odwrócił się, powracając do swej roli 
zahukanego męża.
Meadows tłumaczył właśnie żonie Careya, że wezwano ich w innej sprawie, zaczął 
opowiadać jej o kidnaperstwie. Kobieta powoli uspokajała się.
— Wypadek samochodowy wcale mnie nie interesuje — zakończył. — Chciałbym, 
żebyście mi dali rysopis tego człowieka. — Zbliżył się do Careya. — Pan z nim 
rozmawiał?
107
— Tak, proszę pana — potwierdził Carey nerwowo.
— Niech mi go pan opisze.
Carey popatrzył na żonę, potem znów na Meadowsa. Kapelusz wypadł mu z ręki, 
zaczerwienił się i podniósł go z podłogi.
— Okazały mężczyzna. Nie widziałem dokładnie, było ciemno.
— Barczysty i postawny?
— Tak.
— Nie powiedziałabym — wtrąciła pani Carey. — Był szeroki w barach, ale nie 
wysoki. Raczej taki jak pan — dodała wskazując na Meadowsa.
Zmarszczył brwi.
— Rozmawiam z pani mężem — rzekł. — Później zwrócę się do pani.
— Mój mąż nigdy nic nie widzi. Nie ma sensu go pytać. Jego brat jest taki sam. 
Nie można przywiązywać większej wagi do tego, co mówi mój mąż, tak samo jak do 
tego, co mówi jego brat. Wiem, co o nich myśleć. Od 26 lat jesteśmy małżeństwem.
Nie zwracając na nią najmniejszej uwagi, Meadows ciągnął dalej:
— Panie Carey, czy miał pan wrażenie, że ten człowiek jest wysoki? Jakiego był 
mniej więcej wzrostu?
Carey zawahał się, spojrzał na żonę, jakby ją chciał przeprosić.
— To trudno powiedzieć, proszę pana. Było ciemno. Ale odniosłem wrażenie, że 
jest wysoki.
Meadwos uczynił gest rozpaczy. Wskazał palcem na Renicka.
— Jak ten?
Carey przyglądał się Renickowi, znów upuścił kapelusz i podniósł go niezręcznie.
— W przybliżeniu, tak. Może trochę wyższy. Kobieta wy buchnęła śmiechem.
— Zastanawiam się doprawdy, o czym ty myślisz — rzekła. — Ten mężczyzna nie był 
wyższy od tego pana. I znów wskazała ręką na Meadowsa.
— Jeśli chodzi o mnie, to... to on wydawał się wysoki, moja droga — zaczął Carey 
wycierając łysą czaszkę chusteczką. Wtedy Meadows odwrócił się do mnie.
— Proszę, niech pan wstanie — rozkazał zniżonym głosem. Byłem najwyższy z 
obecnych. Wstałem powoli. Serce waliło mi w piersiach.
— To prawdziwy olbrzym! — pisnęła kobieta. — Powtarzam stanowczo, że tamten nie 
był wcale wysoki. Carey patrzył na mnie badawczo.
108
— Zdaje mi się — rzekł z wahaniem — że ten pan jest mniej więcej tego samego 
wzrostu i tak samo barczysty jak tamten w samochodzie. Usiadłem. Carey wciąż mi 
się przyglądał.
— Dobrze, proszę mi teraz opowiedzieć, co się stało? Pan najechał na jego wóz? — 
spytał Meadows.
Carey z żalem oderwał ode mnie wzrok.
— Siedziałem w samochodzie i włączyłem wsteczny bieg. Zapomniałem zapalić 
światła. Wjechałem na jego wóz. Nie zauważyłem go wcale. Wówczas przerwała mu 
żona.
— Ależ nie, wcale tak nie było. Ty już cofnąłeś się, wtedy zjawił się ten 
człowiek i wjechał na ciebie. Wina była całkowicie po jego stronie. Potem zaczai 
nam ubliżać i odjechał. Kiedy zaparkował wóz, wybiegł z parkingu. Gdyby 
słuszność była po jego stronie, dlaczego by uciekał?
— Gwiżdżę na to, kto ponosi winę — warknął Meadows. — Chcę tylko odszukać tego 
człowieka. Niech mi pan powie — zwrócił się do Careya — czy zauważył pan coś 
charakterystycznego u tego faceta. W jakim mógł być wieku?
— Sądząc po głosie i sposobie poruszania się, powiedziałbym, że miał jakieś 
trzydzieści lat. — Rzucił błagalne spojrzenie na żonę. — Czy ty także tak 
uważasz, kochana?
— Jak można oceniać czyjś wiek według głosu? — odparła oschłym tonem. — Mój mąż 
uwielbia powieści kryminalne — dodała adresując te słowa do Meadowsa. — Cały 
czas siedzi z nosem w książce. Ludzie nie powinni czytać kryminałów. To 
niebezpieczne.
— Czy mogłaby pani określić jego wiek? — spytał Meadows.
— Może bym mogła, ale nie zrobię tego. Nie widzę powodu, żeby wprowadzać policję 
w błąd — zakończyła przeszywając męża piorunującym wzrokiem.
— Panie Carey, czy przypomina pan sobie, jak był ubrany? Niepokaźny człowieczek 
zawahał się.
— Nie mogę powiedzieć na pewno, ale wydaje mi się, że nosił sportowe ubranie. 
Może brązowe. Kiedy wysiadł z wozu, zauważyłem, że miał na marynarce naszywane 
kieszenie.
— Zastanawiam się, jak możesz tu przed panami pleść takie brednie — oświadczyła 
żona. — Była noc, nie mogłeś zauważyć koloru ubrania. A do tego jesteś przecież 
krótkowidzem! Mężczyźni są tak próżni! — rzekła zwracając się do Meadowsa. — 
Powinien stale nosić okulary. Całe życie mu to mówię. Nie powinien prowadzić 
samochodu bez szkieł.
— Mój wzrok wcale nie jest taki zły, Harriet — zaprotestował Carey,
109
buntując się przynajmniej raz. — Szkła potrzebne mi są tylko przy jakiejś bardzo 
precyzyjnej pracy.
Meadows wskazał mu gazetę rozłożoną na biurku w odległości przeszło półtora 
metra.
— Czy potrafi pan przeczytać tytuły?
Carey czytał bez zająknienia.
Meadows spojrzał na Renicka, wzruszył ramionami, potem spytał:
— Czy nosił kapelusz?
— Nie, proszę pana.
— Czy zgadza się pani co do tego? — spytał Meadows ironicznie.
— Nie nosił kapelusza, ale to nie znaczy, że nie mógł go mieć — odparła kobieta 
z wściekłością.
— Czy trzymał go w ręku?
Zawahała się, potem przyznała niechętnie.
— Nie zauważyłam.
Tymczasem Carey przyglądał mi się ze zdumioną miną.
— Panie Carey — pytał dalej Meadows — czy to był brunet, czy blondyn?
— Nie mogę na to pytanie odpowiedzieć, było ciemno.
— Czy rozmawiał z panem?
— Naubliżał nam — wtrąciła kobieta. — Wiedział, że nie ma racji. On...
— Czy poznałby pan jego głos? — spytał Meadows nie zwracając uwagi na kobietę.
Carey potrząsnął głową.
— Nie przypuszczam. Nie mówił wiele.
— O której godzinie zdarzył się ten wypadek?
— O dziesiątej dziesięć. Patrzyłem na zegarek.
— A potem uciekł? W którą stronę?
— Mam wrażenie, że wsiadł do innego samochodu, który czekał za parkingiem. W 
każdym razie po jego odejściu usłyszałem szum odjeżdżającego samochodu.
— Pan nie widział tego wozu?
— Nie, ale widziałem światła reflektorów.
— W którą stronę pojechał?
— W stronę lotniska.
Meadows przez cały czas chodził po pokoju. Nagle zatrzymał się, spojrzał na 
Careya, potem na Renicka, który robił notatki.
— W stronę lotniska?
— Może jechał do West Beach, za lotnisko. Nie chcę powiedzieć...
110
— Lotnisko! — krzyknął Meadows. — To jest myśl. — Nagle jakby wstąpił w niego 
nowy duch. — Ależ to świetny pomysł! Do diabła! Czy sprawdziliśmy lotnisko, 
John?
Renick potrząsnął głową.
— Nie. Przypuszczaliśmy, że nie odważy się wywieźć dziewczynę samolotem. Zaraz 
sprawdzimy, jeśli pan przypuszcza...
— Trzeba wszystko sprawdzić — rzekł Meadows. — Dostarczcie mi listę wszystkich 
pasażerów, którzy odlatywali z tego lotniska między dziesiątą trzydzieści i 
północą. Niech się pan tym zajmie, John.
Ogarnęło mnie takie przerażenie, że z największym wysiłkiem mogłem usiedzieć na 
miejscu.
— To na razie wszystko — rzekł Meadows. — Panie Carey, dziękuję za współpracę. 
Jeśli będą nam jeszcze potrzebne jakieś informacje, zwrócimy się do pana.
Żona Careya skierowała się ku drzwiom.
— Chodź, Herbert. Już dość straciliśmy czasu.
Carey szedł za nią, potem zatrzymał się i zaczai mi się przypatrywać. Nie miałem 
odwagi spojrzeć mu w oczy. Otworzyłem szufladę i wyjąłem z biurka jakiś papier, 
jakbym zapomniał o istnieniu Careya.
Nagle usłyszałem, jak zwraca się do Meadowsa:
— Proszę mi wybaczyć, ale kim jest ten pan? „Tym razem stało się" — pomyślałem w 
panice. Serce moje zamieniło się w bryłkę lodu. Podniosłem głowę. Carey wskazał 
na mnie palcem. Meadows, wyraźnie zaskoczony, odparł:
— To Harry Barber, mój attache prasowy.
Ale żona chwyciła Careya za ramię i pociągnęła go do drzwi.
— Chodź już, na litość boską! Może ty nie masz nic lepszego do roboty, jak 
zabierać tym panom czas, ale ja mam!
Niechętnie, z oczami wciąż wlepionymi we mnie, Carey pozwolił się wyprowadzić z 
pokoju.
Drzwi zamknęły się za nimi.
Rozdział 9
— Co za babsztyl! — westchnął Meadows siadając za biurkiem.
— Co pan o tym myśli, John? Ja wierzę raczej Careyowi.
— Oczywiście — przytaknął Renick. — W każdym razie mamy drugiego świadka. Kerby 
także twierdzi, że napastnik był wysoki i barczysty. Teraz dysponujemy już 
kilkoma pewnymi informacjami. Wiemy, że człowiek, którego szukamy, ma mniej 
więcej metr osiemdziesiąt wzrostu, waży około 80 kilogramów, nosił ciemne, 
sportowe ubranie z naszywanymi kieszeniami. Ile ty ważysz, Harry? — spytał 
nagle, zwracając się do mnie.
— Około 84 kilogramy — odparłem ochrypłym głosem. — Co to ma wspólnego z tym 
wszystkim?
— Mam pomysł. Carey powiedział, że ty jesteś mniej więcej tego samego wzrostu i 
tuszy co tamten facet. Weźmiemy twoje zdjęcie, zamażemy twarz i umieścimy w 
prasie. Zaapelujemy, żeby zgłosił się do nas każdy, kto na parkingu w Lone Bay 
lub w barze „Piraci" widział kogoś podobnego do mężczyzny na fotografii. Co pan 
o tym sądzi, szefie?
— Doskonała myśl! — zawołał Meadows z entuzjazmem. — Zrobimy nawet coś więcej. — 
Wezwał sekretarkę. — Miss Lehman, chciałbym, żeby pani kupiła natychmiast 
ubranie sportowe dla pana Barbera. Musi być ciemnobrązowe, z naszywanymi 
kieszeniami; coś dyskretnego. Możliwie najszybciej.
Panna Lehman przyjrzała mi się, skinęła głową i wyszła.
— John, niech się pan postara tymczasem o listę pasażerów. Chcę otrzymać 
nazwiska wszystkich ludzi, którzy między dziesiątą trzydzieści a północą 
odlecieli z tego lotniska. — Potem zwrócił się do mnie.
— Może by pan napisał mały artykulik o mnie, o moim życiu prywatnym, o moich 
hobby, o chłopakach i o żonie? Zresztą sam pan wie, co robić. Wszystkie 
szczegóły znajdzie pan w aktach. Niech pan spóbuje umieścić artykuł w magazynach 
„Time"'i „Newsweek"'.
Kiedy wróciłem do mego pokoju i zamknąłem drzwi, usiadłem załamany. Czułem się 
jak schwytany w pułapkę. Pomysł z fotografią, podsunięty przez Renicka, może się 
okazać bardzo niebezpieczny. Byłem niemal pewien, że nikt mnie nie widział u 
„Piratów", ale miałem dość doświadczenia dziennikarskiego, by zdawać sobie 
sprawę, że ktoś mógł mnie zauważyć u „Piratów" lub na parkingu w Lone Bay. Na 
lotnisku popełniłem błąd — zaniosłem walizkę Odette aż do hallu, gdzie było 
mnóstwo ludzi. Byle jaki gap, obejrzawszy fotografię w gazecie, może sobie mnie 
przypomnieć.
Ale najbardziej dręczyła mnie myśl, w jaki sposób pozbyć się trupa Odette? Muszę 
to załatwić koniecznie jeszcze dzisiejszej nocy. Nie mogę jej dłużej trzymać w 
bagażniku. Będę zmuszony wynająć samochód. Moje przerażenie spotęgowało się 
jeszcze, kiedy sobie przpomniałem, że nie mam pieniędzy. Spróbuję pójść do tego 
warsztatu co zawsze i wynająć samochód bez złożenia kaucji. Miałem zaledwie dwa 
dolary w kieszeni, a nie wiedziałem, jak wygląda kasa Niny. Nie mogłem podjąć 
ani centa z mojej pensji przed końcem tygodnia.
Kiedy już będę miał wóz, muszę przenieść do niego zwłoki Odette. Jak to zrobić i 
nie dać się zaskoczyć przez Ninę? Muszę czekać, aż się położy.
Nie miałem czasu zastanawiać się dłużej — telefon dzwonił bez przerwy. Musiałem 
napisać artykuł o Meadowsie. Właśnie go skończyłem, kiedy miss Lehman weszła z 
garniturem do pokoju, a za nią Renick.
Serce mi zabiło na ten widok. Była to kopia mego ubrania. Kupiłem je tuż po 
wyjściu z więzienia.
— Przebierz się, Harry — rzekł Renick po wyjściu miss Leham. — Fotograf czeka. 
Chcemy umieścić zdjęcie w wieczornych dziennikach.
Włożyłem garnitur i poszedłem z Renickiem do policyjnego studio fotograficznego. 
Po pół godzinie mieliśmy tuzin klisz przeznaczonych dla prasy.
Redagowałem mój własny rysopis i przyklejałem go na odwrocie fotografii. Miałem 
okropne uczucie, że popełniam samobójstwo. Potem udałem się do Meadowsa, żeby mu 
pokazać odbitki. Na kliszach twarz była zamazana, ale mimo to można mnie było z 
łatwością poznać.
Meadows obejrzał zdjęcia i z uznaniem skinął głową. Potem wezwał miss Lehman i 
polecił jej zanieść fotografie do redakcji dzienników.
Renick zetknął się z nią w drzwiach.
113
— Mam listę pasażerów — zawiadomił. — Nie bardzo nam się przyda. Między 
dziesiątą trzydzieści a północą startowały tylko dwa samoloty. Jeden do Japonii, 
drugi do Los Angeles. W tym drugim było piętnastu pasażerów na pokładzie. 
Czternastu stanowili przedsiębiorcy handlowi wraz z żonami. Odbywają tę podróż 
regularnie i stewardesa zna ich osobiście. Piętnastą była młoda samotna 
dziewczyna.
Meadows skrzywił się.
— To nie posuwa śledztwa wcale naprzód. Szukamy dziewczyny podróżującej z 
mężczyzną. Nie jest wykluczone, że porywacz tak sterroryzował swą ofiarę, że 
zmusił ją do towarzyszenia w podróży. Jak się nazywa ta samotna pasażerka?
— Jechała pod nazwiskiem Anny Harcourt — odparł Renick. — Stewardesa zwróciła na 
nią uwagę. Była ruda, to na pewno nie była Odette Malroux.
Twarda, lodowata pięść, która cisnęła mój żołądek, rozluźniła się nieco. Nagle 
nogi ugięły się pode mną, tak że musiałem usiąść.
Meadows wrzucił listę do kosza na papiery.
— No cóż, musieliśmy spróbować. Może będziemy mieli więcej szczęścia z 
fotografią.
Było już po siódmej. Wałęsałem się jeszcze do ósmej, słuchałem raportów 
nadawanych telefonicznie.
— Czy mógłbym iść do domu? — spytałem Renicka. — Jeśli będzie coś nowego, 
przedzwonisz do mnie.
— Oczywiście, Harry. Zmykaj!
Wróciłem do biura i zatelefonowałem do Niny.
— Możliwe, że wrócę późno — rzekłem. — Co robisz wieczorem?
— Ależ... nic. Będę czekała.
— Może byś poszła do kina? Nie ma sensu, żebyś cały wieczór siedziała w domu. 
Jest bardzo dobry film w „Capitolu". Może pójdziesz go obejrzeć?
— Nie mam ochoty iść sama, Harry. Zaczekam.
Gdyby mi się udało namówić ją, żeby wyszła z domu na kilka godzin!
— Będę się cieszył, jeśli pójdziesz, Nino. Za mało wychodzisz.
— Ależ kochany, nie mam ochoty sama wychodzić, nawet jeśli nas stać na to. Kiedy 
wrócisz? Chcesz, żebym ci zostawiła obiad? Przestałem nalegać, żeby nie wzbudzić 
jej podejrzeń.
— Posiedzę jeszcze z godzinkę. Tak, zostaw mi coś do jedzenia.
— Och, Harry, wciąż jeszcze nie znalazłam kluczy od samochodu. Nagle ogarnęła 
mnie złość.
— Co to ma za znaczenie, jeśli wóz nie nadaje się do jazdy! Cześć, wkrótce 
przyjadę!
114
Odłożyłem słuchawkę.
Przez dłuższą chwilę siedziałem nieruchomo, patrząc bezmyślnie na zegar ścienny.
Nina kładła się zwykle około jedenastej. Będę musiał czekać co najmniej do 
pierwszej, zanim odważę się wyjąć trupa Odette. Teraz, kiedy zbliżał się moment 
działania, strach przed czynnościami, które będę musiał wykonać, przyprawiał 
mnie o mdłości. Ale nie mogłem inaczej. Gdzie złożę ciało? W starej kopalni? 
Wiem, że już tam szukali. Mało prawdopodobne, żeby zrobili to po raz drugi. 
Jeśli potrafię załatwić to niepostrzeżenie, zwłoki Odette może nigdy nie będą 
odnalezione. Ale czy uda mi się tego dokonać? Przed opuszczeniem wartowni 
przestudiowałem tablicę, na której Renick zaznaczył stan poszukiwań. Oddalały 
się teraz od kopalni srebra, biegły wzdłuż autostrady w kierunku mego 
mieszkania. Około pierwszej w nocy droga będzie pusta, z wyjątkiem, oczywiście, 
samochodów kontrolnych. Jako oficjalny attache prasowy dyrektora policji mogę 
ewentualnie zdobyć się na odwagę i puścić się w drogę, o ile moje nerwy 
wytrzymają tę próbę, ale sprawa była nad wyraz niepewna.
Zanim podejmę jakąkolwiek decyzję, muszę wynająć samochód.
Wyszedłem z biura i udałem się autokarem do warsztatu. Było za dwadzieścia 
dziewiąta, kiedy tam przyjechałem.
Ted Brown, osiemnastoletni chłopiec, którego dobrze znałem, siedział w biurze i 
czytał pismo poświęcone wyścigom konnym. Ucieszyłem się widząc, że Hammond, 
właściciel warsztatu, jest nieobecny.
— Cześć, Ted. Wygląda na to, że jesteś bardzo zajęty. Chłopiec uśmiechnął się z 
zażenowaniem. Odłożył gazetę i wstał.
— Dobry wieczór, panie Barber. Próbowałem wytypować zwycięzcę. Przydałoby się, 
żeby się szczęście odmieniło. W tym tygodniu była bryndza.
— Jeśli chodzi o mnie, nigdy nie potrafiłem wygrać — odparłem.
— Słuchaj, Ted, ja także miałem pecha. Packard nawalił, skrzynia biegów.
— Do diabła! To głupia historia. Wymiana kosztuje bardzo dużo.
— Chciałbym pożyczyć wóz na dzisiejszy wieczór. Masz coś dla mnie?
— Oczywiście. Może pan wziąć tego chevroleta. Tylko na dzisiejszy wieczór?
— Tak. Przyprowadzę go jutro rano. — Podszedłem do chevroleta.
— Mam pilne spotkanie w Palm Bay.
115
— Dam panu formularz do wypełnienia. Trzydzieści dolarów kaucji i za 
ubezpieczenie. Znieruchomiałem.
— Spieszę się, Ted, nie mam przy sobie pieniędzy. Jutro ci zapłacę. Chłopiec 
zaskoczony drapał się w głowę.
— Myślę, że pan Hammond byłby niezadowolony. Nie mogę wziąć na siebie takiej 
odpowiedzialności. Zmusiłem się do śmiechu.
— Co ci przychodzi na myśl, Ted? Od lat jestem waszym klientem. Pan Hammond 
byłby zadowolony, że może mi wyświadczyć przysługę. Twarz Teda rozjaśniła się.
— To prawda, panie Barber. Może wystarczy, że pan tylko podpisze formularz? A 
jutro, kiedy pan przyprowadzi wóz...
— Zgoda.
Poszedłem za nim do biura i czekałem z niecierpliwością; znalazł w końcu druk i 
położył go przede mną na stole.
Wyjmowałem właśnie długpis z kieszeni, kiedy jakiś samochód wjechał do garażu. 
Był to Hammond.
Gdybym przyszedł pięć minut wcześniej, już by mnie nie zastał. Teraz wszystko 
przepadło. Odgadłem to natychmiast, widząc minę, jaką przybrał na mój widok.
Mimo to zdobyłem się na szeroki uśmiech powitalny.
— Dobry wieczór, panie Hammond — powiedziałem. — Tak już późno, a pan jeszcze 
pracuje.
— Dobry wieczór — odparł ozięble. Spojrzał ostro na Teda. — Co tu się dzieje?
— Wynajmuję chevroleta — rzekłem. — W moim wozie wysiadła skrzynia biegów. W 
przyszłym tygodniu będzie go pan musiał zabrać do naprawy. Mam pilne spotkanie w 
Palm Bay i potrzebny mi jest samochód.
Hammond lekko odprężył się.
— Świetnie, proszę tylko wypełnić formularz, panie Barber. Trzydzieści dolarów 
za benzynę, ubezpieczenie i kaucję.
Zacząłem wypełniać formularz. Ręka tak mi drżała, że nie poznawałem własnego 
pisma.
— Zapłacę panu jutro, po odstawieniu wozu — oświadczyłem najnaturalniejszym 
głosem. — To spotkanie zaskoczyło mnie. Nie miałem czasu pójść po pieniądze 
przed zamknięciem banku. Zapłacę panu na pewno.
Podpisałem formularz i podsunąłem go Hammondowi. Nawet nie spojrzał na papier.
116
— Podaj mi konto pana Barbera — zwrócił się do Teda. Ted wyjął moją kartkę i 
zniknął w głębi warsztatu z zakłopotaną miną.
Hammond rzucił okiem na cyfry i spojrzał na mnie zimno.
— Panie Barber, jest mi pan winien sto pięćdziesiąt dolarów za reperacje, 
benzynę i olej — oświadczył.
— Tak, wiem. Wszystko wyrównam jutro — zapewniłem. — Bardzo mi przykro, że tak 
długo zwlekałem.
— Będę panu bardzo zobowiązany. — Przerwał na chwilę. — Żałuję, panie Barber, 
lecz nie mogę udzielić panu dalszego kredytu, dopóki nie wyrówna pan długu.
Wpadłem we wściekłość.
— Jeśli pan tak stawia sprawę, to mam pana w nosie! — krzyknąłem.
Wyszedłem z warsztatu. W odległości półtora kilometra od mego bungalowu 
znajdowała się stacja obsługi samochodów, czynna przez całą noc. Kiedy Nina 
zaśnie, pójdę tam i wynajmę wóz. Za wypożyczenie zapłacę pieniędzmi wziętymi z 
okupu. Wyjmę tylko kilka banknotów.
Znajdowałem się już na długiej ulicy prowadzącej do mego domu. W połowie drogi 
spostrzegłem na trotuarze po przeciwnej strome dwóch policjantów idących w moim 
kierunku. Zatrzymali się przy posesji któregoś z moich sąsiadów, potem jeden z 
policjantów otworzył furtkę i wszedł do ogrodu. Drugi poszedł do domu stojącego 
obok.
A więc poszukiwania „dom po domu" dotarły do mojej ulicy.
Z sercem ściśniętym z trwogi, przyspieszyłem kroku. Z daleka zobaczyłem mój 
bungalow i stanąłem jak wryty.
Drzwi garażu, które zamknąłem w nocy na klucz, były teraz otwarte na oścież!
Jeden z policjantów wyszedł z domu naprzeciwko i przyglądał mi się z 
zainteresowaniem.
Opanowałem się i ruszyłem naprzód.
II
Wszedłem do ogrodu, ujrzałem Ninę stojącą z żołnierzami obok packarda. Na odgłos 
moich kroków odwrócili się wszyscy troje.
— To właśnie jest mój mąż — rzekła Nina.
— Dobry wieczór. Co się stało? — zapytałem. Obydwaj żołnierze byli bardzo 
młodzi. Jeden z nich, krępy blondyn, o różowej pulchnej twarzy, nudził się 
najwidoczniej na potęgę i ginął
117
z gorąca. Drugi, mały brunet, sprawiał wrażenie człowieka upartego i 
nieżyczliwego. Zorientowałem się od razu, że będzie to twardy orzech do 
zgryzienia.
— To pana wóz? — spytał brunet.
Nie odpowiedziałem mu i zwróciłem się do Niny:
— Ależ o co chodzi?
— Szukają porwanej dziewczyny — odparła Nina. Sprawiała wrażenie mocno 
zdenerwowanej. — Kazali otworzyć bagażnik.
Zdążyłem zaczerpnąć tchu. Czułem się tak zaszczuty, że zapomniałem o strachu.
— Chyba nie sądzicie, że jest tam w środku? — zwróciłem się do tego pyzatego i 
nawet udało mi się wybuchnąć śmiechem. Uśmiechnął się z zażenowaniem.
— Nie, oczywiście, proszę pana — rzekł. — Powtarzam Joe'mu...
— Czy zechce pan otworzyć bagażnik? — zapytał brunet. — Dostałem rozkaz, żeby 
przeszukać wszystkie domy i wszystkie samochody na tej ulicy i mam zamiar go 
wykonać.
— Powiedziałam mu już, że zgubiłam klucze — przerwała Nina. — Prosiłam, żeby 
poczekał, Harry. Czeka już dłuższą chwilę.
— Bardzo żałuję — zwróciłem się do bruneta — ale ja też nie mam kluczy. 
Zostawiłem je u ślusarza, żeby dorobić je dla mojej żony. Przyglądał mi się 
żywymi, podejrzliwymi oczami.
— Szkoda! — powiedział. — Mam rozkaz rewizji. Jeśli pan nie ma klucza, wyważę 
zamek.
— Jutro rano będę miał klucze — usiłowałem rozpaczliwie zachować normalny, 
swobodny ton. — Proszę przyjść jutro, z chęcią otworzę panu bagażnik.
— Chodźmy, Joe! — odezwał się pyzaty. — Mamy jeszcze do obejrzenia całą tę 
przeklętą ulicę, a robi się już późno.
Joe nie zwracał najmniejszej uwagi na jego słowa. Był najwyraźniej zdecydowany 
odegrać swój numer.
— Zaraz wyważę zamek — powiedział. Poszedł w głąb garażu i zaczął rozglądać się 
dokoła. Nagle podniósł dłuto.
— Hej! Powoli! — zasłoniłem sobą bagażnik. — Chyba nie ma pan zamiaru zniszczyć 
mego wozu?
Pokazałem mu moją legitymację prasową. Tamten spojrzał na nią z daleka.
— No więc? — podniósł dłuto wściekłym gestem. — Gwiżdżę na to kim pan jest. 
Dostałem rozkaz, żeby skontrolować wszystkie wozy na tej ulicy. Wykonuję rozkaz.
118
Zwróciłem się do Niny.
— Tam naprzeciw jest policjant. Przyprowadź go. Nina wybiegła z garażu.
— Gwiżdżę na gliny! — krzyczał Joe z wściekłością. — Zaraz otworzę bagażnik! 
Niech się pan odsunie! Nie cofnąłem się ani o milimetr.
— Chyba nie ma pan zamiaru zniszczyć mego wozu! — powtarzałem. — Otworzę 
bagażnik jutro, jak będę miał klucz, nie wcześniej.
Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy jeden na drugiego. W końcu odłożył dłuto.
— Dobrze, jeśli pan tak do tego podchodzi. Chodź tu, Hank! Nie będziemy zwracać 
uwagi na tego głupca! Otworzymy bagażnik!
— Ależ, Joe — rzekł pyzaty, zmieszany. — Nie rób awantur. Poczekajmy na glinę.
— Wykonuję rozkaz — odparł Joe. — Usunie się pan, czy też woli, abym mu pomógł? 
— zapytał z groźną miną.
— Niech no spróbuje mnie pan dotknąć! Pożałuje pan tego! Joe zwrócił się do 
Hanka:
— Chodź, zabierzmy go stamtąd. Jeśli uszkodzimy faceta, tym gorzej dla niego.
Zbliżał się do mnie, gdy Nina z policjantem pojawiła się na ścieżce.
Joe znieruchomiał widząc wysokiego, masywnego policjanta wchodzącego do garażu.
— Co się tu dzieje? — spytał policjant.
— Chcę zobaczyć, co jest w tym bagażniku — tłumaczył Joe. — Ten typ nie ma 
klucza. Otrzymałem rozkaz. Chcę wyważyć zamek, ale on nie pozwala.
— Gdzie jest klucz? — zapytał policjant.
— U ślusarza — wyjaśniłem. — Kazałem dorobić klucze dla mojej żony.
Patrzył na mnie, drapiąc grubym paluchen swą okrągłą czaszkę.
— U jakiego ślusarza? Przewidziałem to pytanie.
— Nie wiem. Dałem klucze sekretarce, żeby się tym zajęła. — Pokazałem mmu 
legitymację prasową. — Pracuję w dyrekcji policji. Jutro rano będę miał klucz, 
wówczas chętnie otworzę bagażnik. Nie ma tam nic w środku, ale jeśli to może 
uspokoić naszego przyjaciela, jutro otworzę. Nie pozwolę wyważać zamka.
Policjant obejrzał legitymację, zmarszczył brwi i zwrócił się do małego bruneta:
119
— Panie żołnierzu, nie warto robić tyle szumu. Znamy tego pana. Dlaczego pan się 
tak tym przejmuje? Joe wzruszył ramionami z miną bardziej agresywną niż dotąd.
— Gwiżdżę na to, kim on jest! Otrzymałem rozkaz i chcę go wykonać!
— Jeśli zniszczy pan zamek, trzeba będzie zapłacić.
— To dobrze, zapłacę. Ale go wyważę!
Policjant wzruszył ramionami i zwrócił się do mnie:
— Czy to panu odpowiada, panie Barber? Niech mu pan pozwoli. Będzie musiał 
zapłacić za reperację. Zabrakło mi tchu.
— Nie, wcale mi to nie odpowiada — rzekłem. — To stary samochód. Może nie znajdę 
takiego zamka. W każdym razie skrzynia biegów jest uszkodzona i wóz już od dwóch 
dni stoi w garażu. Jeśli mi pan nie wierzy, niech go pan spróbuje ruszyć.
— Bez blagi! — krzyknął Joe. — Jak pan chce, żebym uruchomił wóz bez klucza! Do 
diabła, niech się pan zabiera!Chcę otworzyć bagażnik! Chwycił dłuto. Stałem 
dalej w tym samym miejscu.
— Załatwimy to — powiedziałem. — Zadzwonię do porucznika Renicka. Jeśli każe, 
zgoda, pozwolę temu dzieciakowi otworzyć. Twarz policjanta rozjaśniła się.
— Dobra myśl, ale ja sam będę mówił z porucznikiem. Joe z obrzydzeniem rzucił 
dłuto na ziemię.
— Ach, te gliny! — krzyknął głosem pełnym pogardy. — Dobrze, trzymajcie się 
razem! Ale uprzedzam was, że zamelduję o tym dowódcy mojej jednostki. 
Przysięgam, że to zrobię. Chodź, Hank, zabierajmy się stąd!
Policjant, zmieszany, patrzył jak obaj żołnierze odchodzą aleją.
— Ach, ci młodzi — rzekł zdenerwowany — kiedy wbiją sobie coś do głowy, nie ma 
siły, żeby ich przekonać!
— Dziękuję panu — powiedziałem. — Serce by mnie bolało, gdyby mi uszkodzili wóz.
— Świetnie to rozumiem. Do widzenia, panie Barber. Ukłonił się Ninie i poszedł.
— Ach, nareszcie! — zawołała Nina. — On był wstrętny. Jak go tylko zobaczyłam, 
czułam, że będziemy mieli przykrości. Zasuwałem drzwi garażu.
— Lepiej zamknąć je na klucz — oświadczyłem. — On jest w stanie wrócić tu po 
kryjomu.
120
Podała mi klucz, zamknąłem drzwi i poszliśmy razem do domu.
—i Co się dzieje, Harry? Oni myślą, że ta dziewczyna nie żyje? Mówią tylko o 
niej — opowiadała Nina.
— Nie wiem. Daj mi whisky, dobrze? Ten cyrk trwa od samego rana. Padam z nóg.
Zdjąłem marynarkę i rzuciłem na tapczan. Potem usiadłem w fotelu i rozluźniłem 
krawat.
Nina przygotowała whisky z wodą.
— Co zrobimy z samochodem? — spytała.
— Trzeba poczekać. Nie możemy pozwolić sobie teraz na naprawę skrzyni biegów. 
Podała mi whisky.
— Chcesz papierosa?
— Tak. Zapalniczka jest w mojej marynarce. Podeszła do tapczanu, włożyła rękę do 
kieszeni marynarki. Jak mogłem być tak nieostrożny?! Miałem chyba zamroczenie 
umysłu.
— Harry!
Ton jej głosu kazał mi nadstawić uszu.
Trzymała w ręku moje i swoje klucze do samochodu i przyglądała mi się uważnie.
Cała ślina wyschła mi w ustach. Jej oczy spoczęły na mnie.
— Harry!
Przez dłuższą chwilę patrzyliśmy na siebie bez słowa, po czym szklanka whisky 
wypadła mi z ręki i rozbiła się na parkiecie.
Rozdział 10
Zegar na ścianie przy wejściu zaczął wybijać godzinę dziewiątą. Jasny dźwięk 
zdawał się wypełniać cały pokój.
Wstałem, wpatrując się w resztki szkła i plamę whisky rozlanej na podłodze.
— Posprzątam to — powiedziałem idąc w stronę drzwi.
— Harry...
Musiałem zaczerpnąć świeżego powietrza. Wiedziałem, że jestem biały jak papier. 
Całą mą istotą owładnęło nieludzkie oszołomienie. Na próżno starałem się 
rozpaczliwie znaleźć jakieś wiarygodne kłamstwo.
Wziąłem z kuchni kawał grubego płótna i wszedłem do przedpokoju wiodącego do 
salonu. Widziałem jak Nina naciska klamkę drzwi wejściowych, próbując je 
otworzyć.
— Dokąd idziesz? — ryknąłem rzucając płótno. Odwróciła głowę i spojrzała na 
mnie. Jej twarz była blada, wykrzywiona. Oczy wydawały się ogromne.
— Do garażu.
Udało jej się otworzyć zatrzask, w chwili kiedy przyskoczyłem, żeby ją 
zatrzymać.
— Nie pójdziesz! Oddaj mi klucze!
— Puść mnie.
Wyrwała mi się i oparła o mur, chowając ręce za siebie.
Pod białą bluzką jej piersi unosiła się w przyspieszonym oddechu.
— Daj mi klucze!
— Nie!
Klucze były mi koniecznie potrzebne. Chwyciłem ją, ale wyrwała mi się znowu i 
pobiegła do salonu. Szedłem za nią, złapałem ją za przegub i okręciłem dokoła 
siebie.
— Harry! To boli!
Otworzyłem przemocą jej palce i zabrałem klucze. Podczas tej szarpaniny potknęła 
się i upadła na kolana.
122
Puściłem ją i wyprostowałem się bez tchu. Wstydziłem się bezgranicznie. Klęczała 
z twarzą ukrytą w dłoniach, zaczęła płakać. Wsunąłem klucze do kieszeni.
— Nino, jestem zrozpaczony — z trudem wydobyłem z siebie te słowa. — Nie 
chciałem cię skrzywdzić. Błagam, nie płacz.
Chciałem ją podnieść, ale dręczyły mnie takie wyrzuty sumienia, że nie śmiałem 
jej dotknąć.
Przez dłuższą chwilę klęczała. Obserwowałem ją bez ruchu. Potem powoli wstała 
trzymając się za przegub. Nasze oczy spotkały się.
— Będzie najlepiej, jak powiesz mi całą prawdę. Co zrobiłeś? — spytała.
— Nic nie zrobiłem. Nie myśl o tym. Wybacz, że sprawiłem ci ból.
— Czy byłbyś łaskaw oddać mi klucze od samochodu? Chcę otworzyć bagażnik.
— Nie, na miłość boską! Nino, zaczekaj! Mówię ci, nie myśl już o tym. Nie 
rozumiesz? Nie trzeba o tym myśleć. Wyciągnęła rękę.
— Daj mi klucze!
— Idiotko! — krzyknąłem zrozpaczony. — Nie wtrącaj się do tego. Nie dam ci 
kluczy!
Nagle usiadła nie spuszczając ze mnie wzroku.
— Harry, co tam jest w bagażniku, że tak bardzo boisz się mi go pokazać i nie 
pozwoliłeś żołnierzom zajrzeć do środka. Chyba nie chcesz, abym myślała, że leży 
tam ta dziewczyna.
Twarz oblewał mi pot, drżałem jak liść.
— Słuchaj — rzekłem. — Spakujesz walizkę i pójdziesz do hotelu. Tej nocy muszę 
być sam! Proszę cię, błagam, zrób to, o co cię proszę, i nie stawiaj mi żadnych 
pytań!
— Och, Harry! — patrzyła teraz na mnie z przerażeniem. — Powiedz, że to 
nieprawda! Nie mogę w to uwierzyć, Harry! Jej nie ma tam w bagażniku?
— Dosyć tych pytań! — Zwinąłem dłonie w pięści i uderzyłem jedną o drugą. — 
Spakuj walizkę! Idź stąd! Czy nie widzisz, że i tak mam dość zmartwień? Nie chcę 
jeszcze do tego wszystkiego niepokoić się o ciebie!
— Ona nie żyje? Musi już nie żyć. Ty ją zabiłeś?
Podszedłem do niej, chwyciłem ją za ramiona i zacząłem nią potrząsać.
— Nie pytaj! Ty nic nie wiesz! Rozumiesz? Nic! A teraz idź i wracaj dopiero 
jutro!
Uwolniła się i odsunęła ode mnie, trzymając ręce na policzkach. Potem nagle 
jakby się odprężyła, ramiona jej opadły.
— Nie pójdę — powiedziała spokojnie. — Nie krzycz tak, Harry,
123
usiądź! Będziemy razem dźwigać to nieszczęście. A teraz, błagam cię, opowiedz 
mi, co się stało.
— Chcesz, żebym cię wciągnął w to wszystko? — krzyknąłem ze złością. — Czy nie 
możesz zrozumieć, że narażasz się na wiele lat więzienia, jeśli będziesz 
cokolwiek wiedziała? Naprawdę nie rozumiesz tego? Próbuję cię ocalić. Musisz 
stąd odejść zaraz!
Patrzyła na mnie przez chwilę, później potrząsnęła głową.
— Ostatnim razem, kiedy miałeś kłopoty, trzymałeś mnie z dala od tego, 
potraktowałeś mnie jak obcą. Tym razem to się nie powtórzy. Zrobię wszystko, 
żeby ci pomóc.
— Nie chcę twojej pomocy! — odparłem kipiąc ze złości. — A teraz idź!
— Nie pójdę, Harry!
Podniosłem rękę, aby ją uderzyć w twarz, ale nie mogłem się na to zdobyć. Ramię 
mi opadło. Zmieszany patrzyłem na nią. Czułem się pokonany.
— Ty ją zabiłeś, Harry?
— Nie.
— Ale ona jest w bagażniku?
— Tak.
— Martwa?
— Tak.
Zadrżała, przez dłuższą chwilę słychać było tylko rytmiczne tykanie zegara.
— Co chcesz zrobić? — spytała wreszcie.
— Chcę wynająć samochód i wywieźć ją do kopalni — padłem znużony na fotel. — Mam 
pieniądze z okupu.
Nina wstała i przygotowała dwie szklanki. Podała mi i sama wypiła. Potem usiadła 
na oparciu mojego fotela i położyła dłoń na mojej ręce.
— Proszę cię, powiedz mi, jak to się stało, wszystko, od samego początku.
— Jeśli policja mnie zamknie, Nino, i zorientuje się, że ty wiesz o wszystkim, 
spędzisz dziesięć lat w więzieniu, może więcej.
— No dobrze, nie myślmy o tym. — Dotknięcie jej palców, muskających moją dłoń, 
uspokoiło mnie nieco. — Proszę cię, zacznij od samego początku. Chcę wiedzieć, 
co się stało. Powiedz mi wszystko.
Opowiedziałem jej wszystko, niczego nie opuszczając. Wyznałem jej nawet, że 
spałem z Odette.
— Nie mogłem jej ciała zostawić w pawilonie... Wiozłem je do kopalni i wtedy 
wysiadła skrzynia biegów.
124
Ręka Niny zamknęła się na mojej dłoni i ścisnęła ją gorąco.
—7- Mój kochany biedaku! Musiałeś przeżyć potworne chwile. Miałam wrażenie, że 
coś nie gra, ale nigdy nie wyobrażałam sobie, że to może być coś tak 
strasznego...
Dziwna rzecz — uspokoiłem się, gdy podzieliłem się z nią moją tajemnicą. Już się 
tak nie bałem. Mój umysł, sparaliżowany dotąd strachem, stał się znów zdolny do 
analizowania sytuacji i podjęcia jakichś decyzji.
— Teraz wiesz już wszystko — powiedziałem. — Nie mam żadnego usprawiedliwienia. 
Zrobiłem to dla pieniędzy. Nie miałem racji, ale na nic się nie zda, że 
zrozumiałem to teraz. Gdybym poczekał trochę, otrzymałbym pracę i moglibyśmy być 
szczęśliwi. Nie miałem cierpliwości i wpakowałem się w taką paskudną historię. 
Musisz mnie opuścić, Nino. Mówię poważnie. Jakoś sam wybrnę z tego. Nie chcę, 
żebyś była zamieszana w tę aferę. Jeśli sprawa przyjmie zły obrót i zaaresztują 
mnie, nie zniosę myśli, że ty także jesteś skompromitowana. To by była naprawdę 
ostatnia kropla, która przelałaby dzban goryczy. Nie wolno ci się do tego 
mieszać. Nie rozumiesz tego?
Poklepała mnie po ramieniu, wstała i podeszła do okna. Pozostała tam przez kilka 
sekund, obserwując ulicę pogrążoną w ciemnościach, potem energicznie odwróciła 
się.
— Razem się tym zajmiemy. Szkoda dyskutować na ten temat, Harry. Jak sądzisz — 
kiedy trzeba ją wywieźć, żeby było najmniej niebezpiecznie?
— Między drugą a trzecią nad ranem... ale nie wtrącaj się do tego.
— Chcę ci pomóc. Czy nie pomógłbyś mi, gdyby role były odwrócone? Czy nie 
miałabym prawa sądzić, że nie kochasz mnie, gdybyś mnie w takiej sytuacji 
zostawił?
Miała rację, oczywiście. Wzruszyłem bezradnie ramionami.
— Dobrze. Zgoda, Nino, jestem w skrajnej rozpaczy. Byłem szalony, że to 
zrobiłem. Z wdzięcznością przyjmę twoją pomoc.
Rzuciła mi się w ramiona. Staliśmy kilka chwil przytuleni do siebie, potem 
odsunęła się.
— Czy to nie będzie zbyt ryzykowne, jeśli skorzystamy z tych pieniędzy dla 
opłacenia samochodu?
— W walizce są banknoty o małych nominałach. Malroux nie miał czasu zanotować 
numerów. Tak, możemy użyć te pieniądze.
— Przede wszystkim musisz się chyba zająć wynajęciem samochodu. Możesz go 
zostawić na ulicy. Kiedy będziesz już gotów do działania, przyprowadzisz wóz do 
garażu.
— Tak.
125
Nie ruszyłem się z miejsca. Zagłębiony w fotelu siedziałem wpatrzony w dywan. 
Muszę otworzyć bagażnik i wyjąć walizkę. Na sama myśl, że zobaczę trupa Odette, 
zrobiło mi się słabo.
— Powinieneś napić się jeszcze trochę whisky — radziła Nina. Wyczuwała, co się 
ze mną dzieje.
— Nie. Jakoś to pójdzie. Gdzie jest latarka? — spytałem wstając. Otworzyła 
szufladę i wyjęła małą latarkę.
— Pójdę z tobą.
— Nie. Muszę to zrobić sam.
Wziąłem latarkę i nie patrząc na Ninę podszedłem do drzwi, otworzyłem je i 
wyszedłem w ciemność.
Dokoła panowała cisza. Naprzeciw mnie okna jakiegoś bungalowu były oświetlone, 
ale dom mego najbliższego sąsiada pogrążony był w ciemności. Zbliżyłem się do 
bramy i popatrzyłem na szosę. Nigdzie żywej duszy. Serce omal nie wyskoczyło mi 
z piersi, w ustach miałem przykry smak.
Podszedłem do garażu. Z trudem włożyłem klucz do zamka. Kiedy otworzyłem drzwi, 
uderzył mnie, jeszcze słaby wprawdzie, ale charakterystyczny zapach gnijącego 
ciała. Znieruchomiałem, nękany mdłościami i panicznym lękiem. Zamknąłem drzwi i 
zapaliłem latarkę. Po dłuższej chwili zdobyłem się na odwagę i zbliżyłem się do 
bagażnika. Upłynęła minuta, nim włożyłem klucz do zamka.
Wyprostowałem się. Twarz miałem zlaną potem, oddech krótki, nieregularny, serce 
waliło mi jak młot. Nie mogłem zdobyć się na podniesienie pokrywy bagażnika.
Wreszcie zdecydowałem się.
Drżącą ręką trzymałem latarkę. Światło padało na skromną, biało-niebieską 
sukienkę, na długie kształtne nogi i małe stopy w pantofelkach, oparte o koło 
zapasowe.
Walizka leżała obok zwłok. Chwyciłem ją i zatrzasnąłem bagażnik.
Żółć napłynęła mi do ust, z trudem walczyłem z gwałtownymi mdłościami. Drżałem 
od stóp do głów. Udało mi się w końcu opanować, zmusiłem się do zamknięcia 
bagażnika na klucz. Następnie zabezpieczyłem drzwi od garażu i pobiegłem do 
domu.
Nina czekała na mnie. Strach widniał na jej twarzy. Nagle wydała mi się stara i 
drobniejsza niż zwykle.
Położyłem walizkę na stole.
— Napiję się teraz — powiedziałem ochrypłym głosem. Szklaneczka whisky stała już 
przygotowana. Alkohol pokrzepił mnie. Wyjąłem chusteczkę i wytarłem twarz.
— Spokojnie, kochany — rzekła Nina łagodnym głosem.
126
— Jakoś to przejdzie.
Zapaliłem papierosa i zaciągnąłem się głęboko.
— Ja otworzę — powiedziała Nina zbliżając się do walizki.
— Nie! Nie dotykaj jej. Nie wolno zostawić odcisków!
Wziąłem walizkę. Miała proste zamknięcie. Trzeba było tylko nacisnąć zamek, żeby 
otworzyć go. Podniosłem wieczko i wysypałem zawartość na stół.
Spodziewałem się, że strumień banknotów wypadnie na stół, że będę upajał się 
widokiem stosu pieniędzy. Zamiast nich stół zasłała kupa gazet. Starych gazet, 
niektóre z nich były nawet brudne. Pieniędzy ani śladu!
II
Ninie wyrwał się stłumiony okrzyk rozczarowania.
Byłem zbyt oszołomiony, żeby wykonać najmniejszy ruch.
Wpatrywałem się w gazety, nie wierząc własnym oczom. Nagle doznałem uczucia, 
jakby mnie ktoś zdzielił pałką po głowie. Ujrzałem całą prawdę: Nie ma 
pieniędzy... nie będę mógł wynająć samochodu.
— Jesteśmy skończeni — rzekłem patrząc na Ninę z rozpaczą. — Jesteśmy naprawdę 
skończeni.
Nina przerzucała gazety, jakby spodziewała się, że odkryje jakieś pieniądze 
pomiędzy papierami, potem spojrzała na mnie bezradnie.
— Co się stało? Czy ktoś je ukradł?
— Nie. Nie spuszczałem walizki z oczu, aż do chwili kiedy wrzuciłem ją do 
bagażnika.
— Ale gdzie mogą być te pieniądze? Sądzisz, że Malroux nie miał
zamiaru zapłacić?
— Jestem pewien, że tak nie było. Pieniądze nie mają dla niego żadnego 
znaczenia. Wiedział, że pozwalając sobie na taki kawał, naraża życie córki na 
niebezpieczeństwo.
Przypomniałem sobie nagle walizkę, którą Renick kazał mi sfotografować.
— Malroux miał dwie identyczne walizki. Zapewne w jednej był okup, w drugiej 
stare gazety. Ktoś musiał zamienić walizki w chwili, kiedy Malroux wyjeżdżał z 
domu.
— Ale kto mógł to zrobić?
— Oczywiście Rhea! To jasne jak słońce. Byłem zdziwiony, że okazuje mi tyle 
zaufania i powierza mi wszystkie pieniądze. W mojej głupocie
127
myślałem, że nie ma innego wyjścia. Co za błąd! Przygotowała walizkę z gazetami 
i czekała, aż zdarzy się okazja do zamienienia walizek. Nigdy nie miała zamiaru 
dzielić się ze mną czy z Odette. Dlatego nie przyszła do pawilonu. Nie było już 
po co. Zagarnęła skarb, zanim Malroux opuścił dom! Ryzykowałem moją skórę dla 
paczki papierzys-ków! Założę się, że nigdy nie miała zamiaru dać mi obiecanych 
pięćdziesięciu tysięcy. Postanowiła wystrychnąć mnie na dudka, i to jej się 
udało.
— Co teraz zrobimy, Harry? — spytała Nina spokojnie. Na to pytanie zerwałem się 
jednym susem.
— Co robić? Bez samochodu jesteśmy zgubieni!
— Są dziesiątki wozów, które przez całą noc stoją na ulicy lub na bulwarze. Nic 
prostszego jak wziąć jeden z nich!
— Ukraść?
— Nie, pożyczyć — poprawiła mnie Nina stanowczym głosem.
— Przyprowadzimy wóz tutaj, włożymy do środka dziewczynę, potem pojedziemy 
trochę dalej i zostawimy go na drodze. Właściciel zgłosi kradzież wozu, policja 
odnajdzie samochód i dziewczynę. — Chwyciła mnie za rękę. — Nie mogę się 
pogodzić z myślą, że porzucisz ją w kopalni, Harry. Trzeba, żeby ją znaleźli, i 
to szybko.
Zawahałem się, ale zdawałem sobie sprawę ze słuszności jej rozumowania.
— To ryzykowne, ale masz słuszność. Nie ma innego wyjścia.
— Popatrzyłem na zegarek, jedenasta minęła. — Pójdę zobaczyć, czy uda mi się 
znaleźć niezamknięty samochód.
— Pójdę z tobą.
— Zgoda.
Włożyłem gazety do walizki, walizkę do szafy, po czym wyszliśmy z domu. 
Trzymając się pod ramię, szliśmy spokojnie ulicą jak zwyczajna para korzystająca 
ze spaceru przed udaniem się na spoczynek.
Przyszliśmy na bulwar równoległy do naszej ulicy. Wzdłuż chodnika stały liczne 
samochody, po jednej i po drugiej stronie szosy. Kiedy przechodziliśmy obok 
starego forda, zatrzymaliśmy się oboje rówocześnie.
— Ten by się nadawał — powiedziałem.
Nina skinęła głową. Rozejrzawszy się na wszystkie strony, otworzyła torebkę i 
wyjęła rękawiczki.
— Pozwól, że ja to zrobię — powiedziała. Oparła się o wóz, włożyła rękawiczki. — 
Obejmij mnie, Harry. Udawajmy parę zakochanych. Zobaczę, czy drzwi są zamknięte.
Objąłem ją.
128
Gdyby przypadkiem ktoś patrzył przez okno z okolicznych domów, ujrzałby 
mężczyznę i kobietę objętych czule — codzienny widok na każdej ulicy.
— Drzwi są otwarte — oświadczyła Nina.
Odsunąłem się od niej i obejrzałem dokładnie dom, naprzeciw którego stał ford. 
Mieszkania na górze były oświetlone, ale okna na pierwszym piętrze były ciemne.
Nina otworzyła drzwi, wślizgnęła się za kierownicę i zatrzasnęła drzwi. 
Zapaliłem papierosa, rozglądając się uważnie. Stałem na czatach.
Niemal natychmiast wysiadła.
— Jest na chodzie — powiedziała biorąc mnie pod ramię i oddalając się stamtąd. — 
Wóz nie jest zablokowany.
— Nic nie można zrobić przed pierwszą — odparłem. — Wróćmy lepiej do domu.
— Przejdźmy się. Nie mam ochoty czekać w domu.
Świetnie ją rozumiałem. Wolnym krokiem poszliśmy w stronę morza. Plaża była 
pusta. Siedząc na nabrzeżu wpatrywaliśmy się w dalekie światła Palm City na 
przeciwległym brzegu.
— Harry, jesteś pewien, że ta dziewczyna została zamordowana?
— spytała Nina po chwili. — Może popełniła samobójstwo?
— Niemożliwe. Została uduszona. Nie, to było na pewno morderstwo.
— Kto mógł to zrobić?
— Nad tym właśnie zastanawiałem się bez przerwy. Jeśli tego nie zrobił jakiś 
sadysta, który widział, że wchodzi sama do pawilonu
— mogę się założyć, że inspiratorką tej zbrodni była Rhea — ona jedna była 
zainteresowana.
I powtórzyłem Ninie wszystko, czego dowiedziałem się od Tima Cowleya o prawie 
spadkowym we Francji.
— Gdyby Odette żyła, otrzymałaby automatycznie połowę ogromnego majątku swego 
ojca. Malroux według opinii lekarzy skazany jest na śmierć. Odette zmarła w 
momencie bardzo dogodnym dla Rhei, ale trudno mi wyobrazić sobie, że zrobiła to 
własnymi rękami. Jestem pewien, że jej alibi — była chora i zażyła środek 
uspokajający —jest nie do podważenia. Posiada zbyt dużo sprytu, żeby potknąć się 
z powodu fałszywego alibi. Wcześniej czy później Renick dowie się, że Odette 
miała odziedziczyć połowę majątku. Jeśli wpadnie na to, że porwanie było jedynie 
inscenizacją, poszukiwania motywu zbrodni doprowadzą go do Rhei. Jest dość 
cwana, aby domyślać się tego.
129
— Harry, ona musi mieć kochanka. Nie chcesz mi chyba wmówić, że kobieta taka jak 
ona zdecydowałaby się żyć z chorym starcem. Widziałam jej zdjęcia. Jestem pewna, 
że ma kochanka.
Miała rację, oczywiście. Dziwiło mnie, że nie pomyślałem wcześniej o tej 
ewentualności.
— Pozwól, że się przez moment zastanowię. Podsunęłaś mi pewną myśl — zapaliłem 
papierosa, wzburzony. — Przypuśćmy, że ma kochanka — podjąłem po chwili. — Rhea 
wtajemnicza go, że po śmierci Malroux Odette odziedziczy połowę fortuny. 
Kochanek uważa, że byłoby lepiej, gdyby oni obydwoje zagarnęli wszystko. Ani 
jedno, ani drugie nie chce wziąć na siebie ryzyka zamordowania Odette. Szukają 
więc kozła ofiarnego i wybór pada na mnie. Porwanie było po prostu pretekstem. 
Wpadłem w pułapkę i Odette również. Dlaczego Odette? Zastanawiam się nad tym, w 
każdym razie dała się nabrać. Rhea i jej amant idą na pewniaka. Jeśli się nie 
uda, ja wypiję całe piwo. Im dłużej się zastanawiam, tym bardziej dochodzę do 
przekonania, że masz rację. Za tym kryje się mężczyzna — i to on zamordował 
Odette.
Rozmawialiśmy jeszcze z godzinę, snując najrozmaitsze przypuszczenia. 
Usiłowaliśmy stworzyć sobie jakiś plan działania, ale bez najmniejszego 
rezultatu. Przez cały czas myśleliśmy o tym, że zbliża się moment, gdy będziemy 
musieli ukraść samochód i przenieść zwłoki Odette. Ta perspektywa przejmowała 
grozą nas oboje.
W dali jakiś zegar wybił godzinę pierwszą. Nina spojrzała na mnie.
— Może już trzeba zabrać się do tego, nie sądzisz?
W drodze powrotnej oboje nie powiedzieliśmy ani słowa. Szliśmy, trzymając się za 
ręce. Nie mieliśmy nic do powiedzenia. Zdawaliśmy sobie sprawę z tego, jak 
przerażające czeka nas zadanie.
Ulica, przy której mieszkamy, była już całkiem pusta. Zgaszono telewizory, 
sąsiednie domy pogrążone były w mroku. Byliśmy sami w małym światku dzielnicy 
podmiejskiej.
Zatrzymaliśmy się na skrzyżowaniu Pacific Avenue i Pacific Boule-vard.
— Poszukajmy wozu — powiedziałem.
Ciągnąłem Ninę wzdłuż bulwaru, aż do starego forda. W żadnym domu nie paliło się 
światło. Nie wahając się ani przez chwilę, Nina wśliznęła się za kierownicę i 
uruchomiła silnik. Usiadłem obok niej, uważając bacznie, żeby niczego nie 
dotknąć. Pojechała na naszą ulicę i zatrzymała się przed bungalowem. Wysiadłem, 
by otworzyć bramę i drzwi garażu. Nina włączyła wsteczny bieg i wjechała w 
aleję. Kiedy
130
zderzak forda dotknął packarda, wyłączyła silnik i podeszła do mnie. Obydwoje 
wbiliśmy wzrok w bagażnik. Nadeszła chwila działania.
— Idź, poczekaj na mnie w domu — powiedziałem.
— Chcę ci pomóc, Harry — wyjąkała.
Objąłem ją i przcisnąłem do piersi. Zdawałem sobie sprawę, jak wielki strach 
musiała przezwyciężyć, żeby mi to zaproponować.
— Sam się tym zajmę. Zostaw mnie.
— Będę czuwała przy bramie, na wszelki wypadek ...
Podeszła do ogrodzenia i rozejrzała się na wszystkie strony.
Wszedłem do garażu, wziąłem dłuto i podważyłem klapę bagażnika forda. Po chwili 
uniosłem ją.
Następnie otworzyłem bagażnik packarda.
Zegar w oddali wybił kwadrans po pierwszej.
Udało mi się nie bez trudu wydobyć zwłoki i przenieść je do skradzionego wozu. 
Ta makabryczna czynność przejęła mnie grozą i pozostanie mi w pamięci na całe 
życie.
Nina stała na czatach, a ja wszedłem do domu, zabrałem walizkę, położyłem ją 
przy zwłokach i zamknąłem bagażnik.
— Jedźmy! — powiedziałem do Niny.
Wsiedliśmy do wozu. Opierała się o mnie. Czułem, że cała drży. Zatrzymałem się 
na skraju bulwaru. Tam zostawiliśmy forda. Bez słowa wróciliśmy pieszo do domu. 
Nie spotkaliśmy nikogo.-
Zamykałem drzwi wejściowe, kiedy Nina ze zdławionym krzykiem padła zemdlona na 
podłogę.
Rozdział 11
Zwłoki Odette znaleziono nazajutrz rano około dziesiątej.
Siedziałem w biurze i czekałem z trwogą na dzwonek telefonu.
Ostatnia noc była makabryczna. Kiedy Nina wróciła do przytomności, zdradzała 
objawy załamania psychicznego. Sprawiło mi to mnóstwo kłopotów. W końcu dałem 
jej dwie pastylki nasenne. Widząc, że leży pogrążona w głębokim śnie, udałem się 
do garażu, żeby wyjąć z bagażnika walizkę z rzeczami Odette. Obejrzałem 
wszystkie zakamarki bardzo dokładnie, czy nie został jakiś ślad po Odette, na 
wypadek, gdyby żołnierze wrócili i chcieli sprawdzić zawartość bagażnika. 
Wyczyściłem nawet wnętrze odkurzaczem.
Zaniosłem walizkę do piwnicy i rozpaliłem piec centralnego ogrzewania. W walizce 
leżała czerwona suknia, którą Odette miała na sobie u „Piratów", ruda peruka, 
biały płaszcz plastykowy i neseserek z drobiazgami toaletowymi. Spaliłem 
wszystko wraz z walizką.
Nie spałem niemal przez całą noc i nazajutrz rano, kiedy szedłem do pracy, byłem 
w opłakanym stanie. Nina sprawiała wrażenie chorej. Nie rozmawialiśmy prawie 
wcale. Dręczył nas strach. Wiedzieliśmy przecież, że lada chwila odnajdą ciało.
Nie mogłem pracować. Siedziałem przy biurku przed otwartą teczką, paliłem 
papierosa za papierosem, czekając na dzwonek telefonu.
Kiedy odezwał się wreszcie, moja ręka tak drżała, że słuchawka omal nie wypadła 
mi z dłoni.
— Znaleziono ją! — krzyczał Renick ogromnie podekscytowany.
— Jest w dyrekcji policji. Przychodź natychmiast. Ja zaraz także tam przyjadę.
Spotkałem go w towarzystwie komisarza Barty'ego. Stali w hallu przed windą. 
Barty z niecierpliwością wciskał guzik.
— Nie żyje — powiedział Renick, kiedy podszedłem do nich.
— Została zamordowana. Zaleziono ją w bagażniku skradzionego samochodu, 
zaparkowanego przy Pacific Boulevard.
Z hallu przeszliśmy wprost na dziedziniec dyrekcji policji. Stał tam
132
ford otoczony czterema lub pięcioma inspektorami w cywilu, którzy obserwowali 
pracę fotografa. Odwróciłem wzrok, kiedy Renick oglądał wnętrze bagażnika.
— Niech lekarz sądowy zbada ciało, jak tylko fotograf skończy swoją robotę — 
powiedział do jednego z inspektorów. — Reszta niech obejrzy wóz, każdy kącik, 
centymetr po centymetrze. — Nagle pochylił się nad bagażnikiem. — Hej! A to co? 
Wygląda jak walizka z okupem.
Sięgnął po chustkę do nosa, chwycił przez nią rączkę walizki i podniósł ją do 
góry.
— Chyba nie przypuszczacie, że są tam pieniądze? Jaka ciężka!
— Położył walizkę, otworzył ją. Reszta policjantów stłoczyła się wokół niego. — 
Wypchana gazetami!
Podniósł oczy i spojrzał na Barty'ego.
— Na miłość boską, co to znaczy?
— Niech pan zwróci uwagę na suknię — powiedział Barty. — Barman w „Piratach" 
twierdzi, że była w czerwonej i w białym plastykowym płaszczu. Przebrała się!
Miałem przeczucie, że narażam się na ryzyko, zostawiając ją w sukni 
białoniebieskiej, lecz za nic na świecie nie odważyłbym się rozebrać trupa i 
zmienić suknię. To było ponad moje siły.
— Skąd się wzięła ta suknia? — spytał Renick zaintrygowany.
— Słuchaj, Harry, weź samochód i jedź do Malroux. Spytaj jego żonę, czy Odette 
miała taką suknię jak ta i przyprowadź kogoś dla zidentyfikowania zwłok.
Spojrzałem na niego uważnie.
— Chcesz, żebym się zobaczył z panią Malroux?
— Tak, oczywiście — odparł Renick z niecierpliwością — i przekaż staremu nowinę. 
Przyślij O'Reilly'ego dla rozpoznania denatki. Nie chcemy, żeby ją widział 
Malroux. Gdyby nalegał, uprzedź go, że widok jest bardzo smutny. W każdym razie 
dowiedz się o suknię, to bardzo ważne.
— Dobrze — odparłem.
Odprężyłem się nieco na myśl, że oddalę się od forda z jego makabryczną 
zawartością. Wsiadłem do samochodu policyjnego i wyjechałem z dziedzińca. Teraz 
będę miał przynajmniej okazję do porozmawiania z Rheą. Renick dowie się z 
łatwością, skąd się wzięła białoniebieska suknia. Rhea sama ją kupiła. Będzie to 
dla niego największą niespodzianką.
W dziesięć minut później zatrzymałem wóz przed rezydencją Mal-roux. Pobiegłem 
schodami do góry i zadzwoniłem.
133
Drzwi otworzył kamerdyner.
— Jestem z dyrekcji policji — oświadczyłem. — Czy mogę zobaczyć się z panem 
Malroux? Kamerdyner cofnął się, żeby mnie przepuścić.
— Pan Malroux dzisiaj czuje się bardzo źle. Leży jeszcze w łóżku. Wolałbym mu 
nie przeszkadzać.
— A więc proszę zawiadomić panią Malroux... To bardzo ważne.
— Zechce pan łaskawie poczekać...
Wyszedł na korytarz. Odczekałem chwilę, potem cicho, na palcach, poszedłem za 
nim. Pchnął szklane drzwi i wyszedł na patio, gdzie na kanapce plażowej leżała 
Rhea. Miała na sobie białoniebieską bluzkę sportową i białe spodnie. Wydawała mi 
się zdumiewająco piękna i spokojna, ozłocona promieniami słońca. Czytała gazetę, 
na dźwięk kroków kamerdynera podniosła oczy. Nie zostawiłem mu czasu i zanim 
zdołał mnie zameldować, wszedłem na patio.
Rhea ujrzawszy mnie drgnęła, zaskoczona. Zmarszczyła brwi, zasłoniła oczy 
powiekami i przybrała obojętny wyraz twarzy.
— Co się stało? — spytała kamerdynera. Kiedy się odwrócił, zbliżyłem się do 
niej.
— Przychodzę z polecenie dyrektora policji. Żałuję, że przeszkadzam, ale sprawa 
jest ważna.
Rhea ruchem ręki odprawiła kamerdynera. Czekaliśmy w milczeniu, aż zamknie za 
sobą drzwi. Chwyciłem krzesło i usiadłem.
— Dzień dobry — powiedziałem. — Czy pani sobie mnie przypomina? Przechyliła się 
w tył, sięgając po papierosa. Jej ruchy były całkowicie opanowane.
— Czy to konieczne, żebym sobie pana przypomniała? — odparła unosząc brwi do 
góry. — Czego pan sobie życzy?
— Odnaleziono Odette — powiedziałem — ale nie w pawilonie, który pani 
przeznaczyła na ten cel. Leżała w bagażniku skradzionego wozu. Strzepnęła do 
popielniczki popiół z papierosa.
— Och! Ona nie żyje?
— Pani doskonale wie, że nie żyje!
— Pokłóciliście przy podziale łupu? Ależ panie Barber, nie musiał jej pan 
zabijać?
Jej bezczelność wyprowadziła mnie z równowagi.
— Nie wykręci się pani tak łatwo. Pani jest odpowiedzialna za jej śmierć i 
dobrze o tym wie!
— Doprawdy? — znów uniosła brwi do góry. — Tylko pan mógł to zrobić.
134
— Niech się pani nie łudzi. Tylko pani miała motyw. Po śmierci męża połowę 
majątku otrzymałaby jego córka. O wiele lepiej jest zagarnąć wszystko, prawda?
— Oczywiście — uśmiechnęła się. — Ale tak się złożyło, że to pan organizował 
porwanie. Tak się złożyło, że to pan miał się z nią spotkać w pawilonie. Leżałam 
w łóżku, kiedy umarła, i mogę to udowodnić.
— Jeśli mnie zamkną, panią spotka to samo.
— Doprawdy?
— Przypuszczam, że łatwiej mnie uwierzą niż panu. Nie sądzę, żeby policja dała 
wiarę zeznaniom byłego więźnia!
— Słusznie, ale proszę sobie wyobrazić, że zrozumiałem to od samego początku. 
Zastosowałem środki ostrożności. Ukryłem magnetofon w pawilonie. Wszystkie nasze 
rozmowy na temat porwania są utrwalone na taśmie. I jeśli pani sobie wyobraża, 
że potrafi uniknąć odpowiedzialności, popełnia pani poważny błąd.
Zamarła, oczy wlepiła we mnie.
— Magnetofon?
— Jak najbardziej. Cała nasza rozmowa jest zarejestrowana. Pani miała motyw. 
Może mnie poślą do komory gazowej, ale pani zarobi co najmniej dwadzieścia lat.
Tym razem zadałem jej mocny cios. Maska obojętności opadła nagle z jej twarzy. 
Zbladła, zacisnęła zęby. Wyglądała, jakby przybyło jej dziesięć lat.
— Pan kłamie! — krzyknęła z wściekłością.
— Tak pani myśli? Jeśli wpadnę, pani wpadnie także. Nie była pani tak 
przebiegła, jak się pani zdawało. Teraz powinna pani marzyć tylko o jednym, żeby 
mnie nie aresztowali.
— A więc nie jest pan takim idiotą, jak myślałam. Zobaczymy, jak się to ułoży.
— Istotnie, zobaczymy.
Nagle szklane drzwi zakołysały się. Spojrzałem za siebie. Wysoki mężczyzna, 
świetnie zbudowany, w eleganckim mundurze szofera, stanął na progu — 
prawdopodobnie O'Reilly, eks—policjant. Przyglądał mi się z zaciekawieniem. 
Zaskoczyło mnie, że był mniej więcej w tym samym wieku co ja. Włosy blond, o 
rudawym odcieniu, nosił ścięte na jeża. Mocno mięsista twarz była piękna, ale 
pospolita. Myszkujące szare oczy miały przenikliwe spojrzenie, charakterystyczne 
dla pracowników policji.
— Samochód czeka na panią — zaanonsował.
— Nie wychodzę dziś — oświadczyła Rhea wstając. — Mister Malroux bardzo źle się 
czuje.
135
Podeszła do szklanych drzwi.
— Pani Malroux... — powiedziałem. Zatrzymała się i spojrzała na mnie.
— Kiedy znaleziono zwłoki miss Malroux, miała na sobie biało-niebieską sukienkę 
z taniutkiej tkaniny. Przypomina pani sobie zapewne, że wyszła z domu w 
czerwonej sukni. Porucznik Renick prosił mnie, abym się dowiedział, czy pani 
wie, skąd miała tę sukienkę.
Myślałem, że tym pytaniem wprawię ją w zakłopotanie, ale pozostała nie 
przenikniona.
— Oczywiście — odparła. — Osobiście kupiłam jej tę suknię. Zostawiała ją w 
samochodzie i wkładała przed pójściem na plażę. Może pan to przekazać 
porucznikowi.
Odwróciła się i wyszła, a O'Reilly przytrzymał jej drzwi.
Nagle zrobiło mi się przykro, ogarnął mnie niepokój. Jeśli mogła odpowiedzieć 
tak spokojnie na tego rodzaju pytanie, czy nie zachodzi obawa, że potrafi wyjść 
z tej afery obronną ręką, mimo taśm magnetofonowych? Może przyznać się, że była 
wmieszana w porwanie, ale nie znaczy to jeszcze, że ma coś wspólnego z 
morderstwem.
— Pan Barber, prawda? — spytał O'Reilly. Jego głos przejął mnie drżeniem. — 
Porucznik opowiadał mi o panu. A więc znaleziono ją?
„Uważaj — mówiłem sobie. — To eks-glina. Potrafi wywęszyć najmniejszy podejrzany 
szczegół i oczywiście wszystko przekaże Renic-kowi".
— Tak, znaleziono ją. Renick chciałby, żeby pan przyszedł zidentyfikować zwłoki. 
O'Reilly skrzywił się.
— Stary może iść.
— Dziewczyna nie żyje od dwóch dni, była zamknięta w bagażniku. Renick uważa, że 
lepiej, aby jej Malroux nie widział.
— Dobrze, zgoda. — Jego szare oczy spoczęły na mnie. — Czy znaleziono okup?
— Nie, jeszcze nie.
— Mówiłem porucznikowi: „Jeśli znajdziecie okup, znajdziecie mordercę". O to 
tylko chodzi.
— Czekają na nas, chodźmy.
— Muszę powiedzieć staremu, dokąd idę. To nie potrwa długo — Oddalił się, ale 
nagle stanął.
— Czy podejrzewają kogoś? Nie domyślają się, kto ją udusił? Czy zdjęcie 
umieszczone we wczorajszych gazetach dało jakieś rezultaty? Wymierzył mi cios w 
samo serce. Zapomniałem zupełnie o zdjęciu.
136
— Nie.
,— Porucznik to sprytna sztuka. Na pewno potrafi wyjaśnić tę sprawę. 
Pracowaliśmy kiedyś razem. On zna swój zawód.
Patrzyłem jak się oddala, wyjąłem papierosa. Zapalałem go właśnie, gdy nagle 
wstrząsnął mną dreszcz. „Czy podejrzewają kogoś? Nie domyślają się, kto ją 
udusił?"
Nie powiedziałem nikomu, ani Rhei, ani jemu, w jaki sposób zginęła Odette. 
Dopiero niedawno odkryto ciało. Nawet prasa nie została jeszcze poinformowana. 
Skąd O'Reilly wiedział, że została uduszona?
Papieros wypadł mi z ręki.
A więc to on! Kochanek! Eks-glina, zaufany Renicka, mający możliwość dowiedzenia 
się o wszystkim, co się dzieje. Żył w tym samym domu, w odległości kilku metrów 
od sypialni Rhei.
A więc to był O'Reilly! Jakże inaczej mógł wiedzieć, że Odette została uduszona. 
Jasne — to on jest mordercą!
II
W pięć czy sześć minut później O'Reilly przyszedł do mnie na patio.
Przez ten czas otrząsnąłem się z szoku, jakim dla mnie było to odkrycie i 
zastanowiłem się uważniej nad moją hipotezą. O'Reilly wydawał mi się zdolny do 
dokonania tego czynu. Postanowiłem być rozsądny, nie zdradzać się niczym, że 
jego błąd nie uszedł mojej uwagi i wzbudził moje podejrzenia. Rhea ostrzegła go 
już pewnie, że nasze rozmowy są zarejestrowane na taśmie magnetofonowej. Na 
pewno było to dla niego mocnym wstrząsem, tak jak dla Rhei, ale nie będzie czuł 
się zbytnio skompromitowany. Muszę wyplątać się z tego i oskarżyć go o 
zamordowanie Odette, zanim policja obarczy mnie tą zbrodnią.
Zbliżał się do mnie krokiem miękkim, bezszelestnym, jak bokser. Z trudem tylko 
udało mi się zachować spokojny wyraz twarzy.
— W porządku?
— Tak
Jeśli znał tajemnicę taśm magnetofonowych, nic w jego zachowaniu na to nie 
wskazywało. Był tylko nieco zamyślony. Wyszliśmy razem z willi i wsiedliśmy do 
wozu policyjnego.
— Czy mister Malroux został powiadomiony? — spytałem siadając za kierownicą.
137
— Tak. — Zajął miejsce obok mnie. — To ciężki cios dla niego... Jedyna córka!
— Pani Malroux całkiem dobrze zniosła to nieszczęście — mówiłem zjeżdżając 
aleją. — Czy lubiły się z tą młodą dziewczyną?
— Żyły bardzo dobrze ze sobą — odparł O'Reilly, może nieco zbyt oschłym głosem. 
— Ale ona nie jest wylewna. Demonstracja uczuć to nie w jej stylu.
Postanowiłem obrócić nóż w ranie.
— Porucznik opowiadał, że pani Malroux odziedziczy cały majątek swego męża. Z 
jej punktu widzenia, śmierć dziewczyny nastąpiła w odpowiednim momencie.
Poruszył się niespokojnie na siedzeniu. Widziałem jak drży jego potężne, 
muskularne ciało. Nie miałem odwagi spojrzeć mu w oczy.
— Myślę, że chyba było dosyć dla nich dwóch — mruknął. Może był to efekt mojej 
fantazji, lecz zdawało mi się, że w jego głosie wyczułem niepokój.
— Istnieją kobiety, które nigdy nie zadowalają się połową. Pani Malroux wygląda 
na taką, która nie chciałaby się z nikim dzielić. Czułem, że bada mnie wzrokiem. 
Patrzyłem prosto przed siebie.
— Czy tak samo myśli porucznik?
— Nie pytałem go o to.
Milczeliśmy przez chwilę, po czym mówił dalej:
— Opublikowanie tego zdjęcia było naprawdę genialnym pomysłem. Typ z fotografii 
podobny jest do pana jak dwie krople wody. Ten kontratak nie zdenerwował mnie.
— To jestem ja — odparłem. — Zdobyliśmy rysopis człowieka, którego widziano w 
towarzystwie małej Malroux u „Piratów". Był mniej więcej tego wzrostu i tuszy co 
ja. Zaofiarowałem się, żeby pozować do zdjęcia.
Nie nalegał więcej.
— Prawdę mówiąc, pan również ma podobną sylwetkę. Na tę uwagę także nie 
zareagował. Jechaliśmy chwilę w milczeniu.
— Znaleziono walizkę — powiedziałem . — Była zamknięta wraz z ciałem w 
bagażniku.
Potężne, kwadratowe dłonie O'Reilly'ego spoczywały na jego kolanach. Zauważyłem, 
że lekko drgnęły.
— Odzyskano okup?
— Tego nie powiedziałem. Znaleziono walizkę wypchaną starymi gazetami. Czy 
wiedział pan, że istniały dwie identyczne walizki?
138
Znów poczułem jego wzrok na sobie.
— Tak.
— Wie pan, co myślę? Ktoś musiał zamienić walizki, zanim Malroux opuścił willę, 
żeby zawieźć okup. To nie było zbyt wielką sztuką. Tym razem trafiłem w 
dziesiątkę. Papieros wypadł mu z ręki.
— Do czego pan zmierza? Kto mógł dokonać zamiany? W jego głosie nagle zabrzmiał 
gniew. Schylił się, żeby podnieść papierosa i wyrzucił go przez okno.
— Och! To moja czysto osobista hipoteza! Według mnie, oto jak wyglądał przebieg 
wydarzeń: dziewczyna została porwana. Stary przygotował pieniądze na okup. Jego 
żona nagle doznała olśnienia. Jeśli wyprowadzi w pole porywaczy, zabiją 
dziewczynę. Po śmierci córki pani Malroux będzie jedyną spadkobierczynią. 
Wypycha więc gazetami drugą walizkę i zamienia je tuż przed wyjazdem Malroux w 
celu złożenia okupu. W ten sposób zagarnia pięćset tysięcy dolarów 
kieszonkowego, a po śmierci męża zainkasuje jego wszystkie miliony.
Siedział bez ruchu przez chwilę, po czym zapytał szorstkim, zdławionym głosem:
— Czy porucznik tak właśnie myśli?
— Jeszcze z nim nie rozmawiałem. To jest moja hipoteza.
— Bez blagi? — odwrócił się i zaszczycił mnie wściekłym spojrzeniem. — Dam panu 
radę: niech się pan nie daje ponosić swojej fantazji. Ci ludzie mają długie 
ręce. Jeśli będzie pan rozsiewał takie plotki bez najmniejszego uzasadnienia, 
może pan spodziewać się najgorszych konsekwencji.
— Wiem o tym — odparłem. — To są po prostu przypuszczenia. Ale co pan o tym 
myśli?
— To głupota! — krzyknął z wściekłą miną. — Pani Malroux nigdy nie zrobiłaby nic 
podobnego!
— Ach tak? Doprawdy, wierzę panu na słowo. Pan ją zna lepiej niż ja.
Kiedy wjeżdżałem na dziedziniec dyrekcji policji, nie potrafił wciąż znaleźć 
odpowiedzi, żeby mi zatkać gębę. Zatrzymałem wóz i wysiadłem.
Udaliśmy się razem do kostnicy. Puściłem O'Reilly'ego przodem.
Renick i Barty siedzieli na jednym ze stołów, dyskutując z ożywieniem. W kącie 
na innym stole leżało ciało nakryte płótnem.
O'Reilly uścisnął rękę Renicka i skinął głową komisarzowi Barty'emu.
—A więc znaleźliście ją? — spytał.
Obserwowałem zachowanie O'Reilly'ego. Był tak niewzruszony i opanowany jak inni 
policjanci.
139
Patrzyłem jak przechodził przez pokój z Renickiem, ale kiedy porucznik odsłonił 
płótno, odwróciłem się. Znów oblał mnie zimny pot. Usłyszałem pytanie Renicka:
— Czy to ona?
— Tak... biedna dziewczyna! A więc została uduszona? Nie ma żadnych śladów, 
poruczniku?
— Jeszcze nie. A ojciec? Jak przyjął tę wiadomość?
— Nie jest z nim dobrze — O'Reilly potrząsnął głową. — W tej chwili siedzi przy 
nim lekarz.
— Biedny stary!
Podeszli do Barty'ego i do mnie.
— Dobrze, O'Reilly — rzekł Renick. — Dziękuję, że pan przyszedł. Nie zatrzymuję 
pana. Mam dużo pracy.
Uścisnął mu rękę, skłonił się Barty'emu, mnie obdarzył groźnym spojrzeniem i 
wyszedł.
Renick zwrócił się wówczas do jednego z inspektorów, siedzących pod ścianą.
— Niech pan powie lekarzowi, że teraz może się nią zająć. Po czym dał mi znak 
głową, opuścił kostnicę i wyszedł na podwórze. Obaj z Bartym szliśmy za nim.
— Co pani Malroux powiedziała o sukni, Harry? — spytał Renick w korytarzu 
prowadzącym do biura oddanego mu do dyspozycji.
— Ona zna tę suknię, sama ją kupiła. To sukienka plażowa, którą dziewczyna 
trzymała w samochodzie. Wkładała ją przed wyjściem na plażę, żeby nie zniszczyć 
rzeczy, które nosiła w mieście.
Renick otworzył drzwi do swego gabinetu, a my weszliśmy za nim.
— Zastanawiam się, dlaczego się przebrała. Coś tu nie gra — powiedział 
zamyślony.
Usiadł za biurkiem i nogi położył na blacie. Barty i ja usiedliśmy na krzesłach.
— Dlaczego ta walizka wypchana była gazetami? To mnie intryguje.
— Gdzie jest okup? — Renick wziął z biurka nóż do rozcinania papieru i krótkimi 
ruchami rozcinał bibułę. — Wracam ciągle do tego: porwał ją ktoś, kogo znała. 
Fakt, że porywacz posłużył się nazwiskiem Jerry Williamsa świadczy o tym. Trzeba 
przesłuchać wszystkich kolegów małej, żeby dowiedzieć się, co robili w tym 
czasie, kiedy ona była u „Piratów". Chce się pan tym zająć?
Barty wstał.
— Natychmiast.
Po jego odejściu Renick zwrócił się do mnie:
140
— Jak tylko lekarz skończy swoją robotę, każ sfotografować suknię. Może ktoś ją 
zauważył, kiedy Odette miała ją na sobie.
Zapukano do drzwi. Jakiś policjant wsunął głowę do środka.
— Pewien facet chce z panem mówić. Nazywa się Chris Keller. W sprawie zdjęcia, 
które ukazało się dzisiaj w prasie.
— Przyprowadź go tutaj — powiedział Renick zdejmując nogi z biurka.
Zmobilizowałem się natychmiast, mocno zaniepokojony. Do pokoju wszedł mężczyzna 
z wyglądu podobny do mnie. Zatrzymał się, jego wzrok wędrował od Renicka do 
mnie. Obserwowałem jego reakcję, kiedy nasze spojrzenia skrzyżowały się, ale 
zdawał się nie poznawać mnie. Ja na pewno nigdy go nie widziałem. Uspokoiłem się 
trochę.
— Pan Keller? — spytał Renick wstając i podając mu rękę.
— Tak, to ja, poruczniku, widziałem tę fotografię. — Wyciągnął gazetę, w której 
znajdowała się moja fotografia z zamazaną twarzą. — Zdaje mi się, że go 
widziałem.
— Niech pan siada, proszę podać swój adres.
Keller usiadł. Wyjął chustkę i otarł z potu opaloną twarz o sympatycznej 
brzydocie. Oświadczył, że mieszka przy Western Avenue i podał numer swego domu.
— Gdzie pan widział tego człowieka?
— Na lotnisku.
Serce zaczęło walić mi w piersi. Wyjąłem ołówek i zacząłem kreślić esy floresy 
na bibule leżącej na biurku.
— Kiedy to było?
— W sobotę wieczorem.
Renick zaczął okazywać zainteresowanie.
— O której godzinie?
— Około jedenastej.
— Jak pan może być tak pewny, że chodzi o mężczyznę, którego szukamy?
Keller, zmieszany, zaczai wiercić się na krześle.
— Wcale nie jestem tego pewien, panie poruczniku. Moją uwagę zwrócił jego 
garnitur. Miałem zamiar kupić sobie coś w tym rodzaju. Byłem w hallu na 
lotnisku. Czekałem na przyjaciela, który miał przylecieć z Los Angeles, kiedy 
wszedł ten facet. Jego ubranie przyciągnęło mój wzrok. Bardzo mi się podobało. 
Dzisiaj, kiedy spostrzegłem to zdjęcie w gazecie, przyszło mi na myśl, że 
powinienem może pana o tym powiadomić.
— Miał pan słuszność! Czy poznałby pan tego człowieka?
141
Keller potrząsnął przecząco głową.
— Prawdę powiedziawszy, nawet nie spojrzałem na jego twarz. Interesował mnie 
tylko jego garnitur.
Renick westchnął, zrozpaczony. Wreszcie zadał pytanie, którego się obawiałem.
— Czy był sam?
— Nie, był z dziewczyną.
Renick podniósł się powoli. Z trudem opanowywał wzburzenie.
— A tej dziewczynie przyjrzał się pan, panie Keller? Uśmiechnął się szeroko.
— Oczywiście. Rzadko nie przyglądam się ładnym dziewczynom.
— Jak była ubrana?
— Miała białoniebieską sukienkę. Nosiła duże okulary przeciwsłoneczne. Włosy 
miała rude, właśnie takie najbardziej mi się podobają.
— Ruda? — Renick, który spacerował po pokoju, nagle stanął. — Czy jest pan 
pewien?
— Jak najbardziej.
Wyjąłem chustkę i dyskretnie wytarłem twarz.
— Taylor? Przynieś natychmiast suknię dziewczyny. Odłożył słuchawkę. Keller, 
zbity z tropu, wyjaśniał:
— Myślałem, że pana interesuje mężczyzna, a nie dziewczyna, poruczniku.
— Co robiło tych dwoje? — pytał Renick, nie odpowiadając na uwagę Kellera.
Keller, na widok poważnej i skupionej miny swego rozmówcy, zesztywniał.
— Weszli do hallu. Mężczyzna niósł walizkę. Dziewczyna podała bilet do kontroli, 
mężczyzna wręczył jej walizkę. Potem odszedł, a dziewczyna zniknęła za drzwiami.
— Czy widział pan, że rozmawiali ze sobą? Keller zaprzeczył ruchem głowy.
— Teraz kiedy się nad tym zastanawiam, wydaje mi się, że nie zamienili ani 
słowa. Facet podał tylko walizkę i zniknął.
Wszedł policjant, niosąc białoniebieską, płócienną sukienkę. Renick rozłożył ją 
na biurku.
— To ta — rzekł Keller stanowczo. — Bardzo milutko w niej wyglądała.
— Jest pan pewien?
— To na pewno ta suknia, poruczniku.
— Świetnie, panie Keller. Będę pana jeszcze potrzebował. Dziękuję za pomoc.
142
Dał znak policjantowi, żeby wyprowadził Kellera. Potem podniósł słuchawkę i 
wezwał komisarza Barty'ego.
Miałem uczucie, że pętla coraz mocniej zaciska się wokół mojej szyi. Siedziałem 
dalej w kącie i bazgrałem na bibule, umierając ze strachu.
— Jest coś dziwnego w tej całej historii — powiedział Renick siadając z powrotem 
za biurkiem. — Od początku wydaje mi się, że nie mamy tu do czynienia ze zwykłym 
kidnaperstwem.
— Co przez to rozumiesz? — spytałem, choć zdawałem sobie sprawę, że mój głos 
jest okropnie zachrypnięty.
— Nic jeszcze nie wiem, ale spróbuję dojść do sedna rzeczy! Wszedł Barty.
— Co się stało?
Renick przekazał mu informacje dostarczone przez Kellera.
Barty zmarszczył brwi i usiadł na skraju biurka.
— Pojechała sama, ale to była ruda dziewczyna. A mała Malroux jest brunetką. 
Obydwoje, Keller i stewardesa, przysięgają, że ta dziewczyna była ruda. Pod 
jakim nazwiskiem figuruje w spisie pasażerów?
Renick wyjął teczkę i zaczął ją przerzucać.
— Anna Harcourt, leciała do Los Angeles. Kto to może być ta Anna Harcourt?
— Słuchaj, Barty, odłóż na bok wszystko i zajmij się tylko tą dziewczyną. 
Potrzebny mi jest jej rysopis. Weźcie chłopców do roboty. Niech w Los Angeles 
przeprowadzą śledztwo. Chcę, żeby sprawdzono wszystkie hotele. Może zatrzymała 
się w którymś?
— Do czego zmierzasz, John?
— Coś mnie intryguje w tej sprawie. Porywacz oświadczył Odette Malroux, że mówi 
Jerry Williams, którego nie widziała od dwóch miesięcy. Namawia ją, żeby poszła 
do tak nędznego lokalu jak bar „Piraci", gdzie nikt z tych młodych ludzi nigdy 
nie chodził. Tam dziewczyna nagle znika. Świadkowie stwierdzają, że o dziesiątej 
trzydzieści widzieli w jej samochodzie barczystego mężczyznę w ciemnym 
garniturze. Słyszeli, ale nie widzieli, jak odjeżdżał innym wozem. Ponadto 
widziano dobrze zbudowanego mężczyznę w brązowym garniturze sportowym, o 
godzinie jedenastej z dziewczyną ubraną w taką samą suknię, jaką nosiła denatka. 
Z punktu widzenia chronologii wszystko się zgadza. Od „Piratów" na lotnisko 
przejazd nie trwa dłużej niż pół godziny.
Do tego momentu wszystko gra. Mogła być porwana. Mogła być do tego stopnia 
sterroryzowana, że zgodziła się zmienić suknię, włożyć rudą perukę, okulary 
przeciwsłoneczne, a nawet odjechać z tym
143
mężczyzną. Ale co się dzieje? — Uderzył pięścią w biurko. — Ona odjeżdża sama! 
Było jeszcze czternastu pasażerów w samolocie, same pary małżeńskie. Nie mogli 
mieć nic wspólnego z dziewczyną. Stewardesa zna ich wszystkich! Mężczyzna, który 
prowadził jej samochód, wyszedł z lotniska i zniknął. Następnie zostaje 
równocześnie znaleziony trup dziewczyny i walizka z okupem. Jest ona wypchana 
starymi gazetami i do tego wszystkiego, żeby było trudniej zgadnąć, dowiadujemy 
się, że istnieją dwie identyczne walizki. Jakie wnioski pan z tego wyciąga? — 
zwrócił się do komisarza Barty'ego i uważnie mu się przyglądał.
— Może to było fikcyjne porwanie — odparł Barty. — Pod warunkiem, że Anna 
Harcourt i Odette Malroux to jedna i ta sama osoba. Trzeba to sprawdzić.
— Tak — potwierdził Renick. — Dobrze, niech pan idzie. Trzeba dowiedzieć się 
wszystkiego o tej dziewczynie, przeprowadzić poważne śledztwo.
Potem zbliżył się do mnie.
— Każ sfotografować suknię. Niech ją włoży któraś z maszynistek i zamażcie 
twarz. Może jeszcze ktoś pozna tę sukienkę. Każ opublikować to zdjęcie w całej 
tutejszej prasie i w Los Angeles.
Zabrałem suknię i poszedłem do mojego pokoju. Miałem wrażenie, że moje ciało 
jest kompletnie zwiotczałe. Pułapka zamykała się zbyt szybko. Za dwadzieścia 
cztery godziny, albo i wcześniej, Renick zacznie mnie podejrzewać. Muszę znaleźć 
jakiś sposób, żeby udowodnić, że O'Reilly jest mordercą... ale jak?
Byłem zbyt zajęty przez kolejną godzinę, żeby móc zastanowić się nad tym 
problemem. Kazałem sfotografować suknię, zwołałem konferencję prasową i wydałem 
dyspozycje, by przesłano klisze do Los Angeles.
Zbliżała się pora lunchu. Miałem zamiar coś przekąsić w towarzystwie Renicka i 
Barty'ego, gdy zadzwonił telefon. Byliśmy wszyscy trzej w gabinecie Renicka. 
Podniósł słuchawkę, a potem przesunął aparat w moim kierunku.
— To Nina — powiedział. — Chce z tobą mówić. Wziąłem słuchawkę.
— Tak — rzekłem. — Idę na obiad.
— Harry, czy nie zechciałbyś wrócić do domu? — Jej głos miał dziwne brzmienie, 
jakiego nigdy jeszcze u niej nie słyszałem. Dreszcze przebiegły mi po plecach. — 
Muszę z tobą pomówić.
Za tym spokojnym głosem czaił się strach, który sparaliżował mi ręce i nogi.
144
— Przyjeżdżam — powiedziałem i odłożyłem słuchawkę. — Nina chce, żebyśmy zjedli 
razem lunch. Coś się tam stało. Na pewno jakieś domowe kłopoty. Będę z powrotem 
za dwie godziny.
— Zgoda, idź — mruknął Renick. Oglądał jakąś teczkę i nawet nie podniósł głowy. 
— Weź jakiś wóz i staraj się nie wracać później jak za dwie godziny, dobrze?
Natychmiast po wyjściu z gabinetu przebiegłem pędem korytarz i skacząc po kilka 
stopni zbiegłem schodami. Wskoczyłem do samochodu policyjnego i jak burza 
pognałem do domu. Wiedziałem, że coś się stało. Nie domyślałem się, co to mogło 
być, lecz po intonacji głosu Niny zorientowałem się, że musiało zdarzyć się coś 
groźnego.
Zatrzymałem wóz przed bungalowem, pobiegłem aleją i swoim kluczem otworzyłem 
drzwi.
— Nina?
— Jestem tutaj, Harry — odpowiedziała z salonu.
Przeszedłem przez przedpokój, otworzyłem drzwi i stanąłem jak wryty.
Nina siedziała w fotelu, twarzą zwrócona do drzwi. Wydawała się maleńka, 
przerażona. Była blada jak ściana.
Obok niej, ze skrzyżowanymi nogami, siedział O'Reilly. Zamiast munduru szofera 
nosił dzisiaj sportową koszulę i zielone spodnie. Dłubał zapałką w zębach. 
Uśmiechnął się, kiedy nasze spojrzenia spotkały się.
W prawej ręce trzymał automatyczny rewolwer policyjny, którego lufa była 
skierowana we mnie.
Rozdział 12
— Wejdź, kochasiu, zabawimy się trochę — krzyknął O'Reilly.
— Twoja żona, jak się zdaje, nie znajduje zbyt wiele upodobania w rozmowie ze 
mną.	;
Podszedłem bliżej i stanąłem obok Niny. Szybko ochłonąłem z zaskoczenia, 
spowodowanego obecnością tego człowieka w moim domu. Moje przerażenie zamieniło 
się stopniowo w zimną wściekłość.
— Niech się pan stąd wynosi, zanim wyrzucę pana za drzwi
— powiedziałem.
Roześmiał się pokazując sznur białych i równych zębów.
— Słuchaj, ojczulku, ty jesteś może cwaniak, ale nie dorosłeś do mnie. Jednym 
palcem mógłbym powalić takich dwóch jak ty!
Nina położyła rękę na moim ramieniu. Uściskiem palców dała mi do zrozumienia, że 
muszę być rozsądny.
— Czego pan chce? — spytałem.
— Jak myślisz? Taśmy magnetofonowe! I zdobędę je, nie łudź się!
— A więc to pan ją zabił?
Podrapał się w brodę, uśmiechnął się jeszcze szerzej.
— Doprawdy? Wszystko wskazuje jednak na to, że ty to zrobiłeś. Nie udawaj 
głupiego. Za dużo gadasz. Gdybyś nie powiedział o tych taśmach, Rhea i ja 
mielibyśmy zmartwienie, ale los chciał, że się wygadałeś. Te taśmy cholernie 
wkurzają Rheę. Mnie one nie przeszkadzają, ale ponieważ pracujemy razem, 
obiecałem, że je dla niej zdobędę.
— Wielka szkoda — odparłem — ale ich nie dostaniesz. Jeśli ktoś je będzie miał, 
to Renick.
Zerknął na broń, którą trzymał w ręku, potem przeniósł wzrok na mnie.
— Przypuśćmy, że skieruję moją pukawkę na lewą nogę twojej żony
— powiedział — Przypuśćmy, że nacisnę spust. Mogę to zrobić, jeśli mi nie dasz 
tych taśm.
— Nie słuchaj go, Harry — rzekła Nina opanowanym głosem. — Ja się go nie boję.
146
— Pociągnij za cyngiel — powiedziałem. — Natychmiast zjawi się co najmniej 
dziesięć osób, zanim będziesz mógł uciec. Takim bluffem mnie nie nabierzesz. A 
teraz wynoś się stąd!
Przechylił się w tył w fotelu i wybuchnął śmiechem.
— W końcu można było spróbować — rzekł. — Masz słuszność. Nie będę strzelał ani 
do niej, ani do ciebie. — Wsunął rewolwer do kieszeni. — Chcę dostać taśmy i ty 
mi je dasz. Gdzie one są?
— W banku. Tam nie możesz ich odebrać.
— Słuchaj, kochasiu, pójdziemy po nie razem. Zbieraj się.
— Nie dostaniecie ich i basta. A teraz zmykaj! Przyglądał mi się przez dłuższą 
chwilę.
— Dobrze, jeśli tak do tego podchodzisz... — powiedział nie ruszając się z 
miejsca. — Teraz przekonam cię, że mi je dasz. W tej sprawie gra idzie o miliony 
dolarów. Te taśmy mogą zburzyć cały plan, nad którym cholernie się nagłowiłem. 
Gwiżdżę na to, co się stanie, byleby mi się ten skok udał. Mam dosyć pieniędzy, 
żeby zastosować odpowiednie środki dla odzyskania taśm. A teraz coś ci pokażę.
Wyjął z kieszeni mały flakonik z zielonego szkła, wyciągnął korek i wylał 
ostrożnie jego zawartość na stolik, który stał obok niego. Płyn był jak żywy. 
Syczał i gwizdał rozprzestrzeniając się na środku stołu, żrąc politurę.
— To kwas solny — ciągnął dalej. — Tym się oblewa twarze ludzi, którzy nie są 
domyślni. — Nagle jego oblicze przybrało diabelski wyraz. — Znam bandę łajdaków, 
którzy za mniej niż sto dolarów chlusną zawartość takiego flakonika w twarz 
twojej żony, Barber. To ludzie brutalni. Nie wyobrażaj sobie, że potrafisz ją 
obronić. Wślizną się tutaj, kiedy będziesz się najmniej ich spodziewał, obleją 
kwasem twarz twojej żony, a potem zajmą się tobą. Jeśli nie dasz mi taśm 
natychmiast albo najpóźniej za dwanaście godzin, twoja żona oślepnie i będzie 
zeszpecona.
Czułem, jak palce Niny wbijają mi się w ramię. Oboje wpatrywaliśmy się w płyn, 
który wrzał i syczał na stole. Obserwowałem O'Reilly'ego. Wyraz jego małych, 
szarych oczu przekonał mnie, że tym razem nie bluffuje. Był zdolny do 
wszystkiego. Nie byłem w stanie zapewnić Ninie bezpieczeństwa.
Przegrałem i wiedziałem o tym.
— Dobrze, chodźmy.
Nina uwiesiła się na moim ramieniu.
— Nie! Nie pójdziesz! On nie odważy się tego zrobić? Harry... błagam cię!
147
— To ja się wpakowałem w to draństwo, nie ty! Skierowałem się ku drzwiom. Bez 
ruchu wpatrywała się we mnie oczami rozszerzonymi ze strachu. Z kolei O'Reilly 
wstał z fotela.
— On ma rację, ślicznotko. Niech pani siedzi cicho. I proszę uważać, jak będzie 
pani sprzątać to świństwo. Nie trzeba poparzyć tych pięknych paluszków!
— Harry! — krzyknęła Nina zrywając się z miejsca. — Nie rób tego! Wyszedłem z 
bungalowu i wsiadłem do samochodu. O'Reilly szedł za mną. Usiadł obok mnie.
— Nie masz wyjścia, kochasiu! Lepiej było zamknąć gębę na kłódkę. Teraz jesteś 
sam na placu boju. Jak daleko zaszedł Renick? Nie wpadł jeszcze na twój ślad?
— Jeszcze nie.
Oddaliłem się od chodnika. Dławiła mnie wściekła nienawiść do tego człowieka. 
Zrozumiałem, niestety za późno, że w idiotyczny sposób ostrzegam Rheę mówiąc jej 
o taśmach magnetofonowych. Jeśli ich się pozbędę, pozostanę „sam na placu boju", 
jak słusznie powiedział O'Reilly. Teraz moje zeznanie będzie się ścierało z 
zeznaniem Rhei. Będzie mogła opłacić najlepszych adwokatów, aby obalić moją 
wersję.
— Kiedy będą cię brali, durniu — oświadczył O'Reilly — nie próbuj wrobić w to 
Rhei i mnie. Obydwoje mamy murowane alibi.
— Tym lepiej dla was — odparłem.
Zmierzyliśmy się wzrokiem. Zauważyłem w jego oczach zakłopotanie.
— Nie masz wcale tragiczej miny faceta, który wpakował się w taką kabałę — 
powiedział. — Nigdy bym nie przypuszczał, że jesteś taki twardy!
— Ja sam wpakowałem się w to gówno i gotów jestem ponieść konsekwencje. Na razie 
wszystko gra, jeśli chodzi o ciebie, ale czekają cię jeszcze różne 
niespodzianki, gdyż nie znasz się na kobietach.
Połknął przynętę. Odwrócił się i wbił we mnie wzrok.
— Co chcesz przez to powiedzieć, do diabła?
— Zobaczysz. Od lat jestem dziennikarzem. Miałem niejedną przygodę z tancerkami 
kabaretowymi. Znam ich mentalność. W każdym razie jedno jest pewne: Rhea Malroux 
nie ma zamiaru spędzić reszty swych dni z irlandzkim żłobem. Po śmierci Malroux, 
kiedy zabierze całą forsę, nagle przestanie się tobą interesować. Stopniowo 
będzie się odsuwała. Ona wie, jak się do tego zabrać. Ani się obejrzysz, jak 
znów będziesz gliną szukającym pracy.
— Co? Tak myślisz? — Jego cienkie wargi rozszerzyły się w uśmie-
148
chu, ale oc^y nie straciły okrutnego wyrazu. — Szkoda fatygi, nie próbuj 
opowiadać mi historyjek, idioto. Dawno już nie będzie ciebie na świecie, a my z 
Rheą będziemy parą małżeńską. Udało mi się roześmiać.
— Nigdy nie słyszałem czegoś tak zabawnego! — Zatrzymałem samochód przy chodniku 
przed wejściem do banku. Była za trzy minuty druga i bank był jeszcze zamknięty. 
— Czy ty naprawdę wyobrażasz sobie, że taka kobieta jak Rhea poślubi kogoś 
takiego jak ty? Możliwe, że jestem głupcem, ale w takim razie nie tylko ja nim 
jestem!
— Stul pysk, jeśli nie chcesz, żebym ci go przefasonował! — mruczał purpurowy ze 
złości.
— Dobrze, dobrze. Nie powiem już ani słowa. Nie wiedziałem, że jesteś taki 
wrażliwy. — Po chwili odważyłem się odezwać: — Ale ja wiem, co bym zrobił na 
twoim miejscu.
Popatrzył na mnie ponuro.
— Tak? A co byś zrobił?
Nagle ogarnęła mnie radość. Udało się, ryba chwyciła przynętę. Czułem to.
— Zabezpieczyłbym się, żeby Rhea nie wyrzuciła mnie za drzwi. Tak bym się 
urządził, żebym odtąd ja był górą...
Siedział nieruchomo. Wydawało mi się niemal, że słyszę, z jakim wysiłkiem jego 
pracują szare komórki. Nagle uśmiechnął się.
— Żal mi cię, biedny idioto. Jesteś naprawdę niezwykłym durniem. W tej chwili 
otwarto drzwi banku.
— Ale powiem ci coś — ciągnąłem dalej. — Nie wyobrażaj sobie, że wszystko jest 
załatwione. Jeszcze ci odpłacę, jak tylko będę mógł. I Rhea odpłaci się na 
pewno. Będziesz wtedy w jeszcze bardziej opłakanej sytuacji niż ja, ale na pewno 
nie będę ci współczuł.
Wysiadł z samochodu.
— Idź, głupku. Szkoda śliny. Dawaj taśmy.
Weszliśmy do banku. Przyniosłem taśmy i wręczyłem mu je. Nie mogłem nic innego 
zrobić.
— Tylko niech ich pan nie zgubi — powiedziałem kiedy zabrał obydwa pudełka. — 
Mają one teraz dla pana taką wartość, jaką miały dla mnie.
— Nie potrzebuję twoich rad.
Ale kiedy odchodził z banku na jego tęgiej twarzy o regularnych rysach widniał 
niepokój.
149
II
Wróciłem do biura o drugiej dziesięć. Z notatki czekającej na mnie dowiedziałem 
się, że Renick zaraz po moim powrocie chce się ze mną zobaczyć.
Mogło to znaczyć, że Renick już wie, że to ja byłem mężczyzną w brązowym ubraniu 
sportowym. Ale doszedłem do tego, że nic mnie to już nie obchodziło. Po tym, co 
przeszedłem, byłem zmęczony. Jeśli Renick mnie zdemaskuje, będę zgubiony. Nie 
miałem żadnego dowodu na to, co się stało naprawdę. Bez najmniejszych trudności 
można mnie było oskarżyć o zamordowanie Odette.
Jeśli chciałem ratować swoją skórę, musiałem dowieść, że O'Reilly ją zadusił. 
Czułem, że wzbudziłem w nim podejrzenie i że stracił zaufanie do Rhei. Jest mało 
prawdopodobne, żeby zniszczył taśmy. Były jego jedynym atutem przeciwko niej. 
Jak długo istniały, miałem jeszcze szansę na wybrnięcie z tego.
Nina z trwogą zapewne czeka na wiadomość, zatelefonowałem więc do niej. Starałem 
się mówić bardzo ostrożnie, gdyż rozmawiałem przez centralę.
— Już mu je dałem — mówiłem. — Nie było innego sposobu. Nie mów nic. Pozwól, 
żebym ja mówił. To nie jest tak poważne, jakby mogło się wydawać. Pogadamy o tym 
po moim powrocie. Przyjdę zaraz, jak się tylko stąd urwę.
— Bardzo dobrze, Harry.
Jej poważny głos ścisnął mi serce.
— Nie bądź niespokojna, najdroższa. Wszystko się ułoży — odłożyłem słuchawkę.
Była druga dwadzieścia, kiedy otworzyłem drzwi do gabinetu Renic-ka.
Czytał właśnie jakiś raport. Jego szczupła twarz zdradzała napiętą uwagę.
— Jeszcze dwie minuty — powiedział.
Moja wyobraźnia spłatała mi może figla, ale natychmiast odniosłem wrażenie z 
jego tonu, że nie jesteśmy na tej samej przyjacielskiej stopie co półtorej 
godziny temu.
Usiadłem i zapaliłem papierosa. Stadium strachu już minęło, stałem się 
fatalistą. Byłem zdecydowany bluffować do końca, a jeśli mój bluff zakończy się 
niepowodzeniem, poddani się losowi, jaki mnie czeka.
Odłożył w końcu raport na biurko, przechylił się w tył i zaczął mi się uważnie 
przyglądać.
150
Jego twarz nie zdradzała żadnego uczucia, ale wzrok Renicka starał się 
.przeniknąć w głąb mojej duszy. Badał mnie teraz, jak detektyw analizujący 
podejrzanego, przynajmniej ja miałem takie uczucie.
— Harry, czy nigdy nie widziałeś Odette Malroux? Nigdy z nią nie rozmawiałeś? — 
spytał.
Serce zaczęło mi mocniej bić.
— Nie. Ta rodzina osiedliła się tutaj w czasie, kiedy byłem w więzieniu. Nie 
miałem nigdy okazji przeprowadzić tam wywiadu. — „Pierwsze kłamstwo" — 
pomyślałem. Odtąd będę musiał stale kłaniać, aż Renick złapie mnie na gorącym 
uczynku.
— Nic więcej o niej nie wiesz?
— Nic. — Strzepnąłem popiół do popielniczki. — Dlaczego pytasz mnie o to, John?
— Och, tak sobie. Ważna jest dla mnie najmniejsza wskazówka.
— Może ta okoliczność okaże się pomocna. Malroux jest narodowości francuskiej. 
Według tamtejszego ustawodawstwa dziecko nie może być wydziedziczone. Odette 
otrzymałaby połowę ojcowskiego majątku, gdyby żyła. Teraz po śmierci Malroux 
jego żona zagarnie miliardowy majątek.
— To interesujące.
Miałem wrażenie, że nie powiedziałem mu nic nowego. Wiedział już o tym. Zapadło 
milczenie. Po chwili zapytał.
— Nie wiesz przypadkiem, czy miała kochanka? Nie była dziewicą.
— Nic o tym nie wiem, absolutnie, John — twierdziłem z uporem. Drzwi się 
otworzyły i ukazał się inspektor Barty.
— Mam coś dla pana, John — powiedział, jakby mnie w ogóle nie zauważył. — 
Policja w Los Angeles znakomicie się spisała. Jeden z pierwszych hoteli, do 
którego dzwoniliśmy, okazał się właściwym. Dziewczyna występująca jako Anna 
Harcourt zatrzymała się w hotelu Regent. Hotel jest przyzwoity, spokojny, nigdy 
nie działo się tam nic podejrzanego.
Recepcjonista opisał dziewczynę. Nosiła białoniebieską suknię. Przyjechała do 
hotelu taksówką o dwunastej trzydzieści. Odnaleziono taksówkarza. Przypomniał 
sobie, że zabrał ją z lotniska. O tej godzinie w Los Angeles lądował jedynie 
samolot z Palm City. Dziewczyna całą niedzielę spędziła w pokoju i kazała sobie 
tam przynosić posiłki. Oświadczyła, że się źle czuje. W niedzielę rano przez 
międzymiastową otrzymała telefon z Palm City i powtórnie, również z Palm City, 
tego samego dnia około dziewiątej wieczorem. W poniedziałek również nie
151
wychodziła z pokoju. Dopiero o godzinie dziesiątej wyprowadziła się z hotelu i 
wsiadła do taksówki. Taksówkarz oświadczył, że zawiózł ją na lotnisko.
— Czy w pokoju hotelowym znaleziono odciski jej palców?
— Jeszcze lepiej. Zostawiła szczotkę do włosów, plastykową. Pokojówka zauważyła, 
że ją używała. Na tej szczotce znajdują się wspaniałe odciski, które wysłali nam 
pocztą. Lada chwila powinniśmy je otrzymać.
— Założę się, że Anna Harcourt to Odette Malroux — stwierdził Renick. Wziął do 
ręki kartkę, którą czytał, gdy wchodziłem do pokoju.
— Mam raport z sekcji zwłok. Uderzono ją, a potem została uduszona. Żadnych 
śladów walki. Ktoś ją zaskoczył. A teraz interesujący szczegół, Barty. Między 
palcami jej stóp i w obuwiu znaleziono piasek, piasek z plaży. Wygląda na to, że 
pojechała na plażę, bo miała tam jakieś spotkanie. Chłopcy z laboratorium 
uważają, że będą mogli stwierdzić, z jakiej plaży pochodzi ten piasek.
— Zawsze im się wydaje, że mogą wyczyniać cuda! — mruknął Barty.
Miałem przykre uczucie, siedząc i słuchając ich rozmowy. Doskonale zdawałem 
sobie sprawę, że obaj celowo tak się zachowują, jakby zapomnieli o mojej 
obecności.
— Jeśli nie jestem ci potrzebny, John — powiedziałem wstając
— wrócę do mego biura. Czeka mnie mnóstwo pracy. Obydwaj odwrócili się i zaczęli 
mnie bacznie obserwować.
— Zgoda — odparł Renick — ale nie wychodź z biura. Wkrótce będę cię na pewno 
potrzebował.
— Będę w moim pokoju.
Wyszedłem na korytarz.
Na schodach, które prowadziły do jedynego wyjścia na ulicę, stało dwóch 
inspektorów zajętych rozmową. Spojrzeli na mnie obojętnym wzrokiem.
Wszedłem do siebie i zamknąłem drzwi.
Czy ci dwaj pilnowali schodów? Chcieli się zabezpieczyć, żebym nie uciekł?
Siadłem za biurkiem i czułem, że ogarnia mnie panika. Czy byłem już zatrzymany? 
Czy Renick odgadł, że jestem wmieszany w tę aferę?
Próbowałem pracować, ale nie byłem w stanie skupić uwagi. Zacząłem chodzić tam i 
z powrotem po pokoju, paląc papierosa za papierosem. Usiłowałem coś wymyślić, 
aby oskarżyć O'Reilly'ego, ale nie widziałem sposobu.
152
Po godzinie poszedłem do toalety. Obaj inspektorzy wciąż jeszcze gawędzili na 
schodach. W chwili, kiedy wracałem, zadzwonił telefon.
— Czy nie zechciałbyś przyjść?
Teraz naprawdę nerwy odmówiły mi posłuszeństwa. Gdyby nie obecność policjantów 
na schodach, może próbowałbym uciec.
Wziąłem się w garść i poszedłem do gabinetu Renicka. Zetknąłem się z nim w 
drzwiach.
— Meadows czeka na nas — powiedział wymijając mnie i wszedł do gabinetu szefa.
Meadows podniósł głowę na nasz widok, przerywając pracę.
— Co się dzieje? — spytał sięgając po cygaro. — O co chodzi, John? Renick 
usiadł. Podszedłem do pustego biurka, które stało nieco z boku, i również 
usiadłem.
— Szefie — odezwał się Renick — jestem teraz pewien, że ta dziewczyna nigdy nie 
została porwana.
Meadows miał właśnie zamiar odgryźć koniuszek cygara, ale znieruchomiał.
— Nigdy nie została porwana?
— To było fikcyjne porwanie, ukartowane przez nią i mężczyznę w sportowym 
garniturze. Przypuszczam, że chodziło o okup. Namówił dziewczynę, żeby mu 
pomogła. Jedynym sposobem otrzymania pieniędzy od ojca było sfingowanie 
porwania.
Na twarzy Meadowsa widoczne było zdumienie.
— Mam nadzieję, że pan jest pewien tego, co pan twierdzi, John!
— Niemal pewien — odpowiedział Renick. Przekazał Meadowsowi ostatnie informacje 
o Annie Harcourt nadesłane z Los Angeles.
— Przed dziesięcioma minutami przesłali nam odciski palców. To była Odette 
Malroux, co do tego nie ma najmniejszych wątpliowści. Wiemy, że poleciała sama 
do Los Angeles i sama wróciła. Inaczej mówiąc, udała się w tę podróż całkowicie 
dobrowolnie. Na pewno nikt jej nie porwał.
— No tak, ale coś tu nie gra! — mruknął Meadows. — Więc dlaczego została 
zamordowana?
— Jej wspólnik podjął okup i umówił się na spotkanie. Prawdopodobnie chciał 
zagarnąć całą forsę i dlatego ją zamordował.
Przez cały czas z taką siłą zaciskałem pięści, że paznokcie wbijały mi się w 
ciało.
— Kim on jest? Czy wpadł już pan na jakiś ślad? — spytał Meadows.
— Mam już sporo wskazówek, ale nie dość, aby móc go aresztować
— odparł Renick spokojnie. — Lekarz powiadomił mnie, że w panto-
153
flach denatki znajdował się piasek z plaży. W laboratorium starają się ustalić, 
skąd pochodzi ten piasek. Mam nadzieję, że im się to uda. Moim zdaniem, Odette 
umówiła się z mordercą na jednej z plaż ciągnących się wzdłuż wybrzeża.
Meadows wstał i zaczai chodzić po pokoju.
— Niech pan tego nie podaje do prasy, Barber. Taka wiadomość mogłaby wywołać 
ogromny skandal.
— Tak — odparłem.
— Renick, czy pan naprawdę myśli, że ta mała chciała wyciągnąć od ojca pół 
miliona dolarów?
— Sądzę, że morderca namówił ją do tego — odparł Renick. — Był prawdopodobnie 
jej kochankiem. Dała się nabrać, wpadła w pułapkę i została zamordowana.
Musiałem koniecznie coś powiedzieć. Nie mogłem siedzieć jak posąg.
— Jeśli podjął okup — zauważyłem głosem nie tak spokojnym, jakbym tego pragnął — 
dlaczego nie uciekł z całym skarbem? Nie musiał przecież spotkać się z nią i ją 
zabić.
Renick rzucił na mnie szybkie spojrzenie, po czym odwrócił wzrok. Zapalił 
papierosa.
— Załóżmy, że uciekł z pieniędzmi. Córka mogła powiadomić ojca. Uważał 
widocznie, że naraża się na niebezpieczeństwo, jeśli ją oszuka. Uciszenie jej na 
wieki wydawało mu się pewniejsze.
Nagle zadzwonił telefon i Renick podniósł słuchawkę. Słuchał przez chwilę, potem 
zawołał:
— Ach tak? Świetnie. Jest pan pewny? Dobrze. — Odłożył słuchawkę i zwrócił się 
do Meadowsa. — Chłopcy z laboratorium stwierdzili, że piasek znaleziony w jej 
obuwiu pochodzi z Plaży Zachodniej. To jest sztuczna plaża. Są absolutnie pewni, 
że piasek pochodzi z tej, a nie z innej plaży. Znajduje się tam przedsiębiorstwo 
kąpielowe, które wynajmuje pawilony. To pewnie na tej plaży mieli się spotkać. 
Zaraz tam jadę. Harry, dobrze będzie, jak ze mną pojedziesz.
Tego właśnie pragnąłem uniknąć. Bili Holden zobaczy mnie. Nagle przypomniałem 
sobie z przerażeniem, że nie zapłaciłem mu za ostatnią noc.
— Lepiej, żebym zajął się swoją pracą, John. Mam zaległości — odparłem 
zdławionym głosem.
— Zostawmy te papierki! — powiedział Renick oschle. — Tamto może poczekać. 
Pojedziesz ze mną.
— A teraz, Barber, proszę posłuchać: nie dawać najmniejszej wzmianki do prasy — 
wtrącił Meadows. — Niech pan powie dziennikarzom, że wciąż zajęci jesteśmy tą 
sprawą, oczywiście, ale że to może
154
jeszcze długo potrwać. Proszę raczej nałożyć tłumik. Gdyby wyszło na jaw, że 
Odette Malroux zorganizowała swe rzekome porwanie, aby wycyganić od ojca 
pieniądze i oddać je potem kochankowi, wybuchłby niesłychany skandal!
Tymczasem Renick wydał telefonicznie dyspozycje i zaalarmował swą ekipę.
— Chodźmy — rzekł odkładając słuchawkę. Potem zwrócił się do Meadowsa. — Po 
powrocie złożę panu raport.
Kiedy zbliżyliśmy się do schodów, zauważyłem, że Renick skinął nieznacznie głową 
stojącym tam inspektorom. Zeszli za nami. Czekały na nas dwa samochody. 
Wsiedliśmy. Renick i ja zajęliśmy miejsca z tyłu, a inspektorzy przed nami, obok 
kierowcy. Ruszyliśmy szybko. Za nami jechał drugi wóz z pracownikami policji.
Około szóstej przybyliśmy na zachodnią plażę. Znajdowało się tam mnóstwo 
plażowiczów.
Renick polecił swoim ludziom, aby zostali w samochodach. Na jego znak poszedłem 
za nim na plażę. Nogi ciążyły mi jak ołów. Czułem się jak zwierzę prowadzone na 
rzeź.
Billa Holdena zastaliśmy w biurze. Na nasz widok podniósł głowę.
— Pan Barber! — rzekł wstając. Spojrzał pytająco na Renicka.
— Porucznik Renick z policji miejskiej, Bili — powiedziałem. — Chce panu zadać 
kilka pytań. Holden zrobił zdumioną minę.
— Ależ oczywiście, panie poruczniku. Proszę bliżej. „Tym razem stało się — 
mówiłem sobie w duchu. — Jeśli nie uda mi się wykręcić jakąś blagą, jestem 
zgubiony".
— Próbujemy odnaleźć dziewczynę — zaczął Renick. — Około dwudziestu lat, ładna, 
ruda, w białoniebieskiej, płóciennej sukni. Nosiła duże przeciwsłoneczne okulary 
i pantofelki. Czy panu to coś mówi?
Bez wahania Holden potrząsnął przecząco głową.
— Bardzo żałuję, panie poruczniku, ale na nic się nie zda stawianie mi takich 
pytań. Tysiące dziewcząt kręci się tu w czasie sezonu. Dla mnie są jak piasek na 
plaży. Nawet ich nie zauważam.
— Mamy podstawy do przypuszczenia, że ta dziewczyna była tutaj około północy w 
sobotę. Czy był pan tutaj w sobotę w nocy?
— Nie. Wyszedłem z pracy o ósmej. Ale pan, panie Barber, był tutaj chyba wtedy, 
czy tak?
Udało mi się, nie wiem jakim cudem, zachować spokój.
— Nie, w sobotę nie, Bili. Byłem w domu. Renick bacznie mnie obserwował.
155
— W takim razie nie mogę być panu w niczym pomocny, poruczniku.
— Dlaczego przypuszcza pan, że pan Barber był tutaj w sobotę wieczorem? — spytał 
Renick podstępnie.
— Tak tylko myślałem. Ja...
Zdecydowałem się wówczas na udzielenie mu wyjaśnień.
— Wynajmowałem tutaj pawilon, John. Chciałem napisać książkę, a niestety, nie 
potrafiłem pracować w domu.
— Ach, doprawdy? — W jego głosie przebijało takie niedowierzanie, że przykro 
było słuchać. — Nic mi o tym nie mówiłeś. Zmusiłem się do śmiechu.
— Nie udało mi się spłodzić tego arcydzieła. Renick obserwował mnie przez 
dłuższą chwilę, wreszcie zwrócił się do Holdena.
— Czy wszystkie pawilony były zamknięte na klucz w sobotę w nocy?
— Oczywiście — odparł Holden. — Sam je zamknąłem, z wyjątkiem domu pana Barbera. 
On miał klucz.
— Wyłamano jakiś zamek?
— Nie.
— Czy zaniknąłeś twój pawilon, Harry?
— Myślę, że tak. Nie jestem pewien. Może nie.
— Który to był?
— Ostatni na lewo, poruczniku — odpowiedział Holden. Był zmieszany i jego wzrok 
wędrował nieustannie z twarzy Renicka na mnie.
— Czy jest tam ktoś teraz?
Holden spojrzał na plan przybity do ściany.
— Nie, jest wolny.
— Czy widział pan Odette Malroux? — spytał Renick.
— Dziewczynę, którą porwali kidnaperzy? — Holden potrząsnął głową. — Nigdy tu 
nie przychodziła, poruczniku. Poznałbym ją. Widziałem wiele jej zdjęć. Nie, jej 
tu nie było.
— Chcę rzucić okiem na pawilon. Czy ma pan klucz?
— Tkwi pewnie w drzwiach, panie poruczniku.
Renick skierował się do wyjścia, poszedłem w jego ślady.
John wyszedł na palące słońce. Posuwaliśmy się bez słowa po drewnianych 
pryczach, leżących ma piasku, starając się wyminąć na pół nagie ciała 
plażowiczów, którzy pewnie zastanawiali się, dlaczego jesteśmy ubrani. Wreszcie 
przybyliśmy do pawilonu, gdzie umarła Odette.
156
Klucz był w zamku. Renick otworzył drzwi i wszedł. Rozejrzał się dokoła, potem 
odwrócił się i patrzył na mnie oczami zimnymi jak lód.
— Nie mówiłeś mi, że wynajmowałeś ten pawilon, Harry. Stałem na progu.
— Po co miałem ci opowiadać? Ani przez sekundę nie sądziłem, że może cię to 
interesować.
— Może tutaj została zamordowana?
— Tak myślisz? Może zabili ją na plaży?
— Chciałbym, żebyś się dobrze zastanowił. Zamknąłeś drzwi na klucz czy nie?
— Nie mam się co zastanawiać — odpowiedziałem. — Wiem, że nie zamknąłem. Nie 
powiedziałem tego Holdenowi. Byłby wściekły. Zostawiłem klucz w zamku. Znalazłem 
go w poniedziałek, kiedy wróciłem po maszynę do pisania.
— Mogła więc tutaj zginąć.
— Zamki w tych drzwiach nie są zbyt mocne. Mogła zostać zamordowana w każdym 
innym pawilonie albo na plaży.
Zastanawiał się przez dłuższą chwilę, a ja nie ruszałem się z miejsca, 
nasłuchując bicia mego serca. Po jakimś czasie spojrzał na zegarek.
— Dobrze, Harry, wracaj do domu. Nie jesteś mi już dzisiaj potrzebny. Powiedz, 
żeby cię odwiózł któryś z chłopców. Reszta niech przyjdzie tutaj.
— Jeśli mogę się na coś przydać, chętnie zostanę — powiedziałem.
— Nie, nie, Jedź do domu.
Nie zwracał na mnie uwagi, zajął się oglądaniem pokoju. Wiedziałem, co się 
stanie po moim odejściu. Przetrząsną dokładnie cały pawilon. Specjaliści od 
odcisków palców zbadają wszystkie ściany i meble, centymetr po centymetrze i 
prędzej czy później znajdą odciski Odette, a także Rhei i O'Reilly'ego. Natkną 
się również na moje odciski, ale to nie wzbudzało we mnie niepokoju. Dręczyła 
mnie myśl, że Renick wróci do Billa Holdena i zapyta go, czy widział wysokiego, 
barczystego mężczyznę w brązowym, sportowym ubraniu. Bili go uświadomi, że to ja 
właśnie miałem na sobie brązowy, sportowy garnitur.
Ale czy będzie to dowodem, że zabiłem Odette? Nie sądziłem. Miałem wrażenie, że 
pozostało mi jeszcze trochę czasu, choć bardzo niewiele.
— A więc do jutra, John!
— Zgoda.
Starał się na mnie nie patrzeć. Wyszedłem z pawilonu i udałem się do biura 
Holdena.
157
Holden stał w drzwiach.
— Proszę mi wybaczyć, że nie uregulowałem jeszcze rachunku, Bili — rzekłem. — 
Wyleciało mi całkiem z głowy. Pieniądze poślę panu jutro, zgoda?
— Wolałbym, żeby mi pan zaraz zapłacił — odparł Holden zmieszany. — Mój szef nie 
udziela mi kredytu.
— Zostawiłem portfel w biurze. Poślę panu jutro. Zanim mógł odpowiedzieć, 
oddaliłem się szybko i poszedłem do samochodów policyjnych.
— Porucznik wzywa was do pawilonu, tam w głębi — zwróciłem się do jednego z 
techników. — Wracam do domu. Pojadę autobusem. Jeden z inspektorów, którzy 
pilnowali schodów, oświadczył:
— Barber, chodź pan. Odwieziemy pana. Przejedziemy się trochę. Nadszedł moment, 
w którym mogłem sprawdzić moje podejrzenia.
— Proszę się nie fatygować. Pojadę autobusem. Do widzenia, chłopcy.
I poszedłem na przystanek, gdzie czekał autobus. Kiedy ruszył z miejsca, 
obejrzałem się: wóz policyjny z inspektorami jechał za nami!
Miałem teraz pewność — odtąd podejrzanym numer jeden w tej sprawie, gdzie 
chodziło o morderstwo, byłem ja!
Rozdział 13
Przyjechałem do domu. Ledwo zamknąłem drzwi wejściowe i ruszyłem przez hali, 
kiedy Nina wyszła z salonu. Była blada, niespokojna. Rzuciła mi się w ramiona. 
Objąłem ją mocno i czule pocałowałem
w usta.
— Harry! — szeptała. — Oni tu byli po południu, gdy wyszłam
z domu. Przetrząsnęli całe mieszkanie. Zadrżałem.
— Skąd to wiesz?
— Mów cicho. Nie sądzisz, że mogli gdzieś założyć podsłuch? Nie pomyślałem o 
tym, lecz od razu zdałem sobie sprawę z niebezpieczeństwa.
— Jeśli gdzieś jest, to chyba w salonie.
— Szukałam, ale nie udało mi się nic znaleźć.
— Poczekaj tutaj.
Wszedłem do salonu i włączyłem radio na cały regulator. Pokój wypełniły 
przenikliwe dźwięki orkiestry jazzowej.
Wyjrzłem przez okno. Ani śladu samochodu policyjnego, ale byłem pewien, że stoi 
ukryty gdzieś w pobliżu, skąd można było obserwować bramę mego bungalowu. 
Podszedłem potem do okna kuchennego. Wzdłuż ogrodu biegła uliczka. Dwóch 
elektryków pracowało nieopodal drzwi kuchennych, pilnowali ich pewnie przez cały 
dzień. Jeden siedział na szczycie słupa telegraficznego, drugi wałęsał się na 
dole. Ani jeden, ani drugi nie sprawiali wrażenia ludzi zbyt zajętych.
Obserwowany przez Ninę, która stała na progu, zabrałem się do poszukiwania 
mikrofonu w salonie. Znalazłem go w końcu w grzejniku. Gdybym nie znał metod 
policji, nigdy bym go nie odkrył. Przysunąłem do grzejnika radio, z którego 
dalej płynęło szaleństwo jazzowe.
— Teraz już nie mogą nas usłyszeć! — powiedziałem. — Skąd domyśliłaś, że tu 
byli?
— Nie wiem, jakieś niesprecyzowane uczucie... — gwałtownie usiadła na krześle i 
spojrzała na mnie strwożonym wzrokiem. — Ledwo
159
otworzyłam drzwi, odniosłam wrażenie, że ktoś tu był. Zajrzałam do szafy. Moje 
rzeczy nie leżały na swoim miejscu. — Zadrżała. — Co to znaczy, Harry?
— To znaczy, że odkryli mnie. W tej chwili czatują na mnie za domem.
Nagle wpadło mi coś na myśl. Pobiegłem do sypialni i otworzyłem szafę, żeby 
sprawdzić moją garderobę.
Brązowy garnitur sportowy zniknął!
Przez dłuższą chwilę przyglądałem się pustemu wieszakowi, na którym wisiał. 
Potem wróciłem do salonu.
— Szukali mego brązowego ubrania. Zabrali je — powiedziałem. Nina walczyła ze 
łzami. Serce mi się ścisnęło na ten widok.
— Co teraz zrobimy? Och, Harry! Nie mogę znieść tej myśli, że stracę cię po raz 
drugi. Co z tobą zrobią?
Wiedziałem dobrze, co ze mną zrobią. Wrzucą mnie do komory gazowej. Ale nie 
chciałem jej tego powiedzieć. Zaczęła na nowo.
— Dlaczego oddałeś mu taśmy magnetofonowe? Wolałabym...
— Milcz! To obchodzi tylko mnie. On nie bluffował, wiesz dobrze. Byłem zmuszony 
mu je dać. Zaciśniętymi piąstkami uderzyła się w kolana.
— Ale co my teraz zrobimy?
— Nie wiem. Musi istnieć jakiś sposób, żeby wydostać się z tej matni. Spróbuję 
zastanowić się...
— Powinieneś powiedzieć wszystko Johnowi. On nam pomoże. Jestem pewna, że nam 
pomoże.
— On nie może nic dla nas zrobić. Nie ma żadnego dowodu. Zmusić O'Reilly'ego do 
mówienia — to moja cała nadzieja. Nie wiem tylko, jak to zrobić.
— A pieniądze z okupu, Harry? Co się z nimi stało?
Wpatrywałem się w nią z natężeniem. Nagle przebiegł mnie dreszcz radości. 
Przypomniałem sobie, co powiedział O'Reilly: Znajdziecie okup, znajdziecie 
zbrodniarza!
— Co się stało, Harry? Czy wpadłeś na coś?
— Pieniądze! Gdzie są pieniądze? — Wstałem i biegałem nerwowo po pokoju. — Pół 
miliona dolarów nie da się tak łatwo ukryć, i do tego w banknotach o małych 
nominałach! Gdzie mogą być schowane? Na pewno w żadnym banku. W domu? Czy 
naraziliby się na takie ryzyko? Dobrze wiedzą, że skoro mnie aresztują, będę 
próbował ich oskarżyć. Renick przeszuka na pewno dom. Nie mogę uwierzyć, żeby 
tam schowali pieniądze... ale w takim razie gdzie?
— W banku, w sejfie?
160
— To by było zbyt ryzykowne. Najdogodniejszą kryjówką byłaby raczej 
przechowalnia ręcznego bagażu, albo na lotnisku, albo na dworcu autobusowym bądź 
kolejowym. O'Reilly bez żadnej obawy mógł tam zdeponować walizkę. Nikt o nim nie 
będzie pamiętał, a w razie potrzeby może szybko odebrać pieniądze bez 
konieczności legitymowania się.
— Trzeba to powiedzieć Johnowi.
— To na nic się nie zda. Trzeba zaskoczyć O'Reilly'ego w chwili, gdy przyjdzie 
po walizkę z okupem. Trzeba go chwycić za rękę. Twarz Niny wyrażała bezsilność.
— Ależ on nigdy nie da się złapać na gorącym uczynku!
— Oczywiście! Chyba... — umilkłem na chwilę — chyba, że znajdę jakiś sposób, 
żeby wpadł w panikę.
— Ale jak? Taki człowiek jak on...
— Pozwól mi zastanowić się. Zjemy kolację. Ty zajmiesz się kuchnią, a ja będę 
się starał rozgryźć ten problem. Muszę wyłączyć radio, bo ten jazz doprowadza 
mnie od szału.
— Tak bardzo się boję, że cię zabiorą...
— Na razie jeszcze się to nie stało. Uspokój się, kochanie, ufam ci.
— Tak, dobrze Harry, wybacz — powiedziała wstając z krzesła.
Przeszedłem przez pokój, żeby wyłączyć radio. Kiedy Nina zniknęła, usiadłem i 
puściłem w ruch moje komórki mózgowe, ale dopiero po kolacji, ponurej i 
milczącej, wpadł mi do głowy pewien pomysł.
Nina bez przerwy rzucała w moją stronę pytające spojrzenia. Widząc zmianę na 
mojej twarzy zrozumiała, że znalazłem jakieś wyjście. Otworzyła usta, żeby coś 
powiedzieć, ale nagle przypomniała sobie o podsłuchu.
Wstałem, żeby włączyć radio.
— Zdaje mi się, że wpadłem na dobry pomysł — tłumaczyłem jej. — Istnieje tylko 
jeden sposób na O'Reilly'ego. Trzeba wyprowadzić go w pole. Zdaje mi się, że 
wiem, jak się do tego zabrać, ale uda się, jeśli okup znajduje się w 
przechowalni bagażu albo w sejfie. Jeśli mają go w domu, nie uda się, ale nie 
chce mi się wierzyć, by mieli go u siebie.
— Co masz zamiar zrobić, Harry?
— Zaczekaj chwilę.
Usiadłem przy biurku; wziąłem kartkę papieru i zacząłem pisać.
„Wiadomość z ostatniej chwili. Przerywamy nasz program, żeby podać ostatnie 
szczegóły, dotyczące porwania Odette Malroux. Policja w Palm City ma podstawy do 
przypuszczenia, że pieniądze z okupu zostały zdeponowane w sejfie bankowym lub w 
przechowalni bagażu na którymś z dworców.
161
Gubernator stanu wydał nakaz rewizji specjalnej upoważniający od jutra, od 
dziewiątej rano, ekipę inspektorów do skontrolowania wszystkich paczek i waliz 
pozostawionych w przechowalniach oraz wszystkich sejfów wydzierżawionych w 
ostatnim okresie.
Osoby, które posiadają sejf od początku bieżącego miesiąca, proszone są o 
zgłoszenie się do najbliższego komisariatu, wraz z kluczem.
Poszukiwania obejmą całą okolicę w promieniu 150 kilometrów od Palm City. Szeryf 
dystryktu jest przekonany, że ta operacja umożliwi odnalezienie okupu złożonego 
przez pana Malroux".
Podałem kartkę Ninie, by przeczytała tekst. Spojrzała na mnie ze zdumieniem.
— Nie rozumiem, Harry.
— Do moich obowiązków należy przekazywanie do lokalnych stacji telewizyjnych i 
radiowych wiadomości dotyczących sprawy Malroux. Radio i telewizja podadzą ten 
suchy komunikat. Mam nadzieję, że O'Reilly słysząc to wpadnie w panikę. W ten 
sposób może mnie zaprowadzić do miejsca, gdzie ukrył skarb.
— Przecież nawet nie wiesz, czy będzie słuchał komunikatu.
— Będzie, wierz mi. Uprzedzę go. — Zbliżyłem się do telefonu, ale nagle 
stanąłem. Nasza linia jest pewnie na podsłuchu. Zatelefonuję skądinąd. Jeśli 
Meadows dowiedziałby się o tym, nie dopuściłby do mistyfikacji. Skierowałem się 
ku drzwiom. — Idę do najbliższego drugstoru. Zaraz wracam.
— Pójdę z tobą, Harry.
— Lepiej nie. Czekaj tu na mnie.
Zapadła już noc. Szedłem z bungalowu alejką do bramy. Otworzyłem ją i 
rozejrzałem się na prawo i lewo. Wóz policyjny stał na ulicy w odległości 
pięćdziesięciu metrów. Do drugstoru szło się w innym kierunku. Nie musiałem więc 
przechodzić obok policji.
Udałem się w drogę, nie okazując żadnego pośpiechu. Słyszałem, jak wóz rusza z 
miejsca. Wiedziałem, że jedzie tuż za mną, ale nie odwracałem się. Bałem się już 
tylko jednego — żeby mnie nie aresztowano, zanim zrealizuję mój plan. Gdyby się 
tak stało, już nie byłoby dla mnie ratunku.
Wszedłem do drugstoru i zamknąłem się w kabinie telefonicznej. Połączyłem się z 
lokalną telewizją. Poprosiłem do telefonu Freda Hicksona, szefa informacji.
— Fred, mam dla ciebie ważny komunikat — mówiłem. — Szeryf dystryktu żąda, aby 
wiadomość ta została przekazana przez radio i telewizję dzisiaj o jedenastej w 
nocy. Możesz to zrobić?
162
— Oczywiście, słucham. Przeczytałem mu tekst, a on notował.
— Zrobi się — odparł. — O jedenastej przerwiemy obydwa programy. Szeryf stosuje 
mocne chwyty, prawda?
— Jak widzisz. Dziękuję, Fred. Do zobaczenia. Odłożyłem słuchawkę.
Spojrzałem na zegarek. Była dziewiąta trzydzieści. Zadzwoniłem do rezydencji 
Malroux. Pochwili zgłosił się kamerdyner.
— Tu dyrekcja policji — oświadczyłem. — Chcielibyśmy mówić z O'Reillym. Czy jest 
w domu?
— Myślę, że jest w swoim pokoju — odparł kamerdyner. — Proszę nie odchodzić, 
zaraz przełączę.
Usłyszałem jakiś dźwięk, potem zgłosił się O'Reilly.
— Halo? Kto przy aparacie?
Głosem powolnym, skandując każde słowo, mówiłem:
— Cześć, durniu! Co porabia dzisiaj wieczorem twoje sumienie? Cisza. Oczyma 
wyobraźni widziałem O'Reilly'ego z pociemniałą twarzą, rękami kurczowo 
zaciśniętymi na słuchawce.
— Kto przy aparacie? — powtórzył tym razem gniewnym tonem.
— Inny dureń — odparłem.
— To ty, Barber?
— Tak. Chcę ci przekazać poufną wiadomość. Szeryf dystryktu wpadł wreszcie na 
genialny pomysł. Jeśli cię to interesuje, w twoim własnym interesie słuchaj 
programu telewizyjnego o jedenastej, kanał lokalny, dziś w nocy. Podadzą 
informacje z ostatniej chwili. Zrozumiałeś? Kanał lokalny, godzina jedenasta! 
Randka w komorze gazowej!
Przerwałem, zanim zdążył mi odpowiedzieć.
Kiedy wychodziłem z kabiny, zobaczyłem, że do sklepu wkracza wysoki, rumiany 
chłopiec, w którym z odległości dwudziestu kroków można było poznać policjanta. 
Wiedziałem, że prędzej czy później trzeba będzie przez to przejść, lecz na jego 
widok krew zamarła mi w żyłach.
Natychmiast podszedł do mnie.
— Pan Barber?
— Zgadza się.
— Żądają, żeby pan się zgłosił. Mam wóz.
— Idę — powiedziałem wychodząc ze sklepu. Myślałem o Ninie. Wsiadłem z 
inspektorem na tylne siedzenie. Drugi policjant, który czekał na dworze, siadł 
za kierownicą.
163
— O co chodzi? — spytałem, gdy wóz ruszył. — Czy jest coś nowego?
— Nie wiem — odpowiedział glina zawiedzionym głosem. — Kazano mi tylko pojechać 
po pana, więc pojechałem.
Nic już nie mogłem zrobić. Zagrałem mego króla. Teraz chodziło o to, czy 
O'Reilly ma asa w ręku. Jeśli tak, byłem zgubiony.
II
Renick pracował w swoim gabinecie. Jedynym źródłem światła w pokoju była lampa z 
zielonym abażurem rozsiewająca żółtawy blask ma bibułę, przykrywającą jego 
biurko.
Obydwaj inspektorzy wprowadzili mnie do gabinetu, jakby wnosili jakiś kruchy 
przedmiot, a po dostarczeniu go wyszli na korytarz i zamknęli drzwi.
Usiadłem na krześle, szczęśliwy, że w pokoju panował półmrok. Renick palił 
papierosa. Rzucił mi na kolana paczkę papierosów i zapalniczkę. Przez chwilę 
panowało milczenie. Skorzystałem z tego, aby zapalić.
— Co się dzieje? — zapytałem kładąc papierosy i zapalniczkę na biurko.
— Koniec z bluffem, Harry! — powiedział nie podnosząc głosu. — Jesteś w złej 
sytuacji. Wiesz o tym dobrze.
— Czy jestem aresztowany?
— Jeszcze nie. Najpierw chciałem z tobą pogadać. Robię to nieoficjalnie. Mogę 
przez to stracić pracę, ale od dwudziestu lat jestem twoim kumplem zarówno w 
dobrych, jak i złych dniach. Mam dużo sympatii do was obojga, Niny i ciebie, 
chcę ci iść na rękę. Musisz mi powiedzieć prawdę. Jeśli tkwisz w takim bagnie, 
jak sądzę, oddam cię w ręce Reigera. Nie mam zamiaru obracać cię na rożnie. 
Powiedz mi prawdę, to zostanie między nami: czy zabiłeś Odette Malroux?
Patrzyłem mu prosto w oczy.
— Nie, nie zabiłem jej, ale sądzę, że mi nie uwierzysz.
— W tym pokoju nie ma mikrofonów ani żadnych świadków. Pytam cię nie jako 
detektyw, ale jako twój przyjaciel.
— Odpowiedź jest ta sama: ja jej nie zabiłem.
Pochylił się do przodu, żeby zgasić papierosa w popielniczce. Blade światło 
lampy rozjaśniało mu twarz. Wyglądał, jakby od dwóch dni nie zmrużył oka.
— No dobrze, to już jest coś — rzekł. — Ale ty jesteś wplątany w tę aferę, czy 
tak?
164
— Jeszcze jak! Jestem w takie sytuacji, że nawet twoja przyjaźń nie może mi 
pomóc.
Zapalił nowego papierosa.
— Może byś mi opowiedział tę całą historię?
— Zgoda. Jak wpadłeś na mój ślad, John?
— Tim Cowley powiedział mi, że widział cię na dworcu autobusowym w nocy, kiedy 
popełniono morderstwo, z rudą dziewczyną w białoniebieskiej sukni. Wszystkie 
ślady prowadziły do ciebie.
— Domyślałem się, że Tim Cowley mnie wyda — powiedziałem znużony. — Byłem takim 
idiotą, że dałem się wciągnąć tym dwom kobietom, ale chciałem zdobyć pieniądze! 
Przyrzekły mi pięćdziesiąt tysięcy dolarów za coś, co wydawało mi się dosyć 
proste. Te pieniądze były mmi potrzebne, żeby opuścić miasto i zacząć wszystko 
od początku.
— Mów dalej.
I tak opowiedziałem mu swoją przygodę. Powiedziałem mu wszystko, z wyjątkiem 
tego, że Nina pomagała mi w pozbyciu się zwłok Odette. Zależało mi, żeby ona nie 
była zamieszana w tę aferę.
— Myślałem, że nic nie ryzykuję,-ponieważ miałem zarejestrowane na dwóch taśmach 
magnetofonowych nasze rozmowy — zakończyłem — ale O'Reilly odebrał mi je. Teraz 
nie mam nic, najmniejszego dowodu dla uwiarygodnienia mego zeznania.
Podczas mego opowiadania Renick siedział nieruchomo, ze wzrokiem utkwionym we 
mnie. Potem odetchnął głęboko.
— Cholera! Co za historia! — wykrzyknął. — Ale jeden szczegół wydaje mi się 
dziwny. Dlaczego Odette zgodziła się na to porwanie?
— Tak, to mnie również intrygowało. Dużo o tym myślałem i wytłumaczenie wydaje 
mi się dość proste. Według mnie, zakochała się w O'Reillym. Pewnie zalecał się 
do niej na potęgę. Wiedziała, że ojciec nie zgodzi się nigdy na to małżeństwo. 
Potrzebne jej były pieniądze, żeby zatrzymać O'Reilly'ego. Z jednego nie zdawała 
sobie sprawy — że on kocha się w Rhei, która wraz z nim ułożyła zbrodniczy plan. 
Jedno z nich wpadło na pomysł porwania. Tylko w ten sposób Odette mogła zdobyć 
dużo pieniędzy. Zwabiono ją w pułapkę. Tamtych dwoje skorzystało z fikcyjnego 
porwania, żeby zabić Odette i mnie uczynić winnym zbrodni. Tak mogła właśnie 
wyglądać cała sprawa.
— Tak — Renick zastanawiał się przez chwilę. — Ale to nie przynosi ci żadnej 
korzyści, Harry. Nie mamy żadnych dowodów, że mówisz prawdę. Meadows nie będzie 
się wahał ani przez sekundę.
— Wiem. — Popatrzyłem na zegarek. Była dziesiąta piętnaście.
165
— Tylko ty możesz mi pomóc, John. Zastawiłem pułapkę na O'Reilly'ego. Istnieje 
szansa, że on sam zaprowadzi mnie do miejsca, gdzie ukrył okup. Chciałbym, żebyś 
poszedł ze mną. To jedyna moja nadzieja, jedyny sposób, żebym mógł się uratować. 
Muszę mieć świadka z policji. Renick wahał się.
— Nie wyobrażam sobie, żeby O'Reilly zaprowadził cię do swej kryjówki. Na jakiej 
podstawie tak myślisz?
— Oczywiście, że podejmuję ryzyko, lecz nie ma innego sposobu, żebym mógł się z 
tego wykręcić. Nie będę próbował uciec, John. Proszę tylko, żebyś mi pomógł. 
Jeśli mój plan spali na panewce, jestem zgubiony.
— Dobrze, zgoda, ale uprzedzam cię, Harry. Będę zmuszony zdać raport szeryfowi i 
jestem niemal pewien, że Meadows każe cię aresztować. Nic mu dotąd nie 
powiedziałem, ale muszę cię o tym powiadomić.
— Daj mi tylko godzinę zwłoki. Jeśli w tym czasie nie powiedzie mi się, jestem 
zdecydowany odcierpieć to, co mnie czeka.
— Dobrze, zgoda.
— Czy mogę zatelefonować do Niny? Na pewno niepokoi się o mnie. Wskazał ręką 
telefon.
Powiedziałem Ninie, że jestem u Renicka i że przygotowuję się do zdemaskowania 
O'Reilly'ego.
— Trzymaj kciuki i bądź spokojna — powiedziałem i odłożyłem słuchawkę. — 
Chodźmy! — zwróciłem się do Renicka.
— Dokąd?
— Do rezydencji Malroux.
Renick podszedł do drzwi, a ja udałem się za nim. Dwaj inspektorzy, którzy 
czekali na korytarzu, rzucili mu pytające spojrzenia.
— Chciałbym, żeby oni poszli z nami.
Zeszliśmy wszyscy czterej i usadowiliśmy się w samochodzie policyjnym. Podczas 
jazdy nikt nie powiedział ani słowa.
— Dalej pójdziemy pieszo — rzekłem, kiedy zatrzymaliśmy się przed bramą 
rezydencji. — Nie wolno, żeby zorientował się, że tu jedziemy.
Kiedy zbliżyliśmy się do willi, brakowało jeszcze tylko dziesięciu minut do 
jedenastej. Światło paliło się tylko w pokojach na parterze. Noc była parna, 
wszystkie drzwi balkonowe były otwarte na oścież.
— Ja pójdę pierwszy — powiedziałem do Renicka — a ty idź za mną.
Posuwałem się bezszelestnie wzdłuż domu, wszedłem na schody, które prowadziły na 
taras. Potem kryjąc się pod murem zbliżyłem się do szeroko otwartych drzwi 
balkonowych i zajrzałem do środka.
166
Byli tam obydwoje. O'Reilly w koszuli sportowej i letnich spodniach siedział 
rozwalony na fotelu, z kieliszkiem w ręku. Rhea leżała na tapczanie. Paliła 
papierosa, wydawała się lekko zakłopotana.
Renick w milczeniu podszdł do mnie. Inspektorzy ukryli się w cieniu za nami.
— On bluffuje — mówił właśnie O'Reilly. — Zobaczysz. Założę się, że to bzdura.
— Jest prawie jedenasta. Nastaw telewizor.
Słyszeliśmy wyraźnie ich głosy.
O'Reilly wstał i włączył telewizor o dużym ekranie, który stał w kącie pokoju. 
Usiadł z powrotem w fotelu i jednym haustem opróżnił kieliszek. Wyświetlano 
jakiś film gangsterski. Dwóch facetów z rewolwerami w ręku polowało na siebie w 
półmroku.
Rhea przerzuciła swoje długie smukłe nogi, usiadła na skraju tapczanu i zaczęła, 
wpatrywać się w telewizor. Czekali.
O jedenastej obraz zniknął i na ekranie ukazał się Fred Hickson.
— Przerywamy program, żeby państwu zakomunikować ostatnie szczegóły, dotyczące 
porwania córki pana Malroux... — powiedział i odczytał komunikat, który mu 
podyktowałem.
Kiedy skończył, na ekranie pojawili się znowu gangsterzy.
Stałem bez ruchu. Patrzyłem i czekałem z takim napięciem, że z trudem 
oddychałem. Nie czekałem długo.
Jednym skokiem O'Reilly zerwał się z miejsca, przewracając kieliszek.
— Mój Boże!
Podbiegł do telewizora i wyłączył go.
Był blady jak ściana, w oczach widniało szaleństwo.
— O dziewiątej jutro rano! Inaczej mówiąc, nie mają jeszcze nakazu rewizji, w 
przeciwnym razie zaczęliby od razu. Najlepiej będzie, jak pojadę na lotnisko!
Westchnąłem z ulgą. Wygrałem.
— Co chcesz przez to powiedzieć? — spytała Rhea. Spojrzał na nią ponurym 
wzrokiem.
— No a jak myślisz? Jeśli znajdą okup, będziemy mieli kłopoty. Chcę odebrać tę 
forsę, zanim ją znajdą. Byłem idiotą, że ją tam zostawiłem. Mogłem przewidzieć, 
że mi zrobią taki kawał!
Rhea wstała. Zrobiła się zielona, oczy jej błyszczały.
— Głupcze, to podstęp! Czy wyobrażasz sobie, że Barber ostrzegłby cię, gdyby nie 
miał nadziei, że go zaprowadzisz w miejsce, gdzie ukryłeś pieniądze? Musiał 
uprzedzić porucznika. Na pewno postawili agentów, którzy na ciebie czekają.
167
O'Reilly przeczesał włosy palcami.
— Masz rację, mój skarbie, ale musimy wykorzystać tę szansę. Dobrze będzie, 
jeśli ty pójdziesz po walizkę. Ja się do tego nie będę wtrącał.
— Nie, nie pójdę! Niech znajdą tę forsę! Nie ma żadnych możliwości, żeby dotarli 
aż do nas.
— Trzeba, żebyś poszła — nalegał O'Reilly. Jego twarz lśniła od potu. — Czego 
się boisz? Nic do ciebie nie mają. Nie mogą się przecież domyślić, że idziesz po 
okup. Pomyślą na pewno, że przyszłaś po walizkę.
— Nie pójdę! — krzyczała Rhea ostrym głosem. — Nie jestem idiotką, żeby wpaść w 
pułapkę. Niech sobie zabiorą te pieniądze, w każdym razie będzie ich dosyć!
— Słuchaj, mała! Jeśli chcesz wyjść z tego cało lepiej zrobisz, jak pójdziesz. 
Razem z okupem leżą tam taśmy magnetofonowe. Rhea zesztywniała.
— Taśmy magnetofonowe? Jakim cudem?
— Słyszałaś, co powiedziałem... Obydwie taśmy, które odebrałem Barberowi, są 
schowane razem z pieniędzmi.
— Mówiłeś, że je zniszczyłeś!
— Nie wrzeszcz tak! Nie zniszczyłem.
Przez dłuższą chwilę milczeli, potem Rhea krzyknęła przeraźliwym głosem:
— Kłamiesz! Chcesz zagarnąć wszystko! Próbujesz mnie zmusić, żebym poszła!
— Słuchaj, mała — odezwał się O'Reilly. W jego głosie widoczne było nagłe 
znużenie. — Chodzi o twoja skórę, nie o moją. Oświadczam ci, że taśmy są tam 
razem z okupem. To ten łajdak Barber tak mnie wrobił. Wmawiał we mnie, że jeśli 
nie będę miał w ręku taśm, poślesz mnie na zieloną trawkę. Więc poszedłem na 
lotnisko i schowałem je razem z pieniędzmi. Chciałem ci je ofiarować jako 
prezent ślubny. Teraz masz kłopot. Ja nic nie ryzykuję, ale ciebie te taśmy mogą 
zgubić. Najlepiej zrobisz, jak biegiem pognasz na lotnisko, żeby je stamtąd 
zabrać.
— Kretyn godny pożałowania! — mruknęła Rhea z nienawiścią. — Biedny 
niedorozwojek!
— Nie trać czasu, mała. Jeśli nie chcesz reszty swoich dni spędzić w mamrze, 
dobrze zrobisz, jak się pospieszysz!
— Nie pójdę! Idź ty albo dam znać na policję, że to ty ją zamordowałeś! Dostanę 
może parę lat więzienia, ale ty pójdziesz do
168
komory gazowej. Powiem im! Powiem im wszystko! Słyszysz mnie? Mam twoje listy 
miłosne. Mogę cię zniszczyć, jak tylko zechcę, tępaku! A teraz idź po tę walizę!
— Ach, tak? — nagle twarz O'Reilly'ego stała się kamienna. — Właściwie ten 
łajdak miał słuszność. Nigdy byś za mnie nie wyszła, ty nędzna dziwko! Założę 
się, że nawet mnie nie kochałaś! Czytam to z twojej twarzy!
— Wyjść za mąż za ciebie? — odparła. — Przyrzekłam ci pół miliona dolarów. 
Wyobrażałeś sobie, durniu, że wezmę sobie za męża takiego chama jak ty? A teraz 
ruszaj po pieniądze i po taśmy!
Nagle w ręku O'Reilly'ego ukazał się rewolwer kaliber 25, wycelowany prosto w 
Rheę.
— Mam lepszy pomysł, maleńka. A co by było, gdybyś zdecydowała się wlepić sobie 
kulę w głowę? Gliny łatwo uwierzą w samobójstwo. Znajdą taśmy. Pomyślą, że po 
komunikacie telewizyjnym wpadłaś w panikę i wybrałaś najłatwiejsze rozwiązanie. 
A ja nie będę miał najmniejszych kłopotów. Co o tym myślisz?
— Odłóż ten rewolwer! — powiedziała Rhea cofając się. — Barber wie, że ją 
zabiłeś. Oświadczy to policji, nawet jeśli ja nic nie powiem. O'Reilly 
uśmiechnął się nieprzyjemnie.
— On nigdy się nie odważy. Nie ma żadnych dowodów. Wolę mój pomysł.
Renick odsunął mnie, włożył rękę do marynarki i wszedł do pokoju ze swoją 
pukawką kaliber 38.
— Rzuć to! — ryknął.
O'Reilly okręcił się dookoła swej osi. Wystrzelił, ale krótkie szczeknięcie jego 
rewolweru zagłuszył huk broni większego kalibru.
O'Reilly'emu broń wypadła z ręki. Zamrugał oczami, spojrzał na Renicka, po czym 
kolana się pod ugięły i upadł na ziemię wśród wycia Rhei.
III
O'Reilly żył dość długo, by podpisać zeznanie. Nie pomyliłem się w moim 
rozumowaniu. Odette zakochała się w eks-glinie i wpadła na pomysł fikcyjnego 
porwania. O'Reilly zgodził się na plan Rhei zamordowania Odette pod warunkiem, 
że otrzyma cały okup i Rhea znajdzie jakiegoś kozła ofiarnego. Ich wybór padł 
właśnie na mnie.
Kiedy wszystko uspokoiło się trochę, wylądowałem w celi. Nie
169
miałem pojęcia, co się ze mną stanie, ale przynajmniej nie mogłem być oskarżony 
o morderstwo.
Po dwóch dniach przyszedł do mnie z wizytą Renick.
— Masz szczęście, Harry — rzekł. — Meadows widzi tylko jedną możliwość 
uwięzienia tej kobiety: jeśli ty wystąpisz jako świadek oskarżenia. Jeśli się na 
to zgodzisz, gotów jest załatwić u sędziego twoje zwolnienie. Ona ma cały sztab 
adwokatów , którzy ją z tego wyciągną, jeśli ty nam nie pomożesz. Zgadzasz się?
— Oczywiście.
— Byłem tego pewien. Widziałem Ninę. Wystawiła na sprzedaż bungalow. Kiedy 
znajdzie kupca, będzie najlepiej, jak opuścicie te strony i spróbujecie zacząć 
od nowa gdzieś indziej!
— Nie potrzebujesz mi tego mówić. Wyjadę, jak tylko będę mógł. Czy mogę zobaczyć 
się z Niną?
— Przyjdzie do ciebie dziś po południu.
Czy trzeba kontynuować to opowiadnie?
Po sensacyjnej batalii prawników Rhea została skazana na piętnaście lat 
więzienia. Bez moich zeznań wykręciłaby się z tej afery. Następnie ja stanąłem 
przed sędzią. Powiedział mi, co o mnie myśli. Sprowadzało się to do niewielu 
spraw, ale właściwie szkoda było jego czasu: ja również nie miałem o sobie zbyt 
wysokiego mniemania. Oświadczył mi, że skazuje mnie na pięć lat z zawieszeniem. 
Jeśli kiedykolwiek popełnię jakieś przestępstwo, dodadzą te lata o nowego 
wymiaru kary. Ale w tym wypadku tracił również niepotrzebnie czas — nie miałem 
zamiaru wchodzić w konflikt z prawem. Pragnąłem tylko jednego: Niny i możliwości 
urządzenia sobie na nowo życia razem z nią.
Czekała na mnie przed sądem. Wsunęła rękę do mojej dłoni i uśmiechnęła się. W 
tej chwili zrozumiałem, że będzie dziecinną igraszką stworzenie sobie nowego 
życia z Niną.