Sara Janik

Zwierciadło

Urodzona w Bydgoszczy w 1976r. Zadebiutowała w 2001r. na łamach "Science 
Fiction" opowiadaniem "Serce Lasu". Obecnie mieszka w Poznaniu i pracuje
jako projektant-grafik komputerowy.
Ray stał na balkonie otaczającym najpotężniejszą z wież zamku Rissarell i 
wpatrywał się w osnuty poranną mgłą horyzont. Zamyślony nie zauważył, gdy
wysoki, ciemnowłosy mężczyzna stanął w wejściu, rozejrzał się i uśmiechnął, 
zauważając Raya opartego o balustradę. Podszedł i objął szczupłe ramiona 
młodzieńca,
przytulając się do jego pleców.
- Szukałem cię, Lustereczko - wyszeptał mu wprost do ucha.
- Kyei... - Ray uniósł głowę, obracając się lekko i delikatnie musnął ustami 
policzek przybysza. Przez długą chwilę obaj obserwowali srebrzysty wschód
słońca.
- Przyszedłem się pożegnać - wyszeptał Kyei.
- Ja nie chcę... - Ray zająknął się. - Nie chcę, żebyś odchodził. Boję się... 
Nie dam rady... nie wytrzymam...
- Ależ co ty opowiadasz! - Kyei obrócił Raya w swoją stronę. - To nieprawda i 
dobrze o tym wiesz. Jesteś silniejszy, niż ktokolwiek sądzi. Poradzisz
sobie.
- Ale...
- Żadnych "ale". Wiesz, że nie jesteś w stanie mnie zatrzymać. Zwierciadło pęka, 
gdy Mag umiera. Nie mogę tu zostać.
- Ale ja cię kocham! - Rayowi napłynęły łzy do oczu. - Nie opuszczaj mnie!
Kyei westchnął. Delikatnie pogłaskał Raya po policzku, z ciepłym uśmiechem 
patrząc w jego srebrzyste oczy. To przez nie nazywał go Lusterkiem. Srebrne
oczy... srebrne, jak tafla lustra. I niczym lustra odbijały wszystkie uczucia i 
emocje, które przewijały się przez serce i myśli młodzieńca. Teraz przypominały
dwa jeziora smutku.
- Ray... Lustereczko... Wiesz, że jesteś dla mnie bardzo ważny - dobierał słowa. 
- Ale ja kocham Hya. Jest dla mnie wszystkim. I nie opuszczę go. Nigdy.
- Więc... więc dlaczego byłeś ze mną? - Ray odwrócił wzrok. - Zdradziłeś Hya....
- To nie było tak - Kyei złapał Raya za podbródek i zmusił do spojrzenia w swoje 
oczy. - Ciebie też kocham, ale inaczej. A Hya... wiedział o wszystkim,
co było między nami.
- Wiedział? - Ray szerzej otworzył oczy.
- Tak. I nie miał nic przeciwko. Hya nie był już najmłodszy. Nie mógł mi dać 
tego, czego pragnąłem. Dlatego pozwolił mi na spotkania z tobą. Bardzo
cię lubił i cieszył się z naszego szczęścia.
- Ale...
- Dość już tych "ale" - Kyei otarł łzy z policzków Raya i cofnął się na 
wyciągnięcie ramion. - Dziś będzie pogrzeb Hya, a ja odejdę wraz z nim.
- To głupia tradycja! - Ray niezbyt delikatnie strząsnął z ramion dłonie 
mężczyzny. - Nie musisz umierać tylko dlatego, że Hya nie żyje.
- Wiem, że nie muszę - uśmiechnął się. - Ja tylko... nie potrafię żyć bez niego. 
Gdy go nie ma, w mym sercu jest pustka, a dusza krwawi. Tej rany nic
nie uleczy. On był dla mnie wszystkim. Słońcem, powietrzem, życiem. Gdy go 
zabrakło, wszystkie kolory zbladły, a słońce straciło blask. Nic ani nikt mi
go nie zastąpi.
Popatrzył na Raya, lecz na jego twarzy nie dostrzegł zrozumienia.
- Nie pojmujesz tego - westchnął. - Myślę, że zrozumiesz dopiero wtedy, gdy sam 
odnajdziesz swego Maga. Nie zauważyłeś, że ta tradycja nigdy nie została
złamana, chociaż nikt nie ma obowiązku umierać? Zawsze Zwierciadło umiera wraz 
ze swym Magiem, zawsze Mag kona, gdy zginie Zwierciadło. To więź na całe
życie. Nikt nie potrafi tego przerwać. Nawet śmierć. Zrozumiesz, gdy sam...
- Nie!!! To... to głupie - Ray zmarszczył gniewnie brwi. - Nigdy nie chcę z 
nikim się tak związać. Nie chcę umierać dla kogoś! Nie chcę być niczyim
Zwierciadłem!
- Chcesz na zawsze być sam? - Kyei zdumiony zamrugał oczami. - Nie chcesz nigdy 
poznać, jakie to uczucie, gdy dzika moc Maga przepływa przez ciebie,
a ty ujarzmiasz ją i wielokrotnie wzmacniasz? Dziwię ci się, to lepsze niż seks 
- uśmiechnął się, puszczając do niego oko.
- Nie chcę i już!
- Dzieciak z ciebie, Lustereczko - Kyei wzruszył ramionami i postanowił zmienić 
temat. - Ciekawy jestem, jaki będzie następca Hya. Podobno ma przybyć
aż z Kryształowych Gór...
- Pewno będzie obrzydliwym staruchem - burknął Ray, ale z ulgą przyjął zmianę 
tematu.
- Może nie... Może to właśnie on będzie t w o i m Magiem. Czy jeśli wybierze 
ciebie, zgodzisz się?
- Nie - nadąsał się Ray. Już nie pierwszy raz Kyei dręczył go rozmowami o 
przyszłym partnerze. - W Kryształowych Górach żyją tylko starcy. Tam mieszkają
tylko najpotężniejsi Magowie. I nie są młodzi! Nie będę wiązać się z kimś, kto 
może umrzeć miesiąc po naszej przysiędze.
- Pewno masz rację - Kyei roześmiał się. Ile już razy słyszał podobną przemowę? 
- Z tego, co słyszałem, najmłodszy z nich jest już dużo po sześćdziesiątce.
Ray prychnął niechętnie. Widząc jego minę, Kyei z całych sił starał się znów nie 
roześmiać.
- Mag, który przybędzie, podobno nigdy nie potrzebował Zwierciadła... Ciekawe 
dlaczego?
- Może jest tak potężny, że nie musi mieć Zwierciadła...
- Głupi jesteś - osadził go Kyei. - Żaden Mag, nawet najpotężniejszy, nie może 
używać magii bez Zwierciadła. To tak, jakby jeść widelcem bez zębów.
Kompletne marnowanie czasu i energii.
- A kobiety? Czarodziejki nie mają Zwierciadeł. I nie jestem głupi - obraził się 
Ray.
- Oczywiście, że nie jesteś - potwierdził natychmiast Kyei. - Czarodziejki mają 
inny rodzaj mocy niż Magowie. Ich moc jest posłuszna ich rozkazom.
Są o wiele silniejsze od nas. Jednak ta siła ma swoją cenę. Są zawsze same. Nie 
potrafią tak naprawdę z nikim się związać. Wielka moc narzuca im samotność.
Nie wiem, czy chciałbym być jedną z nich... - Kyei zamyślił się na moment. A 
potem popatrzył o wiele poważniej na Raya. - Mam do ciebie ostatnią prośbę.
Spełnisz moje życzenie?
- Wiesz, że zrobię dla ciebie wszystko!
- Rozpoczniesz pogrzeb, dobrze? Jesteś dla mnie najbliższą osobą. Chcę, żebyś to 
był ty. Hya też by tego pragnął.
Ray zbladł. Rozpocząć pogrzeb... to był ogromny zaszczyt, lecz jednocześnie 
oznaczało, iż to on miał podpalić stos, na którym spłonie ciało Hya i umrze
Kyei. Spłoszony spojrzał w zielone oczy Kyeia. Widząc jego pełne oczekiwania i 
nadziei spojrzenie, powoli skinął głową.
- To... dla mnie... zaszczyt... - zdołał wydusić. A potem, wybuchając płaczem, 
rzucił się na szyję Kyeia.
* * *
Ray przez wiele dni po pogrzebie nie opuszczał swojej komnaty. Tęsknił za 
Kyeiem. Tęsknił tak bardzo, że nie miał ochoty chodzić na lekcje, nie chciał
jeść ani spać. Nie pamiętał pogrzebu zbyt dobrze. Jedyne, co mu zostało w 
pamięci, to widok Kyeia otoczonego przez ogień. Jego zielone oczy były spokojne,
uśmiechał się łagodnie. Gdy płomienie zaczęły lizać suche drewno, położył się 
obok Hya, delikatnie pogłaskał jego włosy, układając je starannie wokół 
podgłówka,
a potem oparł policzek o pierś maga, obejmując go mocno. Przymknął oczy i więcej 
ich nie otworzył. W pamięci Raya pozostało tylko mgliste wspomnienie ognia,
Magów w czarnych i szarych szatach oraz Zwierciadeł w granatach i błękitach. 
Potem ktoś odprowadził go do komnaty, zmusił do położenia się i kazał odpocząć.
Dni mijały jeden za drugim. Ray starał się nie zwracać na siebie uwagi innych 
mieszkańców Rissarell. Starał się przychodzić na posiłki, po jakimś czasie
wrócił na zajęcia. Pomagał, jeśli ktoś go o to poprosił. Jednak ogólny niepokój, 
jaki panował w zamku, nie pomagał mu odzyskać dobrego nastroju. Wszyscy
martwili się o następcę Hya. Po dotarciu wiadomości o tym, iż wyruszył wraz z 
eskortą, wszelki słuch po nim zaginął. Najbardziej niepokoiło to członków
Rady Magów Rissarell. W końcu jednak pewnego szarego poranka posłaniec przyniósł 
wiadomość od delegacji z Kryształowych Gór informującą, że przekroczyli
Kilayę, rzekę oddaloną od Rissarell zaledwie o pięć dni drogi. Rada jednogłośnie 
podjęła decyzję o wysłaniu grupy mającej powitać Maga i jego świtę. Postanowiono
wysłać trzech Magów wraz ze Zwierciadłami i trzy Wolne Zwierciadła, w tym Raya, 
mając nadzieję, że następca Hya znajdzie wśród nich partnera.
Wyruszyli tego samego dnia. Była tylko jedna droga wiodąca z Kryształowych Gór 
do Rissarell, którą mogli podążać przybysze. Mieli więc pewność, że
się nie rozminą.
I tak też się stało. Trzy dni później dojrzeli duży wóz i sylwetki jeźdźców. Po 
kilku minutach obie grupy spotkały się i Lon, przywódca wysłanników
z Rissarell, z radością powitał gości. Potem przedstawił resztę towarzyszy. Ray 
stał na samym końcu. Gdy padło jego imię, niechętnie uniósł głowę i spojrzał
w szare oczy starszego mężczyzny.
- Witaj, Mir - ukłonił się lekko. - To zaszczyt dla mnie, iż mogłem cię poznać.
Mag uśmiechnął się.
- Cieszy mnie ogromnie zarówno zaproszenie do Rissarell, jak i wasza życzliwość 
- obejrzał się na swoich towarzyszy. - Poznajcie, proszę, moje Zwierciadło.
Oto Oyr.
Ray zdumiony spojrzał na wysokiego blondyna. Podobno Mag z Kryształowych Gór nie 
miał Zwierciadła. Pozostali musieli wyglądać na równie zaskoczonych,
gdyż Mir zaśmiał się ciepło.
- Tak, tak - machnął lekceważąco ręką. - Wiem, że chodzą pogłoski, iż nie mam 
Zwierciadła. To kompletne bzdury. Nie wyobrażam sobie, abym nie miał
partnera. Oyr - uśmiechnął się ciepło do mężczyzny, a on odwzajemnił jego 
uśmiech - jest światłem mego życia. A teraz poznajcie, proszę, pozostałych. Mag
Kei i Zwierciadło Syl. Mag Fra i Zwierciadło Liya. Oraz Saytarl, nasz służący, 
woźnica i stajenny w jednej osobie. Zajmuje się wozem i końmi.
Ray uważnie przyglądał się ludziom przedstawianym przez Mira. Na dłużej 
zatrzymał wzrok na Saytarlu, jedynej osobie pozbawionej magicznej mocy. Jedynej,
której wiek nie przekraczał 50 lat. Jego uwagę przykuły dwie rzeczy: niechętne 
spojrzenie, jakim obrzucił Mira, gdy ten go przedstawiał, i dwie matowoszare
bransoletki na nadgarstkach mężczyzny. Po co służącemu takie ozdoby? Chyba tylko 
przeszkadzają mu w czasie pracy. A może to jakaś rodzinna pamiątka? Albo
amulety mające chronić przed złą mocą? Czasem zwykli ludzie miewali dziwne 
pomysły. A widząc, jak obiekt jego obserwacji patrzył na Magów, doszedł do 
wniosku,
że chyba zbytnio za nimi nie przepadał. Rozbawiony swymi myślami podniósł wzrok 
na twarz mężczyzny. Napotkał twarde spojrzenie ciemnoszarych oczu. Saytarl
wyglądał, jakby doskonale wiedział, o czym myśli Ray, i wcale mu się to nie 
podobało. Ray panicznie skrył się za plecami najbliższego Maga. Nie podobał
mu się ten człowiek. Miał nadzieję, że nie będzie musiał mieć z nim żadnego 
kontaktu, a po przybyciu do Rissarell natychmiast zostanie odesłany z powrotem
do Kryształowych Gór.
Wkrótce obie grupy ruszyły w dalszą drogę. Ray trzymał się na uboczu. Odzywał 
się tylko wtedy, gdy ktoś skierował pytanie bezpośrednio do niego, a
jego odpowiedzi były tak zwięzłe, że graniczyły z brakiem dobrych manier. Nie 
podobała mu się ta cała "wycieczka". Chciał być z powrotem w Rissarell, w
swojej komnacie. Chciał, by wszyscy dali mu wreszcie święty spokój. Miał ochotę 
w ciszy i samotności pogapić się w ścianę, a nie obijać sobie pośladki
w siodle, jadąc po jakiś wertepach. Westchnął, ogarniając spojrzeniem resztę 
grupy. Gdy napotkał wzrok Saytarla, natychmiast odwrócił głowę. Służący patrzył
na niego z niechęcią, choć również i z wyczekiwaniem. Tak jakby tylko wyglądał 
okazji, by móc mu przyłożyć za najmniejsze przewinienie.
Ray westchnął. Banda starców i przestępca. Nie ma co. Znalazł się w doborowym 
towarzystwie. Utkwił wzrok w ciemnej grzywie swego wierzchowca i już
do końca dnia nie spojrzał na nikogo ani do nikogo się nie odezwał.
Wieczorem rozbili obóz na skraju lasu. Ray rozłożył swoje posłanie jak najdalej 
mógł, po czym, nie czekając na kolację, owinął się pledem i natychmiast
zasnął.
Obudził się czując, jak coś ciepłego zaciska mu się na ustach, odbierając 
oddech. Przerażony otworzył oczy. Tuż nad sobą ujrzał twarz Saytarla. Spróbował
wezwać pomoc, szarpiąc się w silnym uścisku dłoni mężczyzny. Przypominało to 
raczej próby myszy złapanej przez kota. I to, niestety, on był myszą. Naraz
mężczyzna pochylił się i szepnął mu wprost do ucha.
- Uspokój się i bądź cicho. Nie chcę ci zrobić krzywdy, ale jeśli mnie 
sprowokujesz... - cofnął się lekko, patrząc ostrzegawczo w srebrne oczy chłopca.
- Zabiorę rękę, a ty cicho wstaniesz i pójdziesz ze mną. Zrozumiałeś?
Młodzieniec lekko skinął głową. Gdy tylko Saytarl cofnął dłoń, Ray nabrał 
powietrza, przygotowując się do krzyku. W tym samym momencie ogłuszył go
silny cios w szczękę.
Ocknął się, czując chłód wilgotnej ziemi pod policzkiem. Zimno lekko złagodziło 
ból po uderzeniu, jednak gdy tylko się poruszył, podwójnie odczuł niemiłe
pulsowanie. Jęknął, łapiąc się za twarz. Usiadł i rozejrzał się. Saytarl klęczał 
ledwie metr od niego i zwijał ciemny pled w zgrabny tobołek. Otaczał ich
ciemny las. Musieli znajdować się spory kawałek od obozowiska, gdyż nie widział 
odblasku ogniska ani nie słyszał nawoływań szukających go z pewnością Magów.
Gniewnie popatrzył na Saytarla.
- Porwałeś mnie! - zawołał oskarżycielsko. - I uderzyłeś!!!
- Zamknij się, bo znów ci się dostanie - Saytarl nawet na niego nie spojrzał. 
Ray gniewnie zmarszczył brwi. A potem zerwał się i pobiegł w kierunku,
w którym, jak sądził, znajdował się obóz. Daleko nie odbiegł, gdy poczuł 
szarpnięcie i walnął nosem w miękki, mokry mech.
- Co do... - zaklął i spojrzał na nogę. Wokół kostki miał zawiązany 
ciemnopopielaty sznur. Chwycił linę i szarpnął, szukając drugiego końca. Saytarl
bez słowa wskazał palcem na pobliskie drzewo. Ray z wściekłością zaczął 
rozwiązywać pętlę zaciśniętą wokół kostki. Zanim zdążył się z nią uporać, 
Saytarl
stanął nad nim z niewielkim bagażem na plecach.
- Idziemy! - rozkazał.
- Daj mi spokój, porywaczu! Nigdzie z tobą nie idę! Co ty sobie wyobrażasz? 
Jestem...
- Wiem, kim jesteś - Saytarl przerwał zimno. - Jesteś gówniarzem, któremu nie 
podobają się zabawki, jakie dostał od rodziców. Całą drogę stroiłeś fochy
jak małe dziecko. A teraz przez ciebie wszyscy mogli zginąć! Ruszaj się! Musimy 
jak najszybciej stąd odejść. Z całą pewnością już nas szukają.
Mówiąc to Saytarl chwycił go za kurtkę i podniósł. Potem pochylił się, by 
odwiązać drugi koniec sznura od drzewa i w tym momencie runął na ziemię 
znokautowany
przez Raya. Chłopak był tak wściekły, że nie był w stanie wydusić z siebie ani 
słowa. Poczekał, aż mężczyzna lekko się podniesie, po czym z całej siły
kopnął go w brzuch. Saytarl nawet nie jęknął, choć jego twarz lekko poszarzała. 
Z błyskiem w oku spojrzał na Raya. Kolejną rzeczą, jaką chłopak spostrzegł,
była niewielka kępka wrzosów kwitnąca tuż przez jego oczyma. Leżał na brzuchu, a 
Saytarl siedział na nim i niezbyt delikatnie wiązał mu ręce na plecach.
- Boli... - pisnął cicho, nie mając zbytniej nadziei na rozluźnienie pęt. 
Saytarl bez słowa wstał i zmusił go do podniesienia się. A potem popchnął
w kierunku przeciwnym do obozowiska magów.
Szli bardzo długo. Zbliżał się wieczór, kiedy usłyszeli za sobą odgłosy pościgu. 
Saytarl zaklął cicho, po czym przyśpieszył kroku, poganiając Raya przed
sobą. Chłopak był zbyt głodny i wyczerpany, aby protestować. Słońce skryło się 
za horyzontem, gdy Saytarl wreszcie się zatrzymał. Gdy mężczyzna rozglądał
się wokół, najwyraźniej czegoś szukając, Ray z ulgą opadł na kolana - nie 
wyobrażał sobie, aby mógł zrobić choćby jeden krok więcej. Jednak gdy Saytarl
złapał go pod ramię i podniósł, bez słowa sprzeciwu ruszył w dalszą drogę.
- Tu zanocujemy - to były pierwsze słowa, jakie padły z ust Saytarla od chwili 
zakończenia bójki. Dla uszu Raya brzmiały prawie przyjacielsko. Nieśmiało
rzucił okiem na Saytarla, a potem na niewielkie wejście do jaskini, na które ten 
wskazywał.
- Poczekaj tutaj. Sprawdzę, czy w środku nie ma jakiś zwierząt - Saytarl znikł w 
głębi. Ray rozejrzał się. Miał teraz szanse na ucieczkę. Jednak zniechęcało
go do tego sporo rzeczy - takich, jak zapadająca ciemność i głuche wycie 
jakiegoś wilka. Westchnął. Najchętniej by się teraz po prostu położył i zasnął.
Przez całe życie nie był tak zmęczony, jak w tej chwili.
- Możesz wejść!
Ray niepewnie wszedł w mrok. Przystanął czekając, aż oczy przyzwyczają się do 
mroku. Po dłuższej chwili z ciemności wyłoniły się zarysy jaskini i postać
Saytarla rozkładającego posłanie. J e d n o posłanie! Zniechęcony Ray podszedł 
do najdalszego kąta jaskini i osunął się po ścianie. Był głodny, wyczerpany,
było mu zimno i nawet nie miał chęci kłócić się, że spać pod pledem powinna 
osoba o randze Zwierciadła, a nie byle służący.
- Wstań - głos Saytarla zabrzmiał wyjątkowo miękko. Ray nie zauważył, kiedy 
mężczyzna znalazł się obok niego. Niechętnie podniósł się, oczekując kolejnych
poleceń. Saytarl obrócił go do siebie tyłem po czym zdjął więzy. Ręce Raya 
opadły bezwładnie. Skrzywił się czując, jak powraca krążenie. Przez najbliższe
minuty może zapomnieć o jakichkolwiek próbach ich użycia.
Saytarl przerwał jego rozmyślania, biorąc go na ręce i zanosząc na przygotowane 
posłanie. Ray z coraz większym zdumieniem obserwował, jak mężczyzna
delikatnie rozciera jego dłonie.
- Nie możemy rozpalić ogniska, bo nas odnajdą - Saytarl podał chłopakowi pasek 
wędzonego mięsa i suchara. - Zjedz to i idziemy spać - okrył ramiona
chłopca pledem. Ray, zbyt zszokowany, by coś powiedzieć, dobrał się do mięsa i 
obserwował, jak Saytarl przetrząsa niewielki bagaż. A potem wyciąga butelkę
wypełnioną jakimś płynem. - Zamiast wody wziąłem całkiem dobre wino - uśmiechnął 
się. Nalał czerwonego płynu do blaszanego kubka i podał Rayowi. Chłopak,
coraz bardziej wstrząśnięty, wypił do dna, mając nadzieję, że alkohol pomoże mu 
pojąć to, co się właśnie działo. Czyżby Saytarl zamierzał uśpić jego czujność
dobrym traktowaniem i alkoholem? Do czego on zmierzał? Czyżby zamierzał... - na 
samą myśl Ray zrobił się czerwony.
- Skończyłeś? - głos mężczyzny wyrwał go z zamyślenia. Pokiwał twierdząco głową.
- W takim razie pora spać - zmusiwszy Raya do położenia się obok, Saytarl nakrył 
ich obu pledem. - Tak będzie cieplej - wyjaśnił, obejmując i przyciągając
chłopaka bliżej siebie. Ray przez chwilę leżał w bezruchu, wpatrując się w 
Saytarla, który zamknął oczy i starał się zasnąć. Spodziewał się wszystkiego,
oprócz tak troskliwej opieki.
- Co... co ty robisz? - wyszeptał.
- Śpię. Albo próbuję. - Saytarl uchylił jedno oko i spojrzał groźnie.
- Ale... co zrobiłeś... no... gdy... wtedy...? - Ray zamotał się całkowicie. 
Speszony zerknął na Saytarla, zastanawiającego się nad odpowiedzią.
- Chyba można uznać, że zmieniłem przyszłość - odpowiedział po chwili. - A teraz 
już śpij. Jutro wstajemy bardzo wcześnie.
Ray zacisnął usta w wąską linię i obrócił się tyłem do mężczyzny. Był zły 
zarówno na siebie, jak i na Saytarla. Faktem jest, że pytanie nie było zbyt
mądre, ale odpowiedź przekraczała już wszelkie granice! Potraktował go jak 
jakiegoś... - obejrzał się Saytarla i wściekł się całkowicie widząc, że ten
zdążył już zasnąć. Miał ochotę z całej siły mu przyłożyć. Jednak z doświadczenia 
wiedział, jakby się to skończyło, więc dał spokój, wzdychając tylko ciężko.
Pokręcił się chwilę na twardym posłaniu, szukając jak najwygodniejszej pozycji 
do zaśnięcia. Jutro powinien wstać choć trochę wypoczęty, bo jeśli Saytarl
będzie go gonił tak jak dziś, to padnie gdzieś w lesie i wilki, które słyszał 
przed wejściem do jaskini, będą miały ucztę. Ostatnia jego myśl przez snem
dotyczyła wilków, które jednak nie będą miały uczty, bo, jak to mawiał Kyei, był 
zbudowany tylko ze skóry i kości. No i dobrze. Wstrętne wilki.
* * *
- Obudź się - ktoś lekko potrząsnął jego ramieniem. Ray trochę nieprzytomnie 
podniósł dłoń do czoła.
- Kyei? - zapytał, nie otwierając oczu. - Przecież jest noc... obudź mnie na 
śniad...
- Cicho! Są blisko... - męska dłoń zakryła mu usta. To obudziło go całkowicie. 
Gwałtownie otworzył oczy. Nad sobą ujrzał zaniepokojonego Saytarla.
Nadal leżeli obok siebie przykryci jednym pledem. Z daleka mogliby wyglądać na 
kochanków, ale taka myśl nawet nie przyszła Rayowi do głowy. Zamiast tego
wymyślał nowe przekleństwa, bo te stare i znane już mu się wyczerpały. Gdy 
zabrakło mu inwencji, zaczął obmyślać najbardziej okrutne metody zabicia 
mężczyzny.
Jeszcze nikt nie doprowadzał go do takiej wściekłości, jak ten... Zaczął liczyć 
w myślach, starając się uspokoić. Wiedział, że nie ma sensu się szarpać,
gdyż Saytarl był zbyt silny, by udało mu się wyrwać. Spokojnie czekał, aż 
mężczyzna zdecyduje się go uwolnić.
Mijały minuty, a oni nawet nie drgnęli. Długie oczekiwanie sprawiło, że z Raya 
wyparował gniew. Przyglądał się z uwagą mężczyźnie. Saytarl był pierwszym
człowiekiem od dnia śmierci Kyeia, który wywołał w nim jakiekolwiek emocje. To, 
że były one negatywne, nie miało znaczenia. Czuł się trochę tak, jakby
zasnął na długi czas i dopiero teraz zaczynał się budzić. Zaczął zauważać, co 
działo się z nim przez ostatnie tygodnie. Gdyby trwało to dalej, prawdopodobnie
skończyłby jako zgorzkniały pustelnik.
Delikatnie odsunął dłoń Saytarla ze swych ust. Co zdumiewające, mężczyzna puścił 
go bez protestu.
- Dziękuję, że mnie obudziłeś... - szepnął cichutko. Saytarl spojrzał na niego z 
kompletnym brakiem zrozumienia. Ray ułożył się wygodniej i przymknął
oczy. Nie zamierzał niczego wyjaśniać. Niech sobie ten przebrzydły porywacz 
myśli, co chce. Ukrył twarz pod ramieniem. Powinien chyba rozważyć kilka spraw.
Kyeia już nie ma. I nie było szans na jego powrót. Być może powinien zacząć 
układać sobie życie bez niego, zamiast wciąż rozpamiętywać chwile, gdy byli
razem. Przewrócił się na bok i skulił lekko - to na pewno nie będzie łatwe. 
Może... pierwsze, co powinien zrobić, to znaleźć sobie jakieś zajęcie? 
Wściekanie
się na Saytarla zdawało się całkiem interesujące. Może jeszcze raz spróbować 
ucieczki albo... albo dowiedzieć się, po co Saytarl go porwał? Uśmiechnął
się do własnych myśli i nawet nie spostrzegł, kiedy zasnął.
Gdy ponownie otworzył oczy, Saytarla już przy nim nie było. Usiadł i rozglądając 
się, myślał nad następnym krokiem. Został porwany, a obowiązkiem każdego
więźnia były próby ucieczki. Teraz jest sam i ma dogodną okazję. Więc dlaczego 
siedzi i knuje, zamiast wziąć nogi za pas? Z drugiej strony - nic złego
go dotąd nie spotkało. A przynajmniej nic, o co sam by się nie prosił. 
Westchnął. Jakby na to nie patrzeć, wreszcie coś ciekawego zdarzyło się w jego 
monotonnym
życiu i szkoda byłoby marnować taką okazję. Wcale nie miał ochoty wracać do 
nudnej codzienności.
Sam nie wiedział, kiedy podjął decyzję o pozostaniu. Na pewno nie w tej chwili, 
ale dopiero teraz sobie to uświadomił. Tak naprawdę zdecydował już
dawno temu. Może to było wtedy, gdy Saytarl go związał, zamiast zabić? A może, 
gdy tak troskliwie zajął się jego dłońmi? A może w nocy, gdy czując się
w pełni bezpiecznie, spał spokojnym snem? Potrząsnął lekko głową. To się chyba 
jakoś fachowo nazywa, gdy więzień zakochuję się w swym oprawcy - zaśmiał
się w myślach. Natychmiast jednak spoważniał. "Zakochuje"? Jak to - 
"zakochuje"?! Tu nie ma mowy o żadnej miłości! Przecież nawet go nie lubi! Poza, 
tym
będąc Zwierciadłem o jego mocy i możliwościach, nie powinien zakochiwać się w 
byle służącym. Nawet matka zawsze mu powtarzała, że powinien wybierać sobie
partnerów wśród Magów i Zwierciadeł. Służba, szlachta i ogółem ludzie, którzy 
nie władali mocą, nie powinni znajdować się w kręgu jego zainteresowań. I
z całą pewnością teraz też tak nie było!
Mrucząc pod nosem zapewnienia o braku jakichkolwiek cieplejszych uczuć do 
Saytarla, zaczął zwijać posłanie. Gdy skończył, krytycznie przyjrzał się
tobołkowi. Był dwa razy większy, niż gdy złożył go Saytarl. Skrzywił się lekko. 
Nie potrafił zrobić tego lepiej. Westchnął i usiadł na tobołku, czekając
na Saytarla. Aby odciągnąć myśli od przypominającego o swoim istnieniu żołądka, 
podniósł z ziemi sznur, którym wczoraj był związany, i zaczął się nim bawić,
zawiązując co kilka centymetrów kokardki. Przy kolejnej zatrzymał się - usłyszał 
stukot osuwających się kamieni. Do jaskini wszedł Saytarl. Bez słowa podszedł
do Raya i wyjął z jego dłoni sznur. Widząc ozdoby, jakimi upiększył go Ray, 
rzucił mu takie spojrzenie, że chłopak zrobił się purpurowy ze wstydu.
- Ja... ja czekałem... i byłem głodny... więc pomyślałem, że się czymś zajmę... 
- Ray próbował się wytłumaczyć, czego efektem była tylko coraz głębsza
czerwień na jego twarzy i brwi Saytarla wędrujące coraz wyżej.
- Lepiej... już nic nie mówię. - Ray schował twarz w ramionach. Ten facet 
doprowadzał go do szału! Jak może się z niego naśmiewać?! Zacisnął dłonie
w pięści. Był tak wściekły, że miał ochotę gryźć. Tylko nie był pewien, czy 
lepszym obiektem byłby Saytarl, czy duże śniadanie.
- Masz - mężczyzna lekko szturchnął go w ramię. Ray niepewnie uniósł głowę. Tuż 
przed nosem zobaczył sporą garść leśnych owoców ułożonych na szerokim
liściu. Ze zdumieniem dostrzegł poziomki, maliny i jeżyny. O tej porze roku?! 
Przecież jest późne lato!
Zauważył rozbawione spojrzenie Saytarla.
- Co to? - Ray nieufnie popchnął palcem najbliższą granatową kuleczkę.
- Magiczne owoce - wyjaśnił mężczyzna z błyskiem w oku. - Jak je zjesz, staniesz 
się posłusznym chłopcem, zamiast rozpuszczonym bachorem.
- Nie jestem...
- Och! Zjedz je po prostu, dobrze? Przecież to lepsze niż wędzone mięso, które 
zresztą już się skończyło. Nie miałem w planach zabierania dodatkowych
osób. Czy ty zawsze musisz sprawiać tyle kłopotów?
Ray miał już gotową ripostę, jednak się powstrzymał. Udając spokój sięgnął po 
owoce i zabrał się do jedzenia. W tym czasie Saytarl zwalił go z tobołka
i zwinął po swojemu. Ray tego również nie skomentował. Gdy zjadł już przeszło 
połowę skądinąd smacznych owoców, przyszło mu coś do głowy.
- A ty? Nie jesteś głodny? - wyciągnął dłoń z owocami w stronę Saytarla.
- Ja już jadłem - Saytarl odmówił nawet nie patrząc. - Te są twoje.
Saytarl skończył związywać bagaż i energicznie rozwiązał wszystkie kokardki na 
sznurze. Ray przyglądał się temu ponuro.
- Saytarl... - po raz pierwszy wymówił imię mężczyzny. Jego głos lekko drżał. - 
Czy... czy mógłbyś mnie nie wiązać? Nie będę robić żadnych głupot,
obiecuję! Proszę... - Ray z napięciem wpatrywał się w leżące obok kamienie. Nie 
miał odwagi spojrzeć na mężczyznę. Naraz poczuł, jak Saytarl łapie go za
podbródek i lekko podnosi. Ich spojrzenia się spotkały. Dopiero teraz dostrzegł 
barwę oczu Saytarla - ciemny, lekko przydymiony błękit, choć z daleka wyglądały
na szare.
- Przysięgnij - zażądał. - Przysięgnij, że będziesz mi posłuszny.
- Ja... - Ray zawahał się.
- Przysięgnij na coś, co jest dla ciebie najważniejsze!
Ray milczał. Wcale nie miał ochoty być mu posłuszny! Ten pomysł wcale, ale to 
wcale mu nie odpowiadał.
- Jeśli tego nie zrobisz, zwiążę cię, zaknebluję i zostawię w tej jaskini, żebyś 
umarł z głodu. A potem zjedzą cię robaki i zostanie z ciebie tylko
biały kościotrup.
Być może miało to zabrzmieć zabawnie, lecz Ray nie widział żadnych powodów do 
śmiechu.
- Przysięgam... na pamięć Kyeia... że będę ci posłuszny - powiedział niechętnie.
- No, to idziemy. Ci, co nas ścigają, są już przed nami, ale nadal musimy być 
ostrożni. Gotowy? - Ray skinął głową. Coraz mniej z tego rozumiał. Jednak
bez słowa wstał i wyszedł z jaskini.
Szli wiele godzin, nie odzywając się. Tym razem to Saytarl szedł przodem, 
torując drogę Rayowi. Mimo pomocy Ray szybko tracił siły. Głód, wyczerpanie,
nerwy i brak przyzwyczajenia do długich marszów coraz bardziej dawały o sobie 
znać. Gdy w pewnym momencie upadł, nie miał już siły wstać.
- Prze... przepraszam - wyszeptał, bezskutecznie próbując się podnieść.
Saytarl westchnął. Przykucnął obok chłopaka i zajrzał mu w oczy. Zastanawiał 
się.
- Chyba nie ma innego wyjścia... - wyszeptał. - Cholera... mam nadzieję, że tego 
nie wyczują...
Delikatnie położył dłoń na policzku chłopaka. Ray zszokowany przyglądał się, jak 
mężczyzna się zbliża. Gdy poczuł na ustach pocałunek, westchnął lekko.
Powoli przymknął oczy. Jeszcze nikt nigdy go tak nie całował. Nawet nie 
zauważył, kiedy znalazł się na trawie, a jego ramiona objęły szyję Saytarla. Gdy
po długiej chwili mężczyzna przerwał pocałunek i cofnął się, Ray zaprotestował z 
cichym jękiem. Otworzył oczy, napotykając ciepłe spojrzenie.
- Musisz być niesamowitym kochankiem - Saytarl musnął ustami opuchnięte wargi 
Raya. - Ten, kto będzie twoim partnerem, Zwierciadełko, ma niesamowite
szczęście. Lepiej już się czujesz?
Ray zastanowił się. Z zaskoczeniem odkrył, że nie czuje już głodu, a i zmęczenie 
jakoś minęło.
- T... tak... - potwierdził. - Jak to zrobiłeś? - nie miał wątpliwości, że to 
zasługa Saytarla.
- Jeśli dobrze się czujesz, to możemy ruszać. - Saytarl wstał i pomógł Rayowi 
się podnieść, ignorując pytanie. A potem, nie czekając, znikł za najbliższym
krzewem.
Ray szedł za nim w głębokim zamyśleniu. Po raz pierwszy zaczął patrzeć na 
mężczyznę w sposób inny niż dotychczas. Był zaskoczony, nie tym jak całował
(chociaż tym trochę też), ale tym, jak pocałunek podziałał na jego samopoczucie. 
Nigdy dotąd nic takiego go nie spotkało. Czy Saytarl był Magiem? Tylko
Magowie mieli dostateczną moc, by uzdrawiać innych. Ale przecież nie wyczuł jego 
mocy. Każdy Mag i każde Zwierciadło potrafiło wyczuć moc tkwiącą w innym
człowieku. Moc Saytarla była niewyczuwalna, zatem jej nie posiadał! Jednak 
intuicja podpowiadała mu co innego. Czy da się ukryć moc? Raczej nie. To tak,
jakby wymazać cząstkę siebie... Poza tym moc jest dla Maga częścią osobowości. 
Używa jej w wielu drobnych, codziennych czynnościach. I nawet tego nie zauważa.
Ostatnia myśl podsunęła Rayowi pewien pomysł. Zaczął uważniej obserwować kroki 
Saytarla. Mężczyzna poruszał się zupełnie bezszelestnie. To było wręcz
niemożliwe - dla zwykłego człowieka.
Dopiero po godzinie spostrzegł to, na co czekał. Saytarl nadepnął na suchą 
gałąź, która pękła, nie wydając żadnego dźwięku. Ray wlazł na nią zaraz
potem. Gałąź z suchym trzaskiem pękła w innym miejscu. Saytarl obejrzał się, 
rzucając Zwierciadłu ostrzegawcze spojrzenie, na co Ray zatrzymał się 
gwałtownie.
- Jesteś Magiem - stwierdził spokojnie. Potem wskazał na niewinną gałązkę. - To 
jest dowód!
Saytarl prychnął gniewnie.
- Jesteś najbardziej nieznośnym, krnąbrnym, kłopotliwym i rozpuszczonym 
smarkaczem z jakim kiedykolwiek...
Ray nie pozwolił mu dokończyć. Szybko podszedł do mężczyzny i zamknął mu usta 
pocałunkiem. Dopiero po chwili zastanowił się, co robi. Jedno było pewne
- wcale nie miał ochoty wysłuchiwać przemowy Saytarla. Miał ochotę się z nim 
kochać. Gdy przerwał pocałunek, spojrzał w oczy Saytarla.
- ...miałem do czynienia - zakończył mężczyzna zupełnie zrezygnowanym tonem.
- Powiesz mi prawdę? - zapytał, choć na końcu języka miał pytanie: "Będziemy się 
kochać od razu, czy najpierw rozłożymy pled?"
Oczy Saytarla zabłysły śmiechem.
- Myślę, że na pledzie będzie nam wygodniej - stwierdził spokojnie. Słysząc 
gniewne prychnięcie Raya, machnął lekko ręką.
- Jesteśmy już blisko. Bądź cicho i chodź za mną. Sam zobaczysz.
- To chociaż powiedz, jak masz naprawdę na imię!
- Say. Chodź już!
- Podobnie - Ray nie ruszył się z miejsca.
- Co "podobnie"? - tym razem mężczyzna się zdenerwował. Chwycił go za ramię i 
pociągnął za sobą.
- Podobnie do mnie: Ray - Say. Prawie tak samo.
Say zignorował go całkowicie. Po prawie godzinie przedzierania się przez krzewy 
Mag nakazał gestem zatrzymanie się i zachowanie ciszy.
- Są tam - wyszeptał, wskazując niewielką polanę.
- Gdzie? - Ray wyjrzał mu zza ramienia. Pobladł na widok związanych Magów. 
Pilnujących ich strażników nie było aż tak wielu, a jednak żaden nie próbował
się uwolnić.
- S... Say...? - wyszeptał. - Co... co się stało? Kim oni są? I gdzie są 
Zwierciadła?! - mimo że mówił szeptem, w jego głosie brzmiała coraz większa
panika.
Mag nie był zaskoczony, choć i na jego twarzy malowało się przerażenie. Chwycił 
Raya wpół i prawie wyniósł na bezpieczną odległość. Chłopak drżał na
całym ciele. Mimo mijających minut nie potrafił się uspokoić.
- Czułeś to? Ten strach, ból i żal, jaki się wokół roztaczał? - z trudem 
wymawiał poszczególne słowa.
- Tak. - Say przyciskał do siebie Raya, starając się dodać mu otuchy. Jednak po 
chwili chłopak wyrwał się z całej siły. Oskarżycielsko popatrzył na
Saya.
- Ty wiedziałeś! Wiedziałeś od początku, że zostaniemy zaatakowani. Że 
Zwierciadła zginą! Uciekłeś, zamiast ich ratować!! Jesteś tchórzliwym....
Say wymierzył mu policzek, a chłopak urwał, łapiąc się za piekące miejsce. Żaden 
z nich nie odezwał się przez długą chwilę. W końcu Say wstał i otrzepał
ubranie z piasku. Potem obrócił się na pięcie i ruszył przed siebie. Ray z 
przerażeniem poderwał się na nogi.
- Dokąd idziesz? Nie zostawiaj mnie!
- Nie jesteś mi już do niczego potrzebny - stwierdził chłodno Say, nawet się nie 
oglądając. - Wiedziałem, że nasza grupa zostanie napadnięta. Wiedziałem,
że jeśli ciebie tam zostawię, wszyscy zginą. Teraz, kiedy ich odnalazłem, mogę 
spróbować im pomóc. A ty - obejrzał się, rzucając Rayowi twarde spojrzenie
- Ty się nie wtrącaj. Nie potrzebuję cię!
Ray zamrugał powiekami, próbując odgonić łzy. Jeszcze nikt nigdy go tak nie 
zranił zwykłymi słowami.
- Jesteś Magiem i potrzebujesz Zwierciadła - rzekł, próbując być spokojnym i 
rzeczowym. - Ja jestem Zwierciadłem. Mogę pomóc. Beze mnie...
- Jeszcze tego nie rozumiesz? Nie potrzebuję Zwierciadła! Poradzę sobie sam. A 
jeśli kiedyś chciałbym, aby ktoś był przy mnie... z całą pewnością ciebie
o to nie poproszę!
Nie czekając na odpowiedź, znikł za najbliższymi krzewami. Ray zszokowany 
wpatrywał się w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał Say. Każde jego
słowo wyważone było tak, by jak najbardziej zranić Zwierciadło. Udało mu się to 
doskonale.
Ray upadł na kolana i skulił się, zaciskając dłonie na ramionach. Z jego piersi 
wyrwał się rozpaczliwy szloch. Tym razem nie było nikogo, kto chciałby
go pocieszyć.
* * *
Minęła prawie godzina, zanim Ray pozbierał się na tyle, by wstać i pójść w 
stronę polany. Jakiś czas temu wyczuł podmuch mocy, której użył Say. Zrozumiał
wtedy, dlaczego Mag nie potrzebował Zwierciadła. Panował nad mocą tak dobrze, że 
sam był dla siebie "Zwierciadłem". Prawdopodobnie nawet gdyby nie ujarzmił
swej mocy, i tak pokonałby strażników samą jej potęgą. Ray poczuł się jeszcze 
bardziej zraniony.
Gdy dotarł do obozowiska, trafił na dość ciekawą scenę. Wszyscy strażnicy 
zniknęli - jakby ich nigdy nie było. Fra z Kryształowych Gór oraz Tyl i Sha,
Magowie z Rissarell, wrzeszczeli jeden przez drugiego na stojącego nieruchomo 
Saya. Wszyscy Magowie, mimo podartych ubrań i wielu drobnych ran, zdawali
się mieć więcej energii niż całkowicie zdrowy Say. Mężczyzna spokojnie pozwalał 
reszcie się wykrzyczeć. Wydawało się, że wszystkich ignoruje, choć tak
naprawdę nic nie umknęło jego uwadze. A już na pewno nie pojawienie się Raya. 
Młodzieniec, widząc jego chłodne spojrzenie, stanął niezdecydowany. Przez
długą chwilę mierzyli się wzrokiem. Ray przegrał ten cichy pojedynek, 
spuszczając wzrok na trawę u swych stóp.
Reszta zauważyła go dopiero po kilku minutach. Cichli jeden po drugim, wpatrując 
się w niego z zaskoczeniem. Ostatni obejrzał się Tyl.
- Ray? - rozpoznał go bez problemu, chociaż do chwili wspólnej podróży prawie 
wcale się nie znali. - Jak udało ci się uciec? Czy inne Zwierciadła są
z tobą? Czy nic im się nie stało?
Gdy przez dłuższy czas Ray milczał, Tyl podszedł do niego ze zmarszczonymi 
brwiami i zdecydowanie położył ręce na ramionach chłopaka. Ray skrzywił
się lekko, gdy poczuł jak Mag bezlitośnie łamie jego blokady i przeszukuje 
umysł. Z całej siły odepchnął go od siebie.
- Nigdy więcej... tego nie rób! Zrozumiałeś?!
Mag jednak wcale go nie słuchał.
- Nie wie, gdzie są nasze Zwierciadła. Był cały czas z Sayem - zwrócił się do 
pozostałych Magów. - Ale... jest Wolnym Zwierciadłem. Może pomóc nam
ich odnaleźć. Z tym, że... - zawiesił głos i mrużąc oczy spojrzał na Raya. 
Chłopak cofnął się o krok. Wcale, ale to wcale nie podobała mu się mina Tyla.
Zresztą pozostali Magowie patrzeli na niego takim samym, pełnym bezwzględności 
wzrokiem. To nie wróżyło niczego dobrego. Panicznie szukał ratunku u Saya.
Jednak mężczyzna był zajęty przeszukiwaniem juków strażników i nie wyglądał, 
jakby miał chęć spieszyć mu z pomocą.
Ray westchnął. Miał w tej chwili dwa wyjścia. Jedno - sprzeciwić się Magom, 
próbować się bronić. Efektem może być tylko śmierć, gdyż zdesperowani Magowie
nie zawahają się przed niczym, by odnaleźć swoich partnerów. Drugim wyjściem 
była zgoda na współpracę. Z własnej woli mógł użyć mocy, aby pomóc Magom.
Co prawdopodobnie również skończy się śmiercią, gdyż nie zdoła wytrzymać 
przepływającej przez niego energii. Magów musi być przynajmniej trzech, by 
rzucić
takie zaklęcie. I przynajmniej dwóch musi mieć Szarą Kartę przyznawaną tylko 
najpotężniejszym. A trzeci powinien mieć co najmniej Błękitną.
Jeszcze raz popatrzył na Saya, ale ten nadal nie zwracał na niego uwagi. Lekko 
skinął głową.
- Pomogę wam - rzekł, patrząc prosto w oczy Tyla.
- Zdajesz sobie sprawę, że możesz przypłacić to życiem? - Mag wyglądał, jakby 
nie mógł się zdecydować, czy powinien się cieszyć, czy raczej denerwować.
- Jesteś sam, a żeby odnaleźć pozostałe Zwierciadła, musimy we trzech rzucić 
zaklęcie. Potrzebne nam są trzy Zwierciadła, nie jedno.
- Jestem silniejszy, niż podejrzewasz. Dam sobie radę - Ray wzruszył ramionami i 
podszedł bliżej. - A jeśli nawet umrę... i tak nie zabiorę nikogo
ze sobą. Jestem Wolnym Zwierciadłem, jak sam powiedziałeś - spojrzał wprost w 
ciemne oczy Tyla. - Jeśli zginę, nikomu nie będzie mnie brakować. Jestem...
sam. Róbcie, co musicie zrobić.
Ray spokojnie usiadł na ziemi. Był zadowolony ze swej decyzji. Przynajmniej sam 
zdecydował o tym, jak umrze. Uśmiechnął się gorzko na myśl, że wybrał
teraz śmierć tak, jak kilka tygodni temu wybrał ją Kyei.
Magowie przez chwilę wahali się, lecz po szybkiej wymianie spojrzeń podeszli do 
Raya, ustawiając się wokół niego. Początkowo powoli, a potem coraz
gwałtowniej zaczęli przelewać moc przez jego ciało. Chłopak bez trudu ją 
okiełznał i zaczął odsyłać Magom z powrotem. Przez jakiś czas czuł, jak 
mężczyźni
splatają zaklęcie, lecz wkrótce cały świat zniknął wyparty przez jasne, białe 
światło. Dla Zwierciadła czas się zatrzymał. Przestał dla niego istnieć strach
i ból. Nie czuł chłodnej, pachnącej wilgocią ziemi, na którą upadł. A wkrótce 
przestał także wyczuwać własne ciało. Przesyłał moc Magom już bardziej 
instynktownie
niż świadomie. Płynął w jaśniejącym niebycie, który powoli zasnuwał jego myśli. 
Zawsze widział moc pod postacią różnych kolorów, zależnie od Maga. Tym
razem wokół lśniła zimna biel. Czy tak wyglądała śmierć? Była piękna i spokojna. 
Jasna.
* * *
- ...Ray... Ray!... Ray!
Głos początkowo dochodzący jakby z dużej odległości, stopniowo stawał się coraz 
wyraźniejszy i bardziej donośny. Jasność wypełniająca umysł Raya powoli
znikała, zastępowana przez słodki odcień błękitu. Wraz z rozwianiem się bieli 
wrócił ból.
Nie!
Całe jego ciało zaprotestowało przeciwko tej zmianie. Nie chciał wracać! Chciał 
na zawsze zostać w tym świecie stworzonym z białego światła, gdzie
nie miały dostępu strach, ból czy smutek.
- Ray! Ocknij się! - ktoś wymierzył mu piekący policzek. Skrzywił się lekko, 
próbując otworzyć oczy i chcąc oddać uderzenie. Z zaskoczeniem spostrzegł,
że nie ma siły unieść ręki, a otworzenie oczu kosztuje go tyle, co wtoczenie 
głazu na szczyt góry. Uniósł powieki. Pierwszą rzeczą, jaką spostrzegł, był
błękit rozpościerający się nie tylko wewnątrz jego umysłu, lecz i wokół ciała. 
Potem zauważył, że nie leży na ziemi, lecz że ktoś trzyma go w ramionach.
Uniósł lekko głowę i napotkał zaniepokojone spojrzenie szarobłękitnych oczu.
- Say? - poruszył ustami, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Nie zwrócił 
na to uwagi, zaskoczony sytuacją, w jakiej się znalazł. Gdy mężczyzna
zauważył, że Ray wraca do sił, niepokój w jego oczach zastąpił gniew.
- Co ty sobie do jasnej cholery wyobrażasz?! Czyś ty totalnie zgłupiał?! 
Bohaterstwa ci się zachciało?!
- Ja... tylko... chciałem pomóc... Musiałem... - Ray próbował się 
usprawiedliwić, jednocześnie zastanawiając się, po co to robi. Say nie okazywał 
do
tej pory jakiejkolwiek chęci pomocy. Chłopak miał ochotę za to na niego 
nawrzeszczeć, lecz osłabiony organizm niezbyt na to pozwalał. Zdołał wydobyć z
siebie tylko cichy szept.
- Pomóc!?! - mężczyzna niezbyt delikatnie potrząsnął ramionami Zwierciadła. - 
Prawie umarłeś! Gdybym ich nie powstrzymał, już byłbyś zimnym trupem!
Czy ty w ogóle nie myślisz? Przecież gdybyś zginął, ja też nie miałbym tu czego 
szukać! Ty głupi smarkaczu!
Ray otworzył szerzej oczy. Zajęło mu to dłuższą chwilę, ale wreszcie dotarł do 
niego sens słów Maga. Zaskoczony patrzył na Saya, nie wiedząc, co mu
odpowiedzieć.
- S... Say... - wyjąkał wreszcie.
Ten chyba też zrozumiał, co powiedział, bo jego policzki stały się czerwone. 
Wypuściwszy Raya z ramion wstał, skrzyżował ręce na piersi i odwrócił
się do niego tyłem. Chłopak z impetem uderzył o ziemię. To go ocuciło do reszty. 
Usiadł i popatrzył w górę. Co prawda mężczyzna rzucił go na ziemię, lecz
błękit wokół nawet na moment nie zamigotał. Uzdrawiający czar nadal działał i 
Ray coraz szybciej odzyskiwał siły.
- Say... - zdołał tylko powtórzyć, patrząc z zdumieniem na Maga.
Mężczyzna westchnął ciężko, garbiąc się przy tym. Wyglądał na załamanego. Potem 
gwałtownie obejrzał się i przyklęknął przed Zwierciadłem. Delikatnie,
gładząc Raya po policzkach i włosach, z lekkim uśmiechem złożył na jego ustach 
niewinny pocałunek. Później cofnął się i zajrzał mu głęboko w oczy.
- Czy zostaniesz moim Zwierciadłem? Proszę....
Ray długo milczał.
- Dlaczego? - spytał w końcu. Całym sercem z radością chciał wykrzyknąć "tak", 
lecz rozum podpowiadał mu, że jeżeli teraz nie uda mu się wydobyć z
Saya szczerej odpowiedzi, to już nigdy jej nie uzyska.
- Ponieważ cię kocham. Ponieważ jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. 
Ponieważ nie wyobrażam sobie przyszłości bez ciebie. Przez ten krótki czas
zająłeś w mym sercu najważniejsze miejsce. A teraz, gdy cię prawie straciłem, 
zrozumiałem, ile dla mnie znaczysz. Nie chcę żyć bez ciebie... - zamilkł
i na dłuższą chwilę zapadła cisza. Ray uważnie badał wzrokiem oczy Saya, 
szukając w nich fałszu. Nic takiego nie znalazł.
- Jaka jest twoja odpowiedź? Zrozumiem, jeśli mi odmówisz. Nie jestem zbyt miłym 
partnerem. Jestem apodyktyczny, czasem okrutny. Zranię cię z pewnością
jeszcze nie raz - tym, co powiem albo zrobię. To nie będzie łatwy układ. I życie 
ze mną też nie będzie łatwe. Dobrze się zastanów, zanim mi odpowiesz.
- Ja... już zdecydowałem... - Ray zacisnął palce na ciemnoszarej koszuli Saya. 
Uniósł głowę, chcąc mu spojrzeć w oczy. - Chcę być przy tobie, żyć tam
gdzie ty i umrzeć przy tobie.
Zwyczajowa przysięga nabrała nagle nowego znaczenia dla Raya. Nigdy nie sądził, 
że te słowa, które wypowiedziało już tyle osób, dla niego będą tak
wyjątkowe.
Say przytulił go mocno do siebie.
- Chcę być z tobą... żyć tam gdzie ty i umrzeć przy tobie - wyszeptał mu prosto 
do ucha.
* * *
Godzinę później grupa składająca się z siedmiu Magów i Raya ruszyła na 
poszukiwanie pozostałych Zwierciadeł. Na przedzie kolumny jechał Say, który
oświadczył, że wie, gdzie są Zwierciadła i zaprowadzi wszystkich na miejsce. 
Magowie z Kryształowych Gór w milczeniu pogodzili się z objęciem przywództwa
przez Saya, za to komentarzom ze strony Magów z Rissarell nie było końca. Say 
puszczał je mimo uszu, zbyt zaabsorbowany Rayem, jadącym z nim na tym samym
koniu. Chłopak siedział przed Magiem tyłem do kierunku jazdy i z całej siły 
obejmował go w pasie, wtulając się w jego ramiona. Niezbyt interesował się
drogą i celem podróży. W tej chwili liczyła się dla niego tylko bliskość Maga i 
pewność jego uczuć. Uszczęśliwiony, mocniej zacisnął ramiona. W tym samym
momencie dostał w łeb.
- Au!
- Puszczaj, dzieciaku! Nie mogę oddychać!
- Nie jestem dzieciakiem - burknął Ray, masując bolące miejsce. - Zresztą to 
nieważne - natychmiast się rozpogodził i ponownie objął Saya. Nigdy dotąd
nie był aż tak szczęśliwy. Czy właśnie o tym mówił Kyei? Teraz wreszcie 
zrozumiał.
- Daleko jeszcze? - do Saya zbliżył się Mir. Rzucił niechętne spojrzenie Rayowi, 
po czym podobnym obdarzył Maga.
- Zjeżdżaj! Przeszkadzasz - Say nawet na niego nie spojrzał. Jego wrogie 
zachowanie wzburzyło Magów z Rissarell.
- Jak ty się odzywasz do Mira?! - Tyl zajechał mu drogę. Wszyscy się zatrzymali.
Say uniósł lekko brwi.
- Radzę ci zejść mi z oczu, zanim stracę cierpliwość.
- Jak śmiesz! Nie pozwolę, by zwykły stajenny...
- Przestań! - Mir podjechał do Tyla i gwałtownie szarpnął go za ramię. - 
Myślałem, że po pokazie, jaki wam urządził, wszyscy zrozumieliście, iż Say
jest Magiem. A może zaćmiło wam umysły aż tak bardzo, że nie dostrzegacie, kto 
bez najmniejszego wysiłku was powstrzymał, gdy próbowaliście zabić jego
Zwierciadło? Tyl? Sha?
Magowie z Rissarell spoglądali na niego ze zdumieniem.
- Wcale nie próbowaliśmy... - zaczął Sha, lecz Tyl wszedł mu w słowo.
- On... jest Magiem? - nadal nie mógł w to uwierzyć.
Say prychnął pogardliwie.
- Powiedz im! - rzucił ostro do Mira.
Starszy mężczyzna zmarszczył brwi. Patrząc na Saya z wściekłością, zacisnął 
dłonie w pięści. Zaraz jednak się opanował.
- Tyl, Sha, Lon - wymówił imiona Magów z Rissarell. - To nie ja jestem następcą 
Hya. Jest nim Say, Mag z Kryształowych Gór. Jedyny, którego moc jest
tak potężna, że nie potrzebuje Zwierciadła, aby rzucać zaklęcia. Specjalizuje 
się w odgadywaniu przyszłości. I jest w tym piekielnie dobry. Zna przyszłość,
wie, co się zdarzy, i swoimi czynami może to zmieniać. Żaden Mag nie ma takich 
umiejętności jak on. Żaden z nas... nigdy mu nie dorówna. Poza tym - zmrużył
oczy - ma parszywy charakter i z radością pozbywamy się go z Kryształowych Gór. 
Teraz wy się z nim męczcie!
Say prychnął niechętnie, lecz nie skomentował ostatnich słów Mira.
- To... to niemożliwe! - Tyl aż podniósł się w siodle z wrażenia. - Nikt nie zna 
przyszłości. Żaden Mag nie potrafi obejść się bez Zwierciadła, choć
każdy z nas chociaż raz w życiu próbował. A on... on nie ma Mocy! Nie wyczuwam 
jej! Nikt jej nie wyczuwa!
Say wzruszył lekceważąco ramionami. A potem spokojnie zdjął z nadgarstków 
bransoletki i schował do sakiewki przy pasie. Wszyscy Magowie zadrżeli lekko,
gdy dotarł do nich podmuch wyzwolonej mocy. Pobledli nawet dawni towarzysze 
Saya.
- Ja... nie zdawałem sobie sprawy... - głos Fra lekko drżał. - Nigdy dotąd ich 
nie zdejmowałeś... nie wiedziałem... myślałem, że to zwykłe ozdoby...
A to dzięki nim udawało ci się kontrolować swoją moc. Tak potężna energia... 
chyba nikt o niej nie wiedział...
Ray nie słuchał jąkającego się Fra. Również wyczuł poziom mocy Saya i teraz 
spoglądał na niego z lekkim przestrachem. Mag zrozumiał jego lęk na swój
sposób.
- Nie bój się - uśmiechnął się z goryczą. - Nigdy nie będziesz musiał przyjąć 
tej mocy. Nie chcę narażać cię na niebezpieczeństwo. Nie będziesz moim
Zwierciadłem w pełni tego słowa znaczeniu.
Jego słowa zraniły Raya. Zdawał sobie sprawę, że Mag chce go chronić, lecz 
wyczuwał żal, jaki krył się za jego gorzkimi słowami.
Podniósł wzrok i zamarł zdumiony zmianą, jaką dostrzegł. Dotąd oczy Saya były 
szaroniebieskie. Teraz przypominały letnie niebo. Lekko musnął policzek
mężczyzny. Rysy jego twarzy też się zmieniły - stał się o wiele przystojniejszy. 
Zmiana nastąpiła też w barwie włosów Maga. Do tej pory szarobrązowe, teraz
przypominały kolorem ciemną noc.
- Jak... jak wyglądasz naprawdę? Tak jak teraz, czy tak jak przedtem?
- Bransoletki tłumią moją moc i trochę zmieniają mój wygląd - wyjaśnił Say. - 
Dzięki nim mogę lepiej kontrolować zaklęcia. Teraz nie ma żadnych ograniczeń.
Moja moc i mój wygląd jest prawdziwy. Nie jesteś... zadowolony? - spojrzał mu w 
oczy. Chłopak prychnął lekceważąco.
- Co ty mówisz! Say... - zawahał się odrobinę. Odwiązał supełek na rzemieniu 
wiążącym sakiewkę i wyjął dwie metalowe obręcze zdobione delikatnym wzorem.
- Czy gdybyś ich nie miał, nie mógłbyś tak dobrze kontrolować swojej mocy?
- Z całą pewnością są mi pomocne. W pewnym stopniu zastępują mi Zwierciadło - 
Say skinął głową. - Bez nich też powinienem dać sobie radę, choć na pewno
będę bardziej ograniczony.
- Czy ktoś inny może ich użyć tak, jak ty to robisz?
- Nie.
- W takim razie - Ray wziął zamach i wyrzucił je w pobliskie krzaki. - Chcę, 
żebyś od tej pory używał swojego Zwierciadła zamiast zabawek.
Say spoglądał mu z powagą w oczy. Nie był zaskoczony.
- Ty... wiedziałeś, że to zrobię?
- Tak.
- Więc dlaczego mnie nie powstrzymałeś?
Say wzruszył ramionami.
- Odpowiedz! - Ray się uparł.
- Zależy mi na tobie. Boję się, że możesz nie wytrzymać mojej mocy. Ale zrobię, 
jak zechcesz. Też nie chcę połowicznego związku. Wszystko albo nic.
Ale decyzja należy do ciebie.
- Nie wiesz, jakie są moje zdolności - Ray mówił powoli, zastanawiając się nad 
każdym słowem. - Być może faktycznie nie wytrzymam, ale przecież może
też być odwrotnie. Chcę spróbować. Wierzę, że mnie nie skrzywdzisz. Podobno - w 
jego oczach zalśniły iskierki wesołości - to jest lepsze niż seks.
Say zaśmiał się.
- Chcesz to sprawdzić tu i teraz? Musimy zrobić obie rzeczy, żebyś miał 
porównanie.
Ray natychmiast zrobił się czerwony. Trzepnął Maga w ramię.
- Przestań. Oni wciąż słuchają - wskazał na pozostałych Magów, którzy nagle 
znaleźli sobie zupełnie inne zajęcie. Say zaśmiał się cicho i pogonił konia.
Gdy znów znaleźli się na czele grupy, delikatnie złapał Raya za podbródek, 
unosząc jego twarz.
- Zdajesz sobie sprawę, że gdy dojedziemy do Rissarell i zostanę członkiem Rady, 
ty też się nim staniesz?
Ray lekko skinął głową.
- Wiem. Nie podoba mi się to zbytnio - przyznał. - To duża odpowiedzialność. 
Zadaniem naszej Rady jest utrzymanie dobrych stosunków między Magami,
Zwierciadłami i Czarodziejkami. To nie jest łatwe. Poza tym... ty zastąpisz Hya, 
a ja Kyeia.. - odwrócił głowę, próbując ukryć łzy. Say nie dał mu takiej
szansy. Ponownie złapał go za podbródek i zmusił do spojrzenia w oczy.
- Kim był Kyei? Wspominasz o nim już trzeci raz.
- Trzeci? - Ray był zdziwiony. Nie przypominał sobie trzeciego razu.
- Tak. Teraz, a poprzednio gdy cię zbudziłem w jaskini i gdy mi przysięgałeś 
posłuszeństwo. Opowiedz mi o nim.
Ray, marszcząc brwi, zastanawiał się nad czymś głęboko.
- Powiem ci... pod warunkiem, że mnie zwolnisz z tamtej przysięgi. Będę ci 
posłuszny, gdy uznam, że masz rację, a nie dlatego, że mi rozkażesz.
- To jest szantaż... - mruknął niechętnie Say, lecz widząc determinację w oczach 
Zwierciadła, skinął głową. - Zwalniam cię z przysięgi, moje Zwierciadełko.
Ray uśmiechnął się radośnie. Nie tylko z powodu zgody Saya, lecz również za 
sposób, w jaki go nazwał.
- A teraz poproszę historię o Kyeiu - Say nie zamierzał z tego zrezygnować.
- Nie wiem, od czego zacząć... - Ray pochylił głowę, wpatrując się w drogę 
zarośniętą młodą trawą.
- Od początku. Jak się poznaliście?
- Właściwie... znaliśmy się od dziecka. Obaj byliśmy Zwierciadłami w Rissarell. 
Przez długi czas byliśmy najmłodsi i nie czuliśmy się zbyt dobrze wśród
obcych, dorosłych Magów i Zwierciadeł, więc trzymaliśmy się razem. Razem się 
bawiliśmy i uczyliśmy. Nauczyciele śmiali się z nas, że jesteśmy tacy 
nierozłączni.
Kyei nigdy mi niczego nie zazdrościł, nigdy mnie nie zranił, nigdy nie zdradził. 
Moja mama też go lubiła. Jak przyjeżdżała, to często przywoziła upominki
nie tylko dla mnie, ale i dla Kyeia. Kyei zdawał mi się zawsze taki dorosły. 
Potrafił zawsze doradzić...
- Ray... Ray! Zaczekaj chwilę - Say ze zdumieniem spoglądał na chłopaka. - 
Chcesz powiedzieć, że znasz swoją matkę?
- Tak - Ray uśmiechnął się. - Wiem, że to niezwykłe, ale moja mama jest 
strasznie upartą kobietą - prawie tak bardzo jak ty - i nie zgodziłaby się
na zerwanie ze mną kontaktu. Do tej pory co pół roku mnie odwiedza i nikt już 
nawet nie próbuje jej powstrzymywać. Przyjedzie za miesiąc, więc będziesz
miał okazję ją poznać.
Say parsknął krótkim śmiechem. To wyjaśnia, czemu Ray wydał mu się na początku 
rozpieszczonym dzieckiem.
- Opowiadaj dalej - zachęcił.
- Potem... potem Kyei poznał Hya - Maga, który stał się jego partnerem...
Ray bardzo długo opowiadał o ich codziennym życiu w Rissarell. Czasem były to 
wesołe anegdotki, czasem smutne opowieści. Gdy dotarł do śmierci Hya
i pogrzebu, jego głos się załamał, a z piersi dobył szloch. Say przytulił go, 
nakłaniając do opowiedzenia reszty historii. Gdy Ray skończył, rozpłakał
się na dobre. Say nie próbował nic robić. Czekał w milczeniu, aż chłopak się 
uspokoi, tuląc go tylko do siebie.
Po długim czasie płacz chłopca ucichł, lecz żaden z mężczyzn nie chciał zakłócać 
ciszy, dając sobie czas na przemyślenie i poukładanie niektórych spraw.
Prawie godzinę później ich spokój zakłócił Mir.
- Say... Zdajesz sobie sprawę, że za napadem na nas stoi Van? - zapytał.
- Tak. - Odpowiedź Maga była krótka.
- I co zamierzasz?
- Nic.
- Ale... on jest...!
- Wiem, kim jest - Say nie dał mu dokończyć. - I wiem, że Zwierciadła są w dużym 
niebezpieczeństwie. On... czeka na mnie. Zrobi wszystko, aby mnie
zabić. Tylko po to jeszcze żyje. Nie zawaha się użyć waszych Partnerów jako 
przynęty. Żywych lub martwych.
- Powiesz mi... co się zdarzy? - głos Mira lekko drżał. Wcale nie był pewien, 
czy chce znać przyszłość.
- Zginiemy - odpowiedź była chłodna. - Zastawi na nas pułapkę. Użyje Zwierciadeł 
jako przynęty. A gdy nas schwyta, najpierw zabije Zwierciadła, a potem
nas. Taki będzie koniec.
- A... ale... - Mir pobladł. Zatrzymał konia i pochylił głowę. - Przepraszam - 
wyszeptał, pozostając w tyle. Już więcej nie podjechał do Saya.
- To prawda?
Say spojrzał w przestraszone oczy Raya. Nie chciał tego robić, ale odpowiedział 
zgodnie z prawdą.
- Tak.
- Więc... po co my tam jedziemy?!
- Chcesz zostawić tych ludzi zupełnie bez szansy?
Ray zawahał się na moment.
- Ale nasza pomoc będzie daremna!
- To prawda. Lecz to tylko jedno z możliwych zakończeń. Wystarczy, że zmieni się 
jakiś drobiazg, a przyszłość też się zmieni. Każda nasza decyzja wpływa
na przyszłość. Jeśli nic nie zrobimy i będziemy jechać tak jak teraz, zginiemy. 
Musimy więc zdecydować się na coś innego, a wtedy być może będziemy mieli
szanse zmienić przeznaczoną nam przyszłość.
Ray skinął głową. Zaczynał rozumieć, na czym polega "zmienianie przyszłości", 
którym zajmował się Say.
- Wiedziałeś o napadzie na nasz obóz i... dlatego mnie porwałeś? Żebyśmy mieli 
szanse przeżycia?
- Tak. Ale ty byłeś strasznie uparty. Robiłeś wszystko, aby zginąć - w oczach 
Saya zamigotały iskierki śmiechu.
- Jak to... robiłem...
- Wiedziałem o napadzie i dlatego zdecydowałem się odejść. Byłem już 
kilkadziesiąt metrów od obozu, gdy miałem kolejną wizję. Widziałem napad. 
Widziałem,
jak wszyscy giną, ponieważ ty obudziłeś się wcześniej i narobiłeś krzyku, 
próbując walczyć. Dlatego po ciebie wróciłem. Potem w lesie, gdy próbowałeś 
uciec.
Wróciłbyś do obozu, a tam czekałby na ciebie Van za swymi ludźmi. Prawdopodobnie 
parę osób by zginęło - ty z całą pewnością.
Ray jechał w milczeniu. Czuł się jak głupiec. Każdy jego czyn niósł śmierć dla 
niego i kogoś jeszcze. Teraz rozumiał, dlaczego Say tak się na niego
wściekał.
- A gdybyś nie odszedł? - spytał. - Gdybyś został w obozie - przecież jesteś 
Magiem. I do tego wiedziałeś, że przyjdą.
- W mojej wizji... - Say zmarszczył lekko brwi - zginęliśmy. Ja nie mogłem 
pomóc. Nie wiem... mogłem tylko obserwować, jak Van po kolei wszystkich
zabija.
Ray odwrócił wzrok, patrząc na mijane drzewa.
- A... w jaskini? - zapytał niezbyt sensownie.
- Zapewne pytasz, dlaczego nie uprawialiśmy seksu? - głos Saya drżał od 
tłumionego śmiechu. Roześmiał się na głos, gdy chłopak zrobił się cały czerwony.
- Nie o to mi chodziło! - Ray zdenerwował się. Chwilę później był już spokojny. 
- Chcę wiedzieć... właściwie nie wiem, o co pytałem! Byłeś dla mnie...
taki miły. Zupełnie inaczej niż wcześniej. A potem... gdy nagadałem głupot... 
znów byłeś okropny. Zostawiłeś mnie!
- Wybacz. To nie było najmądrzejsze z mojej strony - pocałował Raya w ucho. - 
Trochę się wkurzyłem....
- Czyli... za każdym razem, gdy się wkurzysz, będziesz mnie zostawiał?!
Say nie miał zbyt inteligentnej miny.
- Nie - powiedział w końcu. - Więcej tego nie zrobię.
Przez długą chwile panowała cisza. Say zastanawiał się nad czymś intensywnie.
- Zamiast tego przełożę cię przez kolano i ci wleję - zdecydował.
Ray wściekł się na dobre. Jednak zanim zdążył cokolwiek powiedzieć, Say zamknął 
mu usta pocałunkiem.
-
Co robimy? - zapytał cicho Ray. Jechali już od wielu godzin. Niedługo powinien 
zapaść zmierzch.
- W związku z czym? - Say nawet na niego nie spojrzał. Rozglądał się, jakby 
czegoś szukał.
- W związku z naszą śmiercią! - Ray prychnął gniewnie. - Zapomniałeś?
- Nie. - Say skierował spojrzenie na Zwierciadło. - Zatrzymamy się na noc. Chcę 
rzucić zaklęcie na resztę. Uśpimy ich, a sami pójdziemy uratować Zwierciadła.
- Czy dzięki temu przeżyjemy?
- Nie wiem. Dowiem się dopiero, gdy już ich uśpimy i wyruszymy w drogę. Zresztą 
oni są zupełnie bezużyteczni. Bez Zwierciadeł nie potrafią zrobić niczego
poza niekontrolowanymi atakami, których efekt nigdy nie jest znany. A 
rozgardiaszu nie potrzebujemy. My jesteśmy ich jedyną szansą, Ray. Zresztą... 
Van
chce mnie, nie ich.
- Kim jest Van? - Ray spojrzał bystro na Maga. - Dlaczego chce cię zabić?
Say milczał przez długą chwilę. Widać było, że nie ma ochoty o tym rozmawiać.
- Van jest Magiem - powiedział w końcu. - Kiedyś mieszkał w Kryształowych 
Górach. Wiele lat temu. A potem odszedł.
- Dlaczego odszedł? - spytał Ray, gdy zrozumiał, że z własnej woli Say nie powie 
nic więcej.
- Ponieważ zabiłem Hina - Zwierciadło, które kochał ponad wszystko na świecie.
- Więc dlatego chce cię zabić? Z zemsty? Ale przecież bez Zwierciadła nie 
może...
- Można kogoś zabić, nie używając do tego magii - Say uśmiechnął się łagodnie.
Ray wahał się przez chwilę. Nie był pewien, czy powinien prosić Saya o to, o co 
zamierzał.
- Opowiesz mi o śmierci Hina? - spytał w końcu.
- Nie, Ray. Proszę, nie teraz. Kiedyś ci o tym opowiem - pogłaskał młodzieńca po 
policzku. - Ale nie teraz.
Ray powoli skinął głową, na co Say uśmiechnął się ciepło.
Był wieczór, kiedy Say zarządził postój. Protesty Magów zbył wzruszeniem ramion 
i stwierdzeniem, iż na głodnego wiele nie zdziałają. Mężczyźni niechętnie
pogodzili się z przymusowym odpoczynkiem. W niemal całkowitym milczeniu rozbili 
obóz i przygotowali posiłek. Potem położyli się spać. Ray długo nie mógł
zasnąć. Leżał przytulony plecami do Saya i zastanawiał się, co teraz robią 
porwane Zwierciadła. Nagle poczuł delikatne łaskotanie na policzku. Otworzył
oczy i spojrzał na Saya. Mag podparł głowę na ręce i łaskotał go źdźbłem trawy.
- Już czas? - zapytał szeptem Ray.
- Tak. Wszyscy już dawno śpią.
- Dawno? - zdziwił się.
- Niedługo będzie świtać. Ty też usnąłeś.
Ray odwrócił wzrok, zamyślając się na moment. Zaraz jednak wziął się w garść.
- Zaczynamy? - uśmiechnął się.
- Tak.
Say wstał i wyciągnął dłoń, pomagając Rayowi się podnieść. Chłopak niepewnie 
stanął obok Maga. Spojrzał na śpiących Magów, po czym przyklęknął na jedno
kolano, przymykając oczy.
- Co ty robisz?! - Say się zdenerwował. - Chodź tu do mnie. To nie czas na 
wygłupy!
Ray wyglądał, jakby chciał powiedzieć coś niezbyt kulturalnego, ale zamiast tego 
zacisnął usta i podniósł się. Say spojrzał na niego pytająco, na co
odpowiedział skinieniem głowy. Chwilę potem poczuł delikatne muśnięcie mocy 
Maga. Przymknął oczy, pozwalając błękitowi dotrzeć do każdego zakamarka jego
ciała. Uśmiechnął się, czując wypełniającą go ciepłą obecność Saya. Było inaczej 
niż zawsze. Dotąd, gdy współpracował z jakimś Magiem, bez względu na to,
czy były to ćwiczenia podczas lekcji, czy pomoc w prawdziwych problemach, zawsze 
czuł, że to tylko praca. Obowiązek. Nigdy nie czuł obecności Maga, tylko
jego moc. Tymczasem teraz czuł Saya wewnątrz swego ciała. Czuł jego miłość i 
zaufanie. Kyei miał rację...
Z westchnieniem spróbował zapanować nad mocą Saya. Bez trudu przekształcił dziki 
strumień mocy w czystą linię energii i odesłał ją Magowi.
Na jednej z pierwszych lekcji, które miał w Rissarell, usłyszał coś, czego nie 
zapomniał do tej pory. Nauczyciel powiedział, że tak naprawdę w czasie
pracy Maga ze Zwierciadłem to właśnie Zwierciadło ma większą władzę. Mag ma moc, 
ale nie potrafi z niej w pełni korzystać bez Zwierciadła. Przekazuje więc
tę dziką energię partnerowi, który przetwarza ją w coś, co Mag może bez problemu 
użyć. I w tym momencie Zwierciadło może dokonać wyboru: może przesłać
moc z powrotem do Maga, może ją uziemić i rozproszyć lub może wysłać ją innemu 
Magowi. Jedyną rzeczą, którą w takim przypadku może zrobić Mag, to natychmiast
przerwać połączenie.
Magowie nie lubią ryzykować. Nie lubią powierzać swej mocy i życia przypadkowym 
osobom. Dlatego zazwyczaj wiążą się ze Zwierciadłem, któremu ufają.
Czasem jest to tylko przyjaźń. Jednak zazwyczaj jest to głębszy związek, który 
nie kończy się wraz ze śmiercią któregoś z partnerów, ponieważ najczęściej
umierają razem lub krótko po sobie...
- Ray! Dobrze się czujesz? Ray? Odpowiedz mi! - pełen niepokoju głos Saya 
przedarł się do jego świadomości. Niechętnie otworzył oczy. Leżał na ziemi,
a Say podtrzymywał go ramieniem. Zamrugał, odganiając resztki wspomnień i 
uważniej spojrzał na zaniepokojoną twarz Saya.
- Udało się? - spytał.
- Tak. Ale... przesłałem ci swoją moc, a ty nagle upadłeś. Złapałem cię w 
ostatnim momencie. Już chciałem przerwać połączenie, gdy odesłałeś mi 
ukształtowaną
energię. Zakończyłem zaklęcie. Wszyscy śpią i nie obudzą się aż do wieczora. 
Dlaczego upadłeś? Coś było nie tak? Czy to moja wina?
- Nie... - Ray usiadł i odwrócił głowę od Saya. Zagryzł dolną wargę. - Ja... nie 
kontroluję swego ciała w czasie przesyłania mocy. To moja wina...
- Ray - Mag złapał chłopaka za ramiona i obrócił w swoją stronę. - Dlaczego nie 
powiedziałeś mi wcześniej?
- Ja... - Ray uciekł wzrokiem w bok, jednocześnie czerwieniąc się lekko.
- Ray... naprawdę nie ma się czego wstydzić - głos Saya był łagodny. - Nie 
jesteś jedynym Zwierciadłem, które ma z tym problem.
Ray spojrzał na Saya z nadzieją.
- Naprawdę? - spytał.
- Tak. Tylko lepiej by było, gdybyś mi o tym wcześniej powiedział. Mniej bym się 
denerwował - Mag uśmiechnął się, rozbawiony poważną miną Zwierciadła.
- Zastanów się teraz, czy przypadkiem jeszcze o czymś mi nie powiedziałeś.
Ray zawahał się.
- Mam... Białą Kartę - rzekł cicho.
- Co takiego?! - Say szerzej otworzył oczy.
- No... Biała Karta to taki symbol. W czasie pierwszych testów...
- Wiem, co to jest Biała Karta! - przerwał mu niezbyt delikatnie. - Wszystkim na 
początku nauki robią testy określające maksymalny poziom mocy w trzystopniowej
skali. Czerwony najniższy, potem Niebieski i Szary najwyższy. Biała oznacza, że 
poziom jest zbyt wysoki, by go zdefiniować. Ja mam Szarą Kartę...
- To niemożliwe - Ray potrząsnął głową. - Pracowałem już z Magiem o Szarej 
Karcie. Twoja moc jest większa.
- Nie zawsze można w czasie pierwszych testów dokładnie określić poziom mocy. 
Dlatego powtarza się je co pięć lat. Ale nigdy nikt w czasie pierwszych
testów nie dostaje Białej Karty. Musiałeś mieć Szarą, a potem z jakiegoś powodu 
ci zmienili, tak? Jak to się stało?
- Było... trzęsienie ziemi - Ray podciągnął i skrzyżował nogi. - Zachodnie 
skrzydło runęło, przygniatając wielu ludzi. Właściwie przez przypadek 
współpracowałem
z dwoma Magami jednocześnie. I oni o tym nie wiedzieli...
- Ryzykowałeś - Say pokręcił głową. - To nie było zbyt mądre. Mogłeś nie dać 
rady...
- To prawda, ale wtedy o tym nie myślałem. Tam umierali ludzie. Magowie mogli im 
pomóc - potrzebowali tylko Zwierciadła. A ja byłem na miejscu.
- I oni naprawdę nie zauważyli, że pracujesz z dwoma jednocześnie? - Say nie 
mógł w to uwierzyć. - Musieli być Czerwoni...
Ray potrząsnął głową.
- Byli Szarzy. Potem obaj przyszli mi podziękować. Wtedy się dowiedzieli... 
Narobili strasznego zamieszania - Ray uśmiechnął się na wspomnienie.
Say przyglądał mu się z namysłem.
- Jesteś pełen niespodzianek - stwierdził, uśmiechając się lekko. - Masz dla 
mnie jeszcze jakieś rewelacje?
- Nie - Ray z niepewnością patrzył na uśmiech Maga. - Reszta to ogólnie znane 
fakty.
- To znaczy?
- Mam 19 lat, wychowywałem się w...
- Dobrze, dobrze - Say przerwał mu w pół zdania. - To już wiem. Powinniśmy się 
już zbierać. Chodźmy uratować Zwierciadła.
- Uda nam się?
- Tak. - Say wstał i zaczął siodłać konia.
- Naprawdę?
- Nie. Na niby.
- Say! - Ray był oburzony. - Pytam, czy na pewno nam się uda? Wiesz to ze swojej 
wizji, czy po prostu masz nadzieję i mnie pocieszasz?
- Jedziesz ze mną czy sam? - Say zawahał się, stojąc przy drugim koniu.
- Z tobą. Odpowiedz mi! - Zwierciadło podeszło bliżej i zajrzało Magowi w oczy.
- Generalnie nam się uda. Chociaż trochę cię pocieszam - Say uśmiechnął się, 
widząc powagę Raya. Zupełnie to nie pasowało do chłopca.
- Co to znaczy "generalnie"?! Czy ty możesz w końcu konkretnie mi odpowiedzieć?!
- Nie - Say potrząsnął lekko głową, po czym wskoczył na siodło. - Naprawdę 
lepiej dla ciebie, żebyś nie wiedział - uśmiechnął się łagodnie, po czym
wyciągnął rękę, pomagając Rayowi wsiąść na konia. Chłopak bardzo długo milczał 
zamyślony. Tym razem siedział za Sayem i obejmując go w pasie, mocno przytulał
się do jego pleców.
- Say... ty zginiesz, prawda? - spytał w końcu. Jego głos był tak cichy, że 
chwilami przechodził w szept. Gdy mężczyzna nie odpowiedział, Ray westchnął.
- A więc to prawda...
- Wcale nie! Nie bądź dzieckiem - Say obejrzał się, posyłając Zwierciadłu ciepły 
uśmiech.
- Say... - Ray nie odwzajemnił uśmiechu. - Powiedz mi prawdę, proszę....
- Uwolnimy Zwierciadła. Ty odprowadzisz ich do Magów. Ja zginę, osłaniając waszą 
ucieczkę.
Ray zadrżał, słysząc pozbawiony jakichkolwiek emocji głos Saya. Skulił się.
- To tylko jedna z możliwości, Ray. - Mag zatrzymał konia i zsiadł. Położył dłoń 
na udzie Zwierciadła i zajrzał mu w oczy. - Tak naprawdę to nie wiemy,
co może się zdarzyć. Jednak musimy być gotowi na wszystko.
- Ale... - Ray podniósł głowę i popatrzył na Saya.
- Dość - Mag potrząsnął głową. - Żadnych "ale". Mamy zadanie do wypełnienia. O 
resztę będziemy martwić się później.
Ray z westchnieniem skinął głową.
- Daleko jeszcze?
- Nie. Zsiądź z konia. Dalej pójdziemy pieszo.
Zwierciadło zeskoczyło na ziemię, patrząc jak Mag przegania konia.
- Czy on wróci do obozu? - spytał Ray z powątpiewaniem.
- Chodźmy - Say zignorował pytanie i zaczął się oddalać, więc Ray podążył za 
nim.
Niecałą godzinę później Say gwałtownie stanął. Przez moment niewidzącym wzrokiem 
patrzył w przestrzeń. Potem obrócił się do Raya. Był wyraźnie zaniepokojony.
- Co się stało?
- N... nie wiem... Jeszcze nigdy mi się coś takiego nie zdarzyło...
- Ale co?!
- Ktoś... przerwał moją wizję...
- Jak to?!
- Nie wiem... - Say potrząsnął bezradnie głową. Po raz pierwszy nie wiedział, co 
się zdarzy. Niepokoiło go to bardziej, niż chciałby przyznać. Bez
słowa ruszył w dalszą drogę. Po kwadransie zatrzymał Raya, zagradzając mu drogę 
ramieniem.
- Są tam - delikatnie rozchylił gałęzie krzewów.
- Skoro już tu jesteście, to może przestalibyście kryć się w krzakach? - z 
polany dobiegł głęboki męski głos. Say zaklął cicho. Spokojnym ruchem odgarnął
gałęzie i prowadząc za sobą Raya, wyszedł zza drzew.
- Witaj, Say - na środku polany płonęło ognisko. Siedziały przy nim dwie osoby. 
Smagły, ciemnowłosy mężczyzna spoglądający na nich z ledwie widocznym
sarkastycznym uśmiechem i zakapturzona postać w obszernej pelerynie.
- Witaj, Van - Say podszedł bliżej i rozejrzał się. - Gdzie oni są?
- Kto?
- Nie udawaj durnia! Gdzie są Zwierciadła, które porwałeś? To są porachunki 
między nami. Nie mieszaj do tego nikogo innego! Uwolnij ich!
Van zaśmiał się cicho.
- Ach... mówisz o nich. Nie byli mi już potrzebni, więc się ich pozbyłem. - 
Spojrzenie Vana przeniosło się na Raya. - Widzę, że masz ze sobą nowe 
Zwierciadło.
Czy zamierzasz pozbyć się go tak samo jak starego? Zawsze niszczyłeś zabawki, 
które cię znudziły.
Say zacisnął zęby. Przyciągnął Raya do siebie, kryjąc go za plecami.
- Zostaw go w spokoju - syknął. - Skończmy tę farsę. Gdzie oni są? Wiem, że 
wciąż żyją!
- Kochanie... Czy możesz im pokazać? - Van łagodnie położył dłoń na ramieniu 
siedzącej obok postaci. Spod płaszcza wyłoniła się szczupła dłoń. Pstryknęła
palcami.
Say zachwiał się, czując jak ziemia zadrżała. Trzęsienie ziemi? Teraz?! 
Przyklęknął na jedno kolano, nie chcąc upaść. W tym momencie pod jego stopami
przemknęła fala mocy. Chwilę potem zdał sobie sprawę, że nie może wstać. To była 
pułapka! A on dał się nabrać - jak małe dziecko.
Pełen przerażenia krzyk za jego plecami sprawił, że natychmiast się obejrzał. 
Ray stał nieruchomo, zakrywając dłońmi usta. Wpatrywał się w coś, czego
jeszcze przed chwilą nie było. Say z lekkim oporem popatrzył w kierunku Vana. Za 
jego plecami dostrzegł porwane Zwierciadła. Mężczyźni siedzieli lub leżeli
na ziemi. Nie byli związani, lecz żaden z nich nie próbował uciekać. Pustym 
wzrokiem patrzyli przez siebie. Mimo że nadal żyli, ich umysły były martwe.
- Co... co im zrobiłeś?! - Say z nienawiścią spojrzał na Vana. - Jest ich tylko 
sześciu. Gdzie pozostała dwójka?!
Van zaśmiał się wstając i podchodząc do Saya. Przyklęknął przed nim i położył 
dłoń na jego policzku. Wciąż się uśmiechając, zbliżył usta do jego warg.
- Uwielbiam, jak mnie nienawidzisz. Chcę, byś mnie nienawidził jeszcze bardziej. 
Zniszczę to, co kochasz, by twa nienawiść była większa.
Say odsunął głowę na bok.
- Nie... dotykaj mnie - syknął.
- Już im nie pomożesz. Oni są martwi, Say. Tak samo martwi jak Hin. Tak jak ty. 
Jak ja.
Musnął ustami policzek mężczyzny. Gdy ten próbował się wyrwać, parsknął krótkim 
śmiechem.
- To już nie ma znaczenia, Say. Hin był tak samo moim Zwierciadłem, jak i twoim. 
Musimy umrzeć. Żyłem po to, by ci to uświadomić. Ale teraz czas już
na nas - podszedł do ogniska. Wylał zawartość bukłaka na płomienie. Woda zgasiła 
ogień.
Say gwałtownie obejrzał się na Raya.
- Możesz się ruszyć? - gdy Ray skinął głową, na twarzy Saya pojawił się uśmiech. 
- W takim razie uciekaj stąd.
- Mowy nie ma!
- To rozkaz! Wynoś się stąd! Natychmiast!
- Nie. - Ray skrzyżował ręce na piersi. - Nie zostawię cię.
- Ray.. ty nic nie rozumiesz...
- To ty nic nie rozumiesz! - Ray ostentacyjnie stanął obok Maga. Rzucił gniewne 
spojrzenie Vanowi. - Nie pozwolę wam go skrzywdzić.
Van zdawał się być nieco zakłopotany.
- Naprawdę! - Ray rozzłościł się. Dlaczego wszyscy go lekceważą!
- Lepiej stąd zmykaj, dzieciaku - Van wzruszył ramionami. Wyciągnął dłoń, 
pomagając wstać swemu pomocnikowi, który powoli opuścił kaptur. W świetle
wschodzącego słońca zalśniły długie, jasne włosy. Płaszcz opadł na ziemię, 
odsłaniając szczupłą postać o delikatnych rysach twarzy i wiotkiej sylwetce.
Say zamarł w bezruchu. Teraz, nawet gdyby mógł, nie zdołałby się podnieść. Za to 
Ray cofnął się o krok.
- Ty jesteś...
- Kobietą - dokończyła za niego.
Właściwie raczej dziewczyną. Nie miała więcej niż 20 lat. Świadczyły o tym rysy 
jej twarzy i dziewczęca sylwetka.
- Mam na imię Tinlay - przedstawiła się. - I jestem Czarodziejką.
- Poszukiwaną listem gończym - tym razem to Ray dokończył. - Dziwne, że jeszcze 
cię nie schwytano. Nie jesteś Czarodziejką, a tylko zwykłym mordercą.
Dziewczyna spojrzała na niego ze zdumieniem.
- A więc mnie znasz. Taki mały chłopiec, a tyle wie - zakpiła.
Say był zbyt przerażony, by się odezwać lub choćby próbować powstrzymać Raya 
przed drażnieniem Czarodziejki. Nie widział kobiety władającej mocą już
od wielu lat. One były zupełnie inne niż Magowie. Nie potrzebowały Zwierciadeł. 
Moc najsłabszej z nich była wielokrotnie potężniejsza niż najsilniejszego
Maga. A jednak, aby nią kierować, nie potrzebowały pomocy. Były silne i 
niezależne. Rzadko z kimkolwiek się wiązały. Jedynymi osobami, z którymi 
utrzymywały
bliższe kontakty, były ich dzieci. Nigdy nie mieszały się w sprawy Magów i 
Zwierciadeł. Nigdy nie walczyły, nie wywoływały wojen, nie używały swej mocy
podczas waśni. Jednak gdy zmuszono je do walki, były bardziej bezwzględne i 
okrutne niż wszystkie demony świata. Nie wiedziały, co to litość, a 
jednocześnie...
czasem ich decyzje były zupełnie pozbawione sensu. Potrafiły w jednej chwili z 
bezlitosnych morderców stać się najczulszymi istotami na świecie, które
nie skrzywdziłyby nawet muchy.
Van wybrał niezwykłego pomocnika. A jeśli ona jest po jego stronie i to, co 
mówił Ray, było prawdą, nie mieli szans na zwycięstwo. To z pewnością ona
przerwała jego wizję, nie pozwalając mu dowiedzieć się prawdy.
- Kim był dla ciebie Hin, że pomagasz Vanowi w zemście? - podniósł głowę. Po raz 
pierwszy w życiu czuł smak porażki. Nic nie mógł zrobić. Pozostawało
mu tylko prosić o odpowiedź na ostatnie pytanie. I szybką śmierć.
- Nikim. Nie znałam go i nie interesuje mnie, jak umarł.
- Więc dlaczego pomagasz Vanowi? - Say szerzej otworzył oczy.
- Wiesz, że umrzesz, a mimo to się nie boisz - pochyliła się, zaglądając Sayowi 
w oczy. Jej głos był pełen podziwu. - Jesteś taki sam jak Van. Czekasz
na śmierć, patrząc spokojnie w jej puste oczy... Pomagam Vanowi, ponieważ 
zawarliśmy umowę. On swojej części dotrzymał. Teraz moja kolej - uśmiechnęła
się. - Przynajmniej dopóki mnie to bawi...
- Zostaw go! - Ray gwałtownie odepchnął Czarodziejkę i stanął pomiędzy nią a 
Magiem. Tinlay bez gniewu chwyciła go za podbródek i przyjrzała mu się
uważnie. Chwilę potem skrzywiła lekko usta.
- Jesteś do niej nawet podobny. To dlatego wiesz, kim jestem. Uciekaj, mały. Leć 
do mamusi, bo dziś twój Mag umrze, a nikt inny prócz niego cię nie
obroni.
Obróciła się na pięcie, ignorując zarumienionego z gniewu Raya. W jej oczach był 
nic nie wartym pyłem. Tak być nie powinno.
- Tinlay... dość już tych dyskusji - Van wyciągnął rękę w jej stronę. - Spełnij 
swoją obietnicę. Przysięgałaś...
- Nie - zaprzeczyła. - Nie wiążę nas żadna przysięga. To tylko... mój kaprys.
Wyciągnęła otwartą dłoń w kierunku Maga.
- Ale spełnię twoją prośbę. Lecz nieco w innej kolejności, niż by ci się 
marzyło. Żegnaj, Van. Ja się jeszcze pobawię...
Nie nastąpił żaden błysk światła ani podmuch mocy. Rzuconemu przez nią zaklęciu 
nie towarzyszył nawet najcichszy dźwięk. Wszystko wydawało się takie
spokojne, jak zawsze.
Van powoli osunął się na ziemię. Jego długie, ciemne włosy opadły na trawę i 
pobladłe policzki. Tinlay powoli obróciła się w stronę Saya. Skierowała
dłoń w jego kierunku.
- Odejdź, Ray - Say popatrzył na Zwierciadło. - Ona nic ci nie zrobi. Chce tylko 
mnie. Nie chcę żebyś na to patrzył.
- N... nie...
- Idź stąd, Ray. Spełnij moją ostatnią prośbę.
- Nie! Nie chcę żebyś umarł!
- Nie mówiłem ci, jak umarł Hin... On był... moim Zwierciadłem, jednak mnie nie 
kochał. Jego całym światem był Van. Mimo to nie pozwoliłem mu odejść.
Gdy dowiedziałem się, że był... kochankiem Vana, że był jego Zwierciadłem... 
chciałem go zabić. Wziąłem miecz i poszedłem do jego komnaty... Gdy mnie 
zobaczył,
zrozumiał, że wiem o wszystkim. Byłem tak wściekły, że dopiero później dotarło 
do mnie, iż w jego oczach była ulga. Cieszył się, że w końcu poznałem prawdę...
Zabiłem go. Był mój. Tylko mój! Nie miał prawa być z Vanem. Nie miał prawa go 
kochać! Prawo Magów było po mojej stronie. Zwierciadło i Mag byli nierozłączni,
jeśli chodzi o magię. Dopóki Mag i Zwierciadło jest Wolne, mogą robić co zechcą, 
gdy jednak zwiążą swe życia, należą tylko do siebie. Takie jest prawo.
Jednak Hin kochał Vana. A ja go za to zabiłem... Za to, że nie kochał mnie. To 
był prawdziwy powód. Nie chodziło o złamanie prawa, tylko o zazdrość...
Zwykłą... pustą zawiść - w oczach Saya lśniły łzy. - Chciałem, żebyś wiedział, 
jak zginął Hin... Zabiłem go... i nigdy sobie tego nie wybaczę. Tak jak
Van nigdy mi nie wybaczył.
- S... Say - Ray zająknął się. Nie wiedział, co powiedzieć. Nie spodziewał się 
takiego wyznania.
- Już skończyliście? - spytała Tinlay. - To było nawet ciekawe, ale jak na mój 
gust zbyt długie.
- Tak - Say popatrzył na dziewczynę. - Dziękuję, że pozwoliłaś mi opowiedzieć 
Rayowi o wszystkim... Możesz skończyć to, co zaczęłaś - pochylił głowę,
czekając na jej ruch.
Tinlay skinęła lekko głową, ponownie unosząc rękę w jego stronę.
- Żegnaj, Say.
- NIE!!!
Ray błyskawicznie znalazł się pomiędzy Tinlay a Sayem. Z całej siły objął Maga i 
zacisnął powieki, czekając na koniec.
- Odejdź! Ray! - Say, mimo iż wiedział, że nie zdoła się poruszyć, usilnie 
próbował unieść ręce, by go odepchnąć.
- Nie! Nie pozwolę ci umrzeć!
- Ray...
- Kocham cię...
Gdy przez długą chwilę nic się nie działo, Ray powoli otworzył oczy i obejrzał 
się na Tinlay. Dziewczyna zaklaskała w dłonie.
- Piękne przedstawienie - pochwaliła. - Strasznie mi się podobało. A więc jesteś 
gotów zginąć, by go ocalić?
- Tak - Ray wstał, mierząc Tinlay zdecydowanym wzrokiem.
Uśmiechnęła się przekornie.
- Dam ci szansę - powiedziała. - Jeżeli mnie pokonasz, pozwolę wam odejść. Jeśli 
nie - zginiecie obaj. Tak samo jak ci tam - wskazała na Zwierciadła
za swoimi plecami. - I Magowie, których uśpiliście. Przyjmujesz moją propozycję?
Ray zmarszczył brwi.
- Dlaczego to robisz?
- Odpowiem ci na każde pytanie, jeśli zwyciężysz. Zgadzasz się?
- Nie rób tego, Ray! - Say z przestrachem spojrzał na chłopaka. - Ona...
- Cicho! - Czarodziejka spojrzała na Saya. - Niech sam podejmie decyzję.
Say poruszył ustami, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Gwałtownie 
obrócił głowę w bok. Teraz nie mógł już pomóc Rayowi.
- Zgadzam się. Ale oprócz tego... jeżeli zwyciężę, spełnisz moją prośbę.
- Dobrze - uśmiechnęła się radośnie. - Och! Już dawno nie robiłam czegoś tak 
ekscytującego. Nie znoszę nudy. Walka dobrze mi zrobi.
- Są... jakieś zasady? - Ray dopiero teraz pojął, w co się wpakował. Tinlay była 
Czarodziejką. Mimo że jeszcze młoda i trochę narwana, miała moc, o
jakiej mu się nie śniło. A on... nawet nie był Magiem.
Tinlay zamyśliła się, patrząc na niego krytycznie. Speszył się pod jej 
spojrzeniem.
- Jesteś Zwierciadłem... Nie masz mocy. Za to potrafisz ją ujarzmić. Nie masz 
szans w starciu ze mną. To było by zbyt nudne... Zrobimy tak - zdecydowała.
- Będziesz robił to, do czego zostałeś stworzony. Prześlę ci swoją moc, a ty mi 
ją odeślesz. Przegrasz, jeśli nie zdołasz wytrzymać lub przestaniesz mi
odsyłać energię. Ja przegram, jeśli pierwsza zrezygnuję. Bez względu na powód. 
Może być?
- Ja... - zawahał się. Spojrzał na Saya. Był jego Zwierciadłem. Według prawa nie 
wolno mu było robić czegoś takiego. Tyle że prawo dotyczyło innego
Maga, a nie Czarodziejki. Jednak jeśli się nie zgodzi, wszyscy zginą. - Say... - 
wyszeptał. Za coś podobnego Say zabił Hina.
Mag nie patrzył na Raya, mimo iż czuł, że chłopak spoglądał na niego 
wyczekująco. Nie mógł mu pomóc. Ray musiał sam podjąć decyzję.
- Zgoda.
Mag gwałtownie uniósł głowę, patrząc z niepokojem na Zwierciadło.
- Podejdź tutaj - Tinlay wskazała miejsce przed sobą. Gdy wykonał jej polecenie, 
zapytała - Zaczynamy?
Ray usiadł na ziemi i skinął głową. Chwilę później otoczyło go zielono-szare 
światło. Bez większego wysiłku zaczął odsyłać Moc Czarodziejce. Początkowo
wszystko było proste. Dopiero po chwili spostrzegł, że moc Tinlay stale rośnie. 
I nie widać było kresu jej możliwości. Powoli docierało do niego, że to
wcale nie będzie tak proste, jak początkowo myślał. Zrozumiał, że prędzej czy 
później przegra.
Wkrótce musiał całkowicie skoncentrować się na tym, co robi, i nie miał czasu na 
rozmyślania.
* * *
- Ray?
Wszędzie było niebiesko. Ray uśmiechnął się lekko. Lubił ten kolor. Był taki 
spokojny.
- Ray, otwórz oczy!
Mowy nie ma... Westchnął w myślach. Jest dobrze tak, jak jest teraz....
- Jeśli natychmiast nie otworzysz oczu, uznam, że jesteś martwy i zakopię cię w 
baaardzo głębokim grobie - chłodny męski głos, a potem kobiecy śmiech
sprawiły, że w pamięci odżyły wspomnienia walki z Tinlay. Jak się skończyła? Czy 
Say... czy go skrzywdziła? Natychmiast otworzył oczy, szukając Maga. Ujrzał
go nad sobą. Nie wyglądał na rannego. Ray uśmiechnął się mimowolnie. Wyciągnął 
rękę, chcąc sprawdzić, czy mężczyzna jest prawdziwy.
- Mogę wiedzieć, co ty robisz?
- Nic - Ray speszony odwrócił wzrok i cofnął rękę. Usiadł i rozejrzał się. - Co 
się stało?
- Zemdlałeś.
- Wcześniej. Co się stało wcześniej?!
- Zwyciężyłeś - Say uśmiechnął się łagodnie.
- Pokonałem... - otworzył szerzej oczy.
- Nie - Tinlay stanęła przed nim. - Zrezygnowałam.
Ray zastanawiał się przez moment.
- Pozwoliłaś mi wygrać... dlaczego?
Wzruszyła ramionami.
- Nie wiem. Znudziło mnie to - odwróciła się na pięcie, chcąc odejść.
- Zaczekaj! Skoro wygrałem, musisz odpowiedzieć na pytania i spełnić moją 
prośbę!
- Nic nie muszę! - zmarszczyła brwi.
- Obiecałaś! - Ray zacisnął dłonie w pięści.
- Nie obiecywałam ci niczego!
- Tak jak "nie obiecywałaś niczego" Vanowi? - w głosie Saya pojawiła się drwina.
Dziewczyna zaczerwieniła się lekko.
- Pytaj - popatrzyła niechętnie na Raya.
- Co zrobiłaś Zwierciadłom? - wskazał ręką na mężczyzn.
- Uśpiłam ich umysły.
- Co?
- To, co mówiłam!
- Co to znaczy? - Ray wstał i wyzywająco spojrzał na Tinlay.
- To znaczy, że są jak rośliny. Ich ciała żyją, ale ich już nie ma.
- Czy możesz ich uratować?
- Nie.
- Na pewno?
- Na pewno.
- Gdzie są pozostałe dwa Zwierciadła?
- Van ich zabił. Stawiali opór.
- Gdzie są ich ciała?
- Gdzieś tam - machnęła ręką za siebie.
Ray zmarszczył brwi.
- Dlaczego pomagałaś Vanowi? - był pewien, że gdyby ona się nie wmieszała, cała 
sprawa być może nie skończyłaby się tak tragicznie.
- Nie twój interes! Nudziłam się.
- Nudziłaś się? - Ray szerzej otworzył oczy. Nie zauważył, kiedy Say wstał i 
podszedł do dziewczyny. Jego mina nie wróżyła niczego dobrego.
- Zabiłaś tych ludzi... z nudów?! - Uderzył ją otwartą dłonią w twarz. Tinlay, 
nieprzygotowana na coś takiego, zachwiała się, lecz nie upadła. Bardziej
zdumiona niż przestraszona złapała się za policzek.
- J... jak śmiesz?!! - wykrzyknęła. - Ty... ty nic nie warty tępaku!
Say cofnął się o krok czując, jak moc otaczająca dziewczynę rośnie. Gdzieś na 
dnie jego umysłu pojawiło się uciążliwe brzęczenie narastające z każdą
chwilą. Czy to koncentracja mocy Tinlay sprawiała, iż brzęczenie zmieniało się w 
coraz bardziej bolesny pisk? Zatkał uczy dłońmi i zerknął na Raya. Chłopak
był przeraźliwie blady. Skulony klęczał na ziemi, zaciskając dłonie na 
skroniach. To, co docierało do Saya, musiało mieć o połowę mniejsze natężenie 
niż
to, co odbierał Ray. Zwierciadło przystosowane do odbierania mocy łatwiej 
wychwytywało tego rodzaju sygnały.
- Przestań... - Say gniewnie spojrzał na dziewczynę.
- Ja dopiero zaczynam! - zmrużyła lekko oczy, a wokół zaczęła się pojawiać 
szaro-zielona mgła. Zza pleców Saya dał się słyszeć krótki krzyk Raya, po
czym zapadła cisza.
- Ray! - Say, nie zwracając uwagi na ból, podbiegł do Raya. Podniósł go, tuląc 
bezwładne ciało. Chłopiec nadal oddychał, ale był nieprzytomny.
- Tinlay... - wyszeptał Say czując, że jeszcze chwila, a sam zemdleje.
- TINLAY!!!
W jednej chwili moc Tinlay znikła. Say, nadal ogłuszony, potrząsnął głową, 
próbując pozbyć się pozostałości pisku. A potem spojrzał na Czarodziejkę.
Ktoś wykrzyknął jej imię, a potem czar przestał działać. Zaskoczony spostrzegł, 
że dziewczyna ma zamknięte oczy i bezwładnie unosi się nad ziemią. Kilka
kroków od niej stały trzy kobiety o długich włosach i surowych spojrzeniach.
- Tinlay. Jesteś oskarżona o zamordowanie swej towarzyszki Maylen i 
wykorzystanie jej ciała do Zakazanej Magii. Zostaniesz zabrana do Sotteriss, 
osądzona
i skazana zgodnie z naszym prawem.
- Kim... jesteście? - Say z trudem dobierał słowa. Jedna z kobiet odwróciła się 
do niego i bystro obrzuciła wzrokiem całe obozowisko.
- Czy to dzieło Tinlay? - ruchem ręki objęła Saya z Rayem, Vana i pozostałe 
Zwierciadła.
- Tak. Kim jesteście? - powtórzył Say, tym razem już pewniejszym głosem.
- Mam na imię Noymin. Należę do Straży Czarodziejek. Naszym zadaniem jest strzec 
prawa. Gdyby nie my, nikt nie powstrzymałby osób typu Tinlay - podeszła
do Saya i położyła dłoń na jego czole.
- Co robisz? - Say poczuł lekki szum w głowie.
- Szukam. Jakiś Mag pomagał Tinlay ukryć się przed nami. Ale nie ty. Twoja 
magiczna aura jest inna - cofnęła rękę i popatrzyła na Raya. - To Zwierciadło
jest twoim partnerem? - zainteresowała się.
- Tak. Skąd wiesz, że Ray jest Zwierciadłem?
Noymin przykucnęła obok Maga i - kompletnie go ignorując - położyła dłoń na 
czole chłopaka.
- Obudź się - szepnęła. Ray powoli otworzył oczy i spojrzał na Czarodziejkę.
- Cześć, mamo - rzekł łagodnie, bez śladu zaskoczenia na twarzy. - Co ty tu 
robisz?
- Jak zwykle, ratuję cię przed niebezpieczeństwem - kobieta uśmiechnęła się 
łagodnie. - To raczej ja powinnam zapytać, co tu robisz. Powinieneś być
w Rissarell.
Ray usiadł z pomocą Saya. Potrząsnął lekko głową, odganiając oszołomienie.
- Nie mów - powstrzymała go Noymin. - Cieszę się, że cię spotkałam. Nie 
spodziewałam się ujrzeć cię tak szybko. Od kilku tygodni ścigamy Tinlay. 
Sądziłam,
że potrwa to jeszcze długo, była bardzo ostrożna. Myślałam, że nawet nie uda mi 
się wpaść za miesiąc do Rissarell... A tu taka niespodzianka. Opowiedz,
co się stało.
Ray pokręcił lekko głową i wskazał na czterech leżących na trawie mężczyzn.
- Potrafisz im pomóc? Tinlay... uśpiła ich umysły - zacytował Czarodziejkę.
Noymin wstała i podeszła do Zwierciadeł.
- Zobaczę, co mogę dla nich zrobić.
Gdy odeszła, Say chwycił Zwierciadło za podbródek i skierował jego twarz w swoją 
stronę.
- Dobrze się czujesz, Ray?
- Tak. Już wszystko dobrze - Ray uśmiechnął się, na co Say westchnął i z całej 
siły przycisnął chłopaka do siebie.
- Tak bardzo się o ciebie bałem... - wyszeptał, kryjąc twarz w jego włosach.
Ray rozpromienił się. Lubił, gdy Say okazywał mu troskę.
- Ta Czarodziejka to naprawdę twoja matka?
- Tak. Przecież opowiadałem ci o niej - zdziwił się Ray.
- Mówiłeś też, że nie masz już dla mnie żadnych niespodzianek. A jakoś o tym, że 
twoja matka jest Czarodziejką, nie wspomniałeś - wstał i pomógł Rayowi
się podnieść.
- No, bo o tym wiedzą wszyscy - Ray wzruszył ramionami. - Przecież właśnie z 
tego powodu znalazłem się w Rissarell, a nie w Tęczowej Dolinie, jak powinienem.
Say uśmiechnął się, starając się ukryć niezbyt mądrą minę. - O czym ty mówisz?
- Nooo... Rissarell był przecież kiedyś zamkiem Czarodziejek. Dlatego właśnie u 
nas jest Rada Magów i zamek nie nazywa się normalnie, jak reszta naszych
zamków. No wiesz: Kryształowe Góry, Tęczowa Dolina, Słoneczna Skała... Dlatego 
mama chciała, bym uczył się właśnie tam. Tata pewnie by wolał, żebym mieszkał
w Mrocznym Lesie, bo on się tam uczył. Ale po jego śmierci mama sama podejmowała 
wszystkie decyzje.
- Twój ojciec był Magiem?! - Say był coraz bardziej zszokowany.
- Tak. Miał na imię Kan. Zmarł w czasie...
- Trzęsienia ziemi w Mrocznym Lesie. Słyszałem o tym wypadku. Kan uratował wielu 
ludzi, a sam zginął - dokończył Say, patrząc na Raya z coraz większym
zdumieniem. Westchnął. Ray był w każdym calu wyjątkowy. Nie tylko był synem Maga 
i Czarodziejki, ale też znał swoich rodziców i utrzymywał z nimi kontakt.
To stąd miał tak wielkie zdolności magiczne. I pewnie dlatego był taki 
rozpieszczony - z rozbawieniem potargał włosy chłopaka. Ray obejrzał się 
zdziwiony,
ale o nic nie zapytał. Razem podeszli do Noymin.
- Pomożesz im? - Ray przyjrzał się uważnie twarzom o pustym wyrazie. - 
Potrafisz, prawda?
- Zrobię, co będę mogła, ale... nie jestem pewna, czy będziecie zadowoleni z 
efektu. Gdzie są ich partnerzy? To oni powinni podjąć decyzję.
- Pójdę po nich - Say kiwnął głową i odszedł.
- A ten to kto? - Noymin wskazała na martwe ciało mężczyzny leżące tuż obok 
ugaszonego ogniska.
- Van. Pomagał Tinlay, a ona go potem zabiła. Moim zdaniem to zupełnie bez 
sensu.
Noymin podeszła do ciała mężczyzny i położyła dłoń na jego czole. Potem skinęła 
głową na jedną ze swych towarzyszek.
- To jego szukałyśmy. Zabierzcie go do Sotteriss razem z Tinlay. Ja jeszcze tu 
zostanę. Wrócę przed wieczorem.
- Dobrze - zgodziła się jedna z Czarodziejek. - Uważaj na siebie. Do zobaczenia 
w zamku.
Chwilę potem obie strażniczki wraz z ciałem Vana i Tinlay zniknęły. Ray 
zastanawiał się nad czymś.
- Dlaczego Tinlay wmieszała się w zemstę Vana? - zapytał.
- Jaką zemstę? - Noymin usiadła przy jednym z drzew i poklepała ziemię obok 
siebie. - Chodź do mnie, Ray. Stęskniłam się za tobą.
Ray uśmiechnął się i podszedł do matki.
- Wiem o Kyeiu... - szepnęła, przytulając chłopca. - Przepraszam, że nie mogłam 
być wtedy przy tobie...
Ray pokręcił głową.
- W porzadku. Gdybyś mogła, z pewnością byś przyjechała. Wiesz, mamo... gdy Kyei 
dał się spalić razem z Hya... nie rozumiałem tego. Zanim umarł, rozmawialiśmy,
a ja go wyśmiałem i próbowałem skłonić do zmiany decyzji - Ray zniżył głos do 
szeptu. - Ale teraz go rozumiem. Gdyby Sayowi coś się stało... - zadrżał
na samą myśl.
- Pokochałeś go aż tak bardzo? - Noymin uśmiechnęła się. - To dobrze, Ray. 
Trzeba mieć przy sobie kogoś bliskiego. Mam nadzieję, że będziesz z nim
szczęśliwy.
Ray parsknął na słowo "szczęśliwy".
- Nie jestem tego pewien! On jest okropny! Wszystko robi po swojemu, nie chce 
mnie słuchać, uważa za rozwydrzonego bachora.
Noymin roześmiała się.
- Jakby na to nie patrzeć, jesteś trochę rozpieszczony. Na zbyt wiele ci 
pozwalaliśmy z ojcem.
- Mamo, dlaczego Tinlay pomagała Vanowi? - Ray postanowił zmienić temat. - Gdyby 
nie ona, dwa Zwierciadła by żyły, a ci tu nie przypominaliby roślinek.
- Ten Mag był tarczą Tinlay. Mogła dzięki niemu używać swojej pełnej mocy, a my 
nie mogłyśmy jej wyczuć. Gdy go zabiła, była bezpieczna - dopóki nie
użyła potężniejszego czaru. Musieliście ją bardzo rozwścieczyć, że przestała nad 
sobą panować. Potem namierzenie jej nie było już problemem.
- Więc taka była cena jej pomocy - Ray zamyślił się. - Van chciał zabić Saya, a 
potem sam umrzeć. Tyle że Tinlay najpierw zabiła Vana... a nami chciała
się pobawić. Wiesz, że ona powiedziała, że to wszystko zrobiła z nudów? Dlatego 
Say się tak wściekł. Nawet to, że przerwała przesyłanie mi mocy... choć
tak naprawdę zrobiła to, żebyście jej nie wykryły.
- Ray - Noymin zmarszczyła nagle brwi. - Dlaczego się nie broniłeś? Przecież 
gdybyś chciał, mógłbyś ją pokonać. Tak samo jak każdego Maga. Jeszcze
parę minut, a byś umarł.
Ray zaczerwienił się, zakłopotany.
- Nie pomyślałem - przyznał. - W końcu Tinlay to Czarodziejka, a nie Mag.
- Ale zasada jest taka sama. Wykorzystujesz tylko swoje zdolności do 
przetwarzania mocy. Nie rozumiem. Przecież ostatnio ćwiczyłeś to ze mną! 
Dlaczego
Tinlay miałaby być inna niż ja?!
- To się stało tak szybko... - chłopak próbował się tłumaczyć. - Wystraszyłem 
się i zapomniałem...
-
Ray! - Noymin udawała oburzoną, choć jej oczy błyszczały od tłumionego śmiechu, 
widząc, jak Ray coraz bardziej się plącze. - O takich rzeczach nie wolno
zapominać! Kiedyś cię zabiją i zobaczysz!
- Będę martwy i nic nie zobaczę - burknął, czerwieniąc się jeszcze bardziej.
- Nie bądź taki mądry - uśmiechnęła się.
- Trudno się dziś z tobą rozmawia, mamo - poskarżył się Ray.
- Niewygodne tematy? - roześmiała się. - Och! Kochanie! A ty twierdzisz, że ten 
twój Mag ma trudny charakter.
- Mamo... - jęknął Ray.
- Dobrze, już dobrze. Skończyłam. Lepiej już wstańmy, bo szykuje się awantura. 
Nadchodzi twój Say z grupą bardzo wściekłych Magów.
- Wcale im się nie dziwię - prychnął Ray. - Spali i ominęła ich cała zabawa.
Gdy Magowie minęli ostatnie krzewy i weszli na polanę, Noymin i Ray czekali na 
nich koło ogniska.
Na widok Noymin Magowie z Rissarell skłonili się z szacunkiem. Widać było, że są 
wzburzeni tak jak pozostali, lecz panują nad sobą - w przeciwieństwie
do Fra, który aż kipiał ze złości. Mężczyzna na widok Raya i Czarodziejki 
zawrzał.
- To twoja wina, smarkaczu! - wrzasnął na Raya. Chłopak przestraszony cofnął się 
o krok. Na twarzach pozostałych dostrzegł podobną niechęć. Jedynie
Say wyglądał, jakby zaraz miał rozszarpać Fra na strzępy. Zanim ktokolwiek 
zdążył zareagować, Fra skumulował swą moc i uderzył w Raya. Nie był to doskonały
atak, gdyż Fra bez Zwierciadła nie potrafił w pełni zapanować nad mocą. Lecz 
jego siła zastąpiła precyzję. Przestraszony Ray bez zastanowienia odbił atak.
Fra upadł na ziemię, a Ray ukląkł, nie mogąc utrzymać się na drżących nogach. 
Say natychmiast znalazł się przy nim.
- Nic ci nie jest? Nie sądziłem, że ten przeklęty...
- Trochę mi słabo - Ray z całkowitą premedytacją udawał wstrząśniętego. 
Zadowolony poczuł, jak Say bierze go w ramiona i przytula.
- Dobra robota, Ray - Noymin uśmiechnęła się do syna i bez trudu przejrzawszy 
jego gierki, dodała - Skoro źle się czujesz, to zostań tu ze swoim Magiem,
a ja tymczasem uspokoję tych narwańców.
- To ty odbiłeś atak Fra? - Say patrzył na Raya ze zdumieniem. - Myślałem, że 
obroniła cię Noymin.
Ray uśmiechnął się.
- To taka sztuczka - wzruszył ramionami. - Zrobiłem to, co zawsze, tyle że 
zamiast ujarzmić energię, odbiłem ją Magowi. Dlatego Fra znokautował sam
siebie.
- Świetny pomysł - Say uśmiechnął się. - Sam to wymyśliłeś?
- Nie - Ray potrząsnął głową - Mama mnie nauczyła. Jest zła na mnie, że nie 
skorzystałem z tego, gdy Tinlay nas zaatakowała.
Say zachichotał.
- Straszny z ciebie dzieciak, jak na te 19 lat - potargał włosy Raya.
- Nie jestem dzieckiem!
- No, ja myślę - potwierdził Say. - Jeszcze pozostaje tylko kwestia odczepienia 
się od spódnicy mamy i wszystko będzie dobrze. - Say spojrzał na Noymin
uspokajającą Magów.
Z pewnością potrafiła podporządkować sobie każdego. Miała posłuch - nawet wśród 
bandy rozdrażnionych Magów.
Ray zmrużył oczy, patrząc na Saya.
- Wcale nie jestem! - oburzył się.
- Jesteś, jesteś - Say machnął lekceważąco ręką.
- Nie jestem! - chłopak wstał gwałtownie. Odechciało mu się przytulania. - Nie 
nazywaj mnie maminsynkiem!
Tym razem Say wyglądał na zdziwionego.
- Ale... ja cię wcale tak nie nazwałem.
- Ale tak myślałeś!
- No, już dobrze. Dajmy spokój tym przekomarzaniom...
- Prze... - Say pociągnął go za rękę, zmuszając do pochylenia i pocałował.
- Kocham cię, Ray - wyszeptał. - Czuję tak ogromną ulgę, że nic ci nie jest i 
wszystko się dla nas dobrze skończyło, że z radości mógłbym skakać aż
pod chmury.
Ray objął mężczyznę za szyję.
- Też się tak czuję. Nie chcę... nie potrzebuję teraz niczego poza tobą. 
Chciałbym już wrócić do domu...
- Dobrze, Ray. Jeszcze tylko pomożemy Magom i twojej matce i wracamy - Say 
odsunął chłopaka na odległość ramion. - Idziemy do nich?
- Tak - Ray skinął głową. Idąc tuż za Sayem starał się nie patrzeć na Fra ani na 
pozostałych Magów.
- ...tak jak było? - usłyszeli końcówkę pytania Mira.
- Nie. Nigdy - Noymin potrząsnęła głową. - W tej chwili oni są martwi. Mogą 
zacząć wszystko od nowa lub umrzeć, tak jak umarły ich umysły.
- I każdy z nas ma podjąć samodzielną decyzję?
- Nikt tego za was nie zrobi - Noymin wzruszyła ramionami.
- Ja... ja chcę, by Cil był znów ze mną... - Lon od chwili przyjścia na polanę i 
ujrzenia Zwierciadeł trzymał swego partnera w ramionach. - To nieważne,
że nie będzie pamiętał ani mnie, ani naszego wspólnego życia. Wierzę, że nam się 
uda - spojrzał na Noymin z łzami w oczach. - Nie chcę żyć bez niego...
- Dobrze - Noymin skinęła głową. Podeszła do Lona i położyła ręce na czole i 
piersi Cila. Powietrze zawirowało, jakby od strony Czarodziejki zawiał
wiatr.
- Gotowe - rzekła po chwili. Odsunęła ręce i krytycznie przyjrzała się Cilowi. - 
Będzie dobrze.
- Ale on się nie rusza... Nie otwiera oczu...
- Śpi. Nie obudzi się jeszcze przez wiele godzin - Noymin uśmiechnęła się 
łagodnie. - Teraz już wszystko będzie dobrze - powtórzyła.
- Dziękuję... - Lon mocniej przytulił Cila. - Wiem, że nie musiałaś nam 
pomagać... dziękuję.
- Nie ma o czym mówić. Nie robię tego dla was. - Wstała, prostując się dumnie. - 
Sądzę, że gdyby Raya nie było z wami, nie zostałabym tu ani chwili
dłużej, niż to konieczne. Tylko to, że nie widziałam syna od dawna sprawiło, że 
zostałam. Nie wy.
Mir, Kei i Fra zaskoczeni patrzyli to na Noymin, to na Raya.
- Ray jest... twoim dzieckiem? - Mir szerzej otworzył oczy. - To niemożliwe...
- Ale to prawda - Lon podniósł wzrok i z powagą popatrzył na Magów z 
Kryształowych Gór. - My w Rissarell utrzymujemy bardzo dobre kontakty z 
Czarodziejkami.
Przecież temu ma służyć Rada Magów.
- Ale... z Czarodziejkami? - Fra potrząsnął głową z dezaprobatą.
Noymin zmarszczyła brwi i zbliżyła się do Fra.
- Widzę, że ty nadal nic nie rozumiesz. Zaatakowałeś mego syna - niewidzialna 
siła rzuciła Fra na ziemię - a teraz jesteś nieuprzejmy... - wokół Maga
pojawił się krąg złotego ognia. Mężczyzna wrzasnął, gdy płomienie zaczęły 
ogarniać mu nogawki spodni.
- Mamo! - Ray stanął miedzy Fra a Noymin. - Przestań, proszę.
Noymin przez moment wyglądała, jakby nie miała najmniejszego zamiaru rezygnować.
- Dobrze - zgodziła się po chwili. Ogień znikł, jakby go nigdy nie było. Kobieta 
odwróciła się i groźnie popatrzyła na pozostałych Magów. - A wy się
szybciej decydujcie, bo nie mam zamiaru być dłużej miła i cierpliwa. Wracam do 
Sotteriss.
- Wybacz nam - Mir wystąpił naprzód. - Chcemy, byś pomogła naszym Zwierciadłom 
tak, jak potrafisz.
Noymin skinęła głową, z powagą patrząc na Mira.
- A więc nie ma na co dłużej czekać.
Niecały kwadrans później Czarodziejka odsunęła się kilka kroków od Zwierciadeł.
- Zrobiłam wszystko, co mogłam - rzekła. - Reszta należy do was. Wracam do 
Sotteriss. Ray? - obejrzała się, szukając syna. Dostrzegła go po drugiej
stronie ogniska. Chłopak siedział przed Sayem opierając się plecami o jego 
klatkę piersiową. Rozmawiali cicho, niezbyt zwracając uwagę na otaczający ich
świat.
- Ray - na wołanie Noymin chłopak uniósł wzrok. Czarodziejka podeszła bliżej i 
przykucnęła naprzeciwko syna.
- Wracam do Sotteriss.
- Dobrze - Ray uśmiechnął się. - Zobaczymy się za miesiąc, prawda?
- Tak, kochanie. Przyjadę do Rissarell.
Ray objął ją ramionami.
- Kocham cię, mamo - wyszeptał. - Dziękuję ci za wszystko.
Noymin uśmiechnęła się ciepło i wyszeptała kilka słów przeznaczonych tylko dla 
Raya. Chłopak odwzajemnił uśmiech.
- To prawda - skinął głową i krótko zerknął na Saya. - Do zobaczenia wkrótce.
Noymin wstała. Zdziwiona zobaczyła stojącego za nią Fra.
- Mógłbym... cię o coś prosić? - Fra wpatrywał się w czubki swych butów.
- O co chodzi?
Fra zaczerpnął głęboko powietrza. Widać było, iż nie jest zbyt chętny do tego, 
co musi powiedzieć, a jednocześnie za bardzo mu na tym zależy, by się
wycofać.
- Chciałem cię prosić... byś pomogła mi odnaleźć ciało Liya... To... moje 
Zwierciadło... A Sha - ruchem głowy wskazał Maga pomagającego pozostałym
usadowić się w siodłach - on na pewno też chciałby odnaleźć ciało Visa. Chce 
pracą zagłuszyć ból, ale... na pewno cierpi tak samo jak ja...
Noymin przytaknęła. Po raz pierwszy życzliwiej patrzyła na Fra.
- Zawołaj Sha na tamten kraniec obozu. Odnajdę wasze Zwierciadła.
Nie oglądając się, Czarodziejka ruszyła w stronę miejsca, które wyznaczyła. Ray 
przyglądał się jak Fra i Sha spokojnie do niej podchodzą. Chwilę później
Noymin zniknęła, a w miejscu, w którym stała, pojawiły się dwa zakrwawione 
ciała. Magowie bez emocji starannie okryli Zwierciadła i przenieśli na swe 
konie.
- Wszyscy są gotowi - Say pocałował Raya w kark. - My też już ruszajmy. Czas do 
domu.
- Tak... - Ray wstał i z pomocą Saya wskoczył na konia. Pożegnanie było krótkie 
i raczej chłodne. Mir, Kei i Fra wracali do Kryształowych Gór, a pozostali
jechali do Rissarell. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że w obu zamkach wkrótce 
odbędą się pogrzeby, a życie pozostałych członków grupy nigdy już nie będzie
takie samo.
- Ray, pomóż mi. Chcę ich odesłać jak najbliżej Kryształowych Gór. Dasz radę?
Chłopak uśmiechnął się, słysząc troskę w głosie Saya.
- Zaczynaj - skinął głową.
Say objął mocniej Zwierciadło. Gdy skończył, obrzucił wzrokiem Magów z 
Rissarell.
- A teraz pora na nas - rzekł, podtrzymując bezwładne ciało Raya. - Jesteś 
gotów?
- Tak.
- No to w drogę.
Gdy Ray po chwili otworzył oczy, dostrzegł oddalone zaledwie o kilkaset metrów 
mury Rissarell. Obejrzał się na Saya. Mężczyzna wyglądał na zmęczonego,
lecz zadowolonego.
- Say?
- Słucham? - popędził konia, podtrzymując chłopaka.
- Na długo mam dość jakichkolwiek wypraw...
- W takim razie zostaniemy w Rissarell przez jakiś czas.
- Całe życie? - Ray uniósł głowę, by popatrzeć Sayowi w oczy.
- Może być - zgodził się. - Sądzę, że znajdziemy sobie jakieś zajęcie.
- Też tak myślę - Ray uśmiechnął się i mocniej wtulił w ramiona swego Maga.